Ulatowska Maria 2 Pensjonat Sosnowka

Maria Ulatowska

Pensjonat Sosnówka

Dla wszystkich moich przyjaciół ze Szczepankowa - tam mieszkających oraz tych, którzy często odwiedzają Ośrodek podobny trochę do Sosnówki...

Październik 2010 - Dyziu - Anna, stojąc przed swoim portretem, spojrzała na jego autora - jestem wzruszona i zachwycona, ale co tam, sam wiesz! Jednak chciałabym cię jeszcze o coś poprosić... Dyzio tylko na nią spojrzał - i czekał na ciąg dalszy. Wiedział, że Anna nie potrzebuje jego zapewnień o tym, iż spełni każdą jej prośbę. - Bo wiesz - kontynuowała świeżo poślubiona panna młoda, właścicielka nieźle, jak dotąd, prosperującego pensjonatu Sosnówka; „dziedziczka z Sosnówki” jak mawiali o niej w Towianach. Tytuł „dziedziczka” był o tyle uzasadniony, że przedwojenny dworek szlachecki w Sosnówce został odziedziczony przez Annę po rodzicach, dziadkach, pradziadkach... Wyremontowała go gruntownie i urządziła pensjonat. - Wiesz, przyszło mi do głowy, że skoro już nazwano mnie dziedziczką, może powinnam potraktować to określenie jako atut i wykorzystać je jako chwyt reklamowy. „Wakacje u dziedziczki”, jak to brzmi? A tak poważnie, byłoby to coś w rodzaju hołdu dla tych, którzy odeszli, dla mojej rodziny - tej prawdziwej i tej, która ją zastępowała, no - dla wszystkich moich krewnych. Rozumiesz? - tłumaczyła dalej Anna. Dyzio nie bardzo to wszystko rozumiał. Zresztą - nie tylko on. Nie rozumieli też goście weselni zgromadzeni wokół jego ślubnego prezentu - portretu Anny. Nawet mąż Anny, a może i szczególnie on miał dość zdziwioną minę. - Aniu... - zaczął, ale raptem w słowo wpadła mu Wiesia, „przyszywana” ciocia panny młodej. - Wiem! - ogłosiła, patrząc z triumfem na pozostałych, zachwycona, że pierwsza na to wpadła. - Chcesz mieć swoje drzewo genealogiczne, tak? Powiem ci, że to świetny pomysł. Rzeczywiście, po co ludzie mają się męczyć dochodzeniem, skąd i dlaczego właśnie ty masz ten dworek i jakim sposobem było cię na niego stać. Niech poznają twoje korzenie, bo naprawdę jest się czym pochwalić. Dobrze zgadłam? Mam rację? - dopytywała się z ciekawością. Dyzio w dalszym ciągu niewiele rozumiał. - Aniu, ale jak ja mogę ci w tym pomóc? - No, jak to jak? - Anna się roześmiała. - Przecież kto mi to wszystko wyrysuje? - A, jeśli chodzi o rysowanie, to z pewnością możesz na mnie liczyć - ucieszył się

Dyzio, zadowolony, że już wszystko jasne. Pomysł był dobry, w istocie. Anna niejednokrotnie była nagabywana przez pensjonatowych gości, skąd ona tu, jak to się stało, jak do tego doszło... Usiłowała więc opowiadać swoją skomplikowaną historię i niejednokrotnie widziała po minie słuchacza, że już mylą mu się te wszystkie Anny występujące w opowieści i nie może się połapać choćby w tym, jak to się stało, że Anna jest Towiańska. Przecież nazwisko dziedziczy się po mieczu, nie po kądzieli. No to tak: dziadkowie Anny byli Towiańscy, w porządku. Jej mama też musiała być Towiańska, z domu. A z opowieści wynikało, że jako dziecko nazywała się Mostowska, a po mężu - Lewandowska. Naprawdę... nikt nic nie rozumiał. Anna tłumaczyła więc tym najbardziej zainteresowanym, dla ułatwienia robiąc jakieś rysunki z odnośnikami, czyli właśnie coś w rodzaju drzewa genealogicznego. Raz jej to wychodziło lepiej, raz gorzej, i tak naprawdę straciła już do tego cierpliwość. A kiedy Dyzio wyrysuje jej wielkie i przejrzyste drzewo genealogiczne, każdy, kto będzie zainteresowany, może sobie przed tym drzewem stać i je kontemplować. - To jesteśmy umówieni, Dyziu - ucieszyła się Anna. - W przyszłym tygodniu zabieramy się do roboty. Dyzio napuszył się, dumny, że znowu może się na coś przydać. Dla Anny zrobiłby przecież wszystko... Tak więc powstało drzewo genealogiczne rodziny Towiańskich i „przyległych" rodzin.

(1) - urodzona jako Towiańska - 1945-1970 - Mostowska, w wyniku przysposobienia przez Marię i Michała Mostowskich - 1970-1991 - Lewandowska (po mężu) - 1991-1999 - Towiańska-Lewandowska po zmianie nazwiska w wyniku poznania historii rodziny (2) - urodzona jako Lewandowska - w latach 1991-1997 - Towiańska-Lewandowska, po zmianie nazwiska wraz z matką - 1997-1998 - Wojnicz (po mężu) - od 1998 - Towiańska (zmiana nazwiska po rozwodzie) (3) - po śmierci rodziców, rozstrzelanych przez Niemców w 1944 r. - tak, jak i rodzice Anusi - mieszkała, wraz z Anusią, u mecenasostwa Malczewskich

Wcześniej... Rozdział 1 - Jasny gwint! Cholera, co to jest?! Szlag mnie chyba trafi! - Zirytowany głos Anny rozległ się gromkim echem po domu. U jej stóp leżał wielki płat świeżego tynku, który najwidoczniej odpadł od ściany remontowanego właśnie dworku. A remontem zajmowała się najlepsza w całej gminie ekipa braci Koniecznych. Do tej pory było wszystko w porządku, a tu raptem - bum! - i wypieszczona elewacja przestała być wypieszczona. - Jacek! Tadek! Czesiek! - krzyczała Anna. - Jest tu który? - Obchodziła budynek dookoła, ale nikt z wywołanych jakoś się nie pojawiał. Z kuchni wybiegła natomiast przestraszona pani Malinka, jej miejscowa „prawa i lewa” ręka, jak Anna o niej mawiała. - Nie ma Koniecczaków, pani Anulko - zameldowała Irena. - Pojechali po jakieś materiały. - O, do diabła! Wszyscy? - Pracodawczyni była wyraźnie rozzłoszczona, pani Malinka chyba jej jeszcze w takim stanie nie widziała. - No, bo... - wyjąkała nieśmiało - Jacka to jeszcze wcale dzisiaj nie było, a Tadzik i Czesiek coś tu chwilę robili, a potem pojechali. No, nie wiem nic więcej - tłumaczyła się z żalem. - Niech pani tylko popatrzy, pani Irenko. - Anna wskazała ręką kawałki tynku. - Co to jest??? - O, święta Teresko! - jęknęła ze zdumieniem pomocnica, przywołując swoją ulubioną świętą, dobrą na wszystkie okazje. Anna już wystukiwała w telefonie numer Jacka Koniecznego. Wcale go tu jeszcze dzisiaj nie było, myślała ze złością, no to ja mu zaraz... - Jacek? - Ktoś odebrał telefon, ale ten głos nie brzmiał jak głos szefa firmy. - Florek? zorientowała się Anna. - Tu Anna, z Sosnówki, dasz mi tatę do telefonu? - O, ciociu Aniu, dzień dobry. - Florek, jak zwykle, objawił dobre wychowanie, choć przez ostatnie dwa lata wychowywał go tylko ojciec. No i dziadek oraz wujkowie. Mama odeszła w siną dal, wybierając inne życie, w którym dla synka nie było miejsca. - Ciociu, taty

nie ma, a telefon zostawił w domu, bo zapomniał go wziąć - tłumaczył chłopiec z przejęciem. - Czy mam coś przekazać? - Wiedział, jak prowadzić rozmowę. - Dzień dobry, kochanie. - Głos Anny złagodniał. Znała historię Florka i bardzo go lubiła, zresztą z wzajemnością. Udało jej się jakoś dotrzeć do malca i zdobyć jego sympatię. Powiedz tylko tacie, że dzwoniłam i bardzo pilnie proszę o telefon. Całuję cię mocno. W tym momencie pod ganek podjechał samochód, z którego wyłonił się Jacek Konieczny. Otworzył usta, chcąc zapewne przywitać się z Anną, spojrzał przed siebie i powiedział chyba nie to, co zamierzał. - O, żebyż to! Kur... - Ugryzł się w język. - Nie krępuj się, dokończ - odrzekła zgryźliwie. - Ja myślę to samo. Widzę to, dzwonię do mojego mistrza od remontów, odbiera jego syn, mówiąc mi, że tata zostawił telefon w domu. Braciszkowie gdzieś zniknęli, a tu co? Wali się, cholera! Za pięć minut otwieram pensjonat. Chyba muszę mu zmienić nazwę na Sosnowa Ruina albo coś podobnego - syczała rozwścieczona „dziedziczka”. Jacek odruchowo złapał się za kieszeń, w której zazwyczaj nosił komórkę. Telefonu nie było... No tak, pomyślał, a ja się dziwię, że Tadek nie dzwoni. Obejrzał z bliska wyrwę w świeżym tynku i pokręcił głową, mrucząc coś do siebie. - Nie denerwuj się. - Podszedł do Anny. - Zastosowali zły podkład. Zastosowaliśmy poprawił się zaraz. - Ale zdążymy ze wszystkim przed otwarciem, przyrzekam. Jeśli pozwolisz mi skorzystać ze swojego telefonu, zaraz powiem chłopakom, co się stało i co mają kupić. I sprawdzę, gdzie się podziewają. Nie martw się, naprawę i koszt materiałów bierzemy na siebie. - No, jeszcze by tego brakowało, żebym musiała do tego dopłacać - burknęła Anna, zdenerwowana i zniesmaczona tym wszystkim. A także nieco zdziwiona, bo naprawdę do tej pory wszystko szło jak po maśle i była bardzo zadowolona z pracy tercetu Koniecznych. Nie mówiąc już o tym, że między nią a Jackiem coś się chyba wykluwało. Zaczynało wykluwać, poprawiła się w myślach. Teraz jednak gotowa była rozedrzeć Jacka i jego braci na strzępy. Zdała sobie sprawę z tego, że ta jej wściekłość ma nie tylko podłoże „remontowe”. Wściekła się tak bardzo, bo czuła się głęboko zawiedziona, że Jackowa ekipa mogła coś zepsuć. A jej się wydawało, że jak Koniecczaki u niej pracują, to robią wszystko na specjalnych prawach i musi to być - no, po prostu musi - wykonane idealnie. Kurczę, no! U licha. * Na szczęście remont dworku zakończył się pomyślnie. Bracia Konieczni, wspomagani

od czasu do czasu przez głowę rodu, Leona, ojca trzech budowlańców, usunęli wszelkie usterki i okazało się, że w sumie wykonali naprawdę świetną robotę. Wymienili wszystkie piony wodne, powiększyli szambo i wykonali jeszcze trzy dodatkowe doły, na potrzeby pensjonatu, którego powstanie było już zdecydowane. Anna myślała o tym od dawna, wspierana w swoim zamyśle przez panią Malinkę i Dyzia, który... ale o Dyziu za chwilę. No więc idea pensjonatu zakorzeniała się coraz mocniej, Jacek Konieczny wyrysował profesjonalne plany układu pomieszczeń i już na początku lata pokazywał Annie szkice, które bardzo jej się spodobały. Wszystko jednak rozbijało się o pieniądze, to znaczy ich brak. Anna miała jeszcze po rodzicach trochę oszczędności, które polokowała w bankach i w funduszach inwestycyjnych. Na giełdzie bała się grać, w ogóle się na tym nie znała i nie chciała ryzykować. Na remont wydała już sporo - mimo że bracia Konieczni zdecydowanie zaniżali koszty robocizny. Anna jednak nie chciała nikogo wykorzystywać i wykłócała się z nimi o normalną wycenę ich pracy. Najdroższe były materiały i wyposażenie. Zasoby Anny powoli się wyczerpywały, a nie mogła i nie chciała dopuścić do sytuacji, że wyda wszystkie pieniądze i zostanie bez żadnego zabezpieczenia. W wydawnictwie nie zarabiała kokosów, jednak po pierwsze uwielbiała swoją pracę, a po drugie - mogła ją wykonywać wszędzie tam, gdzie można było uruchomić komputer, co dawało dużo swobody. W Sosnówce zasięg na szczęście był. Anna długo zastanawiała się nad wynajęciem mieszkania rodziców - właściwie już od dawna należącego do niej - ale jakoś zawsze myślała o nim jak o mieszkaniu rodziców. Znajomi namawiali ją, aby wreszcie się na to zdecydowała, tłumacząc, że skoro postanowiła osiąść na stałe w Sosnówce, to po co takie mieszkanie ma stać puste. Górny Mokotów to świetna lokalizacja, tamtejsze nieruchomości miały wysoką wartość, ceny za wynajem także osiągały górny pułap. Annie jednak żal było cennych mebli z Bydgoszczy, które zabrała do Warszawy jej mama po śmierci swoich przybranych rodziców. Wiadomo, że lokatorzy na ogół o cudze rzeczy nie dbają, a uszkodzenia przedwojennej gdańskiej biblioteki, bardzo cennej i przepięknej, Anna chyba by nie przeżyła. Boguś wprawdzie zaproponował, że przechowa bibliotekę u siebie, ale jego mieszkanko przy Świętokrzyskiej, choć dwupokojowe, miało raptem niespełna czterdzieści metrów i taka biblioteka zajęłaby pół „dużego” pokoju. I dopiero Tomek, długoletni, jeszcze z czasów studenckich, przyjaciel Anny, wpadł na oczywisty pomysł, który nie wiadomo czemu jakoś nikomu nie przyszedł do głowy. - Anuśka - powiedział - a czemu nie miałabyś tej biblioteki i jeszcze paru rzeczy przewieźć do Sosnówki? Przecież, skoro chcesz tam mieszkać, powinnaś mieć ładne i

wygodne meble. A na Marzanny kupisz jakieś regały i okey. - O matko, Tomeczku, jesteś wielki! - zachwyciła się Anna. - Że też nikt na to nie wpadł do tej pory! - Na to, że jestem wielki? - zażartował ucieszony pochwałą Tomeczek. Urządzili więc wielką przeprowadzkę. Bibliotekę trzeba było rozebrać, a potem pieczołowicie złożyć, ale Tomek z Henryczkiem i Jackiem doskonale dali sobie z tym radę. Przewieźli też wszystkie książki Anny. Panowie stolarze artystyczni z Warszawy, czyli właściciele firmy stolarskiej „Hebel” - Tomek i Henryk - zabudowali półkami od podłogi po sufit jeden pokój w części mieszkalnej Anny. Zmieściły się tam prawie wszystkie książki. W pokoju „książkowym”, tym z półkami, stanęło też duże stylowe biurko Anny, a na nim na centralnym miejscu laptop, a także oczywiście drukarka, skaner i kopiarka, trzy w jednym. Jedynym nowoczesnym meblem był tu profesjonalny, ergonomiczny fotel komputerowy. W rogu znalazł miejsce wielki wygodny fotel klubowy, obok niego stara lampa ze dużym skórzanym abażurem i mały stolik, w sam raz na książkę i kubek z kawą. W drugim pokoju stanęła przepiękna autentyczna gdańska biblioteka, okrągły stół i cztery krzesła. Na przeciwległej ścianie ustawiono kanapę kupioną przez Annę w dużym domu meblowym w Towianach. Kanapa miała bardzo ładne pokrycie z materiału w miodowo - oliwkowym kolorze, wytłaczanego w liście i motywy roślinne. Obok kanapy usadowił się duży fotel od kompletu, pokryty tym samym materiałem, a między nimi ulokowała się mosiężna lampa stojąca. Czytać można więc było zarówno w łóżku, jak i na fotelu. I oczywiście w „pokoju książkowym” także. W pokoju z kanapą, w rogu przy oknie stanęła jeszcze szafka, na której królował dość spory telewizor, pod nim umieszczono zestaw DVD i miniwieżę stereo. W szafce były przegródki na płyty CD; Anna miała duży zbiór płyt z muzyką klasyczną, innej w zasadzie poza Abbą i Beatlesami - nie uznawała; no, może jeszcze lubiła Skaldów, których obecnie chyba mało kto jeszcze pamięta. Anna była jednak w swoich gustach muzycznych nieco... staroświecka. Szafy na ubrania i różne domowe drobiazgi znalazły miejsce w przedpokoju prowadzącym do prywatnego mieszkania. Tak więc wyglądało królestwo właścicielki pensjonatu. Wszystkim bardzo się podobało, a najważniejsze, że bardzo podobało się Annie. Było tu ładnie i wygodnie. Skoro już zniknęła obawa, że rodzinne meble mogą ulec zniszczeniu, Anna zdecydowała się wynająć mokotowskie mieszkanie. Kupiła tam jakiś niedrogi komplet i dała ogłoszenie do gazety. Jednak tak się szczęśliwie złożyło, że w zasadzie żadne ogłoszenie nie

było potrzebne, bowiem znajomi przyjaciółki Anny, Małgosi, budowali dom poza Warszawą, mieli już gotowy stan surowy, ale brakowało im pieniędzy na wykończenie. Swoje mieszkanie już sprzedali, uzyskane pieniądze przeznaczyli na budowę, ale musieli przecież gdzieś się podziać. Planowali, że prace wykończeniowe potrwają mniej więcej rok i na ten okres szukali jakiegoś lokum. Od razu dogadali się z Anną, gdyż mieszkanie przy Marzanny bardzo im odpowiadało, jako że niedaleko mieszkali rodzice Konstancji, znajomej Małgosi. Anna też się ucieszyła, że oddaje swoją własność w dobre ręce. Zapłacili z góry za cały rok, co Annę bardzo urządzało. Mieli też we własnym zakresie opłacać wszystkie należności. Małgosia zaś zobowiązała się do comiesięcznej kontroli regulowania bieżących rachunków. * do: [email protected] Małgoniu, przesyłam Ci kilka zdjęć mojego nowego domu. Zobacz, jak wszystko pięknie się poustawiało i jak świetnie dali sobie radę moi warszawscy stolarze. Mam teraz mieszkanko tak wygodne, jak w Warszawie, a dzięki wynajęciu mieszkania warszawskiego przy Twojej pomocy - zdobyłam parę groszy na inwestycje pensjonatowe. Do Jacka ciągnie mnie coraz bardziej. Tyle że on chyba tego nie zauważa, a może się boi. Wiesz, sparzył się, żona go rzuciła, więc nie można się dziwić. Ten jego Florek jest cudowny! Grzeczny, miły, ładny. Ależ głupia ta żona Jacka. Ja za takiego synka wszystko bym oddała... Może za tydzień będę w Warszawie, bo muszę podpisać jakieś papiery w wydawnictwie. Już się cieszę na nasze spotkanie. Ściskam - Twoja A. * Niestety, pieniądze za wynajęcie warszawskiego mieszkania nie wystarczyłyby na uruchomienie pensjonatu. Trzeba było przecież kupić różne urządzenia do kuchni, wyposażyć pokoje, urządzić łazienki. Tak więc Anna wpadła „w otchłań rozpaczy”, naśladując swą imienniczkę i ukochaną bohaterkę książkową - Anię z Zielonego Wzgórza. Wymarzyła już sobie własny pensjonat, ale te przeklęte pieniądze... niestety, to był wielki problem. Postanowiła jednak - jak jej druga ulubiona bohaterka - Scarlett O'Hara - pomyśleć o tym jutro. Dzisiaj zabierała się do urządzania świąt Bożego Narodzenia. Musi tylko poprosić Dyzia, żeby wyrysował zaproszenia, i wysłać je do Bogusia i Janinki, do Wiesi, do Tomka z Henryczkiem, do mecenasa Witkowskiego z panią Krystyną, do Karola z Katarzyną, którzy zaczęli już napomykać o ślubie, czym wszystkich bardzo ucieszyli. A także do doktora SowySowińskiego z Jagodą, do Grzegorza Skalskiego, który od pewnego czasu mieszkał i

pracował w uroczym i przepięknym Biskupcu Warmińskim, jak również do Marzeny, która nie miała już, niestety, żadnej rodziny. Oraz oczywiście do braci Koniecznych i taty Koniecznego. No i do pani Malinki, która powiedziała, że Wigilię musi spędzić z mężem i Zdziśkiem, ale w pierwszy dzień Bożego Narodzenia przyjdzie na śniadanie. - Ktoś musi pani pomóc, pani Aniu. - Wykluczane, pani Irenko! Pani będzie gościem honorowym i nie wolno będzie pani nawet palcem ruszyć. Inaczej śmiertelnie się obrażę - kategorycznie zapowiedziała jej Anna. A tak naprawdę gościem honorowym miał być Dyzio, dla którego szykowali wspaniałą niespodziankę. Otóż Boguś, podczas pobytu w Sosnówce pod koniec czerwca, na pierwszym oficjalnym „turnusie”, zachwycił się akwarelą Dyzia przedstawiającą dworek otoczony lasem. Potem zaś Anna opowiedziała mu o marszandzie z Inowrocławia i o tym, jak Dyzio zbierał pieniądze na swój pogrzeb. Mecenas Malczewski zirytował się ogromnie, po pierwsze dlatego, że Dyzio był z pewnością niesamowicie wykorzystywany i oszukiwany przez pana Koralczewskiego, a po drugie, że ten cały marszand na pewno nie płacił podatków od sprzedaży tych obrazów, skoro nie miał z artystą żadnej umowy na piśmie. A Boguś był wielkim legalistą i to nie tylko z racji swojego zawodu, ale też taki miał charakter. Jakoś fakt, że Dyzio nie płacił podatków, mniej mu przeszkadzał, natomiast niepłacenia podatków przez marszanda nie mógł przeboleć. Boguś był człowiekiem niezmiernie uczciwym i prawym i oczekiwał od wszystkich, że też będą tacy. Jak łatwo przewidzieć, mylił się bardzo. Jednak nie ustawał w swoich wysiłkach na rzecz legalności i uczciwych interesów. Pojechał więc do Inowrocławia, odnalazł galerię pana Koralczewskiego, wszedł... - Dzieńdoberek szanownemu panu. - Powitał go ktoś, kto wyłonił się z zaplecza. Koralczewski?, pomyślał Boguś. - Czym mogę służyć, pan chyba nietutejszy, bo nie rozpoznaję. - Giął się w ukłonach mężczyzna z galerii. - Rozejrzę się, dziękuję - odparł Boguś, zadzierając brodę. No więc rozglądał się pilnie. Galeria wydawała się dość spora. Na ścianach wisiało kilkanaście obrazów, malowanych - co widać było na pierwszy rzut oka - przez różnych malarzy. Bogusiowi wydało się raptem, że rozpoznaje kreskę Dyzia, wyjął więc okulary, przetarł je z namaszczeniem chusteczką, założył i podszedł bliżej do pierwszego, zapewne Dyziowego obrazu. Istotnie, rozpoznał bezbłędnie rękę artysty. W prawym dolnym rogu widniał wyraźny podpis - „Dionizy Bartczak”. Była też cena - tysiąc dwieście złotych. Obraz przedstawiał rynek w Towianach, z centralnie usytuowaną fontanną.

Wytryskującą z niej wodę namalowano tak realistycznie, że Boguś aż się cofnął w obawie przed zamoczeniem. „Bartczaków” znalazł jeszcze dwóch, na każdym był jakiś fragment Towian. Boguś zatrzymał się przed grafiką przedstawiającą niewielką kamienicę w stylu secesyjnym, w której mieściła się kancelaria mecenasa Witkowskiego, z księgarnią na parterze. Obraz tak mu się spodobał, że aż zapomniał, w jakim celu tutaj się znalazł. Zapewne całą swoją postawą okazywał jawne zainteresowanie, za jego plecami bowiem rozległ się głos: - Czy mogę się panu przedstawić? Jestem Marian Koralczewski, właściciel galerii. Aha, pomyślał Boguś, pan Koralczewski, no to czekaj, bracie... - Widzę, że bezbłędnie wywąchał pan najlepszy cymesik w mojej galerii - wdzięczył się marszand. - To dzieło pana Bartczaka, artysty prawie miejscowego, no, w każdym razie z Kujaw, a jego prace przedstawiają miasteczko Towiany, w którym mieszka. - Cena obrazu jest do negocjacji? - zapytał Boguś, wskazując na karteczkę, na której wypisano: „800 zł”. - Jeśli umówimy się bez rachunku, to do negocjacji - odrzekł z ukłonem właściciel galerii. I Boguś już go miał. Wyprostował się, chrząknął i rozpoczął... prawniczy wykład, z którego pan Koralczewski dowiedział się, że jest oszustem, zakałą społeczeństwa, osobnikiem szkodliwym, wyzyskiwaczem, wyłudzaczem i w ogóle jednostką do odstrzału. Do odstrzału przez urząd skarbowy - o co on, Bogusław Malczewski, prawnik Dionizego Bartczaka, osobiście się postara. - Urząd skarbowy? Prawnik Dionizego...? - Do pana Koralczewskiego dotarły jedynie najistotniejsze informacje i skręcał się teraz z rozpaczy, wypatrując zewsząd ratunku. Ratunek przyszedł z tej strony, z której rozpoczął się atak. Otóż mecenas Malczewski, prawnik Dionizego Bartczaka, nastraszywszy pana Koralczewskiego doniesieniem do urzędu skarbowego (czego nigdy by nie zrobił, ale marszand tego nie wiedział), wymógł spisanie oficjalnej, urzędowej umowy z Dyziem. Ważnej od pierwszego stycznia, bo już na te Dyziowe dzieła, które wisiały w galerii, Boguś machnął ręką, wymagając jedynie, żeby pan Koralczewski z góry zapłacił za nie dziesięć tysięcy złotych. Obrazków pozostało w galerii tylko sześć, każdy wyceniony na od półtora do dwóch tysięcy. Było ich więcej, szybko się sprzedawały, więc pan Koralczewski krzywdy nie miał. Zresztą skwapliwie te dziesięć tysięcy przekazał, Boguś żałował nawet, że nie zażyczył sobie wyższej sumy. Ale dobre i to. Pieniędzy tych postanowił nie oddawać na razie artyście, planując, że całość, wraz z nową korzystną umową, ofiarują z Anną Dyziowi na Gwiazdkę. Plany świąteczne zostały bowiem

ustalone we wrześniu. Wtedy też Anna porozumiała się z Tomkiem, Henryczkiem i Jackiem, że z tyłu, za dworkiem i garażami zbudują coś w rodzaju atelier z aneksem mieszkalnym. Chciała zaproponować Dyziowi, żeby tam zamieszkał i malował - wykonując w zamian mnóstwo przeróżnych prac, których w takim pensjonacie nie brakowało. Strzyżenie trawników, podlewanie kwiatów, przycinanie krzewów, dbanie o pomosty wędkarskie i sprzęt pływający, rąbanie drzewa do kominka, naprawianie drobnych uszkodzeń - należało wykonać wiele różnych prac, które są codziennością, a same, niestety, się nie zrobią. Anna uważała, że jeszcze powinna Dyziowi płacić jakąś pensję. Na razie jednak trzeba było tę całą sprawę przeprowadzić. Pracownia dla Dyzia była gotowa już w listopadzie, gdyż przy sprzyjającej pogodzie udało się szybko ją postawić. Oczywiście jeszcze jej nie wyposażono i nie umeblowano, ale tu trzeba było już, dopuścić do głosu przyszłego właściciela, co miało się stać w święta. Dyzio jeszcze nic w ogóle nie wiedział, a nie bywając w Sosnówce, pracowni, rzecz jasna, nie widział. Anna wiedziała, że mieszkał kątem w garażu u jakiegoś bardzo, bardzo dalekiego krewnego, a za to wykonywał mu właśnie owe wszystkie domowe prace, które chciała mu powierzyć. W zimie garaż był ogrzewany jedynie mizernym piecykiem elektrycznym, Dyzio więc często się przeziębiał i właściwie całe dnie spędzał w przedsionku „Rybeńki” lub przed restauracją, dyrygując ruchem na rynkowym parkingu. Tak więc Anna miała nadzieję, że przeprowadzka Dyzia do Sosnówki przebiegnie bez problemów. Już się nie mogła tego doczekać, bardzo go bowiem lubiła i cieszyła się, że to właśnie ona wydobyła z niego artystę. * Już od początku grudnia przygotowania do świąt szły pełną parą. - Panie Dyzieńku, ma pan jakieś plany na Boże Narodzenie? - zapytała poważnie Anna, wiedząc oczywiście, że biedny Dyzio żadnych planów mieć nie może. - Nie, pani Anusiu, a jakie ja mógłbym mieć plany? - zasmucił się Dyzio. - A może coś u pani pomóc trzeba? Drzewa narąbać albo nie wiem, co? - zaoferował się z nadzieją w głosie. - Nie, nie, panie Dyziu, nic nie trzeba, wszystko zrobione. Rybek tylko trochę będę potrzebować, to mi pan u tego Balcerzaka zamówi, dobrze? Ale jeszcze jedną prośbę - a właściwie dwie - będę mieć do pana. - Pani Anulko kochana, przecież pani wie, że ja dla pani to gwiazdkę z nieba i nie tylko. Wszystko!

- Dobrze - zaśmiała się Anna. - Więc prośba pierwsza, to żeby mi pan wyrysował z piętnaście zaproszeń świątecznych. A prośba druga, a właściwie pierwsza i najgorętsza, to żeby pan mi nie odmówił i na Wigilię do nas przyszedł. - Ja? Na... na Wigilię? Do, do, do pani? Do Sosnówki? - zaczął się jąkać Dyzio, łykając łzy, które ciurkiem płynęły mu po twarzy. Jakoś Anna miała szczególną zdolność doprowadzania go do wielkich wzruszeń. - Tak, panie Dyziu, na szczęście nie ma pan żadnych planów świątecznych, to cieszę się bardzo, bo nie może mi pan odmówić. A ja pana bardzo lubię, przecież pan wie, i święta bez pana byłyby dla mnie smutne. To co, wyrysuje mi pan te zaproszenia? - Anna udawała, że nie widzi łez płynących po policzkach jej wielbiciela. Dyzio pochylił się do jej rąk. - Pani Aniu, ja wszystko, zaproszenia zrobię, choinkę przyniosę, rybki zamówię, podłogę wypastuję, co pani chce. - Choinki niech pan nie przynosi, bo u mnie jest ich dostatek - zaśmiała się uradowana. - Podłogi to już pani Irenka wypastuje, akurat by pana do podłóg dopuściła. Wystarczy, jak pan te zaproszenia zrobi i ryby zamówi, ale to później panu powiem ile jakich, dobrze? - Dobrze, a te zaproszenia to na jutro będą - przyrzekł Dyzio. * Na zaproszenie każdy odpowiedział pozytywnie i wszyscy bardzo się ucieszyli. Najbardziej przejęta była Wiesia, która już zapowiedziała, że upiecze trzy serniki, dwa pierniki i dwa makowce. Uwielbiała piec ciasta, ale tak na co dzień nie bardzo miała dla kogo to robić - tym bardziej że wykryto u niej cukrzycę II stopnia. Wprawdzie choroba dopiero się rozwijała i nie wymagała stosowania insuliny, leczono ją tabletkami, dieta była jednak wskazana. Toteż Wiesia skrupulatnie tej diety przestrzegała, ale przecież w święta raz można zaszaleć. Janina, żona Bogusia, wyspecjalizowała się natomiast w pieczeniu schabów. Jej karkóweczka była najbardziej soczystą i mięciutką karkóweczką w całej Warszawie, a schab ze śliwkami też nie miał sobie równych. Ponieważ Boguś miał sporą lodówkę turystyczną (wiadomo, wędkarz!), Janka mogła upiec swoje popisowe mięsiwa i przywieźć je ze sobą. Pani Irena zamierzała zrobić bigos i wigilijną kapustę z grzybami. Zapowiedziała także kutię, którą warszawiacy rzadko jadali, ale bardzo się na nią cieszyli. Marzena obiecała ugotować zupę grzybową i barszcz czerwony z postnymi uszkami, a pani Krystyna Witkowska zobowiązała się nalepić całe mnóstwo pierogów z kapustą i grzybami oraz z mięsem. Dla Anny nie pozostało więc nic do roboty, aż była zażenowana. Wymyśliła jednak, że przygotuje

kluski z makiem, ale pani Irena, usłyszawszy, że Anna chce kupić gotowy makaron, obruszyła się wielce i szybko zrobiła parę kilogramów domowego makaronu, cieniutkiego jak nici do szycia. Wysuszyła go potem, wsypała do płóciennego woreczka i czekał gotowy w spiżarni. Anna oświadczyła więc, że przygotuje ryby, i zagroziła, że jak jej się ktoś jeszcze do tych ryb wtrąci, to naprawdę się obrazi. Boguś kupił w prezencie gwiazdkowym dla Anny trzy książki Jeffery'ego Dealera: „Kamienna małpa”, „Błękitna pustka” i „Kolekcjoner kości”. Wiedział, że Anna lubi tego autora, a pewnego dnia tak pokierował rozmową, że zorientował się, których jego książek Ania jeszcze nie ma. Jak przeczyta, będzie miała trzy dobre pozycje do swojej pensjonatowej biblioteki. Janina natomiast chciała podarować Annie wszystkie książki Magdaleny Samozwaniec, jakie udało się wyszukać na Allegro. Kupiła je też z myślą o bibliotece, bo obydwie z Anną szalenie lubiły tę autorkę - Anna oczywiście miała już wszystkie książki córki Wojciecha Kossaka, ale do pensjonatowej biblioteki by ich nie oddała. Wiesia natomiast kupiła dwie „prowansalskie” pozycje Petera Mayle'a: „Rok w Prowansji” i „Jeszcze raz Prowansja” - wiedziała bowiem, że podróż do Prowansji od lat była marzeniem Anny, do tej pory jakoś jeszcze niespełnionym. Boguś miał dla niej jeszcze jeden prezent - propozycję właściwie. Otóż znał oczywiście problemy finansowe Anny i bardzo przeżywał wynajęcie mieszkania na Mokotowie. Nie wiedział, jak jej pomóc, ale z pomocą żony wymyślił sposób. Miał spore zasoby, cóż, adwokat zarabia całkiem nieźle, zostało mu ponadto trochę biżuterii, niespodziewanie znalezionej w sejfie ojca, tak ukrytej w papierach, że o mało jej nie wyrzucił. Były tam także dolary w złocie. Boguś dzieci nie miał, rodziny - poza żoną - też nie, uznał więc za swoją rodzinę Wiesię i Annę. Wiesia wsparcia nie potrzebowała. Mimo swoich siedemdziesięciu siedmiu lat pracowała jeszcze na uniwersytecie, na anglistyce, miała wykłady, a studenci ją uwielbiali, bo pani docent prowadziła swoje zajęcia w sposób niekonwencjonalny; urządzała konkursy na opowiadanie dowcipów, organizowała fikcyjne procesy sądowe albo sesje studenckiego parlamentu, dzieląc studentów na poszczególne ugrupowania polityczne, z tym że partie te były losowane, bo większość zainteresowanych chciała być w partii „X”, a mało kto w partii „Y”. Przy takim sposobie prowadzenia zajęć nauczanie literatury i gramatyki angielskiej udawało się Wiesi bez trudu. Nie było przypadku, żeby ktoś nie zdał egzaminu u pani docent Wołyńskiej. Boguś wymyślił więc, że zaproponuje Annie spółkę, wnosząc spory wkład finansowy. Będzie cichym wspólnikiem, który do niczego się nie wtrąca, rezerwując sobie jedynie prawo

do przyjeżdżania na ryby zawsze, ilekroć znajdzie czas. Miał nadzieję, że Anna zgodzi się na ten plan. Dla pozostałych gości wigilijnych Boguś, Janka i Wiesia kupili jakieś miłe drobiazgi, apaszki, paszminowe szale i kosmetyki. Janina odkryła uroki Allegro i z pasją zamawiała tam prezenty, bawiąc się przy tym doskonale. Dla Dyzia znalazła profesjonalny zestaw pędzli malarskich, szpachli i farb olejnych. Chcieli bowiem namówić go do malowania obrazów olejnych - do tej pory robił szkice węglem lub malował akwarele - duże i mniejsze. Anna miała większy problem z podarunkami dla swoich gości, oczywiście, oprócz Dyzia, który miał dostać prezent wszech czasów. Zależało jej jeszcze bardzo na jakimś wspaniałym upominku dla pani Malinki. Chciała, żeby to był prezent tylko dla niej, indywidualny, taki, który nie „przydałby się” mężowi pani Ireny. Ale wciąż nie miała żadnego pomysłu i była zmartwiona. Wtedy nieoczekiwanie pomógł jej Dyzio. - Panie Dyziu kochany - ucieszyła się, odbierając wykonane przez Dyzia zaproszenia wszystkie te kartki są przepiękne. Właściwie powinnam panu za nie fortunę zapłacić. - Pani Aniu, bo się obrażę, dla mnie to zaszczyt, że pani chce te moje drobiazgi komuś wysyłać i cieszę się, że się pani podobają - mówił wielce uradowany Dyzio, prawie podskakując z zadowolenia. Dyziowe zaproszenia okazały się małymi arcydziełami, każde inne - ale na każdym znalazł się jakiś element świąteczny. Na jednej dwór w Sosnówce, przed którym stały dwie choinki, świątecznie przybrane i oświetlone kolorowymi światełkami. Na innej zamarznięte jezioro, wyrysowane węglem, ale z tak niesamowitymi cieniami, że odróżniało się różne tony bieli i czerni drzew okalających taflę wodną. Na jednym z drzewek siedział dzięcioł z wstążką z napisem „Wesołych Świąt” w dziobie. Na innych były świątecznie przystrojone choinki, sarenki przy lizawkach, z gwiazdą betlejemską u góry, a na kartce dla Florka - strażak w galowym mundurze z wielką paczką świąteczną, zawiniętą w papier z Mikołajami. Każdy karnet był naprawdę dziełem sztuki. Anna zatrzymała dla siebie wizerunek Szyszki z czerwoną kokardą w świąteczne gwiazdki na szyi. - Panie Dyziu, mam problem, wie pan? - Co się stało, pani Aniu? - zmartwił się artysta. - Widzi pan, chciałabym kupić pani Irence jakiś specjalny prezent świąteczny. Ale taki, który byłby tylko dla niej i nie mógłby go używać ani jej mąż, ani Zdzisiek. I nie mam żadnego pomysłu, panie Dyziu. Martwię się, bo to już niedużo czasu zostało. - Oj, pani Anusiu, a ja wiem co! - szepnął Dyzio cichutko, żeby nikt nie usłyszał. - Mój krewniak, ten, u którego mieszkam, ma porządny rower z przyczepką. Ale on sobie teraz

wielki motocykl kupił i tym rowerem nie jeździ. To może ja bym ten rower wyszykował, zmienił opony, oczyścił go, naoliwił i pomalował na różowo. Różowym rowerem ani Stefan, ani Zdzisiek jeździć nie będzie. A Irena miałaby piękny, prawie nowy rower, wygodny, z leciutką przyczepką. Na pewno byłaby szczęśliwa, tym bardziej że niedawno mi mówiła, że ten jej stary już się rozsypuje. - Panie Dyziu, kocham pana! Jest pan wspaniały, bardzo dziękuję! - Anna ucałowała czerwonego Dyzia w oba policzki. Wiedziała, że pomysł jest doskonały. Nowego roweru pani Irena by nie wzięła, „honorna” była bowiem bardzo, ale taki używany, odszykowany przez Dyzia, będzie musiała przyjąć. Annę czekała jeszcze jedna wizyta. Odwlekała ją tak długo nie dlatego, że była to przykra konieczność, ale dlatego, że po prostu jakoś nigdy nie miała czasu, choć wiedziała, że to żadne usprawiedliwienie. Musiała i chciała iść na plebanię. Do kościoła chodziła prawie w każdą niedzielę. Niejednokrotnie widziała na sobie wzrok księdza, który rozpoznawał przecież swoje duszyczki. O Annie wiedział wszystko, co tylko można było wiedzieć, już tam jego owieczki doniosły mu o tym, co kto wiedział. Ale osobiście Anny nie poznał. Zaparł się i czekał, aż to ona przyjdzie do niego, choć mógł przecież wpaść do Sosnówki nawet przejeżdżając koło dworku. Ksiądz Andrzej, kapłan z trzydziestoletnim doświadczeniem, „z niejednej parafii już chleb jadł”. Mieszkał w Towianach już szósty rok i parafianie byli bardzo z niego zadowoleni. On z nich na ogół także. Owszem, zdarzały się mniej lub bardziej wiadome grzeszki, ale nic strasznego się nie działo. Na wspólne mieszkanie niektórych par bez ślubu ksiądz Andrzej przymykał oko, bo nie miał innego wyjścia, choć oczywiście przy każdej okazji w ten lub inny sposób namawiał owe zbłąkane duszyczki do ślubu. Na ogół udawało mu się to wtedy, gdy na świat pchał się już trzeci członek takiej nieformalnej rodziny. Ksiądz Andrzej uważał jednak, że lepiej późno niż wcale i z wielką radością udzielał ślubu świeżo upieczonym lub przyszłym rodzicom. Kościółek z początków dwudziestego wieku był dobrze utrzymany, a witraże przyciągały wycieczki z całych Kujaw. Tak więc na początku grudnia Anna wybrała się wreszcie na plebanię. Pani Jadwisia, sześćdziesięcioletnia gospodyni księdza Andrzeja, potraktowała gościa z góry. - Do księdza przyszła? - zapytała, patrząc na nią niechętnie. - Tak, jeśli można, dzień dobry - przywitała się grzecznie Anna. - Niech poczeka, zobaczę, czy ksiądz proboszcz może ją przyjąć. - Odwróciła się z godnością i weszła do pokoju, zostawiając Annę w przedsionku.

- Ta z Sosnówki przyszła - zaanonsowała scenicznym szeptem, który usłyszała nie tylko Anna, ale chyba i wszyscy na rynku. - To niech Jadwisia prosi, dlaczego gość stoi w przedsionku? - zafrasował się ksiądz Andrzej i sam już otwierał drzwi, zapraszając Annę do środka. - Proszę, proszę serdecznie, wejdź, moje dziecko. Napijemy się zielonej herbaty, dobrze? I proszę, Jadwisiu, podać swoją przepyszną szarlotkę - zadysponował z grzecznym uśmiechem. - Przepraszam, księże proboszczu, że dopiero teraz przychodzę się przedstawić. Zapewne ksiądz wie, że jestem nową właścicielką Sosnówki. Cały czas remontuję dwór i na nic czasu nie starcza. Ale do kościoła co niedziela chodzę - zastrzegła się Anna. - Ależ nic nie szkodzi, moje dziecko, zawsze powtarzam, że lepiej późno niż wcale. Cieszę się, że cię widzę, mam nadzieję, że będziesz do mnie częściej zaglądać. - A ja chciałam zapytać, czy ksiądz nie znalazłby chwilki, żeby zajrzeć do nas w Wigilię, przywitać się z moimi gośćmi i poświęcić dom? A gdyby ksiądz zechciał zostać z nami na kolację wigilijną, bylibyśmy najszczęśliwsi na świecie. - Niestety, moje dziecko, mam już mnóstwo zaproszeń, tak więc na całą kolację nie będę miał czasu, ale wpadnę chociaż na chwilę, bo skoro dworek do tej pory niepoświęcony, to trzeba to naprawić. A przyjdź po opłatek, za tydzień już będą. Pożegnali się bardzo serdecznie, Anna weszła jeszcze do kościoła i wrzuciła sto złotych do puszki z napisem: „na konserwację organów kościelnych”. Ksiądz Andrzej wydał jej się bardzo sympatyczny, chociaż jego gospodyni, pani Jadwisia, może nieco mniej. * do: [email protected] Małgoniu, dzisiaj króciutko, bo ciągle coś się dzieje i nie mam na nic czasu. Chcę Ci tylko powiedzieć, że wreszcie się zmobilizowałam i odwiedziłam księdza proboszcza na plebanii. Ksiądz bardzo, bardzo sympatyczny, ale jego gospodyni patrzyła na mnie wilkiem, chyba mocno była obrażona, że dopiero teraz raczyłam się zjawić. No trudno, jakoś to przeżyję. Opowiadali mi w Towianach, że pani Jadwisia, ta gospodyni, kiedyś miała męża, ale prysnął od niej, znalazł sobie inną i mieszka z tą drugą gdzieś tam w świecie. Nawet nie raczył się rozwieść, bo i po co? A więc Jadwisia, na cały ród męski obrażona, może znieść tylko księży i gospodaruje na plebanii już u któregoś proboszcza z kolei. Ale i do naszego księdza ma pretensje - że za dobry. Zwierzęta dokarmia, wyrzucając parafialne pieniądze, a tu

organy wymagają naprawy... Pijaków z kościoła nie popędzi, nieślubne dzieci chrzci, ogniem piekielnym nie straszy takich, co to żyją na kocią łapę. A ja księdza Andrzeja lubię, od kiedy się dowiedziałam, że głodne zwierzaki dokarmia. Krąg moich przyjaciół rozszerza się i tylko pogaduszek z Tobą bardzo mi brakuje. Wiesz już o nowym domku, bo opisywałam Ci ze szczegółami moje plany co do Dyzia. Nie mogę się już doczekać jego reakcji. I w ogóle nie mogę się już doczekać tych świąt, bo coś mi się zdaje, że będą wyjątkowe. Ściskam - Twoja A. * Stoliki w Sosnówce, ustawione w czworokąt, przykryte były śnieżnobiałymi obrusami i pięknie przystrojone zieloną jedliną, gwiazdami betlejemskimi i jemiołą, fantazyjnie powiązaną czerwonymi wstążkami. Od nadmiaru półmisków kręciło się w głowie, na kilku małych talerzykach leżały opłatki. W rogu sali kominkowej stała wysoka aż do sufitu choinka z lasu Anny, przybrana czerwonymi, niebieskimi i srebrnymi bombkami. Oprócz tych bombek nie było innych ozdób, choinka została jeszcze tylko przystrojona srebrnymi delikatnymi łańcuchami i obrzucona włosami anielskimi. Lampek ani świeczek nie było. Lampki błyszczały natomiast na choince rosnącej przed dworkiem, oświetlając schody na ganek. Na drzwiach wejściowych wisiał duży wianek z ostrokrzewu. Przejęty Florek, wystrojony w garnitur z prawdziwym krawatem, zaglądał w każdy kąt, a najbardziej ciągnęło go do kuchni, skąd dolatywały niebiańskie zapachy. No i co chwila zaglądał do sali kominkowej, gdzie pod choinką leżała wielka sterta prezentów. Takiej góry prezentów Florek nigdy w życiu nie widział, nawet na żadnym filmie. Wszystkie były pięknie zapakowane w bajecznie kolorowe papiery. - Ach, jakie ty masz śliczne imię! - zachwyciła się Wiesia, która widziała malca po raz pierwszy. - A bo święty Florian to patron strażaków, a mój tata jest ochotniczym strażakiem pochwalił się Florek. - Oj, no to wspaniale, musisz być bardzo dumny z taty - wtrąciła Janinka. - Ciociu Aniu, a kiedy będą rozdawane te prezenty? I jak ten Mikołaj je przyniósł, skoro ich tyle, a komin taki mały? - Florek jeszcze ze wszystkich sił wierzył w Mikołaja, chociaż ten wstrętny Wiesiek śmiał się z niego i mówił, że tylko małe dzidziusie wierzą w takie bajdy. Florek jednak machnął ręką na Wieśka i w Świętego Mikołaja wierzył. - Przez kominek, Florku, dzisiaj w nocy. Przyniósł i zostawił, bo przecież musiał jechać

jeszcze do innych dzieci. Ale prezenty otworzymy po kolacji, musisz cierpliwie czekać. Florek czekał więc i co pięć minut dopytywał się, kiedy wreszcie będzie ta kolacja. W końcu się doczekał, bo przyjechał ksiądz Andrzej, zaanonsowawszy się przedtem przez telefon. - Moi mili, mogę z godzinkę z wami posiedzieć, specjalnie tak poprzekładałem wizyty u innych parafian. Ale najpierw zmówimy modlitwę i poświęcę Sosnówkę. Ksiądz Andrzej okazał się przemiłym rozmówcą; opowiadał przeróżne anegdoty z pobytów w swoich poprzednich parafiach. Ponadto przepięknym barytonem śpiewał kolędy. Florek wtórował mu cienkim głosikiem; okazało się, że chłopiec ma wspaniały słuch i Anna zastanawiała się, czy nie należałoby go uczyć gry na pianinie. A pianina chciała się pozbyć Małgosia, przyjaciółka Anny, której córeczka - zgodnie z wielkim marzeniem mamy - miała zostać wielką pianistką. Jednak niestety okazało się, że, jak to mówią, słoń jej na ucho nadepnął i pianino w Małgosinym warszawskim mieszkaniu bardzo zawadzało. A tu, w Sosnówce, przydałoby się, jeśli nie dla Florka, to może dla któregoś z pensjonatowych gości. Anna zanotowała sobie w pamięci, żeby po świętach załatwić tę sprawę. Ksiądz zasiedział się u nich i aż się złapał za głowę, gdy się okazało, że jego wizyta trwa już prawie dwie godziny. Obiecał, że będzie wpadał częściej - „na brydżyka, jeśli pani pozwoli, pani Aniu". Pobłogosławił zebranych i popedałował na swoim rowerku, zapraszając wszystkich na pasterkę. Anna widziała, że Florek aż się skręca, patrząc na górę prezentów pod choinką. - Co byście powiedzieli, moi mili, gdybyśmy tak teraz zrobili sobie przerwę w jedzeniu i wyręczyli Świętego Mikołaja w rozdaniu prezentów, które nam przyniósł? - Czy ja wiem? - droczył się Jacek, patrząc na syna. - Tato!!! - Florek aż złożył ręce w błagalnym geście. - Jako najstarszy - powiedział mecenas Witkowski - podejmuję za wszystkich decyzję! Otwieramy prezenty! Wręczać je będzie Czesio Konieczny. - Mecenas ruchem czarodzieja wyjął z rękawa czerwoną czapkę z białym pomponem i wręczył Cześkowi. - Bierz się do roboty - rozkazał. - Pierwszy prezent... dostaje... - przeciągał Czesiek, patrząc na Florka - pan Tadek Konieczny. Podał bratu pięknie zapakowane pudełko, w którym coś grzechotało. Po otwarciu okazało się, że to zestaw do golenia. - Drugi prezent - Czesiek grzebał w pakunkach, litując się nad Florkiem, który aż podskakiwał na krześle.

- Drugi prezent dostaje też pan Konieczny. - Pełen napięcia Florek przestał podskakiwać. - Tym razem pan Florian Konieczny. - Pisk chłopca przewiercił bębenki siedzących przy stole gości. - Hej, kolego, cieszymy się trochę ciszej, dobrze? - mitygował syna Jacek. - Daj spokój. - Anna kuksnęła Jacka w bok, poznając swój podarunek. Było to duże pudło z puzzlami Straż Pożarna, firmy Ravansburger, z dwudziestu czterech elementów. Oczywiście gości znowu poraził radosny pisk Florka. Jacek już tylko machnął ręką, bo wszyscy uśmiechali się życzliwie. Chłopiec dostał jeszcze strażacki toporek, naturalnie z plastikowym ostrzem, i hełm. Do tego jeszcze mnóstwo słodyczy i długie spodnie. - Tato, popatrz, prawdziwe dżinsy - zachwycał się głośno. Dostał też zeszyty i różne przybory do szkoły. Cieszył się ze wszystkiego, aż miło było patrzeć. Każdy już trzymał w ręku kilka prezentów, tylko Dyzio nie miał nic. On sam dał wszystkim śliczne akwarelki; takie same, żeby było sprawiedliwie, jak wyjaśnił. Na obrazkach było Jezioro Sosnowskie, w letniej szacie, otoczone szuwarami, rozjaśnione słońcem, z odbijającymi się w wodzie sosnami. Przepiękne. Florkowi tylko dał wizerunek świętego Floriana - takiego, jakiego najczęściej przedstawiano na obrazach; jako młodzieńca w stroju rzymskiego legionisty, wylewającego na płonący dom wodę z cebrzyka. Dyziowi było trochę smutno, że nic nie dostał, ale wytłumaczył sobie, że największym prezentem, jaki mógł otrzymać, było zaproszenie na Wigilię do Sosnówki. Nagle Anna powiedziała głośno: - A teraz poproszę wszystkich o włożenie czapek i płaszczy, pójdziemy na maleńką wycieczkę. Panie Dyziu, może mnie pan poprowadzić? Specjalnie wyszli z Sosnówki frontowymi drzwiami, żeby niespodzianka dłużej trwała. Okrążyli dworek, przeszli za garaże i suszarnię grzybów... i oczom wszystkich ukazał się uroczy podłużny pawilonik, w trzech czwartych przeszklony. Teraz zasłony były zasunięte. - Panie Dyziu, nasz najmilszy! - zwróciła się do niego Anna. - Jest pan dla mnie nieoceniony i uważam pana za jednego z najlepszych przyjaciół. Mam nadzieję, że i pan choć trochę mnie lubi. Na tyle, żeby przyjąć ten specjalny prezent ode mnie, a także od nas wszystkich. I zgodzić się na moją propozycję. Oczy Dyzia już nie mogły być większe, a cała jego twarz przypominała jeden wielki znak zapytania. Patrzył tylko w milczeniu na wszystkich po kolei i nic nie rozumiał. - Panie Dyzieńku - Anna wręczyła mu klucze - proszę otworzyć swój prezent.

- No, śmiało - zachęcił go Boguś - niech pan otwiera. Dyzio trzęsącymi się rękami włożył klucz do zamka. Przekręcił, nacisnął klamkę i... nic. Spojrzał pytająco na Annę. - Oj, popatrz no - zniecierpliwił się Jacek - tu jest przecież jeszcze jeden zamek, wyżej. Dyzio przekręcił klucz, ale wciąż stał przed drzwiami. - Mam tam wejść? - zapytał. - No, oczywiście, bo wszyscy chcemy zobaczyć, czy się panu prezent spodoba - odparła Anna. Dyzio wprawdzie nie mógł zrozumieć, gdzie ten prezent, ale otworzył drzwi i wszedł do środka. Wszyscy wsunęli się za nim. Wewnątrz było jedno duże pomieszczenie, do którego wchodziło się bezpośrednio przez drzwi. Po prawej stronie znajdowały się zaś jeszcze jedne drzwi, za którymi na razie nie wiadomo co było. W tym dużym pomieszczeniu z trzema przeszklonymi ścianami stały sztalugi - jedne duże i drugie trochę mniejsze, między nimi zaś prosty sosnowy stół, na którym w zwykłych ceramicznych kubkach tkwiły najrozmaitsze pędzle i szpachle. Obok leżały palety i kilkanaście tubek przeróżnych farb. W kącie pod oknem ustawiono dwa fotele, a między nimi mały szklany stolik do kawy czy herbaty. Z tego pomieszczenia - to znaczy z pracowni - wchodziło się do malutkiego korytarzyka, na prawo była łazienka, na lewo mikroskopijna kuchenka, a na wprost niewielki pokoik z wersalką, szafą i stolikiem, na którym stała mosiężna lampa. Nad stolikiem wisiało kilka półek, na razie pustych. Anna początkowo nie chciała meblować tego Dyziowego królestwa, ale potem doszła do wniosku, że wykorzysta na to pieniądze, które Boguś wyszarpał od marszanda z Inowrocławia. Kupiła mebelki tanie, ale wygodne, i jeszcze dwa tysiące zostały. - No i jak, panie Dyziu? Nic pan nie mówi, nie podoba się tu panu? - chciał wiedzieć mecenas Witkowski. - No, bardzo mi się tu podoba, ale dlaczego ja mam coś mówić? I gdzie ten prezent dla mnie? - Biedak wciąż nic nie rozumiał. Wtedy Anna, na zmianę z Bogusiem, opowiedzieli mu o przeprawie z panem Koralczewskim. Potem zaproponowała, żeby Dyzio pracował u niej w pensjonacie, mieszkając tu i mając na miejscu pracownię malarską. - Bo teraz, panie Dyziu, zawarł pan formalną umowę z panem Koralczewskim, na papierze. Poza tym zarejestrowałem panu działalność gospodarczą i będzie pan legalnie i

pełnoprawnie płacił podatki, toteż musi pan więcej malować. I jeszcze mam tu dla pana dwa tysiące złotych. Umowa jest od pierwszego stycznia, więc te pieniądze jeszcze są bez podatku, przymkniemy na to oko - powiedział Boguś. - A ja panu zrobiłam stronę internetową i jeśli ma pan jakieś nowe obrazy, to wystawimy je na Allegro - dodała Anna. Dyzio bladł i czerwieniał na zmianę. W końcu złapał jeden z nowych pędzli malarskich i, jak stał, bez okrycia, z gołą głową, wyskoczył z pracowni i pobiegł na dół, nad jezioro. - Jacek, leć za nim, weź mu chociaż kurtkę, bo się przeziębi - zmartwiła się Anna. Dyzio stał na pomoście nad jeziorem i płakał na głos. Jacek nie wiedział, co robić, ale przestraszył się, że biedak naprawdę się przeziębi, podszedł więc do niego i zarzucił mu kurtkę na ramiona. - No, już dobrze, stary, naprawdę się cieszę, że będziesz tu mieszkał. Wiesz, czasami boję się o Annę, przecież ona tu jest sama. Wiesz, że ją kocham, prawda? - zwierzył się Dyziowi, co wywołało następny atak płaczu. - Chyba nie będziesz mi tu ryczał z zazdrości. To moja kobieta i pamiętaj o tym. - Żartujesz sobie ze mnie. - Dyzio już się uśmiechał. - To wspaniale, że ją kochasz, nie martw się, będę jej pilnował, nawet o pozwolenie na broń się wystaram. Ale że oni wszyscy, i ten pan Boguś, i inni, wszyscy to dla mnie zrobili. Bo co ja dla nich znaczę? Zwykły odpadek jestem. - Widocznie nie taki zwykły, skoro tacy dobrzy ludzie poznali się na tobie, stary. A teraz weź się w garść i chodź, podziękuj jak człowiek. Żadnych ryków już nie urządzaj, dobra? Wrócili razem na górę. Wszyscy stali stłoczeni w pracowni, a mały Florek miał niewyraźną minę. Podszedł do Dyzia. - Proszę pana, a dlaczego pan uciekł? Czy pan się na kogoś pogniewał? - zapytał drżącym głosikiem. Dyzio przytulił go do siebie. - Na nikogo się nie pogniewałem, wprost przeciwnie, jestem wszystkim bardzo, bardzo wdzięczny. Jeszcze nigdy w życiu nie zdarzyło mi się nic tak cudownego. Jestem pewny, że nikt nigdy nie dostał tak wspaniałego prezentu. - Ja dostałem - szepnął Florek. - Straż pożarną od cioci Ani. - Pani Aniu, proszę wszystkich państwa - odezwał się uroczystym tonem Dyzio. - Nie wiem, co powiedzieć, po prostu jestem oszołomiony. Oczywiście, że przyjmuję propozycję

pani Anny, byłbym ostatnim głupkiem, gdybym jej nie przyjął. Mogę obiecać, że ze wszystkich sił będę się starał pomagać pani w pensjonacie, pani Aniu. Kocham panią i pana Bogusia także, i wszystkich państwa też. Jesteście dla mnie lepsi niż jakakolwiek rodzina. - No to teraz chodźmy do domu, bo mam jeszcze jeden prezent, a właściwie propozycję dla Anny - zarządził Boguś. I opowiedział jej o pomyśle spółki. Anna była zachwycona, wycałowała Bogusia i Janinkę. Wycałowała zresztą wszystkich po kolei. A wieczorem gości Anny czekała jeszcze jedna niespodzianka. Gdzieś po dziesiątej w Sosnówce zjawiła się pani Irenka. Maszerowała te dziesięć kilometrów na piechotę, bo jej stary rower rozpadł się zupełnie. - Przyszłam, bo stary upił się jak zwykle i poszedł spać, a Zdzisiek powiedział, że jeszcze na tyle się z Panem Bogiem nie pogodził, żeby się wybrać na pasterkę. To przybiegłam tutaj, bo państwo pewnie idą? - I ja też, ja też! - podśpiewywał Florek, któremu z nadmiaru wrażeń w ogóle nie chciało się spać. - O matko, jak to dobrze, że ten rower się rozpadł. - Anna ze śmiechem mrugnęła do Dyzia. Pani Irena spojrzała na nią trochę zdziwiona, bo nigdy by się nie spodziewała, że pracodawczyni ucieszy się z jej zmartwienia. - Wkładajcie wszyscy płaszcze, znowu idziemy na wycieczkę - zarządziła Anna. - Pani Irenko, pani też, oczywiście. Podeszli do garażu, a właściwie do składziku. Jego właścicielka otworzyła drzwi. - Pani Ireno, proszę odwrócić się tyłem i zamknąć oczy. Panie Dyziu, niech pan pilnuje, żeby nie podglądała. Anna skinęła na Jacka, a ten wyprowadził z graciarni rower z przyczepką, odmalowany na piękny różowy kolor, z nowymi dętkami i nowym dzwonkiem. Na ramie wypisano czarnymi literami „Irena Malinka”. - Już może się pani odwrócić i popatrzeć. To ode mnie i od Dyzia, gwiazdkowy prezent dla naszej najukochańszej pani Malinki. Teraz pani Irena zaczęła ryczeć jak bóbr. - Dla mnie? Od Dyzia? - No i ode mnie - dodała Anna. - Co za święta, wszyscy płaczą - zdziwił się Florek, wywołując gromki śmiech zgromadzonych. Pani Irenka przestała płakać i rzuciła się na szyję Annie, a potem, z rozpędu,

wycałowała też wielce zawstydzonego Dyzia. Całą gromadą pojechali na pasterkę, zapewniając zgodnie, że była to najpiękniejsza Wigilia w ich życiu. * do: [email protected] Małgoniu, cóż to byty za cudowne święta! Wiesz, gdybym tak miała być całkiem szczera, to lepszych nie pamiętam. Nie miałam pojęcia, że dawanie prezentów może przynieść tyle szczęścia. Nie mówię tu o radości Florka, który cieszył się ze wszystkiego - jak to dziecko - choć, jak wiesz, dzisiejsze dzieci niełatwo zadowolić. Ale Florek nie jest dzisiejszy. Co zresztą wielce mnie raduje. Ale żebyś Ty widziała Dyzia... Zdaje się, że życie zbytnio go nie rozpieszczało, więc to, że przyjęto go do rodziny i że w ogóle ktoś o nim pomyślał i dostrzegł w nim człowieka, wzruszyło go tak bardzo, że aż się bałam, że dostanie ataku serca z wielkiego wzruszenia. Jak łatwo ucieszyć tutejszych ludzi... Dla mojej pani Irenki ten rower, który dostała, jest najcudowniejszy na świecie. Aż głupio, bo okazuje się, że zwykły drobiazg, coś, co możesz zrobić bez szczególnego trudu, tak wiele znaczy dla kogoś, kto nie zaznał nawet szczątkowej dobroci czy życzliwości. A ja mam ciągle nowe wrażenia. Byłaś kiedyś na takiej „półwiejskiej" pasterce? Nie byłaś, wiem przecież. Mówię ci, to jest coś. Aż chce ci się śpiewać ze wszystkimi, choć dobrze wiesz, że okropnie fałszujesz. Kolędowałam aż do ochrypnięcia. W Warszawie w ogóle nikt z nas nie chodził na pasterkę, siedzieliśmy przy stole, a potem każdy, obżarty po uszy, szedł do łóżka i właściwie było już po świętach. A tu... te gwiazdy nad głową, obłoczki pary wydmuchiwane z ust, gdy maszerujesz tak przed siebie, a śnieg skrzypi pod nogami. Czy w Warszawie słyszałaś kiedy skrzypiący śnieg? Nie pamiętam. Warszawski śnieg kojarzy mi się tylko z rozdeptaną, zasoloną breją. Odezwała się we mnie dusza romantycznej polonistki... Mam nadzieję, że Wasze święta także były udane - ściskam - Twoja A.

Rozdział 2 Pękały pączki na drzewach, pierwsze nieśmiałe listki pokazywały się na wierzbach, a bzy, których Anna posadziła mnóstwo pod oknami, już chyba ze dwa tygodnie miały wielkie pąki. Pachniało wiosną, choć w lesie leżały jeszcze resztki śniegu. Przed Sosnówką już go nie było, ani płateczka. Dyzio bardzo poważnie podchodził do swoich obowiązków, choć po raz pierwszy pokłócił się ze swoją pracodawczynią. - Panie Dyziu, chciałabym z panem uzgodnić wysokość pensji - powiedziała Anna na początku stycznia, gdy nowy mieszkaniec Sosnówki sprowadził się już z całym dobytkiem do swojej pracowni. - Jakiej pensji, pani Aniu? To ja powinienem pani płacić za czynsz i jedzenie. - Ale przecież pan ma tu tyle roboty, panie Dyziu, ja nie mogę pana wykorzystywać. Dyzio odwrócił się i poszedł do pracowni. Anna przyszła tam po chwili i ujrzała, jak pakował do plecaka piżamę, spodnie i dwie koszule. Marynarka wisiała w pokrowcu, przygotowana do zabrania. - Co pan robi? - spytała Anna. - Bo pani to nie chce, żebym ja tu pani pomagał, pani mnie bardzo obraziła, ja nie jestem żaden najemnik, myślałem, że ja jestem pani przyjaciel i nie mogę słuchać, jak pani o jakiejś pensji mówi. - O matko, panie Dyziu, bardzo, ale to bardzo pana przepraszam. Ja tylko nie chciałam, żeby pan myślał, że ja chcę pana wykorzystywać, jak ten kuzyn, co to pan u niego mieszkał w garażu. Niech pan mi się tu natychmiast rozpakowuje i już nigdy w życiu nie chcę słyszeć, że pan jest na mnie obrażony. Kocham pana, panie Dyziu, jak ojca i przyjaciela, przecież pan o tym wie, i nie będziemy się więcej sprzeczać, dobrze? No to jak? Zgoda? - Wyciągnęła rękę. - Zgoda - uśmiechnął się rozbrojony Dyzio. - Pani Aniu, pani Aniu! - krzyczała Irena Malinka, nadjeżdżając na swoim różowym rowerze, który zrobił furorę w całych Towianach. - Pani Aniu, Stefan mi się zabił. Całkiem na śmierć i Zdzisiek już pojechał pogrzeb załatwiać! - To straszne, pani Irenko! Panie Dyziu! - zawołała Anna. Irena zeszła z roweru, pieczołowicie ustawiła go pod drzewem i opadła na ławeczkę obok. Łkała w głos. Dyzio nadbiegał już ze swojej pracowni, wystrojony w ulubioną koszulę, wymazaną wszystkimi farbami świata. Ostatnio eksperymentował z olejem i tak go to wciągnęło, że

często zapominał przyjść na obiad. - Co się stało? Irena, czemu ryczysz? Co jest, pani Aniu? - zwrócił się do Anny, nie uzyskawszy odpowiedzi od pani Malinki, która zaniosła się jeszcze głośniejszym płaczem. - Pan Stefan nie żyje, ale nie znam żadnych szczegółów, sam pan widzi. - Anna wskazała głową szlochającą Irenę. - Niech pan z nią posiedzi, a ja pójdę zrobić herbaty, pan też się napije? - Poproszę, ale bez cytryny - odpowiedział Dyzio, który wszelkimi dodatkami szczerze pogardzał. Herbata powinna być czarna, mocna i gorzka. - Przecież wiem - obruszyła się Anna. Gdy herbata trochę już podziałała, na tyle, że pani Irenka mogła wydobyć z siebie poza szlochami - jakieś słowa, opowiedziała, co jej było wiadomo. Otóż jej małżonek Stefan przez większość swego życia nadużywał alkoholu, o czym zresztą wiedziano w całej gminie. Cóż, po prostu był alkoholikiem. Dobry kiedyś fachowiec, sumienny wzięty hydraulik, utopił wszystko w gorzałce, razem ze swoimi klientami, którzy porezygnowali z jego usług. Czasami jeszcze zdarzała mu się jakaś drobna fucha, ale generalnie był na utrzymaniu żony, która godziła się z takim stanem rzeczy, bo nie wyobrażała sobie, co też mogłaby zrobić. Pan Stefan miał tylko jedną zaletę, że po pijanemu nie rozrabiał, był uprzedzająco grzeczny, wszystkich za wszystko przepraszał i od razu szedł spać. Wczoraj wieczorem wracał z „Barku", najgorszej i najtańszej speluny w mieście - cóż, wszędzie są takie - gdzie ostro popił z kolegami pijaczkami, na tyle przyjaźnie nastawionymi do Stefka, żeby mu te parę piw postawić. Kilka piw mu wystarczyło, w stan upojenia alkoholowego wpadał w zasadzie już po trzecim. Jechał więc do domu na swoim zdezelowanym rowerze, zataczając się po całej jezdni i wyśpiewując pogodnie: „Jak dobrze nam zdobywać góry, zdobywać góry, dobrze nam", i tak w kółko, bo więcej tekstu nie pamiętał. Głos miał tak silny, że te jego „góry" słychać było w chałupie Kowalczyków stojącej obok drogi. - O, Stefek Malinka do domu wraca, coś późno dzisiaj - stwierdzili, bo było już koło jedenastej. Kiedy po chwili śpiew się urwał, Kowalczykowie uznali, że solista pojechał dalej. Pan Stefan natomiast wpadł w jakąś wyrwę na szosie i zleciał wraz z rowerem do przydrożnego rowu. Niestety tak nieszczęśliwie, że walnął głową w leżący tam spory kamień i po prostu skręcił sobie kark. Tym razem nie sprawdziła się reguła, że pijakowi nigdy nic się nie stanie. Stało się - zginął na miejscu. Znaleziono go dopiero rano, ale na wszelki ratunek było za późno.

I teraz pani Irena wypłakiwała oczy, nie pamiętając lat swojej udręki, płakała po prostu dlatego, że straciła męża. Anna wsiadła do samochodu z Ireną i Dyziem, który włożył czystą koszulę, i pojechali do księdza Andrzeja. Zdziśka jeszcze tam nie zastali, widocznie był w szpitalu; wezwana rano karetka pogotowia zabrała pana Stefana do szpitalnej kostnicy. Dzwonili do Zdziśka na komórkę, ale miał wyłączoną. Zatelefonowali więc do jedynego w Towianach zakładu pogrzebowego i poprosili, żeby Zdzisiek skontaktował się z ciotką, kiedy tam przyjedzie. Zapowiedzieli też, że pogrzeb ma być w kościele i wszelkie formalności w parafii załatwią sami, we własnym zakresie. - No wiecie, moi mili, to jest cmentarz parafialny i w zasadzie chowamy na nim tylko parafian uczestniczących w życiu kościoła. Zmarły, niestety, moim parafianinem nie był, przynajmniej od dobrych paru lat - oświadczył ksiądz Andrzej. - Za miastem, od strony północnej, jest drugi cmentarz, komunalny. Moglibyście tam pochować pana Stefana. Pani Irena, choć wydawałoby się, że wypłakała już wszystkie łzy, znowu zaczęła szlochać. Łzy w oczach miała także Anna. Dyzio zrobił się czerwony, ale nic nie mówił. - Księże Andrzeju, sam ksiądz powiedział, że „w zasadzie” chowacie tu tylko parafian odezwała się Anna. - A czy parafianinem jest tylko ten, kto chodzi do kościoła? Skąd ksiądz wie, że zmarły nie modlił się goręcej od wszystkich, którzy wprawdzie co niedziela siedzą w kościele, ale potem biją żony i robią różne draństwa? Może on nie chodził do kościoła, bo po prostu się wstydził? A czy słyszał ksiądz kiedyś, żeby pan Stefan komuś jakieś świństwo zrobił? Żeby coś ukradł albo kogoś oszukał czy też pobił? Jeśli kogokolwiek krzywdził, to głównie siebie. A czy postawa żony pana Stefana, pani Ireny, która jest prawdziwie świętą kobietą, nie zasługuje na wyprawienie pogrzebu kościelnego jej mężowi? Ilu jest takich, co to modlą się pod figurą, a diabła mają pod skórą? I oni mieliby być lepszymi parafianami od pana Stefana? Bardzo by mnie ksiądz zawiódł, nie godząc się na pochówek pana Malinki na swoim - na naszym - cmentarzu. Pani Irenka zanosiła się płaczem. Dyzio objął ją niezgrabnie i poklepywał po plecach. - No, cicho, już cicho, nie rycz, Irena - pocieszał ją, jak umiał. Ksiądz Andrzej położył dłoń na głowie Anny. - Ehm, hrmm - chrząknął. - Aższsz, stary głupiec ze mnie, masz rację, moje dziecko. - Ależ ja nic takiego... - zaczęła Anna. Ksiądz Andrzej podniósł dłoń. - Nic nie mów, proszę. Zawstydziłaś mnie i tyle. Pan Stefan będzie miał pogrzeb na naszym cmentarzu i postaram się, żeby to był piękny pogrzeb.

Irena przypadła do rąk księdza, a potem do rąk swojej pracodawczyni. - A niech pani przestanie, pani Irenko, co też pani wyprawia - obruszyła się Anna. Pojechali po Zdziśka. Pogrzeb był naprawdę piękny. Przyszły prawie całe Towiany, bo ksiądz Andrzej zapowiedział ten pogrzeb z ambony. - Pochowamy w środę pana Stefana Malinkę, mieszkańca naszego miasta. Człowieka, który może błądził ostatnio, ale chyba nie ma wśród nas nikogo, kto mógłby powiedzieć, że pan Stefan zrobił mu coś złego. Bóg wybacza maluczkim błędy, więc i my nie powinniśmy się od nikogo odwracać. A kto nie ma niczego na sumieniu, niech pierwszy rzuci kamieniem. Oczekuję, że wszyscy, którzy znali i pamiętają zmarłego, przyjdą go pożegnać. Po pogrzebie pani Irena urządziła stypę, u siebie, w Kolibce, wioseczce leżącej tuż obok Towian. Wystawiła stoły na podwórze, a że było już dość ciepło, kończył się kwiecień, można było trochę posiedzieć na powietrzu. Przyszło bardzo dużo ludzi, ale jedzenia wystarczyło dla wszystkich. Nie było jednak w ogóle alkoholu i chyba każdy rozumiał dlaczego. Anna pomagała, jak mogła; pomagały także Janka i Wiesia, bo i one, i Boguś, i Tomek z Henryczkiem przyjechali na pogrzeb. Byli też, oczywiście, mecenasostwo Witkowscy. Pani Irence przez cały czas łzy ciekły po twarzy. Sąsiadki wzruszały ramionami. - Płacze - mówiły - a powinna się cieszyć, że wreszcie tego pijusa się pozbyła. Nie miały pojęcia, że wdowa płacze nie z żalu po mężu, lecz ze wzruszenia, widząc tak licznie przybyłą rodzinę i przyjaciół Anny. Nie przyjechał tylko z Biskupca doktor Grzegorz Skalski, który tego dnia miał zaplanowaną poważną operację - musiał wyciąć zaatakowaną przez nowotwór macicę suczce spanielce. Nie mógł już tej operacji odwołać, sprawa była bowiem bardzo pilna. Przysłał jednak kondolencje i poprosił Annę, żeby kupiła od niego wieniec panu Stefanowi. Co oczywiście zrobiła. * Pani Władysława Karmelakowa, żona Pawła Karmelaka, właściciela „Rybeńki", obecna wraz z mężem na stypie, podeszła do pani Jadwigi, gospodyni księdza Andrzeja. - Patrz, kochana, jak to się sadzi, co? Myślałby kto, że wielka pani. A toć to zwykła kuchta i nic więcej. - Wskazała spiczastym podbródkiem krzątającą się wśród gości panią Malinkę. - No, ważna taka, bo u dziedziczki pracuje - odparła pani Jadwisia, zadowolona, że może porozmawiać z bratnią duszą.

