Ward J R Bractwo Czarnego Sztyletu 12 Lover Reborn

   

1    

 

 

2  

REBORN  

     

 

Tłumaczenie/The  translation  by:     Ika351     (rozdziały:  2-­‐58)   Fiolka  2708     (rozdziały:  61,  63,  65,  67,  69,  71,  73,  75,  Epilog)   Magdalena.Bojka1     (rozdziały:  59,  60,  62,  64,  66,  68,  70,  72,  74,  76)   Oknoifiranka     (rozdział:  1)     Skład  i  korekta:   Fiolka2708     Wszelkie  prawa  zastrzeżone/All  rights  reserved     Copyright  for  the  Polish  translation  2013    

3  

    Kilka  słów       W   trakcie   korekty   podjęłam   decyzję,   o   pozostawieniu   oryginalnego   imienia   jednego   z   bohaterów:   Blaya,   który   w   polskiej   wersji   był  dotychczas   Blastherem.  Mam  nadzieję,  że  Wy  też  wolicie  Blaya  –  tak  jak  ja  ☺.     Pozostałe  imiona  bohaterów,  są  takie  same  jak  w  wersji  drukowanej.     Jeżeli   będziecie   mieli   jakieś   pytania   do   mnie   lub   pozostałych   tłumaczek,  zapraszam  do  odwiedzenia  naszych  chomików.       Życzę  przyjemnej  lektury,       Fiolka2708    

4  

GLOSARIUSZ   Ahstrux   nohtrum   -­‐   osobisty   ochroniarz   z   uprawnieniami   zabójcy.   Funkcja  z  królewskiego  nadania     Bractwo   czarnego   sztyletu   -­‐   tajna   organizacja   mistrzów   sztuk   walki,   której   zadaNiem   jest   obrona   wampirów   przed   Korporacją   Reduktorów.   Dzięki   właściwemu   doborowi   genetycznemu   członkowie   Bractwa   obdarzeni   są   potężnym   ciałem   i   umysłem,   oraz   niecodzienną   zdolnością   regeneracji.   Bractwo  wyławia  kandydatów  na  swoich  członków,  którzy  nie  są  rodzonymi   braćmi.   Agresywni,   pewni   siebie   a   przy   tym   tajemniczy,   trzymają   się   z   dala   od   cywilów  i  nie   utrzymują  kontaktów  z   członkami  pozostałych  kast,  o  ile  nie   potrzebują   się   dokrwić.   W   świecie   wampirów   bracia   cieszą   się   wielkim   poważaNiem.   O   ich   wyczynach   krążą   legendy.   Giną   tylko   od   bardzo   poważnych  urazów;  takich  jak  rany  postrzałowe,  cios  w  serce  itp.     Broniec   -­‐   samiec   wampirów,   który   ma   partnerkę.   Samce   mogą   mieć   więcej,  niż  jedną  partnerkę.     Cerbher   -­‐   kurator   przydzielony   z   urzędu.   Funkcja   podlega   gradacji;   najwięcej  uprawnień  mają  cerbherzy  eremithek.     Chcączka   -­‐   okres   płodności   u   samicy   wampirów,   zwykle   trwa   dwa   dni   i   towarzyszy   jej   potężny   apetyt   seksualny.   Pierwsza   chcączka   występuje   około   pięciu   lat   po   przemianie,   później   pojawia   się   raz   na   dziesięć   lat.   Chcączka   samicy  wyczuwana  jest  przez  wszystkie  samce,  które  mają  z  nią  kontakt.  To   niebezpieczny   okres,   w   którym   dochodzi   do   waśni   i   starć   między   rywalizującymi  samcami,  zwłaszcza  jeśli  samica  nie  ma  partnera.     Dhunhd  -­‐  piekło.     Ehros  -­‐  wybranka  kształcona  w  dziedzinie  sztuki  erotycznej  i  miłosnej.     Eremithka  -­‐  status  przyznawany  przez  króla  arystokratycznej  samicy  w   odpowiedzi   na   suplikę   jej   rodziny.   Eremithka   podlega   wyłącznie   władzy   cerbhera,   zwykle   najstarszego   samca   w   domostwie.   Cerbher   ma   prawo   decydowania   o   jej   postępowaniu,   zwłaszcza   ograniczania   bądź   całkowitego   zakazu  kontaktów  ze  światem  zewnętrznym.    

5  

Frathyr   -­‐   zwrot   używany   pomiędzy   mężczyznami   na   znak   wzajemnej   miłości  i  szacunku.  W  swobodnym  tłumaczeniu:  drogi  przyjaciel.     Glymeria  -­‐  opiniodawcze  kręgi  arystokracji.  Socjeta.     Gwardh  -­‐  osoba  odpowiedzialna  za  wychowanie,  ojciec  chrzestny.     Juchacz  -­‐  wampir  płci  męskiej  lub  żeńskiej,  który  ma  obowiązek  karmić   swoją   krwią   właściciela.   Choć   posiadanie   juchaczy   należy   do   ginących   obyczajów,  jest  nadal  praktyką  legalną.     Korporacja   Reduktorów   -­‐   organizacja   zabójców   powołana   przez   Omegę  w  celu  eksterminacji  rasy  wampirów.     Krwiczka  -­‐  wampirzyca,  która  ma  partnera  seksualnego.  Samice  zwykle   poprzestają   na   jednym   partnerze,   ponieważ   samce   mają   silny   instynkt   terytorialny.     Krypta   -­‐   rytualne   miejsce   spotkań   Bractwa   Czarnego   Sztyletu,   wykorzystywane   do   ceremonii   oraz   przechowywania   słoi   z   sercami   reduktorów.   W   Krypcie   odbywają   się   ceremonie   przyjęcia   do   Bractwa   i   pogrzeby;   tu   również   dyscyplinuje   się   nieposłusznych   członków   Bractwa.   Wstęp   przysługuje   jedynie   członkom   Bractwa,   Pani   Kronik   i   inicjowanym   adeptom.     Lillan  -­‐  pieszczotliwie:  ukochany,  ukochana.     Łyż  -­‐  narzędzie  tortur  służące  do  wyłupywania  oczu.     Mahtrona  -­‐  babcia.     Mamanh  -­‐  spieszczenie  słowa:  matka.     Nalla  -­‐  najdroższa,  ukochana.  Rodzaj  męski:  nallum.     Normalsi   -­‐   symphackie   określenie   wampirów   niebędących   symphatami.     Nówka  -­‐  dziewica.   Omega   -­‐   złowroga,   tajemnicza   postać   dążąca   do   zagłady   wampirów   z   powodu   niechęci   do   Pani   Kronik.   Istota   nadprzyrodzona,   posiada   zdolności   magiczne,  z  wyjątkiem  mocy  tworzenia.     Pani   Kronik   -­‐   duchowy   autorytet,   doradczyni   królów,   strażniczka   świętych   ksiąg   wampirów,   dawczyni   przywilejów.   Istota   nadprzyrodzona,   posiada   wiele   nadprzyrodzonych   mocy.   W   jednorazowym   akcie   kreacji   powołała  do  istnienia  rasę  wampirów.    

6  

Pierwsza   Rodzina   -­‐   królewska   para   wampirów   z   ewentualnym   potomstwem.     Pre   -­‐   trans   -­‐   młody   wampir   w   okresie   bezpośrednio   poprzedzającym   przemianę.     Princeps   -­‐   bardzo   wysoki   stopień   w   hierarchii   wampirzej   arystokracji;   ustępuje   rangą   jedynie   członkom   Pierwszej   Rodziny   i   Wybrankom   Pani   Kronik.     Provodhyr  -­‐  wpływowy  osobnik  piastujący  wysokie  stanowisko.     Przedświtek  -­‐  trzeci  posiłek  wampirów,  odpowiednik  kolacji  w  świecie   ludzkim.     Przemiana   -­‐   przełomowy   okres   w   życiu   wampirów   obojga   płci,   w   którym   osiągają   dojrzałość.   Odtąd   muszą   regularnie   pić   krew   osobnika   płci   przeciwnej   i   nie   mogą   przebywać   w   świetle   słonecznym.   Przemiana   zwykle   występuje  w  wieku  około  dwudziestu  pięciu  lat.  Niektóre  wampiry,  zwłaszcza   samce,   giną   w   trakcie   przemiany.   Wampiry   przed   przemianą   są   słabowite,   nierozbudzone  płciowo  i  niezdolne  do  dematerializacji.     Psaniec   -­‐   wampir   należący   do   kasty   sług.   Psańce   są   posłuszne   wielowiekowej  tradycji,  która  dyktuje  ich  strój  i  maniery  Mogą  przebywać  w   świetle   dziennym,   za   to   starzeją   się   dość   szybko.   Średnia   długość   życia   psańca  wynosi  około  pięciuset  lat.  Samica  psańca:  psanka.     Pyknąć   -­‐   unicestwić   Nieumarłego   przez   przebicie   mu   piersi;   anihilacji   towarzyszy  charakterystyczne  pyknięcie  połączone  z  rozbłyskiem.     Pyrokant  -­‐  pięta  achillesowa,  słaby  punkt  lub  niszcząca  słabość  danego   osobnika.  Natury  wewnętrznej  (np.  nałóg)  lub  zewnętrznej  (np.  kochanek).     Pomstha   -­‐   odwet.   Akt   wymierzenia   sprawiedliwości,   zwykle   przez   samca  związanego  z  poszkodowanym.     Qhrih  (St.  Jęz.  )  -­‐  runa  honorowej  śmierci.     Reduktor   -­‐   członek   Korporacji   Reduktorów.   Bezduszny   humanoid,   pogromca   wampirów.   Reduktorów   można   pozbawić   życia   wyłącznie   przez   przebicie  piersi;  w  pozostałych  wypadkach  żyją  wiecznie.  Nie  jedzą,  nie  piją,   nie  rozmnażają  się.  Z  czasem  tracą  pigment  we  włosach,  skórze  i  tęczówkach   -­‐   są   bezkrwiści,   białowłosi,   oczy   mają   bezbarwne.   Pachną   zasypką   dla   Niemowląt.   Do   Korporacji   wprowadzani   przez   Omegę,   po   rytualnej   inicjacji   wypatroszone  serce  przechowują  w  kamiennym  słoju.     7  

Rundha   -­‐   rytualna   rywalizacja   samców   o   samicę,   z   którą   chcą   się   parzyć.     Ryth   -­‐   rytuał   zwracania   honoru   proponowany   przez   stronę   znieważającą.   Znieważony   wybiera   dowolną   broń   i   atakuje   nieuzbrojonego   adwersarza  (samca  lub  samicę).     Sadhomin   -­‐   tytuł   grzecznościowy   używany   w   relacjach   sado   maso   przez  osobnika  podległego  wobec  osobnika  dominującego.     Sroghi  -­‐  określenie  odnoszące  się  do  sprawności  męskiego  członka.  W   tłumaczeniu  dosłownym:  podziwu  godny,  zasługujący  na  szlachetną  samicę.     Symphaci   -­‐   odmiana   rasy   wampirów   charakteryzująca   się,   między   innymi,  skłonnością  i  talentem  do  manipulowania  uczuciami  bliźnich;  w  ten   sposób   doładowują   się   energetycznie.   Symphaci   od   stuleci   są   gatunkiem   pogardzanym,   w   niektórych   epokach   przeznaczonym   na   odstrzał.   Odmiana   bliska  wymarcia.     Tolly  -­‐  czuły  zwrot.  W  wolnym  przekładzie:  moja  miła;  mój  miły.     Wampir   -­‐   przedstawiciel  gatunku  odmiennego  od   Homo   sapiens.   Aby   żyć,  wampir  musi  pić  krew  osobnika  płci  przeciwnej.  Ludzka  krew  utrzymuje   wampiry   przy   życiu,   jednak   jej   działanie   jest   krótkotrwałe.   Po   przemianie,   która  występuje  około  dwudziestego  piątego  roku  życia,  wampiry  nie  mogą   przebywać  na  słońcu  i  regularnie  muszą  się  dokrwić.  Istota  ludzka  nie  może   zostać   wampirem   przez   ukąszenie   ani   transfuzję   krwi,   spotyka   się   jednak   rzadkie  przypadki  krzyżówki  ras.  Wampiry  potrafią  się  dematerializować,  ale   wymaga   to   spokoju   i   koncentracji   oraz   braku   większych   obciążeń.   Potrafią   też   wymazywać   wspomnienia   z   pamięci   krótkoterminowej   człowieka.   Niektóre   wampiry   umieją   czytać   w   myślach.   Średnia   życia   wampira   wynosi   ponad  tysiąc  lat;  znaczna  część  osobników  żyje  o  wiele  dłużej.     Wieczerza   -­‐   pierwszy   posiłek   wampirów,   odpowiednik   śniadania   w   świecie  ludzkim.     Wybranki   -­‐   samice   wampirów   chowane   na   służebnice   Pani   Kronik.   Uchodzą  za  arystokrację,  choć  bardziej  w  hierarchii  duchowej  niż  świeckiej.  Z   samcami   nie   mają   prawie   styczności,   czasem   jednak   parzą   się   z   wybranymi   dla   nich   przez   Panią   Kronik   braćmi,   aby   zapewnić   liczebność   kasty.   Posiadają   dar   jasnowidzenia.   W   dawnych   czasach   karmiły   swoją   krwią   członków  

8  

Bractwa,   którzy   nie   mieli   własnych   krwiczek,   praktyka   ta   została   jednak   zarzucona.     Zanikh   -­‐   duchowa   kraina,   w   której   zmarłe   wampiry   pędzą   życie   wieczne  w  otoczeniu  swoich  bliskich.     Zghubny  brah  -­‐  młodszy  bliźniak,  nosiciel  klątwy.     Zvidh   -­‐   pole   buforujące,   maskujące   realistyczną   iluzją   wybrany   fragment  terenu;  fatamorgana.     Zwyrth   -­‐   martwy   osobnik   powracający   z   Zanikhu   do   świata   żywych.   Zwyrthy   darzone   są   głębokim   szacunkiem   i   podziwiane   za   bolesne   doświadczenia.    

9  

                                                       

“Szybcy  i  martwi  są  do  siebie  podobni.   Każdy  chce  jedynie  wrócić  do  domu.”   —LASSITER      

  10  

WIOSNA JEDEN   -­‐  Sukinsyn  kieruje  się  na  most!  Jest  mój!   Thortur   poczekał   na   gwizdnięcie   mające   być   odpowiedzią,   więc   kiedy   nadeszło,   rzucił   się   w   pogoń   za   reduktorem;   buty   rozchlapały   kałużę,   nogi   pracowały   niczym   tłoki,   a   ręce   zacisnęły   się   w   twarde   pięści.   Samiec   minął   kontenery   na   śmieci   i   zaparkowane   gruchoty,   rozsiane   szczury   i   bezdomnych;  pokonał  barykadę  a  potem  przeskoczył  nad  motocyklem.   Trzecia   rano   w   centrum   Caldwell,   w   Nowym   Jorku,   stawiała   na   twej   drodze   wiele   przeszkód,   co   nadawało   im   śmiesznego   charakteru.   Niestety,   mały   insekt   będący   zabójcą   zabierał   go   w   kierunku,   w   który   Thortur   nie   chciał  iść.     Gdy   dotarli   do   rampy   wjazdowej   mostu   prowadzącej   na   zachód   miasta,  Thor  chciał  –  ma  się  rozumieć  -­‐  zabić  debila.  W  przeciwieństwie  do   prywatności   jaką   można   było   znaleźć   pośród   ciemnych   uliczek   porozmieszczanych   wokół   bloków   i   klubów,   można   było   się   spodziewać   ruchu   ulicznego   blisko   Hudson.   Nawet   o   tak   późnej   porze.   Taaa,   jasne,   wyjątkowe   zawieszenie   Herberta   H.   Falcheka   nie   zostanie   stłumione   przez   samochody,   ale   w   nich   będzie   znajdować   się   kilka   osób   –   a   Bóg   raczył   wiedzieć  ilu  z  kierowców  miało  w  tych  czasach  pieprzonego  iPhone’a.   Istniała   tylko   jedna   zasada   w   wojnie   pomiędzy   wampirami   a   Korporacją   Reduktorów:   Trzymaj   się,   kurwa,   z   dala   od   człowieków.   Ta   rasa   wścibskich,   wyprostowanych   orangutanów   była   oczywistą   komplikacją,   a   ostatnią  rzeczą,  której  każdy  z  nich  pragnął  było  powszechne  potwierdzenie,   że   Dracula   nie   był   produktem   fikcji,   a   chodzące   trupy   nie   były   wymysłem   programów  telewizyjnych,  które  nie  były  chłamem.   Nikt   nie   chciał   rozpoczynać   walki   z   wiatrakami   z   programami   o   11  

aktualnościach,  gazetami  czy  magazynami.   Internet  był  w  porządku.  Brak  w  nim  było  wiarygodności.   Ta   zasada   była   jedyną   rzeczą,   z   którą   zgadzało   się   Bractwo   Czarnego   Sztyletu  i  jego  wrogowie,  jedyne  ustępstwo  nałożone  przez  obie  strony.  Więc   reduktor   mógł,   powiedzmy…   wybrać   sobie   na   cel   twoją   ciężarną   krwiczkę,   strzelić  jej  prosto  w  twarz  i  zostawić  ją  na  pewną  śmierć,  odbierając  życie  nie   tylko   jej,   ale   również   twoje   własne.   Ale   Bóg   świadkiem,   że   nie   zadzierali   z   człowiekami.   Bo  to  byłoby  po  prostu  złe.   Niestety,  ten  szybkonogi  skurwiel,  który  wybierał  kierunek  nie  będący   zbyt  odpowiednim  do  walki,  nie  dostał  notatki.   Nie  przyniosłoby  skutku  nic,  oprócz  czarnego  sztyletu  wbitego  w  serce.   Kiedy  warkot  narastał  w  jego  gardle,  a  kły  wydłużyły  się  w  ustach,  Thor   sięgnął  po  wysoko-­‐oktanową  dawkę  nienawiści;  zbiornik  gazu  napełnił  się,  a   słabnąca  energia  została  natychmiast  odnowiona.   To   był   długi   powrót   z   koszmaru,   odkąd   jego   Król   i   Bracia   przybyli,   by   mu  oznajmić,  że  jego  życie  się  skończyło.  Jak  przystało  na  sparzonego  samca,   jego   samica   była   bijącym   sercem   w   jego   piersi,   a   w   przypadku   braku   jego   Wellsie,   był   duchem   samego   siebie,   formą   bez   treści.   Jednymi   rzeczami,   które  go  ożywiały  były:  pościg,  pojmanie  i  zabijanie.   I   pewność,   że   obudzi   się   następnej   nocy   i   znajdzie   więcej   celów   do   eliminacji.   Chociaż  zamiast  cholernego  bólu  głowy,  równie  dobrze  mógłby  być  w   Zanikhu  razem  ze  swoją  rodziną.  Szczerze  mówiąc,  ostatnia  opcja  wydawała   mu   się   najlepsza…   i   kto   wie,   może   dzisiaj   mu   się   poszczęści.   Może   w   ogniu   walki  dozna  śmiertelnych  obrażeń  i  uwolni  się  od  swojego  brzemienia.   Samiec  mógł  mieć  tylko  taką  nadzieję.   Trąbienie   klaksonu   samochodowego   i   chór   pisku   gumy   były   pierwszym   znakiem  tego,  że  Kapitan  Wyborek  znalazł  to,  czego  szukał.   Thor   dotarł   na   szczyt   rampy   akurat   na   czas,   by   uchwycić   obraz   zabójcy   odbijającego  się  od  dachu  Toyoty.  Siła  uderzenia  zatrzymała  sedana,  jednak   nie   zwolniła   w   najmniejszym   stopniu   zabójcy.   Jak   wszyscy   reduktorzy,   sukinsyn   był   silniejszy   i   odporniejszy   niż   za   czasów   kiedy   był   człowiekiem;   czarna,  gęsta  krew  Omegi  ofiarowała  mu  większy  silnik,  lepsze  zawieszenie  i   12  

dokładniejszą  obsługę  –  a  w  tym  przypadku  również  opony  wyścigowe.   Jego  GPS  naprawdę  musiał  szwankować.   Zabójca   wybił   się   ze   swojego   skoku   w   poprzek   chodnika   jak   profesjonalny   kaskader   i,   oczywiście,   kontynuował   swój   marsz.   Jednak   był   ranny,  jego  zapach  posypki  dla  niemowląt  stał  się  wyraźniejszy…   Thor   zjawił   się   obok   samochodu   w   chwili,   gdy   para   człowieków   otworzyła  drzwi,  wygramolili  się  ze  środka  i  zaczęli  machać  rękami,  jakby  ich   ramiona  zajęły  się  ogniem.   -­‐  CPD1  –  krzyknął  John,  kiedy  ich  mijał.  –  Ścigam  przestępcę!   To  ich  uspokoiło,  bo  zaczęli  oceniać  obrażenia.  Było  prawie  pewne,  że   człowieki   stali   się   główną   widownią   z   przymusem   użycia   Kodaka…   gdy   doprowadzi  tę  sprawę  do  końca,  będzie  wiedział  gdzie  znajdzie  tę  dwójkę,  by   wymazać  im  pamięć  i  zabrać  telefony  komórkowe.   W  tym  czasie  reduktor  wydawał  się  kierować  na  chodnik  dla  pieszych  –   niezbyt  mądry  ruch  z  jego  strony.  Gdyby  Thor  znajdował  się  na  miejscu  tego   idioty,  ukradłby  tamtą  Toyotę  i  spróbowałby  odjechać…   -­‐  Nie,  no…  dajże  spokój  –  Thor  zacisnął  zęby.   Najwyraźniej   celem   skurwiela   nie   był   wcale   chodnik,   ale   krawędź   samego   mostu:   Zabójca   przeskoczył   nad   ogrodzeniem   i   wylądował   na   cienkiej  półce  po  drugiej  stronie.  Następny  przystanek  –  rzeka  Hudson.   Zabójca   spojrzał   za   siebie,   a   w   brzoskwiniowym   blasku   sodowych   lamp   jego   arogancki   wyraz   twarzy   przypominał   minę   szesnastoletniego   chłopca,   który  dopiero  co  wyżłopał  sześciopak  piwa  na  oczach  swoich  kumpli.   Duże  ego.  Mózgu  brak.   Zamierzał  skoczyć.  Sukinsyn  zamierzał  skoczyć.   Pieprzony   idiota.   Nawet   jeśli   radosny   sok   Omegi   dał   mordercom   całą   tą  moc,  to  nie  znaczyło,  że  prawa  fizyki  poszły  się  walić.  Prawo  Einstein’a  na   temat  przyspieszenia  i  masy  ciała  wciąż  obowiązywało  –  więc  kiedy  to  gówno   uderzy   o   wodę,   reduktor   rozpryśnie   się,   uszkadzając   dość   poważnie   konstrukcję  swojego  ciała.  Co  go  nie  zabije,  ale  skutecznie  obezwładni.   Skurwiele   nie   mogli   zginąć,   chyba   że   przebiło   im   się   serce.   A   wtedy   spędzali  wieczność  w  pustce  rozkładu.   Och,  jakie  to  smutne.                                                                                                                           1

 CPD  –  Caldwell  Police  Department  

13  

Przed   morderstwem   Wellsie,   Thor   prawdopodobnie   pozwoliłby   mu   uciec.   Na   ruchomej   skali   wojny   ważniejsze   było   roztoczenie   gównianego   kocyka   amnezji   nad   ludźmi   i   popędzenie   na   ratunek   Johnowi   Matthew   i   Khillowi,  którzy  wciąż  siłowali  się  z  wrogiem  na  tyłach  zaułka.  Ale  teraz?  Nie   było   mowy   o   żadnych   ulgach:   W   ten   czy   inny   sposób   Thor   i   ten   reduktor   będą  mieli  swoje  małe  spotkanko.   Thor  przeskoczył  nad  poręczą,  odbił  się  od  chodnika  i  przeskoczył  nad   płotem.   Zacisnął   palce   na   drucie,   przerzucił   dolną   partię   ciała   przez   ogrodzenie  i  wylądował  butami  na  parapecie.   Przepita  brawura  reduktora  zaczęła  powoli  ulatywać,  kiedy  mężczyzna   zaczął  się  wycofywać.   -­‐   I   niby   sądzisz,   że   mam   lęk   wysokości?   –   powiedział   niskim   głosem   Thor.  –  Albo  że  półtorametrowe  metalowe  ogrodzenie  zdoła  mnie  od  ciebie   oddzielić?   Wiatr   zawył   wokół   nich,   przyklejając   ich   ubrania   do   ciał   i   gwiżdżąc   przez  stalowe  dźwigary.  Daleko,  daleko,  daleko  w  dole,  atramentowa  woda   rzeki   była   niczym   innym   jak   niejasną,   ciemną   powierzchnią,   zupełnie   jak   parking.   A  upadek  będzie  równie  bolesny.   -­‐  Mam  broń  –  krzyknął  reduktor.   -­‐  Więc  ją  wyciągnij.   -­‐  Moi  kumple  już  po  mnie  jadą!   -­‐  Nie  masz  żadnych  kumpli.   Reduktor   był   nowo   przyjętym,   jego   włosy,   oczy   i   skóra   jeszcze   nie   straciły   swego   pigmentu.   Tyczkowaty   i   niespokojny,   wyglądał   raczej   na   ćpuna,  który  cierpi  na  odloty  –  i  zapewne  to  był  powód  jego  przystąpienia  do   Korporacji.   -­‐  Skoczę!  Skoczę,  do  jasnej  cholery!   Thor  zacisnął  dłoń  na  rękojeści  jednego  z  dwóch  sztyletów  i  wyciągnął   czarne  ostrze  z  kabury  na  piersi.   -­‐  Więc  przestań  ględzić  i  zacznij  lecieć.   Zabójca  spojrzał  w  dół  ponad  krawędzią.   -­‐  Zrobię  to!  Przysięgam,  że  to  zrobię!   Podmuch  wiatru  nadleciał  z  innego  kierunku,  zamiatając  długi  płaszcz   14  

Thora  i  pozwalając  mu  swobodnie  opaść.   -­‐  Nie  ma  to  dla  mnie  znaczenia.  Zabiję  cię  tutaj  albo  na  dole.   Zabójca  ponownie  spojrzał  za  krawędź,  zawahał  się,  a  potem  wykonał   błyskawiczny   ruch,   skacząc   na   bok   i   uderzając   jedynie   w   powietrze;   jego   ramiona   latały   jak   wiatrak,   tak   jakby   starał   się   utrzymać   równowagę,   by   wylądować  na  stopach.   Jego   starania   prawdopodobnie   z   tej   wysokości   doprowadzą   do   znalezienia  się  jego  kości  w  jamie  brzusznej.  Chociaż  lepsze  to  niż  połknięcie   własnej  głowy.   Thor   wyciągnął   sztylet   i   zaczął   przygotowywać   się   do   własnego   zejścia,   biorąc  duży  wdech.  A  potem…   Gdy   przekroczył   krawędź   i   poczuł   to   pierwsze   westchnienie   antygrawitacji,  ironia  skoku  z  mostu  nie  zniknęła.  Spędził  wystarczająco  dużo   czasu  marząc,  by  śmierć  nadeszła,  modląc  się  do  Pani  Kronik,  by  zabrała  jego   ciało   i   wysłała   go   do   swojej   ukochanej.   Samobójstwo   nigdy   nie   było   brane   pod   uwagę;   odbierając   sobie   życie,   nie   dostaniesz   się   do   Zanikhu   –   i   to   był   jedyny   powód,   dlaczego   nie   mógł   podciąć   sobie   nadgarstków,   ssać   końcówki   lufy  shotguna,  czy…  skoczyć  z  mostu.   W   swoim   upadku   cieszył   się   tym,   że   to   było   to;   że   uderzenie   nastąpi   w   ciągu   jednej   i   pół   sekundy;   nastąpi   kres   jego   cierpienia.   Musiał   tylko   przesunąć   trajektorię   lotu   tak,   by   móc   zanurkować,   nie   chroniąc   przy   tym   głowy   i   pozwolić,   by   stało   się   nieuniknione:   utrata   przytomności,   możliwy   paraliż,  śmierć  przez  utonięcie.   Tyle   że   to   “odejście   na   dobre”   nie   było   dla   niego   żadnym   wyjściem.   Ktokolwiek   za   tym   stał,   musiał   wiedzieć,   że,   w   przeciwieństwie   do   reduktorów,  on  miał  jeszcze  wyjście  z  tej  sytuacji.   Przywracając  spokój  swemu  umysłowi,  zdematerializował  się  tuż  przed   upadkiem   –   jedna   chwila   swobodnego   spadania   przejęła   nad   nim   kontrolę;   po   chwili   był  już  tylko  niewidzialną  chmurą  cząsteczek,  którą  mógł  skierować   w  każdym  kierunku.   Tuż   obok,   zabójca   nie   uderzył   o   wodę   z   pluskiem,   jak   to   się   dzieje   z   kimś,  kto  skacze  do  basenu  bądź  z  trampoliny.  Skurwiel  był  czymś  w  rodzaju   pocisku,   który   trafił   do   celu;   eksplozja   ujawniła   się   w   postaci   ponaddźwiękowego   pęknięcia,   gdy   litry   przesuniętych   wód   rzeki   Hudson   15  

wystrzeliły  w  rześkie  powietrze.   Z   drugiej   strony   Thor   zdecydował   się   na   powrót   do   swojej   formy   na   szczycie  masywnej  podpory  z  betonu  po  prawej  stronie  siły  uderzenia.  Trzy…   Dwa…  Jeden…   Bingo.   Głowa  wypłynęła  na  środku  bulgoczącej  fontanny.  Brak  ruchu  ramion   w  celu  odzyskania  dostępu  do  tlenu.  Brak  wierzgających  nóg.  Brak  oddechu.   Ale  to  coś  nie  było  martwe:  Mogłeś  przejechać  ich  samochodem;  pobić   ich   aż   w   końcu   twoje   ręce   zaczną   krwawić;   wyłamać   im   ręce   i/lub   nogi;   zrobić  z  nimi  wszystko  co  przyszło  ci  do  głowy…  a  oni  wciąż  byliby  żywi.   Pojeb   był   robactwem   podziemi.   I   nie   było   wyjścia,   aby   Thor   się   nie   zmoczył.   Thor   zrzucił   z   ramion   swój   płaszcz,   złożył   go   starannie   i   zostawił   w   miejscu,   gdzie   górna   część   podpory   stykała   się   z   wodną   podstawą.   Wchodzenie   do   wody   z   okryciem   na   plecach   było   przepisem   na   utonięcie;   dodatkowo  musiał  chronić  swoje  czterdziestki  i  komórkę.   Z   kilkoma   raźnymi   podskokami,   które   pomogły   mu   rozpędzić   się   na   tyle,   by   unieść   się   nad   otwartą   wodą,   rzucił   się   do   pozycji   zanurkowania,   wyprostował   ręce   nad   głową   i   złożył   dłonie,   jego   ciało   napięło   się   jak   strzała.   W   przeciwieństwie   do   reduktora,   jego   przedzieranie   się   przed   wodę   było   eleganckie  i  gładkie,  nawet  jeśli  powierzchnia  rzeki  Hudson…   Zimna.  Kurewsko  zimna.   W   końcu   był   późny   Kwiecień   w   północnej   części   stanu   Nowy   Jork   –   brakowało   jeszcze   dobrego   miesiąca   do   tego,   by   woda   stała   się   trochę   łagodniejsza.   Wypuszczał   powietrze   ustami,   kiedy   wynurzał   się   z   głębin,   płynął   stylem   wolnym.   A   gdy   dorwał   już   mordercę,   zacisnął   pieść   na   jego   kurtce   i   zaczął  ciągnąć  nieumarłego  do  brzegu.   Do   miejsca,   w   którym   mógł   z   tym   skończyć.   By   móc   zaczaić   się   na   następnego.     ***     Gdy   Thor   pojawił   się   po   jednej   stronie   mostu,   własne   życie   John’a   16  

Matthew  przeleciało  mu  przed  oczami  –  jakby  to  on  był  tym  facetem,  który   stracił  solidne  oparcie  pod  stopami.   Stał  na  brzegu,  pod  drogą  zjazdową  z  autostrady  kiedy  to  się  stało;  w   trakcie   wykańczania   mordercy,   którego   ścigał:   Kątem   oka   dostrzegł   coś,   co   spadało  z  bardzo  dużej  wysokości  wprost  do  rzeki.   Na   początku   nie   miało   to   sensu.   Każdy   reduktor   z   chociaż   połową   mózgu  wiedział,  że  to  nie  była  najlepsza  droga  ucieczki.  Ale  potem  wszystko   stało   się   oczywiste.   Postać   stała   na   krawędzi   mostu,   skórzany   płaszcz   powiewał  wkoło  niczym  całun.   Thortur.   Nieeee,  krzyknął  John,  chociaż  żaden  dźwięk  nie  wydobył  się  z  jego  ust.   -­‐  Sukinsyn,  zaraz  skoczy  –  Khill  splunął  za  jego  plecami.   John   rzucił   się   do   przodu,   chociaż   nie   mógł   już   niczego   zrobić;   krzyknął   Niemo,   gdy   osoba   będąca   najbliższym   substytutem   ojca   jakiego   miał   skoczyła.   Potem   John   wspominał   to   wydarzenie,   tak   jak   ludzie   opowiadają   o   chwili  przed  własną  śmiercią  -­‐  jakby  sekwencja  wydarzeń  została  podzielona,   a   matma   przestała   obowiązywać,   twój   umysł   przełączył   się   na   tryb   pojedynczych   slajdów,   pokazując   wycinki   twojego   życia   w   taki   sposób,   w   jaki   je  zapamiętałeś:  John  siedzący  obok  Thora…  Towarzystwo  Wellsie  pierwszej   nocy,   zaraz   po   tym   jak   został   przyjęty   do   wampirzego   świata…   Wyraz   twarzy   Thora,   gdy   wyniki   krwi   obwieściły,   że   John   był   synem   Hardhego…   Tamten   koszmarny   moment,   w   którym   Bractwo   przyszło   aby   poinformować   ich,   że   Wellsie  odeszła…   Wtedy   pojawił   się   obraz   drugiego   aktu:   Lassiter   przynoszący   wychudzone   ciało   Thortura   z   miejsca,   w   którym   tamten   przebywał...   Pojednanie   Thora   i   Johna   po   tamtym   morderstwie…   Thortur   pracujący   nad   odzyskaniem  sił…  Krwiczka  Johna  pojawiająca  się  w  czerwonej  sukni,  w  którą   ubrana  była  Wellsie  na  swojej  uroczystości  związania  z  Thorem…   Jeny,   przeznaczenie   było   do   dupy.   Musiało   się   bezceremonialnie   wtrącić  i  naszczać  do  różanego  ogródka  każdego  z  nich.   A  teraz  załatwiało  grubszą  sprawę  na  grządki  z  kwiatami.   Tyle   że   Thor   nagle   rozpłynął   się   w   powietrzu.   W   jednej   chwili   leciał   swobodnie,  a  w  drugiej  już  go  nie  było.   17  

Dzięki  Bogu,  pomyślał  John.   -­‐  Dzięki  Ci,  dzieciątko  Jezus  –  wydyszał  Khill.   Chwilę   później,   po   drugiej   stronie   wspornika,   czarna   strzała   przecięła   powierzchnię  wody.   Bez   słowa,   czy   spojrzenia   on   i   Khill   pognali   w   tamtym   kierunku,   dobiegając   do   skalnego   nabrzeża   w   momencie,   gdy   Thor   wynurzył   się,   chwycił   mordercę   i   zaczął   podpływać   do   brzegu.   Gdy   John   przyjął   dogodną   pozycję,   by   wyciągnąć   zabójcę   na   suchy   ląd,   jego   oczy   zatrzymały   się   na   okrutnej,  bladej  twarzy  Thora.   Samiec  wyglądał  na  nieżywego,  chociaż  technicznie  wciąż  był  żywy.   Mam   go,   zamigał   John,   kiedy   pochylił   się,   chwycił   ramię   i   dźwignął   z   rzeki  przemoczonego  mordercę.  Rzucił  go  na  stos,  a  lecący  reduktor  świetne   sparodiował   rybę;   wytrzeszczone   oczy,   rozdziawione   usta,   ciche   dźwięki   wydobywające  się  z  szeroko  otwartego  przełyku.   Ale   to   Thor   był   tutaj   osobą,   która   się   liczyła   i   John   spojrzał   na   Brata,   gdy  ten  wychodził  z  wody.  Skórzane  spodnie  przykleiły  się  do  ud  jak  na  klej;   koszulka   stała   się   drugą   skórą   i   przylegała   do   płaskiej   piersi   i   umięśnionych   ramion;   krótko   przystyżone,   czarne   włosy   z   białym   pasmem   stały   prosto,   mimo  iż  były  mokre.   Ciemnoniebieskie  oczy  wpatrzone  były  w  reduktora.   Albo  ignorowały  wzrok  Johna.   Chociaż  prawdopodobnie  robiły  te  obie  rzeczy  na  raz.   Thor  pochylił  się  i  złapał  reduktora  za  gardło.  Szczerząc  wydłużone  ze   złości  kły,  warknął:   -­‐  A  nie  mówiłem.   Wyciągnął  swój  czarny  sztylet  i  zaczął  wbijać  ostrze  w  ciało.   John  i  Khill  musieli  odsunąć  się  o  krok  do  tyłu.  Albo  to,  albo  ufajdaliby   się  na  czarno.   -­‐  Mógł  po  prostu  trafić  w  cholerną  klatkę  piersiową  –  wymamrotał  Khill   –  i  od  razu  z  tym  skończyć.   Zabicie  mordercy  nie  było  najważniejszą  kwestią.  Zbezczeszczenie  tak.   Ostry,   czarny   sztylet   penetrował   każdy   centymetr   ciała   –   z   wyjątkiem   mostka,   który   wyłączyłby   mordercę   na   wieczność.   Z   każdym   zadanym   pchnięciem,  Thor  oddychał  ciężej;  z  każdym  następnym  cięciem,  Brat  wciągał   18  

głęboko   powietrze;   rytm   jego   oddechów   przypominał   makabryczną   scenę   z   jakiegoś  horroru.   -­‐  Teraz  już  wiem,  jak  szatkuje  się  sałatę.   John  przetarł  twarz  w  nadziei,  że  to  był  koniec  komentowania.   Thor   nie   zwolnił.   Po   prostu   się   zatrzymał.   Następnie   przesunął   się   odrobinę,   podpierając   się   ręką   o   zabrudzoną   olejem   ziemię.   Morderca   stał   się…  cóż,  strzępem  czegoś,  jasne,  ale  samiec  jeszcze  nie  skończył.   Ale   Brat   nie   oczekiwał   pomocy.   Pomimo   widocznego   wyczerpania   Thora,   John   i   Khill   dobrze   wiedzieli,   że   to   jeszcze   nie   koniec   tej   popapranej   gry.  Już  to  wcześniej  widzieli.   Ostateczny  cios  musiał  należeć  do  Thora.   Po  kilku  chwilach  odzyskiwania  sił,  Brat  powrócił  do  pozycji,  trzymając   oburącz  sztylet  i  unosząc  ostrze  nad  głową.   Ochrypły   krzyk   wyrwał   się   z   jego   gardła,   gdy   zatopił   ostrze   w   klatce   tego   czegoś,   co   zostało   z   jego   ofiary.   Gdy   błysnęło   jasne   światło,   tragiczny   grymas   zdobiący   twarz   Thora   został   oświecony;   komiks   przedstawiał   jego   wykręcone,  makabryczne  cechy  złapane  na  moment…  i  na  wieczność.   Zawsze   wpatrywał   się   w   dół,   na   poświatę,   nawet   jeśli   nietrwałe   słońce   było  zbyt  jasne,  by  na  nie  spoglądać.   Gdy   to   już   nastąpiło,   Brat   opuścił   głowę   pewny,   że   jego   kręgosłup   zaczynał  dziadzieć,  jego  siła  zanikała.  Najwidoczniej  potrzebował  się  pożywić,   ale  ten  temat,  jak  i  wiele  innych,  działał  na  niego  jak  płachta  na  byka.   -­‐  Która  godzina?  –  wysapał  pomiędzy  kolejnymi  oddechami.   Khill  rzucił  okiem  na  swojego  Suunto.   -­‐  Druga.   Thor   podniósł   wzrok   ze   splamionej   ziemi,   na   którą   się   patrzył,   skupiając   swoje   czerwone   tęczówki   na   tej   części   śródmieścia,   z   którego   właśnie  nadeszli.   -­‐  A  co  wy  na  to,  abyśmy  wrócili  do  ośrodka?  –  Khill  wyciągnął  komórkę.   –  Butch  nie  może  znajdować  się  daleko…   -­‐   Nie   –   Thor   zsunął   się   z   powrotem   i   klapnął   na   tyłek.   –   Nikogo   nie   wzywajcie.  Ze  mną  wszystko  w  porządku  –  muszę  jedynie  złapać  oddech.   Gówno.  Prawda.  Ten  koleś  był  tak  samo  blisko  ‘w  porządku’  jak  John.   Chociaż   musiał   przyznać,   że   tylko   jeden   z   nich   był   przemoczony   do   suchej   19  

nitki  na  kilku  stopniowym  mrozie.   John  przesunął  dłonie  w  pole  widzenia  Brata.   Wracamy  teraz  do  domu…   Unoszący  się  na  wietrze,  niczym  alarm  przecinający  ciszę  domu,  zapach   dziecięcej  zasypki  łaskotał  ich  w  nosie.   Smród  zrobi  to,  czego  nie  mógł  zrobić  żaden  inny  zapach  unoszący  się   na  ziemi:  Postawił  Thora  na  nogi.  Powrót  był  dla  niego  ciężką  dezorientacją…   cholera,   jeśli   poinformujesz   go,   że   jest   mokry   jak   ryba,   to   prawdopodobnie   samiec  będzie  tym  faktem  zaskoczony.   -­‐  Jest  ich  tu  więcej  –  warknął.   Już  go  zdjął,  przeklął  John  szaleńca.   -­‐  Chodź  –  powiedział  Khill.  –  Kontynuujmy  patrol.  To  będzie  długa  noc.       Tłumaczenie:  oknoifiranka      

20  

DWA   „Trochę   wolnego   czasu…   odpoczywać…   cieszyć   się   sobą”   –   mruknęła   Xhex   do   orzechowego   antycznego   mebla,   wyszła   z   sypialni   do   łazienki   i   z   powrotem  i  …  jeszcze  raz  do  marmulandii.     W   łazience,   którą   teraz   dzieliła   z   John’em   zatrzymała   się   przed   głębokim   jak   staw   jacuzzi.   Obok   mosiężnych   kranów   stała   srebrna   taca   z   wszelkiego   rodzaju   płynami   i   miksturami   kobiecymi,   co-­‐jest-­‐kurwa.   I   to   nie   była  nawet  połowa  wszystkiego.  Przy  umywalce?  Kolejna  taca  pełna  perfum   Chenel:  Cristalle,  Coco,  No.5,  Coco  Mademoiselle.     Dalej   stał   wiklinowy   koszyk   ze   szczotkami   do   włosów,   niektóre   z   krótkim  włosem,  inne  z  ostrą  szczeciną  lub  bzdurnymi  metalowymi  kolcami.   W   szafach?   Buteleczki   lakieru   do   paznokci   w   kolorze   różowego   fiuta,   dzięki   któremu   nawet   Barbie   dostałaby   krwotoku   z   nosa.   A   także   z   piętnaście   pianek  różnych  marek.  Żel.  Lakier  do  włosów.     Doprawdy?     Nie  zacznie  robić  makijażu  Bobby  Brown.     Kto,   do   cholery   to   tu   przyniósł.   Jeden   z   tych   idiotów.   I   na   tej   karteczce…  Chryste,  nie  mogła  uwierzyć,  że  zna  jakąś  Kim,  Kourtney,  Kole’a,   Kris’a;   brata   Roba;   ojczyma   Bruce’a;   młodsze   siostry   Kendall   i   Kylie,   jak   również  różnych  mężów,  chłopaków  i  tego  dzieciaka  Mason’a.     Spoglądając   we   własne   oczy   w   lustrze   pomyślała,   „cóż,   kompletnie   mnie   to   nie   interesuje”.   Udało   jej   się   wysadzić   swój   mózg   w   powietrze   oglądając   Enterteiment   Television.   Na   pewno   było   to   estetyczniejsze   niż   użycie  sztyletu,  a  efekt  był  taki  sam.  „  To  gówno  powinno  mieć  ostrzegawczy   znaczek  w  rogu  ekranu”.     Kiedy   patrzyła   na   swoje   odbicie   zobaczyła   nastroszone   czarne   włosy,   bladą   skórę   i   mocne,   twarde   ciało.   Obcięte   paznokcie.   Absolutny   brak   makijażu.   Nawet   miała   na   sobie   swoje   ciuchy,   czarny   top   i   skórzane   spodnie,   strój   który   zakładała   każdej   nocy   od   lat.   No   cóż   z   wyjątkiem   wieczoru   parę   dni   temu.   Wtedy   założyła   całkowicie   coś   innego.   Być   może   ta   suknia   była   powodem   pojawienia   się   tych   wszystkich   babskich   rzeczy   po   ceremonii  

21  

godowej:   Fritz   i   psańce   na   pewno   założyli,   że   narodziła   się   na   nowo.   Albo   to,   albo  to  wszystko  było  częścią  standardowego  pakietu  powitalnego  dla  nowo   związanej   krwiczki.   Odwracając   się   położyła   ręce   na   szyi,   na   dużym   kwadratowym   diamencie,   który   kupił   jej   John.   Osadzony   w   platynie,   był   jedyną   biżuterią   jaką   mogłaby   nosić:   twardy,   solidny,   nie   przeszkadzał   w   walce  i  zawsze  pozostawał  na  miejscu.     W   tym   nowym   świecie   Paul’a   Mitchell’a,   i   Bed   Head,   i   śmierdzących   rzeczy   Coco   Chenell,   przynajmniej   John   był   przy   niej.   A   co   do   reszty?   Czy   może  się  nauczyć?  Nie  pierwszy  raz  udawałaby  przed  bandą  facetów,  którzy   sądzą,   że   to   wszystko   jest   jej   potrzebne   tylko   dlatego,   że   ma   cycki.   A   tak   naprawdę   czułaby   się   jak   w   złotej   klatce.   Ktoś   próbował   zrobić   z   niej   sikoreczkę  glymerii?  Już  widziała  jak  z  za  złotych  krat  rzuca  bombę  i  zawiesza   parujące  szczątki  na  żyrandolu  w  holu.     Stojąc   w   sypialni   otworzyła   szafę   i   wyjęła   czerwoną   suknię,   tę   którą   miała   założoną   w   czasie   ceremonii.   Jedyna   sukienka,   którą   kiedykolwiek   założyła   –   i   musiała   przyznać,   że   podobał   jej   się   sposób   w   jaki   John   zdjął   ją   swoimi   zębami.   I   tak,   na   pewno   ta   nocna   gimnastyka   była   cudowna   –   pierwszy   oddech   jaki   miała   od   niepamiętnych   czasów.   Kochali   się,   karmili   się   nawzajem  wymyślnymi  frykasami  i  tak  w  kółko  walcząc  ze  snem.     Ale  teraz  John  poszedł  w  teren,  a  ona  miała  „wolne”  aż  do  jutrzejszego   wieczoru.  To  tylko  dwadzieścia  cztery  godziny,  lekkie  opóźnienie,  nie  koniec   świata.     „Więc  co  się  do  cholery  dzieje!”     Pewnie   te   wszystkie   babskie   graty   zwyczajnie   uaktywniały   jej   wewnętrzną  sukę,  tak  po  prostu,  bez  powodu.  Nie  była  związana  i  nikt  jej  nie   zmieniał   i   tylko   ona   ponosiła   winę   za   ten   cholerny   natłok   myśli,   które   zderzały  się  jak  w  wypadku  samochodowym.  A  jeśli  chodzi  o  perfumy  i  inne   duperele?  Psańce  po  prostu  chciały  być  miłe  w  jedyny  sposób  jaki  znały.  Nie   ma   wiele   kobiet   takich   jak   ona.   I   nie   tylko   dlatego,   że   była   w   połowie   sympathką.     Marszcząc   brwi,   przekrzywiła   głowę   pozwalając   satynie   opaść   z   rąk.   Wyczuwała  emocjonalną  siatkę  na  zewnątrz  w  holu.     Symphackie   zmysły,   trójwymiarowa   struktura   smutku,   wstydu   i   straty   była   tak   realna   jak   budynek   obok   którego   możesz   przejechać,   rozejrzeć   się   22  

lub  przejść  przez  niego.  Niestety  w  tym  przypadku  nie  da  się  ustalić  szkody   jak  dziura  w  dachu  czy  brak  prądu.  Przeżywała  emocje  danej  osoby  jakby  to   był  jej  własny  dom.  Nie  było  podwykonawców,  którzy  przyszliby  i  naprawili   wszystkie   usterki,   brak   hydraulików,   elektryków,   malarzy.   Właściciel   domu   miał   do   wykonania   poprawki   wszystkiego   co   zostało   złamane,   zepsute,   poobijane  i  nikt  nie  mógł  zrobić  tego  za  niego.     Kiedy   wyszła   do   hollu   z   posągami,   Xhex   przeszedł   dreszcz.   Kulejąca   postać  przed  nią  obleczona  w  długą  szatę  była  jej  matką.  „Chryste”  –  ciągle   czuła   się   dziwnie   rozmawiając   z   nią   i   nie   była   przyzwyczajona   do   konwersacji   na  takim  poziomie.     Odchrząknęła.     -­‐  Dobry  wieczór  …  e...     Nie   potrafiła   wypowiedzieć   słowa   „mamah”.   Żadna   nazwa   dla   tej   kobiety  nie  była  odpowiednia.  Poza  tym  jak  można  nazwać  kogoś,  kto  został   porwany   przez     sympathów,   brutalnie   zmuszony   do   uległości,   by   ponieść   biologiczne   konsekwencje,   które   były   wynikiem   tortur.   Imię   i   nazwisko:   ja   i   przepraszam.     Niema  przesunęła  się,  kaptur  zasłaniał  jej  twarz.     -­‐  Dobry  wieczór.  Jak  się  miewasz?     Angielski   był   bardzo   sztywny   w   jej   ustach,   co   mogłoby   sugerować,   że   kobieta  na  pewno  wolała  rozmawiać  w  Starym  Języku.  Ukłoniła  się  koślawo,   co   Xhex   uważała   za   kompletnie   niepotrzebne,   prawdopodobnie   dlatego,   że   kulała.   Zapach,   który   roztaczała   wokół   siebie   nie   miał   nic   wspólnego   z   Chanell.  Wyczuwało  się  w  nim  nutę  tragedii.     -­‐  Wszystko  w  porządku.  -­‐  Próbowała  udawać  spokojną  i  znudzoną.     -­‐  Dokąd  idziesz?     -­‐  Sprzątnąć  salon     Xhex  zassała  z  powrotem  odpowiedź  której  chciała  udzielić  –  „  nie  rób   tego”.   Fritz   nie   pozwalał   nikomu,   nawet   psańcom   sprzątać   w   rezydencji   –   Niemej   również   to   dotyczyło,   pomimo   faktu,   że   przybyła   tutaj,   aby   służyć   Phanice,   mieszkała   w   pokoju   gościnnym,   jadła   przy   stole   razem   z   Braćmi   i   wszyscy  wiedzieli  że  jest  jej  matką.  Nie  była  żadną  zwyczajną  pokojówką.     -­‐  Yy…,  a  co  byś  powiedziała…  -­‐  „na  co?”-­‐  zastanawiała  się  Xhex.  Co  one   mogłyby  robić  razem?     23  

Xhex   była   wojowniczką.   Jej   matka   była…   duchem   posiadającym   ciało.   Niewiele  miały  ze  sobą  wspólnego.     -­‐  W  porządku  –  powiedziała  łagodnie  Niema     Ghrom   ryknął   przez   foyer   poniżej,   gdyby   uformowały   się   chmury   na   pewno   przecięłaby   je   błyskawica,   a   deszcz   zacząłby   padać.   Kiedy   Niema   odskoczyła,  Xhex  spojrzała  przez  ramię.  „Co  do  cholery?”     Rhankhor  –  Hollywood  –  największy  i  najpiękniejszy  z  Braci,  skoczył  na   balkon   na   drugim   piętrze.   Kiedy   wylądował   jego   blond   głowa   wystrzeliła   w   jej  kierunku,  a  jego  błękitne  oczy  płonęły.     -­‐   John   Matthew   dzwonił.   Wszyscy   jesteśmy   potrzebni   w   centrum.   Zabierz  broń.  Za  dziesięć  minut  przy  głównym  wyjściu.     „  Cholera,  gorąco!”,  syknęła  Xhex  i  uderzyła  w  dłonie.  Kiedy  odwróciła   się  do  matki,  kobieta  drżała,  ale  starała  się  tego  nie  okazywać.     -­‐   Wszystko   w   porządku   –   powiedziała   Xhex   –   jestem   dobra   w   walce.   Nic  mi  nie  będzie.     Piękne   słówka.   Z   wyjątkiem   tego,   że   jej   matka   nie   bała   się   o   nią,   lecz   bała  się  jej.     Szlag!   Zważywszy,   że   była   pół   krwi   sympathą,   oczywiste   że   Niema   najpierw  pomyślała  „niebezpieczna”,  a  dopiero  potem  „córka”.     -­‐  Pójdę  już  –  powiedziała  Xhex  –  nie  martw  się.     Kiedy   biegła   z   powrotem   do   swojej   sypialni   nie   potrafiła   zignorować   bólu   w   klace   piersiowej.   I   nagle   w   jej   głowie   pojawiła   się   okrutna   rzeczywistość:  jej  matka  nigdy  jej  nie  chciała.     I  nadal  nie  chce.     Ale  któż  może  ją  winić?       ***     Z   pod   kaptura   Niema   obserwowała   wysoką,   silną   i   bezlitosną   kobietę   z   wrodzonym  pociągiem  do  walki  przeciw  wrogom.     Xhexania   nie   wydawała   się   wcale   speszona   faktem,   że   ktoś   mógłby   uważać   ją   za   mniej   zabójczą,   nawet   więcej,   nie   szydziła   z   rozkazów   wydawanych   jej   przez   jednego   z   Braci.   Jej   twarz   sugerowała,   że   się   nimi   rozkoszowała.     24  

Kolana   ugięły   się   pod   Niemą,   kiedy   pomyślała   o   tym   co   świat   jej   zgotował,   kobiecie   z   wielką   siłą   i   zemstą   w   sercu.   Żadna   z   kobiet   z   glymerii   nie   odpowiedziałaby   na   taki   rozkaz,   inna   sprawa,   że   żadna   z   tych   kobiet   nigdy  nie  zostałaby  o  to  poproszona.     Ale  w  jej  córce  był  sympatha.     Najdroższa  Pani  Kronik….     I   jeszcze,   kiedy   Xhexania   się   odwróciła,   dostrzegła   ten   wyraz   twarzy,   który  szybko  ukryła  pod  kapturem.     Niema   szybko   pobiegła   kulejąc   korytarzem   do   pokoju   swojej   córki.   Zapukała   delikatnie   w   ciężkie   drzwi,   na   chwile   przed   tym   jak   Xhex   je   otworzyła  i  powiedziała:     -­‐  Cześć     -­‐  Przepraszam,  bardzo  mi  przykro.     Jej  twarz  nic  nie  wyrażała.  –  Za  co?     -­‐  Wiem  jak  to  jest,  być  nie  chcianym  przez  rodziców.  Nie  chcę  byś  czuła   to  samo…     -­‐   W   porządku   –   Xhex   wzruszyła   ramionami   –   Nie   myśl,   że   nie   znam   twojej  historii.     -­‐  Ja…..     -­‐  Słuchaj,  muszę  się  przygotować.  Wejdź  jeśli  chcesz,  ale  ostrzegam  nie   jestem  w  nastroju  na  „herbatkę”     Niema   zawahała   się   na   progu.   Pokój   był   przyjemny,   masywne   łóżko.   Na   krześle   przewieszone   skórzane   spodnie,   dwie   pary   wojskowych   butów   stały   na   podłodze,   w   kącie   obok   szezlonga   na   stole   stały   kieliszki   do   wina.   Wszystko   wokół   spowijał   zapach   pełnokrwistego   samca,   mroczny   i   zmysłowy.  Unosił  się  w  powietrzu.     Xhex  była  nim  otulona.     Nastąpiła  seria  kliknięć  i  Niema  odwróciła  wzrok.  Obok  otwartej  szafy   Xhexania   robiąc   kilka   kroków   składała   jakąś   niebezpieczną   broń.   Robiła   to   bardzo   fachowo.   Schowała   ją   w   kaburze   pod   pachą   i   wyjęła   drugą.   Zabrała   naboje  i  nóż.     -­‐  Nie  uspokoisz  się  patrząc  na  to  i  stojąc  w  progu.     -­‐  Nie  przyszłam  tu,  by  się  uspokoić.     Dreszcz  przeszedł  jej  po  rękach  –  więc  po  co?     25  

-­‐  Widziałam  wyraz  twojej  twarzy.  Nie  chcę,  żebyś  tak  o  mnie  myślała.     Xhexania   sięgnęła   i   wyciągnęła   z   szafy   czarną   skórzaną   kurtkę.   Szarpnęła  nią  i  przeklęła  w  myślach.     -­‐   Posłuchaj,   nie   udawajmy   że   jedna   z   nas   nie   chciała   żebym   się   urodziła,  ok.?  Ja  przebaczam  tobie,  ty  przebaczasz  mi,  obie  byłyśmy  ofiarami,   blach,   blach,   blach…   Było   do   przewidzenia,   że   każda   z   nas   pójdzie   swoją   drogą.     -­‐  Jesteś  pewna,  że  tego  właśnie  chcesz?     Kobieta   zamarła,   a   potem   zmrużyła   oczy   –   Wiem   co   zrobiłaś   w   noc   moich  narodzin.     Niema  zrobiła  krok  w  tył  –  Jak?     Xhexania   wskazała   na   siebie   -­‐   Symphatka,   pamiętasz?   –   podeszła   do   niej   jak   polujący   wojownik   –   co   oznacza,   że   mogę   dostać   się   do   twojego   umysłu   i   poczuć   strach   jaki   właśnie   teraz   czujesz.   Twoją   litość   i   ból.   Tylko   stojąc  przede  mną  jesteś  z  powrotem  tam  gdzie  byłaś,  gdzie  to  wszystko  się   wydarzyło,  i  tak  wiem,  że  wolałaś  zatopić  sztylet  w  swojej  piersi,  niż  stawić   czoło  przyszłości  ze  mną.  Cóż  tak  jak  powiedziałam,  chyba  będzie  lepiej  jak  ty   i   ja   po   prostu   nie   będziemy   wchodzić   sobie   w   drogę   i   dzięki   temu   zaoszczędzimy  sobie  wielu  kłopotów.     Niema  podniosła  głowę  –  Rzeczywiście  jesteś  półkrwi  symphatą.     Xhex  ściągnęła  ciemne  brwi  –  Słucham?     -­‐  Wyczuwasz  tylko  część  moich  uczuć  do  ciebie,  a  może  nie  chcesz  się   przyznać  przed  sobą  do  tego,  że  mi  na  tobie  zależy.     Pomimo   tego,   że   miała   na   sobie   cały   arsenał   broni,   poczuła   się   bezbronna.     -­‐   Pomimo   twojej   gburowatej   samoobrony   nie   przetniesz   więzi,   która   nas  łączy  –  Niema  szeptała  –  nie  musimy  wymuszać  bliskości,  której  między   nami   nie   ma,   ale   niech   to   nas   nie   powstrzymuje   jeśli   jest   jakaś   szansa.   Może…   Może   po   prosu   powiedz   mi   w   tę   noc,   jak   możemy   sobie   pomóc.   Powinnyśmy  zacząć  od  teraz  …  i  zobaczyć  co  się  wydarzy.     Xhex   zerwała   się   i   zaczęła   chodzik   w   kółko,   jej   smukłe   i   twarde   ciało   było   bardziej   męskie,   jej   ubiór   był   bardziej   męski   i   jej   energia.   Zatrzymała   się   przed   szafą   i   po   chwili   zdjęła   z   wieszaka   czerwoną   suknię,   którą   podarował   jej  Thor  na  ceremonię.     26  

-­‐   Wyczyściłaś   satynę?   –   spytała   Niema   -­‐   Nie   sugeruję,   że   jest   brudna,   trzeba  się  o  nią  troszczyć,  żeby  sploty  tkaniny  się  dobrze  układały.     -­‐  Nie  mam  pojęcia  jak  się  do  tego  zabrać.     -­‐  Więc  pozwól,  że  ja  to  zrobię.     -­‐  Nic  jej  nie  będzie.     -­‐  Proszę,  pozwól  mi.     Xhex   spojrzała   i   powiedziała   szeptem   –   Na   miłość   boską,   dlaczego   chcesz  to  zrobić?     Prawda  była  zawarta  w  czterech  słowach,  tak  prostych,  a  zarazem  tak   złożonych  jak  cały  język.     -­‐  Bo  jesteś  moją  córką.          

27  

TRZY   W  centrum  Caldwell,  Thor  odepchnął  zimno,  ból  i  zmęczenie,  które  go   otaczało   i   ponownie   rzucił   się   w   pogoń.   Ten   zapach   odrobiny   krwi   był   dla   niego  jak  kokaina,  pobudzał  go  dając  mu  siłę  parcia  naprzód.  Za  sobą  usłyszał   odgłosy   podwójnych   kroków   i   wiedział   cholernie   dobrze,   że   nie   gonili   wrogów  –  „pieprzonego  powodzenia”  –  na  pewno  nie  uda  im  się  zaciągnąć   go   z   powrotem   do   rezydencji.   Świt   był   jedyną   rzeczą,   która   mogłaby   to   zrobić.  Poza  tym  bardziej  zmęczony  lepiej  strzelał  nawet  sypiając  godzinę  lub   dwie.     Pobiegł  łukiem  za  róg  alei  i  tak  jak  on,  dwaj  gówniarze  zatrzymali  się  ze   ślizgiem.   Przed   nim   siedmiu   reduktorów   okrążało   dwóch   wojowników,   ale   nie  byli  to  Z  i  Furiath,  ani  V  i  Butch  czy  Rankhor  i  Blay.  Zobaczył  kosę  w  czyjejś   lewej  ręce.  Błyszczącą  dobrze  zaostrzoną  kosę.     -­‐  Skurwysyn  –  mruknął  Thor     Mężczyzna   z   zakrzywionym   ostrzem   miał   nogi   wrośnięte   w   chodnik,   jakby   był   bogiem,   jego   broń   była   w   gotowości,   jego   paskudna   twarz   uśmiechała   się   jakby   siadał   do   wykwintnej   kolacji.   Obok   niego   wampir,   którego   Thor   nie   widział   od   wieków,   jak   nic   był   facetem,   którego   kiedyś   spotkał  w  Starym  Kraju.  Wydawało  się,  że  wpadł  w  złe  towarzystwo.     John  i  Khill  wyciągnęli  szyje  po  obu  jego  stronach  i  spojrzeli.     -­‐  Tylko  mi  nie  mów,  że  to  nasi  nowi  sąsiedzi.     -­‐  Xcor     -­‐  On  się  urodził  z  taką  gębą,  czy  ktoś  mu  to  zrobił?     -­‐  Kto  wie?     -­‐  Jak  na  mój  gust  facet  potrzebuje  operacji  plastycznej.     Thor  spojrzał  na  John’a  –  Odwołaj  ich.     „Słucham?”  –  chłopak  zamigał.     -­‐  Wiem,  że  wysłałeś  sms’a  o  wsparcie.  Napisz  im,  że  to  pomyłka.  Już!     John  zaczął  gestykulować,  ale  Thor  uciął.     -­‐   Chcesz   żeby   rozpętała   się   tu   wojna?   Ty   zadzwonisz   po   Braci,   on   po   swoich   drani   i   nagle   wszyscy   znajdziemy   się   pod   ścianą   bez   żadnego   planu.  

28  

Zajmiemy  się  tym  sami  –  mówię  kurwa  poważnie  John!  Miałem  już  wcześniej   do  czynienia  z  tymi  gnojkami.  Ty  nie.     John   wytrzeszczył   oczy   i   ich   spojrzenia   się   spotkały,   Thor   miał   rację   tkwił  w  tym  znacznie  dłużej,  niż  tylko  kilka  miesięcy.     -­‐  Musisz  mi  zaufać,  synu.     John  zaklął  bezgłośnie,  wyjął  swój  telefon  i  zaczął  naciskać  klawisze.     W   tym   momencie   Xcor   spostrzegł,   że   mają   widownię.   Pomimo   wielu   reduktorów  wokół  niego,  zaczął  się  śmiać.     -­‐   To   cholerne   Bractwo,   w   samą   porę   żeby   nas   ocalić.   Mamy   paść   na   kolana?     Reduktorzy   obrócili   się   –   duży   błąd.   Xcor   nie   marnował   ani   chwili   zamachnął   się   z   półobrotu   i   zmiótł   dwóch   uderzając   w   dolną   część   ich   pleców.  To  był  jego  swobodny  strzał.  Kiedy  ta  dwójka  wylądowała  na  ziemi,   reszta  reduktorów  podzieliła  się  na  dwie  grupy.  Pierwsza  rzuciła  się  na  Xcor’a   i   Dholor’a,   a   druga   zapolowała   na   Thor’a   i   chłopaków.   Thor   ryknął   i   przypuścił   atak   gołymi   rękami,   skacząc   do   przodu   zablokował   pierwszego   zabójcę,   który   był   w   jego   zasięgu.   Chwycił   stojącego   na   czele   twardziela,   zanim   podciął   i   zmiażdżył   mu   kolana   oderwał   skurwielowi   twarz.   Potem   zatoczył   koło   i   rzucił   oddzieloną   czaszkę   w   stronę   metalowego   śmietnika.   Kiedy   huk   przycichł,   Thor   złapał   kolejnego   reduktora.   Mógłby   załatwić   go   tylko   pięściami,   ale   nie   był   głupim   fiutem:   na   końcu   alei   siedmiu   początkujących   rekrutów   przeskoczyło   już   przez   płot.   Dobył   dwóch   sztyletów,   stanął   twardo   stopami   na   chodniku   i   przyjął   strategię   uwzględniającą  nowo  przybyłych.     Cholera,  co  by  nie  mówić  o  etyce  Xcor’a,  umiejętnościach  społecznych,   czy   kwalifikacyjności   do   magazynu   GQ,   jedno   trzeba   mu   było   przyznać:   skurwysyn   umiał   walczyć.   Kołysał   tą   kosą   jakby   była   lekka   jak   piórko   i   miał   talent   do   oceniania   odległości.   W   powietrzu   latały   odcięte   części   reduktorów:  dłonie,  głowa,  ramię.  Drań  był  niezwykle  efektywny  i  Dholor  nie   miał  wiele  roboty.     Wbrew   wszystkiemu   i   bez   wyboru,   Thor   i   jego   przyjaciele   wpadli   w   rytm   tych   drani:   Xcor   przejął   na   swoje   ostrze   pierwszych   reduktorów   czekających   na   początku   alei,   zaś   jego   porucznik   zatrzymał   następnych   tak,   by  nikt  się  nie  został  zablokowany  w  środku.  Thor,  John  i  Khill  odpierali  falę   29  

zabójców  jeden  po  drugim  wysyłając  ich  na  ubój  –  świeża  padlina.  Z  początku   wszystko  wydawało  się  dobrą  zabawą,  ale  teraz  to  już  była  harówka.  Xcor  nie   robił  żadnych  krzykliwych  ruchów  swoim  szerokim  ostrzem,  Thor  nie  skakał;   John  i  Khill  znaleźli  się  w  tym  wirze.     Thor  tkwił  po  szyję  w  szale  zemsty.     Nie  istniało  nic,  prócz  reduktorów  –  cóż  te  żółtodzioby  tutaj  nie  byli  tak   dobrze   wyszkolonymi   zabójcami   i   nie   mieli   wielkich   umiejętności   ani   doświadczenia.  Jednak  ich  liczebność  to  rekompensowała.     Trzeci   oddział   przeskoczył   przez   płot.   Kiedy   lądowali   jeden   za   drugim   Thor   pożałował   rozkazu,   który   wydał   John’owi.   To   jego   ślepa   chęć   zemsty   przemawiała.  Kurwa!,  to  pieprzenie  o  uniknięciu  konfrontacji  z  Bandą  Drani,   tak   naprawdę   chciał   mieć   wrogów   tylko   dla   siebie.   Rezultat?   Teraz   życie   John’a  i  Khill’a  jest  w  niebezpieczeństwie.  Xcor  i  Dholor  mogą  sobie  zdychać   choćby   dzisiaj,   jutro,   za   rok,   ma   to   gdzieś.   A   co   do   niego   samego   to   może   skakać  z  mostu  na  tysiąc  różnych  sposobów.     Ale  ci  chłopcy  …?  Warci  byli  tego,  by  żyć  dalej.  John  był  czyimś  mężem,   a  Kihll  miał  całe  życie  przed  sobą.  To  nie  było  w  porządku,  aby  z  powodu  jego   pragnienia  śmierci  ci  dwaj  mieli  zginąć.     Xcor,   syn   nieznanego   ojca,   trzymał   swoją   miłość   w   rękach.   Jego   kosa   była   jedyną   kobietą,   o   którą   się   kiedykolwiek   troszczył,   a   dzisiejszej   nocy   stając   przeciwko   początkowo   siedmiu   wrogom,   później   następnym   czternastu,  a  kiedy  ich  liczba  wzrosła  do  dwudziestu  jeden  ona  spłacała  mu   jego  lojalność  z  niezrównaną  wydajnością.  Kiedy  poruszali  się  razem  ona  była   nie   tylko   przedłużeniem   jego   ramienia,   ale   całego   ciała,   jego   oczu   i   mózgu.   Nie   był   tylko   żołnierzem   z   bronią,   zjednoczeni   byli   jak   bestia   z   potężnymi   szczękami.  To  było  to  czego  mu  brakowało.  To  dlatego  przepłynął  ocean  do   Nowego  Świata:  znaleźć  nowe  życie,  nowe  miejsce  i  starego  godnego  siebie   przeciwnika.  Jednak  po  przyjeździe  jego  ambicje  wzrosły.  A  to  oznaczało,  że   wampiry  w  tej  alejce  stały  mu  na  drodze.     Na  drugim  końcu  ulicy,   Thor  syn  Hharm’a  był  kimś  wartym  zobaczenia.   Xcor   z   nienawiścią   musiał   przyznać,   że   Brat   był   niesamowitym   wojownikiem,   te  wirujące  czarne  sztylety  odbijające  światło,  te  ramiona,  nogi  zmieniające   pozycję   tak   szybko   jak   uderzenie   serca,   równowaga   i   wykonanie   –   czysta   perfekcja.   Gdyby   był   jednym   z   jego   żołnierzy,   Brat   prawdopodobnie   zostałby   30  

zabity,  aby  on  mógł  zachować  swoją  pozycję:  podstawowym  założeniem  było   to,   że   jeden   z   przywódców   musi   wyeliminować   tych,   którzy   stwarzają   potencjalne  zagrożenie,  a  jego  drużyna  na  pewno  nie  była  niekompetentna.   I  tak  trzeba  będzie  pozbyć  się  słabszych.     Przynajmniej   niektóre   rzeczy   nie   okazały   się   kłamstwem.   Nigdy   nie   będzie   miejsca   dla   takich   jak   Thor   i   jego   banda   Braci,   jednakże   oni   nie   zadowolą   się   byle   czym   dla   wspólnego   posiłku,   dużo   mniej   niż   jakikolwiek   związek  zawodowy.     Jednak  jedna  rzecz  zjednoczyła  ich  na  krótko,  dzisiejsza  noc.     W   miarę   jak   walka   postępowała   on   i   Dholor   coraz   bardziej   współpracowali   z   Braćmi   lejąc   reduktorów   na   pasmo   ostrzy,   które   wysyłało   ich  z  powrotem  do  Omegi  przez  pozostałą  trójkę.     Dwaj  Bracia,  czy  raczej  kandydaci  Bractwa,  byli  z  Thor’em,  obaj  więksi   od   niego,   gdyż   Thor   syn   Hharam’a   nie   wrócił   jeszcze   do   swych   niegdysiejszych   rozmiarów.   Może   to   jeszcze   pozostałości   dawnych   urazów?   Niezależnie   od   przyczyny   wybrał   mądrze   swoje   wsparcie.   Ten   z   prawej   był   ogromnym   mężczyzną,   którego   wielkość   udowadniała,   że   program   hodowlany   Pani   Kronik   ma   sens.   Drugi   był   szerszy   i   wyższy   od   Xcora   i   jego   ludzi,   którzy   co   tu   dużo   gadać   nie   byli   mali.   Obaj   walczyli   płynnie   i   bez   wahania,  nie  okazując  strachu.     Kiedy   nareszcie   walka   dobiegła   końca,   Xcor   dyszał   ciężko,   jego   przedramiona  i  wszystkie  mięśnie  drżały  z  wysiłku.  Wszyscy,  którzy  mieli  kły   zostali,   wszyscy   którzy   mieli   czarną   krew   w   żyłach,   odeszli   wysłani   z   powrotem  do  swego  zepsutego  stwórcy.     Cała  piątka  pozostała  w  swoich  pozycjach,  dysząc,  broń  wciąż  trzymali   w  rękach,  oczy  szeroko  otwarte  na  wszelkie  objawy  agresji  z  drugiej  strony.     Xcor   spojrzał   na   Dholor’a   i   lekko   skinął   głową.   Gdyby   Bracia   się   nie   pojawili  w  tej  rozgrywce,  nie  wiadomo  czy  uszli  by  z  życiem.  A  jeśli  ci  trzej  nie   byliby   zainteresowani?   Cóż,   on   i   jego   żołnierze   mieli   szansę,   ale   na   pewno   porządnie   by   oberwali.   Nie   przyjechał   umrzeć   do   Caldwell.   Przyjechał   tu   by   zostać  królem.     -­‐   Nie   mogłem   się   doczekać,   kiedy   cię   znów   zobaczę   Thortur   synu   Hharam’a  –  zawołał     -­‐  Odchodzisz,  tak  szybko?  –  odpowiedział  Brat     31  

-­‐  Pomyślałeś,  że  ukłonię  się  przed  tobą?     -­‐  Nie,  to  wymagałoby  klasy.     Xcor   uśmiechnął   się   chłodno,   migając   wydłużonymi   kłami.   Hamował   swój   temperament   dzięki   samokontroli   i   był   to   początek   pracy   nad   glymerią.   „W   przeciwieństwie   do   Bractwa,   my   pokorni   żołnierze   naprawdę   walczymy   w   nocy.   Więc   zamiast   całować   pierścień   przestarzałych   zwyczajów,   zamierzamy  szukać  i  eliminować  więcej  wrogów.”     -­‐  Wiem  dlaczego  tu  jesteś,  Xcor.     -­‐  Czyżby.  Czytasz  w  myślach?     -­‐  Masz  zamiar  się  zabić.     -­‐  Rzeczywiście.  Albo  będzie  odwrotnie.     Thortur   powoli   pokręcił   głową   –   Potraktuj   to   jak   przyjacielskie   ostrzeżenie.   Wracaj   tam   skąd   przyszedłeś,   zanim   uruchomisz   zdarzenia,   które  wrzucą  cię  przedwcześnie  do  grobu.     -­‐   Podoba   mi   się   tu   gdzie   jestem.   Powietrze   jest   orzeźwiające   po   tej   stronie  oceanu.  A  tak  przy  okazji,  jak  tam  twoja  małżonka?  –  Zimny  przeciąg,   który   nagle   przepłynął   do   przodu,   był   tym   czego   oczekiwał,   słyszał   zawiłe   plotki   z   trzeciej   ręki,   że   samica   Wellesandra   jakiś   czas   temu   zginęła   na   wojnie,   i   nie   zawahał   się   użyć   jakiejkolwiek   broni,   musiał   powalić   przeciwnika.     I   to   był   dobry   strzał.   Natychmiast   samce   stanęli   po   obu   stronach   Brata   i  złapali  go.  Ale  nie  doszło  do  walki  czy  sprzeczki.  Nie  tej  nocy.     Xcor   i   Dholor   zdematerializowali   się,   rozrzucając   swoje   molekuły   w   chłodną   wiosenną   noc.   Nie   martwił   się,   że   podążą   za   nimi.   Ta   para   miała     zamiar   upewnić   się,   że   z   Thor’em   wszystko   w   porządku,   a   to   oznaczało,   że   zamierzają   go   odwieźć   od   głupich   pomysłów,   które   mogą   prowadzić   do   zasadzki.   Nie   mogli   wiedzieć,   że   nie   miał   żadnego   kontaktu   z   resztą   swoich   ludzi.     On  i  Dholor  wrócili  do  swej  postaci  na  szczycie  najwyższego  wieżowca   w   mieście.   On   i   jego   żołnierze   zawsze   mieli   punkt   zborny,   taki   w   którym   zespół  mógł  się  połączyć  od  czasu  do  czasu  w  nocy,  a  ten  górujący  dach  był   widoczny   we   wszystkich   kwadrantach   pola   bitwy,   wydawał   się   szczęśliwym   trafem.     Xcorowi  podobał  się  widok  z  wysoka.     32  

-­‐   Potrzebujemy   komórki   –   powiedział   Dholor   przekrzykując   wycie   wiatru.     -­‐  A  mamy?     -­‐  Oni  mają.     -­‐  Chciałeś  powiedzieć,  nasi  wrogowie.     -­‐   Tak,   obydwaj.   –   kiedy   Xcor   nie   powiedział   nic   więcej,   Dholor   jego   prawa  ręka,  mruknął  –  mogą  zadzwonić.     -­‐   Nie   potrzebujemy   komórki.   Jeśli   uzależnisz   się   od   takich   rzeczy,   zaczynają   one   mieć   nad   tobą   władzę.   Przez   wieki   świetnie   sobie   radziliśmy   bez  tej  całej  technologii.     -­‐  To  są  nowe  czasy  i  nowe  miejsce.  Tutaj  jest  inaczej.     Xcor  rzucił  okiem  ponad  swoim  ramieniem,  zamieniając  widok  miasta   na   spojrzenie   swojego   zastępcy.   Dholor   był   świetnym   przykładem   hodowli,   wszystkich  doskonałych  cech  i  urodziwego  ciała,  dzięki  lekcjom  Xcor’a  był  nie   tylko   ozdobny,   ale   przydatny:   tak   naprawdę   to   stwardniał   przez   lata,   w   końcu  zdobywając  prawo  do  nazywania  się  samcem.     Xcor   uśmiechnął   się   zimno   –   Jeśli   taktyka   i   metody   Braci   są   tak   skuteczne,  to  dlaczego  nasza  rasa  wciąż  jest  atakowana.     -­‐  Zdarza  się.     -­‐   I   czasami   są   one   wynikiem   śmiertelnych   błędów   –   Xcor   na   nowo   zaczął  studiować  widok  miasta  –  Warto  rozważyć  jak  łatwo  takie  błędy  mogą   zostać  popełnione.     -­‐  Mówię  tylko…     -­‐  To  jest  problem  Glymerii,  zawsze  szukają  łatwego  wyjścia.  Myślałem,   że  oduczyłem  cię  tej  tendencji  lata  temu.  Mam  to  odświeżyć?     Kiedy  Dholor  się  zamknął,  Xcor  uśmiechnął  się  szerzej.     Skupiając  się  na  przestrzeni  Caldwell,  wiedział  że  choć  wokół  panowała   mroczna  noc,  to  jego  przyszłość  jawiła  się  świetlana.     I  wybrukowana  ciałami  Bractwa.      

33  

CZTERY   -­‐   Gdzie,   do   cholery   oni   znaleźli   tych   wszystkich   rekrutów?   –   Khill   zapytał,  chodząc  po  polu  walki,  jego  buty  brodziły  w  czarnej  krwi.     John   ledwo   go   słyszał,   chociaż   z   jego   uszami   było   wszystko   w   porządku.  Od  odejścia  tych  drani  stał  u  boku  Thor’a.  Brat  wydawał  się  powoli   dochodzić  do  siebie,  po  zagrywce  poniżej  pasa,  którą  poczęstował  go  Xcor.     Thor  wytarł  ostrza  o  swoje  uda.  Wziął  głęboki  oddech.  Wydawało  się,   że  wycofał  się  w  jakąś  otchłań.     -­‐  Ach…  jedyna  sensowna  rzecz  na  Manhattanie.  Olbrzymia  populacja  z   wieloma  zepsutymi  nasionami  na  peryferiach.     „Kim,  do  cholery  jest  to  zero?”     -­‐  Pieprzony  gnojek     „Ale  bystry”     Właśnie  kiedy  John  zamierzał  poruszyć  ten  cały  temat  kopciuszka  i  jego   karocy  z  dyni,  jego  głowa  wystrzeliła  w  bok.     -­‐  Bardziej,  niż  bystry  –  warknął  Thor.     Tak,  ale  to  nie  był  problem.  Partnerka  John’a  była  w  tym  zaułku.     Natychmiast  wszystkie  jego  myśli  zniknęły,  a  jego  twarz  poczerwieniała   ze  złości.  –  co,  do  cholery  ona  robi  na  zewnątrz?  To  nie  jej  zmiana,  powinna   być  w  domu.     Jak   smród,   który   wtargnął   do   nosa,   jego   klatkę   piersiową   rozorało   pazurami   głębokie   wewnętrzne   przeczucie:   kurwa!   Nie   powinno   jej   tu   w   ogóle  być!     -­‐  Potrzebuję  swój  płaszcz  –  powiedział  Thor  –  zostańcie  tu.     Akurat.     Thor   natychmiast   zdematerializował   się   z   powrotem   na   most,   John   wybił  się,  jego  wykop  zadudnił  o  asfalt,  kiedy  Khill  krzyknął  coś  co  kończyło   się:     -­‐  Ty  chuju!    

34  

Cholera,  w  odróżnieniu  od  dzikich,  szalonych  i  maniakalnych  odchyleń   Thor’a,   to   było   ważne.   John   przeciął   zaułek,   strzał   z   za   rogu,   przeskoczył   przez  dwa  rzędy  zaparkowanych  samochodów,  zakleszczonych  w  uliczce.     I   oto   była,   jego   partnerka,   jego   kochanka,   jego   życie,   rozliczała   sztyletem   kwartet   reduktorów   przed   opuszczonym   domem   w   towarzystwie   pyskatego   blond   zdrajcy.   Rankhor   nie   powinien   jej   zabierać.   John   powiedział   „wsparcie”   i   był   pewien   jak   cholera,   że   nie   miał   na   myśli   jego   Xhex.   A   po   drugie  odwołał  pomoc  na  rozkaz  Thor’a.  Co  to,  kurwa,  ma  być?     -­‐   Hej!   –   zawołał   wesoło   Rankhor,   jakby   zapraszał   ich   na   imprezę   –   Pomyślałem,  że  zaczerpniemy  świeżego  powietrza  w  centrum  Caldwell.     Jasne.  To  był  ten  moment  kiedy  bycie  Niemową  było  wkurwiające,  Ty   pierdolony  dupku!     Xhex   odwróciła   głowę,   żeby   na   niego   spojrzeć   –   i   wtedy   to   się   stało.   Jeden   z   reduktorów   złapał   nóż   i   skurwysyn   miał   zarówno   dobrą   rękę   jak   i   świetny  cel:  ostrze  leciało  w  powietrzu,  rękojeść  ponad  punktem…     Aż  nagle  zatrzymało  się  w  klatce  piersiowej  Xhex.     Po   raz   drugi   tej   nocy,   John   krzyknął   bezgłośnie.   Kiedy   jego   ciało   wypłynęło   do   przodu,   Xhex   odwróciła   się   do   zabójcy   z   wściekłym   wyrazem   twarzy,   który   zaostrzył   jej   rysy.   Nie   tracąc   rytmu,   złapała   za   rękojeść   i   wyrwała   broń   z   własnego   ciała,   ale   na   jak   długo   jeszcze   starczy   jej   sił?  To   był   celny  strzał  i  poważna  rana.     Chryste!  Zamierzała  sama  zająć  się  tym  draniem.  Nawet  ranna  chciała   dorwać  go  zębami  i  pazurami  i…  przy  okazji  zginąć.     Jedna  myśl,  która  przeleciała  jak  pocisk  przez  umysł  John’a  –  nie  chce   stać  się  taki  jak  Thor.  Nie  chce  chodzić  tą  ścieżką  piekła  na  ziemi.     Nie  chciał  stracić  swojej  Xhex  dziś  w  nocy,  jutro  w  nocy,  żadnej  nocy.   Nigdy.     Otwierając   usta   ryknął   całym   powietrzem   jakie   miał   w   płucach.   Nieświadomy   dematerializacji   znalazł   się   przy   reduktorze,   zrobił   to   tak   szybko,   że   nawet   nie   zdawał   sobie   z   tego   sprawy.   Zacisnął   dłoń   na   gardle   bydlaka,   pchnął   ten   kawałek   gówna   do   przodu   swoich   stóp   i   pozwolił   jego   własnej   masie   zrobić   resztę.   Kiedy   uderzyli   o   ziemię   reduktor   miał   roztrzaskany  nos  i  prawdopodobnie  złamaną  kość  policzkową  lub  oczodół.     John  nie  zatrzymał  się.     35  

Czarna   krew   chlapnęła   w   górę   po   nim,   obnażył   kły   i   rozerwał   wroga   zębami.   Destrukcyjny   instynkt   był   tak   dobrze   nastrojony   i   skupiony,   że   posunąłby   się   dalej,   aż   nie   przeżułby   gnoja   na   chodniku,   ale   wtedy   jego   racjonalna  część  zawołała  –  „cześć,  jak  się  masz”.     Musiał  ocenić  obrażenia  Xhex.     Wyjmując  sztylet,  podniósł  wysoko  ramię  i  skupił  swój  wzrok  na  oczach   zabójcy.  Albo  raczej  na  tym  co  z  nich  zostało.  John  zatopił  ostrze  tak  mocno  i   głęboko,   że   kiedy   minął   błysk   i   huk   musiał   zaprzeć   się   całym   ciałem   aby   uwolnić  broń  z  asfaltu.     Ogarnięty  paniką,  pragnął  tylko  zobaczyć  Xhex.     Była  więcej  niż  na  nogach.  Walczyła  z  kolejnym  reduktorem,  chociaż  na   jej  klatce  piersiowej  powiększała  się  czerwona  plama,  a  jej  prawa  ręka  luźno   zwisała.     John  o  mało  nie  zwariował.     Skacząc   w   górę,   rzucił   się   pomiędzy   swoją   partnerkę   a   wroga,   a   ponieważ   odepchnął   ją   przyjął   na   siebie   cios   kijem   baseballowym,   przeznaczony  dla  niej,  a  który  zadzwonił  w  jego  głowie  jak  dzwon  kościelny  i   sprawił,  że  na  chwilę  stracił  równowagę.     Dokładnie   taki   cios   rozłożyłoby   ją   na   łopatki   i   złożyłby   jej   dumę   do   trumny.     Szybko   zmienił   pozycję   i   ponownie   złapał   równowagę,   a   następnie   drugi   raz   spróbował   go   odwrócić   obiema   rękami.   Szybki   cios   w   przód   i   uderzył   go   jak   dobry   bokser   z   Louisville,   pokazując   nieumarłemu   jedynie   przez   ułamek   sekundy   widowisko   które   mignęło   w   jego   głowie.   Później   był   już  tylko  czas  dominacji.     -­‐   Co   do   diabła!   –   Xhex   wrzasnęła   na   niego,   kiedy   rzucił   zabójcę   o   ziemię.     Cholernie  zły  moment  na  komunikowanie  się,  biorąc  pod  uwagę  fakt,   że  jego  ręce  były  zajęte  ściskaniem  gardła  reduktora.  A  poza  tym  wcale  nie   zamierzał   jej   powiedzieć   co   siedziało   w   jego   głowie.   Szybkim   pchnięciem   John   odesłał   zabójcę   z   powrotem   do   Omegi   i   wstał.   Jego   lewe   oko,   którym   już  nie  potrafił  mrugać  zaczynało  puchnąć  i  czuł,  że  jego  twarz  pulsuje.     Tymczasem  Xhex  wciąż  krwawiła.     -­‐  Nigdy  więcej  tego  nie  rób!  –  syknęła.     36  

Chciał  dźgnąć  ją  palcem  w  twarz,  ale  gdyby  jednak  to  zrobił  nie  mógłby   rozmawiać.     „To  nie  walcz  kiedy  jesteś  uszko-­‐  połama..-­‐  ranna”     Chryste,  nie  mógł  nawet  się  swobodnie  „wysławiać”,  jego  palce  plątały   się  ponad  słowami.     -­‐  Nic  mi  nie  jest!     „Kurwa,  przecież  krwawisz!”     -­‐  To  tylko  draśnięcie     „To  dlaczego  nie  możesz  podnieść  ręki?”     Tych   dwoje   zamykało   się   w   sobie,   ich   szczęki   się   zacisnęły,   a   ciała   skuliły   w   agresji.   A   kiedy   Xhex   nie   odpowiedziała   na   ostatni   zarzut   był   absolutnie  pewny,  że  ona  cierpi.     -­‐   Potrafię   o   siebie   zadbać   John’ie   Matthew   -­‐   splunęła   –   I   nie   potrzebuję,  abyś  zaglądał  mi  przez  ramię  tylko  dlatego,  że  jestem  kobietą.     „Zrobiłbym   to   samo   dla   każdego   z   Braci   –   jasne,   że   by   zrobił   –   więc   nie   wciskaj  mi  tych  feministycznych  pierdół”     -­‐  Feministycznych  pierdół?!     „To  ty  zaczęłaś  mówić  o  płci  nie  ja”     Zmrużyła  oczy  –  Och  czyżby?  Dziwnym  trafem  nie  jestem  przekonana,   a   jeśli   myślisz,   że   mój   upór   jest   jakimś   politycznym   oświadczeniem,   to   związałeś  się  z  cholernie  niewłaściwą  samicą!     „Nie  chodzi  o  to,  że  jesteś  kobietą!”     -­‐  Kurwa,  właśnie  o  to!     Po  tych  słowach  wzięła  głęboki  wdech,  jakby  chciała  mu  przypomnieć,   że   jego   zapach   związanego   samca   jest   tak   silny,   że   nokautował   nawet   smród   rozbryzganej  wokół  krwi  reduktorów.     John   wyszczerzył   kły   i   zamigał   –„Chodzi   o   twoją   głupotę   dotyczącą   odpowiedzialności  na  polu  walki”     Jej  wykrzywione  usta  otwarły  się,  ale  zamiast  ciętej  riposty,  po  prostu   patrzyła   na   niego.   Nagle,   przesunęła   swoją   zdrową   ręką   ponad   klatką   piersiową  i  skupiła  się  na  jego  lewym  ramieniu  powoli  potrząsając  głową  tam   i  z  powrotem.  Jakby  żałowała  nie  tylko  tego,  co  się  wydarzyło  przed  chwilą,   ale  przede  wszystkim  tego,  że  go  w  ogóle  spotkała.    

37  

John   przeklął   i   zaczął   chodzić   dokoła   tylko   po   to   aby   znaleźć   pozostałych,   którzy   oglądali   ich   przedstawienie.   To   mógł   być   Thor,   Khill,   Rankhor,  Blay,  Zbihr  czy  Furiath.  Ale  co  tam,  każdy  z  tych  mężczyzn  odniósłby   wrażenie,  że  jest  naprawdę,  naprawdę  i  całkowicie  zadowolony,  że  ostatnie   zdanie  nie  wyszło  z  ust  John’a.     „Nie  masz  nic  przeciwko.”  –  John  zamigał  z  wściekłym  spojrzeniem     Na  zawołanie,  oboje  zaczęli  się  kręcić,  patrząc  w  górę  na  ciemne  niebo,   w   dół   na   chodnik,   naprzeciw   na   ceglane   ściany   zaułku.   Męski   pomruk   przepłynął   nad   śmierdzącym   powietrzem,   jakby   byli   na   spotkaniu   krytyków   filmowych,  dyskutujących  o  tym  co  właśnie  zobaczyli.     Nie  obchodziła  go  ich  opinia.     I  w  tym  momencie  gniewu,  nie  obchodziła  go  opinia  Xhex,  w  ogóle.       ***     W   rezydencji   Bractwa  Niema   trzymała   w   rękach   suknię   godową   swojej   córki,  a  psaniec,  który  wyrósł  przed  nią  udaremnił  jej  poszukiwania  kierunku   do  pralni.  Pierwsze  było  mile  widziane,  drugie  już  nie.     -­‐  Nie  –  powiedziała  jeszcze  raz  –  Ja  się  tym  zajmę.     -­‐  Pani,  proszę,  to  jest  prosta  rzecz  do…     -­‐   W   takim   razie,   nie   będzie   to   problemem   dla   ciebie,   jeśli   ja   się   zaopiekuję  suknią.     Jego   twarz   się   zapadła;   cud,   że   w   ogóle   potrafił   podnieść   wzrok,   aby   spojrzeć  jej  w  oczy.     -­‐  Może…  po  prostu  zapytam  przełożonego.     -­‐   Może   po   prostu   powiem   mu   jak   bardzo   byłeś   pomocny   w   pokazywaniu   środków   czyszczących   i   jak   bardzo   doceniam   twoje   zaangażowanie.     Chociaż   kaptur   zasłaniał   jej   twarz,   psaniec   starał   się   ocenić   czy   jej   intencje   są   szczere:   nawet   nie   drgnęła.   Nie   chciała   zaszkodzić   temu   pracownikowi,   ani   żadnemu   innemu.   Jego   jedynym   wyjściem   było   przerzucić   ją  przez  ramię  i  wynieść,  tylko  że  to  się  nie  wydarzy.     -­‐  Ja…     -­‐  To  jest  wyjście  z  sytuacji,  nie  sądzisz?     38  

-­‐  Ach…  tak,  pani.     Skłoniła  głowę  –  Dziękuję.     -­‐  Czy  mogę  …?     -­‐  Prowadzić?  Tak,  proszę.     Nie   trzymał   sukni   za   nią,   ani   nie   czyścił,   ani   nie   wieszał   czy   dostarczał   z   powrotem.     To  była  sprawa  pomiędzy  nią  a  jej  córką.     Z   przygnębieniem   godnym   rozbitka,   sługa   odwrócił   się   i   ruszył   prowadząc   ją   długim   korytarzem,   na   którym   stały   przepiękne   marmurowe   posągi  samców  w  różnych  pozycjach.     W   pewnym   momencie   wszystko   się   zmieniło.   Chodnik   na   podłodze   z   twardego  drewna  nie  był  już  orientalny,  ale  beżowy,  dobrze  odkurzony.  Nie   było   żadnej   sztuki   na   tych   nieskazitelnie   czystych,   kremowych   ścianach,   a   okna   nie   zostały   zakryte   tymi   lambrekinami   z   kolorowymi   frędzlami,   ale   wisiały  w  nich  ciężkie  bawełniane  zasłony  w  tym  samym  bladym  kolorze.     Weszli   do   tej   części   domu   przeznaczonej   dla   psańców.   Zestawienie   było   takie   samo   jak   w   pałacu   jej   ojca:   inny   standard   dla   rodziny,   inny   dla   służby.   Przynajmniej   tak   słyszała.   Nigdy   nie   była   w   tej   części   domu   kiedy   tam   mieszkała.     -­‐  Jesteśmy  na  miejscu.-­‐  psaniec  otworzył  parę  drzwi  –  wszystko  czego   pani   szukała.   Pokój   był   wielkości   apartamentu   jaki   miała   w   majątku   ojca,   duży   i   przestronny.   Z   wyjątkiem   tego,   że   nie   było   tu   żadnych   okien.   Ani   wielkiego  łóżka  dopasowanego  do  zestawu  ręcznie  robionych  mebli.  Nie  było   też   gobelinowych   dywanów   w   odcieniach   żółci   i   czerwieni.   Brak   było   szafy   pełnej   modnych   sukien   prosto   z   Paryża,   czy   szuflad   pełnych   klejnotów,   nie   było  również  koszyka  z  wstążkami  do  włosów.     Ale   teraz   była   tutaj.   Zwłaszcza   kiedy   psaniec   opisywał   działanie   rozmaitych   białych   urządzeń   takich   jak   pralki   i   suszarki,   a   następnie   szczegółowo  wyjaśnił  obsługę  żelazek  i  desek  do  prasowania.     Tak,   kwatery   służących,   a   nie   pokoje   gościnne   były   jej   miejscem,   od   zawsze…   odkąd   znalazła   się   w   innym   świecie.   Właściwie   byłoby   dla   niej   lepiej,  gdyby  mogła  przekonać  kogoś,  kogokolwiek,  aby  pozwolił  jej  mieszkać   w   tej   części   rezydencji.   Niestety   jako   matka   krwiczki   związanej   z   jednym   z  

39  

mieszkających   tu   wojowników,   była   uprzywilejowana,   na   co   w   ogóle   nie   zasługiwała.     Psaniec   zaczął   otwierać   szafki   i   szafy   pokazując   cały   asortyment   mikstur,  które  opisywał  jako  różnego  rodzaju  odplamiacze  czy  wybielacze.     Kiedy   wycieczka   się   zakończyła,   podeszła   i   stanęła   niezdarnie   na   zdrowej  nodze  aby  dosięgnąć  sukni  wiszącej  na  wieszaku.     -­‐   Czy   znalazłaś   jakieś   plamy,   pani?   –   zapytał,   kiedy   ona   nerwowo   przytrzymywała  się  listwy.     Niema   zaczęła   przeglądać   każdy   centymetr   kwadratowy,   cały   dół,   gorset  i  bufiaste  rękawy.     -­‐  Tylko  to  zauważyłam  –  pochyliła  się  ostrożnie,  aby  nie  stanąć  całym   ciężarem  na  słabej  nodze  –  tu,  gdzie  rąbek  dotyka  podłogi.     Zrobił  to  samo  co  ona  i  zbadał  lekki  cień  na  materiale,  jego  blade  ręce   poruszały   się   bardzo   sprawnie,   a   jego   zmarszczone   brwi   były   wyrazem   koncentracji  a  nie  zakłopotania.     -­‐  Rzeczywiście,  myślę  że  w  grę  wchodzi  tylko  pranie  ręczne.     Poprowadził  ją  na  drugą  stronę  pralni  i  opisał  cały  proces,  który  łatwo   wypełni   jej   najbliższe   godziny.   Idealnie.   Ale   zanim   pozwoliła   mu   odejść   nalegała,  aby  pozostał  z  nią  przy  pierwszych  czynnościach.  Kiedy  uczyniła  go   bardziej  użytecznym,  pracował  za  nich  oboje.     -­‐  Myślę,  że  już  dam  sobie  radę.-­‐  powiedziała  w  końcu.     -­‐   Jak   sobie   życzysz,   pani.-­‐   ukłonił   się   i   uśmiechnął   –   zejdę   na   dół   i   pomogę  w  przygotowaniach  do  kolacji.  Gdybyś  czegoś  potrzebowała,  proszę   zawołaj  mnie.     Z   tego   czego   się  nauczyła   od   czasu   jej   przyjazdu  do  tego  był  potrzebny   telefon.     -­‐   Tutaj   –   powiedział   –   wystarczy   przycisnąć   gwiazdkę   i   jeden   i   poprosić   o  mnie,  nazywam  się  Greenly.     -­‐  Byłeś  bardzo  pomocny.     Szybko   odwróciła   wzrok,   nie   chciała   widzieć   jak   się   jej   kłania   i   nie   pozwoliła  sobie  na  głęboki  wdech  dopóki  drzwi  się  za  nim  nie  zamknęły.     Teraz   sama.   Położyła   ręce   na   biodrach   i   pozwoliła   głowie   opaść   na   chwilę.  Ciśnienie  w  klatce  piersiowej  utrudniało  oddychanie.    

40  

Kiedy  tu  przybyła  myślała,  że  będzie  walczyć,  i  walczyła  tyle  tylko,  że  z   rzeczami   których   nie   przewidziała.   Nie   sądziła   że   tak   trudno   będzie   żyć   w   arystokratycznym   domu.   W   domu   Pierwszej   Rodziny.   Kiedy   była   z   Wybrankami   tam   obowiązywał   inny   rytm   i   zasady,   które   nie   obowiązywały   już   z   nikim   później.   Tutaj?   Wyższa   pozycja,   którą   narzucili   jej   tutejsi   domownicy  odcięła  jej  tlen  i  dużo  czasu.     Najdroższa   Pani   Kronik,   może   powinna   była   poprosić   służącego   by   został.   Przynajmniej   jej   wrodzona   potrzeba   spokoju   ulokowała   się   w   jej   żebrach.   Nie   musiała   się   przed   nikim   ukrywać,   jednak   walczyła   o   oddech.   Musiała  zrzucić  z  siebie  szatę.     Kulejąc   podeszła   do   drzwi,   by   je   zamknąć   na   zasuwę,   ale   mechanizm   nie   dał   się   zaryglować.   Tego   się   nie   spodziewała.   Otwierając   je   ze   skrzypnięciem   wystawiła   głowę   na   zewnątrz   i   dwukrotnie   sprawdziła   długi   korytarz.     Wszyscy   służący   powinni   być   na   dole   przygotowując   posiłek   dla   mieszkańców.   Jednak   ważniejsze,   nie   można   było   tego   sprawdzić   i   tak   naprawdę  psańce  mogły  znajdować  się  w  tej  części  domu.     Ale   tutaj   była   bezpieczna   przed   spojrzeniami   innych.   Chowając   się   z   powrotem   poluzowała   sznur   wokół   talii,   zdjęła   kaptur   z   głowy,   a   następnie   uwolniła   się   od   tego   całego   ciężaru,   którym   się   codziennie   okrywała.   Ach,   cudowna  ulga.  Sięgając  wysoko  za  swoje  ramiona  rozciągnęła  ręce  i  plecy,  a   następnie  wyciągnęła  szyję  i  pokręciła  nią  z  boku  na  bok.  W  swoim  ostatnim   ćwiczeniu  uniosła  ciężki  warkocz  i  przełożyła  go  przez  ramię  co  złagodziło  jej   niektóre  naciągnięte  mięśnie  karku.     Z   wyjątkiem   tej   pierwszej   nocy   kiedy   przybyła   do   tego   domu,   aby   spotkać   córkę,   a   także   Brata,   który   próbował   uratować   jej   życie   tak   dawno   temu,   nikt   nie   widział   jej   twarzy.   I   nikt   jej   odtąd   nie   zobaczy.   Od   tamtego   krótkiego  objawienia  zawsze  chodziła  zasłonięta  i  zamierzała  taka  pozostać.     Tożsamość  była  złem  koniecznym.     Jak   zawsze   pod   swoim   przyodzianiem   nosiła   prostą   lnianą   bieliznę,   którą  sama  szyła.  Miała  kilka  z  nich,  a  kiedy  stawały  się  zbyt  cienkie  używała   ich   jako   ręczników   do   wycierania.   Nie   była   pewna   czy   tutaj   będzie   mogła   znaleźć  tkaninę  na  uszycie  nowej,  ale  to  nie  był  problem.  Aby  się  odświeżyć  

41  

tak   by   nie   musiała   się   dokrwić   regularnie   chodziła   na   Drugą   Stronę,   a   tam   mogła  dostać  wszystko  co  było  jej  potrzebne.     Dwa,   tak   różne   miejsca.   A   jednak   w   każdym   czas   płynął   tak   samo:   nieskończenie  i  w  samotności.     Nie,   nie   zupełnie   w   samotności.   Przybyła   na   tą   stronę,   aby   odnaleźć   córkę  i  ją  znalazła,  zamierzała…     Cóż,  zamierzała  wyprać  jej  suknię.     Głaszcząc   delikatną   tkaninę   nie   mogła   zatrzymać   wspomnień,   które   eksplodowały   w   jej   głowie   jak   gejzer.   Miała   suknie   jak   ta,   Dziesiątki   takich   sukien.   Miała   wypełnione   szafy   w   tych   przepięknie   urządzonych   pokojach   z   francuskimi  drzwiami.  Które  okazały  się  mniej  niż  bezpieczne.     Jej   oczy   zaszły   mgłą,   walczyła   z   wspomnieniami   przeszłości.   Zatapiała   się  w  tej  czarnej  dziurze  tyle  razy,  że  trudno  jej  było  to  zliczyć.     -­‐  Powinnaś  spalić  tę  suknię.     Niema  odwróciła  się  tak  gwałtownie,  że  omal  nie  rozerwała  sukienki.     W  drzwiach  stał  ogromny  mężczyzna  z  czarnymi  włosami  przetykanymi   blond   pasemkami.   Zaprawdę,   był   tak   wielki,   że   dwukrotnie   wypełniał   futryny,  ale  nie  to  było  zdumiewające.     On  lśnił.     A  po  za  tym  był  cały  obwieszony  złotem,  obręcze  i  ćwieki  tkwiły  w  jego   uszach,  brwiach,  ustach.     Niema   zanurkowała   po   to   co   zwykle   ją   okrywało,   a   on   stał   spokojnie   kiedy  szamotała  się  z  szatą.     -­‐  Tak  lepiej?  –  powiedział  miękko.     -­‐  Kim  jesteś?     Jej   serce   biło   tak   szybko,   że   słowa   wyrzuciła   w   pośpiechu.   Źle   sobie   radziła  z  mężczyznami  w  zamkniętych  pomieszczeniach,  a  to  było  za  bardzo   zamknięte,  a  on  był  za  bardzo  męski.     -­‐  Jestem  twoim  przyjacielem.     -­‐  To  dlaczego  do  tej  pory  cię  nie  poznałam?     -­‐  Niektórzy  powiedzieliby,  że  powinnaś  uważać  się  za  szczęściarę  skoro   tego  uniknęłaś  –  mruknął  –  widziałaś  mnie  przy  posiłkach.     Przypuszczała,   że   tak.   Zazwyczaj   trzymała   głowę   opuszczoną,   a   oczy   skupione  na  talerzu,  ale  tak  rzeczywiście,  kątem  oka  widziała  go  tam.     42  

-­‐  Jesteś  bardzo  piękna  –  powiedział     Były   dwie   rzeczy,   które   powstrzymywały   ją   przed   totalną   paniką:   pierwsza   nie   było   żadnych   sugestii   w   jego   niskim   głosie,   żadnego   męskiego   ciepła  nic,  co  sprawiałoby,  że  czuje  się  jak  zwierzyna  łowna,  druga:  przesunął   się   opierając   się   plecami   o   framugę   tak,   że   gdyby   chciała   wyskoczyć   z   pokoju   mogłaby  to  zrobić.     Jakby  wiedział  co  ją  zdenerwowało.     -­‐  Dałem  ci  trochę  czasu,  żebyś  się  zaaklimatyzowała  i  chciałem  poznać   twoje  zwyczaje.     -­‐  Dlaczego  miałbyś  to  robić?     -­‐   Ponieważ   jesteś   tutaj   z   bardzo   ważnego   powodu   i   zamierzam   ci   pomóc.     Olśniewająco  jasne  oczy  mężczyzny  uwięziły  jej  spojrzenie,  chociaż  jej   twarz  była  w  cieniu…  jakby  nie  patrzył  na  nią  tylko  w  nią.     Zrobiła  krok  w  tył  –  nie  znasz  mnie.     Przynajmniej   to   było   prawdą,   tak   solidną   że   mogła   na   niej   postawić   stopy,  nawet  jeśli  ktokolwiek  znał  jej  rodzinę,  jej  rodziców,  jej  rodowód  nie   znał   jej.   Nie   była   już   tą   samą   osobą,   co   kiedyś:   uprowadzenie,   poród,   jej   śmierć  wytarły  do  czysta  tę  kartę.  A  dokładniej,  roztrzaskały  ją  na  kawałki.     -­‐  Wiem,  że  ty  możesz  mi  pomóc  –  powiedział  –  co  ty  na  to.     -­‐  Straciłeś  rozum?     Trudno   było   to   sobie   wyobrazić,   biorąc   pod   uwagę   liczbę   sług   w   tym   domu,   ale   to   nie   miało   znaczenia.   Nie   chciała   służyć   mężczyźnie   w   jakikolwiek  intymny  sposób.     -­‐  Nie.-­‐  uśmiechnął  się  i  musiała  przyznać,  że  wyglądał….  miło.  –  Twoje   domysły  nie  muszą  dotyczyć  służenia  mi.     W  napięciu  uniosła  podbródek  –  Żadna  praca  nie  hańbi.     Fakt,   że   straciła   wszystko   zanim   cokolwiek   się   zmieniło.   Najdroższa   Pani   Kronik,   była   zepsutym,   utytułowanym   i   rozpieszczonym   bachorem.   I   zrzucenie   tych   okropnych   szat   wysadzanych   klejnotami   była   jedyną   dobrą   rzeczą,  która  z  tego  wyszła.     -­‐  Nie  zaprzeczam  –  przechylił  głowę  jakby  wyobrażał  ja  sobie  w  innym   miejscu  i  w  innych  szatach.  A  może  miał  po  prosty  sztywny  kark,  kto  go  tam   wiedział.  –  Rozumiem,  że  jesteś  matką  Xhex.     43  

-­‐  Tak,  jestem  kobietą,  która  ją  urodziła.     -­‐  Słyszałem,  że  Hardhy  i  Thor  oddali  ją  do  adopcji  po  jej  urodzeniu.     -­‐  To  prawda.  Udzielili  mi  schronienia,  abym  doszła  do  siebie.-­‐  pominęła   ostatnią  część  dotyczącą  sztyletu  i  użycia  go  na  własnym  ciele,  ale  i  tak  już  za   dużo  powiedziała  temu  samcowi.     -­‐   Wiesz,   Thortur   syn   Hharam’a   spędza   bardzo   dużo   czasu   patrząc   na   ciebie  w  czasie  posiłków.     Niema  cofnęła  się  –  Jestem  pewna,  że  się  mylisz.     -­‐  Z  moimi  oczami  jest  wszystko  w  porządku,  z  jego  również,  jak  widać.     Zaśmiała  się,  twardy,  krótki  dźwięk  wyrwał  się  z  jej  gardła.  –  Mogę  cię   zapewnić,  nie  dlatego,  że  fantazjuje  o  mnie.     Mężczyzna  wzruszył  ramionami  –  Cóż,  przyjaciele  mogą  się  z  tobą  nie   zgodzić.     -­‐  Z  całym  szacunkiem,  nie  jesteśmy  przyjaciółmi.  Nie  znam  cię.     Nagle,   cały   pokój   zalała   złota   poświata,   światło   wręcz   maślane   i   pyszne,  poczuła  ukłucie  ciepła  na  swojej  skórze.     Niema  zrobiła  kolejny  krok  wstecz  ponieważ  zdała  sobie  sprawę  z  tego,   że   to   nie   jest   złudzenie   optyczne   wywołane   całą   złotą   biżuterią,   którą   nosił   na   sobie.   Mężczyzna   był   źródłem   tego   światła,   jego   ciało,   jego   twarz   jego   aura  były  naładowane  ogniem.     Kiedy   uśmiechnął   się   do   niej   jego   twarz   nabrała   wyrazu   świętego   człowieka.     -­‐   Nazywam   się   Lassiter   i   powiem   ci   wszystko   co   musisz   wiedzieć   o   mnie.  Jestem  aniołem,  po  pierwsze,  a  po  drugie  grzesznikiem,  nie  zabawię  tu   długo,   nigdy   cię   nie   skrzywdzę,   ale   potrafię   być   cholernie   upierdliwy   kiedy   zależy   mi   na   wykonaniu   swojego   zadania.   Lubię   zachody   słońca   i   długie   spacery   po   plaży,   ale   moja   idealna   kobieta   nie   istnieje.   Oh,   a   moim   ulubionym   zajęciem   jest   wkurwianie   ludzi.   Chyba   zostałem   stworzony   do   podnoszenia  ich  z  kolan,  wiesz  ta  cała  historia  ze  zbawieniem.     Niema  podniosła  ręce  i  złapała  swoją  szatę  w  ciasnym  uścisku.     –  Dlaczego  jesteś  właśnie  tu?     -­‐   Gdybym   ci   powiedział,   właśnie   walczyłabyś   zębami   i   pazurami,   powiedzmy   że   wierzę   że   historia   musi   zatoczyć   koło,   nie   rozumiałem   tego  

44  

dopóki  się  nie  zjawiłaś.-­‐  ukłonił  się  przed  nią  –  Dbaj  o  siebie…  i  o  tę  piękną   suknię.     Już  go  nie  było.  Oddalając  się  zabrał  ciepło  i  światło  ze  sobą.     Podeszła   z   powrotem   do   stołu,   zajęło   jej   trochę   czasu   zanim   uświadomiła   sobie,   że   boli   ja   ręka.   Spuszczając   wzrok   zauważyła   z   daleka   białe   knykcie   i   sztywne   ciało   zaciskające   się   na   klapach   szaty,   jakby   to   był   ktoś  inny.  Tak  było  zawsze  kiedy  brała  pod  uwagę  jakąś  część  swojego  ciała.   Ale   przynajmniej   mogła   nad   nim   zapanować:   jej   mózg   wydawał   rozkazy   rękom,   które   były   połączone   z   ramionami,   a   te   zaś   były   przymocowane   do   tułowia,  aby  zwolnić  i  się  odprężyć.  Jakie  posłuszne.  Spojrzała  z  powrotem  na   drzwi   gdzie   stał   mężczyzna.   Były   zamknięte.   Tyle   że…   nie   zamykał   ich,   czyż   nie?     Kiedykolwiek  tu  był?     Wybiegła  i  wyjrzała  na  korytarz.  Nikogo  tam  nie  było.      

45  

PIĘĆ   Po   blisko   dwustu   latach   bycia   związanym   samcem,   Thor’owi   były   dziwnie   znajome   argumenty   wytaczane   pomiędzy   upartym   jak   osioł   wojownikiem   a   wybuchową   kobietą.   Nieważne   jak   nostalgiczne   chwile   stanęły   mu   przed   oczami,   pozostawał   fakt,   że   tych   dwoje   łypało   na   siebie   złowrogo.     Boże,  on  i  jego  Wellsi  też  mieli  kilka  takich  starć  w  swoim  czasie.     Kolejna  rzecz  do  opłakiwania.     Wlokąc  swój  mózg  na  właściwe  tory,  stanął  pomiędzy  parą  uznając,  że   sytuacja   wymaga   zastrzyku   rzeczywistości.   Gdyby   to   była   inna   dwójka   nie   marnowałby   nawet   swojego   oddechu.   Romanse   to   nie   jego   sprawa,   czy   było   dobrze,   czy   źle,   ale   tu   chodziło   o   John’a.   To   był…   syn   którego   kiedyś   miał   nadzieję  mieć.     -­‐  Czas  wracać  do  Bractwa  –  powiedział  –  obje  potrzebujecie  lekarza.     -­‐  Nie  wtrącaj  się.     „  Nie  wtrącaj  się”     Wyciągnął  rękę  i  zacisnął  ją  na  karku  John’a  Matthew,  tak  długo  dopóki   mężczyzna  nie  był  zmuszony  na  niego  spojrzeć  –  Nie  bądź  dupkiem.     „Jasne,  a  ty  mogłeś  nim  być”     -­‐   Właśnie.   To   przywilej   wieku.   A   teraz   zamknij   się   i   wsiadaj   kurwa   do   samochodu.     John   zmarszczył   brwi,   jakby   właśnie   dopiero   teraz   zauważył   Butch’a   zwiniętego  w  cadilaku.     -­‐   A   ty   –   Thor   powiedział   łagodniejszym   tonem   –   zrób   wszystkim   przysługę   i   pozwól   się   zabrać,   później   możesz   go   wyzwać   od   cymbałów,   dupków   czy   co   tam   ci   przyjdzie   do   głowy,   ale   teraz   twoja   rana   jest   zbyt   poważna.   Powinni   cię   szybko   zobaczyć   nasi   chirurdzy   i   jeśli   jesteś   odpowiedzialną   kobietą   wiesz,   że   mam   rację.-­‐   wskazał   palcem   ta   twarz   John’a   –   Zamknij.   Się.   Ona   wróci   do   domu,   nieprawdaż   Xhex?   Ale   nie   wsiądzie  do  Suva  z  tobą.    

46  

John  już  zaczął  coś  migać,  ale  się  zatrzymał  gdy  Xhex  powiedziała  –  W   porządku,  udam  się  na  północ.     -­‐   Dobrze.   Chodź   synu.-­‐   popchnął   go   w   kierunku   samochodu,   gotowy   złapać  go  za  krótkie  włosy,  gdyby  musiał  -­‐  pora  się  przejechać.     Jezu,  John  był  tak  wściekły,  że  można  było  smażyć  jajka  na  jego  czole.     Trudno.   Cholera.   Otworzył   drzwi   od   strony   pasażera   i   wrzucił   wojownika  na  przednie  siedzenie,  jak  worek  marynarski,  albo  komplet  kijów   golfowych,  czy  torbę  pełną  zakupów.     -­‐  Możesz  zapiąć  pas  jak  duży  chłopiec,  czy  mam  to  zrobić  za  ciebie?     Warga  John’a  podwinęła  się  i  pokazał  swoje  kły.     Thor   tylko   pokręcił   głową   i   oparł   ramię   o   czarną   maskę   Suva.   Ludzie,   był  cholernie  zmęczony.     -­‐Posłuchaj  mnie,  jak  mężczyzny,  który  był  w  takiej  sytuacji  milion  razy,   wy   dwoje   potrzebujecie   teraz   trochę   przestrzeni.   Musicie   pobyć   osobno,   uspokoić   się,   potem   możecie   omawiać   całe   to   gówno   i…   -­‐   jego   głos   był   gburowaty  –  cóż,  sex  jest  fantastyczny,  jeśli  mnie  pamięć  nie  myli.     Dla   odmiany   John   otworzył   usta   na   to   pieprzenie.   Następnie   dwukrotnie   uderzył   głową   w   zagłówek.   Ciekawe,   czy   Fritz   będzie   biadolił   kiedy  zobaczy  uszkodzone  siedzenie.     -­‐  Zaufaj  mi,  synu.  Para  taka  jak  wy  od  czasu  do  czasu  będzie  popadać  w   takie   konflikty   więc   można   zacząć   racjonalnie   sobie   z   nimi   radzić   już   teraz.   Pięćdziesiąt   lat   zabrało   mi   robienie   gorszego   gówna   zanim   nie   znalazłem   lepszego   sposobu   na   poradzenie   sobie   z   argumentami.   Ucz   się   na   moich   błędach.     Głowa   John’a   uniosła   się   i   powiedział   bezgłośnie   –   „   Tak   bardzo   ją   kocham.   Umarłbym,   gdyby   cokolwiek   jej   się…„   urwał   nagle,   Thor   wziął   głęboki  wdech,  czując  ból  w  klatce  piersiowej.     -­‐  Wiem,  zaufaj  mi…  wiem     Zamknął   drzwi   z   klapnięciem,   obszedł   samochód   i   stanął   po   stronie   Butha.   Kiedy   tamten   opuścił   szybę   powiedział   cicho   –   Jedź   powoli   i   dłuższą   trasą.  Może  będzie  już  po  operacji  zanim  tam  dotrze.  Ostatniej  rzeczy  jakiej   potrzebujemy,  to  John  ujeżdżający  tyłek  Mannego  na  OIO’mie.     Gliniarz  skinął  głową  –  Hej,  Chcesz  wracać?  Nie  wyglądasz  dobrze.     -­‐  Nic  mi  nie  jest.     47  

-­‐  Jesteś  pewny,  wiesz  co  te  słowa  oznaczają.     -­‐  Tak.  Na  razie.     Gdy   się   odwrócił,   zobaczył   że   Xhex   już   nie   było   i   wiedział,   że   było   duże   prawdopodobieństwo,   iż   zrobiła   to   co   obiecała.   Mimo,   że   była   tak   wściekła   jak  John,  to  na  pewno  nie  była  na  tyle  głupia,  aby  ryzykować  własne  zdrowie.     Kobiety,   mimo   wszystko   są   nie   tylko   piękne,   ale   i   rozsądne.   To   był   jedyny  powód  dzięki  któremu  ich  rasa  przetrwała  tak  długo.     Kiedy  samochód  odjeżdżał  w  ślimaczym  tempie  podejrzewał,  że  Butch   będzie  miał  niezłą  zabawę  w  drodze  do  domu.  Trudno  nie  czuć  współczucia   dla  tego  biednego  drania.     Następnie  stanął  przodem  daleko  od  swoich  towarzyszy.  Mieli  miny  jak   glina  z  Bostonu,  właśnie  miał  dostać  opieprz  i  rzeczywiście  każdy  z  mężczyzn   rzucił  zdanie  w  jego  kierunku.     -­‐  Czas  wracać  do  centrum  treningowego.     -­‐  Potrzebujesz  lekarza.     -­‐   Jesteś   odpowiedzialnym   facetem   i   wiem,   że   widzisz   sens   w   tym   co   mówię.     -­‐  Nie  bądź  dupkiem.     Rankhor  podsumował  wszystko  w  dwóch  słowach  –  Zakuta  pała.     Kurwa  mać!  –  zaplanowaliście  to?     -­‐   Jasne,   jeśli   nie   walczysz   z   nami   –   Hollywood   rozgryzł   swojego   lizaka   –   i  zrobimy  to  jeszcze  raz  tylko  tym  razem  z  tanecznym  krokiem.     -­‐  Oszczędź  mnie.     -­‐   To   jest   kara,   chyba   że   zgadzasz   się   na   powrót   do   domu,   bo   inaczej   będziemy   kołysać   się   w   tanecznych   ruchach.   –   na   dowód   tego   ten   kretyn   splótł   swoje   ręce   za   głową   i   zaczął   obscenicznie   poruszać   swoimi   biodrami.   Do   tego   dołożył   serię   –   Uh-­‐huh,   uh-­‐huh,   ohhhh,   yeeeeeeeeee,   who’s   your   daddy…     Pozostali   patrzyli   na   Rankhora,   jakby   mu   wyrósł   róg   na   środku   czoła.   Nic  nadzwyczajnego.  Thor  wiedział,  że  mimo  tej  idiotycznej  dywersji,     gdyby   się   sprzeciwił   wielu   z   nich   przeczołgałoby   jego   tyłek   tak,   że   mógłby   udławić  się  butami.     Także  nic  nadzwyczajnego.    

48  

Rankhor   odwrócił   się,   wypchnął   do   przodu   swój   interes   i   zaczął   go   ugniatać,  jakby  wyrabiał  ciasto  na  chleb.  Zaleta?  Przestał  śpiewać.     -­‐  Na  miłość  boską!  –  mruknął  Zbhir  –  odpuść  już  nam  i  jedźmy,  kurwa   do  domu.     Ktoś   inny   powiedział   –   Wiesz,   nigdy   nie   myślałem,   że   są   jakieś   zalety   bycia  ślepym…     -­‐  Albo  głuchym     -­‐  Albo  niemową  –  dodał  następny.     Thor  rozejrzał  się  po  okolicy  w  nadziei,  że  coś  co  poczuło  smród  starej   trzydniowej  kanapki  wyskoczy  z  cienia.     Nie  miał  szczęścia.     A   do   tego   wiedział,   że   Rankhor   był   niezniszczalny   jak   robot   czy   lalka   Cabbage  Patch.  Mógł  zatańczyć  Twist  and  Shout  na  ich  tyłkach.     Tego  Bracia  by  mu  nie  darowali.       ***     Półtorej  godziny…..     Godzinę   i   trzydzieści   jebanych   minut   trwała   droga   powrotna   do   domu.   John   podejrzewał,   że   jedynym   powodem,   dla   którego   nie   trwało   to   jeszcze   dłużej,  to  to  że  Butch  nie  wyznaczył  objazdu  przez  Connecticut  lub  Maryland.     Kiedy  wreszcie  wtoczyli  się  na  podjazd  przed  kamiennym  pałacem,  nie   czekał  aż  Suv  zaparkuje,  lub  chociaż  zwolni.  Otworzył  drzwi  i  wyskoczył  gdy   samochód   nadal   krążył.   Wylądował   płasko,   przeskoczył   kamienne   stopnie   i   stanął   przed   wejściem   patrząc   w   kamerę   bezpieczeństwa.   Omal   nosem   nie   rozbił   obiektywu.   Masywne   drzwi   otworzyły   się   bardzo   szybko,   nie   miał   pojęcia   kto   zrobił   mu   tę   przysługę.   Niesamowite   foyer   w   kolorach   tęczy   z   marmurowymi   i   malachitowymi   kolumnami,   z   przepięknymi   malowidłami   na   suficie  w  ogóle  nie  zrobiły  na  nim  wrażenia.  Nie  zwracał  uwagi  na  mozaikową   podłogę,   po   której   przebiegł   w   śmiertelnym   biegu,   ani   że   ktoś   cholera,   wołał   jego   imię.   Uderzył   w   drzwi   schowane   pod   wielkimi   schodami   i   wpadł   do   tunelu   prowadzącego   do   centrum   treningowego,   wystukał   kod   dostępu   tak   zaciekle,  że  to  cud  że  nie  złamał  klawiatury.  Wchodząc  przez  szafę  w  biurze,   przeskoczył  wokół  biurka,  wyleciał  przez  szklane  drzwi  i…     49  

-­‐  Jest  operowana  –  V  oznajmił  z  odległości  pięćdziesiąci  metrów.     Brat   stał   na   zewnątrz   w   drzwiach   głównej   sali   zabiegowej,   z   ręcznie   rolowanym   petem   w   zębach   i   zapalniczką   trzymaną   w   ręce   zakrytej   rękawiczką.     -­‐  Jeszcze  jakieś  dwadzieścia  minut.     Zapalił   zapalniczkę   i   przytknął   czubek   papierosa   do   płomienia.   Kiedy   się   zaciągnął   zapach   tureckiego   tytoniu   spokojnie   unosił   się   korytarzem.   Pocierając  bolącą  głowę,  John  czuł  się  jakby  był  poza  czasem.     -­‐  Nic  jej  nie  będzie  –  powiedział  V  w  strumieniu  dymu.     Nie   ma   po   co   się   spieszyć   i   nie   tylko   dlatego,   że   ona   była   na   stole.   Było   oczywiste,  że  Vhredny  stał  na  korytarzu  jako  żywa,  oddychająca  tarcza:  John   nie  wejdzie  do  tego  pokoju  dopóki  Brat  mu  na  to  nie  pozwoli.     Sprytnie.   Biorąc   pod   uwagę   jego   nastój,   byłby   zupełnie   zdolny   do   wyłamania   drzwi   co   najmniej   jak   w   kreskówkach,   pozostawiając   po   sobie   jedynie  zarys  swojego  ciała,  a  oczywiście  była  to  rzecz  najmniej  potrzebna  na   imprezie  ze  skalpelem.     Pozbawiony  celu,  John  zaciągnął  swój  żałosny  tyłek  w  stronę  Brata.     „Postawili  cię  tu,  prawda?”     -­‐  Nie,  przerwa  na  papierosa.     „Jasne”     Stając   przy   ścianie   obok   mężczyzny,   John   miał   ochotę   walnąć   jego   głową  o  beton,  ale  nie  chciał  ryzykować,  że  narobi  hałasu.     Jeszcze  nie  teraz,  wkrótce.  –  pomyślał  John.  Nie  teraz-­‐  nie  chce  zostać   zamknięty  z  jego  rozkazu.  Nie  teraz  –  nie  chce  z  nim  walczyć,  to  nie  czas  na   gniew.     „Mogę  jednego?”-­‐  zamigał     V   uniósł   brwi,   ale   nie   próbował   przemówić   mu   do   rozsądku.   Brat   wyciągnął  torebkę  i  bibułki.     -­‐  Chcesz  sobie  sam  zrolować?     John   potrząsnął   przecząco   głową,   Z   jednego   powodu,   chociaż   oglądał   tą   procedurę   niezliczoną   ilość   razy,   nigdy   przedtem   tego   nie   robił,   a   po   za   tym  cholernie  trzęsły  mu  się  ręce.     V  zabrał  się  do  roboty,  a  kiedy  dał  mu  ten  gwóźdź  do  trumny,  zapalił   zapalniczkę.     50  

Oboje  się  pochylili.  Tuż  przed  tym,  zanim  John  przyłożył  papierosa  do   ognia  V  powiedział:     -­‐  Mała  rada.  To  ma  niezłego  kopa  więc  nie  zaciągaj  się  na  całego.     Błogosławione  niedotlenienie.     Płuca   John’a   nie   tylko   nie   odparły   ataku,   ale   same   zaatakowały.   Ponieważ   wykrztuszał   oskrzela,   Vhredny   zabrał   skręta,   który   był   tego   powodem.   Pomocne   okazało   się   oparcie   dłoni   na   udach,   gdyż   niewiele   trzeba  było  żeby  puścił  pawia.     Gdy   zniknęły   już   gwiazdy   sprzed   wilgotnych   oczu   John’a,   spojrzał   na   V…  i  poczuł  jak  jego  klejnoty  kurczą  się  i  zapadają  w  sen  zimowy  w  najniższej   części   jego   jelit.   Brat   wziął   skręta   John’a   i   dodał   do   własnego   pociągając   z   obu  na  raz  w  tym  samym  czasie.     Świetnie.  Tak  jakby  już  nie  czuł  się  jak  ciota.     V  trzymał  oba  papierosy  pomiędzy  wskazującym  a  środkowym  palcem   –   Chyba,   że   chcesz   jeszcze   jednego?   -­‐   kiedy   John   pokręcił   głową,   dostał   zielone  światło  –  Dobra  odpowiedź.  Drugi  sztach,  a  twój  następny  przystanek   to  kosz  na  śmieci  i  nie  będziesz  tam  wrzucał  chustek  do  nosa  wierz  mi.     John  pozwolił  swojemu  tyłkowi  zjeżdżać  w  dół  po  ścianie  do  czasu  gdy   podłoga  wyłożona  linoleum  nie  dotknęła  jego  kości  ogonowej.     „Gdzie  jest  Thor.  Wrócił  już  do  domu?”     -­‐   Taa.   Odesłałem   go,   żeby   coś   zjadł.   Powiedziałem,   że   nie   wolno   mu   tu   wracać  bez  pisemnego  oświadczenia  pod  przysięgą,  że  wciągnął  całą  kolację   razem  z  deserem.-­‐  V  zaciągnął  się  i  mówił  dalej  przez  chmurę  dymu  –  Prawie   siłą  go  tam  zaciągnąłem.  Tak  naprawdę  jest  tam  tylko  dla  ciebie.     „Dziś,  o  mało  nie  dał  się  zabić”     -­‐  To  samo  można  by  powiedzieć  o  każdym  z  nas.  Taka  praca.     „Wiesz,  że  z  nim  jest  inaczej”     -­‐  Najważniejsze,  że  wrócił.     Czas  płynął  a  Vhredny  kopcił  jak  parowiec,  John  zaczął  nabierać  chęci,   aby  zadać  pytania,  które  były  niewymawialne.     Balansując   na   granicy   przyzwoitości,   depresja   w   końcu   rzuciła   go   na   krawędź.   Pogwizdując   cicho,   tak   żeby   Vhredny   mógł   się   obrócić,   ostrożnie   użył  swoich  rąk    

51  

„   Jak   ona   umrze,   V”   –   kiedy   Brat   zesztywniał,   John   zamigał   –   „Słyszałem,  że  czasami  widzisz  te  rzeczy.  A  jeśli  bym  wiedział,  że  to  starość,   może  lepiej  bym  znosił  takie  historie  jak  ta.  „     Vhredny   potrząsnął   głową,   ciemne   brwi   spadły   na   diamentowe   oczy,   tatuaż   na   skroni   zmienił   kształt   –   nie   powinieneś   zmieniać   swego   życia   bazując   na   moich   wizjach.   To   tylko   migawka   jednej   chwili   w   danym   czasie,   która   może   się   wydarzyć   w   przyszłym   tygodniu,   w   przyszłym   roku,   albo   za   trzy  stulecia.  To  zdarzenia  bez  kontekstu,  tam  nie  ma  gdzie  i  kiedy.     Ze   ściśniętym   gardłem   John   wystrzelił   odpowiedź   –   „   Więc   umrze   nagle”     -­‐  Tego  nie  powiedziałem.     „  Co  jej  się  stanie?  Proszę”     V  odwrócił  wzrok  tak,  że  obserwował  długi  betonowy  korytarz.  W  ciszy   John  był  jednocześnie  przerażony  jak  i  spragniony  wizji,  które  miał  Brat.     -­‐  Przykro  mi,  John.  Raz  już  popełniłem  błąd  podając  kiedyś  komuś  takie   informacje.   To   przynosi   ulgę   ale   tylko   na   krótką   metę,   wierz   mi…   później   staje  się  przekleństwem.  Tak  więc  wiem,  że  otwarcie  tej  puszki  Pandory  nie   ominie   nikogo  i  nigdzie.-­‐  spojrzał  w  bok   –  Zabawne,  ale  większość  ludzi  nie   chce   poznać   prawdy.   I   myślę,   że   to   dobrze,   tak   powinno   być.   Dlatego   nie   mogę   zobaczyć   swojej   własnej   śmierci,   czy   Butch’a   albo   Phaniki.   Za   blisko.   Życie   chce,   aby   przejść   przez   nie   jak   ślepiec   i   nie   brać   takiego   gówna   za   pewnik.   Te   pierdoły,   które   widzę   nie   są   naturalne,   to   nie   zawsze   jest   prawdziwe.     John   słyszał   tylko   szum   w   swojej   głowie.   Wiedział,   że   facet   mówi   z   sensem,   ale   drżał   z   potrzeby   by   wiedzieć.   Jedno   spojrzenie   na   szczękę   V   powiedziało  mu,  że  niczego  się  nie  dowie  jeśli  będzie  naciskał.     Nie  miał  zamiaru  dawać  mu  nic  więcej,  no  może  z  wyjątkiem  pięści.     Nadal,   to   było   straszne   stanąć   na   krawędzi   takiej   wiedzy,   wiedząc,   że   gdzieś   tam   w   świecie   jest   książka,   której   nie   powinieneś   –   nie   możesz   przeczytać,  a  mimo  to  nie  możesz  się  doczekać  by  mieć  ją  w  dłoniach.     To   było   po   prosu…   całe   jego   życie   było   tam   z   dr   Jane   i   Manny’m.   Wszystko   kim   był   i   kiedykolwiek   będzie   leżało   na   tamtym   stole,   jego   światło.   Jest  leczona  bo  wróg  ją  zranił.    

52  

Kiedy   zamknął   oczy,   zobaczył   szaleństwo   na   twarzy   Thor’a   gdy   ten   atakował  reduktorów.     Tak,  pomyślał,  teraz  wiedział  dokładnie,  do  szpiku  kości  jak  czuł  się  ten   samiec.     Piekło  na  ziemi  sprawiło,  że  robisz  jakieś  piękne,  zjebane  gówna.      

53  

SZEŚĆ   Na  górze  w  jadalni,  jedzenie  które  jadł  Thor  z  innymi  było  jak  z  dykty,   bez  smaku.  Podobnie  jak  rozmowa,  która  toczyła  się  wokół  stołu  była  tylko   dźwiękiem   bez   znaczenia.   A   ludzie   po   jego   lewej   i   prawej   stronie   byli   jak   dwuwymiarowe  szkice,  nic  więcej.     Gdy  siedział  z  Braćmi,  z  ich  partnerkami,  z  gośćmi  z  rezydencji  wszystko   to  było  daleką,  mglistą  i  niewyraźną  plamą.     No,  prawie  wszystko.     Była   tylko   jedna   rzecz   w   tej   ogromnej   Sali,   która   robiła   na   nim   jakiekolwiek  wrażenie.  Wśród  porcelany  i  srebra,  po  drugiej  stronie  bukietu   kwiatów   i   kandelabra,   przyodziana   w   szatę,   zamknięta   w   sobie   postać   siedziała   nieruchomo   na   krześle   dokładnie   naprzeciw   niego.   Z   tym   opuszczonym   kapturem   jedyną   żeńską   rzeczą,   którą   można   było   zobaczyć   była   para   delikatnych   rąk,   które   od   czasu   do   czasu   kroiły   mięso   lub   nabierały   ryżu.     Jadła  jak  ptaszek.  Była  cicha  jak  cień.     I  dlaczego  tu  była,  nie  miał  pojęcia.     Pochował  ją  w  Starym  Kraju.  Pod  jabłonią  ponieważ  miał  nadzieję,  że   pachnące  kwiaty  ukoją  ją  po  śmierci.     Boże,  wiedział  że  nie  było  jej  łatwo  pod  koniec  życia.     A  jednak  teraz  żyła  ponownie,  przybywając  z  Panikhą  z  Drugiej  Strony   jako   pozytywny   dowód   wielkiego   miłosierdzia   Pani   Kronik,   wszystko   jest   możliwe.     -­‐  Jeszcze  jagnięciny,  panie?  -­‐  psaniec  zapytał     Żołądek  Thor’a  był  zapakowany  jak  walizka,  ale  wciąż  czuł  luźne  stawy  i   ckliwe   myśli.   Uznając,   że   więcej   jedzenia   będzie   lepsze   niż   gehenna   dokrwiania  się,  skinął  głową.     -­‐  Dziękuję     Ponieważ   jego   talerz   ponownie   napełniał   się   mięsem   i   zgłosił   się   na   ochotnika   po   dokładkę   ryżu,   rozejrzał   się   na   innych   tylko   po   to,   by   zająć   czymś  oczy.    

