Veronica Rossi - An Under The Never Sky

Roar and Liv ( Przez burze ognia 0.5)

Tłumaczenie: sylwiaz97

Dedykacja Dla Gui i Pedro

Spis treści Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11

1 Wykonuję swój ruch, kiedy plemię już śpi. Kroki lekkie, przemykam przez brudną polanę, cykanie świerszczy jedyny dźwięk w spokojną, wiosenną noc. Kiedy dochodzę do domu Perry'ego, wspinam się na parapet i rozciągam, chwytając zardzewiałą płytę metalu na granicy dachu. No to lecim. Raz. Dwa. Trzy. Wyrzucając nogi w tył i w górę, przerzucam się na dach. Moje lądowanie jest prawie bezgłośne – jedynie chrzęst moich kolan na dachówkach, kiedy stabilizuję ciężar ciała i chlupot Błyskacza w butelce przypiętej do mojego paska. Ludzie mówią, że jestem cichy jak kot. Jeśli mogliby słyszeć tak dobrze jak ja, wiedzieli by że koty w sumie są naprawdę całkiem głośne. Stojąc, wytrzepuję spodnie z kurzu i skanuję zacienione domy, które okrążają polanę. Gdzieś ciche skrzypnięcie drzwi. Poza tym nic. Idę do ciepłej wiązki światła, która przebija się przez dziurę w dachu. Pochodzi ona od małej wyrwy, gdzie dachówka pękła kilka lat temu, podczas burzy eterowej. Stąpam lekko i unikam hałaśliwych miejsc. Perry i Liv śpią w domu, ale ja nie czaję się z ich powodu. Nie miałoby znaczenia jeśli by mnie usłyszeli, ale ich brat, Vale, też jest w środku – w domu tylko od kilku godzin, po swojej podróży na północ – i nie podejmę szansy obudzenia go. Klękając przy srebrze w dachówkach, schylam się i zaglądam przez nie, mrugając podczas gdy moje oczy przyzwyczajają się do światła...i widzę sokoła z jego skrzydłami otwartymi szeroko. Tatuaż na plecach Perry'ego. Rozwalił się na brzuchu na strychu, który jest centralnie pode mną. Próbuję rozejrzeć się za Liv, wiedząc że jeśli Perry jest tutaj, ona jest zwinięta gdzieś przed paleniskiem, ale ja mam słaby punkt widzenia. Jest tylko jeden sposób, by ją dziś zobaczyć. Przysuwam buzie do wyrwy i wystarczająco podnoszę głos. – Perry! Obudź się! - Nie rusza się, więc próbuję troszkę głośniej. -

Obudź się ty niedołęgo! Perry przewraca się na plecy i zaczyna chrapać. Jest powiedzenie które, ostrzega ludzi przez budzeniem śpiących wielkoludów. Powinienem go posłuchać, ale za bardzo chcę zobaczyć Liv. Wyciągam butelkę Błyskacza zza mojego paska i odkorkowuję, uciszając pop swoimi rękoma. To hańba marnować go, ale nie widzę innego sposobu – i może to być zabawne. Podnoszę butelkę do dziury i wlewam przez nią Błyskacza. Słyszę solidne thump, kiedy pod moimi stopami trzęsie się dach. Ciepłe światło ze środka znika kiedy trzy palce przebijają się przez dziurę. Drapiące, gniewne palce pełne morderczych zamiarów. Po chwili, zostają zastąpione przez zielone oczy, które błyszczą jak kocie – naprawdę jak kocie. Perry mamrocze kilka przekleństw, a potem pyta: – Co jest z tobą nie tak? - Jego głos jest przytłumiony, ale słyszę go doskonale. – Weź Liv i spotkajmy się na północnym szlaku. - mówię. Kocie oczy ruszają się w prawo i lewo, kiedy Perry potrząsa głową. – Nie. Szlak plażowy. Ktoś wylał na mnie Błyskacza i muszę to zmyć. – No tak. Szlak plażowy za pięć minut. Nie ociągaj się. Tym razem pokazuje się tylko jeden palec. Obsceniczny gest sprawia, że się wyszczerzam. Korkuję Błyskacza i schodzę na dół. Została jeszcze jedna rzecz do zrobienia zanim spotkam się z Perrym i Liv. Znów przemierzam polanę, prowadzony przez światło eteru, solidne chaty Fal zebrane wokół mnie. Przy domku Brooke, delikatnie pukam do drzwi. Otwiera je, kilka chwil później i uśmiecha się. – Jaskinia? - szepcze. Brooke jest najbliższą przyjaciółką Liv i przez ostatnie kilka lat ona i Perry byli razem. Połowę tego czasu Perry starał się to zakończyć. Perry pewnie

się na mnie wkurzy za przyprowadzenie jej, ale co z tego? Lubię rzeczy takimi jakie są. Kiwam głową i podnoszę Błyskacza. – Idziesz? - pytam, chociaż znam już odpowiedź. Brooke jest zawsze we wszystkim co związane z Perrym. – Wezmę swój łuk. - znika w domu. Rozglądam się wokół mieszkań, czekając. Kiedy jest cicho tak jak teraz, łatwo pamiętać noc kiedy przyszedłem tu z moja babcią dwanaście lat temu. Miałem wtedy ledwo siedem lat. Babunia i ja wyszliśmy z ciemności na wiosenną noc właśnie tak. Podróżowaliśmy przez tygodnie i podeszwy moich butów znosiły się. Babunia zapukała do pierwszych drzwi, do których doszliśmy i otworzył ojciec Perry'ego, myślałem że był największym facetem jakiego kiedykolwiek widziałem. Zaprosił nas do środka i przyniósł nam chleb i koperkową zupę. Trójka dzieciaków obserwowała nas ze strychu nad nami kiedy jedliśmy, ale to od dziewczyny nie mogłem oderwać oczu. Następnego dnia Babunia i ja dostaliśmy pokój za domem Beara i Molly, który tak naprawdę był szopą z drewnianymi ścianami, które wydawały klikające dźwięki kiedy były wystawione na deszczowe miesiące. Mój wzrok przeskakuje tera do ich domu. Babuni już nie ma a ściany przestały klikać kilka lat temu, ale ja nadal tam śpię. Brooke wraca z łukiem i kołczanem przewieszonymi przez ramię i wychodzimy z plemienia bez słowa. Tam gdzie idziemy, północna jaskinia, jest godzinę drogi. To nadal część terytorium Fal, ale zawsze istnieje ryzyko kiedy odchodzisz tak daleko – zwłaszcza w nocy – bycia zaatakowanym przez rozproszenie. Niebezpieczeństwo jest częścią zabawy. Kiedy dochodzimy do plaży, zauważam przed nami dwie wysokie postacie z jasnymi włosami i marszczę brwi. Wzburza mnie odrobinę to, że nie jestem zdolny odróżnić mojego najlepszego przyjaciela od mojej dziewczyny z dystansu. Ale wtedy jedna z postaci biegnie przez piasek i wskakuje w moje ramiona i jestem pewny, że to Liv, a nie Perry. – Nie możesz być z dala ode mnie nawet przez kilka godzin? - Liv szepcze mi do ucha. Przyciągam ją bliżej. Czucie jej na sobie sprawia, że moje serce staje.

– Oczywiście, że nie. – Ja też nie. - Całuje mnie w policzek i ucieka zanim mogę oddać pocałunek, zostawiając mnie uśmiechającego się w ciemności.

Idziemy plażą, kierując się do oceanu. Kiedy dochodzimy do wody, Perry rzuca się w ciemne fale, kiedy Liv, Brooke i ja czekamy na brzegu. Zarzucam rękę na ramiona Liv. – On przesadza prawda? Nie wylałem na niego tak dużo. Liv zatyka sobie nos. – To wystarczyło. - mówi, a ja rozumiem. Tak jak Liv, Perry jest Scirem i ma wyczulony węch tak jak ja słuch. To nie bycie mokrym czy lepkim mu przeszkadzało, ale sodki zapach Błyskacza. Kiedy skończył pływać, ruszamy na północny szlak, co zajmie nam tyle co droga do jaskini. Eter wykonuje powolny taniec nad nami, płynąc welonami, które rzucają wystarczająco dużo światła, by zapobiec naszemu potykaniu się w ciemności. Nawet jeśli, to Perry i tak obejmuje prowadzenie z powodu jego nocnego wzroku. Skoro Perry jest na przedzie, Brooke też jest na przedzie. – Więc? - pytam Liv, kiedy ustawiamy się w wygodnym miejscu. Jej długie, blond włosy lśnią w mroku, a zarys jej nosa jest malowany na niebiesko przez eterowe światło. - Jak mu było? On to Vale, starszy brat Liv i Perry'ego. Jest on również draniem, który przewodzi Falom jako Wódz Krwi, i tym który nigdy nie uznał mojego związku z Liv. – W porządku, - odpowiada Liv. - Był zmęczony podróżą. Mogę powiedzieć, że był niespokojny by wrócić do domu. Vale przybył wcześniej, po wieczerzy. Przez zeszły miesiąc, był na negocjacjach z północnym Wodzem Krwi Rogów, Sablem. Sytuacja z

pożywieniem Fal robi się rozpaczliwa. Burze eterowe przez ostatnie zimy były brutalnie silne, wypalając połacie póluprawnych, więc nasze plony zmniejszyły się bardziej niż kiedykolwiek. Vale powiedział nam, że kiedy wróci z widzenia z Sablem, będzie miał rozwiązanie. Obiecał nam, że nie będziemy jużgłodni. – Był w dobrym nastroju, widząc Mile i Talona. - kontynuuje Liv. Żona Vale i syn są chorzy. Ciężko było dla Perry'ego i Liv, a nie mogę wyobrazić sobie jak to musi czuć się Vale. Próbuję o tym nie myśleć. Wolałbym nie marnować na niego mojej sympatii. Liv kopie kamień. Słyszę jak dobija się w brudzie. – Myślę, że poczuł ulgę, widząc że dobrze sobie radzą. To znaczy... tak dobrze jak można oczekiwać. Spędził większą część nocy, opowiadając Talonowi o jego podróżach przez Granice Rogów. Powiedział, że była to najcięższa wyprawa na jakiej był. Że nie wiedział czym tak naprawdę jest zimno, do zeszłego miesiąca. Przytakuję. Granica znana jest z najsroższych wiatrów i lodowych sopli. – Coś jeszcze? - pytam. Tak jak wszyscy, chcę wiedzieć jakie rozwiązanie ma Vale. Liv jest cicho tak długo, że zacząłem się zastanawiać czy mnie słyszała. W końcu patrzy na mnie i mówi: – Poprosił mnie bym poszła z nim na polowanie jutro rano. Moje kolana się usztywniają. – Tak? Liv odwraca się kiedy zdaje sobie sprawę, że się zatrzymałem. Kiwa głową. – Perry też tam był, ale Vale mówił jasno. Chce abym tylko ja z nim poszła.

– Huh. – Ta, - mówi Liv. - Huh. Kiedy wznawiamy nasz spacer, nie mogę przestać myśleć że ta prośba – rozkaz? - jest dziwna. Vale rzadko poluje; zazwyczaj jest za bardzo zajęty swoimi obowiązkami jako Wódz Krwi. Kiedy poluje, rzadko uwzględnia Perry'ego czy Liv. Moim zdaniem pewnie nie lubi konkurencji i chce być jedynym Scirem. Teraz jest trochę ciepła pomiędzy rodzeństwem, ale nie zawsze tak było. Kiedy ich ojciec był jeszcze Wodzem Krwi, byli ze sobą blisko. Wszyscy wiedzieliśmy co stało się Perry'emu w ich domu kiedy Jordan pił a myślę że terror tych nocy zbliżył tą trójkę. Nadal pamiętam Liv i Vale'a po każdej stronie Perry'ego w Kantynie, przyciśniętych do niego jak ludzka tarcza, po tym jak został pobity. Ale kiedy Vale stał się Wodzem Krwi po śmierci Jordana, rzeczy się zmieniły. Vale trzyma teraz Liv i Perry'ego na dystans. W dniu kiedy założył na szyję łańcuch Wodza Krwi, jest najpierw ich wodzem, a potem bratem. Głos Liv sprowadza mnie z powrotem. – Jak myślisz czego chce? – Może po prostu chce zapolować. - mówię, ale oboje wiemy że to nie może być prawda. Vale zawsze ma ukryte motywy.

Po godzinie, szlak przywodzi nas do urwiska z widokiem na zatokę. Perry i Brooke już zeszli na plaże. Widzę błysk iskier poniżej – ostrze ocierające o krzesiwo. Perry pracuje nad rozpaleniem ognia. Liv i ja schodzimy ze zbocza, wspinaczka którą robiliśmy setki razy. Kiedy słyszę jej osunięcie się za mną, oferuję swoją dłoń. – Chodź, kochana. – Ze mną w porządku. – Cóż, ze mną nie. Boję się. Weźmiesz mnie za rękę? Przedrzeźnia mnie – Ja nigdy nie spadam – ale dostaję to czego chcę: jej ręki w mojej. Wymówka by poczuć trochę jej siły, kiedy torujemy

sobie drogę w dół zbocza. I okno w jej myśli. Schodzimy jeszcze trochę w dół zanim ją słyszę. Nadal wystraszony, czy już ci lepiej? Jej głos jest czysty w mojej głowie. Tak czysty jakby mówiła mi do ucha. Nie znam żadnego innego Auda, który może słyszeć ludzi przez dotyk. Tak jak nocny wzrok Perry'ego, mój Zmysł przyszedł w innej formie niż zazwyczaj. – Przerażony, - odpowiadam. - Mogę potrzebować, żebyś potrzymała mnie później. Liv zabiera rękę i delikatnie mnie popycha. – Więc, ruszaj się szybciej.