Obydwie nie lubiły Anny. Pani Jadwisia dlatego, że generalnie nie lubiła wszystkich, a pani Władzia rozgłaszała wszem wobec, że Anna ukradła jej Dyzia. Dyzio był najlepszym parkingowym na rynku w historii Towian. Jego zalety w tej profesji stały się szczególnie przydatne dla „Rybeńki", a w zasadzie - dla jej właścicieli. Dyzio bowiem nie tylko strzegł Rybeńkowych miejsc przed restauracją, ale też zamiatał teren, wynosił odpadki, a czasami nawet mył restauracyjne okna. Oczywiście za grosze, a często jeśli tylko zależało to od pani Władysławy - nieodpłatnie. Jej mąż, pan Paweł, był bardziej hojny, zawsze płacił Dyziowi i czasami, gdy żony nie było w pobliżu, stawiał przed nim jakiś parujący talerz. Miejsce parkingowego po Dyziu przez pewien czas nie było obsadzone, a potem samozwańczo osadził się tam Ludwik, młodszy z braci Maliniaków. Młodszy, ale potężniej zbudowany, z wysoko wygolonym karkiem i tatuażem smoka na tymże karku. Był bardziej bezczelny od starszego, Edka, i szczerze mówiąc, wzbudzał dość spory popłoch w Towianach. Toteż kierowcy parkowali na rynku tylko wówczas, gdy już rzeczywiście nigdzie w pobliżu nie można było stanąć, a goście „Rybeńki" często się zastanawiali, czy zjedzenie obiadu w restauracji warte jest ryzyka pozostawienia samochodu pod strażą pana Ludwika. Choć trzeba przyznać, że samochody pod jego opieką miały się całkiem dobrze. Tylko parkowanie kosztowało nieco drożej, bo nikt się nie ważył dać dwuzłotówki, „piątka" stanowiła najniższą opłatę. Oczywiście, Ludwik odmówił darmowego zamiatania chodnika i wszelkich innych usług, które ochoczo świadczył Dyzio. - Mogiem zamiatać, czemu nie? - Podparł się pod boki, odpowiadając na propozycję pani Władysławy Karmelakowej. - Ale płacisz, paniusia, dwie dychy. Z góry. - Wyciągnął wielką jak patelnia łapę w stronę żony właściciela „Rybeńki". - A, nie, nie, to dziękuję. - Pani Władzia wycofała się tyłem. Ale Ludek nie był w ciemię bity. Zwietrzył możliwość łatwego zarobku, więc już nie zamierzał wypuścić takiej okazji ze swoich łapek. Poszedł na zaplecze restauracji, znalazł tam jakąś miotłę, wyszedł przed drzwi i zaczął energicznie szurać tym drapakiem po chodniku. Machnął raz i drugi i przechylił głowę, oglądając efekty swojej działalności. Widać oględziny wypadły pomyślnie, bo Ludek wszedł zamaszystym krokiem do restauracji, wtargnął do kuchni, w której królował osobiście sam właściciel - i unosząc swoje narzędzie pracy, oznajmił: - Jużem posprzątał. Zgodnie z umową dwie dychy się należy. - Jakie dwie dychy? Jaka umowa? - dopytywał się pan Karmelak.

Wtedy dowiedział się, że to jego żona osobiście zamówiła sprzątanie, więc nowy parkingowy „wziął i posprzątał". I że może zamiatać co drugi dzień. Opłata została oczywiście wyegzekwowana, co pan Paweł odbił sobie na żonie, która była u niego kelnerką pobierającą pensję. Pani Władzia o mało nie dostała ataku serca, usłyszawszy, że nowy stróż parkingu zobowiązał się do takiego sprzątania co drugi dzień. Miała więc za co nienawidzić Anny. Terminarz „sprzątań" został jakoś z Ludkiem wynegocjowany, ale pani Władysława nie zapomniała, że wszystkie jej zgryzoty to przez tę dziedziczkę. - Cholerną, co nie? - zakończyła, właśnie teraz przekazując pani Jadwisi swoją opowieść. - Darmowego posługacza do dworu sobie znalazła - ochoczo wtórowała jej gospodyni proboszcza. - A taki pomocnik to na plebanii by się przydał. Tyle że ksiądz Andrzej nie umie być taki bezczelny jak ta przybłęda. Sam wszystko robi albo i mnie każe. I tak, zgodnie wieszając psy na mieszkańcach Sosnówki, obie miłe panie podeszły do stołu i obficie nałożyły sobie na talerze wszystkiego, co tylko tam znalazły.

Rozdział 3 Przebudowa Sosnówki szła pełną parą. Pogoda była dobra, więc ekipa Jacka uwijała się jak w ukropie, żeby wszystko zrobić szybko, szybciej i jeszcze szybciej. Co nie znaczy, że wykonywali swoją pracę po łebkach. O nie, pod czujnym okiem Jacka działali jak najdokładniej. Wiedzieli przecież, że dla ich najstarszego brata i szefa firmy przebudowa pensjonatu jest sprawą wielkiej wagi. I, oczywiście, rozumieli dlaczego. Mieli oczy, no nie? Ale zanim prace zostały zakończone, do pensjonatu przyjechał pierwszy gość. Całkiem niespodziewanie do „Sosnówki" zadzwoniła Marcelina Krzewicz-Zagórska i prawie z płaczem uprosiła Annę, żeby ją na tydzień przyjęła. Powoływała się na koleżankę, której kuzynka... - Ależ proszę mi nie tłumaczyć, skąd pani ma mój telefon. To dla mnie bez znaczenia. Skoro już się pani do mnie dodzwoniła, to znaczy, że musimy mieć jakichś wspólnych znajomych, bo jeszcze nie ruszyłam z reklamą - przerwała jej Anna. - Nie zależy mi na żadnych wygodach ani atrakcjach. Wręcz odwrotnie - tłumaczyła pani Marcelina. - Szukam miejsca, w którym mogłabym się właśnie schować przed wszelkimi atrakcjami. Muszę odpocząć i odreagować, bo inaczej oszaleję. Jestem zestresowana, zdołowana, zniechęcona, zniesmaczona i nienawidzę wszystkich facetów. - A, skoro tak, to absolutnie zapraszam! Stan „nienawidzenia facetów" całkowicie rozumiem. Choć może nie wszystkich. U mnie pozna pani przynajmniej jednego, który jest cudowny. - Anna z pełnym zrozumieniem odniosła się do słów swojego pierwszego gościa. Ale proszę się nie denerwować, on ma pięćdziesiąt siedem lat i wydaje się, że mało jest zainteresowany rodzajem żeńskim. Nie żeby wolał rodzaj męski, skądże - on jest po prostu artystą i poza jego sztuką nic się dla niego nie liczy. No, może poza mną, ale to już historia, którą pani opowiem, jak pani do nas przyjedzie. - Mogę? Naprawdę? - ucieszyła się pani Krzewicz-Zagórska. - Och, nawet pani nie wie, jak się cieszę. Wobec tego za parę dni jestem, zadzwonię bezpośrednio przed wyjazdem z Warszawy. Pierwszy gość pensjonatu od pierwszej chwili był oczarowany Sosnówką. Pani Marcelina, już dojeżdżając na miejsce, wiedziała, że dobrze zrobiła, decydując się na pobyt tutaj. Okolica była po prostu cudowna, wokół wszystko się zieleniło, a powietrze... Powinno się je butelkować i sprzedawać na Marszałkowskiej.

Droga była całkiem dobrze oznakowana, Marcelina trafiła więc bez kłopotu, tym bardziej że Anna jeszcze wytłumaczyła jej dokładnie przez telefon, gdzie i w którym miejscu ma skręcić w las. Podjechała pod samą bramę, zatrzymała samochód i rozejrzała się z ciekawością. Ujrzała pięknie odrestaurowany dworek, stojący pośród sosen, obok kępy zieleniących się teraz brzózek. Z ganku schodziła właśnie mile wyglądająca młoda kobieta, a za nią wypadł puszysty, długowłosy, biało-czarny piesek. Przypadł do Marceliny i stwierdził, machając szaleńczo ogonem, że „ta pani może być". - Och, jakiś ty śliczny! A jaki miły - zachwyciła się „ta pani". Kucnęła i dała sobie oblizać twarz, czym od razu zyskała sympatię Anny. - Dzień dobry, to nasza pensjonatowa suczka, Szyszka ma na imię, widzę, że już się przedstawiła. A ja jestem Anna Towiańska, właścicielka Sosnówki. Miło mi panią powitać. - Marcja jestem, jeśli można. To znaczy, oficjalnie Marcelina Krzewicz-Zagórska. Ale wszyscy, poza moją ciocią, o której kiedyś opowiem, mówią do mnie Marcja. - Świetnie, to chodź, pokażę ci pokój. Masz dużo bagażu? - Nie, jedną walizkę. Mówiłaś, że nikogo nie będzie, więc jakichś specjalnych strojów nie zabierałam. Anna zaprowadziła Marcję na górę i wskazała pokój, a potem wręczyła klucz. - Jak już się rozpakujesz i trochę odświeżysz, zejdź na dół, do jadalni. Poznasz moich przyjaciół i pomocników, wypijemy kawkę, a specjalnie na twój przyjazd nasza pani Irenka, gospodyni i kucharka, bardzo z nami zaprzyjaźniona, upiekła swój najsmaczniejszy na świecie placek drożdżowy z jagodami. Tym razem, niestety, jagody z mrożonki, ale ciasto pyszne tak samo, jak ze świeżymi. Świeże będą w lipcu. Przy kawce Marcja poznała też pana Dyzia - tego, o którym Anna powiedziała przez telefon, że jest „cudowny". Na czym ta jego cudowność polegała, na razie Marcja się jeszcze nie dowiedziała, ale rzeczywiście wyglądał bardzo sympatycznie. I choć miał obłęd w oczach, widać było, że to obłęd twórczy. Wskazywał na to choćby jego strój - nieco sfatygowana koszula flanelowa, wymazana wszystkimi kolorami tęczy. I trzymany w ręku pędzel, którego artysta nie odłożył, nawet witając się z gościem. Przełożył go tylko na chwilę do lewej ręki. Następnie Anna przedstawiła Marcji Jacka Koniecznego i całą jego (a właściwie - jej) ekipę budowlaną kończącą remont pensjonatu. - Teraz znasz wszystkich moich współpracowników i „prawie domowników". Będziesz się na nich natykać co chwilę, bo remont, a właściwie rozbudowa, gdyż remont już za nami,

idzie pełną parą. Mam nadzieję, że trochę budowlanego hałasu nie będzie ci przeszkadzać powiedziała Anna. - Hałasu? Mnie, mieszkance Warszawy? Żartujesz chyba! - Marcja się roześmiała. - A wiesz, ja też jeszcze niedawno byłam mieszkanką Warszawy. Skąd się tu wzięłam i co tu robię, opowiem ci przy najbliższej okazji, bo coś mi się wydaje, że się zaprzyjaźnimy oświadczyła jej Anna. - A ja uważam, że już prawie jesteśmy zaprzyjaźnione, twój pensjonat podoba mi się bardzo, a w twojej suczce zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Całe życie chciałam mieć psa - ale sama wiesz, jak to jest w dużym mieście. Przez pierwsze dwa dni Marcja siadywała sobie na turystycznym foteliku na którymś z pomostów i czytała książki. Albo po prostu wpatrywała się w ścianę lasu i połyskującą taflę wody. Pogoda była, jak na kwiecień, bardzo ładna, bo świeciło słońce. Oczywiście sweter okazał się niezbędny, ale przecież kąpać się Marcja nie zamierzała. A jeśli czuła, że zaczyna robić jej się chłodno, szła do dworku, gdzie w jadalni zawsze stało na stole jakieś ciasto, a obok elektryczny czajnik - oraz kawa i herbata, do wyboru. Po drodze nad jezioro przechodziło się obok pawilonu, gdzie, jak opowiedziała Marcji pani Irena (która, co tu owijać w bawełnę, bardzo lubiła opowiadać), miał swoje mieszkanie i pracownię pan Dyzio. Marcja poznała - z tego samego źródła - skomplikowane dzieje artysty, którego obrazy bardzo chciała obejrzeć. Nie miała jednak odwagi, żeby go o to prosić. Widziała tylko jeden, wiszący w jadalni - dwór otoczony sosnami i brzózkami, a przed nim leżała Szyszka, jak żywa. W końcu, któregoś dnia pobytu w Sosnówce, Marcja, idąc nad jezioro, ujrzała rozstawione sztalugi obok Dyziowego pawiloniku i samego artystę, machającego energicznie pędzlem. Było wspaniałe słońce, lazurowe niebo i niesamowicie przejrzyste powietrze. Nic dziwnego, że artysta wyszedł w plener. Pan Dyzio stał tyłem do jeziora i malował coś, co znajdowało się przed nim. Marcja nie mogła się powstrzymać; podeszła, spojrzała najpierw na obraz, a potem odszukała wzrokiem malowany obiekt. Serce jej się ścisnęło i nagle zabrakło tchu. Przed nią, na niewielkim wzgórku, rosła samotna sosna. I tę właśnie sosnę malował pan Dyzio. Drzewo było jak przecięte piorunem na dwie części i wyciągało w niebo te swoje dwa konary niczym łapska czarownicy. Kropka w kropkę jak jej ukochana sosna z mazurskiej działki ojca. Działkę Marcja sprzedała po śmierci taty, nie mogła bowiem tam jeździć; za dużo wspomnień, za dużo bólu, za dużo uczuć wiązało się dla niej z tym miejscem. Stała i patrzyła, nie wiedząc nawet, że łzy jej lecą po twarzy jak groch.

Pan Dyzio kątem oka dostrzegł, że ktoś za nim stoi, i odwrócił się, nieco zirytowany. Nie lubił, gdy ktoś oglądał niedokończony obraz. Dlatego przeważnie malował w pracowni. Ale dzisiaj było takie światło, że po prostu musiał wyjść na dwór. Natychmiast jednak przeszła mu złość, gdy zobaczył łzy na twarzy pierwszego gościa pensjonatu. Dyzio po prostu nie mógł znieść kobiecych łez. - Proszę pani! - zawołał. - Co się stało? Dlaczego pani płacze? Mogę jakoś pomóc? Marcja, która bardzo rzadko płakała - w zasadzie wcale - podeszła do niego i wczepiła mu się palcami w koszulę, oblewając ją łzami. - Nic się nie stało - wyszlochała. - Tylko pana obraz jest taki piękny. Identyczne, ale naprawdę identyczne drzewo rosło na mazurskiej działce mojego taty. To było moje ukochane drzewo. Tata zmarł niedawno, a działka sprzedana. Dlatego tak się rozkleiłam. Bardzo przepraszam. - Zaczęła wycierać rękawem jego koszulę. - Zmoczyłam panu koszulę i zdenerwowałam pana. Na ogół nie histeryzuję, nie wiem, czemu dziś tak się rozpłakałam. - Ależ nic się nie stało, proszę pani, naprawdę - powiedział Dyzio. - Niech pani się nie przejmuje moją koszulą, jej naprawdę nic nie zaszkodzi. Marcja przyjrzała się koszuli. Rzeczywiście, mało co mogło jej jeszcze zaszkodzić. Umazana była chyba wszystkimi kolorami, jakie istnieją w przyrodzie. - No tak, koszuli nic już nie zaszkodzi, ale malowanie panu przerwałam. Raz jeszcze przepraszam, to się więcej nie powtórzy! - I uciekła z tym swoim krzesełkiem pod pachą. Poszła na „swój" pomost i tam sobie popłakiwała, tym razem cichutko. - Kawa, ciasto, świeża dostawa! - Usłyszała nagle za plecami i aż podskoczyła przestraszona. Anna, która nie miała dotychczas czasu dla swojego gościa, akurat teraz postanowiła to nadrobić. Ujrzała zalaną łzami twarz Marcji. - Oj, zdaje mi się, że te ciasteczka przydadzą się na osłodę życia - powiedziała. - Chcesz pogadać czy mam uciekać? - zapytała. - Pogadać. - Marcja pociągnęła nosem. - Jeśli masz trochę czasu i cierpliwości. - Mam, ile chcesz. Wyrzuć z siebie wszystko, co cię gnębi. Bo parę rzeczy cię gnębi, to widzę i widziałam już nawet bez tego twojego płaczu. - Anna usiadła przy Marcji na pomoście, stawiając obok talerz ze świeżym ciastem pani Irenki. I Marcja opowiedziała jej swoją historię. O swoich trochę zakręconych perypetiach miłosnych, w które została wplątana przez jedyną ciocię. O sprzedaży odziedziczonej po tacie działki na Mazurach i o tym, co z tego wynikło. I o powodach swojej ucieczki do Sosnówki.

- Ale przecież za kilka dni muszę wrócić. I co ja teraz mam robić? - Znowu zaczęła szlochać. - Po pierwsze, przestań ryczeć - zarządziła Anna. - Co się stało, to się nie odstanie. Trudno. Wydaje mi się, że nie jest tak, że nienawidzisz wszystkich facetów. Wiesz co? Nienawidzisz siebie za to, do czego dopuściłaś, ale naprawdę niesłusznie - tłumaczyła jej. Stało się, co się stało, i już tego nie odkręcisz. I nie zastanawiaj się, jak masz teraz postąpić. Jak wrócisz, wszystko samo ci się ułoży, zobaczysz. I wiesz, co? Chodź, wsiadamy teraz w samochód, należy nam się trochę rozrywki, obwiozę cię trochę po Kujawach. Pojechały, a po drodze Anna opowiedziała jej nieco o sobie, skąd się wzięła w Sosnówce; o Grzegorzu, przystojnym weterynarzu z Warszawy, który obecnie mieszka i pracuje w Biskupcu Warmińskim i z którym przez jakiś czas była związana, ale okazało się, że to nic poważnego. I zwierzyła się ze swojego, nieśmiałego jeszcze uczucia do Jacka Koniecznego, który - po tym, jak opuściła go żona - nie chce już zaufać żadnej innej kobiecie. Gadały ze sobą jak dwie najlepsze przyjaciółki, aż obydwie nie mogły uwierzyć, że tak sobie przypadły do gustu i tak dobrze czują się razem. - Jak to dobrze, że cię tu wiatry przygnały - powiedziała Anna. - Choć zdaję sobie sprawę, że nie przyjechałabyś, gdybyś nie miała tych swoich kłopotów. Więc głupio mi trochę, bo wyszło tak, jakbym się cieszyła, że masz kłopoty. - Wiesz, co? - powiedziała Marcja. - Moja wielkiej mądrości ciocia Winia, którą na pewno poznasz, powtarza zawsze, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Popatrz, po raz kolejny się przekonałam, że ona ma rację. Bo choć mam kłopoty, poznałam ciebie, i wiem, że to przyjaźń na całe życie. A ten twój Jacek tak na ciebie patrzy, że aż iskry lecą. Już ja wiem, co mówię! I powiem ci jeszcze - Marcja uściskała ją mocno - że od tej pory, kiedy tylko będziesz w Warszawie, masz się meldować, bo jeśli nie, to ci głowę urwę. - Zamelduję się, zamelduję, nie bój się, masz mnie jak w banku. - Anna się roześmiała. Pracuję w prywatnym wydawnictwie, „Oczko" się nazywa, mam taką pracę, którą mogę wykonywać wszędzie, gdzie tylko jest dostęp do Internetu - a tu jest, na szczęście - czasami jednak przyjeżdżam do Warszawy. I muszę ci powiedzieć, że mam wrażenie, iż przyniesiesz mi szczęście, bo podobno jaki pierwszy gość, tacy będą i następni. - Wielkiego szczęścia, oczywiście, szczerze ci życzę - odrzekła Marcja. - Jednak lepiej byłoby, żeby już nikt nie wylewał swoich problemów na twoją biedną, skołataną głowę.

Rozdział 4 - Tato, a czy mama kiedyś do nas przyjedzie? - zapytał Florek z powątpiewaniem w glosie. - Nie wiem, synku - odpowiedział Jacek. Mam nadzieję, że nie, pomyślał. Nie chciał bowiem nawet wyobrazić sobie sytuacji, w której wiedziona kaprysem Wiola przyjechałaby zobaczyć się z synem, a potem znowu zniknęła jak kiedyś, pozostawiając chłopca w głębokim żalu. Od wyjazdu Wioli i rozwodu minęły już prawie dwa lata i, jak myślał Jacek, Florek zaczynał powoli zapominać o matce. Jednak dzisiaj okazało się, że nie. - A dlaczego pytasz? - chciał wiedzieć. - Bo wiesz... - zaczął Florek, wyraźnie zażenowany - bo ja bardzo lubię ciocię Annę i chciałbym ją zapytać, czy ona nie mogłaby być moją mamą. Choćby taką na niby. Bo wiesz ciągnął, wyraźnie lubiąc zaczynać zdanie od „bo wiesz", czego z pewnością nie pochwaliłaby polonistka „ciocia Anna". - Bo wiesz... - zaciął się i spojrzał w ziemię - pojutrze jest Dzień Matki i dzieciaki w szkole śmieją się ze mnie, że moja mama na pewno nie przyjdzie. To ja takiemu jednemu, Wieśkowi, przywaliłem w nos i powiedziałem, że właśnie, że przyjdzie. I teraz, jak ciocia Ania nie zgodzi się przyjść, to ja już nigdy nie pójdę do szkoły. Wszystkie dzieci mają mamy, tylko ja nie. - Florek zaciskał pięści i robił buńczuczną minę, ale widać było, że w oczach ma łzy. - Synu, nie wolno nikomu przywalać w nos. - Jacek nie bardzo wiedział, co zrobić, ale wybrał jedyne możliwe rozwiązanie. - Po obiedzie pojedziemy do cioci Ani i zapytamy, czy pojutrze nie poszłaby z tobą do szkoły. Na pewno się zgodzi. Choć tak naprawdę pewności nie miał. I bardziej się denerwował od Florka. Chłopiec chodził do zerówki i byłoby fatalnie, gdyby zraził się do szkoły zaraz na początku swojej szkolnej drogi. * Przebudowa Sosnówki zmierzała ku końcowi. Gotowa była już pensjonatowa kuchnia, pojawiły się wszystkie niezbędne urządzenia, takie jak parowniki, zmywarki, wyparzarki, piekarniki i mnóstwo innych potrzebnych rzeczy. Wszystko z atestami i gwarancjami użyteczności. Oczywiście z podłączeniem trzeba było trochę poczekać, jeszcze na to za wcześnie. Na razie ekipa Jacka montowała i składała całe wyposażenie. Kompletnie urządzona była też jadalnia; stało w niej dziesięć pięknie wypucowanych

stolików z blatami pokrytymi kafelkami ceramicznymi, łatwymi do utrzymania w czystości. Przywieziono już także trzydzieści dwa jednakowe krzesełka, które przytulały się do stolików, po dwa przy każdym. Anna chciała, żeby jej gościom było wygodnie, i uważała, że czterem osobom przy jednym stoliku jest ciasno i czują się mało komfortowo. Na razie planowała miejsca dla dwudziestu gości, choć wiedziała przecież, że pełna obsada raczej nigdzie się nie zdarza, przynajmniej na początku działalności. Dwanaście krzesełek, teraz już po cztery przy każdym ze stolików, stało też w sali kominkowej. Te miały służyć brydżystom lub szachistom. Gdyby okazało się, że stolików jest za mało, Anna miała jeszcze cztery zapasowe w graciarni, jak nazywała drugie pomieszczenie garażowe. Pod ścianami sali kominkowej porozmieszczane były wygodne foteliki ze stojącymi obok lampami - służyć one miały miłośnikom lektury, którzy woleliby czytać tutaj zamiast u siebie w pokoju. Do sali kominkowej przylegała biblioteka, jeszcze niezbyt imponująca, ale dzięki staraniom Anny i wszystkich jej znajomych księgozbiór stale się powiększał. Przy samym kominku ustawiono dwa najwygodniejsze fotele, a obok nich znalazły się koszyki z wełną, włóczką, drutami i szydełkami. To z myślą o żonach wędkarzy, które niekoniecznie chciałyby towarzyszyć panom w ich męskich rozrywkach, a nie bardzo miały też ochotę na czytanie. Mogłyby więc siedzieć sobie przy kominku i dziergając dla wnucząt lub znajomych szaliczki albo sweterki, obgadywać na przykład Sosnówkowych gości. Lub rozprawiać o polityce. Anna wiedziała bowiem, że wbrew powszechnej opinii, iż polityka jest domeną mężczyzn, panie także bardzo się nią interesują. Teraz należało urządzić sypialnie. Na dole, przy korytarzyku, na lewo od sali kominkowej, dla gości pierwotnie przeznaczono pięć dwuosobowych pokoi, ale Anna, po konsultacjach z Jackiem, postanowiła zrobić cztery trochę większe pomieszczenia z pakamerkami na sprzęt wędkarski. Znając przecież pasje wędkarskie swoich przyjaciół, dobrze zdawała sobie sprawę z tego, ile miejsca zajmują te wszystkie wędki, kołowrotki, podbieraki i takie różne drobiazgi. Wszystkie pokoje miały być wyposażone także w malutkie chłodziarki, Anna wiedziała przecież, że różne przynęty wędkarskie (nie chciała nawet wymawiać słowa „robaki”) powinny być przechowywane w lodówkach, inaczej zginą po jednym upalnym dniu. Na korytarzu natomiast stała duża, ogólnodostępna chłodziarkozamrażarka, bo chociaż w Sosnówce oferowano pełne wyżywienie, może ktoś chciałby trzymać w lodówce jakieś napoje i na przykład swoje ulubione kiełbaski, a w zamrażarce osobiście złowione i wypatroszone ryby. Na dole, w pobliżu jeziora Dyzio zmajstrował stanowisko do oprawiania ryb, tak więc każdy mógł to zrobić natychmiast, nie taszcząc

złowionych okazów do pokoju, aby je oprawić na przykład w łazience. Obok Jacek wybudował smażalnię ryb, gdzie każdy, kto nie chciał zawozić zamrożonych ryb do domu, mógł urządzić sobie prawdziwą ucztę na świeżym powietrzu. Anna jednak miała nadzieję, że do Sosnówki najwięcej będzie przyjeżdżać takich wędkarzy, którzy - jak Boguś - łowią ryby i wpuszczają je z powrotem do wody. Nieoceniony Dyzio nawiązał kontakty z okolicznym gospodarstwem rybnym i zamówił tam jakieś niesamowite ilości narybku. Pracownicy, ucieszeni, że mają zbyt, przywozili rybki w beczkach już od kwietnia i wpuszczali do jeziora. I wcale to tak dużo nie kosztowało. Dyzio nie brał tylko okoni, bo te, chociaż bardzo smaczne, są wyjątkowymi drapieżcami i zjadają wszystko, co pływa. Biedny narybek nie miałby szans dorosnąć, bo podłe okonie by go pożarły. Dzięki wkładowi finansowemu Bogusia Anna nie musiała rezygnować z pewnych drobnych luksusów, jakie chciała zapewnić swoim gościom. Wszędzie w pokojach zainstalowała łazienki z kabinami prysznicowymi, wyposażonymi w systemy masujące. W sypialniach dwuosobowych stały bardzo wygodne wersalki, a także po dwa foteliki i stolik. W każdym pokoju było radio i mały telewizorek. Większy telewizor kupiła do sali kominkowej. Wiedziała, że panowie uwielbiają oglądać razem mecze, a ponieważ w pensjonacie założono telewizję satelitarną, programów mieli wiele. W holu wejściowym wisiał regulamin pensjonatu, a na pierwszym miejscu umieszczono postulat: „Szanuj spokój twoich sąsiadów. Jeśli ktoś poprosi cię, żebyś ściszył radio lub telewizor, ścisz - albo załóż słuchawki”. Każdy pokój wyposażony był w dwie pary słuchawek bezprzewodowych. Ponadto w każdym pokoju znajdowały się czajnik elektryczny, szklanki, kubeczki i talerzyki. Można więc było na miejscu, u siebie, wypić kawę lub herbatę. * Po wyjeździe Marcji zrobiło się jakoś pusto, tak więc i właścicielka, i jej domownicy nie mogli się już doczekać, kiedy wreszcie pensjonat ruszy na całego. A tymczasem Anna musiała pojechać na kilka dni do Warszawy. W jej wydawnictwie powstał kłopot - młodszy ze współwłaścicieli, trzydziestopięcioletni Marcin Łowicki raptem wylądował w szpitalu. Zwijającego się z bólu znalazł na podłodze starszy wspólnik, Piotr Żętycki. Lekarz z pogotowia stwierdził, że najprawdopodobniej to zapalenie wyrostka robaczkowego, i Marcin natychmiast trafił do szpitala. Tam jednak okazało się po badaniach, że to nie wyrostek, tylko kamienie w pęcherzyku żółciowym i niezbędna jest operacja. Termin zabiegu wyznaczono na następny dzień, bo rzecz była dość pilna. Niestety, metoda laparoskopowa okazała się niemożliwa, bo Marcinowe wnętrzności jakoś wrednie się

zapętliły wokół tego pęcherzyka żółciowego. Tak więc Marcina trzeba było leczyć metodą tradycyjną, co niestety wymagało dłuższego pobytu w szpitalu. A Marcin odkrył właśnie jakąś nową autorkę, bardzo obiecującą debiutantkę, i uzgadniał z nią warunki umowy. I akurat na pojutrze umówione było spotkanie, na którym miało dojść do podpisania tej umowy. Piotr Żętycki uprosił więc Annę, żeby przyjechała na parę dni i zastąpiła Marcina przy tych wszystkich zajęciach. Sam nie mógł, bo już miał umówione inne sprawy. A poza tym chciał, żeby właśnie Anna opracowała redakcyjnie książkę debiutującej autorki. Miał nadzieję, że obie panie się polubią i wszystko pójdzie dobrze. Tak więc jutro Anna wyjeżdżała do Warszawy, chociaż akurat teraz ten wyjazd okropnie jej nie odpowiadał. Jednak praca to praca i trudno. I tak Piotr z Marcinem szli jej bardzo na rękę, godząc się na to, że większość powierzanych jej zadań wykonywała i przekazywała drogą internetową. Spotkanie Anny z autorką, Heleną Markiewicz, przebiegło bardzo sympatycznie. Pani Helena, młoda, trzydziestoletnia kobieta, niedawno urodziła swoje pierwsze dziecko i będąc na urlopie macierzyńskim, a następnie na wychowawczym, zaczęła się nudzić śmiertelnie. Dziecko w ogóle nie było absorbujące - no, może trochę, ale to nic przerażającego - i Helena, zawsze niesłychanie zajęta, uprzytomniła sobie, że w zasadzie to ma mnóstwo wolnego czasu. - I wie pani, pani Anno - opowiadała - postanowiłam opisać to swoje macierzyństwo. No i tak powstało „Maleństwo”, czyli w sumie opowieść o młodości, zamążpójściu i dalszych losach samej autorki, a potem jej córeczki, teraz już czteroletniej. - Trochę długo tę książkę pisałam, bo zaczęłam na urlopie macierzyńskim, ale potem jakoś mi się odechciało - a właściwie utraciłam wiarę w swoje umiejętności i niedokończona książka czekała sobie w moim komputerze, w folderze „książka”. I wie pani, co się stało? ciągnęła opowieść pani Helena. - Mój książę małżonek, któremu w pewnym momencie zepsuł się laptop i musiał korzystać z mojego komputera, bezczelnie wlazł mi do tego folderu, przeczytał początek książki i bez pytania wysłał ją swojemu koledze ze studiów, Marcinowi Łowickiemu właśnie. Marcinowi ta moja niedokończona historyjka bardzo się spodobała i obaj panowie zmusili mnie do jej ukończenia. Ot i cała historia, moja i mojej książki. I teraz nagle mam zostać „sławną pisarką”, jak przepowiada mi Marcin. Na dodatek drugą część każe mi pisać! - śmiała się Helena Markiewicz. - No, jak pani zapewne wie, Marcin wylądował w szpitalu - powiedziała Anna. - Na szczęście wszystko w porządku, przez pewien czas jednak nie będzie mógł się udzielać w wydawnictwie. Jeśli pani to nie przeszkadza, to w jego zastępstwie ja się panią zajmę.

Przyznam, że całej książki nie zdążyłam przeczytać, bo operacja Marcina zdarzyła się nagle, ale to, co zdołałam przejrzeć, bardzo mi się podoba. Więc chyba też będę panią namawiać na napisanie drugiej części, ale najpierw zajmiemy się „Maleństwem”, dobrze? No i obydwie panie doskonale się dogadały, umowa została podpisana, kontakt nawiązany. Anna wytłumaczyła pani Helenie, na czym polega praca redakcyjna. Obiecała, że jeśli jej ingerencja w tekst miałaby się okazać dość istotna, za każdym razem wszystko ustalą wspólnie. Wiadomo przecież, że nie każdy pisarz lubi, żeby ktoś coś zmieniał w jego tekście i zadaniem dobrego redaktora jest - no cóż - po prostu dogadanie się z autorem. Tak, żeby nie zaszkodzić książce i nie zrazić jej twórcy. - Pani Anno - odezwała się Helena, ogromnie przejęta tym wszystkim, co ostatnio działo się w jej życiu - ja na pewno nie będę się z panią spierać, z góry uznaję wszystkie pani zastrzeżenia i proszę nanosić tyle poprawek, ile będzie trzeba. Wymieniły się więc telefonami i adresami mejlowymi, uściskały się nawet, bo naprawdę całkiem mocno się polubiły - i Anna w zasadzie mogła wracać do Sosnówki. Jednak najpierw chciała odwiedzić Marcina w szpitalu, poszła więc do Piotra, żeby po pierwsze, oddać mu umowę już podpisaną przez Helenę Markiewicz i dokładnie opowiedzieć o ich rozmowie, a po drugie, zapytać, czy też jedzie do szpitala i czy ona, Anna, z nim może jechać, czy sama. - Dobrze się spisałaś, dziewczyno. - Usłyszała od swojego szefa i przyjaciela, starszego z właścicieli „Oczka”. - Coś mi się wydaje, że mamy bestseller w ręku, przyłóż się tylko porządnie do redakcji. - No wiesz... - obruszyła się Anna. - Przecież zawsze się przykładam, inaczej dawno byście mnie już wyrzucili, prawda? - Prawda, prawda, przecież ja tylko żartowałem - śmiał się Piotr. - A do Marcina pojedź sama, ja byłem wczoraj, i powiedz mu, że wpadnę jutro. Anna odwiedziła więc swojego drugiego szefa, biednego, pokrojonego, aczkolwiek już zdrowszego - i nawet całkiem pozszywanego; zdała mu relację ze swoich ustaleń z jego autorką („teraz już twoją”, usłyszała) - i była wolna. Ponieważ ciągnęło ją do Sosnówki, postanowiła zostać jeszcze tylko jeden dzień, pojechała więc do Wiesi, bo gdyby tak ona albo Boguś dowiedzieli się, że Anna była w Warszawie i z nimi się nie spotkała, byłby po prostu koniec świata. Wiesia, powiadomiona telefonicznie, czekała już z obiadem, na którym mieli się zjawić także Boguś z Janką. Anna musiała zdać bardzo szczegółową relację z postępów prac w Sosnówce i narysowała wszystko, opowiadając dokładnie, gdzie co stoi, co już jest zrobione,

a co jeszcze nie. Opowiedziała więc, że na piętrze lewe skrzydło zostało przeznaczone dla gości. Wygospodarowała tam cztery pokoje dwuosobowe, nieco mniejsze niż na dole, i cztery pokoiki jednoosobowe. Do pensjonatu mogły przecież przyjechać także osoby samotne, więc każda z nich powinna mieć wygodny pokoik tylko dla siebie. A że stały tam spore, dwuosobowe wersalki, to gdyby było duże obłożenie, w takiej pojedynczej sypialni mogłoby zamieszkać na przykład kochające się małżeństwo, niewyobrażające sobie, że można spać osobno. Górne lewe skrzydło miało większą powierzchnię do zaadaptowania na część mieszkalną, ponieważ na piętrze nie było sali kominkowej. Znajdowało się natomiast wejście na balkon nad gankiem, ale na prośbę Anny Jacek je zamurował i zrobił boczne drzwi, przez które teraz można było tam się dostać tylko z prawego skrzydła. Prawe skrzydło natomiast miało być prywatne. Anna urządziła tam dwupokojowy apartament dla Bogusia i Janeczki oraz pokój dla Wiesi, oba z dużymi, wygodnymi łazienkami. Balkon natomiast był ukochanym azylem Anny, uwielbiała szarą terakotę z różowymi żyłkami i pojemniki z lobeliami hodowanymi przez panią Irenę. Tomek z Henryczkiem w ubiegłym roku zrobili drewniane ażurowe drabinki po obu stronach, a pani Malinka obsadziła te drabinki powojnikami i balkon zrobił się najpiękniejszym - zdaniem Anny - miejscem w dworku. Tak więc po prostu nie mogła wpuszczać tam nikogo obcego. Do dyspozycji gości były frontowy ganek i tylna weranda z widokiem na jezioro. Poza tym między sosnami umieszczono drewniane ławeczki, także zrobione przez Tomka i Henryka, a więc nie takie zwykłe, tylko ozdobione różnymi wzorkami. Na ławkach tych porozrzucane były miękkie poduchy z pianki, w kolorowych, wesołych pokrowcach, łatwe do prania, do czego zobowiązała się oczywiście pani Irenka. Wszystko to bardzo się warszawskiej rodzinie podobało i Boguś z Janinką i Wiesią nie mogli już się doczekać, kiedy obejrzą nową Sosnówkę na własne oczy. - Niedługo, kochani, niedługo - obiecała im Anna. * Pod koniec wiosny pensjonat był już więc prawie gotowy na przyjęcie gości. A nawet nie „prawie”, tylko całkiem. Anna, szalenie przejęta, zrobiła stronę internetową Sosnówki, jako jedną z atrakcji wymieniając także możliwość kupienia na miejscu lub zamówienia prac uznanego artysty, wystawiającego swoje dzieła w galerii w Inowrocławiu i na Allegro. Nawiasem mówiąc, sprzedaż obrazów szła Dyziowi bardzo dobrze. Allegro było świetnym pomysłem, sprzedawał

tam więcej obrazów niż w galerii pana Koralczewskiego. Anna miała coraz to nowe pomysły. Ostatnio przyszło jej do głowy, że warto wysłać pensjonatową ofertę do wojewódzkich i powiatowych kół emerytów. Poza tym zamieściła ogłoszenia w czasopismach dla wędkarzy. Boguś miał kolegę, który pracował w jednym z takich magazynów i czasami wędkowali razem w Zalesiu. Namówił teraz swojego kolegę na promocyjny weekend w Sosnówce - w zamian za promocyjny artykuł. - Nie proszę cię, żebyś pisał nieprawdę. Chcę tylko, żebyś obiektywnie ocenił jezioro, pensjonat i jego potencjał. Zapraszam cię na mój koszt. Anna oczywiście zgodziła się na ten pomysł. Sama myślała już o tym, żeby ściągnąć parę osób z prasy. Z racji swojej pracy w wydawnictwie także miała trochę znajomości. Ostatnio trochę zaniedbała te swoje kontakty, gdyż do Warszawy jeździła tak rzadko, jak tylko mogła. Teraz więc miała pretekst, żeby pozapraszać znajomych. No cóż, machina ruszyła. Pozostało już tylko czekać na efekty. * - Aniu, napijemy się kawki na balkonie? - Jacek uwielbiał górny taras tak samo, jak Anna. - Usiądź tam sobie, zaraz przyniosę - zaproponował. - Pani Irenko, proszę rzucić okiem na Florka. Nie wolno mu samemu chodzić nad jezioro. Ja muszę porozmawiać z Anną o pewnej sprawie, potem pani powiem, o co chodzi, dobrze? - poprosił, przykazując synowi, żeby słuchał pani Ireny i bawił się w zasięgu jej wzroku. - Tata, ja przecież wiem, że mi nie wolno nad jezioro samemu chodzić. Tyle razy to mówiłeś, że już więcej nie musisz. Co ja, dzidziuś jestem? - obruszył się chłopiec. - Wiesz co, Florek, może mi pomożesz lepić pierogi? Wiesz, wycinanie kółek z ciasta to męska praca, do tego trzeba dużo siły - zaproponowała mu pani Irena. - Dobrze - zgodził się Florek, dumny, że ktoś wymaga od niego męskiej siły. - Aniu, wiesz, mam do ciebie bardzo szczególną prośbę. I nie wiem, jak to powiedzieć, żebyś mnie źle nie zrozumiała - plątał się Jacek. Przerwał i wypił łyk kawy. Anna postanowiła nie ułatwiać mu niczego. A niech się pomęczy, pomyślała z satysfakcją, trochę zła na Jacka. Po wyjeździe Grzegorza zrozumiała, że epizod z przystojnym panem weterynarzem nie był niczym więcej niż tylko incydentem, przyjemnym i podniecającym, owszem, ale mało ważnym. Nawet całkiem błahym, co pojęła, gdy w ogóle za Grzegorzem nie tęskniła i zupełnie nie była zawiedziona, że obiecał wpadać na weekendy, a nie wpadał. Zrozumiała także, że coraz bardziej jest zafascynowana Jackiem, jego siłą charakteru, tym, jak sobie poradził ze swoim okresem alkoholowym - wprawdzie nie był alkoholikiem,

ale przez jakiś czas pił całkiem ostro i gdyby nie przestał, łatwo mógłby wpaść w nałóg. Tym, że stał się dla małego Florka matką i ojcem. Tym, że potrafił stworzyć całkiem prężnie działającą firmę, dając utrzymanie nie tylko sobie, ale i dwóm braciom oraz - od czasu do czasu - ojcu, który nie mógł, niestety, znaleźć stałego zajęcia od kiedy zlikwidowano PGR, gdzie był mechanikiem od maszyn rolniczych. Naprawiał czasami takie maszyny sąsiadom, ale że ci nie mieli pieniędzy, zarobki pana Leona z tego tytułu też były groszowe. Zasiłek dla bezrobotnych już dawno mu nie przysługiwał, otrzymywał tylko groszową rentę z tytułu poważnej choroby serca. Choroba ta, a właściwie lekarstwa na nią, pochłaniały zresztą lwią część tych pieniędzy. Średni syn pana Leona, Tadeusz, skończył studia rolnicze i prowadził gospodarstwo żony, ożenił się bowiem z jedynaczką, której rodzice mieli sześćdziesiąt hektarów ziemi, i wspólnie jakoś dawali sobie radę. Młodszy, Czesiek, w tym roku dopiero kończył dwadzieścia lat i mieszkał z ojcem, Jackiem i Florkiem. Nie chciało mu się uczyć, zdał maturę i zapowiedział, że wystarczy mu już tych nauk. W głowie miał tylko dziewczyny, a że był przystojny, odnosił sukcesy na tym polu. Przyznać jednak trzeba, że w firmie Jacka, gdy tylko była robota, dawał z siebie wszystko i nigdy nie nawalił. Ambicją ojca, a także Jacka, który miał osiemnaście lat więcej od Czesia i traktował najmłodszego brata trochę jak drugiego syna, było, żeby ten jednak zdobył jakieś dodatkowe wykształcenie. Od momentu gdy Jacek zainstalował w domu komputer i internet, Czesio wsiąkł po uszy i zamiast umawiać się z dziewczynami, przez całe dnie, jeśli tylko miał czas, wysiadywał przed monitorem. Bardzo szybko opanował dogłębnie komputer i pewnego dnia zapytał Jacka, którego w istocie uważał za głowę domu, czy on, Czesiek, nie mógłby studiować informatyki. Tak naprawdę, to jego ulubionymi przedmiotami w szkole zawsze były matematyka i fizyka, więc Jacek uznał pomysł brata za dobry i obiecał zrobić rozeznanie. Dowiedział się, że już od ładnych kilku lat czołowe uczelnie w Polsce kształcą informatyków, jednak rynek pracy nie jest z gumy i coraz trudniej znaleźć pracę w tym zawodzie. Zaczął więc szukać takiego kierunku studiów, gdzie programowanie byłoby jednym z przedmiotów, służącym do rozwiązywania konkretnych problemów. Wchodziły tu w grę wydziały mechaniczne, elektryczne, telekomunikacyjne, matematyczne. Poza tym szukał możliwości studiów zaocznych, bo nie byłoby ich stać na opłacanie przez kilka lat pobytu najmłodszego brata w innym mieście. Znalazł zresztą w internecie, przy czynnym współudziale Czesia, dwie szkoły wyższe w Poznaniu - w jednej działał wydział matematyki i informatyki, gdzie kryterium przyjęcia stanowiła rozmowa kwalifikacyjna z

matematyki, w drugiej mieli wydział elektryczny, ale kryterium, poza rozmową kwalifikacyjną, był też konkurs świadectw. Tu pojawiły się zasadnicze wątpliwości, bo samych piątek i szóstek Czesiek nie miał. Trzecią możliwością była szkoła w Płocku, w której rekrutację przeprowadzano na podstawie przedłożonych dokumentów. Niestety, wszystkie te uczelnie były placówkami prywatnymi i studia na nich sporo kosztowały. Jednak po naradzie rodzinnej postanowiono spróbować. Ustalono, że Czesiek złoży papiery do wszystkich trzech szkół i jeśli do którejś się dostanie, Jacek i Tadek będą wspólnie łożyć na jego naukę - dopóki ich na to stać. Pracy braciom Koniecznym nie brakowało, a poza tym Czesiek, ucząc się zaocznie, też będzie mógł trochę zarobić. Uznali, że sobie poradzą, a przynajmniej spróbują. Rozumieli przecież, że obecnie wykształcenie to najlepsza inwestycja. Jacek siedział z Anną na balkonie, pił kawę, a właściwie dawno już ją wypił i - nie wiedzieć czemu - jego myśli błądziły wokół Cześka. Choć wcale nie o Cześku chciał teraz rozmawiać. Zadowolony był, że Anna się nie dopytuje, o co chodzi, lecz także siedzi w milczeniu, patrząc przed siebie. Takie chwile spokoju zdarzały im się ostatnio rzadko, bo mieli mnóstwo zajęć przy adaptacji Sosnówki na pensjonat. Myśli Anny krążyły jednak uparcie wokół Jacka i nawet teraz denerwowała się, że on tak mało się nią interesuje. Wprawdzie często dostrzegała, że patrzył na nią w sposób - jak uważała - absolutnie jednoznaczny, jednak poza tamtą jedną nieudaną próbą pocałunku podczas pierwszego oblewania Sosnówki nie zdarzyła im się w zasadzie okazja do jakiegoś sam na sam. Zazwyczaj widywali się w domu podczas prac remontowych i przeróbek, a jeśli wybrali się na spacer do lasu, towarzyszył im Florek. Nie mogli przecież zostawić chłopca samego. Teraz siedzieli tylko we dwoje, ale Jacek wyraźnie był czymś zaaferowany i nie wyglądało na to, że chodzi o jakieś romantyczne porywy, choć sceneria była przepiękna; wszędzie bujna, świeża zieleń i mnóstwo szaleńczo pachnących bzów wokoło. Bo Anna z drzew kochała najbardziej sosny, a z krzewów bzy. Więc natychmiast posadziła ich mnóstwo pod oknami dworu. - Widzisz, Aniu, zamyśliłem się teraz, bo zastanawiamy się wszyscy nad studiami dla Cześka. - Jacek powiedział wcale nie to, co chciał. Chciał przecież poprosić Annę, żeby poszła z Florkiem na urządzany w zerówce Dzień Matki. Ale raptem zebrał się na odwagę. A pojutrze jest Dzień Matki i Florek powiedział, że dzieci się z niego śmieją, bo on jeden nie będzie miał z kim przyjść. Każde dziecko ma przyjść ze swoją mamą. I Florek poprosił mnie, żebym spytał, czy byś z nim nie poszła - wykrztusił.

Anna wprawdzie nie rozumiała, co mają wspólnego studia Cześka z Dniem Matki w szkole Florka, pojęła jednak, że Jacek chce powiedzieć jej coś ważnego i zupełnie nie potrafi sobie z tym poradzić. - Wiesz co, ty matołku? Ten twój syn jest sto razy mądrzejszy od ciebie - zaśmiała się. A jak myślisz, pójdę z nim? - Przechyliła kokieteryjnie głowę, przysuwając się blisko, bliziutko, tak bliziutko, że obydwoje nie mogli oddychać. - Chodź tu - wzięła jego głowę w obie ręce i... I tak się jakoś stało, Że bez tak pachniał - jak bez, I słowo „pachnieć” pachniało, I łzy były pełne łez. (Fragment wiersza „Żal” Antoniego Słonimskiego) - Pani Ireno, pani Ireno! - wykrzyknął Florek, któremu znudziło się już lepienie pierogów i postanowił sprawdzić, co tata z ciocią Anią robią tam na górze. - Oni się całują! Tata i ciocia Ania! Całują się! Najwyższy czas, pomyślała pani Irenka i szybko zawołała Florka: - A wracaj tu, utrapieńcze, kto ci pozwolił chodzić na górę? - Pocałowałem ciocię Anię, bo zgodziła się iść z tobą do szkoły na Dzień Matki! tłumaczył się ze śmiechem Jacek. - Ale pójdę, jeśli ty też mnie pocałujesz. - Anna nachyliła się do Florka, który z dzikim wrzaskiem radości rzucił jej się na szyję. do: [email protected] Małgoniu, skarbie, tak mi Cię tu brakuje! Zakochałam się beznadziejnie w tym wiejskim gamoniu, Jacku. To znaczy, wiesz, on tak naprawdę nie jest gamoniem. To bardzo wartościowy facet, z wyższym wykształceniem, ma własną firmę, pomaga ojcu i braciom. I zmaga się samotnie z wychowywaniem synka. To ostatnie może wychodzi mu najsłabiej, ale przecież to tylko facet. Myślałam, że czuję coś do Grzegorza. Owszem, czułam, ale tylko czyste pożądanie. Chyba dlatego, że tak długo nie miałam faceta, o czym doskonale wiesz. Grzesiek zjawił się w dobrym momencie, widocznie potrzebowałam i zainteresowania, i trochę męskiego podziwu. Zresztą jakbyś zobaczyła pana doktora Skalskiego, zrozumiałabyś, że ten jego testosteron nie może nie zadziałać na żadną kobietę. Samiec i tyle. Ale na tym koniec, przynajmniej u mnie. Bo kiedy po prostu zmył się po angielsku, nie pamiętając o swoich przyjazdowych obietnicach, przekonałam się, że w ogóle mnie to nie obchodzi i nie martwi. Bardziej martwiłam się o Marzenę, moją tutejszą przyjaciółkę, na którą, jak mi się wydaje, zaczął zbyt silnie oddziaływać urok Grzegorza niedługo przed jego

wyjazdem. Nawet widziałam, że było jej głupio, bo miała nas za parę, a nie chciała wejść mi w paradę. Nie wiedziała nawet, że ja już wtedy poznałam Jacka i to jego testosteron, choć wcale go nie rozsiewał jak Grzegorz, zadziałał na mnie wyjątkowo... W czym więc problem, zapytasz? Otóż w tym, że ilekroć robię dwa kroki w stronę Jacka, on robi trzy kroki do tyłu. A ja zakochuję się w nim po uszy... I już nie wiem, co dalej! Muszę Ci jeszcze powiedzieć - ciągle o tym zapominam - że może coś się wykluje z tego mojego ciągłego fotografowania. Mam już mnóstwo zdjęć tutejszych okolic, fotografii głównie przyrodniczych. Przesłałam niektóre do „Oczka”, żeby Piotr sobie na nie popatrzył i przestał pytać, dlaczego wyjechałam z Warszawy. I wiesz, on się zachwycił. Wpadł na pomysł, żeby wydać album złożony z moich zdjęć, zatytułowany „Kujawy też są piękne”. Muszę tylko zrobić do nich podpisy i ułożyć jakiś wstęp, trochę historii, trochę geografii. Pomysł chyba dobry, sęk w tym, że nie mam na nic czasu. Ściskam Cię mocno. Czy nie ma takiej możliwości, żebyś przyjechała do mnie chociaż na weekend? Twoja A.

Rozdział 5 Pan Mieczysław był wściekły. Jego wnuczka, Dorotka, właśnie oznajmiła wszystkim zebranym przy stole na uroczystym rodzinnym obiedzie, że jest w ciąży. I że będą się z Maćkiem pobierać. Ale muszą mieć mieszkanie. I jeśli cała rodzina nie chce, żeby ich palcami wytykali, to muszą wziąć ślub jak najprędzej. A ponieważ są samodzielni... - No to się okazało - wtrącił dziadek. ...więc ponieważ są samodzielni, już sobie termin ślubu załatwili. Na dwunastego czerwca. W urzędzie stanu cywilnego na Żoliborzu, bo żaden inny ślub nie jest im potrzebny. I

nawet

mają

już

upatrzone

trzypokojowe

mieszkanie

przy

Placu

Inwalidów,

osiemdziesięciometrowe. Niestety, kosztuje dość sporo, ale i tak jest to niesamowita okazja. Wystąpili do banku o kredyt, a ponieważ obydwoje nieźle zarabiają, kredyt ten im przyznano. Jednak brakuje im jeszcze czterystu tysięcy, co wypada po dwieście tysięcy na rodzinę. Dorotka, cała w uśmiechach, opowiadała, że rodzina Maćka sprzedała część gospodarstwa i przekazali im już te swoje „przydziałowe” dwieście tysięcy złotych. - Więc teraz kolej na was - stwierdziła. Pan Mieczysław poczerwieniał nagle, wstał i gwałtownie wyszedł z pokoju. Tupet wnuczki o mało nie przyprawił go o wylew. Ciśnienie skoczyło mu pod sufit, wziął więc dwie tabletki i położył się w swoim pokoju. Nie chodziło mu o to, że Dorota zaszła w ciążę, nie ona pierwsza i nie ostatnia. Nie chodziło mu też o to, że młodzi chcą wziąć tylko ślub cywilny. Może jeszcze zmądrzeją, a jak nie, to nie. Nie mógł jednak znieść tak bezczelnego żądania pieniędzy, jakby było to zrozumiałe samo przez się i absolutnie naturalne. Wiedział, że wnuczka była bezstresowo wychowywana, o co miał absolutną pretensję do Jarka, swojego syna. Ale żona Jarka dwa razy poroniła, więc kiedy wreszcie urodziła się Dorota, to była ósmym cudem świata i matka rozpieszczała ją ponad wszelką miarę. Jarek nie miał tu nic do gadania. Niestety, do rozpieszczania Dorotki dołączała się także żona pana Mieczysława, babcia Urszula, Dorota była bowiem ich jedyną wnuczką. W rezultacie rodzina Kwiatkowskich wychowała sobie małą żarłoczną piranię, która z wiekiem wcale nie stawała się lepsza. Ani mniej żarłoczna. Drzwi się otworzyły i do pokoju weszła Urszula. - Wiesz - powiedziała - Jarek powiedział, że mogą dać sto pięćdziesiąt tysięcy, więc brakuje jeszcze pięćdziesięciu. Gdybyśmy sprzedali działkę w Grochalach, to by wystarczyło. Pan Józef nawet ostatnio mi mówił, że jego kuzyn szuka jakiejś działki, to mielibyśmy od

razu kupca. Co ty na to? - Jak to, co ja na to? Oszalałaś chyba! A gdzie ja będę na ryby jeździł? Przecież wiesz, że to jedyna moja rozrywka - zaperzył się pan Mieczysław. - Jaka ta młodzież teraz bezczelna. Potrzebują czterystu tysięcy, to im daj. I to natychmiast. Bo mieszkanie osiemdziesięciometrowe muszą mieć. A pokój z kuchnią to nie łaska? A czy nam ktoś coś dawał? - irytował się dziadek. - Wyjdź i daj mi spokój. - Ale, Mieciu, posłuchaj - szepnęła pani Urszula. - Ja już dzwoniłam do pana Józefa i ten jego kuzyn chce nam zapłacić sto tysięcy. To gdybyśmy dali pięćdziesiąt dzieciom, zostałaby nam jeszcze połowa i może kupilibyśmy sobie jakąś mniejszą działkę gdzieś nad wodą. - Zostaw mnie samego, a te potwory niech się wynoszą z mojego domu. Nie chcę na nich patrzeć. Pani Urszula wróciła do dużego pokoju. Rodzice Doroty oraz Dorota i Maciek siedzieli nieco wystraszeni. - Idźcie już, dzieci, ja to jakoś załatwię. W najgorszym wypadku popożyczam od rodziny i znajomych, kto tam ile ma, i damy sobie radę. Załatwiajcie formalności, żeby wam ktoś mieszkania sprzed nosa nie sprzątnął. Może sprzedający zgodzi się na tę brakującą kwotę trochę poczekać albo spłacicie mu w ratach. Wpłaćcie teraz, ile macie, i nie martwcie się. A z dzieciaczka bardzo się cieszę, bardzo! Blisko sześćdziesięciopięcioletnia pani Urszula od pięciu lat była na emeryturze. Emeryturę miała nawet nie najmniejszą, bo w sumie uzbierały jej się czterdzieści dwa lata pracy. Studia skończyła zaocznie, już pracując, więc wszystkie te lata - od matury do końca liczyły jej się do stażu. Poza tym zdrowie miała nie najgorsze, więc jeszcze sobie dorabiała. Była księgową w dużej prywatnej firmie. Uwielbiała to, co robi, bardzo lubiła koleżanki z pracy i była całkiem zadowolona ze swojego życia. Mąż, Mieczysław, też już pięć lat temu przeszedł na emeryturę. Ale żadnej dodatkowej pracy wziąć nie chciał; od kilku lat mieli działkę nad Wisłą, czterdzieści kilometrów za Warszawą, i pan Mieczysław spędzał tam pół roku - od kwietnia do października. Uwielbiał łowić ryby, a ostatnio nawet w Wiśle można było złapać rybę. Działka leżała tuż obok wału wiślanego. Mieli tam dwupokojowy domek, z kuchenką, tylko ubikacja znajdowała się na zewnątrz. Ale panu Mieczysławowi to nie przeszkadzało. Domek był drewniany, bardzo ciepły, a poza tym w kuchence stała najprawdziwsza kuchnia kaflowa, z fajerkami i kominem, więc w chłodniejsze dni wystarczyło napalić pod płytą i w całym domku robiło się ciepło. Przywieźli tu także piecyk elektryczny, więc pan Mieczysław był wspaniale zaopatrzony. Żona dojeżdżała na weekendy

i bardzo sobie tę działkę chwalili. Była to jednak właściwie jedyna wartościowa rzecz, jaką mieli, a teraz, aby pomóc Dorotce, pani Urszula zdecydowała się rozstać z ukochaną działką. Dla wnuczki zrobiłaby bowiem wszystko na świecie. Tak to już podobno jest, że babcie bardziej kochają wnuki niż własne dzieci. Tak więc w poniedziałek pani Urszula siedziała za biurkiem i co chwila pociągała nosem. Małgosia nie wytrzymała. - Pani Urszulko kochana, co pani jest? - A nic, nic, dziecko, nie przejmuj się mną - rozszlochała się starsza pani. Małgosia natychmiast znalazła się przy niej i przytuliła ją do siebie. Bardzo lubiła panią Urszulę, która była najżyczliwszą i najbardziej uczynną osobą na świecie. Przynajmniej na świecie znanym Małgosi. - Jak to nic, przecież widzę, płacze pani chyba nie ze szczęścia, prawda? - A bo widzisz, moje dziecko... - I pani Urszula opowiedziała Małgosi całą historię. - A najbardziej się martwię nie tym, że Dorotka zaszła w ciążę przed ślubem, nic mnie to nie obchodzi. Martwię się tym moim starym cymbałem, który jest taki uparty i nie chce sprzedać działki w Grochalach, choć dają nam za nią od ręki bardzo dobrą cenę. I dzieciom byśmy pomogli, i nam by jeszcze sporo zostało - szlochała pani Urszula. - Ale Mietek oświadczył, że nie będzie miał gdzie ryb łowić, a to całe jego życie. I nie chce się dać przekonać, bałwan jeden. Więc będę musiała pieniądze od ludzi pożyczać. - Pani Urszulko, my dużo nie mamy, ale jakieś pięć tysięcy mogłabym wygospodarować, zawsze to coś, prawda? - zaproponowała Małgosia. - Ależ, moje dziecko, no co ty? Ja nie dlatego opowiadam ci to wszystko, żeby od ciebie pieniądze wyciągać. Przecież wiem, że jesteście młodym małżeństwem, na dorobku, spłacacie kredyt za mieszkanie, za nic nie wzięłabym od was ani grosza. Dziękuję ci bardzo za dobre serce, już mi ogromnie pomogłaś, że mogłam się przed tobą wygadać. Małgosia się zamyśliła. Wiedziała, że Anna Towiańska, jej przyjaciółka jeszcze z lat szkolnych, otwiera pensjonat w lesie, nad jeziorem, na Kujawach. Miało to być przyjazne miejsce odpoczynku, głównie dla seniorów i ludzi kochających przyrodę, ciszę i spokój. W jeziorze, jak pisała Anna, było dużo przeróżnych ryb. Łowić można z wędkarskich pomostów albo z łodzi. Ceny - w tym pierwszym sezonie - ustalono promocyjne, a w dodatku Anna chciała wprowadzić różne pakiety - na przykład dla tych, którzy wykupią pokój na dwa miesiące. Stałym gościom, przyjeżdżającym co roku, oferowano dodatkowe spore zniżki. Całodzienne wyżywienie, wspaniałe sosnowe powietrze, miła atmosfera, wygodne pokoje. A w sezonie grzybobrań grzyby rosły dosłownie pod nogami. Na miejscu była

suszarnia, można więc te swoje okazy od razu ususzyć. Do tego biblioteka, sala kominkowa i masaże. Małgosia czuła, że sama najchętniej spędzałaby tam urlop; gdyby nie to, że Witek, jej mąż, kochał tylko góry i zawsze jeździli w Tatry, Karkonosze czy Bieszczady - z przyjemnością wybrałaby się do Sosnówki. Tak się bowiem nazywał dworek i pensjonat Anny. Ale postanowiła sobie, że i tak kiedyś tam zajrzą. A jak Witek nie będzie chciał, to ona, Małgosia, pojedzie sama. Z ośmioletnią córeczką Elżunią. - Pani Urszulko - powiedziała nieśmiało po chwili - a gdyby tak udało się pani namówić męża... - i opowiedziała o Sosnówce. - Sama bym tam pojechała, ale pani wie, że Witek uwielbia tylko góry. Na razie z nim jeżdżę, ale kiedyś się zbuntuję. Jednak skoro pan Mieczysław kocha łowić ryby, to może by mu się tam spodobało. I moglibyście wykupić jakiś pakiet, trzymiesięczny na przykład. Gdyby podliczyć opłaty za Grochale, prąd, ogrzewanie, wyżywienie, które jeszcze na dodatek samemu trzeba sobie zapewnić, może taki pobyt w Sosnówce wcale by nie kosztował dużo drożej. A wygodniejszy byłby z pewnością. - Małgoniu, życie mi wróciłaś, kocham cię bardzo, moje dziecko! - ucieszyła się pani Urszula. - To ja zaraz dzwonię do pana Józefa, żeby ten jego kuzyn poczekał jeszcze trochę, bo może jednak Mietka na tę sprzedaż namówię. Po powrocie do domu porozmawiała spokojnie z mężem, który już całkiem ochłonął i nawet było mu głupio, bo wnuczkę także bardzo kochał. Toteż państwo Kwiatkowscy podjęli w końcu heroiczną decyzję o sprzedaży ukochanej działki. Pan Mieczysław sam zadzwonił nawet do kuzyna pana Józefa, ich „grochalowego" sąsiada i wynegocjował jeszcze trochę lepszą cenę. W rezultacie otrzymali więc kwotę, z której byli całkiem zadowoleni. - Dorotko, dostaniecie od nas te pięćdziesiąt tysięcy. - Pan Mieczysław zadzwonił do wnuczki, która zaczęła piszczeć do słuchawki wielce uradowana. - Ale nie mamy już więcej pieniędzy, więc nie myśl, że pomożemy wam jeszcze w urządzeniu wesela i że dostaniecie coś od nas w prezencie ślubnym. Te pięćdziesiąt tysięcy to wszystko, na co nas stać. - Nie zamierzał się chwalić, że jeszcze coś im zostało, musieli mieć przecież jakąś rezerwę na starość, a podejrzewał, ba! był pewny, że gdyby się przyznał, iż ma jeszcze jakieś pieniądze, jego ukochana wnusia znalazłaby natychmiast jakieś następne wielkie potrzeby. Zrobił dla wnuczki to, co musiał i co uznał za stosowne - ale na tym koniec. Dalej niech młodzi dają sobie radę sami. A żonie powiedział: - Zarezerwuj dwa tygodnie w tej Sosnówce, zobaczymy, jak tam jest. Małgosia natychmiast zatelefonowała do Anny. - Kiedy otwierasz pensjonat? - spytała.

- W zasadzie to już jest przygotowany na przyjęcie gości, ale jeszcze nie mam żadnych rezerwacji. Dopiero ruszyła reklama. W internecie, w magazynach wędkarskich, porozsyłałam też oferty do kół emerytów. Zobaczymy, co z tego wyjdzie. Na razie na drugą połowę czerwca zaprosiłam Bogusia z Janką, Wiesię oraz Tomka z Henryczkiem. Tomek namawia jeszcze dwóch swoich klientów, zapalonych wędkarzy, którzy do tej pory jeździli na Mazury. Twierdzi, że tamci chyba już są zdecydowani, dobrze by było. Boguś natomiast prawie na pewno namówi swoich trzech przyjaciół, z którymi utrzymuje kontakt jeszcze od czasów studenckich. Taka ponad pięćdziesięcioletnia przyjaźń jednak do czegoś zobowiązuje. Ale wszystko, no wiesz, palcem na wodzie pisane, zobaczymy, co z tego wyjdzie. - A ja mam dla ciebie prawdziwych gości - oświadczyła podekscytowanym głosem Małgosia. - Takich, co to już mogą zaliczkę wpłacić, tylko pytają ile. Chcą przyjechać na dwa tygodnie, od początku lipca. A jak im się spodoba i jeśli dasz im jakiś upust, to przedłużą pobyt. I Małgosia opowiedziała Annie o panu Mieczysławie i pani Urszuli, o sprzedaży działki i zamążpójściu ich wnuczki. - O matko! - zaśmiała się Anna. - Będę musiała jakiegoś nurka wynająć, żeby temu panu Mieczysławowi pod wodą nadziewał ryby na haczyk.

Rozdział 6 Przed bramą Sosnówki zatrzymało się eleganckie, czarne bmw. Z auta wysiadła paniusia, bo inaczej chyba nie można było jej nazwać; wystrojona, mimo dość ciepłej pogody, w skórzaną kurtkę koloru bordowego i takież spodnie. Na głowie miała „prześliczną” trwałą. Szyszka, która zazwyczaj witała wszystkich machaniem ogona i radosnymi podskokami, tym razem tylko szczeknęła dwa razy i podbiegła do Anny, która, słysząc warkot samochodu, wyszła z pensjonatu. - Dzień dobry - przywitała się grzecznie. - Pani do nas? Ma pani rezerwację? - Nie potrzebuję żadnej rezerwacji. Eulalia Bartczak jestem - przedstawiła się paniusia. Podobno mój tu mieszka. - Twój? To znaczy, pani? Ale kto? - zdziwiła się Anna, choć nazwisko Bartczak walnęło ją obuchem między oczy. Było to przecież nazwisko Dyzia. - No, Dionizy. Znaczy mój mąż - wyniośle oznajmiła pani Eulalia. - A, tak. Dionizy Bartczak tu mieszka. Ale nie miałam pojęcia, że ma żonę. Zaraz go poproszę. - Chwileczkę. - Pani Eulalia królewskim ruchem ręki zatrzymała Annę. - A ona to kto? Kochanica? - Która ona? - Anna nie zrozumiała; parsknęła śmiechem na myśl, że Dyzio mógłby mieć jakąś „kochankę”. Jego wielką miłością było własne malarstwo, rozwijające się coraz wspanialej. Owszem, ona, Anna, stała się dlań kimś w rodzaju bóstwa, ale z „kochanica”, jako taką nigdy nie miała nic wspólnego. Dyzio nie sprofanowałby jej nawet taką myślą. - „Ona”, czyli ja, jeśli o to mnie pani pyta, jest właścicielką tego pensjonatu, a pan Dionizy wynajmuje tu pracownię i maluje obrazy. Dyzio również usłyszał nadjeżdżający samochód i wyszedł z pracowni, przypuszczając, że może trzeba będzie w czymś pomóc. - Lalka? - Zbladł nagle i zachwiał się na nogach. - A co ty tu robisz? I czego chcesz? - Dla ciebie Eulalia, żadna Lalka, zapamiętaj sobie - burknęła pani Eulalia. - I chodźmy gdzie indziej, przy tej tu nie będziemy rozmawiać. - Machnęła ręką w stronę Anny. - Pani Anusiu, ja bardzo panią przepraszam, zaraz wszystko wyjaśnię, tylko wyproszę stąd tę osobę. - O, żadne wyproszę! I nie tę osobę, tylko ślubną żonę. Ruszyli do Dyziowej pracowni, a zszokowana Anna poszła do kuchni, do pani Irenki.

- Pani Irenko, czy pani wie, kto tu przyjechał? - spytała, cała się trzęsąc. - Toć wiem, widziałam przez okno. I wszystko słyszałam, nie będę się wypierać. To chyba ta Dyziowa, prawda? I pani Malinka opowiedziała Annie całą historię. A znała ją, bo ona, Irena, była jedną z nielicznych osób, które traktowały Dyzia jak człowieka, a nie „słupek parkingowy”, którym no cóż - dość długo był na rynku w Towianach. Kilkakrotnie przynosiła Dyziowi w termosie gorącą zupę z wkładką, siadywali razem na ławce i rozmawiali o swoich poplątanych losach. Otóż kilkanaście lat temu Dyzio mieszkał w Płocku i był cenionym glazurnikiem. Chętnie korzystano z jego usług, bo potrafił układać kafelki w różne wzory, tworząc obrazy ścienne. Miał więc dużo zleceń i często pracował całymi dniami, do późnej nocy. Jego żona, powabna pani Eulalia, Lala, jak się wówczas do niej zwracał, nie była zadowolona, że męża prawie nigdy nie ma w domu. Choć nie oponowała, gdy przynosił coraz więcej pieniędzy. Chciała jednak z tych pieniędzy korzystać. Cóż z tego, że, mąż nie protestował przeciwko jej coraz bardziej szalonym zakupom, skoro nie miała gdzie tych wszystkich rzeczy nosić. Chciała chodzić na tańce, spotykać się z ludźmi, wyjeżdżać na urlopy za granicę. A Dyzio pracował. I w ogóle nie rozumiał żoninych pretensji i żalów. Któregoś dnia pani Eulalia postanowiła iść sama do kawiarni i chociaż popatrzeć na ludzi. Poszła, ale to ją wypatrzył pewien uwodziciel. Przysiadł się do jej stolika i użył całego swojego wdzięku. Oczywiście, Eulalia była oczarowana. Nikt nigdy jej nie mówił, że jest taka piękna, zgrabna, oczytana i inteligentna. Umówili się na następny dzień w tej samej kawiarni, a jeszcze następnego dnia pan Izydor, bo takim imieniem się przedstawił, zaprosił ją na wieczorek taneczny do pobliskiej restauracji. Opowiadał jej, że ma żonę, która w ogóle go nie rozumie, wcale nie interesuje się jego potrzebami i tylko całymi dniami przesiaduje u koleżanek, gadając o dzieciach. On, Izydor, dopiero jak poznał Eulalię, zrozumiał, że są na świecie inne kobiety i jest szczęśliwy, że na taką właśnie trafił. Mądrą, miłą i na dodatek szalenie seksowną. Eulalia zawsze chciała być seksowna, ale Dyzio w ostatnich łatach małżeństwa tą sferą życia był raczej mało zainteresowany. Dała się więc namówić panu Izydorowi - już właściwie Izydorowi - na spotkanie następnego dnia w ich, jej i Dyzia, mieszkaniu. Mąż i tak wracał z pracy najwcześniej około siódmej, a Izydor przyszedł o trzeciej. Wypili razem butelkę białego wina, które szarmancki adorator przyniósł razem z pięknym bukietem czerwonych róż i Eulalia nawet się nie spostrzegła, kiedy znaleźli się w łóżku. I los, jak zwykle złośliwy, chciał, że Dyzio w tym właśnie dniu wrócił do domu parę minut po czwartej. Zastał swoja Lalkę w niedwuznacznej sytuacji w ich własnej sypialni.

Dyzio był metodyczny, więc najpierw sprał Izydora, łamiąc mu szczękę i prawą rękę, a następnie stłukł żonę, podrapał jej piękną buzię tymi czerwonymi różami i wybił dwa przednie zęby. Ponieważ wchodząc do domu, nie zamknął drzwi, a wrzaski Eulalii słychać było przynajmniej w połowie Płocka, uczynna sąsiadka wezwała policję. Dyzio, naładowany adrenaliną, porządnie przyłożył również pierwszemu policjantowi, który wszedł do mieszkania. To przesądziło sprawę - dostał dwa lata więzienia. Wyszedł jednak po roku, był bowiem wzorowym więźniem, a wszyscy, nawet naczelnik więzienia, uważali, że chłop siedzi za niewinność. Jednak gdy chciał wejść do swojego mieszkania, okazało się, że zamki są zmienione, a pan Izydor, z którym Eulalię połączyło widocznie coś silniejszego od zwykłego seksu, poinformował go, że już tu nie mieszka, został wymeldowany i niech się wynosi, jeśli nie chce być oskarżony o następną napaść. Dyzio nie chciał, nie chciał zresztą mieć też nic do czynienia z podstępną Eulalią, wyjechał więc do Towian, gdzie miał jedynego, choć dość dalekiego, kuzyna. Zamieszkał u niego w garażu, mianował się parkingowym na rynku, a co było dalej, Anna już wiedziała. - O matko, pani Irenko, a czego ta małpa teraz chce od tego biedaka? - pytała bardzo zdenerwowana. - Pani Aniu, nie wie pani, że jak nie wiadomo, o co chodzi, to na pewno chodzi o pieniądze? - Błysnęła mądrością życiową pani Malinka. I oczywiście miała rację. Obrazy Dyzia sprzedawały się bardzo dobrze, teraz furorę robiły jego oleje. Pan Koralczewski, doświadczony marszand, zorganizował mu niedawno uroczysty

wernisaż,

połączony

z

wykwintnym

poczęstunkiem,

i

nawet

zaprosił

przedstawicieli prasy. Między innymi ściągnął swojego kolegę jeszcze z lat szkolnych, pracującego obecnie w bydgoskim wydaniu „Gazety Wyborczej”. O dziwo, przybyli wszyscy zaproszeni i większość była bardzo pozytywnie zaskoczona obrazami Dyzia. Wernisaż udał się nadzwyczajnie mimo nieobecności artysty - ale pan Koralczewski wytłumaczył, że pan Dionizy Bartczak jest wyjątkowo nieśmiały i takie uroczystości bardzo go stresują, co odbija się potem na jego twórczości. Tajemniczość malarza wzmogła tylko zainteresowanie mediów. - E... hep - Zaproszony redaktor uniósł do góry swój całkiem już pusty kieliszek. Chciałbym wygłosić toast na cześć pana Byzia... Zyzia... hep! - Czknął ponownie, wymownie machając pustym kieliszkiem w stronę swojego przyjaciela, marszanda. - Nalej mi tu, widzisz przecież, że nie mam już nic do picia.

