Waleczna Czarownica Danielle L Jensen

Danielle L. Jensen WALECZNA CZAROWNICA

Klątwa tom 3 Przełożyła Anna Studniarek

Tytuł oryginału: Warrior Witch Copyright © Danielle L Jensen 2016 Cover by Steve Stone Copyright © for the Polish translation by Anna Studniarek, 2016 Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Galeria Książki, 2016 Opracowanie graficzne okładki na podstawie Oryginału d2d.Pl Redakcja Techniczna Robert Oleś / D2d.Pl Redakcja Językowa Małgorzata Poździk / D2d.Pl Skład Ewa Czernatowicz / D2d.Pl Korekta anna Woś i kamila Zimnicka-Warchoł / D2d.Pl Edycja: Lech Jeż Wydanie I ISBN: 978-83-65534-41-5 Wydawca: WYDAWNICTWO GALERIA KSIĄŻKI www.galeriaksiazki.pl [email protected] Wyłączny dystrybutor: Platon Sp. z o.o. ul. Sławęcińska 16, Macierzysz, 05-850 Ożarów Mazowiecki tel./faks 22 631 08 15

KG, za to, że mogłam się wyspać, by ukończyć tę powieść

ROZDZIAŁ 1 Cécile Mój głos – jedyne, co zawsze w sobie ceniłam – pośród kakofonii wypełniającej dziedziniec nagle wydawał się bez znaczenia. Pytania i oczekiwania walczyły z krzykami tych, którzy w obliczu nieznanego przeciwnika tracili panowanie nad sobą. Ich wspólne natarcie sprawiło, że zaczęłam się cofać, krok po kroku, aż stanęłam na śniegu, z dala od wszystkich. Tristan uniósł rękę, uciszając hałas. – Odpowiem na wasze pytania, ale nie tu i nie teraz – oświadczył, po czym zwrócił się do ponurego regenta: – Zbierz radę. Mamy dużo do zaplanowania, a czas nagli. – Sądzisz, że masz prawo wydawać mi rozkazy, chłopcze? – Głos regenta był równie lodowaty, jak zimowe powietrze. On jeden wydawał się spokojny, a ja prawie go za to podziwiałam, biorąc pod uwagę, że musiał wiedzieć, czym i kim jest Tristan. Prawie, bo wiedziałam, że pogardliwie zwraca się do jedynego chłopca zdolnego nas ocalić. Nagły przypływ frustracji Tristana sprawił, że zacisnęłam zęby. Niepokój palił mnie między łopatkami, aż odwróciłam się, by spojrzeć w stronę Trollus. „Jak szybko przybędą? I co zrobią, kiedy tu dotrą?”. Te same pytania z pewnością ciążyły Tristanowi i oboje wiedzieliśmy, że nie mamy czasu stać na dziedzińcu i się kłócić. – Czy sądzę? – Głos Tristana brzmiał niemal beznamiętnie, ale tłum wypełniało napięcie. – Zapomniałeś już, dlaczego ty

sam i wszyscy, którzy cię poprzedzali, nazywacie się „regentami”? A może nie jesteś świadom, co oznacza ten tytuł? – Niczego nie zapomniałem – warknął regent. – Znam historię. – W takim razie wiesz, że nie jest to jedynie czcze żądanie. Winien jesteś lojalność mojej rodzinie i naszej koronie, a jeśli nie oddasz jej z własnej woli, mam prawo odebrać ci ją siłą i bez wątpienia jestem w stanie to uczynić. Tristan milczał przez chwilę, a ja wstrzymywałam oddech, niepewna, co zamierza powiedzieć ani dlaczego uważał, że grożenie temu człowiekowi było właściwym posunięciem. Potrzebowaliśmy go jako sojusznika. – Daję ci jednak wybór – mówił dalej Tristan. – Stań po mojej stronie i walcz o wolność swojej rasy. – Albo? Regent nie był słabeuszem – podobnie jak Tristan, był urodzonym i wykształconym politykiem. Ale nie przegapiłam niepewności w jego głosie. – Albo ja odejdę i zostawię was, byście sami walczyli w tej wojnie. Zapewne do rana będzie po wszystkim. A za wszystko, co utracą twoi poddani: życie, bliskich i wolność... ty będziesz ponosił winę. Oczywiście, o ile mój ojciec pozwoli ci żyć na tyle długo, byś zobaczył skutki swojego wyboru. „Będziesz miała na rękach krew całego świata...”. W mojej głowie odbijały się echem słowa mojej matki, nie, Anushki. Zagryzłam wargi. Regent przeniósł wzrok na mojego brata, który wciąż pozostawał w przebraniu Aidena. – Wiedziałeś, że do tego dojdzie, a jednak nie odezwałeś się ani słowem? Mój brat wiedział, że mężczyzna rozpoznałby, iż nie przemawia głosem jego syna, dlatego rozsądnie jedynie przytaknął i zwiesił głowę.

Rogi Trollus ucichły, jednak ich nieobecność wydawała się jeszcze bardziej znacząca. Bardziej złowroga. – Wybieraj – powiedział Tristan. Nic nie zdradzało jego niepokoju, choć wyczuwałam go dzięki naszej więzi. Regent odetchnął niespokojnie i pochylił głowę, a żyły na jego szyi nabrzmiały, jakby jego ciało walczyło z gestem poddania. – Dobrze. – Zwrócił się do mężczyzny po lewej. – Zbierz radę. Tłum rozstąpił się, otwierając drogę do wejścia, ale regent odsunął się na bok. – Proszę przodem, wasza wysokość. Tristan ruszył przed siebie, Fred i regent udali się za nim, żaden z nich nawet się nie odwrócił. Uniosłam stopę, by podążyć za nimi, po czym opuściłam ją w kałużę śniegu stopionego przez magię otaczającą moją skórę. Nie byłam im potrzebna ani, jak pomyślałam, spoglądając na podarty i zakrwawiony kostium, mile widziana. Tłum arystokratów się rozstąpił, niektórzy rozpaczliwie wzywali swoje powozy, by umknąć do wątpliwego schronienia własnych domów, zaś inni wyglądali przez opuszczoną bronę. Wiatr zatarł kształt smoka, pozostawiając jedynie stertę śniegu. Wielu spoglądało na mnie podejrzliwie, rozumiejąc, że byłam we wszystko zamieszana, choć żaden z nich nie domyślał się, w jaki sposób. Że byłam odpowiedzialna za to, co się stało. Że w ciągu kilku uderzeń serca zadecydowałam o losie nas wszystkich. Właściwie w chwili, gdy dowiedziałam się, że trolle istnieją, moje przeznaczenie zostało ustalone. Mój cel był znany. Miałam zabić czarownicę. Zakończyć działanie klątwy. Uratować Tristana. Uwolnić przyjaciół. Dokonałam tego wszystkiego. A teraz?

Wypuściłam na świat trolle i gorsze istoty z niejasnym przekonaniem, że wszystko będzie dobrze, że zatriumfujemy i zapanuje pokój, ale ani razu nie zastanowiłam się, jaką rolę mam w tym odegrać. Myślałam o tym, jaką rolę odegra Tristan. O dobrym charakterze większości trolli. O tym, że moi przyjaciele mają moc zwyciężyć złych przeciwników. Ale swojej roli nie poświęciłam nawet jednej myśli... Przełknęłam ślinę, czując nagły przypływ paniki. Tristan odszedł, nie mówiąc nikomu, kim jestem i co uczyniłam. Nawet na mnie nie spojrzał. Logicznie rzecz ujmując, wiedziałam, że nie zrobił tego bez powodu. Bez dobrego powodu. Ale przeszywające mnie koszmarne wątpliwości podpowiadały mi coś innego. Spojrzenia tych na zewnątrz już nie wydawały się podejrzliwe, ale pełne oskarżenia i wyrzutów. Chciałam stamtąd uciec, ale dokąd? Do domu kobiety, którą zamordowałam? Do hotelowego apartamentu pełnego wspomnień? Nie miałam dokąd iść i nikogo w Trianon, do kogo mogłabym się zwrócić po wsparcie. Z wyjątkiem... Moje stopy zaczęły się poruszać, wbiegłam po schodach do zamku. Pędziłam coraz szybciej ciemnymi korytarzami, aż dotarłam do drzwi, których szukałam. Otworzyłam je i wpadłam do środka. – Sabine? I zatrzymałam się gwałtownie. Julian klęczał na podłodze, twarz miał zalaną łzami, a w ramionach trzymał trupa mojej matki. Jego oczy płonęły gniewem. Jedną ręką sięgnął do pistoletu u pasa i wycelował go w moją pierś. – Morderczyni – syknął. Nie mylił się.

ROZDZIAŁ 2 Tristan „Nie patrz na nią!”. W myślach wykrzykiwałem ten rozkaz do samego siebie, ale powstrzymanie się przed odwróceniem głowy i zrobienie tych pierwszych kilku kroków wydawało się wręcz niemożliwe. Było to jednak konieczne. Nie mogli się dowiedzieć, że to Cécile zabiła Anushkę. Wystarczy, że niewątpliwie była w to zamieszana, ale gdyby ludzie dowiedzieli się, że to ona trzymała nóż, obwinialiby ją o to, co miało nadejść. A już i tak zbyt wielu pragnęło jej śmierci. Lepiej, żeby wierzyli, że ja jestem wszystkiemu winny, i na mnie skierowali całą złość i przemoc. Świadomość, że postępuję właściwie, nie łagodziła bólu, jaki sprawiało mi to, że musiałem pozostawić ją samotną na śniegu, z rękami splamionymi krwią. Była to krew Anushki, nie jej matki – bo Genevieve nie żyła od wielu lat – ale wątpiłem, by Cécile była w tej chwili zdolna odróżnić je od siebie. W mojej głowie pojawiło się wspomnienie ciosu nożem – płytkiego i niezręcznego, a jednak pełnego obcej jej brutalności. Drugi cios – pewniejszy i dość głęboki, by zabić. A powody, jakie mi podała... były dobre i sprawiedliwe – takich motywacji się po niej nie spodziewałem. Nie mogłem się jednak nie zastanawiać, co tak naprawdę kierowało jej dłonią. Pozostawała pod wpływem przymusu, a teraz, spełniwszy obietnicę, przestała. Czy żałowała tego, co zrobiła?

„A ja?”. Wyrzuciłem z głowy te myśli. Co się stało, to się nie odstanie. Musiałem się teraz skupić na wymyśleniu planu, by powstrzymać moich rodaków – i elfy – przed wywołaniem chaosu na Wyspie. I na świecie. Musiałem myśleć o tym, jak odebrać władzę ojcu. Pozbyć się Angoulême’a i... zapanować nad Rolandem. Powstrzymałem się przed spojrzeniem na Freda – to oszustwo zwróci się przeciwko mnie, i to raczej prędzej niż później, bo Aiden uwolnił się, kiedy byłem odcięty od mocy. Moja wina, że nie domknąłem magii, która go pętała. Niepokoiło mnie, że jeszcze się nie pojawił. Pozostawał pod wpływem przymusu mojego ojca, ale nie wiedziałem, w jaki sposób się on objawi. Było zbyt wielu graczy, zbyt wiele ruchomych figur, a ja nie miałem dość informacji, by wykonać ruch. Bezczynność jednak z pewnością przyniosłaby nam porażkę. Nasi wrogowie bez wątpienia już wyruszyli – wprowadzali w życie plany tworzone przez całe miesiące, jeśli nie lata, a ja z trudem usiłowałem za nimi nadążyć. Przed nami otworzyły się drzwi do komnaty, strażnicy stali po obu ich stronach i zerkali na mnie nerwowo. Ignorując potężny stół otoczony krzesłami, podszedłem do kamiennej klatki schodowej na drugim końcu pomieszczenia. – Prowadzą na wieżę? – spytałem, nie zwracając się do nikogo konkretnie. – Tak – odparł Fred, a mojej uwadze nie umknęło, że regent rzucił w jego stronę ostre spojrzenie. W myślach prosiłem Freda, by się nie odzywał, dopóki nie uda mi się stosownie wyjawić jego tożsamości. Wbiegłem, pokonując po trzy stopnie naraz, otworzyłem okute żelazem dębowe drzwi na szczycie i wyszedłem na lodowate zimno. Z tej wysokości widziałem całe Trianon. Na murach płonęły pochodnie, a w lepszych dzielnicach miasta

mrok rozjaśniały latarnie gazowe. Panowała nienaturalna cisza, ale napięcie emanujące z każdego domu było wręcz namacalne, nawet na tej wysokości. Ludzie się bali, a choć bardzo nie chciałem tego przyznać, Królowa Zimy wyświadczyła mi przysługę. Strach mógł jednoczyć i miałem nadzieję, że uda mi się go wykorzystać. Przeniosłem spojrzenie w stronę Trollus i oparłem łokcie na kamiennych blankach, jedynie niewyraźnie świadom tych, którzy podążyli za mną. Mój ojciec powiedział Cécile, że zamierza pokojowo przejąć władzę nad Wyspą, a ja do pewnego stopnia mu wierzyłem. Wiedziałem, że jego celem będzie przejęcie kontroli nad Trianon, ponieważ ten, kto władał stolicą i jej przywódcami, panował nad Wyspą. W tej chwili miasto należało do mnie i tak musiało pozostać. W mojej głowie pojawiła się wizja tego, czego potrzebowałem. Pozwoliłem, by moc wypłynęła ze mnie, ukształtowałem ją siłą woli. Mury otaczające Trianon zaczęły emanować srebrnym blaskiem, aż wydawały się stworzone raczej z magii niż z kamienia. A później je podwyższyłem. Świetlisty mur wznosił się coraz wyżej i zaginał do środka, aż miasto otoczyła potężna magiczna kopuła. – Czy to ma powstrzymać twoich rodaków przed wejściem, czy nas przed wyjściem? Odwróciłem się. Fred, regent i jeszcze jeden mężczyzna, którego uznałem za jego doradcę, wpatrywali się w niebo. Lady Marie drżała obok nich i z zaciśniętymi wargami czekała na odpowiedź na pytanie, które zadała. – I to, i to. – Nie dodałem, że mój ojciec i garstka innych mieli dość mocy, by się przebić, gdyby chcieli. Celem nie było powstrzymanie zdecydowanego ataku, ale niedopuszczenie, by ktokolwiek podkradł się chyłkiem. Ojciec nie chciał wojny, pragnął pociągać za sznurki, aż wszystko znajdzie się na swoim miejscu. Nie znaczyło to jednak, że nie uciekłby się do przemocy, gdyby okazało się to konieczne. – Kupi nam czas

potrzebny na planowanie. – Nam? – warknęła. – Jeśli twoje cele są takie same jak nasze, dlaczego nie zostawiłeś Anushki w spokoju? Gdyby żyła, nie doszłoby do tego wszystkiego. „Cécile byłaby martwa, a ja razem z nią. Moi rodacy zaś byliby zdani na łaskę wrogów”. – Cena była zbyt wysoka. – Zawahałem się. – Zacząłem wierzyć, że istnieje lepsze rozwiązanie. – To właśnie powiedziałeś Cécile, by przekonać ją do pomocy w zabiciu własnej matki? Było odwrotnie, ale pozwoliłem jej wierzyć, że ja jestem za wszystko odpowiedzialny. Regent patrzył na żonę, jakby była kimś obcym, co potwierdzało moje przypuszczenia. Nie wiedział, że Marie opiekuje się czarownicą, na którą on w naszym imieniu polował. – Genevieve de Troyes była jedną z wielu fałszywych tożsamości, jakie przez wieki wykorzystała Anushka – wyjaśniłem. – A ty wiedziałaś? – Regent zwrócił się do żony. – Opiekowałaś się nią? Zdajesz sobie sprawę, co by nam zrobili, gdyby odkryli twoją zdradę? – Wtedy właśnie uświadomił sobie, że jeden z nich stoi niecałe dwa kroki od niego. – Nie miałem o niczym pojęcia. – To oczywiste. – Zastanawiałem się, jak przyjmie wiedzę o zdradzie syna. – Ale to już bez znaczenia. Liczy się obrona Trianon. Rozstąpili się, kiedy ruszyłem z powrotem w stronę ciężkich drzwi. Cécile szła przez zamek, jej cierpienie przeszkadzało mi się skupić. Chciałem z nią porozmawiać, dowiedzieć się, co się dzieje w jej głowie, ale musiałem się skoncentrować na odkryciu planów mojego ojca i Angoulême’a. Oraz Królowej Zimy. – A co z tymi latającymi istotami? Czy twoja kopuła je powstrzyma? – spytała Marie, podążając za mną po schodach.

Zważywszy na to, że elfy mogły stworzyć drogę między światami niemal wszędzie, gdzie tylko chciały, wątpiłem, by moja bariera je powstrzymała, ale pytanie było zasadne. Ona jedna wydawała się rozumieć powagę sytuacji. – Tylko żelazo... Przerwałem, kiedy przeszył mnie strach. „Cécile”. – Żelazo? – spytała. – Co z nim? Gdzie ona była? Czy słudzy mojego ojca dotarli do nas, zanim ich odciąłem? Albo Angoulême’a? – Marie, milcz – syknął regent. – Jego nie interesują pytania kobiety. „Ból”. Zbiegłem po kilku ostatnich schodach, mijając po drodze Aidena–Freda. Dopiero kiedy uderzyłem rękami w drzwi, uświadomiłem sobie, że jego obecność nie ma sensu. Fred był z nami na wieży. W milczeniu podążał za regentem po schodach. Co znaczyło, że mężczyzna, który właśnie mnie minął, nie był bratem Cécile. Marie krzyknęła, a gdy się odwróciłem, zobaczyłem, jak Aiden du Chastelier wbija miecz w serce ojca.

ROZDZIAŁ 3 Cécile Chciałam uciec na korytarz, ale Julian przejrzał moje zamiary i ułożył palec na spuście. Znieruchomiałam. Żadne szczęście nie pozwoliłoby mi uniknąć kuli przy tak małej odległości – nie byłam trollem. – Julianie, nie! Włożyłam w swój rozkaz całą moc, jaką miałam, ale on tylko uśmiechnął się szyderczo i trącił gałązkę jarzębiny wpiętą w kołnierz. Mina ta wyglądała dziwacznie na jego zalanej łzami twarzy. – Myślisz, że wystawiłbym się na twoje sztuczki? Przełknęłam żółć podchodzącą mi do gardła. – Przykro mi, Julianie. Gdybyś znał prawdę, zrozumiałbyś, że ja... – Zamknij się. Słowa były niewiele głośniejsze od szeptu, ale uciszyły mnie skuteczniej niż krzyk. – Wiem wszystko – mówił dalej. Głos mu drżał, ale pistolet pozostawał nieruchomy. – Ty może i jesteś idiotką z zapadłej wiochy, ale miałaś rację, kiedy powiedziałaś, że ona bardziej mi ufała. Wiem, kim była, kim ty jesteś, kim jest on i więcej o nich, niż mogłabyś przypuszczać. – Otarł twarz wolną dłonią. – Co najważniejsze, wiem, że to ty miałaś umrzeć, ale... – Na moment spuścił wzrok na trupa mojej matki. – Została mi tylko zemsta. Ścisnął pistolet obiema rękami i wycelował w moją twarz.

To się nie może teraz skończyć. Nie po tym wszystkim. Nie w taki sposób. – Proszę. Odsłonił zęby. – Nie jesteś już taka odważna bez swojego trolla? – Ona nie potrzebuje trolla do ochrony przed takimi jak ty. – Sabine wyszła z sypialni i przycisnęła pistolet mojej matki do tyłu jego głowy. – Wystarczy człowiek. Julian milczał przez jedno uderzenie serca. Dwa. Trzy. I się uśmiechnął. – Kiedy traci się sens życia, wiele rzeczy okazuje się wartych, by za nie umrzeć. Wystrzał odbił się echem w moich uszach, poczułam też ból na twarzy. Zatoczyłam się, w głowie mi dzwoniło, a gorące strumyki krwi plamiły moje palce, gdy przycisnęłam dłoń do policzka. Ale to było nic w porównaniu z kałużą u stóp Sabine. – Idiota. – Sabine opuściła wciąż dymiący pistolet. – Jaki sens ma umieranie za tych, którzy już nie żyją? Ich to i tak nie obchodzi. Podniosła głowę i spojrzała na mnie. Upuściła pistolet i uniosła dłoń do ust. – Och, Cécile. Twoja twarz! – Nic się nie stało – powiedziałam, choć policzek mnie piekł, a ślad po kuli, która mnie drasnęła, był dość głęboki, by pozostała po nim blizna. Gdyby trafiła odrobinę w bok, byłabym martwa, a w obliczu tego próżność przestawała mieć znaczenie. Padłyśmy sobie w ramiona. – Wiedziałam, że on to zrobi – powiedziała. – Od chwili, kiedy weszłaś do komnaty, wiedziałam, że będę musiała go zabić. On zawsze działał pochopnie. Zupełnie jak ja. Świat wciąż drżał od decyzji, którą ja bezmyślnie podjęłam. Skutki moich czynów zaczęły opadać

na mnie, ciężkie jak ołów, w chwili, kiedy krzyk smoka przeszył nocne powietrze, przeniknęły przez napędzany adrenaliną strach i otarły się o mnie na dziedzińcu, gdy Tristan zostawił mnie samą na śniegu. Teraz spoczęły całym swoim ciężarem na moich ramionach, a ja odkryłam, że nie mogę myśleć. Z trudem oddychałam. – Ona nie żyje? Twoja matka, to znaczy Anushka? Ścisnęłam dłonie. Były lepkie od mojej krwi. „Jej krwi”. – A trolle? Są wolne? I jaka moc na świecie je powstrzyma? – Gdzie Tristan? Odszedł. – Cécile? Cécile! Głowa poleciała mi na bok od siły jej uderzenia. Patrzyłam na nią, a ona potrząsnęła głową. – Bardzo cię za to przepraszam, ale to nie jest dobra chwila, żebyś straciła panowanie nad sobą. Odetchnęłam z trudem i wyprostowałam się. – Masz rację. Pozwoliłam, by Sabine zaprowadziła mnie do drugiego pomieszczenia, a kiedy oglądała mój policzek, opowiedziałam całą historię, kończąc słowami: – Byłam tak skupiona na odnalezieniu Anushki i zdjęciu klątwy, że nawet nie pomyślałam, co zrobimy, jeśli nam się uda. – Przycisnęłam chusteczkę do rany, pozwalając, by ból mnie otrzeźwił. – Oni mogą już tu być. Przeszedł mnie dreszcz na myśl o Lessie lub Rolandzie przemierzających ulice Trianon. Teraz, kiedy trolle były wolne, nic ich nie powstrzyma od przyjścia po Tristana. Albo po mnie. – Nie jestem pewna. – Sabine podeszła do okna i wskazała na emanującą słabym blaskiem kopułę nad miastem. – Widziałam, jak powstaje, kiedy ukrywałam się przed Julianem. To dzieło Tristana, prawda? On ich powstrzymuje?

Pokiwałam głową, czując jedynie odrobinę ulgi, bo kopuła była tymczasowym rozwiązaniem. Tristan nie mógł odebrać ojcu korony ani zakończyć życia Angoulême’a, dopóki krył się za murami, wiedziałam też, że nie był w stanie ochronić całego miasta przed bezpośrednim atakiem. A kopuła w żaden sposób nie pomagała tym poza Trianon. – Nasze rodziny tam są – powiedziałam. – Trolle wiedzą, kim oni są. Wiedzą, gdzie ich szukać. Sabine przycisnęła dłoń do zakrwawionego ramienia, rozcierając je jak starą ranę. – Tristan odesłał Chrisa do Kotliny z instrukcjami. Nie zostaną zaskoczeni. Ale wyraz jej twarzy świadczył o tym, że myśli podobnie jak ja – obie zastanawiałyśmy się, co mogli zrobić, by się obronić. Wypuściłam oddech i patrzyłam, jak na szkle pojawia się mgiełka. – Nie możemy czekać, żeby zobaczyć, co oni zamierzają zrobić. Musimy działać. Dowiedzieć się, co planują. – Jak? Wątpię, by dało się ich łatwo szpiegować, a jeśli trolle złapią tego, kogo poślemy... – Zabiją go – dokończyłam. Regent i Tristan i tak kogoś wyślą, bo jaką mieli możliwość? Cały problem polegał na tym, że nawet gdyby szpiegom udało się dotrzeć do trolli i powrócić, wątpiłam, by powiedzieli nam cokolwiek użytecznego. Wiedza o liczbie i rozmieszczeniu wojsk, przydatna podczas bitwy ludzkich armii, była bezużyteczna, bo trolle nie walczyły w taki sposób. Musieliśmy się dowiedzieć, wobec kogo trolle były lojalne, jakie nastroje panowały wśród mieszańców oraz jaki był rozkład sił między księciem a królem, a przede wszystkim, co zamierzał sam Thibault. Wypuściłam kolejny długi oddech w stronę szkła i patrzyłam, jak mgiełka tworzy skomplikowane lodowe kwiaty, a w mojej głowie pojawił się plan. Musieliśmy

zobaczyć, a w tym celu potrzebowaliśmy pomocy kogoś, kto widział wszystko. – Mam pomysł – powiedziałam. – Ale żeby wprowadzić go w życie, będziemy musiały przekraść się do miasta.

ROZDZIAŁ 4 Tristan Fala ulgi pochodząca od Cécile była niewielkim pocieszeniem. Rozproszyłem się tylko na chwilę, ale to wystarczyło. Wypchnąłem ją ze swoich myśli i skupiłem się na scenie rozgrywającej się przede mną. Regent nie żył. Aiden stał nieruchomo, miecz wyślizgnął się z jego dłoni i zabrzęczał o podłogę. – Co ja zrobiłem? – szepnął. – Co ja zrobiłem? To, co obiecał mojemu ojcu. Rzuciłem go na ziemię z większą siłą, niż musiałem, pozbawiając go przytomności. Później zablokowałem drzwi i, co najważniejsze, zagłuszyłem zawodzenie lady Marie. Jej suknia nasiąkła krwią męża, którego ciało tuliła do piersi, kołysząc się do przodu i do tyłu. – Jak to możliwe? – spytał doradca, spoglądając to na nieprzytomnego Aidena, to na Freda w masce Aidena. – Co to za diabelska sztuczka? Wyciągnął miecz, który wydawał się nosić raczej dla ozdoby niż do walki, ale zanim zdecydował, którego z mężczyzn zaatakować, Marie wyrwała go z jego rąk. – Potwór! – wrzasnęła, wbijając sztych w nieruchomego Aidena. – Zdejmuj twarz mojego syna, nędzniku. Ostrze uderzyło o moją magię, a ona krzyknęła i zaczęła atakować raz za razem, jakby samą siłą woli mogła zmusić klingę do przebicia tarczy. Pozwoliłem jej na to,

wykorzystując tę chwilę, by dojść do ładu z tym, jak szybko wszystko zaczęło się rozpadać. Szybko straciłem panowanie nad sytuacją. Aiden odzyskiwał świadomość, twarz miał mokrą od łez. Jego stłumione łkanie łaskotało moją magię, z trudem tłumiłem pragnienie, by zetrzeć jego kości na pył za to, co zrobił. Za słabość, która sprawiła, że zawarł umowę z moim ojcem, i brak siły, przez który w ciągu godziny poddał się woli trolla, której Cécile opierała się tygodniami. Regent był dobrym władcą, lubianym przez poddanych. Nie miałem czasu na zaskarbianie sobie sympatii mieszkańców Wyspy, jeśli coś takiego w ogóle było możliwe. Potrzebowałem go, bo ludzie by go wysłuchali. A teraz zostałem z tym – mężczyzną, który dopuścił się ojcobójstwa i królobójstwa, przez co żaden rozsądny człowiek za nim nie podąży. – Zrób coś. Głos Marie wyrwał mnie z zamyślenia. Upuściła miecz i z wyciągniętą ręką czołgała się przez kałużę krwi w stronę Freda. – Aidenie, zrób coś. Pomścij ojca. Fred cofnął się i spojrzał na mnie. – Tristanie? Marie znieruchomiała. – Nie jesteś moim synem. Ktoś walił w drzwi. Miałem jedynie minuty, by zdecydować, co robić, jak uratować sytuację. Usunąłem magię maskującą Freda. – Nie, nie jest nim. Marie pobladła i znów spojrzała na Aidena. Świadomość, że jej rodzony syn zamordował ojca, wyraźnie malowała się na jej twarzy, a choć byłem wściekły na Aidena, widok ten potrącił czułe struny mojego serca. Czy zobaczę tę samą minę na twarzy mojej matki, kiedy nadejdzie właściwy czas? Czy

moje usprawiedliwienia będą się dla niej liczyć, czy ujrzy we mnie jedynie zabójcę, który z zimną krwią zamordował własnego ojca? – On nie panuje nad własnym umysłem. – Nie miałem pojęcia, czy ta wiedza cokolwiek zmieni. – Złożył obietnicę, by oddać Wyspę mojemu ojcu, i jest pod przymusem jej spełnienia. – Dlaczego to uczyniłeś? – Głos Marie drżał. Nie spodziewałem się, że Aiden odpowie, wątpiłem, by w ogóle mógł to zrobić. On jednak po chwili powiedział: – Nie sądziłem, że do tego dojdzie. Nie wierzyłem, że zostaną uwolnieni. To było usprawiedliwienie, nie odpowiedź. Marie również to dostrzegła, co dobrze o niej świadczyło. – Ale dlaczego w ogóle się na to zgodziłeś? Zanim Aiden zdążył odpowiedzieć, coś ciężkiego uderzyło w drzwi. Próbowali dostać się do środka, bez wątpienia przekonani, że pozbyłem się całej rządzącej rodziny. A kiedy zobaczą krwawą scenę w sali rady, nie przeciwko Aidenowi się zwrócą. Ukląkłem na jedno kolano przed Marie i chwyciłem ją za ramiona. – Nie ma czasu na wyjaśnienia. Zostało nam tylko kilka godzin na przygotowanie obrony przed moim ojcem, a wątpię, by żołnierze posłuchali rozkazów Aidena po tym, co zrobił. – Spojrzałem na płaczącego arystokratę. – A nawet gdyby to zrobili, nie możemy ryzykować, póki pozostaje pod wpływem przymusu. Trzask! Drzwi zaczęły pękać. Nie mogli przebić się przez moją magię, ale kiedy przejdą przez drzwi, dowiedzą się, że to ja ich powstrzymywałem. Lekko potrząsnąłem Marie. – Czy żołnierze będą słuchać twoich rozkazów? – Chyba nie mówisz poważnie? – Lord, któremu Marie odebrała broń, w czasie naszej rozmowy przesuwał się powoli

w stronę drzwi, ale moje słowa go powstrzymały. – Ona jest kobietą! Marie go zignorowała. – Jak mogę uwolnić syna od przymusu? Trzask! Skrzywiłem się. – Jedynym sposobem jest zabicie mojego ojca. – A wtedy Aiden znów będzie sobą? Nie sposób przewidzieć, jak Aiden będzie sobie radził, czy zachowa zdrowe zmysły, czy znów stanie się na powrót taki, jaki był wcześniej. – Będzie panem własnej woli, samego siebie. Zamarła. – Marie, nie ma na to czasu. – Czułem, że za chwilę serce wyrwie mi się z piersi, z trudem powstrzymywałem się przed patrzeniem w stronę pękających drzwi. – Czy będą cię słuchać? – Zabierz ode mnie ręce, trollu – szepnęła. Wypuściłem oddech i opuściłem ramiona, czując, jak opada na mnie świadomość, że będę musiał przejąć władzę nad Trianon siłą. Marie sięgnęła po leżący obok miecz. – Cofnij się. Wypełniłem jej polecenie. Spojrzała na Aidena, który na próżno szarpał się z moją magią. – Milordzie Lachance, zbliż się do mnie. Pomóż mi odejść od tego stwora. Wyciągnęła błagalnie rękę. Lachance zesztywniał i z wyraźną niechęcią zbliżył się do Marie. – Cofnij się, bestio – powiedział, a ja w innych okolicznościach roześmiałbym się. – Milady. – Wyciągnął ku niej rękę, nie odrywając wzroku ode mnie. Marie wbiła sztych miecza w jego gardło. Sapnąłem, patrząc, jak umierający mężczyzna osuwa się na

ziemię. Nie byłem pewien, co się właściwie wydarzyło. Marie umieściła rękojeść miecza obok jego dłoni i się podniosła. – Lachance był zdrajcą. Szpiegiem i skrytobójcą opłacanym przez króla trolli. Zabił mojego męża i zabiłby też mnie, gdyby nie szybka reakcja mojego syna. – Podeszła do Freda, wyjęła broń z jego dłoni, zanurzyła ostrze w kałuży krwi i oddała mu miecz. – Nałóż mu znów maskę. Wypełniłem jej polecenie, powoli zaczynałem pojmować jej plan. – Jeśli ktokolwiek się dowie, co zrobił Aiden, powieszą go. Już straciłam przez was męża, nie zamierzam stracić syna. Ukryjemy go do chwili, kiedy wygramy tę wojnę, a wtedy ty – pokazała palcem na Aidena – resztę życia poświęcisz na pokutę. Odwróciła się do mnie. – Zwiąż go. Ukryj. A później wpuść ich do środka.

ROZDZIAŁ 5 Cécile – Nigdy wcześniej nie czułam takiego zimna. – Sabine mocniej otuliła się płaszczem, jednak kiedy przechodziłyśmy przez most, lodowaty wiatr znów rozchylił jego poły. – I ten śnieg... to nienaturalne. Biorąc pod uwagę, że brodziłam w białym puchu, który sięgał mi powyżej kolan, i mogłam dostrzec cokolwiek zaledwie na odległość kilku kroków, byłam skłonna się z nią zgodzić. – To elfy – krzyknęłam ponad wichurą. – To ich robota. A w każdym razie jej robota. Doszłam do wniosku, że nikt nie nazwałby się królową pory roku, gdyby nie miał władzy nad pogodą. – Dlaczego? Skoro mogą udawać się do niezliczonych światów, czemu nasz jest taki wyjątkowy? Czego od nas chcą? Czegoś. Przepowiednia przyszła od elfów, co znaczyło, że pragnęły, by klątwa została zdjęta. Szczerze wątpiłam, by chodziło o wolność poruszania się po tym szczególnym świecie, nie zrobiły tego też dla dobra trolli. Elfy nie wyświadczały przysług. Oswobodzenie trolli miało przynieść jakąś korzyść przynajmniej Królowi Lata, nie wiedziałam jednak jaką. – Może powinnyśmy wracać. – Sabine nagle się zatrzymała i opuściła spódnicę swojej wyszukanej sukni tak, że zebrała się wokół jej kolan. – Tristan powiedział, że elfy nie mogą przejść przez barierę żelaza w murach otaczających zamek... że

wewnątrz będziemy bezpieczne. Wcisnęłam dłonie pod pachy, spoglądając na szarą mgłę zasłaniającą zamek regenta przed moim wzrokiem. Nie chciałam wchodzić w głąb miasta na wypadek, gdybym musiała szybko się wycofać. – Cóż, trolli z całą pewnością nie powstrzymają, więc „bezpieczne” to określenie względne. Trolle są bezpośrednim zagrożeniem, a jeśli chcemy mieć nadzieję na zwycięstwo w tej wojnie, musimy poznać ich plany. A nie możemy rozmawiać z elfami, jeśli nie znajdziemy się w miejscu, do którego mogą dotrzeć. – Znów ruszyłam, zmuszając ją, by podążyła za mną. – Postępujemy właściwie. – I dlatego nie powiedziałaś Tristanowi, dokąd idziemy? Potknęłam się o coś ukrytego pod śniegiem i upadłam. Zaklęłam, kiedy moja pożyczona suknia zaczepiła się i podarła. – Jest zajęty regentem. A jego emocje, które wyczuwałam, świadczyły, że nie jest dobrze. – Czas jest najważniejszy. – Zaczęłam szarpać się na śniegu, żeby się uwolnić. – Nie możemy siedzieć i czekać na zgodę Tristana na każdy nasz ruch. – Na litość, co ty wyprawiasz? Sabine chwyciła mnie pod pachami i szarpnęła. – Moja spódnica się o coś zaczepiła – odpowiedziałam, machając nogami. Pociągnęła mocniej i obie sapnęłyśmy, kiedy spod śniegu wyłonił się zamarznięty trup. Pół trupa. – Ofiara smoka. – Uwolniłam spódnicę, która zahaczyła o połamane żebra, a kiedy spojrzałam w górę, mój plan nagle wydał mi się o wiele bardziej ryzykowny. Moje czoło musnęło coś przypominającego lodowate palce i świat zdawał się drżeć. Uczucie zaraz znikło, ale Sabine również potrząsała głową, jakby chciała się otrzeźwić.

Przeszedł mnie dreszcz niepokoju. – Może powinnyśmy wracać. Sabine mocniej zacisnęła palce na moich ramionach. – Nie jestem pewna, czy to się nam uda. Odwróciłam się i poczułam ściskanie w żołądku. Spod mostu wyłoniły się cienie, pochłaniając światło gazowych latarni po obu stronach, aż droga powrotna do zamku stała się ziejącą jamą ciemności. A ponad szumem wiatru rozległ się odgłos stworów z pazurami. – Pójdziemy do miasta. Ktoś da nam schronienie. Sabine chwyciła mnie za rękę i pociągnęła w stronę kawiarni, ale zrobiłyśmy zaledwie krok, a zerwał się podmuch huraganu. Zaspy zasłoniły drzwi i okna, a środek ulicy pozostał czysty. Droga. – Byłoby lepiej, gdyby uniemożliwiono mi snucie planów – powiedziałam, próbując opanować strach. – Może powinnaś przywołać Tristana? Sabine usiłowała wydostać się z zaspy, ale wiatr od razu niweczył jej wysiłki, wydawał się przy tym szydzić z niej swoimi drobnymi podmuchami. – Nie. – Musiałam udowodnić, że nie straciłam swej wartości w chwili, kiedy Anushka wydała ostatnie tchnienie. Nie Tristanowi, ale sobie samej. Uwolniłam trolle, a to oznaczało, że jestem odpowiedzialna za wszystko, co miało się wydarzyć. – Gdyby chcieli nas skrzywdzić, już by to zrobili. To... to coś innego. Mocno trzymając się za ręce, ruszyłyśmy ścieżką wzdłuż ulic, a im dalej szłyśmy, tym trudniej było nam rozpoznać Trianon. Zaspy oblepiające budynki piętrzyły się coraz wyżej, zmieniając się w ściany przezroczystego lodu, na których pojawiały się skomplikowane zawijasy, jakby niewidzialna ręka na naszych oczach rysowała kapryśne wzory. – Prowadzi mnie do domu – powiedziałam, odwracając

wzrok od kobiety znieruchomiałej z otwartymi ustami za ścianą. Takich jak ona były dziesiątki – mężczyzn i kobiet, którzy najwyraźniej zamarzli tak, jak stali. – Popatrz. Podążyłam wzrokiem za palcem Sabine i westchnęłam. Z ziemi wznosił się lodowy pałac, oświetlany słabym blaskiem magicznej kopuły Tristana. Kolejne wieże nabierały materialności, ozdobione skomplikowanymi zamarzniętymi gzymsami, delikatnymi balkonami i przezroczystymi iglicami. A w zamarzniętych komnatach tańczyły skrzydlate istoty, ich ruchy były dziwnie niezgrabne. Ulica między lodowymi ścianami skręciła i doprowadziła mnie do kamienicy matki. A raczej do miejsca, gdzie kiedyś stał ten budynek. Cały kwartał tworzył podstawę pałacu, rząd kamienic pokrywała gruba warstwa lodu, okna i drzwi były zamknięte. Wszystkie z wyjątkiem drzwi mojego domu, które były szeroko otwarte i trudne do poznania pod lodowymi ozdobami. Omijałam fontanny, które powstawały z niczego, śnieg sypał się z pysków zębatych stworów, których zamarznięte oczy zdawały się podążać za nami. Sabine oddaliła się ode mnie i weszła po schodach na ganek jednego z sąsiednich domów. Wejście zasłaniała ściana przezroczystego lodu, ale za nią jedna z moich sąsiadek wydawała się zamarznięta w drodze do drzwi. – Wygląda na żywą. – Sabine oparła dłoń o lód. Zajrzałam do środka, wpatrując się z napięciem w pierś kobiety. – Nie oddycha. – Nie możesz być tego pewna. Sabine podniosła cegłę i uderzyła nią o lód. W miejscu uderzenia pojawiły się pęknięcia, które jednak znikły po chwili, jakby lód się odnawiał. Sabine uderzyła jeszcze kilka razy, ale skutek był ten sam. Chwyciłam ją za nadgarstek i

pokręciłam głową. Ze schodów, na których stałyśmy, widziałyśmy, że ciemne lodowe mury prześlizgiwały się przez Trianon w stronę zamku, ale nie był to koniec przeobrażania miasta. Wyglądało teraz jak fantastyczna kraina, pełna błyszczących wież i iglic, których wysokość i kształt przeczyły logice i prawom natury. Było to piękne, ale absolutnie przerażające, bo pozbawione życia. – Wszyscy w zamku żyli, kiedy wychodziłyśmy. Tristan był jak zawsze obecny w moim umyśle, ale kiedy się na nim skupiłam, zauważyłam coś dziwnego w jego uczuciach. Wydawały się statyczne... Zamarznięte. – Gdyby zamarzł, byłby martwy, a ty wiedziałabyś o tym – mruknęłam do siebie, a później odezwałam się do Sabine: – Jeśli my żyjemy, nie ma powodu wierzyć, że to samo nie dotyczy innych. – Pokręciłam głową. – Zaszłyśmy tak daleko... – Nie dokończyłam zdania, bo jeśli wszyscy na Wyspie nie żyli, czy już nie przegrałyśmy? Trzymając się za ręce, zeszłyśmy po schodach i podeszłyśmy do tych prowadzących do otwartych drzwi mojego domu. – Halo? – Mój oddech tworzył niewielkie obłoczki, kiedy weszłam do środka. – Jest tam kto? Strząsnęłam śnieg z lampki, która jakimś tajemniczym sposobem wciąż paliła się na stoliku, i próbowałam zwiększyć płomień, ale moje wysiłki okazały się daremne. Pozostawał statyczny. Niezmieniony. Dziwne. – Halo? Ostrożnie weszłyśmy do salonu, obie instynktownie skierowałyśmy się do kominka, na którym żarzyły się węgle. Sabine wyciągnęła do nich ręce, zaraz jednak się cofnęła. – Nie ma ciepła – powiedziała, pochyliła się i dmuchnęła na zwęglone drewno, próbując bezskutecznie podsycić ogień. – Coś tu jest nie w porządku.

Wyciągnęła rękę w rękawiczce w stronę żelaznego pogrzebacza, najwyraźniej w obliczu zbyt wielu rzeczy, które były nie w porządku postanowiła naprawić ten jeden drobiazg. W tym czasie ja się odwróciłam i znów zawołałam: – Halo? Żadnej odpowiedzi. Panowała absolutna cisza. – I co? – krzyknęłam. – Jesteśmy tutaj. A biorąc pod uwagę, że zawdzięczacie nam wolność, moglibyście okazać mi nieco uprzejmości? Komnatę wypełnił nieludzki śmiech, powietrze przede mną rozerwało się jak jedwabny parawan, a ja zatoczyłam się i wpadłam na Sabine. Otwór rozszerzył się, ukazując lodowy tron, który nie robiłby większego wrażenia, gdyby nie zatopione w nim niezliczone gałki oczne wszelkich kształtów i kolorów. A wiszące z nich zakrwawione żyły i kawałki ciała świadczyły, że te oczy zostały siłą wyrwane z głów ich właścicieli. Po obu stronach tronu spoczywały dwa ogromne wilkowate stwory, a z ich czarnych pysków wystawały kły długości mojej dłoni. Moją uwagę przyciągnęła jednak istota zasiadająca na tronie. Widziałam ją wcześniej. – Zawdzięczamy? – Jej głos sprawił, że rozbolała mnie głowa, przycisnęłam dłoń do skroni, próbując bezskutecznie zmniejszyć nacisk. – Nie przypominam sobie, żebym zawierała jakieś umowy z tobą, człowieku. Nie przypominam sobie też, byś ty wyświadczyła mi jakąś przysługę. – Może nie – przyznałam, opuszczając dłoń. – Ale moje czyny przyniosły wam korzyść. Była kobietą, elfką, którą widziałam we śnie. Tą, którą Król Lata nazywał swoją żoną – i rzeczywiście, na jednej ręce miała znaki złączenia. Tyle że w moim śnie, w tej krainie niekończącego się lata, wydawała się... pasywna. A siedząca przede mną istota w najmniejszym stopniu taka nie była. To była Królowa Zimy. – Naprawdę? Taka jesteś tego pewna?

Zawahałam się. – Jesteście tu, czyż nie? Jeszcze wczoraj było to niemożliwe. Wzruszyła kształtnym ramieniem, a jej długie czarne włosy otarły się o suknię utkaną z mgły i gwiazd, która poruszała się w taki sposób, że patrzenie na nią wywoływało zawroty głowy. – Nie oczekuj ode mnie wdzięczności, śmiertelna. Kroczyłam po niezliczonych światach, czymże jest dla mnie utrata lub zyskanie jednego kawałka brudnej ziemi? Otworzyłam usta, by odparować, że liczyło się na tyle, by zmieniła go w swój zimowy pałac, ale je zacisnęłam. To, że nie słuchałam, mnóstwo razy wpakowało mnie w tarapaty z trollami, a choć nieśmiertelna, ona była do nich podobna. Istniał powód, dla którego przejmowała się tym „brudnym kawałkiem ziemi” i warto by go poznać. – Chętnie się tego dowiem. Uśmiechnęła się, a wtedy jej bladoróżowe wargi odsłoniły ostre kły. Zaparło mi dech w piersiach, zamrugałam. Kły zniknęły, zastąpione perłowymi zębami, takimi samymi jak ludzkie. – Chciałaś poprosić mnie o przysługę, Cécile de Troyes. Postukała długim paznokciem w oparcie tronu, a ja przełknęłam ślinę, kiedy oko pod lodem poruszyło się i odwróciło w jej stronę. Przypomniałam sobie, co mówiła Królowi Lata. „Przysługa otrzymana to przysługa należna...”. – Nie. Ale chciałabym dobić targu. Zmrużyła zielone oczy. – Co każe ci sądzić, że masz cokolwiek, czego ja mogłabym chcieć? Pomyślałam o ogromnych lodowych ścianach, które powstały jedynie po to, by doprowadzić nas do miejsca tego spotkania, pokazie, który z pewnością miał wywrzeć na mnie wrażenie i mnie zastraszyć. – Wątpię – mruknęłam, dygając głęboko – by Królowa Zimy zniżyła się do spotkania z taką śmiertelniczką jak ja, gdybym

nic nie mogła dla niej zrobić. Jej śmiech brzmiał jak pękające szkło, z trudem stłumiłam pragnienie, by zacisnąć dłonie na uszach. – Może chodzi o to, że „taka nieśmiertelna jak ja” – powiedziała, doskonale naśladując ton mojego głosu – łatwo się nudzi. Podniosła się, a dwie skrzydlate istoty natychmiast zbliżyły się pospiesznie, by podać jej ręce, kiedy schodziła po schodach. Zaczęłam się zastanawiać, kto – i co – jeszcze znajduje się w jej lodowej sali tronowej. Jakby w odpowiedzi na moje pytanie na krawędzi pęknięcia między naszymi światami pojawiły się szponiaste dłonie. – A poza tym – zatrzymała się tuż przed pęknięciem między światami – nie jesteś zwykłą śmiertelniczką, lecz złączoną z księciem trolli. – Przechyliła głowę i wyjrzała przez otwór. – Nie ma go z tobą. Mówiła beznamiętnie i nic w wyrazie jej twarzy nie zdradzało, czy uważa nieobecność Tristana za coś dobrego lub złego i czy w ogóle ją to obchodzi. I nim zdążyłam zamrugać, wkroczyła do naszego świata. Choć „wkroczyła” nie było właściwym słowem – w jednej chwili była tam, a w następnej tu. A choć tam wydawała się równie materialna, jak Sabine albo ja sama, tu pojawiła się w postaci mgły, która przybrała postać kobiety, płynnej i zmiennej. Spojrzała mi w oczy i mogłabym przysiąc, że jej spojrzenie wwierciło się w głąb mojego umysłu, przerzucając moje wspomnienia jak kartki księgi. Tristan powiedział mi, że magia trolli została wypaczona przez żelazo i śmiertelność, że w niczym nie przypominała mocy ich nieśmiertelnych przodków. Ale nigdy mi nie powiedział, do czego oni byli zdolni, a ja zaczynałam się obawiać, co się stanie, kiedy się tego dowiem. – Czego chcesz, księżniczko? W głosie królowej pobrzmiewało szyderstwo, ale przejmowałam się tym mniej niż narastającym podejrzeniem,

że miała plany wobec mnie. Plany, które mi się nie spodobają. Że poprosi mnie o coś, czego nie chciałam oddać. Ale zaszłam zbyt daleko, by wrócić z niczym. – Widzisz, cokolwiek zechcesz? Każdego? – spytałam. – A co mi dasz w zamian za odpowiedź? Sofę pokrywał lód, ale kiedy królowa na niej usiadła, siedzenie ugięło się, jakby wypełniał je puch. Przygryzłam wargę. – Nic. Wiem, że to potrafisz. Chciałabym zobaczyć... i usłyszeć, czym zajmują się nasi wrogowie. Co planują. Gdzie teraz są. Postukała szponem – nie, paznokciem – w ząb. – Co za to oddasz? – A czego chcesz? – odparowałam. Zacisnęła wargi i poruszyła dłonią w powietrzu, jakby dyrygowała orkiestrą. – Pieśni. Zamrugałam, bardziej zaskoczona dziwaczną prośbą, niż gdyby zażądała mojego życia. – Pieśni? Uniosła palec. – Twojej ulubionej pieśni. Spojrzałam z ukosa na Sabine, która w czasie całej tej rozmowy zachowywała milczenie. Stała przyciśnięta plecami do ściany. Mimo zimna jej policzki były bardzo blade, a jej oczy błyszczały w świetle lampy. Nie odrywając wzroku od elfki, pokręciła głową. Zacisnęłam zęby i znów spojrzałam na królową. Patrzenie na nią wywoływało ból głowy – najpierw widziałam jedno, a po chwili drugie, i nie wiedziałam, co jest prawdziwe. – Jak w ogóle mogę oddać ci pieśń? – Dobij targu. Zaśpiewaj pieśń. Wtedy będzie moja. Nie mogło być tak prosto, ale choć bardzo się starałam, nie przychodziły mi na myśl żadne konsekwencje, które przemawiały za odrzuceniem propozycji.

– A jeśli to zrobię, czy dasz mi to, o co prosiłam? Od razu? – dodałam, przypominając sobie o wadze dokładności. Uśmiechnęła się, a Sabine zakrztusiła się cicho. – Tak. – Dobrze. Zgadzam się. Powietrze stało się lodowate, odkryta skóra mojej twarzy zapiekła, kości zabolały i poczułam, jak ciężar naszej umowy ściska mnie jak szczypce na karku. Choć w pewnym niewielkim stopniu mogłam stawiać opór przymusowi króla, oparcie się jej było niemożliwe. Byłam piórkiem, a ona huraganem, i raczej wyrwałabym sobie serce, niż przeciwstawiła się jej mocy. Zaczęłam śpiewać. Moja pieśń nie była byle jakim środkiem do celu. Ballada wyrwała się z moich ust, pełna namiętności, smutku i radości. Czułam się tak, jakby każde wyśpiewane słowo, każda nuta, były ze mnie wycinane brzytwą. Chciałam płakać, krzyczeć, rzucić się na ziemię i szarpać za głowę, ale nie zrobiłam żadnej z tych rzeczy, bo zabrałyby część z tego, co byłam winna. Kiedy wszystko się skończyło, zacisnęłam powieki i padłam na kolana, tak wyczerpana, że z trudem łapałam oddech. – To było śliczne. Głos wydawał się zbyt bliski. Kiedy otworzyłam oczy, twarz Królowej Zimy znajdowała się tuż przy mojej, a jej oddech pachniał jak zimowa noc. Z trudem powstrzymałam się przed skuleniem. – Śliczne – powtórzyła i zakołysała głową, jakby słuchała mojej pieśni. – Skarb. – Twoja kolej – wychrypiałam. Bolało mnie gardło. – Ależ oczywiście. Wyprostowała się i odwróciła, a mgliste widmo jej sukni przeszło przez moje ramiona, całkowicie niematerialne. Podeszła do lustra wiszącego na ścianie i jednym swobodnym gestem wydarła otwór w świecie.

– Chodź – powiedziała, oglądając się przez ramię. – I ujrzyj swoich wrogów. Podniosłam się, drżącym krokiem zbliżyłam się do niej i wyjrzałam przez otwór.

ROZDZIAŁ 6 Tristan Dwa tuziny żołnierzy wpadły przez roztrzaskane drzwi, połowa ruszyła bronić Aidena i jego matki, a druga zwróciła się przeciwko temu, co postrzegali jako zagrożenie. Przeciwko mnie. Skrzywiłem się, słysząc grzmiące echo wystrzałów. Pozwoliłem, by kule zatonęły w ścianie magii, aby rykoszety nie zrobiły komuś krzywdy. – Przerwać ogień! – ryknął Fred i zdezorientowani żołnierze powoli opuścili pistolety. – To nie był on. – Marie rozsądnie przejęła pałeczkę w chwili, która wymagała kłamstwa, a Fred ze smutkiem zwiesił głowę nad ciałem regenta. – Lachance zabił mojego męża. Był zdrajcą, szpiegiem i skrytobójcą króla trolli. – Jej głos drżał od prawdziwych uczuć, kiedy zakrwawionymi dłońmi szarpała splamioną czerwienią suknię. – Zabierzcie z moich oczu ciało tego nędznika. Trzej żołnierze ruszyli, by wypełnić polecenie, ale jeden podszedł do mnie i wyciągnął rękę do jednej z dziesiątek kul zawieszonych w powietrzu. – Czy wszyscy z was... trolli umieją to zrobić? – W mniejszym lub w większym stopniu. Uwolniłem magię, a kawałki metalu z brzękiem spadły na kamienną posadzkę. Uniósł dłoń, w której wciąż trzymał pistolet, wpatrzył się w broń i powoli opuścił rękę.

– Jak możemy mieć nadzieję na walkę przeciwko takiej mocy? – Pokażę wam. Ta demonstracja magii, choć nieplanowana, mogła pomóc przygotować ludzi na to, czemu mieli stawić czoło. Minąwszy go, podszedłem do Freda klęczącego przy ciele regenta. – Musimy mieć jak najwięcej obserwatorów na murach i zwiadowców między miastem a Trollus. Wybierz grupkę najlepszych ludzi i poślij ich, by spróbowali zebrać informacje. Muszę wiedzieć, czy mój ojciec wyruszył. Fred przytaknął. – Wyślę jeźdźców. Pokręciłem głową. – Każ im poruszać się pieszo. Poruszanie się ukradkiem to jedyne, co zapewni im bezpieczeństwo... każdy troll godny tego miana jest zdolny przegonić konia w ciemnościach. Fred otworzył szerzej oczy, ale skinął głową i wstał. – Wydam rozkazy. Chwyciłem go za ramię i mruknąłem: – Poradzisz sobie? – Nie wygląda, żebym miał wybór. Przeniósł wzrok na Marie, która znów padła na kolana obok ciała męża, a jej policzki były mokre od łez. Nie mogłem nie podziwiać opanowania tej kobiety w niewątpliwie najgorszej chwili jej życia. Plan mego ojca, by zmusić Aidena do zamordowania regenta, był dobry, ponieważ tak czy inaczej, ojciec przejmował kontrolę. Ludzie albo zaakceptowaliby Aidena – nad którego wolą panował mój ojciec – jako swojego przywódcę, albo powiesiliby go za jego czyny, przez co Wyspa pozostałaby bez władcy. Ale w jednej decydującej chwili Marie zniweczyła plany mego ojca. Ludzie uznają króla trolli za winnego morderstwa ich ukochanego regenta i zjednoczą się przeciwko niemu, wspierając naszego fałszywego Aidena. A ona musiała jedynie zamordować niewinnego człowieka, by tego dokonać.

Moje spojrzenie padło na kałużę krwi, która pozostała po trupie Lachance’a, a później na iluzję muru, za którą leżał skulony prawdziwy Aiden. W najmniejszym stopniu nie wierzyłem, by działaniami Marie kierowała chęć wsparcia mnie – chciała tylko ocalić syna. Dać mu szansę na przyszłość. A ja powinienem o tym pamiętać. – Wyślij strażników, by odnaleźli Cécile i Sabine – powiedziałem. – Niech upewnią się, że obie są bezpieczne. Cécile była na drugim końcu zamku, a ja wyczuwałem ją słabo, jakby spała. I dobrze – potrzebowała odpoczynku. Ale biorąc pod uwagę bezwzględność, jaką właśnie okazała Marie, Cécile musiała być świadoma niebezpieczeństwa, w jakim się znalazła. Tylko Marie wiedziała, jaka jest ważna, i byłaby zdolna użyć mojej żony przeciwko mnie. Zadrżałem, czując, jak coś uderza w magię kopuły z siłą wystarczającą, bym wiedział, że to nie człowiek. Ale zanim zdążyłem podnieść alarm, poczułem kolejne uderzenia. Wzór. Taki, którego nie słyszałem od czasu naszych tajnych spotkań w Mętach. – Wiesz, gdzie ona jest? Głos Freda ściągnął mnie z powrotem do zamkowych komnat, a ja skupiłem się na Cécile. – Drugi koniec zamku – powiedziałem, ale zaraz się zawahałem. Wydawała się znajdować dalej, choć nie bardzo. Co, jeśli spała, nie miało sensu. – Coś tu się nie zgadza. Fala zawrotów głowy sprawiła, że nagle się zatoczyłem. Gwałtowne przebudzenie, któremu towarzyszyły ból i panika. – Na skały i niebo, Cécile – zakląłem, prostując się. – Co ty zrobiłaś?

ROZDZIAŁ 7 Cécile Roland siedział na krześle w salonie Angoulême’a. Przed nim stały sztalugi. Jego czoło było gładsze niż zwykle, a na twarzy malował się uśmiech, kiedy młody książę zanurzył pędzel w szkarłatnej farbie i zaczął dodawać drobne szczegóły do swojego dzieła. Był zadziwiająco utalentowany, a jego obraz niewiarygodnie drobiazgowy. Niestety. – Makabra – mruknęła królowa nad moim ramieniem. – Ale chłopak jest tylko narzędziem w arsenale twojego wroga. Punkt widzenia się zmienił, Roland został odesłany na dalszy plan, a obraz skupił się na Angoulême i Lessie, którzy stali pochyleni nad mapą pokrytą czymś, co przypominało złote piony do gry w guerre. On był ubrany jak zawsze, ale ona włożyła coś, co mogłam opisać jedynie jako pancerz – matową czarną skórę wzmacnianą szkarłatnymi łuskami. U boku miała miecz i od czasu do czasu niezręcznie dotykała głowicy, czego Anaïs nigdy by nie zrobiła. Nie pojmowałam, jakim cudem Angoulême nie rozpoznał w niej oszustki. – Zabierzesz go i resztę swojego oddziału Oceaniczną Drogą, zaś moja matka zajmie się wprowadzaniem w życie naszych planów w Courville – powiedział, przesuwając palcem po mapie. – Nie marnuj czasu na wioski... nimi zajmą się inni. – Nawet dla nauczki? Jego wysokości mogłoby się to spodobać. Kątem oka zobaczyłam uśmiech Rolanda. Angoulême potrząsnął głową. – Niech da nauczkę tym, którzy nie będą chcieli przysiąc mu

lojalności. Jemu – powtórzył, odwracając się do Lessy. – Tristan w przeszłości nie chciał skrzywdzić brata, co możemy wykorzystać. Im sprawniej zgromadzimy armię, tym szybciej będziemy mogli ją posłać do walki przeciwko ludziom. Tristan rozproszy się, próbując powstrzymać ich przed wyrżnięciem się nawzajem, a wtedy wykonamy pierwszy ruch. Lessa spochmurniała. – Chcę, żeby on... – W swoim czasie. – Angoulême przerwał jej i spojrzał znacząco na Rolanda. – Nawet on nie pokona ich obu jednocześnie, a chłopak okazywał pewną niechęć. Musimy myśleć strategicznie. Do komnaty weszła grupka trolli, w których rozpoznałam arystokratów lojalnych wobec Angoulême’a, wszyscy byli ubrani podobnie jak Lessa, nawet księżna matka Damia. – Musimy ruszać, wasza łaskawość – powiedział jeden z przybyłych. – Żołnierze Thibaulta opanowali Rzeczną Drogę i bramę do labiryntu i zaczynają oczyszczać ulice. O ile nie chcemy się przebijać, będziemy musieli otworzyć jeden ze starych tuneli sluagów i przejść przez labirynt. – Żadnych walk – stwierdził Angoulême. – Chcę, by Trollus było nietknięte, kiedy jego wysokość zasiądzie na tronie. Zaraz ruszamy. Zaczekajcie na zewnątrz. Trolle wyszły. – Odprowadzą was do granicy skalnego zwaliska – powiedział książę. – Zapewnią ci bezpieczeństwo, gdyby pojawił się jakiś sluag. Jesteś na to gotowa? – Od urodzenia. – Lessa idealnie naśladowała głos Anaïs. – Wasza wysokość, czas iść. Na twarzy chłopca pojawił się ślad irytacji, ale wstał. – Chcę przypasać mój nowy miecz – ogłosił i wyszedł z komnaty. Po wyjściu Rolanda nastrój natychmiast się zmienił. Angoulême położył dłoń na plecach Lessy.

– Poleciłem mu, by cię słuchał. Ale nie popełnij błędów. Próbuje rozerwać więzy jak wściekły pies, a nie będzie mnie przy tobie, żeby cię ochronić, jeśli przejrzy nasze oszustwo. – Ja nie popełniam błędów. Lessa próbowała wyrwać się z jego uścisku, ale Angoulême chwycił ją za nadgarstek. – Kiedy to się skończy, będziesz królową. Ja uczynię cię królową. Uśmiechnęła się, a na jej twarzy malowało się uwielbienie. A później odwróciła się z powrotem do mapy i położyła palce na krawędzi arkusza. – Szkoda, że nie mogę iść z tobą... Z chęcią zobaczyłabym twarze moich przodków. Zanim diuk zdążył odpowiedzieć, do komnaty wrócił Roland. – Mówiliście, że już czas. Nie zwrócili na niego uwagi. Lessa pochyliła się i pocałowała księcia w policzek. – Zwycięstwo będzie nasze. I to dzięki tobie... ojcze. Cała trójka wyszła. Pęknięcie zaczynało się zasklepiać, od góry do dołu, krawędzie zwijały się do środka, aż całość znikła. Spojrzałam na królową, która uniosła brwi. – I co? – Spodziewałam się, że zobaczę króla trolli. Jej oczy zamigotały. – Nie poprosiłaś, by go zobaczyć. Otworzyłam usta, by zaprotestować, ale zaraz je zamknęłam. Powiedziałam, że chcę zobaczyć swoich wrogów, a ona pokazała mi Angoulême’a. Jeśli wziąć pod uwagę, że widziała wszystko, nie mogłam tego zbagatelizować. Wiedzieliśmy teraz, że książę opuszczał Trollus, że zamierzał zwerbować ludzi – wbrew ich woli – i że Roland sprawiał im trochę kłopotów. Co najważniejsze, Lessa zdradziła, gdzie go

znajdziemy. „Z chęcią zobaczyłabym twarze moich przodków”. – Oczywiście, jeśli chcesz zobaczyć swojego... teścia, da się to załatwić. – Uśmiech królowej ukazał paszczę pełną ostrych jak brzytwa zębów. Zamrugałam, a one znikły. – Za niewielką cenę. Poczułam ściskanie w żołądku na wspomnienie bólu, jaki sprawiło mi ofiarowywanie jej pieśni, ale on nie trwał długo, a w zamian poznałam plany księcia. Mogłam przejść przez to raz jeszcze, gdybym dowiedziała się tyle samo o Thibaulcie. – Jaką niewielką cenę? Kolejną pieśń? Królowa wpatrzyła się w lustro na ścianie. – Nie. Coś innego. Spotkanie, tak sądzę. – Z Tristanem. – To nie było pytanie. – Dlaczego? – Pragnę odnowić naszą znajomość. W ustach poczułam kwaśny posmak i odwróciłam się do niej plecami, by nie widziała mojej twarzy, kiedy się zastanawiałam. Spotkanie z Tristanem miało przynieść jej korzyść, to było pewne. Ale czy jej korzyść oznaczała naszą stratę? – Musiałabym wrócić do zamku i spytać, czy on by tego chciał. Nie mogę za niego decydować. – Oczywiście, że nie. – Przeciągnęła językiem po wargach. – Ale po co wędrować przez takie zimno, skoro możesz go spytać z tego miejsca? Masz taką moc. Sugerowała, że powinnam użyć jego imienia. Prosta sprawa, a choć wiedziałam, że mu się to nie spodoba, w ostatecznym rozrachunku mógłby uznać, że było warto. Moje rozmyślania przerwał głos Sabine. – Cécile. Zaśpiewaj znowu tę pieśń. – Dlaczego? – spytałam w tej samej chwili, w której królowa powiedziała: – Nie jesteś stroną tych negocjacji, dziewczyno. Po raz pierwszy w ogóle zauważyła obecność Sabine, co

bardziej nawet niż jej lekceważący ton kazało mi się zastanowić. – Proszę. Choć prośba była dziwna, Sabine nie zrobiłaby czegoś takiego bez powodu. Dlatego odetchnęłam głęboko i... nie wydałam z siebie żadnego dźwięku. Nie pamiętałam słów. Nie pamiętałam nawet, że kiedykolwiek je znałam. Zupełnie, jakby pieśń została mi odebrana. Wyrwana z moich myśli. A skoro mogła zabrać pieśń, jak trudno byłoby jej odebrać coś takiego jak imię? Bezgłośnie podziękowałam Sabine i odwróciłam się znów do królowej. – Kazał mi obiecać, że nigdy go nie użyję – skłamałam. – Może zgodzić się na spotkanie, ale muszę poprosić go o to osobiście. Królowa znieruchomiała. Wiedziała, że kłamię? – Pójdziemy od razu. – Ukłoniłam się szybko, po czym ruszyłam za Sabine w stronę drzwi. – Ogromnie się cieszę, że mogłam cię poznać, naprawdę bardzo mi pomogłaś – bełkotałam. – On będzie się zastanawiał, gdzie jestem. Naprawdę powinnyśmy już wracać. – Nie sądzę – powiedziała królowa. Przez salon przeleciał podmuch wiatru niosący kawałeczki lodu, które smagały moją skórę. Wyjście zablokowała zaspa. Wilkowate istoty obserwujące nas z jej zimowego pałacu podeszły bliżej pęknięcia, a ich warczenie wypełniło powietrze. – Przywołaj go tutaj – poleciła, a mgła tworząca jej hebanowe włosy podnosiła się i opadała w wichurze, którą stworzyła królowa. Jeśli tak bardzo chciała, by Tristan tu przybył, mogło nam to jedynie zaszkodzić. – Nie. Źrenice jej oczu zwęziły się jak u kota, a później znów

wróciły do okrągłego ludzkiego kształtu. A zanim zdążyłam się ruszyć, jej mglisty zarys zmaterializował się i chwyciła mnie za ramię. Zimno, jakiego nie czułam nigdy w życiu, przeszyło moją skórę i mięśnie aż do kości. Wrzasnęłam jak królik złapany we wnyki. I wtedy w uszach zadzwoniło mi od głośnego trzasku, i nagle to królowa zaczęła krzyczeć. Puściła moje ramię, a ja cofnęłam się i przeniosłam wzrok na Sabine, która mocno ściskała jeszcze dymiący pistolet Anushki. Lód pokrywający wszystko w salonie wybuchł, a ziemia zadrżała, gdy lodowy pałac zaczął się walić. Świat się zatrząsł. Wszędzie, gdzie spojrzałam, widziałam warstwy tego samego. Tuzin kanap. Sabine w stu wersjach. Straciłam równowagę i upadłam, zrobiło mi się niedobrze. Elfka zasyczała i zatoczyła się przez pęknięcie między światami, które natychmiast się zasklepiło. Stałyśmy na zewnątrz w śniegu, niecałe trzysta stóp od mostu prowadzącego do zamku, zasłoniętego przez szalejącą burzę śnieżną. Podniosłam rękaw, by zobaczyć, jakie obrażenia mi zadała, ale moja skóra była nietknięta, pozostało jedynie wspomnienie bólu. Elfka uwięziła nas w iluzji albo śnie, ale ani przez chwilę nie wątpiłam w to, co się wydarzyło. Ani w niebezpieczeństwo dla Tristana, gdyby wyszedł poza mury otaczające pałac. A on zmierzał ku mnie. Zamknąwszy oczy, skupiłam się. „Tristanthysium, nie opuszczaj murów zamku, dopóki nie porozmawiamy”. Jego oburzenie było natychmiastowe i ogromne, ale warto było zaryzykować, żeby zapewnić mu bezpieczeństwo. Pozwoliłam, żeby Sabine pomogła mi się podnieść. – Skąd wiedziałaś, że masz to zrobić? – Tristan opowiedział Chrisowi i mnie dużo różnych rzeczy. Że można im zrobić krzywdę żelazem lub stalą, ale dopiero wtedy, kiedy się zmateria... staną się cieleśni. – Skrzywiła się. – I że jeśli będziemy stać w kręgu stali albo przyciskać metal

do skóry, przejrzymy ich urok, bo ich magia nie będzie na nas wpływać. Kiedy zaczęła się złościć, chwyciłam pistolet i iluzja znikła, a ja zobaczyłam, że stoisz na śniegu i rozmawiasz nie z kobietą, ale z potworem. Sabine przetarła oczy, jakby chciała wytrzeć wspomnienie, a ja rozumiałam dlaczego. Jeśli te krótkie mignięcia kłów i szponów były prawdziwe, mogłam sobie jedynie wyobrazić, jak elfka naprawdę wyglądała. Jakby na sygnał, w powietrzu rozległo się mrożące krew w żyłach wycie. I kolejne. I kolejne. Te wilkowate istoty, które stały przy jej tronie, z kłami długości mojej dłoni. Widziałam ich tylko parę, ale wycie świadczyło o tym, że jest ich więcej. Musiałyśmy się szybko znaleźć w obrębie murów zamku. Napotkałam przerażone spojrzenie Sabine. – Biegnij!

ROZDZIAŁ 8 Cécile Nie zdążyłyśmy nawet ruszyć z miejsca, a ze śnieżycy wyszły trzy wilki wielkości kuców i zastąpiły nam drogę. Były białe, zdawały się mgliste i niematerialne, ale ich warczenie było całkiem prawdziwe. – Cofnij się, cofnij – syknęłam, ciągnąc za sobą Sabine, aż stanęłyśmy przy żelaznym parkanie. Sabine niezręcznie przeładowała pistolet, wycelowała go w stronę jednego ze stworów i wystrzeliła, ale kula przeszła przez niego, nie czyniąc mu żadnej krzywdy. – Co robimy? – spytała. Zacisnęłam zęby, żałując, że nie znam odpowiedzi. Królowa wiedziała, że jestem złączona z Tristanem i co to oznaczało. Gdyby zamierzała go zabić, już by mnie tu nie było. Chciała go skłonić do opuszczenia zamku, co znaczyło, że jej potwory mnie nie zabiją. Ale nic nie powstrzyma ich przed rozszarpaniem Sabine. – Muszą być materialne – szepnęła Sabine. – Nie mogę do nich strzelać, dopóki się takie nie staną. – Jeśli nie są materialne, nie mogą nas ugryźć. Zauważywszy opartą o ścianę szuflę do węgla, chwyciłam ją i zrobiłam krok do przodu. Jeden ze stworów skoczył i zmaterializował się w powietrzu, ale trafiłam go szuflą. Zaskomlał i się zatoczył, ale zaraz znów mnie zaatakował, kłapał zębami tuż poza zasięgiem mojej broni. Ponownie rzuciłam się na niego, ale kątem oka

widziałam, jak pozostałe skradają się wokół mnie. Próbują dopaść Sabine. Zatoczyłam się, przycisnęłam ją do ochronnego parkanu i zaczęłam machać szuflą. – Pomocy! – krzyknęłam. – Niech ktoś nam pomoże! Ale ulice były puste, wszyscy ukrywali się przed niebezpieczeństwem. Sabine sapnęła, odwróciłam się gwałtownie. Jeden ze stworów złapał jej suknię między prętami płotu i przycisnął ją do metalu. Wystrzeliła i wilk rozpadł się na stertę śniegu i lodu, ale nim zdążyła przeładować, jeden z pozostałych stworów machnął łapą i wytrącił jej broń z ręki. Syknął, a jego ciało dymiło w miejscu, w którym dotknęło stali, ale nic już go nie powstrzymywało przed zaatakowaniem Sabine. Rzuciłam się w stronę przyjaciółki, lecz wtedy ogromny ciężar uderzył mnie w plecy i padłam twarzą w śnieg. – Nie! Wbiłam uchwyt szufli w zaślinioną paszczę nad moim ramieniem, na co odpowiedzią było syczenie i wrzask. Podniosłam się na czworaki i usiłowałam uderzyć stwory atakujące Sabine, lecz wtedy w moją spódnicę wbiły się pazury i zaczęły mnie odciągać. Przetoczyłam się na plecy i uderzyłam szuflą w przytrzymujące mnie łapy. Przegrywałam tę bitwę. Nie mogłam się uwolnić, a Sabine nie mogła ich powstrzymać. Zabiją ją. Z tej odległości Tristan mógłby pomóc Sabine. Mógłby wydostać ją z niebezpieczeństwa, w które ją wpakowałam. Ale śnieg wszystko zasłaniał, więc potrzebowałby moich wskazówek. A żeby to zrobić, musiałabym użyć jego imienia. – Nie rób tego, Cécile – zawołała Sabine, jakby czytała mi w myślach. – Ona patrzy! Wykrzyknęłam wszystkie znane mi wulgaryzmy w stronę pęknięcia między światami i stojącej tuż za nim królowej. Jej

twarz wykrzywiały ból i oczekiwanie. Na obcasie mojego buta zacisnęły się zęby i zaczęły mnie ku niej ciągnąć. Zamachnęłam się w stronę pęknięcia, ale szufla przeszła przez nie, jakby nic tam nie było. Nie mogłam pozwolić, by Sabine umarła – nie zamierzałam do tego dopuścić. Zaczęłam wydobywać z głębin umysłu imię Tristana, kiedy głośne skomlenie i smród palonego futra i ciała przywróciły mnie do rzeczywistości. Jeden z magicznych wilków został przyciśnięty do parkanu przez niewidzialną siłę, zaś dwa kolejne poleciały na ścianę budynku. Powstało poruszenie i na miejscu pojawiły się trzy kształty, dwa wysokie, a jeden spowity w cień. Powietrze przecięły stalowe ostrza, a wilki rozpadły się na śnieg i lód. Ukryta w cieniu postać ruszyła w moją stronę i nacisk na obcas znikł. Kiedy obejrzałam się przez ramię, trzymające mnie stwory znikły. Ciepłe pędy magii pomogły mi wstać, ale odsunęłam je na bok i rzuciłam się przyjacielowi na szyję. – Marc! – Jego wełniany płaszcz był przyjemnie ciepły na moim policzku. Z trzaskiem wypuściłam szuflę ze zdrętwiałych palców. – Co ty tu robisz? – Ratuje twój chudy tyłek – odpowiedział za niego Vincent, podniósł szuflę i przyjrzał jej się uważnie. – Wybrałaś sobie interesującą broń, Cécile. Dobrze, że Marc usłyszał krzyki o pomoc i rozpoznał twój głos. – Jakbym tego nie wiedziała. – Mocniej uścisnęłam Marca. – Na skały i niebo, cieszę się, że cię widzę. – Może poczekamy z powitaniami do chwili, aż znajdziemy się za murami zamku. Wszyscy odwróciliśmy się do Sabine, która właśnie podnosiła pistolet. Jej spódnica była poszarpana. Nie czekając na odpowiedź, obróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie. Bliźnięta uniosły brwi z rozbawieniem, ale Marc lekko pchnął mnie w plecy, żebym ruszyła.

– Ona ma rację. – Idąc obok mnie, dodał szeptem: – Thibault nas wysłał. – Po co? – Żebyśmy przekazali wiadomość. – Ale... – Zmarszczyłam czoło i pokręciłam głową. – To nie ma sensu. Dlaczego wysłał was, skoro mógł wybrać kogoś, czyjej lojalności jest pewien? – Doskonałe pytanie. Pokaż mi naszych wrogów. Naszych wrogów. Wrogów. Lekko potrząsnęłam zmęczoną głową. Nie, to, że królowa pokazała mi Angoulême’a, nie znaczyło, że król był po naszej stronie – jedynie, że mamy licznych wrogów. Wiedziała, że Thibault był trollem, którego pragnęłam zobaczyć – to wszystko sztuczka, by mogła zyskać kontrolę nad Tristanem. Ale... Nie mogliśmy walczyć na dwa fronty – trzy, jeśli doliczyć Królową Zimy. A jeśli mieliśmy z kimś się sprzymierzyć... Thibault nienawidził Angoulême’a tak samo jak my i może warto było na chwilę zapomnieć o wrogości, by zniszczyć większe zło. Problem polegał na tym, że nawet jeśli była to właściwa strategia, nie miałam pewności, czy Tristan zdołałby zapomnieć o nienawiści do ojca na tyle, by to zrozumieć.

ROZDZIAŁ 9 Tristan Krążyłem po komnacie, ledwie słuchając raportów dostarczanych przez zarządców miasta. – Denerwujesz ludzi – powiedział Fred, kiedy ostatni posłaniec opuścił pomieszczenie, zostawiając nas samych. – A winna temu jest twoja siostra – mruknąłem i opadłem na krzesło naprzeciwko niego z taką siłą, że drewno zaskrzypiało. Prawie dotarłem do bram, kiedy mnie powstrzymała, zmuszając do bezradnego wpatrywania się w burzę śnieżną, podczas gdy sama radziła sobie z katastrofą, na którą natrafiła. Albo którą sama wywołała. Pachniało elfią magią, i to potężną elfią magią, a ta ingerencja nie mogła być dobra. Wuj nie dał nam przepowiedni, która w końcu nas uwolniła, z dobroci serca – kryła się w tym jakaś jego korzyść. A jeśli on miał w tym swój interes, Królowa Zimy oddałaby wszystko, by mu pokrzyżować szyki. Pytanie brzmiało: jaką korzyść miało przynieść Latu zdjęcie klątwy? I co mogła stracić na tym Zima? – Cécile miała swoje powody – odparł Fred, przerywając moje rozmyślania, po czym podszedł do iluzji, która ukrywała Aidena. Mężczyzna szarpał się w uścisku mojej magii, a ja miałem nadzieję, że Marie pospieszy się ze znalezieniem miejsca, w którym mogłaby go zamknąć. – Pewnie nawet uważa je za dobre. – Zdawało mi się, że Sabine nieco ją utemperuje.

Fred roześmiał się, jakby moje słowa były absurdalne, po czym uderzył pięścią w iluzję. – Co on tam robi? – Dobre pytanie. – Marie wkroczyła do komnaty. – A wy powinniście być ostrożniejsi, panowie. Nie chciałabym, żeby nasz plan zawiódł, bo nie zwracaliście uwagi na to, kto mógł podsłuchiwać. Przez większość życia w każdej chwili uważałem na to, kto mógł podsłuchiwać, ale zignorowałem tę uwagę. Zablokowawszy wejście, uczyniłem barierę powstrzymującą Aidena przezroczystą. I zakląłem. Moją magię znaczyły plamy krwi i kawałki paznokci – a choć czubki jego palców wydawały się zdarte do kości, oszalały Aiden wciąż drapał magię, otwierając usta w bezgłośnym krzyku. – Na Boga w niebiosach, wypuść go! – wrzasnęła Marie. W chwili kiedy bariera znikła, Marie objęła syna, ale on zamiast przyjąć jej pocieszenie, rzucił się na nią jak dzikie zwierzę, a z jego ust wyrwał się stek przekleństw. Cofnęła się i odwróciła do mnie. – Powiedziałeś, że nic mu nie będzie. – Niczego takiego nie mówiłem. – Przycisnąwszy Aidena do podłogi, ukląkłem obok niego, szukając w jego oszalałym spojrzeniu choć śladu przytomności umysłu. – Desperacko próbuje wypełnić obietnicę, a my mu w tym przeszkadzamy. Traci rozum. Nigdy wcześniej nie oglądałem czegoś takiego. W każdym razie nie u człowieka. Czy mój ojciec wiedział, że jego niewolnik stał się bezużyteczny, i w ten sposób chciał się go pozbyć? A może... Marie wbiła mi paznokcie w ramię. – Pomóż mu. – Nie mogę. Aby to zakończyć, trzeba zabić mojego ojca. Albo pozwolić wygrać.

– Jeśli on umrze, zapłacisz za to. Mówiła szeptem, ale w jej głosie wyraźnie brzmiała groźba. A ja nie sądziłem, by liczyło się dla niej, że razem ze mną może zapłacić cały świat. Musiałem wymyślić rozwiązanie, i to szybko. – Moglibyśmy go uśpić. – Fred patrzył mi przez ramię, oddychając szybko. – Nie zrobi krzywdy sobie ani nikomu innemu, jeśli będzie nieprzytomny. – Masz coś? – Mam w swoich komnatach lek nasenny – odpowiedziała Marie, ale nie drgnęła z miejsca. – Idź po niego – warknąłem. – A ty, Fred, wyjdź na korytarz i nie wpuszczaj tu nikogo. Nie chcę, żeby ktoś nam przeszkodził. Oboje odeszli, pozostawiając mnie sam na sam z cierpiącym dziedzicem. Przez chwilę wpatrywałem się w jego wysilony oddech, zanim spytałem: – Czy wewnątrz zostało jeszcze coś z ciebie, Aidenie du Chastelier? Imiona miały moc, nawet te ludzkie – powoli odwrócił ku mnie twarz, a jego spojrzenie nieco otrzeźwiało. – Tak. – Dobrze. – Przykucnąłem. – Jeśli postarasz się tego trzymać, ja postaram się uwolnić cię od tej głupiej obietnicy, którą złożyłeś. – Mam na to twoje słowo, wasza wysokość? Jego cichy śmiech zmienił się w kaszel. – Nie. – Przechyliłem głowę, nasłuchując gorączkowego bicia jego serca. – Ostatnio sam złożyłem kilka bezmyślnych obietnic, które są teraz dla mnie sporym obciążeniem. – Mądre podejście. – Oparł czoło o kamień. – Byłem młody. Nie wiedziałem, co robię, kiedy złożyłem twojemu ojcu te obietnice. – Nie interesują mnie usprawiedliwienia. – Miałem nadzieję,

że Marie się pospieszy. – A składanie złych decyzji na karb młodości jest wtórnym usprawiedliwieniem najczęściej stosowanym przez starców. – To nie usprawiedliwienia. Jedynie wyjaśnienie. Mogę nie mieć już okazji, by je wypowiedzieć. Rozmowa przynajmniej wydawała się pomagać mu w zachowaniu przytomności umysłu, więc wzruszyłem ramionami. – Mów. – Obiecałem, że pokojowo oddam mu władzę nad Wyspą, jeśli trolle zostaną kiedyś wyzwolone spod władzy klątwy. – Tego się domyśliłem – powiedziałem, zaraz jednak ugryzłem się w język, żeby nie wypowiedzieć dalszych sarkastycznych uwag. – Dlaczego? – Byłem młody. Głupi. Zdesperowany. A klątwa działała przez stulecia, więc jak duża była szansa, że zostanę wezwany do spłacenia długu? – Szarpnął więzy magii krępujące jego nadgarstki. – I nie uświadamiałem sobie, co naprawdę znaczy danie mu słowa. – Nie sądziłeś, że będziesz musiał dotrzymać słowa. – Nawet nie próbowałem złagodzić kwaśnego tonu głosu. – Co dał ci w zamian? – Złoto. – Zaczerwienił się, ale sądziłem, że tym razem nie była to oznaka szaleństwa, lecz wstydu. – Straciłem panowanie nad sobą. Hazard, picie, kobiety... a mój ojciec tego nie pochwalał. Zupełnie odciął mnie od funduszy. Byłem zły i wiedziałem... Wiedziałem, że pod górą można dobić targu. Twój ojciec osobiście się ze mną spotkał. Zaprosił na ucztę, poił winem i słuchał moich narzekań na ojca. Następnie zaproponował, że spłaci moje długi, a poprosił mnie jedynie o moje słowo, bym kiedyś znów go odwiedził. Skrzywiłem się, wiedząc, że mój ojciec umiał być jowialny i uroczy. W takich momentach należało zachować największą ostrożność.

– Spłaciłem długi. Nie minęło wiele czasu, a wróciłem do dawnych przyzwyczajeń. Kiedy wierzyciele zaczęli pukać do moich drzwi, powróciłem do Trollus, a król zaproponował mi tę samą umowę. – A za trzecim razem? Zawsze są trzy. – Powiedział mi, że zapewni mi niekończący się dopływ złota, ale w zamian chciał, żebym dał mu słowo, że oddam mu władzę nad Wyspą, jeśli kiedykolwiek zostanie uwolniony. Moje słowo, że zawsze przybędę do niego, kiedy mnie wezwie. Że będę wypełniał jego polecenia. – Aiden poruszył rękami, jakby chciał zacisnąć je w pięści, ale nie mógł. – Myślałem, że jest głupcem, stawiając tak wielkie bogactwo na nadzieję mniej namacalną niż dym na wietrze. Ja... nie uświadamiałem sobie, że będzie wiążąca. – Myliłeś się. Tych chciwych zawsze dawało się najłatwiej złapać. – A sądzisz, że od tego czasu tysiąc razy nie dostałem nauczki? – Przeniósł wzrok na plamę na podłodze, która została pospiesznie wytarta. – Już wiele miesięcy temu strzeliłbym sobie w głowę... Przeszedł go dreszcz – jego pragnienie zakończenia własnego życia było sprzeczne z rozkazami mojego ojca. Zaczął się szarpać, kiedy Marie weszła do komnaty, a ja zakląłem, kiedy z kącika jego ust popłynęła krew. – Co ty mu zrobiłeś? – spytała ostro, ściskając w dłoni flakonik. Zignorowałem jej oskarżenie i otworzyłem usta Aidena, umieszczając klin magii między jego zębami, by powstrzymać go przed odgryzieniem sobie języka. – Cokolwiek masz, daj mu to teraz! Jej dłonie drżały, kiedy odliczała krople, które wlewała mu do ust. Gulgotał i syczał, próbując wypluć płyn, ale ściskałem mu nos, aż musiał połknąć. – Ile czasu minie, zanim to zacznie działać? – spytałem.

– Kilka chwil. Po jej policzku spłynęła kropla potu. Czas mijał, ale nie było efektów, a serce Aidena biło szybko i z wysiłkiem. – Daj mu więcej. Wlała jeszcze trochę leku do ust syna, a on przeklinał i wrzeszczał, że okaleczy i zabije nas oboje za to, że mu przeszkadzamy. – Nie działa. Chwyciłem Aidena za ramiona i przycisnąłem go do podłogi. Opierał mi się z niewiarygodną siłą, która jednak wiele go kosztowała, drobne żyłki w jego skórze pękały, stawy trzaskały, a mięśnie się naprężały. – Jeszcze więcej go zabije. Marie pozwoliła, by buteleczka wyślizgnęła się z jej palców i rozbiła się o podłogę. – W takim razie już jest martwy. Jego serce nie wytrzyma wysiłku. – Nie, jeśli będę miała coś do powiedzenia. Podskoczyłem na dźwięk głosu Cécile – byłem tak zajęty Aidenem, że nie wyczułem jej zbliżania się. Na policzku miała czerwoną pręgę – ranę, która ledwie zaczęła się zasklepiać – ale poza tym wydawała się cała. Za nią stał Marc, jego twarz kryła się w cieniach kaptura. – Bliźnięta poszły z Sabine po zapasy mojej ma... Anushki. – Padła na kolana między Marie a mną. – Co on obiecał? – Że odda Wyspę mojemu ojcu. Między innymi. Cécile zmarszczyła czoło i założyła za ucho niesforny kosmyk włosów. – To nie w jego stylu – mruknęła, ale zanim mogłem spytać, co miała na myśli, do środka wpadła Sabine z bliźniętami. Między nimi unosiła się duża skrzynia. – Książka – poleciła Cécile, a wtedy Victoria wyjęła ze skrzyni grymuar i rzuciła go mej żonie.