Do czasu, gdy nasze stopy odnajdują piasek, Perry dobrze rozpalił ognisko. Siedzi przed tańczącymi płomieniami z Brooke opartą o niego. Jej dłoń spoczywa na jego udzie. Jego ramię jest wokół jej talii. Pewnie, dziś się nie rozchodzą. Kiedy Perry nie jest w pobliżu, Brooke wypytuje Liv i mnie dlaczego on nie lubi jej bardziej. „Dlaczego, to ja zawsze jestem tą która za nim gania?” mówi, i gestykuluje do siebie. „Czego on jeszcze może chcieć?” Pewność siebie nie jest problemem dla Brooke. Perry nigdy nie będzie tym który za nią goni, ale to nie jest to co jej odpowiadam. Mówię jej, że on po prostu potrzebuje czasu i że powinna nadal próbować go uwieść. W ten sposób jestem dla niego dobrym przyjacielem. Siadam po przeciwnej stronie ognia, a Liv siada pomiędzy moimi nogami, opierając się o moją klatkę piersiową. Jesteśmy idealnie w tej pozycji. Kocham jak jej długie nogi wyglądają wyprostowane przede mną. Czubek jej głowy jest tylko, cale od moich ust. Wyciskam tam pocałunek i biorę łyka Błyskacza. Przechodzi on w dół jak ciekły żar, rozprzestrzeniając ciepło w moim brzuchu i na zewnątrz całego mnie. Podaję butelkę Liv i opieram się na rękach. Brooke i Liv, rozmawiają o czymś co powiedział wcześniej Talon, szczenięce zauroczenie które czuje do Willow, która ma trzynaście lat, prawie dwa razy więcej niż on w wieku siedmiu lat. Perry uśmiecha się, jak zawsze kiedy rozmowa schodzi na temat jego

bratanka. Zlizuję smak pikantnego miodu ze swoich ust, moja uwaga skupia się na dźwiękach ich głosów, kiedy Błyskacz wprowadza mnie w łagodną mgłę. Biorę głęboki oddech, czując wagę Liv na swojej piersi, wąchając sól i wodę i ogień w powietrzu. Po jakimś czasie, słyszę coś na co czekałem. Ochrypły i czysty śmiech Liv jest najlepszym dźwiękiem na świecie. Zamykam oczy i wchłaniam go. To jest to czego dziś chciałem. Czasu z dala od plemienia z Liv i Perrym, a nawet z Brooke. Bez obowiązków i bez niczego do zrobienia oprócz bycia. Chociaż nie wyszło w sposób w jaki chciałem. Mam wszystko czego potrzebuję właśnie tutaj, ale nie mogę strząsnąć niespokojnego uczucia w żołądku. Dlaczego Vale chce porozmawiać z Liv sam na sam? I dlaczego tak szybko po powrocie z północy? Jakiś czas później, Perry wsatje. – Zostawmy tych dwoje samych. - mówi podnosząc Brooke na nogi. Jasne. Jestem pewny, że to dokładnie to co go motywuje. Idą razem w ciemność, w kierunku jaskini na plaży. Zdecydowanie się dziś nie rozchodzą. Kiedy już ich nie ma, Liv okręca się w moich ramionach. – Chyba zostaliśmy sami, - mówi, posyłając mi niewinne spojrzenie, które jest wszystkim tylko nie niewinnym. – Mm hmm. Chyba tak. - Wślizguję dłoń pod jej brodę i kładę swoje wargi na jej. Jej skóra jest ciepła i smakuje ona Błyskaczem. W jakiś sposób jest trochę piasku w naszym pocałunku. Z Liv, tam zawsze jest coś niespodziewanego, ale nie w sposobie w jaki sprawia że się czuje. To nigdy się nie zmienia. Jeden pocałunek i jestem głodny – wygłodniały jej – ale ona zaskakuje mnie, odsuwając się. Odchylając się, studiuje mnie zmrużonymi oczami. – Co się stało Livi? - moja ręka jest na jej biodrze. Przesuwam ją na jej plecy, żebym mógł myśleć jasno. Jasno na ile się da. Tak, żebym miał szansę utrzymać spójne myśli. W blasku ognia długie rzęsy Liv wyglądają jak złote nitki. Jej wzrok przechodzi z mojego lewego oka do prawego i z powrotem, jakby szukała tego które otworzy się do mojej duszy. Prawda jest taka, że zrobią to obydwa.

– Nie powinnam była nic mówić wcześniej. - mówi. Potrząsam głową. – Nie. Oczywiście że powinnaś. - Jako Scir, Liv może wyczuć mój nastrój. Czyta moje humory, nie ważne co bym zrobił. Nie mogę chronić jej przed moim zmartwieniem. - Nigdy nie ukrywaj przede mną rzeczy. Zawsze wiesz jak się czuję, a ja chcę wiedzieć to samo. Żadnych sekretów...dobrze? Liv przytakuje. Wpatruje się w ciemność, jej brwi zmarszczone w myślach. – Myślisz, że chodzi o nas? - pyta, po chwili. – Tak. – Tak? Krzywię się. – Jesteś częścią mnie, Olivia. Wszystko co dotyczy ciebie, jest o nas. Usta Liv układają się w uśmiech. Przejeżdża kciukiem po mojej dolnej wardze. Może piasek pochodzi ode mnie? Nie wiem, a sposób w jaki się na mnie patrzy, to wszystko co mogę zrobić, by oddychać. – Lubię, kiedy mówisz do mnie kochana, - mówi. – Co? Nigdy cię tak nie nazwałem. - Kłamstwo. Cały czas to robię. A, masz na myśli wcześniej? Powiedziałem Liv. Masz po prostu okropny słuch. Dźga mnie w żebra. – Ałć! – Co to było? - Mówi Liv. - Nie usłyszałam cię. - Znów dźga mnie palcem w bok. – Teraz to już sama się prosiłaś. - Kładę się do tyłu, pociągając ją ze sobą i zaczyna się bitwa.

Przekręcamy się na siebie, koziołkując, siłując się, splątani w piasku dopóki moje ręce nie znajdują jej rąk, a moje wargi odnajdują jej wargi, a wtedy zwalniamy. Zwalniamy i zwalniamy i zwalniamy dopóki ruszamy się razem jako jedność.

2 – Jak myślisz o czym rozmawiają? - pytam zakręcając z powrotem do Perry'ego. Jesteśmy na warcie na wschodnim stanowisku. Nasze miejsce obserwacji znajduje się w cieniu dębu, na szczycie wzgórza. Ciepły, wiosenny ranek przeszedł w gorące popołudnie. Wydeptałem, małą ścieżkę w trawie wokół drzewa, gdzie siedzi Perry. Mój wzrok przesuwa się w stronę lesistych terenów na południu. Liv i Vale są gdzieś tam. Perry wypluwa z buzi źdźbło trawy. – Wiesz, że dwudziesty raz, mnie o to pytasz. – Tego nie wiedziałem. Mam przestać? – Nie, jeśli chcesz mnie wkurzyć. Perry kładzie źdźbło trawy pomiędzy zębami i posyła mi dziki, szeroki uśmiech. – A jesteś tego bliski. – Pomogłoby gdybyś, powiedział coś poza nie wiem. Daj mi coś, Per. Cokolwiek. - wskazuję na ziemię. - Co myślisz, że mówią w tej sekundzie? – Tej sekundzie? – Tak. Teraz. Spojrzenie Perry'ego wędruje po zielonych wzgórzach na póludnie. – Myślę, że to sekunda przed sekundą kiedy któreś z nich coś mówi. Może dali sobię chwilkę na myślenie. Może oddychają – mam nadzieję, że to robią. Podnoszę ręce.

– Nie ważne. - Idę z powrotem do wydeptanych, kółek wokół dębu, dopóki moje myśli znów napływają. - Ale może, on nie zamierza robić tego, o czym wszyscy myślimy, że zrobi. Skrzywiłem się, zauważając, że teraz Perry ma w buzi pióro. Mam zamiar zapytać dlaczego tak dużo rzeczy nagle kończy w jego buzi, kiedy widzę że zastępuje on uszkodzone lotki na swoich strzałach. Wypluwa pióra z ust i kładzie je na drewniany grot. – Będę potrzebował czegoś więcej niż to Roar. Kto nie robi tego o czym myślimy? – Twój brat. - mówię. - Ludzie zastanawiali się jaki rodzaj umowy ubił z Rogami. Bear i Molly myślą, że sprzedaje część terytorium w zamian za jedzenie. I nawet słyszałem kilka plotek o tym, że poszedł zastawić Fale Sablowi, ale to tylko domysły. - Biorę jeden krok naprzód, do niego. - Co jeśli plan Vale'a jest kompletnie inny? Taki o jakim nikt by nie pomyślał? Perry podnosi strzałę do poziomu oka i sprawdza gęsie pióro, które umieścił właśnie na miejscu. – To możliwe. Był niejasny co do swoich planów przed wyjazdem. – No właśnie. - mówię. - I to byłoby takie w jego stylu, zrobić coś zaskakującego. Coś podstępnego. Perry strzela mi mroczne spojrzenie. – To nie to co powiedziałem. – Ale przeszło ci to przez myśl. On jest przebiegły Perry. I jest też hipokrytą. Poślubia Mile, Vida, ale ma problem z Liv i mną będącymi razem, bo nie jestem Scirem? Jak on tak może? To powinien być nasz wybór, nie jego. Tradycje są dla słabych sercem. Czy ty odmówisz bycia z kimś, kto nie jest Scirem? Perry zamiata resztki piór do swojej skórzanej torby. – Zapomnę, że mówiłeś te rzeczy o moim bracie. - mówi, nie patrząc na mnie. - i nie zamierzam marnować czasu na gadanie o

czymś co jest dalekie od przyrafienia się mi, jeśli wogóle. Nie mam pojęcia co to za rodzaj odpowiedzi. – Czyli mówisz, że odmówiłbyś? Perry patrzy w górę, jego oczy skupione za mną, skierowane do nachlenia poniżej. Zrywa się na nogi i przewiesza sobię łuk przez ramię. Widzę, co dostrzegł. Nasi zastępcy, Collins i Wylan, wspinają się w górę zbocza. Nasza zmiana dobiegła końca. – Chodźmy. Vale i Liv powinni już wrócić. - mówi Perry, jego słowa tną. Rusza w dół zbocza, łuk w dłoni, jego stopy rozdzielają trawiaste nachylenie. Dopiero teraz, w tej właśnie sekundzie, zdaję sobię sprawę, że on też jest niespokojny.

Kiedy Perry i ja pojawiamy się przy wschodnim wejściu do plemienia, słyszę dźwięk który zmienia moją krew w lód. Liv krzyczy. Biegnę przez polanę do jej domu, zostawiając za sobą Perry'ego wpadam przez drzwi obok Mili, która prowadzi Talona na zewnątrz. Szeroka postać Vale'a wypełnia mały pokoik. Jego ciemne włosy, są ściągnięte do tyłu przez skórzany rzemyk, ukazując ostre rysy jego profilu. Ze swoją koloryzującą i umięśnioną budową, zwłaszcza w połączeniu z Łańcuchem Wodza Krwi na szyi, wygląda dokładnie jak jego ojciec. Liv stoi przy palenisku. Tak daleko od Vale'a jak tylko może. Odwraca się do mnie, jej blond włosy nastroszone. Brak jej oddechu, a jej oczy wypełnione gniewem. Nigdy nie widziałem jej w takiej furii. To zatrzymuje mnie na miejscu. Vale widzi mnie i zaciska usta. – Wyjdź, - mówi, wskazując drzwi. - To nie ma nic wspólnego z tobą. – Jak możesz tak mówić? - wrzeszczy Liv. Jej głos jest ochrypły przez krzyk. - Wiesz, że dotyczy!

– Po raz ostatni, Olivia, nie będę tolerował takiego tonu. – Nie jesteś moim ojcem Vale! – Ale jestem twoim wodzem. Zniż głos, albo będzie ci przykro. Nie rozumiem co się dzieje. Zazwyczaj to Vale i Perry są tymi, którzy zamierzają wybuchnąć. Zazwyczaj Liv próbuje ich powstrzymać. – Teraz chcesz rozkazywać jak mam mówić? Cóż, już nie możesz! Oddałeś mnie. Straciłeś to prawo, kiedy mnie sprzedałeś! – Co? - to jedno jedyne słowo, ale mój głos się załamuje. Liv zwraca się w moją stronę. – Chce wyżenić mnie za Rogów. On mnie im sprzedał! Powiedz mu Vale! Powiedz mu co zrobiłeś. – Ja nie chcę, żebyś to zrobiła. Ja potrzebuję, żebyś to zrobiła. Dźwięki rozpryskują się jak stłuczone lustro. Vale nadal gada, ale ja go dłużej nie słyszę. Słyszę słowa Liv we fragmentach. Wyżenić Rogi Sprzedał mnie Moje ręce się trzęsął. Zaciskam je w pięści. Mój umysł nie pracuje wystarczająco szybko. Nie mogę uwierzyć w to co właśnie usłyszałem. To nie ma sensu. Wrzeszczę zanim nadążam z myślami. – Nie! Nie możesz tego zrobić! – Zabierz go stąd, - Vale rozkazuje Perry'emu, któy stoi w przedsionku. Tembr jego głosu – niecierpliwy, zirytowany, jakbym był utrapieniem, bezpańskim psem, który się przypałętał – roztrzaskuje moją kontrolę. Szarżuję na Vale'a, kiwając się. Jestem szybszy niż ktokolwiek w Falach, ale on jest na mnie gotowy i odsuwa się. Moja pięść ledwo muska jego buzie. Vale odpowiada na moje uderzenie, trafiając w tył mojej głowy, łapiąc za prawym uchem. Ciemnieje mi w oczach. Pochylam się do przodu a moje łokcie spotykają

się z deskami podłogowymi. Stopa Vale'a – to musi być stopa Vale'a – wbija się w moje plecy, posyłając mnie na klatkę piersiową. Moje prawe ucho dzwoni, dźwięk dezorientuje, pochłania mnie. Ciężko mrugam. Pochyły pokój pojawia się, ale jest zamazany i kołyszący i nie zamierza się uspokoić. Słyszę, jak za mną Perry przeklina. Moje zęby zaciskają się razem, kiedy on podnosi mnie do góry i wtedy szarpie mnie do drzwi. Pokój nie przestaje się kiwać; uderzenie Vale'a pozbawiło mnie równowagi. Wlekę się za Perrym, zmuszając by utrzymać się na stopach. Przeciskamy się przez wejście, nasze ramiona zetknięte, i wypadamy na zewnątrz. – Głupiec! - mówi pozbawiony oddechu Perry. Nadal ściska mnie za ramiona i dobrze. Jesli puści, wiem że znowu pocałuję ziemię. Jest zmierzch i prawie wszyscy tu są, zebrani w grupkach wokół polany, gapiąc się na nas. Niedługo będzie kolacja, ale to nie dlatego Fale się tu zbierają. Już nie. – Gdzie jest Liv? - pytam, oglądając się przez ramię. Nie widzę jej za mną. – Zamknij się i idź, - warczy Perry. Jesteśmy w połowie drogi do wschodniej bramy, kiedy głos zabrzmiewa za nami . Jest głęboki i rokazujący, ale ostry jak uderzenie bicza. – Peregrine, stój.