- A nie wystarczy? - zasyczał mu do ucha pan Koralczewski, zbliżając się wszakże z butelką. - Co wystarczy? Nie wystarczy... zdrowie pana Dyzia, chciałem rzec, artystyyyy! Redaktor opróżnił kieliszek jednym haustem i miękko osunął się na najbliższe krzesło, porzuciwszy już zamiar wygłaszania dalszej części toastu. Oparł się wygodnie o ścianę i chrapnął sobie z zadowoleniem. Pan Koralczewski skinął na stojącego obok pracownika galerii, ujęli we dwóch pana redaktora pod pachy i - na wpół śpiącego - poprowadzili na zaplecze, gdzie pan Koralczewski miał malutki pokoik, nawet z kanapą. - Co wy mi tu, hrrr, robicie, chłopaki, niech żyje nam - ogłosił jeszcze wszem wobec pan redaktor, nie precyzując dokładnie, na czyją cześć ten okrzyk (przyjęli, że na cześć artysty), został bowiem wygodnie ułożony na owej kanapie i pieczołowicie okryty kocykiem. O prasę trzeba dbać, każdy biznesmen to wie. A pan Koralczewski był biznesmenem co się zowie i okazało się, że ten jego wernisaż przyniósł jemu (i Dyziowi) zasłużony rozgłos. Pan redaktor, chyba nieco zawstydzony, napisał obszerny i bardzo pochlebny artykuł o artyście z Kujaw. A Dyzio w ogóle nie zdawał sobie sprawy ze swoich umiejętności - ot, malował te swoje obrazki, bo lubił. Przyszedł pan Koralczewski, powiedział, że te akwarelki mu się podobają i spytał, czy może wziąć kilka, no to Dyzio mu dał. Potem zdziwił się niepomiernie, gdy tamten przyjechał do niego z pieniędzmi i zapytał, czy ma więcej takich prac. Miał, bo przecież kochał rysować, szkicować, malować. Dostawał więc od „swojego marszanda” od czasu do czasu pewne pieniądze, które były dla niego ogromnymi sumami, nie wyobrażał sobie, że jakimś tam mazaniem pędzlem można tyle zarobić. Wynegocjowana przez mecenasa Malczewskiego umowa z marszandem, Allegro, sprzedaż obrazów na aukcjach - wszystko to wydawało mu się snem i tylko czekał, kiedy się obudzi. Godził się na wszystko, bo stało się to jakby bez jego udziału, a przy tym nie chciał robić przykrości Annie, która była dla niego córką, siostrą i aniołem miłosierdzia; a także panu Bogusiowi, który tak się zaangażował, nie mając z tego przecież żadnej korzyści. Prócz tego tutaj, w pracowni, otoczony prawdziwymi przyborami malarskimi, z tak wspaniałymi plenerami za oknem, Dyzio poczuł, że malowanie jest jego życiem, a to, że jeszcze dostawał jakieś pieniądze za swoje dzieła, wydawało mu się niepojęte. Taki domorosły talent zdarza się właściwie dość rzadko, dlatego też po owym wernisażu w prasie ukazały się entuzjastyczne recenzje nie tylko autorstwa zaprzyjaźnionego

z marszandem redaktora. Inni przedstawiciele prasy, zaproszeni przez pana Koralczewskiego, również potrafili docenić sztukę Dyzia, czemu dali wyraz w swoich artykułach. Egzemplarz lokalnej gazety z taką pochwalną recenzją wpadł w ręce panu Izydorowi, który ciągle mieszkał z Eulalią, aczkolwiek bez ślubu, bo ani on, ani ona, nie mieli rozwodu. Ale żadne z nich do ślubu nie dążyło, dobrze im było razem i to wystarczało. Dyzio z Eulalią mieli tylko ślub cywilny, bo obydwoje za często do kościoła nie chodzili, a pobierając się, nie byli zbyt bogaci, więc postanowili nie wydawać pieniędzy na księdza i te wszystkie ceregiele. W artykule w gazecie lokalnej napisano również, że obrazy Dyzia bardzo dobrze sprzedają się także na Allegro, choć pan Koralczewski takim informacjom był przeciwny, bo aukcje internetowe stanowiły dużą konkurencję dla jego galerii. Jednak informacja się ukazała. Pan Izydor, jako człowiek światowy, miał komputer i z internetu korzystał, wszedł więc na Allegro, odszukał Dyzia i znalazł jego adres. - Laluniu, kochanie, wiesz co? - zaczął. - Widziałaś, co o tym twoim byłym ślubnym powypisywali w gazetach? A popatrz no, ile on obrazów w internecie sprzedaje. Właściwie połowa tych pieniędzy należy się tobie, jako jego żonie. Majątek małżeński jest przecież wspólny, a wy rozwodu właściwie nie macie. Przez tyle lat nie przysłał ci ani grosza, to jest ci winien prawie majątek. Powinnaś do niego pojechać i zażądać pieniędzy. Eulalii dwa razy nie trzeba było tego powtarzać. Właśnie, Dyzio był jej mężem, a przecież w ogóle nie łożył na jej utrzymanie. Ona, biedna sprzedawczyni w spożywczym, żyje w zasadzie na granicy nędzy. Taki mąż, nie dosyć, że ją porzucił, to jeszcze w ogóle się nie interesuje, czy ona ma co do garnka włożyć. O tym, kto kogo porzucił i jaka jest prawda, w ogóle nie myślała, opanowana jedynie żądzą pieniędzy, umiejętnie zresztą podsycaną przez pana Izydora. Nie myślała też, co robi, zajeżdżając pod bramę Sosnówki wielkim bmw. Wprawdzie auto należało do Izydora i miało już osiem lat, było jednak wypielęgnowane i luksusowe. Lepiej zrobiłaby, przyjeżdżając swoim małym seicento, uznała jednak, że musi się pokazać. No i udało jej się to od pierwszego wypowiedzianego słowa. Anna siedziała niespokojna w kuchni i ze zdenerwowania prawie obgryzała paznokcie. Nie chciała, żeby jej przyjaciel odszedł - po tym, co usłyszała, nie wierzyła zresztą, żeby to zrobił, ale martwiła się, że ta podła baba może narobić kłopotów im obojgu. Jej - bo traktowała Dyzia jak pełnoprawnego członka swojej małej rodziny. W końcu, po jakiejś godzinie, pani Eulalia, widocznie wzburzona, z ceglastymi plamami na policzkach, przeszła dumnie przez podjazd i nie żegnając się z nikim, choć Anna

z Ireną stały przed pensjonatem, wsiadła do wypieszczonego bmw i ruszyła z piskiem opon. Szyszka pogoniła za samochodem, obszczekując go gwałtownie. - Niech pani patrzy, pani Aniu, jaka to mądra sunia. Przecież ona nie szczeka nawet na listonosza, jak inne psy. A tę małpę obszczekała - powiedziała pani Malinka, wołając Szyszkę do kuchni. - Chodź, Szyszunia, ciocia Irenka ma dla ciebie pyszną cielęcą kostkę. Szyszunia, mądra suczka, zrozumiała natychmiast, o co chodzi z tą cielęcą kostką, i wywijając radośnie ogonkiem, podążyła za „ciocią Ireną”. * Anna i Irena, nawet się nie porozumiewając, pobiegły w te pędy do pracowni. Dyzio siedział w fotelu i patrzył w okno. - No i co, panie Dyziu, dlaczego pan nas trzyma w niepewności? - spytała Anna. Przecież chyba pan wie, że się denerwujemy. Czego ta mał... ta osoba od pana chciała? - Oj, małpa, pani Anusiu, małpa, jakich mało - szepnął Dyzio. - Bo widzi pani... - Dyziu, ja już pani Anulce wszystko opowiedziałam - wtrąciła Irenka. - Mam nadzieję, że się nie gniewasz, przecież my tu jesteśmy jak rodzina. Mów tylko, czego chciała i na czym stanęło? No więc, wiadomo, czego chciała Eulalia - chciała pieniędzy za te wszystkie lata bez Dyzia, a raczej bez jego pieniędzy. Alimenty sobie wymyśliła. Izydor zameldowany u niej nie był, więc uważała, że nikt nie wie o jej zdradzie. - Oj, niech pan mi już tu tego wszystkiego nie opowiada, bo oszaleję. Wsiadamy do samochodu i jedziemy do mecenasa Witkowskiego - zarządziła Anna. - Ale już po szóstej, kancelaria zamknięta - zmartwił się Dyzio. Anna już dzwoniła do pana mecenasa. - Antoni drogi, tu Anna, dzień dobry! Przepraszam, że zawracam ci głowę w domu, ale mamy do ciebie bardzo pilną sprawę. Możemy gdzieś się spotkać? Dziękuję bardzo, ale my jesteśmy we trójkę, ja, Dyzio i Irenka. A właściwie to w czwórkę, bo Szyszki samej nie zostawię. Naprawdę, możemy? A dla Krystyny nie będzie to żaden kłopot? Niech tylko czasem niczego nie szykuje, wystarczy nam woda mineralna. Przywieziemy sernik, bo Irena właśnie upiekła. Dziękuję wam bardzo, będziemy za jakieś pól godziny. - Odłożyła słuchawkę i wybiegła z domu. - Jedziemy, moi mili, wsiadajcie! - zawołała, otwierając już drzwi samochodu. - Zaraz, polecę tylko po ten sernik, jak to dobrze, że właśnie go upiekłam. Dziękuję, że mnie też zabieracie - szepnęła nieśmiało pani Irenka. - Irena, ty jesteś dla mnie jedyną rodziną, najlepszą zaraz po pani Ani - powiedział

Dyzio. - Innej nie mam, bo tego tam kuzyna nie liczę. - No, tylko mi tu proszę nie płakać - powiedziała z udaną srogością Anna, widząc łzy w oczach dwójki swoich przyjaciół. Zadowolona wielce była tylko Szyszka, która rozłożyła się z tyłu na kolanach Dyzia i wyglądała przez okno Soluszka, jak Anna nazywała swój samochód, ukochaną toyotę corollę, wersję Sol. Zajechali przed dom mecenasa Witkowskiego. W ogrodzie stał już stolik, oczywiście zastawiony przez panią Krystynę różnymi smakołykami, a Kayla, która była bardzo pogodnym i spokojnym psem, z radością przywitała wszystkich, łącznie z Szyszką, za mądrą na to, żeby sprzeciwiać się w czymkolwiek malamutowi, a właściwie - malamutce. Anna, Dyzio i Irena na wyrywki opowiedzieli panu Antoniemu całą historię, łącznie z dzisiejszą wizytą pani Eulalii. - Antoni, chyba coś zrobisz! - Pani Krystyna rozzłościła się nie na żarty. - Taka bezczelna baba, no coś podobnego, naprawdę! Ja bym jej chyba te wszystkie kłaki powyrywała. - No, no - powiedział mecenas Witkowski - pierwszy raz widzę, żeby moja żona wpadła w taką wściekłość. Nie denerwuj się, moja droga. Nie denerwujcie się wszyscy. Rozwiodę pana, panie Dyziu, w dwa tygodnie. Musi mi pan tylko opowiedzieć szczegóły, podać adres więzienia, w którym pan siedział, i sądu, w którym odbyła się rozprawa - zapewnił swojego klienta. - Jeszcze żona zapłaci panu odszkodowanie za nieoddane rzeczy. - Ja nic od niej nie chcę, panie mecenasie, żadnych rzeczy i żadnego odszkodowania. Ja chcę tylko, żeby ona raz na zawsze zniknęła z mojego życia - odparł stanowczo Dyzio. - I żeby nie miała prawa denerwować pani Anny. I Ireny - dodał po chwili, przyprawiając panią Malinkę o rumieniec. Sprawa okazała się tak prosta, jak przewidywał mecenas. Karol, wydelegowany do Płocka, zebrał wszystkie dokumenty, uzyskał też oświadczenia sąsiadów, którzy stwierdzili, że pani Eulalia mieszka cały czas z panem Izydorem, znalazł się nawet świadek, który widział, jak Dyzio po powrocie z więzienia nie mógł się dostać do mieszkania. Wszystko to wystarczyło i rozwód został orzeczony najszybciej, jak można. - Najwyższy sądzie - Odsztafirowana Eulalia próbowała negocjować podział majątku. Ja jestem osobą biedną. - Palcami z wymalowanymi na krwistoczerwony kolor paznokciami obciągnęła na sobie zamszową spódnicę i poprawiła skórzaną kurtkę. - Prawie mi na jedzenie nie wystarcza. A ten tu osobnik, mój mąż, żyje sobie jak książę, opływając w luksusy. Nawet w osobnej willi mieszka. I nie wiem, na co wydaje pieniądze, bo że nie na żonę swoją ślubną,

to pewne. Więc upraszam najwyższy sąd, żeby mi alimenty przyznał. „Najwyższy sąd” darował sobie tłumaczenie, jak należy się do niego zwracać i pani sędzia spytała Dyzia, czym się zajmował po wyjściu z więzienia. - A, tak ogólnie to pomagałem kuzynowi w gospodarstwie - odparł Dyzio, wstając i kłaniając się grzecznie. - No i potem to byłem takim parkingowym na rynku, ale nie miałem pensji, to i żadnych podatków nie mogłem płacić. - Nikt pana o podatki tu nie pyta - odpowiedziała sędzia. - Czy pan chciał wrócić do żony po wyjściu z więzienia? - Taki głupi byłem, że chciałem - wyszeptał Dyzio, kłaniając się ponownie. - Ale ten jej fagas powiedział, że teraz on z Eulalią mieszka i mam się wynosić, chyba że chcę mieć następne kłopoty. No to się wyniosłem, bo nie chciałem ani kłopotów, ani też w zasadzie Eulalii, a poszedłem tam, bo to mój dom był, więc niby gdzie miałem iść. Ale jak zobaczyłem, co jest, odwróciłem się tylko i pojechałem do Towian, do kuzyna. Tam potem pani Ania mnie znalazła i... - rozpędził się Dyzio, gotów snuć całą opowieść, ale pani sędzia mu przerwała. - Dziękuję panu, już wiemy, co było dalej. Uprawomocnienie rozwodu nastąpiło po trzech tygodniach. Oczywiście o żadnych alimentach mowy nie było, choć pani sędzia przez chwilę się zastanawiała, czy nie przyznać Dyziowi jakichś alimentów od żony, za czas, w którym po wyjściu z więzienia nie miał żadnych dochodów i żył z łaski krewnego oraz klientów parkingu. Jednak Dyzio raz na zawsze zrezygnował z wszelkich roszczeń, ciesząc się odzyskanym spokojem. I było po sprawie. - I teraz znowu może się pan ożenić, panie Dionizy - zażartował mecenas Witkowski, wręczając mu wszystkie niezbędne papiery. Ze zdziwieniem spostrzegł, że jego klient nieco się zmieszał. - Niech pan tylko dobrze schowa te papiery - a może chce pan, żebym je dla pana przechował? - O, tak, tak, panie mecenasie, razem z tymi papierami w sprawie mojego pogrzebu ucieszył się Dyzio. - Bo ja sam to zaraz je gdzieś tak schowam, że potem w życiu ich nie znajdę. - Dobrze, panie Dyziu, ale proszę pamiętać, że ja mogę umrzeć wcześniej od pana. Wtedy wszystkie pańskie sprawy przejmie Karol, a pan już sam zdecyduje, czy będzie chciał mu je pozostawić, czy znajdzie pan sobie innego pełnomocnika. - Jakie umrzeć, panie mecenasie? - Dyzio okrutnie się zmartwił. - Ale dobrze się pan

czuje, prawda? - Doskonale, panie Dyziu, ale dobry adwokat musi swojego klienta przygotować na każdą ewentualność. * do: [email protected] Małgoniu, ale mieliśmy stresy, mówię Ci. Rozwodziliśmy Dyzia. Na szczęście mój „drogi Antoni”, wraz z niezawodnym Karolem, załatwił sprawę raz dwa. Cieszę się bardzo, bo pokochałam Dyzia jak - no, nie wiem - wujka?, dziadka?, przyjaciela? Tak, przyjaciela! Jeśli chodzi o „kochanie”, to nie wypytuj mnie ciągle o Jacka. Przecież dobrze wiesz, że gdyby coś drgnęło, od razu zdawałabym Ci relację. Owszem, wydaje mi się, że ten uparty osioł coś tam do mnie czuje, ale nie mogę się przebić przez tę jego skorupę nieufności. Robię, co mogę. A tak w ogóle, to muszę Ci powiedzieć, że moja decyzja o przeprowadzce do Sosnówki była najmądrzejszą rzeczą, jaką w życiu wymyśliłam. Brakuje mi tylko Ciebie, jak wiesz, ale dobrze, że są mejle. W przyszłym tygodniu przyjeżdżam na dwa dni do Warszawy, bo w „Oczku” krystalizuje się sprawa mojego albumu o pięknie ziemi kujawskiej. Szykuj się na wielkie pogaduchy! Ściskam - Twoja A.

Rozdział 7 Anna była z Florkiem na zorganizowanej w zerówce uroczystości z okazji Dnia Matki. Dziwnie się czuła, ale widząc wielką radość i dumę chłopca, udawała, że wszystko w porządku. Porozmawiała też z wychowawczynią Florka, która wiedziała, że jego matka „dała dyla”, jak plotkowano w Towianach, z takim jednym z Warszawy. No cóż, tutaj wszyscy wiedzieli wszystko o wszystkich. Nauczycielka obiecała Annie, że jeśli zauważy, iż dzieci dokuczają Florkowi z tego powodu, odpowiednio ostro zareaguje. - Wcześniej też udawałam, że nie widzę, jak Florek uderzył Wieśka, który się z niego wyśmiewał. Większej awantury wtedy nie było, więc przymknęłam oko. Ale gdyby Florek znowu zaczął się z kimś bić, będę już musiała zareagować. - Oczywiście, bardzo pani dziękuję - odrzekła Anna i rozstały się całkiem miło. - Tata, tata, ciocia Ania była najładniejsza w całej szkole, a wszystkie dzieciaki tylko patrzyły. I zaprzyjaźniła się z naszą panią. I było suuuper! - krzyczał Florek po powrocie z uroczystości. - Świetnie, to ja cię teraz zawiozę do domu, tam dziadek Leon czeka na ciebie z obiadem, a potem pojadę z ciocią Anią na jakąś elegancką kolację, dobrze? Puścisz nas? Jacek mrugnął do Anny. - Oj, no co ty, tata, oczywiście, ja się bardzo cieszę, jak wy jesteście razem, bo... eee... Florek się zająknął, raptem bardzo zmieszany. Pojechali do „Kujawianki”, uprzedziwszy Marzenę, żeby wyczarowała jakąś smaczną kolację, bo chcą się trochę odprężyć. Opowiedzieli Marzenie o Dyziu, pani Eulalii i rozwodzie, tak sprawnie przeprowadzonym przez mecenasa Witkowskiego. Wspomnieli też, że Anna była u Florka na obchodach Dnia Matki. - I tak trzymać - mruknęła trochę niezrozumiale Marzena, chociaż Anna chyba wiedziała, co przyjaciółka ma na myśli. Jacek może trochę mniej... albo tylko udawał... Anna podobała mu się coraz bardziej. Nie tylko z wyglądu, ale podobał mu się też jej stosunek do Florka, Dyzia, Ireny. Właściwie nigdy nie zauważył w niej zawiści. Nie okazała złości nawet w stosunku do pani Eulalii, którą on sam, Jacek, najchętniej by udusił, przynajmniej za to, jak odniosła się do Anny, o czym opowiedziała mu Irena. Obie tylko martwiły się bardzo o Dyzia. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło. Anna miała w sobie jakiś wewnętrzny spokój, co Jacek zauważył już przy pierwszym spotkaniu. Dostrzegł to zresztą także Florek, który przylgnął do niej jak do nikogo wcześniej - i to nie tylko

dlatego, że podarowała mu zestaw z wozem i remizą strażacką. Te kilka pocałunków, które wymienili, przestraszyło Jacka bardzo, bo zaczął rozumieć, że chyba się zakochuje w Annie. A Wiola wyleczyła go skutecznie - tak myślał do tej pory - z wszelkich uczuć. Jedyne uczucie, które mu pozostało i było tak ogromne, że aż bolało, to miłość do Florka. Ale chociaż tak bardzo kochał syna, nie umiał mu zastąpić matki, nie zawsze też był najlepszym ojcem, pominąwszy już ów półtoraroczny ciąg alkoholowy, o którym zresztą starał się nie pamiętać. Bardzo dużo pracował, po części dlatego, żeby zapewnić środki nie tylko na utrzymanie syna, ale także pomóc ojcu i Czesiowi. A po części też dlatego, żeby nie myśleć o Wioli - i, później, żeby nie mieć czasu na alkoholowe szaleństwa. W związku z tym zbyt mało czasu poświęcał synowi, o czym się przekonał choćby w Sosnówce, gdy Tomek z Henryczkiem uczyli Florka pływać i łowić ryby. A to przecież była rola ojca. Obiecał sobie, że pojedzie z Florkiem choćby na dwudniowy biwak, pod namiot, nad morze. Ale ilekroć o tym myślał, widział też z nimi w namiocie Annę. Florek zresztą byłby takim rozwiązaniem zachwycony. - Jacuniu, nie jesteś najbardziej zajmującym towarzyszem kolacji - docięła mu Anna, która chyba od kwadransa czekała na jakieś słowo swojego rozmówcy. Marzena musiała już odejść od ich stolika, miała innych gości, siedzieli więc sami. Oczywiście, wszystko, co jedli, było bardzo smaczne, Anna jednak oczekiwała jakiejś rozmowy. - Przepraszam cię bardzo, wiem, że jestem beznadziejny, ale właśnie myślałem o Florku - kajał się skruszony Jacek. - Powinienem mu poświęcać więcej czasu, tylko jakoś nie bardzo potrafię. I nie bardzo mam kiedy. A wiesz, Czesiek złożył papiery do tych wszystkich trzech szkół, o których ci opowiadałem. I z każdej dostał zaproszenie na rozmowę. Najbardziej chciałby iść na ten wydział elektryczny do Poznania. No cóż, niech próbuje wszędzie, zresztą może nigdzie się nie dostanie. Siedzi teraz i studiuje książki matematyczne. - Będę trzymać za niego kciuki - powiedziała Anna. - Wy, Koniecczaki, jesteście ze stali, więc wierzę w Cześka, na pewno da sobie radę. - O, dziękuję bardzo, powtórzę mu to, z pewnością się ucieszy. Nie wiem czemu, ale cała rodzina Koniecznych cię uwielbia - zażartował Jacek. - Cała? - Kokieteryjnie przechyliła głowę. Ale Jacek już machał ręką w stronę Marzeny, prosząc o rachunek. A cóż to za uparty osioł, jęknęła w myślach Anna. Wsiedli w kangoo Jacka i pojechali do Sosnówki. - A może trochę połazimy po lesie? - zaproponowała. - Chcę odpracować tę kolację. Ruszyli na spacer wokół jeziora. Nie było wielkie, niespełna dwadzieścia pięć hektarów

powierzchni, o podłużnym kształcie. Wschodni brzeg, wysoki i stromy, pokrywał sosnowy las, a pozostałe, między innymi ten, nad którym stał dwór, były płaskie i miejscami ciągnęły się tam podmokłe łąki. Ale las rósł wszędzie naokoło, w niektórych miejscach tylko cofał się trochę dalej od brzegu. Bez trudu dało się obejść jezioro i był to całkiem przyjemny spacerek. Tym bardziej że pogoda była cudowna, a słońce prześwitywało między drzewami, tworząc koronkowe wzory na mchu. - Usiądźmy na chwilę - zaproponowała Anna i przycupnęła na ściętym pniu jakiejś sosny. Jacek wyciągnął się obok, na mchu. Żadne z nich nie zauważyło mrowiska i raptem Jacek zaczął podskakiwać i podwijając nogawki, zrzucał z nóg mrówki. W Annie obudziła się polonistka i zamiast mu pomagać, zaczęła deklamować na głos: „Mrówki znęcone blaskiem bieluchnej pończoszki, Wbiegły, gęsto zaczęły łaskotać i kąsać, Telimena musiała uciekać, otrząsać, Na koniec na murawie siąść i owad łowić. Nie mógł jej swej pomocy Tadeusz odmówić; Oczyszczając sukienkę, aż do nóg się zniżył, Usta trafem ku skroniom Telimeny zbliżył...” Jacek, nie wiedząc, śmiać się czy wściekać, wybrał trzecie rozwiązanie i zachęcony przez wieszcza, „usta trafem ku ustom Anny zbliżył”. Po chwili, nie zważając już na mrówki, upadli na mech, zdzierając z siebie ubrania. Przypadli do siebie, obydwoje spragnieni tej miłości jak źródlanej wody w upalny dzień. Trwało to wszystko zbyt krótko, nie mogli się opanować. - Przepraszam - szepnął Jacek. - Za co, osiołku? - spytała czule Anna. - Chyba za to, że tak długo musiałam na to czekać. - Przepraszam, że to wszystko tak szybko się skończyło. Następnym razem będzie lepiej. - A będzie następny raz? - odparła kpiąco. - Czy znowu będę musiała pół roku czekać, aż się odważysz? - Aniu, czy ty nie widzisz, że się w tobie zakochuję? A właściwie już dawno się zakochałem. I boję się tego jak diabeł święconej wody. - Jeśli spróbujesz mnie porównywać z Wiolą, to naprawdę się obrażę - odpowiedziała z lekkim wyrzutem. - Czy naprawdę nie zdążyłeś mnie już poznać, nie wiesz, jaka ja jestem? - No, wiem, ale przecież byłaś z Grzegorzem i zostawiłaś go bez słowa. A ja nie zniósłbym już drugiego odrzucenia - szepnął Jacek. - Nie zostawiłam Grzegorza ani on mnie nie zostawił. Po prostu nic nas nie łączyło. Czy nie czujesz, że między nami jest coś więcej niż seks? Czy myślisz, że mogłabym tak bardzo

zawieść Florka? Nie zauważyłeś, że go pokochałam, a on pokochał mnie? Naprawdę masz mnie za potwora? No i wtedy musiał udowodnić Annie, że nie ma jej za potwora. Wręcz odwrotnie - ma ją za ósmy, a właściwie za pierwszy cud świata. - Ale skoro już o tym rozmawiamy, muszę ci jeszcze coś powiedzieć - odezwała się potem Anna. - Choć to sprawa bardzo dla mnie trudna i nigdy z nikim o tym nie rozmawiam. Jednak ty jesteś dla mnie naprawdę kimś ważnym i chcę, żebyś wiedział wszystko. I opowiedziała mu o swoim krótkotrwałym małżeństwie z Piotrem, o poronieniu, o jej depresji, pomocy pani Genowefy i rozwodzie. - I, widzisz, od tamtej pory, a było to przeszło dziesięć lat temu, ja też się boję miłości. Boję się zbliżeń, związków. Może dlatego tak bardzo pokochałam Florka, choć niezależnie od wszystkiego jest wspaniałym chłopcem. Dopiero z tobą czuję, że może być inaczej, normalnie. I przecież właściwie to nigdy jeszcze nie byliśmy na żadnej randce - dodała. - Nie byliśmy w kinie ani na tańcach, czy nawet na żadnym romantycznym spacerze. A czuję się, jakbym kochała cię od zawsze i te różne dodatki w ogóle nie są mi potrzebne. Wystarczy, że jak się obudzę, to wiem, że jesteście, ty i Florek. I to mi wystarcza. Wrócili do Sosnówki, trzymając się za ręce, a pani Irenka od razu poznała, że nareszcie „ten głupi Koniecczak” odważył się na to, co już dawno powinien był zrobić. Irena cieszyła się bardzo, bo pokochała Annę jak córkę i uważała, że ci dwoje bardzo do siebie pasują. A ponadto, gdyby Anna wyszła za Jacka, już na pewno zostałaby w Sosnówce na stałe. A bez Anny Irenka już nie wyobrażała sobie życia. * do: [email protected] Zrobiłam to! To znaczy zrobiliśmy. W mrówkach! I przez Telimenę. Nic nie rozumiesz? Nie szkodzi. W każdym razie powiem Ci, że pan doktor Skalski może mieć kompleksy. Ta żona Jacka to jakaś głupia, naprawdę. Ale wiesz, bardzo ją lubię... Bo gdyby nie zachciało jej się przygody, czy tego czegoś, dla czego zostawiła Jacka, nie byłby teraz mój. Wiesz co? Wyjdę za niego i już. Choć on, oczywiście, nie ma jeszcze o tym pojęcia, a gdyby wiedział, co mi po głowie chodzi, to mimo niewątpliwego iskrzenia między nami zwiałby, gdzie raki zimują. A swoją drogą, gdzie te raki zimują tak naprawdę? Ściskam - Twoja A.

Rozdział 8 Lidia była zmęczona, zniechęcona i zniesmaczona. Cokolwiek wymyśliła, to temu jej mężowi nic się nie podobało. A przecież tak się starała. Ostatnio wyremontowała całą kuchnię i łazienkę - oczywiście nie sama, lecz przy wydatnej pomocy pana Romka, a właściwie jego firmy. - Owszem, ładnie - powiedział Wiktor. - Ale czy nie szkoda pieniędzy? Przecież wcześniej też było bardzo ładnie. Wiktorowi szkoda było pieniędzy na wszystko, tylko nie na wyprawy wędkarskie. W ich trzypokojowym mieszkaniu jeden pokój był cały zawalony sprzętem wędkarskim, wędkami, podbierakami, kubełkami, stołeczkami, torbami na spławiki, torbami na zanęty, torbami na przynęty, żyłkami, haczykami i nie wiadomo czym jeszcze. Stała tam nawet własna lodówka Wiktora, w której trzymał różne obrzydlistwa, larwy, robaki, czerwie, ślimaki i inne ohydztwa uwielbiane przez ryby. Lidia nawet tam nie zaglądała. Wiktor sam sobie sprzątał i mówił z dumą, że w „jego” pokoju jest największy porządek. Od kilku miesięcy jednak Wiktor miał duży problem. Zmarł jego przyjaciel, Janek, wędkarz, który miał działkę na Mazurach i na owej działce obydwaj panowie spędzali co roku całe lato, mocząc te swoje wędki. Lidia czasami jeździła tam z mężem, ale jakoś nie mogła znaleźć wspólnego języka z żoną Janka, która - co bardzo dziwne - podzielała pasję obu panów i razem z nimi łowiła te ryby. Lidia nudziła się więc bardzo i wolała zostawać w Warszawie. Nawet lubiła być sama. Siadywała sobie spokojnie przed telewizorem i robiła na drutach najróżniejsze sweterki, którymi później obdarowywała przyjaciółki, Wiktor bowiem noszenia rękodzieła małżonki zdecydowanie odmówił. Gdy umarł Janek, jego żona, Natalia, zmuszona była sprzedać działkę, sama bowiem bała się tam mieszkać, a dzieci w ogóle nie były zainteresowane Mazurami. Urlopy spędza się w Tunezji, Egipcie, Turcji, ale nie na Mazurach. Toteż dzieci zainteresowane były jedynie pieniędzmi ze sprzedaży działki. W związku z tym Wiktor nie bardzo już miał gdzie jeździć. Kilka razy wybrał się nad Wisłę, ale tamtejsi wędkarze okazali się jacyś mało przyjaźni, a ryb było bardzo niewiele. Zbliżał się czerwiec i Wiktora aż skręcało, bo wędki schły, haczyki rdzewiały, a żyłki się pozwijały. Bardzo to wszystko martwiło właściciela wędkarskiego ekwipunku. Aż tu pewnego dnia spotkał sąsiada, pana Bronisława, który też czasami łowił rybki, choć bardzo okazjonalnie - gdy ktoś go gdzieś zaprosił.

- O, dzień dobry, Wiktorze! Cieszę się, że cię widzę, bo mam ci coś do powiedzenia. Czy wiesz, jaką ofertę dostało nasze koło emerytów? - spytał. - Powiem ci, choć nie jesteś członkiem koła, ale bardzo cię lubię i wiem, że uwielbiasz łowić ryby. - O, a o co chodzi? - zainteresował się Wiktor, usłyszawszy o rybach. - Otóż jest jakiś nowy ośrodek czy pensjonat na Kujawach i w ramach promocji organizuje tygodniowe wczasy dla wędkarzy, z rodzinami lub bez. I taki tydzień, ze śniadaniem i obiadokolacją, pełne siedem dni, kosztuje tylko trzysta pięćdziesiąt złotych od osoby. W cenie są nawet dwie wycieczki, do Kruszwicy i do Inowrocławia. I jeszcze wieczorne ogniska z pieczeniem kiełbasek. A dla żon jest na miejscu biblioteka i masaże, ale już osobno płatne - dwadzieścia złotych za pół godziny, to przecież jak za darmo. A, i jeszcze można pograć w brydża lub w szachy, a panie mogą robić na drutach. A kto wykupi dwa tygodniowe turnusy, płaci łącznie tylko sześćset złotych od osoby. Więc jakbyś się zdecydował, to najpóźniej do jutra musisz mi powiedzieć, bo nasze koło dostało tylko cztery dwuosobowe pokoje. Ale tobie pierwszemu mówię. Pan Wiktor oszalał ze szczęścia. Nawet nie wiedział, gdzie jest ten pensjonat, jak tam dojechać i jakie są pokoje. Usłyszał, że można łowić ryby i grać w brydża, i nic więcej go nie obchodziło. Leciał do domu, jak na skrzydłach, bo musiał jeszcze spytać żonę, czy chce z nim pojechać. Bo że on pojedzie - i to oczywiście na dwa tygodniowe turnusy, wiedział od razu. Lidia, o dziwo, zgodziła się bez słowa sprzeciwu. Szybko sobie skalkulowała, że tysiąc dwieście złotych za dwie osoby, na dwa tygodnie, to suma, na którą absolutnie ich stać. A poza tym - można robić na drutach, znaleźć nowe przyjaciółki, poczytać, pogadać. I nie trzeba gotować, wszystko ma się podstawione pod nos! I jeszcze masażystka? No, takie wczasy, to ona, Lidia Jaromirska, rozumie. I jedzie, absolutnie! - Wiktuniu, dzwoń natychmiast do Bronisława, niech nam zarezerwuje dwa turnusy w tym pensjonacie - gorączkowała się, zapominając nawet, że mąż nie znosi, jak ona mówi do niego „Wiktuniu”. - Wiktor jestem, nie żaden Wiktunio - denerwował się zawsze, ilekroć słyszał tego „Wiktunia”. „Wiktor” to piękne imię, imię zwycięzcy, prawdziwego mężczyzny. A „Wiktunio”? Jakieś pedalskie zdrobnienie, choć gdyby tak się zastanowić, to pan Wiktor w zasadzie nie miał nic przeciwko gejom. Teraz jednak nawet nie zwrócił uwagi na tego „Wiktunia”, a nawet w ogóle go nie usłyszał. Usłyszał tylko, że ma zarezerwować dwa turnusy w jakimś cudownym miejscu na świecie, gdzie można łowić ryby i są do tego wspaniałe warunki.

- Słuchaj, Broneczku, jedziemy, obydwoje z Lidią. Na dwa turnusy! Podaj mi szybko numer konta, to od razu wpłacę całą kwotę, żeby mieć pewność, że już wszystko załatwione. Natychmiast zadzwonił do sąsiada. - A, i żona pyta jeszcze, ale tylko tak z ciekawości, gdzie to jest i kiedy mielibyśmy jechać. - Pensjonat nazywa się Sosnówka, to dwór niedaleko Towian, na Kujawach, tam, gdzie Noteć wpływa do jeziora Gopło. Pensjonat jest nad samym jeziorem, niewielkim, ale ryb podobno tam dużo. W ramach urozmaicenia pobytu można też zrobić sobie wycieczkę i łowić na Gople albo w Noteci. A całej kwoty nie trzeba wpłacać od razu, właściciele chcą tylko po sto pięćdziesiąt złotych zaliczki. Wystarczy, że jutro mi przyniesiesz pieniądze, bo będę wpłacał za wszystkich. Już dzwoniłem, że rezerwujemy te osiem miejsc, my z Władzią też jedziemy. A turnus jest w drugiej połowie czerwca. Zaraz po tej rozmowie Wiktor pognał z pieniędzmi do pana Bronisława. Bardzo był tym wyjazdem przejęty i już nie mógł się po prostu doczekać. Następnego dnia poszedł do ulubionego sklepu wędkarskiego i uzupełnił braki w swoim sprzęcie. Pani Lidka z kolei bardzo się ucieszyła, że jedzie też Władzia, bo nowe znajomości nowymi znajomościami, ale nigdy nie wiadomo, na kogo się trafi. A z Władzią znały się od dwudziestu lat i często siadywały razem w mieszkaniu państwa Jaromirskich, jeszcze jak Wiktor jeździł do Janka na Mazury - i dziergały na drutach swoje sweterki, obgadując wszystkich sąsiadów i znajomych.

Rozdział 9 - Pani Anusiu kochana, co pani o mnie myśli? - zapytał Dyzio nieśmiało, pedałując zawzięcie na nowym rowerku wodnym, który właśnie wraz z Anną testowali. Dyzio bowiem, coraz zasobniejszy w fundusze dzięki świetnej sprzedaży swoich obrazów, uparł się, że musi coś kupić do pensjonatu. Coś wyjątkowego, coś tylko i wyłącznie od niego. Anna nie chciała się zgodzić, podejrzewając, że myślał o jakimś drogim sprzęcie pływającym, ponieważ w tajemnicy radził się Jacka. Jacek jednak, słysząc, że Anna protestuje, przekonał ją, żeby się zgodziła, bo w przeciwnym razie zrani uczucia Dyzia, który chce być pełnoprawnym członkiem zespołu. - Dyzio i tak ma wielkie poczucie winy wobec ciebie. Myśli, że żyje na twój koszt, bo nie płaci za mieszkanie i jedzenie, a tego, co robi w pensjonacie, w ogóle nie uważa za pracę. - O matko - odpowiedziała Anna - przecież gdybym musiała płacić za to wszystko, co tu robi Dyzio, nie wystarczyłoby mi pieniędzy. Trzeba byłoby zatrudnić ze trzech pracowników. Rąbie drewno, przycina żywopłot, kosi trawę, grabi liście, sprząta cały teren, podlewa kwiaty i trawniki, wyrywa chwasty, załatwia wszystkie sprawy z szambiarzami i śmieciarzami, maluje i konserwuje ogrodzenie, wykonuje drobne naprawy, gdzie tylko trzeba, jeździ ze mną po zakupy i nosi to wszystko, pomaga Irenie obierać kartofle, wiesza pranie i podejrzewam nawet, że przewijałby mi dziecko, gdybym je miała. I on jeszcze uważa, że nic nie robi? Że to wszystko nie jest nic warte? Muszę z nim pogadać. - Nic mu nie mów, bo zorientuje się, że z tobą rozmawiałem i uzna, że zawiodłem jego zaufanie. Trochę się nawet tak czuję. - Oszalałeś chyba, ale dobrze, nic mu nie powiem i zgodzę się na te jego zakupy. Tak więc uszczęśliwiony Dyzio, mając wolną rękę, zaszalał i kupił piękny nowy, dwuosobowy ponton excursion, z aluminiowymi

wiosłami, pompką tłokową do

nadmuchiwania, dwoma dmuchanymi wyjmowanymi siedzeniami oraz uchwytami na wędki i jeszcze kilkoma użytecznymi drobiazgami. A także jeszcze dwa niezatapialne rowery wodne. Anna złapała się za głowę, widząc te wszystkie rzeczy, wyładowywane przez Dyzia z samochodu Jacka. Ale Dyzio najbardziej zaskoczył wszystkich, zajeżdżając któregoś dnia quadem. - To bardzo dobry model. Ma czterosuwowy silnik, chłodzony powietrzem, w pełni automatyczny. Kupiłem go okazyjnie, od pierwszego właściciela, ma przejechane zaledwie sto kilometrów - opowiadał z dumą. - A teraz sam będę mógł pani przywozić zakupy, pani

Aniu, bo przecież czasami jest pani zajęta. Napisze mi pani tylko na kartce, ile czego trzeba kupić, i wszystko z miasta przywiozę. Anna, Irena i nawet Jacek aż przysiedli z wrażenia. Natomiast mały Florek natychmiast wgramolił się na siedzenie i poprosił o przejażdżkę. Pełen dumy Dyzio spojrzał najpierw na Jacka, który przyzwalająco skinął głową, i spełnił prośbę chłopca. - Panie Dyziu, czy mogę mówić do pana „wujku”? - poprosił Florek. - Nie dlatego, że ma pan taki wspaniały pojazd, ale dlatego, że pana kocham. - Możesz, Florku, będę bardzo dumny - odpowiedział Dyzio i odwrócił się szybko, żeby wytrzeć łzy. Teraz Anna z Dyziem pedałowali na prześlicznym, biało-niebieskim rowerku wodnym. - Co pani o mnie myśli, pani Aniu? - Dyzio powtórzył pytanie. - Ale nie jako o człowieku, bo wiem, że pani mnie lubi, ale tak... no... - zająknął się i gwałtownie zaczerwienił - no, jako o mężczyźnie. Anna zdębiała. Nie wiedziała, dlaczego Dyzio zadaje jej to pytanie. Nie przypuszczała, żeby nagle postanowił uderzyć do niej w konkury, bo widziała, że ją uwielbia, ale traktuje bardziej jak córkę niż kobietę. Wiedziała ponadto, że jest dla niego obiektem uwielbienia, aniołem miłosierdzia i darem niebios i nigdy nie skalałby jej nawet myślą zawierającą jakikolwiek ślad męskiego pożądania. Tak szczerze mówiąc, to i ona nigdy na Dyzia nie patrzyła jak na mężczyznę. Był dla niej przyjacielem, opoką, niemal ojcem. Spojrzała teraz na niego z boku. Wysoki, dobrze zbudowany, o męskiej, ogorzałej twarzy usianej charakterystycznymi, nadającymi wyraz zmarszczkami. Mocno opalony, o gęstych, siwiejących włosach. W tej chwili elegancko ogolony, choć z tym goleniem bywało różnie, szczególnie gdy Dyzio miał twórczą wenę. Wtedy nie zmieniał koszuli, nie golił się i prawie nic nie jadł, dopóki nie skończył obrazu. Teraz jednak prezentował się bardzo przystojnie. Anna aż się zadziwiła. - No, panie Dyziu, przyznam, że w zasadzie nigdy dotąd nie patrzyłam na pana jak na mężczyznę, ale teraz, skoro pan tak zapytał - i gdy się tak panu przyglądam, to powiem szczerze, że gdyby miał pan ze dwadzieścia lat mniej, chyba bym się za pana wydała. Jest pan bardzo przystojnym i atrakcyjnym mężczyzną. - Naprawdę pani tak myśli, pani Anusiu, czy tylko z uprzejmości pani tak mówi? zapytał Dyzio głosem pełnym żalu. - Bo, widzi pani, Irenie to ja się chyba wcale nie podobam. I wtedy Anna doznała olśnienia. Jasne, pani Irenka! Dyzio nieraz popatrywał na panią Malinkę ciepłym wzrokiem, ale Anna w zasadzie nie zastanawiała się nad charakterem tych

spojrzeń. Z kolei jej pomocnica często płonęła rumieńcem po Dyziowych podziękowaniach za każdą przygotowaną przez nią potrawę, a czasami, kiedy ucałował jej ręce z wdzięczności, uciekała zawstydzona do kuchni. Wielokrotnie Anna widziała tych dwoje, jak siedzieli sobie na ławeczce za domem i rozmawiali, niekiedy chichocząc w głos. Cieszyła się z ich zażyłości, tym bardziej że oboje mieli za sobą ciężkie przeżycia i zbyt wiele życzliwości oraz dobrych uczuć w życiu nie zaznali. Pani Irena rozpoczęła sześćdziesiąty pierwszy rok życia, Dyzio miał lat pięćdziesiąt siedem. I co? Nie ma przecież takiego wieku, w którym ludziom już nic się od życia nie należy. - Panie Dyziu - powiedziała najpoważniej, jak umiała. - Ja myślę, że pan się pani Irence bardzo podoba. I ona bardzo pana lubi i szanuje, a może nawet coś więcej. Ale wie pan, jakie ona miała życie. Ten jej mąż wprawdzie nigdy jej nie bił, ale wątpię też, żeby kiedykolwiek ją przytulił czy pocałował, choćby tylko w rękę. Ona po prostu zawsze była jednym ze sprzętów, odkurzaczem, pralką i robotem do gotowania w swoim własnym domu. Dyzia rozbawiło to porównanie, zaśmiał się, ale zaraz zasmucił i spytał: - To myśli pani, że ona już nigdy nie uwierzy, że jakiś mężczyzna mógłby być inny niż ten cały Stefan - i kochać ją, i szanować? Bo ja do pani mam wielkie zaufanie, pani Aniu, pani jest najlepszą i najmądrzejszą osobą, jaką zdarzyło mi się w życiu spotkać. I dlatego tak szczerze pani mówię, chciałbym żyć z Ireną, bo mało która może się z nią równać. - Kocham pana, panie Dyziu - powiedziała Anna. - I kocham panią Irenkę. Najszczęśliwsza byłabym, gdybyście rzeczywiście byli razem. Tym bardziej że u niej w domu szykują się zmiany, ten Zdzisiek chyba chce się żenić z Beatką, córką sąsiadki. Wprawdzie Irena ją lubi, ale wie pan, dwie kobiety w jednej kuchni... nie zawsze się zgadzają. Teraz jest dobrze, bo mieszkają osobno, ale jak Zdzisiek wprowadzi żonę do domu, no to może być różnie. A ja byłabym zachwycona, gdybyście tu razem u pana w domku zamieszkali. Nawet można by tam jeszcze jeden pokój z boku dobudować. - Ale po co, pani Aniu? Dzieci raczej nam nie grożą - zażartował Dyzio, cały rozpromieniony, wierząc, że jak Anna coś zaplanuje, to już tak będzie. - Pogadam z panią Irenką - obiecała mu. - Wybadam teren. Tylko niech pan nie myśli, że się za pana oświadczę. Musi pan się trochę postarać. Kwiatków nazrywać, pozachwycać się, że Irenka ładnie wygląda. Pośmiać się z jej dowcipów, choćby pana nie śmieszyły. I niech jej pan kupi jakiegoś pluszowego misia. Kobiety uwielbiają takie prezenty. - Naprawdę? - zdziwił się Dyzio. - A nie wystarczy, że jej śmieci wyniosę albo pranie powieszę, zakupy zrobię? - Nie, nie wystarczy, panie Dyziu. Bo to są zwykłe sprawy. A taki na przykład

pluszowy misio zaświadczy o tym, że pan o niej pomyślał i właśnie dla niej go kupił. - No dobrze, pani Aniu, dziękuję pani bardzo. Pani wie przecież, że jakbym miał te dwadzieścia kilka lat mniej, to bym się z panią ożenił. Ale jednak chyba nie, bo Jacek by mnie zabił - zachichotał Dyzio, wykazując się znajomością rzeczy.

Rozdział 10 Barbara Szaniawska czuła się szczęśliwa. Damian był najlepszym z mężów. Tak naprawdę to w zasadzie nie mogła go z nikim porównywać, bo miała tylko tego jednego męża. I gorąco wierzyła, że tak już zostanie. Kiepsko było tylko, że obydwoje mieli tak mało czasu dla siebie. Damian pracował w dużym banku jako doradca prezesa i musiał być dyspozycyjny nawet w weekendy. Prezes był typowym pracoholikiem, bank był jego życiem, z żoną się rozwiódł, bo narzekała, że i tak nigdy go nie ma w domu, a dzieci w ogóle nie pamiętają, jak tata wygląda. Tata trzymał ich zdjęcia na biurku w gabinecie, ale widywał się z dziećmi coraz rzadziej. Naprawdę nie miał czasu, ponieważ bank - gdy go przejął - był w dość kiepskiej kondycji finansowej. Fatalnie zarządzany, z wielkimi przerostami administracyjnymi, nawet sale były brzydkie i niewygodne. Zatrudnił więc kilku „młodych wilczków” i zlecił im opracowanie projektów przeróbki wszystkiego. Niestety, z reorganizacją i redukcją zatrudnienia włącznie. Cóż, takie czasy. Skoro liczba pracowników zmalała, było oczywiste, że pozostali musieli przyjąć na siebie obowiązki zwolnionych. Tak więc Damian pracował coraz dłużej i miał coraz mniej wolnego czasu. Barbara była chemikiem. Pracowała w dużej firmie geologicznej, w laboratorium badania wody. Niedawno została kierowniczką zespołu i też miała trudne zadanie przeorganizowania pracowni. Wywalczyła, żeby ich laboratorium zaczęto rozliczać komercyjnie, przynosiło bowiem największy zysk, a pensje pracowników były do tej pory uśrednione, jak zarobki wszystkich. Prezes zgodził się na tę propozycję, bo Barbara zagroziła, że inaczej odejdzie do konkurencji, a lepszej kierowniczki pracowni prezes nie mógł sobie wyobrazić. Cały zespół uwielbiał swoją szefową, choć zapowiedziała, że nie będzie tolerować leserowania, a termin ustalony z klientem jest święty, choćby to miało oznaczać pracę do późnych godzin wieczornych. Z początku nie każdy był z takiego obrotu rzeczy zadowolony, ale gdy zobaczyli, że ich premie nie są takie same jak wszystkich pozostałych, lecz zależą od ilości pracy włożonej w wykonane zlecenie - więc niejednokrotnie nie ma tej premii wcale szybko przyjęli tryb pracy zaproponowany przez Barbarę. Owszem, zdarzały się czasami jakieś zgrzyty, tym bardziej że w pracowni były same kobiety, „a z babami, jak to z babami”, jak mawiał Damian, mąż Barbary. Ale szybko wszystko wracało do normy i zespół na ogół działał bardzo zgodnie, odnosząc coraz większe sukcesy. Moda na ekologię wymogła na większości firm, nawet na deweloperach, uzyskiwanie atestów na przesyłaną wodę i

laboratoria - takie, jak pracownia Barbary - miały coraz więcej pracy. Oczywiście, trzeba było stale uzupełniać wiedzę, zdobywać nowe akredytacje, ale Basia z całą swoją ekipą dzielnie dawała sobie z tym radę. Niestety, oznaczało to więcej niż osiem godzin dziennie - tak więc i ona, i Damian niecierpliwie wyczekiwali urlopów, które zresztą było im bardzo trudno otrzymać w tym samym terminie. Ostatni urlop obojga, w Tunezji, wymarzony i wyczekiwany przez cały rok, okazał się okropny. Hotel był piękny, pogoda też. Co z tego jednak, skoro ich telefony dzwoniły po kilka razy dziennie, a zamiast cieszyć się urokami ciepłej plaży i bajkowych widoków, musieli przeżywać problemy swoich współpracowników, opracowywać przesyłane im przez internet materiały i denerwować się oczekiwaniem na następny telefon lub mejl. Przyrzekli więc sobie, że w tym roku wyjadą gdzieś w Polskę, do najbardziej zapadłej dziury, gdzie nie będzie zasięgu sieci komórkowych i dostępu do internetu. Problem w tym, że takich miejsc już w zasadzie prawie w Polsce nie ma. Ale któregoś dnia Barbara wróciła z pracy podekscytowana. - Wiesz, kogo dziś spotkałam? - spytała męża, który wyjątkowo też już był dzisiaj w domu o osiemnastej. - Pamiętasz Małgosię? Była na naszym ślubie, taka trochę pulchniutka, kuzynka córki cioci Bożeny. - Powiem szczerze, że z naszego ślubu to pamiętam tylko najpiękniejszą na świecie pannę młodą - powiedział szarmancki jak zwykle Damian. - Reszta gości mi się plącze. Byłem dość przejęty, jeśli nie zauważyłaś. W końcu to mój pierwszy w życiu ślub. - I mam nadzieję, że ostatni - warknęła na niego żona. - Ale powracając do Małgosi, wiesz, ona ma jakąś znajomą, która otwiera czy już otworzyła pensjonat na Kujawach. W lesie, nad jeziorem. W zasadzie to miejsce dla ludzi lubiących ciszę i spokój. Żadnych dyskotek, restauracji, żadnych głośnych rozrywek. Jedynie wędkowanie, jeśli ktoś lubi; a może jeszcze pływanie w jeziorze lub po jeziorze, bo mają tam jakiś sprzęt pływający, spacery po lesie lub jazda rowerem, leżenie do góry brzuchem i totalny relaks. A, i gra w brydża! - O, coś dla nas - ucieszył się Damian. - Pamiętasz nasze brydżowe turnieje? - No, owszem, ale kiedy to było... - Barbara się rozmarzyła. - Nie powiedziałam ci jeszcze najważniejszego - dodała. - Przychodzi tam masażystka, więc masz pojęcie, jaka frajda? Niestety, zasięg sieci komórkowych i dostęp do internetu tam jest. Ale reszta wydaje się bajką. Właśnie takiego urlopu mi się chce. Żebym nic nie musiała robić, nic zwiedzać, nigdzie jeździć. Żebym mogła posiedzieć sobie na leżaku i poczytać książkę. Nawet

bibliotekę tam mają, wyobraź sobie. Damian, pojedźmy tam, chociażby na tydzień, proszę! - Dobrze, daj mi namiary na ten pensjonat. I spróbujmy załatwić sobie tydzień urlopu we wrześniu, może będą już grzyby, skoro tam jest las. I tak się jakoś cudownie złożyło, że udało im się dostać nawet dwa tygodnie urlopu dwa ostatnie tygodnie września, co bardzo im odpowiadało, bo obydwoje uwielbiali zbierać grzyby, a Małgosia zapewniła Barbarę, że w Sosnówce jest nawet suszarnia grzybów, więc można będzie przywieźć do Warszawy całe ich worki już pięknie ususzonych, aby potem mamy obojga mogły ulepić tysiące pierogów na święta. Spodobało się to obu mamom, bo Barbara ze wstydem przyznawała, że kuchnia nie jest jej wymarzonym miejscem i nawet kiedy się bardzo starała, żeby coś ugotować dla ukochanego męża, na ogół takie próby kończyły się zamówieniem pizzy. Ale na szczęście zarówno mama Basi, jak i mama Damiana gotować lubiły i robiły to bardzo dobrze, prześcigając się w zapraszaniu „dzieci” na sobotnio-niedzielne obiadki. W dni powszednie obydwoje jadali w firmowych stołówkach. Wybredni na szczęście nie byli. Cieszyli się więc bardzo, że udało im się załatwić ten wrześniowy urlop. Damian spytał nawet Barbarę, czyby nie miała nic przeciwko temu, żeby wspomniał o tym pensjonacie Bartkowi Lewickiemu, swojemu najlepszemu przyjacielowi jeszcze z czasów studenckich. Bartek pracował w prywatnej kancelarii adwokackiej i też był przemęczony. Niedawno się rozwiódł, bez żadnych szczególnych powodów, po prostu źle się dobrali z Kingą i życie razem im nie wychodziło. Dzieci nie mieli, wspólnych zainteresowań żadnych, pobrali się zaraz po studiach, bo dobrze im było w łóżku, ale i ta fascynacja szybko przerodziła się w rutynę, potem w nudny obowiązek, aż w rezultacie doszli do wniosku, że ich to nie satysfakcjonuje, lepiej więc się rozstać w zgodzie i wcześniej, co też skwapliwie uczynili. Baśka zgodziła się na współtowarzysza urlopu, bo Bartka nawet dość lubiła, a Kingi wcale i uważała, że dobrze zrobili, rozstając się. - Niech jedzie z nami, jeśli załatwi sobie urlop. Zawsze w trójkę weselej. Bartek urlop załatwił, zaliczkę przelał i wszyscy z wytęsknieniem oczekiwali teraz na drugą połowę września.

Rozdział 11 Annę obudziły jakieś hałasy. Wstała z łóżka i wyjrzała przez okno; oczywiście nic nie było widać, ale odgłosy dochodziły znad jeziora. Zadzwoniła więc na komórkę do Dyzia, który też nie spał, bo i jego obudziły te okrzyki. - Pewnie jacyś pseudowędkarze, pani Aniu. Zaraz pójdę i ich przegonię. - Tylko niech pan się nie wdaje w żadne dyskusje, jeśli to jacyś chuligani. Już się ubieram i zaraz do pana biegnę. - Pani Aniu, niech pani w ogóle nie wychodzi, ja sam wszystko załatwię - powiedział Dyzio, ale Anna już się rozłączyła. Dyzio wskoczył więc w dżinsy i flanelową koszulę, bo noc była dość chłodna. Wyjął z szafki wiatrówkę załadowaną śrutem. W razie czego podziurawię im tyłki, aż się nie pozbierają, pomyślał. Do tylnej kieszeni spodni włożył jeszcze pistolet gazowy, na który dostał pozwolenie, gdy zamieszkał w domku w Sosnówce. Wprawdzie jako karany pewnie takiego pozwolenia by nie otrzymał, ale mecenas Witkowski załatwił - na wniosek Dyzia, który napisał wniosek pod dyktando swojego prawnika - zatarcie kary, bowiem od wyjścia Dyzia z więzienia minęło już sześć lat. Sąd orzekł zatarcie, biorąc po uwagę fakt, że skazany w tym okresie przestrzegał porządku prawnego, a wymierzona kara pozbawienia wolności nie przekraczała trzech lat. Dyziowi więc już teraz przysługiwały pełne prawa, jak innym obywatelom. Organ wydający pozwolenia na broń uznał przedłożone argumenty za uzasadnione; Dyzio wymagane testy lekarskie przeszedł pomyślnie i pistolet gazowy kupił legalnie. Na wiatrówkę pozwolenie nie było wymagane. A posiadanie dwóch sztuk broni, choćby tak mało doskonałej, dawało zarówno Dyziowi, jak i jego pracodawczyni, iluzoryczne zapewnienie bezpieczeństwa. Anna ubrała się pospiesznie i zbiegła nad jezioro. Tam, na jednym z pomostów wędkarskich, siedziało dwóch osiłków z wędkami w rękach i puszkami piwa porozstawianymi naokoło. Rechot obu niósł się po wodzie, a wyśmiewali się z Dyzia, który stał przed nimi, żądając stanowczo, aby się stąd wynieśli. - To już nie PGR, tylko teren prywatny. Nie wiecie o tym? - Wiemy, no i co nam zrobisz, słupie parkingowy? - wyśmiewał się jeden z łysych karków. - No, co ty? To już nie słup parkingowy. To wielki malarz, artysta. I, jak widać, ochroniarz pani dziedziczki - rechotał drugi.

Dyzio wycelował w nich wiatrówkę. - Maliniaki, jak w tej chwili się stąd nie zabierzecie, podziurawię wam łapy i nogi - i mam do tego prawo, bo bronię prywatnego terenu. Anna już telefonowała na policję. Z komendantem Kajdanowiczem poznali się kiedyś na plebanii u księdza Andrzeja, miała więc jego prywatny numer i upoważnienie do dzwonienia o każdej porze dnia i nocy. Na szczęście Kajdanowicz odebrał telefon i zapewnił, że będzie za dziesięć minut. Intruzi nawet nie spostrzegli, że Anna z kimś rozmawiała, rzucali bowiem w Dyzia pustymi puszkami po piwie, bawiąc się przy tym doskonale. Na szczęście byli na tyle pijani, że ani razu nie trafili. - No, strzelaj, ochroniarzu, czekamy. Obaj pękali ze śmiechu. - Nawet nie umiesz się obchodzić z tą zabawką. Dawaj no ją tu, to ci pokażemy, do czego służy. Dyzio, który słyszał, jak Anna rozmawiała z Kajdanowiczem, nie chciał strzelać i odwlekał sprawę do momentu przyjazdu policji. - Ty, Edek Maliniak, złowiłeś coś? - przeciągał rozmowę, o ile tę przepychankę można było nazwać rozmową. - Jeśli złowiłeś, to wypuszczaj ryby z powrotem do jeziora, bo też są prywatne. Znowu tak rozbawił obu braci Maliniaków, że ze śmiechu o mało do jeziora nie powpadali. - Na razie to możemy te wasze rybki piwem napoić! - I zaczęli wrzucać puste puszki do jeziora. To ostatecznie już rozwścieczyło Annę. - Wy podłe chuligany, śmiecić mi tu jeszcze będziecie? Wynoście się stąd natychmiast i żeby wasza noga już więcej u mnie nie postała! Dyzio przestraszył się, że tamci dwaj rzucą się na Annę, bo skoro jego groźby nie robiły na nich wrażenia, to „jakaś baba” z pewnością nie będzie im tu rozkazywać. Na szczęście pod Sosnówką zatrzymał się samochód policyjny, z którego wysiadł sam komendant Kajdanowicz z kolegą. Zgarnęli obu bardzo zdumionych Maliniaków i odjechali. Anna, drżąc jeszcze, przytuliła się do Dyzia i cała się trzęsła. - O matko, panie Dyziu, jaki bohater z pana! - wychwalała go pod niebiosa. - Dziękuję, gdyby nie pan, nie wiem, co bym zrobiła. - Akurat zrobiła pani to, co było trzeba. Wezwała pani policję. Tylko gdyby co, to więcej niech się pani z takim typami w żadną dyskusję nie wdaje. A teraz posprzątajmy tutaj,

żeby jutro nic nam już tego bałaganu nie przypominało i chodźmy napić się herbaty. I tak spać raczej nie będziemy. - Dobrze, ale niech pan posiedzi ze mną do rana, bardzo proszę. - Pani Aniu, już prawie rano, niech pani spojrzy, zaraz będzie świtać. Ale posiedzę z panią bardzo chętnie. Posprzątali po Maliniakach, zaparzyli sobie zielonej herbatki, w której Dyzio ostatnio zasmakował, i siedzieli na tylnej werandzie, patrząc na piękny wschód słońca. * Anna zajechała Soluszkiem pod dom, wyskoczyła z samochodu i łkając wniebogłosy, padła na ławkę stojącą pod jej ulubioną kępą brzóz. Z domu wybiegła pani Irena, która słysząc samochód, wyjrzała przez drzwi i ujrzawszy na ławeczce swoją szefową zanoszącą się płaczem, pognała ku niej, wołając na cały głos Dyzia. - Pani Aniu kochana, co się stało? Dyziu, Dyziu, chodźże tu szybko! Dyzio przygalopował ze swojej pracowni, w ukochanej flanelowej koszuli umazanej artystycznie wszystkimi kolorami tęczy, i padł na kolana przy Annie. Szyszka, bardzo zaniepokojona, wyczuwając zdenerwowanie ludzi, prawie wyła. - Ach, uspokójcie się wszyscy, bo mi się tu rozchorujecie. - Anna przestała szlochać i już tylko wzdychała od czasu do czasu. - Mnie się nic nie stało, ale mój biedny Soluszek... - Znowu rozpłakała się żałośnie. Dyzio już biegł oglądać samochód. - Skurwysyny... - zaklął, czym bardzo zadziwił obie, ponieważ najgorszym słowem, jakie dotąd od niego słyszały, było „cholera”. Ale żadna nie zwróciła mu uwagi. Anna dlatego, że w zupełności się zgadzała z jego opinią, a Irena zaniemówiła na chwilę ze zdziwienia. Na lewych drzwiach toyoty, na pięknym ciemnozielonym lakierze, wydrapane było słowo: „dziwka”. I Dyzio, i Irena rozumieli, że Anna płacze nie dlatego, że obdarzono ją takim epitetem, lecz dlatego, że ktoś uszkodził jej ukochany samochód. Wypieszczony, wypielęgnowany i zadbany jak najmilsze dziecko. Dyzio odszedł na chwilę za dom i zadzwonił do Jacka. - Przyjeżdżaj, jak możesz najprędzej. Nie bierz Florka. Tamten, ogromnie zdenerwowany, bo Dyzio rozłączył się, zanim Jacek zdążył o cokolwiek zapytać, przyjechał, łamiąc wszystkie przepisy drogowe, po dwudziestu minutach. Zastał Annę na kolanach obok samochodu, jak usiłowała zetrzeć ten napis, ale skoro został po

prostu wydrapany, żadne ścieranie nic nie mogło tu pomóc. Pani Irena siedziała w kuchni i tuląc drżącą Szyszkę, łkała cichutko, a Dyzio stał w drewutni i rąbał szczapy do kominka jak szalony, a było ich już tyle, że niedługo przestałyby się mieścić w komórce. Jacek delikatnie podniósł Annę z kolan i zaprowadził ją na werandę od tyłu, skąd nie było widać samochodu. Skinął ręką na Dyzia i zawołał panią Irenkę. Porozsadzał ich na ratanowych fotelikach, a Annę wziął na kolana i mocno przytulił. - Opowiadajcie teraz, tylko składnie i po kolei, co się stało. Opowiedzieli więc o nocnej wizycie braci Maliniaków, dzielnej postawie Dyzia i interwencji policji. Anna przed południem pojechała do komendy, bo Kajdanowicz prosił, żeby przyszła podpisać zeznanie. Nie złożyła skargi na intruzów, dzięki czemu bracia Maliniakowie - o czym zresztą nie wiedzieli - nie ponieśliby żadnej dotkliwej kary za wtargnięcie na prywatny teren i zakłócenie spokoju, ale ponieważ doszło do interwencji policji, protokół musiał być sporządzony i podpisany. Po wyjściu z komendy zobaczyła zniszczone drzwi samochodu. Oczywiście, nikt nic nie widział ani nie słyszał. Nawet policjanci, co niezbyt dobrze świadczyło o ich czujności. Wszyscy, łącznie z Anną i z policją, wiedzieli, kto to zrobił. Maliniakowie, oczywiście, po prostu byli przeświadczeni, że „dziedziczka z Sosnówki” składa na nich doniesienie, w wyniku czego groziłaby im co najmniej grzywna. Nie mieli pojęcia, że Anna postanowiła nie oskarżać ich nawet o zniszczenie samochodu - tym bardziej że nie znalazłby się z pewnością żaden świadek. Jacek wysłuchał tego wszystkiego z pozornym spokojem. - Daj kluczyki - poprosił. - A gdybyś czegoś potrzebowała, przyjedź z Dyziem quadem. Załatwię, co trzeba, jak najszybciej. Na odjezdnym przykazał jeszcze pani Irence i Dyziowi: - Uważajcie na nią, bardzo proszę. - Nie musisz nam tego mówić - obruszyli się zgodnie obydwoje. * Jacek podjechał toyotą Anny pod dom Tadeusza, kazał mu wsiadać do auta i pojechali po Cześka. Wytłumaczył ojcu, co się stało, i poprosił go o opiekę nad synkiem. - My musimy załatwić sprawę z Maliniakami, chyba to rozumiesz, tato. - Jasne, że musicie, sam pojechałbym z wami, gdyby nie Florek - zdenerwował się pan Leon. Podjechali pod dom Maliniaków, stojący na samym końcu miasta. Oprócz dwóch braci,

Edka i Ludwika, mieszkała tam też Renata, żona Edka, starszego z nich. Wszyscy troje nie stronili od alkoholu. Renata pracowała w okienku na poczcie. Tolerowano ją tam tylko dlatego, że przy tak małej pensji nie było nikogo chętnego na to stanowisko, a ponadto żadna kontrola nigdy nie wykazała żadnej nieprawidłowości i w rozliczeniach wszystko zawsze się zgadzało co do złotówki. Bracia natomiast kłusowali w lesie, zastawiając wnyki i inne pułapki na zwierzynę, łowili - też na dziko - ryby w Noteci i Gople, zbierali runo leśne, a także nielegalnie wywozili i sprzedawali drewno. Od czasu do czasu przyłapywano ich na tym procederze, a że nigdy nie płacili nakładanych grzywien, przesiadywali czasami po parę miesięcy w więzieniu, co w zimie nawet im odpowiadało, bo w celi było cieplej i mniej głodno niż w domu. - Edek, Ludwik, wyłaźcie! - zawołał Jacek. - Wiemy, że tam jesteście! Obaj bracia wyszli na próg. - Czego chcecie? - zapytali. - Skąd wiecie, że to my? - dodali bezczelnie, patrząc na samochód Anny. - Nawet gdybyśmy nie wiedzieli, to właśnie sami nam powiedzieliście. Tadek i Czesiek złapali Edka, a Jacek podszedł spokojnie i złamał mu mały palec u prawej ręki. Ludwik nie zdążył się nawet zorientować, kiedy jego spotkało to samo. Na ich nieludzkie wrzaski z domu wyskoczyła Renata, ale gdy zobaczyła, co się dzieje, szybko schowała się z powrotem do środka. - Nie drzyjcie się jak zarzynane prosiaki, tylko posłuchajcie, co wam powiemy rozpoczął przemowę Jacek. - Anna to moja dziewczyna i każda krzywda, jaką spróbujecie jej zrobić, będzie moją krzywdą. Następnym razem nie skończy się na złamaniu głupich małych paluchów. To tylko ostrzeżenie. Samochód naprawimy sami, Anna żadnej skargi nie wniesie. Ale jutro macie pojechać do gospodarstwa rybnego i kupić wiaderko narybku, podjechać do Sosnówki na tych swoich pięknych rowerach i wręczyć dziedziczce to wiaderko z wielkimi przeprosinami. I ani słowa o samochodzie - i ani słowa o waszych paluchach. Rozumiemy się? A od tej pory Anna, Dyzio i Irena są waszymi przyjaciółmi. Jeżeli któremuś z nich cokolwiek się stanie, nieważne, czyja to będzie wina, konsekwencje ponosić będziecie wy, Maliniaki. Będziecie więc teraz ochraniać mieszkańców Sosnówki i bardzo na nich uważać. Jeszcze raz pytam, rozumiemy się? - zakończył groźnie Jacek. - Tak - wyszeptał Edek. A Ludwik tylko skinął głową. - Ludwik, nie słyszę... - Tak, rozumiem - odpowiedział tamten i obaj jak niepyszni poszli do domu, żeby ratować swoje połamane palce.

Jacek pojechał samochodem Anny do Kruszwicy i tam, w autoryzowanym punkcie Toyoty wymienili całe drzwi na nowe, z oryginalnym lakierem. Nie żałował pieniędzy, szczęśliwy, że tak szybko udało mu się załatwić sprawę. Jeszcze szczęśliwszy był, gdy zobaczył wyraz twarzy Anny oglądającej swojego ukochanego Soluszka, nie tylko z wymienionymi drzwiami, w identycznym, fabrycznym kolorze, ale także pięknie umytego i nabłyszczonego. - Wyobraź sobie - opowiadała mu uradowana - dwie godziny temu byli ci Maliniakowie i wpuścili do jeziora całe wiadro narybku, całkiem sporych płoteczek. Nawet pokazali mi rachunek z gospodarstwa rybnego, żebym nie myślała, że gdzieś to ukradli. I jeszcze mówili, że mieli jakiś wypadek, bo w tym gospodarstwie rybnym spadł im na palce jakiś duży pojemnik i ich poranił. Palce mieli obandażowane. Przeprosili bardzo - i mnie, i Dyzia - i pogodziliśmy się. Szczerze się przyznali, że ten napis na samochodzie to ich sprawka, bo myśleli, że złożyłam skargę i chcieli mnie nastraszyć. Ale zaproponowali, że to odpracują, jak trzeba będzie grzybów nazbierać albo drewna na ognisko przywlec, to oni wszystko zrobią. I rozgłoszą w Towianach, że jesteśmy pod ich specjalną ochroną, żeby nikt nas tu nie nachodził. - Więc wszystko dobrze się skończyło, prawda? - ucieszył się Jacek. - Ale chciałabym ci oddać pieniądze za wymianę drzwi w samochodzie - przypomniała sobie Anna. - Nic mi nie oddajesz, bo ten warsztat samochodowy był mi winien forsę za wymianę okien. I chyba bym już od nich tych pieniędzy nie wyciągnął. Więc teraz się to wyrównało. A ja jestem szczęśliwy, że wszystko dobrze się skończyło. Mrugnął do Dyzia, który za plecami Anny pokazywał, z niemym pytaniem w oczach, małe palce u rąk. Jacek nieznacznie skinął głową, a Dyzio rozpromienił się cały jak słońce. Wszystko było w porządku, tak, jak powinno.

Rozdział 12 - Pani Anusiu... - zaczęła Irena i ucichła. Za to zrobiła się cała czerwona. Bo... - I znowu umilkła. - Niech mi tu pani się nie jąka, pani Irenko, bo oszaleję - powiedziała Anna. - Już się martwię, że coś się stało. - Stało to nie, ale... bo widzi pani, ja właściwie mam tylko panią. I pani taka kochana dla mnie jest, że własne dziecko takie nie byłoby. I ja nie mam z kim porozmawiać, chciałam z księdzem Andrzejem, ale się wstydzę. - No, pani Irenko, żebym nie wiedziała, ile pani ma lat, to bym pomyślała, że pani jest w ciąży - zaśmiała się Anna. - No właśnie, już pani się ze mnie śmieje i mówi, że stara jestem. - Pani Malinka już prawie płakała. - A ja właśnie chciałam zapytać, czy taka stara to mogłaby jeszcze mogłaby jeszcze... chłopa mieć - wykrztusiła wreszcie z siebie zapłoniona. Anna zerwała się i rzuciła Irence na szyję. - O matko, jak się cieszę! - wykrzyknęła tak głośno, że aż Szyszka, leżąca spokojnie pod uwielbianą przez wszystkich mieszkańców Sosnówki kępą brzóz, podskoczyła i szczeknęła dwa razy. Widząc jednak, że nic złego się nie dzieje, położyła się z powrotem. - Ale z czego się pani cieszy, pani Aniu? Przecież jeszcze nic nie powiedziałam zdziwiła się pani Malinka. - A ja już wiem! Już wiem! - Anna podskakiwała z radości jak mała dziewczynka. - O Dyzia chodzi, prawda? - Skąd pani wie, no skąd? - A stąd, że mam oczy, i stąd, że powiem pani - tylko proszę przysiąc, że Dyziowi pani się nie przyzna, że już o tym wie, bo to wielka tajemnica. - Irena podniosła dwa palce lewej ręki do góry. - Więc powiem pani, że Dyzio już mnie pytał, czy moim zdaniem miałby u pani jakieś szanse. Powiedziałam, żeby się starał - i widzę, że mu się udało, prawda? - Ale ja jestem starsza od niego... i czy to wypada, w tym wieku? - Pani Irenko, zakochać się wypada w każdym wieku. Skoro pan Bóg tak urządził, że można, to widocznie można, prawda? A te głupie kilka lat różnicy, dwa czy trzy, to w ogóle nie ma znaczenia. I nie chcę już o tym słyszeć - powiedziała stanowczo Anna i znowu rzuciła się gospodyni na szyję. - Cztery... - szepnęła cicho pani Malinka.

- A co wy tak się tu obściskujecie? - spytał Dyzio, który usłyszał jakieś głosy i przyszedł sprawdzić, co się dzieje. - A bo, Dyziu - Anna z wrażenia wyjątkowo zwróciła się do niego po imieniu - Irenka poprosiła mnie o twoją rękę! - O Matko Przenajświętsza! - wykrzyknął Dyzio. - I co? - No, jak to, co? Zgodziłam się, oczywiście - śmiała się Anna. - Ale pod dwoma warunkami. - Jakimi? - wykrzyknęli zgodnym chórem. - Po pierwsze - ciągnęła Anna - tu obecny przyszły pan młody, Dionizy Bartczak, buchnie mi natychmiast na kolana przed tu obecną przyszłą panną młodą, Ireną Malinką, i oświadczy się pięknie. Po pierścionek zaręczynowy jutro pojedziemy razem do Towian. Dyzio odwrócił się jak oparzony i pognał w kierunku pracowni. Anna zdębiała, a Irena jeszcze bardziej i już łzy jej się zakręciły w oczach, gdy nadbiegł z powrotem, w czystej koszuli, z pośpiechu nawet niewłożonej w spodnie, tylko powiewającej na wierzchu. W ręku trzymał coś małego. - Irenko, ja już dawno chciałem, ale bałem się, że ty mnie nie zechcesz. Bo któż ja jestem? Wyrzutek jakiś, bez niczego swojego... Teraz tylko te kilka obrazków... - Przyklęknął na jedno kolano. - Ale skoro pani Ania mówi, że może mnie zechcesz, no to... ja... mam, no, takie coś. - Wyciągnął rękę i wcisnął w dłoń swojej ukochanej błyszczące pudełeczko. Irena patrzyła na Annę, ściskając je w ręku, jakby nie wiedziała, co teraz zrobić. - No, otwieraj, Irenko, bo nie wytrzymam. - Anna i jej mówiła już po imieniu, ale oczywiście żadne z nich się o to nie obraziło. Pani Malinka siedziała jednak jak sparaliżowana. W końcu Anna wyjęła jej z palców pudełeczko. Podejrzewała, co tam jest, bo na wierzchu było napisane: „W Kruk”. Otworzyła i aż westchnęła z zachwytu. W środku był śliczny pierścionek ze srebra z oczkiem z kryształów górskich, klasyczny ponadczasowy wzór. - Dyziu, pierścionka się nie daje w zamkniętym pudełku. - Oddała je Dyziowi. - Włóż go Irence na palec. - Irenko...? - spytał, wyciągając rękę, która aż się trzęsła ze zdenerwowania. Irena, spłoniona i przejęta jak chyba nigdy w życiu, wysunęła lewą dłoń. Nigdy od nikogo przedtem nie dostała pierścionka zaręczynowego, więc nie wiedziała, że powinna go nosić na prawej ręce. Ale nikomu to nie przeszkadzało. Pierścionek pasował jak zrobiony na zamówienie.