54  

Ghrom   siedział   u   szczytu   stołu,   król   przewodził   wszystkiemu   i   wszystkim.   Beth   powinna   siedzieć   w   fotelu   na   przeciwległym   końcu,   ale   zamiast   tego,   jak   zwykle   siedziała   na   jego   kolanach.   I   co   również   typowe,   był   bardziej   zainteresowany   karmieniem   swojej   kobiety,   niż   siebie.   Chociaż   był   całkowicie   niewidomy,   teraz   karmił   swoją   krwiczkę   z   jego   talerza   unosząc   widelec  i  trzymając  go  tak  by  się  pochyliła,  a  ona  akceptowała  wszystko  co  jej   podał.   Wypełniała   go   duma,   satysfakcja,   którą   czerpał   z   troski   o   nią   i   to   cholerne   ciepło   między   nimi   powodowało,   że   jego   surowa,   arystokratyczna   twarz  biła  czułością.  Tylko  od  czasu  do  czasu  obnażał  swoje  długie  kły,  jakby   nie   mógł   się   już   doczekać   spotkania   z   nią   na   osobności,   by   móc   się   w   niej   zatopić…  na  wiele  sposobów.     Nie  musiał  tego  oglądać.     Odwracając  głowę  złapał  kątem  oka  Morth’a  i  Elhen’ę  siedzących  obok   siebie  i  gruchających  jak  gołąbki.  Dalej  Furiath  i  Cormia,  Z  i  Bella,  Rankhor  i   Mary…     Marszcząc   brwi,   pomyślał   o   tym   jak   kobieta   Hollywood’a   została   ocalona  przez  Panią  Kronik.  Była  na  skraju  śmierci,  a  ona  ją  uratowała  i  dała   długie  życie.     Na  dole  w  klinice  była  doktor  Jane,  która  dostała  to  samo.  Umarła,  ale   wróciła  i  ma  przed  sobą  wiele  wspaniałych  lat  ze  swym  samcem.     Skupił  wzrok  na  przyodzianej  w  szatę  postaci  na  przeciw  niego.  Gniew   zagotował   się   w   jego   rozdętym   brzuchu   zwiększając   ciśnienie.   Upadła   arystokratka  –  myślał  o  Niemej  –  też,  kurwa  wróciła,  aby  przyjąć  jeszcze  raz   dar  życia  od  przeklętej  matki  rasy.     Jego  Wellsie?     Umarła  i  nie  żyje.  Nic  prócz  pamięci  i  popiołów.     Na  zawsze.     Kiedy   jego   nastrój   osiągnął   temperaturę   wrzenia   zastanawiał   się   czy   aby  dostąpić  takiego  zaszczytu  było  ważniejsze  kim  była  twoja  partnerka  czy,   jaka  tragedia  cię  spotkała.  Jego  Wellsie  była  wartościową  kobietą  –  tak  jak  te   trzy,   więc   dlaczego   nie   została   oszczędzona.   Dlaczego,   do   cholery   nie   mógł   być  jak  tamte  samce,  spokojnie  patrzeć  w  przyszłość.     Dlaczego   on   i   jego   krwiczka   nie   otrzymali   łaski,   kiedy   jej   najbardziej   potrzebowali…     55  

***     Patrzył  na  nią.     Nie…  piorunował  ją  wzrokiem.     Po  drugiej  stronie  stołu  Thortur,  syn  Hharm’a  był  skupiony  na  Niemej   swym  twardym,  złym  spojrzeniem  jakby  żywił  urazę  nie  tylko  o  jej  obecność   w  tym  domu,  ale  o  sam  oddech  czy  bicie  serca.     Ta  mina  nie  przysłużyła  się  jego  twarzy.     Właściwie   postarzał   się   od   czasu   kiedy   widziała   go   po   raz   ostatni,   chociaż   wampiry,   szczególnie   te   z   silnymi   korzeniami   wyglądają   zazwyczaj   jakby  miały  niecałą  trzydziestkę  i  takie  pozostają  do  śmierci.     Ale   to   nie   była   jedyna   zmiana.   Cierpiał   na   ciągły   spadek   wagi,   ilekolwiek   by   zjadł   przy   stole,   nie   potrafił   nabrać   dość   ciała,   jego   twarz   zaznaczona  wydatnymi  kośćmi  policzkowymi  i  zbyt  ostrym  zarysem  szczęki,  a   zapadnięte   oczy   okrywały   smugi   cienia.   Jednak   jego   fizyczna   Niemoc,   czy   cokolwiek   to   było,   nie   powstrzymywała   go   od   walki.   Nie   przebrał   się   przed   posiłkiem,   a   jego   mokre   ubranie   poplamione   czerwoną   krwią   i   czarnym   smarem,  było  szczególnym  przypomnieniem,  jak  ci  mężczyźni  spędzali  noce.     Ręce  jednak  umył.     Gdzie  była  jego  partnerka?  –  zastanawiała  się  Niema.  Nie  widziała  jego   krwiczki,   może   pozostał   samotny   przez   te   wszystkie   lata?   Na   pewno   gdyby   miał  kobietę,  byłaby  tutaj,  aby  go  wesprzeć.     Schylając   głowę   pod   kapturem,   położyła   widelec   i   nóż   na   talerzu.   Nie   miała  już  apetytu.     Ani   nie   była   spragniona   echa   przeszłości.   Jednakże   tego   nie   mogła   uprzejmie  odmówić.     Thortur   był   tak   młody   jak   ona   kiedy   spędzili   razem   te   wszystkie   miesiące   w   starej   chacie   w   Starym   Kraju,   chroniąc   się   przed   chłodem   zimy,   deszczem  wiosny,  gorącem  lata  i  wiatrem  jesieni.  Mieli  cztery  pory  roku,  by   obserwować   jej   powiększający   się   nowym   życiem   brzuch,   kompletny   cykl   kalendarza   w   którym   on   i   jego   mentor,   Hardhy,   karmili,   ochraniali   i   dbali   o   nią.    

56  

Nie   tak   powinna   wyglądać   jej   pierwsza   ciąża.   Nie   tak   kobieta   jej   pokroju   powinna   żyć.   To   było   coś,   jak   los   który   sobie   zgotowała,   a   który   miał   jej  nie  dosięgnąć.     Jednakże   jej   arogancja   niczego   nie   podejrzewała.   Ale   nie   było   i   nadal   nie  ma  odwrotu.  Od  momentu  kiedy  została  porwana  i  oderwana  od  rodziny,   już  zawsze  czuła  się  inna,  jakby  ochlapano  jej  twarz  kwasem,  jakby  jej  ciało   zostało   poparzone   nie   do   poznania,   jakby   straciła   kończyny,   lub   wzrok   czy   słuch.     Ale  nie  to  było  najgorsze.  Dość,  że  została  w  ogóle  skażona,  ale  że  to   zrobił  symphata?  I  ten  stres  wywołał  naglącą  potrzebę?     Spędziła   cztery   długie   sezony   pod   tą   strzechą,   ze   świadomością   że   rośnie  w  niej  potwór.  Rzeczywiście  straciłaby  swój  status  społeczny,  gdyby  to   był   wampir,  który  uprowadził  ją  i  oszukał  jej  rodzinę  zabierając  najcenniejszą   rzecz,   jej   dziewictwo.   Przed   jej   uprowadzeniem,   jako   córka   członka   Rady,   była   bardzo   cennym   towarem,   który   był   trzymany   w   zamknięciu   i   wystawiany  na  specjalnych  okazjach  jak  wytworny  klejnot.  Tak  naprawdę,  jej   ojciec   czynił   przygotowania   do   skojarzenia   jej   z   kimś,   kto   zapewniłby   jej   jeszcze  wyższy  poziom  życia  niż  ten,  w  którym  się  wychowała.     Ze   straszliwą   wyrazistością   przypomniała   sobie,   że   czesała   swoje   włosy,   gdy   zarejestrowała   cichy   dźwięk,   kliknięcie   francuskich   drzwi.   Odłożyła   szczotkę   na   toaletkę.   Następnie   zasuwa   została   zwolniona   przez   kogoś  innego,  nie  przez  nią.     W  chwilach  spokoju,  od  tamtej  pory  czasami  sobie  wyobrażała,  że  w  tę   noc  zeszła  do  podziemnych  kwater  razem  ze  swoja  rodziną.     Nie   czuła   się   dobrze   –   zapowiedź   jej   chcączki   –   i   została   na   górze   ponieważ  nie  było  powodu  aby  denerwować  się  czymś  więcej.     Tak…   czasami   udawała,   że   poszła   za   nimi   na   dół   do   piwnicy   i   powiedziała   ojcu   o   dziwnej   postaci,   która   pojawiła   się   na   jej   tarasie   w   sypialni.     Uratowała  by  się.     Zaoszczędziłaby  wojownikowi  naprzeciwko  niej,  jego  gniewu.     Użyła  sztyletu  Thor’a.  Zaraz  po  porodzie,  warczała  i  zabrała  jego  broń.   Nie   mogąc   znieść   tego   co   wydała   na   świat,   niezdolna   do   wzięcia   jeszcze   jednego   oddechu   w   przeznaczeniu,   na   które   została   skazana,   przekręciła   57  

ostrze   w   swej   własnej   piersi.   Ostatnią   rzeczą,   którą   słyszała   zanim   zapadła   ciemność  był  jego  krzyk…     Zgrzyt   krzesła   przywrócił   ją   do   rzeczywistości,   wszyscy   przy   stole   zamilkli,  przestali  jeść,  ustały  wszystkie  ruchy  i  rozmowy  kiedy  on  wyszedł  z   jadalni.     Niema  podniosła  serwetę  i  wytarła  usta  pod  kapturem.  Nikt  nie  patrzył   na  nią,  jakby  nikt  nie  zauważył  jego  uprzedzenia  do  niej.  Ale  z  drugiego  końca   stołu,   anioł   z   ciemnymi   i   przetykanymi   blondem   włosami   spoglądał   wprost   na  nią.     Odwracając   od   niego   wzrok,   zobaczyła   jak   Thortur   wyszedł   z   sali   bilardowej   przez   foyer.   W   każdej   ręce   miał   butelkę   jakiegoś   ciemnego   płynu,   a  jego  ponura  twarz  była  niczym  maska  śmierci.     Zamykając   powieki,   sięgnęła   głęboko   starając   się   znaleźć   siłę,   aby   zbliżyć  się  do  mężczyzny,  który  właśnie  tak  nagle  wyszedł.  Przybyła  tutaj,  na   tę  stronę  aby  zadośćuczynić  córce,  którą  porzuciła.     Jednak  był  jeszcze  ktoś,  komu  była  winna  przeprosiny.     I   chociaż   słowa   skruchy   były   ostatecznym   celem,   zacznie   od   sukienki   zwracając   mu   ją   tak   szybko   jak   tylko   skończy   czyszczenie   własnymi   rękami.   Stosunkowo,   to   była   tak   mała   rzecz.   Ale   od   czegoś   trzeba   było   zacząć,   a   suknia   była   wyraźnie   częścią   jego   rodu   ponieważ   ofiarował   ją   jej   córce,   bo   nie  miała  żadnej  rodziny.     Nawet  po  tych  wszystkich  latach  nadal  opiekował  się  Xhexanią.     Był  wartościowym  samcem.     Była   spokojniejsza   wychodząc,   ale   w   pokoju   ponownie   zapadła   cisza   kiedy   wstała   ze   swojego   miejsca.   Trzymając   opuszczoną   głowę   wyszła,   ale   nie  głównym  wyjściem,  tak  jak  on,  tylko  drzwiami  dla  służby  prowadzącymi   do  kuchni.     Kulejąc   obok   kuchenki,   szafek   i   zapracowanych,   pełnych   dezaprobaty   psańców,   skierowała   się   do   tylnej   klatki   schodowej,   która   miała   proste,   białe   ściany  gipsowe,  sosnowe  schody…     -­‐  To  należało  do  jego  krwiczki.     Miękka,  skórzana  podeszwa  jej  buta,  aż  pisnęła  kiedy  się  odwróciła.     W  dole,  na  pierwszym  stopniu  stał  anioł.    

58  

-­‐  Suknia  –  powiedział  –  Wellesandra  miała  ją  na  sobie  w  noc  ceremonii   prawie  dwieście  lat  temu.     -­‐  Och…  w  takim  razie  zwrócę  ją  jego  partnerce.     -­‐  Ona  nie  żyje.     Zimny  dreszcz  przeszedł  ją  wzdłuż  kręgosłupa  –  Nie  żyje…     -­‐  Reduktor  ją  zastrzelił  –  kiedy  Niema  dyszała  jego  białe  oczy  nawet  nie   mrugnęły  –  była  w  ciąży.     Niema  gwałtownie  złapała  się  poręczy  gdy  jej  ciało  się  zatrzęsło.     -­‐  Przepraszam  –  powiedział  anioł  –  ale  nie  lukruję  gówna,  a  musisz  to   wiedzieć   jeśli   masz   zamiar   oddać   mu   ją   z   powrotem.   Xhex   powinna   ci   powiedzieć.     -­‐  Dziwię  się,  że  tego  nie  zrobiła.     Rzeczywiście.   Chociaż   nie   spędzały   ze   sobą   dużo   czasu,   a   po   za   tym   miały  w  bród  tematów  wokół  których  chodziły  na  „paluszkach”     -­‐   Nie   wiedziałam   –   powiedziała   w   końcu   –   oglądałam   w   misie   po   Drugiej  Stronie  …  on  nigdy…     Tyle   tylko,   że   nie   myślała   o   Thorze   kiedy   odeszła,   martwiła   się   i   była   skupiona  na  Xhexanii.     -­‐  Tragedia  tak  jak  miłość,  czyni  z  ludzi  ślepców  –  powiedział,  jak  gdyby   potrafił  odczytać  jej  żal.     -­‐   Nie   zamierzam   mu   tego   zanieść   –   potrząsnęła   głową   –   wyrządziłam   już  wystarczająco  dużo  szkód.  Oddając  mu  suknię…  jego  partnerki…     -­‐  To  miły  gest,  ale  myślę  że  należy  mu  to  zwrócić.  Może  to  pomoże.     -­‐  W  czym?  –  powiedziała  głucho.     -­‐  Przypomni  mu,  że  ona  odeszła.     Niema  zmarszczyła  brwi  –  Jakby  zapomniał?     -­‐   Byłabyś   zdziwiona,   moja   droga.   Łańcuch   pamięci   musi   zostać   zerwany.  Dlatego  mówię  ci  –  zanieś  mu  tę  suknię  i  niech  ją  weźmie  od  ciebie.     Niema   próbowała   sobie   wyobrazić   ten   moment.   –   To   okrutne   –   nie.   Jeśli  tak  bardzo  chcesz  go  torturować,  możesz  sam  to  zrobić.     Anioł  uniósł  brew  –  To  nie  tortura.  To  rzeczywistość.  Czas  płynie  dalej,   a  on  musi  iść  do  przodu  i  to  szybko.  Oddaj  mu  ją.     -­‐  Dlaczego  tak  interesujesz  się  jego  sprawami?     -­‐  Jego  przeznaczenie  jest  moim  własnym.     59  

-­‐  Jak  to  możliwe?     -­‐  Wierz  mi,  wcale  tego  nie  chciałem     Anioł  rzucał  jej  wyzwanie,  aby  znalazła  fałsz  w  czymkolwiek.     -­‐   Wybacz   –   powiedziała   z   grubsza   –   ale   wyrządziłam   już   tyle   krzywdy   temu  szlachetnemu  mężczyźnie.  Nie  będę  częścią  niczego,  co  go  zrani.     Anioł   potarł   oczy   jakby   miał   ból   głowy.   –   Jasna   cholera.   On   nie   potrzebuje,   aby   go   rozpieszczać.   On   potrzebuje   porządnego   kopa   w   tyłek   i   jeśli  go  wkrótce  nie  dostanie,  ugrzęźnie  w  tej  gównianej  dziurze  rozpaczy,  w   której  tkwi  teraz.     -­‐  Nic  nie  rozumiem  z  tego  co  mówisz.     -­‐   Piekło   jest   miejscem   wielu   poziomów.   On   znajdzie   się   w   nim   za   chwilę,   a   ten   odcinek   jego   męki   jest   ledwo   jak   bród   pod   paznokciami   w   porównaniu  z  nim.     Niema  cofnęła  się  i  odchrząknęła  by  oczyścić  gardło  –  nie  przebierasz   w  słowach  aniele.     -­‐  Serio?  Nie  mów.     -­‐  Nie  potrafię…  nie  mogę  zrobić  tego  o  co  mnie  prosisz.     -­‐  Tak,  potrafisz  i  musisz.      

60  

SIEDEM   Kiedy   Thor   trafił   do   barku   w   sali   bilardowej,   nie   zadawał   sobie   trudu   aby   sprawdzić   jakie   wziął   butelki.   Jednak   na   drugim   piętrze   zauważył,   że   w   prawej  ręce  trzyma  Quhuinn’s  Herradurra,  a  w  lewej…  Drambuie?     O.K.,   w   porządku,   może   i   był   zdesperowany,   ale   wciąż   miał   kubki   smakowe,   a   to   gówno   było   paskudne.   Krocząc   na   dół   do   salonu   na   końcu   korytarza,   zamienił   je   na   dobry   stary   rum,   a   tequila   może   udawać   colę,   wypije  obie  na  raz.     W   swoim   pokoju   zamknął   drzwi,   otworzył   Bacardi   i   wlał   gorzałę   w   gardło.   Pauza   na   przełknięcie   i   oddech.   Powtórka.   Iiiii...   powtórka,   i   jeszcze   jedna   dobra…   powtórka.   Na   linia   ognia   z   jego   ust   do   jelit   poczuł   błogie   gorąco,   a   potem   jakby   uderzenie   pioruna,   ale   zamierzał   trzymać   rytm   nabierając  co  chwilę  powietrza  jakby  pływał  w  basenie.     Opróżnił   pół   butelki   w   niecałe   dziesięć   minut,   a   nadal   stał   prosto   w   swoim  pokoju.  Co  jak  przypuszczał  było  głupie.     W  przeciwieństwie  do  upicia  się,  co  było  konieczne.     Położył  alkohol  i  zaczął  szarpać  się  ze  swoimi  buciorami  dopóki  ich  nie   zdjął.   Skórzanie   spodnie,   skarpetki,   T-­‐shirt   podzieliły   ich   los.   Kiedy   był   już   zupełnie   nagi   poszedł   do   łazienki,   odkręcił   prysznic   i   wszedł   do   środka   z   obiema   butelkami   w   rękach.   Rumu   starczyło   na   czas   namydlania   i   mycia   głowy.  Gdy  zaczął  się  cykl  płukania,  otworzył  Herradurrę  i  pociągnął.     Nie   wyszedł   dopóki   nie   upił   sporego   łyku   i   dopiero   wtedy   zaczął   odczuwać   skutki,   ostre   krawędzie   jego   nastroju   zmieniały   się   i   zaczął   kiełkować   brzoskwiniowy   meszek   zapomnienia.   Nawet   kiedy   kolejna   fala   upomniała  się  o  niego,  nie  przestawał  pić.     Chciał   zejść   na   dół   do   kliniki   i   zobaczyć   co   z   Xhex   i   John’em,   ale   wiedział   że   ona   zamierza   dać   mu   popalić,   a   oboje   będą   musieli   uporządkować   swoje   sprawy   na   własną   rękę.   Po   za   tym   jego   nastrój   był   toksyczny,  i  cholera,  na  pewno  mieli  dosyć  wtrącania  się  pomiędzy  nich,  tak   jak  w  zaułku.     Nie  trzeba  dzielić  się  bogactwem.    

61  

Pozwolił  kołdrze  osuszać  jego  ciało.  Cóż,  ona  i  gorąco  przedostające  się   łagodnie   przez   otwory   wentylacyjne   w   suficie.   Herrudurra   została   z   nim   trochę   dłużej   niż   rum,   ale   chyba   tylko   dlatego,   że   jego   żołądek   zrobił   sobie   przerwę   gdzieś   pomiędzy   całym   tym   alkoholem   a   wielką   kolacją.   Gdy   tequila   była  skończona,  postawił  butelkę  na  nocnym  stoliku  i  ułożył  się  wygodnie,  co   nie   było   trudne.   W   tym   momencie   mógł   być   nawet   pakowany   do   pudła   i   wcale  by  mu  to  nie  przeszkadzało.     Zamykając   oczy,   pokój   zaczął   delikatnie   wirować,   jakby   jego   łóżko   znajdowało  się  nad  odpływem,  a  woda  wolno  wylewała  się  na  zewnątrz.  Cóż,   biorąc   pod   uwagę   jak   miłe   było   to   uczucie,   zamierzał   pamiętać   o   bezpiecznym   wyjściu.   Ból   w   klatce   piersiowej   był   tylko   ciemnym   echem,   stłumił  głód  krwi,  jego  emocje  były  zimne  jak  marmurowy  blat.  Nawet  kiedy   spał  nie  doznawał  wytchnienia  tego  rodzaju.     Pukanie  do  drzwi  było  tak  miękkie,  myślał,  że  to  tylko  bicie  jego  serca.   Ale  potem  się  powtórzyło.  I  jeszcze  raz.     „Cholera,  pieprzone  piekło….”  –  oderwał  głowę  od  poduszki  i  krzyknął     -­‐  Czego!     Kiedy  nie  było  odpowiedzi  wyskoczył  na  równe  nogi  –  Łał…  okey…     Łapiąc  się  za  stolik  nocny,  zapukał  w  pustą  butelkę  tequili  na  podłodze.   Jego   środek   ciężkości   był   teraz   podzielony   pomiędzy   małym   palcem   lewej   nogi,   a   zewnętrznym   kawałkiem   prawego   ucha.   Co   oznaczało,   że   jego   ciało   chciało  iść  w  dwóch  kierunkach  równocześnie.     Dotarcie   do   drzwi   było   jak   jazda   na   łyżwach.   Na   lodzie   z   hydromasażem.  I  helikopterem  w  głowie.     Klamka   stała   się   ruchomym   celem,   choć   jak   drzwi   przesuwały   się   z   boku  na  bok  bez  wyłamania  ramy,  pozostało  tajemnicą.     Szarpiąc  się  z  drzwiami  warknął  –  Czego!     Nikogo  nie  było,  ale  to  co  zobaczył  natychmiast  go  otrzeźwiło.     Po  drugiej  stronie  korytarza,  na  jednym  z  mosiężnych  kinkietów  wisiał   czerwony  wodospad  godowej  sukni  jego  Wellesanry.     Spojrzał  w  lewo  –  nikogo.  Spojrzał  w  prawo…  Niema.     W   oddali,   daleko   od   pokoju   odziana   w   szatę   kobieta   szła   tak   szybko,   jak  pozwalało  na  to  jej  kalectwo,  jej  wątłe  ciało  niezgrabnie  przesuwało  się  w   tych  fałdach  tkaniny.     62  

Prawdopodobnie  mógł  ją  złapać.  Ale,  kurwa,  oczywiście  kobieta  robiła   przed   nim   ze   strachu,   gdyby   porozmawiał   z   nią   przy   stole,   teraz   jest   najniezdolniejszy.     Nawet  nie  potrafił  się  wysłowić  i  do  tego  ma  goły  tyłek.     Torując   sobie   drogę   przez   korytarz,   stanął   przed   suknią.   Oczywiście   została   ostrożnie   wyczyszczona   i   przygotowana   do   schowania,   jej   rękawy   były  wypchane  bibułą,  a  wieszak  należał  do  tych  specjalnych  z  wyściełanymi   wkładkami  na  stanik.     Kiedy  parzył  na  strój,  skutki  alkoholu  sprawiły,  że  wydawała  się  złapana   na  wietrze,  krwisto  czerwona  tkanina  powiewała  tam  i  z  powrotem,  lśniący   ciężar  łapał  światło  i  odbijał  refleksy  pod  różnymi  kątami.     Z  wyjątkiem  tego,  że  to  on  się  porusza,  nieprawdaż?     Sięgając   w   górę,   podniósł   wieszak   z   kinkietu   na   którym   była   zawieszona,   zaniósł   suknię   do   swojego   pokoju   i   zamknął   drzwi   za   nimi.   Położył   suknię   na   łóżku,   po   stronie,   którą   zawsze   wolała   Wellesandra   –   najdalej  od  drzwi,  i  przez  ponad  minutę  ostrożnie  układał  rękawy  i  spódnicę   dopóki  nie  leżały  w  idealnej  pozycji.     Potem  zgasił  światła.     Leżąc,  zwinął  się  na  boku  kładąc  głowę  na  poduszce,  naprzeciw  miejsca   gdzie  mogłaby  być  głowa  Wellesandry.     Z   drżącą   ręka   dotknął   satynowego   gorsetu,   czując   fiszbiny   zatopione   w   tkaninie,   struktura   sukni   tworzyła   piękne   wyobrażenie   delikatnego   ciała   kobiety.     Nie   było   tak   samo   kiedy   dotykał   jej   żeber,   tak   jak   satyna   nie   była   tak   miękka  jak  jej  ciało,  a  rękawy  tak  idealne  jak  jej  ramiona.     -­‐   Tęsknię   za   tobą…   –   pogładził   wcięcia   sukni,   gdzie   byłaby   jej   talia,   gdzie  powinna  być  –  Tak  bardzo  za  tobą  tęsknię.     Rozmyślał,  że  kiedyś  wypełniała  te  sukienkę,  żyła  wewnątrz  niej  przez   krótki   czas,   z   którego   nie   pozostało   nic   prócz   jednego   ujęcia   kamery   z   tej   nocy  w  ich  życiu.     Dlaczego   jego   wspomnienia   nie   mogły   sprowadzić   jej   z   powrotem?   Czuł   się   dostatecznie   silny,   wystarczająco   potężny,   a   wzywające   zaklęcie   powinno  w  magiczny  sposób  ponownie  wypełnić  suknię.    

63  

Tyle,   że   żyła   tylko   w   jego   umyśle.   Zawsze   z   nim   i   zawsze   po   za   zasięgiem.     Zrozumiał,  że  tym  właśnie  była  śmierć,  jedną  wielką  fikcją.     I  tak  jakby  ponownie  przeczytał  fragment  w  książce,  pamiętał  ich  dzień   ceremonii,   jak   stał   zdenerwowany   obok   Braci,   miętoląc   atłasową   szatę   i   stukając   o   wysadzany   klejnotami   pasek.   Jego   ojciec,   Hhram,   miał   dopiero   wpaść,  pojednanie  które  miało  miejsce  pod  koniec  jego  życia,  było  cały  wiek   później.   Ale   Hardhy   tam   był,   mężczyzna   spoglądał   na   niego   co   sekundę   lub   dwie,  bez  wątpienia  dlatego,  że  obawiał  się,  że  Thor  ma  zamiar  spieprzyć.     Któryś  z  nich  dwóch  mógł  to  zrobić.     I  wtedy  ujrzał  Wellsie…   Thor  przesunął  dłonią  po  satynie.  Zamykając  oczy  wyobrażał  sobie  jej   ciepło,   żyjące   ciało   ponownie   wypełniające   suknię,   jej   oddech   rozszerzający   i   kurczący  krawędzie  gorsetu,  jej  długie,  długie  nogi  trzymające  spódnicę  nad   podłogą,  jej  rude,  kręcone  włosy  opadające  na  czarną  koronkę  rękawów.     W   jego   wizji   była   prawdziwa   i   była   w   jego   ramionach,   patrząc   na   niego   spod   swoich   rzęs   kiedy   tańczyli   menueta   z   innymi.   Do   tamtej   nocy   była   dziewicą,  on  też  jeszcze  z  nikim  nie  był.  Był  niezdarnym  idiotą.  Ona  dokładnie   wiedziała  co  robić.  I  właściwie  tak  już  zostało  przez  cały  ich  związek.     Chociaż  stał  się  cholernie  dobry  w  seksie  i  to  kurwa,  bardzo  szybko.     Byli   jak   yin   i   yang,   a   jednocześnie   tacy   sami:   on   był   sierżantem   w   Bractwie,  ona  generałem  w  domu,  a  razem  się  uzupełniali.     Pomyślał,   że   może   dlatego   to   się   stało.   Byli   za   bardzo   szczęśliwi   i   dlatego  Pani  Kronik  musiała  zbilansować  ten  wynik.     Teraz   był   tutaj,   pusty   jak   ta   suknia   ponieważ   to   co   wypełniało   jego   i   piękną  szatę,  odeszło.     Łzy,  które  spływały  z  jego  oczu  milczały,  sączyły  się  i  moczyły  poduszkę,   podróżując   przez   most   nosa   swobodnie   spadając   jedna   po   drugiej   jak   deszcz   z  krawędzi  dachu.     Przesuwał   kciukiem   tam   i   z   powrotem   po   satynie   jakby   to   było   jej   biodro,  robił  tak  kiedy  byli  razem,  położył  nogę  na  sukni.     To   nie   było   to   samo.   Nie   było   ciała   pod   spodem,   a   tkanina   pachniała   cytryną   a   nie   jej   skórą.   I   mimo   wszystko   był   sam   w   tym   pokoju,   który   nie   był   ich.     64  

-­‐   Boże,   jak   ja   za   tobą   tęsknię   –   powiedział   łamiącym   się   głosem   –   każdego  dnia,  każdej  nocy…       ***     Po   drugiej   stronie   sypialni,   Lassiter   stanął   w   ciemnym   kącie   obok   komody,   czując   się   jak   gówno,   podczas   gdy   Thor   szeptał   do   sukni.   Pocierając   twarz   zastanawiał   się   dlaczego…   dlaczego,   do   cholery,   ze   wszystkich   sposobów,  które  by  go  uwolniły  z  Pomiędzy,  musiało  to  być  właśnie  to.     To  gówno  zaczynało  go  wkurwiać.     Jego.   Anioła,   który   miał   w   dupie   innych   ludzi,   który   powinien   być   rzeczoznawcą   lub   prawnikiem   czy   kimkolwiek   innym   na   ziemi,   gdzie   kantowanie  innych  było  atutem,  tak  jak  w  jego  pracy.     Nigdy  nie  powinien  być  aniołem.  Nie  miał  wymaganych  umiejętności  i   nie  mógł  udawać.     Kiedy   Stwórca   dał   mu   możliwość   odkupienia   swoich   win,   był   zbyt   skoncentrowany   na   możliwości   uwolnienia   się,   że   nie   myślał   o   szczegółach   zadania.   Wszystko   co   słyszał   było   czymś   w   rodzaju   gatki   „   Zejdź   na   ziemię,   sprowadź   tego   wampira   z   powrotem   na   odpowiednie   tory   i   uwolnij   jego   krwiczkę”,   bla,   bla,   bla….   Po   czym   zostałby   zwolniony   i   mógł   zająć   się   swoimi   sprawami   zamiast   utknąć   w   miejscu   ani-­‐tu-­‐ani-­‐tam.   Wydawał   się   to   dobry   układ   i   z   początku   tak   było.   Pokazać   się   w   lesie   z   Big   Mac’iem,   karmić   zmarnowanego   drania,   przyciągnąć   go   tutaj…   i   poczekać,   aż   Thor   będzie   wystarczająco  silny  fizycznie,  aby  rozpocząć  proces  „pójścia  dalej”.     Świetny  plan,  z  wyjątkiem  tego,  że  utknął.     „Pójście   dalej”   to   najwyraźniej   było   coś   więcej,   niż   tylko   walka   z   wrogiem.     Tracił   już   nadzieję,   że   wyciągnie   go   własnymi   rękami…   gdy   nagle   w   domu  pojawiła  się  kobieta,  Niema  i  po  raz  pierwszy  od  dawna  Thor  się  czymś   zainteresował.   Co   było   jak   olśnienie   w   jego   marmurowej   głowie   i   będzie   wymagało  jego  współudziału.     Pewnie.  Świetnie.  Koleś.  Wyluzuj  faceta,  wspaniale.  Wtedy  wszyscy  by   wygrali,   a   w   szczególności   Lassiter.   I   cholera,   jak   tylko   zobaczył   Niemą   bez   tego  kaptura,  wiedział,  że  był  na  dobrej  drodze.  Była  zdumiewająco  piękna,   65  

była   tym   rodzajem   kobiety   na   widok   której,   mężczyzna   w   ogóle   nie   zainteresowany   stawał   prościej   i   poprawiał   spodnie.   Miała   papierowo   białą   skórę   i   długie   blond   włosy   sięgające   bioder   kiedy   nie   były   splecione.   Z   ustami,  które  były  różowe,  z  oczami,  które  były  cudownie  szare  i  policzkami   koloru  wnętrza  truskawki,  była  zbyt  urocza  aby  być  prawdziwa.     Wyraźnie   była   idealna   z   innych   powodów:   chciała   zadośćuczynić,   a   Lassiter  założył,  że  przy  odrobinie  szczęścia  natura  weźmie  sprawy  w  swoje   ręce  i  wszystko  wskoczy  na  swoje  miejsce,  a  ona  wskoczy  do  łóżka  Brata.     Pewnie.  Świetnie.  Koleś.     Z   wyjątkiem   tego.   Ten…   widok…   po   drugiej   stronie   sypialni.   Nie   pewnie,  nie  świetnie  i  nie  koleś.     Ten   rodzaj   cierpienia   był   kanionem,   czyśćcem   samym   w   sobie   dla   kogoś   kto   nie   umarł.   I   cholera,   gdyby   anioł   miał   jakiekolwiek   pojęcie   jak   Brata  z  tego  wyciągnąć.     Szczerze  mówiąc  miał  dość  kłopotów  grając  tylko  rolę  świadka.     I   jeszcze   jedno,   nie   zamierzał   szanować   tego   faceta.   Mimo   wszystko   miał  misję  i  nie  był  tu  by  zyskać  kumpla  –  kumpla  z  kluczem  do  wolności.     Problem   w   tym,   że   gryzący   zapach   agonii   tego   samca   podnosił   się   i   wypełniał  pokój.  Niemożliwym  było  mu  nie  współczuć.     Cholera,  nie  mógł  tego  kurwa  znieść.     Niepostrzeżenie  przeniósł  się  na  zewnątrz  do  korytarza,  szedł  samotnie   wzdłuż  posągów  kierując  się  do  szczytu  wielkich  schodów.  Sadzając  tyłek  na   najwyższym   stopniu   wsłuchiwał   się   w   odgłosy   domu.   Na   dole,   psańce   sprzątały   po   Przedświtku,   ich   radosna   relacja   na   żywo   była   jak   muzyka   kameralna.   Za   nim   w   gabinecie,   król   i   królowa   „pracowali”...   ,że   tak   powiem,   ciężki   zapach   wiązania   Ghroma   unosił   się   w   powietrzu,   Beth   owinięta   nim   oddychała  ciężko.  Reszta  domu  była  cicha,  inni  Bracia,  ich   krwiczki  czy  goście   zapadali  w  sen…  lub  robili  inne  rzeczy  na  wzór  pary  królewskiej.     Podniósł   oczy,   skupił   się   na   malowanym   suficie   wysoko   nad   mozaikową   podłogą   foyer.   Ponad   głowami   przedstawionych   wojowników   na   ich   przerażających,   krzywiących   się   wierzchowcach   było   błękitne   niebo   i   białe  chmury  –  śmieszne,  przecież  wampiry  nie  mogły  walczyć  w  ciągu  dnia.   Ale   to   była   zaleta   przedstawiania   rzeczywistości,   a   nie   bycia   w   niej.   Kiedy   miałeś  pędzel  w  ręku  byłeś  bogiem,  któremu  życzyłeś  rządzić  swoim  życiem,   66  

zdolnemu  wybierać  z  katalogu  artykułów  losu  i  z  talii  kart  przeznaczenia,  aby   utrzymać  swoje  korzyści  jak  najdłużej.     Wpatrując   się   w   chmury,   czekał   na   postać,   której   szukał   i   która   się   pojawiła.     Wellesandra   siedziała   na   ogromnym,   wymarłym   polu,   nie   kończącym   się,   szarym,   usianym   wielkimi   głazami,   a   bezlitosny   wiatr   owiewał   ją   ze   wszystkich   stron.   Nie   ruszała   się,   jak   wtedy   gdy   widział   ją   po   raz   pierwszy.   Pod   szarym   kocem   trzymała   kurczowo   młode,   stała   się   bledsza,   jej   rude   włosy   przygasły   do   nieefektownej   barwy,   jej   skóra   stała   się   ziemista,   jej   oczy   były  już  tylko  cieniem  winnego  brązu.  I  Niemowlę  w  jej  ramionach,  maleńkie,   opatulone  jak  tobołek,  nawet  nie  drgnęło.     To  była  tragedia  Pomiędzy.  W  przeciwieństwie  do  Zanikhu  nie  miało  to   trwać   w   nieskończoność.   To   był   przystanek   do   końcowego   miejsca   przeznaczenia,   i   każdy   był   trochę   inny.   Jedyna   rzecz,   która   była   taka   sama?   Jeśli  zostałeś  tam  zbyt  długo,  nie  mogłeś  się  wydostać.  Nie  dla  ciebie  wieczna   łaska.     Po  prostu  przeniesienie  do  nicości,  bez  szans  na  uzyskanie  wolności  od   pustki.     A  tych  dwoje  było  już  na  końcu  liny.     -­‐  Robię  co  tylko  w  mojej  mocy  –  powiedział  do  nich  –  trzymajcie  się…   przeklęte  piekło,  wytrzymajcie  jeszcze  trochę.      

67  

OSIEM   Pierwszą   rzeczą   jaką   zrobiła   Xhex   kiedy   odzyskała   przytomność   było   odszukanie  wzrokiem  John’a  w  sali  pooperacyjnej.     Nie   było   go   na   krześle   po   drugiej   stronie.   Nie   było   na   podłodze,   opierającego  się  w  kącie.  Nie  było  na  łóżku  obok  niej.     Była  sama.     Gdzie  do  cholery  był?     No  tak,  jasne.  Jeździł  po  niej  w  zaułku,  a  potem  zostawił  ją  tutaj?  Czy  w   ogóle  wrócił  na  jej  operację?     Z  jękiem,  zastanowiła  się  nad  przetoczeniem  się  na  bok,  z  kroplówkami   i   czujnikami   przyczepionymi   do   jej   ramienia   i   klatki   piersiowej,   było   to   niemożliwe   więc   zdecydowała   nie   walczyć   z   tymi   wszystkimi   wtyczkami.   Cóż,   szczęśliwy   traf,   że   ktoś   wymusztrował   tego   nudziarza,   żeby   nie   wiercił   jej   dziury  w  brzuchu.     Leżała   z   wściekłym   wyrazem   twarzy,   wszystko   w   pokoju   ją   irytowało.   Uderzenie   ciepła   z   sufitu,   szum   maszyn   za   jej   głową,   prześcieradło   jak   papier   ścierny,  poduszka  zbyt  twarda,  materac  zbyt  miękki…     Gdzie,  kurwa,  był  John?     Na   miłość   boską,   może   się   pomyliła   wiążąc   się   z   nim.   Kochanie   go   było   tym   czym   było   i   nic   tego   nie   zmieni,   przynajmniej   ona   tego   nie   chciała.   Ale   powinna   wiedzieć   lepiej,   niż   czynić   rzeczy   oficjalnymi.   Mimo   iż   tradycyjna   rola   sexu   wampirów   zmieniła   się,   w   dużej   mierze   dzięki   Ghromowi,   który   rozluźnił   nieco   stare   tradycje,   ale   wciąż   było   to   patriarchalne   gówno   wokół   krwiczki.   Mogłaś   być   przyjacielem,   dziewczyną,   kochanką,   współpracownikiem,   mechanikiem   samochodowym,   kurwa   jego   mać,   i   oczekiwać  że  twoje  życie  należy  do  ciebie.     Ale   obawiała   się,   że   kiedy   raz   jej   imię   znalazło   się   na   plecach   samca,   gorzej  czystej  krwi  wojownika,  wszystko  się  zmieni.  Oczekiwania  się  zmienią.     Twój   partner   zaczyna   patrzeć   ci   na   ręce   i   uważa,   że   nie   potrafisz   zatroszczyć  się  o  siebie.     Gdzie  był  John?    

68  

Ponad   szafą   wnękową   otworzyła   panelowe   drzwi,   zrzuciła   z   siebie   szpitalną   koszulę   i   złapała   jakiś   wyskrobek,   który   oczywiście   nie   był   w   jej   rozmiarze   –   same   męskie   rozmiary.   Ponieważ   walczyła,   by   ubrać   się   jedną   ręką   przeklęła   John’a,   Bractwo,   rolę   krwiczki,   kobiet   w   ogóle…   a   zwłaszcza   koszulę   i   spodnie,   gdyż   walczyła   jak   jednoręki,   aby   zwinąć   spód,   który   zawinął  się  wokół  jej  stóp.     Kiedy   pomaszerowała   do   drzwi,   dokładnie   zignorowała   fakt,   że   szukała   swojego  partnera,  zamiast  koncentrować  się  na  piosenkach  przechodzących   przez  jej  głowę,  delikatnych  wersjach  a’capella  hitów  TOP  40.     Szarpiąc  otworzyła  drzwi…     W   poprzek   korytarza   John   siedział   na   twardej   podłodze,   kolana   miał   podciągnięte   wysoko   jak   maszty   namiotu,   a   ramiona   krzyżowały   się   wokół   klatki  piersiowej.  Jego  oczy  spotkały  jej,  jak  tylko  się  pojawiła,  ale  nie  dlatego   że  patrzył  w  jej  stronę,  ale  dlatego  że  był  skupiony  na  tej  przestrzeni  którą  by   wypełniła,  na  długo  przed  tym  nim  faktycznie  wyszła.     Rozważania   w   jej   mózgu   zamilkły:   on   wyglądał   jakby   przeszedł   przez   piekło  i  niósł  płomienie  z  salonu  diabła  gołymi  rękami.     Opuścił  ramiona  i  zamigał.     „Pomyślałem,  że  potrzebujesz  trochę  prywatności”     Cóż,  cholera.  Tam  dokąd  zmierzał,  rujnował  jej  zły  humor.     Rozkładając  się  obok  niego,  wyciszyła  się.  Nie  pomagał  jej,  i  wiedziała   że  robi  to  celowo  –  droga  do  honoru  jej  niezależności.     -­‐  Chyba  to  była  nasza  pierwsza  kłótnia.  -­‐  powiedziała.     Skinął   –   „   Nienawidzę   tego.   Tego   wszystkiego.   I   przepraszam,   ja   po   prostu…   Nie   potrafię   wytłumaczyć   co   we   mnie   wstąpiło,   ale   kiedy   zobaczyłem,  że  jesteś  ranna,  straciłem  panowanie  nad  sobą.”     Jej  wydech  był  długi  i  powolny.     -­‐   Nie   miałeś   problemu   z   tym,   że   walczę.   Tuż   przed   ceremonią   powiedziałeś,  że  sobie  z  tym  poradzisz.     „  Wiem.  I  nadal  tak  jest”     -­‐  Jesteś  pewny?     Po  chwili  skinął  ponownie  –  „  Kocham  cię”     -­‐  Ja  też,  to  znaczy,  ciebie.  Wiesz  przecież.    

69  

Ale   tak   naprawdę   jej   nie   odpowiedział.   A   ona   nie   miała   siły,   by   dalej   drążyć   temat.   Tych   dwoje   po   prostu   siedziało   na   podłodze   w   ciszy,   aż   w   końcu  sięgnęła  i  chwyciła  jego  rękę.     -­‐  Muszę  się  dokrwić  –  powiedziała  niedbale  –  czy  mógłbyś…   Jego  oczy  strzeliły  w  jej  stronę,  a  głowa  podskoczyła.     „  Zawsze”  –  powiedział  bezgłośnie.     Wstała  bez  jego  pomocy  i  wyciągnęła  do  niego  wolną  rękę.  Kiedy  wziął   jej   dłoń,   zebrała   wszystkie   siły   i   pociągnęła   go.   Potem   zaprowadziła   do   sali   pooperacyjnej,  mentalnie  zamknęła  drzwi  i  usiadła  na  łóżku.     John  pocierał  dłonie  o  skórzane  spodnie  jak  gdyby  był  zdenerwowany  i   zanim  zdążyła  do  niego  podejść,  zerwał  się.     „   Muszę   wziąć   prysznic.   Nie   mogę   się   do   ciebie   zbliżyć   w   tym   stanie.   Jestem  cały  we  krwi”     Boże,   nawet   nie   zauważyła,   ze   wciąż   miał   na   sobie   ubranie   z   wczorajszej  walki.     -­‐  W  porządku.     Zamienili   się   miejscami,   ona   posunęła   się   na   krawędź   materaca,   on   poszedł  do  łazienki  aby  odkręcić  ciepłą  wodę.  Zostawił  otwarte  drzwi…  więc   kiedy  zdjął  t-­‐shirt  patrzyła  na  jego  umięśnione  ramiona  i  tors.     Jej   imię,   Xhexania,   było   nie   tylko   wytatuowane,   ale   wycięte   pięknymi   symbolami  na  jego  plecach.     Kiedy   pochylił   się,   by   zdjąć   spodnie   jego   tyłek   miał   zdumiewający   wygląd,   jego   ciężkie   uda   napięły   się   gdy   wyciągał   z   nogawki   jedną   nogę   za   drugą.  Wszedł  pod  prysznic  i  zniknął  z  jej  pola  widzenia,  ale  szybko  wrócił.     Zdała  sobie  sprawę,  że  nie  był  podniecony.     Pierwszy  raz.  Zwłaszcza,  że  miała  się  dokrwić.     John   zawinął   ręcznik   wokół   bioder   i   włożył   koniec   za   pas.   Kiedy   odwrócił  się  do  niej  jego  poważne  oczy  zasmuciły  ją.     „  Chcesz,  żebym  założył  szlafrok?”     Co,   do   cholery   mu   się   stało?   –   pomyślała.   I,   do   kurwy   nędzy,   przeszli   przez  zbyt  wiele,  aby  dostać  coś  co  powinno  być  czymś  dobrym  tylko  po  to,   żeby  to  spieprzyć.     -­‐  Nie  –  potrząsnęła  głową  i  otarła  oczy  –  Proszę…  nie…   Kiedy  podszedł  do  niej,  ręcznik  ciągle  był  w  tym  samym  miejscu.     70  

Stanął  przed  nią,  po  czym  opadł  na  kolana  i  uniósł  rękę.     „  Napij  się  ze  mnie.  Proszę,  pozwól  mi  się  tobą  zaopiekować”     Xhex  pochyliła  się  i  objęła  jego  rękę.  Przesuwając  jej  kciukiem  tam  i  z   powrotem  nad  jego  żyłą,  poczuła  po  raz  kolejny  to  połączenie  między  nimi,   które   zostało   zerwane   w   zaułku,   a   które   teraz   ponownie   się   zawiązywało   i   naprawiało  szkody.     Wyciągając  rękę,  objęła  tył  jego  szyi  i  przyciągnęła  jego  usta  do  swoich.   Całując   go   powoli,   dokładnie,   rozsunęła   nogi   robiąc   mu   miejsce,   kiedy   przesunął   się   do   przodu,   jego   biodra   znalazły   miejsce,   które   należało   do   niego  i  tylko  do  niego.     Kiedy   ręcznik   uderzył   o   podłogę   jej   ręka   powędrowała   do   jego   męskości  i  stwierdziła,  że  „to”  stwardniało.     Dokładnie  tak,  jak  tego  chciała.     Głaszcząc   go,   podwinęła   górną   wargę   odsłaniając   kły.   Następnie   przechyliła  głowę  na  bok  i  dotknęła  jego  szyi  ostrymi  jak  brzytwa  czubkami.     Jego   ogromne   ciało   zadrżało,   więc   powtórzyła   ruch,   tym   razem   dodając  język.     -­‐  Chodź  ze  mną  do  łóżka.     John   nie   marnował   czasu,   wypełniając   opuszczoną   przestrzeń   kiedy   się   odsunęła  robiąc  mu  miejsce.     Cały   czas   utrzymywali   kontakt   wzrokowy.   Jak   gdyby   się   zapoznawali   ze   sobą.     Chwyciła  jego  rękę  i  położyła  ją  sobie  na  biodrze,  kiedy  przetoczyła  się   na   niego   i   kiedy   ich   ciała   spotkały   się,   zacieśnił   swój   uścisk,   a   jego   zapach   wiązania  buchnął  w  całym  pomieszczeniu.     Miała  zamiar  robić  wszystko  powoli  i  powściągliwie.  Ale  jej  ciało  miało   inny   plan.   Potrzebowało   złapać   lejce   i   przejąć   kontrolę,   a   ona   uderzyła   z   potężnym   ładunkiem   w   jego   gardło,   biorąc   to   czego   potrzebowała   by,   przetrwać  i  być  silniejszą,  a  także  oznakować  go  na  swój  własny  sposób.  W   odpowiedzi   jego   ciało   ponownie   ją   podnieciło,   a   jego   erekcja   rozpaczliwie   pragnęła  znaleźć  się  już  w  niej.     Kiedy   piła   chciwie   z   jego   żyły,   walczyła   aby   uwolnić   się   z   tych   chirurgicznych   szmat,   ale   on   się   już   tym   zajął,   chwytając   ją   w   talii   szarpnął   spodnie   tak   mocno,   że   materiał   podzielił   się   pod   wpływem   jednego   czystego   71  

rozdarcia.  A  potem  jego  ręka  znalazła  się  dokładnie  tam  gdzie  tego  chciała,   dotykając  jej  rdzenia,  delikatnie  ślizgając  się  i  drażniąc,  by  następnie  wejść  do   środka.   Wychodząc   naprzeciw   jego   długim,   penetrującym   palcom,   znalazła   rytm,  który  im  obojgu  gwarantował  wyzwolenie,  jej  jęki  rywalizowały  z  krwią   w  jej  gardle,  a  ona  sama  staczała  się  na  krawędź  w  zastraszającym  tempie.     Po   pierwszym   orgazmie   przesunęła   się   –   z   jego   pomocą   –   i   usiadła   okrakiem   na   jego   biodrach.   Potrzebowała   ciągłej   bliskości   jego   szyi,   ale   on   już   zajął   się   aspektem   ruchowym,   rytmicznie   poruszając   się,   zagłębiał   i   wycofywał  tworząc  ten  rodzaj  tarcia  jakiego  oboje  pragnęli.     Gdy   dochodziła   po   raz   drugi,   odsunęła   usta   od   jego   ciała   i   krzyknęła   jego  imię.  Kiedy  on  pulsował  w  niej  głęboko,  przestała  się  ruszać  i  chłonęła   uczucie  kopania  i  szarpania  tak  znajome,  a  zarazem  tak  świeże.     Jezu…   jego   wyraz   twarzy…   oczy   miał   zaciśnięte,   zęby   obnażone,   mięśnie   szyi   napięte   z   wysiłku,   podczas   gdy   smuga   czerwonej   pyszności   spływała  z  kłutych  śladów,  które  już  lizała  aby  się  zamknęły.     Kiedy   jego   powieki   w   końcu   się   otworzyły,   ciężko   wpatrywała   się   w   mgłę   rozkoszy   w   tych   błękitnych   oczach.   Jego   miłość   do   niej   nie   była   po   prostu   emocjonalna,   był   jeszcze   niezaprzeczalny   fizyczny   składnik.   To   był   sposób  związania  samców.     Może  nie  mógł  zapanować  nad  sobą  tam  w  zaułku  –  pomyślała.  Może   to  była  bestia  wewnątrz  cywilizowanej  skorupy,  zwierzęca  część  wampirów,   którzy  oddalili  się  od  tych  chrzczonych  ludzi.     Zanurzając  się  nisko,  lizała  jego  szyję,  pocierając  rany  aby  się  zamknęły,   delektując   się   smakiem,   który   przylgnął   do   wnętrza   jej   ust   i   drogi   ekspresowej   jej   gardła.   Już   mogła   poczuć   moc   wydobywającą   się   z   jej   trzewi,   a   to   był   dopiero   początek.   Kiedy   jej   ciało   wchłaniało   to   co   jej   dał,   czuła   się   coraz  silniejsza.     -­‐  Kocham  cię  –  powiedziała.     Z   tymi   słowami   pociągnęła   go   z   poduszki   tak,   że   siedziała   na   jego   kolanach,  jego  podniecenie  dotarło  głęboko  do  wnętrza  jej  rdzenia.  Złapała   wolną   ręką   tył   jego   szyi,   przyciągnęła   do   swojej   żyły   i   przytrzymała   w   miejscu.     Nie   potrzebował   więcej   żadnej   namowy   –   a   ból,   który   przyszedł   wraz   z   jego  uderzeniem,  był  słodkim  ukąszeniem,  które  z  powrotem  zaniosło  ją  na   72  

krawędź   spełnienia,   jej   kobiecość   dążyła   do   kolejnego   orgazmu,   wybijając   rytm  i  ściskając  jego  erekcję.     Ramiona  John’a  zamknęły  się  wokół  niej,  a  kątem  oka  zobaczył,  że  na   ich   widok   zmarszczyła   brwi.   Były   olbrzymimi   wypchanymi   kończynami   i   nie   ważne   jak   była   silna,   on   może   podnosić   więcej,   uderzać   mocniej,   jego   cios   ręką  jest  szybszy.  One  były  większe  niż  jej  uda  i  szersze  od  jej  talii.     Ich   ciała   w   istocie   nie   były   takie   same.   On   zawsze   będzie   silniejszy   i   potężniejszy  od  niej.     Cóż,  rzeczywistość.  Ale  ile  ktoś  może  „wycisnąć”,  nie  było  decydującym   czynnikiem,   jeśli   chodzi   o   kompetencje   w   tej   dziedzinie,   ani   też   nie   było   jedynym   sposobem   aby   ocenić   zawodnika.   Była   po   prostu   świetnym   strzelcem,  tak  samo  dobra  ze  sztyletami  i  równie  wściekła  i  wytrwała  wobec   swoich  wrogów.     Po  prostu  musiała  sprawić,  żeby  to  zobaczył.     Biologia  to  jedno,  ale  nawet  faceci  mają  mózgi.     Kiedy   w   końcu   skończyli   się   kochać,   John   leżał   obok   swojej   partnerki   całkowicie  zaspokojony  i  senny.  Prawdopodobnie  byłoby  dobrym  pomysłem   wyżebrać  coś  do  jedzenia,  ale  nie  miał  ani  siły  ani  ochoty.     Nie  chciał  jej  zostawiać.  Na  moment.  Na  dziesięć  minut.  Ani  jutro,  ani   w  przyszłym  tygodniu,  miesiącu...     Kiedy   wtuliła   się   w   niego,   ściągnął   koc   ze   stolika   i   przykrył   oboje,   chociaż   kombinacja   ich   temperatury   ciała   wciąż   pozostawiała   ich   cholernie   rozgrzanych.     Doskonale   wiedział   kiedy   zasnęła   –   jej   oddech   się   zmienił,   a   noga   drgała   od   czasu   do   czasu.   Zastanawiał   się,   czy   we   śnie   też   kopała   go   w   tyłek.   Miał  nad  czym  pracować,  tego  był  pewny.     I   nikt   nie   zamierzał   o   tym   rozmawiać   –   to   nie   było   tak,   mógł   porozmawiać   z   Thor’em,   ale   nie   poradził   by   mu   nic   więcej   ponad   rady,   których   udzielił   mu   dziś   wieczorem.   A   związki   pozostałych   były   idealne.   Wszyscy,   którychkolwiek   widział   przy   stole   w   jadalni   to   szczęśliwe   i   uśmiechnięte  pary  –  a  u  nich  nie  znajdzie  rady  której  szuka.     Mógł   sobie   wyobrazić   ich   reakcję:   Masz   problemy?   Serio?   Hmm,   to   dziwne…  może  powinieneś  zadzwonić  do  radia,  albo  innego  gówna.    

73  

Jedyną   rzeczą,   która   by   się   zmieniła   to   tylko   to,   czy   zostało   by   to   odebrane   przez   kogoś   z   kozią   bródka,   ścierkę   do   kurzu,   cukierkiem   w   jego   gębie…     Miał  choć  tę  chwilę  spokoju.  A  on  i  Xhex  mogą  zacząć  na  tym  budować.     Muszą.     „Nie   miałeś   problemu   z   tym,   że   walczę.   Tuż   przed   ceremonią   powiedziałeś,  że  sobie  z  tym  poradzisz”     I   naprawdę   sobie   radził.   Ale   to   było   zanim   widział   jej   ranę   tuż   przed   sobą.     Problem   w   tym,   że…   to   aż   bolało   kiedy   się   do   tego   przyznawał…   ostatnią   rzeczą   jakiej   chciał,   to   stanie   się   Bratem,   którego   zawsze   tak   podziwiał.  Teraz,  kiedy  miał  Xhex  na  wieczność,  myśl,  że  ją  traci  i  wchodzi  w   skórę   Thor’a,   była   jedną   z   najbardziej   przerażających   rzeczy   z   jaką   kiedykolwiek  miał  do  czynienia.     Nie   miał   pojęcia   jak   Brat   codziennie   wstaje   z   łóżka.   Szczerze   mówiąc,   gdyby   już   nie   wybaczył   facetowi   pchającemu   się   w   największe   zagrożenie   i   znikającego  zaraz  po  walce,  zrobiłby  to  teraz.     Doskonale  pamięta  tamten  moment,  kiedy  Ghrom  i  Bracia  przyszli  do   nich.   On   i   Thor   byli   w   biurze,   tu   w   centrum   treningowym,   Brat   cały   czas   wydzwaniał  do  domu  mając  nadzieję,  modląc  się  o  coś  więcej  niż  tylko  głos  w   automatycznej  sekretarce.     Na   korytarzu   przed   biurem   były   szczeliny   w   masywnych   betonowych   ścianach   –   mimo,   że   miały   osiemnaście   cali   grubości   –   eksplozja   energii   Thor’a   wynikłej   ze   złości   i   bólu,   była   tak   wielka,   że   dosłownie   eksplodował,   Bóg   jeden   wiedział   dokąd,   potrząsając   podziemnym   fundamentem,   aż   cały   popękał.     John   wciąż   nie   miał   pojęcia   gdzie   on   zniknął.   Ale   Lassiter   przyniósł   go   z   powrotem  w  złej  formie.     I  pozostał  w  złej  formie.     To  było  samolubne,  ale  John  nie  chciał  tak  skończyć.  Thor  był  połową   mężczyzny,   którym   kiedyś   był   i   choć   nikt   wprost   nie   okazywał   mu   współczucia,  to  wszyscy  je  czuli  za  zamkniętymi  drzwiami.     Trudno   powiedzieć   jak   długo   Brat   będzie   trwał   w   tym   ze   swoimi   demonami.   Odmawiał   dokrwienia   się,   był   więc   osłabiony,   ale   każdej   nocy   74  

wychodził   w   teren   by   walczyć,   jego   potrzeba   zemsty   była   coraz   ostrzejsza   i   bardziej  czasochłonna.     Zamierzał  się  zabić.  Skończyć  z  tym.     To   było   jak   dokonywanie   pomiarów   geodezyjnych   wpływu   samochodu   na  dąb.  Narysowałeś  kąty  i  trajektorie  i  buum!  Thor,  martwy  na  chodniku.     Chociaż,   cholera,   Thor   pewnie   wyda   swoje   ostatnie   tchnienie   z   uśmiechem,  wiedząc,  że  w  końcu  będzie  ze  swoją  krwiczką.     Może  to  dlatego  był  tak  zdenerwowany  jeśli  chodziło  o  Xhex.  Był  blisko   z  innymi  w  domu,  ze  swoją  siostrą  Beth,  z  Khill’em,  Blay’em,  z  innymi  Braćmi.   Ale  Thor  i  Xhex  byli  mu  najbliżsi  –  a  myśl,  że  mógłby  ich  stracić?     Kuurrwaaaa!     Myśląc   o   Xhex   w   terenie,   wiedział   że   jeśli   była   w   tym   zaułku,   walcząc   z   wrogiem,   znowu   zostanie   ranna.   Jak   oni   wszyscy   od   czasu   do   czasu.   Większość   urazów   była   niegroźna,   ale   nigdy   nie   wiadomo   kiedy   przekroczysz   linię,  w  jednej  chwili  walczysz  ręka  w  rękę  a  w  następnej  jesteś  otoczony.     Nie  chodziło  o  to,  że  wątpił  w  nią  albo  w  jej  zdolności  –  pomimo  tego   ślepego   strzału,   który   wyszedł   z   jego   ust   dzisiejszego   wieczoru.   To   były   szanse,   których   nie   lubił.   Kiedy   dostatecznie   często   rzucasz   kostkami,   to   w   końcu   wyrzucisz   dwie   jedynki.   A   w   większym   znaczeniu,   jej   życie   było   ważniejsze  niż  jeszcze  jeden  wojownik  w  terenie  na  zewnątrz.     Powinien  pomyśleć  o  tym  trochę  wcześniej,  zanim  wpakował  się  w  to   wszystko.  Jasne.  Świetnie.  Jestem  związany  z  wojownikiem…     -­‐  O  czym  myślisz?  –  spytała  w  ciemności.     A  jeśli  myśli  przewalające  się  przez  jego  mózg  obudziły  ją.     Przestawił   się,   położył   głowę   obok   jej   głowy   i   potrząsnął   nią   tam   i   z   powrotem.  Ale  kłamał,  a  ona  prawdopodobnie  wiedziała  o  tym.      

75  

DZIEWIĘĆ   Następnego   wieczoru   Khill   stał   w   dalekim   kącie   gabinetu   Ghroma,   wciśnięty   pomiędzy   dwie   bladoniebieskie   ściany.   Pokój   był   ogromny,   dobrych   czterdzieści   stóp   długości   i   tyle   samo   szerokości,   a   sufit   był   wystarczająco  wysoki,  aby  można  było  dostać  krwotoku  z  nosa.     Ale   było   tu   z   tuzin,   lub   coś   koło   tego   wielkich   ludzi   zapakowanych   wokół  nadętych  francuskich  mebli.     Khill   wiedział,   że   to   francuskie   gówno.   Jego   zmarła   matka   lubiła   styl   i   zanim   został   wyparty   z   rodziny,   zawsze   biadoliła   żeby   nie   siadać   na   jej   Ludwiku  –  którymśtam,  czy  inne  pierdoły.     Przynajmniej   to   był   jeden   obszar   gdzie   nie   był   dyskryminowany   we   własnym   domu   –   pozwalała,   aby   tylko   ona   i   jego   siostra   siadały   na   tym   delikatnym  meblu.  On  i  jego  brat  nie  byli  dopuszczeni.  Nigdy.  Jego  ojciec  był   tolerowany   z   grymasem,   ale   prawdopodobnie   tylko   dlatego,   że   zapłacił   za   te   rzeczy  kilkaset  lat  wcześniej.     Ale  co  tam.     Przynajmniej   meble   Ghroma   miały   złożony   sens.   Tron   króla   był   tak   duży   jak   samochód   i   pewnie   ważył   tyle   samo,   jego   solidne   i   eleganckie   płaskorzeźby   naznaczały   go   jako   tron   przywódcy   rasy.   A   ogromne   biurko   przed  nim  na  pewno  nie  było  przeznaczone  dla  dziewczynki.     Dzisiaj   i   jak   zwykle   Ghrom   wyglądał   jak   zabójca:   cichy,   intensywny,   morderczy.   Obok   niego,   Beth,   jego   królowa   i   krwiczka   była   zjawiskowa   i   poważna.   A   po   drugiej   stronie,   George,   pies   Widzące   Oko,   wyglądał…   cóż   całkiem   pocztówkowo.   Ten   golden   retriver   był   uroczy,   śliczny   i   chciało   się   go   głaskać.     Bardziej  Donny  Osmond  niż  władca.     Ale  Ghrom  był  dla  niego  stworzony.     Nagle,   Khill   spuścił   niedopasowane   oczy   na   dywan   Aubbuson.   Nie   musiał  podnosić  wzroku,  by  wiedzieć,  kto  stanął  niedaleko  królowej.     Przeklęte  piekło!     Jego  poboczne  widzenie  pracowało,  aż  zbyt  dobrze  dzisiejszej  nocy.    

76  

Męska  zdzira,  pieprzony  elegancik,  jego  kuzyn  Saxton  „wspaniały”,  stał   obok  królowej,  wyglądał  jak  połączenie  Carego  Granta  i  jakiegoś  cholernego   modela  z  reklamy  pianki  do  golenia.     Nie,  dlatego,  że  Khill  był  zgorzkniały.     Dlatego,  że  ten  facet  dzielił  łóżko  Blay’a.     Nie.  Nie,  wcale.     Pierdolony  dupek.     Z   grymasem,   pomyślał,   że   powinien   odsunąć   tę   zniewagę   dalej   od   czegoś  co  oni  dwaj…     Boże,  nawet  nie  mógł  tam  pójść.  Nie,  jeśli  chciał  oddychać.     Blay  był  również  w  pokoju,  ale  trzymał  się  z  dala  od  swojego  kochanka.   Jak   zawsze.   Czy   to   na   tych   spotkaniach,   czy   po   za   nimi,   nigdy   nie   byli   bliżej   niż  metr  od  siebie.     To  było  jedynym  zbawieniem  dla  Khill’a,  mieszkającego  w  tym  samym   domu  co  ta  para.     Nikt   nigdy   nie   widział   ich   aby   się   pocałowali,   czy   nawet   trzymali   za   ręce.     Ale   prawda   była   taka,   że…   kiedy   Khill   leżał   i   nie   potrafił   zasnąć   w   ciągu   dnia  torturował  się  wszelkiego  rodzaju  wizjami  tego  gówna  z  Kama  Sutry.     Drzwi   gabinetu   otworzyły   się   i   Thor   wszedł   przeciągając   się.   Ludzie,   wyglądał   jakby   został   rozwałkowany   przez   samochód   na   autostradzie,   jego   oczy   jak   dziury   po   szczynach   na   śniegu,   ciało   poruszało   się   sztywno   kiedy   stanął  obok  John’a  i  Xhex.     Po  jego  przybyciu,  głos  Ghroma  przeciął  rozmowy,  uciszając  każdego.     -­‐   Teraz,   kiedy   jesteśmy   już   wszyscy,   zamierzam   te   wszystkie   pierdoły   przekazać  Mordh’owi.  Nie  mam  nic  dobrego  do  powiedzenia  w  tej  sprawie,   więc  on  będzie  bardziej  efektywny  na  dzisiejszej  odprawie.     Kiedy   Bracia   zaczęli   pomrukiwać,   masywny   skurwysyn   z   irokezem   na   głowie,  przytknął  swoją  laskę  do  podłogi  i  wstał.  Jak  zwykle  mieszaniec  miał   na   sobie   czarny,   prążkowany   garnitur   –   Boże,   Khill   wydawał   się   gardzić   wszystkim  co  miało  klapy  –  i  futro  z  norek,  które  utrzymywało  ciepło.  Z  jego   symphath’ckimi  zmysłami,  które  utrzymywał  pod  kontrolą  dzięki  regularnym   zastrzykom   dopaminy,   jego   oczy   były   fioletowe,   ale   przede   wszystkim   nie-­‐ złe.     77  

Przeważnie.  On  naprawę  nie  był  kimś  w  kim  chciałbyś  mieć  wroga  i  nie   tylko   dlatego,   że   tak   jak   Ghrom   był   przywódcą   swoich   ludzi,   w   ciągu   dnia   był   królem   kolonii   symphath’ów   na   północy.   Noce   spędzał   tutaj,   ze   swoją   krwiczką,  Ehleną  żyjąc  jak  wampir.     I  tych  rzeczy  nie  da  się  pogodzić.     Poszedł,  nie  mówiąc,  że  był  bardzo  cennym  nabytkiem  dla  Bractwa.     -­‐   Kilka   dni   temu   został   wysłany   list   do   każdego   z   członków   pozostałych   rodów.   –   sięgnął   do   futra   i   wyjął   złożoną   kartkę,   która   wyglądała   jak   staromodny  pergamin.  –  Ślimacza  poczta.  Odręczne  pismo.  W  Starym  Języku.   Mój   dotarł   do   mnie   z   opóźnieniem   ponieważ   najpierw   poszedł   na   północ.   Nie,  nie  mam  pojęcia  jak  zdobyli  adres  i  tak,  potwierdzam  każdy  dostał  taki   sam.     Wyważając   laskę   przed   delikatną   sofą   na   której   usiadł,   otworzył   pergamin  w  taki  sposób  jakby  się  brzydził  tej  rzeczy.  Potem  głębokim,  niskim   głosem   przeczytał   każde   zdanie   w   starożytnym   języku   w   jakim   zostało   zapisane.     „  Mój  stary,  drogi  przyjacielu.     Piszę,   aby   donieść   o   swoim   przyjeździe   wraz   z   mymi   żołnierzami   do   miasta  Caldwell.     Mimo,   że   długo   prowadziliśmy   nasze   życie   w   Starym   Kraju,   tragiczne   wydarzenia   z   ostatnich   kilku   lat   w   tej   jurysdykcji   uniemożliwiały   nam   pozostanie  z  czystym  sumieniem  w  miejscu  naszego  zamieszkania.     Jak   może   słyszałeś   z   doniesień   zagranicznych,   nasze   usilne   starania   doprowadziły   do   wykorzenienia   Korporacji   Reduktorów   w   naszej   ojczyźnie,   stwarzając   tym   samym   bezpieczne   warunki   do   tego   by   nasza   rasa   mogła   rozkwitnąć   w   pokoju   i   poczuciu   bezpieczeństwa.   Wyraźnie,   nadszedł   już   czas,   aby  to  opiekuńcze  ramię  przenieść  na  tę  stronę  oceanu   –  rasa  na  tym  terenie   poniosła  nieuzasadnione  straty,  których  można  byłoby  uniknąć  gdybyśmy  byli   tu  wcześniej.     Nie   oczekuję   niczego   w   zamian   za   nasze   usługi   wobec   rasy,   jednak   wysoko  ceniłbym  sobie  możliwość  spotkania  z  Tobą  i  całą  Radą,  choćby  po  to   by  wyrazić  najszczersze  kondolencje  z  powodu  Waszej  straty  poniesionej  od   czasu   pogromu.   To   wstyd,   że   do   tego   doszło   –   komentarz   jest   smutny   pod   adresem  niektórych  kręgów  naszego  społeczeństwa.     78  

Z  wyrazami  szacunku,  Xcor.”     Kiedy   Mordh   skończył,   złożył   papier   i   schował.   Nikt   nie   powiedział   słowa.     -­‐  Moja  reakcja  też  taka  była  –  mruknął  oschle.     To  przerwało  tamę,  wszyscy  zaczęli  mówić  jednocześnie,  przekleństwa   które  popłynęły  były  bogate  i  ciężkie.     Ghrom   zacisnął   pięść   i   uderzył   w   biurko,   aż   lampy   podskoczyły,   a   George   ukrył   się   pod   tronem   swojego   pana.   Gdy   porządek   został   w   końcu   przywrócony,   było   to   jak   poskromienie   ogiera   za   pomocą   wędzidła,   niewyraźne   wytchnienie,   więcej   jak   przerwa   w   zrzucaniu   i   ujeżdżania,   niż   prawdziwe  osiodłanie.     -­‐   Rozumiem,   że   ten   łajdak   był   w   terenie   ostatniej   nocy   –   powiedział   Ghrom.     Thortur  odezwał  się  –  Tak,  byliśmy  zajęci  razem  z  nim.     -­‐  Więc  to  nie  jest  podróbka.     -­‐  Nie,  ale  został  napisany  przez  kogoś  innego.  On  jest  analfabetą.     -­‐   Nauczę   skurwiela   czytać   –   mruknął   V   –   i   wsadzę   mu   cała   Bibliotekę   Kongresu  w  dupę.     Kiedy   pomruk   aprobaty   zagroził   ponownym   przerodzeniem   się   w   większe  wybuchy,  Ghrom  jeszcze  raz  uderzył  w  biurko.     -­‐  Co  wiemy  o  jego  ludziach?     Thor   wzruszył   ramionami   –   Przypuszczam,   że   wciąż   ma   tych   samych.   Jest  ich  w  sumie  pięciu.  Trzech  kuzynów  i  ta  gwiazda  porno  Cypher.     Rankhor   warknął   na   te   słowa.   Najwyraźniej,   chociaż   od   dłuższego   czasu   był   szczęśliwie   związanym   samcem,   uważał   że   rasa   ma   jedną   i   tylko   jedną  sex-­‐legendę  i  był  nią  on.     -­‐   Razem   z   nim   w   zaułku   był   jeszcze   Dholor   –   powiedział   Thor   –   słuchaj,   nie  będę  kłamać  –  to  jasne,  że  gra  Xcor’a  jest  wymierzona  przeciwko…     Gdy  nie  skończył  swojej  wypowiedzi,  Ghrom  skinął  –  Mnie.     -­‐  Co  oznacza,  że  również  i  nam.     -­‐  Nam…     -­‐  Nam…     Więcej  głosów  niż  można  było  policzyć,  wypowiedziało  to  jedno  słowo,   jedną   sylabę,   która   pochodziła   z   każdego   rogu   pokoju,   każdej   poduszki   do   79  

siedzenia,  każdej  płaszczyzny  ściany  kogoś  kto  był  przeciw.  I  to  było  coś.  W   przeciwieństwie   do   ojca   Ghroma,   ten   król   był   wojownikiem   i   Bratem   w   pierwszej  kolejności  –  więc  obiekcje,  które  się  zrodziły  nie  były  podyktowane   jakimś   starym   obowiązkiem,   ale   faktem,   że   kiedyś   Ghrom   stawał   obok   nich   wszystkich  w  terenie  i  ochraniał  ich  tyłki  osobiście.     Król  lekko  się  uśmiechnął  –  Doceniam  wasze  wsparcie.     -­‐   On   musi   umrzeć   –   kiedy   wszyscy   spojrzeli   na   Rankhor’a,   facet   wzruszył   ramionami   –   Jasne   i   proste.   Przestańmy   w   kółko   pieprzyć   o   spotkaniach  i  protokołach.  Po  prostu  go  dorwijmy.     -­‐   Nie   uważasz,   że   to   trochę   krwiożercze,   zjadaczu-­‐grzechów?   –   wycedził  Ghrom.     -­‐   Od   jednego   króla   do   drugiego.   Wiesz,   że   pokarzę   ci   teraz   środkowy   palec.  –  i  tak  zrobił,  z  uśmiechem  –  Symphaci  są  znani  z  efektywności.     -­‐   Tak,   i   mogę   też   wyczuć   skąd   pochodzisz.   Niestety,   prawo   przewiduje,   że  musisz  podjąć  próbę  zamachu  na  moje  życie  zanim  ja  pochowam  ciebie.-­‐   odparł  Mordh.     -­‐  To  zmierza  do  nikąd.     -­‐   Zgadzam   się,   ale   mamy   związane   ręce.   Moje   zlecenie   zabójstwa,   jakkolwiek  niewinnego  samca,  nie  pomoże  nam  w  oczach  glymerii.     -­‐  A  dlaczego  miałbyś  być  z  tym  powiązany?     -­‐   I   jeśli   ten   drań   jest   niewinny   –   odezwał   się   Rankhor   –   to   ja   jestem   zajączek  wielkanocny.     -­‐   O,   świetnie   –   ktoś   zażartował   –   od   teraz   będę   cię   wołał   kicający   Hollywood.     -­‐   Moglibyśmy   podrzucić   cię   do   Cadbury   i   w   końcu   zarobić   trochę   pieniędzy  –  ktoś  inny  dorzucił.     -­‐   Ludzie   –   Rankhor   warknął   –   problem   w   tym,   że   on   wcale   nie   jest   niewinny,  a  ja  nie  jestem  żadnym  zajączkiem.     -­‐  A  gdzie  twój  koszyczek?     -­‐  Mogę  się  pobawić  twoimi  jajkami?     -­‐  Kicaj  na  zewnątrz,  wielki  facecie.     -­‐  Czy  możecie  się  odpierdolić?  Serio!     Kiedy   różne   puszyste   komentarze   zostały   rzucone,   Ghrom   musiał   jeszcze  raz  uderzyć  w  biurko.  Było  oczywiste  skąd  pochodził  humor:  poziom   80  

stresu  był  tak  wysoki,  że  gdyby  nie  spuścili  trochę  pary,  zrobiłoby  się  bardziej   niż   ponuro.   To   wcale   nie   oznaczało,   że   Bractwo   nie   było   skupione,   raczej   wszyscy  poczuli  się  tak  jak  Khill  –  jakby  dostali  cios  w  brzuch.     Ghrom   był   materiałem   życia,   podstawą   wszystkiego,   żywą,   oddychającą   strukturą   rasy.   Po   brutalnych   atakach   przez   Korporację   Reduktorów,   ci   którzy   przeżyli   z   arystokracji   uciekli   z   Caldwell   do   swych   bezpiecznych   kryjówek   poza   miastem.   Ostatnią   rzeczą   jakiej   potrzebowały   wampiry,   był   dalszy   podział,   szczególnie   w   postaci   obalenia   prawowitego   władcy.     I  Mordh  miał  rację,  że  tam  to  się  działo.  Piekło,  nawet  Khill  widział  ten   kierunek.   Krok   pierwszy   –   stworzenie   wątpliwości   w   umysłach   glymerii,   na   temat  zdolności  Bractwa  do  ochrony  rasy.  Krok  drugi   –  wypełnienie  „pustki”   w   terenie   żołnierzami   Xcora.   Krok   trzeci   –   tworzenie   sobie   sojuszników   w   Radzie   i   wzniecanie   gniewu   i   braku   zaufania   wobec   króla.   Krok   czwarty   –   detronizacja   Ghroma   i   wywołanie   chaosu.   Krok   piąty   –   pojawienie   się   jako   nowy  przywódca.     Gdy   porządek   w   gabinecie   został   w   końcu   przywrócony   Ghrom   wyglądał  wręcz  wściekle.     -­‐   Następnego   z   was,   pyskate   dupki,   który   zmusi   mnie   do   walnięcia   w   biurko,  wypieprzę  na  zewnątrz.     Po   tej   wzmiance   sięgnął   w   dół,   podniósł   dziewięćdziesięcio-­‐funtowego   retrivera  i  posadził  Georga  na  swoich  kolanach.     -­‐  Wkurzacie  mojego  psa,  a  to  mnie  wkurwia.     Kiedy  zwierzę  ułożyło  swój  wielki,  kwadratowy  łeb  w  zgięciu  ramienia   króla,   Ghrom   pogłaskał   całe   to   jedwabiste   blond   futro.   To   było   całkowicie   absurdalne,  potężny  i  morderczy  wampir  uspokajający  pięknego  i  łagodnego   psa,   ale   dla   tych   dwojga   to   była   symbioza,   miłość   i   zaufanie   tak   gęste   jak   krew,  z  obu  stron.     -­‐   Jeśli   jesteście   już   gotowi,   by   być   poważni   –   powiedział   król   –   powiem   wam,  co  zamierzamy.  Mordh  zatrzyma  faceta  tak  długo  jak  będzie  mógł.     -­‐   Wciąż   uważam,   że   powinniśmy   mu   wsadzić   nóż   w   lewe   oko   –   mruknął   Rankhor   –   ale   ewentualnie   musimy   utrzymać   go   na   miejscu.   Chce   widzieć  i  być  widzianym  jak  provodhyr’owie  z  Rady.  Mogę  go  przygwoździć.   Jego  głos  w  uszach  glymerii  nie  jest  tym,  czego  teraz  potrzebujemy.     81  

-­‐  W  tym  czasie  –  ogłosił  Ghrom  –  mam  zamiar  wyjść  i  osobiście  spotkać   się  z  głowami  rodzin  na  ich  terenie.     Po   tym,   nastąpił   wybuch   w   pokoju,   bez   względu   na   jego   ostrzeżenie:   ludzie  wyskoczyli  z  siedzeń,  wyrzucając  w  górę  ręce  uzbrojone  w  sztylety.     Zły  pomysł  –  pomyślał  Khill  zgadzając  się  z  pozostałymi.     Ghrom  pozwolił  im  na  to  przez  minutę,  tak  jakby  się  tego  spodziewał.   Potem  ponownie  przejął  kontrolę  nad  przebiegiem  spotkania.     -­‐  Nie  mogę  oczekiwać  wsparcia  jeśli  na  nie  nie  zapracuję,  z  niektórymi   z  tych  ludzi  nie  widziałem  się  osobiście  od  dziesięcioleci,  jeśli  nie  od  stuleci.   Mój   ojciec   spotykał   się   z   nimi   każdego   miesiąca,   albo   i   tygodnia   w   celu   rozwiązywania  sporów.     -­‐  Jesteś  królem  –  ktoś  wypalił  –  nie  musisz  tego  robić,  cholera.     -­‐   Widzieliście   ten   list?   To   nowy   porządek   świata   –   jeśli   nie   zareaguję,   podważam  sam  siebie.  Słuchajcie,  moi  bracia,  jeśli  w  terenie  stajecie  twarzą   w   twarz   z   wrogiem,   oszukujecie   siebie   w   kwestii   tego   co   was   otacza?   Czy   okłamujecie   siebie   na   temat   układu   ulic,   budynków,   samochodów,   czy   też   jest  gorąco  czy  zimno,  czy  pada  czy  jest  sucho?  Nie.  Więc,  dlaczego  jam  mam   sam  sobie  wciskać  kit,  że  tradycja  jest  czymś  co  osłoni  mnie  przed  ostrzałem.   Jeszcze   w   czasach   mojego   ojca…   to   gówno   było   niczym   kamizelka   kuloodporna.  Teraz?  To  tylko  kartka  papieru,  ludzie.  Powinniście  to  wiedzieć.     Nastąpiła  długa  chwila  ciszy,  a  potem  wszyscy  spojrzeli  na  Thor’a.  Tak   jak   byli   przyzwyczajeni   do   zwracania   się   do   niego   kiedy   gówno   stawało   się   lepkie.     -­‐   Ma   rację   –   Brat   powiedział   szorstko.   Następnie   skupił   się   na   Ghrom’ie.   –   ale   ty   musisz   wiedzieć,   że   nie   zrobisz   tego   sam.   Musisz   mieć   dwóch   lub   trzech   z   nas   ze   sobą.   I   te   spotkania-­‐i-­‐pozdrawiania   muszą   być   rozłożone   na   kilka   miesięcy  –   dociśniesz   ich   zbyt   mocno,   a   będziesz   wyglądał   na   zdesperowanego,   ale   najważniejsze,   nie   chcę   by   ktoś   zorganizował   zamach   na   ciebie.   Teren   musi   być   prześwietlony   przez   nas   i…   –   zrobił   przerwę,  by  spojrzeć  dookoła  –  Musisz  mieć  świadomość,  że  jest  to  dla  nas   powód   do   dumy.   Będziemy   strzelać   by   zabić   jeśli   tylko   twoje   życie   będzie   zagrożone   –   nieważne   czy   to   kobieta   czy   mężczyzna,   czy   psaniec   czy   głowa   rodziny.  Nie  będziemy  pytać  o  pozwolenie,  czy  tylko  ranić.  Jeśli  przystaniesz   na  te  warunki,  pozwolimy  ci  to  zrobić.     82  

Nikt  inny  nie  mógł   w  ten  sposób  określać  zasad  i  potem  odejść  sobie   spokojnie,  to  król  wydawał  rozkazy  Bractwu,  a  nie  odwrotnie.     Ale  to  był  nowy  świat,  tak  jak  Ghrom  sam  powiedział.     Samiec  zazgrzytał  trzonowcami.  Potem  chrząknął  –  Zgoda.     Kiedy  zbiorowy  wydech  uderzył  w  powietrze,  Khill  złapał  się  na  tym,  że   patrzy   na   Blay’a.   Au,   piekło,   mówiąc   o   strefie   ssania   –   to   dlatego   unikał   faceta   jak   ognia.   Tylko   jedno   spojrzenie   i   był   zablokowany,   wszystkie   rodzaje   reakcji  przetaczały  się  przez  niego,  dopóki  pokój  się  trochę  nie  obrócił.     Bez  powodu  oczy  Blay’a  uniosły  się  do  góry  i  spotkały  jego.     To   było   jak   dotknięcie   tyłkiem   drutu   pod   napięciem,   jego   ciało   pulsowało   do   tego   stopnia,   że   musiał   kaszlnąć,   aby   ukryć   swoją   reakcję,   podczas  gdy  on  odwrócił  wzrok.     Subtelny  jak  krater  wulkanu.  Fantastycznie.     -­‐  ...  a  w  międzyczasie  –  Ghrom  mówił  dalej  –  chcę  się  dowiedzieć,  gdzie   przebywają  ci  żołnierze.     -­‐  Mogę  się  tym  zająć  –  odezwała  się  Xhex  –  zwłaszcza,  jeśli  zaskoczę  ich   w  ciągu  dnia.     Wszystkie   głowy   zwróciły   się   w   jej   kierunku.   Obok   niej,   John   zesztywniał  od  stóp  do  głów,  a  Khill  zaklął  pod  nosem.     Mówiąc  o  konfrontacjach…  tyle  tylko,  że  tych  dwoje  chyba  nie  dawno   zaliczyło  jedną?     Ludzie,  czasami  był  naprawdę  zadowolony,  że  nie  był  z  nikim  związany.       ***     Nie   znowu   –   pomyślał   John.   Do   kurwy   nędzy,   dopiero   co   rozmawiali,   a   teraz  to?     Jeśli   myślał,   że   walka   u   boku   Xhex   jest   problemem,   to   pomysł   próby   infiltracji   Bandy   Drani   na   ich   podwórku,   po   prostu   spychał   go   na   krawędź   obłędu.     Kiedy   pozwolił   głowie   oprzeć   się   o   ścianę,   zdał   sobie   sprawę,   że   każdy,   nawet   pies,   wpatrywali   się   w   niego.   Dosłownie   –   nawet   brązowe   oczy   Georg’a  wędrowały  w  jego  kierunku.     -­‐  Żartujecie  sobie  –  powiedziała  Xhex  –  kurwa,  chyba  sobie  żartujecie.     83  

Nawet   po   tym,   co   powiedziała   nikt   na   nią   nie   spojrzał.   Tu   chodziło   o   John’a:   wyraźnie,   ponieważ   był   jej   samcem,   szukali   u   niego   aprobaty   –   lub   nie,  na  to  co  zaproponowała.     John   nie   mógł   się   poruszyć,   utknął   w   zimnym   bagnie   pomiędzy   tym,   czego  ona  chciała,  a  tym  gdzie  on  nie  chciał  tego  zakończyć.     Ghrom  odchrząknął  –  Cóż,  jest  to  jakaś  propozycja.     -­‐  Jakaś  propozycja?  –  splunęła  –  jakbym  cię  zapraszała  na  kolację?     Powiedz   coś   –   mówił   do   siebie   –   podnieś   swoje   dygoczące   ręce   i   powiedz   jej…   Co?   Że   był   za   jej   pomysłem   znalezienia   sześciu   facetów   bez   sumienia?  Po  tym  co  zrobił  jej  Lasher?  A  co  jeśli  zostałaby  złapana  i  …     Jezu,  zaraz  wybuchnie  śmiechem.  Tak,  była  twarda,  silna  i  zdolna.  Ale   była  również  śmiertelna  jak  każdy  inny.  I  bez  Xhex  nie  chciałby  już  istnieć  na   tej  planecie.     Mordh  złapał  laskę  i  podniósł  się.  –  Porozmawiajmy.     -­‐   Słucham?   –   Xhex   odgryzła   się   –   Porozmawiajmy,   jakbym   potrzebowała   jakiejś   mentalnej   poprawki?   Bez   urazy,   ale   możesz   mnie   ugryźć   Mordh.   Wasza   banda   potrzebuje   mnie   do   zrobienia   tego   w   czym   mogę  pomóc.     Kiedy  wszyscy  mężczyźni  zaczęli  patrzeć  na  swoje  buciory  i  mokasyny,   symphath’cki  król  pokręcił  głową  –  teraz  jest  inaczej.     -­‐  Niby  jak?     -­‐  Proszę  cię,  Xhex.     -­‐  Czy  wyście  wszyscy  powariowali?  Tylko  dlatego,  że  moje  imię  jest  na   jego  plecach,  to  nagle  stałam  się  jakimś  więźniem  czy  innym  gównem?     -­‐  Xhex!     -­‐  O,  nie,  możesz  spieprzać  z  tym  swoim  rozsądnym  tonem.  –  spojrzała   przez   mężczyzn   i   skupiła   wzrok   na   Beth   i   Phanic’e   –   nie   wiem   jak   wy   dwie   możecie  tak  po  prosu  stać.  Naprawdę  nie  wiem.     John   próbował   myśleć,   co   powinien   powiedzieć,   aby   nie   dopuścić   do   katastrofy,   ale   to   była   tylko   strata   czasu.   Dwa   pociągi   już   zderzyły   się   czołowo  i  wszędzie  fruwał  poskręcany  metal  i  parujące  części  silnika.     Zwłaszcza,   kiedy   Xhex   maszerowała   w   stronę   drzwi   tak   jakby   była   gotowa  drapać,  aby  tylko  udowodnić  swoją  rację.     Gdy  poszedł  za  nią,  zesztywniała  z  zimnym  wzrokiem.     84  

-­‐  Jeśli  idziesz  za  mną  z  innego  powodu,  niż  żeby  pozwolić  mi  pójść  po   Xcor’a,   zatrzymaj   się   tam   gdzie   jesteś.   Należysz   do   tej   bandy   archaicznych   mizoginów  i  nie  jesteś  po  mojej  stronie.     Unosząc  swoje  ręce,  zamigał     „Nie  ma  nic  złego  w  tym,  że  dbają  o  twoje  bezpieczeństwo”     -­‐  Tu  nie  chodzi  o  bezpieczeństwo,  tu  chodzi  o  kontrolę.     „Gówno   prawda!   Byłaś   ranna   niecałe   dwadzieścia   cztery   godziny   temu”     -­‐  Świetnie.  Mam  pomysł.  Chcę,  abyś  był  bezpieczny  –co  ty  na  to,  abyś   przestał  walczyć.  –  spojrzała  przez  ramię  na  Ghrom’a.  –  Wesprzesz  mnie,  mój   panie?   A   co   z   resztą   głupków?   Załóżmy   John’owi   spódnicę   i   rajstopy,   możemy?  Nie?  Nie  uważacie,  że  tak  byłoby  uczciwie?     Nastrój   John’a   zawrzał,   i   po   prostu…   Nie   miał   zamiaru   zrobić   tego   co   zrobił.  To  po  prostu  się  stało.     Głośno  tupnął  swoim  butem  wywołując  ogłuszający  hałas  i  wskazał  …   bezpośrednio  na  Thora.     Niezręcznie.  Obrzydliwie.  Milcząco.     Jak  gdyby  on  i  Xhex  nie  tylko  wywlekali  swoje  brudy  przed  wszystkimi,   ale   również   wieszali   na   głowie   Thora   spocone   skarpetki   i   poplamione   koszule.     W  odpowiedzi?  Brat  tylko  skrzyżował  ręce  na  piersi  i  skinął  głową,  raz.     Xhex   potrząsnęła   głową   –   Muszę   stąd   wyjść.   Muszę   oczyścić   umysł.   John,  jeśli  wiesz  co  dla  ciebie  dobre  to  nie  pójdziesz  za  mną.     I  tak  po  prostu,  już  jej  nie  było.     W   następstwie,   John   potarł   twarz   i   ścisnął   swoje   dłonie   tak   mocno   jakby  chciał  zmienić  ich  kształt.     -­‐   Co   powiecie   na   to,   abyśmy   zakończyli   na   dzisiaj   –powiedział   Ghrom   miękko  –  chcę  porozmawiać  z  John’em.  Thor,  zostań.     Nie   trzeba   było   prosić   dwa   razy.   Bractwo   i   inni   opuścili   gabinet   tak   szybko  jakby  ktoś  na  podjeździe  kradał  samochody.     Beth  została,  tak  jak  i  George.     Kiedy  drzwi  się  zamknęły,  John  spojrzał  na  Thor’a     „  Bardzo  mi  przykro”    

85  

-­‐  Nie,  synu  –  mężczyzna  zrobił  krok  do  przodu  –  wcale  tego  od  ciebie   nie  oczekuję.     Brat   objął   John’a,   a   John   poddał   się   temu   upadając   w   jego   niegdyś   masywne  ciało…  które  pomimo  to  dało  sobie  radę  z  utrzymaniem  go.     Głos   Thor’a   był   opanowany   w   jego   uchu   –   W   porządku.   Mam   cię.   Wszystko  już  w  porządku.     John  położył  głowę  na  bok  i  pojrzał  na  drzwi,  przez  które  wyszła  jego   krwiczka.   Chciał   iść   za   nią   każdą   cząstką   jego   ciała  –   ale   one   też   rozdzielały   ich.  W  swoim  umyśle  rozumiał  wszystko  co  mówiła,  ale  jego  serce  i  ciało  były   kierowane  przez  coś  odrębnego,  coś  większego  i  bardziej  pierwotnego.     To  było  złe.  Lekceważące.  Staromodne  i  to  w  sposób  w  jaki  nigdy  nie   myślał,  że  może  być.  Nigdy  nie  twierdził,  że  kobiety  powinny  być  odsunięte,   wierzył  w  swoją  partnerkę,  pragnął  jej…     Bezpieczeństwa.     Chcączki.     -­‐  Daj  jej  trochę  czasu  –  mruknął  Thor  –  a  my  podążymy  za  nią.  Ty  i  ja,   razem.     -­‐  Dobry  plan  –  powiedział  Ghrom  –  ponieważ  żadne  z  was  nie  wychodzi   dziś  w  teren  –  król  uniósł  dłonie  aby  uciąć  kłótnię  –  naprawdę.     To  zamknęło  usta  im  obu.     -­‐  Więc,  wszystko  w  porządku?  –  król  zapytał  Thora.     Uśmiech   Brata   w   najmniejszym   stopniu   nie   był   ciepły   –   Już   jestem   w   piekle,   goręcej   chyba   być   nie   może,   tylko   dlatego,   że   on   używa   mnie   jako   przykładu,  którym  się  nie  chce  stać.     -­‐  Jesteś  pewny  co  do  tego.     -­‐  Nie  martw  się  o  mnie.     -­‐  Łatwiej  powiedzieć,  niż  zrobić  –  Ghrom  skinął  ręką  tak  jakby  nie  chciał   ciągnąć  tego  dalej  –  skończyliśmy?     Kiedy   Thor   skinął   głową   i   odwrócił   się   od   drzwi,   John   ukłonił   się   Pierwszej  Rodzinie  i  podążył  za  samcem.     Nie  musiał  się  spieszyć.  Thor  czekał  na  niego  na  korytarzu.     -­‐  Posłuchaj  mnie,  jest  dobrze.  Mówię  poważnie.     „Przepraszam,…   jest   mi   tak   cholernie   przykro   –   zamigał   John   –   za   wszystko.  I  …  Kurwa,  tęsknie  za  Wellsie,  naprawdę  mi  jej  brakuje”     86  

Thor  zamrugał  przez  chwilę.  Potem  cichym  głosem  powiedział:     -­‐  Wiem,  synu.  Wiem,  że  ty  też  ją  straciłeś.     „Myślisz,  że  polubiłaby  Xhex?”     -­‐  Taa  –  cień  uśmiechu  uderzył  w  surową  twarz  –  spotkały  się  tylko  raz   jakiś   czas   temu,   ale   zachowywały   się   dosyć   chłodno,   może   gdyby   miały   więcej…   czasu   to   by   się   dogadały.   I   bracie,   w   taką   noc   jak   dziś   na   pewno   przydałoby  ci  się  wsparcie.     „Święta   prawda”   –   zamigał   John   kiedy   próbował   sobie   wyobrazić   nadchodzącą  Xhex.     Przynajmniej   mógł   odgadnąć   gdzie   pójdzie   –   do   swojej   kryjówki   niedaleko   rzeki   Hudson.   To   było   jej   schronienie,   jej   prywatna   przestrzeń.   A   kiedy  pokarze  się  na  jej  progu,  może  się  tylko  modlić,  żeby  nie  wykopała  go   na  zbity  pysk.     Ale  muszą  to  jakoś  rozwiązać.     „Myślę,   że   lepiej   pójdę   sam   –   zamigał   John   –   to   prawdopodobnie   nie   będzie  miły  widok.”     A  oni  to  sprawią  –  pomyślał  John.     -­‐  Dość  uczciwe.  Ale  chcę,  żebyś  wiedział,  że  jestem  tutaj  gdybyś  mnie   potrzebował.     Nie  zawsze  tak  było  –  pomyślał  John  kiedy  się  rozeszli.  Jakby  się  znali   od  wieków,  a  nie  zaledwie  od  kilku  lat.  I  wtedy  zgadł,  że  jest  to  coś  co  zdarza   się  kiedy  krzyżujesz  swoje  drogi  z  kimś  z  kim  byłeś  naprawdę  dopasowany.     Chciałeś  być  z  nim  wiecznie.    

87  

DZIESIĘĆ   -­‐  Ja  to  zrobię.     Kiedy   Niema   się   odezwała,   grupa   psańców,   do   których   się   zakradła   z   tyłu,   odwróciła   się   jak   stado   ptaków,   wszyscy   na   raz.   W   skromnym   pokoju   dla   służby   byli   zebrani   zarówno   mężczyźni   jak   i   kobiety,   każdy   ubrany   odpowiednio   do   swojej   roli,   czy   to   kucharza,   sprzątaczki,   piekarza   czy   kamerdynera.   Znalazła   ich,   kiedy   zdecydowała   się   na   jałową   przechadzkę   i   kim  by  była  gdyby  nie  skorzystała  z  okazji.     Ten,   który   tu   zarządzał,   Fritz   Perlmutter,   wyglądał   jakby   za   chwilę   miał   zemdleć.   Znowu,   był   psańcem   jej   ojca   wszystkie   te   lata   temu   i   miał   szczególny  problem  z  jej  upodobaniem  do  służalczej  roli.     -­‐  Moja  piękna  pani     -­‐   Niema.   Nazywam   się   teraz   Niema.   Proszę   zwracaj   się   do   mnie   tak   i   tylko   tak.   Jak   powiedziałam   zajmę   się   myciem   podłóg   w   centrum   treningowym.     Gdziekolwiek  to  było.     Rzeczywiście,   ostatniej   nocy,   ta   suknia   była   istnym   błogosławieństwem,   zadanie   zajmujące   ręce   i   umysł   kiedy   godziny   mijały   skwapliwie.  Tak  samo  było  po  Drugiej  Stronie,  fizyczna  praca  –  jedyna  rzecz,   która  ją  uspokajała  i  nadawała  sens  jej  istnienia.     Jak  jej  brakowało  posiadania  celu.     Właściwie,   przybyła   tutaj,   aby   służyć   Panikhce,   ale   one   tego   nie   chciała.     Przybyła  tutaj,  aby  spróbować  zbliżyć  się  do  swojej  córki,  ale  ona  była   świeżo  po  ceremonii  i  nie  chciała  zakłócać  jej  spokoju.     To  było  przed  jej  bliskim  starciem  z  Thor’em  wczesnym  rankiem.     Przynajmniej   wziął   suknię   –   pomyślała.   Zniknęła   stamtąd   gdzie   ją   powiesiła,  kiedy  odpowiedział  na  jej  pukanie  tak  gburowato.     Nagle  zauważyła,  że  lokaj  patrzy  na  nią  wyczekująco,  jakby  powiedział   coś  co  wymaga  jej  reakcji.    

88  

-­‐   Proszę,   zaprowadź   mnie   na   dół   –   powiedziała   –   i   pokaż   co   mam   zrobić.     Ze  względu  na  wiek,  jego  stara,  pomarszczona  twarz  ścięła  się  jeszcze   bardziej,  bo  nie  była  to  odpowiedź  którą  miał  nadzieję  usłyszeć.     -­‐  Pani….     -­‐  Niema.  Ty,  lub  ktoś  z  twojego  personelu  może  mi  to  teraz  pokazać.     Wszyscy  zebrani  wyglądali  na  zmartwionych,  jakby  pogłoski  o  tym,  że   niebo  się  zawali  miały  nagle  stać  się  prawdą.     -­‐  Dziękuję  –  powiedziała  do  lokaja  –  za  ułatwienie.     Wyraźnie  uznając,  że  nie  wygra  psaniec  pochylił  głowę.     -­‐  Ale,  oczywiście  ja  pa…-­‐  ach,  Nie….  Er….     Kiedy  nie  mógł  wypowiedzieć  jej  imienia,  jakby  tylko  „pani”  wytyczało   szlak  do  jego  tchawicy,  zlitowała  się  nad  nim.     -­‐  Jesteś  bardzo  pomocny  –  mruknęła  –  a  teraz,  prowadź.     Po   oddaleniu   się   innych   wyprowadził   ją   z   pokoju   dla   służby,   przez   kuchnię  do  foyer  gdzie  były  kolejne  drzwi,  których  jeszcze  nie  widziała.  Kiedy   tak   szli   przypomniała   sobie   swoje   poprzednie,   młodsze   „ja”  –   wyniosła   córka   rodu   czystej   krwi,   która   odmawiała   sprzątania,   czesania   włosów,   czy   ubierania   się.   Co   za   strata.   Przynajmniej   teraz,   kiedy   była   nikim   i   nie   miała   nic,   miała   jasność   w   jaki   sposób   sensownie   zagospodarować   mijające   godziny:  pracą.  Praca  była  kluczem.     -­‐   Przechodzimy   tu   –   powiedział   lokaj   trzymając   szeroko   ukryte   drzwi   pod  schodami  –  proszę  patrzeć  wprowadzę  kod.     -­‐  Dziękuję  –  odparła  zapamiętując  go.     Kiedy   szła   za   psańcem   do   dużej,   wąskiej   tuby   podziemnego   tunelu,   pomyślała   –   tak,   jeśli   zamierzała   zostać   po   tej   stronie,   to   musiała   mieć   obowiązki,   nawet   gdyby   to   obrażało   psańców,   Bractwo,   krwiczki…   Lepsze   to,   niż  więzienie  z  własnych  myśli.     Opuścili   tunel   przechodząc   przez   szafę   do   przysadzistego   pokoju,   który   miał  biurko,  metalowe  szafki  i  szklane  drzwi.     Psaniec  odchrząknął     -­‐   To   jest   centrum   treningowe   i   placówka   medyczna.   Mamy   tutaj   salę   zajęć,  salę  gimnastyczną,  szatnię,  siłownię,  salę  do  fizjoterapii,  basen,  a  także   wiele   innych   udogodnień.   Są   tam   pracownicy,   którzy   dbają   o   bezwzględną   89  

czystość   każdej   sekcji   –   to   było   powiedziane   surowo,   jakby   wcale   nie   przejmował   się,   że   jest   gościem   króla;   nie   była   kimś,   kto   zapaskudzi   mu   harmonogram   –   ale   psanka,   która   zajmowała   się   praniem   musiała   się   położyć,   bo   spodziewała   się   młodych,   więc   nie   mogła   już   dłużej   pracować.   Proszę,  tędy.     Kiedy   otworzył   szklane   drzwi,   wyszli   na   korytarz   i   skierowali   się   do   pokoju,  który  był  wyposażony  identycznie  jak  pralnia,  której  używała  zeszłej   nocy   w   głównym   budynku.   W   ciągu   następnych   dwudziestu   minut,   otrzymała   odświeżone   informacje   w   jaki   sposób   obsługiwać   maszyny,   a   następnie   lokaj   przestudiował   z   nią   mapę   obiektu,   więc   wiedziała   gdzie   zbierać  kosze  i  gdzie  wrócić  kiedy  skończy.     Następnie   po   sztywnej   ciszy   i   jeszcze   sztywniejszym   adieu,   była   nareszcie  sama.     Stojąc   pośrodku   pomieszczenia   gospodarczego   otoczona   pralkami,   suszarkami  i  deskami  do  prasowania,  zamknęła  oczy  i  wzięła  głęboki  wdech.     Oh,   piękna   samotność   i   szczęście   poczucia   wagi   obowiązków,   które   spadły   na   jej   barki.   Przez   następne   sześć   godzin   nie   musiała   myśleć   o   niczym   prócz   ręczników   i   prześcieradeł:   znaleźć   je,   włożyć   do   pralki,   poskładać   i   odłożyć  na  właściwe  półki.     Nie  było  tu  miejsca  dla  przeszłości,  czy  żałowania  jej.  Tylko  praca.     Chwyciła   kosz   na   kółkach   i   wytoczyła   niebieski   materiałowy   pojemnik   na   korytarz   i   rozpoczęła   swoje   rundy   zaczynając   od   kliniki   i   z   powrotem   do   pralni,   kiedy   na   jej   środku   transportu   nie   było   już   miejsca.   Gdy   włożyła   pierwszy   ładunek   do   głębokiej   pralki,   wyszła   ponownie,   przechodząc   do   szatni,   gdzie   znalazła   górę   bieli.   Musiała   obrócić   dwa   razy,   aby   zabrać   te   wszystkie   ręczniki   i   zrobiła   z   nich   ogromną   kupę   pośrodku   pralni   na   szarej,   betonowej  podłodze  obok  odpływu.  Ostatni  przystanek  miała  bardzo  daleko   po   lewej,   korytarzem   w   dół   do   basenu.   Kiedy   szła,   kółka   w   koszyku   robiły   niewielki,   gwiżdżący   hałas,   a   jej   stopy   przesuwały   się   nierównomiernie,   mocny  chwyt  na  rączce  pojemnika  dawał  jej  dodatkową  stabilność  i  pozwalał   iść  szybciej.     Kiedy   usłyszała   muzykę   dochodzącą   z   pływalni,   zwolniła.   I   zatrzymała   się.   Strzępki   rozmów   i   głosy   nie   miały   sensu   ponieważ   wszyscy   członkowie  

90  

bractwa   i   ich   krwiczki   wychodzili   w   ciągu   nocy.   Chyba   że   ktoś   zostawił   włączoną  muzykę  po  tym  jak  skończył  pływać.     Zmusiła  się  i  weszła  do  przysadzistego  przedpokoju,  wykafelkowanego   mozaiką  przedstawiającą  wysportowanych  mężczyzn  i  zderzyła  się  ze  ścianą   ciepła   i   wilgoci,   która   była   tak   ciężka   jak   aksamitna   zasłona.   Wokół,   w   powietrzu   unosił   się   dziwny   chemiczny   zapach,   to   sprawiło,   że   zaczęła   się   zastanawiać   w   jaki   sposób   traktowali   wodę   po   Drugiej   Stronie,   tam   zawsze   była  świeża  i  czysta,  ale  wiedziała,  że  nie  miało  to  miejsca  na  ziemi.     Zostawiając   pojemnik   w   holu,   przeszła   do   przodu   do   wielkiej   jaskini,   w   której   królowała   przestrzeń.   Wyciągając   rękę   dotknęła   ciepłych   płytek   na   ścianie,   przebiegając   palcami   po   błękitnych   niebach   i   falujących   zielonych   polach,  ale  podskakując  na  przepaskach  biodrowych  mężczyzn  z  ich  łukami,   pomocnikami  do  szermierki  w  ich  biegnących  pozach.     Uwielbiała   wodę.   Pływanie   łagodziło   ból   jej   chorej   nogi,   krótkie   poczucie  wolności.     -­‐  Oh  …  mój…  –  wysypała  kiedy  wyszła  z  za  rogu.     Basen   był   cztery   razy   większy   od   największego   kąpieliska   po   Drugiej   Stronie,  a  woda  mieniła  się  bladoniebiesko  –  prawdopodobnie  ze  względu  na   płytki,   które   miały   głębokie   wybrzuszenia.   Czarne   linie   biegły   wzdłuż   oznaczając   tory,   gdzie   były   numery   zejść   z   kamiennej   bariery   wyraźnie   zaznaczające   głębokość.   W   górze   sufit   był   kopułą   pokrytą   jeszcze   większą   ilością   mozaiki,   a   pod   ścianami   znajdowały   się   ławy   zapewniające   miejsce   do   siedzenia.   Rozbrzmiewająca   wokół   echem   muzyka   była   głośniejsza,   ale   nie   nadmiernie,  a  smutna  melodia  posiadała  przyjemny  rezonans.  Zważywszy,  że   była  sama,  nie  mogła  oprzeć  się  chęci  sprawdzenia  temperatury  bosa  stopą.     Kuszące.  Cóż,  bardzo  kuszące.     Ale   zamiast   się   poddać   ponownie   skupiła   się   na   swoich   obowiązkach,   wracając  do  pojemnika,  a  następnie  przewracając  go  do  dużego  wiklinowego   kosza   przenosząc   całą   masę   ciała   w   wilgotną   tkaninę   frotową.   Kiedy   odwróciła  się,  by  wyjść,  zatrzymała  się  i  jeszcze  raz  spojrzała  na  wodę.     Nie   ma   mowy,   aby   pierwszy   cykl   prania   już   się   zakończył.   Trwał   co   najmniej   czterdzieści   pięć   minut   w   zależności   jak   mocno   pralka   była   załadowana.     Sprawdziła  zegar  wiszący  na  ścianie.     91  

Może   tylko   kilka   minut   w   basenie,   zdecydowała.   Mogła   sobie   ulżyć,   od   bólu  w  dolnej  partii  swojego  ciała,  a  po  za  tym  i  tak  nie  miała  nic  do  roboty   przez  następnych  kilka  chwil.     Chwytając   jeden   ze   świeżych,   poskładanych   ręczników,   dwukrotnie   sprawdziła  przedpokój.  Poszła  dalej  w  dół  i  wyjrzała  na  korytarz.     Nikt  nie  nadchodził.     To   był   dobry   moment,   aby   to   zrobić,   służba   jest   skoncentrowana   na   sprzątaniu   na   drugim   piętrze   domu,   gdyż   musi   to   być   zrobione   pomiędzy   pierwszym  a  ostatnim  posiłkiem.  I  nie  było  nikogo,  kto  potrzebował  pomocy   w  klinice,  przynajmniej  w  tej  chwili.     Musiała  zrobić  to  szybko.     Kulejąc   z   powrotem   do   końca,   rozpięła   swoją   szatę   i   zdjęła   kaptur   rozbierając   się   do   bielizny.   Po   krótkim   wahaniu   zdjęła   delikatną   halkę   –   musi   pamiętać   by   przynieść   drugą,   gdyby   chciała   to   zrobić   jeszcze   raz.   Lepiej   pozostać  skromnym.     Kiedy   złożyła   swoje   rzeczy,   świadomie   wpatrywała   się   w   swoją   poskręcaną   łydkę,   śledziła   linię   blizn,   które   złożyły   się   na   brzydką   mapę   plastycznych  gór  i  dolin  na  jej  ciele.     Kiedyś,  jej  noga  działała  bez  zarzutu  i  była  tak  piękna,  jak  tylko  artysta   mógł   namalować.   Teraz,   to   był   symbol,   kim   i   czym   była,   przypomnienie   o   popadnięciu   w   niełaskę,   które   zrobiło   z   niej   skromniejszą   osobę…   i   z   czasem,   lepszą.     Na   szczęście   przy   schodach   były   chromowane   poręcze,   których   chwyciła   się   dla   równowagi   kiedy   powoli   wchodziła   do   ciepłej   wody.   Gdy   zeszła   przypomniała   sobie   o   swoim   warkoczu   i   skręciła   ciężką   długość   na   czubku  głowy,  chowając  luźny  koniec,  aby  kok  utrzymał  się  na  miejscu.     A  później…  uniosła  się  na  wodzie.     Zamykając   oczy   w   rozkoszy,   oddała   się   nieważkości   wody,   która   jak   delikatna   bryza   unosiła   jej   ciało,   życzliwie   trzymane   w   dłoniach   spokoju.   Kiedy   poszła   za   ciosem   i   przyszła   do   centrum,   teraz   odrzuciła   swoją   determinację   aby   nie   zamoczyć   włosów   i   przewróciła   się   na   plecy   zamiatając   rękami  wokół  siebie,  aby  utrzymać  się  na  wodzie.     Przez  krótki  czas  pozwoliła  sobie  coś  czuć,  otwierając  drzwi  do  swoich   zmysłów.     92  

I  to  było…  dobre.       ***     Pozostawiony   na   noc   w   rezydencji,   Thor   skreślony   z   listy   dyżurów,   utknął  w  środku.     Dobra   wiadomość   była   taka,   że   większość   ludzi   wyszła,   lub   zabierała   się  do  swoich  spraw,  więc  nie  będzie  nikogo  zarażał  swoją  toksycznością.     Z   tą   myślą   ruszył   do   centrum   treningowego   ubrany   jedynie   w   swoje   kąpielówki.   Słysząc,   że   w   większości   kac   był   spowodowany   odwodnieniem,   postanowił  nie  tylko  się  zamoczyć,  ale  …  także  przynieść  sobie  orzeźwiające   płyny.  Wszystko  dla  zdrowia.     Co  złapał?  Oh,  dobrze,  wódka  –  lubił  to  jak  stawiała  do  pionu,  ale  hej,   wyglądała  jak  woda.     Zatrzymując  się  w  tunelu  wziął  łyk  Goose’a  i  przełknął.     Kurwa.  Dźwięk  butów  John’a  uderzających  o  podłogę,  jak  bicie  jakiegoś   zapadłego   dzwonu,   to   coś,   czego   nigdy   nie   zapomni.   Tak   jak   palca   tego   dzieciaka  wskazującego  na  niego.     Czas  na  następny  łyk…  i,  hej,  może  jeszcze  jeden.     Kiedy   ponownie   podjął   swoją   wędrówkę   w   kierunku   tego,   co   prawdopodobnie   będzie   imprezą   topielca,   zdał   sobie   sprawę,   że   jest   chodzącym   banałem:   widział   od   czasu   do   czasu   swoich   Braci   w   tym   stanie,   snujących   się   w   kółko   ze   zgorzkniałą   miną,   złym   nastawieniem   i   butelką   „soku”  przyczepioną  do  dłoni.     Teraz?  Ba.     Robiłeś  to  co  musiałeś  zrobić,  aby  przetrwać  godziny.  A  noce  kiedy  nie   mogłeś  wyjść  i  walczyć  były  najgorsze  –  chyba  że  stawiałeś  czoła  przeciwko   jasności  dnia  jarzącej  się  bezsensownością.  To  było  jeszcze  bardziej  żałosne.     Kiedy  wyszedł  z  biura  i  koncentrował  się  na  basenie,  był  zadowolony,   że  nie  musi  maskować  wyrazu  swojej  twarzy,  albo  uważać  na  swój  język,  czy   studzić  swojego  temperamentu.     Popychając  otwarte  drzwi  do  przedpokoju,  jego  ciśnienie  krwi  obniżyło   się,   kiedy   przeszła   przez   niego   ciepła,   przyjazna   fala   wilgoci.   Muzyka   również  

93  

pomogła:   z   aparatury   nagłaśniającej,   U2   napełniało   powietrze,   klasyka   The   Joshua  Tree  rozbrzmiewało  echem  wokoło…     Pierwszą  wskazówką,  że  coś  było  nie  tak,  była  kupa  szmat  na  końcu.  I   być   może   gdyby   nie   odurzenie   alkoholem,   to   mógł   skojarzyć   fakty   wcześniej,   zanim…     Unosząca   się   na   wodzie   kobieta,   leżała   na   plecach,   jej   nagie   piersi   połyskiwały,  jej  sutki  naprężyły  się  w  ciepłym  powietrzu,  jej  głowa  odwróciła   się.     -­‐  Kurwa.     Trudno   powiedzieć   co   zrobiło   większy   hałas:   jego   K-­‐bomba,   butelka   Goose’a  uderzająca  o  kafelkową  posadzkę…  lub  plusk  pośrodku  basenu,  jaki   zrobiła   Niema,   krztusząc   się,   okrywając   i   jednocześnie   próbując   utrzymać   głowę  nad  wodą.     Thor  odwrócił  się  i  rękami  zasłonił  oczy.     Na   osi   obrotu   znalazły   się   kawałki   tłuczonego   szkła,   które   cięły   jego   stopy,  a  ból  wytrącał  go  z  równowagi  –  nie  żeby  potrzebował  otrzeźwienia.   Wyrzucając   rękę   podparł   się   o   kafelkową   podłogę,   co   przyniosło   ulgę,   po   czym  to  samo  zrobił  z  drugą  ręką.     -­‐  Pierdolone  piekło  –  krzyknął,  uwalniając  się  od  odłamków.     Kiedy   odwrócił   się   plecami,   Niema   potruchtała   z   wody   i   naciągnęła   szatę   na   nagie   ciało,   długi   warkocz   kołysał   się   swobodnie   gdy   szarpnęła   kaptur  na  miejsce.     Z   innym   przekleństwem,   Thor   uniósł   dłoń   do   góry,   aby   sprawdzić   skaleczenia.  Świetnie.  W  samym  środku  ręki  w  której  zawsze  trzyma  sztylet,   miał   szramę   długą   na   dwa   cale,   a   do   tego   suka   miała   kilka   milimetrów   głębokości.     Bóg  jeden  wiedział,  jak  wyglądały  jego  stopy.     -­‐  Nie  wiedziałem,  że  tutaj  jesteś  –  powiedział  nie  patrząc  w  górę,  ani  na   nią  –  przepraszam.     Kątem   oka   zobaczył   jak   się   zbliża,   jej   bose   stopy   drobiące   pod   rąbkiem   szaty.     -­‐  Nie  zbliżaj  się  –  warknął  –  tu  wszędzie  jest  pełno  szkła.     -­‐  Zaraz  wracam.     -­‐Świetnie  –  mruknął  kiedy  podniósł  stopę,  żeby  rzucić  okiem.     94  

Fantastycznie   –   dłuższe.   Głębsze.   Mocniej   krwawiące.   A   w   ranach   wciąż  tkwiło  szkło.     Z   warknięciem,   chwycił   trójkątny   kawałek   szkła   i   wyciągnął.   Krew   na   odłamku   była   czerwona   jak   rumieniec,   obracał   go   z   boku   na   bok   i   obserwował  grę  światła  przechodzącą  przez  niego.     -­‐  Myślisz  o  zainteresowaniu  się  chirurgią?     Thor   spojrzał   na   Manny   Manello,   ludzkiego   chirurga,   który   był   związany   z   bliźniaczą   siostrą   V.   Facet   przyszedł   z   apteczką,   ale   również   ze   swoim  nastawieniem  -­‐  Ja-­‐przeganiam-­‐świat.     Co   było   z   tymi   chirurgami?   Byli   prawie   tak   źli   jak   wojownicy.   Albo   królowie.     Człowiek  przykucnął  obok  niego  –  krwawisz.     -­‐  Nie  gadaj.     Kiedy   zastanawiał   się   gdzie   była   Niema,   kobieta   weszła   z   miotłą,   koszem   na   kółkach   i   szufelką.   Nie   patrząc   na   niego   ani   na   lekarza   zaczęła   starannie  zamiatać.     Przynajmniej  założyła  buty.     Jezu  Chryste…  ona  naprawdę,  kurwa,  była  nago.     Kiedy   Manello   szturchał   i   dłubał   w   zranionej   ręce,   następnie   dał   znieczulenie  i  zaczął  zszywać,  Thor  obserwował  kobietę,  kątem  oka  –  żadne   bezpośrednie  spojrzenie.     Szczególnie  nie  po  tym  jak…   Jezu…  widział  ją,  kurwa,  nago.     Dobra,  czas  przestać  ciągle  o  tym  myśleć.     Skoncentrował   się   na   jej   utykaniu   i   zauważył,   że   było   cholernie   wyraźne,   zastanawiał   się   czy   nie   skaleczyła   się   kiedy   w   tym   pośpiechu   wychodziła  z  basenu  by  się  dostać  do  ubrania.     Widział  jej  szaleństwo  wcześniej.  Ale  tylko  raz…     To  była  ta  noc,  kiedy  odbili  ją  z  rąk  symphath’y.     Zabił   tego   łajdaka.   Strzelił   jej   porywaczowi   w   głowę   i   powalił   go   jak   kamień.   Potem   on   i   Hardhy   zapakowali   ją   do   powozu   i   ruszyli   do   jej   rodzinnego   domu.   Zabrać   ją   do   jej   dziedzictwa.   Dać   jej   wszystkich   tych,   którzy  przez  wszystkie  prawa  powinni  pomóc  się  jej  wyleczyć.    

95  

Z   wyjątkiem   tego,   że   gdy   zbliżyli   się   do   okazałej   rezydencji,   wykręciła   się   z   powozu,   mimo   że   konie   się   nie   zatrzymały.   I   nigdy   nie   zapomni   jej   wzroku   w   tej   białej   koszuli,   przemykała   przez   pola,   biegła   jakby   ją   ktoś   gonił,   chociaż  porwanie  się  skończyło.     Wiedziała,  że  jest  w  ciąży.  To  dlatego  wyskoczyła.     Wtedy  też  utykała.     To   była   jej   jedyna   próba   ucieczki.   Cóż,   do   czasu   porodu,   ta   się   powiodła.     Boże…   zawsze   się   denerwował   gdy   była   w   pobliżu   w   czasie   tych   miesięcy   kiedy   przebywali   razem   w   domu   Hardhego.   Miał   zerowe   doświadczenie   z   samicami,   które   były   coś   warte:   taa,   jasne,   dorastał   wokół   nich   kiedy   był   z   matką,   ale   to   było   w   dzieciństwie,   gdy   był   jeszcze   pretransem.   Jak   tylko   przeszedł   przemianę,   został   wyrwany   ze   swojego   domu   i   wrzucony   w   wir   morderczego   obozu   treningowego   –   gdzie   był   zbyt   zajęty  przeżyciem  niż  martwieniem  się  o  dziwki.     Wtedy  nawet  nie  spotkał  osobiście  Wellsie.  Jego  przyrzeczenie  jej,  było   obowiązkiem  jego  matki,  które  złożyła  kiedy  miał  dwadzieścia  pięć  lat,  zanim   ona  się  w  ogóle  urodziła.     Z  szarpnięciem,  syknął  i  Manello  spojrzał  z  nad  igły     -­‐  Przepraszam.  Chcesz  więcej  lidocainy?     -­‐  Nie,  w  porządku.     Kaptur   Niemej   zmienił   pozycją   kiedy   spojrzała.   Po   chwili   ponownie   zajęła  się  szczotką.     Może   to   był   alkohol,   ale   nagle   miał   w   dupie   pozory   i   pozwolił   sobie   otwarcie   wpatrywać   się   w   kobietą   kiedy   dobry   doktorek   kończył   z   jego   dłonią.     -­‐  Wiesz  co,  chyba  przyniosę  ci  kule  –  mruknął  Manello.     -­‐   Jeśli   powiesz   mi   czego   potrzebujesz   –   powiedziała   miękko   Niema   –   mogę  ci  to  przynieść.     -­‐   Świetnie.   Idź   do   pokoju   ze   sprzętem   rehabilitacyjnym   na   końcu   sali   gimnastycznej.  Tam  znajdziesz…     Kiedy  facet  dał  jej  instrukcje,  skinęła  głową  tak,  że  jaj  kaptur  ruszył  się   tam   i   z   powrotem.   Z   jakiegoś   powodu   Thor   próbował   przywołać   z   pamięci   obraz  jej  twarzy,  ale  był  zamglony.  Właściwie  nie  widział  jej  od  wieków   –  ten   96  

krótki   błysk   teraz   się   nie   liczył,   bo   był   z   daleka.   A   kiedy   pokazała   się   Xhex   i   jemu  przed  ceremonią,  był  zbyt  wstrząśnięty,  aby  skupić  całą  uwagę.     Ale   była   blondynką,   to   wiedział   na   pewno.   Zawsze   lubiła   cień   –   przynajmniej   wtedy   w   chacie   Hardhego.   Wtedy   też   nie   chciała   by   na   nią   patrzeć.     -­‐   O.K.,   jest   dobrze   –   powiedział   Manello   spoglądając   na   pozszywaną   rękę  –  zabandażujemy  to  i  bierzemy  się  za  resztę.     Niema   wróciła   właśnie   kiedy   chirurg   nakładał   końcówkę   gazy   na   miejscu.     -­‐  Możesz  patrzeć  jeśli  chcesz.     Thor   zmarszczył   brwi,   aż   uświadomił   sobie,   że   Manello   mówi   do   Niemej.   Kobieta   trzymała   się   z   boku   i   faktycznie   gdyby   ten   jej   kaptur   był   twarzą  z  emocjami,  mógłby  powiedzieć,  że  się  martwiła.     -­‐  Tylko  ostrzegam  –  Manello  przeniósł  się  niżej  –  to  jest  gorsze  niż  ręka,   ale  z  kolei  dłoń  była  ważniejsza  ze  względu  na  to,  że  nią  walczy.     Kiedy   Niema   się   zawahała,   Thor   wzruszył   ramionami  –   możesz   oglądać   co  chcesz,  zakładając  że  twój  żołądek  to  wytrzyma.     Obeszła   ich   wokół   i   stanęła   za   lekarzem,   krzyżując   ramiona   w   rękawach  na  swojej  szacie,  że  wyglądała  jak  jakiś  religijny  posąg.  Z  wyjątkiem   tego,   że   była   bardzo   żywa:   gdy   skrzywił   się   kiedy   igła   ze   środkiem   znieczulającym  wbiła  się  w  ranę,  wydawało  się,  że  zapadła  się  w  sobie.     Tak  jakby  jego  ból  ją  obchodził.     Thor  zamknął  oczy.     -­‐   W   porządku,   zrobione   –   powiedział   Manello   jakiś   czas   później   –   i   zanim   zapytasz,   tak,   prawdopodobnie,   biorąc   pod   uwagę   jak   szybko   się   leczycie,   do   jutrzejszej   nocy   wszystko   powinno   się   zagoić.   Do   kurwy   nędzy,   jesteście   jak   samochody   –   macie   stłuczkę,   idziecie   na   warsztat   blacharski   i   zaraz   potem   wracacie   na   drogę.   Ludziom   takie   rzeczy   zabierają   cholernie   dużo  czasu.     Taa,   racja.   Thor   nie   był   całkiem   gotowy   aby   posadzić   tyłek   w   vanie.   Ciągłe   wyczerpanie   oznaczało,   że   będzie   potrzebował   się   dokrwić,   aby   te   stosunkowo  drobne  urazy  się  wyleczyły.     Oprócz  tej  jednej  sesji  z  Seleną  nie  pił  z  żyły  od….     Nie.  Nie  tędy  droga.  Nie  otworzy  tych  drzwi.     97  

-­‐   Żadnego   chodzenia   na   tej   nodze   –   rozkazywał   chirurg,   kiedy   zdejmował  rękawiczki  –  co  najmniej  do  świtu.  I  żadnego  pływania.     -­‐   Nie   ma   problemu   –   szczególnie   po   ostatnim.   Po   tym   co   właśnie   zobaczył  nigdy  już  nie  przyjdzie  na  ten  basen.  Tak  właściwie  to  na  żaden.     Jedyną   rzeczą,   która   uratowała   go,   kiedy   wpadł   na   nią,   od   totalnego   pogrążenia   się,   był   fakt,   że   nie   było   żadnego   podtekstu   seksualnego   z   jego   strony.   Tak,   był   zszokowany,   ale   to   nie   znaczyło…   no   wiecie,   że   chciał   ją   przelecieć,  czy  jakieś  inne  gówno.     -­‐  Jedno  pytanie  –  powiedział  lekarz  kiedy  podniósł  się  i  wyciągnął  rękę.     Thor   przyjął   dłoń   i   był   trochę   zaskoczony   kiedy   został   solidnie   pociągnięty  i  postawiony  na  nogi.     -­‐  O  co  chodzi?     -­‐  Jak  to  się  stało?     Thor   spojrzał   na   Niemą,   która   uciekła   wzrokiem   tak   szybko,   a   ciało   obróciła  w  przeciwną  stronę.     -­‐  Butelka  wyślizgnęła  mi  się  z  ręki  –  mruknął     -­‐   No   cóż,   wypadki   się   zdarzają   –   jego   ton   sugerował,   że   facet   nawet   przez   sekundę   nie   uwierzył   w   tę   bajeczkę   –   dzwoń,   jeśli   będziesz   mnie   potrzebował.  Będę  na  dole  w  klinice  przez  resztę  nocy.     -­‐  Dzięki     -­‐  Do  usług.     Wtedy…  on  i  Niema  zostali  sami.  

98  

JEDENAŚCIE   Kiedy   patrzyła   jak   uzdrowiciel   odchodzi,   zauważyła,   że   chciała   zrobić   krok   wstecz   od   Thor’a.   Wydawało   się,   że   w   przypadku   nieobecności   kogokolwiek  innego,  stał  zbyt  blisko.  I  był  dużo,  dużo  większy.     W  ciszy  przemknęło  jej,  że  powinni  porozmawiać,  ale  jej  myśli  zostały   zmącone.  Nie  potrafiła  ukryć  upokorzenia,  miała  jakiś  instynkt,  może  gdyby   tylko  mogła  się  wytłumaczyć  to  uczucie  by  odeszło.     W  międzyczasie  zbyt  wiele  z  jego  fizycznego  wyglądu  rejestrowała  jako   pocieszenie.   Był   tak   wysoki   –   cale   i   cale,   był   całą   stopę   (ok.   30cm)   wyższy   od   niej.  Jego  ciało  nie  wróciło  do  formy  tak  jak  jej:  pomimo,  że  był  chudszy  niż   go   zapamiętała   i   ważył   dużo   mniej   niż   jego   Bracia,   był   wciąż   barczysty   i   bardziej  umięśniony  niż  jakikolwiek  samiec  z  glymerii  kiedykolwiek  był.     Gdzie  był  jej  język,  pomyślała.     A   jednak   właśnie   wtedy,   gdy   zastanawiała   się,   że   jedyne   co   mogła   zrobić   to   zmierzyć   brutalną   szerokość   jego   ramion   i   masywnych   konturów   ciężkiej  klatki  piersiowej  oraz  umięśnionych  i  zaciśniętych  ramion.  Jednak  nie   dlatego,   że   uważała,   że   jest   przystojny.   Nagle   przestraszyła   się   całej   tej   siły   fizycznej   –   Thortur   był   tym,   który   zrobił   krok   wstecz,   jego   twarz   wyrażała   niesmak.     -­‐  Nie  patrz  na  mnie  w  ten  sposób.     Otrząsając   się   przypomniała   sobie,   że   to   mężczyzna   który   oddał   jej   wolność.  Nie  ktoś,  kto  kiedykolwiek  ją  zranił.  Albo  mógł.     -­‐  Przepraszam.     -­‐  Posłuchaj,  chcę  żeby  było  jasne.  Nie  jestem  tobą  zainteresowany.  Nie   wiem  w  jaki  rodzaj  gry  grasz…     -­‐  Gry?     Jego   potężna   ręka   wystrzeliła   kiedy   wskazał   na   basen   -­‐   …   leżąc   i   czekając  na  mnie  kiedy  zejdę  na  dół…     Niema  cofnęła  się  –  Co?  Nie  czekałam  na  ciebie,  ani  na  nikogo  innego     -­‐  Gówno  prawda     -­‐  Najpierw  sprawdziłam,  żeby  się  upewnić,  że  jestem  sama.    

99  

-­‐  Byłaś  naga,  pływając  tam  jak  jakaś…  dziwka.     -­‐  Dziwka?     Ich   podniesione   głosy   odbijały   się   wokół   rykoszetem,   krzyżując   się   ponieważ  przerywali  sobie  nawzajem.     Thortur  wysunął  się  do  przodu  –  Dlaczego  tu  przyszłaś?     -­‐  Pracuję  jako  praczka..     -­‐  Nie  do  centrum  treningowego  -­‐  na  tę  cholerną  stronę.     -­‐  Chciałam  zobaczyć  moją  córkę.     -­‐  Wiec  dlaczego  nie  spędzasz  z  nią  czasu?     -­‐  Ona  jest  świeżo  poślubiona!  Mam  cały  czas  dla  …     -­‐  Tak,  wiem.  Tylko  nie  dla  niej.     Brak  szacunku  w  tym  niskim  głosie  sprawił,  że  chciała  się  rozpaść,  ale   ta   niesprawiedliwość   wyprostowała   jej   kręgosłup   –   Nie   miałam   pojęcia,   że   zamierzasz  tu  przyjść.  Myślałam,  że  wszyscy  na  noc  wyszli.     Thortur  zmniejszył  dystans  między  nimi  –  powiem  to  tylko  raz.  Nic  tu   dla   ciebie   nie   ma.   Związane   samce   w   tym   domu   są   oddane   swoim   krwiczkom,   Khill   nie   jest   zainteresowany,   ja   również.   Jeżeli   przybyłaś   tu   szukać  partnera  lub  kochanka,  to  niestety  nie  masz  szczęścia.     -­‐   Nie   chcę   mężczyzny!   –   jej   krzyk   zamknął   mu   usta,   ale   ona   dodała   –   ja   też   powiem   to   tylko   raz   –   prędzej   się   zabiję   niż   pozwolę   by   jakikolwiek   mężczyzna  dotknął  mojego  ciała.  Wiem,  że  mnie  nienawidzisz  i  szanuję  twoje   powody,   ale   nie   chcę   ciebie,   ani   kogokolwiek   innego   z   twojej   wyliczanki.   Nigdy.     -­‐   To   może   zaczniesz   od   tego,   aby   trzymać   swoje   cholerne   ciuchy   na   sobie.     Uderzyłaby   go   gdyby   sięgnęła   tak   wysoko.   Nawet   dłoń   zaczęła   jej   mrowić.  Ale  nie  będzie  skakać,  aby  zetrzeć  ten  straszny  wyraz  z  jego  twarzy   przy   użyciu   siły.   Unosząc   podbródek,   powiedziała   z   taką   godnością   na   jaką   tylko  było  ją  stać:     -­‐  Może  ty  zapomniałeś  co  zrobił  mi  ostatni  mężczyzna,  ale  zapewniam   cię,   ja   nie.   Czy   zdecydujesz   się   wierzyć   mi   czy   wolisz   iluzję,   to   nie   moja   sprawa  –  ani  moja  wina.     Kiedy   kuśtykała   za   nim,   chciała   ten   jeden   raz   by   noga   była   taka   jak   przedtem:  jej  duma  by  tak  nie  ucierpiała,  gdyby  nie  ten  nierówny  chód.  Gdy   100  

dotarła  do  przedsionka  spojrzała  na  niego.  Nie  odwrócił  się  więc  powiedziała   do  jego  pleców,  na  których  ….  wycięte  było  imię  jego  krwiczki:     -­‐  Nigdy  więcej  nie  zbliżę  się  do  wody.  Ubrana  czy  nieubrana.     Dochodząc  do  drzwi,  trzęsła  się  od  stóp  do  głów,  aż  do  momentu  gdy   zimne  powietrze  uderzyło  w  nią  na  korytarzu  i  od  razu  zdała  sobie  sprawę,  że   zostawiła  kosz  na  śmieci,  miotłę  i  szufelkę….  oraz  swoją  halkę.     Nie  wróci  po  to,  to  było  pewne.     W  pralni,  zamknęła  się  i  oparła  o  ścianę  przy  drzwiach.  Nagle  poczuła   jak  się  dusi  i  zerwała  kaptur  z  głowy.  Rzeczywiście,  jej  ciało  było  gorące,  ale   nie   z   powodu   grubego   materiału   szaty   którą   nosiła.   Ten   wewnętrzny   żar   zakorzenił   się   i   użył   jej   jelit   jako   podpałki,   a   rozgrzany   dym   z   tego   ognia   napełniał  jej  płuca  wypierając  tlen.     To  było  niemożliwe,  że  samiec  którego  pamiętała  ze  Starego  Kraju,  to   ten   sam,   którego   widziała   przed   chwilą.   Dawny   był   niezgrabny,   ale   nigdy   nieokazujący   szacunku,   uprzejmy,   łagodna   dusza,   która   jakoś   przewyższała   brutalność  w  walce,  zachowując  jego  współczucie.     Ta  obecna  wersja  była  jak  gorzka  skorupa.     I   pomyśleć,   że   przypuszczała,   iż   przygotowanie   tej   sukni   będzie   miało   jakiekolwiek  korzyści?     Miałaby  większe  szczęście  zamieniając  rezydencję  ze  swoim  umysłem.     W   ślad   za   odejściem   wściekłej   Niemej,   Thor   uznał,   że   choć   John   Matthew  na  pewno  nie  zranił  się  dzisiejszej  nocy  ani  w  rękę  ani  w  stopę,  to   jednak   on   i   ten   dzieciak   mieli   wiele   wspólnego:   dzięki   uprzejmości   swoich   temperamentów,   obaj   zostali   ubrani   w   stój   Kapitana   Dupka,   który   obejmował  bez  dodatkowej  opłaty:  pelerynę  hańby,  buciki  wstydu  i  kluczyki   do  wypierdalaj-­‐mobilu.     Chryste,  czy  to  wyszło  z  jego  ust?     „Może  ty  zapomniałeś  co  zrobił  mi  ostatni  mężczyzna,  ale  zapewniam   cię,  ja  nie.”     Z  jękiem  pocierał  grzbiet  swojego  nosa.  Dlaczego  w  świecie,  pomyślał   choćby   przez   sekundę,   że   ta   kobieta   może   być   seksualnie   zainteresowana   mężczyzną?     -­‐  Dlatego,  że  założyłeś  że  ona  cię  przyciąga  i  to  cię  wkurzyło.     Thor  zamknął  oczy  –  Nie  teraz,  Lassiter.     101  

Oczywiście,   upadły   anioł   nie   zwracał   uwagi   na   werbalną   „policyjną   taśmę”  Idiota  z  blond  pasemkami,  podszedł  i  usiadł  na  jednej  z  ławek,  kładąc   łokcie  na  kolanach  swoich  skórzanych  spodni,  a  jego  dziwnie  białe  oczy  były   nieruchome  i  poważne.     -­‐  Już  czas,  abyśmy  ty  i  ja  pogadali.     -­‐   O   moich   relacjach   społecznych?   –   Thor   pokręcił   głową   –   bez   urazy,   ale  prędzej  poproszę  o  radę  Rankhor’a  –  to  chyba  ci  coś  mówi?     -­‐  Czy  kiedykolwiek  słyszałeś  coś  o  Pomiędzy?     Thor   niezgrabnie   obrócił   się   na   zdrowej   nodze   –   Nie   jestem   zainteresowany  klasyfikacją  na  części.  Dzięki.     -­‐  To  bardzo  prawdziwe  miejsce.     -­‐   Tak   jak   Cleveland.   Detroit.   Piękne   miasteczko   Burbank   –   był   fanem   „Laugh-­‐In”2  w  latach  sześćdziesiątych.  Więc  pozwijcie  go  –  ale  nie  muszę  nic   o  nich  wiedzieć.     -­‐  To  miejsce,  gdzie  jest  Wellsie.     Serce  Thor’a  zatrzymało  się  w  jego  klatce  piersiowej.     -­‐  O  czym  ty,  do  cholery  mówisz?     -­‐  Ona  nie  jest  w  Zanikh’u.     Dobrze.   Spokojnie.   Prawdopodobnie   powinien   powiedzieć   coś   innego   zamiast   –   O   czym   ty,   kurwa   mówisz?!   –   ale   wszystko   co   mógł   zrobić,   to   tylko   gapić  się  na  faceta.     -­‐  Nie  ma  jej  tam,  gdzie  myślisz,  że  jest  –  mruknął  anioł.     Szepnął   przez   suche   usta   –   Mówisz   mi,   że   ona   jest   w   piekle?   Bo   to   jedyna  druga  możliwość.     -­‐  Nie,  nie  jest.     Thor  wziął  głęboki  wdech  –  Moja  krwiczka  była  wartościową  kobietą  i   jest   z   w   Zanikh’u   –   nie   ma   żadnego   powodu   by   było   inaczej.   Co   do   mnie,   skończyłem  na  dzisiaj  ze  skakaniem  ludziom  do  gardła.  Więc  wychodzę  przez   te   drzwi.   –   wskazał   w   kierunku   przedpokoju   –   a   ty   pozwolisz   mi   odejść.   Ponieważ  nie  jestem  w  nastroju,  aby  tego  słuchać.     Odwracając   się   zaczął   kuśtykać   wykorzystując   kule,   które   przyniosła   Niema.     -­‐  Jesteś  cholernie  pewny  czegoś,  o  czym  gówno  wiesz.                                                                                                                             2

 Serial  komediowy,  emitowany  w  latach  60-­‐tych,  którego  akcja  rozgrywa  się  w  Burbank    

102  

Thor   zatrzymał   się.   Ponownie   zamknął   oczy.   Słał   modlitwy   o   emocje,   jakiekolwiek  emocje  inne  niż  chęć  zabicia.     Bez  powodzenia.     Spojrzał   przez   ramię   –   Jesteś   aniołem,   prawda?   Nie   powinieneś   być   współczujący?   Właśnie   oskarżyłem   kobietę,   która   została   zgwałcona   i   przez   co  zaszła  w  ciąże,  o  bycie  dziwką.  Czy  ty  naprawdę  myślisz,  że  mogę  znieść  te   ciągłe  ataki  na  moją  krwiczkę  właśnie  teraz?     -­‐   Są   trzy   miejsca   w   zaświatach.   Zanikh,   gdzie   bliscy   ponownie   się   spotkają.  Dhund,  gdzie  idą  niesprawiedliwi.  I  Pomiędzy….     -­‐  Czy  ty  słyszałeś,  co  przed  chwilą  powiedziałem?     -­‐   …   które   jest   miejscem,   gdzie   dusze   mogą   zostać   uwięzione.   Nie   jest   jak  pozostałe  dwa…     -­‐  Obchodzi  cię  to?     -­‐   …   ponieważ   Pomiędzy   jest   inne   dla   każdego.   Właśnie   teraz   twoja   krwiczka  i  twoje  młode  utknęli  tam  przez  ciebie.  Właśnie  dlatego  przybyłem   –  jestem  tu,  by  pomóc  tobie,  pomóc  im,  dostać  się  tam  gdzie  ich  miejsce.     Ludzie,   to   był   świetny   moment   przypieprzyć   sobie   w   stopę,   pomyślał   Thor,   bo   nagle   nie   miał   żadnego   poczucia   równowagi.   Albo   to,   albo   całe   centrum  treningowe  kręciło  się  na  osi  budynku.     -­‐  Nie  rozumiem  –  wyszeptał.     -­‐  Musisz  iść  dalej,  mój  bracie.  Musisz  przestać  się  jej  trzymać,  by  mogła   pójść  dalej.     -­‐  Nie  ma  czyśćca,  jeśli  to  co  sugerujesz….     -­‐  A  jak,  kurwa,  myślisz  skąd  ja  pochodzę?     Thor  uniósł  brew  –  Naprawdę  chcesz,  żebym  odpowiedział?     -­‐  To  nie  jest  zabawne.  A  ja  jestem  cholernie  poważny.     -­‐  Nie,  ty  kłamiesz….     -­‐   Czy   kiedykolwiek   zastanawiałeś   się   jak   znalazłem   się   w   tamtym   lesie?   Dlaczego   tu   utknąłem?   Czy   choć   raz   zapytałeś   siebie,   czemu   marnuję   swój   czas   na   ciebie?   Twoja   krwiczka   i   twój   syn   są   w   pułapce,   a   ja   zostałem   wysłany,  żeby  ich  uwolnić.     -­‐  Syn?  –  Thor  odetchnął     -­‐  Tak,  trzymała  małego  chłopca.    