3 – Poprostu trzymaj buzie na kłódkę, - mówi Perry przez zaciśnięte zęby. Uwalnia moje ramię i odwracamy się do Vale'a, który wywołuje poruszenie, kiedy przedziera się przez zebrany tłum. – Pozwól mu ochłonąć Vale, - mówi Perry. - Pozwól mu odejść. To się raczej nie stanie. Warga Vale'a jest rozcięta. Krew cieknie po jego szczęce i skapuje z podbródka, plamiąc jego białą koszulkę. Nie uderzyłem go precyzyjnie, ale nawet delikatne uderzenie otrze delikatną skórę o ząb i rozerwie ją. Ujrzenie krwi, sprawia że rozumiem co zrobiłem. Mogłem uderzyć kogokolwiek w Falach, a karą byłaby dodatkowa praca. Może dzień bez jedzenia. Ale Vale był naszym Wodzem Krwi. Rzuciłem wyzwanie bezpośrednio do jego autorytetu. To co zrobiłem mogło wyrzucić mnie z plemienia – albo gorzej. Na pewno, to zapewni mi lanie. – Trzymaj go od tego z daleka, Vale! - To Liv. Rusza w górę, rękojeść jej miecza wygląda zza jej ramienia. Usta Vale'a układają się w uśmiech, kiedy ją widzi. – No, to jak to jest Olivio? W jednym momencie mówisz mi, że on jest zaangażowany, a w następnym, że nie jest. Liv odpowiada przez wyciągnięcie broni zza jej pleców energicznym, potężnym zamachem. Fala ruchu. Syczące dźwięki niosą się do moich uszu z naprzeciwka polany, kiedy miecze wyślizgują się z ich pochew. Wojownicy Fal złożyli ślubownia przysięgając bronić Vale'a za wszelką cenę. Jestem jednym z nich. Sam to przysięgałem. Co ja zacząłem? Nagle wszystko wymyka się spod kontroli.

Vale podnosi ręce. – Spokój, - mówi zirytowany. - Odłóżcie broń. - Wokół mnie, noże i miecze obniżają się i znikają. Usatysfakcjonowany tym, że ma plemię pod kontrolą, Vale podnosi dwa palce do swojego podbródka, a potem wyciąga je w górę. Krew na nich jest jasno czerwona nawet w gasnącym świetle dnia. – Tak, żeby było jasne, - mówi do mnie. - teraz jesteś zaangażowany. Podchodzi bliżej, chrzęst jego butów o brud niesie się do moich uszu, chociaż dzwonienie nie ustało. Vale podchodzi wystarczająco blisko, bym widział ciemną zieleń jego oczu. Wystarczająco blisko, bym widział Perry'ego i Liv w jego mocnym nosie i w lekko pochylonej głowie. W sposobie w jaki mierzy mnie wzrokiem, jakby mierzył gorąco pochodzące od ognia. – Ponieważ, znaczysz coś dla mojego brata i siostry, - mówi spokojnie – Dam ci wybór, czego zazwyczaj bym nie zrobił. Odejście? - pyta. Przenosi ciężar wagi, przechylając głowę w drugą stronę. - Czy pozostanie i zapłata ceny? Wygnanie, albo lanie. To łatwy wybór. – Pozostanie. - odpowiadam. Brwi Vale'a unoszą się. Uśmiecha się. – Możesz tego żałować. - spogląda na Perry'ego, który nadal jest obok mnie. - Przytrzymaj go Peregrine. I trzymaj w miejscu, chyba że chcesz zając jego miejsce. Włoski na moich ramionach stają. To brzmi jak komentarz od niechcenia – ale nim nie jest. Nic nie jest przypadkowe z Valem. On wszystko kalkuluje. – Nie Perry! - Nie pozwolę mu przyjąć moją karę. Wychodzę przed

niego, ale on przechodzi obok mnie. – Skoro już zaoferowałeś – mówi – Zajmę jego miejsce. Oczy Vale otwierają się, ale jego zaskoczenie jest fałszywe. Potrząsa głową, jakby był zawiedziony, ale dostał dokładnie to na co miał nadzieję. – Jeśli to jest to, czego chcesz. – Chcę, - mówi Perry, nieruchomy jak śmierć. - I spróbuję ci nie oddać. Szepty przechodzą przez tłum. Perry wyśmiał Vale przy wszystkich. Teraz nie ma odwrotu. Ruszam do boku Liv i szepczę: – Przepraszam. To słaba ofiara, ale nie ma nic co mogę zrobić. To nie chodzi już o Liv i o mnie. Nie wiem jak to wyszło na bitwę pomiędzy Perrym a Valem, ale tak to wydaje się kończyć. Perry i Vale. Liv nie odpowiada. Nawet na mnie nie patrzy, Jej oczy są skierowane na jej braci. Brooke pojawia się po jej drugiej stronie i patrzy na mnie. Owracam wzrok i przeszukuję ludzi wokół nas, znajdując Bear'a i Molly, Gray'a i Starego Willa. Wiem o czym myślą. Wszyscy pamiętamy cienie siniaków na twarzy Perry'ego. Na jego ramionach i plecach. Tylko najmłodsi w plemieniu uciekli przed wspomnieniami – ci za młodzi by znać Jordana. Reszta z nas nosi w sobie winę tych pobić. Baliśmy się ojca Perry'ego. Nie zrobiliśmy nic by go powstrzymać. I oto jesteśmy tutaj. Znów w tej samej sytuacji. Mała postać wyłania się z tłumu. Talon spogląda od swojego ojca do Perry'ego. – Co się dzieje? Co robisz tato? Niepweność przewija się w oczach Vale'a. – Idź do domu synu. - mówi. Kiedy Talon nie rusza się, Vale mówi. - Mila, zabierz go do środka.

Talon wyrywa się poza zasięg mamy. – Nie! Nie chcę iść! – Talon, - mówi Perry, - wszystko w porządku. Idź do środka. Kiedy Talon zatrzymuje się by posłuchać Perry'ego, Wylan łapie go za ramię i odciąga. Przez długi czas, kiedy nie mogę go już widzieć, słyszę kłócącego się Talona, jego głos podniesiony, płaczliwy, kiedy jest ciągnięty do domu. Na solidny łomot zamykanych drzwi, Vale podchodzi do Perry'ego. Stoją oko w oko, obydwoje mierzący dobrze ponad sześć stóp. Vale jest starszy o siedem lat. To zawsze była znacząca różnica, ale teraz nie widzę pomiędzy nimi dnia. Oni są tak różni - jeden ciemny drugi jasny – ale spojrzenie w ich oczach jest takie samo. Nieugięte. To jest wyzwanie, na które wszyscy czekaliśmy. Będzie, jeśli Perry zrobi to czym groził i mu odda. Rozkłada szeroko ramiona. – Jestem gotowy, Vale. Widzę, że jest gotowy. Perry nauczył mnie wszystkiego co wiem o bójkach na pięści. Przyjmuję jego szeroką postawę i napięcie znikające z jego ramion i słyszę jego głos mówiący. "To boli mniej, kiedy jesteś zrelaksowany." Widzę jego zdystansowany wyraz twarzy i słyszę, "Nigdy nie okazuj emocji. To tylko ich podsyca." Jeśli ktokolwiek wie jak stać i przyjąć uderzenie, to on. Perry nawet się nie wdrygnie. Wiem, że nie. Talon jest zamknięty w swoim domu, ale przez zaprawę murarską i dachówki i setki kroków nadal słyszę jak płacze. Na zewnątrz osady jest cicho. Orzeźwiająco. Vale pakuje pięść w brzuch Perry'ego. Rusza się zaskakująco szybko jak na kogoś swojego rozmiaru i jest bezlitosny używając całej mocy swojej znacznej siły. To uderzenie młotem. Wiem, bo Perry zgina się w pasie, a mój oddech ucieka, a Liv trzęsie się obok mnie. Wiem bo Perry sapie, kiedy obejmuje się w pasie, a Vale wygina ręke, otwierając ją i zamykając. Cios go boli, ale nawet w przybliżeniu nie tak jak Perry'ego. Kiedy Perry się prostuje, jego twarz jest czerwona. Jego oczy są w pół otwarte i nieskupione jakby, był gdzieś indziej, może we wspomnieniu.

Jeśli tak, nie chcę wiedzieć jakie to. – To było za Roar'a, - mówi Vale. Mówi cicho, tylko do ucha Perry'ego, ale ja go słyszę. Każdy Aud w wiosce go słyszy. - Ten jeden jest dla ciebie, mały braciszku. Spróbuj mi nie oddać. Znów uderza Perry'ego w to samo miejsce. Nawet mocniej. Tym razem Perry potyka się i upada, lądując na jednym kolanie. Patrzę jak tłumi urywany kaszel swoim przedramieneim. Obsewruję jak jego ramiona się trzęsą, kiedy walczy o kontrolę nad bólem, który wszyscy wiemy że czuje. Widzę to przez mgłę. Szybko pozbierał się po pierwszym ciosie, ale nie tym razem. Każda mijająca sekunda, moje ucho dzwoni głośniej. Każdej sekundy, jestem bliższy wyciągnięcia miecza Liv i ruszenia na Vale'a. Liv napina się przy mnie. Łapię jej ręke, zatrzymując ją przy moim boku. Żadne z nas nie może się teraz wmieszać. Perry musi się trzymać. Jeśli tego nie zrobi, Vale wygra. W końcu Perry wspina się na nogi, ale jest pochylony, niezdolny do całkowitego wyprostowania się. Zauważam, że oblewa jedną ze swoich własnych lekcji; w jego oczach jest nienawiść. – Skończyłeś? - pyta, jego głos napięty. Vale nie skończył. Wiem, że nie. Ale Liv uwalnia się ode mnie i zarzuca ramię wokół ramienia Perry'ego. – Tak, skończył, - warczy na Vale'a. - Wniosłeś dziś wystraczająco szczęścia do naszej rodziny, czyż nie? Wtedy spogląda na mnie, kiedy odciąga Perry'ego, jej wzrok zmusza mnie do podążenia za nimi. Nie musiała mi mówić. Gdziekolwiek idą oni, ja idę z nimi.

Nikt nie mówi słowa przez pół godziny, jakie zabiera nam dojście do morza. Utknąłem słuchając płytkich oddechów, które bierze mój najlepszy przyjaciel przeze mnie. Powinienem wiedzieć, że Vale to zrobi. Perry jest zaciekle

opiekuńczy wobec Liv i Talona i mnie. Wobec wszystkich w Falach. Vale wykorzystał tą cechę. Obrócił sytuację tak, by mógł pokazać swoją dominację nad Perrym – głownym zagrożeniem jego mocy jako Wodza Krwi. Nawet przekalkulował ciosy które dostarczył, uderzając Perry'ego w brzuch tak by rezultat kary był ukryty przed plemieniem. Jutro zamiast pamiętania brutalności, Fale będą pamiętać sparwiedliwość. Wiem, że tak to zaplanował. Wszystko jest teraz jasne. Cała strategia, której byłem właśnie świadkiem. Robi mi się niedobrze. Kiedy zostawiliśmy za sobą wioskę i doszliśmy do piasku przy wodzie Liv się zatrzymuje. Jest prawie ciemno i cienki koc mgły przybywa znad oceanu. Podpływa do nas, wirując przez powietrze w falach. – Chcę zobaczyć Perry, - mówi Liv. Przejeżdżam palcami przez włosy, szarpiąc dopóki boli mnie czaszka. Wiem, gdzie to zmierza. Jest więcej tortur do przejścia. Perry potrząsa głową. – – – –

To nic. I tak mi pokaż. Liv... Nie obchodzi mnie to! Pozwól mi zobaczyć.

Nienawidzę tego. Robili to też, kiedy byli młodsi. Liv zawsze musiała go po wszystkim opatrzyć. To tak jakby sama chciała czuć każdy siniak. Perry mamrocze strumień przekleństw. Liv krzyżuje ramiona i czeka. Nigdy nie odpuszcza. Prawie sześć stóp, jest tylko kilka cali niższa od niego i w każdym calu tak uparta. W chwilach takich jak ta zastanwiam się czy są bliźniakami, które w jakiś sposób urodziły się z roczną różnicą. Perry kręci głową i w końcu odpuszcza. Odwraca wzrok, jego szyja usztywniona, jego ręce zaciśnięte tak mocno, kiedy podnosi koszulkę, która w połowie oczekiwałem że się rozerwie. Siniak już pojawił się na jego brzuchu – widzę go nawet w zmierzchu – ale najgorszą częścią jest wyraz jego twarzy. Zaciskam się, aż boli mnie szczęka, chcąc by ten moment się skończył. Wstyd nie pasuje do Perry'ego. To ostatnia rzecz jaką kiedykolwiek powinien czuć.

Po chwili, obciąga koszulkę w dół. – Wystarczy Liv. W porządku, - mówi, ale Liv nadal się nie odsuwa. Wiem że szuka jego temperamentu, by zobaczyć czy naprawdę jest z nim w porządku. – Naprawdę? - pyta. Perry przytakuje. – Tak, - mówi. Brzmi na zużytego. Troska Liv go wykończyła. Przymus nigdy nie był sposobem by go złamać. Zastanawiam się czy Vale o tym wie. Liv cofa się, zadowolona. Patrzy na mnie i nie mogę już dłuzej ignorować tego jak to się zaczęło. – Co Vale ci powiedział Liv? – To nie ma znaczenia. Nie zrobię tego, - mówi lekceważąco. Podchodzi do mnie. - Straciłeś rozum Roar? Jak mogłeś to zrobić? – Muszę wiedzieć, co powiedział. – Vale mógł cię zabić! Rozważyłeś to chociaż? – Olivia, powiedz mi. Popycha mnie w klatkę piersiową. – Czy ty wogóle myślałeś? Łapię jej nadgarstki, więżąc jej ręce swoimi. Wyrywa się, ale ja szybko ją przytrzymuję i wpatruję się w jej oczy. Chcę, żeby powiedziała że wszystko sobie wyobrażam. Że nic z tego się nie dzieje. – Proszę Liv... Muszę wiedzieć co on powiedział. Uwalniam jej ręce, a ona bierze krok do tyłu. Patrzy na Perry'ego i na mnie. Nie poznaję wyrazu jej twarzy. – Powiedział, że zawarł układ. Całe jedzenie jakiego nam potrzeba? Vale sprzedał mnie za to. Powinnam poślubić Sable. - Jej usta

wykrzywiają się w uśmiech bez humoru i znów spogląda na Perry'ego. - Naciągnął za mnie niezła cenę. Wystarczająco jedzenia by utrzymać Fale nakarmione przez następną zimę. Chyba, jestem droga. Próbuje się zaśmiać, ale to jest napięte i piskliwe. Nic podobnego do dźwięku jaki znam. A wtedy jej oczy szklą się, a ona się odwraca ode mnie i wszystko we mnie się pruje i rozdziera. Każdy mięsień. Każda kość w moim ciele. Nie mogę się ruszyć. Nie mogę się ruszyć, a to dzwonienie w uchu, które właśnie zaczynało zanikać, jest zatopione przez ryk krwi. Ona jest moja. Słowa rozszalały się w moim umyśle. Liv jest moja. Musiałem powiedzieć to na głos, bo ramiona Liv napięły się i odbiega. Idę za nią i zderzam się z Perrym, który coś do mnie mówi. Jest przerwa, która wydaje się godzinna zanim jego słowa docierają. – Pozwól jej iść. Daj jej trochę czasu Roar. Ona chce być sama. Patrzę jak znika w wirującej mgle. Liv czmycha kiedy nie jest, czegoś pewna. Tak jak Perry, myśli w biegu. Wiem to, ale mój brzuch nadal się skręca kiedy patrzę jak odchodzi. Chcę, żeby mnie teraz potrzebowała. Nie potrzebuje. Jakoś, nienawidzę i kocham ją za to. Przez, jak się wydaje całe życie, gapię się na miejsce gdzie zniknęła. Potem patrzę na Perry'ego. – Co ja teraz zrobię? - Moja głowa pulsuje od uderzenia Vale'a. Perry pociera ręką szczękę. – Zostań tutaj, - mówi. - Wrócę. Przyciskając dłoń do swojego brzucha, biegnie z powrotem do wioski.