- Przepiękny, Dyziu, najpiękniejszy na świecie. A skąd wiedziałeś, że będę wolała srebrny od złotego? - zapytała. - A bo czyste złoto to ty dla mnie jesteś. Więc nie chciałem, żeby coś cię zaćmiło. Anna aż westchnęła z wrażenia. Dyzio przemawiał jak romantyczny poeta. - Chwileczkę, powiedziałam, że będą dwa warunki. A drugi jest taki, że chociaż na ogół to młodej parze daje się podarunki, ja chciałabym, żebyście wy zrobili mi dziś prezent. - Wszystko, pani Aniu kochana. - Co tylko pani chce - odrzekli jednocześnie obydwoje. - Otóż właśnie chcę, żebyście przestali do mnie mówić „pani Aniu”. Macie mi mówić po imieniu, a ja bardzo was proszę, żebym mogła do was mówić: „Ireno” i „Dyziu". I wesele urządzimy tu, w Sosnówce, a będzie to najpiękniejsze wesele, jakie nie tylko Towiany, ale całe Kujawy widziały. - Zgoda? Objęli się we trójkę i na przemian śmiali się i płakali. Prawie nie zauważyli Jackowego kangoo, z którego pierwszy wyskoczył Florek. - Tata, tata, oni płaczą - zmartwił się chłopiec. Zaraz za nim wysiadł zdenerwowany Jacek. - O kurczę, co się znowu stało? - Najpiękniejsze zaręczyny, o jakich w życiu słyszałam i jakie w życiu widziałam cieszyła się ze łzami w oczach Anna, a pani Irena podtykała Jackowi pod nos swój przepiękny pierścionek zaręczynowy. * do: [email protected] Małgoniu, żenię Dyzia! Wszystkie szczegóły opowiem Ci za tydzień, bo znowu muszę być w „Oczku". Ale już nie boję się wyjeżdżać, wiem, że Irena, Beata i Dyzio dają sobie doskonale radę. Oczywiście na ślub Dyzia i Irenki musisz tu do nas przyjechać. Już, Witek się nie wyłga jakimiś tam zajęciami. A jak nie będzie mógł, to Ty z Elżunią przyjedziesz. Ślub ma być w październiku. Małej te dwa wolne od szkoły dni na pewno nie zaszkodzą! A Ty już sobie zacznij grunt pod urlop przygotowywać. I kreację kupuj. Ściskam - Twoja A. Przyszli państwo młodzi mieli teraz bardzo dużo roboty. Ustalili z księdzem Andrzejem, że ślub odbędzie się w październiku. Za kilkanaście dni miał się rozpocząć sezon w pensjonacie. Właściwie wszystko było już gotowe na przyjęcie gości. Pokoje

przyszykowane; telewizory popodłączane; stoliki brydżowe, z nowymi taliami kart, ustawione; koszyki z włóczkami, drutami i szydełkami poukładane wokół kominka. Foteliki i lampy do czytania - pod ścianami. Biblioteka wypełniła się książkami, poustawianymi „branżowo" - tu kryminały, tam romanse i powieści obyczajowe, po drugiej stronie thrillery, a dalej science fiction. A na osobnej półce poradniki i czasopisma wędkarskie. W lśniącej czystością jadalni wisiały na ścianach grafiki Dyzia i wiązanki zasuszonych roślin. Stoliki z wesołymi żółtobrązowymi płytkami w delikatny liściasty wzorek zapraszały, by przy nich usiąść. Kuchnia została wyposażona w cały niezbędny sprzęt, kilkakrotnie już wypróbowany, dwie zamrażarki były zapchane jedzeniem. Pani Michalina Nowakowa, masażystka, sąsiadka Ireny i mama Beatki, z którą zamierzał ożenić się Zdzisiek, czekała na klientki. Beatka miała przychodzić codziennie, żeby pomagać pani Malince. Chyba już wszystko było załatwione. Ksiądz Andrzej nawet obiecał się pomodlić o ładną pogodę. Na pierwszy turnus w drugiej połowie czerwca Anna miała na razie zapisanych siedemnaście osób. Oprócz gości prywatnych, od których nie chciała wziąć pieniędzy, ale którzy się uparli, że inaczej nie przyjadą, spodziewała się dwóch kumpli Tomka i Henryczka, z żonami, zapalonych wędkarzy, łowiących do tej pory pod mostami Wisły w Warszawie; kolegi Bogusia, dziennikarza z pisma wędkarskiego, oraz dwóch znajomych Anny z wydawnictwa (jeden przyjeżdżał z żoną, drugi z dziewczyną) i jeszcze czterech emerytów z żonami, z mokotowskiego koła emerytów, do którego Anna wysłała ofertę. Wszyscy goście zrobili rezerwację i wpłacili zaliczki. Razem z rodziną, do której Anna zaliczała też Tomka i Henrysia, dwadzieścia dwie osoby. Pełny pensjonat. Prawdziwy chrzest bojowy! * Teraz, jeszcze przed rozpoczęciem sezonu, Dyzio i Irena chcieli pozałatwiać wszystkie sprawy związane ze ślubem, bo potem nie mieliby już na nic czasu. Liczyli gości weselnych i liczyli, gdyż Dyzio chciał namalować i powypisywać imienne zaproszenia, ale za każdym razem wychodziła im inna liczba osób. W końcu postanowili osobiście zanieść imienne zaproszenia do rodziny Koniecznych, mecenasa Witkowskiego z żoną, Karola z Katarzyną, którzy też przebąkiwali o ślubie, ale terminu jeszcze nie ustalili, i do Zdziśka, Beatki oraz pani Michaliny oczywiście, do doktora Zbigniewa Sowy-Sowińskiego z żoną, a nawet do Maliniaków. A także do Marzeny. Bardzo chcieli zaprosić też księdza Andrzeja, nawet z tą jego mało sympatyczną gosposią, Jadwisią, tylko jakoś nie mieli śmiałości. Anna postanowiła, że musi ich przekonać - albo sama księdza zaprosi. Do państwa Malczewskich, Wiesi i Tomka z Henryczkiem początkowo mieli wysłać zaproszenia pocztą, ale ponieważ i tak cała piątka wybierała się do Sosnówki w drugiej

połowie czerwca, postanowili wręczyć im je tu, na miejscu. Zostało im więc wysłać pocztą zaproszenie do doktora Grzegorza Skalskiego, pracującego od kilku miesięcy we własnej klinice weterynaryjnej w Biskupcu. Nie wiedzieli tylko, czy Grzegorz jest sam, czy kogoś ma, bo od dawna nie pokazywał się w Sosnówce i z Anną też się nie kontaktował. Zastanawiali się nawet, czy go nie pominąć, ale doszli do wniosku, że byłoby to nieładnie. W końcu dzieci Kseni przyjmował i trochę w Sosnówkowym życiu uczestniczył. Mieli poza tym nadzieję, że może, jeśli znowu zobaczy Marzenę, to jakoś się dogadają. Marzena bowiem, choć była ładną, mądrą i wykształconą dziewczyną - a do tego zamożną, bo przecież prowadziła własną kawiarnię - do tej pory dziwnie szczęścia do mężczyzn nie miała. Postanowili więc, że w pierwszym rzucie Dyzio wymaluje dwadzieścia zaproszeń. A następnie wywieszą ogłoszenie na kościelnej tablicy - i kto z miasta będzie chciał, niech przyjdzie. Mieli nadzieję, że jedzenia i picia wystarczy dla wszystkich. Anna zaproponowała, że zawiezie ich na to wręczanie zaproszeń swoim samochodem. Uważała, że przy takiej okazji nie wypada jeździć Dyziowym quadem - tym bardziej że Irenka za nic nie chciała na to diabelstwo wsiąść. Ponieważ Szyszka przez te wszystkie rady i narady czuła się trochę pozostawiona na boku, Anna pozwoliła jej wskoczyć na tylne siedzenie - tym bardziej że Dyzio, który ulokował się z tyłu, nie miał nic przeciwko temu. Na pierwszy ogień poszli mecenasostwo Witkowscy. Zajechali do nich całą trójką w sobotę, po uprzednim zapowiedzeniu się telefonicznie, ale nie podając celu wizyty. Pan Antoni myślał nawet, że może chodzi o jakieś lokaty Dyzia. Dyzio bowiem - po pomyślnie przeprowadzonym przez mecenasa rozwodzie i załatwieniu sądowego zatarcia kary, w czym tak naprawdę nie było szczególnej zasługi pana Antoniego - uznał mecenasa za alfę i omegę w każdej dziedzinie życia i nawet radził się go, w jakim banku trzymać swoje pieniądze. W tej materii jednak mecenas Witkowski nie chciał podejmować za nikogo decyzji i zdecydowanie odmówił pomocy. Cóż, Dyzio poszedł więc do najbliższego banku, otwartego niedawno obok „Rybeńki”, i tam sobie założył konto oraz lokatę. Zupełnie przypadkowo nawet całkiem nieźle trafił. Pani Krystyna bardzo się ucieszyła z przyjazdu gości, Annę bowiem bardzo lubiła, a Dyzia i Irenkę też darzyła wielką sympatią. Obie suczki, Kayla i Szyszka, po entuzjastycznym powitaniu rozłożyły się w cieniu, pod kępą ogrodowych krzewów i opowiadały sobie coś nawzajem. - Aniu droga, Szyszka chyba trochę utyła, może pani Irenka za bardzo ją karmi zauważył pan Antoni.

- Tak, tak, ja też to widzę, ale ona ma teraz mniej ruchu, bo ja przedtem dużo na rowerze jeździłam, a Szyszka za mną biegała. Teraz, przez to rozkręcanie pensjonatu cały czas samochodem jeżdżę i sama się boję, że przytyję - odrzekła Anna. - Ale, moi kochani, dzisiaj ja i moje sprawy się nie liczymy. Ja tylko jeżdżę w charakterze kierowcy Irenki i Dyzia. Oddaję im głos. Więc Dyzio i Irenka wstali, skłonili się uroczyście i Dyzio wręczył pani Krystynie ozdobną kopertę. Otworzyła ją bardzo zaciekawiona i rzuciła się pani Irenie na szyję, oddawszy karnet z koperty mężowi. Dyzio - jak to on - zrobił przepiękne i bardzo oryginalne zaproszenia. Akwarelki. Na pierwszej stronie namalowane były dwie pochylone ku sobie sosny, stojące przed dworkiem, splecione razem i połączone obrączką. A przed nimi siedziała Szyszka, trzymając w pyszczku czerwone serduszko z literami I+D. W środku był już normalny tekst, wydrukowany przez Annę na komputerze - kto, z kim, kiedy i gdzie. I pan Antoni, i pani Krystyna naprawdę bardzo się ucieszyli. Lubili Dyzia i Irenkę, uważali, że będzie to doskonałe małżeństwo, a przynajmniej na starość trochę szczęścia i spokoju bardzo obojgu się należy. Pogratulowali więc szczerze „młodej parze" i oczywiście zapewnili, że przyjdą. I na ślub, i na wesele. Następnie pojechali do kliniki doktora Sowy-Sowińskiego. Akurat tak się złożyło, że w gabinecie nie było żadnego pacjenta. - O, witam, cieszę się, że was wszystkich widzę; co was sprowadza? Mam nadzieję, że z Szyszką wszystko w porządku? - Tak, tak, to nie o Szyszkę chodzi, choć przyjechaliśmy z nią, bo ostatnio jakaś dziwna się zrobiła i nie chce sama zostawać - powiedziała Anna. - Dzwoniłam wcześniej, żeby cię uprzedzić o naszej wizycie, ale miałeś wyłączoną komórkę. - A bo była klientka z bardzo nerwowym kotem, który nie cierpi telefonów. No, mówię wam, normalnie krople na uspokojenie muszę mu przepisywać, bo jak słyszy sygnał, to cały się jeży i prycha. Pierwszy raz widzę taki przypadek. - A czy, skoro nie masz żadnego pacjenta, możemy wejść na parę minut do ciebie na górę, żeby nam nikt nie przeszkodził i żeby Szyszka nie złapała jakiegoś wirusa w ambulatorium? - Jasne, chodźmy. - Pan Zbyszek zaprosił wszystkich na górę. I tu się powtórzyło radosne zdziwienie. Doktor Sowa-Sowiński zadzwonił zaraz do Jagody, do apteki, żeby przekazać nowinę. Oczywiście, obydwoje zapewnili, że będą na uroczystości.

- Tylko, Aniu, wiesz co? Mam pewne podejrzenia w stosunku do twojej suczki. Mogę ją zbadać? - Naturalnie, ale o co chodzi? Zmartwiłeś mnie bardzo, więc obejrzyj ją szybko. Co jej jest? Pan doktor Sowiński zbadał brzuch Szyszki ręką, a potem jeszcze poszedł na dół po stetoskop. - No tak, wszystko jasne. - Zaśmiał się. - Zostaniesz babcią. Wyczuwam co najmniej cztery serduszka. - O matko! - wykrzyknęli chórem wszyscy goście, a Szyszka szczeknęła zaniepokojona. - Kiedy to będzie? - spytała Anna. - Piętnastego czerwca otwieram pensjonat. - No, niestety, to może być właśnie w tym terminie. Do porodu zostało jej jeszcze jakieś dziesięć dni, góra dwa tygodnie. Ale nie denerwuj się, będzie mogła urodzić u mnie, w klinice, albo przyjadę do ciebie. Jakoś to załatwimy. Teraz tylko pobiorę jej krew i zbadam, czy wszystko w porządku. Ale nie martw się, wygląda na najzdrowszą przyszłą mamę na świecie. - A ja myślałam, że mi trochę utyła, bo ma za mało ruchu - odrzekła nieco zmartwiona Anna. - Nigdy nie miałam psa. Suczki zresztą też nie - zaśmiała się lekko. - Potem, jak już odchowa szczeniaki, zastanowisz się, czy chciałabyś, żebym ją wysterylizował. Na razie szukaj dobrych ludzi, komuś te szczeniaczki trzeba będzie porozdawać. Podjechali jeszcze do domu Koniecznych, bo Anna miała pretekst, żeby zobaczyć się z Jackiem. Tam nikt się nie zdziwił wiadomością o ślubie, właściwie wszystkie „Koniecczaki" się tego spodziewały. Większe wrażenie, przynajmniej na Florku, zrobiła wiadomość o szczeniakach Szyszki. Nie zostali tam jednak długo, bo było już dość późno, a musieli jeszcze wpaść do Marzeny. - Czy chcecie jeszcze dzisiaj jechać do księdza Andrzeja, czy może już innego dnia? spytała Anna. - Już dziś nie. - Irena spojrzała pytająco na Dyzia, który skinął głową. Wracając do Sosnówki, wstąpili więc tylko do „Kujawianki". Marzena zdziwiła się i ucieszyła, oczywiście. Anna opowiedziała jej także o ciąży Szyszki. - Oj, tak bym chciała od niej szczeniaczka! - rozmarzyła się Marzena. - Mogę sobie zamówić? - Jasne - ucieszyła się Anna.

- Marzenko - powiedziała pani Malinka. - To zaproszenie jest zaadresowane do ciebie, ale gdybyś chciała z kimś przyjść, to serdecznie go powitamy. - No, najchętniej przyszłabym z Dyziem, ale niestety już jest zajęty - zażartowała smutno Marzena. - Dziś, niestety, nie miałabym towarzysza na wasz ślub, ale może do października... - Bo chcę ci jeszcze powiedzieć, że wysyłamy także zaproszenie do doktora Skalskiego, do Biskupca... - Przykro mi, ale się nie kontaktujemy - odparła Marzena. - Jednak przyjemnie będzie zobaczyć starego znajomego. Wrócili do Sosnówki. Byli umówieni z Jackiem Koniecznym, że jutro przyjedzie z Florkiem, zostawi go z Anną i zawiezie Irenę z Dyziem do Karola, Katarzyny i Maliniaków. Oraz - na końcu - do Zdziśka, Beatki i pani Nowakowej. Mąż pani Michaliny, ojciec Beatki, od trzech lat pracował w Londynie, razem ze swoją ekipą murarską z Towian. Bardzo rzadko przyjeżdżał, bo oszczędzał pieniądze i przysyłał żonie prawie każdy zarobiony grosz. Dzięki tym pieniądzom pani Michalina dwa lata temu skończyła kursy i dorabiała sobie, masując panie w mieście. Przyjeżdżała do żony mecenasa Witkowskiego, pani Krystyny, a także do Jagody, żony doktora Sowińskiego, właścicielki apteki. Obydwie panie polecały panią Michalinę swoim znajomym, tak więc krąg chętnych się powiększał i pani Michalinie nawet nieźle się wiodło, chociaż wyznaczała umiarkowane ceny za swoje usługi. W końcu pozostało jeszcze tylko zaproszenie księdza Andrzeja i jego gospodyni, pani Jadwisi. Anna postanowiła więc, że następnego dnia, z samego rana, zawiezie Dyzia i Irenę na plebanię. Nie chcąc jednak narażać przyszłej młodej pary na stresy, zatelefonowała wieczorem do księdza Andrzeja i wyjaśniła w skrócie, o co chodzi i że jutro przyjadą. - Będzie mi bardzo miło, pani Anno - ucieszył się ksiądz Andrzej. - I mam nadzieję, że Jadwisi też. Będziemy na was czekać około południa, może być? Bo wcześniej mam rozmowę z konserwatorem organów, o jedenastej, to dwunasta będzie w sam raz. - Dziękuję bardzo, księże Andrzeju. Księże proboszczu, najmilszy przyjacielu, o ile mogę się ośmielić tak o księdzu myśleć - odrzekła z wdzięcznością Anna. - Możesz, moje dziecko, możesz, jestem zaszczycony. Uważam cię za jedną z lepszych osób, jakie pan Bóg postawił na mojej drodze. - Proszę księdza, proszę mi takich rzeczy nie mówić, bo w grzech pychy wpadnę zażartowała Anna, choć rzeczywiście bardzo się ucieszyła tym, co usłyszała. - A tak naprawdę to ja niczego takiego nadzwyczajnego nie robię, więc choć mi bardzo miło, nie

rozumiem, dlaczego ksiądz tak uważa. Ale i tak księdza uwielbiam! Do jutra - pożegnała się. Wizyta

u

księdza

przebiegła

bardzo

przyjemnie,

nawet

pani

Jadwisia,

usatysfakcjonowana odrębnym, tylko do niej skierowanym zaproszeniem, rozpływała się w uśmiechach. - Oczywiście, pani Jadwiniu, gdyby pani chciała z kimś przyjść, to ten gość będzie także bardzo miło przez nas powitany. Nawet nie musi nas pani uprzedzać, dodatkowe miejsce zawsze się znajdzie. Irenka i Dyzio byli bardzo dumni i usatysfakcjonowani, że ksiądz Andrzej przyjął zaproszenie i swoją obecnością uświetni ich uroczystość. Gdy mu wylewnie dziękowali, powiedział tylko: - Sam pan Bóg chciał, moi mili, żebyście się na starość odnaleźli. Więc jak mógłbym nie wziąć w tym udziału? To ja wam bardzo dziękuję za zaproszenie. Tak więc pozostało im już tylko wysłać zaproszenie do doktora Skalskiego. Napisali, że zapraszają go z osobą towarzyszącą, jeśli chciałby kogoś przywieźć. Jednak w głębi ducha mieli nadzieję, że Grzegorz nikogo nie ma i że na nowo odnajdą się z Marzeną. Boguś, Janka, Wiesia, Tomek i Henryczek wiedzieli już o wszystkim, powiadomieni przez Annę telefonicznie. Swoje zaproszenia, które - jak wszystkie prace Dyzia - były dla nich bardzo cenne, mieli dostać za parę dni, na miejscu, w Sosnówce. Dosłownie za trzy dni, przyjeżdżali bowiem wszyscy w piątek, a pierwszy turnus w pensjonacie zaczynał się równo w połowie czerwca. W poniedziałek miało przybyć osiem osób z mokotowskiego koła emerytów; goście ci zarezerwowali po dwa turnusy tygodniowe i wpłacili za nie zaliczki. Od wtorku przyjeżdżali dwaj koledzy Anny z „Oczka", jeden z żoną, drugi z dziewczyną. Zamierzali zostać dziesięć dni. Zaliczki od nich Anna nie żądała, wierzyła, że nie nawalą, znali się w końcu ładnych parę lat. Po następnych dwóch dniach mieli przyjechać dwaj przyjaciele Tomka i Henryczka, z żonami, chcieli być do końca czerwca. A w trzeciej dekadzie czerwca Boguś zaprosił na tydzień swojego kolegę, dziennikarza z pewnego magazynu wędkarskiego. Tego gościa Anna bała się najbardziej, bo nie wiedziała, jak go traktować, żeby nie pomyślał, że chcą jakoś go przekupić, aby zamieścił pochlebny artykuł w tym swoim piśmie. A jeśli zdarzy się tak, że będzie miał kiepskie połowy? To może napisać artykuł krytyczny, który z góry przekreśli ich szanse, przynajmniej w środowisku wędkarskim. Anna nawet usiłowała wpłynąć na Bogusia, żeby zrobił coś, co zniechęci tego kolegę do przyjazdu, ale Boguś powiedział, że już za późno. Pan Włodek w ogóle nie znał ich jeziorka, a uwielbiał odkrywać nowe zakątki i je opisywać. Cieszył się bardzo na ten czerwcowy tydzień w Sosnówce i chyba tylko złamanie nogi mogłoby go odwieść od

ustalonego planu. Najbardziej zdenerwowana była pani Malinka, która cały czas się martwiła, że może jej jedzenie nie będzie wczasowiczom smakowało. Aż w końcu Dyzio, prawem przyszłego małżonka, trochę na nią nakrzyczał. - Posłuchaj, moja przyszła uwielbiana żono! - rozpoczął swoje przemówienie. - Wiesz przecież, że ja z niejednego pieca chleb jadłem. Może rzeczywiście mało wybredny jestem, ale pamiętaj, że próbowałem nie tylko więziennego jedzenia - które, nawiasem mówiąc, wcale nie było takie złe. Zapomniałaś chyba, że jadałem w „Rybeńce", a nawet mecenas Witkowski, i to przy swojej żonie, zapewnia, że nigdzie nie ma lepszego jedzenia niż tam. No więc ja cię zapewniam, że jest miejsce, w którym można dostać lepsze jedzenie! Jest to kuchnia w Sosnówce i niech no tylko ktoś się ośmieli powiedzieć coś innego! Ja, twój przyszły pan i władca ci to mówię, a nie żeniłbym się z kimś, kto źle gotuje, bo przecież nie zamieniałbym kuchni „Rybeńkowej" na gorszą. Podczas tego przemówienia Anna zrywała boki ze śmiechu. - W całości popieram mojego przedmówcę, kochana Irenko, może z wyjątkiem tego „pana i władcy", bo coś mi się wydaje, że „panem i władcą" w waszym małżeństwie będziesz ty. Prawda, mój kochany Dyziu? - No, widzi mi się, że prawda, jak ja bym mógł z wami obydwiema wygrać? Ale nawet nie zamierzam, będę bardzo grzeczny i posłuszny. Tylko niech ona mi tu nie jęczy, że komuś nasze jedzenie może nie smakować. - Słusznie, niech nie jęczy - zgodziła się Anna. - Dobrze? Irenko? - No, dobrze, już dobrze, a że będę się starać, to pewne - obiecała pani Malinka, wkrótce pani Bartczakowa. * do: [email protected] Może chcesz malutkiego pieska? No, wiem, że nie możesz go wziąć, szkoda. Wyobraź sobie, że zostanę psią babcią! Moja Szyszunia się puściła - jak i kiedy, nie mam pojęcia, choć w zasadzie „jak", mogę sobie wyobrazić. Ale kiedy? Skoro wszystkim się wydawało, że cały czas jest pod czyimś czujnym okiem? Okazało się jednak, że zwyciężył zew natury i Sosnówka zyska cztery szczeniaczki. Cieszę się i boję, jak to babcia. Twoja A.

Rozdział 13 Wreszcie nadszedł ten wielki dzień. A właściwie... nadchodził. Bo na razie był piątek, w który miała przyjechać tylko „przyszywana” rodzina Anny - Boguś z Janinką i Wiesią oraz Tomek z Henryczkiem. Anna bardzo chciała poznać ich opinię - tym bardziej że przecież Boguś był współudziałowcem, chociaż ilekroć usiłowała uzgodnić z nim coś telefonicznie, zawsze odpowiadał: „Jak zrobisz, moja kochana, tak będzie najlepiej. I w ogóle głowy mi takimi rzeczami nie zawracaj. Wiesz, że ze mnie żaden biznesmen. Ufam ci we wszystkim i popieram każdy twój pomysł”. Dyzio pierwszy usłyszał samochód. Nadjechali razem - Boguś z Janką i Wiesią swoją toyotą avensis i Tomek z Henryczkiem swoim... nowym samochodem! Był to dostawczy citroen jumper, oczywiście z napisem „Hebel. Pracownia stolarska Tomek i Heniek”. - O, zmieniliście auto! - powiedziała Anna. - I jaki piękny czerwony kolor! zachwycała się. - No, przynajmniej ty zauważyłaś. Bo ani Boguś, ani Wiesia, ani Janinka, nic nie spostrzegli. - Dla mnie samochód to samochód - odpowiedziała Janina. A Wiesia tylko skinęła głową. - Mnie się tak wydawało, że to chyba inne auto. Tylko ten napis, ten sam, mnie zmylił tłumaczył się Boguś. - A, bo wiesz, Aniu, zdenerwowało nas, że te twoje Koniecczaki też jeżdżą Kangurkiem. No, chyba przyznasz, że nie mogliśmy mieć takiego samego - śmiał się Tomek. - A tak szczerze mówiąc, to już dawno powinniśmy zmienić wóz, bo ten poprzedni zaczynał się sypać. Poza tym był trochę za mały na nasze potrzeby. Nowy jest w sam raz. A samochód, jak wiesz, to dla nas ważne narzędzie pracy. Ale wystarczy już o autach. Pokaż, gdzie mamy się rozpakować, i zrób nam swoją wspaniałą kawę. Mamy nadzieję, że dostaniemy pani słynny placek drożdżowy, pani Irenko? - A jakżeby inaczej - chichotała Irenka. - To ja teraz panom pokój pokażę, bo pan Boguś i panie to już wiedzą gdzie - na pięterku, w prawo. Tomek z Henryczkiem dostali przedostatni pokój na górze, ostatni był z dużym dwuosobowym łożem małżeńskim. Anna miała bowiem nadzieję, że chociaż z założenia jej pensjonat miał być dla spokojnych, starszych ludzi, może kiedyś zjawi się jakaś trochę młodsza para, na przykład tak bardzo zmęczona pracą i życiem w nieustannym gwarze, że nie

będzie jej kusił urlop w Grecji, Turcji czy Tunezji, a zapragną odpocząć właśnie w lesie, nad jeziorem, w ciszy, słuchając tylko śpiewu ptaków. Wprawdzie pokoje na dole były trochę większe od tych na piętrze i znajdowały się tam pakamerki na sprzęt wędkarski, ale w poniedziałek przyjechać miały cztery pary z tego samego koła emerytów, więc Anna musiała dać im wszystkim takie same sypialnie, żeby już na wstępie nie wzbudzić niczyjej zawiści. W przyszłości pokoje na dole zostaną przeznaczone dla najmilszych - i stałych - gości. I choć w tej chwili najmilszymi gośćmi, poza rodziną oczywiście, byli Tomek i Henryczek, ci dwaj wykazali absolutne zrozumienie i zapewnili, że zmieściliby się nawet w jednoosobowym pokoju i Anna ma się w ogóle nimi nie przejmować. - Najwyżej już nigdy więcej do ciebie nie przyjedziemy - zażartowali, ale jej zdaniem to wcale nie było śmieszne i zaraz odpukała przesądnie w parapet okna, malowany wprawdzie, niemniej jednak z drewna. Rodzina Anny też miała zamieszkać na górze. Boguś z Janką zajmowali dwupokojowy apartament, a Wiesia piękną, dużą sypialnię. Oczywiście z łazienką. Wszystkie pokoje w Sosnówce były wyposażone w łazienki. Dwie dodatkowe toalety z umywalkami znajdowały się obok sali kominkowej, aby brydżyści czy panie siedzące na fotelach nie musiały biegać w razie potrzeby do swoich pokoi. Wszyscy rozpakowali się i spotkali na dole, na werandzie. W zasadzie ostatni raz byli tu sami, w sezonie ta weranda miała być do dyspozycji gości pensjonatu, a dla rodziny i najbliższych przyjaciół „salą letnią" pozostawał górny balkon, na który wchodziło się teraz tylko z apartamentu Bogusia i Janiny. Tak zostało to pomyślane. Apartament dla rodziny znajdował się na pięterku, na prawo od schodów. Wzdłuż pokoi biegł mały korytarzyk, oddzielony od części ogólnej osobnymi drzwiami, które mogły być zamknięte na klucz. Jednak jeszcze dzisiaj pani Irena podała kawę i ciasto na dolnej werandzie. Bzy, niestety, już przekwitły, obłędnie pachniał jednak jaśminowiec posadzony przez Annę pod oknami Sosnówki od frontu. Bzy rosły z tyłu. Na kawę został zaproszony także Dyzio, który zdumiał wszystkich, przychodząc w eleganckiej marynarce. Każdy był już przyzwyczajony do jego nieśmiertelnej flanelowej koszuli, pokrytej plamami z farb we wszystkich kolorach. Dzisiaj jednak się wystroił. Pani Irenka, widząc trzymane przez niego w ręku koperty, w których - jak się domyśliła - były zaproszenia ślubne, pobiegła do kuchni i zdjęła swój nieśmiertelny, niezastąpiony fartuszek kuchenny. Wróciła, uroczo zarumieniona, w błękitnej wiosennej sukience, trochę dziwnie ale pięknie - wyglądając bez tego fartuszka. Dyzio aż się zagapił. Gdy wszyscy siedzieli już przy stole, Dyzio wstał i wręczył przybyłym swoje

arcydzieła, wymalowane akwarelą. - Gratulujemy, gratulujemy, wiemy już oczywiście wszystko, cieszymy się bardzo! zabrzmiały zewsząd serdeczne słowa. - A gdzie Szyszka? - zaniepokoił się Henryczek, chyba największy miłośnik zwierząt ze wszystkich obecnych. Choć akurat wszyscy zebrani lubili bardzo zwierzęta, a najbardziej psy. Istotnie, brak Szyszki był niepokojący, gdyż zawsze kręciła się przecież przy ludziach, a na dolnej werandzie miała nawet swój ukochany koszyk, w którym uwielbiała się wylegiwać. Zaniepokojona Anna pobiegła do kuchni, bo tam, w kącie przy jednej z szafek Szyszka miała swoje drugie ulubione miejsce, obok pani Irenki, która zawsze podrzucała suczce jakiś smakołyk. Jednakże teraz, od paru dni, Anna z Irenką odzwyczajały Szyszkę od wchodzenia do kuchni, zdając sobie sprawę, że obecność psa w tym pomieszczeniu - nawet, jeśli sunia nie przeszkadzałaby samym gościom - z pewnością nie spodobałaby się inspektorom sanepidu, którzy każdego dnia mogli zajrzeć do pensjonatu. Teraz jednak Szyszka leżała przy szafce i stękała cicho. Najwyraźniej zaczął się poród. Powiadomiony telefonicznie doktor Sowa-Sowiński przyjechał po dwudziestu minutach, zbadał suczkę i włożył ją do specjalnej, miękko wyścielonej klatki. Powiedział, że wszystko wydaje się w porządku, zabiera jednak Szyszkę do lecznicy, gdzie ma wszystko, co niezbędne, gdyby jednak okazała się potrzebna jakaś fachowa interwencja. - Nie martw się, Aniu - dodał, widząc zdenerwowanie w oczach Anny. - Nie martwcie się państwo - powtórzył, widząc też zaniepokojenie pozostałych. - Wprawdzie to pierwszy poród Szyszki, ale zapewniam, że wszystko pójdzie doskonale. Zwierzęta radzą sobie w tych sprawach o wiele lepiej niż ludzie. Szyszka jest w świetnej formie i badanie nie wykazuje żadnych nieprawidłowości. Proszę mi zaufać, naprawdę odbierałem już mnóstwo porodów u różnych suczek. Aniu, nigdzie nie jedziesz - powiedział, widząc, że Anna bierze torebkę i chce wsiadać do samochodu. - Tylko byś denerwowała i rozpraszała Szyszkę. Ona teraz musi się skupić wyłącznie na swoim zadaniu. Bardzo dobrze mnie zna i lubi, więc mi zaufa i wszystko pójdzie dobrze. Zadzwonię do ciebie natychmiast, jak poród się skończy. I odjechał. - Jedź ostrożnie! - wołała za nim Anna, ale po samochodzie już śladu nie było. Siedzieli na werandzie, jednak miły nastrój gdzieś się ulotnił. Wszyscy, a szczególnie Anna, myśleli tylko o Szyszce. Anna zadzwoniła do Jacka i do Marzeny. Potem do Witkowskich i do Karola. A na

końcu do Grzegorza. - Wiesz co, Grześku? - powiedziała. - Może trzeba było od razu ją wysterylizować. Ale jakoś do głowy mi nie przyszło, że Szyszka może zajść w ciążę. Nawet żadnego amanta nigdy tu nie widziałam. A co, jeśli te szczeniaki będą brzydkie? - A widziałaś kiedyś brzydkie szczeniaki? - zapytał Grzegorz. - No nie - przyznała Anna. - Choć, jak wiesz, są ładne i ładniejsze. - No to te będą najładniejsze, zobaczysz. Ale, ale, dostałem dzisiaj zaproszenie na ślub Dyzia i Ireny. Mało nie padłem z wrażenia, choć oczywiście bardzo się cieszę. W ogóle mało wiem, co się u was dzieje, przyznaję, że mogłem częściej się do ciebie odzywać, choćby przez internet. Ale sama wiesz, jak to jest. Nowe miejsce, praca, nowe znajomości... Czy mogę kogoś zabrać na ten ślub? - zapytał Grzegorz. - Bo wiesz, jest tu taka pani doktor, dentystka... - Oczywiście, że możesz, przecież na zaproszeniu było napisane „z osobą towarzyszącą”. Choć wyznam szczerze, że i Dyzio, i Irenka, myśleli, że jak zobaczysz Marzenę, to znowu ci się spodoba. - Aniu, ona mi się podobała i podoba, ale zrozum, nie było tej chemii, choćby takiej, jak między nami. A jak tam między tobą i Jackiem? - spytał Grzegorz. - Bardzo dobrze - odparła szybko. - I mnóstwo chemii też jest! - dodała ze śmiechem. - To ściskam, zadzwoń, kiedy już będą jakieś wieści o dzieciach Szyszki. Wieści o dzieciach Szyszki przyszły za dwie godziny. - Wszystko bardzo dobrze idzie, pierwszy szczeniak już jest. To chłopak, Szyszka właśnie go wylizuje. Potrwa to jeszcze ze trzy godziny, szczenięta rodzą się mniej więcej co godzinę, a jak wiesz, badanie USG wykazało, że będzie ich czwórka. Przez kilka dni twoja psia rodzinka zostanie u mnie, ale od jutra będziesz już mogła odwiedzać Szyszkę. Dobrze, że przyjechali twoi stolarze, niech zrobią dwa kojce, potem im wytłumaczę, jak mają wyglądać. Szczeniaki będą w nich siedziały przez jakieś cztery pierwsze tygodnie życia. Musisz ustawić te kojce w swoim pokoju i przygotuj się na to, że trochę się nie wyśpisz. I jeśli nie masz elektrycznej poduszki, to ją kup. Mam nadzieję, że nawet jeśli trochę się nie wyśpisz, to pokochasz maluchy. I dobrze, że masz teraz przy sobie całą rodzinę, wszyscy pomogą ci w pensjonacie. Jeszcze chciałem ci tylko powiedzieć, że na razie wszelkie nieczystości po szczeniakach będzie sprzątać suka. Musisz jedynie dbać, żeby miała czyste i suche prześcieradła. Przygotuj się na to, że będzie trzeba je zmieniać nawet kilka razy dziennie. Dobrze, że masz pensjonat, to nie powinno ci zabraknąć pościeli! - zaśmiał się Zbyszek. - Idę teraz odbierać drugie dziecko, a jutro jeszcze raz ci wszystko wytłumaczę. Dzisiaj już nie będę dzwonił, nie denerwuj się, naprawdę jest dobrze, na sto procent.

Anna rozłączyła się i przez chwilę stała bez słowa. Wszyscy bardzo się przestraszyli. Patrzyli na nią w napięciu, a każdy bał się odezwać. Anna pociągnęła nosem. - Już jest pierwszy szczeniaczek, zaraz będzie się rodził drugi. A wszystko się skończy za kilka godzin, chyba za trzy, jakoś tak. I wszystko w porządkuuuuu! - Rzuciła się na szyję Irence. - To czemu stoisz jak słup, ryczysz i tylko nas denerwujesz? - zezłościł się Tomek. - Oj, cicho bądź, ty głupi jesteś, czy co? - fuknął na niego Henryczek. - Chodź, Aniu, pokaż nam całe gospodarstwo, bo jestem bardzo ciekawy, co tu macie dla gości. - Podobno cały czas kontaktujesz się z tym Grzegorzem. - Jacek stał przed Anną, patrząc na nią spode łba i gniewnie zaciskał szczęki. - Z jakim Grzegorzem? - nie zrozumiała. - A ilu znasz Grzegorzów? - odparł cały rozdygotany ze złości. O tym, że Anna, dowiedziawszy się o ciąży Szyszki, zadzwoniła do doktora Skalskiego, powiedziała Jackowi pani Irenka, której do głowy by nie przyszło, że Konieczny może być zazdrosny. Ot, opowiadała mu o całym wydarzeniu, bo przecież nie brał udziału w wyprawie do Towian, której celem było wręczanie zaproszeń na ślub - i w trakcie której wyszła na jaw ciąża Szyszki. Było to tak nieoczekiwane zdarzenie, że dla każdego uczestnika Sosnówkowego życia stało się na pewien czas wiadomością numer jeden. A pani Irenka, jak już o czymś opowiadała, to dokładnie i ze wszystkimi szczegółami. Nie zapomniała więc i o takim drobiazgu, jak telefon Anny do Grzegorza. - Z twoim weterynarzem! - wysyczał z furią. Anna patrzyła na niego w osłupieniu. W ogóle nie rozumiała, czego on od niej chce. Ma pretensję o to, że zadzwoniła do Grzegorza? A dlaczego na przykład nie piekli się, gdy ona dzwoni do mecenasa Witkowskiego? Albo do Karola? Czy też do Zbyszka SowySowińskiego? - Czyś ty, człowieku, oszalał? - spytała, patrząc na niego z niedowierzaniem. - I co z tego, że zadzwoniłam do Grzegorza? Zrobiłam to z rozpędu, bo telefonowałam do wszystkich. Zgłosiłam mu pretensje, że nie pomyślał o sterylizacji Szyszki. Ja sama jakoś na to nie wpadłam, że moja suczka może zajść w ciążę. Ale on, weterynarz, powinien był przewidzieć taką sytuację. I jakoś mnie uprzedzić. Ale o co ci w ogóle chodzi? Jeśli chcesz wiedzieć, to była moja pierwsza rozmowa z Grzegorzem od momentu jego wyjazdu do Biskupca. A nawet gdybym co drugi dzień do niego dzwoniła albo on do mnie, jakim prawem robisz mi jakiekolwiek wyrzuty? Czyżbyś miał jakiś kontakt ze swoją byłą żoną? - dodała złośliwie. - Przypomniała ci się? Chcesz mnie z nią porównywać? Już kiedyś ci mówiłam, że

to zły pomysł. Była wściekła. Potrząsnęła głową, aż zawirowały włosy, odwróciła się i wybiegła z domu. Przed wyjściem złapała torebkę, chwyciła kluczyki od samochodu, a następnie wskoczyła do Soluszka i ruszyła z piskiem opon. - A dokąd to Ania pojechała? - Z kuchni wyjrzała pani Irenka, patrząc ze zdziwieniem na kurz uniesiony przez gwałtownie ruszające auto. - Miałyśmy właśnie kawkę wypić, o, ciasta już nakroiłam. - Podtykała Jackowi pod nos talerzyk z kawałkami drożdżowego placka. - A, cholera! - Machnął ręką zgnębiony. - Wygłupiłem się chyba. I to strasznie, Irenko. Chyba pójdę się utopić ze wstydu. - Jakie utopić, siadaj mi tu i mów, o co chodzi - poleciła pani Malinka, wymachując trzymanym w ręku talerzykiem. Jacek odebrał jej ten talerzyk, usiedli na ławce przed dworkiem i wtedy szczerze opowiedział, co się stało. Przyznał, że nie wie, co w niego wstąpiło, ale kiedy sobie pomyślał, że Anna mogłaby choćby przez chwilę zatęsknić do Grzegorza czy też w ogóle żałować, że on wyjechał albo jakieś tam... Po prostu złość mu rozum zaćmiła i... zachował się jak ostatni dureń. - Jakie jakieś tam? - oburzyła się Irenka. - Naprawdę dureń z ciebie. Czy myślisz, że Anna mogłaby ci zrobić jakieś świństwo? Albo Florkowi? - Wiem, no przecież wiem, moja wina - kajał się Jacek. - Ale co ja mam teraz zrobić? pytał zrozpaczony, a zarazem wściekły na siebie. - Dokąd ona pojechała? - A dokąd mogła pojechać? - Irenka popatrzyła na niego z politowaniem. - W takich przypadkach kobieta idzie się wypłakać do innej kobiety. Najpewniej pojechała do Marzeny. Jacek już siedział w samochodzie. Najpierw pojechał na rynek, nie zatrzymując się przed „Kujawianką”, przed którą z ulgą dostrzegł Soluszka Anny. Kupił dwa bukiety kwiatów: jeden, większy, dla Anny; drugi, mniejszy - dla Marzeny. Podjechał pod „Kujawiankę” i wpadł do środka z tymi bukietami, budząc sensację wśród gości. Ale ani Anny, ani też Marzeny w salce nie było. Za ladą stała pani Maria, stara znajoma jeszcze mamy Marzeny, mieszkająca po sąsiedzku. Marzena czasami prosiła ją o zastępstwo, nie za często, bo pani Maria była już dość wiekowa i coraz mniej sprawna. Jednak w chwilach szczególnie ważnych pani Maria była zawsze do dyspozycji. Jacek spojrzał na nią pytająco. Nie musiał nawet nic mówić - starsza pani mieszkała w Towianach od dawna i znała go od dziecka. Zrozumiała więc, że Jacek szuka teraz raczej nie tyle Marzeny, ile Anny Towiańskiej. Dyskretnie wskazała ręką na górę. Nad kawiarnią było mieszkanie Marzeny, do którego

wchodziło się tylnym wejściem, od zaplecza. Jacek wbiegł więc szybko po schodach i... zatrzymał się pod drzwiami. Usłyszał śmiech Anny i aż się cofnął. To ze mnie się śmieją, pomyślał i odwrócił się z zamiarem ucieczki stamtąd, żeby jeszcze bardziej się nie ośmieszyć. Jednak w tym momencie otworzyły się nagle drzwi od mieszkania i wychodząca stamtąd Marzena o mało nie wpadła na plecy Jacka, który właśnie zdążył zrobić pół obrotu. - Aniu, wygrałam! - zawołała Marzena, złapała go za rękę i wciągnęła do środka. - Wy sobie tu, gołąbeczki, wszystko wytłumaczcie, a ja idę zwolnić z dyżuru panią Marię. Powiem ci tylko - zwróciła się do niego - że nie przypuszczałam, iż możesz być aż takim durniem. Jacek, istotnie czując się jak dureń, stał w przedpokoju, ściskał w dłoniach obie wiązanki i patrzył na Annę, która... o zgrozo, się śmiała! - Chodź tu, mój ty kochany durniu - powiedziała. - Śmieję się, bo Marzena może być lekiem na całe zło. Naprawdę świat wiele stracił, świetny z niej psycholog. Wytłumaczyła mi, że jesteś zazdrosny nie dlatego, że mnie porównujesz z Wiolą. Jesteś zazdrosny, bo naprawdę mnie kochasz. Do tego stopnia, że zrobiłeś tę głupią awanturę o jeden marny telefon. A kiedy Wiola cię zostawiła, mało cię to obeszło. Zły byłeś tylko z powodu Florka. I wiesz co? Założyła się, że nie minie godzina, jak przylecisz tu z kwiatami. Więc dawaj te kwiaty, domyślam się, że drugi bukiet jest dla Marzeny, tak? Jacek był oszołomiony, a przede wszystkim zawstydzony. Stary koń z niego przecież, a zachowuje się jak szczeniak. Co to też ta miłość z człowiekiem robi... - Aniu - powiedział. - Idiota ze mnie, ale to już wiesz. Możemy zapomnieć o wszystkim? - poprosił. I tak też się stało. Jednak Anna nie zapomniała, bo tak naprawdę... była z tego incydentu zadowolona, chociaż sama z siebie się śmiała. Gdyby Jacek wiedział, co tak naprawdę myślę, powiedziała w duchu do siebie, znowu miałby powód do kręcenia głową i męskiego narzekania, że trudno zrozumieć kobietę! * do: [email protected] Małgoniu, Szyszka urodziła! Czworo dzieci, no proszę! Mamy trzy pieski i jedną suczkę. Cała rodzinka mieszka na razie u doktora Sowińskiego, bo u nas rozruch na całego. Wszystko w porządku, napiszę później, teraz jestem zarobiona na amen. Ściskam Twoja A. * Wszyscy byli pod wrażeniem tego, co zdziałała. Podobał im się dosłownie każdy

szczegół. Przy pomoście do opalania przycumowane były dwie łodzie wędkarskie i dwa rowery wodne. Na słupie wisiało oprawione w folię zawiadomienie, że sprzęt pływający wypożycza się w recepcji i że można wypożyczyć także dwuosobowy ponton wędkarski, zazwyczaj chowany w składziku. Zdjęcie pontonu, wraz z informacjami o całym wyposażeniu, widniało obok wiadomości o jego istnieniu. Wzdłuż jeziora rozmieszczone były cztery dwuosobowe - a gdyby się uprzeć, to nawet i trzyosobowe - pomosty wędkarskie. Na końcu każdego stała wygodna ławeczka, a ponieważ te pomosty były dość długie, to na przykład żona, która nie wędkowała, a chciała być przy mężu, mogła wyciągnąć się z tyłu na leżaku i się opalać albo siedzieć sobie obok ławeczki na krzesełku turystycznym i czytać lub po prostu obserwować przyrodę. Korzystanie z radioodbiorników nad wodą było zabronione chyba że takich na słuchawki. Każdy pokój miał loggię z dwoma leżakami i dwoma krzesełkami turystycznymi. Na takich turnusach promocyjnych dla emerytów Anna zdecydowała podawać dwa posiłki śniadanie oraz obiadokolację. Z tym, że owa tak zwana obiadokolacja, podawana o czwartej po południu, składała się z pełnego obiadowego dania gorącego, a oprócz tego każdy gość dostawał na tacce zestaw wędlin i serów, czasami z jajkiem na twardo lub jakąś sałatką i pomidorem, ogórkiem lub sałatą. Tak więc ów zestaw kolacyjny goście mogli zabierać do pokoi i zjadać, o której chcieli. Do tego były potrzebne lodówki na korytarzu; każdy wkładał tam swoją porcję - chyba że ktoś nie miał typowych przynęt wędkarskich w chłodziarce pokojowej - lub że niektórym gościom takie „sąsiedztwo” w ogóle nie przeszkadzało. Sala kominkowa była kompletnie wyposażona, biblioteka zaopatrzona w bogaty księgozbiór. W rogu biblioteki ustawiono stół do masażu. Wszystkie informacje o masażu, łącznie z zapisami, można było uzyskać w recepcji. W recepcji, będącej także biurem pensjonatu, miała urzędować Beatka - w czasie między posiłkami, kiedy nie była potrzebna pani Irenie. Od dziesiątej do dwunastej ewentualne skargi i wnioski miała przyjmować właścicielka i kierowniczka pensjonatu, pani Anna Towiańska. Ponadto numer telefonu komórkowego Anny wisiał w każdym pokoju i każdy gość został upoważniony do kontaktowania się z nią w istotnych sprawach. Wydawało się, że wszystko zostało zapięte na ostatni guzik. * W sobotę o dziewiątej rano Anna, uznawszy, że to odpowiednia pora na telefon, zadzwoniła do Zbyszka. - No i co? Czemu się nie odzywasz? Jak Szyszka i dzieci? Czy wszystko w porządku? zalała go gradem pytań.

- Absolutnie, w jak najlepszym. Wszystkie maluchy są zdrowe i śliczne, choć może na razie nie za bardzo. W tej chwili przypominają kijanki, są długie, jeszcze niezbyt owłosione i ślepe. Ale Szyszka przeszczęśliwa, czuje się dobrze i za nic nie chce zostawiać dzieci. Siłą muszę ją na dwie minuty wynosić z kojca na siusiu. Może jeszcze dzisiaj nie przyjeżdżaj, nie chcę, żebyś absorbowała sunię. Ona i tak jest szalenie przejęta swoimi dziećmi i twój przyjazd mógłby ją tylko wytrącić z równowagi. W ogóle proponuję, żebyś pojawiła się dopiero za kilka dni, kiedy Szyszka już dojdzie do siebie i wtedy spokojnie będziesz mogła zabrać do domu całą rodzinkę. A ja mam pomocnika, z tego wszystkiego nawet nic ci nie powiedziałem. Wojtek Bielecki, który właśnie skończył weterynarię, zgodził się u mnie terminować. Bardzo jest przejęty dziećmi Szyszki i dzisiaj całą noc przedrzemał przy niej w klinice, tak na wszelki wypadek. Ja zresztą też spałem w klinice, przecież wiem, że gdyby któremuś ze szczeniaczków albo Szyszce coś się stało, Jacek by mnie zabił. A Florek jeszcze przed nim. O tym, co ty byś ze mną zrobiła, to nawet boję się pomyśleć... Więc niczym się nie martw i będziemy w kontakcie. * W poniedziałek od samego rana wszyscy w Sosnówce stali na baczność. W przenośni, oczywiście, bo Irenka już od siódmej chyba piąty raz przecierała podłogę w sali kominkowej i korytarzach prowadzących do pokoi. Na czterech stolikach w jadalni leżały po dwie podkładki z tworzywa udającego rafię, a na nich poukładane były talerzyki i sztućce. Pośrodku każdego stolika stały wazoniki ze stokrotkami, z boku pojemniczki z przyprawami i dwa słoiczki - jeden z miodem, drugi z dżemem. Na razie przygotowane były cztery stoliki, bo dzisiaj przyjeżdżały tylko cztery pary emerytów z koła mokotowskiego. O następnych gości będą się martwić od jutra. Około jedenastej przed bramę Sosnówki zajechał pierwszy samochód. Był to opel astra combi, spokojnego granatowego koloru, z którego wysypały się dwie sympatycznie wyglądające pary, w wieku... powiedzmy sześćdziesiąt z VAT-em. Anna wyszła przed drzwi pensjonatu, za nią Tomek z Henryczkiem, gotowi do pomocy przy wnoszeniu bagaży. - Dzień dobry, jestem Anna Towiańska, a to moi przyjaciele, a zarazem też goście pensjonatu, zapaleni wędkarze. Pomogą państwu zanieść walizki do pokoi. Państwo pewnie z mokotowskiego kola emerytów, bo właśnie dzisiaj miało przyjechać osiem osób. Choć panie to wcale na emerytki nie wyglądają - zażartowała Anna, a Lidia Jaromirska i Władzia Nowicka przyjęły te słowa z miłym uśmiechem. - Wiktor i Lidia Jaromirscy, a to nasi przyjaciele i sąsiedzi, Bronek i Władzia Nowiccy -

przedstawili się przyjezdni. - Istotnie, jesteśmy z warszawskiego koła emerytów, a jeszcze dzisiaj przyjadą od nas następni goście. - Mam dla państwa cztery pokoje na parterze. Wszystkie są takie same, ale ponieważ państwo przyjechali pierwsi, proszę sobie wybrać - zaproponowała Anna. - Różnią się tylko odległością od naszej sali kominkowej i biblioteki. Pierwsi goście wybrali więc sobie pokoje numer 1 i 2, najbliżej tych Sosnówkowych atrakcji. Tomek i Henryczek rzeczywiście pomogli w noszeniu bagaży, podziwiając przy okazji ilość sprzętu wędkarskiego pana Wiktora Jaromirskiego. Pan Bronek aż takim zapalonym wędkarzem nie był, choć od czasu do czasu, będąc u kolegi na działce, próbował coś tam złapać - na pożyczoną od niego wędkę. Z różnym skutkiem. Swojego sprzętu wędkarskiego nie miał, ale pan Wiktor przywiózł tyle rzeczy, że obiecał coś tam mu wyszukać. - Czy państwo już po śniadaniu? - zapytała Anna. - Bo możemy zaproponować coś do przegryzienia albo po prostu kawę, herbatę i pyszne ciasto naszej pani Irenki, mojej kucharki, pomocy do wszystkiego i prawej ręki. Jest dla mnie przyszywaną ciocią. Zresztą powoli poznają państwo wszystkich, a po odpoczynku, jeśli państwu potrzebny - zapraszam do jadalni. - Dziękujemy, śniadanie jedliśmy, a nawet drugie też - po drodze. Ale kawy chętnie się napijemy, przyjdziemy za pół godziny, jeśli można. - Oczywiście, jadalnia cały czas jest otwarta, zapraszamy, kiedy tylko państwo zechcą. * Pensjonat działał już tydzień, nie licząc oczywiście tych paru wcześniejszych dni, w których w Sosnówce mieszkała tylko warszawska rodzina i przyjaciele Anny. Do tej pory wszystko szło wspaniale. Już następnego dnia po przyjeździe pan Wiktor złapał pięciokilogramowego szczupaka, czym wzbudził niekłamany zachwyt i zazdrość Bogusia, Tomka i Henia, w końcu też nie najgorszych wędkarzy. Koledzy Wiktora z koła emerytów łowili raczej doraźnie, więc złapany przez kolegę okaz zrobił na nich jeszcze większe wrażenie, nigdy w życiu nie widzieli takiej ryby w naturze. Pan Wiktor, po wypstrykaniu jakiegoś tysiąca zdjęć, przekazał szczupaka pani Irence, prosząc, żeby zrobiła coś smacznego dla wszystkich mieszkańców pensjonatu. Inne ryby złowione przez wędkarzy były wypuszczane, zgodnie ze złotą zasadą panującą w wędkarstwie sportowym, zalecającą zwracanie wolności wszystkim albo prawie wszystkim okazom - catch and release - czyli „złap i wypuść”. Anna wydrukowała tę zasadę wielką czcionką i wywiesiła na tablicy ogłoszeń w sali

kominkowej. Były tam też podane wszystkie okresy ochronne i wymiary ochronne ryb. Pod koniec pierwszego tygodnia działalności pensjonatu miały przyjechać następne osoby, a po dwudziestym czerwca kolega Bogusia, redaktor z pisma wędkarskiego. W końcu czerwca Anna miała odebrać od Zbyszka Sowińskiego swoją psią rodzinkę. Z uwagi na rozpoczęcie działalności pensjonatu i świetne samopoczucie Szyszki, która bardzo dobrze znosiła okres poporodowy w klinice, idąc za radą doktora, zdecydowała się zostawić u niego psią mamę i jej dzieci do momentu, w którym szczenięta otworzą ślepka i zaczną oglądać świat. Wtedy już zdecydowanie powinny znaleźć się w domu. Tomek z Henryczkiem zrobili maluchom dwa przepiękne kojce, dokładnie według wskazówek weterynarza. Zbyszek zapewnił wszystkie niezbędne badania, odrobaczanie i inną niezbędną pomoc. Poza tym miał już dom dla jednego pieska; pewna rodzina, której ulubieniec właśnie zakończył życie, zobaczyła Szyszkę i zakochała się w niej na zabój. I koniecznie chcą od niej szczeniaka. - Tłumaczyłem im, że nie wiadomo, jak wyglądał ojciec tych maluchów i że mogą nie być takie ładne, jak mama. „Ale mogą być nawet ładniejsze, prawda?” - odpowiedzieli. I dodali, że nie ma brzydkich psów, a oni chcą jak najprędzej mieć następnego przyjaciela. Więc obiecałem, że z tobą pogadam, ale można im dać szczeniaczka, trafi w bardzo dobre ręce. Oczywiście, najwcześniej za jakieś dwa miesiące, ale oni już teraz chcą ci zapłacić za psa, żeby mieć pewność, że będzie ich. - Przecież ja nie będę sprzedawać tych szczeniaczków. Jeśli mówisz, że to „dobre ręce”, to z chęcią oddam im pieska za darmo - powiedziała Anna. - Obrażą się, jeśli nie będziesz chciała pieniędzy, ja ich znam. - To weź od nich, ile uważasz, i wpłać na jakieś schronisko dla zwierząt, dobrze? - Dobrze. A więc niedługo przywożę ci całą rodzinkę, będziemy w kontakcie, cześć! Zbyszek się rozłączył. * do: [email protected] Małgoniu, jak cudownie jest prowadzić pensjonat! Jakbyś kiedykolwiek chciała odmienić swoje życie, to Cię zapraszam. Wiem, wiem, Witek w życiu by się na to nie zgodził, szkoda. Mam samych wspaniałych gości, a Irenka, Dyzio i Beatka sprawują się tak, jakby z pięć lat pracowali w najbardziej renomowanym hotelu. Są idealni. Twoja A.

Rozdział 14 Wiola już przeszło trzy lata mieszkała z Markiem w Warszawie. Rozwiodła się z Jackiem, jak tylko można było najprędzej, zrzekając się nawet wszelkich praw do Florka. Marek natomiast nigdy nie miał żony, więc myślała, że zaraz po uprawomocnieniu się jej rozwodu ukochany poprosi ją o rękę. Czas jednak płynął, a o ślubie nie było mowy. Wiola z początku ambitnie unikała tego tematu, tym bardziej że układało im się cudownie, w zasadzie więc jakiś tam papierek nie był im potrzebny. Tym bardziej że Wiola, córka zatwardziałego komunisty, gminnego sekretarza PZPR w latach 1965-1985, wychowana była w duchu ateizmu i żaden kościelny ślub nie wchodził w grę. Z Jackiem też wzięli tylko cywilny, na co Jacek przystał, mimo wielkiej awantury z ojcem, panem Leonem. Ale co tam, Jacek był wtedy zakochany po uszy i nikt nie namówiłby go do sprzeciwienia się przyszłej żonie. Teraz także, gdyby Marek zdecydował się na małżeństwo, Wiola nawet nie chciałaby słyszeć o innym ślubie niż cywilny. Poglądów Marka w tej kwestii w zasadzie nie znała, nigdy na ten temat nie rozmawiali, choć do kościoła nie chodzili. Jednak niektórzy ludzie pomimo że nie byli praktykującymi katolikami, chcieliby wziąć ślub kościelny. Zawsze to bardziej uroczyście wygląda, uważali. Wioli było wszystko jedno. Uroczystości mało ją interesowały, najważniejsze, żeby dwoje ludzi - czy są małżeństwem, czy nie - było ze sobą szczęśliwych. A między Wiolą i Markiem było szczęście. Najprawdziwsze. Marek pracował jako kierowca autobusu miejskiego i bardzo lubił swoje zajęcie, choć lekko nie było. Stresująca i męcząca praca, w dodatku na zmiany. Marek jednak czuł się za kółkiem wspaniałe i nigdy nie miał żadnej kolizji. Jego autobusy jeździły w miarę zgodnie z rozkładem, nigdy też nie zdarzały się żadne scysje z pasażerami. Przełożeni doceniali jego starania i otrzymywał niezłe premie, toteż nie narzekał na zarobki. Wiola, dziewczyna obrotna, prowadziła kiosk z gazetami, kosmetykami, środkami czystości i różnymi drobiazgami, zlokalizowany w pawiloniku, gdzie był też sklep spożywczy, tuż przy bloku, w którym oboje mieszkali. Praca zajmowała jej wiele godzin dziennie, ostatnio więc zatrudniła na kawałek etatu sąsiadkę, starszą panią na emeryturze, która chciała sobie dorobić parę groszy. Nie brakowało im więc w zasadzie niczego poza... dzieckiem. Wiola nie zapomniała o Florku i teraz bardzo żałowała, że tak pochopnie zrzekła się wszelkich praw do niego. Niejednokrotnie chciała pojechać do Towian i zobaczyć synka, ale bała się, że takie spotkanie

zapewne skończy się wielką awanturą z Koniecznymi, co odbije się na Florku. A ona nie chciała burzyć spokoju chłopca, który może już zapomniał o matce i jej pojawienie się na chwilę mogłoby mu bardzo zaszkodzić. Wiola nie była zła, nie znalazła tylko szczęścia w związku z Jackiem, a uczucie do Marka było dla niej jak coup de foudre. Nie potrafiła mu się oprzeć i dla niego zostawiła wszystko. Całe swoje poprzednie życie, łącznie z dzieckiem. Wiola zawsze się starała być w domu na czas i podać Markowi obiad, obojętnie, o której jej mężczyzna wracał z pracy. A on doceniał te starania i często przynosił jej kwiatki albo jakieś śmieszne drobiazgi. Lubili te same filmy, kochali te same piosenki. Mieli kilkoro wypróbowanych przyjaciół, z którymi spędzali urlopy bądź to na działkach, bądź w malutkim pensjonacie na obrzeżach Krynicy Morskiej, wszyscy bowiem uwielbiali morze. Raz nawet wynajęli na cały tydzień drewniany dom w Szwecji, gdzie panowie łowili ryby, a panie szczerze mówiąc - trochę się nudziły. Na leżenie na plaży było bowiem za zimno, a spacery nad morzem... cóż, ile można tak chodzić? Toteż takiego urlopu już nie powtórzyli. W tym roku Wiola z Markiem zaplanowali wycieczkę do Turcji i bardzo się już na ten wyjazd cieszyli. Jednak do urlopu pozostały jeszcze ponad trzy miesiące i nie mogli się już doczekać. Wiola była bardzo przejęta, bo już szósty dzień spóźniał jej się okres. Wprawdzie zdarzyło się już tak dwa razy, ale poprzednio okres spóźnił się o dwa dni, a kiedyś o cztery. Teraz mijał już szósty dzień i z drżeniem serca kupiła w aptece test ciążowy. Przyniosła go do domu i siedziała, wpatrując się w białe opakowanie. Nie wiedziała, czy już teraz ma wykonać próbę, czy poczekać na Marka. Zdecydowała się jednak poczekać, bo zawsze wszystko robili razem. Wiola przygotowała więc smażonego sandacza - rybę, którą Marek lubił najbardziej, i po obiedzie podała mu kawę i szarlotkę, kupioną tym razem w cukierni, bo choć piekła bardzo smaczne ciasta, dziś ze zdenerwowania jakoś na niczym nie mogła się skupić. Podała więc deser Markowi, a sama poszła wreszcie do łazienki. Pięć minut oczekiwania na wynik testu o mało jej nie zabiło. W końcu w okienku pokazała się przeklęta czerwona kreska. Wiola zaniosła się płaczem, tak głośnym, że zaniepokojony Marek zapukał do drzwi. - Wioluśku, kochanie, co się stało? Zaszlochała jeszcze gwałtowniej. Otworzyła drzwi łazienki i podała Markowi fatalny test. Wpatrywał się w niego, niewiele rozumiejąc. - Ale, skarbie, czemu tak płaczesz? Co to znaczy? Jesteś chora? - pytał zaniepokojony. - Tak, jestem chora! - wykrzyczała Wiola. - Nie mogę zajść w ciążę! Z pewnością coś jest ze mną nie w porządkuuuu! - Szlochała gwałtownie. - Ale przecież urodziłaś już kiedyś dziecko, więc co może być nie w porządku? Może to

moja wina? Może powinienem iść do lekarza? - Marek zrobiłby wszystko, żeby tylko przestała rozpaczać, bo serce mu pękało, a poza tym jego zegar biologiczny też już tykał dość szybko. Marek skończył trzydzieści osiem lat i gdyby chciał mieć dziecko, pora była już odpowiednia. - Mareczku, naprawdę zrobiłbyś to dla mnie? Poszedłbyś do lekarza? - Wiola przestała płakać i podskakiwała ucieszona. - Jasne, umów mnie gdzieś, bo pewnie lepiej się na tym znasz. Jednak wszystkie te mało przyjemne badania wykazały, że i z Markiem, i z Wiolą, która też przebadała się gruntownie, wszystko było w porządku. Opóźnienie okresu, nawet kilkudniowe, nie stanowi powodu do niepokoju i często się zdarza nawet najzdrowszym kobietom. Lekarz zalecił, żeby przestali tak obsesyjnie myśleć o dziecku. Powinni zachowywać się normalnie, a o jakimś ewentualnym leczeniu - gdyby do ciąży jednak nie doszło - można będzie porozmawiać za rok albo dwa. Trochę to Wiolę przygnębiło; wolałaby już, żeby wykryto jakieś nieprawidłowości, bo natychmiast zaczęłaby się leczyć, a tu... rok albo dwa? Czy ten lekarz nie widzi, że ani ona, ani Marek nie mają po dwadzieścia lat? Coraz częściej myślała o Florku. Czy poznałaby go teraz? I czy on poznałby ją? O tym, że Jacek się nie ożenił i Florek nie ma nowej mamy, wiedziała od rodziców, z którymi od czasu do czasu rozmawiała przez telefon. Marka jej rodzice nie znali, bo Wiola nie chciała przyjechać do Towian, a z kolei jej rodzice nie mieli zamiaru odwiedzać jej w Warszawie. Gdyby jednak urodził im się nowy wnuk, przyjechaliby na pewno! Niestety, miesiączka uparcie pojawiała się w terminie. Zrezygnowali z wyjazdu do Turcji, choć przez to pokłócili się chyba pierwszy raz w życiu. - Wiolka, przecież lekarz mówił, żeby się zachowywać normalnie - tłumaczył Marek. - Ale normalnie nie bywamy w Turcji, no, odechciało mi się. Cóż, trudno, Marek godził się na wszystko, co tylko Wioli przyszło do głowy. - Całe lato chcesz siedzieć w Warszawie? - zapytał. - Myślałam, że może do rodziców na parę dni byśmy pojechali, co? - Do twoich rodziców? - Marek bardzo się zdziwił. - Przecież dawniej nawet nie chciałaś słyszeć o Towianach. - Ale teraz chcę - burknęła Wiola i poszła spać, nie czekając na niego.

Podejrzewał, że chodzi jej o Florka. Ale co miał zrobić? Nie potrafił jej pomóc. * - Mamo, tato, poznajcie Marka. - Wiola weszła do domu niczego niespodziewających się rodziców, prowadząc za sobą bardzo nieszczęśliwego Marka. Podejrzewał, że nic dobrego z tej wizyty nie wyniknie. - Dziecko, to ty? - Matka Wioli złapała się za głowę. Była w roboczej sukience i gumiakach, miała, powiedzmy, niezbyt wyszukaną fryzurę. - Jak można tak bez zapowiedzi, jeszcze z gościem? - zdenerwowała się pani Teresa. - Przepraszam panią bardzo, próbowałem wytłumaczyć Wioli, że powinna państwa uprzedzić, ale wie pani, jaka ona jest. Jak się uprze, to nie ma siły - tłumaczył Marek. - Ja wiem, że państwo mnie nie lubią, ale ja naprawdę kocham Wiolę i chcę tylko jej dobra. A ona sobie teraz wymyśliła... - Co ja sobie wymyśliłam, to sama powiem, nie potrzebuję żadnego adwokata - wpadła mu w słowo Wiola. Marek tylko spojrzał na matkę Wioli. Pani Teresa pokiwała głową. - Siadajcie tu, w kuchni, a ja szybko do starego zadzwonię, bo jak przyjdzie i was zobaczy, to jeszcze jakiegoś wylewu dostanie. I wyszła z kuchni, zostawiając Wiolę z Markiem. Wiola zrobiła herbatę, znalazła jakieś ciasteczka, i tak siedzieli, nie odzywając się do siebie.

Rozdział 15 Wiola podkradła się niepostrzeżenie pod szkołę, do której chodził Florek. Nie widziała go już przeszło trzy lata i nie była pewna, czy go pozna, ale gdy dzieci z zerówki wybiegły na podwórko, od razu pomyślała, że ten ciemnowłosy chłopaczek o brązowych oczach musi być Florkiem. Jej Florkiem. Jej synkiem, z którego tak pochopnie zrezygnowała. - A ty co tu robisz? - Usłyszała pełne gniewu pytanie. Odwróciła się; stał przed nią Jacek. Jakiś taki większy, silniejszy, przystojniejszy. I cały aż się trząsł ze złości. - Po co tu przyszłaś? Jeszcze za małą krzywdę zrobiłaś własnemu dziecku, znikając z jego życia bez słowa? Czy sądzisz, że on zrozumiał, że ty chciałaś żyć? Żyć bez niego? Wynoś się stąd, i to jak najszybciej, żeby cię nie widział. Nie masz pojęcia, jaki wpływ na niego miało twoje odejście, i nie chcę, żeby cię zobaczył, a ty za pięć minut znowu znikniesz na kilka lat. Ale Florek dostrzegł już ojca i podbiegł do niego. Wioli w pierwszej chwili nie poznał, tym bardziej że bardzo się zmieniła od momentu wyjazdu. Wyszczuplała, miała modnie obcięte, jasnokasztanowe włosy, ubrana była w drogie markowe dżinsy i dżinsową kurteczkę. Wyglądała jak dziewczyna, choć przecież miała trzydzieści pięć lat. - Tato, a kto to jest ta pani? - Florek podniósł wielkie oczy na ojca i nagle w tych oczach zabłysło podejrzenie... Ale Wiola już klęczała przed chłopcem. - Synku, Floreczku, to przecież ja, twoja mama - płakała, wyciągając do niego ręce. Chłopiec odwrócił się i przywarł do Jacka. - Nie jesteś moją mamą! - wykrzyknął ze łzami. - Ja nie mam mamy! A ty idź sobie stąd i daj nam spokój! Tata, chodźmy - płakał. Jacek spojrzał na Wiolę, która wciąż klęczała na ziemi, głośno szlochając. - Zadowolona? - zapytał zimno, porwał Florka na ręce i ruszył z nim do samochodu. Podjechali pod dom i Jacek wyniósł płaczącego syna z samochodu. Pan Leon, który w kuchni obierał ziemniaki, aż skaleczył się w palec. - Co się stało, o Matko Przenajświętsza? - zapytał drżącym głosem. Jacek nie wiedział, co począć. Machnął ojcu głową na znak, że później wszystko mu wyjaśni i zaniósł łkającego chłopca do jego pokoju. Położył synka na łóżku i usiadł obok niego.

- Tato, ja nie chcę tej mamy. Jak ona mnie najpierw nie chciała, to teraz ja jej nie chcę. Ja chcę, żeby moją mamą była ciocia Ania. Powiedziałeś, że to możliwe! - wyszlochał Florek. - Ja już pytałem ciocię, czy chciałaby zostać moją mamą, wiesz, wtedy, jak była ze mną w szkole na Dniu Matki. I ona powiedziała, że tak, bardzo chce, ale to zależy od ciebie. I jeszcze mnie prosiła, żebym ci nic nie mówił. To miała być taka nasza tajemnica - opowiadał Florek rwącym się głosem, pochlipując cały czas. - A teraz przyjechała ta poprzednia mama i ty pewnie nie będziesz chciał cioci Ani. - Dlaczego tak myślisz? - zapytał Jacek. - Bo kiedyś słyszałem, jak dziadek Leon mówił do wujka Tadka, że ta Wiola tak ci zalazła za skórę, że już pewnie nigdy nie spojrzysz na żadną kobietę. A Wiola to ta moja pierwsza mama, prawda? O Boże, pomyślał Jacek, jak ja mam to wszystko wytłumaczyć własnemu dziecku? - Wiesz co? - powiedział do Florka. - Tatuś da ci tu takie kropelki i ty sobie po nich pośpisz, a ja porozmawiam z dziadkiem Leonem, wujkiem Tadkiem i wujkiem Cześkiem. A potem pojedziemy pogadać z ciocią Anią, dobrze? Dziadek Leon oczywiście podsłuchiwał pod drzwiami, kochał bowiem wnuka bardzo, a sąsiad mu mówił, że podobno ktoś widział Wiolę w mieście. Spodziewał się więc tego, co usłyszał przez drzwi. Czekał na Jacka, gdy ten, podawszy Florkowi pół szklanki wody z kilkoma kroplami waleriany, wyszedł z pokoju i rozłożył bezradnie ręce. - Co my teraz zrobimy? - szepnął cicho pan Leon, żeby nie obudzić wnuka. - Wiolka sama zrezygnowała ze swoich praw rodzicielskich, ale nie wiem, czy nie może tego odwołać - powiedział Jacek. - Tym bardziej że nie mam pojęcia, czy ona nie wyszła za mąż za tego całego Marka. - Podobno razem przyjechali - przerwał mu ojciec. - Kamiński mówił, że ktoś ich widział w mieście. - No, właśnie, jeśli wyszła za niego za mąż i jeśli dobrze im się powodzi, sąd może uznać, że dziecku będzie lepiej w pełnej rodzinie, na dodatek w Warszawie, bo będzie miało lepsze warunki rozwoju. Tym bardziej że przecież mnie prawie cały dzień nie ma w domu, bo pracuję. I to picie gorzały mi wyciągną... - Jacek szarpał sobie włosy. - Ale przecież już prawie dwa lata nie pijesz. I ja zawsze w domu jestem. A Florek dobrze się sprawuje w tej zerówce, chwalą go tam bardzo. Czytać już sam umie. I liczyć. I angielskiego się uczy. - Tato, to żadne argumenty wobec tego, co może mu zapewnić rodzona matka w

Warszawie. - A jeśli on tej matki nie chce? - upierał się jeszcze dziadek. - Obawiam się, że dla sądu będzie to najmniej przekonujący argument. Jacek zadzwonił po Tadka i Cześka. Byli akurat w trakcie narady rodzinnej, gdy przyjechali Anna, Dyzio i Irena z zaproszeniami na ślub. Konieczni nie powiedzieli ani słowa o swoim zmartwieniu, żeby nie psuć radości Dyzia i Irenki, ale ci i tak zauważyli, że coś jest nie w porządku. Myśleli jednak, że ma to związek ze studiami Cześka, jako że nikt w pensjonacie nie słyszał o przyjeździe Wioli. * Następnego dnia Jacek przyjechał do Sosnówki, nie zabrał jednak ze sobą Florka. Chciał najpierw sam porozmawiać z Anną. Obiecał, że podwiezie Irenę z Dyziem do Karola, Katarzyny i Maliniaków, a następnie do Zdziśka, Beatki i pani Michaliny, gdzie Irena już zostanie, a on wróci do dworku tylko z Dyziem. Pierwotnie chłopiec miał ten czas spędzić z Anną, bo zawsze doskonale się dogadywali, a ostatnio Florek zapałał miłością do prac ogrodniczych i z wielką energią sadzili razem kwiatki i inne roślinki. Jednak Jacek nie chciał, żeby synek opowiedział Annie o spotkaniu z matką, gdyż zamierzał sam jej przekazać wszystkie nowiny. Chłopiec został więc z dziadkiem Leonem i miał się na krok nie ruszać z domu. Powiedzieli mu, że dziadka bardzo boli głowa i boi się zostać sam, więc Florek musi się nim zaopiekować. - Ale ta mama Wiola tu nie przyjdzie? - upewniał się malec. - Bo ja nie chcę. - Nie przyjdzie, na pewno - zapewnił go Jacek. Jacek oświadczył Annie, że nie przywiózł ze sobą Florka, gdyż chce z nią porozmawiać. Jakoś tajemniczo jej to powiedział, głowiła się więc, o co może chodzić - tym bardziej że Jacek - i zresztą wszyscy Konieczni - nietęgie mieli miny, kiedy Dyzio i Irenka wręczali im zaproszenia na ślub. Martwiła się więc, że chodzi o jakąś mało przyjemną sprawę. - Znajdziesz dla mnie parę chwil? - zapytał. - Oczywiście - odrzekła lekkim tonem. - Zawsze mam dla ciebie trochę czasu. Albo nieco więcej niż trochę - zażartowała, ale Jacek nawet się nie uśmiechnął. * - Aniu, skarbie, mam wielki kłopot - oznajmił, powróciwszy z „obwoźnej trasy narzeczonych”, gdy już siedzieli we dwoje na tylnej werandzie przy kawie i drożdżowym cieście pani Ireny. - I znowu nie wiem, jak ci o tym wszystkim opowiedzieć. - Ogromnie zdenerwowany Jacek szarpał się za włosy.