Cécile szybko przerzucała kartki, aż zatrzymała się na jednej i przyjrzała się spisowi składników. – To może być. – Nie waż się zrobić mu krzywdy – powiedziała Marie, ale Cécile ją zignorowała. – Liść pokrzywy i kamfora. Victoria zmarszczyła czoło. Sabine przecisnęła się obok niej, zajrzała do skrzyni i zaczęła przeglądać szklane buteleczki. Cécile wymieniła resztę składników zaklęcia, po czym odłożyła księgę na bok i zaczęła wrzucać po szczypcie tego i owego do misy. – Potrzebuję kamienia. Bliźnięta się rozejrzały, po czym Vincent wyrwał jeden z posadzki. – Nada się? Skinęła głową, a on postawił go przed nią. – Ogień. Sabine podała jej świeczkę. – Śpij – mruknęła Cécile, podpaliła zawartość misy i wyrzuciła miksturę na kamień. Nie była to już gruzłowata mieszanina roślin i kości, ale płynny ogień. Uderzyła w kamień, a później, zaprzeczając sile ciążenia, powróciła i zebrała się na dnie odwróconej misy. – Śpij – powtórzyła Cécile i odwróciła misę, ukazując coś, co wyglądało jak woda. – Kubek. Victoria podała jej wzięty ze stołu brudny kielich do wina, a Cécile zanurzyła go w eliksirze. – Przytrzymaj go. Podniosła wzrok i spojrzała na mnie niebieskimi oczami, a ja widziałem w nich niepewność, którą czułem już wcześniej. Nie wiedziała, czy się uda. – Czego to ma dokonać? – spytałem. – Sprowadzić na niego głęboki sen. Oblizała wargi. Raz. Dwa

razy. – Już próbowaliśmy, podaliśmy mu lek – powiedziałem, bardziej dla Marie niż Cécile. Lepiej, żeby nie robiła sobie większych nadziei. – Ale to magia. – Cécile wlała eliksir do ust Aidena. – Śpij – powtórzyła, a wtedy wszystkie świece w komnacie rozjarzyły się i w jednej chwili zgasły. W komnacie pojawiły się trzy kule trollowego światła, żadna z nich nie była moja. – Czy on... nie żyje? – Marie wyglądała, jakby miała zwymiotować. – Śpi. – Przechyliłem głowę, słuchając powolnego, ale miarowego bicia serca mężczyzny. – Ile to będzie trwało? Cécile westchnęła. – Będziemy musieli za kilka dni podać mu więcej eliksiru. I wymyślić, jak go karmić. Na nic się to nie przyda, jeśli umrze z głodu. – Podniosła się i rozejrzała po komnacie, na widok plam krwi na podłodze otworzyła szerzej oczy. – Co tu się stało? Z łoskotem opuściłem głowę Aidena na podłogę i sam też się podniosłem. – Przymus zmusił go do zabicia ojca. Uniosła dłoń do ust, a mnie przeszyło ukłucie współczucia i poczucia winy, kiedy odwróciła się do Marie. – Milady, tak mi przykro. – I powinno ci być. – Marie wyjęła chusteczkę i otarła twarz syna. – To twoja wina. Odpowiedź, która powstała w mojej głowie, zamarła mi na wargach, kiedy Cécile lekko potrząsnęła głową. Mogła się bronić, ale postanowiła tego nie robić. – Masz miejsce, żeby go trzymać? – Nie czekając na skinienie głowy Marie, mówiłem dalej: – Zabierz go tam teraz. – Vincentowi poleciłem: – Upewnij się, że nikt go nie zobaczy. Zaczekałem, aż mój przyjaciel wyjdzie z Aidenem i Marie, i

powiedziałem coś jeszcze. Celowo unikałem patrzenia w stronę Cécile. Wyczuwałem w niej oczekiwanie – chciała lub musiała mi coś wyznać, ale cokolwiek to było, mogło poczekać. A jeśli uważała, że jest inaczej, mogła rozkazać mi, żebym jej wysłuchał, skoro wyraźnie nie miała przed tym żadnych oporów. Marc stał obok Sabine – dziwna para, choć najwyraźniej żadne z nich nie czuło się niezręcznie. – Ile mamy czasu? – spytałem go, nie marnując czasu na uprzejmości. On i bliźnięta musieli wyrwać się z Trollus w chwili, kiedy klątwa została zdjęta, a później przybiec do Trianon z ostrzeżeniem. Jeśli oni tu byli, nie wątpiłem, że awangarda żołnierzy ojca była tuż za nimi. Marc nie odpowiedział, tylko wyjął z kieszeni list i podał mi go. Rozpoznałem pieczęć ojca, wosk był rozmazany, jakby nakładano go w dużym pośpiechu. – Co to? – Nie wiem. – Lekko zakołysał się na piętach. – Powiedział jedynie, że mamy ci to bezzwłocznie dostarczyć. Zawahałem się nad pieczęcią, papier wydawał się ciężki w moich dłoniach. – Tristanie... – Później. Przerwałem Cécile, zanim mogła powiedzieć coś więcej, i złamałem pieczęć. Tristanie, odniosłeś sukces tam, gdzie pokoleniom władców się nie powiodło. Byłem pewien, że Ci się uda. Wszystko zostało Ci wybaczone. Wraz z Cécile wracajcie jak najszybciej do Trollus, bym mógł znów nazwać Cię swym dziedzicem. Twoi poddani Cię potrzebują. I ja również. T.

Cała komnata znikła, kiedy raz za razem czytałem te słowa, a papier w mojej dłoni drżał. – Tristanie, co on napisał? Pytanie Marca wypełniło moje uszy, choć wyczułem, że musiał je powtarzać więcej niż raz. Odchrząknąłem, ale słowa utknęły mi w gardle, więc znów odchrząknąłem i przeczytałem wiadomość. Kiedy to robiłem, słyszałem głos ojca i widziałem jego rozpromienioną twarz, i mogłem myśleć jedynie o otoczonym żelazem polu na planszy do guerre mojej ciotki, na którym stała figura o mojej twarzy. I o tym, że ojciec uważał mnie za marionetkę, którą mógł przestawiać zgodnie ze swoimi życzeniami. Wierzył, że może pociągać za moje sznurki, aż osiągnę to, czego on pragnął, niezależnie od ceny, a później znów przywołać mnie do nogi. Nienawidziłem go. Nienawidziłem go. Nienawidziłem go. – Tristanie. – Poczułem dłoń Cécile na rękawie. – Tristanie, wysłuchaj mnie. Twój ojciec nie jest wrogiem. Papier w moich dłoniach stanął w płomieniach.

ROZDZIAŁ 10 Cécile Zdałam sobie sprawę, że popełniłam błąd, w chwili kiedy to powiedziałam. Nie dlatego, że się myliłam, ale ponieważ Tristan nie był gotów słuchać. Powinnam wyjaśnić mu fakty i dać szansę, by sam doszedł do tego wniosku, bo kiedy chodziło o jego ojca, nie myślał logicznie. Nie był rozsądny. Nie był sobą. List od ojca stanął w srebrzystych płomieniach, a ja zdjęłam dłoń z ramienia Tristana i cofnęłam się o krok przed gorącem. Znieruchomiał tak bardzo, jak potrafiły tylko trolle, po czym powoli odwrócił głowę i przeszył mnie nieustępliwym spojrzeniem. Tym dziwnym i obcym wzrokiem, który wydawał się całkowicie pozbawiony uczuć. Niemal bez życia. Ale to tylko pozór, bo wypływające od niego poczucie, że został zdradzony, sprawiło, że ścisnął mi się żołądek. Cisza wydawała się trwać całe bolesne minuty, aż w końcu wypuścił oddech i powiedział: – Wyjaśnij. – Poszłyśmy porozmawiać z elfami – zaczęłam mówić, ale zaraz przerwałam, bo uświadomiłam sobie, że brzmiałam, jakbym sama prosiła się o kłopoty. – Musiałyśmy się dowiedzieć, co się dzieje w Trollus... co planują nasi wrogowie. – Spojrzałam na Sabine, a ona skinęła zachęcająco głową. – Wiedziałam, że wyślesz zwiadowców, ale nawet gdyby udało im się uniknąć pojmania, co jest mało prawdopodobne, nie wiedzieliby, czego szukać. Nie

rozumieliby sytuacji tak jak my. A ja wiedziałam, że elfy mogą stworzyć otwór, który pozwoli mi podejrzeć, co się dzieje w Trollus bez ryzyka pojmania. – Bez ryzyka? – Głos Tristana był beznamiętny, a jednak jakimś sposobem pełen niedowierzania i napomnienia. Zignorowałam tę uwagę i mówiłam dalej: – Przybyła, kiedy ją wezwałam, i dobiła ze mną targu. W zamian za pieśń zgodziła się pokazać mi naszego wroga. – Z trudem oderwałam wzrok od podłogi i spojrzałam Tristanowi w oczy. – Pokazała mi Angoulême’a, Rolanda i Lessę. – Ona? Przytaknęłam. – Królowa Zimy. Victoria gwizdnęła przez zęby, ale ledwie to usłyszałam ponad falą niepokoju, którą wyczułam od Tristana. – I? – spytał. Opowiedziałam mu, co widziałam, ale choć informacje były ważne, bardziej interesowała mnie jego reakcja na komentarze królowej na temat jego ojca. Powtórzyłam rozmowę słowo w słowo, a później wstrzymałam oddech i czekałam. Żadnej reakcji. – Ona uważa, że Angoulême jest wrogiem, na którym powinniśmy się skupić. Tristan zaśmiał się ponuro. – Nie, nie dała ci tego, czego naprawdę chciałaś, żeby mogła dostać to, czego sama naprawdę pragnęła. Co to było? Przełknęłam ślinę, z trudem oddychałam. – Chciała się spotkać z tobą. Chciała mnie skłonić, żebym wyciągnęła cię za mury. Ale tak naprawdę pragnęła twojego imienia. Wszyscy w komnacie umilkli. – Oczywiście nie zgodziłam się dobić tego targu. – Pewnie powinniśmy to uznać za zwycięstwo – powiedział Tristan, a ja zesztywniałam. – Nie mów do niej w taki sposób. – Sabine podeszła, tupiąc głośno, i stanęła między nami. – Możliwe, że ryzykowałyśmy,

rozmawiając z tymi stworami, ale przynajmniej coś osiągnęłyśmy. Wiemy, na którym z wrogów powinniśmy się skupić, i znamy przynajmniej część jego planu, w tym wskazówkę, gdzie może się ukrywać książę. I wiemy, że ten potwór, który zwie się królową, chce wyciągnąć cię na otwartą przestrzeń. A ty co zrobiłeś? – Wskazała na plamy krwi. – Pozwoliłeś, by Aiden biegał swobodnie po zamku, choć wiedziałeś, że panuje nad nim twój ojciec. Pozwoliłeś mu zabić regenta. Otoczyłeś nas magią, która jak na razie nie ochroniła nas przed niczym. Na skały i niebo, powinieneś podziękować Cécile za przybycie we właściwej chwili, bo Aiden by umarł, a Marie, jedyny władca, którego mogliby słuchać żołnierze, znienawidziłaby cię z całego serca. – Gdybyście we właściwej chwili mnie nie rozproszyły, regent by nie zginął – odparował Tristan. – A wasza wskazówka dotycząca kryjówki Angoulême’a nie jest szczególnie pomocna. „Twarze przodków Anaïs?”. – Pokręcił głową. – To mogą być ruiny jednej z ich dawnych posiadłości albo magazyn dzieł sztuki i dobytku. Może nawet nie miała na myśli swojej rodziny, ale coś związanego z elfami. Nie musi to być Wyspa, może zamierza wsiąść na statek, popłynąć na kontynent i stamtąd wszystkim kierować. Odległość niewiele znaczy, kiedy zna się imię. Wtedy właśnie się wyłączyłam, ich sprzeczka była jedynie monotonnym hałasem w moich uszach. Policzek mnie piekł i byłam wyczerpana po wielu dniach bez snu, ale wiedziałam, że jeśli zamknę oczy, będę widziała jedynie Rolanda idącego przez Wyspę i mordującego napotkane istoty. Razem z Tristanem wypuściliśmy go na świat, a co robiliśmy, żeby go powstrzymać? Walczyliśmy ze sobą. – I co? Zamrugałam i uświadomiłam sobie, że wszyscy na mnie patrzą. – Przepraszam?

Tristan spochmurniał jeszcze bardziej. – A co twoim zdaniem powinniśmy zrobić? Przełknęłam ślinę. – Nie możemy walczyć na dwa fronty i zwyciężyć. Twój ojciec to teraz mniejsze zło. Na razie musimy połączyć siły, żeby powstrzymać Angoulême’a i Rolanda. Zakołysałam się, kiedy uderzyła we mnie fala uczuć, i jedynie z wielkim wysiłkiem spojrzałam Tristanowi w oczy. W komnacie zrobiło się nieprzyjemnie gorąco, a skóra mrowiła mnie od zbyt potężnej magii w za ciasnej przestrzeni. – Nie. Powiedział to niewiele głośniej od szeptu, ale wszyscy słyszeli. Ominąwszy Sabine, wyszedł z komnaty. Próbowałam pójść za nim, ale Marc stanął mi na drodze. – Pozwól mu się oddalić. – Skinął na Victorię, która wyszła pospiesznie. – Ona go uspokoi. – Jak wielu ludzi musi umrzeć, zanim on zrozumie, że popełnia błąd? Przetarłam twarz dłonią. Osadził się na niej złoty brokat – pozostałości kostiumu z przedstawienia, które wydawało się odległe o dziesięciolecia. Marc złapał mnie za łokieć i zaprowadził do stołu. – Usiądź. – Zwrócił się do Sabine. – Ona musi coś zjeść. Mogłabyś to załatwić? Nie odpowiedziała, ale jej buty stukały cicho, kiedy przechodziła przez komnatę. Marc usiadł obok mnie, a choć milczał, jego obecność była równie uspokajająca, co zawsze. – Każdemu z nas trudno sobie wyobrazić Thibaulta jako sojusznika – powiedział w końcu. – Ale Tristanowi... – Rozumiem. – Wsparłam łokcie na blacie. – Ja też go nienawidzę. Skrzywdził mnie. Skrzywdził tych, na których mi zależy. – Naprawdę rozumiesz? Zaskoczona, podniosłam głowę.

– Nie chcę umniejszać krzywdy, którą wyrządził ci Thibault. – Okrytym rękawiczką palcem przesuwał po sęku w drewnie. – Ale ty pozostawałaś pod jego władzą przez kilka miesięcy, a my od urodzenia, zwłaszcza Tristan. Niemal całym jego życiem kierowało przekonanie, że ojciec jest jego wrogiem, kimś, kogo musiał za wszelką cenę pokonać. Zignorowanie tego, nawet jeśli to właściwy wybór, nie będzie łatwe. – A czy ty myślisz, że to właściwy wybór? Marc odchylił się, a trollowe światełko poruszyło się tak, by jego twarz wciąż pozostawała w cieniu. Kątem oka widziałam Sabine stojącą w drzwiach i przypatrującą się nam w napięciu. – Sądzę, że to byłby z pewnością najszybszy i najpewniejszy sposób na powstrzymanie Angoulême’a, Rolanda i ich zwolenników. Że ofiar byłoby mniej, przynajmniej na krótką metę. I – uniósł dłoń, aby powstrzymać moje uwagi – to sporo znaczy. Ale trzeba będzie za to zapłacić. Zagryzłam paznokieć. – Ponieważ król znów odzyskałby panowanie nad sytuacją? – Gorzej. Umocniłoby to jego władzę tak bardzo, że być może już nigdy nie moglibyśmy mu jej odebrać. – Pochylił się ku mnie i oparł łokcie na kolanach. – Tristan przez długi czas starał się stworzyć alternatywę dla sposobu, w jaki jego ojciec włada Trollus. Z początku w ukryciu, zwracając się jedynie do mieszańców i nielicznych trolli. Ale to się zmieniło. Miasto jest gotowe podążyć za nim, gotowe walczyć o nowy sposób życia, a jeśli teraz ugniemy się przed jego ojcem... – Marc westchnął. – To byłaby zdrada i nie jestem pewien, czy kiedykolwiek udałoby się nam przezwyciężyć jej skutki. Znaczyłoby to również, że Wyspa aż do końca życia Thibaulta pozostanie pod jego władzą. Nie miałam na to siły – porównywania różnych strategii, kiedy chodziło o życie. Zawsze wybierałam drogę, która ratowała życie teraz, a nie później, bo wierzyłam, że w swoim czasie znajdzie się rozwiązanie, które ocali życie wszystkich.

Niektórzy – w tym Tristan – powiedzieliby, że to nazbyt krótkowzroczne, ale ja nie mogłam stać i patrzeć, jak giną ludzie, bo to było strategicznie słuszne. – On tak naprawdę nie ugiąłby się przed ojcem – sprzeciwiłam się. – Tylko do czasu, aż zajmiemy się Angoulême’em, a wtedy Tristan mógłby pozbyć się króla, dla dobra Trollus i całego świata. – I sądzisz, że Thibault nie jest na to przygotowany? Poderwałam się na równe nogi, krzesło przewróciło się z hukiem. – Myślisz więc, że się mylę? Że powinniśmy siedzieć i pozwalać, żeby Roland mordował naszych przyjaciół i rodziny, podczas gdy my będziemy rozmyślać nad sposobem zabicia króla? – Nie powiedziałem, że się mylisz, Cécile – stwierdził Marc. – Jedynie, że rozwiązanie nie jest takie oczywiste, jak byś tego chciała. – A oboje zapominacie o jednym wielkim problemie. – Sabine postawiła na stole tacę z jedzeniem. – Królowa elfów. Zdjęłam z tacy miskę zupy i zaczęłam jeść, jednocześnie rozważając słowa Sabine. – Ona zrobiła coś z naszą więzią, żeby Tristan nie wiedział, że opuściłam zamek. Marc potrząsnął głową. – Nie mogła na nią wpłynąć. Pochwyciła cię w iluzji wewnątrz twojego umysłu... takiej, którą dzieliłaś z Sabine. Zamrugałam, a Sabine uniosła brwi. – Chciała, żebyś uwierzyła, że jesteś w innej części miasta niż Tristan. Ale wiedziała, że on wyczułby odległość, więc wykorzystała iluzję, żeby cię oszukać. W umyśle czas płynie inaczej, ale to musiało być męczące, nawet dla niej. Nie umiałam w najmniejszym stopniu pojąć tej koncepcji, więc zignorowałam tę część wyjaśnień i skupiłam się na ostatnim fragmencie.

– Jeśli to takie męczące, dlaczego to zrobiła? – Bo chciała porozmawiać z tobą bez jego udziału. – Marc rozmasował brodę. – Wolała nie ryzykować bezpośredniej konfrontacji. On mógłby zrobić jej sporą krzywdę. A ja myślałam, że jest odwrotnie. Upuściłam łyżkę, która z trzaskiem uderzyła o brzeg miski. – To dlaczego on tak się jej boi? – Powinien być ostrożny, zgadza się. Jej moc jest ogromna i włada legionem niebezpiecznych istot. Ale jej magia nie jest bronią w takim sensie jak magia trolla. – Nie powiedziałam „ostrożny”. – Czułam, że przepełnia mnie złość. – Powiedziałam, że się boi. Marc się zawahał, jego bezruch zdradzał, że czuje się niezręcznie. „Pragnę odnowić naszą znajomość...”. Słowa królowej elfów wypełniały moją głowę. Zaklęłam. – Spotkali się już kiedyś. Wepchnęłam do kieszeni bułkę i ruszyłam do drzwi. – Cécile... Zatrzymałam się, ale nie odwróciłam. – Nie, Marcu. Wiem, że próbujesz go chronić, ale jeśli on ma przed nami tajemnice, to na to nie zasługuje. Trwa wojna i nie ma miejsca na sekrety. Ani dla Tristana. Ani dla żadnego z nas. Opuściłam komnatę, a on nie próbował mnie zatrzymać.

ROZDZIAŁ 11 Cécile Wspięłam się po schodach na drugą wieżę. Zanim otworzyłam ciężkie dębowe drzwi, mocniej otuliłam się płaszczem. Mróz sprawił, że ramię zapiekło mnie na wspomnienie dotyku Zimy, ale odepchnęłam od siebie ból i rozejrzałam się w ciemności w poszukiwaniu Tristana. Stał w cieniu, opierając łokcie o wytarte blanki. Choć zdawał sobie sprawę z mojej obecności, nie odwrócił się, a ja po chwili podeszłam do niego. Rozejrzawszy się po mieście, zorientowałam się, że blask kopuły znikł, a o jej istnieniu świadczyło tylko lekkie zniekształcenie powietrza. Burza śnieżna ucichła, ale chmury zgęstniały, zasłaniając blask księżyca i gwiazd. O tej godzinie przed świtem Wyspa powinna być zupełnie czarna. Ale nie była. W pewnej odległości dostrzegałam pomarańczowy blask. Ogień, mocny i jasny, i to nie w jednym miejscu. W wielu. Na moich oczach w niebo wzbił się potężny wybuch srebrzystego trollowego płomienia, wznosił się coraz wyżej, aż nabrał barw naturalnych płomieni. – Roland – szepnęłam. – To on, prawda? – Tak. Głos Tristana był ledwie słyszalny ponad wyciem wiatru. – Czy umiesz ocenić, gdzie on jest? – W pobliżu Trollus. Wbił palce w kamień, a jego małe kawałki odpadły i

poleciały w ciemność poniżej. – Kotlina? – Drżałam i szczękałam zębami, choć moja skóra płonęła. – Moja rodzina? Chris? – Nie mam pewności. – Poruszył się, śnieg zaskrzypiał pod jego ciężarem. – Sądzę, że trzyma się Oceanicznej Drogi, ale on nie jest jedyny. Łzy spływały mi po policzkach, w moich myślach pojawiały się nazwy wiosek i przysiółków leżących wzdłuż drogi. Wszyscy ci ludzie zginęli lub zostali zniewoleni. A jeśli on szedł w tamtą stronę, Courville będzie następne. Odwróciwszy głowę, spojrzałam nad ocean, by sprawdzić, czy mogłabym zobaczyć blask miasta po drugiej stronie zatoki, ale zasłaniała je mgła unosząca się nad wodą. Poza Trianon i Trollus, Courville było jedynym dużym miastem na Wyspie. Żyły w nim tysiące ludzi. Tysiące przyszłych ofiar. – Dlaczego – otarłam łzy z twarzy – nie wyruszyłeś, żeby go powstrzymać? Tristan milczał tak długo, że zaczęłam się zastanawiać, czy w ogóle mi odpowie. – Dobiłem targu z Zimą, by ocaliła moje życie. Tak przeżyłem użądlenie przez sluaga. Jego jad jest w pewnym sensie magiczny. Ona nad nimi panuje i dlatego panuje nad ich magią i jej skutkami. Jestem jej winien dług życia. Może mnie poprosić właściwie o wszystko. – Przeczesał włosy dłonią. – Powiedziałem o tym Victorii, a ona wyjaśni sytuację twojemu bratu. Znajdą jakieś wyjaśnienie, dlaczego kryję się za murami, podczas gdy mój brat niszczy każde miasteczko i wioskę po drodze. Milczałam, próbując zapanować nad złością. – Minęło wiele miesięcy od czasu, kiedy zostałeś użądlony, a ty ani razu nie wspomniałeś o tym fakcie. – Tak się składa, że to zrobiłem – odparł, a w mojej głowie pojawiło się zatarte wspomnienie. Zapach szronu. Skupiłam się, a wtedy zapomniana rozmowa

powróciła do mojej pamięci. „Ktoś obdarzony wielką mocą wyświadczył mi przysługę. Jestem jej bardzo wiele winien”. – Sprawiła, że zapomniałam. Jak to możliwe? – Raczej dobitnie ci zasugerowała, że nasza rozmowa nie jest warta zapamiętania. Nie mogłaby ci jej odebrać, nie dając ci nic w zamian. – Dlaczego mi nie przypomniałeś? Tristan westchnął. – Dałem jej słowo, że nikomu nie powiem o naszej rozmowie i... Dopóki klątwa działała, nie musiałem przejmować się długiem. A wierzył, że nigdy nie będzie musiał, bo wtedy jeszcze nie przekonałam go, że trolle zasłużyły na uwolnienie. – Wiesz, czego ona chce? – spytałam. Czy mógłby mi powiedzieć, gdyby wiedział? Pokręcił głową. – Nie, ale to będzie coś, czego nie chcę jej oddać. Nie zmarnowałaby długu na coś, co chciałbym poświęcić. Wychyliłam się przez krawędź, walcząc z pragnieniem, by pozbyć się tej odrobiny zupy, którą zjadłam. – Nie sądziłam, że sprawy mogą się jeszcze pogorszyć. – Ostrzegałem cię przed niebezpieczeństwami optymizmu. Zaśmiałam się, ale dźwięk ten miał dziwne, wręcz histeryczne zabarwienie. – Czy ona musi spotkać się z tobą twarzą w twarz, żeby odebrać dług? Lekko skinął głową. – I dlatego usiłowała wykorzystać ciebie do wywabienia mnie. Ale dług można odebrać tylko raz. Imię jednak... Wiesz równie dobrze jak wszyscy inni, jak skutecznym jest narzędziem. Cieszmy się, że to jedyne, o co ona nie może mnie poprosić. Jego słowa brzmiały jak przytyk, ale nim nie były. Nie czuł już złości, teraz przepełniały go niezdecydowanie i żal.

– Nie mogłeś wiedzieć, że do tego dojdzie. Położyłam dłoń na jego dłoni, czując ciepło przenikające przez skórzaną rękawiczkę. – Nie próbuj mnie rozgrzeszać, Cécile. Wiedziałem, jaka będzie cena, ale ponieważ chodziło o moje życie, a więc również o twoje, podjąłem ryzyko. Nie było niczego, czego bym jej nie oddał. Oparł się o ścianę i wpatrzył w ciemność. – Powinienem tam być i go powstrzymywać. Jestem za niego odpowiedzialny. Ale jeśli wyjdę za te mury, a ona każe mi spłacić dług? A jeśli to, czego ode mnie zażąda, nie tylko uniemożliwi mi powstrzymanie Rolanda, ale też nie pozwoli mi ochronić mieszkańców Trianon? Ale jeśli tego nie uczynię... Nie wiem, co robić. Nocne niebo rozświetliła kolejna wieża srebrnego ognia, a ja ścisnęłam dłoń Tristana. To nie był właściwy moment, by nalegać na sojusz z Thibaultem, więc spytałam jedynie: – Dlaczego twój ojciec nie wyruszył? – Ponieważ wie, że nie zaatakuję go, dopóki jest w Trollus. Zbyt wielkie ryzyko, że jeden z nas zwali górę na miasto. I najprawdopodobniej wykorzystuje działania Angoulême’a, by zmusić mnie do sojuszu. Podporządkować. Gdyby tylko wiedział, że już i tak zostałem skutecznie uwięziony... Gorączkowo szukałam rozwiązania, sposobu, by się dowiedzieć, co zamierzała królowa. – A co z twoim wujem? Mógłby ją powstrzymać. – Nie może nie pozwolić, by odebrała to, co się jej należy, podobnie jak ona nie mogłaby powstrzymać przed tym jego. Posłał mi znaczące spojrzenie, a ja je zignorowałam. Zamknęłam oczy i przypomniałam sobie istotę, którą spotkałam w krainie wiecznego lata. Jak wydawał się emanować złotym jak słońce blaskiem. Trudno mi było sobie wyobrazić, że byłby jej podporządkowany, poza tym nie miało to sensu.

– Ale nazwał ją swoją żoną? Na twarzy Tristana pojawił się ślad uśmiechu. – Przedstawili się w sposób, który mogłaś zrozumieć. Mówili twoim językiem. Ukazali się w postaci, która ich zdaniem była przyjemna dla twoich oczu. Wyższe elfy są... – przerwał, jakby brakowało mu słów, by to wyjaśnić – w odróżnieniu od ludzi nie są materialnymi, stabilnymi stworzeniami. To istoty świadome, które mogą ukazywać się w dowolnej formie, a pomniejsze elfy są ich dziełami. Ich odpryskami, którym nadali pewien kształt, a później pozostawili samym sobie. Kiedy wyższe elfy przybyły na ten świat, przybrały postać ludzi, by upodobnić się do mieszkańców Wyspy. Doskonałych ludzi. A kiedy żelazo w końcu przywiązało ich do tego miejsca, odkryli, że są uwięzieni w ludzkich postaciach. Przypomniałam sobie słowa Anushki: „Tacy właśnie są. Prymitywni. Ludziom wydają się piękni, ale dla ich przodków, nieśmiertelnych elfów, są żałosnymi, paskudnymi i bezbarwnymi stworami. Trollami”. – Władcy Lata i Zimy są złączeni – mówił dalej. – Ale nienawidzą się nawzajem. Pozostają w konflikcie, a ich wojownicy bez ustanku prowadzą ze sobą wojnę. Zaś wraz z przebiegiem wojny zmieniają się pory roku w licznych światach, których dotykają. – Otworzył dłoń i pozwolił, by śnieg poleciał w noc. – Zima ma teraz największą moc. Zmarszczyłam czoło, kiedy przypomniałam sobie rozmowę z królową elfów i coś przyszło mi do głowy. – O co chodzi? Zacisnęłam wargi. – Czy możliwe, że ona nie chciała zdjęcia klątwy? Powtórzyłam mu naszą rozmowę najdokładniej, jak pamiętałam. Tristan zmarszczył czoło i z roztargnieniem zmiótł śnieg z blanków, by móc oprzeć na nich łokcie. Sięgnąwszy do kieszeni, podałam mu bułkę, którą zabrałam przed opuszczeniem Marca i Sabine.

– Ciotka od dawna wierzy, że jej przepowiednie pochodzą z dworu Lata. – Odgryzł kęs i przeżuł powoli. – Jeśli wuj pragnął naszego uwolnienia, to dlatego, że z jakiegoś powodu było to dla niego korzystne, ma więc sens teoria, że jednocześnie zaszkodziło Zimie. – Domyślasz się może, jaka to korzyść? – Formalnie rzecz biorąc, jesteśmy częścią jego dworu. Wszystkie przepowiednie ciotki zawierały informacje, które pomagały moim rodakom, ostrzegały nas przed problemami. – Wzruszył ramionami. – Może jeszcze z nami nie skończył. – Odwrócił się do mnie. – Wiemy z całą pewnością, że jeszcze nie skończył z tobą. Masz wobec niego dług za moje imię. Zrobiło mi się sucho w ustach, mniej z powodu przypomnienia o długu, a bardziej imienia, które znałam. Mało brakowało, a użyłabym go dzisiaj, by uratować Sabine, a choć robiło mi się niedobrze na tę myśl, wiedziałam, że byłby to błąd. – Czy jest jakiś sposób, żebym je zapomniała? – To nie anulowałoby twojego długu. – Przechylił głowę. – Ale nie z tego powodu pytasz, prawda? Pokręciłam głową. – To zbyt potężna broń. Obawiam się, że źle ją wykorzystam. – A jeśli będziesz go potrzebować? – Tego się właśnie boję – szepnęłam. Zawiasy zaskrzypiały, oboje się odwróciliśmy. – Porozmawiamy o tym później – mruknął Tristan. W drzwiach stał Fred. – Zwiadowcy wyruszyli, a ja wysłałem statki, by sprawdzili, czy uda im się śledzić poruszenia twojego brata, jak również aby ostrzec Courville. Lady Victoria dała mi do zrozumienia, że nie miałby problemów z zatopieniem statków z brzegu, wiedzą zatem, że przed świtem muszą się znaleźć poza zasięgiem wzroku. – Dobrze. – Tristan odetchnął. – I wysłałeś jeźdźców z

ostrzeżeniami? – Już wyruszyli. Mam nadzieję, że mieszkańcy Wyspy ich wysłuchają i poszukają schronienia w górach, gdzie będzie ich trudniej odnaleźć, choć śnieg i zimno są sporą przeszkodą. Zaczęliśmy zapełniać statki w porcie tymi, którzy nie mogą walczyć, ale będą musieli wypłynąć wkrótce, jeśli przed wschodem słońca mają się znaleźć poza zasięgiem. Wiatry nam nie sprzyjają. – Marc może pomóc w wypchnięciu ich z portu – stwierdził Tristan. – Od razu go poślę. Mój brat otworzył szerzej oczy, a ja uświadomiłam sobie, że tak naprawdę nie widział pełni mocy trolla. – Rozumiem. – Fred odwrócił wzrok i podrapał się po brodzie, zdradzając, że czuje się niezręcznie. – Lady Victoria wyjaśniła twoje trudne położenie. Myślę, że jeśli powiemy mieszkańcom Trianon, iż musisz pozostać w mieście, by je chronić, nikt nie będzie się domagał, byś wyszedł. Przynajmniej przez jakiś czas. – To nie jest tak dalekie od prawdy. – Tristan przeniósł wzrok na odległe płomienie. – Jego moc wzrosła. Przeszyła mnie niepewność i wiedziałam, że to samo stało się z Tristanem. Roland sprawdzał swoje moce, patrzył, jak daleko może się posunąć, wyzwolony z ograniczeń Trollus. A ja po raz pierwszy zaczęłam się zastanawiać, kto tak naprawdę jest najpotężniejszym trollem na Wyspie.

ROZDZIAŁ 12 Tristan Świt nadszedł zbyt wcześnie. Cécile poszła sprawdzić, jak się ma Aiden, a ja spędziłem pierwsze godziny poranka, wysłuchując raportów na temat żołnierzy, stanu uzbrojenia i zapasów. Słuchałem planów snutych przez ludzi, którzy nie mieli pojęcia, czemu tak naprawdę mają stawić czoła. Nawet po mojej niewielkiej demonstracji zdawali się nie uzmysławiać sobie, że Roland mógłby stanąć naprzeciwko oddziału artylerii i się tylko zaśmiać. A choć rada regenta czuła się niezręcznie w towarzystwie moim i Victorii, wkrótce zaczęli rozmawiać ponad naszymi głowami. Freda brali pod uwagę – w końcu Aidena od zostania regentem dzieliła jedynie ceremonia – ale ton jego głosu świadczył, że był równie sfrustrowany. – Oni są naprawdę tępi. – Victoria odsunęła krzesło i z hukiem oparła buty o stół. Kilku mężczyzn posłało jej oburzone spojrzenia, ale zignorowała ich. – Może powinniśmy ich posłać, żeby patrzyli, jak Marc wypycha łodzie na morze. – Wydaje mi się, że właściwa nazwa to statki – zauważyłem. Rozmowa wokół nas ucichła – właśnie to chciała osiągnąć. – Semantyka – ogłosiła Victoria i zaczęła przycinać paznokcie ostrym jak brzytwa włóknem magii. Kiedy wszystkie dwanaście par oczu zwróciło się w jej stronę, spytała: – Czy wasza banda salonowych generałów jest gotowa mnie wysłuchać, czy muszę przetrwać kolejną godzinę waszego

snucia żałosnych strategii? Reakcją były wybałuszone oczy i zaciśnięte zęby, ale nim ktokolwiek zdołał się odezwać, drzwi się otworzyły i do środka wszedł Marc, a za nim zdyszany mężczyzna. – Pierwsze statki powróciły – powiedział mój kuzyn. – Ale nie wszystkie wrócą. – Trącił mężczyznę. – Opowiedz im. Marynarz spojrzał na Marca, próbując zajrzeć w głąb jego kaptura, później jednak wyraźnie zmienił zdanie. – Ruszyliśmy wzdłuż brzegu, ale zgasiliśmy latarnie i zachowywaliśmy ciszę na pokładzie, jak ona kazała. – Skinął na Victorię. – Niektóre wioski na wybrzeżu wydają się nietknięte, widzieliśmy ludzi z pochodniami i latarniami... ale inne... – Przełknął ślinę, a jego grdyka podskoczyła. – Są już tylko stertami żarzących się węgli. Członkowie rady zaczęli wykrzykiwać z przerażeniem, ale uniosłem dłoń, żeby ich uciszyć. – Ile? – Naliczyłem cztery. – A jak daleko dotarł? – Wskazałem na mapę na stole i patrzyłem, jak marynarz pokazał palcem przysiółek przy Oceanicznej Drodze. – Tam go widzieliśmy. – Nie tak znowu daleko od Trollus – mruknąłem do Victorii. Pokiwała głową i postukała palcem w dolną wargę. – Mogliby dotrzeć o wiele dalej, gdyby chodziło im wyłącznie o niszczenie. Jej spojrzenie świadczyło, że myślimy o tym samym – że było właśnie tak, jak powiedziała Cécile, Roland przyjmował przysięgi lojalności od tych, którzy się poddali. Na myśl, w jaki sposób mógł wykorzystać te przysięgi, poczułem ściskanie w żołądku. I w końcu dotarły do mnie słowa marynarza. – Widzieliście go? Mężczyzna przytaknął, twarz miał bladą.

– Trudno było wypatrzyć cokolwiek w ciemności, więc zostaliśmy do świtu, ale oddaliliśmy się od wybrzeża i potrzebowaliśmy lunety. – Wyszedł na plażę i był tylko chłopcem. Tylko chłopcem. Ile razy to samo odczucie powstrzymało moją rękę? – Wszedł do wody... Wydawał się nie przejmować zimnem... A później zaczął rozchlapywać wodę ręką, jak dziecko. Śmiał się jak dziecko. Ale ocean się poruszył. – Słyszałam, że to robi – powiedziała Victoria, ale w jej głosie nie było wesołości. – To było jak olbrzym bawiący się w wodzie. Albo bóg. Całe życie spędziłem na morzu, a nigdy nie doświadczyłem takich fal. „Nie ma nic cięższego od oceanu”. Po moich plecach spłynęła kropla potu. – Statek najbliżej wybrzeża zniknął pod powierzchnią, wynurzył się i znów zanurzył. – Jego spojrzenie się zamgliło. – Jak zabawka w balii. Ale ludzie krzyczeli... – Potrząsnął głową, by odpędzić to wspomnienie. – Myśleliśmy, że już po nas, ale nagle opadła lodowa mgła i nikt już nie widział dalej niż na kilka stóp. Nawet on. Ona się wtrąciła, żeby uratować statki. Ale dlaczego? Pozwoliłem Victorii dalej przepytywać marynarza, a sam zastanawiałem się nad motywami działania Królowej Zimy. Najpierw pokazała Cécile plany Angoulême’a, a teraz to? Zupełnie jakby stanęła po naszej stronie przeciwko niemu, ale to nie mogło być takie proste. Nie próbowała uwolnić świata od Rolanda z dobroci serca – nie było w niej nawet odrobiny życzliwości. Musiała mieć w tym jakąś własną korzyść. – Mówi prawdę – odezwał się Marc. – Byłem w dokach, kiedy pojawiły się fale. Robiłem, co mogłem, ale... – Uniósł ramię. – Większość przystani została zniszczona, dolne części miasta zalane. Ci, którzy tam mieszkają, będą potrzebować pomocy.

– To tyle, jeśli chodzi o twoją ochronę – mruknął jeden z członków rady, ale go zignorowałem i wydałem rozkaz, by ewakuować tych, których domy zostały zniszczone, na wyżej położone tereny. Znów wróciłem myślami do ojca i Angoulême’a. Obaj liczyli, że nie zdecyduję się skrzywdzić brata. Cécile słyszała to z ust samego Angoulême’a, a nawet gdyby się tego nie dowiedziała, fakt, że książę pozwalał swojej marionetce poruszać się otwarcie, wyraźnie o tym świadczył. Gdyby naprawdę wierzył, że Rolandowi grozi z mojej strony niebezpieczeństwo, byłby ostrożniejszy. A mój ojciec? Bawiłem się mankietem rękawa, żałując, że nie mam tak wielkiej pewności dotyczącej jego strategii. Mógłby powstrzymać Rolanda, ale tego nie zrobił. Mógł odebrać mi Trianon, ale nawet nie ruszył się z Trollus. A Królowa Zimy? Przetarłem oczy dłonią. Pytania Cécile sprawiły, że zacząłem się zastanawiać, czy jej działania nie były częścią gry większej, niż mogłem sądzić. – Wasza wysokość? – odezwał się jeden z doradców, ale go zlekceważyłem. To była najbardziej skomplikowana partia guerre, w jaką grałem, a stawka była większa niż tylko złote figurki. Ludzie umierali, kiedy ja ukryty za murami zamku próbowałem rozwikłać spiski wroga o wielu głowach, i wiedziałem, że gdybym nawet spędził tu kolejny miesiąc, wciąż nie mógłbym pojąć każdej motywacji i każdego planu. A nawet jeśli, to czy wtedy pozostałoby jeszcze cokolwiek do uratowania? Wstałem, ludzie wzdrygnęli się, a Marc wyprostował, jakby wyczuł mój plan działania, zanim wypowiedziałem choć słowo. – Nie możemy pozwolić, by mój brat poruszał się swobodnie. Kapitanie, przygotuj statek. Dziś w nocy wyruszymy przeciw niemu.

ROZDZIAŁ 13 Cécile – Powinnaś odpocząć – powiedziałam do lady Marie, kiedy weszłam do celi, i uniosłam ręce do piecyka. Spodziewałam się, że umieści syna w apartamentach urządzonych z przepychem, ale Marie nawet w żałobie pozostała pragmatyczna. Zdawałam sobie sprawę, że od czasu wybudowania Bastille z lochów, pełnych wilgoci ciągnącej od rzeki opływającej zamek, nie korzystano zbyt często, ale były dobrze utrzymane, żelazne kraty w pozbawionych okien celach mocne i bezpieczne. Gruby kamień sprawiał, że żadne dźwięki nie docierały na wyższe poziomy, a jedno wejście ułatwiało trollom utrzymanie niepowołanych osób z dala. Co najważniejsze, przynajmniej moim zdaniem, gdyby nad Aidenem nie dawało się zapanować, loch posłużyłby swojemu pierwotnemu celowi. Poruszyła się na zydlu stojącym obok pryczy, na której leżał Aiden, i poprawiła chustę na ramionach. – Naprawdę wierzysz, że zostawię syna samego z tobą, czarownico? Powiedziała „czarownica”, ale ja usłyszałam inne słowo. Skrzywienie na twarzy Vincenta świadczyło, że on również je usłyszał. Lekko potrząsnęłam głową. – A co takiego twoim zdaniem mogłabym mu zrobić? Marie mocniej zacisnęła zęby i spojrzała na mnie przekrwionymi oczyma. – Jego trzeba bezustannie pilnować. Możemy powierzyć to

zadanie jedynie nielicznym osobom, a większość ma ważniejsze zadania do wypełnienia. – Usiadłam na brzegu łóżka. – Ty również się do nich zaliczasz. Mój brat jest bystry i zdolny, ale wychował się w gospodarstwie, a ty zostawiłaś go samego, by ot tak udawał mężczyznę wychowanego w najpotężniejszej i najbardziej uprzywilejowanej rodzinie na Wyspie. To był twój plan, bo chcesz, by twój syn miał szansę na nowe życie, kiedy już zatriumfujemy. Abyśmy jednak mogli liczyć, że się powiedzie, musisz być obecna i zaangażowana. Powieka Marie zadrżała. – Kiedyś było mi cię żal... Wierzyłam, że jesteś jedynie niewinną ofiarą. Trolli. Anushki. Losu i przypadku. – Wdowa po regencie podniosła się i skłoniła. – Jak sobie życzysz, tak się stanie, wasza wysokość. Kiedy wyszła, Vincent westchnął głośno. – Na skały i niebo, Cécile. Nie mogłaś przyjść wcześniej? Ta przeklęta kobieta gapiła się na mnie, jakbym był wściekłym psem. – Widziałeś kiedyś wściekłego psa? Pochyliłam się i nasłuchiwałam oddechu młodego lorda. Nawet we śnie wydawał się niespokojny. Przestraszony. – Nie. – Vincent odepchnął się od ściany i stanął obok mnie. – Ale zawsze chciałem to powiedzieć. – Cały problem z wściekłym psem – położyłam dłoń na czole Aidena i skrzywiłam się, kiedy drgnął – polega na tym, że niezależnie od tego, jak bardzo się go lubi, i tak trzeba go zabić. – Wyprostowałam się. – Obawiam się, że kiedy on się obudzi, nie pozostanie w nim już nic ludzkiego. Po kilku godzinach Vincent obudził mnie ze snu, w który zapadłam z głową opartą na krawędzi pryczy Aidena. Za nim stała Sabine, w ręku miała latarnię pełną trollowego światła. – Tristan ci je dał? – spytałam, przecierając oczy. – Nie... – Po chwili wahania potrząsnęła głową. – Ale Tristan

chce widzieć was oboje. Ja zostanę z lordem Aidenem. Znaleźliśmy Tristana w sali rady w towarzystwie Victorii, Marca i mojego brata. Chciałam podejść do niego, ale jego zdenerwowane ruchy ostrzegły mnie, bym trzymała się z dala. – Musimy zacząć działać – powiedział bez żadnych wstępów. – Pozwolenie Rolandowi, by dalej działał, będzie kosztować nas więcej, niż moglibyśmy zyskać dzięki czekaniu. – Tristanie... – Wiem, Cécile. – Spojrzał na mnie, po czym odwrócił się, jakby to, co widział, było dla niego zbyt bolesne. – Nigdzie się nie wybieram. – W takim razie kto... Fred przerwał mi, uderzając kubkiem o stół. – Muszę się zająć innymi sprawami, a moja opinia w kwestii tej wyprawy i tak się nie liczy. Wyszedł z sali. – Marc, Vincent i Victoria – powiedział Tristan spokojnym głosem. – Są wyszkoleni w walce, a Lessa i Roland nie. To może dać naszym przyjaciołom przewagę, której potrzebują, by ich pokonać. – Może? – Stałam, choć nie pamiętałam, bym się podnosiła. – Chyba nie mówisz poważnie, Tristanie! Wysyłasz ich na niemal pewną śmierć! – Skąd ten brak wiary? – Na twarzy Victorii pojawił się dziwny uśmiech. – Mam z Lessą rachunki do wyrównania i nie zamierzam z tego zrezygnować. – Tylko jeśli ja nie dotrę do niej pierwszy. – Vincent założył ręce za głową i odchylił się do tyłu, aż jego krzesło zatrzeszczało niebezpiecznie. – Marc, ty możesz zająć się Rolandem. – Dziękuję ci za to. – Marc pochylił się i zdjął zasłonę magii, która ukrywała jego twarz, bym mogła go zobaczyć. – Cécile, to jedyne rozwiązanie. Nie możemy pozwolić, by Roland i

Lessa poruszali się swobodnie, a władza, jaką Zima ma nad Tristanem sprawia, że on nie może pospieszyć, chyba że nie będzie wyjścia. Zapiekły mnie oczy. – To znaczy, jeśli będziecie martwi. Marc znów się wyprostował. – Tak. Zagryzłam dolną wargę. – W takim razie musimy wyrównać siły. – Odwróciłam się do Tristana. – Idę z nimi. Spodziewałam się gwałtownej reakcji z jego strony. Natychmiastowej odmowy. Ale on się tego spodziewał. – Jesteś w takiej samej sytuacji jak ja, Cécile. Ona chce cię dopaść, by w ten sposób dotrzeć do mnie. Będą się za tobą oglądać, i to nie tylko elfy, trolle też. Zbyt łatwo cię rozpoznać. Wyciągnęłam zza pasa nóż. – Mogę to łatwo naprawić. – Przesunęłam ostrzem po warkoczu, tak blisko skóry, jak mogłam, nie ryzykując zranienia szyi. Następnie położyłam rozplatający się czerwony warkocz na stole. – Idę z nimi. Koniec dyskusji. – Och, Cécile. Sabine cofnęła się, by ocenić swoje dzieło. Lekko potrząsnęła głową. – To tylko włosy. – Wypowiedziałam te słowa, ale kiedy pociągnęłam za czarne loki kończące się tuż nad moimi ramionami, zrozumiałam, że to nieprawda. To było próżne i głupie, ale włosy dużo dla mnie znaczyły. – Odrosną. – A czarny kolor zejdzie, obiecuję. Objęła mnie, długi warkocz moich włosów opadał jej na ramię. To była druga część naszego oszustwa – Sabine, przebrana za mnie, idąca na wieżę z Tristanem. Starłam plamę farby, która kapnęła z moich włosów na jej ramię, i jeszcze raz przejrzałam się w lusterku, upewniając się,

że wykonany przez nią makijaż dokładnie przyciemnił moje brwi i rzęsy. Miałam na sobie spodnie i płaszcz, które zostały pospiesznie dopasowane dla mnie, a przebranie dopełniał szalik, który dała mi Sabine. Nie było tak dobre jak trollowa magia, ale w przeciwieństwie do niej przez cały czas pozostawało na swoim miejscu. – Sabine, muszę porozmawiać z Cécile. Poczułam, jak Tristan wchodzi do komnaty, ale przez dłuższą chwilę się nie odwracałam – nie chciałam, by mnie taką oglądał. – Wyglądasz koszmarnie. Zszedł na bok, żeby Sabine mogła wyjść, i wydawał się przy tym nie zwracać większej uwagi na paskudne spojrzenie, jakie mu posłała. Założyłam ręce na piersi. – Nie miałam pojęcia, że twoje uczucia zależą tak bardzo od mojego wyglądu. – Bo nie zależą. – I zanim zdążyłam mrugnąć, znalazł się po drugiej stronie komnaty, uniósł mnie nad podłogę i przycisnął do siebie. – Ale mam już dość przebierania cię, wysyłania gdzieś i czekania, czy wrócisz. – Zawsze wracam – mruknęłam i delikatnie pocałowałam go w czoło. Ciepło jego skóry sprawiło, że zapłonęłam w innych miejscach. – I zawsze będę wracać. Poza tym, ty mnie nie wysyłasz. Ja... – Zmarszczyłam czoło i wyprostowałam się, żeby spojrzeć mu w oczy. Zobaczyłam jego zadowolenie z siebie w tej samej chwili, w której je wyczułam. – Wiedziałeś, że będę się upierać, żeby pójść z nimi. – Oczywiście, że tak. A jak myślisz, dlaczego twój brat był w takim paskudnym nastroju? – Czy jestem taka przewidywalna? – Przewidywalna? Nie. – Ukrył twarz w mojej szyi i lekko skubnął zębami skórę na moim gardle. – Stała i niezłomna? Tak. Dzielna? Zawsze.

Szedł tyłem, a później opadł na łóżko tak, że moje kolana znalazły się na kapie po obu stronach jego ciała. Jedną urękawiczoną dłonią chwycił mnie w talii, a później przesunął ją na biodro, a drugą objął mnie za szyję, delikatnie przyciągając do siebie. Dotyk rękawiczki na nagiej skórze irytował mnie z powodów, których nie umiałam do końca wyrazić, dlatego mu się opierałam. – Dlaczego więc udawałeś? Przekręcił głowę, przyciskając policzek do łóżka, i wpatrzył się w ogień płonący na kominku. – Na wypadek, gdybym się mylił. Dręczyły mnie jego wątpliwości, wyczuwałam jednak, że dotyczą one czegoś innego. I że wcale nie zamierza o nich rozmawiać. Z westchnieniem rozluźniłam rękę i opadłam na jego pierś, słuchając miarowego bicia jego serca. Chciałam pozostać tak jak najdłużej, szczęśliwa w objęciach Tristana, z ciepłym blaskiem ognia odbijającym się w jego oczach. Ale nie mieliśmy czasu. My nigdy nie mieliśmy czasu. – Powiedz mi. Dłoń Tristana zsunęła się z mojego biodra. Podniósł mnie lekko i wyjął coś z kieszeni płaszcza. Zamrugałam, a kiedy skupiłam wzrok, zorientowałam się, że to grymuar Anushki i że jest otwarty. – Nie zamknęłaś go po tym, jak pomogłaś Aidenowi. Znalazłem go, kiedy wróciłem do sali rady. Jest tam zaklęcie, które chyba moglibyśmy wykorzystać. Przekręcił mnie tak, że na siebie patrzyliśmy, uniósł grymuar i podświetlił tekst kulą blasku. – Jest pod koniec – mruknął. Przerzucał kartki dłonią w rękawiczce, a mnie zakręciło się w głowie, jakbym miała zaraz zemdleć, gdy czekałam, gdzie się zatrzyma. Ponieważ z jakiegoś powodu wiedziałam, której strony szukał.

ROZDZIAŁ 14 Tristan – Czy to zaklęcie działa? – spytałem, żałując, że muszę to zrobić. Żałując, że w ogóle podniosłem grymuar i przerzuciłem jego karty. Nienawidziłem tej logicznej i pragmatycznej części siebie, która zobaczyła zaklęcie i natychmiast rozważyła, jak mógłbym je wykorzystać dla własnej korzyści. Fala udręki była natychmiastowa i ogromna. Cécile zamknęła oczy, ale z ich kącików łzy popłynęły po jej policzku. – Dlaczego? Pozwoliłem, by książka wysunęła mi się z dłoni i z cichym łoskotem spadła na łóżko za moimi plecami. Zębami ściągnąłem rękawiczkę i wytarłem jedną łzę, a drugą zdjąłem pocałunkiem, po czym przyciągnąłem Cécile tak blisko, że jej głowa spoczęła pod moją brodą. Słowa utknęły mi w gardle i wyszły jako cichy oddech. – Ja... Jej ramiona drżały, a w miejscu, gdzie spoczywała jej twarz, na mojej koszuli powiększała się mokra plama. Czy w ogóle było warto, jeśli wziąć pod uwagę ból, jaki jej to sprawi? Ból, jaki sprawi to mnie? Zamknąwszy oczy, przypomniałem sobie kłótnię z Markiem głęboko w kopalni. Gdybym się wycofał, byłbym tchórzem i hipokrytą. – Jeśli coś się wydarzy – powiedziałem, odsuwając niesforny lok z jej twarzy – nie może przytrafić się nam obojgu. Zdjęliśmy klątwę z wiarą, że możemy uczynić świat lepszym

miejscem, a jeśli jedno z nas zginie, drugie musi doprowadzić nasze marzenie do końca, jakikolwiek miałby on być. Jeden oddech i łzy przestały płynąć. – Robisz plany na wypadek mojej śmierci. – To nie... – Przerwałem i pociągnąłem za kołnierz koszuli, by złagodzić ściskanie w gardle. – Przepraszam. Wsunęła między nas swe smukłe ramię i odepchnęła się. Pozwoliłem jej. – Cécile... Jej niebieskie oczy były przekrwione. Zmęczone. Zrezygnowane. Przycisnęła chłodny palec do moich warg. – Nie, to mądre. To dobry plan. Nie podoba mi się, ale to dobry plan. Musimy działać autonomicznie, co jest trudne, jeśli czujemy to, co czuje druga osoba... Głos jej się załamał. Złapałem ją za rękę i przycisnąłem do piersi. Były rzeczy, które powinienem powiedzieć, wyjaśnienia i usprawiedliwienia. Słowa, które pozwoliłyby jej zrozumieć, że w idealnym świecie nigdy nie poprosiłbym jej o to. Że w idealnym świecie zawsze byłaby na pierwszym miejscu, a ja poświęciłbym każdą chwilę swojego życia, by jej to udowodnić. Ale nasz świat był niedoskonały. Pełen wad i okrutny. – Czy ono zadziała? – spytałem. Na dłuższą chwilę zamknęła oczy, po czym pokiwała głową. – Sądzę, że może. Cécile pracowała szybko, ze zmarszczonym czołem przeglądała zawartość skrzyni Anushki, w końcu wyciągnęła fiolkę pełną zasuszonych płatków. – Passiflora – mruknęła. – Nie jestem pewna, czy zioła są konieczne. Żelazo rozumiem, ale... – Powąchała zawartość. – Może jedynie mają pomóc czarownicy skupić się na celu. Naprawdę nie wiem. Nie mówiła do mnie, więc nie odpowiedziałem, podszedłem

do okna i odsunąłem zasłonę. Nad Trianon zapadał zmrok, słoneczny blask padający na góry barwił je na czerwono i pomarańczowo. Statek wkrótce będzie czekał w gotowości w ruinach portu, a w najciemniejszej godzinie nocy wyślę żonę i najbliższych przyjaciół, by zabili mojego brata. – Potrzebuję krwi, ale tylko odrobinę. Podwinąłem rękaw i przeciąłem ramię magią. Krew spłynęła po moim nadgarstku, szkarłatne linie kontrastowały z żyłami wciąż poczerniałymi od żelaznej gangreny. Kiedy Cécile zabrała misę, opuściłem rękaw, by ukryć blizny, i znów wyjrzałem przez okno. Wkrótce nic nie będę czuł. Cécile wyszeptała inkantację, a ja poczułem brutalny nacisk na moją magię, kiedy z niej zaczerpnęła i nagięła ją do swoich potrzeb. – Dokonało się – powiedziała, a wtedy odwróciłem się do niej. Na dłoni miała trzy niewielkie czarne kule. Poruszały się i zmieniały jak krople oleju w wodzie, a palce Cécile drżały, jakby jej największym pragnieniem było ciśnięcie ich na podłogę. – Musisz je zjeść – powiedziała. – Co za pech. Jak długo będą działać? – Nie wiem. – Zagryzła dolną wargę. – Magia nie wpływa na naszą więź, ale na ciebie. Nie będziesz czuł tego, co ja czuję, bo w ogóle nic nie będziesz czuł. Będziesz mógł podejmować decyzje logicznie, nie z powodu tego, co może dziać się ze mną. – Wyciągnęła rękę. – Myślę, że powinieneś wypróbować jedną z nich, póki tu jestem. Wziąłem pusty kielich i wrzuciłem do niego to, co trzymała na dłoni. Odstawiłem go na bok. – Jeszcze nie. – Tristanie. Potrząsnąłem głową, by ją uciszyć, zsunąłem płaszcz z jej ramion i pozwoliłem, by spadł na ziemię. Pod spodem miała

chłopięcą koszulę, która zasłaniała o wiele więcej niż jej suknie, a jednak niczego nie ukrywała, gdy jej ciało zareagowało na mój dotyk. Jej powieki dalej były ciężkie, ale zmęczenie znikło, zastąpione gorącem, które o wiele bardziej mi odpowiadało. Chwyciłem za sznurówki przy szyi Cécile i rozluźniłem je, a jej ciche westchnienie sprawiło, że poczułem ukłucie bólu. Chwyciła mnie za ręce i opuściła je na swoje biodra. – Pozwól mi. Nie odrywając spojrzenia od moich oczu, rozluźniła mój fular i pozwoliła, by tkanina opadła na podłogę. Rozpięła jeden guzik, później następny, jej palce wsunęły się pod koszulę, musnęła nimi moją pierś i brzuch. Zatrzymała się tuż nad paskiem, który wykorzystała, by mnie do siebie przyciągnąć. Własny oddech wydawał mi się głośny, szybki i nierówny, i poza moją kontrolą. Jej dłonie wróciły na moje ramiona, zsunęły koszulę i płaszcz na boki, aż materiał zatrzymał się na moich nadgarstkach, unieruchamiając mi ręce. Mogłem się uwolnić, gdybym ją wypuścił. Ale nie chciałem tego. Dopiero wtedy przestała mi patrzeć w oczy, a jednocześnie jej palce kreśliły delikatne linie ognia na moich ramionach, żebrach, plecach. Dotykała mnie wcześniej, ale wydawało się, że to było przed tysiącem lat. Jakbym umierał z pragnienia, ale nie wiedział tego do chwili, gdy ktoś podał mi kielich lodowatej wody. Była w mojej głowie i w moich rękach, pragnienie odbijało się między nami. Na całym świecie nie było niczego podobnego. I nigdy nie będzie. Cécile wspięła się na czubki palców, jej lniana koszula ocierała się o moją skórę. Zarzuciła mi ręce na szyję. Wplotła palce we włosy. Pocałowała mnie – ledwie musnęła moje wargi – a mnie przeszył dreszcz. Moje panowanie nad sobą dotarło do granic możliwości. Jej oddech był ciepły. Słodki.

– Mamy mało czasu. Prorocze słowa. Przestałem nad sobą panować. To nie było powolne, słodkie ani łagodne. Szwy ubrań pękały. Pocałunki były desperackie i gwałtowne. Dotyk palił, paznokcie przesuwały się po nagiej skórze. Musiałem poznać każdy cal jej ciała. Każdy smak. Każdy dźwięk. Na wszelki wypadek. Bo to mógł być ostatni raz, kiedy trzymałem ją w ramionach. Całowałem ją. Słyszałem jej głos. A czy miała minąć godzina, czy całe życie, musiałem zamknąć oczy i sprawić, by to ona je wypełniła.

ROZDZIAŁ 14 Cécile Nasi przyjaciele czekali w sali rady i wszyscy czworo patrzyli na rząd buteleczek perfum, które znalazła Sabine. – Nadadzą się? – spytała. Zerknęła na mnie, a ja zaczęłam wątpić, czy udało mi się poprawić makijaż. – Nie gorzej niż inne. – Podniosłam jedną z nich. Kwiatowy aromat był przytłaczający, aż zmarszczyłam nos. – Liczy się tylko to, by pękły we właściwym momencie. Krew musi mieć kontakt z ich skórą. – Żaden problem. – Vincent uniósł jeden z flakoników i udał, że zamierza się w stronę głowy Marca. Hrabia nawet nie drgnął. – Jak blisko musisz być? – Bliżej, niżbym chciała. – Przygryzłam paznokieć, patrząc, jak Tristan idzie na drugi koniec stołu. Nasiona magii zniknęły w jednej z jego kieszeni, ale wyraźnie czułam ich obecność. „Kiedy któreś z nich połknie? Jak ono zadziała?”. – Będziemy mieli tylko jedną okazję, by ich zaatakować. A ja nie byłam przekonana, czy uda mi się pokonać więcej niż jednego trolla naraz. Roland musiał być pierwszy, bo moi przyjaciele mogli zająć się Lessą i pozostałymi, gdyby było to konieczne. Ale jeśli Angoulême zmienił swoje zamiary? Jeśli było tam więcej trolli, niż sądziliśmy? – Może moglibyśmy urządzić sobie konkurs, iloma uda nam się trafić w Lessę, nim Cécile skończy rzucać zaklęcie – zaproponowała Victoria, wyrywając mnie z zamyślenia.

Tristan zakaszlał. – Jako dawca zapewniający wam pociski, muszę zakwestionować ten pomysł. – A to musisz być ty? – spytał Marc. – I tak jesteś wyczerpany podtrzymywaniem tej kopuły. Nie chcemy cię jeszcze wykrwawić. Tristan usiadł przy stole i oparł brodę na dłoniach, spojrzenie miał zamyślone. – Kiedy Anushka użyła tego zaklęcia przeciwko mnie, czułem się związany przez własną moc. Cécile będzie manipulować magią trolla, którego krew wykorzysta, co sugeruje, że im potężniejszy dawca, tym lepiej. – Ale Anaïs udało się powstrzymać twojego ojca – przypomniałam mu. – Wiem. – Zmarszczył czoło. – Ale lepiej nie ryzykować. I zanim ktokolwiek zdążył się sprzeciwić, wyciągnął nóż z cholewki, podwinął rękaw i przesunął ostrzem po przedramieniu w miejscu, w którym wcześniejsza blizna zdążyła już dawno zniknąć. Ustawił broń pod odpowiednim kątem i z obojętną miną patrzył, jak szkarłatna strużka spływa po stali do jednej z buteleczek. – Wystarczy – powiedziałam, kiedy trzeci flakonik się napełnił. – Lepiej, żebyś pod naszą nieobecność nie zemdlał i nie doprowadził Trianon do upadku. Tristan przewrócił oczami, ale nie sprzeciwiał się, kiedy obwiązywałam jego przedramię chustką. Kiedy poprawiał rękaw koszuli, napotkałam spojrzenie Sabine i przytrzymałam je. „Zatroszcz się o niego, kiedy mnie nie będzie”. Pokiwała głową. Ostrożnie owinęłam flakoniki szalem i włożyłam je do torby. – Zapadła noc. Najwyższy czas, byśmy wypłynęli. Żagle statku łopotały na podmuchach wiatru, maszty trzeszczały, a fale uderzały o kadłub. Z każdym dźwiękiem wzdrygałam się, przekonana, że Roland pod osłoną nocy stał

na plaży, a jego bystre uszy śledziły nasze postępy, i tylko czekał na właściwy moment, by zaatakować. Marynarze wydawali się być podobnego zdania, ich napięcie dało się wyczuć. – Dalej was nie zabierzemy – powiedział kapitan, a ja stłumiłam pragnienie, by go uciszyć. – Będziecie musieli powiosłować do brzegu. Łódeczka z pluskiem uderzyła o wodę, a z moich ust wyrwał się pisk przerażenia. – Dziękuję – odparł Marc. – Ale pójdziemy pieszo. Proszę, pozostańcie na miejscu, aż damy wam sygnał. Usłyszałam szelest jego płaszcza, a kiedy promień księżyca przebił się przez chmury, zobaczyłam, że stoi na relingu i wyciąga do mnie rękę. – Mademoiselle? Choć zgodziliśmy się, że nie powinni używać mojego imienia, by nie przyciągać uwagi Królowej Zimy, i tak czułam się dziwnie, kiedy zwracali się do mnie w inny sposób. Przełknąwszy ślinę, chwyciłam Marca i pozwoliłam, by mnie podniósł, a jego pewny uścisk był jedynym, co powstrzymało mnie przed upadkiem w ciemną toń. – Gotowa? – Na co? – prychnęłam. Marc zszedł z relingu. Sapnęłam, ale on zamiast spaść, stanął zawieszony w powietrzu. Ostrożnie wystawiłam czubek buta, a bicie mojego serca wcale nie zwolniło, kiedy poczułam pod stopami stabilny magiczny trap. – Nie widzę – szepnęłam. – Nie wiem, gdzie stawiać stopy. – Po prostu idź za mną. Pociągnął mnie. Zrobiłam niepewny krok, ale magię pokryły już rozbryzgi wody i moje buty ślizgały się na powierzchni. Statek zakołysał się na fali i niewidoczny trap podskoczył gwałtownie. Wyrwałam rękę z uścisku Marca i padłam na

brzuch, macałam rękami, aż moje palce zacisnęły się na krawędziach magii. Wtedy przycisnęłam do niej twarz, bezskutecznie próbując nie myśleć, jak by to było wpaść do lodowatej wody. – Chcesz, żebym cię przeniosła? – spytała Victoria. – Nie. – Odetchnęłam kilka razy i dodałam: – Wszystko w porządku. Trap wykorzystał tę okazję, żeby wierzgnąć jak niewyszkolony koń, a ja zsunęłam się na bok, aż morska piana przemoczyła mi ubranie. Nie mogłam zostać w tej pozycji. Zaczęłam czołgać się do przodu, mocno zaciskając ręce na krawędziach i wpatrując się w słaby cień butów Marca tuż przed moim nosem. Przebyłam odległość może dziesięciu kroków, kiedy magia owinęła się wokół mojego pasa i przerzuciła mnie przez ramię Victorii. Ściskając jedną ręką koniec jej warkocza, zacisnęłam zęby i wstrzymywałam oddech, kiedy ich trójka pędziła nad otwartą wodą. Odetchnęłam dopiero, kiedy poczułam, że buty Victorii zagłębiają się w piasku plaży. Postawiła mnie, ale ja natychmiast padłam na kolana i czekałam, aż świat przestanie wirować. Boleśnie świadoma, że cała trójka mnie obserwuje, spytałam: – Daliście sygnał kapitanowi? – Próbował odpłynąć od chwili, kiedy zeszliśmy z pokładu – odparł Marc. – Jego sygnałem jest to, że mu pozwoliłem. – Odpadki pokrywające plażę trzeszczały pod jego butami. – Musimy zejść z otwartej przestrzeni. Do świtu pozostało niewiele czasu. Odnaleźliśmy pierwszą zniszczoną wioskę właściwie po zapachu. Dym, mokry popiół i, co najgorsze, spalone ciało. – Tu go nie ma. Marc chwycił mnie za ramię, kiedy skręciłam z Oceanicznej Drogi na mniej uczęszczany trakt prowadzący do Nomeny.

Wiedziałam, że tak nazywa się osada, bo na rozstajach był drogowskaz, u góry osmalony. – Muszę wiedzieć – odpowiedziałam jedynie. Ruszyłam po lodzie – śniegu, który został stopiony, a później jak okiem sięgnąć zamarzł w postaci gładkiej tafli. Z początku drzewa były jedynie osmalone, ale w miarę jak zbliżaliśmy się do wioski, coraz więcej było poczerniałych i wypalonych, a później ujrzeliśmy już tylko sterty popiołu. Zaś wśród nich leżały rozrzucone ciała, gorąco i ogień sprawiły, że trudno je było rozpoznać, ale wszystkie leżały twarzami do ziemi. Uciekali. Próbowali ocalić życie. Z wioski pozostała żarząca się jama w ziemi. Zatoczyłam się w jej stronę, moje buty ślizgały się na szarym błocku, aż stanęłam na krawędzi. Nie było tam nic. Nic poza skałami, które stopiły się i stwardniały, a wiele godzin po ataku nadal były gorące. I popiół. Życie dziesiątek ludzi zmienione w popiół. „Jeśli świat spłonie, ty będziesz miała krew na rękach”. Odwróciłam się i ruszyłam z powrotem do przyjaciół, którzy stali wśród szczątków drzew. Kiedy do nich dotarłam, wstał świt, a wtedy moje poczucie obecności Tristana znikło. Zatrzymałam się w pół kroku. Victoria pochyliła się, mrużąc oczy w coraz silniejszym blasku słońca. – Wszystko w porządku? – Tak – odparłam, po czym zatoczyłam się w stronę zwęglonego pnia i wyrzuciłam zawartość żołądka na szary lód. Wiedziałam, że wykorzysta nasiono, wiedziałam, co to z nim zrobi, ale rzeczywistość była o wiele gorsza. – Przygotowałam dla Tristana jeden z eliksirów Anushki. Ma stłumić naszą więź, ale działa poprzez pozbawienie go uczuć. – Dlaczego? – spytała Victoria. – Żeby mógł działać dalej, gdyby coś jej się stało. – Marc

powoli pokręcił głową, jakby miał więcej do powiedzenia na ten temat, ale postanowił tego nie robić. – Umiesz ocenić, czy to poskutkowało? Poczułam ściskanie w gardle, kiedy przełknęłam ślinę. – Tak. Może nawet aż za dobrze. Nikt się nie odzywał, jedynym dźwiękiem był szum wiatru i syk płatków śniegu wpadających do jamy. I tupot wielu stóp. Podniosłam głowę, trolle już się odwróciły w stronę Oceanicznej Drogi i nasłuchiwały z przechylonymi głowami. – Co najmniej tuzin – mruknął Vincent. – Może więcej. Skradaliśmy się z powrotem między poczerniałymi drzewami, magia ukrywała nas przed niepowołanym wzrokiem, ale sami musieliśmy pilnować, by nie wydawać odgłosów. Kiedy dotarliśmy do Oceanicznej Drogi, zatrzymaliśmy się. Obok nas wlokły się grupy mieszkańców Wyspy, wielu rannych, i wszyscy pod strażą. Ale nie trollową. Ludzką. – Czerń, biel i czerwień – mruknął Marc, kiedy jeden ze strażników przeszedł blisko nas. – Nowe barwy Rolanda? – Jak to możliwe? – spytałam i odwróciłam się, by splunąć w śnieg. Na języku wciąż czułam kwaśny posmak wymiocin. – Jak mógł zwerbować tak wielu w tak krótkim czasie? – Nie zrobił tego teraz – odparł Marc. – Ten plan był przygotowywany od wielu lat. Mogliśmy jedynie ruszyć za nimi. Wykorzystaliśmy godzinę marszu do wioski Colombey jako okazję, by zdobyć informacje: co jakiś czas podchodziliśmy w parach, by podsłuchać strażników i więźniów. Ale nie dowiedzieliśmy się wiele poza tym, że mieszkańcy zostali wypędzeni z wiosek i usłyszeli, że albo przysięgną lojalność prawowitemu władcy Wyspy, albo miecz pozbawi ich życia. Większość się poddała. Niektórzy nie. Ci ostatni nie pożyli długo.

W wiosce znajdowało się tysiąc razy więcej ludzi niż zwykle, wielu kręciło się bez celu, a inni siedzieli w błocie i patrzyli tępo przed siebie. Uzbrojeni mężczyźni zmusili mieszkańców miasteczek, rolników i rybaków do ustawienia się w nierównym szeregu prowadzącym do gospody. Mężczyźni, kobiety i dzieci, niektóre tak małe, że musiały być niesione przez rodzica albo starsze rodzeństwo. Nie widziałam jedynie starców i chorych – przepełniło mnie mdlące przeczucie, że to dlatego, iż Lessa rozkazała ich wcześniej zabić. Popchnęli w stronę szeregu kobietę trzymającą na rękach dziecko owinięte w koce, ale ona się im opierała. – Kim on jest? – spytała. – I dlaczego potrzebuje przysiąg dzieci, które ledwie zaczynają mówić? Mój synek jest chory, nie może siedzieć na takim zimnie. – To książę Roland de Montigny – odparł jeden z mężczyzn, opuszczając dłoń na rękojeść miecza u pasa. – Dziedzic tronu i wkrótce król Wyspy Światła. – A co z regentem? – Kobieta wydawała się oszołomiona, a ja chciałam ją ostrzec, kazać jej być cicho. – Wyspa nie ma króla. – Już ma. A jego wysokość ma skłonność do obcinania głów tym, którzy twierdzą, że jest inaczej, więc lepiej nie otwieraj tej swojej ładnej buźki, chyba że chcesz złożyć mu przysięgę. A jeśli chodzi o twojego syna... – Przesunął palcem po klindze. – Przysięgnie albo umrze, więc lepiej niech zbierze siły, kiedy będzie czekać. Kobieta pobladła i mocniej przytuliła owinięte w koce dziecko. I ustawiła się w kolejce. Ludzi było zbyt wielu, byśmy mogli zaryzykować podejście bliżej, z każdą chwilą zwiększało się ryzyko, że ktoś przypadkiem wpadnie na iluzję Marca. – Jest za jasno! Zamknijcie drzwi! – Głos Rolanda zagłuszył zgiełk tłumu, a ja odruchowo zbliżyłam się do Marca. – Widzisz go? – szepnęłam. – Co on robi? – Przyjmuje przysięgi.

Marc pociągnął mnie do tyłu i razem wycofaliśmy się do stajni, w której czekały bliźnięta. – Ani śladu Lessy, ale Roland jest w środku z dwoma sługusami Angoulême’a – powiedział im. – Wygląda na to, że Roland nabrał ogromnej niechęci do słońca. – A ja myślałem, że nigdy nic nas nie połączy. – Vincent przetarł oczy. – Bez wątpienia Lessa otoczyła to miejsce magią, a nawet jeśli nie, ktoś wyczuje naszą moc, kiedy się zbliżymy. – Zgadzam się. – Marc oparł łokcie na drzwiach boksu, wpatrując się w stojącego w środku konia, choć wątpię, by poświęcał mu wiele uwagi. – W końcu będą musieli wyjść, choć pewnie dopiero po zmroku. Wtedy ich napadniemy. – Kiedy będą się tego spodziewać. – Słowa opuściły moje usta, nim myśl zdążyła się do końca uformować. – Mogą wierzyć, że Tristan nie zaatakuje brata, ale nie są głupcami. Z pewnością podjęli środki ostrożności i wiedzą, że Tristan byłby bardziej skłonny zrobić ruch, kiedy Rolanda nie będą otaczać niewinni ludzie. Usiadłam na stercie siana. Chciałam zebrać myśli. – To sedno ich strategii: budują armię ludzi nie dlatego, że ci są zagrożeniem dla Tristana, ale ponieważ on im nie zrobi krzywdy. Tworzą ludzką tarczę. – Co proponujesz? – spytał Marc. – Cała nasza strategia polega na złapaniu go znienacka, co jest niemożliwe, kiedy siedzą zamknięci w tym budynku. – Może przez okno? – zaproponowała Victoria. – Szybki atak magią i... Marc potrząsnął głową. – Towarzyszą mu inne trolle, a on sam jest osłonięty. Musiałabyś zbliżyć się na kilka kroków, żeby do niego trafić, a on wyczułby magię. Żadne z nas nie podejdzie dość blisko, a jeśli zniszczymy cały budynek, zginą niezliczeni ludzie. Zakaszlałam i czekałam.

Trzy pary srebrnych oczu zwróciły się w moją stronę. – Nie – powiedział Marc. – Absolutnie nie. – Dlaczego? Pozwala ludziom podejść blisko siebie. Czy istnieje lepsza możliwość, by odciąć go od magii? – Pewnie nie – przyznał Marc. – No i? – Odcięcie go od mocy to zaledwie połowa bitwy. Niestety dla ciebie i dla nas, on nie potrzebuje magii, by rozszarpać ci gardło. A to właśnie zrobi, jeśli wejdziesz do środka, dygniesz, a później rzucisz w niego buteleczką po perfumach pełną krwi. – Nie zamierzałam zbliżać się aż tak bardzo – mruknęłam. – Mam dobrą rękę. – A co z pozostałą dwójką? Trójką, jeśli Lessa jest w pobliżu, a powinniśmy założyć, że gdzieś tu się kręci. Celujesz dość dobrze, by pozbyć się ich wszystkich? – Wasza trójka może zająć się pozostałą dwójką, a jeśli Lessa tam jest, nie podejmę działania. – Ale wtedy wyjdziesz po złożeniu przysięgi Rolandowi, co będzie sporym problemem. To zły plan. – To ludzie pilnują kolejki – sprzeciwiłam się. – Nie będę miała problemu ze zmuszeniem ich, by mnie wypuścili. – Ale wtedy zwrócisz na siebie uwagę, ryzykując, że Roland albo Lessa cię rozpoznają. – Jak myślisz, jak długo będą się kłócić, jeśli im nie przerwiemy? Usłyszałam uwagę Victorii, ale zignorowałam ją, złość na Marca zajmowała całą moją uwagę. Był równie nieznośny jak Tristan – nie chciał pozwolić, bym zaryzykowała, nawet jeśli było warto. – Sądzę, że jakąś godzinę – odparł Vincent, a ja spiorunowałam go wzrokiem. W tej samej chwili odezwała się Victoria: – Może się założymy? – Dość! – Odwróciłam się do przyjaciółki i wyjęłam źdźbło

siana, które trzymała w zębach. – O ile nie macie do powiedzenia nic poza żartami, nie chcę słyszeć nawet piśnięcia. Zrozumiano? Victoria skinęła głową, odebrała mi źdźbło i znów włożyła je w usta. – Pi.

ROZDZIAŁ 16 Tristan – Czy oni w ogóle patrzą? – Sabine tupnęła, a śnieg zaskrzypiał pod jej butami. Wiatr szarpnął kapturem jej płaszcza, a ja wyciągnąłem rękę, by go poprawić, ale ona mnie uprzedziła. – Mam go – warknęła i poprawiła długi warkocz Cécile, by upewnić się, że pozostał widoczny. Jej paskudny nastrój działał mi na nerwy. Sądziłem, że przez ostatnie dni, które spędziliśmy razem i osobno, jej niechęć do mnie złagodniała, ale Sabine najwyraźniej ją magazynowała. – Gdybyś przestała narzekać i posłuchała, sama odpowiedziałabyś sobie na to pytanie. Zesztywniała, ale nie odezwała się, a po chwili dotarł do nas cichy łopot skrzydeł. Śledziłem dźwięk, a kiedy smok skręcił na wschód, wskazałem na kształt podświetlony blaskiem świtu. – Tam. Całą noc krążył wokół kopuły. – Dlaczego? Oparłem się pragnieniu, by uderzyć pięścią w kamień wieży. Ton głosu Sabine sprawił, że traciłem cierpliwość. – Bo patrzą. To oczywiste. – Wiem – warknęła. – Chodziło mi o to, dlaczego nie zszedł pod kopułę? Ona wie, że chowasz się za murami, więc nie ze strachu przed tobą. Ze zmarszczonym czołem wpatrzyłem się w smoka, zapominając o irytacji. – Dobre pytanie.

– Jestem wstrząśnięta – mruknęła pod nosem i dodała: – od kiedy wzniosłeś kopułę, nie doniesiono o obecności choćby jednego elfa w mieście, pomijając wilki, które nasłała na mnie i Cécile. A to zrobiła, jak sądzę, w złości. Dlaczego? Dlaczego zostawia Trianon w spokoju? Gdzieś w mieście zapiał kogut, a ludzie już chodzili po ulicach i zajmowali się swoimi sprawami. – Czują się bezpieczni – powiedziałem. – Myślą, że są chronieni. – I mogą za to podziękować swojemu nowemu władcy. Rozważanie tego wydawało się szaleństwem, ale wyglądało, jakby Królowa Zimy pomagała naszej sprawie. Najpierw wysłała smoka, by zaatakował miasto, a później sprawiła, że wydawało się, iż moja kopuła je powstrzymuje. W czasie gdy Roland terroryzował wioski, Trianon wydawało się bezpieczną przystanią. Dawała ludziom powód, by dla mnie walczyli. – Powinienem mieć w radzie ciebie, a nie tych głupków, których zatrudnił regent. Zadajesz właściwe pytania i nigdy nie owijasz w bawełnę. Istniał też inny powód, dlaczego elfy Zimy nie spadły na Wyspę – tyle że nie mogłem o nim nikomu wspomnieć, ponieważ wiedza pochodziła z tej brzemiennej w skutki rozmowy, w czasie której zostałem jej dłużnikiem. Zima nie zabroniłaby mi wyjawienia tego, czego się dowiedziałem, gdyby te informacje nie były ważne, ale nie miałem jeszcze pewności, w jaki sposób wiążą się z jej grą. – Członkiem rady zostaje się z urodzenia, nie ze względu na zasługi. – Sabine syknęła z irytacją i chwyciła kaptur, gdy wiatr znów groził, że go zerwie. – Czy możemy wejść do środka? – Wkrótce. Powiedziałem Cécile, że połknę jedno z nasion o świcie. Czyli już za chwilę.

Sabine milczała przez jakiś czas. – A jeśli tym, o czym królowa chce z tobą porozmawiać, jest sojusz? Rozważyłbyś go? – Nawet jeśli to właśnie zaproponowała – postanowiłem nie odpowiadać bezpośrednio – narzuca się pytanie, z jakiego powodu. Jaką ma jej to przynieść korzyść i czego zażąda w zamian? – Czy jest możliwe, że to by się nam opłaciło? Choć moi przodkowie zostali uwięzieni na tym świecie przed tysiącami lat, nadal byliśmy istotami Lata i pomysł sprzymierzenia się z Zimą wydawał się do cna zdradziecki. I błędny. Byliśmy potomkami jej przeciwnika. Odwróciłem się do Sabine. – Fakt, że pomogłaby nam pokonać naszego wroga, nie oznacza jeszcze, że w końcu byśmy zwyciężyli. Zbyt dobrze pamiętałem błysk w jej zielonych oczach, kiedy dobiliśmy targu, który pozwolił mi zachować życie. Byliśmy jedynie pionkami na jej planszy guerre, a ja nie miałem pojęcia, jak zostalibyśmy rozegrani. Nadszedł czas. Sięgnąłem do kieszeni i wyjąłem złożoną chusteczkę, w której ukryłem nasiona. Sabine spojrzała mi przez ramię. – Na skały i niebo, co to? – Efekt jednego z zaklęć Anushki. Kiedy słońce wznosiło się nad horyzont, szybko wyjaśniłem ich działanie. – I nie wiesz do końca, jak zadziałają ani jak długo pozostaniesz pod ich wpływem? – Złapała mnie za nadgarstek. – Tristanie, to się wydaje niewłaściwe. Proszę, nie połykaj ich. – A jeśli coś się stanie Cécile? Ja... – Przerwałem i zagryzłem policzek, myśląc o tym, że regent wciąż by żył, gdybym nie pobiegł w jej stronę. Gdybym zachował jasność myśli. – Łatwo stać tutaj i mówić, że nie pomknę do niej w chwili,

kiedy poczuję, że jest ranna albo przestraszona, ale doświadczenie wskazuje, że jest inaczej. Jest moją słabością, a to... to rozwiązanie. Blask słońca padł na twarz Sabine, nadając jej skórze złocisty odcień. Jej wargi rozsunęły się w niemym błaganiu, później jednak potrząsnęła głową i puściła mój nadgarstek. Żałowałem, że nie kłóciła się ze mną dłużej. Wziąłem jedno z nasion i wpatrzyłem w jego kłębiące się wnętrze. I zanim się rozmyśliłem, połknąłem je.

ROZDZIAŁ 17 Cécile Szłam z pochyloną głową i starałam się nie myśleć o tym, że nasz los zależał od sukcesu jednego fortelu. Mocno ściskałam tacę, na której znajdował się środek do jego przeprowadzenia. – Uda się – przekonywała Victoria. – Raz zrobiliśmy ten żart Tristanowi i przez większość dnia miał fioletowe usta. – Trwałoby to dłużej, ale on uparł się, żeby umyć wnętrze ust mydłem. – Vincent uśmiechnął się. – Taki jest próżny. Ale byłoby jeszcze lepiej, gdyby to była Anaïs. – Nie jestem pewien, czy byście to przeżyli. – Marc westchnął. – Ale udało się. A wykorzystanie podstępu eliminuje większość ryzyka, więc lepiej poszukajmy cukru. I tak oto zbliżałam się do tylnego wejścia do gospody, nie z bronią, ale z dwoma deserami. Jeden ze strażników stanął mi na drodze. – Co to? – Deser dla jego wysokości – powiedziałam z nadzieją, że nie zauważy drżenia tacy. – Słyszeliśmy, że lubi łakocie. Strażnik nachylił się bliżej, a ja z trudem powstrzymałam się, żeby nie cofnąć się przed jego smrodliwym oddechem. – Skąd mamy wiedzieć, że to nie trucizna? Chciałam odpowiedzieć, że to bez znaczenia, ale jedynie podałam mu przynętę. – Wata cukrowa i syrop wiśniowy. Podniósł deser do światła, a później z chrzęstem odgryzł kawałek cukrowej osłony.