4 Kiedy nie ma już Perry'ego, rozglądam się wokół. Mgła przesunęła się w głąb lądu i nie mogę widzieć dalej, niż sto kroków w każdym kierunku. Powierzchnia jest szorstsza niż ostatniej nocy, fale pieniące się kiedy uderzają o plażę. Wyobrażam sobie siniaki rozsiane po piasku i potrząsam głową, próbując pozbyć się tego obrazu. Wyjmując nóż z pochwy przy moim pasku, obracam nim wokół nadgarstka, podrzucam go, rzucając nim szybko, szybko, szybciej, koncentrując się jedynie na tym. Na skupieniu, którego potrzebuję by robić te sztuczki i zachować palce nietkniętymi. Bez Perry'ego i Liv, czuję się wytrącony z równowagi, a nie powinienem. Powinienem być bardziej jak moja matka, która nie pozwoliła sobie o coś dbać. Która, przeprowadzała się od jednego faceta do drugiego, z porami roku. Zawsze był tam ktoś lepszy, warty zostawienia wszystkiego dla niego. Nowy mężczyzna dla mnie do nazywania go ojcem przez kilka miesięcy, kiedy w rzeczywistości, mój ojciec był niczym więcej jak włóczącym się kupcem, który był pijany. Rush. Jego imię wraca do mnie teraz. Matka powiedziała, że był on najpiękniejszą rzeczą na jakiej położyła oczy, obok mnie. To jest to czym dla niej byłem: osiągnięciem w dobrym wyglądzie. Twarzą którą mogła uszczypnąć i pocałować, a potem odesłać. To zabrało Liv tylko jeden dzień by zrozumieć mnie lepiej. Mniej niż dzień. Następnego dnia, po tym jak Babunia i ja przybyliśmy do Fal, Liv i Perry wyśledzili mnie w nowym domie w szopie. " Myślę, że powinieneś być naszym przyjacielem," powiedziała Liv. Jeszcze nie znałem nawet jej imienia. Wtedy, była tylko złotowłosą dziewczyną ze strychu. Kiedy zapytałem ją dlaczego, ona odparła, "Ponieważ nas potrzebujesz." Spojrzałem na Perry'ego, który powiedział, "W porządku.", a wtedy ja powiedziałem, "W porządku," a potem wszystko było w porządku. Grzebię się z nożem i ostrze przcina mi palec. Przeklinając, ssę swój kciuk, smakując miedzi. Minęły lata odkąd się zaciąłem. – Pierwsza zasada noży : one tną.

Spoglądam w górę na ten głos. Perry podchodzi, butelka Błyskacza w jedenej ręce. – Pomyślałem, że to może pomóc, - Daje mi ją i siada. - Wróciła już? Usuwając korek, biorę łyka. – Nie. Jeszcze nie. - Znów piję, czując gorąco Błyskacza przypływające przeze mnie. Może mój ojciec i ja mamy więcej wspólnego niż wygląd. - Nie mogę na to pozwolić Perry. Musimy znleźć inne wyjście. Musimy coś zrobić. Perry przytakuje. – Pogadam z Valem. - Jego wzrok wędruje do mojego. - Ale wątpie, że jest cokolwiek co mógłbym powiedzieć co zmieni jego decyzję. – Ty możesz zmienić jego decyzję. On się ciebie boi. Wie, że plemieniu byłoby lepiej z tobą jako Wodzem Krwi. – Plemię nie chce mnie jako... – Chce. – Jest mnóstwo ludzi, którzy wątpią czy mógłbym... – Do diabła z wątpiącymi. Perry wyszczerza na mnie zęby. – Roar, jeśli jeszcze raz mi przerwiesz to... - Pociera tył szyi i wypuszcza oddech. - To przestanę mówić. – Wątpiący, nic cholera nie znaczą. - Mówię mu. - Wątpię, że jutro będzie padać, ale to nie znaczy że kontroluję deszcz. To co myślę nie ma nic wspólnego z tym co jest. Byłbyś świetny jako Wódz Krwi. Lepszy niż Vale. Lepszy niż twój ojciec. - Biorę następnę pociągnięcie i podaję mu butelkę. - Mądrze zadawne pytania Perry. Słabe wątpliwości. Posyła mi uśmiech bez entuzjazmu. – Gdzie to usłyszałeś?

– Po prostu o tym pomyślałem. I widzisz? Mam rację. Między nami zapada cisza i wiem, że to przeze mnie. To ja jestem tym który wywiódł jego ojca. Butelka robi się coraz letsza jak podajemy ją tam i z powrotem. Ciepło Błyskacza zaczyna składać mnie w całość. Kiedy Perry odchyla się do tyłu na łokcie, kątem oka zauważam że się krzywi. Jeśli to ja byłbym tym który przyjąłby uderzenia Vale'a, prawdopodobnie nadal bym leżał. Sikałbym krwią przez tydzień, bez wątpienia. Nie jestem pewnien jak on wszedł pomiędzy mnie a Vale'a. Dlaczego musiał skonfrontować się z Valem za moje zachowanie, albo Liv, albo kogokolwiek z plemienia. Kiedy jest to ważne – kiedy to jest ciężka sytuacja – Perry zawsze zostaje w to wciągnięty. Patrzę na mój kciuk, widzę ciemną linię gdzie się zaciąłem w zgrubienie. Zastanawiam się czy tak samo jest z nim. Przeszedł przez wiele – z obojgiem, jego ojcem i Valem – więc myślimy, że on jest pokryty odciskami. Że przyjęcie ciosu jest dla niego łatwiejsze bo jest zrobiony z twardszego materiału niż reszta z nas. Może tak. Może jest twardszy. Ale kiedy cięcie jest głębokie, to nadal pod spodem jest mięso. – Dziękuję ci za wcześniej, - mówię, przełamując ciszę. Co naprawdę chcę powiedzieć to przepraszam, ale te słowa nie wydają się chcieć wyjść. – Jasne, Ro. W każdej chwili. - Jego ton jest nieformalny, ale wiem że ma to na myśli. - Porozmawiam jutro z Valem. Wiesz, że zrobię wszystko co w mojej mocy. Kiwam głową. To co wiem to to, że on musi zrobić wszystko co może. Vale nigdy nie posłucha mnie – zwłaszcza nie po dzisiejszym wieczorze. A Liv nie może wyjść za kogoś innego. To nie może się stać. – Mieliśmy być braćmi któregoś dnia Perry. Prawdziwymi braćmi...rodziną. - Nie wiem co mówię. Błyskacz przemawia przeze mnie. Ale nie mogę cofnąć słów. Perry patrzy wprost na mnie. – A wdług ciebie czym jesteśmy?

Odwracam się do morza i patrzę na nie. Obserwuję fale dopóki węzeł w moim gardle rozluźnia się i oddycham znów normalnie. Ma rację. Jesteśmy rodziną. Nie jestem przerażony tym co mogę stracić w przyszłości. Jestem wystraszony straceniem tego co już mam. Obok mnie, słyszę chlupanie w butelce kiedy Perry bierze łyka. Minuty mijają zanim przemawia. Kiedy to robi , jest tak cichy że wiem, że słowa nie są tak naprawdę dla mnie. – Jesteś lepszy niż brat. - mówi.

Po godzinie albo dwóch, lub czterech, Liv wraca. Z moją głową jest lepiej a dzwonienie w moim uchu ustało, ale moje oczy nie wydają się działać poprawnie bo nie mogę zmusić się by spojrzeć centralnie na nią. Perry wstaje na nogi. – W razie gdybyś naprawdę się zastanawiał, - mówi – jutro będzie padać. - Ściska nasadę nosa tak jak wczoraj Liv. - Jeśli kiedyś będziesz chciał wiedzieć, po prostu zapytaj. Patrzy na Liv , obserwując ją przez długi moment. – Widzimy się w domu? Liv przytakuje. – Widzimy się w domu. Perry idzie na południe wzdłóż plaży, co nie jest drogą do domu. Zastanawiam się czy spędzi czas na swój sposób, myśląc o wszystkich sposobach jak mógłby oddać Vale'owi. Nie, nie zastanawiam się. Jestem pewny tego co zrobi. Liv siada obok mnie i bierze butelkę. – Nie mogłeś zachować dla mnie nawet kropli? - mówi kiedy zdaje sobie sprawę, że jest pusta. – Nie wiedziałem czy wrócisz.

Jej głowa zwraca się do mnie. – Co? – Myślałem, że byłaś tak chętna by spotkać swojego przyszłego męża, że już odeszłaś. – Przestań Roar. Nie przestaję. – Po co wogóle marnować czas na Błyskacz? Sable jest bogaty. On da ci wszystko co najlepsze. Najlepsze wina. Nie wiem, co jest ze mną nie tak. Ona cierpi. Dlaczego próbuję ją jeszcze bardziej zranić? Zamykam się i przyciskam palec do cięcia na kciuku aż piecze. To taka namiastka bólu. Tak znośna. – To nie jest to czego chcę Roar, - mówi. - Wiesz o tym. Wiem? Zawsze zakładałem, że moja przyszłość będzie z nią. Myślałem, że ona też tego chcę, ale teraz zdaję sobie sprawę że nie jestem tego pewny. Nie wiem czego ona chce. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Nigdy nie musieliśmy. Patrzę na nią. – Czego chcesz? Jej plecy sztywnieją. – Jak możesz mnie o to pytać? – Prosto. Zrobię to ponownie. Czego ty chcesz Olivio? - mój głos jest ostry, bardziej wymagający niż chciałem. Liv skacze na równe nogi. – Chcę podejmować własne decyzje! Chcę dostać z powrotem moje życie! Chcę by mojemu bratu zależało na tym czego chcę. Chcę wydostać się z tej sytuacji! Jestem na nogach w mgnieniu oka, przyciągając ją do siebie.

– Przepraszam Liv. Przepraszam. - całuję jej czoło, jej policzki, jej nos i znów czoło. W moich płucach jest nacisk. Nie odpowiedziała tak jak chciałem by to zrobiła, ale jestem bezsilny wobec jej bólu. - Już dobrze. Wszytsko będzie dobrze. Przebiegam ręką po jej plecach, łagodząc napięcie. Powoli relaksuje się. Powoli odwraca głowę i kładzie ją na moim ramieniu. Wtedy czuję jej palce zaczepiające się na moim pasku z tyłu, gdzie lubi trzymać ręce kiedy ją przytulam i wiem że z nami w porządku. Wiem, że z nami znów jest dobrze. Fale rozbijają się, a my tam stoimy. Jej waga opiera się na mnie. Moja na niej. Mija długa chwila zanim przemawia. – Boję się Roar,- mówi – Nienawidzę się bać. – Hej, - podnoszę jej brodę, żebym mógł spojrzeć jej w oczy. Wszystko będzie dobrze. – Jak mogłabym kiedykolwiek cię zostawić? - mówi. Przełykam i kręce głową. Nie mogę słuchać tych słów. – Nie będziesz musiała. Rozgryziemy to, obiecuję. Nie pozwolę by cokolwiek nam się stało. Podczas gdy mówię Liv wsuwa swoje dłonie pod brzeg mojej koszulki, przyciskając palce do moich pleców. Jej usta muskają moją szczękę, delikatnie, ale nagląco i niemożliwe jest bym dalej mówił. Przyciskam ją do siebie, nie tak delikatnie. Bardziej nagląco. Kończymy na piasku próbując zapomnieć ostatnie godziny przez pocałunki i szeptane słówka. To nie działa. Ludzie mówią, że tylko Sciry mogą wyczuwać, ale to nie prawda. Czuję jej smutek, i jej strach. Cokolwiek czuje Liv, czuję ja. Trzymam ją i patrzę jak zasypia w moich ramionach. Patrzę na nią długo po tym. Potem zmuszam oczy do zamknięcia i jej twarz nadal tam jest. Ta dziewczyna. Ona jest wszytkim co widzę.

5 Dźwięk chichotania wyciąga mnie ze snu – koszmaru? - o Liv na środku polany, noszącej długą, białą suknię. – Oni się budzą, Wujku Perry. Spoglądam w górę i widzę Perry'ego stojącego nade mną. – Najwyższy czas, - mówi. Liv jest przyciśnięta do mojego boku, jej głowa spoczywająca w zagłębieniu mojego ramienia. Moja ręka jest wokół niej, ale jest całkowicie zdrętwiała. Wątpię żebyśmy się ruszyli nawet o cal przez całą noc. Talon ma metalowe wiaderko i łopatkę i jest zajęty zakopywaniem nóg Liv w piasku. Sądząc po wadze którą czuję na swoich, do mnie już dotarł. Liv porusza się. Odpycha się ode mnie i siada. – Co mi się stało? Moje nogi zniknęły! - wrzeszczy. Porusza palcami u stóp i udaje zaskoczoną kiedy wyskakują z piasku. Kto to zrobił? Talon i Perry wskazują jeden na drugiego jednocześnie. – Jak śmiesz! - Mówi Liv, patrząc na Talona. Wyskakuje w górę i biegnie za nim, krzycząc przez ramię, - Ja złapię tego małego! Odchylam głowę do tyłu i gapię się w eter, słuchając szczęśliwych wrzasków Talona. Odkąd zachorował, wszyscy starają się jak mogą by wydobyć z niego śmiech. – Nie zamierzasz mnie gonić? - pyta Perry.