103  

Nogi  Thor’a  ugięły  się  pod  nim,  na  szczęście  anioł  skoczył  do  przodu  i   złapał  go  zanim  coś  sobie  złamał.     -­‐   Choć   tutaj   –   Lassiter   manewrował   nim   w   kierunku   ławki   –   siadaj   i   włóż  głowę  między  kolana,  jesteś  blady  jak  ściana.     Tym  razem  Thor  nie  bronił  się,  posadził  swój  tyłek  i  pozwolił  zwinąć  się   aniołowi.   Kiedy   otworzył   usta   i   próbował   oddychać,   zauważył,   bez   żadnego   powodu,   że   płytki   na   podłodze   nie   były   czysto   niebieskie,   ale   miały   wielobarwne  plamki.  Gdy  wielka  ręka  zaczęła  robić  kółka  na  jego  plecach,  był   dziwnie  odprężony.     -­‐  Syn  –  Thor  nieco  uniósł  głowę  i  potarł  twarz  dłońmi  –  chciałem  mieć   syna.     -­‐  Ona  również.     Spojrzał  ostro  –  Nigdy  mi  tego  nie  powiedziała.     -­‐   Była   cicho,   bo   nie   chciała   żebyś   miał   na   głowie   wszystkich   tych   „piersiastych”  gdyby  się  dowiedzieli,  że  będzie  dwóch  mężczyzn  w  domu.     Thor  zaśmiał  się.  A  może  to  był  szloch  –  Ona  by  tak  zrobiła.     -­‐  Taa     -­‐  Więc  widziałeś  ją?     -­‐  Tak.  Nie  jest  z  nią  dobrze,  Thor.     Nagle  poczuł  się  jak…  –  Zaraz  się  porzygam.  –  Co  było  lepsze  niż  płacz  –   Czyściec?     -­‐   Pomiędzy.   Jest   powód,   dlaczego   nikt   nie   wie   o   tym   miejscu.   Jeśli   wychodzisz   otwiera   się   przed   tobą   Zanikh   lub   Dhund   i   zapominasz   swoje   doświadczenia  z  tego  miejsca,  złe  wspomnienia  znikają.  A  jeśli  twoje  okno  się   zamknie,   utkniesz   tam   na   zawsze,   więc   nie   masz   jak   zdawać   raportów   na   temat  krajobrazu.     -­‐   Nie   rozumiem   –   była   taka   dobra.   Była   wartościową   kobietą,   która   została  za  wcześnie  zabrana.  Dlaczego  nie  poszła  do  Zanikh’u?     -­‐  Czy  ty  mnie  w  ogóle  słuchasz?  Przez  ciebie!     -­‐   Przeze   mnie?   –   wyrzucił   ręce   w   górę   –   a   co   ja,   kurwa,   zrobiłem   źle.   Żyję  i  oddycham  –  nie  skończyłem  ze  sobą  i  nie  zamierzam…     -­‐   Nie   pozwalasz   jej   odejść.   Nie   zaprzeczaj.   Och   proszę   cię,   zobacz   co   właśnie  zrobiłeś  Niemej.  Wlazłeś  tu  kiedy  była  naga,  co  kompletnie  nie  było  

104  

jej  winą  i  zmyłeś  jej  głowę  tylko  dlatego,  że  myślałeś,  że  próbuje  cię  złapać  na   numer  w  stylu  „gorąca  i  zakłopotana”.     -­‐  Czy  jest  coś  złego  w  tym,  że  nie  lubię  być  pożerany  wzrokiem?  –  Thor   zmarszczył  brwi  –  A  po  za  tym,  skąd  do  cholery  wiesz  co  się  właśnie  stało?     -­‐  Chyba  nie  sądzisz,  że  cały  czas  jesteś  sam,  co?  Ale  problemem  nie  jest   Niema.  Jesteś  nim  ty,  nie  chcesz  by  cię  pociągała.     -­‐  Ona  mnie  nie  pociągała.  I  nie  pociąga.     -­‐  Ale  nic  by  się  nie  stało  gdyby  tak  było,  i  w  tym  rzecz.     Thor  sięgnął,  chwycił  przód  koszuli  anioła  i  szarpnął  obiema  rękami.     -­‐   Mam   tylko   dwie   rzeczy   do   powiedzenia.   Nie   wierzę   w   to   co   mówisz,   i   jeśli   wiesz   co   dla   ciebie   najlepsze,   to   zamkniesz   swój   pieprzony   dziób   na   temat  mojej  partnerki.     Kiedy   Thor   popchnął   go   i   wstał,   Lassiter   zaklął   –   To   nie   będzie   trwać   wiecznie,  kolego.     -­‐  Trzymaj  się,  kurwa  z  daleka  od  mojego  pokoju.     -­‐   Jesteś   gotów   poświęcić   jej   wieczność   na   rzecz   swojego   gniewu?   Naprawdę  jesteś  aż  tak  arogancki?     Thor   spojrzał   przez   ramię   …   ale   ten   skurwysyn   zniknął,   nie   było   nic   prócz  powietrza  w  miejscu  gdzie  stał  anioł.  Więc  trudno  się  było  z  nim  kłócić.     -­‐  Wszystko  jedno.  Pierdolony  pojebus.    

105  

DWANAŚCIE   Kiedy   Xhex   weszła   do   Żelaznej   Maski,   poczuła   jakby   cofnęła   się   w   czasie.  Prze  lata  pracowała  w  klubach  takich  jak  ten,  tępiąc  zdesperowanych   ludzi  jak  tu,  mając  oczy  szeroko  otwarte  na  kłopoty  jak  tu…  ten  mały  węzeł   napięcia  pchał  ją  naprzód.     Bezpośrednio   przed   nią   dwóch   facetów   rozliczało   się,   para   goth’ów   zaczęła  skakać  sobie  do  gardeł  przebierając  nogami  w  New  Rocks’ach3.  Zaraz   obok   laska   z   czarno   –   białymi   włosami,   migoczącym   dekoltem   i   w   popieprzonym   stroju   obejmującym   zapięte   na   klamry   paski   czarnej   skóry,   wydawała  się  być  cholernie  z  siebie  zadowolona.     Xhex  chciała  trzepnąć  ją  w  głowę  i  posłać  do  diabła  właśnie  dlatego,  że   była  sama.     Jednak   prawdziwy   problem   to   nie   ta   zakuta   pała   z   cyckami,   ale   dwa   kawałki   mięsa,   które   właśnie   miały   na   siebie   skoczyć   jak   u   Dana   White’a4.   Nieważne  co   by  sobie  zrobili  ze   swoimi  nosami  i  szczękami,  bardziej  chodziło   o   pozostałe   dwieście   osób,   które   zasadniczo   mogły   zachować   się   tak   samo.   Męskie   ciała   lecące   w   dwunastu   różnych   kierunkach   mogły   uderzyć   wiele   przypadkowych  osób,  a  komu  to  było  potrzebne?     Miała  zamiar  wkroczyć,  kiedy  przypomniała  sobie,  że  to  już  nie  jest  jej   praca.   Nie   była   już   odpowiedzialna   za   tych   dupków   i   ich   libido,   za   ich   zazdrość,  narkotykowy  biznes  i  seksualne  wyczyny.     Tu  był  Trez,  który  o  to  dbał.     Ludzie   w   tłumie   widzieli   go   jako   jednego   ze   swoich,   był   tylko   trochę   większy   i   bardziej   agresywny.   Ona   jednak   znała   prawdę.   Cień   był   bardziej   niebezpieczny   niż   którykolwiek   z   homo-­‐sapiens   mógł   przypuszczać.   Gdyby   chciał   mógłby   rozerwać   ich   gardła   w   mgnieniu   oka   …   a   następnie   rzucić   padlinę   na   ruszt,   poddusić   przez   kilka   godzin   i   miałby   kolację   z   kolbą   kukurydzy  i  paczką  chipsów.     Cień  miał  unikalny  sposób  traktowania  swoich  wrogów.                                                                                                                             3 4

   New  Rock  –  marka  butów      Dana  White  -­‐  amerykański  biznesmen,  przewodniczący  UFC  czyli  innymi  słowy  główny  facet  od  Wrestlingu    

106  

Coś  na  zgagę?     Ponieważ   wielkość   Trez’a   robiła   wrażenie,   dynamika   na   scenie   natychmiast  się  zmieniła:  czarno-­‐biała  cizia  tylko  raz  na  niego  spojrzała  i  od   razu   zapomniała   imiona   tych   dwóch   rozgorączkowanych   dupków.   Tymczasem   para   pijących   palantów   ostygła   trochę,   cofając   się   i   ponownie   oceniając  swoją  sytuację.     Dobry  plan  –  byli  sekundę  od  tego  by  to  Cień  ocenił  ją  siłą.     Na   jedno   uderzenie   serca   oczy   Trez’a   spotkały   jej,   ale   zaraz   potem   skupił   się   na   trzech   kłopotach.   Ponieważ   kobieta   próbowała   go   podejść   trzepocząc   oczami   i   biustem,   robiła   takie   wrażenie   jak   befsztyk   przed   wegetarianinem  –  Trez  był  zdegustowany.     Ponad   zgiełkiem   muzyki,   Xhex   złowiła   tylko   kilka   słów,   ale   mogła   się   domyślić,   znała   ten   tekst   bardzo   dobrze:   Nie   bądź   dupkiem.   Zabieraj   to   na   zewnątrz.  To  jest  pierwsze  i  jedyne  ostrzeżenie  zanim  będziesz  „persona  non   grata”.     Na  koniec  Trez  praktycznie  musiał  łomem  oderwać  tę  harpię  od  siebie,   bo  tak  była  uczepiona  jego  ramienia.     Strząsając  ją  ze  słowami  –  chyba  jesteś  niepoważna  –  podszedł.     -­‐  Hej     Jego   leniwy   i   seksowny   uśmiech   to   oczywiście   był   problem.   A   ten   głęboki  głos  nie  pomagał.  Albo  to  ciało.     -­‐  Hej  –  zmusiła  się  do  uśmiechu  –  problemy  z  kobietami?     -­‐  Jak  zawsze  –  rozejrzał  się  –  Gdzie  twój  facet?     -­‐  Nie  tutaj.     -­‐  Aaaa…  –  przerwa  –  a  ty  jak?     -­‐  Nie  wiem  Trez.  Nie  wiem  dlaczego  tutaj  jestem.  Ja  po  prostu…     Sięgając,  położył  ciężką  rękę  na  jej  ramionach  i  przyciągnął  ją  do  siebie.   Boże,   pachniał   tak   samo,   jak   kombinacja   Gucci   Pour   Homme5   i   czegoś   co   było  całym  nim.     -­‐  Chodź,  dziewczynko  –  mruknął  –  do  mojego  biura.     -­‐  Nie  nazywaj  mnie  dziewczynką.     -­‐  O.K.  a  co  powiesz  na  kwiatuszku?                                                                                                                             5

 Gucci  Pour  Homme  –  męska  woda  toaletowa    

107  

Wsunęła   rękę   wokół   jego   pasa   i   oparła   głowę   o   jego   ramię   kiedy   zaczęli  razem  iść  –  Lubisz  swoje  jaja  w  miejscu,  w  którym  teraz  są?     -­‐  Taaa.  Nie  lubię,  kiedy  tak  wyglądasz.  Wolę  cię  zadziorną  i  wkurzoną.     -­‐  Ja  też,  Trez.  Ja  też…     -­‐  Więc  jak,  zgadzamy  się  na  „kwiatuszku”?  Albo  muszę  stać  się  jeszcze   bardziej  nieustępliwy?  Wyciągnę  cię  z  tego  jeśli  będę  musiał.     Na  tyłach  klubu,  obok  szatni  gdzie  „tancerki”  się  przebierały  ze  swoich   codziennych  ciuchów,  biuro  Treza’a  miało  drzwi  jak  mięsna  chłodnia.     W  środku  stała  czarna,  skórzana  sofa,  duże  metalowe  biurko,  a  na  podłodze   pomarszczony   dywan.   To   było   to.   Cóż,   abstrahując   od   zamówień,   rachunków,  telefonów,  laptopów...     Poczuła,   jakby   upłynęło   milion   lat   kiedy   była   w   pobliżu   tego   wszystkiego.     -­‐   Przypuszczam,   że   iAm   nie   był   tu   jeszcze?   –   powiedziała   wskazując   bałagan  na  biurku.  Bliźniak  Trez’a  nigdy  nie  zgodziłby  się  na  to.     -­‐  Gotuje  u  Sala  do  północy.     -­‐  Harmonogram  taki  sam  jak  kiedyś.     -­‐  Jeśli  się  nie  zepsuje…     Kiedy  rozsiedli  się  w  środku,  on  na  swoim  krześle  jak  tron,  ona  na  sofie,   jej  klatka  piersiowa  bolała.     -­‐  Mów  –  powiedział,  jego  twarz  spoważniała.     Podpierając   głowę   na   dłoni   i   krzyżując   nogi   w   kolanach,   bawiła   się   sznurowadłami  buta.     -­‐  Co,  jeśli  powiem  ci,  że  chciałabym  moją  robotę  z  powrotem?     Kątem  oka  widziała,  jak  odsunął  się  trochę.     -­‐  Myślałem,  że  walczysz  z  Braćmi.     -­‐  Ja  też.     -­‐  Ghrom  jest  nie  specjalnie  zadowolony  z  kobiety  w  ternie?     -­‐  John  nie  jest.  –  Kiedy  Trez  zaklął,  głośno  wypuściła  powietrze  –  i  jako,   że  jestem  jego  krwiczką,  on  ma  ostatnie  słowo.     -­‐  Chciałby  cię  mieć  na  oku  i  …     -­‐   Och,   zrobił   więcej   niż   to.   –   Kiedy   groźne   warknięcie   rozeszło   się   w   powietrzu,   machnęła   ręką   –   Nie,   żadnej   przemocy.   Chociaż   argument   –   argumenty  nie  były  przyjemne.     108  

Trez  usiadł.  Bębnił  palcami  po  bałaganie  przed  nim.  Spojrzał  na  nią.     -­‐   Oczywiście,   że   możesz   wrócić,   znasz   mnie.   Nie   jestem   związany   żadnym  wampirzym  pojęciem  przyzwoitości,  a  moje  jest  matriarchalne6  więc   nigdy   nie   zrozumiem   mizogonii7   dawnych   zwyczajów.   Jednak   martwię   się   o   ciebie  i  John’a.     -­‐   Jakoś   sobie   poradzimy.   –   tylko   jak?   Nie   miała   pojęcia.   Ale   nie   pozwoliła,  by  strach  w  jej  słowach  uczynił  ją  mniej  wiarygodną.  –  Nie  mogę   tak  po  prostu  siedzieć  w  domu  i  nic  nie  robić,  nawet  nie  chcę  o  tym  myśleć.   Cholera,  Trez,  powinnam  wiedzieć,  że  cały  ten  związek  to  głupi  pomysł.  Nie   jestem  do  tego  stworzona.     -­‐   Zdaje   się,   że   nie   tylko   ty   stwarzasz   problem.   Jednak   wiem   skąd   pochodzi.   Gdyby   cokolwiek   stało   się   iAm’owi   nie   wytrzymałbym,   kurwa,   psychicznie,   więc   to   nie   jest   najlepszy   pomysł   abyśmy   walczyli   ramię   w   ramię.     -­‐  Ale  i  tak  to  robicie.     -­‐  Tak,  ale  my  jesteśmy  głupi.  Ale  to  nie  jest  tak,  że  co  noc  wychodzimy   ręka  w  rękę  by  czegoś  szukać   –  mamy  robotę  w  biurze  i  tym  się  zajmujemy  i   tylko   czasami   trzeba   coś   załatwić.   –   Otworzył   szufladę   w   biurku   i   podał   jej   zestaw   kluczy   –   na   dole   w   hollu   jest   puste   biuro.   Jeśli   jeszcze   raz   przyjdzie   ten   detektyw   z   wydziału   zabójstw   w   sprawie   śmierci   chłopaka   Chrissy,   zajmiemy  się  nim.  Tymczasem  umieszczę  cię  z  powrotem  na  liście  płac.  Tim   jest   dobry,   ale   potrzebuje   pomocy   w   organizacji   bramkarzy.   Ale   –   i   mówię   serio  –  to  nie  jest  zajęcie  długoterminowe.  Możesz  odejść  w  każdej  chwili.     -­‐  Dzięki  Trez.     Oboje  spojrzeli  na  siebie.     -­‐  Wszystko  będzie  dobrze  –  powiedział  Cień.     -­‐  Jesteś  tego  bardzo  pewny.     -­‐  Absolutnie.       ***                                                                                                                             6 7

 4  Matriarchalne  –  czyli  takie,  gdzie  kobieta  gra  pierwsze  skrzypce      5  Mizogonia  –  niechęć  do  kobiet    

109  

Półtorej   budynku   dalej   od   Żelaznej   Maski,   Xcor   stał   na   zawietrznej   obok   salonu   tatuażu,   czerwony,   żółty   i   niebieski   blask   neonu   drażnił   jego   oczy  i  nerwy.     Dholor  i  Cypher  poszli  do  zakładu  jakieś  dziesięć  minut  temu.     Ale  nie  po  tatuaż.     Na   wszystkie   świętości,   Xor   wolałby,   aby   jego   żołnierze   byli   na   jakiejkolwiek  innej  misji  z  kimkolwiek  innym.  Niestety,  nie  mógł  negocjować   z   potrzebą   krwi   –   a   musieli   jeszcze   znaleźć   wiarygodne   źródło.   Ludzkie   kobiety  mogły  ich  zaspokoić,  ale  siła  nie  trwała  zbyt  długo,  a  to  oznaczało,  że   polowanie  na  krew  było  niemal  tak  częste  jak  jedzenie.     Rzeczywiście,  byli  tutaj  tylko  tydzień,  a  już  mógł  odczuć  to  na  własnej   skórze  –  w  Starym  Kraju  mieli  dobrze  wychowane  samice,  które  były  do  ich   dyspozycji.     Chociaż,  jeśli  zostanie  królem,  problem  będzie  rozwiązany.     Kiedy   czekał,   przeniósł   ciężar   swojego   ciała   z   powrotem   na   buty,   a   skórzany  płaszcz  robił  subtelny,  skrzypiący  hałas.  Na  plecach  ukryte  kabury,   gotowe  do  użycia,  a  jego  kosa  była  niemal  tak  niecierpliwa  jak  on  sam.     Czasami   mógł   przysiąc,   że   mówi   do   niego:   na   przykład,   od   czasu   do   czasu,   człowiek   mógł   przejść   otwartą   aleją,   w   której   stał;   może   to   był   samotnik   kroczący   szybko,   albo   nadziana   kobieta   próbująca   zapalić   papierosa   na   wietrze,   czy   grupka   imprezowiczów.   Jakikolwiek   wariant,   jego   oczy   i   tak   wytropiły   by   ich   jako   ofiary,   znajdując   drogę   którą   przyniosły   ich   ciała,   gdzie   mogą   się   ukrywać,   czy   mają   jakąkolwiek   broń   i   ile   czasu   by   mu   zabrało  dotarcie  do  nich.     I   wszystko   to,   podczas   gdy   jego   kosa   szeptała   do   niego,   wzywając   do   działania.     W   krwawych   czasach   ludzi   było   mniej   i   byli   mniej   wytrzymali,   nie   tak   silni,   co   było   dobre   zarówno   jako   trening   sprawnościowy,   ale   także   jako   źródło   utrzymania.   Teraz,   jednak   te   szczury   opanowały   ziemię   stając   się   zagrożeniem.     Jaka  szkoda,  że  nie  może  zabrać  się  do  roboty  nad  Caldwell  jak  należy.   Przejąć   je   nie   tylko   od   wspaniałego   Ślepego   Króla   i   Bractwa,   ale   także   od   ludzi.    

110  

Jego   kosa   była   gotowa,   wiedział   to   na   pewno.   Prawie   drżała   na   jego   plecach   błagając,   by   jej   użył,   głosem   który   był   bardziej   seksowny   niż   cokolwiek  jego  uszy  słyszały  od  kobiety.     Dholor  wypadł  z  zakładu  i  wszedł  w  uliczkę.  Natychmiast  kły  Xcor’a  się   wydłużyły,   jego   fiut   stwardniał,   nie   dlatego   żeby   on   był   zainteresowany   seksem,  to  jego  ciało  było.     -­‐  Cypher  już  z  nimi  kończy  –  powiedział  jego  porucznik.     -­‐  Dobrze.     Jak  tylko  drzwi  otworzyły  się  mentalnie,  obydwaj  natychmiast  zanurzyli   ręce   w   swoich   skórzanych   płaszczach,   wyciągając   broń.   Ale   to   był   tylko   Cypher…  z  triumwiratem8  kobiet,  z  których  wszystkie  były  tak  atrakcyjne  jak   śmieci  obok  talerza.     Dziadostwo  i  tyle.  Ale  każda  miała  najważniejszą  rzecz:  szyję.     Kiedy  Cypher  podchodził,  uśmiechał  się,  uważając  by  nie  błysnąć  kłami.   Wycedził  ze  swoim  akcentem     -­‐  To  jest  Carla,  Beth  i  Linda…     -­‐  Lindsay  –  zawołała  jedna  z  drugiego  końca.     -­‐   Lindsay   –   poprawił   i   pociągnął   ją   bliżej   –   dziewczyny,   poznajcie   mojego  przyjaciela,  a  to  jest  mój  szef.     Żołnierz   nie   zawracał   sobie   głowy   imionami   –   po   co   marnować   oddech?   Ale   bez   względu   na   niewłaściwe   przedstawienie,   wyglądały   na   podekscytowane:   Carla,   Beth   i   Lin-­‐   jakaśkurwatam,   uśmiechały   się   do   Dholor’a,  wszystkie  z  zielonym  błyskiem  w  oku…  do  czasu  kiedy  spojrzały  na   Xcor’a.   Chociaż   prawie   cały   stał   w   cieniu,   jednak   światło   nad   drzwiami,   którymi  wyszli  migało,  a  im  wyraźnie  nie  spodobało  się  to  co  zobaczyły.  Dwie   z   nich   spuściły   oczy.   Inna   była   właśnie   pochłonięta   majstrowaniem   przy   skórzanej  kurtce  Cyphr’a.     Nieodłączne   odrzucenie   nie   było   niespotykaną   reakcją.   W   rzeczywistości,   żadna   kobieta   nigdy   nie   spojrzała   na   niego   z   aprobatą   czy   zainteresowaniem.     Na  szczęście,  wcale  go  to  nie  obchodziło.     Zanim  cisza  stała  się  niezręczna  Cypher  powiedział     -­‐  Tak  czy  owak,  te  śliczne  panie  idą  do  pracy…                                                                                                                             8

 6  Triumwirat  –inaczej  trójka    

111  

-­‐  W  Żelaznej  Masce  –  powiedziała  Lin-­‐jakaśtam.     -­‐  …  ale  zgodziły  się  spotkać  tu  z  nami  o  trzeciej.     -­‐  Jak  skończymy  –  jedna  z  nich  się  dołączyła.     Kiedy   trio   stało   się   denerwujące   i   przeszło   do   głupich   chichotów,   przestał   się   nimi   interesować,   tak   jak   one   nim.   Rzeczywiście,   jego   ambicje   były   o   wiele   większe   niż   osobnicy   pokroju   Cyphr’a.   Seks,   tak   jak   picie   krwi,   był   niewygodną   biologiczną   funkcją,   a   on   był   zbyt   mądry   aby   kiedykolwiek   dać  się  nabrać  na  te  romantyczne  pierdoły.  Jeśli  ktoś  raz  wybrał  te  drogę,  dla   niego  kastracja  była  łatwiejsza,  mniej  bolesna,  a  przede  wszystkim  stała.     -­‐  Więc,  jesteśmy  umówieni?  –  Cypher  powiedział  do  kobiet.     Jedna   z   nich,   która   prawie   pełzała   po   jego   ubraniu,   coś   szepnęła,   czym   sprawiła,  że  opuścił  głowę.  Kiedy  jego  czoło  zmarszczyło  się,  nie  trudno  było   się  domyślić  co  było  sednem  sprawy,  a  kobieta  nie  była  zbyt  nieszczęśliwa  z   jego  odpowiedzi.     Zamruczała.     Tak  zapewne  robią  bezdomne  koty  w  zaułku  –  przypuszczał  Xcor.     -­‐   No   to   jesteśmy   umówieni   –   powiedział   wampir   spoglądając   na   Dholor’a   –   i   mogę   obiecać,   że   się   wami   trzema   zaopiekujemy   bardzo   troskliwie.     -­‐  Mam  to,  czego  potrzebujesz.     -­‐   Świetnie,   bardzo   dobrze   –   klepnął   jedną   w   tyłek,   później   drugą.   Trzecią,   która   próbowała   dostać   się   do   jego   płaszcza,   odwrócił   i   mocno   pocałował.     Więcej   chichotów.   Bardziej   wstydliwy   wygląd,   który   nie   pasował   do   tego,  że  te  prostytutki  były  na  najlepszej  drodze  do  zdobycia  zapłaty.     Kiedy   odchodziły,   każda   z   kobiet   spojrzała   na   Xcor’a,   ich   spojrzenia   sugerujące,  że  był  jak  choroba,  na  którą  będą  wkrótce  narażone.  Zastanawiał   się  która  z  nich  dostanie  koniec  jego  kija   –  bo  na  pewno  jak  dzień  był  długi,  a   noc  zawsze  za  krótka,  zamierzał  mieć  jedną  z  nich.     To  po  prostu  dodatkowo  kosztuje  w  tego  typu  sytuacjach.     -­‐   Okazy   cnoty   –   Xcor   powiedział   oschle   kiedy   był   już   sam   na   sam   ze   swoimi  żołnierzami.     Cypher  wzruszył  ramionami  –  Są  jakie  są,  wystarczająco  dobre.    

112  

-­‐   Sam   usiłowałem   znaleźć   nam   odpowiednie   samice   –   powiedział   Dholor  –  jednak  to  nie  jest  łatwe.     -­‐  Może  powinieneś  się  starać  mocniej  –  Xcor  spojrzał  w  niebo  –  teraz   pozwól,  że  wrócimy  do  pracy.  Czas  ucieka.

113  

TRZYNAŚCIE   Dziwka?  Dziwka?     Kiedy   Niema   przeszła   na   Drugą   Stronę   i   ponownie   weszła   do   Sanktuarium   gdzie   służyła   przez   wieki,   nie   mogła   wymazać   ani   tego   słowa,   ani  gniewu  ze  swojej  głowy.     W   dole,   w   centrum   szkoleniowym,   czyste   pranie   jeszcze   nigdy   nie   było   złożone   z   taką   zaciekłością,   a   kiedy   skończyła   swoje   obowiązki,   pobyt   w   rezydencji  przez  długie  godziny  dzienne  w  ogóle  nie  wchodził  w  grę.     To  było  jej  jedyne  miejsce  ucieczki.     A  po  za  tym  i  tak  już  nadszedł  czas,  aby  tu  przybyć  i  się  oczyścić.     Stojąc  na  polanie  pełnej  kolorowych  kwiatów,  wzięła  głęboki  wdech…  i   modliła  się  aby  zostawiono  ją  w  spokoju.  Wybranki  były  życzliwymi,  świętymi   kobietami   i   zasługiwały   na   więcej,   niż   to   co   mogła   im   zaoferować   jak   przypadkowy   przechodzień,   na   szczęście   były   w   większości   po   tamtej   stronie   z  Najsamcem.     Podciągając   szatę,   zaczęła   iść,   maszerując   wśród   wiecznie   kwitnących   tulipanów   z   ich   wypchanymi   kapeluszami   w   żywych   niczym   klejnoty   barwach.  Szła  dalej,  do  czasu  gdy  jej  chora  noga  nie  zaczęła  protestować.  Ale   nadal  kontynuowała  przechadzkę.     Cenne  terytorium  Pani  Kronik,  było  otoczone  z  czterech  stron  gęstym   lasem,   usiane   budynkami   i   świątyniami   w   klasycznym   stylu.   Niema   znała   każdy   dach,   każdą   ścianę,   każdą   ścieżkę,   każdy   basen   –   ale   teraz,   w   swojej   złości  chodziła  w  koło  tego  wszystkiego.     Gniew   napędzał   ją   do   przodu   w   kierunku   ...   nie   wiadomo   jakim.   A   mimo  to,  gwałtownie  przyspieszyła.     Jak   on   mógł,   ktoś   kto   widział   jej   cierpienia,   nazwać   ją   tak?   Była   dziewicą  brutalnie  okradzioną  ze  swojego  daru,  który  chciała  oddać  swemu   prawdziwemu  partnerowi.     Dziwka!     Rzeczywiście,   Thortur   nie   był   mężczyzną   jakiego   znała   –   kiedy   o   tym   pomyślała,   zdała   sobie   sprawę   że   w   tym   są   podobni.   Ona   także   odrzuciła  

114  

swoje   wcześniejsze   wcielenie,   ale   w   przeciwieństwie   do   niego,   jej   obecna   osobowość  była  lepsza.     Po   chwili   jej   noga   bolała   już   tak   bardzo,   że   musiała   zwolnić…   a   zaraz   potem  zatrzymać  się.  Ból  był  wielkim  oczyszczeniem,  sprawiając,  że  musiała   porzucić  myśli  w  których  była  zatopiona,  jednak  wciąż  z  nią  pozostawał.     Stanęła  ponad  Świątynią  Kronikarek  Pustelnic.     Była  opuszczona,  tak  jak  wszystkie  pozostałe  budynki.     Kiedy   się   rozejrzała,   zatonęła   w   prawdziwej   głębi   ciszy.   Krajobraz   był   zupełnie   pusty.   Jak   na   ironię,   żywy   kolor,   który   tu   się   w   końcu   pojawił,   nie   tylko  zastąpił  wszechobecny  biały,  ale  również  wypędził  wszelkie  życie.     Przypominając   sobie   przeszłość,   którą   tak   bardzo   pielęgnowała,   zdała   sobie  sprawę,  że  przeszła  na  Tamtą  Stronę  nie  tylko  po  to,  by  odnaleźć  swoją   córkę,   ale   również   znaleźć   miejsce   gdzie   mogła   pracować   do   wyczerpania,   aby  nie  musiała  myśleć  za  dużo.     Tutaj  nie  miała  nic  do  roboty.     Najdroższa  Pani  Kronik,  myślała  że  oszaleje.     Nagle,   obraz   Thor’a,   syna   Hhrama,   jego   nagie   ramiona,   wypełnił   jej   umysł  dopóki  nie  została  oślepiona  przez  nią.     WELLESANDRA     Imię   zostało   wycięte   na   całej   szerokości   pleców   w   Starym   Języku,   oznakowanie  prawdziwej  jedności  ciał  i  dusz.     Po   tym   jak   los   rozdarł   coś   takiego,   był   bez   wątpienia   tak   złamany   jak   ona   sama.   Z   początku   też   była   zła.   Kiedy   przybyła   tutaj   po   swojej   śmierci   i   przełożona   przekazała   jej   zakres   obowiązków,   odrętwienie   stopiło   się   odsłaniając   ogień   wściekłości.   Nie   było   nic   do   wychłostania,   prócz   niej   samej   –  co  też  robiła  przez  dziesięciolecia.     Przynajmniej   do   czasu   kiedy   zdała   sobie   sprawę   ze   swojego   przeznaczenia,  tragedia  była  jej  celem,  podstawą  jej  ocalenia.     Dostała   drugą   szansę,   by   mogła   narodzić   się   na   nowo   do   roli   usługiwania  i  pokory,  uczyć  na  swoich  wcześniejszych  błędach.     Popychając   szeroko   drzwi   świątyni,   pokuśtykała   do   wielkiej   sali   gdzie   były   rzędy   biurek,   zwoje   pergaminu   i   gęsie   pióra.   Na   środku   każdego   stała   okrągła   misa   wypełniona   w   trzech   czwartych   krystaliczną   wodą,   tak   czystą,   że  niemal  niewidzialną.     115  

Rzeczywiście,   Thortur  cierpiał  tak  jak  ona,  być  może  dopiero  zaczynał   podróż,  którą  jak  poczuła,  zakończyła  zbyt  wiele  lat  temu  by  liczyć.  Chociaż   jej   gniew   był   łatwiejszym   uczuciem   w   obliczu   jego   niesprawiedliwego   oskarżenia,   jednak   zrozumienie   i   współczucie   było   trudniejszą   i   cenniejszą   postawą  jaką  powinna  przyjąć.     Nauczyła  się  tego  od  Wybranek.     Jednak  zrozumienie  wymaga  wiedzy,  pomyślała  patrząc  na  jedną  z  mis.     Kiedy   podeszła,   była   zdenerwowana   tym   co   mogła   zobaczyć   więc   wybrała  biurko  daleko,  daleko  od  obu  drzwi  i  katedralnej  wielkości  okna.     Siadając,   nie   znalazła   żadnego   kurzu   na   blacie,   ani   jednego   pyłku   na   zewnątrz,   czy   na   wodzie,   żadnego   wyschniętego   atramentu   w   butelce   –   mimo,   że   upłynęło   wiele   czasu   od   kiedy   pokój   był   wypełniony   kobietami   odszukującymi   wydarzenia   ich   rasy   i   zapisującymi   historię,   która   ukazywała   się  ich  oczom.     Niema   podniosła   misę,   trzymając   ją   dłońmi   nie   palcami.   Z   ledwie   dostrzegalnym   ruchem   zaczęła   robić   kółka   wodą,   wyobrażając   sobie   plecy   Thor’a  tak  wyraźnie  jak  tylko  mogła.     Zaraz   potem   historia   zaczęła   się   rozwijać,   opowiadana   jak   w   filmie   przez  ruchome  obrazy  otoczone  kolorami  i  ożywione  miłością.     Nigdy   wcześniej   nie   myślała,   by   szukać   go,   czy   jego   życia   w   misach.   Tych   kilka   razy   kiedy   tu   była   sprawdzała   jedynie   losy   swojej   rodziny   i   oczywiście   córki.   Teraz   jednak   wiedziała,   że   to   było   dla   niej   zbyt   bolesne,   zajrzeć  w  historię  pary  wojowników,  którzy  dali  jej  schronienie  i  ochronę.     W  swoim  ostatnim  i  najbardziej  tchórzliwym  akcie,  zdradziła  ich  obu.     Na  powierzchni  wody  ujrzała  jak  Thortur  z  rudowłosą  kobietą  pięknej   postury   tańczył   walca,   ona   w   tej   czerwonej   sukni,   on   bez   szaty,   z   dumą   pokazujący  świeżo  wycięte  jej  imię  w  Starym  Języku.  Był  tak  szczęśliwy,  tak   niewiarygodnie,  jego  miłość  i  przywiązanie  sprawiało,  że  jaśniał  jak  Gwiazda   Polarna.     Były  też  inne  sceny,  które  następowały  po  sobie  dryfując  przez  lata,  od   momentów   kiedy   wszystko   między   nimi   było   świeże   do   wielkiej   zażyłości,   od   małych  do  większych  domów,  od  dobrych  czasów  kiedy  śmiali  się  razem  do   trudniejszych  kiedy  się  kłócili.    

116  

To  było  najlepsze,  co  życie  ma  do  zaoferowania:  osoba,  którą  kochasz  i   przez  którą  jesteś  kochany,  z  kim  rzeźbisz  znaczenie  tej  miłości  w  dębowym   pniu  przemijalności  czasu.     A  później  kolejna  scena.     Kobieta   była   w   kuchni,   pięknej,   lśniącej   kuchni,   stała   przed   piecem.   Na   ogniu   stał   garnek,   gotowała   jakieś   mięso,   a   w   ręce   trzymała   łopatkę.   Wpatrywała   się   w   przestrzeń   przed   nią,   miała   nieobecny   wzrok   kiedy   dym   zaczął  się  kłębić.     Na   drodze   ukazał   się   Thortur   pędzący   do   drzwi.   Zawołał   jej   imię   i   chwycił  mały  ręcznik,  podszedł  do  czujnika  na  suficie  i  machał  szmatką  tam  i   z   powrotem   z   wielkim   zapałem,   a   później   skrzywił   się   jakby   bolały   go   uszy.   Przy   kuchence   Wellsandra   skoczyła   na   baczność   i   zepchnęła   przypalony   garnek  z  rozgrzanego  do  czerwoności  palnika.  Zaczęła  mówić,  i  choć  w  tych   obrazach   nie   było   dźwięku,   było   jasne,   że   go   przepraszała.   Kiedy   wszystko   zostało  opanowane  i  uspokojone,  Thortur  oparł  się  o  blat,  skrzyżował  ręce  na   piersi  i  coś  powiedział.  Później  zamilkł.     Upłynęła   dłuższa   chwila,   zanim   Wellsandra   odpowiedziała.   W   poprzednich   obrazach   z   ich   życia,   ona   zawsze   wydawała   się   silna   i   bezpośrednia…  teraz,  wyraz  jej  twarzy  był  niezdecydowany.     Kiedy   skończyła   swoją   odpowiedź   jej   usta   zacisnęły   się,   a   oczy   zamknęły  jakby  nie  chciała  patrzeć  na  swojego  partnera.     Ramiona  Thor’a  stopniowo  zaczęły  się  rozplątywać,  aż  w  końcu  zwisały   po   obu   stronach   jego   ud,   usta   się   rozluźniły,   tak   że   szczęka   opadła   w   dół.   Zamrugał   kilkakrotnie   oczami,   powieki   się   zamykały   i   otwierały,   zamykały   i   otwierały,  zamykały  i  otwierały…     Kiedy   się   w   końcu   ruszył,   zrobił   to   z   gracją   kogoś,   kto   ma   połamane   wszystkie  kości:  przechylił  się  na  całą  odległość,  która  ich  dzieliła  i  upadł  na   kolana  przed  swoją  krwiczką.  Sięgając  z  drżeniem  rąk,  dotknął  jej  brzucha,  a   łzy  zrosiły  jego  oczy.     Nie   powiedział   ani   słowa.   Tylko   przygarnął   ją   do   siebie,   jego   wielkie   i   silne   ramiona   owinęły   się   wokół   jej   talii,   a   jego   mokry   policzek   spoczął   na   jej   łonie.     Nad  nim  Wellsandra  zaczęła  się  uśmiechać…  promiennie,  prawdziwie.    

117  

Jednak,   poniżej   jej   szczęścia,   twarz   Thor’a   była   odlana   w   cierpieniu.   Jakby  już  wtedy  wiedział,  że  ciąża,  która  ją  cieszyła,  była  jak  fatum  dla  nich   trojga…     -­‐  Tak  myślałem,  że  znajdę  cię  po  tej  stronie.     Niema   odwróciła   się   gwałtownie,   woda   z   misy   rozprysnęła   się   na   jej   szatę,  a  obraz  zniknął.     Thor   stał   w   drzwiach,   jakby   był   pewny   naruszenia   jego   prywatności,   wezwany   aby   chronić   to   co   słusznie   było   jego.   Jego   nastrój   przygasł,   ale   nawet  wobec  braku  gniewu,  wychudzona  twarz  nie  przypominała  tej,  którą   właśnie  widziała.     -­‐  Przyszedłem  przerosić  –  powiedział.     Ostrożnie   odłożyła   misę,   patrząc   jak   wzburzona   powierzchnia   wody   uspokaja   się   i   powoli   wraca   do   poprzedniego   poziomu,   uzupełniana   z   nieznanego  źródła.     -­‐  Pomyślałem,  że  zaczekam,  aż  trochę  wytrzeźwieję…     -­‐  Oglądałam  ciebie  –  powiedziała  –  w  misie.  Z  twoją  krwiczką.     To  zamknęło  mu  usta.     Wstając,   wygładziła   szatę   chociaż   ułożyła   się   jak   zawsze,   w   proste   bezkształtne  fałdy  sukna.     -­‐  Rozumiem,  dlaczego  atakujesz  i  szybko  wpadasz  w  gniew.  To  jest  w   naturze  zranionego  zwierzęcia,  uderzać  nawet  w  przyjazną  rękę.     Kiedy   podniosła   wzrok   jego   czoło   było   głęboko   zmarszczone,   a   brwi   tworzyły   pojedynczą   linię.   Nie   do   końca   otwarty   na   rozmowę.   Ale   nadszedł   czas,  by  oczyścić  atmosferę  między  nimi,  jednak  należało  się  spodziewać,  że   czyszczenie  jątrzącej  się  rany  będzie  bolało.     Zakażenie  należy  wyleczyć     -­‐  Jak  dawno  temu  umarła?     -­‐  Zabita  –  powiedział  po  chwili  –  została  zabita.     -­‐  Jak  dawno?     -­‐   Piętnaście   miesięcy,   dwadzieścia   sześć   dni,   siedem   godzin.   Musiałbym  sprawdzić  zegarek  co  do  minut.     Niema  podeszła  do  okna  i  wyjrzała  na  jasnozieloną  trawę.     -­‐  Jak  się  dowiedziałeś,  że  ją  straciłeś?    

118  

-­‐   Mój   król.   Moi   Bracia.   Przyszli   do   mnie…   i   powiedzieli,   że   została   zastrzelona.     -­‐  Co  się  później  stało?     -­‐   Krzyczałem.   Zdematerializowałem   się   gdzieś,   gdziekolwiek   indziej.   Płakałem  tygodniami  na  jakimś  pustkowiu.     -­‐  Nie  przygotowałeś  ceremonii  przejścia  w  Zanikh?     -­‐   Nie   wróciłem   przez   blisko   rok   –   przeklął   i   potarł   twarz   –   Nie   mogę   uwierzyć,   że   pytasz   mnie   o   to   gówno,   i   nie   mogę   uwierzyć,   że   ci   odpowiadam.     Wzruszyła   ramionami   –   To   dlatego,   że   byłeś   dla   mnie   okrutny   przy   basenie.  Czujesz  się  winny,  a  ja  czuję,  że  mi  jesteś  coś  winny.  To  czyni  mnie   odważną,  a  tobie  rozwiązuje  język.     Otworzył  usta.  Zamknął  je.  Znowu  otworzył.     -­‐  Jesteś  bardzo  inteligentna.     -­‐  Nie  bardzo.  To  jest  po  prostu  oczywiste.     -­‐  Co  widziałaś  w  misie?     -­‐  Na  pewno  chcesz,  abym  ci  powiedziała?     -­‐  Wszystko  to  gra  w  mojej  głowie  na  niekończącej  się  pętli.  Nie  będzie   to  żadna  nowość,  cokolwiek  to  jest.     -­‐  Staliście  w  waszej  kuchni,  powiedziała  ci,  że  jest  w  ciąży.  Upadłeś  na   podłogę  przed  nią,  ona  była  szczęśliwa,  ty  nie.     Kiedy  zbladł,  żałowała,  że  podzieliła  się  z  nim  tym  obrazem.     A  potem  ją  zaskoczył.     -­‐   To   dziwne…   ale   wiedziałem,   że   to   zła   wiadomość.   Zbyt   wiele   szczęścia.   Co   dziesięć   lat   walczyliśmy   o   to,   gdy   miała   chcączkę.   W   końcu   dotarliśmy  do  punktu,  w  którym  zamierzała  mnie  zostawić,  jeśli  nie  pozwolę   jej  spróbować.  To  było  jak  wybór  pomiędzy  kulą  a  ostrzem  –  tak  czy  inaczej,   wiedziałem…  że  ją  stracę.     Podpierając   się   na   kuli,   pokuśtykał   do   krzesła,   wyciągnął   je   i   usiadł.   Kiedy  niezdarnie  manewrował  swoją  chorą  nogą,  uświadomiła  sobie,  że  mają   jeszcze  jedną  wspólną  cechę.     Podeszła  powoli  i  usiadła  przy  biurku  obok  niego.     -­‐   Bardzo   mi   przykro.-­‐   Kiedy   wydawał   się   nieco   zaskoczony,   po   raz   kolejny  wzruszyła  ramionami  –  Jak  mam  nie  składać  ci  kondolencji  w  obliczu   119  

twojej   straty?   Właściwie,   po   obejrzeniu   was   razem,   nie   sądzę   że   kiedykolwiek  zapomnę  jak  bardzo  ją  kochałeś.     Po  chwili  mruknął  ochryple  –  To  jest  nas  dwoje.     Kiedy  zamilkli,  Thor  spojrzał  na  małą,  zakapturzoną  postać,  która  nadal   siedziała   obok   niego.   Dzieliło   ich   około   metra,   każde   z   nich   przy   biurku   kronikarki.     Ale  wydawali  się  sobie  o  wiele  bliżsi.     -­‐  Zdejmij  kaptur,  dla  mnie.     Kiedy  Niema  się  zawahała,  szybko  dodał     -­‐  Widziałaś  to  co  najlepsze  w  moim  życiu.  Chcę  zobaczyć  twoje  oczy.     Jej   blade   ręce   uniosły   się   i   delikatnie   zatrzęsły   kiedy   usunęła   to,   co   zakrywało  jej  twarz.     Nie  patrzyła  na  niego.  Prawdopodobnie  nie  mogła.     Z  beznamiętną  ostrością  zmierzył  jej  spektakularne  rysy.     -­‐  Dlaczego  cały  czas  to  nosisz.     Wzięła  głęboki  wdech,  szata  unosiła  się  i  opadała  tak,  że  był  zmuszony   przypomnieć  sobie,  że  prawdopodobnie  jest  wciąż  naga  pod  spodem.     -­‐  Powiedz  –  zażądał.     Kiedy   wyprostowała   ramiona,   pomyślał,   że   każdy   kto   sądził,   że   ta   kobieta  jest  słaba,  był  w  błędzie.     -­‐   Ta   twarz   –   dotknęła   idealnie   zarysowanej   linii   szczęki   i   wysokich,   zaróżowionych   kości   policzkowych   –   nie   jest   tym,   kim   ja   jestem.   Kiedy   ludzie   ją   widzą,   to   traktują   mnie   z   szacunkiem,   na   który   nie   zasługuję.   Nawet   Wybranki  to  robiły.  Zasłoniłam  ją,  ponieważ  jeśli  bym  tego  nie  zrobiła,  to  by   oznaczało,  że  propaguję  kłamstwo,  nawet  jeśli  tylko  mnie  to  przeszkadza.     -­‐  Masz  dość  specyficzny  sposób  tłumaczenia  rzeczy.     -­‐  Takie  wyjaśnienie  nie  wystarczy?     -­‐  Wystarczy.     Kiedy   ponownie   podniosła   kaptur,   wyciągnął   rękę   i   położył   na   jej   ramieniu.     -­‐   Jeśli   obiecam,   że   zapomnę   jak   wyglądasz,   nie   założysz   tego?   Nie   mogę   ocenić   twojego   nastroju   kiedy   się   ukrywasz   –   a   jakbyś   jeszcze   nie   zauważyła,  to  nie  rozmawiamy  o  pogodzie.    

120  

Trzymała   rękę   na   jednej   połowie   kaptura,   jakby   nie   mogła   go   puścić.   A   potem  jej  oczy  spojrzały  na  niego,  tak  bezpośrednio,  że  się  cofnął.     Uświadomił  sobie,  że  to  był  pierwszy  raz  kiedy  tak  naprawdę  patrzyła   na  niego.  Kiedykolwiek.     Powiedziała  z  podobną  szczerością  –  Właśnie,  powiedzmy  sobie  jasno,   nie   jestem   zainteresowana   żadnym   mężczyzną,   łącznie   z   tobą.   Seks   jest   dla   mnie  odpychający.     Odchrząknął.  Napiął  mięśnie  pod  koszulką.  Przesunął  się  na  krześle.     Potem  wziął  głęboki,  przynoszący  ulgę  oddech.     Niema  kontynuowała  –  Jeśli  cię  obraziłam…     -­‐  Nie,  naprawdę.  Wiem,  że  to  nie  było  nic  osobistego.     -­‐  Bo  nie  było.     -­‐  Będę  szczery,  tak  jest…  prościej.  Bo  ja  czuję  dokładnie  to  samo.     Na  te  słowa,  nawet  się  trochę  uśmiechnęła  –  Rzeczywiście  jesteśmy  jak   dwie  krople  wody.     Przez  jakiś  czas  byli  cicho.  Aż  powiedział  nagle     -­‐  Wciąż  jestem  zakochany  w  swojej  krwiczce.     -­‐  Dlaczego  nie  miałbyś  być?  Była  piękna.     Poczuł,  że  się  uśmiecha,  po  raz  pierwszy  od  tak…  dawna.     -­‐  To  nie  tylko  jej  wygląd.  To  wszystko,  kim  była.     -­‐   Mogę   powiedzieć,   tak   przy   okazji,   że   wpatrywałeś   się   w   nią.   Byłeś   oczarowany.     Podniósł  jedno  z  piór  i  sprawdził  ostre  zakończenie.     -­‐   Boże…   byłem   taki   zdenerwowany,   tej   nocy   kiedy   mieliśmy   się   parzyć.   Tak  okropnie  jej  pragnąłem  –  i  nie  mogłem  uwierzyć,  że  będzie  moja.     -­‐  To  było  zaaranżowane?     -­‐  Tak,  przez  mamah.  Mój  ojciec  nie  dbał  o  tego  rodzaju  rzeczy  –  czy  o   mnie.   Ale   matka   zatroszczyła   się   o   to   najlepiej   jak   mogła   –   i   była   mądra.   Wiedziała,   że   jeśli   dostanę   dobrą   kobietę   będę   ustawiony   do   końca   życia.   Przynajmniej…  taki  był  plan.     -­‐  Czy  twoja  mamah  żyje?     -­‐  Nie,  i  cieszę  się  z  tego.  Nie  musiała…  przez  to  przechodzić.     -­‐  A  twój  ojciec?    

121  

-­‐  Też  nie  żyje.  Wyparł  się  mnie,  do  czasu,  aż  stanął  nad  grobem.  Jakieś   sześć   miesięcy   przed   śmiercią   wezwał   mnie   do   siebie,   nie   pojechałbym,   ale   zrobiłem   to   dla   Wellsie.   Namówiła   mnie   i   miała   rację.   Formalnie   odzyskał   mnie   na   łożu   śmierci.   Nie   jestem   pewien,   dlaczego   to   było   tak   ważne   dla   niego,  ale  tak  to  już  jest.     -­‐  A  co  z  Hardhy’m?  Nie  widziałam  go  …     -­‐  Został  zabity  przez  naszych  wrogów.  Na  krótko  przed  Wellsie.     Kiedy  dyszała  i  położyła  rękę  na  ustach,  skinął  głową.     -­‐  To  było  piekło,  naprawdę.     -­‐  Jesteś  całkiem  sam  –  powiedziała  cicho.     -­‐  Mam  moich  Braci.     -­‐  Pozwalasz  im  się  zbliżyć.     Z   krótkim   śmiechem   pokręcił   głową   –   Wiesz,   że   jesteś   jak   diabelski   dzwonek,  z  tymi  twoimi  retorycznymi  pytaniami?     -­‐  Przepraszam,  ja…     -­‐   Nie,   nie   przepraszaj   –   odłożył   pióro   z   powrotem   –   lubię   z   tobą   rozmawiać.     Słysząc  zdziwienie  w  swoim  własnym  głosie,  zaśmiał  się  surowo.     -­‐  Ludzie,  właśnie  wdzięczę  się  do  ciebie,  nieprawdaż?     Uderzając  w  uda,  zakończył  ten  temat  i  wstał  przy  pomocy  kuli.     -­‐   Słuchaj,   przyszedłem   tutaj   także,   żeby   się   czegoś   dowiedzieć.   Wiesz   gdzie  jest  biblioteka?  Za  cholerę,  nie  mogę  jej  znaleźć.     -­‐   Tak,   oczywiście   –   kiedy   wstała,   ponownie   zarzuciła   kaptur   na   głowę   –   zaprowadzę  cię.     Kiedy   przeszła   obok   niego,   zmarszczył   brwi   –   Kulejesz   bardziej   niż   zwykle.  Zraniłaś  się?     -­‐  Nie,  gdy  za  dużo  chodzę,  bardziej  boli.     -­‐  Możemy  się  tym  zająć,  Manello  jest…     -­‐  Dziękuję,  ale  nie.     Thor  wyciągnął  rękę  i  zatrzymał  ją  zanim  podeszła  do  drzwi.     -­‐   Kaptur.   Zdejmij   go,   proszę   –   kiedy   nie   odpowiedziała,   dodał   –   jesteśmy  tutaj  tylko  my.  Jesteś  bezpieczna.  

122  

CZTERNAŚCIE   Kiedy   John   Matthew   stanął   na   brzegu   rzeki   Hudson,   około   piętnastu   minut   na   północ   od   centrum   Caldwell,   czuł   jakby   był   tysiące   mil   od   kogokolwiek.     Za  jego  plecami  wył  przerażający  wiatr,  a  także  stała  niewielka  chatka   myśliwska,   gdybyś   nie   wiedział   co   to   było,   opisałbyś   jako   coś   niewartego   nawet   wysiłku,   by   to   przewrócić.   Jednak   to   miejsce   było   fortecą,   ze   ścianami   wzmocnionymi   stalą,   nieprzeniknionym   dachem,   kuloodpornymi   oknami…   i   wystarczającą  ilością  broni  w  garażu,  aby  co  najmniej  połowa  ludności  miasta   mogła  zobaczyć  Boga  z  bliska.     Założył,  że  Xhex  tu  będzie.  Był  o  tym  tak  przekonany,  że  nie  zadał  sobie   nawet  trudu,  aby  ją  śledzić.     Ale  jej  tu  nie  było.     Podniósł  głowę,  kiedy  niedaleko,  po  prawej  stronie  błysnęły  reflektory.   Samochód  zjeżdżał  w  dół,  powoli  zbliżał  się  wielkiej  posiadłości.     John   zmarszczył   brwi   słysząc   pomruk   silnika:   niskie,   głębokie,   skąpe   warknięcie.   Nie   był   to   Hyundai   czy   Honda.   Harley   też   nie,   dźwięk   był   zbyt   gładki.     Cokolwiek   to,   do   cholery   było,   manewrowało   dalej   i   całkowicie   zmierzało   do   frontowej   części   ogromnego   domu.   Kilka   chwil   później,   oświetlenia  zaczęły  zapalać  się  wewnątrz  rezydencji,  światło  wylewało  się  z   jej  zakrzywionych  ganków  i  trzypiętrowych  linii  prostych.     Cholerstwo  wyglądało  jak  statek  kosmiczny  gotowy  do  startu.     Nie  jego  sprawa.  W  każdym  razie,  już  czas  by  się  zbierać.     Z   niemym   przekleństwem,   rozrzucił   swoje   molekuły   i   zescalił   się   na   tyłach   Caldwell,   odcinku   barów,   klubów   ze   striptizem,   studiów   tatuażu   ciągnących  się  w  dół  Trade  Street.     Żelazna   Maska   był   drugim   klubem   Morth’a,   miejsce   tańca/seksu/narkotyków,   stworzone   aby   zaspokoić   w   głównej   mierze   populację   Gothów,   która   nie   odnalazła   się   w   ZeroSum,   gdzie   panował   klimat   bardziej  w  stylu  Eurotrash.    

123  

Była  tam  kolejka,  aby  dostać  się  do  środka  –  zawsze  była  –  ale  dwóch   bramkarzy,   Wielki   Rob   i   Milczący   Tom,   rozpoznali   go   i   przepuścili   przed   innymi.     Aksamitne   zasłony,   głębokie   sofy,   czarne   światła…   kobieta   w   czarnej   skórze,  z  białym  makijażem  i  przedłużanymi  włosami  sięgającymi  tyłka,  ludzie   skupieni   w   grupach,   obmyślający   strategię   jak   kogoś   przelecieć…   chimeryczna   muzyka,   która   wpędzała   w   nastój   tak   czuły,   jak   zgrzytający   piasek  między  zębami.     Ale  być  może,  to  tylko  jego  nastrój.     Ona   tu   była.   Mógł   wyczuć   swoją   krew   w   Xhex,   ruszył   przez   tłum   trafiając  na  sygnał.     Kiedy   dotarł   do   nieoznakowanych   drzwi,   które   zaprowadziły   go   do   części   klubu   przeznaczonej   tylko   dla   pracowników,   Trez   wyszedł   z   cienia.   Naturalnie.     -­‐  Co  słychać  –  powiedział  Cień,  wyciągając  dłoń.     Wymienili  chwyt,  stuknęli  się  ramionami  i  poklepali  po  plecach.     -­‐  Przyszedłeś  z  nią  porozmawiać?     Kiedy  John  skinął  głową,  facet  otworzył  drzwi.     -­‐  Dałem  jej  biuro  obok  szatni,  niedaleko  mojego.  Idź  od  tyłu.  Właśnie   sprawdza  jakieś  sprawozdania…     Cień  zatrzymał  się  gwałtownie,  ale  powiedział  wystarczająco  dużo.     Jezu  Chryste….     -­‐  Tak,  ona  wróciła  –  facet  mruknął,  jakby  był  ponad  tym.     John   skinął   i   ruszył   korytarzem.   Kiedy   dotarł   do   zamkniętych   drzwi,   nie   zauważył  nigdzie  tabliczki  z  jej  imieniem  i  zastanowił  się  jak  długo  to  potrwa.     Zapukał,  mimo  że  na  pewno  wiedziała,  że  tu  był.     Kiedy  zawołała,  popchnął  drzwi…     Była   na   drugim   końcu,   pochylona,   ciągnęła   coś   na   podłodze.   Kiedy   spojrzała   w   górę   z   gniewem,   zamarła,   co   powiedziało   mu,   że   w   rzeczywistości  nie  zauważyła  jego  przybycia.     Świetnie.   Była   więc   w   swojej   nowej   –   starej   pracy   i   już   o   nim   zapomniała.     -­‐  Oh...  cześć  –  spoglądając  w  dół,  ponownie  wróciła  do  swego  zajęcia,   szarpiąc  za…     124  

Błyskawicznie   wyciągnięty   z   pod   szafki   przedłużacz   z   ostrym,   ząbkowanym  końcem  runął  na  całą  długość.     Zanim  wyrwał  się  i  pociął  ją  na  dobre,  John  skoczył  do  przodu  i  przejął   kontrolę  nad  tą  rzeczą,  przyjmując  na  siebie  żądło  bólu,  które  rozpaliło  się  na   jego  klatce  piersiowej.     -­‐  Dzięki  –  powiedziała,  kiedy  podał  jej  kabel  i  odsunął  się  –  zakleszczył   się  z  tyłu.     „Więc…  teraz  tutaj  zamierzasz  pracować”     -­‐  Tak.  I  nie  sądzę,  że  jakakolwiek  inna  opcja  jest  możliwa.  A  jeśli   –  jej   oczy  zrobiły  się  zimne  –  próbujesz  mi  powiedzieć,  że  nie  mogę…     „Boże,   Xhex,   to   nie   jesteśmy   my”   –   skinął   tam   i   z   powrotem   ponad   biurkiem,  które  ich  oddzielało  –  „  to  nie  my”.     -­‐  Właściwie,  myślę,  że  tak  skoro  się  tutaj  znaleźliśmy,  nie  sądzisz?     „Nie  chcę  cię  odsuwać  od  walki”     -­‐   Ale   to   robisz.   I   nie   udawaj,   że   jest   inaczej   –   usiadła   na   krześle   biurowym   wydobywając   z   niego   przeciągłe   skrzypnięcie.   –   Teraz   ty   i   ja   jesteśmy   ze   sobą   połączeni,   Bracia,   nawet   twój   król,   liczą   się   z   twoim   zdaniem  -­‐  nie,  zaczekaj,  jeszcze  nie  skończyłam.  –  zamknęła  oczy,  jakby  była   wyczerpana.  –  Pozwól  mi  to  z  siebie  wyrzucić.  –  Wiem,  że  mnie  szanują,  ale   bardzie  szanują  przywileje  związanego  samca  względem  jego  krwiczki.  To  nie   jest  tylko  cecha  Bractwa,  to  specyfika  całej  społeczności  wampirów  i  nie  ma   wątpliwości,   że   to   dlatego   związany   mężczyzna   jest   jak   niebezpieczne   zwierzę.   Nie   możesz   tego   zmienić,   a   ja   nie   mogę   żyć   w   taki   sposób.   Więc,   jak   widzisz,  tacy  właśnie  jesteśmy.     „Mogę  z  nimi  porozmawiać.  Powiem  im….”     -­‐  To  nie  oni  są  głównym  problemem.     John  poczuł  nagłą  ochotę  walnąć  w  ścianę  –  „Mogę  się  zmienić”.     Nagle  jej  ramiona  opadły,  a  oczy,  te  brązowe  oczy  stały  się  surowe.     -­‐   Myślę,   że   nie   możesz,   zresztą   ja   też   nie.   Nie   zamierzam   siedzieć   w   domu  i  czekać  na  twój  powrót  każdej  nocy.     „Wcale  cię  o  to  nie  proszę”     -­‐  To  dobrze,  bo  nie  wracam  do  rezydencji.     John  czuł,  jak  krew  odpływa  z  jego  twarzy.  Xhex  odchrząknęła.    

125  

-­‐   Wiesz,   że   całe   to   związanie…   wiem,   że   nic   nie   możesz   na   to   poradzić.   Byłam  wściekła  kiedy  wyszłam,  ale  cały  czas  o  tym  myślałam  od  tamtej  pory  i   –niech   to   szlak,   wiem   że   jeśli   mógłbyś   czuć   inaczej,   być   inny,   to   byś   był.   Rzeczywistość  jest  jednak  taka,  że  moglibyśmy  spędzić  kilka  nieszczęśliwych   miesięcy   dowiadując   się   tego,   a   w   międzyczasie   nauczylibyśmy   się   wzajemnie  nienawidzić,  a  ja  tego  nie  chcę.  Ty  też  tego  nie  chcesz.     „Więc  tak  kończysz  ze  mną”  –  zamigał  –  „Tak  po  prostu?”     -­‐   Nie!   Nie   wiem…   to   znaczy,   kurwa.   –   wyrzuciła   ręce   w   górę   –   Co   jeszcze  mam  zrobić?  Jestem  taka  sfrustrowana  z  tobą,  ze  sobą,  z  wszystkim…   nawet  nie  jestem  pewna,  czy  to  co  mówię  ma  sens.     John  zmarszczył  brwi,  znalazł  się  w  tym  samym  pieprzonym,  trudnym   punkcie  co  ona.  Gdzie  było  wyjście?     „Między  nami  jest  coś  więcej,  niż  to”  –  zamigał.     -­‐   Chciałabym   w   to   wierzyć   –   powiedziała   smutno   –   naprawdę   chciałabym.     Pod   wpływem   impulsu,   obszedł   biurko   i   stanął   nad   nią.   Chwytając   krzesło  za  podłokietnik,  obrócił  w  swoją  stronę  i  wyciągnął  do  niej  dłonie.     Nie   było   w   tym   geście   żadnego   żądania.   Żadnej   agresji.   Mogła   je   przyjąć,  lub  odrzucić.     Po   chwili,   Xhex   położyła   swoje   ręce   na   jego,   a   kiedy   pociągnął   ją   do   góry,  nie  opierała  się.     Zaplatając   ręce   wokół   niej,   przyciągnął   ją   bliżej,   a   kiedy   straciła   równowagę,   przytrzymał   ją   w   swoich   potężnych   ramionach   daleko   od   podłogi.     Z  oczami  utkwionymi  w  nią,  złączył  ich  wargi,  na  krótko.     Gdy   go   nie   spoliczkowała,   nie   kopnęła   w   jaja,   nie   ugryzła,   opuścił   głowę  i  wziął  jej  usta  jak  należy,  igrając  językiem,  aby  otworzyła  je  dla  niego.     Kiedy   to   zrobiła,   połączył   ich   ciała   jakby   chciał   z   niej   wycałować   to   wiecznie   żyjące   cholerstwo.   Jedna   z   jego   rąk   znalazła   się   na   jej   tyłku,   ściskając  go,  a  druga  oplatała  szyję.  Gdy  jęk  wydobył  się  z  jej  gardła,  wiedział,   że  udowodnił  swoją  rację.     Pomimo,   że   nie   miał   natychmiastowego   rozwiązania   problemu   związanych  samców,  to  jednak  wiedział,  że  połączenie  między  nimi  jest  „na-­‐ pewno”,  w  świecie  który  nagle  wydawał  się  wypełniony  „może-­‐nie”.     126  

Przerwał   pocałunek.   Opuścił   ją   w   dół,   na   miejsce   gdzie   wcześniej   siedziała.  Poszedł  w  stronę  drzwi.     „Napisz  SMS’a  kiedy  będziesz  chciała  mnie  znowu  zobaczyć”  –  zamigał   „Oddaję   ci   twoją   przestrzeń,   ale   musisz   wiedzieć:   zawsze   będę   na   ciebie   czekał”     Dobra   rzecz   to   krzesło,   pomyślała   Xhex   kiedy   drzwi   zamknęły   się   za   John’em.     Wow.   Jakkolwiek   jej   głowa   była   za   ciasna   od   natłoku   myśli,   za   to   jej   ciało  było  spokojne,  aż  płynne  jak  ciepłe  powietrze.     Wciąż  go  pragnęła.  A  on  potwierdził  swoją  rację.  Oni  do  siebie  pasują  –   przynajmniej  pod  tym  względem.     Jasna  cholera,  są  ze  sobą  połączeni.     Kurwa,  co  teraz  zrobić?     Cóż,   pierwszy   pomysł…   mogłaby   napisać   do   niego,   żeby   wrócił,   zamknęliby  się  w  jej  nowym  biurze  i  zrobili  niestosowną  przerwę  w  pracy.     Nawet  sięgnęła  po  telefon.     W  końcu,  jednak,  napisała  coś  zupełnie  innego.     „Coś  wymyślimy.  Przyrzekam”.     Odkładając   telefon,   wiedziała   że   to   ona   i   John   muszą   znaleźć   swoją   wspólną   przyszłość,   rozpracować   bezlitosne   ławice   skalne   upływającego   czasu  w  sposób,  który  oboje  zaakceptują.     Założyła,   że   będzie   walczyć   ramię   w   ramię   z   nim   i   Bractwem,   zresztą   tak  jak  on.     Może  to  ciągle  było  jakieś  wyjście.  Może  jednak,  nie.     Kiedy  rozejrzała  się  po  biurze,  nie  była  pewna  jak  długo  tu  zostanie...     Przerwało  jej  silne,  pojedyncze  pukanie.     -­‐  Tak  –  zawołała.     Wielki  Rob  i  Milczący  Tom  weszli,  wyglądali,  jak  to  zawsze  oni  –  jakby   przed   chwilą   dostali   niezły   strzał   w   łeb   za   złe   zachowanie.   Kiedy   jej   myśli   wciąż  koncentrowały  się  na  John’ie,  dobrze  było  mieć  zwyczajne  sprawy  do   załatwienia.  Spędziła  wiele  nocy,  upewniając  się,  że  prowadzenie  klubu  idzie   sprawnie.     Tym  może  się  zająć.     -­‐  Mów  –  powiedziała.     127  

Naturalnie,  odezwał  się  Wielki  Rob:     -­‐  Jest  nowy  gracz  w  mieście.     -­‐  W  jakiej  branży?     Facet  stuknął  się  w  bok  swojego  nosa.     Prochy.   Cudownie,   ale   to   raczej   nie   niespodzianka.   Mordh   był   grubą   rybą   przez   dekady,   a   ponieważ   zszedł   ze   sceny?   Okazja,   tak   jak   natura,   nienawidziła  próżni,  a  pieniądze  są  doskonałym  motywatorem.     Niech   to   szlak.   Podziemie   Caldwell   już   i   tak   było   jak   przeklęty   stół   na   trzech  nogach,  więcej  niestabilności  nie  było  potrzebne.     -­‐  Kto  to  jest?     -­‐   Nikt   nie   wie.   Pojawił   się   jakby,   znikąd   i   właśnie   kupił   za   pół   miliona   prochów  od  Benloise’a,  za  gotówkę.     Zmarszczyła   brwi.   To   nie   tak,   że   wątpiła   w   informacje   swojego   bramkarza,  ale  to  było  dużo  towaru.     -­‐  To  nie  oznacza,  że  sprzeda  go  w  Caldwell.     -­‐  Właśnie  to  przechwyciliśmy  od  jednego  kretyna  w  męskim  kiblu.     Wielki  Rob  rzucił  na  biurko  celofanowy  woreczek.  To  była  standardowo   pakowana  ćwiartka  uncji,  gotowa  do  użycia,  z  wyjątkiem  małego  szczegółu.   Została  opatrzona  pieczęcią  odbitą  w  czerwonym  tuszu.     Kurwa…     -­‐  Nie  mam  bladego  pojęcia,  co  to  oznacza.     Oczywiście,   że   nie   miał.   To   miało   znaczenie   w   Starym   Języku,   które   nie   miało  odpowiednika  w  angielskim.  Zazwyczaj  taka  pieczęć  była  umieszczana   na  oficjalnych  dokumentach  i  oznaczała  śmierć.     Pytaniem   było…   kto   próbuje   zająć   miejsce   Mordh’a   i   kto   działa   po   za   rasą?     -­‐  Facet,  któremu  to  zabraliście,  jest  tu  jeszcze?     -­‐  Czeka  na  ciebie  w  moim  biurze.     Xhex   wstała   i   obeszła   biurko.   Uderzając   Wielkiego   Roba   szybkim   ciosem  w  ramię  powiedziała:     -­‐  Zawsze  cię  lubiłam.  

128  

PIĘTNAŚCIE   W   Sanktuarium,   Niema   prowadziła   Thor’a   do   biblioteki,   oczekując   że   zostawi  go  z  jego  poszukiwaniami,  cokolwiek  to  było.  Kiedy  jednak  dotarli  do   celu,  otworzył  dla  niej  drzwi  i  skinął  by  weszła  do  środka.     Oczywiście  przekroczyła  próg.     Świątynia   książek   była   długa,   wąska   i   wysoka.   Wszędzie   wokół,   oprawione  w  skórę  tomy  wypełnione  starannymi  pociągnięciami  Wybranek,   zostały   ułożone   w   porządku   chronologicznym   w   białych,   marmurowych   gablotach,   prawdziwe   historie,   relacje   z   życia   oglądane   na   przezroczystym   ekranie  wody.     Thortur  stał  przez  chwilę,  kula  pomagała  mu  w  utrzymaniu  równowagi,   kiedy  podnosił  zabandażowaną  stopę.     -­‐  Czego  szukasz?  –  spytała  spoglądając  na  najbliższą  półkę.  Widok  tych   wszystkich   wolumenów   sprawił,   że   zastanowiła   się   nad   przyszłością   zapisywania   przeszłości.   Kiedy   Wybranki   przebywały   po   Tamtej   Stronie   nie   spisywały   historii   już   tak   często,   jeśli   w   ogóle.   Ta   tradycja   może   zostać   utracona.     -­‐  Życia  po  życiu  –  odparł  Thortur  –  jakiś  pomysł,  czy  jest  tutaj  taki  dział?     -­‐  Myślę,  że  kroniki  są  ułożone  latami,  a  nie  tematami.     -­‐  Czy  kiedykolwiek  słyszałaś  o  Pomiędzy?     -­‐  O  czym?     Zaśmiał  się  twardo  i  pokuśtykał  do  przodu  przeglądając  półki.     -­‐   Właśnie.   Mamy   Zanikh.   Mamy   Dhunhd.   Dwa   przeciwstawne   cele,   które   jak   przyjąłem   były   jedynymi   wyborami   kiedy   umierasz.   Szukam   dowodów,   że   jest   jeszcze   jakaś   inna   opcja.   Jasna   cholera…   -­‐   tak,   są   chronologicznie,  a  nie  tematami.  Jest  jakaś  różnica  w  innym  miejscu?     -­‐  Obawiam  się,  że  nie.     -­‐  Jakiś  system  katalogowania?     -­‐  Myślę,  że  tylko  dekadami?  Jednak  nie  jestem  ekspertem.     -­‐  Chryste,  to  potrwa  lata  zanim  się  przez  to  przekopię.    

129  

-­‐  Może  powinieneś  porozmawiać  z  jedną  z  Wybranek.  Wiem,  że  Selena   była  kronikarką…     -­‐  Nikt  nie  musi  o  tym  wiedzieć.  Tu  chodzi  o  moją  Wellsie.     Wydawało  się,  że  nie  zauważył  ironii  w  tym  wyrażeniu.9     -­‐  Czekaj…  jest  jeszcze  jedno  pomieszczenie.     Poprowadziła   go   w   dół,   do   centralnego   ołtarza,   a   następnie   w   prawo   do  tego,  co  w  rzeczywistości  było  skarbcem.     -­‐   Jest   to   najbardziej   święte   miejsce,   tutaj   przechowywane   są   dzieje   członków  Bractwa.     Ciężkie   drzwi   stawiały   opór   inwazji,   przynajmniej   kiedy   próbowała   je   otworzyć.  Jednak  przed  siłą  Thor’a,  ujawniły  ciasny  i  wysoki  pokój.     -­‐   Więc   trzyma   nas   pod   kluczem   –   powiedział   oschle   kiedy   przeglądał   nazwiska  na  półce  –  Popatrz  na  to…     Wyciągnął  jeden  z  tomów  z  pękniętym  grzbietem.     -­‐   Ach,   Dholor   -­‐   ojciec   obecnego   Dholora.   Zastanawiam   się,   co   pomyślałby  sobie  ten  staruszek  gdyby  wiedział  z  kim  zadaje  się  jego  syn.     Kiedy   odkładał   wolumen   na   miejsce,   nie   ukrywała,   że   się   w   niego   wpatruje,  jego  brwi  ściągnięte  w  wyrazie  koncentracji,  silne,  wytworne  palce   obchodzące  się  delikatnie  z  książką,  jego  ciało  przechylone  w  stronę  regału.     Miał  gęste  i  błyszczące  włosy,  obcięte  bardzo  krótko.  I  ten  biały  pasek  z   przodu  wydawał  się  szokująco  nie  na  miejscu  –  do  czasu,  aż  pomyślała  o  jego   zmęczonych,  nawiedzonych  oczach.     Oh,  te  jego  oczy.  Niebieskie,  jak  szafiry  w  skarbcu  i  tak  samo  cenne.     Zdała  sobie  sprawę,  że  jest  bardzo  przystojny.     Zabawne,   fakt,   że   był   zakochany   w   kimś   innym   pozwolił   jej   nawet   ocenić  go  na  tym  poziomie:  z  jego  uczuciem,  jakie  żywił  do  swojej  krwiczki,   był…   bezpieczny.   Do   czasu   kiedy   nie   czuła   się   już   niezręcznie,   że   widział   ją   nagą.   Nigdy   nie   będzie   jej   pożądał.   To   byłoby   naruszenie   jego   miłości   do   Wellesandry.     -­‐   Czy   jest   tu   coś   jeszcze?   –   powiedział   pochylając   się   nisko,   jednocześnie  balansując  kulą  –  Widzę  tu  tylko…  biografie  Braci.     -­‐  Tu,  pozwól  mi  pomóc.                                                                                                                             9

 1  „  Nikt  ni  musi  o  tym  wiedzieć”  w  oryginale   „  No  one  needs  to  know  abount  this”  –  gra  słów,  w  oryginale   Niema  nosi  imię  No’One,  stąd  ironia  w  tym  zdaniu.    

130  

Razem   przeszli   wzdłuż   regałów   i   nie   znaleźli   żadnych   informacji   odnoszących   się   do   nieba   lub   piekła.   Tylko   Brat,   za   Bratem   i   kolejnym   Bratem…     -­‐  Nic  –  mruknął  –  Co  to,  kurwa,  za  biblioteka,  jeśli  nie  można  w  niej  nic   znaleźć.     -­‐   Być   może…   -­‐   chwytając   krawędź   półki,   niezgrabnie   schyliła   się,   śledząc  imiona.  Wreszcie  znalazła  to  czego  szukała.  –  Moglibyśmy  poszukać   w  twojej  własnej.     Krzyżując  ręce  na  klatce  piersiowej,  wydawało  się  że  się  nimi  otacza.     -­‐  Ona  tam  będzie,  czyż  nie?     -­‐  Była  częścią  twojego  życia,  a  to  ty  jesteś  tematem.     -­‐  Wyciągnij  to.     Było   ich   kilka,   poświęconych   jemu,   Niema   wysunęła   ostatni,   najbardziej   aktualny.   Łamiąc   pieczęć,   otworzyła   i   rzuciła   okiem   na   jego   rodowód   na   przedzie,   następnie   przejrzała   kolejne   strony,   które   głównie   mówiły   o   jego   sprawności   w   terenie.   Kiedy   dotarła   do   tego   co   zostało   zapisane  ostatnio,  zmarszczyła  brwi.     -­‐  Co  tam  pisze?     W  Starym  Języku,  przeczytała  głośno  datę  i  notatkę.     -­‐   W   wigilię   tego   wieczoru,   utracił   swoją   związaną   krwiczkę,   Wellesandrę,   która   spodziewała   się   młodego.   Następnie   odsunął   się   od   społeczeństwa  i  Bractwa  Czarnego  Sztyletu.     -­‐  To  wszystko?     -­‐  Tak.     Niema   odwróciła   książkę   w   jego   stronę,   tak   by   sam   mógł   przeczytać,   ale  on  przeciął  powietrze  ręką.     -­‐  Jezu  Chryste,  byłem  ruiną,  i  to  wszystko  co  napisały?     -­‐   Być   może   uszanowały   twój   żal.   –   odłożyła   książkę   –   na   pewno   zachowały  twoją  prywatność.     Nie   powiedział   nic   więcej,   po   prostu   tam   stał,   rzucił   kulą   która   go   podtrzymywała,  a  swoje  gniewne  oczy  skupił  na  podłodze.     -­‐  Mów  do  mnie  –  powiedziała  miękko.     -­‐   Kurwa   mać!   –   gdy   przetarł   oczy,   promieniowało   z   niego   wyczerpanie.   –   W   całym   tym   koszmarze,   jedyny   spokój   dawała   mi   świadomość,   że   moja   131  

Wellsie   i   mój   syn   są   w   Zanikhu.   To   jedyna   rzecz,   dzięki   której   mogłem   żyć.   Kiedy   odchodziłem   od   zmysłów,   mówiłem   sobie,   że   ona   jest   bezpieczna,   i   lepiej  że  to  ja  przechodzę  przez  to  piekło  niż  ona  -­‐  lepiej,  że  to  ja  zostałem  tu   na  ziemi.  Bo  przecież  Zanikh,  to  miejsce  pokoju  i  miłości,  no  nie?  Chyba,  że   przychodzi  pierdolony  anioł  i  zaczyna  bredzić  o  jakimś  tam  Pomiędzy,  i  teraz,   nagle,   moja   jedyna   pociecha…   poof!   I   na   dodatek,   nigdy   nie   słyszałem   o   takim  miejscu  i  nie  mogę  sprawdzić…     -­‐  Mam  pomysł.  Chodź  ze  mną  –  kiedy  tylko  patrzył  na  nią,  nie  czekała,   aż  powie  nie  –  Chodź.     Szarpiąc   jego   ramię,   wyciągnęła   go   ze   skarbca   i   poszła   z   nim   z   powrotem  do  głównej  części  biblioteki.  Potem  weszła  głęboko  między  regały,   ustalając  daty  i  wyszukując  ostatnie  z  nich.     -­‐  Jaki  to  był  dzień,  kiedy  ona…     Kiedy   Thortur   podał   jej   miesiąc   i   dzień,   wyjęła   odpowiedni   tom.   Zaglądając  do  środka  czuła  jak  zbliża  się  do  niej  –  i  nie  było  to  zagrożenie.     -­‐  Tutaj.  Tu  jest.     -­‐  Oh…  Boże.  Co?     -­‐   Tu   tylko   pisze…   tak,   to   samo   co   w   twojej   książce.   Odeszła   z   ziemi…   czekaj  chwilę.     Przerzucając   strony   wstecz   i   ponownie   w   przód,   Niema   prześledziła   historie   innych   kobiet   i   mężczyzn,   którzy   zginęli   w   tym   samym   dniu:   i   tak   przeszedł  w  Zanikh...  w  Zanikh…  w  Zanikh…     Kiedy  spojrzała  na  niego  ponownie,  przez  moment  poczuła  prawdziwy   strach.     -­‐  Tak  naprawdę,  tu  nic  nie  ma  o  tym,  że  ona  tam  jest.  W  Zanikhu.     -­‐  Co  masz  na  myśli…     -­‐   Tu   jest   tylko   napisane,   że   odeszła,   a   to   nie   oznacza,   że   przeszła   w   Zanikh.       ***     Głęboko  w  zimnym  sercu  Caldwell,  Xcor  śledził  samotnego  reduktora.   Przemierzając  szorstką  trawą,  cmentarz,  ruszył  cicho  za  nieumarłym,  kosa  w  

132  

ręku,  ciało  gotowe  do  uderzenia.  Ten  się  odłączył  od  grupy,  którą  on  i  jego   banda  zaatakowali  wcześniej.     To   coś   było   najprawdopodobniej   ranne,   czarna   krew   pozostawiała   wyraźny  ślad.     On   i   jego   żołnierze   zabili   wszystkich   jego   kolegów   na   tyłach   uliczki,   a   następnie   na   rozkaz   Xcora   zabrali   pamiątki,   natomiast   on   sam   zdematerializował   się,   aby   znaleźć   samotnego   dezertera.   Dholor   i   Cypher   wrócili   do   studia   tatuażu   zorganizować   kobiety,   a   kuzyni   do   bazy   opatrzyć   bitewne  rany.     Może,   jeśli   kobiety   uwiną   się   z   odpowiednim   entuzjazmem,   zdążą   jeszcze  przed  świtem  znaleźć  inny  szwadron  wroga,  chociaż  szwadron  to  było   złe   słowo.   Zbyt   profesjonalne.   Obecni   rekruci   byli   niczym,   jak   ci   w   Starym   Kraju   w   okresie   rozkwitu   wojny,   świeżo   po   indukcji,   nawet   nie   zbledli   i   nie   wydawali   się   być   bardzo   zorganizowani   ani   zdolni   do   zaangażowania   i   współdziałania.   Ponad   to,   ich   broń   była   w   dużej   mierze   uliczną   zbieraniną:   noże  sprężynowe,  kije  baseball’owe,  jeśli  mieli  pistolety,  to  źle  poskładane  i   często   źle   strzelające.   To   było   posklejane   wojsko,   którego   siłą   była   jedynie   liczebność.  I  Bractwo  nie  mogło  ich  pokonać?  Taki  wstyd.     Koncentrując  uwagę  na  zdobyczy,  Xcor  zaczął  zmniejszać  dystans.     Czas,  aby  to  zakończyć.  Dokrwić  się.  Wrócić  do  bazy.     Błonie,  na  które  weszli  były  w  dole,  przy  rzece  i  jak  na  gust  Xcor’a,  zbyt   dobrze   oświetlone   i   zbyt   dużo   otwartej   przestrzeni.   Cały   teren   był   usiany   stołami   piknikowymi   i   pięćdziesięcio-­‐pięcio   galonowymi   kubłami   na   śmieci,   co   nie   oferowało   zbyt   wielu   sposobów   schronienia   przed   wzrokiem   ciekawskich,   ale   przynajmniej   noc   była   wystarczająco   zimna,   że   wszyscy,   którzy   mieli   choć   trochę   oleju   w   głowie,   siedzieli   w   domach.   Oczywiście,   zawsze  może  ktoś  przechodzić.  Na  szczęście  woleli  pozostawać  we  własnych   światach,  a  jeśli  nie,  no  cóż,  nikt  pewnie  nie  dałby  złamanego  grosza  za  ich   umysł.     Przed   nim   reduktor   szedł   betonową   ścieżką,   która   zamiast   prowadzić   go  w  bezpieczne  miejsce,  po  prostu  dostarczała  go  śmierci  na  tacy,  a  on  był   gotów   na   ostatni   akt.   Zaczął   jak   z   listy,   punkt   po   punkcie,   jedną   rękę   wyrzucając  bezużytecznie  dla  równowagi,  aby  pozostała  nieuchwytna,  druga  

133  

zamknięta   na   brzuchu.   W   tym   tempie   runie   za   chwilę   na   ziemię,   moment,   wtedy  nie  będzie  zabawy…     Szloch  przełamał  wyciszone  dźwięki  nocy.     A  potem  następny.     To  coś  płakało.  To  pieprzone  coś  płakało  jak  kobieta.     Fala  gniewu  Xcor’a  wzrosła  tak  szybko,  że  prawie  się  zakrztusił.  Nagle,   schował  kosę  i  wyjął  stalowy  sztylet.     Zazwyczaj  była  to  kwestia  interesu,  teraz  to  jest  osobiste.     Siłą  woli,  światła  na  długich,  cienkich  słupach,  zaczęły  gasnąć  jedno  po   drugim,  równocześnie  z  dwóch  końców,  przed  i  za  zabójcą,  ciemność  zbliżała   się   nieubłaganie,   aż   w   końcu   nawet   przy   swej   słabości   i   bólu   zauważył,   że   jego  czas  nadszedł.     -­‐  Oh,  kurwa…  nie...  –  to  coś  obróciło  się  w  oświetleniu  ostatniej  lampy   –  Chryste…  nie…     Jego   twarz   była   surowo   biała,   jakby   miał   makijaż,   ale   nie   dlatego,   że   był   wystarczająco   długo   zabójcą,   aby   tak   zblednąć.   Młody,   osiemnasto   lub   dwudziestoletni,   miał   tatuaże   wokół   szyi   i   wzdłuż   ramion   i   o   ile   Xcor   pamiętał,  dobrze  władał  nożem,  ale  było  oczywiste,  że  podczas  walki  ramię   w  ramię,  był  to  raczej  instynkt  niż  wyszkolenie.     Wyraźnie   był   agresorem   w   swoim   poprzednim   wcieleniu,   a   jego   pierwszy  pokaz  siły  dowiódł,  że  był  przyzwyczajony  do  przeciwników,  którzy   wycofywali  się  po  pierwszym  uderzeniu.     Czas   jego   siły   i   samouwielbienia   minął,   jednakże   żałosne   łzy   pokazały   co  kryło  się  w  środku.     Kiedy  ostatnia  latarnia,  ta  nad  nim  zgasła,  wydał  z  siebie  krzyk.     Xcor  zaatakował  z  brutalną  siłą,  wprowadzając  swój  ciężar  w  powietrze   i  zamykając  w  uścisku  to  coś  i  popchnął  na  trawę.     Uderzając   go   w   twarz,   zatopił   nóż   w   ramieniu   i   pociągnął   tnąc   ścięgna,   mięśnie,   aż   do   kości.   Gorący   oddech   eksplodował   w   górę,   kiedy   reduktor   ponownie   krzyknął,   udowadniając   tym   samym,   że   nieumarli   też   mają   receptory  bólu.     Xcor  pochylił  się  i  przyłożył  usta  do  jego  ucha:     -­‐  Płacz  dla  mnie.  Płacz…,  płacz,  aż  nie  będziesz  umiał  oddychać.    

134  

Drań  poderwał  się  i  pobiegł,  płacząc  otwarcie,  zanosząc  się  i  chrapliwie   łapiąc   powietrze.   Panując   nad   widowiskiem   Xcor   wchłaniał   jego   słabość   wszystkimi  porami,  wciągając  ją,  trzymając  mocno  w  swoich  płucach.     Nienawiść,   którą   czuł   była   poza   tą   wojną,   poza   nocą   i   tą   chwilą.   W   głębi   duszy   i   swoich   trzewiach,   jego   obrzydzenie   sprawiało,   że   chciał   wypruwać  flaki  i  ćwiartować  tą  dawną  istotę  ludzką.     Ale  dla  tego  czegoś,  był  odpowiedniejszy  koniec.     Rzucając   tą   rzeczą   na   brzuch,   wsadził   oba   kolana   między   jego   zaciśnięte  uda  i  rozłożył  je,  jakby  to  była  kobieta,  którą  chciał  przelecieć.     Stając  dęba  nad  jego  podatnym  ciałem,  wepchnął  mu  twarz  w  trawę.     I  wtedy  zabrał  się  do  roboty.     Unosząc  wysoko  nóż,  pchnął.  Teraz  był  czas  na  precyzję  i  dokładność  w   posługiwaniu  się  sztyletem.     Kiedy   reduktor   walczył   żałośnie,   Xcor   rozciął   kołnierz   jego   koszuli,   potem   włożył   sztylet   między   zęby   i   rozerwał   tkaninę   na   dwie   części,   odsłaniając  jego  ramiona  i  plecy.     Tatuaż   z   jakąś   miejską   sceną,   wykonano   bardzo   profesjonalnie,   tusz   tworzył  piękny  efekt  na  gładkiej  powierzchni  skóry,  przynajmniej  tam,  gdzie   czarna,  oleista  krew  nie  zasłaniała  widoku.     Płacz   i   spazmatyczne   sapanie   zniekształcały   obraz,   który   co   chwila   wracał   do   swego   pierwotnego   kształtu,   jakby   to   był   film   wyświetlany   na   ruchomym  ekranie.     -­‐   Taka   szkoda   psuć   ten   kawałek   –   wycedził   Xcor   –   zrobienie   tego   musiało  trochę  trwać.  I  pewnie  jeszcze  bardziej  boleć.     Xcor   położył   ostrze   sztyletu   na   szyi   tego   czegoś.   Przebijając   skórę,   wbijał  nóż  coraz  głębiej,  aż  został  zatrzymany  przez  kość.     Jeszcze  więcej  płaczu.     Pewnym   i   równym   ciosem   pociągnął   ostrzem   w   dół,   odnajdując   kolejne  kręgi,  podczas  gdy  jego  ofiara  kwiczała  jak  świnia.  Potem  przesunął   swoje   kolana   na   nogi   drania,   zakleszczył   dłoń   na   ramieniu   i…   sięgnął,   by   chwycić  szczyt  kręgosłupa.     Tego  co  zaszło,  kiedy  rzucił  całą  swoją  siłę  na  cel,  nie  przeżyłby  żaden   człowiek.   Jednak   reduktor   pozostał   przytomny,   chociaż   po   czymś   takim   ciężko   było   oddychać,   no   i   na   pewno   już   nie   stanie   na   własne   nogi:   jego   135  

rdzeń,   to   co   utrzymywało   go   w   pionie   i   określało   jego   mobilność,   jego   wysokość  i  obwód,  teraz  zwisało  z  ręki  Xcor’a.     To  coś  ciągle  płakało,  łzy  sączyły  się  z  jego  oczu.     Xcor   z   powrotem   usiadł   i   sapał   z   wysiłku.   To   byłaby   świetna   rzecz,   zostawić   tego   słabeusza   tutaj   w   obecnym   stanie,   jego   przeznaczeniem   byłoby   pozostanie   wiecznym,   bezkręgowym   odpadem   i   przez   chwilę   cieszył   się  jego  cierpieniem,  wyciskając  wizję  tej  kary  w  swoim  umyśle.     Cofając  się  lata  wstecz,  przypomniał  sobie  siebie  w  podobnej  sytuacji.   Zredukowany  do  surowych  emocji,  na  ziemi,  nagi  i  zdegradowany.     „Jesteś  tak  bezwartościowy,  jak  twoja  twarz.  Wynoś  się.”     Dowódca   był   chłodny   i   lekceważący,   a   jego   podwładni   skuteczni   i   bezlitośni:   ręce   i   nogi   Xcora   były   trzymane   i   został   wrzucony   do   otworu   obozowej  jaskini  –  po  czym  został  wyrzucony,  jakby  usuwali  końskie  łajno.     Sam,  w  zimnym,  białym  śniegu  zimy,  Xcor  leżał  tam  gdzie  go  porzucili,   dokładnie  tak  jak  ten  reduktor,  ubezwłasnowolniony,  zdany  na  łaskę  innych.   Jednak  stawił  temu  czoło.     W  rzeczywistości,  nie  po  raz  pierwszy  został  wyrzucony.  Począwszy  od   kobiety,  która  go  urodziła,  a  skończywszy  na  ostatnim  sierocińcu,  w  którym   mieszkał,   miał   długą   historię   odtrąceń.   Obóz   wojskowy   był   jego   ostatnią   szansą,   aby   znaleźć   jakąkolwiek   wspólnotę   i   nie   chciał   być   wydalony   przez   swoje  ograniczenia.     Musiał  zarobić  na  swoja  drogę  powrotną,  znosząc  ból.  Nawet  dowódca   był  pod  wrażeniem,  kiedy  się  okazało  ile  może  wytrzymać.     Łzy   były   dla   młodych,   kobiet   i   kastratów.   Szkoda,   że   lekcja   została   zmarnowana….     -­‐  Byłeś  zajęty.     Xcor   spojrzał.   Dholor   pojawił   się   znikąd,   bez   wątpienia   się   zdematerializował.     -­‐  Kobiety  gotowe?  –  Xcor  zapytał  szorstko.     -­‐  Już  czas.     Xcor   starał   się   zebrać   siły.   Musiał   zająć   się   tym   bałaganem,   nie   mógł   zostawić  drżącego  trupa,  aby  znaleźli  go  ludzie.     -­‐  Tam  jest  toaleta  –  Dholor  wskazał  głową,  przez  trawnik  –  skończ  to  i   pozwól  nam  cię  umyć.     136  

-­‐   Jakbym   był   dzieckiem?   –   Xcor   spojrzał   na   swojego   porucznika   –   Nie   sądzę.  Wracaj  do  dziwek.  Wkrótce  do  was  dołączę.     -­‐  Nie  możesz  przynieść  swojego  trofeum.     -­‐   A   gdzie   proponujesz   je   zostawić?   –   jego   ton   sugerował   „pocałuj   mnie   w  dupę”  i  był  jakąś  opcją,  przynajmniej  z  jego  punktu  widzenia.  –  Idź.     Dholor   nie   zgadzał   się,   jednak   ze   względu   na   protokół,   skinął   głową   i   zniknął.     Pozostawiony   sam   sobie   Xcor,   oszczędził   sprofanowanej   padlinie   ostatniego  spojrzenia.     -­‐  Oh,  weź  się  w  garść.     Chęć  dalszego  karania  tego  słabeusza,  dała  mu  energię,  aby  pchnąć  tą   rzecz  w  pierś.  Stalowe  ostrze  natychmiast  się  zanurzyło,  było  tylko  pyknięcie,   błysk…  a  potem  nic,  tylko  plama  na  trawie  gdzie  leżał  reduktor.     Podciągając  się  na  nogi,  wziął  kręgosłup  swojej  ofiary  i  włożył  do  torby,   razem  z  pozostałymi  trofeami.     Nie  mieścił  się  i  wystawał  jeden  koniec.     Dholor  miał  rację,  co  do  przerażającego  worka  pamiątek.  Cholera.     Dematerializował   się   na   szczycie   łazienki,   zrzucił   swoje   trofea   obok   systemu   wentylacyjnego   i   wszedł   do   środka   gdzie   były   toalety   i   umywalki.   Był  całkowicie  pewny,  że  choć  miejsce  śmierdziało  sztucznym  odświeżaczem   powietrza,   to   nic   nie   przebije   ckliwego   aromatu   rozkładających   się   resztek   jego  ofiary.     Kiedy   się   obrócił,   zapaliły   się   światła,   aktywowane   ruchem,   tworząc   fluorescencyjne  zamglenie.  Baterie  były  prymitywne  i  z  nierdzewnej  stali,  ale   woda  była  zimna  i  czysta,  pochylając  się  nabrał  jej  w  dłonie  i  spryskał  twarz,   raz.  Drugi.  I  znowu.     Tak  głupi,  by  tracić  czas  na  to  całe  mycie,  pomyślał.  Te  prostytutki  i  tak   nic  nie  będą  pamiętać,  a  czyszczenie  nie  przysporzy  mu  urody.     Z   drugiej   strony,   lepiej   ich   nie   wystraszyć:   ciągnięcie   ich   z   powrotem   stawało  się  już  coraz  nudniejsze.     Kiedy   podniósł   głowę,   zobaczył   siebie   w   zamglonej   szybie,   która   prawdopodobnie   miała   być   lustrem.   Chociaż   odbicie   było   nudne,   zauważył   swoja  brzydotę  i  właśnie  zrozumiał  co  Dholor  miał  na  myśli.    

137  

Mimo,   że   ten   żołnierz   walczył   ze   wszystkimi   co   noc,   jego   przystojne   oblicze  pojawiało  się  zawsze  świeże  jak  pączek  róży,  jego  kulturalny  wygląd   kładł   się   cieniem   na   rzeczywistości,   którą   miał   przed   sobą.   Miał   krew   reduktora  na  ubraniu  i  cały  był  poocierany  i  posiniaczony.     Xcor   wiedział,   że   nawet   gdyby   odpoczywał   dwa   tygodnie,   jadł   obfite   posiłki   i   dokrwiał   się   od   Wybranek,   i   tak   zawsze   będzie   jawił   się   jako   ten   odrażający.     Jeszcze   raz   opłukał   swoja   twarz.   Potem   rozejrzał   się   za   czymś   w   co   mógłby   się   wytrzeć.   Wszędzie   wokół   były   tylko   maszyny   przykręcone   do   ściany,  służące  do  suszenia  rąk  gorącym  powietrzem.     Jego  skórzany  płaszcz  był  brudny.  Luźna  czarna  koszulka  pod  spodem,   była  w  takim  samym  stanie.     Wyszedł   z   pomieszczenia   z   wodą   kapiącą   mu   z   brody   i   pojawił   się   na   dachu.   Jego   torba   nie   była   tutaj   wystarczająco   bezpieczna,   a   zamierzał   zostawić  swoją  kosę  i  płaszcz  gdzieś,  gdzie  będzie  bardzo  bezpiecznie.     Jako,   że   wyczerpanie   go   prześladowało,   pomyślał…   to   wszystko   to   jedna,  krwawa,  pierdolona  uciążliwość.    

138  

SZESNAŚCIE   Gdzieś   wysoko   ponad   chaosem   Caldwell,   w   ciszy   marmurowej   biblioteki   Wybranek,   w   głowie   Thor’a   rozbrzmiewał   rozdzierający   duszę   krzyk,   który   był   tak   głośny,   że   tylko   cudem  Niema   nie   zakrywała   swoich   uszu   od  tego  hałasu.     Wyrzucił  do  przodu  rękę:     -­‐  Daj  mi  to.     Wziął   od   niej   wolumin   i   zmusił   oczy   do   skupienia   na   starannie   wykaligrafowanym  piśmie  Starego  Języka.     „Wellsandra  połączona  z  Bratem  Czarnego  Sztyletu  Thortur’em,  synem   Hharm’a,   córka   Relix’a,   odeszła   z   ziemi   tej   nocy,   zabierając   ze   sobą   nienarodzone  młode,  syna  w  czterdziestym  tygodniu.”     Czytając   ten   krótki   fragment,   miał   wrażenie,   że   to   wszystko   stało   się   jakąś   chwilę   temu,   jego   ciało   na   nowo   zatopiło   się   w   tej   starej,   znajomej   rzece  smutku  i  żalu.     Musiał  prześledzić  tekst  kilka  razy,  zanim  mógł  się  skupić  nie  tylko  na   tym,  co  tam  było,  ale  również  na  tym  czego  nie  było.     Żadnej  wzmianki  o  Zanikhu.     Przesiewając   inne   ustępy,   szukał   oznaczenia   innych   przejść   z   tego   świata.  Był  tam  numer...     „Przeszedł  z  ziemi  w  Zanikh.  Przeszedł  z  ziemi  w  Zanikh.  Przeszedł  z  –   przerzucił  stronę  –  ziemi  w  Zanikh.     -­‐  O  Boże…     Kiedy   skrzeczący   szept   poniósł   się   wokół   echem,   nie   podniósł   swoich   oczu.  Ale  nagle  Niema  zaczęła  ciągnąć  go  za  ramię.     -­‐  Usiądź,  proszę  usiądź.  –  mocno  szarpnęła  –  Proszę.     Dał   się   poprowadzić,   a   jego   waga   przykuła   go   do   taboretu,   który   przyciągnęła.     -­‐  Czy  jest  jakaś  szansa  –  powiedział  gardłowym  głosem  –  że  po  prostu   zapomniały  tego  dopisać?    

139  

Nie   było   potrzeby,   aby   Niema,   czy   ktokolwiek   inny   odpowiadał   na   to   pytanie.   Kronikarki   Pustelnice   miały   świętą   pracę,   czegoś   takiego   nigdy   by   nie  spieprzyły.  A  taki  rodzaj  wpadki  po  prostu  się  nie  zdarzał.     Głos   Lassiter’a   zapukał   do   drzwi   jego   umysłu   –   „Dlatego   przybyłem   -­‐   jestem  tutaj,  by  pomóc  tobie,  pomóc  jej”.     -­‐  Muszę  wrócić  do  rezydencji  –  wymamrotał.     W   następnym   ruchu   miał   stanąć   na   nogi,   ale   nie   poszło   za   dobrze.   Pomiędzy  nagłą  słabością  swojego  ciała  a  pierdoloną  stopą,  uderzył  w  jeden   ze   stosów,   konturem   ramienia   spychając   falę   książek,   które   były   tak   starannie   ułożone.   A   następnie,   jakby   podłoga   się   przechyliła   w   przeciwną   stronę  wyrzucając  go  w  powietrze.     Coś  małego  i  miękkiego  znalazło  się  na  drodze  jego  upadku…     To  było  ciało.  Drobne,  żeńskie  ciało  z  biodrami  i  piersiami,  tak  nagle  i   szokująco  odciśnięte  na  nim.     Natychmiast,   wizja   Niemej   w   basenie,   nagie,   mokre   i   lśniące   ciało,   odpaliła   jak   mina   lądowa   w   jego   mózgu,   detonacja   była   tak   wielka,   że   na   moment  unicestwiła  wszystko  co  do  tej  pory  przeszedł.     To  stało  się  tak  szybko:  kontakt,  wspomnienie…  i  pobudzenie.     Pod  skórzanymi  spodniami,  jego  fiut  urósł  do  pełnych  rozmiarów.  Bez   jakiegokolwiek  usprawiedliwienia.     -­‐  Pomogę  ci  wrócić  na  krzesło.     Usłyszał  jej  głos,  jakby  z  bardzo  daleka.     -­‐   Nie   dotykaj   mnie   –   odepchnął   ją.   Potknął   się.   –   Nie   zbliżaj   się   do   mnie.  Ja…  tracę…     Brnąc  przez  stos  książek,  nie  mógł  oddychać,  brzydził  się…  sobą…     Gdy  tylko  uwolnił  się  z  biblioteki,  uciekał  jak  najdalej  od  Sanktuarium,   zawracając  swoje  wiarołomne  ciało  z  powrotem  do  sypialni  w  rezydencji.     Wciąż  miał  erekcję,  gdy  tam  się  znalazł.     Kurwa.     Wpatrując  się  w  swój  rozporek,  próbował  znaleźć  inne  wytłumaczenie.   Może  miał  zakrzep.  Zator  fiuta…  a  może…  ja  pierdolę…     To  niemożliwe,  że  mógłby  pożądać  innej  kobiety.     Był  związanym  samcem,  jasny  szlag.     -­‐  Lassiter!  –  rozejrzał  się  wokół  –  Lassiter!     140  

Gdzie  był,  kurwa,  ten  anioł?     -­‐  Lassiter!     Kiedy   nie   było   żadnej   odpowiedzi,   żadnych   wybuchających   drzwi,   został  sam…  ze  swoim  twardym.     Wściekłość   zwinęła   jego   prawą   rękę   w   pięść.   Z   gwałtownym   drgnięciem  uderzył  w  najbardziej  czuły  punkt  i  przygwoździł  swoje  klejnoty.     -­‐  O  kurwa!     To   było   jak   trafienie   stalową   kulą,   a   jego   drapacz   chmur   runął   w   dół,   ból   zgiął   go   tak   szybko,   że   omal   ugryzł   dywan.   Ponieważ   miał   odruch   wymiotny,  próbował  podnieść  się  z  kolan,  przez  cały  czas  zastanawiając  się,   czy  nie  doznał  jakiegoś  poważnego  urazu  wewnętrznego  i  wtedy  odezwał  się   oschły  głos.     -­‐   O   cholera,   to   musiało   boleć   –   twarz   anioła   spoglądała   na   niego   wodnistym   wzrokiem   –   Dobra   strona   tej   sytuacji   jest   taka,   że   mógłbyś   zaśpiewać  partię  Alvina  na  bożonarodzeniowym  CD,  falsetem.     -­‐   Co…   -­‐   trudno   było   mówić.   Trudno   było   nawet   oddychać.   Za   każdym   razem  kiedy  kaszlnął,  zastanawiał  się,  czy  jego  jaja  nie  podeszły  do  gardła.     -­‐  Powiedz  mi…  Pomiędzy…     -­‐  Chcesz  poczekać,  aż  ci  przejdzie?     Thor  wyrzucił  rękę  i  chwycił  biceps  anioła.     -­‐  Powiedz  mi,  sukinsynu.     To  była  uniwersalna  prawda  wśród  mężczyzn,  że  kiedy  widzisz  jak  facet   obrywa   w   orzechy,   sam   natychmiast   dostajesz   zastrzyk   fantomowego   bólu   we  własnym  zestawie  klejnotów.     Kiedy  Lassiter  przykucnął  przy  zwiniętym  preclu  ciała  Thor’a,  on  poczuł   obrzydzenie   do   samego   siebie   i   przez   moment   pomyślał   o   filiżance,   którą   mógłby  zawiesić  między  nogami  –  tylko  po  to  by  uspokoić  chłopców  na  dole,   gdyż  miał  w  sobie  bardzo  wiele  z  wywrotowca,  pewne  rzeczy  były  święte.     -­‐  Powiedz  mi!     Imponujące,   że   facet   miał   wciąż   tyle   energii   by   krzyczeć.   No   cóż,   nie   było   opcji:   może-­‐później,   czy   po-­‐odzyskaniu-­‐siły   ze   skurwysynem,   który   potrafił  się  tak  ukarać.     Nie  było  żadnego  powodu  aby  zawijać  gówno  w  papierek.  Żadnego.    

141  

-­‐   Pomiędzy,   tak   naprawdę   nie   jest   w   jurysdykcji   ani   Pani   Kronik   ani   Omegi.   To   terytorium   Stwórcy   -­‐   i   zanim   zapytasz,   który   stworzył   wszystkie   rzeczy.  Twoją  Panią  Kronik,  Omegę,  wszystko.  Istnieje  kilka  sposobów  by  tam   trafić,  ale  głównie  dzieje  się  tak  kiedy  nie  pozwalamy  komuś  odejść  lub  ktoś   nie  chce  opuścić  nas.     Kiedy   Thor   milczał,   Lassiter   rozpoznał   oznaki   niedotlenienia   i   zlitował   się   nad   biednym   sukinsynem.   Kładąc   dłoń   na   ramieniu   Brata   powiedział   łagodnie:     -­‐   Oddychaj   ze   mną.   No   już,   zrobimy   to   razem.   Tylko   pozwolimy   wypuszczać  to  gówno  z  płuc  przez  minutę…     Zostali   tak   przez   dłuższy   czas,   Thor   zgięty   obok   jego   bioder,   Lassiter   czuł  się  jak  główny  punkt  programu.     W   swoim   długim   życiu   widział   cierpienie   we   wszystkich   postaciach.   Choroba.  Poćwiartowanie.  Rozczarowanie  i  totalną  porażkę.     Wpatrując   się   w   jego   wyciągniętą   rękę,   zdał   sobie   sprawę   że   jest   ponad   tym.   Zahartowany   częstym   widokiem   krzywdy   i   własnymi   doświadczeniami.  Wyzuty  ze  współczucia.     Ludzie,  był  złym  aniołem  do  tej  roboty.     Ekstra  sytuacja,  a  ich  dwójka  siedziała  w  tym  po  uszy.     Thor   podniósł   oczy,   a   ich   źrenice   były   tak   rozszerzone,   że   gdyby   Lassiter  nie  wiedział,  że  są  niebieskie,  można  było  powiedzieć,  że  są  czarne.     -­‐  Co  mogę  zrobić…?  –  jęknął  Brat.     Jezu,  nie  mógł  tego  znieść.     Nagle  wstał  i  podszedł  do  okna.  Na  zewnątrz,  krajobraz  był  dyskretnie   oświetlony,   ogród   w   swoim   dopiero   tworzącym   się   stanie,   był   daleki   od   olśniewającego.   Rzeczywiście,   wiosna   była   zimna,   okrutny   inkubator   dalekich,  ciepłych,  letnich  miesięcy.     Tak  przemijało  życie.     -­‐  Pomóż  mi  pomóc  jej  –  Thor  powiedział  chrapliwie  –  To  jest  to,  co  mi   powiedziałeś.     W   ciszy,   która   nastąpiła,   nie   miał   nic.   Żadnego   głosu.   Nawet   żadnych   myśli.   I   to   pomimo   faktu,   że   chyba   w   końcu   coś   wyciągnął   z   tego   dupka,   zmierzał  do  piekła  wykonanego  specjalnie  dla  niego,  bez  szansy  na  ucieczkę.   Wellsie  i  jej  młode  utkną  w  swoim,  a  Thor  w  swoim.     142  

Był  taki  arogancki.     Nigdy   nawet   nie   pomyślał,   że   to   może   nie   zadziałać.   Kiedy   się   za   to   zabierał  był  nonszalancki,  pewny  siebie  i  gotowy  na  następstwa,  którymi  była   jego  wolność.     Walka   nigdy   nie   przyszła   mu   do   głowy.   Pojęcia   awarii   nie   było   na   ekranie   jego   radaru.   I   nigdy   nie   spodziewał   się,   że   dostanie   dwa   gówna   z   tym,  co  zdarzyło  się  z  Wellsie  i  Thor’em.     -­‐  Powiedziałeś,  że  jesteś  tu,  by  pomóc  jej,  pomóc  mi.  –  Kiedy  nie  było   odpowiedzi,  głos  Thor’a  się  obniżył  –  Lassiter  jestem  na  kolanach.     -­‐  Tylko  dlatego,  że  twoje  jaja  są  teraz  pod  przeponą.     -­‐  Powiedziałeś  mi…     -­‐  A  ty  mi  nie  uwierzyłeś,  pamiętasz?     -­‐  Widziałem.  W  księgach  po  Tamtej  Stronie.  Ona  nie  jest  w  Zanikhu.     Anioł  odwrócił  wzrok  na  ogród  i  podziwiał  jak  bliski  był  rozkwitu  życia,   pomimo  pozornie  wysuszonych  i  zbutwiałych  roślin,  tylko  czekał  na  eksplozję   słońca  by  móc  zaśpiewać  wiośnie.     -­‐  Ona  nie  jest  w  Zanikhu!     Twarz   Thor’a   była   pozbawiona   jakichkolwiek   skrupułów,   a   ponieważ   jego  ręka  zamknęła  się  na  gardle  anioła,  Lassiter  doznał  olśnienia.  Brat  mógł   go  zabić,  właśnie  tutaj,  w  tej  chwili.     Może  właśnie  tak  z  powrotem  znajdzie  się  w  Pomiędzy.  Kilka  uderzeń   głową,  potem  może  żuci  się  na  szyję  i  poof!  Przegrałeś.  Witaj  nieskończona   nicości.     Zabawne,   ale   nigdy   nawet   nie   rozważał   powrotu.   Prawdopodobnie   powinien.     -­‐  Lepiej  otwórz  swoje  pieprzone  usta,  aniołku  –  warknął  Thor.     Lassiter   jeszcze   raz   prześledził   tę   twarz,   zmierzył   moc   w   jego   ciele   oraz   temperaturę  wściekłości.     -­‐  Za  bardzo  ją  kochasz.     -­‐  Ona  jest  moją  krwiczką…     -­‐  Była.  Niech  cię  jasna  cholera,  była!     Na   jedno   uderzenie   serca   zapadła   cisza.   Potem   trzeszczenie,   pokaz   świateł   i   mnóstwo   bólu.   Jak   również   trochę   drżenia   kolan,   nie   żeby   się   nie   przyznał.     143  

Ten  drań  mu  przypieprzył.     Lassiter   odepchnął   go,   splunął   krwią   na   dywan   i   pomyślał   o   odpłaceniu.   Kurwa,   walka.   Jeśli   Stwórca   miał   zamiar   go   nawrócić   to   pan   „początek  i  koniec  wszystkiego”  musi  sam  po  niego  przyjść,  Thor  nie  odeśle   go  pocztą  lotniczą.     Już  czas  iść  w  diabły  z  tego  pokoju.     Kiedy   zmierzał   do   drzwi,   przekleństwa   mamrotane   za   nim   łatwo   było   zignorować.   Zwłaszcza,   że   zastanawiał   się   czy   jedno   z   jego   oczu   ma   wciąż   połączenie  z  nerwem  wzrokowy.     -­‐  Lassiter.  Kurwa,  Lassiter…  przepraszam.     Anioł  odwrócił  się.     -­‐  Chcesz  wiedzieć  na  czym  polega  problem?  –  wskazał  na  jego  gębę  –   Ty  jesteś  problemem.  Przykro  mi,  że  straciłeś  swoją  kobietę.  Przykro  mi,  że   wciąż  masz  myśli  samobójcze.  Przykro  mi,  że  nie  masz  po  co  wstawać  z  łóżka.   Jest   mi   cholernie   przykro,   że   masz   wrzód   na   dupie   i  pieprzony  ból  zęba.  Ty   żyjesz.  Ona  nie.  A  twoje  ciągłe  trzymanie  się  przeszłości  oboje  was  spycha  w   Pomiędzy.     Na  fali  emocji  podszedł  do  tego  popaprańca.     -­‐   Czy   jest   coś   drobnym   druczkiem?   Oczywiście   kurwa,   że   jest.   Ona   znika,  nie  kierując  się  do  Zanikhu.  A  ty  jesteś  powodem,  przez  który  tak  się   dzieje.   To   –   wskazał   żylaste   ciało   samca,   zabandażowaną   stopę   i   rękę   –   dlatego   ona   wciąż   tu  jest.  A  im  dłużej  się  jej  trzymasz,  twojego  starego  życia,   wszystkiego   co   straciłeś,   tym   ona   ma   mniejszą   szansę   na   odzyskanie   wolności.  Ty  tu  rządzisz,  nie  ona,  nie  ja  -­‐  więc  co  powiesz,  żeby  jeszcze  raz  się   walnąć  dupku.     Thor   pociągnął   drżącą   ręką   po   twarzy,   jakby   starał   się   ocenić   swoje   możliwości.  A  potem  chwycił  przód  swojej  koszulki,  tuż  na  d  sercem.     -­‐  Nie  umiem  tak  po  prostu  przestać  tylko  dlatego,  że  …  już  jej  nie  ma.     -­‐   Ale   ty   zachowujesz   się   tak,   jakby   to   się   stało   wczoraj   i   nie   sądzę,   żeby   to  się  miało  zmienić.     Lassiter  podszedł  do  łóżka,  gdzie  leżała  suknia  Wellesandry.  Chwytając   atłas,  pociągnął  za  grubą  spódnicę  i  potrząsnął  tym.     -­‐   To   już   nie   należy   do   niej.   Twoja   złość   nie   należy   do   niej.   Twoje   sny,   twój  pieprzony  ból…  nic  z  tego  nie  należy  do  niej.  Ona  odeszła.     144  

-­‐  Wiem  o  tym  –  odpalił  Thor  –  myślisz,  że  tego  nie  wiem?     Lassiter  rzucił  suknię,  czerwony  atłas  opadał  delikatnie  jak  deszcz  krwi.     -­‐  Więc  powiedz  to!     Cisza.     -­‐  Powiedz  to,  Thor.  Pozwól  mi  to  usłyszeć.     -­‐  Ona…     -­‐  Powiedz  to!     -­‐  Ona…     Kiedy  nie  było  odpowiedzi,  potrząsnął  głową,  podniósł  suknię  i  rzucił  z   powrotem  na  łóżko.  Mrucząc  pod  nosem,  ponownie  podszedł  do  drzwi.     -­‐  To  prowadzi  do  nikąd.  Niestety  dla  niej  również.  

145  

SIEDEMNAŚCIE   Kiedy  świt  był  już  bliski,  Xhex  kończyła  swoją  pierwszą  noc  na  starych   śmieciach.   Tempo   upływu   godzin   było   bardzo   dobre,   zajmowanie   się   całą   kupą   ludzi   w   zamkniętej   przestrzeni   z   alkoholem   tworzyło   mieszankę   sprawiającą,   że   czas   mijał   dość   szybko.   Dobrze   znowu   było   być   Alex   Hess,   szefem  ochrony  –  kolejny  raz,  nawet  jeśli  nazwisko,  którego  używała  wśród   ludzi  było  fałszywe.     To  było  cholernie  fantastyczne,  nie  czuć  oddechu  Bractwa  na  plecach.     Ale  to  co  nie  podnosiło  temperatury,  to  fakt,  że  czuła  się  przybita,  jej   życie  stało  się  płaskie,  jakby  zostało  wyburzone  w  przygotowaniu  na  mające   nadjechać  ciężarówki  zbierające  gruz.     Nigdy   nie   słyszała   jak   połączone   kobiety   tworzą   więzi.   Ale   jak   zwykle,   to   nie   oznaczało,   że   była   odosobniona.   A   końcowy   wynik   bez   John’a   u   jej   boku,  wydawał  się  być  po  prostu  wielką,  ziejącą  pustką.     Szybki  rzut  oka  na  zegarek  powiedział  jej,  że  została  już  tylko  godzina   do   świtu.   Ludzie,   chciała   jedynie   usiąść   na   swoim   motorze,   zapalić   reflektory   i  mknąć  przez  cienie  z  odpowiednią  prędkością.  Jednak  jej  Ducati  jest  dobrze   zamknięte  w  garażu.     Zastanawiała  się,  czy  również  obowiązywała  jakaś  zasada  zabraniająca   krwiczka  takiej  jazdy.     Prawdopodobnie   nie…   Pod   warunkiem,   że   miała   boczne   siodło,   była   ubrana   w   opancerzona   zbroję,   a   na   głowie   wzmocniony,   zrobiony   z   antypoślizgowego   kevlaru   kask,   wtedy   pewnie   pozwolili   by   jej   zrobić   kilka   kółek  wokół  fontanny  przed  domem.     Opuszczając  swoje  biuro,  zamknęła  je  siłą  umysłu  więc  nie  musiała  się   martwić  o  klucze.     -­‐  Hej  Trez  –  powiedziała,  kiedy  jej  szef  wyszedł  z  damskiej  przebieralni   –  właśnie  zamierzałam  cię  poszukać.     Cień  właśnie  wkładał  swoją  śnieżnobiałą  koszulę  do  spodni  i  wyglądał   na   nieco   bardziej   zrelaksowanego   niż   zwykle.   Chwilę   później   z   za   drzwi  

146  

wyszła   jedna   z   dziewczyn,   które   tam   pracowały,   z   taką   poświatą   na   sobie   jakby  była  ręcznie  wypolerowana.     Co  prawdopodobnie  nie  było  dalekie  od  prawdy.     Przynajmniej   jej   pusty   wyraz   twarzy   sugerował   Xhex,   że   Trez   ma   te   rzeczy   pod   kontrolą.   Ale   wciąż…   nie   należy   się   karmić   tam   gdzie   pracujesz.   Mogą  pojawić  się  komplikacje.     -­‐   Zobaczymy   się   jutro   wieczorem   –   powiedziała   kobieta   z   wisielczym   uśmiechem  –  Jestem  spóźniona,  spotkanie  ze  znajomymi.     Kiedy  dziewczyna  się  oddaliła,  Xhex  spojrzała  na  Trez’a     -­‐  Powinieneś  używać  innego  źródła.     -­‐  To  jest  wygodne,  a  ja  jestem  ostrożny.     -­‐  To  nie  jest  bezpieczne.  Po  za  tym  mogłeś  uszkodzić  jej  umysł.     -­‐  Nigdy  nie  korzystam  z  tej  samej  dwa  razy.  –  Trez  owinął  ją  ramieniem   –  ale  dosyć  już  o  mnie.  Wychodzisz?     -­‐  Tak.     Przeszli  razem  w  dół  do  drzwi,  których  wcześniej  użyła  kobieta.  Boże…   jak  za  starych,  dobrych  czasów,  jak  gdyby  nic  się  nie  wydarzyło  od  ostatniego   razu   kiedy   razem   zamykali   lokal.   Ale   wydarzył   się   Lash.   Wydarzył   się   John.   Wydarzyło  się  związanie…     -­‐  Nie  obrazisz  się  jeśli  zaproponuję  eskortę  do  domu?     -­‐  A  lubisz  swoje  nogi  tam  gdzie  są?     -­‐  Ta,  moje  spodnie  całkiem  dobrze  na  nich  wyglądają.  –  otworzył  przed   nią  drzwi,  a  zimne  powietrze  wdarło  się  w  pośpiechu  jakby  starało  się  uciec   przed   samym   sobą.   –   Co   chcesz,   żebym   mu   powiedział   jeśli   wpadniemy   na   siebie?     -­‐  Że  ze  mną  wszystko  w  porządku.     -­‐   Cóż,   kłamanie   w   dobrej   sprawie   nie   stanowi   dla   mnie   problemu   –   Kiedy   zamierzała   się   kłócić,   Cień   tylko   zmrużył   oczy   –   Nie   marnuj   swojego   oddechu   na   mnie.   Wracaj   do   domu   i   prześpij   się   trochę.   Może   jutro   rzeczy   przybiorą  lepszy  obrót.     Za  sposób  w  jaki  to  powiedział,  szybko  i  krótko  się  do  niego  przytuliła,   a  potem  weszła  w  ciemność.     Zamiast   zdematerializować   się   na   północ,   wędrowała   wzdłuż   Trade   Street.  Wszyscy  już  zamykali:  kluby  wypluwały  ostatnich  maruderów,  którzy   147  

wyglądami   mniej   więcej   tak   samo   atrakcyjnie   jak   przeżuta   guma,   salon   tatuaży   mrugał   już   tylko   swoim   neonem,   a   restauracja   Tex-­‐Mex   miała   już   opuszczone  rolety.     Im   dalej   szła   tym   okolica   stawała   się   coraz   bardziej   gówniana,   ponura   i   brudniejsza,  aż  w  końcu  doszła  do  długich  opuszczonych  budynków.  W  dobie   kryzysu  gospodarczego,  firmy  padały  jak  zwierzęta  pod  kołami  rozpędzonych   samochodów,  najemców  było  coraz  mniej  i  dalej  pomiędzy…     Xhex  zatrzymała  się.  Powąchała  powietrze.  Spojrzała  w  lewo.     Charakterystyczny   zapach   męskiego   wampira   unosił   się   na   tym   pustkowiu.     Gdyby   się   nie   wyprowadziła   z   rezydencji   Bractwa,   ścigała   by   go   –   poszła,  sprawdziła  czy  któryś  z  nich  nie  potrzebuje  pomocy,  dowiedziała  się   co  robią  pozostali  Bracia.     Teraz,   po   prostu   szła   dalej   z   wysoko   podniesioną   głową.   Oni   nie   chcieli   jej  pomocy  –  nie  dokładnie.  Wszystko  wydawało  się  być  w  porządku  dopóki   John  nie  zaczął  mieć  problemu.  I  to  było  coś  więcej,  niż  uczucie,  że  nie  czuli   się  z  nią  już  tak  dobrze…     Przed   nią   w   niedalekiej   odległości,   masywna   postać   stanęła   na   jej   drodze.     Zatrzymała  się.  Wzięła  głęboki  wdech.  Poczuła  ukłucie  w  oczach.     Na  wietrze  dryfującym  wokół  niej,  niezaprzeczalny  zapach  Johna,  jego   związania,   ciemna,   korzenna   przyprawa,   która   wytarła   smród   miasta   i   jej   nieszczęsne  żądło  pustki.     Zaczęła  iść  w  jego  kierunku.  Szybko.  Szybciej.     Teraz  już  biegła.     Wyszedł   jej   naprzeciw,   przeszedł   w   bieg   kiedy   zobaczył   jak   przyspieszyła,  a  potem  wpadli  na  siebie.     Trudno  powiedzieć,  które  usta  znalazły  które,  albo  czyje  ramiona  były   mocniej  zaciśnięte,  albo  kto  był  bardziej  zdesperowany.     Bo  w  tym  byli  sobie  równi.     Przerywając  pocałunek,  Xhex  jęknęła     -­‐  W  mojej  chacie.     Sekundę   po   tym,   jak   kiwnął   głową,   już   jej   tam   nie   było   tak   jak   i   jego,   oboje  zescalili  się  pod  jej  domem.     148  

Nie  czekając,  aż  wejdą  do  środka.     Wziął  ją  na  stojąco,  przed  drzwiami,  na  tym  zimnie.     Wszystko   działo   się   tak   szybko   i   szaleńczo,   jej   rozdzierane   w   dół   spodnie   dopóki   nie   uwolniła   jednej   nogi,   jego   połamane   guziki   w   rozporku.   Potem  oplotła  jego  biodra  nogami  tak,  że  znalazł  się  na  wprost  wejścia  do  jej   rdzenia.     Wbił  się  w  nią  tak  mocno,  że  uderzyła  głową  w  drzwi  jakby  próbowała   się  włamać  do  własnego  domu.  Potem  ją  ugryzł  w  szyję,  ale  nie  po  to  by  się   dokrwić,  lecz  by  przytrzymać  w  miejscu.  Poczuł  się  o  wiele  większy  wewnątrz   niej,  rozciągając  ją  do  punktu,  w  którym  mógłby  nadwyrężyć  jej  pojemność.   Ona   tego   potrzebowała.   W   tym   momencie,   tej   nocy   potrzebowała   go   surowego,  pozbawionego  skrupułów  i  nawet  trochę  bolesnego.     Oh,  piekło,  naprawdę  tego  potrzebowała  i  dokładnie  to  dostała.     Kiedy  doszedł,  jego  biodra  zakleszczyły  jej,  jego  erekcja  wznieciła  burzę   głęboko  w  niej,  pobudzając  jej  własny  orgazm.     Później  byli  już  w  środku.  Na  podłodze.  Jej  nogi  rozłożone  szeroko,  jego   usta  na  jej  kobiecości.     Z   rękami   zaciśniętymi   na   jej   udach,   z   wciąż   wyprostowanym   fiutem   wystającym   z   otwartego   rozporka,   zszedł   niżej   z   wściekłym   językiem,   smagając  ją,  przenikając  ją,  biorąc  to  co  tak  naprawdę  należało  do  niego.     Przyjemność   była   nie   do   zniesienia,   pewnego   rodzaju   męka,   która   kolejny   raz   spowodowała   odrzucenie   głowy   w   tył,   jej   dłonie   piszczały   na   linoleum,  kiedy  bezskutecznie  walczyła  by  powstrzymać  przesuwanie  się  po   podłodze.     Orgazm   przeszył   ją   tak   gwałtownie,   że   krzyknęła   jego   imię,   a   jasne   światła  migotały  przed  oczami.  Ale  on  nie  przestawał  ani  na  moment.  Kiedy   kontynuował  swój  atak,  była  całkiem  pewna,  że  w  pewnym  momencie  ugryzł   ją  po  wewnętrznej  stronie  uda.     Ale   było   zbyt   wiele   ssania,   zbyt   wiele   wyzwolenia,   zbyt   wiele…   wszystkiego  do  poznania  i  zatroszczenia  się  o  to.     Kiedy   John   wreszcie   się   zatrzymał   i   podniósł   głowę,   znajdowali   się   prawie  w  salonie.  Oh,  co  za  obrazek.  Twarz  jej  partnera  była  zaczerwieniona,   usta  błyszczące  i  opuchnięte,  jego  kły  były  tak  długie,  że  nie  potrafił  zamknąć  

149  

ust   –   a   ona,   też   czuła   się   jak   wyciśnięta,   urywany   oddech,   a   jej   rdzeń   pulsował  własnym  rytmem.     On  wciąż  miał  erekcję.     Szkoda,   że   ledwie   starczało   jej   energii,   żeby   migać,   bo   zasłużył   na   kawał  porządnej  zapłaty.     Z   wyjątkiem   tego,   że   chyba   dokładnie   wiedział   o   czym   ona   myśli.   Podnosząc   się   między   jej   rozłożonymi   nogami,   chwycił   siebie   i   zaczął   dotykać.     Z  jękiem,  wygięła  się  i  uniosła  biodra.     -­‐  Dojdź  na  mnie  –  powiedziała  przez  zaciśnięte  zęby.     John  pracował  sam,  jego  dłoń  zamknęła  się  na  grubym  trzonie,  a  wokół   unosił   się   jedynie   charakterystyczny   dźwięk.   Jego   masywne   uda   rozdzieliły   się   szeroko   kiedy   rozsunął   kolana   dla   utrzymania   równowagi,   mięśnie   przedramienia   napięły   się   bardziej   gdy   zaczął   poruszać   się   mocniej   i   szybciej.   A   potem   warknął   coś   w   bezgłośny   sposób,   jego   ciało   zesztywniało   kiedy   gorący  strumień  spryskał  cały  jej  rdzeń.     Sama   myśl   o   tym,   że   jest   mokra   i   nieporządna   byłaby   wystarczająca,   żeby  doszła  kolejny  raz.  Ale  jego  widok  kiedy  to  robi?  Wysłał  ją  na  krawędź   kolejny  raz…       ***     -­‐  Ona  weźmie  dwie  stówy  ekstra,  jeśli  ma  się  zająć  nim.     Xcor  stał  z  boku  w  trakcie  negocjacji  z  dziwkami,  upewniając  się,  że  jest   w   cieniu   –   szczególnie   teraz,   kiedy   Dholor   sięgnął   po   najtrudniejszą   część   dopasowywania.   Nie   było   powodu,   przypominać   o   jego   wyglądzie,   to   na   pewno  podniosłoby  cenę.     Tylko  dwie  z  trzech  dziewczyn  zjawiły  się  w  tym  opuszczonym  domu,  w   dole   Trade   Street,   ale   najwyraźniej   numer   trzy   był   w   drodze   i   dzięki   uprzejmemu  spóźnieniu  trafiła  się  jej  najkrótsza  słomka,  czyli  on.     Jej   przyjaciółki   dbały   o   nią,   chyba   że   miały   zamiar   zgodzić   się   na   obniżenie  ceny.  Jednak  po  wszystkim  dobre  dziwki  tak  jak  dobrzy  żołnierze,   stanęły  za  sobą  murem.    

150  

Nagle,   Cypher   podszedł   do   kobiety,   która   mówiła,   najwyraźniej   przygotowany   do   użycia   swego   osobistego   uroku,   by   ochronić   finansowe   zasoby.   Kiedy   wampir   przejechał   delikatnie   palcem   wzdłuż   obojczyka   dziewczyny,  zapadła  w  trans.     To   nie   była   żadna   gra   umysłu   z   jego   strony.   Kobiety   obu   ras   nie   były   w   stanie  mu  się  oprzeć.     Wampir   zanurzył   się   przy   jej   uchu   i   szeptał   miękko.   Potem   lizał   jej   szyję.  Za  nim  Dholor,  był  jak  zawsze,  cichy,  czujny,  cierpliwy.  Czekał  na  swoją   kolej.     Zawsze  gentleman.     -­‐   Dobrze   –   powiedziała   kobieta   łapiąc   oddech   –   tylko   pięćdziesiąt   więcej…     W  tym  momencie  drzwi  otworzyły  się  szeroko.     Xcor   i   jego   żołnierze   natychmiast   włożyli   ręce   pod   płaszcz,   znajdując   swoją  broń,  gotowi  by  zabić.  Ale  to  była  tylko  prostytutka,  która  się  spóźniła.     -­‐  Cześć  dziewczyny  –  powiedziała  do  swoich  przyjaciółek.     Stała   w   drzwiach   z   marynarką,   która   zjechała   na   bok   jej   ciuchów   dziwki,   ze   zmysłem   równowagi   pijaka,   oczywiście   była   na   haju,   jej   twarz   wyrażała  błogostan  pod  wpływem  prochów.     Dobrze.  Będzie  łatwiejsza  w  negocjacjach.     Cypher  klasnął  w  ręce     -­‐  Powinniśmy  zabrać  się  do  pracy.     Chichot  pochodził  od  jednej  obok  niego     -­‐  Uwielbiam  twój  akcent.     -­‐  Więc  możesz  mnie  mieć.     -­‐  Czekaj,  ja  też!  –  teraz  chichotała  następna  –  Ja  też  go  uwielbiam!     -­‐   Ty   zajmiesz   się   moim   kolegą   żołnierzem,   moim   przyjacielem,   który   teraz  wam  zapłaci.     Dholor   podszedł   do   przodu   z   gotówką   i   położył   ją   na   wyciągniętej   dłoni,   ale   dziwki   wydawały   się   być   bardziej   skoncentrowane   na   dwóch   mężczyznach,  niż  na  pieniądzach.     Profesjonalne   odwrócenie   ról,   Xcor   mógł   się   założyć,   że   nie   zdarzało   się  często.    