– Pomścijcie mnie, jeśli padnę trupem – powiedział do swoich towarzyszy i wbił się w sam środek. Wiśniowy syrop wypłynął mu z ust na brodę. – Pycha. – Otarł wargi grzbietem brudnej dłoni i zlizał syrop. – Wezmę jeszcze jeden. Cofnęłam się. – Słyszałam, że jego wysokość nie lubi rozczarowania. I tak wielka szkoda, że nie ma już deseru dla jego towarzyszki. W ich oczach pojawił się lubieżny błysk, co potwierdziło, że Lessa gdzieś tu jest. – Zanieś go osobiście jego wysokości – powiedziałam, wypełniając swoje słowa mocą. – I koniecznie powiedz mu, jak bardzo smakował ci ten, który zjadłeś. Było to złośliwe i okrutne z mojej strony, bo wiedziałam, jak Roland zareaguje, słysząc, że sługa zjadł jego słodycze. Ale odkryłam, że mnie to nie obchodzi. Byli zdrajcami swojego rodzaju. – Tak zrobię. – Wziął tacę, a kula zakołysała się na cukrowych nóżkach. – Ostrożnie – mruknęłam, patrząc, jak pod wpływem mojego polecenia jego ręce stają się pewniejsze. Kiedy zniknął w środku, skinęłam jego towarzyszom. – Nie widzieliście mnie. Ich oczy się zaszkliły, a ja pospiesznie zniknęłam za rogiem, by nie mogli zauważyć mnie po raz drugi. I stanęłam w kolejce. Przy użyciu broni i gróźb strażnicy popychali nas w szeregu w stronę gospody, a kiedy ktoś opuścił izbę, straż przy wejściu popychała kolejną osobę. Skupiali się na tych, którzy jeszcze nie złożyli przysięgi, a ci, którzy właśnie to zrobili, wydawali się zaskoczeni odzyskaną wolnością, kiedy wychodzili z budynku. – Dokąd mam pójść? – spytał jeden z nich. – Co mam zrobić? – Nie obchodzi mnie to – odparł strażnik i uderzył mężczyznę kijem w plecy. – Ruszaj się. Mężczyzna odszedł niepewnym krokiem, otwierał i zamykał

usta jak ryba. – Dokąd mam iść? Dokąd mam iść? Spojrzał na mnie, a ja odwróciłam wzrok. Zdążyłam jednak dostrzec, że jego ubranie jest osmalone, a ręce poparzone. – Następny! Przede mną nie było nikogo. Weszłam do środka. Minęła chwila, nim mój wzrok przyzwyczaił się do ciemności, miałam mroczki przed oczami, kiedy ruszyłam do przodu i wpadłam na kobietę stojącą przede mną. W miejscu, gdzie, jak przypuszczałam, kiedyś stał szynkwas, ustawiono podwyższenie, a na nim Roland usadowił się na dużym wyściełanym fotelu i machał nogami tuż nad podłogą. Przed podwyższeniem klęczał mężczyzna, a obok niego stała Lessa, w większości zasłonięta przez tłum. – Powtarzaj dokładnie to, co mówię – rozkazała. – Ja, twoje imię, przysięgam lojalność księciu Rolandowi de Montigny i obiecuję wypełniać jego rozkazy tak długo, jak żyję. – Ja, twoje imię – szepnął mężczyzna, a Lessa kopnęła go w żebra. – Podaj swoje imię, głupku. Mężczyzna z płaczem wypełnił rozkaz, a kiedy skończył, Roland wyciągnął rękę, by pogłaskać go po głowie jak psa. Do przodu popchnięto następną osobę, ale nim Lessa zdążyła się odezwać, zbliżył się strażnik, którego zaczarowałam. Ukłoniwszy się, postawił tacę na stole obok młodego trolla. Roland z daleka wydawał się taki niewinny, na jego twarzy pojawił się zachwycony uśmiech na widok cukrowego dzieła Victorii. Zdjął deser z tacy, odłamał kawałek cukrowej osłony i wrzucił go do ust. Chrup, chrup, chrup – wyobrażałam sobie odgłos jego idealnych zębów przeżuwających słodką skorupkę. Napięłam się i zaczerpnęłam mocy z ziemi, choć wiedziałam, że jej nie wykorzystam – cała potrzebna moc znajdowała się w tej małej szkarłatnej kuli, którą Roland ściskał w bladych palcach.

Odłamał kolejny kawałek cukru. Chrup. Chrup. Chrup. Oddychałam chrapliwie, a moje serce biło głośno, aż dziwiłam się, że nikt dookoła go nie słyszy. Czy byłam dość blisko? Czy się uda? Roland uniósł kulę do ust i oblizał gładką cukrową powierzchnię. Wtedy strażnik się odezwał i Roland znieruchomiał. Opuściły go wszelkie pozory niewinności i ze środka wyjrzał potwór. Przeniósł spojrzenie na mężczyznę, który ukradł jeden z jego deserów. Zacisnęłam zęby, a moja skóra na przemian marzła i płonęła, kiedy rozpaczliwie pragnęłam cofnąć to, co powiedziałam. Trzask. Głowa mężczyzny zatoczyła koło. Przez chwilę jeszcze stał na miejscu, a gdyby nie dziwaczne wygięcie jego szyi i puste spojrzenie, mogłoby się wydawać, że nic się nie wydarzyło, bo nikt się nie poruszył. Później Roland uśmiechnął się i dmuchnął kapryśnie w stronę strażnika, a ten padł na ziemię. Ktoś krzyknął, ale poza zbiorowym wzdrygnięciem się, nikt w izbie się nie poruszył. Byli zbyt oszołomieni, zbyt przerażeni, by to zrobić. „Zabiłaś go”. Patrzyłam na ciało strażnika ze świadomością, że to ja posłałam go na śmierć, ale niezdolna pojąć, że rzeczywiście do tego doszło. „Morderczyni”. Kiedy oderwałam wzrok od trupa, zobaczyłam, jak Lessa z kwaśną miną kręci głową. Powiedziała Rolandowi coś, co brzmiało jak napomnienie, ale on ją zignorował, znów skupiając się na deserze, który trzymał w ręku. Odetchnęłam głęboko, próbując się na powrót skupić. Będę miała tylko jedną szansę i nie mogłam jej zmarnować. Moje uszy wypełniał ogłuszający szum. Patrzyłam, jak Roland oblizał cukrową kulę. Raz. Drugi. Otworzył szeroko usta... Kątem oka zobaczyłam, jak coś przelatuje przez salę. Roland wzdrygnął się, a deser wypadł mu z rąk i rozbił się o ziemię u

jego stóp. – Nie – jęknęłam. – Nie, nie. W magicznym murze niecałą stopę od twarzy księcia utkwiła strzała, a jej drzewce wciąż drżało od uderzenia. – Kto to zrobił? – krzyknął Roland, a ja bezgłośnie zadałam to pytanie, kiedy patrzyłam, jak nasz plan właśnie się rozpada. Rzucił się do przodu, ale Lessa sięgnęła z miejsca, w którym klęczała i szarpnęła go z powrotem. Kiedy próbowałam utrzymać równowagę w tłumie, który właśnie stracił panowanie nad sobą, Lessa uniosła rękawiczkę umazaną szkarłatem z pękniętej cukrowej kuli, a na wargach miała jedno słowo. Jedno imię. Moje. Poruszyłam się razem z tłumem, starając utrzymać się na nogach, gdy mężczyźni i kobiety wpadali na siebie, walczyli, by dostać się do wąskich drzwi. Pękało szkło, gdy inni próbowali uciekać przez okna. Ludzie się przewracali, inni deptali po ich plecach, nie zwracając uwagi na krzyki. Poniosła mnie fala, nacisk ciał był tak wielki, że nie mogłam oddychać. Uniosłam ręce, bezskutecznie próbując osłonić głowę przed łokciami i pięściami. I przebiłam się. Upadłam, moje nogi przeszył ból, kiedy ktoś je zdeptał, ale chwyciłam płaszcz mężczyzny przede mną i się podniosłam. – Cécile! Głos Rolanda wypełniał powietrze, zagłuszając krzyki przerażonych i rannych. I wtedy gospoda wybuchła. Musiałam zostać wyrzucona do przodu, bo nim się zorientowałam, leżałam twarzą w dół w topniejącym śniegu, a w uszach mi dzwoniło. Wszędzie wokół mnie leżeli ludzie – niektórzy oszołomieni, inni zaciskający ręce na ranach, których doznali w wybuchu, jeszcze inni w ogóle się nie poruszali.

Powietrze ścisnął potężny przypływ magii, a ja zamknęłam oczy, czekając na to, co miało nadejść. Powietrze raz za razem pulsowało od potężnych uderzeń, lecz ani razu nie towarzyszył im spodziewany cios. Powoli odwróciłam głowę i obejrzałam się za siebie. – Przestań, przestań! – wrzeszczał Roland, a jego głos wydawał się cichy i odległy. – Zabiję cię! Zniszczę cię! Wyrwę ci serce! Wolną ręką machał nad głową, a każdemu gestowi towarzyszył ogromny wybuch magii. Ale ruchy były przypadkowe i dziwne, pozornie skierowane przeciwko niczemu. Nie, nie przeciw niczemu. Ku słońcu. Lessa podniosła się niepewnie i wzniosła ręce do nieba. Z jej dłoni wypłynęły chmury czarnej magii, wznosiły się i rozprzestrzeniały, aż przesłoniły słońce, a na pół miasteczka padł głęboki cień. – Rolandzie, przestań! Uderzenia ucichły, a jedynym dźwiękiem był płacz rannych i dzwonienie w moich uszach. Nie wiedziałam, co robić. Nie chciałam przyciągać ich uwagi, ale leżenie na ziemi nie wydawało się o wiele lepsze. Na skały i niebo, gdzie byli Marc z bliźniętami? Dlaczego nic nie robili? Rozległ się głośny gwizd, a wtedy trolle odwróciły się w kierunku dźwięku. Wykorzystując ich rozproszenie, podniosłam się na łokcie. Na środku drogi prowadzącej do wioski stał czarny koń, a na jego grzbiecie siedział mężczyzna. Był zbyt daleko, bym rozpoznała jego twarz, ale nie przegapiłam łuku na jego ramieniu. To on strzelił do Rolanda. To on zniweczył nasze plany. – Chwała księciu Tristanowi! – krzyknął mężczyzna. – Prawdziwemu dziedzicowi Trollus i Wyspy Światła. Przeszył mnie dreszcz, ale nie z powodu jego słów. Rozpoznałam głos.

ROZDZIAŁ 18 Cécile – A niech cię, Chris – szepnęłam. – Co ty sobie myślałeś? Roland poderwał się na równe nogi. – Ja. Będę. Królem! Ziemia zadrżała, a on wyrzucił rękę w bok. W powietrzu zabłysło zabójcze ostrze magii. – Nie – jęknęłam, ale Chris już ruszył, jego czarny koń pogalopował w głąb pobliskiego lasu. Patrzyłam, zaciskając pięści, czekając, aż magia go dosięgnie, przetnie konia i jeźdźca. Ale nie zdążyła. Roland zaklął gwałtownie, ale zanim zdążył ruszyć, Lessa zacisnęła dłonie na jego ramionach. – To pułapka. – Rozejrzała się dookoła. – Cécile tu jest, co oznacza, że Tristan pewnie też. Próbują cię wywabić. – Tristan? Gniew zniknął z twarzy Rolanda, troll wspiął się na palce, jakby te kilka cali miało pomóc mu zobaczyć. – Nie bądź głupi – warknęła. – Właśnie próbował cię zabić, nie pojmujesz? Roland spochmurniał, ale przyrodnia siostra go zignorowała. – Ruszajcie za tym jeźdźcem – poleciła dwóm innym trollom. – Weźcie go żywcem, może znać ich plany. Obaj pochylili głowy i zaczęli biec. Zagryzłam wargi, kiedy patrzyłam, jak znikają mi z oczu. Wiedziałam, że trolle są szybkie, widziałam, jak się poruszają. Ale Trollus ograniczało ich na różne sposoby, nigdy więc nie widziałam żadnego

biegnącego ze wszystkich sił. Wkrótce mieli dogonić konia Chrisa. Ktoś zacisnął dłoń na moim ramieniu. Krzyknęłabym, ale druga dłoń zasłoniła mi usta. – Cii – szepnął mi Marc do ucha. – Musimy ruszać, póki są rozproszeni. Osłoniwszy nas iluzją, Marc poprowadził mnie między nieruchomymi postaciami wciąż leżącymi na placu. Nie odzywaliśmy się do chwili, gdy ukryliśmy się za kolejnym budynkiem, gdzie czekały bliźnięta. – Wiedzą, że tu jestem – powiedziałam. – Ach, to dlatego Roland wykrzykiwał twoje imię? – Vincent założył ręce na piersi. – Miałaś nie pozwolić, żeby cię zobaczyli. Wyjęłam kawałek gruzu z hebanowych loków i zmarszczyłam czoło. – I nie zauważyli mnie. Lessa widziała wcześniej działanie tego zaklęcia i dodała dwa do dwóch. – Szybko wyjaśniłam, co zaszło. – Nie wiem, co powinniśmy teraz zrobić. Nie będziemy mieli drugiej szansy. – Dlatego ruszymy za sługusami Lessy – odparł Marc. – Mogą wiedzieć, gdzie ukrywa się Angoulême, a Tristanowi chodzi właśnie o niego. Jeśli twój Chris przeżyje ten numer, będę musiał mu podziękować. – Za co? – warknęłam. – Za zniweczenie naszego planu? – On to zrobił? A może ty, tą sztuczką ze strażnikiem? – Marc nie czekał, aż jego przytyk trafi do celu, już znikał za rogiem budynku. – Zaczynają przeszukiwać miasteczko. Musimy znikać. Nie sprzeczałam się. Gdybym nie wykonała dodatkowego ruchu – który był jednocześnie niepotrzebny i okrutny – Roland wgryzłby się w deser, rozlał krew, a ja rzuciłabym zaklęcie na czas, by strzała Chrisa trafiła go w głowę. A te wszystkie trupy na rynku? Ich śmierć obciążała moje

sumienie na równi z jego. Zrobiło mi się niedobrze od poczucia winy i smutku. Ci ludzie byli niewinni. I wiedziałam, że nie będą ostatnimi ofiarami. Wyślizgnięcie się z wioski nie było problemem. Po pierwsze, ludzie, którzy jeszcze nie złożyli przysięgi, i ci, którzy już to uczynili, uciekali we wszystkich kierunkach. Po drugie, choć Lessa wysłała swoich ludzkich żołnierzy, by patrolowali miasteczko w poszukiwaniu dziewczyny pasującej do mojego opisu, byli żałośnie nieprzygotowani do radzenia sobie z moimi przyjaciółmi. I sama Lessa też. – Nie mogę pojąć, jak ktokolwiek może wierzyć, że ona to Anaïs – mruknęła Victoria po raz dziesiąty. – Nie ma bladego pojęcia o wystawianiu straży, organizowaniu oddziałów ani... Lista była dłuższa, ale przestałam słuchać, bo nie liczyło się, czy Lessa ma talent w którejkolwiek z wymienionych dziedzin. Musiała jedynie panować nad Rolandem i zapędzić jak najwięcej ludzi do złożenia mu przysięgi lojalności, a to jak dotąd wychodziło jej doskonale. Ponieważ Vincent niósł mnie na ramionach, dość szybko dotarliśmy do linii drzew, podążając za śladami pozostawionymi w śniegu przez konia Chrisa i odciskami butów goniących go trolli. – Cicho, Victorio – powiedział Marc z przodu. – Jeśli mieli go złapać, z pewnością już to zrobili i teraz wracają. Wolałbym nie ostrzegać ich o naszej obecności. Nagle się zatrzymał. – Postaw mnie – poprosiłam Vincenta, a kiedy moje stopy znalazły się bezpiecznie na ścieżce, ruszyłam do Marca, który stał na rozwidleniu dróg. – Dwa zestawy śladów – powiedział. – Trolle się rozdzieliły, żeby sprawdzić oba. – Widzę. – Wskazałam w prawo. – Chris pojechał tam. Jego koń jest podkuty, ten drugi nie. – Mój wzrok padł na zdeptany śnieg i końskie łajno. – Drugi jeździec tu na niego

czekał. Wiedzieli, że będzie go gonił więcej niż jeden troll i chcieli, żeby się rozdzieliły. – Kopnęłam w kupę śniegu. – Chris wcale nie zamierzał zabić tym strzałem Rolanda... Wiedział, że będzie osłonięty. Chciał, żeby trolle go goniły. Ruszyłam drogą, którą wybrał Chris, ale najpierw obejrzałam się na przyjaciół. – Miejcie się na baczności. Szliśmy nieco wolniej – Marc z przodu, Victoria obok mnie, a Vincent za nami. Cała trójka miała pod ręką broń, odwracali głowy, słysząc najcichszy szelest, i wyglądali najmniejszych poruszeń. A raczej starali się wyglądać. Słońce unosiło się nad naszymi głowami, a choć gęsty iglasty las tłumił jego blask, i tak widziałam, że cała trójka co jakiś czas przeciera oczy. W lesie rozległ się krzyk. Zatrzymaliśmy się, czekając na kolejny. – Dochodził od strony drugiej drogi, tak mi się wydaje – powiedział Marc. – Ale trudno ocenić, czy krzyczał człowiek, czy troll. Ruszajmy. Wyszliśmy na polanę, a słoneczny blask odbijający się od nietkniętego śniegu sprawił, że nawet mnie zapiekły oczy. – Na skały i niebo – syknął Vincent. – Nigdy nie sądziłem, że będzie mi brakować zamknięcia pod ziemią. Szli na oślep, więc starałam się zachowywać jeszcze większą czujność. Mimo chłodu pot spływał mi po karku, a każde ćwierknięcie ptaków albo trzask gałęzi sprawiały, że podskakiwałam. Obróciłam się dookoła własnej osi, spoglądając w głąb lasu. A choć prawie już opuściliśmy polankę, obróciłam się raz jeszcze. I wtedy coś zauważyłam. – Zatrzymajcie się. Marc znieruchomiał. Okrążyłam go i zauważyłam, że ślady kopyt przesunęły się na bok drogi, zaś odciski butów trolla po prostu... znikły. – Daj mi swój miecz – poprosiłam.

Wzięłam go i sprawdziłam sztychem ziemię przed ostatnim odciskiem stopy. Twarda. Przesunęłam się o krok do przodu i znów sprawdziłam grunt. Nic. Nagła myśl sprawiła, że odchyliłam głowę do tyłu, aż usłyszałam trzask. Ale żaden troll nie ukrywał się w gałęziach drzewa. Marszcząc czoło, zrobiłam kolejny krok, a wtedy ziemia usunęła mi się spod nóg. Z krzykiem odskoczyłam w tył i padłam jak długa na śnieg. – A niech mnie – powiedziała Victoria. – Myszy odkryły sposób, jak walczyć z lwami – dodał Marc. Przetoczyłam się na czworaki i wpatrzyłam w jamę, w którą o mało nie wpadłam. Była głęboka, a jej dno wypełniały ostre stalowe kolce. Na jeden z nich nabił się troll. – Czy on jest martwy? – spytałam, bo trudno mi było uwierzyć, że to możliwe. – Całkiem. Marc puścił krawędź białego płótna, które w połączeniu ze świeżą warstwą śniegu ukrywało otwór. Gdyby ktoś przyjrzał się uważnie, dostrzegłby pułapkę, ale biegnący troll na wpół oślepiony słońcem? Mało prawdopodobne. Z lasu dobiegł krzyk kuropatwy, a ja zesztywniałam. – Obserwują nas – mruknęłam pod nosem. Jeśli towarzyszyli Chrisowi, to byli moimi przyjaciółmi, ale byłam w przebraniu, a nikt poza samym Chrisem nie wiedział, że Marc i bliźnięta są naszymi sojusznikami. Uniosłam ręce do ust i powtórzyłam krzyk. Cisza. Zbyt długa. – Towarzysze Chrisa będą wiedzieć, kim jestem – szepnęłam do Marca. Skinął głową i podał mi rękę, by pomóc mi wstać. Odetchnęłam głęboko i zawołałam: – Nie jesteśmy dla was zagrożeniem. Jestem przyjaciółką Christophe’a Girarda.

Przez kilka nieprzyjemnie długich chwil nikt nie odpowiadał, ale później krzaki zaszeleściły i wyłoniła się z nich twarz Chrisa. – Cécile? Coś ty zrobiła z włosami? Skrzywiłam się, kiedy wypowiedział moje imię, mogłam mieć tylko nadzieję, że elfy nie patrzyły. – To długa historia. – Wskazałam na jamę. – Co się tu dzieje? Wyszedł z krzaków, a kiedy machnął ręką, z lasu wyłoniły się cztery postacie – mieszkańcy Jastrzębiej Kotliny. – Tristan podrzucił mi parę pomysłów, nim wyjechałem. Co do reszty... pamiętałem, jaki był oślepiony przez pierwszych kilka dni po opuszczeniu Trollus, i postanowiłem to wykorzystać. – I uznałeś, że Roland powinien być twoim pierwszym celem? Zacisnęłam dłonie w pięści, powstrzymując pragnienie, by zmyć mu głowę za to, że zniweczył nasz plan. Co się stało, to się nie odstanie. Chris potrząsnął głową. – Obserwowaliśmy ich. Roland odmawia wyjścia na słońce, a poza tym Lessa pilnuje każdego jego ruchu. Wydawało się mało prawdopodobne, że pozwoli mu pobiec za nami do lasu. – Przeczesał włosy palcami i spojrzał w głąb jamy. – Naszym celem byli pozostali dwaj. Uznaliśmy, że pozbędziemy się jak największej liczby, żeby Tristan mógł spokojnie zaatakować brata. A skoro już o tym mowa... – On chroni Trianon – wyjaśniłam. – Dlatego właśnie tu jesteśmy, wysłał nas, żebyśmy powstrzymali Rolanda. Chris znów spojrzał na mnie i zmarszczył czoło. – Sądząc po twoim tonie, przeszkodziliśmy wam. Założyłam ręce na piersi. – Miałeś pomagać ludziom schronić się w bezpiecznym miejscu. – To już zrobione. Twoja babcia osobiście zajęła się wyciąganiem wszystkich z domów i prowadzeniem ich w góry, ale... – Wskazał na czwórkę, która przezwyciężyła strach

przed Markiem i bliźniętami, i w końcu się zbliżyła. – Wielu wolałoby walczyć, niż się ukrywać, a ja jestem jednym z nich. Najeżyłam się, słysząc w jego słowach ukryte oskarżenie, ale nim zdążyłam zareagować, odezwał się Marc. – Ilu zabiliście? – Sześcioro. – Chris wskazał brodą na ciało w jamie. – Jeśli tamten wrzask wydał jego przyjaciel, będzie siedmioro. Bydlaki są pewne siebie, łatwo ich rozdzielić i jeszcze nie przejrzeli naszego podstępu. – To nie potrwa długo. – Magia wyrwała jeden z kolców z dna, Marc przyjrzał mu się z namysłem, kiedy unosił się przed nim w powietrzu. – Wystarczy, że jeden ujdzie z życiem z pułapki albo inny dotrze na miejsce, zanim zdążycie ją znów zastawić. Dobiegł nas tętent kopyt i spomiędzy drzew wyjechał jeździec w płaszczu, jego koń dyszał ciężko w lodowatym powietrzu. – Złapaliśmy go! Zadziałało idealnie. – Josette? – Jej imię opuściło moje usta bardziej jako oskarżenie niż powitanie. Moja siostra mocno ściągnęła wodze. – Cécile? Co się stało z twoimi włosami? – Na skały i niebo! Masz się ukrywać w górach, a nie... nie... Zabrakło mi słów, więc tylko objęłam gestem scenę wokół nas. – Nie będę się ukrywać, kiedy jakieś spotworniałe dziecko niszczy mój dom – warknęła. – To pozostawiam jego starszemu bratu. Otworzyłam usta, a Chris stanął między nami. – Świetnie jeździsz, Joss. A teraz pozbądź się ciała i wyciągnij kolce. Będziemy ich potrzebować do kolejnej pułapki. Skrzywiła się. – Z tym będzie problem. Chris zmarszczył czoło.

– To znaczy? Spojrzała z ukosa na Marca i bliźnięta. – Wolałabym się za bardzo do niego nie zbliżać. – Dlaczego? Nagle stałaś się zbyt wrażliwa? – Ani trochę. – Wyprostowała się w siodle. – Ale głupia też nie jestem. Nie zbliżę się do jednego z nich, póki jeszcze żyje.

ROZDZIAŁ 19 Cécile – Albercie, Albercie, Albercie. – Marc zatrzymał się na brzegu jamy. – A ja wierzyłem, że jesteś lojalny wobec jego wysokości. Kiedy zostałeś zdrajcą? Podkradłam się do niego i wychyliłam przez krawędź, żeby zobaczyć trolla, który kiedyś gonił mnie ulicami Trollus, a później został za to zawstydzony przez Tristana. Wisiał na boku, a kolce przebijały obie jego nogi, tors i jedno ramię. Choć wydawało się, że żaden z ważnych organów nie został uszkodzony, krew zbierająca się pod ciałem trolla świadczyła, że prędzej czy później obrażenia go zabiją. Splunął krwią. – Powinienem się domyśleć, że to wasza głupia trójka będzie pomagać ludziom. – A powiedział to ten, który bardzo bystrze wpadł w zasadzkę – odparowała Victoria. Ona i Vincent stali po dwóch stronach jamy na wypadek, gdyby więzień próbował jakiejś sztuczki. – Czy ludzie zawiesili ciastko nad jamą jako przynętę, czy może byłeś zbyt tępy, żeby patrzeć, którędy idziesz? Przeklął ją, ale ona jedynie kopnęła mu śniegiem w twarz. – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – stwierdził Marc. Albert roześmiał się, zaraz jednak zazgrzytał zębami z bólu. – Wiele miesięcy temu. Kiedy Thibault pokazał swą prawdziwą naturę i zeswatał swojego kochającego ludzi syna z tą rudą ladacznicą. Tacy słabeusze nie mają prawa do tronu.

Obaj z Guillaume’em uznaliśmy, że czas zmienić strony. Zmarszczyłam czoło, uświadamiając sobie, że nie rozpoznał mnie w przebraniu. – Wiedziałem – sapnął. – Wiedziałem od chwili, kiedy Tristan powstrzymał mnie przed zabiciem jego – przeniósł wzrok na Chrisa. – A później upokorzył mnie dla tej głupiej dziewuchy. Książę miał rację, on był sympatykiem. Gorzej niż sympatykiem, z własnej woli sypiał z tym paskudnym stworzeniem. Zakochał się w tym czymś. A Thibault wiedział o tym. Tolerował skłonności Tristana i wybaczył mu zdradę. To o czymś świadczy. – Zakaszlał. – To coś znaczy. Marc nie zareagował. – Gdzie jest książę? Albert się uśmiechnął. – Gdzieś, gdzie nikt go nie odnajdzie. – On nie wie – stwierdził Vincent. – Angoulême nie powierzyłby swoich planów pospolitemu zdrajcy. Ci ludzcy rekruci, którzy klękają przed Rolandem, pewnie wiedzą tyle samo. – Może tak, a może nie – odparł Albert. – Ale jeśli myślicie, że wyciągniecie ze mnie informacje torturami, mylicie się. Nie. Powiem. Wam. I tak jestem martwy. Niezależnie od tego, czy złożył księciu przysięgę, czy był przekonany o swoim harcie ducha w obliczu tortur, mówił poważnie. Podobnie jak wszystkie trolle, musiał mówić prawdę. Chciałam pozwolić mu umrzeć, ale wciąż dobrze pamiętałam cenę swojego wcześniejszego okrucieństwa. Jakże łatwo traktować cudze życie niefrasobliwie tylko dlatego, że jest on wrogiem. To było podejście Thibaulta i Angoulême’a, a jeśli się od nich nie różniłam, jak mogłam utrzymywać, że jestem lepsza? Sięgnęłam do dwóch pozostałych buteleczek w torbie i z westchnieniem lekko trąciłam Marca. – A co powiesz na szansę na przeżycie? Ranny troll wybałuszył oczy.

– Ty. Jego twarz napięła się z wysiłku. Ale Albert nie był Anaïs ani Tristanem i żelazo wbite w ciało ograniczało jego moc. – Oto moja propozycja. Powiedz nam, gdzie ukrywa się książę, a ja cię ocalę. – I tak bym to zrobiła, choćby na tak długo, by mógł zostać osądzony za swoje czyny. – Na znak dobrej woli najpierw cię uzdrowię. Na jego twarzy pojawiła się nadzieja i wiedziałam, że zaproponowałam mu jedyne, co mogłoby go skłonić do zdradzenia księcia. Ale moje uniesienie nie trwało długo, bo Albert uniósł głowę i nabił ją na kolec. Zacisnęłam dłoń na ustach, pragnęłam się odwrócić, ale zmusiłam się, by patrzeć na tę ostatnią ofiarę moich czynów. Marc położył mi rękę na ramieniu. – Angoulême nie przyjąłby zdrajcy, nie każąc mu wcześniej złożyć przysiąg gwarantujących jego lojalność. Naprawdę był już martwy. Uwolniłam się spod ręki przyjaciela i odeszłam kawałek, po czym oparłam głowę o pień drzewa. Jego zamarznięty sok wgryzał mi się w czoło. Chris polecił wyjąć kolce i pochować ciało w jamie, ale ja ledwie słyszałam jego rozkazy. Usłyszałam skrzypienie śniegu. – Znałaś go? – spytała Joss. Lekko skinęłam głową. – Był... przyjacielem? – Nie. – Odwróciłam się i patrzyłam, jak czubkiem buta wydłubuje wzorek w śniegu. Policzki miała zapadnięte w miejscach, w których je zagryzała. – Ty byłaś drugim jeźdźcem. Joss przytaknęła, nie podnosząc głowy. – Potrzebowali kogoś lekkiego, kto umie szybko jeździć, a kiedy zobaczyliśmy, co on zrobił z Nomeny, pozostali za bardzo się bali. Wszyscy poza moją młodszą siostrą. Otaczali nas dorośli

mężczyźni i kobiety – to oni powinni ryzykować. Nie dziecko. Ale jej tak samo jak mnie nie spodobałoby się, że jest chroniona, podczas gdy przyjaciołom grozi niebezpieczeństwo. – Dobra robota – powiedziałam. Spojrzała mi w oczy. – Dlaczego Tristan go nie powstrzymał? Dlaczego nam nie pomaga? – Chroni Trianon. Głos mi się załamał, kiedy wypowiedziałam to usprawiedliwienie, bo po raz pierwszy uświadomiłam sobie, jak żałośnie ono brzmiało. Sprawiało, że ci poza stolicą czuli się bezwartościowi, zwłaszcza moja siostra, która go poznała. Która była jego rodziną. A patrząc z bardziej pragmatycznego punktu widzenia, widziałam, jak szybko traciliśmy szansę, by przekonać mieszkańców Wyspy do opowiedzenia się po naszej stronie. – Nie może – szepnęłam i zadrżałam, kiedy poczułam na szyi dotyk zimnego wiatru. – Czy jest jakieś bezpieczne miejsce, w którym mogłybyśmy porozmawiać? – W obozie jest chata otoczona stalą. Możesz pojechać ze mną. Podążyłam za nią do miejsca, w którym przywiązała konia do gałęzi. Wsunęła uzdę w pysk wałacha, sprawdziła popręgi i zaczęła się bawić klamrą strzemienia. – Cécile? Przebiegł mnie dreszcz. – Tak? – Co z naszą matką?

ROZDZIAŁ 20 Tristan Przesunąłem jedną z figur utworzonych ze światła oraz iluzji na tak samo nierzeczywistej planszy do guerre, po czym odwróciłem się do Freda, który upierał się, by stać i patrzeć, kiedy ja rozważałem kolejne posunięcie. – Tak? – Przed bramą stoją uchodźcy. – Twarz Freda była zarumieniona. – Udało im się umknąć ludziom księcia. – Każ im szukać schronienia w górach. Przesunąłem kilka ludzkich pionów księcia bliżej moich. – Nie mają zapasów. Jeśli nawet nie zamarzną, to umrą z głodu. – Pewna liczba ofiar jest nieunikniona. Pociągnąłem łyk grzanego wina i okrążyłem planszę, odsuwając Freda z drogi. Sapnął i zacisnął pięść. – Czego chcesz? – spytałem. – Na początek, żebyś mnie posłuchał. – Słucham cię. Nie jestem taki tępy, żebym nie mógł zajmować się dwiema rzeczami naraz. Choć wolałbym, żeby wyszedł, bym mógł skupić się na rozważaniu strategii naszego przeciwnika. Tak mógłbym lepiej wykorzystać czas. Powiedziałem mu to, a on skrzywił się jeszcze bardziej. – Musisz ich wpuścić do Trianon. Pokręciłem głową. – Mogą utrzymywać, że uciekli przed moim bratem, ale

równie prawdopodobne jest, że kłamią. Mogą być szpiegami albo, co gorsza, podżegaczami z rozkazami, by wywołać w mieście chaos. – Podżegaczami? Są wśród nich dzieci. Na skały i niebo, tam stoją matki z niemowlętami na rękach! – Roland jest dzieckiem. Fred rzucił dzbanem wina przez komnatę. Naczynie uderzyło o ścianę, a powietrze wypełnił aromat cynamonu i goździków. Souris natychmiast podbiegł do kałuży i zaczął ją wylizywać. – Dziecko może wycelować z pistoletu równie łatwo, jak dorosły – wyjaśniłem. – Wpuszczenie ich do Trianon oznaczałoby ryzyko dla wszystkich, których lojalności jestem pewien, co byłoby ze szkodą dla nich. – Nie wyrzucę ich. Westchnąłem i chciałem pociągnąć kolejny łyk wina, ale odkryłem, że kubek jest pusty. – Nie przypominam sobie, bym dawał ci wybór w tej kwestii. Fred wyrzucił z siebie stek obelg, a ja zapamiętałem kilka z nich do użycia w przyszłości. – Nie możesz ich odpędzić, wasza wysokość. – Sabine weszła do komnaty, ubrana w suknię, która była zbyt kosztowna i wyszukana, by mogła należeć do niej, a oceniając po blasku jej włosów, posłuchała mojej rady i się wykąpała. – Na dłuższą metę to strategicznie zła decyzja. Mieszkańcy Wyspy uznają cię za bezdusznego i okrutnego, znienawidzą cię i będą chcieli cię zdradzić. – Nie rozumieją... Uniosła rękę. – Nie. Musisz wymyślić inne rozwiązanie. Odstawiłem kubek i wyjąłem ze sterty mapę miasta. Wygładziłem ją. – Czy w Bastille jest miejsce? – Umieszczenie rolników i ich rodzin w więzieniu pełnym

robactwa i zarazków nie jest wiele lepsze. Zmarszczyłem czoło i przesunąłem palcem po mapie. – W takim razie opera. Łatwo ją zabezpieczyć, a pewnie będzie najwygodniejszym zakwaterowaniem, jakie ci rolnicy widzieli w życiu. Sabine zamknęła oczy, mruknęła coś, czego nie zrozumiałem, po czym powiedziała: – Nada się. – Zapewnij im wszystko, czego potrzebują – powiedziałem do Freda. – Jesteś za nich odpowiedzialny. Odwrócił się i wyszedł, nie potwierdzając, że przyjął rozkaz, a Sabine spiorunowała mnie wzrokiem ze swojego miejsca. Już przez to przechodziliśmy, wyjaśniła mi, że moje reakcje są niestosowne, krzywdzące i obraźliwe. Że magia Cécile wymazała nie tylko uczucia, które czułem od niej, ale w ogóle wszystkie. Wierzyłem jej – logika podpowiadała mi, że mój umysł działa inaczej niż zwykle. Ale nie czułem niezadowolenia czy nieprzyjemności z powodu tej zmiany – przeciwnie, zdolność do nieustającego skupiania się na jednym problemie mogła się okazać korzystna. – Cécile żyje? – spytała. – Tak. – A gdyby była ranna? Wiedziałbyś? Wzruszyłem ramionami. – Najprawdopodobniej. – A jeśli będzie potrzebować twojej pomocy? Wydawało mi się, że Sabine nie pojmuje logiki, która kazała Cécile stworzyć magiczne nasiona. – Jeśli znajdzie się w bardzo trudnej sytuacji, może użyć mojego imienia. Nie dodałem, że gdyby istniał sposób na wyeliminowanie tej możliwości, wykorzystałbym go. Cécile prawie zaproponowała, że obieca, iż nigdy więcej nie użyje mojego imienia, ale nie naciskałem na to. To był błąd.

– Idę na wieżę – powiedziała. – Idziesz ze mną? Potrząsnąłem głową. Z Sabine i Fredem na zewnątrz, miałbym rzadką chwilę, by pomyśleć w samotności, i zamierzałem ją wykorzystać. Zignorowałem jej zirytowane prychnięcie, zaczekałem, aż usłyszę trzask zamka w drzwiach, a wtedy usiadłem na krześle i zatonąłem w myślach. Niemal wszystko, co wiedziałem o elfach, usłyszałem lub przeczytałem. Niemal wszystko, ponieważ w krótkiej chwili w samym środku lata trafiłem do Arkadii i spotkałem Królową Zimy. W tym właśnie wspomnieniu zatonąłem. Bolało. Ta chwila, kiedy moje serce przestało bić i poczułem, jak więź łącząca mnie i Cécile pęka niemal całkowicie, a kilka przetartych nici nie wystarczało, by zwalczyć poczucie straty. Pustkę w miejscu, w którym wcześniej czułem ją i cały kalejdoskop jej uczuć. Ciemność. A później moje nozdrza wypełniła woń trawy, kwiatów i deszczu, a kiedy uniosłem powieki, napotkałem spojrzenie zielonych oczu kobiety, której oddech mroził mój policzek. – Witaj, śmiertelniku. Próbowałem się cofnąć, ale lód mocował moje nadgarstki i kostki do ziemi, a ja z niewyjaśnionych powodów nie mogłem go skruszyć. Sięgnąłem po moc, ale jej nie było. – W ostatniej przelotnej chwili świadomości istota bez duszy nie ma magii, śmiertelniku. – Uśmiechnęła się, ukazując mnóstwo ostrych zębów. – Masz mało czasu... ona ma mało czasu... a musimy tak wiele omówić. Cécile. Jeśli ja umrę, to ona... – Kim jesteś? – spytałem, choć już wiedziałem. Byliśmy w Arkadii, na łące, a wszystko wokół nas rosło bujne i zielone. Żyło. Ale tam, gdzie spoczywały jej ręce, trawa zbrązowiała. Kobietę otaczała śmierć, liście zmieniały barwę i spadały z drzew, płatki kwiatów wysychały. Co nie

powinno być możliwe. Nie w samym środku lata, w głębi dworu mojego wuja. Zima. – Czego chcesz? – spytałem, próbując się skupić. Było mi trudno, bo umarłem, a jeszcze nie skończyłem życia. Tak wiele pozostało mi do zrobienia, a Cécile... Zima przesunęła szponem po moim policzku, a ja poczułem bolesne zimno. Kostki jej palców, grzbiet dłoni i nadgarstek pokrywała srebrna koronka znaków złączenia. – To okrucieństwo – szepnęła – być złączonym z kimś, kogo się nienawidzi. Walczyć i wojować przez wieczność ze świadomością, że nigdy nie zobaczy się śmierci wroga, gdyż byłaby to twoja własna śmierć. – To żadna odpowiedź – warknąłem. Ale moja odwaga była fałszywa, bo czułem, że odchodzę. Wkrótce będę niczym, a Cécile... „Proszę, żyj”, błagałem bezgłośnie. „Proszę, spróbuj”. W spojrzeniu królowej elfów pojawiło się rozbawienie. – Przed tysiącleciami Król Lata był w pełni mocy, kiedy pozwolił swojemu bratu i jego wojownikom, by swobodnie wędrowali po waszym świecie. Zostałam pokonana i przykuta do jego tronu, a on był tak przekonany o swojej niezniszczalności, że nie dostrzegł niebezpieczeństwa. Ale ja tak. I z przyjemnością patrzyłam, jak traci tak wiele z powodu swojej arogancji. W jej oczach płonęła zajadłość, a ja chciałem jej powiedzieć, żeby przeszła do sedna. Powiedziała mi, czego chce, bo nie marnowałaby czasu na tę rozmowę, gdybym kilka chwil później miał przestać istnieć. – Nie bez powodu żadne elfy lodu i śniegu nie zostały uwięzione w waszym żałosnym świecie. Chronię swoich poddanych. Zapewniam im bezpieczeństwo. – Pochyliła się i pocałowała mnie w czoło, a ja z trudem powstrzymałem się przed jękiem bólu. – A teraz Zima znów odzyskała moc.

– Czego chcesz – wycedziłem. „Proszę, niech nie będzie za późno”. – Mogę cię odesłać. – Przykucnęła, a lód zniknął z moich nadgarstków i kostek. – Sluagi należą do mnie. Ich moc jest moją mocą. Mogę przywrócić ci życie. – Oblizała wargi, a jej język był srebrzysty i rozdwojony. – Ale nie za darmo. Oddałbym jej wszystko. Wiedziałem to. Ona to wiedziała. – Mów. – Dług życia. – Podniosła się i pomogła mi wstać. – Który będziesz musiał spłacić w wybranej przeze mnie chwili. Gdyby doszło do tego, że znów staniemy twarzą w twarz, mogłaby poprosić mnie o wszystko, nawet bym odebrał sobie życie. Ale jaki wybór miałem? – Zgoda. – I jeszcze jedno – zamruczała. – Nigdy nawet nie wspomnisz o tym, co ci powiedziałam. Nikomu. – Zgoda. – Jakimś sposobem wiedziałem, że w tej umowie ona dostawała znacznie więcej. – A teraz przywróć mi życie. – Tak się stanie. Zanim zdążyłem powiedzieć choć słowo, zapadłem w ciemność, w której jedynym dźwiękiem był jej głos. – Do zobaczenia, śmiertelny książę. Tymczasem bywaj. – Tristanie! Zamrugałem. Sabine stała tuż przede mną, a jej oczy były przerażone. – Są tutaj – krzyknęła i z zadziwiającą siłą pociągnęła mnie w stronę schodów. Wspinaliśmy się coraz wyżej, aż przeszliśmy przez drzwi, a ona wskazywała na miasto. Spojrzałem w tamtą stronę i zrozumiałem przyczynę jej przerażenia. Ulice Trianon wypełniały trollowe światełka. Były ich całe setki. Zmierzały ku nam.

ROZDZIAŁ 21 Cécile – Ona nie żyje. Odpowiedź opuściła moje usta, a ja natychmiast zapragnęłam ją cofnąć i przekazać wiadomość w taki sposób, by łzy nie wypełniły oczu mojej siostry, a jej broda nie zadrżała. Jakby w ogóle istniał taki sposób. Joss nie lubiła Genevieve, ale była jej córką. – Jak? Czarownica to zrobiła? Anushka? Przełknęłam ślinę. – Ona była Anushką. Milczenie. – Ty ją zabiłaś. – Musiałam. To nie była nasza prawdziwa matka. Ona od dawna nie żyła – bełkotałam. Moje słowa nie miały sensu, ale nie potrafiłam złożyć zdania, które przekazałoby to, co chciałam. – To był jedyny sposób. – Aby ich uwolnić? – Tak. Popchnęła mnie, a ja wylądowałam twardo na pośladkach. – Nie rozumiesz – powiedziałam. – Pozwól mi wyjaśnić. – A co tu jest do wyjaśniania? – krzyknęła, nie zwracając uwagi na przerażone miny pozostałych. – To twoja wina. Zabiłaś naszą matkę i uwolniłaś te potwory, by wymordowały niewinnych ludzi. A wszystko z powodu jakiegoś głupiego chłopaka, któremu nie chce się wyjść zza murów zamku, żeby naprawić to, co zepsuł. – Joss... – Żałuję, że nie pozostałaś martwa – warknęła, po czym

wskoczyła na grzbiet konia i pogalopowała traktem. Wszyscy gapili się na mnie w milczeniu, ręce trzymali w kieszeniach albo opierali je na biodrach. Chris podszedł do mnie. – Opowiesz, co się wydarzyło, kiedy wrócimy do obozu. Tu jest zbyt niebezpiecznie. Resztę dnia i część wieczora zajęło nam dotarcie do obozu. Było to kilka drewnianych chat nad jeziorem Moraine, które wykorzystywali myśliwi. Otaczały je co najmniej dwa tuziny namiotów, a choć było zbyt ciemno, bym widziała twarze przechodzących między nimi ludzi, rozpoznawałam większość głosów. – To koń Joss – powiedział Chris, pomagając mi zsiąść. – Możesz się już przestać zamartwiać. – Wątpię. Wzruszył ramionami. – Tędy. Kiedy ruszyłam za Chrisem w stronę jednej z chat, Marc i bliźnięta dołączyli do nas. Zapanowała cisza, kiedy otoczyła nas magia. – Co zamierzasz im powiedzieć? – spytał Marc. – Prawdę. Niemal wyczuwałam bezgłośną rozmowę toczącą się ponad moją głową. – To moi bliscy – warknęłam. – Zasługują, by wiedzieć. – Możliwe – odparł Marc. – Ale czy zrozumieją, co im powiesz? Czy wiedza o prawdziwych powodach, dla których Tristan pozostaje w Trianon, pomoże im czy zaszkodzi? Pomoże czy zaszkodzi nam? Zagryzłam policzek, zastanawiając się, jak mogłabym wyjaśnić ludziom, którzy o trollach wiedzieli bardzo mało lub zgoła nic, dlaczego Tristan się ukrywał, podczas gdy mieszkańcy Wyspy cierpieli z winy jego brata. Jak wyjaśnić wagę obietnicy. Wartość imienia. W ich uszach brzmiałoby to

jak bzdura, absurdalne usprawiedliwienie. – Potrzebujemy ich. – Marc zwolnił, by dać nam więcej czasu na rozmowę. – Nie możemy liczyć, że wygramy tę wojnę bez wsparcia ludzi, ale by je zdobyć, musimy dać im powód, by dla nas walczyli. Musisz dać im ten powód. – Nie jestem przywódcą, Marcu. – Poczułam mrowienie skóry, gdy liczyłam kroki pozostałe do chaty. – A nawet gdybym była, to ja wypuściłam Rolanda. Wątpię, by jakiekolwiek słowa mogły to wynagrodzić. – Dokonałaś tego wyboru, wierząc, że pokonamy naszych wrogów. Że uda nam się stworzyć świat, w którym nasze gatunki będą mogły żyć w harmonii. – Chwycił mnie za ramię i pociągnął tak, że stanęłam z nim twarzą w twarz. – Myślałaś, że to będzie łatwe? Bez słowa pokręciłam głową. – Jesteś księżniczką, Cécile. Przyszłą królową. Zacznij się tak zachowywać. Znów usłyszałam trzask ognia i szum wiatru wśród gór. – Wchodzisz do środka czy będziemy rozmawiać na zimnie? Chris stał w drzwiach chaty, za sobą miał najbardziej szanowanych członków naszej społeczności, w tym Jérôme’a, moją babcię i ojca. – Dajcie mi minutę sam na sam z nimi – powiedziałam do Marca i bliźniąt, po czym weszłam do środka. W niedużym budynku tłoczyło się dziesięć osób, ogień pośrodku jedynej izby rozpalono bardziej dla światła niż dla ciepła, bo gorąco ściśniętych ludzkich ciał wystarczyło, by na czoła wszystkich obecnych wystąpił pot. – Ile wiedzą? – spytałam pod nosem. – Tyle, ile ja. Opowiedziałem im o Rolandzie, Angoulême i królu, wiedzą, jakie są frakcje. A ten budynek otacza stal, więc nie musisz się martwić, że ktoś nas podsłucha. Uniosłam brew. – Tristan przygotował mnie najlepiej jak mógł w tym krótkim

czasie. Jak mamy się chronić i jak walczyć. – Chris wskazał brodą na grupę. – To też wiedzą. Oblizałam wargi i poczułam na nich smak potu. Tristan wybudował fundament do stworzenia armii, a teraz nadeszła chwila, w której albo uda mi się coś na nim wznieść, albo wypalę go do gołej ziemi. Odchrząknęłam, a wtedy stanął przede mną ojciec. – Cécile, czy to prawda, co mówiła twoja siostra? – spytał, a cierpienie w jego głosie było jak nóż prosto w serce. Otworzyłam usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Oczywiście, że Joss im powiedziała. Nie mogłam się spodziewać niczego innego. Rozejrzałam się dookoła i dostrzegłam założone ręce i zaciśnięte wargi. – Zabiłaś swoją matkę? Bądź królową. Podniosłam brodę. – Nie. Zabiłam jej morderczynię. Zabiłam czarownicę, która ukradła ciało mojej matki i używała go jak własnego. Zabiłam kobietę, która zamierzała zrobić dokładnie to samo ze mną. – Zabiłaś jedyne, co stało między nami a tymi potworami – rzekł ojciec Sabine. – I gdzie jest moja córka? Czy jest cała? – Sabine jest w Trianon. Mieszka w zamku regenta i pozostaje pod opieką mojego męża. Nie ma bezpieczniejszego miejsca. Zebrani zaczęli szeptać, a ja uniosłam rękę, by ich uciszyć. – Wśród trolli, podobnie jak wśród ludzi, są łotry. Jednostki zepsute, samolubne i okrutne. Książę d’Angoulême jest takim trollem. Panuje nad młodszym bratem mojego męża, księciem Rolandem, który jest dzieckiem obdarzonym niewiarygodną mocą, ale również dotkniętym gwałtownym szaleństwem. Choć to młody książę niszczył Wyspę przez ostatnie dni, całość zaplanował Angoulême, a każde jego posunięcie ma przybliżyć go do celu: zdobycia władzy. Przybyliśmy dziś do Colombey, by zgładzić Rolanda.

– A jednak on nadal żyje – rzucił ojciec Sabine. Chris zakaszlał. – Obawiam się, że to nasza robota. Nasza sztuczka im przerwała i... – Wzruszył ramionami. – Nie wiedzieliśmy. – Jeśli to Angoulême jest problemem, dlaczego nie zaatakujecie jego? – Ponieważ się ukrył – odpowiedziałam. – A nim go odnajdziemy, ta wojna się skończy. A w każdym razie tak wierzyli moi przyjaciele. Tristan, Marc i bliźnięta wymyślili dziesiątki miejsc powiązanych z rodem Angoulême, co było równie mało przydatne, jak nieokreślenie żadnego. Byli przekonani, że w ten sposób go nie odnajdą, choć ja się z nimi nie zgadzałam. Coś się kryło w sposobie, w jaki Lessa to powiedziała. Coś w całej jej rozmowie z księciem... – Dlaczego Tristan wysłał cię, żebyś za niego wykonała brudną robotę? Wszyscy odwrócili się do mojego ojca, który siedział z rękami w kieszeniach i napiętymi ramionami. Zawahałam się. Zasłużyli na prawdę, ale jeśli Marc miał rację? Czy powiedzenie im tego przyniosłoby więcej szkody niż korzyści? – Książę buduje armię ludzi. Dlatego gromadzi mieszkańców Wyspy... Zamierza zmusić ich do złożenia przysięgi wierności Rolandowi. Przysięga złożona trollowi jest wiążąca. A jeśli mi nie wierzycie, spytajcie Chrisa albo Jérôme’a, jakie to uczucie, kiedy troll trzyma was za słowo. Obaj pokiwali głowami. – Mój mąż, książę Tristan de Montigny, pozostał w Trianon, by je chronić. By było bezpieczną przystanią dla wszystkich uciekinierów. Gdyby osobiście wyruszył walczyć z Rolandem, wiele tysięcy ludzi pozostałoby bez ochrony, a – przełknęłam ślinę – są też inni niegodziwcy, którzy by to wykorzystali. – Masz na myśli króla trolli – powiedział mój ojciec.

Przytaknęłam. – Walczymy na dwa fronty, a jeśli przegramy... „Jeśli świat spłonie, to ty będziesz miała krew na rękach”. – A jeśli zwyciężycie? – spytał ojciec Sabine. – Jeśli ten Tristan pokona brata, księcia i własnego ojca, czy zapanuje nad swoimi rodakami? – Tak – odpowiedziałam, choć nie byłam pewna, czy to prawda, czy kłamstwo. W chacie rozległy się szepty, ludzie odwracali się do sąsiadów, by wyrazić swoje zdanie. – Ale nie zwyciężymy bez waszej pomocy. – Wyczuwałam, że to chwila, kiedy mogłam przeciągnąć ich na swoją stronę albo na dobre stracić. Drzwi za moimi plecami się otworzyły, ale ja się nie odwróciłam. – Ukrywając się w górach, być może na razie jesteście bezpieczni, ale jeśli książę zdobędzie władzę, wyłapie was, jednego po drugim. Teraz jest najsłabszy, co oznacza, że nadeszła pora, byśmy zaatakowali. – A co dokładnie proponujesz? – spytał Jérôme. – Żebyśmy eliminowali ich pojedynczo? Tak się nie da wygrać wojny. Marc podszedł do mnie. – On ma rację. Dlatego nie będziemy ograniczać się do paru trolli... Przejmiemy armię.

ROZDZIAŁ 22 Tristan – Nie rozumiem, jak przedostali się przez moje zaklęcia ochronne – powiedziałem raczej do siebie niż do którejś z towarzyszących mi osób. Patrzyłem przez opuszczoną bramę na srebrzysty blask przesuwający się przez Trianon. Z początku sądziłem, że brat Cécile wpuścił kilka setek osób, które uważał za ludzi, a które okazały się przebranymi trollami. Ale światła nie przybywały od strony bramy, więc szybko odrzuciłem ten pomysł. – Co za różnica? – warknęła Sabine. – Weszli do środka. Liczy się tylko to, jak ich powstrzymamy. Odwróciłem się plecami do bramy i stałem bez ruchu na śniegu, zaś ludzcy żołnierze biegali po dziedzińcu i między budynkami gospodarczymi. W rękach trzymali broń, oczy mieli szeroko otwarte, a usta zaciśnięte. Fred, który przybył przed chwilą na zgonionym koniu, stał pośród nich i wykrzykiwał rozkazy. Mimo chłodu wiatr niósł ostrą woń potu, a od czasu do czasu słyszałem cichą modlitwę jednego z mężczyzn. Poklepałem kieszeń płaszcza, czując wybrzuszenie chusteczki, w której znajdowały się moje magiczne nasiona. Strach sprawiał, że zachowywali się jak głupcy, nie myśleli logicznie, zaś ja widziałem wszystko jasno. Cécile będzie musiała rzucić zaklęcie ponownie, kiedy powróci. „Jeśli powróci”, przypomniałem sobie i pomyślałem, że powinienem odszukać inną czarownicę.

Na wszelki wypadek. Ta myśl mnie dręczyła, ale tylko przez chwilę. – Marnują czas. Przeciwko tak wielu to wszystko – szerokim gestem objąłem chaotycznie poruszających się żołnierzy – nic nie da. Sabine zacisnęła pięści. Czekałem z zainteresowaniem, czy posunie się tak daleko, by ich użyć, ale ona jedynie odetchnęła głęboko i powiedziała: – A czy ty zamierzasz coś zrobić, żeby ich powstrzymać? – Oczywiście. – Pstryknąłem palcami na Freda i gestem kazałem mu pójść za nami na szczyt jednej ze strażnic. – Muszą podejść bliżej, żebym zidentyfikował, kto jest wśród nich. Pozbędę się najsilniejszych, ale ty i twoi ludzie musicie rozpraszać pozostałych. Będziecie jak stado pszczół dla niedźwiedzia, ale dzięki wam zyskam konieczny czas. Kiedy najpotężniejsi zginą, pozbycie się reszty nie będzie dla mnie problemem. Sabine i Fred gapili się na mnie. – Co? – spytałem. – Idźcie się przygotować na mój sygnał. Odwróciwszy się do nich plecami, oparłem jedną dłoń na wąskim otworze strzelniczym. Musiałem złapać choć jednego żywcem, żeby się zorientować, jak pokonali moje zaklęcie ochronne. Choć było dla mnie tajemnicą, dlaczego w ogóle się nim przejmuję. Wyczerpywało moją magię, a jego jedynym celem było chronienie ludzi w Trianon. Co już nie było ważne. Dlatego zdjąłem je i odtworzyłem dookoła murów zamku. W mieście panowała cisza, gruba warstwa lodu tłumiła szum rzeki. Trollowe światełka zbliżały się bez rozpraszania, niemal jak procesja po ulicy. Dziwaczna taktyka, której nie spodziewałbym się po moim ojcu. Był mistrzem strategii, ale od dawna nie grałem bezpośrednio przeciwko niemu. Od bardzo dawna.

Miałem dziesięć lat i była to rozgrywka w guerre z pomiarem czasu, przed większością dworu. Choć klepsydra dawała nam jedynie minutę na obmyślenie każdego posunięcia, graliśmy już od wielu godzin, a ja się nudziłem. Częściowo dlatego, że przegrana z ojcem była nieunikniona, a częściowo dlatego, że chciałem pójść popływać w jeziorze z przyjaciółmi. Anaïs siedziała w pierwszym rzędzie za moim ojcem, a ja mimo wszelkich wysiłków co jakiś czas uciekałem spojrzeniem w jej stronę. Jej babka, księżna matka, zmusiła ją do włożenia sukni i Anaïs kręciła się niezręcznie, od czasu do czasu spoglądając z ukosa na siostrę, pogrążoną w rozmowie z Markiem. Bliźniętom po ostatnim dowcipie zakazano wstępu na salę tronową, ale wiedziałem, że będą na nas czekać przy łodzi. Anaïs napotkała moje spojrzenie i zrobiła zeza, a ja zagryzłem wargi, żeby się nie zaśmiać. – Tristanie. Znów skupiłem się na ojcu, a później na klepsydrze, w której pozostały ostatnie ziarenka białego piasku. Przesunąłem piona na inne pole, zaraz jednak poczułem ściskanie w żołądku, kiedy zrozumiałem swój błąd. Skóra mnie zapiekła, kiedy złość ojca objawiła się w postaci magii, ale nie podnosiłem wzroku znad planszy, za bardzo się bałem. Jednym szybkim ruchem chwycił mojego piona i cisnął go przez całą salę tronową, aż figura uderzyła w ścianę. – Wyjdźcie wszyscy! – ryknął i dwór uciekł. Anaïs jako jedyna była dość odważna, by się zawahać, ale nawet ona po chwili wybiegła. Drzwi sali tronowej zatrzasnęły się z łoskotem, a mój ojciec uderzył w plansze do guerre, zrzucając piony na podłogę. – Mówiłaś, że jest coraz lepszy – zwrócił się ostro do ciotki, która trzymała dłoń na moim ramieniu. – Bo tak jest – odparła. – To nie kwestia jego inteligencji czy zdolności, Thibaulcie, ale zainteresowania. Nie wkłada w tę

grę serca. Czułem, że ojciec świdruje mnie wzrokiem, ale nie podniosłem oczu. – A jak zamierzasz władać bez tych umiejętności? – To tylko głupia gra – mruknąłem. – Nie jest prawdziwa. Ciotka mocniej zacisnęła rękę, choć wcale nie potrzebowałem jej znaku, by wiedzieć, że posunąłem się za daleko. – „Tylko głupia gra” – powtórzył ojciec. – To nie jest gra, durniu, ale narzędzie. Sposób, by wyszkolić umysł i koncentrację, a żeby zostać królem Trollus, musisz ją opanować. Musisz być w niej najlepszy. Powstrzymałem pragnienie, by wziąć matkę za rękę. Widziałem, że jej obecność zmusi ojca do zapanowania nad złością. – Jeśli jesteś najlepszy... – podniosłem twarz – to dlaczego sam mnie nie uczysz? Mięśnie na jego szczęce drżały i po raz pierwszy i ostatni odwrócił wzrok wcześniej niż ja. „Głupie pytanie”, powiedziałem sobie. „Nie ma dla ciebie czasu”. – Jakim sposobem – odparł w końcu – kiedykolwiek mnie pokonasz, jeśli będę znał wszystkie twoje ruchy? Spochmurniałem, a choć było to dziecinne, chwyciłem matkę za rękę i mocno ją ścisnąłem. – On potrzebuje motywacji, by grać w tę grę, Thibaulcie – powiedziała ciotka nad moją głową. – A ty musisz mu ją dać. Usłyszałem jego westchnienie i żałowałem, że jestem dla niego takim rozczarowaniem. Pragnąłem, by miał dla mnie czas, jak kiedyś. Ale on tylko odwrócił się i wyszedł z sali, nie oglądając się ani razu. Zamrugałem, wydobyłem się ze wspomnienia i skupiłem na trollowych światełkach wędrujących przez Trianon. Dlaczego to robiłem? Broniłem tych ludzi, walczyłem w bitwie, za którą nikt mi nie dziękował, po co? Co mogłem zyskać? Nic.

Marnowałem czas – czas, który powinienem poświęcić rozwiązaniu zagadki Zimy, bo dopóki tego nie zrobię, będę uwięziony. Procesja zatrzymała się, od grupy oderwały się dwie postacie, które weszły na most. Dziewczyna zsunęła szary kaptur, ukazując długie czarne włosy, a mężczyzna szedł o kulach. – Wpuśćcie ich – zawołałem i zbiegłem po schodach, by zaczekać na Zoé i Szpica. Krata uniosła się ze zgrzytem, a mieszańcy przeszli pod nią i podeszli do mnie. – Na skały i niebo, dobrze cię widzieć. – Na twarzy Szpica pojawił się szeroki uśmiech. – Udało wam się, tobie i Cécile. – Uniósł twarz do nieba. – Nie wierzyłem... – Jak przedostałeś się przez moje zaklęcia ochronne? – spytałem, przerywając mu. Zamrugał. – Przepraszam? – Moje zaklęcia ochronne. Kopułę... – dodałem. – Jak się przez nią przedostałeś? – Towarzyszą mi głównie górnicy. Przeszliśmy pod nią. – Jasne. Po tych słowach odwróciłem się do nich plecami i wszedłem do zamku.

ROZDZIAŁ 23 Cécile – Jemu to się nie spodoba. – Marc kopnął w pień drzewa, dając wyraz swojej frustracji, co było u niego rzadkie. Kiedy sterta śniegu wylądowała mu na głowie, mruknął coś, co pewnie było przekleństwem. – Cała nasza trójka miała zostać z tobą i mieliśmy wrócić natychmiast po wypełnieniu zadania. Zatarłam ręce i spojrzałam z tęsknotą na płonący ogień. – Zadanie nie zostało wykonane. – Dzielisz włos na czworo. Uśmiechnęłam się. – To bardzo trollowe z mojej strony. Moja wesołość wydawała się nie na miejscu, biorąc pod uwagę, że nie udało nam się zabić Rolanda. Ale od czasu, gdy wbiłam nóż w pierś Anushki, nie czułam się tak dobrze. Miałam plan. Miejsce. Cel. Nawet jeśli oznaczało to rozłąkę z Tristanem. Marc spróbował innej taktyki. – Z pewnością ona przejrzała twoje przebranie. Dziesiątki ludzi wołały cię po imieniu, a jeśli uda jej się rozdzielić cię z bliźniętami, wykorzysta cię, by dopaść Tristana. Te twoje przeklęte nasiona nie będą działać bez końca, a doświadczenie zdobywane przez tysiące lat bez wątpienia pozwoliło jej rozwinąć umiejętność wydobywania informacji. – Nie da się wydobyć tego, czego nie ma – odparłam. – Przemyślałam to, więc przestań mnie przekonywać, że mam wracać do Trianon i się ukryć.

– A jeśli się sprzeciwię? Rozważyłam jego pytanie, zanim odpowiedziałam. – Jak sam mówiłeś, jestem księżniczką Trollus. Twoją przyszłą królową. A to nie jest prośba, lecz rozkaz. Sądziłam, że będzie stawiał opór. Ale się myliłam. Marc ukłonił się w nieco bardziej skomplikowany sposób, niż miał w zwyczaju. – Rozkaz waszej wysokości zostanie wypełniony. Przestępowałam z nogi na nogę na śniegu. – Gdybym mogła, zatrzymałabym cię tutaj. Byłoby lepiej, gdyby cała wasza trójka atakowała siły Angoulême’a, ale nie mogę zostawić Tristana w Trianon jedynie pod opieką Sabine. Zwłaszcza że ona bardziej niż ktokolwiek inny byłaby gotowa wbić mu nóż w plecy. – Królowe się nie tłumaczą. – Wiem. Wysłałabym jedno z bliźniąt, ale rozdzielenie ich wydaje mi się niewłaściwe po tym, co przeszli. A Tristan i tak raczej wysłucha ciebie niż ich. Ktoś musi go utrzymać za tymi murami, a chyba tylko ty możesz tego dokonać. – Cécile... – Musisz sprawić, by zrozumiał, że jedno z nas musi być widoczne i walczyć. Jeśli oboje pozostaniemy ukryci za bezpiecznymi murami Trianon, stracimy poparcie reszty Wyspy. A tutaj są rzeczy, które mogę... – Przerwałam, objęłam się rękami. – Na pewno uda ci się dotrzeć do Trianon po ciemku? – Lepiej po ciemku niż w tym przeklętym słońcu. – Cień ukrywał jego twarz, ale nie musiałam jej widzieć, by wiedzieć, że się uśmiechał. – Poradzę sobie. Uważaj na siebie, Cécile. Pochyliwszy głowę, odwrócił się, żeby odejść, ale złapałam go za ramię. – Powiedz Tristanowi, że... – „Kocham go”. Powstrzymałam te słowa. Królowe nie przesyłały sentymentalnych wiadomości, a biorąc pod uwagę to, co od rana czułam,

wątpiłam, by Tristana to obchodziło. – Powiedz mu, żeby wymyślił, jak odnaleźć Angoulême’a. Teraz, gdy nasz plan spalił na panewce, w ten sposób mamy największą szansę na powstrzymanie Rolanda. Marc skinął głową i zniknął w ciemnościach. – Babciu? Podniosła wzrok znad zapasów, które układała na półkach w chacie. – Co się stało, kochanie? – Nie mogę znaleźć Joss. Przez pół godziny szukałam siostry w obozie, ale od zmroku nikt jej nie widział. Babcia poderwała głowę. – Czy jej koń zniknął? Zaprzeczyłam. – W takim razie pewnie nie chce się z tobą widzieć. – Postawiła słój na półce, ale pozostała z dłonią na wieku, jakby zapomniała, co właściwie zamierzała zrobić. – Znajdę ją i wyjaśnię, co tak naprawdę stało się z Genevieve. Dojdzie do siebie. Gdyby to było jedyne, co zdenerwowało Joss, mogłabym się zgodzić. Ale nie było. – Przepraszam. Wiem, że to wszystko jest okropne i że to moja wina. – Z tego, co powiedział nam Christophe, wynika, że to musiało się wydarzyć. – Zdjęła dłoń ze słoja. – Jeśli przyszłaś po rozgrzeszenie, marnujesz czas, dziecko. Podjęłaś decyzję, a teraz nie czas na błaganie o wybaczenie, teraz trzeba wszystko naprawić. – Próbuję. – Westchnęłam i usiadłam na pryczy. Czułam ogromne zmęczenie. – Wyświadczysz mi przysługę? – Tak? – Trzeba rzucić pewne zaklęcie. Wyjęłam z kieszeni kawałek papieru i zaczęłam się bawić jego krawędziami.

Babcia prychnęła. – Z tego, co słyszałam, sama doskonale sobie radzisz z rzucaniem zaklęć. I nie masz oporów przed zagłębianiem się w magię, której nie powinnaś używać. – To coś zupełnie innego. A potrzebuję twojej pomocy, bo zaklęcie jest przeznaczone dla mnie. Obrzuciła mnie spojrzeniem. – Co zamierzasz? Myślałam o tym od czasu, gdy podjęłam decyzję, że nie wracam do Trianon. Pozostanie było ryzykowne, bo Królowa Zimy z pewnością domyśli się, że tu jestem. A może już o tym wie. Moje imię zostało wypowiedziane, a ona bez wątpienia wiedziała, że to moja rodzina. Moi bliscy. Nie mogłam ufać, że Vincent i Victoria zawsze będą mnie strzec. – Musisz mi pomóc o czymś zapomnieć. – Z bólem serca skupiłam się na Tristanie. Zimnym. Beznamiętnym. – Muszę zapomnieć imię. Słaniając się na nogach z wyczerpania, wracałam do chaty, żeby się przespać, kiedy na drodze stanęła mi siostra. – Cécile? Mogę z tobą porozmawiać? Skinęłam głową i gestem poprosiłam Vincenta, by dał nam chwilę, a później podeszłam bliżej. – Jesteś przemarznięta. – Ujęłam jej ręce, które były zimne jak sople, i zaczęłam je rozcierać. Jej jasne włosy były tak oszronione, że wydawały się białe, a policzki i nos czerwone jak wiśnia. – Wejdź ze mną do środka i ogrzej się przy ogniu. – Za chwilę. – Szczękała zębami. – Chciałam cię przeprosić za to, jak się zachowałam. Powinnam była cię wysłuchać, zanim zareagowałam w taki sposób. – Już dobrze. – Objęłam ją, żeby odpędzić chłód. – Nie mam do ciebie pretensji. Niezależnie od wszystkiego, nasza matka nie żyje. – Oczy mnie zapiekły. – Bardzo mi przykro, że dowiedziałaś się tego w ten sposób. Objęła mnie mocniej.

– Boję się – szepnęła. – Nie wiem, jak możemy zwyciężyć bez pomocy. – W jej głosie słychać było desperację. – Dlaczego Tristan nie opuści Trianon, żeby walczyć z bratem? Na skały i niebo, byłam zbyt zmęczona, by o tym rozmawiać. Nie miałam siły myśleć, a obawiałam się, że powiem coś niewłaściwego i znów ją rozdrażnię. – Nie może, Joss. A przynajmniej jeszcze nie. – Nie możesz go zmusić? „Skąd o tym wiedziała?”. Rozmasowałam skroń. „Chris musiał jej powiedzieć”. – Już nie. Poprosiłam babcię, by rzuciła na mnie zaklęcie... Jego imię na zawsze zniknęło z mojego umysłu. „Mam nadzieję, że to słyszałaś”, przekazałam bezgłośnie Królowej Zimy. „Powodzenia w wyciągnięciu go ze mnie teraz”. – Rozumiem. – Joss cofnęła się, wbiła wzrok w ziemię. – Rano wyruszę, żeby dołączyć do reszty mieszkańców wioski. Chyba... braknie mi już sił. Jej słowa mnie zaskoczyły, bo moja siostra z całą pewnością nie była tchórzem. Ale tak naprawdę ulżyłoby mi, gdyby trzymała się z dala od walk. Nie chciałam się z nią sprzeczać. – Jeśli naprawdę tego chcesz. – Tak. – Uśmiechnęła się z wysiłkiem. – Rano, zanim wyruszę, przyjdę się pożegnać. Obudziło mnie łagodne potrząśnięcie. – Która godzina? – spytałam, próbując rozejrzeć się po chacie, która nie miała okien. Zaczęłam zasypiać w połowie zdania, kazali mi się więc położyć. Noc spędziłam zwinięta na podłodze obok babci. Kiedy przyszłam, już spała, więc nie mogłam podziękować jej za to, że w moim imieniu porozmawiała z Joss. Plecy mnie bolały, ale czułam się ożywiona. Gotowa. – Godzina przed świtem. – Victoria łagodnie rozświetliła wnętrze i podała mi miseczkę owsianki. – Zjedz to. Jest

zupełnie bez smaku, ale wygląda na to, że nikt nie pomyślał, by zabrać cukier. Albo rodzynki. Co to za życie bez rodzynek?! Śmiejąc się cicho, by nie obudzić tych, którzy wciąż jeszcze spali, wyszłam za Victorią na zewnątrz, po drodze zjadając kolejne łyżki gorącej owsianki. – Jaki jest plan? – Pokażę ci. Pochyliła się i weszła do kolejnej chaty. Chris przerwał rozmowę z Vincentem i skinął mi głową, ale ja i tak patrzyłam na magiczne miniaturowe miasto wiszące nad zimnym paleniskiem pośrodku izby. – Co to? – Tak jakby mapa. – Ojciec podał mi cynowy kubek ze słabą herbatą. – Razem z Jérôme’em pracowaliśmy z... no... z baronem Vincentem, żeby skonstruować replikę Revigny i okolic. – W tej chwili jestem tylko lordem Vincentem, ale mam nadzieję, że niebawem to się zmieni. Ojciec zmarszczył czoło, zaraz jednak wzruszył ramionami. – To była ogromna pomoc w planowaniu, zwłaszcza że niektórzy nigdy nie wypuścili się poza Kotlinę. Chris? – Racja. Mój przyjaciel odchrząknął, a ja patrzyłam, jak spojrzenia zebranych kierują się w jego stronę. Wtedy zorientowałam się, że był ich przywódcą. – Dostaliśmy wiadomość od naszych zwiadowców, że Roland i Lessa w nocy przejęli kontrolę nad Triaucourt. Jeśli będą trzymać się wzorca, a sądzę, że właśnie tak się stanie, zaszyją się w jakimś budynku i będą przyjmować przysięgi od tych, których uda się zgromadzić jego ludziom, a w nocy znów wyruszą. – Dlaczego więc nie patrzymy na Triaucourt? – spytałam. – Bo drugi raz nie uda nam się ta sama sztuczka, a nie mamy

dość sił – spojrzał przepraszająco na bliźnięta – by zaatakować bezpośrednio. Podniósł mapę i położył ją przede mną, a ja zauważyłam oznaczenia przy wioskach, które Roland zniszczył lub zdobył. – Przyjmowanie przysiąg trwa dość długo – wyjaśnił Chris. – Czas, który ludzie mogą wykorzystać na ucieczkę z domów i poszukanie schronienia w górach. Ludzka straż Rolanda wypędza tych z mniejszych przysiółków, ale Angoulême wysłał też dwójki lub trójki trolli, by zdobyli wioski średniej wielkości i utrzymali je do czasu przybycia Rolanda. Revigny jest jedną z nich. Przesunęłam palcem po kropkach na mapie. – Dlaczego w ogóle to robią? – mruknęłam. – Każda z tych osad nie ma więcej niż stu mieszkańców. Przykro mi to mówić, ale nie wydają się warte zachodu. Dlaczego nie zaatakuje Courville? Za jednym zamachem zdobyłby ludzką armię, której potrzebuje. – Może tak, a może nie – odparł Chris. – Gdyby zaatakował Courville, Tristan pewnie by interweniował, a Roland nie zdążyłby przejąć kontroli nad miastem i ryzykował konfrontację ze starszym bratem, której by nie wygrał. Nie byłam tego taka pewna, ale wątpliwości zachowałam dla siebie. – Roland buduje swoją armię w małych atakach, bo ryzyko, że Tristan pozostawi Trianon bez ochrony, jest niewielkie, szczególnie że nie zna planów swojego ojca. – A kiedy już będzie miał armię, to co wtedy? Mój umysł wypełniły obrazy całych rodzin zmuszonych do sięgnięcia po widły i szpadle, zardzewiałe miecze i pistolety, których nie używano od lat, a później zaatakowania rodaków. Nie dlatego, by ktokolwiek z tych ludzi chciał walczyć, ale ponieważ nie mieli wyboru. – Sądzimy, że kiedy będzie gotów, pomaszerują na Courville – odparł Vincent. – Tristan będzie musiał pozostawić Trianon

bez ochrony, żeby uratować drugie miasto przed armią brata. – Roland i Lessa wycofają się tymczasem do Trianon i zaatakują je, kiedy pozostanie bez ochrony – powiedziałam, nie czekając, aż dokończy. – Muszą wiedzieć, że on nie da się nabrać. – To prawda. – Chris odłożył mapę na bok. – Powiedzmy, że Tristan przejrzy ich grę i zostanie w Trianon. Armia Rolanda zdobywa Courville. Nietrudno przewidzieć, że liczba ofiar będzie ogromna, a do tego Roland zyska władzę nad prawie połową mieszkańców Wyspy. Większość nie będzie poważała Tristana, który przez cały czas ukrywa się za murami zamku. I nikogo nie będzie obchodziło, że nie miał wyboru. Westchnęłam cicho. – A wtedy Roland będzie mógł pomaszerować na Trianon, a nawet Trollus, jeśli tylko zechce. Jego i Angoulême’a nie będzie obchodzić, ilu ludzi zginie, bo utrzymanie ich przy życiu nigdy nie było ich zamiarem. Tylko naszym. – Zdawało mi się, że owsianka skwaśniała mi w żołądku. – Jak go powstrzymamy? – Odbierając mu armię, kawałek po kawałku, wioska po wiosce – wyjaśnił Chris. – Wyrównując szanse Rolanda i Tristana, zmuszając ich, by walczyli jeden na jednego. Patrz. Wskazał na słabo świecącą miniaturę. Na modelu pojawiły się dwie figury, malutkie repliki Vincenta i Victorii. Obie postacie stały na głowach i kołysały się do przodu i do tyłu. Figurka Victorii przewróciła się, a za plecami usłyszałam ciche mruknięcie trollki. Vincent uśmiechnął się, a wtedy pojawił się tuzin figurek o naszych twarzach. – Tak to zrobimy – powiedział.

ROZDZIAŁ 24 Cécile – Na skały i niebo, ależ są pewni siebie – mruknęła Victoria, klęcząca obok mnie na śniegu. Revigny – skupisko chat wokół jedynego sklepu – leżało między dwiema górami, a liczbę mieszkańców zdecydowanie przewyższała liczba kóz, które wypasano na trawiastych południowych stokach. Na ile umiałam to ocenić, wszyscy zostali uwięzieni za niewidzialnym murem otaczającym miasto. Włączając w to kozy. Trolle odpoczywały w pawilonie, który wyglądał, jakby został przeniesiony ze szklanych ogrodów, tyle tylko, że była to iluzja, której jedynym celem była ochrona przed palącym słońcem. Dwóch siedziało na prostych drewnianych krzesłach zabranych z czyjejś kuchni, a trzecia wirowała na wpół nago na śniegu, unosząc dłonie do słońca. – Rozpoznajesz ich? – spytałam. To była jedna z większych niewiadomych. Victoria i Vincent orientowali się, których trolli zwerbował książę, ale zagadką pozostało, kto z nich trafił do poszczególnych wiosek. I jak wielką mocą dysponowali. – Kobieta to hrabina Báthory – szepnęła Victoria. – Niech cię nie zwiedzie jej zachowanie... jako jedyna ze szlachetnie urodzonych trolli dostała od króla zakaz posiadania mieszańców. – Dlaczego? – Nie chcesz wiedzieć. Ale pewnie dlatego opowiedziała się

po stronie Angoulême’a... On raczej nie będzie przeszkadzał jej w rozrywkach. Nie jest zdrowa na umyśle, ale za to potężna. Bardzo potężna. Pozostali dwaj to mniej znaczni lordowie, krewniacy ważniejszych arystokratów, którzy pewnie mają nadzieję, że zmiana rządzącego pozwoli im zdobyć władzę. Obserwowałyśmy ich jeszcze przez kilka minut, po czym Victoria prychnęła z frustracją, wskazując na Báthory. – Nie jest dobrze. Ostrzeżono ich przed tobą... Popatrz tylko na wielkość jej śladów w porównaniu ze stopami. Osłoniła się przed wszystkim, nie tylko przed stalą. Spodziewaliśmy się tego, zważywszy na niewielką odległość dzielącą Revigny od obecnego miejsca pobytu Rolanda, ale i tak wyprowadziło mnie to z równowagi. Plan zakładał wyeliminowanie najpotężniejszego z trójki za pomocą zaklęć. To było najmniej ryzykowne. Teraz musieliśmy spróbować pozbyć się Báthory w inny sposób. – Co pewnie oznacza, że zostaje nam plan B. Victoria poklepała mnie po dłoni. – Uda się. A może Roland zajmie się nią za nas, on nie lubi rozczarowań. Tym się nie przejmowałam, martwiłam się o przyjaciela, którego życie miałam właśnie zaryzykować. Zauważyłam błysk światła. Zmrużywszy oczy, spojrzałam na drugą stronę przełęczy. – Vincent jest na miejscu. – Czas wysłać przynętę – stwierdziła i odpowiedziała podobnym sygnałem. Oparła brodę na złożonych przedramionach i obie skuliłyśmy się w oczekiwaniu. Nie trwało to długo. Spomiędzy drzew wyłonił się Chris, na ramieniu miał opaskę z barwami Rolanda – czerń, biel i czerwień były widoczne nawet z naszego miejsca. Zatrzymał się i zaczekał, aż trójka trolli zauważy jego obecność. Kiedy Báthory go dostrzegła,

przestała tańczyć i przywołała go do siebie leniwym gestem. Żołądek podszedł mi do gardła, kiedy Chris pokłusował do przodu, gdyż wiedziałam, że nie ma szans na ucieczkę, gdyby nasz plan nie wypalił. Nawet gdyby dała się nabrać na sztuczkę, była niebezpieczna i nieprzewidywalna, a gdyby znienacka postanowiła go skrzywdzić, nie moglibyśmy jej powstrzymać. Nie, jeśli nie chcieliśmy zdradzić, że pomagają nam trolle. Chris zsiadł z konia przed kobietą, skłonił się głęboko i podał jej zapieczętowany list. Wyjęła go z jego dłoni, odeszła kilka kroków i przejrzała zawartość. Nadeszła chwila prawdy. Jak się okazało, bliźnięta były świetnymi fałszerzami i bez trudu podrobiły pismo Anaïs i skomplikowany podpis Rolanda. W liście Roland prosił Báthory o natychmiastowe przybycie do Triaucourt, gdyż miał dla niej zadanie wymagające jej szczególnych umiejętności. – Nie oprze się – powiedział Vincent, zamaszyście podpisując dokument. Magiczne pióro znikło w chwili, gdy skończył pisać. – Oczywiście, będzie bardzo ostrożna podczas podróży. Ma urojenia, ale głupia nie jest. Biorąc jednak pod uwagę, że chcemy, by dotarła do Rolanda, to bez znaczenia. Wskazałam na list. – Ale będzie miała dowód. Domyślą się, że coś knujemy. Vincent pokręcił głową. – Atrament jest magiczny, to iluzja. Nim dotrze do Rolanda, będzie miała tylko czystą kartkę. Może sobie twierdzić, co tylko zechce, uznają, że to kolejne z jej urojeń. A kiedy na powrót przyślą kogoś do wioski... – Mrugnął. – Báthory sama zacznie wątpić w to, co widziała. – Uśmiecha się – szepnęła Victoria, sprawiając, że znów wróciłam do rzeczywistości. Zesztywniałam, patrząc, jak trollka zwija nasz list i stuka nim z namysłem w brodę. Później płynnym ruchem podciągnęła gorset sukni i schowała dokument za dekoltem.

– Pilnujcie więźniów, panowie – powiedziała do dwójki obserwującej ją z altanki. – Jego wysokość życzy sobie mojego przybycia. Zrobiła kilka szybkich kroków drogą, którą przybył Chris, po czym zatrzymała się i wpatrzyła w niego. – Powinnam rozkazać ci, żebyś biegł przede mną, żebym przypadkiem nie nadepnęła na coś, na co bym nie chciała. Chris poruszył ramionami i ścisnął wodze w dłoniach. Każdy, włączając w to hrabinę, zorientowałby się, że jest zdenerwowany, a ja modliłam się, by trollka uznała, że jego reakcja to jedynie strach przed istotą, przed którą stał. – Jeśli takie jest wasze życzenie, milady. Ale mam dostarczyć jeszcze te pisma. – Wyjął z kieszeni płaszcza dwa listy, które wysunęły się z jego drżących palców i spadły na śnieg. – A jego wysokość... – Pochylił się i dwa razy próbował, zanim udało mu się je podnieść. – Jego wysokość... – Tak, tak. – Báthory uśmiechnęła się szyderczo. – Masz rację, że się go boisz, człowieku. I jesteś bystrzejszy niż większość, skoro tak wcześnie sprzymierzyłeś się ze zwycięzcami. Nie czekając na odpowiedź Chrisa, pobiegła w głąb lasu, a magia tworzyła przed nią ścieżkę prowadzącą w stronę wybrzeża. Trzask i łoskot łamanych i upadających drzew odbijały się echem między górami. Obie odprowadzałyśmy ją wzrokiem, aż znalazła się poza zasięgiem głosu. – Czas ruszać – powiedziała Victoria. Trzymając się jej płaszcza, ruszyłam za przyjaciółką w stronę wioski, ufając, że jej brat już umieścił iluzję na właściwym miejscu. Ludzie obserwujący nas przez ściany magicznego więzienia cofnęli się na nasz widok, ale ja uspokajająco podniosłam dłoń, a Victoria stworzyła świetliste schody prowadzące nad szczytem muru. – Przybyliśmy, by was uratować – powiedziałam. – Zbierzcie wszystkich w centrum miasteczka. – Zobaczą nas! – wykrzyknął jeden z mężczyzn. –

Powiedzieli, że zabiją każdego, kto spróbuje uciec. – Nie zobaczą. – Wskazałam na trolle, które, nieświadome niczego, rozmawiały z Chrisem w odległości jakichś trzystu stóp od nas. – A jeśli zaczekacie na przybycie księcia Rolanda, śmierć będzie jedyną wolnością, jaka wam pozostanie. Mężczyzna pobladł, ale to gesty mojej nadzwyczaj wysokiej towarzyszki skłoniły wszystkich do ruszenia się. – Zabierzcie też zwierzęta – powiedziała Victoria do wieśniaków. – Powiedzcie im, że inaczej trafią do kozy. Uśmiechnęła się, a ja pokręciłam głową. – Na pewno sobie poradzisz? – Nie podkopuj mojej pewności siebie swoimi wątpliwościami. Lepiej idź napoić ludzi eliksirem... Wolałabym, żeby mi się nie porozbiegali jak przerażone kurczęta. Wieśniacy zasypywali mnie pytaniami, kiedy kierowałam ich w stronę największego budynku, czyli sklepu. – Na odwagę. – Podałam jednemu z mężczyzn flaszkę pełną magicznego napoju. Patrzyłam, jak przekazują ją jeden drugiemu, jak to zwykle robią ludzie w trudnej sytuacji – a nieprzekonanym pomagała odrobina przymusu z mojej strony. Dzieciom podałam cukierki nasączone eliksirem, które przygotowałam z pomocą Victorii. Maluchy połknęły je i ucichły, kiedy tylko słodycze trafiły do ich brzuchów. Victoria stanęła w drzwiach, a ja skinęłam głową i podeszłam do jedynego okna. „Gotowe”. – Bądźcie spokojni – szepnęłam. Przez okno słyszałam wycie wiatru na zboczu. – Wydostaniemy was stąd. Eliksir chyba nawet nie był konieczny – Victoria zadziałała swą magią łagodnie i pod osłoną iluzji stworzonej przez brata uniosła malutką wioskę. Ale ja widziałam grunt uciekający nam spod stóp i musiałam walczyć z falą zawrotów głowy, patrząc, jak budynki wznoszą się na magicznej platformie

kilkanaście stóp nad ziemię i rozpoczynają długą podróż w głąb gór. Wstrzymałam oddech, obawiając się, że trolle coś zauważą albo usłyszą. One siedziały jednak zadowolone w swojej altanie i bez większego zainteresowania odprowadzały wzrokiem Chrisa, który jechał przez śnieg, by dotrzeć w bezpieczne miejsce, nim przystąpimy do realizacji drugiej części naszego planu. Trzask był ogłuszający, jak jednoczesny wystrzał stu pistoletów. Przez chwilę wydawało się, że nie ma żadnej przyczyny. I nagle jedno ze zboczy zaczęło się poruszać. Z początku wyglądało to tak, jakby zsuwała się jednolita połać śniegu, później jednak popękała, a w górę wzbiły się chmury bieli i rozległ się głośny ryk. Altanka znikła, a trolle pobiegły w stronę przeciwnego zbocza, jeden znacznie szybciej od drugiego. Lawina uderzyła w barierę otaczającą miasteczko, niszcząc je lub zagrzebując, tego nie umiałam ocenić, i pochłonęła wolniejszego trolla. Śnieg wystrzelił wysoko w górę, gdy troll próbował otoczyć się tarczą, ale siła ziemi była potężniejsza od jego wysiłków i zniknął nam z oczu. Szybszy uciekinier, nim się odwrócił, wbiegł na drugie zbocze. Wyobrażałam sobie, jak się czuł – chwila ulgi, gdy wierzył, że oszukał śmierć. I wtedy z nicości wyłoniła się wysoka postać i zacisnęła dłoń na jego ramieniu. Pochwyciliśmy jeńca. Minęło kilka godzin, nim wraz z Victorią złożyłyśmy Revigny w nowym miejscu, wyjaśniłyśmy wieśniakom sytuację i zapewniłyśmy sobie ich współpracę. Dzięki magicznym saniom Victorii i jej zupełnemu brakowi strachu bardzo szybko dotarłyśmy do umówionego miejsca spotkania. Ja nawet na chwilę nie uniosłam powiek, tylko zaciskałam je mocno. – Coś wam się udało? – spytałam Chrisa, opierając się na jego

ręce, by uspokoić wciąż drżące kolana. Pokręcił głową. – Nie jestem pewien, czy nie mówi, bo nie może, czy dlatego, że nie chce. Vincentowi nie udało się wycisnąć z niego ani słowa. Biorąc pod uwagę to, co stało się z Albertem, nie czułam się zaskoczona, ale w głębi duszy nadal miałam nadzieję, że uda się nam zdobyć jakąś wskazówkę, gdzie może się ukrywać Angoulême. – Chciałabym czegoś spróbować. Razem z grymuarem Anushki spakowałam też trochę ziół potrzebnych do niektórych zaklęć. Wyjęłam teraz kilka ingrediencji i położyłam je na śniegu obok jeńca. Spoglądał na nie nerwowo, a jego mięśnie drżały, gdy sprawdzał krępujące go więzy magii. – Będę potrzebować trochę twojej krwi – powiedziałam. – Zapiecze. Podciągnęłam rękaw płaszcza trolla i nacięłam jego przedramię, ignorując ostre sapnięcie. Podstawiłam glinianą miseczkę, do której spłynęło nieco jego krwi. Podniosłam garść śniegu i wrzuciłam go do środka – roztopił się natychmiast – a później dodałam zioła. – Ogień? – spytała Victoria. – Nie. Zanurzywszy palec w miksturze, naznaczyłam czoło jeńca, a później swoje. Następnie wyrzuciłam resztę zawartości miseczki w powietrze. Kropelki wisiały w powietrzu jak chmura rubinów, a później zaczęły wirować między mną a trollem. Jego myśli były jak błyski. Uśmiechnięta trollka. Miecz. Wodospad w Trollus. – Ona jest w moim umyśle! – krzyknął troll, ale ja odcięłam się od niego i skupiłam. Roland.