Potrząsam głową. – Nie. Nie zamierzam. - Nacięcie na moim kciuku piecze, a szyja jest zesztywniała. Nie jestem pewny czy to przez spanie na plaży dwie noce z rzędu czy przez uderzenie Vale'a. - Jak wyglądam? – Ta część ciebie którą widzę? Jak śmierć. – To by się zgadzało. - Siadam, prostując ramiona by krew mogła znów ruszyć. – Rozmawiałem z bratem. - mówi Perry. Nieruchomieję. Mój brat. Perry nazywa tak Vale'a kiedy coś jest nie tak. To nie będzie dobre. Wygrzebuję swoje nogi i zmuszam się by wstać. Dziwne, teraz kiedy waga piasku zniknęła, brakuje mi jej. – Co powiedział twój brat? Liv jest daleko – poza jej zasięgiem słuchu – ale patrzy na nas. Mówi Talonowi by wziął żyłkę wędkarską i że Perry zaraz do niego dołączy. – Nie zamierza zmienić decyzji. - Mówi Perry, kiedy ona podchodzi. - Powiedział że musi podjąć tą decyzję jako Wódz Krwi. Nie jest ona łatwa, ale on nie ma wyboru. - Perry krzyżuje ramiona i wpatruje się w Liv przez kilka chwil. - On, e... on chce żebyś wyjechała jutro Liv. Nagle nie mogę nabrać wystarczająco powietrza do płuc. Jeden dzień. Został mi z nią jeden dzień? Liv zbladła obok mnie. – Czy to wszystko? - słyszę mówiącego siebie. Perry potrząsa głową. – Zgodził się pozwolić tobie i mnie zabrać ją do Rogów. To dwutygodniowa podróż... Wiem, że to nie wiele, ale nawet to zajęło trochę przekonywania. - Perry pociera kark i posyła mi dziwny uśmiech. - Chciał również bym powiedział ci, dokładnie, że jesteś podstępnym draniem i że złapie cię i zabije jeśli będziesz ingerował w jego rozkazy.

Oczy Perry'ego przeskakują do Talona, który woła go przy wodzie. – Będę szedł, - mówi. - Ale obydwoje powinniście wiedzieć, że nie chcę słyszeć co myślicie albo planujecie, jeśli właśnie to robicie. Zostawia nas zanim możemy odpowiedzieć. Wiadomość jest jasna. Vale ustanowił zasady. Cokolwiek ja i Liv robimy od teraz, albo zrobimy będzie na przekór rozkazom. Jeśli Perry zorientuje się, że coś planujemy, nie będzie zdolny skłamać o tym Vale'owi. Zostałby ukarany za pomaganie nam. Znowu. Liv patrzy na mnie. Musimy pogadać, ale zdaję sobie sprawę że nie możemy zrobić tego tutaj. Nie jestem jedynym Audem w plemieniu, a jeśli Vale naprawdę jest przejęty tym, że mu się przeciwstawimy, to pewnie jesteśmy obserwowani. Nasze plany będą musiały być zrobione z dala od wioski. Mogę stwierdzić, że Liv myśli tak samo. Nie teraz. Nie tu. Ale jest coś co mogę powiedzieć. – Myślę, że powinnaś być moją przyjaciółką, - mówię jej. - W porządku? Uśmiecha się i wiem, że pamięta. – W porządku.

W świetle faktu, tego że nie mogę przestać marzyć o wszystkich sposobach jakimi chciałbym poderżnąć gardło Vale'a – i tym że on może wyczuć moje intencje przez mój nastrój – decyduję, że najlepiej spędzić dzień poza terenem plemienia. Perry i ja kierujemy się na południowe lasy by zapolować, kiedy Liv zostaje z tyłu by pożegnać się ze wszystkimi. Tak czy inaczej to nie jest coś co chcę widzieć, żeby robiła. To nie powinno się dziać. Nie powinna wyjeżdżać, ale ta część nie może zostać zmieniona. Teraz moim celem jest wydostanie jej spod kontroli Vale'a... a potem? Nie wiem. Moglibyśmy pospieszyć się z małżeństwem, ale Vale Wódz Krwi Fal, jest znany wszędzie w tym regionie. Ludzie w sąsiednich plemionach byliby podejrzliwi co do pośpiesznego ślubu jego siostry,

zwłaszcza jeśli byłby on poza ziemiami Fal. Najprawdopodobniej, Liv i ja zostalibyśmy związani i zaciągnięci z powrotem do Vale'a. By się ożenić, musielibyśmy iść daleko, tygodnie od osady, gdzie nikt nie rozpoznałby żadnego z nas. Zrobiłem rachunek moich niemoralnych rzeczy, ale odbijanie dziewczyny jej straży i zatwierdzenie jej jako mojej to dużo do udźwignięcia. Uciekanie za bardzo przypomina to co widziałem by robiła mnóstwo razy moja mama kiedy byłem młodszy. Nigdy nie chciałem robić tego samego. Gdzie Liv jest zaniepokojona tym, że próbowałem postąpić słusznie. Nie ma już takiej możliwości. Im więcej myślę o ucieczce i poślubieniu jej, tym bardziej moja głowa zaczyna wirować. Nigdy nie widziałem przyzwoitego przykładu męża. To co widziałem to mężczyźni którzy na początku błyszczą jak srebro, potem gasną i ewentualnie znikają. Czy małżeństwo jest czymś co musi być wyuczone, albo możesz się go nauczyć ze słuchu? Zastanawiam się czy Liv myśli o tym samym. Nigdy nie miała matki – czy to sprawia że chce uniknąć małżeństwa? Czy ona w ogóle chce być żoną? Oboje mamy dziewiętnaście lat – wystarczająco dużo – ale ani razu nie rozmawialiśmy o pobraniu się. Zdaję sobie sprawę, że myślałem o słowach małżeństwo i żona tak dużo, że zaczynają one dziwnie brzmieć w mojej głowie. Na leśnym szlaku przede mną, Perry zwalnia. Mży – dokładnie tak jak powiedział że będzie zeszłej nocy. Patrzę jak ustawia się i bierze na cel jelenia, przyciągając cięciwę do swojej szczęki i trzyma ją. Puszcza ją i strzała leci dziko. Jeleń płoszy się i ucieka. – To było okropne. - Mówię. Mogę policzyć ilość razy kiedy widziałem jak spudłował tak jak teraz, na jednym palcu. To tylko udowadnia, że nic już nie wydaje się już normalne. - Chybiłeś prawie o stopę. Perry odwraca się do mnie. – I jak myślisz czyja jest to wina? Jeśli ton jego głosu nie byłby dostateczną wskazówką, ponury uśmiech jest. – Moja?

Potrząsa głową. – Twoje nerwy działają na moje nerwy, - mówi, zanim odchodzi odzyskać swoją strzałę. Mamroczę przeprosiny, obserwując jak idzie. Wiem jak się uspokoić. Kiedy znów podejmujemy trop jelenia, wracam do rozmyślania o przejechaniu moim ostrzem po gardle Vale'a.

6 Tej nocy Vale, na kolację ubił jagnię. Ponieważ, to jest Vale, podważam tą decyzję, zastanawiając się czy miał intencję by miało to głębsze znaczenie. Podczas gdy on uprzejmie udzielił mi pozwolenia, bym eskortował dziewczynę którą kocham, na jej wymuszone małżeństwo, Vale upewnia się bym był wykluczony od wysokiego stołu w kantynie. Zabieram swój posiłek do stołu przy drzwiach, podczas gdy Liv i jej rodzina ucztuje razem na drugim końcu pomieszczenia. Liv siedzi z Talonem i Milą, uśmiechając się kiedy z nimi rozmawia. Mogę powiedzieć, że utrzymuje radosny front dla ich dobra. Wokół mnie z kolei, ludzi udają bycie radosnymi, ćwierkając o małżeństwie Liv. To będzie świetne dla Fal, mówią. Przymierze z jednym z najpotężniejszych żywych Wodzów Krwi i więcej jedzenia byśmy przeszli przez zimę. Wszyscy są szczęśliwi. Każdy jest zadowolony, zadowolony, zadowolony. – Wiesz co jest niesprawiedliwe? - Mówi Brooke obok mnie. Odpycham talerz i patrzę się na kubek obok niego. Nawet Błyskacz nie ma dziś uroku. – Życie? Chociaż, są tu setki ludzi między nami, czuję na sobie uwagę Vale'a i spoglądam w górę. Cieszy się moim nieszczęściem. Niedaleko Perry wgryza się w udziec swoimi zębami, kiedy Wylan, głupiec, trajkocze mu do ucha. To niemądre wchodzić między Perry'ego i jedzenie. – To. - Brooke szarpie swój rękaw, pokazując mi postrzępione oznakowanie Vida wokół bicepsa. - Tylko dlatego, że nie jesteśmy Scirami, nie dostajemy nawet szansy? Mówi o tym co dzieje się Liv, wiem, ale myśli o Perrym.

– Nie wybieramy Zmysłu, z którym się rodzimy. - Brooke kontynuuje. - Nie zdecydowałam się być Videm, ani trochę bardziej niż ty zdecydowałeś być Audem. - Chwyta mój nadgarstek, zaskakując mnie. Jej syczenie kontynuuje się w mojej głowie. Vale nie poślubił Scira. To tak jakby tworzył zasady tylko dla reszty nas. I jaki jest sens utrzymania silnej linii Scirów? Dlaczego wąchanie wszystkiego, cały czas jest tak cholernie cudowne? Powiedziałem te słowa do Perry'ego dopiero co wczoraj, ale nie chcę o tym teraz mówić. Jestem zmęczony problemami. I nie dam Vale'owi tej satysfakcji widzenia mnie cierpiącego. Pochylam się do ramienia Brooke i wącham. – Pachniesz całkiem nieźle. Brooke zabiera swoją rękę od mojej i odpycha mnie. – Powiedz to swojemu najlepszemu przyjacielowi. – Pewnie, - mówię. - Powiem mu. - Nie powiem. To nie zrobiłoby żadnej różnicy, a on i tak wie jak ona pachnie lepiej ode mnie. Brooke patrzy na mnie, jej niebieskie oczy przenikliwe i czyste jak szkło. – To, hańba że nie jesteś Videm, Roar. Wszystko byłoby o wiele łatwiejsze jeśli my byśmy się lubili. – Ja cię lubię. – Ta. - Wzdycha i zwraca swoją uwagę na Perry'ego. - Miałam na myśli coś więcej niż lubienie. Wiem co miała na myśli, ale Brooke i ja nigdy, w tej wieczności, nie będziemy czymś więcej niż przyjaciółmi. Jeśli to w ogóle jest to, czym jesteśmy teraz. Przechylam głowę na bok – to działa z Perrym – i wolno patrzę na jej krzywizny. – Mógłbym więcej niż cię lubić.

Stres musi na mnie wpływać, bo pogrywam sobie z Brooke. Ma mroczny okres do którego nie jestem wyposażony by sobie poradzić tak jak Perry, który wyczuwa jej nastroje z odległości mili. – Jeśli szukasz, czegoś co jest czysto cielesne, jestem zdecydowanie zainteresowany. Musielibyśmy dostać zgodę Perry'ego i Liv – hej! - Zginam się w żebrach tam gdzie mnie uderzyła łokciem. – Upadłeś na głowę Roar! Setki razy! To jedyne możliwe wytłumaczenie. - Znów dźga mnie w żebra. - I spróbuj zjeść jakieś jedzenie, raz na jakiś czas. Jesteś niczym jak tylko kośćmi. Jej ostatni komentarz prosi się o pikantny docinek, ale się powstrzymuję. Najwyraźniej jest nieszczęśliwa. Nie mam innego wyboru. Już czas, zrobić coś co jest wbrew mojej natury. – Słuchaj Brooke. Będę z tobą szczery... – Czemu zaczynać teraz? - odgryza się. – To dopieka. Czujesz się ze sobą lepiej? Przewraca oczami, ale nagle jej dolna warga drży. Moje uda napinają się kiedy zwalczam potrzebę by biec do drzwi. Wszystko czego chciałem to wtopić się w to morze radości. Tylko przez godzinę. Tylko przez dziesięć minut. – Brooke, ja tylko się drażniłem. - Kiwam na Perry'ego. - Wszystko co próbowałem powiedzieć to to, że on nie jest jak reszta z nas. Brakuje mu czegoś, co nie pozwala mu...co nie jest...co sprawia, że on.... Zatrzymuję się i znów myślę. To co próbuję powiedzieć to to, że Perry'emu brakuje czegoś istotnego. Może jest to zdolność, by głęboko zaufać. Nie wiem. Ale sposób w jaki ja to widzę, kiedy zostałeś skrzywdzony przez kogoś kogo kochałeś tak jak on, dlaczego w ogóle miałbyś kiedykolwiek szukać miłości? Po co miałbyś ryzykować ponowne bycie zranionym? Nie zdziwiłoby mnie jeśli nigdy nie będzie miał tego co mamy ja i Liv. To o wiele więcej niż chcę powiedzieć Brooke teraz – albo w sumie nigdy – i zaczynam się przygnębiać, więc mówię po prostu,

– Myślę, że powinnaś ruszyć naprzód. Wargi Brooke układają się w sarkastyczny uśmiech. Łatwo zapomnieć, że jest ładna kiedy uśmiecha się w ten sposób. – Czy to jest to co zrobisz? Ruszysz naprzód, po Liv? Nigdy. Biorę łyk Błyskacza i ssę słodki likier ze swoich ust, dając sobie chwilę przed odpowiedzią. – Tak. Brooke przewraca oczami. – Jesteś takim kłamcą Roar. Twój nastrój pachnie jak rzepy. Albo jakkolwiek to jest jak pachną kłamstwa. To sprawia, że się śmieję. – Nie. Moje kłamstwa pachną jak miodowepiersi. Jej brwi łączą się w dezorientacji. – Miodowepiersi? Wzruszam ramionami, nie kłopocząc się tłumaczeniem, tego że słowo mnie bawi. Miód i karmienie piersią nie wydają się, jakby powinny być razem. Hałas kantyny wzrasta wokół nas kiedy zapadamy w ciszę. Wiem, że to jest dla niej trudne. Traci swoją najlepszą przyjaciółkę i widzi prawdę, co znaczy dla Perry'ego – co jest nie wystarczające. Mój wzrok wraca do wysokiego stołu. Liv nadal rozmawia z Talonem. Perry nadal je. Rozumiem dokładnie co czuje Brooke. Świat nie byłby taki sam bez nich.