- Oj, nie irytuj mnie! - Anna prawie krzyknęła. - Nie wiesz, jak masz mi to opowiedzieć? Więc może zaczniemy od początku, kochasz mnie? - spytała. Jacek spodziewał się wszystkiego, ale akurat tego pytania nie. - No, kocham, oczywiście. Myślałem, że wiesz. - A nie mówiłam ci, że jesteś matołek? Czy nie rozumiesz, że kobiety - nawet jak wiedzą, że są kochane, muszą o tym słyszeć dość często? - odparła Anna. Jacek istotnie czuł się jak matoł. Kochał Annę, oczywiście, ale teraz zamierzał powiedzieć jej całkowicie coś innego. I nie mógł zrozumieć, jak to się stało, że rozmowa potoczyła się w wytyczonym przez Annę kierunku. Jak on ma jej teraz opowiadać o Wioli, skoro ona chce słuchać, że on ją kocha. A tu raptem usłyszy o kobiecie, którą kochał przedtem. I jeszcze sobie pomyśli, że może kocha ją do tej pory, skoro tak bardzo się przejął tą całą historią. - Widzę, że w dalszym ciągu nie rozumiesz, co ci chcę powiedzieć. - Anna spojrzała na niego z czułością. - Przecież widzę, że masz jakieś zmartwienie. I wcale nie chcę, żebyś mi teraz opowiadał o swojej miłości. I tak wiem, że mnie kochasz. Jak wie, to czemu pyta, pomyślał zdezorientowany, niestety, rzeczywiście mało rozumiejąc kobiety. - Chodziło mi tylko o to, że skoro mnie kochasz, to nie powinieneś się zastanawiać, czy mi opowiedzieć o swoim zmartwieniu, i nie możesz jęczeć, że nie wiesz, jak mi o tym opowiedzieć. Rozumiesz? No, nareszcie co nieco zrozumiał. Opowiedział więc Annie wszystko, od początku, o poznaniu Wioli, o ich ślubie, narodzinach Florka i pierwszych dobrych latach. O przyjeździe gości z Warszawy, romansie Wioli i Marka. Wreszcie - o ich wspólnym wyjeździe, rozwodzie, zrzeczeniu się praw do Florka przez Wiolę. O rozpaczy małego. O rozpaczy jego, Jacka. O długim okresie pijaństwa i otrzeźwieniu. Wreszcie o fascynacji Florka ciocią Anią, przerodzonej w miłość. I o miłości jego, Jacka, do Anny. Anna nie zdradziła się ani słowem, że zna już tę całą historię od Ireny. Wprawdzie jej pomocnica nie prosiła o dyskrecję, ale Anna nie chciała, żeby Jacek myślał, iż pani Malinka zajmuje się rozpowszechnianiem plotek. - I widzisz, Florek teraz bardzo przeżył to spotkanie z Wiolą. Wykrzyczał jej, że nie jest jego matką, bo on nie ma matki. A mnie powiedział, że najbardziej chciałby, żeby jego mamą była ciocia Ania. I co ja mam teraz z tym wszystkim zrobić? - Jak to co? - zaśmiała się Anna, choć wcale jej nie było do śmiechu. - Poproś mnie o rękę, urządzimy wspólne wesele z Ireną i Dyziem!

- Aniu, chociaż mi zarzucasz, że ci tego nie mówię, jestem przekonany... przecież wiesz, że naprawdę cię kocham. Widzisz, tak naprawdę nikt mnie nie nauczył miłości. Można powiedzieć, że wręcz odwrotnie... Dopiero przy tobie, obserwując ciebie, twoje podejście do innych, twój stosunek do Florka, jego stosunek do ciebie... Dopiero teraz zrozumiałem, co to znaczy mieć rodzinę, i zacząłem wierzyć, że ja też mógłbym mieć tę rodzinę. Ale nie chciałbym, żebyś myślała, że chcę się z tobą ożenić głównie dlatego, żeby Wiola nie odebrała mi syna. - O matko, ja przez ciebie oszaleję! - jęknęła Anna. - Dyziu! - zawołała, widząc, że artysta wraca znad jeziora. - Dyziu, czy nie przeszkadzałoby wam, tobie i Irenie, gdybyśmy wspólnie wyprawili wesele, to znaczy wasze oraz moje i tego tu osobnika? - zapytała Anna. Dyzio wyrzucił ramiona ku górze. - Nareszcie się oświadczył, oświadczył, oświadczył! - zaśpiewał. - Tak szczerze mówiąc, to ja mu się oświadczyłam. Już taka widać moda w tej Sosnówce - śmiała się Anna. - Kobiety oświadczają się swoim wybranym. - Czy nie mielibyśmy nic przeciwko temu? Bylibyśmy najszczęśliwsi na świecie! Ja przepraszam, ale muszę jechać do Ireny i jej powiedzieć, bo nie wytrzymam! - Dyzio zakręcił się, wyciągnął quada z garażu i już go nie było. - No, nie masz już wyjścia, wiesz, że jakbyś się teraz rozmyślił, to Dyzio z Irenką porąbaliby cię na kawałki. Jedź teraz do domu, żeby Florek się nie wystraszył, a ja jutro przyjadę poprosić go o twoją rękę. - O matko, wszystko na głowie stoi. Przecież ja nawet nie mam dla ciebie pierścionka zaręczynowego. - No, nie myśl sobie, że ci podaruję. Zjemy śniadanie z Florkiem, a później pojedziemy do Centrum wybrać pierścionek. A potem pójdziemy porozmawiać z mecenasem Witkowskim. Trzeba obgadać wszystkie warianty. I należałoby się jakoś dowiedzieć, czy Wiola z tym Markiem wzięli ślub. A może on jest żonaty, tylko żyje z żoną w separacji? * Następnego dnia Irenka była w Sosnówce już o szóstej rano. Przygotowała wspaniałe śniadanie na tylnej werandzie i siedzieli z Dyziem przy stole, czekając, aż Anna się obudzi. - O, dzień dobry! - Anna przeciągnęła się, wychodząc o wpół do ósmej na dwór. Czekacie na mnie ze śniadaniem? Ja zjem tylko kawałeczek chleba, bo jadę do Koniecznych, będę prosić Florka o rękę jego taty. - O matko, dzieciak chyba zwariuje ze szczęścia - ucieszyła się Irena, która nieraz

przecież rozmawiała z Florkiem w Sosnówce, gdzie mały był ostatnio częstym gościem. I chłopiec zawsze mówił, że chciałby mieć taką mamę, jak ciocia Ania. A najlepiej - żeby to właśnie ciocia Ania została jego mamą. Anna, zanim wyruszyła do Towian, opowiedziała Irenie i Dyziowi o przyjeździe Wioli z Markiem i jej spotkaniu z Florkiem. O wrażeniu, jakie zrobiło na nim to spotkanie. I o obawach Jacka, że Wiola będzie chciała odebrać mu synka. - Ale chyba rozumiecie, że nie dlatego chcemy się pobrać z Jackiem, żeby utrudnić Wioli odebranie Florka. Chcemy wziąć ślub, bo naprawdę się kochamy i naprawdę chcemy być pełną, prawdziwą, szczęśliwą rodziną. Anna opowiedziała jeszcze Irenie i Dyziowi historię swojego pierwszego małżeństwa, poronienia i rozwodu. - Teraz już wiecie o mnie wszystko, ale przecież naprawdę jesteście dla mnie bardzo ważni. Poza Bogusiem, Janinką i Wiesią - a teraz także wami - nie mam nikogo bliskiego. No, teraz będę jeszcze miała Jacka i Florka - i wszystkich Koniecczaków! - zaśmiała się. - O ile mnie zechcą! - Dyziu - powiedziała Irenka - czy wiesz, że ja kocham Annę bardziej niż Zdziśka? Co za szczęście na starość nas spotkało. Nie mogę w to uwierzyć. - I zaczęła płakać z radości. - Proszę, tylko nie płacz, bo ja też zaraz się zmartwię. - To ze szczęścia, mój matołku - zaśmiała się Irenka, powtarzając określenie Anny. - Płacze, śmieje się, od matołków człowieka wyzywa. I zrozum tu, człowieku, kobietę! westchnął uszczęśliwiony Dyzio. - Florku, chcę z tobą poważnie porozmawiać. W cztery oczy, to znaczy tylko ty i ja. Anna wzięła chłopca za rękę i poszli do jego pokoju. Jacek i dziadek Leon przysunęli się jak najbliżej drzwi Florkowego pokoju, ale Anna je zamknęła. Mały był bardzo zdziwiony, ale i szalenie przejęty. Usiadła obok niego na tapczaniku i obydwoje oparli się o ścianę. Anna wzięła Florka za rękę. - Pamiętasz, jak byliśmy razem w twojej szkole w Dniu Matki? Powiedziałeś wtedy, że chciałbyś mieć taką mamę, jak ja. I zapytałeś, czy nie mogłabym zostać twoją prawdziwą mamą. - Pamiętam - szepnął żałośnie Florek i zaczął podejrzanie pociągać nosem. - I ja ci wtedy powiedziałam, że bardzo bym chciała, ale to zależy od twojego taty. Tylko, widzisz, to jednak nie takie proste. Otóż prawdziwą mamę ma się w życiu tylko jedną

- tę, która człowieka urodzi. Jednak czasami tak bywa, że ta mama, która urodzi dziecko, potem z różnych przyczyn z tym dzieckiem nie może być. - Albo nie chce! - wykrztusił Florek ze łzami w oczach. - Albo nie chce - zgodziła się Anna. - Ale czasami bywa też tak, że ta mama, która ze swoim dzieckiem być nie może albo nie chce, po pewnym czasie się zmienia i wtedy zrobiłaby wszystko, żeby odzyskać swoje dziecko - tłumaczyła chłopcu. - Ale to dziecko może jej już nie chcieć, to dziecko jej nienawidzi, ona je zostawiła i w ogóle jej nie obchodziło... - Florek już otwarcie płakał. - Wiesz, rozmawiam z tobą, bo twój tata chciałby się ze mną ożenić. Rozumiesz, co to znaczy? Zamieszkalibyśmy wszyscy razem i chociaż nie jestem twoją prawdziwą mamą, mogłabym się postarać, żeby ci ją zastąpić. Bylibyśmy prawdziwą rodziną. Ale powiedziałam tacie, że zgodzę się tylko pod warunkiem, że ty będziesz tego chciał. I że się zgodzisz. Radosny pisk Florka usłyszeli chyba wszyscy sąsiedzi Koniecznych. Jacek i dziadek Leon wpadli do pokoju, ale Anna stanowczo ich wyprosiła. - Przepraszam was bardzo, ale jeszcze nie skończyliśmy rozmowy. Przyjdziemy do was, jak skończymy, dobrze? - Jak to nie skończyliśmy? - zdziwił się chłopiec. - Pewnie, że się zgadzam i bardzo chcę. I chcę jak najprędzej powiedzieć o tym tacie. - Jeszcze nie wszystko sobie wyjaśniliśmy, skarbie - kontynuowała Anna. - Wiem, że twoja prawdziwa mama przyjechała do Towian i rozmawiała z tobą. - Chciała rozmawiać, ale ja jej nienawidzę! I nigdy nie będę z nią rozmawiać. Ona mnie zostawiła. Ona mnie nie chciała. Ja dla niej nic nie znaczyłem. Ona mnie nie kochała, bo przecież nie można chyba zostawić dziecka, które się kocha, prawda? - Nie wiem, synku. Wydaje mi się, że nie można, ale czasami w naszym życiu dzieją się rzeczy, które trudno zrozumieć. I jeśli człowiek chce, może naprawić swoje błędy. - Dlaczego mi to mówisz? - zapytał Florek, znowu nieszczęśliwy. - To w końcu chcesz być ze mną i z tatą czy nie? Bo jeśli chcesz, to będziesz moją mamą, nawet nieprawdziwą. - Chcę być z tobą i z twoim tatą, najbardziej na świecie tego chcę. A mówię ci to wszystko, żebyś zrozumiał, że nigdy nie będziesz musiał wybierać. Twoją prawdziwą mamą jest Wiola i nawet jeśli teraz ci się wydaje, że jej nienawidzisz, to gdybyś kiedyś zrozumiał, że to nieprawda, nigdy nie będę się sprzeciwiać, jeśli będziesz chciał się z nią spotkać albo z nią być. A ja będę twoją przyszywaną mamą. Ale będę cię kochać jak najprawdziwsza mama. I już cię tak kocham. To co? - spytała Anna. - Możemy zawołać tatę i dziadka i powiedzieć im, że się zgadzasz, żebym z wami była? Żebyśmy się stali prawdziwą rodziną?

- Tato, dziadku, tato! - Florek otworzył drzwi i zawołał uszczęśliwiony: - Ciocia Ania poprosiła mnie o rękę i powiedziała, że chce z nami być. I że z tą mamą Wiolą mogę być albo nie, jak chcę, ona nie będzie się sprzeciwiać, gdybym kiedyś chciał, ale ja nigdy nie będę chciał, i mam wam powiedzieć, że się zgadzam! - wykrzyczał jednym tchem to całe nieco skomplikowane oświadczenie. Ojciec i dziadek zrozumieli jednak wszystko. Jacek zaśmiał się tylko. - Mam nadzieję, że poprosiła o moją rękę, nie o twoją - powiedział. - To chyba wszystko jedno - odparł ze zdziwieniem Florek. - Przecież i tak będziemy wszyscy razem mieszkać. * Jacek z Anną, po telefonicznym umówieniu się z mecenasem Witkowskim, pojechali do jego kancelarii. Przyszedł też Karol, o którego obecność również poprosili. Opowiedzieli obu prawnikom o ostatnich wydarzeniach, o przyjeździe Wioli, jej próbie rozmowy z Florkiem i swojej decyzji o ślubie. - I tak chcieliśmy się pobrać, bo chyba dla nikogo nie jest tajemnicą, że się kochamy. A Florek kocha Annę. Nie rozmawialiśmy jeszcze o ślubie, bo najważniejszy dla nas był pensjonat. Jednak teraz doszliśmy do wniosku, że im wcześniej stworzymy Florkowi prawdziwą rodzinę, tym trudniej będzie Wioli odebrać mi syna, gdyby ewentualnie powzięła taki zamiar - tłumaczył Jacek. - Nie wiemy nawet, czy Wiola wyszła za mąż za tego Marka, wiemy tylko, że przyjechali tu razem i mieszkają w domu jej rodziców. Jak uważasz, drogi Antoni, czy Jacek powinien skontaktować się z byłą żoną i wypytać, o co jej chodzi, czy mamy udawać, że jej tu w ogóle nie ma, a nawet jeśli jest, to nic nas to nie obchodzi? - zapytała Anna mecenasa. - Poprosiliśmy też o obecność Karola - znowu włączył się do rozmowy Jacek - bo tak doskonale się spisał przy rozwodzie Dyzia, więc może teraz pojechałby do Warszawy, póki Wiolka jest tutaj, i jakoś ostrożnie wypytał sąsiadów o wszystko, co wiedzą. Adres Wioli mam, bo odsyłałem jej dokumenty rozwodowe, chyba się nie przeprowadzili. A nawet gdyby, to święcie wierzę w talenty śledcze Karola. Absolutnie pokrywam wszystkie koszty zapewnił obu prawników. - Chętnie pojadę, o kosztach na razie nie rozmawiajmy. Wezmę ze sobą Katarzynę, niech sobie dziewczyna trochę połazi po stolicy w ramach naszej podróży przedślubnej. - Uważam, Jacku, że powinieneś się skontaktować z Wiolą, niech uczciwie powie, czy przyjechała tylko ot, tak sobie - w końcu mieszkają tu jej rodzice, których dawno nie widziała - czy też ma jednak jakieś zamiary wobec Florka. Bo nawet jeśli chciałaby tylko od czasu do

czasu widywać syna, uważam, że trochę za późno wpadł jej do głowy ten pomysł. I takie wizyty mogą tylko zaszkodzić psychice dziecka. Może kiedyś będzie to możliwe, ale nieco później, jak Florek stanie się trochę dojrzalszy. I jak zrozumie, że powrót biologicznej matki nie spowoduje zasadniczych zmian w jego dotychczasowym życiu - oznajmił mecenas Witkowski. - I jak już coś będziesz wiedział, przyjdź do mnie. A Karol może już jutro pojedzie do Warszawy. * Jacek postanowił kuć żelazo, póki gorące. Zawiózł Annę do swojego domu, do Florka, bo tam chciała na niego czekać, a sam pojechał do Bonieckich, rodziców Wioli. Nie musiał nawet dzwonić do furtki, Wiola usłyszała samochód, wyjrzała przez okno i wybiegła przed dom. - Czego tu chcesz? Zapraszał cię ktoś? - wrzasnęła na niego. - Nie dałeś mi nawet z moim własnym dzieckiem porozmawiać, a teraz tu przyłazisz? - Wiolu, kochanie, porozmawiaj z panem, proszę. - Z domu wyszedł Marek. Wyciągnął rękę do Jacka. - Kacperczak jestem, jeżeli pan nie pamięta. Wiem, że może pan mieć do mnie mnóstwo pretensji, ale co się stało, to się nie odstanie. Widocznie tak miało być. Poda mi pan rękę? Jacek się zawahał. Pewnie, że miał do faceta mnóstwo pretensji. Jeszcze rok temu już prałby go po pysku. Teraz jednak... Ma Annę, którą kocha tak, jak się kochać powinno. Rozumiał już, że Wiola mogła czuć się przez niego zaniedbywana, bo chyba prawie wcale jej nie okazywał, że ją kocha, choć wtedy myślał inaczej. Największy żal miał o krzywdę wyrządzoną Florkowi. Ale tu najbardziej winna była Wiola. A kto mógłby zagwarantować, że nawet gdyby Wiola nie wyjechała z Markiem, ich małżeństwo by przetrwało? A może kłóciliby się coraz częściej, co również odbiłoby się na psychice dziecka. Wyciągnął więc rękę do Marka. - Do ciebie, facet, mam najmniejszą pretensję. Ale czego chcecie od dzieciaka? Czy nie rozumiecie, że on już zaczął trochę zapominać i dochodzić do siebie, a Wiolka wczoraj przyprawiła go o ciężki szok. Nie lepiej było najpierw skontaktować się ze mną? - Jacek spojrzał z wyrzutem na byłą żonę. - Czy wiesz, że on płakał cały wieczór, przestraszony, że „tamta mama" zabierze go ode mnie? - Jak to „tamta mama"? - Wiola tylko to usłyszała. - Czy on ma jakąś nową mamę? Z tego, co wiem, to nie ożeniłeś się ponownie. - Ale niedługo się żenię. I jeśli chcesz wiedzieć, to Florek sam mnie poprosił, żebym się

ożenił z ciocią Anią, bo on chce, żeby ona została jego mamą. Tego już było za dużo dla Wioli. - Jego mamą? Po moim trupie! - wykrzyknęła i pobiegła w stronę domu. Marek rozłożył ręce. - Wiesz, jakoś nie możemy mieć własnego dziecka. Przeszliśmy nawet wszystkie badania i niby wszystko jest w porządku, ale Wiola w ciążę nie zachodzi. W tym momencie Wiolka wypadła z domu. - I żebyś wiedział, że wystąpię do sądu o odebranie ci opieki nad Florkiem! Ja mogę mu o wiele lepsze warunki zapewnić w Warszawie niż ty tu, w tej zapadłej dziurze, z jakąś „ciocią Anią"! - wrzasnęła. Złapała Marka za rękę i pociągnęła go za sobą. - Wynoś mi się stąd, możesz teraz tylko czekać na pozew - powiedziała całkiem już spokojnie do byłego męża. Jacek zdawał sobie sprawę, że najlepiej mu nie poszło. Ten cały Marek wydawał się przyzwoitym facetem, ale widać było, że zrobi wszystko, co Wiola mu każe. Starzy Bonieccy nawet się nie pokazali. Zresztą oni też za bardzo się nie interesowali wnukiem, przez całe trzy lata nie przyszli go odwiedzić. Jacek nawet wolał, że tak było, i podejrzewał, że wstydzili się za córkę. Cieszył się więc, że wszelkie kontakty się urwały. Aż do teraz. Wsiadł do samochodu i odjechał kawałek. Ale jeszcze nie wrócił do domu. Musiał ochłonąć. Bardzo się denerwował, nie wiedział, co ma robić. Martwił się ogromnie o Florka, chociaż nawet nie o efekt ewentualnej rozprawy, bo w głębi ducha nie wierzył, że jakiś sąd, poznawszy Annę i Wiolę, wyda werdykt na korzyść tej drugiej. Obawiał się jednak, jak Florek to wszystko zniesie. W pewnej chwili nawet przyszedł mu do głowy pomysł, żeby wyjechać z synkiem do Londynu i poszukać tam jakiejkolwiek pracy. Wiedział, że on, doświadczony budowlaniec, szybko coś by sobie znalazł. Ale po chwili sam się popukał w głowę, i to dość mocno. Już nic głupszego nie mógłby wymyślić. Na szczęście ten pomysł równie szybko jak mu wpadł do głowy, tak natychmiast z niej wyleciał. W końcu Jacek nie był aż takim idiotą. Pojechał do domu i po kolacji, kiedy Florek już poszedł spać, opowiedział wszystko Annie, ojcu i Cześkowi. Tadek był u siebie w domu, ale Jacek zadzwonił do niego, zapewniając, że wszystko mu opowie jutro, po kolejnej wizycie u mecenasa Witkowskiego. Anna zatelefonowała do Dyzia, by w skrócie zdać relację z ostatnich wydarzeń i powiedziała, że wróci dopiero jutro, bo z samego rana chcą znowu iść do mecenasa Witkowskiego. Zapytała jeszcze tylko, co z Szyszką, i usłyszawszy zapewnienie, że wszystko w porządku, rozłączyła się szybko.

Spali razem w pokoju Jacka, ale nikomu nawet nie wpadło do głowy, żeby robić z tego jakiś problem. Zresztą ani Annie, ani Jackowi tego wieczoru żadne amory nie były w głowie. Zasnęli wtuleni w siebie i obudzili się już przed szóstą. * Mecenas Witkowski miał nieco zafrasowaną minę. - No cóż, trochę się spodziewałem takiego obrotu sprawy. Skoro Wiola już tu się pojawiła, to podejrzewałem, że nie skończy się na wizycie u rodziców. Cóż, Karol pojedzie jutro do Warszawy i zobaczymy, czego zdoła się dowiedzieć. A potem możemy już tylko czekać na ruch z ich strony, o ile się na to zdecydują. Może ten Marek jakoś ją przekona... A wy, skoro już postanowiliście się pobrać, z czego, jak już mówiłem, ogromnie się cieszę, zróbcie to jak najprędzej. - Myśleliśmy o ślubie tego samego dnia, co Dyzia z Irenką. I o wspólnym weselu. Oni bardzo się z tego pomysłu ucieszyli. Z księdzem Andrzejem też już załatwione. - A, to dobrze. - Pan Witkowski z zadowoleniem skinął głową. - W razie ewentualnego procesu fakt, że tworzycie rodzinę, będzie miał duże znaczenie. - To dobrze, to bardzo dobrze - powtórzył, patrząc przed siebie jakimś nieobecnym spojrzeniem. Anna pomyślała, że wygląda jak kot, który poluje na kanarka. Jasne, zrozumiała, nasz drogi Antoni już układa sobie mowę obrończą w przyszłej nowej „sprawie Kramerów". Zachichotała w duchu - tak trzymaj, mecenasie - i zacisnęła kciuki. * do: [email protected] Wyglądało na to, że wszystko tak pięknie się układa, a tu... ta cała Wiola, no wiesz. Przeżywam to jak cholera i denerwuję się, co dalej. Nawet nie cieszę się na wyprawę do Warszawy i spotkanie z Tobą. Kurczę, żeby nie ta suknia ślubna... Jednak muszę wyglądać oszałamiająco, prawda? A Tobie niech nawet nie przyjdzie do głowy, żebyś miała nie przyjechać na nasz ślub. Jeśli Twój książę małżonek nie dostanie urlopu, to najwyżej przyjedziesz z Elżunią. Nie wiem jeszcze dokładnie, kiedy się wybiorę na te ślubne zakupy, będziemy w kontakcie. Ściskam - A.

Rozdział 16 A życie pensjonatowe toczyło się dalej. Pierwsze turnusy udały się znakomicie. Nawet pobyt redaktora z pisma dla wędkarzy minął bezproblemowo, choć, ku rozpaczy Anny, biedak nie mógł się poszczycić jakimiś oszałamiającymi sukcesami wędkarskimi. Był jednak zachwycony pensjonatem, jego położeniem, ideą ściągania tu ludzi kochających spokój i ciszę. Pochwalił i zarybianie, prowadzone przez Dyzia w porozumieniu z gospodarstwem rybnym, i głoszenie zasady catch and release. Wyjechał ogólnie zadowolony. Czy coś napisze, czy nie - nie mówił i nikt nie ośmielił się zapytać. Niewątpliwym „sukcesem”, jaki udało mu się odnieść, było zaprenumerowanie przez Annę jego czasopisma, żeby wszystkie numery znajdowały się w bibliotece. Anna, Dyzio i Irenka najbardziej zaprzyjaźnili się z panem Wiktorem, dumnym ze swojego szczupaka. Później udało mu się też złowić kilka ładnych linów i parę sporych leszczy. Jego żona, Lidia, także była całkiem zadowolona, jedzenie jej smakowało, z innymi paniami bardzo dobrze się dogadywała i wygrała konkurs na najładniejszy sweterek wydziergany w trakcie spotkań przy kominku. Pani Malinka, jak się okazało prawdziwy geniusz biznesu, wymyśliła, żeby te wszystkie sweterki i inne cudeńka zrobione na drutach i szydełkiem przez „dziergające dzierlatki”, jak nazwały się panie pracujące wieczorami przy kominku w Sosnówce, wystawić w kawiarence Marzeny. Urządzono więc taki mały kiermasz, a każda swoje dzieło sztuki opatrzyła skromną ceną. Ku ich zdziwieniu i zachwytowi, wszystko sprzedało się natychmiast, szczególnie rzeczy dla maluszków. Goście kawiarenki dopytywali się bez przerwy, kiedy będą następne takie cuda. Marzena umówiła się więc z czterema najwytrwalszymi „dziergającymi dzierlatkami”, wśród których prym wiodła oczywiście pani Lidia, że te będą jej przysyłać swoje dzieła. Pani Irena pękała z dumy! A pan Wiktor wieczorami grywał z Bogusiem, Tomkiem i Henryczkiem w brydża. I wszyscy byli zachwyceni. Pan Wiktor i pani Lidia zapowiedzieli, że jeśli nic nie stanie na przeszkodzie, przyjadą na przełomie września i października na grzyby, może nawet na trzy tygodnie, jeśli dostaną jakąś szczególną zniżkę. I Anna oczywiście zniżkę im obiecała. Psia rodzinka znajdowała się już w pensjonacie. Szczeniaczki usiłowały wyłazić z kojca, ale Tomek podwyższył barierki, bo doktor Sowiński powiedział, żeby jeszcze na dwór maluchów nie wypuszczać. Rosły jak na drożdżach i przestały już przypominać kijanki, czyli

wydłużone przecinki z dużymi główkami. Robiły się coraz ładniejsze i widać już było różnice między nimi. Dwa pieski były prawie całe czarne, jeden miał tylko białe skarpetki i biały krawacik, a drugi dwie nieregularne brązowo-szare łatki po bokach. Trzeci szczeniak był cały łaciaty, a suczka miała przewagę koloru kawowego. Pan doktor Sowiński uprzedzał jednak, że ich wygląd jeszcze trochę się zmieni. Najważniejsze, że wszystkie były zdrowe i Szyszka też. Turnus mijał spokojnie. Na początku lipca miała przyjechać nowa grupa emerytów, tym razem z koła wolskiego, też w sumie osiem osób. Małgosia, przyjaciółka Anny, zarezerwowała dwutygodniowy turnus dla państwa Urszuli i Mieczysława Kwiatkowskich - tych, którzy musieli sprzedać działkę na mieszkanie dla wnuczki. Prosiła Annę o specjalną opiekę nad nimi, ponieważ pani Urszula była jej koleżanką z pracy i mimo sporej różnicy wieku bardzo się lubiły. Boguś zapowiedział przyjazd swoich trzech przyjaciół z żonami, jeszcze z czasów studenckich - z „Wielkiej Czwórki”, jak sami o sobie mówili. I jeszcze odezwało się - przez internet - czterech wędkarzy z pytaniem, czy w Sosnówce są pokoje jednoosobowe, co Annę bardzo ucieszyło, bo właśnie zostały jej już tylko cztery jedynki na te dwa pierwsze tygodnie lipca. I wszyscy czterej samotni wędkarze zamówili turnusy dwutygodniowe w pierwszej połowie lipca. Irenka z Beatką dawały sobie doskonale radę. Na zmianę sprzątały pokoje, na zmianę przygotowywały produkty do posiłków - obierały ziemniaki, skrobały warzywa, szykowały sałatki i surówki, kroiły wędliny i pieczywo. O ile jednak Irena godziła się, żeby Beatka czasami sama przygotowywała śniadania, o tyle te gorące dania na popołudniowy posiłek przyrządzała osobiście pani Malinka. System takich obiadokolacji sprawdził się znakomicie. Panowie wędkarze nie musieli schodzić z jeziora na posiłek, tylko zjadali sobie coś późnym wieczorem lub brali ze sobą zrobione przez żony kanapki i termosy z herbatą - na łódkę czy na pomost, gdzie tam kto łowił. A panie urządzały sobie wspólne kolacyjki przy kominku, dziergając swoje cudeńka. Podczas tego pierwszego, „historycznego” turnusu Dyzio sprzedał cztery obrazy portrety wędkarzy ze złowionymi przez nich rybami, choć ryby były wirtualne - ale czy ktoś o tym musiał wiedzieć... Dyzio z wielkim zdumieniem przekonał się, że umie malować portrety, bo wędkarze na obrazach okazali się całkiem podobni do oryginałów! Sprzedał swoje dzieła po sto pięćdziesiąt złotych, co zirytowało Bogusia, który powiedział, że może byłoby lepiej, gdyby rozdał je za darmo. Zgodzili się jednak, że to była promocja i następne

podobizny, o ile takowe powstaną, będą już w normalnych cenach. Wszyscy goście z lipcowego turnusu już przyjechali i zostali rozlokowani. Pani Urszula i pan Mieczysław Kwiatkowscy, poleceni przez Małgosię, dostali „małżeński" pokój na pięterku, który bardzo im się spodobał. Łóżko było naprawdę wielkie, podwójne, każde z nich miało swój osobny komplet pościeli i mogli sobie spać albo przytuleni, albo każde po swojej stronie, pod własną kołdrą. A po obu stronach łoża stały nieduże szafeczki z lampkami do czytania. Na dodatek pod drugą ścianą był jeszcze niewielki stolik z telewizorkiem i dwa wygodne foteliki, a przy drzwiach wejściowych, przy łazience, mieściła się wbudowana w ścianę nieduża szafa. Pokój był więc bardzo funkcjonalny i przytulny. Oczywiście, jak wszystkie w Sosnówce, miał też mały balkon z dwoma leżaczkami i dwoma krzesełkami turystycznymi. Emeryci z warszawskiej Woli dostali cztery pokoje na dole, takie same - żeby nikt nie czuł się poszkodowany. Przyjaciele Bogusia z jego „Wielkiej Czwórki" dostali natomiast jednakowe pokoje dwuosobowe na pięterku. Samotni wędkarze również byli bardzo zadowoleni ze swoich pokoi. Tak więc drugi turnus też zapowiadał się całkiem, całkiem spokojnie... Jedna para z wolskiego koła emerytów była wszakże może nieco mniej sympatyczna od pozostałych. Najpierw oboje prawie się pokłócili o pomost wędkarski. Na początku wybrali sobie ten pierwszy, ulokowany zaraz przy pomoście do opalania. Po dwóch dniach jednak w godzinach dyżuru właścicielki pensjonatu do recepcji wpadła zirytowana pani Alicja. - Gadają i gadają, jak najęte! - wykrzyczała od drzwi. - Ryby mu płoszą - denerwowała się.- Kto płoszy komu? - Anna nic nie rozumiała. - Ziuziowi przecież. Ziuzio na pierwszym pomoście siedzi i nic nie może złowić. A na innych pomostach wszyscy łapią ryby i Ziuziowi jest przykro. Ale już wiem dlaczego. Bo te emerytki siedzą na pomoście do opalania i straszą ryby swoim głośnym gadaniem. Mnie też przeszkadzają, ja chcę sobie spokojnie książkę poczytać. W ciszy, która tu miała być! Pani nie dotrzymuje warunków umowy! Zamierzam złożyć na panią skargę, a w ogóle jeszcze jeden taki nieudany dzień i wyjeżdżamy! - protestowała głośno pani Alicja, żona pana Józefa, a w zasadzie Ziuzia, jak się okazało. Anna uprosiła więc pana Mieczysława, który zarezerwował sobie ostatni pomost, żeby się z panem Józefem zamienił. Oczywiście, pan Mietek zgodził się bez żadnych protestów. Ale następnego dnia doszło do wypadku, który dosłownie wstrząsnął całym pensjonatem. Na szczęście wszyscy trzęśli się wyłącznie ze śmiechu.

A było tak: - Ależ, Ziuzieńku! - Z jeziora z wielkim pluskiem wynurzyła się głowa pani Alicji. Ależ, Ziuziu, doprawdy mógłbyś bardziej uważać przy tych swoich ichtiologicznych zapędach. Czy nie rozumiesz, że taka nieoczekiwana kąpiel może doprowadzić do zapalenia zatok? No tak, ty nie rozumiesz, bo przecież nie chciałeś zostać laryngologiem, jak ci doradzałam. Zachciało ci się tej całej inżynierii - narzekała pani Alicja, wypluwając dyskretnie co zieleńsze glony i inne wodne paskudztwa... - Ojejku, żono moja, co ci się stało? - „Ziuzieniek", zaaferowany „swoimi ichtiologicznymi zapędami”, nie zauważył nawet, że jego połowica nie siedzi obok na krzesełku turystycznym, tylko - wraz z tym krzesełkiem, książką, okularami i całym swoim majdanem tapla się w jeziorze. Rzucił się więc na pomoc małżonce, zapominając, że w kieszeni ma swój ukochany telefon komórkowy, nową, piękną, cudowną nokię, ale co tam nokia! Żona, żona była ważna! Nie utopi mu się tu chyba. Z tego wszystkiego zapomniał, że jezioro Sosnowskie jest płytkie i utopić się w nim dość trudno. Lecz ponieważ dno ma muliste, pani Alicja, wyciągnięta wreszcie na brzeg, przedstawiała sobą widok godny pożałowania. - Och, Alusiu, co się stało? - Zgnębiony pan Józef raz jeszcze poprosił o wyjaśnienie. - Ano stało się to, że rzucił się na mnie twój robak i zepchnął mnie do wody. Ot, co się stało. Jak karmisz te ryby robakami, to karm je bez mojego udziału! - I pani Alicja, pomimo żałosnego wyglądu z dumnie uniesioną głową, udała się w stronę pensjonatu. „Ziuzieniek” zrozumiał wreszcie, co się stało. Otóż wydawało mu się, że - jak to się mówi w gwarze wędkarskiej - ma branie. Podciął więc energicznie, szarpnął wędką, poderwał ją do góry i... niestety na haczyku nie było ryby. Musiała jakoś zlecieć przy tych podrzutach. Ale że podrzut był energiczny, i wędka, i to, co było na haczyku, czyli ów nieszczęsny robak, wszystko razem miotnęło się w stronę pani Alicji, która, gdy tak sobie siedziała, spokojnie czytając książkę, raptem zobaczyła, jak leci w jej stronę haczyk z robakiem. Paskudnym i zezłoszczonym robakiem. Który wymachując łapkami, czy tam tym czymś, co taki robak ma, wyraźnie zamierzał wylądować na niej, Alicji. Na niej! Robak! O Boże! Odchyliła się więc energicznie do tyłu, a że energii naprawdę jej nie brakowało, siła tej energii przesunęła ją do tyłu razem z mało stabilnym krzesełkiem turystycznym, na którym oddawała się lekturze - i to wszystko wepchnęło ją do jeziora. Ją, Alicję Wieczorkowską! A ukochanej nokii pana Józefa nie udało się uratować... Anna usilnie błagała wszystkich, żeby się nie śmiali. Sama pobiegła za panią Alicją do jej pokoju i wpakowała niedoszłą topielicę pod gorący prysznic, a potem przyniosła duży

kąpielowy szlafrok, w prezencie od firmy, w który dokładnie owinęła ofiarę robaka. Przyniosła też butelkę koniaku i obydwie wypiły po dwie lampki na uspokojenie. - Ależ pani jest dzielna, pani Alicjo! - chwaliła ją Anna. - Sama pani z tego jeziora wyszła i nawet okularów pani nie zgubiła. A takiego robaka to każdy by się śmiertelnie wystraszył. No, ale mężczyźni już tacy są. Jak któryś wpadnie w szał wędkarski, to gdzie by tam o żonie myślał. Może pani kolację do pokoju przynieść? - zapytała Anna. - I nową książkę, bo tamta się chyba utopiła. - Przynieść. - Pani Alicja poczuła się całkiem usatysfakcjonowana troskliwością, jaką okazała jej właścicielka pensjonatu. Uznała nawet, że ta cała Anna Towiańska nie jest taka zła. A z Ziuziuniem to już ona, Alicja, odpowiednio sobie porozmawia. Koniec z moczeniem robaków na pomoście! Przecież równie dobrze można sobie rowerem wodnym popływać i samochodem po okolicy pojeździć. Albo po prostu na leżaczkach posiedzieć, bo pogoda jest piękna. Wyjeżdżać nie będą, bo cały turnus opłacony. Może jednak wszystko się ułoży. * I rzeczywiście wszystko w pensjonacie układało się całkiem znośnie. Goście byli różni, nie wszyscy okazali się tak sympatyczni, jak pani Lidia i pan Wiktor z pierwszego turnusu, oraz znajomi Małgosi, państwo Kwiatkowscy z drugiego turnusu. Tym drugim podobało się w Sosnówce chyba jeszcze bardziej niż Jaromirskim z pierwszego. Państwo Kwiatkowscy, po wymuszonej przez wnuczkę sprzedaży ukochanej działki, zakochali się z kolei w Sosnówce, w jeziorze, lesie, dzikiej przyrodzie, nieskażonej żadnymi zabudowaniami. I mocno zaprzyjaźnili się z mieszkańcami pensjonatu. Do tego stopnia, że Dyzio i Irenka, po cichej naradzie, zaprosili państwa Kwiatkowskich na swoje wesele w październiku. Tamci bardzo się ucieszyli i zapowiedzieli, że jak będą grzyby, to przyjadą nawet na cały miesiąc. W drugiej dekadzie lipca było trochę gorzej, bo już od początku miesiąca synoptycy zapowiadali, że cały będzie zimny i deszczowy - i choć w pierwszej połowie ta prognoza się nie sprawdziła - na drugą połowę Anna nie miała tylu rezerwacji, co na pierwszych turnusach. Owszem, wpłynęły zaliczki za cztery pokoje z koła emerytów - tym razem z Poznania, więc spodziewała się, że te osiem osób przyjedzie, bo do tej pory nie zdarzyło się, żeby ktoś, kto wpłacił zaliczkę, nie przyjechał. Naturalnie Anna na wyraźne życzenie wycofującego się gościa pieniądze by oddała, choć Boguś zapowiedział, że po jego trupie - i nie mówił tego z chciwości, tylko dla zasady. Ale poza tymi zgłoszeniami nikt więcej się nie odezwał i Anna trochę się już martwiła. Jednak osiemnastego lipca, przed rozpoczęciem kolejnego turnusu, którego początek

wypadał następnego dnia (Anna zawsze chciała mieć przynajmniej dzień przerwy na dokładne sprzątnięcie po poprzednich gościach i sprawdzenie, czy wszystko w porządku), zatelefonował ktoś z poznańskiego koła emerytów z pytaniem, czy można by jeszcze zarezerwować miejsca dla sześciu osób, bo choć pogoda rzeczywiście jest kiepska, to jest kiepska w całej Polsce, w Poznaniu również. A w tym kole byli prawie sami brydżyści i jak się dowiedzieli, że w Sosnówce są warunki do gry w brydża, a do tego masażystka, raptem zgłosiły się jeszcze dwa małżeństwa i dwaj samotni panowie. Do brydża ładna pogoda w ogóle nie była im potrzebna. - Problem tylko w tym, że zaliczka nie zdążyłaby dojść do jutra. Więc czy pani nam zaufa i zarezerwuje pokoje bez zaliczki? - zapytała przez telefon trochę zdenerwowana kobieta, która przedstawiła się jako prezeska koła. - Przepraszam, słyszałam pani nazwisko, Okniewicz, ale nie dosłyszałam imienia. Czy mogłaby pani powtórzyć? - spytała Anna. - Anna Okniewicz - odpowiedziała nieco zdziwiona pani prezes. - Więc jeśli pani ma na imię Anna, to jakżeż mogłabym pani nie zaufać? - zaśmiała się Anna. - Przecież ja tak samo się nazywam. No to czekamy w poniedziałek na czternaście osób z państwa koła, sześć pokoi dwuosobowych i dwa pojedyncze, tak? - Wszystko się zgadza. Cieszę się bardzo, że panią poznam, bo ja też przyjeżdżam odrzekła pani Okniewicz. Anna pobiegła uprzedzić Irenkę, że trzeba przygotować więcej pokoi i cieszyły się razem, że tak dobrze się ułożyło. Szczeniaczki już bardzo urosły i pan doktor Sowa-Sowiński powiedział, że właściwie w połowie sierpnia mogą już iść „do ludzi". W zasadzie dwa były zamówione, bo jednego chciała Marzena i Anna obiecała jej, że może sobie wybrać pierwsza. Wybrała suczkę. Od razu znalazła dla niej imię - Neska, bo istotnie sunia była prawie cała kawowa, z jasnymi pasemkami. Anna specjalnie nie nadawała maluchom imion, bo chciała, żeby każdy właściciel sam nazwał sobie swojego pieska. Znajomi doktora Sowińskiego, którzy niedawno stracili swojego psiego przyjaciela, wybrali czarnego malucha z brązowo - szarymi łatkami po bokach. Podobno przypominał im trochę tego, którego do niedawna mieli. Nazwali go mało oryginalnie, Blackie, ale to była ich decyzja. Zbyszek zapewniał, że szczeniak nie mógłby trafić w lepsze ręce. „Do ludzi” musiały więc pójść jeszcze dwa - czarny z białymi skarpetkami i białym krawacikiem i ten cały łaciaty. Ten łaciaty był skrytym ulubieńcem Anny i zachodziła w głowę, komu go oddać. Janinka wzięłaby go w jednej chwili, ale państwo Malczewscy byli już starszymi ludźmi,

Boguś miał siedemdziesiątkę, Janka skończyła sześćdziesiąt dziewięć lat - i opieka nad szczeniakiem mogłaby przerastać ich siły. Sami zresztą o tym wiedzieli, rozmawiali już z Anną na ten temat. I nagle pojawiło się rozwiązanie. Do Sosnówki przyjechali Karol z Kasią, aby powiadomić wszystkich przyjaciół, że zamierzają się pobrać. Ślub miał się odbyć w okresie świąt Bożego Narodzenia. Katarzyna, kierowniczka biblioteki numer 1 w Towianach biblioteki, do której Anna do tej pory jeszcze nie poszła, choć obiecywała to i sobie, i Kasi kilka razy - była córką miejscowego lekarza internisty. Jej ojciec robił teraz specjalizację z gastrologii i pracował w szpitalu w Towianach, prowadził także prywatną praktykę. Jego żona natomiast była właścicielką i kierowniczką apteki, jednej z pięciu w mieście. Każda z nich bardzo dobrze prosperowała, tak więc żona doktora Janika, internisty gastrologa, nie musiała walczyć o klientów z żoną doktora Sowińskiego, weterynarza. Choć obydwie były właścicielkami aptek. Państwo Janikowie mieli na obrzeżach miasta piękną dwupiętrową willę. Na drugie piętro było całkiem osobne wejście i znajdowało się tam odrębne mieszkanie. Katarzynka była jedynaczką i jej rodzice nie wyobrażali sobie, żeby miała mieszkać gdzie indziej. Kasia, szczerze mówiąc, nie wyobrażała sobie tego także. A Karol był zgodnym młodym człowiekiem, zresztą zarówno z doktorem Janikiem, jak i z panią Janikową dogadywał się całkiem nieźle, nie przeszkadzało mu więc, że mieliby - on i Kasia, zamieszkać z jej rodzicami. Tym bardziej że właściwie mieszkanie było oddzielne. Karol i Katarzyna przyjechali więc po pierwsze dlatego, żeby zawiadomić mieszkańców Sosnówki o swoim ślubie, a po drugie - żeby zamówić u Dyzia zaproszenia. Dyzio skłonny byłby wymalować im je za darmo, w ramach prezentu, ale Karol za nic na świecie nie chciał się na to zgodzić. - Gdyby pan Boguś się o tym dowiedział, to chyba ze złości nie przyszedłby na nasz ślub. Bo nie wyobrażam sobie gorszej kary, jaką mógłby dla nas wymyślić - oznajmił Dyziowi i ustalili, że za każde zaproszenie zapłacą artyście piętnaście złotych. - To i tak, Dyziu, najmniej, ile można by zapłacić, ale pewnie za nic nie wziąłbyś więcej. W tej samej chwili rozległ się zachwycony pisk Katarzynki. Szczeniaczki przełaziły już przez barierkę kojca i choć Anna starała się nie wypuszczać ich z pokoju, teraz jednak nie domknęła drzwi i Szyszka, która usłyszała gości, wybiegła ich przywitać, a jej dzieci wytoczyły się na dwór. - O matko, Karolu, popatrz, jakie piękne. O matko, można je pogłaskać? - dopytywała się gorączkowo.

- Już chyba można - zgodziła się Anna. - Tylko bardzo uważaj. Kasia usiadła na ziemi, pozwoliła Szyszce oblizać sobie całą twarz, za co Anna polubiła dziewczynę jeszcze bardziej, i zagarnęła rękami szczeniaki na kolana. Nie bardzo chciały do niej przyjść, bo były niesamowicie zainteresowane wszystkim dookoła. Nagle jednak łaciaty ulubieniec Anny wdrapał się Katarzynce na kolana i wtulił się w nią, jakby przerażony ogromem świata, który mu się objawił. - Aniu, czy on już jest czyjś? - zapytała Kasia, przytulając szczeniaka. - Jeszcze nie - odparła Anna. - Karolu, to ja nie chcę nic innego, żadnego prezentu ślubnego, żadnej podróży poślubnej, nawet żadnego pierścionka! Ja chcę tylko tego pieska! - Kasia miała łzy w oczach. - Aniu, dobrze? - Jeśli o mnie chodzi, to bardzo dobrze. To mój ulubieniec, więc cieszyłabym się, gdyby trafił w wasze ręce - odpowiedziała Anna. - Ale myślę, że przynajmniej twój przyszły mąż, a pewnie też rodzice będą mieli coś do powiedzenia w tej sprawie. Katarzyna popatrzyła na Karola, który pod wpływem jej spojrzenia tylko pokiwał głową. - Przecież to oczywiste, że ja nie mam nic przeciwko temu. Wiesz, że kocham psy, a ten jest rzeczywiście wyjątkowo śliczny i przemiły. - Dobrze, więc ustalone - powiedziała Anna. - Pod jednym wszakże warunkiem. Ty, Karolu, pomożesz mi zanieść maluchy do pokoju, a Kasia zadzwoni w tym czasie do rodziców ze swoją radosną nowiną. Jeśli się zgodzą, to masz już od nas pierwszy prezent ślubny. Gdy wrócili, Kasia podskakiwała z radości. - Zgodzili się, zgodzili, oczywiście. Nawet bardzo się cieszą. - No to teraz musisz tylko wymyślić imię dla niego i wszystko załatwione. - Jak to, wymyślić imię? A jak on się może nazywać, taki łaciaty? Tylko i wyłącznie Patchwork, to chyba jasne - zdecydowała Kasia. - No, owszem, bardzo pasuje, rzeczywiście - zgodziła się Anna. - Ale czy to nie za długie imię dla psa? - zastanawiała się. - Jak będziesz na niego wołać? - Paczi, oczywiście - Katarzyna nie miała żadnych wątpliwości. Karol w ogóle nie miał nic do powiedzenia, a zresztą zgadzał się ze wszystkim, co jego Kasia wymyśliła. Kochał ją i tyle. - Ale, ale - przypomniał sobie nagle. - Z tego wszystkiego zapomniałem ci opowiedzieć, czego się dowiedziałem w Warszawie. Tylko zrobiło się już późno, a poza tym chciałbym,

żeby Jacek był przy tej rozmowie, umówmy się na spotkanie już razem z mecenasem Witkowskim, dobrze? Zadzwonię jutro około dziesiątej i powiem, jaki termin szefowi odpowiada. Tak więc natychmiast po odjeździe Karola i Katarzyny Anna zatelefonowała do Jacka, opowiedziała mu wszystko - i o ślubie Karola, o czym zresztą Jacek już wiedział, byli bowiem bardzo ze sobą zaprzyjaźnieni. To przecież Karol polecił Annie Jacka jako najlepszego wykonawcę remontu Sosnówki. Pochwaliła mu się teraz, że znalazła dom dla swojego łaciatego ulubieńca i wreszcie powiedziała o sprawie najważniejszej - mianowicie o tym, że jutro mają się spotkać u mecenasa Witkowskiego, bo Karol chce im coś przekazać o Wioli i Marku. - Ale nic nie mówił? - dopytywał się Jacek. - Ani słowa? - No nie, widocznie żadnej rewelacji nie ma, bo by nie wytrzymał. - To do jutra, kochanie - zakończył rozmowę Jacek.

Rozdział 17 Pogoda była pod przysłowiowym psem, lało, wiało i było zimno. Nawet bardzo zimno, jak na sierpień. Szyszka całe dnie spędzała w domu, prosząc tylko o wypuszczenie, gdy musiała wyjść. Kucała, załatwiała, co było do załatwienia, i w te pędy wracała, szczekając krótko pod drzwiami. - Irenko - mówiła Anna - idę otworzyć, Szyszka dzwoni. - Hi, hi, hi - cieszyła się pani Irenka, zadowolona z takiej komitywy. Siedziały sobie we trzy - Anulka, ona, no i Szyszka - w cieplutkiej kuchni, cichutko grało stojące na kredensie radio, a one rozmawiały sobie (no, Szyszka oczywiście nie), zmywały naczynia - też bez pomocy suczki - albo po prostu patrzyły w okno, czekając na poprawę pogody. Szyszka, która wróciła właśnie z takiej „toaletowej” wyprawy, przypadła do nóg swojej pani, skomląc natarczywie. Odbiegała parę kroków i oglądała się na Annę. - Chcesz mi coś pokazać, tak? - spytała Anna, a pani Irenka pokręciła głową. - Święta Tereso, jaki to mądry pies, naprawdę. - To prowadź, sunia. - Anna odłożyła talerz na suszarkę i razem z wielce zainteresowaną panią Ireną, która - co niesłychane - przerwała zmywanie naczyń, podążyły za naprawdę mądrym psem. Szyszka, ucieszona, że pani idzie za nią, pobiegła w dół, nad jezioro, oglądając się tylko, czy za nią nadążają. Nadążały oczywiście obydwie, Anna i pani Irenka, zaciekawione, zaintrygowane i nieco zaniepokojone. Suczka dopadła do łódki przywiązanej przy odnodze pomostu, przeznaczonej do cumowania sprzętu pływającego. Skakała obok tej łódki, poszczekując i próbując na nią wejść, ale łódka przymocowana była dość luźno zwisającym łańcuchem i nie opierała się sztywno o pomost, tylko kołysała swobodnie na wodzie. Szyszka nie mogła więc dosięgnąć łapami do burty, żeby wejść na łódkę, a skok albo nie przyszedł „naprawdę mądremu psu” do łba, albo po prostu „naprawdę mądry pies”, oceniając odległość, nie chciał ryzykować, że wpadnie do wody. Wygodniej było przyprowadzić panią, bo na tej łódce z całą pewnością było coś, co Szyszkę denerwowało. A przynajmniej zaciekawiło. Anna przyciągnęła łódkę bliżej i ostrożnie do niej weszła. Pani Irena została na pomoście i szepcząc cichutko swoje zwykłe wezwanie (O święta Tereso!), przytrzymała burtę, odganiając jednocześnie Szyszkę, która teraz - kiedy już dziób stabilnie opierał się o deski - usilnie chciała się dostać do środka. - Irenko, nie wpuszczaj Szyszki, bo tu coś siedzi - powiedziała Anna do pani Malinki. -

Słyszę jakby prychanie, to pewnie jakiś zwierzak, może jest ranny, zaraz zobaczę. Owo prychanie lub raczej coś w rodzaju syczenia dolatywało spod ławeczki znajdującej się w tylnej części łódki. Anna, żałując, że nie wzięła ze sobą latarki, pochyliła się i zajrzała pod siedzisko. Okazało się jednak, że nie potrzeba latarki, ponieważ widać było gołym okiem, co jest pod ławką. Leżała tam kotka, klasyczny szarobury pręgowany dachowiec, z wystawionym do góry brzuszkiem, a do tego brzuszka przywarły cztery futrzane kłębuszki. Każdy inny, jeden bardzo podobny do mamy, dwa czarno-białe, tyle że o innym rozłożeniu czerni i bieli. No i jeszcze jeden, cały czarny, a przynajmniej tak wyglądał, zwinięty w czarniutki precelek. - I co, i co? - dopytywała się zaciekawiona pani Malinka, która przytrzymywała Szyszkę pchającą się ze wszystkich sił na łódkę. - Och, Irenko, to cała kocia rodzina, mama i czworo dzieci - powiedziała Anna. Proszę, zabierz jakoś Szyszkę do domu i zamknij u mnie w pokoju. I sprawdź, gdzie jest szczeniak, jego też trzeba zamknąć. I przynieś szybciutko jakiś koszyk, tylko włóż do środka kocyk, musimy to całe towarzystwo stąd zabrać, bo przecież leje deszcz i jest zimno, maluchy tu zmokną, zmarzną i się poprzeziębiają. Nie bez kłopotu, ale jakoś się udało. Kocia rodzina została zapakowana do koszyka, otulona kawałkiem koca, którym pani Irena wymościła dno, i przetransportowana do domu, skąd rozlegały się głośne protesty Szyszki. Pierwszy raz w jej psim życiu, w każdym razie w życiu w Sosnówce, zdarzyło się, że ktoś ją zamknął w pokoju. Nie wiedziała więc, co się dzieje, a kiedy wyczuła i usłyszała swoją panią, zaczęła lamentować, rozpaczliwie domagając się wypuszczenia z niezasłużonego aresztu. - Cicho, sunia, zaraz cię wypuszczę - obiecała jej Anna - jeszcze chwileczkę. Oczywiście to zapewnienie nic nie dało - wręcz przeciwnie - Szyszka zaczęła jeszcze głośniej domagać się swobody. - Wypuść ją, Irenko, bo tym swoim szczekaniem tylko denerwuje biedne kotki. Ale maluch niech zostanie w pokoju, jeszcze za wcześnie na wzajemną prezentację - powiedziała Anna, wyczuwając nerwowe ruchy kociego towarzystwa siedzącego w koszyku. Weszła z koszykiem na górę, do pierwszego z brzegu pokoju, starannie zamykając za sobą drzwi. Zsunęła ostrożnie kocyk, odkrywając kocią mamę, która, choć przerażona całą tą sytuacją, nastroszyła się bojowo, gotowa bronić do upadłego swoich dzieci, jak każda matka na świecie. - Cicho, kicia, cicho - przemawiała do niej spokojnym głosem Anna, wyciągając ostrożnie rękę, żeby pogłaskać i uspokoić kotkę. Ta jednak, nie wiedząc, co się dzieje, zrobiła

użytek ze swej kociej broni i podrapała nadgarstek do krwi. Anna jednak nie wycofała ręki i w dalszym ciągu szeptała do kotki ciche słowa, które - o dziwo - jakoś ją uspokoiły. Dała się dotknąć, ale wciąż drżała i choć sierść już jej opadła, syczała jeszcze trochę, osłaniając sobą dzieci. - Nie bój się, nie dotknę twoich kociaczków - obiecała jej Anna. - Przynajmniej teraz. Zostań tu sobie spokojnie, a ja przyniosę ci trochę mleczka i coś do jedzenia. Na dole została entuzjastycznie przywitana przez szalejącą Szyszkę, która już się nie gniewała za chwilowe uwięzienie, natomiast dalej była bardzo zaintrygowana nowymi zapachami w domu, teraz dochodzącymi z góry, gdzie nie mogła wchodzić. Pani Irenka bardzo sprytnie ustawiła u podnóża schodów dwa krzesła i skutecznie zablokowała suczce wejście na wyższe stopnie. Szyszka kombinowała i kombinowała, jakby tu tę przeszkodę usunąć lub ominąć, ale na razie bez skutku. Anna, żeby przejść, ostrożnie odstawiła jedno krzesło, które zaraz wsunęła z powrotem na miejsce, gratulując Irence pomysłu. - O święta Tereso! - Pani Malinka złapała się za głowę, dojrzawszy podrapaną do krwi rękę Anny. Podbiegła do apteczki, przyniosła spirytus salicylowy i watę - i nie zwracając uwagi na posykiwania swojej szefowej, przemyła jej dokładnie wszystkie skaleczenia. - Zbyszku, doktorze drogi - Anna już telefonowała do doktora Sowy - Sowińskiego. Rodzina mi się powiększyła. - O, tak nagle, już teraz? - zaśmiał się „doktor drogi”. - Cóż, musimy to zgłosić do Księgi Guinessa. A tak już serio, to co się stało? - zapytał. Anna wyjaśniła mu, co się stało, i poprosiła, żeby wpadł do Sosnówki ze wszystkim, co jest potrzebne dla małych kociąt i karmiącej je matki. - A kotce co mogę teraz dać do jedzenia? - spytała Anna. - Biały serek, trochę gotowanego chudego mięska, może być z kurczaka, tylko bez żadnych kości - powiedział pan doktor. - A te kociaki mają oczka otwarte, czy zamknięte? zapytał jeszcze tylko. - Otwarte, dobrze się przyjrzałam - odrzekła Anna. - Och, jakie one są śliczne zachwyciła się. - Wiesz, wyglądają na zdrowe, wszystkie są dość tłuściutkie. Ale prosiłabym, żebyś je obejrzał, kotkę także. Zbyszek, pan doktor, obiecał, że jutro wpadnie z całą pewnością. - Skoro już widzą, to mają jakieś dwa, trzy tygodnie - powiedział. - Ciekawe, gdzie mieszkały do tej pory. Będę przed południem, do zobaczenia. Po wizycie pana doktora okazało się, że - jak Anna przypuszczała - cała kocia rodzina

jest zdrowa i w niezłej kondycji. - Widzisz, jaka ta kotka mądra - powiedział weterynarz. - Zrobiło się zimno i zaczął lać deszcz, więc wyszukała dla dzieci bezpieczne schronienie. Przeniosła je wszystkie w kącik pod ławeczką na łódce, gdzie miały daszek i jakieś zabezpieczenie przed wiatrem. - Ale że dała ci się przenieść! I ruszyć dzieci. No, no, musisz mieć jakieś fluidy przyjazne zwierzętom i przez nie wyczuwane - dodał, kręcąc głową. - Trochę mnie podrapała - przyznała się Anna, pokazując rękę. - Potem jednak dała się nawet pogłaskać, a jak jej wniosłam do pokoju jedzenie, to już nawet nie fukała. - Co chcesz zrobić z tym kocińcem? - zapytał Zbyszek. Sam miał w domu kota, aczkolwiek dość wiekowego, jego Apsik liczył sobie już około dziesięciu lat, przyjechał do Towian aż z Bydgoszczy, gdzie uprzednio był pupilem żony (wtedy jeszcze nie żony) weterynarza. Doktor koty lubił i nic dziwnego, że interesował się żywo losem tych maleństw. - No przecież już teraz ich do lasu nie wyniosę - oburzyła się Anna. - Podchowam, a potem zobaczę. Chciałabym znaleźć im domy, może się uda. A kotkę chętnie zatrzymam w Sosnówce, tylko poproszę cię o sterylizację, kiedy to już będzie możliwe. Wobec powyższego oświadczenia pan doktor poinstruował tylko Annę, jak będzie przebiegał rozwój kociąt, zostawił niezbędne utensylia, karmę dla kotki, zestaw witamin oraz kuwetę i żwirek. - Ona teraz jeszcze nie będzie odchodzić na dłużej od kociąt, więc ta kuweta jest niezbędna. Musisz tylko zaakceptować trochę nieprzyjemnego zapachu, bo zanim kotka przyzwyczai się do kuwety, no cóż... - zawiesił głos. - A ja będę od czasu do czasu wpadał i oglądał maluchy. Po tym wszystkim pozostała jeszcze sprawa przyzwyczajenia Szyszki i tego ostatniego szczeniaczka, który został, do obecności kotki w domu. Na razie samej kotki, bo kocięta i tak jeszcze przez jakiś tydzień nie powinny być wypuszczane z pokoju. Weterynarz ocenił je na jakieś trzy tygodnie, toteż jeszcze przez tydzień powinny przebywać w swoim legowisku. Następnego dnia po wizycie doktora Sowińskiego Anna wzięła więc kotkę na ręce czemu ta poddała się zdumiewająco bez oporu - i zeszła z nią do kuchni. Postawiła ją tam na podłodze, przy miseczce z mlekiem. Po sekundzie do kuchni wpadła Szyszka i widząc intruza w dotychczas wyłącznie swoim miejscu - zatrzymała się w progu, z niezbyt mądrą miną. Kotka natomiast wygięła grzbiet, nastroszyła sierść i zaczęła machać ogonem na boki. Fuknęła ostrzegawczo. Szyszka podeszła bliżej, chcąc obwąchać to jakieś dziwne coś, co na nią fuczało przy jej pani... i dostała łapą po nosie. Pisnęła i spojrzała na Annę. - Sunia, nie wolno! - Pani zdecydowanym głosem zabroniła jej jakiejkolwiek akcji

odwetowej. Cóż, nie wolno, to nie wolno, Szyszka była zdyscyplinowanym psem. Odeszła więc w drugi kąt kuchni i położyła się pod krzesłem, demonstrując tylko wzrokiem swoje oburzenie. Kotka, uznawszy, że pokazała, kto tu rządzi, od tej chwili przestała zwracać uwagę na Szyszkę, wypiła swoje mleczko i majestatycznie poszła na górę, do dzieci. Anna ukucnęła przy obrażonej Szyszce. - Mądra sunia. Grzeczna, kochana sunia. Dobry pies - chwaliła ją, głaszcząc i tarmosząc za kudełki, co mądra, grzeczna i kochana sunia uwielbiała. I od tej pory był spokój, zawieszenie broni i wzajemna tolerancja. Szyszka zaakceptowała też kociaki, które, gdy już zaczęły samodzielnie chodzić i pozwolono im łazić po całym domu, podporządkowały sobie sunię całkowicie, wchodząc jej dosłownie na głowę. Szczeniak natomiast z miejsca uznał się za brata kociąt i najchętniej wtulał się w zbity koci kłębek, by spać razem z nimi. Maluchom to nie przeszkadzało, kotka szczeniaka ignorowała. Kotka otrzymała imię Grejka, od angielskiego „grey”, ponieważ była szaroburopopielata. Kocięta imion nie miały, Anna szukała dla nich domów i uznała, że każdy właściciel sam chciałby jakoś nazwać swojego pupila. „Do ludzi” mogły iść pod koniec października, do tego czasu potrzebowały jeszcze opieki mamy.

Rozdział 18 Karol w końcu pojechał do Warszawy bez Katarzynki. Uznał, że kiedy będą tam razem, nic nie powinno rozpraszać ich uwagi, na taką podróż znajdzie się jeszcze czas po ślubie. Teraz wytyczył sobie plan i zaczął działać. Najpierw poszedł pod adres podany mu przez Jacka. Typowy blok na typowym warszawskim osiedlu na Pradze-Północ. W pawiloniku obok bloku sklep spożywczy, kiosk z prasą i pralnia chemiczna. Zaczął od sklepu. Miał szczęście, za ladą stała dość młoda, wyraźnie znudzona ekspedientka. Była pierwsza po południu, o tej porze zakupy robi niewiele osób. Ci, którzy biegną do pracy, wpadają po jakieś bułeczki przed ósmą, gospodynie domowe przychodzą po produkty na obiad w granicach dziesiątej. Teraz najwyżej zajrzał tu po gumę do żucia jakiś dzieciak wracający ze szkoły. - Dzień dobry, ma pani jakąś dobrą szyneczkę? Na delegację przyjechałem i kolację chcę zjeść w hotelu. I może jeszcze coś dobrego mogłaby mi pani polecić? A wie pani, kiedyś już byłem w tym sklepie i wydaje mi się, że tu jakaś inna pani pracowała. Wiesia czy Wiola, czy jakoś tak - zaryzykował. - A, nie, Wiola to ma kiosk, tu obok. Może po prostu zastąpiła mnie na chwilę, jak musiałam iść do fryzjera. Bo my sobie bardzo pomagamy, to jest bardzo sympatyczna dziewczyna. Karol był w siódmym niebie, trafił po prostu idealnie. - I ładna. Nie taka ładna, jak pani, pani to całkiem jak ta aktorka, ta, no... jak ona się nazywa? - Hi, hi, Magdalena Cielecka, wszyscy mi mówią, że jestem do niej podobna. - To mąż musi być o panią szalenie zazdrosny. - Karol dostrzegł obrączkę na palcu sprzedawczyni. - A ta pani Wiola ma męża? - bezczelnie brnął dalej. No i tak sobie miło gawędzili, aż dowiedział się wszystkiego, co chciał wiedzieć. Że Wiola i Marek nie są małżeństwem, ale formalnych przeszkód nie ma, bo Wiola jest rozwódką, a Marek kawalerem. Że jakoś się nie pobrali do tej pory, bo widocznie nie było im to potrzebne. Że są idealną parą i bardzo miłymi sąsiadami. I że ten Marek jest kierowcą autobusu i pracuje w zajezdni na Stalowej. A także że Wiolka płakała kiedyś, że w ciążę nie może zajść. - Ten jej Marek to bardzo ją kocha. Nawet jak policja wtedy przyjechała, to był za nią! - Jaka policja? A co się stało? - zainteresował się Karol.

I usłyszał opowieść o tym, jak to któregoś wieczoru w mieszkaniu Wioli i Marka wybuchła koszmarna awantura, urozmaicona dzikimi wrzaskami Wioli, tłuczeniem talerzy i innymi równie ciekawymi dźwiękami. „Usłużna” sąsiadka natychmiast zadzwoniła pod 997 z informacją, że „mąż żonę bije” i zakłócają ciszę nocną, wobec czego ona, Malwina Malinowska, życzy sobie natychmiastowej interwencji. Interwencja nastąpiła, a prawda była taka, że w istocie to nie mąż się awanturował, ale jakby odwrotnie. Wiola bowiem, kiedy po raz kolejny stwierdziła, że znowu nie zaszła w ciążę, wyskoczyła z wrzaskiem z łazienki i w jakimś amoku zaczęła ze złością zrzucać talerze ze stołu. Miotała przy tym obelgi na los, swojego pecha - no, wściekała się ogólnie na wszystko i, niestety, dość głośno. Policja spisała protokół - bo wezwanie było - uznali jednak, że wszystko jest w porządku, co zresztą potwierdzili zgodnie i Wiola, i Marek, kajając się mocno za swoje zbyt głośne zachowanie. Potem Karol przeszedł się do zajezdni w której pracował Marek. Wiedział, że go nie zastanie, więc bez obaw zapytał, gdzie może go znaleźć, bo ma do niego pilną sprawę. I znowu właściwie poniósł wywiadowczą klęskę, dowiedział się bowiem, że pan Kacperczak jest w porządku i jako kolega, i jako pracownik. - Widzicie więc sami - opowiadał Karol Annie i Jackowi, pijącym kawę ze słynnych filiżanek Monbijou Rambouillet mecenasa Witkowskiego. - W zasadzie nie ma się do czego przyczepić, poza tym może, że nie są małżeństwem i że ich poziom wykształcenia jest niższy od waszego. Ale dla sądu, gdyby do czegoś doszło, są to szczegóły bez znaczenia. Bo małżeństwem mogą zostać w każdej chwili, a poza tym nikt już teraz - poza Kościołem, oczywiście - nie przykłada do tego żadnej miary. A wykształcenie rodziców też nie ma takiego znaczenia dla przyszłości dziecka, jeśli ci rodzice mogą dziecku zapewnić lepsze wykształcenie od swojego. A mimo komputeryzacji szkół i coraz lepszego poziomu kadry nauczycielskiej na wsi czy w małych miasteczkach, Warszawa zawsze ma tak zwane lepsze przebicie. - To co tu robić, Antoni drogi? - spytała zdenerwowana Anna. - Może spróbować jeszcze raz z tą Wiolą porozmawiać? Może ja bym poszła? Może ją przekonam... Casus Kramer kontra Kramer. Ucho mecenasa drgnęło, wyłapując znany mu prawniczy termin, a ucho jego żony żywo zainteresowanej całą sprawą - drgnęło na przypomnienie głośnego kiedyś filmu. Książki zresztą też. - Sądzę, że ona jest teraz w takim nastroju, że to chyba nic by nie dało, nawet jeśli widziała „Sprawę Kramerów” - odpowiedział mecenas. - Zastanowię się jeszcze, ale sami na

razie nic nie róbcie. Mamy jeden punkt zaczepienia - ta interwencja policji, o której opowiedziała Karolowi tamta kobieta, musiała zostać odnotowana w aktach, zawsze można by wokół tego jakąś historię ułożyć. - Dziadku, dziadku! - krzyczał Florek już od drzwi. - Wiesz, Szyszka znalazła kociaki i ciocia Ania ma teraz pełno kotów w domu, i ona ich nie gryzie, a one jej chodzą po łbie opowiadał jednym tchem wszystko, co widział. Uwielbiał jeździć z ojcem do Sosnówki, bo tam ciągle się coś działo. Tak jak i dzisiaj. - Jacek, kto kogo gryzie i o co chodzi? - Skołowany pan Leon nic nie rozumiał. - Właśnie nikt nikogo nie gryzie - sprostował Jacek i opowiedział ojcu, ale już wyraźnie i po kolei, o nowych mieszkańcach Sosnówki. I wyjaśnił, kto komu chodzi po łbie. O dziwo, w domu Koniecznych nigdy nie było kotów. Może dlatego, że zawsze trzymali psy, a przecież utarło się przeświadczenie, że pies z kotem się nie dogada. Jednak pan Leon przypomniał sobie, że jak był dzieckiem, to w domu jego rodziców żyła cała gromada różnych zwierząt. I jakoś psy z tymi kotami się nie kłóciły. A on, mały wówczas Leoś, miał takiego ulubionego kotka, czarno-białego - pamiętał go do dziś. Zawsze wieczorem zostawiał otwarte okno, a kotek właził w nocy do łóżka i mruczał przyjemnie. Zastanowił się teraz przez chwilę, czemu to teraz w ich domu żadnego kota nie ma. Bo są psy? Psy można nauczyć, żeby kota nie ruszały. A kot przecież nie taka gapa, żeby - jeśliby coś się działo - nie uciec przed psem. - Dziadku! Dziadku! - krzyczał dalej Florek, zadowolony, że ojciec skończył mówić i teraz on może dalej przekazywać dziadkowi najnowsze informacje. - Nie krzycz tak - odruchowo pouczył go ojciec, ale po chwili machnął ręką zadowolony, że chłopiec zachowuje się jak każde normalne dziecko - i oby tak zostało. - No co, wnusiu, co? - dopytywał się pan Leon. - Słucham cię. - Bo wiesz, te małe kociaczki są takie śliczne. I śmieszne. I lubią mnie wszystkie, bo bez przerwy na mnie właziły. Ale jeden jest najpiękniejszy. Cały czarny. I ma biały kołnierz i białe smugi na futerku. I białe końce łapek. - No więc cały czarny czy czarno-biały? - zaśmiał się dziadek, mrugając do Jacka. Obydwaj byli zadowoleni z ożywienia chłopca. - I, dziadku... - Florek znowu prawie krzyczał. - Ciocia Ania powiedziała, że jak się zgodzisz, to będę mógł tego kotka wziąć do domu... - zakończył już prawie szeptem, patrząc z ukosa na ojca. - Jak dziadek się zgodzi, tak? - obruszył się Jacek. - A ja? Dlaczego dopiero teraz się o

tym dowiaduję? Oj, porozmawiam sobie z ciocią Anią - powiedział niby groźnie, ale odwrócił się do okna, żeby ukryć uśmiech. Spryciara z tej cioci Ani, nie ma co. - Tato, dziadku, no... - Florek już nie wiedział, do kogo się zwrócić. - Proszę, tylko nie krzycz czasem na ciocię. Bo... gdyby ona na przykład przez ciebie płakała, to ja bym, ja bym... - zaplątał się i umilkł. - Bo ja ją kocham - wyznał nagle i zaczerwienił się cały. Ja przecież też, pomyślał Jacek, ale oczywiście nie wypowiedział tego na głos. - A będziesz się nim opiekował? - spytał dziadek. - I nauczysz Kajtka, żeby go nie ganiał? Florek skwapliwie kiwał głową przy wszystkich pytaniach. - Dziadku, a czy on będzie mógł mieć Kleks na imię? - Chłopiec podskakiwał uradowany. - Tylko wiesz, nie zmartw się, ale ten kotek dopiero w październiku będzie mógł u nas mieszkać. Na razie jeszcze musi być z mamą. - To znaczy, że się zgadzacie? I mogę wziąć Kleksa? - krzyczał znowu. Jacek skinął potakująco głową w stronę Florka i od razu zadzwonił do Anny, prosząc ją, żeby zatrzymała czarnego kociaka z białym kołnierzykiem, białymi smużkami na futerku i białymi skarpetkami. - Kociak ma na imię Kleks i będzie należał do naszej rodziny - zakończył rozmowę. Florek zawojował dziadka absolutnie i teraz już wszyscy chcemy mieć kota. - Załatwione, cieszę się - podsumowała Anna. Czarno-białe kocię pierwsze znalazło dom. * Pan Leon postanowił wziąć w swoje ręce sprawy rodziny. Znał całą sytuację, bo Jacek opowiadał mu o wszystkim na bieżąco. Wiedział, że dziadek bardzo kocha Florka i martwi się o niego. Pan Leon Konieczny tylekroć „przypadkiem” przechodził obok domu Bonieckich, aż wreszcie spotkał Wiolę wracającą ze sklepu. - Dzień dobry, Wiolu, jak dobrze, że cię spotykam - powiedział. - A właściwie szczerze ci się przyznam, że specjalnie czekałem tu na ciebie. Czy zechcesz ze mną porozmawiać? - Jacek cię przysłał? - spytała najeżona. - Skąd - odparł pan Leon. - Gdyby wiedział, że wpadłem na taki pomysł, chyba by mnie na klucz w domu zamknął. Nawet chciałem cię prosić, żebyś mu o naszej rozmowie - bez względu na to, jak ona się zakończy - nic nie mówiła. No to jak będzie? - zapytał. - Dobrze, spotkajmy się jutro przy kapliczce, o dziewiątej rano.