Pojawił się książę trolli we własnej osobie, ale powykręcany, jakby umysł trolla postrzegał go jako potwora, którym zresztą był. – Będę rządził! – wrzeszczał. – Będę rządził! Inne trolle klęczały przed nim, a jeden zawołał: – Śmierć Thibaultowi! Śmierć Tristanowi! Roland poderwał się na równe nogi, miał pianę na ustach. – Nie tkniesz mojego brata! Troll rozpadł się na krwawą mgiełkę, a ja cofnęłam się, niezdolna oddzielić krzyków ze wspomnień od krzyków za moimi powiekami. Angoulême. Pojawił się książę, w dłoniach trzymał laskę. – Ci, którzy służą naszej sprawie, zostaną nagrodzeni. Ziemie, tytuły, władza... wszystko to będzie twoje. Złożysz przysięgę? – Tak. Cofnęłam się od tej myśli, bojąc się, że uruchomię jedną z przysiąg diuka. Gdzie on jest? „Anaïs”. Pojawiła się Lessa, ubrana w jej zbroję, z rękami założonymi na piersi. – Z moim ojcem będziesz się kontaktował wyłącznie przeze mnie, rozumiesz? Naciskałam mocniej. Gdzie on jest? Widziałam góry, ich białe szczyty błyszczały w słońcu. – Cécile, przestań! Ktoś mną potrząsał, ale zignorowałam to. Musiałam się dowiedzieć, gdzie ukrywał się książę. Od tego zależało życie wielu ludzi. Jakie są jego plany? Słoneczny górski krajobraz zmienił się w ciemność, ale słyszałam głos księcia.

– Thibault zginie jako pierwszy, a później... Moją głowę przeszył ból. Przerwałam więź i padłam do tyłu w ramiona Victorii. – Co się stało? – On nie żyje. – Jak? Kiedy z trudem się pochyliłam, zobaczyłam martwego trolla i Vincenta siedzącego obok niego na ziemi. Włosy miał przepocone, a twarz ściągniętą. – Wypalił swoje światło, próbując się uwolnić – odparł. – Na skały i niebo, co ty zrobiłaś? – Przeszukałam jego myśli, by znaleźć Angoulême’a. Jest w górach. – Rozmasowałam skronie, ból głowy był przeszywający. – Lessa wie, gdzie on jest. Sądzę, że być może jako jedyna. Nikt nie odpowiedział, a kiedy podniosłam głowę, okazało się, że wszyscy się cofnęli, pozostawiając wokół mnie pusty krąg. – Co? Chris bawił się wodzami, a mięśnie jego szczęki drżały. – Dowiedziałaś się czegoś jeszcze? – Roland nie chce, by ktoś skrzywdził Tristana... pewnie chce to zostawić dla siebie. – W mojej głowie pojawił się obraz wściekłości chłopca. – A Angoulême zamierza najpierw zaatakować Thibaulta. – Cóż, jeden troll mniej do zabicia – powiedziała Victoria, ale kiedy odwróciłam się w jej stronę, patrzyła na śnieg, a ja uświadomiłam sobie, że nie umiem odpowiedzieć. Chciałam być bezwzględna, udawać, że nie obchodzi mnie, że doprowadziłam do śmierci jeńca leżącego na ziemi. Ale nie potrafiłam. Sam fakt, że troll dał się omotać księciu, nie oznaczał jeszcze, że zasługiwał na śmierć. – Dlatego właśnie musimy odnaleźć Angoulême’a i go powstrzymać. Nie obchodzi go nawet życie tych, którzy mu

służą. Wszyscy mruknęli potakująco, ale czułam, że mnie osądzają. A ja na to zasłużyłam. Szybkim ruchem zamknęłam niewidzące oczy trolla. – Gdzie jest nasz następny cel?

ROZDZIAŁ 25 Tristan Jedyne, co mnie obchodziło, jedyne, o czym myślałem, to poznanie zamiarów Zimy i ich pokrzyżowanie. Nic innego się nie liczyło. Otoczyłem się elementami zagadki. Co mogłem uczynić dla Zimy, czego nie mogła dokonać sama? Jak można manipulować mocami Cécile? Co wiedziałem o elfach i konflikcie między dworami? Gdzieś w tym tkwiło sedno jej motywów. Wszystkie przepowiednie, jakie przez lata wygłosiła ciotka, ich sformułowanie i to, w jaki sposób na nich skorzystaliśmy. Jak skorzystał Król Lata? Posunięcia Zimy od czasu jej powrotu, słowa, które wypowiedziała. Wszystkie te rzeczy krążyły i wirowały wokół mnie, a ja rozważałem, jak do siebie pasowały. Nie rozmawiałem z nikim poza Sourisem, który był towarzyszem idealnym, bo uważnie słuchał i nic nie mówił, a w zamian żądał jedynie resztek jedzenia, które Sabine regularnie mi przynosiła. Przychodzili i odchodzili, mówili do mnie albo między sobą, a ja zapamiętywałem powiedziane przez nich rzeczy na wypadek, gdybym później ich potrzebował. Marc powrócił do Trianon. – On tylko gra w swoje wyobrażone gry i gada do psa – powiedziała Sabine, rzucając mój obiad na stół przede mną. – Nie wiemy nawet, co właściwie robi, poza porzuceniem nas. – Myśli. – Marc przeszedł przez moją układankę, kiedy

sięgnąłem po pieczonego kurczaka, a warzywa postawiłem na ziemi dla psa. On też ich nie chciał. – I nie porzucił was, a jedynie skupił się na najważniejszym problemie. – Wybacz mi, jeśli postrzegam to inaczej. Pozostawił nas bez obrony, a nawet z tego miejsca widzimy, jak jego przeklęty brat pali okolice, zbliżając się ku nam. Nic nie powstrzyma Rolanda przed zaatakowaniem Trianon. Pigalle zostało zniszczone, kiedy fale zalały port, poza tym mamy setki uchodźców, którzy uciekli przed atakami Rolanda i teraz szukają pomocy. Musimy ich nakarmić i dać im schronienie przed zimnem, a on nawet nie rusza się z tej komnaty. – Sytuacja jest bardzo poważna – zgodził się Marc. – Ale nie możemy oczekiwać, że on rozwiąże każdy problem. – To co proponujesz? Mamy go tutaj zostawić, żeby siedział i nic nie robił? – To nie będzie nic, jeśli uda mu się wymyślić rozwiązanie. Ale na razie musimy radzić sobie sami, do chwili gdy on wróci do siebie. – A kiedy to nastąpi? – spytała ostro Sabine. – Wciąż ma dwa kawałki tej paskudnej magii. – Może będziemy musieli to naprawić. Poklepałem kieszeń z nasionami, a wybrzuszenie chusteczki, w której się znajdowały, odpędziło nagłe ukłucie niepokoju. – Musimy zwołać radę – powiedział Marc. – Fred, Marie, Szpic i ci mieszańcy, których Tristan uważa za przydatnych. Muszą zostać poinformowani, że nasz plan zabicia Rolanda się nie powiódł, ale że Cécile, bliźnięta i towarzysze Chrisa pracują nad zapewnieniem bezpieczeństwa jak największej liczbie ludzi. Trianon musi pozostać bezpieczne dla tych, którzy tu są, i dla tych, którzy przybędą. Sabine pokiwała głową. – Pójdę po nich. Kiedy się odwróciła, żeby odejść, Marc chwycił ją za ramię. – Nie jesteś bezradna, Sabine. Los sprawił, że znalazłaś się w

miejscu, w którym możesz coś zdziałać, jeśli tylko chcesz. – Chcę. – Kiedy Sabine dotarła do drzwi, zawahała się. – Bardzo się cieszę, że do nas wróciłeś, Marcu. Mój kuzyn zaczekał, aż drzwi się zamkną, zanim odwrócił się do mnie. – Myśl szybciej, Tristanie. Nie mamy wiele czasu. Skinąłem szybko głową i wróciłem do układanki. Spotkali się w sali rady – pięcioro, gdyż Szpic wziął ze sobą Zoé. Wszyscy piorunowali mnie wzrokiem, aż do sali wszedł Marc. – Zignorujcie go. Nie zebraliśmy się ze względu na Tristana. Marie wstała. – W takim razie nie mam na to czasu. – Milady – powiedział Marc. – Prosiłbym o ponowne rozważenie kwestii, czemu powinnaś poświęcić czas. Trianon pęka w szwach od tych, którzy utracili domy. Założyła ręce na piersi. – Myślisz, że o tym nie wiem? Marc pochylił głowę. – Bez wątpienia. Ale oni wciąż potrzebują schronienia, a ty mogłabyś się tym zająć. Jak przypuszczam, arystokraci mają puste komnaty, które mogliby udostępnić. – W takim razie rozkażcie im otworzyć drzwi. Marc się odchylił. – Ty masz o wiele większe wyczucie. Byłoby lepiej, gdyby zachwycali się własną szlachetnością, niż narzekali, że muszą wypełniać czyjeś rozkazy. – Przeniósł spojrzenie. – Zoé będzie strzec twojego syna. – Nie zostawię Aidena pod opieką jednego z tych stworów. Zoé i Szpic zesztywnieli, ale Marc uniósł uspokajająco dłoń. – Zoé ma ogromną moc. Jeśli Trianon zostanie zaatakowane, bez trudu zabierze Aidena w bezpieczne miejsce. Czy możesz powiedzieć to samo o sobie? Marie zacisnęła zęby. – Milady, masz żal do króla Thibaulta. Nie pozwól, proszę,

by twoja nienawiść do niego sprawiła, że wszystkich będziesz postrzegać w ten sam sposób. Nie jesteśmy nim, a nawet gdybyśmy byli, masz obowiązki wobec swoich poddanych. – Zobaczę, co uda mi się zrobić. – Marie wyszła z sali. – Fred – mówił dalej Marc – musisz rozesłać żołnierzy, by dostarczyli jak najwięcej ziarna i innych zapasów, żeby wykarmić miasto. Brat Cécile spojrzał ku mnie. – Nie zostawię murów Trianon bez ochrony. – Szpic i jego mieszańcy ochronią mury – stwierdził Marc. – Z moją pomocą. – Nie ma mowy. Nie powierzę obrony miasta gromadce górników i pokojówek, nie wspominając o tym, że w połowie bitwy mogą porzucić swoje pozycje. Byłem pewien, że ta uwaga jest skierowana do mnie. – To nie rób tego – warknął Szpic. – Spróbuj sam się bronić, kiedy zwolennicy Angoulême’a przyjdą z wizytą. Zobaczymy, ile wytrwasz. – Dosyć! – uniosła się Sabine. – Fred, to ty chciałeś wpuścić tych ludzi do miasta, więc obowiązek zatroszczenia się o nich spoczywa teraz na tobie. A wy, sir – spiorunowała Szpica wzrokiem – nie zapominajcie, że przybyliście do miasta, licząc na wybawienie tak samo jak wszyscy inni. Jeszcze przez jakiś czas wymieniali wściekłe spojrzenia, ale w końcu poszli do swych zadań, wszyscy poza Markiem i Sabine. Ta dwójka czuła się zaskakująco swobodnie w swojej obecności, jakby przeprowadzili znacznie więcej rozmów, niż byłem świadkiem. – Czego oczekujesz ode mnie? – spytała go. – Już to robisz. Musimy się zjednoczyć, jeśli chcemy mieć nadzieję, że przetrwamy tę wojnę. Wszyscy muszą zdać sobie sprawę, że są po tej samej stronie, a ja sądzę, że ty możesz tego dokonać. Sabine stanęła przede mną.

– On nie pomaga naszej sprawie. Podałem jej pusty talerz i odszedłem. – To nie on – stwierdził Marc. – Ty to wiesz. Oni wszyscy to wiedzą. – To całkowicie on. Tyle że pozbawiony empatii. Mój kuzyn się nie sprzeciwił. – Szanuję Tristana – mówiła dalej Sabine. – Czasami nawet go lubię. I naprawdę wierzę, że kocha Cécile, co sprawia, że mogę mu wybaczyć wady. – Wpatrzyła się w talerz i odstawiła go na stół. – Ale też jest najbardziej roszczeniową istotą, jaką kiedykolwiek poznałam. Marc zaśmiał się cicho. – To częste u arystokratów, zarówno ludzkich, jak i trollowych. Przeniosła na niego wzrok. – Ty nie jesteś taki. – Cóż... – Odwrócił się i naciągnął kaptur tak, że jego twarz była zasłonięta. – On miał pewne atuty, których mnie brakowało. Dotknęła jego rękawa, a choć wcale nie były podobne, przez chwilę przypominała mi Pénélope. – Sądzę, że dzięki temu stałeś się lepszy. Nagle w sali zapadła cisza, po raz pierwszy od zbyt długiego czasu, ale niestety nie trwała długo. Rozległo się pukanie do drzwi i do środka zajrzał jeden z górników Szpica. – Mamy tu dziewczynę, która twierdzi, że jest siostrą Cécile. – Wpuśćcie ją – polecił Marc. Oboje wyprostowali się zaskoczeni, kiedy do środka wkroczyła Josette de Troyes, a Souris zaczął szczekać.

ROZDZIAŁ 26 Cécile Trzy dni i sześć wiosek później wszyscy byliśmy wyczerpani. Podobnie jak repertuar sztuczek bliźniąt. Jedyne, co jeszcze mogliśmy zrobić, to stanąć do otwartej walki ze zwolennikami Angoulême’a. A jeśli napięte twarze bliźniąt oraz ich powolne kroki mogły być jakąś wskazówką, to miałam ogromne obawy o wynik takiego starcia. Myśl o utraceniu jednego z nich przerażała mnie nie tylko dlatego, że byli moimi serdecznymi przyjaciółmi, ale też dlatego, że razem stanowili dokładnie połowę trolli, które mieliśmy po swojej stronie. Oparłam ramiona o szorstką drewnianą ścianę chaty i zamknęłam oczy, żałując, że nie ma przy mnie Tristana. Albo że sama nie jestem w Trianon. To dziwne, że tak wiele wysiłku włożyliśmy, by znów być razem, a kiedy udało się to nam osiągnąć, odeszłam. Możesz wrócić. Zagryzłam policzek, wiedząc, że gdybym powróciła do Trianon, uczyniłabym to z egoistycznych pobudek. Skutki zaklęcia, które rzuciłam na Tristana, były okropne. Nie mogłam znieść tej płaskiej, beznamiętnej intensywności jego obecności w mojej głowie. To nie był on. Jakbym była złączona z kimś zupełnie obcym. Celem zaklęcia było pozwolenie, bym opuściła bezpieczne schronienie w mieście, a gdybym wróciła, nie byłoby już konieczne. Ale co dobrego mogłabym zrobić, gdybym tam się znalazła?

Rozwiązanie naszych problemów nie kryło się w Trianon, ale w tym obozie też go nie było. W ten sposób nie zwyciężymy. Ograniczaliśmy szkody, ale mimo wszystko tylko Tristan mógł pokonać Rolanda, a we wzmacnianych stalą murach zamku regenta był więźniem tak samo jak wcześniej w Trollus. Nim znajdziemy rozwiązanie problemu jego długu wobec Królowej Zimy – jeśli w ogóle istniało – wszyscy ludzie, których ukryliśmy w górach, albo zginą z głodu, albo złożą przysięgę naszym wrogom w desperackiej próbie ocalenia życia. Musieliśmy odnaleźć Angoulême’a, uwięzić go i wykorzystać, by zapanował nad Rolandem, a wiedziałam, że nie wydobędziemy informacji o jego kryjówce od jego zwolenników. Nie zliczyłam już, jak wielu padło bez życia u moich stóp, gdy wypróbowywałam każdą sztuczkę, na jaką tylko wpadłam, by się czegoś dowiedzieć o miejscu pobytu ich przywódcy. On był zbyt inteligentny i od dawna opracowywał strategię. Dowiedziałam się jedynie, że Lessa znała miejsce jego pobytu. Lessa. Im dłużej o tym myślałam, tym bardziej byłam przekonana, że kluczem są słowa przyrodniej siostry Tristana wypowiedziane do księcia. „Szkoda, że nie mogę iść z tobą... z chęcią zobaczyłabym twarze moich przodków”. Tak, przodkowie Anaïs byli sławnymi i potężnymi trollami – w Trollus wisiały ich niezliczone portrety. Pewnie na Wyspie wciąż istniały dziesiątki miejsc, gdzie wisiały inne, ale co byłoby w nich takiego szczególnego? Nic. Musieliśmy się mylić, bo w jej głosie słychać było szacunek. To miejsce było zapewne szczególne, wyjątkowe. A jeśli nawet Tristan i moi przyjaciele o nim nie słyszeli, to jeszcze nie oznaczało, że nikt niczego o nim nie wie. Zagryzłam dolną wargę, wiedząc, że mój pomysł jest niebezpieczny. Ale zaczynało nam brakować możliwości i

czasu, więc może nadeszła pora podjąć ryzyko. Musiałam wrócić tam, gdzie – jak sądziłam – zawsze znajduję odpowiedzi na swoje pytania. Do Trollus. Nie miałam czasu na przygotowania i właściwie nie były one wcale potrzebne. Zamierzałam wyruszyć samotnie. Wiedziałam, że to lekkomyślne, ale nie miałam wyboru. Victoria i Vincent jako jedyni powstrzymywali rosnącą armię Rolanda, a Tristan utknął w Trianon i potrzebował Marca do obrony miasta. Musiałam to zrobić sama. Przekonanie przyjaciół, by pozwolili mi wyruszyć bez nich, byłoby jednak niemożliwe. Upieraliby się, że nie mogę narażać życia, bo to stanowiło zagrożenie również dla Tristana. Ale w tym celu właśnie stworzyliśmy nasiona – abym mogła uczynić to, co konieczne. A jak świadczył jego bezustannie obojętny stan emocjonalny, magia działała. Zaczekałam do najciemniejszej godziny w nocy. Spali już wszyscy poza pełniącymi straż. Babcia się poruszyła, kiedy wstałam, a ja pochyliłam się nad nią. – Za potrzebą – szepnęłam, uchyliłam drzwi i się wymknęłam. Bliźnięta miały namiot obok mojej chaty, ale tylko jedno w nim spało, drugie patrolowało obóz, aż nadszedł czas zmiany. Kryłam się w cieniach, przyglądając się koniom przywiązanym do płotu, aż niemal jednocześnie wszystkie odwróciły łby i wpatrzyły się w ciemność. Zauważyłam, że tak zachowują się wszystkie zwierzęta w obecności trolli, szczególnie Souris – obserwowały je. I słuchały. Bliźnięta tylko wzruszyły ramionami, kiedy je o to spytałam, ale teraz to spostrzeżenie miało mi pomóc. Patrząc w stronę, w którą zwróciły się konie, w końcu usłyszałam cichy trzask śniegu pod butami niewidzialnego trolla. Odczekałam, aż jedno z bliźniąt – nie wiedziałam które – pójdzie dalej w swoją stronę, po czym podkradłam się do koni, zmusiłam je do zachowania ciszy, osiodłałam swojego

wierzchowca i poprowadziłam go między drzewa. Szłam powoli, szukając zaklęć ochronnych, które z pewnością się tam znajdowały. Bliźnięta gardziły wysokimi płotami, którymi zwolennicy Angoulême’a otaczali swoje obozy, wolały wykorzystywać coś w rodzaju wielu „potykaczy”. Wymagały użycia niewielkiej mocy, przez co były właściwie niewykrywalne, ale natychmiast ostrzegłyby Vincenta i Victorię, że ktoś je poruszył. Na szczęście wiedziałam, gdzie są i jak je ominąć. Pierwszy szereg znajdował się na wysokości kolan, a ja ustawiłam konar na dwóch kamieniach, żeby mój koń po nim przeszedł. Drugie sięgały mi do pasa i kilkanaście minut zajęło mi wybudowanie przed nimi przeszkody. Wsiadłam na konia, cofnęłam się niemal do pierwszej linii magii, po czym ścisnęłam go kolanami i pogalopowałam w stronę przeszkody, modląc się, by wiatr zagłuszył tętent kopyt. Pochyliłam się, a mój wierzchowiec skoczył. Żołądek podjechał mi do gardła, kiedy usłyszałam, jak koń trąca kopytem jedną z gałęzi. „Nie upadnij, tylko nie upadnij”, błagałam w duchu, a gdy znalazłam się po drugiej stronie, ściągnęłam wodze i nasłuchiwałam odgłosów alarmu w obozie. Nic. Wydostałam się, ale miałam niewiele czasu, aż moja nieobecność zostanie zauważona. Musiałam go dobrze wykorzystać. Wiatr wył, a ja wpatrywałam się w ciemny las, modląc się, by nie wpaść na dzikiego górskiego kota albo stado wilków. Zabrałam łuk i pęk strzał, ale wątpiłam, by mi pomogły. Obserwowałam uszy konia, ufając, że jego instynkt ostrzeże mnie przed niebezpieczeństwem kryjącym się w mroku. Rzeka płynęła niemal bezgłośnie, zima była tak mroźna, że nawet największe bystrzyny pokrywała teraz warstwa lodu. Skierowałam konia drogą prowadzącą wzdłuż wodospadu, szukając jeziora zasłaniającego wejście do labiryntu.

Niewiele brakowało, bym je ominęła. Jezioro zamarzło, a później przykryła je warstwa śniegu, ślady pozostawione przez wychodzącego Angoulême’a i jego orszak już dawno zniknęły. Gdyby nie prymitywna zagroda wybudowana przez handlarzy, zupełnie bym je przegapiła. Ześlizgnęłam się z grzbietu konia, wprowadziłam go przez bramę, po czym zdjęłam siodło i uprząż i puściłam go luzem. Płot był dość wysoki, żeby na jakiś czas go zatrzymać, ale gdyby coś mi się stało, nie miałby problemów z uwolnieniem się, gdyby tylko się do tego przyłożył. Zarzuciłam torbę na ramię, podniosłam latarnię i weszłam na lód. Światełko drżało, kiedy oceniałam, czy da się tamtędy przejść, czy też jaskinia zamarzła na zimę. Droga była otwarta. Ale ledwie. Lód skrzypiał, choć stąpałam bardzo ostrożnie, kierując się w stronę skał, odgłos był tak głośny, że z pewnością musieli go słyszeć wszyscy w promieniu wielu mil. Dotarłam do nawisu, padłam na kolana i odstawiłam latarnię na bok, żeby odgarnąć śnieg. Będzie ciężko. Nawet kiedy odsunęłam śnieg do gołego lodu, pozostała mniej niż stopa między jeziorem a skałą. Wsunęłam latarnię pod półkę, popchnęłam za nią torbę, a później położyłam się na plecach i przechyliłam głowę na bok, żeby się przecisnąć. Lód podrapał mi policzek, a skała zaczepiła z przodu o płaszcz – tym razem cieszyłam się, że nie jestem krąglejsza. Mój oddech brzmiał ogłuszająco, a serce biło szybko, gdy uświadomiłam sobie, jak bardzo jestem odsłonięta – głowa i ramiona w jednym świecie, a stopy szukające oparcia w drugim. Czekając, aż ktoś lub coś chwyci mnie z jednej lub drugiej strony, na bolesny nacisk zębów albo cios zadany stalą, zaczęłam się mocniej szarpać. I znalazłam się po drugiej stronie. Lód zatrzeszczał, kiedy podniosłam się na czworaki, a

dźwięk ten odbijał się echem w małej jaskini. Podkręciłam latarnię i rozejrzałam się w ciemnościach, żeby się upewnić, że nic na mnie nie czyha, zanim wczołgałam się dalej. Choć byłam w tym miejscu tylko dwa razy i nigdy nie pozostałam dłużej, znałam je doskonale – poszarpane skały sklepienia i stroma skarpa prowadząca w dół do sadzawki często pojawiały się w moich snach. Były początkiem i końcem czasu, który spędziłam w Trollus – drogą do świata, którego nigdy sobie nawet nie wyobrażałam, i życia, którego nie uważałam za możliwe. A na tej drodze ostatnio był duży ruch. Błotniste ślady znaczyły powierzchnię lodu, były też oznaki, że kilka trolli pozostało tu przez jakiś czas – resztki posiłków, porzucony bukłak, nieprzyjemna woń moczu. Angoulême i jego zwolennicy tędy przeszli, ale czy ktoś jeszcze? Jak wielu wymknęło się z Trollus, nim król zamknął miasto, i dokąd się udali? Czy oni również niszczyli Wyspę, czy tylko próbowali uciec przed wojną między trzema siłami? Ale takie myśli były jedynie opóźnianiem nieuniknionego. Aż do tej chwili byłam przekonana, że mam dość odwagi, by znów wkroczyć do labiryntu, jednak kiedy patrzyłam w ten czarny tunel przypominający otchłań, kusiło mnie, żeby przecisnąć się pod skalnym nawisem i pospiesznie wrócić do obozu. I może to byłoby właściwe. Stałam bez ruchu, zastanawiając się nad swoją decyzją, która – szczerze mówiąc – mogła okazać się ostatnią z wielu zdecydowanie niedoskonałych wyborów. Ale choć bardzo się starałam, nie umiałam wymyślić innego sposobu na znalezienie odpowiedzi, których potrzebowaliśmy. Dlatego mimo wszystko ruszyłam naprzód. Wydawało się niemożliwe, by labirynt stał się jeszcze bardziej zdradziecki, ale tak właśnie było. Wilgoć wiosny i lata sprawiała, że skały były śliskie, ale teraz musiałam jeszcze radzić sobie z ukrytymi w cieniu połaciami lodu, a moje

zdrętwiałe palce nie były szczególnie pomocne w walce o zachowanie równowagi. Znalezienie właściwej drogi nie było już żadnym wyzwaniem. Znaki handlarzy zostały zastąpione czerwonymi strzałkami wymalowanymi na kamieniu, a nawet gdyby ich nie było, widziałam wyraźne ślady. Odciski butów i porzucone resztki jedzenia. Smrody inne niż te pozostawione przez sluagi. Mój strach wzrósł, bo kiedyś labirynt był pusty, pomijając sluagi i ewentualnych handlarzy, a teraz na każdym kroku mogłam spotkać trolla. Dlatego przygasiłam latarnię i często zatrzymywałam się, żeby nasłuchiwać. – Jeszcze tylko kilka i będziesz mógł wrócić na wartę przed bramą. Niezadowolony głos odbijał się echem od ścian, a ja wcisnęłam się w pęknięcie między skałami, opuściłam zasłonę latarni i na wszelki wypadek skryłam ją pod płaszczem. Usłyszałam szelest podeszwy o kamień, a choć znajdowałam się kilka kroków od drogi, wstrzymałam oddech. Czerń rozjaśnił srebrzysty blask, a po chwili obok mojej kryjówki przeleciała kula. Następnie przeszedł uzbrojony strażnik z włócznią na sluagi, troll w czymś, co wyglądało na mundur gildii górników i jeszcze jeden strażnik. Szli w tę samą stronę, w którą się kierowałam, co znaczyło, że wcześniej byli na zewnątrz albo w innym miejscu labiryntu. – Tutaj. Stal brzęknęła o kamień i rozległo się szuranie butów. Chciałam zobaczyć, co robią, ale nie odważyłam się poruszyć. Trolle miały doskonały słuch, a mnie brakowało szczęścia. W każdym razie to, co robili, nie zajęło im wiele czasu i już wkrótce usłyszałam oddalające się kroki. Dla pewności odczekałam jeszcze chwilę, po czym wydostałam się z kryjówki. Spojrzałam w obie strony, by się upewnić, że nie widzę srebrzystego blasku, po czym podkręciłam latarnię i ruszyłam naprzód, mijając jaskrawoczerwony znak X. Zatrzymałam się. Nie był to pierwszy taki symbol, jaki

widziałam, ale nie miałam pojęcia, co oznaczają, więc je ignorowałam. Ale w tym właśnie miejscu zatrzymały się trolle, więc musiał być ważny. X znajdowało się nad pęknięciem w skałach, poza tym lokalizacja niczym specjalnym się nie wyróżniała. Zdjęłam rękawiczkę, ostrożnie uniosłam dłoń do pęknięcia i znieruchomiałam, kiedy poczułam ciepło. Magia. Nie znałam jednak jej celu. Poczułam mrowienie na skórze, ale pozostanie w tym miejscu nic by nie pomogło, ruszyłam więc dalej. Kierując się w stronę Trollus, minęłam kilka innych znaków X, ale żadnych grup trolli. Pomijając zmęczone nogi i zdarty łokieć, pokonałam labirynt bez większych obrażeń. To jednak nie dodało mi pewności siebie – przeciwnie, miałam gęsią skórkę i czułam suchość w ustach niezależnie od tego, jak często popijałam wodę z bukłaka. „Coś tu nie gra. Coś jest nie tak”. Przesuwając dłonią wzdłuż ściany, szłam po spękanym bruku tej części Trollus, która została zniszczona przez skały. Usłyszałam pierwsze odgłosy wodospadu i przypomniałam sobie, jak pokonywałam tę drogę z Markiem i Lukiem. Wtedy było to przerażające, magiczne i nieznane, a teraz... Przełknęłam ślinę, czując ukłucie w sercu. Teraz miałam wrażenie, jakbym wracała do domu. Głosy. Zasłoniłam latarnię i przycisnęłam dłoń do zrujnowanej ściany. Wyszłam za zakręt i zatrzymałam się na widok kilkunastu trolli stojących przy zamkniętej bramie. Spodziewałam się, że będzie strzeżona i szybko wycofałam się, aż znalazłam ulicę odchodzącą od głównej drogi. Angoulême i jego zwolennicy nie przeszli przez bramę – wykorzystali otwór w górnej części miasta, by się dostać do labiryntu. I tego wejścia szukałam. Znalazłam śluz i smród sluaga – a jeśli śliska masa pod

moimi stopami mogła być jakąś wskazówką, więcej niż jednego. – Na skały i niebo – szepnęłam, zasłaniając nos i usta jedną ręką, drugą zaś podniosłam latarnię wyżej. I natychmiast tego pożałowałam. Na ulicy pełno było kości. Nie dało się ocenić, ile ciał tam leżało, bo ich resztki były zmieszane w kałużach nieczystości. Dziesiątki. Może więcej. Sluagi wpełzły do niektórych zawalonych budynków, by stworzyć wilgotne tunele, które wypełniały smród i ciemność. Serce biło mi szybciej, kiedy przekradałam się obok tych otworów, moje nogi pragnęły biec, choć umysł wiedział, że to jedynie przyciągnęłoby ich uwagę. Kości nie trzeszczały pod moimi stopami, raczej się uginały pod moim ciężarem, jakby były z gumy. Wśród nich leżały skrawki tkanin, guziki, broń i prosta biżuteria, nie wiedziałam jednak, czy należały do trolli, mieszańców, ludzi – a może były to szczątki przedstawicieli wszystkich trzech gatunków. Baruum. Zew sluaga brzmiał słabo, ale i tak się wzdrygnęłam. Najwyższy czas znikać z tego miejsca. Baruum. Puściły mi nerwy i zerwałam się biegiem, przeskakując nad stertami kości i rozbryzgując śluz. Sklepienie tunelu opadało, a ja pochylałam się coraz bardziej, aż musiałam dla zachowania równowagi oprzeć jedną dłoń na ziemi. Baruum. Zbliżał się? Niemal zapragnęłam, by przejście zrobiło się ciaśniejsze, żeby stwór nie mógł ruszyć za mną – i tak się zamyśliłam, że prawie wpadłam w otwór ziejący w skale przede mną. Zwróciłam uwagę na zapach, była to wilgotna i lekko zatęchła woń, którą kojarzyłam z Trollus. Odstawiwszy latarnię na bok, zajrzałam do otworu i ujrzałam słaby srebrzysty blask. Znalazłam drogę do miasta.

ROZDZIAŁ 27 Tristan Josette powiedziała, że siostra wysłała ją do Trianon dla bezpieczeństwa, co moim zdaniem było całkowitym szaleństwem. Trianon było celem naszych wrogów, a nie bezpieczną przystanią. Ale Marc i Sabine byli wyraźnie zbyt rozproszeni, by kwestionować jej twierdzenia, a ja za bardzo chciałem się dowiedzieć, co zamierzał szpieg, który między nas trafił, by o tym wspomnieć. Zostawili Joss ze mną. Udałem, że ją ignoruję. – Cécile prosiła, żeby cię pozdrowić – powiedziała, omijając warczącego psa. – Tęskni za tobą. Bardzo wątpiłem, by Cécile wyraziła takie uczucia, ale i tak poczułem ściskanie w piersiach. Przez ostatnie kilka godzin wślizgiwała się w moje myśli. Tłumaczyłem sobie, że jest ważnym elementem mojego problemu z Królową Zimy, ale chodziło o coś więcej. Coś robiła, a cokolwiek to było, miała nerwy napięte jak postronki. Poklepałem się po kieszeni, myśląc, że być może pora na kolejną dawkę. – Czy z moją siostrą wszystko w porządku? Martwię się o nią od czasu, kiedy wyjechałam. Nie odpowiedziałem. To Zima próbowała ocenić, jak skuteczne było zaklęcie Cécile – czy mogłaby je wykorzystać, by zmusić mnie do wyjścia na zewnątrz. Wiedziałem jednak, że Zima nie zaryzykuje zabicia Cécile, więc ta sztuczka nie mogła się powieść. A gdyby niebezpieczeństwo groziło jej z innego źródła, mogła przecież wyciągnąć mnie z zamku

nawet wbrew mej woli. – Na prośbę Cécile babcia rzuciła na nią zaklęcie, żeby zapomniała twoje imię. To mnie zainteresowało, choć nie dałem tego po sobie poznać. Czy to prawda? Może. Cécile wyraźnie dawała mi do zrozumienia, że pragnie je zapomnieć, ale ja nie chciałem rozważać takiej możliwości. Wolałbym, by w razie konieczności mogła go użyć, bo czym innym było pohamowanie pragnienia, by pobiec do niej zawsze, kiedy to ja wierzyłem, że zagraża jej niebezpieczeństwo, a czymś zupełnie innym zignorowanie jej wołania o pomoc. Tego nigdy nie chciałem zrobić. Niezależnie od ryzyka. Ale teraz wszystko się zmieniło. Chyba że Joss kłamała. – To bardzo interesujące, ale jestem w tej chwili dość zajęty. Może znalazłabyś sobie inne miejsce. – Rozumiem. – Zaczerwieniła się gwałtownie. – Zostawię cię. Zaczekałem, aż znajdzie się poza zasięgiem słuchu, i zwróciłem się do Sourisa: – Masz ochotę na spacer? Pies trzymał się blisko mnie, kiedy śledziliśmy Joss wędrującą przez zamek. Co chwila oglądała się ukradkiem przez ramię, potwierdzając moje podejrzenia, że ma coś na sumieniu. Wyszła przez kuchenne drzwi i ruszyła między budynkami gospodarczymi w stronę muru, który Fred i Marc najwyraźniej obsadzili połową żołnierzy, których mieli do dyspozycji. Zatrzymała się przy wąskich schodach prowadzących na szczyt muru, ale zamiast wspiąć się po nich na górę, wślizgnęła się pod nie. Zgromadzono tam materiały budowlane – kamienne bloki i worki z piaskiem – które musiały długo tam zalegać, bo pokrywała je spora warstwa kurzu. Josette przecisnęła się między nimi, jej stopy przez chwilę wystawały na zewnątrz, po czym zniknęła mi z oczu.

Zaciekawiony, schyliłem się i wszedłem pod schody. Przesunąłem nieco materiały budowlane, odsłaniając niewielki otwór, który powstał pod murem – pewnie podmyła go rzeka w czasie powodzi. Nawet gdybym miał taki zamiar, otwór był za mały, bym się przez niego przecisnął. Ale szczupłej Josette się to najwyraźniej udało. – Szczur znalazł dziurę – powiedziałem. A raczej powiedziano jej, gdzie ją znajdzie, ponieważ o ile wiedziałem, nigdy wcześniej nie odwiedzała zamku. Souris warczał i z odsłoniętymi zębami krążył wokół moich nóg. Na czworakach wsunąłem głowę do otworu – ostrożnie, by nie wyjść poza żelazną barierę na górze – i słuchałem. – Wciąż jest pod wpływem zaklęcia – szepnęła Josette, a ja gestem uciszyłem Sourisa, by lepiej słyszeć. – Z tego, co słyszałam, cały czas siedzi w sali rady ze swoją grą i tym psem. Z nikim nie rozmawia, a tylko przybycie Marca uratowało miasto przed popadnięciem w chaos. – To nie potrwa długo. – Głos kobiety był melodyjny i uspokajający. – Magia zanika. Tak już jest. – Ale jeśli nie ulotni się na czas? – Głos Josette się załamał. – Pokazałaś mi, co Roland już zrobił. Tych wszystkich zabitych. Ilu jeszcze zginie, podczas gdy my będziemy siedzieć i czekać? – Słuszna obawa. – Głos Królowej Zimy brzmiał ponuro. – Śmiertelne żywoty są i tak krótkie... Ich skrócenie bez wątpienia musi być w dwójnasób bolesne. Pokręciłem głową nad niezdolnością Joss, by dostrzec fałsz w słowach elfki. – Czy ty nie mogłabyś jakoś powstrzymać Rolanda? – spytała Joss. – Jesteś królową, nieśmiertelną. Z pewnością... Ciężkie westchnienie. – Obawiam się, że sama tego nie dokonam. Trolle są plugastwem, Josette. Zdeformowanymi istotami, którym nie powinno się pozwolić na przeżycie. Są zbyt potężne i

niebezpieczne. Obawiam się, że ludzkość jest w ogromnym niebezpieczeństwie. – A wszystko z powodu mojej siostry. Królowa cmoknęła z niezadowoleniem. – Spokojnie. Spośród trzech stron konfliktu tylko Tristan pragnie ochronić wasz gatunek i twoja siostra o tym wie. Niestety, on nastawił ją przeciwko sojuszowi. – Ale dlaczego? – Dwór jego rodziny i mój dwór dzieli starożytna niechęć. O której on najwyraźniej nie potrafi zapomnieć. I która nie pozwala mu dostrzec, że moje wsparcie pomogłoby mu zwyciężyć wrogów i zapewnić ludzkości przetrwanie. – Nie mogłabyś mi powiedzieć, gdzie jest książę? – spytała Joss błagalnym tonem. – Może wtedy zrozumie, że masz dobre intencje. – Mówiłam ci wcześniej dlaczego. – Głos Zimy był chłodny, przypuszczałem, że traci już cierpliwość do rozmowy z szesnastoletnią ludzką dziewczyną. – Jeśli dam mu informacje, których pragnie, z czym będę negocjować bezpieczeństwo swojego dworu? Pragnę triumfu ludzkości, ale ponad wszystko muszę chronić swoich poddanych przed jego rodzajem. Rozumiesz? – Ach – mruknąłem i poklepałem Sourisa po głowie. Kawałki układanki znalazły się na swoim miejscu. Od kiedy góra się zawaliła, a Anushka uwięziła trolle, mój wuj, Król Lata, starał się utrzymać nas przy życiu, szczególnie w ostatnim czasie. Zima z kolei cieszyła się, że jesteśmy uwięzieni, i wysyłała sluagi, żeby nas dręczyły, choć to znaczyło, że zostawały uwięzione tak samo jak my. Tak samo śmiertelne. Pragnęła zniszczenia trolli, ponieważ wierzyła, że jeśli zostaniemy uwolnieni, będziemy zagrożeniem dla jej dworu. Nie pojmowałem, jak to możliwe, ale najważniejsze, że teraz pojmowałem, dlaczego pragnęła sojuszu. Chciała wykorzystać moją magię, by na zawsze zniszczyć

mój rodzaj. Poczułem ucisk w żołądku, kiedy sobie wyobraziłem, jak tego dokona. Pomogłaby mi zabić ojca, brata, Angoulême’a i wszystkich innych, którzy mieli dość mocy, by stanąć mi na drodze. A później wykorzystałaby mój dług, by zmusić mnie do wymordowania reszty żyjących trolli. – Rozumiem, milady – szepnęła Josette, wyrywając mnie z zamyślenia. – Czego ode mnie chcesz? – Musimy skłonić go do wyjścia na zewnątrz – odparła Zima. – A na to jest tylko jeden sposób. Musi uwierzyć, że twoja siostra jest w niebezpieczeństwie. – Nie chcę, by Cécile stała się krzywda. – W głosie Josette brzmiał niepokój. – Oczywiście, że nie – powiedziała Zima uspokajająco. – Nie musi być naprawdę zagrożona... To jej strach skłoni go do wyjścia. Jej życie nie będzie w niebezpieczeństwie za moją przyczyną. – Ale czy on się tym przejmie? – We właściwej chwili. Musisz go obserwować, szukać oznak, że magia zaczyna słabnąć. Wtedy wykonam swój ruch. Słuchałem ich planu, aż jeden ze strażników usłyszał głosy i zawołał z góry, a wtedy Joss wycofała się przez otwór i pobiegła z powrotem do zamku. Schowałem drżącego psa pod płaszcz i odprowadzałem ją wzrokiem, oddychając zimnym nocnym powietrzem. Wiedząc, co zamierzała, mogłem się ochronić. Nie dopuścić, by Zima wykorzystała mnie do zabicia moich rodaków. Ale to by znaczyło, że mój dług pozostanie, a miałem już dość tego, że wisiał mi nad głową. Chciałem go spłacić, ale na swoich zasadach. Odwróciłem się w stronę Trollus, pozwalając, by gra rozwinęła się w moim umyśle. Odsunąłem na bok problem mojego ojca, wierząc, że nic na niego nie poradzę, dopóki nie zajmę się Zimą, ale mogłem się mylić. Próbowała mnie

wykorzystać, ale gdybym rozegrał to właściwie, mógłbym odwrócić sytuację. Celem Zimy było zapanowanie nad moją magią. I może nadszedł czas, bym dał jej to, czego pragnęła.

ROZDZIAŁ 28 Cécile Przygasiłam latarnię tak, że płomyk ledwie pełgał, i zostawiłam ją w skalnym załomie, by czekała na mój powrót. Później, łapiąc się nielicznych występów, zaczęłam się ześlizgiwać w dół. Przy każdym moim ruchu kawałki skał odrywały się i spadały w dół, ale ich odgłosy przynajmniej zagłuszały mój ciężki oddech i wysilone bicie serca. – Już prawie, już prawie – szepnęłam do siebie i nagle usłyszałam głosy. – Przekleństwo! Jeszcze jeden! Znieruchomiałam. Do otworu zbliżało się kilku trolli. – Idź donieść, że w mieście jest kolejny sluag – powiedział jeden z nich, a po chwili rozległ się odgłos szybkich kroków, gdy inny wypełnił jego polecenie. – Przeklęte stwory. Wcześniej nie usiłowały tak agresywnie dostać się do środka. Obok mnie przeleciało światełko, stłumiłam przerażone westchnienie. Zmieniwszy pozycję, wcisnęłam się w załom i wstrzymałam oddech. Po chwili w tunelu pode mną pojawiła się głowa i ramiona, gdy jeden z trolli wspiął się do środka. Moje ręce i nogi drżały od utrzymywania pozycji i byłam przekonana, że troll usłyszy głośne bicie mojego serca, odwróci głowę i mnie zobaczy. Ale on cofnął się szybko. – Przeszedł niedawno – powiedział do towarzysza. – Śmierdzi. – Zablokuj go... nie chcemy im ułatwiać szukania

pożywienia. Serce prawie wyskoczyło mi z piersi i rozpaczliwie próbowałam się cofnąć w głąb tunelu, zanim jeden z nich zwali mi go na głowę. I wtedy rozległy się dzwony. – Górnicy później się tym zajmą. Ruszaj, ruszaj! Usłyszałam głośne kroki – w ostatniej chwili. Wąska półka, na której balansowałam, załamała się pod moim ciężarem, ześlizgnęłam się w dół tunelu i wylądowałam w Trollus. Spodnie miałam podarte, a kolana podrapane, ale nie zatrzymałam się, żeby ocenić obrażenia. Pobiegłam. Tunel wyrzucił mnie w dzielnicy Elizjum, niedaleko od miejsca, w którym Tristan postawił mnie na ziemi, kiedy weszłam przez księżycowy otwór. Zorientowawszy się w położeniu, pobiegłam ulicami, nie martwiąc się, że w tym chaosie ktoś mnie rozpozna. – Sluag, sluag! Trolle biegały we wszystkich kierunkach, niektóre trzymały ciężkie włócznie, a inne wydawały się bardziej zainteresowane znalezieniem kryjówki. Trollowe światełka migotały i gasły, a w powietrzu rozległy się krzyki. Zbiegłam pospiesznie po schodach, później po następnych – mniej się przejmowałam znalezieniem najkrótszej drogi do biblioteki, a bardziej wyprzedzeniem ciemności, która deptała mi po piętach. A sluag w Elizjum nie był samotny. Po drugiej stronie rzeki po ulicach poruszały się trzy kolejne plamy mroku. Ile sluagów było w Trollus i dlaczego nagle stały się takie agresywne? – Z drogi! Uskoczyłam w bok i niemal wpadłam do fontanny, kiedy czworo strażników uzbrojonych we włócznie wbiegło po schodach. Po chwili powietrze wypełniły wrzaski sluaga. „Tak blisko. Tak blisko”. Nie mogłam się nie zastanawiać, czy stwory wiedziały o mojej obecności. I czy polowały właśnie na mnie.

Przede mną wznosiły się wielkie kolumny biblioteki, a trollowe światła jaśniały uspokajająco w kryształowych kinkietach po obu stronach wejścia. Ale nie mogłam się tędy dostać do gmachu. Bibliotekarze nie byli groźni, ale też nie pozwalali każdemu włóczyć się wśród ich zbiorów. Dlatego podkradłam się do małego wejścia na tyłach, z którego korzystałam w przeszłości. Było zamknięte. Wyrzuciłam z siebie stek przekleństw, z którego Tristan byłby dumny, po czym sięgnęłam po wsuwkę – i dopiero kiedy przeczesałam krótsze włosy palcami, zorientowałam się, że żadnej nie mam. Sięgnęłam do sztyletu u pasa, zastanawiając się, czy mogłabym nim zniszczyć zamek. W jaskini wciąż brzmiały dzwony, co w połączeniu z dźwiękiem wodospadu z pewnością zagłuszyłoby hałas. Wyciągnąwszy ostrze, wsunęłam czubek w mechanizm i naparłam nań całym ciałem. Metal zazgrzytał o metal, ale kiedy próbowałam przekręcić nóż, nic się nie stało. Dobiegły mnie głosy. Kolejny patrol. Chwyciłam rękojeść obiema rękami i próbowałam wyciągnąć sztylet, utknął. Napierałam i szarpałam ze wszystkich sił, ale kończył mi się czas. W chwili, kiedy patrol wychodził za róg, zeskoczyłam ze schodów i skryłam się w cieniu. – Zupełnie jakby te przeklęte stwory wiedziały, co zamierzamy – stwierdził jeden ze strażników, spluwając do rynsztoka. – Musi być ich w mieście co najmniej tuzin, jeśli nie więcej. – Wszystkie znajdą się w mieście, jeśli gildia górników się nie pospieszy – odparł inny. – To nie wina górników, tylko budowniczych – wtrącił trzeci. – Martwią się, że to będzie duże obciążenie dla drzewa, a połowa z nich jest zajęta kończeniem konstrukcji. – Strata czasu – stwierdził pierwszy. – Nie ma żadnego celu poza uwolnieniem Tristana od tej głupiej obietnicy. Wygląda

na to, że stary ma jednak słabość do synalka. Wszyscy się roześmieli, po czym jeden powiedział: – To nie byłby problem, gdyby król otworzył bramy. Po pięciu stuleciach uwięzienia w końcu odzyskujemy wolność i dalej musimy się kryć w tej starej dziurze z powodu konfliktu między królewiczami. – Chciałbyś się znaleźć między Tristanem a Rolandem? – spytał pierwszy, ale odpowiedź jego towarzyszy zagłuszyły kolejne wybuchy. Skuliłam się obok schodów i wpatrzyłam w ciemność na górze, spodziewając się, że zaraz zaczną spadać skały. Że Trollus zostanie zniszczone i wszyscy zginą, a ja razem z nimi. Ale poza gradem kamyczków i pyłu nic się nie wydarzyło. – Mam nadzieję, że w labiryncie nie było nikogo. – Jeden ze strażników się roześmiał, ale jego głos drżał. – Dziwnie będzie nie spotykać handlarzy przechodzących czasem przez tę bramę. Koniec epoki. – Koniec epoki – powtórzyli pozostali i poszli dalej. I wtedy dotarło do mnie, co się stało. Czy to w celu powstrzymania sluagów, czy uciekinierów, trolle zawaliły labirynt. A ja straciłam drogę ucieczki. Poczułam ściskanie w żołądku i musiałam walczyć, by powstrzymać nagły atak paniki. Znajdę inne wyjście, a jeśli nie, wciąż miałam przyjaciół w Trollus. Gdybym musiała, mogłabym ukrywać się w mieście i szukać drogi ucieczki. Ale na razie zaryzykowałam wszystko, by przybyć tu po informacje i nie zamierzałam odejść z pustymi rękoma. Ostrożnie wystawiwszy głowę z cienia, upewniłam się, że strażnicy odeszli, i skupiłam się na sztylecie, który nadal tkwił w zamku. Na pewno nie mogłam dostać się do biblioteki tą drogą. Ani też dokądkolwiek indziej poza cieniami, w których się kuliłam. Trollus zostało zablokowane, a wszyscy, poza królewskimi strażnikami i tymi, którzy polowali na sluagi,

kryli się za zamkniętymi drzwiami. Przestąpiłam z nogi na nogę na włazie do kanału, który miałam pod stopami, przeklinając sluagi, Angoulême’a, króla, a przede wszystkim samą siebie. Będę tu tkwić do końca ciszy nocnej. Usłyszałam chlupanie wody, poczułam ohydny smród i ukryłam twarz w rękawie. „Czy może być jeszcze gorzej?”. I wtedy coś mi przyszło na myśl. Spuściłam wzrok. Pod Trollus przebiegał skomplikowany system kanałów ściekowych, do którego były podłączone wszystkie budowle, nawet te w Mętach. Trolle nie tolerowały brudu i dlatego utrzymywały sporą grupę mieszańców, którzy utrzymywali system w czystości i konserwowali go, spędzając życie w tunelach, których istnienia lepsi od nich starali się nie zauważać. A jeśli oni mogli się tamtędy poruszać, to ja też. Ostrożnie otworzyłam zasuwę blokującą klapę i podniosłam metalową kratę, bezgłośnie błogosławiąc tego, kto niedawno naoliwił zawiasy. Następnie położyłam się na brzuchu i zajrzałam do środka. Kanał miał może sześć stóp szerokości, a jego środkiem płynął strumień nieczystości. Ale choć spodziewałam się nieprzeniknionego mroku, tunel oświetlał słaby blask latarni przymocowanych do sklepienia. Trzymając się krawędzi otworu, opuściłam się do środka i zeskoczyłam na dół, lądując ze stopami po obu stronach smrodliwego strumienia. Latryna znajdowała się na tyłach budynku biblioteki i rzeczywiście już po kilkunastu krokach natrafiłam na szyb prowadzący w górę. Jak podejrzewałam, był dość duży, bym się zmieściła, widziałam też klapę na górze. Niestety, cały szyb pokrywała warstwa brudu. Aż do tej chwili sądziłam, że dorastanie w gospodarstwie, w którym hodowano świnie, uodporniło mnie na wiele, ale wpatrując się w to ohydztwo, miałam ogromną pokusę, by

wrócić, skąd przybyłam. Jednak życie wielu ludzi zależało od tego, czy odkryję, gdzie ukrywał się Angoulême, a jeśli musiałam się tarzać w trollowych odchodach, aby ich ocalić, to trudno. Ściągnąwszy płaszcz, wytarłam nim nieczystości tam, dokąd udało mi się sięgnąć, a później wzięłam głęboki oddech – prawie zwymiotowałam – i wcisnęłam się do szybu. Ta droga była koszmarna, na każde sześć cali postępu zsuwałam się o cal w dół, a moje buty ślizgały się na kamieniu. Od smrodu kręciło mi się w głowie, a serce biło mi szybciej, gdy myślałam, co by się stało, gdybym utknęła. Ale po całej wieczności dotknęłam palcami klapy i otworzyłam ją. Do środka wpadło świeże powietrze, a ja odetchnęłam kilka razy, zanim chwyciłam mocno za krawędź i wydobyłam się na zewnątrz. Wylądowałam z cichym łoskotem na gładkiej podłodze i macałam w ciemnościach, aż znalazłam miskę z wodą i ręczniki, którymi wytarłam najgorszy brud z dłoni i twarzy. Ostrożnie uchyliłam drzwi i upewniłam się, że w pobliżu nie ma nikogo, po czym pospieszyłam między regałami. Z czasów, kiedy szukałam informacji na temat Anushki, pozostała mi pewna wiedza na temat planu budowli, dlatego pobiegłam w stronę historii nieruchomości z nadzieją, że znajdę coś o ziemiach Angoulême’a z czasów przed klątwą. Trzymając śmierdzące ręce przy sobie, szłam wzdłuż rzędów i odczytywałam kolejne tytuły, a z każdą chwilą czułam się coraz bardziej przygnębiona. Poszukiwane informacje mogły tu być, ale gdybym miała szukać ich sama, zajęłoby mi to wiele dni, jeśli nie tygodni. – Wiem, że tu jesteś, przeklęty stworze. Podskoczyłam, słysząc wymamrotane słowa, i obróciłam się na pięcie, próbując się zorientować, skąd dochodziły. – Czuję twój smród. A jeśli myślisz, że się pożywisz moimi książkami, bardzo się mylisz. Aha!

Zza regału wyskoczył troll z włócznią na sluagi w ręku. Zatoczyłam się do tyłu, unosząc dłonie. – Martinie, przestań! Włócznia zamarła kilka cali od mojej twarzy. – Kim jesteś? – Światło zapłonęło jaśniej, usłyszałam głośne sapnięcie. – Księżniczko? Co tu robisz? I dlaczego śmierdzisz jak... – Przedostałam się tu przez kanał ściekowy. Otworzył szeroko usta. – I dotykałaś książek? – Oczyściłam dłonie. Martinie, nie mów nikomu, że tu jestem. Gdyby król mnie pojmał, toby była katastrofa. W chwili, kiedy wypowiedziałam te słowa, uświadomiłam sobie, że nie wiem, wobec kogo jest lojalny bibliotekarz ani nawet, czy odrywał się od książek na tyle często, by go to obchodziło. – I przybyłaś tu zainteresowana nieruchomościami? – Jego głos brzmiał ostro. – Zamierzasz się już ustatkować? Pokręciłam głową. – Próbujemy odnaleźć Angoulême’a. Wiemy, że on jest... Urwałam, widząc wyraz twarzy bibliotekarza. Choć Martin był cichym molem książkowym, pozostawał trollem. Mógłby mnie bez trudu skrzywdzić. A w jego oczach mogłam na to zasługiwać, biorąc pod uwagę, co stało się z dziewczyną, którą kochał. – Tak mi przykro z powodu Élise – szepnęłam. – Była moją przyjaciółką i umarła, ratując mi życie. Milczenie. – Wiesz, co on jej zrobił? – Każde słowo wypowiadał z trudem. – Zamknął ją w skrzyni i paradował z nią ulicami miasta, byśmy wszyscy słyszeli jej krzyki. Aż ucichły. – Złapał za półkę, by nie stracić równowagi i zrzucił kilka tomów na ziemię. – Próbowałem jej pomóc, ale nie byłem dość silny. Księżna Sylvie i królowa nic nie zrobiły. Król nic nie zrobił.

Łzy płynęły mi po policzkach. – Nie mogę przywrócić jej do życia, ale mogę dać ci szansę dokonania zemsty na księciu, bo kiedy go znajdziemy, zabijemy go. Tak długo stał ze wzrokiem wbitym w podłogę, że zaczęłam się zastanawiać, czy nie czeka, żebym odeszła. Może moje obietnice wydawały się puste, bo nie mogły cofnąć krzywdy, którą mu wyrządzono. Kiedy w końcu się poruszył, wzdrygnęłam się, ale on jedynie sięgnął za pazuchę, by wyjąć smukły flakonik wiszący na srebrnym łańcuszku. Jego zawartość emanowała słabym niebieskim blaskiem, a ja natychmiast go rozpoznałam: Élixir de la Lune. – Tristan obiecał jej, że kiedy zostanie królem, pozwoli na złączenie wszystkim, nie tylko trollom czystej krwi. Ale ja nie chciałem ryzykować, że on... Zastanawiałam się, co go martwiło. Że Tristan znajdzie sposób, by obejść swoją obietnicę czy że nie zostanie królem? Zanim zdążyłam go o to spytać, dodał: – Dlatego wślizgnąłem się do ogrodu i ukradłem flakonik Élixiru. Przekonałem Élise, byśmy użyli go podczas następnej pełni... – przeniósł na mnie wzrok – ...w noc, gdy zdjęłaś klątwę. Ale Élise była już wtedy martwa. Otworzyłam usta, by go przeprosić, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. – Nawet jeśli Tristan zwycięży i dotrzyma słowa, dla nas już za późno. Powinienem pozbyć się tego przeklętego płynu. – Pociągnął za łańcuszek. – Jest teraz bezużyteczny. Zanim zdążył rozerwać ogniwa, chwyciłam go za rękę i mocno ścisnęłam. – Wcale nie. Zatrzymaj go, proszę. Coś dla niej znaczył i złamałoby jej serce, gdyby zobaczyła, że go wyrzucasz. – Jest bezużyteczny – powtórzył. – Angoulême ją zabrał, nim miałem szansę ją poznać... naprawdę ją poznać. – Rozumiem, ale może pewnego dnia... – Zamierzałam

powiedzieć, że może pewnego dnia pozna inną dziewczynę, którą pokocha równie mocno, ale miast tego dokończyłam: – Może pewnego dnia da tę szansę komuś innemu. – Może. – Po chwili milczenia schował flakonik za pazuchą. – Zrobię wszystko, co konieczne, by ten potwór, książę Angoulême, wykrwawił się na śmierć, jak jego córka. Jak mogę pomóc? Co chcesz wiedzieć? Opowiedziałam mu o jedynej wskazówce, jaką mieliśmy, a on szybko przechodził między półkami, po drodze zdejmując kilka ksiąg, które rozłożył na stole. – To były posiadłości Angoulême’a – powiedział, wskazując na teren po drugiej stronie Wyspy. – Tu mieszkali, ale zamek i otaczające go budynki po Upadku zostały zrujnowane. Pokręcił głową. – Wszystko zostało zniszczone. Ludzie nie chcieli, by pozostały po nas jakiekolwiek ślady, a choć być może wciąż istnieją ruiny większych budowli, żadne portrety nie mogły przetrwać. Wbiłam palce w stół, próbując nie pozwolić, by zapanowała nade mną frustracja. – I nie przetrwały żadne ślady trolli? Żadne miejsce na Wyspie, które miałoby znaczenie? – Żadne, o którym wiem, poza... – Zawahał się. – Ale nie, żaden z przodków Angoulême’a nie został tam pochowany. Montigny zawierali małżeństwa ze wszystkimi innymi wielkimi rodami, ale nigdy z nimi. – O czym ty mówisz? – Grobowiec Montignych w górach. – Martin wrócił do regałów i przyniósł kolejny tom, pełen rysunków w pięknych kolorach. – Aż do Upadku każdy Montigny był chowany w grobowcu w górach. A kiedy król lub królowa umierali... Przestał przerzucać kartki i położył książkę płasko. Wpatrzyłam się w rysunek. – Wykuwano ich twarze w skale.

Martin przytaknął. – Rzeźby były zbyt wielkie, by ludzie mogli je zniszczyć, nawet gdyby wiedzieli o ich istnieniu. Wiedziałam, że w tym miejscu ukrywa się Angoulême. A kiedy to zrozumiałam, wszystkie inne elementy układanki znalazły się na swoim miejscu – to, że Angoulême wydawał się nieświadom niedoskonałości przebrania Lessy. Jego niestosowna poufałość z dziewczyną, która rzekomo była jego córką. Angoulême wiedział, że to Lessa kryje się pod twarzą Anaïs, i to już od pewnego czasu. – Gdzie to jest? – spytałam. Martin odnalazł mapę – i zamarł z szeroko otwartymi oczyma. – Jeśli pamięć mi służy – powiedział głęboki głos – dokładnie w tym miejscu. Dłoń, która pasowała do głosu, sięgnęła mi ponad ramieniem, a gruby palec wskazujący postukał w punkt w głębi gór. Odetchnęłam z drżeniem i powoli się obróciłam, podnosząc wzrok, aż natrafiłam na srebrne oczy króla Thibaulta de Montigny.

ROZDZIAŁ 29 Cécile – Muszę przyznać – król oparł drzewce włóczni na sluagi o podłogę – że nie wierzyłem, iż kiedykolwiek mogłabyś wyglądać gorzej niż w dniu, w którym do nas przybyłaś. – Trącił brudny kosmyk moich włosów, a ja się wzdrygnęłam. – Udowodniłaś mi, że się myliłem. – Skąd wiedziałeś, że tu jestem? – zapytałam, nie, żeby miało to znaczenie, ale nie wiedziałam, co powiedzieć. – Nie wiedziałem. Goniec przyniósł wiadomość o paskudnym smrodzie w bibliotece, którego źródłem był sluag, przynajmniej zdaniem bibliotekarzy. – Rozejrzał się po regałach. – W tych uświęconych salach spędziłem wiele godzin, postanowiłem więc osobiście zająć się tym problemem. – Uniósł brew. – Wyobraź sobie moje zaskoczenie, kiedy odkryłem, że źródłem smrodu jest moja droga synowa. – Kanały. Gorączkowo próbowałam wymyślić sposób, jak wydobyć się z jego szponów, ale żadnego nie znalazłam. – Hm. – Zmarszczył czoło. – Obawiam się, że ostatnio są zaniedbane. – Dlaczego? Wybiłeś wszystkich mieszańców, którzy je dla ciebie czyścili? – Nie, odeszli do mojego syna. – Przeniósł wzrok na Martina. – Raczej nie powinieneś brać udziału w tej rozmowie. Zerwałam się z zydla, na którym siedziałam, i stanęłam

między bibliotekarzem a królem. – Nie waż się go skrzywdzić. W jego oczach mignęło coś, co przypominało niemal urazę, ale zaraz znikło. – A dlaczego miałbym to zrobić? Nie jest łatwo o dobrych bibliotekarzy. Martin nie odpowiedział, a kiedy odwróciłam głowę, zobaczyłam, że król otoczył go nieprzezroczystą skrzynią, skutecznie uniemożliwiając mu obserwowanie i podsłuchiwanie rozmowy. – Co tu robisz? – spytał. – Próbuję się zorientować, gdzie ukrywa się książę, żebyśmy mogli go pojmać i powstrzymać Rolanda. Trzymałam się prawdy, oszczędzając kłamstwa na później. – Tristan jest zdolny powstrzymać brata. Dlaczego jeszcze tego nie uczynił? – A dlaczego ty tego nie zrobiłeś? – odparowałam. – Co się stało z twoim planem pokojowego przejęcia władzy na Wyspie? – Ty! – Zmrużył oczy. – Poinformowano mnie, że regent nie żyje, został zabity przez lorda rzekomo pod moją kontrolą. Lord Aiden, pod przewodnictwem mojego syna, zajął miejsce swojego ojca i razem sprzymierzyli się przeciwko mnie oraz przeciwko Rolandowi i Angoulême’owi. – Zgadza się. – Patrzyłam mu w oczy. – Jesteś dobrze poinformowany. – Owszem. – Przechylił głowę. – A ty, Cécile, jesteś kłamczuchą. Aiden du Chastelier, nie mogąc spełnić obietnicy, którą mi złożył, pewnie jest teraz zaślinionym szaleńcem. Tristan poszedł za moim przykładem i kazał komuś udawać lorda. Czy Aiden wciąż żyje? – I miewa się dobrze – skłamałam. – Wymyśliłam zaklęcie, które ogranicza wpływ twojego przymusu. Wciąż go dręczy, ale nie tak bardzo, że nie możemy nad nim zapanować.

– Gdybyś znała takie zaklęcie, użyłabyś go wobec siebie. – Owszem. Ale poznałam je dopiero, kiedy już go nie potrzebowałam. Anushka przed śmiercią wiele mi pokazała. – Jak każda dobra matka. Oczywiście, że wiedział. Czy było coś, czego nie wiedział? – Dlaczego tu jesteś, Cécile? Dlaczego Tristan wysłał ciebie i przyjaciół, byście pozbyli się Rolanda? A kiedy wam się nie udało, dlaczego zaryzykował wysłanie cię tutaj, by spróbować odkryć miejsce pobytu Angoulême’a? Dlaczego sam nie zajął się Rolandem? Z każdym pytaniem nachylał się bardziej, a przy ostatnim znaleźliśmy się właściwie nos w nos. – Chroni Trianon. Wyruszyliśmy na poszukiwanie księcia, bo on jest łatwiejszym celem. – Szaleństwo – warknął król. – Jeśli zabijecie księcia, Roland będzie mógł swobodnie mordować. Jeśli go uwięzicie, poleci chłopcu, by go uwolnił. Ten wasz plan ma mnóstwo wad i nawet mój syn by się na niego nie zgodził, gdyby nie miał innych powodów niż te, które mi podałaś. – Królowa Zimy wysłała smoka, by zaatakował Trianon... miasto potrzebuje ochrony. Skrzywił się, jakby moje słowa były czystym szaleństwem. – Ta dwójka błaznów Tristana poradziłaby sobie ze wszystkim, co ona mogłaby na nich nasłać, o czym mój syn dobrze wie. Zima jest... Przestąpiłam z nogi na nogę, a król to zauważył i syknął. – Ach. Zima jest problemem. Dlatego Tristan pozostaje wewnątrz żelaznego kręgu zamku regenta. – Patrzył poza mnie, a jego oczy się poruszały, gdy rozmyślał. – Co ona mu zrobiła? – Nic. Bałam się powiedzieć więcej, wiedząc, że wyłuska prawdę spomiędzy moich kłamstw. Był zbyt inteligentny. Miał zbyt wielkie doświadczenie z oszustwami. Prawdziwy mistrz

manipulacji. Przeniósł wzrok na włócznię w ręku. – Sluag. – Zacisnął pięść na stali. – Dług życia. Zesztywniałam, a później przeklęłam się bezgłośnie za to, że się zdradziłam. Nieważne – on wiedział. – I czego ta po trzykroć przeklęta lodowa ladacznica chce od mojego syna? Zacisnął zęby, a metal włóczni zajęczał i wygiął się w jego uścisku. Wcześniej widziałam go zirytowanego. Nawet złego. Ale nigdy takiego. – Nie wiemy. – Mój głos drżał. – Powiedziała mi, że chciała się z nim spotkać, by omówić sojusz. Dlatego jestem przebrana. Thibault zacisnął zęby. – Nie. Nie wolno mu się na to zgodzić. Musisz wracać do Trianon. Każ Tristanowi zostać za murami. Ja... – Skrzywił się. – Ja się zajmę Rolandem. – Wiesz, czego ona chce. – Mam swoje podejrzenia. Nim jednak zdążył powiedzieć coś więcej, dobiegł nas szelest, a trollowe światełka na końcu rzędu zamigotały i zgasły. Zamarłam jak zając, który wyczuł lisa, ale król wyprostował się, rozejrzał i nastawił uszu. Polował. – Trzy – mruknął. – Nie, cztery. Cztery sluagi. Zrobiło mi się zimno, w uszach zadudnił puls. Nigdy wcześniej nie słyszałam o sluagach polujących razem, ale dlaczego inaczej miałyby się tak zebrać? Chyba że ktoś je nasłał... Magia otaczająca Martina rozproszyła się, a ja samym ruchem warg szepnęłam: – Sluag. Skinął głową i chwycił porzuconą włócznię. Jej czubek drżał. Baruum, zaryczał jeden ze sluagów, a inny mu odpowiedział. Baruum. – Słyszę was – powiedział król i uniósł ręce. Otaczające nas

regały wystrzeliły do tyłu, kolejne rzędy odlatywały, jakby nic nie ważyły, a ich pęd poniósł je dalej, nawet kiedy moc sluagów zneutralizowała magię króla. Kilka mebli się przewróciło i dobiegł mnie wrzask bólu, kiedy jeden ze stworów został zmiażdżony. Staliśmy pośrodku dużej pustej przestrzeni, w której leżały jedynie książki zrzucone z półek i jaśniały światełka nad dwoma trollami. Ale i one migotały. Król podniósł tom i spojrzał na tytuł. – Prawo podatkowe. Uśmiechnął się i księga stanęła w ogniu, początkowo srebrzystym od magii, a po chwili żółtoczerwonym. Między dwoma przewróconymi regałami poruszył się cień i magiczne światełka zgasły. Martin zbliżył się do mnie, drżąc przy każdym szmerze w cieniach, ale król wydawał się nieporuszony. Nieustraszony. Podpaliwszy kilka kolejnych ksiąg, rzucił je dookoła nas, tworząc barierę z płomieni. Z ciemności wystrzeliło żądło, kierując się w stronę twarzy króla, ale on odepchnął je na bok włócznią i roześmiał się. – Musisz się bardziej postarać, robaku. Sluag ryknął i rzucił się naprzód, jego biała masa przesuwała się w stronę trolla – i w tej samej chwili wyczułam poruszenie za naszymi plecami. Krzyknęłam ostrzegawczo, ale król już działał. Z niewiarygodną prędkością cisnął włócznię w pierwszego sluaga, a siła ciosu sprawiła, że żelazo przebiło jego paszczę na wylot. Obróciwszy się, złapał broń ściskaną przez Martina i uderzył nią w stwora atakującego z tyłu. Trafił w mięsiste żądło i wyrwał je z gardła potwora. Sluag wił się, jego oślizgłym ciałem wstrząsały śmiertelne drgawki, ale król podszedł do niego spokojnie i z mdlącym mlaśnięciem wyciągnął broń z jego ciała. Płomienie dogasały, ich papierowe paliwo prawie się

wyczerpało, a ja z niepokojem wpatrywałam się w ich słabnący blask. Był jeszcze trzeci – słyszałam, jak porusza się między regałami – a nawet król trolli nie widział w ciemnościach. Budynek zadrżał i otoczyła nas chmura pyłu, kiedy część muru zawaliła się do środka, a ponad hałasem kamieni uderzających o marmurową podłogę rozległy się krzyki co najmniej dwóch kolejnych sluagów. – Kiedy powiem, Martinie – mruknął Thibault, śledząc wzrokiem sluaga – chcę, żebyś zabrał Cécile i uciekł. – Dokąd, wasza łaskawość? Głos bibliotekarza brzmiał zadziwiająco spokojnie, jeśli wziąć pod uwagę siłę jego uścisku na moim ramieniu. – Z Trollus do Trianon. – Uniósł włócznię. – Idź do miejsca, w którym Tristan lubił się nad sobą użalać, jest tam przejście prowadzące na powierzchnię. Jezioro. – Tristan nic mi nie mówił o takim przejściu. Nawet teraz nie umiałam zaufać Thibaultowi. – Mojemu synowi zdaje się, że wie dwa razy więcej, niż jest w istocie. – Zrobił kilka kroków w stronę regałów. – Lessa nie musiała odchodzić, jeśli chciała oglądać twarze swoich przodków, i jej pan też nie. Mówił szyfrem, co znaczyło, że wierzy, iż Zima patrzy. I że spróbuje mnie powstrzymać. – Uciekaj! Martin się nie wahał. Trzymając mnie za ramię, pociągnął mnie przez salę. Przeskakiwaliśmy nad stertami książek i wspinaliśmy się na przewrócone regały, aż dotarliśmy do bocznego wyjścia. – Zacięło się! – syknął, szarpiąc za klamkę. Mój sztylet. – Wyważ je! Jeden ze sluagów zaryczał, a ja obejrzałam się za siebie w stronę ojca Tristana. Stał pośrodku dogasających płomieni, potężny, błyskotliwy i nieustraszony, a ja przez chwilę

widziałam w nim władcę, którym mógł się stać. Jakby wyczuwając mój wzrok, odwrócił głowę. – Uciekaj! – polecił. A ja byłam posłuszna. Strzaskane drzwi leżały w kawałkach na ulicy, a Martin patrzył na nie, jakby po raz pierwszy w życiu wykorzystał swoją ogromną siłę. Chwyciłam go za rękę i pociągnęłam w stronę pałacu. Ale kiedy wyszliśmy za róg biblioteki, wpadliśmy na czworo strażników. – Sluagi w bibliotece! – krzyknęłam. – Jego wysokość walczy z nimi sam. Ruszajcie! Przez chwilę zastanawiałam się, czy się nie pomyliłam. Czy nie uznają, że to doskonała okazja, by raz na zawsze pozbyć się króla. Ale żadne z nich się nie zawahało. Bibliotekarz nie miał pojęcia, jak się dyskretnie poruszać po mieście, więc przejęłam prowadzenie i razem przemykaliśmy się bocznymi uliczkami i przez podwórka, zawsze trzymając się ukrytych w cieniach przejść, które pokazali mi przyjaciele. W ten sposób mogliśmy dotrzeć jedynie do pewnego miejsca. Brama Rzecznej Drogi była zamknięta, a przed nią stała grupa uzbrojonych trolli, rozglądająca się czujnie. Prawa odnoga rzeki i prowadząca do niej ścieżka nie były strzeżone, ale nie dało się do nich dotrzeć bez zaalarmowania strażników. – Czy oni nas zatrzymają? – szepnęłam, kiedy rozpoznałam wśród nich Guillaume’a i wiedziałam, że nie mogę zaryzykować, że mnie dostrzeże. Był zwolennikiem Angoulême’a tak samo jak Albert. – Przynajmniej. – Martin oparł dłoń o ścianę budynku. – Trwa cisza nocna, a nawet gdyby tak nie było, nie ma powodu, byśmy szli nad jezioro. To było ulubione miejsce księcia Tristana, a wcześniej jego ojca. – W takim razie musimy polegać na iluzji – mruknęłam. – Kiedy już ich miniemy, nic nie będzie stało między nami a światem zewnętrznym. Ramiona Martina zadrżały, a ja dopiero po chwili

zorientowałam się, że się śmiał. – Jakby to był jakiś drobiazg. Przyjaźniłaś się z arystokracją, najpotężniejszymi spośród nas. To, do czego oni są zdolni... Szczegóły. Koncentracja. – Potrząsnął głową. – Strażnicy od razu przejrzą moją próbę i wtedy dopiero się nami zainteresują. – Jesteś wielkim pesymistą, Martinie. – Zagryzłam dolną wargę, rozważając możliwości. Których, na ile mogłam to ocenić, nie było. – To zła cecha. – Wolę określenie realista. – Wolałabym, żebyś wymyślił rozwiązanie. W mieście zapanowała cisza, ale nie umiałam ocenić, czy to dlatego, że król i jego strażnicy zabili wszystkie sluagi, czy też sluagi zabiły ich i teraz polowały na nas. – Na jak długo możesz wstrzymać oddech? Wszystkie myśli opuściły moją głowę i odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć. – A czemu pytasz? – Pewien człowiek przepłynął kiedyś wodospad w beczce. Przeżył uderzenie. Jest możliwe – Martin skulił się, jakby te rozważania były fizycznie bolesne – że mógłbym odtworzyć beczkę z magii. – Możliwe. Aż za dobrze pamiętałam, jak prawie się zabiłam, skacząc do rzeki, a uratował mnie tylko refleks Élise. Bystrzyny były teraz równie niebezpieczne jak wtedy – a nawet bardziej, jeśli wziąć pod uwagę niską temperaturę i kawałki lodu rozbijające się o kraty blokujące ujście rzeki do morza. Gdyby Martin źle ocenił swoje możliwości, roztrzaskalibyśmy się o te kraty. On mógłby to przeżyć. Ja z pewnością nie. Oblizał wargi. – Utrzymanie konstrukcji będzie proste, ale muszę ją uczynić nieprzezroczystą, żeby nas nie widzieli, co utrudni kierowanie.

A w środku będzie ograniczona ilość powietrza, więc... Gdyby stracił przytomność, jego magia szybko utraciłaby kształt i bylibyśmy ciałami w wodzie. Wychyliwszy się z cieni, wyjrzałam na ulice biegnące wzdłuż zboczy doliny. Tu i ówdzie światła migotały i wiedziałam, że kończy się nam czas. – Nie musisz tego robić. Mógłbyś się ukryć. To na mnie polują. – Chcę, żeby Angoulême zapłacił za to, co zrobił Élise. – Martin podniósł się nieco. – A to będzie niemożliwe, jeśli umrzesz. Poza tym – wziął mnie za ramię i pociągnął przez cienie w stronę nasypu mostu – król nie traktuje łagodnie tych, którzy sprzeciwiają się jego rozkazom. – On może już nie żyć. – Nie jestem skłonny do spekulowania. – Przyciągnął mnie do siebie, objął ramieniem w pasie, a jego palce wbiły się w moje żebra. – Głęboki oddech. Wciągnęłam powietrze, ale wydawało mi się, że to za mało. Na następny nie miałam już szansy. Magia zamknęła się wokół nas, odcinając wzrok i słuch, ale nie wrażenie spadania. Uderzyliśmy w wodę bokiem i boleśnie stłukłam łokieć o magię. Podskakiwaliśmy i opadaliśmy, wirując w spienionych bystrzynach. Czułam mdłości i zawroty głowy, a choć bardzo się starałam, przy każdym podskoku zaczerpywałam niewielki oddech. Ale nic nie mogło mnie przygotować na zderzenie ze skałą, która dzieliła rzekę na dwie części. Zazgrzytałam zębami i krzyknęłam z bólu, kiedy moja głowa uderzyła o magiczną beczkę. Przetoczyliśmy się i zatrzymaliśmy na kamieniach. Usłyszałam przekleństwo Martina, jego ciało zadrżało z wysiłku i znów ruszyliśmy. Zdawało mi się, że za chwilę rozbijemy się o kratę i zaczniemy koziołkować w stronę zagłady, ale nic takiego nie nastąpiło. Najgorsze podskakiwanie się skończyło. A później magia

znikła i lodowata woda zamknęła mi się nad głową. Piętami dotknęłam dna rzeki, odepchnęłam się i przebiłam powierzchnię, sapiąc i z trudem łapiąc oddech. Ciemność była nieprzenikniona, a prąd ciągnął mnie przez kręty tunel, wiedziałam jednak, że woda rozlewa się dalej na dawnych stopniach stadionu, a ja musiałam wcześniej się z niej wydostać. – Martin? – syknęłam, obracając się w wodzie tak, by to moje stopy przyjęły na siebie impet ewentualnego zderzenia. – Gdzie jesteś? – Jedyną odpowiedzią było moje zgrzytanie zębami. – Martin? A jeśli uderzył się w głowę? A jeśli nie umiał pływać? Jeśli kolejny z przyjaciół zginął, próbując mi pomóc? Przed sobą słyszałam szum wody wlewającej się do jeziora. Musiałam się wydostać z nurtu. Machając nogami, skierowałam się ku brzegowi. Moje palce otarły się o skałę, wyciągnęłam ręce, by chwycić krawędź. Ale natrafiły jedynie na kamień wygładzony płynącą przez stulecia wodą. Było mi zimno. Moje kończyny wydawały się ciężkie i niemrawe, na próżno machałam nogami, nie byłam już pewna, gdzie właściwie jest brzeg. „Wydostań się! Musisz się wydostać!”. Wyciągnęłam rękę, znów znalazłam brzeg i sięgając do resztek energii, szarpnęłam się w górę. A wokół mojej talii zacisnęła się magia. Moje ciało wyleciało z rzeki i zostało rzucone na brzeg jak worek kartofli. Zwinęłam się w kłębek i zamrugałam na widok światełka przed twarzą, gotowa zganić Martina w chwili, gdy tylko odzyskam oddech. Ale nie miałam okazji, bo klęczący przede mną troll nie był bibliotekarzem.

ROZDZIAŁ 30 Cécile Strażniczka trąciła mnie drzewcem włóczni. – Nie jestem pewna, jak twoim przyjaciołom mieszanej krwi udało się wydostać z miasta, ale zapewniam cię, że żadne tędy nie przepłynęło. Zwinęłam się w kłębek, próbując ukryć twarz. Nie, żeby miało mi to na dłuższą metę pomóc. Przyklękła. – Nie ma wśród nas nikogo, kto nie chciałby zobaczyć świata zewnętrznego, dziewczyno, ale tam nie jest bezpiecznie. Szczególnie dla takich jak ty. Książę Roland przemierza Wyspę. Panuje nad nim tylko książę Angoulême, a on nie darzy mieszańców sympatią. Chciałabyś się na niego natknąć? Pokręciłam głową. – Trollus jest bezpieczne. – Strażniczka poklepała mnie po ramieniu. – Tu jesteś pod ochroną króla. Bądź za to wdzięczna. A teraz wstawaj. Nawet gdybym chciała, nie byłam pewna, czyby mi się to udało. Moje ciało wydawało się odrętwiałe, a choć mogłam poruszać rękami i nogami, nie czułam, żeby do mnie należały. – Na skały i niebo – mruknęła trollka. – Chyba nie zmusisz mnie, żebym zaciągnęła cię z powrotem? Łup. Kiedy otworzyłam oczy, strażniczka osuwała się na ziemię obok mnie, a jej spojrzenie było puste. Za nią stał Martin, jego szaty ociekały wodą.

– Wkrótce odzyska przytomność – stwierdził. – A kiedy ruszy za nami, nie będzie sama. Pociągnął mnie w stronę końca tunelu i w dół po niekończących się schodach do jeziora. Błyszczało jak wypolerowany onyks, ale dopiero kiedy próbowałam zepchnąć łódkę, zorientowałam się, że woda jest zamarznięta. Otuliłam się kocem zabranym z łódki. Kręciło mi się w głowie, adrenalina i wysiłek z trudem powstrzymywały mnie przed zamarznięciem. – Czy lód utrzyma nasz ciężar? – Nie jestem skłonny... Nie czekając, aż skończy, przeszłam obok niego i ostrożnie stanęłam na powierzchni jeziora, szurając butami po jego śliskiej tafli. – Nie zbliżaj się za bardzo – mruknęłam. – Lepiej, żebyśmy nie zapadli się razem. Lód jęczał i trzeszczał, kiedy przesuwaliśmy się ponad czarną głębiną, trzymając się blisko ścian stadionu. Ale nim uszliśmy sto pięćdziesiąt stóp, z głębi tunelu dobiegł nas odgłos szybkich kroków. Martin zgasił swoje światełko, i tak przytłumione, i otoczyła nas ciemność. – Ona nie jest sama. Głos strażniczki niósł się przez pustkę, już nie było w nim żadnych tonów życzliwości. Widziałam ją doskonale, kiedy stała na brzegu z trójką innych, a gdyby przenieśli swoje światła nad powierzchnię jeziora, my również stalibyśmy się widoczni. – Jesteś pewna, że poszli tędy? – spytał jeden z pozostałych. – To ślepa uliczka. – Albo tędy, albo przebiegli z powrotem pod naszymi nosami, sam zdecyduj. Nad jej głową utworzyło się kolejne światełko, które zaczęło powoli przesuwać się nad jeziorem. Padłam na kolana i na czworakach pospieszyłam w stronę

cienia jednej ze starożytnych kolumn, by się tam ukryć. Po chwili dołączył do mnie Martin, a lód zatrzeszczał pod naszym ciężarem. Kiedy obok nas przesunęło się światełko strażniczki, zauważyłam siateczkę pęknięć. – Marnujemy czas – mruknął jeden ze strażników. – Przeklęte miasto jest pełne sluagów i gorszych istot, a ty każesz nam ganiać za jakimś mieszańcem, który wybrał się na łyżwy. – Złapanie głupca, który mnie zaatakował, bynajmniej nie jest marnowaniem naszego czasu – odparła. – Wracajcie i stańcie przed bramą... sama się nimi zajmę. Lód zajęczał, a ja zaryzykowałam wystawienie głowy zza kolumny. Światło pozostałych trzech strażników znikało w tunelu, ale trollka kierowała się w stronę środka jeziora. Martin szarpnął mnie za rękaw. Zignorowałam go, podejrzewając, że jego bojowe zdolności zostały wyczerpane jednym ciosem w głowę strażniczki. On jednak znów mnie szarpnął. – Co? – szepnęłam. Wskazał w dół na przezroczystą powierzchnię, a po chwili coś się tam poruszyło. Nie umiałam ocenić, co to za istota – jedynie, że była ogromna. Jej wężowata postać przesuwała się leniwie pod lodem, opalizujące łuski emanowały blaskiem, jakby były podświetlone od środka. Strażniczka jeszcze go nie zauważyła, poruszała się miarowym krokiem przez jezioro, rozglądając się za kimś, kto ukrywał się na górze, nie zaś polującym na dole. – Nie ruszaj się – szepnął Martin. – Może nas nie zauważy. – Nie możemy się tu kryć bez końca. Bezruch sprawił, że zaczynało mi się robić zimno, ale nie odważyłam się poprosić Martina, by mnie ogrzał, by nie przyciągnąć uwagi trollki ani istoty, która najprawdopodobniej należała do dworu Zimy.

W jaskini odbijał się echem śpiew, piękny i znajomy. Pieśń śpiewana moim głosem. Skóra zamrowiła mnie od napięcia – i wtedy zorientowałam się, że nie należało wyłącznie do mnie. Zaklęcie, które rzuciłam na Tristana, w najgorszej możliwej chwili zaczęło zanikać. Odetchnęłam, próbując się uspokoić. To nie był przypadek. Jakimś sposobem wiedziała, że mój czar przestaje działać, i zamierzała mnie wykorzystać jako przynętę, by wyciągnąć Tristana z zamku. Strażniczka zamarła i przechyliła głowę, nasłuchując. – Księżniczko? – zawołała, rozpoznając mój głos. Stwór znów zaśpiewał, a krążąc, przepłynął pod nami na tyle blisko, że widziałam pierzaste macki wyrastające z jego szyi i szkarłatne oko, które na nas patrzyło. Istota nic nie zrobiła, jedynie krzyknęła, a wtedy trollka ją zobaczyła. Jej przekleństwo odbiło się echem od ścian jaskini. Pobiegła z powrotem w stronę tunelu, tak szybko, że niemal rozmywała się w oczach. – Ruszaj – syknęłam do Martina i ruszyliśmy na drugi koniec jeziora, biegnąc ślepo przez ciemność. Ale nie dość szybko. Pod nami prześlizgnęło się pasmo białego światła, które nagle przebiło lód. Stwór wzniósł się wysoko, blokując nam drogę, a z jego ust płynęła moja pieśń. Woda zalała lód, na jego powierzchni pojawiły się pęknięcia, jakby narysowane olbrzymim białym piórem. I cała tafla z donośnym trzaskiem rozpadła się na kawałki. Krzyknęłam, lód pod naszymi stopami zaczął się poruszać, kry podnosiły się i opadały na falach stworzonych przez magiczną istotę. Osunęłam się na Martina i oboje padliśmy na kolana, by nie runąć do wody. Lewiatan pochylił się do przodu, jego wielka głowa wznosiła się nad nami z szeroko otwartą paszczą. I nagle odskoczyła w bok, a pieśń zmieniła się wrzask.