7 Wyruszamy następnego ranka w mroku, wcześnie, zanim nawet rozbudził się rybak. Mila i Talon śpią mocno, matka i dziecko zwinięci razem. Obserwuję z drzwi sypialni jak Liv zgina się i całuje ich oboje, słyszę dźwięk zachłyśnięcia się oddechem. Potem Perry przeklina pod nosem za mną. Potem nasze kroki kiedy wychodzimy z domu. Tylko Vale wstaje by nas odprowadzić. Przynajmniej tak myślę, dopóki nie spostrzegam dwóch figur czekających na krawędzi polany. Kiedy słyszę pauzę w kroku Perry'ego, wiem że też ich zobaczył. Vale rzuca na niego okiem. – Kiedy powiedziałem ci, że ty i Roar możecie ją eskortować, nie sądziłeś, że wysyłałem tylko was dwóch...prawda? To jest dokładnie to co myślał Perry, ty draniu. To jest też to co Liv i ja myśleliśmy. Przygryzam wnętrze mojej wargi, ledwo zatrzymując słowa. Obok mnie, oczy Liv są odległe, jakby nawet nie słuchała Vale'a. – Muszę być pewny, że ona tam dotrze, - Vale kontynuuje, nie czekając na odpowiedź Perry'ego. To jawna obelga. Dał to zadanie komuś innemu, by upewnić się że zostanie ono wykonane poprawnie. Vale mógł równie dobrze powiedzieć Perry'emu : Ty jesteś niezdolny. – Byłoby nam lepiej bez nich, - mówi Perry. - Jeśli jest tylko nasza trójka, możemy ruszać się szybciej. Zostawilibyśmy lżejsze ślady i przyciągnęlibyśmy mniej uwagi. Uśmiech Vale'a jest łagodny, protekcjonalny. – Nie pamiętam, bym pytał o twoją opinię. Perry podnosi swoją torbę wyżej na ramieniu i kiwa napięcie.

– Rozumiem. Jednego dnia zmierzą się, bez łańcucha albo przysięgi by chronić Vale'a. Jednego dnia, wkrótce. Mam nadzieję, że będę tam by to zobaczyć. Podczas gdy, podchodzimy bliżej do czekających figur, rozpoznaję je jako Wylanda i Collinsa – Auda i Vida. Posiadanie ich ze sobą skomplikuje moje własne plany...plany, które nadal muszę ułożyć. Uczynienie Liv moją jest celem. To czego jeszcze się nie dowiedziałem to jak. Uciec z nią? Poślubić ją? Muszę porozmawiać z Liv i dowiedzieć się czego ona chce. Prawdziwy cel, jedyny który zawsze mnie prowadził, to by uczynić ją szczęśliwą. Collins i Wylan są na wpół śpiący i najwyraźniej zirytowani tym zadaniem. Po zwięzłej wymianie z Valem, oddalają się, biorąc awangardę, zostawiając mnie idącego z trojgiem rodzeństwa. Godzina przed świtem jest najcichszą częścią dnia. Nie ma jeszcze wiatru by szeleścił w trawie, ani śpiewu ptaków wypełniającego powietrze. Słyszę jedynie nikłe dudnienie fal oceanu pół mili stąd. Z każdym krokiem, który biorę, niepokój szarpie mną, dopóki nie mogę z tym dłużej walczyć i muszę obejrzeć się do tyłu. Wioska wygląda bardziej wzywające niż kiedykolwiek, teraz kiedy odchodzę. Delikatne światło eteru nakreśla gromadę chat i nawet jeśli nie jest to stara osada, wygląda na krzepką i mądrą. Tak dużo myślenia jak dużo zrobiłem ja przez ostatnie dni, to nie doszło do mnie to, że mogę tutaj nie wrócić. I nawet jeśli jestem w sercu cyganem – moja matka zawsze mówiła, dom jest zawsze tam gdzie kładziesz głowę do spania – nie mogę zaprzeczyć, że to miejsce coś dla mnie znaczy. Przyniosło mnie ono do Perry'ego i Liv i Talona. Nawet do Brooke. Już za nim tęsknię. Patrzę na Liv, ubolewając dla niej. Jeśli to jest jak ja się czuje, to co z nią? Kiedy dochodzimy do linii drzew, gdzie szlak pogrąża się w terenie lesistym, Vale zatrzymuje się i my również to robimy, bez słów, posłusznie, formując małą grupkę na drodze. Ta mała akcja przecina się przez mój melancholiczny nastrój, irytując mnie bardziej niż powinna; wytrenował nas byśmy byli jak psy. – Nie spóźnij się, Olivio, - mówi bezceremonialnie. - Albo pojawią się konsekwencje. – Co do diabła to oznacza? - Słowa wylatują z moich ust.

Liv przemawia w tym samym momencie co ja. – Konsekwencje? Jak planujesz wyegzekwować je stąd Vale? Ignorując mnie, Vale odkręca się do niej. – Ja ich nie wyegzekwuję, ale twój nowy mąż to zrobi. Zajmuje mi chwilę by zrozumieć co ma na myśli. Kiedy to robię, moje serce zaciska się jak pięść w środku mojej piersi. Ta rozmowa przybliża do moich najgorszych koszmarów. – Ja idę na północ, - odpowiada Liv, jej głos tak zimny jak zima. Robię to dla Fal. Zniosę określenie żona, ale jeśli Sable oczekuje, że będę się chowała w kącie i poddawała rozkazom, będzie bardzo zawiedziony. Nie jestem niczyim sługą i bez względu na błędność moich działań, nikt nigdy, nigdy mnie nie ukaże. Słucham jej mówiącej to i zastanawiam się dlaczego wyrywanie jakie czuje by ją chronić jest takie silne. Ona mnie nie potrzebuje. Liv jest siłą. Ona jest zawzięta. Vale potrząsa głową. – Uspokój się, Olivia. Nikt cię nie karze. Konsekwencje są karą w zapłacie posagu. My jesteśmy tymi, którzy będą cierpieć jeśli spóźnisz się z przybyciem, bo Sable udekoruje ukryte jedzenie, którym zgodził się za ciebie zapłacić. I jest w pełni świadomy tego kim jesteś i jak masz być traktowana. Jesteś moją siostrą Liv i czy wybierzesz uwierzyć w to czy nie, kocham cię. Nigdy nie chciałbym widzieć, że dzieje ci się krzywda. Deklaracja Vale'a jest zaskakująco poważna, ale Liv na to nie pójdzie. – Jeżeli byś mnie kochał, nie zmusiłbyś mnie do tego. – Odmawiam by znów odbywać z tobą tą konwersację. Podczas gdy oni kontynuują kłótnie, mój wzrok opada do noża przy pasie Vale'a. Mógłbym pokroić go na dwadzieścia kawałków, zanim

chociażby podniósł swoją broń. Mógłbym skończyć to teraz – dla Liv i dla Perry'ego. Vale cichnie. Odwraca się do mnie. – Wydaje się, że miałem rację by to przynieść. Wyczytał mój temperament i wyczuł mrok moich myśli. Teraz nie ma sensu ukrywania niczego. Słowa, które wstrzymywałem wypadają. – Jak możesz jej to robić? Karmienie Fal jest twoją odpowiedzialnością – twoim problemem do naprawienia. Dlaczego Liv powinna cierpieć, bo ty zawaliłeś swój obowiązek? Oboje Liv i Perry patrzą na mnie jakbym stracił rozum. Może straciłem. To zdecydowanie nie jest plan i nikt, z wyjątkiem Liv, nie mówi do Vale'a w ten sposób. Vale patrzy na mnie bez mrugnięcia okiem. Ja stoję, gotowy, czekając na niego by wykonał pierwszy ruch. By sięgnął po swój nóż. By zamachnął się na mnie. Nie robi żadnej z tych rzeczy. – Pozwól, że zobaczę czy dobrze to rozumiem, - mówi. - Ty chcesz dyskutować o odpowiedzialności i obowiązku ze mną? Uśmiech rozpościera się na jego twarzy, realny i prawdziwy, tak jakbym dał mu prezent. – Co zrobiłeś kiedykolwiek poza chodzeniem w kółko za moim bratem i siostrą? - Mówi.- Jakiemu celowi służysz, poza byciem syfonem dla butelki po butelce Błyskacza? Zachowujesz się jakbyś był im oddany, ale nie jesteś. Jesteś oddany sobie. Jesteś arogancki, próżny i płytki – i to w swoich najlepszych dniach. Jesteś niczym, niż patetycznym źródłem rozrywki. Jesteś zabawką Roar. I czas na zabawę zabawkami minął. Coś się we mnie rozpala. Uczucie, które zatrzymuje mnie w czasie tak, że w moich płucach nie ma krążenia powietrza. Nie ma uderzeń w mojej piersi. Chwytam za mój nóż, znając precyzyjny kąt i siłę, której użyję by

dźgnąć Vale'a i rozerwać jego śledzionę na pół, zapewniając by śmierć była ropiejąca i bolesna. Moje palce ocierają się o skórzaną pochwę przy moim pasku, zachłannie szukając uchwytu mojego noża i znajdując nic. Zmieszanie uderza we mnie. Uczucie jakbym zapodział część mojego własnego ciała. Wtedy moje ciało ze stali przywodzi moje oko i widzę moje ostrze w dłoni Perry'ego. – Co ty robisz? - Wrzeszczę, ale mój głos rozbrzmiewa mile stąd. Perry wślizguje mój nóż w swój pasek i podnosi ręce. – To niczego nie rozwiąże Roar. - Jest tam przebłysk winy w jego oczach, ale jest przygotowany na mój atak, gotowy by ze mną walczyć. Nie mogę myśleć. Nie mogę znaleźć sensu w tym co zrobił. On mówi, że to niczego nie rozwiąże, ale tak będzie. Vale jest przyczyną wszystkich naszych problemów – nie ja. Vale musi umrzeć. Liv łapie mnie za ramię. – Chodźmy Roar. No dalej. Już czas by iść. - Jej zielone oczy są rozwścieczone. Wyrywam się z jej uścisku, patrząc od niej do Perry'ego. – Nie mogę w to uwierzyć. - Jak mogą zachowywać się tak, jakbym to ja zrobił coś złego? – I znów tu jesteśmy, - mówi Vale, nie wysilając się by ukryć swoje rozbawienie. - Zdajesz sobie sprawę, że pewnego dnia zmęczą się ratowaniem twojego żałosnego Liv obraca się i uderza dłońmi w jego klatkę piersiową. – Przestań Vale! Jestem poza punktem zatrzymania się. Wystrzelam obok niej, żadnej innej myśli w moim umyśle poza tym by zniszczyć Vale'a moimi gołymi rękami. Perry chwyta moje ramiona zanim stawiam dwa kroki. Wykręcam się i pcham ale nie mogę się uwolnić. Tylko zapewniam sobie

zablokowanie ramienia. – Odejdź, - mówi Perry za mną.- Nie każ mi złamać ci ręki. Przeklinam go. Ciągnę i skręcam się dopóki ból w moim ramieniu przynosi łzy do mych oczu. Perry miał to na myśli; złamie mi rękę jeśli będę z nim walczył. Oczy Vale'a zostają złączone z moimi kiedy zostaję popchnięty w dół szlaku. – Jak mówiłem, - woła. - zmęczą się tym. Wiem, że ja jestem tym zmęczony. Wszystko co widzę w jego twarzy to zwycięstwo. Przekuł najsłabszą część mnie. Vale nigdy nie potrzebował broni by spuścić krew.

Wyszarpując się z uchwytu Perry'ego, skręcam ze szlaku, zostawiając go i Liv za sobą. To co powiedział Vale było prawdą. Nie jestem stworzony do świetności jak Perry i Liv. Nie mam pragnienia by ratować Fale albo prawo sprawiedliwości, ani nawet by stać się najlepszym wojownikiem. Jestem ekspertowym facetem od noży, bo mam szybkie ręce – nie moja wina – i dlatego że flirtowałem z bronią, drażniąc się o jej sekrety w imię zabawy. Obracając ostrze i łapiąc je z moimi oczami zamkniętymi było łatwym sposobem by zaimponować Liv. Zostanie śmiercionośnym było tylko konsekwencją. Moje ambicje nie są wygórowane. Wszystko czego kiedykolwiek chciałem to by być tam dla dwojga ludzi, którzy znaczą dla mnie wszystko. Może to mały cel dla innych, ale zawsze czuł się jak wystarczający.

8 Daję sobie godzinę na rozmyślanie, a potem pakuje moje myśli i czekam przy zakręcie na leśnym szlaku. Bez zdawania sobie z tego sprawy, nieźle wyprzedziłem Liv i Perry'ego. Zrobiłem bałagan z odejścia Liv z Fal, wdając się w to z Valem. To było samolubne z mojej strony. Zasługiwała na więcej niż to. Teraz zasługuje na więcej. Kiedy widzę nadchodzącego Perry'ego, moje ubolewanie znika, a moje dłonie zamykają się w pięści. – Jesteś wyleczony? - pyta. Jest tam lekkie uniesienie brody, co mówi mi, że wyczuwa mój nastrój. Nie kłopoczę się odpowiadaniem; wie że nie jestem wyleczony. – Nigdy więcej się tak nie wtrącaj. Perry zatrzymuje się. – Co miałem zrobić? Pozwolić ci zabić mojego brata? – Tak! Powinieneś mnie tam wesprzeć. Spójrz na to, co zrobił! Ona jest twoją siostrą. Jak możesz bronić jego, a nie Liv? – On dostał się do twojej głowy Roar. Nie myślisz jasno. – Nie widzisz tego, co jest tuż przed tobą! Vale niszczy wszystko. Zdaję sobie sprawę że, rujnuje nawet moje przyjaźnie. Perry i ja się tak nie kłócimy, ledwo w ogóle się kłóciliśmy. - Co sprawia że myślisz, że następnie nie przyjdzie po ciebie? Perry sztywnieje. – Ostrożnie, Roar. Liv wychodzi obok zarośli. Patrzy ode mnie do Perry'ego. – Wy dwoje, dobra robota. To jest właśnie to czego potrzebujemy, mówi kiedy przechodzi obok.

Tej nocy, gdy jesteśmy zgromadzeni wokół ogniska, Wylan skarży się na swoje zmęczone stopy i zmęczone oczy. Ciągły potok nonsensów kontynuuje wylewanie się z jego buzi, kiedy jemy, a później oglądamy jak ogień pali się nisko. – Powinno zająć nam około dwóch tygodni by dojść do Rogów, mówi. Pochyla swój podbródek, gestykulując na Liv, która zasnęła z głową na moich kolanach. - Zdaje się, że dni robienia tego są policzone. – Zdaje się, że są, - mówię. Przebiegałem palcami przez jej włosy, obserwując sposób, w jaki blask ognia zmienia je w złote i miedziane i brązowe. Chociaż, może ona już tego nie czuje, nie mogę zmusić się by przestać. Była zła na mnie całe popołudnie. Perry też. Nie rozmawialiśmy od czasu naszej kłótni. – Nigdy, nigdy nie myślałem, że zobaczę jak ty i ona się rozchodzicie, - kontynuuje Wylan. Wkładam moją dolną wargę pomiędzy zęby i patrzę w górę, wstrzymując swoją pierwszą odpowiedź. – Ani ja. - Przez sieć gałęzi drzew, widzę eter biegnący w płynących warstwach. Nie musimy się martwić o burze odkąd jest wiosna, ale jutro będziemy wystawieni na inne niebezpieczeństwo, kiedy opuścimy ziemie Fal. Na zewnątrz terytoriów plemienia, każdy dzień jest walką o przetrwanie. Pogranicza testują nawet najsilniejszych. Wylan zwraca swoją uwagę na Perry'ego, który siedzi naprzeciw ogniska, wpatrując się w płomienie. – A co z tobą? – A co ze mną, Wylan? - Odpowiada Perry, bez patrzenia w górę. – Sciry są w popycie, choć nie mam pojęcia dlaczego. Myślisz, że Vale sprzeda cię, jak twoją siostrę? – Nie wiem jakie są plany Vale'a, - mówi Perry, podnosząc oczy.