151  

Następnie  dobrali  się  w  pary,  Cypher  i  Dholor  zaciągnęli  swe  zdobycze   do  oddzielnych  pomieszczeń,  podczas  gdy  on  został  z  zawianą  dziwką.     -­‐  Więc,  zrobimy  to?  –  powiedziała  z  wyćwiczonym  uśmiechem.  Fakt,  że   jej   oczy   zostały   zmiękczone   przez   prochy,   uczynił   to   wrażenie   prawie   rzeczywistym.     -­‐  Podejdź  do  mnie.     Wyciągnął  rękę  z  ciemności.     -­‐   O,   podoba   mi   się   –   przysunęła   się   bliżej,   mocniej   akcentując   ruch   biodrami  –  brzmisz  jak…  Nie  wiem  jak  co.     Gdy  położyła  swoją  dłoń  na  jego,  przyciągnął  ją  do  siebie,  ale  szarpnęła   się  do  tyłu.     -­‐  Oh…  um…  No  dobrze.     Odwracając   twarz   w   drugą   stronę,   potarła   nos,   a   następnie   ściągnęła   go  jakby  nie  mogła  znieść  jego  zapachu.  Logiczne.  Trzeba  było  czegoś  więcej   niż   tylko   spłukanie   wodą,   aby   pozbyć   się   krwi   reduktora.   Naturalnie   Cypher   i   Dholor  mieli  chwilę,  aby  się  odświeżyć  i  przebrać.  On  jednak  został,  by  dalej   walczyć.     Dandysi.  Obydwaj.  Z  drugiej  strony,  ich  kobiety  już  nie  szukały  ucieczki.     -­‐   To   jest   w   porządku,   ale   –   powiedziała   z   rezygnacją   –   żadnego   całowania.     -­‐  Nie  wiedziałem,  że  zasugerowałem  coś  takiego.     -­‐  Tak  więc,  wszystko  jasne.     Kiedy  jęki  zaczęły  się  wznosić  z  za  ściany,  Xcor  popatrzył  na  człowieka.   Jej   włosy   opadały   luźno   na   ramiona,   wyglądając   jak   sznurki.   Makijaż   był   ciężki   i   rozmazany   na   ustach   oraz   w   rogu   jednego   oka.   Jej   perfumy   były   słodkie  i  ….     Xcor  zmarszczył  brwi,  kiedy  złowił  nieproszony  zapach.     -­‐  Słuchaj  –  powiedziała  –  nie  patrz  tak  na  mnie.  To  jest  moja  polityka  i   możesz…     Pozwolił   jej   mówić   dalej,   kiedy   wyciągnął   rękę   i   podniósł   z   jednej   strony  blond  plątaninę,  odsłaniając  szyję…  Nic,  tylko  gładka  skóra.  Z  drugiej   strony…     O,  tak.  Tutaj  są.  Dwa  punktowe  nakłucia  na  prawej  żyle  szyjnej.    

152  

Właśnie   była   już   używana   tej   nocy   przez   kogoś   z   jego   gatunku.   To   by   wyjaśniało  jej  otępienie  i  zapach  piżma,  który  drażnił  jego  nos.     Xcor  opuścił  włosy  z  powrotem.  Potem  odsunął  się.     -­‐   Nie   mogą   uwierzyć,   że   jesteś   tak   wkurzony   –   gardłowała   –   tylko   dlatego,   że   nie   chcę   cię   pocałować.   Nie   oddam   forsy   z   powrotem,   wiesz   o   tym.  Umowa  to  umowa.     Ktoś   miał   orgazm,   dźwięki   rozkoszy,   tak   bogate   i   bujne,   przekształcone   w   symfonię,   która   na   krótko   mknęła   opuszczonymi   szybami   windy,   by   powrócić  do  właściwego  buduaru.     -­‐  Ale,  oczywiście,  że  możesz  zatrzymać  pieniądze  –  mruknął.     -­‐  Wiesz  co?  Pieprzę  cię,  możesz  je  sobie  wziąć  z  powrotem  –  rzuciła  w   niego  zwitkiem  –  śmierdzisz  jak  z  rynsztoku  i  jesteś  szkaradny  jak  grzech.     Forsa  odbiła  się  od  jego  piersi,  a  on  skłonił  głowę     -­‐  Jak  sobie  życzysz.     -­‐  Pieprzę  cię.     Skwapliwość,  z  którą  zmieniła  się  z  łagodnej  do  podłej  suki,  sugerował   że   ten   rodzaj   huśtawki   nastrojów   nie   jest   u   niej   rzadkością.   Jeszcze   jeden   powód,   aby   trzymać   te   rzeczy   jedynie   na   zawodowym   poziomie   pomiędzy   nim  a  płcią  żeńską.     Kiedy  pochylił  się  by  podnieść  pieniądze,  cofnęła  nogę  i  próbowała  go   kopnąć  w  głowę.     Niezbyt  mądrze.  Z  całym  walecznym  szkoleniem  i  latami  doświadczenia   bojowego,  jego  ciało  broniło  się  samo,  po  za  umysłem  wydającym  polecenia:   kurwa   została   złapana   za   kostkę,   wyszarpnięta   z   równowagi   i   uderzona   o   podłogę.   I  zanim  był  świadomy  jakiegokolwiek  ruchu,  obrócił  ją  na  brzuch   i   złapał  te  kruchą  szyjkę  w  swoim  szerokim  zgięciu  ramienia.     Był  gotów  złamać.     Żadnej  więcej  agresji  z  jej  strony.  Teraz  piszczała  i  błagała.     Natychmiast  ustąpił,  odskoczył  od  niej  i  pomógł  powłóczyć  nogami  pod   ścianę.  Miała  hiperwentylację,  jej  klatka  piersiowa  pompowała  w  górę  i  dół   tak  mocno,  że  jej  sztuczny  biust  obijał  się  o  miseczki  biustonosza.     Kiedy   wisiał   nad   nią,   myślał   o   tym   jak   jego   dowódca   zająłby   się   tą   sytuacją.   Ten   mężczyzna   nie   pozwoliłby   jej   na   propozycję   nie-­‐całowania,  

153  

wziąłby   wszystko   na   co   miałby   ochotę   i   to   na   jego   warunkach,   i   nie   ważne   byłoby  jak  bardzo  mógłby  ją  skrzywdzić.  Czy  zabić.     -­‐  Popatrz  na  mnie  –rozkazał  Xcor.     Kiedy  te  zszokowane  oczy  napotkały  jego,  wyczyścił  jej  pamięć  o  tym,   że  była  tutaj,  wprawiając  ją  w  trans.  Natychmiast  jej  oddech  się  uspokoił,  jej   ciało   się   rozluźniło   swobodnie,   jej   szalone,   szarpiące   się   ręce   wyciszyły   się.   Pozbierał   pieniądze   i   włożył   do   jej   torebki.   Zasłużyła   na   nie,   choćby   ze   względu  na  siniaki  jakie  będzie  miała  rano.     Potem  z  jękiem  opadł  i  ułożył  się  pod  ścianą  obok  niej,  wyciągając  nogi   i   krzyżując   je   w   kostkach.   Musiał   iść   po   swoją   torbę   z   pamiątkami   i   kosę,   które  zostawił  na  dachu  wieżowca,  ale  w  tej  chwili  był  zbyt  wyczerpany,  aby   się  ruszyć.     Jednak  nie  będzie  się  karmił  dzisiejszej  nocy.  Nawet  z  pomocą  hipnozy.     Jeśli   skorzysta   z   żyły   kobiety   leżącej   obok   niego,   może   ją   zabić.   Był   wściekle   głodny   i   nie   wiedział   jak   bardzo   została   wykorzystana.   Jedyne   co   czuł  to  jej  niskie  ciśnienie  krwi.     Po   drugiej   stronie,   przez   uchylone   drzwi,   patrzył   jak   pieprzą   się   jego   żołnierze   i   musiał   przyznać,   że   rytmy   poruszających   się   ciał   były   bardzo   erotyczne.   W   innych   okolicznościach,   mógł   sobie   wyobrazić   te   dwie   pary   połączone   w   jedną   wielką   plątaninę   ramion   i   nóg,   piersi   i   rąk,   ich   fiutów   i   śliskich  szpar.  Ale  nie  tutaj.  Pokój  był  brudny,  zimny  i  nie  był  bezpieczny.     Opierając   ostrożnie   głowę   o   ścianę,   Xcor   zamknął   swoje   oczy   i   kontynuował  słuchanie.  Jeśli  zaśnie  i  jego  żołnierze  będą  wypytywać  czy  się   karmił,  po  prostu  powie  im  o  drugim  wampirze,  aby  ich  uspokoić.     Potem  będzie  czas,  by  zatopić  kły  w  innym  źródle.     Tak  naprawdę  nienawidził  się  karmić.  W  przeciwieństwie  do  dowódcy,   nie   dostawał   żadnego   dreszczu   od   rzucania   się   na   kobiety   i   samice   –   i   Bóg   jeden  wiedział,  że  one  nie  przychodziły  do  niego  chętnie.     Zdaje  się,  że  zawdzięcza  swoje  życie  prostytutkom.     Kiedy   ktoś   inny   zaczynał   orgazm,   tym   razem   jeden   z   jego   żołnierzy   –   Dholor,  jeśli  miał  zgadywać  –  wyobraził  sobie  siebie  z  inną  twarzą,  przystojną   twarzą,   urodziwą   twarzą,   która   przywoływałaby   kobiety,   a   nie   odpychała   z   krzykiem.     Może  powinien  usunąć  swój  kręgosłup.     154  

Na   tym   właśnie   polegało   piękno   wewnętrznych   przemyśleń.   Nikt   nie   musiał  znać  twoich  słabości  i  jak  tylko  zakończyłeś  żerowanie  na  nich  mogłeś   wrzucić   je   do   mentalnego   kosza   na   śmieci,   na   dnie   twojego   umysłu,   gdzie   było  ich  miejsce.  

155  

OSIEMNAŚCIE   Khill   nigdy   nie   był   dobry   w   czekaniu.   I   to   wtedy,   kiedy   wszystko   było   w   porządku.  Zważywszy  fakt,  że  właśnie  już  dwukrotnie  skłamał  na  temat  tego,   gdzie  był  John  Matthew,  to  niezbyt  szczęśliwe  połączenie.     Kiedy   wałęsał   się   przy   ukrytych   drzwiach   pod   wielkimi   schodami   –   w   każdej   chwili   mógł   wejść   do   tunelu,   gdyby  ktoś  nadchodził   –   miał   najlepszy   widok  na  foyer  jaki  można  było  mieć.     Co  oznaczało,  że  gdy  tylko  otworzyły  się  drzwi  przedsionka  miał  pełny   obraz  na  swoją  ulubioną  dwójkę:  Blay’a  i  Saxton’a.     Powinien  był  wiedzieć,  że  z  jego  szczęściem  nie  mogło  być  inaczej.     Blay  przytrzymał  drzwi,  jak  gentleman  jakim  zawsze  był,  a  kiedy  Saxton   przeszedł  przez  nie,  drań  rzucił  przez  ramię  powłóczyste  spojrzenie  z  pod  na   wpół  przymkniętych  powiek.     Ludzie,   tego   rodzaju   spojrzenie   było   gorsze,   niż   gdyby   się   lizali   publicznie.     Bez   wątpienia   byli   na   zewnątrz,   na   miłej   kolacji,   a   potem   wrócili   do   mieszkania   Saxton’a,   żeby   się   pobawić   w   tego   rodzaju   grę,   o   którą   tu   w   rezydencji   było   trochę   trudno.   Całkowita   prywatność   nie   była   czymś,   co   możesz  sobie  zapewnić  na  zamkniętym  i  tak  zatłoczonym  terenie.     Kiedy   Blay   zdjął   swój   płaszcz   od   Burberry,   kołnierzyk   jego   jedwabnej   koszuli   rozchylił   się   szeroko   odsłaniając   ślady   po   ugryzieniu   na   szyi.   I   na   obojczyku.     Bóg  jeden  wiedział,  gdzie  jeszcze  je  miał.     Nagle  Saxton  powiedział  coś,  co  wywołało  rumieniec  na  policzku  Blay’a   i   nieco   go   zawstydziło,   cichy   śmiech,   który   nastąpił   później   sprawił,   że   Khill   miał  ochotę  rzucić  mu  się  do  gardła.     Świetnie,  więc  teraz  ta  dziwka,  była  jeszcze  zabawna,  a  Blay  lubił  jego   żarty.     Fantastycznie.     Później   Saxton   wszedł   po   schodach   na   górę.   Blay,   z   drugiej   strony   odwrócił  się…    

156  

Kurwa.  Khill  zatoczył  się  daleko  i  rzucił  do  drzwi,  szarpiąc  zasuwą,  by  go   uwolniła.     -­‐  Cześć.     Ręce  Khilla  zamarły.  Jego  ciało  zamarło.  Jego  serce…  zamarło.     Ten  głos.  Ten  miękki,  głęboki  głos,  który  słyszał  niemal  przez  całe  swoje   życie.     Wyprostował   kręgosłup,   pieprzył   już   pomysł   ucieczki,   odwrócił   się   i   spojrzał  na  swojego  byłego  przyjaciela,  jakim  był  mężczyzna.     -­‐  Cześć.  Miałeś  udaną  noc?     Cholera,  chciał  to  cofnąć.  A  co  jeśli  facet  nie  miał  dobrej  nocy?     -­‐  Tak,  a  ty?     -­‐   Tak.   John   i   ja   byliśmy   na   zewnątrz.   Dopiero   co   wróciliśmy   i   zamierzamy  dać  sobie  wycisk  na  siłowni.  Czekam,  aż  się  przebierze.     Trudno   powiedzieć,   czy   to   kłamstwo,   czy   ogień   w   piersi,   sprawiły,   że   stał  się  aż  tak  rozmowny.     -­‐  Żadnego  Przedświtku?     -­‐  Nie.     W   tle   usłyszał   gong   rozpoczynający   teleturniej.   Jeopardy   Quiz!   Jak   nuklearna  bomba  –  nie,  żeby  Khill  tego  nie  zauważył.     Boże,   oczy   Blay’a   były   tak   cholernie   niebieskie.   I…   niech   to   szlak,   właściwie  byli  sami.  Kiedy  ostatni  raz  byli  w  takiej  sytuacji?     O,   tak.   Zaraz   po   tym   jak   Blay,   połączył   się   z   jego   kuzynem   po   raz   pierwszy.     -­‐  Więc  wyjąłeś  swoje  kolczyki  –  powiedział  Blay.     -­‐  Nie  wszystkie.     -­‐  Dlaczego?  To  znaczy…  zawsze  je  miałeś,  one  były…  no  wiesz.     -­‐  Chyba  nie  chcę  już  być  postrzegany  w  ten  sposób.     Kiedy   brwi   Blay’a   zmarszczyły   się,   jakaś   część   Khill’a   chciała   zrobić   to   samo.   Spodziewał   się,   że   coś   innego   wyjdzie   z   jego   gęby,   coś   w   rodzaju-­‐   „nieważne”,   czy   „wciąż   mam   je   w   najważniejszych   miejscach”,   po   których   mógłby  prychnąć  jakby  miał  jaja  wielkości  głowy.     Nic  dziwnego,  że  Saxton  wydawał  się  atrakcyjny.     -­‐  Więc,  no…  -­‐  powiedział.  Potem  odchrząknął  –  Więc  jak  tam  sprawy…   między  wami?     157  

Kolejny  gong,  obwieszczający  drugą  turę.     -­‐  W  porządku…  my…  w  porządku.     Po  chwili  Baly  spojrzał  ponad  jego  ramieniem,  na  drzwiczki  kredensu.   Wyraźnie  był  to  początek  odwrotu.     Hej,   jak   wyjdziesz   -­‐   chciał   powiedzieć   Khill   -­‐   zrobisz   mi   przysługę?   Myślę,   że   moja   lewa   komora   serca   leży   na   podłodze,   więc   nie   nadepnij   na   nią,  dobrze?  Dzięki.     -­‐  Dobrze  się  czujesz?  –  mruknął  Blay.     -­‐   Tak,   mam   zamiar   iść   poćwiczyć   z   John’em   –   Jezu,   przecież   już   to   mówił.  Kurwa.  To  jakaś  katastrofa.  –  Tak,  więc…  Dokąd  szedłeś?     -­‐  Chciałem  wziąć  coś  do  jedzenia  dla  mnie  i  dla  Sax’a.     -­‐   Żadnego   Przedświtku.   Zdaje   się,   że   to   mamy   wspólne.   –   zaraz   podskoczymy,  zaklaszczemy  pomponami  i  krzykniemy  z  radości,  że  jesteśmy   zespołem.  Jasne.  –  Więc,  cóż  baw  się  dobrze.  To  znaczy…  bawcie  się….     W   foyer,   drzwi   przedsionka   zamachnęły   się   szeroko   i   do   środka   wszedł   John  Matthew.     -­‐  Skurwysyn  –  mruknął  Khill  –  Pan  drań  w  końcu  wrócił.     -­‐  Wydawało  mi  się,  że  mówiłeś,  że  był…     -­‐  Kryłem  nas  obu.     -­‐  Nie  byliście  razem?  Chwila,  zostałeś  przyłapany,  jak  jesteś  bez  niego…     -­‐  To  nie  był  mój  wybór.  Wierz  mi.     Kiedy  Khill  zbliżył  się  do  Pana  Niezależnego,  Blay  był  tuż  za  nim,  John   spojrzał   na   tych   dwoje   i   jego   zadowolony   wyraz   twarzy   uleciał,   jakby   go   ktoś   kopnął  w  dupę  buciorem  ze  stalkapą.     -­‐  Musimy  pogadać.  –  syknął  Khill.     John   rozejrzał   się   dookoła   jakby   szukał   miejsca   lub   mebla   za   którym   mógłby  się  schować.  Tak,  bardzo  dobrze,  nie  ma  łatwych  piłek  –  foyer  było   zasadniczo  pozbawione  jakichkolwiek  mebli,  a  ten  głupi  palant  nie  doskoczy   na  tyle  daleko,  żeby  dotrzeć  do  jadalni.     „Khill,  miałem  zadzwonić…”     Khill  złapał  faceta  za  tył  szyi  i  pchnął  go  twarzą  na  maszynę  do  robienia   popcornu,  John  wyszarpnął  się  i  ruszył  w  stronę  baru.  Podniósł  butelkę  Jack’a   Daniels’a  i  otworzył.    

158  

-­‐   Myślisz,   że   to   jakiś   pieprzony   żart?   –   Khill   dźgnął   palcem   w   wytatuowaną  łzę  pod  okiem  –  Powinienem  byś  z  tobą,  w  każdej  sekundzie,  w   nocy  i  w  dzień,  dupku.  A  ja  kłamię  tutaj  przez  ciebie  od  czterdziestu  minut!     -­‐  To  prawda.     Kiedy  Blay  odezwał  się  z  tyłu,  to  była…  niespodzianka.  I  to  miła.     „Poszedłem   zobaczyć   się   z   Xhex,   dobrze?   Teraz,   to   ona   jest   dla   mnie   najważniejsza”     Khill  wyrzucił  ręce  w  górę.     -­‐   Świetnie.   Więc   kiedy   V   będzie   pchać   nożem   moje   wymówienie   w   moją  klatkę  piersiową,  ty  nadal  będziesz  czuł  się  cudownie.  Dzięki.     -­‐   John,   nie   możesz   wycinać   takich   numerów.   –   Blay   obszedł   go   i   chwycił  szklankę,  jakby  bał  się,  że  kumpel  opróżni  całą  butelkę.  –  Daj  mi  to.     Wziął  alkohol,  wlał  zdrową  dawkę  i  …     „Piłem  to  sam”.     -­‐   Co   –   mruknął   i   wpatrywał   się   w   szkło  –   masz,   weź   ją   z   powrotem   jeśli   chcesz.     John  pociągnął  łyk  i  popatrzył  w  przestrzeń.  Po  chwili  popchnął  rękę  z   Jack’iem  w  kierunku  Khilla.     Przewracając  oczami,  mruknął     -­‐  W  końcu  jakiś  rodzaj  przeprosin,  który  mogę  zaakceptować.     Kiedy  wziął  butelkę,  dotarło  do  niego,  że  minęły  wieki  od  czasu  gdy  ich   trójka  była  razem.  Przed  przemianą  spędzali  ze  sobą  każdą  noc  po  treningach   w  starym  pokoju  Blay’a  w  domu  jego  rodziców,  godzinami  grając  na  konsoli,   pijąc  piwo  i  rozmawiając  o  przyszłości.     A   teraz,   czy   byli   w   końcu   tam   gdzie   chcieli   być?   Każdy   z   nich   poszedł   w   zupełnie  inną  stronę.     I   znowu,   John   miał   rację.   Facet   był   związany,   więc   oczywiście   jego   centrum   zainteresowania   było   gdzie   indziej.   A   Blay   świetnie   spędzał   czas   z   Saxton’em  –  dziwką.     Tylko  Khill  był  tym,  który  wciąż  tęsknił.     -­‐   Pierdolone   piekło   –   mruknął   do   John’a   –   po   prostu   zapomnijmy   o   tym…    

159  

-­‐  Nie  –  uciął  Blay  –  to  nie  jest  w  porządku.  Wyciąłeś  mu  kawał  gówna,   John.   Powinieneś   pozwolić   mu   iść   ze   sobą.   I   nie   obchodzi   mnie   czy   zamierzałeś  być  z  Xhex,  czy  nie.  Jesteś  mu  to  winien.     Khill   przestał   oddychać,   skupiając   się   na   mężczyźnie,   który   kiedyś   był   jego  najlepszym  przyjacielem  i  nigdy  nie  był  jego  kochankiem,  a  to  co  mogło   się  później  wydarzyć,  już  nigdy  się  nie  wydarzy.     Nawet  po  tych   wszystkich  rzeczach,  które  zaszły  między  nimi,   a   także   po   jego   seksualnych   wyczynach,   które   były   legendarne,   Blay   wciąż   stał   po   jego  stronie.     -­‐  Kocham  cię  –  Khill  wypalił  w  ciszę.     John  uniósł  ręce  i  zamigał     „Ja   też   cię   kocham,   i   naprawdę   cholernie   mi   przykro.   Ta   cała   sprawa   między  Xhex  a  mną,  ja…..”     Bla,  bla,  bla….     Khill   nie   słyszał   ani   jednej   rzeczy.   Kiedy   John   brnął   dalej   i   dalej   w   swoich   wyjaśnieniach,   miał   ochotę   mu   przerwać,   ale   nie   z   powodu   tego   co   powiedział,   ale   do   kogo   powiedział.   Z   wyjątkiem   tego,   że   jedyną   rzeczą,   o   której   mógł   myśleć,   to   wchodzący   Blay   z   Saxton’em   i   tym   pieprzonym   rumieńcem   na   twarzy.   Zebrał   w   sobie   wszystkie   pokłady   siły   jakie   miał   by   spojrzeć  na  John’a  i  powiedział     -­‐   Możemy   się   dogadać,   dobrze?   Tylko   pozwól   mi   być   za   tobą   –   nie   będę  patrzeć,  obiecuję.     John   coś   zamigał.   Khill   pokiwał   głową.   Potem   Blay   zaczął   się   oddalać   robiąc  krok  wstecz,  potem  kolejny,  potem  trzeci.     Więcej  rozmów.  Blay  coś  mówił.     Następnie   mężczyzna   odwrócił   się   i   wyszedł.   Wziąć   jedzenie.   Zanieść   na  górę  do  Saxton’a.     Niski  gwizd  otrząsnął  go  i  kazał  skupić  się  na  John’ie     -­‐  Tak,  na  pewno.     John  zmarszczył  brwi.     „Chcesz   mieć   mandat   za   nieprawidłowe   parkowanie   przypięty   na   czole?”     -­‐  Co?    

160  

„   Przepraszam,   czułem   że   mnie   nie   śledziłeś.   I   zdaje   się,   że   miałem   rację.”     Khill  wzruszył  ramionami     -­‐  Spójrz  na  to  w  ten  sposób,  już  nie  mam  ochoty  ci  wpieprzyć.     „O  świetnie.  Ale  Blay  ma  rację.  Już  więcej  tego  nie  zrobię”     -­‐  Dzięki.     „Napijemy  się?”     -­‐   Jasne.   Świetny   pomysł.   Jeden   z   najlepszych   dzisiejszej   nocy.   –   skierował  się  w  stronę  baru  –  Właściwie,  to  mam  swoją  butelkę.  

161  

DZIEWIĘTNAŚCIE   -­‐  Ona  nie  żyje.     Na   dźwięk   tego   męskiego   głosu,   Lassiter   spojrzał   przez   ramię.   Na   drugim  końcu  sypialni,  w  drzwiach  stał  Thor  oparty  o  futrynę.     Lassiter   odłożył   rzeczy,   które   pakował.   Układał   je   w   walizce   nie   dlatego,   że   mógł   zabrać   ze   sobą   coś   z   tego   gówna,   chciał   jedynie   by   były   uporządkowane   w   momencie   kiedy   zostanie   wezwany,   a   co   jak   przeczuwał   stanie  się  już  wkrótce,  po  tym  jak  zostanie  wciągnięty  do  Pomiędzy,  psańce   będą   musiały   pozbyć   się   ubrań,   które   nosił   i   tych   kilku   rzeczy,   które   zgromadził.     Brat  wszedł  do  środka  i  zamknął  drzwi.     -­‐  Ona  nie  żyje.  –  pokuśtykał  i  usiadł  na  szezlongu  –  Powiedziałem  to.     Lassiter  opuścił  tyłek  na  łóżko  i  patrzył  na  faceta.     -­‐  I  myślisz,  że  to  wystarczy?     -­‐  Czego  ty,  kurwa  ode  mnie  chcesz?     Anioł  zaśmiał  się.     -­‐   No   proszę.   Gdybym   sprowokował   to   show   wcześniej,   ona   już   kilka   miesięcy  temu  byłaby  wolna,  a  mnie  by  już  tu,  kurwa,  dawno  nie  było.     Thor  uśmiechnął  się  trochę  zaskoczony.     -­‐  Na  litość  boską  –  mruknął  Lassiter  –  Nie  chcę  cię  wkręcać,  masz  zbyt   płaska   klatkę   piersiową,   a   ja   wolę   obfitsze   kształty.   A   tak   poważnie,   jesteś   dobrym  człowiekiem  i  zasługujesz  na  coś  lepszego.     Teraz  Thor  wyglądał  na  wręcz  zszokowanego.     -­‐  Do  kurwy  nędzy!     Lassiter  wstał  i  z  powrotem  podszedł  do  komody  gdzie  była  wysunięta   jedna   szuflada.   Wyciągnął   parę   skórzanych   spodni,   rozciągnął   je   i   złożył   ponownie.     Zajęcie   rąk   miało   sprawić,   by   jego   mózg   się   rozjaśnił.   Ale   to   nie   przynosiło  zamierzonych  efektów.  Może  po  prostu  powinien  walnąć  głową  w   ścianę.     -­‐  Wybierasz  się  dokądś?  –zapytał  Brat  po  chwili.    

162  

-­‐  Tak.     -­‐  Poddajesz  się?     -­‐   Powiedziałem   ci,   to   nie   ja   ustalam   reguły.   Zostanę   usunięty   i   zapewniam  cię,  że  stanie  się  to  szybciej  niż  myślisz.     -­‐  Usunięty,  dokąd?     -­‐   Tam   gdzie   byłem   –   zadrżał,   chociaż   to   był   zaledwie   delikatny   dotyk.   Ale  wieczność  w  izolacji  była  piekłem  dla  kogoś  takiego  jak  on.  –  To  nie  jest   podróż,  której  nie  mogę  się  już  doczekać.     -­‐  Będziesz  tam  gdzie  jest…  Wellsie?     -­‐  Mówiłem  ci  już,  że  każdy  ma  swoje  Pomiędzy  i  dla  każdego  jest  ono   inne.     Thor  potarł  twarz  dłońmi.     -­‐  Nie  potrafię  się  tak  po  prostu  wyłączyć.  Ona  była  moim  życiem.  Jak,   do  diabła,  mam…     -­‐  Może  zacząłbyś  od  niekastrowania  się  tylko  dlatego,  że  stwardniałeś  z   powodu  innej  kobiety.     Kiedy   Brat   nic   nie   powiedział,   Lasiter   miał   wrażenie,   że   facet   rozpada   się  na  kawałki.  To  wcale  nie  pomagało,  Boże.  Jasna  cholera.     Lassiter  potrząsnął  głową     -­‐  Nie  jestem  odpowiednim  aniołem  do  tej  roboty,  wierz  mi.     -­‐  Nigdy  jej  nie  zdradziłem.  –  Thor  ostro  wciągnął  powietrze  przez  nos  –   Inne  samce…  nawet  te  związane,  to  znaczy,  spoglądają  na  kobiety  od  czasu   do   czasu.   Może   chcą   się   tylko   trochę   zabawić   na   boku.   Ale   nie   ja.   Ona   nie   była   idealna,   ale   potrafiła   bardziej   niż   wystarczająco   mnie   zaspokoić.   Cholera,   jak   myślisz,   kiedy   Ghrom   potrzebował,   aby   ktoś   popilnował   Beth   gdy  nie  byli  jeszcze  połączeni,  to  kogo  wysłał?  Mnie.  Wiedział,  że  nie  będę  się   do   niej   przystawiał,   ale   nie   tylko   z   szacunku   do   niego,   ale   dlatego,   że   nie   byłem   w   najmniejszym   stopniu   zainteresowany.   Nigdy,   dosłownie   nawet   przez  chwilę  nie  myślałem  o  nikim  innym.     -­‐  Aż  do  dzisiejszej  nocy.     -­‐  Nie  przypominaj  mi.     Cóż,  przynajmniej  w  końcu  to  przyznał.     -­‐   I   właśnie   dlatego   czeka   mnie   podróż   w   jedną   stronę   do   krainy   bez   powrotu.  A  twoja  krwiczka  zostanie  tam  gdzie  jest.     163  

Thor  potarł  klatkę  piersiową  jakby  odczuwał  ból.     -­‐  Jesteś  pewny,  że  nie  umarłem  i  nie  jestem  właśnie  w  tym  Pomiędzy?   Ponieważ   jestem   pewny   jak   cholera,   że   czuję   się   dokładnie   tak   jak   to   opisałeś.  Cierpienie,  ale  nie  Dhunhd.     -­‐   Nie   mam   pojęcia.   Może   niektórzy   ludzie   nie   zdają   sobie   sprawy,   że   w   nim   są,   ale   moje   polecenia   były   jasne   jak   słońce,   ty   odpuszczasz,   żeby   ona   mogła  przejść.     Thor  opuścił  swoje  ręce,  tak  jakby  skończył  ze  światem.     -­‐  Nigdy  nie  sądziłem,  że  może  być  jeszcze  coś  gorszego  od  jej  śmierci.   Nigdy   nie   mogłem   pojąć   żadnego   biegu   zdarzeń,   który   krzywdzi   innych.   –   przeklął  –  Ale  powinienem  był  wiedzieć,  że  los  jest  sadystyczny  tak  samo  jak   nieskończenie   pomysłowy.   Wyobrażasz   sobie?   Moje   pieprzenie   się   z   inną   kobietą,   zaprowadzi   tą,   którą   kocham   do   Zanikhu.   Bajeczne   równanie.   Po   prostu,  kurwa,  fantastycznie.     To   nie   była   nawet   połowa,   pomyślał   Lassiter.   Ale   po   co   mówić   o   tym   teraz.     -­‐   Muszę   coś   wiedzieć   –   powiedział   Brat   –   Czy   jako   anioł,   wierzysz,   że   niektórzy   ludzie   są   przeklęci   od   początku?   Że   niektóre   żywoty   są   z   góry   skazane  na  przegraną  zaraz  po  narodzinach?     -­‐   Myślę…   -­‐   Cholera   nigdy   nie   zastanawiał   się   nad   tym   tak   głęboko.   Zawsze  miał  to  gdzieś  –  Cóż…  Myślę,  że  życie  biegnie  osobliwym  torem,  ale   wszystko   to   dzieje   się   ponad   naszymi   głowami.   Jakiekolwiek   szanse   są   z   definicji  niesprawiedliwe  i  jak  to  zawsze  bywa  przypadkowe.     -­‐  A  co  z  waszym  Stwórcą?  Nie  odgrywa  żadnej  roli?     -­‐  Naszym  –  mruknął  Lassiter  –  I  nie  wiem.  Nie  wkładam  wiele  wiary  we   wszystko.     -­‐  Anioł,  który  jest  ateistą?     Lassiter  zaśmiał  się  krótko.     -­‐  Może  właśnie  dlatego  wciąż  mam  kłopoty.     -­‐  Nie,  to  akurat  dlatego,  że  jesteś  prawdziwym  dupkiem.     Oboje  się  zaśmiali.  Potem  nastąpiła  cisza.     -­‐   Więc   to   będzie   nadal   trwało?   –   zapytał   Thor   –   Szczerze,   czego   do   cholery  przeznaczenie  będzie  chciało  ode  mnie?     -­‐  Wciąż  tego  samego.  Krew,  pot  i  łzy.     164  

-­‐   No   tak   –   powiedział   Thor   oschle   –   A   ja   głupi   myślałem,   że   może   rękę,   albo  nogę.     Kiedy  Lassiter  nie  odpowiadał,  Brat  potrząsnął  głową     -­‐  Słuchaj,  musisz  zostać,  musisz  mi  pomóc.     -­‐  To  nie  działa.     -­‐  Bardziej  się  postaram.  Proszę.     Wydawało   się,   że   minęła   wieczność   zanim   Lassiter   poczuł   własne   kiwnięcie  głową.     -­‐  Dobrze.  W  porządku.  Zostanę.     Thor  odetchnął  długo  i  powoli,  czując  ulgę.  Jednocześnie  zdawał  sobie   doskonale  sprawę  z  tego,  ze  wciąż  miał  kłopoty.     -­‐   Wiesz   co   –   powiedział   Brat   –   nie   lubiłem   cię,   kiedy   cię   poznałem.   Myślałem,  ze  jesteś  skończonym  kretynem.     -­‐  To  uczucie  zostało  całkowicie  odwzajemnione.  No  może  z  wyjątkiem   tego   skończonego   kretyna  -­‐   to   nic   osobistego.   Ja   po   prostu   nikogo   nie   lubię   i   tak  jak  ci  powiedziałem,  w  nic  nie  wierzę.     -­‐  Nawet  jeśli  zostajesz,  żeby  mi  pomóc?     -­‐   Nie   wiem…   Chyba   po   prostu   chcę   tego   samego   co   twoja   krwiczka.   Koniec   dnia   nadchodzi   tak   samo   szybko   dla   umarłych.   Każdy   po   prostu   szuka   domu.  A  po  za  tym…  no  nie  wiem,  nie  jesteś  taki  zły.     Thor   wrócił   do   swojego   pokoju   jakiś   czas   później.   Kiedy   dotarł   do   drzwi,  zobaczył  swoją  kulę  opartą  o  futrynę.     Niema  ją  przyniosła.  Po  tym  jak  zostawił  to  po  Drugiej  stronie.     Podniósł   rzecz   i   wszedł   do   sypialni,   a   jakaś   jego   jedna   połowa   spodziewała   się   zastać   ją   nagą   w   jego   łóżku,   gotową   na   seks.   Co   było   kompletnie  niedorzeczne  –  na  zbyt  wielu  poziomach.     Siadając  na  szezlongu  spojrzał  na  suknię,  z  którą  Lassiter  obchodził  się   tak  grubiańsko.  Delikatny  atłas  został  pomarszczony  w  fale,  które  utworzyły   nieład  wywołujący  cudowny,  połyskujący  pokaz.     -­‐  Moja  ukochana  nie  żyje.  –  powiedział  głośno.     Kiedy   wybrzmiał   dźwięk   tych   słów   coś   nagle   i   głupio   stało   się   jasne.   Wellesandra,   córka   Relix’a   nigdy   już   nie   wypełni   tej   szaty.   Nigdy   nie   przełoży   przez   głowę   spódnicy,   czy   nie   uwolni   włosów   z   zasznurowanego   gorsetu.   Nigdy   już   nie   będzie   szukać   pasujących   butów,   nie   będzie   się   już   więcej   165  

wściekać,   że   kichnęła   i   rozmazała   tusz   do   rzęs,   albo   martwić,   że   na   pewno   coś  wyleje  na  suknię.     Ona…  nie  żyła.     Jak  na  ironię.  Cały  czas  był  w  żałobie  po  niej,  a  jednak  jakimś  cudem  z   czegoś  tak  oczywistego  nie  zdawał  sobie  sprawy.     Wstał,   podszedł   i   delikatnie   uniósł   suknię.   Ale   ona   odmówiła   posłuszeństwa   i   wyśliznęła   się   z   jego   rąk,   spadając   z   powrotem   na   podłogę   –   robiąc  to  co  chciała  i  przejmując  kontrolę  nad  sytuacją.     Dokładnie  tak  samo  jak  to  robiła  jego  Wellsie.     Kiedy  odzyskał  sprawność  w  rękach,  zaniósł  suknie  do  szafy,  otworzył   podwójne  drzwi  i  powiesił  słodki  ciężar  na  mosiężnym  wieszaku.     Niech  to  szlak.  Będzie  ją  oglądał  za  każdy  razem  kiedy  tu  przyjdzie.     Ciągnąc   ją,   przesunął   na   drugą   stronę,   tak   by   była   w   ciemności   za   dwoma  garniturami,  których  nigdy  nie  nosił,  a  które  zostały  kupione  wraz  z   krawatami  nie  przez  jego  partnerkę,  ale  przez  Fritz’a.     A  później  zamknął  mocno  szafę.     Wrócił  na  łóżko,  położył  się  i  zamknął  oczy.     „Pójście   dalej”   nie   musi   wiązać   się   z   seksem,   pomyślał.   Akceptując   śmierć,   pozwalając   jej   odejść,   by   ją   uratować,   nie   musi   korzystać   z   jakiejkolwiek   części   nagiego   ciała   kobiety.   Ostatecznie,   co   miał   zrobić?   Iść   do   zaułku,  znaleźć  jakąś  dziwkę  i  przelecieć  ją?  To  byłaby  jedynie  kolejna  funkcja   życiowa   tak   jak   oddychanie.   Trudno   sobie   wyobrazić   w   jaki   to   niby   sposób   miało  pomóc.     Ciągle   leżąc,   starał   się   wyobrazić   sobie   gołębie   uwalniane   z   klatek,   wodę  przepływającą  przez  tamę,  wiatr  wiejący  pośród  gałęzi…     Pierdolone   piekło.   To   było   jakby   jego   umysł   odtwarzał   Discovery   Channel.     Ale   później   zaczął   odpływać,   obraz   się   zmienił,   przesuwając   się   do   wody,   leniwej   niebiesko-­‐zielonej   wody,   pozbawionej   nurtu.   Spokojnej.   Ciepłej  wody.  A  wszystko  wokół  spowijało  wilgotne  powietrze.     Nie   był   dokładnie   pewien   kiedy   zasnął,   ale   obraz   zamienił   się   w   sen,   który   rozpoczął   się   z   bladym   ramieniem,   pięknym   bladym   ramieniem   unoszącym   się   na   wodzie,   niebiesko-­‐zielonej   wodzie   pozbawionej   nurtu.   Spokojnej.  Ciepłej  wodzie.     166  

To  była  jego  Wellsie  w  basenie.  Jego  piękna  Wellsie,  szczyty  jej  piersi   unosiły   się,   jej   napięty   brzuch,   jej   smukłe   biodra,   jej   obnażona   kobiecość   oblewana  wodą.     We   śnie,   widział   siebie   wchodzącego   w   dół   do   basenu,   krótkimi   krokami,  jego  ubranie  nasiąkało  wodą.     Nagle   zatrzymał   się   i   spojrzał   na   siebie.   Jego   sztylety   były   przypięte.   Jego  pas  amunicji  był  zapięty  na  biodrach.     Co   on   do   cholery   wyprawia?   Jeśli   to   gówno   zamoknie   będzie   bezużyteczne.     To  nie  była  Wellsie.     Jasna  cholera,  to  nie  była  jego  krwiczka.     Thor   usiadł   z   krzykiem,   przerywając   sen.   Uderzając   rękami   w   uda,   spodziewał  się  mokrych  spodni.  Ale  nie,  nic  z  tego  nie  było  realne.     Jednak   jego   podniecenie   wróciło.   I   pomyśleć,   że   nie   dał   wiary   śmierdzącym  wynurzeniom  z  głębi  jego  umysłu.     Kiedy   spojrzał   w   dół,   zaklął,   jego   silna,   męska   długość   zmusiła   go   do   refleksji  ile  to  razy  używał  go  dla  przyjemności,  zabawy  i  …  prokreacji.     Teraz  tylko  chciał  tylko  jego  bezwładności.     Opierając   się   z   powrotem   na   poduszkach,   smutek   opadł   na   niego   jak   fizyczny   ciężar   kiedy   zdał   sobie   sprawę   z   tego   co   powiedział   anioł.   Tak   naprawdę  to  on  sam  sobie  nie  pozwalał  na  pożądanie.     Wellsie  nie  posunie  się  nawet  o  krok  dalej.     On  sam…  stanowił  problem.    

167  

LATO DWADZIEŚCIA   Przez   lornetkę,   rezydencja   na   drugim   brzegu   rzeki   Hudson   wydawała   się  ogromna,  jak  wielopiętrowy  stos  ustawiony  twardo  na  skalnym  urwisku.   Na   każdym   poziomie   światła   świeciły   przez   szklane   panele,   co   sprawiało   wrażenie,  że  budynek  nie  ma  ścian.     -­‐  Jak  pałac  –  zauważył  Cypher.     -­‐  Tak  –  nadeszła  odpowiedź  z  lewej  strony.     Xcor  odsunął  lornetkę  od  oczu.     -­‐  Za  bardzo  wyeksponowany  na  dzienne  światło.  To  tak  jakbyś  czekał,   aż  się  usmażysz.     -­‐   Może   ma   piwnice   –   powiedział   Cypher   –   z   tymi   marmurowymi   wannami…     Z   tonu   jego   głosu   można   było   wywnioskować,   że   żołnierz   wyobrażał   sobie   wiele   kobiet   w   wodzie   z   mydlinami,   ale   Xcor   rzucił   ostre   spojrzenie   zanim  sprawdził  zegarek.     Takie   marnotrawstwo.   Assail   –   syn   jednego   z   najznamienitszych   Braci   jaki  kiedykolwiek  chodził  po  tej  ziemi  –  mógł  być  wojownikiem,  może  nawet   jednym   z   Braci,   ale   jego   matka,   upadła   Wybranka,   wymusiła   na   nim   inną   drogę.     Chociaż  można  by  się  spierać,  bo  gdyby  drań  miał  w  ogóle  jaja,  kuł  by   swój   los   w   poszukiwaniach   poza   marmurowymi   ścianami.   A   ponieważ   tam   pozostał,   był   kolejnym   bezużytecznym   odpływem   swego   gatunku,   bezwartościowy  elegant,  który  nie  ma  nic  w  nocy  do  roboty.     Jednak  to  wszystko  może  się  zmienić  tego  wieczoru.     Pod  tym  spowitym  mgłą  niebem,  na  tle  błyskawic,  ten  mężczyzna  był   ważny,   przynajmniej   na   krótki   czas.   Faktycznie,   okoliczności   jego   znaczenia   168  

mogły  kosztować  go  życie,  ale  jeśli  książki  historyczne  służyły  swoim  celom,   równie   dobrze   może   zostać   zapamiętany   jako   ktoś,   kto   odegrał   niewielką   rolę  w  wielkim  punkcie  zwrotnym  ich  rasy.     Nie,  żeby  o  tym  cokolwiek  wiedział.     Na  pewno  nie  zdawał  sobie  sprawy,  że  to  zwabiało  rekiny.     Skanując  ponownie  otoczenie,  Xcor  uświadomił  sobie,  że  brak  drzew  i   krzewów   był   wynikiem   oczyszczenia   terenu   przed   budową.   Bez   wątpienia   arystokrata   chciał   wypielęgnowanego   ogrodu,   jednak   sprawił,   że   bardzo   trudno  było  podejść  blisko  domu  –  nie  była  to  na  pewno  rzecz,  o  której  Assail   pomyślał.     Dobrą  wiadomością  był  fakt,  że  choć  dom  w  całej  swe  konstrukcji  był   prawdopodobnie  wzmacniany  stalą  –  przynajmniej  jeden  mógł  wejść  i  wyjść   przez  to  szkło.     -­‐  O,  tutaj  jest  teraz  dumny  właściciel  domu   –  Xcor  warknął  na  postać   mężczyzny  kroczącego  do  wielkiego  salonu.     Nawet   nie   było   zasłon,   by   ukryć   jego   obecność.   Był   jak   chomik   w   szklanej  klatce.     Mężczyzna  zasłużył  na  śmierć  za  swoją  głupotę  i  rzeczywiście  kosa  na   plecach  Xcor’a  zaczęła  cichutko  nucić  pieśń  żałobną.     Xcor  zrobił  zbliżenie  w  lornetce.     Assail   wyciągnął   coś   z   kieszeni   na   piersi   –   cygaro.   No   oczywiście,   zapalniczka  była  złota.     Zabicie  go  będzie  przyjemnością.     Wraz  z  innymi,  którzy  się  tu  wkrótce  pojawią.     Rzeczywiście,   Rada   Glymerii   skutecznie   odseparowała   Xcora   i   jego   Bandę   Drani.   Żadnego   zaproszenia   na   spotkanie.   Żadnego   powitania   ze   strony   Mordh’a.   Nawet   żadnej   oficjalnej   odpowiedzi   na   list,   który   wysłał   wiosną.     Początkowo  go  to  zirytowało  i  chciał  użyć  przemocy.  Ale  później  mały   ptaszek  zaczął  ćwierkać  w  jego  ucho  i  pojawiło  się  inne  rozwiązanie.     Najlepsza   bronią   na   wojnie   często   nie   jest   sztylet,   pistolet   czy   nawet   armata.   Jest   to   coś,   co   jest   niewidzialne   i   śmiercionośne   –   jak   trujący   gaz.   To   było  coś  nieważkiego  a  jednocześnie  zawierało  w  sobie  najwięcej  grawitacji.    

169  

Informacja,   solidna,   sprawdzona   informacja,   pochodząca   ze   źródła   wewnątrz  obozu  wroga,  była  tak  potężna  jak  bomba  atomowa.     Jego   pismo   do   Rady   zostało   dostarczone   i   co   więcej   zostało   potraktowane   poważnie.   Wielki   Ślepy   Król   nic   nie   mówiąc,   natychmiast   rozpoczął  spotkania  z  głowami  wszystkich  pozostałych  rodów  –  osobiście,  w   ich  rezydencjach.     Śmiałe  posunięcie  w  czasie  wojny  –  które  okazało  się  okazją  dla  Xcor’a.   Król   nie   ryzykowałby   swojego   życia   w   ten   sposób,   gdyby   miał   poparcie   w   śród   swoich   poddanych   i   nie   był   zmuszony   do   ponownego   przekonania   ich   do  siebie.     Z  perspektywy  czasu,  to  było  nawet  lepsze  niż  spotkanie  z  Radą.  Liczba   ich   członków,   która   pozostała   była   znikoma   i   znał   wszystkie   ich   siedziby.   Ghrom   miał   już   audiencje   u   większości   z   nich   i   dzięki   temu   małemu   ptaszkowi,  Xcor  doskonale  wiedział  kto  został.     Zmieniając  ostrość  ocenił  dach.  Ganki.  Komin  z  najbliższej  strony.     Zgodnie   ze   źródłem   Xcor’a,   Assail   wrócił   wiosną,   objąć   własność   tego   domostwa,   to   było   wszystko   co   znali   arystokraci.   Cóż,   poza   dziwnymi   znakomitościami,  mężczyzna  nie  przywiózł  do  domu  nikogo  –  żadnej  rodziny,   żadnej   służby,   żadnej   krwiczki   –   i   wciąż   pozostawał   sam.   Było   to   dość   niezwykłe  jak  na  członka  glymerii,  ale  być  może  czekał  jak  potoczą  się  sprawy   w  nowym  środowisku,  zanim  przeniesie  tu  swoją  krew  i  zacznie  przyjmować   gości  ze  swojej  sfery.     Miał  młodszego  brata,  chyba?  Również  rozpieszczony  przez  ich  matkę,   upadłą   Wybrankę.   Może   przynajmniej   ich   przyrodnia   siostra   miała   złą   reputację?     Za   sobą,   Xcor   słyszał   swoich   żołnierzy,   skrzypienie   ich   skórzanych   spodni,   przesuwanie   ich   broni.   W   górze   burzowe   chmury,   co   jakiś   czas   przecinały  przebłyski  światła,  a  dudniący  odgłos  grzmotu  wciąż  było  słychać  z   oddali.     Powinien   wiedzieć   od   samego   początku,   że   wszystko   sprowadza   się   do   jednej   rzeczy:   jeśli   chciał   zdetronizować   Ghrom’a,   będzie   musiał   to   zrobić   osobiście.     Przynajmniej   miał   oparcie   w   Radzie.   Gdy   sprawy   przyjmą   gorszy   obrót,   będzie  potrzebował  wsparcia.  Na  szczęście  było  tam  więcej  ludzi,  którzy  się  z   170  

nim   zgadzali.   Ghrom   był   tylko   symbolicznym   przywódcą   i   w   czasie   pokoju   można   to   było   zaakceptować,   ale   teraz   w   erze   wojny   i   konfliktów   ten   stan   rzeczy  był  nie  do  przyjęcia.     Jedynie  Stare  Prawo  utrzymywało  tego  mężczyznę  w  miejscu,  które  mu   się  nie  należało,  przez  tak  długi  czas.     Tymczasem,   Xcor   będzie   czekał   na   odpowiedni   moment   i   wtedy   zdecydowanie  uderzy.     -­‐  Nienawidzę  czekania  –  mruknął  Cypher.     -­‐  To  jedyna  zaleta  tego  zadania  –  odpowiedział  Xcor.       ***     W   foyer   rezydencji   Bractwa,   wszyscy   zbierali   się   do   wyjścia   w   teren,   mężczyźni   kręcili   się   u   stóp   wielkich   schodów,   ich   broń   lśniła   na   piersiach   i   biodrach,   ich   brwi   ostro   zarysowane   nad   zimnymi   oczami,   ich   ciała   niespokojne  jak  u  ogierów,  których  kopyta  nie  mogły  ustać  w  miejscu.     W  cieniu  za  kredensem,  Niema  czekała,  aż  Thortur  zejdzie  na  dół  i  do   nich  dołączy.  Zazwyczaj  był  pierwszy,  ale  ostatnio  ociągał  się  dłużej  i  dłużej…     Pojawił   się   u   szczytu   schodów   na   drugim   piętrze   ubrany   w   czarną   skórę.     Kiedy  schodził  trzymał  się  nonszalancko  balustrady.     Nie  dała  się  nabrać.     W   ciągu   ostatnich   kilku   miesięcy   stał   się   jeszcze   słabszy,   aż   stało   się   jasne,  że  tylko  chęć  zemsty  utrzymywała  go  na  nogach.     Był   spragniony   krwi.   A   jednak   odmawiał   zaspokojenia   potrzeby   jego   ciała.     Tak   więc   nerwowo   obserwowała   i   czekała   na   początku   i   na   końcu   każdej  nocy:  z  każdym  zachodem  słońca  miała  nadzieję,  że  zejdzie  w  końcu   na  dół  w  lepszym  stanie,  z  każdym  świtem  modliła  się,  aby  wrócił  żywy.     Najdroższa  Pani  Kronik  on…     -­‐  Wyglądasz  jak  kupa  gówna.-­‐  powiedział  jeden  z  Braci.     Thortur   zignorował   ten   komentarz,   podszedł   i   stanął   obok   potężnego   samca,   który   był   związany   z   Xhexanią.   Ta   para   była   drużyną   i   była   bardzo   zadowolona  z  tego  powodu.  Młodszy  był  czystej  rasy,  mimo  jego  przeszłości  i   171  

słyszała   wiele   o   jego   waleczności   w   terenie.   Po   za   tym   ten   wojownik   nigdy   nie   był   sam,   zawsze   był   za   nim,   tak   wierny   jak   odbicie,   paskudnie   wyglądający  żołnierz  z  chłodną  kalkulacją  w  swoim  spojrzeniu  sugerującą,  że   był  tak  bystry  jak  silny.     Musiała   wierzyć,   że   ta   dwójka   pomoże   jeśli   Thortur   będzie   w   niebezpieczeństwie.     -­‐  Podoba  ci  się  widok?  Bo  mnie  nie.     Syknęła  i  odwróciła  się,  rąbek  jej  szaty  zafalował  w  powietrzu.  Lassiter   przeszedł   przez   spiżarnię   niezauważony   i   stał   w   otwartych   drzwiach,   jego   włosy   z   blond   pasemkami   i   złote   kolczyki   łapały   świetlne   refleksy.   Jego   wszystko   widzące   oczy   zawsze   powodowały,   że   odwracała   wzrok,   ale   przynajmniej  w  tej  chwili  jego  spojrzenie  nie  było  skierowane  na  nią.     Krzyżując  ręce  na  piersi  i  chowając  dłonie  w  rękawach  szaty,  ponownie   zwróciła  swoją  uwagę  na  Thor’a.     -­‐  Tak  naprawdę,  to  nie  wiem  jak  on  może  wciąż  walczyć.     -­‐  Już  najwyższy  czas,  aby  przestać  się  z  nim  cackać.     Nie  była  do  końca  pewna,  co  to  oznaczało,  ale  miała  przypuszczenie.     -­‐   Są   tu   Wybranki,   które   służą.   Z   pewnością   mógłby   dokrwić   się   od   jednej  z  nich?     -­‐  A  jak,  kurwa  myślisz?     Stojąc  razem,  ich  skupienie  na  chwilę  zostało  przerwane,  kiedy  Ghrom,   Ślepy  Król,  pojawił  się  u  szczytu  schodów  i  schodził  w  dół  do  zebranych.  Był   także   w   wojennym   rynsztunku   i   nie   było   przy   nim   jego   ukochanego   psa   –   teraz   był   prowadzony   przez   swoją   królową,   oboje   w   takiej   samej   synchronizacji,  z  tym  samym  chodem  i  opanowaniem.     Thortur  też  kiedyś  taki  był,  pomyślała.     -­‐   Chciałabym,   żeby   był   jakiś   sposób   by   mu   pomóc   –   mruknęła   –   Zrobiłabym  wszystko,  aby  zobaczyć  go  w  lepszej  formie.     -­‐  Mówisz  poważnie?  –  nadeszła  ciemna  odpowiedź.     -­‐  Oczywiście.     Lassiter  stanął  przed  nią     -­‐  Naprawdę,  mówisz  poważnie?     Zrobiła  krok  w  tył,  ale  zablokowała  ją  futryna.     -­‐  Tak…     172  

Anioł  ścisnął  jej  dłoń  swoją     -­‐  Przysięgnij.     Niema  zmarszczyła  brwi.     -­‐  Nie  rozumiem…     -­‐   Utrzymujesz,   że   zrobisz   wszystko,   chcę   żebyś   przysięgła.   –   Teraz   te   białe   oczy   płonęły.   –   Zatrzymaliśmy   się   od   wiosny,   a   nawet   wtedy   nie   mieliśmy   nielimitowanego   czasu.   Mówisz,   że   chcesz   go   uratować,   a   ja   chcę   się  tym  zająć,  bez  względu  na  koszty.     Nagle,   jakby   pamięć   została   celowo   umieszczona   w   jej   umyśle   –   być   może   przez   anioła,   ale   bardziej   prawdopodobne,   że   przez   jej   sumienie   –   przypomniała   sobie   te   chwile   po   urodzeniu   Xhex,   kiedy   jej   ból   fizyczny   i   straty   moralne   stały   się   jednym   i   tym   samym,   a   saldo   ostatecznie   zostało   wyrównane   w   postaci   agonii   za   wszystkim   co   utraciła   i   co   utkwiło   głęboko   w   jej  wnętrzu.     Nie  mogąc  znieść  tego  ciężaru  wzięła  z  kabury  sztylet  Thor’a  i  użyła  go   w  sposób,  który  sprawił  że  krzyczał.     Jego  ochrypły  krzyk  był  ostatnią  rzeczą,  którą  słyszała.     Spoglądając  na  anioła,  nie  była  głupia  ani  naiwna.     -­‐  Sugerujesz,  żebym  go  dokrwiła.     -­‐  Zgadza  się.  Już  czas  przenieść  to  na  wyższy  poziom.     Musiała  się  zmusić,  by  ponownie  spojrzeć  na  Thor’a.  Ale  kiedy  widziała   jego   wątłe   ciało,   zdecydowała:   on   ją   pochował…   więc   na   pewno   będzie   mogła  zmusić  się  by  dopuścić  go  do  swojej  żyły,  by  dać  mu  życie.     Zakładając,  ze  zgodzi  się  na  tą  propozycję.     Zakładając,  że  ona  może  to  zrobić.     Bo,   rzeczywiście   nawet   rozważając   to   hipotetycznie,   jej   ciało   drżało,   ale   jej   umysł   odrzucał   te   sugestie.   To   nie   był   mężczyzna,   który   był   nią   w   jakikolwiek   sposób   zainteresowany.   Właściwie,   to   był   on   jedynym   z   którym   mogła  to  zrobić.     -­‐  Krew  Wybranek  jest  czystsza  –  usłyszała  własne  słowa.     -­‐  I  do  nikąd  nas  nie  zaprowadzi.     Potrząsnęła   głową,   odmawiając   doszukiwania   się   sensu   tej   odpowiedzi.  Później  chwyciła  rękę  anioła.     -­‐  Będę  mu  służyć  moją  krwią,  jeśli  do  mnie  przyjdzie.     173  

Lassiter  ukłonił  się  bardzo  nieznacznie.     -­‐   Tym   to   już   ja   się   zajmę.   I   zamierzam   dopilnować,   abyś   dotrzymała   słowa.     -­‐  Nie  będziesz  musiał.  Zawsze  dotrzymuję  złożonej  przysięgi.  

174  

DWADZIEŚCIA-JEDEN   Stojąc  w  foyer  z  innymi  Braćmi,  Thor  miał  złe  przeczucia,  co  do  tego  jak   potoczy   się   dzisiejsza   noc.   Znowu   miał   sen   o   Wellsie   i   synu,   miewał   go   od   czasu   do   czasu,   ale   dopiero   kiedy   Lassiter   wytłumaczył   mu   parę   rzeczy,   naprawdę  go  rozumiał.  Teraz  wiedział,  że  oboje  byli  uwięzieni  w  Pomiędzy,   skuleni  pod  szarym  kocem  w  środku  ciemnego  krajobrazu,  który  był  zimny  i   nieustępliwy.     Stopniowo  się  oddalali.     Kiedy  pierwszy  raz  miał  wizję,  był  w  stanie  rozróżnić  pojedyncze  włosy   na   głowie   swojej   krwiczki,   dziwne,   nastrojowe   światło   igrało   na   włóknach   koca,  którym  byli  otuleni.     Widział   dokładnie   ten   malutki   pakunek,   który   trzymała   na   swoim   sercu.     Teraz   jednak   była   daleko,   szara   ziemia   między   nimi,   coś   co   próbował   przejść,   ale   nie   był   w   stanie   zmniejszyć   dystansu.   To   było   po   prostu   tragiczne,   traciła   kolor,   jej   twarz   i   włosy   teraz   były   pokryte   odcieniem   szarości  więzienia,  w  którym  utknęła.     Oczywiste,  że  kiedy  się  obudził,  odchodził  od  zmysłów.     Do  kurwy  nędzy,  robił  wszystko  co  mógł,  przez  ostatnie  kilka  miesięcy   by  „pójść  dalej”:  schował  suknię.  Schodził  na  dół  na  Wieczerzę  i  Przedświtek.   Próbował   pieprzonej   yogi,   nawet   grzebał   w   internecie   na   temat   badania   etapów  żalu  i  innych  bzdur  z  żargonu  psychoterapeutów.     Próbował   świadomie   nie   myśleć   o   Wellsie,   a   jeśli   jego   podświadomość   się   wyrywała,   uciszał   ją.   A   kiedy   bolało   go   serce   wyobrażał   sobie   te   pierdolone   białe   gołębie   uwalniane   z   klatek,   wodospad,   spadające   gwiazdy   czy  inne  metaforyczne  duperele  z  motywacyjnych  plakatów.     Ale  wciąż  miał  ten  sen.     Wciąż  był  tu  Lassiter.     To  nie  działało…     -­‐  Thor?  Jesteś  z  nami?  –  warknął  Ghrom.     -­‐  Tak.    

175  

-­‐   Jesteś   pewien   –   po   chwili   postać   króla   odwróciła   się   do   reszty   –   Więc   zróbmy  to.  V,  John  Matthew,  Khill  i  Thor  ze  mną.  Reszta  za  nami,  gotowa  by   być  naszym  wsparciem.     Wśród   Braci   zabrzmiał   okrzyk   aprobaty,   a   następnie   wszyscy   przeszli   do  przedsionka.     Thor  był  ostatnim,  który  przechodził  przez  drzwi,  ale  jak  tylko  doszedł   do  futryny,  coś  go  zatrzymało  i  kazało  mu  spojrzeć  przez  ramię.     Skądś   wyszła   Niema,   stanęła   na   krawędzi   jabłoni   przedstawionej   na   podłodze,  jej  kaptur  i  szata  sprawiły,  że  wyglądała  jak  cień,  który  nagle  został   przeniesiony  w  3-­‐D.     Czas   zwolnił,   a   ziemia   się   zatrzymała,   gdy   spojrzał   w   jej   oczy,   jakieś   dziwne  przyciąganie  utrzymywało  go  tam  gdzie  stał.     Przez  te  ostatnie  miesiące  od  wiosny,  widywał  ją  na  posiłkach,  zmuszał   się  do  rozmowy,  odsuwał  krzesło  i  usługiwał  tak  jak  pozostałym  kobietom  w   domu.     Ale  nigdy  nie  był  z  nią  sam  na  sam  i  nigdy  jej  nie  dotknął.     Z  jakiegoś  powodu  czuł,  jakby  dotykał  jej  teraz.     -­‐  Niema?     Podciągnęła  rękawy  i  uniosła  ręce  do  kaptura,  który  zakrywał  jej  twarz.   Z  wdziękiem,  się  odsłoniła.     Jej  oczy  były  jasne  i  trochę  przestraszone,  a  jej  rysy  tak  doskonałe  jak   wtedy,  na  wiosnę  w  Sanktuarium.  I  w  dół  niżej,  jej  szyja  była  doskonałą  bladą   kolumną  ciała,  której  lekko  dotykała  drżącymi  opuszkami  palców.     Nie   wiadomo   skąd,   głód   uderzył   go   mocno,   potrzeba   odbijająca   się   głośnym  echem  w  jego  ciele,  sięgająca  lędźwi  i  wydłużająca  kły…     -­‐  Thor?  Co  do  cholery?     Ostry  głos  V  złamał  zaklęcie,  Thor  klnąc  spojrzał  przez  ramię     -­‐  Już  idę…     -­‐  To  dobrze,  bo  król  naprawdę  na  ciebie  czeka.     Spojrzał  ponownie  na  foyer,  ale  Niema  zniknęła.  Tak  jak  by  jej  tam  w   ogóle  nie  było.     Pocierając  oczy,  zastanawiał  się  czy  wszystko  sobie  tylko  wyobraził.  Czy   był  już  tak  wyczerpany,  że  miał  halucynacje?    

176  

Jednak  jakaś  część  jego  mówiła  mu,  że  jeśli  widzi  pewne  rzeczy,  to  nie  z   powodu  wyczerpania.     -­‐   Nic   nie   mów   –   mruknął,   kiedy   przeszedł   szybko   obok   Brata   –   ani   słowa.     Kiedy  V  zaczął  mówić  pod  nosem,  była  to  oczywiście  litania  wszystkich   niedoróbek   Thor’a,   tych   prawdziwych   i   wymyślonych,   ale   co   tam.   Przynajmniej  to  gówno  dawało  zajęcie  jego  pieprzonej  jadaczce  kiedy  szli  w   kierunku  Ghrom’a,  John’a  i  Khill’a.     -­‐  Jestem  gotowy  –  powiedział  Thor.     Nikt   z   nich   nie   musiał   mu   mówić   o   stracie   czasu.   Ich   twarze   były   wystarczająco  wymowne.     Kilka   sekund   później   cała   piątka   zdematerializowała   się   na   trawniku   przed   domem   tak   wielkim,   że   można   było   pomieścić   całą   armię   w   środku.   Tragiczne   było   to,   że   był   tam   tylko   właściciel,   który   był   wszystkim   co   pozostało  z  tego  rodu.     W  ostatnich  miesiącach,  byli  w  tak  wielu  domach  podobnych  do  tego.   Zbyt   wielu.   A   historie   zawsze   były   takie   same.   Rodziny   zdziesiątkowane.   Nadzieja  przepadła.  A  ci  którzy  pozostali  byli  złamani,  nie  żywi.     Bractwo   nie   uważało   za   rzecz   oczywistą,   że   te   wizyty   były   mile   widziane,   chociaż   naturalnie,   nikt   nie   odtrącił   króla.   Oni   jednak   nie   ryzykowali:   z   bronią   w   ręku,   w   szyku,   kiedy   zbliżali   się   do   drzwi,   Thor   z   przodu   przed   Ghrom’em,   V   za   jego   plecami,   John   po   stronie,   gdzie   do   ramienia  przypięty  był  królewski  sztylet,  Khill  po  drugiej.     Jeszcze  dwa  takie  spotkanie  i  będą  mogli  odpocząć...     To   co   zaszło   potem   udowodniło,   ze   wszystko   może   się   zdarzyć   w   mgnieniu  oka.     Nagle   świat   zaczął   wirować,   zabytkowy   dom   skręcał   się   jakby   ktoś   włączył  mikser  pod  fundamentem.     -­‐  Thor!  –  ktoś  warknął.     Jakaś  ręka  go  chwyciła.  Ktoś  inny  zaklął.     -­‐  Został  postrzelony?     -­‐  Skurwysyn…     Z  przekleństwem,  Thor  odepchnął  wszystkich  i  odzyskał  równowagę.     -­‐  Na  litość  boską,  nic  mi  nie  jest…     177  

V  podszedł  do  niego  blisko,  łajdak  prawie  dotykał  jego  nosa.     -­‐  Wracaj  do  domu.     -­‐  Kompletnie  ci  odbiło…     -­‐  Jesteś  odpowiedzialny.  Dzwonię  po  wsparcie.     Thor  był  gotowy  się  kłócić,  ale  Ghrom  potrząsnął  głową     -­‐  Musisz  się  dokrwić,  mój  bracie.  Już  czas.     -­‐  Layla  jest  na  to  przygotowana  –  wtrącił  Khill  –  zatrzymałem  ją  po  tej   stronie.     Thor  spojrzał  na  całą  czwórkę  i  wiedział,  że  przegrał.  Chryste,  V  już  miał   telefon  przy  uchu.     Jakaś   jego   część   wiedziała,   że   mają   rację.   Boże,   nie   chciał   znowu   zmierzyć  się  z  tą  gehenną.     -­‐  Wracaj  do  domu  –  rozkazał  Ghrom.     V  schował  telefon.     -­‐  Rankohr  zaraz  będzie.     Kiedy   zjawił   się   Hollywood,   Thor   przeklął   kilka   razy.   Ale   nie   walczył   z   nimi…  czy  z  rzeczywistością.     Z   całym   entuzjazmem   kogoś,   komu   właśnie   amputowali   kończynę,   wrócił  do  rezydencji…  znaleźć  Wybrankę  Laylę.     Kurwa.       ***     Przez   lornetkę,   Xcor   patrzył   na   czcigodnego   Assail’a,   który   wchodził   do   ogromnej   kuchni   i   zatrzymał   się   przy   oknie   wychodzącym   wprost   na   jego   bandę.     Mężczyzna   był   grzesznie   przystojny   z   ciemnymi,   brutalnie   czarnymi   włosami   i   opaloną   skórą.   Jego   rysy   były   tak   arystokratyczne,   faktycznie   wyglądał   inteligentnie   –   pomimo,   że   należał   do   glymerii.   Ludzie   mający   piękne   oblicze   i   wysportowane   ciało   często   byli   błędnie   oceniani   przez   innych,  a  jednak  mieli  mózgi  by  się  dopasować.     Kiedy  wampir  zaczął  wykazywać  jakąś  aktywność,  Xcor  zmarszczył  brwi   i   zastanawiał   się   czy   ma   przywidzenia.   Niestety…   nie.   Okazało   się,   że   mężczyzna   rzeczywiście   sprawdza   mechanizm   broni,   jeśli   był   przyzwyczajony   178  

do   robienia   tego.   I   po   tym   jak   schował   broń   pod   precyzyjnie   dopasowaną   czarną  marynarką,  wziął  kolejną  i  powtórzył  czynność.     Dziwne.     Chyba,  że  król  go  ostrzegł,  że  mogą  być  kłopoty  podczas  wizyty.  Nie,  to   byłoby  głupie.  Gdybyś  był  źródłem  mocy  dla  rasy,  chciałbyś  pojawić  się  pod   oblężeniem.     Zwłaszcza,  jeśli  w  rzeczywistości  byłeś.     -­‐   On   wychodzi   –   ogłosił   Xcor   kiedy   Assail   poszedł   do   garażu   –   nie   spotka  się  z  Ghrom’em.  Raczej  nie  dzisiejszej  nocy,  a  przynajmniej  nie  tutaj.   Przejdziemy  na  drugi  brzeg.  Teraz.     W   jednej   chwili   zdematerializowali   się   i   powrócili   do   swojej   formy   pomiędzy  sosnami,  na  skraju  posiadłości.     Xcor  zdał  sobie  sprawę,  że  mylił  się  co  do  krajobrazu.  Na  trawniku  były   okrągłe  łaty,  tu  i  na  tyłach  domu  i  starannie  wypełnione  nie  tylko  polanami,   ale  całymi  drzewami.     Siekiera   utknęła   w   pniu,   a   wygięta   piła   leżała   obok   świeżo   pociętego   drzewa  przygotowanego  do  spalenia.     Więc  jednak  mężczyzna  miał  jakiegoś  psańca.  I  najwyraźniej  szacunek   do  tego  jak  ważne  było,  aby  nie  dać  przeciwnikowi  miejsca  ukrycia.  Chyba,  że   ta  wycinka  miała  na  celu  poprawienie  widoku.     Nie  za  bardzo,  ale  las  po  tej  stronie  domu?     Rzeczywiście,   Assail   nie   wydawał   się   być   zwykłym   arystokratą,   Xcor   pomyślał  ponuro.  Pytanie,  dlaczego  to  zrobił?     Brama   garażu   najbliżej   domu   zaczęła   się   bezgłośnie   podnosić,   jej   wzlot   poszerzał  krąg  światła.  W  środku  mocny  silnik  zwiększył  obroty,  a  następnie   coś  o  niskim  zawieszeniu,  błyszczące  i  czarne  wyjechało  na  zewnątrz.     Kiedy  pojazd  zatrzymał  się  i  brama  zaczęła  opadać,  było  jasne,  że  Assail   cierpliwie  czekał,  aż  dom  będzie  zabezpieczony  zanim  wyjedzie.     A   kiedy   całkowicie   opadła,   nie   spieszył   się   i   to   dotyczyło   także   reflektorów.     -­‐   Idziemy   za   nim   –   zakomenderował   Xcor,   opuścił   lornetkę   i   zabezpieczył  w  torbie.     Dematerializowali   się   w   odstępach,   tak   by   móc   śledzić   mężczyznę   zmierzającego  w  dół  rzeki  w  kierunku  Caldwell.     179  

Pościg   nie   stanowił   żadnego   wyzwania,   pomimo   bycia   za   kierownicą   prawdopodobnie   sportowego   samochodu,   który   rozwijał   przyzwoite   prędkości,  Assail  wydawał  się  nie  czuć  żadnej  pilnej  potrzeby,  którą  w  innych   okolicznościach   Xcor   zapisałby   na   konto   bycia   zwyczajnym   arystokratą,   który   nie   ma   nic   lepszego   do   roboty,   ponad   to   by   dobrze   wyglądać   w   skórzanym   siedzeniu.     Ale  być  może  nie  w  tym  przypadku.     Samochód  zatrzymywał  się  na  wszystkich  czerwonych  światłach,  unikał   autostrady  i  penetrował  śródmiejskie  zaułki  i  uliczki  z  takim  samym  brakiem   skwapliwości.     Assail  skręcił  w  lewo,  potem  w  prawo…  znowu  w  lewo.  Kolejne  lewo.   Jeszcze  więcej  zakrętów,  aż  znalazł  się  w  najstarszej  części  miasta,  gęstwiny,   gdzie  murowane,  zniszczone  biurowce  oraz  dobroczynne  kuchnie  serwujące   obiady  bezdomnym,  były  częstsze  niż  firmy  naprawdę  zarabiające.     Bardziej  okrężnej  drogi  już  nie  można  było  wymyślić.     Xcor   i   jego   Banda   Drani   nie   zwolnili   na   dachu   pokrytym   blachą,   mieli   praktykę  w  trudnych  warunkach.     Chyba   właśnie   wtedy   samochód   zatrzymał   się   w   ciasnym   zaułku   między   kamienicami,   które   zostały   skazane   na   rozbiórkę.   Kiedy   Assail   wysiadł,   zaciągnął   się   cygarem,   a   słodki   dym   dryfował   z   prądami   powietrza   wprost  do  nosa  Xcor’a.     Przez  chwilę,  Xcor  zastanawiał  się  czy  nie  zostali  wciągnięci  w  pułapkę  i   kiedy  wyciągnął  broń  jego  żołnierze  zrobili  to  samo.  Ale  właśnie  wtedy,  duży,   czarny  sedan  wykonał  obrót  i  wtoczył  się  do  uliczki.  Kiedy  zatrzymał  się  przed   nim,   korzystne   ustawienie   Assail’a   stało   się   jasne.   W   przeciwieństwie   do   nowo   przybyłych,   wampir   zaparkował   u   szczytu   skrzyżowania,   więc   mógł   odjechać  w  dowolnym  kierunku.     Mądrze,  jeśli  miał  zamiar  uciekać.     Czterech  ludzi  wyszło  z  samochodu.     -­‐  Jesteś  sam?  –  zapytał  jeden  z  przodu.     -­‐  Tak  jak  prosiłeś.     Ludzie   podzieli   się   spojrzeniem,   które   sugerowało,   że   jest   kompletnie   szalony.     -­‐  Masz  pieniądze?     180  

-­‐  Tak.     -­‐  Gdzie?     -­‐  Są  u  mnie.     Angielski   tego   samca   był   podobny   do   Xcor’a   –   grubo   akcentowany   –   ale  na  tym  podobieństwo  się  kończyło.  Tam  w  dole  to  było  najwyższej  klasy   przeciąganie  samogłosek,  a  nie  szorstki  irlandzki  akcent.     -­‐  Masz  moje  dobra?     -­‐  Tak,  mam.  Zobaczmy  forsę.     -­‐  Po  tym  jak  sprawdzę  co  mi  przyniosłeś.     Mężczyzna,  który  mówił  wyjął  broń  i  wycelował  ją  w  pierś  wampira.     -­‐  Nie  tak  to  załatwimy.     Assail   wydmuchał   smugę   błękitnego   dymu   i   potarł   cygaro   między   palcami.     -­‐   Słyszałeś   co   powiedziałem   dupku?   –   warknął   człowiek,   kiedy   ręce   pozostałych  trzech  znikły  w  ich  kurtkach.     -­‐  Tak.     -­‐  Zrobimy  to  po  naszemu,  dupku.     -­‐  Powinieneś  mówić  panie  Assail.     -­‐  Pierz  się.  Dawaj  forsę.     -­‐  Hm.  Naprawdę.  Masz  żądania.     Nagle   oczy   wampira   skupiły   się   na   człowieku   i   po   chwili   broń   w   tej   mięsistej  dłoni  zaczęła  nieznacznie  drgać.  Marszcząc  brwi,  facet  skupił  się  na   swojej  ręce,  jakby  próbował  wydać  jej  jakieś  polecenie.     -­‐  Jednak,  ja  nie  tak  załatwiam  interesy  –  mruknął  Assail.     Czubek   broni   stopniowo   zaczął   ruszać   się,   przesuwając   się   z   dala   od   wampira   zataczając   szerokie   koło   dalej   i   dalej,   jakakolwiek   zmiana   tej   trajektorii  była  skazana  na  niepowodzenie.     Podczas   gdy   broń   stopniowo   odwracała   się   do   swojego   operatora,   inni   ludzie  zaczęli  krzyczeć  i  próbowali  się  odsunąć.  Wampir  nic  nie  mówił,  nic  nie   robił,  pozostawał  całkowicie  spokojny  kiedy  zamroził  tych  trzech  w  miejscu,   blokując  ich  ciała  lecz  nie  twarze.     Oh,  ten  wyraz  paniki.  Zachwycający.     Kiedy   pistolet   był   całkowicie   zwrócony   w   stronę   mężczyzny,   Assail   uśmiechnął  się  błyskając  białymi  zębami  w  ciemności.     181  

-­‐   Pozwól,   że   pokażę   ci   jak   ja   załatwiam   interesy   –   powiedział   niskim   głosem.     A  potem  człowiek  nacisnął  spust  i  strzelił  sobie  w  głowę.     Gdy  ciało  opadło  na  chodnik,  a  odgłos  wystrzału  poniósł  się  echem  po   okolicy,   oczy   pozostałych   mężczyzn   były   szeroko   otwarte   z   przerażenia,   nawet  jeśli  ich  ciała  pozostawały  unieruchomione.     -­‐   Ty   –   powiedział   Assail   do   jednego   najbliżej   sedana   –   Przynieś   to   co   kupiłem.     -­‐  Ja…  ja..  ja..  –  mężczyzna  przełknął  ślinę  –  nic  nie  mamy.     Z  wyniosłością  godną  króla  Assail  zapytał     -­‐  Przepraszam,  co  powiedziałeś?     -­‐  Nic  nie  przynieśliśmy.     -­‐  Dlaczego  nie?     -­‐   Bo   zamierzaliśmy...   –   człowiek   jeszcze   raz   musiał   przełknąć   –   zamierzaliśmy…     -­‐   Zamierzaliście   zabrać   moje   pieniądze   i   mnie   zabić?   –   kiedy   nie   było   odpowiedzi   Assail   skinął   głową   –   To   ma   sens.   Bez   wątpienia   rozumiesz   co   muszę  teraz  zrobić.     Kiedy   wampir   zaciągnął   się   cygarem,   człowiek   skierował   lufę   broni   w   swoją  skroń.     Jeden  po  drugim,  rozległy  się  trzy  kolejne  strzały.     A  potem  wampir  podszedł  i  zgasił  swoje  cygaro  w  ustach  pierwszego,   który  się  przewrócił.     Xcor  zaśmiał  się  cicho  kiedy  Assail  poszedł  do  samochodu.     -­‐  Idziemy  za  nim?  –  zapytał  Cypher.     To  nie  było  pytanie.  Było  wielu  reduktorów  do  wyeliminowania  tutaj  w   centrum   miasta   i   nie   było   potrzeby   sprawowania   opieki,   jeśli   Assail   chciał   wydawać   pieniądze   na   nałogi   ludzi.   Ale   wciąż   pozostawało   wiele   czasu   do   wykorzystania   w   nocy,   jeszcze   mogło   dojść   do   spotkania   mężczyzny   z   nadchodzącym  królem.     -­‐   Tak   –   odpowiedział   Xcor   –   ale   tylko   ja   i   Dholor.   Jeśli   dojdzie   do   randewo  z  Ghrom’em  najdziemy  was.     -­‐   Właśnie   dlatego   powinniśmy   mieć   komórki   –   powiedział   Dholor   –   szybsza  i  lepsza  koordynacja.     182  

Xcor   zacisnął   zęby.   Od   czasu   ich   przyjazdu   do   Nowego   Świata   tylko   Dholorowi   pozwolił   na   posiadanie   komórki,   nie   innym.   Zmysły   węchu   i   słuchu,  jego  instynkt  udoskonalany  przez  szkolenia  i  praktykę,  jego  wiedza  o   swoim   wrogu   nie   przyszła   z   miesięcznym   rachunkiem,   z   potrzebą   ładowania,   albo  z  niebezpieczeństwem  zgubienia  lub  kradzieży.     Ignorując  komentarz  Xcor  rozkazał     -­‐  Reszta  idzie  w  teren  szukać  wroga.     -­‐   Którego?   –   powiedział   Cypher   z   serdecznym   śmiechem   –   jest   ich   coraz  więcej  do  wyboru.     Rzeczywiście.  Assail  nie  zachowywał  się  jak  typowy  arystokrata.  Działał   jak  mężczyzna,  który  być  może  stara  się  zbudować  swoje  własne  imperium.     To  całkiem  możliwe,  że  członek  glymerii  był  wampirem  pokroju  Xcor’a.   Co  oznaczało,  że  być  może  będzie  musiał  zostać  wyeliminowany  w  pewnym   momencie.     W  Caldwell  było  miejsce  tylko  dla  jednego  króla.  

183  

DWADZIEŚCIA-DWA   Kiedy   Thor   ponownie   zescalił   swoja   formę   przed   rezydencją   Bractwa,   był  wkurzony  na  cały  świat.     Wchodząc   do   przedsionka,   modlił   się,   żeby   Fritz   po   prostu   zdalnie   odblokował  zamek  zamiast  robić  to  osobiście.  Nikt  nie  musiał  oglądać  go  w   takim  stanie…     Jego   modlitwy   zostały   wysłuchane,   bo   wewnętrzne   drzwi   ustąpiły   i   wmaszerował   do   foyer,   by   nikogo   nie   spotkać.   Na   parterze   dom   był   cichy,   psańce   korzystały   z   okazji   by   sprzątnąć   sypialnie   na   piętrach   zanim   zaczną   przygotowania  do  Przedświtku.     Cholera.  Powinien  napisać  sms’a  do  Furiath’a  i  zapytać  o  Laylę…     W   nagłym   instynkcie,   jego   głowa   umiejscowiona   na   czubku   kręgosłupa   odwróciła  się,  a  oczy  skupiły  na  jadalni.     Jakiś  wewnętrzny  głos  kazał  mu  iść,  impuls  prowadził  go  prze  jadalnię,   obok  błyszczącego  stołu…  przez  wahadłowe  drzwi,  do  kuchni.     Niema  stała  przy  blacie  krojąc  jajka  do  ceramicznego  naczynia.     Sama.     Zatrzymała   się   w   połowie,   jej   kaptur   był   naciągnięty   kiedy   odwróciła   się  do  niego.     Z  jakiegoś  powodu  jego  serce  zaczęło  bić  mocniej.     -­‐  Wyobraziłem  sobie  ciebie?     -­‐  Słucham?     -­‐  Czy  wyobraziłem  sobie  ciebie,  tam  w  foyer  zanim  wyszedłem.     Powoli   opuściła   rękę   ratując   jajko   przed   poćwiartowaniem.   Tymczasowo.     -­‐  Nie.  Nie  miałeś  przywidzeń.     -­‐  Zdejmij  znowu  kaptur.     To  nie  była  prośba,  ale  żądanie,  coś  na  co  Wellsie  nigdy  się  nie  godziła.   Niema  była  mu  całkowicie  posłuszna.     I   oto   ukazała   się   jego   oczom,   jej   blond   włosy   spływające   grubym   warkoczem,  jej  blade  policzki  i  świetliste  oczy,  jej  twarz…    

184  

-­‐   Powiedziałam   Lassiter’owi…   –   odchrząknęła   –   Lassiter   zapytał,   czy   zechciałabym  cię  dokrwić.     -­‐  A  ty  odpowiedziałaś?     -­‐  Tak.     Nagle   wyobraził   ją   sobie   w   tym   basenie,   unoszącą   się   na   plecach,   zupełnie  nagą,  z  wszechobecną  wodą  muskającą  jej  ciepłe  ciało.     Wszędzie.     Thor   wyrzucił   dłoń   i   zbierał   siły   opierając   się   o   szafkę.   Trudno   powiedzieć   co   wstrząsnęło   nim   bardziej:   nagła   potrzeba   by   znaleźć   się   przy   jej  szyi,  czy  zupełna  rozpacz  na  samą  myśl  o  tym.     -­‐  Wciąż  jestem  zakochany  w  mojej  krwiczce  –  usłyszał  własne  słowa.     Pozostawał   ten   sam   problem:   wszystkie   rozwiązania   na   świecie,   choćby   nie   wiadomo   ile   skrzydeł   wprowadził   w   ruch,   nic   nie   jest   w   stanie   zmienić  jego  uczuć  w  nawet  najmniejszym  stopniu.     -­‐  Wiem  –  odpowiedziała  Niema  –  i  cieszę  się  z  tego.     -­‐  Powinienem  poprosić  Wybrankę  –  podszedł  bliżej.     -­‐  Wiem.  I  zgadzam  się  z  tobą.  Ich  krew  jest  czystsza.     Zrobił  kolejny  krok  w  przód.     -­‐  Jesteś  ze  znamienitego  rodu.     -­‐  Byłam.  –  powiedziała  wyraźnie.     Kiedy   jej   kruche   ramiona   zaczęły   lekko   drżeć   –   jakby   wyczuła   jego   głód   –   drapieżnik   wewnątrz   niego   się   przebudził.   Nagle   poczuł,   że   chce   przeskoczyć  blat  przy  którym  stała,  tak  że  mógł…     Co?     Cóż,  to  było  oczywiste.     Chociaż   jego   serce   i   umysł   były   puste   jak   lodowisko,   zamarznięte   i   płaskie   jak   jasna   cholera,   jego   reszta   była   żywa,   jego   pulsujące   ciało   z   celem,   który  zagroził,  że  położy  trupem  dobre  intencje,  właściwą  przyzwoitość  i  cały   proces  żałoby.     Kiedy  podszedł  jeszcze  kilka  kroków  bliżej,  miał  w  głowie  przerażającą   myśl,   że   to   było   właśnie   to   o   czym   mówił   Lassiter:   w   tej   chwili   zostawił   Wellsie   za   sobą.   Nie   był   świadomy   niczego,   prócz   drobnej   kobiety   stojącej   przed  nim,  walczącej  by  zostać  na  miejscu,  kiedy  Brat  się  do  niej  skradał.    

185  

Zatrzymał   się   dopiero   kiedy   był   zaledwie   o   krok   od   niej.   Spoglądając   w   dół  za  jej  spuszczoną  głową,  skupił  wzrok  na  kruchym  tętnie  na  żyle  szyjnej.     Oddychała  tak  samo  ciężko  jak  on.     A  kiedy  wziął  wdech  poczuł  zapach.     To  nie  był  strach.     Najdroższa  Pani  Kronik,  był  tak  intensywny.     Kiedy   stała   pod   osłoną   wielkiego   wojownika,   który   przyszedł   do   niej,   czuła  ciepło  spływające  z  jego  masywnego  ciała,  jakby  stała  przed  szalejącym   ogniem.     I   jeszcze…   nie   spłonęła.   Ale   się   nie   bała.   Była   ogrzewana   w   miejscu   tak   głębokim,   dawno   w   niej   pogrzebanym,   że   nie   od   razu   rozpoznała   je   jako   swoją  wewnętrzną  część.     Wszystko  co  wiedziała  na  pewno,  to  to,  że  zamierzał  dostać  się  do  jej   żyły,   a   ona   mu   na   to   pozwoli   –   nie   dlatego,   że   anioł   ją   o   to   prosił   i   nie   dlatego,  że  ślubowała  wynagrodzić  mu  coś  z  przeszłości.     Ona  też  go…  pragnęła.     Kiedy  syk  zagotował  się  w  nim,  wiedziała,  że  Thortur  otworzył  usta  by   odsłonić  kły.     Już  czas.  A  ona  nie  podciągnęła  rękawa.  Poluzowała  górną  część  szaty,   która  okrywała  jej  ramiona  i  przechyliła  głowę  na  bok.     Dając  mu  swoją  szyję.     Boże,  jak  biło  jej  serce.     -­‐  Nie  tutaj  –  warknął  –  choć  ze  mną.     Biorąc  ją  za  rękę,  wciągnął  do  spiżarni  i  zamknął  ich  w  środku.  Ciasny   pokój  był  wyłożony  półkami,  na  których  stały  poustawiane  kolorowe  owoce   w  puszkach  i  warzywa,  jeszcze  ciepłe  powietrze  pachniało  świeżo  zmielonymi   ziarnami  i  suchą  słodyczą  mąki.     Ponieważ   górne   światło   zapaliło   się,   a   drzwi   zamknęły   na   klucz,   wiedziała,  że  on  zrobił  to  mentalnie.     A   później   tylko   wpatrywał   się   w   nią,   kiedy   jego   kły   wydłużyły   się   jeszcze   bardziej,   dwie   bliźniacze   wskazówki   wyzierające   spod   jego   górnej   wargi,  jego  oczy  świeciły.     -­‐  Co  mam  robić?  –  zapytała  chrapliwie.     Zmarszczył  brwi.     186  

-­‐  Co  masz  na  myśli?     -­‐  Co  mam  zrobić…  dla  ciebie?     Symphata   brał   co   chciał   i   ona   go   nie   obchodziła.   Jej   ojciec   naturalnie   nie  dopuszczał  żadnego  samca  by  się  od  niej  karmił.     Był  jakiś  sposób  aby…     Nagle   Thortur   został   wyrwany   z   wiru,   coś   wstrząsnęło   nim   do   innej   świadomości.  A  jedna  mimo  to,  jego  ciało  pozostawało  w  pełnej  gotowości,   przestępował  z  nogi  na  nogę,  jego  dłonie  zamykały  się  w  pięści  i  otwierały,   zamykały  i  otwierały…     -­‐  Ty  nigdy…     -­‐   Mój   ojciec   mnie   chronił.   A   kiedy   zostałam   porwana…   nigdy   nie   zostało  to  zrobione  jak  powinno.     Thortur  położył  rękę  na  głowie  jakby  odczuwał  ból.     -­‐  Słuchaj,  to  jest…     -­‐  Powiedz  mi  co  mam  robić.     Kiedy  wpatrywał  się  w  nią  jeszcze  raz,  pomyślała,  że  jego  imię  trafnie   go  określa,  naprawdę  był  udręczony.     -­‐  Potrzebuję  tego  –  powiedział,  jakby  mówił  do  siebie.     -­‐  Tak  potrzebujesz.  Jesteś  tak  chudy,  że  cierpię  jak  patrzę  na  ciebie.     Ale   miał   zamiar   to   przerwać,   pomyślała   gdy   jego   spojrzenie   stało   się   matowe.  I  wiedziała  dlaczego.     -­‐   Ona   jest   tu   mile   widziana   –   powiedziała   Niema   –   przywołaj   swoją   krwiczkę  w  swoich  myślach.  Pozwól  jej  zająć  moje  miejsce.     Cokolwiek   co   mu   pomoże.   Dla   wielkiej   dobroci   Thor’a,   której   doświadczyła   wcześniej   i   z   powodu   okrutnych   machinacji   losu   przeciw   niemu,  zrobiłaby  wszystko.     -­‐  Mogę  cię  skrzywdzić  –  powiedział  szorstko.     -­‐  Na  pewno  nie  gorzej,  niż  to  co  już  przeżyłam.     -­‐  Dlaczego…     -­‐   Przestań   gadać.   Przestań   myśleć.   Po   prostu   zrób   to   co   musisz,   by   zadbać  o  siebie.     Nastąpiła   długa,   napięta   cisza.   A   potem   zgasło   światło,   mały   pokój   stał   się  ciemny,  oświetlany  jedynie  światłem  wpadającym  przez  szklane  panele  w   drzwiach.     187  

Jęknęła.     On  oddychał  ciężko.     Następnie   jego   ramię   otoczyło   jej   talię   i   szarpnęło   do   przodu.   Kiedy   uderzyła   o   ścianę   jego   klatki   piersiowej,   to   tak   jakby   rzucono   ją   na   skałę,   a   ona  ślepo  położyła  ręce  by  chwycić  się  czegoś…     Ciało   jego   ramion   było   gładkie   i   gorące,   cienka   skóra   opinała   twarde   mięśnie.     Szarpał.  Szarpał  jej  warkocz.  Boleśnie  rozplątywał  jej  włosy,  duża  ręka   przebijała   się   przez   splot,   plącząc   jeszcze   bardziej   i   ciągnąc   w   dół.   Kiedy   jej   szyja  dalej  się  rozciągała,  kręgosłup  był  zmuszony  podążyć  na  nią,  aż  w  końcu   tylko  jego  siła  ją  utrzymywała.     Zdezorientowana   i   wytrącona   z   równowagi,   momentalnie   straciła   swój   cel,  dokładnie  tak  samo  jak  on  zanim  zgasło  światło.     Szukała  jego  twarzy  i  znalazła.  Ale  nie  było  żadnych  podstaw  do  tego.   Nie   mogła   dostrzec   jego   cech,   nie   mogła   ich   znaleźć   w   męskim   ciele   naprzeciwko  niej.     Natychmiast   jego   oblicze   stało   się   tylko   anonimową   płaszczyzną.   A   jego   ciało   nie   należało   do   Thor’a,   Brata   który   próbował   ją   ratować,   ale   do   kogoś  obcego.     Jednak   nie   było   odwrotu,   nie   można   było   zatrzymać   koła,   które   wprawiła  w  ruch.     Jego   uścisk,   jego   ramiona,   jego   ciało   jeszcze   bardziej   naprężone   do   czasu   kiedy   nie   została   przez   niego   zgnieciona.   Gdy   zesztywniała,   opuścił   w   dół  głowę  i  warknął  z  tej  głębokiej  klatki  piersiowej,  ciemny,  bogaty  zapach   prawie  przeniknął  jej  poczucie  strachu.     Był   kolejny   syk,   nastąpił   przy   cienkim   jak   brzytwa   zadrapaniu,   które   zaczynało  się  na  jej  obojczyku  i  ciągnęło  się  wyżej.     Ogarnęła  ją  panika.     Jego   obecność,   jego   kontrola   nad   nią,   fakt,   że   nie   widziała   w   ciemności,   wszystko   to   przeniosło   ją   z   powrotem   do   przeszłości   i   zaczęła   walczyć.     Dokładnie  wtedy  kiedy  ją  ugryzł.     Gwałtownie.    

188  

Zawołała   i   próbowała   go   odepchnąć,   ale   jego   kły   były   już   głęboko,   słodki  ból  jak  użądlenie  pszczoły.  A  później  ssanie,  potężne  ssanie,  któremu   towarzyszyło  dzikie  drżenie  w  jego  ciele.     Coś  twardego  wystawało  z  jego  bioder.  Wciskało  się  w  jej  brzuch.     Wykorzystując  całą  swoją  siłę,  ponownie  próbowała  się  uwolnić,  ale  jej   wysiłki  były  niczym  bryza  w  obliczu  huraganu.     A   potem   jego   miednica   ruszyła   w   jej   kierunku,   ocierając   się   o   nią,   to   pobudzenie   sprawiło,   że   zaczął   szukać   na   szacie   drogi   do   środka   kiedy   pił   z   głębi  niej,  jęki  zadowolenia  unosiły  się  w  powietrzu  między  nimi.     Tak  był  pochłonięty,  że  nawet  nie  poczuł  jej  strachu.     A  jej  świadomy  umysł  ponownie  nie  mógł  pojąć  faktu,  że  to  ona  tego   od  niego  chciała.     Wpatrując   się   w   sufit,   przypomniała   sobie   tamte   czasy,   kiedy   też   walczyła  na  próżno  i  modliła  się  by  to  minęło  jak  najszybciej.     Najdroższa  Pani  Kronik,  co  ona  zrobiła…       ***     Postać  przed  Thor’em  dała  mu  wszystko  co  mogła  dać,  krew,  oddech  i   ciało.   Wziął   to   gwałtownie,   łapczywie   i   pił   z   jej   głębi   chcąc   więcej   i   to   nie   tylko  jej  żyły.     Chciał  rdzenia  tej  kobiety.     Chciał  być  w  niej  kiedy  z  niej  pił.     I  to  było  prawdą,  nawet  jeśli  doskonale  zdawał  sobie  sprawę  z  tego,  że   to   nie   była   jego   Wellsie.   Jej   włosy   nie   były   takie   same   –   opadały   gładką,   satynową   długością,   a   nie   w   gęstych   lokach.   Jej   krew   nie   smakowała   tak   samo   –   bogaty   smak   na   języku   i   ostrość   w   gardle   była   zupełnie   inna.   A   jej   ciało  było  chudsze  i  delikatniejsze,  nie  wytrzymałe  i  mocne.     Ale  wciąż  jej  pragnął.     Jego   samotny   fiut   wył   bez   usprawiedliwienia   –   był   gotowy   by   brać   i   stać  się  jej  właścicielem.  Przynajmniej  seksualnie.     Cholera,   ta   kula   pożądania   i   pragnienia   w   niczym   nie   przypominała   bladego,   anemicznego   dokrwienia   od   Wybranki   Seleny.   To   było   tym   czym  

189  

powinno  być,  porzuceniem  i  złuszczeniem  cywilizowanej  skóry  aby  odsłonić   zwierzę,  aż  do  szpiku.     I  niech  go  diabli,  poszedł  za  tym.     Przestawiając   ją   obniżył   swój   uścisk   z   talii   na   plecy,   potem   na   jej   biodra…,  potem  na  jej  tyłek.     Nagle   popchnął   ją   na   szklane   szafki,   drzwi   zadzwoniły.   Nie   chciał   być   szorstki,   ale   to   było   niemożliwe   by   walczyć   z   tą   silną   potrzebą.   A   co   gorsze   w   zakamarkach  swojego  umysłu  wcale  tego  nie  chciał.     Podnosząc   głowę,   uwolnił   ryk,   który   ukuł   nawet   jego   własne   uszy,   a   następnie   ugryzł   ją   ponownie,   jego   kontrola   złamała   się   na   uczcie   spragnionych  zmysłów.     Drugie   ugryzienie   było   wyżej,   bliżej   jej   szczęki,   a   jego   ssanie   stało   się   jeszcze  bardziej  intensywne,  jej  pokarm  gnał  do  włókien  mięśni,  wzmacniając   go,  przywracając  go,  zescalając  jego  fizyczną  formę  jeszcze  raz.     Kiedy  wreszcie  uniósł  głowę,  był  pijany  od  niej,  jego  myśli  wirowały,  ale   już  z  innego  powodu  niż  głód  krwi.  Następny  będzie  seks  i  właściwie  zaczął   rozglądać  się  za  łóżkiem.     Z  wyjątkiem  tego,  że  byli  w  spiżarni.  Co  do  cholery?     Chryste,  nawet  nie  mógł  sobie  przypomnieć  jak  do  tego  doszło.     Jednak  nawet  jeśli  nie  chciał  się  od  niej  dokrwić,  to  opuścił  głowę  do  jej   szyi.   Wyciągając   język   delikatnie   pogłaskał   nim   jej   szyję,   czując   aksamit,   czując  jej  smak,  czując  jej  zapach…     Zapach,  który  uderzył  mu  w  nozdrzach,  to  nie  były  drogie  perfumy.     I   nie   był   to   także   zapach   podnieconej   kobiety,   który   wyczuł   na   początku.     Ona  była  przerażona.     -­‐  Niema?  –  powiedział,  gdy  pierwszy  raz  poczuł  jej  drżenie.     Z   chrapliwym   krzykiem   zaczęła   szlochać,   a   jego   szok   spowodował,   że   po   prostu   zdrętwiał.   Kiedy   zmysły   wróciły,   poczuł   wszystko   bardzo   wyraźnie,   jej  paznokcie  wbijające  się  w  jego  ramiona,  to  delikatne  ciało  próbowało  się   uwolnić.     Natychmiast  ją  puścił…     Uderzyła   w   szafkę   narożną   i   rzuciła   się   do   drzwi,   szarpiąc   się   z   klamką   i   tłukąc  je  tak  mocno,  że  szklane  panele  w  każdej  chwili  mogły  pęknąć.     190  

-­‐  Poczekaj.  Wypuszczę…     Natychmiast   zerwał   blokadę,   ona   wypadła   na   zewnątrz   i   przeleciała   przez  kuchnię  na  druga  stronę,  tak  jakby  od  tego  zależało  jej  życie.     -­‐  Kurwa  –  Thor  wyleciał  zaraz  po  niej.     -­‐  Niema!     Miał   gdzieś,   czy   ktoś   będzie   słyszał   jak   ją   woła,   jego   głos   odbił   się   echem  od  sufitu  w  jadalni,  dmuchnął  obok  długiego  stołu,  a  potem  strzelił  do   foyer.     Kiedy   widział   jak   przebiega   w   poprzek   jabłoni   przedstawionej   na   podłodze,   przypomniał   sobie   tę   noc   kiedy   próbowali   odwieźć   ją   do   domu   ojca,   jej   nocna   koszula   powiewała   kiedy   biegła   jak   duch   przez   rozświetloną   księżycową  poświatą  łąkę.     Teraz  jej  szata  powiewała  kiedy  biegła  po  schodach.     Panika  Thor’a  wzrosła  tak  wysoko,  że  zdematerializował  się  w  pogoń  za   nią  i  wrócił  do  swojej  formy  w  połowie  drogi,  ale  mimo  wszystko  nie  przed   nią.   Kontynuował   pościg   pieszo,   podążając   za   nią   obok   gabinetu   Ghrom’a   i   dalej  korytarzem  w  prawo.     W   sekundę   dotarła   do   swojej   sypialni,   rzuciła   się   do   środka   i   zatrzasnęła  drzwi.     Dopadł  do  nich  dokładnie  w  momencie  kiedy  ryglowała  zamek.     Kiedy  jej  krew  przepływała  przez  jego  ciało  dając  mu  siłę,  którą  stracił,   apetyt   na   jedzenie,   którego   nie   miał,   ale   przede   wszystkim   rozjaśniła   umysł   i   wtedy  przypomniał  sobie  wszystko  gdy  się  od  niej  dokrwiał.     Oddała  mu  siebie  chętnie,  wielkodusznie,  a  on  wziął  za  dużo,  za  szybko   w   ciemnym   pokoju,   w   którym   mógłby   być   kimkolwiek,   a   ona   tylko   jednego   zgodziła  się  dokrwić.     Przestraszył  ją.  Albo  gorzej.     Odchylił  się  i  oparł  plecami  o  jej  drzwi,  pozwolił  kolanom  się  poluzować   do  momentu,  aż  jego  tyłek  nie  znalazł  się  na  podłodze.     -­‐  Kurwa  mać….  pierdolone  piekło…     Niech  go  jasny  szlak  trafi.     O,  chwila,  przecież  to  się  właśnie  stało.

191  

DWADZIEŚCIA-TRZY   Tuż   przed   zamknięciem   Żelaznej   Maski,   Xhex   była   w   swoim   biurze   i   kręciła   głową   naprzeciwko   Wielkiego   Rob’a.   Na   jej   biurku   pomiędzy   nimi   leżały  kolejne  trzy  woreczki  kokainy  z  nabitym  na  nich  symbolem  śmierci.     -­‐  Jaja  sobie  robisz?     -­‐  Wyciągnęliśmy  to  od  faceta  dziesięć  minut  temu.     -­‐  Zatrzymaliście  go?     -­‐   W   granicach   tego   co   jest   legalne.   Powiedziałem   mu,   że   muszę   wypełnić  jakieś  papiery.  Dokładnie,  to  nie  wspomniałem  mu,  że  jest  wolny,   ale   na   szczęście   jest   tak   pijany,   że   nie   martwi   się   o   swoje   prawa   obywatelskie.     -­‐  Muszę  z  nim  pogadać.     -­‐  Jest  cały  twój.     Wyszła   z   biura   i   udała   się   w   lewo.   Pokój   przesłuchań   był   na   drugim   końcu   korytarza   i   nie   miał   zamka   w   drzwiach   –   ostatnią   rzeczą   jakiej   potrzebowali   to   kłopoty   z   policją.   Robili   tylko   więcej   problemów,   a   i   tak   wiedząc  co  się  dzieje  pod  tym  dachem  wtykali  swój  nos  od  czasu  do  czasu.     Otwierając  drzwi,  zaklęła  pod  nosem.  Facet  siedzący  przy  stole  osunął   się   na   krześle,   jego   podbródek   opierał   się   o   klatkę   piersiową,   ramiona   zwisały  luzem,  a  kolana  były  rozłożone  na  boki.  Ubrany  był  jak  staromodny   dandys   w   stylu   napalonej   gówniary,   sportowa,   czarna,   wyszczuplająca   marynarka   i   biała   koszula   z   wysokim   koronkowym   kołnierzykiem,   z   którego   już   snuły   się   nici.   Tkanina   na   jeden   raz.   Fakt,   to   nie   była   ręczna   robota.   Guziki…   Tak   się   działo,   kiedy   ludzie,   którzy   lubili   udawać   zanurzali   swoje   paluchy  w  historycznych  wodach.  Za  każdym  razem  wychodziło  z  tego  jedno   wielkie  gówno.     Zamykając   cicho   drzwi,   podeszła   do   niego   w   milczeniu,   zwinęła   dłoń   w   pięść…  i  uderzyła  w  stół,  aby  go  obudzić.     No  nie,  miał  laskę  uzupełniającą  jego  strój.  I  pelerynę.    

192  

Kiedy  odwrócił  się  do  tyłu  i  zachwiał  na  dwóch  nogach  krzesła,  złapała   w   locie   hebanową   laskę   i   pozwoliła   grawitacji   zdecydować   co   dalej   z   człowiekiem.     Jak.   Słodko.   W   jego   otwartych   ustach   były   dwa   porcelanowe   kły   przyklejone   do   jego   prawdziwych   zębów.   Prawdopodobnie   poczuł   się   jak   Frank  Langella10.     Usiadła   w   momencie,   kiedy   wylądował   płasko   na   plecach,   a   ona   studiowała   srebrną   czaszkę   na   górze   laski   podczas   gdy   wlókł   się   z   podłogi   walcząc  ze  swoim  tyłkiem,  strojem  i  krzesłem  zanim  ponownie  usiadł.  Kiedy   przygładził   swoje   kruczoczarne   włosy,   można   było   zauważyć   brązową   myszkę.     -­‐  Tak.  Puścimy  cię  –  powiedziała  zanim  zdążył  zapytać  –  i  jeśli  powiesz   mi,   co   chcę   wiedzieć,   nie   będę   niepokoić   naszych   przyjaciół   z   wydziału   narkotykowego.     -­‐  O.K.,  dobra.  Dzięki.     Przynajmniej  nie  udawał  brytyjskiego  akcentu.     -­‐  Skąd  masz  kokę?  –  uniosła  rękę  do  góry,  zanim  otworzył  jadaczkę   –   Zanim   powiesz   mi,   że   to   twojego   kumpla,   a   ty   mu   to   tylko   przechowujesz,   albo   że   pożyczyłeś   płaszcz,   a   to   było   w   kieszeniach,   to   uprzedzam   cię,   że   policja  nie  będzie  wierzyć  w  takie  gówno,  tak  jak  i  ja  –  ale  gwarantuję  ci,  że   może  to  usłyszeć.     Nastąpiła   długa   cisza,   podczas   której   przyglądała   mu   się.   Nawet   miał   czerwone  kontakty,  by  jego  tęczówki  wydawały  się  świecące.     Zastanawiała   się,   czy   kiedykolwiek   próbował   się   zdematerializować   przez  ścianę.     Była  bardzo  gotowa  mu  pomóc.     -­‐  Kupiłem  to  na  rogu  Trade  i  Eight.  Jakieś  trzy  godziny  temu.  Nie  wiem   jak  facet  się  nazywa,  ale  zazwyczaj  jest  tam  każdej  nocy  między  jedenastą  i   dwunastą.     -­‐  Sprzedaje  tylko  to  gówno  oznaczone  tym  symbolem?     -­‐   Niee   –   facet   wydawał   się   zrelaksować,   jego   akcent   z   Jersey   stał   się   mocniejszy   –   Facet   może   przynieść   cokolwiek.   Wiosną   czasami   nie   mogłem                                                                                                                           10

 Frank  Langella  –  brytyjski  aktor,  odtwórca  między  innymi  roli  Draculi    

193  

dostać   koksu.   Ale   nie   wiem   jakiś   miesiąc   temu,   czy   coś   koło   tego,   on   miał   go   za  każdym  razem.  To  jest  to  co  lubię.     Zastanawiała  się,  czy  rutyna  Draculi  była  buntem  przeciwko  GTL11.     -­‐  A  twoje  imię?  –  zapytała.     -­‐   Sztylet.   Pasuje   do   tego   kim   jestem   –   skinął   i   pokazał   pierścień   z   czerwonym  kamieniem,  który  połyskiwał  w  świetle  –  Jestem  wampirem.     -­‐  Serio?  Myślałam,  że  one  nie  istnieją.     -­‐   O,   jesteśmy   bardzo   prawdziwi.   –   rzucił   jej   uwodzicielskie   spojrzenie   –   Mógłbym  przedstawić  cię  kilku  osobom.  Zabrałbym  cię  na  sabat.     -­‐  Czy  to  nie  jest  raczej  dla  czarownic?     -­‐  Wiesz,  mam  trzy  żony.     -­‐  Musi  być  ciasno  w  twoim  domu.     -­‐  Szukam  czwartej.     -­‐  Ciekawa  oferta,  ale  jestem  mężatką  –  kiedy  wypowiedziała  te  słowa,   coś  zakuło  ją  w  piersi  –  I  dodam,  że  szczęśliwą.     Nie  była  pewna  co  do  tego  oświadczenia.  Boże,  John…     Rozległo  się  miękkie  pukanie  do  drzwi.     -­‐  Tak?  –  powiedziała  przez  ramię.     -­‐  Masz  gościa.     Odpowiedź  błyskawicznie  uderzyła  w  jej  uszy,  jej  ciało  rozgrzało  się  do   życia   i   nagle   była   gotowa,   aby   wypieprzyć   tego   hallowin’owego   sukinsyna   na   zbity  pysk  za  drzwi.     John  był  dziś  wcześniej,  co  ją  ucieszyło.     -­‐  Już  skończyliśmy  –  powiedziała  i  podniosła  się  z  krzesła.     Człowiek  wstał  i  pociągnął  nosem     -­‐  Boże,  twoje  perfumy  są…  cudowne.     -­‐   Nie   przynoś   tutaj   więcej   tego   gówna,   bo   następnym   razem   nie   będziemy  już  rozmawiać.  Jasne?     Otwierając   drzwi   uderzył   ją   zapach   jej   związanego   samca,   który   szybko   przetoczył  się  przez  korytarz.     I  tam  był,  na  drugim  końcu  z  wysoko  uniesioną  głową,  na  zewnątrz  jej   biura.                                                                                                                             11

  GTL   –   gym,   tan,   laundry,   czyli   w   dosłownym   tłumaczeniu   –   gimnastyka,   opalanie,   pranie,   a   tak   naprawdę   chodzi  o  trend,  w  którym  najważniejszy  jest  wygląd  zewnętrzny  czyli  pozostanie  świeżym  i  pachnącym.    

194  

Jej  John.     Kiedy   jego   głowa   odwróciła   się   w   jej   stronę,   obniżył   podbródek   i   uśmiechnął   się,   a   w   jego   oczach   pojawiło   się   troszeczkę   zła.   Co   oznaczało,   że   był  więcej  niż  gotowy  na  nią.     -­‐  Jesteś  piękna  –  powiedział  dupek  podchodząc  do  niej.     Właśnie  miała  go  odepchnąć,  kiedy  John  zobaczył  małego  napalonego   pajaca.     To  nie  pójdzie  dobrze.     Jej  mężczyzna  przeszedł  przez  korytarz,  a  jego  kroki  były  wystarczająco   głośne,  by  zagłuszyć  basowe  dudnienie  z  klubu.     Koleś  od  laseczki  i  peleryny  wciąż  był  skupiony  na  niej,  ale  to  nie  trwało   długo.   Kiedy   zobaczył   masywne   ciało,   siłę   natury   napierającą   na   niego,   skurczył  się  w  sobie  i  ukrył  za  Xhex.     Jaki  męski.  Taa.  Prawdziwy  ogier.     John   zatrzymał   się   w   drzwiach   blokując   wszelkie   drogi   ucieczki,   widziała   tylko   te   piękne   niebieskie   oczy,   gdy   spiorunował   wzrokiem   człowieka.     Jezu,  tak  bardzo  pragnęła,  by  już  się  w  niej  znalazł.     Z  niedbałym  machnięciem  przedstawiła  ich.     -­‐   To   jest   mój   mąż   John.   John   to   coś   właśnie   wychodzi.   Chcesz   to   odprowadzić  do  wyjścia  kochanie?     Zanim   dupek   odpowiedział,   John   obnażył   kły   i   syknął.   To   był   jedyny   głos,   który   mógł   z   siebie   wydobyć,   poza   gwizdaniem,   ale   to   było   lepsze   niż   słowa…     -­‐  No  nie.  –  Xhex  mruknęła  i  odsunęła  się  gwałtownie.     Kiepski  naśladowca  po  prostu  zlał  się  w  gacie.       ***     John   był   więcej   niż   szczęśliwy   wyrzucając   śmieci.   Ten   zasraniec   śmiał   tak   patrzeć   na   jego   samicę.   Drań   miał   szczęście,   że   John   był   tak   napalony.   W   innym  przypadku  poświęciłby  trochę  czasu,  aby  złamać  nogę  czy  ręka,  tak  dla   zasady.    

195  

Biorąc   w   posiadanie   jego   kark,   zaprowadził   sukinsyna   do   tylnego   wyjścia,  kopnięciem  otworzył  drzwi  i  wyciągnął  go  na  tylny  parking.     Jakaś   wersja   „   Boże,   błagam   nie   rób   mi   krzywdy”   wyszła   z   jego   ust   z   cholernie   dobrego   powodu.   Tylko   cienka   nić   rozsądku   powstrzymywała   John’a  od  morderstwa.     Ponieważ  nie  było  innego  sposobu,  by  facet  spojrzał  mu  w  oczy,  John   odwrócił   go,   złapał   za   ramiona   i   podniósł,   aż   jego   urocze   skórzane   lakierki   dyndały  na  wietrze.  Kiedy  w  końcu  spojrzał  mu  w  oczy,  miały  jakiś  śmieszny   czerwony   kolor,   wprawił   pozera   w   trans   i   wymazał   wspomnienia   kłów,   którymi  machnął.  Potem…  cóż,  to  było  kuszące,  aby  wszczepić  mu  bajeczkę,   że  wampiry  naprawdę  istnieją  i  ścigają  go.     Dobra   dawka   wywołanej   paranoi   szybko   położyłaby   kres   tej   farsie,   w   której  żył  ten  skurwiel.     Ale   to   nie   było   warte   wysiłku.   Szczególnie   wtedy,   kiedy   mógł   być   już   w   swojej  krwiczce.     Z   ostatnim   potrząśnięciem,   puścił   faceta,   który   od   razu   zerwał   się   do   biegu.  Skurwiel  był  wychudzony,  ćwiczenia  dobrze  by  mu  zrobiły.     Kiedy   John   odwrócił   się   w   stronę   klubu,   zobaczył   Ducati   Xhex   zaparkowane   wzdłuż   budynku   pod   światłami   bezpieczeństwa   i   cholera…   Wyobraził   ją   sobie   jak   siedzi   okrakiem   na   całej   tej   mocy,   leżąc   nisko   na   silniku  i  biorąc  śmiertelny  zakręt…     Podszedł  do  drzwi  i  zastał  je  otwarte  z  nią  stojącą  po  środku.     -­‐  Myślałam,  że  rozerwiesz  mu  gardło  –  wycedziła.     Była  całkowicie  pobudzona.     Kiedy   John   podchodził   do   niej,   nie   zatrzymał   się   dopóki   jej   piersi   nie   dotknęły   jego   klatki   piersiowej,   a   ona   nie   drgnęła   nawet   w   najmniejszym   stopniu  –  co  naturalnie  pobudziło  go  jeszcze  bardziej.  Boże,  była  tak  gorąca   by   zacząć,   a   narzucona   separacja   sprawiała,   że   był   jeszcze   bardziej   zdesperowany  by  być  z  nią.     -­‐   Chcesz   iść   do   mojego   biura   –   powiedziała   warcząc   –   czy   zrobimy   to   tutaj?     Kiedy   tylko   kiwnął   głową   jakby   była   zawieszona   na   haczyku,   zaśmiała   się.     -­‐  Może  jednak  w  środku.  Nie  będziemy  straszyć  dzieci.     196  

Tak,  dla  większości  ludzi,  seks  nie  kojarzył  się  z  krwią.     Gdy   prowadziła,   patrzył   jak   kołysze   biodrami   i   zastanawiał   czy   było   anatomicznie  możliwe,  by  człowiek  ciągnął  język  po  ziemi.     Jak   tylko   byli   zamknięci   razem,   znalazł   się   wszędzie   na   niej,   mocno   ją   całując   a   rękami   szybko   zdejmował   jej   koszulkę.   Kiedy   jej   palce   wbiły   się   w   jego  włosy,  pochylił  się  i  wysłał  modlitwę  dziękczynną,  że  nigdy  nie  zawracała   sobie  głowy  biustonoszem.     Z  sutkiem  w  ssących  ustach  i  jedną  ręką  pomiędzy  jej  nogami,  położył   ją  na  stercie  papierów  na  jej  biurku.  W  kolejnym  kroku  zerwał  z  niej  skórzane   spodnie,  napiął  się  i  wszedł  w  nią.     Szybkie,   wściekłe   pieprzenie,   z   rodzaju   tych,   co   przestawia   meble   i   prawdopodobnie   zwraca   na   nich   uwagę,   było   zawsze   pierwszym   posunięciem.   Drugi   raz   był   wolniejszy.   Trzeci,   to   zmysłowa   bzdura,   która   w   filmach  była  pokazywana  przez  rozmazany  obiektyw.     To  jak  typowa  obsługa  bankietu:  zaspokoić  pierwszy  głód,  skupić  się  na   degustowaniu  i  zakończyć  delikatnym  aperitifem.     Doszli  w  tym  samym  momencie,  on  pochylał  się  nad  nią,  ona  owinęła   swoje   długie   nogi   wokół   jego   bioder,   oboje   obejmowali   się   tak   ciasno   jak   tylko  mogli.     W  trakcie  zwalniających  drgnięć,  podniósł  głowę  i  spojrzał  w  górę.  Po   drugiej  stronie  była  szafka  i  dodatkowe  krzesło…  i  z  jakiegoś  powodu  po  raz   pierwszy   zauważył,   że   ściana   była   zrobiona   z   betonowych   bloczków   pomalowanych  na  czarno.     Te  same  rzeczy,  na  które  patrzył  przez  ostatnie  kilka  miesięcy.     Teraz  jednak  to  nie  był  jej  dom  i  uderzało  go  to  mocno.     Nie   zaprosiła   go   do   swojego   domu   nad   rzeką   od   czasu   kiedy   mieli   swoją  pierwszą  „sesję”  po  separacji.     W  ogóle  nie  przychodziła  do  rezydencji.     Zamykając   oczy   spróbował   ponownie   połączyć   się   z   tym   gdzie   wciąż   było   ciało,   ale   wszystko   co   uzyskał   to   niejasne   pulsowanie   poniżej   pasa.   Podnosząc   powieki   chciał   spojrzeć   na   jej   twarz,   ale   wygięła   głowę   to   tyłu   i   jedyne   co   widział   to   punkt   na   jej   brodzie   i   jakieś   karty   zegarowe   jej   bramkarzy.     Którzy  mogli  być  właśnie  za  drzwiami  podsłuchując  ich.     197  

Cholera…  to  było  obrzydliwe.     Miał  potajemny  romans…  ze  swoją  własną  krwiczką.     Na   początku   to   było   ekscytujące,   jakby   byli   na   randkach,   których   nie   mieli   kiedy   się   pierwszy   raz   spotkali.   A   on   założył,   że   to   zawsze   będzie   świetna  zabawa.     Tyle,  że  były  cienie  od  samego  początku.     Zaciskając  oczy,  uświadomił  sobie,  że  wolałby  to  robić  w  łóżku.  W  ich   wspólnym   łóżku.   I   to   nie   dlatego,   że   był   staromodny,   po   prostu   brakowało   mu  jej  śpiącej  obok  niego.     -­‐  Co  się  dzieje,  John?     Zacisnął  powieki.  Powinien  był  wiedzieć,  że  dokładnie  wie  o  czym  myśli   –  umiejętności  symphaty,  znała  go  jak  nikt  inny.  A  teraz,  kiedy  spojrzał  w  te   metalowo  szare  oczy,  ukłucie  smutku  przebiło  jego  klatkę  piersiową.     Jednak  naprawdę  nie  chciał  o  tym  rozmawiać.  Mieli  za  mało  czasu.     Pocałował   ją   głęboko   i   długo,   wiedząc   że   to   najlepszy   rodzaj   szaleństwa   dla   nich   obojga   –   i   to   zadziałało.   Kiedy   jej   język   spotkał   jego,   zaczął   ponownie   się   w   niej   poruszać,   długie   pchnięcia   wysyłały   go   na   krawędź,  a  jednocześnie  uspokajały.  Rytm  był  powolny,  ale  nieubłagany,  tak   jak  on,  zmiatał  go  do  miejsca  gdzie  ukrył  swoją  uciszoną  głowę.     Tym   razem   spełnienie   było   łagodnie   wznoszącą   się   falą,   przez   którą   przeszedł  z  pewnego  rodzaju  rozpaczą.     Gdy   to   minęło,   jak   wszystkie   orgazmy,   stał   się   dotkliwie   świadomy   dystansu,   przytłumione   dudnienie   muzyki,   stukot   obcasów   na   korytarzu   i   daleki  dzwonek  komórki.     -­‐  Co  się  dzieje?  –  powiedziała.     Gdy  rozłączył  ich  ciała,  zauważył  że  oboje  są  prawie  całkowicie  ubrani.   Kiedy  ostatni  raz  byli  zupełnie  nadzy?     To   było   w   tym   błogim   okresie,   zaraz   po   ceremonii.   Co   wydawało   się   tak  odległym  wspomnieniem.  Może  jeszcze  kilka  razy.     -­‐   Czy   dzisiaj   z   Ghromem   wszystko   poszło   dobrze?   –   spytała   kiedy   podciągała  spodnie  –  czy  to  o  to  chodzi?     Jego  mózg  walczył  by  się  skupić,  ale  na  szczęście  jego  ręce  pracowały   świetnie  i  to  nie  tylko  przy  zapinaniu  rozporka.    

198  

„Tak,   spotkanie   poszło   dobrze.   Jednak   trudno   je   ocenić.   Glymeria   wie   wszystko  o  pozorach”     -­‐  Mmm.     Nigdy   nie   miała   zbyt   wiele   do   powiedzenia   o   sprawach   dotyczących   Bractwa.   Jednak   biorąc   pod   uwagę   ich   stanowisko   co   do   jej   walki,   w   ogóle   był  zdziwiony,  że  jego  praca  ją  obchodzi.     „  A  co  się  działo  u  ciebie?”     Podniosła  coś,  co  leżało  na  biurku,  mały  woreczek.     -­‐  Mamy  nowego  dilera  prochów  w  mieście.     Złapał   torebkę,   którą   rzuciła,   zmarszczył   brwi   na   widok   symbolu   umieszczonego  na  folii.     „Co  do  cholery.  To  jest…  Stary  Język”     -­‐  Taa  i  nie  mamy  bladego  pojęcia,  kto  za  tym  stoi.  Ale  obiecuję  ci,  że  się   dowiem.     „Daj  mi  znać,  jeśli  będę  mógł  pomóc”     -­‐  Pamiętam.     „Wiem”     Ta  chwila  ciszy  przypomniała  mu  gdzie  się  znajdowali,  a  gdzie  nie.     -­‐   Masz   rację   –   powiedziała   nagle   –   celowo   nie   zaprosiłam   cię   do   mojego   domu.   Jest   mi   wystarczająco   ciężko,   kiedy   musisz   zostawić   mnie   tutaj.     „Mógłbym  z  tobą  zostać.  Mógłbym  się  wprowadzić  i…”     -­‐  Ghrom  nigdy  na  to  nie  pozwoli  i  dodam,  że  słusznie.  Jesteś  dla  niego   zbyt  cenny,  a  moja  chata  jest  ledwie  zabezpieczona,  nie  to  co  rezydencja.  A   po  za  tym,  co  do  cholery  zrobilibyśmy  z  Khill’em?  Zasługuje  na  własne  życie,   przynajmniej  tam  gdzie  jesteś  teraz  ma  jakąś  prywatność.     Wzruszyła  ramionami.     -­‐   Dopóki   się   na   to   godzimy,   czy   to   nie   wystarcza?   John,   to   jest   to   co   mamy  i  to  jest  więcej  niż  mają  inni.  Thor  mógłby  za  to  zabić…     „To   mi   nie   wystarcza.   Jestem   chciwy,   a   ty   jesteś   moją   krwiczką,   a   nie   panienką  na  telefon”     -­‐   Nie   mogę   wrócić   do   rezydencji.   Przykro   mi.   Jeśli   to   zrobię   w   końcu   znienawidzę   ich…   i   ciebie.   Chciałabym   móc   udawać,   że   potrafię   się   realizować  z  dala  od  tego  gówna,  ale  nie  potrafię.     199  

„  Porozmawiam  z  Ghrom’em…”     -­‐  To  nie  jest  problem  Ghrom’a.  Oni  liczą  się  z  twoim  zdaniem.  Wszyscy.     Kiedy   nie   odpowiedział,   podeszła   do   niego,   położyła   dłonie   na   jego   twarzy  i  spojrzała  w  oczy.     -­‐   Widać,   tak   musi   być.   Teraz   idź,   a   ja   pozamykam.   I   wracaj   do   mnie   jutro,  gdy  tylko  zapadnie  noc.  Już  odliczam  minuty.     Pocałowała  go  mocno.     Odwróciła  się  i  wyszła  z  biura.  

200  

DWADZIEŚCIA-CZTERY   Niema   obudziła   się   na   głośny,   przerażający   krzyk,   taki   który   towarzyszył  krwawemu  morderstwu.     Zajęło  jej   chwilę,   żeby  uświadomić   sobie,  że  to   ona  wydała   ten  dźwięk,   jej   usta   rozciągnięte   szeroko,   ciało   napięte,   a   płuca   paliły   z   każdym   oddechem.     Na  szczęście  zostawiła  zapalone  światło,  gorączkowo  rozejrzała  się  po   sypialni,   po   wytapetowanych   ścianach,   po   draperiach   i   narzucie.   Następnie   skupiła  się  na  szacie…  tak,  miała  na  sobie  swoją  szatę,  a  nie  koszulę  nocną.     To  był  sen.  Tylko  sen.     Nie  była  pod  ziemią  w  piwnicy.     Nie  była  na  łasce  sympathy…     -­‐  Przepraszam.     Sapiąc,   gwałtownie   uderzyła   plecami   o   wyściełany   zagłówek   łóżka.   Thortur  stał  dokładnie  pośrodku  pokoju,  drzwi  zamknęły  się  za  nim.     -­‐  Wszystko  w  porządku?  –  zapytał.     Szarpnęła  swój  kaptur  na  miejsce,  ukrywając  się  za  nim.     -­‐  Ja…     Wspomnienie   tego,   co   zaszło   miedzy   nimi   utrudniało   jej   jasne   myślenie.     -­‐  Ja..  czuję  się…  dość  dobrze.     -­‐  Nie  wierzę  w  to  –  powiedział  w  ochrypły  sposób  –  Boże…  tak  bardzo   mi  przykro.  Nie  ma  wytłumaczenia  dla  tego  co  zrobiłem.  Nigdy  więcej  się  do   ciebie  nie  zbliżę,  przysięgam.     Cierpienie   w   jego   głosie   uderzyło   w   nią   tak   mocno,   jakby   było   jej   własnym.     -­‐  W  porządku…     -­‐  Jak  jasna  cholera.  Nawet  koszmary  masz  przeze  mnie.     -­‐   To   co   mnie   obudziło,   to   nie   byłeś   ty.   To   było…   coś   z   przeszłości.   –   biorąc  głęboki  wdech,  powiedziała.  –  To  dziwne,  nigdy  nie  śniłam  o…  tym  co  

201  

mnie  spotkało…  nigdy.  Często  o  tym  myślałam,  ale  kiedy  spałam,  była  tylko   ciemność.     -­‐  A  teraz?  –  zapytał.     -­‐  Byłam  z  powrotem  pod  ziemią.  W  piwnicy.  Ten  zapach,  tam  na  dole  –   najdroższa  Pani  Kronik,  ten  zapach.  –  Owijając  ramiona  wokół  siebie,  poczuła   prawdziwy   przeciąg,   jakby   kolejny   raz   była   za   tymi   ciężkimi,   dębowymi   drzwiami.  –  Solne  lizawki…  zapomniałam  o  solnych  lizawkach.     -­‐  Słucham?     -­‐   Tam   na   dole   były   lizawki   solne   dla   zwierząt,   to   dlatego   zostały   mi   blizny.   Zawsze   zastanawiałam   się,   czy   użył   jakichś   mocy   symphaty,   czy   coś   takiego,   żeby   zmienić   moją   skórę.   Ale   nie,   to   były   solne   lizawki   i   solone   mięso  –  potrząsnęła  głową  –  Zapomniałam  o  tym,  aż  do  dzisiaj.  Zapomniałam   tyle  konkretnych  szczegółów…     Kiedy   wyrzucił   z   siebie   przekleństwo,   spojrzała   w   górę.   Wyraz   twarzy   Thor’a  sugerował,  że  mógłby  zabić  tego  symphatę  jeszcze  raz,  ale  szybko  go   ukrył,  jakby  nie  chciał  jej  denerwować.     -­‐   Nie   pamiętam,   żebym   kiedykolwiek   powiedział   ci   jak   mi   przykro   –   powiedział  miękko  –  wtedy  w  chacie  z  Hardhy’m.  On  i  ja…  było  nam  obojgu   bardzo  przykro,  że  musiałaś…     -­‐  Proszę,  nie  mówmy  dłużej  o  tym.  Dziękuję.     W  niezręcznej  ciszy,  która  nastąpiła,  jego  żołądek  zaprotestował.     -­‐  Powinieneś  jeść  –  mruknęła.     -­‐  Nie  jestem  głodny.     -­‐  Twój  żołą…     -­‐  Niech  idzie  do  diabła.     Wpatrując   się   w   jego   postać,   była   zdumiona   zmianą   jaka   w   nim   zaszła:   nawet   po   tak   krótkim   czasie,   kolor   wrócił   na   twarz,   jego   postawa   była   wyprostowana,  oczy  bardziej  czujne.     Krew  to  potężna  rzecz,  pomyślała.     -­‐  Dokrwię  cię  jeszcze  raz.     Kiedy   spojrzał   na   nią,   jakby   straciła   rozum,   uniosła   podbródek   i   spotkała  jego  spojrzenie.     -­‐  Absolutnie,  zrobię  to  jeszcze  raz.    

202  

Żeby  zobaczyć  tę  zmianę  w  nim  w  tak  krótkim  czasie,  zniesie  te  chwile   grozy  jeszcze  raz.  Była  uwięziona  przez  swoją  przeszłość,  ale  oh,  ta  różnica:   jej  krew  uwolniła  go  od  zmęczenia  –  i  zachowa  go  przy  życiu,  gdy  będzie  w   terenie.     -­‐  Jak  możesz  tak  mówić?  –  jego  głos  był  szorstki,  jakby  pękał.     -­‐  Po  prostu  tak  czuję.     -­‐  Obowiązek  nie  powinien  spychać  cię  do  twojego  osobistego  piekła.     -­‐  To  ja  decyduję,  nie  ty.     Uniósł  ciężko  brwi.     -­‐  Byłaś  jak  baranek  na  rzeź  w  tej  spiżarni.     -­‐  Jeśli  to  byłaby  prawda,  to  bym  teraz  nie  oddychała,  nie  sądzisz?     -­‐  Podobał  ci  się  ten  sen,  który  właśnie  miałaś?  Dobrze  się  bawiłaś?     Kiedy  się  cofnęła,  podszedł  do  okna  zasłoniętego  żaluzjami  i  wpatrywał   się  w  nie  tak,  jakby  mógł  zobaczyć  ogród.     -­‐  Jesteś  kim  więcej  niż  pokojówką  czy  dziwką  od  krwi,  wiesz  o  tym.     Z  odpowiednią  wyższością  poinformowała  go     -­‐  Służenie  innym  jest  szlachetnym  uczynkiem.     Patrząc  przez  ramię,  mimo  kaptura,  jego  oczy  spotkały  jej.     -­‐   Ale   ty   nie   robisz   tego   ze   szlachetnych   pobudek.   Ukrywasz   pod   tą   szatą  piękno  i  siebie,  by  się  ukarać.  Nie  sądzę,  że  to  jakiś  rodzaj  altruizmu.     -­‐  Nie  znasz  mnie,  ani  powodów…     -­‐  Byłem  podniecony  –  aż  zamrugała  –  musiałaś  to  wyczuć.     Cóż,  tak,  wyczuła.  Ale….     -­‐  I  jeśli  będę  przy  twojej  żyle  to  się  powtórzy.  Znowu.     -­‐  Jednak  wtedy  nie  myślałeś  o  mnie  –  odparowała.     -­‐  A  to  robi  jakąś  różnicę?     -­‐  Tak.     -­‐  Jesteś  tego  pewna?  –  zapytał  oschle.     -­‐   Nie   miałeś   na   to   wpływu.   A   to   jedno   dokrwienie   nie   wystarczy,   wiesz   o  tym  dobrze,  zbyt  długo  czekałeś.  Doszedłeś  już  bardzo  daleko,  ale  będziesz   potrzebował  więcej.     Kiedy  przeklął  uniosła  podbródek  jeszcze  raz,  nie  chcąc  ustąpić.     Po  długim  czasie  pokręcił  głową     -­‐  Jesteś  taka…  dziwna.     203  

-­‐  Potraktuję  to  jako  komplement.       ***     Z  drugiego  końca  sypialni,  Thor  spoglądał  na  Niemą  i  musiał  uszanować   te   pierdoły   –   nawet   jeśli   był   pewien,   że   zwariowała:   była   całkowicie   nieugięta,   pomimo   faktu,   że   miała   ślady   po   ugryzieniu   na   swojej   szyi,   że   obudziła  się  z  krzykiem  i  jeszcze  musiała  oglądać  jego  twarz.     Chryste,   kiedy   usłyszał   ten   krzyk,   prawie   wyłamał   te   cholerne   drzwi.   Wizja   jej   z   jakimś   nożem,   szykującej   sobie   piekło   ilością   obrażeń,   rzuciła   go   do   działania.   Ale   wszystko   co   zastał,   to   ona   po   środku   tego   łóżka,   nie   zwracająca  uwagi  na  nic,  przez  to  co  było  w  jej  głowie.     Lizawki  solne.  Pierdolone  piekło.     -­‐  Twoja  noga  –  powiedział  łagodnie  –  jak  to  się  stało?     -­‐   Założył   mi   stalowy   mankiet   wokół   kostki   i   przykuł   do   belki.   Kiedy…   podchodził  do  mnie…  stal  wbijała  się  w  ciało.     Thor  zamknął  oczy  przed  tymi  obrazami.     -­‐  O  Boże…     Nie   był   pewien,   co   powiedzieć   po   czymś   takim.   Po   prostu   stał   tam   bezsilny,   zasmucony,   pragnąc   by   tak   wiele   rzeczy   potoczyło   się   inaczej   w   życiach  ich  obojga.     -­‐  Myślę,  że  wiem  dlaczego  tu  jesteśmy  –  powiedziała  nagle.     -­‐  Bo  krzyczałaś.     -­‐   Nie,   myślę…   -­‐   odchrząknęła   –   Zawsze   zastanawiałam   się,   dlaczego   Pani  Kronik  sprowadziła  mnie  do  Sanktuarium.  Ale  Lassiter,  anioł,  ma  rację.   Jestem  tutaj  by  ci  pomóc,  tak  jak  ty  kiedyś  pomogłeś  mnie.     -­‐  Nie  uratowałem  cię,  pamiętasz?  Nie  na  końcu.     -­‐  Jednak  zrobiłeś  to.     Kręcił  głowa,  kiedy  mu  przerwała     -­‐  Zawsze  przyglądałam  się  jak  śpisz,  wtedy  w  Starym  Kraju.  Kładłeś  się   zwykle   na   wprost   ognia   i   spałeś   na   boku   naprzeciwko   mnie.   Spędziłam   godziny,   ucząc   się   na   pamięć   drogi,   którą   pokonywał   blask   z   palącego   się   torfu,  na  twoje  zamknięte  oczy,  twoje  policzki  i  twoją  szczękę.    