Odkryłam, że zsuwam się w drugą stronę, pęd ciosu Martina popchnął nas w przeciwnym kierunku. Macałam powierzchnię, ale nie umiałam znaleźć punktu zaczepienia. Coś srebrnego przeleciało mi nad głową, a istota krzyknęła z bólu i zanurkowała z mieczem wbitym w ciało. Kra przechyliła się i wyprostowała gwałtownie, kiedy strażniczka wylądowała po przeciwnej stronie, trzymając w dłoni drugie ostrze. – Tędy, tędy – dyszał Martin, ciągnąc mnie po magicznym moście łączącym kołyszące się kry. – Gdzie on jest? – Byłam tak zmarznięta, że ledwie udało mi się wykrztusić te słowa. – Gdzie jest wyjście? Tuzin kul rozświetlił obrazy pokrywające ściany, ale nie było wśród nich żadnego otworu. Za naszymi plecami lód wystrzelił do góry, gdy lewiatan znów wzniósł się nad powierzchnię. Kiedy się odwróciłam, zobaczyłam, że strażniczka zsuwa się z potężnej kry w stronę ciemnej głębiny. Odepchnęła się jednak do góry, zrobiła salto i wylądowała na ugiętych nogach. Uniosła ręce i powietrze wypełniła magia, ale stwór znów zniknął pod powierzchnią. – Nie widzę go. Martin powiedział coś jeszcze, ale jego słowa zostały zagłuszone przez moją pieśń, która znów wypełniła jaskinię. Szydercza. Drwiąca. A w głowie czułam panikę Tristana. „Schowaj się za murami”, błagałam go bezgłośnie, trzymając się rękawa Martina. „To sztuczka. Ona próbuje wyciągnąć cię na zewnątrz”. Ale wcześniej odrzuciłam jedyny sposób, który mógł zapewnić mu bezpieczeństwo. Usta Martina się poruszały, ale nie słyszałam niczego ponad zgiełkiem bitwy toczącej się za naszymi plecami. – Powiedział, że tu jest! – wrzasnęłam. Nasza kra uderzyła w skalną ścianę, woda przelała się przez krawędzie i przemoczyła moje ubranie.

– To było oszustwo – załkałam. – Tylko oszustwo. Ale twarz Martina była skupiona, wpatrywał się uważnie w twarze trolli na ścianie. – Książę! – krzyknął. A później dodał: – Musi tu być. Trzymaj się. Cofnął się, przebiegł przez krę, po czym uderzył w ścianę. I zniknął. – Martinie – krzyknęłam, a jego twarz po chwili wyłoniła się z iluzji blokującej wyjście. I wtedy lód zapadł się pode mną, a woda zamknęła się nad moją głową.

ROZDZIAŁ 31 Tristan Wpatrywałem się w przestrzeń, zaś Josette siedziała cicho na krześle naprzeciwko. Twarz miała bladą i gorączkowo poruszała jedną stopą. Miałbym ochotę zrobić to samo, ale odgrywałem rolę, i to już od wielu godzin. Niewielkie oznaki irytacji i złości, jak również wyraźny brak koncentracji. Dość, by zasugerować Josette, że zaklęcie jej siostry przestaje działać, i skłonić Zimę do urzeczywistnienia jej planu. Nie miała pojęcia, że czar zniknął o świcie. Co samo w sobie było problemem. Cécile znajdowała się w centrum wydarzeń, a choć wiedziałam, że to Zima bawi się jej strachem, żeby skłonić mnie do wyjścia, nerwy miałem napięte. Wszelkie instynkty kazały mi iść do niej, ale wtedy dałbym się nabrać na sztuczkę Zimy, a chciałem, by to ona wpadła w moją zasadzkę. – Dlaczego upierasz się, żeby tu siedzieć? – warknąłem w końcu. – Nie powinnaś robić czegoś innego? – Dotrzymuję ci towarzystwa. Podniosła się, podeszła do kominka i dorzuciła jeszcze kilka kawałków drewna do płonącego ognia. – Raczej gotujesz mnie żywcem – mruknąłem, zdjąłem płaszcz i rzuciłem go od niechcenia na oparcie krzesła. – To nieznośne. – Ach tak? – Jej głos zabrzmiał weselej. – To znaczy... Wydawało mi się, że tu jest raczej chłodno.

Pokręciłem głową. – Chodź, Souris. Zaczerpniemy trochę świeżego powietrza. Zaprowadziłem go na wieżę, wychyliłem się przez blanki, a później zacząłem stukać palcami o kamień. Odetchnąłem głęboko, przeszedłem szybkim krokiem po wieży, od czasu do czasu zatrzymując się, żeby spojrzeć w stronę Trollus. I mojego ojca. Bo gdyby mój plan dotyczący Zimy się powiódł, on byłby moim następnym celem. Zawsze wiedziałem, że usunięcie króla Thibaulta będzie trudne, a zdjęcie klątwy tego nie ułatwiało. Może i byłem od niego odrobinę potężniejszy, ale on miał bogate doświadczenie i znał większość moich sztuczek. Pozostanie w Trollus było sprytnym posunięciem, ponieważ nie mogłem go zaatakować na odległość, nie narażając całego miasta na niebezpieczeństwo, a on wiedział, że tego nigdy bym nie zrobił. Gdyby udało mi się do niego zbliżyć, byłby gotowy i ostrożny, a pokonanie go nie byłoby oczywiste. Musiałem uśpić jego czujność, sprawiając, by przestał postrzegać mnie jako zagrożenie. Do czego, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, miało dojść już wkrótce. Kiedy już się ochłodziłem i byłem pewien, że Joss wypełniła zadanie, zbiegłem po schodach i zobaczyłem, jak stoi przed paleniskiem i wpatruje się w nie z napięciem. – Co robisz? Podskoczyła. – Nic. Ogrzewam dłonie. – Na jej czole pojawiła się kropla potu. Otarła ją dłonią w chwili, kiedy czarne kulki, którymi zastąpiłem ziarenka magii i które wrzuciła do ognia, wybuchły z bliźniaczym trzaskiem. – Sok w drewnie – wyjaśniła, a ja spojrzałem na nią surowo. – Jest za gorąco – powiedziałem i dodałem: – Nalej mi wina, dobrze? Byłem niegrzeczny, ale ona tylko pokiwała głową. A kiedy

odwróciła się do mnie plecami, spojrzałem na zegar i patrzyłem, jak wybija godzinę. Wszyscy i wszystko powinno już być na miejscu. Wypełniła oba kielichy aż po brzeg, podeszła ostrożnie do stołu i postawiła jeden obok talerza z resztkami mojego posiłku. Zignorowałem je i zacząłem skubać nitkę wystającą z koszuli. Jak się spodziewałem, Souris wskoczył na stół i w drodze do resztek jedzenia przewrócił kielich. Czerwony płyn zalał mi spodnie, a ja zakląłem. – A niech cię, Souris! – krzyknąłem, po czym podniosłem pusty kielich i rzuciłem nim przez salę, aż rozbił się na wyjątkowo paskudnym gobelinie. Pies warknął i schował się pod stołem, skąd przyglądał mi się, szczerząc zęby. – Tristanie. – Twarz Josette pobladła. – Zaklęcie Cécile chyba przestaje działać. Wpatrywałem się w nią przez dłuższą chwilę, po czym rzuciłem się w stronę porzuconego płaszcza, rozrywając kieszeń, gdy wyciągnąłem chusteczkę, w której trzymałem ziarna magii – a ostatnio kulki. – Nie ma ich – syknąłem, a kawałek tkaniny zniknął w płomieniach. Komnata zadrżała, magia jeszcze zwiększyła gorąco płynące od ognia. – Jesteś pewien? Josette drżała, jej wino było czerwoną kałużą na blacie stołu. Odwróciłem się i spiorunowałem ją wzrokiem. – Może są w innym płaszczu – szepnęła. Odetchnąłem głęboko i powiedziałem: – Potrzebuję ich. I była to prawda. Powstrzymanie się przed zareagowaniem na przerażenie Cécile wymagało ode mnie całej dostępnej siły woli. „To nie jest prawdziwe”, powiedziałem sobie. „To

wszystko część planu Zimy”. Ale jeśli to prawda? Jeśli Cécile mnie potrzebowała, a ten plan był pomyłką? Oparcie krzesła popękało pod naciskiem mojej dłoni, a ja odsunąłem je na bok. Poruszając się z nieludzką prędkością, obiegłem stół, chwyciłem Joss za rękaw i przyciągnąłem ją do siebie. – Twoja siostra jest w niebezpieczeństwie, ale jeśli odejdę... Wpatrywałem się w nią z naciskiem, jakby znała rozwiązanie mojego dylematu. Załamała się. – Proszę, pomóż mojej siostrze, Tristanie. Proszę, nie pozwól, by coś jej się stało. Albo był to najlepszy pokaz aktorstwa, jaki u niej widziałem, albo naprawdę martwiła się o Cécile. Podejrzewając to drugie, zagryzłem policzek. Coś było nie tak, ale nie odważyłem się teraz przestać. – Potrzebuję tych ziaren. Kto je zabrał? – Nie wiem – szepnęła. Widziałem, że sytuacja nie rozwijała się po jej myśli. Spodziewała się, że wybiegnę przez bramy zamku, prosto w szpony Zimy, a teraz nie wiedziała, co robić. – Sabine – syknąłem. – Nie chciała, żebym używał magii, a miała wiele okazji. To ona je zabrała. Josette pobladła. – Na pewno nie. Nie ukradłaby ich. Sabine jest lojalna. – Nie broń jej. – Odepchnąłem ją z drogi i ruszyłem pospiesznie na korytarz, a kiedy szedłem, drzwi rozpadały się przede mną w drzazgi. – Wiesz, co robię ze złodziejami? Jej oczy błyszczały przerażeniem, kiedy złapała mnie za ramię, jej troska o niewinną Sabine walczyła z pragnieniem oszukania mnie i strachem przed tym, co mógłbym jej zrobić, gdyby przyznała, że wrzuciła nasiona w płomienie. – Musisz pomóc Cécile – błagała, ale ja strząsnąłem jej rękę. Złapawszy jednego z mieszańców biegnącego korytarzem, przyciągnąłem go do siebie.

– Gdzie jest Sabine? – W strażnicy, wasza wysokość. Z lordem Markiem. Joss zerwała się do biegu, a ja ruszyłem za nią korytarzami, aż oboje wypadliśmy na otwartą przestrzeń. – Sabine! – wrzasnęła Josette. – Uciekaj! Musisz uciekać. Jasnowłosa przyjaciółka Cécile odwróciła się, a na nasz widok szerzej otworzyła oczy. Marc stanął na linii ognia. – Na skały i niebo, Tristanie, co się dzieje? – Moje magiczne nasiona! – krzyknąłem i pokazałem na nią palcem. – Gdzie. One. Są? Sabine cofnęła się o krok. I jeszcze jeden. – Tristanie, ona nie zrobiła nic złego. – Marc postawił tarczę, by zablokować mi drogę. Odrzuciłem ją jednym ciosem i spytałem: – Gdzie one są? – To zaklęcie było błędem, Tristanie – krzyknęła Sabine, a jej głos odbijał się echem. – Nawet gdybym je miała, nie potrzebujesz ich. – Oddaj je! Marc postawił kolejną tarczę i stanął między nami. – Sabine, uciekaj! Nie zawahała się, wskoczyła na grzbiet konia Cécile i uderzyła lejcami w boki klaczy. Błyskawicznie pokonała most i znalazła się w mieście. Marc cofał się, aż znalazł się tuż za żelazną barierą. – Tristanie, nie możesz wyjść za mury. – To ściągnij ją z powrotem! Nasiona są moje. Marc zaczerpnął tchu. – Nie potrzebujesz ich. Ale ja ich potrzebowałem. „Cécile...”. – Wiesz, jaka jest kara dla człowieka, który okradł trolla – warknąłem. – Śmierć. Przebiłem jego tarczę i odepchnąłem ją z drogi. Zawahałem się jedynie przez chwilę, zanim wyszedłem poza krąg, który

mnie chronił, a wtedy ruszyłem biegiem. Z każdym krokiem byłem pewien, że świat się rozerwie i przez pęknięcie przejdzie Zima, zatrzymując mnie w miejscu. Ten plan był szaleństwem i nie mógł się powieść, ale nie widziałem żadnych śladów królowej i jej sług. Z pewnością jednak obserwowali. Pędziłem za odgłosem kopyt przez Trianon, skracałem drogę, przebiegając przez podwórka i przeskakując przez mury. Ale Sabine jechała brawurowo, zauważyłem ją dopiero, kiedy galopowała ulicą w stronę rezydencji Boucharda, pochylona nisko nad końskim łbem, a jej włosy rozwiewał wiatr. – Oddaj je, Sabine! – zawyłem i zrzuciłem ją z grzbietu konia. Pozwoliłem, by przez chwilę wisiała w powietrzu, po czym rzuciłem ją na stertę śniegu obok otwartej bramy. Patrząc, jak się cofa, powoli ruszyłem do przodu. – Oddaj je. – Proszę, Tristanie, proszę – łkała. – Nie mam ich. – Prawo jest prawem – powiedziałem. Powietrze wypełniła magia, a dziewczyna osunęła się na śnieg i znieruchomiała. Przeszukałem jej kieszenie i dyskretnie wyjąłem nasiona. Na ich widok wypełniła mnie ulga, choć udałem, że jestem zawiedziony. Nim jednak zdążyłem zrobić coś jeszcze, świat pękł i z rozdarcia wyszła Zima.

ROZDZIAŁ 32 Tristan Pęknięcie rozłożyło się jak karty księgi, rozciągało się od ziemi do nieba i ukazywało nagie połacie śniegu i lodu, nad którymi niczym udręczona istota wył wiatr. – Wasza wysokość. – Królowa Zimy pochyliła głowę, czarne włosy opadły na jej ramię jak jedwabna zasłona, a pęknięcie zamknęło się za nią. – Znów się spotykamy. – Przeniosła wzrok na znieruchomiałą Sabine. – To mnie cieszy. Była paskudnym stworzeniem. I dlatego pozwoliła mi gonić za Sabine i zabić ją. – Nie mam cierpliwości dla złodziei – warknąłem, przygotowując magię. – Nie czyńmy niczego pochopnie. Pojawiło się nieduże pęknięcie, a przez nie ujrzałem Cécile pod wodą, rozpaczliwie próbującą przebić się na powierzchnię. Jednak drogę blokowała jej tafla lodu. Zmroziło mi krew w żyłach. Nie tak miało być. Zima powiedziała Josette, że jedynie przestraszy jej siostrę, że życie Cécile nie będzie w niebezpieczeństwie za jej przyczyną. Za jej przyczyną... Zakląłem cicho, rozpaczliwie, a pęknięcie się zamknęło. Cmoknęła cicho. – Twoja sytuacja stała się naprawdę trudna. Mogę ci pomóc. Splunąłem jej pod nogi, próbując zachować jasność myśli, choć Cécile z każdą chwilą gasła coraz bardziej. Nie zaplanowałem tego, ale nie mogłem teraz przestać. Nie

mogłem się poddać. Mocno ścisnąłem nasiona, trzymając je w gotowości. Zima westchnęła, mgliste fałdy jej sukni poruszały się i falowały. – Cécile udała się do Trollus, szukając informacji na temat miejsca pobytu twojego wroga, który zwie się księciem d’Angoulême. Obawiam się, że spotkała twojego ojca. – Spojrzała mi w oczy. – Mogę jej pomóc. Mogę pomóc tobie. – W zamian za co? Kiedy rozmawiała z Joss, wiedziała już, że Cécile pakuje się w tarapaty. – Za sojusz. Ocalę Cécile i zrobię wszystko, by pomóc ci doprowadzić do śmierci twoich wrogów. W zamian dasz mi słowo, że ochronisz mój dwór przed twoim. Ponieważ byliśmy uwięzieni na tym świecie, a ona nie zamierzała pozwolić swoim poddanym, by przebywali tu dłużej z obawy przed żelazem, nie pojmowałem, jakim sposobem mogliśmy stanowić zagrożenie dla elfów Zimy. Ale w tej chwili to nie miało znaczenia. Liczyło się, że nas za nie uważała. Po chwili wahania powiedziałem: – Nie. Daję słowo, że nigdy nie sprzymierzę się z tobą ani z twoim dworem. Ani też nie skrzywdzę żyjącej istoty dla twojej korzyści. Powietrze zadrżało, kiedy obietnica mnie związała, a źrenice Zimy wydłużyły się, gdy wściekłość strzaskała jej urok. Mogła wykorzystać dług, by i tak mnie do tego zmusić, ale takie połączenie w ciągu kilku chwil wpędziłoby mnie w szaleństwo. Założyłem, że jej plan nie dopuszczał, bym utracił zdrowe zmysły. – Pożałujesz tego wyboru, śmiertelniku. Patrzyłem jej w oczy, błagając, by Cécile nie zapłaciła za to, że ośmieliłem się wywierać nacisk na królową elfów. – Żądam spłaty długu, śmiertelny książę. Przekaż mi swoją

moc. Chcę posiąść największą moc na tym świecie i wszystkich innych. Opuściłem głowę, wpatrując się w śnieg, by nie zobaczyła mojej miny. Choć to i tak nie miało znaczenia – jej część umowy była już nienaruszalna i musiała dostać to, czego zażądała. Podszedłem bliżej, a lodowaty zapach Zimy podrażnił mi nozdrza, kiedy pochyliłem się nad nią. – Niech tak się stanie. W chwili kiedy te słowa opuściły moje usta, moja magia znikła. Postać królowej stała się równie materialna jak moja, a jej wargi rozsunęły się w bezgłośnym krzyku bólu, gdy wypełniła ją moja spaczona żelazem moc. Uderzyłem dłonią w jej usta, wciskając jedno z nasion między jej zęby i odpychając ją do tyłu. Wiedziałem, że wystarczy chwila, by zaklęcie zadziałało. Wpadliśmy na teren rezydencji Boucharda, a wtedy Sabine poderwała się na równe nogi i zatrzasnęła za nami żelazną furtkę. Nim Zima zdążyła zareagować, odtoczyłem się do tyłu, przeskoczyłem przez płot i wylądowałem w zaspie. Kucając obok Sabine, patrzyłem, jak istota stara jak sam czas uświadamia sobie, że została oszukana. Tej świadomości nie towarzyszyły żadne uczucia, ale podejrzewałem, że szybko otrząśnie się z zaklęcia, a wtedy jej gniew będzie przerażający. Usłyszałem odgłos kroków i na scenę wbiegł Marc. – Nic ci się nie stało? – spytał, pomagając Sabine się podnieść. Patrzyłem, jak Zima krąży po terenie posiadłości, sprawdzając swoje nowe moce, które – jak podejrzewałem – były tak samo jak ona ograniczane przez krąg żelaza. Cécile. Otworzyłem dłoń, ukazując ostatnią czarną kulę. Jej zawartość poruszała się i kłębiła, odrażająca, ale jednocześnie niewiarygodnie kusząca. „Łatwiej było nie czuć”. Ale czy ja kiedykolwiek wybierałem łatwiejszą drogę? Upuściłem nasiono na ziemię i zmiażdżyłem je obcasem.

– Utrzymajcie miasto – powiedziałem. – Dajcie mi kilka godzin, a później wiecie, co robić. – A jeśli ona nie będzie się chciała układać? Marc podtrzymywał Sabine. Podjęła ogromne ryzyko, wychodząc poza mury zamku i narażając się na gniew Zimy, ale to się opłaciło. Odwróciłem się i spojrzałem na Zimę, która patrzyła na nas wzrokiem tak obcym i dziwnym, że prawie poczułem się człowiekiem – i zastanawiałem się, ile czasu minie, zanim zorientuje się, jak bardzo została uwięziona. – Wątpię, byście musieli się tym przejmować – powiedziałem i ruszyłem w stronę Trollus.

ROZDZIAŁ 33 Cécile Woda zamknęła mi się nad głową, a kiedy odepchnęłam się do góry, uderzyłam w szklistą taflę. Potrzebowałam powietrza. Musiałam zaczerpnąć tchu, jednak nie mogłam znaleźć drogi w górę. Torba na plecach mnie obciążała, ale miałam w niej grymuar Anushki i flakoniki po perfumach pełne krwi. Na nic ci się nie zdadzą, jeśli będziesz martwa. Zsunęłam pasek i mocno odepchnęłam się nogami, a desperacja dodawała mi sił. Wtedy opasała mnie magia i zostałam wyciągnięta na powierzchnię. – Mam cię – powiedział Martin, a później poczułam skałę pod pośladkami, kiedy przeciągnął mnie przez iluzję do tunelu. – Zaczekaj – wykrztusiłam. – Strażniczka. Wychyliliśmy się z powrotem przez otwór, ale tam była tylko ciemność i cisza. Martin wysłał nad jezioro niewielkie światełko, a jego blask odbijał się od szklistej powierzchni. Woda zamarzła, zniknęły wszelkie ślady strażników i lewiatana. Zima osiągnęła swój cel. Na przeciwległym końcu pojawiły się światełka innych strażników przyciągniętych przez hałas. – Musimy iść. Martin pociągnął mnie wąskim przejściem wśród skał, aż wydostaliśmy się na otwartą przestrzeń. Znaleźliśmy się na

skalnym zwalisku, ale pod drewnianym mostem, który nad nim prowadził. Mimo osłony desek, Martin przycisnął dłoń do oczu, a drugą uniósł, jakby mógł odpędzić słońce. – Zamarznę, jeśli czegoś nie zrobisz – wydukałam, szczękając zębami. Nie byłam zdolna się poruszyć. Czułam się całkiem odrętwiała, z trudem łapałam oddech. Magia otoczyła mnie jak ciepły koc, a wraz z nią fala senności, którą musiałam zwalczyć. Ale było to trudne. Zbyt trudne i nim się spostrzegłam, zasnęłam. Obudziłam się zawieszona w powietrzu, moje ciało było ciepłe od magii. – Gdzie jesteśmy? – wymamrotałam. – Zmierzamy do Trianon. – Martin spojrzał na mnie przekrwionymi oczami. – Na wszelki wypadek unikałem drogi. – Postaw mnie. Moje ubranie już prawie wyschło, a choć byłam wyczerpana, czułam, że nie zagraża mi już śmierć. Zawiązałam jeden z butów i zaczęłam iść. Musieliśmy dotrzeć do Trianon z informacją o miejscu pobytu Angoulême’a. A ja musiałam powiedzieć Tristanowi, że jego ojciec obronił mnie przed sluagiem i pozwolił mi uciec. Że pomoże w walce z Królową Zimy. Że Tristan musiał pozostać tam, gdzie był. Martin szarpnął mnie za ramię. – Idziesz w złą stronę. Zamrugałam i rozejrzałam się, zdezorientowana. – Ale Tristan... – Nie było go w Trianon. – O nie – szepnęłam. – Jest w drodze do Trollus. Musieliśmy się minąć, a ja nie widziałam żadnego powodu, by nie zawrócił, skoro wiedział, że ze mną wszystko w porządku. Chyba że to nie była jego decyzja. Pociągnęłam Martina za rękę. – Musimy wracać.

– Ale Thibault kazał nam udać się do Trianon. Posłałam mu spojrzenie, które wyraźnie świadczyło o tym, co sądzę o tej propozycji, a później ruszyłam biegiem.

ROZDZIAŁ 34 Tristan Widziałem Martina niosącego Cécile w stronę Trianon, ale się nie zatrzymałem. Nie było czasu, a ja ufałem, że bibliotekarz dostarczy ją do względnie bezpiecznego miasta. A przynajmniej tak by było, gdyby pozostała nieprzytomna. Teraz znów kierowała się w stronę Trollus, a ja nie miałem czasu, by coś z tym zrobić. Wślizgnąwszy się pod nawis, ruszyłem Rzeczną Drogą, aż usłyszałem głosy. – Przeszukałem całe jezioro – powiedział ktoś. – Nie ma śladu jej ani tych mieszańców, o których tyle gadała. – Może poszła się przespać – odparł drugi, a ja rozpoznałem głos Guillaume’a. – Ale słyszałeś hałas! – To mogły być skały spadające do jeziora. Drzewo ostatnio było zaniedbane. – Ale jezioro jest zamarznięte. Zakaszlałem, przerywając rozmowę strażników. Żaden nie wyczuł mojej obecności. – Przepraszam. – Kolejny przeklęty człowiek. – Jeden oparł ręce na kratach. – Odejdź! Jeśli szukasz schronienia, znajdziesz je w Trianon przy księciu Tristanie. – Obawiam się, że to już nieaktualne. Zsunąłem kaptur, gotów uskoczyć i uciec, gdyby jeden z trolli zaatakował.

Trzeba im przyznać, że żaden nie próbował uciec. Powietrze zapłonęło, kiedy połączyli swoją magię, brama rozgrzała się do czerwoności, a skały parowały od mocy ich tarczy. – Muszę porozmawiać z ojcem. – Coś tu się nie zgadza – odezwała się jedyna wśród nich kobieta. – Nie czuję jego mocy. Powinniśmy już z odległości mili wyczuwać jego przybycie. – To sztuczka – stwierdził Guillaume. – Jest człowiekiem udającym Tristana. – Możecie to łatwo sprawdzić – warknąłem. Miałem mało czasu i nie mogłem sobie pozwolić na opóźnienia. – Albo pozwólcie mi przejść, albo poślijcie kogoś po króla. Gorąco nie ustąpiło, a ich twarze nie były przekonane. – Zostałem pozbawiony mocy. – Pot spływał mi po karku. – Jedno z was powinno wystarczyć, by nade mną zapanować, jeśli to was martwi. – Idź do pałacu – poleciła kobieta najmłodszemu z nich. Odwróciła się do pozostałych: – Wpuśćmy go. Zatrzymamy go tutaj, aż dostaniemy rozkazy. Rozgrzana brama otworzyła się na zewnątrz, a ja ominąłem ją szerokim łukiem, nie chcąc się poparzyć. Skóra i tak zapiekła mnie od gorąca, gojenie bez magii było powolne jak u ludzi. Jakże to dziwne, bać się czegoś tak mało znaczącego. Kiedy znalazłem się po drugiej stronie, kobieta zdjęła rękawicę i obmacała mi twarz, próbując wyczuć przebranie. – Nic. – W jej głosie brzmiało zaciekawienie. – To on. – Pozbawiony magii, powiadasz. – Guillaume zdjął hełm. – Jak do tego doszło? – Tę rozmowę chciałbym przeprowadzić jedynie z ojcem i nikim innym. – Oczywiście. – Uśmiechnął się, ukazując coś zielonego między dwoma przednimi zębami. – Ciekawe, jak jego łaskawość wynagrodzi mnie za pozbycie się ciebie. I zaatakował – nie mnie, ale swoich towarzyszy, wyrzucił

kobietę w powietrze, a jedynego pozostałego strażnika rozrąbał na dwoje. Odwróciłem się do ucieczki, ale magia złapała mnie za kostkę i uderzyła mną o kamienie. – Niektóre rzeczy lepiej robić własnoręcznie – powiedział i kopnął mnie w bok. Rozległ się głośny trzask. Strażniczka pobiegła w moją stronę i próbowała się wtrącić, ale odciął ją – jego magia była silniejsza, choć nieznacznie. Cios za ciosem spadały na moje boki, ramiona, twarz, a ja nic nie mogłem zrobić. Kości pękały, krew zalewała kamienie, ale ja widziałem tylko twarz mojego napastnika. Wyczuł moją słabość i pławił się w niej. I nagle powietrze poruszyło się z odgłosem jak trzask bata. Przez zapuchnięte oczy patrzyłem, jak głowa Guillaume’a pada na ziemię obok mnie. – Wstawaj. Spróbowałem się podnieść, a wtedy ojciec złapał mnie pod ramię i podciągnął. Moja jedyna obrończyni patrzyła na nas oszołomionym wzrokiem. – Starałam się go powstrzymać, wasza wysokość – powiedziała błagalnie. – Znajdź kogoś, by ich zastąpił – warknął, a ona zerwała się do biegu. Z wielkim wysiłkiem powstrzymałem się przed utratą przytomności z bólu, kiedy król wlókł mnie ulicami w stronę pałacu. W mieście było pusto jak zawsze w czasie ciszy nocnej, ale twarze wyglądające przez okna patrzyły na mnie z przerażeniem. – Co się stało? – spytałem, plując krwią. – Sluagi. A teraz siedź cicho, aż znajdziemy się za zamkniętymi drzwiami. Sprowadził mnie do swojego gabinetu i rzucił bezceremonialnie na miękki dywan. Podszedłszy do tacy

pełnej różnych przysmaków, wziął garść lnianych serwetek i dzbanek wody, po czym ukląkł obok mnie i zaczął ocierać moją twarz z krwi. – Boli – jęknąłem i cofnąłem się, by zająć lepszą pozycję. Nóż wciśnięty za cholewę palił moją skórę. – Dzięki temu możesz poczuć, jak to jest być człowiekiem. Ani jego słowa, ani ton głosu nie były tym, czego się spodziewałem. Podniosłem głowę. – Nie wydajesz się zaskoczony. – Bo nie jestem. – Wypłukał serwetkę i przycisnął ją do mojego rozciętego policzka. – Zima kazała ci spłacić dług. Cécile tu była, dość mi powiedziała. Posłałem ją, żeby kazała ci zostać w Trianon, ale najwyraźniej nie zdążyła. Nie miała szans. – Na skały i niebo, krwawisz jak człowiek – mruknął ojciec i zacisnął zęby. Nagle podniósł się gwałtownie i rzucił dzbankiem o ścianę. Szkło poleciało na wszystkie strony. Podszedł do pustego kominka, oparł ręce na półce i zwiesił głowę. Odwrócił się do mnie plecami. Przesunąłem palce w stronę ukrytego noża, poruszając się powoli, by nie zwrócić jego uwagi. Wiedziałem, że póki byłem pozbawiony magii, nie uzna mnie za zagrożenie i straci czujność. Teraz miałem szansę. Zrób to! Zacisnąłem dłoń na rękojeści i powoli wysunąłem ostrze. – Szkoda, że nie powiedziałeś mi o długu. Mógłbym się z nią targować. Dałbym jej to, czego chciała, a w zamian zostawiłaby cię w spokoju. Zamarłem. – Choć pewnie nie mogę mieć do ciebie pretensji, że mi nie ufałeś. Tak zostałeś wychowany. – Westchnął głęboko. – A teraz ta oszustka Zima może swobodnie wędrować po Wyspie i mordować poddanych jej wroga, i nikt nie stanie jej

na drodze. Nie była wolna, ale postarałem się dotrzeć do Trollus, zanim któryś z jego szpiegów przyniesie wieści, że została uwięziona. Wiedziałem jednak, że to nie potrwa długo, a kiedy tylko się dowie, przejrzy mój plan. Zabij go. Przełknąłem ślinę, ale nie wypuszczałem rękojeści z uścisku. – Ty mógłbyś stanąć jej na drodze. Masz do dyspozycji całe Trollus. – Chyba obaj wiemy, że tak nie jest. Zagryzłem policzek, zastanawiając się, czy chodziło mu o możliwości, czy o panowanie nad miastem. – Poza tym – dodał – nie mogę odejść. Nie tylko ty musiałeś zapłacić cenę desperackiego targu, Tristanie. Nawet po zdjęciu klątwy był uwięziony w Trollus. Ta wiedza była jak ostatni kawałek układanki wyjaśniający, dlaczego nie zdobył Trianon, dlaczego nie próbował powstrzymać Rolanda i księcia i dlaczego, kiedy w końcu mieli wolność w zasięgu ręki, uwięził mieszkańców Trollus z powrotem w podziemnej klatce. – Z kim go dobiłeś? – Z twoją ciotką. Groziła, że utopi twoją matkę, jeśli nie dam jej słowa, że nigdy nie opuszczę Trollus, a ja z oczywistych przyczyn nie mogę jej zabić, żeby się uwolnić. Nikt nie gra w tę grę lepiej od niej i nikt nie jest mniej ufny. – Nie możesz mieć do niej pretensji. – Przeszył mnie ból, kiedy się podniosłem, wspierając się o jego biurko. – Nikt cię nie zmusił, byś został tyranem. To był twój wybór, a takie są konsekwencje. Ze śmiechem podniósł z półki butelkę trunku i napił się z niej. – Przypominasz mi mnie samego, kiedy byłem w twoim wieku. Jesteś idealistą. – Pociągnął kolejny łyk i skrzywił się. – Przekonanym, że wiesz wszystko.

– Skoro jest oczywiste, że nie wiem, może byś mnie oświecił? Czas mijał, moje szanse zabicia mężczyzny, który prześladował mnie na każdym kroku, malały z każdą chwilą. Ale musiałem go wysłuchać. Opróżnił butelkę i odwrócił się do mnie. – Nienawidziłem swojego ojca tak, jak ty nienawidzisz mnie, może nawet bardziej, bo on był jeszcze gorszy. Być może najgorszy spośród wszystkich władców, bo zabijanie sprawiało mu przyjemność. Choć byli złączeni, na oczach dworu gołymi rękami zamordował twoją babkę, kiedy mu się sprzeciwiła, a jeśli go to zabolało, nie okazał tego. – Umilkł na chwilę. – On i Roland są do siebie bardzo podobni. Słyszałem opowieści o dziadku, ale nikt nie poświęcał im wiele uwagi. A dlaczego miałby, skoro Trollus musiało znosić żyjącego tyrana? – Podobnie jak ty, miałem wizję lepszego Trollus. I tak jak ty miałeś przyjaciół i współspiskowców, tak i ja ich miałem, wśród nich twoją ciotkę. Marzyliśmy o wyzwoleniu mieszańców i ustanowieniu praw, które uczyniłyby wszystkich równymi. Aby w miarę możliwości trolle mogły zawierać małżeństwa zgodnie ze swoimi pragnieniami i wspólnymi zainteresowaniami, nie z powodu mocy. Wierzyliśmy, że gdyby wszyscy mieli prawo kochać, kogo zechcą, klasowość magii by zanikła. – Prychnął i sięgnął po kolejną butelkę. – Teraz, kiedy tego słucham, brzmi to niemal jak poemat komiczny. Otarłem krew płynącą mi do oka, próbując pogodzić się z wizją, którą malował. – Oczywiście, była dziewczyna. – Usiadł na krześle, a drewno zatrzeszczało. – Zawsze jest. – Matka Lessy. Skinął głową. – Vivienne. Należała do mojej matki, a później do mnie, a ja ją kochałem. Zaś ona mówiła, że kocha mnie. Że nie ma

nikogo poza mną. Zatonął we wspomnieniach, a jego spojrzenie było odległe i puste. Zabij go! Ale równie dobrze mógłbym wtedy wbić sobie sztylet w pierś, bo opowiadał swoją historię. A jego historia była również moją. – Zamierzałem zmienić wszystkie prawa w Trollus, bym mógł się z nią złączyć i uczynić ją swoją królową. I wierzyłem, że w ten sposób zacznę też zmieniać świat i że uczynię go lepszym. Utrzymywałem nasz związek w tajemnicy, a kiedy zaszła w ciążę... co jest łatwe z dziewczyną, w której żyłach płynie ludzka krew – spojrzał na mnie znacząco – ukryłem ją w mieście do czasu narodzin Lessy. Do czasu, gdy będę gotów działać. – Ale dziadek się dowiedział? Fascynowała mnie wizja, że mój ojciec nie zawsze był nieomylny. Wiedziałem, że zabił swojego ojca, ale nigdy nie sądziłem, że miało to inną przyczynę niż pragnienie zdobycia korony. Zaczynałem wierzyć, że bardzo się pomyliłem. – Wiedział od początku. – Na jego twarzy pojawił się gorzki uśmiech. – Wszyscy młodzi zdają się żywić mylne przekonanie, że starsi nie są świadomi ich poczynań. Czekałem w milczeniu, aż powie coś więcej, a ciekawość sprawiła, że zapomniałem o bólu pobitego ciała. – Pewnego dnia poszedłem do niej i nie mogłem jej odnaleźć. Znieruchomiałem, przekonany, że dziadek zabił Vivienne, żeby dać mu lekcję, jak mój własny ojciec zrobił z ludzkim handlarzem, którego tak lubiłem. Ale to było jeszcze gorsze. – Podążyłem za pogłoskami i odnalazłem ją w łożnicy mojego ojca. Była jego kochanką, i to od jakiegoś czasu. Wszystko było częścią intrygi, która miała pokazać mi moje miejsce. Vivienne jedynie odgrywała rolę, wszystkie jej słowa

były kłamstwem. A on zaśmiał mi się w twarz i powiedział mi, że jestem głupcem, skoro uwierzyłem w coś tak nędznego. I nie miał na myśli tylko jej. Jego spojrzenie wypełniła nienawiść, która nie była tylko wspomnieniem, a ja zastanawiałem się, czy tak właśnie wyglądałem, kiedy mówiłem o nim. – Kiedy skończyłem, mogli rozpoznać ich jedynie poprzez ich nieobecność. – Zacisnął zęby. – Później odwróciłem się plecami do swoich głupich marzeń, a Trollus nauczyło się bać nowego króla. Nawet jeśli matka Lessy kłamała, nie miała wielkiego wyboru. Kiedy jest się własnością, a szczególnie własnością króla, słowo „nie” nie istnieje, jeśli chce się przeżyć. Ale nic nie powiedziałem, bo on również to wiedział, a w tej rzadkiej chwili szczerości na jego twarzy malował się żal i poczucie winy, które dręczyło go przez pół życia. Spojrzał mi w oczy. – Później nie było już odwrotu. A przynajmniej dla mnie. Ale od początku znałem twoje sympatie i dlatego zacząłem snuć plany. Stałem się tyranem, byś ty mógł zostać ich wybawcą. Oswobodzicielem. Zachwiałem się na nogach, ledwie słyszałem zgrzyt paznokci o blat. – Co masz na myśli? Rozległ się potężny trzask, ziemia zadrżała i obaj się zatoczyliśmy. Ojciec wyprostował się i zaklął: – Zostań tutaj. Złapałem go za rękaw. – Zaczekaj, musisz mi powiedzieć, co miałeś na myśli. Wepchnął mnie z powrotem do gabinetu, zatrzasnął drzwi i zamknął je magią. – Ojcze, zaczekaj – krzyknąłem, ale nic to nie dało. Wiedziałem, co oznaczał ten trzask. Roland. Dopiero wtedy przypomniałem sobie powtórzone przez Cécile słowa Angoulême’a na temat ich strategii – zamierzali najpierw

zaatakować mojego ojca, który miał do dyspozycji potęgę Trollus, a dopiero potem mnie. Ponieważ książę wiedział to, czego ja sam nie dostrzegałem – że ojciec będzie mnie bronił aż do końca, podczas gdy ja cofnąłbym się i patrzył na jego śmierć. Nie mogłem na to pozwolić. Musiałem dowiedzieć się więcej, zrozumieć, dlaczego zrobił to wszystko. Podniosłem krzesło i uderzyłem nim o drzwi. Drewno popękało i połamało się, ale magia trzymała mocno. – Pomocy! Niech ktoś otworzy drzwi. Nic. Obróciłem się na pięcie, gorączkowo szukając drogi wyjścia. Ale dobrze znałem tę komnatę – nie miała okien. Żadnych drzwi. Ściany były z kamienia i bez magii nie byłem dość silny, by się przez nie przebić. Podniosłem wzrok. Sufit był z gładkiego drewna, które mogłem połamać. Ignorując ból, złapałem fragment połamanego krzesła. Wskoczyłem na biurko i uderzałem nim o deski, aż jedna z nich się złamała. Wykorzystując ją jako dźwignię, wyłamałem dość desek, by się przecisnąć. Choć drzazgi wbijały się w moje ubranie i je rozrywały, wcisnąłem się w wąską przestrzeń i czołgałem na brzuchu, aż byłem pewien, że mam pod sobą korytarz. Kiedy się przebiłem, opadłem na ziemię i ruszyłem biegiem. – Król? – spytałem pierwszego napotkanego trolla. – Dokąd się udał? Troll patrzył na mnie zaskoczony, aż złapałem go za koszulę i pchnąłem go na ścianę. – Dokąd? Pokazał palcem, a ja ruszyłem w tamtym kierunku. Korytarze pałacu były znajomym labiryntem, a ja wkrótce domyśliłem się, dokąd zmierzał ojciec. Nawet nie mając własnej magii, wciąż wyczuwałem ciężar jego mocy i podążałem za nim. Zauważyłem go w chwili, gdy otworzył drzwi do ogrodów.

– Ojcze! Odwrócił się na dźwięk mojego głosu. – Wracaj. Ja jednak ruszyłem naprzód i chwyciłem go za płaszcz. – Roland przybył, by cię zabić. Przeszył mnie spojrzeniem, po czym odwrócił wzrok. – A jakie to ma znaczenie? Nie pójdą za tobą, pozbawionym magii. Wszystko, co zrobiłem... – Potrząsnął głową. – Przepadło. – Wcale nie. – Próbowałem pociągnąć go z powrotem na korytarz, ale mi się nie udało. – Gdybyś tylko posłuchał... Nagle on zesztywniał i otworzył szeroko oczy. Wstrząs. Strach. Ból. – Tristanie... – sapnął i osunął się na ziemię u moich stóp.

ROZDZIAŁ 35 Cécile Przykucnęłam, opierając dłoń o śliską ścianę tunelu. „Pozbawiony magii...”. Królowa Zimy musiała mu ją odebrać. Któż inny mógł dokonać czegoś takiego? I najprawdopodobniej była to moja wina, bo wpakowałam się w niebezpieczeństwo. Z jakiego innego powodu Tristan opuściłby bezpieczne mury miasta? Ale jeśli wiedział, że nic mi nie jest, dlaczego ruszył dalej do Trollus? Zamierzał zawrzeć sojusz z ojcem? Poddać się? A może chodziło o coś jeszcze innego? Nie widziałam w ciemnościach twarzy Martina, ale oddychał tak głośno, że wyciągnęłam do niego ręce i przyciągnęłam go do siebie. – Musisz pójść do bliźniąt – szepnęłam. – Powiedzieć im, gdzie znajdą księcia... Może uda się go pokonać. Szybko powiedziałam bibliotekarzowi, jak ma dotrzeć do obozu i jakich sygnałów musi użyć, by nie uznano go za wroga. – A co z tobą? Lekko popchnęłam go do przodu. – Idę za Tristanem. Brama była otwarta, obok niej w kałuży krwi leżały trupy Guillaume’a i jeszcze jednego trolla. Choć minęło wiele godzin od czasu, gdy pozostawiłam króla walczącego ze sluagami, ulice wciąż były puste, mieszkańców Trollus obowiązywała cisza nocna.

Naciągnęłam kaptur na głowę i trzymałam się w cieniu, unikając patroli strażników uzbrojonych we włócznie na sluagi. Przed główną bramą pałacu stały uzbrojone trolle, podobnie jak przed bocznymi wejściami. Kucnąwszy obok jednej z kolumn kamiennego drzewa, zastanawiałam się, jak mogłabym dostać się do środka. I wtedy za pałacem pojawił się znajomy blask. Szklane ogrody. Jedynie rodzinie królewskiej i członkom gildii rzemieślników wolno było rozświetlać ogrody. Członkowie gildii musieli siedzieć w domach, a wątpiłam, by Thibault był w nastroju na spacer. Pozostała więc tylko jedna osoba, a w zasadzie dwie. A one mogą być skłonne mi pomóc. Weszłam przez ukrytą furtkę na tyłach, którą kiedyś pokazał mi Tristan. Szkło świeciło nieziemskim blaskiem trollowego światła. Często o nich śniłam, ale nawet nieograniczona wyobraźnia nie potrafiła oddać ich urody. W tym miejscu należało być, by go doświadczyć, a choć podczas pobytu w Trollus wiele razy wędrowałam po ogrodach, wiedziałam, że choćbym spędziła w nich całe życie, wciąż odkrywałabym nowe szczegóły. Kształt nieznanego kwiatu. Ogrom drzewa. Kroplę wiszącą na czubku liścia. Kiedy kluczyłam wśród ścieżek i placyków w poszukiwaniu królowej i księżnej, a wodospad huczał, mój umysł zaczął nakładać wspomnienia na chwilę obecną. Miejsca, w których przesiadywałam, zatopiona w myślach. Pieśni, które śpiewałam. Labirynt, którym wędrowałam, a Tristan śledził każdy mój krok. Oboje byliśmy świadomi swojej obecności. Słuchaliśmy. Obserwowaliśmy. Pragnęliśmy. Ale żadne z nas nie odważyło się żywić nadziei, że możemy mieć szansę. Poczułam ból w piersiach, gdy przypomniałam sobie te chwile. Magiczny urok Trollus. Odejście było jak przebudzenie ze snu, a śniąc każdej nocy, nie mogłam tu wrócić. A nawet gdyby mi się to udało, nie byłoby tak samo.

Zatrzymałam się i oparłam dłoń o pień drzewa, godząc się z przemożnym poczuciem straty. I wtedy je usłyszałam. Królowa i księżna się kłóciły – a raczej księżna pouczała, a jej siostra cicho protestowała. Podkradłam się bliżej, tak skupiona na tym, jak stawiam stopy, że nie zauważyłam, jak zaczepiam rękawem o krzak. Trzask. Od krzewu odłamała się gałązka, a właściwie cieniutki pęd. Wyciągnęłam do niej rękę, ale uczyniłam to zbyt wolno i szkło roztrzaskało się o ziemię. Twarze obu trollek zwróciły się w moją stronę, a ja skuliłam się i wstrzymałam oddech. Choć nie miało to sensu. Magia otoczyła mnie w pasie, uniosła nad listowie i postawiła przed dwiema kobietami. – Dlaczego nie jestem zaskoczona? – Sylvie założyła ręce na piersi. – Wciąż cię odsyłamy, ale ty wracasz. Królowa Matilde miała szeroko otwarte oczy i lekko rozsunięte pełne wargi. – Och, Cécile, wyglądasz koszmarnie. – Pokręciła głową. – Tak nie może być. Zapiekła mnie skóra głowy, a po chwili na ziemię poleciały małe czarne płatki. – Lepiej. Szczupłymi palcami sięgnęła do jednego ze skróconych kosmyków, które były znów rude. Wyciągnąwszy wsuwkę z własnych włosów, starannie upięła go z dala od mojej twarzy i uśmiechnęła się. – Nie pamięta, co jadła na obiad, ale w tym jest dobra. – Sylvie miała ponurą minę. – Dlaczego tu jesteś, Cécile? Thibault odesłał cię do Trianon. – Nie poszłam tam. Musiałam wracać. – Czemu? – Tristan tu jest – wyrzuciłam z siebie. – Utracił magię.

– Co takiego? – warknęła Sylvie. – Gdzie? – wykrzyknęła Matilde i obróciła się na pięcie, rozglądając się po ogrodach. – Matilde, zatrzymaj się! Pospiesznie opowiedziałam o tym, co się stało, i o swoich podejrzeniach, że to Zima odebrała Tristanowi moc. – Przybył tutaj z własnej woli. – Oczy mnie piekły, zamrugałam gwałtownie, żeby odpędzić to uczucie. – Myślę, że się poddał. Sylvie się rozproszyła, jej oczy poruszały się we wszystkich kierunkach, kiedy rozważała problem, a jej mina dziwnie przypominała wyraz twarzy zamyślonego Tristana. – Nie. Tego nie zrobił. Ale zaraz popełni błąd. Ziemia się zatrzęsła, a ja uderzyłam o róg kamiennej ławki. Zwalczyłam pragnienie, by zwinąć się w kłębek z bólu, i z trudem się podniosłam. – Czy to ona? Czy to Zima? – wykrztusiłam. Magia uniosła mnie w powietrze. – Powiedz mi, co widzisz – poleciła Sylvie, podnosząc mnie coraz wyżej. Powietrze wypełniał kurz zmieszany ze szronem, a ja zakaszlałam, osłaniając usta rękawem, i wpatrzyłam się w stronę krańca doliny. – Przy bramie pusto. Dostrzegałam tylko ciała strażników. Opuściła mnie tak szybko, że równie dobrze mogłam spaść, a od uderzenia piętami o ziemię rozbolał mnie kręgosłup. – Zostań tu. Matilde, znajdź Thibaulta. Pospiesz się! – poleciła królowej. Odeszły. Spojrzałam w kierunku, w którym pospieszyły, i ruszyłam za nimi. Dotrzymanie kroku królowej trolli było niemożliwe, ale kierowała się w stronę pałacu, więc ruszyłam najkrótszą drogą. Pewnie nic nie mogłam zrobić, ale w środku był

Tristan, który nie mógł się bronić, a ja wciąż miałam magię. Podejrzewałam, że gdyby Thibault lub Matilde użyczyli mi mocy, moje zaklęcia byłyby równie skuteczne wobec Królowej Zimy, jak i każdego innego trolla. – Matko? Zatrzymałam się gwałtownie tuż przed zakrętem żywopłotu, a rozpoznawszy głos, poczułam, że zalewa mnie zimny pot. Przycisnęłam dłoń do ust, żeby uciszyć urywany oddech, i przykucnęłam, żeby było mnie jak najmniej widać. – Roland! Głos królowej był spokojny i słodki. – Matilde, nie! Matilde! Księżna wykrzyczała ostrzeżenie, ale było już za późno. Rozległ się okrzyk bólu, a po nim szelest jedwabnej sukni i uderzenie. Łzy płynęły mi po twarzy, ale wiedziałam, że nie mogę się ruszyć. Gdyby Roland mnie zobaczył, byłabym trupem i nikomu już bym nie pomogła. Ale gdybym zaczekała, aż odejdzie, istniała szansa, że udałoby mi się uratować Matilde i Sylvie. – Cécile? Wzdrygnęłam się na dźwięk głosu księżnej. – Nie sądzę, żebyś została tam, gdzie ci kazałam, więc teraz możesz wyjść. Roland odszedł. Zebrawszy odwagę, wyjrzałam za róg. Królowa leżała na boku, jej srebrne oczy patrzyły pusto, a krew zbierała się na białym kamieniu. Rękojeść noża wystawała jej z piersi, ostrze wbiło się w serce. Choć tego nie widziałam, byłam pewna, że wyciągnęła ramiona do syna, niewinnie i bez żadnych podejrzeń. A on ją zabił. Nie z powodu czegoś, co uczyniła, ale żeby zgładzić ojca. I zająć tron. Mój umysł wypełniły uczucia Tristana. Potrząsnęłam głową, by się ich pozbyć, i podeszłam bliżej. Sylvie zwisała

bezwładnie z pleców bliźniaczki, ale żyła. Nie umiałam ocenić, ile jeszcze zdoła przetrwać. Dotknąwszy noża u pasa, zastanawiałam się, czy mogłabym je rozdzielić, a gdyby było to możliwe, to czy miałabym dość odwagi. – Nie. W jej głosie brzmiał taki chłód, że aż podskoczyłam. – Zapomnij o tym. Podejdź i wysłuchaj mnie, zanim wydam ostatnie tchnienie. Uklękłam obok niej, choć gorączkowo pragnęłam odnaleźć Tristana i wydostać go z Trollus, nim Roland go odnajdzie. Moglibyśmy się ukryć albo znaleźć statek i popłynąć na kontynent. „Uciekaj i żyj, gdy wszyscy inni będą cierpieć za twoje błędy”. – Thibault nie żyje – szepnęła, a ja patrzyłam z niedowierzaniem, jak po jej policzku popłynęła łza. – Nie możesz być tego pewna. – Wzięłam ją za rękę. – Jest silny, możliwe, że... – Nie. – Powietrze otaczające rękę, którą trzymałam, zadrżało, a iluzja znikła, ukazując poczerniałe znaki złączenia. – Kiedy Thibault i Matilde się złączyli, wydarzyło się coś nieprzewidzianego. Utrzymywaliśmy to w tajemnicy, ale teraz nie ma już potrzeby. – Myślałam, że go nienawidzisz. Że pomagałaś Tristanowi w intrydze mającej na celu zabicie jego ojca. – Owszem. – Uśmiechnęła się. – Nienawidziłam Thibaulta od czasu, gdy z powodu tej głupiej matki Lessy zniweczył nasze plany. Walczyłam z jego decyzją o złączeniu się z moją siostrą i od tego czasu zmieniałam jego życie w piekło. Ale w kwestii Tristana byliśmy zjednoczeni. Byliśmy sojusznikami przeciwko wrogom, którzy chcieliby doprowadzić do śmierci chłopca, i towarzyszami w wysiłkach, by ukształtować go na mężczyznę, którym musiał się stać. Podobnie jak w przypadku otaczających mnie ogrodów, mogłabym spędzić całe życie wśród tych istot i nie przestać

się dziwić ich dwulicowości. – Nie patrz tak na mnie – szepnęła, ale zaraz się rozkaszlała. – Wiem, że Thibault był okrutny wobec syna i że uznasz mnie za równie okrutną, bo go wspierałam, ale robiliśmy to, by chronić Tristana. Wiara, że Thibault jest wrogiem księcia, powstrzymywała Angoulême’a i jego zwolenników, bo wierzyli, że król raczej zabije syna, niż pozwoli, by sympatyk mieszańców zasiadł na tronie. To był jedyny sposób. Zadrżała, a ja mocno ścisnęłam jej rękę, wiedząc, że zaraz przyjdzie po nią śmierć. – Ale nasze metody pozostawiły na nim blizny. I tego żałuję. Proszę, powiedz mu, że był kochany przez całą rodzinę. Że w nim pokładaliśmy wszystkie nasze nadzieje. Jest prawdziwym królem. Znieruchomiała, a ja pomyślałam, że już po wszystkim, ale wtedy drgnęła. – Cécile? – Tak? – spytałam, choć bałam się tego, co jeszcze mogła powiedzieć. – To, co stało się z Matilde, było dziełem Angoulême’a. Roland może i trzymał ostrze, ale płakał, kiedy czynił to, co musiał. Nie odezwała się więcej. Opuściłam rękę i delikatnie zamknęłam powieki Sylvie, a później również królowej. Kiedy podniosłam wzrok, Lessa, wciąż w przebraniu Anaïs, uśmiechała się do mnie. Wyrwałam nóż z piersi królowej i podniosłam się, nie wypuszczając go z rąk. Pokrywała go jej krew, ale nie wiedziałam, czy jest w nim dość mocy, bym zdołała związać Lessę. Ani czy uda mi się zbliżyć na tyle, by to sprawdzić. – Powinnam cię zabić i mieć to z głowy. – Lessa z rozbawieniem spojrzała na nóż. – Ale utrzymanie cię przy życiu może posłużyć nam lepiej. Na razie. Uciekaj.

Magia jednak przyszpiliła moje nogi do ziemi, a zanim mogłam rzucić nóż lub wymyślić kolejne zaklęcie, Lessa odchyliła głowę do tyłu i krzyknęła: – Pomocy! Niech mi ktoś pomoże! Królowa została zamordowana.

ROZDZIAŁ 36 Cécile Pod Trollus rozciągała się sieć kanałów ściekowych. A jeszcze niżej były obszerne jaskinie i piwnice, w których przechowywano zboże i inną żywność. A jeszcze niżej, jak odkryłam, trolle trzymały więźniów. Oczywiście, nie było tam światła, ale w miarę jak strażnicy ciągnęli mnie w głąb ziemi, wydawało się robić ciemniej niż w mieście, niż w kopalniach, ciemniej nawet niż w labiryncie. Niskie tunele były wilgotne, a powietrze w nich zatęchłe, jakby rzadko ktoś do nich zaglądał. A może była to woń oddechów niezliczonych więźniów, którzy mieli już nigdy więcej nie zobaczyć światła. Strażnicy nie wątpili w słowa Lessy, kiedy odnaleźli nas – mnie trzymającą zakrwawiony nóż, a królową trolli i jej bliźniaczkę leżące martwe u moich stóp. Choć większość wybaczyłaby Tristanowi zabicie ojca – wielu nawet by mu przyklasnęło – wysłanie ludzkiej żony, by osiągnęła ten sam cel, zabijając jego matkę, było czymś zupełnie innym. W najlepszym razie czyniło z niego tchórza, a w najgorszym... Cóż, poddani kochali królową i księżną też. Nie wybaczą ich zamordowania. Nie mogłam się nawet bronić ani powiedzieć prawdy. Lessa mnie zakneblowała, nim ktokolwiek dotarł na miejsce, i ostrzegła strażników, którzy mnie zabrali, żeby nie pozwolili mi mówić, bym nie mogła użyć swojej magii czarownicy. Wzięli sobie jej słowa do serca – choć tak naprawdę nie

musiałam mówić, by pracować z trollową magią – i trzymali mnie na odległość wyciągniętych rąk, zakutą w stalowe kajdany, a ich spojrzenia były czujne. Być może szarpałabym się, ale prowadzili mnie w stronę Tristana, a gdzie był on, tam musiałam się znaleźć i ja. – Umieśćcie ją tutaj – mruknął jeden z trolli. Jego światło odbiło się od ciężkich stalowych drzwi, które otworzyły się na dobrze naoliwionych zawiasach i ukazały pokryte pleśnią ściany zamykające ciasną przestrzeń. Później wepchnął mnie do środka i otaczała mnie już tylko ciemność. Kajdany na moich rękach zabrzęczały, ale były niczym w porównaniu z murami napierającymi na mnie z każdej strony – w środku było niewiele więcej miejsca niż w trumnie. „Uspokój się!”. Poleciłam samej sobie, ale nie wiedziałam, jak miałam to zrobić, skoro właściwie zostałam pogrzebana żywcem. Tristan był bardzo blisko, ale co z tego, skoro oboje byliśmy uwięzieni, a ja zakneblowana. Ciekło mi z nosa, kiedy próbowałam oddychać przez łzy, ale nie mogłam zaczerpnąć dość powietrza. Moje płuca drżały jak skrzydła wróbla, szarpałam płynną magię wypełniającą moje usta. Nic mi to jednak nie dało. Tonęłam we własnych łzach i panice. Uderzyłam łokciami o ściany, rozrywając skórę i siniacząc kości. – Cécile? Jego głos złagodził moją panikę, jakbym zaczerpnęła powietrza. Oparłam czoło o drzwi i uspokoiłam oddech. – Na dole twojej celi jest otwór. Sięgnij przez niego, a poczujesz moją dłoń. Padłam na kolana i macałam dookoła, aż moje palce odnalazły jego, ciepłe i znajome. Znów miałam ochotę się rozpłakać, więc pochyliłam głowę i przycisnęłam twarz do naszych złączonych dłoni. – Powiedz coś. Powiedz mi, że nic ci nie jest. Wbiłam paznokcie w jego skórę i potrząsnęłam głową, a

kosmyki moich włosów musnęły jego palce. Milczał przez chwilę. – Zakneblowali cię? Ściśnij raz, jeśli odpowiedź brzmi „tak”, a dwa razy, jeśli „nie”. Ścisnęłam raz na potwierdzenie. – Powiedzieli mi, że zabiłaś moją matkę i ciotkę... – Przerwał. – Czy to prawda? Nie chciał w to uwierzyć, czułam to. Ale wyczuwałam również wątpliwości i nie mogłam mieć do niego pretensji. Mogłabym przecież zrobić to w rozpaczliwej próbie uratowania mu życia albo może postanowiłam w końcu się zemścić. Ścisnęłam dwa razy. „Nie”. Jego ulga była ogromna, ale krótkotrwała. – Lessa? Nie. – Roland? – spytał z niechęcią. Nie chciałam odpowiadać, bo już dźwigał na barkach zbyt wielki ciężar winy za czyny swojego brata. – Cécile? Łza spłynęła mi po nosie. „Tak”. Cofnął dłoń, a jego udręka sprawiła, że rozbolały mnie zęby. Wepchnęłam palce przez otwór, drapałam paznokciami kamień, ale kajdany zaczepiły o krawędź, powstrzymując mnie. Wycofał się, uciekł w głąb siebie. A kiedy oparłam policzek o ścianę, słyszałam jego cichy płacz. W jednej chwili stracił większość rodziny, a uczyniła to ta dwójka, która wciąż pozostała przy życiu. „Kochali cię”, powiedziałam samym ruchem warg, żałując, że nie może tego słyszeć, choć wiedza mogłaby jeszcze pogorszyć sytuację. – To moja wina. – Głos mu się łamał. – Z mojego powodu bramy nie były strzeżone. Najpewniej by go nie zatrzymali, ale mogliby spowolnić. Dać ojcu dość czasu, by do niej dotarł. – Z jego gardła wyrwało się łkanie. – On wiedział. Dlatego

biegł, żeby ją odnaleźć, a ja go zatrzymałem. Zabrałem mu cenne sekundy, które mogły wszystko zmienić. A ja posłałam królową i księżną prosto na Rolanda. Gdybym nie powiedziała im, że Tristan jest w pałacu, może przez te cenne sekundy pozostałyby ukryte w szklanym labiryncie. Oboje byliśmy współodpowiedzialni. Ale to nie była nasza wina. Ani Rolanda. Drapałam paznokciami o kamień, łamałam je i zrywałam, próbując zwrócić jego uwagę. – Przestań. Tristan przycisnął moją dłoń do ziemi. Cofnęłam ją, a później odwróciłam dłoń i znów ją wysunęłam, łapiąc go za rękę. Wygładziwszy jego dłoń, napisałam litery: SŁUCHAJ. Powoli, ale metodycznie napisałam wiadomość: BYŁAM TAM. ROZMAWIAŁAM Z SYLVIE PRZED JEJ ŚMIERCIĄ. Zesztywniał na wzmiankę o ciotce, ale ja nie przerywałam. ANGOULÊME GO ZMUSIŁ. ROLAND PŁAKAŁ, ZADAJĄC CIOS. Cisza. Nawet w całkowitych ciemnościach miałam przed oczami czerwoną mgiełkę. – Wyrwę mu za to serce – powiedział Tristan. – Zmuszę go, żeby zapłacił. Zgadzałam się z jego odczuciami, ale dokonanie tego było zupełnie inną kwestią. Roland mógł nie pragnąć śmierci brata, mógł nienawidzić księcia tak samo jak my, ale pozostawał całkowicie pod kontrolą Angoulême’a, co czyniło z niego, delikatnie mówiąc, sojusznika niegodnego zaufania. A nawet gdyby jakimś sposobem pomógł nam zabić trolla, który trzymał go na uwięzi, nasza zemsta nie pomogłaby światu. Byłby gwałtowny i trudny do opanowania, a bez magii Tristan nie zdołałby go powstrzymać. Choć bardzo się starałam, nie widziałam wyjścia. Mocno ścisnęłam palce Tristana. Nie chciałam się poddawać.

I wtedy przeszył mnie dreszcz. Było chłodno, a z każdą chwilą robiło się coraz zimniej. Nadchodziła.

ROZDZIAŁ 37 Tristan Ściany pękały, gdy przenikająca je wilgoć zmieniała się w lód, każdy oddech piekł od mrozu, a moja skóra paliła w miejscach, w których była odsłonięta. Ale nawet bez tej wizytówki Zimy, i tak bym ją rozpoznał. Magia, którą odebrała, przeszywała mnie znajomymi ciarkami i niemal – niemal – czułem, że spełniłaby moje życzenia, gdybym tylko bardzo tego pragnął. – Milcz, niezależnie od tego, co usłyszysz – szepnąłem i podniosłem się. Z celi Cécile dobiegł mnie znajomy brzęk metalu. Ciężkie drzwi zerwały się z zawiasów i przekoziołkowały, aż z głośnym trzaskiem uderzyły o ścianę na końcu korytarza. – Widzę, że ćwiczyłaś. Skłoniłem głowę przed Królową Zimy, modląc się, by Marc dobrze się targował. Skrzywiła się, jej twarz wyglądała tak samo jak wtedy, kiedy ją ostatnio widziałem. Magia pchnęła mnie na ścianę celi, zmusiłem się, by zmienić jęk w śmiech. – Ostrożnie, czuję się taki kruchy, a żadnemu z nas by nie posłużyło, gdybyś przypadkiem mnie zabiła. – A dlaczego sądzisz, że to byłby przypadek? – wysyczała, chwyciła mnie za koszulę i szarpnęła, aż dzieliły nas zaledwie cale. – Bo nie ryzykowałabyś przybycia tutaj, gdyby ktoś inny był zdolny uwolnić cię od tego ciężaru.

Odginałem jej palce, jeden po drugim. Fizycznie byłem od niej silniejszy, co mnie ucieszyło. Wygięła wargę. – Zabierz ją. Możesz to uznać za dar. Obciągnąłem koszulę. – Nie. Magia wypełniła powietrze, a ja uniosłem dłoń, by ją powstrzymać. – Nie jako dar, ale uwolnię cię od tego ciężaru w zamian za przysługę. – Nie masz karty przetargowej. – Uniosła brodę. – Albo ją weźmiesz, albo cię zabiję. – Dasz mi, czego zażądam, albo pozostaniesz uwięziona na tym świecie jak każdy troll. Było to jedno z ryzykownych założeń, jakie zrobiłem, kiedy opuściłem bezpieczne mury zamku. Po pierwsze, że w jej propozycji wsparcia było pragnienie doprowadzenia całego naszego gatunku do śmierci, zanim wuj mógłby nas wykorzystać. Po drugie, że jeśli wyeliminuję powody do sojuszu – który zamierzała wykorzystać jako przykrywkę do zabicia jak największej liczby trolli – odbierze mi magię, by samodzielnie wypełnić to zadanie. Po trzecie, że jeśli przyjmie moją magię, która była tak samo przeżarta żelazem jak moje ciało, uwięzi się w tym świecie. Materialna i podatna na ciosy. Zawahała się, a ja dodałem: – Czas w Arkadii płynie inaczej niż tutaj. Jak dawno opuściłaś tron? Czy twoi poddani wciąż są ci lojalni, czy ktoś zajął twoje miejsce? Czy przegrałaś wojnę? Cisza. – Czego chcesz? – Twojej przysięgi, że ani ty sama, ani nikt z twoich poddanych już nigdy więcej nie odwiedzi tego świata. Prychnęła. – Twoja zuchwałość szkodzi twojej mądrości, trollu.

Zobaczmy, jak się będziesz targować, kiedy czarownica będzie krwawić. Zima wyrwała drzwi do celi Cécile – wtedy jednak z ciemności wyleciały ciężkie stalowe kajdany. Jedna z obręczy trafiła królową w policzek, rozcinając go. Krew spłynęła po twarzy elfki, a wtedy Cécile wyszła z celi i ze skupieniem na twarzy związała magię królowej. Moją magię. – Czarownica! – wrzasnęła elfka, nim jednak zdążyła zaatakować Cécile, obaliłem ją na ziemię i okręciłem łańcuchem kajdan. – Gdzie są twoje wilki? – szepnąłem jej do ucha. – Gdzie są twoje smoki i lewiatany? Czy porzuciły cię teraz, kiedy najbardziej ich potrzebujesz? To nie palący metal na szyi sprawił, że w jej oczach pojawił się strach, lecz wizja, że odeszła na zbyt długo, a jej pragnienie władania wszystkim uczyniło ją królową niczego. – Nie wrócisz, dopóki masz moją magię. Jesteś uwięziona. Jej gardło zadrżało. – Jeśli zabierzesz swoją moc, złożę przysięgę. Zmniejszyłem nacisk na jej szyję. – Powiedz to. – Przysięgam, że nie pozwolę elfom Zimy na odwiedzanie tego świata. Uśmiechnąłem się. – Niech tak się stanie. Ta umowa, podobnie jak wcześniejsza, którą z nią zawarłem, przeszyła mnie jak grzmot. Ale towarzyszył jej słodki ból mocy i niemal natychmiastowa ulga, gdy moje obrażenia zaczęły się goić. Zdjąłem elfce stalowy łańcuch z szyi i przykucnąłem. Jej zarys się rozmył, kobieca sylwetka rozpłynęła w mgiełce. Później jej urok znikł, a istota, która się podniosła, miała kły i pazury, zaś jej pionowe źrenice były obce i nieprzeniknione. Warknęła, a kiedy świat pękł, przeskoczyła przez otwór, który

w mgnieniu oka zniknął. Cécile drżała, jedną ręką opierała się o ścianę, a drugą przyciskała do brzucha. Usunąłem magię, która ją kneblowała. – Wszystko w porządku? – Nie. Mrugnęła i jej oczy się zaszkliły. A później ugięły się pod nią kolana. Złapałem ją i przytuliłem, choć wiedziałem, że nie możemy zwlekać. Dotyk jej ciała przepędził resztki tęsknoty za nasionami, kazał mi zapomnieć, dlaczego brak uczuć wydawał mi się kiedyś kuszący. Z nią, czy była w moich ramionach, czy na drugim końcu świata, nie byłem sam. Nigdy wcześniej nie znaczyło to dla mnie więcej niż teraz. – To zaklęcie było świetnym pomysłem – powiedziałem. Musiałem przerwać ciszę, zanim coś we mnie pękło. – Jak się uwolniłaś? Otworzywszy zaciśniętą pięść, pokazała mi wsuwkę zdobioną kwiatem ze szlachetnych kamieni. Rozpoznałem ją i znów poczułem przeszywający ból. – Upięła mi włosy tuż przed... – Przełknęła ślinę. – Weź ją. Wydawało mi się to karą, ale wziąłem wsuwkę mojej matki z dłoni Cécile i włożyłem ją do kieszeni. Ostatni dar, który wydawał się bardzo przewidujący. Bez niego bowiem Zima mogłaby skorzystać na naszej transakcji. Cécile ścisnęła moją dłoń. – Twoja ciotka kazała mi przekazać ci kilka rzeczy. – Będą musiały zaczekać. Musimy wydostać się z Trollus, zanim ktoś odkryje, że odzyskałem magię. Niepokoiło mnie, że nikt nie zszedł na dół. Marc miał się z nią targować o bezpieczeństwo trolli i ludzi, zanim wypuścił ją z kręgu, ale jeśli wydostała się w inny sposób? A jeśli wszyscy w Trollus zginęli? Pomogłem Cécile wstać i uniosłem ją w powietrze. Ten dzień

śmiertelnie ją wyczerpał, a jeszcze nie skończyliśmy. Potrzebowałem jej, a to oznaczało, że musiała oszczędzać siły. – Nie mogę ryzykować spotkania z Rolandem w Trollus. – Otoczyłem nas iluzją i przygasiłem światełko. – Miasto zostałoby zniszczone wraz ze wszystkimi mieszkańcami. Musimy go wywabić, ale nie wiem jak. – Wywabimy go, więżąc tego, który nad nim panuje. Odważyłem się spojrzeć z góry na swoją żonę. Była taka blada, a jej skórę znaczyły jaskrawe sińce i zadrapania. Co się z nią działo w ciągu tych dni jej nieobecności? W ciągu tych dni, kiedy nie obchodziło mnie, czy żyła, czy umarła? Jedno było pewne – musiałem natychmiast znaleźć dla niej pomoc. – To byłby dobry plan, ale nie wiem, gdzie jest Angoulême. Na jej twarzy pojawił się słaby uśmiech. – Ale ja wiem. Jest z twoimi przodkami. I zemdlała w moich ramionach.

ROZDZIAŁ 38 Cécile Obudził mnie aromat drzewnego dymu i pieczonego mięsa, czułam potworne zmęczenie, ale byłam już nieco mniej obolała. – Obudziła się. Zostawię was dwoje na chwilę samych – powiedziała babcia. Kiedy zamrugałam, zobaczyłam, że pochyla się nade mną Tristan. – Jak się czujesz? – Lepiej. – Rozejrzałam się po chacie. – Nie pamiętam, jak się tu dostałam. – To dlatego, że przespałaś całą drogę. – Przekręcił się i rozprostował plecy. – Jesteś cięższa, niż się wydaje. Skrzywiłam się i pozwoliłam, by pomógł mi usiąść. – Ale jak odnalazłeś obóz? – Mam swoje sposoby. – Pocałował mnie. – Choć możesz tego jeszcze pożałować. Wszyscy są wściekli z powodu tego numeru, który wycięłaś. – Jego usta znów odnalazły moje, tym razem mocniej, skubnął zębami moją dolną wargę. – Co ty sobie myślałaś? – A co ty sobie myślałeś, wycinając tamten numer? Mruknął, zarazem zgadzając się i okazując irytację, a później usiadł obok mnie, silnym ramieniem podtrzymywał moje plecy. Patrzyłam na jego rozczochrane włosy, podarte ubranie i twarz ze śladami sadzy. Zaciskał wargi, a ja zastanawiałam się, kiedy po raz ostatni widziałam jego uśmiech. I czy jeszcze

kiedyś go zobaczę. Czy poznał prawdę o swojej rodzinie? A jeśli nie wiedział nic, czy powinnam mu ją wyznać? – A czy ty dobrze się czujesz? – spytałam. Odetchnął i wiedziałam, że zastanawia się, jak uniknąć odpowiedzi na moje pytanie, ostatecznie jednak krótko potrząsnął głową. „Ani trochę”. – Twoja ciotka. Opowiedziała mi o twoim ojcu... – Nie mogę – przerwał mi. – Nie teraz. Ja po prostu... nie chcę o tym myśleć. O nim. O nich. Mnie również pękało serce, bo dobrze wiedziałam, jak to jest utracić rodzica. Moja matka zginęła przed laty, ale nie wiedziałam tego do chwili, gdy Anushka wyjawiła prawdę. Ból był świeży i straszliwy, a o ile byłby silniejszy, gdybym utraciła również ojca? Albo babcię? – Tak mi przykro – szepnęłam i przekręciłam się tak, że uklękłam na kolanach Tristana. Objęłam ramionami jego szyję i przyciągnęłam do siebie, czułam jego ciepły oddech na obojczyku. Ostrożnie rozczesywałam palcami jego splątane włosy, czekając, czy się odezwie. Nie chciałam go naciskać. Wiedział, że czuję jego ból i może to wystarczyło. Wsunął dłoń pod moją koszulę, czułam jej ciepło na krzyżu, a drugą przeczesał moje włosy. Trzymał się mnie, jakbym to ja była silna. I może tak było. – Pragnąłem jego śmierci – powiedział stłumionym głosem. – Zaplanowałem ją. Tak było. Wydawało się, że minęło sto lat od czasu, gdy staliśmy w stajniach w Trollus, a ja zaszantażowałam go, każąc mu wyznać prawdę w zamian za plany kamiennego drzewa. Wydawał się wtedy o wiele młodszy, tak pewny swojej siły ducha, bo nigdy nie została sprawdzona. Nie naprawdę. A teraz jego naiwność zniknęła, wypalona przez ból i strach, poczucie straty i winy. Nie był już chłopcem i

księciem, ale mężczyzną i czy tego chciał czy nie, był królem. Co pewnie czyniło mnie, czy tego chciałam czy nie, królową. – Nie ty to zaplanowałeś, lecz Angoulême. I musimy sprawić, by zapłacił za to, co zrobił. – Odchyliłam się, by spojrzeć mu w oczy. – Teraz, gdy Roland panuje nad Trollus, książę będzie wierzył, że uciekamy. Że to on na nas poluje. Ale się myli. Czułam, jak gniew Tristana odpędza smutek. Podniósł mnie i posadził na pryczy. – Pójdę po pozostałych. Sięgnęłam po parujący kubek, który pozostawiła mi babcia, a Tristan wkrótce wrócił z bliźniętami, moim ojcem i Jérôme’em. – Wyżyjesz? – spytał ojciec, a kiedy pokiwałam głową, dodał: – Dobrze. Nie chciałbym, żebyś umarła, zanim będę miał okazję spuścić ci lanie, na które zasługujesz, głupi dzieciaku. – Powinieneś pozwolić, żebym to ja zrobiła, Louisie. – Victoria założyła ręce na piersi. – Mocniej zaboli. – Ja... – Zamknij się, Cécile – przerwała mi Victoria. – Nie chcę słuchać twoich usprawiedliwień. Wykorzystałaś nasze zaufanie i uciekłaś, nie zostawiając żadnej wiadomości, dokąd się udałaś. Myśleliśmy, że Zima cię złapała. Albo książę. A później po śladach twojego konia trafiliśmy do labiryntu w samą porę, by zobaczyć, jak się wali. Wiesz, jakie to było uczucie, patrzeć w niebo i czekać na sygnał od Marca, że Tristan umarł albo jest bliski śmierci, bo ty dałaś się zabić? Oblizałam wargi i spojrzałam na Tristana, ale jego mina świadczyła, że nie zamierza mi pomóc. – Wiem. Przepraszam. – Przepraszam? – Victoria uniosła brwi. – Myślisz, że przeprosiny wystarczą, żeby wynagrodzić nam patrzenie, jak twoja przerażona babcia płacze, nie wiedząc, co się z tobą stało? Ani trochę, Cécile. Będziesz musiała zasłużyć na nasze

przebaczenie. – Rozumiem. Wiedziałam, że pytanie, jak mogę je uzyskać, nie ma sensu. Podobnie jak wiedziałam, że wszelkie usprawiedliwienia są bezcelowe. To, czego się dowiedziałam, było warte podjętego ryzyka, ale to nie znaczyło, że nie muszę ponosić konsekwencji swoich działań. Wtedy właśnie do środka wpadł Chris. Zgiął się wpół, z trudem łapiąc oddech. – Wróciłem, kiedy tylko się dowiedziałem, że Cécile tu jest. – Kiedy jego spojrzenie spoczęło na Tristanie, uśmiechnął się szeroko. – Czyż to nie najśliczniejszy książę na całej Wyspie? Jakże się cieszę, że w końcu mogłeś do nas dołączyć. – Z konieczności. Jak widzisz, marnie się prezentuję od czasu, kiedy mój na wpół wyszkolony służący porzucił mnie dla ważniejszej sprawy. Chris zaczerwienił się, po czym ze śmiechem objął Tristana ramieniem. – Jakie to szczęście, że na tobie nawet łachmany wyglądają dobrze, wasza łaskawość. – W tej chwili wasza wysokość. Choć przypuszczam, że Roland mógłby kwestionować moje roszczenia. Tristan mówił swobodnym tonem, ale Chris wydawał się mieć dość wyczucia, by wiedzieć, że to nie pora na gratulacje. – Nie pozwól, by ci to uderzyło do głowy. – Pociągnął łyk wina z bukłaka i podał go Tristanowi. – I tak miałem dość problemów ze znalezieniem kapeluszy, które pasują do twojego ego. Wszyscy odwrócili się w moją stronę. – Jaki jest plan? – spytałam. – Kiedy wyruszamy? – Kiedy tylko powiesz nam, dokąd się udajemy – odparł Tristan. Poczułam dreszcz niepokoju. – Martin wam nie powiedział... – Urwałam. – Martina tu nie ma.

Tristan odwrócił się do Vincenta i Victorii, którzy potrząsnęli głowami. – Był ze mną, kiedy się dowiedzieliśmy, co się z tobą stało. – Odstawiłam kubek. – Miał tu przybyć i powiedzieć wam, gdzie się ukrywa Angoulême... w grobowcach twojej rodziny – dodałam, patrząc na Tristana. – Dałam mu wskazówki, jak ma odnaleźć bliźnięta i jakich sygnałów używać. – Nie znam tego Martina – stwierdził Chris. – Ale skoro nigdy dotąd nie opuszczał Trollus, jest bardzo prawdopodobne, że błąka się po lasach. – Albo wpadł na kogoś, kogo nie powinien był spotkać, i zdradził naszą lokalizację – dodał Vincent, drapiąc się po ramieniu. – Być może będziemy musieli przenieść obóz. Rozgorzała kłótnia na temat możliwego miejsca pobytu Martina, ale ja ledwie ich słyszałam, moje uszy wypełniło dziwne dzwonienie. Tristan dotknął mojego ramienia. – Cécile? Zaschło mi w ustach. – On był zakochany w Élise. Tristan syknął cicho, a wszyscy ucichli. – Obiecałam mu zemstę. Że zabijesz Angoulême’a za to, co jej zrobił. – A kiedy odkrył, że straciłem magię, pewnie pomyślał, że już tylko on jeden może dopełnić tej zemsty. – Tristan zaklął plugawie. – Musimy ruszać. Już. Cécile, jesteś pewna, że to tam ukrywa się książę? Wyjaśniłam, jak z Martinem doszliśmy do tego wniosku na podstawie słów Lessy. Victoria podrapała się po brodzie, spoglądając na rozłożoną przez Chrisa mapę. – To ma sens. Grobowce są ukryte w głębi gór i łatwo ich bronić. – A trudno do nich dotrzeć, jak sobie przypominam. –

Tristan przycisnął palec do mapy. – Aby je odnaleźć, trzeba użyć magii... albo świetnie się wspinać. To nie miejsce, do którego można przypadkiem zajść. Chris, możesz nas tam doprowadzić? Mój przyjaciel pokiwał głową. – Przygotuję zapasy. Kto wyrusza? – Nasza trójka i ty – odparł Tristan, po czym zagryzł dolną wargę. Już miałam powiedzieć, co sądzę o pozostawieniu mnie na tyłach, kiedy dodał: – I Cécile. Babcia zaprotestowała, zawtórował jej ojciec. – Ona i tak ledwie trzyma się na nogach. Chcesz ją zabić, chłopcze? – Wszyscy będziemy martwi, jeśli poniesiemy klęskę. – Głos Tristana nie zdradzał nic z poczucia winy, które wzbudziły w nim słowa mojego ojca. – Co innego, gdybyśmy mogli po prostu zabić księcia, ale musimy go pojmać. Wykorzystać go do wywabienia Rolanda z Trollus, bym mógł go zaatakować bez obawy, że zginą niewinni. A nasz sukces zależy od mocy Cécile. – W takim razie ja też pójdę – stwierdziła babcia. – Mam swoje moce. Tristan pokiwał z roztargnieniem głową. W jego umyśle już pojawiał się plan. Widziałam go, czułam. I było w tym pewne pocieszenie. Powinnam się domyślić, że Martin nie miał zamiaru siedzieć bezczynnie – że sam ruszy na poszukiwanie księcia. Ale tak bardzo martwiłam się o Tristana, że byłam ślepa na wszystko poza własnym trudnym położeniem. Modliłam się, byśmy dogonili Martina, zanim dotrze do grobowców, albo żeby zmienił zdanie i sam zawrócił. A choć bardzo mnie to bolało, modliłam się, by nie udało mu się zgładzić księcia, gdyby zdołał do niego dotrzeć. Bo gdyby Angoulême zginął, Roland mógłby robić, co zechce. A wtedy świat by spłonął.

ROZDZIAŁ 39 Tristan – Co wy, trolle, macie z tymi górami? – mruknął Chris, zacierając zziębnięte ręce. – Lubimy imponujące rzeczy – odparłem, opierając łokcie na skalnym występie. Nadchodził świt, a w chwili, kiedy słońce wzniosło się ponad horyzont, oświetliło twarze dwóch ogromnych rzeźb przedstawiających króla i królową zasiadających na tronach. Choć przez wieki kamień nieco się starł, korona spoczywająca na głowie króla wyglądała znajomo, gdyż niezliczone razy widziałem ją na głowie ojca. Chris zagwizdał przez zęby. – Twoi krewni? Pokiwałem głową. – Byli pierwsi. On był bratem Króla Lata, a oboje byli nieśmiertelni do czasu, gdy żelazo przywiązało ich do tego świata. Żyli i władali przez setki lat, zanim padli ofiarą żelaza. – A przełęcz prowadząca do grobów biegnie między nimi? – Tak. Daj słońcu jeszcze kilka chwil, a ją zobaczymy. Linia złotego blasku powoli ześlizgiwała się po rzeźbach, ukazując misterną biżuterię królowej, haftowany płaszcz króla, berło spoczywające na jego kolanach i ostrze na jej. A później odsłoniło coś jeszcze. Chris się pochylił. – Co to? Był to tobołek z tkaniny zawieszony między dwiema

rzeźbami w wejściu do wąwozu, luźne końce materiału łopotały na wietrze. Cokolwiek kryło się w środku, było duże, a mnie przeszedł dreszcz. – Coś – mruknąłem – co mieliśmy znaleźć. Nie oddalaj się. Kiedy przechodziliśmy przez otwartą przestrzeń, osłoniłem nas przed wzrokiem i wszelkimi rodzajami ataku. Dopóki słońce nie podniosło się trochę wyżej, ziemia wciąż kryła się w mroku. Widzieliśmy ślady jednej osoby, ale Chris nalegał, by sprawdzać kijem grunt przed nami. – Nie dam się nabrać na własną sztuczkę – wymamrotał. Nie sprzeczałem się. Mimo mrozu po jego czole spływał pot, nie mogłem też nie słyszeć gwałtownego bicia jego serca. Jeśli działanie go uspokajało, tym lepiej. Tobołek zakołysał się na mocnym podmuchu wiatru, a z przesiąkniętej tkaniny poleciały krople. Przyjrzałam mu się. W tej właśnie chwili słońce wzniosło się nad górę za naszymi plecami, zalewając naszą drogę blaskiem. Pod tobołkiem zebrała się szkarłatna kałuża, a gdy wiatr zmienił kierunek, wyczułem metaliczny zapach krwi. – Boże w niebiosach – szepnął Chris, a ja zastanawiałem się, czy nie odesłać go z powrotem do obozu. Czy jednak istniało jakiekolwiek bezpieczne miejsce, póki Angoulême, Lessa i Roland żyli? Chris znał ryzyko, a jednak zgodził się pójść. Nie podziękowałby mi, gdybym go odesłał. – Ktokolwiek to jest, nie może być martwy od dawna. – Chris zatrzymał się tuż przed kałużą krwi. – Przy takiej pogodzie ciało szybko zamarza. Wiedziałem, kto to był, a kiedy zauważyłem delikatne drżenie tobołka, zrozumiałem również, że wcale nie umarł. – To ostrzeżenie, pułapka albo obie te rzeczy naraz – powiedziałem. – Zachowaj ostrożność. Przeciąwszy magię podtrzymującą zakrwawiony tobołek, opuściłem go na śnieg. Kiedy go wypuściłem, tkanina się rozwinęła, a wraz z nią na boki poleciały kończyny.

Chris zatoczył się i zwymiotował na śnieg. Miałem ochotę zrobić to samo, ale przełknąłem palącą żółć i zbliżyłem się do umierającego trolla. – Martinie? Bibliotekarz nie odpowiedział, jego oczy drżały, ale nie widziały. Był nieprzytomny. Co mnie zbytnio nie pocieszało, bo to, co mu zrobili, wskazywało, ile mógł znieść nawet słabszy troll. Ale nie było powrotu. Nie dla niego. Ukląkłem obok niego i wyciągnąłem nóż. Cios w serce zakończyłby jego cierpienie. Byłem mu to winien. Uniosłem ostrze, ale wtedy nagle skupił na mnie wzrok. – Nie! Opuściłem rękę. – Martinie, nie chcesz tego przeżyć. Jego oczy zdawały się mówić, że miał pełną świadomość tego, co mu uczyniono, ale i tak poprosił: – Jeszcze nie. Dopóki Angoulême nie umrze. – Poruszył się niezręcznie na śniegu, wygiął plecy i przekręcił głowę, na próżno próbując się przesunąć. – Musi zapłacić za to, co jej zrobił. – Zapłaci. Obiecuję, że za to zapłaci. – Powietrze zapulsowało lekko mocą mojej przysięgi, a Martin znów się położył, patrząc na mnie. – Pozwól, że ci pomogę. – Nie – szepnął Martin. – Nie, dopóki on nie umrze. Muszę zobaczyć go martwego. Wypuściłem powietrze z płuc, wiedząc, że nie mogę odmówić takiej prośbie, po czym odwróciłem się do Chrisa, który wciąż był na czworakach. – Musisz zabrać go do babki Cécile. Nie powinien być ciężki bez... Urwałem, kiedy Chris pobladł. Ale później pokiwał głową. – Przypal je – szepnął Martin. – Nie chcę się wykrwawić, kiedy będę czekał. Po raz pierwszy w życiu moja magia zawiodła. Znów spróbowałem wzbudzić gorąco i przełknąłem ślinę, kiedy

ponownie mi się nie udało. – Cécile jest dzielniejsza od ciebie – powiedział Martin przez zaciśnięte zęby. – Ona by się nie zawahała. – Wiem. I wtedy w mojej dłoni pojawił się ogień, a powietrze wypełnił smród przypalanego ciała. Martin krzyknął i zemdlał, a ja, kiedy skończyłem, zwymiotowałem. – Idź – powiedziałem do Chrisa i nie patrząc, czy wypełnił moje polecenie, podążyłem za śladami krwi Martina w głąb jaru. Strome ściany wąwozu wznosiły się po obu stronach, wydrążył go strumień, który płynął w tym miejscu, zanim jeszcze trolle przybyły do tego świata. Skały na początku wąwozu nie były zdobione, ale kiedy wyszedłem za pierwszy zakręt, pojawiły się rzeźby. Książęta i księżniczki, ich twarze surowe i dziwnie podobne do mojej. Wielu z nich rozpoznawałem, ale w miarę jak się zbliżałem, erozja zacierała wszystko poza zarysami twarzy. Nieważne – to była moja rodzina. Wszyscy z nich. Angoulême nie miał prawa przebywać w tym miejscu. Wąwóz wił się między dwoma szczytami, aż dotarł do kręgu otwartej przestrzeni, po drugiej stronie ograniczonej przez trzecią górę. Pośrodku leżało nieduże jeziorko, całkowicie zamarznięte, a wokół wznosiły się rzeźby królów i królowych z czasów sprzed Upadku. Oczy mieli ze szkła, które niegdyś wypełniał trollowy ogień, i wydawało się, że wszyscy na mnie patrzą, obserwują mnie w milczeniu. Cała przestrzeń emanowała magią, która pokrywała ziemię i wypełniała powietrze tak, że z trudem oddychałem. Ale nie było żadnych śladów życia. „Może odszedł”, szepnął cichy głosik w mojej głowie. „Może się spóźniłeś”. Ale nie sądziłem, by tak mogło być. Grobowce były najłatwiejszym do obrony miejscem na całej Wyspie, a

Angoulême mógł się w nich ukrywać do czasu przybycia Rolanda lub Lessy. Nie wiedział, że planowaliśmy zniknąć do czasu, gdy tu dotrą. Chciałem stanąć do walki z bratem w miejscu, które sam wybiorę. Na własnych warunkach. Podszedłem do brzegu jeziora i popatrzyłem na drugą stronę. Po zboczu góry spływały bliźniacze wodospady, a między nimi znajdowały się wrota dwa razy wyższe ode mnie, wyrzeźbione w kamieniu. Były zamknięte. Spojrzałem na ślady kroków i krwi omijające jezioro po prawej, a później nietknięty śnieg po lewej stronie. Cienkimi pasmami magii sprawdziłem, czy nikt nie ukrywa się za potężnymi kamiennymi rzeźbami, a później otworzyłem zmysły na trollową moc w pobliżu – co jednak było prawie niemożliwe, gdy powietrze przesycała uśpiona magia. Co pewnie było ich celem. Otaczająca mnie tarcza była silniejsza niż kiedykolwiek, co jednak niezbyt mnie pocieszało. Angoulême był sprytny, a niedocenianie go mogło doprowadzić mnie do śmierci. Wiedziałem, że coś się wydarzy, ale nie miałem pojęcia co. Ani kiedy. Ani gdzie. Cicho wypuściłem oddech, stanąłem na zamarzniętej tafli jeziora i ruszyłem w stronę wrót. Byłem w połowie, kiedy poczułem przypływ magii kierującej się w stronę celu. Zacząłem biec, ale było za późno. Jezioro wybuchło wokół mnie płynnym ogniem, a grunt usunął mi się spod nóg. Ciężar magii otaczającej moje ciało pociągnął mnie w głąb jeziora, a bąbelki wrzącej wody oślepiały mnie, kiedy opadałem coraz niżej. Przebiegły bydlak. Gdybym osłabił tarczę, by zmniejszyć ciężar i unieść się w górę, ryzykowałbym, że ugotuję się żywcem, i wystawiłbym się na ataki, które Angoulême zaplanował, kiedy się wynurzę.