Wiem, że myśli to samo co ja: Wylan jest jak skunks. Zawsze cuchnący, okazjonalnie nieznośny. Dziś, najwyraźniej się psiukamy. Wylan opiera swoje łokcie na kolanach i drapie się po czarnej szczecinie na podbródku. – Cóż, nie możesz zostawać dłużej z Falami, sposób w jaki wasza dwójka skrzyżowała rogi. Będziesz musiał znaleźć dopasowanie gdzie indziej, albo zniknąć i spędzić resztę życia na pograniczach – co nie byłoby długo. Perry krzyżuje ramiona. – Poświęciłeś temu co nieco myśli. Gniew wkrada się do jego głosu, a ja nie mogę go winić. Nie ma łatwej odpowiedzi dla jego sytuacji. Może być tylko jeden przywódca. W końcu Perry będzie musiał zostawić plemię, albo wyzwać Vale'a do prawa by być Wodzem Krwi. Kiedy stawiasz czoła własnemu bratu, zabij albo zostań zabity jest sytuacją bez wygranej. Powinien po prostu pozwolić mi wcześniej pozbyć się Vale'a dla niego. – Poświęciłem, - mówi Wylan. - Ty też powinieneś. Nie mogę tego dłużej znieść. Ani bzdur Wylana, ani bycia posprzeczanym z Perrym. Liv przesuwa głowę na moich kolanach, odwracając się delikatnie. Zerka przez rzęsy i uśmiecha się do mnie, zaspana i idealna. Nie chcąc jej obudzić, czekam aż znów odpłynie zanim przemawiam. – Mam dla ciebie rozwiązanie Per. Patrzy na mnie, jego brwi zbiegające się razem w zaskoczeniu. Przerwałem naszą wojnę ciszy. – W porządku, - mówi. - Posłuchajmy. – Wydaje mi się, że jest niedostatek Scirów, - mówię. - Wygląda na to, że jesteś tylko jakimś dziesiątym ze wszystkich Naznaczonych. Perry kiwa.

– Prawdopodobnie nawet mniej. Nie ma nas wielu. – Racja. Właśnie dlatego myślałem że powinieneś zaproponować Vale'owi, by wypożyczył cię innym plemionom, jako rasowy ogier. Mógłby zarobić trochę pieniędzy z twoich usług, a to utrzymałoby waszą dwójkę z dala od siebie na długą odległość czasu. I myślę, że korzyści dla ciebie, są oczywiste. Perry patrzy z powrotem na ognisko. Pociera ręką usta i kiwa głową jakby udawał, że to rozważa, ale mogę powiedzieć, że próbuje się nie śmiać. – Pomysł nie jest zły, - mówi po chwili. – Wiem, - zgadzam się. To w sumie nie jest zły plan. Perry nigdy się nie ustatkuje, a dziewczyny i tak się do niego łaszą. Liv powiedziała mi raz, że częścią tego, dlaczego je do niego ciągnie jest to, że uchodzi on za zagadkę. Nie zaszliśmy dalej niż to; też wolałbym utrzymać dla siebie atrakcje mojego przyjaciela jako zagadkę. – Jeśli jesteś otwarty dla takiego rodzaju...pracy, - kontynuuje. Vale mógłby uzyskać niezły dochód. – Pewnie, - mówi Perry. - Mógłbym się przekonać do takiego rodzaju pracy. – Staniesz na wysokości zadania? – Zdecydowanie. - Szeroki uśmiech rozciągnął się na twarzy Perry'ego. - Żaden problem. Jego wcześniejsze pytanie wpada to mojego umysłu. Jesteś wyleczony? Myślę, że oboje jesteśmy na naszych drogach. – Jesteś wyjątkowo dopasowany do tej pracy, - mówię. - Miesiąc tu, miesiąc tam. Mógłbyś naprawdę zwiększyć populację. W kilka lat mogłyby pojawić się małe Scirki, ganiające wszędzie. A może nie takie małe, skoro byłyby twoje. Perry wzrusza ramionami. – Nie widzę żadnych minusów. Dzięki, Ro. Pogadam z Valem, kiedy wrócimy. - Odwraca się do Wylana, którego czarne oczy są

zmrużone w podejrzeniu. - Chyba to rozwiązaliśmy. Wylan patrzy od Perry'ego do mnie i wydaję dźwięk obrzydzenia. Opada na ziemię i podciąga koc na głowę. – Jesteście idiotami, - mamrocze. Zaledwie. Sprawiliśmy, że się zamknął, co jest cholernie blisko, niemożliwe do zrobienia. To czyni nas geniuszami.

9 Następnego ranka, po szybkim posiłku z twardego sera i twardszego chleba, przerywamy obóz i wyruszamy. Kiedy układamy się w wygodną formację – Collins i Wylan na prowadzeniu; Liv, Perry i ja z tyłu – myślę nad planem wyjścia z planem. Muszę pogadać z Liv na osobności. Jeśli istnieje jedna rzecz, która zawsze była dla mnie jasna to to, że moje szczęście jest połączone z jej. Tylko kiedy dowiem się dokładnie, czego ona chce, będę zdolny by skoordynować nasz następny ruch. Kiedy zmierzamy do granicy Fal, ślubuję że wykradnę ją z dala od podsłuchujących uszy Wylana i wścipskich oczów Collinsa. Z dala, nawet od Perry'ego. Mój wzrok kieruje się na niego, idącego kilka kroków z przodu. Podczas gdy, obserwuję, on podrzuca do ust kilka jeżyn, które znalazł wcześniej. – Chcesz trochę Liv? - mówi bez odwracania się. – Nie, - odpowiada. - Dzięki, - dodaje jakby po namyśle. Napięcie między naszą trójką, zniknęło ale Liv jest nadal cicha. Woli być cicho. – Ja chcę trochę, - mówię, by odgonić ciszę na trochę dłużej. Perry odwraca się i macha dłonią, pokazując wszędzie. – To zacznij szukać, - mówi, ale podrzuca mi kilka. Przeżuwam dojrzały owoc, myśląc o minionych dniach. Perry obronił mnie przed Valem, a potem Vale'a przede mną. I pocieszał Liv. Jego działania, pokazały że nas wspiera, ale teraz trafia do mnie jak mało tak naprawdę powiedział w naszym wsparciu. Wtedy dociera do mnie, że nie słyszałem by mówił cokolwiek. Nie mam pojęcia co tak naprawdę myśli o zaręczeniu Liv, Sable'owi. Zimne uczucie przechodzi w dół mojego kręgosłupa. Czy to

możliwe, że on się zgadza z Valem? Myśli wypalają się w moim mózgu, jedna po drugiej. Może on jest za aranżowaniem małżeństwa, bo nie rozumie czym jest miłość - co mamy Liv i ja. Najbliżej był z dziewczyną, którą była Brooke – co wcale nie jest blisko. Ale nawet jeśli by rozumiał, nie podjął by tych samym decyzji. Perry jest bezinteresowny. Dla Fal, poświęciłby siebie samego i miłość i wszystko inne co weszło by w drogę. Wtedy mnie to uderza. Czy on mógł tak naprawdę pracować przeciw mnie i Liv? Czy poszedł w tą podróż, by utrzymać nasz trop? By upewnić się, że nie uciekniemy? Nigdy by nas nie zdradził dla Vale'a; jego wierność dla starszego brata jest spróchniała, gotowa by się skruszyć. Ale czy nie przyznałem właśnie przed sobą, że zrobiłby wszystko dla Fal? Pot leci stróżką w dół moich pleców, gdy myślę o tysiącu razy kiedy rywalizowaliśmy przeciwko sobie w tej rzeczy albo tamtej – we wszystkim. Nasze zawody nigdy nie były poważne. Nigdy złośliwe. Nawet kiedy kłóciliśmy się zeszłej nocy, nigdy nie widziałem go, jako prawdziwego przeciwnika. Co jeśli stanie się jednym? Co jeśli próbuje powstrzymać mnie od bycia z Liv? Wtedy Liv spogląda na mnie, jej wyraz twarzy pytający i trochę zmieszany. Wiem, że robię minę. – Cierpkie, - mówię. - Były jeżyny. - Mrugam na nią i odwracam wzrok, skupiając się na dźwięku naszych kroków. Przez jakieś zrządzenie losu, nasze kroki są zsynchronizowane. Trzy pary stóp w prawie idealnym rytmie. Koncentruję się na tym - na małym cudzie dziejącym się w tym momencie – ale buntownicze skandowanie zaczyna się w mojej głowie i jest głośne. Za głośne do zignorowania. Jeśli muszę stracić wszystko by ją zatrzymać, tak zrobię. Tak zrobię. Tak zrobię. Tak zrobię.

Skradzenie trochę czasu by pogadać z Liv, okazuje się być proste. Tej nocy, kiedy wykręcam się z obozu na nocnej zmianie, podczas gdy inni śpią, znajduje mnie. Byłem z nią cały dzień. Cały tydzień. Cztery miesiące i lata. Ale bicie mojego serca przyspiesza na widok jej podchodzącej wolno, wysoki

płynny cień, ruszający się przez czarne drzewa. Zatrzymuje się kilka stóp ode mnie, jej oczy błyszczące w ciemności. Zauważam, że nosi swoją broń. Jesteśmy teraz dobrze na pograniczach. – Nie pozwolę oddać ci twojego życia, - mówi. W jej głosie jest ból i nienawidzę, że to jest pierwsza rzecz – pierwsza prawdziwa rzecz – jaką dziś do mnie powiedziała. – Ja też nie chcę go oddawać. – Roar, potrzebuję żebyś był w tej chwili poważny. Podnoszę ręce w kapitulacji. – W porządku...słucham. – Słyszałeś co powiedział Perry...co Vale poprzysiągł ci zrobić jeśli uciekniemy. Ale to nie jest tylko o przeciwstawieniu się Vale'owi, Roar. Słyszałam rzeczy o Sable. Jest dumny i mściwy. Ludzie mówią, że ma swoje imię, bo ma czarne serce. – To tylko gadanie, Liv. Sable jest potężny. Władza nie przychodzi bez wrogów i ich drwin. – Ale co jeśli to prawda? Jeśli uciekniemy, nie sprzeciwimy się tylko Vale'owi. Co jeśli Sable weźmie sobie za cel wytropienie nas? Zabicie ciebie? Ma armię tysięcy i to jest fakt. To nie jest plotka. Nie chcę być odpowiedzialna za ciebie, żyjącego swoim życiem jako poszukiwany mężczyzna i gdybyś kiedykolwiek został złapany... Urywa, wybierając nie kończenie oczywistego. Jeśli ją zabiorę i Sable, czy Vale kiedykolwiek mnie złapie, to to moje życie. Nie ma nic co mógłbym powiedzieć, więc wzruszam ramionami. Nie mogę obiecać, że to się nie wydarzy. Może. Albo będzie musiała to zaakceptować – albo nie. Ale nie dam jej fałszywej nadziei. Biorę oddech, słuchając dźwięków wokół mnie. Ryzyko, bycia zaatakowanym przez bandę wygnańców jest tu prawdziwe; nie możemy pozwolić sobie opuścić gardę. Słyszę jedynie dźwięk liści szeleszczących na wietrze. Samotne nawoływanie sowy w oddali. Wszystko czego chcę to by wrócić tam, gdzie byliśmy kilka dni temu na plaży przy jaskini. Liv buja się na stopach.

– Powiedz coś, Roar. – Kocham cię. Słowa zawisają w ciemności i teraz ona jest tą, która zapada w ciszę. To, nie było moją intencją. Teraz byłaby w moich ramionach. Nie wiem, dlaczego nie jest. Biorę krok do niej i odnajduję jej dłoń. – Rozumiem ryzyka, Liv. - Oglądam się na obóz, myśląc o przyjacielu którego mogę stracić. - I jestem gotowy je podjąć. Dla ciebie. Dla nas. Wybrałem ciebie. Ponad wszystko inne, wybrałem ciebie. - Jej palce są zimne, więc biorę je pomiędzy moje dłonie, a potem przyciskam do nich usta. - Jestem gotowy, - mówię, przy jej skórze. - Pytanie, czy ty jesteś? Wpatruje się we mnie. Czekam. I czekam. – Zabijasz mnie, Liv. Cokolwiek to jest, po prostu mi powiedz. Co jest w twoim sercu? – Ty. - mówi. Mówi znowu, cicho. Ty. To zawsze byłeś ty. Nie zdawałem sobie sprawy, że wstrzymywałem oddech przez kilka dni, do teraz. Przyciągam ją do siebie i ściskam tak mocno jak się ważę bez ranienia jej. Całuję czubek jej głowy. – Potrzebowałem to usłyszeć. - szepczę przy jej głowie. – Kiedy myślę o byciu bez ciebie, - mówi, - mogę ledwo oddychać. Przypadek sprawia, że się uśmiecham. – Oddychaj. Jestem tutaj. Odchyla się. Uśmiech na jej ustach jest tam i znika.

– Nie widzę wyjścia z tego, Roar. Z każdym wyborem jaki mam, ludzie skończą ciepiąc. Jeżeli nie pójdę do Sable'a, co stanie się Falom? Umrą z głodu, przeze mnie? Mila? Talon? – Nie. Twój brat nie pozwoli im umrzeć z głodu. – Jak? Jestem rozwiązaniem Vale'a. Jego odpowiedzią na wykarmienie Fal, jestem ja. – Kiedy powiedziałem brat, mówiłem o Perrym. On nie pozwoli by Talon, chodził głodny. Vale też nie. Pomyślą o czymś. Nikt nie umrze z głodu. Zamiast złagodzić jej obawy, moje komentarze, tylko sprawiają że się krzywi. Zostawiłaby za sobą wszystkich, jeśli byśmy uciekli. Talona. Perry'ego. Vale'a i Mile. Nawet Brooke. Straciłaby jakąkolwiek szansę ponownego zobaczenia ich, jeśli ona i ja przeciwstawimy się Vale'owi i znikniemy. Nie mogę prosić by dokonała takiego wyboru. – Wiesz, czego chcę, - mówię w zamian. - Cokolwiek zdecydujesz, kochana będę tutaj. Zawsze będę. Jest cicha przez długą chwilę, szukając moich oczu. Wkraczając prosto w moją duszę. – Liv czy kochana*? - pyta. Odsuwam włosy z jej szyi i kładę tam rękę, czując uderzenia jej pulsu. – To i to, - odpowiadam. - One są dla mnie tym samym.