204  

Nagle   wydawało   się,   że   ściany   pokoju   zaczęły   się   zbliżać   do   środka,   coraz  bardziej,  czyniąc  go  coraz  mniejszym…  cieplejszym.     -­‐  Dlaczego?     -­‐   Ponieważ   w   ogóle   nie   przypominałeś   symphaty.   Ty   miałeś   ciemną   karnację   on   był   blady,   ty   byłeś   wysoki   on   niski,   ty   byłeś   dla   mnie   miły   on…   nie.  Byłeś  jedyną  osobą,  która  utrzymywała  mnie  przy  zdrowych  zmysłach.     -­‐  Nigdy  nie  wiedziałem.     -­‐  Nie  chciałam,  żebyś  wiedział.     Po  chwili  powiedział  ponuro.     -­‐  Cały  czas  planowałaś  się  zabić?     -­‐  Tak.     -­‐  Dlaczego  nie  przed  urodzeniem  dziecka?     Ludzie,  nie  mógł  uwierzyć  jak  szczerze  ze  sobą  rozmawiali.     -­‐   Nie   chciałam,   by   było   potępione.   Słyszałam   plotki   o   tym,   co   się   dzieje   kiedy  bierzesz  sprawy  w  swoje  ręce  i  byłam  gotowa  ponieść  konsekwencje.   Ale  nienarodzone  dziecko?  Od  samego  początku  przychodziło  na  ten  świat  w   takim  smutku,  że  chociaż  z  jego  przeznaczeniem  zrobiłam  co  mogłam.     A  mimo  to  nie  została  potępiona…  może  ze  względu  na  rzeczy,  które  ją   spotkały   –   Bóg   jeden   wiedział,   wycierpiała   wystarczająco   dużo   na   swojej   drodze  do  odkupienia.     Po  tej  myśli,  potrząsnął  głową     -­‐   Jeśli   chodzi   o   dokrwienie.   Doceniam   twoja   ofertę,   naprawdę.   Ale   jakoś   nie   potrafię   sobie   wyobrazić   powtórki   tej   sceny   pod   schodami,   żadnemu  z  nas  nie  przyniosłoby  to  nic  dobrego.     -­‐  Przyznaj,  że  czujesz  się  silniejszy.     -­‐   Powiedziałaś,   że   nie   miałaś   snów   o   przeszłości   do   czasu   tego   zdarzenia.     -­‐  Jeden  sen  nie…     -­‐  Mnie  to  wystarczy.     Ta   jej   broda   znowu   uniosła   się   w   górę   i   niech   go   cholera,   jeśli   nie   stało   się  to  już  zwyczajem…  cóż,  nie  podobało  mu  się.  Nie,  nie  podobało  mu  się.     Naprawdę.     -­‐  Jeśli  potrafiłam  to  przeżyć  –  powiedziała  –  potrafię  poradzić  sobie  ze   wspomnieniami.     205  

W   tej   chwili,   spoglądając   z   drugiego   końca   pokoju   na   jej   pokaz   woli,   poczuł  więź  do  niej,  jak  gdyby  lina  połączyła  ich  dwoje,  ciało  do  ciała.     -­‐   Przyjdź   do   mnie   znowu   –   zakomunikowała   –   Kidy   będziesz   tego   potrzebował.     -­‐   Zobaczymy   –   odparował   –   Teraz,   czy   wszystko…   dobrze?   Mam   na   myśli,  tutaj  w  tym  pokoju.  Możesz  zamknąć  drzwi  na  klucz…     -­‐  Wszystko  będzie  ze  mną  dobrze,  jeśli  przyjdziesz  do  mnie  znowu.     -­‐  Niema…     -­‐  To  jedyny  sposób  w  jaki  mogę  się  odwdzięczyć.     -­‐  Nie  musisz  mi  się  za  nic  odwdzięczać,  naprawdę.     Odwracając   się   poszedł   w   stronę   drzwi,   ale   zanim   wyszedł   spojrzał   przez   ramię.   Wpatrywała   się   w   swoje   splecione   dłonie,   a   jej   zakapturzona   głowa  skłoniła  mu  się.     Zostawiając   ją   z   tą   odrobiną   spokoju   jaką   miała,   zawlókł   swój   burczący   żołądek   do   swojego   pokoju.   Był   prawdziwie   zagłodzony,   impuls   z   dna   jego   dolnej  części  tułowia  –  i  choć  wolałby  zignorować  żądanie,  nie  miał  wyboru.     Zamawiając   tacę   u   Fritz’a,   pomyślał   o   Niemej   i   powiedział   psańcowi,   żeby  upewnił  się,  że  ma  trochę  jedzenia.     Następnie  nadszedł  czas  na  prysznic.  Po  odkręceniu  wody  rozebrał  się  i   upuścił   ubranie   na   marmurową   posadzkę,   gdzie   wylądowało.   Przestępując   ten   bałagan,   zobaczył   siebie   w   długim   lustrze   nad   umywalką.   Nawet   jego   niedbałym   okiem   mógł   zobaczyć,   że   jego   ramiona   wróciły   z   powrotem   na   swoje  miejsce,  zamiast  opadać  w  dół  w  kierunku  jego  przepony.     Wielka  szkoda,  że  nie  czuł  się  lepiej  po  tej  poprawie.     Wchodząc   do   zamkniętej,   szklanej   przestrzeni,   stanął   pod   strumieniem,  usztywnił  ramiona  i  pozwolił  wodzie  spływać  po  jego  ciele.     Kiedy   zamknął   oczy,   znalazł   się   z   powrotem   w   tej   spiżarni   przy   szyi   Niemej,   ssąc   z   jej   żyły.   Powinien   wziąć   jej   nadgarstek,   a   nie   gardło   –   faktycznie,  dlaczego  tego  nie  zrobił…     Nagle   pamięć   stanęła   przed   nim   otworem,   smak,   zapach   i   dotyk   tej   kobiety  zatrzasnęły  jego  rozum  i  podkręciły  zmysły.     Boże,  ona  była…  wschodem  słońca.     Otwierając   oczy   spojrzał   w   dół,   na   swoja   erekcję,   którą   sam   wywołał   pierwszym   obrazem.   Jego   fiut   był   proporcjonalny   do   całej   reszty   –   co   206  

oznaczało,   że   był   długi,   gruby   i   ciężki.   I   pozostanie   taki   przez   następne   godziny.     Ponieważ   to   naprężyło   się   w   żądaniu   uwagi,   obawiał   się,   że   podniecenie  jest  jak  głód  w  jego  brzuchu:  prowadził  do  nikąd,  do  czasu  aż  z   nim  coś  nie  zrobi.     Tak,   cokolwiek.   Nie   jest   jakimś   tam   posttransem12   z   ciągłym   wzwodem   i   owłosionymi   rękami.   Mógł   wybrać,   czy   chce   lub   nie   chce   zwalić   konia,   do   kurwy  nędzy  –  a  odpowiedź  brzmi:  wielkie  NIE.     Rozcierając  kostkę  mydła,  namydlił  nogi  i  żałował,  że  nie  jest  V  –  nie  z   jego   czarnymi   świecami   i   resztą   gówna.   Ale   gdyby   posiadał   umysł   tego   wampira   mógłby   teraz   myśleć   o   molekularnej   budowie   plastiku,   lub   chemicznym   składzie   pasty   do   zębów,   lub…   jak   samochody   są   napędzane   benzyną.     Ale   problem   polegał   na   tym,   że   był   Thor’em   synem   Hharam’a   i   …   utknął   próbując   sobie   przypomnieć   jak   robi   się   ciasteczka   Toll   House13:   wiedział  gówno  o  nauce  od  Shinoli14,  był  ignorantem  w  dziedzinie  sportu,  nie   czytał  gazet  i  od  lat  nie  oglądał  telewizyjnych  wiadomości.     Plus  to,  że  nie  potrafił  sobie  przypomnieć  cholernych  składników…  co   się  dawało  do  środka?  Masło?  Crisco?15  Gips?     Kiedy   nic   nie   przychodziło   mu   do   głowy,   zaczął   się   martwić,   że   kanał   Food   Network   był   nie   tylko   niekompetentny,   ale   także   nie   zrobi   nic   by   powstrzymać  jego  ręce.     Dał   im   kolejną   szansę.   Ale   mógł   sobie   tylko   przypomnieć   jak   się   otwiera  cholerną  paczkę  chips’ów.     Zablokowany,   sztywny   w   biodrach   i   zdesperowany,   zamknął   oczy…   i   pomyślał  o  swojej  Wellsie,  nagiej  w  ich  łóżku.  O  tym  jak  ona  smakowała  i     pachniała,  o  wszystkich  sposobach  w  jakich  byli  razem,  o  tych  dniach,  które   spędzili  zamknięci  i  spoceni.     Chwytając   się,   przypiął   obraz   swojej   partnerki   na   czole   swojego   umysłu,  zaklejając  wszystko  co  miało  związek  z  Niemą.  Nie  chciał  tej  kobiety                                                                                                                           12

  Posttrans   –   to   przeciwieństwo   pretransa,   czyli   kogoś   przed   przemianą,   natomiast   posttrans   to   ktoś   po   przemianie.     13  Toll  House  cookies  –  maślane  ciasteczka  z  bakaliami  i  czekoladą.     14  Shinola  –  to  chyba  była  matka  Thor’a,  ale  mogę  się  mylić     15  Crisco  –  rodzaj  margaryny  popularnej  w  USA    

207  

w  tej  przestrzeni.  Mógł  zadbać  o  siebie,  czego  nie  chciał  robić,  ale  mógł  też   do  cholery  określić  granice.     Na   pewno   nie   mógł   zmienić   swego   losu,   ale   jego   fantazje   były   całkowicie  do  ogarnięcia.     Gładząc  się  po  swojej  długości,  starał  się  zapamiętać  wszystko  o  swojej   rudowłosej   piękności:   sposób   w   jaki   jej   włosy   opadały   na   jego   pierś,   blask   jej   nagiego  centrum,  jak  unosił  się  jej  biust  kiedy  leżała  na  plecach.     To   była   tylko   niewielka   część   książki,   pomyślał,   a   ilustracje   znikały   –   jakby  jego  umysł  ścierał  tusz  ze  stron.     Jego   koncentracja   znikła,   jego   powieki   otworzyły   się   gwałtownie   i   witająca   się   ręka   zawinęła   się   wokół   tego   pieprzonego,   pobudzonego   fiuta,   próbując  pompować,  czy  cokolwiek.     To  było  jak  dojenie  krowy  przez  maszynę   –  prowadziło  do  nikąd.  Cóż,  z   wyjątkiem   mglistej   kropli,   która   znajdowała   się   na   czubku,   gdzie   skóra   była   naciągnięta.     -­‐  Cholera  jasna.     Porzucając  cały  ten  głupi  pomysł,  zajął  się  mydłem,  namydlając  się  na   klatce  piersiowej  i  pod  pachami.     -­‐   Panie?   –   Fritz   zawołał   z   drugiego   pokoju   –   czy   życzy   pan   sobie   czegoś   jeszcze?     Nie  poprosił  pańca  o  porno.  Może  to  przyniosłoby  ulgę.     -­‐  Nie,  dziękuję  ci  bardzo.     -­‐  Dobrze,  błogosławionego  snu.     Taa.  Jasne.     -­‐  Wzajemnie.     Po   tym   jak   zewnętrzne   drzwi   ponownie   się   zamknęły,   Thor   umył   głowę,   tak   jak   przypuszczał,   że   robi   to   większość   mężczyzn:   wycisnął   zawartość   butelki   na   rękę   i   wcierał   w   swoje   włosy,   tak   jakby   próbował   wywabić   plamę   z   dywanu,   a   następnie   stał   pod   strumieniem   przez   dłuższy   czas,  gdyż  jak  zwykle  użył  za  duże  tego  czegoś,  co  kupował  Fritz.     Później,   mógł   zdecydować,   że   najlepiej   będzie   trzymać   oczy   otwarte.   Jak   tylko   zamknął   powieki,   a   mydliny   spłynęły   z   niego,   gorący   impuls   przeszedł   w   dół   tułowia,   a   jego   chęć   orgazmu   wróciła   jeszcze   silniejsza   niż   przedtem,  jego  fiut  pulsował,  a  jego  klejnoty  stały  się  ciężkie…     208  

Nagle,   znowu   znalazł   się   na   dole   w   tej   spiżarni,   jego   usta   zamknięte   na   smukłej   szyi   Niemej,   jego   ssanie   i   powolne   uczucie   sytości,   jego   ramiona   mocno  obejmujące  jej  ciało.     „Twoja  krwiczka  jest  tu  mile  widziana”     Potrząsnął   głową   na   dźwięk   jej   głosu   w   swoim   uchu.   Ale   zaraz   zdał   sobie  sprawę,  że  to  była  odpowiedź.     Łapiąc   się   ponownie,   powiedział   swojemu   mózgowi,   że   te   wszystkie   wyobrażenia   dotyczyły   jego   Wellsie.   Te   uczucia,   te   emocje,   ten   zapach,   ten   smak…  to  była  jego  Wellsie,  a  nie  inna  kobieta.     To  nie  była  pamięć.     To  jego  partnerka  wróciła  do  niego…     Ulga   była   tak   nagła,   że   aż   się   cofnął,   jego   oczy   otworzyły   się   szeroko,   ciało  drgało  nie  tyle  od  orgazmu,  ale  z  zaskoczenia,  bo  faktycznie  miał  go  w   rzeczywistym  świecie  a  nie  w  majakach  sennych.     Kiedy   się   gładził   i   dotykał   wzdłuż   długości,   patrzył   jak   dochodzi,   jego   fiut  robił  chyba  to  co  powinien,  wytryskując  na  mokrą  marmurową  ścianę  i   szklane  drzwi.     Zdał   sobie   sprawę,   że   to   była   tylko   kolejna   funkcja   organizmu.   Jak   oddychanie  czy  jedzenie.  Tak,  to  było  dobre,  ale  zrobił  głęboki  wdech:  w  tej   próżni   emocji,   pod   tym   pustym   prysznicem,   tak   naprawdę   to   nie   było   nic   więcej  niż  tylko  seria  wytrysków  gdzieś  z  jego  prostaty.     To   uczucie   daje   znaczenie   seksowi,   czy   to   w   świecie   fantazji,   czy   z   twoją  partnerką…  czy  z  kimś  kogo  nie  lubisz  aż  tak  bardzo,  to  o  to  chodzi.     Lub  o  to,  że  nie  chcesz  pragnąć  –  zauważył  wewnętrzny  głos.     Gdy   jego   ciało   skończyło,   obawiał   się   jedynie   tego,   że   będzie   musiał   to   powtarzać  w  kółko,  bo  wciąż  był  lekko  podniecony,  tak  jak  na  początku  kiedy   to  się  zaczęło.  Ale  przynajmniej  nie  czuł  się,  jakby  oszukał  swoją  partnerkę.   Właściwie  to  nic  nie  czuł  i  to  było  w  porządku.     Opłukał   się,   wyszedł   i   wytarł   ręcznikiem,   który   zabrał   ze   sobą   do   sypialni.     Był   prawie   pewny,   że   kiedy   zje   i   się   położy,   sprawy   znowu   się   skompilują  i  to  nie  z  powodu  niestrawności.     Ale   wszystko   było….   w   porządku.   W   porządku   na   tyle,   na   ile   to   możliwe,  przypuszczał.     209  

Seks,  który  miał  ze  swoją  krwiczką  był  monumentalny  i  wstrząsający.     A  to  gówno  wyglądało  tak,  jakby  jego  fiut  miał  katar.     Tak  długo,  dopóki  nie  myślał  o…     Powstrzymał  się  i  odchrząknął,  chociaż  nie  mówił  na  głos.     Tak   długo,   jak   nie   będzie   myślał   o   żadnych   kobiecych   perswazjach,   będzie  w  porządku.  

210  

DWADZIEŚCIA-PIĘĆ   Następnego  wieczoru,  Xcor  stał  w  wewnętrznych  drzwiach  budynku  z   cegły   w   samum   centrum   miasta.   Cofnął   się   prawie   trzy   metry,   a   przestrzeń   utworzyła   pewnego   rodzaju   trumnę,   zapewniającą   mu   cień   do   ukrycia,   ale   także  tarczę  przed  zbłąkanymi  kulami.     Wewnątrz  był  zupełnie  i  całkowicie  wkurzony,  kiedy  obserwował  teren   i  miał  oko  na  elegancki  czarny  samochód,  który  śledził.     Unosząc  rękę,  spojrzał  na  zegarek.  Znowu.  Gdzie  byli  jego  żołnierze?     Rozdzielił  się  z  grupą,  aby  śledzić  Assail’a,  który  przywiódł  go  tutaj,  ale   zanim   odszedł   powiedział   im,   że   mają   go   znaleźć   jak   tylko   skończą   walkę   –   zlokalizowanie   go   nie   powinno   być   trudne.   Wszystko,   co   musieli   zrobić   to   przeszukać   kilka   dachów   w   tej   części   miasta   gdzie   handel   narkotykami   był   najbardziej  rozpowszechniony.     Nic  trudnego.     A  póki  co  był  tutaj  sam.     Assail   był   wciąż   wewnątrz   budynku   naprzeciwko,   prawdopodobnie   zadawał  się  z  większą  ilością  typów  pokroju  tych,  których  zabił  zeszłej  nocy.   Miejsce   w   którym   załatwiał   interesy,   było   rzekomo   galerią   sztuki,   no   Xcor   może   i   był   staromodny,   ale   nie   naiwny.   Wszelkiego   rodzaju   towary   i   usługi   mogą  być  zlecane  w  jakiejkolwiek  „legalnej”  działalności.     Minęła   prawie   godzina,   gdy   wampir   wreszcie   wyszedł,   a   światło   nad   tylnym  wyjściem  złapało  jego  czarne  włosy  i  rysy  drapieżnika.     Samochód   z   niskim   zawieszeniem,   którym   się   przemieszczał,   zaparkowany   był   na   uboczu   i   kiedy   obchodził   go,   błysnął   jakiś   pierścień   na   jego  małym  palcu.     Poruszając  się  tak  jak  on,  ubierając  na  czarno,  tak  jak  on  był,  wyglądał   dokładnie  jak…  wampir.  Mrocznie,  zmysłowo,  niebezpiecznie.     Zatrzymując   się   przy   drzwiach   samochodu,   włożył   rękę   wewnątrz   kurtki,  by  wyciągnąć  kluczyki…     I  odwrócił  się  celując  bronią  w  twarz  Xcora.     -­‐  Czy  ty  naprawdę  sądzisz,  że  nie  wiem,  że  mnie  obserwujesz?    

211  

Ta  wymowa  była  tak  ze  Starego  Świata,  że  aż  gruba,  akcent  przekręcał   słowa   praktycznie   do   obcego   języka   –   co   by   było,   gdyby   Xcor   nie   znał   tak   dobrze  starego  dialektu.     Gdzie  byli  jego  pierdoleni  żołnierze?     Kiedy  Xcor  wyszedł  miał  swoją  własną  broń  automatycznie  ładowaną  i   nie  bez  satysfakcji  zauważył  błysk  rozpoznania  w  oczach  samca.     -­‐  Może  spodziewałeś  się  Brata?  –  wycedził  Xcor.     Assail  nie  obniżył  głowy     -­‐  Moje  interesy  to  moja  sprawa.  Nie  masz  prawa  mnie  śledzić.     -­‐  Moje  sprawy  są  czymkolwiek  ustalę,  że  będą.     -­‐  Twoje  metody  tutaj  nie  zadziałają.     -­‐  A  jakie  zadziałają?     -­‐  Tutaj  istnieją  prawa.     -­‐   Tak   słyszałem.   I   jestem   dość   pewny,   że   łamiesz   kilka   w   swoich   przedsięwzięciach.     -­‐   Nie   odnoszą   się   do   ludzi   –   jakby   to   było   całkowicie   nieistotne,   przynajmniej  z  tym  się  zgadzali  –  Stare  Prawo  mówi…     -­‐  Jesteśmy  w  Nowym  Świecie,  Assail.  Tutaj  są  nowe  zasady.     -­‐  Ustanowione  przez  kogo?     -­‐  Przeze  mnie.     Mężczyzna  zmrużył  oczy     -­‐  Już  je  przekroczyłem?     -­‐  To  twój  własny  wniosek.     -­‐   W   takim   razie   pozwolę   sobie   to   zostawić.   I   pozwolę   sobie   opuścić   cię   teraz,   chyba   że   masz   w   planach   zastrzelenie   mnie.   Ale   w   takim   przypadku   będę  zmuszony  zabrać  cię  ze  sobą.  –  Podniósł  do  góry  drugą  rękę.  Była  w  niej   mała,   czarna   słuchawka   –   Tak   więc   mamy   jasność,   bomba,   która   jest   przyczepiona   do   podwozia   samochodu   wybuchnie,   jeśli   zadrgają   mięśnie   mojego   kciuka,   dokładnie   taki   rodzaj   szarpnięcia   następuje   jeśli   umieścisz   kulę  w  mojej  klatce  piersiowej  lub  plecach.  Oh,  i  może  jeszcze  powinienem   dodać,  że  wybuch  będzie  miał  promień  rażenia  o  wiele  większy,  niż  miejsce   w   którym   stoisz,   a   detonacja   jest   tak   błyskawiczna,   że   nie   będziesz   mógł   zdematerializować  się  ze  strefy  dość  szybko.     Xcor  zaśmiał  się  z  prawdziwym  szacunkiem.     212  

-­‐  Wiesz  co  mówią  o  samobójstwach,  nieprawdaż?  Nie  ma  Zanikhu.     -­‐  To  nie  samobójstwo,  jeśli  zastrzelisz  mnie  pierwszy.  To  samoobrona.     -­‐  I  jesteś  gotowy,  by  to  przetestować?     -­‐  Jeśli  ty  jesteś.     Mężczyzna   wydawał   się   całkowicie   obojętny   na   wybór   pomiędzy   życiem,  a  śmiercią,  obojętny  na  przemoc  i  ból  –  a  jednak  wcale  nie  oderwany   od  rzeczywistości.     Mógłby  być  ojcem  wyjątkowych  żołnierzy,  pomyślał  Xcor.  Gdyby  tylko   jego  kochana  mamusia  nie  wykastrowała  go  wcześniej.     -­‐   Więc   twoje   rozwiązanie   –   mruknął   Xcor   –   to   wzajemna   samo   destrukcja.     -­‐  Więc  jak  będzie?     Gdyby   Xcor   miał   swoje   wsparcie   na   miejscu,   byłby   lepszy   sposób   by   to   załatwić.   Ale   niestety,   drani   nie   było   nigdzie   w   pobliżu.   I   to   było   fundamentalnym   elementem   konfliktu,   jeśli   stawałeś   w   obliczu   dobrze   dopasowanego  wroga,  który  był  dobrze  zabezpieczony  i  odważny,  a  później   nie   angażowałeś   się   –   wycofywałeś   się   i   odkładałeś   walkę   do   czasu,   aż   okoliczności  będą  bardziej  sprzyjające  twojemu  zwycięstwu.     Poza   tym   Assail   musiał   pozostać   przy   życiu,   przynajmniej   tak   długo   dopóki  król  się  z  nim  nie  spotka.     Jednak,  nic  z  tego  nie  było  dobre.  Nastój  Xcora,  który  na  początku  był   ciemny,  w  tej  chwili  stał  się  czarny.     Nie   powiedział   nic   więcej.   Po   prostu   zdematerializował   się   do   innej   alei,  pół  mili  dalej,  pozwalając  by  jego  zniknięcie  mówiło  samo  za  siebie.     Kiedy   ponownie   zescalił   się   obok   kiosku   z   gazetami,   był   wściekły   na   swoich  żołnierzy,  jego  gniew  z  konfrontacji  z  Assail’em,  został  przeniesiony  i   powiększony  gdy  pomyślał  o  swoich  towarzyszach.     Rozpoczął   własne   poszukiwania,   poszedł   z   opuszczonego   budynku   do   klubu  tatuażu  w  kamienicy,  aż  znalazł  ich  na  dachu  wieżowca:  kiedy  zescalił   swoją   formę,   wszyscy   tam   byli,   włóczyli   się   jakby   nie   mieli   nic   lepszego   do   roboty.     Przemoc   wypełniała   wszystkie   żyły   w   jego   ciele,   nakręcała   go   –   do   punktu  w  którym  zaczął  słyszeć  szum  szaleństwa  w  jego  czaszce.     To  był  oczywiście  głód  krwi.  Ale  czerwony  powód  nie  okiełznał  emocji.     213  

-­‐  Gdzie  wyście,  kurwa  byli?  –  krzyknął,  wiatr  wył  wokół  jego  głowy.     -­‐  Powiedziałeś  nam,  że  mamy  tutaj  czekać…     -­‐  Powiedziałem  wam,  że  macie  mnie  znaleźć!     Dholor  uniósł  ręce     -­‐  Cholera  jasna!  Wszyscy  potrzebujemy  telefonów,  a  nie  tylko…     Xcor  doskoczył  do  samca,  chwytając  go  za  płaszcz,  rzucił  nim  o  stalowe   drzwi.     -­‐  Uważaj.  Na.  Swój.  Ton.     -­‐  Mam  rację…     -­‐  Nie  będziemy  znowu  na  ten  temat  dyskutować.     Xcor   odsunął   się   i   odszedł   od   mężczyzny,   jego   płaszcz   powiewał   na   gorącym,  silnym  wietrze  wiejącym  nad  miastem.     Jednak  Dholor  nie  chciał  tak  tego  zostawić.     -­‐   Moglibyśmy   być,   tam   gdzie   chcesz,   abyśmy   byli.   Bractwo   ma   komórki…     Xcor  odwrócił  się     -­‐  Pierdolić  całe  Bractwo!     -­‐   Miałbyś   z   tym   więcej   szczęścia,   gdybyśmy   mieli   jakieś   środki   komunikacji!     -­‐  Bractwo  jest  słabe  przez  swoje  technologiczne  więzy!     Dholor  pokręcił  głową,  jak  arystokrata,  który  wie  lepiej     -­‐   Nie,   oni   są   w   przyszłości.   A   my   nie   możemy   z   nimi   rywalizować,   bo   wciąż  tkwimy  w  przeszłości.     Xcor  zwinął  dłonie  w  pięści.  Jego  ojciec  –  raczej,  Dowódca  –  zepchnął   by   sukinsyna   tuż   przy   ścianie   z   dachu   tego   budynku   za   zuchwalstwo   i   niesubordynację.  I  Xcor  zrobił  krok  do  przodu  w  kierunku  mężczyzny.     Chyba  nie,  pomyślał  z  chłodną  logiką.  Był  bardziej  użyteczny  sposób  by   to  załatwić.     -­‐  Idziemy  w  teren.  Teraz.     Kiedy  wycelował  swoje  spojrzenie  w  Dholora,  była  jedna  i  tylko  jedna   dopuszczalna   odpowiedź   –   i   inni   o   tym   wiedzieli   sądząc   ze   sposobu   w   jaki   trzymali  broń  i  przygotowali  swoje  ciała  do  walki  z  wrogiem.     Tak,   Dholor,   wieczny   elegant,   który   cenił   sobie   ład   społeczny,   nawet   w   wojskowej  rzeczywistości,  naturalnie  wykonał  polecenie.     214  

Ale  z  drugiej  strony,  były  również  inne  powody,  które  nakazywały  mu   wykonywać   rozkazy,   ponad   jego   pochodzeniem:   to   był   dług,   o   którym   sądził,   że  będzie  go  musiał  odpracowywać  wiecznie.  A  także  jego  zaangażowanie  w   stosunku  do  innych  drani,  które  z  czasem  urosło  i  było  odwzajemnione  –  to   były  powody.     No   i   oczywiście,   jego   najdroższa,   nieżyjąca   siostra,   która   w   pewien   sposób  wciąż  z  nim  była.     Cóż,  praktycznie  była  bardziej  z  Xcor’em.     Na   jego   skinienie,   on   i   żołnierze   udali   się   w   rozprysku   sypkich   cząsteczek   w   dół   do   plątaniny   zaułków.   Kiedy   tak   się   przemieszczali,   Xcor   przypomniał   sobie   tę   noc,   dawno   temu,   gdy   w   obskurnej   części   Londynu   podszedł  do  niego  dżentelmen  ze  śmiertelną  propozycją.     Ustosunkowanie   się   do   tej   prośby   było   bardziej   zagmatwane   niż   Dholor  przypuszczał.     Zabicie   przez   Xcora   kogoś,   kto   zhańbił   jego   siostrę,   wymagało   znacznie   więcej,  niż  tylko  szylingów  z  jego  kieszeni.  To  wymagało  całego  jego  życia.  A   obsługa  tego  długu  zamieniła  go  w  coś  więcej  niż  członka  glymerii,  któremu   przydarzyło   się   nosić   imię   jednego   z   Bractwa:   Dholor   porzucił   swoje   dziedzictwo  krwi,  daleko  przekraczając  wszelkie  oczekiwania.     Daleko   przekraczając   oczekiwania:   właściwie   to   Xcor   zawarł   z   nim   umowę  tylko  dlatego,  że  chciał  go  wykorzystać  jako  przykład  słabości  innych.   Dholor   miał   zostać   upokorzony   przed   prawdziwymi   żołnierzami,   gnojony,   płaczliwy  kotek,  łamany  cały  czas,  po  to  by  na  końcu  im  służyć.     Nie  tam  gdzie  skończyli.     W  dole,  w  zaułku  ponownie  zescalili  swoje  formy  spocone  od  letniego   ciepła,   ponieważ   jego   żołnierze   rozeszli   się   promieniście   za   nim   zajęli   całą   szerokość  uliczki.     Zawsze   polowali   w   grupie   w   przeciwieństwie   do   Bractwa,   którzy   trzymali  się  parami.     Więc  wszyscy  widzieli  co  stało  się  potem.     Wyjmując   z   pochwy   jeden   ze   swoich   sztyletów,   Xcor   mocno   chwycił   za   rękojeść.  Obrócił  się  w  stronę  Dholor’a.     I  pchnął  samca  w  brzuch.     Ktoś  krzyknął.  Kilku  zaklęło.  Dholor  przyłożył  rękę  do  rany…     215  

Xcor  złapał  za  ramię  samca,  wysunął  broń  i  pchnął  ponownie.     Zapach  świeżej  krwi  wampira  był  nieomylny.     Jednak  potrzebne  były  jej  dwa  źródła,  nie  tylko  jedno.     Ponownie  chowając  swój  sztylet,  pchnął  samca  do  tyłu,  tak  że  Dholor   upadł   płasko   na   ziemi.   Potem   wyjął   z   kabury   jedno   z   ostrzy   Dholor’a   i   przeciął  ostrą  krawędzią  w  dół  własnego  przedramienia.     Wytarł  swoja  ranę  o  górną  część  ciała  Dholor’a  i  wcisnął  zakrwawiony   sztylet  w  rękę  żołnierza.  Następnie  przykucnął  i  skupił  swoje  błędne  oczy  na   mężczyźnie.     -­‐  Kiedy  Bractwo  cię  znajdzie,  zabiorą  cię  i  zajmą  się  tobą  –  a  ty  dowiesz   się,   gdzie   żyją.   Powiesz   im,   że   cię   zdradziłem,   i   że   chcesz   walczyć   z   nimi.   Przypodobasz   się   im   i   znajdziesz   sposób,   by   zinfiltrować   ich   rezydencję.   –   dźgnął   palcem   w   twarz   mężczyzny   –   A   ponieważ   tak,   kurwa,   obstajesz   przy   lepszej  wymianie  informacji,  powiesz  mi  wszystko.  Masz  dwadzieścia  cztery   godziny,   a   potem   ty   i   ja   spotkamy   się   ponownie,   albo   resztki   twojej   siostry   spotka  haniebny  koniec.     Oczy  Dholor’a  otwarły  się  szeroko  na  bladej  twarzy.     -­‐  Tak,  mam  ją.  –  Xcor  pochylił  się  jeszcze  bardzie,  tak  że  prawie  stykali   się   nosami   –   Miałem   ją   ze   sobą   cały   czas.   Więc   mówię   ci,   nie   zapomnij   gdzie   jest  twoja  lojalność.     -­‐  Ty…  skurwysynu…     -­‐  Masz  rację.  Masz  czas  do  jutra.  Na  dachu  wieżowca  o  czwartej.  Bądź   tam.     Oczy   samca   płonęły,   kiedy   spotkały   jego   własne,   a   nienawiść   w   nich   była   wystarczającą   odpowiedzią:   Xcor   miał   prochy   jego   siostry   i   oboje   wiedzieli,   że   jeśli   był   zdolny   dźgnąć   swojego   zastępcę,   to   rzucenie   tych   sproszkowanych   resztek   do   kosza   na   śmieci,   czy   brudnego   kibla   nie   będzie   dla  niego  niczym  specjalnym.     Jednak   groźba   tego   wszystkiego,   była   wystarczająca   by   zniewolić   Dholor’a.     Po  prostu  był  z  powrotem  w  innej  epoce,  dlatego  też  teraz  poświęci  się   dla  kogoś,  kogo  stracił.     Xcor  wstał  i  obrócił  się.    

216  

Jego   żołnierze   stali   ramię   w   ramię,   ściana   groźby   która   wyrosła   naprzeciw  niego.  Ale  nie  obawiał  się  buntu.  Każdy  z  nich  był  wyszkolony,  jeśli   można  to  tak  nazwać,  przez  Dowódcę  –  nauczony  przez  tego  sadystycznego   samca  sztuki  walki  i  kary.  Jeśli  byli  zaskoczeni,  to  tylko  dlatego,  że  Xcor  nigdy   nie  robił  tego  wcześniej.     -­‐   Wracamy   do   obozu   na   resztę   nocy.   Mam   spotkanie   do   załatwienia-­‐   jeśli  wrócę  i  zobaczę,  że  któregoś  z  was  nie  ma,  będę  na  niego  polować  i  nie   zostawię  go  tylko  rannym.  Załatwię  sprawę  do  końca.     Odeszli  nie  patrząc  na  Dholora,  czy  na  niego  –  i  o  to  chodziło.     Jego  gniew  był  ostrzejszy  niż  sztylety,  których  właśnie  użył.       ***     Kiedy   Dholor   został   sam   w   zaułku,   przyłożył   rękę   do   brzucha,   naciskając  aby  zmniejszyć  utratę  krwi.     Pomimo,   że   jego   ciało   zostało   okaleczone,   jego   wzrok   i   słuch   były   nienaturalnie   wyostrzone   kiedy   był   szkolony   do   tego   środowiska:   budynki   wyginające  się  nad  nim  były  wysokie  i  bez  świateł.  Okna  były  wąskie  i  miały   grube  i  pofalowane  szyby.  Powietrze  pachniało  pieczonym  mięsem,  jakby  był   niedaleko  restauracji,  która  dużo  grilowała.  Daleko  w  oddali  słyszał  klaksony   samochodów  i  pisk  hamulców,  w  autobusie  kobieta  śmiała  się  przeraźliwie.     Wciąż  jeszcze  była  wczesna  noc.     Każdy  mógł  go  znaleźć.  Przyjaciel.  Wróg.  Reduktor.  Brat.     Przynajmniej  Xcor  zostawił  mu  jego  sztylet  w  ręce.     Z   przekleństwem,   przewrócił   się   na   bok   i   próbował   się   podnieść   do   pozycji  pionowej.     To  nie  rozwiązywało  problemu  wrażliwości  jego  zmysłów.  Ze  świeżym   atakiem   bólu,   świat   zmalał,   bomba   eksplodująca   w   jego   jelitach   była   tak   potężna,  że  zastanawiał  się  czy  coś  wewnątrz  mu  nie  pękło.     Wracając  spokojnie  do  poprzedniej  pozycji,  pomyślał,  że  Xcor  miał  siłę   by   postąpić   niesłusznie.   Może   ten   zaułek   był   trumną   dla   niego,   a   nie   półmiskiem  przygotowanym  dla  Bractwa.     Faktycznie,   kiedy   leżał   w   swoim   cierpieniu,   uświadomił   sobie,   że   powinien   się   domyślać.   Zaczął   być   spokojny   w   pobliżu   tego   samca,   w   ten   217  

sam   sposób   w   jaki   złapany   tygrys   się   rozluźnia:   przyjął   za   oczywiste   pewne   wzorce   zachowań   znajdując   w   nich   fałszywe   bezpieczeństwo   i   przewidywalność.     W  rzeczywistości  niebezpieczeństwo  nie  znikało,  ale  rosło.     I   tak   było   od   pierwszego   spotkania   z   Xcor’em,   został   uwięziony   przez   okoliczności,  które  skrzyżowały  ich  drogi.     Jego  siostra.  Jego  piękna,  czysta  siostra.     „Miałem  ją  ze  sobą  cały  czas”     Dholor  jęknął,  ale  nie  z  powodu  swoich  ran.  Jak  Xcor  zdobył  jej  prochy?     Przypuszczał,   że   jego   rodzina   odprawiła   należytą   ceremonię   i   odpowiednio  się  nią  zajęła.  I  skąd  mógłby  wiedzieć,  że  jest  inaczej?  Nie  miał   prawa   spotkać   się   z   matką,   czy   bratem   jak   tylko   umowa   zaczęła   obowiązywać,  a  jego  ojciec  zmarł  dziesięć  lat  wcześniej.     Niesprawiedliwość   była   liczna:   po   śmierci   miał   nadzieję,   że   znajdzie   spokój   na   jaki   zasługiwała.   W   końcu,   Zanikh   został   stworzony   dla   dusz   czystych  i  pięknych  jak  jej.  Ale  bez  odprawienia  ceremonii…     Najdroższa  Pani  Kronik,  mogła  nie  zostać  dopuszczona.     To  była  jego  nowa  klątwa.  I  jej.     Wpatrując   się   w   niebo,   na   którym   prawie   nic   nie   widział   pomyślał   o   Bractwie.   Jeśli   znajdą   go   zanim   umrze,   i   jeśli   zabiorą   go   jak   zakładał   Xcor,   zrobi  to  co  będzie  musiał.  W  przeciwieństwie  do  pozostałych  z  Bandy  Drani,   miał   swoją   własną   lojalność   i   nie   dotyczyła   ona   króla,   ani   Xcor’a,   czy   jego   towarzyszy   broni   –   choć   prawdę   mówiąc   to   zaczął   się   zbliżać   do   tych   mężczyzn.     Nie,  jego  wierność  była  zarezerwowana  dla  kogoś  innego…  i  Xcor  o  tym   wiedział.   To   dlatego   ten   despota   zadał   sobie   trud   dawno   temu,   by   mieć   pewność,  że  Dholor  nie  odejdzie…     Początkowo   założył,   że   smród   unoszący   się   na   letniej   bryzie   pochodzi   ze   śmietnika,   wynik   wiatru   zmieniającego   kierunek   i   łapiącego   woń   odpadków   spożywczych.   Ale   nie,   to   była   zdradziecka   słodycz   okropnego   bukietu.     Podnosząc   głowę,   spojrzał   w   dal   ponad   swoim   ciałem.   Na   drugim   końcu  zaułka  trzech  reduktorów  weszło  w  jego  pole  widzenia.    

218  

Ich  śmiech  był  jego  dzwonem  pogrzebowym,  a  jednak  się  uśmiechnął,   kiedy  błysk  przyćmionego  światła  zasugerował,  że  wyjęli  noże.     Pomysł,   że   los   pokrzyżował   plany   Xcor’a   wydawał   się   całkowicie   do   zaakceptowania,   aby   odpuścić.   Z   wyjątkiem   jego   siostry…   jak   jej   pomoże,   kiedy  będzie  martwy.     Kiedy  dranie  się  zbliżyli,  dokładnie  wiedział,  co  zamierzają  z  nim  zrobić,   przy  tym  ból  w  jego  brzuchu,  będzie  jak  uderzenie  palca  u  nogi.     Ale  musi  walczyć  i  zrobi  to.     Aż   do   ostatniego   uderzenia   serca,   do   ostatniego   oddechu,   będzie   walczyć  tym  wszystkim  kim  był  dla  jedynej  rzeczy,  która  mu  pozostała  i  która   jest  tego  warta.  

219  

DWADZIEŚCIA-SZEŚĆ   Niech   to   wszyscy   diabli,   ale   Thor   zauważył   różnicę   w   sobie.   Bardziej,   niż   nienawidził   przyznawać   się   do   tego,   kiedy   John   i   Khill   kierowali   się   do   wyznaczonej  im  części  w  centrum  miasta,  był  silniejszy,  zwinniejszy…  trzeźwo   myślący  jak  cholera.  Jego  zmysły  wróciły:  koniec  z  zaburzeniami  równowagi.   Jego   wzrok   był   bezbłędny.   A   jego   słuch   był   tak   dobry,   że   mógł   wyłapać   drapiące  pazury  szczurów  walczących  o  schronienie  w  zaułku.     Nie  zdajesz  sobie  sprawy,  jak  gęsta  jest  mgła  dopóki  się  nie  podniesie.     Dokrwienie   było   niezaprzeczalnie   potężne,   zwłaszcza   biorąc   pod   uwagę  jego  rodzaj  pracy,  w  innym  wypadku  potrzebowałby  nowego  zawodu.   Księgowy.   Psi   psycholog.   Cokolwiek,   co   posadziłoby   go   na   tyłku   przez   całą   noc.     Ale   z   kolei   nie   mógłby   pomścić   swojej   Wellsie   robiąc   którąś   z   tych   rzeczy.  I  po  tym  wszystkim  co  wydarzyło  się  zeszłej  nocy,  od  tego  co  zaszło  w   spiżarni  do  tego  co  zrobił  sobie,  kiedy  w  końcu  poszedł  do  łóżka,  poczuł  jakby   miał  wiele  rzeczy  do  nadrobienia  w  związku  z  nią.     Chryste,   fakt,   że   Niema   dała   mu   taką   siłę,   sprawił   że   zaczął   myśleć   iż   pamięć  Wellsie  została  w  jakiś  sposób  naruszona.  Splamiona.  Zerodowana.     Kiedy  dokrwiał  się  od  Wybranki  Seleny,  to  mu  nawet  nie  przeszkadzało   –   być   może   dlatego,   że   wciąż   był   w   szoku,   ale…   bardziej   prawdopodobne,   że   nie  był  podniecony  w  najmniejszym  stopniu,  ani  przed,  w  trakcie,  czy  po.     Pierdolone  piekło,  był  gotowy  na  porządną  walkę  dzisiejszej  nocy.     I   mniej   niż   trzy   budynki   później,   znalazł   to   czego   szukał:   zapach   reduktorów.     Kiedy   on   i   chłopcy   cicho   pobiegli,   nie   wyciągnął   żadnej   broni.   Z   wymiatającym   nastrojem,   walka   wręcz   była   tym   czego   potrzebował   i   jeśli   będzie  miał  szczęście…     Krzyk,   który   przeciął   tępe   dźwięki   dalekiego   ruchu   nie   należał   do   kobiety.  Niski,  obdarty,  mógł  pochodzić  jedynie  z  męskiego  gardła.     Pieprzyć  ciche,  rutynowe  podejście.    

220  

Przechodząc   w   sprint,   strzelił   zza   rogu   i   pobiegł   prosto   na   ścianę   zapachów   i   nie   miał   problemów   z   rozpoznaniem:   krew   wampira   –   dwa   rodzaje,  oba  należące  do  samców.  Krew  zabójcy  –  jeden  rodzaj,  ohydna.     Był   wystarczająco   pewny,   że   leżący   przed   nimi   na   asfalcie   mężczyzna   był   wampirem,   dwaj   reduktorzy   pochylali   się   nad   jego   nogami,   a   trzeci   obchodzący   go   chwiejnym   krokiem   miał   właśnie   przebić   mu   twarz   tępym   nożem.  Co  wyjaśniało  wrzask.     To  było  wszystko,  czego  potrzebował  by  ruszyć.     Skręcając   w   przód,   wyleciał   i   zablokował   reduktora   łapiąc   drania   ramieniem   za   szyję   i   wyrzucając   go   z   szarpnięciem   w   powietrze.   Kiedy   grawitacja  załatwiła  resztę,  uderzając  przeciwnikiem  w  dół  o  chodnik,  pokusa   by   kopnąć   ścierwo   była   ogromna   –   ale   z   kimś   rannym   w   środku   zaułku,   to   była   nadzwyczajna   sytuacja.   Wyjął   jeden   ze   swoich   sztyletów,   przebił   skurwiela  w  klatkę  piersiową  i  ponownie  stanął  do  walki  zanim  zgasł  błysk.     Po   lewej,   John   zaopiekował   się   reduktorem,   który   miał   rozcięcie   na   policzku,  przeszywając  go,  odesłał  z  powrotem  do  jego  bezbożnego  stwórcy.   Khill  złapał  numer  trzy,  rozhuśtając  go  i  rzucając  głową  w  przód  o  ścianę.     Kiedy   nie   było   już   więcej   wrogów   do   wyeliminowania,   przynajmniej   na   razie,  Thor  podbiegł  do  leżącego  samca.     -­‐  Dholor  –  tchnął,  jakby  przytłoczył  go  jego  ciężar.     Żołnierz  leżał  na  plecach,  uciskając  brzuch  ręką,  która  nie  była  na  jego   sztylecie.   Mnóstwo   krwi.   Mnóstwo   bólu,   co   można   było   wywnioskować   z   jego  umęczonej  twarzy.     -­‐  John!  Khill!  –  zawołał  Thor  –  miejcie  oczy  szeroko  otwarte  na  wszelkie   odmiany  drani.     Kiedy   usłyszał   gwizdnięcie   i   „przyjąłem”   w   odpowiedzi,   przykucnął   na   piętach  i  poszukał  pulsu.  Migotanie,  które  wyczuł  nie  było  dobrym  znakiem.     Unosząc  głowę  napotkał  parę  błękitnych  oczu.     -­‐  Powiesz  mi  kto  ci  to  zrobił?     Dholor  otworzył  usta,  odkaszlnął  krwią  i  zamknął  oczy.     -­‐  Dooobra,  będę  zgadywać-­‐twój  szef.  Jaki  mi  idzie?  –  Thor  uniósł  rękę   mężczyzny   i   spojrzał   na   rany   brzucha   –   Wiesz,   że   nigdy   nie   należałeś   do   tego   skurwysyna.    

221  

Brak  odpowiedzi,  ale  Dholor  był  nieprzytomny  –  jego  oddech  był  zbyt   szybki,   dyszenie   wskazywało   na   rodzaj   bólu   jaki   odczuwało   się   tylko   przy   pełnej   świadomości.   Cokolwiek.   Xcor   był   jedynym   wytłumaczeniem.   Banda   Drani  zawsze  walczyła  razem,  nigdy  nie  opuszczali  żołnierza  –  chyba,  że  był   to  rozkaz  Xcora.     Po   za   tym,   dwa   rodzaje   wampirzej   krwi?   Musieli   się   zderzyć   ze   sztyletami.     -­‐   Co   się   stało?   Wasza   dwójka   nie   doszła   do   porozumienia   co   zaserwować   na   Przedświtek?   Przepisowy   strój?   A   może   coś   bardziej   poważnego.  Homer  kontra  Fred  Flintstone?     Szybko   rozbroił   żołnierza   usuwając   dwa   sprawne   pistolety,   mnóstwo   amunicji,  wielorakie  noże,  drut  służący  do  duszenia  i…     -­‐  Uważaj  –  warknął,  kiedy  ramię  Dholora  uniosło  się.  Łatwo  je  złapał  i   prawie   bez   żadnego   wysiłku   położył   z   powrotem.   –   Szybkie   ruchy   mogą   sprawić,  że  dokończę  to  co  zaczął  Xcor.     -­‐  Ostrza  na  piszczelach…  –  otrzymał  skrzeczącą  odpowiedź.     Thor  podciągnął  jego  spodnie  i,  hello,  więcej  metalu.     -­‐   Przynajmniej   zostawił   cię   dobrze   uzbrojonego  –   mruknął   Thor   kiedy   wyciągnął  telefon  i  wykonał  połączenie.     -­‐  Mamy  problem  –  powiedział  kiedy  V  odebrał.     Po   szybkiej   wymianie   zdań   z   Bratem,   on   i   Vhredny   zdecydowali   się   zabrać  Dohlora  do  centrum  treningowego.  W  końcu  wróg  mojego  wroga  jest   moim   przyjacielem…   oczywiście   w   określonych   okolicznościach.   Poza   tym   zvidh,  który  ich  chronił  mógł  podać  współrzędne  z  GPS’a  choćby  do  Świętego   Mikołaja.  Nie  ma  mowy,  żeby  Banda  Drani  znalazła  faceta,  taki  był  układ.     Dziesięć  minut  później,  Butch  przyjechał  Escalade.     Dholor   nie   miał   zbyt   wiele   do   powiedzenia   na   temat   podnoszenia,   przenoszenia   i   położenia   na   tylnym   siedzeniu:   sukinsyn   był   całkowicie   nieprzytomny.   Dobrą   wiadomością   było,   że   to   oznaczało,   że   nie   stanowił   bezpośredniego  zagrożenia  –  ale  byłoby  dobrze  przywrócić  go  do  życia.     Karta  przetargowa?  Źródło  informacji?  Podnóżek…     Było  nieskończenie  wiele  opcji.    

222  

-­‐   Właśnie   taki   rodzaj   pasażerów   lubię   –   powiedział   Butch,   kiedy   ponownie   usiadł   za   kierownicą   –   Nie   ma   szans,   żeby   próbował   kierować   z   tylnego  siedzenia.     Thor  skinął  głową.     -­‐  Jadę  z  tobą…     Pierwszy   strzał   pochodził   z   czterdziestki   John’a   i   Thor   natychmiast   przeszedł   z   powrotem   w   tryb   walki,   zatrzasnął   drzwi   samochodu   i   w   tym   samym  czasie  wyjął  własną  broń.     Drugi  strzał  pochodził  od  wroga,  kimkolwiek  był.     Rzucając   się   za   kuloodpornego   vana,   Thor   walił   w   boczne   drzwi   by   namówić   glinę   aby   spieprzał.   Dholor   był   zbyt   cenny,   by   go   stracić   przez   grupkę  reduktorów.  Gorzej,  to  mogła  być  banda  Xcor’a.     Kiedy   Brat   nacisnął   gaz,   Thor   został   ze   swoim   tyłkiem   w   podmuchu   wiatru,   ale   szybko   o   to   zadbał,   schylił   się   mocno   i   zaczął   szybko   przemieszczać,  ruchomy  cel  trudniej  trafić.     Kule   śledziły   go,   ale   facet   z   palcem   na   kurku   spustowym   nie   wiedział   jak   podejść   ofiarę   –   dzwonienie   o   chodnik   otoczyło   go,   ale   nie   wystarczająco   szybko.     Kiedy   dotarł   do   kontenera   ze   śmieciami,   szybko   za   nim   się   schował,   czekając   na   odpowiadający   ostrzał,   kiedy   tylko   wiedział   gdzie   są   jego   chłopcy.     Cisza  w  zaułku…     Nie,  nie  do  końca  to  była  prawda.     Kapanie,  jakby  coś  wyciekało  z  brzucha  masywnego,  żelaznego  kosza,   sprawiło,  że  zmarszczył  brwi  i  spojrzał  w  dół.     To  nie  był  kontener.     Kurwa.  Został  trafiony.     Tak   jak   komputer   skanuje,   przejrzał   swoje   ciało   w   poszukiwaniu   źródła   szkody.   Tułów,   lewa   strona   na   żebrach.   Górne   ramię,   cztery   cale   poniżej.   I   …   to  było  na  tyle.     Nawet   nie   poczuł   kiedy   to   się   stało   i   nie   był   wyczerpany,   ani   przez   ból,   ani  prze  utratę  krwi.  Cholerne  dokrwienie  –  to  jak  tankowanie  odrzutowego   paliwa  do  zbiornika.  No  i  oczywiście  pomogło,  że  kule  nie  uszkodziły  niczego   ważnego  -­‐  to  były  tylko  rany  powierzchniowe.     223  

Odchylając   głowę   od   kontenera,   nie   mógł   nikogo   zobaczyć   w   zaułku,   ale  mógł  wyczuć  wszędzie  wokół  reduktorów,  osłaniających  się.  Przynajmniej   nie   wyczuwał   żadnej   świeżej   krwi   poza   swoją.   Z   John’em   i   Khill’em   było   wszystko  w  porządku,  dzięki  Bogu.     Cisza,  która  nastała,  działała  mu  na  nerwy.     Zwłaszcza,  że  się  utrzymywała.     Ktoś   musiał   podkręcić   tę   walkę   na   wyższe   obroty   –   Butch   wracał   z   tykającą  bombą  na  tylnym  siedzeniu  i  Thor  chciał  tam  być  kiedy  brat  dotrze   na  miejsce.     To  tyle  na  temat  niebezpieczeństwa.     Nie   wiadomo   skąd,   ta   okropna   scena   ze   spiżarni   uderzyła   go   jeszcze   raz,  jego  głód  i  Niema  broniąca  się,  reakcja  jego  ciała  niszcząca  go…     Wielki,   szarpiący   gniew   ugryzł   go   w   tyłek,   rujnując   jego   koncentrację,   odciągając  od  walki  –  i  umieszczając  go  dokładnie  tam,  gdzie  nie  chciał  być.     Kiedy  jego  mózg  się  gotował,  a  klatka  piersiowa  paliła,  chciał  krzyczeć.     Zamiast  tego  wybrał  inny  sposób,  by  umieścić  swój  umysł  gdzie  indziej.     A  mówiąc  o  piorunochronie.  Pociągnięto  za  spusty.  Ołów  latał  dookoła,   a  on  był  celem.     Kiedy   jego   ramię   zostało   odrzucone   w   tył,   wiedział,   że   znowu   został   trafiony,   ale   nie   zwracał   na   to   uwagi.   Trafiając   w   źródło,   strzelał   obiema   czterdziestkami,  przeładowując  runda  po  rundzie  kiedy  szedł  do  przodu.     Ktoś  krzyczał,  ale  on  nie  mógł  tego  usłyszeć  –  nie  słyszał.     Był  jak  na  autopilocie.     Był…  niepokonany.       ***     Kiedy   zadzwonił   telefon   do   personelu   medycznego,   Niema   była   w   szatni,   układając   świeżo   złożone,   wyciągnięte   prosto   z   suszarki   i   jeszcze   ciepłe  ręczniki.     Przy  biurku,  doktor  Jane  pochyliła  się  nad  swoim  telefonem.     -­‐  On  jest  kim?  Możesz  powtórzyć?  Kto?  I  przywozicie  go  tutaj?     W   tym   momencie   drzwi   na   zewnątrz   korytarza   otwarły   się   szeroko   i   Niema   mimo   woli   zrobiła   krok   w   tył.   Bracia   Vhredny   i   Rankohr   wypełnili   224  

pokój,  kiedy  wtargnęli  do  środka  –  ich  twarze  były  ponure,  oczy  pociemniały,   brwi  nisko  opuszczone  a  ciała  spięte.     -­‐  Czekaj,  tak  są  tutaj.  Kiedy  będziecie?  Dobrze.  Będziemy  gotowi.     Jane  odłożyła  słuchawkę  i  spojrzała  na  dwóch  samców.     -­‐  Zgaduję,  że  jesteście  tu  by  zapewnić  bezpieczeństwo.     -­‐  Cholernie  jasne  –  Vhredny  skinął  na  stół  operacyjny  –  więc  nie  mogę   ci  asystować.     -­‐  Ponieważ  zamierzasz  trzymać  nóż  na  gardle  mojego  pacjenta.     -­‐  No  właśnie.  Gdzie  jest  Ehlena?     Rozmowa   kwitła,   kiedy   Jane   zaczęła   gromadzić   sprzęt   i   personel,   w   tym  chaosie  Niema  modliła  się  by  nikt  jej  nie  zauważył.  Kto  został  wezwany…     Vhredny,  tak  jakby  czytał  w  jej  myślach,  odwrócił  się  i  spojrzał  w  jej  stronę.     -­‐  Cały  zbędny  personel  musi  opuścić…     Telefon   zadzwonił   ponownie   z   przeraźliwym   dźwiękiem   i   jeszcze   raz   uzdrowicielka  przyłożyła  słuchawkę  do  ucha.     -­‐   Halo?   Khill?   Co   się…   Co?   Co   zrobił?   –   jej   oczy   strzeliły   w   stronę   jej   partnera,  a  policzki  stały  się  blade  –  Jak  jest  źle?  Potrzebuje  transportu?  Czy   masz…  Dzięki  Bogu.  Tak,  zajmę  się  tym.     Odłożyła  słuchawkę  i  powiedziała  głuchym  głosem     -­‐   Thor   został   postrzelony.   Wiele   razy.   Manny!   –   zawołała   –   Będziemy   mieć  jeszcze  jednego!     Thortur?     Vhredny  zaklął     -­‐  Jeśli  Dholor  umieścił  w  nim  chociaż  jeden  pocisk…     -­‐  Wyszedł  wprost  na  grad  kul  –  ucięła  Jane.     Wszyscy  zesztywnieli.     Niema  przytrzymała  się  ściany,  by  się  nie  przewrócić.     Rankohr  powiedział  miękko     -­‐  Słucham?     -­‐  Nie  wiem  nic  więcej.  Khill  powiedział  tylko,  że  wyszedł  z  ukrycia,  wziął   dwie  czterdziestki  i  …  po  prostu  szedł  naprzód  w  strumieniu  pocisków.     Kolejny  lekarz,  Manuel,  wyszedł  z  sąsiednich  drzwi.     -­‐  Kogo  mamy?    

225  

Było   więcej   rozmowy   w   tym   momencie,   głębokie   głosy   mieszały   się   z   wyższym  tonem  kobiety.  Przyszła  Ehlena,  pielęgniarka.  Jeszcze  dwóch  Braci.     Niema  ponownie  zatonęła  w  rogu  gabinetu,  starając  się  usunąć  z  drogi,   wpatrywała  się  w  podłogę  i  modliła.  Kiedy  para  ogromnych  czarnych  butów   wtargnęła  w  jej  pole  widzenia,  tylko  pokręciła  głową,  wiedząc  co  zamierza  jej   powiedzieć     -­‐  Musisz  iść.     Głos  Vhrednego  był  stabilny  i  pewny.  Prawie  nowego  rodzaju.     Unosząc  podbródek  napotkała  diamentowo  –  lodowe  oczy.     -­‐  Naprawdę,  będziesz  musiał  mnie  zabić  i  przeciągnąć  stąd  moje  ciało,   jeśli  życzysz  sobie  bym  stąd  wyszła.     Brat  zmarszczył  brwi     -­‐  Słuchaj,  przywieziemy  tu  niebezpiecznego…     Nagłe,   nieznaczne   warczenie   wydawało   się   zaskoczyć   samca.   Głupie,   pomyślała,  biorąc  pod  uwagę,  że  sam…     Nie,  To  nie  on.     To   ona.   To   wznoszące   się   ostrzeżenie,   wyszło   z   jej   własnej   piersi,   dotykając  jej  własnych  ust.     Ucinając  dźwięk  powiedziała     -­‐  Zostanę.  W  którym  pokoju  będzie?     V   zamrugał   jakby   był   oniemiały   i   jeszcze   nie   zapoznał   się   z   tym   uczuciem.  Po  chwili  spojrzał  przez  ramię  na  swoją  partnerkę.     -­‐  Jane,  gdzie  położysz  Thor’a?     -­‐   Tutaj.   Dholor   będzie   na   drugiej   ER’ce-­‐   mniej   drzwi,   więc   mniejsze   ryzyko  ucieczki.     Brat  odwrócił  się  i  odszedł,  ale  tylko  po  to  by  wziąć  stołek  i  przynieść   go  jej.     -­‐  To  w  przypadku,  gdyby  znudziło  ci  się  stanie.     Następnie  ją  opuścił.     Najdroższa  Pani  Kronik,  kto  wchodzi  bez  osłony  w  grad  ognia  wroga?  -­‐   zastanawiała  się.     Odpowiedź,  która  nadeszła,  skurczyła  jej  żołądek:  ktoś  kto  chciał  zginąć   na  służbie.  Oto  kto.    

226  

Może  byłoby  lepiej  gdyby  to  Layla  go  dokrwiła.  Mniej  skomplikowane  –   nie.   Nie   mniej.   Wybranka   była   niezwykle   piękna,   bez   jakichkolwiek   deformacji.   Tak,   stwierdził,   że   nie   pragnie   nikogo   w   seksualny   sposób,   ale   determinacja   mężczyzny   może   być   wystawiona   na   ciężką   próbę   przez   kobietę,  która  tak  wygląda.  A  jakakolwiek  reakcja  mogłaby  go  zabić.     Niema  była  dla  niego  lepsza.     Tak,  to  było  słuszne.  Może  zająć  się  jego  potrzebami.     Kiedy   dalej   kontynuowała   uzasadnianie   samej   sobie,   pomysł,   że   on   mógłby   znaleźć   się   przy   szyi   czcigodnej   Wybranki,  dziwnie   ją   wzburzył,   a   to   sprawiło,  że  nie  miała  ochoty  przyglądać  się  temu  bliżej.  

227  

DWADZIEŚCIA-SIEDEM   Dholor   obudził   się   w   próżni.   Nic   nie   widział,   nic   nie   słyszał,   nie   miał   czucia  w  swoim  ciele,  a  ciemność  otaczała  go  w  całości.     Więc   to   jest   Dhunhd,   pomyślał.   przeciwieństwo   rozświetlonego   Zanikhu.   Cieniste   miejsce,   gdzie   ci,   którzy   zgrzeszyli   na   ziemi,   byli   zamykani   na  wieczność.     To  było  piekło  Omegi  i  rzeczywiście,  było  tu  gorąco.     Jego  brzuch  był  w  ogniu…     -­‐   Nie,   mylisz   się.   Reduktor   też   został   zastrzelony   z   góry.   Ktoś   inny   był   na  miejscu.     Zmysły   Dholora   szybko   do   niego   wróciły,   oddalając   próżnię,   co   było   pewne  jak  wschód  słońca  nad  krajobrazem  –  ale  był  ostrożny,  by  nie  zmienić   oddechu,  lub  by  się  nie  poruszyć:  ci  mężczyźni  nie  byli  jego  kompanami.     Ani  ten  który  mówił  jako  drugi     -­‐  O  czym  ty  mówisz?     -­‐   Kiedy   poszedłem   odesłać   go   do   Omegi,   był   podziurawiony   kulami,   które   mogły   być   wysłane   jedynie   z   punktu   widokowego   nad   nim.   Mówię   wam,  czubek  jego  czaszki,  ramiona  jedno  wielkie  gówno.     -­‐  Ktoś  z  naszych  ludzi  był  na  górze?     -­‐  Nie,  jestem  pewny.     Trzeci  głos  powiedział.     -­‐  Nie,  wszyscy  byliśmy  na  ziemi.     -­‐   Ktoś   inny   wyeliminował   skurwiela.   Thor   wpakował   w   niego   trochę   ołowiu,  ale  to  nie…     -­‐  Zamknąć  się.  Nasz  gość  się  budzi.     Dholor   powoli   otworzył   oczy.   Oo,   tak.   To   nie   był   Dhunhd,   ale   blisko.   Całe   Bractwo   Czarnego   Sztyletu   podpierało   ściany   pokoju,   w   którym   był,   mężczyźni   patrzyli   na   niego   z   agresją   wypisaną   na   twarzy.   Ale   to   nie   wszystko.  Było  z  nimi  kilku  innych,  także  żołnierzy  i…  najwyraźniej  kobieta,  ta   sama,  która  zabiła  Dowódcę.     A  także,  wielki  Ślepy  Król.    

228  

Dholor   skupił   swoje   spojrzenie   na   Ghrom’ie.   Samiec   miał   ciemne   okulary,   ale   mimo   wszystko,   było   oczywiste,   że   za   tymi   szkłami   czuło   się   pochłaniające   spojrzenie.   Rzeczywiście,   najważniejszy   wampir   na   planecie   był  taki  jak  powinien,  potężny  wojownik  z  przebiegłością  mistrza  strategii,  z   obliczem  kata  i  ciałem  wystarczająco  silnym,  aby  te  dwie  rzeczy  doprowadzić   do  końca.     Był  trafnie  nazwany.     Xcor  wybrał  sobie  bardzo,  bardzo  niebezpiecznego  przeciwnika.     Król  podszedł  do  łóżka     -­‐  Moi  chirurdzy  uratowali  ci  życie.     -­‐   Nie   wątpię   w   to   –   wychrypiał   Dholor.   Najdroższa   Pani   Kronik,   jego   gardło  było  tak  obolałe.     -­‐   Więc   tak   to   widzę,   w   normalnych   okolicznościach   wartościowy   mężczyzna   walczyłby   ze   mną.   Ale   biorąc   pod   uwagę   z   kim   się   zadajesz,   normalne  reguły  nie  mają  tu  zastosowania.     Dholor  przełknął  kilka  razy.     -­‐  Moja  pierwsza  lojalność,  jedyna  …  należy….  do  mojej  rodziny….     -­‐  Jakiej  pieprzonej  rodziny  –  mruknął  Vhredny.     -­‐  Więzy  krwi  –  takiej.  Mojej  –  najdroższej  siostry…     -­‐  Myślałem,  że  ona  nie  żyje.     Dholor  spojrzał  na  wojownika     -­‐  Bo  nie  żyje.     Król  stanął  między  nimi     -­‐   Bla,   bla,   bla.   Umowa   jest   taka.   Zostaniesz   zwolniony,   gdy   będziesz   czuł  się  wystarczająco  dobrze,  swobodnie  wyjdziesz  i  powiesz  światu,  że  ja  i   moi   ludzie   jesteśmy   współczujący   i   rzetelni   jak   pieprzona   Matka   Teresa,   mimo  tego  kto  jest  twoim  szefem…     -­‐  Był.     -­‐   Mniejsza   z   tym.   Podsumowując,   jesteś   mile   widziany   w   jednym   kawałku…     -­‐  Chyba,  że  wystrzelisz  z  jakimś  gównem  –  wtrącił  V.     Król  spojrzał  na  Brata     -­‐   …dopóki   zachowasz   się   jak   dżentelmen.   Nawet   przyprowadzimy   ci   kogoś,  by  cię  dokrwił.  Im  szybciej  się  stąd  wyniesiesz  tym  lepiej.     229  

-­‐  A  gdybym  chciał  walczyć  obok  ciebie?     Vhredny  splunął  na  podłogę     -­‐  Nie  bierzemy  zdrajców…     Ghrom  odwrócił  wzrok     -­‐  V.  Zamknij  swoją  pierdoloną  twarz,  albo  wylecisz  na  korytarz.     Vhredny,   syn   Dowódcy,   nie   był   rodzajem   samca   do   którego   można   było   mówić   w   ten   sposób.   Z   wyjątkiem,   najwidoczniej   Ghroma.   W   tym   przypadku,   Brat   z   tatuażami   na   twarzy,   wypaczoną   reputacją   i   śmiertelną   ręką,  zrobił  dokładnie  to  co  mu  kazano.  Zamknął  ryj.     Co  wiele  mówiło  o  Ghrom’ie.     Król  odwrócił  się     -­‐  Ale  nie  miałbym  nic  przeciwko,  aby  się  dowiedzieć  kto  cię  pociął.     -­‐  Xcor.     Nozdrza  Ghrom’a  się  rozszerzyły.     -­‐  I  zostawił  się  na  śmierć?     -­‐   Tak   jest   –   na   pewnym   poziomie,   wciąż   nie   mógł   w   to   uwierzyć.   Co   oznaczało,  że  był  naprawdę  głupi  –  Tak,  zrobił  to.     -­‐  To  jest  powód,  twoja  własna  krew  jest  teraz  twoją  lojalnością?     -­‐  Nie,  to  zawsze  było  prawdą.     Ghrom  skinął  głową  i  założył  ręce  na  piersi.     -­‐  Mówisz  prawdę.     -­‐  Zawsze.     -­‐   Cóż,   dobrze,   że   teraz   od   nich   odszedłeś.   Banda   Drani   kopie   w   gnieździe  szerszeni  od  którego  nie  zamierza  odejść.     -­‐  Zaiste…  nie  umiem  powiedzieć  nic  więcej,  czego  byś  już  nie  wiedział.     Ghrom  zaśmiał  się  miękko     -­‐  Dyplomata.     Vhredny  wtrącił     -­‐  Spróbuj  martwego  zwierzęcia…     Ręka   Ghrom’a   wystrzeliła   w   powietrze,   mignął   czarny   diament   na   królewskim  pierścieniu.     -­‐   Niech   ktoś   zabierze   tą   niewyparzony   pysk   z   tego   pokoju,   albo   ja   to   zrobię.     -­‐  Już,  kurwa  wychodzę.     230  

Po  tym  jak  Brat  wymaszerował,  król  potarł  czoło     -­‐   Dobra.   Dosyć   tego   gadania.   Wyglądasz   jak   kupa   gówna   -­‐   gdzie   jest   Layla?     Dholor  zaczął  kręcić  głową     -­‐  Nie  potrzebuję  krwi…     -­‐  Gówno  prawda.  Nie  umrzesz  na  naszych  oczach,  tylko  po  to  by  Xcor   mógł  nas  oskarżyć  o  zabicie  ciebie.  Nie  dam  mu  broni  tego  rodzaju.     Kiedy   król   spojrzał   na   drzwi,   Dholor   po   raz   pierwszy   zdał   sobie   sprawę,   że   przy   boku   samca   był   pies,   na   smyczy,   którą   trzymał   Ghrom.   Czy   on   był   naprawdę  niewidomy?     -­‐  Nie  muszę  mówić,  że  będą  świadkowie.  –  O,  witaj  Wybranko.     Mózg   Dholora   zatrzasnął   się,   kiedy   pokój   wypełniła   zjawiskowa   wizja.   Absolutnie…  zjawiskowa  wizja.  Wysoka,  z  pięknymi  włosami  i  oczami,  ubrana   w  białą  szatę,  to  naprawdę  była  Wybranka.     Była  taka  piękna,  pomyślał.  Wschód  słońca,  który  żył  i  oddychał…  cud.     I   nie   była   sama,   co   było   odpowiednie   dla   tak   szlachetnego   kamienia   jakim   była.   Obok   niej   Furiath,   syn   Aghona,   był   jak   ściana   ochrony,   jego   twarz   ściągnięta  tak  mocno,  iż  pomyślał,  że  być  może  ona  należała  do  niego?  Miał   nawet  czarny  sztylet  w  swojej  ręce  –  choć  trzymał  go  dyskretnie  przy  udzie,   więc  kobieta  niewątpliwie  go  nie  widziała  i  nie  była  zaniepokojona.     -­‐   Zostawię   was   –   powiedział   Ghrom   –   Ale   gdybym   był   tobą,   to   bym   uważał.  Moi  ludzie  są  tutaj  i  są  trochę  nerwowi.     Po   tym   jak   Ślepy   Król   wyszedł   ze   swoim   psem,   Dholor   został   sam   z   Braćmi,  żołnierzami  i  …  tą  kobietą.     Kiedy   weszła   do   środka,   jej   uśmiech   był   źródłem   spokoju   i   kobiecości   pośrodku   nikczemnych   oznak   wojny   i   śmierci,   i   gdyby   nie   leżał,   padłby   na   kolana   w   zachwycie.   Minęło   tyle   czasu,   odkąd   był   w   pobliżu   wartościowej   kobiety.   Zaiste,   stał   się   zbyt   przyzwyczajony   do   dziwek   i   prostytutek,   które   traktował  jak  damy  jedynie  z  siły  nawyku,  a  nie  z  troski.     Jego  oczy  poderwały  się  w  górę.     Ona  przypomniała  mu,  kim  powinna  być  jego  siostra.     Furiath  stanął  przed  nią,  zasłaniając  widok,  pochylił  się  i  przyłożył  usta   wprost  do  ucha  Dholor’a.  Kiedy  ścisnął  jego  biceps,  aż  krzyknął  z  bólu,  Brat   warknął  cicho     231  

-­‐  Niech  tylko  ci  stanie,  a  wykastruję  cię,  jak  tylko  ona  stąd  wyjdzie.     Cóż…   wszystko   absolutnie   jasne.   I   szybki   rzut   oka   wokół   pokoju   zasugerował,  że  Furiath  nie  był  jedynym,  który  by  miał  na  to  ochotę.     Prostując   się   do   swojej   wysokości,   Furiath   uśmiechnął   się   do   kobiety,   jak  gdyby  nic  się  nie  stało.     -­‐   Ten   żołnierz   jest   bardzo   wdzięczny   za   dar   z   twojej   żyły,   Wybranko.   Nieprawdaż…?     „Dupku”   zostało   przemilczane.   I   uchwyt,   który   znów   zacisnął   się   na   ramieniu  Dholora,  był  tak  samo  ukryty,  co  stanowczy.     -­‐  Jestem  wdzięczny  za  twoją  łaskę  –  tchnął.     Na  to  Wybranka  uśmiechnęła  się  do  Dholora,  kradnąc  mu  oddech.     -­‐   Jeśli   mogę   choć   w   tak   skromny   sposób   pomóc   wartościowemu   wojownikowi,  jak  ty,  to  jestem  błogosławiona.  Nie  ma  większego  oddania  dla   rasy,  jak  walka  z  wrogiem.     -­‐  Mamy  jednego  więcej  –  powiedział  ktoś  ponad  ich  głowami.     Kiedy  Furiath  skinął,  by  podeszła  do  łóżka,  Dholor  mógł  tylko  patrzeć  w   jej   twarz,   jego   serce   starało   się   zdecydować   czy   bić,   czy   zatrzymać   się   całkowicie.  I  podczas  gdy  wyobrażał  sobie  jak  ona  może  smakować,  starał  się   nie   oblizywać   ust   –   na   pewno   znajdowały   się   liście   zakazanych   czynności.   Surowo   też   przykazał   swojemu   fiutowi   pozostać   wiotkim,   w   przeciwnym   razie  straci  swoich  dwóch  najlepszych  kumpli.     -­‐  Nie  jestem  godny  –  powiedział  do  niej  miękko.     -­‐  Jak  jasna  cholera  –  ktoś  warknął.     Wybranka  zmarszczyła  brwi  i  spojrzała  przez  ramię     -­‐   Na   pewno   jest.   Każdy,   kto   dzierży   sztylet   z   honorem   przeciw   reduktorom,  jest  godny  –  spojrzała  ponownie  na  niego  –  Panie,  mogę  ci  teraz   służyć?     Oh…  cholera.     Jej   słowa   dotarły   prosto   do   jego   przyrodzenia:   stwardniał   na   całej   długości,  od  nasady,  po  sam  czubek,  który  ukłuł  go  nagłą  potrzebą.     Dholor   zamknął   oczy   i   modlił   się   o   siłę.   I   brak   celności   Braci.   Prawdopodobnie  nie  dostanie  żadnej  z  tych  rzeczy  –  jej  nadgarstek  był  blisko   jego  ust  –  czuł  jego  zapach.    

232  

Otworzył   szeroko   oczy   i   ujrzał   jej   kruche   żyły   w   zasięgu   wzroku   –   i   miłosierna   Pani   Kronik,   ocal   go,   jedyne   o   czym   mógł   myśleć,   to   sięgnięcie   do   niej,  by  pieścić  delikatny  policzek….     Czarne  ostrze  zmusiło  jego  rękę  do  powrotu.     -­‐  Żadnego  dotykania  –  powiedział  mrocznie  Furiath.     Cóż…   jeśli   to   było   wszystko   czym   martwił   się   Brat,   to   oczywiście   nie   zauważył   problemu   poniżej   pasa.   Krótki   rzut   oka   i   będzie   wykastrowany,   Dholor  zrobi  wszystko  by  tak  się  nie  stało   –  więc  „żadnego  dotykania”  było   dobre.     „Żadnego  dotykania”  było  w  porządku  dla  niego…     ***     Kiedy  Thor  leżał  na  łóżku,  obudził  się  z  myślą,  że  trochę  za  wcześnie  na   spanie.  Nie  powinien  być  w  terenie?  Dlaczego  był…     -­‐  Dajcie  tu  Laylę  -­‐  warknął  męski  głos  –  nie  możemy  operować,  dopóki   jego  ciśnienie  się  nie  podniesie…     Co  powiedział?  Zastanawiał  się  Thor.  Czyje  ciśnienie  było  złe…?     -­‐  Przyjdzie  jak  najszybciej  –  z  daleka  nadeszła  odpowiedź.     Czy  oni  mówią  o  nim?  Nie,  niemożliwe…     Kiedy  otworzył  oczy,  lampa  operacyjna  wisiała  wprost  nad  jego  twarzą,   szybko   rozjaśniając   jego   umysł.   Nie   był   w   swoim   pokoju,   to   była   klinika   w   centrum  treningowym.  A  oni  rozmawiali  o  nim.     Wszystko   wróciło   w   jednym   błysku.   On,   wychodzący   z   za   kontenera.   Jego  ciało  drylowane  przez  kule,  kiedy  parł  do  przodu  otwierając  ogień.  On,   strzelający,  aż  stanął  nad  osuwającą  się  formą  śmierdzącego  reduktora.     Później   zakołysał   się   w   przód   i   w   tył,   jak   patyk   tylko   częściowo   wsadzony  do  ziemi.     A  potem  zgasło  światło.     Z  jękiem  próbował  podnieść  się  w  górę,  ale  jego  dłoń  poślizgnęła  się  na   obiciu  noszy.  Zgaduję,  że  przeciekam…     Przystojny  pysk  Manello  wpadł  w  jego  pole  widzenia,  zastępując  jasne  i   błyszczące  światło  lampy.  Wow  –  ten  wyraz  twarzy.  Drań  wyglądał  jakby  ktoś   dał  mu  właśnie  bilety  do  Disneylandu.  Niespodzianka!     233  

-­‐  Nie  powinieneś  być  przytomny.     -­‐  To  źle,  hm.     -­‐  Może  trochę  gorzej.  Bez  urazy,  ale  co  ty  sobie  kurwa  myślałeś?     Chirurg  obrócił  się  i  pobiegł  do  drzwi,  wtykając  głowę  na  korytarz.     -­‐  Potrzebujemy  tu  Layli.  Teraz!     Dalej,  była  jakaś  rozmowa,  ale  nie  mógł  usłyszeć  czegokolwiek  i  to  nie   dlatego,  że  był  ranny.  Mimo  tego  całego  „ała,  ała”,  jego  ciało  miało  odrębne   zdanie   na   temat   tego,   kto   powinien   go   dokrwić   –   a   jeśli   chodzi   o   to   jak   piękna  by  nie  była  Wybranka,  to  nie  będzie  ona.     To  był  szok,  kiedy  zdał  sobie  sprawę,  dlaczego.     On  chciał  Niemej.  Nawet  jeśli  to  nie  było  w  porządku…     -­‐  Ja  to  zrobię.  Ja  się  nim  zajmę.     Na   dźwięk   głosu   Niemej,   Thor   zacisnął   zęby   i   poczuł   jakby   przez   jego   ciało   przepłynął   prąd.   Odwracając   głowę,   spojrzał   za   stolik   na   kółkach   z   instrumentami   operacyjnymi…   i   była   tam,   w   dalekim   kącie,   jej   kaptur   na   miejscu,   jej   ciało   wyprostowane,   jej   ręce   schowane   w   rękawach   szaty.   Jak   tylko   ją   zobaczył,   jego   kły   wydłużyły   się,   jego   ciało   wypełniło   własną   skórę,   a   tkwiące  głęboko  zdrętwienie  minęło,  ujawniając  wszelkie  rodzaje  czucia:  ból   z  boku  szyi,  żeber  i  pod  pachą,  mrowienie  na  końcach  jego  kłów,  jak  gdyby   już  uderzył  go  głód  –  jej.     Głód  w  jego  fiucie  –  jej.     Kurwa.     Szybko   ukrył   swoje   podniecenie,   przez   szarpnięcie   zasłony   chirurgicznej  i  przytrzymanie  jej  z  przodu  jego  bioder.     -­‐  Dobra,  nie  powinieneś  być  w  stanie  siedzieć.     Czyżby?   O,   sprawdzimy…   A   co   do   lekarza,   może   druga   dawka   zaskoczenia?  Miły  facet,  ale  był  tylko  zasranym  człowiekiem,  jeśli  chodziło  o   kwestię  dokrwienia.     Z   tego   rodzaju   głodem   wobec   tak   szczególnej   samicy?   Thor   był   pieprzonym   Supermenem,   na   ławce   mógł   wycisnąć   Hummer’a,16   a   wolną   ręką  żonglować  Smartami17.     Jednak  martwił  się  o  Niemą.  Ostatni  raz  był  jedną  wielką  porażką.                                                                                                                             16

   Hummer  –  marka  samochodu,  rodzaj  suv’a      Smart  –  to  też  marka  samochodu,  takiego  malutkiego.    

17

234  

Z   wyjątkiem   tego,   że   z   przeciwnego   rogu   pokoju,   Niema   właśnie   mu   skinęła,   jak   gdyby   dokładnie   wiedziała   czego   się   obawia   i   mimo   to   była   gotowa  to  zrobić.     Z  jakiegoś  powodu,  jej  odwaga  sprawiła,  że  zakuły  go  oczy.     -­‐   Zostaw   nas   –   powiedział   do   chirurga   bez   patrzenia   na   niego   –   I   nie   pozwól  nikomu  wejść  dopóki  cię  nie  zawołam.     Przekleństwa.   Mamrotanie.   Thor   wszystkie   te   rzeczy   zignorował.   I   kiedy  usłyszał,  że  drzwi  w  końcu  się  zamknęły,  objął  ścisła  kontrolą  wszystkie   swoje   zmysły,   wiedząc,   że   jest   sam   na   sam   z   jej   emocjami   na   temat   dokrwienia:  nie  zamierzał  kolejny  raz  jej  skrzywdzić  czy  przestraszyć.  Kropka.     Piskliwy  głos  Niemej  przeciął  ciszę     -­‐  Tak  strasznie  krwawisz.     Cholera,  pewnie  jeszcze  go  nie  umyli.     -­‐  To  wygląda  gorzej,  niż  jest  w  rzeczywistości.     -­‐  W  takim  razie  powinieneś  być  martwy.     Zaśmiał   się   trochę.   Później   roześmiał   się   bardziej  –   obwiniając   „ha,   ha”   za  utratę  krwi,  ponieważ  nic  z  tego  gówna  nie  było  zabawne.     Kiedy   potarł   swoją   twarz,   natrafił   na   surowy   opatrunek   i   musiał   położyć   się   na   plecach   –   co   zmusiło   go   do   zastanowienia   się,   czy   może   faktycznie   ma   kłopoty   –   i   nie   miał   na   myśli   seksu.   Ile   kul   miał   w   sobie?   Jak   blisko  śmierci  był?     „  Bez  urazy,  ale  co  ty  sobie  kurwa  myślałeś?”     Odrzucając  to  wszystko,  wyciągnął  rękę  i  skinął  na  nią.  Kiedy  skupiła  na   nim   wzrok,   jej   utykanie   było   bardzo   zauważalne,   a   gdy   dotarła   do   stołu,   oparła  biodro  o  jego  krawędź,  tak  jakby  noga  bardzo  jej  dokuczała.     -­‐  Podam  ci  krzesło  –  powiedział,  podnosząc  się  by  wstać.     Jej  delikatna  ręka  ostrożnie  go  powstrzymała     -­‐  Ja  to  zrobię.     Kiedy  patrzył  jak  kuleje,  było  oczywiste,  że  cierpi.     -­‐  Jak  długo  tu  jesteś?     -­‐  Jakiś  czas.     -­‐  Powinnaś  odejść.     Przyciągnęła  stołek  i  jęknęła  gdy  siadając  zdjęła  ciężar  z  nóg.    

235  

-­‐   Nie,   dopóki   nie   wiedziałam,   że   jesteś   bezpieczny   w   domu.   Powiedzieli,  że…  wszedłeś  pod  ostrzał.     Boże,  chciał  móc  zobaczyć  jej  oczy.     -­‐  To  nie  pierwszy  raz  kiedy  zrobiłem  coś  głupiego.     Jakoś  sobie  nie  pomagasz.  Idiota.     -­‐  Nie  chcę,  żebyś  umarł  –  wyszeptała.     Cholera.  Jasna.  Szczere  emocje  w  tych  słowach,  zakłopotały  go.     Kiedy   ponownie   zaległa   cisza,   wpatrywał   się   w   cień   utworzony   przez   kaptur,  myśląc  o  tym  momencie  gdy  wyszedł  z  za  kontenera.  Później  cofnął   się  dalej  w  swojej  pamięci…     -­‐   Wiesz   co?   Byłem   wściekły   na   ciebie   przez   te   wszystkie   lata   –   gdy   chciała  się  cofnąć,  utemperował  swój  ton  –  Po  prostu  nie  mogłem  uwierzyć   w  to  co  sobie  zrobiłaś.  Zaszliśmy  tak  daleko,  cała  nasz  trójka,  ty,  ja  i  Hardhy.   Tworzyliśmy  pewnego  rodzaju  rodzinę  i  myślę,  że  zawsze  czułem,  że  w  jakiś   sposób   nas   zdradziłaś.   Ale   teraz…   kiedy   straciłem   wszystko   co   miałem…   rozumiem  dlaczego.  Naprawdę  rozumiem.     Jej  głowa  opadła  w  dół     -­‐  Thortur…     Wyciągnął   rękę   i   zakrył   jej   dłoń   swoją.   Wtedy   zauważył,   że   jego   była   zakrwawiona   i   poplamiona,   przerażająca   parodia   przeciwko   czystości   jej   skóry.     Gdy  chciał  ją  cofnąć,  złapała  jego  dłoń  i  trzymała  razem.     Odchrząknął     -­‐  Tak,  myślę,  że  rozumiem  dlaczego  to  zrobiłaś.  W  tamtym  momencie   nie  mogłaś  widzieć  nikogo  innego  poza  sobą.  To  nie  miało  zranić  innych  –  to   kładło   kres   twoim   własnym   cierpieniom,   ponieważ   ty   po   prostu   nie   mogłaś   wytrzymać  ani  jednej  pieprzonej  minuty  więcej.     Nastąpiła  długa  chwila  ciszy,  a  potem  powiedziała  cicho     -­‐  Kiedy  szedłeś  dziś  wprost  na  te  kule,  próbowałeś…     -­‐  To  była  po  prostu  walka.     -­‐  Czyżby?     -­‐  Tak,  odwalam  tylko  swoją  robotę.     -­‐   Biorąc   pod   uwagę   reakcję   Braci,   zdaje   się   że   myślą,   iż   to   nie   leży   w   zakresie  twoich  obowiązków.     236  

Przesuwając  oczy  w  górę,  złapał  ich  odbicie  w  nierdzewnej  stali  lampy   operacyjnej,  jego  leżącego  i  przeciekającego,  jej  skulonej  i  zakapturzonej.  Ich   formy   i   figury   były   zniekształcone   i   powykręcane   z   powodu   nierównej   powierzchni   odbijającej,   ale   obraz   był   dokładny   pod   wieloma   względami:   przeznaczenie  ich  obojga  było,  aż  groteskowe.     Dziwne,   ich   dwie   ręce   były   najwyraźniejsze   z   całego   tego   złapanego   obrazu.     -­‐  Nienawidzę  tego  co  ci  zrobiłem  zeszłej  nocy  –  wypalił.     -­‐  Wiem,  ale  to  nie  jest  powód  by  się  zabijać.     Prawda.  Miał  wystarczająco  dużo  innych  powodów.     Nagle   Niema   zdjęła   swój   kaptur,   a   on   natychmiast   skoncentrował   się   na  jej  szyi.     Cholera,  chciał  tej  żyły,  która  biegła  tak  blisko  powierzchni.     Czas   rozmów   się   skończył.   Powrócił   głód   i   nie   chodziło   tu   tylko   o   biologię.   Chciał   znowu   być   przy   jej   ciele,   pić   nie   tylko   po   to   by   wyleczyć   swoje  rany,  ale  dlatego,  że  lubił  jej  smak,  dotyk  jego  ust  na  jej  skórze,  jego   kły  przebijające  się  głęboko  by  przyjąć  cząstkę  jej  do  siebie.     O.K.   może   plótł   trochę   jak   potłuczony,   ale   to   na   pewno   po   tym   prysznicu  z  pocisków.  On  absolutnie  nienawidził  jej  krzywdzić  –  ale  to  nie  był   jedyny  powód,  że  poszedł  na  cały  ten  ołów.     Prawda  była  taka,  że  ona  wywołała  coś  z  niego,  jakiś  rodzaj  emocji,  a  te   uczucia   zaczęły   z   kolei   przerzucać   biegi   w   jego   wnętrzu,   które   były   zardzewiałe  i  popękane  z  powodu  braku  używalności.     To  go  przerażało.  Ona  go  przerażała.     A  jednak  patrząc  teraz  na  jej  twarz,  był  zadowolony,  że  wrócił  żywy  z   tego  zaułka.     -­‐  Cieszę  się,  że  wciąż  tu  jestem.     Powietrze,  które  wypuściła  z  płuc,  było  manifestem  ulgi.     -­‐  Twoja  obecność  wiele  ułatwia  i  jesteś  ważny  na  tym  świecie.  Bardzo   się  liczysz.     Zaśmiał  się  niezręcznie     -­‐  Przeceniasz  mnie.     -­‐  To  ty  nie  doceniasz  siebie.     -­‐  Twój  duplikat  –  wyszeptał.     237  

-­‐  Słucham?     -­‐   Wiesz   dokładnie   co   mam   na   myśli   –   zaakcentował   to   ściskając   jej   rękę,  a  kiedy  nie  odpowiedziała,  powiedział     -­‐  Cieszę  się,  że  tu  jesteś.     -­‐  To  ja  się  cieszę,  że  tu  jesteś.  To  cud.     Tak,  prawdopodobnie  miała  rację.  Nie  miał  pojęcia  w  jaki  sposób  udało   mu  się  wyjść  z  tego  żywym.  Nie  miał  na  sobie  kamizelki  kuloodpornej.     Może  jego  szczęście  się  odmieniło.     Niestety,  trochę  za  późno.     Patrząc   na   nią,   wyłapał   jej   piękne   cechy,   od   jej   głębokich   szarych   oczu,   różowych  ust…  do  smukłej  kolumny  szyi  i  pulsu,  który  bił  pod  jej  szlachetną   skórą.     Nagle  jej  wzrok  przeszedł  do  jego  ust     -­‐  Tak  –  powiedziała  –  teraz  cię  dokrwię.     Gorąca  i  surowa  moc  ponownie  wezbrała  w  jego  ciele,  szarpiąc  biodra   w  górę  i  rozwiązując  chirurgiczny  problem  ciśnienia  krwi.     Jakaś   część   niego   pragnęła   od   niej   rzeczy,   których   nie   była   skłonna   dać   nikomu,   rzeczy   związanych   z   tym   wszystkim   co   zrobił   pod   prysznicem   i   w   swoim  łóżku  kiedy  był  sam  w  ciągu  dnia…  ale  to  nie  był  ich  czas  antenowy.     Po   za   tym   jego   umysł   i   serce   nie   były   zainteresowane   tego   rodzaju   gównem  i  to  był  kolejny  powód  dla  którego  ona  była  dla  niego  idealna.  Layla   mogła  zareagować  na  jego  podniecenie,  Niema,  nigdy.  To  była  gorsza  zdrada   jego   krwiczki,   niż   pragnienie   nieosiągalnego.   Przynajmniej   z   Niemą,   dzięki   jego   samokontroli,   te   impulsy   na   zawsze   pozostaną   tylko   fantazją,   nieszkodliwą,  niezrealizowaną,  masturbacyjną  fantazją,  która  w  prawdziwym   życiu  miała  w  sobie  tyle  sensu,  co  pornografia  w  internecie.     Boże,   dopomóż   mu,   powiedział   cichutki   głosik,   jeśli   ona   kiedykolwiek   go  zapragnie.     Zbyt   piękne.   A   kiedy   się   wahała,   był   pewny,   że   to   się   nigdy   nie   wydarzy.     Z  gardłowym  głosem  powiedział     -­‐   Nie   ma   pośpiechu.   Wiem,   tym   razem   światło   będzie   zapalone…   i   wezmę  z  twojego  nadgarstka  tylko  tyle,  ile  zechcesz  mi  dać.  

238  

DWADZIEŚCIA-OSIEM   Kiedy  Niema  siedziała  obok  Thor’a,  usłyszała  siebie  mówiącą  –  Tak…     Najdroższa   Pani   Kronik,   coś   się   zmieniło   między   nimi.   Ciężkie,   naładowane   powietrze,   oddzielające   ich   ciała,   jakiś   rodzaj   gorąca   wywoływał   iskrzący  prąd  rozgrzewający  jej  skórę  od  wewnątrz  i  na  zewnątrz.     Było   zupełnie   inaczej,   niż   wtedy   gdy   była   z   nim   w   ciemności   tej   spiżarni,  walcząc  z  nieprzemijającym,  morderczym  uściskiem  przeszłości.     Thortur  zaklął  miękko     -­‐  Cholera,  powinienem  im  pozwolić  by  najpierw  mnie  umyli.     Jakby  był  niczym  więcej  jak  tylko  blatem  kuchennym,  na  którym  coś  się   rozlało  albo  okienną  zasłoną,  która  potrzebowała  prania.     Zmarszczyła  brwi     -­‐   Nie   obchodzi   mnie   jak   wyglądasz.   Oddychasz   i   bije   twoje   serce   –   to   jest  to,  co  ma  dla  mnie  znaczenie.     -­‐  Masz  bardzo  niskie  wymagania  w  stosunku  do  mężczyzn.     -­‐   Nie   mam   żadnych   wymagań   w   stosunku   do   mężczyzn.   Jednak   w   stosunku  do  ciebie  to  jest  zdrowie  i  bezpieczeństwo,  wtedy  będę  spokojna.     -­‐  Cholera  jasna  –  powiedział  miękko  –  naprawdę  nie  łapię  tego…  ale  ci   wierzę.     -­‐  Bo  to  jest  prawda.     Patrząc   na   ich   splecione   dłonie,   myślała   o   tym   co   powiedział…   o   przeszłości,  o  rodzinie  jaką  stworzyła  ich  trójka  w  Starym  Kraju.     O  tym  jak  to  wszystko  zniszczyła,  włączając  w  to  swoją  córkę.     Zawsze   widziała   wskrzeszenie   jako   coś,   co   dało   jej   okazję   to   pokuty,   za   odebranie   sobie   własnego   życia,   ale,   tak,   kolejny   raz   zdała   sobie   sprawę   z   tego,  że  teraz  był  inny  cel  by  służyć.     Skrzywdziła   tego   samca,   ale   też   miała   zagwarantowaną   możliwość   by   mu  pomóc.     To  było  fundamentalne  założenie  Pani  Kronik:  wszystkie  rzeczy  muszą   zatoczyć  pełne  koło,  tak  aby  równowaga  została  zachowana.     Zakładając,  że  może  mu  pomóc,  to  było  prawdą.    

239  

Z   poczuciem   celu,   spojrzała   w   dół   jego   ciała   –   albo   tego   co   mogła   zobaczyć   z   pod   chirurgicznej   płachty.   Klatka   piersiowa   została   uzupełniona   mięśniami,  blizna  w  kształcie  gwiazdy  zdobiła  jeden  z  nich,  a  jego  brzuch  był   wręcz  nabity  siłą.  Wszędzie  było  wiele  siniaków,  a  ona  nawet  nie  chciała  znać   ich  przyczyny,  a  także  wiele  małych,  okrągłych  dziur,  które  ją  przerażały.     Jej   oczy   wychwyciły   również   to   co   się   działo   poniżej   pasa.   Przytrzymywał   w   miejscu   niebieską   tkaninę   ponad   swoimi   biodrami,   jakby   coś  urywał,  jego  przedramię  i  ręka  napięły  się  kiedy  patrzyła.     -­‐  Nie  martw  się  tym  –  powiedział  gardłowym  głosem.     Był  podniecony,  pomyślała.     -­‐  Niema,  błagam  cię,  patrz  mi  w  oczy.  Nie  patrz  w  dół.     Temperatura   w   pokoju   wystrzeliła   wyżej,   do   punktu,   w   którym   zastanawiała  się  nad  zdjęciem  swojej  szaty.  I  nagle,  jakby  potrafił  czytać  w  jej   myślach,  jego  miednica  wygięła  się  w  łuk,  i  to  było…  zmysłowe.     -­‐  O,  kurwa…  Niema,  nie  musisz  tego  robić.     Dziwne   oczekiwanie   przebiegło   przez   jej   żyły,   sprawiając,   że   ją   zamroczyło,   a   żołądek   czuł   się   lekko   niewyraźnie.   Jednak   nie   brała   pod   uwagę,  by  go  nie  dokrwić,  jeśli  czegoś  pragnęła,  to  dotyku  jego  ust  na  niej,   nawet  bardziej  niż  wcześniej.     Z  tą  myślą  położyła  swój  nadgarstek  ponad  jego  ustami.     Jego  syk  był  natychmiastowy,  ugryzienie  szybkie,  ból  słodki  jak  ukłucie   stu   maleńkich   igieł.   A   potem…   ssał,   jego   ciepłe,   mokre   usta   jak   pasująca   pieczęć  na  jej  ciele,  przez  którą  wyciągał  ją  rytmicznie.     Jęknął.   Głęboko   w   gardle   jęknął   z   rozkoszy,   a   gdy   to   zrobił,   jej   serce   skoczyło   w   piersi,   a   potem   zaczęło   bić   szybciej.   Więcej   tego   ciepła,   podstępnego   i   oblewającego,   kwitło   pod   powierzchnią   jej   skóry,   jej   umysł   stawał  się  wełnisty,  a  ciało  ociężałe.     Thor   jakby   wyczuł   w   niej   tę   zmianę,   jęknął   ponownie   zadzierając   głowę,  unosząc  pierś  i  przymykając  oczy.  I  wtedy  zaczął  wydawać  miałczące   dźwięki,   błaganie   nie   pasujące   do   jego   potężnej   postury,   rosnące,   żałosne   odgłosy   wielokrotnie   wydobywające   się   z   jego   gardła   na   przemian   z   połykaniem.     Z  włączonymi  światłami,  z  ręką,  którą  w  każdej  chwili  mogła  wycofać,   jej  panika  wybuchła  tylko  na  krótko,  zanim  całkowicie  znikła.  Było  po  prostu   240  

za  dużo  Thor’a  w  tym,  aby  mogła  go  pomylić  z  kimkolwiek  innym,  a  dobrze   oświetlony   pokój   nie   miał   nic   wspólnego   z   tą   pierwotną   piwnicą:   wszystko   było   jasne   i   czyste,   a   ten   mężczyzna   przy   jej   żyle…   był   jak   najbardziej   wampirem,  i  nie  było  w  nim  nawet  odrobiny  symphathy.     Stała  się  bardziej  swobodna  i  świadoma.     Jego  biodra  cały  czas  się  poruszały.     Pod   płachtą,   którą   wkrótce   będzie   prała,   pod   tym   co   otaczał   obiema   swoimi   dłońmi,   jego   miednica   wirowała.   I   za   każdym   razem,   kiedy   tak   się   działo,  jego  mięśnie  brzucha  napinały  się,  jego  tors  wyginał  się…  a  te  odgłosy   stawały  się  głośniejsze.     Był  bardzo  podniecony.     Nawet  strasznie  ranne,  jego  ciało  było  gotowe  do  krycia  –  desperacko   tego  się  domagało,  czego  oznaką  były  jego  ruchy…     W  pierwszej  chwili  nie  rozumiała  mrowienia,  które  przeszło  przez  nią,   paraliżując   i   uwrażliwiając   w   tym   samym   czasie.   Może   powodem   było,   że   dokrwiła   go   dwa   razy   w   czasie   krótszym   niż   jeden   dzień…   Ale   nie.   Kiedy   ręce   Thor’a  jeszcze  raz  zacisnęły  się  z  przodu  jego  bioder,  kiedy  chwycił  się  jeszcze   mocniej  przez  cienką  tkaninę,  było  jasne,  że  jego  przyrodzenie  domagało  się   uwagi  i  był  zmuszony  dać  mu  trochę…     Mrowienie   powróciło   jeszcze   bardziej   intensywne,   kiedy   zdała   sobie   sprawę,  że  on  się  ociera.     Usta   Niemej   rozchyliły   się,   kiedy   oddychanie   stało   się   trudniejsze,   a   pod  jej  szatą  temperatura  podniosła  się  jeszcze  wyżej,  koncentrując  ciepło  w   dolnej  części  jej  brzucha.     Najdroższa  Pani  Kronik,  ona  była…  podniecona.  Pierwszy  raz  w  życiu.     Jakby  mógł  czytać  w  jej  myślach,  jego  oczy  wystrzeliły  w  jej  kierunku.   Było   w   nich   zmieszanie   i   straszny   mrok,   który   zdawał   się   być   bliski   przerażeniu.  Ale  było  w  nich  również  więcej  żaru,  znacznie  więcej…     Podczas,  gdy  napotkała  błyszczące  spojrzenie,  jego  ręka  poderwała  się   i   wędrowała   wzdłuż   klatki   piersiowej.   Dotknął   jej   przedramienia,   ale   nie   po   to   by   przytrzymać   w   miejscu,   lub   powstrzymać,   ale   by   głaskać   jej   ciało   łagodnie  i  powoli.     Oddychanie  stało  się  niemożliwe.     Ale  nie  obchodziło  jej  to.     241  

Palce  delikatnie  wodzące  po  jej  skórze,  były  odurzające,  prowadząc  ją   bliżej  tego  płomienia,  którego  nie  mogła  zobaczyć.  Zamykając  oczy  pozwoliła   sobie  na  lot  z  dala  od  wszelkich  zmartwień,  aż  wszystko  stało  się  zamazane,   poza  odczuciami  w  ciele.     Tak   naprawdę,   kiedy   karmiła   jego,   karmiła   również   siebie,   jakąś   najgłębszą  część  swojej  duszy,  pierwszy  raz…     W  końcu  usłyszała  lizanie  i  uświadomiła  sobie,  że  skończył.     Chciała  powiedzieć  mu,  by  nie  przestawał.     Błagać  go,  było  bardziej  odpowiednie.     Podnosząc   ciężkie   powieki,   nie   mogła   skupić   wzroku.   Świat   był   rozmyty,  ona  również  była…  rozmiękczona  i  niewyraźna,  z  miodem  w  swoich   żyłach  i  sieczką  w  głowie.     Jednak  Thortur  na  pewno  nie  był.     Wydawał   się   być   przeszywający   jak   ostrze,   jego   mięśnie   napinające   się   teraz  nie  tylko  na  biodrach,  ale  na  całym  ciele,  od  jego  bicepsów  do  brzucha   –  nawet  nogi  pod  prześcieradłem  były  naprężone.     Druga  ręka,  ta  która  ją  gładziła,  wróciła  na  dół.     -­‐  Myślę,  że  lepiej  będzie  jak  już  pójdziesz.     Głos   miał   tak   głęboki.   Zmarszczyła   brwi,   gdy   próbowała   rozszyfrować   słowa.     -­‐  Czy  zrobiłam  coś  złego?     -­‐   Nie,   ale   ja   mam   zamiar   –   musiał   zacisnąć   białe   zęby,   gdy   biodra   uniosły  się  w  górę  i  z  powrotem  pod  prześcieradłem.  –  Muszę…  ja  pierdolę.     No  i  znaczenie  tego  słowa  stało  się  jasne.     -­‐  Niema,  proszę…  muszę…  nie  wytrzymam  dłużej…     Jego   masywne   ciało   było   tak   piękne   w   tej   szczególnej   agonii:   mimo,   że   był   zakrwawiony,   ranny   i   posiniaczony,   było   coś   niezaprzeczalnie   seksualnego  w  sposobie  jaki  zaciskał  zęby  i  wyginał  się  łuk.     Na   moment   jej   koszmar   z   symphath’ą   zagroził   powrotem,   terror   próbujący   zdobyć   dostęp   do   jej   świadomości.   Ale   potem   Thortur   jęknął   i   zagryzł  dolną  wargę,  te  długie  białe  kły  rozdarły  miękkie,  różowe  ciało.     -­‐  Nie  chcę  iść  –  powiedziała.     Jego  twarz  zacisnęła  się,  a  usta  wypuściły  przekleństwo.     -­‐  Zostaniesz,  a  będziesz  miała  pokaz  jak  jasna  cholera.     242  

-­‐  Więc…  pokaż  mi.     To   przykuło   jego   uwagę,   oczy   z   powrotem   skupiły   się   na   niej,   a   ciało   zastygło.  Nie  wykonywał  żadnego  ruchu,  tylko  mrugał.     Surowym  tonem  wypalił     -­‐  Zamierzam  zrobić  sobie  dobrze.  Wiesz  co  to  oznacza?  Orgazm?     Dzięki  ci  Pani  Kronik  za  to  krzesło,  pomyślała  Niema.  Ponieważ  między   tym  kamienistym  głosem,  jego  zapachem  i  erotycznym  sposobem  w  jaki  się   trzymał,  nawet  zdrowa  noga  nie  miała  wystarczająco  dużo  siły  by  utrzymać   jej  ciało.     -­‐  Niema,  rozumiesz?     Jakaś  część  niej  właśnie  się  obudziła  i  odpowiedziała     -­‐  Tak.  Rozumiem.  I  chcę  patrzeć.     Potrząsnął   głową,   jakby   miał   zamiar   się   kłócić.   Ale   potem   nie   powiedział  nic  więcej.     -­‐  Ulżyj  sobie,  wojowniku  –  powiedziała  mu.     -­‐  O,  Jezu….     -­‐  Teraz.     Gdy   padł   rozkaz,   zawisła   nad   nim   fala   pożądania:   poniżej   pasa,   pod   prześcieradłem,   jedno   kolano   uniosło   się,   uda   rozdzieliły   się   szeroko,   gdy   jego   uchwyt   zabezpieczył   to   istotne   miejsce,   które   określało   go   jako   unikalnego  mężczyznę.     To   co   stało   się   później   urągało   opisowi.   Pracował   ze   sobą   przeciw   zwiniętej   w   kłębek   tkaninie,   kołysząc   biodrami,   jego   ciało   nabierało   rozpędu…     Och,  te  dźwięki:  od  chrapliwego  oddechu  do  jęków.     To  było  męskie  zwierzę  w  ferworze  namiętności.     Nie  było  już  odwrotu.     Dla  żadnego  z  nich.     Szybciej.   Większy   nacisk   jego   rąk,   aż   odstawała   klatka   piersiowa,   jej   anatomia   wydawała   się   być   wyrzeźbiona   w   kamieniu,   a   nie   w   żywym   ciele.   A   potem   przeklął   w   eksplozji   oddechów   i   szarpnął   uchwytem,   który   był   zaciśnięty   na   jego   długości.   Jego   skurcze,   ścisnęły   jej   klatkę   piersiową   i   oddychałał  z  trudem,  jakby  to  co  się  z  nim  działo  było  odtwarzane  w  jej  ciele.   Jakim  cudem  to  się  stało?  Thor  wydawał  się  cierpieć,  a  jednak  nie  okazywał   243  

chęci   zakończenia   tego   –   jeśli   w   ogóle,   wyciągnął   swoją   męskość   i   jeszcze   bardziej  przesunął  biodra.     Dopóki  nie  skończył.     W  następstwie,  jedynym  dźwiękiem  w  pokoju  były  ich  oddechy  dosyć   głośne   na   początku,   potem   było   coraz   ciszej   i   ciszej,   aż   w   końcu   wszystko   się   uspokoiło.     Jej   wyczulone   zmysły   wróciły   do   pierwotnego   stanu,   a   umysł   się   rozjaśnił  i  wydawało  się,  że  to  samo  zjawisko  wystąpiło  u  niego.  Odsuwając   swoje   ręce,   na   prześcieradle   pokazała   się   plama   wilgoci,   której   nie   było   wcześniej.     -­‐  Wszystko  w  porządku?  –  powiedział  szorstko.     Otworzyła  usta.  Jej  głos  gdzieś  wyparował,  jedyne  co  mogła  zrobić,  to   skinąć  głową.     -­‐  Jesteś  pewna?     Było  tak  trudno  ubrać  w  słowa  to  co  czuła.  Nie  była  przestraszona,  to   pewne.  Ale  także  coś  było  …  nie  w  porządku.     Kręciła  się  i  była  nerwowa.  Wewnątrz  swego  umysłu.     -­‐  Jestem  taka…  zmieszana.     -­‐  Czym?     Rany   po   kulach   w   jego   ciele,   kazały   jej   potrząsnąć   głową.   To   nie   jest   czas  na  rozmowy.     -­‐  Przyprowadzę  uzdrowicieli.  Muszą  się  tobą  zająć.     -­‐  Jesteś  ważniejsza  niż  to.  Wszystko  w  porządku?     Pokazując   stanowczą   linię   jego   szczęki,   było   oczywiste,   że   nie   ustąpi.   Bez  wątpienia,  gdyby  wyszła  po  chirurga,  poszedłby  za  nią  zostawiając  ślady   krwi,  której  nie  miał  w  zapasie.     Wzruszyła  ramionami     -­‐  Po  prostu  nigdy  nie  spodziewałam  się…     Nie   dokończyła,   jej   prawdziwa   sytuacja   wróciła.   To   podniecenie,   ta   satysfakcja,  którą  znalazł…  było  dzięki  jego  krwiczce,  nieprawdaż?  Ona  sama   mu   powiedziała,   że   Wellesandra   jest   mile   widziana   pomiędzy   nimi,   to   było   całkowicie   jasne,   że   nie   chciał   nikogo   innego   jak   tylko   tej   kobiety:   podczas   gdy   wydawał   się   skupiać   na   niej,   prawdopodobnie   wyobrażał   sobie   kogoś   innego.     244  

To  nie  miało  z  nią  nic  wspólnego.     Co  tak  naprawdę  nie  powinno  jej  obchodzić.  Przecież  powiedziała  mu,   że  dokładnie  tego  chce.     Więc,  dlaczego  czuła  jakby  uszło  z  niej  powietrze?     -­‐   Wszystko   w   porządku   –   napotkała   jego   spojrzenie   –   przysięgam.   Teraz  mogę  już  iść  po  uzdrowiciela?  Nie  odetchnę  spokojnie  dopóki  się  tobą   nie  zajmą.     Zmrużył  oczy.  Potem  skinął     -­‐  Dobrze.     Sztywno  się  uśmiechnęła  i  odwróciła.     Jak  tylko  doszła  do  drzwi,  powiedział     -­‐  Niema.     -­‐  Tak?     -­‐  Chcę  ci  się  zrewanżować.     Cóż,  to  nie  zatrzymało  kobiety.     Jednakże,  w  jakiś  sposób  serce  Thor’a  zamarło.     Niema  stała  przy  drzwiach,  plecami  do  niego,  on  nie  mógł  uwierzyć,  co   wyszło  z  jego  ust  –  ale  to  była  pieprzona  prawda,  a  on  był  zdeterminowany   by  przejść  przez  to.     -­‐   Wiem,   że   udajesz   się   do   Sanktuarium,   by   zadbać   o   głód   krwi,   -­‐   powiedział  -­‐  ale  to  nie  wystarczy.  Nie  dzisiaj.  Wziąłem  od  ciebie  zbyt  dużo  w   ostatnich  dwudziestu  czterech  godzinach.     Gdy  nie  odpowiadała,  złapał  jej  zapach  i  musiał  stłumić  odpowiadające   na  niego  warknięcie  w  swoim  gardle.  Nie  był  pewien,  co  do  jej  myśli,  ale  ciało   wysyłało  przejrzystą  odpowiedź:  chciało  tego  co  mógł  mu  zapewnić.     Niedobrze.     Boże…,  w  co  on  się  pakował?  Zamierzał  dokrwić  kogoś  innego  niż  jego   Wellsie?     „Boże  dopomóż  mu  jeśli  ona  kiedykolwiek  go  zapragnie”.     Nie,  nie,  nieeeee,  tu  nie  chodzi  o  seks.  Ale  o  to  by  zadbać  o  nią,  po  tym   jak  dopuściła  go  do  swojej  żyły.  To  była  tylko  krew  –  co  było  wystarczająco   niepokojące,  pieprzyć  to.     „jesteś  tego  pewny?”,  malutki  głosik  odpowiedział.    

245  

Właśnie   był   na   etapie   „odpieprzenia”   samego   siebie,   gdy   wrócił   do   niego  wykład  Lassitr’a  „Ty  żyjesz.  Ona  nie.  Trzymasz  się  przeszłości  spychając   was  oboje  do  Pomiędzy”     Thor  odchrząknął     -­‐   Mówię   poważnie.   Teraz   ja   chcę   zrobić   coś   dla   ciebie.   To   zwykła   biologia.     Och,  czyżby?  znowu  ten  głosik.     Odpierdol  się…     -­‐  Słucham?  –  powiedziała,  strzelając  spojrzeniem  przez  ramię,  jej  brwi   uniosły  się  do  sufitu.     No  świetnie,  więc  nie  mówił  tylko  do  siebie.     -­‐   Słuchaj   –   powiedział   –   przyjdź   do   mnie,   kiedy   skończą   mnie   łatać.   Będę  zaraz  potem  w  swoim  pokoju.     -­‐  Być  może  jesteś  bardziej  ranny,  niż  ci  się  wydaje.     -­‐  Niee,  byłem  już  tutaj  wcześniej.  Wiele  razy.     Założyła  kaptur  na  swoje  miejsce.     -­‐  Musisz  odzyskać  siły.     -­‐   Dałaś   mi   wystarczająco   dużo   dla   nas   obojga.   Chodź   do   mnie-­‐   to   znaczy…     Kurwa.  Mać.     -­‐...przyjdź  do  mnie.     Nastąpiła  długa  przerwa.     -­‐  Pójdę  po  uzdrowiciela.     Niema   wyszła,   a   on   pozwolił   swojej   głowie   opaść   i   gdy   uderzył   w   twardą   poduszkę   noszy,   huk   rozbrzmiewał   w   jego   czaszce.   To   było   dobre   uczucie,  więc  zrobił  to  jeszcze  raz.     Manello  wszedł  do  pokoju.     -­‐  Wy  dwoje  już  skończyliście?     Ton   faceta   był   pozbawiony   sarkazmu,   co   Thor   by   docenił,   gdyby   nie   zaświtało  mu,  że  właśnie  przebiegł  wzrokiem  po  prześcieradle.     -­‐  Dobra,  to  zabieramy  się  do  roboty.     Chirurg  założył  parę  lateksowych  rękawiczek.     -­‐   Zrobiłem   ci   prześwietlenie,   kiedy   byłeś   nieprzytomny   i   mogę   ci   z   radością  zakomunikować,  że  masz  tylko  dwie  kulki.  Klatka  piersiowa  i  ramię.   246  

Więc   natnę,   wykonam   ołowianą-­‐ectomię,   a   później   pozaszywam   wszystkie   wloty  i  wyloty  po  kulkach.  Bułka  z  masłem.     -­‐  Muszę  się  najpierw  umyć.     -­‐   To   moja   robota   i   wierz   mi   mam   tyle   wody   utlenionej,   że   nawet   jak   zmyję   z   ciebie   całą   tę   zaschniętą   krew,   to   jeszcze   wystarczy   na   umycie   samochodu.     -­‐  Taa,…  cóż…  to  trochę  inny  rodzaj  bałaganu.     Piszczący   odgłos   hamujących   opon.   Kiedy   wyraz   twarzy   Manello   przeszedł   z   zrelaksowanego   do   zdecydowanie   profesjonalnego,   miał   pewność,  że  wiadomość  została  prawidłowo  odczytana.     -­‐  Brzmi  nieźle.  A  może  przyniosę  ci  nowe  prześcieradło?     -­‐  Tak,  dzięki.     Pierdolone  piekło.  Rumienił  się.  Chyba,  że  został  postrzelony  w  twarz  i   dopiero  teraz  to  zauważył.     Gdy  czysta  tkanina  zmieniła  właściciela,  żaden  nie  patrzył  na  drugiego   –  a  następnie  Manello  nagle  stał  się  bardzo  zajęty  sprawdzaniem  igieł,  nici  i   nożyczek   zamkniętych   w   sterylnych   opakowaniach,   wyłożonych   na   metalowym  stoliku  na  kółkach.     Zadziwiające,   jak   seks   sprawił,   że   dwóch   dorosłych   mężczyzn   zachowywało  się  jak  para  gówniarzy.     Thor   doprowadził   się   do   porządku   i   powiedział   swojej   erekcji,   by   odpuściła.   Niestety   jego   fiut   wydawał   się   mówić   innym   językiem,   bo   wciąż   stał  na  baczność.     Może  był  głuchy?     W  jakiś  sposób  poradził  sobie  pięściami.     Rzucając  brudną  płachtę  na  podłogę,  okrył  się  czystą.     -­‐  Jestem  gotowy.     Dobrą  wiadomością  było  to,  że  nie  został  trafiony  w  udo,  więc  Manello   trzymał  się  powyżej  pasa.     -­‐   Dobrze   –   powiedział   doktor   gdy   się   odwrócił   -­‐   Myślę,   że   możemy   poradzić  sobie  z  tym  wszystkim  miejscowo,  im  mniej  leków  tym  lepiej.  Więc   zrobię  zastrzyk  i  nie  będzie  narkozy,  dobrze?     -­‐  Nieważne.  Po  prostu  rób  co  musisz.    

247  

-­‐   Lubię   twoją   postawę.   Zacznę   od   tej   na   klatce   piersiowej.   To   może   trochę  zakłuć,  wstrzyknę  znieczulenie…     -­‐  Kuuurwa.     -­‐  Przepraszam.     -­‐   Nic   nie   mogłeś   poradzić.   –   poza   braniem   gwoździa   i   przybiciem   go   do   łóżka.     Kidy  Manello  zajęty  był  swoją  robotą,  Thor  zamknął  oczy  i  pomyślał  o   Niemej.     -­‐  Nie  będę  musiał  tutaj  zostać  po  tym  jak  skończysz?     -­‐   Gdybyś   był   człowiekiem?   Absolutnie   tak.   Ale   to   gówno   już   się   goi.   Jesteście  po  prostu  niesamowici.     -­‐  Więc  mogę  od  razu  wrócić  do  siebie.     -­‐  Cóż…  ewentualnie  –  głośne  „bum”  rozeszło  się  po  pokoju,  kiedy  faset   upuścił   ołowiana   kulkę   na   tacę   –   Myślę,   że   Mary   chciała   by   do   ciebie   najpierw  zajrzeć.     -­‐  Po  co?     -­‐  Chce  po  prostu,  no  wiesz,  sprawdzić.     Thor  skoncentrował  się  na  spojrzeniu  faceta.     -­‐  Co?     -­‐  Czy  zdajesz  sobie  sprawę  ile  miałeś  szczęścia….     -­‐  Nie  potrzebuję  żadnej  rozmowy,  jeśli  o  to  ci  chodzi.     -­‐  Słuchaj,  nie  zamierzam  mieszać  się  do  tego.     -­‐  Ze  mną  wszystko  w  porządku…     -­‐  O  mało  dzisiaj  nie  zginąłeś.     -­‐  Ryzyko  zawodowe…     -­‐   Gówno   prawda,   nic   nie   jest   w   porządku   i   musisz   z   kimś   pogadać.   Dupku.     Na   ten   miły   ostatni   akcent,   człowiek   wykonał   w   powietrzu   gest   –   cudzysłów,  mimo  że  jego  ręce  trzymały  instrumenty  chirurgiczne.     Thor  zamknął  oczy  z  frustracji.     -­‐   Słuchaj,   spotkam   się   z   Mary   kiedy   będę   mógł…   ale   dzisiaj   jestem   zajęty.     W   odpowiedzi   chirurg   wymienił   chyba   wszystkie   rodzaje   zdrowia   psychicznego,  z  których  większość  była  przerywana  słowem  na  k.     248  

Jednak,  to  nie  był  problem  Thor’a.  

249  

DWADZIEŚCIA-DZIEWIĘĆ   Na  wschód,  w  samym  środku  rolniczej  krainy  Caldwell,  Cypher  siedział   w   milczeniu   na   swojej   górnej   pryczy.   Czuł   się   osamotniony   w   piwnicy   sutereny   Bandy   Drani.   Było   z   nim   trzech   kuzynów,   każdy   tak   samo   zdolny   do   rozmowy  jak  i  on,  jednak  nikt  nie  był  skłonny  by  sobie  ulżyć.     Nikt   się   nawet   nie   ruszał.   Żadnych   dźwięków,   z   wyjątkiem   cichych   szeptów   jego   noża   kiedy   przesuwał   nim   po   miękkim   drewnie,   znowu   i   znowu.     Nikt  nie  spał.     Podczas,  gdy  świt  zapanował  na  ziemi  i  zarządzał  iluminacją  władzy,  ich   myśli   biegły   w   podobnym   kierunku,   waga   czynów   ich   dowódcy,   ciężko   osiadła  na  nich.     To   wcale   nie   było   niewyobrażalne,   że   Xcor   tak   brutalnie   dźgnął   Dholora   za   niesubordynację.   To   nie   było   niewiarygodne,   że   później   wydał   rozkaz,   by   cała   reszta   zostawiła   współtowarzysza   na   pewną   śmierć   z   rąk   wroga.     A  jednak  jakoś  nie  mógł  tego  zrozumieć.  I  wyraźnie,  inni  też  nie  mogli.     Dholor   zawsze   był   klejem,   który   ich   trzymał   razem,   wartościowym   samcem,  z  większym  honorem  niż  ich  cała  reszta  razem  wzięta,  logiczne  więc   było,  że  wylądował  w  roli  mediatora  w  rozmowach  z  Xcor’em:  Dholor  zawsze   stał   na   pierwszej   linii   z   ich   zimnym   i   wyrachowanym   przywódcą,   jedyny   głos,   który  mógł  dotrzeć  do  tego  samca  –  cóż,  zazwyczaj.  Był  również  tłumaczem   pomiędzy   nimi,   a   resztą   świata,   jedyny   z   dostępem   do   internetu,   który   znalazł   ten   dom   i   próbował   znaleźć   samice   ich   rasy   dla   dokrwienia,   który   organizował  pieniądze  i  służbę.     I  także  miał  rację,  na  temat  nowoczesnej  technologii.     Tylko,   że   za   to   Xcor   rzucił   się   na   niego,   a   teraz…   jeśli   reduktorzy   nie   dopadli   go   w   tym   zaułku,   Bracia   mogli   go   równie   dobrze   zabić   tylko   dla   zasady.     Ale   cóż,   taki   los   pewnie   już   wkrótce   spotka   ich   wszystkich.   To   tylko   kwestia  czasu.    

250  

Przyglądając  się  swojej  rzeźbie,  pomyślał  że  to  kawałek  gówna,  żaden   ptak  tylko  gruby  kawał  klonowego  drewna.  Nie  miał  artyzmu  w  rękach,  ani  w   oczach,  ani  w  sercu.  To  był  po  prostu  sposób  na  zabicie  czasu,  kiedy  nie  mógł   spać.     Tak   naprawdę,   to   chciał   kobiety.   Pieprzenie   było   jego   prawdziwym   talentem   i   często   był   znany   z   tego,   że   spędzał   godziny   między   nogami   pokojówki  z  dobrym  skutkiem.     Na  pewno  mógł  wykorzystać  zamieszanie.     Rzucając   kawałek   drewna   w   nogi   swojej   pryczy,   zbadał   swoje   ostrze.   Takie  czyste  i  ostre,  zdolne  do  czegoś  więcej  niż  dłubanie  przeklętej  jaskółki.     Na  początku  nie  lubił  Dholora.  Przyszedł  do  Bandy  Drani  w  deszczowy   wieczór   i   wyglądał   dokładnie   jak   miejsce,   z   którego   pochodził:   drogi   chłopiec   wśród   dilerów   śmierci,   stojąc   poza   ruderą,   nie   było   wątpliwości,   że   nigdy   nie   był  w  końskiej  stajni.     Od   cylindra   do   perfekcyjnie   wypolerowanych   butów,   wszyscy   pogardzali  każdym  jego  centymetrem.     Później   Xcor   wyciągnął   słomki   by   losować,   kto   będzie   go   bił   w   pierwszej  kolejności.  Cypher  wygrał  i  uśmiechnął  się,  gdy  strzelił  kostkami  u   rąk,  gotowy  dostarczyć  jaja  samca  do  jego  wysokości  na  srebrnej  tacy.     Dholor   wymłócił   kilka   ciosów   pięścią,   którymi   zaatakował   go,   nie   zapewniając   żadnej   należytej   obrony   i   amortyzacji   ciosów,   które   spadły   na   jego   głowę   i   brzuch.   Ale,   wcześniej   niż   się   wszyscy   spodziewali,   coś   w   nim   kliknęło  –  jego  postawa  zmieniła  się  bez  powodu,  pięści  przygotowały  się  do   ataku,  a  jego  ciało  wypełniło  te  wymyślne  stroje  w  zupełni  inny  sposób.     Zwrot  nie  był…  krótką  niecodziennością.     Cypher   nadal   walczył   z   samcem,   wysyłając   kombinację   ciosów,   które   zostały   nagle   odparowane…   i   po   chwili   wróciły,   aż   on   sam   musiał   podwoić   swoje  wysiłki.     Ten   dandys   uczył   się,   dokładnie   wtedy   i   tam,   nawet   gdy   jego   delikatne   ubrania   zostały   pocięte   i   podarte,   nawet   gdy   był   przemoczony   przez   deszcz   i   własną  krew.     Podczas   tej   pierwszej   walki   i   każdej   kolejnej,   wykazywał   niesamowitą   zdolność   do   asymilacji.   Pomiędzy   pierwszą   pięścią   wyrzuconą   na   niego,   do   chwili,   gdy   w   końcu   wylądował   na   tyłku   z   wyczerpania,   ewoluował   bardziej   251  

jako   wojownik   niż   żołnierze,   którzy   spędzili   lata   w   obozie   wojskowym   Krhviopij’a.     Wszyscy   stali   wokół   Dholor’a   kiedy   siedział   w   błocie,   jego   pierś   falowała,  piękna  twarz  była  posiniaczona,  cylinder  dawno  przepadł.     Stojąc  nad  samcem,  Cypher  wypluł  krew  z  ust,  a  potem…  pochylił  się  i   podał   mu   dłoń.   Dandys   miał   jeszcze   wiele   do   udowodnienia   –   ale   nie   był   lokajem  w  tej  walce.     Tak  naprawdę,  to  udowodnił,  że  nigdy  nie  był  żadnym  lokajem.     To   dziwne   czuć   jakąkolwiek   lojalność   wobec   kogoś   z   arystokracji.   Ale   Dholor   zyskiwał   szacunek   raz   za   razem.   Już   od   dawna   był   jednym   z   nich   –   choć   równie   dobrze   mogło   się   to   zakończyć   na   kilku   poziomach   dzisiejszej   nocy.     Cypher   odwrócił   nóż   tam   i   z   powrotem,   światło   świecy   na   ostrzu   to   piękna   rzecz,   tak   wspaniała   jak   wtedy   gdy   spada   na   skórę   samicy   na   wewnętrznej  części  uda.     Xcor   użył   jednego   z   nich   zgodnie   z   przeznaczeniem   –   aby   pociąć,   zmasakrować,  zabić  –  ale  jego  cel?  Biorąc  pod  uwagę  wszystko  co  Dholor  dla   nich   zrobił,   ich   przywódca   w   swej   wściekłości   zrobił   więcej   szkody   niż   pożytku.   To   prawda,   głód   krwi   Xcor’a   czynił   go   bardzo   zmiennym.   Z   jego   umysłem  i  planami  jakie  miał,  to  nie  była  dobra  kombinacja.     Coś   połaskotało   tył   szyi   Cypher’a,   jeden   z   pająków   które   z   nimi   żyły,   maszerował  przez  jego  kark.  Sięgając  za  siebie  z  przekleństwem,  usunął  go  z   ciała  i  zabił.     Powinien  spróbować  się  trochę  przespać.  Tak  naprawdę,  to  czekał  na   powrót   Xcora,   ale   było   już   dawno   po   wschodzie   słońca,   a   samca   wciąż   nie   było.     Być  może  nie  żył,  Bractwo  złapało  go  kiedy  był  sam.  Albo  jedno  z  tych   tajnych  spotkań  z  członkiem  glymerii  poszło  kwaśno.     Cypher  był  zdziwiony,  że  w  ogóle  go  to  nie  obchodzi.  Tak  naprawdę,   to   miał  nadzieję,  że  Xcor  nigdy  nie  wróci  do  domu.     To   była   wielka   zmiana   w   jego   myśleniu.   Dawniej,   gdy   Banda   Drani   pierwszy   raz   spotkała   się   w   Starym   Kraju,   każdy   z   nich   był   bardzo   wyrachowany   i   myślał   wyłącznie   o   sobie.   Tylko   Krhviopij   był   zdolny   ich   połączyć:   ta   maszyna   do   zabijania,   która   nie   miała   w   sobie   odrobiny   252  

człowieczeństwa,  by  okiełznać  swoje  popędy,  najsurowszy  mężczyzna,  który   kiedykolwiek   chodził   w   żołnierskich   butach   i   oni   podążyli   za   nim   jako   symbolem  wolności  i  siły  na  wojnie.     Później,   nie   było   mowy   by   Bractwo   Czarnego   Sztyletu   mogło   kiedykolwiek  przyjąć  któregoś  z  nich.     Z   biegiem   czasu   ich   więzi   się   zacieśniły.   Niezależnie   od   tego   jak   to   widział  Xcor,  żołnierze  którzy  walczyli  pod  nim,  stali  się  wobec  siebie  lojalni,   rozciągając  to  nawet  o  byłego  arystokratę  –  Dholora.     -­‐  Masz  zamiar  z  nim  porozmawiać?  –  z  dołu  zapytał  miękko  Syphon.     On   i   Syphon   dzielili   pryczę   od   eonów,   gdzie   Cypher   zawszy   spał   na   górze.  To  samo  dotyczyło  kobiet  i  samic,  byli  dobraną  parą.  Syphon  nadążał:   w  łóżku,  na  podłodze,  przy  ścianie…  jak  i  w  terenie.     -­‐  Tak.  Jeśli  wróci.     -­‐   Nie   zabiję   go,   jak   nie   wróci   –   słychać   było   irlandzki   akcent   w   tym   głębokim   głosie,   który   kładł   inny   nacisk   na   sylaby.   Był   taki   sam,   jak   jego   kuzyna  –  Nie  powinien  był  tego  robić.     -­‐  Tak.     -­‐  Nie  musisz  sam  przed  nim  stawać.     -­‐  Nie,  zajmę  się  tym.     Najważniejsze,  że  w  razie  czego,  będzie  miał  natychmiastowe  wsparcie   i   być   może   będzie   go   potrzebował.   Xcor   był   tak   brzydkim   wojownikiem   jak   kochankiem.     -­‐   Cholerne   pająki   –   mruknął   Cypher   kiedy   kolejny   raz   uderzył   się   w   kark.     -­‐  Powinniśmy  coś  zrobić  –  powiedział  ktoś  z  półmroku.     To  był  Balthazar.     I   echo   aprobaty   rozeszło   się   po   pomieszczeniu,   marszcząc   płomienie   świec.     -­‐   Nie   będziemy   znowu   bezczynnie   siedzieć   –   ogłosił   Cypher   –   i   zrobimy   coś  teraz.     Zakładając,   że   skurwiel   wrócił.   Jeśli   tego   nie   zrobił,   to   na   pewno   nie   dlatego,   że   wszystko   przemyślał   i   żałował   tego   co   zrobił.   Nie   Xcor.   Był   tak   stanowczy  jak  jego  ostrza.    

253  

Jednak   jedna   rzecz   była   pewna:   jeśli   Dholor   nie   żyje,   Xcor   będzie   odpowiedzialny   za   bunt.   Szlak,   to   może   się   stać   niezależnie   od   tego   czy   przeżył.     Nikt  nie  zamierzał  dać  się  zabić  w  pogoni  za  tronem  dla  kogoś,  kto  nie   miał  honoru  by  uszanować  więzi…     Cypher  mocno  uderzył  się  w  kark,  ktoś  zauważył.     -­‐  Może  wolisz  tłuczek,  mamy  tu  jeden.     Wilgoć  na  dłoni  sprawiła,  że  wyciągnął  ją  przed  siebie.     Krew.  Czerwona  krew.  Dość  sporo.     Cholera,   musiał   zostać   ugryziony,   przez   skurwiela.   Podnosząc   drugą   rękę,  badał  szyję,  sondując  opuszkami  palców…     Kropla  spadła  na  jego  nadgarstek.     Patrząc   na   legary   ponad   nim,   jego   policzek   złowił   następną,   która   spadła  przez  małą  szparę  w  surowym  drewnie.     Był  już  poza  pryczą  z  nożami  w  obu  rękach,  kiedy  spadła  następna.     Pozostali  natychmiast  byli  w  gotowości,  nie  zadając  nawet  pytań   –  po  prostu   jego  widok,  gotowego  do  walki,  wywołał  ich  z  łóżek  na  baczność.     -­‐  Krwawisz  –  wyszeptał  Syphon.     -­‐  To  nie  ja.  Ktoś  na  górze.     Cypher   pociągnął   nosem,   by   złapać   jakiś   zapach,   ale   jedyne   co   mógł   poczuć  to  stęchlizna  i  smród  podziemia.     -­‐  Może  Bractwo  oddało  nam  Xcor’a  z  powrotem?  –  ktoś  powiedział.     W  ciągu  kilku  sekund  pistolety  zostały  sprawdzone,  a  ochraniacze  były   przypięte  na  klatkach  piersiowych.     -­‐  Pójdę  pierwszy  –  zakomunikował  Cypher.     Nie  było  sprzeciwu,  poza  tym  był  już  u  podstawy  solidnych  schodów  i   zaczął  się  wynurzać.  Reszta  poszła  za  nim  i  mimo,  że  każdy  ważył  co  najmniej   po   sto   dwadzieścia   kilo,   szli   pod   górę   bezszelestnie,   stare   drzewo   nie   skrzypiało  ani  nie  jęczało  przy  dotknięciu  ręki.  Czy  stopy.     Przynajmniej   do   czasu,   gdy   dotarli   na   górę.   Ostatnie   trzy   deski,   celowo   zostały  obluzowane,  by  informować  ich  o  jakiejkolwiek  infiltracji.  Przeskoczył   je,   dematerializując   się   bezpośrednio   przy   wzmacnianych   stalą   drzwiach,   osadzonych   w   metalowej   ramie,   pokoju,   gdzie   na   wszystkich   czterech   ścianach  była  siatka  stalowa  przybita  do  tynku.     254  

Niemożliwe,  by  ktokolwiek  dostał  się  do  nich  łatwo.     Ostrożnie  i  delikatnie  odsunął  stalową  zasuwę  i  przekręcił  gałkę.  Potem   w  łagodny  sposób  uchylił  drzwi.     Zapach  świeżej  krwi  wpadł  do  jego  nosa  i  zatok,  był  tak  gęsty,  że  słodki   smak  metalu  osiadł  w  tylnej  części  gardła.  I  rozpoznał  źródło.     To  był  Xcor.  I  nie  było  z  nim  nikogo  więcej:  żadnego  smrodu  reduktora,   żadnego   korzennego   aromatu   wampira,   żadnej   żałosnej   wody   kolońskiej   człowieka.     Cypher   skinął   reszcie,   by   zostali   z   tyłu.   Będzie   ich   potrzebował   do   ochrony  swojego  tyłka,  jeśli  jego  nos  był  źle  poinformowany.     Otwierając   szybko   drzwi   bezgłośnym   ciosem,   wszedł   w   sztuczną   ciemność  stworzoną  przez  zasłony  i  kotary  pokrywające  wszystkie  okna…     Poprzez  wyszczerbione  płytki  w  kuchni,  zakurzoną  drewnianą  podłogę   w  holu,  w  dalekim  kącie  salonu,  w  kręgu  miodowych  świec…  Xcor  siedział  w   kałuży  krwi.     Żołnierz  był  wciąż  ubrany  w  bojowy  strój,  jego  kosa  i  broń  leżały  obok   niego   na   podłodze,   nogi   miał   wyciągnięte   przed   siebie,   a   nagie   i   zakrwawione  ramiona  spoczywały  na  udach.     W  ręce  trzymał  stalowy  sztylet.     Ciął   się.   Raz   po   raz   ostrzem   swego   śmiercionośnego   noża,   ciął   swoje   lepkie,  silne  ramiona,  a  krew  kapała  ze  zbyt  wielu  ran,  by  je  zliczyć.  Ale  to  nie   był  szok.  Na  jego  twarzy  błyszczały  łzy.  Spływały  mu  po  policzkach,  spadając   na  szczękę  i  podbródek,  mieszając  się  z  tym  co  sączyło  się  z  jego  ciała.     Słowa  ochrypłe  i  niskie  płynęły  ponad.     -­‐   ...przeklęta   cipa…   płacząca,   bezwartościowa   cipa…   przestań…   skończ…  zrobiłeś  to,  co  musiałeś  mu  zrobić…  pierdolona  cipa…     Wydawało  się  jakby  ktoś  inny  wydobył  więź  z  Dholor’em.     Rzeczywiście,  ich  lider  był  nieszczęsny  w  swoim  bólu  i  żalu.     Cypher  powoli  wycofał  się  za  drzwi  i  ponownie  je  zamknął.     -­‐  Co?  –  zażądał  Syphon  w  ciemności.     -­‐  Musimy  zostawić  go  w  spokoju.     -­‐  Xcor  jednak  żyje?     -­‐   Tak.   I   cierpi   po   swojemu,   ze   słusznego   powodu,   rozlewając   swoją   krew  za  kogoś,  kogo  śmiertelnie  obraził.     255  

Akceptujące  narzekanie,  a  potem  wszyscy  odwrócili  się  i  zeszli  na  dół.     To  był  początek.  Ale  przed  nim  jeszcze  długa  droga,  do  odzyskania  ich   lojalności.  I  musieli  dowiedzieć  się  co  stało  się  z  Dholor’em.       ***     Siedząc  na  twardej  podłodze  w  kałuży  własnej  krwi,  Xcor  był  rozdarty   pomiędzy  treningiem,  który  otrzymał  od  Krhviopij’a,  a  własnym…  sercem,  tak   przypuszczał.     Dziwne,   aby   odkryć   w   tym   wieku,   że   posiadał   coś   takiego   i   trudno   zaliczyć  to  odkrycie  jako  błogosławieństwo.     Bardziej  wydawało  się  to  oznaką  defektu.  Krhviopij  nauczył  go  jakie  są   wymagania   wobec   dobrego   żołnierza,   a   emocje   inne   niż   gniew,   zemsta   i   chciwość,   nie   były   częścią   tego   leksykonu:   lojalność   była   czymś,   czego   wymagałeś  od  swoich  podwładnych,  a  gdyby  nie  dowiedli  ci  jej  w  pojedynkę,   pozbywałeś   się   ich   jako   źle   funkcjonującej   broni.   Szacunek   był   dawany   wyłącznie   w   odpowiedzi   na   siłę   twojego   wroga   i   po   prostu   dlatego,   że   nie   chciałeś  zostać  pokonanym  przez  niedoszacowanie  sprzeciwów.  Miłość  była   jedynie  wiązana  ze  zdobyciem  i  udaną  obroną  twojej  mocy…     Wbijając  kolejny  raz  splamione  czerwienią  ostrze  noża  w  skórę,  syknął   ponieważ   ból   rozszedł   się   przez   jego   ramiona   i   nogi   wprawiając   jego   serce   w   migotanie.     Kiedy   świeża   krew   podeszła   w   górę,   pomodlił   się   by   wyrzuciła   z   jego   ciała  i  głowy  plątaninę  żalu,  który  zgłosił  swe  pretensje  wkrótce  po  tym  jak   zostawił  Dholor’a  na  tym  chodniku.     Jak  to  możliwe,  że  wszystko  poszło  nie  tak…     Chaos,  rzeczywiście  rozpoczął  się,  gdy  nie  odszedł  z  tego  zaułka.     Po  tym,  jak  odesłał  swoich  ludzi  z  dala  od  Dholor’a,  miał  zamiar  zrobić   to  samo,  ale…  skończył  czając  się  na  dachu  jednego  z  budynków,  pozostając   w   ukryciu,   cały   czas   czuwając   nad   swoim   żołnierzem.   Pozornie,   wmówił   sobie,  że  to  tylko  dlatego,  iż  chciał  aby  to  Bracia  znaleźli  jego  zastępcę,  a  nie   Korporacja   Reduktorów   –   ponieważ   informacje,   na   które   miał   ochotę,   dotyczyły  starego  wroga,  a  nie  tego  drugiego.    