- Dziękuję, że zechciałaś przyjść - powiedział pan Leon, siadając na ławeczce obok kapliczki. - Chciałbym umieć dobrze wytłumaczyć to, co powinienem ci powiedzieć, ale wiesz, że jestem tylko prostym człowiekiem i przemawiać nie potrafię. Kocham tylko Florka nad życie i wiem, że ty też go kochasz. I nigdy nie chciałabyś jego krzywdy. Nie gniewaj się, będę mówił to, co myślę, bo uważam, że w przeciwnym razie nasza rozmowa nie ma sensu. Nie zamierzam cię do niczego zmuszać ani robić ci wyrzutów, proszę tylko, żebyś wysłuchała tego, co chciałbym powiedzieć. I nie przerywaj mi, bo raz jeszcze powtarzam, że przemawiać nie umiem, a jak się zatnę, to już nic z siebie nie wykrztuszę. I pan Leon opowiedział Wioli wszystko po kolei - co się działo, kiedy ona wyjechała z Towian. Jak mały Florek płakał całymi dniami, wypytując, gdzie jest mama i dlaczego nie wraca. Jak szukał jej po nocy, bo w jego pokoju w szafie siedział potwór, którego tylko mama mogła przegonić. Jak płakał, bo bolał go brzuszek po zjedzeniu zbyt dużej ilości śliwek. I nie chciał, żeby tata go pocieszał. Jak myślał, że to na pewno przez niego, bo był niegrzeczny, nie sprzątał zabawek i nie chciał myć zębów. A potem zaczął obwiniać ojca, że mama pewnie odeszła przez niego, bo był dla niej niedobry. Jak Jacek nie mógł znieść tego wszystkiego i zaczął pić. I pił tak przez półtora roku, a może piłby dalej, gdyby nie fakt, że kiedyś rzucił w niego, Leona, stołkiem, co zobaczył Florek i prawie uciekł z domu. Jak Jacek się z tego swojego alkoholowego ciągu otrząsnął. Wreszcie opowiedział, kim jest Anna, jak trafiła do Florka i jak w końcu malec ją pokochał. Opowiedział, jaka dobra jest Anna, jak pomogła Dyziowi i że ludzie w Towianach ją lubią. Że pokochali się z Jackiem i mają zamiar się pobrać. Ale chcą być pełną rodziną, z Florkiem. Opowiedział, jakie wrażenie na chłopcu zrobiło niedawne spotkanie z Wiolą. On teraz się boi, że jego świat znowu się rozpadnie, że ktoś go gdzieś zabierze od jego najbliższych, a niestety ona, Wiola, chociaż matka, obecnie do jego najbliższych nie należy. I opowiedział wreszcie, że podsłuchał, jak Anna rozmawiała z Florkiem i tłumaczyła mu, że matkę ma się w życiu tylko jedną i że jego matką jest i zawsze będzie Wiola, która z pewnością bardzo go kocha. I choć bardzo go skrzywdziła, nie zrobiła tego celowo, zrobiła coś, co wtedy zrobić musiała. Ludzie często robią błędy, chociaż nie chcą ich popełnić, i potem bardzo tego żałują. Czasem można taki błąd odkręcić, a czasem nie. I gdyby on, Florek, kiedyś, prędzej czy później, chciał się spotkać ze swoją prawdziwą mamą i znowu ją widywać, nikt nie będzie miał nic przeciwko temu. - Florek teraz mówi, że cię nienawidzi, bo jeszcze cały czas czuje się porzucony i skrzywdzony przez ciebie. Kiedyś to minie, bo taka jest ludzka natura. Jest twoim dzieckiem i

w końcu to do niego dotrze. Ale teraz zostaw go w spokoju, bo zrobisz mu jeszcze większą krzywdę, niż ta, która już się stała. I jeszcze tylko ci powiem, że wiemy o tamtej awanturze, kiedy sąsiadka wezwała policję. I choć może to poniżej pasa, w razie czego mecenas Witkowski nie zawaha się przed wyciągnięciem tej sprawy w sądzie. A zrobi z niej aferę na miarę światową. Każdy sąd przyzna, że taka matka - histeryczka, nieodpowiedzialna, gwałtowna - nie będzie dobrą opiekunką dla dziecka. Dla dziecka, które już raz zostało przez nią skrzywdzone. To tyle chciałem ci powiedzieć - zakończył pan Leon, rękawem wycierając czoło. Wiola zaczęła płakać już po jego pierwszych słowach i płakała cały czas. Dziadek Florka widział to, ale celowo nie zwracał uwagi na jej łzy. Miał wrażenie, że dobrze rozegrał sprawę i że jego przemowa trafiła Wiolce do przekonania. Znał ją trochę, w końcu kilka lat mieszkali pod jednym dachem. I wiedział, że nie jest ona złą, pustą lalką czy też głupią smarkulą. Była po prostu nieszczęśliwa i zagubiła się trochę. A teraz pechowo nie mogła mieć drugiego dziecka i miłość macierzyńska, która tkwi w każdej kobiecie, zwróciła się z powrotem ku Florkowi. Wiola po prostu nie pomyślała, że znowu zrobi mu krzywdę. Widziała tylko siebie i swój problem. Jednak mimo że przemowa pana Leona rzeczywiście poruszyła w niej jakąś strunę, szczególnie podczas opowiadania o uczuciach Florka, to - gdy Wiola usłyszała, jaka to dobra i szlachetna jest ta cała Anna - zaczął ją trafiać szlag i poniosło ją znowu. - A gówno! - wrzasnęła, przestała płakać i zamieniła się w roztrzęsioną jędzę. - Nie oddam jej Florka! Mamusia zastępcza, cholera jasna! Szlachetnie mojemu dziecku opowiada o jego mamie. A dziecko ode mnie ucieka. Więc co? Więc nastawione jest, no nie? Nie oddadzą Florka po dobroci, to będzie proces. A policją mnie nie straszcie, bo wtedy nic się nie stało. Jakaś głupia starucha zadzwoniła, że u nas jest za głośno. Policja przyjechała i tylko się z tego uśmiała. - Ale protokół spisali, prawda? - zapytał pan Leon. - Wsadźcie sobie w cztery litery ten protokół, a ty się odczep ode mnie. Wszyscy się odczepcie! - wrzasnęła i znowu płacząc, zerwała się z ławki. Pobiegła przed siebie, w stronę lasu. Dziadek Leon zwołał naradę rodzinną. Przyjechała Anna, przyszedł Tadzik z żoną, oczywiście Czesio, a także Karol, zaangażowany przecież w całą sprawę. Florek był w tym czasie w szkole, dziadek Leon nie chciał, żeby dziecko słyszało całą tę historię. Gdy wszyscy już, zaciekawieni do ostatnich granic, siedzieli przy stole, dziadek podał swoją ulubioną herbatę, z własnoręcznie uzbieranymi i wysuszonymi na słońcu malinami, i

opowiedział o spotkaniu z Wiolą. Wziął całą winę na siebie, że działał w sekrecie, na własną rękę, bez porozumienia z nimi. Przyznał, że boi się śmiertelnie, iż z tej jego misji nic nie wyjdzie. - Ale pomyślałem - tłumaczył - że już gorzej być nie może. Postanowiłem spróbować, bo wiem, że Wiolka nie jest podłą, bezmyślną histeryczką. Wydawało mi się, że jeśli będę mógł jej to wszystko wytłumaczyć, to zrozumie. I będzie dobrze. Ale chyba coś schrzaniłem, bo chociaż już zaczęło mi się wydawać, że coś do niej trafiło, raptem wściekła się, nawrzeszczała na mnie i pognała przed siebie. Krzyczała przy tym, że dziecka nie odda i do sądu pójdzie. Nawet się nie przestraszyła, kiedy powiedziałem, że wiemy, że policja u nich była. No więc przepraszam bardzo... Anna wstała i objęła pana Leona za szyję. - Proszę się nie martwić, może jednak coś z tego, co pan jej mówił, do niej trafi. Jak nie dziś, to jutro. Na razie już nic nie możemy zrobić, musimy spróbować żyć tak, jak gdyby nic się nie wydarzyło. Przekażę to wszystko mecenasowi Witkowskiemu, żeby spróbował się przygotować na ewentualny proces. A nawet gdyby miało dojść do rozprawy, nie wierzę, żebyśmy przegrali. Są różne odwołania, apelacje i zanim jakiś wyrok zapadnie, mały zdąży już dorosnąć - zażartowała, choć wcale nie było jej do śmiechu. * do: [email protected] Małgoniu, martwię się. Ta cała Wiola zniknęła tak nagle, jak przyjechała. Rozmawiała z panem Leonem i nagle w trakcie rozmowy zerwała się i pognała przed siebie w stronę lasu. W domu nikt jej nie widział, ten cały Marek szukał jej wszędzie, zajrzał nawet do Koniecznych. Nawet do Kajdanowicza [to nasz komendant policji] poszedł i w szpitalu szukał, bo się bał, że może wpadła pod samochód czy miała jakiś inny wypadek. Ale nikt nic nie wiedział, nikt jej nie widział, a Wiolka wsiąkła. Potem się okazało, że po tej rozmowie z panem Leonem wpadła do domu, złapała torebkę i tak, jak stała, pojechała do Warszawy, nikogo nie powiadamiając. Więc teraz w dalszym ciągu nie wiemy, na czym stoimy, co dalej. Jacka mocno to gryzie, choć stara się niczego nie okazywać. Kurczę, nigdy nie może być miło i spokojnie, szlag by to... Uściski, Małgośku - Twoja A. * Jednak w rzeczywistości nie było tak, że Wiola złapała torebkę i pojechała do Warszawy. Owszem, złapała torebkę, ale w autobus wsiadła nieco później. Najpierw pobiegła do szkoły Florka.

W szkole, mimo wakacji, trwały zajęcia. Czynne było tak zwane przedszkole wakacyjne, zorganizowane przez kierownictwo szkoły w porozumieniu z władzami gminy. Rodzice dzieci uczęszczających do tego przedszkola zgodzili się uiszczać określone opłaty, gmina też trochę pieniędzy przeznaczyła na ten cel - i dwie nauczycielki, na zmianę, prowadziły zajęcia, ku zadowoleniu wszystkich stron. Zadowolona była też Jola Korsak, zatrudniona w tym czasie jako pomoc dorywcza, z „tytułem” sekretarki, z którego była niesłychanie dumna. Wiola, nakręcona adrenaliną, wpadła do środka, odnalazła sekretariat i wtargnęła tam bez ceremonii. - Jestem matką Floriana Koniecznego. Muszę się natychmiast widzieć z synem oznajmiła od progu. - On ma tu zajęcia - dodała. - Ale, proszę pani... - próbowała coś powiedzieć sekretarka. - Przecież chyba powiedziałam wyraźnie, prawda? - syknęła wściekle Wiola. Natychmiast to znaczy natychmiast. Proszę mi w tej chwili powiedzieć, gdzie mogę znaleźć swoje dziecko! Przerażona i zakrzyczana sekretarka, dziewczyna niespełna dwudziestoletnia, niemająca nigdy do czynienia z rozszalałą harpią, pogrzebała w jakichś papierach i udzieliła Wioli informacji, gdzie odbywają się zajęcia. Wiola wtargnęła jak huragan do wskazanej jej sali i rozejrzała się wokoło. W trzeciej ławce, w rzędzie pod oknem, siedział Florek. Dopadła do niego, nauczycielka była jak sparaliżowana i nie zareagowała, Florek tylko skulił się, jak mógł, usiłując wejść pod ławkę, ale matka trzymała go już za bluzę. - Powiedz ojcu, że albo odda cię dobrowolnie, albo wnoszę sprawę do sądu. Nie będę się patyczkować. A ty - opanowała się i puściła chłopca, który trząsł się cały i łapał powietrze jak ryba - będziesz nareszcie mieszkał z mamusią, jak być powinno. O swoim tatusiu możesz zapomnieć! Florek nareszcie wydobył z siebie głos i krzyknął ile sił w płucach: - Nie chcę z tobą mieszkać! Ja chcę zostać z tatą! - I rozszlochał się wniebogłosy. Nauczycielkę odblokowało i ruszyła w stronę Wioli, ale ta - tak szybko, jak przed chwilą się pojawiła, tak teraz w okamgnieniu się zdematerializowała. Florek natomiast chwycił swój plecaczek i wypadł ze szkoły. Wychowawczyni szybko pobiegła za nim, ale zobaczyła tylko kurz na drodze. Florka nie było już widać. Wróciła więc do klasy. - Dzieci, za chwilę przyjdę - powiedziała. - Proszę otworzyć książki na stronie dwunastej i obejrzeć rysunki. Porozmawiamy o nich, jak wrócę.

Poszła szybko w stronę gabinetu, z którego wyglądała już bardzo zmartwiona i przejęta Jola Korsak. Cała ta awantura nie odbywała się cicho, tym bardziej że Wiola, wpadając do klasy, nie zamknęła za sobą drzwi. - Ona... - jąkała się biedna dziewczyna. - Ona... - Dobrze już, nic nie mów, popilnuj moich dzieciaków, bo muszę zadzwonić. Nauczycielka stanowczo ucięła wszelkie próby wyjaśnień - cóż, mleko już się rozlało. Zatelefonowała do Jacka i opowiedziała mu całą historię. A Wiola - dopiero po tym incydencie - wsiadła do autobusu i pojechała do Warszawy. Naczekała się na ten autobus trzy godziny, nie mając nawet pojęcia, że Marek szuka jej wszędzie. Markowi natomiast nie przyszło do głowy, żeby sprawdzić na dworcu autobusowym. Pewnie nawet nie wiedział, że takowy istnieje w Towianach. A Wiola nie wiedziała, co rozpętała swoim napadem na syna. Napadem, którego powoli zaczynała się wstydzić...

Rozdział 19 Joanna, córka mecenasostwa Witkowskich, mieszkała w Gdańsku już przeszło dwadzieścia lat. Wyjechała tam na studia, wybrawszy - oczywiście, a jakżeżby inaczej prawo. Potem, normalną koleją rzeczy, poznała na tych studiach swojego przyszłego męża Norberta Markowskiego (ona zaczynała studia, gdy on prawie kończył - był od niej starszy o cztery lata), pobrali się, urodziło im się dwoje dzieci - Marcin w 1998 roku i Magdalena w roku 2000. Czas mijał, dzieci rosły, ale ich rodzice, niestety, zdążyli się już rozwieść - ot, życie po prostu. Joanna, namawiana przez rodziców do powrotu do Towian i pracy, a w zasadzie współpracy z ojcem w jego kancelarii, tylko się roześmiała. - Mamo - tłumaczyła pani Krystynie, która była najgorętszą orędowniczką takiego właśnie rozwiązania - czy wyobrażasz sobie, że moje dzieci zamienią Gdańsk na Towiany? No, pomyśl sama. Pani Krystyna pomyślała... i oboje przestali namawiać Joannę do powrotu. Ale pan mecenas nie mógł tego córce zapomnieć. I nawet nie chciał jeździć do niej w odwiedziny. - Niech oni tu przyjadą - mówił. - Takiej przyrody tam nie mają. A zmiana klimatu też im dobrze zrobi, bo od tej morskiej wilgoci tylko reumatyzmu dostaną. I nie dał sobie wytłumaczyć, że w samym Gdańsku w zasadzie morskiego klimatu raczej nie ma. Nie chcą przyjechać, to nie, on też jeździć nie będzie. A poza tym przecież ma na głowie kancelarię i całe Towiany, z przyległościami zresztą. Żona niech sobie tam jeździ, proszę bardzo. No więc w rezultacie widywali się dość rzadko. Raz w roku Joanna przywoziła dzieci na święta - ale właściwie też nie zawsze. W tym roku na przykład zapowiedziała, że nie przyjadą, bo wykupiła jakiś okazyjny pakiet świąteczno-noworoczny w Słowacji i tam spędzą Gwiazdkę i sylwestra. W zamian łaskawie zaproponowała, że przyjadą w lecie, na dwa ostatnie tygodnie sierpnia, jeśli można oczywiście. Mecenas był bliski odpowiedzi, że nie można i bez łaski, ale spojrzał na żonę i zmienił zdanie. Oczywiście, zapraszają i bardzo się cieszą, oznajmił potulnie. Potem pani Krystyna, słysząc, jak mąż z bezsilnej złości zgrzyta zębami, dzielnie starając się nic nie mówić, zaproponowała mu, żeby zjedli dziś obiad w „Rybeńce”, do której ona - jego żona - go zaprasza. To mecenasa nieco udobruchało, bo „Rybeńka” zawsze

poprawiała mu humor. * Po kolacji Joanna oznajmiła dzieciom, że musi im coś powiedzieć. Obydwoje zrobili swoje słynne miny wyrażające bezgraniczną niewinność. - My nic nie zrobiliśmy - oświadczyli chórem. - To Maciek pierwszy pociągnął Magdalę za kitkę, więc ja go tylko kopnąłem - wyjaśnił na wszelki wypadek Marcin. - Przecież zawsze mówisz, że mam się opiekować młodszą siostrą. - Tak, mamo, a jak Maciek chciał Marcina uderzyć, no, przecież ja to widziałam zachłystywała się Magda - to ja go złapałam za rękę i ugryzłam. Ale lekko, tylko przez chwilę krew mu leciała. O Boże, jęknęła w duchu Joanna, że też jeszcze matka Maćka nie przybiegła do mnie ze skargą, to doprawdy dziwne! Nie mogła wiedzieć, że matka Maćka po prostu machnęła ręką na żale syna, mówiąc: - Życie jest brutalne, synku. Oczywiście, nie wolno nikogo bić ani gryźć, ani kopać. Ale przecież cię znam, taki całkiem niewinny nie byłeś, prawda? Maciek może i był urwisem, rodzicom jednak udało się wpoić mu elementarne zasady uczciwości. Spuścił więc teraz głowę, a właściwie tylko lekko nią pokiwał - i wystarczyło. Sprawa zakończona. - Dzieci! - westchnęła Joanna. - Tyle razy wam powtarzałam, że nie wolno... a co tam, same wiecie, czego nie wolno. Więc jeśli wam to powiem znowu, nic się nie zmieni, nie? - Mama, ale my... - zaczęła Magda, bardziej wygadana z nich dwojga. Joanna jednak uniosła rękę do góry, nie dając córce skończyć. - Zdaje się, że to ja mam wam coś do powiedzenia, więc proszę mi tu siadać i słuchać. No i opowiedziała im o planach świąteczno-sylwestrowych, czyli o dziesięciodniowym wypadzie na Słowację, wzbudzając tą opowieścią entuzjastyczne okrzyki i podskoki zachwyconego rodzeństwa. - Poczekajcie, to nie wszystko. - Joanna zaczęła się trochę wahać, bo teraz miała nastąpić mniej atrakcyjna część opowieści. Otóż już od jakichś dwóch miesięcy dzieci planowały, po uprzednim uzyskaniu zgody mamy, oczywiście, wyjazd w góry na obóz organizowany przez szkołę. Właśnie na ostatnie dwa tygodnie sierpnia. Ponieważ jednak pakiet świąteczno-noworoczny, promocyjny wprawdzie, jednak dość kosztowny, pochłonął wakacyjne oszczędności, Joanna musiała powiadomić szkołę, że

rezygnuje z wysłania swoich dzieci na sierpniowy obóz i prosi o skreślenie ich z listy. I teraz właśnie musiała im to oznajmić - że zamiast na obóz z kolegami, pojadą do Towian, do dziadków, z mamą. Jakoś jej ta wiadomość przeszła w końcu przez gardło, a reakcja dzieci - no cóż, była taka, jakiej należało się spodziewać. Maciek i Magda nie płakali, o nie, już dawno uznawszy, że na jakieś tam płacze są za duzi. Jej dzieci się obrażały! I to było o wiele gorsze. Tak więc teraz, usłyszawszy o zmianie planów wakacyjnych, obydwoje wstali z krzeseł i z kamiennymi minami pomaszerowali do swoich pokoi. Joanna poszła posłuchać, co tam się dzieje. Z pokoju Marcina dolatywały elektroniczne odgłosy jakiejś walki toczonej na komputerze. Ale zza drzwi Magdalenki nie dochodziły żadne dźwięki. Nic. Po prostu totalna cisza. I to Joannę zaniepokoiło. Zapukała cichutko - raz i drugi - i nie doczekawszy się odpowiedzi, powoli uchyliła drzwi. Jej córka (jej malutka kochana córeczka) siedziała na tapczanie, przytulając mocno do siebie ukochanego misia i wpatrywała się tępo w ścianę. - Magdziaczku! - szepnęła jej matka. - Mogę wejść? Cisza. Cisza i bezruch. Cóż, Joanna weszła jednak i usiadła obok córki na tapczanie. Magda posunęła się lekko, robiąc matce miejsce, co Joanna uznała za wielki sukces. - Magdalku, widzisz, czasami w życiu tak jest, że trzeba coś wybrać - rozpoczęła tłumaczenie. - Dziadkowie bardzo was kochają i ogromnie im przykro, że tak rzadko się widujemy. Są już dość wiekowi i martwię się o nich. Wiesz, gdyby któremuś z nich coś się stało, nigdy bym sobie nie darowała, że tak rzadko do nich jeździłam. No i w tym roku nie spędzimy z nimi świąt, więc po prostu nie mogłam odrzucić ich zaproszenia na sierpień. Magda westchnęła i poprawiła się na tapczanie. Jeszcze mocniej przytuliła misia, chyba dlatego, żeby zniechęcić matkę, która zrobiła taki ruch, jakby chciała ją objąć. Joanna na szczęście właściwie odczytała ten niemy sygnał córki i jej nie dotknęła. Milczała. - Mamo, a oni nie mogą tu przyjechać? Teraz na przykład? Posiedzieliby trochę z nami i wszystko byłoby w porządku - całkiem logicznie spytała Magda. Pewnie, że mogliby, pomyślała Joanna. Gdyby tylko tata nie był taki uparty... - Nie mogą, córeczko - odpowiedziała (przecież nie powie córce, że dziadek „się zawściekł", jak mawiała pewna koleżanka Joanny). - Widzisz, dziadek prowadzi własną kancelarię adwokacką i nie może zostawić klientów. A babcia była u nas trzy miesiące temu, ale nie może tak często zostawiać dziadka samego. Posłuchaj, w lipcu jedziecie przecież na kolonie, na trzy tygodnie - tłumaczyła dalej. - A na początku sierpnia mamy w planie wyjazd pod namiot do Kamiennego Potoku, zapomniałaś? Na ten obóz ze szkołą pojedziecie za rok,

już się dowiadywałam, na pewno będzie zorganizowany. - Hurra! - Magda, już udobruchana, podskoczyła na tapczanie. - To ja teraz pójdę to wszystko Marcinowi wytłumaczyć, ty się, mama, już niczym nie martw. - Dziękuję, jesteś moją ukochaną córeczką. Joanna przytuliła Magdę, która tym razem nie stawiała oporu. - Uff - sapnęła - dzieci... ciężki kawałek chleba. - No, ale bez nich cóż wart byłby świat, pomyślała refleksyjnie córka mecenasa Witkowskiego i roześmiała się z tego swojego filozofowania.

Rozdział 20 Jacek wpadł do domu, od progu wołając Florka. - Nie ma go. - Z kuchni wyjrzał zdziwiony tata Konieczny. - Nie wrócił jeszcze z zajęć. Stało się coś? Czemu tak krzyczysz? Jacek wybiegł z domu, zostawiając osłupiałego pana Leona bez odpowiedzi. Pobiegł w stronę szkoły, szukając syna po drodze. Szkoła była niedaleko domu Koniecznych, tak więc Jacek całą drogę przebył w kilka minut, ale - choć rozglądał się bardzo uważnie - Florka nigdzie nie dostrzegł. Wpadł do budynku, odszukał wychowawczynię Florka, jednak ona też nie widziała chłopca od momentu, gdy wybiegł ze szkoły. Może jest w Sosnówce, przeszło przez myśl Jackowi, chociaż w głębi duszy wiedział, że gdyby tak było, Anna natychmiast by do niego zadzwoniła. Wyciągnął jednak z kieszeni komórkę i nacisnął klawisz szybkiego wybierania. - Halo? - Usłyszał trochę niepewny głos pani Irenki. - Tu pensjonat Sosnówka, słucham. - Irenko, a gdzie Anna? - Jacek nie bawił się w przedstawianie, wiedział, że gospodyni pozna go po głosie, a poza tym był mocno zdenerwowany i nie chciał tracić czasu na zbędną gadaninę. - Czy jest u was Florek? - wydyszał w słuchawkę, nie dając Irenie dojść do słowa. - Nie, Florka nie ma, przynajmniej nic o tym nie wiem, nie widziałam go. A miał u nas być? Anna poszła na chwilę do Dyzia, telefon zostawiła na stole w kuchni, więc jak dzwoniło, to odebrałam - tłumaczyła pani Malinka. - Irenko, posłuchaj, to bardzo ważne - przerwał jej Jacek. - Czy mogłabyś pójść z tym telefonem do Anny? Muszę z nią pilnie porozmawiać - poprosił. - Tak, już właśnie idę - odparła pani Malinka i po chwili w słuchawce zabrzmiał głos Anny. Jacek opowiedział jej to, czego się dowiedział od nauczycielki. - Florek gdzieś pognał, w domu go nie ma, miałem nadzieję, że może przybiegł do ciebie. Choć właściwie... - zamyślił się Jacek przez chwilę - przecież to dziesięć kilometrów, więc może idzie do ciebie, ale jeszcze nie dotarł. Nie ruszaj się z domu, wsiadam w samochód i już tam jadę. - Rozłączył się, zanim Anna zdążyła wyjaśnić, że nie miała zamiaru ruszać się z domu. Niestety, Jacek po drodze nie spotkał Florka. Siedzieli z Anną na ganku, zdenerwowani i zmartwieni, czekając na chłopca - tłumaczyli sobie bowiem, że malec idzie przez las,

dlatego Jacek nie spotkał go po drodze. W domu go nie było, nie było go też u wujka Tadka, nie było go u najlepszego kolegi, Michała Tarnowiaka, który mieszkał trzy domy za Koniecznymi i z którym Florek chodził na zajęcia. Nie było go nigdzie i nikt go nie widział - Jacek z Anną obdzwonili wszystkich znajomych, łącznie z księdzem Andrzejem i komendantem Kajdanowiczem. Wszyscy obiecali, że rozejrzą się po mieście, ale Jacek był zrozpaczony. - Przecież Florek nie chodziłby, ot, tak sobie, po mieście. To do niego niepodobne. Coś się musiało stać. Nie wiedzieli, co mają robić - siedzieć i czekać, bo może jednak chłopiec dotrze do Sosnówki? Jechać do Towian i sprawdzać tam każdy kamień? Ale właściwie dlaczego Florek miałby chodzić gdzieś po Towianach, zamiast wrócić do domu? - A może ona go porwała i wywiozła? - Ta straszna myśl przyszła do głowy Annie, więc wypowiedziała ją głośno. I zaraz tego pożałowała, patrząc na Jacka. - Nie - zaprzeczyła zdecydowanie - przecież Wioli nie ma w domu. Przecież ten jej Marek wszędzie jej szuka, był nawet u Kajdanowicza. - Ależ Aniu, gdyby go porwała, to nie wracałaby do Bonieckich, pewnie pojechała do Warszawy, tam go wywiozła. - Jacek poderwał się z fotela stojącego na ganku i pobiegł do samochodu. - Poczekaj! - krzyknęła Anna. - Powiem tylko Irenie, że wyjeżdżamy. Pani Irena zapowiedziała, że nie ruszy się na krok z Sosnówki, bo może jednak Florek tu przyjdzie. Anna machnęła tylko ręką na znak, że słyszy i pochwala - i wskoczyła do samochodu. Prawie w biegu, bo Jacek ze zdenerwowania ruszał już z kopyta. Podjechali z piskiem opon pod dom Bonieckich. Słysząc warkot samochodu, z domu wybiegli zarówno rodzice Wioli, jak i Marek, wszyscy zaniepokojeni zaginięciem Wioli. - Nie ma tu Florka? - Jacek wyskoczył z auta i z rozmachem otworzył furtkę, robiąc ruch, jakby chciał wejść do środka. Widząc jednak osłupienie na twarzach całej trójki, zawahał się i przystanął. - Florka? Tu? - zdziwił się Marek, bo Bonieckich zamurowało. - To chyba ostatnie miejsce, w którym mógłby być. A co, on też przepadł? - zapytał i zmarszczył brwi, bo pomyślał o tym samym, o czym myślała Anna. - Cholera, może Wiola... - nie dokończył. - Właśnie - wpadł mu w słowo Jacek - może Wiola... Byłeś na dworcu? Sprawdzałeś autobusy? - pytał gorączkowo. Marek wyjął z kieszeni telefon i zadzwonił na komórkę Wioli. Nie odpowiadała.

Napisał więc esemesa: „Florek zaginął. Czy jest z tobą? Odpowiedz, proszę”. - Już dzisiaj nie ma autobusu do Warszawy - odezwał się stary Boniecki. - Więc nie ma po co na dworzec jeździć. Jak miała pojechać, to już pojechała - zakończył przemowę, odwrócił się i wszedł do domu. Nie chciał, żeby ktoś widział jego bezsilną wściekłość. Już on tej swojej córce da... jak tylko się znajdzie! * - Pani Jadwisiu, słyszałaś pani? - Władysława Karmelakowa, zadowolona ze spotkania, złapała gospodynię księdza za rękaw. - Oj, aleś mnie, kochaniutka, wystraszyła. - Pani Jadwisia aż złapała się za serce i zasapała z oburzenia. - A cóż to takiego się stało? - No, jak to co? Toć ten najmłodszy Koniecczak, Florek, gdzieś zaginął. - Żona właściciela „Rybeńki” aż ręce zatarła z uciechy. Nie cieszyła się dlatego, że chłopiec zaginął, skądże - dzieci przecież generalnie lubiła - tak przynajmniej mówiła, chociaż... dowodów jako żywo na to nie było. Cieszyła się głównie dlatego, że mogła podzielić się taką sensacją z kimś, kto jeszcze nic nie wie. A przecież nie ma nic przyjemniejszego, jak oświecanie... - O, Chryste Przenajświętszy! - Pani Jadwisia aż się przeżegnała. - Jak to zaginął? No i z ust pani Karmelakowej popłynęła opowieść, jak to Florek ze szkoły wyleciał, bo tam, do tej szkoły, ta jego matka przyszła. Tak, tak, ta Wiola, co go porzuciła i od Jacka Koniecznego za takim jednym do Warszawy pojechała. I jak Florek wyleciał ze szkoły, tak żywy duch go już nie widział. - Matko Bosko Częstochowsko! - Pani Jadwisia aż złożyła ręce. - A może go kto porwał, co? Wiesz kochana, teraz takie straszne rzeczy się dzieją. Predofile różne chodzą... - Pedofile chyba - niepewnie poprawiła pani Władysława, przerywając pani Jadwisi, ale ta, nakręcona, nawet tego nie zauważyła. - Dzieci porywają i potem więżą... tego... więzią... no, trzymają w zamknięciu. I wykorzystują - zachłystywała się gospodyni proboszcza święcie oburzona. - Widziałam w telewizji. - A tak, tak, ja też widziałam - odparła pani Karmelakowa. - Nawet księża dzieci wykorzystują, właśnie to widziałam. - No co też pani! - Panią Jadwisię zatkało. - Jacy księża? To może jeszcze powiesz, kochana, że nasz ksiądz Andrzej Florka porwał? Ale zaraz, zaraz, ten Koniecczak to chyba dzwonił do księdza Andrzeja, teraz pamiętam. No, jeśli on myślał, że ksiądz mu syna porwał, to ja tam zaraz idę. I wygarnę wszystko, co już dawno ktoś powinien mu wygarnąć. Najpierw

z tą całą Wiolą, córką tego przebrzydłego komucha, bez ślubu kościelnego żył. Potem dopuścił do tego, żeby matka od dziecka uciekła. A teraz naszego księdza będzie szkalować. Niedoczekanie! - I pani Jadwisia odwróciła się, gotowa lecieć do Koniecznych z wielką awanturą. - Czekaj, czekaj, kochana! - Pani Władysława opamiętała się nieco. - Nikt nie mówi przecież, że ksiądz Andrzej ma cokolwiek wspólnego z zaginięciem tego małego. Nasz ksiądz dusza człowiek jest, wszyscy w Towianach to wiedzą. Nawet te bezdomne ptaki i ślimaki dokarmia, więc gdzieżby tam mógł dziecko skrzywdzić. A Koniecczak do księdza dzwonił, bo chyba tego syna wszędzie szuka. I wszystkich dookoła pyta, nie? Bo ja bym tak robiła. - No, rzeczywiście. - Pani Jadwisia trochę ochłonęła. - Ale dzieciaka szkoda, ze ślubu kościelnego czy nie kościelnego, dzieciak przecież niewinny. Wiesz co, kochana? Może ja tak do szpitala polecę i popytam, bo jakby, go coś przejechało, to może tam gdzieś leży na izbie przyjęć i nikt nie wie, że go szukają. Pani Jadwisia odwróciła się na pięcie i potruchtała w stronę szpitala. A pani Władysławie przyszło do głowy, że przecież gdyby dziecko z wypadku trafiło do szpitala, to ktoś by ojca powiadomił chyba. Konieczni byli dość znani w mieście, więc Florka ktoś by na pewno rozpoznał. Czyli pani Jadwisia niepotrzebnie tam leci. Pani Władzia poszła więc za nią. * - Jak to: zaginął? - W głosie Wioli, która zadzwoniła do Marka, zabrzmiały nuty histerii. - Wiolka, gdzie ty jesteś? - zapytał. - Dlaczego się nie odzywasz? Co się z tobą dzieje? - Jak to: zaginął? - krzyknęła ponownie, nie zwracając uwagi na jego pytania. - Co mu zrobiliście? - Kto „zrobiliście”? - zdenerwował się Marek. - Jeśli już, to chyba ty najwięcej mu zrobiłaś. Podobno wpadłaś do klasy i szarpałaś go, wykrzykując różne groźby. Dzieciak się wystraszył i gdzieś pognał. Do tej pory nie ma go w domu i wszyscy odchodzą od zmysłów. Już pół miasta go szuka, z policją na czele. Gdzie ty jesteś, nie słyszysz, że pytam? - W Warszawie jestem, a gdzie miałabym być? Własne dziecko mnie nie chce, rodzice też złym okiem na mnie patrzą, to po co mam u nich siedzieć? - A nie pomyślałaś, że ja się będę denerwował? - zapytał spokojnie Marek. I ten jego spokojny głos raptem wstrząsnął Wiolą. No naprawdę, co ona najlepszego narobiła? Przecież nie chciała wystraszyć Florka, okropnie jej głupio i przykro. Beznadziejnie to wszystko wyszło.

- Marek... - szepnęła - przepraszam. Kocham cię. Tak jakoś nie pomyślałam. I zrobiłam z siebie idiotkę, co? Nie mam chyba po co teraz tam wracać? Okropnie się martwię o Florka, muszę wiedzieć, co z nim. Chyba jednak przyjadę. - Wiolka, opanuj się - powiedział Marek. - Nie przyjeżdżaj, bo dosyć już tu złego nawyczyniałaś. Dzieciak uciekł ze strachu, więc co myślisz? Że jak teraz przyjedziesz i zawołasz: „cip, cip, syneczku!”, to zaraz do mamusi zza krzaka wyskoczy? Przeciwnie, schowa się jeszcze głębiej. Marek nigdy nie był taki zły na Wiolę, jak w tej chwili. Kochał ją bardzo i do tej pory na ogół spełniał wszystkie jej zachcianki, nie kłócili się nigdy, a jeśli coś tam było nie tak - to on zawsze ustępował. Teraz jednak, od początku tej wyprawy do Towian, był na Wiolę zły. Nie umiał jej powstrzymać i to też sobie wyrzucał. W ogóle nie powinien był dopuścić do tej wizyty, przecież należało się spodziewać, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Ale Marek nie przypuszczał, że Wiola posunie się aż tak daleko. Teraz dopiero widział jej determinację i rozumiał, jak silna była jej potrzeba posiadania dziecka. Nie mógł jednak zrozumieć, co się stało z jego zazwyczaj miłą i rozsądną dziewczyną, która tu, w tych Towianach dostała po prostu jakiegoś amoku i zachowywała się jak opętana. No tak, opętana chęcią posiadania dziecka. Ale żeby tak postąpić... Czy nie zdawała sobie sprawy z tego, że krzywdzi własnego syna? Marek zdecydował, że natychmiast jedzie do Warszawy. Musi powstrzymać Wiolę przed kolejnymi szaleństwami. Wiola siedziała przy oknie i obgryzała paznokcie. Nie wiedziała, co ma robić. Zdała sobie sprawę z tego, że bardzo źle wszystko rozegrała. Zamiast odzyskać dziecko, chyba zraziła do siebie wszystkich jeszcze bardziej. Z Florkiem na czele. Nie tak to miało wyglądać. Na dodatek chłopiec gdzieś zniknął. Bardzo się o niego martwiła, tym bardziej że Marek chyba miał rację. Jej własny syn uciekł ze strachu przed nią, rodzoną matką. Krzycząc, że nie chce jej znać i za matkę jej nie uważa. Bolało ją to mocno, jednak... zaczynała rozumieć. I narastało w niej poczucie winy. Oraz wstydu. * Tymczasem w Towianach trwały poszukiwania Florka. Komendant Kajdanowicz zorganizował kilka ekip złożonych i z policjantów, i z mieszkańców miasteczka, którzy na wieść o zaginięciu chłopca zgłosili się do pomocy. Podzieleni na grupy przeszukiwali las, idąc od strony szkoły w stronę Sosnówki - a także w drugą stronę, w kierunku Torunia. Jednak, niestety, poszukiwania nie przyniosły żadnego rezultatu. Kiedy zaczęło się robić ciemno, akcję trzeba było przerwać.

Mecenas Witkowski, który także brał udział w poszukiwaniach, nie chciał się wycofać. Skinął na Karola. - Idziesz ze mną? Mamy przecież latarki, jak można tak się poddać? A jeśli Florek leży gdzieś pod jakimś krzakiem? Może zasłabł z głodu i wyczerpania? Nie mogę tak sobie iść do domu. Karol nie mógł odmówić, zresztą nawet nie chciał, zawołał więc Kasię i poszli za mecenasem. Z poszukiwań nie zrezygnowali także wszyscy Konieczni. I Dyzio. I pan Karmelak. Nie zrezygnował także ksiądz Andrzej, a za nim jak cień sunęła pani Jadwisia. Po lesie biegali także Ludek i Edek Maliniakowie oraz kilka innych osób. Akcją kierował teraz Jacek. Przegrupował chętnych, kierując małe zespoły w różne strony. Każdy z nich miał się co kwadrans meldować telefonicznie, bez względu na rezultat poszukiwań. - Jacek, no co ty? - powiedział Karol. - Przecież jak ktoś znajdzie Florka, to nie będzie odczekiwał piętnastu minut, tylko zadzwoni natychmiast. - No, fakt - zreflektował się Jacek. Ruszyli. Anna wróciła jego samochodem do domu i siedziała w Sosnówce - ktoś musiał być na miejscu, na wypadek gdyby Florek jednak jakimś cudem tam zawędrował. Pani Irenka trwała murem przy niej, pocieszając ją bez przerwy. - Anulko kochana, ty się tak nie martw, bo mi serce pęknie. Znajdą go na pewno, zobaczysz. Dzieciak pobiegł gdzieś do lasu, był przerażony i zapłakany, to i może się zgubił. Albo usnął gdzieś ze zmęczenia. No przecież tyle ludzi go szuka. Znajdą go, zobaczysz. * Jacek z Edkiem Maliniakiem, tworzący jeden z duetów poszukiwawczych, prawie już dochodzili do Sosnówki. Szli lasem, ale szlakiem najbliżej szosy. Drogą, którą - Jacek był tego pewny - szedłby Florek, maszerując do Sosnówki. Obydwaj mieli dobre latarki; Jacek wziął strażacki reflektor ładowalny, o dużej mocy, a Edek - jeszcze silniejszy reflektor akumulatorowy, taki, jakie ma policja. Jacek wolał nie pytać, skąd Edek wytrzasnął takie cudo, podejrzewał jednak, że gdyby Maliniak szedł w parze z komendantem Kajdanowiczem, nie używałby tej latarki. Teraz jednak ważne było tylko to, że dawała ona szeroki strumień ostrego światła. I właśnie dzięki tej latarce Edek wypatrzył jakiś strzęp na wyjątkowo kolczastym krzaku. Obejrzeli dokładnie znalezisko i uznali, że może to być skrawek szarej bluzy w czarne paski. Florek miał podobną, ale czy był w nią dzisiaj ubrany, tego Jacek nie wiedział. Do szkoły wyprawiał przecież chłopca dziadek. Jacek szybko zadzwonił do pana Leona, który szedł w innej grupie poszukiwawczej, z księdzem Andrzejem i panią Jadwisią.

- Tato, w czym Florek poszedł dzisiaj do szkoły? - spytał. - No, w co był ubrany? - dodał niepotrzebnie. - W swoją ulubioną bluzę, taką szarą z flagą Europy, a co? - zapytał ojciec. - A, bo znaleźliśmy z Edkiem kawałek jakiegoś materiału na krzaku. Wygląda, jakby ktoś się tu przeciskał przez zarośla i oddarł mu się kawałek rękawa czy czegoś - wyjaśnił Jacek. - Po co Florek miałby się przeciskać przez zarośla? Przecież chyba jest tam jakaś ścieżka, skoro wy tamtędy idziecie - zauważył całkiem przytomnie pan Leon. - No, właśnie - burknął Jacek i rozłączył się, dodając, że idą dalej. Anna siedziała przy stole w kuchni. Obok niej kręciła się Irenka; co chwila wstawała, nie mogąc znaleźć sobie miejsca - i tak bez przerwy. - Irenko - poprosiła Anna - usiądź albo zajmij się czymś, no nie wiem. W każdym razie nie lataj mi tu przed nosem jak ten króliczek na baterii Duracell, bo miga mi przed oczami. I tylko bardziej się denerwuję. - Jaki króliczek? - chciała wiedzieć pani Malinka, która chyba nie oglądała reklam telewizyjnych. - Ach, nieważne. - Anna złapała się za głowę, zła na siebie. - Irenko, ja tu oszaleję! Zerwała się gwałtownie. - Oni wszyscy tam coś robią, szukają, działają, a my tu siedzimy jak te dwie kwoki i co? Szyszka, chodź tu. Gdzie Florek? Szukaj Florka, szukaj. Szyszka na hasło „Florek” zerwała się na cztery łapy. Chłopca znała i bardzo lubiła, bo przecież nikt tak świetnie się z nią nie bawił, jak właśnie Florek. Biegali razem po lesie, raz (niechcący) wytropili nawet zająca, który tak niespodziewanie wyprysnął im spod nóg, że aż odskoczyli obydwoje, bardziej wystraszeni niż sam szarak. No więc gdzie ten Florek? Szyszka patrzyła na swoją panią, machając ogonem i całą swą postacią wyrażała gotowość do zabawy, biegania, do harców z chłopcem. Ale pani nie wyglądała tak, jakby chciała się bawić. Anna wyglądała jakoś dziwnie. Suczka nigdy nie widziała, żeby jej pani miała taką minę, jak teraz. Wybiegły z domu. - Szyszka, szukaj Florka - poleciła Anna. - Słyszysz? Gdzie Florek? Szukaj! Szyszka zrozumiała, że czegoś od niej chcą, bo i pani Irenka, drepcząc obok, szeptała: - Szukaj, sunia, szukaj. Nie była jednak pewna, o co chodzi. Takiej zabawy chyba jeszcze nie znała. Ale słysząc imię chłopca, zaczęła się rozglądać, gdzie on jest, bo przecież go nie widziała, a jej pani

ciągle powtarza to imię. Zaczęła biegać wokół domu, zataczając coraz większe koła. Anna z Irenką podążały za nią. Raptem Szyszka stanęła, podniosła łebek i zaczęła węszyć. Wydawało jej się, że czuje Florka, pobiegła więc w stronę, z której dolatywał ten zapach. I stanęła przed garażem. Tak, tu pachniało Florkiem najmocniej. Spojrzała do tyłu i widząc, że pani stoi bez ruchu i tylko patrzy, szczeknęła krótko. Anna podeszła do garażu, ale jedne i drugie drzwi były zamknięte. - Florek? - zawołała niepewnie. Odpowiedziała jej cisza. - No, szukaj, sunia, szukaj. Tu przecież nic nie ma, widzisz chyba, że zamknięte powiedziała do Szyszki. - Hau! - upierała się Szyszka. - Aniu! - pisnęła Irenka. - Ona mówi, że Florek tu jest. Anna spojrzała na Irenkę i dostrzegając na jej twarzy niezachwianą wiarę w sunię, odwróciła się i pobiegła do domu, skąd po chwili wróciła z pękiem kluczy. Irenka złapała je i dopadła do drzwi, przed którymi stała, wymachując ogonem, Szyszka... Otworzyła; weszły do środka, zapaliły światło. Ale Szyszka je wyprzedziła, skacząc z radosnym piskiem na kupkę szmat zwiniętą w rogu, pod stołem, przy regale z narzędziami. Szmaty poruszyły się i ze środka wyjrzał... Florek, okryty jeszcze Dyziową kufajką. - Florek! - Anna i Irena, obie naraz, rzuciły się gwałtownie na chłopca, o mało go nie przewracając. Florek stał i mrugał oczami, jakby do końca nie rozumiał, skąd się tu wziął i co tu robi. - Co ty tu, jak, dlaczego... - zaczęły go zarzucać pytaniami, a chłopiec ukucnął i przytulił się mocno do Szyszki. - Nie ma jej tu? - spytał drżącym głosikiem. - Kogo? - spytała Anna. - Nie ma, my tylko jesteśmy - odpowiedziała jednocześnie Irenka, biorąc chłopca za rękę. - Chodź, pewnie jesteś głodny, zjesz kolację i napijesz się soku. - Poprowadziła go w stronę domu, a Anna już telefonowała do Jacka. - Tylko nie przybiegajcie tu wszyscy, bo go wystraszycie. Przyjdź sam, nawet dziadek Leon niech idzie do domu. Już wszystko w porządku. Nie wiem jeszcze, co i jak, na razie trzeba go nakarmić i napoić. Zdaje się, że jest wystraszony i boi się jakiejś „jej". Chyba oboje wiemy, o kogo chodzi. Florek, nakarmiony, wyściskany, wyprzytulany, zapewniony po stokroć, że w Sosnówce są tylko jej mieszkańcy, on i jego tata, opowiedział w końcu, co się stało.

- Tata, bo ona chciała mnie zabrać. - Zaszlochał na wspomnienie tego. - I powiedziała, że już cię nigdy nie zobaczę. Więc musiałem uciec i gdzieś się schować, prawda? Nie przyjdzie tu? - pytał co chwila. - Nie zabierze mnie? - Nigdy cię nie zabierze, synku - zapewnił go ojciec. - Przyrzekam ci i ciocia Ania też ci to przyrzeka. Nie bój się i nie myśl o tym. Ale pamiętaj - już nigdzie nie uciekaj, zawsze wracaj do domu. Bardzo się martwiliśmy, wszyscy. - Ale dlaczego? - zdziwił się Florek. - Przecież ja wróciłem do domu. Mówicie mi, że Sosnówka to teraz mój drugi dom. A schowałem się w garażu, bo cioci nigdzie nie było, kręciło się dużo ludzi i bałem się, że ktoś powie jej... tej pani... że ja tu jestem. Anna i Jacek spojrzeli na siebie. - Dobrze zrobiłeś, Florku. - Tak, tu jest twój drugi dom i zawsze będzie. A ta... pani... nawet chyba by tu nie trafiła, nigdy tu nie była i raczej nigdy nie przyjdzie. - I jeszcze - szepnął chłopiec - podarłem bluzę. - Wyciągnął przed siebie rozdarty rękaw, w którym wyraźnie brakowało kawałka materiału. Bo... - zachłysnął się - bo jakiś samochód jechał i świecił. I wystraszyłem się, że mnie zobaczy, więc się schowałem pod krzakiem, a to był taki bardzo kolczasty krzak i nie mogłem się wyplątać i... - Cicho, synku, bluza to nic. - Pani Irenka go przytuliła, a Anna pokiwała głową. - Już wszystko dobrze, kolego - raźnym głosem oznajmił ojciec, targając mu włosy. Dzisiaj śpimy u cioci Ani, więc maszeruj z panią Irenką do łazienki, a ciocia przygotuje nam coś pysznego do jedzenia i pościele łóżko. Potem wyjaśniła się sprawa zamkniętych drzwi. Florek wszedł do garażu, przycupnął w kącie i nakrył się kufajką Dyzia i wszystkimi szmatami, jakie tam znalazł - po części dlatego, że trochę zmarzł, a po części po to, żeby się schować. I tak sobie, schowany w tym kąciku, zasnął. Dzieci mają mocny sen, nie słyszał więc, jak Dyzio zamykał drzwi, nie słyszał też odgłosów poszukiwań i poszczekiwania Szyszki. Obudziło go dopiero włączone światło - no i język Szyszki, która dopadła go przecież pierwsza i serdecznie oblizując zgubę, udowadniała, jak bardzo się cieszy z odnalezienia chłopca. Oczywiście, suczka została bohaterką dnia, wraz z panią Irenką, która niezłomnie wierzyła, że jak Szyszka coś mówi, to należy jej wierzyć. Jacek zadzwonił do Bonieckich, sucho informując ich, że Florek się znalazł. Opowiedział także o powodach, dla których mały „się zgubił”. - Niech mama przekaże swojej córce - z rozpędu zwrócił się tak do pani Bonieckiej, która odebrała telefon; nie widział (na szczęście) wyrazu twarzy Anny, słyszącej tę rozmowę

- że ma się trzymać z daleka od Florka i ode mnie. Szczególnie ode mnie, bo jeśli ją spotkam, nie ręczę za siebie. I wytłumaczcie jej, na czym polega miłość matczyna, bo to, co zrobiła teraz swojemu dziecku, po prostu w głowie się nie mieści. Florek następnego dnia miał gorączkę, więc Jacek pojechał do szpitala i przywiózł doktora Szczęśniaka, pediatrę, który znał chłopca od małego. Po drodze opowiedział lekarzowi całą historię, a zresztą pan doktor znał ją pobieżnie, bo przecież słyszały o tym już prawie całe Towiany. Na szczęście badanie nie wykazało żadnych szmerów w płucach ani w oskrzelach małego pacjenta; doktor podejrzewał więc, że temperatura jest wynikiem przebytego stresu. - Nie wykluczam jednak, że się przeziębił w tym garażu, śpiąc na ziemi - powiedział lekarz. - Na razie wykupisz w aptece syrop uspokajający - zwracał się do Jacka po imieniu, bo jego też znał od dziecka. - A gdyby gorączka się utrzymywała jeszcze jutro, przywieź Florka do mnie, zrobimy mu dokładniejsze badania. Jestem jednak prawie całkowicie pewny, że ta gorączka to wynik przeżytej traumy - dodał. - Więc najlepsza rada, jakiej mogę wam udzielić, to żebyście wszyscy zapomnieli o tym, co się zdarzyło. A już broń was Boże kiedykolwiek powiedzieć coś na ten temat przy dziecku. Pogadajcie, ile musicie, teraz, między sobą - i zamknijcie sprawę. Tak też postanowili i uprosili o to wszystkich znajomych i przyjaciół. Każdy zrozumiał, że chodzi o dobro dziecka i nikt nie wracał do tej sprawy. Przynajmniej - albo na pewno przy Florku. A następnego dnia, po nocy przespanej spokojnie w Sosnówce, Florek już gorączki nie miał. Sprawę zamknięto na cztery spusty.

Rozdział 21 Kończył się sierpień, więc Boguś wpakował do samochodu swoje obie panie, uzgodniwszy to uprzednio z Anną - i rozpoczęła się warszawska wyprawa na grzyby. Nikomu nawet do głowy by nie przyszło, że mogłoby być inaczej. Anna jak zwykłe przyjęła ich z wielką radością, a po chwili do kuchni, gdzie wszyscy siedzieli, wmaszerowała Grejka. Za mamą, szeregiem, dreptała cała czwórka kociaków. Panie zaczęły wzdychać i zachwycać się puszystymi kłębuszkami, które po chwili porzuciły swój zdyscyplinowany szereg i rozpełzły się po całej kuchni, obwąchując wszystkie kąty po kolei. Grejka, rzuciwszy ostrzegawcze spojrzenie Szyszce i wtulonemu w nią szczeniakowi, rozłożyła się w rogu, skąd miała widok na całe swoje stadko. Szyszka, oburzona tym spojrzeniem, całą swoją postawą mówiła kotce: „No i co mi tu łypiesz spod oka, czy uważasz, że ja mogłabym zrobić krzywdę któremuś z twoich dzieci? A kto was znalazł i przyprowadził do domu, co?”. Najmniejszy kociak, ten cały czarny jak diabełek, bezceremonialnie wlazł Bogusiowi na kolana, dosłownie po nogawce spodni, wczepiając się w nią pazurkami i mrucząc jak nakręcony budzik. Nie miał najmniejszego zamiaru zleźć. Boguś siedział bez ruchu, trzymając nogi złączone, żeby małemu było wygodnie. To, że jemu samemu było mniej wygodnie i że mu drętwiały kolana, w ogóle się nie liczyło. Janeczka patrzyła na tę scenę i uśmiechała się promiennie, trzymając mocno kciuki. Kawał spryciarza z tego malca, pomyślała. Wiesia szturchnęła ją lekko w bok. - Wygląda na to, że będziesz miała kotka - powiedziała. - Cicho! - zgromiła ją Janka. - Boguś musi sam dojrzeć. Jak tylko zauważy albo usłyszy, że ktoś go do czegoś namawia, natychmiast staje dęba. A ten kot sam zrobi swoje, już ja to widzę. Anna też widziała, ale również nie powiedziała ani słowa, przecież znała Bogusia chyba nawet lepiej niż własna żona. Przypomniała sobie, ile się musiała napracować, żeby go namówić do kupna i używania telefonu komórkowego. Wiedziała już także, jak kochanym Bogusiem pokierować. - A, słuchajcie, mówiłam wam? - rozpoczęła. - Kociaki od Grejki mogą iść do ludzi dopiero w końcu października, ale już mam na nie zamówienia. Przecież są takie śliczne, prawda? Oczywiście, wszyscy pokiwali głowami, że prawda. Bo w istocie były śliczne, ale

niestety nikt jeszcze żadnego z kociaków nie zamówił. Anna tak naprawdę zbytnio się tym nie przejmowała, w Sosnówce znalazłoby się dość miejsca dla całego stada kotów. Szyszka je zaakceptowała, więc nawet gdyby zostały wszystkie, też nic by się nie stało. Natomiast bardzo się przejmowała, czy Boguś zdecyduje się wziąć któregoś kotka, bo chciałaby, żeby oboje mieli w domu coś do kochania. Psa wziąć nie chcieli, Anna to rozumiała. Kilkukrotne spacery w ciągu dnia, w dodatku z psem na smyczy, bo przecież mieszkali w samym centrum Warszawy, więc pies nie mógł tam biegać luzem, byłyby zbyt męczące i nie mogli się zobowiązać, że dadzą sobie radę. Ale kot? W zasadzie trzeba tylko zmieniać żwirek, co nie jest aż tak uciążliwe. A ileż przyjemności z takiego mruczusia... Tak, postanowiła, że stanie na głowie, żeby Boguś się w tym czarnuszku zakochał. Ale to stawanie na głowie miało jej zostać oszczędzone, bo Boguś, usłyszawszy, co powiedziała, chrząknął i trzymając rękę na grzbiecie mruczącej na jego kolanach kuleczki, zapytał: - Aniu, a czy ten malec jest już zamówiony? Bo wiesz - spojrzał z wahaniem na żonę gdyby Jasia nie miała nic przeciw temu, to ja bym go chyba wziął. - Chyba? - odezwała się Janina. - W stu procentach go weźmiemy. A nawet jeśli go ktoś zamówił, to już ty, Aniu, coś tam wymyślisz. A kociak jest Malczewski. Imię dopiero mu wymyślimy, a nazwisko, jak widzisz, już ma. - To chyba najlepsze nazwisko, jakie mogło mu się trafić - odrzekła z uśmiechem Anna, mrugając do Janki. Obydwie bardzo się ucieszyły. Boguś, ku swojemu zdumieniu, poczuł, że zwilgotniały mu oczy. Przytulił mocno kociaka. - Ty, Malczewski - zwrócił się do niego - teraz złaź z kolan, bo muszę rozprostować nogi. Idź do pani! - I podał kociaka żonie, a mały spryciarz wtulił się w nią mocno i mruczał coraz głośniej. - Cieszę się bardzo - powiedziała Anna - a cieszę się też z tego, że będziecie musieli znowu do mnie przyjechać. Po kotka.

Rozdział 22 Joanna znosiła walizki do samochodu. Dzieci zabrały chyba wszystkie zabawki, jakie tylko miały, i wszystkie ubrania, które im wpadły w ręce. Była przekonana, że zrobiły to specjalnie, żeby pokazać matce, jak się poświęcają, jadąc z nią do tej leśnej głuszy. No i musiały po prostu zabrać wszystkie swoje ulubione rzeczy, bo bez nich zanudziłyby się tam na śmierć. - Mamo, uważaj, tam jest mój laptop! - krzyczał Marcin. - A czy u dziadków w ogóle jest internet? Joanna postanowiła sobie, że nie da się wyprowadzić z równowagi, zaciskała więc zęby i układała wszystko systematycznie w bagażniku. Laptop Marcina, zapakowany do specjalnej walizeczki, został dodatkowo owinięty grubym kocem i ułożony między torbami - w sposób uniemożliwiający jakiekolwiek jego poruszenie lub przesunięcie. W końcu ruszyli spod domu. Po jakichś piętnastu minutach rozległ się krzyk: - Mama, mama, wróć! Joanna zahamowała gwałtownie i zjechała na bok ulicy, szczęśliwie była tam możliwość zatrzymania się na chwilę. - Co się stało? - wysyczała przez zaciśnięte zęby. - Zostawiłem ładowarkę do telefonu na stole - wyjaśnił z niewinną miną jej kochany synek. - Magda ma przecież taki sam telefon - odparła mama i spojrzała pytająco na córkę. - A ty wzięłaś ładowarkę? - Wzięłam, mamo, ale mu jej nie dam! - Magdusia prawie zaczęła płakać. - Marcin mi ją zepsuje albo będzie chciał ładować swój telefon wtedy, kiedy ja będę musiała naładować swój. - Awantura wręcz wisiała na włosku. Wściekła matka upiornego rodzeństwa zawróciła prawie w miejscu z piskiem opon i podjechała pod dom, szczęśliwa, że Marcin przypomniał sobie o ładowarce teraz, a nie sto kilometrów dalej. - Obydwoje marsz na górę, proszę - zarządziła. - Zabrać ładowarkę, saperkę, ukochany talerzyk i najwygodniejszy jasieczek. Zrobić siusiu i co tam jeszcze trzeba. Nie wracamy już po nic do domu, więc naprawdę radzę dobrze się rozejrzeć po kątach. Ja tu na was poczekam. I obym nie musiała czekać długo. - O, jasieczek - ucieszyła się Magda. - Dobrze, mamo, że mi przypomniałaś. Przecież ja

bym tam spać bez niego nie mogła. - Jasne - warknęła matka. - U dziadków nie ma żadnych jasieczków. I w całym powiecie nie ma w ogóle żadnych sklepów. Dlatego raz jeszcze uprzedzam, proszę sprawdzić, czy coś nie zostało. Tylko żyrandola nie odkręcajcie, u dziadków są lampy, przysięgam. Wreszcie pojechali. Dzieci, początkowo naburmuszone, po drodze jednak powoli się rozchmurzyły, szczególnie po rozmaitych przystankach na lody lub ciastka w okolicznych sklepikach lub w kawiarenkach przy stacjach benzynowych. Joanna ze stoickim spokojem znosiła wszelkie ich komentarze typu: „O, popatrz, krowa! Ale wiocha, co?", „A tu? Tylko kłosy i kłosy. Żadnych ludzi". - No, po prostu do niczego... Drzewa, pola i nuuuda - marudzili obydwoje. - Dzieci! - Joanna z fasonem zatrzymała się w jakiejś miejscowości przed kwiaciarnią. Chodźcie, kupimy babci ładne kwiaty. Pomożecie mi wybrać. Za pięć minut jesteśmy w Towianach. Rodzeństwo wysiadło z kwaśnymi minami. Po co komu kwiaty? Lepiej babci jakąś grę komputerową kupić. Może by pożyczyła. Widać jednak ich mamie ten pomysł do głowy nie przyszedł, kupili więc po prostu przepiękne długaśne różowe róże. Spodobały się nawet dzieciom. Joanna zadzwoniła do matki na komórkę. - Mamo, za pięć, dziesięć minut jesteśmy u was - zameldowała. - Tak, wszystko w porządku - odpowiedziała na pytanie, udając, że nie widzi min, jakie zrobiły dzieci. - Mam nadzieję, że pamiętacie naszą umowę? - spytała tylko. - Wszyscy jesteśmy bardzo grzeczni, prawda? Tak? Bo nie słyszę. - Tak, tak - odpowiedzieli chórem oboje. I już zaraz byli na miejscu. Przed domem mecenasostwa Witkowskich chodziła tam i z powrotem pani Krystyna, z niecierpliwością wypatrując granatowego samochodu córki. Kayla, ciągana za panią na smyczy, znudziła się wreszcie tą jednostajną trasą i protestowała, chcąc skręcić w lewo, gdzie - kilka domów dalej - mieszkał jej najlepszy kolega, rudy seter irlandzki Cork. Ale nic z tego, bo właśnie zza zakrętu wyłonił się oczekiwany przez panią Krysię ford mondeo, którym od kilku lat jeździła jej córka. Samochód zatrzymał się przed domem i ze środka wysypali się goście - najpierw Joanna, z wielkim bukietem różowych róż, a za nią Magda i Marcin, którzy - ujrzawszy Kaylę, rzucili się w jej stronę, kompletnie ignorując babcię. - Dzieci, spokój - upominała oboje Joanna, wręczając róże mamie i serdecznie się z nią ściskając. - Może najpierw przywitacie się z babcią! - strofowała swoje pociechy.

- Mamo, mamo, ale zobacz, jaki on piękny! - przekrzykiwało się rodzeństwo, rzucając pospiesznie: - Dzień dobry, babciu! - Znowu padli na kolana przed Kaylą, której takie dowody uwielbienia wyraźnie odpowiadały. Machała życzliwie ogonem i wywijała jęzorem, serdecznie oblizując kolejno każdą buzię, która dostała się w zasięg jej różowego języka. - Mamo, przepraszam za maniery tych moich potworków, ale oni wprost uwielbiają psy i ciągle mnie namawiają na psa. Niestety, w naszej sytuacji to niemożliwe, choć, jak wiesz, ja też kocham psy i gdybym tylko mogła, miałabym kilka. Mogłabyś, pomyślała jej matka, gdybyś tylko zechciała tu wrócić. Powiedziała jednak tylko: - To suczka, dzieci, nazywa się Kayla. Chodźmy do domu, to spuszczę ją ze smyczy, bo mi się tu zaraz urwie. Będziecie mogli się z nią bawić. A na razie chodźcie tu, do babci, po buziaku poproszę. Dziadek, czyli pan mecenas Witkowski, wyszedł do kancelarii - mimo że była sobota. Kończył przygotowywać się do pewnej sprawy, która rozpoczynała się w poniedziałek we Włocławku - i wiedział, że od dziś spokoju w domu raczej mieć nie będzie. Cóż, trochę znał swoje wnuki, choć widywał je rzadko. I teraz - chociaż przygotował i skompletował już wszystkie niezbędne do sprawy dokumenty - ociągał się przed powrotem do domu. Jego głęboko ukrywaną tajemnicą bowiem był fakt, że dzieci, wszystkich dzieci jako takich po prostu... nie lubił. Wrzaskliwe to jakieś, rozbałaganione, kręcące się bez przerwy po domu i słuchające tej swojej obłędnej, głośnej pseudomuzyki. Mecenas uwielbiał spokój, ciszę i wygodne życie domowe: z obiadkiem, kawką, rozmową z żoną i jakąś książką (gazety czytał w kancelarii). Teraz ten jego uporządkowany rytm miał zostać zaburzony i na dodatek on, pan domu, będzie musiał robić dobrą minę do zlej gry. Owszem, proponował córce spółkę w kancelarii, co oznaczałoby, że Joanna z całą rodziną przeniosłaby się do Towian - ale mecenas nie myślał o wspólnym zamieszkaniu. Ostatecznie był na tyle dobrym prawnikiem, że zdołał sobie odłożyć jakąś tam sumkę i na mieszkanie czy nawet mały domek dla Joasi i jej dzieci wystarczyłoby. Ale nic z tych planów nie wyszło - i może lepiej, pomyślał pan Antoni, który generalnie przecież nie był złym ojcem. Może tylko nie wygrałby konkursu na najbardziej kochającego wnuki dziadka. Do dzieci nie był przyzwyczajony, przerażały go i irytowały - i jakoś do tej pory nic nie zdołało zmienić jego stanowiska w tej kwestii. Cóż, jednak trzeba stawić czoło rzeczywistości; pan mecenas z niejakim trudem wyciągnął więc swoją okrąglutką postać z fotela i wyszedł z kancelarii. - Witam pana mecenasa, dzieńdoberek! - Pomachał do niego ręką Ludwik Maliniak,

tkwiący na swoim stanowisku pracy przed „Rybeńką". - Rodzinka przyjechała, tak? - W tym zapyziałym mieście nic się nie ukryje - mruknął pan Antoni. - Wszyscy natychmiast wszystko wiedzą. Maliniak usłyszał mruknięcie. - No, panie mecenasie, przecież każdy widzi, że przed pana domem stanął samochód z gdańskimi numerami. I wysypało się dwoje dzieci oraz młoda dama, która wynosiła jakieś walizki. No więc kto? Przecież nie letnicy, cha, cha - zaśmiał się Ludwik. - A tak, tak, panie Ludku, córka przyjechała z Gdańska, z dziećmi. Na dwa tygodnie. Pan Witkowski wzniósł oczy w górę. - O, właśnie, a może pan wie, co najlepiej kupić w prezencie takim dzieciakom? - Oj, panie mecenasie, co za pytanie - zdziwił się Maliniak. - Jakąś grę komputerową, to najlepsze. Niech pan wejdzie do naszego Centrum, tam już panu doradzą, co teraz najmodniejsze. - Dziękuję, panie Ludwiku. - Pan Witkowski skinął głową. - Pan, jak zwykle, wie wszystko. Poszedł i grę kupił, co okazało się rzeczywiście najlepszym posunięciem. Dzieci, zgromione wzrokiem matki, podziękowały i zniknęły w przydzielonym im pokoju. I już - w zasięgu wzroku pana mecenasa po prostu ich nie było. - Oj, tato - westchnęła Joanna. - A ja chciałam, żeby one trochę na powietrzu pobyły. Przy komputerze to i w Gdańsku mogą siedzieć. - Jeszcze pobędą, nie martw się - zapewnił córkę pan Antoni. - A teraz, skoro mamy trochę spokoju, opowiadaj, co tam u ciebie. * Wiesia chodziła po lesie, ale zamiast podziwiać naturę i zachwycać się jej pięknem, co czyniła zawsze, tym razem w ogóle nie widziała, jak cudownie zaczyna się jesień, tu, w Sosnówce. Nie zauważyła Anny, która cichutko do niej podeszła i szepnąwszy najpierw cicho: „Wiesiu”, żeby jej, takiej zamyślonej, nie przestraszyć, powiedziała: - Prawda, jaki cudowny dzień? Coś ci powiem, tylko kawałek, posłuchaj: Liście jesienne leżą po brzegach dróg, mieniąc się jedną połową tęczy. Wyglądają jak rozsypane róże wszelkich barw. W stawie drżą złote plamy. Rząd drzew odbija się

w nim różnie: wierzba - mgłą siwą, czerwona leszczyna - skrzydłem motyla, topole - ciemnymi kolumnami. Skośne marmurowe schody, prowadzące ku wodzie, odbijają się w głąb i w przeciwną stronę niż prowadzą, tworząc klin... - Prawda, że piękne? - zapytała. - To Maria Jasnorzewska-Pawlikowska, fragment wiersza „Jesień”. Pasuje na dziś. A teraz mów, co ci leży na sercu, bo przecież widzę, że jesteś jakaś nieswoja. - Ale że też ty tyle tych różnych wierszy pamiętasz - zdziwiła się Wiesia. - Wiesiu, zapomniałaś? Przecież jestem po polonistyce. Zdziwiłabyś się, gdybyś wiedziała, ile mi tego wszystkiego w głowie utkwiło. Czasami sama nie wiem, że coś pamiętam, aż tu raptem - klik - i wyskakuje. Najczęściej Gałczyński, ale to nic dziwnego, bo jego poezja jest taka, że wystarczy raz na jakiś wiersz spojrzeć, a zapamiętuje się go na całe życie. Ale dajmy spokój wierszom, mów, co jest. Chyba że to coś bardzo osobistego, o czym nie chcesz mówić - dodała Anna. - Moja ty Anusiu kochana! - Wiesia ją przytuliła. - Owszem, to coś bardzo osobistego, ale wiesz, że tobie zawsze wszystko powiem. - Zaczęła się śmiać, widząc minę Anny. - Oj, nie rób takiej miny, nie chodzi o żadnego mężczyznę, choć... właściwie... chyba jednak to jest facet. - O matko, Wiesiu, jak mi tu natychmiast nie powiesz, o co chodzi, to zaraz zacznę wrzeszczeć. Zlecą się wszyscy, a chyba nie chcesz tego? - Bo widzisz... ale nie będziesz się śmiała? Anna nie poznawała Wiesi. Pani profesor, która prowadziła wykłady i miała na co dzień do czynienia z wieloma młodymi ludźmi - teraz czerwieniła się i wahała jak nastolatka. - Aniu, bo ja, no ja... - No ty - poganiała ją Anna. - A, powiem wprost i już - zdecydowała się Wiesia. - Uff, nareszcie - westchnęła z ulgą Anna. - Chciałabym też wziąć kotka. - Słucham? - Anna aż pisnęła ze zdziwienia, bo w całym swoim życiu Wiesia nigdy nie miała żadnego stworzenia. Naturalnie o psie mowy być nie mogło, bo kto by z nim wychodził, ale kot? Papużka? Chomik? Rybki wreszcie? Wiesia o zwierzętach nigdy nawet

nie wspominała i nie przejawiała nimi żadnego zainteresowania. A teraz chce wziąć kota??? - Bo wiesz, jak patrzyłam na Bogusia trzymającego tego swojego czarnulka na kolanach i widziałam tę jego rozanieloną minę... Bogusia, nie kota... Poczułam, że też tak chcę. I wzięłabym tego Szarika, Kuleczkę - jeśli mi go dasz. Anna rzuciła jej się na szyję. - Dam, dam, pewnie, że dam. Och, jak się cieszę! Ale te koty miały szczęście, że ich mama właśnie tu je poprzynosiła. Patrz, ledwo zaczęły chodzić, a już prawie wszystkie mają dobre domy. Jeszcze mi została ta czarno - biała koteczka, wiesz, ta w łatki i z białym kółkiem wokół noska. Ale to nic, najwyżej zostanie z nami, doktor Sowiński mi je obie wysterylizuje. I ty swojego też powinnaś wykastrować, gdy przyjdzie odpowiednia pora. Ale znajdziesz sobie jakiegoś weterynarza w pobliżu, to już on ci będzie mówił, co kiedy trzeba zrobić. * Mecenas Witkowski poupychał całe towarzystwo do swojego mercedesa. Jechali do Sosnówki, oczywiście po uprzednim uzgodnieniu tego z Anną. Trochę było ciasno, bo z tyłu siedziała Joanna z dziećmi, a na podłodze między kolanami rodzeństwa wciśnięta była Kayla. Z przodu pani Krystyna trzymała na kolanach koszyk, z którego dochodził upojny zapach pieczonego schabu. Pani mecenasowa uparła się, że nie pojedzie do kogoś, nawet najbardziej znajomego i zaprzyjaźnionego, z pustymi rękami, przywożąc ze sobą sześć gęb do nakarmienia. Pięć ludzkich i jedną psią. Dzieci - jak to one - siedziały nieco nadęte, rozglądając się dookoła. - Znowu tylko las i las - narzekały. - Co tam jest, w tej Sosnówce? - Jest jezioro - odparł dziadek Antoni. - I piękna suczka, Szyszka. Tak ma na imię i nie życzę sobie żadnych niemądrych komentarzy - uprzedził, widząc, że złośliwe diabełki już otwierają małe pyszczki, żeby coś palnąć. - Szyszka, phi! - Marcin jednak nie wytrzymał. - Kayla na pewno jest ładniejsza. - Wszystkie psy są najładniejsze - powiedziała jego matka. - A wy jesteście po prostu wstrętne, źle wychowane bachory. - A kto nas wychował? - nie odmówiła sobie komentarza jej ukochana córunia. Pierwsza zaczęła się śmiać babcia Krysia, a za nią - reszta. I atmosfera jakoś się rozładowała. Dzieci Joanny zresztą naprawdę kochały wszystkie zwierzęta, a złośliwe były teraz tylko dlatego, że jeszcze nie przebolały szkolnego obozu w górach. Zajechali z fasonem. Pierwsza z samochodu wyskoczyła Kayla, z zapałem witając się ze

wszystkimi, oczywiście najpierw z Szyszką, z którą bardzo się lubiły. A wtedy z kuchni wyszła na ganek Grejka. Zobaczyła Kaylę i ostrzegawczo uniosła grzbiet. Kayla spojrzała na Szyszkę zdziwiona brakiem jej reakcji na wroga i zrobiła ostrożny krok w stronę kotki. Ta, poruszając lekko opuszczonym ogonem, otworzyła pyszczek i prychnęła groźnie. - Hau - odezwała się Szyszka, wyjaśniając Kayli, że ten kot to domownik i nie warto na niego zwracać uwagi. Kayla pojęła wyjaśnienie i machnąwszy uspokajająco ogonem, podeszła bliżej do kotki, całą swoją psią postawą wyrażając przyjacielskie zamiary. Kotka zastygła w miejscu, futerko trochę jej się wygładziło, ale ogon poruszał się jeszcze na boki. Kayla była jednak malamutem, a więc psem przyjaznym całemu światu, a ponieważ nigdy od nikogo nie doznała żadnej krzywdy, a wręcz odwrotnie - każdy ją uwielbiał, przytulał, głaskał, tarmosił za kudełki i drapał za uszami - więc i ona uważała po prostu, że ze wszystkimi istotami na świecie należy się przyjaźnić. Owszem, czasami goniła jakiegoś kota, ale tylko dlatego, że on biegł; traktowała jego ucieczkę jako zaproszenie do zabawy. Ten kot, tu w Sosnówce, nie uciekł, wobec tego Kayla przyjęła, że bawić się nie chce. Lecz ponieważ była, jako się rzekło, bardzo przyjacielskim i dobrze wychowanym psem, uznała, że przynajmniej należy się przywitać. Wysunęła więc jęzor i za jednym zamachem oblizała całą kotkę, która, zaskoczona tym niespodziewanym dowodem przyjaźni, po prostu prychnęła, otrząsnęła się i wróciła do domu, widocznie uspokojona, że jej dzieciom ze strony tego wielkiego kudłacza nic nie grozi. Wszyscy oglądający tę scenę zaczęli się śmiać - Kayla otrzymała nawet kilka oklasków od Magdy i Marcina, zachwyconych takim zachowaniem zwierzaków. A jeszcze przecież nie widzieli kociąt. Ujrzeli je jednak po przymusowym spacerze wokół jeziora, zafundowanym im przez Annę i Joannę. Obie panie natychmiast przypadły sobie do serca, od razu zaczęły sobie mówić po imieniu i - idąc tak wzdłuż brzegu - na wyrywki opowiadały sobie nawzajem swoje życie. Dzieci, które z początku wlokły się ze znudzonymi minami z tyłu, po pewnym czasie jednak zaczęły dostrzegać otaczające je piękno lasu. Słońce, prześwitujące przez wysokie gałęzie drzew, tworzyło koronkowe wzory na mchu, a delikatne listki rosnących tu i ówdzie brzózek leciutko drżały, poruszane delikatnym wiaterkiem. Gdzieniegdzie, pośród mięciutkich poduszeczek leśnego mchu rozkwitały już pojedyncze gałązki wrzosów, tworząc miłą dla oka mieszankę kolorów. Wysokie czubki sosen kołysały się na tle błękitnego nieba

ozdobionego tu i ówdzie pasemkami białych obłoczków. - Ty! - Magda szturchnęła brata łokciem. - Popatrz, nawet tu ładnie, co? - Nooo - zgodził się Marcin. Po powrocie z wyprawy dzieciaki z zadowoleniem zobaczyły stojące na stole w kuchni tace z ciastem. Dla dorosłych była kawa lub herbata, do wyboru; dla dzieci różne soki owocowe, zrobione przez panią Irenkę, albo po prostu woda mineralna w butelkach. Wszyscy zajadali się przepysznym ciastem pani Malinki; suczki wyciągnęły się jak długie, zmęczone spacerem i ganianiem za przeróżnymi zapachami leśnymi, bo przecież także były na spacerze; dorośli rozmawiali o polityce, co niezmiernie nudziło dzieci. Zapytały więc grzecznie, czy mogą odejść od stołu, i oczywiście uzyskały pozwolenie. - Tylko sami nad jezioro nie chodźcie - zapowiedziała im Joanna. - Mama, no przecież wiemy - jęknęli oboje. - Czy nam w ogóle cokolwiek wolno? - Ale to pytanie okazało się retoryczne, rodzeństwa bowiem już w kuchni nie było. Po chwili jednak wszyscy usłyszeli pełne entuzjazmu piski i okrzyki. Zaciekawione suczki zerwały się szybko i wybiegły sprawdzić, co się dzieje. - Spokojnie - powiedziała Anna. - Na pewno odkryły kocięta. - O, masz kocięta? - zdziwili się oboje państwo Witkowscy, do których jakoś ta nowina nie zdążyła jeszcze dotrzeć. Zdziwiła się także Joanna, której przebiegła przez głowę jak błyskawica pewna myśl... prorocza, jak się okazało. Otóż nagle jej dzieci wbiegły do kuchni, niesłychanie przejęte, i jedno przez drugie zaczęły wykrzykiwać: - Mama, popatrz tylko! Mama, mama, widziałaś, jakie śliczne? Mama, ja zaraz pójdę i utopię się w tym jeziorze, jeśli się nie zgodzisz... mama, my będziemy wszystko, my sami... mama, my... - Cicho, potwory, głowa mi pęka - protestowała Joanna, która spostrzegła właśnie ni z tego, ni z owego, że trzyma na rękach łaciate czarno-białe kocię, obdarzona nim przez Magdę. Dzieciaki uklękły i błagalnie złożyły dłonie. Zaczęły od początku swoją litanię: - Mama, bo psa nie możemy mieć; inne dzieci mają zwierzęta, tylko my nie; powiedziałaś, że nam wynagrodzisz ten wyjazd do dziadków, powiedziałaś... - Cicho mi tu! - krzyknęła Joanna, która z tego słowotoku wyłowiła „wynagrodzisz ten wyjazd do dziadków", przekonana, że jej rodzice usłyszeli to także. Zaczęła więc szybko wyjaśniać: - Nigdy nie mówiłam, że wynagrodzę wam wyjazd do dziadków, bo to przecież sama przyjemność. Rzeczywiście obiecałam wam jakąś rekompensatę, ale za to, że nie pojechaliście na obóz w góry. I teraz...