_________________ * W oryginale jest „Liv or love”, ponieważ te słowa brzmią prawie tak samo :) Roar w pierwszym rozdziale stwierdził, że się przesłyszała, kiedy powiedział do niej love czyli kochana.

10 Kończy nam się czas. Napotykam wzrok Liv po drugiej stronie małej polany w lesie, gdzie zatrzymaliśmy się po wodę i na szybki posiłek. Wiem, że myśli o tym samym co ja. Podróżowaliśmy na północ dzień po dniu, cały tydzień i jeszcze więcej dni. Stale się wspinaliśmy i obserwowaliśmy jak dęby zmieniały się sosny. Walcowe wzgórza zmieniają się w góry, które przekuwają chmury. Teraz siedzimy tylko kilka mil od wschodniej granicy Sable'a. Odkąd terytorium jest ogromne, miasto Rogów – Rim – jest nadal dwa dni podróży stąd. Ale Liv i ja musimy uciekać, to musi wydarzyć się niedługo. To musi się wydarzyć dziś w nocy. Perry odkłada swój bukłak na wodę do swojej torby i wstaje ze swojego miejsca na przewróconej kłodzie. – Ruszajmy. Chcę byśmy byli na ziemi Sable'a do zmroku. – Dziś zaszliśmy wystarczająco daleko, - mówi Wylan, machając ręką na polanę. - To jest dobre miejsce na obóz, jak każde inne. – Nie ma powodu by spędzić kolejną noc na niechronionej ziemi, mówi Perry. - Jeśli ruszymy godzinę na północ, będziemy lepiej usytuowani. Ma rację. Kiedy już wkroczymy na terytorium Rogów, szanse na wpadnięcie na wygnańców spadną. Ale tylko bycie tak blisko ziemi Sable'a, sprawia że się pocę i czuję się nerwowy. Patrzę na Liv. Nie jestem jedynym, który jest niespokojny. Ona siedzi oparta o skałę, przytulając swoje kolana. Wygląda blado i przestraszenie, a ona nie jest żadną z tych rzeczy. Musi to wyczuć, ponieważ rozciąga nogi i prostuje plecy. – Perry, - mówi. - Tylko...jeszcze jedna noc. On potrząsa głową.

– Nie sądzę by to był dobry pomysł. - Jego ton jest miększy z nią. Przerywa, obserwując ciszę Liv. Zastanawiam się co wyczuwa, co przechodzi między nim przez ich nastroje, bo skina głową i mówi, - Dobra. Zostaniemy. Wylan wypuszcza przesadny oddech. – Taaak, - mówi. - Moje stopy są... – Wiemy, - wtrąca się Collins. - Twoje stopy zabijają nas wszystkich. Perry przeciąga swój łuk przez ramię. – Wylan, ty i ja weźmiemy pierwszą wachtę. – Będę tam, mówi Wylan. - Kiedy Perry strzela mu spojrzenie, Wylan dodaje, - Nawet nie jest jeszcze ciemno. Perry zaczyna coś mówić, zatrzymuje się i odchodzi bez słowa. Odkąd Liv i Perry wyczuli wcześniej zapachy ludzi, nie ryzykujemy. I już zjedliśmy, więc nie ma nic do roboty niż gadanie albo spanie. Utrzymuję swoje oczy na Liv, podczas gdy Wylan i Collins ględzą o niczym. Gdy światło dnia zanika, a noc się ochładza, próbuję czytać jej myśli, moje serce pędzące, nawet jeśli siedzę spokojnie. Wybierze miłość czy obowiązek? Życie polegające na ukrywaniu się w lasach, czy życie jako wykupiona panna młoda? Ma ciężkie decyzje do podjęcia. Chcę ją wspierać. To jest jej decyzja. Ale część mnie, która chce ją związać i zaciągnąć ją ze sobą wygrywa. Nie mogę już dłużej czekać. Nie będę. – Roar. Głos Perry'ego niesie się z dystansu, ale jest ostry i pilny. Jestem na nogach błyskawicznie, skanując drzewa, słuchając. Słyszę jego stopy bębnioące przez las, zanim go zauważam. Kiedy to robię, jakiekolwiek wątpliwości że nie jesteśmy atakowani, znikają. Perry biegnie do nas w pełnej szybkości.

– Jest ich przynajmniej tuzin, - mówi, kiedy do nas dochodzi. Najlepsza szansa jaką mamy, to wyprzedzenie ich. Potrząsam głową. – Za późno. - Słyszę kroki. Za nami. Przed nami. Są nikłe, ale są wszędzie. - Jest ich więcej niż tuzin i otoczyli nas. Perry przeklina i wiem, że wszyscy wchłaniamy ten sam fakt: bez względu na wszystko, będziemy musieli wywalczyć sobie drogę wyjścia. – Którędy powinniśmy iść? - Pyta mnie Liv. Jej pół-miecz jest wyciągnięty. Już nie wygląda blado ani przestraszenie. Collins zdejmuje swój łuk z ramienia. Wylan jest biały obok niego. Znowu słucham, kalibrując. Szukając kierunku gdzie słyszę kroki. Dla ścieżki, mam nadzieję, mniejszego oporu. – Tędy. Chwytamy nasze pakunki i biegniemy poprzez sosny. Ciemność zapadła, ciężka i gruba wokół nas, wzmacniając nasze oddechy i nasze kroki. Jesteśmy głośni. Każda banda w posiadaniu Audów pójdzie za nami bez problemu. Jeśli mają Scira, to wyśledzą nas po zapachu. Chociaż, to nie jest czas na takie myśli, nie mogę nic poradzić ale odtwarzam jak Perry powiedział Vale'owi, że będziemy podróżować bezpieczniej bez Wylana i Collinsa dodanych do naszej liczebności. Miał rację. Jeśli bylibyśmy tylko ja, Perry i Liv, wiem że moglibyśmy zniknąć. Perry miał rację, kiedy powiedział że będzie lepiej jeśli wyruszymy dzisiaj, na północ do terytorium Sable'a. Nie wiem, dlaczego kiedykolwiek zakwestionowałem jego instynkty. Przysięgam nigdy więcej tego nie zrobić. Perry wybiega na przód, dziesięć kroków, dwadzieścia, pięćdziesiąt. Zwalnia i ustawia się, przystawiając strzałę do łuku i wypuszcza ją. Śledzę ścieżkę strzału i widzę jego cel. Mężczyznę głęboko w mrocznym lesie, który leci do tyłu i ląduje na leśnej podłodze. Perry wystrzela następną strzałę na północ i kolejną, ale oni idą na nas, stal połyskująca, wrzeszcząc, wylewając się z ciemności. Mężczyzna w postrzępionych ubraniach, szarżuje na mnie, jego oczy

szerokie, dzikie, kiedy łapią przyćmione światło eteru. Człapie w moją stronę, nierozważny, bezmyślny i zamachuje się na mnie swoim nożem. Rusza się tak wolno jak chmura. Robię unik z łatwością i atakuję. Moje ostrze znajduje tętnice w jego szyi, a on zgina się na moich stopach. – Liv! - Łapię jedynie mignięcie jej blond włosów, zanim kolejny mężczyzna przebija się przez drzewa, biegnąc na mnie. Szybko go przyjmuję oceniając jego siłę jako przeciwnika. Jest młodszy i bardziej ostrożny od poprzedniego, kroczący kiedy ocenia mnie, jego stopy lekkie, gdy poruszają się w wyćwiczonych krokach mężczyzny zaznanego z walką. Utrzymuję oczy na nim, chociaż słyszę za mną Liv, chrząkającą, jej miecz szczękający. – No chodź! - Krzyczę na swojego napastnika. Nie wykonuje swojego ruchu, a ja nie będę czekać. Nie mogę dłużej czekać. Rzucam się na niego i czuję plask na mojej piersi kiedy zanurzam ostrze w jego sercu. Przeciągając ostrze, okręcam się zauważając Liv właśnie, kiedy wciska rękojeść swojego pół-miecza w twarz mężczyzny. Zatacza się do tyłu, skończony, ale za nią jest następna postać. Facet, mknie do niej z toporem. Ona jest na niego ślepa. Nie widzi go, jak na nią biegnie, masywna broń uniesiona wysoko. Rzucam moim nożem. W chwili gdy on leci poprzez noc, targuję się z losem. Puszczę ją. Pozwolę Sable'owi ją mieć. Zrobię wszystko tak długo jak ona żyje. Trafiam faceta od topora w policzek, dokładnie tam gdzie mierzyłem. Odrzuca go i pada. Słyszę dwa uderzenia: jego ciała, jego broni. Nie podnosi się. Oczy Liv kolidują się z moimi, strach błyskający w nich. – Roar, idź! - Krzyczy Perry z górki. Wylan i Collins są z nim. Grono mężczyzn zebrało się w stu jardach, które nas odseparowują. Liczę ich. Dziewięciu. Jesteśmy silnymi wojownikami, każdy z nas, ale oni są nadal niezrównoważonymi głupcami – a ja właśnie przysiągłem zaufać instynktom Perry'ego. Nawet jeśli to oznacza iść wbrew sobie, poprzez zostawienie go tej walce.

– Perry! - Krzyczy Liv. – Olivia, uciekaj! - Znowu wrzeszczy. Jest tylko jedna rzecz do zrobienia i Liv też to wie. Biegniemy.

11 Liv i ja biegniemy przez dobrą godzinę, a wtedy zatrzymujemy się. Ona węszy. Ja słucham. I chociaż jest jasne, że nie jesteśmy w niebezpieczeństwie, biegniemy jeszcze przez pół godziny. Kiedy w końcu się zatrzymujemy na dobre, zginam się do kolan. Moja koszulka jest ciężka od potu. Moje nogi trzęsą się pod moją własną wagą. – Myślisz że im się udało? - Pyta Liv, pozbawiona oddechu. Myślisz, że z Perrym wszystko dobrze? Musi być, ale wydaje się że nie mogę znaleźć słów, by jej to powiedzieć. Patrzy na mnie. – Czy z tobą wszystko dobrze? Moje dłonie też się trzęsą. Prawie każda część mnie się trzęsie. Wszystko co widzę, to facet biegnący na nią z toporem. – Roar, - mówi. - Mów do mnie. Bieg dał mi ścieg w boku. Tępy ból, który utrzymuje mnie od wygięcia pleców, kiedy próbuję się wyprostować. – Jak może być ze mną dobrze po tym, co prawie się tam stało Liv? Spogląda w las i wiem, że pamięta. – Nie widziałam go. Nie wiedziałam, że tam był. – Czy ty wiesz jak blisko było? Był ledwo dwie stopy od ciebie. Co jeśli mój broń by nie trafiła? Co jeśli bym chybił?

Potrząsa głową. Ty nigdy nie chybiasz. Olivia, to nie o to chodzi. Roar...jesteś zraniony. Nie jestem zraniony! Jestem wściekły. Chcę tam wrócić, bym mógł zabić go jeszcze raz. – Mówiłam o tym, że krwawisz, - mówi. - Taki rodzaj zranienia. – Krwawię? - Patrzę w dół na siebie. - Gdzie? – Nie wiem, - mówi Liv. - Masz krew na twarzy. - Podchodzi bliżej i przebiega dłońmi po moich policzkach, jej oczy wędrujące po mnie. - Niczego nie widzę. – – – –

Wtedy to czuję – kłucie w mojej piersi – i pamiętam plaśniecie jakie przyjąłem wcześniej. Odciągam kołnierz mojej spoconej koszulki od siebie, próbując zobaczyć rozcięcie. – Tu, Roar. Pozwól mi zobaczyć. - Liv podciąga brzeg w górę. Przez moją głowę. Zdjęta. Zimna noc na mojej skórze, jest jak niebo. Palce Liv prześlizgujące się po mojej piersi, są jeszcze lepsze. Zasysam oddech, kiedy ukłucie pali. Spoglądając w dół, patrzę jak jej kciuk biegnie przez nacięcie, które ma około dwóch cali długości. Tuż nam moim sercem, ale płytkie. – To nic, - mówi z ulgą. - Ledwie zadrapanie. Wiedziałem to – ledwo to poczułem – ale nie mogę się oprzeć. – Więc ja dostaję „ledwie zadrapanie” kiedy zostaję ranny, ale Perry dostaje pół godzinne badanie? – Nie, - mówi Liv. - Ty dostajesz to. - Owija ramiona wokół mnie i całuje mnie. To długi pocałunek i bardziej niż trochę zdesperowany. Obydwoje jesteśmy nadal przestraszeni, ale moje ręce stają się pewne na jej ciele. Nie zajmuje długo, zanim znów obydwoje ciężko oddychamy. – Liv, - mówię. - Chciałem byś mogła wybrać na własnych

warunkach. Nie chciałem cię zmuszać. Nie pytałem, bo nigdy nie chciałem kłaść na ciebie presję– Shhh... - mówi. - Wiem, Roar. Opieram swoje czoło na jej. – Myślałem, że cię stracę. Jej wzrok opada do moich ust i czuję jej oddech, kiedy szepcze, – Kocham cię, Roar. Zawsze będę. Znajdujemy miejsce by zakopać się razem w schronieniu sosen, ukryci pod gałęziami, które wyglądają na wieczne. Nasze nerwy są nadal z nami, ale teraz jest też coś więcej. Przyciąganie, które zawsze było między nami. To tylko stawało się silniejsze z każdym dniem, którego ją znałem. Trzymam ją i mówię jej o wszystkich tych dniach które zostawiamy za sobą, przywołując historie, wszystkie wspomnienia które są nasze, dopóki jej śmiech przycicha do cichego rytmu jej oddechu, gdy śpi. Wtedy całuję czubek jej głowy, czując się stałym. Czując się pełnym. Teraz przeszłość jest za nami. Jutro, zaczynamy naszą przyszłość.

Wiem, że nie ma jej zanim otwieram oczy. Wiem, bo wołam ją kiedy się budzę i rozglądam się wokół. Jej torba zniknęła, jej miecz i pochwa, ale nadal czuję ciężar jej głowy na mojej piersi i ciepło jakie po sobie pozostawiła. Wołam ją, wrzeszczę, chociaż wiem, że to się nie liczy. Liv dokonała swojego wyboru. Nie wybrała mnie, ani Sable'a ani Fal. Wybrała czas. Nie wiem jak jestem tego pewien, ale jestem. Liv zawsze ucieka kiedy musi pomyśleć. I tak wołam jej imię, wrzeszcząc do drzew i eteru. Nie przestaję, aż tracę mój głos i żaden dźwięk już nie wychodzi. Potem podnoszę swoją torbę i zakładam ją na ramię. Dam jej czas, ale nie poddam się. Nigdy.

Tłumaczenie: sylwiaz97