Wyrzuciłem sznury magii, celując na ślepo w stronę rzeźb, ale odbiły się od tarczy na powierzchni jeziora, a siła uderzenia pchnęła mnie jeszcze głębiej. Znów opadłem, nie miałem punktu podparcia, a ruch sprawił, że moja kula zaczęła koziołkować. Byłem zdezorientowany do chwili, gdy uderzyłem o dno jeziora. Zaparłszy się o skałę, z całej siły pchnąłem tarczę, niszcząc ją w wybuchu, od którego zatrzęsła się ziemia. Sznury magii wzniosły się w powietrze, szukając kotwicy, ale Angoulême odpychał je swoją mocą, nie pozwalając im się zaczepić. Walczyłem na ślepo, a za każdym razem, gdy magia się zderzała, rozlegał się huk. Głośniej. Nie przerywając machania sznurami na górze, skupiłem się na skale pod stopami i napełniałem ją gorącem, aż rozgrzała się do czerwoności, a woda zagotowała się i zmieniła w parę. Wystrzeliłem w górę pod osłoną białej chmury mgły i wylądowałem na ugiętych nogach na krawędzi suchego jeziora. Moją tarczę przecięła brzytwa magii, później kolejna, a każda z innego kierunku. Wyciągnąłem miecz, osłoniłem stal magią i nasłuchując, zadawałem mocne ciosy, nie tylko odrzucając, ale też w wybuchach srebrnych iskier niszcząc niewidzialne ostrza. I odwróciłem się w stronę wrót. – Wychodź, wychodź – zanuciłem, wsuwając pasma magii przez pęknięcia, by mój głos zabrzmiał donośnie. Uniosłem rękę i podrapałem palcem powietrze, a moja magia szarpnęła wrotami. Odgłos był koszmarny, a ja z uśmiechem powtórzyłem gest. Później uderzyłem pięścią, a w granicie pojawiło się ogromne pęknięcie. Jeszcze raz, a wtedy odpadł spory kawał skały, który roztrzaskał się o ziemię. Ale nie mogłem tego dłużej ciągnąć. On wiedział, że się z nim bawię.

– Wolałbym nie zniszczyć ostatniego fragmentu naszej historii, jaki pozostał poza Trollus. – Podszedłem bliżej, aż znalazłem się kilka kroków od wejścia. – Może mógłbyś zachować się honorowo i się pokazać, zamiast ukrywać się w kolejnej dziurze. – Wątpię, wasza łaskawość. – Głos księcia niósł się na pasmach magii, a jeśli bał się nieuchronnej śmierci, jego ton tego nie zdradzał. – Jest mi dobrze tu, gdzie jestem. A tak na marginesie, znalazłeś mój prezent? Nie mam pojęcia, dlaczego chciało ci się wysyłać takiego słabeusza... Tym bardziej że wiedział on tak wiele. Któż mógł powiedzieć, co bibliotekarz zdradził mu w czasie tortur? Ale w tę grę mogło grać dwóch. – Nie widziałem go od wielu miesięcy i z pewnością nie wysłałem go, by wykonał moją brudną robotę. Przybył tu, by wyrównać inne rachunki. Nie jesteś popularnym trollem, Angoulême. Cisza. – Ciekawi cię, jak cię znalazłem? Powiem ci. – Nie czekałem na odpowiedź. – Zdradziła cię Lessa we własnej osobie. – Poprawiłem rękawy płaszcza. – Moja siostra to podstępna kłamczucha, wasza łaskawość, a jednak pozostawiłeś jej nadzór nad swoim marionetkowym księciem. Taka ufność do ciebie nie pasuje, ale może zaufanie jest przywilejem, którym obdarzasz te, które grzeją ci łoże. Słyszałem jedynie świst wiatru, a po plecach spłynęła mi kropla potu. A jeśli podejrzewał, jaki jest nasz plan? A jeśli właśnie teraz zastawiał pułapkę? Ale wtedy się odezwał. – Zawsze za bardzo lubiłeś dźwięk swojego głosu, Tristanie. – Wszyscy mamy swoje słabości. – Pozwoliłem, by uśmiech spełzł mi z twarzy. – Ale na początku cię oszukała, prawda? Sprawiła, że uwierzyłeś, iż jest Anaïs, co z pewnością cię zirytowało. Jednak przekonała cię, że warto podtrzymać maskaradę, ujawniła dalekosiężne plany, których ty nawet

sobie nie wyobrażałeś. Wpatrując się w spękany granit, pozwoliłem, by padły mury, którymi otoczyłem ból z powodu śmierci przyjaciółki. – Wiesz, że to Lessa zabiła Anaïs, nie mój ojciec. I nie zrobiła tego na jego polecenie, choć tobie z pewnością powiedziała coś innego. Nadal jej ufasz? – Przerwałem, by mógł przemyśleć moje słowa. – Jeśli tak, to jesteś głupcem. Ona jest przebiegła i by dostać to, czego pragnie, gotowa jest posunąć się dalej, niż obaj byśmy chcieli. – Całe życie przeżyła w moim domu, głupcze – warknął Angoulême. – Myślisz, że nie rozumiem, jak działa jej umysł? Jak zawiesić marchewkę? Jak wykorzystać ją jako narzędzie? Książę tracił panowanie jedynie, gdy wymykała mu się kontrola nad sytuacją. – Tak jak powiedziałeś, wasza łaskawość, twoja rodzina posiadała ją przez większość jej życia. Wykorzystywała ją jako służącą i, jak sądzę, twoją nałożnicę. Jak myślisz, jak długo pozwoli ci żyć, kiedy zostanie królową? – Nie jest głupia. Wie, że mnie potrzebuje, żeby panować nad Rolandem. Sięgnąłem po moc i pozwoliłem, by przesączyła się przez pęknięcia w granicie, wiedząc, że będzie drażnić i palić jego skórę. – A jednak dzięki najdroższej siostrze jestem tutaj. Musieli być już w środku. Czułem, jak Cécile się porusza, jej nerwy i oczekiwanie. Ale czy była gotowa? Gdybym zwlekał dłużej, Angoulême domyśliłby się, że coś knuję, a to mogłoby zagrozić całemu planowi. Z westchnieniem przetarłem jedyny ocalały guzik płaszcza. – Dosyć, wasza łaskawość. Wiesz, że Roland nie dotrze tu na czas, więc przestań zwlekać. Śmiech odbił się echem wśród gór. – Nie, wątpię, by w najbliższym czasie przybył tutaj. Ale ufam, że jesteś dość bystry, by zrozumieć konsekwencje

zabicia mnie i spuszczenia chłopaka ze smyczy, i zachowasz się odpowiednio. Podjąłem własne środki ostrożności... Jeśli spróbujesz dostać się do środka, wszyscy wewnątrz zginą, w tym ja. W tym Cécile i moi najbliżsi przyjaciele. – O ile nie wyrosną ci skrzydła – mówił dalej – nim wrócisz na wybrzeże, miasto będzie pełne trupów. Przepełnił mnie niepokój, kiedy rozważyłem jego słowa. – Ani ty, ani Roland nie chcecie zniszczenia Trollus. – Nie. – W głosie Angoulême’a brzmiało szyderstwo. – Ale też Rolanda nie ma w Trollus. Zaśmiał się i usłyszałem stukot jego laski o kamienną podłogę grobowca, gdy wycofał się w jego głąb. – Proponuję, wasza łaskawość, byś już zaczął biec.

ROZDZIAŁ 40 Cécile Górnicze umiejętności bliźniąt okazały się przydatne, bo bez trudu udało im się pod osłoną ataku Tristana wydrążyć tunel na tyłach grobowców. – Gdzie oni umieścili ciała? – spytałam, przesuwając palcem po zakurzonym posągu spoczywającym na ołtarzu wyrzeźbionym z marmuru i szkła. Mój palec pozostawił błyszczący złoty ślad. Pochyliłam się nad twarzą rzeźby, podziwiając jej szczegółowość, od realistycznego wygięcia warg po drobne zmarszczki w kącikach niewidzących diamentowych oczu. – To jest ciało. – Victoria uśmiechnęła się lekko, kiedy się cofnęłam i wepchnęłam rękę do kieszeni. – Po śmierci zanurzają ich w roztopionym złocie. – Nadal? Z jakiegoś powodu przerażała mnie myśl o uwięzieniu w metalu przez całą wieczność. – Może właśnie dlatego Thibault w ostatnich latach tyle jadł. – Dołączył do nas Vincent, który wcześniej sprawdzał głaz zamykający tę salę. – Chciał się upewnić, że miejsce jego ostatniego spoczynku będzie warte najwięcej. Victoria się zaśmiała, ale ja milczałam. Thibault był łotrem, ale zasługiwał na szacunek. – Nie mówcie źle o umarłych – powiedziałam, ale moje słowa zagłuszyła seria wybuchów. Vincent wykorzystał hałas, by przesunąć kamień blokujący

wejście, a później ostrożnie przeszedł przez nie, po czym wrócił i skinął głową. Wciśnięta między Vincenta a Victorię, wyszłam na korytarz, rozglądając się po otoczeniu. Spodziewałam się, że będzie ciemno i ciasno jak w komnacie, którą właśnie opuściliśmy, lecz tu sklepienia były wysokie i ozdobione jaskrawymi portretami trolli i elfów. Podłogi były zakurzone, ale gładkie jak wypolerowane płyty, a po obu stronach korytarza wiły się złote balustrady przypominające roślinne pędy. Tristan miał ogromną wiedzę, ale o grobowcach mógł nam powiedzieć jedynie, że były wielopoziomowym labiryntem komnat i korytarzy, oświetlonych naturalnym światłem dzięki wykorzystaniu wąskich szybów i odpowiednio rozmieszczonych luster. Nad złoconymi balustradami wznosiły się kolejne zwierciadła, więc choć otaczały nas skały, tak jak w Trollus, korytarze wypełniało słońce. Grobowce, choć zakurzone i przygasłe, były piękne. I marnowały się na umarłych, jak pomyślałam. – Tędy – powiedział Vincent, spoglądając na kompas w dłoni. Książę walczył z Tristanem przy wejściu, więc tam właśnie musieliśmy się udać. Z magią okrywającą stopy, by stłumić wszelkie dźwięki, biegliśmy tak szybko, jak tylko się odważyliśmy, mijając wielkie kamienne płyty zamykające grobowce dawnych władców. Wyrzeźbione imiona i podobizny zdradzały, kto został pochowany wewnątrz. – Wychodź, wychodź – rozległ się grzmiący głos, po którym nastąpiło przeraźliwe drapanie. Ogarnęła mnie panika, odwróciłam się do ucieczki. I zderzyłam się z Victorią. – To Tristan. – Skrzywiła się. – Agresywna akustyczna sztuczka, ale z pewnością robi to celowo. Choć irytując księcia, jednocześnie najpewniej ogłuszy naszą trójkę. Skradaliśmy się już wolniej, nasłuchując jednostronnej rozmowy. Tristan dawał z siebie wszystko, by skusić

Angoulême’a. By go zainteresować. Ale odpowiedzi księcia do nas nie docierały. Aż w końcu usłyszeliśmy. – O ile nie wyrosną ci skrzydła, nim wrócisz na wybrzeże, miasto będzie pełne trupów. Vincent uniósł dłoń, a ja sięgnęłam po flakonik krwi, której potrzebowałam do zaklęcia, i mu podałam. Pochyliwszy się nieco, wyjrzałam zza przyjaciela. Znajdowaliśmy się na szczycie wielkich kręconych schodów, które, na ile umiałam ocenić, były jednymi z trzech prowadzących w dół do sklepionego przedsionka rozjaśnionego blaskiem dziesiątek trollowych świateł. Angoulême stał przed wielkimi wrotami, których jedno skrzydło było pęknięte. Stał sam w kałuży krwi. Co nie wydawało się właściwe. Gdzie byli jego zwolennicy? – Ani ty, ani Roland nie chcecie zniszczenia Trollus – powiedział Tristan. – Nie – odparł Angoulême. – Ale też Rolanda nie ma w Trollus. – Zaśmiał się i postukał laską w podłogę, a ja mogłabym przysiąc, że słyszę ten sam dźwięk dochodzący z innego miejsca. – Proponuję, wasza łaskawość, byś już zaczął biec. Wciąż szukałam innego źródła stukania, kiedy Vincent wyszedł na schody, by ustawić się do rzutu. Zszedł po trzech stopniach, kiedy kamień wybuchł pod jego stopami. Victoria szarpnęła mnie do tyłu, a magia osłoniła nas przed ostrymi jak brzytwa odłamkami skały, ale nie stłumiła jej przerażonych okrzyków. – Vincent! Vincent! Obie ruszyłyśmy w stronę zmiażdżonej półki i wychyliłyśmy się na zewnątrz, spoglądając w dół. Vincent leżał poniżej na stercie gruzu. Angoulême zniknął.

ROZDZIAŁ 41 Cécile – Vincencie! Nie, proszę, nie. Łzy pozostawiły ślady na pokrytej pyłem twarzy Victorii, gdy podeszła do krawędzi półki, by z niej zeskoczyć. Chwyciłam ją za ramię i z całej siły pociągnęłam. – Bądź ostrożna! Tu może być więcej pułapek, a nie zdołamy mu pomóc, jeśli je uruchomimy i same zginiemy. Przez moment zdawało mi się, że odepchnie moją rękę i skoczy, ona jednak przeciągnęła urękawiczoną dłonią po twarzy i przytaknęła. Otoczywszy magią kolumnę, wyrzuciła ramię do przodu, a wtedy w powietrzu rozwinęła się świetlista drabina, opadła i zawisła nad jej bratem. Victoria zeszła z imponującą prędkością, a choć wiedziałam, ile ją to kosztowało, zawahała się tuż nad stertą gruzu i nim dotknęła ziemi, sprawdziła za pomocą magii, czy w pobliżu nie ukryto innych pułapek. Podążyłam za nią, a kiedy opadłam na zniszczone schody, zobaczyłam wyraz jej twarzy i posmutniałam. Spojrzenie Vincenta było puste, a jasny kamień pod jego głową zalany krwią. Nie chciałam wierzyć, że on... Bliźnięta były niezwyciężone, nietykalne. Nie... Vincent wiedział, co robił – był osłonięty i ostrożny. A jednak... Dobiegł mnie odgłos urywanego, przerażonego oddechu – dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że to mój oddech. „Weź się w garść”, napomniałam się bezgłośnie i zacisnęłam dłonie tak mocno, że aż zbielały mi palce.

– Cécile? Błaganie w głosie Victorii przeszyło mnie do szpiku kości i wiedziałam, że jeśli on umrze, ona nie przeżyje długo. Ich więź była naturalna, nie magiczna, ale równie silna. Silniejsza. Przełknęłam ślinę. – Spróbuję. Wiedziałam, że opóźnienie w pościgu za księciem miało swoją cenę. Że aby ocalić jedno życie, ryzykowałam wiele. Ale to był wybór, który zawsze podejmowałam. Wsunąwszy flakonik do kieszeni, zdjęłam rękawiczki i przycisnęłam jedną dłoń do kałuży krwi, a drugą do policzka przyjaciela. Zamknąwszy oczy, zagłębiłam się w obcej magii, czując, jak się kłębi i wnika w moje palce. Ale ona słabła, gasła. A choć czerpałam, wiedziałam, że to beznadziejne. Wiedziałam, że odszedł zbyt daleko. – A niech to! Chwyciłam Victorię za ramię, wyciągnęłam nóż i siekłam przez jej rękaw, rozcinając tkaninę i ciało. Gorąca krew popłynęła po moich palcach, a ukryta w niej magia była dziwnie podobna do tej, której dotykałam przed chwilą. Nie, nie podobna. Taka sama. Victoria osunęła się na mnie, a wtedy przestałam nad sobą panować i z mojego gardła wyrwało się łkanie. – Pójdę po Tristana. – Wiedziałam, że jest tuż za drzwiami. – Będzie mógł pomóc. – Nie. – Victoria pociągnęła mnie w dół. – Angoulême zastawił pułapkę. Jeśli otworzysz drzwi, cały przedsionek się zawali. Musisz iść... Nie możesz pozwolić mu uciec. – Cécile? – Salę wypełnił głos Tristana, a ja podniosłam się z trudem. – Słyszysz mnie? Spojrzałam na Victorię. Przytaknęła słabo, a ja zbliżyłam się do drzwi. Pilnowałam się, by ich nie dotknąć i nie uruchomić ich magii. – Tristanie, bliźnięta są ranne, a Angoulême uciekł.

Spojrzałam na dwie pozostałe klatki schodowe prowadzące w górę i pojedynczą dużą biegnącą w dół. Książę, którego widzieliśmy w przedsionku, był iluzją, projekcją. Ale słyszałam echo stukania jego laski. Był blisko. W którą stronę poszedł? – Jak bardzo? Znów spojrzałam na bliźnięta, Vincent się nie ruszał, a jego siostra osunęła się na ziemię obok niego. – Umierają. Ukłucie jego bólu sprawiło, że po twarzy znów popłynęły mi łzy. – Cofnij się, Cécile. Wyważę drzwi. – Nie! – wykrzyknęłam, a słowo odbiło się echem od ścian wielkiego przedsionka. – Victoria powiedziała, że wtedy wszystko się zawali. – Zostań na miejscu – odkrzyknął. – Wejdę tyłem. Cofnęłam się do przyjaciół, wyciągnęłam z kieszeni flakonik krwi i zakołysałam nim, patrząc na poruszenia płynów. – Ruszaj za Angoulême’em, Cécile. – Victoria podniosła głowę. – Teraz jest właściwy czas, byś zrealizowała jeden z tych twoich szalonych pomysłów. Jeśli książę jakimś cudem wydostanie się z grobowców, Tristan go nie odnajdzie. On jest za sprytny. Sprytniejszy niż kiedykolwiek sądziliśmy. – Przeniosła wzrok na buteleczkę w mojej dłoni. – Masz to, co konieczne, by go powstrzymać, ale musisz się pospieszyć. – Tak. Zacisnęłam dłoń na szklanym flakoniku. Pękł, a magia Tristana przyszła na moje wezwanie. Przycisnęłam dłoń do policzka Vincenta i wcisnęłam w niego magię, modląc się, by wiedziała, co robić. Modląc się, by to wystarczyło. Przypominało to przyglądanie się rozwijającemu się pąkowi. Kiedy patrzyłam, wydawało się, że nic się nie dzieje, ale kiedy zamrugałam, jego obrażenia goiły się coraz szybciej, a koszmarna rana głowy zasklepiła się, aż jej jedynym śladem

pozostała zaschła krew w jego włosach. Jego oddech się uspokoił, a ja cofnęłam dłoń i otarłam ją o spodnie. – Pójdźcie za mną, kiedy będziecie mogli. Victoria ścisnęła dłoń Vincenta i wstała. – Idę z tobą. – On będzie się tego spodziewał. I dlatego zostaniesz z Vincentem. Mam plan. Przeszłam na środek korytarza, upuściłam kamień i słuchałam, jak dźwięk odbijał się echem od ścian. Zrobiłam krok w lewo i upuściłam kolejny kamień. I jeszcze jeden. Znałam się na akustyce. I wiedziałam, dokąd udał się Angoulême. Na dolnych poziomach znajdowały się krypty mniej znaczących Montignych – książąt i księżniczek, lordów i dam o różnych pozycjach, ale nie zwracałam na nie uwagi, biegłam za śladami pozostawionymi w kurzu, czego książę z pewnością oczekiwał. To była pułapka. Zastawiona na mnie. Angoulême nie zamierzał mnie zabić, bo potrzebował mnie jako zakładniczki, żeby przedostać się obok Tristana i bliźniąt. I dobrze, bo żeby mój plan zadziałał, musiałam się zbliżyć. Mocno zacisnęłam nóż w dłoni, a drugą ręką stłumiłam fałszywe łkanie i drobnymi kroczkami posuwałam się do przodu, ostrożnie wyglądając za każdy róg, zanim ruszyłam dalej. Na tym poziomie było o wiele ciemniej, między świetlikami rozciągały się długie ciemne przestrzenie. Serce waliło mi w piersiach, gdy wchodziłam coraz dalej w głąb góry. A co, jeśli się myliłam w ocenie kierunku, w którym udał się książę? A jeśli się cofnął, żeby pozbyć się bliźniąt, póki są osłabione? Przeszłam obok skały blokującej wejście do krypty, a wtedy magia otoczyła mnie w pasie i pociągnęła w stronę twardej powierzchni. Krzyknęłam, przekonana, że zaraz zostanę zmiażdżona, ale wtedy przebiłam iluzję i uderzyłam o ziemię

między dwoma ołtarzami, a palące sznury przyszpiliły moje nadgarstki i kostki do podłogi. Cios zaparł mi dech w piersiach, ale kiedy złapałam oddech, poczułam smród jego niemytego ciała. Później stanął przede mną Angoulême, jego oczy były oszalałe, a włosy rozczochrane. – Tępa rozmazana idiotka! – syknął, a jego oddech śmierdział. Odwróciłam głowę i załkałam. – Zabiłeś moich przyjaciół. Zabiłeś ich. W krypcie panował nieopisany bałagan, w jednym kącie leżały resztki jedzenia, i wypełniał ją odór odpadków. Tu mieszkał. Tu się ukrywał. Sam. – Zasłużyli na to. – Wyjął nóż z mojej zaciśniętej pięści i wyrzucił go na korytarz. – Głupi miłośnicy mieszańców. Tacy jak ty. Będziesz miała za swoje, kiedy w końcu poderżnę ci gardło. Gdzie ona jest? Gdzie jest? Obszukał mnie brutalnie, rozrywając moje ubranie i siniacząc skórę, nie pozostawił nawet cala nietkniętego. Skuliłam się i zapłakałam. – Gdzie jest co? – Krew! – Na moją twarz spadły kropelki śliny. – Wiem, że ją masz, ty plugawa czarownico. – Flakon pękł – zaszlochałam. – Rozlała się. Popatrz na moje ręce. Cofnął się gwałtownie i patrzył na mnie, jakbym była jadowitym wężem. Później złapał bukłak i wylał jego zawartość na moje dłonie, zmywając wszelkie ślady magii Tristana. Dopiero wtedy się rozluźnił i przykucnął, patrząc na mnie srebrnymi oczyma. – Gdzie on jest? – Na zewnątrz. – Z nosa mi kapało, a jego wargi wygięły się z obrzydzeniem. Jakby miał prawo mnie krytykować. Smród świadczył, że nie mył się od dnia opuszczenia Trollus. Jego widok w takim stanie był dziwnie niepokojący. Zniknęły wszelkie pozory wyrafinowania, pozostawiając jedynie

przerażające szaleństwo. – Zabije cię – szepnęłam. – Zabije cię za to. Drgnął lekko. – Wątpię w to, Cécile. Moja śmierć miałaby swoje konsekwencje, a teraz, gdy mam jego cenną brzoskwinkę, nic mi nie zrobi. Ty, ty, ty! – Ukląkł nade mną. – Jesteś taką cudowną istotą, bo go osłabiasz. Ogłupiasz. Doprowadzisz go do śmierci. Potrząsnęłam głową i odwróciłam wzrok. – Nie. – Tak. A teraz do góry. Czas iść. Szarpnął mną, wciąż mocno ściskając laskę. Nie potrzebował jej – nie był kaleki – i nie była bronią. A jednak zawsze miał ją przy sobie, gdy ostrożnie, spokojnie kroczył przez Trollus. Zwróciłam uwagę na jego wysoki kołnierz i ręce w grubych skórzanych rękawicach. Jedynie jego twarz pozostała odsłonięta. – Gdzie są wszyscy? Na próżno walczyłam z jego magią. – Nie ma tu nikogo poza tobą i mną. – Uśmiechnął się, ukazując zęby. – W przeciwieństwie do Tristana, nie ufam słabeuszom. Uświadomiłam sobie, że coś w nim pękło. Całe życie oszustw, podejrzeń, niemożności zaufania nikomu – samotność w tym miejscu zmarłych sprawiła, że w końcu odbiło się to na jego umyśle. – Poza Lessą. To ona powiedziała nam, gdzie cię odnaleźć. Znów drgnął. – Kłamstwa. – Jednym ruchem przerzucił mnie przez ramię. – Wychodzimy. Zagryzłam wnętrze policzka, mocno, a później przygryzłam język. W ustach poczułam metaliczny posmak krwi. – Masz szczęście, że nie uruchomiłaś jednej z moich pułapek jak ten twój błazen. Całe życie wymyślałem najlepsze sposoby

okaleczania. Nie odpowiedziałam, moje zamknięte usta powoli wypełniała krew. – Są wszędzie, jak wie twój przyjaciel Martin. Zadowolenie w jego głosie wzbudziło moją wściekłość. Angoulême krzywdził innych – skrzywdził moich przyjaciół – nie tylko by osiągnąć swoje cele, ale ponieważ sprawiało mu to przyjemność. Był chory i skażony, i musiał zostać powstrzymany. Wściekłość wypełniała moje żyły, kiedy przekręciłam się gwałtownie i ugryzłam go mocno w szyję, a kiedy oderwałam kawałek ciała, moja krew wpłynęła w ranę. Zawył i rzucił mnie na bok, moje ciało przetoczyło się i podskoczyło na podłodze. Krzyknęłam z bólu, ale zanim zdążył mnie zaatakować, krzyknęłam: – Zabij mnie, a wykrwawisz się na śmierć, Angoulême. Znieruchomiał z ręką przyciśniętą do rany na szyi, a między jego palcami płynęła krew. Dobrze wycelowałam. Zabójczo. – Tak jak Pénélope. – Ignorując ból całego ciała, podniosłam się na kolana. – Jesteś chory. Uleczenie nawet najdrobniejszej ranki jest wielkim wysiłkiem, a to nie jest drobna rana. Szczególnie, że jest pełna mojej paskudnej, bogatej w żelazo ludzkiej krwi. – Uśmiechnęłam się, czując szkarłatne krople płynące po brodzie. – Potrzebujesz mnie. Syknął i wyciągnął do mnie ręce, a ja cofnęłam się i poleciałam do tyłu. Usłyszałam jego krzyk tuż przed tym, jak mój łokieć uderzył w ziemię i coś wybuchło gorącem. Otoczyła mnie magia, a powietrze wypełnił ogień. Wszystko trwało zaledwie sekundę i znikło, a ja nic nie widziałam. I nie mogłam oddychać. Nie było powietrza. Moja pierś unosiła się, gdy płuca wciągały kolejne porcje nicości. Ktoś mnie podniósł i poruszałam się, ale nic mnie to nie obchodziło. Nie mogłam oddychać.

Nie mogłam oddychać. Nie mogłam...

ROZDZIAŁ 42 Cécile Otworzyłam oczy, strącając z rzęs drobinki szronu, a po moich policzkach popłynęły chłodne strużki. Nocne niebo wznosiło się nad moją głową, ogromne, nieskończone i puste. Zmarszczyłam czoło, rozważając to ostatnie, gdyż wydawało mi się niepokojąco niewłaściwe. – Gdzie są gwiazdy? – Inaczej postrzegamy inne światy. Głos mnie zaskoczył. Przetoczyłam się na czworaki i zanurzyłam się w puszystym śniegu, który wysysał ciepło z moich dłoni. Podniosłam głowę. – Gdzie jestem? Prawuj Tristana, Król Lata, uśmiechnął się do mnie, ale nigdzie nie widziałam blasku, którym emanował podczas naszego pierwszego spotkania. – Wiesz. I tak było. Moimi włosami szarpnął podmuch wiatru bardziej lodowatego, niż czułam kiedykolwiek w moim świecie. – Zima. Pokiwał głową i zrobił szeroki gest. Nie było żadnego widocznego źródła światła, ale wszystko wokół emanowało nieziemskim, perłowym blaskiem. Jałową równinę, na której staliśmy, otaczały potężne góry, ich szczyty zdobiła biel jak zmrożona korona. Płatki śniegu wznosiły się, zamiast spadać, tańczyły w stronę pustki w górze, a kiedy przekręciłam głowę, poczułam ściskanie w żołądku.

Zakręciło mi się w głowie, kiedy patrzyłam na odległy pałac, dokładnie taki sam jak ten, który królowa wzniosła w Trianon, pomijając wielkość. Przez środek tego krajobrazu płynęła lodowa rzeka, ogromne fale wznosiły się i zderzały ze sobą. Był to jedyny ruch, jaki widziałam. Jedyny ślad życia. – Dlaczego tu jestem? – Bo kiedyś dałem ci imię. Wzdrygnęłam się, a ponieważ bałam się, czego może ode mnie zażądać, spytałam: – Dlaczego teraz? – Nadarzyła się okazja. „To żadna odpowiedź”. Oblizałam wargi. Językiem czułam, że są gładkie, niespierzchnięte, a moje włosy wisiały w warkoczu na ramieniu. Pociągnęłam za jego koniec, wolałam skupić się na nieistotnych szczegółach zamiast na niemożliwym otoczeniu. – Jesteś tu taka, jaką sama sobie wyobrażasz – odpowiedział na moje niezadane pytanie. – Ponieważ to sen – mruknęłam. – A może naprawdę tu jestem? – Wiele może się wydarzyć w czasie między dwoma uderzeniami serca. – Chwycił mnie za ramię i podniósł. W jego dłoni pojawiła się kula, którą mi podał. – Patrz. Kula była ciepła i wilgotna na mojej dłoni, cofnęłam się, kiedy podniosła się powieka, ukazując oko. Znów zamrugało, a król, ignorując moje obrzydzenie, przysunął moją dłoń bliżej twarzy. – Patrz. Wpatrywałam się w wydłużoną źrenicę i nagle znalazłam się wysoko nad ziemią. Szybowałam. Nurkowałam. Latałam. Pode mną toczyła się bitwa. Fala złota i zieleni uderzała o mur zmrożonej czerni, chaos stworów, których nie dało się opisać – ludzkich i zwierzęcych, i wszystkich form pośrednich. Jak okiem sięgnąć walczyli, prowadzili wojnę.

Świt i zmierzch, zmiany pór roku. Ale kiedy krążyłam na górze, nie mogłam nie zauważyć, że front bitwy się przesuwał. Że świt był odpychany. – Twój świat odciągnął ode mnie moich poddanych – powiedział mi do ucha. – Żelazo ich związało, a czarownica uwięziła, utraciłem całe rody. Chcę je odzyskać. Opuściłam dłoń i zachwiałam się, gdy znów odzyskałam wzrok. – To niemożliwe. Trolle są śmiertelne, nie mogą przechodzić między światami. A gdyby istniał sposób, by to zmienić, już by go znalazły. Kula zniknęła, zastąpiona księgą, którą doskonale znałam. – Straciłam ją – powiedziałam, pozwalając, by okładka się otworzyła. – Jest na dnie jeziora. – Nadal jej potrzebujesz? Już nie. Właściwie nie. Należała do mnie na tyle długo, że prawie wszystkie zaklęcia znałam na pamięć. Na tyle dobrze, bym wiedziała, że żadne z nich nie mogłoby dokonać tego, czego pragnął. – Aby wypełnić to zadanie, potrzebny jest ktoś potężniejszy ode mnie i o większej wiedzy niż moja – błagałam, wiedząc, co to znaczy dostać niemożliwe zadanie. – Jestem tylko ludzką czarownicą. – Ograniczasz się. Czasem trzeba stać się kimś niewyobrażalnym. Pokręciłam głową. – Prosisz o zbyt wiele. – Wzywam cię do spłacenia długu, Cécile de Montigny. – Moje imię zabrzmiało w moich uszach jak dzwon. – Chcę, by wszyscy moi poddani powrócili do Arkadii, a ty do tego doprowadzisz. Zanim zdołałam go spytać, jak mogłabym dokonać czegoś takiego, moje ciało powróciło w ciemność. – Oddychaj, przeklęty słaby człowieku! Promienie słońca paliły moje oczy. Wciągnęłam oddech do

płuc, odepchnęłam ręce Angoulême’a od piersi i przetoczyłam się, żeby zwymiotować na wilgotną ziemię. Odpychając na bok wszelkie myśli o Lecie, podparłam się na łokciu. Woda, która moczyła mi rękaw, była ciepła, a mgiełka podnosiła się w widmowej chmurze, która częściowo zasłaniała zniszczone rzeźby otaczające błotniste dno jeziora. Książę kucał obok mnie, krew wciąż płynęła z okrągłej rany na jego szyi. – Uzdrów to – warknął – albo ostatnim tchnieniem rozkażę Rolandowi zniszczyć świat i wszystkich, których kochasz. – Mógłbyś grzecznie poprosić – szepnęłam, gardło mnie bolało. Nim zdążył odpowiedzieć, przycisnęłam dłoń do rany, sięgnęłam po jego magię i nagięłam ją do swojej woli. Była ogromna, potężniejsza niż wszystko, czego używałam, poza mocą Anaïs i Tristana, ale walczyła z zadaniem, jakie jej dałam. Zatrzymywała się. Cofała. Opierała. Powoli jednak rana zamknęła się pod moją dłonią. Osunął się i odetchnął kilka razy, zanim zaczął macać błoto w poszukiwaniu laski. Coś, co dla trolla o jego mocy powinno być błahostką, jego wyczerpało. Siłą woli zmusił się do wstania, podniósł się i poderwał mnie na równe nogi. – Idziemy. – Nie sądzę. Angoulême odwrócił się, a wtedy Tristan trafił go pięścią prosto w twarz, rzucając go na błoto. Tristan opuścił rękę, dysząc ciężko, jak po wyczerpującym biegu. Zacisnął powieki, a kiedy otworzył oczy, błyszczały. Niepewnie pokonałam kilka kroków i padłam mu w ramiona. Staliśmy w milczeniu, kropelki wilgoci zbierały się na naszych twarzach, a ogrom tego, co osiągnęliśmy, sprawił, że nie wiedzieliśmy, co powiedzieć. Pojmaliśmy Angoulême’a. Ale teraz... – Roland jest albo w Trianon, albo w Courville, nie wiem, w którym mieście. Tristan odwrócił głowę w stronę wybrzeża, choć z tego

miejsca nie mógł nic zobaczyć. Miasta leżały z dala od siebie, a gdybyśmy popełnili błąd, mieliśmy niewielkie szanse, by dotrzeć do drugiego na czas, by je ocalić. „Na skały i niebo”, pomyślałam, „nawet jeśli dokonamy właściwego wyboru, i tak mało prawdopodobne, że zdążymy”. Kiedy odwróciłam się do księcia, który zaczynał się poruszać, nie czułam już, że osiągnęłam tak wiele. Nawet teraz, kiedy leżał w błocie, związany magią Tristana i odcięty od swojej mocy, wciąż miał przewagę. A kiedy otworzył srebrne oczy i napotkał moje spojrzenie, wiedziałam, że on też to wie. – Wiedziałeś – powiedział Angoulême – że Roland płakał, kiedy powiedziałem mu, że będziesz musiał umrzeć, by został królem? Tak samo, kiedy powiedziałem mu, że będzie musiał zabić waszego ojca, i dlatego właśnie nasłałem go na Matilde. Zbyt wielka szansa, że w przypadku ojca by się zawahał, a Thibaultowi nie zabrakłoby charakteru, żeby go zabić. – Na jego twarzy pojawił się okrutny uśmiech. – Choć wie, że nie mogę kłamać, nie potrafi uwierzyć, że zrobiłbyś mu krzywdę. Niewinność dzieciństwa, jak przypuszczam. Była to najgorsza rzecz, którą mógł powiedzieć. Szczęka Angoulême’a wykrzywiła się, kiedy Tristan wbił magię między jego zęby, żeby go uciszyć, a później zamknął go w czarnej skrzyni – pewnie nie tylko po to, by go uwięzić, ale i by go ochronić. Następnie odsunął się ode mnie i podszedł do jednej ze zniszczonych rzeźb. Odetchnął głęboko raz, potem drugi. I szybkim ruchem uderzył pięścią w kamień. Kawałek odłamał się, a Tristan zaklął i zgiął się wpół. Patrzyłam w milczeniu, wiedząc, jakie to uczucie, wybrać przypływ fizycznego bólu, by złagodzić nieustanny i nieunikniony nacisk emocjonalnej udręki. – Dlatego właśnie, Cécile – krzyknął, odwracając się do mnie. – Dlatego nie chciałem zdjęcia klątwy. Bo tak wygląda teraz moje życie... Biegam po całej przeklętej Wyspie, próbując

powstrzymać moich rodaków przed zrobieniem krzywdy twoim. Roland będzie pierwszym, którego będę musiał zabić, ale nie ostatnim. Pewnie nie będzie nawet ostatnim dzieckiem. Jak wiele czasu minie, zanim od tego oszaleję, albo gorzej, zanim zacznie mi się to podobać? Złapał się za głowę i zawył, a frustracja i udręka w jego głosie sprawiły, że aż cofnęłam się o krok. – Podaj jakieś rozwiązanie, Cécile. Podaj rozwiązanie, które nie wymaga śmierci połowy moich poddanych z mojej ręki. Oblizałam suche, popękane wargi, modląc się, by to nie był tylko sen. Modląc się, by to było możliwe i bym znalazła sposób, by nie była to kolejna fałszywa nadzieja. A kiedy skończyłam swe błagania, napotkałam zdesperowane spojrzenie Tristana i powiedziałam: – Odeślemy ich tam, gdzie ich miejsce. Do Arkadii.

ROZDZIAŁ 43 Tristan – Jak? – spytałem. Zuchwałość propozycji Cécile sprawiła, że na chwilę powściągnąłem swą wściekłość. – Myślisz, że gdyby coś takiego było możliwe, przez tysiące lat naszego uwięzienia w tym miejscu ktoś by na to nie wpadł? Cécile wzruszyła ramionami. – Poświęciliście pięćset lat na poszukiwania Anushki, a to ja ją znalazłam. – Formalnie rzecz biorąc, to ona znalazła ciebie – zauważyłem. – Powiedz mi, proszę, co sprawiło, że wpadłaś na ten szczególny pomysł? Cécile pobladła, a mnie przeszedł dreszcz niepokoju. Ale zanim zdążyła odpowiedzieć, przez roztrzaskane wejście do grobowca weszły bliźnięta. Twarze miały ściągnięte, włosy Vincenta zlepiła krew, która pokrywała też spodnie Victorii. – Wszystko w porządku? – spytałem. Czułem nacisk na swoją magię, kiedy okrążałem górę, i podejrzewałem, co zrobiła Cécile. – Żyjemy – odparła Victoria. – To Angoulême? Pokiwałem głową, bardziej zainteresowany zachowaniem przyjaciółki niż więźniem. Otworzyłem usta, by pytać dalej, ale lekko potrząsnęła głową. „Później”. – On nas nie słyszy, prawda? Cécile zagryzła kciuk, zaraz jednak przypomniała sobie, co pokrywa jej ręce, skrzywiła się i splunęła na ziemię. – Nie.

Ale książę był przytomny i nie wiedziałem, jakie rozkazy wydaje mojemu bratu. Ani nie miałem żadnego sposobu, by go powstrzymać, poza ponownym pozbawieniem go przytomności. Co bardzo mnie kusiło. – Król Lata zażądał ode mnie spłaty długu. Zapominając o Rolandzie i księciu, odwróciłem się do Cécile. – Co takiego? – Byłam tam, w miejscu pomiędzy... w Arkadii. Powiedział mi, że Zima powoli odzyskuje terytorium, i uznał, że to wina uwięzienia tak wielu jego poddanych na tym świecie. Mówił coś o utracie rodów. Wzruszyła ramionami, ale dla mnie to miało sens. Wiele potężnych elfów zostało uwięzionych razem z moimi praprzodkami, a przez stulecia ta strata jedynie się powiększała. Wyjaśniało również działania Zimy – dlaczego wierzyła, że jesteśmy zagrożeniem i tak rozpaczliwie pragnęła zniszczyć moich rodaków. Doskonale zdawała sobie sprawę z zamiarów mojego wuja. – Powiedział mi, że chce odzyskać swoich poddanych i że ja do tego doprowadzę. Znów zaczęła przygryzać kciuk, a ja rozpoznałem w tym tik, który pojawił się, gdy pozostawała pod wpływem przymusu mojego ojca. – Powiedział ci, w jaki sposób? – spytałem. Obawiałem się wywierać na nią nacisk. – Nie, wróciłam, zanim mógł to zrobić. Zobaczyłem świeżą kroplę krwi w miejscu, w którym przegryzła skórę. Złapałem ją za ręce, by utrzymać je z dala od jej ust. – Ale nie zażądałby tego ode mnie, gdyby to nie było możliwe, prawda? Jej niebieskie oczy były szeroko otwarte, błyszczące i poczułem ukłucie strachu w naszych umysłach. Przypomniała sobie, jak to jest pozostawać pod przymusem, a na

przykładzie Aidena widziała skutki sytuacji, w której nie uda się go wypełnić. Jeśli mój wuj naprawdę desperacko pragnął wzmocnić swoje szeregi, potencjalne poświęcenie życia ludzkiej dziewczyny niewiele by dla niego znaczyło. Nic by dla niego nie znaczyło. – On nie zmarnowałby długu. – Poczucie winy, jakie mogła wywołać we mnie taka półprawda, znikło, kiedy zobaczyłem, jak Cécile się prostuje. Mimo to nie mogłem powstrzymać się od spytania: – Masz pojęcie, jak mogłabyś to przeprowadzić? Albo ile by to trwało? Potrząsnęła głową i spojrzała mi w oczy. – Nie jestem pewna, czy wymyślę to na czas, by ocalić Rolanda. Trzymanie się złudnej nadziei byłoby głupotą, nawet przez chwilę. I nawet to wielkie objawienie, ta wielka możliwość, którą odkryła Cécile, niczego nie zmieniały. Musiałem zabić brata. Dziecko, które mogło być potworem, ale było również ofiarą własnej rodziny, niezdolnej, by je ochronić. Jakże inny mógłby być, gdybyśmy go zachowali, gdybym włożył większy wysiłek w próby spotkania się z nim, uczenia go panowania nad skłonnościami? Może nic by to nie zmieniło. A może zmieniłoby wszystko. Przeczesałem włosy, rozmyślając. Nasz plan pojmania Angoulême’a i wykorzystania go, by ściągnąć Rolanda w wybrane przez nas miejsce, opierał się na założeniu, że mój brat przebywał w Trollus, którego żaden z nich nie miał ochoty zniszczyć. Ale gdybyśmy zbyt mocno naciskali księcia, gdy Roland przebywał w jednym z ludzkich miast, mógłby z czystej złośliwości zmusić mojego brata, by zrównał je z ziemią. Myśl. Myśl. Ale choć bardzo starałem się ułożyć strategię, która powstrzymałaby Rolanda i ograniczyła liczbę ofiar do

minimum, wszystko sprowadzało się do znalezienia sposobu, by nad nim zapanować. Gdybym tylko mógł powstrzymywać go dość długo, by Cécile znalazła sposób na odesłanie go do Arkadii... Nie wiesz nawet, czy taki sposób istnieje. Ile żywotów zaryzykujesz, by mieć czyste sumienie? Zakląłem, powstrzymując pragnienie, by zdjąć magię otaczającą księcia i pobić go na śmierć jedynie po to, by złagodzić nieco wypełniające mnie napięcie. – Gdyby Roland zaatakował Trianon lub Courville, Marc już dałby sygnał, że potrzebuje pomocy. – Myślisz, że blefuje? – spytała Cécile. Pokręciłem głową. – Nie, Roland z pewnością jest w jednym z tych miast. Ale nie sądzę, by Angoulême już wydał mu rozkaz ataku. Cécile zmarszczyła czoło, zaraz jednak pokiwała głową. – Trzyma tego asa w rękawie. Jeśli go skrzywdzimy, pośle Rolanda, by mordował. – To prawdopodobne. Ale gdyby wypuścił Rolanda w jednym z miast, zmusiłby mnie do konfrontacji z bratem, co mogłoby zagrozić jego marionetkowemu królowi. Sądzę, że trzyma się pierwotnego planu. – Buduje armię – powiedziała Cécile. – Zbiera karty, by kiedy nadejdzie pora na jego ruch, mógł być pewny zwycięstwa. – A my mu na to pozwolimy. – Patrzyłem, jak Cécile szerzej otwiera oczy. – Gdyż kupi to nam czas. Przeniosłem uwagę na bliźnięta, które nie wydawały się słuchać. Vincent wpatrywał się w przestrzeń, a Victoria patrzyła na brata z zębami zaciśniętymi tak mocno, że groziło im pęknięcie. – Co się stało? – spytałem. – Victorio? Jej ramiona zadrżały. – Ni... Kłamstwo uwięzło jej w gardle.

Cécile obeszła mnie i wyciągnęła rękę. – Vincent? – Zostawcie go! Victoria odepchnęła jej rękę, a Cécile sapnęła, bardziej z zaskoczenia niż bólu. – Ale on czuje się lepiej – szepnęła. – Użyłam magii Tristana. Rana się zagoiła. – Vincent? – Czułem, że magia Victorii płonie jej cierpieniem, i odepchnąłem Cécile za siebie. – Vincencie, odpowiedz mi. Nie zareagował, wydawał się nie słyszeć moich słów. Odsunąwszy rękę Victorii, stanąłem przed przyjacielem, który był dla mnie jak brat. Który mnie chronił, wspierał moje plany i rozśmieszał nawet w chwilach, gdy wszystko wydawało się stracone. – Spójrz na mnie – powiedziałem, a kiedy tego nie zrobił, siłą opuściłem jego brodę, aż mogłem spojrzeć mu w oczy. Nic w nich nie było. Vincent odszedł.

ROZDZIAŁ 44 Cécile Nigdy w życiu nie czułam się większym nieudacznikiem. Siedziałam na saniach ze skrępowanym wrogiem, żałując, że nie mogę rozerwać rany, którą tak łatwo uleczyłam, i patrzeć, jak książę powoli wykrwawia się na śmierć. Zmusić, by zapłacił za to, co zrobił. Zmusić, by zapłacił za to, czego nie udało mi się naprawić. Tristan biegł bezgłośnie z tyłu, a bliźnięta przede mną, Vincent tępo podążał za dłonią siostry. Angoulême nie tylko zakończył jedno życie, kiedy wysadził schody, ale zniszczył dwa, bo dla Victorii nie było życia bez brata. W głębi duszy zastanawiałam się, czy nie byłoby lepiej, gdybym pozwoliła im umrzeć. – Chris zabrał Martina do obozu – powiedział Tristan, a ja podskoczyłam. Była to pierwsza rzecz, którą powiedział, od kiedy opuściliśmy grobowce. – To znaczy jego ciało? Potrząsnął głową. – Żył, kiedy odeszli, ale... – Odwróciwszy się, zobaczyłam, jak przełyka ślinę, a jego gardło zaciska się gwałtownie, jakby robiło się mu niedobrze od tego, co miał powiedzieć. – Angoulême obciął mu ręce i nogi. Krew odpłynęła mi z twarzy. Martin, biedny kochany Martin, który marzył jedynie o zagłębieniu się w księgach aż do tego brzemiennego w skutki dnia, gdy wkroczyłam do

biblioteki, szukając sposobów na zdjęcie klątwy. – Nie – powiedział Tristan. – To nie twoja wina. Dokonał wyboru i musi żyć z konsekwencjami, jak my wszyscy. – Czy one odrosną? – szepnęłam. Sam pomysł sprawił, że zrobiło mi się niedobrze, ale przecież trolle mogły wyleczyć tak wiele obrażeń. – Nie. Mogły uleczyć niemal wszystko. Pomijając obcięcie kończyn. I urazy mózgu. Oraz wpływ żelaza. Zagryzłam kciuk, wracając myślami do zadania, które postawił przede mną Król Lata. Z pewnością problemem było żelazo i w mniejszym stopniu złoto. Wszystkie były nim zafascynowane, każdy wyciągał z kieszeni złotą monetę, by się nią bawić, kiedy się zamyślił. To ono zatrzymało starożytne elfy na dość długo w tym świecie, by skaziło je żelazo. Wniknęło w ich ciała. Odebrało im nieśmiertelność. Skaziło. Zmarszczyłam czoło, próbując myśleć o żelazie jako o chorobie, którą można wyleczyć, ale wydawało mi się to niewłaściwe. Moje usta wypełnił metaliczny posmak krwi, zdarłam sobie skórę na kciuku. – Na skały i niebo – mruknęłam, splunęłam w śnieg i usiadłam na dłoniach. – Obóz przed nami – powiedział Tristan. – Victorio, zaczekaj tu i... Skrzywił się i posłał mi spojrzenie, które mówiło: „Nie pozwól, by coś poszło nie tak, kiedy mnie nie będzie”. Jakbym mogła powstrzymać Victorię, gdyby postanowiła się zemścić. Tristan pobiegł w stronę obozu, a wtedy magia znikła, ukazując ognisko i pojedynczą postać. Rozpoznałam krępą sylwetkę Chrisa. Sięgnął dłonią do pistoletu, ale rozluźnił się, gdy światełko Tristana zamigotało zgodnie z wcześniej ustalonym sygnałem. Pochylili ku sobie głowy i wtedy

zorientowałam się, że zostali przyjaciółmi. Śnieg zaskrzypiał, gdy Victoria podeszła do mnie, a ja zesztywniałam. – Spokojnie – powiedziała i usiadła na śniegu obok sani. – Nie miałam czasu wymyślić kreatywnych sposobów, by zrobić mu krzywdę, więc na razie jest bezpieczny. W obozie rozległy się gniewne krzyki. Głos Martina i Tristana. – Może będziesz musiała ustawić się w kolejce. Oparłam brodę na kolanach. Powieki miałam ciężkie, a wiedziałam, że w najbliższych dniach nie odpocznę. Obie patrzyłyśmy na Angoulême’a. Czarna skrzynia magii Tristana została zastąpiona kajdanami, które odcinały mu wzrok i słuch. Poruszył się, sprawdzając ograniczenia, a ja dostałam gęsiej skórki. Spędziłam tak wiele czasu, walcząc przeciwko niemu, patrząc, jak krzywdzi tych, którzy byli dla mnie ważni, że w mym umyśle przybrał ogromne rozmiary. Trudno to było pogodzić z drobnym trollem leżącym bezradnie u moich stóp, w brudnym, poszarpanym ubraniu i jednym bucie częściowo zsuniętym ze stopy. Jego siłą był umysł, geniusz – a kiedy odwrócił głowę w moją stronę i lekko rozdął nozdrza, musiałam stłumić pragnienie, by się cofnąć. Nie był bezradny. Przypominał węża czekającego na dogodną okazję, by zaatakować. – Nie pamiętam, dlaczego biorę udział w tej walce. Spojrzenie Victorii przeniosło się z księcia na brata, który stał na śniegu nieruchomo jak głaz. Nie odpowiedziałam, tylko ujęłam jej dłoń i ścisnęłam mocno. – Z początku to była dobra zabawa – powiedziała. – Sposób, by złagodzić dręczącą monotonię Trollus tajemnymi spotkaniami, szyframi i planami obalenia tyrana. Podobała się nam wizja zmiany świata, uczynienia go lepszym miejscem. Znaliśmy ryzyko, ale... Kiedy podążaliśmy za Tristanem,

czuliśmy się niezwyciężeni. Nawet kiedy wydostawaliśmy cię z Trollus i wiedziałam, że mieszańcy umierają, nadal do mnie nie docierało, że ta walka będzie miała swoją cenę. Lekko przytaknęłam, wiedząc, co miała na myśli. – Nawet kiedy król nas rozdzielił i czułam się tak żałośnie, wierzyłam, że to minie. Że Tristan wymyśli plan i zbierzemy się razem. – Siąknęła nosem i otarła go rękawem. – Później powiedział nam, że Anaïs nie żyje... że Lessa się pod nią podszywa... i wtedy do mnie dotarło, że nic, co mogliśmy zrobić albo co mógłby zrobić Tristan, nie przywróci jej życia. Śmierć jest ostateczna. Nie da się powrócić. A od tego czasu, niezależnie od tego, jak bardzo się staramy, niezależnie od tego, co osiągamy, ci, którzy są dla nas najważniejsi, giną. Wydaje się, że nawet jeśli jakimś cudem zwyciężymy, ja przegram. Chciałam jej powiedzieć, by nie porzucała nadziei, że może istniał jakiś sposób, by pomóc Vincentowi. Że poddanie się teraz oznaczałoby zwycięstwo Angoulême’a. Że ludzie na nią liczyli, a jej walka miała znaczenie. Ale wszystko brzmiało źle w moim umyśle – fałszywe zapewnienia i puste banały – i wiedziałam, że Victoria niczego takiego nie chciała usłyszeć. – Co chcesz zrobić? – Chcę zniknąć. – Po jej policzkach popłynęły wielkie łzy, które otarła gwałtownym ruchem ręki. – Powinnaś była pozwolić nam umrzeć. – Wcale nie. – Zeszłam z sań i pociągnęłam za sznur. – Jak powiedziałaś, śmierć jest ostateczna. Ale póki życia, póty nadziei. Mocno szarpiąc za linę, pociągnęłam przyczynę wszystkich naszych problemów do obozu. Kiedy wkroczyłam w krąg światła z ogniska, babcia czekała na mnie z kubkiem parującej herbaty, a ja przyjęłam go z wdzięcznością i podałam sznur Tristanowi. – Gdzie Martin?

– W namiocie. – Tristan pomasował skroń. – Na twoim miejscu dałabym mu spokój. Jest wściekły, że Angoulême nadal żyje. – Jak my wszyscy. Bibliotekarz jednak nadal był bogatym źródłem wiedzy, a teraz go potrzebowałam. Skinęłam w stronę babci, pochyliłam się i weszłam do środka. – Dziękuję – powiedziałam, siadając na szorstkim wełnianym kocu. – Za co? Martin miał zamknięte oczy, ale mięśnie jego szczęki poruszały się, jakby zamierzał skruszyć zęby w pył. Cieszyłam się, bo na widok jego obrażeń z mojej twarzy odpłynęła cała krew. Obie jego ręce zostały odcięte w barkach, a nogi – jeśli mogłam oceniać po tym, jak układał się koc – zostały odrąbane tuż nad kolanami. – Za pomoc w złapaniu Angoulême’a. Martin podniósł powieki, a jego srebrne oczy były pełne wściekłości. Powietrze wokół nas rozgrzało się i wyczułam, że Tristan się zbliża na wypadek, gdyby sprawy wymknęły się spod kontroli. – Nie wystarczy, że nie spełniliście swojej obietnicy, że go zabijecie, tylko musisz jeszcze ze mnie szydzić? – Nie szydzę z ciebie. Powiedziałeś wcześniej, że chciałbyś, żeby się wykrwawił jak jego córka. Z początku myślałam, że masz na myśli Anaïs, ale w grobowcach przyszło mi do głowy, że chodziło ci o Pénélope. Że Angoulême cierpi na tę samą chorobę co ona. Szybko wyjaśniłam, co zaszło. – Ugryzłaś go? – Martin pokręcił głową i wypił łyk herbaty, którą podała mu moja babcia. – Wiesz, że sam to mogę zrobić – powiedział do niej, a wtedy kubek wysunął się z jej dłoni i uniósł w powietrze. – To daje mi cel. – Chwyciła za uszko i zabrała go z powrotem. – A czym jest życie bez celu?

– Zaiste. – Wpatrzył się w koc w miejscu, gdzie powinna znajdować się reszta jego nóg. – Nigdy nie widziałem żadnego potwierdzenia, że Angoulême jest nią dotknięty. Ale jakiś czas temu kilkanaście tomów badań nad chorobą zniknęło z biblioteki, a wśród bibliotekarzy krążyły pogłoski, że ktoś z arystokratów zapłacił za ich zniszczenie. Kiedy dolegliwości lady Pénélope wyszły na jaw, pobudziło to moją ciekawość i zająłem się tym problemem. Matka dziewcząt z całą pewnością była co najwyżej nosicielką, skoro urodziła dwoje dzieci, a na podstawie moich badań na temat chorób dziedzicznych wysunąłem hipotezę, że książę musiał być ofiarą tego schorzenia. – Wydawało mi się, że nie jesteś skłonny do spekulowania. – Nagle uświadomiłam sobie, że postawiłam wszystko na niepotwierdzone przekonanie. – To była hipoteza poparta drobiazgowymi badaniami. – Przełknął kolejny łyk herbaty. – Której prawdziwość ty udowodniłaś. – Racja. – Żałowałam, że w kubku nie mam czegoś mocniejszego. – Potrzebuję teraz twojej pomocy z innym problemem. Opowiedziałam o spotkaniu z Królem Lata i jego przekonaniu, że trolle mogą jakimś sposobem powrócić do ojczyzny. – Fascynujące – westchnął Martin i odchylił się, opierając się o stertę toreb, która leżała za jego plecami. Zamyślił się. – W bibliotece są bardzo stare manuskrypty opisujące doświadczenia elfów, które utraciły nieśmiertelność. Wiele z nich opowiadało o coraz większej trudności w przechodzeniu między światami, o tym, że stało się to dla nich fizycznie bolesne. Niektóre potraktowały to jako ostrzeżenie i odeszły, ale inne nie mogły się powstrzymać i zostały. Zmiana nadeszła błyskawicznie i objęła wszystkie elfy prawie jednocześnie, nielicznym udało się uciec z powrotem do Arkadii, reszta już nawet nie umiała otwierać dróg. Jakby

nasza więź z ojczyzną została przerwana. – Co zrobiły? – Wpadły w panikę, rzecz jasna. Wiedziały, że to żelazo je powstrzymuje, ale nie miały pojęcia, jak się go pozbyć. Niektóre się głodziły i usiłowały nie pić wody, inne podejmowały próby wykrwawienia się, wierząc, że w ten sposób pozbędą się zanieczyszczenia. Były ofiary. Nagle elfy zorientowały się, że zaczynają się starzeć, że ich magia się zmienia, że nie są już nieśmiertelne, ale i tak próbowały. Starożytne elfy mimo wszystko były długowieczne jak na nasze standardy... Żyły setki lat... Każde kolejne pokolenie umierało jednak coraz wcześniej. Teraz nie jesteśmy znacząco bardziej długowieczni od przeciętnego człowieka. Być może za kilka setek lat będziemy umierać po paru dekadach. – Westchnął. – Niektórzy postulowali, że ten świat w taki sposób pozbywa się tego, co do niego nie należy, ale uważam to za fantazję. – To dla was trucizna – powiedziała babcia z namysłem, stukając palcem wskazującym w ząb. – Taka, której działanie nawarstwia się przez pokolenia. Czy wywołała problemy inne niż śmiertelność? Trucizna. – Wady okołoporodowe, szaleństwo i, jak w przypadku księcia, hemofilia. Choć niektórzy twierdzą, że ich przyczyną mogą być małżeństwa w obrębie bliskiej rodziny, szczególnie wśród arystokracji. Babcia zmarszczyła nos. – Paskudny zwyczaj. A co z tymi mieszanej krwi, trollowej i ludzkiej, czy oni są podobnie dotknięci? Martin potrząsnął głową. – W archiwach nie znalazłem ani jednego przypadku choroby wśród mieszańców, a przez tysiące lat długość życia potomstwa z mieszanych związków pozostała stała. Rany zadane im stalową bronią goją się równie szybko jak

wszystkie inne. Gdyby nie znaczne zmniejszenie mocy, domieszka ludzkiej krwi do naszej mogłaby być skutecznym sposobem na zaadaptowanie się do tego świata. Usłyszałam wszystko, co powiedział, ale skupiłam się na słowie „trucizna”. – Babciu, jak leczysz zatrucie u ludzi? To znaczy magicznie? – Zależy. Niektóre trucizny działają szybko, a magia leczy szkody, jakie wyrządziły ciału. W przypadku innych toksyna pozostaje w ciele lub się gromadzi, a magia ją usuwa, co czasem wyrządza więcej szkód, niż daje pożytku. Proces jest bolesny, a później zawsze potrzeba więcej magii, by wyleczyć obrażenia. – O to chodzi. O to drugie. – W głowie miałam kłębowisko myśli. – Znasz zaklęcie? Pokiwała głową. – Najlepsze wymaga lobelii, ale w środku zimy jej nie znajdziemy, więc musiałybyśmy wykorzystać inne rośliny. Tak czy inaczej, najtrudniejsze jest to, co trzeba zrobić później. Ale – spojrzała na Martina – wiele razy powtarzałaś mi, że magia ziemi nie działa na trolle czystej krwi. – Owszem. – Ale słowa Martina o ziemi wykorzystującej żelazo, by pozbyć się tego, co do niej nie należy, trafiły mi do przekonania. – Magia czarownicy nie działa na nich, bo są nie z tego świata. Ale żelazo jest. A jeśli zaklęcie można wykorzystać, by je wyciągnąć? – Z pewnością tego próbowano? – babcia zwróciła się do Martina, który potrząsnął głową. – Nigdy o tym nie słyszałem. A nawet jeśli, to na pewno nie zadziałało. Przepełniło mnie podekscytowanie, odpędzając zimno i zmęczenie. – Nie zaszkodzi spróbować. Babcia syknęła cicho. – Zaszkodzi. Na dobre czy na złe, żelazo jest teraz ich częścią, wniknęło w ich ciała, nawet w magię. Będziesz

rozrywać ich na strzępy, żeby je wydobyć. – A później składać z powrotem z wykorzystaniem ich własnej mocy – dokończyłam. W tym pomyśle kryła się idealna symetria. Wydawał się właściwy. – Chcę to wypróbować. – Będziesz potrzebowała obiektu do badań – stwierdził Martin. – Proponuję, bym był nim ja. Zawahałam się. Przeszedł przez tak wiele, a na myśl, że miałabym mu przysporzyć jeszcze więcej bólu, poczułam ściskanie w żołądku. – Jesteś pewien? Troll pokiwał głową, choć jego uśmiech był raczej grymasem. – Życie bez celu nie jest życiem. Walka, by uczynić ten świat miejscem, w którym warto żyć, była wszystkim dla Élise, ale nie udało jej się doprowadzić tego do końca. Zrobię to dla niej.

ROZDZIAŁ 45 Tristan – Tak się staraliśmy powstrzymać go przed zapanowaniem nad mieszkańcami Wyspy, a teraz po prostu zamierzasz pozwolić, żeby ich sobie wziął? – Chris wbił kij w ognisko, wyrzucając w powietrze chmurę iskier. – Co za marnowanie wysiłku. – Nic się nie zmarnowało. – Skrzywiłem się, kiedy słaby wietrzyk popchnął dym w moim kierunku, aż oczy zaczęły mnie piec i łzawić. Chris miał ogromne poczucie sprawiedliwości i upierał się, że skoro wszyscy znosili dym, ja też musiałem. – Od początku nie mogliście ocalić Courville, więc tu się nic nie zmieniło. A oni będą z nim związani jedynie, póki będzie żył, czyli niezbyt długo. – Chyba że on cię zabije – stwierdził Chris. – Ale wtedy wszystko na nic. – Dziękuję ci za wiarę we mnie. – I tak masz jej dosyć. Uważam za swój obowiązek utrzymywanie jej w ryzach. – Przyjąłem do wiadomości. Podniosłem patyk i wbiłem go w ogień, mając nadzieję, że dym zmieni kierunek. W odpowiedzi dostałem chmurą w twarz. Chris roześmiał się i dorzucił kolejną kłodę. – Jesteś pewien, że on jest w Courville? – Nie do końca. Marc i mieszańcy pilnują granic Trianon. Roland nie miałby problemów z dostaniem się do miasta, ale

oni by to zauważyli Marc wysłałby nam wiadomość. – Przeniosłem wzrok na Angoulême’a, którego zostawiłem na saniach w odległości kilku stóp. – On wie, że nie zaatakuję Rolanda, kiedy otacza go tak wielu ludzi. – Zawsze moglibyśmy zawiesić go na rożnie nad tym ogniem i zobaczyć, ile wytrzyma, aż zawoła swojego pupilka na pomoc. – Kuszące – mruknąłem. – Ale jakie są szanse, że odchodząc, zostawi Courville nietknięte? Musi istnieć lepszy sposób, by go wywabić. – A ja uważałem cię za geniusza strategii. Chrząknąłem. – On też nim jest. Usłyszałem skrzypienie śniegu. Do ognia podeszła Cécile. Spojrzała na wilgotną ziemię, po czym usiadła mi na kolanie. Wyjęła mi z dłoni patyk i parę razy trąciła ogień, a wtedy dym zmienił kierunek. Chris zrobił kwaśną minę, a ja się uśmiechnąłem i przyciągnąłem ją bliżej. – Chyba wymyśliliśmy, jak to zrobić – powiedziała. Wyprostowałem się, niemal zrzucając ją na ziemię. – Naprawdę? Pokiwała głową. – Martin zgodził się być moim obiektem do badań. Sądzę, że jest najlepszym wyborem, z... z oczywistych powodów, ale wiem, że mamy mało trolli po naszej stronie i możesz nie chcieć z niego zrezygnować. Cécile miała rację w tej kwestii. Oparłem brodę na jej ramieniu i wpatrzyłem się w ogień. Odkładając uczucia na bok, strata Vincenta była poważnym ciosem, zwłaszcza że teraz nie mogliśmy polegać na Victorii. Nie odważyłem się zabrać Marca z Trianon, co znaczyło, że do dyspozycji mam grupę uzbrojonych rolników i okaleczonego bibliotekarza obdarzonego przeciętną mocą. Gdyby plan Cécile się powiódł, magia Martina z pewnością by się zmieniła – straciłbym jedną broń, a zyskał elfa o nowych mocach, których z pewnością nie

umiałby używać. Oczywiście, krył się w tym pewien potencjał, ale czy ryzyko się opłacało? – Lepiej byłoby poczekać i wypróbować sposób na jednym z mieszańców w Trianon – powiedziałem. Mina Cécile się nie zmieniła, ale nagle poczułem obrzydzenie. – Omawialiśmy to. – Odepchnęła moją rękę i podniosła się. – Gdybym wypróbowała to na człowieku, zginąłby równie pewnie, jak od ciosu nożem w serce. Wierzymy, że tak samo zareagowałaby większość mieszańców, jeśli nie wszyscy. – Splotła ręce na piersi i szybko wyjaśniła, na czym miałoby polegać to zaklęcie. – Będę musiała go prawie zabić, żeby go uleczyć. – Równie dobrze możesz go zabić – zauważyłem. – Nic nie zyskamy, a jedynie utracimy kolejnego członka naszego oddziału. – A co byś zyskał, zabijając go wtedy na szczycie góry? Chris gwizdnął. – Pozwolę wam porozmawiać sam na sam. Podniósł się i szybko opuścił krąg światła ogniska. Zaczekałem, aż odejdzie, zanim powiedziałem: – To byłby akt miłosierdzia, Cécile. Nie było cię tam. Nie widziałaś, jak krwawi na ziemię, a jego kończyny leżą wokół niego jak porąbane drewno. Odetchnęła głęboko i na chwilę zamknęła oczy. – On nie potrzebuje miłosierdzia, Tristanie, ale zwycięstwa. Nie mógł pomóc Élise, nie zdołał powstrzymać Angoulême’a, a teraz co? Przywiążemy go do konia i poślemy do bitwy, na której przebieg i tak pewnie nie będzie miał wpływu? To może być coś. To może być rozwiązanie. – Czego? – spytałem ostro. – Mojego moralnego dylematu związanego z zabiciem brata? – Nie! – krzyknęła. – Naszego błędu! Zamarłem, nie do końca wierząc w to, co usłyszałem.

– Myliłam się. Miałeś rację, że nie powinniśmy byli zdejmować klątwy, i byłeś głupcem, że dałeś mi się przekonać do zmiany zdania. Może w czasie naszego życia udałoby się nam to zmienić, gdybyśmy rządzili żelazną ręką, ale co nastąpiłoby później? Zawsze będą jacyś Angoulême’owie i, niech Bóg ma nas w swojej opiece, jacyś Rolandowie, a co by się stało, kiedy by nas zabrakło, kto by ich powstrzymywał? Tak wielu już zginęło z powodu wyborów, jakich dokonaliśmy, a to może być szansa, by wszystko naprawić. By ocalić i twój gatunek, i mój. Przeciągnęła dłonią po twarzy, pozostawiając ślad krwi i brudu. – Twój gatunek nie należy do tego miejsca i Bóg mi świadkiem, odeślę każdego trolla z powrotem. A jeśli tego właśnie pragniesz, odeślę cię razem z nimi – dodała. Obróciła się na pięcie i ruszyła w głąb ciemnego lasu. Moje buty wydawały się przyszpilone do ziemi, kiedy odprowadzałem ją wzrokiem. Ze wszystkich rzeczy, jakie mogła powiedzieć, tej jednej się nie spodziewałem. Zawsze, ale to zawsze była optymistką, a kiedy usłyszałem, że zrezygnowała z naszego marzenia, powiedziała, że nasza walka jest beznadziejna... Co oznaczało, że to prawda. Twój gatunek nie należy do tego miejsca. Jeśli miała rację i jeśli zaklęcie zadziała, to rozwiązanie proponowane przez Cécile wykroczyłoby poza wszystko, na co mogłem mieć nadzieję. Udałoby się nie tylko uratować oba nasze gatunki bez rozlewu krwi, ale też miałbym szansę zobaczyć, jak moi poddani rozkwitają. Znów byliby nieśmiertelni, nie dręczyłyby ich dolegliwości wywołane przez żelazo i nie musieliby się bać, co przeklęty metal zrobi z ich dziećmi. Twój gatunek. Byłaby to wolność znacznie większa od samego oswobodzenia z Trollus. Krainy niekończącego się lata znów

by do nich należały, podobnie jak niezliczone inne światy i niezliczone lata, by je badać. Byłby to największy dar, jaki mógłbym im ofiarować – możliwość powrotu do domu. Ty. Ty nie należysz do tego miejsca. Zimno wydawało się przenikać przez moje ubrania, a wicher wiejący wśród drzew był jak żałobne wycie. Powoli, na odrętwiałych nogach ruszyłem po jej śladach w głąb lasu. Siedziała na kawałku suchej ziemi pod jodłą, ukryła twarz w kolanach, a jej ramiona drżały. – Jeśli tego właśnie pragnie Martin, zrób to. – Czułem ściskanie w gardle. – A jeśli się uda, zrobię wszystko, co w mojej mocy, by każdy troll czystej krwi poszedł za nim. – Każdy? – spytała cicho. – Myślę, że większość wręcz domagałaby się tej możliwości. – A ty? Pomyślałem o jej ostrych słowach, poczuciu winy i oskarżeniu. Myślałem o tym, co zrobiłem i co zniszczyłem, o całej krwi na moich rękach. Na naszych rękach. Wiedziałam, że wybaczy mi błędy, bo taka była. Ale czy kiedykolwiek wybaczyłaby sobie? Gdybym został, czy nie byłbym ciągłym przypomnieniem, że ze względu na mnie porzuciła swoich rodaków, choćby tylko na chwilę? Czy nie byłoby lepiej, gdybym odszedł? Czy to pomogłoby jej zapomnieć? – To wszystko spekulacje. Nie wiemy, czy twoje zaklęcie w ogóle zadziała. Zapadła cisza, najgorsza z możliwych, ale za bardzo bałem się spytać Cécile, czy jej uczucia tak bardzo przechyliły się, że pragnęła, bym zniknął razem z resztą swojego gatunku. I bałem się, że jej cisza wynika z niechęci, by mnie o to poprosić. – Czy masz wszystko, czego potrzebujesz do rzucenia zaklęcia, byś mogła to zrobić dzisiaj wieczorem? – spytałem, by przerwać tę chwilę. – Tak czy inaczej, muszę wyruszyć o

świcie. – Babcia zbierała potrzebne składniki. – Cécile podniosła się i otarła twarz rękawem. – Powinna już mieć wszystko. Ruszyła w stronę obozu, a ja wiedziałem, że muszę powiedzieć to teraz. – Cécile... Znieruchomiała. – Mając wybór między jednym życiem spędzonym z tobą a tysiącem bez, zawsze wybiorę ciebie. – Odetchnąłem głęboko. – To znaczy, jeśli nadal mnie pragniesz. Nie odwróciła się, stała plecami do mnie i nie odpowiedziała. Ale to właśnie czyniło naszą więź wartą wszelkiego ryzyka – nie musiała nic mówić. Powoli wyciągnęła rękę do tyłu, z otwartą dłonią, a ja ją ścisnąłem.

ROZDZIAŁ 46 Cécile – Czujesz to? – spytałam, kiedy zbliżyliśmy się do obozu. Tristan pociągnął nosem. – Pachnie jak świat na zewnątrz. – Jak lato. Przyspieszyłam kroku. I zatrzymałam się gwałtownie. Obóz, który zostawiliśmy za sobą, wypełniały śnieg i błoto, ale teraz zmienił się w oazę pełną zieleni. Ziemię porastała trawa sięgająca mi do kolan, krzewy miały gęste liście, a dzikie kwiaty wypełniały polanę tysiącami barw. Podeszliśmy do babci i Chrisa, którzy stali obok kępy lawendy. – Zawsze lubiłeś śliczne rzeczy, Christophe – powiedział Tristan. – Zamierzałeś zostawić mi kilka na poduszce? – To, co chciałem zostawić ci na poduszce, nie pachnie nawet w połowie tak ładnie. Ignorując ich przekomarzania, babcia chwyciła mnie za ramię. – Kiedy wasza dwójka poszła się kłócić, cała polana rozkwitła. – Wskazała brodą na kwitnącą roślinę. – Lobelia. – To z pewnością nie przypadek. – Zerwałam jeden kwiat. – Zaczynamy? – Jesteś absolutnie pewien, że tego chcesz? – Otuliłam Martina kocem. – Nie będzie przyjemne. – Nie może być gorsze od tego, co on mi zrobił. Wynieśliśmy go z namiotu i położyliśmy na trawie, ale on

nie odrywał spojrzenia od księcia. – Cofnijcie się – powiedziałam do Tristana i Chrisa. – Tego jeszcze brakowało, żeby zaklęcie objęło i was. Victoria stanęła trochę dalej, a Vincent usiadł u jej stóp i bawił się trawą. Zaczekałam na jej skinienie, zanim odwróciłam się do Martina i babci. Przygotowanie eliksiru zajęło trochę czasu, babcia szeptem instruowała mnie podczas pracy, ale kiedy skończyłam, żałowałam, że nie trwało jeszcze dłużej. Gdyby mi się nie udało, nie tylko wrócilibyśmy do punktu wyjścia, ale kto wie, w jakim stanie byłby Martin. Zaczęłam wylewać płyn z misy na jego czoło i powoli przesuwałam się wzdłuż jego ciała, aż dotarłam do kikutów nóg. Eliksir unosił się w postaci błyszczącej linii, drżącej z każdym jego nerwowym oddechem. Podniosłam żeliwny kociołek, dotknęłam palcami płynu po obu stronach czoła Martina i wyszeptałam inkantację. Eliksir rozdzielił się na dwie tafle, spływał jak bliźniacze wodospady. Z początku wydawało się, że nic się nie dzieje, że to jedynie interesująca i zabawna sztuczka. Nagle jednak poczułam, że przyciąganie zaczyna działać ze zdwojoną siłą, przyciskając mnie do ziemi. Martin zaczął krzyczeć. Eliksir stał się różowy, a później jaskrawoczerwony, gdy zaklęcie rozrywało jego skórę, jego oczy, jego wnętrzności, rozszarpując go, gdy odbierało to, co należało do ziemi. Łzy popłynęły mi po twarzy. Chciałam przestać. Musiałam przestać. Ale było za późno. Eliksir zgęstniał do metalicznej papki, która zebrała się w kałuży na ziemi. Dokonało się. Bliźniacze wodospady przestały płynąć, a ja zmieniłam punkt skupienia, pochwyciłam magię Martina i nagięłam ją do swojej woli, zmuszając ją, by go uzdrowiła. Straszliwe rany zniknęły, ale jego pierś pozostała nieruchoma. – Dalej, Martinie! – krzyknęłam, uderzając dłońmi w jego

tors. – Oddychaj! Znów uderzyłam go pięściami, i jeszcze raz, ale kiedy opuściłam je po raz czwarty, zamiast trafić w ciało, zanurzyły się w jego ubraniach i razem z nimi dotknęły ziemi. – Na skały i niebo! Cofnęłam ręce tak gwałtownie, że wylądowałam na siedzeniu, i patrzyłam, jak jego mglista postać unosi się i kłębi, aż wreszcie skupia się w sylwetce bibliotekarza, którego znałam i kochałam. Zamrugał. – Martinie? – Nachyliłam się bliżej. – Słyszysz mnie? Wszystko w porządku? Jak się czujesz? Jego wargi się rozsunęły, a spojrzenie krążyło dookoła. – Nie ma słów, by to opisać, Cécile. W żadnym języku. Dopiero wtedy pojęłam, że znów jest cały. – Jesteś taki, jak sam sobie wyobrażasz – westchnęłam. Byłam taka szczęśliwa z powodu uzdrowienia przyjaciela, że dopiero po chwili zrozumiałam, iż wcale nie czuję ulgi od ciężaru obietnicy. Martin był wolny od żelaza i stał się elfem, ale musiałam zrobić coś jeszcze. Coś, co przegapiłam. – Tristanie – powiedziałam, odwracając się. – Myślę, że... Ale słowa zamarły mi na ustach, bo znalazłam się twarzą w twarz nie z Tristanem, ale z Victorią. I nim wypowiedziała cokolwiek, zdałam sobie sprawę, o co poprosi.

ROZDZIAŁ 47 Tristan – Uleczyłaś go – powiedziała Victoria do Cécile dziwnie zdyszanym głosem. Zdesperowanym. – Uzdrowiłaś. Wiedziałem, do czego to prowadzi, a mina Cécile świadczyła, że ona też zdaje sobie z tego sprawę. – Victorio, nie. Chwyciłem ją za ramię, by ją odciągnąć. Obróciła się gwałtownie i w ataku wściekłości uderzyła mnie pięścią w twarz. Poczułem ból. „Uderzyła mnie”. Dotknąłem wargi, a później spojrzałem na krew na palcach, próbując zrozumieć, jak dotarliśmy do tego punktu. Dlaczego zamiast rozwiązać Angoulême’a i zająć się nim, walczyłem z najbliższymi przyjaciółmi. – To nie zależy od ciebie, Tristanie. Nie tym razem. – Czy moglibyśmy porozmawiać racjonalnie? – spytałem, kiedy Cécile zaczęła się odczołgiwać. Nim jednak uszła kilka kroków, magia otoczyła jej nogę, ciągnąc ją z powrotem. Babcia chwyciła ją za ręce, ale Cécile je odrzuciła. – Idź – powiedziała. – Zejdź im z drogi. – A kiedy staruszka nie posłuchała, zwróciła się do Martina. – Zabierz ją. Bibliotekarz zmarszczył czoło, a po chwili jego mglista postać się zmaterializowała. Wziął drobną staruszkę na ręce i pobiegł między drzewa. Chris pozostał, przykucnął z pistoletem w ręce. Podobnie jak ja, nie zamierzał pozostawić Cécile samej w niebezpieczeństwie.

– Puść ją – krzyknąłem, próbując zbliżyć się do Cécile, ale Victoria obróciła się, stając między nami. Nie chciałem wierzyć, że byłaby zdolna ją skrzywdzić, ale Victoria oszalała z żalu, a w takim stanie każdy staje się nieprzewidywalny. – Jesteś mi to winien. Jesteś to winien Vincentowi. Niech Cécile go naprawi. – Nie może. Jeszcze nie. – Dlaczego? Wbrew woli przeniosłem spojrzenie na Cécile, a później z powrotem. – Doskonale wiesz, dlaczego nie. Victoria zaśmiała się, a jej śmiech zabrzmiał tak obco, że aż się wzdrygnąłem. Angoulême odebrał nam nie tylko Vincenta, ale i Victorię. Odebrał jej iskrę, humor, ducha, a na jej miejscu pozostawił rozgoryczoną i wściekłą dziewczynę. – Bo wciąż nas potrzebujesz? Bo nie chcesz rezygnować z żadnego z narzędzi? – Nie – warknąłem, przypominając sobie, jak Lessa obrzuciła mnie tą samą obelgą, kiedy jeszcze wierzyłem, że jest Anaïs. – Dobrze wiesz, jak wiele on dla mnie znaczy. Jego strata boli nie tylko ciebie. – Nie straciliśmy go! – wrzasnęła. Cécile chwyciła za pasmo magii owijające jej kostki. Napotkała jednak moje spojrzenie i potrząsnęła głową. „Nic mi nie jest”. I wszystko pięknie – do chwili, gdy Victoria straci panowanie nad sobą i przypadkiem złamie jej nogę. – Jak możesz tak mówić? – Nie umiałem ukryć zdenerwowania w głosie. – Patrzyłem mu w oczy, Victorio. Nie ma go tam! – Nie wiesz tego. – A jeśli mam rację? A jeśli Cécile usunie żelazo i jego śmiertelną postać, i nic nie pozostanie? Pomyśl, co wtedy stanie się z tobą.

Nie mogłem stracić również jej. – Pomyśl, co teraz jest ze mną! – Żyjesz. – Wyraziłem na głos swoje myśli. – Bądź za to wdzięczna. Niewłaściwe słowa. Trawa zadymiła i stanęła w płomieniach, a magia podtrzymująca Cécile poderwała ją w powietrze jak szmacianą lalkę. – Robisz jej krzywdę! – krzyknąłem. Przeciąłem linę podtrzymującą Cécile, a jednocześnie podniosłem magiczną tarczę, by zablokować atak Victorii. Nasze moce zderzyły się z hukiem, ziemia zadrżała, a z drzew w promieniu wielu mil spadł śnieg. Użyłem jednak zbyt dużo mocy – o wiele więcej, niż zamierzałem – i Victoria wzniosła się w powietrze, a następnie wylądowała na plecach po drugiej stronie polany. Cécile opadła na ziemię, trawa nie złagodziła jej upadku tak bardzo, jak miałem nadzieję, ale już się poderwała i krzyknęła, żebym zostawił Victorię w spokoju. Przyjaciółka walczyła z moją mocą, wykrzykując raniące przekleństwa. – Dosyć! – krzyknąłem do niej, wściekły, że mnie do tego zmuszała. – Jeśli pozostało w tobie choć trochę lojalności, cofniesz się. Ale moje słowa zagłuszył ryk i coś uderzyło we mnie, obalając mnie na ziemię. Czułem ciosy pięści na twarzy, kiedy przetaczaliśmy się w stronę drzew, ale nie broniłem się, bo to był Vincent. Vincent, który ruszył na pomoc siostrze. Victoria podniosła się i szybkim ruchem chwyciła brata za rękę. Ryk ucichł, a szerokie ramiona Vincenta drżały z każdym jego oddechem. A choć oczy miał wciąż puste, pierwszy raz znalazłem w sobie trochę nadziei. – Coś tam jest – powiedziałem do Victorii. – Miałaś rację, on wciąż jest z nami. – Wybacz mi – szepnęła. – Byłam nielojalna. Pokręciłem

głową. – Przez całe swoje życie ani razu nie byłaś nielojalna. Wiem, że Vincent jest dla ciebie najważniejszy, tak jak ty dla niego. Jeśli naprawdę chcesz, by teraz poddać go działaniu zaklęcia, nie będę ci przeszkadzał. Przeniosłem wzrok na Cécile, która zagryzała dolną wargę. – Zaklęcie jest niedopracowane – powiedziała. – Potrzeba czegoś jeszcze, ale nie wiem czego. – Ona ma rację. – Martin powrócił, jego postać zmieniła się z mglistej w nieprzejrzystą, co robiło oszałamiające wrażenie. – Czytałem dosyć, by wiedzieć, że powinienem wyczuwać Arkadię, a tak nie jest. Choć zostałem przemieniony, nie jestem pewien, czy mógłbym wrócić. – Ale i tak jesteś cały. Co oznacza, że to więcej niż częściowe zwycięstwo. – Odwróciłem się do Victorii, która mocno ściskała rękę brata. – Czego chcesz? – Doprowadzimy to do końca. – Wyprostowała się. – Zaklęcie zaczeka. To była lojalność, czysta i prawdziwa. Gdzie bym był bez przyjaciół? Kim bym był? I to nie tylko bez bliźniąt i Marca, ale też bez Cécile, Chrisa i Sabine. Z natury byłem nieufny, ale nie wobec nich. I to nie była słabość. Angoulême leżał nieruchomo obok ognia, przy którym go zostawiliśmy, a ja rozważyłem stan, w jakim go odnaleźliśmy. Samotny, na wpół oszalały, i to nie, jak sądziłem, z samotności. Chodziło o brak panowania nad sytuacją. Nie ufał nikomu. Ani matce, ani zwolennikom, a już z pewnością nie Rolandowi. Jedynym wyjątkiem wydawała się Lessa, którą pozostawił, by wprowadziła jego plany w życie. Tyle tylko, że ani przez sekundę nie wierzyłem, by mógł zaufać mojej dwulicowej siostrze bez pewnych zabezpieczeń. – Zmusił ją do złożenia jakiejś obietnicy – mruknąłem, wiedząc, że nie obiecałaby niczego, chyba że pod przymusem. Co z kolei sprawiało, że ufał jej jeszcze mniej, bo wiedział, że

będzie szukała sposobu, by wydostać się spod jego panowania. Byłem pewien, że podkopałem jego zaufanie do niej, kiedy uświadomiłem mu, że kłamała na temat śmierci Anaïs, ale gdybyśmy jeszcze bardziej nim zachwiali? Co by zrobił, gdyby podejrzewał, że go zdradziła? Co by zrobił, gdyby pomyślał, że zmieniła jego plany? – Cieszę się z twojej decyzji – powiedziałem do Victorii, a w głowie miałem mnóstwo myśli. – Potrzebuję ciebie i twojej magii, żebyś przejęła kontrolę nad uwięzieniem Angoulême’a. I żebyś zrobiła to kiepsko. Victoria uniosła brew. – Dlaczego? – Bo potrzebuję pomocy waszej dwójki w pewnej sztuczce.