- Joasiu, już dobrze - przerwała jej pani Krystyna. - Przecież rozumiemy dobrze, o co chodzi. Dzieci plotą, co im ślina na język przyniesie, bo są bardzo przejęte. To widać i słychać. - I czuć - odpowiedziały odruchowo dzieci, które przecież „były z miasta", a piosenkę Elektrycznych Gitar znały na pamięć. Wywołały tym wybuch śmiechu wszystkich zgromadzonych, a Wiesia powiedziała tylko cicho do Anny: - Popatrz, jak dobrze wybrały. - A dzieciom, które spojrzały na nią pytająco, wyjaśniła: - Inne kotki są już zamówione, została tylko ta łaciata „krówka”. Wybrałyście ją, jakbyście wiedziały. Boguś otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie zdążył, w kuchni bowiem rozgorzała dalsza dyskusja między dziećmi i ich mamą. - O, krówka! - zachwyciła się Magda. - Dziewczynka! Mamo, czy ona może się nazywać Mućka? - Mućka, fajnie, może być - poparł siostrę Marcin. - Chwileczkę, moi kochani, przecież jeszcze się nie zgodziłam - protestowała Joanna, ale coraz słabiej, bo sprytna Mućka wtuliła jej się w szyję i mruczała głośno swoją piosenkę. Joanna spojrzała bezradnie na rodziców, którzy tylko zgodnym gestem wzruszyli ramionami, rozkładając ręce. Wszystko było więc jasne i przesądzone. Dzieci wyczytały to z oczu dorosłych i skakały z radości, wydając indiańskie okrzyki. Obie suczki, sądząc, że to jakaś nowa zabawa, z zachwytem przyłączyły się do tych harców. - Spokój! - huknął mecenas i, o dziwo, wszystkie stworzenia, małe i trochę większe, uciszyły się natychmiast. - Joasiu? - Anna spojrzała na nią pytająco i widząc niemą zgodę w oczach nowej przyjaciółki, wyjaśniła już tylko, że kotka będzie do odebrania najwcześniej w końcu października.

Rozdział 23 Do: [email protected] Wiesz, Małgosiu, niby wszystko jakoś się już poukładało. Ale jest coś, co mi wciąż spędza sen z powiek. Właściwie - nie coś, tylko ktoś. Wiola, jak się zapewne domyślasz. Cały czas się zastanawiam - co zrobi? Czy zrobi? Kiedy to nastąpi? Nikt z nas nie wie przecież, co postanowiła matka Florka. Nie znam jej, nie wiem, jaki ma charakter, czy w ogóle ma serce, czy go nie ma. Czy jest taką egoistką, czy też może zrozumiała, że najważniejsze to dobro chłopca? Czy zrozumiała, co się w ogóle stało i co się stać mogło? A gdyby tak Florek postanowił uciec - wiesz, jak to chłopcy, do jakiejś „Ameryki”? Wsiadł do autobusu, spotkał jakiegoś podłego człowieka... Aż mi się zimno robi. Przyłapuję się na tym, że nerwowo zerkam za siebie od czasu do czasu. Staram się zawsze pamiętać o tym, co powiedziałaby Scarlett O'Hara. „Pomyślę o tym jutro”, powtarzam za nią, czując jakąś irracjonalną nadzieję, że wszystko będzie dobrze. No, bo po prostu tak być musi... I tak trzymamy - ja i Jacek. Jednak... wiesz, my, kobiety, już coś takiego w sobie mamy, że zawsze musimy się martwić. Martwię się więc, bo nic nie możemy zrobić, tylko czekać... Tyle że to czekanie jest zabójcze. Wiesz, czasami przyłapuję się na myśli, że już wolałabym, żeby doszło do tego procesu. Do procesu lub jakiegokolwiek rozwiązania. Wiola chyba dobrze wiedziała, co robi, trzymając nas w niepewności. Wiedziała, że w ten sposób udręczy nas najbardziej. O ile jej, oczywiście, nie krzywdzę... Może to jednak nie demon zemsty, tylko biedna, zagubiona, nieszczęśliwa kobieta... Znasz mnie, prawda? A więc wiesz dobrze, że wieczorami staję czasem na ganku i obwieszczam głośno gwiazdom nad głową i drzewom wokół domu: „Jestem okropnie głupia, wiecie? Obecne dni powinny być najszczęśliwszymi dniami mojego życia. I co? I sama je sobie psuję”. Dobra, koniec na ten temat. W domu o tym w ogóle nie rozmawiamy, tak się umówiliśmy. Tobie napisałam, co czuję, i zamykam sprawę na kłódkę. Zaczniemy się martwić, jak będzie potrzeba [oby nie!]. Teraz - sprawy nie ma. Buziaczki - Twoja A. * Październik zbliżał się wielkimi krokami. Anna i Jacek rozwieźli już i rozesłali swoje

zaproszenia ślubne, oczywiście wymalowane przez Dyzia. Tym razem na pierwszej stronie wyrysował dwa złączone serca, składające się z sosnowych łusek; z tyłu majaczył zaznaczony tylko kreską dworek, a na dole, pod sercami była data - 2 października 2010. W środku natomiast był oryginalny tekst zaproszenia: „Florian Konieczny, bardzo z tego powodu szczęśliwy, zaprasza na ślub swego taty, Jacka Koniecznego, ze swoją przyszywaną ciocią, Anią Towiańską". Potem data, godzina, miejsce. Oraz dopisek: „Wszyscy zapraszamy także na wesele w Sosnówce”. Świadkami Anny i Jacka mieli być Karol, bo to on ich poznał, i Marzena, bo była pierwszą przyjaciółką Anny w Towianach. Małgosia Bielska, jej przyjaciółka z Warszawy, najbliższa i najstarsza stażem, oczywiście została zaproszona na ślub i na wesele, ale świadkowała już na pierwszym ślubie Anny. I choć tamten był tylko cywilny, więc w opinii Anny liczył się mniej i teraz wydawał się mało znaczący, Małgosia jednak uważała, że ślub to ślub. A skoro tamto małżeństwo się nie udało, uznała, że mogłaby przynieść pecha, świadkując przy następnym. Anna trochę się obawiała, że jej warszawska rodzina może poczuć się nieco urażona, że nie zaproszono ich do tej roli, ale tu z pomocą przyszli im Dyzio i Irenka. Dyzio, nie mając żadnych krewnych, poza kuzynem, z którym nie był w najbliższych stosunkach, uznał za swoją rodzinę Annę i jej najbliższych z Warszawy. A największym autorytetem dla niego był Boguś, który pozałatwiał mu sprawy z marszandem z Inowrocławia - i to sam, z własnej woli, nic na tym nie zyskując, co dla Dyzia stanowiło dowód „świętości" i doskonałości Bogusia. Już w czerwcu więc, gdy jeszcze nie było mowy o ślubie Anny z Jackiem, Dyzio zebrał całą swoją odwagę i, po konsultacji z Irenką, która zgadzała się na wszystkie jego pomysły, poprosił Bogusia, żeby został ich świadkiem. On i jego żona, Janina. Obydwoje zgodzili się, oczywiście, z wielka radością, zapewniając, że będzie to dla nich zaszczyt. Anna bała się więc jeszcze tylko, że urażona może być Wiesia, ale ta zatelefonowała do niej pierwsza w tej sprawie, zaraz po tym, gdy się dowiedziała o ślubie Anny z Jackiem. - Aniu, dziecko najdroższe! - zaczęła. - Wiesz, jak się cieszę z waszego ślubu. Już się nie mogę doczekać października. Tylko błagam, niech ci nie przyjdzie do głowy prosić mnie, żebym została waszym świadkiem. Byłam już świadkiem na ślubach moich trzech przyjaciółek, ze czterdzieści lat temu albo jeszcze wcześniej. I wtedy każdy ubierał się mniej więcej tak samo, bo nic specjalnego nie można było kupić, a mało kto miał pieniądze, żeby sobie na tę okazję coś oryginalnego uszyć. I, jak zapewne wiesz, ta niechęć do strojenia się została we mnie do dzisiaj. Nie zmuszaj mnie więc, moja kochana - mówiła dalej - żebym

musiała się teraz głowić, co ja mam na ten twój ślub - jako świadek - na siebie włożyć. Bo co innego strój na sam ślub czy wesele, a co innego występ w roli świadka. Więc nie obrazisz się, Aniu kochana, że cię o to proszę? Czy ktoś inny mógłby zostać twoim świadkiem? Annie ulżyło i sprawę świadków miała załatwioną. Mecenas Witkowski, z którym szczerze o tym porozmawiała, roześmiał się tylko i powiedział, żeby mu nie zawracała głowy takimi wydumanymi problemami, bo i on, i jego żona już dość się w życiu „naświadkowali" i teraz chcą się po prostu dobrze bawić na weselach - jej, Anny z Jackiem, oraz Dyzia z Irenką. Choć przygotowania do ślubu zajmowały dużo czasu, wszystkie prace w pensjonacie musiały przebiegać sprawnie i tak w zasadzie się działo. Raz było więcej wczasowiczów, raz mniej. Raz byli to ludzie bardzo sympatyczni i bezkonfliktowi, innym razem zdarzały się pewne niesnaski i spory. Jak w życiu i jak wszędzie. Pani Michalina odniosła wielki sukces, jej masaże cieszyły się dużym uznaniem i musiała sobie kupić specjalny kalendarz, w którym skrupulatnie notowała terminy i nazwiska klientów, żeby czegoś nie pomylić. A jeszcze miała przecież klientki z miasta, na czele z panią Krystyną Witkowską i Jagodą Sowa-Sowińską. Toteż Anna, a czasami Jacek, który często bywał w Sosnówce, wozili panią Michalinę do Towian, bo do dworu przyjeżdżała rowerem. Bardzo była zadowolona z tych dodatkowych zarobków, szczególnie przed ślubem Zdziśka i Beatki. Wprawdzie termin nie został jeszcze ustalony, młodzi czekali bowiem na wiadomość, kiedy będzie mógł przyjechać z Londynu ojciec panny młodej, którego nieobecność na ceremonii byłaby wprost nie do przyjęcia dla całej rodziny. Niemniej jednak w jakimś tam niezbyt odległym czasie ten ślub miał się odbyć, a jak wiadomo, wydatki przy takiej uroczystości są niemałe. I Anna, i pani Irena, szukały sukien ślubnych. W Towianach była podobno fenomenalna krawcowa, z której usług korzystały najznamienitsze mieszkanki miasta i pani Irena już sobie u niej coś zamówiła. Nie chciała typowej długiej sukni, jakie mają naprawdę młode panny młode. Zamówiła sobie skromny, jaśniutko kremowy kostiumik, jednak z długą spódnicą i wytworną bluzką, troszkę ciemniejszą od kostiumu. Wybrały fason razem z Anną i pani Irenka chodziła teraz na przymiarki, bardzo zadowolona z postępów pracy krawcowej. Jednak Anna, która do tej pory nie miała ślubu kościelnego, oszalała na punkcie swojej sukni. Oglądała wszystkie katalogi, jakie wpadły jej w ręce, była w Inowrocławiu i we Włocławku, ale na nic nie mogła się zdecydować. I chociaż wszystkie znajome panie, a nawet te nieznajome, z którymi rozmawiała o ślubnych kreacjach u fryzjera czy w sklepie, zachwalały tutejszą krawcową, Anna jakoś nie dawała wiary ich słowom. W końcu Małgosia, której także zawracała głowę tą sprawą telefonicznie i elektronicznie, powiedziała:

- Przecież i tak za parę dni masz być w Warszawie. Dowiem się, jakie są najmodniejsze salony z kreacjami ślubnymi i pochodzimy cały dzień, żebyś sobie wybrała suknię. Na pewno znajdziemy coś, co ci się spodoba, a nawet jeśli suknia nie będzie idealnie pasowała, to poprawią ci ją na miejscu. A powiedz mi jeszcze, czy w końcu bierzesz dla Florka to pianino? Bo ja już oszaleję od tej ciasnoty, muszę się go jak najprędzej pozbyć. - Wiesz, Małgosiu, rozmyśliłam się, jeśli chodzi o pianino w pensjonacie. W końcu reklamujemy to miejsce jako oazę ciszy i spokoju, więc nie mogę ludzi skazywać na wysłuchiwanie czyjegoś bębnienia na pianinie, choćby to bębnienie było najładniejsze. Ale wiem, że Florek marzy, żeby grać, w szkole mają jakieś stare pianino i podobno nie można go oderwać od instrumentu. Więc porozmawiam z Koniecznymi, może zechcą to pianino wziąć do siebie, do domu. Florek przecież i tak będzie tam częstym gościem, nawet jak już zamieszka w Sosnówce. Zapomniałam o tym, trzeba mi było wcześniej przypomnieć. Porozumiem się z Jackiem i jutro do ciebie zadzwonię. Rozmowa z Małgosią uprzytomniła Annie, że przecież muszą jakoś przemeblować Sosnówkę. Teraz w tych dwóch pokojach na dole było jej całkiem wygodnie, ale przecież kiedy zamieszkają tu jeszcze Jacek z Florkiem, po prostu się nie pomieszczą. O tym, że ona miałaby pracować w Sosnówce, a mieszkać w domu Koniecznych, w ogóle przecież mowy być nie mogło. I tu przyszła z pomocą warszawska rodzina Anny, oddając jej specjalnie dla nich przeznaczone pokoje na piętrze. Jak wiemy, Boguś z Janinką mieli dwupokojowy apartament, z odrębną kuchenką i wspaniałą łazienką. Dodatkowym atutem tego mieszkania było osobne i jedyne - wyjście na duży balkon, niedostępny dla gości pensjonatu, którzy mieli do swojej dyspozycji tylko werandę i taras z widokiem na jezioro. Nie mówiąc o licznych ławeczkach i altankach obrośniętych pnączami, porozstawianych na terenie przyległym do pensjonatu. Obok apartamentu państwa Malczewskich znajdował się piękny, duży pokój Wiesi, również z odrębną łazienką. Cała ta prywatna część mieszkalna oddzielona była jeszcze korytarzykiem, osobno zamykanym. Można by to wszystko tak przebudować, że z tego właśnie korytarzyka i pokoju Wiesi dałoby się wygospodarować dwa pokoje, połączone z apartamentem Bogusia i Janinki. Tak więc Anna i Jacek mieliby sypialnię i salon w pokoju środkowym, w najmniejszym zaś Anna urządziłaby swoją pracownię, z książkami i komputerem wraz z całym oprzyrządowaniem. A średni pokój byłby dla Florka. Anna już uzgodniła z Jackiem, że kupią chłopcu odrębny komputer. We wrześniu Florek rozpoczynał naukę w szkole i nie wiadomo, czym był bardziej przejęty - ślubem, przeprowadzką czy pierwszą klasą. Trzeba przyznać, że tych przeżyć mu się nazbierało, wliczając w to także całą historię z Wiolą.

Warszawska rodzina Anny mogłaby natomiast z powodzeniem mieszkać w pokojach Anny na dole. Boguś, Janina i Wiesia dogadywali się wspaniale, toteż wspólna łazienka nie przeszkadzałaby żadnemu z nich. A przecież na ogół zawsze jakiś pokój w pensjonacie, najczęściej któryś z pojedynczych - był wolny. Anna z Jackiem przyjęli więc z wdzięcznością propozycję warszawiaków, nie próbując nawet protestować - bowiem - po pierwsze pomysł był całkiem sensowny, a poza tym oczywiście odmowa nie wchodziła w grę. Jacek postanowił jeszcze, po konsultacji z Dyziem, dobudować dodatkowy pokój w pawilonie. Zawsze taki dodatkowy pokoik się przyda, nawet na drugą sypialnię, gdyby któreś z małżonków na grypę zachorowało na przykład i nie chciało zarazić drugiego. A ułożenie paru cegieł to już naprawdę żaden problem. - Potraktujcie to jako nasz, mój i Anny, prezent ślubny dla was. Bo naprawdę nie wiedzielibyśmy, co wam dać. - Ale co my wam damy? - zmartwił się Dyzio. - Jak to co? - zdziwił się Jacek. - Jeszcze się zastanawiasz? Namalujesz nasz portret ślubny. Nawet nie myśl, że chcielibyśmy dostać coś innego.

Rozdział 24 Rozpoczął się rok szkolny. Florek, niesłychanie przejęty, składał przysięgę pierwszoklasisty, zachwycony, że są przy tym i jego tata, i „druga mama", ciocia Anna. Dwie osoby, prawie jak u każdego kolegi. Jedna osoba, mama, była tylko u Waldka Karolaka, ale to tylko dlatego, że tata Waldka trzy lata temu umarł na raka w szpitalu. I mama Waldka nie chciała już mieć innego męża. Ale każdy to rozumiał i współczuł Waldkowi, a nie podśmiewał się, jak kiedyś dzieci z Florka, podśpiewując pod nosem: „A twoja mama uciekła, uciekła, uciekła". On wtedy nonszalancko wzruszał ramionami, ale po chwili biegł do ubikacji i wracał stamtąd z podejrzanie czerwonymi oczami. Teraz, na szczęście, ten koszmar już minął. A jeszcze miesiąc i, jak obiecał tata, wszyscy razem zamieszkają w Sosnówce. I prawdopodobnie to ciocia Ania będzie częściej po niego przyjeżdżać do szkoły niż tata, który przecież pracuje w różnych miejscach. Florek to rozumiał. Z zerówki wracał do domu sam, dlatego że szkoła była dwie ulice od domu Koniecznych. Natomiast z Sosnówki to trochę dalej. Wprawdzie dzieci mieszkające daleko zabierał taki specjalny autobus, jednak ciocia Ania zapowiedziała Florkowi, że będą go wozić. - Żebyś nie chodził na wagary - zażartowała, choć Florek nawet nie wiedział, co to są te wagary. Do szkoły zatem będzie go odwoził tata, który potem pojedzie sobie gdzieś tam do jakiejś swojej pracy, a po lekcjach przyjedzie po Florka ciocia Ania. - Ciociu, a czy, jak wy już weźmiecie ślub, to ja mógłbym mówić do ciebie „mamo"? zapytał Florek któregoś dnia. - Byłabym bardzo dumna, mogąc zostać twoją mamą - odpowiedziała Anna. - Ale już ci tłumaczyłam, że mamę ma się tylko jedną. I twoja mama naprawdę cię kocha, kiedyś to zrozumiesz, jestem pewna. Na razie mów do mnie „ciociu", ja jestem bardzo szczęśliwa, że tak do mnie mówisz. Widzisz, nigdy nie byłam niczyją prawdziwą ciocią, a zawsze chciałam być. - Naprawdę? - zapytał Florek. - Naprawdę - potwierdziła stanowczo Anna. * do: [email protected] Małgoniu, dostałam coś najpiękniejszego na świecie! No, po prostu jak to zobaczysz, to pękniesz, czego Ci jednak nie życzę.

Otóż Jacek uparł się, że jest tradycjonalistą, i pomimo że to ja się jemu oświadczyłam, jak twierdzi [w zasadzie tak było], postanowił mi kupić pierścionek zaręczynowy. Zawlókł mnie do „Kruka" w Centrum i, oczywiście, nic, co tam mieli, mu się nie podobało. Sprzedawca pokazał nam jednak katalog i powiedział, że wszystko, co tam jest, można sprowadzić w ciągu kilku dni. I choć nie zależało mi szczególnie na żadnym pierścionku, kiedy zobaczyłam ten, który wybraliśmy, natychmiast wiedziałam, że to mój zaręczynowy. Jest to delikatny pierścionek z białego złota, z topazem, otoczonym dwoma rzędami brylantów. Topaz jest prostokątny, a te brylanty są po jego węższych bokach. No, nie umiem Ci dobrze tego opisać, ale jak przyjadę do Warszawy, oczywiście będziesz mogła sama obejrzeć. Do kompletu są jeszcze identyczne kolczyki. Całość kosztowała potwornie dużo, ale Jacek nie dał mi nawet pół słowa powiedzieć o cenie. Wiesz co? Myślałam zawsze, że w ogóle na mnie nie działa żadna biżuteria. Ale tym prezentem zaręczynowym jestem po prostu oczarowana! Sama zresztą zobaczysz, niedługo przyjeżdżam. Ściskam - Twoja A. * W drugiej połowie września do Sosnówki zaczęli ściągać grzybiarze. Oczywiście, już trzeci raz w tym roku, przyjechali państwo Lidia i Wiktor Jaromirscy, zapowiadając, że tym razem zostaną na cały miesiąc - bo ryby i grzyby - no i zostali przecież zaproszeni na obydwa śluby! Przyjechali także, również zaproszeni na oba śluby - państwo Urszula i Mieczysław Kwiatkowscy, ogłaszając wszystkim, że najmądrzejszą rzeczą, jaką zrobiła ich wnuczka, było zajście w ciążę, co pociągnęło za sobą konieczność nabycia mieszkania, z tego powodu oni musieli wprawdzie sprzedać ukochaną działkę, ale też „odkryli" Sosnówkę, która im ten brak działki w całości zrekompensowała. - Czy wiecie, że przez dziesięć lat wędkowania na tej naszej działce nad Wisłą złowiłem wprawdzie wiele ryb, ale nigdy nie złapałem tam szczupaka? Choć podobno były, bo inni łapali. A tu już trzeciego dnia złapałem pięciokilogramowego! - opowiadał pan Mieczysław wszystkim, którzy jeszcze nie znali tej historii. - O, tu wisi zdjęcie. - Pokazywał tablicę w sali kominkowej, gdzie były zdjęcia najwspanialszych złowionych okazów różnych ryb. I nawet zdjęcie Florka ze złapanym rakiem, który zwisał mu z wędki, zaczepiony szczypcami. Teraz przyszykowano drugą tablicę na zdjęcia najwspanialszych grzybów. Na razie wisiało na niej tylko zdjęcie dorodnego muchomora, z napisem: „Takich grzybów w Sosnówce nie zbieramy”. Pośród wrześniowych gości byli Barbara i Damian Szaniawscy oraz ich przyjaciel,

Bartek Lewicki, który niedawno się rozwiódł. Przyjechali razem, samochodem Damiana, dość pojemnym renault laguną. Barbara i Damian otrzymali apartament małżeński na pierwszym piętrze, a Bartek miał pojedynczy pokój. Całej trójce pokoje bardzo się podobały. Barbara i Damian pływali na rowerze wodnym, opalali się na leżakach, jeździli na zwykłych rowerach, których kilka było w Sosnówce dla gości. Te najzwyklejsze, używane, ale w dobrym stanie rowery doskonale się nadawały na wyprawy po leśnych dróżkach. - To niezbędne po pani kuchni, pani Irenko - mówiła Barbara, która sama gotować nie lubiła i, szczerze mówiąc, nie bardzo umiała, ale docenić smaczną kuchnię potrafiła. - A już te pani drożdżowe bułeczki z rodzynkami i placki z owocami to po prostu marzenie. Wszystko rozpływa się w ustach - zachwycała się głośno. - Więc gdyby nie te rowery i gdyby nie pani Michalina, to po prostu nie można by tu przyjeżdżać - żartowała. A pani Irenka tylko się oglądała, czy Anna nie słyszy, że ona, Irenka, swoim gotowaniem może odstraszać ewentualnych gości. Bartek natomiast oszalał na punkcie łowienia ryb. On, który w życiu wędki w ręku nie trzymał, usiadł kiedyś na pomoście przy panu Wiktorze i przyglądał się zafascynowany, jak spławik pogrąża się w wodzie, a pan Wiktor szarpie wędką („To się nazywa zacinanie, nie szarpanie" - tłumaczył Bartkowi) i co chwila wyciąga jakąś rybę, trzepoczącą się bezradnie na haczyku. Potem zgrabnie uwalnia złapaną biedaczkę i delikatnie wpuszcza z powrotem do wody. - Panie Wiktorze, czy ja mógłbym spróbować, choć raz? - spytał Bartek niepewnie. - Jasne, trzymaj. - Pan Wiktor wręczył mu wędkę. Miał ich przy sobie trzy, a w pokoju jeszcze kilka. Musiał być jakiś wyjątkowo dobry dzień, ryby brały jedna za drugą. Potem, wieczorem, okazało się dlaczego. Rozszalała się burza, a nawet laik wie, że przed burzą ryby biorą jak opętane. - O rety, panie Wiktorze, chyba coś złapałem, niech pan patrzy na ten spławik, całkiem mi się utopił. - Po pierwsze, nie krzycz tak, dzieciaku. - „Dzieciak" miał trzydzieści pięć lat, ale pan Wiktor mógł do niego mówić, jak chciał. - Po drugie, wyciągaj tę rybę, bo ci zwieje z haczyka. Bartek szarpnął, to znaczy „zaciął", jak potrafił najlepiej - i ku jego wielkiej radości na haczyku coś się trzepotało! - O, całkiem ładny leszczyk! - powiedział pan Wiktor i zdjął biedną rybę z haczyka, by

wpuścić ją z powrotem do wody. - No, bracie, będzie jeszcze z ciebie wędkarz pierwsza klasa - pochwalił rozpromienionego ucznia. Bartek pobiegł do przyjaciół, oznajmiając im, że jutro jedzie do miasta, bo musi sobie kupić sprzęt do łowienia ryb. Odkrył bowiem swoje powołanie, chce zostać mistrzem wędkarstwa. - A, wiesz, to nawet dobry pomysł - odrzekł Damian. - Co byś powiedziała na wycieczkę do Towian? - spytał żonę. - Jesteśmy tu już kilka dni, a w ogóle nie znamy okolicy. - Dobrze, więc postanowione, jutro ruszamy na wycieczkę - ucieszyła się Barbara, a Bartek jeszcze bardziej. * Barbara, Damian i Bartek buszowali po uliczkach Towian. I po sklepach, szczerze mówiąc. Barbara spostrzegła, że w Towianach jest całkiem sporo wspaniałych lumpeksów: „Zagraniczne ciuchy używane", „Markowe ubrania z drugiej ręki", „Ciuchy - wyprzedaż nowy towar". Pochłonęło ją szperanie w stertach ubrań wiszących na wieszakach i leżących w skrzyniach. Ku swojej wielkiej radości udało jej się już „upolować" dwie świetne bluzeczki. W Warszawie do takich miejsc nie wchodziła, bo jak raz spróbowała, to prędko wyszła, bardzo zniesmaczona stanem i zapachem leżącej tam odzieży. A tu wszystkie rzeczy były czyściutkie, wyprasowane i naprawdę mało zniszczone. Albo wcale. Znalazła nawet świetną bluzę dla Damiana i wyszukała dwie flanelowe koszule dla Bartka. - Spójrz - powiedziała. - Akurat na twoje sesje wędkarskie. Milutkie i ciepłe. Bartek z kolei odwiedzał sklepy wędkarskie, których w Towianach też było kilka. Kupił już sobie dwie wędki z pełnym oprzyrządowaniem, kołowrotkami, żyłkami, haczykami, ciężarkami i mnóstwo niezbędnych drobiazgów. Kupił także spinning, kilka woblerów, twisterów, ripperów i błystek. I jeszcze podbierak, koszyk wędkarski, kilka paczek zanęty oraz kilka pudełek czerwonych robaków różnej wielkości. Kupił wszystko, co mu zapisał na kartce pan Wiktor. Ledwo zataszczył swoje skarby do samochodu i skrzętnie ukrył robaki w kącie bagażnika, żeby ich czasem nie wypatrzyła Barbara. Damian natomiast znalazł dużą księgarnię na rynku i ugrzązł w niej na godzinę, wybierając najróżniejsze mapy, których było tam mnóstwo, i grzebiąc w nowościach, zdziwiony, że prowincjonalna księgarnia jest tak dobrze zaopatrzona. Spotkali się na parkingu, koło „Rybeńki". Barbara zaproponowała pójście na kawę, bo poczuła się trochę zmęczona po tej wizytacji wszystkich sklepów z ciuchami, ale Damian zaprotestował.

- Nie, „Rybeńka" to raczej restauracja, a przy wjeździe do miasta widziałem sympatycznie wyglądającą kawiarenkę z kilkoma stolikami na zewnątrz. „Kujawianka" się nazywa. Z przyjemnością posiedzę na świeżym powietrzu. Pojedźmy tam. I pojechali. Usiedli przed kawiarenką, szczęśliwie był wolny stolik. - Poczekajcie tutaj, a ja pójdę sprawdzić, co tu mają, i czy jest samoobsługa, czy ktoś do nas podejdzie - zaproponował Bartek. Wszedł do kawiarni i pierwsze co poczuł, to absolutny brak dymu papierosowego. Natomiast unosił się tam zapach, który zapamiętał z dzieciństwa, z kuchni babci - aromat cynamonu. - Och, jak tu pięknie pachnie - zachwycił się, podchodząc do lady, za którą stała czarnowłosa dziewczyna, rozmawiająca z jakimś klientem. - Słucham pana - zwróciła się do Bartka Marzena, gdyż była to ona, oczywiście, bo któżby inny! Ujrzała przed sobą faceta, który mógłby przyśnić się każdej dziewczynie, nawet najszczęśliwszej mężatce. Ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu (na pewno, Marzena miała miarkę w oczach), ciemnokasztanowe włosy, z niesamowitymi przebłyskami rudości, jakby zrobił sobie balejaż, i brązowe oczy. Sportowa sylwetka i zręczne kocie ruchy. Marzena wgapiła się w niego jak dziecko w wymarzoną zabawkę, stojącą za szybą w sklepie. - Dzień dobry! - powiedział Bartek, całkiem nieświadomy wrażenia, jakie zrobił na stojącej za ladą dziewczynie. - Siedzimy z przyjaciółmi przy stoliku na zewnątrz i chciałem się zorientować, czy tu jest samoobsługa, czy mamy czekać, aż ktoś do nas przyjdzie. - Za chwilę do państwa podejdę, proszę wrócić do przyjaciół. - Zaraz przyjdzie kelnerka - zameldował Bartek Barbarze i Damianowi, siedzącym z wyciągniętymi wygodnie nogami przy stoliku wtulonym w kępę jakichś zielonych krzewów. - Witam państwa, jestem Marzena Koźmińska, jednoosobowy personel i właścicielka tej kawiarenki, a więc z konieczności także kelnerka - przedstawiła się. - Państwo tu chyba pierwszy raz, pewnie goście z Sosnówki? Anna Towiańska to moja przyjaciółka. Ale ja gadam i gadam, zamiast spytać, co mogę państwu podać - zreflektowała się, z trudem przenosząc spojrzenie z Bartka na pozostałą dwójkę. - Poprosimy trzy kawy, czarne, bez żadnych zabielaczy i bez mleka, za to z cukrem. A ze słodkości to już niech nam pani sama coś zaproponuje. Może to, co tak pięknie pachnie w środku - odezwał się Bartek. - To specjalna szarlotka z cynamonem, pilnie strzeżony przepis rodzinny, jeszcze mojej

prababci, przekazywany najstarszej córce w rodzinie. Mają państwo szczęście, że właśnie dzisiaj tę szarlotkę upiekłam, bo nie codziennie mi się chce. Już podaję. - O kurczę, ale dziewczyna! - westchnął Bartek, który dopiero teraz, gdy Marzena wyszła zza lady i stanęła przed nimi w pełnej krasie, docenił jej urodę. - No, owszem, niebrzydka - przyznała Barbara. - Ale czy ty nie zapomniałeś czasami, że niedawno się rozwiodłeś? - Po pierwsze, jeszcze się z nią nie żenię, a po drugie, jak ktoś już się najadł wczoraj, to uważasz, że dzisiaj nie jest głodny? - odparował. - Faceci - westchnęła Barbara, wznosząc oczy do góry. Tymczasem Marzena przyniosła im kawę i trzy talerzyki z jeszcze ciepłą szarlotką, rzeczywiście oszołamiająco pachnącą cynamonem. Pochłonęli tę szarlotkę w okamgnieniu. - Jeszcze! - jęknął Bartek rozmarzonym głosem. - Pani Marzenko, jeszcze raz to samo poprosił, gdy pojawiła się przy następnym stoliku. - Dla wszystkich? - zapytała, patrząc na Barbarę. - Dla wszystkich, niestety - odpowiedziała ta. - Ale niech pani już tej szarlotki z miesiąc nie piecze, dobrze? - To teraz przepis musi pani przekazać swojej najstarszej córeczce, prawda? podstępnie zapytał Bartek. - Nie mam na razie ani najstarszej, ani najmłodszej córeczki. Syneczka też nie odpowiedziała Marzena. - Jakoś żaden mąż mi się jeszcze nie trafił - skwapliwie go poinformowała. - Mimo takich szarlotek? - I mimo ukończonej psychologii, a może właśnie dlatego... - Marzena się uśmiechnęła. - Cieszę się, że państwu smakowało, zapraszam jak najczęściej. - O, ja będę wpadał na pewno - zadeklarował Bartek. - Hej, przyjacielu, czy nie zapomniałeś, że twoim głównym powołaniem jest zostać mistrzem wędkarskim? - śmiał się z niego Damian w samochodzie, kiedy wracali do Sosnówki. - A ty się tu już zakochujesz w pięknej pani psycholog, w dodatku właścicielce kawiarni! - Sam mówisz, że piękna... - rozmarzył się Bartek. * Anna siedziała z podwiniętymi nogami na kanapie Małgosi w warszawskim mieszkaniu przyjaciółki. Zostawiła Sosnówkę na głowie pani Irenki, Beatki, Dyzia i Jacka, wierząc, że

sobie doskonale poradzą, a sama przyjechała do Warszawy pozałatwiać parę spraw. Najpierw, zapowiedziawszy się telefonicznie, pojechała do mieszkania rodziców na Mokotów. Lokatorzy poprosili ją o przedłużenie umowy jeszcze co najmniej na rok, ponieważ budowa domu przeciągała się nieco, a teraz mieli kłopoty z uzyskaniem kredytu. Annie takie rozwiązanie jak najbardziej odpowiadało, bo chociaż wydawało się, że już na stałe związała swoje życie z Sosnówką, jednak mieszkania w Warszawie pozbywać się nie chciała. Może przyda się dla Florka, gdyby na przykład chciał studiować w stolicy. Pojechała więc na Mokotów, obejrzała mieszkanie, z którego stanu była całkiem zadowolona, i podpisała następną umowę. Kolejne pieniądze - zapłata za następny rok z góry - też bardzo się przydadzą. Potem prawie cały dzień łaziły z Małgosią po sklepach i na Świętokrzyskiej, w salonie strojów ślubnych, kupiły suknię, w której obydwie się zakochały. Trzeba ją tylko było troszkę zwęzić w biodrach, ale sklep wykonywał takie poprawki za darmo i prawie od ręki. Suknia miała być do odbioru jutro. Anna ogłosiła, że jest przeszczęśliwa. Suknia była gładka, rozszerzana ku dołowi, a całą ozdobę stanowiły koronkowe rękawy i wykończenie dekoltu. Prosta, ale szalenie elegancka. Do tego udało im się kupić jeszcze piękne białe, skromne szpilki, nie za wysokie i doskonale wyprofilowane. Zaręczynowy prezent Anny - pierścionek z topazem i brylantami oraz takie same kolczyki - przeogromnie się Małgosi spodobał. Obydwie uznały, że przy tej sukni, którą wybrały, będzie się prezentował oszałamiająco. * - Pani Helenko kochana, zdaje się, że finiszujemy - powiedziała Anna, maczając gorącą pyszną bułkę pita w sosie słodko-kwaśnym i odgryzając spory kęs. Spotkała się ze swoją ulubioną pisarką w „Sfinksie", pod blokiem Bogusia, i zaprosiła ją na obiad. Helena Markiewicz, zachwycona, że może zjeść posiłek, którego sama nie musiała gotować, wcisnęła swoje czteroletnie Maleństwo w ramiona jego ukochanej babci i teraz pałaszowała grillowaną pierś kurczaka z zestawem surówek i taką samą bułą, którą opychała się Anna. Omawiały końcowe sceny książki, a właściwie dopisane epizody, Anna bowiem chciała, żeby autorka trochę rozbudowała swoją opowieść. - Wie pani, pani Helenko... - zaczęła. - Może być po prostu Helenko? Bez tej pani? Jakoś mnie to postarza i dziwnie się czuję - zaproponowała autorka. - Jasne, że może, nawet, wierz mi albo nie, ale właśnie miałam to zaproponować -

ucieszyła się Anna. - No więc, wiesz, Helenko, czytelnicy, a głównie czytelniczki, wolą grubsze książki od cienkich. - Szczerze mówiąc, ja też takie wolę - zaśmiała się autorka. - No więc dlatego dobrze byłoby, żebyś mogła jeszcze rozbudować niektóre wątki, szczególnie te z czasów, w których bohaterka zawiera znajomość ze swoim przyszłym mężem. Bo tam jest tak trochę - poznali się, pokochali i pobrali. A przecież na pewno były jakieś sprzeczki albo podejrzenia o zainteresowanie kimś innym, może nawet chwilowe rozstanie, próba związania się z inną osobą, wiesz, różne takie epizody - zasugerowała Anna. - Ale to tylko takie ewentualne propozycje, książka i tak jest świetna, a praca nad nią to czysta przyjemność. Styl, składnia, gramatyka, nawet interpunkcja, naprawdę nie miałam z tym dużo roboty - komplementowała Helenę. - Chciałabym, żebyś odniosła sukces, i pomogę ci w tym ze wszystkich sił. Zresztą, nie ukrywam, przecież to i w naszym interesie. - Och, jak dobrze, że trafiłam w twoje ręce - powiedziała Helena i nagłe zakryła ręką usta. - O matko, wiesz, jak to zabrzmiało? Jakbym się cieszyła, że biedny Marcin trafił do szpitala! - Zaśmiała się nerwowo. - Cóż za podlec ze mnie! Anna też się zaśmiała i powiedziała: - W takim razie ja też jestem podlec, bo też się cieszę, że razem pracujemy. I wiesz, co jeszcze ci powiem? - Przysunęła się bliżej i szepnęła jej wprost do ucha: - Nie tylko jestem podlec, ale i bystra kobieta interesu. Bo prowadzę własny pensjonat na Kujawach i kiedy już skończymy pracę nad twoim „Maleństwem", musisz przyjechać do mnie z rodziną na wakacje. Dostaniesz specjalny rabat - zaśmiała się znowu. Jadły ten obiad w „Sfinksie" obydwie bardzo zadowolone - i z życia, i z obiadu, i z wzajemnego towarzystwa. Polubiły się od razu. A książka Heleny na pewno będzie bestsellerem. Już ona, Anna, się postara, żeby Piotr, szef i specjalista od marketingu, o to zadbał. Następnego dnia, po odebraniu sukni, Tomek z Henryczkiem mieli zabrać od Małgosi pianino i wraz z Anną jechali wszyscy do Sosnówki. Małgosia z Witkiem, swoim mężem, i Elżunią, córeczką, niedoszłą pianistką, mieli się zjawić dopiero dwa dni przed ślubem. A jeszcze przed wyjazdem Anna umówiła się raniutko w „Oczku". Po załatwieniu swoich służbowych spraw, to znaczy po zdaniu relacji ze spotkania z Heleną Markiewicz, chciała osobiście wręczyć zaproszenia na ślub wszystkim pracownikom wydawnictwa. Razem z żonami lub mężami było to szesnaście osób. Anna nie miała pojęcia, gdzie położy

spać tych wszystkich gości, ale przyszła jej z pomocą Marzena, która mieszkała sama nad kawiarnią i zaproponowała gościom Anny trzy pokoje, a więc co najmniej sześć osób mogłoby tam się przespać. Następne trzy pokoje zaoferowali też państwo Sowińscy, którzy postanowili przenieść się na te dwa dni do mieszkanka nad lecznicą. Mecenasostwo Witkowscy też zgłosili chęć pomocy, tak więc Anna poczuła, że kamień spadł jej z serca. W życiu nie przypuszczała, że w tak niedługim okresie znajdzie tylu prawdziwych, oddanych przyjaciół. Oczywiście i u dziadka Leona Koniecznego pomieściłyby się przynajmniej cztery osoby, bo Czesiek na czas wesela mógł się przekwaterować do Tadeusza. Wszyscy więc mieli gdzie spać, łącznie z zaprzyjaźnionymi już stałymi gośćmi Sosnówki, takimi jak państwo Jaromirscy i państwo Kwiatkowscy. Anna przypomniała się jeszcze, że przyrzekła, iż podczas najbliższego pobytu w Warszawie spotka się ze swoją najnowszą przyjaciółką, Marcją Krzewicz-Zagórską. Bardzo była ciekawa, jak tam u niej wszystko się ułożyło. Musiała już jednak wracać do Sosnówki, tak więc tylko zatelefonowała do Marcji, od razu przyznając się, że jest w Warszawie, ale niestety nie może wygospodarować ani chwili, bo ma służbowe spotkania, a potem zaraz musi wyjeżdżać. - Marcelinko - powiedziała szybciutko do słuchawki - nie pogniewaj się na mnie, jestem wprawdzie w Warszawie, ale naprawdę nie mam ani sekundy na nasze ewentualne spotkanie. Więc nie obraź się, jak dostaniesz ode mnie zaproszenie na ślub pocztą. Wrzucam właśnie kopertę do skrzynki na Świętokrzyskiej. Mam nadzieję, że przyjedziesz - że przyjedziecie obydwoje z Jerzym. Wszystko dobrze u was, co? No, powiedz, że tak, bo bardzo bym chciała, żeby wszyscy teraz byli szczęśliwi. Czekam na ciebie z niecierpliwością, chcę znać każdy szczegół, więc przygotuj się na długie pogadanie. * Citroen Tomka i Henryczka podjechał pod dom Koniecznych i panowie, sapiąc i stękając okrutnie, wyciągnęli na specjalnych pasach pianino Małgosi - choć nie, teraz już nie Małgosi, tylko Florka - i jakoś, z pomocą Jacka, dziadka Leona i Czesia, zatargali instrument do środka. Akurat zmieściło się w jadalni. Florek skakał z radości niemal pod sufit, nie dowierzając temu, co widział. - To moje? Tato? Ciociu? Dziadku? - Nie wiedział już, kogo ma pytać. - Nie, to moje - zażartował Czesiek, siadając przy pianinie i wygrywając „Wlazł kotek na płotek". - Naprawdę? - zupełnie serio zmartwił się chłopiec. - No, naprawdę, ale będę pozwalał ci na nim grać - droczył się z nim Czesiek.

Anna, widząc minę malca, który jeszcze całkiem poważnie przyjmował takie żarty, kuksnęła Cześka w bok. - O, nie, mój drogi - powiedziała ze srogą miną. - To najwyżej Florek będzie ci pozwalał na nim grać, jeśli zasłużysz. Pianino jest twoje, Florku, i to jest prezent dla nas - dla mnie i twojego taty - na nasz ślub. Widzisz, z takiej okazji ludzie dostają podarunki, a ponieważ będziesz najważniejszym uczestnikiem naszego ślubu, pierwszy prezent dostałeś właśnie ty. Wszyscy bracia Konieczni byli utalentowani muzycznie, wszyscy się więc z tego pianina cieszyli, a najbardziej dziadek Leon, bo wiedział, że dzięki temu instrumentowi Florek będzie u nich częstym gościem. - I tak bym przychodził, dziadku, kocham cię - powiedział chłopiec, a pan Leon długo wycierał nos w wielką kraciastą chustkę. Nie uznawał bowiem żadnych tam jednorazowych papierowych chusteczek, takie coś jest dobre dla małych dziewczynek.

Rozdział 25 Bartek wytrwale asystował panu Wiktorowi w jego sesjach wędkarskich. Zaproponował nawet wspólne eskapady łodzią, oczywiście zgłaszając się na wioślarza. Pan Wiktor oświadczył więc, że jeśli Bartek chce zostać prawdziwym wędkarzem, to choć raz musi spróbować połowu rannego, skoro świt, tak około piątej. - Pan to mówi poważnie, panie Wiktorze? - zapytał Bartek. - Oczywiście - odparł pan Jaromirski, pewny, że jego uczeń się wycofa. - Świetnie - usłyszał jednak w odpowiedzi. - To spotykamy się jutro raniutko przy pomoście wędkarskim. Proszę się nie kłopotać wynajmowaniem łodzi, ja sam wszystko z panem Dyziem załatwię i będę czekał już z wiosłami. Pan Wiktor spojrzał na niego z szacunkiem. - No, skoro ty tak poważnie do tego podchodzisz, synu, to od jutra nie mówisz już do mnie „panie Wiktorze". Wiktor dla ciebie jestem. - To dla mnie zaszczyt. - Bartek uścisnął wyciągniętą dłoń swego mistrza, a teraz i przyjaciela. Raniutko, o porze barbarzyńskiej dla każdego - poza wędkarzami i grzybiarzami Bartek czekał przy łódce. Wiosła i klucz od kłódki przy łódce wypożyczył od Dyzia już wczoraj wieczorem, żeby go nie budzić tak wcześnie. Na dworze było szaro, nad jeziorem unosiły się welony mgły. Wyglądało to niesamowicie. Widoczność na wodzie wydawała się prawie zerowa, ale Bartek miał nadzieję, że Wiktor wie, co robi. Z jego słów wynikało, że takie poranne połowy to dla prawdziwego wędkarza chleb powszedni. Było chłodno i wilgotno, więc Bartek, zadowolony, że włożył cieplejszą kurtkę, zapiął się pod szyję. Raptem koło niego zmaterializował się pan Jaromirski. - O, jesteś już - powiedział. - Chwali ci się taka punktualność, wsiadamy... i na ryby! Pływali po jeziorze trzy godziny. Właściwie „pływali” to za dużo powiedziane. Podpływali w jakieś miejsce, wybierane przez pana Wiktora, zarzucali dwie kotwice - tylną i przednią, żeby łódka się nie kręciła i nie płoszyła ryb, zarzucali wędki i czekali w milczeniu. Pan Wiktor metodycznie obrzucał wszystkie strony łódki swoim spinningiem z nowo zakupionym woblerem pływającym po powierzchni. Inne bowiem często zaczepiały się o wodne zarośla, a wtedy Wiktor wymyślał im gwałtownie, co powodowało ataki śmiechu u

jego ucznia, najstraszliwszy bowiem z tych epitetów brzmiał: „Ożeż ty pokrako jeziorna z chińskiej blachy zrobiona”. - Dlaczego z chińskiej? I skąd wiesz, że z chińskiej? - zapytał Bartek, chichocząc. - Ty mi tu nie chichocz, chińska, bo chińska i już! Oczywiście, to był argument nie do odparcia, Bartek opanował więc śmiech i trzymał cichutko swoją wędkę z bardzo, ale to bardzo spokojnym spławikiem. - Wiesz co? Masz, trzymaj ten mój spining, bo mnie już ręce od rzucania bolą, a następnym razem weź własny, ty wędkarska ofiaro, a mnie daj swoją wędkę, to odpocznę trochę. I w momencie gdy Bartek stanął w łódce i wziął do ręki spinning, pływający woblerek zniknął pod wodą, toń jeziorna się zakotłowała, a świeżo upieczony wędkarz o mały włos nie wleciał do wody. Nie mając doświadczenia, nie wiedział, co powinien zrobić, zaczął więc gwałtownie kręcić kołowrotkiem, miotając spinningiem tam i z powrotem. Właściwie to spinning sam się miotał, a raczej miotało nim coś, co złapało się na haczyki woblera. - O kurczę, zacinaj, dawaj ten spinning, trzymaj podbierak. Szybko, bo się utopi! krzyczał pan Wiktor, a jego głos niósł się po całym jeziorze i doleciał do pani Irenki, która niosła śniadanie Dyziowi do pracowni, bo artysta od paru dni był bardzo zajęty malowaniem portretu Anny. Portretu ślubnego, który zamówił sobie Jacek, postanowił nie malować, po pierwsze dlatego, że przecież nie wiedział, jaką suknię będzie miała panna młoda, a po drugie dlatego, że jakoś wydawało mu się, że takie staromodne portrety ślubne obecnie nie cieszą się już uznaniem ludzi takich, jak Anna. Zdecydował się natomiast namalować jej duży portret takiej, jaką ją najczęściej widział - w dżinsach i jakiejś luźnej bawełnianej bluzeczce. W ruchu, z włosami wirującymi wokół twarzy. I z nierównomiernie rozłożonymi piegami wokół nosa. Z wielkimi błękitnymi oczami. Roześmianą i szczęśliwą, z nieodłączną Szyszką u boku. Tak więc Dyzio zaszył się w pracowni i prawie z niej nie wychodził, a co tam robił, wiedziała tylko Irenka. Inni mieszkańcy i goście Sosnówki spokoju artysty nigdy nie zakłócali. Było to świętą, aczkolwiek niepisaną, zasadą tego miejsca. Wchodził tam tylko ktoś, kto został wyraźnie zaproszony. Nie dotyczyło to oczywiście Irenki, chociaż i ona - co niepomiernie irytowało Dyzia - pukała za każdym razem do drzwi i nie weszła, dopóki jej tych drzwi nie otworzył. Teraz jednak wpadła do pracowni bez pukania, postawiła talerze ze śniadaniem na brzegu stołu i wyciągnęła Dyzia na zewnątrz.

- Coś się dzieje na jeziorze! - Aż dygotała z przejęcia. - Ktoś krzyczy, że się utopi. Co robić? - Hej! - wrzasnął Dyzio. - Kto jest na jeziorze i co się dzieje? - A nic, nic, przepraszamy za wrzaski! - odkrzyknął pan Jaromirski. - To Bartek swojego pierwszego w życiu szczupaka złowił. I o mało go nie utopił. Ale już wszystko w porządku, jeszcze raz przepraszamy. - No, widzisz, kobieto! - Dyzio się zaśmiał. - Nie znasz się na męskich rozrywkach i takiego rabanu narobiłaś. Ale i tak cię kocham - zadeklarował. - Chodźmy na śniadanie. Pani Irenka spurpurowiała, bo choć miała już sześćdziesiąty drugi rok życia, rzadko się zdarzało, żeby ktoś jej mówił „kocham cię". I za każdym razem, gdy słyszała to od Dyzia, którego w tej sprawie wyedukowała Anna, wznosiła oczy ku niebu i szybko odmawiała dziękczynną modlitwę. Tymczasem Wiktor z zachwyconym Bartkiem przybili do brzegu. W wiaderku wędkarskim mieli jeszcze kilka naprawdę ładnych linów, ponadwymiarowych. Ale przywieźli je tylko po to, żeby sfotografować, bowiem na tablicy informacyjnej w sali kominkowej pensjonatu wisiało zdjęcie ślicznego, średniego lina, który podnosił do góry płetwy, co wyglądało, jakby błagalnie składał ręce i prosił „wypuść mnie". I taka informacja widniała pod zdjęciem: „Liny wypuszczamy wszystkie". A pod spodem był dopisek Anny: „Jeśli ktoś koniecznie chce zawieźć do domu lina, wystarczy mi to zgłosić dzień przed wyjazdem pojadę do Towian i kupię w sklepie rybę już wypatroszoną. W prezencie. A naszych linów proszę nie zabijać - popatrzcie Państwo, jakie są śliczne!". Bartek pobiegł więc do pokoju po aparat, zrobił Wiktorowi kilka zdjęć z siatką pełną linów, a następnie sfotografował, jak Wiktor je wszystkie ostrożnie wypuszczał. Obiecał, że uprosi Annę, aby powiesiła to zdjęcie w sali kominkowej. A Wiktorowi pokazał, gdzie co nacisnąć, aby uwiecznić jego, Bartka, wędkarskiego debiutanta, z trzykilogramowym szczupakiem. No, może dwuipółkilogramowym. W każdym razie, jak na standardy Bartka, taki szczupak to absolutne mistrzostwo świata. Potem tego ogromnie zestresowanego biedaka także wypuścili. Szczupak, włożony ostrożnie do wody, odwrócił się brzuchem do góry, udając przez chwilę nieboszczyka. Bartek bardzo się zmartwił, nie miał bowiem zamiaru pozbawiać życia tak pięknego stworzenia. Ale pan Jaromirski, doświadczony wędkarz, przytrzymał lekko szczupaka w wodzie, odwrócił brzuchem w dół i lekko pomasował mu grzbiet, od ogona ku skrzelom. Nieboszczyk ożył natychmiast, machnął ogonem i tyle go widzieli. - Widzisz, czasami trzeba rybie wypuścić nadmiar powietrza ze skrzeli. To rodzaj

omdlenia. Twój szczupak jest całkiem zdrowy i teraz popłynął do domu. Masz pojęcie, ile będzie miał kolegom do opowiadania? - Pan Wiktor mrugnął do Bartka. - Wiktorze - odezwał się uroczyście Bartek. - Przeżyłem dzięki tobie jeden z najpiękniejszych dni mojego życia. Bardzo ci dziękuję i nigdy ci tego nie zapomnę. - Daj spokój, nie ma o czym mówić, cieszę się, podobno człowiek może się uczyć przez całe życie. Więc teraz ty uczysz się wędkowania. I poszli na śniadanie. Podczas śniadania wszyscy goście Sosnówki, chcąc nie chcąc, musieli wysłuchać opowieści Bartka, jak to on, z pomocą pana Wiktora i dzięki niemu tylko, złowił oooolbrzymiego szczupaka, którego zdjęcie Anna na pewno wywiesi na tablicy w sali kominkowej. A zaraz po śniadaniu Bartek poprosił Annę o pożyczenie roweru, bo chciał jechać do Towian i wywołać zdjęcia, żeby każdy natychmiast mógł je obejrzeć w dużym formacie. - Nie wygłupiaj się, stary, dwadzieścia kilometrów rowerem? - odezwał się Damian. Masz tu kluczyki od samochodu, przecież go nie rozwalisz. A gdyby nawet, to jest ubezpieczony. - A wy nie chcecie dzisiaj nigdzie jechać? - Bartek zaczął trochę się jąkać. - Bo ja chyba tak od razu bym nie wrócił. Chciałbym sprawdzić, czy w „Kujawiance" będzie może ta słynna szarlotka. - Hi, hi, hi - zaśmiała się Barbara. - Utyjesz, kochany, od tej szarlotki. Ale wiesz co? Bardzo się cieszę, że ci tak smakuje, naprawdę... Ciasta Kingi były całkiem do luftu. - Tego ostatniego zdania już nie musiałaś mówić, wredna kobieto - szepnął jej do ucha Damian, podając Bartkowi kluczyki od laguny. - Powodzenia. - Mrugnął do niego. - Tylko jedź ostrożnie. Pamiętaj, że za każde zadrapanie lakieru Barbara zedrze z ciebie skórę, nie mówiąc już o tym, że będziesz musiał natychmiast odkupić cały nowy samochód, na dodatek w tym samym gołębioszarym kolorze. - O matko, to ja może będę po prostu pchał ten samochód przed sobą, aż dopcham do „Kujawianki", a tam wstawię go do garażu Marzeny, bo na pewno go ma, i wrócę do was taksówką. - Słuchaj, zawieraj znajomość z Marzeną, jak tylko chcesz, dziewczyna naprawdę jest fajna. A swoją drogą, popatrz, co za czasy. Pani psycholog, a kawiarnię prowadzi. Bartek najpierw podjechał na rynek, znalazł wolne miejsce i starannie zaparkował samochód, uważając, żeby stanąć tak, aby żadne z sąsiednich aut nie miało szansy walnąć drzwiami o drzwi tej jego - nie jego - laguny. Wszedł do księgarni, która mieściła się

naprzeciwko „Rybeńki", dokładnie pod kancelarią prawną „Antoni Witkowski. Prawo na co dzień". Coś mu to nazwisko „Witkowski" mówiło, ale w tej chwili nie mógł sobie przypomnieć co. A do księgarni wszedł, żeby zapytać, gdzie tu można wywołać zdjęcia z aparatu cyfrowego. Nie zauważył napisu na drzwiach; okazało się, że właśnie w księgarni jest punkt fotograficzny z pełnym wyposażeniem do wywoływania między innymi takich zdjęć. Tutejsze miasteczko go zadziwiało, wydawało się doskonale funkcjonującym organizmem. Wszystko tu pozytywnie zaskakiwało, a najbardziej czyste ulice i niesamowita ilość zieleńców oraz kwietników. Niezadeptanych i nieponiszczonych. Mieszkańcy pewnie byli jak wszędzie - i dobrzy, i gorsi, i całkiem źli. Jak w każdym mieście. Ale gospodarzom Towian - przynajmniej na pierwszy rzut oka - niczego nie można było zarzucić. Zdjęcia miały być gotowe za godzinę, więc Bartek połaził trochę po Towianach, kupił sobie nawet bardzo ładną kremową koszulę i brązowy krawat w ukośne paseczki. Cóż, pod względem krawatów Bartek był ortodoksyjny - musiały mieć ukośne paseczki, ewentualnie drobną kratkę. Żadne maziaje nie wchodziły w grę. Stanowczo! Raptem stanął przed wystawą z galanterią damską i jego wzrok przykuła absolutnie piękna apaszka. Ciemnoczerwona, w drobniutki czarny wzorek, jedwabna, po prostu cudowna. Bartek cały dzień myślał o Marzenie, a ta apaszka była jakby dla niej przeznaczona. Ale przecież nie mógł jej kupić prezentu, prawie się nie znali. Nie mógł się jednak powstrzymać, w końcu wszedł do sklepu i apaszkę kupił. Może kiedyś trafi się jakaś okazja. Będzie musiał sprawdzić, kiedy są imieniny Marzeny. Apaszka była elegancka, mięciutka i bardzo dobrej jakości. Ogromnie podobała mu się kolorystycznie. Wyobraził sobie ją na szyi czarnowłosej Marzeny i zachwycił się tym obrazem. Choć nie minęła jeszcze godzina, wrócił do księgarni i zaczął buszować między półkami. Wybrał sobie „To nie jest kraj dla starych ludzi" Cormaca McCarthy'ego, książkę, którą już dawno chciał przeczytać, ale jakoś do tej pory na nią nie trafił. W Warszawie nie miał czasu na chodzenie po księgarniach. - Może coś doradzić? - spytała pracownica, a może właścicielka, krążąca po sali. - A owszem, wie pani, chętnie poproszę o pomoc. Bartek postanowił kupić jakąś książkę dla pani Lidii, żony Wiktora Jaromirskiego - z przeprosinami za to, że absorbuje jej męża. Widział, że pani Lidia codziennie wieczorami siedzi z paniami przy kominku i dzierga na drutach jakieś cudeńka, ale widział też, że często siada na leżaku na tylnej werandzie, ulubionym miejscu widokowym gości pensjonatu - i czyta jakąś książkę. - Poproszę coś ciekawego dla starszej pani, takiego miłego i pogodnego, ale raczej jakąś

nowość, bo ta pani dość dużo czyta i nie chciałbym kupić jej czegoś, co już zna. - W takim razie myślę, że to będzie świetne. - Podała mu „Z pamiętnika niemłodej już mężatki" Magdaleny Samozwaniec. - Jestem pewna, że ta książka spodoba się każdemu - i tej pani, o której pan myśli, i jej mężowi, a nawet panu, mogę się założyć. To nieznane teksty, niedawno przypadkiem odnalezione, wspomnienia o Krakowie, rodzinie Kossaków i o świecie, którego niestety już nie ma. - Jestem tak pewna, że spodoba się wszystkim państwu, że mogę zawrzeć z panem umowę. Jeśli będzie inaczej, odda mi pan książkę, a ja panu zwrócę jej podwójną cenę - przekonywała Bartka do kupna książki. - Umie pani zachęcić klienta - powiedział z uznaniem. - Oczywiście, książkę kupuję i jestem pewny, że jej nie zwrócę, bo prawie się wychowałem na pisarstwie Magdaleny Samozwaniec, uwielbiała ją moja mama, więc jestem pewny, że książka okaże się tak świetna, jak pani twierdzi. Dziękuję bardzo. Zapłacił za książki i odebrał zdjęcia, które były już gotowe i wyszły bardzo ładnie. Pan Wiktor z siatką pełną linów wyglądał imponująco, a on ze swoim szczupakiem... No, Bartek był przekonany, że takie zdjęcie opublikowałoby każde pismo wędkarskie. Bardzo był zadowolony. Pożegnał się z pracownikami księgarni, zapowiadając, że z pewnością niedługo tu wróci. - Ale nie po to, żeby oddać książkę, o nie, przyjdę, żeby kupić następną - powiedział. - I mam nadzieję, że także po to, żeby oddać do wywołania następne zdjęcia, bo połknąłem bakcyla wędkarstwa, jak widać. Załadował wszystkie zakupy do bagażnika. Oczywiście znalazło się wśród nich także kilka pudełek z różnymi robakami i duże torby zanęty. Robaki musiały zostać przemycone do Bartkowego pokoju tak, aby nie zobaczyli ich właściciele laguny. Damian bowiem nie podzielał nowej pasji przyjaciela i zdecydowanie przedkładał leniuchowanie do góry brzuchem na leżaku, ewentualnie jazdę na rowerze, nad jakieś tam moczenie patyka w wodzie. Bartek przypuszczał więc, że gdyby tamten odkrył, iż jego ukochaną laguną podróżowały jakiekolwiek robaki, nie byłby zachwycony, choć przecież jechały bardzo starannie zapakowane i nie miały prawa rozleźć się po bagażniku. Czego jednak oczy nie widzą, od tego serce nie boli, stwierdził i zapakował pudełka z robakami w dużą papierową torbę, robiąc w niej kilka dziurek, żeby jego przynęty się nie podusiły. Po chwili zaparkował auto przed „Kujawianką". Wszedł do środka i z zachwytem spostrzegł, że tylko trzy stoliki są zajęte. Miał więc nadzieję, że Marzena znajdzie trochę czasu, żeby z nim porozmawiać.

- Dzień dobry, pani Marzeno - przywitał się od progu. Stała odwrócona tyłem do niego, sięgała właśnie po jakieś pudełko z ciasteczkami, leżące na górnej półce za ladą. To, co zobaczył, podobało mu się tak samo, jak „awers" Marzeny. Była kobietą posągowych kształtów, miała około stu siedemdziesięciu pięciu centymetrów wzrostu i ważyła... swoje. Dla Marzeny jej waga i figura były koszmarem. Wolałaby mieć metr sześćdziesiąt i ważyć najwyżej sześćdziesiąt kilogramów. Słowem, chciałaby być słodką kobietką, a nie jakimś dużym, grubym monstrum, jak o sobie myślała. Nie miała racji. Wprawdzie ważyła nieco więcej niż sześćdziesiąt kilo, jej waga rozłożyła się jednak równomiernie i w sumie Marzena była bardzo proporcjonalnie zbudowana. Nogi miała zgrabne i dość szczupłe, a biust taki, jaki powinna mieć kobieta. Tak uważał prawie każdy mężczyzna i Bartek nie był odosobniony w swoim podziwie. - Zajrzy pani do mnie? - poprosił. - Siedzę na zewnątrz. - O, dzisiaj sam? - spytała Marzena, podchodząc po chwili do stolika, przy którym usiadł. Wpadali bowiem do „Kujawianki" we trójkę już kilka razy, w zasadzie na tę cudowną szarlotkę, ale także za namową Bartka, któremu Marzena szalenie się podobała i zawsze z przyjemnością na nią patrzył. - A tak, i bardzo się z tego cieszę. - Bartek uśmiechnął się, nieświadomie przeczesując ręką włosy, co spowodowało, że rozleciały się we wszystkie strony, dodając mu uroku, jak gdyby jeszcze więcej go potrzebował. - Usiądzie pani ze mną na chwilę? Bardzo proszę. Przechylił głowę. - A jest szarlotka? - Nie, szarlotki dzisiaj nie ma, ale są pyszne babeczki z budyniem i krem czekoladowy mojej roboty. Wprawdzie ma nieco kalorii, ale akurat pan może sobie na nie pozwolić. - To poproszę, pani Marzeno, i dwie kawy, bo mam nadzieję, że kawę pani ze mną wypije. Koniecznie chcę pani coś pokazać. - No dobrze, nie mam w tej chwili wielu gości, więc z przyjemnością zrobię sobie przerwę. Po chwili przyniosła babeczki i krem dla Bartka oraz dwie kawy. Sama żadnych ciastek, oczywiście, nie jadła. Siedzieli tak sobie na świeżym powietrzu i rozmawiali - o pogodzie, programie telewizyjnym, o serialach, których nie dawało się oglądać, o kinie, którego w Towianach nie było, ale nawet jeśli by było, to Marzena i tak by tam nie chodziła. Po pierwsze dlatego, że wieczorami w kawiarni panował największy ruch, a po drugie dlatego, że Marzenie współczesne filmy w ogóle się nie podobały. - Kiedyś, wie pan, bardzo lubiłam polskie filmy. - Bartek jestem, mówmy sobie po imieniu, bo jakoś tak staro się czuję, gdy mówisz do

mnie „panie Bartku" - zaproponował. - No więc, wiesz, kiedyś lubiłam polskie filmy. A teraz tylko te stare mogę w telewizji oglądać. Bo te, które obecnie kręcą, są strasznie wulgarne. Bardzo mi przeszkadza takie bluzganie z ekranu. Nie rozumiem, po co to komu. Nawet jeśli jest zapotrzebowanie na chamstwo, to ani film, ani książki nie powinny ulegać takim trendom. - W stu procentach zgadzam się z tobą - odrzekł Bartek. - Ale jeśli chodzi o książki... I opowiedział Marzenie, jak to uległ magii wędkowania, jak uczy go łowić pan Wiktor, a wobec tego on, Bartek, wymyślił sobie, że podziękuje jakoś za tę pomoc i kupił żonie Wiktora, pani Lidii, najnowszą książkę Magdaleny Samozwaniec. Prezent kupił pani Lidii, bo Wiktor... - Zaproponował, żebyśmy byli po imieniu, choć ma dwa razy tyle lat co ja wyjaśnił. - No więc Wiktor z pewnością żadnego prezentu by nie przyjął. A pani Lidii powiem, że to na przeprosiny za to, że zajmuję czas jej mężowi. Choć on i tak cały urlop, ze mną czy beze mnie, na jeziorze by spędził. Są już tu trzeci raz w tym roku, masz pojęcie? - Mam, bo ich poznałam - powiedziała Marzena. - Mówiłam ci, że Anna jest moją przyjaciółką i często tu przywozi swoich gości. A tych ulubionych to nawet bardzo często. Wiktor z Lidią zostali nawet zaproszeni na ślub Anny i Jacka. - A kiedy ten ślub? - zapytał Bartek. Marzena zakryła usta ręką. Skoro Bartek nie wiedział kiedy - a przecież to już za dziesięć dni - to znaczy, że Anna nie opowiadała o swoim ślubie wszystkim gościom. A ona, gaduła, od razu wszystko wypaplała. - O matko, nie mów nikomu, że się wygadałam - poprosiła. - Bo skoro Anna nic wam nie mówi, to znaczy, że nie ma już miejsca dla dodatkowych gości. I pewnie dlatego postanowiła już nikogo nie zapraszać. - Oczywiście, nie ma sprawy, naprawdę rozumiem. Ale, poczekaj, przecież chciałem ci coś pokazać. - Bartek sięgnął do kieszeni i wyjął zdjęcia. - Zobacz, jaki wędkarz ze mnie. Widziałaś kiedyś takiego szczupaka? - zapytał z dumą. Widziałam, nieraz i nie tylko takiego, pomyślała Marzena, jednak wydała z siebie odpowiednio ubarwione okrzyki podziwu, okraszone głośnymi „achami" i „ochami". Bartek chował zdjęcia do kieszeni i w tym momencie wypadło mu z tej kieszeni opakowanie z apaszką. Zupełnie zapomniał, że je tam wsunął. Pudełko upadło Marzenie pod nogi i otworzyło się, zgodnie z zasadą, że co się ma stać najgorszego, to z pewnością się stanie. Marzena schyliła się odruchowo i podniosła opakowanie. - Och, jaka przepiękna apaszka! - powiedziała z zachwytem. - Pewnie kupiłeś dla

swojej dziewczyny. Muszę cię pochwalić, bardzo dobry wybór. I świetna jakość, i śliczny wzór. Bartek był cały czerwony i aż się spocił. - Nie uwierzysz i uznasz to za bezczelność, ale tak naprawdę to tę apaszkę kupiłem dla ciebie... - wyszeptał tak cicho, że ledwo go usłyszała. - Zobaczyłem ją w sklepie i od razu pomyślałem o tobie. Nie mam dziewczyny i nie znam żadnej, dla której ta apaszka byłaby bardziej odpowiednia - ciągnął, postanawiając wyznać wszystko, skoro już i tak sprawa się wydała. - Naprawdę nie chciałem ci jej dawać już teraz, bo uznałem, że nie mam prawa robić ci prezentów. Ale podobała mi się tak bardzo, że nie mogłem się oprzeć i ją kupiłem. Pomyślałem, że może się znajdzie jakaś okazja. Może niedługo będą twoje imieniny? - Imieniny mam dwudziestego szóstego kwietnia - odpowiedziała odruchowo Marzena, zwijając i rozwijając w ręku apaszkę, w której już była zakochana. Prezent? Dla niej? Pomyślał o niej? Taki facet? - Przepraszam cię, ale muszę podejść do gości w sali. Widzę, że chcą zapłacić. Włożyła apaszkę do pudełka i zostawiła je na stoliku. Bartek go nie ruszał. Po chwili wróciła. Wyglądała, jakby przed chwilą zrobiła świeży makijaż albo... płakała. - Wiesz co? - powiedziała. - Masz rację, niedługo będzie okazja. Wyobraź sobie, że pojutrze mam urodziny. Nie wie o tym nawet Anna, bo dla kobiety urodziny to nie jest szczególnie miły dzień. Od razu ci mówię, że kończę trzydzieści trzy lata, żebyś nie musiał się zastanawiać. - Ja mam trzydzieści siedem... - zaczął mówić Bartek, ale Marzena mu przerwała. - Cicho bądź, bo się nie odważę skończyć tego, co zaczęłam mówić. Wzruszyłeś mnie ty, w zasadzie całkiem mi nieznany facet - jak już dawno nikt mnie nie wzruszył. Dlaczego? Dlatego że tak zupełnie bez żadnego powodu o mnie pomyślałeś i przyszło ci do głowy, żeby mi zrobić przyjemność. Więc przyjmę od ciebie tę apaszkę i zabiorę ją natychmiast, żebyś czasem się nie rozmyślił. I żebym ja się nie rozmyśliła. Bo przyznam, że zakochałam się w niej od pierwszego wejrzenia. Ale nie powiemy o tym twoim prezencie nikomu, dobrze? Zadzwonię do Anny i przyznam jej się, że pojutrze mam urodziny. Jak ją znam, to natychmiast zaprosi mnie do Sosnówki i urządzi przyjęcie. Tym bardziej że wie, iż od tygodnia mam kelnerkę, Iwonkę, siostrzenicę pani Michaliny, masażystki z Sosnówki. Iwonka sprawdziła się już przez ten czas i śmiało mogę na kilka godzin zostawić kawiarnię pod jej opieką. Popływasz ze mną rowerem wodnym? - Przechyliła kokieteryjnie głowę. Mam piękny, nowy kostium kąpielowy...