256  

Z  wyjątkiem  tego,  że  kiedy  patrzył  na  Dholor’a  wijącego  się  z  bólu  na   asfalcie,   przekrzywiającego   kończyny   pod   dziwnym   kątem,   szukającego   ulgi   w   zmianie   pozycji,   rzeczywistość   dumnego   wojownika   pozostającego   bezbronnym,  przesączała  się  do  niego.     Z  jakiego  powodu,  skazał  go  na  taką  agonię?     Kiedy   wiatry   ruszyły   przeciwko   Xcor’owi,   oczyszczając   jego   głowę   i   studząc   gniew,   zdał   sobie   sprawę,   że   jego   czyny   niewygodnie   na   nim   osiadają.  Nieznośnie.     Gdy   przybyli   reduktorzy,   wydobył   broń,   przygotowaną   do   obrony   samca,  którego  wyrzucił.     Bracia   pojawili   się   i   działali   zgodnie   z   oczekiwaniami,   odprawiając   zabójców   z   łatwością,   zbierając   Dholor’a   i   pakując   go   na   tyły   czarnego   samochodu.     W   tamtym   momencie,   Xcor   zdecydował   się,   nie   śledzić   SUV’a.   I   powód   dla  którego  to  zrobił  był  przeciwieństwem  jego  wcześniejszych  działań.     Dholor  mógł  liczyć  na  kompetencję  w  kryjówce  Bractwa.     Cokolwiek  można  by  powiedzieć  o  tym  jak  skurwiele  uwielbiali  luksus,   wiedział   jednak,   że   mają   dostęp   do   najwyższej   klasy   opieki   medycznej.   Byli   królewską   ochroną   osobistą   i   Ghrom   nie   zapewniłby   im   niczego   gorszego.   Jeśliby   za   nimi   podążył   z   myślą   o   ich   infiltracji?   Mogliby   go   odkryć   i   walczyć   z   nim  po  drodze  zamiast  dowieźć  Dholora  i  udzielić  mu  potrzebnej  pomocy.     Faktycznie,   Xcor   trzymał   się   z   dala   ze   złego   powodu,   niewystarczającego   powodu,   z   powodu   nie   do   przyjęcia   –   pomimo   całego   swojego   szkolenia,   postawił   życie   Dholora   ponad   swoimi   ambicjami:   gniew   prowadził  go  w  jednym  kierunku,  ale  żal  wskazał  inną  drogę.     Krhviopij,  bez  wątpienia  przewraca  się  w  grobie.     Decyzja   została   podjęta,   stracił   animusz   w   gruzach   nocy   i   własnych   intencjach,   kiedy   na   nowo   wybuchła   strzelanina,   zanim   samochód   z   Dholorem  miał  szansę  odjechać.     Kiedy   okiełznał   swój   kpiący   nastrój,   nastąpiła   chwila   ciszy,   a   potem…   Thor,   syn   Hharm’a,   wyszedł   na   sam   środek   zaułku,   bez   osłony,   stając   się   celem   dla   niedawno   przybyłych   reduktorów,   strzelając   do   nich   z   własnej   broni.     Nie  sposób  było  tego  nie  szanować.     257  

Xcor   był   nad   zabójcami,   którzy   odpowiedzieli   ogniem   na   atak   Brata   –   nawet  wtedy,  gdy  kule  wroga  pędziły  w  stronę  samca.     Thortur  kontynuował  z  obu  luf,  niezłomnie,  uporczywie.     Jeden  strzał  w  głowę  i  byłoby  po  wszystkim.     Zmobilizowany   przez   coś,   czego   nie   chciał   nazwać,   zniżył   się,   podczołgał   do   krawędzi   budynku,   przedłużył   rękę   o   swoją   własną   broń   i   opróżnił  cały  magazynek  w  stronę  reduktora  stojącego  za  osłoną,  kładąc  kres   jakiejkolwiek  możliwości  śmierci  Brata.     Potem  zdematerializował  się  z  tamtego  obszaru  i  godzinami  chodził  po   ulicach   Caldwell,   nauki   Krhviopij’a   waliły   w   jego   wewnętrzne   drzwi,   domagając   się   wpuszczenia,   by   mogły   ugasić   poczucie,   że   to   co   zrobił   Dholor’owi  było  złe.     Jednak   żal   nasilał   się,   zaostrzając   pod   jego   skórą,   przedefiniowując   związek  z  żołnierzem…  tak  jak  z  mężczyzną,  którego  kiedyś  nazywał  ojcem.     Koncepcja,   że   może   nie   być   z   tej   samej   gliny   co   Krhviopij,   bolała.   Szczególnie,   skoro   umieścił   siebie   i   swoich   ludzi   na   kursie   kolizyjnym   ze   Ślepym   Królem   –   realizacja   tego   planu   wymagała   wytrzymałości,   która   pochodzi  tylko  od  pozbawionych  sumienia.     W  rzeczywistości,  było  już  za  późno,  aby  wycofać  się  z  tej  drogi  teraz,   nawet   gdyby   chciał   –   ale   nie   chciał.   Wciąż   chciał   usunąć   Ghrom’a   –   z   prostego  powodu,  tron  był  do  wzięcia,  nie  ważne  co  mówiły  Stare  Prawa,  lub   co  dyktowała  ślepa  tradycja.     Gdy  jednak  dotyczyło  to  jego  żołnierzy  i  jego  zastępcy…     Koncentrując   się   na   przedramionach,   nawyk   i   ślepe   poszukiwanie   siebie,   ponownie   skierowały   ostrze   na   ciało,   tak   by   szkoda   była   nierówna,   brudna  i  odpowiednio  bolesna.     Było  coraz  trudniej  znaleźć  kawałek  nietkniętej  skóry.     Sycząc   przez   zaciśnięte   zęby,   modlił   się   o   ból,   aby   dosięgnął   jego   rdzenia.  Potrzebował  go  by  przekopać  się  przez  swoje  emocje  i  w  ten  sposób   dotrzeć   do   głosu   Krhviopij’a,   który   nigdy   go   nie   zawiódł,   wzmacniając   go,   dając  jasny  umysł  i  zimne  serce.     Ale   to   jednak   nie   działało.   Ból   po   prostu   podwoił   się   w   jego   sercu,   wzmacniając   zdradę,   której   dopuścił   się   wobec   dobrego   samca   o   czystej   duszy,  który  służył  tak  wiernie.     258  

Śliski   od   własnej   krwi,   pływając   we   własnych   torturach,   przeciągał   ostrzem   znowu,   i   znowu,   czekając   na   starą,   znajomą   jasność   umysłu,   która   miała  przyjść…     A  gdy  tak  się  nie  stało,  uświadomił  sobie,  że  jeśli  kiedykolwiek  dostanie   szansę,  to  uwolni  Dholor’a  ostatecznie  i  na  zawsze.  

259  

TRZYDZIEŚCI   Kiedy  Thor  leżał  sam  w  swoim  łóżku,  nie  był  świadom  niczego,  oprócz   pulsu   bijącego   w   jego   fiucie.   Cóż,   tego   i   zapachu   świeżo   ściętych   kwiatów,   które  Fritz  rutynowo  wymieniał  w  wazonie  w  holu.     -­‐  Czy  tego  właśnie  ode  mnie  chciałeś,  aniołku?  –  zapytał  głośno  –  No,   dawaj.  Wiem,  że  tu  jesteś.  Czy  tego  chciałeś?     Aby  podkreślić  pytanie,  włożył  rękę  pod  kołdrę  i  pozwolił  jej  dryfować   w   dół,   po   klatce   piersiowej,   brzuchu,   aż   znalazła   się   z   przodu   jego   bioder.   Gdy   złapał   się,   nie   mógł   powstrzymać   ściągającego   łuku,   który   kołysał   jego   kręgosłupem,  czy  jęku,  który  wzrósł  w  jego  gardle.     -­‐   Gdzie   ty,   kurwa,   jesteś?   –   warknął   w   przyćmionym   świetle,   niepewny   z  kim  rozmawia.  Lassiter.  Niema.  Miłosierne  Mojry  –  jeśli  w  ogóle  istniały.     Na   jakimś   poziomie,   nie   mógł   uwierzyć,   że   czeka   na   inną   kobietę   –   z   tym,  że  przechylająca  się  równowaga  między  pilną  potrzebą,  a  winą  szybko   przesuwała  się  w  stronę…     -­‐  Jeśli  wypowiadasz  moje  imię  robiąc  to,  to  zaraz  puszczę  pawia.     Głos   Lassiter’a   był   szorstki   i   bezcielesny,   kiedy   dochodził   z   odległego   kąta  pokoju,  gdzie  stał  szezlong.     -­‐   Czy   właśnie   to   miałeś   na   myśli?   –   Boże   to   był   naprawdę   on?-­‐   zastanawiał  Thor.  Głodny,  niecierpliwy.  Roztrzęsiony,  bo  cały  się  gotował.     -­‐   To   na   pewno   lepszy   kierunek,   niż   prysznic   z   kul–   rozległo   się   szuranie   –   Hej,   bez   urazy,   ale   jeśli   nie   masz   nic   przeciwko,   to   połóż   obie   rączki,   tak   żebym  je  widział.     -­‐  Możesz  sprawić,  by  do  mnie  przyszła?     -­‐  Wolna  wola.  A  ręce  zasrańcu?  Bez  urazy.     Thor  wyciągnął  obie  ręce  i  poczuł  się  zobowiązany  do  wyjaśnienia.     -­‐  Chcę  ją  dokrwić,  nie  przelecieć.  Nie  zrobiłbym  Niemej  tego.     -­‐   Sugeruję,   abyś   pozwolił   jej   samodzielnie   myśleć   na   temat   seksu.   –   Anioł   kaszlnął,   potem   jeszcze   raz,   pieprzenie   było   niezręcznym   tematem   między   facetami,   zwłaszcza   jeśli   rozmawiali   o   wartościowych   samicach.   –   Ona  może  mieć  swoje  własne  pomysły.    

260  

Thor  przypomniał  sobie,  jak  patrzyła  na  niego  w  klinice,  gdy  robił  sobie   dobrze.  Nie  była  przestraszona.  Była  zauroczona…     Nie  był  pewien,  jak  sobie  z  tym  poradzić…     Można   by   powiedzieć,   że   jego   ciało   samo   podejmowało   decyzje.   O,   kurwa  nic  z  tego,  kolego.     Kiedy  pojawił  się  kolejny  kaszel,  Thor  zaśmiał  się  lekko     -­‐  Masz  alergię  na  tamte  kwiaty?     -­‐  Taa.  To  chyba  to.  Opuszczę  cię  teraz  –  pauza  –  Jestem  z  ciebie  dumny.     Thor  uniósł  brwi.     -­‐  Dlaczego?     Nie  było  odpowiedzi  i  było  jasne,  że  anioł  już  się  zmył…     Delikatne  pukanie  do  drzwi,  momentalnie  posadziło  Thor’a  do  pionu  i   ledwo  odczuwał  ból  swoich  ran:  dokładnie  wiedział  kto  to  był.     -­‐  Proszę…     Przyjdź  do  mnie.     Drzwi   otwarły   się   ze   zgrzytem   i   Niema   wślizgnęła   się   do   środka,   zamykając  je  za  sobą.     Kiedy   usłyszał   kliknięcie   zapadki,   jego   ciało   całkowicie   zagłuszyło   umysł:  zamierzał  ją  dokrwić  i  …  Boże  dopomóż,  przeleci  ją  jeśli  tylko  mu  na  to   pozwoli.     Przez   jedną,   krótką   chwilę,   pomyślał,   że   powinien   kazać   jej   odejść,   aby   oszczędzili   sobie   następstw,   aby   schłodzić   pożądanie   i   oczyścić   umysł…   aby   dwoje   ludzi   uświadomiło   sobie,   że   tek   koktajl   Mołotowa,   który   wydaje   się   taki  ekscytujący  i  podniecający  w  rzeczywistości  zdziesiątkuje  ich  krajobraz.     Z  wyjątkiem  tego,  że  już  wyciągnął  rękę  w  jej  kierunku.     Po  chwili  sięgnęła  i  zdjęła  kaptur.  Gdy  uczył  się  na  pamięć  jej  twarzy  i   formy,   zobaczył,   że   nie   była   taka   jak   jego   Wellsie.   Była   niższa   i   bardziej   delikatnej   budowy.   Płowy   kolor   zamiast   żywego.   Stonowanie   zamiast   intensywności.     Jednak  ją  lubił.  I  w  dziwny  sposób  to  było  łatwiejsze,  właśnie  dlatego,   że  była  tak  inna.  Mniejsze  szanse,  że  ta  kobieta  może  wymienić  ukochaną  w   jego  sercu:  chociaż  jego  ciało  było  pobudzone,  jednak  był  to  najmniej  ważny   producent   związku.   Mężczyźni   ze   szlachetnym   rodowodem,   jaki   on   miał,   gdy  

261  

byli   zdrowi   i   dobrze   odżywieni,   tak   jak   on   teraz,   mogli   ciężko   oberwać   nawet   workiem  ziemniaków.     Jednak  Niema,  pomimo  całej  jej  opinii  o  sobie,  była  cholernie  bardziej   atrakcyjna  niż  rośliny  uprawne…     Chryste,  romans  po  prostu  by  tu  przeraźliwie  namieszał.  Nieprawdaż?     Zbliżyła  się  powoli,  jej  kuśtykanie  było  ledwo  zauważalne,  a  gdy  dotarła   do   krawędzi   materaca,   spojrzała   na   jego   nagą   klatkę   piersiową,   ramiona,   brzuch…  i  przeszła  wzrokiem  jeszcze  niżej.     -­‐  Jestem  znowu  podniecony  –  powiedział  gardłowym  głosem.  Pieprzyć   to,   ale   można   by   pomyśleć,   że   postawił   „to”   do   pionu   tylko   po   to   by   ją   ostudzić.   A   serio?   Miał   nadzieję   zobaczyć   na   jej   twarzy   tamto   spojrzenie   z   kliniki  kiedy  dochodził…     I  wiecie  co…  było  tam:  ciepło  i  ciekawość.  Żadnego  strachu.     -­‐  Czy  mam  wziąć  twój  nadgarstek  stąd?  –  zapytała.     -­‐  Przyjdź  na  łóżko  –  prawie  warknął.     Weszła   jednym   kolanem   na   wysoki   materac,   a   potem   niezdarnie   próbowała   przyciągnąć   drugie.   Jednak   jej   chora   noga   nie   utrzymała   równowagi  i  upadła  w  przód…     Thor   łatwo   ją   złapał,   chwytając   za   ramiona   i   powstrzymując   jej   ciało   przed  upadkiem  na  twarz.     -­‐  Mam  cię.     I  nie  było  tu  żadnego  podwójnego  znaczenia  słów.     Celowo   pociągnął   ją   ponad   sobą,   tak   że   znajdowała   się   nad   jego   klatką   piersiową.  Ludzie,  ważyła  tyle  co  nic.  Ale  też,  niewiele  jadła.     Nie  był  jedyną  osobą,  która  wymagała  dokarmienia.     Chyba   właśnie   wtedy   zatrzymał   się,   by   dać   jej   czas   na   dostosowanie   się.   Był   kawałem   chłopa   i   był   cholernie   podniecony,   na   pewno   już   ją   wystarczająco  przeraził.     Był  tak  bardzo  zaniepokojony,  że  pozwoliłby  jej  wykorzystać  cały  czas   świata,  aby  się  upewniła  kto  z  nią  był…     Nagle   jej   zapach   się   zmienił   przesuwając   do   spektrum   żeńskiego   przebudzenia.   W   odpowiedzi   jego   biodra   wygięły   się   pod   kołdrą,   a   ona   spojrzała  przez  ramię,  obserwując  reakcję  jego  ciała.    

262  

Gdyby  był  dżentelmenem,  ukryłby  odpowiedź  i  upewnił  się,  że  chodzi   tylko   o   spłatę   przysługi,   którą   mu   oddała.   Ale   czuł   się   bardziej   męsko   niż   łagodnie.     Po   tej   myśli,   opuścił   ją   na   swoją   klatkę   piersiową,   układając   ją   pod   takim  kątem,  że  jej  usta  uderzyły  w  żyłę  szyjną.     Skóra.     Ciepła  męska  skóra  naprzeciw  jej  ust.     Ciepła,   czysta   skóra   wampira   była   złoto-­‐brązowa,   a   nie   trupio   blada.   Pachniała   korzenną   przyprawą,   siłą   i…   czymś   tak   erotycznym,   że   jej   ciało   natychmiast  wróciło  do  wulkanicznego  miejsca.     Kiedy  zaciągnęła  się  jego  zapachem   –  męskim  zapachem  –  wywołał  on   natychmiastową   reakcję.   Wszystko   poszło   błyskawicznie,   instynktownie,   jej   wargi   rozchyliły   się,   jej   kły   opadły   z   górnej   szczęki,   wysunęła   język,   jakby   miała  zamiar  poczuć  smak.     -­‐  Weź,  Niema…  Wiesz,  że  chcesz.  Weź  mnie…     Przełykając   z   trudem,   odsunęła   się   od   niego   i   napotkała   jego   płonące   oczy.   Było   w   nich   zbyt   wiele   emocji   do   rozszyfrowania,   to   samo   dotyczyło   jego   głosu   i   postawy.   Nie   było   to   dla   niego   łatwe,   do   tego   jeszcze   był   to   jego   małżeński  pokój,  gdzie  bez  wątpienia  był  ze  swoją  krwiczką  z  tysiąc  razy.     A  jednak  pragnął  jej.  Napięcie  jego  ciała  było  oczywiste,  podniecenie,   które   nawet   pod   przykryciem   mogła   zobaczyć.   Wiedziała,   że   stoi   na   rozdrożu,   rozdarty   pomiędzy   sprzecznościami,   tak   jak   i   ona.   Chciała   tego,   ale   jeśli  się  teraz  od  niego  dokrwi,  sprawy  będą  postępować,  a  nie  była  pewna   czy  jest  przygotowana  na  to,  dokąd  to  ich  zaprowadzi.     Jednak  nie  miała  zamiaru  zawrócić.  On  najwidoczniej  też  nie.     -­‐  Nie  chcesz  mnie  przy  swoim  nadgarstku  –  powiedziała  głosem,  który   nie  należał  do  niej.     -­‐  Nie.     -­‐   Więc   gdzie   mnie   chcesz.   –   To   nie   było   pytanie.   I   najdroższa   Pani   Kronik,   nie   miała   pojęcia   kto   z   nim   rozmawiał   w   taki   sposób   –   nisko,   zmysłowo,  wymagająco.     -­‐  Przy  mojej  szyi.     Jego   słowa   brzmiały   nawet   niżej   i   jęknął   kiedy   jej   oczy   wróciły   do   miejsca  gdzie  wydawało  się,  że  celowo  ją  położył.     263  

Ten   potężny   wojownik   chciał,   by   ona   go   użyła.   Kiedy   położył   się   z   powrotem  na  poduszki,  jego  ogromne  ciało  wydawało  się  być  w  tej  dziwnej   niewoli,   którą   widziała   już   wcześniej,   uwięziony   przez   niewidzialne   pęta,   z   których  nie  potrafił  się  wyzwolić.     Skupił   na   niej   swój   wzrok,   kiedy   przechylił   głowę   na   bok,   eksponując   żyłę…  naprzeciwko  miejsca,  w  którym  była.  Tak,  że  będzie  musiała  rozciągnąć   się   na   jego   piersi   jeszcze   raz.   Tak,   pomyślała,   ona   też   tego   chciała…   z   wyjątkiem   tego,   że   zanim   zrobiła   jakikolwiek   ruch,   dała   ostatnią   szansę   swemu   umysłowi   na   panikę.   Ostatnią   rzeczą   jakiej   chciała,   to   ucieczka   w   trakcie.     Nic   nie   wypływało   z   głębin.   Nagle   teraźniejszość   była   tak   żywa   i   wciągająca,   że   przeszłość   nie   była   nawet   echem,   czy   cieniem,   w   tym   momencie  była  oczyszczona.     I  bardzo  świadoma  tego,  czego  pragnęła.     Niema   wyciągnęła   rękę   i   naciągnęła   się   mocno,   przezwyciężając   niemożliwą   połać   jego   tułowia.   Jego   wielkość   zakrawała   na   żart,   a   zestawienie   ich   ciał   było   czystym   absurdem   –   a   jednak   się   nie   bała.   Jego   twarde  mięśnie  piersiowe  i  szeroka  belka  ramion  nie  były  dla  niej  groźbą.     One  jedynie  zaostrzały  jej  głód.     Jego  ciało  szarpnęło  w  górę,  kiedy  położyła  się  na  nim,  i  oh,  ten  ogień.   Gotując   się   przez   skórę   i   powiększając   potrzeby   swojego   ciała,   była   pewna,   że  dusi  się  na  wolnym  ogniu  rozbudzając  swój  zapał.     To   było   tak   dawno,   kiedy   ostatni   raz   dokrwiała   się   od   mężczyzny.   Dawniej,   w   jej   najwcześniejszej   przeszłości,   to   zawsze   było   robione   pod   ścisłym  nadzorem,  nie  tylko  jej  ojca,  ale  także  innych  mężczyzn  z  rodu  i  przez   to,  nie  było  uroczyście,  biologia  złagodziła  społeczne  oczekiwania.     Nigdy   nie   była   podniecona.   I   jeśli   dobrze   pamięta,   dżentelmeni,   których  używała,  nigdy  nie  okazywali  takiej  reakcji.     To  wszystko  było  zaprzeczeniem  jej  wcześniejszych  doświadczeń.     To  było  surowe,  dzikie  i  …  bardzo  seksualne.     -­‐  Weź  ode  mnie  –  rozkazał,  jego  szczęki  się  zacisnęły,  broda  uniosła  się,   a  szyja  została  jeszcze  bardziej  wyeksponowana.     Kiedy   opuściła   głowę   w   dół,   potrząsnęła   nią   i   wbiła   się   bez   jakiejkolwiek  gracji…     264  

Tym  razem  jęk  pochodził  od  niej.     Jego   smak   był   czymś   czego   jeszcze   nigdy   nie   poznała,   jak   wielki   ryk,   który  osadzał  się  na  języku,  a  potem  spływał  w  głąb  gardła.  Jego  krew  była   dużo  czystsza  i  silniejsza  niż  jej,  i  ta  moc.  To  tak  jakby  moc  tego  wojownika   wlała  się  do  jej  ciała,  zmieniając  ją  w  coś  czym  nigdy  nie  była.     -­‐  Weź  więcej  –  wezwał  szorstkim  głosem  –  Weź  wszystko…     Zrobiła   jak   kazał,   przechylając   mocniej   głowę,   tak   że   połączenie   było   jeszcze  bardziej  perfekcyjne.  Kiedy  piła  z  odnowionym  zapałem,  uświadomiła   sobie,  że  nie  czuje  ciężaru  swoich  piersi,  gdyż  całkowicie  opierają  się  o  jego   tors.   I   ból   w   dole   brzucha,   nieważne   ile   wzięłaby   od   niego,   wciąż   się   zaostrzał.   I   omdlewające   nogi…   jedyne   co   chciały   zrobić,   to   szeroko   się   otworzyć.     Dla  niego.     Zwrot   jej   pełnej   napięcia   sztywności,   był   tak   kompletny,   iż   czuła   że   nieodwracalny,   tylko   co   to   oznaczało?   Była   tak   wyczerpana,   że   nie   dbała   o   nic  więcej  ponad  to  co  dostała.  

265  

TRZYDZIEŚCI-JEDEN   Thor  miał  orgazm  zaraz  po  pierwszym  ugryzieniu  Niemej.  Po  prostu  nie   mógł   powstrzymać   pulsujących   skurczów   w   swoim   worku,   wędrujących   w   górę,  wzdłuż  jego  długości,  gdy  potężna  eksplozja  szarpnęła  jego   fiutem  pod   kołdrą.     -­‐  Ja  pier…  Niema…     Jakby   wiedziała,   co   właśnie   się   stało   i   o   zgodę   na   co   ją   prosił,   skinęła   głową   przy   jego   szyi.   Potem   sięgnęła   po   jego   rękę,   a   kiedy   chwyciła   nadgarstek,  wepchnęła  go  pod  kołdrę.     Nie  musiała  powtarzać  dwa  razy.     Rozszerzając   nogi,   pogładził   swoją   sztywną   długość   w   rytmie   w   jakim   pulsowała  jego  żyła.  Jeszcze  raz  zwolnił,  jego  podniecenie  kopało  jak  szalone,   sięgnął  w  dół,  chwycił  swoją  sakwę  i  mocno  ścisnął.  Przyjemność  i  ból  stały   się   krzywym   zwierciadłem   przekształcającym   jedno   odbicie   przeciwko   innemu,  wzmacniającym  wszystko,  od  czucia  kłów  w  jego  szyi  po  erupcję  w   dolnej  części  ciała.     Sens  odpuszczenia,  odstawienia  bólu,  z  którym  walczył  dzień  i  noc,  był   taką   pieprzoną   ulgą.   Był   chwilowo   roztopionym   jeziorem,   wolnym   od   pokrywy   lodowej   i   upajał   się   swoją   otwartością   na   nią,   sposób   w   jaki   pozwolił  sobie  leżeć  pod  jej  delikatnym  ciałem,  zdobyty  i  utrzymany  przez  jej   niewielką  wagę  i  potężne  wkłucie.     Już   tak   dawno   nie   czuł   niczego   dobrego   głęboko   w   zmarzlinie   swojej   duszy.  Ponieważ  wiedział,  że  wszystkie  jego  obciążenia  będą  czekać  na  niego   kiedy   ten   cudowny   wschód   słońca   zgaśnie,   zanurzył   się   jeszcze   bardziej   w   doświadczanie,  świadomie  okrywając  się  wszystkimi  doznaniami.     Gdy  Niema  w  końcu  cofnęła  swoje  kły,  pobudzające  liźnięcie  jej  języka   zasklepiające  rany,  sprawiło,  że  doszedł  kolejny  raz:  wilgotny,  ciepły  dotyk  na   jego   skórze,   przeniósł   impuls   w   dół   ciała,   wprost   do   erekcji,   która   szarpnęła   i   kopnęła   wypuszczając   jeszcze   więcej   tego,   co   już   pokrywało   jego   brzuch   i   zmoczyło  kołdrę.    

266  

Wpatrywał  się  w  jej  oczy,  gdy  miał  orgazm,  przygryzając  dolną  wargę,   odrzucając  w  tył  głowę  –  tak  że  dokładnie  wiedziała  co  robi.     I  wtedy  wiedział…  chciała  coś  dla  siebie.     Jej  soczysty  zapach,  też  mu  to  powiedział.     -­‐   Czy   pozwolisz   mi,   żebym   teraz   ja   zrobił   ci   przyjemność   –   powiedział   ochryple.     -­‐  Ja..  ja  nie  wiem  co  mam  robić.     -­‐  Czy  to  znaczy  tak?     -­‐  Tak…  -­‐  odetchnęła.     Przewracając  się  na  bok,  delikatnie  pchnął  ją  na  materac.     -­‐  Wszystko  co  musisz  robić,  to  leżeć.  Ja  się  zajmę  resztą.     Spokój,   z   jakim   zastosowała   się   do   jego   poleceń   był   pełną   pokory   niespodzianką  –  i  natychmiastową  wskazówką,  tak  długo  jak  jego  libido  było   zainteresowane,  by  mieć  ją  nagą,  całować  ją  i  dojść  zaraz  po  niej.     Nic  się  nie  wydarzy.  Zbyt  wiele  powodów.     -­‐   Będę   to   robił   powoli   –   jęknął,   zastanawiając   się   do   kogo   z   nich   to   mówi.     A  potem  pomyślał…  kurwa,  tak,  będzie  to  robił  powoli.  Nie  był  pewien,   czy  pamięta  co  robić  by  kobieta…     Znikąd,  cień  przeciął  jego  umysł,  wyskoczył  z  mózgu  i  wtargnął  między   nich,  zaciemniając  tą  chwilę.     Ze   smutnym   bólem   uświadomił   sobie,   że   nie   pamięta   kiedy   on   i   Wellsie   byli   razem   w   tym   ostatnim   momencie,   gdyby   znał   ich   przyszłość   mógłby  poświęcić  więcej  uwagi  na  tak  wiele  rzeczy.     Bez   wątpienia,   był   to   jeden   z   tych   przyjemnych   i   niewartych   zapamiętania,   ale   ostatecznie   w   ich   głębokich   sesjach   w   małżeńskim   łóżku,   kiedy  oboje  byli  na  wpół  rozbudzeni  i  szczęśliwi,  zawsze  płynęli  z  prądem…     -­‐  Thortur?     Dźwięk   głosu   Niemej   zaalarmował   go,   grożąc   całkowitym   wykolejeniem  tego,  co  działo  się  w  teraźniejszości.  Chyba  wtedy  pomyślał  o   Lassiterze…   i   swojej   krwiczce   w   szarej   nicości,   uwięzionej   w   tym   opustoszałym  bezkresie  pyłu.    

267  

Jeśli   teraz   się   wycofa,   nigdy   już   nie   wróci   do   tej   chwili,   do   tego   potencjału,   do   tej   sytuacji   z   Niemą,   ani   z   nikim   innym.   Zamierzał   trwale   zatrzymać  się  na  tej  drodze  smutku  –  bo  Wellsie  nigdy  nie  będzie  wolna.     Cholera,   w   życiu   trzeba   było   pokonać   tak   wiele   przeszkód,   a   ta   była   jedną  z  tych  większych.  Ale  także  to  nie  będzie  trwało  wiecznie.  Miał  już  za   sobą   ponad   rok   żałoby,   a   dekady   i   wieki   były   jeszcze   przed   nim.   Przez   następne   dziesięć   minut,   kwadrans,   godzinę   –   jakkolwiek   długo   to   będzie   trwało  –  potrzebował  pozostać  tylko  w  „tu  i  teraz”.     Tylko  z  Niemą.     -­‐  Thortur,  możemy  przestać….     -­‐  Czy  mogę  rozsunąć  twoją  szatę?  –  jego  głos  brzmiał  jak  z  za  grobu,  dla   jego  własnych  uszu  –  Proszę…  pozwól  mi  cię  zobaczyć.     Kiedy  skinęła  głową,  przełknął  ciężko  i  przeniósł  drżącą  rękę  do  sznura   jej   sukni.   Rzecz   poluzowała   się,   trochę   z   jego,   a   może   i   bez   jego   pomocy,   a   następnie  fałdy  uwolniły  się  od  jej  zapakowanego  ciała.     Jego   fiut   szarpnął   mocno   na   jej   widok,   ledwie   ukrytej   przed   jego   oczami,  rękami…  ustami.     A   ta   reakcja   powiedziała   mu,   że   niestety…   albo   stety,   mógł   to   zrobić.   Zamierzał  to  zrobić.     Przesuwając   ręką   wokół   jej   talii,   zatrzymał   się.   Wellsie   miała   zaokrąglone   ciało,   wszystkie   kobiece   krzywizny   i   kobiecą   siłę,   którą   tak   bardzo  kochał.  Niema  nie  była  taka.     -­‐  Musisz  więcej  jeść  –  powiedział  szorstko.     Kiedy   jej   brwi   się   ściągnęły   i   zamierzała   się   od   niego   odsunąć,   miał   ochotę   walnąć   się   w   łeb.   Żadna   kobieta   nie   chciała   słuchać   o   swoich   niedoskonałościach  w  chwili  takiej  jak  ta.     -­‐   Jesteś   bardzo   piękna   –   powiedział,   a   jego   oczy   sondowały   cienką   tkaninę,  która  zakrywała  piersi  i  biodra  –  po  prostu  martwię  się  o  ciebie,  to   wszystko.     Ponownie   się   rozluźniła   i   to   był   jego   czas,   głaszcząc   ją   przez   prostą   lniany   materiał,   który   nosiła,   wolno   przesunął   się   na   jej   brzuch.   Jej   wyobrażenie  pływającej  w  kryształowej  płaszczyźnie  błękitnej  wody  basenu,   unoszące   się   ramiona,   głowa   i   jej   piersi   z   połyskującymi   sutkami,   sprawiło   że   jęknął.     268  

I  wskazało  mu  specyficzny  kierunek.     Koniuszkami  palców  popłynął  w  górę,  odnajdując  spód  jej  piersi.     Syk,   który   wypuściła   i   wyginające   się   w   łuk   ciało,   powiedziało   mu,   że   ten   kontakt   był   więcej   niż   mile   widziany.   Ale   się   nie   spieszył.   Już   raz   zrobił   to   w  spiżarni  na  dole  i  nie  zamierzał  tego  powtarzać.     Z  leniwą  łatwością  poszedł  wyżej,  aż  jego  palec  wskazujący  napotkał  jej   sutek.  Więcej  syku.  Większy  łuk.     Więcej  eksploracji.     Jego   ciało   ryczało,   jego   fiut   z   całej   siły   napierał   na   kołdrę,   przeciwko   jego  samokontroli,  przeciwko  temu  tempu.  Ale  trzymał  to  wszystko  w  ryzach   –  i  niech  go  szlak,  ale  zamierzał  pozostać  na  tej  drodze.  Tu  chodziło  o  nią,  nie   o   niego,   a   jego   nagie   ciało   obok   niej   mogło   bardzo   szybko   zamienić   te   rubryki.     To  musiała  być  jej  krew  w  nim.  Tak,  to  było  to.  To  był  powód  szalonego   pragnienia  wejścia  w  nią…     Niema   wyrzuciła   swoje   nogi   na   kołdrę   i   wbiła   paznokcie   w   jego   przedramię  w  momencie  kiedy  ujął  całą  pierś  i  złapał  sutek  pomiędzy  kciuk  a   palec  wskazujący.     -­‐  Podoba  ci  się  –  warknął,  gdy  dyszała.     Odpowiedź,   którą   w   końcu   usłyszał   była   niczym   więcej   jak   plątaniną   dźwięków,  ale  to  całe  erotyczne  napięcie  w  zupełności  wystarczyło.     Ona  naprawdę  lubiła  czuć  się  w  ten  sposób.     Otaczając  jej  drobne  plecy  swoim  ramieniem,  delikatnie  podniósł  ją  do   ust.   Miał   chwilę   wahania,   zanim   jej   dotknął,   tylko   dlatego,   że   nie   mógł   uwierzyć,  że  robi  to  z  kimś:  nigdy  nie  przyszłoby  mu  do  głowy,  że  będzie  mieć   jakiekolwiek  życie  seksualne  poza  wspomnieniami,  ale  tutaj  to  było,  bliskie  i   osobiste,   można   powiedzieć,   że   to   wykrzesało   elektryczne   połączenie,   jego   ciało  nagie  i  podniecone,  jego  usta  smakujące  kogoś  innego.     -­‐  Thortur….  –  jęknęła  –  Ja  nie  wiem  co  się  dzieje…     -­‐  Wszystko  w  porządku.  Trzymam  cię….  Trzymam.     Opuszczając  głowę,  rozchylił  usta  nad  jej  sutkiem  i  pocierał  nimi  przez   materiał   tam   i   z   powrotem,   tam   i   z   powrotem.   W   odpowiedzi   jej   ręce   zakopały   się   w   jego   włosach,   czując   się   dobrze   na   jego   głowie,   ciągnąc   i   drapiąc.     269  

Kurwa,   pachniała   cudownie,   jej   zapach   był   lżejszy   i   bardziej   cytrynowy,   niż  Wellsi,  …  ale  wciąż  jak  paliwo  rakietowe  w  jego  żyłach.     Liźnięcie  przyniosło  mu  zgrzyt  tkaniny  i  namiastkę  raju  –  więc  otarł  się   o  nią  jeszcze  raz.  I  jeszcze  raz.  I  jeszcze  raz.     Całując   ją   ustami,   wciągnął   jej   sutek,   szarpiąc   w   górę,   aż   złapał   rytm.   Podczas,  gdy  ona  trzymała  się  mocniej  niż  kiedykolwiek,  błądził  rękami  po  jej   ciele  ucząc  się  jej  bioder  i  ud,  brzucha  i  drobniutkiej  klatki  piersiowej.     Łóżko  robiło  delikatny,  skrzypiący  hałas.  Materac  ugiął  się  pod  nim,  gdy   przysunął  się  do  niej….  i  przyciągnął  ich  dolne  części  ciała  razem.     To  był  czas,  by  wziąć  się  w  garść.       ***     To   dlatego   kobiety   mają   to   spojrzenie   w   oczach,   gdy   myślą   o   swoim   partnerze.     Niema  w  końcu  zrozumiała,  dlaczego,  gdy  broniec  wchodził  do  pokoju   jego   krwiczka   delikatnie   się   prostowała   i   przywdziewała   ten   sekretny   uśmiech.   To   było   przyczyną   wspólnych   spojrzeń   pomiędzy   dwiema   połówkami  gatunku.  Pilna  potrzeba  przypieczętowana  ceremonią  związania,   z  tańczącymi  gośćmi  i  domem  zamkniętym  na  cały  dzień.     To   dlatego,   szczęśliwie   połączone   pary   czasami   nie   schodziły   na   Wieczerzę.  Czy  Przedświtek.  Czy  jakikolwiek  inny  posiłek  pomiędzy.     To  święto  zmysłów  było  wystarczającym  pokarmem  dla  gatunku.     Powód  z  jakiego  była  w  stanie  się  tym  cieszyć?  Pomimo  rozpaczliwych   żądań  ich  ciał,  Thor  obchodził  się  z  nią  bardzo  ostrożnie.  Chociaż  oczywiście   był  podniecony,  tak  jak  i  ona,  nie  spieszył  się:  jego  opanowanie  było  zbiorem   stalowych  prętów  ponad  ich  wspólnymi  instynktami  łączenia  się  w  pary,  jego   degustacja  i  tempo  było  tak  niespieszne  i  niegroźne  jak  wdzięczne  opadanie   piórka,  nadal  unoszącego  się  w  powietrzu.     Właściwie,  to  raczej  doprowadzało  ją  to  do  szaleństwa.     Ale  wiedziała,  że  to  dla  jej  dobra.  Sfrustrowana  tak  jak  była,  wiedziała   że  to  dobry  sposób,  by  nie  było  wątpliwości  z  kim  była  i  czy  tego  chciała…     Dotyk   jego   ust   na   jej   piersi,   sprawił   że   krzyknęła   i   szarpnęła   go   za   włosy.  A  to  było  zanim  zaczął  ją  ssać.     270  

Blisko  przy  jej  sutku  powiedział     -­‐  Czy  rozłożysz  dla  mnie  nogi?     Jej   uda   posłuchały,   zanim   usta   zdołały   wypowiedzieć   pozwolenie,   a   śmiech   jaki   otrzymała   w   odpowiedzi   od   niego   był   głębokim   dudnieniem   satysfakcji   w   jego   klatce   piersiowej.   I   nie   marnował   czasu.   Ponownie   zamykając  usta  na  piersi,  jego  dłoń  zsunęła  się  do  szczytu  jej  uda  i  przesunęła   do  wewnątrz.     -­‐  Unieś  dla  mnie  biodra  –  powiedział  przed  ponownym  polizaniem  jej   sutka.     Natychmiast   posłuchała,   tak   pogrążona   w   oczekiwaniu,   że   nie   mogła   zrozumieć   dlaczego   wciąż   ją   pytał.   Z   wyjątkiem   tego,   że   poczuła   miękkie   ocieranie  wokół  nóg.     Kołdra.  Podciągnął  kołdrę  w  górę.     Jego   dotyk   powrócił,   ocierając   w   górę   uda,   potem   w   dół…   przed   wejściem  wewnątrz.     Och,  brak  bariery.  Jakby  to  nie  było  już  wystarczająco  dobre.     W   odpowiedzi   jej   miednica   wygięła   się   w   łuk   i   naprężyła,   ale   to   prowadziłoby   do   nikąd,   gdyby   nakłaniała   go   do   swego   żaru,   do   którego   ostatecznie   rościł   sobie   prawa.   Zaprawdę,   pod   jego   spłatą   przysługi,   w   jej   kwitnącym   rdzeniu,   przesunęło   się   coś   drażliwego,   zrodzone   odczucie   zamieniło   się   w   potrzebę   o   ostrych   krawędziach,   ból   który   był   podobny   do   tego,  jaki  czuła  podczas  oddawania  mu  żyły.     Pierwsze   dotknięcie   jej   kobiecości,   było   niczym   więcej   jak   pascha,   która  zmusza  ją  do  wołania  o  więcej.  Drugie,  powolnym  przemieszczeniem.   Trzecie…     Wystrzeliła   swoją   rękę   w   dół   i   zakryła   jego,   popychając   go   wprost   w   swój  ogień.     Jego   jęk   był   niespodziewany,   sugerował,   że   dzięki   jej   odczuciom   on   sam   może   mieć   orgazm   –   tak,   mogła   to   wiedzieć   przez   sposób   w   jaki   jego   ciało  wiło  się  w  spazmach,  jego  biodra  drgające  pod  kołdrą  spowodowały,  że   zaczęła  myśleć  o  penetracji.     Powtarzanej,  energicznej  penetracji.     -­‐   Thortur…..   –   jej   głos   obdarty,   jej   mózg   zapchany,   jej   ciało,   jedyna   rzecz,  która  była  wolna  od  czegokolwiek.     271  

Trochę  trwało  zanim  mógł  jej  odpowiedzieć  słowami,  gdyż  brakowało   mu  oddechu.     -­‐  Wszystko  w  porządku?     -­‐  Pomóż  mi.  Ja  muszę….     Potarł  ustami  jej  pierś  i  o  minimetr  przesunął  rękę     -­‐  Ja  się  tym  zajmę.  Obiecuję.  Jeszcze  tylko  chwila.     Nie   wiedziała   jak   długą   „chwilę”   jeszcze   wytrzyma   zanim   jej   ciało   eksploduje.   Chyba   wtedy   nauczył   ją,   że   istnieją   jeszcze   większe   wyżyny   frustracji.   Ostatecznie   tarcie   zaczęło   się   dokładnie   takie   jakie   było,   wolne,   lekkie,   bardziej   drażnienie,   niż   prawdziwy   dotyk.   Ale,   dzięki   ci,   wielka   Pani   Kronik,  to  zmierzało  w  innym  kierunku.     Kiedy   subtelnie   zwiększył   nacisk   u   góry   jej   kobiecości,   przypomniała   sobie,  jak  zaspokajał  siebie  w  klinice,  jego  ręce  obniżające  się  do  bioder,  jego   ciało  wywołujące  tarcie,  aż  coś  pękło  i  przyjemność  wzrosła…     Orgazm   był   bardziej   potężny,   niż   cokolwiek   co   czuła   w   życiu:   nawet   ból,   którego   doświadczyła   z   rąk   symphath’y,   był   niczym   wobec   tej   przyjemności,   która   koziołkowała   przez   dolne   partie   jej   ciała,   wytopiona   w   piecu  płomieniowym  wspinała  się  w  górę  jej  tułowia  i  rozbrzmiewała  echem   na  zewnątrz  do  czubków  palców  u  rąk  i  nóg.     Poznała  ziemię.  Poznała  Sanktuarium.     Ale  to  było….  niebo.  

272  

TRZYDZIEŚCI-DWA   Kiedy  Niema  miała  orgazm,  fiut  Thor’a  kolejny  raz  się  uwolnił,  dotyk  jej   śliskiego   rdzenia,   szarpnięcia   bioder   i   jej   krzyczący   głos   wysłały   go   na   krawędź:  była  mokra,  była  otwarta,  była  gotowa  na  niego.     Była  pociągająca.     A   gdy   otarła   się   o   jego   rękę,   chciał,   by   jego   usta   znalazły   się   na   niej,   jego  język  wewnątrz  niej,  tak  by  mógł  spijać  to  co  jej  dał.     Tak  naprawdę,  gdyby  nie  został  ściśnięty  przez  nią  tak  mocno,  mógłby   od   razu   zmienić   pozycję   w   dół   jej   ciała   i   znaleźć   ją   swoimi   wargami.   Ale   nigdzie   się   nie   wybierał   w   tej   chwili.   Nie,   dopóki   ta   jazda   nie   dobiegnie   końca,  a  ich  mięśnie  odblokują  się  od  kości.     A  po  za  tym…  nie  puszczała  go.     Nawet   kiedy   jej   uniesienie   minęło,   ramiona   zachowały   szokująco   mocną  pozycję  na  jego  szyi.     Gdy  zaczęła  się  trząść,  poczuł  każde  drżenie.     Początkowo   zastanawiał   się,   czy   to   pobudzenie   wróciło,   ale   szybko   stało  się  oczywiste,  że  nie  o  to  chodziło.     Niema  cicho  płakała.     Próbował   się   wycofać,   ale   po   prostu   złapała   go   jeszcze   mocniej   zakopując   głowę   w   jego   klatce   piersiowej.   Wyraźnie   nie   bała   się   go,   ani   jej   nie  skrzywdził.     Ale,  Boże,  wciąż…     -­‐  Szz…  -­‐  wyszeptał,  gdy  położył  swoją  wielką  dłoń  na  jej  plecach  i  zaczął   łagodnie  gładzić.  –  Już  dobrze…     Właściwie,   akurat   to   było   kłamstwem.   Nie   był   pewien,   czy   cokolwiek   jest  dobrze.  Zwłaszcza  jak  na  serio  zaczęła  szlochać.     Tym  bardziej,  że  nie  mógł  nic  zrobić,  prócz  tego  by  z  nią  zostać,  opuścił   głowę   blisko   niej,   wyszarpnął   kołdrę   z   pod   nóg,   by   ją   okryć   i   trzymać   w   cieple.     Płakała  całą  wieczność.     Jednak  mógłby  trzymać  ją  tak  nawet  dłużej.    

273  

To   było   dziwne…   dawanie   jej   oparcia,   sprawiło,   że   sam   je   miał,   dostarczało  mu  cel  i  skupienie,  i  było  tak  samo  silne,  jak  seksualne,  zaledwie   kilka   chwil   temu.   Z   perspektywy   czasu   powinien   był   wiedzieć,   że   to   nadejdzie.   To,   co   się   właśnie   stało,   było   prawdopodobnie   pierwszym   i   jedynym   seksualnym   doświadczeniem,   na   które   ona   kiedykolwiek   się   zgodziła.   Wartościowa   samica   ze   znamienitego   rodu?   Nie   ma   mowy,   by   pozwolono  jej  chociaż  trzymać  faceta  za  rękę.     Przemoc  symphaty  była  wszystkim  co  znała.     Niech  go  szlak,  chciał  zabić  tego  skurwiela  jeszcze  raz.     -­‐   Nie…   wiem   dlaczego…   płaczę   –   powiedziała   w   końcu,   słowa   wymykały  się  w  czasie  szarpanego  oddechu.     -­‐  Trzymam  cię  –  mruknął  –  tak  długo  jak  będzie  trzeba.  Trzymam  cię.     Ale  emocje  opadały,  jej  oddech  się  uspokajał,  a  pociąganie  nosem  nie   było  już  tak  częste.     Było   po   wszystkim,   kiedy   zadrżał   ostatni   oddech.   Wciąż   go   trzymała   tak  jak  i  on.     -­‐   Mów   do   mnie   –   kontynuował   gładzenie   po   plecach   –   Powiedz   mi   gdzie  jesteś.     Otworzyła   usta   zamierzając   odpowiedzieć,   ale   potem   po   prostu   potrząsnęła  głową.     -­‐  Cóż,  myślę,  że  byłaś  bardzo  odważna.     -­‐  Odważna?  –  zaśmiała  się  –  Nie  znasz  mnie  tak  dobrze.     -­‐   Bardzo   odważna.   To   nie   mogło   być   dla   ciebie   łatwe   i   jestem   zaszczycony,  że  pozwoliłaś  mi…  zrobić  to,  co  zrobiłem  tobie.     Jej  twarz  przybrała  obraz  zmieszania.     -­‐  Dlaczego?     -­‐   To   wymagało   wielkiego   zaufania,   Niema,   zwłaszcza   dla   kogoś,   kto   przeszedł  przez  to  co  ty.     Ze  zmarszczonymi  brwiami,  wydawała  się  cofać  w  głąb  siebie.     -­‐  Hej  –  powiedział,  kładąc  palec  wskazujący  pod  jej  brodę  –  Spójrz  na   mnie.   –   Kiedy   to   zrobiła,   delikatnie   pogładził   jej   twarz   –   Chciałbym   móc   powiedzieć   coś   filozoficznego,   albo   przejmującego,   albo…   cokolwiek…   co   pomogłoby   ci   zapomnieć   o   tym   gównie.   Jednak   nie   potrafię   i   bardzo   tego  

274  

żałuję.   Ale   wiem   jedno.   Złamanie   przeszłości   wymagało   odwagi,   a   ty   zrobiłaś   to  dzisiaj.     -­‐  W  takim  razie,  myślę,  że  oboje  jesteśmy  odważni.     Jego  spojrzenie  powędrowało  daleko.     -­‐  Tak.     Nastąpił  moment  ciszy,  jakby  przeszłość  wyssała  z  nich  całą  energię.     Nagle  zapytała     -­‐  Dlaczego  następstwa  są  tak  niewygodne?  Czuję  tak…  oprócz  ciebie.     Skinął  głową,  myśląc,  tak,  seks  taki  jak  ten  mógł  być  dziwny,  nawet  gdy  nie   było  problemów  z  tego  rodzaju  kołysaniem  się:  pomimo,  że  nie  przeszedłeś   całej   drogi,   wstrząsająca   bliskość,   którą   dzieliłeś   sprawiała,   że   powrót   do   normalności  stwarzał  dystans,  mimo  że  druga  osoba  leży  obok  ciebie.     -­‐  Powinnam  wrócić  do  mojego  pokoju  –  powiedziała.     Wyobraził  ją  sobie  na  korytarzu  i  wydawało  mu  się  to  zbyt  daleko.     -­‐  Nie.  Zostań  tutaj.     W  słabym  świetle  mógł  zobaczyć  jak  znowu  marszczy  brwi.     -­‐  Jesteś  pewien?     Sięgnął  w  górę  i  chwycił  blond  uciekiniera  za  jej  warkocz.     -­‐  Tak.  Jestem  pewien.     Przez   dłuższy   czas   patrzyli   na   siebie,   i   jakoś   –   może   to   był   wyraz   jej   oczu,   może   linia   jej   ust,   może   czytał   jej   myśli   –   ale   dokładnie   wiedział   nad   czym  się  zastanawiała.     -­‐   Wiedziałem,   że   to   byłaś   ty   –   powiedział   miękko   –   Przez   cały   czas…   wiedziałem,  że  to  byłaś  ty.     -­‐  To  było…  w  porządku,  by  korzystać  ze  wspomnień     Wrócił  pamięcią  do  swojej  krwiczki.     -­‐  Nie  jesteś  taka  jak  była  Wellsie.     Gdy  usłyszał  jak  ona  odchrząkuje,  zdał  sobie  sprawę,  że  mówił  głośno.     -­‐  Nie,  miałem  na  myśli…     -­‐   Nie   musisz   się   tłumaczyć   –   jej   smutny   uśmiech   był   tak   pełen   współczucia  –  Naprawdę,  nie  musisz.     -­‐  Niema…     Uniosła  rękę.    

275  

-­‐  Nie  ma  tu  nic  do  wyjaśniania,  a  tak  przy  okazji,  te  kwiaty  są  cudowne.   Nigdy  nie  czułam  takiego  zapachu.     -­‐   Tak   naprawdę   to   stoją   na   korytarzu.   Fritz   zmienia   je   co   dwa   dni.   Słuchaj,  mogę  coś  dla  ciebie  zrobić?     -­‐  A  nie  zrobiłeś  już  wystarczająco  dużo  –  odpowiedziała.     -­‐  Chciałbym  przynieść  ci  coś  do  jedzenia.     Jej  wdzięczne  brwi  uniosły  się.     -­‐  Nie  chciałabym,  abyś  robił  sobie  kłopot.     -­‐  Ale  jesteś  głodna,  prawda?     -­‐  Cóż…  tak…     -­‐  Więc  będę  z  powrotem  za  minutę.     Szybko   przesunął   się   z   materaca   i   nieświadomie   zebrał   siły   w   oczekiwaniu   na   przechylenie.   Ale   nie   było   zamroczenia   i   potrzeby   odzyskiwania   równowagi,   żadnych   pieprzonych   zawrotów   głowy.   Jego   ciało   płonęło  z  niecierpliwości  by  pójść…     Wzrok  Niemej  padł  na  niego,  a  wyraz  jej  twarzy  sprawił,  że  stanął  jak   wryty.     Znowu  zobaczył  te  spekulacje  w  jej  oczach.  Głód  także.     Kiedy   to   się   zdarzyło   między   nimi,   nie   rozważał   czy   kiedykolwiek   ma   zamiar  to  powtórzyć.  Ale  biorąc  pod  uwagę  sposób  w  jaki  na  niego  patrzyła…   odpowiedź   wydawała   się   być   dużym   „tak”,   przynajmniej   z   jej   punktu   widzenia.     -­‐  Podoba  ci  się  to  co  widzisz?  –  zapytał  zbyt  głębokim  głosem.     -­‐  Tak…     Cóż,  wcale  nie  walnęło  go  to  mocno:  poniżej  pasa,  jego  fiut  ponownie   domagał  się  uwagi  –  i  niech  go  szlak,  jeśli  jej  spojrzenie  nie  padło  na  niego  i   nie  oglądała  przedstawienia.     -­‐   Znam   jeszcze   inne   rzeczy,   które   chciałbym   ci   zrobić   –   warknął   –   to   może  być  dopiero  początek.  Jeśli  chcesz.     Jej  usta  rozchyliły  się,  a  powieki  przymknęły  nisko.     -­‐  A  ty  chcesz  tego?     -­‐  Tak,  chcę.     -­‐  To  powiedziałabym…  tak,  proszę.    

276  

Skinął   jej   raz   głową,   jakby   dobili   jakiegoś   targu.   Potem   musiał   się   zmusić,  by  odejść  od  łóżka.     Odchodząc  od  szafy,  wciągnął  dżinsy  i  poszedł  w  stronę  drzwi.     -­‐  Coś  szczególnego?  –  zapytał  przed  wyjściem.     Niema   powoli   potrząsnęła   głową,   jej   powieki   były   wciąż   przymknięte,   usta   wciąż   rozchylone,   policzki   wciąż   zaczerwienione.   Chryste…   nie   miała   pojęcia  jak  kusząco  wyglądała  w  tym  wielkim,  rozgrzebanym  łóżku,  jej  szata   zwinięta   z   boku   materaca,   jej   warkocz   z   blond   kosmykami,   jej   zapach   tak   silny  i  uwodzicielski  jak  nigdy.     Może   jedzenie   mogło   poczekać.   Zwłaszcza,   gdy   zauważył   jej   nagie   nogi   pośród  plątaniny  kołdry.     Tak,  miał  dla  nich  plany.  Z  rodzaju…     Nagle  szarpnęła  przykryciem,  nad  chorą  nogą  i  ukryła  ją  przed  nim.     Thor   przemaszerował   z   powrotem   do   niej   i   z   premedytacją   odsunął   kołdrę   tam   gdzie   była   wcześniej.   Śledząc   palcami   blizny   po   źle   zagojonych   ranach,  spojrzał  jej  prosto  w  oczy.     -­‐  Jesteś  piękna.  Każdy  centymetr  ciebie.  Nawet  przez  chwilę  nie  myśl,   że  jest  inaczej.  Rozumiemy  się?     -­‐  Ale…     -­‐   Nie.   Nie   słucham   tego   –   schylając   się   przycisnął   usta   do   jej   łydki,   kostki,  śledząc  i  pieszcząc  blizny  –  Piękna.  Cała.     -­‐  Jak  możesz  tak  mówić  –  wyszeptała,  mrugając  przez  łzy.     -­‐  Bo  to  prawda  –  prostując  się,  dał  jej  ostatni  uścisk  –  Nie  zasłaniaj  się   przede   mną.   A   potem,   jak   cię   nakarmię,   myślę   że   muszę   ci   pokazać,   że   mówię  poważnie.     To  sprawiło,  że  się  uśmiechnęła…  a  później  nawet  się  zaśmiała.     -­‐  Moja  dziewczynka  –  mruknął.     Z  wyjątkiem  tego…  kurwa,  że  wcale  nią  nie  była.  Co  do  cholery  wyszło  z   jego  ust?     Zmuszając   się   do   wyjścia,   podszedł   z   powrotem   do   drzwi,   wyszedł,   zamknął  ją  w  środku  i  …     -­‐   Co   do   kurwy?   –   podnosząc   nogę,   obejrzał   spód   gołej   stopy.   Była   na   niej  srebrna  farba.    

277  

Spoglądając   w   dół,   znalazł   szlak…   srebrnej   farby   biegnący   korytarzem   w  kierunku  balkonu  drugiego  piętra.     Z   przekleństwem,   zastanawiał   się,   który   z   psańców   pracował   w   tej   części   domu.   Dobrą   rzeczą   tego   wszystkiego   był   fakt,   że   plamy   czyniły   tych   drani  pogodnymi,  inaczej  Fritz  byłby  wkurzony.     Podążając   wzdłuż   kropel,   aż   do   szczytu   wielkich   schodów,   zszedł   do   holu  wraz  z  nimi.     Bałagan  prowadził  prosto  do  przedsionka.     -­‐  Dzień  dobry,  Panie.  Czy  potrzebuje  pan  czegoś?     Thor  odwrócił  się  do  Fritza,  który  nadchodził  z  jadalni  z  jakąś  pastą  do   podłogi.     -­‐   Hej,   tak.   Muszę   wziąć   coś   do   jedzenia.   Ale   o   co   chodzi   z   tą   farbą?   Robicie  coś  nieprzyzwoitego  z  fontanną  na  zewnątrz?     Służący  spojrzał  przez  ramię  i  zmarszczył  brwi.     -­‐  Tam  nikt  niczego  nie  maluje  w  całej  rezydencji.     -­‐   Cóż,   ktoś   bawi   się   w   Michała   Anioła   –   Thor   opadł   na   tyłek   i   włożył   palec  do  jednego  z  małych  basenów.     Chwila  –  nie  farba.     I  to  gówno  pachniało  jak  kwiaty.     Świeże  kwiaty?     Rzeczywiście,  to  zapach,  który  był  w  jego  pokoju.     Kiedy  jego  oczy  strzeliły  do  drzwi  przedsionka,  pomyślał  o  gradzie  kul  w   który  wszedł.  I  obawiał  się,  że  to  nie  cud  był  powodem,  że  nie  jest  martwy  po   tym  wszystkim.     -­‐  Sprowadź  doktor  Jane,  już  –  warknął  do  psańca.       ***     Taaa,   pomyślał   Lassiter,   kiedy   przewrócił   się   na   gorącym   kamieniu   wystawiając  do  słońca  swój  goły  tyłek.  To  co  się  dzieje….     Biorąc   wszystko   pod   uwagę,   to   był   dobry   dzień,   żeby   zostać   postrzelonym.     Cóż,  raczej  noc.    

278  

Dziękować   Stwórcy,   było   lato:   leżąc   na   schodach   rezydencji,   genialne   megawaty   lipca   biły   leczniczymi   promieniami   na   jego   podziurawione   przez   kule  ciało.     Bez   tego?   Równie   dobrze   mógł   umrzeć   jeszcze   raz  –   a   to   nie   był   dobry   sposób   w   jaki   chciał   spotkać   swojego   szefa.   Rzeczywiście,   słońce   było   dla   niego   tym,   czym   dla   wampirów   krew,   koniecznością   która   go   naprawdę   cieszyła.   Kiedy   był   w   nim   skąpany,   ból   znikał,   a   jego   siła   wracała…   i   pomyślał   o  Thor’ze.     Który   zasraniec   robi   takie   zagrania   jak   to   w   zaułku?   Co   sobie,   w   imię   wszystkich  świętych,  ten  skurwiel  myślał?     Mniejsza   z   tym.   Nie   było   mowy,   aby   pozwolił   draniowi   wleźć   w   strzelaninę   bez   ochrony.   Ich   dwójka   zaszła   za   daleko,   żeby   to   spieprzyć   w   momencie  kiedy  zrobili  następny  krok.     A   teraz,   dzięki   temu,   że   zamienił   się   w   poduszkę   do   szpilek,   Thor   i   Niema  uprawiali  seks.     Więc   nie   wszystko   zostało   stracone.   Jednak   poważnie   myślał   o   wykręceniu   jaj   Brata   z   kilku   powodów.   Pierwszy,   to   gówno   szczypało   jak   skurwysyn.  Kolejny,  jeśli  to  byłby  grudzień?  Mogło  mu  się  nie  udać…     Odgłos   ciężkich,   otwierających   się   drzwi   głównych   spowodował,   że   podniósł   i   odwrócił   głowę.   Doktor   Jane,   ta   ich   fantastyczna   uzdrowicielka,   wypadła  jakby  planowała  bieg  na  jakiś  dystans.     Poślizgnęła  się,  więc  nie  zatrzymała  się  tuż  nad  nim.     -­‐  Tutaj  jesteś.     O,  spójrzcie,  przyniosła  ze  sobą  to  śmieszne  pudełko,  malutki  czerwony   krzyżyk  oznaczał  dostawę  awaryjną.     -­‐  Skubaniec,  czas  na  opalanie?  –  mruknęła.     Oparł   głowę   w   dół,   także   jego   cały   policzek   leżał   płasko   na   ciepłym   kamieniu.     -­‐  Tylko  zażywam  moje  lekarstwo  jak  grzeczny,  mały  pacjent.     -­‐  Mogę  cię  zbadać?     -­‐  Czy  twój  broniec  zabije  mnie,  jeśli  zobaczysz  mnie  nago?     -­‐  Jesteś  nagi.     -­‐  Nie  patrzysz  na  mój  interes.     Gdy  tylko  uniosła  się  nad  nim  bez  dalszego  komentarza,  mruknął     279  

-­‐   Świetnie.   Nieważne   –   tylko   nie   zasłaniaj   mi   mojego   słońca.   Potrzebuję  go  bardziej  niż  ciebie.     Położyła  pudełko  obok  jego  ucha  i  uklęknęła.     -­‐  Tak  wiem,  V  powiedział  mi  coś  niecoś  o  tobie.     -­‐  Założę  się.  Wiesz,  on  i  ja  mieliśmy  naszą  rundę.     Ten  sukinsyn  raz  nawet  go  uratował  –  co  zakrawało  na  cud,  biorąc  pod   uwagę  fakt  jak  się  nienawidzili.     -­‐  Mamy  swoją  historię.     -­‐   Wspominał   o   tym   –   jej   słowa   zostały   wypowiedziane   z   rozproszeniem,  jakby  sprawdzała  otwory  wylotowe  –  Możesz  mieć  jakiś  ołów   w  środku,  masz  coś  przeciwko  moim  oględzinom?     -­‐  Ołów  nie  ma  znaczenia.  Moje  ciało  go  wchłonie,  pod  warunkiem,  że   będę  miał  wystarczająco  dużo  słońca.     -­‐  Wciąż  okropnie  krwawisz.     -­‐  Wszystko  będzie  w  porządku.     I  zaczynał  myśleć,  że  to  nie  było  kłamstwo.  Po  tym  jak  to  wszystko  się   wydarzyło,  wciąż  utrzymywał  niewidzialność  i  ukrył  się  na  miejscu  pasażera   mercedesa,   który   zabrał   Thor’a   do   kliniki.   Minutę   po   tym   jak   przybył   do   centrum  medycznego,  ukradł  kilka  bandaży  i  zrobił  mumię  z  własnego  tyłka,   więc  nie  krwawił  wszędzie.  Nie  było  po  co  spieszyć  się  na  zewnątrz  –  nie  było   w  tym  momencie  słońca  –  przynajmniej  nie  tyle  by  cokolwiek  zmieniło.  Po  za   tym  pomyślał,  że  przejdzie  mu  podczas  spaceru.     Nic   z   tego.   To   było   krótko,   po   tym   jak   wchodził   na   górę,   do   sypialni   Thor’a,   zdał   sobie   sprawę,   że   ma   kłopoty.   Oddychał   z   trudem.   Ból   stał   się   gorętszy.  Obraz  był  zamazany.  Szczęśliwie  słońce  było  już  w  rozkwicie.     I  musiał  się  ulotnić  zanim  pojawiła  się  Niema…     -­‐  Lassiter.  Chciałabym  zobaczyć  cię  z  przodu.     -­‐  To  jest  to,  co  mówią  wszystkie  kobiety.     -­‐  Oczekujesz  ode  mnie,  że  cię  odwrócę?  Bo  mogę  to  zrobić.     -­‐  Twojemu  brońcowi  to  się  nie  spodoba.     -­‐  Nie  powiesz  mi,  że  ci  to  przeszkadza.     -­‐  Racja.  To  nawet  jest  warte  mojego  wysiłku.     Z  jękiem  wrzucił  swoje  dłonie  do  połyskującej,  srebrnej  kałuży  krwi  pod   nim  i  padł  na  bok  jak  wielki  kawał  wołowiny,  jakim  był.     280  

-­‐  Wow  –  odetchnęła.     -­‐  Wiem,  a  nie  mówiłem?  Wielki  jak  u  konia.     -­‐  Jeśli  będziesz  miły  i  przeżyjesz  to,  obiecuję  nie  powiedzieć  V.     -­‐  O  moim  rozmiarze.     Zaśmiała  się  lekko.     -­‐   Nie,   jeśli   założyłeś,   że   będę   na   ciebie   patrzeć   w   inny   sposób,   niż   profesjonalny.   Mogę   zabandażować   kilka   z   nich?   –   dotknęła   go   delikatnie   na   brzuchu  –  Nawet  jeśli  zostawię  kule  w  środku,  może  to  spowolni  krwawienie.     -­‐   Nie   brzmi   to   dobrze.   Tu   chodzi   o   słońce.   I   wszystko   będzie   w   porządku.  Tak  długo  jak  nie  zajdzie  za  chmury.     -­‐  Może  powinniśmy  cię  położyć  w  solarium.     Teraz  on  się  zaśmiał,  co  sprawiło,  że  zaczął  kaszleć.     -­‐  Nie  podoba  mi  się  dźwięk  tej  grzechotki.     -­‐  Która  godzina?     -­‐  Pierwsza  dwadzieścia  sześć.     -­‐  Przyjdź  za  pół  godziny  i  zobaczymy  gdzie  jesteśmy.     Nastąpiła  chwila  ciszy.     -­‐  Dobra.  Przyjdę.  Thor  będzie  chciał…     Zadzwonił  telefon,  wyjęła  go  z  kieszeni  i  odebrała.     -­‐  Właśnie  o  tobie  mówiłam.  Tak  jestem  z  nim  i  jest  …  w  złym  stanie,  ale   mówi,  że  potrafi  o  siebie  zadbać.  Oczywiście,  zostanę  z  nim…  nie,  jestem  w   tym  dobra  i  zadzwonię  za  dwadzieścia  minut.  Dobrze,  dziesięć.     Nastąpiła  długa  przerwa,  a  potem  wzięła  głęboki  wdech.     -­‐  Jest,  ….ach,  jest  wiele  ran  postrzałowych.  Na  klatce  piersiowej.     Kolejna  pauza.     -­‐   Halo?   Halo,   Thor…   dobrze,   myślałam,   że   nas   rozłączyło.   Tak…   nie,   słuchaj,  musisz  mi  zaufać.  Jeśli  uważałabym,  że  coś  mu  grozi,  zaciągnęłabym   go   kopniakami   i   wrzaskiem   do   foyer.   Ale   szczerze   mówiąc,   widzę   jak   się   uzdrawia  kiedy  rozmawiamy…  Mogę  zobaczyć  jak  jego  obrażenia  znikają  na   moich  oczach.  Dobrze…  Tak…  Na  razie.     Lassiter   nie   skomentował   tej   rozmowy,   pozostał   w   swojej   pozycji,   oczy   zamknięte,  ciało  chłonące  słońce,  wracał  do  leczenia.     -­‐   Więc,   ty   jesteś   powodem   dzięki   któremu   Thor   uszedł   z   życiem   z   tamtego  zaułku  –  mruknęła  po  chwili  dobra  pani  doktor.     281  

-­‐  Nie  wiem  o  czym  mówisz.

282  

TRZYDZIEŚCI-TRZY   -­‐   Przykro   mi   kolego,   ale   miałeś   tylko   jedno   dokrwienie.   Z   tego   co   mi   powiedziano.     Kiedy   Dholor   leżał   na   łóżku,   do   którego   został   przywiązany,   nie   był   zaskoczony   odpowiedzią   ludzkiego   lekarza   na   swoje   pytanie.   Siła   więźnia   nie   była  czymś,  co  działało  na  korzyść  Bractwa.  Problem  polegał  na  tym,  że  nie   leczył  się  zbyt  dobrze,  a  więcej  krwi  mogło  pomóc.     Oczywiście…   jeśli   byłby   dokrwiony,   nie   byłby   to   po   prostu   piękny   przypadek,  że  mógłby  jeszcze  raz  zobaczyć  tę  Wybrankę  zanim  odejdzie.     Była  gdzieś  blisko.  Mógł  ją  wyczuć…     -­‐   Tak   naprawdę,   sądzę,   że   plany   w   stosunku   do   ciebie   dotyczą   szybkiego  odjazdu.  Noc  zapada  wystarczająco  szybko.     Może  gdyby  po  prostu  nie  chciał  się  ruszyć?     Nie,  to  nie  spowolni  Bractwa.  Daliby  sobie  po  prostu  z  nim  radę,  jak  z   innego  rodzaju  śmieciami.     Ludzki   chirurg   wyszedł   –   od   kiedy   używali   ludzi,   tak   przy   okazji?   –   i   znowu  został  sam.     Gdy   drzwi   otwarły   się   ponownie,   nie   próbował   nawet   podnieść   powiek.  To  nie  była  Wybranka…     Klik   metalu   o   metal   blisko   jego   ucha,   przykuł   jego   uwagę.   Otwierając   szeroko  oczy  wpatrywał  się  w  lufę  magnum  357.     Palec  w  rękawiczce  Vrhednego  spoczywał  na  spuście.     -­‐  Pobudka.     -­‐  Jeśli  wyrzucisz  mnie  teraz  –  powiedział  z  trudem  –  nie  uda  mi  się.     W  tym  mówił  prawdę.  Żyjąc  na  słabej  krwi  ludzkich  samic,  o  ile  je  miał,   nie  był  w  stanie  uleczyć  się  szybko  z  tak  poważnych  ran.     Vhredny  wzruszył  ramionami.     -­‐  W  takim  razie  dostarczymy  cię  Xcor’owi  w  drewnianej  skrzynce.     -­‐  Powodzenia,  kolego.  Nie  powiem  ci  gdzie  go  znaleźć   –  chociaż  nie  z   powodu   Xcor’a.   Nie   chciał,   by   jego   przyjaciele   żołnierze,   albo   bardziej   poprawnie,  dawni  towarzysze,  zostali  nieświadomie  zaatakowani.    

283  

-­‐   Możesz   mnie   torturować   jeśli   chcesz.   Ale   nic   nie   usłyszysz   z   moich   ust.     -­‐  Nie  ma  sprawy  i  zaufaj  mi,  wyleci  z  ciebie  cale  mnóstwo  informacji.     Chirurg  wszedł  między  nich.     -­‐   Doooobra,   wyluzujcie,   zanim   znowu   będę   potrzebował   mojej   igły   i   nici.  Ty  –  kiwnął  na  Dholor’a  –  zamknij  się,  kurwa,  to  nie  jest  chłopczyk,  który   potrzebuje   zachęty   jeśli   chodzi   o   rozlew   krwi.   A   co   do   jego   uwolnienia   –   skupił  się  na  Bracie  –  Mój  pacjent  ma  rację.  Popatrz  na  jego  wnętrzności  –  on   wisi   na   włosku.   Myślałem,   że   chodzi   o   to,   by   upewnić   się,   że   przeżyje?   I   najważniejsze,   będzie   potrzebował   kolejnego   strzału   z   żyły.   Albo   to,   albo   tydzień  lub  dwa  zanim  odzyska  siły.     Lodowate   oczy   Brata   przesunęły   się   w   stronę   piszczących   i   błyskających  maszyn  za  łóżkiem.     Kiedy  wojownik  zaklął  pod  nosem,  Dholor  uśmiechnął  się  do  siebie.     Brat  wyszedł  bez  słowa.     -­‐  Dziękuję  –  powiedział  Dholor  do  uzdrowiciela.     Człowiek  zmarszczył  brwi.     -­‐   To   po   prostu   medyczna   opinia,   wierz   mi   nie   mogę   się   kurwa   doczekać,  aż  się  wyniesiesz  z  mojego  terenu.     -­‐  Wystarczająco  uczciwe.     Kolejny   raz   został   sam,   czekał   z   niecierpliwością.   Biorąc   pod   uwagę   fakt,   że   przez   dłuższą   chwilę   nikt   nie   przychodził,   wnioskował,   że   Bracia   się   kłócą  o  to  co  z  nim  zrobić.     Prawdopodobnie  była  to  ożywiona  dyskusja.     Kiedy  w  końcu  drzwi  rozwarły  się  szeroko,  jego  nozdrza  się  rozszerzyły,   a  głowa  śmignęła  w  tamtą  stronę…  była  tam.     Tak  cudowna,  jak  sen.  Tak  niebiańska,  jak  księżyc.  Tak  rzeczywista,  jak   to   tylko   możliwe.   Obserwowana   przez   Braci   Furiath’a   i   Vhrednego,   Wybranka   uśmiechnęła   się   do   niego   słodko   –   jakby   była   zupełnie   nie   świadoma,   że   ci   mężczyźni   byli   gotowi   rozerwać   go   na   strzępy   gdyby   tylko   kichnął  w  jej  kierunku.     -­‐  Panie,  powiedziano  mi,  że  potrzebujesz  więcej.     Potrzebuję  więcej  ciebie,  pomyślał  kiedy  skinął  do  niej.    

284  

Zbliżała   się   do   łóżka,   by   usiąść   koło   niego,   ale   Furiath   wyszczerzył   kły   ponad  jej  głową,  a  Vhredny  subtelnie  przyłożył  broń  do  jego  krocza.     -­‐   Tutaj   –   powiedział   Furtiath,   z   finezja   zmieniając   jej   kierunek   do   krzesła  –  będzie  ci  wygodniej.     Co   wcale   nie   było   prawdą,   jak   teraz   miała   do   niego   sięgnąć.   Jednak   głos  Brata  był  tak  uroczy  i  spokojny,  że  złożone  oświadczenie  wydawało  się   jak  najbardziej  prawdziwe.     Podczas   gdy   podniosła   rękę,   Dholor   chciał   jej   powiedzieć,   że   jest   piękna,  że  tęsknił  za  nią  i  że  by  ją  czcił  gdyby  dała  mu  szansę.  Ale  lubił  swój   język  w  ustach  –  a  nie  pocięty  i  zmielony  na  podłodze.     -­‐  Dlaczego  zawsze  patrzysz  na  mnie  w  ten  sposób?     -­‐  Jesteś  taka  piękna…     Ponad   jej   ramieniem,   Furiath   kolejny   raz   obnażył   kły,   jego   twarz   przybrała  wyraz  totalnej  przemocy.     Dholor  miał  to  gdzieś.  Kolejny  raz  skosztuje  ambrozji,  a  te  dwa  samce,   nie  zrobią  nic  naprawdę  strasznego  przed  Wybranką.     Która   teraz   rumieniła   się   niczym   burza   –   nie   sprawią,   by   była   mniej   olśniewająca.     Kiedy   Wybranka   naciągnęła   się   do   przodu   i   położyła   swój   nadgarstek   na   jego   ustach,   jego   ramiona   szarpnęły   o   łańcuchy,   które   go   krępowały   –   i   był  moment  gdy  się  zmieszała  słysząc  brzęk.  Jednak  nie  mogła  nic  zobaczyć   nad  kocem,  wszystko  było  przykryte  tym,  co  utrzymywało  go  w  cieple.     -­‐  To  tylko  sprężyny  łóżka  –  mruknął.     Uśmiechnęła  się  ponownie  i  przeniosła  nadgarstek  nad  jego  usta.     Obejmując   ją   wzrokiem,   wokół   się   tak   delikatnie   jak   tylko   mógł,   nie   chciał   jej   skrzywdzić  nawet  w  najmniejszy  sposób  –  a  gdy  pił  wpatrywał  się  w  jej  twarz,   zapisując   ten   obraz   w   swej   pamięci,   tak   by   mógł   zatrzymać   go   w   swoim   sercu.     Ponieważ  był  to  prawdopodobnie  ostatni  raz  kiedy  ją  widzi.     Faktycznie,  był  tak  rozdarty  pomiędzy  dziękowaniem  Pani  Kronik  za  to,   że   ta   kobieta   wkroczyła   w   jego   życie,   chociaż   tylko   na   chwilę,   a   jednak   spoglądając   na   te   dwa   przypadkowe   spotkania   traktował   je   jak   pewnego   rodzaju  kierunek.     Bał  się,  że  ona  z  nim  pozostanie.  Dręcząc  go  pewnie,  jak  jakiś  duch…     285  

Zbyt  szybko  się  skończyło,  wyciągnął  kły  z  jej  pachnącego  ciała.  Liznął   raz,  drugi,  głaszcząc  ją  językiem…     -­‐   Dobra,   wystarczy   –   Furiath   zabrał   ją   z   krzesła,   uśmiechając   się   do   niej   z  prawdziwym  ciepłem  –  idź  znaleźć  Khill’a,  będziesz  potrzebowała  siły.     To   prawda,   pomyślał   Dholor   z   poczuciem   winy.   Rzeczywiście,   wyglądała   blado   i   jakby   nieco   otępiała.   Przecież   dokrwiała   go   dwa   razy   w   ciągu  kilku  godzin.     Chciałby  teraz  nazywać  się  Khill.     Furiath   odprowadził   ją   do   drzwi   i   odesłał   z   miłymi   słowami   w   Starym   Języku.   A   potem   się   odwrócił…   i   upewnił   się,   że   zamek   jest   na   swoim   miejscu.     Pięść  przyleciała  na  niego  z  boku,  a  biorąc  pod  uwagę  jej  opatrunek  z   czarnej  skóry,  wyraźnie  należała  do  Brata  Vhrednego.     Ale  zawsze  miał  mocną  szczękę.     Gdy   katedralne   dzwony   zabrzmiały   w   głowie   Dholor’a   i   wypluł   krew,   Vhredny  powiedział  ponuro     -­‐  To,  za  patrzenie  na  nią,  jakbyś  pieprzył  ją  w  myślach.     Po   drugiej   stronie   pokoju   Brat   Furiath   również   zwinął   pięść   i   zaczął   uderzać   nią   o   otwartą   dłoń   drugiej   ręki.   Gdy   się   zbliżył,   powiedział   paskudnym  tonem     -­‐  A  to,  żeby  się  upewnić,  że  nie  podążysz  za  tym  bystrym  pomysłem.     Dholor   uśmiechnął   się   do   nich   obu.   Im   więcej   go   bili…   tym   bardziej   prawdopodobne,  że  będzie  musiał  się  znowu  dokrwić.     Ale   także   mieli   rację:   chciał   z   nią   być   –   choć   „kochać   się”   było   znacznie   lepszym  określeniem.     I  te  chwile  z  nią  były  warte  tego  cokolwiek  by  mu  zrobili…       ***     Na   górze   w   rezydencji,   Thor   okupował   dolny   stopień   okazałej   klatki   schodowej,   jego   łokcie   na   zgiętych   kolanach,   broda   podparta   na   pięści,   czuwająca  komórka  obok  niego.     Jego  tyłek  był  zdrętwiały.    

286  

Faktycznie,   po   siedzeniu   tutaj   przez   ostatnie   –   jak   długo?   –   prawdopodobnie   będzie   musiał   poprosić   doktor   Jane   by   chirurgicznie   usunęła  dywanowe  włókna  z  jego  dupska.     Kontrola   bezpieczeństwa   wydała   sygnał   dźwiękowy,   a   on   wybuchnął   podchodząc   do   panelu   i   dwukrotnie   sprawdził   ekran   zwalniając   blokadę   drzwi.     Lassiter  wszedł  sam,  prawdopodobnie  dlatego,  że  doktor  Jane  wróciła   do  kliniki.  Anioł  był  goły  jak  święty  turecki…  i  kurewsko  w  porządku.  Żadnych   dziur  po  kulach,  żadnych  blizn,  żadnych  urazów.     -­‐   Gap   się   na   mnie   tak   dalej,   a   po   wszystkim   będziesz   mnie   musiał   zaprosić  na  kolację.     Thor  spojrzał  na  anioła     -­‐  Coś  ty  sobie,  kurwa,  myślał?     Lassiter  pokręcił  palcem     -­‐  Ty,  ze  wszystkich  ludzi  nie  musisz  mnie  o  to  pytać.  Nie,  po  ostatniej   nocy.     Po   tych   słowach   –   zupełnie   obojętny   na   swoją   nagość   –   zbliżył   się   w   stronę  pokoju  bilardowego  i  skierował  do  baru.  Dobra  wiadomością  było  to,   że   kiedy   tam   stał,   przynajmniej   jego   doker   i   dwie   boje   nie   były   w   pełnym   widoku.     -­‐  Szkocka?  Gin?  Burbon?  –  zapytał  anioł  –  Chyba  mam  orgazm.     Thor  przetarł  twarz.     -­‐   Czy   możesz   przy   mnie   nie   używać   tego   słowa,   kiedy   świecisz   gołym   tyłkiem?     A  ten  w  kółko     -­‐  Orgaaaaaazm,  orgaaaazm,  orgaaaaazm  –  na  melodię  Piątej  Symfonii   Bethovena.     Na   szczęście   owocowe   gówno,   które   pierdolec   wlał   w   swoje   szkło   odcięło  chór  kiedy  połykał  to  na  raz.     -­‐   Ahhhh…   -­‐   anioł   uśmiechnął   się   –   myślę,   że   będę   miał   następny.   Mam   się  podzielić?  Czy  masz  już  dosyć  na  jedno  popołudnie.     Szybki,  mentalny  obraz  piersi  Niemej  w  jego  ręce,  sprawił,  że  jego  fiut   podskoczył.     -­‐  Lassiter,  wiem  co  zrobiłeś.     287  

-­‐  Na  zewnątrz?  Tak,  słońce  i  ja  dogadaliśmy  się.  Najlepszy  lekarz  –  i  bez   ubezpieczenia.  Woo-­‐hoo!!     Więcej   picia.   Co   sugerowało,   że   brawura   może   być   tylko   trochę   wymuszona.     Thor  przysiadł  na  jednym  z  krzeseł.     -­‐  Dlaczego,  do  cholery  się,  narażałeś  się  dla  mnie?     Anioł  dolał  sobie  numer  trzy.     -­‐  Powiem  ci  to  samo  co  doktor  Jane  –  nie  mam  pojęcia  o  czym  mówisz.     -­‐  Miałeś  rany  po  kulach  na  całym  ciele.     -­‐  Miałem?     -­‐  Tak.     -­‐  Możesz  to  udowodnić?  –  Lassiter  zrobił  mały  obrót  ręką  uniesioną  do   góry  –  Możesz  udowodnić,  że  w  ogóle  byłem  ranny?     -­‐  Dlaczego  zaprzeczasz?     -­‐   To   nie   jest   zaprzeczenie,   jeśli   nie   mam   pieprzonego   pojęcia   o   co   ci   chodzi.     Z   kolejnym   czarującym   uśmiechem,   sięgnął   dna   szklanki.   A   później   natychmiast  zaczął  robić  numer  cztery.     Thor  pokręcił  głową     -­‐   Jeśli   masz   zamiar   odjechać,   dlaczego   nie   możesz   zrobić   tego   jak   prawdziwy  mężczyzna.     -­‐  Lubię  smak  owoców.     -­‐  No  tak,  jesteś  tym  co  pijesz.     Anioł  spojrzał  na  zegarek.     -­‐  Kurwa,  przegapiłem  Maury,  ale  nagrałem  Ellen.     Lassiter   podszedł   i   wyciągnął   się   na   skórzanej   kanapie   –   Thor   uważał   się  za  szczęściarza,  że  drań  miał  przynajmniej  tyle  przyzwoitości,  by  zarzucić   koc   wokół   jego   niegrzecznych   kawałków.   Kiedy   telewizor   został   włączony   i   Ellen  DeGeneres  tańczyła  wokół  gospodyń  domowych,  to  było  oczywiste,  że   rozmowa  nie  była  na  liście  „rzeczy  do  zrobienia”  anioła.     -­‐  Ja  po  prostu  nie  rozumiem,  dlaczego  to  zrobiłeś  –  mruknął  Thor.     To  było  tak  do  niego  niepodobne,  zawsze  troszczył  się  tylko  o  siebie.    

288  

W   tym   momencie   Niema   pojawiła   się   pokoju.   Była   w   swojej   szacie,   kaptur   naciągnięty   na   swoim   miejscu,   ale   Thor   widział   ją   nagą   i   rozpiętą,   a   jego  ciało  wycisnęło  z  niej  sok  życia.     Kiedy   zsunął   się   z   krzesła   i   podszedł   do   kobiety,   mógłby   przysiąc,   że   Lassiter  mruknął:  „Właśnie  dlatego”.     Zbliżając  się  do  niej  powiedział     -­‐  Hej,  dostałaś  jedzenie?     -­‐  Tak  –  szepnęła  –  ale  martwiłam  się,  gdy  nie  wróciłeś.  Co  się  stało?     Spojrzał   przez   ramię   na   Lassitera.   Anioł   wydawał   się   zemdleć,   nawet   jego  oddech  był  odległy,  pilot  spoczywał  oparty  o  klatkę  piersiową  w  luźnej   ręce,  drink  kapał  na  podłogę  obok  niego.     Ale  Thor  nie  ufał  tej  nieprzytomnej  pozie.     -­‐  Nic  –  powiedział  –  to…  nic.  Chodźmy  na  górę  się  położyć.     Kiedy  odwrócił  ją  delikatnym  dotykiem  na  ramionach,  powiedziała     -­‐  Jesteś  pewny?     -­‐  Tak.     I  naprawdę  zamierzali  odpocząć.  Nagle  stał  się  wyczerpany.     Rzucił   ostatnie   spojrzenie   przez   ramię,   gdy   ruszał   do   foyer.   Lassiter   był   dokładnie  tam  gdzie  wcześniej…  z  wyjątkiem  malutkiego  cienia  uśmiechu  na   jego  twarzy.     Tak   jakby   to   wszystko   było   tego   warte,   tak   długo,   jak   długo   Thor   i   Niema  będą  razem.  

289  

TRZYDZIEŚCI-CZTERY   Kiedy   noc   dobiegała   końca,   Dholor   szedł   samotnie   ulicami   Caldwell,   bez   broni,   ubrany   w   szpitalne   ciuchy…   i   silniejszy   niż   był,   odkąd   przybył   do   Nowego  Kraju.     Pobicie   z   rąk   dwóch   Braci   zagoiło   się   prawie   natychmiast   i   Bractwo   wypuściło  go  na  krótko  po  drugim  dokrwieniu.     Wciąż   miał   jeszcze   kilka   godzin   do   spotkania   z   Xcor’em   i   spędził   ten   czas   z   własnymi   myślami,   chodząc   w   butach   do   biegania,   które   były   prezentem  od  wroga.     Podczas   jego   pobytu   w   Bractwie   nie   dowiedział   się   niczego   o   tym,   gdzie  były  zlokalizowane  ich  obiekty.  Był  nieprzytomny  gdy  go  przywieźli  –  i   zamknięty   w   vanie   bez   okien   gdy   go   wypuszczali.   Po   jeździe,   która   bez   wątpliwości   odbywała   się   okrężną   drogą,   został   zdeponowany   nad   rzeką   i   pozostawiony  sam  sobie.     Oczywiście  samochód  nie  miał  tablic  rejestracyjnych  i  żadnych  znaków   szczególnych.  Po  za  tym,  miał  wrażenie,  że  jest  obserwowany  –  jakby  czekali,   czy  będzie  się  starał  ich  śledzić  gdy  od  niego  odjechali.     Nie   zrobił   tego.   Został   tam   gdzie   był,   aż   odjechali…   a   potem   zaczął   swoja  wędrówkę.     Genialny   manewr   Xcor’a   nic   nie   przyniósł.   Cóż,   oprócz   tego,   że   prawdopodobnie   uratował   mu   życie.   Tę   trochę,   co   odkrył   na   temat   Bractwa,   nie   było   niczym,   czego   nie   można   było   się   domyślić:   ich   zasoby   były   rozległe,   sądząc  po  ilości  i  finezji  sprzętu  medycznego,  którym  był  leczony,  liczba  ludzi,   których  widział  lub  słyszał  spacerujących  w  holu,  była  równie  imponująca,  a   bezpieczeństwo  było  traktowane  bardzo  poważnie.  Rzeczywiście,  wydawało   się,   że   cała   ich   społeczność   była   ukryta   przed   oczami   ludzi   i   reduktorów   podobnie.     Wszystko   musiało   być   pod   ziemią,   pomyślał.   Dobrze   strzeżone.   Zakamuflowane,   tak   jakby   nie   było   to   nic   szczególnego,   nawet   podczas   nalotów,  gdy  większość  domów  ich  rasy  została  znaleziona  i  zniszczona,  nie   było  pogłosek,  że  uderzono  w  rodzinę  króla.    

290  

Więc   plan   Xcor’a   niewiele   przyniósł,   co   do   roli   Dholor’a,   oprócz   wrogości.     Przez   chwilę   zastanawiał   się,   czy   chce   się   spotkać   ze   swoim   byłym   dowódcą,  czy  nie.     W  końcu  jednak  wiedział,  że  taki  bunt  nie  zostanie  zrealizowany.  Xcor   miał   coś,   czego   chciał   Dholor   –   jedynej   rzeczy,   tak   naprawdę.   I   tak   długo,   jak   te   prochy   były   w   posiadaniu   tego   samca,   nic   nie   mógł   zrobić   po   za   zaciskaniem  zębów,  pochylaniem  głowy  i  parciem  do  przodu.  Po  za  tym,  to   było  to,  co  robił  przez  wieki.     Z   wyjątkiem   tego,   że   nie   popełni   drugi   raz   tego   samego   błędu.   Tylko   idiota  nie  przypomniałby  sobie,  jak  naprawdę  wyglądały  sprawy  między  nimi.     Odpowiedzią   było   odzyskanie   z   powrotem   szczątków   siostry.   I   gdy   tylko   to   zrobi?   Zatęskniłby   za   swoimi   współtowarzyszami,   tak   samo   jak   pragnął  gorąco  swej  rodziny,  ale  odszedłby  od  Bandy  Drani  –  siłą,  jeśli  zajdzie   taka  konieczność.  Później,  może  zapuściłby  korzenie  gdzieś  w  Ameryce   –  nie   było   powrotu   do   Starego   Kraju.   Byłby   zbyt   skłonny   spróbować   odwiedzić   swoja  rodzinę,  a  to  nie  byłoby  w  stosunku  do  nich  w  porządku.     Pod   koniec   nocy,   około   czwartej,   sądząc   z   pozycji   księżyca,   zdematerializował   się   na   dachu   wieżowca.   Nie   miał   broni,   którą   mógłby   wyciągnąć   do   ochrony   –   ale   nie   miał   też   zamiaru   walczyć.   Z   tego   co   go   uczono,  jego  siostra  nie  mogła  wejść  do  Zanikh’u,  bez  właściwej  ceremonii,   więc  musiał  żyć  wystarczająco  długo,  aby  ją  pochować.     Jednak  jak  tylko  to  zrobi…     Wysoko   w   górze   nad   ulicami   i   innymi   budynkami   miasta,   w   dziwnie   cichej   stratosferze,   gdzie   nie   było   słychać   żadnych   klaksonów,   żadnych   krzyków,   żadnych   burd,   czy   wcześnie   wyjeżdżających   samochodów   dostawczych,   jedynie   wiatr   silny   i   orzeźwiająco   chłodny   mimo   wilgoci   w   powietrzu  i  ciepłej  temperatury.  W  górze  przetoczył  się  grzmot,  a  błyskawica   przecięła  spód  burzowej  chmury,  obiecując  mokry  początek  dnia.     Kiedy   zaczynał   swoją   podróż   z   Xcor’em,   był   dżentelmenem,   bardziej   wyszkolonym  w  sztuce  kierowania  kobietą  na  parkiecie  –  w  przeciwieństwie   do  angażowania  się  w  walkę  wręcz.  Ale  już  nie  był  tym,  kim  kiedyś.     Odpowiednio,   stanął   otwarcie,   bez   tchórzostwa   lub   przeprosin,   nogi   usztywnione,   ramiona   po   obu   stronach   przylegające   do   ciała.   Nie   było   291  

słabości   w   linii   podbródka,   konturze   piersi,   czy   kącie   prostym   ramion,   nie   było   strachu   w   sercu,   na   to   co   mogło   wyjść   i   go   powitać.   Wszystko   przez   Xcor’a:  Dholor  urodził  się  mężczyzną,  ale  nim  nie  był  do  czasu,  aż  popadł  w   konflikt   z   tym   wojownikiem,   wtedy   naprawdę   nauczył   się   żyć   zgodnie   ze   swoją  płcią.     Zawsze  będzie  to  winny  żołnierzowi,  z  którym  był  tak  długo…     Z  za  blachy,  wyszła  postać,  wiatr  łapał  długi  płaszcz,  oddzielając  go  od   ciężkiego,  śmiertelnego  ciała.     Instynkt  i  szkolenie  wzięły  górę  nad  intencjami  ponieważ  Dholor  stanął   w  pozycji  bojowej,  przygotowując  się  na  jego  nadejście  …     Gdy   samiec   zrobił   krok   w   przód,   światło   z   urządzeń   na   dachu   nad   drzwiami,  złapało  jego  twarz.     To  nie  był  Xcor.     Dholor  nie  zmienił  swojej  pozycji.     -­‐  Cypher?     -­‐  Tak.     Nagle  żołnierz  szarpnął  do  przodu  i  rzucił  się  do  biegu,  aby  zmniejszyć   dystans  między  nimi.     Zanim   Dholor   cokolwiek   pomyślał,   był   zwarty   w   szorstkim   uścisku,   przez  ramiona  tak  silne  jak  jego,  przyciskany  przez  ciało  tak  wielkie  jak  jego   własne.     -­‐  Żyjesz  –  odetchnął  żołnierz  –  Jesteś  żywy….     Na  początku  niezręcznie,  a  potem  w  dziwnej  desperacji  Dholor  uczepił   się  drugiego  wojownika.     -­‐  Tak.  Tak,  żyję.     Nagłym  ruchem  został  cofnięty  do  tyłu  i  poddany  przeglądowi  od  stóp   do  głów.     -­‐  Co  ci  zrobili?     -­‐  Nic.     Te  oczy  się  zwęziły     -­‐  Bądź  ze  mną  szczery,  bracie.  I  zanim  odpowiesz,  jedno  z  twoich  oczu   jest  wciąż  fioletowo  niebieskie.     -­‐  Przyprowadzili  mi  uzdrowiciela  i  …  Wybrankę.     -­‐  Wybrankę?!     292  

-­‐  Tak.     -­‐  Może  to  ja  powinienem  dostać  nożem.     Dholor  zaśmiał  się.     -­‐   Ona   była…   nie   ma   czegoś   takiego   na   tej   ziemi.   Z   jasnymi   włosami,   skórą  i  twarzą,  eteryczna,  choć  żyła  i  oddychała.     -­‐  Myślałem,  że  są  stworzone.     -­‐  Nie  wiem,  może  to  ja  romantyzuję.  Ale  była  dokładnie  taka,  jak  głosiły   plotki  –  piękniejsza  od  jakiejkolwiek  kobiety,  którą  widziały  twoje  oczy.     -­‐  Nie  torturuj  mnie  zatem  –  Cypher  uśmiechnął  się  na  krótko,  a  potem   odzyskał  powagę  –  Wszystko  w  porządku.     Nie  pytanie  –  stwierdzenie.     -­‐   Traktowali   mnie   jak   gościa,   przez   większość   czasu   –   rzeczywiście,   oprócz   łańcuchów   i   pobicia,   chociaż   biorąc   pod   uwagę   fakt,   że   chronili   cnotę   cennego   kamienia   szlachetnego,   musiał   powiedzieć,   że   popierał   to   co   mu   zrobili.   –   Ale,   tak   jestem   w   pełni   wyleczony,   dzięki   ich   uzdrowicielom.   –   Rozejrzał  się  dookoła  –  Gdzie  jest  Xcor?     Cypher  pokręcił  głową.     -­‐  Nie  przyjdzie.     -­‐  Więc  to  ty  mnie  zabijesz.     Dziwny  samiec,  zleca  innym  zadanie,  którym  sam  by  się  delektował.     -­‐  Kurwa,  nie.  –  Cypher  spuścił  z  ramienia  szelkę  plecaka  –  Jestem  tu,  by   dać  ci  to.     Wyjął   ze   środka   dużą,   kwadratową,   mosiężną   skrzynkę   ozdobioną   ornamentem  znaków  i  inskrypcji.     Dholor  mógł  tylko  na  nią  patrzeć.     Nie  widział  jej  od  stuleci.  Tak  naprawdę,  wiedział,  że  została  odebrana   jego  rodzinie,  do  czasu,  aż  Xcor  nie  zagroził  mu  tym.     Cypher  odchrząknął.     -­‐  Powiedział  mi,  abym  ci  przekazał,  że  jesteś  wolny.  Twój  dług  wobec   niego  został  wyrównany  i  zwraca  ci  twojego  zmarłego.     Ręce  Dholora  okropnie  się  trzęsły  –  dopóki  nie  przyjął  ciężaru  prochów   swojej  siostry.    

293  

Kiedy   stał   na   wietrze   i   mżawce,   ogłuszony   i   nieruchomy,   Cypher   chodził   po   ciasnym   okręgu,   jego   ręce   na   biodrach,   oczy   skupione   na   żwirze   pokrywającym  panele  dachowe  wieżowca.     -­‐   Nie   jest   już   taki   sam,   od   kiedy   cię   zostawił   –   powiedział   żołnierz   –   Tamtego  ranka  znalazłem  go,  jak  ciął  się  do  kości  z  żałoby.     Oczy  Dholor’a  strzeliły  do  samca,  którego  znał  tak  dobrze.     -­‐  Naprawdę?     -­‐   Tak.   Robił   to   cały   dzień.   I   dzisiejszą   noc,   nawet   nie   wyszedł,   żeby   walczyć.   Jest   sam   w   domu.   Rozkazał   wszystkim,   oprócz   mnie,   żeby   się   wynieśli,  a  potem  dał  mi  tamto.     Dholor   przyciągnął   skrzynkę   jeszcze   bliżej   swojego   ciała,   mocno   ją   ściskając.     -­‐   Jesteś   pewien,   że   to   ja   jestem   powodem   tego   żalu?   –   powiedział   sucho.     -­‐  Jestem  bardzo  pewien.  Tak  naprawdę,  w  głębi  serca  nie  jest  taki  jak   Krhviopij.   Chce   takim   być   i   jest   w   stanie   zrobić   wiele   przeciwko   innym,   czego   ja   osobiście   bym   nie   zrobił.   Ale   w   stosunku   do   ciebie,   do   nas…   jesteśmy   jego   klanem.  –  Spojrzenie  Cypher’a  było  wypełnione  szczerością  –  Powinieneś  do   nas   wrócić.   Do   niego.   Nie   zrobi   tego   więcej   –   te   prochy   są   na   to   dowodem.   I   my  potrzebujemy  ciebie  –  nie  tylko  z  powodu  tego  co  robisz,  ale  kim  się  dla   nas   stałeś.   Minęły   zaledwie   dwadzieścia   cztery   godziny,   a   my   jesteśmy   rozbici  bez  ciebie.     Dholor  spojrzał  w  niebo,  na  burzę  kiedy  gwałtowne  niebiosa  ubijały  to   wszystko.   Będąc   raz   potępionym   przez   okoliczności,   nie   mógł   uwierzyć,   że   może  zostać  potępionym  za  przyzwoleniem.     -­‐  Wszyscy  będziemy  niekompletni  bez  ciebie.  Nawet  on.     Dholor  uśmiechnął  się  lekko.     -­‐  Czy  kiedykolwiek  myślałeś,  że  powiesz  coś  takiego?     -­‐  Nie  –  śmiech,  który  unosił  się  nad  podmuchami  był  głęboki   –  Nie,  o   arystokracie.  Ale  ty  jesteś  kimś  więcej.     -­‐  Dzięki  tobie.     -­‐  I  Xcorowi.     -­‐  Nie  jestem  pewien,  czy  jestem  gotowy  dać  mu  jakikolwiek  kredyt.    

294  

-­‐  Wróć  ze  mną.  Zobacz  go.  Przyłącz  się  do  swojej  rodziny.  Tak  bardzo   jak  czujesz  ból  tej  nocy,  jesteś  tak  samo  zagubiony  bez  nas,  jak  my  bez  ciebie.     W   odpowiedzi   Dholor   mógł   jedynie   spoglądać   ponad   miastem,   jego   światła  jak  światła  gwiazd  w  górze,  zostały  przyćmione.     -­‐  Nie  mogę  mu  ufać  –  usłyszał  sam  siebie.     -­‐  Dzisiejszej  nocy  zwrócił  ci  twoją  wolność.  Na  pewno  to  coś  znaczy.     -­‐   Wszyscy   jesteśmy   w   obliczu   kary   śmierci,   jeżeli   będziemy   to   kontynuować.   Widziałem   Bractwo   –   jeśli   wcześniej,   w   Starym   Kraju   byli   niezwykli,  to  jest  nic  w  porównaniu  do  ich  zasobów  teraz.     -­‐  Więc  dobrze  żyją.     -­‐   Żyją   mądrze.   Nie   mógłbym   ich   znaleźć   nawet   gdybym   chciał.   I   mają   wiele   udogodnień,   są   siłą   z   którą   należy   się   liczyć.   –   spojrzał   przed   siebie   –   Xcor  będzie  rozczarowany  tym  czego  się  dowiedziałem,  czyli  niczym.     -­‐  Powiedział  nie.     Dholor  zmarszczył  brwi.     -­‐  Nie  rozumiem.     -­‐   Stwierdził,   że   nie   chce   nic   wiedzieć.   Nigdy   nie   usłyszysz   od   niego   przeprosin,  ale  to  on  dał  ci  klucz  który  cię  związał  i  oplątał  i  zaakceptuje  to,   że  nic  mu  nie  powiesz.     Przeciął  go  krótki  gniew.  Więc  po  co  było,  to  wszystko?     Z   wyjątkiem   tego…   że   może   Xcor   nie   wziął   pod   uwagę   tego   w   jaki   sposób  będzie  się  czuł,  gdy  to  zrobił.  Cypher  miał  rację:  pomysł,  że  nie  jest  z   tymi   samcami   był   jak…   śmierć.   Po   tych   wszystkich   latach   byli   wszystkim   co   miał.     -­‐   Jeśli   wrócę,   mogę   być   zagrożeniem   bezpieczeństwa.   Co   jeśli   zawarłem  tajny  pakt  z  Bractwem.  Co  jeśli  są  tutaj  –  pokręcił  wokół  głową  –   albo  czkają  gdzieś,  aby  mnie  śledzić?     Cypher  wzruszył  ramionami  z  całkowitym  lekceważeniem.     -­‐   Próbujemy   spotkać   się   od   miesięcy.   Taka   zbieżność   będzie   mile   widziana.     Dholor  zamrugał.  A  potem  zaczął  się  śmiać.     -­‐  Jesteście  stuknięci.    

295  

-­‐   Nie   powinno   być   „my”?   –   nagle   Cypher   pokręcił   głową   –   Nigdy   byś   nas   nie   zdradził.   Nawet   jeśli   nienawidzisz   Xcor’a   całym   sobą,   nigdy   nie   naraziłbyś  nas.     To  była  prawda,  pomyślał.  Jak  nienawidząc  Xkorh’a…     Spojrzał  w  dół,  na  skrzynkę  trzymaną  w  ramionach.     Wiele   razy   przez   lata   zastanawiał   się   nad   kolejami   i   zakrętami   swojego   losu.     I  dzisiaj  okazało  się,  że  na  nowo  zacznie  myśleć  o  swoim  przeznaczeniu.     Nie   był   pewien   co   do   kursu   przeciwko   Ghrom’owi,   ale   teraz   kiedy   zobaczył   tą   kobietę,   Wybrankę,   raczej   polubił   pomysł   ustępowania   tronu,   znalezienia  jej  i  roszczenia  sobie  praw  do  niej.     Głód  krwi?  Tak,  rzeczywiście  –  wcześniejszy  on,  nigdy  nie  pomyślałby  w   ten   sposób.   Ale   jego   nowsza   wersja   przyzwyczaiła   się   do   brania   tego   co   chciał,   płaszcz   uprzejmości   stał   się   wytarty   po   latach   niedbania   o   jego   delikatne  włókna.     Jeśli  mógłby  dostać  się  do  Ghrom’a,  mógłby  znaleźć  ją  kolejny  raz…     Nagle  poczuł,  jak  jego  usta  się  poruszają  i  usłyszał  swój  własny  głos     -­‐  Będzie  musiał  pozwolić  mi  na  kupienie  komórek.       ***     Xcor  pozostał  w  domu  przez  całą  noc.     Problemem   były   jego   uszkodzone   ramiona.   Nienawidził   faktu,   że   jeszcze  się  leczył,  ale  był  wystarczająco  inteligentny,  aby  wiedzieć,  że  ledwo   może   z   nich   skorzystać.   Faktycznie,   nawet   trzymanie   łyżki,   którą   jadł   zupę   okazało  się  trudne.     Sztylet   przeciwko   wrogowi   był   niemożliwością.   A   później   doszłoby   ryzyko  zakażenia.     To   cholerstwo   z   krwią.   Znowu.   Może   gdyby   dokrwił   się   wtedy   od   tej   kurwy,  czy  to  było  wiosną?     Marszcząc   brwi,   wykonał   niespokojne   dodawanie,   jeden   to   zbyt   odległa   cyfra   od   wielkiej   sumy.   Nic   dziwnego,   że   tak   długo   się   leczył…   i   dobrze,  że  całkowicie  nie  oszalał  z  pragnienia  krwi.    

296  

O  czyżby?  Wracając  myślami  do  tego  co  zrobił  Dholor’owi,  trudno  było   nie  osądzać  jego  czynów  jako  potępiających.     Z   przekleństwem   zwiesił   głowę,   wyczerpanie   i   dziwny   rodzaj   nudy   osiadł  mu  na  ramionach…     Tylne   drzwi   do   kuchni   otworzyły   się,   a   biorąc   pod   uwagę,   że   to   za   wcześnie  na  jego  żołnierzy,  wiedział  że  to  był  Cypher  z  aktualizacją  na  temat   odejścia  Dholor’a.     -­‐  Wszystko  z  nim  w  porządku?  –  zapytał  Xcor  bez  spoglądania  w  górę  –   Wydostał  się  bezpiecznie?     -­‐  Tak  i  tak.     Oczy   Xcor’a   strzeliły   w   górę.   Dholor   we   własnej   osobie   był   w   drzwiach,   stojąc  prosto  i  dumnie,  jego  oczy  były  czujne,  a  ciało  silne.     -­‐  I  bezpiecznie  wrócił  –  dokończył  samiec  ponurym  tonem.     Xcor   natychmiast   skupił   wzrok   na   zupie   i   mocno   zamrugał.   Z   ogromnej   odległości  patrzył  jak  łyżka  w  jego  ręku  wylewa  całą  zawartość.     -­‐  Cypher  ci  nie  powiedział?  –  mruknął  szorstko.     -­‐  Że  jestem  wolny?  Tak.  Powiedział.     -­‐  Jeśli  chcesz  walczyć,  odłożę  swój  posiłek.     -­‐  Wiem,  że  teraz  nie  masz  siły  na  nic  prócz  nakarmienia  siebie.     Cholerne   koszule   bez   rękawów,   pomyślał   Xcor   i   odwrócił   ręce   do   wewnątrz,  tak  by  było  widać  jak  najmniej  szkód.     -­‐  Mogę  stanąć  jeśli  zajdzie  taka  potrzeba.  Gdzie  twoje  buty?     -­‐  Nie  wiem.  Zabrali  wszystko  co  miałem.     -­‐  Byłeś  dobrze  traktowany.     -­‐   Wystarczająco   dobrze   –   Dholor   podszedł   do   przodu,   deski   pod   jego   stopami  zaskrzypiały  –  Cypher  powiedział,  że  nie  chcesz  nic  wiedzieć  o  tym,   co  widziałem.     Xcor  tylko  pokręcił  głową.     -­‐  Powiedział  też,  że  nigdy  nie  usłyszę  od  ciebie  przeprosin  –  nastąpiła   długa  pauza  –  Chcę  je  usłyszeć.  Teraz.     Xcor   odłożył   zupę   na   bok   i   zaczął   szukać   ran,   które   sam   sobie   zadał,   cały  ten  ból,  cała  krew  –  która  wyschła  barwiąc  deski  pod  nim  na  brązowo.     -­‐  A  później  co  –  powiedział  szorstkim  głosem.     -­‐  Dowiesz  się.     297  

Wystarczająco  uczciwe,  pomyślał.     Bez   gracji   –   nie,   żeby   jakąkolwiek   miał   –   wstał.   W   swej   pełnej   wysokości,   nie   umiał   utrzymać   równowagi   ze   zbyt   wielu   powodów,   by   liczyć,   a   uczucie   niestabilności   stało   się   jeszcze   gorsze,   kiedy   spojrzał   w   oczy…   przyjaciela.     Patrząc  w  twarz  Dholor’a,  zrobił  krok  w  przód  i  wyciągnął  dłoń     -­‐  Przepraszam.     Jedno  proste  słowo  wypowiedziane  głośno  i  wyraźnie.  I  nie  oddaliło  się   wystarczająco  daleko.     -­‐   Myliłem   się,   traktując   cię   w   ten   sposób.   Ja…   nie   mam   tak   wiele   z   Krhviopija  jak  myślałem  –  jak  kiedykolwiek  chciałem  mieć.     -­‐  To  akurat  nie  jest  zła  rzecz  –  powiedział  cicho  Dholor.     -­‐  Jeśli  chodzi  o  takich  jak  ty,  to  mógłbym  się  zgodzić.     -­‐  A  o  innych?     -­‐   O   innych,   również   –   Xcor   pokręcił   głową   –   jednakże,   do   pewnej   granicy.     -­‐  Więc  twoje  ambicje  się  nie  zmieniły.     -­‐  Nie.  Choć  moje  metody…  nigdy  nie  będą  już  takie  same.     W   ciszy,   która   nastąpiła,   nie   miał   pojęcia   co   dostanie   w   zamian:   przekleństwo,  poncz,  nędzny  wiersz.  Niestabilność  dotknęła  go  bardziej,  niż   uczciwość.     -­‐  Poproś  mnie,  abym  wrócił  jako  wolny  samiec  –  domagał  się  Dholor.     -­‐  Proszę.  Wróć,  i  masz  moje  słowo  –  choć  było  warte  mniej  niż  pens  –   że  będzie  ci  należny  szacunek,  na  który  już  od  dawna  zasługujesz.     Po  chwili  jego  ręka  została  złapana.     -­‐  W  takim  razie,  dobrze.     Xcor  wydał  drżący  oddech,  taki,  który  oznacza  ulgę.     -­‐  Rzeczywiście  dobrze.     Uwalniając   rękę   wojownika,   schylił   się   i   podniósł   głównie   nie   tkniętą   miskę  jedzenia…  i  zaproponował  to,  czego  miał  niewiele,  Dholor’owi.     -­‐  Pozwolisz  mi  przekształcić  komunikację  –  powiedział  samiec.     -­‐  Tak.     I  to  było  to.    

298  

Dholor   przyjął   zupę   i   podszedł   do   miejsca   w   którym   siedział   Xcor.   Siadając   na   podłodze,   położył   mosiężną   skrzynkę   z   drugiej   strony   i   zaczął   jeść.     Xcor   dołączył   do   niego,   na   plamie   krwi,   która   przelał   w   ciągu   dnia,   w   milczeniu   zakończyli   spotkanie.   To   jeszcze   nie   był   koniec,   przynajmniej   nie   część  Xcor’a     Żal  z  nim  pozostał,  ciężar  jego  czynów  odmienił  go  na  zawsze,  jak  uraz,   który  się  zabliźnił,  ale  źle  wyleczył.     Albo  raczej,  jak  w  tym  przypadku…  wyleczył  się  prawidłowo.  

299  

JESIEŃ TRZYDZIEŚCI-PIĘĆ   Niemą  obudziło  trzęsienie  ziemi.     Pod   nią,   materac   cały   się   trząsł,   potężna   moc   rozrzucała   poduszki   i   kołdrę,  a  zimne  powietrze  owiało  jej  skórę.     Świadomość   szybko   uprzytomniła   jej   przyczynę   chaosu.   To   nie   ziemia   się  ruszała,  lecz  Thortur.  Rzucał  się  obok  niej,  jakby  walczył  z  niewidzialnymi   więzami,   które   przytrzymują   go   w   łóżku,   jego   masywne   ciało   szarpało   się   niekontrolowane.     Znowu  miał  ten  sen.  Ten,  o  którym  nie  chciał  rozmawiać,  co  oznaczało,   że  dotyczył  jego  ukochanej.     Poświata   z   łazienki   złapała   jego   nagie   ciało,   kiedy   wylądował   na   nogach,   napięte   mięśnie   pleców   rzucały   twardy,   pomarszczony   cień,   ręce   zaciśnięte  w  pięści,  uda  ściągnięte,  jakby  szykował  się  do  skoku  w  przód.     Kiedy   złapał   oddech   i   orientację,   imię   które   zostało   wycięte   na   jego   skórze  wdzięcznym  łukiem  rozciągało  się  i  kurczyło,  prawie  jak  gdyby  kobieta   znowu  żyła:  bez  słowa  ruszył  do  łazienki,  zamknął  drzwi  odcinając  światło  i…   ją.     Leżąc  w  ciemności  słuchała  jak  woda  zaczęła  płynąć.  Szybki  rzut  oka  na   zegar   przy   łóżku,   który   wskazywał,   że   nadszedł   czas   by   wstać,   a   ona   wciąż   leżała.     Ile   dni   spędziła   w   jego   łóżku?   Ponad   miesiąc.   Nie,   dwa…   może   trzy?   Czas  przestał  mieć  dla  niej  znaczenie,  noce  ulatywały  jak  zapach  unoszący  się   na  letnim  wietrze.     Był  jej  pierwszym  kochankiem.     Z  wyjątkiem  tego,  że  odmawiał  wzięcia  jej  całej.    

300  

Co  więcej,  nawet  po  tak  długim  czasie,  nie  pozwalał  się  jej  dotknąć.  Ani   nie  spał  z  nią  pod  kołdrą.  Czy  całował  w  usta.  Nie  dołączał  do  niej  w  wannie   czy   na   basenie,   nie   patrzył   na   jej   szatę   zamglonymi   oczyma,…   nie   przytulał   podczas  snu.     Nadal   był   hojny   w   swych   zmysłowych   talentach,   zabierając   ją   raz   po   raz   do   miejsca   przejściowej   rozkoszy,   zawsze   ostrożnie   obchodząc   się   z   jej   ciałem.   I   wiedziała,   że   jemu   to   też   sprawia   przyjemność:   reakcja   jego   ciała   była  zbyt  silna,  by  ją  ukryć.     Wydawał  się,  że  chce  więcej.  Ona  na  pewno  chciała.     Mimo   całego   szalonego   ciepła,   które   przyciągało   ich   do   siebie,   że   swobodnie  on  dokrwiał  się  od  niej,  a  ona  od  niego,  czuła  się…  zablokowana.   Uwięziona   w   miejscu,   któremu   brakowało   ostatecznego   przeznaczenia.   Nawet   wtedy,   gdy   wpadła   w   rytm   pracując   na   dole   w   centrum,   każdym   świtem   wyczekiwała   z   ulgą   jego   powrotu   w   sile   i   zdrowiu,   wciąż   była…   zakłopotana.  Niespokojna.     Nieszczęśliwa.     To   właśnie   dlatego   zwróciła   się   do   kogoś   by   przyszedł   tego   wieczoru   do  centrum  treningowego.     Przynajmniej  starała  się  popchnąć  gdzieś  sprawy  do  przodu.  Albo  miała   taka  nadzieję.     Wysunęła   się   z   ciepłej   kieszeni,   która   sama   wytworzyła,   zadrżała   mimo,   że   ogrzewanie   było   włączone.   Niespójna   temperatura   była   jedną   z   rzeczy,   do   których   jeszcze   się   nie   przyzwyczaiła   po   tej   stronie   –   i   jedyną   rzeczą  z  Sanktuarium,  za  która  tęskniła.  Tutaj  były  chwile,  gdy  było  jej  gorąco   lub   zimno,   te   ostatnie   stały   się   częstsze,   gdyż   był   już   wrzesień   i   pierwsze   przymrozki.     Kiedy   włożyła   szatę,   jej   fałdy   były   zimne   i   drżała   przez   delikatną   tkaninę,  która  ja  otulała.  Upewniała  się,  że  zawsze  jest  ubrana  wychodząc  z   łóżka.   Thortur   nigdy   nie   mówił   zbyt   wiele,   ale   czuła,   że   woli   ją   taką:   tak   bardzo  jak  wydawało  się,  że  cieszy  go  jej  bliskość,  to  jednak  zawsze  uciekał   wzrokiem   od   jej   nagości,   to   samo   działo   się   gdy   byli   pośród   innych   –   choć   jego  Bracia  z  pewnością  wiedzieli,  że  z  nim  zostaje.     Miała   wrażenie,   że   choć   mówił,   że   wie   z   kim   jest,   wciąż   starał   się   znaleźć  swoja  krwiczkę  w  jej  ciele,  w  ich  wspólnych  przeżyciach.     301  

Inaczej  wszelkie  przypomnienia  byłyby  dla  niego  trudne.     Wsuwając  swe  stopy  w  skórzane  mokasyny,  zawahała  się  nim  wyszła.   Nienawidziła,  kiedy  był  w  takim  stanie,  ale  nigdy  z  nią  o  tym  nie  rozmawiał.   W   rzeczywistości   ostatnio   nie   mówił   zbyt   wiele,   gdy   była   przy   nim,   chociaż   ich   ciała   potrafiły   płynnie   porozumiewać   się   w   jakimkolwiek   języku.   Faktycznie,   nic   dobrego   nie   przyjdzie   z   jej   ociągania   się,   szczególnie   biorąc   pod  uwagę  nastój  w  jakim  był.     Zbliżając   się   do   drzwi,   nałożyła   kaptur   i   wysunęła   głowę   na   zewnątrz,   spoglądając   w   obie   strony,   zanim   wyszła   na   korytarz,   zamknęła   drzwi   pozostawiając  go  samemu  sobie.     Jak  zwykle  wyszła,  nie  robiąc  hałasu.     -­‐  Lassiter  –  Thor  syknął  do  lustra  w  łazience.     Kiedy  nie  było  odpowiedzi,  ponownie  opłukał  twarz  zimną  wodą.     -­‐  Lassiter.     Gdy  zamknął  oczy  zobaczył  swoją  Wellsie  w  tej  szarej  przestrzeni.  Była   od   niego   dalej,   teraz   odległość   była…   większa   niż   kiedykolwiek   by   mógł   zobaczyć  jak  wciąż  siedziała  wśród  głazów  z  szarego  kamienia.     Oni  tracili  grunt.     -­‐  Lassiter,  gdzie  kurwa  jesteś?     Anioł   w   końcu   pokazał   się   na   krawędzi   jacuzzi   z   pudełkiem   czekoladowych  ciastek  w  jednej  ręce  i  butelką  mleka  w  drugiej.     -­‐   Chcesz   jedno?   –   powiedział,   goniąc   ładunek   kalorii   –   Prosto   z   lodówki.  Są  o  wiele  lepsze  na  zimno.     Thor  spojrzał  na  faceta     -­‐  Powiedziałeś,  że  to  ja  byłem  problemem.     Kiedy   w   odpowiedzi   usłyszał   tylko   żucie,   miał   ochotę   wcisnąć   draniowi   do  gardła  całe  pudełko.  Od  razu.     -­‐  Ona  wciąż  tam  jest.  Za  niedługo  zniknie.     Lassiter   odłożył   na   bok   swoje   niezdrowe   śniadanie,   jakby   właśnie   stracił   apetyt.   A   kiedy   po   prostu   pokręcił   głową,   Thor   na   moment   spanikował.     -­‐  Jeśli  wciskałeś  mi  kit,  aniele,  to  cię  zabiję.     Drugi  mężczyzna  wywrócił  oczami.    

302  

-­‐   Ja   już   nie   żyję,   idioto.   I   może   sobie   przypomnisz,   że   twoja   krwiczka   nie  jest  jedyną,  którą  staram  się  uwolnić  –  moje  przeznaczenie  jest  również   jej   przeznaczeniem,   pamiętaj.   Tobie   się   nie   uda,   to   mnie   również,   więc   nie   jestem  zainteresowany  żeby  umoczyć.     -­‐  Więc  dlaczego,  do  cholery,  ona  wciąż  jest  w  tym  przeklętym  miejscu.     Lassiter  wyrzucił  ręce  w  górę     -­‐  Słuchaj  kolego,  to  wymaga  czegoś  więcej,  niż  kilka  orgazmów.  Chyba   o  tym  wiesz.     -­‐  Jezu  Chryste,  nie  potrafię  zrobić  nic  więcej…     -­‐  Naprawdę  –  Lassiter  zmrużył  oczy  –  jesteś  pewien?     Kiedy   ich   spojrzenia   się   starły,   Thor   musiał   odwrócić   wzrok   –   jak   również  ponownie  ocenić  jakąkolwiek  prywatność,  jaką  przypuszczał,  że  ma  z   Niemą.     Pieprzyć  to.  Mieli  razem  setki  orgazmów,  więc…     -­‐   Wiesz   tak   dobrze   jak   ja,   jak   wiele   już   zrobiłeś   –   powiedział   miękko   anioł  –  Krew,  pot  i  łzy,  tego  właśnie  potrzeba.     Spuszczając   głowę,   Thor   potarł   skronie,   czując   że   zaraz   zacznie   krzyczeć.  Pierdolone  pieprzenie…     -­‐   Wychodzisz   dzisiaj   w   teren?   –   mruknął   anioł   –   kiedy   wrócisz   znajdź   mnie.     -­‐  Przecież  i  tak  jesteś  wciąż  ze  mną,  nieprawdaż?     -­‐  Nie  mam  pojęcia  o  czym  mówisz.  Spotkajmy  się  po  Przedświtku.     -­‐  Co  zamierzasz  ze  mną  zrobić?     -­‐  Powiedziałeś,  że  chcesz  pomóc  –  więc  pokażę  ci  jak.     Anioł   wstał   i   zbliżył   się   do   drzwi   łazienki.   Potem   zawrócił   i   zabrał   swoje   ciastka.     -­‐  Do  świtu,  przyjacielu.     Pozostawiony  sam,  Thor  krótko  rozważał  zasadność  rozwalenia  lustra  –   ale  potem  pomyślał,  że  może  to  zagrozić  jego  wyjściu  w  teren  i  zabiciu  kilku   reduktorów.  A  teraz?  Ta  perspektywa  była  jedyną  rzeczą,  utrzymującą  go  we   własnej  skórze.     Krew.  Pot.  Łzy.     Klnąc,   wziął   prysznic,   ogolił   się   i   wszedł   do   sypialni.   Niema   właśnie   wyszła,   prawdopodobnie   dlatego,   aby   mogła   sama   zejść   na   dół   na   303  

Wieczerzę.   Robiła   to   każdej   nocy,   chociaż   pokaz   dyskrecji   nie   mógł   nikogo   oszukać.     „Wiesz  tak  dobrze  jak  ja,  jak  wiele  już  zrobiłeś”     Niech   to   szlak,   Lassiter   prawdopodobnie   trafił   w   sedno   –   i   nie   tylko   jeśli  chodzi  o  cały  ten  seks.     Myśląc   o   tym,   zdał   sobie   sprawę,   że   nigdy   nie   wytłumaczył   się   przed   Niemą.  Jakby  nie  wiedziała,  że  miał  koszmar,  kolejny  raz  –  on  miotający  się   po  łóżku  jakby  był  wirówką,  a  jego  podły  nastrój  świecił  jak  neon  w  pokoju.   Ale   nigdy   nie   rozmawiał   z   nią   o   tym.   Nigdy   nie   pozwolił   jej   otwarcie   o   to   zapytać.     Właściwie,  to  tak  naprawdę  o  niczym  z  nią  nie  rozmawiał.  Nie  o  swojej   pracy  w  terenie.  Nie  o  Braciach.  Nie  o  trwającej  walce  króla  z  glymerią.     I  było  tak  wiele  innych  dystansów,  które  stworzył…     Wyrzucił   z   szafy   parę   skórzanych   spodni,   wskoczył   w   nogawki,   podciągnął  do  góry  i  ….     Pas  zablokował  się  na  udach.  Kiedy  pociągnął  je  jeszcze  raz  nie  ruszyły   się.  Szarpiąc  je  jeszcze  mocniej,  tak  że…  rozerwały  się  w  locie  na  dwie  części.     Co.  Jest.  Kurwa.     Przeklęta  kupa  gówna.     Złapał  kolejną  parę.  I  zaraz  pojawił  się  ten  sam  problem  –  jego  uda  były   do  nich  za  duże.     Wchodząc   do   garderoby,   sprawdził   wszystkie   swoje   zestawy   ciuchów   do   walki.   Kiedy   teraz   o   tym   myślał,   zauważył   że   ostatnio   trudniej   mu   się   je   wkładało.   Kurtki   były   ciasne   w   ramionach.   Koszulki   piły   go   pod   pachami,   pod   koniec  nocy.  Uda  jak  wrota.     Spoglądając  przez  ramię,  złapał  swoje  odbicie  w  lustrze  garderoby.     Cholera,   on…   wrócił   do   swoich   poprzednich   rozmiarów.   Dziwne,   że   nie   zauważył  tego,  aż  do  dzisiaj,  ale  jego  ciało,  teraz  regularnie  dokrwiane,  było   nadmuchane   do   niegdysiejszych   wymiarów,   ramiona   obudowane   wybrzuszeniami   z   mięśni,   brzuch   pomarszczony   a   uda   powiększyły   się   z   mocą.     Niema  była  za  to  odpowiedzialna.  To  jej  krew  sprawiła,  że  stał  się  tak   silny.    

304  

Odwracając  się,  podszedł  do  telefonu  przy  łóżku  i  poprosił  o  inną  parę   spodni  w  większym  rozmiarze  i  zaparkował  na  szezlongu.     Jego  oczy  pobiegły  w  stronę  szafy.     Suknia  godowa  wciąż  tam  była,  wepchnięta  w  kąt,  wisiała  tam,  gdzie  ją   zostawił,  gdy  postanowił  spróbować  „iść  dalej”.     Lassiter   miał   rację:   nie   posunął   się   tak   daleko   jak   mógł.   Ale,   Boże,   uprawiać   seks   z   kimś   innym?   Prawdziwy   seks?   Robił   to   tylko   ze   swoją   Wellsie.     Kuuurwa…  ten  koszmar  po  prostu  stawał  się  coraz  gorszy.     Ale,   Chryste,   ta   wizja   kiedy   się   obudził,   jego   krwiczka   bardziej   oddalona…   mniej   widoczna,   jej   wyczerpane   i   umęczone   oczy   były   szare   jak   cały  krajobraz  wokół.     Pukanie  do  drzwi  było  za  mocne  na  Fritz’a     -­‐  Proszę.     John   Matthew   rozejrzał   się   wokół   stojąc   w   drzwiach.   Dzieciak   był   ubrany  do  walki,  broń  przypięta,  nastój  mroczny.     -­‐  Wychodzisz  wcześniej?  –  zapytał  Thor.     „Mam  zmianę  z  Z,  chciałem  tylko,  żebyś  wiedział”     -­‐  Co  się  stało?     „Nic”     Co   za   kłamstwo.   Prawda   wyzierała   z   ostrych   krawędzi   słów   formowanych   w   języku   migowym.   I   nie   mógł   patrzeć   nigdzie,   tylko   na   podłogę.     Thor   pomyślał   o   rozgrzebanym   łóżku   naprzeciw   niego   i   o   fakcie,   że   Niema  zostawiła  jedną  ze  swoich  dodatkowych  szat  na  krześle  przy  biurku.     -­‐  John  –  powiedział  –  Słuchaj…     Samiec   nie   patrzył   na   niego.   Po   prostu   stał   w   otwartych   drzwiach,   głowa  opuszczona,  brwi  opuszczone,  ciało  przygotowane  do  odwrotu.     -­‐  Wejdź  na  chwilę.  I  zamknij  drzwi.     John   zamknął   drzwi   i   krzyżował   ręce   na   piersi,   gdy   znaleźli   się   w   środku.     Kurwa.  Od  czego  zacząć.     -­‐  Myślę,  że  wiesz  co  tu  się  dzieje.  Z  Niemą.     „  To  nie  moja  sprawa”  –  zamigał  w  odpowiedzi.     305  

-­‐  Gówno  prawda  –  w  końcu  złapał  z  nim  kontakt  wzrokowy,  źle  odkąd   zagrał  na  zwłokę.  Jak  mógł  wytłumaczyć  co  się  dzieje?  –  To  skomplikowana   sytuacja.   Ale   nikt   nie   zajmie   miejsca   Wellsie   –   cholera,   to   imię   –   Mam   na   myśli…     „  Kochasz  ją?”     -­‐  Niemą?  Nie,  nie  kocham.     „  To  co  ty,  kurwa  wyprawiasz  –  nie,  nie  odpowiadaj”  –  John  chodził  w   kółko   z   rękami   założonymi   na   biodrach,   a   jego   broń   połyskiwała   łapiąc   światło  –  „  Mogę  zgadnąć”     Thor  pomyślał  smutno,  że  gniew  był  honorowy.  Syn  broniący  pamięci   swej  matki.     Boże,  jak  to  boli.     -­‐  Muszę  iść  dalej  –  Thor  wyszeptał  chrapliwie  –  Nie  mam  wyboru.     „   Jasne,   kurwa,   że   nie   masz.   Ale   tak   jak   powiedziałem,   to   nie   moja   sprawa.  Muszę  iść.  Na  razie...”     -­‐  Jeśli  choć  przez  chwilę  pomyślałeś,  że  się  świetnie  bawię,  to  jesteś  w   błędzie.     „  Słyszę  te  dźwięki.  I  wiem  dokładnie  ile  masz  z  tego  zabawy”     Kiedy  wyszedł,  drzwi  zamknęły  się  z  trzaskiem.     Fantastycznie.  Ta  noc  będzie  o  wiele  lepsza,  jak  ktoś  straci  nogę.  Albo   głowę.  

306  

TRZYDZIEŚCI-SZEŚĆ   Ogólnie   mówiąc,   zapach   ludzkiej   krwi   nie   był   tak   ciekawy   jak   reduktorów,  czy  wampirów.  Ale  była  równie  rozpoznawalna  i  posiadała  coś,   co  przyciągało  trochę  uwagi.     Kiedy   Xhex   przerzuciła   nogę   ponad   swoim   Ducati,   ponownie   pociągnęła  nosem.     Zdecydowanie  ludzka,  pochodząca  z  zachodniej  części  Żelaznej  Maski.     Sprawdzając   zegarek,   zobaczyła,   że   ma   trochę   wolnego   czasu   przed   spotkaniem,  normalnie  nie  dopuściłaby  do  jakiegokolwiek  rodzaju  bałaganu   z   udziałem   ludzi,   nawet   jeśliby   to   były   strzały   z   jadącego   samochodu,   w   świetle  ostatnich  wydarzeń  handlu  na  czarnym  rynku,  zsiadła,  wzięła  klucz  i   zdematerializowała  się  w  tamtym  kierunku.     Przez   ostatnie   trzy   miesiące,   był   wysyp   morderstw   w   śródmieściu.   Cóż…   zdarza   się.   Ale   jedno   ją   zainteresowało,   gdzie   nie   było   niechlujstwa   gangu   związanego   ze   strzelaniem   z   samochodu,   czy   parzącymi   palcami   na   spuście  albo  pijanym,  który  działa  w  stylu  wal  i  usiekaj.  Jej  grupa  wpadła  na   czterech  wielkich  buców  –  handlujących  wszystkim.     Może  jednak  nie,  z  perspektywy  w  jaki  sposób  wyprawili  się  na  tamten   świat.     Wszystkie  cztery  zgony,  to  były  samobójstwa.     Pośrednicy  poskładali  się  na  siebie  –  naprawdę,  jakie  są  szanse,  że  tak   wielu   skurwieli   ruszyło   sumienie   w   tym   samym   czasie?   O   ile   ktoś   nie   dolał   moralnego   dodatku   do   systemu   wodociągów   Caldwell.   W   takim   przypadku   Trez  wyleciałby  z  interesu  na  kilku  różnych  poziomach,  a  nic  takiego  się  nie   stało.     Policja   człowieków   była   skołowana.   Wiadomości,   szły   na   kanale   krajowym.   Politycy   byli   wszystkim   podekscytowani   i   stawali   na   swoich   mównicach.  Ona  sama  próbowała  się  zabawić  w  Nancy  Drawing,  ale  jej  czas   antenowy  mógł  być  jedynie  późno-­‐nocny.     Jednak   znała   odpowiedzi   na   wiele   z   tych   ludzkich   pytań:   ten   symbol   śmierci   w   Starym   Języku   na   torebkach   był   kluczem.   I   niech   to   szlak…   im  

307  

więcej   ludzi   gryzło   własne   pociski,   tym   więcej   pojawiało   się   tych   znaczków.   Teraz,  nawet  zaczynały  się  pokazywać  na  opakowaniach  z  heroiną  i  ekstazy,   nie  tylko  na  kokainie.     Omawiany   wampir,   kimkolwiek   on   lub   ona   był,   stopniowo   rozszerzał   swoje   pole   działania.   Po   pracowitym   letnim   sezonie   wpływania   na   ludzkie   plugastwo,   udało   im   się   wyeliminować   całą   demografię   handlu   prochami:   zostali  jedynie  uliczni  detaliści  i…  dostawcy  grubej  ryby  –  Benlois’a.     Kiedy  zescaliła  formę  za  zaparkowanym  vanem,  było  jasne,  że  przybyła   na   miejsce   zaraz   po   tym,   jak   wszyscy   wyzionęli   ducha:   dwóch   facetów   robiących   za   kałuże   błota   leżało   twarzami   do   góry   z   niewidzącym   spojrzeniem.   Obydwaj   mieli   broń   w   swoich   rękach   i   dziury   z   przodu   ich   mózgów,   a   samochód,   którym   „spoczywający   w   spokoju”   przyjechali,   wciąż   trwał   w   swej   leniwej   bezczynności,   drzwi   otwarte,   a   z   rury   wydechowej   unosiły  się  kłęby  pary.     Jednak   nie   to   ją   obchodziło.   To   co   interesowało   ją   naprawdę,   to   samiec-­‐wampir,  wsiadający  do  lśniącego  Jaguara,  jego  czarne  włosy  mieniły   się  niebieskimi  refleksami  w  górnym  świetle  sklepionego  przejścia.     Zdaje  się,  że  jej  dzienna  stawka  dolarowa  szła  do  góry.     Szybko   przemieszczając   się,   ponownie   przybrała   formę   przed   jego   samochodem,  a  dzięki  temu,  że  nie  miał  włączonych  przednich  reflektorów,   udało  jej  się  dokładnie  przyjrzeć  jego  twarzy  w  świetle  deski  rozdzielczej.     No,  no,  no,  pomyślała,  kiedy  strzelił  głową  w  jej  kierunku.     Powolny,   głęboki   śmiech   wydobył   się   z   ust   mężczyzny,   jak   letnia   noc:   głęboki,  ciepły  –  i  niebezpieczny  jak  nadchodząca  błyskawica.     -­‐  Nieustraszona  Xhexania.     -­‐  Assail.  Witamy  w  Nowym  Świecie.     -­‐  Słyszałem,  że  tutaj  jesteś.     -­‐   I   vice   versa   –   kiwnęła   głową   w   kierunku   ciał   –   rozumiem,   że   wykonujesz  usługi  publiczne.     Wampir  przybrał  groźny  wyraz  twarzy,  taki  który  musiała  respektować.     -­‐  Dziękuję  za  uznanie,  ale  to  nie  moja  zasługa.     -­‐  Tak,  jasne.     -­‐  Nie  powiesz  mi,  że  obchodzą  cię  te  szczury,  bez  ogonów?     -­‐  Obchodzi  mnie  to,  że  twoje  produkty  latają  po  moim  klubie.     308  

-­‐   Klubie?   –   eleganckie   brwi   podjechały   łukiem   nad   te   zimne   oczy   –   Pracujesz  z  ludźmi?     -­‐  Trzymanie  ich  w  ryzach  jest  lepszym  określeniem.     -­‐  I  nie  tolerujesz  prochów.     -­‐  Im  są  na  większym  haju,  tym  bardziej  są  denerwujący.     Nastąpiła  długa  pauza.     -­‐  Dobrze  wyglądasz,  Xhex.  Ale  zawsze  tak  było.     Pomyślała   o   John’ie   i   sposobie   w   jaki   sobie   poradził   z   tym   kiepskim   naśladowcą   wampirów   kilka   miesięcy   temu.   Z   Assail’em   byłby   inny   scenariusz  –  John  miałby  więcej  zabawy  z  wartościowszym  przeciwnikiem,  a   Assail  był  zdolny  do  wszystkiego…     Z   ukłuciem   bólu   nagle   zastanowiła   się,   czy   jej   broniec   chociaż   spróbowałby  walczyć  o  nią  teraz.     Było   inaczej   między   nimi   i   to   nie   w   ten   dobry   sposób.   Wszystkie   te   letnie  deklaracje  o  bliskości  i  więzi,  znikły  pod  zgrzytem  ich  nocnej  pracy,  a  te   krótkie  okresy  kiedy  się  widywali  stworzyły  jeszcze  większy  dystans  zamiast   go  zmniejszyć.     Aż   do   teraz,   w   zimną,   mokra   pogodę,   ich   wizyty   były   twarde,   mniej   częste.  A  także  mniej  seksualne.     -­‐  Co  się  dzieje,  Xhex  –  powiedział  miękko  Assail  –  Potrafię  wyczuć  ból.     -­‐   Przeceniasz   swój   nos   –   i   swoje   osiągnięcia,   jeśli   myślisz,   że   możesz   przejąć  Caldwell  tak  szybko.  Próbujesz  wypełnić  buty  wielkich  dupków.     -­‐  Masz  na  myśli  swojego  szefa,  Morth’a.     -­‐  Właśnie.     -­‐   To   znaczy,   że   przyjdziesz   do   mnie   pracować,   kiedy   skończę   sprzątać   dom?     -­‐  Nie  w  twoim  życiu.     -­‐  A  może  w  twoim?  –  złagodził  to  z  uśmiechem  –  Zawsze  cię  lubiłem,   Xhex.   Jeśli   kiedykolwiek   będziesz   chciała   prawdziwej   pracy,   przyjdź   i   znajdź   mnie  –  nie  mam  problemu  z  mieszańcami.     Iiiiii  tak  niewiele  sprawiło,  że  miała  ochotę  kopnąć  go  w  zęby.     -­‐  Przykro  mi,  podoba  mi  się  tam,  gdzie  jestem.     -­‐  Nie  podoba  ci  się,  twój  zapach  temu  przeczy.    