ROZDZIAŁ 48 Cécile – Nie podoba mi się ta strategia. – Objęłam Tristana za szyję, żeby się uspokoić. Byłam przyzwyczajona do grania na scenie, ale nigdy wcześniej od mojego występu nie zależało niczyje życie. A próbowaliśmy oszukać mistrza podstępów. – Nie ufam Lessie, ona jest lojalna tylko wobec siebie. Już raz nie dotrzymała słowa, w końcu mieli zostać w Trollus. – Ja też jej nie ufam – odparł Tristan. – Ale wiemy, że będzie grała na dwa fronty do chwili, gdy zyska pewność, kto zwycięży. Angoulême był głupcem, jeśli uwierzył, że pogodzi się z jego dominacją. Lessa nie jest Rolandem. – Owszem. Roland przynajmniej na swój dziwaczny sposób darzy cię sympatią. Lessa postrzega cię jako środek do celu. Kiedy wyleczymy Rolanda, spróbuje cię zabić. Albo mnie. Znowu. – Pewnie tak. – Głos Tristana brzmiał wesoło. – Ale nie mamy wyboru. Dopóki Roland pozostaje otoczony przez ludzi, nie mogę pokonać go siłą, nie ryzykując przypadkowych ofiar. I szczerze mówiąc, nie jestem pewien, czy zdołałbym nad nim zapanować, nie zabijając go. Twoje zaklęcie wyciągnęło żelazo z Martina i uleczyło go... Chciałbym, by Roland też miał taką szansę. A jeśli wyleczymy go z szaleństwa, nic nie powstrzyma nas przed zabiciem Angoulême’a. Poczułam ściskanie w żołądku, słysząc to wyznanie, nawet

jeśli wymagał go scenariusz. To, że pragnął ocalić Rolanda, nie znaczyło jeszcze, że była to część naszego planu. – A jeśli to pułapka? – spytałam, przygotowując się do kłamstwa. – A jeśli nie dała Rolandowi eliksiru? Jeśli tam dotrzemy, spróbuję rzucić na niego zaklęcie i nic się nie stanie? Dojdzie do bitwy w samym środku Courville. – Możliwe – przyznał Tristan. – Ale jak sama mówiła, nie chce, żeby Roland został królem. Takie było sedno naszego planu – zasiać w głowie Angoulême’a wątpliwość co do lojalności Lessy, ale nie pewność, że przeszła na naszą stronę, bo wtedy musiałby jedynie polecić Rolandowi, by ją zabił. – Będziesz musiał z czegoś zrezygnować. Ona nie dopuści nas w pobliże Rolanda bez ustępstw, a nie mamy dużo czasu, zanim eliksir opuści jego organizm. Zaś kiedy zniknie, nie dostaniemy drugiej szansy. – Plan się powiedzie. W jego głosie zabrzmiała ledwie wyczuwalna irytacja. – Nie wściekaj się na mnie, że się martwię – warknęłam. – To ty byłeś taki pewien, że złapanie Angoulême’a w grobowcach pójdzie bez problemu i zobacz tylko, co się stało. Vincent jest bezduszną skorupą, a Victoria się załamała. Cisza. – To był cios poniżej pasa. – Furia w jego głosie sprawiła, że aż zapiekła mnie skóra, i cofnęłam się, choć wiedziałam, że Tristan udaje. – Lepiej, żebyś pamiętała, że musiałem zrobić to wszystko, by uratować twój gatunek. To moi przyjaciele i poddani cierpią, by zapewnić im przetrwanie. Wzdrygnęłam się, bo jego słowa były szczerą prawdą. – Idę kończyć pakowanie, a później wyruszamy – powiedział. – Courville jest daleko stąd. Zaczekałam, aż odejdzie na drugi koniec polany, a wtedy obróciłam się, obeszłam ognisko i kopnęłam Angoulême’a w żebra.

– Nienawidzę cię – warknęłam. – To wszystko twoja wina! Śnieg zaskrzypiał, kiedy ktoś podbiegł do mnie od tyłu, a później Chris podniósł mnie i odciągnął. – Cécile, nie! – Dlaczego nie? Zasłużył na to po tysiąckroć za to, co zrobił Vincentowi. I Victorii. – Bo jest związany i bezradny, dlatego. Słowa Chrisa brzmiały sztucznie, a ja modliłam się, by książę tego nie zauważył. – Nie jest bezradny. – Osunęłam się na pieniek obok ogniska, a całe moje ciało przepełniało napięcie na myśl, że książę jest tak blisko. Zwłaszcza że magia Victorii powoli się rozsuwała, o czym wiedziałam. I wiedziałam, że mnie słyszy. – Myślisz, że Tristan traktowałby go tak delikatnie, gdyby był bezradny? Negocjowałby z tą zdradziecką ladacznicą? – Spokojnie. – Chris usiadł naprzeciwko mnie. – Tristan wie, co robi. Dobije targu i w ciągu kilku dni Roland będzie uzdrowiony, a książę martwy. Wojna się skończy. – Ale za jaką cenę? – Wydmuchałam nos w chusteczkę. – Wiesz, jaką umowę zaproponowała mu wcześniej Lessa? Że ma odsunąć mnie na bok i pojąć ją, udającą Anaïs, za żonę. Jej lojalność w zamian za uczynienie jej królową. – To ohydne. – Odraza w głosie Chrisa nie była udawana. – Zaraz, zaraz, chyba nie sądzisz, że on by... Długo wpatrywałam się w ogień, zanim powiedziałam: – Nie. Nigdy nie wybaczy Lessie zabicia Anaïs i jej roli w śmierci jego rodziców, ale będzie ją ciągnął za sobą, jeśli to konieczne dla zwycięstwa nad Angoulême’em. – Oczy piekły mnie od dymu. – Gdzie jest Victoria? Miała mieć na niego oko. – Pewnie próbuje skłonić Vincenta, żeby się odezwał. Boże w niebiosach, jak ja jej współczuję. – Ja też, ale nie może się rozpraszać. Wątpię, by Angoulême nie chował w zanadrzu żadnych sztuczek.

Tristan podszedł do mnie od tyłu. – Cécile, czas ruszać. Pożegnaliśmy się z przyjaciółmi i opuściliśmy obóz. Kiedy znaleźliśmy się poza zasięgiem słuchu, Tristan się zatrzymał. – On wie, że Victoria jest rozproszona przez Vincenta, więc nie powinien podejrzewać, że pozwalamy mu uciec. Pokiwałam głową, żałując, że tak wiele naszych założeń jest niepewnych. – Nawet jeśli nie jest przekonany, że Lessa zwróciła się przeciwko niemu, i tak wyciągnie Rolanda z Courville i poza zasięg jej mocy, dopóki nie będzie pewny. Ja muszę jedynie podążać za nim, a później... – Zabić brata. Westchnął i odwrócił wzrok. – Tak. Stanęłam na palcach i mocno go pocałowałam, próbując zapanować nad niepokojem. – Proszę, bądź ostrożny. – Kocham cię – powiedział i zniknął w mroku. Cichutko przekradłam się z powrotem do namiotu, w którym babcia i Martin siedzieli w milczeniu i patrzyli. Usiadłam obok nich, zgasiłam lampę i razem czekaliśmy. Ognisko dogasało, Chris czasami trącał je patykiem, wyrzucając w górę chmurę iskier. Wiatr wył cicho, a głos Victorii brzmiał słabo, ale wyraźnie. – Proszę, Vincencie. Powiedz coś, cokolwiek. Zachęcała go łagodnie, opowiadała historie z przeszłości, ale Vincent nie odpowiadał. Koc na saniach Angoulême’a poruszył się, ruch był na tyle niedostrzegalny, że nie zauważyłabym go, gdybym nie czekała na ten właśnie moment. Krawędź koca podniosła się i prawie wyobrażałam sobie srebrne oczy księcia rozglądające się wśród cieni. Babcia zakaszlała cicho, jak ktoś przez sen, a kilka minut później Chris oparł głowę na dłoniach,

opuszczając ramiona z wyraźnym wyczerpaniem. Zacisnęłam zęby i z przerażeniem patrzyłam, jak koc znów się porusza. „Bądź dzielna, bądź dzielna, bądź dzielna”, powtarzałam bezgłośnie, kiedy nasz więzień wydostawał się z czegoś, co uznał za zaniedbaną klatkę magii. Zauważyłam niewielkie zniekształcenie powietrza, a później koc opadł, przybierając kształt leżącego ciała, choć wiedziałam, że nic pod nim nie było. Spociłam się, czekając na kolejny ruch księcia. Mógłby zabić Chrisa, zanim Victoria zdążyłaby wrócić do obozu. Tristana już dawno nie było w pobliżu, ruszył wzdłuż wybrzeża. Liczyliśmy na tchórzostwo Angoulême’a. Z pulsem dudniącym w uszach, mocno chwyciłam babcię za rękę. I wtedy zniekształcenie się poruszyło, kierowało się szybko w stronę drzew. Martin dotknął mojego ramienia, jego postać rozmyła się i bezgłośnie wybiegł w noc, a po chwili wrócił z uśmiechem na twarzy. Książę złapał przynętę.

ROZDZIAŁ 49 Tristan Nasz podstęp się powiódł. Angoulême zwątpił w lojalność Lessy i poczuł na tyle duże obawy o marionetkowego księcia, że postanowił działać otwarcie. Śledzenie go w świeżym śniegu było proste, a on ruszył szybko w stronę Courville. Cała nasza strategia opierała się na tym, że każe Rolandowi opuścić miasto, by go ukryć do czasu, gdy „eliksir” Cécile przestanie działać, a ja modliłem się, by to się udało. Nie wiedziałem, co bym zrobił, gdyby okazało się, że jest inaczej. Biegliśmy przez całą noc, aż do świtu, a ja poczułem sporą ulgę, kiedy książęce ślady oderwały się od Oceanicznej Drogi i skierowały w stronę plaży. Skradałem się powoli, polegając raczej na ostrożności niż iluzji, by nie wyczuli mojej mocy. Dotarłem na polanę i zatrzymałem się gwałtownie na widok Angoulême’a. Ale to Lessa podeszła do niego, nie Roland, a ja poczułem ściskanie w żołądku. Tego nie było w naszych planach. – Co ty tu robisz? – spytała. – Jesteś zaskoczona. Czy to dlatego, że wierzyłaś, iż zostałem pojmany lub zabity? Otworzyła szerzej oczy. – Dlaczego miałabym wierzyć w coś takiego? – Bo nasłałaś na mnie Tristana. Zdradziłaś mnie. Czyli uwierzył. – Nie zrobiłam niczego takiego – odparowała. – Zrealizowałam twój plan we wszystkich szczegółach. Dlatego

tu jesteśmy... kierujemy się do Trianon. Powiedziałeś Rolandowi, że już czas. Żołądek podszedł mi do gardła na tę wiadomość, ale to nie była pora, by martwić się o drugie miasto. Powiedziała my, a to musiało oznaczać Rolanda. Był w pobliżu. Musiał. A to znaczyło, że będę miał szansę zabić go bez ofiar w ludziach. – Pozwoliłem ci zachować twarz mojej córki, pod warunkiem że nigdy mnie nie okłamiesz – warknął. – Dałaś słowo. A może twoja ludzka krew pozwala ci je złamać? Czy wszystkie twoje obietnice były kłamstwami? – Nie kłamię – krzyknęła. – Co jeszcze muszę zrobić, byś mi zaufał? Kuliłem się wśród drzew, zastanawiając się, czy powinienem nadal ich obserwować, licząc, że pojawi się Roland, czy wyruszyć na jego poszukiwania. Wkrótce Angoulême musiał zacząć podejrzewać, że go oszukałem, a pierwsze, co zrobi, to ostrzeże mojego brata. Rozejrzałem się wokół w poszukiwaniu śladów ruchu, wysyłając delikatne pasma magii, by odnaleźć źródło mocy dość potężne, by okazało się Rolandem. Włosy zjeżyły mi się na karku. Powoli odwróciłem głowę i spojrzałem w górę zbocza, aż mój wzrok padł na Rolanda. Uśmiechnął się. – Witaj, Tristanie. „Atakuj, atakuj”, krzyczał głos w moim umyśle, ale pozostałem bez ruchu na miejscu, gdy on biegł po zboczu w moją stronę. Przygotowałem się na cios, ale on jedynie spytał: – Co tutaj robisz? Przełknąłem ślinę. – Szukałem ciebie. Przechylił głowę. – Żeby mnie zabić? Tak. – Nie chcę ci zrobić krzywdy – powiedziałem. – Jesteś moim bratem.

Zamiast odpowiedzieć, usiadł obok mnie ze skrzyżowanymi nogami. – Nienawidzę go. Zaryzykowałem spojrzenie w dół na kłócącą się parę. – Księcia? Roland pokiwał głową, a jego oczy błyszczały. – Zabiera moje rzeczy. Zmusza mnie do robienia rzeczy, których nie chcę robić. – Na przykład? W głowie kłębiły mi się myśli. Przybyłem, żeby go zabić, i w tej chwili byłoby to takie proste. Siedział i obserwował księcia, ufając, że nie zrobię mu krzywdy. Ale właśnie ta słabość nie pozwoliła mi zaatakować. – Zabrał matkę. Przeniósł na mnie wzrok, jakby próbował ocenić, jak wiele wiedziałem, zanim przyznał się do winy. – Mnie też ją odebrał. Roland bawił się liściem i zagryzał dolną wargę. – Mówi, że żebym został królem, muszę zabić też ciebie. Że to jedyny sposób. – Spojrzał na mnie. – Ale ja nie chcę. – A czego chcesz? Kiedy ostatni raz rozmawialiśmy sam na sam? Kiedy ostatnio próbowałem – naprawdę się starałem – z nim porozmawiać? – Żebyś powiedział księciu, że nie chcesz być królem. Że chcesz, żebym to ja rządził. Wtedy może... Westchnął i znajomym gestem przycisnął dłoń do głowy. Książę skrępował go tak mocno, imieniem i obietnicami, że Roland był ledwie zdolny myśleć. O ile gorsze były jego szaleństwo, jego brutalność, z powodu manipulacji Angoulême’a? Czy możliwe, że kiedy zostanie od tego uwolniony, stanie się normalnym chłopcem? Zawahałem się, wiedząc, że poruszam się po niebezpiecznym terenie i że jeśli powiem coś

nieodpowiedniego, mogę go pobudzić. Ale warto było zaryzykować, gdybym mógł podtrzymać to nasionko nadziei wzrastające w moim sercu. – Gdybyś był królem i mógł robić, co tylko zechcesz, co byś zrobił, Rolandzie? Z rozmarzoną miną oparł brodę na piąstce. – Spaliłbym świat. Głupia nadzieja. Oparłem dłonie na jego ramionach. Były kościste, równie chude jak moje, gdy byłem w jego wieku, a jego rozczochrane włosy opadały na ramiona. „Przekręcisz i będzie po wszystkim. Nawet tego nie poczuje”. Moje palce drżały, ale wydawał się tego nie zauważać, całkowicie zatopiony w marzeniach. Zrób to, tchórzu. Sięgnąłem do jego głowy, nienawidząc siebie. Nienawidziłem siebie i wiedziałem, że nigdy sobie tego nie wybaczę. – Tam są! – Wyprostował się, jednocześnie odpychając moje ręce, gdy pokazywał palcem. – Popatrz, Tristanie. Popatrz na tych wszystkich ludzi. Przerażenie sprawiło, że mój żołądek wypełnił lód, gdy przeniosłem wzrok z zalesionego zbocza na plażę, a później na otwartą wodę. – Tak, Tristanie. Popatrz na tych wszystkich ludzi. – Głos Angoulême’a wznosił się nad zboczem. Raniący. Okrutny. – Rolandzie, zabij go. Mój brat wyszeptał jedno słowo, zanim jego ciało zesztywniało, a moc zamanifestowała się jako przerażające gorąco. – Uciekaj.

ROZDZIAŁ 50 Cécile – Wygląda jak kawałek tkaniny rozrywany od środka. – Dorzuciłam kolejną kłodę do ognia i zachęcająco skinęłam na Martina. – Albo kawałek papieru. – Twoja analogia nie staje się bardziej pomocna z każdym kolejnym powtórzeniem. – Skrzywił się i szarpnął powietrze. – Czuję się taki bezużyteczny. Powinienem być zdolny odczuwać nacisk Arkadii na ten świat, ale nie czuję niczego takiego. A ja nie czułam żadnej ulgi w nacisku obietnicy, którą złożyłam Królowi Lata. Zupełnie jakbym niczego nie osiągnęła, chociaż usunęłam żelazo z organizmu Martina i stał się elfem. Ponieważ nie mógł powrócić do Arkadii, a to było ostatecznym pragnieniem króla elfów. Pozostawał jeszcze jeden element. Coś, co przegapiłam. Ale co? – Nie jesteś bezużyteczny. – Uniosłam dłonie nad płomienie. – Bez twojej odwagi w ogóle byśmy nie wiedzieli, że usunięcie żelaza z trolli jest możliwe. Po prostu ten proces ma jeszcze jeden element, którego na razie nie znamy. Ale go poznamy. I miałam nadzieję, że nastąpi to szybko. Poza wypełnieniem obietnicy, posiadanie kogoś obdarzonego elfią magią po naszej stronie byłoby korzystne. Właściwie nie mogłam przestać myśleć o wszystkim, co mogliśmy zyskać, kiedy siedzieliśmy przy ogniu i czekaliśmy, aż Tristan uratuje świat. Albo zginie, próbując to uczynić.

Chris w końcu stracił cierpliwość i ruszył na polowanie. Victoria jakoś przekonała Vincenta do rąbania drewna, z wielkim uszczerbkiem dla lasu, a babcia była zajęta zbieraniem roślin, które nie zostały zniszczone trollowym ogniem. Jedyne, o czym mogłam myśleć, by nie skupiać się na Tristanie, to pomoc Martinowi, ale to również wywoływało tylko frustrację. – Wiedziałabyś, gdyby coś było nie tak. – Bibliotekarz skupił się na zmaterializowaniu swojej postaci, by móc poklepać mnie po ramieniu. Podniosłam się i zaczęłam chodzić, napięcie wypełniało mnie od stóp do głów. Nie wszystko było w porządku. Tristan był w samym środku konfliktu, a ciągły nacisk jego uczuć sprawił, że zrobiło mi się niedobrze. Zwróciłam wszystko, co zjadłam na śniadanie, a teraz kręciło mi się w głowie i byłam zmęczona. Wypełniała mnie głęboka niechęć, a w ustach nagle poczułam kwaśny posmak. Wepchnęłam do buzi jeden z listków mięty, które dała mi babcia, i zaczęłam gorączkowo żuć. I wtedy uderzył mnie atak paniki. Zatoczyłam się, Victoria złapała mnie za ramię. – Coś się stało – powiedziałam. – Coś jest nie tak. W pewnej odległości niebo wypełniły jaskrawe barwy. Victoria zaklęła. – To Marc. Trianon zostało zaatakowane. Chris wbiegł do obozu w chwili, gdy ziemia zadrżała. – Trzęsienie – krzyknął, ale kiedy padałam na ziemię, wiedziałam, że to coś innego. Jego intensywność wzrastała, drzewa się przewracały, a moje uszy odetkały się z odgłosem gromu. Podniosłam się na czworaki i zobaczyłam, jak Chris pokazuje palcem. – Boże w niebiosach, co to jest?

Chmura białej mgły pędziła w naszą stronę jak fala oceanu, a kiedy przelatywała nad naszymi głowami, poczułam uderzenie gorąca, które stopiło resztki śniegu na drzewach. – Czy Roland atakuje Trianon? – spytała babcia, a jej twarz pobladła. – Nie ten kierunek. – Chris pomógł mi wstać, ale oboje się zakołysaliśmy, kiedy ziemia znów zadrżała. – Ta chmura nadeszła od strony Triaucourt. – Popatrzył na mnie, a ja skinęłam głową, próbując zapanować nad strachem. – Tristan walczy z Rolandem. Chwyciłam Martina za ramiona. – Musisz zapanować nad elfią magią, żebyśmy zobaczyli, co się dzieje. – Nie mogę! Nie wiem jak. – Jego twarz zalały łzy, ale mnie to nie obchodziło, bo Tristan miał kłopoty, a ja nie wiedziałam, jak mu pomóc. – Postaraj się bardziej! – krzyknęłam. Odepchnął mnie, aż poleciałam w ramiona Chrisa. – Nie mogę! – odkrzyknął. – Może i mnie wyleczyłaś, ale nie rozwiązałaś problemu, bo nie mogę wrócić. Nie czuję nacisku światów. Nie ma związku. Nie czuję... związku. Wyrwałam się z objęć Chrisa. – Eliksir księżycowy – powiedziałam ostro. – Gdzie on jest? Martin zamrugał i zaczął obmacywać szaty. – Zniknął. Nie ma go tutaj. Serce waliło mi w piersiach, przerażenie Tristana mieszało się z moim własnym. – Angoulême go zabrał? Myśl! – Nie wiem, nie wiem. Szarpał kieszenie swoich szat, a ja zaklęłam. Bo ubrania nie były realne, stworzyła je jego magia. Jego prawdziwe szaty leżały na stercie w namiocie. Modliłam się tylko, by flakonik też tam był.

Przebiegłam przez obóz, potykając się, gdy ziemia drżała, wleciałam przez klapę i upadłam na kolana. Zakrwawione rzeczy Martina leżały w stercie w kącie, a ja je przeszukałam. – Proszę, bądź tu, proszę, bądź tu – mamrotałam. I wtedy moje palce otarły się o coś chłodnego. Gwałtownym ruchem wyciągnęłam buteleczkę spomiędzy fałdów tkaniny. Wyskoczyłam z namiotu i niemal zderzyłam się z Martinem. – Wypij to. Już. – Ale dlaczego? Drżałam, mój strach był tak ogromny, że ledwie panowałam nad swoim ciałem. – On łączy. Tak działa jego magia. Nie tylko serca i uczucia, ale światy. Wypij go... wypij go jak najszybciej. Wyrwał mi flakonik z ręki, zerwał korek i wlał zawartość do gardła. Hałas bitwy przycichł do szumu, gdy go obserwowałam. I czekałam. – Zadziałało? Zamiast odpowiedzieć, przeciągnął dłonią przez powietrze, otwierając pęknięcie w materii świata. Przeszyła mnie ulga, ale nie trwała długo. Przez portal widzieliśmy Trianon i wszyscy zapomnieliśmy o bitwie między Tristanem a jego bratem. – Na skały i przeklęte niebo – szepnął Chris. Mury Trianon wciąż stały i widziałam na nich mieszańców, ale nie to wywołało nasze przerażenie. Miasto otaczała horda ludzi, szeroka na jakieś trzydzieści stóp – więcej było ich przy bramie – a wszyscy walczyli, by dostać się do środka. Przepychali się i przeciskali, jedni czołgali się po głowach i ramionach innych, niektórzy kucali i grzebali w ziemi. Wokół leżały ciała, jedne nieruchome, inne wijące się z bólu, ale nikt – mężczyzna, kobieta czy dziecko – nie zatrzymał się, by im pomóc. – Czego się boją, co każe im się tak zachowywać?

– To mieszkańcy Wyspy zmuszeni do złożenia przysięgi lojalności Rolandowi. – Po plecach spływał mi lodowaty pot. – Rozkazał im zdobyć mury. Chris podniósł kamień i rzucił nim o drzewo. Zatoczył się, gdy ziemia znów się zatrzęsła. – Ich plan miał wyglądać inaczej! – krzyknął. – Mieliśmy mieć czas. Roland miał wymaszerować z nimi. Gdybyśmy wiedzieli, gdybym wiedział... Urwał, padł na kolana i ukrył twarz w dłoniach. – Nadciągają kolejni. – Victoria odepchnęła mnie z drogi, żeby móc się przyjrzeć. – Skąd oni wszyscy się biorą? – A czy to ma znaczenie? – spytałam. – Tak. – Machnęła ręką przez mglistą postać Martina. – Zarób na swoje utrzymanie, elfie, i wyrusz na rekonesans. Martin przeczołgał się przez niewielki otwór i zniknął. – Victorio – szepnęłam, a ton mojego głosu sprawił, że spojrzała na mnie ostro. Z trudem powstrzymywałam się przed załamaniem i pokazaniem wszystkim, jak ciężka jest nasza sytuacja. Spojrzałam jej prosto w srebrne oczy: „On nie wygrywa”. Zacisnęła zęby i lekko skinęła głową. I wtedy powrócił Martin. – Między Courville a plażą na przedmieściach Trianon rozciąga się magiczna droga – powiedział, przeciskając się z powrotem przez otwór. – Pełno na niej łódek z tłumem ludzi... całe setki! – Ludzi? – spytał Chris. Martin pokręcił głową. – Łódek. Co oznaczało tysiące ludzi nad oceanem, zdanych na łaskę Rolanda. Po raz kolejny nie doceniliśmy przemyślności Angoulême’a. To nie on wpadł w naszą pułapkę, ale my w jego.

ROZDZIAŁ 51 Tristan Biegłem jak nigdy w życiu. Magia Rolanda uderzała o moje tarcze, rzucała mnie na kolana i równała las z ziemią, pozostawiając jedynie dymiące resztki i parę. Nie mogłem go zabić, nie, kiedy tak wielu ludzi balansowało niepewnie na jego magii. Nie mogłem uciec, nie ryzykując, że zrzuci połowę z nich do oceanu tylko po to, by mnie ściągnąć. Nie miałem wyboru, musiałem walczyć. Trzymałem się wybrzeża i wysyłałem pasma magii głęboko w wodę, by sprawdzić stabilność mostu Rolanda. Był pewny. Dlatego wcześniej widziano go na plaży – wcale nie fascynował go ocean, on budował, przygotowywał się do tej chwili. Podtrzymywanie tysięcy ludzi nic go nie kosztowało, ale gdyby ich upuścił, a ja miałbym ich złapać, musiałbym dać z siebie wszystko. Wbiegłem na piasek, zaryzykowałem spojrzenie na morze i potwierdziłem swoje nadzieje. Łódki się poruszały, popychane przez tuzin trolli, które z pewnością były odpowiedzialne za wcześniejsze zmuszenie ludzi do wejścia na nie. Musiałem tylko zajmować go do czasu, aż znajdą się po drugiej stronie. I nieważne, że mogło im to zająć wiele godzin. Zatrzymałem się, odwróciłem i zaczekałem, aż Roland wejdzie na szczyt wzgórza, bym sam mógł go zaatakować. Kiedy zobaczyłem brata, szybko machał krótkimi nogami, na

jego zalanej łzami twarzy malowała się mieszanina gniewu i desperacji, a ja nigdy w życiu nie czułem większej nienawiści do Angoulême’a. Kto mógłby zrobić coś takiego dziecku? Kto wykorzystywał ośmiolatka jako narzędzie do zabijania wrogów, szczególnie kiedy ci wrogowie byli członkami rodziny chłopca? Ale nawet jeśli Rolandem targał konflikt wewnętrzny, nie wahał się atakować. Nasze moce zderzyły się z grzmotem, który wstrząsnął ziemią, wybuchy gorąca stopiły śnieg w promieniu wielu mil. Jego strategia była niemal równie bezmyślna, co wcześniej mojej matki, ale podobnie jak w jej przypadku, jego całkowita obojętność na własne bezpieczeństwo czy zniszczenia, które wywoływał, pozwalała mu wlewać więcej mocy w atak. Co nie powinno mieć znaczenia – miał osiem lat. A dziesięć dzieliło go od osiągnięcia pełni mocy. Znów uderzył, a moja magia zadrżała gwałtownie. Jeszcze raz. Poślizgnąłem się. Kolejny... Musiałem cofnąć się o krok, żeby nie upaść. Na jego twarzy pojawił się paskudny uśmieszek, a ja poczułem strach. Wbrew powszechnemu przekonaniu nie byłem najpotężniejszym żyjącym trollem. Wcale nie.

ROZDZIAŁ 52 Cécile Wpadliśmy prosto w pułapkę zastawioną przez Angoulême’a i nic nie mogliśmy na to poradzić. Ta bitwa miała się wkrótce skończyć, a nas dzieliło wiele godzin drogi. Tristan był sam. Marc, Sabine i wszyscy nasi przyjaciele w Trianon byli osamotnieni. Nie mogłam im w żaden sposób pomóc. – Jakie mamy możliwości? – spytałam, wpatrując się w buty. Wokół nich uformowała się kałuża ze stopionego śniegu, a przesiąkająca woda mroziła moje stopy, ale nie chciało mi się ruszyć. – Jeśli nie będę bardzo obciążona, mogę dotrzeć na czas, by choć trochę pomóc – powiedziała Victoria. Wiedziałam, co oznaczało podróżowanie bez obciążeń – beze mnie. – Idź. Zabierz Vincenta. Biegnijcie. – Cécile... – To nie jest prośba – powiedziałam ostro. – To rozkaz. Ruszajcie. Już. Zniknęli błyskawicznie, pozostawiając mnie samą z Chrisem i babcią. Chris wziął mnie za rękę. – Zawsze wiedzieliśmy, że to skończy się bitwą między trollami. Zrobiliśmy, co mogliśmy. Teraz zaczekamy i zobaczymy, kto zwycięży.

Ale mówił urywanymi słowami, a mięśnie na jego szczęce się napięły. Bierność pasowała do niego równie dobrze jak do mnie. A do babci nie pasowała zupełnie. – Dość załamywania rąk – warknęła. – Trianon otaczają ludzkie istoty, a niektóre są ranne. Na to coś możemy poradzić. Pakuj torbę, Cécile. Chris, pospiesz się i osiodłaj konie. Gapiliśmy się na nią, ale kiedy chwyciła kij tak, że niepokojąco przypominał rózgę, rozbiegliśmy się, by wypełnić jej polecenia. – Gdzie Martin? – spytałam, wpychając swoje rzeczy do torby. – Odszedł, kiedy wy jęczeliście. – Babcia ostrożnie pakowała lobelię, którą zebrała. – Powiedział, że rusza na pomoc. Nie wiedziałam, co mógł osiągnąć, ale nie odezwałam się ani słowem. Gdyby został, pewnie stałabym bez ruchu i patrzyła przez malutki portal, jak brat zabija Tristana. Co nikomu by nie pomogło. Wstałam, a babcia razem ze mną, chwyciła mnie za koszulę i przyciągnęła do siebie. – Niezależnie od tego, co się stanie z tym chłopakiem, nie próbuj się położyć i umrzeć, słyszysz mnie? Zbyt łatwo mogłam sobie przypomnieć, jakie to uczucie – chwila, gdy jad sluaga oderwał go ode mnie, a cała moja wola życia zniknęła jak nożem uciął. Gdy nacisk chłodnego ostrza gilotyny wydawał się miłosierdziem. – Słyszysz mnie? – Przyciągnęła mnie bliżej z siłą zaskakującą przy tak drobnej sylwetce. – To już nie tylko twoje życie. Miała rację. Gdyby nawet Tristan nie przeżył tego spotkania, nie zwalniało mnie to od walki. Ciążyły na mnie odpowiedzialność i obowiązek doprowadzenia sprawy do smutnego końca, a moja zdolność do tego miała pochodzić nie

z zaklęcia lub eliksiru, ale z siły woli. – Słyszę cię. – Podniosłam brodę. – Ruszajmy. Ale kiedy odwróciłyśmy się do koni, niebo przeciął głośny wrzask. Jakby orła, ale o wiele potężniejszy. Konie oszalały, zerwały się z uwięzi i pogalopowały w las. Kiedy podniosłam wzrok, chciałam zrobić to samo, bo nad nami przelatywał smok. – Tristan mówił chyba, że one nie wrócą – krzyknął Chris, kiedy biegliśmy w stronę drzew. – Tak. Babcia potknęła się, a ja ją podtrzymałam, ryzykując jednocześnie spojrzenie w górę. Smok wylądował na polanie, złote łuski błyszczały w promieniach słońca. A ja go rozpoznałam. – Zima – sapnęłam. – Elfy Zimy nie mogą wrócić. Puściłam ją i wróciłam na polanę. – Oszalałaś? – Chris pociągnął mnie z powrotem. – Puszczaj mnie! – zażądałam, a jego ręce opadły. Krew szumiała mi w uszach, gdy podeszłam do smoka, a mój wzrok przeskakiwał od jego ogromnych szponów do zębów długości mojej ręki. Prychnął, a w powietrzu pojawiła się chmura pary. – Jesteś Melusina? Wzdrygnęłam się, kiedy stwór opuścił potężną głowę, aż znalazła się zaledwie kilka stóp od mojej piersi. Szmaragdowe oczy zabłysły, a z pyska wydobyła się kolejna chmura pary pachnącej siarką i płomieniem. – Cécile! – Chris wysyczał moje imię zza drzewa, jakby wąski pień mógł go ochronić przed ogromną bestią. – W Trollus jest rzeźba, która go... ją przedstawia. Ona jest smokiem Lata. Wyciągnęłam rękę, a choć pewnie nie było to rozsądne, przycisnęłam ją do skóry istoty. Jej łuski były twarde jak stal, ale czułam przez nie to samo nienaturalne ciepło, jakim

emanowały trolle. – Przybyłaś, by nam pomóc? Melusina popatrzyła na mnie i pochyliła wielką głowę. – Możesz zabrać nas do Trianon? – spytałam, jednocześnie przerażona i podekscytowana tą perspektywą. Z głośnym trzaskiem rozwinęła skrzydła, a później przycisnęła je do ciała i opuściła swój ciężar na ziemię. – Chyba będziemy potrzebować liny – stwierdziłam. Większość drogi spędziłam z zaciśniętymi powiekami i twarzą wciśniętą między łopatki babci. Dopiero kiedy Chris sprzedał mi kuksańca, zaryzykowałam spojrzenie w dół. Widok setek mieszkańców Wyspy otaczających mury był równie przerażający jak odległość, z której ich oglądałam. Babcia wydawała się przekonana, że będziemy mogli pomóc, ale patrząc na ludzi tratujących się w desperacji, żeby zdobyć mur, nie umiałam wymyślić, w jaki sposób. Nie widziałam też żadnej nadziei dla mieszkańców Courville, ściśniętych w łódkach nad zatoką. Drugie miasto było ledwie widoczne w oddali. Łódki wydawały się unosić w powietrzu, ale widziałam, jak fale rozbijają się o magię, a piana zalewa tych, których podtrzymywał niewidzialny most. Melusina okrążyła miasto, a nasza trójka spojrzała wzdłuż wybrzeża, ponad Trollus, do miejsca, w którym Tristan wciąż walczył z Rolandem. Ziemia była spustoszona w promieniu wielu mil, chmury czarnego dymu wypełniały powietrze, a od czasu do czasu pojawiały się płomienie. – Wyląduj na wieży – krzyknęłam do smoka. Żołądek podszedł mi do gardła, gdy Melusina zanurkowała. Wewnątrz zamkowych murów kłębili się żołnierze, którzy gorączkowo biegli na pozycje, wskazując smoka. Kiedy opadaliśmy, na jedną z wież wyszła postać w płaszczu, a jej osłonięta kapturem twarz śledziła nasze postępy. To był Marc. Ale moja radość nie trwała długo. Melusina wrzasnęła i poderwała się w górę, gdy powietrze wypełniła energia.

Wszyscy zsunęliśmy się na bok i ledwie utrzymaliśmy się na jej grzbiecie. – Marc! – zawołałam. – Marc, to my! Smok znów wrzasnął i zanurkował, a ja byłam pewna, że już po nas. Że to Marc ściągnął Melusinę z nieba. Ale wtedy rozłożyła szeroko skrzydła, a mnie rozbolał kręgosłup, kiedy poderwała się i uniosła nad wieżą. Delikatnie jak ptak złapała się murów i złożyła skrzydła. – Cécile? – spytał Marc. – Sprowadź nas na dół! Oparłam się o lodowaty kamień wieży, by odzyskać równowagę, po czym niepewnym krokiem podeszłam do krawędzi, by wyjrzeć nad wodę. Magiczna droga zadrżała i zakołysała się, niezliczeni ludzie wpadli do wody. Pływali. Tonęli. – Musimy im pomóc – powiedziałam. W chwili gdy te słowa opuściły moje usta, ziemia potężnie zadrżała. I wszystkie łódki wpadły do wody.

ROZDZIAŁ 53 Tristan Mój plan, by przez godzinę pozwolić Rolandowi walić w moje tarcze, okazał się nierealny. Nie przetrwałbym nawet dziesięciu minut. Zablokowałem jego kolejny cios, wskoczyłem do lasu i przetoczyłem się za głazy. Rozległ się świst i niewidzialne ostrze przecięło drzewa tak gładko, że się nie przewróciły i stały do chwili, gdy podmuch wiatru obalił je jak kostki domina. Linia świetlistej czerwieni przecięła głaz obok mnie, a płynna skała spływała z miejsca uderzenia znajdującego się zaledwie kilka cali nad moją głową. Wypuściłem falę gorąca, podpalając las, i ustawiłem nad sobą barierę, by się zabezpieczyć przed dymem. Pod osłoną biegłem na ślepo, potykając się o kamienie i odłamki, jednocześnie unikając ataków Rolanda. Magię wykorzystywałem tylko wtedy, kiedy musiałem, oszczędzając siły. Ale to nie mogło trwać długo. Angoulême wkrótce się zorientuje, że usiłuję zyskać czas dla mieszkańców Courville, by pozwolić im przedostać się na drugą stronę, i zacznie ich topić albo robić im coś jeszcze gorszego, żeby mnie wywabić. Możliwe, że udałoby mi się zabić Rolanda. Był ode mnie potężniejszy, ale ja miałem za sobą lata szkolenia. Tyle że w śmiertelnych drgawkach mógłby zniszczyć magiczny most. Być może udałoby mi się złapać ludzi, ale wciąż musiałbym poradzić sobie z Lessą i księciem. Innym rozwiązaniem było odnalezienie Angoulême’a, zabicie go i błaganie w duchu, by

w chwili uwolnienia Roland nie zaczął szaleć. Każdy z tych planów był koszmarny. Całe ogromne drzewo, łącznie z korzeniami, przeleciało mi nad głową i wpadło w zarośla, a wkrótce dołączyło do niego kolejne. Jeszcze jedno uderzyło o moją tarczę i rozpadło się na drzazgi. Przez ramię widziałem, że Roland na chwilę porzucił pościg i stanął na szczycie opuszczonego kamiennego budynku, ciskając w moją stronę wszystko, co miał pod ręką. Takiej szansy potrzebowałem. Osłoniwszy się magią i dymem, wysłałem swoją iluzję w jedną stronę, zaś sam wróciłem do miejsca, gdzie ostatnio widziałem Angoulême’a i Lessę. Wiedziałem, że kiedy Roland trafi jednym z pocisków, przejrzy moje oszustwo, więc musiałem wykorzystać każdą sekundę. Kiedy dotarłem do polany, ich już nie było, ale tego się spodziewałem. Nie odsłaniając się, zacząłem szukać śladów, ale gorąco bitwy zmieniło ziemię w błoto. – Gdzie jesteś? – warknąłem, rozglądając się po otoczeniu. Musiał ukrywać się gdzieś, skąd mógł obserwować rozwój sytuacji, nie będąc narażonym na skutki bitwy. Gdzieś w pobliżu. Niczego jednak nie widziałem. Teren był pofałdowany, ale żadne ze zboczy nie wydawało się dość wysokie, by mogło posłużyć za punkt obserwacyjny. Obróciłem się wokół własnej osi, spojrzałem na most Rolanda i zauważyłem starą latarnię morską na skałach oddalonych o jakieś trzysta stóp od brzegu. Dach się zapadł, ale budowla była dość wysoka na potrzeby księcia. I rzeczywiście, w jednym z wąskich okien pojawił się cień. Sprytne. Ale nie dość. Z uśmiechem zbliżyłem się do plaży i wybudowałem własny niewidzialny most prowadzący na malutką wysepkę. W jasnym świetle dnia trudniej się ukrywać, ale tylko ktoś bardzo spostrzegawczy zauważyłby zniekształcenie powietrza spowodowane przez moją iluzję przechodzącą nad

wodą. A hałas wywoływany przez poszukującego mnie Rolanda działał rozpraszająco. Szybko przebiegłem przez most i w górę po skałach. Zbutwiałe drzwi u podstawy wieży były lekko uchylone, ale delikatne dotknięcie... Wyspa i wszystko, co się na niej znajdowało, zniknęły w kolumnie białego gorąca, która zdawała się sięgać aż do samego słońca. Cofnąwszy się w cienie lasu, ukląkłem. I czekałem, aż przyjdą, żeby upewnić się, że jestem martwy. Po chwili spomiędzy drzew wyłoniła się zakapturzona postać ukrywająca dłonie pod płaszczem, który sięgał jej do kostek. Częściowo chciałem zobaczyć twarz księcia – żeby wiedział, że to ja zakończyłem jego życie. Ale ryzyko było wielkie i bez teatralnych gestów, a zemsta to zemsta. Z mojej dłoni wyleciała magia ostra jak brzytwa i gładko rozcięła szyję księcia. Popłynęła krew. Zakapturzona głowa spadła na ziemię w tej samej chwili co ciało, przetoczyła się i zatrzymała u moich stóp, twarzą do góry. To nie był Angoulême. Co znaczyło, że książę nadal panował nad moim bratem. I istniał bardzo prosty sposób, by sprawdzić, czy wciąż żyje. Przeklinając, skierowałem całą swoją magię w stronę oceanu i modliłem się, by to wystarczyło.

ROZDZIAŁ 54 Cécile Wszyscy krzyknęli z przerażenia, po czym westchnęli z ulgą, kiedy łódki zatrzymały się tuż nad powierzchnią wody, widoczne palce magii chwytały drewno, by utrzymać je w poziomie. Marc zaklął. – Tristan je podtrzymuje, ale nie może tego robić bez końca. Sens jego słów był oczywisty. Prosty i stabilny most nad wodą zmienił się w pływający dok, fale uderzały w magię i łódki, kołysząc nimi. Chris odwrócił się do Melusiny, która wciąż siedziała na krawędzi wieży. – Zabierzesz mnie bliżej? Nastroszyła skrzydła i opuściła łapę, by mógł się po niej wspiąć. Zaczekała tylko, by umieścił stopy w pętlach liny i już zerwała się do lotu. Drzwi otworzyły się gwałtownie i na wieżę wkroczył Szpic, kuśtykając o lasce. Na mój widok szerzej otworzył oczy. – Widzicie to? – Utrzymacie mur? – spytał Marc. Szpic przytaknął. – Na razie. Być może to nie potrwa długo... oni się zabijają tam na zewnątrz. Jest niezliczenie wielu rannych i zabitych. – Spróbuję coś wymyślić – powiedziałam. – Czy są wśród nich trolle? – Jeszcze nie. Choć spodziewam się, że to jedynie kwestia czasu. Ludzka tarcza na nic się nie zda, jeśli wszyscy będą

martwi. – Coś wymyślę – powtórzyłam, choć nie miałam pojęcia, co mogłabym zrobić. – Módl się do swojego Boga, by ci ludzie nie złożyli przysięgi Rolandowi. – Marc zaparł się o kamień. – Bo sprowadzam ich na brzeg. Staliśmy w milczeniu, gdy Marc zdejmował kolejne łódki z chwiejącego się mostu i porzucał je na plaży. Ale ludzie, którzy wciąż znajdowali się nad wodą, wychodzili ze swoich łódek i próbowali biec w stronę brzegu. Ślizgali się na śliskiej powierzchni magii, tracili równowagę, gdy się kołysała, i wpadali do wody. – Idioci – krzyknął Marc, ale w jego głosie była desperacja, nie gniew, kiedy porzucił łódki na moście, by ratować tych, którzy wpadli do wody. Nie mogłam odwrócić wzroku, zwłaszcza że miałam świadomość słabnącej mocy Tristana. Czułam jego panikę i strach. Nad wodą wciąż unosiły się niezliczone łódki, jeszcze więcej ludzi tonęło, a nam brakowało czasu. – Pospiesz się, Marcu – błagałam, choć wiedziałam, że daje siebie wszystko. – On nie wytrzyma dużo dłużej. – Cécile? Odwróciłam się i zobaczyłam, jak Sabine biegnie w moją stronę, a towarzyszący jej Souris szczeka jak szalony. Objęłam ją i razem padłyśmy na ziemię. – Bogu dzięki, że tu jesteś – powiedziała, a jej łzy spływały mi na policzki. – Nie wiemy, co robić. Za murami jest szaleństwo, wszyscy tak bardzo się boją, ale nie panują nad sobą. Jest wielu zabitych i rannych, ale nikt nie wie, co mogliby zrobić, gdybyśmy wpuścili ich do środka. Babcia opierała się o mur obok Marca. – Zaproponowałabym uśpienie ich albo wprowadzenie w trans, jak to zrobiłaś w Revigny, ale nie mamy składników na tak wiele eliksiru, a nawet gdybyśmy miały, nie wiem, jak

zmusiłybyśmy ich, żeby go wypili. – Przymus? – spytał Marc napiętym głosem. – Przysięga Rolanda to niezbyt skuteczny sposób panowania i może na jakiś czas uda ci się ją pokonać. Sam pomysł był przytłaczający. Zdarzało mi się kontrolować grupę ludzi, ale wymagało to ogromnego skupienia na każdym z osobna i nigdy nie zdarzyło mi się tego utrzymać przez dłuższy czas. – Wątpię, by mi się to udało – powiedziałam i wyjaśniłam przyczyny. W wieży zapadło ponure milczenie, kiedy wszyscy godziliśmy się z wizją, że być może nie uda się nam nic zrobić. Przeżycie tych ludzi zależało wyłącznie od wytrwałości Tristana. – A co z pieśnią? – spytała Sabine, a kiedy uniosłam brwi, wyjaśniła: – Widziałam, jak twoja matka, to znaczy Anushka, robi to na maskaradzie. Tristan też. Kiedy śpiewała, wydawało się, że wszyscy są w transie. Nikt się nie poruszał, zdawali się ledwie oddychać. Ale to była Anushka, czarownica, która przez pięć stuleci doskonaliła swoje umiejętności. Moje zdolności a jej to dwie różne sprawy. Mimo wszystko pomysł mnie poruszył, a im dłużej się zastanawiałam, jak coś takiego mogłoby działać, tym bardziej byłam przekonana, że to możliwe. Skupić się na pieśni jako swego rodzaju zaklęciu. Nie po to, by przymuszać, ale... zahipnotyzować? – Nie zaszkodzi spróbować – powiedziała Sabine, ściskając moją dłoń. Powoli pokiwałam głową. – Marcu, mógłbyś wzmocnić mój głos tak, by wszyscy go słyszeli, nie przerywając tego, co robisz? Nie chciałam poświęcać tych na morzu, by ocalić tych za murami. – Tak. – Postukał palcem w brodę. – Będziemy musieli

zasłonić uszy wszystkim ludziom, na których zaklęcie nie powinno działać, i mieszańcom też. – Marie może wciąż mieć jarzębinę, która jest skuteczna. Pójdę jej poszukać. Sabine pomogła mi wstać i odeszła. Przeniosłam wzrok na morze. – Nie będę mogła robić tego bez końca, Marcu. Co możemy osiągnąć? – Wyjdę i pomogę tylu rannym, ilu tylko będę mogła – powiedziała babcia, zanim troll zdążył zareagować. – Sprawdzę, czy Sabine ma niezbędne składniki. – Porozmawiaj z lady Marie – zaproponował Marc. – Będzie szybciej. Powiedz, że ja cię posłałem. I znajdź Joss, ona też się może przydać. Na wieży pozostaliśmy tylko my dwoje i pies. – Marcu? – odezwałam się znowu. Zsunął kaptur, ukazując zniekształconą twarz. Wtedy uderzyło mnie, że gdybym usunęła z niego żelazo, już nie musiałby tak wyglądać. To znaczy, gdyby nie chciał. Bo miałam przeczucie, że nawet gdyby dostał szansę, i tak by się nie zmienił. – Kupujemy czas dla Tristana. To wszystko. – A jeśli mu się nie uda? Nawet wypowiadanie tego na głos bolało, podobnie jak pomysł, że miałabym coś jeszcze do zrobienia, gdyby do tego doszło. Marc milczał, a ja mogłam przysiąc, że słyszałam krzyki tych za murami. – Możemy uciec. Zabrać tych, którzy są dla nas ważni, i uciec daleko, przegrupować się i znów spróbować. Albo... Spojrzał mi prosto w oczy, bez wzdrygnięcia. Nie byłam pewna, czy zrobił to kiedykolwiek wcześniej. Co się zmieniło? – Albo staniemy do walki – powiedział. – Do gorzkiego końca. Spróbujemy zwrócić Trollus przeciwko Rolandowi i

Angoulême’owi. Roland nie jest niepokonany, a Angoulême nie jest nieomylny. Da się ich zabić nie tylko silniejszą magią. – Byłbyś dobrym władcą. Uważałam tak już od dawna, ale dopiero teraz wyraziłam tę myśl na głos. – Może w czasach pokoju. Ale przeprowadzenie zmian, skłonienie innych do poświęcenia wszystkiego wymaga ambitniejszej i bardziej charyzmatycznej jednostki ode mnie. Tak czy inaczej, mam nadzieję, że nigdy się nie dowiemy. I czekał, bo nie odpowiedziałam na jego pytanie. – Walczymy. Aż do gorzkiego końca. Sabine wróciła na szczyt wieży. – Szpic mówi, że są gotowi. Mieszańcy zasłonili uszy magią, a ludzie Freda wciąż mieli jarzębinę z nocy maskarady. Stanęła obok Marca, a ja nie przegapiłam, że ustawiła się dość blisko, by ich łokcie się stykały. Zaczęłam się zastanawiać, czy Marc był gotów pogodzić się z odejściem Pénélope i czy w ogóle był do tego zdolny, czy też Sabine wzdychała do młodzieńca, który nic jej nie mógł dać. Tak czy inaczej, nie zamierzałam się wtrącać, jaki miałoby to sens, kiedy wkrótce mogliśmy zginąć? Sabine podała mi bukłak ciepłej wody z cytryną, pociągnęłam długi łyk i zaczęłam serię ćwiczeń rozgrzewających zaniedbane gardło. Zaczęła zatykać uszy wełną, ale Marc odwrócił się od swojego zadania i delikatnie opuścił jej dłonie. – Lepiej nie ryzykujmy. Sabine dotknęła boków twarzy, a ja wiedziałam, że czuje ciepły dotyk magii chroniącej ją przed moim zaklęciem. Odwróciwszy się, żeby nie widzieli łez w moich oczach, odetchnęłam głęboko i zaczęłam śpiewać. Wybrałam kołysankę, którą moja matka – moja prawdziwa matka, nie Anushka – śpiewała mi, kiedy byłam małą dziewczynką, skupiając wolę na słowach i ich sensie.

Bądźcie spokojni. Mój głos popłynął z wieży i został pochwycony przez pasma magii Marca, które poniosły go przez miasto, ponad murami i na otaczające je pola i wzgórza. Bądźcie nieruchomi. Moc popłynęła z ziemi, przez kamienie zamku, do moich stóp. Znad morza przypłynął wiatr, niosąc mgiełkę, która na moich wargach smakowała solą. Moc wydawała się nieskalana, zmywała ślad magii krwi, z której korzystałam, trollowej magii, którą ukradłam, i sprawiła, że poczułam się czysta. To był dar. Horda ludzi za murami porzuciła przypadkową, desperacką brutalność. Przestali się przepychać, przestali walczyć, ich ramiona opadały bezwładnie, gdy słuchali. – Działa – powiedział Marc. – Nie przestawaj. Dlatego śpiewałam, powtarzając kołysankę jak uspokajającą mantrę, i patrzyłam, jak ludzie siadali na śniegu i błocie. A choć byłam zbyt daleko, by widzieć ich twarze, wiedziałam, że są urzeczeni. Zahipnotyzowani. Widziałam wśród nich poruszenie, to ludzie Freda, moja babcia i ci, których wzięli do pomocy, kroczyli wśród tłumu, odnajdywali rannych i próbowali im pomóc. Ale to nie mogło trwać wiecznie. Czułam wyczerpanie, płuca mnie paliły, a melodia zaczynała rozbrzmiewać chrapliwie. „Pospiesz się, Tristanie”, błagałam bezgłośnie. Most zniknął. Wbrew sobie krzyknęłam. Krzyknęłam, bo setki niewinnych ludzi miały utonąć, miały zginąć. Mężczyźni i kobiety, którzy nie zrobili nic, by zasłużyć na ten los. Dzieci, które nie miały szansy poznać życia. I nagle łódki zaczęły wznosić się z wody i przesuwać w stronę lądu. Niezliczone palce magii wyciągały ludzi z fal i przenosiły w bezpieczne miejsce. Melusina przeleciała nad naszymi głowami.

– To Trollus. Magia pochodzi z Trollus – krzyknął Chris. – Na plaży stoją setki trolli i ich przenoszą. „Martin”, pomyślałam. Wiedziałam już, dokąd bibliotekarz udał się po pomoc. A skoro tak wielu było gotowych jej udzielić, znaczyło to, że nie myliłam się, zdejmując klątwę. Zasłużyli na wolność, a teraz to udowadniali. – Widzisz Tristana? – krzyknął Marc, a Chris potrząsnął głową. – Są na plaży, ale ona nie chce się do nich zbliżyć. Spróbuję znowu. I wtedy to się wydarzyło. Poczułam, jak powietrze faluje, a później wszystko zakołysało się z grzmiącym hukiem. Moja pieśń osłabła, a ja próbowałam ją podtrzymać, bo zobaczyłam, że tłum zaczyna się poruszać. Powietrze znów zapulsowało, ale tym razem nie rozległ się huk, lecz odgłos pękania tysiąca luster. I spadałam. Tristan spadał. Marc wyciągnął po mnie ręce, złapał mnie, ale to nie miało znaczenia. – Nie – szepnęłam, ale jego magia wciąż była spleciona z moim głosem i słowa poniosły się nad Trianon. – Proszę, nie.

ROZDZIAŁ 55 Tristan Moja magia wzniosła się nad morzem, rozciągnęła długim pasem pod mostem Rolanda i dotarła do obu krańców w chwili, kiedy jego moc znikła i wszystkie łodzie pełne ludzi spadły na moje nietrwałe zastępstwo. Nie miałem czasu oprzeć tej kładki o dno morza, więc ciężar rzucił mnie na kolana i pociągnął do przodu, a głowa księżnej Damii, matki d’Angoulême, potoczyła się w krzaki. Ślizgałem się na dłoniach i kolanach w stronę brzegu, moje nadgarstki drżały, kiedy próbowałem znaleźć odpowiednie oparcie, by podtrzymać tysiące ludzi. Lodowata fala uderzyła mnie w twarz, ale udało mi się odwrócić, zaprzeć piętami i zatrzymać zsuwanie. Zatopiłem w oceanie szereg filarów, by podtrzymać most, i zacząłem się cofać. Ale to nie wystarczyło. W mój most uderzała woda, siła morza nim kołysała, a fale wznosiły się nad nim, spychając łodzie i zmuszając mnie do łapania ich palcami magii, by utrzymać je na miejscu. Ale choć bardzo się starałem, na wodzie unosiły się przewrócone łódki. Wkrótce morze wyrzuci na brzeg trupy. A Roland nadchodził. „Wstawaj”, rozkazałem sobie i podniosłem się z trudem. Czułem, jak ciężar na końcu od strony Trianon maleje – znajomy dotyk magii Marca, gdy unosił łódki z mostu. Ale nie poruszał się dość szybko. Nie mogłem uciec. Gdyby Roland znalazł się między mną a

mostem, z łatwością przeciąłby magię, która go podtrzymywała. Musiałem walczyć w tym miejscu. Wkrótce mój brat wyszedł spomiędzy drzew, a u jego boku kroczył Angoulême. Spojrzenie Rolanda wydawało się martwe, ale oczy księcia były pełne wściekłości. Ukląkł obok ciała matki i dotknął jej policzka, co rozwiało moje podejrzenia, że być może wysłał ją na śmierć. – Jeśli Cécile przeżyje twoją śmierć, znajdę ją i sprawię, że pożałuje, że nie umarła – syknął i podniósł się. Mocno pchnął Rolanda między łopatki. – Zabij go i weź koronę. Zostań królem Trollus i władcą Wyspy Światła. Słowa zadziałały jak bodziec, na twarzy mojego brata pojawił się zachwyt. I zaatakował. Pierwszy cios sprawił, że moja tarcza zadrżała. Drugi promieniował przez moje kończyny, aż rozbolało mnie całe ciało. Nie mogłem robić obu rzeczy naraz, nie mogłem podtrzymywać tych wszystkich ludzi na wodzie i jednocześnie bronić się przed atakami brata. „Jeszcze jedna”, powiedziałem sobie, „jeszcze jedna i zrobiłeś wszystko, co mogłeś”. Uderzenie sprawiło, że poleciałem do tyłu, a magia za moimi plecami się zapadła. Mógłbym przysiąc, że ponad szumem fal słyszę krzyki tonących. Roland się roześmiał i magia poleciała w moją stronę jak burza. Zaparłem się i włożyłem w kontratak całą moc, którą miałem do dyspozycji. Siłę, która podtrzymywała Samotną Górę. Która zniszczyła moich wrogów. Która pozwalała mi kroczyć przez lód i ogień. Nie wystarczyła.

ROZDZIAŁ 56 Cécile Czułam ręce Sabine i Marca. Próbowali mnie podtrzymać, ale odepchnęłam ich i osunęłam się na ścianę, a moje paznokcie wbiły się w kamień. Odetchnąwszy głęboko, próbowałam śpiewać, ale pieśń zabrzmiała chrapliwie i fałszywie. Złapałam bukłak z wodą i wypiłam całą zawartość, w tym czasie tłum pod murami zaczął się poruszać, wielu wstawało, a ranni szarpali się z tymi, którzy próbowali im pomóc. Znów zaczęłam kołysankę, ale magia była fałszywa i nieczysta, mieszkańcy Wyspy nie powrócili do stanu błogiego spokoju, lecz kołysali się i drżeli, przepełnieni zbiorową niepewnością. – Czy on nie żyje? – Marc chwycił mnie za ramię tak mocno, że z pewnością będę miała na nim sińce. Pokręciłam głową, a wtedy z moich oczu popłynęły łzy. – Ranny albo nieprzytomny? Przytaknęłam, ale te określenia nie obejmowały wszystkiego, co czułam. Nieprzytomny, ranny i... pozbawiony mocy. – A niech to! – Błyskawicznie znalazł się przy drzwiach wieży. – Niech wszyscy nasi wracają za mury – polecił mieszańcowi, którego Szpic pozostawił jako gońca. – Natychmiast. Pospiesz się. Następnie zaświecił kilka światełek, na co odpowiedzią były błyski na murze. Chris poszybował nad nami. – Widziałem Rolanda! – krzyknął. – Siedzi sam na plaży. Ale

nie mogłem znaleźć Tristana. Poczułam palenie żółci w gardle, próbowałam zagłuszyć jego słowa, ale mi się nie udało. – I mamy kolejne kłopoty – krzyczał dalej, gdy Melusina kołowała nad nami. – Dziesiątki zwolenników Angoulême’a kierują się w naszą stronę, i to szybko. – Skąd wiesz, że to od niego? – spytał Marc. – Mogli wyjść z Trollus. – Bo rozpoznałem trollkę, która ich prowadzi. To hrabina Báthory. Będą tu najpóźniej za pół godziny. Tyle z nadziei, że Roland ją zabije. Smok wylądował na wieży, a Chris zszedł z jego grzbietu. – Musisz go odnaleźć – powiedział Marc. – Ruszaj na poszukiwania. – Nie wiem jak. – W oczach mojego przyjaciela pojawiły się łzy. – W wodzie jest pełno ciał. Zrobiło mi się niedobrze, ale pieśń wciąż płynęła. – Victoria i Vincent też tam będą, poproś ich o pomoc – poradził Marc. – Spróbuję. Chris z niewyjaśnionych przyczyn złapał Sourisa, wsadził go sobie za pazuchę i znów wskoczył na smoczy grzbiet. Na murze zabłysły światła. – Wszyscy są w środku. – Marc położył dłonie na moich ramionach. – Przestań śpiewać. Zesztywniałam i choć groziło to mojemu skupieniu, odwróciłam się i spojrzałam na niego. – Lepiej, żeby myśleli, że Tristan nie żyje. A gdyby tak było, nie umiałabyś skupić się na magii. Czułam, że gdybym przestała, porzuciłabym tych wszystkich na dole, ale wiedziałam, że miał rację. Zrobiliśmy dla nich, co mogliśmy, a teraz musieliśmy przygotować się na atak. Pozwoliłam, by pieśń ucichła, przechodząc jednocześnie na

środek wieży, by nie widzieć powrotu ich szaleństwa. Odetchnęłam głęboko. – Musimy przejść na mury i zobaczyć, jak możemy się przygotować. Marc pobiegł przodem, by ostrzec Freda i jego ludzi przed tym, co się zbliżało. Pojechałyśmy za nim konno, Sabine mocno ściskała mnie w pasie, gdy pędziłyśmy pustymi ulicami. Okna i drzwi były pozabijane deskami, ale przez szpary dostrzegałyśmy przerażone spojrzenia. Trianon zamarło w napięciu. Wiedzieli, co nadchodzi. Na murach było jeszcze gorzej. Mieszańcy ustawili się w równych odległościach, utrzymując swoją składaną barierę, ale twarze mieli ściągnięte, opierali dłonie na kamieniu dla zachowania równowagi, a kilku nawet padło na kolana, jakby nie mieli już siły stać. Ludzcy żołnierze wyglądali jeszcze gorzej. Niektórzy wpatrywali się tępo w przestrzeń, inni płakali, a większość szeptała modlitwy, błagając o boską opiekę. Wyjrzałam przez otwór strzelecki i natychmiast tego pożałowałam. – Wpuśćcie nas, wpuśćcie nas – krzyczeli, kiedy zauważyli moją twarz, i cała ich masa naparła z nową energią. Szarpali, chwytali, naciskali i odpychali – żaden nie wydawał się cały, a ziemię u podstawy muru zalała krew. Czy ta godzina wytchnienia im pomogła, czy jedynie przedłużyłam ich udrękę? Odwróciwszy się, pospieszyłam do Marca. Fred i Joss klęczeli u jego stóp, a brat trzymał w ramionach nieruchomą siwowłosą postać. – Nie! – wrzasnęłam i pobiegłam w ich stronę. – Babciu! Ale kiedy padłam na kolana, wiedziałam, że jest już za późno. – Byłyśmy tam i pomagałyśmy dzieciom. – Podniosłam wzrok i zobaczyłam lady Marie stojącą obok Marca. Nie

rozpoznałam jej w prostej samodziałowej sukience, z włosami splecionymi w ciasny warkocz. – Uzdrawiała tych, którzy tego potrzebowali, a ja podawałam im lek usypiający, by nie dołączyli z powrotem do tego wściekłego tłumu, gdy twoje zaklęcie przestanie działać... – Jej głos się załamał. – Właśnie skończyła uzdrawiać małą dziewczynkę, kiedy osunęła się na ziemię. Nic nie mogłam zrobić. Z mojej piersi wyrwało się łkanie. Zatoczyłam się do otworu strzelniczego i wyjrzałam. I rzeczywiście, za kłębiącą się masą ludzi leżał długi rząd małych ciałek o spokojnych, śpiących twarzach. – Wnieście je do środka – wykrztusiłam. Nie mogłam pozwolić, by zostały zadeptane lub ranne, kiedy zacznie się bitwa. Nie zgadzałam się, by ostatnie wielkie dzieło babci poszło na marne. Nikt się nie poruszył. – Wnieście je! – krzyknęłam. Marc pokiwał głową, a ja patrzyłam, jak delikatne liny magii otaczają dzieci, unoszą je ponad rozszalałym tłumem składającym się z ich rodziców i krewnych, i ostrożnie układają na ziemi za murami, które zapewniały jedynie wątpliwe bezpieczeństwo. Odwrócił się do Sabine, ale ona już się ruszyła. – Zabiorę je gdzieś, gdzie będą bezpieczne. Marie dotknęła mojego ramienia. – Mam jeszcze zapas leku. Jeśli pozwolisz mi wprowadzić do środka więcej dzieci, mogę je nim napoić i opatrzyć ich rany. Uświadomiłam sobie, że prosi mnie o pozwolenie. Jakbym to ja była władczynią, nie ona. – Zrób to. Skinęła głową, odwróciła się i zawołała: – Zoé! Dziewczyna, która kiedyś była moją służącą, podeszła do niej i razem zniknęły za załomem muru, naradzając się.

Łagodnie pocałowałam babcię w czoło i okryłam jej twarz płaszczem. Dopiero wtedy się odezwałam. – Jak myślisz, jak to będzie przebiegać? – Wiedzą, że tu jestem. – Marc spoglądał na wzgórza i lasy, jakby mógł dostrzec naszych zbliżających się wrogów. – Wiedzą, że są tu setki mieszkańców, z których wielu dysponuje sporą mocą. – Zacisnął zęby. – Angoulême stworzył tę armię nie bez powodu... Sądzę, że się osłonią i dołączą do tłumu, obalą fragmenty muru i dostaną się do miasta ukryci między ludźmi. A później... – Potrząsnął głową. – Ale byłbyś zdolny zauważyć ich wśród tłumu, prawda? – spytał Fred. – Wyczuć ich moc czy jak tam to działa? – Tak. Ale będą otoczeni przez ludzi. Zaatakowanie ich bez wyrządzenia krzywdy dziesiątkom niewinnych osób byłoby praktycznie niemożliwe. A nawet gdybyśmy byli skłonni ponieść tę ofiarę, nie mamy dość mocy, by pokonać ich wszystkich. – Czy możemy wysłać wiadomość do Trollus? – Żałowałam, że nie mogę się skontaktować z Martinem. – Tamtejsze trolle pomogły ludziom na wodzie... może będą skłonni pomóc tutaj. – Moglibyśmy wysłać mieszańca – odparł Marc. – Ale nawet gdyby ktoś się zgłosił, nie jestem pewien, czy zdążyłby dotrzeć tam na czas. Fred spoglądał przez otwór strzelniczy na wrzeszczących ludzi i jakby nie zwracał uwagi na naszą rozmowę. Wbiłam mu palec między żebra. – Jakieś propozycje? Powoli pokiwał głową i tonem, który niepokojąco przypominał ten, którym sama czasem mówiłam, oświadczył: – Chyba mam plan.

ROZDZIAŁ 57 Cécile Na murach panowała śmiertelna cisza, wszyscy mieszańcy stali z ponurymi minami, podtrzymując swoją magią odcinki muru, za które byli odpowiedzialni. Poniżej niemal wszyscy żołnierze, których Fred miał do dyspozycji, stali uzbrojeni po zęby i czekali. Gotowi walczyć w chwili, gdy pojawi się wyłom w murze. Niemal wszyscy żołnierze. Chodziłam po wąskim pomoście, w jedną i drugą stronę, a od czasu do czasu zatrzymywałam się, by wyjrzeć przez otwór strzelniczy i sprawdzić, czy zauważę wśród kłębiącego się tłumu znajome twarze. Pod czujnym okiem Marca kilku członków brygady Szpica ostrożnie otworzyło tunel, który wykopali pod murami, by dostać się do miasta. To pozwoliło Fredowi i setce jego najbardziej zaufanych ludzi niepostrzeżenie opuścić miasto. W zwyczajnych ubraniach i płaszczach zasłaniających broń dołączyli do tłumu ludzi próbujących dostać się na drugą stronę muru, naśladowali ich wycie i zachowania. Czekali. – Proszę, wracaj na zamek, Cécile – powiedział Marc. – Sabine, Marie i Joss przyda się twoja pomoc, a tu nic nie możesz zrobić. Kobiety zabrały wozy pełne śpiących dzieci do zamku i owszem, wiele z nich było rannych i potrzebowało dotyku czarownicy. Ale nie mogłam odejść. – Mój brat tam jest – szepnęłam.

„Boję się, że jego też stracę”. – Nie mogę poświęcić nikogo, by cię pilnował. – Nie rób tego. Znam ryzyko i nie jestem bezradna. – Rozsunęłam płaszcz, ukazując dwa pistolety i noże. – Poza tym zamek będzie pierwszym miejscem, w którym będą mnie szukać. Kątem oka zobaczyłam, jak potrząsa głową, ale nie wyraził żadnego sprzeciwu. – Wpuśćcie nas, wpuśćcie nas. Próbowałam nie słyszeć, próbowałam nie słuchać, ale mimo chłodu moja koszula była już mokra od potu. Marc syknął przez zęby. – Báthory. – Gdzie? – Kobieta w czerwonym płaszczu. Ten dumny krok rozpoznałbym wszędzie. – Położył dłoń na głowicy miecza, jakby to była jego pierwsza linia ataku. – I kolejny. I jeszcze jeden. Trzymając się poza zasięgiem ich wzroku, wskazywał na zbliżające się trolle. Wszystkie miały na sobie płaszcze z kapturami, by osłonić twarze, a poza Báthory całkiem nieźle naśladowały ruchy ludzkiej tarczy. Poruszając się na tyle powoli, by nie zwracać na siebie uwagi, trolle dołączyły do tłumu, ostrożnie przeciskając się do przodu, aż ze wszystkich stron otaczali je ludzie. – Oznaczcie ich. Jego rozkaz przesunął się wzdłuż szeregu mieszańców, a ci znani z największego wyczucia zapalali blade iskierki za głowami wrogich trolli. Gdybym nie przyglądała się uważnie, nawet bym ich nie zauważyła, i modliłam się, żeby to wystarczyło, by nakierować ludzi Freda na cel. I rzeczywiście, mężczyźni zaczęli powoli zbliżać się do trolli, ostrożnie, jakby to ludzie w ich otoczeniu popychali ich w tym kierunku.

– Dalej – syknął Marc. – Zajmijcie pozycje. I wtedy właśnie zauważyłam w tłumie Freda, oddalonego zaledwie o kilka stóp od Báthory. – Nie – jęknęłam, a moje dłonie zlodowaciały. – Nie ona. Ale on był tuż za nią, przyciskał się do niej, a trollka nawet tego nie zauważyła w tłoku, w którym wszyscy ciągle się potrącali. – Przygotujcie się – powiedział Marc. Po chwili zagrzmiał róg i zapanował chaos. Pistolety wystrzeliły, a później mężczyźni rzucili się na swoje cele ze stalowymi ostrzami w dłoniach. Widziałam, jak tuzin trolli pada, ale Báthory wśród nich nie było. Przyciskając jedną rękę do krwawiącej rany na piersi w miejscu, przez które wyszła kula, odwróciła się i krzyknęła, złapała opadające ostrze Freda i wyrwała je z jego dłoni. Chwyciwszy je w powietrzu, cięła z nieludzką szybkością i trafiła go w ramię. Upadł, tłum go otoczył, a ja wykrzyknęłam jego imię. – Báthory! – krzyknął Marc. Wyskoczył za mur i wylądował wśród ludzi, którzy nawet w otępieniu mieli dość rozsądku, by się poruszyć. Powietrze wypełniło napięcie, magia uderzyła o magię – a po chwili hrabina uniosła się w powietrze i runęła do tyłu. Marc pobiegł za nią z mieczem w dłoni i okrutnym ciosem odrąbał jej głowę. Ale to nie miało znaczenia. Nie zwracając uwagi na ryzyko, wychyliłam się za mur i zaczęłam rozglądać się wśród tłumu za bratem. – Fred! – krzyknęłam. – Marcu, znajdź go! Rozglądał się srebrnymi oczyma, ale nie osiągnął więcej ode mnie, nim jednak zdążył zrobić coś więcej, kamień pękł i fragment muru się zawalił. Marc potrząsnął głową i pobiegł w stronę wyłomu. Nie wiedziałam, co robić. Nawet gdybym nie złamała obu nóg, skacząc z tej wysokości, pewnie zostałabym zmiażdżona

przez tych poniżej, bo wielu było znacznie większych ode mnie. Ale był tam mój brat. Mój brat. Mogłam zrobić tylko jedno, a jeśli tym zdradzę, że żyję, że Tristan żyje, niech i tak się stanie. Zaczęłam śpiewać. Mieszkańcy Wyspy uspokoili się i padli na kolana, a ich twarze były spokojne, gdy mnie słuchali. Rozglądałam się wśród nich w poszukiwaniu mojego brata i poczułam ulgę, kiedy zobaczyłam, jak wyczołguje się spod ciał dwóch mężczyzn, a później oddala od tłumu. Jego ręka krwawiła obficie, ale żył. Na razie. Ponieważ pośród siedzących ludzi stało kilkanaście postaci, na które moja magia nie zadziałała. Nie wszyscy zwolennicy Angoulême’a zostali zabici. Zaatakowali jednocześnie, uderzając w tarcze mieszańców, a kiedy te padły, w gruby kamień poniżej. Mur pękał, odłamki skały się rozsypywały, a wszyscy krzyczeli. Wielkie kamienie spadały na ludzi, na których spokojnych twarzach nie malował się strach, gdy byli miażdżeni, okaleczani i ginęli. Żołnierze za mną walczyli dzielnie z trollami, które weszły przez wyłomy w murze, krocząc po zwłokach, jakby były kamieniami bruku. Odważyłam się obejrzeć za siebie i zobaczyłam, że Marc walczy, ale był sam przeciwko dziesiątkom. – Zostawcie mur i walczcie! – ryknął Szpic. Mieszańcy podzielili się na oddziały, zbiegli po schodach i zeskoczyli z podestu, by dołączyć do walki. Niektórzy rzucali się na trolle czystej krwi, nie troszcząc się o własne życie, zaś inni osłaniali ludzkich żołnierzy, gdy ci się wycofywali lub przegrupowywali. Niektóre trolle zginęły, ale cena była niewiarygodna. Nie mogliśmy wygrać. Tylko mój głos powstrzymywał ludzi przed dołączeniem do

bitwy, ale zdawało mi się, że nie robię nic. Wyjęłam jeden z pistoletów i wycelowałam w trolla wymachującego dwiema maczugami magii, które każdym ciosem miażdżyły ciała. Skoro walczył w taki sposób, nie osłaniał się. Dokończyłam wers, wycelowałam i wystrzeliłam, a kula przeszyła jego ramię. Zaryczał, obrócił się i zaczął szukać wzrokiem winnego. Jego spojrzenie padło na mnie. Wystrzeliłam z drugiego pistoletu, ale on odepchnął kulę na bok i z oszalałą miną machnął poziomo ręką. Ludzcy żołnierze i mieszańcy rzucili się na niego, ale było za późno, powietrze już zadrgało od magii. Odwróciwszy się do muru, rzuciłam się w stronę przerwy między blankami i wypadłam na zewnątrz. Zacisnęłam zęby w oczekiwaniu na uderzenie, gotowa zacząć śpiewać niezależnie od tego, ile kości połamię, bo gdybym tego nie zrobiła, tłum by mnie zadeptał. Ale do uderzenia nie doszło. Ktoś mnie złapał. Ujrzałam znajomą twarz. – Szukałem cię – powiedział Martin, przechodząc między mieszkańcami Wyspy, którzy zaczęli się poruszać. Zaczął mówić coś jeszcze, ale jego głos zagłuszył dźwięk rogu. Nie tego, którego używali zwolennicy Angoulême’a, ale wielkiego rogu Trollus. Znów zagrzmiał i wtedy zobaczyłam poruszenie pośród drzew. Na otwartą przestrzeń wybiegły trolle. Kierowały się ku nam. Były ich całe setki. – Sprowadziłem wsparcie – powiedział Martin. – A teraz zejdźmy im z drogi. Mieszkańcy Trollus spadli na Trianon, niektórzy zatrzymywali się, by złapać związanych przysięgą ludzi, odciągnąć ich i powstrzymać, a inni przeskakiwali przez wyłomy w murze i atakowali zwolenników Angoulême’a. Nie okazywali im miłosierdzia, rozszarpywali ich na kawałki, a kiedy żołnierze i mieszańcy zorientowali się, że to sojusznicy,

a nie wrogowie, wydali z siebie bojowy okrzyk. Wkrótce zmienił się on w wiwaty. Bitwa się zakończyła i wbrew wszelkim przewidywaniom zwyciężyliśmy. Ale cena zwycięstwa była wysoka.

ROZDZIAŁ 58 Cécile Rzędy ciał zdawały się ciągnąć w nieskończoność. Kropla potu spłynęła mi do oka. Przetarłam czoło brudną ręką, nie przejmując się, że pewnie zostawiłam na nim ślad krwi, ziemi i gorszych jeszcze rzeczy. Żołnierz przede mną oddychał spokojnie, na piersi miał siatkę blizn, ale nie otwartych ran, ale czymże jest uratowanie jednego w porównaniu z setkami, które zginęły z powodu moich wyborów, moich czynów? Usiadłam na piętach i patrzyłam, jak kolejny wóz wypełniony mieszkańcami Wyspy przejeżdża powoli obok. Kierował się w stronę więzienia, jedynego miejsca, które uznano za wystarczająco bezpieczne. Poza dziećmi – Marie nalegała, by zabrano je wszystkie do zamku, a następnie zatrudniła do pomocy kilkoro niedawno przybyłych trolli, na wypadek gdyby któreś się obudziło. Ale to było rozwiązanie tymczasowe. Śpiąc, nie mogły jeść ani pić, a nie mieliśmy środków, by zajmować się każdym z osobna jak Aidenem. Młody lord pozostawał pod wpływem mojego zaklęcia – i czujnym okiem Zoé – gdyż jego matka nalegała, by utrzymać go w takim stanie do naszego zwycięstwa. A gdybyśmy przegrali, cóż... Wtedy i tak by nie miało znaczenia, czy przymus króla zniszczył mu umysł. – Czy Tristan jest nadal nieprzytomny? – Marc ukląkł obok mnie i podał mi cynowy kubek z parującym płynem. Pokiwałam głową, próbując nie okazywać strachu. Zbyt

łatwo wyobrażałam sobie twarz Vincenta, pozbawioną wszystkiego, co było nim, i zastanawiałam się, czy to samo stało się z Tristanem. Czy leżał gdzieś, samotny, z raną głowy tak poważną, że nawet jego niewiarygodna moc sobie z nią nie poradziła. W końcu jego moc nie zdołała pomóc Vincentowi. – Victoria i Chris go szukają – powiedział Marc. – Odnajdą go. – Powinnam iść. – Oczy mnie piekły, ale byłam tak wyczerpana, że miałam wrażenie, jakby nie pozostały mi już żadne łzy. – Mogłabym go odnaleźć. – Jeśli tego właśnie chcesz. Powiedział to ostrożnie, a ja wiedziałam, że w ten sposób sugeruje, iż byłby to błąd. – Powiedz mi po prostu, co myślisz – mruknęłam, wiedząc, że nie powinnam traktować go ostro. Jeśli w Trianon nie zapanował całkowity chaos, to tylko dzięki niemu i Szpicowi. Ranni znaleźli się pod opieką, zabitych grzebano, mury odbudowywano, a choć miasto przeszło piekło, nie ogarnęło go zwątpienie. Odgłosy ciężkiej pracy ludzi i trolli ucichły, a Marc naciągnął kaptur, żeby osłonić usta przed uważnymi spojrzeniami. – Nikt nie wie jeszcze, że Roland pokonał Tristana. I na razie tak musi pozostać. Trollus postanowiło go poprzeć, ale gdyby znali prawdę... – To mogłoby się zmienić – dokończyłam za niego. Przytaknął. – Angoulême najpewniej widział, jak Trollus pomogło mieszkańcom Courville, którzy byli na tych łódkach, i wie, co to znaczy, więc pewnie chętnie poinformuje ich o śmierci Tristana... że wedle jego najlepszej wiedzy ich wybraniec jest martwy. – Jak myślisz, co on zrobi? Marc się zamyślił. – Wieści o śmierci Tristana wywołałyby chaos w Trollus i

Trianon. Ludzie utraciliby swojego obrońcę, a trolle musiałyby podjąć decyzję, czy przyjąć Rolanda, czy poprzeć nowego kandydata na króla lub królową. To drugie doprowadziłoby do konfliktów wewnętrznych i jeszcze większego zamętu do chwili wyłonienia zwycięzcy. Angoulême raczej zaatakuje od razu, żeby nie ryzykować walki przeciwko nowej, zjednoczonej grupie. – Jeśli znajdziemy Tristana, czy oni nie będą walczyć za niego? Marc odetchnął przez zęby, a wyraz jego niemrugających oczu odpowiedział na moje pytanie. Zrobiło mi się niedobrze. Lojalność Trollus zależała od stanu Tristana, a obecnie nie było szans, by wrócił do pełni zdrowia przed atakiem Rolanda i Angoulême’a. – Z pewnością niektórzy ze zwolenników księcia przeżyli bitwę i pobiegną mu na spotkanie z wieściami, że nie tylko przeżyłaś, ale czułaś się dość dobrze, by rzucać czary, co każe mu podejrzewać, że Tristan przeżył bitwę z bratem. – Czy to powstrzyma go przed atakiem? Potrząsnął głową. – Sądzę, że raczej skłoni go do przyspieszenia działań... To popchnie go do ataku, zanim Tristan będzie miał szanse odzyskać siły. – Z pewnością uda nam się stawić mu opór. Mamy setki trolli, a do tego wszystkich mieszańców i ludzkich żołnierzy. – Ale jakim kosztem? Angoulême podejdzie do wrót i poinformuje wszystkich bez ogródek, że Roland pokonał brata. Da im szansę skapitulować albo narazić się na gniew Rolanda. Jak sądzisz, co wybiorą? – I co wtedy? – warknęłam, tracąc panowanie nad sobą. – Co proponujesz? Jak sądzę, naszą jedyną nadzieją jest odnalezienie Tristana i sprawdzenie, czy uda mi się pomóc mu odzyskać siły. Gdyby był tutaj i trolle mogły go zobaczyć, może... I tak czekała nas kolejna bitwa. Setki, może tysiące zabitych,

bez pewności zwycięstwa. Czy poddanie się było lepszą możliwością? Czy było nieuniknione? – Mamy jedną przewagę – stwierdził Marc. – Przez najbliższe kilka godzin Angoulême będzie wierzył, że oboje nie żyjecie. Nie będzie taki czujny. Uniosłam ręce z frustracją. – I co z tego? Tristan i tak nic z tym nie zrobi. – Nie mówię o Tristanie. Mówię o tobie.

ROZDZIAŁ 59 Cécile Zapadał zmrok, a my ukrywaliśmy się w zagajniku. Melusina przed godziną przeniosła Marca, Sabine i mnie w to miejsce, ale zaczekaliśmy, aż dołączą do nas bliźnięta. Bolało mnie, gdy prosiłam Martina, by odciągnął ich od poszukiwania Tristana, ale Marc nie poradziłby sobie z Angoulême’em i Lessą bez pomocy. „On wciąż żyje”, przypomniałam sobie. „Chris go szuka – znajdzie go”. – Kończy nam się czas – mruknął Marc i przykucnął, żeby odsłonić portal, który otworzył Martin. Czekaliśmy, aż Roland zostanie sam, ale jak na razie nie był skłonny nam pomóc. A wkrótce ci, którzy przeżyli nasze zwycięstwo pod Trianon, mieli dotrzeć z wieściami, że nadal żyłam. – Moglibyśmy ich zatrzymać. – Victoria przyglądała się Rolandowi i w zamyśleniu zaplatała długie czarne włosy. – Nie będą gadać, jeśli będą martwi. – Ryzykowne – zauważył Marc. – Nie wiemy, kto przeżył, więc nie będziesz miała pojęcia, komu musisz stawić czoło. – Zacisnął zęby. – Ale nie widzę, żebyśmy mieli inną możliwość. Idź, a my poślemy Martina, kiedy zdecydujemy się na ruch. „Jeśli to zrobimy”. Westchnęłam i mocniej naciągnęłam kaptur, żeby ogrzać uszy. – Wydaje się taki smutny.

Sabine oparła się o mnie, kiedy odprowadzaliśmy wzrokiem Victorię i podążającego za nią posłusznie Vincenta. Spojrzałam na nią. – Roland? Pokiwała głową, a ja zwalczyłam pragnienie, by zasypać ją opowieściami o różnych sposobach, na jakie brat Tristana krzywdził innych, w tym mnie. Bo tak naprawdę miała rację. Roland siedział po drugiej stronie trzaskającego ognia, naprzeciwko Angoulême’a i Lessy, opierał brodę na kolanach i wpatrywał się w płomienie. Żadne z jego towarzyszy nie próbowało go zagadnąć, a ludzcy żołnierze i służący omijali ich szerokim łukiem. – Został zmuszony do zrobienia rzeczy, których nie chciał. Dlatego jest zły. Nie dlatego, że przykro mu z powodu bólu, jaki zadał. – Zepsute dziecko – powiedziała Sabine. – Ale jednak dziecko. Z tą myślą w głowach w milczeniu przyglądaliśmy się całej trójce. – Na skały i niebo, Rolandzie – mruknął Marc. – Idź się odlać albo co. – To nie działa – powiedziałam. – Musimy znaleźć inny sposób, by odciągnąć go od opiekunów. – A gdybyśmy tak posłali mu wiadomość? – zaproponowała Sabine. – Kartkę? – Jak? – spytał Marc. – Żadne z nas nie może tak po prostu tam wejść, żeby ją dostarczyć. – A czemu nie? – sprzeciwiła się Sabine, a ja natychmiast potrząsnęłam głową, bo wiedziałam, do czego zmierzała. – To zbyt niebezpieczne, Sabine. On jest zbyt niebezpieczny. Popatrzyłam na Marca, licząc na poparcie, ale jego wzrok był pełen namysłu. – O czym myślisz? – spytał. Wzruszyła ramionami. – Czuję zapach posiłku, a dorastający chłopiec musi jeść.