Bartkowi zaschło w gardle. - Kazałaś mi siedzieć cicho, to siedziałem, ale teraz powiem tylko, że nie pomyślałem o tobie bez żadnego powodu. Myślę o tobie bez przerwy, a w zasadzie prawie bez przerwy, bo przestaję tylko wtedy, kiedy łapię takie szczupaki... A rowerem popływam, to jasne, więc dzwoń teraz do pani Anny, żebym już mógł się cieszyć.

Rozdział 26 Bartek wrócił do Sosnówki i ledwo zdążył wysiąść z samochodu, podskoczył do niego podniecony Florek. - A pojutrze mamy przyjęcie! Ciocia Marzena przyjeżdża! Bo ma urodziny. I nikt nie wiedział, nawet ciocia Anna. Więc teraz jest mało czasu i każdy musi pomóc. - Florek, daj panu spokój - powiedziała spokojnie Anna. - Wie pan, on wszystko tak bardzo przeżywa, bo w zasadzie w życiu nie miał tak dużo uroczystości. - Ja bardzo chętnie pomogę, Marzenę już poznałem, byliśmy w „Kujawiance" parę dni temu i nawet dzisiaj, wracając z miasta, też wpadłem do niej na kawę. Myślałem, że będzie jej przebojowa szarlotka, ale były tylko babeczki z budyniem. Też pyszne, tylko proszę pani Irence nie mówić - zaśmiał się Bartek. - Dobrze, dziękuję za propozycję, na pewno skorzystam, ale dopiero pojutrze. Wszyscy panowie będą proszeni o ustawianie stołów i noszenie krzeseł, dobrze? - Co tylko pani będzie chciała - odparł Bartek i zabrał się do wynoszenia zakupów z samochodu. Oczywiście w pierwszej kolejności wyciągnął papierową torbę z pudełkami pełnymi robaków. Jakoś dotarł z nimi niezauważony do swojego pokoju. Teraz wziął w garść „Z pamiętnika niemłodej już mężatki" Magdaleny Samozwaniec oraz zdjęcia z rybami i zapukał do pokoju państwa Jaromirskich. Pani Lidia siedziała przy stoliku i wypisywała widokówki do znajomych. Pana Wiktora, oczywiście, nie było. - Mąż pewnie nad jeziorem? - spytał Bartek. - Synu, tak inteligentnie wyglądasz, a takie niemądre pytania zadajesz. A gdzieżby mógł być mój mąż, jeśli nie nad wodą? - Pani Lidio, widzi pani, trochę się czuję winny, że pani mężowi czas zabieram. Nie, wróć! Czuję się winny, że zabieram czas, który pewnie mogliby państwo spędzić razem, a pani mąż w tym czasie, zamiast na przykład popływać z panią rowerem wodnym, uczy mnie łowić ryby. I pomyślałem, że powinienem jakoś odpokutować swoją winę. Byłem w mieście i ośmieliłem się kupić pani coś, czym będzie pani mogła ten swój samotny czas zapełnić. I wyciągnął rękę z książką Magdaleny Samozwaniec. - Widziałem, że pani lubi czytać, a w księgarni zapewnili mnie, że to nowość, więc może pani jeszcze tego nie zna. - Jak to, dziecko, ty mi prezent kupiłeś? Za to, że czas mojemu mężowi zabierasz? -

zdziwiła się niepomiernie pani Lidia, podejrzanie pociągając nosem. - Mój mąż w zasadzie całe swoje życie poświęca łowieniu ryb, a ze mną spędza chyba tylko święta i uroczystości rodzinne. I nigdy mi z tego powodu nie dał prezentu. Dziękuję ci bardzo, chłopcze, naprawdę jestem ogromnie wzruszona. Choć niepotrzebnie wydawałeś pieniądze, taka książka pewnie parę groszy kosztuje. - Parę groszy, w istocie. I proszę mi tu nie mówić o cenie, proszę tylko powiedzieć, czy pani tego nie czytała i czy dobrze trafiłem w pani gust. - Cudownie, cudownie, uwielbiam Magdalenę Samozwaniec, a słyszałam już o tej książce, jeszcze raz bardzo ci dziękuję! Bartek pobiegł więc teraz nad jezioro, żeby pokazać panu Jaromirskiemu zdjęcia. Wiktora nie było jednak na żadnym z pomostów, a ponieważ łódka, której używali, nie stała na swoim miejscu, Bartek domyślił się, że jego mistrz pływa gdzieś po jeziorze. Poszedł więc do sali kominkowej i własnoręcznie przyczepił fotografie na tablicy. Miał nadzieję, że Anna się o to nie pogniewa. Na drugiej tablicy, zatytułowanej „Grzybowe rekordy", jeszcze nie umieszczono żadnych zdjęć. Ale to chyba, a raczej na pewno dlatego, że przez cały czas była piękna pogoda. Piękna dla wczasowiczów, nie za dobra jednakże dla grzybni. Ze trzy razy popadało trochę w nocy, ale widocznie to za mało, niestety. Jednak nikt z gości pensjonatu się nie uskarżał, wszyscy byli raczej zadowoleni, że jest ładna pogoda, bo w Sosnówce wspaniale się wypoczywało. Przebudowa apartamentu Bogusia, Janinki i Wiesi, była już na ukończeniu. Anna i Jacek bardzo przepraszali gości za związane z tym zamieszanie, ale pogoda była piękna, więc w ciągu dnia nikt nie siedział w pokoju, toteż jakieś tam roboty w pensjonacie w ogóle nikomu nie przeszkadzały. Dodatkowy pokój do pawilonu Dyzia został dobudowany już w ubiegłym miesiącu, w środku też wszystko było skończone i teraz tylko Tomek z Henryczkiem robili szafę, szafki i regały do tego dodatkowego pokoju według wskazówek pani Irenki. Trochę było przy tym piłowania, heblowania i stukania, ale mieli teraz dużo większy samochód, zabierali więc wszystkie niezbędne materiały na wyszukaną przez siebie polankę w lesie i tam hałasowali sobie, ile wlezie, a potem przywozili gotowe elementy do złożenia. Przy składaniu dużego hałasu już nie robili. Zresztą nie trwało to długo. Irence nowy pokój bardzo się podobał. Ze swojego domu w Kolibce nie chciała zabierać żadnych rzeczy, poza osobistymi oczywiście. Dom w całości zostawiała Zdziśkowi i Beatce, dobrych wspomnień związanych z tym miejscem nie miała.

Ślub i wesele - właściwie dwa śluby i podwójne wesele - miały się odbyć już za dziewięć dni, drugiego października. Turnus kończył się trzydziestego września, więc na przygotowanie miejsc dla gości weselnych pozostałyby dwa dni. Ale w zasadzie wszystko było już przygotowane. Anna nie zgodziła się, żeby Irenka cokolwiek przygotowała, zabroniła jej nawet piec sławetne placki drożdżowe. Już miesiąc wcześniej został zamówiony catering, nawet z dostawą stołów, zastawy, obrusów, sztućców i wszystkiego, co potrzebne. Zamówiono nawet namioty na wypadek deszczu, w który nikt zresztą nie wierzył, bo ksiądz Andrzej obiecał się pomodlić o pogodę. Teraz więc przygotowanie w dwa dni przyjęcia urodzinowego nie stanowiło żadnego problemu; tym bardziej że Marzena już zapowiedziała, że przyjęcie ma być wyłącznie na słodko i obiecała przywieźć cztery swoje słynne szarlotki. Pani Irena zaczęła już przygotowywać bułeczki drożdżowe z rodzynkami i zamrażała gotowe ciasto, żeby je upiec raniutko w dniu przyjęcia. I raniutko miały także zostać upieczone uwielbiane przez wszystkich placki drożdżowe - tym razem z mrożonymi jagodami. Anna miała tylko kłopot z prezentem. Chciała, żeby to był prezent znaczący - taki od wszystkich. Nic nie mogła jednak wymyślić. Ani ona, ani Jacek. Ani nawet zazwyczaj pomysłowa pani Irenka. Dyzio nic nie mówił, tylko zamknął się od wczoraj w pracowni i w ogóle z niej nie wychodził. Nawet wypożyczanie sprzętu pływającego powierzył Irence. Wpadł na pomysł prezentu - malował Neskę. Prawie czteromiesięczna suczka była najpiękniejsza spośród szczeniąt Szyszki. Marzena, niemająca przecież swoich dzieci ani żadnego faceta i w dodatku tak naprawdę bez bliskiej rodziny, poza jakąś kuzynką mieszkającą w Poznaniu, z którą kontakty ograniczały się do wymiany kartek świątecznych, pokochała Neskę miłością tak wielką, że to aż przerażało Annę, bo gdyby tak Nesce stało się coś złego, Marzena chyba by tego nie przeżyła. Anna nie wiedziała o pomyśle Dyzia, bo ten bał się, że portret suczki może mu się nie udać i wtedy nie wiedziałby, co zrobić. W dalszym ciągu więc zamartwiała się brakiem pomysłu na prezent, aż wreszcie pani Urszula Kwiatkowska, która przyjechała z mężem dwa dni wcześniej, gdyż obydwoje byli także zaproszeni na ślub i zamówili sobie trzytygodniowy pobyt w Sosnówce, spytała Annę, czy Marzena ma takie urządzenie do pieczenia chleba. Nie jest to szczególnie droga rzecz, w zależności od rodzaju wypiekacza cena waha się w granicach kilkuset złotych i gdyby każdy z gości dał, ile może, na pewno udałoby się coś takiego kupić. A Marzenie w kawiarence własny chlebek z pewnością świetnie by się sprzedawał. Anna rzuciła się pani Kwiatkowskiej na szyję. - Pani Urszulko, jest pani wielka! - wykrzyknęła i pobiegła do samochodu, mówiąc pani

Irence, która była świadkiem tej sceny, że jedzie kupić taki wypiekacz. Kupiła w Centrum i zachwycona poszła do „drogiego Antoniego" na kawę, wypitą oczywiście w filiżankach Monbijou Rambouillet. W tajemnicy przed Marzeną zaprosiła też jego i panią Krystynę na jutrzejsze przyjęcie. Oczywiście, Karola i Katarzynę także. Koniecznie z psiakami. Miał też przyjechać Konieczny senior, czyli dziadek Leon. Czesiek i Tadek nie mogli, bo kończyli jakąś robotę, a Jacek musiał być z obowiązku. Siedzieli tak sobie w mecenasowej kancelarii, a samochód Anny stał na rynku, pod okiem nowego parkingowego. Anna - od pamiętnego incydentu z Maliniakami w Sosnówce i po interwencji braci Koniecznych, o której nie miała najmniejszego pojęcia - była pod specjalną opieką Maliniaków, o czym jej powiedzieli, ale nie wiedziała, co to oznacza. W każdym razie, od kiedy Ludek Maliniak został „parkingowym” na rynku, Anna zawsze dawała mu pięć złotych, bo tak się trzęsła o swojego Soluszka, że wolała już dmuchać na zimne. Maciek Rośniak, „klon” Maliniaków, tyle że nie z Towian, a z Tarnówka, wsi położonej dwa kilometry stąd, wędrował sobie po mieście, szukając jakiejś rozrywki. W swojej wsi nie miał co robić, a do „Barku” nie mógł zajrzeć, bo cała jego gotówka w tym momencie wynosiła aż dwa złote, więc za bardzo by się za taką kwotę nie rozerwał. Obchodził rynek dookoła, wypatrując jakiegoś ciekawego przedmiotu zostawionego w parkujących tam samochodach. O tym, że Ludek został „parkingowym”, nie miał pojęcia, a Ludka chwilowo nie było w polu widzenia, wszedł bowiem na chwilę do „Rybeńki” skorzystać z toalety. I raptem Maciek ujrzał ciemnozieloną toyotę corollę, na której tylnym siedzeniu leżała jakaś dość wypchana teczka. Oczywiście był to Soluszek Anny, która poszła na kawę do mecenasa Witkowskiego. W teczce znajdowały się materiały redakcyjne z „Oczka”, Anna bowiem niedawno wróciła z Warszawy, skąd przywiozła sobie pracę, cisnęła maszynopisy na tylne siedzenie i po prostu o nich zapomniała. I tak miała kopie w komputerze. Maciek rozejrzał się na boki i nie widząc, żeby ktoś specjalnie się nim interesował, wyjął z kieszeni swój uniwersalny komplet wytrychów, który jeszcze nigdy go nie zawiódł, przyjrzał się zamkowi, wybrał odpowiedni przyrząd i włożył go do dziurki. I w tym momencie ktoś pchnął go na maskę samochodu i o mało nie złamał mu ręki z wytrychami. - Obejrzyj się - usłyszał. - Znasz mnie? Zerknął ostrożnie i zobaczył Ludwika Maliniaka. - No, znam cię, oczywiście, Ludek jesteś, nie? Zostaw mnie, nie wiedziałem, że sam masz ochotę na tę teczkę. Może po prostu się podzielimy? - zaproponował pojednawczo Rośniak.

- Przyjrzyj się dobrze temu samochodowi. - Ludwik postawił Maćka do pionu, ale trzymał go jeszcze za tę rękę z wytrychami. - Zanotuj gdzieś jego numer rejestracyjny i wbij go sobie na zawsze do tej swojej pustej głowy. Zapamiętaj, że ten samochód i osoba, która nim jeździ, są pod naszą - moją i Edka - specjalną ochroną. Gdybyś kiedykolwiek przechodził obok tego samochodu i zauważył, że gołąb go obsrał, masz natychmiast to zetrzeć i wypolerować - pouczył Rośniaka Ludek. - Bo jak zobaczę, że coś takiego stało się przy tobie, a ty nie zareagowałeś, wypoleruję cały samochód twoją gębą. Zrozumiałeś? Czy może mam ci to dosadniej wytłumaczyć? W tym momencie Anna wyszła od mecenasa i pomachała Ludkowi. - Dzień dobry, panie Ludwiku! Idę jeszcze do księgarni i zaraz odjeżdżam. - Stary - powiedział Maciek. - Trzeba było powiedzieć, że to twoja dziewczyna. Nie martw się, nie tknę nigdy tego samochodu. - Nie żadna moja dziewczyna, ośle, przecież tłumaczę ci, że ta osoba jest pod moją ochroną. Wiesz, gdybym mógł, pierwszy bym ten samochód obrobił. Ale nie mogę... Muszę ją chronić i tyle. Tę babę. Rozumiesz? Rośniak nie rozumiał, przecież nic nie wiedział o rozmowie Jacka z Maliniakami, zakończonej kontuzją Maliniakowych palców. Zrozumiał jednak, że zielona toyota jest poza jego zasięgiem, a za nic w świecie nie miał zamiaru zadzierać z Maliniakami. Jak zresztą nikt w okolicy. * Anna pomyślała, że dobrze zrobiła, kupując najlepszą i najdroższą wersję wypiekacza do chleba, bo przy tylu zaproszonych gościach tańszy prezent wyglądałby mizernie. Nie wiedziała jeszcze o portrecie Neski namalowanym przez Dyzia, bo Dyzio zaparł się, że nic nie powie, dopóki nie skończy i nie oceni, jak mu wyszło. Pijąc kawę u mecenasa Witkowskiego, dowiedziała się, że „drogi Antoni” ma problem. Dwa dni temu był pogrzeb jednego z jego współpracowników, mecenasa Jankowskiego, młodszego od pana Antoniego o dziesięć lat - niestety, ciężko chorego na serce, które po prostu pękło. Mecenas Witkowski ciężko to przeżył - po pierwsze dlatego, że znali się tyle lat i byli ze sobą bardzo zżyci, po drugie dlatego - że spraw jakoś przybywało. Mecenas Jankowski miał poza tym uprawnienia do wykonywania zawodu notariusza, a teraz znalezienie takiego „omnibusa”, na dodatek, co by tu mówić, na prowincji, graniczyło z cudem. Notariuszy w Polsce jest niewielu, a dostęp do zawodu został świadomie ograniczony przez samorząd środowiska. Poza tym zdobycie uprawnień notarialnych to długa i bardzo ciernista droga.

Drugi współpracownik pana Antoniego, mecenas Krawczyk, przestraszył się tak bardzo, że natychmiast postanowił przejść na emeryturę, chciał bowiem jeszcze trochę pożyć, i choć serce miał, jak na swój wiek, całkiem zdrowe, postanowił, że już się dostatecznie w życiu napracował, więc teraz będzie emerytem i koniec. Pan Antoni uprosił go tylko, żeby został jeszcze chociaż kilka miesięcy, bo miał nadzieję, że w tym czasie znajdzie kogoś na jego miejsce. On i Karol - to zdecydowanie za mało. Anna obiecała mu, że poszuka w internecie, może ktoś chciałby zmienić miejsce pracy, czasami ludzie mają dosyć życia w wielkim mieście. Jak choćby pan doktor Grzegorz Skalski, który ostatecznie wylądował w Biskupcu i bardzo sobie chwalił tę decyzję. * Tymczasem w Sosnówce znowu ktoś się zakochał. I to na śmierć i życie. Był to... Henryczek. Zobaczył ostatniego szczeniaka, który został z miotu Szyszki, tego czarnego z białymi łapkami i białym krawacikiem. Piesek miał kręcone kudełki i wyglądał trochę jak pudel, tylko miał inną mordkę. Ale rzeczywiście był uroczy. Anna już trochę się martwiła jego losem, bo nie mogła się zdecydować, komu go oddać. Dwie pary emerytów zgłosiły chęć wzięcia pieska, ale Anna nie chciała oddawać go w zasadzie nieznajomym ludziom. Na dodatek ci goście jakoś nie zdobyli jej stuprocentowej sympatii. Owszem, byli dość mili, ale nie wydawało jej się, żeby tak ogromnie kochali psy. Szczeniak cały czas nie miał jeszcze imienia, bo Anna chciała, żeby nadał je każdemu pieskowi jego nowy właściciel. Pomyślała więc, że najwyżej zostawi malucha w Sosnówce, gdyż było tu dosyć miejsca nawet dla kilku piesków. Szyszkę i tak postanowiła wysterylizować, więc to nie problem. Uznała, że jednorazowe bycie matką absolutnie suni wystarczy, a jej, Annie, stresów z tym związanych też aż nadto. Temu ostatniemu szczeniaczkowi jeszcze nie nadała imienia, bo mimo wszystko miała nadzieję, że znajdzie dla niego jakiś dobry dom. I któregoś dnia Henio, zmęczony wożeniem i składaniem mebli dla pani Irenki, położył się na chwilę na kocu przy pracowni Dyzia i zasnął głęboko snem utrudzonego. Obudziło go jakieś sapanie do ucha. Otworzył oczy i ujrzał na swojej piersi czarną psią mordkę i biały krawacik. Reszta pieska była wtulona w niego tak dokładnie, jak przyspawana. Szczeniak spał jeszcze mocniej niż przed chwilą Henryczek. I Henio zakochał się głęboko i bez pamięci. Prawie przestał oddychać, żeby malucha nie obudzić, a gdy ujrzał Tomka, który zniecierpliwiony zniknięciem - na dość długo swojego kumpla wszedł za pracownię, żeby Henryka przywrócić do życia, ten machnął nań wolną ręką, zdenerwowany, że psa obudzi. I ten drobny ruch wystarczył, żeby maluch zerwał się na równe nogi, skwapliwie oblizał Henrysiowe policzki i podbiegł w podskokach do

Tomka, by z nim też się przywitać. - Tomeczku, kochany, nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale zakochałem się na zabój. Tomek jeszcze nie zdążył się zdenerwować, a Henryk mówił dalej: - W tym właśnie szczeniaku. I choćbyś nie wiem jak protestował, mam zamiar go przyjąć do naszej rodziny. W tej właśnie chwili przyszedł mi do głowy pomysł, że ponieważ mamy teraz dużo większy samochód, zrobimy mu prawdziwą psią budę w aucie i będzie jeździł z nami na dłuższe roboty. A jeśli to nie będzie możliwe, to jeden z nas pojedzie, a drugi zostanie. I błagam cię, zgódź się, bo inaczej się zapłaczę, rozchoruję i nie będę mógł pracować! - Złożył błagalnie ręce, a psiak, jakby wiedząc, że ważą się jego losy, zaczął podskakiwać, żeby polizać Tomasza po ręce. Tomek, który też bardzo lubił psy, przegrał z kretesem tę batalię, jeszcze zanim przyszło mu do głowy, by zaprotestować. - Dobrze, wygraliście obaj, chodźmy do Anny, zanim zdąży go obiecać komuś innemu. Anna akurat zdążyła wrócić z miasta, dokąd pojechała po prezent dla Marzeny. Tomek i Henryk, który trzymał w ramionach bardzo zadowolonego szczeniaka, dopadli do samochodu i nie dając nawet Annie wyjść z Soluszka, krzyczeli jeden przez drugiego: - Bierzemy go, nikomu go już nie obiecuj, zakochaliśmy się w nim obydwaj, a Henryczek to nawet po prostu oszalał! Zbudujemy mu budę w samochodzie i będzie z nami jeździł na większe roboty! Będzie miał bardzo dobrze, zobaczysz. Bez niego w ogóle nie wyjeżdżamy z Sosnówki, a jak ksiądz się spyta, czy ktoś ma coś przeciwko waszemu małżeństwu, to wstaniemy i razem ogłosimy, że my! - Dobrze, dobrze, uspokójcie się obydwaj, pewnie, że wam go oddam. W lepsze ręce nie mógłby trafić - zapewniła ich Anna. - A jak go nazwiecie? Spojrzeli po sobie. - Hebiś - odrzekł Henryczek. - Od hebla, bo tak się przecież nazywa nasza firma, i od hebanu, bo czarny jak heban. - Ślicznie - odparła z uśmiechem. - Cieszę się bardzo. - A teraz chodźcie wszyscy obejrzeć prezent, który kupiłam dla Marzeny. Wyszła z samochodu, otworzyła bagażnik i wtedy zachwiała się i osunęła wolno na ziemię, nagle tracąc przytomność. - O matko, ratunku! Irena! Dyziu! - krzyczał Tomek, a Henryk pognał po Jacka, który coś tam jeszcze kończył na pięterku pensjonatu. Gdy obydwaj nadbiegli, Anna siedziała na ziemi, oparta o samochód, a pani Irenka klepała ją po rękach i po policzku. Wokół nich miotał się Dyzio, jęcząc: „O mój Boże, mój

Boże”. - Uspokójcie się wszyscy i odsuńcie od Anny, ona musi mieć powietrze - krzyknął Jacek. - Co ci się stało, skarbie? - spytał zaniepokojony. - Chyba po prostu zemdlałam na chwilę, za duży upał dzisiaj i za dużo mam wrażeń. Położę się na chwilę i wszystko zaraz będzie dobrze. Zaniepokojony Jacek zaprowadził Annę do domu i zadzwonił do doktora Janika, jedynego znanego mu lekarza poza doktorem Szczęśniakiem, pediatrą Florka. - Niech pan ją przywiezie jutro do mnie na oddział, raniutko, na czczo. Pobierzemy krew, zbadam ją i zrobimy analizy. Najprawdopodobniej rzeczywiście to wynik stresu i upału, ale lepiej chuchać na zimne i zrobić badania. Czy kiedyś chorowała na coś? - O ile mi wiadomo, to nie - odparł Jacek. - Zaraz, przypomniało mi się, ponad dziesięć lat temu miała poronienie. - Nie, to nie może mieć nic wspólnego z jej obecnym stanem. Zatem czekam na was jutro rano. Dowiedziawszy się o tym, Anna natychmiast zaczęła protestować. - Nigdzie nie jadę, nic mi nie jest. I to jeszcze jutro! Zapomniałeś, że jutro urządzamy przyjęcie dla Marzeny? - Nie zapomniałem, ale wszystko jest już prawie gotowe. Tylko stoły poustawiać i nakryć, a chyba jednak sobie nie wyobrażasz, że pozwolę ci cokolwiek zrobić. Jeśli odmówisz i nie pojedziesz jutro ze mną na te badania, natychmiast dzwonię do Marzeny i odwołuję całą imprezę. Jacek był bardzo zdenerwowany, gdyż żona jego kolegi, przyjaciela ze studiów, parę lat temu zmarła na złośliwą białaczkę, mając trzydzieści siedem lat. A zaczęło się właśnie od omdleń i utraty sił. Zanim lekarze się zorientowali, co to jest, było już za późno. - No, dobrze, pojadę, bo widzę, że za chwilę to ty mi tu zemdlejesz. A teraz wypuść mnie z łóżka, chcę zobaczyć, co tam się dzieje na dole. - Wstaniesz, ale za pół godziny. A tymczasem tu, pod drzwiami, cała delegacja stoi, wszyscy chcą wiedzieć, jak się czujesz. A Dyzio się uparł, że musi ci coś pokazać. - No dobrze, poleżę trochę, wpuść teraz tylko Dyzia, a reszcie powiedz, że dobrze się czuję, a nie wstaję, bo mi nie pozwalasz. - Co jest najprawdziwszą prawdą - zgodził się Jacek i otwierając drzwi, ogłosił: - Na razie może wejść tylko Dyzio, a wszyscy inni do roboty. Anna mówi, że czuje się dobrze i jest zła, że robimy wokół niej cyrk. Jutro umówiłem ją na badania, jedziemy do szpitala, do doktora Janika.

Wszedł Dyzio, trzymając coś za plecami. - Co tam masz, Dyziu, pokaż mi natychmiast - zażądała. Wyciągnął przed siebie dopiero co ukończony portret Neski. Anna osłupiała. Suczka leżała na ziemi, na trawie, pod kępą brzóz. Łebek miała oparty na wyciągniętych przed siebie przednich łapkach, a tylne podwinięte były pod tułów, jakby szykowała się do skoku. Aż drżała z niecierpliwości, wydawało się, że zaraz się poderwie i pogna w podskokach przed siebie. Obraz był wspaniały. - Dyziu, jesteś wielkim artystą. - Anna miała łzy w oczach. - To najpiękniejszy obraz, jaki kiedykolwiek widziałam. Nasz wypiekacz do chleba przy tym prezencie to jak ziarnko maku przy całym makowcu. - Nic nie mówiłem, bo nie wiedziałem, czy mi się uda - cieszył się Dyzio, uśmiechnięty od ucha do ucha. - Sądzisz, że się Marzenie spodoba? - Dyziu, ona się zakocha w tym obrazie, wiesz, jak uwielbia Neskę. Dziękuję ci bardzo w imieniu nas wszystkich. * Wieczorem Jacek zawiózł Florka do dziadka Leona i wyjaśnił ojcu, dlaczego sam będzie dzisiaj nocował w Sosnówce. Poprosił, żeby jutro późnym popołudniem przyjechał z małym na przyjęcie urodzinowe Marzeny. Rano Jacek zwlókł Annę z łóżka o wpół do siódmej i po godzinie byli już w szpitalu na oddziale doktora Janika. Anna marudziła, że to wszystko strata czasu, bo ona już się bardzo dobrze czuje i na pewno nic jej nie jest. - A kiedy ostatnio robiłaś jakieś badania? - spytał Jacek. Anna zamyśliła się na chwilę. - No, chyba trzy lata temu, jakieś obowiązkowe badania okresowe w pracy. - Trzy lata temu, tak? No to teraz czas najwyższy na następne. Doktor Janik wysłał Annę na badania krwi, a następnie skierował ją na prześwietlenie płuc oraz elektrokardiogram i zbadał starannie jamę brzuszną. Obejrzał też jej gardło, oczy i uszy. Był bardzo dokładnym internistą, lekarzem rodzinnym. - Na pierwszy rzut oka wydaje się, że wszystko w porządku. Ale, oczywiście, najważniejsze są wyniki badań - powiedział. - Jeszcze muszę zapisać w karcie, kiedy pani miała ostatnią miesiączkę. Musiała chwilę pomyśleć. Ostatnio tyle się działo, że mało myślała o sobie. Dotarło do niej, że nie może sobie przypomnieć dokładnej daty. - Ja... ja nie wiem, panie doktorze. No, nie pamiętam, choć wiem, że to głupio brzmi.

Ale wie pan, trzynaście lat temu byłam w ciąży i poroniłam w piątym miesiącu. Od tego czasu miewałam nieregularne miesiączki, ale ginekolog kazał mi się tym nie przejmować. Teraz mam tyle na głowie, że po prostu zapomniałam zapisywać. - A nie zdarzają się pani czasem poranne mdłości? - spytał doktor Janik z uśmiechem. - Skąd, wszystko w porządku - odpowiedziała Anna. - Jak byłam w ciąży, to bardzo źle znosiłam pierwsze miesiące. Okropnie wymiotowałam, myślałam już nawet, że zwymiotuję to dziecko. Nie mogłam wstać rano, musiałam mieć miskę przy łóżku. - No dobrze, wszystko zbadamy, zaraz też zadzwonię do ginekologa, mojego kolegi, doktora Ciszewskiego, żeby panią zapisał na jakiś nieodległy termin. Warto zrobić choćby cytologię. A wracając do domu, na wszelki wypadek niech pani kupi sobie w szpitalnej aptece jakiś test ciążowy. Anna uznała, że doktor Janik żartuje, i nie miała zamiaru iść do żadnej apteki. Do ginekologa - proszę bardzo, rzeczywiście cytologię warto zrobić, ale test ciążowy? Nie wiadomo czemu była święcie przekonana, że po tym poronieniu już nigdy nie zajdzie w ciążę. Zdarzały jej się od czasu do czasu jakieś tam przygody seksualne, ale raczej myślała o zabezpieczeniu się przed AIDS, a nie przed niechcianą ciążą, bo po prostu wykluczyła taką możliwość. Między innymi dlatego rozwiodła się z mężem; uważała, że dzieci już mieć nie będą, a inne sprawy powoli przestały ich łączyć. Jackowi nic o sugestiach doktora Janika nie mówiła, pokazała mu tylko skierowania na te kilka tysięcy badań, jakie jej przepisał. Wyniki podstawowych badań miał podać jej jutro przez telefon. Dzisiaj myślała już tylko o przyjęciu dla Marzeny i chciała jak najprędzej wracać do domu, żeby wszystkiego dopilnować. Czuła się bardzo dobrze, głodna była tylko jak wilk, przecież od wczoraj nic nie jadła. Poprosiła więc Irenkę o jajecznicę i usatysfakcjonowana przygotowaniami do przyjęcia poszła do domku Dyzia, bo chciała jeszcze raz obejrzeć dokładnie portret Neski. Dyzio, ujrzawszy ją na progu, coś strasznie długo marudził z otwieraniem i mamrotał pod nosem, że ma bałagan i wolałby, żeby raczej do pracowni nie wchodziła. - Oj, Dyziu, daj spokój, przecież wiem, co to nieład artystyczny. Chcę jeszcze popatrzeć na portret Neski, bo jest po prostu prześliczny. W sposób prawie niegrzeczny wpakowała się do pracowni i ujrzała na sztalugach jakieś spore płótno, zakryte w pośpiechu prześcieradłem. Dopiero wtedy się zorientowała, że Dyzio maluje prezent ślubny dla niej i Jacka.

- Dyziu, przepraszam, że tak ci tu wlazłam, powinieneś mnie po prostu wypchnąć. Nie będę podglądać, co tu malujesz. I tak bym się domyśliła, że dostaniemy od ciebie jakiś obraz, innego prezentu w ogóle byśmy nie chcieli. Kocham cię i już się wynoszę. - A jak ty się czujesz, Anusiu kochana? Strasznie nas wczoraj wystraszyłaś - zapytał Dyzio drżącym głosem. - Gdyby coś ci się stało, to my z Ireną chyba byśmy tego nie przeżyli - szepnął, poprawiając prześcieradło na obrazie, który tak starannie chciał zakryć. - Dyziu, wszystko dobrze, kilka badań zrobili mi dzisiaj, na kilka jeszcze jestem zapisana. Ale teraz czuję się wspaniale i naprawdę nic mi nie jest. * Panowie poustawiali już stoły z tyłu za pensjonatem. Znowu były przykryte obrusami Irenki z jej wyprawy ślubnej, które zostały w Sosnówce od pamiętnej parapetówki. Na stołach poustawiane były patery z ciastami Ireny i jej babeczkami drożdżowymi. Marzena już przyjechała swoim mitsubishi coltem, przywożąc cztery pyszne szarlotki; od razu uprzedziła Annę, że na razie jest tu jeszcze nieoficjalnie. Obok ciast stały miseczki z jeżynami, jabłkami, gruszkami i kilkoma rodzajami śliwek. Porozstawiano też dzbanki z różnymi napojami owocowymi, a gorąca kawa i herbata miały być przynoszone na życzenie. Goście z pensjonatu i z Towian zasiadali już przy stołach, czekano tylko na jubilatkę, która pobiegła do pokoju Anny, żeby się przebrać i trochę „poprawić urodę”, jak to robią panie. W końcu drzwi tylnej werandy się otworzyły i stanęła w nich Marzena. Ubrana była w rybaczki wyjątkowo pięknego ciemnoczerwonego koloru, białą bluzeczkę ze szczypankami, z krótkimi rękawkami, a na szyi miała cudowną jedwabną apaszkę, prawie takiego samego koloru, jak spodnie, z delikatnym czarnym wzorkiem. Idealnie wręcz pasowała do ciemnej karnacji i czarnych włosów Marzeny. Wejście jubilatki nagrodzono brawami, wszyscy wstali, a Anna wskazała jej honorowe miejsce u szczytu podkowy, w którą ustawione były stoły. - Nasza najmilsza Marzenko! - rozpoczęła przemowę „dziedziczka z Sosnówki”. Kobietom lat się nie liczy, a zresztą wszystkie panie są przecież w dwudziestym pierwszym wieku. Więc, nie mówiąc nikomu, które masz urodziny, powiem tylko, że właśnie z okazji twojego święta postanowiliśmy uhonorować cię tym przyjęciem i cieszymy się, że zechciałaś spędzić ten dzień z nami. Ale że wszystkie kobiety uwielbiają dostawać prezenty - i to z najróżniejszych okazji - my, wszyscy tu zgromadzeni, pragniemy w tym uroczystym dla ciebie dniu podarować ci prezent. Florek, jako najmłodszy gość, wręczy naszej kochanej przyjaciółce drobiazg, który jej kupiliśmy.

„Drobiazg”, przepięknie opakowany i przewiązany czterema wstążeczkami - żeby przyjemność rozpakowywania była jak najdłuższa, czekał schowany w szafce kuchennej. Florek oczywiście wiedział, gdzie on leży, pobiegł więc teraz szybciutko po prezent. Wszedł, ostrożnie niosąc pudełko w wyciągniętych rękach, powolutku, żeby się czasem nie przewrócić - i wręczył je Marzenie. Wszyscy zaczęli bić brawo. Florek nie był pewny, czy te brawa są dla niego, ale na wszelki wypadek elegancko się ukłonił i usiadł na swoim krześle obok dziadka Leona. Wzruszona Marzena zaczęła powoli rozpakowywać prezent, rozwiązując wstążeczkę po wstążeczce i rozwijając pudełko z kilku warstw papieru. Gdy ukazało się już kartonowe opakowanie, na którym były zdjęcie i nazwa „wypiekacz do chleba", Anna wstała znowu. - Długo nie wiedzieliśmy, co ci podarować. Właściwie prawie każda kobieta ma wszystko, choć oczywiście żadnej nigdy nie jest za dużo ciuchów i kosmetyków. Ale chcieliśmy dać ci coś oryginalnego, coś, co sprawiłoby, że zawsze korzystając z tego urządzenia, pomyślisz o dzisiejszym dniu. A jak ktoś z nas zechce zjeść śniadanie - czy drugie śniadanie - w twojej „Kujawiance", będziemy mieć pewność, że jemy chleb, jakiego nie kupimy w żadnym sklepie. Marzena, która i tak stała cały czas, wyprostowała się jeszcze bardziej i chciała coś powiedzieć, ale Anna nie dopuściła jej do słowa. - Ale, Marzenko, to nie wszystko - powiedziała, patrząc na Dyzia, już czerwonego z emocji. - Wiesz, że mamy w Sosnówce prawdziwego artystę i każdy nasz przyjaciel z jakiejś szczególnej okazji dostaje także indywidualny prezent od tego artysty. Więc i dla ciebie nasz kochany Dyzio coś przygotował. - Anna odwróciła się w jego stronę, zachęcając gestem, żeby podszedł do Marzeny. Dyzio także zapakował swój prezent w ozdobny papier i przewiązał wstążką. Po papier takiej wielkości Jacek musiał jeździć do Centrum, szczęśliwie znalazł jednak coś odpowiedniego. Marzena, widząc, że Dyzio ściska w dłoniach jakiś dość spory prostokąt, i przestępuje z nogi na nogę, nie ruszając się z miejsca, podeszła i po prostu sama wyjęła mu go z rąk. - To dla mnie? - zapytała. Był tak zestresowany, że nawet nie mógł odpowiedzieć. Zdaje się, że nawet w ogóle nie słyszał jej pytania. Wtedy podeszła do nich pani Irenka. - Tak, dla ciebie, na urodziny. To prezent specjalny i Dyzio jest bardzo zdenerwowany, bo się boi, że ci się nie spodoba. Więc obejrzyj go szybko i mów, co myślisz.

- Tak! Tak! - krzyczeli uczestnicy przyjęcia, którzy wiedzieli, że Marzena dostanie wypiekacz do chleba i składali się na niego. Nie wiedzieli natomiast, co jest w paczce od Dyzia. Oczywiście, wszyscy przypuszczali, że to jakiś obraz, i bardzo pragnęli go zobaczyć. - Proszę nam pokazać, chcemy popatrzeć! Marzena zdjęła kolorowy papier, spojrzała na obraz, oddała go Jackowi, który siedział obok, i odwróciła się do Dyzia. Tak szybko i gwałtownie na niego skoczyła, że aż się cofnął przestraszony. - Dyziu! - wykrzyknęła. - Kocham cię! Wybacz mi, Irenko, ale kocham twojego przyszłego męża! Nigdy w życiu nie widziałam piękniejszego obrazu. Przecież on jest jak fotografia. Neska żyje, oddycha i widać, że za chwilę zerwie się do biegu. I nie wiem, czy mogę przyjąć od ciebie taki prezent, bo przecież on jest wart mnóstwo pieniędzy. - Aniu, Irenko, czy ona oszalała, czy co? - zdziwił się Dyzio. - Co ona mówi? Przecież namalowałem to dla ciebie, Marzenko, więc jak mogłabyś nie przyjąć? Chyba że ci się nie podoba, ale widzę, że jednak się podoba. Neska, zaniepokojona, że jej pani wykonuje jakieś nerwowe ruchy, nie była pewna, co powinna zrobić. Uznała jednak, że to taka zabawa i zaczęła podskakiwać, dopraszając się, by ktoś rzucił jej choćby jeden patyczek do przyniesienia. * Goście, objedzeni do nieprzytomności, stali w małych grupkach i rozmawiali między sobą albo po prostu siedzieli, podziwiając przyrodę. W górze przelatywały ptaki, podobno były tu nawet dwa orły bieliki, ale nikt z gości pensjonatowych nie potrafił ich rozpoznać. Były też, niestety, kormorany - niestety, bo wyjadały strasznie dużo ryb, ale nikt nic na to nie mógł poradzić. Kormorany są pod ochroną. Do Marzeny podszedł Bartek. - Cieszę się, że włożyłaś apaszkę ode mnie. Naprawdę pięknie wygląda. Ale obiecałaś mi, że popływasz ze mną rowerem wodnym - przypomniał. - To co? Pójdę do Dyzia po kluczyk, dobrze? - Jasne - zgodziła się Marzena. Dyzio nie tylko dał kluczyk, ale sam przyszedł nad jezioro, żeby pomóc odcumować rower i odepchnąć go od pomostu. A tak naprawdę chciał sprawdzić, z kim też Bartek ma zamiar pływać, bo nawet mu przyszło do głowy, że może z Marzeną. - Och, jak dobrze byłoby, żeby ci dwoje spodobali się sobie - szepnął Irence. - Bardzo miły chłopak z tego Bartka i jakoś wyjątkowo do Marzeny pasuje. - No ale on warszawiak przecież, więc za kilka dni wyjedzie i tyle tego... - zauważyła

rozsądnie pani Irenka. Tymczasem Marzena z Bartkiem pływali sobie po jeziorze, nieświadomi, że przyszli państwo Bartczakowie zaczęli ich swatać. - Miałaś założyć jakiś wyjątkowo piękny kostium kąpielowy - przypomniał jej Bartek. - No tak, ale ty też przecież jesteś w spodniach i w koszulce. Może kiedy indziej się wykąpiemy. - Nie chcę być wścibski, ale ciekawi mnie, jak to się stało, że pani psycholog prowadzi kawiarnię w Towianach. Pewnie mogłabyś znaleźć pracę chociażby w szpitalu, w swoim zawodzie. Nie szkoda ci tych kilku lat studiów? Przecież poszłaś na psychologię, bo miałaś jakieś plany, a nie ot, tak sobie. Wtedy Marzena wyjawiła Bartkowi coś, czego nie wiedziała nawet Anna. Nie opowiadała tego nawet Grzegorzowi, choć przed jego wyjazdem, gdy wydawało się, że z tej znajomości rozwinie się coś więcej, rozmawiali szczerze o wielu sprawach. Otóż w „Kujawiance” pracowała kiedyś jej babcia, która początkowo była tam „osobą do wszystkiego”, a więc przygotowywała potrawy i je podawała, pracując z koleżanką kelnerką. „Kujawianka” należała do miejscowego PGR - u, którego prezes miał ambicję, żeby jego gospodarstwo było wielobranżowe. Pewnie przez tę „wielobranżowość” towiański PGR zbankrutował i rozpadł się, jak większość tego typu przedsiębiorstw w Polsce. Babci Marzeny zaproponowano wzięcie „Kujawianki” w ajencję, co też zrobiła, bo ta kawiarnia była całym jej życiem. Potem, w 1995 roku, gdy babcia umierała na raka płuc, „Kujawiankę” przejęła mama Marzeny. Marzena przyrzekła babci, że ta kawiarnia nigdy nie przejdzie w obce ręce. W 1996 roku, już po śmierci babci, gdy Marzena dostała się na swoje wymarzone studia, matce Marzeny udało się wykupić „Kujawiankę” na własność i prowadziła ją z dużym powodzeniem. Marzena po studiach wróciła do Towian i rzeczywiście otrzymała propozycję pracy w tutejszym szpitalu. Już nawet zaczęła pracować na oddziale neurologii, gdy niespodziewanie zachorowała mama Marzeny. Ojciec nie żył już od dziesięciu lat, zmarł w wyniku wylewu krwi do mózgu. Marzena obiecała umierającej matce - choroba zaatakowała, rozwinęła się i uśmierciła mamę błyskawicznie - że dotrzyma przyrzeczenia złożonego babci i „Kujawianka” nie przejdzie w obce ręce. - Ot i cała historia - zakończyła opowieść Marzena, a Bartek z przejęciem ucałował jej dłoń. - Dziękuję, że mi to wszystko opowiedziałaś, bardzo to doceniam i nikomu nic nie powiem, jeśli sobie tego nie życzysz.

- Dobrze, dziękuję ci, choć, mówiąc szczerze, jakoś nikt mnie o to nie pytał - odrzekła Marzena. - Widocznie dla nikogo nie jestem interesująca. - Ale dla mnie jesteś! I to bardzo, jeżeli jeszcze tego nie zauważyłaś. Czy będę mógł zaglądać do ciebie do kawiarni? Ale nie tylko na ciastka. Chciałbym, żebyś na przykład poszła ze mną na spacer albo na obiad do „Rybeńki". Lepszej propozycji chyba w Towianach nie można złożyć! - zaśmiał się Bartek. - Jasne, wpadaj, będzie mi miło - odpowiedziała Marzena, ale zaczęła się zastanawiać, czy to czasem nie drugi taki Grzegorz... Choć, musiała przyznać, że podobał jej się dużo bardziej od tamtego. Dopłynęli do pomostu, Bartek umocował rower na miejscu i poszedł oddać Dyziowi kluczyk. * do: [email protected] Małgoniu! Chyba pobawię się w swatkę. Może nie wiesz, ale ta Twoja koleżanka, którą przysłałaś do Sosnówki, przyjechała nie tylko z mężem, ale przywieźli ze sobą kolegę i to jego koniecznie chcę wyswatać z naszą Marzeną. Taka jestem przejęta ślubami, że każdego najchętniej postawiłabym na ślubnym kobiercu. A propos ślubu - już wiem, co będzie dla mnie najwspanialszym prezentem z tej okazji. Zadzwonił do mnie Marcin i „w tajemnicy” zdradził, że Piotr posłał do drukarni mój kujawski album. Ma się ukazać lada moment - i dostanę go od całego „Oczka” w prezencie. Nie mogę się doczekać... Jaka to będzie frajda ujrzeć swoje nazwisko na okładce! Anna Towiańska, „Kujawy też są piękne...". Na okładkę wybrali zdjęcie mojego jeziora, otulonego szuwarami, w świetle zachodzącego słońca. No - wspólnie wybraliśmy, bo chcieli mieć moją zgodę na tę okładkę. Nie masz pojęcia, jak się cieszę! A teraz jadę do Towian, przejęta swoją nową rolą swatki. Zasugeruję coś mecenasowi Witkowskiemu. Opowiem Ci wszystko, jak już mi się ten plan uda. Ściskam - Twoja A., miejscowa mistrzyni intrygi.

Rozdział 27 Anna rzeczywiście pojechała następnego dnia do miasta. Ale głównie dlatego, że z samego rana zadzwonił doktor Janik i poprosił, żeby do niego wpadła. - To nic złego, pani Anno, nic złego, wręcz odwrotnie, toteż chciałbym jak najprędzej z panią porozmawiać. - Panie doktorze, nie może mi pan powiedzieć przez telefon? Przecież chyba pan się orientuje, że mnie pan zdenerwował. - Nie ma najmniejszego powodu do zdenerwowania, po prostu chciałbym, żeby pani zrobiła jeszcze parę badań. Anna była umówiona z Jackiem, który miał dziś przymiarkę ślubnego garnituru, a bez niej w ogóle nie chciał w takich „fidrygałkach” uczestniczyć. Zadzwoniła do niego szybko. - Jadę teraz do szpitala, bo doktor Janik jeszcze coś ode mnie chce. Spotkamy się przed jego gabinetem, poczekaj tam, gdyby mnie jeszcze nie było, jak przyjedziesz. Anna wpadła do gabinetu doktora Janika, który podniósł się zza biurka i serdecznie ją uściskał. - Moje wstępne gratulacje, pani Anusiu! Będzie pani mamą. Nie chciałem nic mówić przez telefon, żeby pani spokojnie dojechała do szpitala. A gratulacje są wstępne, bo jeszcze musi to potwierdzić doktor Ciszewski, nasz najlepszy ginekolog. Już na panią czeka, chodźmy do niego. Ale Anna opadła na krzesło i zbladła okropnie. - Panie doktorze, czy pan wie, co pan mówi? Czy pan wie, że ja po tamtym poronieniu straciłam nadzieję na dziecko? Czy pan wie, że ja mam już trzydzieści sześć lat? I teraz... miałabym urodzić dziecko? Chyba jednak zaraz zemdleję. Drzwi się otworzyły gwałtownie i wpadł Jacek. Ujrzał bladą i spoconą Annę, siedzącą na krześle, i doktora Janika, który mierzył jej puls. - Co się dzieje, panie doktorze? - prawie krzyknął. - Wyjdź, proszę, na chwilę. Nic się nie dzieje, zaraz ci wszystko opowiem. - Doktor prawie siłą wypchnął go z gabinetu. - Pani Aniu, nie zemdleje pani, a ciąża jest pewna w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach. Idziemy teraz do doktora Ciszewskiego, tylko niech pani uspokoi przyszłego tatusia, żeby mi tu nie oszalał.

Wyszli z gabinetu. Jacek, ujrzawszy radosny uśmiech Anny, trochę ochłonął. - Powiesz mi, co się dzieje, czy chcesz, żebym dostał zawału? - zagroził. - Panie doktorze, a czy jak mu powiem, to on nie dostanie zawału? - zapytała Anna, a wtedy Jacek zaczął coś rozumieć. - Aniu? - wykrztusił, patrząc na nią z takim wyrazem twarzy, że aż poczuła łzy pod powiekami. - Najprawdopodobniej - odpowiedziała. - Idziemy właśnie do doktora Ciszewskiego, który ma to potwierdzić, ale doktor Janik twierdzi, że badania krwi i moczu są jednoznaczne. Doktor Ciszewski potwierdził. - Tak, to już druga połowa czwartego miesiąca. Nie mogę uwierzyć, że się pani nie zorientowała. Zaraz zrobimy USG - włączył aparat - ale i bez tego uważam, że wszystko w porządku. - O, widzicie? - Pokazał Annie i Jackowi jakiś punkcik na ekranie aparatu. - To właśnie wasze dziecko. Zaraz wydrukujemy te zdjęcia i będą mogli państwo wkleić je sobie do albumu. A na kontrolę za miesiąc poproszę. Chyba, żeby się coś działo, ale nie przypuszczam. Proszę, to moja wizytówka, a na niej wszystkie telefony. Jestem do państwa dyspozycji dwadzieścia cztery godziny na dobę - powiedział. - Teraz proponuję tylko zestaw niezbędnych witamin, proszę nie zmieniać trybu życia, oczywiście jakiś większy wysiłek fizyczny odpada. Ale absolutnie nie musi pani leżeć cały czas w łóżku, przeciwnie, ruch, spacer i poranna gimnastyka są jak najbardziej wskazane. Tylko żadnych stresów! - Dziękujemy bardzo, panie doktorze, meldujemy się u pana za miesiąc. - Wystarczy, jak pani sama się zamelduje. Tatuś może sobie zostać w poczekalni! zaśmiał się doktor Ciszewski. Po przymiarce garnituru, który wyglądał coraz ładniej, Anna poprosiła Jacka, żeby poszedł z nią do mecenasa Witkowskiego, jej pierwszego towiańskiego przyjaciela. „Drogi Antoni”, niepomiernie ucieszony, wyciągnął oczywiście swoje Monbijou Rambouillet i zaparzył pyszną kawkę. - Ale czy ty możesz pić kawę? - zastanowił się Jacek. - A dlaczego miałaby nie pić? - spytał mecenas Witkowski. - Jakieś problemy z ciśnieniem? - Na razie nie i oby nie przez cały czas! - pisnęła Anna i rzuciła się na szyję przyjacielowi, o mały włos nie wytrącając mu z ręki jego drogocennej filiżanki. - Jestem w ciąży, kochany Antoni! Właśnie wracamy ze szpitala, zrobili mi wszystkie badania. Chcielibyśmy, żebyś ty pierwszy o tym się dowiedział, jako mój najstarszy

przyjaciel z Towian. Najstarszy stażem, oczywiście - dodała szybciutko Anna, widząc zmarszczkę na czole „kochanego Antoniego”. - Zobacz, to zdjęcia naszego dziecka. Wyciągnęła cztery klisze z jakimiś bąbelkami i kreseczkami i podtykała mu pod nos. - Och, cieszę się bardzo, gratuluję, ale poczekajcie chwilkę, bo jak natychmiast nie zadzwonię do Krystyny z tą wiadomością, będę miał w domu piekło. A chyba tego mi nie życzycie? - Nie życzymy, dzwoń, oczywiście. Ale Anna zamierzała przeprowadzić swój makiaweliczny plan. Postanowiła przynajmniej spróbować zrobić to, co zapowiedziała swojej przyjaciółce, Małgosi, i uczynić próbę wyswatania Marzeny z Bartkiem. Do tego jednak potrzebna jej była współpraca pana Antoniego. Opowiedziała mu więc wszystko ze szczegółami, dodając, że Bartka, który jest po rozwodzie, w zasadzie w Warszawie nic nie trzyma i gdyby tak ktoś zaproponował mu dobrą pracę - a może i stanowisko wspólnika - w kancelarii adwokackiej, zwłaszcza tak znakomitej, jak kancelaria mecenasa Witkowskiego, to może byłoby coś z tej znajomości. A ona, Anna, osobiście uważa, że obydwoje - Bartek i Marzena - na to zasługują. Umówili się więc z mecenasem, że państwo Witkowscy odwiedzą Annę jutro w Sosnówce, pod pozorem złożenia gratulacji z powodu ciąży. A pan Antoni w duchu zacierał już ręce, ciesząc się, że będzie miał tyle do opowiadania Krystynce. O to, że jego małżonka z wielką ochotą w całą tę intrygę z Bartkiem się włączy, był całkowicie spokojny. - Drogi Antoni! - zwróciła się do niego uroczyście Anna. - Czy już ci mówiłam, że cię kocham? - Kilka razy - zaśmiał się prawnik. - Ale nigdy przy tym tu oto przyszłym tatusiu. Mam nadzieję, że mnie nie pobije. - Kiedy ja też cię kocham, drogi Antoni - oświadczył Jacek. * do: [email protected] Małgoniu! Małgoniu! Nie uwierzysz! Będziesz ciocią! Jestem w ciąży! W drugiej połowie czwartego miesiąca! Wiesz, musiało to się stać przez Telimenę i te mrówki, opowiadałam ci chyba. Zawsze kochałam „Pana Tadeusza", teraz kocham go jeszcze bardziej! Przepraszam za te wszystkie wykrzykniki, ale chyba rozumiesz, jak się czuję! Miałam wszystkie badania i podobno wsio OK. Masz pojęcie? Reszta szczegółów później, teraz jestem za bardzo przejęta.

Ściskam Cię - Twoja A. PS Nie wiemy, jak to powiedzieć Florkowi. Trochę się boję, jak on to przyjmie... * W południe przyjechali mecenasostwo Witkowscy, oczywiście z Kaylą, która bardzo przyjaźnie traktowała i Szyszkę, i Hebisia, mieszkającego jeszcze w Sosnówce, ale już w pokoju swoich nowych panów. W dzień ganiał oczywiście po dworze, zaczepiając matkę, która powoli już zaczynała mieć dosyć takiej nieustannej zabawy. Grejka, ze swoimi kociakami, mieszkała sobie spokojnie na górze, w pokoju Anny, i ani ona, ani kociaki na psy nie zamierzały zwracać uwagi. A psy nie zwracały uwagi na całe to kocie towarzystwo. Taki pakt o nieagresji wszystkim bardzo odpowiadał. - Witamy, witamy przyszłych rodziców, przyjechaliśmy z gratulacjami! - zagrzmiał Antoni takim basem, że wczasowicze, którzy w sali kominkowej popijali kawkę i podjadali bułeczki pani Irenki, usłyszeli te gratulacje, wybiegli do holu i dołączyli swoje, wypytawszy uprzednio dokładnie, o co chodzi. Uściskom i życzeniom nie było końca. Wśród owych gości był także Bartek, którego Anna ujrzała z ulgą, jako że o jego uczestnictwo w tej rozmowie przede wszystkim jej przecież chodziło. A Bartek był na miejscu, bo pan Wiktor stwierdził autorytatywnie, że w południe ryby nie biorą i szkoda kręgosłupa, żeby na jakimś tam mało wygodnym krzesełku tkwić na pomoście. Więc siedzieli sobie w sali kominkowej i czytali czasopisma wędkarskie, które Anna prenumerowała. Jacek, wciągnięty w całą intrygę, nie pojechał dzisiaj do pracy z braćmi; zapewnili go solennie, że przez ten jeden dzień dadzą sobie radę sami. - Dziękujemy wszystkim państwu, właśnie chcieliśmy ogłosić tę radosną nowinę, w związku z czym zapraszamy na lampkę szampana - powiedział teraz i poprosił Annę, żeby zadzwoniła specjalnym dzwoneczkiem, wiszącym nad kominkiem. Sygnał taki - co było napisane w regulaminie, wiszącym zarówno przy wejściu do pensjonatu, jak i w każdym pokoju - oznaczał obowiązkową zbiórkę w sali kominkowej. Wczasowicze, którzy przebywali w pokojach, zbiegli się natychmiast, zaciekawieni powodem alarmu. Ujrzeli Annę i Jacka, uśmiechniętych i przytulonych do siebie - oraz gości pensjonatu, klaszczących głośno. A po chwili do sali wkroczyła pani Irenka, niosąc tacę z kieliszkami szampana. - Otóż chcieliśmy ze wszystkimi tu obecnymi podzielić się swoim szczęściem i zapowiedzieć, że w przyszłym roku, gdy państwo zechcą do nas przyjechać, Sosnówka będzie miała przynajmniej o jednego mieszkańca więcej... - zaczęła Anna. - Jak to „przynajmniej o jednego”? - zdziwił się Jacek.

- No, przecież ciągle nam się rodzina rozrasta. Psy, koty, a teraz będzie jeszcze malutki człowiek - zaśmiała się Anna. - Stale nam przybywa mieszkańców. A nie mamy jeszcze na przykład konia lub chociaż kucyka. A chciałabym, dla dziecka... Wszyscy zaczęli ponownie bić brawo i wykrzykiwać gratulacje oraz życzenia szczęścia. - A teraz zapraszamy na poczęstunek, Irenka tym razem upiekła swój specjalny serniczek z brzoskwiniami. - I jeszcze chcieliśmy powiedzieć, że drugiego października odbędzie się nasz ślub i wszystkich państwa, którzy mogą przedłużyć swój pobyt o te dwa dni, serdecznie zapraszamy do wzięcia udziału w uroczystości - ogłosiła Anna, postanawiając zaszaleć z tej wielkiej radości, nie licząc na razie, ile osób uda jej się pomieścić w pensjonacie i pokojach oferowanych na tę okazję przez wszystkich życzliwych przyjaciół z Towian. Mecenasostwo Witkowscy usiedli przy zestawionych stolikach razem z Barbarą, Damianem, Bartkiem i Anną. Jacek, mający jednak wyrzuty sumienia, że nadmiernie obarcza braci całą robotą, jako że ostatnio rzeczywiście zajmował się mnóstwem innych spraw, przeprosił wszystkich, wziął samochód Anny i pojechał do pracy. Gdyby ktokolwiek jeszcze chciał wątpić w uczucia Anny - z tych, oczywiście, którzy ją znali - fakt, że pozwoliła Jackowi wziąć swojego ukochanego Soluszka, ostatecznie świadczył o jej gorącej miłości. Teraz mogła zrealizować swój plan. - Antoni, mój miły, mam wrażenie, że zamiast cieszyć się moim szczęściem, jesteś jakiś zmartwiony - oświadczyła perfidnie. - A, bo widzisz, kochana... - I pan mecenas rozpoczął opowieść, jak to pracy w kancelarii ma coraz więcej, szczególnie teraz, gdy notariusze uzyskali dodatkowe uprawnienia - między innymi w zakresie wydawania orzeczeń o spadkach. A on prawie z dnia na dzień stracił dwóch pracowników, wprawdzie jeden jeszcze wykonuje swoje obowiązki, ale będzie tylko do końca roku. I nie ma pojęcia, co zrobić. Zaczął już szukać jakichś kandydatów, niestety, nie każdy chce się osiedlić w takim prowincjonalnym miasteczku, jak Towiany. - Choć nie rozumiem czemu, bo przecież powietrze tu wspaniałe, porządek wzorowy, z atrakcji w zasadzie brakuje tylko kina, ale chyba mało kto teraz chodzi do kina, a jakby ktoś bardzo chciał, to zawsze można pojechać na przykład do Kruszwicy. No, owszem, nie ma teatru ani opery, ale... o, państwo są z Warszawy, prawda? - zwrócił się do Barbary i Damiana. - Proszę mi powiedzieć, tylko naprawdę szczerze, kiedy ostatnio byli państwo w teatrze lub w operze? - zapytał. - No, trafił nas pan - odpowiedziała szczerze Barbara. - Nie chodzimy do teatru, nie

chodzimy do opery, nie chodzimy nawet do kina. Tak naprawdę to nie chodzimy nawet do Łazienek i nie jeździmy do Wilanowa. Po prostu nie mamy czasu. Jesteśmy tak zapracowani, że kiedy mamy wolną chwilę, co nam się zdarza średnio raz na trzy miesiące, to wolimy spokojnie posiedzieć w domu i na przykład obejrzeć coś razem w telewizji. - No właśnie - włączyła się Anna - przecież ja też na stałe uciekłam z Warszawy i w ogóle za nią nie tęsknię. A taki choćby pan doktor Skalski, którego pasją jest łowienie ryb, tak długo szukał sobie pracy gdzieś w okolicach jezior, że w końcu na stałe osiedlił się w Biskupcu. Więc myślę, Antoni, że znajdziemy ci współpracownika. Dam ogłoszenie w internecie i wykorzystam swoje warszawskie znajomości, pozamieszczamy także ogłoszenia w różnych gazetach i pismach. - Ani Barbara, ani Damian, ani Bartek nie wiedzieli, że już go znalazła. - Bartek! - Barbara podskoczyła na krześle. - Czy to nie szansa dla ciebie? Przecież kilkakrotnie narzekałeś na stosunki w tej kancelarii, gdzie pracujesz. Mieszkania i tak nie masz, bo Kinga przy rozwodzie oskubała cię ze wszystkiego. Anna pomyślała, że dawno nie spotkała milszej i mądrzejszej kobiety niż ta Barbara. - Mieszkanie znalazłoby się od ręki - powiedział mecenas. - Nad kancelarią jest osobny pokój z kuchenką i małą łazienką. Jeszcze do świąt mieszka w nim Karol, ale po ślubie wprowadza się do domu teściów, bo tam już jest wyszykowane dla młodych całe piętro! Barbara nachyliła się do Bartka. - No i mieszka tu Marzena. Jeśli myślisz, że nie widzę, co się święci, to nie znasz kobiet - szepnęła mu do ucha. Bartek siedział ogłupiały i nie wiedział, co powiedzieć. Wszystko to spadło nań tak nagle, że nawet nie mógł się zastanowić. - I wiesz co? - dodała Anna. - Zawsze mógłbyś do mnie wpaść na ryby. A swoje wędki i to całe oprzyrządowanie możesz trzymać w naszej graciarni, wszystko zmieści się tam doskonałe. - O matko! - odezwał się wreszcie oszołomiony Bartek. - Wszystko to brzmi jak marzenie. Ale rozumiecie chyba, że muszę sobie to porządnie przemyśleć. - Aniu, jeśli mogę tak do ciebie mówić, bo z rozpędu już wszyscy zaczęliśmy być po imieniu, nie dawaj jeszcze tych ogłoszeń przez dwa-trzy dni. Będzie pan mógł tyle poczekać? - zapytał mecenasa. - A tak na marginesie, uprawnienia notarialne mam także. - Kochany! - rozpromienił się pan Antoni. - Pewnie, że mogę poczekać. Mam nadzieję, że będziemy pracowali razem. A może nawet wspólnikiem bym cię zrobił, bo bardzo mi się

podobasz. I twoje kwalifikacje także. * Po południu, gdy Jacek już wrócił i Anna odzyskała swoje auto, postanowili, że odwiezie go do domu i porozmawiają z Florkiem. Ojcu i braciom sam już powiedział, nie mógł wytrzymać, żeby się z nimi nie podzielić swoim szczęściem. A potem Anna chciała jeszcze wpaść do Marzeny; uznała, że zawiadomienie jej o swojej ciąży przez telefon będzie nieeleganckie. - Florku, jak było w szkole? - zapytała Anna. - Zjadłeś już obiad? Bo chcieliśmy z tobą porozmawiać, ja i tata. - Dobrze było w szkole, ja nic nie zrobiłem - zastrzegł się Florek, uznając to pytanie i zapowiedź rozmowy za efekt jego zatargu z Wieśkiem, z którym pobił się workiem z kapciami, ale tak tylko „troszeczkę”, żadnemu z nich nic się nie stało. A poszło o to, czyj tata ma ładniejszy samochód. W końcu doszli do wniosku, że obydwa samochody są ładniejsze i zawarli pokój. Wychowawczyni, która widziała i słyszała to wszystko, wobec takiego zakończenia sprawy udała, że nic nie zauważyła. - Nie, Florku, ty nic nie zrobiłeś. To raczej my coś zrobiliśmy. - Anna się zaśmiała. Nie wiemy, jak ci to powiedzieć, ale uznaliśmy, że jesteś już na tyle dużym chłopcem, że zrozumiesz wszystko, co od nas usłyszysz. Otóż jesteś naszym najukochańszym synkiem i chociaż już kilka razy ci mówiłam, że matkę ma się tylko jedną, to nawet dwie osoby mogą kochać jedno dziecko tak, jak matka. I ja cię tak właśnie kocham, chyba w to nie wątpisz? - Ciociu, tato, ale wy mnie chyba nie chcecie oddać tej mamie Wioli? - przestraszył się Florek, tłumacząc sobie w ten właśnie sposób słowa Anny. - Skąd, syneczku, przecież już ci tłumaczyliśmy, że to absolutnie nie wchodzi w grę. Zawsze będziesz z nami, tak długo, jak tylko będziesz chciał. - Jacek przytulił syna. - Chcemy ci tylko powiedzieć, że chociaż zawsze będziemy cię bardzo kochać, może nawet najbardziej, możemy też kochać inne, drugie dziecko. Bo właśnie my, ciocia Anna i ja, będziemy mieć dziecko. A ty będziesz miał braciszka albo siostrzyczkę. - A kiedy? - niespodziewanie zapytał Florek. Anna i Jacek oczekiwali, że chłopiec zada im różne trudne pytania, ale to ich zaskoczyło. - No, w przyszłym roku, w lutym. - To wtedy już będziemy wszyscy razem mieszkać w Sosnówce? I ja będę miał swój pokój, bez tego braciszka albo siostrzyczki? - Tak, wtedy już będziemy prawdziwą rodziną. I dostaniesz swój własny pokój. Naturalnie, ten braciszek albo siostrzyczka, też będzie z nami mieszkać w Sosnówce. Ale w

innym pokoju. W porządku? - No dobrze, w porządku, niech sobie mieszka, nie mam nic przeciwko temu. Nawet się cieszę, że będę miał rodzeństwo, bo właściwie to prawie wszystkie dzieci w szkole mają. Więc ja teraz też będę miał. Czy mogę wybrać? Bo wolałbym brata. Dziewczyny są głupie. Anna i Jacek odetchnęli z ulgą. Myśleli, że gorzej im pójdzie. - Ale, Florku, wiesz co? - powiedziała Anna. - Przecież ja też jestem dziewczyną. I chyba nie uważasz, że jestem głupia. Gdyby tak było, to bym się zapłakała, a mam nadzieję, że tego byś nie chciał. Więc obiecaj mi, że jeśli urodzi ci się siostrzyczka, a nie brat, to też będziesz ją kochał i opiekował się nią, dobrze? - Dobrze, przepraszam, ciociu, ty nie jesteś głupia, ja myślałem tylko o takich dziewczynach ze szkoły... - Florek zaczął się plątać i w końcu, widząc, że ojciec się z niego śmieje, uciekł do dziadka. - Dziadku, dziadku, będę mieć braciszka! - krzyczał. - Albo siostrzyczkę - dodał szybko. * Anna podjechała pod „Kujawiankę” i pomachała do przyjaciółki. Kilka stolików było zajętych, ale Marzena miała teraz pomocnicę, Iwonkę, mogła więc usiąść z Anną na chwilę przy stoliku przed kawiarnią. - Marzenko, będziesz ciocią! Wyobraź sobie, jestem w ciąży! Cieszę się jak szalona, bo wiesz przecież, co było kiedyś. Ale doktor Ciszewski zapewnia, że tym razem wszystko jest w porządku. Doktor Janik mówi to samo. Oczywiście, muszę chodzić na badania kontrolne i zamierzam to robić. Jacek najchętniej przywiązałby mnie do łóżka i chuchał na mnie przez te pięć następnych miesięcy. Ale lekarze mówią, że mam żyć i zachowywać się normalnie, tylko oczywiście nie wolno mi podejmować jakichś wielkich wysiłków. Marzena aż podskoczyła i mocno ją uściskała. - Cieszę się, bardzo, gratuluję! - Ale to nie koniec nowin - oznajmiła Anna i opowiedziała jej o rozmowie mecenasa Witkowskiego z Bartkiem, która oczywiście wyniknęła jakoś przypadkiem wczoraj. Oczywiście, za nic na świecie nie przyznałaby się do swojej intrygi. - Marzenko? - zapytała. Nie chciałabym być wścibska, ale wydaje mi się, że jesteśmy przyjaciółkami, prawda? - Och, tak, tak, przecież już wiem, o co chcesz zapytać. Zapomniałaś, że skończyłam psychologię? No, dobrze, przyznam, że podoba mi się ten Bartek. Nawet bardzo. Bardziej niż Grzegorz i bardziej niż ktokolwiek dotychczas. Ale mam jakiś mankament, z którym - choć, przecież jestem psychologiem, nie mogę sobie poradzić. - Marzena się rozpłakała. - Otóż, nie wiem dlaczego, ale odstraszam od siebie wszystkich absztyfikantów.

- Może za mądra jesteś? - całkiem poważnie spytała Anna. - Popatrz, na przykład kto teraz zna takie słowo, jak „absztyfikant"? Ale ten Bartek chyba jest jakiś inny. Taki niedzisiejszy. I dlatego wydaje mi się, że z tego coś będzie. Oczywiście, jak on przyjedzie, ty nic nie wiesz - dodała. - Oczywiście. - Marzena podniosła dwa palce w górę.

Rozdział 28 Dwie pięknie wystrojone pary kroczyły środkiem kościoła. Ksiądz Andrzej stał na stopniach ołtarza, kościół był pełen gości. Anna i Jacek usiedli na specjalnie ustawionych krzesłach z prawej strony, a do księdza, przed klęcznik, podeszła pierwsza para - Irenka i Dyzio. Po skończonej ceremonii państwo Bartczakowie zasiedli na specjalnie przygotowanych krzesłach z lewej strony, a przed księdzem stanęli Anna i Jacek. Ksiądz Andrzej, który z takim podwójnym ślubem nie miał jeszcze do czynienia, poradził sobie doskonale. A gdy obie nowo poślubione pary zmierzały już w stronę wyjścia, zabrzmiały organy i rozległ się głos Florka, śpiewającego z wielkim przejęciem i bardzo czysto „Ave Maria”. Obie panny młode zaczęły podejrzanie pociągać nosami, a i prawie wszyscy goście robili to samo. Nawet księdzu Andrzejowi oczy lśniły jakoś podejrzanie. Podwójne wesele w Sosnówce było wspaniałe, wszyscy świetnie się bawili przez całą noc. Nikt się nie upił i nie narozrabiał, nawet Maliniaki, którzy samozwańczo przyjęli na siebie rolę ochroniarzy i krążyli czujnie między gośćmi, pilnując, żeby nikomu nic niezbyt mądrego nie wpadło do głowy. Największym przebojem stał się portret Anny namalowany przez Dyzia. Udało mu się, jeszcze przed wyjazdem do kościoła, zawiesić swój prezent nad kominkiem. Było tam miejsce jakby specjalnie przeznaczone na ten właśnie obraz. Portret udał się wspaniale, jak większość prac Dyzia. Ale ten obraz był najpiękniejszy, bo malowany sercem. Anna jaśniała na nim jakimś specjalnym wewnętrznym światłem. Włosy tańczyły jej wokół twarzy, a błękitne oczy spoglądały z miłością. Na podskakującej obok niej Szyszce drgał każdy kudełek. Goście, którzy po powrocie z kościoła przechodzili przez salę kominkową, zmierzając ku ustawionym na świeżym powietrzu stołom, zaczęli gromadzić się przed portretem, bijąc brawo artyście. A świeżo upieczeni państwo Konieczni mogli tylko uściskać Dyzia. Bo żadne słowa podziękowania nie wyraziłyby tego, co chcieliby mu powiedzieć. Bartek, który został na ślubie i weselu razem z Barbarą i Damianem, towarzyszył Marzenie. Opowiedział jej o propozycji mecenasa Witkowskiego i dodał, że podjął już decyzję.

- Prawie podjąłem - poprawił się. - Chciałem tylko jeszcze zapytać ciebie o zdanie. Właściwie to nie w kwestii mojej pracy u mecenasa ani mojej przeprowadzki do Towian. Chciałem tylko wiedzieć, czy mam u ciebie jakieś szanse? Wiem, że na razie nie masz nikogo - gdybyś miała, to pewnie przyszłabyś z nim na wesele. Ale chciałbym wiedzieć, czy jest ktoś, kogo ewentualnie przedłożyłabyś nade mnie, gdybym chciał poważnie ubiegać się o twoje względy? - O matko, ty naprawdę jesteś niedzisiejszy! - szepnęła Marzena i zarzuciła mu ręce na szyję, całując go gorąco. Nie zdradziła się oczywiście w trakcie tej całej Bartkowej przemowy, że prawie wszystko już wie. - Czy to ci wystarczy za odpowiedź? - zapytała zalotnie. - Do czasu! - odparł przyszły mieszkaniec miasta Towiany. * Ten pocałunek widziała Anna, która umknęła na chwilę weselnym gościom i wyszła pooddychać aromatycznym sosnowym powietrzem. Trochę jej się zakręciło w głowie, chciała więc uciec przed bacznym spojrzeniem Jacka, który trząsł się nad nią i jej ciążą. Aż ją to męczyło. Całe życie była samodzielna i nikt jej aż tak bardzo nie rozpieszczał. Poza okresem dzieciństwa, oczywiście... Rozmarzyła się i ze smutkiem pomyślała o rodzicach. Jednak po chwili się rozpogodziła. I tak wiem, mamo, że widzisz, jak mi się tu układa. - A wszystko układa się tak, jak być powinno - powiedziała do siebie szczęśliwa jak jeszcze nigdy dotąd. Chyba jednak spełnią się nie tylko moje marzenia. - Zacisnęła kciuki, patrząc na Marzenę i Bartka. - Okazuje się, że można być szczęśliwym, gdy tylko pomoże się trochę losowi. Albo... kiedy los nam pomoże!

Podziękowania Moje książki - ta oraz poprzednia, „Sosnowe dziedzictwo” - chyba by się nie ukazały, gdyby pewnego dnia nie zadzwoniła do mnie pani Anna Derengowska, wiceprezes Zarządu Wydawnictwa. Jakimś zrządzeniem losu wygrzebała mnie ze sterty propozycji wydawniczych, które codziennie lądują na biurkach redaktorów Prószyńskiego. Następnym zrządzeniem losu okazało się to, że moja książka jej się spodobała. Zatem moje pierwsze słowa wdzięczności kieruję na jej ręce. Dziękuję jej i jej zespołowi, w tym szczególnie Agnieszce Sempolskiej i Asi Załęskiej za otoczenie mnie, niezgrabnej debiutantki, fachową i serdeczną opieką. Aniu, Agusiu, Asiu - bardzo, bardzo dziękuję, za wszystko; w tym za doskonałą promocję mojej osoby i moich książek. Następnie - z ogromną sympatią i wdzięcznością chcę zwrócić się do osoby, która redagowała moje książki. Nie ma chyba lepszej redaktorki, niż pani Ewa Witan, która wyłapała wszelkie niezręczności i niedociągnięcia w moich tekstach. Ewuniu, serdecznie dziękuję! I choć wszystkie mówicie, że nic takiego szczególnego nie zrobiłyście i wykonujecie po prostu swoją pracę - jestem Wam bardzo wdzięczna, że wykonujecie ją tak dobrze!