309  

Kiedy   włączył   silnik,   subtelny   pomruk   obudził   wszystkie   konie   pod   maską.     -­‐  Do  zobaczenia.     W  elegancki  sposób  zamknął  drzwi,  zwiększył  obroty  silnika  i  odjechał   bez  zapalania  świateł.     Gdy   patrzyła   na   martwe   ciała,   które   zostawił,   pomyślała,   dobrze,   że   przynajmniej  teraz  ma  imię,  ale  to  był  koniec  dobrych  wiadomości.  Assail  był   tym  rodzajem  samca,  do  którego  ani  przez  chwilę  nie  odwrócisz  się  plecami.   Kameleon  bez  sumienia,  mógł  przybrać  tysiąc  różnych  twarzy  od  tysiąca  osób   –  i  nikt  nigdy  nie  pozna  jego  prawdziwej.     Na   przykład,   nie   wierzyła,   że   uważał   ją   za   atrakcyjną   nawet   przez   chwilę.   To   był   tylko   komentarz,   by   wyprowadzić   ją   z   równowagi.   I   to   zadziałało,  ale  nie  z  tego  powodu.     Boże,  John….     To   gówno   miedzy   nimi,   zabijało   ich   oboje,   ale   tkwili   w   zawieszeniu.   Niezdolni  do  wprawienia  rzeczy  w  ruch,  niezdolni  do  odpuszczenia.     Ale  bajzel.     Migając   z   powrotem   do   swojego   motoru,   usiadła,   włożyła   okulary   do   ochrony  oczu  i  odjechała.  Kiedy  opuściła  centrum,  śmignęła  przed  policyjnym   radiowozem  z  migającymi  światłami  i  wyjącymi  syrenami,  tak  szybko,  że  ich   opony  natychmiast  skierowały  się  w  kierunku,  gdzie  właśnie  była.     Miłej  zabawy,  chłopcy.     Zastanawiała   się,   czy   teraz   mieli   odpowiedni   protokół   na   wielokrotne   samobójstwo.     Sama   skierowała   się   na   północ   w   kierunku   gór.   Byłoby   bardziej   efektywnie  po  prostu  się  zdematerializować,  ale  musiała  przewietrzyć  głowę,   a   nic   nie   robi   tak   dobrze   na   oczyszczenie   umysłu,   jak   gnanie   ponad   sto   osiemdziesiąt   po   wiejskiej   drodze.   Z   zimnym   powietrzem   wtykającym   się   przez   nos   i   jej   motocyklową   kurtką   tworzącą   drugą   skórę,   zarzynała   silnik   jeszcze   bardziej,   wyciągając   się   płasko   na   motorze   i   stając   się   z   nim   jednością.     Kiedy  myślała  o  rezydencji  Bractwa  nie  była  pewna,  dlaczego  się  na  to   zgodziła.  Może  była  to  niespodzianka  na  zamówienie.  Może  chciała  biec  do  

310  

John’a.  Może…  szukała  czegoś,  czegokolwiek,  co  by  rozwiało  tą  mgłę  smutku,   w  której  żyła.     A   może   fakt,   że   spotykała   się   ze   swoją   matką   oznaczał,   że   to   całe   gówno  jeszcze  się  pogorszy.     Około   kwadransa   później   skręciła   z   drogi   i   wjechała   w   zvidh,   który   zawsze  był  na  miejscu.  Zwalniając,  tak  by  nie  uderzyła  w  jelenia  lub  drzewo,   stopniowo  wznosiła  się  górską  drogą  zatrzymując  się  przed  serią  bram,  które   były  podobne  do  tych  prowadzących  do  wejścia  centrum  szkoleniowego.  Bez   przesady,   jakby   to   się   w   ogóle   mogło   zmienić.   Mogłaby   nastąpić   katastrofa   nuklearna   wzdłuż   północnego   wybrzeża,   a   to   miejsce   wciąż   pozostałoby   nienaruszone.     Ta  forteca,  karaluchy  i  ciastka  Twinkies.  To  wszystko  przetrwa.     Zaparkowała   Ducati   tuż   przed   kamiennymi   schodami,   prowadzącymi   do  frontowych  drzwi,  ale  nie  zsiadła  z  motoru.  Patrząc  na  wyginające  się  w   łuk  ościeżnice,  masywne,  wyrzeźbione  panele,  gniewne  gargulce  ukrywające   kamery  w  swych  ustach  –  nie  był  to  zapraszający  widok.     Wejście  na  własne  ryzyko  –  i  o  to  chodziło.     Szybki  rzut  oka  na  zegarek  i  już  wiedziała:  John  mógł  właśnie  wyjść  na   noc  w  teren,  by  walczyć  w  tej  części  miasta,  którą  opuściła…     Xhex  odwróciła  głowę  w  lewo.     Siatka   emocjonalna   jej   matki   znajdowała   się   z   tyłu,   w   ogrodzie   za   domem.     To   dobrze.   Nie   chciała   wchodzić   do   środka.   Nie   chciała   przechodzić   przez  foyer.  Nie  chciała  sobie  przypominać  w  co  była  ubrana,  o  czym  myślała   i  marzyła  w  czasie  ceremonii  godowej.     Zasrane  fantazje  o  przyszłym  życiu.     Dematerializując   się   po   drugiej   stronie   bariery   z   żywopłotu,   nie   miała   problemów  z  orientacją.  Ona  i  John  spacerowali  tutaj  na  wiosnę,  pochylając   się   pod   pączkującymi   gałęziami   drzew   owocowych,   wciągając   w   płuca   zapomniany  zapach  czystej  ziemi,  obejmując  się  wbrew  chłodowi,  o  którym   wiedzieli,  że  już  nie  długo  pozostanie  w  powietrzu.     Wtedy  było  tak  wiele  możliwości.     A   biorąc   pod   uwagę   to,   gdzie   są   teraz,   wydawało   się,   że   jest   to   pewien   rodzaj   oprawy,   że   całe   letnie   ciepło   odeszło,   ten   żywotny   okres   kwitnienia   311  

zakończył  się  dla  wszystkich:  skoro  liście  były  na  ziemi,  gałęzie  nagie  po  raz   kolejny  i  wszystko  chyliło  się  z  powrotem  do  ziemi.     Cóż,  dzisiejszego  wieczoru  nie  była  kartą  podarunkową.     Koncentrując  się  na  siatce  emocjonalnej  matki,  przeszła  wzdłuż  domu,   przechodząc  obok  podwójnych  drzwi  pokoju  bilardowego  i  biblioteki.     Niema   stała   przy   brzegu   basenu,   nieruchoma   figura,   oświetlona   punktowymi   reflektorami   przebijającymi   przez   niebieski   blask   wody,   która   jeszcze  nie  została  spuszczona.     Wow…   pomyślała   Xhex.   Coś   bardzo   zmieniło   się   w   tej   kobiecie   i   cokolwiek   to   spowodowało,   zmieniło   także   jej   emocjonalną   strukturę.   Jej   siatka  została  pomieszana,  ale  nie  w  zły  sposób,  bardziej  jak  dom,  który  był  w   trakcie   kapitalnego   remontu.   To   był   dobry   początek,   pozytywna   transformacja,  która  była  prawdopodobnie  długo  oczekiwana.     -­‐  Brawo,  Thor  –  mruknęła  Xhex  na  wydechu.     Jakby   słyszała,   Niema   spojrzała   przez   ramię   –   i   dopiero   wtedy   Xhex   uświadomiła   sobie,   że   kaptur,   który   zawsze   był   na   miejscu,   dziś   był   opuszczony,   gładkie   blond   włosy   jej   matki   były   splecione   w   długi   i   ciasny   warkocz  schowany  pod  szatą.     Xhex   czekała,   aż   strach   zacznie   sączyć   się   z   jej   siatki.   Czekała.   I   czekała…     Jasna  cholera,  coś  naprawdę  się  zmieniło.     -­‐  Dziękuję,  że  przyszłaś  –  powiedziała  Niema,  gdy  Xhex  się  zbliżyła.     Ten   głos   był   inny.   Trochę   głębszy.   Super.   Zmieniła   się   na   wiele   sposobów.     -­‐  Dziękuję,  że  mnie  zaprosiłaś  –  odpowiedziała.     -­‐  Dobrze  wyglądasz.     -­‐  Tak  jak  ty.     Zatrzymując   się   przed   matką,   zmierzyła   drogę,   którą   migotliwe   światło   z   basenu   przenikało   po   twarzy   idealnie   pięknej   samicy.   W   ciszy,   która   nastąpiła,  Xhex  zmarszczyła  brwi,  na  powódź  informacji  przepływający  przez   jej  receptory  czuciowe,  tworząc  obraz.     -­‐  Utknęłaś  –  powiedziała,  myśląc,  że  to  jakiś  rodzaj  ironii.     Brwi  jej  matki  podjechały  do  góry.     -­‐  Faktycznie…  utknęłam.     312  

-­‐  Zabawne  –  Xhex  spojrzała  w  niebo  –  ja  też.     Podnosząc   wzrok   na   silną,   dumną   kobietę   przed   nią,   Niema   poczuła   przedziwne   połączenie   ze   swoją   córką:   kiedy   niespokojne   refleksy   zagrały   na   nieustępliwych,   ponurych   rysach,   te   brązowe   oczy   utrzymywały   drażliwą   frustrację  podobną  do  jej  własnej.     -­‐  Więc  ty  i  Thor,  hm  –  Xhex  powiedziała  zdawkowo.     Niema  podniosła  ręce  do  jej  gorących  rumieńców.     -­‐  Nie  wiem  jak  na  to  odpowiedzieć.     -­‐  Może  nie  powinnam  tego  wywlekać.  To  jest  po  prostu…  tak,  to  jest  w   całym  twoim  umyśle.     -­‐  Nie,  naprawdę.     -­‐  Kłamczucha.     To  nie  było  oskarżenie.  Żadna  cenzura.  Tylko  stwierdzenie  faktu.     Niema  odwróciła  się  w  stronę  wody  i  uświadomiła  sobie,  że  jako  pół-­‐ krwi  sympatha,  jej  córka  zna  prawdę,  nawet  jeśli  nie  powie  ani  słowa.     -­‐   Nie   mam   do   niego   prawa   –   powiedziała   patrząc   na   powierzchnię   basenu  –  Nie  mam  prawa  do  żadnej  jego  części.  Ale  nie  dlatego  poprosiłam,   żebyś  przyszła…     -­‐  Kto  tak  mówi?     -­‐  Słucham?     -­‐  Kto  mówi,  że  on  nie  należy  do  ciebie?     Niema  pokręciła  głową     -­‐  Znasz  wszystkie  „dlaczego”.     -­‐  Nie.  Nie  znam.  Jeśli  go  chcesz,  a  on  chce  ciebie…     -­‐   On   mnie   nie   chce.   Może   nie…   w   każdy   sposób   –   Niema   szarpnęła   włosami,   mimo,   że   nie   zasłaniały   jej   twarzy.   Najdroższa   Pani   Kronik,   jej   serce   waliło  tak  mocno  –  Nie  mogę…  nie  powinnam  o  tym  mówić.     Bezpieczniej  było  nie  wypowiadać  sylab  prosto  z  duszy  –  wiedziała,  że   Tohtur’owi  nie  podobałyby  się  spekulacje  na  ten  temat.     Nastąpiła  długa  cisza.     -­‐  Między  mną  a  John’em  nie  jest  dobrze.     Niema  uniosła  brwi  na  otwartość  córki.     -­‐  Ja…  zastanawiałam  się.  Już  tak  długo  cię  tu  nie  ma,  a  on  nie  wygląda   na  szczęśliwego.  Miałam  nadzieję…  na  inny  rezultat.  Na  wielu  poziomach.     313  

Włączając  w  to  relacje  między  nimi  obiema.     Ale   faktycznie,   to   prawda,   co   powiedziała   Xhex.   Oboje   utknęli   –   nie   dokładnie  tam,  gdzie  by  sobie  tego  życzyli.  Jednakże  przyjęłaby  jakąkolwiek   zwyczajność  gdyby  ta  się  pojawiła.     -­‐   Myślę,   że   ty   i   Thor,   to   ma   sens   –   nagle   powiedziała   Xhex,   kiedy   zaczęła  spacerować  po  krawędzi  basenu  –  I  podoba  mi  się.     Niema   znowu   zadarła   brwi.   I   ponownie   oceniała   zasadę   „nie-­‐ mówienia-­‐o-­‐tym”     -­‐  Naprawdę?     -­‐   To   dobry   mężczyzna.   Stały,   niezawodny   -­‐   cholernie   tragiczne,   to   co   się  stało  z  jego  rodziną.  John  martwił  się  o  niego  tak  długo  -­‐  wiesz,  ona  była   jedyną  matką  jaką  miał  John.  Wellsie,  tak.     -­‐  Poznałaś  ją?     -­‐   Nie   formalnie.   Nie   była   typem   kobiety,   która   ciąga   się   po   takich   miejscach  gdzie  pracowałam  i  Bóg  wie,  że  nigdy  nie  byłam  mile  widziana  w   kwaterze   Bractwa.   Ale   słyszałam   o   jej   reputacji.   Twarda   sztuka   –   wartościowa  samica.  Nie  sądzę,  by  glymeria  była  jej  wielkim  fanem,  a  fakt,  że   miała  to  gdzieś,  to  tylko  kolejny  powód  by  zdobyła  moje  uznanie.     -­‐  To  była  prawdziwa  miłość.     -­‐   Tak,   z   tego   co   słyszałam.   Szczerze,   to   jestem   zaskoczona,   że   był   zdolny  „pójść  dalej”,  ale  cieszę  się,  że  to  zrobił  -­‐  uczynił  twój  świat  lepszym.     Niema  wzięła  głęboki  wdech  i  poczuła  zapach  suchych  liści.     -­‐  Nie  miał  wyboru.     -­‐  Słucham?     -­‐  To  nie  moja  historia  do  opowiedzenia,  ale  mogę  powiedzieć,  że  gdyby   tylko  mógł  wybrać  inną  drogę,  jakąkolwiek,  to  by  to  zrobił.     -­‐   Nie   rozumiem   co   masz   na   myśli   –   kiedy   Niema   nie   kwapiła   się   do   wyjaśnień,  Xhex  wzruszyła  ramionami  –  Potrafię  uszanować  granice.     -­‐  Dziękuję.  Cieszę  się,  że  przyszłaś.     -­‐  Byłam  zaskoczona  twoim  zaproszeniem…     -­‐   Zawiodłam   cię   zbyt   wiele   razy,   by   liczyć   –   gdy   Xhex   wyraźnie   odskoczyła,   Niema   przytaknęła   –   Kiedy   przybyłam   tu   pierwszy   raz,   byłam   przytłoczona   wszystkim,   zagubiona,   chociaż   znałam   język,   odizolowana,   chociaż   nie   byłam   sama.   Jednak   chciałam   żebyś   wiedziała,   że   to   ty   jesteś   314  

prawdziwym  powodem  dla  którego  tu  jestem,  a  dzisiaj  nadszedł  czas  by  cię   przeprosić.     -­‐  Za  co?     -­‐  Za  porzucenie  cię  na  samym  początku.     -­‐  Jezu…  -­‐  kobieta  potarła  swoje  krótkie  włosy,  jej  ciało  skrzywiło  się  w   miejscu   jakby   zmuszała   się   by   się   nie   odciąć   –   Słuchaj,   nie   ma   za   co   przepraszać.  Nie  prosiłaś,  by…     -­‐   Byłaś   młodym,   nowonarodzonym,   bez   mamah,   która   by   się   o   ciebie   troszczyła.  Zostawiłam  cię  na  pastwę  losu,  kiedy  potrafiłaś  jedynie  płakać  za   ciepłem  i  opieką.  Bardzo…  tak  bardzo  mi  przykro,  moja  córko  –  położyła  rękę   na   sercu   –   Zabrało   mi   wiele   czasu,   by   znaleźć   głos   i   słowa   i   godzinami   ćwiczyłam   to   w   mojej   głowie.   Chcę,   aby   to   co   do   ciebie   mówię,   było   prawdziwe   ponieważ   wszystko   między   tobą   i   mną,   było   złe   od   pierwszego   dnia  -­‐  i  to  moja  wina.  Byłam  samolubna  i  brakowało  mi  odwagi  i…     -­‐  Przestań  –  głos  Xhex  był  wymuszony.     -­‐  …  i  postąpiłam  źle  odwracając  się  od  ciebie.  Postąpiłam  źle,  czekając   tak   długo.   Ze   wszystkim   postąpiłam   źle.   Ale   dzisiaj   –   tupnęła   nogą   –   odkrywam   przed   tobą   wszystkie   moje   winy,   a   także   zobowiązuję   się   do   miłości   jakkolwiek   niedoskonałej   i   niechcianej.   Nie   zasługuję   na   to   by   być   twoją   matką,   czy   nazywać   cię   córką,   ale   może   mogłybyśmy   spróbować   czegoś   w   rodzaju…   przyjaźni.   Zrozumiem,   jeśli   nie   będziesz   tego   chciała   i   wiem,   że   nie   mam   prawa   domagać   się   czegokolwiek   od   ciebie.   Po   prostu   wiedz,   że   jestem   tutaj   i   moje   serce   i   umysł   są   otwarte   na   to   by   nauczyć   się   o   tego  kim  jesteś…  i  czym  jesteś.     Xhex  mrugnęła,  a  potem  nastała  cisza.  Jakby  to  co  zostało  powiedziane   do   niej,   było   na   złej   częstotliwości   radiowej   i   została   zmuszona   do   przetłumaczenia  słów.     Po  chwili,  kobieta  powiedziała     -­‐   Jestem   sympath’ą.   Wiesz   o   tym,   prawda?   Termin   „pół-­‐krwi”   jest   gówno  wart,  jeśli  „pół”  jest  równoznaczne  z  całością.     Niema  dźgnęła  ją  w  pierś     -­‐   Wartościową   samicą.   Oto   kim   jesteś.   Mam   gdzieś   proporcje   twojej   krwi.     -­‐  Bałaś  się  mnie.     315  

-­‐  Bałam  się  wszystkiego.     -­‐   I   musisz   widzieć   w   mojej   twarzy   tamtego…   mężczyznę.   Za   każdym   razem,  kiedy  na  mnie  patrzysz  musisz  pamiętać  co  ci  zrobił.     Serce  Niemej  zwolniło.  W  tej  części,  prawdopodobnie  miała  rację,  ale   było  to  też  najmniej  ważną  rzeczą  w  przyszłości:  najwyższy  czas  pomyśleć  o   córce.     -­‐  Jesteś  wartościową  kobietą.  To  właśnie  widzę.  Nic  więcej  i  nic  mniej.     Xhex  ponownie  zamrugała.  Kilka  razy.  Później  szybciej.     A   potem   rzuciła   się   do   przodu   i  Niema   znalazła   się   spowita   w   silnym,   pewnym  uścisku.     Nie  wahała  się  nawet  przez  chwilę  by  odwzajemnić  gest  sympatii.     Kiedy   trzymała   córkę,   pomyślała,   tak,   faktycznie,   przebaczenie   najlepiej   wyraża   się   przez   kontakt.   Słowa   nie   mogły   oddać   niuansu   uczucia   trzymania   tego,   czego   wyrzekła   się   w   chwili   wielkiej   agonii,   posiadania   własnej  krwi,  wspierania  kobiety,  nawet  przez  chwilę,  by  tak  egoistycznie  ją   skrzywdzić.     -­‐  Moja  córka  –  powiedziała  łamiącym  się  głosem   –  Moja  piękna,  silna…   wartościowa  córka.     Drżącą   ręką   przykryła   tył   głowy   Xhex   i   odwróciła   twarz   kobiety   trzymając  ją  w  ramionach  tak  jakby  trzymała  niemowlę.     Następnie   miękkimi   i   delikatnymi   pociągnięciami   gładziła   jej   krótkie   włosy.     Nie  można  było  powiedzieć,  że  była  wdzięczna  za  wszystko  co  jej  zrobił   symphata.   Ale   ta   chwila   zabrała   ból   daleko,   ten   ważny   moment,   kiedy   poczuła,   jak   gdyby   koło,   które   zaczęło   być   rysowane   w   jej   łonie,   w   końcu   zostało  domknięte,  dwie  połówki  które  tak  długo  były  osobno,  zbliżały  się  do   ponownego  rozszczepienia.     Kiedy  Xhex  w  końcu  się  cofnęła,  Niema  sapnęła     -­‐   Krwawisz   –   sięgając   policzka   córki,   starła   czerwone   krople   ręką   –   sprowadzę  doktor  Jane…     -­‐   Nie   przejmuj   się   tym.   To   tylko…   taaa,   nie   ma   się   czym   martwić.   Ja   tak…  płaczę.     Niema  położyła  rękę  na  twarzy  córki  i  potrząsnęła  głową  w  zdumieniu    

316  

-­‐   Nie   jesteś   taka   jak   ja   –   kiedy   kobieta   odwróciła   się   gwałtownie,   powiedziała  –  Nie,  to  dobrze.  Jesteś  taka  silna.  Taka  potężna.  Kocham  to  w   tobie  -­‐  kocham  wszystko  w  tobie.     -­‐  Nie  mówisz  poważnie.     -­‐   Twoja   symphacka   natura   to…   błogosławieństwo   –   kiedy   Xhex   nie   chciała   się   zgodzić,   Niema   powiedziała   –   To   daje   ci   warstwę   ochronną   przeciw…  rzeczom.  Daje  ci  broń  przeciwko…  rzeczom.     -­‐  Może.     -­‐  Z  pewnością.     -­‐   Wiesz   co?   Nigdy   nie   byłam   na   ciebie   zła.   Rozumiałam   dlaczego   zrobiłaś  to  co  zrobiłaś.  Przyniosłaś  na  ten  świat  abominację…     -­‐   Nigdy   więcej   nie   używaj   tego   słowa   przy   mnie   –   warknęła   Niema   –   Nie,  kiedy  mówisz  o  sobie.  Zrozumiano?     Xhex  zaśmiała  się  gardłowo  i  uniosła  dłonie  w  obronnym  geście     -­‐  Dobrze,  dobrze.     -­‐  Jesteś  cudem.     -­‐   Bardziej   przekleństwem   –   kiedy   Niema   otwierała   usta,   by   się   kłócić,   Xhex   jej   przerwała   –   Słuchaj,   doceniam   tę   całą…   rzecz.   Naprawdę,   poważnie,   to   miłe   z   twojej   strony.   Ale   nie   wierzę   w   motylki   i   jednorożce,   ty   też   nie.   Wiesz   co   robiłam   przez   ostatnie…   Boże,   jak   wiele   lat,   że   nawet   nie   pamiętam?     Niema  zmarszczyła  brwi     -­‐  Pracowałaś  w  ludzkim  świecie,  nie?  Sadzę,  że  przypadkiem  gdzieś  to   słyszałam.     Xhex  uniosła  blade  ręce  zginając  i  prostując  palce.     -­‐  Byłam  zabójcą.  Płacono  mi  za  polowanie  i  zabijanie  ludzi.  Krew  jest  na   moich   rękach,   Niema   -­‐   i   musisz   o   tym   wiedzieć   zanim   zaczniesz   planować   jakieś  różane  spotkania  dla  nas.  Ale  cieszę  się,  że  mnie  tu  zaprosiłaś,  jesteś   więcej   warta,   niż   całkowite   przebaczenie   -­‐   ale   nie   jestem   pewna,   czy   znasz   moją  prawdziwą  twarz.     Niema  schowała  ręce  w  rękawy  szaty.     -­‐  Czy  teraz…  też  się  tym  zajmujesz?     -­‐   Nie   dla   Bractwa,   czy   mojego   ostatniego   szefa.   Ale   w   pracy,   którą   mam  w  tej  chwili?  Gdybym  musiała  ponownie  sięgnąć  do  tych  umiejętności,   317  

zrobiłabym  to  bez  wahania.  Chronię  to  co  jest  moje,  a  jeśli  ktoś  staje  mi  na   drodze,  zrobię  to  co  muszę.  Oto  jaka  jestem.     Niema   studiowała   te   cechy,   surową   ekspresję,   napięcie,   umięśnione   ciało,   które   było   bardziej   męskie   i   zobaczyła   coś   za   tą   siłą:   było   tam   oczekiwanie   Xhex,   że   ją   ktoś   odprawi,   nie   wpuści   do   środka,   odepchnie   na   bok.     -­‐  Myślę,  że  to  w  porządku.     Xhex  rzeczywiście  podskoczyła     -­‐  Co?     Niema  kolejny  raz  dźgnęła  ją  palcem  w  klatkę  piersiową     -­‐  Jestem  otoczona  przez  samców,  którzy  żyją  zgodnie  z  tymi  regułami.   Miałabym   traktować   cię   inaczej,   bo   jesteś   kobietą?   Raczej   jestem   z   ciebie   dumna.  Lepiej  być  atakującym  niż  atakowanym  -­‐  wiem  na  ten  temat  więcej   niż  ktokolwiek  inny.     Xhex  wzięła  drżący  oddech     -­‐   Boże…   cholera…   nie   masz   nawet   pojęcia   jak   potwornie   potrzebowałam  usłyszeć  coś  takiego  właśnie  teraz.     -­‐  Mogę  powtórzyć,  jeśli  sobie  życzysz?     -­‐   Nigdy   nie   myślałam…   cóż,   nieważne.   Cieszę   się,   że   tu   jesteś.   Cieszę   się,  że  zadzwoniłaś.  Cieszę  się…     Kiedy   zdanie   nie   zostało   dokończone,   Niema   uśmiechnęła   się,   jasne,   błyszczące  światło  uderzało  w  jej  piersi.     -­‐   Ja   też.   Może,   jeśli   masz…   jak   to   mówią,   czas   wolny?   Mogłybyśmy   pobyć  kilka  godzin  razem?     Xhex  zaczęła  się  powoli  uśmiechać     -­‐  Mogę  cię  o  coś  zapytać?     -­‐  Cokolwiek.     -­‐  Jeździłaś  kiedykolwiek  na  motorze?     -­‐  A  co  to  jest?     -­‐  Chodź  na  dziedziniec.  Pokarzę  ci.  

318  

TRZYDZIEŚCI-SIEDEM   Thor   wrócił   pod   koniec   wieczoru   z   dwoma   brudnymi   sztyletami,   bez   amunicji  i  paskudnym  stłuczeniem  na  prawej  łydce,  które  sprawiło,  że  kulał   jak  zombie.     Pieprzone   znużenie.   Chociaż   odpłacanie   temu   wymagającemu   reduktorowi,   było   nawet   zabawne.   Nic   tak   nie   poprawia   nastroju   jak   szlifowanie  gęby  wroga.     Asfalt  był  dobrym  przyjacielem.     To  była  ciężka  noc  dla  wszystkich  i  późna  –  obie  te  rzeczy  były  dobre.   Godziny   przeleciały   i   mimo,   że   śmierdział   jak   zepsute   mięso,   cały   umazany   w   czarnej  krwi,  a  jego  nowa  para  spodni  będzie  musiała  zostać  zszyta  z  jednej   strony,  to  czuł  się  lepiej  niż  gdy  wychodził.     Walka  i  pieprzenie,  jak  zawsze  mawia  Rankohr.  To  były  dwa  najlepsze   stabilizatory  nastroju.     Szkoda   tylko,   że   to   iż   był   zrelaksowany   nie   oznaczało   żadnej   zmiany.   Niektóre  gówna  czekały  na  jego  powrót  do  domu.     Idąc   przedsionkiem   zaczął   rozbrajający   rytuał,   zdejmując   kaburę   z   klatki  piersiowej,  holster  z  ramienia,  pas  na  broń.  Zapach  świeżo  upieczonej   jagnięciny   z   rozmarynem,   wypełniał   hol,   a   szybki   rzut   oka   do   jadalni   pokazał,   że   psańce   przygotowały   wszystko   jak   należy,   lśniące   srebro,   skrzące   kryształy,  ludzie  już  zaczynali  zbierać  się  na  Przedświtek.     Nie  było  między  nimi  Niemej.     Biegnąc   na   górę   po   schodach,   nie   mógł   zaprzeczyć   swojemu   podnieceniu,  które  stawało  się  większe  i  większe  w  miarę  jak  wchodził  coraz   wyżej.  Ale  erekcja  nie  specjalnie  go  uszczęśliwiała.     „Wiesz  tak  dobrze  jak  ja,  ile  jest  jeszcze  do  zrobienia”     Kiedy   dotarł   do   drzwi,   chwycił   za   gałkę   i   zamknął   oczy.   Forsując   je   szeroko  powiedział     -­‐  Niema     Jej   zmiana   skończyła   się   prawie   godzinę   temu   –   Fritz   upierał   się   by   miała   czas   na   przygotowanie   się   do   posiłku,   z   czym   początkowo   walczyła,  

319  

później  wydawała  się  z  tego  korzystać  ponieważ  jacuzzi  było  zawsze  wilgotne   gdy  wracał  po  walkach.     Miał  nadzieję,  że  nie  zastanie  jej  w  wannie.  Chciał  wziąć  prysznic,  a  nie   wiedział  jak  sobie  poradzi  kiedy  oboje  będą  nadzy  w  łazience.     „Wiesz  tak  dobrze  jak  ja….”     -­‐  Och,  zamknij  się.     Opuścił  broń  i  zaczął  strząsać  koszulę  i  buty.     -­‐  Niema?  Jesteś  tam?     Zmarszczył  brwi,  zajrzał  do  łazienki  i  znalazł  całe  mnóstwo  nikogo.     Żadnego  zapachu  w  powietrzu.  Żadnej  wilgoci  na  wannie.  Ręczniki  na   miejscu.     Dziwne.     Z   rozproszoną   głową   wrócił   na   korytarz,   zbiegł   po   schodach   i   zrobił   dobry   użytek   z   drzwi   ukrytych   pod   nimi.   Idąc   podziemnym   tunelem,   zastanawiał  się,  czy  była  na  basenie.     Miał  nadzieję,  że  nie.  A  jego  fiut  modlił  się,  by  było  odwrotnie.     Na  litość  boską,  już  nie  wiedział,  kurwa,  co  myśleć.     Z   wyjątkiem   tego,   że…   nie   pływała   nago,   ani   w   inny   sposób   na   jego   powierzchni.   Nie   było   jej   na   siłowni,   ani   w   szatni,   ani   w   sali   gimnastycznej   układającej   ręczniki.   Nie   było   jej   na   terenie   kliniki   wkładającej   świeże   prześcieradła  do  półek.     Nie  było…  jej  tam.     Drogę   powrotną   do   rezydencji   przebiegł,   a   kiedy   dotarł   do   kuchni   wszystko  co  znalazł,  to  kupę  psańcow  uwijających  się  z  posiłkiem.     Po   raz   pierwszy   rozciągnął   swoje   zmysły   i   odkrył,   że…   nie   było   jej   nigdzie  w  rezydencji.     Uderzająca  panika  przeszła  przez  niego,  robiąc  szum  w  jego  głowie…     Nie,  chwila,  ten  dźwięk…  motoru?     Głęboki,  dudniący  pomruk  nie  miał  sensu.  Chyba,  że  Xhex  przyjechała  z   jakiegoś  powodu  –  co  było  dobrą  wiadomością  dla  John’a…     Niema  była  na  zewnątrz,  z  przodu  domu.  Właśnie  teraz.     Tropiąc   swoją   krew   w   jej   żyłach,   pobiegł   przez   hol,   wystrzelił   z   przedsionka  i…  stanął  jak  wryty  na  najwyższym  stopniu  wejścia.    

320  

Xhex   była   na   swoim   Ducati,   jej   czarny   skórzany   strój   świetnie   komponował  się  z  motorem.  A  za  nią?  Niema  dzieliła  z  nią  siedzenie,  kaptur   opuszczony,  włosy  w  pokręconym  nieładzie,  uśmiech  promienny  jak  słońce.     Jej  twarz  stężała  gdy  go  zobaczyła.     -­‐  Cześć  –  powiedział,  czując  jak  jego  serce  wraca  do  normalnego  rytmu.     Za  sobą  poczuł  kogoś  jeszcze,  kto  wyszedł  z  przedsionka.  John.     Xhex   spojrzała   na   swojego   brońca,   skinęła   głową,   ale   nie   wyłączyła   silnika.  Spoglądając  przez  ramię  powiedziała     -­‐  Wszystko  w  porządku  mamo?     -­‐  W  jak  najlepszym  –  Niema  niezdarnie  zsiadła,  jej  szata  opuściła  się  na   stopy,   jakby   jej   ulżyło,   że   ma   przejażdżkę   za   sobą   –   Zobaczymy   się   jutro   w   nocy?     -­‐  Pewnie.  Przyjadę  po  ciebie  o  trzeciej.     -­‐  Świetnie.     Dwie   kobiety   dzieliły   uśmiech,   to   było   takie   proste,   niemal   go   rozerwało:   jakiś   rodzaj   czegoś   zawiązał   się   między   nimi…   jeśli   on   nie   mógł   mieć   z   powrotem   swojej   Wellsie   i   syna…   tak,   chciałby   by   Niema   znalazła   swoją  prawdziwa  rodzinę.     Wyglądało  na  to,  że  kroki  zostały  podjęte  w  dobrym  kierunku.     Gdy   Niema   wchodziła   po   schodach,   John   zamienił   się   z   nią   miejscami   schodząc  na  dół  w  stronę  motoru.  Thor  chciał  ją  zapytać  gdzie  była,  co  robiła,   co   powiedziała.   Ale   przypomniał   sobie,   iż   to   że   z   nim   spała   nie   dawało   mu   prawa  do  żadnej  z  tych  rzeczy.     Co  uświadomiło  mu  jak  daleko  nie  zaszedł,  nieprawdaż.     -­‐  Dobrze  się  bawiłaś?  –  powiedział  gdy  się  cofnął  i  przytrzymał  dla  niej   drzwi.     -­‐  Tak  –  złapała  rąbek  szaty  i  pokuśtykała  do  przedsionka  –  Xhex  zabrała   mnie  na  przejażdżkę  motocyklem  albo  motorem?     -­‐   Każde   jest   dobre   –pomyślał:   śmiertelna   pułapka,   dawca   organów,   cokolwiek  –  Jednak  następnym  razem  załóż  kask.     -­‐  Kask?  Jak  w  zawodach  jeździeckich?     -­‐   Nie   zupełnie.   Mówimy   o   czymś   wytrzymalszym,   niż   aksamit   pod   brodą.  Dam  ci  jeden.    

321  

-­‐  O,  dziękuję  –  wygładzała  niesforne  kosmyki,  które  pokrywały  całą  jej   blond   głowę   –   To   było   takie…   radosne.   Jak   latanie.   Na   początku   się   bałam,   ale   jechała   powoli.   Później   jednak   nauczyłam   się   to   kochać.   Jechałyśmy   bardzo  szybko.     Cóż  nie  sprawiło  to,  że  chciał  mieć  to  w  dupie  do  końca  swojego  życia.     I   nagle   zdał   sobie   sprawę,   że   chciał,   by   się   bała.   To   Ducati   nie   było   niczym  więcej  jak  silnikiem  z  cholernym  siodełkiem  przykręconym  do  niego.   Jedno  odbicie  z  tyłu  i  ta  jej  delikatna  skóra  stałaby  się  tylko  czerwoną  farbą   na  drodze.     -­‐   Tak…   to   świetnie   –   w   swojej   głowie   zaczął   dawać   jej   wykład   bezpieczeństwa,   który   obracał   się   wokół   podstaw   energii   kinetycznej   i   tematów   medycznych   takich   jak   krwiak   i   amputacja   kończyn   –   Gotowa   na   posiłek?     -­‐  Jestem  głodna.  Całe  to  świeże  powietrze.     W  oddali  usłyszał  ryk  odjeżdżającego  motoru  i  John  wszedł  do  środka,   wyglądał  jak  śmierć.     Dzieciak  poszedł  prosto  do  pokoju  bilardowego  i  dziesięć  do  jednego,   że  nie  był  po  zaledwie  rozpalonym  rozstaniu,  ale  nie  będzie  z  nim  rozmawiał.   Dał  mu  to  cholernie  jasno  do  zrozumienia  na  początku  nocy.     -­‐  Chodź  –  powiedział  Thor  –  usiądziemy.     Kiedy   weszli,   zwykły   zgiełk   rozmowy   przycichł,   ale   był   zbyt   skupiony   na   kobiecie   idącej   przed   nim,   by   zwrócić   na   to   uwagę.   Myśl,   że   była   sama   w   zewnętrznym  świecie,  jeżdżąc  z  Xhex  w  środku  nocy,  sprawiła,  ze  poczuł  się…   inaczej.     Niema,  którą  znał  nigdy  nie  zrobiłaby  czegoś  takiego.     I,  cholera…  z  jakiegoś  powodu  jego  ciało  ścisnęło  się  na  myśl  o  niej  w   innym  ubraniu,  niż  ta  szata,  siedzącej  okrakiem  na  motorze,  włosy  uwolnione   od  warkocza  i  powiewające  śladem  nocy.     Nagle   wyobraził   ją   sobie   nagą,   opartą   o   ścianę,   z   rozstawionymi   nogami,   rozpuszczonymi   włosami,   rękami   zamkniętymi   na   piersiach.   Jak   dobry  chłopak,  był  na  kolanach,  jego  usta  na  jej  płci,  język  lizał  to  miejsce,  o   którym  tak  wiele  się  nauczył  swoimi  palcami.     Ssał  ją.  Czując  ją  na  swej  twarzy,  kiedy  wygięła  się  w  łuk  i  napięła…    

322  

Warknięcie,   które   się   z   niego   wydobyło   było   wystarczająco   głośne   w   cichym   pomieszczeniu.   Wystarczająco   głośne,   by   Niema   odwróciła   zaskoczoną  twarz.  Wystarczająco  głośne  by  poczuł  się  jak  totalny  dupek.     Zacierając   ślady,   wykonał   skomplikowana   pracę   z   odsuwaniem   jej   krzesła  od  stołu.  Jakby  to  gówno  było  co  najmniej  operacją  na  mózgu.     Kiedy   Niema   usiadła,   jej   własne   podniecenie   podryfowało   pod   jego   nos,   a   on   omal   się   nie   udusił   tłumiąc   kolejne   warknięcie   wibrujące   w   jego   piersi.     Siadając  na  swoim  krześle,  jego  erekcja  stała  się  napięta  w  szczytowym   momencie  za  jego  rozporkiem,  ale  nie  przeszkadzało  mu  to.  Może  odetnie  w   ten   sposób   dopływ   krwi   i   zasraniec   spasuje,   tyle   że…   cóż   śledząc   teorię   koguciego  ringu,  przeciwieństwo  było  bardziej  prawdopodobne.     Świetnie.     Podniósł  swoja  serwetkę,  strzepnął  te  wyszukane  fałdy  i…     Wszyscy   patrzyli   na   niego   i   Niemą.   Bractwo.   Ich   krwiczki.   Nawet   psańce,  które  właśnie  zaczęły  podawać.     -­‐  Co  –  mruknął  kiedy  kładł  adamaszek  na  kolanach.     Iiiiiiiii   zdał   sobie   sprawę,   że   nie   założył   koszuli.   Niema   nie   naciągnęła   swojego  kaptura.     Trudno   powiedzieć,   kto   przykuwał   większą   uwagę.   Prawdopodobnie   ona,  większość  z  nich  nie  widziała  jej  twarzy  bez  osłony…     Zanim  się  zorientował,  jego  górna  warga  podwinęła  się  odsłaniając  kły   i   spojrzał   na   każdego   z   samców   sycząc   nisko   i   groźnie.   Pomimo   faktu,   że   wszyscy   byli   szczęśliwie   związani.   I   byli   jego   Braćmi.   A   on   nie   miał   prawa   zachowywać  się  terytorialnie.     Wiele  brwi  podskoczyło  do  góry.  Kilku  poprosiło  o  dolewkę  tego  co  pili.   Ktoś  zaczął  zdawkowo  gwizdać.     Kiedy   Niema   szybko   zarzuciła   swój   kaptur   na   miejsce,   rozpoczęły   się   niezręczne  rozmowy  o  pogodzie  i  sporcie.     Thor   tylko   potarł   skronie.   Trudno   powiedzieć   co   spowodowało   ból   głowy.  Można  było  wybierać  z  tak  wielu  rzeczy.     W  końcu  posiłek  upłynął   bez  dalszych  incydentów.  Po  za  tym,  trudno   sobie   wyobrazić,   że   krótka   walka   o   jedzenie,   czy   pożar   w   kuchni   byłyby   godnym,  drugim  aktem  dla  Bractwa.     323  

Kiedy  wszystko  minęło,  on  i  Niema  wyszli  z  jadalni  –  jednak  nie  z  tego   samego  powodu.     -­‐  Muszę  teraz  iść  do  pracy  –  powiedziała,  kiedy  doszli  do  schodów  –  nie   było  mnie  całą  noc.     -­‐  Możesz  nadgonić  to  jutro.     -­‐  To  nie  byłoby  w  porządku.     Już   chciał   jej   powiedzieć,   że   powinna   iść   do   łóżka,   zdał   sobie   sprawę,   że   w   ciągu   ostatnich   kilku   miesięcy   Niema   spędzała   czas   tylko   z   nim:   tak,   jasne,  pracowała,  ale  robiła  to  sama,  a  w  czasie  posiłków  była  milcząca.     Zastanowił   się   nad   tym,   kiedy   byli   na   górze,   byli   albo   zmęczeni   albo   śpiący.  Więc  tak  naprawdę  nawet  z  nim  nie  rozmawiała.     -­‐  Gdzie  się  ty  i  Xhex  pojedziecie?     -­‐  Wszędzie.  Nad  rzekę.  Do  miasta.     Zamknął  na  chwilę  oczy  na  uderzenie  słów  „do  miasta”.  A  później,  nie   miał   pojęcia,   dlaczego   nigdy   nigdzie   jej   nie   zabrał.   Ilekroć   był   w   domu,   siedział   na   siłowni,   albo   czytał   w   łóżku   czekając,   aż   skończy.   Nigdy   go   nie   olśniło,  by  zrobić  z  nią  coś  wspólnie  na  zewnątrz.     To   dlatego,   że   ukrywałeś   ją   najlepiej   jak   potrafisz   –   zauważyło   jego   sumienie.     Mniejsza  z  tym.  Ona  zawsze  pracowała…     -­‐   Hej,   czekaj   no,   dlaczego   nie   masz   wolnego   żadnego   wieczoru?   –   domagał  się  z  dezaprobatą,  kiedy  policzył  dni  tygodnia.  Kurwa,  co  do  cholery   ten  lokaj  robi,  chcę  zajechać  tą  kobietę…     -­‐  Och,  mam,  ale  ich  nie  biorę.  Nie  lubię  po  prostu  siedzieć.     Thor  przetarł  brew  kciukiem.     -­‐   Wybacz   –   mruknęła   –   zejdę   na   dół   do   centrum   treningowego   i   już   zacznę.     -­‐  Kiedy  skończysz?     -­‐  Prawdopodobnie  około  czwartej  po  południu.     -­‐  Dobrze  –  kiedy  się  odwróciła,  położył  rękę  na  jej  ramieniu  –  Słuchaj,   jeśli  wchodzisz  do  szatni  w  ciągu  dnia,  zawsze  pukaj  przed  wejściem,  dobrze?     -­‐  Oczywiście.  Zawsze  to  robię.     Gdy   zniknęła   za   rogiem,   patrzył   jak   odchodzi,   jej   kulejąca   postawa   niosła  wrodzoną  godność  i  nagle  poczuł,  że  nigdy  tego  nie  honorował.     324  

-­‐  Mamy  randkę,  pamiętasz?     Spoglądając  w  prawo,  potrząsnął  głową  na  Lassiter’a.     -­‐  Nie  jestem  w  nastroju.     -­‐  Żadnego  gówna.  No  dawaj,  wszystko  już  przygotowałem.     -­‐  Słuchaj,  bez  urazy,  ale  teraz  nie  jestem  dobrym  towarzystwem…     -­‐  A  kiedykolwiek  byłeś?     -­‐  Ja  naprawdę  nie…     -­‐  Bla,  bla,  bla.  Zamknij,  kurwa  dziób  i  zabieraj  swoje  dupsko.     Kiedy  anioł  chwycił  i  pociągnął,  Thor  zrezygnował  z  walki  i  pozwolił  się   pociągnąć   w   górę   schodami   i   w   dół   korytarzem   posągów   –   na   zewnątrz   w   inną   stronę.   Minęli   jego   pokój,   pokoje   chłopaków,   apartament   Z,   Belli   i   Nalli.   Przeszli  obok  kwater  psańców.  Do  wejścia  do  sali  kinowej.     Thor  stanął  jak  wryty.     -­‐   Jeśli   to   jest   kolejny   plażowy   maraton,   to   skopię   ci   dupę,   aż   nie   będziesz  umiał  siedzieć.     -­‐  Ał,  patrzcie  no.  Próbujesz  być  zabawny.     -­‐   Poważnie,   jeśli   masz   w   sobie   jakąkolwiek   litość,   pozwolisz   mi   iść   do   łóżka…     -­‐  Mam  M&M’sy.     -­‐  Nie  mój  gust.     -­‐  Rodzynki     -­‐  Łe     -­‐  Sam  Adams     Thor  zmrużył  oczy     -­‐  Zimny?     -­‐  Wręcz  lodowaty.     Thor  skrzyżował  ręce  na  piersi  i  powiedział  sobie,  by  się  nie  dąsać  jak   pięciolatek.     -­‐  Chcę  Milk  Duds.     -­‐  Mam.  I  popcorn.     Przeklinając,   Thor   szarpnął   drzwi   i   wszedł   w   słabo   oświetloną,   czerwoną   jaskinię.   Anioł   sprawiał   wrażenie,   że   wszystko   idzie   gładko:   ten   gadatliwy   dupek   miał   już   wszystko   ustawione.   Zapasowy   Sam   Adams   na  

325  

podłodze   w   wiaderku   z   lodem.   Żenująco   kaloryczna   wystawa   z…   taa,   żółte   pudełko  Milk  Duds.  I  pieprzony  popcorn.     Usiedli  obok  siebie  i  kopnęli  podnóżki.     -­‐   Powiedz   mi,   że   to   nie   są   erotyczne   filmy   z   lat   pięćdziesiątych   –   mruknął  Thor.     -­‐  Nieee.  Popcornu?  –  powiedział  anioł  wciskając  play  i  oferując  miskę  –   Świetne  masło  –  idealnie  się  rozpuszcza.  Nie  jakaś  tam  krowia  pomyłka.     -­‐  Nie,  dzięki.     Na   ekranie,   pojawiło   się   intro   jakiegoś   studia   filmowego   z   pękiem   kredytów.   A   później   dwoje   starych   ludzi   siedziało   na   kanapie.   Rozmawiali.   Thor  pociągnął  łyk  piwa     -­‐  Co  to  kurwa  jest?     -­‐  „Kiedy  Harry  poznał  Sally”     Thor  opuścił  butelkę  od  swych  ust     -­‐  Co?     -­‐   Zamknij   się.   Potem   obejrzymy   kilka   epizodów   z   „Na   wariackich   papierach”.   Później   „Niezapomniany   romans”   –   ale   klasyk,   nie   te   głupoty   z   Warren’em  Beatty.  „Narzeczona  dla  księcia”…     Thor  wcisnął  przełącznik  przy  biodrze  i  wyprostował  krzesło     -­‐  Dobra.  Świetnie.  Baw  się  dobrze  z…     Lassiter  nacisnął  pauzę  i  zacisnął  ciężką  rękę  na  jego  ramieniu     -­‐  Siadaj,  kurwa  z  powrotem.  Patrz  i  ucz  się.     -­‐   Czego?   Jak   bardzo   nienawidzę   komedii   romantycznych?   Może   po   prostu  sobie  to  powiemy  i  pozwolisz  mi  odejść.     -­‐  Będziesz  tego  potrzebował.     -­‐  W  mojej  drugiej  profesji  hostessy?     -­‐  Bo  musisz  sobie  przypomnieć  jak  być  romantyczny.     Thor  pokręcił  głową.     -­‐  Nie.  Nie  ma  mowy.  To  się  nie  stanie…     Kiedy   wskoczył   do   pociągu   „po-­‐moim-­‐trupie”,   Lassiter   po   prostu   potrząsał  głową     -­‐  Musisz  pamiętać,  że  to  jest  możliwe,  kolego.     -­‐  Do  cholery,  pamiętam…    

326  

-­‐  Utknąłeś,  Thor.  I  podczas  gdy  ty  możesz  mieć  czas  by  się  wygłupiać,   Wellsie  nie  ma  takiego  luksusu.     Thor   zamknął   się.   Usiadł   z   powrotem.   Zaczął   odrywać   etykietę   ze   swojego  piwa     -­‐  Nie  potrafię  tego  zrobić.  Nie  mogę  udawać,  że  czuję…  w  ten  sposób.     -­‐   Trochę   tak,   jak   nie   mogłeś   uprawiać   seksu   z   Niemą?   Jak   długo   planujesz  ciągnąć  to  w  ten  sposób?     -­‐   Dopóki   nie   znikniesz.   Do   czasu   uwolnienia   Wellsie   i   dopóki   nie   znikniesz.     -­‐  I  jak  to  działa.  Podobał  ci  się  sen,  z  którym  obudziłeś  się  dzisiaj?     -­‐  Filmy  tu  nie  pomogą  –  powiedział  po  chwili.     -­‐   A   co   jeszcze   zamierzasz   zrobić?   Walniesz   się   w   swoim   pokoju,   aż   Niema  nie  wróci  z  pracy,  a  potem  walniesz  się  koło  niej?  Och,  czekaj,  niech   zgadnę  –  będziesz  chodził  tam  i  z  powrotem  bez  celu.  Ponieważ  to  nie  jest  to   samo  co  robiłeś  kiedykolwiek  wcześniej  –  Lassiter  podsunął  miskę  Thor’owi   pod   twarz   –   Ile   cię,   kurwa   będzie   kosztować   posiedzenie   tutaj   ze   mną.   Zamknij  się  i  jedz  swoją  połówkę  popcornu,  dupku.     Thor   przyjął   ofertę   tylko   dlatego,   że   prawdopodobnie   całe   to   gówno   wylądowałoby  na  jego  kolanach.     Godzinę   i   trzydzieści   sześć   minut   później,   musiał   odchrząknąć,   kiedy   Meg   Ryan   mówiła   Billemu   Crystal   w   środku   przyjęcia   sylwestrowego,   że   go   nienawidzi.     -­‐  Zalewa  –  powiedział  Lassiter  kiedy  wstał  –  odpowiedź  na  wszystko.     Minutę   później   młody   Bruce   Willis   pokazał   się   na   ekranie   i   Thor   wysłał   za  to  modlitwy  dziękczynne.     -­‐  To  jest  o  wiele  lepsze.  Jednak  potrzebujemy  więcej  piwa.     -­‐  Się  robi.     Skrzynkę   piwa   później   przelecieli   przez   dwa   odcinki   „Na   wariackich   papierach”   w   tym   jeden   ze   Świąt   Bożego   Narodzenia,   gdzie   ekipa   wraz   z   aktorami  śpiewała  w  ostatniej  scenie.     Co  wcale  nie  sprawiło,  że  musiał  odchrząknąć.  Naprawdę.     Potem  próbowali  przejść  przez  „Niezapomniany  romans”.  Przynajmniej   dopóki   Lassiter   nie   zlitował   się   nad   nimi   i   zaczął   przyciskać   przycisk   przewijania.     327  

-­‐  Mówiły,  że  ten  jest  najlepszy  –  mruknął  anioł,  uderzając  ponownie  w   przycisk,  a  ktokolwiek  to  był,  podkręcił  stan  ducha  –  Może  ten  był  pomyłką.     -­‐  Amen.     Dobra,   film   z   księżniczką,   nie   był   katastrofą   –   to   gówno   było   momentami  zabawne.  I  taaa,  to  było…  fajne,  kiedy  na  końcu  para  zeszła  się   razem.   Plus,   lubił   Columbo   grającego   dziadka.   Ale   nie   potrafił   powiedzieć,   by   cokolwiek  z  tego  zamieniło  go  w  Casanovę.     Lassiter  obejrzał  się     -­‐  Jeszcze  nie  skończyliśmy.     -­‐  Po  prostu  utrzymuj  mnie  przy  piwie.     -­‐  Proście,  a  będzie  wam  dane.     Anioł   wręczył   mu   świerzucha   i   zniknął   w   pokoju   kontrolnym,   aby   przełączyć  DVD.  Kiedy  wrócił  na  dół,  gdzie  siedzieli,  na  ekranie  pojawił  się…     Thor  wyprostował  się  w  fotelu     -­‐  Co  to  kurwa  jest!     Kiedy   duże   ciało   Lassiter’a   spojrzało   na   projekcję   na   ekranie,   gigantyczna  para  piersi  falowała  zakrywając  twarz  i  klatkę  piersiową.     -­‐  „Przygody  w  MilfyWay”  –  prawdziwa  klasyka.     -­‐  To  jest  pornos!     -­‐  A  tam.     -­‐  Dobra,  nie  będę  tu  z  tobą  siedział  i  tego  oglądał.     Anioł  wciąż  stojąc,  wzruszył  ramionami     -­‐  Chciałem  się  tylko  upewnić,  że  wiesz  co  tracisz.     Jęki  rozbrzmiewały  przestrzennym  dźwiękiem,  a  te  cycki…  te  pieprzone   cycki  wyglądały  jakby  trzepały  Lassiter’a  po  pysku.     Thor  zasłonił  oczy  na  ten  horror.     -­‐  Nie!  Nie  rób  tego!     Lassiter   odciął   film,   dźwięk   zniknął.   I   szybki   rzut   oka   przez   palce   pokazał  mu,  że  miłosiernie  było  to  wyłączenie,  nie  pauza.     -­‐   Po   prostu   staram   się   do   ciebie   dotrzeć   –   Lassiter   usiadł,   otworzył   piwo,   wyglądał   na   zmęczonego   –   Ludzie,   te   anielskie   pierdoły…   jest   tak   cholernie   trudno   mieć   wpływ   na   cokolwiek.   Nigdy   nie   miałem   problemu   z   wolną  wolą,  ale  na  litość  boską  chciałbym  tylko  w  jakiś  czarodziejski  sposób  

328  

zaprowadzić   cię   tam,   gdzie   powinieneś   być   –   kiedy   Thor   się   skrzywił,   anioł   mruknął  –  Jednak  w  porządku.  Dotrzemy  tam,  jakoś…     -­‐   Właściwie,   to   teraz   jestem   zastraszony   wizją   ciebie,   w   różowym   kostiumie.     -­‐  Hej,  mam  zgrabny  tyłek.  Przecież  wiesz.     Przez  chwile  pili  piwo,  aż  na  ekranie  zaczęło  pojawiać  się  logo  Sony  w   losowych  punktach.     -­‐  Czy  kiedykolwiek  byłeś  zakochany?  –  zapytał  Thor.     -­‐  Raz.  Nigdy  więcej.     -­‐  Co  się  stało  –  kiedy  anioł  nie  odpowiadał,  Thor  rzucił  w  bok  spojrzenie   –   Och,   więc   to   jest   w   porządku,   kiedy   grzebiesz   w   moich   najczarniejszych   myślach  i  nie  możesz  się  zrewanżować?     Lassiter  wzruszył  ramionami.  Otworzył  kolejne  piwo     -­‐  Wiesz  co  myślę?     -­‐  Nie,  dopóki  mi  nie  powiesz.     -­‐   Myślę,   że   powinniśmy   obejrzeć   kolejny   odcinek   „Na   wariackich   papierach”     Thor  westchnął  długo  i  głęboko  i  musiał  się  zgodzić.  To  nie  było  słabe,   oglądać   filmy   z   facetem,   rozmawiać   ponad   dialogami,   a   w   międzyczasie   pić   piwo  i  jeść  śmieciowe  żarcie.  W  rzeczywistości  nie  mógł  sobie  przypomnieć,   kiedy  ostatni  raz  po  prostu…  się  wyluzował.     Oczywiście,   to   musiało   być   jeszcze   z   Wellsie.   Kiedy   miał   wolne,   zawsze   spędzał  z  nią  czas.     Boże,   ile   dni   roztrwonili,   bezmyślnie   przelatując   kanały   przed   telewizorem,   oglądając   powtórki,   gówniane   filmy   z   kablówki,   albo   monotonne  audycje.     Trzymali   się   za   ręce,   albo   ona   leżała   na   jego   piersi,   albo   bawił   się   jej   włosami.     Taka   strata   czasu,   pomyślał.   Ale   kiedy   byli   tak   zassani   w   tej   strefie   minuty,  godziny,  był  to  …  prosty,  łatwy  rodzaj  szczęścia.     Jeszcze  jedna  rzecz  do  opłakiwania.     -­‐  A  może  coś  z  późniejszej  kariery  Willis’a?  –  powiedział  Thor.     -­‐  „Szklana  pułapka”?     -­‐  Ty  zmieniasz  płytę,  a  ja  dołożę  ognia  do  maszyny  z  popcornem.     329  

-­‐  Stoi.     Kiedy   obaj   wstali   i   skierowali   się   do   tyłu,   on   do   maszyny,   Lassiter   do   pomieszczenia  kontrolnego,  Thor  zatrzymał  go     -­‐  Dzięki  stary.     Anioł  zaserwował  mu  strzał  w  ramię  i  udał  się  na  górę     -­‐  Tylko  odwalam  swoją  robotę.     Thor   patrzył   jak   czarna   z   blond   pasemkami   głowa   anioła   pochyla   się   pod  wąskimi  drzwiami.     Pieprzona  wolna  wola,  racja.  A  co  do  niego  i  Niemej?     Było  trudno  myśleć  o  tym  co  będzie  dalej.  Kiedy  po  raz  pierwszy  był  z   nią,  postanowił  po  prostu  zwalczyć  emocje,  aby  mógł  przyjąć  jej  żyłę,  dać  jej   swoją  i  być  z  nią  do  tego  stopnia,  do  którego  potrafił.     Jeśli  posunie  się  dalej?     Następny  poziom  tego  gówna  będzie  wyglądał  jak  spacer  po  parku.  

330  

TRZYDZIEŚCI-OSIEM   Była   dwunasta   w   południe,   tak   pokazywało   komórkowe   urządzenie   Xcor’a,   a   miękkie   dzwonienie   obudziło   go   z   lekkiego   snu.   Niezdarnymi   szturchnięciami   polował   i   dziobał   wokół   zielonego   guzika   i   po   tym   jak   w   niego  trafił,  przyłożył  rzecz  do  ucha.     W  rzeczywistości  nienawidził  tych  cholernych  rzeczy.  W  praktyce  były  z   nich  niesamowite  korzyści  i  zadawał  sobie  pytanie,  dlaczego  zawsze  był  tak   oporny.     -­‐  Tak  –  zażądał.  Kiedy  wyniosły  głos  mu  odpowiedział,  uśmiechnął  się  w   przyćmionym  świetle  świec  w  piwnicy  –  Pozdrowienia  dla  dżentelmena.  Jak   ci  minął  dzień,  Elan?     -­‐  Co…  co….  –  arystokrata  musiał  zaczerpnąć  tchu  –  Coś  ty  mi  przysłał?     Jego   źródło   w   Radzie   miało   raczej   wysoki   głos,   aby   zacząć;   pakiet   ochronny,   który   najwyraźniej   właśnie   otworzył   wysłał   męski   ton   do   stratosfery.     -­‐   Dowód   naszej   pracy   –   kiedy   mówił,   głowy   zaczęły   podnosić   się   z   pryczy,   jego   Banda   Drani   przebudziła   się   nasłuchując   –   Nie   chciałem,   abyś   myślał,   że   przeceniliśmy   naszą   skuteczność   –   albo,   Pani   Kronik   zachowaj   nas,   że  jesteśmy  kłamliwi  w  odniesieniu  do  naszych  poczynań.     -­‐  Co…  co..  co  niby  mam  z  …  tym  zrobić?     Xcor  przewrócił  oczami.     -­‐  Może,  któryś  z  twoich  sług  mógłby  to  poporcjować  i  rozdzielić  wśród   pozostałych,   oddanych   członków   Rady.   Ale   myślę,   że   później   twój   dywan   będzie  wymagał  czyszczenia.     W  środku  pudła  metr  na  metr,  które  mu  doręczono,  Xcor  umieścił  kilka   pamiątek  z  ich  wyczynów,  wszelkiego  rodzaju  kawałki  reduktorów:  ramiona,   dłonie,   kręgosłup,   głowę,   kawałek   nogi.   Zbierał   je,   czekając   na   właściwy   moment,   aby   zarówno   zszokować   Radę…   i   udowodnić,   że   robota   została   wykonana.    

331  

Ryzykował,   że   groteskowy   charakter   jego   podarunku   sprawi,   że   będą   postrzegani   jako   dzikusy.   Potencjalną   korzyścią   –   że   on   i   jego   żołnierze   są   skuteczni.     Elan  odchrząknął     -­‐  Faktycznie…  wygląda  na  to,  że  jesteś  dość  zajęty.     -­‐   Zdaję   sobie   sprawę,   że   to   jest   makabryczne,   ale   wojna   jest   makabrycznym  biznesem,  w  którym  powinieneś  być  jedynie  beneficjentem,   a  nie  uczestnikiem.  Musimy  cię  chronić  –  dopóki  będziesz  nam  potrzebny  –   przed  takimi  przykrościami.  Chciałbym  jednak  zaznaczyć,  że  jest  to  zaledwie   kilka  przykładów  z  tych  wielu,  których  zabiliśmy.     -­‐  Naprawdę?     Odrobina  strachu  była  satysfakcjonująca     -­‐   Tak   jest.   Możesz   być   pewny,   że   każdej   nocy   walczymy   dla   rasy   i   osiągamy  sukcesy.     -­‐  Tak,  oczywiście…  osiągacie,  ale  chciałbym  zastrzec,  że  nie  wymagam   więcej   „dowodów”   takich   jak   te.   Powiem   jednak,   że   i   tak   zamierzałem   do   ciebie  zadzwonić  późnym  popołudniem.  Ostatnie  spotkanie  z  królem  zostało   zaplanowane.     -­‐  Och?     -­‐   Zadzwoniłem   do   członków   Rady   ponieważ   zaplanowałem   na   dziś   wieczór   spotkanie,   oczywiście   nieformalne,   więc   nie   ma   powodu   wtajemniczać   Mordh’a.   Assail   powiedział,   że   nie   może   w   nim   uczestniczyć.   Oczywiste,  że  musi  mieć  audiencję  z  królem,  inaczej  przyszedłby  do  mojego   domu.     -­‐   Oczywiste   –   wycedził   Xcor.   Albo   raczej,   nie   oczywiste.   Biorąc   pod   uwagę  nocne  pościgi  Assail’a,  które  nasiliły  się  od  lata,  był  prawdopodobnie   wystarczająco  zajęty  –  I  bardzo  dziękuję  za  informację.     -­‐  Kiedy  przybędą  inni,  pokażę  im  ten…  dowód  –  powiedział  arystokrata.     -­‐  Zrób  tak.  I  powiedz  im,  że  jestem  gotowy  się  z  nimi  spotkać  w  każdej   chwili.  Po  prostu  zadzwoń  po  mnie,  jestem  twoim  sługą  w  tej  i  we  wszystkich   innych  sprawach  –  przerwał  dla  efektu  –  i  będzie  to  dla  mnie  zaszczyt,  móc   być   im   przedstawionym   przez   ciebie.   Razem,   ty   i   ja   możemy   zapewnić,   że   zrozumieją   jak   są   narażeni   pod   rządami   Ślepego   Króla,   a   ty   i   ja   możemy   zapewnić  im  bezpieczeństwo.     332  

-­‐   Och,   tak,   rzeczywiście…   tak   –   Dżentelmen   poderwał   się   na   to   całe   słownictwo,  które  właśnie  dlatego  zostało  użyte   –  I  jestem  bardzo  wdzięczny   za  twoją  szczerość.     Zdumiewające,  jak  błędna  to  była  kalkulacja.     -­‐  A  ja  za  twoje  wsparcie,  Elan.     Kiedy   Xcor   się   rozłączył,   spojrzał   na   swoich   żołnierzy,   a   potem   skupił   się  na  Dholorze.     -­‐   Po   zachodzie   jeszcze   raz   odwiedzimy   posiadłość   Assail’a.   Może   ten   czas  nie  będzie  stracony  tym  razem.     Kiedy   inni   warknęli   w   gotowości,   on   bez   słowa   podniósł   swoją   komórkę…  i  pochylił  głowę  przed  swoim  zastępcą.       ***     -­‐   Panie,   jesteśmy   na   miejscu.   Drzwi   zamykają   się   za   naszym   samochodem.     Kiedy   głos   Fritza   zabrzmiał   z   interkomu   vana,   raport   lokaja   nie   był   nowością,  chociaż  Thor  nic  nie  widział  z  miejsca,  w  którym  siedział  z  tyłu.     -­‐  Dzięki  stary.     Bębnił   palcami   o   podłogę   samochodu,   w   głowie   mu   jeszcze   szumiało   po   tych   wszystkich   piwach   opróżnionych   z   Lassiter’em,   a   jego   żołądek   był   cierpką  dziurą  dzięki  temu  maratonowi  popcornu  i  Milk  Duds.     Chociaż  może  nudności  brały  się  bardziej  z  tego  gdzie  się  znajdował.     -­‐  Panie,  teraz  możesz  wyjść.     Thor  tyłem  podszedł  do  podwójnych  drzwi  i  zastanawiał  się,  dlaczego   do  cholery  robi  to  sam  sobie.  Po  tym  jak  on  i  Lassiter  skończyli  składać  hołd   John’owi  McClane,  anioł  odpuścił,  a  Thor…  wpadł  na  ten  świetny  pomysł,  bez   widocznego  powodu.     Otwierając   wyjście,   wszedł   do   ciemnego   garażu   i   zamknął   drzwi   za   sobą.     Fritz  opuścił  okno     -­‐  Panie,  może  po  prostu  tu  zaczekam.     -­‐  Nie,  jedź.  Zostanę  tu  do  zachodu  słońca.     -­‐  Czy  jesteś  pewien,  że  rolety  są  opuszczone  w  środku?     333  

-­‐  Tak.  Taki  jest  protokół,  ufam  swoim  psańcom.     -­‐  Może  po  prostu  przejdę  i  dokładnie  sprawdzę?     -­‐  To  naprawdę  nie  jest…     -­‐  Proszę,  panie.  Nie  odsyłaj  mnie  do  domu,  przed  oblicze  króla  i  twoich   Braci,  bez  pewności,  że  jesteś  bezpieczny.     Trudno  się  z  tym  kłócić.     -­‐  Zaczekam  tutaj.     Psaniec  wypędził  swoje  stare  kości  z  za  kierownicy  i  ruszył  w  poprzek   drogi   z   podziwu   godną   prędkością   –   prawdopodobnie   dlatego,   że   obawiał   się,  iż  Thor  się  rozmyśli.     Gdy   kamerdyner   wślizgnął   się   do   domu,   Thor   spacerował,   oglądając   stare   wyposażenie   trawnika,   jego   grabie,   jego   sól   na   podjazd.   Kabriolet   został   przewieziony   do   garażu   rezydencji   w   noc,   kiedy   przywiózł   suknię   Wellsie  dla  Xhex.     Nie   chciał   tu   wracać   by   zostawić   ją   z   powrotem   kiedy   była   już   wyczyszczona  i  wyprasowana.     Nie  był  pewien,  czy  chciał  tu  być  teraz.     -­‐  Wszystko  jest  zabezpieczone,  panie.     Thor   odwrócił   się   od   pustego   miejsca,   w   którym   była   zaparkowana   Corvetta.     -­‐  Dziękuję.     Nie  było  sensu  czekać,  aż  lokaj  go  opuści,  zanim  on  wejdzie  do  środka   –   zbyt   dużo   słonecznego   światła   było   po   drugiej   stronie   drzwi   garażowych.   Więc  z  głębokim  oddechem  wziął  się  w  garść  i…  wszedł  do  tylnego  korytarza.     Kiedy   drzwi   zamknęły   się   za   nim,   pierwszą   rzeczą   jaką   zobaczył   w   tym   przechodnim   pokoju,   były   ich   zimowe   płaszcze.   Te   cholerne   okrycia   nadal   wisiały  na  kołkach,  jego,  Wellsie,  John’a.     John’a  był  mniejszy,  wtedy  był  jeszcze  pretransem.     Wyglądało   to   tak,   jakby   te   przeklęte   rzeczy   czekały   na   nich   wszystkich,   aż  znowu  wrócą  do  domu.     -­‐  Powodzenia  –  mruknął.     Napinając  się,  szedł  dalej,  wchodząc  do  kuchni,  która  była  marzeniem   Wellsie.    

334  

Fritz  zapobiegliwie  zostawił  włączone  światła,  ale  szok,  gdy  zobaczył  to   wszystko   od   jej   śmierci,   sprawił,   że   Thor   zastanawiał   się   czy   nie   lepiej   było   wejść   po   ciemku:   kuchenne   blaty,   które   wybrali   razem,   masywna   lodówka,   którą   tak   bardzo   uwielbiała   i   ten   stół,   który   kupili   przez   internet,   zestaw   półek,   które   powiesił   na   jej   książki   kucharskie…   wszystko   to   było   na   pokaz,   lśniące   i   czyste   jak   w   dniu   kiedy   wszystko   zostało   dostarczone,   zainstalowane,  zamontowane.     Kurwa,   nic   się   nie   zmieniło.   Wszystko   było   dokładnie   tak   jak   w   nocy,   gdy  została  zabita,  jego  psańce  przechowywały  jej  pamięć  i  to  było  to.     Podchodząc  do  wbudowanego  biurka  zmusił  się,  by  podnieść  karteczkę   zapisaną  jej  pismem.     „  Wtorek:  Aghres  –  badania  kontrolne  11:30”     Upuścił   to   i   odwrócił   się,   poważnie   kwestionując   swoją   poczytalność.   Dlaczego  tutaj  przyjechał?  Co  dobrego  mogło  z  tego  wyniknąć?     Chodząc   w   kółko   przeszedł   przez   salon,   bibliotekę,   jadalnię,   robiąc   pętle   na   pierwszym   piętrze   w   różnych   pomieszczeniach…   aż   poczuł,   że   nie   może  oddychać,  aż  jego  alkoholowy  szum  ucichł,  a  jego  wzrok,  węch  i  słuch   stały  się  nieznośnie  ostre.     Thor  zamrugał,  kiedy  znalazł  się  przed  drzwiami.     Zatoczył  pełne  koło  wracając  do  kuchni.     I  stał  na  drodze  do  piwnicy.     Ach,  szlak.  Nie  to…  nie  był  gotowy  na  to.     Prawda   była   taka,   że   Lassiter   i   jego   zasrane   filmy   zrobiły   więcej   szkody   niż   pożytku.   Wszystkie   te   pary   na   ekranie…   chociaż   były   zaaranżowanymi   instrumentami   fikcji,   niektóre   z   nich   sączyły   się   do   jego   mózgu   wywołując   najróżniejsze  rzeczy.     Żadna  z  nich  nie  dotyczyła  Wellsie.     Zamiast   tego   myślał   tylko   o   tych   dniach   spędzonych   z   Niemą,   oboje   naprężający  się  z  tymi  wszystkimi  kocami  między  ich  ciałami,  ona  patrząca  na   niego   jakby   chciała   dużo   więcej   niż   jej   dawał,   on   powstrzymujący   się   z   szacunku   do   swojej   zmarłej   krwiczki…   a   może   dlatego   ponieważ   tak   naprawdę  w  środku  był  pieprzonym  tchórzem.     Prawdopodobnie  po  równo  z  obu  powodów.     Biorąc  to,  co  tłukło  się  w  jego  głowie,  musiał  tu  przyjść.     335  

Z   ogromnym   dystansem,   patrzył   jak   jego   ręka   sięga   i   chwyta   klamkę.   Naciskając,   pociągnął   ciężkie,   szerokie,   metalowe   drzwi.   Kiedy   na   klatce   schodowej  zapaliły  się  światła  uruchamiane  czujnikiem  ruchu,  został  trafiony   mnóstwem  kremu:  schody  w  dół  zostały  wyłożone  wykładziną  dywanową  w   łagodnym   płowożółtym,   a   ściany   były   pomalowane   podobnie,   wszystko   uspokajające  i  najjaśniejsze.     To  było  ich  sanktuarium.     Pierwszy   krok   był   odpowiednikiem   skoku   z   krawędzi   Wielkiego   Kanionu.  A  numer  dwa  wcale  nie  był  lepszy.     Wciąż  czuł,  że  w  ten  sposób  idzie  na  dno,  z  którego  nie  ma  już  wyjścia.     Piwnica  domu  pokrywała  się  z  planem  na  pierwszym  piętrze,  pomimo,   że   jedynie   dwie   trzecie   przestrzeni   zostało   wykończone,   apartament,   siłownia,  pralnia,  mini  kuchnia,  a  reszta  służyła  za  funkcjonalny  magazyn.     Thor  nie  miał  pojęcia,  jak  długo  tam  stał.     Ostatecznie,  jednak,  poszedł  do  przodu  w  kierunku  zamkniętych  drzwi   przed  nim…     Kuuurwa,  wciąż  nią  pachniało.  Jej  perfumy.  Jej  zapach.     Wchodząc   do   środka   zamknął   się   w   sobie   i   zbierał   siły   kiedy   trafił   na   wyłącznik,  stopniując  napięcie.     Łóżko  było  zaścielone.     Prawdopodobnie   jej   rękami:   mimo,   że   mieli   służbę,   była   takim   rodzajem   kobiety,   która   lubiła   sama   robić   różne   rzeczy.   Gotować.   Sprzątać.   Składać  pranie.     Ścieliła  ich  łóżko  pod  koniec  każdego  dnia.     Nie   było   pyłku   kurzu   na   którejkolwiek   powierzchni,   nic   na   komodach   jego  i  jej…  ani  na  nocnych  stolikach,  jego  z  budzikiem,  jej  z  telefonem…  nic   na  biurku  gdzie  stał  komputer,  którym  się  dzielili.     Cholera  jasna,  nie  mógł  oddychać.     Aby   zrobić   przerwę   od   tego   tygla,   wszedł   do   łazienki   by   dogonić   wymagania  tlenowe  swojego  ciała.     Powinien   lepiej   wiedzieć.   Była   na   całej   tej   przestrzeni   kafelek,   tak   jak   była  w  całym  domu.     Otwierając   jedną   z   szafek   podniósł   tubkę   balsamu   do   rąk   i   przeczytał   etykiety  z  przodu  i  z  tyłu  –  coś  czego  nigdy  nie  robił  kiedy  żyła.  To  samo  zrobił   336  

z   butelką   jej   szamponu,   słoikiem   soli   do   kąpieli,   która…   taa,   pachniała   dokładnie  tak  jak  pamiętał,  cytryna,  werbena.     Wrócił  do  sypialni.     W  garderobie…     Nie  był  dokładnie  pewien,  kiedy  nastąpił  przełom.  Może  kiedy  patrzył   na   jej   buty,   schludnie   maszerujące   na   pochylonych   półkach.   Może,   kiedy   przeciągał   ręką   po   jej   bluzkach   wiszących   na   wieszakach   lub,   nie,   kiedy   dotykał  jej  spodni…  a  może  spódnic  lub  sukienek…     Ale  w  końcu,  w  ciszy,  w  samotnym  bólu,  w  długotrwałym  żalu…  olśniło   go,  że  to  wszystko,  to  tylko  rzeczy.     Jej   ubrania,   jej   kosmetyki…   łóżko,   które   zaścieliła,   kuchnia   w   której   gotowała,  dom,  który  sama  urządziła.     To  wszystko,  to  tylko  rzeczy.     I   właśnie   tak,   jak   już   nigdy   nie   wypełni   swej   sukni   godowej,   tak   też   nigdy  nie  wróci  tu  by  upomnieć  się  o  cokolwiek  z  tego.  To  wszystko  było  jej,   nosiła  to,  używała  tego  i  potrzebowała  każdej  z  tych  rzeczy  –  ale  to  nie  była   ona.     -­‐  Powiedz  to  –  powiedz,  że  ona  nie  żyje.     -­‐  Nie  mogę.     -­‐  Ty  jesteś  problemem.     Nic   z   tego,   co   zrobił   w   żałobie   nie   przywróciło   jej   z   powrotem.   Ani   agonia  wspomnień,  ani  bezmyślne  picie,  czy  bezwartościowe,  słabe  łzy  albo   odporność  na  inne  kobiety…  unikanie  tego  miejsca  lub  godziny,  które  spędził   w  samotności  z  pustą  dziurą  w  piersi.     Ona  odeszła.     A  to  oznaczało,  że  to  wszystko  tutaj,  to  tylko  rzeczy  w  pustym  domu.     Boże,  nie  to  spodziewał  się  poczuć.  Przyszedł  tutaj  by  odgrodzić  się  od   Niemej.   Wszystko,   co   znalazł,   to   zbiór   nieożywionych   przedmiotów,   bez   większej  mocy  aby  go  odmienić,  nie  mówiąc  już  o  rozmawianiu  i  chodzeniu  o   własnych  siłach.     Chociaż   biorąc   pod   uwagę,   gdzie   była   Wellsie,   pomysł,   że   szukał   sposobu,   by   przerwać   połączenie   z   Niemą,   był   szaleństwem.   Powinien   się   cieszyć  z  tego,  że  myślał  o  innej  kobiecie.     Zamiast  tego,  wciąż  czuł  się  przeklęty. 337  

TRZYDZIEŚCI-DZIEWIĘĆ   W   rezydencji   Bractwa   Niema   usiadła   na   łóżku,   które   dzieliła   z   Thortur’em,  jej  szata  leżała  na  kołdrze,  obok  niej,  halka  okrywała  jej  ciało.     Cisza.  Tak  cichy  był  ten  pokój  bez  niego.     Gdzie  on  jest?     Gdy  wróciła  tu  po  pracy  w  centrum  szkoleniowym,  spodziewała  się,  że   będzie  na  nią  czekał,  ciepły  i  może  śpiący  na  kołdrze.  Zamiast  tego  wszystko   było   zasłane,   poduszki   poukładane   przy   wezgłowiu,   dodatkowy   koc,   ten   którego   używał,   aby   się   ogrzać,   wciąż   leżał   schludnie   złożony   u   podnóża   materaca.     Nie   było   go   na   siłowni   ani   na   basenie.   Nie   było   go   w   kuchni,   kiedy   zatrzymała   się   tam   na   chwilę   by   wziąć   coś   dla   siebie.   Ani   w   pokoju   bilardowym  czy  bibliotece.     I  nie  pojawił  się  na  Wieczerzy.     Gałka   przekręciła   się   i   podskoczyła   –   tylko   po   to   by   uwolnić   głęboki   i   łagodny   wydech.   Jej   krew   w   ciele   wojownika   zaanonsowała   jego   przybycie,   zanim  jeszcze  jego  zapach  dotarł  do  jej  nosa,  a  ciało  wypełniło  wejście.     Wciąż  nie  miał  koszuli,  ani  butów  na  nogach.     Jego  spojrzenie  było  mroczne  i  opuszczone  jak  korytarze  piekła.     -­‐  Gdzie  byłeś?  –  wyszeptała.     Spuścił  oczy  na  pytanie  wchodząc  do  łazienki.     -­‐  Jestem  spóźniony.  Ghrom  zwołał  zebranie.     Kiedy   popłynął   szum   wody,   zabrała   suknię   i   zaczęła   się   ubierać,   wiedząc,  że  czułby  się  niezręcznie  gdyby  nie  była  ubrana  poza  łóżkiem.     Ale   to   nie   był   powód   jego   nastroju,   kiedy   nawet   nie   spojrzał   w   jej   stronę.     Jego  ukochana,  pomyślała.  To  musi  mieć  związek  z  jego  ukochaną.     I  prawdopodobnie  powinna  zostawić  go  w  spokoju.     Ale  nie  zostawiła.     Kiedy  wyszedł,  miał  ręcznik  owinięty  wokół  bioder  i  podszedł  prosto  do   szafy   nie   zaszczycając   jej   nawet   spojrzeniem.   Opierając   dłoń   o   framugę  

338  

drzwi,   otworzył   je   i   pochylił   się,   imię   na   jego   plecach   oświetlały   punktowe   lampy  na  suficie.     Jednak  nie  wziął  żadnego  ubrania.  Zwiesił  głowę  i  stanął  nieruchomo.     -­‐  Pojechałem  dzisiaj  do  domu  –  powiedział  nagle.     -­‐  Dzisiaj?  W  ciągu…  dnia?     -­‐  Fritz  mnie  zawiózł.     Jej  serce  ciężko  biło  na  myśl  o  nim  wystawionym  na  dzienne  światło  –   chwila,  nie  mieszkali  tutaj?     -­‐   Mieliśmy   własny   dom   –   powiedział   –   Nie   mieszkaliśmy   tutaj   z   pozostałymi.     Więc  to  nie  był  ich  pokój.  Ani  ich  wspólne  łóżko.     Kiedy  nie  powiedział  nic  więcej,  zapytała     -­‐  Co  tam…  znalazłeś?     -­‐  Nic.  Absolutnie,  kurwa  nic.     -­‐  Twoje  rzeczy  zostały  wyniesione?     -­‐   Nie,   zostawiłem   wszystko   dokładnie   tak   jak   w   noc   kiedy   zginęła.   Naczynia,  które  są  czyste  w  zmywarce,  poczta  na  komodzie,  mascara,  którą   odłożyła  ostatni  raz.     To  była  dla  niego  agonia,  pomyślała.     -­‐   Pojechałem   tam,   by   jej   szukać,   a   wszystko   co   znalazłem   to   wystawa   z   przeszłości.     -­‐  Ale  nigdy  nie  jesteś  daleko  od  niej  -­‐  twoja  Wellesandra  zawsze  jest  z   tobą.  Ona  oddycha  w  twoim  sercu.     Thortur  obrócił  się,  jego  oczy  były  przysłonięte,  intensywne.     -­‐  Nie  tak  jak  kiedyś.     Nagle   wyprostowała   się   pod   jego   spojrzeniem.   Bawiła   się   krawędzią   szaty.  Skrzyżowała  nogi.  Wyprostowała  je.     -­‐  Dlaczego  patrzysz  na  mnie  w  ten  sposób?     -­‐  Chcę  cię  pieprzyć.  Właśnie  dlatego  wróciłem  do  domu.     Kiedy  twarz  Niemej  zarejestrowała  wysokooktanowy  wstrząs,  Thor  nie   kłopotał   się   łagodzeniem   prawdy   pięknymi   słowami,   albo   przeprosinami,   czy   jakimkolwiek   rodzajem   fanfar.   Był   po   prostu   zbyt   zmęczony   wszystkim:   walką   ze   swoim   ciałem,   kłótnią   z   przeznaczeniem,   zmaganiem   z   nieuchronnością,  której  odmawiając  ulegał  zbyt  długo.     339  

Stojąc   przed   nią   był   nagi   w   sposób,   który   nie   miał   nic   wspólnego   z   brakiem  ubrania.  Nagi  i  zmęczony…  i  spragniony  jej…     -­‐  To  możesz  mnie  mieć  –  powiedziała  miękkim  głosem.     Kiedy  jej  słowa  wybrzmiały,  poczuł  się  blady     -­‐  Rozumiesz  co  powiedziałem?     -­‐  Byłeś  wystarczająco  szczery.     -­‐  Powinnaś  powiedzieć  mi,  żebym  poszedł  do  diabła.     Nastąpiła  krótka  przerwa.     -­‐  Więc  nie  musimy  kontynuować.     Żadnego   żalu.   Żadnego   żebractwa.   Żadnego   rozczarowania   –   to   wszystko  było  o  nim  i  tym,  gdzie  się  znajdował.     Jak  ona  może  być  taka…  miła?  Zastanawiał  się.     -­‐   Nie   chcę   cię   skrzywdzić   –   powiedział,   czując   jakby   chciał   się   zrewanżować.     -­‐   Nie   skrzywdzisz.   Wiem,   że   wciąż   kochasz   swoją   krwiczkę   i   nie   winię   cię   za   to.   To,   co   było   między   wami,   to   miłość,   która   zdarza   się   tylko   raz   w   życiu.     -­‐  A  co  z  tobą?     -­‐   Nie   mam   potrzeby,   ani   ochoty   zajmować   jej   miejsca.   Akceptuję   cię   takim   jakim   jesteś   i   w   jakikolwiek   sposób   zdecydujesz   się   przyjść   do   mnie.   Albo  nie,  jeśli  tak  musi  być.     Thor  przeklął,  kiedy  jakaś  część  jego  bólu  nieoczekiwanie  się  złagodziła.     -­‐  To  nie  w  porządku  w  stosunku  do  ciebie.     -­‐  To  jest  w  porządku.  Cieszę  się,  że  po  prostu  spędzam  z  tobą  czas.  To   mi   wystarczy,   a   nawet   więcej   niż   mogłabym   się   spodziewać   w   moim   życiu.   Tych   ostatnich   kilka   miesięcy   było   skomplikowaną   radością,   której   nie   wymieniłabym  na  nic.  Jeśli  to  musi  się  skończyć,  przynajmniej  będę  miała  to   co  zrobiłam.  A  jeśli  będzie  trwało  dalej,  będę  szczęśliwsza  niż  na  to  zasługuję.   A  jeśli…  to  daje  ci  chociaż  niewielką  namiastkę  spokoju,  to  będzie  mój  jedyny   cel.     Kiedy  zamilkła,  jej  cicha  godność  go  zgładziła,  naprawdę.  Z  poczuciem   zupełnej   nierzeczywistości,   podszedł   do   niej,   pochylił   się   i   ujął   jej   twarz   w   dłonie.     Pocierając  jej  policzek  kciukiem,  wpatrywał  się  w  oczy     340  

-­‐  Jesteś…  -­‐  jego  głos  się  załamał  –  jesteś  taką  wartościową  kobietą.     Niema   położyła   swoje   ręce   na   jego   nadgarstkach,   jej   dotyk   był   miękki   i   delikatny.     -­‐   Posłuchaj   mnie   i   uwierz   w   to   co   powiem.   Nie   martw   się   o   mnie.   Najpierw  zajmij  się  swoim  sercem  i  duszą,  to  jest  najważniejsze.     Klęcząc   przed   nią   na   kolanach,   torował   sobie   drogę   między   jej   nogami,   wypełniając   przestrzeń,   którą   sobie   stworzył,   swoim   ciałem.   I   jak   zawsze   z   nią,  będąc  tak  blisko,  czuł  się  zarówno  niewygodnie  i  swobodnie.     Oczyma  nakreślił  jej  twarz,  tą  piękną,  miłą  twarz.  I  wtedy  skupił  się  na   jej  ustach.     Poruszając   się   powoli,   pochylił   się,   nie   bardzo   pewien,   co   do   cholery   robił.  Nigdy  jej  nie  całował.  Ani  razu.  Ze  wszystkim,  co  wiedział  o  jej  ciele,  nie   wiedział   nic   o   jej   ustach,   a   kiedy   jej   oczy   rozszerzyły   się,   było   oczywiste,   że   nigdy  nie  spodziewała  się  takiej  intymności.     Przechylając  głowę  na  bok,  przymknął  powieki  i…  zamknął  dystans,  aż   poznał  całe  mnóstwo  aksamitu.     Łagodnie  i  delikatnie  przycisnął  i  wycofał  się.     Nie  wystarczy.     Zanurzając   się   w   dół   jeszcze   raz,   został   przy   jej   ustach,   pocierając,   kursując.  Potem  nagle  zerwał  kontakt  i  osunął  się  na  stopy.  Jeśli  teraz  by  się   nie  zatrzymał,  nie  zrobiłby  tego  w  ogóle,  a  już  był  spóźniony  na  spotkanie  z   Ghrom’em  i  Braćmi.  Poza  tym  nie  chodziło  tu  o  szybki  seks.     To  było  ważniejsze.     -­‐  Muszę  się  ubrać  –  powiedział  do  niej  –  muszę  iść.     -­‐  Będę  tu,  kiedy  wrócisz.  Jeśli  chcesz,  żebym  była.     -­‐  Chcę.     Odwracając  się,  nie  tracił  czasu,  narzucając  na  siebie  ubrania,  zbierając   broń  i  jak  tylko  nakrył  się  skórzaną  kurtką,  miał  szczery  zamiar  iść  prosto  do   drzwi.  Zamiast  tego  zatrzymał  się  i  spojrzał  na  nią.  Trzymała  koniuszki  palców   na   swoich   wargach,   jej   oczy   były   szeroko   otwarte   i   pełne   podziwu…   jakby   nigdy  nie  czuła  niczego  zbliżonego  do  tego  co  się  właśnie  stało.     Podszedł  z  powrotem  do  łóżka     -­‐  Czy  to  był  twój  pierwszy  pocałunek?    

341  

Zarumieniła  się  najpiękniejszym  różem,  jej  oczy  nieśmiało  spojrzały  na   dywan.     -­‐  Tak.     Przez  chwilę  wszystko  co  mógł  zrobić,  to  pokręcić  głową  na  to  przez  co   musiała  przejść.     Później  pochylił  się     -­‐  Pozwolisz  mi  dać  ci  kolejny?     -­‐  Tak,  proszę…  -­‐  odetchnęła.     Tym   razem   całował   ją   dłużej,   błądząc   po   jej   dolnej   wardze,   nawet   przygryzając   ją   łagodnie   jednym   z   jego   kłów.   Kiedy   kontakt,   gorąco   eksplodowało  pomiędzy  nimi,  szczególnie  kiedy  zwisał  nad  nią  swoim  ciałem,   trzymając   mocniej   niż   powinien   biorąc   pod   uwagę   ilość   broni,   którą   miał   przyczepioną  do  tułowia.     Zanim   wziął   ją   na   stojąco,   zmusił   się   by   umieścić   ją   z   powrotem   na   łóżku.     -­‐  Dziękuję  ci  –  wyszeptał.     -­‐  Za  co?     Wszystko   co   mógł   zrobić,   to   wzruszyć   ramionami   ponieważ   tak   wiele   z   jego  wdzięczności  było  zbyt  skomplikowane  by  móc  to  wyrazić.     -­‐  Myślę,  że  za  to,  iż  nie  próbujesz  mnie  zmieniać.     -­‐  Nigdy  –  powiedziała  –  A  teraz  uważaj  na  siebie.     -­‐  Będę.     Na  zewnątrz  w  korytarza,  cicho  zamknął  drzwi  i  wziął  głęboki  wdech.     -­‐  Wszystko  w  porządku,  Bracie?     Otrząsnął   się   i   spojrzał   na   Z.   Samiec   był   również   ubrany   do   walki,   ale   wracał  z  przeciwnej  strony  korytarza  niż  jego  apartament.     -­‐  A,  tak,  pewnie.  Sam?     -­‐  Wysłali  mnie  po  ciebie.     Racja.   Załapał.   I   był   zadowolony,   że   to   Z.   Niewątpliwie   facet   był   świadomy  jego  pieprzonego  podniecenia,  ale  w  przeciwieństwie  do  innych…     *kaszel*  Rankhor  *kaszel*  -­‐  na  pewno  nigdy  by  się  nie  wtrącał.     Razem   zeszli   korytarzem   w   dół   do   gabinetu   króla,   wchodząc   właśnie   gdy  mówił  V    

342  

-­‐  Nie  podoba  mi  się  to.  Wampir,  który  od  miesięcy  nas  pierdoli,  nagle   dzwoni  i  mówi,  że  jest  gotowy  by  się  z  tobą  spotkać?     Assail,  pomyślał  Thor  opierając  się  o  półki.     Kiedy  jego  Bracia  mamrotali  inne  wariacje  na  ten  gorący  temat,  dodał   swoją  grę  głową  i  zgadzał  się  całkowicie.  Zbyt  wiele  zbieżności…     Zza   wielkiego   biurka   ekspresja   Ghrom’a   była   kamienno-­‐zimna   i   tylko   jedno   spojrzenie   na   tą   twarz   uciszyło   pokój:   zamierzał   tam   pójść   z   nimi   lub   bez  nich.     -­‐  Pierdolone  piekło  –  zaklął  Rankhor  –  Chyba  nie  jesteś  poważny.     Przeklinając  pod  nosem,  Thor  zorientował  się,  że  mogą  sobie  odpuścić   argumenty:  biorąc  pod  uwagę  zaciśnięte  szczęki  Ghrom’a,  bracia  przegrają  w   jakimkolwiek  konkursie  woli.     -­‐  Masz  kamizelkę  kuloodporną  z  kevlaru  –  powiedział  królowi.     Ghrom  obnażył  kły     -­‐  Kiedy  nie  muszę,  to  nie  mam.     -­‐  Chciałem  tylko,  żeby  to  było  jasne.  O  której  chcesz  wyruszyć?     -­‐  Teraz.     Vhredny  zapalił  ręcznie  zwijanego  skręta  i  wypuścił  dym.     -­‐  Pierdolić  piekło,  ma  rację.     Ghrom  wstał,  chwycił  smycz  Georga  i  obszedł  tron.     -­‐   Chcę   tylko   regularną   eskadrę   czterech.   Wejdziemy   tam   obwieszeni   bronią   to   będziemy   sprawiać   wrażenie,   że   się   czegoś   obawiamy.   Thor,   V,   John  i  Khill  będą  na  pierwszej  linii.     Miało  sens.  Rankohr  ze  swoją  bestią  był  zbyt  dziką  kartą.  Butch  musiał   być  w  gotowości  z  samochodem.  Z  i  Futiath  zgodnie  z  harmonogramem  mieli   dzisiaj  wolne.     Mordh’a  nie  było  w  pokoju,  co  oznaczało,  że  jego  dni  pracy  jako  króla   sympathów  wysłały  go  na  północ.     Och,  a  Panikha?  Biorąc  pod  uwagę,  to  jak  wyglądała,  jej  zadaniem  było   trochę   namieszać   w   obwodach   Assail’a,   robiąc   z   niego   głupca   niezdolnego   mówić.  Podobnie  jak  jej  bliźniak,  raczej  potrafiła  zrobić  duże  wrażenie  na  płci   przeciwnej.     Jednak,   każdy   będzie   pisał   tylko   sms’y   z   daleka,   a   Ghrom   miał   rację:   wejdą  tam  całą  bandą  fanów  zamieszek,  a  na  pewno  zostaną  źle  odebrani.     343  

Kiedy   wszyscy   wyszli   na   zewnątrz   i   ruszyli   na   główne   schody,   było   słychać  wszystkie  rodzaje  psioczenia,  broń  ponownie  została  sprawdzona,  a   kabury  zaostrzyły  wyjątkowe  nacięcia.     Thor  spojrzał  na  John’a.  Khill  był  przyklejony  do  tyłka  dzieciaka  bardziej   niż   para   jego   spodni,   ale   to   było   dobre   ponieważ   w   świecie   John’a   wciąż   wszystko   było   nie   tak:   wciąż   wydzielał   zapach   wiązania,   ale   wyglądał   jak   śmierć.     Król   pochylił   się   i   przez   chwilę   rozmawiał   z   Georgem.   Potem   chwycił   swoją  królową  i  pocałował  ją  tak  jak  myślał.     -­‐  Będę  w  domu  zanim  zauważysz,  lillan.     Podczas   gdy   Ghrom   przeszedł   przez   tłum   i   zniknął   w   podwórzu   bez   pomocy,  Thor  podszedł  do  Beth,  wziął  ją  za  rękę  i  uścisnął     -­‐   Nie   martw   się   o   niego.   Przywiozę   go   zaraz   jak   to   się   skończy   -­‐   w   jednym  kawałku.     -­‐  Dziękuję  ci  -­‐  Boże,  dziękuję  ci  –  objęła  go  i  przytuliła  mocno  –  Wiem,   że  z  tobą  jest  bezpieczny.     Kiedy   osunęła   się   na   biodrach   by   pocieszyć   niespokojnego   retrivera,   Thor  ruszył  do  drzwi,  zwalniając  gdy  zderzył  się  z  Braćmi  robiącymi  korek  w   przedsionku.     Czekając   na   przejście,   spojrzał   w   górę   na   balkon   na   drugim   piętrze.   Niema  była  na  schodach,  stała  sama  z  opuszczonym  kapturem.     Warkocz   trzeba   rozpleść,   pomyślał.   Włosy   tak   piękne   jak   jej   powinny   łapać  światło  i  blask.     Podniósł   rękę   i   pomachał,   a   po   tym   jak   powtórzyła   pożegnanie,   wymknął  się  i  wyszedł  na  zimną  noc.     Stojąc   blisko,   ale   nie   za   blisko   John’a,   czekał   aż   Ghrom   da   zielone   światło,  a  potem  zdematerializował  się  wraz  z  królem  i  resztą  na  półwyspie   nad  rzeką  Hudson,  na  północ  od  chaty  Xhex.     Kiedy   Thor   zescalił   się   pośrodku   rzadkiego   lasu,   powietrze   było   orzeźwiająco   zimne   i   pachniało   spadłymi   liśćmi   i   mokrymi   kamieniami   linii   brzegowej.     Przed   nimi   współczesna   rezydencja   Assail’a   była   prawdziwą   wizytówką,   nawet   od   strony   garaży.   Pałacowa   struktura   miała   dwa   główne   piętra,  z  gankiem  który  ciągnął  się  wokół  całego  domu,  wszystko  ustawione   344  

pod   kątem   i   przeszklone,   dostarczając   tak   dużo   widoku   wody   jak   to   tylko   możliwe.     Zasrane   miejsce   do   życia   dla   wampira.   Całe   to   szkło   w   dziennym   świetle?     Ale  czego  się  można  było  spodziewać  po  członku  glymerii.     Dom   został   prześwietlony,   jak   każde   z   pozostałych   miejsc   gdzie   były   spotkania,   byli   więc   zaznajomieni   z   układem   na   zewnątrz   –   V   włamał   się   i   obserwował  również  wnętrze.  Raport:  niewiele  było  w  środku  i  wyraźnie  to   się   nie   zmieniło.   W   światłach,   które   świeciły   z   pułapów   było   całe   mnóstwo   niczego  z  działu  meblowego.     To  tak  jakby  Assail  mieszkał  w  gablocie  eksponując  siebie.     Ale  podobno  facet  zrobił  kilka  mądrych  rzeczy.  Według  V  wszystkie  te   szklane   panele   były   przeplatane   cienkim   stalowym   drutem,   w   sposób   przypominający   system   odmrażania   szyb   w   samochodzie,   więc   nie   było   dematerializacji  do  środka,  ani  z  powrotem.     Po   tej   wzmiance,   Thor   wypuścił   swoje   instynkty   i   zmysły…   i   jedno   wielkie,   totalne   nic   uderzyło   w   jego   radar.   Nie   poruszało   się   nic   co   nie   powinno:   tylko   gałęzie   drzew   i   liście   na   wietrze,   jeleń   jakieś   trzysta   jardów   dalej,  jego  Brat  i  chłopcy  za  nim.     Przynajmniej   dopóki   samochód   zjechał   wąskim,   brukowanym   podjazdem.     Jaguar,  Thor  zgadnął  po  odgłosie  silnika.     Taa,  miał  rację.  Czarny  XKR.  Z  przyciemnianymi  szybami.     Długonosy   kabriolet   przejechał   obok,   zatrzymał   się   przy   bramie   garażowej   najbliższej   rezydencji,   a   następnie   łagodnie   wjechał   do   środka   kiedy   się   uniosła.   Assail,   czy   ktokolwiek   był   za   kierownicą   nie   zgasił   silnika,   lub   wysiadł   z   samochodu.   Czekał,   aż   brama   opadnie   z   powrotem   za   nim,   a   kiedy  to  się  stało  Thor  zauważył,  że  nie  było  szyb  w  tym  budynku.  To  gówno   było   również   zacienione,   lekko   odcinając   się   od   reszty   domu.   To   samo   dotyczyło  pozostałych  pięciu  wjazdów.     Dodał  te  drzwi  kiedy  się  wprowadził,  pomyślał  Thor.     Może  ten  dupek  nie  był  totalnym  kretynem.    

345  

-­‐   Dobra,   idę   do   głównych   drzwi   –   diamentowe   oczy   V   zalśniły   –   Dam   wam   sygnał…   albo   usłyszycie   lekki   krzyk,   taki   jak   babski.   Tak   czy   inaczej   wiecie  co  robić.     Iiiiii   zdematerializował   się   za   rogiem   budynku.   Byłoby   lepiej   mieć   na   niego   oko,   ale   Ghrom   był   najważniejszy,   a   linia   drzew   z   tyłu   była   jedyną   osłoną  jaką  mieli.     Kiedy  czekali  Thor  wyciągnął  swoją  broń,  tak  jak  i  John  Matthew  i  Khill.   Na   królu   wisiała   czterdziestka,   ale   jego   dopasowany   zestaw   pozostał   na   miejscu.  Trudno  byłoby  go  chronić  gdyby  miał  gnata  w  ręce.     Ale  jego  osobista  straż?  Część  opisu  pojebanej  pracy.     Trzymając   się   ostro,   chciał,   kolejny   raz,   aby   mogli   zostawić   króla   w   domu,  ale  Ghrom  wpadł  na  pomysł  odwiedzin  miesiące  temu.  Zbyt  irytujący  i   nie  ma  wątpliwości,  że  w  odróżnieniu  od  ojca,  był  wojownikiem  zanim  objął   tron  –  to  było  po  prostu,  pierdolone  piekło,  chwile  jak  ta,  sprawiały,  że  chciał   odkleić  swoją  własną  twarz.     Telefon   Thor’a   dał   sygnał,   trzy   napięte   minuty   później:   drzwi   od   kuchni,  przy  garażu.     -­‐   Chce   nas   przy   tylnym   wejściu   –   powiedział   Thor   chowając   rzecz   do   kieszeni  –  Ghrom,  to  jest  pięćdziesiąt  jardów  prosto  przed  siebie.     -­‐  Zrozumiałem.     Cała  czwórka  zdematerializowała  się  i  pojawiła  na  tylnej  werandzie  w   formacji   flankującej   zapewniając   Ghrom’owi   tyle   ochrony,   ile   to   tylko   możliwe:  Thor  był  zaraz  przed  królem,  John  po  jego  prawej  a  Khill  po  lewej.  V   natychmiast  pojawił  się  z  tyłu.     I  jak  na  zawołanie  Assail  otworzył  drzwi.  

346  

CZTERDZIEŚCI   Pierwsze   wrażenie   jakie   wywarł   ich   gospodarz   na   Thor’ze,   to   takie   iż   Assail   w   ogóle   się   nie   zmienił.   Wciąż   był   wystarczająco   wielki,   by   mógł   być   jednym  z  Braci,  z  włosami  tak  czarnymi,  że  V  przy  nim  wyglądał  jak  blondyn.   Jego  ubrania  były,  jak  zawsze,  formalne  i  idealnie  dopasowane.  Był  również   przebiegły  jak  zwykle,  jego  spojrzenie  sprytne  i  niewzruszone…  widzące  zbyt   wiele,  dużo  za  wiele.     Kolejny  drobny  dodatek  na  tym  kontynencie.     Nie.     Arystokrata  uśmiechnął  się,  ale  uśmiech  nie  sięgał  jego  oczu.     -­‐  Zgaduję,  że  Ghrom  jest  gdzieś  po  środku  tych  wszystkich  ciał?     -­‐  Okaż,  kurwa,  trochę  szacunku  –  warknął  V.     -­‐   Komplementy   są   przyprawą   konwersacji   –   Assail   odwrócił   się,   pozostawiając  ich,  aby  sami  weszli  do  środka  –  Po  prostu  w  taki  sposób…     Ghrom   zdematerializował   się   prosto   na   drodze   faceta,   poruszając   się   tak  szybko,  że  zetknęli  się  klatkami  piersiowymi.     Szczerząc  kły  długie  jak  sztylety,  król  warknął  nisko     -­‐  Uważaj  co  mówisz,  synu.  Albo  uniemożliwię  ci,  pieprzenie  kolejnych   głupot.     Assail  cofnął  się,  jego  oczy  zwężyły  się  jakby  czytał  dane  demograficzne   Ghrom’a.     -­‐  Nie  jesteś  taki  jak  twój  ojciec.     -­‐  Ty  też  nie.  Niestety.     Kiedy  Vhredny  zamknął  drzwi,  Assail  sięgnął  do  wewnętrznej  kieszeni  –   i   natychmiast   miał   cztery   lufy   wycelowane   w   głowę.   Gdy   zamarł,   jego   oczy   przeszły  z  broni  na  broń.     -­‐  Wyciągałem  cygaro.     -­‐  Robiłbym  to  powili,  gdybym  był  tobą  –  mruknął  Ghrom  –  Moi  chłopcy   nie  będą  mieli  nic  przeciwko  temu,  by  cię  dopaść  tam  gdzie  stoisz.     -­‐   Dobrze,   że   nie   jesteśmy   w   moim   salonie.   Uwielbiam   tamten   dywan  –   zerknął  na  V  –  Jesteś  pewien,  że  chcesz  to  zrobić  w  przedsionku?    

347  

-­‐  Jak  jasna,  kurwa,  cholera  –  V  zawarczał.     -­‐  Okienna  fobia?     -­‐   Miałeś   zamiar   zapalić   –   powiedział   Ghrom   –   czy   się   najarać.   Może   najpierw   to   rozstrzygniemy,   a   potem   zajmiemy   się   wystrojem   twojego   domu.     -­‐  Podoba  mi  się  widok.     -­‐   Taki   jak   ja   stojący   nad   twoim   grobem?   –   ogłosił   V,   wskazując   schowaną  rękę  faceta.     Unosząc   brew,   Assail   wyciągnął   długiego   Kubańczyka   i   pokazał   go   wszystkim.   Potem   sięgnął   do   bocznej   kieszeni,   wyjął   złotą   zapalniczkę   i   przytrzymał  ją  przed  świetnie  uzbrojoną  gwardią  jaskółek.     -­‐   Ktoś   chce   się   przyłączyć?   Nie?   –   obciął   koniec   i   zapalił,   pozornie   obojętny  na  to,  że  jego  głowa  wciąż  była  na  celowniku.     Po  kilku  pociągnięciach  powiedział     -­‐  Więc,  chciałbym  coś  wiedzieć.     -­‐  Nie  dawaj  mi  takiej  zachęty  –  mruknął  V.     -­‐  Dlatego  w  końcu  chciałeś  się  ze  mną  zobaczyć?  –  zapytał  Ghrom.     -­‐   Tak,   dlatego   –   wampir   rolował   cygaro   tam   i   z   powrotem   między   kciukiem   a   palcem   wskazującym   –   Czy   masz   zamiar   zmieniać   prawo,   dotyczące  ludzi?     Przechylony   na   bok   Thor   zrobił   szybki   skan   z   tego   co   widział   z   reszty   domu   –   czego   nie   było   zbyt   wiele:   nowoczesna   kuchnia,   kawałek   jadalni   i   salon   z   drugiej   strony.   Nie   znajdując   nikogo   w   pustych   pokojach,   zmienił   pozycję.     -­‐  Nie  –  powiedział  Ghrom  –  Pod  warunkiem,  że  interes  pozostaje  pod   kontrolą,  możesz  robić  co  chcesz.  W  jaki  rodzaj  handlu  wszedłeś.     -­‐  Detaliczny.     -­‐  Ale  czego?     -­‐  Czy  to  ważne.     -­‐   Skoro   nie   odpowiadasz,   założę   się   że   chodzi   albo   o   kobiety,   albo   o   prochy  –  Ghrom  zmarszczył  brwi  kiedy  nie  było  odpowiedzi  –  Więc,  które  z   nich?     -­‐  Kobiety  są  za  bardzo  problematyczne.     -­‐  A  narkotykowe  gówno  jest  trudne  do  utrzymania  pod  kontrolą.     348  

-­‐  Nie  wtedy,  gdy  ja  dbam  o  te  sprawy.     V  gwizdnął     -­‐   Więc   to   ty   jesteś   powodem   dla   którego   pośrednicy   „dobrowolnie”   sami  odwieszają  czapki.     -­‐  Bez  komentarza.     Ghrom  znowu  uniósł  brwi     -­‐  Dlaczego  mówisz  o  tym  teraz?     -­‐   Powiedzmy,   że   wpadłem   na   jedną   ze   zbyt   wielu   zainteresowanych   stron.     -­‐  Trochę  więcej  szczegółów.     -­‐   Cóż,   jedna   z   nich   ma   około   metra   osiemdziesięciu   wzrostu.   Krótkie,   nastroszone,   ciemne   włosy.   Jej   imię   rymuje   się   ze   słowem   seks,   a   jej   ciało   na   pewno  jest  do  tego  stworzone.     O,  nie,  na  pewno  nie,  pomyślał  Thor….     Syk,   który   pochodził   od   John’a   sprawił,   że   wszystkie   głowy   się   odwróciły.   I   co   tu   dużo   gadać,   jego   oczy   były   skierowane   na   Assail’a   tak,   jakby  co  najmniej  w  swoim  umyśle,  już  rozrywał  gardło  mężczyzny.     -­‐   Bardzo   przepraszam   –   wycedził   Assail   –   Nie   wiedziałem,   że   zapoznałeś  się  z  nią  w  ten  sposób.     Thor  warknął  w  imieniu  swojego  syna     -­‐  On  jest,  kurwa,  kimś  więcej,  niż  tylko  znajomym.  Więc  możesz  sobie   wsadzić  w  dupę  te  spekulacje,  a  skoro  jesteśmy  przy  tym,  to  trzymaj  się  od   niej  z  daleka.     -­‐  To  ona  przyszła  do  mnie.     Świeeeeeeetnie.  To  było  jak  ołowiany  balon….     Zanim  gówno  wymknęło  się  z  rąk,  Ghrom  uniósł  dłoń     -­‐   Mam   w   dupie   co   robisz   z   ludźmi   -­‐   pod   warunkiem,   że   posprzątasz   po   sobie  bałagan.  Ale  jeśli  sięgniesz  po  cudzą  własność,  jesteś  zdany  na  siebie.     -­‐  A  co  z  naszym  gatunkiem  przeszkadzającym  mi  w  handlu?     Ghrom   uśmiechnął   się   lekko,   jego   okrutne   oblicze   nie   okazywało   absolutnie  żadnego  humoru.     -­‐  Już  masz  problemy  z  obroną  swojego  terytorium?  Coś  ci  powiem.  Nie   możesz  mieć  tego,  czego  nie  potrafisz  utrzymać.     Assail  pochylił  głowę     349  

-­‐  Wystarczająco  uczciwe…     Odgłos   tłuczonego   szkła   za   nimi,   uciął   wszystko   miażdżąc   czas:   strzelanina.     Potężnym,  gwałtownym  ruchem  do  przodu,  Thor  rzucił  się  z  wiatrem,   jego  masywne  ciało  przeleciało  nad  hiszpańską  dachówką,  jego  cel:  Ghom.     Kiedy   grad   kul   uderzył   w   tył   domu,   przygwoździł   króla   do   podłogi,   osłaniając  swojego  Brata  własnym  ciałem  jak  to  tylko  było  możliwe.  Pozostali   w  tym  Assail  również  uderzyli  w  ziemię  i  osłaniali  się  za  ścianami.     -­‐  Jesteś  ranny,  mój  panie?  –  Thor  syknął  w  ucho  Ghrom’a  kiedy  wysyłał   alarmującego  sms’a.     -­‐  Chyba  w  szyję  –  nadeszła  jęcząca  odpowiedź.     -­‐  Nie  wstawaj.     -­‐  Leżysz  na  mnie.  Gdzie  do  cholery  miałbym  iść.     Thor  odwrócił  głowę,  szybko  rozejrzał  się  gdzie  każdy  się  znajdował.  V   przyciskał  Assail’a,  jego  ręka  zaciśnięta  na  gardle  faceta,  a  broń  wycelowana   w  gospodarza  tego  grobowca.     Khill   i   John   byli   rozpłaszczeni   z   tyłu,   po   obu   stronach   wejścia   którym   przyszli,  osłaniając  podwórko  jaki  i  przejście  do  kuchni.     Zimny   wiatr   wiejący   przez   rozbite   szyby   w   drzwiach,   nie   przyniósł   żadnego  szczególnego  zapachu,  a  to  dowodziło,  kto  za  tym  stał:  reduktorzy   cuchnęliby   biorąc   pod   uwagę   fakt,   że   zarówno   wiatr   i   strzały   dochodziły   z   północy.     To  był  Xcor  i  jego  Banda  Drani.     Ale,   do   cholery,   jak   dowiedział   się   tak   szybko.   Ten   pojedynczy   strzał   musiał  pochodzić  z  karabinu  i  był  wycelowany  w  Ghroma  przez  te  pieprzone   szyby   w   drzwiach   –   a   już   od   dłuższego   czasu   Korporacja   Reduktorów   nie   wykazywała  się  finezją  w  swoich  atakach.     -­‐   Miałeś   chyba   trzymać   to   spotkanie   w   tajemnicy   wampirze   –   powiedział  V  śmiertelnym  tonem.     -­‐  Nikt  nie  wie,  że  tu  jesteście.     -­‐  W  takim  razie  zakładam,  że  sam  zaplanowałeś  zabójstwo.     Zabije  skurwysyna,  pomyślał  Thor  bez  żalu.  Tu  i  teraz.     Assail   zachował   zimną   krew,   wyprostował   się   przed   Bratem,   tak   że   teraz  wylot  lufy  znajdował  się  na  środku  jego  czoła.     350  

-­‐   Pierdol   się   -­‐   właśnie   dlatego   chciałem   przejść   do   salonu.   Tam   wszystkie  szyby  są  kuloodporne,  dupku.  I  P.S.  też  oberwałem,  idioto.     Mężczyzna   uniósł   ramię   i   pokazał   kapiąca   prawą   rękę,   tą   w   której   wcześniej  trzymał  cygaro.     -­‐  Cóż,  może  twoi  przyjaciele  mają  złe  oko.     -­‐  To  nie  złe  oko.  Ja  też  jestem  celem…     Kolejny   grad   kul   z   tyłu   domu,   sięgający   przez   pęknięcie   w   drzwiach.   Pierdolone  piekło,  szyba  termiczna  była  dobra  na  nowojorskie  zimy,  ale  nie   na  bestie  Remington’a.     -­‐  Jak  się  trzymasz?  –  Thor  wyszeptał  do  ucha  Ghroma,  sprawdzając  w   telefonie  odpowiedź  od  reszty  Braci.     -­‐  Dobrze.  Ty?     Z  wyjątkiem  kaszlu  króla  i…  Chryste,  jakby  miał  grzechotkę  w  płucach.   Krwawił  gdzieś  wzdłuż  układu  oddechowego.     Poruszając   się   tak   szybko   jak   westchnienie,   Assail   wymknął   się   z   uścisku  V  i  śmignął  w  poprzek  przedsionka  kierując  się  w  stronę  drzwi,  które   musiały  prowadzić  do  garażu.     -­‐   Nie   strzelaj!   Mam   samochód   którym   możesz   go   zabrać!   Pogaszę   wszystkie  światła  w  domu.     Kiedy   zapadła   ciemność,   Vhredny   zdematerializował   się   zaraz   obok   faceta,  ściągając  go  do  parteru  i  szlifując  jego  twarzą  kafelki.     -­‐  Teraz  cię  zabiję….     -­‐  Nie  –  padł  rozkaz  Ghroma  –  Nie,  dopóki  nie  dowiemy  się  o  co  chodzi.     W   cieniu,   V   zacisnął   zęby   i   spojrzał   na   króla.   Ale   przynajmniej   nie   pociągnął  za  spust.  Zamiast  tego  przyłożył  usta  do  ucha  gospodarza  i  warknął     -­‐  Lepiej  pomyśl  dwa  razy  zanim  pójdziesz  znowu  do  innego  wyjścia.     -­‐  W  takim  razie  zrób  to  sam  –  co  brzmiało  -­‐..kim  ..azie  …ób  to  …am.     V  spojrzał  na  Thora,  przez  chwilę  oboje  wpatrywali  się  w  siebie.  Kiedy   Thor   dał   subtelny   znak   głową,   Brat   zaklął…   potem   podniósł   się   i   trzasnął   otwarte   drzwi   garażu.   Automatyczne   światła   wciąż   były   włączone   od   wcześniejszego   przyjazdu   Assail’a,   Thor   dostrzegł   cztery   samochody:   Jaguara,  Spyker’a,  czarnego  Mercedesa.     I  czarnego  vana  bez  bocznych  okien.    

351  

-­‐   Weźcie   GMC   –   mruknął   Assail   –   Kluczyki   są   w   stacyjce.   Jest   kuloodporny.     Kiedy   na   zewnątrz   wszystko   ucichło,   John   i   Khill   zaczęli   robić   rundy   przez  potłuczone  szkło,  wpadając  w  niezachwiany  występujący  na  przemian   rytm,  tylko  po  to  by  się  upewnić,  że  nikt  nie  spróbuje  zdematerializować  się   do  środka.     Kurwa,  amunicji  nie  starczy  im  na  długo.     Thor  zaklął  z  braku  możliwości,  jak  również  z  faktu,  że  nie  dostał  żadnej   odpowiedzi  z  Bractwa…     -­‐   Utrzymamy   to   –   powiedział   Khill   nie   odwracając   się   od   drzwi   –   ale   będziemy   potrzebować   innych   Braci   zanim   będziecie   się   próbowali   wydostać.     -­‐  Już  ich  zaalarmowałem  –  mruknął  Thor  –  Są  w  drodze.     Przynajmniej  miał  taką  nadzieję.     Głos  Assail’a  przekrzykiwał  strzelaninę     -­‐  Weźcie  tego  cholernego  vana.  Nie  wrobiłem  was.     Thor  usztywnił  faceta  twardym  spojrzeniem     -­‐  Jeśli  to  zrobiłeś,  obedrę  cię  żywcem  ze  skóry.     -­‐  Nie  zrobiłem.     Biorąc   pod   uwagę,   że   nie   było   dalszych   zapewnień,   które   można   byłoby   uzyskać,   Thor   przykucnął   do   Ghroma   i   pomógł   mu   podnieść   się   do   pochylonej  pozycji.  Kurwa,  krew  z  jego  szyi.  Mnóstwo.     -­‐  Trzymaj  głowę  nisko,  mój  panie  i  idź  za  mną.     -­‐  No  nie  mów.     Poruszając   się   tak   szybko   jak   tylko   śmiał,   Thor   zaczął   iść   w   poprzek,   kierując  królem  w  stronę  ściany,  tak  by  Ghrom  mógł  wyciągnąć  rękę  i  sam  się   orientować  w  terenie.     -­‐  Pralka  –  powiedział  Thor,  ciągnąc  go  by  ją  ominąć  –  Suszarka.  Drzwi,   dwa  metry.  Półtora.  Jeden.  Stopień  w  dół.     Kiedy  przeszli  obok  Assail’a,  mężczyzna  obserwował  ich.     -­‐  Jezu,  on  jest  naprawdę  ślepy.     Ghrom   zatrzymał   się   na   krótko   i   obnażył   swój   sztylet,   kierując   go   wprost  na  twarz  faceta.     -­‐  Ale  słuch  mam  cholernie  dobry.     352  

Assail   prawdopodobnie   by   odskoczył,   ale   został   zatrzymany   przez   twardą   ścianę,   kule   i   ostrze  –   niewiele   miejsca   na   jakikolwiek   manewr.   -­‐   Tak,   rzeczywiście.     -­‐  To  spotkanie  nie  jest  skończone  –  powiedział  Ghrom.     -­‐  Nie  mam  nic  do  dodania.     -­‐  Ja  mam.  Uważaj  na  siebie,  synu  -­‐  jeśli  to  małe  zamieszanie  dowiedzie,   że   maczałeś   w   tym   palce,   to   następnym   twoim   domem   będzie   sosnowa   skrzynka.     -­‐   To   nie   ja.   Przysięgam.   Jestem   biznesmenem,   czystym   i   prostym.   Chcę   tylko,  żeby  wszyscy  dali  mi  święty  spokój.     -­‐   Greta,   kurwa,   Garbo   –   szczeknął   V,   kiedy   Thor   szturchnął   Ghroma   z   powrotem  do  ruchu.     W   samym   garażu,   Thor   wprowadził   poprawkę   kursu,   którym   szedł   z   królem   po   gołym   betonie,   obchodząc   inne   pojazdy.   Kiedy   dotarli   do   vana,   sprawdził   go,   a   następnie   rozsunął   tylne,   podwójne   drzwi   i   popchnął   najpotężniejszego  wampira  na  planecie  do  środka,  jakby  był  walizką.     Gdy   zatrzasnął   drzwi,   przystanął   na   moment,   by   wziąć   głęboki   oddech.   Potem   obszedł   go   od   strony   kierowcy   i   wsiadł.   Oświetlenie   wnętrza   pozostało   chwilę   włączone,   po   tym   jak   usiadł   i,   tak,   klucze   były   dokładnie   tam,   gdzie   powiedział   Assail.   I   tak,   było   tu   kilka   poważnych   modyfikacji:   dwa   zbiorniki  paliwa,  zawieszenie  wzmocnione  stalową  klatką,  grube  szkło,  które   sugerowało,  że  faktycznie  pojazd  był  kuloodporny.     W   środku   była   przesuwana   przegroda   oddzielająca   tył   od   przodu,   otworzył  ją  ta  tyle  by  mógł  obserwować  króla.     Z   miejsca,   w   którym   siedział,   kapanie   krwi   w   furgonetce   było   tak   głośnie  jak  strzały,  które  je  spowodowały.     -­‐  Jesteś  ciężko  ranny,  mój  panie.     Wszystko  co  usłyszał  w  odpowiedzi  to  kaszel.     Kurwa.       ***     John  był  gotowy  zabić.    

353  

Kiedy  stał  z  lewej  strony  tych  cholernych  tylnych  drzwi,  grube  mięśnie   jego   ud   drżały,   a   serce   galopowało   w   piersi.   Jednak   jego   broń   nawet   nie   drgnęła.     Banda   Drani   wszczęła   atak   w   miejscu,   w   którym   przybyli:   po   drugiej   stronie  trawnika,  za  domem.     Piekielne   strzały,   pomyślał.   Pierwsza   kula,   która   przebiła   szybę   w   drzwiach,   była   wycelowana   prosto   w   głowę   Ghrom’a,   chociaż   wokół   stało   niewiele  osób.     Za  blisko.  Zbyyyyyt  blisko.     Ci  faceci  byli  prawdziwymi  profesjonalistami  –  co  oznaczało,  że  muszą   szykować   się   do   drugiego   ataku…   i   nie   z   tej   strony,   która   była   tak   dobrze   strzeżona.     Kiedy  Khill  odciągał  wolno  spust,  bez  żadnego  ruchu,  John  pochylił  się  i   spojrzał  przez  drzwi  do  kuchni.     Gwizdnął   cicho,   złapał   spojrzenie   Khill’a   i   skinął   głową   w   tamtym   kierunku.     -­‐  Zrozumiałem…     -­‐  John,  nie  wychodź  sam  na  zewnątrz  –  powiedział  V  –  Będę  sprawdzać   tylne  drzwi,  z  naszym  gospodarzem.     -­‐  Co,  jeśli  wejdą  przez  otwór?  –  zapytał  Khill.     -­‐  Odbiorę  ich,  jednego  po  drugim.     Trudno   się   kłócić   z   tym   gościem.   Zwłaszcza,   kiedy   Brat   skierował   swoją   drugą  broń  tam  gdzie  John  i  Khill  strzelali.     To  był  koniec  wszelkiej,  dalszej  konwersacji.     John   i   Khill   osłaniając   się   nawzajem,   wycofali   się.   Używając   światła   księżyca   jako   przewodnika,   przemknęli   przez   profesjonalnie   wyposażoną   kuchnię  i  sprawdzali  każde  drzwi,  które  się  pojawiły.  Zamknięte.  Zamknięte.   Zamknięte.     Jadalnia,  salon  i  pokój  dzienny  okazały  się  jednym,  wielkim  polem,  jak   boisko   piłkarskie,   które   zostało   wyposażone   w   wystrój   domu.   Dobrą   wiadomością  był  fakt,  że  były  tam  ozdobne  kolumny,  wspierające  sklepienie,   ustawione   w   regularnych   odstępach,   których   on   i   Khill   używali   do   osłony   sprawdzając  przesuwane,  szklane  drzwi  i  chowając  się  z  powrotem.    

354  

Wszystko   było   zamknięte:   kiedy   chodzili   w   kółko   gigantycznego   pokoju,  atmosfera  była  napięta  jak  kleszcze  z  obu  stron.  Boże,  całe  to  szkło…     Zatrzymując   się   na   chwilę,   wycelował   lufę   pistoletu,   gwizdnął   dwa   razy,  by  dać  sygnał  V…  i  oddał  strzał  testowy.     Żadnego  wgniecenia.  Nawet  pęknięcia.  Okienko  trzy  metry  na  sześć  po   prostu   złapało   kulę   i   trzymało   ją,   jakby   nie   było   to   nic   więcej   jak   guma   do   żucia.     Assail  nie  kłamał.  Przynajmniej  nie  o  tym.     Z  tyłu  domu  głos  gospodarza  był  daleki,  ale  wyraźny     -­‐  Zamknijcie  i  zablokujcie  drzwi  u  podstawy  schodów  na  drugie  piętro.   Szybko.     Zrozumieliśmy.     John   pozwolił   Khill’owi   przejrzeć   łazienki   i   biuro,   kiedy   sam   skierował   kroki  w  stronę  czarno-­‐białych,  marmurowych  schodów.  Z  całą  pewnością  w   ścianie   był   schowany   przeciwpożarowy   panel   ze   stali   nierdzewnej,   pachniało   świeżą  farbą,  co  oznaczało,  że  był  niedawno  zainstalowany.     Były   tam   dwa   zamki,   jednym   można   było   zamknąć   drzwi   od   strony   schodów,  drugim,  po  przeciwnej  stronie.     Kiedy   go   zamknął   i   zabezpieczył,   nabrał   szacunku   dla   Assail’a   za   to   w   jaki  sposób  dbał  o  bezpieczeństwo.     -­‐  To  miejsce  to  forteca  –  powiedział  Khill  wychodząc  z  kolejnej  łazienki.     „   Piwnica?”   –   powiedział   bezgłośnie   John   i   nie   schował   broni   do   kabury.     Jakby  czytał  w  myślach,  Assail  zawołał     -­‐  Drzwi  do  piwnicy  są  zamknięte.  Są  w  kuchni  za  drugą  lodówką.     Rzucili   się   w   kierunku   z   którego   zaczęli,   lokalizując   jedną   z   tych   stalowych  przegród,  która  już  zdążyła  zjechać  w  dół  i  zablokować  się.     John  sprawdził  komórkę  i  zobaczył,  że  Rankohr  wysłał  sms’a     „  Ciężka  walka  w  mieście  –  będziemy  tak  szybko  jak  to  możliwe”     „  Kurwa”  –  odetchnął  kiedy  zaświecił  ekranem  w  stronę  Khill’a.     -­‐   Wychodzę   na   zewnątrz   –   powiedział   podbiegając   do   jednej   z   przegród  –  Zamknij  za  mną…     John  rzucił  się  na  wojownika,  zatrzymując  go     „  Jak  cholera”  –  powiedział  bezgłośnie.     355  

Khill  strząsnął  żelazny  uchwyt     -­‐   Ta   pieprzona   banda   czeka   co   się   wydarzy,   a   Ghrom   musi   być   zabrany   do   kliniki   –   Kiedy   John   zaklął   pod   nosem,   Khill   potrząsnął   głową   –   Bądź   rozsądny,   człowieku.   Jesteś   wsparciem   dla   V   i   Assail’a,   a   oni   utrzymają   wnętrze  bezpieczne.  Po  za  tym  ten  van  musi  ruszyć,  bo  król  krwawi.  Musisz   pozwolić   mi   tam   pójść,   bym   zrobił   co   mogę,   by   zabezpieczyć   teren,   nie   ma   nikogo  innego.     John  ponownie  zaklął,  jego  umysł  gnał  w  poszukiwaniu  innej  opcji.     W  końcu  klepnął  swojego  najlepszego  przyjaciela  w  szyję  i  zetknął  ich   czoła  razem  na  krótką  chwilę.  Potem  puścił  –  chociaż,  kurwa  mać,  prawie  to   go  zabiło.     Najważniejszym   i   pierwszym   zadaniem   było   uratować   króla,   nie   jego   najlepszego  przyjaciela.  Ghrom  był  w  stanie  krytycznym,  nie  Khill.     Po  za  tym  Khill  był  śmiertelnym  sukinsynem,  szybki  na  swoich  nogach,   dobry  z  bronią  i  świetny  ze  sztyletem.     Trzeba   zaufać   tym   umiejętnościom.   I   drań   miał   rację:   były   bardzo   potrzebne  w  tej  sytuacji.     Z   ostatecznym   skinieniem,   Khill   wymknął   się   przez   szklane   drzwi,   a   John  zamknął  i  zablokował  je  za  nim…  pozostawiając  samca  samemu  sobie.     Przynajmniej   Banda   Drani   prawdopodobnie   założyła,   że   wszyscy   są   w   domu   i   tam   pozostaną   –   musieli   wiedzieć,   że   przybędzie   wsparcie,   a   większość  ludzi  w  takiej  sytuacji  czeka  na  przybycie  posiłków  zanim  przypuści   kontratak.     -­‐  John!  Khill!  –  zawołał  V  –  Co  się  tam,  kurwa  dzieje!     John   pobiegł   z   powrotem   do   przedsionka.   Niestety   nie   było   sposobu,   by  zamigać  bez  odłożenia  broni.     -­‐  Kurwa  mać!  Khill  wyszedł  sam  na  zewnątrz,  tak?     Assail  zaśmiał  się  cicho     -­‐  A  myślałem,  że  tylko  ja  mam  życzenie  śmierci.  

356  

CZTERDZIEŚCI-JEDEN   Zaraz   po   tym   jak   Syphon   nacisnął   spust   karabinu   snajperskiego,   pierwszą  myślą  Xcor’a  było,  iż  samiec  być  może  zabił  króla.     Stojąc   w   cieniu   lasu   był   zdumiony   dokładnością   żołnierza:   kula   popłynęła   przez   trawnik,   rozsadziła   szybę   w   drzwiach…   i   dopadła   króla   jak   worek  piasku.     Albo  to,  albo  król  zdążył  się  uchylić.     Nie   sposób   było   się   dowiedzieć,   czy   zniknięcie   było   reakcją   obronną,   czy  upadkiem  ciężko  rannego  mężczyzny.     Być  może  obie  opcje  były  możliwe.     -­‐   Otworzyć   ogień   –   rozkazał   w   głośnik   nowomodnej   krótkofalówki,   którą  miał  przyczepioną  do  ramienia  –  I  zająć  drugie  pozycje.     Z  wyuczoną  precyzją,  jego  żołnierze  ruszyli  do  akcji,  dzwoniący  odgłos   strzelaniny   stanowiącej   przykrywkę,   kiedy   wszyscy   oprócz   niego   i   Dholor’a,   przesunęli  się  w  różnych  kierunkach.     Bractwo   mogło   przybyć   w   każdej   chwili,   więc   było   mało   czasu   by   uszczelnić   luki   i   przygotować   się   na   starcie.   Dobrze,   że   jego   żołnierze   byli   świetnie  wyszkoleni.     Nagle,  w  domu  pogasły  światła  –  sprytnie.  To  utrudni  im  odizolowanie   celu,   choć   biorąc   pod   uwagę   fakt,   że   wszystkie   szyby,   z   wyjątkiem   tych   w   tylnych   drzwiach,   były   kuloodporne,   wyglądało   na   to,   że   Assail   był   bardziej   taktyczny  niż  nie  jeden  członek  glymerii.     Nie  wspominając  o  bombach  samochodowych.     W  ciszy,  która  nastąpiła,  Xcor  założył,  że  jeśli  król  nie  był  ranny,  Ghrom   mógłby   się   zdematerializować   przez   otwór   w   drzwiach   i   opuścić   teren,   a   pozostali  mogliby  zaatakować.  Jeśli  zaś  król  był  ranny,  przykucną  i  poczekają   na  pozostałych  członków  Bractwa,  aż  przybędą  by  osłonić  ich  wyjazd.  A  jeśli   Ślepy   Król   nie   żył?   Wtedy   zostaną   z   ciałem,   by   je   chronić   do   czasu,   aż   przybędą  inni…     W  środku  wypalił  pistolet.  Jeden  strzał,  błysk  pojawił  się  z  lewej.     Testowali  szybę,  pomyślał.  Więc,  albo  Assail  nie  żył,  albo  mu  nie  ufali.    

357  

-­‐  Ktoś  wychodzi  –  powiedział  Dholor  z  jego  strony.     -­‐  Strzelać,  by  zabić  –  rozkazał  Xcor  do  swojego  ramienia.     Nie   było   powodu,   by   próbowali   kogoś   złapać:   ktokolwiek   walczył   z   Bractwem,   mógł   być   szkolony   w   wytrzymywaniu   tortur,   dlatego   nie   byli   dobrymi   kandydatami   do   zbierania   informacji.   Istotniejsze   było   to,   że   cała   ta   sytuacja   była   jak   beczka   prochu,   która   zaraz   eksploduje   i   zmniejszenie   liczebności  wroga  było  najważniejszym  celem,  żadnych  jeńców.     Strzały   rozdzwoniły   się,   kiedy   jego   bękarty   próbowały   dopaść   tego,   który   wyszedł,   ale   naturalnie   wojownik   zdematerializował   się,   więc   było   mało  prawdopodobne,  że  został  trafiony…     Nagle  zjawiło  się  całe  Bractwo,  masywni  wojownicy  zajmowali  pozycje   po  zewnętrznej  części  domu,  jakby  już  wcześniej  był  to  ich  teren.     Rozpoczęła   się   strzelanina,   z   Xcor’em   celującym   do   dwójki   na   dachu,   podczas   gdy   pozostali   skupiali   się   na   ponurych   cieniach   przemierzających   ganki,  jak  również  tych,  którzy  mogli  wynurzyć  się  z  tyłu  lasu.     Musiał  złapać  pojazd,  który  będzie  próbował  się  wydostać  z  domu.     -­‐   Będę   osłaniał   garaż   –   powiedział   do   krótkofalówki   –   Utrzymać   pozycje.     Spoglądając  na  swojego  żołnierza,  Dholor’a,  rozkazał     -­‐  Ubezpieczaj  kuzynów  na  północy.     Gdy   jego   żołnierz   skinął   głową   i   odszedł,   Xcor   schylił   się   i   zrobił   to   samo,  zmieniając  swoją  pozycję  do  biegu  ponieważ  był  zbyt  wyczerpany,  by   się   zdematerializować:   jeśli   będą   próbowali   zabrać   Ghrom’a   samochodem,   bo  był  ranny,  Xcor  musiał  być  tym,  usatysfakcjonowanym,  który  nie  dopuści   do  ucieczki  króla…  i  zakończy  robotę,  jeśli  to  będzie  konieczne.     Garaż   był   zatem   jego   najlepszym   punktem   widokowym:   Bracia   musieliby   przejąć   jeden   z   samochodów   Assail’a   ponieważ   wydawało   się,   że   nie  mieli  żadnego  –  a  Assail  będzie  oferował  pomoc.     Xcor  schował  się  za  ogromnym  głazem,  leżącym  na  skraju  asfaltowego   podjazdu   za   domem.   Wyjmując   niewielki   pasek   metalu,   wypolerowany   na   wysoki   połysk,   umieścił   lustro   na   skale,   tak   że   miał   widok   na   to   co   było   za   nim.     A  potem  czekał.     O,  tak.  Kolejny  raz…     358  

Kiedy   strzały   nadal   rozbrzmiewały,   brama   garażowa,   najdalej   na   prawo,  otwarła  się  oferując  osłonę  w  postaci  znikających  paneli.     Van,   który   wyjechał   tyłem,   nie   miał   żadnych   okien   w   tylnej   części   i   mógł  się  założyć,  że  podobnie  jak  dom,  jego  boki  były  nie  do  przebicia,  chyba   że  przez  pocisk  przeciwlotniczy.     I  oczywiście,  było  zupełnie  możliwe,  że  to  był  podstęp.     Ale  nie  zamierzał  przegapić  okazji,  nawet  jeśli  tak  było.     Rozejrzał  się  z  tyłu,  potem  ponownie  skupił  się  na  vanie.  Jeśli  wyskoczy   na   drogę   może   oberwać   blokiem   silnika,   przez   frontowy   grill   wlotu   powietrza…     Atak,   który   nadszedł   z   tyłu   był   tak   szybki,   że   wszystko   co   czuł   to   zamykające  się  wokół  jego  szyi  ramię,  a  jego  ciało  zostało  ciągnięte  do  tyłu.   Natychmiast   przechodząc   na   ręczny   tryb   samoobrony,   powstrzymał   mężczyznę  przed  złamaniem  karku,  uderzając  łokciem  w  brzuch  wojownika  a   następnie  wykorzystując  chwilowe  ogłuszenie,  odwrócił  się.     Na   krótką   chwilę   złapał   spojrzenie   niedopasowanych   oczu…   a   potem   już  wszystko  dotyczyło  tylko  walki.     Mężczyzna  atakował  z  taką  zaciekłością,  że  ciosy  były  tak  silne  jak  byś   oberwał   samochodem.   Na   szczęście   miał   znakomitą   równowagę   i   refleks,   kucając   nisko   złapał   samca   za   szmaty   i   mocno   zablokował.   Ściągając   to   masywne  ciało  do  parteru,  wyskoczył  w  górę  i  ćwiczył  twarz  wojownika  tak   długo,  aż  krew  pokrywała  nie  tylko  jego  kłykcie,  ale  latała  w  powietrzu.     Jego   dominująca   pozycja   nie   była   ostatnią.   Pomimo   faktu,   że   żołnierz   prawdopodobnie   nie   mógł   widzieć   wyraźnie,   jakoś   złapał   jeden   z   nadgarstków   Xcor’a   i   trzymał   go.   Z   brutalną   siłą   szarpnął   z   powrotem,   przyciągając  Xcor’a  w  swój  zasięg  i  huknął  głową  tak  mocno,  że  przez  chwilę   świat  się  rozżarzył  jakby  drzewa  wokół  nich  miały  fajerwerki  zamiast  gałęzi  i   liści.     Nagła  zmiana  grawitacji  powiedziała  mu,  że  się  stoczył,  ale  pieprzyć  to.   Zatrzymując  impet  przez  wyrzucenie  nogi  i  kopnięcie  butem  w  ziemię.  Kiedy   z   całej   siły   napierał   na   wielką   masę   na   swojej   klatce   piersiowej,   zobaczył   czarnego  vana  piszczącego  jak  nietoperz  z  piekła,  na  końcu  podjazdu.    