– Ja powinnam to zrobić – mruknęłam, kiedy zbliżyłyśmy się do grupki służących wokół ognia. – Wcale nie. Z tego, co słyszałam, książę zna wszystkie nasze sztuczki, a nie jest na tyle głupi, by zupełnie stracić czujność. Gdyby któreś z nich wyczuło magię twojego przebrania, byłoby po tobie. I po Tristanie. A ja nie mam zamiaru walczyć w tej wojnie bez was. Nie mogłam zaprzeczyć logice jej słów. Dwie z kucharek podniosły wzrok na nasz widok, a my się uśmiechnęłyśmy. – Ona dziś poda jego wysokości kolację – powiedziałam, a przez obóz przeleciał podmuch wiatru, gdy napełniłam swoje słowa mocą. – Obie znacie ją od lat. Mnie nie widziałyście. Poruszając się spokojnym krokiem, żeby nie zwracać na siebie uwagi, wróciłam do lasu, gdzie czekali Marc i Martin, obaj wpatrywali się w portal. – Zbliża się – szepnął Martin, a my przyglądaliśmy się w milczeniu. Gdyby coś poszło nie tak, nie moglibyśmy w żaden sposób jej pomóc. Sabine i dwie inne kobiety podeszły do trójki trolli, ściskając w rękach tace z parującym jedzeniem. Sabine dygnęła, a dwie pozostałe poszły za jej przykładem. Naczynia zabrzęczały. – Te idiotki nie mają pojęcia, jak służyć rodzinie królewskiej – mruknęła Lessa. – Może mogłabyś je poinstruować, milady – zaproponował Roland. – W końcu masz doświadczenie w tej kwestii. W jego głosie brzmiała nuta przebiegłości, która przypominała mi jego brata, ale odepchnęłam od siebie tę myśl. – On wie, że to nie Anaïs – szepnął Marc, a ja pokiwałam głową. Wiedział i wcale nie był zaskoczony oszustwem. – Sprawdź je – powiedział Angoulême kwaśno. Zaiste, jak na kogoś, kto we własnym mniemaniu właśnie

odniósł życiowe zwycięstwo, wydawał się w wyjątkowo paskudnym nastroju. Roland spojrzał na Sabine i odwrócił wzrok do ognia. – Są tym, kim są. Ludźmi. Żadnej magii. – Jesteś pewien? Roland powoli podniósł brodę, by spojrzeć księciu w oczy, a nienawiść w jego wzroku nie dała się porównać z niczym. Był to gniew o nieludzkich rozmiarach. – Ależ proszę bardzo, wasza łaskawość, sam możesz sprawdzić. A może niech milady je sprawdzi, w końcu jest mistrzynią przebrań. A przynajmniej tak uważa. Przeniósł wzrok na przyrodnią siostrę i omiótł ją spojrzeniem, jakby zastanawiał się, jak będzie wyglądała bez skóry. Lessa nerwowo oblizała wargi i odsunęła się o kilka cali. Ale Angoulême wydawał się niewzruszony. – Nie sprawdzaj mnie, chłopcze – warknął, wyrwał tacę z dłoni jednej z kobiet i z trzaskiem postawił ją na ziemi. Sabine z wyraźnym drżeniem podeszła do Rolanda, a ja złapałam Marca za rękę i ścisnęłam ją, by zapanować nad własnym strachem. – Wasza wysokość – szepnęła, znów dygnęła i ostrożnie postawiła tacę przed nim, zasłaniając ją swoim ciałem przed wzrokiem Angoulême’a i Lessy. Później powoli podniosła głowę, by spojrzeć mu w oczy, a ja wstrzymałam oddech. „Proszę, nie czyń jej krzywdy”. Roland z namysłem przechylił lekko głowę. Po chwili przeniósł wzrok na kawałek papieru, który Sabine ostrożnie upuściła na jego tacę. Proszę. Proszę. – Dziękuję – powiedział, ale jego uśmiech odsłaniał zbyt wiele zębów, by mógł być uspokajający. Magia podniosła papier, Roland spojrzał na słowa i sprawił, że wiadomość znikła w pozbawionym dymu płomieniu. – Pachnie

smakowicie. Sabine dygnęła po raz trzeci i powróciła z pozostałymi kobietami do odległego kuchennego ogniska. Roland odprowadził ją wzrokiem i zaczął jeść, wyraźnie nie zamierzał zdradzić swojemu panu faktu istnienia wiadomości ani jej treści. Skończył posiłek i podniósł się. – Przepraszam. – Dokąd idziesz? – spytał ostro Angoulême. Roland zatrzymał się, a nawet z odległości, z której patrzyliśmy, poczułam drżenie ziemi. – Dałeś mi wyraźnie do zrozumienia, wasza łaskawość, że mam brudzić sobie za ciebie ręce, ale nie uświadamiałem sobie, że zamierzasz odwdzięczyć mi się tym samym. Marc zachichotał. – Pomijając szaleństwo, jest wygadany jak prawdziwy Montigny. Angoulême spochmurniał. – Pospiesz się. – To trudno przewidzieć – odparł Roland i swobodnym krokiem wszedł do lasu. – Za bardzo go naciskałeś – wysyczała Lessa, kiedy wystarczająco się oddalił. – Nienawidzi cię. I słyszałeś go... on wie, kim jestem. – I co z tego? – Książę połamał bułkę na talerzu na małe kawałki, ale żadnego nie zjadł. – Panuję nad nim i nie jest dla mnie żadnym zagrożeniem. – Naprawdę? – Lessa odsunęła swą tacę. – Jeśli się postara, znajdzie sposób na obejście twoich rozkazów. Swoich obietnic. Zawsze jest sposób. – Mówisz z doświadczenia? Lessa cofnęła się, po czym pochyliła do przodu i złapała księcia za rękaw. – Moja rodzina mnie odrzuciła – szepnęła. – Twoja mnie przyjęła. Dała mi wszystko i nauczyła mnie wszystkiego. Nie pozwól, by kłamstwa Tristana i Cécile zwróciły cię przeciwko

mnie... Wiesz, że jestem lojalna. A oni martwi. Podniosła rękę, by dotknąć jego policzka, a on gwałtownie odepchnął jej dłoń. – Nie, kiedy masz jej twarz. Opuściwszy rękę, Lessa rozejrzała się dookoła i pozwoliła, by oblicze Anaïs zniknęło, odsłaniając jej własne. – Anaïs była lojalna wobec Tristana. Zabiłam ją, bo była zdrajczynią. – Zabiłaś ją dla własnych celów – warknął Angoulême. – Anaïs była moim dzieckiem, a ty ją zamordowałaś. A później mnie okłamałaś. – Pochylił się ku niej. – Skłamałaś jak przeklęty człowiek. Lessa skuliła się – jak sądziłam, zorientowała się, że zabicie Anaïs było pomyłką. Że choć Angoulême tego po sobie nie okazywał, troszczył się o córkę, i że jedynie niechęć do zmiany planów powstrzymywała go przed zemstą. Ale sytuacja w każdej chwili mogła przybrać zupełnie inny obrót. – Dam ci następne – powiedziała. – A kiedy nasze dziecko będzie dość silne, by zasiąść na tronie, pozbędziemy się Rolanda. Angoulême uspokoił się i pogłaskał ją palcem po policzku. – Nie mogę nie podziwiać twojej ambicji, kochanie. Gotowości, by doprowadzić do śmierci całą swoją rodzinę, by zdobyć koronę. – Pochylił się do przodu i szepnął jej coś do ucha, a jej twarz stężała. Następnie się cofnął. – Obiecałaś, że będziesz mnie kochać. Pamiętaj o tym. – Kocham cię – szepnęła Lessa. – Zawsze cię kochałam. – Jego okrucieństwo naprawdę nie zna granic – szepnął Marc, a ja odeszłam od portalu, nie chcąc dłużej na to patrzeć. Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę współczuła Lessie, ale być zmuszonym do kochania tego potwora? Westchnęłam. I wtedy odezwał się Martin. – Roland oddalił się od obozu. Czeka. – Jesteś na to gotowa, Cécile? – spytał Marc.

Puls dudnił mi w uszach, a zziębnięte dłonie były mokre od potu, ale skinęłam głową, a świat się rozerwał, by ukazać potwora, z którym musiałam zawrzeć sojusz. Roland syknął z zaskoczeniem, cofnął się i zamachnął w stronę pęknięcia, ale jego magia przeszła przez nie, jakby go wcale nie było. – To magia elfów – powiedziałam do niego. – Nie możesz jej zaatakować. Gwałtowność opuściła go nagle, spróbował jeszcze wymacać brzegi pęknięcia, po czym poddał się i wreszcie przyznał, że zauważa moją obecność. – Dlaczego nie umarłaś? Założyłam ręce na piersi. – Wcale nie dlatego, że twój pan nie próbował mnie zgładzić. – Jestem królem. – Twarz Rolanda się wykrzywiła. – Nie mam... – Jego gardło się zacisnęło, nie pozwalając mu wypowiedzieć kłamstwa, ja zaś niemal namacalnie czułam jego furię. – Czego chcesz, człowieku? – Zemsty. – Zawahałam się, bojąc się powiedzieć coś, co uruchomiłoby jedną z pułapek umieszczonych przez księcia w umyśle chłopca. – Angoulême odebrał mi wszystko, tak samo, jak odebrał wszystko tobie. – Dał mi koronę, jak obiecał. – Naprawdę? – spytałam, a zanim zdążył odpowiedzieć, mówiłam dalej: – Czy mnie wysłuchasz ze względu na brata? – Tristana nie obchodzi, co robię. – Roland spuścił wzrok. – Umarł. To nie była odpowiedź, ale wiedziałam, że go mam i że posłucha. – Wiem, że książę zmusił cię do zabicia rodziców i ciotki. I do... zaatakowania brata. – Zagryzłam policzek. – Zna twoje imię i kontroluje twoje działania. Najlżejsze możliwe skinienie głową. – Jak możesz naprawdę być królem, jeśli jesteś pod czyimś przemożnym wpływem? – spytałam. – On cię wykorzystuje

ze względu na twoją moc, Rolandzie. By wyeliminować wszystkich, którzy są dość silni, by się mu przeciwstawić. – Cisza. – Wiesz, że to Lessa udaje Anaïs? Że zaręczył cię ze swoją kochanką, która jest też twoją przyrodnią siostrą, a jakby to nie było dość koszmarne, zamierza przyprawić ci rogi i udawać, że dziecko jest twoje. A kiedy to dziecko będzie dość silne, by zasiąść na tronie, zamierza zabić ciebie i twoją siostrę, by nie pozostał nikt z rodu Montigny. By nie było już nikogo potężniejszego od niego. – Czego ode mnie oczekujesz? – Głos Rolanda brzmiał zjadliwie. – Jak powiedziałaś, to on panuje nad sytuacją. Uniosłam brodę i zmusiłam się, by wytrzymać jego spojrzenie. Czułam się, jakbym patrzyła w oczy żmii. – Chcesz więc spędzić resztę życia pod jego pantoflem, jako jego marionetka, aż postanowi cię wykończyć? Roland zacisnął zęby. – A gdyby istniała inna możliwość? – spytałam, nim stracił panowanie nad sobą. – A gdybyśmy mogli sprawić, by nie mógł już wykorzystywać ciebie jako swojej broni? – Jak? Szybko wyjaśniłam mu, jak działa moje zaklęcie. – Byłbyś nieśmiertelny. Twoje moce byłyby takie same, jak twojego wielkiego przodka, Króla Lata, i mógłbyś również odwiedzać niezliczone światy. Roland był szalony, ale nie głupi. Nie odważyłam się wspomnieć, że gdyby zgodził się na nasz plan, Angoulême nie pozostałby długo wśród żywych. Marc był pewien, że książę umieścił w głowie chłopca bodźce każące mu zaatakować każdego, kto by groził jego panu. Nie musiałam nic mówić – Roland wiedział tak samo jak wszyscy, że Angoulême miał wielu wrogów, którzy chętnie wykorzystaliby jego słabość. – Jeśli to zrobię, będę królem niczego – powiedział w końcu. Ręce mi drżały, gdy rozważałam odpowiedź. W końcu

zacisnęłam kciuki i stwierdziłam: – Już jesteś królem niczego. Angoulême rządzi. Ale możesz mu to odebrać, jeśli chcesz. – Skąd mam wiedzieć, że to nie jest podstęp? Skąd mam wiedzieć, że nie kłamiesz, a to nie jest skomplikowana intryga, by mnie zabić? Skinęłam na Martina, który przeszedł przez pęknięcie. – Ona mówi prawdę, wasza wysokość – powiedział bibliotekarz. – Cécile zabrała ze mnie żelazo, a teraz mogę wrócić do Arkadii. Zrobi to samo dla was, jeśli zechcecie. – Dlaczego? – spytał mnie Roland. – Skrzywdziłem cię. Skrzywdziłem twoich rodaków i... – Gardło mu zadrżało. – Zabiłem brata, z którym byłaś złączona. – A ja cię za to nienawidzę. Ale jesteś bratem Tristana, a on cię kochał mimo twoich wad. Zrobię to dla niego. Roland wpatrywał się we mnie przez długi czas, patrząc, ale jakby niczego nie widząc, po czym pokiwał głową. – Przyjdź do mnie tutaj i rzuć zaklęcie teraz, bo on zauważy, jeśli mnie dłużej nie będzie. Przyjdź sama i Cécile... – Tak? Tak bardzo się bałam. Tak strasznie się bałam. – Uważaj, co mówisz. Jeśli powiesz coś niewłaściwego, nie wyjdzie ci to na dobre. Kierując się wskazówkami Martina, ruszyłam cicho przez las, a na każdy szelest w ciemnościach reagowałam drżeniem. Marc obserwował, ale nie mógł podejść bliżej, żeby Roland go nie wyczuł, a jego podstawowym celem było powstrzymanie Angoulême’a lub Lessy przed zbliżeniem się do nas w czasie zaklęcia. Martin udał się powiadomić bliźnięta o sytuacji, mieli się wycofać, jeśli to możliwe, i zaatakować obóz Angoulême’a, kiedy pojawi się reszta jego zwolenników. – Oddychaj – powiedziałam do siebie. – Oddychaj. Nagle magia chwyciła mnie za włosy i leciałam przez drzewa, a gałęzie szarpały moje ciało. Próbowałam krzyknąć,

ale szczękę miałam zablokowaną, a niewidzialna lina oplatała moje nadgarstki i kostki. Wylądowałam ciężko na stercie śniegu, małe rączki przeglądały moje kieszenie i szarpały ubranie, zanim odepchnęły mnie na bok, by sprawdzić zawartość torby. Roland pojawił się w moim polu widzenia, uśmiechał się. – Ostrożności nigdy za wiele... Wiem wszystko o twoich zaklęciach. Wypuścił moją szczękę ze swojego uścisku, a ja jęknęłam i zwinęłam się w kłębek. – Bolało? – Czułam jego gorący oddech na uchu. – Tak. Zaśmiał się cicho i usiadł ze skrzyżowanymi nogami obok mnie. – Dobrze. A teraz wstawaj i zabieraj się do roboty. Jeśli on nadejdzie, nie powstrzymam go przed zabiciem cię. Kazał mi obiecać, że zostawię cię dla niego, jeśli znajdę cię żywą. Podniosłam się na czworaki i wyjęłam butelkę z wcześniej przygotowanym eliksirem. – Jeśli to nie zadziała, nie będę szczęśliwy – ostrzegł. – Zadziała. – Przełknęłam ślinę. – A teraz chciałabym prosić o zdjęcie płaszcza i koszuli i położenie się na ziemi, wasza wysokość. Spełnił moją prośbę, a śnieg natychmiast stopił się wokół jego gorącego ciała. – Będzie bolało – ostrzegłam go. – Nie czuję bólu. – Przeniósł na mnie wzrok. – Niczego nie czuję. – W takim razie zaczynajmy. Wylałam eliksir i sięgnęłam po całą moc, jaką mógł dać mi świat.

ROZDZIAŁ 60 Tristan Dryfowałem tuż za progiem przytomności, świadomy, a jednocześnie nie. Było zimno. Marzłem. Byłem odrętwiały. Uderzały o mnie ciała, martwe kończyny chwytały mnie i łapały. Ściągały mnie coraz głębiej, aż nie mogłem oddychać. Ciężar tysięcy ciał, tysięcy ofiar, naciskający na moją pierś. „Złaźcie”, krzyczałem do nich. „Próbowałem. Zrobiłem wszystko, co mogłem”. Martwi nie słuchali. Martwi nie słyszeli. Sięgnąłem po płomień, który był moją magią, szarpałem go rozpaczliwie. Ale zamiast zapłonąć jaśniej, zamigotał. Przygasł. Czerń odciągała mnie od świadomości, coraz dalej i dalej, aż stała się jedynie odległym blaskiem. Ale coś nie chciało mnie puścić. Dźwięk, ostry i powtarzający się. Znajomy. – Tristan! – Głos, który dobrze znałem. – Nie waż się być martwy, ty głupi śliczny trollu! I wtedy ciężar został zdjęty z mojej piersi, ciała odepchnięte na bok, a ręce, rozgrzane ciepłem życia, wyciągały mnie z zimna. Otworzyłem oczy.

ROZDZIAŁ 61 Cécile Roland uniósł powieki i usiadł, wpatrując się w mglistą dłoń, jakby nie mógł uwierzyć, że należy do niego. – Rolandzie, dobrze się czujesz? Jego postać zmaterializowała się, a ja się cofnęłam, gotowa uciekać, gdybym musiała. To, że nie mógł mi już zaszkodzić magią, nie znaczyło wcale, że nie był zdolny rozszarpać mi gardła. – Rolandzie? Podniósł głowę, a w chwili gdy napotkałam jego spojrzenie, wiedziałam, że jego szaleństwo zniknęło. Że usuwając żelazo z jego ciała, pozbyłam się trucizny, która wypaczała jego umysł. – Przepraszam, że bolało – powiedziałam, delikatnie dotykając jego dłoni. Wzdrygnął się, a ja zastanawiałam się, kiedy ostatnio ktoś go pocieszał, jeśli w ogóle ktokolwiek to robił. Jeśli w ogóle tego pragnął. I wtedy ciepłe palce ścisnęły moje, jego broda zadrżała, a ja wiedziałam, że ból zaklęcia był niczym w porównaniu z tym, co czuł teraz. Jak wiele przerażenia wywołał w swoim krótkim życiu? Jak wielu zginęło z jego ręki? Jego rodzice, ciotka i – jak musiał sądzić – brat? Co gorsza, jak bardzo nie troszczono się o jego uczucia, kiedy był w rękach Angoulême’a? Żelazne szaleństwo sprawiało, że dopuszczał się tych okropieństw, ale teraz znikło. A on musiał nauczyć się żyć z tym, co zrobił.

Wstrząsnęło nim łkanie i ruchem niemal zbyt szybkim, by go zobaczyć, zwinął się w kłębek, boleśnie ściskając moje palce w dłoni. W tej samej chwili poczułam, że Tristan odzyskuje świadomość, i kamień spadł mi z serca. – Rolandzie, Tristan żyje – powiedziałam. – Nic mu nie jest. Znieruchomiał, po czym spojrzał na mnie z nadzieją. Jego wzrok przeniósł się nad moje ramię i Roland błyskawicznym ruchem uderzył we mnie, powalając mnie na ziemię. Szarpałam się z nim, przekonana, że pomyliłam się co do jego szaleństwa, kiedy nad naszymi głowami przeleciała fala gorąca. – Ty mała ludzka ladacznico – warknął Angoulême. – Coś ty narobiła? – Wyleczyłam go – krzyknęłam, pozwalając, by Roland mnie podniósł. Stanął między mną i księciem, a ja zastanawiałam się, czy wiedział, że jego moce się zmieniły. – Życzę powodzenia w wykorzystywaniu go teraz, ty okrutny tchórzu. – Wyleczyłaś go? – Książę zacisnął dłonie w pięści, idąc w naszą stronę. – Wyleczyłaś go? Zniszczyłaś go, teraz jest niczym. Nie jest nic wart! Roland wzdrygnął się, ale się nie cofnął. – Czujesz się dzielny, co, żałosny nędzniku? – Angoulême uniósł rękę, a na jego twarzy malowała się furia. – Zobaczmy, jak długo to potrwa. Powietrze wypełnił ogień, ale zamiast nas spalić, rozbił się na magicznej tarczy. Na polanę wyszedł Marc. – To już koniec, Angoulême. Poddaj się. Książę splunął na ziemię u stóp Marca. – Już przez to przechodziliśmy, ty zniekształcony głupcze. Nie pokonasz mnie. – Może czas, byśmy to sprawdzili. Angoulême się roześmiał. – Zabij ją, chłopcze.

Roland zesztywniał. Powoli odwrócił się do mnie, a po jego twarzy płynęły łzy. – Przepraszam, Cécile. Muszę być posłuszny. I rzucił się na mnie. Zrobiło mi się ciemno przed oczami, a jednocześnie słyszałam wybuchy, gdy Angoulême i Marc walczyli. Magia zerwała Rolanda ze mnie i rzuciła go w krzaki, ale błyskawicznie wrócił, jego ciało zmieniło się w mgłę, gdy przechodził przez tarczę Marca, i zmaterializowało się tuż przed tym, jak zadał cios. Przetoczyłam się, a jego pięści uderzyły w ziemię w miejscu, gdzie byłam jeszcze przed chwilą. Ale on od razu rzucił się na mnie, jego palce szarpały i siniaczyły moje nogi, gdy wspinał się po moim ciele, próbując sięgnąć do gardła. I wtedy nagle znikąd pojawił się Martin, objął Rolanda w pasie i zdjął go ze mnie. Otworzywszy usta chłopca, napoił go odrobiną błękitnego płynu i puścił. Roland przez chwilę stał i gapił się na niego, aż nagle materia świata pękła. Martin przeszedł przez otwór, ciągnąc za sobą trollowego księcia. Ale ja nadal nie byłam bezpieczna. Angoulême i Marc walczyli, magia płonęła jasno, powietrze huczało tak, że brzęczało mi w uszach. Całe połacie drzew padały na ziemię, zaś inne zmieniały się w sterty popiołu. Z tyłu widziałam, że bliźnięta rozpoczęły walkę w obozie, by powstrzymać zwolenników Angoulême’a przed pospieszeniem panu z pomocą. Ignorując obolałe ciało, przetoczyłam się za głaz i starałam się nie wychylać, a jednocześnie obserwowałam rozwój sytuacji. Mimo przechwałek księcia wydawało się, że pojedynek jest wyrównany, obaj ociekali potem, gdy uskakiwali i atakowali. Ale podobnie jak Pénélope, Angoulême całe życie starał się unikać wszelkich sytuacji, które groziły obrażeniami, a ten siedzący tryb życia miał swoją cenę. Dyszał ciężko i zaczynał

się potykać, gdy unikał ciosów Marca. – Dalej – szepnęłam. – Dalej. I wtedy upadł, wylądował na boku w kałuży krwi pozostawionej przez Rolanda. Zatoczył się, ledwie odpierając kolejny atak Marca. – Jest wielu ludzi, którzy pragnęli tego zaszczytu. – Marc wyciągnął miecz. – Mam nadzieję, że wybaczą mi, iż go sobie zagarnąłem. – Nie! Krzyk brzmiał jak tłuczone szkło i Marc ledwie zdążył się odwrócić, by zablokować cios Lessy. Miała własną twarz, zalaną krwią, jej włosy były rozczochrane, a ubranie podarte. Zaatakowała Marca z dziką gwałtownością, nie dając mu chwili wytchnienia. I dlatego nie zauważył ruchu Angoulême’a ani noża w jego dłoni. Ale ja tak. Widziałam również, że jego twarz jest umazana krwią Rolanda, krwią nasyconą całym żelazem, które wydobyłam z ciała chłopca. Sięgnęłam po moc, po magię, i powiedziałam: – Zwiąż światło. Angoulême znieruchomiał, a później jego srebrne oczy prześlizgnęły się przez dym i mrok i spoczęły na skale, za którą się ukrywałam. Upewniwszy się, że Marc jest zajęty walką z Lessą, podniósł się i z nożem w ręce ruszył w moją stronę. – Chyba wyłożyłaś swoją ostatnią kartę, ptaszku. Cofnęłam się, a dymiąca ziemia parzyła moje dłonie. – Nie będę się z tobą śpieszył – powiedział z uśmiechem. – Jak myślisz, kto nauczył Rolanda wszystkich jego sztuczek? Zajęczałam, poczułam, że mam mokro w spodniach nienawidziłam się za to. Miałam być dzielna, miałam doprowadzić to do końca, niezależnie od ceny. Ale bałam się Angoulême’a od chwili naszego pierwszego spotkania i to się nie zmieniło.

I wtedy rozległ się głośny ryk, a niebo rozświetlił płomień jaśniejszy od słońca. Przeleciała nade mną masywna skrzydlata istota, a ja zamknęłam oczy, by ochronić je przed gorącem. Raczej poczułam, niż usłyszałam huk czegoś, co wylądowało obok mnie, a później pojawił się Tristan i zaczął gasić płomyki, które pojawiły się na moim ubraniu. Jego twarz była ukryta w cieniach, ubranie podarte i pokryte warstwą soli. Ale żył i był przy mnie. – Wszystko w porządku? – spytał. Nie było, ale i tak pokiwałam głową. – Angoulême? Gdzie on jest? Tristan rozejrzał się po okolicy i potrząsnął głową. – Nie widzę go. – Jego magia jest związana. Znajdź go i zabij. – Ale Roland... – Został wyleczony. A teraz znajdź Angoulême’a, zanim zdąży zmyć krew. Jego oczy rozświetlił blask, którego dawno nie widziałam, i Tristan mnie pocałował. – Uważaj na siebie – powiedział i zniknął. Pomijając trzask płonących drzew, zapanowała dziwna cisza. Przyciskając koszulę do ust, by uchronić się przed dymem, rozejrzałam się w poszukiwaniu przyjaciół. Najpierw zobaczyłam Sabine, a później Chrisa z Sourisem za pazuchą. Ale ani śladu Marca i bliźniąt. – Jak go odnalazłeś? – spytałam, pozwalając, by Sabine przycisnęła śnieg do moich poparzonych dłoni. – To nie ja, lecz ten jego szczurowaty pies. Tristan leżał na wpół martwy pod jedną z tych łodzi, otoczony przez ciała, ale to przeklęte stworzenie ma nos jak ogar. – Położył mi dłoń na ramieniu. – Ale on się wypalił, Cécile. Wątpię, by mógł stworzyć choćby kulę światła, nawet gdyby zależało od tego jego życie. A ja właśnie wysłałam go w pogoń za Angoulême’em.

– Poszukajcie Marca albo bliźniąt. Muszę odnaleźć Tristana. – Ruszyłam w stronę, w którą się udał. Do siebie powiedziałam: – Jeśli książę wyrwie się spod zaklęcia, Tristan nie będzie miał szans. – A to by była wielka szkoda – powiedziała Lessa, zastępując mi drogę.

ROZDZIAŁ 62 Tristan Biegłem przez las, a magii miałem tak mało, że nie umiałem nawet powstrzymać rozpalonej ziemi przed osmaleniem mi butów. Przyszło mi na myśl, że popełniam błąd. Że powinienem się wycofać, poczekać, aż moja moc się odtworzy, a później wymyślić przebiegłą strategię pochwycenia Angoulême’a. Ale skończyłem już z przemyślnymi strategiami. Skończyłem z poleganiem na oszustwie i fałszu, udawaniu i iluzji, by pochwycić wrogów i wygrać bitwy. Chciałem walczyć, a jeśli miała to być walka na gołe pięści, tym lepiej. Ale żeby do tego doszło, musiałem złapać Angoulême’a, zanim zdąży zmyć z siebie krew Rolanda, a wraz z nią zaklęcie Cécile. A wiedząc, że taki będzie jego cel, skierowałem się w stronę rzeki, którą widziałem z grzbietu Melusiny. Krztusiłem się popiołem w powietrzu, a całe ciało bolało mnie z wysiłku, do którego je zmuszałem po tym, jak wycierpiało tak wiele. Iskry wgryzały się w moją skórę i wypalały dziury w podartym ubraniu, ale ignorowałem ból i nie zatrzymywałem się, przeskakiwałem nad powalonymi drzewami i kałużami szarego błocka, aż dotarłem do krańca pożaru. Angoulême kucał pośrodku polany, obok leżały jego płaszcz i koszula, a w rękach miał śnieg, którym próbował zetrzeć krew ze skóry. Przeklinając w duchu, rzuciłem się naprzód.

Podniósł wzrok, a wtedy uderzyłem w niego, zaś nasz połączony ciężar sprawił, że przekoziołkowaliśmy przez polanę i w dół stromego zbocza. Uderzaliśmy o drzewa i skały, krzaki szarpały naszą skórę, a w końcu wpadliśmy do parowu i wylądowaliśmy z trzaskiem w zamarzniętym strumieniu. Lód się załamał i woda zamknęła mi się nad głową. Podniosłem się z trudem, wyciągnąłem Angoulême’a i rzuciłem nim o drzewo. Pień popękał od siły uderzenia. Z początku myślałem, że krztusił się wodą, którą odetchnął, ale zaraz uświadomiłem sobie, że się śmiał. Wyszedłem ze strumienia i ruszyłem w jego stronę, a książę podniósł się, przyciskając dłoń do boku. – Czujesz się nieco wypalony, wasza łaskawość? – Nie potrzebuję magii, by cię zabić. Zaatakowałem. Uchylił się i przetoczył, poderwał na równe nogi i uderzył, i zaczęliśmy walczyć na poważnie. Zadawaliśmy ciosy pięściami i stopami, obaj trafialiśmy w cel. Byłem lepszym wojownikiem – od dziecka ćwiczyłem z Markiem, Anaïs i bliźniętami – zaś on gardził potyczkami, by ukrywać swoją chorobę. Ale byłem wypalony, poruszałem się powoli i równie wolno goiły się moje rany. A on to wiedział i starał się bronić. Zmęczyć mnie. A w każdej wolnej chwili garściami śniegu zmywał zaklęcie Cécile. Musiałem to skończyć, zanim odzyska magię, bo wtedy byłoby po mnie. Bez ostrzeżenia odwrócił się i pobiegł w górę zbocza, parów pogłębiał się i zmieniał w wąwóz, który przecinał wzgórza. Dyszałem ciężko, próbując dotrzymać mu kroku. Nie mogłem pozwolić, by umknął i zaatakował mnie kiedy indziej. Ta partia guerre trwała zbyt długo i nadeszła pora, by ją zakończyć. Przeciąłem zagajnik i znów zobaczyłem go klęczącego w śniegu. W miejscach, gdzie się stopił, na jego skórze perliła się

woda. Chwyciwszy kamień, rzuciłem się na niego, obaj niemal spadliśmy z urwiska. I wtedy magia pochwyciła moje ciało i odrzuciła mnie na bok. Poleciałem w stronę lasu, przewróciłem jedno z drzew. Dobiegł mnie śmiech Angoulême’a. – Raz jeszcze popełniłeś błąd, chłopcze. – Błyszczącymi oczyma patrzył, jak się podnoszę. – I tak oto kończą się rządy legendarnych Montignych. Oparłem dłoń o połamany pień drzewa. – Obawiam się, że się mylisz, wasza łaskawość. I wtedy uniosłem ostry kamień, który trzymałem w dłoni – jego krawędź pokrywała warstwa czerwieni. Otworzył szerzej oczy i wtedy to poczuł. Strumień ciepłej krwi wypływający z rozciętej tętnicy na szyi, zalewający jego pierś i zbierający się w kałuży u jego stóp. Jego magia uderzyła, ale cios był słaby i chybił celu. Spróbował znowu, ale moc zawiodła. Osunął się na kolana. Podszedłem i stanąłem przed nim. – Szach i mat – powiedziałem, a wtedy blask opuścił jego oczy i książę osunął się na ziemię u mych stóp. Mój wróg nie żył. Ale zamiast triumfu czułem odrętwienie, bo jego śmierć nie mogła przywrócić życia tym, których utraciłem. Daremne zwycięstwo. – Świetna robota, braciszku, świetna robota. Poderwałem się znad ciała Angoulême’a. Po drugiej stronie wąwozu stała Lessa, przed sobą trzymała za włosy Cécile. – Puść ją, Lesso. Próbowałem wymyślić sposób, by przedostać się na drugą stronę, ale żadnego nie było. Moja magia ledwie się żarzyła, nie była dość silna, by utrzymać mój ciężar, a upadek z tej wysokości mógł mnie zabić. – Ach, ależ właśnie zamierzam ją puścić, skoro byłeś tak miły i pozbyłeś się mojego pana. Splunęła do wąwozu, jej twarz była pełna nienawiści. A

jednak przez lata oszukiwała Angoulême’a, kazała mu myśleć, że go kocha i jest wobec niego lojalna. Przy niej kłamstwo, którym żyłem, wydawało się niczym. Dziecinną igraszką. – W końcu dotarłam na szczyt. Każdy, kto stał mi na drodze, jest martwy albo zaraz umrze, a ja jestem gotowa zasiąść na tronie, który mnie się należy. – Weź go sobie. – Serce mi zadrżało, gdy przechyliła Cécile nad krawędź. – Możesz go wziąć, tylko ją puść. Zaśmiała się. – Łatwo ci go oddać, skoro wiem, że zamierzasz odesłać wszystkich naszych poddanych. – Szarpnęła Cécile za włosy, a ona krzyknęła z bólu. – Widziałam, co zrobiła Rolandowi, ale na mnie by to nie zadziałało, prawda? Przeklęta ludzka krew, zawsze mnie powstrzymuje. Uczyniłabyś mnie królową niczego, czarownico. – Lesso, proszę. Gdyby tylko udało mi się kupić dość czasu, by moja magia się wzmocniła, może zdołałabym zrobić coś, by ją powstrzymać. – Dałam ci szansę, byś władał razem ze mną, Tristanie. A kiedy mnie odrzuciłeś, powiedziałam ci, że za to zapłacisz. Za plecami Lessy coś się poruszyło – Marc biegł ku niej z twarzą ledwie rozpoznawalną pod oparzeniami. Ale się spóźnił. – Żegnaj, bracie – powiedziała Lessa i puściła Cécile. Cécile krzyknęła, a ja sięgnąłem po nią całą magią, którą miałem do dyspozycji, cienką liną, która owinęła się wokół jej pasa. Poczułem szarpnięcie i miałem wrażenie, jakby moje ciało rozpadało się na kawałki. Ale moc była dość silna, by utrzymać drobną Cécile. Kątem oka widziałem, jak Lessa i Marc spadają, ale nic nie mogłem zrobić. Płacząc z bólu, wyciągnąłem swoją żonę. – Mam cię – powiedziałem i przytuliłem ją. – Nie pozwolę ci

upaść. Nasi wrogowie nie żyli, ale patrząc ponad jej drżącym ramieniem na ciała na dnie wąwozu wiedziałem, że nie zwyciężyliśmy. Znaleźliśmy ścieżkę wydeptaną przez zwierzęta, którą zeszliśmy na dno wąwozu, a później wędrowaliśmy po zamarzniętym strumieniu i śliskich kamieniach, aż odnaleźliśmy przyjaciół. Chris strzegł ciała Lessy. – Jest martwa – powiedział. – Zupełnie martwa. Nie obchodziło mnie to. Liczyła się jedynie nieruchoma sylwetka obok niej. Sabine klęczała na ziemi przy Marcu i trzymała go za rękę, z jej oczu płynęły łzy. Wokół jej kolan zbierała się krew, ale nie to było najgorsze. – Czy on...? – Odkryłem, że nie potrafię dokończyć. Potrząsnęła głową, a ja zorientowałem się, że jego pierś wciąż się porusza. Jego kaptur się zsunął, odsłaniając twarz, a ja chciałem znów go nasunąć. Nie z powodów, dla których zawsze go nosił, ale by ukryć nieme błaganie w jego oczach. Poczułem tępy ból i przez chwilę zdawało mi się, że to ja spadłem. Że to ja nie mogę się ruszyć. Nie mogę oddychać. – Żyje! Dzięki niech będą gwiazdom – powiedziała Cécile. – Mogę to zrobić. Mogę go wyleczyć. Potrzebuję tylko... – Spojrzała na mnie oszalałym wzrokiem, po czym zobaczyła bliźnięta kuśtykające dnem strumienia w naszą stronę. – Victorio, pospiesz się! – zawołała. – Potrzebuję cię. – Nie. Chwyciłem ją za przedramiona i odciągnąłem. – Co to ma znaczyć? – spytała i przekręciła się, żeby na mnie spojrzeć. – Żadnej magii. Żadnych zaklęć. Daj mu spokój. – Ale on umrze! Nie odpowiedziałem, jedynie trzymałem ją mocno z dala od mojego kuzyna, mojego najlepszego przyjaciela. Victoria

klęczała obok niego, a jej ramiona drżały od płaczu, ale kiedy podniosła głowę, jej wzrok był pełen zrozumienia. Cécile szarpała się w moich objęciach. – Nie możesz tego zrobić, Tristanie. Nie możesz dać mu umrzeć. Proszę, pozwól, bym mu pomogła. Ale ona by mu nie pomogła. Dla swojego dobra, nie jego, zmusiłem go do życia po śmierci Pénélope. Nie zamierzałem czynić tego po raz drugi. Decyzja należała do niego i on ją podjął. Nieważne, czy się z nią zgadzałem. Wybór nie należał do mnie. – Proszę – szepnęła Cécile, ale przestała się szarpać. I nie zwracała się do mnie. – Marcu, proszę, nie opuszczaj nas. Potrzebujemy cię. Ja cię potrzebuję. Przeniósł na nią wzrok, a cokolwiek zobaczyła w jego oczach, sprawiło, że opuściła ramiona. Skinęła głową i odsunęła się ode mnie. Następnie odetchnęła głęboko i zaczęła śpiewać. To był lament, który zaśpiewała dla Élise. W niesamowity sposób odbijał się echem od ścian wąwozu i wznosił w nocne niebo. Sabine i Victoria się cofnęły, a ja padłem na kolana i wziąłem przyjaciela za rękę. Jego serce biło coraz słabiej, oddech był wysilony i nierówny. Nie zostało wiele czasu. Ale co mogłem powiedzieć w tej krótkiej chwili, co oddałoby sprawiedliwość trollowi, który był dla mnie jak starszy brat? Kim byłem bez niego? Kim stałbym się bez niego? Świat, los i gwiazdy nie dały mu nic. Ukradły niemal wszystko, co się dla niego liczyło. A jednak mimo wszystkich cierpień, które na niego spadły, był o wiele lepszym mężczyzną, niż ja kiedykolwiek mogłem się stać. Gdyby świat był sprawiedliwy i uczciwy, to ja bym leżał połamany na skałach. Ale świat nie był sprawiedliwy. I z pewnością nie był uczciwy. „Powiedz coś”. Zacisnąłem zęby, rozpaczliwie szukając słów, które przekazałyby, jak wiele dla mnie znaczył.

Jak bardzo będzie mnie boleć strata. Jak bardzo nie chciałem pozwolić mu odejść. I wtedy spojrzał mi w oczy, a ja wiedziałem, że nic nie muszę mówić. I z tą wiedzą w końcu mogłem się odezwać. – Mam nadzieję, że ją odnajdziesz – rzekłem łamiącym się głosem i ścisnąłem dłoń przyjaciela. Jego oczy zabłysły z ostatnim uderzeniem serca i zgasły. Marc odszedł.

ROZDZIAŁ 63 Cécile Minęło sporo czasu, nim wybaczyłam Tristanowi, a jeszcze więcej, nim zrozumiałam wybór, którego dokonał, choć tak naprawdę nigdy go nie zaakceptowałam. Wielu cierpiało z powodu śmierci Marca, a kiedy tylko widziałam Sabine siedzącą samotnie z zasmuconą twarzą, znów czułam złość, bo to była szansa. Szansa na życie, na miłość, na przyszłość, a teraz... Nie wiedziałam, jaki związek ich łączył. Jak głębokie było ich wzajemne uczucie i czy je sobie wyznali. Sabine nigdy o tym nie mówiła, a ja wiedziałam, że nie powinnam pytać. Cokolwiek się wydarzyło, to ona decydowała, czy się tym podzieli, czy nie. Ale wiedziałam, że Marc pozostawił w jej duszy ślad, który miał pozostać przez lata, być może do końca jej życia. Niektórzy powiedzieliby, że nie znała go dość długo, by stał się dla niej naprawdę ważny. Ja jednak znałam prawdę. Na tym świecie tylko nieliczni mają moc poruszania serc wszystkich, których spotykają – Marc do nich należał. Był jednym z moich pierwszych przyjaciół w Trollus i każdego dnia czułam cierpienie tak głębokie, że zapierało mi dech w piersiach. Z powodu Marca i wszystkich innych, którzy zginęli. Niekończące się zadania wymagające mojej uwagi pomagały mi nie myśleć o wszystkich przyjaciołach zabitych w wojnie, którą rozpoczęłam. Niezliczeni ranni ludzie wymagali

pomocy czarownicy, a Marie zajęła się poszukiwaniem na całej Wyspie innych czarownic, które mogły mi pomóc, osobiście gwarantując im bezpieczeństwo. Czasy stosów minęły. Podobnie jak czasy trolli. Każdego dnia rzucałam czary na trolle czystej krwi, odsyłając ich do Arkadii przez pęknięcie, które zawsze pojawiało się w odpowiedniej chwili, a trolle przechodziły przez nie z szeroko otwartymi oczyma i nie oglądały się za siebie. Zatrudniłam do pomocy kilka innych czarownic, bo kiedy zaczął się przypływ, wydawało się, że nie chcieli mi dać nawet chwili odpoczynku, choćby na sen. Tristan pracował bez wytchnienia, by odbudować to, co zostało zniszczone, otworzył skarbce Trollus, by importować żywność, zboże i zapasy niezbędne, by zastąpić to, co zostało spalone. Często jeździł z Chrisem, rozdając je potrzebującym, a wieczorami wracał brudny, ale szczęśliwy do apartamentów w Hôtel de Crillon, w których znów zamieszkaliśmy. W czasie tych nocy nadrabialiśmy czas, gdy byliśmy rozdzieleni, i leżeliśmy w objęciach aż do chwili, gdy świt, a wraz z nim nasze obowiązki, zmuszał nas do wstania. Czasem jednak budziłam się zlana zimnym potem, przekonana, że Angoulême powrócił i znów trwała wojna. Tristan również cierpiał z powodu koszmarów. Leżąc obok niego, czułam smutek i poczucie winy, które dręczyły jego umysł, ale rano nie chciał o nich rozmawiać. Żadne z nas nie było do końca gotowe uwierzyć, że dostaliśmy szansę na życie, o którym marzyliśmy. Że mogliśmy być razem i nikt nie musiał płacić za nasze szczęście. Ale kiedy dni zmieniały się w tygodnie, odważyłam się mieć nadzieję. I sądzę, że Tristan również. Powinniśmy być mądrzejsi. – Na pewno jesteś na to gotowa? – spytałam. – Wiesz, to naprawdę boli. – To znaczy, że te wszystkie wrzaski dochodzące z twojego

laboratorium nie były okrzykami ekstazy? – Victoria usiadła i położyła buty na moim stole roboczym, który mimo ciągłego szorowania pociemniał od trollowej krwi. – To nie wróży nic dobrego. Spojrzała na Vincenta, który siedział na krześle naprzeciwko, a na jego wargach pojawił się cień uśmiechu. Nadal się nie odzywał, ale jego oczy nie były już pozbawione wyrazu, a kiedy Victoria, Tristan lub ja się do niego odzywaliśmy, słuchał uważnie. Nie umiałam ocenić, czy moje zaklęcie go uzdrowi, gdyż jego problemy nie wynikały z zatrucia żelazem. Ale trudno było nie żywić nadziei. Wraz z Tristanem zaproponowaliśmy Victorii, by jako pierwsza poddała się mojej magii i została odesłana, ale ona odmówiła i zajęła się przyprowadzaniem tych nielicznych trolli czystej krwi, które nie chciały zająć miejsca na moim stole, czy to ze strachu przed bólem, czy też dlatego, że szaleństwo nie pozwalało im zrozumieć, jaka to dla nich szansa. Wszystkie zostały wyleczone z żelaznej choroby, choć wiele z tych, które były fizycznie zniekształcone, z wyboru zachowało swój wygląd zewnętrzny i przechodziło przez pęknięcie do Arkadii w postaci, w której przeżyły całe życie. Troje trolli stojących przede mną było jedynymi, które pozostały na tym świecie. – Chyba nie obleciał cię strach, co? – Tristan trącił Victorię w ramię, a później uchylił się przed pięścią Vincenta. – Nigdy nie uważałem cię za tchórza. Ich przekomarzania dochodziły do mnie, gdy przygotowywałam eliksir, próbując nie pozwolić, by zapanowały nade mną emocje. Utraciłam już tak wielu, których kochałam, a choć bliźniętom wcale nie groziła śmierć – dawałam im nieśmiertelność – uczucie było podobne. Król Lata nie zamierzał pozwolić, by ten świat po raz drugi odebrał mu poddanych, co znaczyło, że żaden z wyleczonych przeze mnie trolli nie mógł powrócić. Nigdy więcej nie

zobaczę bliźniąt. Łza spłynęła mi po policzku, ale otarłam ją, nim ktokolwiek ją dostrzegł. Tristan poprzedniego dnia poszedł z nimi na spacer, już wylali wszystkie łzy i wypowiedzieli wszystkie pożegnania. Próbowali zachować wesołość, ale była wysilona. Przepełniał ich smutek, owszem, ale również niepewna nadzieja, bo nie wiedzieliśmy, jak zaklęcie wpłynie na Vincenta. – Jest tylko jeden sposób, by się dowiedzieć, Cécile – powiedziała Victoria, jakby czytała mi w myślach. Popłynęła kolejna łza, ale pokiwałam głową. – Jestem gotowa. Stół był zbyt mały dla ich dwojga, a ze względu na połączoną naturę ich mocy wierzyłam, że muszę rzucić zaklęcie jednocześnie na nich oboje. Tristan odsunął stół na bok, a bliźnięta podeszły do mnie i wzięły mnie za ręce. – Byłaś dobrą przyjaciółką – powiedziała Victoria. – I szaloną wspólniczką. Będziemy za tobą bardzo tęsknić, wiesz? – A ja za wami. – Wytarłam nos chusteczką. – Świat bez was będzie o wiele nudniejszym miejscem i nieskończenie mniej aliteracyjnym. Vincent się uśmiechnął, a ja wiedziałam, że nadszedł czas. Położyli się obok siebie na podłodze, a Tristan stanął w cieniach w kącie, nie okazując, co czuł. Lekko skinął mi głową, a ja zaczęłam. Żadne z bliźniąt nawet nie pisnęło, kiedy krew zaczęła się wznosić z ich skóry, wykrzywione twarze były jedyną oznaką bólu, który czuli. Na moim czole zebrał się pot, a choć było to tchórzostwo, zamknęłam oczy. Poczułam, gdy się przeobrazili, moje dłonie zapadły się w pustkę. Victoria wciąż tam była, ale Vincent? Czy pozostało dość jego umysłu, by podtrzymać jego istnienie bez śmiertelnego ciała? Nikt się nie odzywał, więc z sercem w gardle otworzyłam oczy. Victoria siedziała przede mną i szeroko otwartymi oczyma patrzyła na rozpływającą się mgiełkę postaci Vincenta.

– Proszę – szepnęła. – Proszę, nie opuszczaj mnie, bracie. Ktoś złapał mnie za rękę, spojrzałam z ukosa na Tristana, który klęczał ze mną w kałuży krwi bliźniąt. – Dalej, Vincencie – powiedział. – Poradzisz sobie. Wstrzymałam oddech i wtedy Vincent powoli zaczął się materializować. Odwrócił głowę do siostry. – Victorio? Z jej ust wyrwało się łkanie, zarzuciła bratu ręce na szyję. Tristan rozluźnił uścisk, a dopiero kiedy poczułam ból palców, uświadomiłam sobie, jak mocno je ściskał. Vincent znów był sobą, ale ta chwila była również pełna goryczy, bo i tak ich traciliśmy. Niechętnie podałam bliźniętom resztę eliksiru i patrzyłam ze smutkiem, jak go piją. Za ich plecami otworzyło się pęknięcie, a moje laboratorium wypełnił zapach lata. – Musimy iść – oznajmiła Victoria. – On nas wzywa. – Wstali. – Żegnajcie, przyjaciele – powiedziała, a później zwróciła się do mnie: – Dziękuję. Pokiwałam, mocno ściskając dłoń Tristana. I wtedy bliźnięta znikły. Oboje milczeliśmy przez długi czas, aż Tristan powiedział: – Umyj się, a później wybierzemy się na przejażdżkę. Mam coś do zrobienia. Tristan spędzał wiele czasu z Chrisem, nauczył się jeździć konno teraz pędził niemal brawurowo, ufając, że dotrzymam mu kroku. Trzymał się Oceanicznej Drogi, a kiedy dotarliśmy do mostu nad skalnym zwaliskiem, zwolnił do kłusa. Zsunął się z siodła, zaczekał, aż zrobię to samo i bez słowa przywiązał konie. Wtedy wziął mnie za rękę i zaprowadził mnie do wejścia do Trollus. Nie byłam w mieście od naszej ucieczki, ale Tristan udawał się tam. I to często. Magia podtrzymująca górę znów należała

do niego, gdyż cała gildia budowniczych odeszła do Arkadii. Kamienne drzewo, które Thibault niemal ukończył dla niego, kryło się w ciemnościach jaskini. – Chciałabyś je zobaczyć? – spytał, otrzepując pył z rękawa. Wzruszyłam ramionami i odwróciłam się do fontanny, którą zawsze podziwiałam, by nie widział mojego uśmiechu. – Pewnie tak. Milczał przez chwilę, po czym się roześmiał. – Zupełnie jakbyś mnie znała. – Zupełnie. Usiadłam na brzegu fontanny i odchyliłam głowę. Magiczne drzewo rozświetliło się, a jego blask ukazał kamienną konstrukcję, której stworzeniu Tristan poświęcił znaczną część życia. – Jest piękne – mruknęłam, zastanawiając się, czy trolle są w ogóle zdolne do stworzenia czegoś, co by takie nie było. Smukłe kolumny i eleganckie łuki wypełniały jaskinię i wydawało się wręcz niemożliwe, by tak pełna wdzięku konstrukcja podtrzymała tak wielki ciężar. – Chciałabyś zobaczyć, czy działa? Zbladłam, ale zanim zdążyłam odpowiedzieć, blask drzewa znikł. Jaskinię wypełnił jęk osiadających skał, a ja mocno ścisnęłam ramię Tristana. – Zdaje mi się, że we mnie wątpisz – powiedział, mocno mnie obejmując. Posłał w stronę sklepienia setki świetlnych kul, by zastąpiły blask drzewa. Niewielkie tęczowe rozbłyski tańczyły w mgiełce wodospadu, a ja powoli się rozluźniłam. – Oszalałeś. Uśmiechnął się szeroko. – To u Montignych rodzinne. Pozwoliłam, by zaprowadził mnie do pałacu, cisza panująca w mieście wydawała mi się dziwna. – Tu nie ma nikogo. Tristan pokręcił głową.

– Żaden z mieszańców nie chciał zostać, a wszyscy inni... Uniósł ramię, a na jego twarzy malował się smutek, który wypełniał serce. Jego rodacy co do jednego odeszli. Mieszańcy mieli w sobie trochę ich krwi, ale byli inni. A ja nie po raz pierwszy zastanawiałam się, czy będzie samotny. Czy wszyscy ludzie, których poznał i o których się troszczył, zdołają zastąpić mu to, co utracił. Wędrowaliśmy przez pałac, tę piękną budowlę pełną dzieł artystów o umiejętnościach, jakich świat mógł już nigdy nie zobaczyć, a nasze buty stukały o posadzkę, która w niewyjaśniony sposób pozostała błyszcząca. Nasz spacer skończył się w jego komnatach – naszych komnatach – czego się zresztą spodziewałam. Usiadłam na miękkiej pościeli i patrzyłam, jak starannie pakuje różne przedmioty do torby. Kilka książek. Zwinięty obraz. Miniaturowe portrety jego matki i ciotki. Pierścień. Złamane ostrze. Przechodząc obok szafy, otworzył drzwi, ukazując dziesiątki wyszukanych sukni, które nosiłam w czasie swojego pobytu w mieście. – Włóż swoją ulubioną. Uniosłam brew. – Dlaczego? – A dlaczego nie? Jego spięte ramiona wskazywały, że nie powinnam protestować. Z jego pomocą włożyłam wieczorową suknię z zielonego aksamitu, musnęłam palcami znajomą tkaninę. Z łatwością charakterystyczną dla kogoś, kto spędził całe życie w otoczeniu bogactwa, wyjął ze szkatułki odpowiednią biżuterię i odsunął moje włosy na bok, by zapiąć naszyjnik. – Zabierz wszystko, co chcesz – powiedział. Wydawał się nie zauważać, kiedy potrząsnęłam głową. Ruszyliśmy dalej, aż do sali tronowej. Poprowadził mnie między stojącymi wzdłuż ścian rzeźbami, a kiedy przechodziliśmy, ich oczy rozświetlała magia. Później puścił

moją rękę, podszedł do ogromnego złotego tronu i zasiadł na nim. – Zamierzam abdykować. – Przepraszam? – To była ostatnia rzecz, którą spodziewałam się usłyszeć. – Na rzecz kogo? – Aidena. Zmarszczyłam czoło, bo jego wybór mi się nie podobał. Kiedy wróciliśmy do Trianon, obudziłam młodego regenta ze snu i odkryłam, że przez większość czasu był świadom. Cudem zachował jasność umysłu, a jedynym śladem jego udręki była znękana mina, która pojawiała się na jego twarzy, kiedy sądził, że nikt nie patrzy. Przez większość czasu, kiedy cierpiał, czuwała nad nim Zoé, a on przywiązał się do niej, jakby oboje byli wtedy zupełnie przytomni. To było coś więcej, niż tylko przywiązanie, a Zoé wydawała się bardziej skłonna ode mnie wybaczyć mu błędy. – To wyspa ludzi. Nie powinienem rządzić. A poza tym pomyślałem, że moglibyśmy wyruszyć w podróż. Zobaczyć kontynent. Świat. Nie mogłam mu tego odmówić. – Poza tym, jeśli Aiden okaże się złym władcą, zawsze mogę odebrać mu tron. – Zdjął koronę, która wisiała na oparciu tronu, najpewniej zostawiona tu przez jego ojca, i schował ją do torby. – Musimy pójść po jeszcze jedną rzecz. Oczywiście znajdowała się ona w szklanych ogrodach. Choć bez wątpienia dobrze wiedział, gdzie jest to, czego pragnął, poprowadził mnie wijącą się ścieżką wśród świetlistych liści. Minęliśmy miejsce, w którym zostały zamordowane jego matka i ciotka, ale całe szczęście ktoś uprzątnął krew, a ja się nie odezwałam. Wreszcie dotarliśmy do niewielkiej fontanny, do której przez pęknięcie w materii świata spływał Élixir de la Lune. Fontanna była niemal pusta, większość wykorzystaliśmy, by odesłać trolle z powrotem do Arkadii. – Zamierzasz pojąć kolejną żonę? – spytałam, gdy ostrożnie

napełniał nieduży flakonik. – Ledwie radzę sobie z tą, którą już mam. – Uniósł szklane naczynie, powąchał zawartość i zamknął je. – Mam obietnicę do spełnienia. Bez dalszych wyjaśnień opuścił ogród i ruszyliśmy do rzeki, gdzie obrócił się dookoła, jakby chłonął miasto. – Czas trolli minął – powiedział, choć wydawało się, że te wyjaśnienia są bardziej dla niego samego niż dla mnie. – Dla mieszańców to miejsce jest niczym innym, jak otwartą klatką, i żaden z nich z własnej woli tu nie zamieszka. A ja nie chcę patrzeć, jak zajmują je ci, którzy pragną jedynie bogactwa, którzy chcieliby ukraść złoto, sztukę i wiedzę, i wykorzystać je dla własnych korzyści. Moją pierś wypełniał ból, którego nie umiałam wyjaśnić. – Co proponujesz? – To grobowiec. I nadszedł czas, by został zamknięty. Chwyciwszy mnie za rękę, poprowadził mnie wzdłuż rzeki w stronę bramy, a ja poczułam ciepło magii. Kiedy zbliżyliśmy się do Rzecznej Drogi, ogłuszył mnie huk spadających kamieni. Oglądając się przez ramię, patrzyłam, jak walą się kolejne kolumny, a skały Samotnej Góry spadają z nieba, by zmiażdżyć miasto. Zniknęło Elizjum, potem biblioteka, a następnie pałac. Szklane ogrody – tak wiele długich lat pracy – zniszczone w jednej chwili. Po moich policzkach popłynęły łzy, ale Tristan nawet się nie obejrzał. Ani razu. Wciągnął mnie do tunelu, a jego magia powstrzymywała zawalenie się góry do chwili, gdy stanęliśmy na plaży i poczuliśmy na twarzach promienie słońca. Wtedy odwrócił się, by spojrzeć na skalne zwalisko, które dawało mu poczucie celu, i raz skinął głową. Trollus przestało istnieć. Wróciłam do laboratorium, by zapakować potrzebne rzeczy, a Tristan udał się na zamek, by przekazać Aidenowi klucze

do królestwa i oddać eliksir Zoé, by wykorzystała go tak, jak uzna za stosowne. Pakując się, śpiewałam, rozmyślając o planach, które robiliśmy w czasie drogi do Trianon. Miejsca, które mieliśmy odwiedzić. Rzeczy, które mieliśmy zobaczyć. – Jesteś piękna, kiedy się tak uśmiechasz. Odwróciłam się i zobaczyłam Tristana opartego o futrynę, w rozpiętym płaszczu i koszuli rozluźnionej pod szyją. Włosy miał dłuższe niż zwykle, ich czerń kontrastowała z bielą kołnierzyka. Jego srebrne oczy, nieziemsko błyszczące i piękne, po raz pierwszy od naszego poznania były wolne od trosk. – Jak? – spytałam. – Jakbyś była szczęśliwa. – W takim razie spodziewaj się widzieć to częściej. – Przeszłam przez pomieszczenie. – Bo jestem szczęśliwa. Zarzuciłam mu ramiona na szyję, stanęłam na palcach i pocałowałam go, radując się dotykiem jego warg. Gorącem, jakie wypełniało moje żyły, gdy mnie dotykał. – Kocham cię – szepnął mi do ucha, a ciepło jego oddechu wypełniło moje ciało bólem. Otworzyłam usta, by odpowiedzieć podobnie, kiedy nagle poczułam zapach lata. Odwróciwszy się w jego ramionach, zobaczyłam otwierające się pęknięcie, przez które wyszedł Król Lata. – Wasza wysokość – powiedział Tristan i ku mojemu zaskoczeniu oddalił się ode mnie i skłonił nisko. Ja nawet nie drgnęłam, dostałam gęsiej skórki mimo ciepła panującego w pomieszczeniu. Król pochylił głowę i zwrócił się do mnie. – Byłaś moją dłużniczką, Cécile de Montigny. Uniosłam brodę. – I spłaciłam dług. Odzyskałeś poddanych. Przechylił głowę, a ja odkryłam, że muszę odwrócić wzrok, oczy mnie piekły, jakbym patrzyła w słońce.

– Nie wszystkich. – Nie możesz dostać mieszańców. – Mocno zacisnęłam dłoń na tkaninie sukni. – Przynależą tutaj tak samo jak tam, a właściwie bardziej tutaj. Gdybym próbowała usunąć żelazo z ich ciał, zginęliby. – Nie mówię o nich. Ich magię i magię wszystkich ich potomków zwiążę mocą imienia. – W takim razie... Zamknęłam oczy. Nie mogłam oddychać. – Nie – powiedział Tristan, a słowo to wydawało się wydarte z jego gardła. – Nie odejdę. W mojej głowie rozległy się słowa Króla Lata: „Wzywam cię do spłacenia długu, Cécile de Montigny. Chcę, by wszyscy moi poddani powrócili do Arkadii, a ty do tego doprowadzisz”. Wszyscy. Wszyscy. – Proszę. – Tristan padł na kolana. – Zrobię, cokolwiek zechcesz. Obiecam wszystko. Zwiąż moją magię, zabierz ją, nie obchodzi mnie to. Tylko nie zmuszaj mnie, bym ją opuścił. Elf nic nie powiedział. Nie musiał. Ciężar mojego długu wystarczył. Moje ciało poruszyło się, podniosło woreczek lobelii i miednicę, a moje dłonie mechanicznie przygotowywały eliksir, choć z mojej piersi wydobywało się łkanie. – Cécile, nie. – Tristan wyrwał misę z mojej ręki i z trzaskiem odrzucił ją na bok. – Proszę, nie rób tego. – Muszę. Woreczek stanął w ogniu w mojej dłoni, kwiaty spłonęły, ale moje ręce pozostały nietknięte. – Walcz z tym – błagał. Ale to przypominało powstrzymywanie przypływu. Huraganu. Piasków czasu. Było niemożliwością. Kwiaty przebiły się przez deski podłogi, powietrze przesyciła woń

lobelii, dusząca i koszmarna. Tristan je szarpał, pod jego dotknięciem płatki zmieniały się w popiół, ale na ich miejsce wyrastało jeszcze więcej. – Tristanthysium – powiedział król. – Bądź posłuszny. Wściekłość Tristana sprawiła, że mój umysł krzyknął z bólu, ale nie mógł zaprzeczyć mocy swojego imienia, zwłaszcza wypowiedzianego przez tego, który mu je nadał. Padł przede mną na kolana, a ja go objęłam, nie chcąc go wypuścić. Ale wszystko na nic. Zaklęcie wyrwało się ze mnie, magia wznosiła się ze wszystkich stron, by odebrać to, co należało do tego świata. Wydobywałam żelazo z jego żył, czułam jego ból, jakby był moim, jednocześnie zmuszając jego magię, by uleczyła rany, które sama zadałam. A kiedy wszystko się skończyło, w moich ramionach była tylko pustka. Był mgłą, a łzy płynące po jego twarzy znikały w chwili, kiedy opuszczały jego skórę. Ale to nie powstrzymało króla przed zaciśnięciem dłoni na jego ramieniu. Podał Tristanowi flakonik, zaczekał, aż on wypije jego zawartość, i pociągnął go w stronę pęknięcia. Coraz dalej i dalej. – Tristanie, kocham cię – powiedziałam. A on zniknął. Znaleźli mnie leżącą na dywanie kwiatów, moja udręka była niepohamowana. Głosy. Pytania. Dłonie łapiące mnie i wynoszące na zewnątrz. Płyn wlewany mi do ust, a później pustka. Kiedy lek przestał działać, była już tylko pustka. Bo utraciłam wszystko. Mijały dni. To nie w porządku. Zabrali mnie do domu, do gospodarstwa i znajomego łóżka. Znajomej pościeli. Tak ciężko walczyliśmy. Joss i Sabine na zmianę zmuszały mnie do jedzenia. Zwyciężyliśmy.

Wciąż go czułam, odległego, ale obecnego. Ale nie tutaj. Bylibyśmy szczęśliwi. Dni mijały. Pewnego ranka wstałam. Nogi się pode mną uginały, włożyłam starą sukienkę z samodziału i związałam włosy. Kuchnia była pusta, więc wyszłam na podwórko i skierowałam się do stodoły, gdzie pracowała moja siostra. Na mój widok szerzej otworzyła oczy, ale nic nie powiedziała do chwili, aż złapałam za widły i zaczęłam sprzątać. Odstawiwszy łopatę, podeszła i delikatnie wyjęła mi je z rąk. Spojrzała mi w oczy. – To będzie jesienne dziecko. – Tak. Po moim nosie popłynęła łza. – Wiesz, babcia wiedziała. Powiedziała mi przed śmiercią. Zwiesiłam głowę, nie mogłam się odezwać. – Może on... Zawahała się, a ja złapałam ją za ręce, przerywając tę myśl. – Daj mi jakieś zajęcie. Coś, dzięki czemu jakoś minie mi czas. Joss pokiwała głową, ale nie oddała mi wideł. – Może powinnaś robić to, w czym jesteś najlepsza – zaproponowała. Przez chwilę chciałam odmówić. Powiedzieć jej, że nie mam siły szukać ulgi w czymś, co kiedyś dawało mi przyjemność. Ale Tristan by tego chciał. I odkryłam, że sama też tego chcę. Dlatego zaczęłam śpiewać.

ROZDZIAŁ 64 Tristan A ja słuchałem. Czas płynął tu inaczej i wydawało mi się, że spędziłem wiele dni z tą pieśnią w uszach, siedząc w milczeniu i wpatrując się w pęknięcie, które wyrwałem między światami. Nic innego nie robiłem od czasu, gdy wuj wbrew mej woli zmusił mnie do przybycia tutaj, a gdyby zależało to ode mnie, trwałbym tak w nieskończoność. Z ziemi wyrosły pędy, utworzyły zielonobrązową sieć, która zasłoniła mi widok. Skrzywiłem się i odwróciłem. – Cécile jest w ciąży. Musisz pozwolić mi wrócić. – Muszę? – Jak zawsze, wydawał się mówić z rozbawieniem. Jakbym był ciekawostką zapewniającą kilka chwil rozrywki. – Nie rozumiem dlaczego? – Zrobiła to, o co ją prosiłeś – warknąłem, wyrywając pędy, które jednak zaraz odrastały. – Zaginione rody powróciły do Arkadii, odzyskujesz utracone terytorium, wypędzasz Zimę ze światów zamarzniętych od tysiącleci, a wszystko to dzięki Cécile. A jednak ją za to karzesz. Przechylił głowę. – Naprawdę? Na pytania odpowiadał pytaniami. Elfy były irytujące, a on był najgorszy ze wszystkich. Spuściłem wzrok na dłonie, na złociste znaki wymalowane na palcach. Czy naprawdę nadal istniały, czy były jedynie odbiciem moich pragnień? „Nie”, uznałem, „wciąż tam były”. Nadal to czułem – szept

jej obecności w swoim umyśle. – Mógłbyś badać niezliczone światy, a jednak marnujesz czas, obserwując to śmiertelne życie. Dlaczego? – Bo to moje życie – szepnąłem i zmusiłem pędy, by rosły na bok, abym znów mógł spojrzeć. Cécile pozostała w gospodarstwie pod opieką rodziny i Sabine, jej policzki odzyskiwały kolor, a brzuch zaczął się zaokrąglać. Goście przychodzili i odchodzili. Szpic, który został doradcą Aidena, często przyjeżdżał i informował ją o rozwoju sytuacji na Wyspie, jakby była królową. Marie i Zoé, o której rękę starał się teraz Aiden, przybywały z belami jedwabiu i aksamitu z kontynentu, zasypując ją ploteczkami z miasta. Chris, który powrócił do gospodarstwa ojca, zabierał ją na przejażdżki. A gdy jej brzuch urósł na tyle, że zaczął utrudniać konną jazdę, jeździli powozem wzdłuż wybrzeża, a Souris siedział u ich stóp. Wszyscy zebrali się na jej osiemnaste urodziny, dom wypełnili ci, którzy ją kochali. Dla nich wszystkich się uśmiechała. Dla nich wszystkich się śmiała. Dla nich wszystkich udawała. Kiedy zostawała sama, w najciemniejszych godzinach nocy, uwalniała cierpienie i zwijała się w kłębek. Moczyła poduszkę łzami. Tłumiła łkanie kołdrą. Za każdym razem rozrywało mnie to na strzępy, wypełniało wściekłością i wysyłało na poszukiwanie wuja, którego błagałem i od którego żądałem, by pozwolił mi wrócić. Odpowiedź zawsze była taka sama. Poród nie był dla niej łatwy. Dwa dni bólu, oczy Sabine i Josette pełne strachu, że ją stracą, znaki na moich palcach czerniejące na końcach, gdy parła i krwawiła. Aż urodził się nasz syn. Z krainy niekończącego się lata patrzyłem, jak przychodzi na świat ten chłopiec mieszanej krwi, który miał mnie nigdy nie

poznać, ale którego już kochałem nad życie. Byłem tak pochłonięty podziwianiem jego doskonałych rysów, że z początku nie poczułem przypływu mocy, gdy między naszymi dwoma światami powstał portal. Zauważyłem to dopiero, gdy komnatę wypełnił ciepły blask i do środka wkroczył mój wuj. Cécile oszalała, podniosła się z zakrwawionego łóżka i przeczołgała między Króla Lata a nasze dziecko. – Nie możesz zabrać także i jego – krzyknęła. – Nie możesz go wziąć. Pochylił się, by szepnąć jej coś do ucha, po czym ignorując jej błagania, przeniknął przez nią, pochylił się nad zapłakanym noworodkiem i wyszeptał mu imię do ucha. Rozkaz, niepozwalający mu używać magii, zanim w ogóle zorientował się, że ją ma. I odszedł, a Cécile przycisnęła naszego syna do piersi, zaś cały gniew, ból i strach, które zbierały się w niej od miesięcy, wypłynęły jak powódź. Wpadłem na jego dwór, moja wściekłość rozpadła się na niezliczone paskudne stworki, które szarpały i gryzły, rozpędzając wszystkich obecnych, aż do walki z nimi ruszyły stwory mojego wuja. Potwory stworzone ze strachu i myśli mnożyły się i atakowały. Staliśmy pośrodku wojny koszmarów, a w niezliczonych światach wznosiły się fale i szalały wichury. W końcu wuj stracił panowanie nad sobą. – To nie twoje miejsce – warknął, a jego słowa podkreśliły wichura i gorąco, grzmoty i błyskawice. Szpony chwyciły mnie za gardło i rzuciły pokonanego na ziemię. – Mogłeś jej powiedzieć, że ją kocham – powiedziałem do ziemi. – Mogłeś jej powiedzieć, że ją widzę. Że ją słyszę. Pokryta łuskami łapa z zakrwawionymi szponami wbiła się w ziemię obok mojej twarzy.

– A co by jej dała ta wiedza? – Jego kształt rozmył się, aż przybrał ludzką postać. – Jak dobrze przeżyłaby swoje życie, gdyby wiedziała, że ciągle patrzysz jej przez ramię? – To by mogło być niewielkie pocieszenie. – Dla niej? Czy dla ciebie? To były mądre słowa. Nie posłuchałem ich jednak, upór, mój największy sojusznik i najgorszy wróg, kazały mi wracać do portalu, by oglądać życie, za którym tęskniłem. Życie, które powinno być moje. Cécile zaś żyła. Z Sabine i naszym synem, który w końcu poinformował ją, że ma na imię Alexandre, powróciła do Trianon. Tam spotkała się z bankierem Bouchardem i przejęła kontrolę nad przedsiębiorstwami odziedziczonymi po Anushce, z których najważniejszym była opera. Zrobiła to ze swoją charakterystyczną zajadłością, bez litości zwolniła wszystkich, którzy stali na drodze jej wizji. Zatrudniła najjaśniejsze gwiazdy, którym płaciła niebotyczne gaże, zgodnie z jej własnymi słowami, „dokładnie tyle, ile są warci”. Usuwanie uszkodzeń, które powstały, gdy w budynku opery mieszkali uchodźcy, zajęło kilkanaście miesięcy, a ja uśmiechałem się za każdym razem, kiedy mamrotała: – To twoje przeklęte złoto za to płaci, Tristanie. Pierwszego wieczora po otwarciu stanęła na scenie przed pełną salą. Otworzyłem portal w loży Boucharda i patrzyłem ponad jego ramieniem, jak Cécile wyśpiewuje swoje serce. Na tym się nie zatrzymała, inwestowała z doskonałą intuicją, której bym się po niej nie spodziewał. Zapewniła Sabine fundusze na otwarcie zakładu krawieckiego i moja wspólniczka wkrótce stała się najbardziej popularną projektantką w Trianon, jej suknie nosiły arystokratki i śpiewaczki. Po wielu kłótniach przekonała również Chrisa, by przyjął złoto potrzebne do sprowadzenia nowych koni z kontynentu, a on spędzał całe dnie w otoczeniu

wierzchowców i coraz liczniejszego potomstwa Sourisa. Kiedy wszystko zostało zorganizowane tak, jak chciała, Cécile wyruszyła na tournée po kontynencie, śpiewała na każdej wielkiej scenie i zasłynęła ze swojego głosu tak samo jak z roli w wydarzeniach, które miały miejsce na Wyspie, a które na całym świecie obrosły w legendy. Zawsze zabierała ze sobą syna, którego darzyła głębokim uczuciem, co nie przeszkadzało jej temperować wszystkie mniej pożądane cechy, które odziedziczył po mnie. Był bystrym chłopakiem, ciemnookim i drobnym, który ciągle pakował się w kłopoty. Kiedy podrósł, korzystał ze swojej sławy i urody, i obcałował chyba połowę dziewcząt z Trianon, zanim zainteresowała się nim córka Aidena i Zoé, a on już nigdy nie obejrzał się za żadną inną dziewczyną. Mijał czas, a Cécile żyła dobrze. Ale to było śmiertelne istnienie. A każde śmiertelne istnienie ma swój kres.

ROZDZIAŁ 65 Tristan Wszystko toczyło się powoli, a później bardzo szybko. Przeziębienie złapane na statku płynącym z kontynentu. Później kaszel, który łapał ją w czasie prób, zmuszając do wyjścia, by nie przeszkadzać młodszym wykonawcom. – To tylko drapanie w gardle. Nic, czego nie wyleczyłaby filiżanka herbaty – zapewniała asystentów. Ale było inaczej. Ani filiżanka, ani kociołek, ani wszystkie eliksiry i leki na Wyspie nie działały, a nim się zorientowałem, choroba zajęła jej płuca. Głęboki kaszel, który ją wyczerpywał i osłabiał. Na znakach złączenia na mojej dłoni zaczęła pojawiać się czerń, a ja wiedziałem, co to znaczy. – Niech się tobą zajmie czarownica – zaproponowała Sabine, ale Cécile jedynie pokręciła głową. – Nie da się wyleczyć starości. – A później dodała: – Chcę wrócić do domu. Gospodarstwo w Jastrzębiej Kotlinie było królestwem jej siostry. Ich ojciec umarł przed laty, a Fred był ważnym oficerem w armii Aidena. Joss i jej mąż dochowali się gromadki dzieci, a nawet już kilkorga wnucząt, i dom rozbudowano. Zostawili pokój dla Cécile, i to w tym łóżku leżała, zbyt słaba, by mówić. – Trzeba kogoś posłać po Alexa – powiedziała Sabine do Chrisa, który przybył, gdy tylko się dowiedział. – Zostało jej niewiele czasu.

Wiedziałem, że musi do tego dojść, ale te słowa i tak były ciosem. Przez wiele lat zastanawiałem się, jak będzie wyglądać ta chwila. Czy teraz, gdy byłem nieśmiertelny, jej śmierć wciąż miała moc mnie zabić. Czy tego pragnąłem? I kiedy tak się zastanawiałem, przyszedł mi pomysł, małe kawałeczki układanki odnajdywały swoje miejsce. Ten pomysł wzrastał i rozwijał się, zmieniając się w najbardziej niegodziwą z rzeczy – nadzieję. Zamknąwszy rozdarcie, ruszyłem przez labirynt żywopłotów, który wznosił się wyżej, niż mogłem sięgnąć wzrokiem, a ścieżki zmieniały się zgodnie z nastrojem Lata, pozwalając dotrzeć do środka jedynie tym, których chciał wpuścić. Labirynt doprowadził mnie do polany, pośrodku której znajdowało się jezioro płynnego ognia. Jego powierzchnia poruszała się i kłębiła, a powietrze nad nią falowało z gorąca. Słońce. – Ona umiera – powiedziałem, a wtedy jezioro wygładziło się i ujrzałem na jego tafli swoje odbicie. – Czy pozwolisz mi ją przez to przeprowadzić? Przede mną otworzyło się ogromne pęknięcie, a ja z przyjemnym bólem w sercu wróciłem do świata, w którym się urodziłem. Otwór zaprowadził mnie na pole należące do rodziny de Troyes. Przez chwilę stałem bez ruchu, ciesząc się świeżą wonią świerków na wiosennym wietrze, który wciąż niósł ze sobą chłód zimy. Z okapu stodoły zwieszały się sople, woda kapała z nich do beczek z odgłosem, który przypominał muzykę. Słońce ogrzewało mi plecy, zatrzymałem się, by pogłaskać psa siedzącego na ganku, zanim poprawiłem mankiety i zapukałem do drzwi. Otworzyły się, ukazując Chrisa. Z wiekiem zmężniał, w kącikach niebieskich oczu miał zmarszczki, ale w jasnych włosach nie pojawiły się ślady siwizny. Przyglądał mi się

przez dłuższą chwilę, po czym powiedział: – Ty śliczny trollowy łobuzie. Jak śmiesz przychodzić tutaj, wyglądając, jakbyś nie postarzał się nawet o dzień, podczas gdy my wszyscy zmieniliśmy się w starców? Na moich ustach pojawił się uśmiech – pierwszy od niezmiernie długiego czasu. – Tęskniłem za twoimi komplementami. Nikt inny nie wypowiada ich w taki sposób. – Czy ja słyszałam... – Sabine przepchnęła się obok Chrisa i uniosła dłoń do ust. – Na skały i niebo. Czy to naprawdę ty? Nie czekając na odpowiedź, zarzuciła mi ręce na szyję. – Och, Tristanie. Cécile, ona... – Wiem. Dlatego tu jestem. Spojrzała mi w oczy i powoli pokiwała głową ze zrozumieniem. Zaprowadzili mnie do środka, gdzie Joss stała przy tym samym podniszczonym stole, przy którym kiedyś mnie posadziła. Bez słowa wzięła mnie za rękę, a łzy popłynęły jej po policzkach na widok pociemniałych znaków złączenia. – Myślałam, że może... – Dłonią wytarła wilgoć z twarzy. – Dobrze, że tu jesteś... To będzie dla niej wiele znaczyć. Sabine chwyciła mnie za łokieć. – Dobrze to ukrywała, ale wszyscy wiedzieliśmy, że nie pogodziła się z twoim odejściem. I z pewnością nigdy nie przestała cię kochać. Ani na moment. Poczułem ściskanie w piersiach i przez chwilę każdy oddech bolał. – Nigdy nie odszedłem. Na schodach rozległy się kroki i do kuchni wkroczył mój syn. – Ciociu Joss... – zaczął mówić, ale zaraz przerwał, jego niezdolność do używania magii nie powstrzymała go od wyczucia mojej mocy. – Aleksie, to...

– Wiem, kim on jest. Widziałem jego portrety, a nawet gdyby nie... Mam lustro. – Ego nie pada z dala od jabłoni – powiedział Chris, ale zignorowałem go, wiedząc, co kryją dowcipne słowa mojego syna. – Jeśli tu jesteś, to... Alex odwrócił wzrok i zacisnął zęby, próbując zapanować nad uczuciami. Przetarł dłonią oczy, które były raczej niebieskie niż szare. Tak podobne do oczu jego matki. Przytaknąłem, potwierdzając jego obawy. Ale co mogłem powiedzieć w tym krótkim czasie, który pozwolono mi spędzić na tym świecie? Patrzyłem, jak się rodzi, jak pod okiem matki staje się mężczyzną. Znałem go, ale dla Alexandre’a byłem obcy. Byłem zaledwie zlepkiem historii, które o mnie opowiadano. Był teraz starszy niż ja, kiedy odszedłem – niż postać, w której mu się teraz ukazałem – nieco niższy, ale muskularny po wielu godzinach spędzonych na ćwiczeniach z wujem. Choć był wszystkim, czego mogłem pragnąć od dziecka, byłoby dziwne i niezręczne, gdybyśmy coś do siebie czuli. Ale nie mogłem też odejść bez słowa. Nie byłem swoim ojcem. – Kiedy grasz w karty – powiedziałem – mógłbyś od czasu do czasu przegrać. Zwłaszcza jeśli grasz z wujem Fredem. On bardzo nie lubi oszustów, a zaczyna się robić podejrzliwy. Otworzył szerzej oczy i założył ręce na piersi. – Nie oszukuję. Zaśmiałem się. – Wszystkie trolle oszukują podczas gry w karty... Masz to we krwi. Ale zdolność do kłamstwa odziedziczyłeś po matce. Ścisnąłem jego ramię i ruszyłem po schodach – pożegnania wydawały się nie na miejscu, skoro teraz wiedzieli, że w każdej chwili mogę ich zobaczyć. Usłyszałem jej wysilony oddech, zanim jeszcze wszedłem do

środka i przez długi czas stałem z ręką na klamce, próbując znaleźć w sobie odwagę. – Wiem, że tam jesteś. – Jej głos brzmiał słabo, ale znajomo. – Przestań się czaić i wchodź do środka. Z uśmiechem otworzyłem drzwi. Minęło trzydzieści lat, ale choć choroba ją osłabiła, Cécile była wciąż tak piękna, jak w wieku siedemnastu lat. Jej włosy odrosły i splecione w gruby warkocz spoczywały na jednym ramieniu. Blizna na jej policzku zmieniła się w cienką białą linię, która była wyjątkowo śliczna, a niewielkie zmarszczki wokół oczu świadczyły raczej o charakterze niż starości. Ale nic z tego nie miało znaczenia, bo w niebieskich oczach miała ból, jej płuca wypełniał płyn, a serce ledwie biło. Nie pozostało jej dużo czasu. – Czekałam na ciebie – szepnęła, gdy usiadłem obok niej na łóżku i wziąłem ją za rękę. – Ale zaczynałam myśleć, że nie przyjdziesz. Że nie... Po jej policzkach spłynęły bliźniacze łzy, a ja przyciągnąłem ją do siebie, delikatnie, z uwagi na jej słabość. – Kiedyś powiedziałem ci, że będę cię kochać do ostatniego tchu, co jest prawdą teraz tak samo, jak wtedy. Ale skąd wiedziałaś... – On mi powiedział. – Czułem na szyi jej chrapliwy oddech. – Kiedy Alex się urodził, powiedział mi, że kiedy nadejdzie koniec, zobaczę się z tobą. A jak wiele razy ja oskarżałem wuja o bezduszność i okrucieństwo? Dostała ataku kaszlu, a ja trzymałem ją w ramionach, czując coraz większy strach, gdy jej serce zaczęło się wahać. Umierała. Cécile umierała. – Boli. Piekły mnie oczy. – Wkrótce będzie po wszystkim. Cécile zaczerpnęła ostatni oddech i jej serce się zatrzymało.

Ból był niewiarygodny, jakby ktoś mnie patroszył, rozerwał mi pierś na pół. Jedwabna nić naszej więzi rozciągnęła się i poszarpała, ale ja trzymałem ją mocno. Nie puściłem jej. „Proszę” było moją jedyną myślą, gdy otworzyłem drogę do Arkadii i przeszedłem na drugą stronę.

ROZDZIAŁ 66 Cécile Powietrze było ciepłe i wilgotne, przesycone zapachem nadchodzącej letniej burzy. Moje nozdrza wypełniał słodki aromat nieznanych kwiatów, pod policzkiem czułam lnianą koszulę, a pod nią skórę emanującą nienaturalnym gorącem. I słyszałam bicie serca, które było równie spokojne i znajome, jak moje własne. – Sen – szepnęłam, bo przez lata straciłam już rachubę, jak często tonęłam w jego ramionach, po czym budziłam się w pustym łóżku. – To nie sen – powiedział Tristan, a ja podniosłam twarz, by spojrzeć w jego srebrne oczy. Jego doskonała twarz pozostała niezmieniona. – W takim razie jestem... Pokiwał głową, a dłoń przyciśnięta do moich pleców emanowała ciepłem przez jedwab mojej szafirowej sukni. Jak zauważyłam, moje ciało wróciło do stanu, w jakim nie było od dziesięcioleci. „Jesteś tu taka, jaką sama sobie wyobrażasz”. – Jak? – Rozejrzałam się po bujnej zieleni Arkadii, krajobraz poruszał się, zmieniał i był pełen dziwnego życia. – Jestem człowiekiem. I lepiej niż ktokolwiek wiedziałam, ile żelaza płynie w moich żyłach. – Ludzkie ciało nie może przejść między światami, ale jak się okazało, te przeszkody nie dotyczą ludzkiej duszy. Tak właśnie mojemu wujowi udało się sprowadzić cię tu

wcześniej, choć jedynie na bardzo krótko. – Wiele może się wydarzyć w czasie między dwoma uderzeniami serca. – Powtórzyłam to, co powiedział mi Król Lata, gdy staliśmy w sercu Zimy. – Albo kiedy serce już nie bije. Nasza więź powstrzymała twoją duszę przed odejściem... gdzie indziej, ale... – odchrząknął i popatrzył mi nad głową. – Może zostać zerwana, jeśli tego chcesz. Stanęłam na palcach i pocałowałam go, upajając się smakiem jego ust, a jednocześnie wyrzucając z jego głowy tę głupią myśl. Mogłabym całować go przez kolejne życie, a i tak nie miałabym dosyć, ale opadłam na stopy. – Czy Marc... Pokręcił głową, a choć rana była stara, znów przeszył mnie ból. – Ale bliźnięta, Martin, Roland... oni wszyscy tu są i czują się dobrze. Zaprowadzę cię do nich. Zagryzłam policzek. Bałam się następnego pytania, ale wiedziałam, że muszę je zadać. – Jak długo mogę tu zostać? Na jego wargach pojawił się uśmiech. – Wieczność. Oczy mnie zapiekły i pokręciłam powoli głową, pozwalając, by słodycz tego słowa wypełniła moje serce. – Dlaczego nie sprowadziłeś mnie wcześniej? Założył kosmyk włosów za moje ucho, a później położył dłoń na moim policzku. – I chciałabyś z tego zrezygnować? Instynktownie wiedziałam, co miał na myśli – moje życie. Wszystkie miejsca, do których się udałam, rzeczy, które widziałam, ludzie, których poznałam i pokochałam. Tysiące osiągnięć, moich, mojej rodziny i przyjaciół. Mój syn, wyrastający z malutkiego niemowlęcia na mężczyznę, z którego byłam ogromnie dumna. Moje życie, które powinno

być naszym wspólnym życiem. – Nie – szepnęłam. – Nie chciałabym stracić nawet minuty z niego. I przykro mi, że ty zostałeś do tego zmuszony. – Wcale nie. – Pocałował mnie. – A w każdym razie nie do końca. Zdolność widzenia wszystkiego ma pewne zalety. Poczułam ból w piersiach, gdy wyobraziłam sobie, jak nas obserwuje przez te wszystkie długie lata. Głębię jego miłości i lojalności wobec mnie, naszego syna, naszych przyjaciół, skoro nie odwrócił się od nas i nie zapomniał. – Żałuję, że oni nie wiedzą. Alex... Moja śmierć będzie dla niego trudna. A choć był dorosłym mężczyzną, trudno mi się było pogodzić z rozstaniem z nim. – Sabine podejrzewa. Będzie wiedziała, co powiedzieć. Jemu i pozostałym. Czułam się tak, jakby zdjęto ze mnie ostatnie ciężary. Odetchnęłam głęboko i cieszyłam się tym uczuciem, świadomością, że zrobiłam wszystko dla tych, których kochałam. Dla tych, których teraz zostawiłam. Ich życia należały do nich. Podobnie jak moje. – Tristanie... – Tak? Jego twarz nie zdradzała zdenerwowania, które go wypełniało. – Mówisz, że widziałeś wszystko? – Uniosłam brew i uśmiechnęłam się, gdy poczułam, że jego zdenerwowanie zmienia się w lekkie zażenowanie. – O ile dobrze pamiętam, niektóre rzeczy są lepsze... – przerwałam i uśmiechnęłam się do niego – twarzą w twarz. – Nie mogę się z tym nie zgodzić – odparł, a jego zażenowanie zmieniło się w coś lepszego. I wtedy mnie objął, pocałował, a jego dotyk był nieskończenie słodszy od wspomnień. Pociągnąwszy go na trawę miękką jak aksamit, zatonęłam w

nim. W miłości, która pochłaniała mnie przez większość życia. Miłości, którą, jak się obawiałam, zawsze będzie plamić poczucie straty. Echo pieśni. Ale teraz, wbrew wszelkim nadziejom, ta miłość była czysta i nowa jak w tych pierwszych dniach, gdy się w sobie zakochaliśmy. Moje śmiertelne życie się zakończyło. Ale nasze nieśmiertelne życie dopiero się zaczynało.

Podziękowania Podczas pisania każdej z książek stawiałam czoło wyjątkowym wyzwaniom, ale najważniejsze było znalezienie każdego dnia czasu na zapisywanie słów na kartce. Nigdy nie było mi jednak aż tak trudno, jak w ciągu sześciu miesięcy, kiedy wydobywałam Waleczną czarownicę z wiecznie niewyspanego umysłu młodej matki. Z całkowitą pewnością mogę stwierdzić, że ta powieść nie zostałaby ukończona bez wsparcia mojej rodziny. Na ogromne podziękowania zasługują moi rodzice, Carol i Steve, za długie godziny opieki nad dzieckiem, i moja teściowa Pat, która wpadała w tych chwilach, kiedy zasypiałam na stojąco. Szczególnie muszę podziękować swojej drugiej połówce, Spencerowi, za wstawanie codziennie o piątej rano, żebym ja nie musiała, i upewnianie się, że jem coś więcej niż tylko pizzę i batoniki. Jak zawsze jestem wdzięczna mojej nadzwyczajnej agentce, Tamar Rydzinski, która zawsze daje z siebie więcej, niż wymagają tego jej obowiązki. Wielkie dzięki dla stażystki Rachel za streszczenia i Laury Dail, która była dla mnie ogromnym wsparciem. Ekipa z Angry Robot – Phil, Marc, Mike, Penny i Caroline – zasługuje na ogromne podziękowania za ciężką pracę, by zapewnić sukces moim powieściom. Dziękuję Donnie za wyciąganie mnie z piżamy i domu oraz Carleen i Genie za wysyłanie mi wiadomości, które nie miały nic wspólnego z moją powieścią, dzięki czemu przypominałam sobie, że poza moją jaskinią istnieje świat. Serdeczne podziękowania dla mojego brata Nicka – jesteś

doskonałym sprzedawcą, a ja wiele ci zawdzięczam. Na koniec chciałabym wyrazić ogromną wdzięczność dla blogerów książkowych i recenzentów, którzy gorąco wspierali mnie i moje książki, szczególnie dla Melissy (@StolenSongbird), która zajęła się mediami społecznościowymi, kiedy ja starałam się ukończyć tę powieść. A na największe podziękowania zasługują czytelnicy, którzy pozostali ze mną aż do końca – mam nadzieję, że każda chwila lektury dawała wam przyjemność.