359  

Gniew   z   powodu   utraty   szansy,   by   dorwać   króla,   dał   mu   dodatkową   siłę,   stanął   na   własnych   stopach   z   mężczyzną   uwieszonym   w   poprzek   jego   ramion,  szal  z  żołnierza.     Wyjmując   nóż,   pchnął   nim   z   tyłu   własnego   tułowia   i   wiedział,   że   coś   trafił,   czując   opór   i   przekleństwa.   Ale   zaraz   powrócił   uchwyt   na   jego   szyi,   wyzywając  drogi  oddechowe,  co  zmusiło  go  do  jeszcze  większej  walki  o  tlen.     Wielki   kamień,   za   którym   się   ukrywał,   był   metr   dalej   i   zamierzał   do   niego  dotrzeć,  jego  buty  dudniły  przez  trawnik.  Ciągnąc,  uderzył  samca  raz…   drugi…     Za   trzecim   razem,   tuż   przed   tym,   nim   wszystko   stawało   się   czarne,   uchwyt   się   rozluźnił.   Z   płytką   dezorientacją,   uwolnił   się   właśnie   w   chwili,   kiedy   pocisk   gwizdnął   koło   jego   ucha,   tak   blisko,   że   poczuł   pasek   ciepła   na   skórze  głowy.     Za  nim,  żołnierz  upadł  na  trawie  –  ale  to  nie  będzie  trwało  wiecznie  –  a   szybkie  spojrzenie  wokół,  na  toczącą  się  strzelaninę,  uzmysłowiło  mu,  że  jeśli   on   i   jego   dranie   pozostaną   tu   dłużej,   poniosą   katastrofalne   straty   –   tak,   mogliby   zabrać   ze   sobą   kilku   członków   Bractwa,   ale   tylko   w   lawinowych   kosztach  we  własnej  liczebności.     Instynkt  powiedział  mu,  że  Ghrom  już  wyjechał.  I,  cholera,  nawet  jeśli   połowa   Bractwa   była   w   tym   vanie,   lub   wokół   niego   –   i   jeśli   król   był   przewożony  daleko,  któryś  z  nich  niewątpliwie  śledziłby  pojazd  –  ale  wciąż,   tu  na  brzegu  rzeki  pozostali  mogli  poważnie  zaszkodzić  jemu  i  jego  samcom.     Krhviopij  prawdopodobnie  by  został  i  walczył.     On  jednak  był  o  wiele  sprytniejszy:  jeśli  Ghrom  był  śmiertelnie  ranny,   lub   jeśli   to   było   jego   ciało,   Xcor   będzie   potrzebował   swojej   Bandy   Drani   do   drugiego  etapu  przejęcia  władzy.     -­‐  Odwrót  –  warknął  do  krótkofalówki  na  ramieniu.     Wyciągając   swój   wojskowy   but,   kopnął   powalonego   sukinsyna   z   niedopasowanymi  oczami  –  aby  mieć  pewność,  że  pozostanie  tam  gdzie  był.     Potem  zamknął  oczy  i  zmusił  się  do  spokoju…  spokoju…  spokoju…     Życie   i   śmierć   włączyły   się,   tak,   że   mógł   wprowadzić   siebie   w   odpowiedni  nastrój…     Właśnie  wtedy,  kolejna  kula  świsnęła  przez  jego  czaszkę,  poczuł  jakby   miał  skrzydła…  i  latał.     360  

***     -­‐  Jak  tam  z  tyłu?     Thor   krzyknął   pytanie   zmuszając   samochód   do   kolejnego   zakrętu   na   drodze.   Był   tak   opanowany,   jak   stolik   z   krzywymi   nogami,   kołysząc   się   w   przód  i  w  tył,  aż  trochę  przyprawiało  go  to  o  mdłości.     Ghrom  tymczasem,  tłukł  się  z  tyłu  jak  marmur  w  słoiku,  zataczając  się  i   wymachując  rękami  aby  się  czegoś  złapać.     -­‐   Jakaś   szansa   –   Ghrom   przechylił   się   w   innym   kierunku   i   mocniej   kaszlał  –  że  zwolnisz…  tym…  autobusem…     Thor   spojrzał   we   wsteczne   lusterko.   Przegroda   została   otwarta,   więc   mógł   mieć   oko   na   króla   i   w   blasku   deski   rozdzielczej,   Ghrom   był   biały   jak   ściana.  Z  wyjątkiem  miejsc,  gdzie  krew  barwiła  skórę  szyi.  Była  czerwona  jak   wiśnia.     -­‐  Nie  zwolnię  –  przykro  mi.     Jeśli  mieli  szczęście,  Bractwo  zatrzymało  Bandę  Drani  w  domu,  ale  kto   to   kurwa,   wiedział.   A   on   i   Ghrom   byli   po   złej   stronie   rzeki   Hudson   i   mieli   przed  sobą  dobre  dwadzieścia  minut  jazdy.     I  żadnego  wsparcia.     A  Ghrom,  cholera…  naprawdę  nie  wyglądał  dobrze.     -­‐  Jak  się  trzymasz?  –  Thor  znowu  zawołał.     W  tym  momencie  była  dłuższa  pauza.  Zbyt  długa.     Zaciskając   zęby   obliczył   dystans   do   kliniki   Aghresa.   Była   niemal   w   tej   samej  odległości  –  więc  gnanie  do  tego  obiektu  w  nadziei  znalezienia  kogoś,   kogokolwiek   z   przeszkoleniem   medycznym,   nie   zaoszczędzi   mu   zbyt   wiele   czasu.     Znikąd,  Lassiter  pojawił  się  na  siedzeniu  pasażera  –  jakby  z  powietrza.     -­‐  Możesz  opuścić  broń  –  anioł  powiedział  sucho.     Cholera,  wyciągnął  swojego  gnata  na  faceta.     -­‐  Przejmę  kierownicę  –  rozkazał  Lassiter  –  ty  idź  do  niego.     Thor  odpiął  pas  i  w  mgnieniu  oka  zrobił  miejsce  dla  nowego  kierowcy,   a   kiedy   anioł   przejął   nowe   obowiązki,   było   jasne,   że   facet   jest   w   pełni   uzbrojony.  Miły  dotyk.     -­‐  Dzięki  bracie.     361  

-­‐  Nie  ma  sprawy.  Pozwól  mi  rzucić  trochę  światła.     Anioł   zaczął   świecić,   ale   tylko   do   tyłu.   Gdy   Thor   przeszedł   przez   przegrodę   wszystko   co   zobaczył   w   złotej   iluminacji   było   śmiercią   na   czterech   kopytach  przychodzącą  po  króla:  oddech  Ghrom’a  był  płytki  i  przechodził  w   podmuchy,  ścięgna  szyi  napinały  się  z  wysiłkiem,  próbując  dostarczyć  tlen  do   płuc.     Ten   postrzał   w   szyję   zagrażał   drogom   oddechowym   powyżej   jabłka   Adama.     Miał   nadzieję,   że   to   tylko   opuchlizna,   ale   gorszą   rzeczą   było   krwawienie  z  tętnicy,  on  dusił  się  własną  krwią.     -­‐  Jak  daleko  do  mostu  –  zawołał  do  Lassitera.     -­‐  Już  go  widzę.     Ghrom’owi  kończył  się  czas.     -­‐  Nie  zwalniaj.  Bez  względu  na  wszystko.     -­‐  Robi  się.     Thor  ukląkł  obok  króla  i  zerwał  swoja  skórzaną  kurtkę.     -­‐  Zobaczę  czy  mogę  ci  pomóc,  mój  Bracie…     Ghrom  złapał  jego  ramię     -­‐  Nie…  narób…  w…  majtki…     -­‐  Żadnych  nie  noszę,  mój  panie.     I   nie   popadał   w   paranoję   na   temat   niebezpieczeństwa   przed   którym   stał.   Jeśli   król   nie   otrzyma   pomocy   w   oddychaniu,   umrze   zanim   ktokolwiek   zaadresuje  do  niego  błędy.     Zabierając   się   do   działania,   rozerwał   płaszcz   króla,   zdarł   przód   kamizelki   z   kevlaru   –   i   tylko   średnio   się   uspokoił,   nie   znajdując   nic   na   tej   wielkiej  piersi.     Problemem   była   rana   szyi,   a   bliższa   inspekcja   sugerowała,   że   kula   gdzieś  tam  utknęła.  Chryste,  gdyby  tylko  dokładnie  wiedział,  co  było  nie  tak.   Ale   był   pewien,   że   gdyby   mógł   zrobić   dostęp   powietrza   poniżej   rany,   mogą   mieć  szansę  walki.     -­‐   Ghrom,   muszę   poprawić   twój   oddech.   I   błagam   cię,   na   miłość   do   twojej  krwiczki,  nie  walcz  ze  mną.  Chcę,  żebyś  współpracował  ze  mną,  a  nie   przeciwko  mnie.    

362  

Król  sięgnął  ręką  do  twarzy,  w  końcu  znajdując  swoje  okulary  usuwając   je   z   drogi.   Kiedy   te   niezwykle   piękne   jasno-­‐zielone   oczy   zamknęły   się   na   Thor’ze,  miał  wrażenie,  że  na  niego  patrzy.     -­‐  Thor?  Thor…  -­‐  kliknięcie,  desperackie  kliknięcie,  kiedy  król  próbował   złapać  oddech  –  Gdzie…  jesteś?     Thor  chwycił  jego  uniesioną  dłoń  i  ścisnął  mocno     -­‐   Jestem   tutaj.   Pozwolisz   mi   pomóc   sobie.   Skiń   dla   mnie   głową,   mój   Bracie.     Kiedy  król  to  zrobił,  Thor  krzyknął  do  Lassiter’a     -­‐  Trzymaj  samochód  równo,  dopóki  ci  nie  powiem.     -­‐  Jesteśmy  na  moście.     Przynajmniej  mieli  prostą.     -­‐  Całkiem  równo,  zrozumiałeś?     -­‐  Zrozumiałem.     Wyciągając   jeden   ze   swoich   sztyletów,   położył   go   na   podłodze   obok   głowy   Ghrom’a.   Potem   wyciągnął   swój   worek   z   wodą   i   rozerwał   go:   wyciągnął   rurkę   z   elastycznego   tworzywa,   która   wiła   się   z   ustnika   do   pęcherza,  obciął  na  obu  końcach  i  wylał  wodę  ze  środka.     Pochylił  się  nad  Ghrom’em     -­‐  Muszę  zrobić  nacięcie.     Cholera,  oddychał  coraz  ciężej,  ledwie  łapał  powietrze.     Thor   nie   czekał   na   zgodę,   czy   potwierdzenie.   Ujął   nóż   lewą   ręką,   sprawdzając  miękkie  pole  pomiędzy  zaciskami  królewskich  obojczyków.     -­‐  Zaprzyj  się  –  powiedział  chrapliwie.     Było   mu   cholernie   wstyd,   że   nie   może   wysterylizować   ostrza,   ale   nawet   gdyby   miał   ognisko,   nie   byłoby   czasu   by   je   ostudzić:   ten   szarpany   oddech  był  coraz  cichszy  zamiast  głośniejszy.     Z   cichą   modlitwą,   zrobił   dokładnie   to,   co   ćwiczył   z   V:   nacisnął   ostry   punkt   sztyletu   na   skórę,   do   tunelu   przełyku.   Kolejna   szybka   modlitwa…   a   później  naciął  głęboko,  nie  za  głęboko.  Zaraz  potem  wsunął  plastikową  rurkę,   intubując  króla.     Ulga   była   natychmiastowa,   powietrze,   spieszyło   z   cichym   gwizdnięciem.   Zaraz   potem,   Ghrom   wziął   wdech,   kolejny…   i   jeszcze   jeden.   Opierając  dłoń  na  podłodze,  Thor  skupił  się  na  utrzymaniu  rurki  w  miejscu,  w   363  

którym  była,  wystająca  z  przodu  gardła  króla.  Gdy  krew  zaczęła  przenikać  ze   wszystkich   stron,   porzucił   rutynową   podpórkę   i   uszczypnął   skórę   wokół   plastikowego  życia,  trzymając  uszczelkę  tak  mocno  jak  to  tylko  możliwe.     Te   ślepe   oczy   z   irysowymi   tęczówkami,   znalazły   jego   i   była   w   nich   wdzięczność,  jakby  uratował  mu  życie.     Ale  to  się  jeszcze  okaże.     Każdy   subtelny   garb,   który   rejestrowało   zawieszenie   vana,   mówił   Thor’owi,  że  wciąż  są  daleko  od  domu.     -­‐  Zostań  ze  mną  –  mruknął  Thor  –  Zostań  tutaj  ze  mną.     Kiedy   Ghrom   skinął   głową   i   zamknął   oczy,   Thor   spojrzał   na   kamizelkę   kuloodporną.   Ta   cholerna   rzecz   była   zaprojektowana   do   ochrony   organów   życiowych,  ale  nie  była  gwarancją  bezpiecznego  powrotu  do  domu.     Myśląc   o   tym,   zastanawiał   się   jak,   do   cholery,   w   ogóle   udało   im   się   stamtąd   wydostać   tym   vanem.   Na   pewno   żołnierze   Xcor’a   zabezpieczyli   garaż  –  ci  krwiopijcy  musieli  wiedzieć,  że  to  jedyna  droga  ucieczki  z  rannym   królem.     Ktoś  musiał  ich  osłaniać  –  bez  wątpienia,  któryś  z  Braci  przybywający  w   ostatniej  chwili.     -­‐  Możesz  jechać  szybciej  –  domagał  się  Thor.     -­‐  Mam  pedał  wciśnięty  do  ziemi  –  anioł  obejrzał  się  –  I  mam  w  dupie,   to  co  muszę  skosić.  

364  

CZTERDZIEŚCI-DWA   Niema   była   na   dole   w   centrum   treningowym,   pochylona   nad   koszem   pełnym  czystej  pościeli,  kiedy  stało  się  to  znowu.     W  głównej  Sali  egzaminacyjnej  zadzwonił  telefon  i  przez  otwarte  drzwi   słyszała  doktor  Jane  mówiącą  szybko  i  dosadnie…  i  używającą  imienia  Thor…     Zaczęło  się  jak  wahanie  w  martwym  punkcie,  jej  ręce  zacisnęły  się  na   metalowym   brzegu   pojemnika,   serce   biło   szybko   kiedy   świat   przechylił   się   dziko,  kręcąc  nią  w  kółko…     W   dole   na   końcu   korytarza,   szklane   drzwi   biura   gruchnęły   szeroko   i   Beth,  królowa  wpadła  do  holu.     -­‐  Jane!  Jane!     Uzdrowicielka  wychyliła  głowę  z  sali  egzaminacyjnej     -­‐  Właśnie  rozmawiam  z  Thor’em  przez  telefon.  Zaraz  go  tu  przywiozą.     Beth  oderwała  się  od  korytarza,  jej  włosy  płynęły  za  nią.     -­‐  Jestem  gotowa  by  go  dokrwić.     Zajęło  jej  chwilę,  żeby  to  przetrawić.     Nie  Thor,  to  nie  był  Thor,  nie  Thor…  najdroższa  Pani  Kronik,  dzięki  ci.     Ale  Ghrom  –  nie  król!     Czas   stał   się   jak   guma,   rozciągając   się   w   nieskończoność,   mijające   minuty   zwalniały,   czołgając   się,   kiedy   ludzie   z   domu   zaczęli   przybywać  –   tyle,   że   wtedy   nagle   trymestralne   rozciągnięcie   pękło   i   wszystko   stało   się   niewyraźną  plamą.     Doktor   Jane   i   uzdrowiciel   Manuel,   wylecieli   z   sali   egzaminacyjnej,   z   noszami   na   kółkach   między   mini,   czarny   worek   marynarski   z   czerwonym   krzyżem,   zwisał   z   ramienia   mężczyzny.   Ehlena   była   zaraz   za   nimi,   niosąc   jeszcze  więcej  sprzętu  w  rękach.  I  także  królowa.     Niema   pobiegła   korytarzem   w   ślad   za   nimi,   skupiając   się   na   swoich   skórzanych   pantoflach,   doganiając   ciężkie,   stalowe   drzwi   prowadzące   na   parking  i  prześlizgując  się  przez  nie  przed  zamknięciem.  Przy  krawężniku,  van   z  poczerniałymi  oknami,  zatrzymał  się  z  piskiem,  para  zwijała  się  z  jego  rury   wydechowej.    

365  

Głosy   –   zabiegane   i   głębokie   –   walczyły   o   przestrzeń   powietrzną,   kiedy   tył  pojazdu  rozwarł  się  szeroko  i  Manuel,  uzdrowiciel  wskoczył  do  środka.     Potem  wysiadł  Thor.     Niema  dyszała.  Był  pokryty  krwią,  jego  ręce,  jego  klatka  piersiowa,  jego   spodnie,   wszystko   było   zabarwione   na   czerwono.   Tyle,   że   wydawało   się,   że   z   nim  wszystko  w  porządku.  To  musiała  być  krew  Ghrom’a.     Najdroższa  Pani  Kronik,  król…     -­‐  Beth!  Chodź  tutaj  –  wrzasnął  Manuel  –  Szybko!     Po  tym,  jak  Thor  pomógł  wejść  królowej  do  środka,  stał  przy  otwartych   drzwiach   z   rękami   na   biodrach,   jego   klatka   piersiowa   szybko   unosiła   się   i   opadała,   a   ponure   spojrzenie   było   skupione   na   leczeniu   króla.   Niema   w   międzyczasie   wałęsała   się   na   peryferiach,   czekając   i   modląc   się,   jej   oczy   wędrowały   tam   i   z   powrotem   na   okropną,   sztywną   ekspresję   Thora   w   ciemne   zakamarki   furgonetki.   Wszystko   co   widziała   z   króla,   to   jego   buty,   ciężkie,  z  grubą  podeszwą,  bieżnik  na  niej  był  wystarczająco  głęboki,  by  robić   ślady   w   betonowej   nawierzchni   –   przynajmniej,   gdy   nosił   je   mężczyzna   tak   wielki  jak  on.     By  kroczyć  z  podniesionym  czołem  po  raz  kolejny.     Owijając  ramiona  wokół  siebie,  chciała  być  Wybranką,  świętą  kobietą   pochodząca  z  bezpośredniej  linii  Pani  Kronik,  co  w  jakiś  sposób  zbliżyło  by  ją   do  marki  rasy  w  wyścigu  o  specjalną  dyspensę.     Wszystko,   co   mogła   zrobić,   to   czekać   wraz   z   innymi   w   kole   uformowanym  wokół  vana…     Nie   sposób   było   się   dowiedzieć,   jak   długo   to   potrwa.   Godziny.   Dni.   Ale   w  końcu  Ehlena  przesunęła  nosze  najbliżej  jak  się  dało  i  Thor  znowu  wskoczył   do  tyłu.     Ghrom   został   przeniesiony   przez   lojalnego   Brata   i   położony   na   biało-­‐ przykrytym  materacu  noszy  -­‐  który  długo  nie  pozostanie  tak  czysty,  obawiała   się,  spoglądając  na  szyję  króla:  czerwony  już  sączył  się  przez  warstwy  gazy  z   boku.     Czas   był   najważniejszy   –   ale   zanim   mogli   wjechać   do   środka,   wielki   samiec   złapał   zrujnowaną   koszulę   Thor’a,   a   następnie   zaczął   wskazywać   swoje  gardło.  Nagle  zacisnął  w  pięść  i  otworzył  dłoń,  jakby  coś  trzymał.     Thor  skinął  głową  i  spojrzał  na  lekarzy     366  

-­‐   Musicie   spróbować   wyjąć   kulę.   Potrzebujemy   jej   -­‐   to   jedyny   dowód   mogący  potwierdzić,  kto  to  zrobił.     -­‐  A  co  jeśli  to  zagrozi  jego  życiu?  –  Manuel  zapytał.     Ghrom   zaczął   potrząsać   głową   i   wskazywać   jeszcze   raz,   ale   królowa   uchyliła  jego  decyzję.     -­‐   Wtedy   zostawicie   ją   tam   gdzie   jest   –   kiedy   jej   broniec   spojrzał   na   nią,   wzruszyła   ramionami   –   Przykro   mi   kochanie.   Jestem   pewna,   że   Bracia   się   zgodzą  –  przede  wszystkim  musisz  przeżyć.     -­‐   To   prawda   –   Thor   warknął   –   ołów   jest   mniej   ważny.   Po   za   tym,   już   wiemy,  kto  za  tym  stoi.     Ghrom  zaczął  poruszać  ustami  –  tyle  tylko,  że  nie  było  słychać  słów,  bo   z  jego  gardła  wystawała  rurka?     -­‐  Dobrze,  cieszę  się,  że  to  ustaliliśmy  –  mruknął  Thor  –  Chcecie  go?     Uzdrowiciele   skinęli   głowami   i   wszyscy   poszli   z   królem,   królowa   zaraz   przy  swoim  samcu,  mówiąc  do  niego  miękkim,  naglącym  tonem,  gdy  biegła   obok.   Rzeczywiście,   kiedy   przeszli   przez   drzwi   centrum   treningowego,   oczy   Ghrom’a   blado-­‐zielone,   jarzące   się,   były   zamknięte,   ale   nawet   nieaktywne,   skupione  na  jej  twarzy.     Ona  utrzymuje  go  przy  życiu,  pomyślała  Niema.  To  połączenie  między   nimi,  wzmacniało  go  tak  samo,  jak  wszystko  co  robili  lekarze…     Thor   w   międzyczasie,   także   pozostał   przy   swoim   przywódcy,   przechodząc  obok,  nawet  na  nią  nie  spoglądając.     Nie  obwiniała  go  za  to.  Jak  mógłby  widzieć  cokolwiek  innego?     Wracając   na   korytarz,   zastanawiała   się,   czy   nie   mogłaby   spróbować   wrócić  do  pracy.  Ale,  nie,  nie  było  takiej  możliwości.     Po  prostu  poszła  za  tą  grupą,  do  momentu,  aż  wielu  z  nich,  w  tym  Thor   nie  zniknęło  w  sali  operacyjnej.  Nie  ośmieliła  się  przeszkadzać,  ociągając  się   na  zewnątrz.     Na  niedługo  przed  tym  jak  dołączyła  do  reszty  Bractwa.     Tak  tragiczne.     W  ciągu  następnej  godziny  okropności  wojny  były  widoczne,  ryzyko  dla   życia  i  zdrowia  objawiało  się  kiedy  Bracia  wracali  z  terenu  przeciekając.     To   była   wściekła   strzelanina.   Przynajmniej   tak   powiedzieli   swoim   krwiczkom,   które   wszystkie   zebrały   się   by   pocieszyć   ich,   twarze   pełne   367  

niepokoju,   przerażone   oczy,   spanikowane   serca   przyciągające   pary   mocno   do   siebie.   Dobrą   wiadomością   było   to,   że   wszyscy   wrócili   do   domu,   mężczyźni   i   jedyna   kobieta,   Panikha,   wszyscy   wrócili   bezpiecznie   i   wyleczą   się.     Tylko  martwili  się  o  Ghrom’a.     W  ostatniej  grupie  był  najciężej  ranny,  z  wyjątkiem  króla  –  w  pierwszej   chwili  nie  rozpoznała  kto  to  był.  Strzecha  ciemnych  włosów  i  fakt,  że  niósł  go   John  Matthew,  informowała  ją,  że  to  prawdopodobnie  Khill  –  ale  na  pewno   nie  powiedziałaby  tego  spoglądając  na  jego  twarz.     Został  dotkliwie  pobity.     Kiedy   samiec   został   dostarczony   do   drugiej   sali   operacyjnej,   pomyślała   o   swojej   chorej   nodze   i   modliła   się   o   wyleczenie   dla   niego,   dla   nich   wszystkich,  nie  takie  jak  dla  niej.     Świt   prawdopodobnie   nadszedł,   ale   wiedziała   to   tylko   dlatego,   że   spoglądała   na   zegar   wiszący   na   ścianie.   Pojawiały   się   pojedyncze   przebłyski   różnych   dramatów,   kiedy   drzwi   zabiegówki   otwierały   i   zamykały   się,   a   ostatecznie  ci,  którymi  się  tam  zajmowano  otrzymali  pozwolenie  powrotu  do   głównego  budynku  –  nie,  żeby  któryś  z  nich  posłuchał.  Wszyscy  usadowili  się,   tak   jak   ona,   przy   betonowych   ścianach   korytarza,   siedząc   czuwali   nie   tylko   dla  króla,  ale  dla  swoich  oddanych  współtowarzyszy.     Psańce   przyniosły   jedzenie   i   picie   dla   tych,   którzy   mogli   jeść,   a   ona   pomagała  przekazywać  tace  z  ładunkiem  soków  owocowych,  herbaty  i  kawy.   Przyniosła   poduszki,   aby   ulżyć   nadwyrężonym   szyjom,   koce,   by   rozłożyć   na   betonowej  podłodze  i  chusteczki  higieniczne  –  nie,  żeby  ktoś  płakał.     Stoicki   charakter   tych   mężczyzn   i   ich   krwiczek,   był   swego   rodzaju   ich   siłą.  Jednak  wiedziała,  że  mimo  swojej  wytrzymałości,  byli  przerażeni.     Wciąż   przybywali   kolejni   z   domowników:   Layla   –   Wybranka.   Saxton   –   prawnik,   który   pracował   dla   króla.   Mordh,   który   ją   przerażał,   chociaż   w   stosunku   do   niej   zawsze   był   bardzo   miły.   Ukochany   retriever   króla,   który   nie   został   wpuszczony   do   sali   operacyjnej,   ale   był   pocieszany   przez   wszystkich   dokoła.   Czarny   kot   Boo,   który   wił   się   wokół   rozciągniętych   butów   i   był   głaskany  mimochodem.     Późny  ranek.     Popołudnie.     368  

Późne  popołudnie.     O  piątej  -­‐  zero  -­‐  siedem,  doktor  Jane  i  jej  partner,  Manuel  w  końcu  się   pojawili,  zdejmując  maski  z  ich  wyczerpanych  twarzy.     -­‐   Ghrom   leczy   się   dobrze,   jak   można   było   tego   oczekiwać   –   zaraportowała   kobieta   –   Ale   biorąc   pod   uwagę,   w   jakich   warunkach   przebiegała   akcja   ratunkowa   w   terenie,   zatrzymamy   go   na   dwadzieścia   cztery  godziny  na  obserwacji,  czy  nie  wdała  się  jakaś  infekcja.     -­‐  Jednak  sobie  z  tym  poradzicie  –  odezwał  się  Brat  Rankohr  –  Tak?     -­‐  Z  takim  gównem  damy  sobie  radę  –  powiedział  Manuel  kiwając  głową   –  On  wyzdrowieje  –  to  twardy  drań  i  nie  wyobraża  sobie  innego  wyjścia.     Nastąpił   gwałtowny   krzyk   Bractwa,   ich   poszanowanie,   ulga   i   adoracja   były   oczywiste.   A   kiedy   Niema   odetchnęła   własnym   westchnieniem   ulgi,   zdała  sobie  sprawę,  że  to  nie  z  powodu  króla.  Nie  chciała  by   Thor  kolejny  raz   kogoś  stracił.     To  było…  dobre.  Dzięki  ci,  Pani  Kronik.  

369  

CZTERDZIEŚCI-TRZY   Na   początku,   Layla   nie   mogła   pojąć   na   co   patrzy.   Twarz,   tak,   ale   wiedziała   o   tym   prawdopodobnie   tylko   z   kształtu.   Ale   jej   złożone   kontury   zostały   zniekształcone   w   takim   stopniu,   że   nie   byłaby   w   stanie   zidentyfikować  mężczyzny,  gdyby  nie  znała  go  tak  dobrze.     -­‐  Khill…?  –  szepnęła  podchodząc  do  szpitalnego  łóżka.     Został  zszyty,  małe  linie  czarnej  nici  ciągnęły  się  przez  czoło  w  dół,  aż   do   policzka,   jego   skóra   błyszczała   od   opuchlizny,   włosy   wciąż   były   zlepione   zaschniętą  krwią,  a  oddech  był  płytki.     Spoglądając   na   maszyny   za   łóżkiem,   nie   słyszała   żadnego   alarmu,   żadne  światełka  nie  migały.  Więc  to  chyba  dobrze,  tak?     Poczułaby  się  lepiej,  gdyby  jej  odpowiedział.     -­‐  Khill?     Na   łóżku,   jego   ręka   przewróciła   się   na   drugi   bok   i   uwolniła   się   ze   ściśniętym  chrzęstem,  by  ukazać  jego  szeroką,  płaską  dłoń.     Położyła  na  niej  swoją  i  uścisnęła     -­‐  Więc  jesteś  tutaj  –  powiedziała  z  grubsza.     Kolejne  ściśnięcie.     -­‐   Muszę   cię   dokrwić   –   jęknęła,   czując   jego   ból   jak   swój   własny   –   Proszę…  otwórz  dla  mnie  usta.  Pozwól  mi  sobie  ulżyć…     Kiedy  się  zastosował,  słychać  było  trzaski,  jakby  stawy  jego  szczęki  nie   działały  prawidłowo.     Przekłuwając  własną  żyłę,  uniosła  nadgarstek  do  jego  posiniaczonych  i   rozchylonych  ust.     -­‐  Napij  się  ze  mnie…     Od  razu  było  jasne,  że  miał  trudności  z  połykaniem,  więc  polizała  jedno   z   nakłuć,   zamykając   je   by   spowolnić   przepływ.   Kiedy   nabrał   rozpędu,   ugryzła   się  jeszcze  raz.     Karmiła  go  tak  długo  jak  jej  na  to  pozwoli,  modląc  się  by  jej  siła  stała   się  jego  własną  i  przekształci  się  w  proces  leczenia.     Jak  to  się  stało?  Kto  mu  to  zrobił?    

370  

Biorąc   pod   uwagę   liczbę   gazy   i   bandaży,   którymi   były   owinięte   jego   kończyny,   było   oczywiste,   że   reduktorzy   wysłali   brutalne   siły   na   ulice   Caldwell  tego  wieczoru.     Khill   oczywiście   wziął   na   siebie   najbardziej   nieustępliwego   i   najsilniejszego   członka   sił   wroga.   Taki   był.   Niezachwiany,   zawsze   gotów   stanąć  na  pierwszej  linii…  do  punktu,  w  którym  martwiła  się  tą  jego  mściwą   smugą.     To   była   drobna   różnica   pomiędzy   odwagą   a   śmiertelną   lekkomyślnością.     Kiedy   skończył,   zamknęła   nakłucia   i   opadła   na   krzesło,   siedząc   przy   łóżku  z  dłonią  zamkniętą  na  jego  dłoni.     To   była   ulga,   móc   oglądać   cudowną   przemianę   obrażeń   na   jego   twarzy.   W   tym   tempie,   wkrótce   będą   to   tylko   rany   powierzchniowe,   ledwo   zauważalne  gdy  nadejdzie  jutro.     Jakiekolwiek   uszkodzenia   wewnętrzne,   także   zmusił   do   leczenia.   Zamierzał  przeżyć.     Siedząc   z   nim   w   ciszy,   pomyślała   o   nich   obojgu,   o   przyjaźni,   która   wyrosła   z   tej   jej   zagubionej   adoracji   jego   osoby.   Jeśli   cokolwiek   by   mu   się   stało,  opłakiwała  by  go  jak  brata  własnej  krwi  i  nie  było  takiej  rzeczy,  której   nie  mogłaby  dla  niego  zrobić  –  nawet  więcej,  miała  poczucie,  że  on  myślał  o   niej  to  samo.     Rzeczywiście,   zrobił   dla   niej   tak   wiele.   Uczył   ją   prowadzić,   walczyć   na   pięści,  strzelać,  a  także  obsługiwać  wszelkiego  rodzaju  sprzęt  komputerowy.   Pokazał   jej   filmy   i   muzykę,   kupił   jej   ubrania,   które   były   inne   niż   tradycyjna,   biała   szata   Wybranki,   miał   czas   by   odpowiadać   na   jej   pytania   dotyczące   tej   strony  i  rozśmieszał  ją  kiedy  tego  potrzebowała.     Tak  wiele  się  od  niego  nauczyła.  Zawdzięczała  mu  tak  wiele.     Tak   to   wyglądało…   niewdzięcznie…   czuć   niezadowolenie   z   własnego   losu.     Ale   ostatnio   doświadczyła   dziwnej   ironii:   im   bardziej   stawała   się   obnażona,  tym  większą  czuła  pustkę.     I   jeszcze,   im   bardziej   on   namawiał   ją   na   przeciwny   kierunek,   ona   wciąż   patrzyła  na  jej  służbę  Bractwu,  jako  najważniejszą  rzecz,  którą  mogła  zrobić   ze  swoim  czasem…     371  

Kiedy   Khill   próbował   zmienić   pozycję,   zaklął   z   niewygody,   sięgnęła   by   go  uspokoić,  gładząc  jego  włosy.  Tylko  jedno  oko  było  sprawne  i  przeniosło   się  na  nią,  światło  z  tej  niebieskiej  barwy  było  wyczerpane  i  wdzięczne.     Uśmiech   rozciągnął   jej   wargi   i   musnęła   jego   poobijany   policzek   czubkami   palców.   Dziwne,   ta   platoniczna   bliskość,   którą   dzielili   –   była   jak   wyspa,   jak   sanktuarium   i   ceniła   ją   bardziej,   niż   jakikolwiek   żar,   który   kiedyś   do  niego  czuła.     Istotnym   ogniwem   była   również   świadomość,   jak   bardzo   cierpiał   patrząc  na  swojego  ukochanego  Blay’a  z  Saxton’em.     Jego  ból  był  zawsze  obecny,  powlekając  go  jak  jego  ciało,  krępując  go   w   ten   sam   sposób,   definiując   jego   kontury   i   proste.   To   sprawiało,   że   chwilami,   żywiła   do   Blay’a   urazę,   chociaż   nie   miała   prawa   go   oceniać:   jednego,  czego  się  nauczyła,  to  to,  że  serca  innych  są  znane  tylko  im,  a  Blay   do  samego  rdzenia  był  wartościowym  samcem…     Drzwi   za   nią   otworzyły   się   i   pojawił   się   mężczyzna   z   jej   myśli,   jakby   wezwany  przez  jej  rozmyślania.     Mężczyzna   także   był   ranny,   ale   był   w   znacznie   lepszym   stanie   od   samca  na  łóżku  –  przynajmniej  na  zewnątrz.     Wewnątrz,   było   zupełnie   inną   kwestią   –   jeszcze   w   pełni   uzbrojony,   wyglądał  dużo,  dużo  starzej,  niż  jego  prawdziwy  wiek.     Zatrzymał  się  w  wejściu  do  pokoju     -­‐  Chciałem  się  tylko  dowiedzieć  jak  się…  jak  on…  się  czuje.     Layla   spojrzała   na   Khill’a.   Jego   sprawne   oko   skupiło   się   na   rudowłosym   samcu,  a  uwaga  jaką  mu  poświęcał,  bolała  ją  –  cóż,  nie  w  tym  sensie,  że  nie   była  skupiona  na  niej.     Chciała  by  Khill  był  z  tym  wojownikiem.  Naprawdę  chciała.     -­‐  Wejdź  –  powiedziała  –  Proszę…  już  skończyliśmy.     Blay   ociągał   się   z   wejściem   do   środka,   jego   ręce   powędrowały   do   przypadkowych   klamer   –   do   jego   kabury,   do   paska,   do   skórzanej   taśmy   wokół  jego  ud.     Jednak  jego  spokój  został  utrzymany.  Przynajmniej  do  czasu,  kiedy  się   odezwał.  Jego  głos  drżał.     -­‐  Ty  głupi  sukinsynu.    

372  

Brwi  Layli  zatopiły  się  w  ostrym  spojrzeniu,  chociaż  Khill  na  pewno  nie   potrzebował  do  obrony  kogoś  takiego  jak  ona.     -­‐  Słucham?     -­‐  Według  John’a  wyszedł  z  domu  prosto  w  ręce  Bandy  Drani.  Sam.     -­‐  Bandy  Drani?     -­‐   Tych   samych,   którzy   próbowali   zamordować   Ghrom’a   dzisiejszej   nocy.   Ten   głupi   sukinsyn   wlazł   w   pojedynkę   w   sam   ich   środek,   jakby   był   jakimś  super  bohaterem  -­‐  to  cud,  że  nie  został  zabity.     Natychmiast   przeniosła   spojrzenie   na   łóżko.   Wyraźnie   Korporacja   Reduktorów   miała   nową   dywizję,   a   pomysł,   że   wystawił   się   w   taki   sposób,   sprawił,  że  miała  ochotę  na  niego  nawrzeszczeć.     -­‐  Ty…  głupi  sukinsynu.     Khill  zakaszlał.  Potem  mocniej.     Z  ukłuciem  strachu  skoczyła     -­‐  Wezwę  lekarzy.     Z  wyjątkiem  tego,  że  Khill  się  śmiał.  Nie  śmiertelnie  kaszlał.     -­‐  Nie  widzę  w  tym  nic  śmiesznego  –  warknęła.     -­‐  Ani  ja  –  wciął  się  Blay  –  Co  się  do  cholery  z  tobą  dzieje?     Khill   nadal   się   śmiał,   cieszył   się   i   chyba   tylko   Pani   Kronik   wiedziała   z   czego.     Layla  spojrzała  na  Blay’a     -­‐  Mam  raczej  ochotę  go  uderzyć.     -­‐  W  tym  momencie  to  zbędne.  Poczekaj,  aż  dojdzie  do  siebie,  wtedy  to   zrób.  A  tak  między  nami  to  mogę  go  przytrzymać  dla  ciebie.     -­‐  …  słusznie…  -­‐  jęknął  Khill.     -­‐   Zgadzam   się   –   Layla   założyła   ręce   na   biodra   –   Blay   ma   absolutną   rację,   będę   cię   bić   później.   A   ty   nauczysz   mnie   dokładnie   gdzie   trzeba   uderzyć  samca.     -­‐  Świetnie  –  mruknął  Blay.     Kiedy   wszyscy   zamilkli,   intensywny   sposób   w   jaki   mężczyźni   patrzyli   na   siebie   sprawił,   że   jej   serce   zalśniło.   Może   mogliby   znaleźć   porozumienie   teraz?     -­‐   Pójdę   dalej   i   sprawdzę   co   u   innych   –   powiedziała   szybko   –   Może   ktoś   potrzebuje  dokrwienia…     373  

Khill  wyciągnął  i  złapał  jej  rękę     -­‐  A  ty?     -­‐  Nie,  ze  mną  wszystko  w  porządku.  Byłeś  więcej  niż  hojny  w  zeszłym   tygodniu.   Czuję   się   bardzo   silna   –   pochyliła   się   i   pocałowała   go   w   czoło   –   Odpoczywaj.  Zajrzę  do  ciebie  później.     Na  swej  drodze  minęła  Blay’a  i  powiedziała  miękko     -­‐   Wy   dwaj   porozmawiajcie.   Powiem   wszystkim,   żeby   zostawili   was   w   spokoju.       ***     Kiedy  Wybranka  zniknęła,  Blay  mógł  tylko  patrzeć  z  niedowierzaniem,   na  tył  jej  doskonałego  uczesania.     Kiedy   wszedł   do   pokoju,   połączenie   między   Khill’em,   a   tą   kobietą   walnęło  go  w  brzuch:  ten  kontakt  wzrokowy,  to  trzymanie  ręki,  sposób  w  jaki   zakrzywiała   swoje   eleganckie   ciało   w   jego   kierunku…   ona   i   tylko   ona   podtrzymywała  go.     I  jeszcze…  wydawało  się,  jakby  chciała  by  on  był  sam  z  Khill’em.     To   nie   miało   sensu.   Jeśli   ktokolwiek   miał   powód   by   trzymać   ich   osobno,  to  właśnie  ona.     Koncentrując   się   z   powrotem   na   samcu,   pomyślał,   Boże,   na   te   rany   było  trudno  nawet  patrzeć,  mimo  że  proces  leczenia  już  się  zaczął.     -­‐   Z   kim   walczyłeś   –   zapytał   szorstko   –   I   nie   próbuj   się   kłócić,   rozmawiałem  z  John’em  jak  tylko  wróciłem  do  domu.  Wiem  co  zrobiłeś.     Khill  podniósł  opuchniętą  rękę  i  zrobił  znak  X.     -­‐  Xcor…?  –  kiedy  facet  skinął,  skrzywił  się  jakby  ten  ruch  spowodował   jego  ból  głowy  –  Nie…  taaa,  nie  przemęczaj  się.     Khill  pomachał  na  pożegnanie  niepokojowi  w  swoim  klasycznym  stylu.   Ze  zgrzytem  powiedział     -­‐..  w  …  porządku.     -­‐  Co  ci  strzeliło  do  głowy,  żeby  wychodzić  przeciwko  niemu?     -­‐   Ghrom…   był   ranny…   znał   tego   Xcor’a...   musiał   –   głęboki   wdech,   który   szarpnął  go  z  wydychanym  powietrzem  –  facet  chciał  uniemożliwić…  odjazd   króla.  Drań  musiał…  zostać  unieszkodliwiony…  inaczej  Ghrom…  nigdy…     374  

-­‐  Nie  wydostałby  się  stamtąd  żywy  –  Blay  potarł  tył  szyi  –  Jasna  cholera   -­‐  uratowałeś  życie  króla.     -­‐  Nieee…  wiele  ludzi…  się  do  tego…  przyczyniło.     Taa,  nie  był  tego  taki  pewny.  Wracając  myślami  do  posiadłości  Assail’a,   panował   tam   totalny   chaos   –   rodzaj   braku   kontroli,   który   łatwo   mógł   przechylić  się  na  każdą  stronę:  gdyby  Banda  Drani  nie  wycofała  się  wkrótce   po  przybyciu  Bractwa,  mogłoby  dojść  do  poważnych  strat  po  obu  stronach.     Spoglądając   na   Khill’a,   zastanawiał   się   w   jakim   stanie   był   Xcor.   Jeśli   wyglądał   tak   jak   on?   Drań   był   pewnie   w   takim   samym   stanie,   albo   nawet   gorszym.     Blay  otrząsnął  się,  uświadamiając  sobie,  że  stoi  przy  krawędzi  łóżka  w   ciszy.     -­‐  Ach…     Dawno,  dawno  temu  nigdy  nie  było  milczenia  między  nimi.  Tyle  tylko…   że  wtedy  byli  chłopcami.  Samcami,  przed  przemianą.     Prawdopodobnie  inne  standardy.     -­‐  Chyba  powinienem  już  iść  –  powiedział.  Bez  odchodzenia.     To  mogło  tak  łatwo  potoczyć  się  w  innym  kierunku,  pomyślał.  Zdolność   Xcor’a   do   zabijania   była   powszechnie   znana   –   nie   osobiście   Blay’owi,   ale   słyszał   historie   ze   Starego   Kraju.   Po   za   tym,   ktokolwiek   miał   na   tyle   wielkie   jaja,   by   nie   tylko   mówić   o   przeciwstawianiu   się   Ghrom’owi,   ale   żeby   faktycznie  strzelać  kulami  do  króla?     Zabójczy  czy  głupi.  To  drugie  nie  liczy  się  w  tym  przypadku.     Khill   mógł   z   łatwością   oberwać   czymś   o   wiele   gorszym,   niż   wielokrotność  pięści.     -­‐  Przynieść  ci  coś?  –  powiedział  Blay.  Tyle  tylko,  że  facet  nie  mógł  jeść  i   już  został  dokrwiony.     Layla  się  o  to  zatroszczyła.     Ludzie,   jeśli   miał   być   ze   sobą   brutalnie   szczery   –   wydawało   się,   że   brutalnie   stawało   się   słowem   dnia   –   były   czasy,   kiedy   był   niechętny   wobec   Wybranki,   chociaż   była   to   kolosalna   strata   emocji.   Nie   miał   prawa   czuć   się   zraniony,   biorąc   pod   uwagę,   czego   on   i   Saxton   doświadczali   bardzo   regularnie.  Zwłaszcza,  że  to  nic  nie  zmieniało  z  punktu  widzenia  Khill’a.    

375  

Prawie  zginąłeś  tej  nocy  –  chciał  powiedzieć  –  Ty  głupi  sukinsynu,  byłeś   bliski  śmierci…  a  wtedy  co  my  byśmy  zrobili?     I  nie  „my”,  jako  Bractwo.     Nawet  nie  „my”  jako  on  i  John.  Bardziej  jako…  „ja”.     Cholera,   dlaczego   wciąż   wracał   do   tego   samego   punktu   z   tym   samcem?     To   było   po   prostu   zbyt   głupie.   Szczególnie   kiedy   stał   nad   facetem,   patrząc   jak   coraz   więcej   kolorów   napływa   do   tej   zniekształconej   twarzy,   jego   oddech  wzrastał,  a  siniaki  blakły…  wszystko  dzięki  Layli.     -­‐  Lepiej  już  pójdę  –  powiedział,  bez  odchodzenia.     To   jedno   niebieskie   oko   wciąż   było   w   niego   wpatrzone.   Przekrwione   cięcie   na   całym   czole   i   pod   nim,   nie   powinno   pozwalać   mu   się   skupić.   A   jednak.     -­‐  Muszę  już  iść  –  Blay  powiedział  w  końcu.     Bez  odchodzenia.     Niech  go  szlak,  nie  miał  pojęcia,  co  on,  do  cholery  wyprawiał…     Łza  spłynęła  z  tego  oka.  Wyłaniając  się  wzdłuż  dolnej  powieki,  łączyła   się   w   dalekim   kąciku   tworząc   okrągły   kryształ   i   rosła   tak,   że   nie   mogła   utrzymać  się  na  rzęsach.     Ślizgając   się   wolno,   wiła   się   w   dół,   gubiąc   się   w   świątyni   ciemnych   włosów.     Blay  miał  ochotę  kopnąć  się  w  tyłek.     -­‐   Cholera,   zawołam   doktor   Jane   -­‐   musisz   bardzo   cierpieć.   Zaraz   wracam.     Khill  wołał  jego  imię,  ale  on  już  wyszedł.     Idiota.   Głupi,   pieprzony   idiota.   Biedny   samiec   cierpiący   na   szpitalnym   łóżku,   dodatkowo   wyglądający   jak   z   serialu   „Synowie   Anarchii”   –   ostatnią   rzeczą   jakiej   potrzebował   to   towarzystwo.   Więcej   środków   przeciwbólowych   –  to  było  to,  co  konieczne.     Biegnąc   w   dół   korytarzem,   znalazł   doktor   Jane   przy   komputerze   w   klinice  uzupełniającą  notatki  do  dokumentacji  medycznej.     -­‐  Khill  potrzebuje  jakiegoś  zastrzyku.  Chodź  szybko,  możesz?     Kobieta  wstała,  zabierając  starą,  staroświecką  torbę  lekarską  i  wracała   z  nim  korytarzem.     376  

Kiedy   weszła   do   środka,   Blay   dał   im   trochę   prywatności,   chodząc   tam   i   z  powrotem  pod  drzwiami.     -­‐  Co  z  nim?     Zatrzymał   się   i   odwrócił,   próbował   się   uśmiechnąć   do   Saxton’a   –   nie   powiodło  się.     -­‐   Postanowił   zostać   bohaterem…   i   myślę,   że   faktycznie   nim   jest.   Ale   Boże…     Mężczyzna   podszedł,   poruszając   się   elegancko   w   swoim   szytym   na   miarę  garniturze,  jego  mokasyny  wydawały  miękkie  odgłosy,  jak  gdyby  były   zbyt   wyrafinowane,   aby   kiedykolwiek   narobić   dużo   hałasu   –   nawet   na   linoleum.     Nigdy  nie  był  częścią  wojny.  Nigdy  nie  będzie.     Nigdy  nie  będzie  taki  jak  Khill,  wyskakujący  poza  bezpieczeństwo  w  wir   walki,   idąc   pod   górę   przeciwko   wrogowi   ze   swymi   gołymi,   drapiącymi   rękami,  by  zlikwidować  agresora  i  zaserwować  mu  własne  jaja  na  obiad.     To  był  prawdopodobnie  jeden  z  powodów,  że  z  Saxton’em  łatwiej  się   było  dogadać.  Żadnych  skrajności.  Plus,  facet  był  inteligentny,  wyrafinowany   i   zabawny…   miał   wspaniałe   maniery,   uosabiał   to,   co   najlepsze   w   życiu…   zawsze  dobrze  ubrany…     Fantastyczny  w  łóżku…     Kiedy   wyjaśnił,   co   zaszło   w   posiadłości,   Saxton   zatrzymał   się   bardzo   blisko,  jego  woda  toaletowa  od  Gucci’ego,  miała  uspokajający  zapach.     -­‐   Bardzo   mi   przykro.   Musisz   mieć   niezły   bałagan   w   głowie   przez   to   wszystko.     Iiiiiiii,   facet   był   święty.   Bezinteresowny   święty.   Nigdy   nie   był   zazdrosny?  Khill  nie  był  taki.  Khill  był  zazdrosny  i  zaborczy  jak  cholera…     -­‐  Tak  mam  –  powiedział  Blay.     -­‐  Całkowity  wrak.     Saxton   wyciągnął   i   złapał   go   za   rękę,   delikatnie   ją   ściskając,   by   za   moment  cofnąć  swoją  ciepła  i  gładką  dłoń.     Khill   nigdy   w   niczym   nie   był   tak   dyskretny.   Był   jak   maszerująca   orkiestra,   koktajl   Mołotowa,   słoń   w   składzie   porcelany,   który   nie   dba   jaki   zrobi  bałagan.     -­‐  Czy  Bractwo  wie?     377  

Blay  otrząsnął  się.     -­‐  Słucham?     -­‐  Co  zrobił?  Czy  wiedzą?     -­‐   Cóż,   jeśli   coś   słyszeli,   to   na   pewni   nie   od   niego.   John   wyglądał   na   zdenerwowanego  i  dlatego  go  spytałem  -­‐  tak  się  dowiedziałem.     -­‐   Powinieneś   powiedzieć   Ghrom’owi…   Thor’owi…   komuś.   Powinien   zostać   za   to   nagrodzony   -­‐   nawet   jeśli   to   nie   w   jego   stylu   dbać   o   tego   rodzaju   bzdury.     -­‐  Dobrze  go  znasz  –  mruknął  Blay.     -­‐  Tak.  I  wiem,  że  ty  także  –  wyraz  twarzy  Saxton’a  był  napięty,  mimo  to   się  uśmiechnął  –  Musisz  zadbać  o  niego  w  tej  sprawie.     Doktor  Jane  wyszła  i  Blay  odwrócił  się  do  niej     -­‐  Co  z  nim?     -­‐  Nie  jestem  pewna  -­‐  co  dokładnie  myślałeś,  że  jest  nie  tak?  Spokojnie   odpoczywał  kiedy  tam  weszłam.     Cóż,  cholera,  nie  mógł  powiedzieć,  że  facet  płakał.  Ale  fatycznie,  Khill   nigdy  nie  okazałby  tego  rodzaju  słabości,  chyba  że  naprawdę  cierpiał.     -­‐  Chyba  błędnie  go  odczytałem.     Przez   ramię   doktor   Jane,   Blay   zauważył   sposób   w   jaki   ręka   Saxton’a   przeczesała  gęste,  blond  fale,  które  zostały  wyrzeźbione  powyżej  jego  czoła.     To   była   najdziwniejsza   rzecz…   Saxton,   mógł   być   spokrewniony   z   Khill’em,  ale  w  tej  chwili  wyglądał  bardziej  jak  Blay  od  lat.     Cóż,  nie  odwzajemnienie  było  takie  samo,  bez  względu  na  cechy,  które   odbijały  uczucia.     Szlak.  

378  

CZTERDZIEŚCI-CZTERY   W  sali  na  dole,  Thor  siedział  na  krześle  naprzeciwko  szpitalnego  łóżka,   do  którego  Ghrom  został  położony.  To  chyba  pora,  by  już  iść.     Była  jakiś  czas  temu.     Na  litość  boską,  nawet  królowa  zasnęła  na  łóżku  obok  swojego  brońca.   Na   szczęście   Beth   chyba   nie   przeszkadzało   jego   kibicowanie.   Doszli   już   do   porozumienia  przed  laty,  udowadniając  co  maraton  filmów  z  Godzillą  może   zrobić  dla  wzajemnych  stosunków.     W   kącie,   na   wielkiej   kapie   w   kolorze   płatów   owsianych,   George   wyciągnął   się   i   spojrzał   w   górę   na   swojego   pana.   Nie   otrzymując   żadnej   odpowiedzi,  położył  głowę  i  westchnął.     -­‐  Wyjdzie  z  tego  –  powiedział  Thor.     Uszy   psa   stanęły   na   baczność   i   wydał   dwa   głuche   odgłosy   swoim   ogonem.     -­‐  Taaa,  obiecuję.     Biorąc   przykład   z   psa,   Thor   zmienił   pozycję   i   potarł   oczy.   Boże,   był   wyczerpany.   Wszystko   czego   chciał,   to   psiego   łóżka,   jak   George   i   spać   cały   dzień.     Problem  polegał  na  tym,  że  choć  dramat  się  skończył,  jego  zadowolone   nadnercza  wciąż  odzywały  się  za  każdym  razem,  gdy  pomyślał  o  tej  kuli.  Dwa   cale  w  prawo  i  oberwałaby  tętnica  szyjna,  gasząc  światło  Ghrom’a  na  dobre.   Faktycznie,   zgodnie   z   doktor   Jane   i   Manny’m,   było   to   jedyne   „bezpieczne”   miejsce   –   zakładając,   że   facet   znajdzie   się   z   kimś,   kto   potrafi   zrobić   tracheotomię   w   pędzącym   samochodzie,   mając   do   dyspozycji   jedynie   plastikową  rurkę  i  czarny  sztylet.     Jezu  Chryste…  co  za  noc.     I   dzięki   ci   Pani   Kronik   za   anioła.   Bez   Lassiter’a   prowadzącego   samochód?  Wzdrygnął  się…     -­‐  Czekasz  na  Godota?     Oczy  Thor’a  rzuciły  się  na  łóżko.  Powieki  króla  były  nisko  opuszczone,   ale  otwarte,  usta  popękane  w  pół  uśmiechu.    

379  

Emocje   przyszły   szeroko   i   szybko   zalewając   neuroprzekaźniki   Thor’a   i   kradnąc  mu  głos.     Ghrom   wydawał   się   to   rozumieć.   Otwierając   wolną   rękę,   skinął,   chociaż  nie  mógł  jej  podnieść.     Nogi  Thor’a  były  jak  z  waty,  kiedy  wstał  i  podszedł  do  łóżka.  Jak  tylko   znalazł   się   w   zasięgu,   ukląkł   przed   swoim   królem,   wziął   tą   wielką   dłoń,   odwrócił…   i   pocałował   gigantyczny   czarny   diament,   który   błysnął   na   palcu   Ghrom’a.     Następnie,  jak  kotka,  położył  głowę  na  pierścieniu,  na  kostkach  Brata.   Wszystko   to   mógł   stracić   dzisiejszej   nocy.   Jeśli   Ghorm   by   zginął…   wszystko   mogło   się   zmienić.   Kiedy   król   uścisnął   jego   rękę,   Thor   pomyślał   o   śmierci   Wellsie,   ale   nie   czuł   nic,   prócz   świeżego   strachu.   Zdał   sobie   sprawę,   że   byli   jeszcze   inni   których   mógł   stracić,   co   nie   było   w   najmniejszym   stopniu   pocieszające.  Raczej  sprawiło,  że  jelita  zaczęły  wirować  szybciej.     Można   by   pomyśleć,   że   po   stracie   jego   krwiczki,   będzie   zwolniony   z   tej   puli  żalu.     Zamiast   tego   okazało   się,   że   miał   po   prostu   głębsze   dno,   którego   już   nie  mógł  się  doczekać.     -­‐  Dziękuję  ci  –  Ghrom  wyszeptał  chrapliwie  –  za  uratowanie  mi  życia.     Thor  uniósł  głowę  i  potrząsnął  nią     -­‐  To  nie  tylko  ja.     -­‐  To  głównie  ty.  Jestem  twoim  dłużnikiem,  Bracie  mój.     -­‐  Zrobiłbyś  to  samo.     Zabrzmiał  autokratyczny  ton     -­‐  Jestem.  Twoim.  Dłużnikiem.     -­‐  Więc  kupisz  mi  piwo,  którejś  nocy  i  będziemy  kwita.     -­‐  Uratowanie  mojego  życia  jest  warte  tylko  sześć  dolców?     -­‐   Strasznie   nie   doceniasz   jak   bardzo   kocham   dobre   trunki…   -­‐   wielka,   blond   psia   głowa   wysunęła   się   z   pod   jego   pachy.   Spoglądając   w   dół   powiedział  –  Widzisz?  Mówiłem  ci,  że  wszystko  będzie  w  porządku.     Ghrom  zaśmiał  się  lekko,  a  potem  się  skrzywił,  jakby  go  coś  zabolało     -­‐  Cześć,  stary…    

380  

Thor   usunął   się   z   przejścia,   więc   pan   i   jego   pies   mogli   być   znowu   blisko…   potem   skończył   zgarniać   czterdziestokilową   belę   futra   w   kolorze   siana,  sadzając  go  obok  króla.     Ghrom   pozytywnie   promieniał,   kiedy   spoglądał   w   tę   i   z   powrotem   pomiędzy   swoją   śpiącą   krwiczką,   a   zwierzęciem,   które   było   gotowe   zostać   jego  pielęgniarką.     -­‐  Cieszę  się,  że  to  było  ostatnie  spotkanie  –  wyrwało  się  Thor’owi.     -­‐  Taaa,  lubię  wyjść  z  hukiem…     -­‐  Nie  pozwolę  ci  na  podobne  gówno  nigdy  więcej.  Zdajesz  sobie  z  tego   sprawę?   –   Thor   spojrzał   na   przedramiona   króla,   śledząc   rytualne   tatuaże   określające   linię   jego   rodu   –   Musisz   być   żywy   pod   koniec   każdej   nocy,   mój   panie.  Ciebie  obowiązują  inne  reguły.     -­‐  Słuchaj,  byłem  już  wcześniej  postrzelony…     -­‐  I  to  nie  stanie  się  nigdy  więcej.  Nie  na  mojej  zmianie.     -­‐   Co   to,   do   cholery,   ma   niby   znaczyć?   Zamierzasz   przykuć   mnie   łańcuchem  w  piwnicy?     -­‐  Jeśli  będzie  trzeba.     Brwi  Ghrom’a  zjechały  nisko,  a  głos  się  wzmagał     -­‐  Potrafisz  być  prawdziwym  kutasem,  wiesz  o  tym.     -­‐   To   nie   kwestia   osobowości.   I   to   oczywiste,   inaczej   nie   mógłbyś   narobić  w  majtki.     -­‐  Nie  noszę  żadnych  –  król  znowu  się  uśmiechnął  –  Pod  spodem  jestem   całkowicie  nagi.     -­‐  Dzięki  za  ten  obrazek.     -­‐   Wiesz,   z   technicznego   punktu   widzenia,   to   gówno   możesz   mi   rozkazać.     Ghrom   miał   rację:   nie   mówisz   przywódcy   rasy   cholernie   dobrych   rzeczy.   Ale   kiedy   Thor   spotkał   te   niewidzące   oczy,   nie   mówił   do   władcy,   mówił  do  swojego  Brata.     -­‐   Do   czasu   neutralizacji   Xcor’a,   nie   podejmiemy   żadnego   ryzyka   w   stosunku  do  ciebie…     -­‐  Jeśli  będzie  spotkanie  Rady,  idę.  Kropka.     -­‐  Nie  będzie.  Nie,  do  czasu,  aż  będziemy  chcieli  by  było  -­‐  a  teraz?  Nikt   nigdzie  cię  nie  potrzebuje,  jak  tylko  tutaj.     381  

-­‐   Kurwa   mać!   Jestem   królem…   –   kiedy   Beth   zmarszczyła   czoło   przez   sen,  uspokoił  swój  głos  –  Możemy  porozmawiać  o  tym  później?     -­‐  Nie  ma  potrzeby.  Skończyliśmy  temat  i  każdy  z  Bractwa  mnie  popiera.     Thor   nie   odwrócił   wzroku,   kiedy   został   uderzony   gniewnym   spojrzeniem   i   pomimo   tego,   że   te   oczy   były   niewidome,   było   ono   ta   tyle   silne,   iż   mogło   wypalić  dziurę  w  tylnej  części  jego  czaszki.     -­‐  Ghrom  –  powiedział  szorstko  –  spójrz  kogo  masz  obok  siebie.  Chcesz   ją  zostawić  samą?  Chcesz  by  cię  opłakiwała?  Pieprzyć  nas  -­‐  co  z  twoją  Beth?     To   był   chwyt   poniżej   pasa,   zagrać   kartą   krwiczki,   ale   na   wojnie   wszystkie  chwyty  dozwolone…     Ghrom  zaklął  i  zamknął  oczy.     Thor  wiedział,  że  wygrał,  kiedy  mężczyzna  wtulił  twarz  we  włosy  Beth,   wdychając  głęboko,  jakby  wąchał  jej  szampon.     -­‐  Zgadzamy  się  –  domagał  się  Thor.     -­‐  Pierdol  się  –  mruknął  król  ponad  swoją  ukochaną.     -­‐  Dobrze.  Cieszę  się,  że  to  ustaliliśmy.     Po  chwili,  Ghrom  znowu  spojrzał  na  niego.     -­‐  Wyciągnęli  kulę  z  mojej  szyi?     -­‐   Tak.   Wszystko   czego   potrzebujemy,   to   dopasować   do   niej   karabin   –   Thor   pogłaskał   głowę   George’a   –   A   to   prowadzi   nas   do   Bandy   Drani   –   Xcor   jest  jedynym,  który  spróbowałby  czegoś  takiego.     -­‐  Musimy  się  dowiedzieć  gdzie  się  ukrywają.     -­‐  Są  ostrożni.  Sprytni.  Będziemy  potrzebowali  cudu.     -­‐  Więc  zacznij  się  modlić,  mój  Bracie.  Zacznij  się  modlić.     Thor   jeszcze   raz   odtworzył   atak   w   myślach.   Cynizm   zerwał   się   z   łańcucha  –  zasugerował  zdolność  Xcor’a  do  wszystkiego.     -­‐  Zabiję  go  –  powiedział  niskim  głosem.     -­‐  Xcor’a?  –  kiedy  skinął  głową,  Ghrom  powiedział  –  Myślę,  że  będziesz   musiał  się  ustawić  w  kolejce  do  tej  roboty  -­‐  zakładając,  że  powiążemy  go  ze   strzelcem.   Dobrą   wiadomością   jest   to,   że   jako   dowódca   Bandy   Drani   może   zostać   pociągnięty   do   odpowiedzialności   za   działania   swoich   wojowników   -­‐   tak  długo  jak  jeden  z  jego  żołnierzy  trzymał  palec  na  spuście  tego  karabinu,   nie  możemy  go  przygwoździć.    

382  

Kiedy  Thor  pomyślał  o  tym  gównie,  szlifowanie  w  jego  brzuchu  doszło   do  nieznośnego  poziomu.     -­‐   Powiedziałeś,   że   jesteś   mi   coś   winien   -­‐   więc   to   jest   to,   czego   chcę.   Chcę,  by  śmierć  Xcor’a  była  na  moich  rękach,  żadnych  innych.     -­‐   Thor…   -­‐   kiedy   tylko   patrzył   prosto   przed   siebie,   Ghrom   wzruszył   ramionami  –  Nie  mogę  ci  go  dać,  dopóki  nie  będziemy  mieli  dowodu.     -­‐  Ale  możesz  zastrzec,  że  jeśli  jest  za  to  odpowiedzialny,  jest  mój.     -­‐  Dobrze.  Jest  cały  twój  -­‐  jeśli  będziemy  mieli  dowód.     Thor  pomyślał  o  wyrazach  twarzy  Braci  na  korytarzu.     -­‐  Musisz  zrobić  to  oficjalnie.     -­‐  Och,  błagam  cię,  jeśli  ja  mówię….     -­‐   Wiesz   jacy   oni   są.   Każdy   z   nich,   jeśli   przetnie   ścieżki   tego   pojeba,   obierze   go   jak   winogron.   Teraz   facet   ma   na   tyłku   więcej   celów   niż   tarcza   strzelnicza.  Po  za  tym  proklamacja  nie  zajmie  dużo  czasu.     Powieki  Ghrom’a  zamknęły  się  na  krótko     -­‐  Dobra,  dobra…  przestań  się  kłócić  o  pierdoły,  idź  i  znajdź  świadka.     Thor   podszedł   i   wystawił   głowę   z   pokoju   –   i   na   jego   „szczęście”,   pierwszą  osobą  którą  zobaczył  był…  John  Matthew.     Dzieciak   zaparkował   przy   sali   pooperacyjnej   po   drugiej   stronie,   tyłek   na   podłodze   obok   zmartwionego   Blay’a,   ręce   na   głowie,   jakby   alarm   przeciwpożarowy  dudnił  w  jego  czaszce.     Spojrzał  w  prawo  i  zamigał     „  Z  Ghrom’em  wszystko  w  porządku?”     -­‐   Tak   –   Thor   spojrzał   w   dół   korytarza,   kiedy   Blay   mamrotał   modlitwę   wdzięczności  –  Wyjdzie  z  tego.     „  Szukasz  kogoś?”     -­‐  Potrzebuję  świadka…     „  Ja  pójdę”     Brwi  Thor’a  wystrzeliły  w  górę     -­‐  Dobrze,  dzięki.     Kiedy   John   Matthew   stanął   na   nogach   rozległ   się   głośny   trzask,   jakby   jego   plecy   same   postanowiły   nastawić   kręgi.   A   gdy   pokuśtykał,   Thor   zdał   sobie  sprawę,  że  dzieciak  był  ranny.     -­‐  Doktor  Jane  oglądała  to?     383  

John   pochylił   się   i   podniósł   nogawkę   spodni   lekarskich,   które   miał   na   sobie.  Łydka  była  owinięta  białą  gazą.     -­‐  Kula  czy  ostrze?  –  zapytał  Thor     „  Kula.  I  tym  też  się  zajęli.”     -­‐  Dobrze.  Jak  tobie  się  powiodło,  Blay?     -­‐  Tylko  powierzchowne  rany  na  ramieniu.     To   o   to   chodzi?   Pomyślał   Thor   ponieważ   skurczybyk   wyglądał   trochę   przybity  –  chociaż  to  była  długa  noc  i  dzień  dla  wszystkich.     -­‐  Cieszę  się  synu.  Zaraz  wrócimy.     -­‐  Nigdzie  się  nie  wybieram.     Kiedy   John   podszedł   do   szeroko   otwartych   drzwi,   Thor   odsunął   się,   a   następnie  poszedł  za  nim.     -­‐   Jak   się   masz,   synu?   –   Ghrom   zapytał   dzieciaka,   kiedy   ten   podszedł   do   niego  i  pochylił  się  by  ucałować  pierścień.     Kiedy  John  zamigał,  Thor  tłumaczył.     -­‐  Mówi,  że  świetnie.  Pyta…  czy  jeśli  cię  to  nie  urazi,  mógłby  powiedzieć   ci  o  czymś,  o  czym  on  i  Blay  chcieliby,  abyś  wiedział.     -­‐  Jasne.  Dawaj.     -­‐   Mówi…   że   był   z   Khill’em…   w   domu…   po   tym   jak   zostałeś   ranny,   a   zanim…   przybyło   Bractwo…   Khill   wyszedł   na   zewnątrz   sam…   ach,   Blay   rozmawiał  z  nim  chwilę  temu.  Blay  mówi,  że…  Khill  mu  powiedział,  że  zajął   się…  Xcor’em,  więc  -­‐  czekaj  John,  zwolnij.  Dzięki.  Zajął  się  Xcor’em…  więc  ty   mogłeś  bez  problemu…  odjechać  vanem…     Beth   poruszyła   się,   jej   oczy   otwarły   się,   a   brwi   uniosły,   jakby   złapała   sens  rozmowy.     -­‐  Mówisz  poważnie?  –  wyrwał  się  król.     -­‐  Stanął  z…  Xcor’em…  jeden  na  jednego  –  jasna  cholera,  pomyślał  Thor.   Słyszał,  że  dzieciak  tam  poszedł,  ale  to  było  to.     Ghrom  gwizdnął  pod  nosem     -­‐  Wartościowy  samiec.     -­‐   Czekaj   John,   muszę  załapać.  Jeden  na  jednego…  więc   Xcor,   był   tym,   który   czekał   by   zaatakować   vana,   został   zneutralizowany…   On   -­‐   John,   chciałby   wiedzieć,   czy   istnieje   jakiś   rodzaj   oficjalnego   uznania…   dla   tego   co  

384  

zrobił  Khill?  Coś  co  rozpowszechniłoby  jego  zasługi  wszem  i  wobec?  I  P.S.  –   Thor  powiedział  do  siebie  –  Ja  osobiście?  Jestem  jak  najbardziej  za.     Ghrom  zamilkł  na  moment     -­‐   Chwila,   muszę   to   poukładać.   Khill   wyszedł   na   zewnątrz   po   tym   jak   przybyło  Bractwo,  tak?     Thor  wrócił  do  tłumaczenia.     -­‐   John   mówi,   że   nie.   Był   zdany   tylko   na   siebie,   bez   osłony,   zanim   oni   przybyli.  Khill  powiedział…  że  musiał  zrobić  co  mógł,  by  mieć  pewność,  że  z   tobą  będzie  wszystko  w  porządku.     -­‐  Ten  głupi,  pieprzony  idiota.     -­‐  Bohater,  bardziej  by  pasowało  –  powiedziała  nagle  Beth.     -­‐   Lillan,   obudziłaś   się   –   Ghrom   natychmiast   skoncentrował   się   na   swojej  krwiczce  –  Nie  chciałem  ci  przeszkadzać.     -­‐  Uwierz  mi,  słuchanie  twojego  głosu  jest  po  prostu…  niebem.  Zawsze   możesz  mnie  tak  budzić  –  pocałowała  miękko  jego  usta  –  Witaj  z  powrotem.     Oboje,  on  i  John  z  wielką  uwagą  nagle  zaczęli  przyglądać  się  podłodze,   kiedy  czułe  słowa  były  wymieniane.     Potem  król  wrócił  na  linię     -­‐  Khill  nie  powinien  był  tego  robić.     -­‐  Zgadzam  się  –  mruknął  Thor.     Król  skupił  się  na  John’ie.     -­‐  Taaa,  w  porządku.  Zrobimy  coś  dla  niego.  Nie  wiem  dokładnie  co…  ale   taki  rodzaj  gówna  jest  epicki.  Głupi,  ale  epicki.     -­‐  Dlaczego  nie  przyjmiesz  go  do  Bractwa  –  wtrąciła  Beth.     W   ciszy,   która   nastąpiła,   usta   Ghroma   otwarły   się,   co   było   tylko   dołączeniem  do  klubu  „takiej  samej  reakcji”  –  szczęka  Thor’a  wyglądała  tak   samo,  podobnie  John’a.     -­‐   Co?   –   powiedziała   królowa   –   Nie   zasługuje   na   to?   Nie   jest   na   każde   zawołanie?   I   stracił   całą   swoja   rodzinę   –   tak,   mieszka   tutaj,   ale   czasami   odnoszę   wrażenie,   jakby   czuł,   że   tu   nie   należy.   W   jak   lepszy   sposób   udowodnisz   mu,   że   to   jego   miejsce?   Wiem,   że   nikt   nie   zakwestionuje   jego   siły  w  terenie.     Ghrom  odchrząknął     -­‐  Cóż,  zgodnie  ze  Starym  Prawem…     385  

-­‐  Pieprzyć  Stare  Prawo.  Jesteś  królem  –  możesz  zrobić  co  zechcesz.     Wbiło  się  więcej  szpilek  ogarniającej  ciszy,  które  czyściły  nawet  dźwięki   klimatyzacji   nawiewającej   ciepłe   powietrze   przez   otwory   wentylacyjne   w   suficie.     -­‐  Co  o  tym  myślisz  Thor?  –  zapytał  król.     -­‐  Myślę…  taaa,  myślę,  że  to  może  być  dobry  pomysł  –  usłyszał  własne   słowa  –  Khill  powinien  być  zgłoszony,  a  Bracia  go  szanują  -­‐  cholera,  dzisiejsza   noc   nie   była   pierwszą,   kiedy   zabłysnął.   Jest   doskonałym   wojownikiem,   co   więcej,  ogromnie  się  wyciszył  w  ciągu  ostatniego  roku.  Więc,  tak,  myślę,  że   udźwignąłby  odpowiedzialność,  czego  nie  powiedziałbym  w  innym  czasie.     -­‐   Dobra,   rozważę   to,   lillan   to   wspaniała   sugestia   –   król   spojrzał   na   Thor’a   –   Teraz   przysługa.   Podejdź   do   mnie,   bracie   mój   i   uklęknij   –   mamy   teraz  dwóch  świadków,  to  nawet  lepiej.     Kiedy  Thor  to  uczynił  i  chwycił  królewską  rękę,  Ghrom  ogłosił  w  Starym   Języku     -­‐  Thorturze,  synu  Hhram’a,  czy  jesteś  gotowy  przyjąć  na  siebie  i  tylko   na   siebie,   śmierć   Xcor’a   syna   nieznanego   ojca,   jego   upadek   nastąpi   z   twojej   i   tylko   twojej   ręki   w   odwecie   za   śmiertelną   obrazę   mnie   poprzedniej   nocy   -­‐   jeśli   wypowiedziana   zniewaga   zostanie   dowiedziona   pośrednio   lub   bezpośrednio  Xcor’owi?     Kładąc  swoja  wolną  rękę  na  bijącym  sercu,  powiedział  uroczyście     -­‐  Jestem  gotowy,  mój  panie.     Ghrom  spojrzał  na  swoją  krwiczkę.     -­‐   Elizabeth,   rodzona   córko,   członka   Bractwa   Czarnego   Sztyletu,   Hardhy’ego,  związana  ze  mną,  twoim  królem,  czy  niniejszym  zgadzasz  się  być   świadkiem   mojej   aprobaty   w   tej   sprawie   względem   tego   samca,   niosąc   świadectwo   tej   chwili   pozostałym,   a   także   umieszczając   swoje   piętno   na   pergaminie,  by  upamiętnić  tę  proklamację?     Kiedy  odpowiedziała  twierdząco,  zwrócił  się  do  John’a     -­‐   Therrorze,   rodzony   synu   członka   Bractwa   Czarnego   Sztyletu,   Hardhy’ego,   wszystkim   znany   jako   John   Matthew,   czy   zgadzasz   się   być   świadkiem   mojej   aprobaty   w   tej   sprawie   względem   tego   samca,   niosąc   świadectwo   tej   chwili   pozostałym,   a   także   umieszczając   swoje   piętno   na   pergaminie,  by  upamiętnić  tę  proklamację?     386  

Thor  przetłumaczył  z  języka  migowego     -­‐  Tak,  mój  panie,  zgadza  się.     -­‐   Przez   moc   dzierżoną   przeze   mnie   pewnie   i   prawdziwie,   dzięki   ojcu   memu,   niniejszym   rozkazuję   ci   Thorturze   synu   Hhram’a   wykonać   teraz   królewski   obowiązek   kary   w   moim   imieniu   -­‐   jeśli  zostanie  on  poparty  przez   namacalny  dowód  -­‐  wracając  z  ciałem   Xcor’a,  syna  nieznanego  ojca,  do  mnie   jako  potwierdzeniem  służby  swojemu  królowi  i  swojej  rasie.     Jeszcze  raz  Thor  ugiął  się  przed  pierścieniem,  który  był  noszony  przez   pokolenia  rodu  Ghrom’a     -­‐   Jestem   na   twoje   rozkazy,   moje   serce   i   ciało   jest   posłuszne   tylko   twojej  władzy.     Kiedy  podniósł  wzrok,  Ghrom  się  uśmiechał     -­‐  Wiem,  że  przytargasz  mi  tego  drania.     -­‐  Masz  to  jak  w  banku,  mój  panie.     -­‐  Teraz  wypierdalać  stąd.  Cała  nasza  trójka  potrzebuje  cholernego  snu.     Róże   pożegnania   zostały   wymienione,   a   następnie   Thor   i   John   stanęli   na   korytarzu   w   niezręcznej   ciszy.   Blay   zasnął   pod   drugą   salą   pooperacyjną,   ale   nie   odpoczywał   –   na   jego   twarzy   malował   się   głęboki   grymas,   jakby   rozmyślał  nawet  pośród  swoich  REM’ów.     Dotyk  na  przedramieniu,  sprawił,  że  Thor  skupił  się  na  John’ie.     „  Dziękuję  ci”  –  dzieciak  zamigał.     -­‐  Za  co?     „  Za  wstawienie  się  za  Khill’em”     Thor  wzruszył  ramionami     -­‐  To  miało  sens.  Cholera,  ile  razy  facet,  rzucał  się  do  walki  pełną  parą?   Zasłużył  na  to  -­‐  a  nominacja  do  Bractwa,  nie  powinna  być  dawana  z  linii  krwi,   lecz  za  zasługi.     „  Myślisz,  że  król  to  zrobi?”     -­‐   Nie   wiem  -­‐   to   skomplikowane.   Stoi   za   tym   cała   historia   -­‐   Stare  Prawa   musiałyby  zostać  przeredagowane.  Ale  jestem  pewien,  że  król  coś  dla  niego   zrobi…     Na   końcu   korytarza,   prze   drzwi   wyszła   Niema,   jakby   została   wyciągnięta  przez  dźwięk  jego  głosu.    

387  

Natychmiast  ją  zobaczył,  stracił  wątek  i  wszystko  co  miał  umiejscowił  w   rysunku  jej  szaty.  Pieprzone  piekło…  był  zbyt  surowy,  by  być  przy  niej,  zbyt   głodny  afirmacji  życia,  zbyt  skłonny  do  podejmowania  właściwych  decyzji.     Boże,  dopomóż  im  obojgu,  bo  jeśli  do  niej  pójdzie,  to  ją  weźmie.     Zebrał   każdy   gram   samokontroli,   by   odwrócić   głowę   w   stronę   dzieciaka.     „  Tak  bardzo  się  o  ciebie  martwiła.  Czekała  tutaj  z  nami  –  myślała,  że   zostałeś  ranny”     -­‐  …cóż,  cholera.     „  Ona  cię  kocha”     Dobra,  cóż,  to  nie  sprawiło,  że  chciał  wcisnąć  kit  w  swoich  spodniach.     -­‐  Niee,  ona  jest  po  prostu…  no  wiesz,  współczującą  osobą.     John  odchrząknął,  chociaż  jego  ręce  wciąż  migały.     „  Zdaje  się,  że  nie  wiedziałem,  że  to  coś  poważnego”     Zastanawiając  się,  jak  dzieciak  był  wściekły,  Thor  skomentował     -­‐   Nie,   to   nic   wielkiego.   Naprawdę.   Wiem   kogo   kocham   -­‐   i   do   kogo   należę.     Z   wyjątkiem   tego,   że   to   zaprzeczenie   nie   było   właściwe,   nie   na   jego   języku,  nie  dla  jego  uszu,  nie…  w  środku  jego  klatki  piersiowej.     „   Przepraszam,   za   tamto…   no   wiesz…   wyjście”   –   John   zamigał   –   „Po   prostu…  Wellsie  była  jedyną  matką  jaką  miałem  i…  sam  nie  wiem.  Pomysł,  że   mógłbyś  być  z  kimś  innym,  sprawił,  że  chciało  mi  się  rzygać  -­‐  chociaż  wiem,  że   to  nie  w  porządku”     Thor  potrząsnął  głową  i  zniżył  głos     -­‐   Nigdy   nie   przepraszaj   za   troskę   o   naszą   kobietę.   A   co   do   miłości,   powtórzę   to   jeszcze   raz.   Mimo   tego,   jak   to   wygląda   z   zewnątrz,   do   końca   mojego  życia,  będę  kochał  jedną  i  tylko  jedną  kobietę.  Nie  ważne  co  zrobię,  z   kim  będę  ani  co  się  wydarzy,  możesz  być  tego  pewny.  Zrozumiano?     Twardy  uścisk  John’a  był  trudny  do  zniesienia  –  ponieważ  zostawienie   go  było  zabójstwem  i  ciężko  było  nie  martwić  się  robieniem  tego  jeszcze  raz   w  jakiś  sposób.     Było   to   również   trudne,   ponieważ   przekonania   Thor’a   były   szczere   i   uczciwe,  tak  jak  los  Wellsie.  Nieprawdaż     Boże,  czy  on  kiedykolwiek  znajdzie  wyjście  z  tego  bajzlu.     388  

Kiedy   ta   paniczna   myśl   doszła   do   niego,   przesunął   wzrok   w   stronę   drobnej  postaci  Niemej.     Za   nią   wyszedł   Lassiter,   po   prostu   gapił   się   na   niego,   widoczne   rozczarowanie   na   twarzy   faceta,   sprawiło,   że   było   jasne   iż   w   jakiś   sposób   usłyszał  coś,  co  on  powiedział.     Może  nawet  wszystko.  

389  

CZTERDZIEŚCI-PIĘĆ   Kiedy   Thor   odszedł   w   kierunku   Niemej,   John   ponownie   zajął   się   jego   małym  kawałkiem  linoleum  przed  pokojem  Khill’a.     Na   jakimś   poziomie   nie   chciał   oglądać   Brata   idącego   korytarzem   do   innej   kobiety.   To   wyglądało   na   całkowicie   złe,   jakby   jedno   z   praw   wszechświata   zdecydowało   się   biec   od   końca.   Szlak,   porównywał   to   z   jego   własnym  życiem,  pomysł,  że  kiedykolwiek  byłaby  inna  kobieta  poza  Xhex,  był   dla  niego  przekleństwem:  chociaż  był  w  ciągłym  bólu  bez  niej,  wciąż  kochał   ją  tak  bardzo,  że  był  aseksualny.     Ona  jednak…  wciąż  żyła.     Nie   można   było   powiedzieć,   że   ten   związek   nie   był   dobry   dla   Thor’a.   Wrócił  do  swojego  wyglądu,  kiedy  John  po  raz  pierwszy  go  spotkał,  ogromny,   twardy  i  silny.     Nie   wszedł   w   pułapkę   śmiertelnej   strzelaniny   lub   skoczył   z   mostu   jak   miesiące  temu.     Dzięki  temu,  że  Khill  wziął  sprawy  w  swoje  ręce.  Taaa.     Po   za   tym,   Niema   nie   była,   chociaż   jej   nie   akceptował,   cizią…   była   cicha.  Skromna.  Wcale  źle  nie  wyglądała.     Było   na   świecie   o   wiele   więcej   gorszych   kandydatek.   Poszukiwaczek   złota.  Pyszałkowatych  lalek  glymerii.  Postrzelonych,  cycatych  chichotów.     Pozwalając   głowie   z   powrotem   opaść   na   betonową   ścianę,   zamknął   oczy,  kiedy  usłyszał  jak  rozmawiali.  Wkrótce  głosy  ucichły  i  przypuszczał,  że   się  oddalili,  by  prawdopodobnie  pójść  do  łóżka…     Dobra,  nie  będzie  się  w  to  zagłębiał.     Opuszczając  swoją  małą  samotność,  słuchał  miękkiego  oddechu  Blay’a   i  sporadycznego  poruszania  kończynami,  stanowczo  utrzymując  swoje  myśli   z  dala  od  Xhex.     Zabawne,   ta   część   „czekania   i   martwienia   się”   sprawiła,   że   poczuł   się   jak  za  dawnych  czasów…  on  i  Blay,  czekający  na  Khill’a.     Ludzie,  byli  tacy  szczęśliwi,  że  facet  wrócił  żywy.    

390  

Kiedy   jego   pamięć   wypluła   obrazy   z   tej   posiadłości   nad   rzeką,   widział   Ghrom’a   upadającego   na   ziemię,   V   z   pistoletem   przytkniętym   do   głowy   Assail’a…   i   Thor’a   osłaniającego   własnym   ciałem   króla.   Potem   on   i   Khill,   przeszukujący  dom…  kłócący  się  obok  tych  przesuwanych,  szklanych  drzwi…   on   walczący   ze   sobą   o   swojego   najlepszego   przyjaciela   wychodzącego   w   nocy,  samotnego  i  bez  osłony.     „Musisz  pozwolić  mi  zrobić  to  co  umiem”     Oczy   Khilla   były   zdecydowane   i   pozbawione   strachu   ponieważ   znał   swoje  możliwości,  wiedział,  że  może  wyjść  na  „Zdrowaś  Mario”  i  roznieść  to   gówno,   wiedział,   że   choć   istniało   ryzyko,   iż   nie   wróci   do   domu,   był   wystarczająco  silny  i  pewny  swoich  umiejętności  i  zrobi  wszystko  co  możliwe   by  je  ograniczyć  do  minimum.     I  John  pozwolił  mu  odejść.     Mimo   tego,   iż   jego   serce   krzyczało,   w   głowie   dzwoniło,   a   ciało   przygotowało  się  by  zablokować  wyjście.  Mimo  tego,  że  na  zewnątrz  nie  było   młodych   rekrutów   reduktorów,   ale   Banda   Drani,   która   była   doskonale   wyszkolona,  bardzo  doświadczona  i  brutalna  jak  cholera.  Mimo  tego,   że   Khill   był   jego   najlepszym   przyjacielem,   mężczyzną,   który   liczył   się   dla   niego   w   tym   świecie,  kimś,  kogo  strata  pogrążyłaby  go  na  całe  życie…     Kurwa.     John  wyciągnął  do  przodu  dłonie  i  potarł  nimi  twarz.     Z   wyjątkiem   tego,   że   ilość   pocierania   nie   zmieniła   objawienia,   które   pięło  się  po  nim,  niepożądane  i  niezaprzeczalne.     Widział   Xhex   na   spotkaniu   Bractwa   wiosną,   kiedy   zaproponowała,   że   znajdzie   kryjówkę   Xcor’a:   „mogę   się   tym   zająć   –   zwłaszcza   jeśli   uderzę   w   ciągu  dnia”     Miała  całkowicie  skupione  spojrzenie  i  trzeźwo-­‐myślący  umysł,  pewna   siebie  i  swoich  możliwości.     „Musicie  pozwolić  mi  zrobić  to  co  umiem”     Kiedy   to   był   jego   najlepszy   przyjaciel?   Nie   podobało   mu   się   to,   ale   odsunął   się   i   pozwolił   mu   zrobić   to,   co   mężczyzna   musiał   zrobić   dla   większego   dobra   –   nawet   jeśli   było   to   śmiertelnie   niebezpieczne.   Jeśli   coś   by   mu  się  stało  i  facet  by  zginął?  John  byłby  zdruzgotany…  ale  to  był  żołnierski   kodeks,  kodeks  Bractwa.     391  

Kodeks  mężczyzn.     Tracąc   Xhex   byłoby   o   wiele   gorzej,   oczywiście   dlatego,   że   był   związanym  samcem.  Ale,  rzeczywistość  była  taka,  że  próbując  uratować  ją  od   gwałtownego   losu,   stracił   ją   całkowicie:   nic   im   nie   zostało,   żadnej   pasji,   żadnych   rozmów,   żadnego   ciepła…   najmniejszego   kontaktu.   A   wszystko   dlatego,  że  jego  ochronne  zapędy  wzięły  górę.     To  wszystko  jego  wina.     Związał  się  z  wojownikiem  –  a  potem  odbiło  mu,  gdy  sprawa  „ryzyka-­‐ obrażeń”   przeszła   z   hipotetycznej   do   praktycznej.   Xhex   miała   rację   –   nie   chciała,   aby   zginął,   lub   dostał   się   w   ręce   wroga,   a   wciąż   pozwalała   mu   wychodzić  co  noc.     Pozwała  mu  robić  to,  co  potrafił,  by  pomóc.     Ona   nie   pozwalała,   by   jej   emocje   próbowały   go   powstrzymać   od   wykonywania  jego  pracy  –  a  jeśli  by  próbowała?  Cóż,  wyjaśniłby  jej  cierpliwie   i  z  miłością,  że  urodził  się  po  to  by  walczyć,  że  jest  ostrożny,  że…     Kocioł?     Po  za  tym,  jakby  się  czuł,  gdyby  ktoś  potraktował  bycie  niemową,  jako   ogranicznik   w   walce?   Jakby   zareagował,   gdyby   powiedziano   mu,   że   mimo   wszystkich   jego   kwalifikacji   i   innych   umiejętności,   mimo   jego   wrodzonego   talentu   i   instynktów,   dlatego,   że   nie   może   mówić,   nie   wolno   mu   będzie   wychodzić  w  teren?     Bycie   kobietą   nie   było   niepełnosprawnością   w   żadnym   sensownym   świecie.   On   tak   zdecydował,   dlatego,   że   nie   była   mężczyzną,   pomimo   wszystkich  jej  kwalifikacji  i  umiejętności,  nie  mogła  wyjść  walczyć.     Jak  gdyby  biust  nagle  stał  się  cholernie  niebezpieczny.     John   wznowił   tarcie,   jego   głowa   zaczęła   huczeć   pod   ciśnieniem.   Jego   związana   strona   rujnowała   mu   życie.   Zderzenie   z   tym   –   to   rujnowało   jego   życie.   Ponieważ   nie   miał   pewności,   nie   ważne   co   zrobił   teraz,   czy   mógłby   odzyskać  Xhex.     Był  jednak  pewien  co  do  jednego.     Nagle  pomyślał  o  Thor’ze  i  tej  przysiędze.     I  wiedział,  co  musi  zrobić.       ***   392  

Kiedy   Thor   podszedł   do   niej,   Niemej   zaparło   dech:   jego   masywne   ciało   kołyszące   się   z   boku   na   bok   w   rytm   kroków,   jego   płonące   oczy   skupiły   się   na   niej,  jakby  zamierzał  spożywać  ją  w  jakiś  istotny  sposób.     Był  gotowy  do  krycia,  pomyślała.     Najdroższa  Pani  Kronik,  zamierzał  ją  posiąść.     „  Chcę  cię  pieprzyć”     Jej   ręka   poszybowała   do   paska   szaty   i   to   był   szok,   kiedy   zdała   sobie   sprawę,  że  była  gotowa  zdjąć  odzież  w  tym  momencie.  Nie  tutaj,  powiedziała   swoim  palcom.     Gdzie  indziej,  jednak….     Nie  było  żadnych  myśli  o  symphacie,  żadnego  lęku,  że  to  ją  zaboli,  czy   będzie   tego   żałowała.   Był   tylko   dźwięczny   spokój   wewnątrz   jej   ciała,   ten   mężczyzna   był   tym,   czego   potrzebowała,   to   krycie   było   tym,   na   co   czekała   tak  cierpliwie.     Oboje  byli  gotowi.     Thortur  zatrzymał  się  przed  nią,  jego  pierś  pompowała  w  górę  i  w  dół,   a  dłonie  zwinęły  się  w  pięści.     -­‐   Dam   ci   szansę,   abyś   mogła   odejść   ode   mnie.   Teraz.   Opuść   centrum,   a   ja  zostanę  tutaj.     Jego   głos   był   zniekształcony,   tak   niski   i   głęboki,   że   słowa   były   prawie   nie  czytelne.     Jej,  w  odpowiedzi,  były  bardzo  wyraźne     -­‐  Nie  odejdę  od  ciebie.     -­‐   Rozumiesz,   co   mówię?   Jeśli   nie   odejdziesz…   znajdę   się   w   tobie   za   półtorej  minuty.     Wypchnęła  w  górę  podbródek     -­‐  Chcę,  abyś  był  we  mnie.     Potężny   pomruk   wyszedł   od   niego,   rodzaj   dźwięku,   który   jeśli   usłyszałaby   go   w   innych   okolicznościach,   przeraziłby   ją.   Ale   twarzą   w   twarz   ze   wspaniałym,   podnieconym   mężczyzną?   Jej   ciało   zareagowało   cudownym   rozluźnieniem,  dalej  przygotowując  się  na  jego  przyjęcie.     Nie  był  łagodny,  kiedy  sięgnął  w  dół  i  podniósł  ją,  huśtając  jej  nogami   wysoko,   by   chwycić   je   w   zgięciu   ramienia.   Nie   był   powolny,   kiedy   szedł   w   kierunku   basenu   –   jakby   pomysł   prowadzenia   ich   do   porządnego   łóżka   w   393  

wielkim   domu,   był   po   prostu   zbyt   wielką   rzeczą,   która   należy   się   przejmować.     Podczas,  gdy  ruszył  z  nią,  jak  ze  schwytaną  nagrodą,  wpatrywała  się  w   jego  twarz.  Brwi  mocno  ściągnięte,  usta  rozchylone,  odsłaniające  się  kły,  jego   kolory  stężały  w  oczekiwaniu.  On  tego  chciał.  Potrzebował  tego.     I  nie  było  już  odwrotu.     Nie,  żeby  to  wybrała.  Uwielbiała  sposób  w  jaki  czuła  się  w  tej  chwili.     Chociaż   przypuszczała,   że   to   zdradliwe   widzieć   komplement   w   rozpaczy  z  jaką  wziął  ją  w  posiadanie.  Wciąż  kochał  swoją  nieżyjącą  krwiczkę.   Jednak   pragnął   jej   –   a   to   wystarczało.   To   było,   być   może,   wszystko   co   kiedykolwiek   będzie   miała   –   a   wciąż,   jak   mu   powiedziała,   znacznie   więcej   niż   to,  o  co  kiedykolwiek  się  modliła.     Siłą   jego   woli,   szklane   drzwi   do   przedsionka   basenu,   otwarły   się   dla   nich  szeroko  i  kiedy  je  przytrzymał,  zamknął  ich  śladem,  usłyszała  delikatny   poślizg   zamka.   Potem   szybko   przemieszczali   się   przedsionkiem,   skręcili   za   rogiem   wprost   na   basen,   ciepło   tego   gęstego   i   wilgotnego   powietrza   sprawiło,  że  jej  ciało  stało  się  jeszcze  bardziej  omdlałe…     W   skoordynowanej   serii,   górne   światła   przygasły   i   błękitno-­‐zielony   blask   basenu   zajaśniał   intensywnie,   rzucając   akwamarynową   poświatę   ponad  wszystkim.     -­‐  Żadnego  odwrotu  –  powiedział  Thor,  dając  jej  ostatnią  szansę,  by  to   zakończyć.     Kiedy   tylko   skinęła   głową   na   niego,   warknął   ponownie,   a   później   opuścił   ją   na   jedną   z   drewnianych   ławek   i   położył   na   plecach.   Dotrzymał   słowa.   Nie   czekał,   ani   nie   wahał   się,   uniósł   się   nad   nią   i   stopił   ich   usta,   przyciskając   jego   klatkę   piersiową   do   jej   własnej,   ustawiając   nogi   pomiędzy   jej  nogami.     Owijając  ramiona  wokół  jego  szyi,  trzymała  go  blisko,  kiedy  jego  wargi   poruszały  się  na  jej,  a  język  zagłębił  się  w  środku.  Całowanie  było  wspaniałe  i   absorbujące,  do  tego  stopnia,  że  nawet  nie  zauważyła  kiedy  rozwiązał  pasek   jej  szaty.     A   potem   jego   ręce   znalazły   się   na   niej.   Poprzez   bieliznę,   jego   dłonie   paliły,  gdy  gładził  jej  piersi  i  wciąż  posuwał  się  niżej.    

394  

Rozkładając   uda   jeszcze   szerzej   dla   niego,   wypchnęła   swoją   płeć,   by   dostać   to   czego   chciała,   jego   dotyku   na   jej   rdzeniu,   jego   pieszczot   spychających  ją  na  krawędź  –  ale  nie  dalej.     -­‐  Chcę  cię  pocałować  –  warknął  w  jej  usta  –  ale  nie  mogę  czekać.     Myślała,  że  ją  całował?     Zanim  zdążyła  zareagować,  odsunął  od  niej  swoje  biodra  i  z  brutalnie   pilną  potrzebą  zaczął  majstrować  przy  rozporku  spodni.     A   potem   coś   gorącego   i   bezceremonialnego   wysunęło   się…   trącając…   ślizgając  się  naprzeciw  niej.     Niema   wygięła   się   w   łuk   i   krzyknęła   jego   imię   –   wtedy,   gdy   ją   wziął:   kiedy  jej  krzyk  odbił  się  echem  pod  wysokim  sufitem,  jego  ciało  domagało  się   jej,  wciskało  się  do  środka,  torując  sobie  drogę  twardością  jednak  miękką  jak   satyna.     Głowa   Thor’a   opadła   obok   niej,   kiedy   się   połączyli,   a   potem   całkowicie   się  zatrzymał  –  co  było  dobre:  sens  rozciągania  i  mieszczenia  jego  wielkości   był  boleśnie  ograniczony  –  czego  nie  wymieniłaby  na  nic  na  świecie.     Z   głębokim   jękiem   w   gardle,   jego   ciało   zaczęło   się   poruszać,   najpierw   powoli,  potem  z  większą  prędkością,  jego  biodra  kołysały  się  naprzeciw  niej,   chwycił   zewnętrzną   stronę   ud   i   ścisnął.   Z   wielkim   przypływem   namiętności   ogarniającej   ich   oboje,   każde   odczucie   zostało   wyolbrzymione,   jej   umysł   w   pełni  obecny,  został  całkowicie  porwany  przez  sposób  w  jaki  ją  zdominował,   jednocześnie  nie  krzywdząc  jej.     Kiedy  rytm  wyrwał  się  spod  kontroli,  Niema  trzymała  go  ze  wszystkich   sił,  jej  fizyczna  forma  wzrastała,  jakby  była  przypięta  szpilkami  do  jego  ciała,   jej   serce   rozpadło   się   i   zescaliło   w   jedną   całość   w   tym   samym   momencie,   kiedy   przyjemność   nagle   wybuchła,   a   potem   straciła   panowanie   nad   sobą.   Rzeczywiście,   jej   orgazm   miał   swoją   porywającą   istotę   i   ustępujący   w   zmieniającym   się   rytmie,   uwolnienie   było   zupełnie   inne,   niż   którekolwiek   z   jej  poprzednich  –  intensywniejsze,  długotrwałe.  I  wydawało  się,  że  to  rzuciło   go  na  krawędź,  do  jego  własnych,  dzikich  skurczów,  miednica  wciskała  się  w   nią,  a  następnie  szarpnęła.     To   wszystko   wydawało   się   trwać   wiecznie,   ale   tak   jak   w   przypadku   każdego  lotu,  wystrzegli  się  wolności  nieba  i  wrócili  na  ziemię.     Świadomość  była  stopniowana  niepokojącym  ciężarem.     395  

Wciąż  był  ubrany,  tak  jak  i  ona,  jej  szata  zarzucona  na  ramiona  i  ręce.   Ławka  wcinała  się  między  jej  łopatki  i  w  tył  głowy.  Powietrze  wokół  niej  nie   było  tak  gorące  jak  namiętność.     Jakie  to  dziwne,  pomyślała.  Mimo,  że  przed  momentem  dzielili  ze  sobą   tak  wiele,  ta  chwila  zaciągnęła  ich  nad  wielką  przepaść.     Zastanawiała  się,  jak  on  się  czuł….     Thortur  podniósł  głowę  i  spojrzał  na  nią.  Nie  było  szczególnego  wyrazu   na  jego  twarzy,  ani  radości,  ani  smutku,  ani  winy.     Po  prostu  na  nią  patrzył.     -­‐  Wszystko  w  porządku?  –  powiedział.     Kiedy  wydawało  się,  że  głos  ją  opuścił,  tylko  skinęła  głową,  choć  wcale   nie   była   pewna,   co   czuje.   Fizycznie   jej   ciało   było   w   porządku   –   w   rzeczywistości  to  nadal  cieszyło  się  obecnością  w  swoim  wnętrzu.  Ale  dopóki   nie  wiedziała  co  z  nim,  nie  mogła  potwierdzić  niczego  innego.     Ostatnią  kobietą,  z  którą  był,  była  jego  krwiczka…  I  na  pewno,  to  było   w  jego  głowie  w  tej  napiętej  ciszy.  

396  

CZTERDZIEŚCI-SZEŚĆ   Thor   zastygł   dokładnie   tam   gdzie   był,   uniesiony   ponad   Niemą,   jego   erekcja  wciąż  zagłębiona  w  jej  ciele,  drżąca,  by  nie  przestawał,  pomimo  tego,   iż  założył  zamek  na  swoje  żądze.     Czekał,  aż  jego  sumienie  zacznie  krzyczeć.     Przygotował  się  na  totalne  spustoszenie,  że  był  z  inną  kobietą.     Był   gotowy…   na   coś,   cokolwiek   co   odkrztusi   jego   pierś   –   rozpacz,   gniew,  frustracja.     Wszystko   co   czuł,   po   tym   co   się   stało,   to,   że   to   jest   początek,   a   nie   koniec.     Przesuwając   oczy   po   twarzy   Niemej,   przeszukiwał   jej   rysy,   szukając   jakichkolwiek   oznak,   że   zamienił   ją   na   swoją   krwiczkę,   sondując   swoje   wewnętrzne   okablowanie   w   poszukiwaniu   alarmu…   przygotowując   się   na   jakąś  ogromną  eksplozję.     Wszystko  co  czuł,  to  poczucie  słuszności.     Sięgając  w  górę,  odsunął  kosmyk  blond  włosów  z  jej  twarzy.     -­‐  Jesteś  pewna,  że  wszystko  w  porządku?     -­‐  A  u  ciebie?     -­‐   Taaa.   Nawet   tak…   to   znaczy,   ze   mną   naprawdę…   wszystko   w   porządku.  Zdaje  się,  że  byłem  przygotowany  na  wszystko,  tylko  nie  na  to,  czy   to  ma  sens?     Uśmiech,   który   zakwitł   na   jej   twarzy,   był   niczym   krótki   blask   słońca,   odmieniający   jej   rysy   do   olśniewającego   piękna,   które   wstrzymało   jego   oddech.     Tak  miła.  Tak  współczująca.  Akceptująca  wszystko.     Nie  byłby  w  stanie  tego  zrobić  z  kimkolwiek  innym.     -­‐  Masz  coś  przeciwko,  gdybyśmy  spróbowali  jeszcze  raz?  –  powiedział   miękkim  głosem.     Jej  policzki  jeszcze  bardziej  poczerwieniały     -­‐  Tak,  proszę…    

397  

Ton  jej  głosu,  postawił  na  baczność  jego   fiuta  wewnątrz  niej,  jej  śliskie,   napięte   gorąco,   głaskało   jego   długość,   czyniąc   go   gotowym   by   ryknąć   i   wziąć   ją  jeszcze  raz.     Ale   to   nie   było   w   porządku,   prosić   ją   by   położyła   się   na   tej   twardej   ławce.     Zagłębiając   ramiona   wokół   niej,   trzymał   ją   mocno   przy   piersi   i   pozwolił   jego   udom   wykonać   resztę   roboty,   podnosząc   oboje   w   górę.   Gdy   oboje   znaleźli   się   na   jego   nogach,   pocałował   ją   jeszcze   raz,   przechylając   głowę   pracował  nad  jej  ustami  kiedy  ujął  w  dłonie  jej  pośladki  i  przygotowywał  się   by   zacząć   się   ruszać.   Używając   swoich   ramion,   unosił   ją   w   górę   i   w   dół   na   swojej   długości,   całując   co   tylko   mógł   z   jej   szyi   i   obojczyków,   kiedy   penetrował  ją  pod  innym,  głębszym  kątem.     Była  niesamowita,  ogarniając  go,  trzymając  mocno,  tarcie  sprawiło,  że   zapragnął  ją  ugryźć  tylko  dla  jej  smaku.     Szybciej.  Jeszcze  szybciej.     Szata   kołysała   się   dziko,   a   Niema   musiała   nienawidzić   tego   trzepotu,   tak   samo   jak   i   on,   bo   nagle   zerwała   rzecz   uwalniając   swoje   ramiona   i   pozwalając   jej   opaść   na   płytki.   Kiedy   jej   ręce   ponownie   otoczyły   jego   szyję,   zacisnęła  uścisk  –  co  było  dla  niego  po  prostu  wspaniałe.     Zacieśniając  swoje  palce,  był  coraz  bliżej  i  bliżej  kulminacyjnego  punktu   –  i  to  samo  dotyczyło  Niemej.  Dźwięki,  które  wydawała,  niesamowite  jęki,  jej   przepiękny  zapach  wzrastał,  jej  uderzający  warkocz…     Nagle  zwolnił  łapiąc  sznurek,  który  związywał  jej  włosy,  rozrywając  go  i   uwalniając   długość.   Rozplątując   gęste   fale   z   ich   ograniczeń,   sięgnął   po   nie   ponad  jej  ramieniem  i  swoim  własnym,  okrywając  ich  oboje.     Coś  z  tego  uwolnienia  doprowadziło  do  jego  własnego:  dwa  pchnięcia   później,   jego   ciało   rzuciło   się   z   wysokości,   ulga   opanowująca   wszystko,   aż   zaklął  na  wybuchowym  oddechu.     Pędząc   przez   przyjemność,   ścisnął   ją   mocno   i   wtulił   twarz   w   cały   ten   blond,   wdychając,   czując   delikatny   szampon,   którego   używała.   Cholera,   jej   zapach   podkręcił   go   jeszcze   bardziej,   aż   nagle   jego   orgazm   stał   się   szorstką   bijatyką,   dręczącą   jego   ciało,   z   uderzeniem   pozbawiającą   równowagi   i   czasowo  wzroku.    

398  

Z   nią   musiało   się   dziać   to   samo   –   z   daleka   usłyszał,   jak   krzyczy   jego   imię,  zaciskając  nogi  wokół  jego  bioder,  scalając  ich  razem.     Niesamowite.  Absolutnie  niesamowite.  Ciągnął  przyjemność  tak  długo   jak   trwała   –   po   obu   stronach.   Kiedy   wreszcie   ucichł,   głowa   Niemej   opadła   na   jego  ramieniu,  a  jej  postać  zapadła  się  w  jego  piersi,  jej  piękne  ciało  stawało   się  luźne,  tak  jak  jej  piękne  włosy.     Nieproszona,  jedna  z  jego  rąk  odnalazła  kręgosłup  i  pięła  się  po  nim  w   górę  do  podstawy  szyi.  Kiedy  jego  oddech  się  uspokoił  po  prostu…  trzymał  ją.     Zanim  się  zorientował  kołysał  ich  oboje  z  boku  na  bok.  Ważyła  tyle  co   nic   w   jego   potężnych   ramionach   i   miał   poczucie,   że   mógłby   trzymać   ich   połączonych  naprzeciw  siebie…  na  zawsze.     W  końcu  wyszeptała     -­‐  Chyba  jestem  ciężka.     -­‐  Wcale.     -­‐  Jesteś  bardzo  silny.     Ludzie,   to   dobrze   zrobiło   jego   ego.   Właściwie,   walnie   go   czymś   takim   jeszcze   raz,   a   poczuje   się   jakby   mógł   sprasować   miejski   autobus.   Z   jumbo-­‐ jet’em  zaparkowanym  na  plecach.     -­‐  Powinienem  cię  umyć  –  powiedział.     -­‐  Po  co?     Dobra,   to   było   seksi.   To   sprawiło,   że   chciał   …   robić   jej   inne   rzeczy.   Wszelkiego  rodzaju  rzeczy.     Ponad   jej   ramieniem   spojrzał   na   basen   i   pomyślał,   że   potrzeba   jest   faktycznie  matką  wynalazków.     -­‐  Co  powiesz  na  to,  abyśmy  popływali?     Niema  uniosła  głowę     -­‐  Mogłabym  tak  zostać…     -­‐  Na  zawsze?     -­‐   Tak   –   jej   powieki   były   nisko   opuszczone,   a   oczy   mieniły   się   w   niebiesko-­‐zielonym  świetle  –  Na  zawsze.     Kiedy   na   nią   spojrzał,   pomyślał,   że   była   taka…   żywa.   Policzki   zarumienione,  usta  opuchnięte  od  jego  ust,  włosy  bujne  i  trochę  dzikie.  Była   tak  żywotna  i  gorąca  i  …     Zaczął  się  śmiać.     399  

Och,   do   kurwy   nędzy,   nie   miał   pojęcia   dlaczego   –   nie   było   tu   nic   śmiesznego,  a  nagle  zaczął  się  śmiać  jak  wariat.     -­‐  Przepraszam  –  przerwał  na  chwilę  –  Nie  mam  pojęcia  co  się  dzieje.     -­‐   Nie   obchodzi   mnie   to   –   uśmiechnęła   się   do   niego,   pokazując   jej   delikatne  kły  i  nawet  białe  zęby  –  To  najpiękniejszy  dźwięk  jaki  kiedykolwiek   słyszałam.     Pod   wpływem   impulsu,   którego   nie   rozumiał,   wypuścił   okrzyk   i   rzucił   się  do  przodu  w  kierunku  basenu,  wyrzucając  długi  krok,  potem  drugi  i  trzeci.     Potężnym   skokiem   wysłał   ich   oboje   w   lot   do   wciąż   nieruchomego   źródła  akwamarynowego  światła.     Równocześnie   wylądowali   w   ciepłej   wodzie,   miękkie,   niewidzialne   ramiona   zgarnęły   ich   w   delikatną   poduszkę,   izolując   od   ciężkiego   pociągnięcia   grawitacji,   oszczędzając   tym   samym   obojgu   jakiegokolwiek   twardego  lądowania.     Kiedy  jego  głowa  poszła  na  dno,  odnalazł  jej  usta  i  zażądał  ich,  całując   ją   pod   powierzchnią,   a   gdy   jego   stopy   znalazły   oparcie,   odepchnął   ich   aby   znów  znaleźli  powietrze…     W  tym  czasie  jego  fiut  odszukał  jej  rdzeń,  kolejny  raz.     Była   tam   z   nim,   łącząc   swoje   nogi   na   jego   biodrach   jeszcze   raz,   powtarzając  jego  rytm,  całując  go.  To  było  wspaniałe.  To  było…  właściwe.     Jakiś   czas   później,   Niema   znalazła   się   naga,   mokra   i   wyciągnięta   na   brzegu  basenu,  na  łóżku  z  ręczników,  które  dla  niej  zorganizował  Thortur.     Klęczał   obok   niej,   mokre   ubranie   przykleiło   się   do   jego   mięśni,   włosy   lśniły,  oczy  intensywnie  wpatrywały  się  w  jej  ciało.     Nagle  uderzyła  w  nią  niepewność,  chłodząc  ją.     Siadając,  okryła  się…     Thortur  złapał  jej  ręce  i  delikatnie  położył  po  obu  jej  stronach.     -­‐  Zasłaniasz  mi  widok.     -­‐  Podoba  ci  się…?     -­‐  O,  tak.  Podoba  –  pochylił  się  i  pocałował  ją  głęboko,  wsuwając  język   do  jej  wnętrza,  opuszczając  ją  ostrożnie  w  dół,  tak,  że  była  chętna  kolejny  raz   –  Mmmm,  właśnie  o  tym  mówię.     Kiedy  zniżył  się  trochę,  Niema  uśmiechnęła  się  do  niego     -­‐  Sprawiasz,  że  czuję  się…     400  

-­‐  Jak  –  pochylił  głowę  i  musnął  wargami  jej  szyję,  jej  obojczyk…  czubek   piersi  –  Piękna?     -­‐  Tak.     -­‐   Bo   taka   jesteś   –   pocałował   drugą   brodawkę   i   ssał   ją   w   ustach   –   Piękna.  I  myślę,  że  należy  pozbyć  się  tej  cholernej  szaty  na  dobre.     -­‐  A  co  będę  nosić?     -­‐   Dam   ci   ubrania.   Wszystkie,   jakie   będziesz   chciała.   Lub   możesz   po   prostu  chodzić  nago.     -­‐   Przed   wszystkimi…   -­‐   syk,   który   wydobył   się   z   niego,   był   najlepszym   komplementem  jaki  kiedykolwiek  otrzymała  –  Nie?     -­‐  Nie.     -­‐  Później,  może  w  twoim  pokoju.     -­‐  Teraz,  mogę  to  dostać.     Jego  biodra  dryfowały  w  dół  i  na  boki,  aż  kieł  przebiegł  po  jej  żebrach.   Następnie   przesuwał   po   brzuchu   leniwe   i   miękkie   pocałunki.   To   było   do   czasu,   gdy   posunął   się   nawet   dalej,   błądząc   po   jej   biodrze,   potem   potarł   ją   blisko  jej  płci  i  zdała  sobie  sprawę,  że  ma  jakiś  cel.     -­‐   Rozłóż   nogi   dla   mnie   –   nakłaniał   głębokim   głosem   –   Pozwól   mi   zobaczyć  najpiękniejszą  część  ciebie.  Pozwól  mi  całować  cię  tam,  gdzie  chcę   być.     Nie   była   do   końca   pewna,   co   sugeruje,   ale   nie   potrafiła   mu   odmówić   kiedy   używał   wobec   niej   tego   tonu.   We   mgle   uniosła   jedno   kolano,   rozdzielając   uda…   i   wiedziała,   kiedy   spojrzał   na   nią,   ponieważ   warknął   z   satysfakcją.     Thortur   przemieszczał   się   pomiędzy   jej   nogami   i   wyciągnął   się,   obejmując   ją   dłońmi   po   obu   stronach,   rozkładając   jeszcze   szerzej.   A   potem   jego   usta   znalazły   się   na   niej,   ciepłe,   jedwabiste,   mokre.   Uczucie   miękkości   na  miękkim,  rzuciło  ją  w  kolejny  orgazm,  a  on  skorzystał  z  tego  wchodząc  w   nią  swoim  językiem,  ssąc  ją,  odnajdując  jej  rytm  i  zabierając  dalej.     Jej  ręce  wbiły  się  w  jego  ciemne  włosy,  kiedy  uniosła  swoje  biodra.     I  pomyśleć,  że  ona  lubiła  seks.     Trochę  już  wiedziała,  ale  było  dużo  więcej  do  odkrycia.     Był   strasznie   delikatny   i   niezwykle   ostrożny   w   swej   eksploracji,   nie   spieszył   się   gdyby   nie   zabierał   jej   na   wyżyny   przyjemności.   Gdy   w   końcu   401  

podniósł   usta,   jego   wargi   były   śliskie   i   zaczerwienione,   przebiegł   po   nich   językiem,  kiedy  patrzył  na  nią  spod  swoich  powiek.     Potem  podniósł  się,  chwycił  jej  biodra  i  uniósł  w  górę.     Jego   erekcja   była   nieprawdopodobnie   gruba   i   długa,   ale   ona   już   wiedziała,  że  idealnie  do  niej  pasuje.     I  zrobił  to  kolejny  raz.     Tym  razem  zwróciła  większą  uwagę  na  widok,  niż  na  jego  odczuwanie.   Unosząc   się   nad   nią,   poruszał   się   w   ten   swój   potężny   i   silny   sposób,   zaspokajając  ich  oboje  kiedy  unosił  biodra  w  górę  i  z  powrotem,  wsuwając  i   wysuwając  się  z  niej.     Jego  uśmiech  był  mroczny.  Erotyczny.     -­‐  Lubisz  patrzeć  na  mnie?     -­‐  Tak.  Och,  tak…     Tak   było   do   czasu,   kiedy   przyszła   kolejna   fala,   wspinająca   się   i   przejmująca   kontrolę   nad   jej   myślami,   jej   mową,   jej   ciałem…   jej   duszą   wycierając  wszystko  do  czysta.     Kiedy   wreszcie   ucichła   i   znowu   mogła   się   skupić,   rozpoznała   to   stężenie   na   twarzy   Thortur’a,   napięcie   wokół   szczęki   i   oczu,   pompująca   klatka  piersiowa.  Nie  zaznał  jeszcze  zaspokojenia.     -­‐  Chcesz  popatrzeć  –  powiedział     -­‐  Och,  tak…     Wycofał  się  z  jej  ciała,  jego  długość  była  taka  jak  jego  wargi,  błyszcząca   i  opuchnięta.     Jedną   wielką   ręką   złapał   się,   a   na   drugą   przerzucił   swój   ciężar   i   oparł   o   podłogę,   tak   że   mógł   rozciągnąć   się   ponad   jej   rozluźnionym,   otwartym   ciałem.  Przekręcając  ramiona,  dostarczył  jej  mnóstwo  widoku,  kiedy  głaskał   się   tam   i   z   powrotem,   a   dosadna   główka   pojawiała   się   i   znikała   w   i   z   jego   pięści.     Jego   oddech   stawał   się   głośniejszy   i   szorstki,   gdy   pokazywał   jej   co   się   z   nim  dzieje.     Gdy   nadszedł   czas,   jego   krzyk   rozległ   się   w   jej   uszach,   a   jego   głowa   strzeliła  do  tyłu,  podbródek  wysunął  się  do  przodu  kiedy  obnażył  kły  i  syknął.   Potem   na   jej   brzuch   i   płeć   wystrzelił   gorący   strumień,   który   sprawił,   że   wygięła  się  w  łuk,  jakby  zaspokojenie  było  jej  własnym.     402  

Kiedy  w  końcu  zawisł,  rozłożyła  ramiona     -­‐  Chodź  tutaj.     Nie  było  żadnego  wahania,  kiedy  spełniał  jej  prośbę,  przyciągając  jego   pierś  do  jej  własnej  zanim  odwrócił  się  na  bok,  aby  złagodzić  swoją  wagę.     -­‐  Jest  ci  ciepło  –  mruknął  –  wciąż  masz  mokre  włosy.     -­‐  Nie  szkodzi  –  przytuliła  się  jego  ciała  –  Czuję  się  po  prostu…  idealnie.     Dudniące  zapewnienie  wyrwało  się  z  jego  gardła     -­‐  Bo  taka  jesteś…  Rosalhynda.     Na  dźwięk  jej  dawnego  imienia,  szarpnęła  się  do  tyłu,  ale  on  trzymał  ją   mocno.     -­‐  Nie  mogę  wciąż  mówić  do  ciebie  Niema,  nie…  po  tym.     -­‐  Nie  lubię  tego  imienia.     -­‐  W  takim  razie  inne.     Wpatrując   się   w   jego   twarz,   miała   wyraźne   przekonanie,   że   nie   zamierzał   ustąpić   w   tej   sprawie.   Tak   samo   jak   nie   zamierzał   nazywać   jej   imieniem,   które   wybrała   dawno,   dawno   temu…   bo   odzwierciedlało   to,   kim   była.     Jednak,  być  może  miał  rację.  Nagle  nie  czuła  się  jak  Niema18.     -­‐  Musisz  mieć  imię.     -­‐  Nie  potrafię  wybrać  –  odparła,  świadoma  tępego  bólu  w  jej  sercu.     Spojrzał   w   górę   na   sufit.   Owijając   pasmo   jej   włosów   wokół   swojego   palca.  Głośno  mlasnął  językiem.     -­‐  Autumn  (jesień)  jest  moją  ulubioną  porą  roku  –  powiedział  po  chwili   –  Nie  dla  tego,  że  się  rozckliwiam,  czy  coś  w  tym  stylu…  ale  podobają  mi  się   liście,  które  stają  się  czerwone  i  pomarańczowe.  Są  piękne  w  blasku  księżyca,   ale   bardziej   chodzi   o   to,   że   to   nieprawdopodobna   transformacja.   Zieleń   wiosny   i   lata   jest   tylko   cieniem   prawdziwej   tożsamości   drzew,   a   wszystkie   kolory,  kiedy  noce  stają  się  zimne,  są  cudem  za  każdym  razem,  kiedy  to  się   dzieje.  To  tak  jakby  nadrabiały  utratę  ciepła,  poprzez  cały  ten  ogień.  Lubię…   Autumn.     Spojrzał  jej  w  oczy.                                                                                                                             18

  Właściwie   powinnam   napisać,   że   „nie   czuła   się   jak   nikt”,   ponieważ   w   oryginale   Niema   to   NoOne   czyli   nikt,   taka  gra  słów.    

403  

-­‐  Jesteś  taka  jak  ona.  Jesteś  piękna  i  jarzysz  się  jasno  -­‐  i  to  jest  czas  by   wyjść.  Więc  mówię…  Autumn.     W  ciszy,  która  nastąpiła,  była  świadoma  kłucia  w  kącikach  jej  oczu.     -­‐   Co   się   dzieje?   –   zapytał   –   Cholera,   nie   podoba   ci   się?   Mogę   wybrać   inne.   Lihllith?   A   może   Suhsana?   A   co   powiesz   na..,   Joe?   Fred?   Szalony   Howard?     Położyła  dłoń  na  jego  twarzy.     -­‐  Jest  piękne.  Jest  idealne.  Odtąd  będą  mnie  znali  pod  imieniem,  które   mi  dałeś,  pory  roku,  kiedy  płoną  liście…  Autumn.     Unosząc  się,  przycisnęła  swoje  usta  do  jego  ust.     -­‐  Dziękuję  ci.  Dziękuję…     Kiedy   skinął   uroczyście   głową,   owinęła   ręce   wokół   niego   i   trzymała   mocno.   Nadanie   imienia   była   deklaracją,   która   sprawiła,   że   poczuła   się…   odrodzona.  

404  

CZTERDZIEŚCI-SIEDEM   Minęło  sporo  czasu  zanim  Thor  i  Autumn  ponownie  wyszli  z  ciepłego  i   wilgotnego   obrębu   ich   basenu.   Ludzie,   kiedykolwiek   przyjdzie   do   tego   miejsca,  zawsze  już  będzie  myślał  o  nim  jak  o  „ich”  własnym.     Trzymając   otwarte   dla   niej   drzwi   na   korytarz,   wziął   głęboki,   uspokajający  oddech.  Autumn…  idealne  imię,  dla  idealnie  cudownej  kobiety.     Idąc   obok   siebie   razem   udali   się   do   biura,   jego   stopy   zostawiały   mokre   stemple   ponieważ   wciągnął   na   siebie   z   powrotem   mokre   spodnie,   które   ściekały  na  szwach.  Ona,  z  drugiej  strony  nie  pozostawiała  śladów,  jej  szata   była  sucha.     Ostatni  raz  nosi  to  cholerstwo.     Szlak,   jej   włosy   wyglądały   dobrze,   puszczone   luźno   wokół   ramion.   Może  uda  mu  się  ją  również  namówić  do  pożegnania  z  warkoczem.     Kiedy   wyszli   z   tunelu   objął   ją   ramieniem,   przyciągając   do   siebie.   Dobrze   pasowała.   Była   mniejsza   niż…   cóż,   Wellsie   była   dużo   wyższa.   Głowa   Autumn   była   na   wysokości   jego   klatki   piersiowej,   jej   ramiona   nie   były   tak   szerokie,  a  chód  nierówny,  podczas  gdy  jego  krwiczki  był  gładki  jak  jedwab.     Ale   pasowała.   Inaczej,   tak,   ale   zamek   i   klucz   ich   ciał   był   niezaprzeczalny.     Zbliżając   się   do   drzwi,   które   prowadziły   do   głównego   budynku,   został   w   tyle   i   pozwolił   jej   pierwszej   iść   po   schodach.   Na   górze,   sięgnął   za   nią,   wstukał   kod   i   zrobił   przejście   do   foyer,   trzymając   ciężki   panel   szeroko   otwarty  dla  niej.     Kiedy  przeszła,  zapytał     -­‐  Głodna?     -­‐  Wygłodzona.     -­‐  W  takim  razie  idź  na  górę  i  pozwól  mi  się  obsłużyć.     -­‐  Och,  mogę  coś  wziąć  z  kuch…     -­‐  Nie.  Nie  sądzę.  Ja  cię  obsłużę  –  obrócił  ją  w  kierunku  schodów  –  Idź   na  górę  i  do  łóżka.  Ja  przyniosę  jedzenie.     Wahała  się  na  pierwszym  stopniu    

405  

-­‐  To  naprawdę  niepotrzebne.     Potrząsnął   głową,   kiedy   pomyślał   o   tych   wszystkich   ćwiczeniach   na   brzegu  basenu.     -­‐   To   bardzo   potrzebne.   I   poprawisz   mi   humor,   pozbywając   się   tej   szaty   i  znajdziesz  się  naga  w  łóżku.     Jej  uśmiech  rozpoczął  się  nieśmiało…  a  zakończył  spektakularnie.     A  potem  obróciła  się  i  błysnęła  mu  swoim  tyłkiem.     Patrząc   jak   kołyszą   się   jej   biodra,   kiedy   się   wspinała,   momentalnie   stwardniał.  Znowu.     Z   jedną   ręką   zastygłą   przed   rzeźbioną   balustradą,   musiał   spojrzeć   w   dół,  na  dywan,  by  się  uspokoić…     Paskudne  przekleństwo  kazało  odwrócić  się  jego  głowie.     Złe  słowo,  dobre  wyczucie  czasu.     Przechodząc  wielkimi  krokami,  przez  mozaikę  kwitnącej  jabłoni,  wszedł   do   pokoju   bilardowego.   Lassiter   siedział   na   kanapie,   koncentrując   się   na   szerokim  ekranie  nad  kominkiem.     Mimo,   że   Thor   był   pół-­‐nagi   i   na   wpół-­‐mokry,   podszedł   i   stanął   pomiędzy  aniołem  a  telewizorem.     -­‐  Słuchaj,  ja…     -­‐   Co   jest,   kurwa!   –   Lassiter   zaczął   wymachiwać   rękami   jakby   były   w   ogniu,  a  on  próbował  ugasić  płomienie  –  Zjeżdżaj  z  widoku!     -­‐  Zadziałało?  –  domagał  się  Thor.     Więcej   przekleństw,   a   następnie   anioł   przekręcił   się   na   bok,   próbując   dostać  się  do  ekranu.     -­‐  Daj  mi  minutę….     -­‐  Czy  jest  wolna?  –  syknął  –  Po  prostu  mi  powiedz.     -­‐  Aha!  –  Lassiter  stuknął  w  telewizor  –  Ty  skurwysynu!  Wiedziałem,  że   to  ty  jesteś  ojcem!     Thor   walczył   z   pragnieniem   trzepnięcia   sukinsyna.   Przyszłość   jego   Wellsie   była   zagrożona,   a   ten   zasraniec   przejmował   się   jakimś   testem   na   ojcostwo  z  telenoweli.     -­‐  Jaja  sobie  robisz?     -­‐  Nie,  jestem  cholernie  poważny.  Ten  łajdak  ma  trójkę  dzieci  z  trzema   siostrami  -­‐  co  to  za  człowiek?     406  

Thor  trzepnął  swoją  głowę  zamiast  anioła.     -­‐  Lassiter,  zlituj  się…  człowieku…     -­‐  Słuchaj,  wciąż  tu  jestem,  co  nie?  –  facet  mamrotał,  ponieważ  stłumił   dźwięk  krzyku  i  skakania  tam  i  z  powrotem  podczas  sceny  z  filmu  –  Tak  długo   jak  tu  jestem,  jest  robota  do  zrobienia.     Thor   pozwolił   sobie   opaść   na   krzesło.   Podpierając   głowę   na   ręce,   przygryzł  zęby  trzonowe.     -­‐   Już,   kurwa   nie   łapię.   Los   chciał   by   była   krew,   pot   i   łzy   -­‐   więc,   dokrwiłem   się   od   niej,   my…   na   pewno   się   spociliśmy.   I   Bóg   jeden   wie,   że   wylałem  wystarczająco  dużo  łez.     -­‐  Te  łzy  się  nie  liczą  –  powiedział  anioł.     -­‐  Jak  to  możliwe?     -­‐  Po  prostu,  mój  bracie.     Cudownie.  Fantastycznie.     -­‐  Jak  długo  mam  to  ciągnąć,  by  uwolnić  Wellsie?     -­‐   Twoje   sny   są   odpowiedzią.   A   tymczasem,   sugeruję,   abyś   poszedł   nakarmić  swoją  kobietę.  Wnoszę  po  twoich  mokrych  spodniach,  że  dałeś  jej   niezły  wycisk.     Słowa  „ona  nie  jest  moja”,  automatycznie  szarpnęły  się  w  jego  gardle,   ale   się   powstrzymał,   w   nadziei,   że   trzymanie   ich   w   środku   pomoże   w   jakiś   sposób.     Anioł   tylko   pokręcił   tam   i   z   powrotem   głową,   jakby   był   świadomy   zarówno   nastrojów,   które   zostały   niewypowiedziane…   i   przyszłości,   która   była  nieznana.     -­‐   Niech   to   szlak   –   mruknął   Thor,   kiedy   się   podniósł   i   zaczął   iść   w   kierunku  kuchni  –  Niech  mnie  szlak  trafi.       ***     Jakieś  trzydzieści  mil  dalej,  w  wiejskim  domu  Bandy  Drani,  świszczący   dźwięk   oddechu,   zmieniał   się   w   zatęchłym   powietrzu   piwnicy,   rytmicznie   i   nędznie.     Kiedy  Dholor  wpatrywał  się  bez  celu  w  blask  świec,  nie  czuł  się  dobrze   z  tym,  gdzie  był  jego  dowódca.     407  

Xcor   był   w   samym   piekle   pod   koniec   potyczki   w   domu   Assail’a.   Odmówił   powiedzenia,   przez   kogo,   ale   to   musiał   być   Brat.   I   naturalnie   nie   miał   żadnej   opieki   lekarskiej   od   tej   pory   –   nie,   żeby   miał   wiele   do   zaoferowania  w  tym  względzie.     Klnąc   pod   nosem,   Dholor   skrzyżował   ręce   na   piersi   i   próbował   sobie   przypomnieć,   kiedy   ostatni   raz   samiec   się   dokrwiał.   Najdroższa   Pani   Kronik…   czy   to   było   na   wiosnę   z   tymi   trzema   prostytutkami?   Nic   dziwnego,   że   nie   potrafił  się  uleczyć…  i  nie  będzie  potrafił,  dopóki  nie  będzie  lepiej  odżywiony.     Świszczący  oddech  przeszedł  w  szorstki  kaszel…  potem  wznowił  się  w   wolniejszym,  bardziej  bolesnym  tempie.     Xcor  umrze.     Tragiczną   konkluzją   był   świt,   który   wzrastał   z   niepohamowaną   siłą,   odkąd   ten   rytm   oddechu   zmienił   się   godziny   temu.   Aby   przeżyć,   ten   mężczyzna  potrzebował  jednej  z  dwóch  rzeczy,  prawdopodobnie  nawet  obu:   dostępu   do   opieki   medycznej,   zaopatrzenia   i   personelu,   jakimi   cieszył   się   każdy  z  Bractwa  oraz  krwi  kobiety  wampira.     Nie   było   sposobu   uzyskania   tego   pierwszego,   a   drugie   okazało   się   wyzwaniem   w   ciągu   kilku   ostatnich   miesięcy.   Populacja   wampirów   w   Caldwell   powoli   rosła,   ale   od   czasu   nalotów,   kobiety   były   jeszcze   bardziej   niedostępne.   Jak   dotąd   nie   znalazł   ani   jednej,   która   byłaby   chętna   ich   obsłużyć,  chociaż  był  gotowy  wiele  zapłacić.     Jednak…   biorąc   pod   uwagę   stan   Xcor’a,   nawet   to   mogło   nie   wystarczyć.  To  czego  potrzebowali  to  cud…     Nieproszony,  obraz  spektakularnej  Wybranki,  od  której  się  dokrwiał  w   Bractwie,   stanął   mu   w   myślach.   Tylko   jej   krew   byłaby   teraz   ocaleniem   dla   Xkoh’ra.     Dosłownie.  Tyle  tylko,  że  to  było  nieosiągalne  na  wielu  poziomach.  Po   pierwsze,   jak   byłby   w   stanie   do   niej   dotrzeć.   A   nawet   gdyby   mógł   się   z   nią   połączyć,  ona  z  pewnością  wie,  że  był  wrogiem…     Albo   nie?   Nazwała   go   wartościowym   żołnierzem   –   może   Bractwo   zachowało  dla  siebie  jego  tożsamość,  by  chronić  jej  delikatną  wrażliwość...     Żadnego  dźwięku.  Nic.     -­‐  Xcor?  –  zawołał,  kiedy  usiadł  w  pośpiechu  –  Xcor…    

408  

W   momencie   nastąpiła   kolejna   runda   kaszlu   i   utrudnionego   oddychania.     Najdroższa   Pani   Kronik,   nie   miał   pojęcia   jak   inni   mogli   spać.   Jednak   walczyli  tak  długo,  na  niczym  więcej  jak  ludzkiej  krwi,  a  sen  był  jedyną  szansą   na  jakiegoś  rodzaju  doładowanie.  Jednakże  nadnercza  Dholor’a  uchyliły  ten   zakaz   począwszy   od   drugiej,   po   czym   zaczął   swoje   czuwanie   nad   procesem   oddechowym  Xcor’a.     Kiedy   sięgnął   po   komórkę,   by   sprawdzić   godzinę,   walczył   o   skupienie   na  numerach,  jego  umysł  szalał.     Od   tamtego   incydentu   między   nimi   w   lecie,   Xcor   stał   się   innym   mężczyzną.   Nadal   autokratyczny,   wymagający   i   pełen   wyrachowania,   które   mogło   szokować   i   ogłuszać…   ale   jego   spojrzenie   było   inne,   kiedy   patrzył   na   swoich   żołnierzy.   Był   bardziej   związany   z   nimi   wszystkimi,   otworzył   oczy   na   jakimś  nowym  poziomie,  którego  wcześniej  nie  był  świadomy.     Szkoda  byłoby  teraz  stracić  drania.     Pocierając  oczy,  Dholor  w  końcu  odczytał  godzinę:  czwarta  trzydzieści   osiem.   Słońce   było   prawdopodobnie   poniżej   horyzontu,   zmierzch   bez   wątpienia   zostanie   na   niebie   do   wschodu.   Lepiej   byłoby   poczekać   na   ciemność,  by  wyruszyć,  ale  nie  miał  więcej  czasu  do  stracenia  –  zwłaszcza,  że   nie  był  do  końca  pewny  co  robi.     Przesuwając   się   na   pryczy,   wstał   na   nogi,   przeszedł   przez   piwnicę   i   potrząsnął  kupą  koca,  pod  którą  był  Cypher.     -­‐  Odejdź  –  mruknął  żołnierz  –  wciąż  mam  trzydzieści  minut.     -­‐  Musisz  zabrać  stąd  wszystkich  –  wyszeptał  Dholor.     -­‐  Muszę?     -­‐  A  ty  musisz  zostać.     -­‐  Muszę?     -­‐  Spróbuję  znaleźć  kobietę,  by  dokrwiła  Xcor’a.     To  przykuło  uwagę  żołnierza:  głowa  Cypher’a  uniosła  się     -­‐  Serio?     Dholor  stanął  w  nogach  pryczy,  tak  że  mogli  spotkać  się  oko  w  oko.     -­‐  Upewnij  się,  że  on  tu  zostanie  i  bądź  przygotowany  by  przywieźć  go   na  współrzędne,  które  ci  podam.     -­‐  Dholor,  co  ty  kombinujesz?     409  

Bez   odpowiedzi,   odwrócił   się   i   zaczął   naciągać   na   siebie   skórę,   ręce   trzęsły  mu  się  na  myśl  o  stanie  Xcor’a…  ale  i  z  faktu,  że  jeśli  jego  modlitwa   zostanie   wysłuchana,   będzie   w   towarzystwie   tej   kobiety,   jeszcze   raz.   Spoglądając   w   dół   na   swoje   bojowe   ciuchy,   zawahał   się…   Najdroższa   Pani   Kronik,   chciałby   mieć   coś   innego   do   ubrania,   niż   skóra.   Piękny   garnitur   z   wełny   czesankowej   z   krawatem.   Odpowiednie   buty   ze   sznurowadłami.   Bieliznę.     -­‐  Gdzie  ty  się  wybierasz?  –  ostro  zapytał  Cypher.     -­‐  To  nie  ma  znaczenia.  To  co  znajdę  jest  najważniejsze.     -­‐  Powiedz  mi,  że  zabierasz  broń.     Dholor   ponownie   się   zatrzymał.   Jeśli   z   jakiegoś   powodu   odniesie   to   odwrotny  skutek,  może  potrzebować  broni.  Ale  nie  chciał  jej  przestraszyć  –   zakładając,   że   faktycznie   może   do   niej   dotrzeć   w   jakiś   sposób   i   sprawić,   by   przyszła  do  niego.  Była  taką  delikatną  kobietą…     Rzeczy,   które   da   się   ukryć,   zdecydował.   Pistolet   lub   dwa.   Kilka   noży.   Nic,  co  mogłaby  zobaczyć.     -­‐  Dobrze  –  mruknął  Cypher,  kiedy  on  zaczął  sprawdzać  broń.     Zaledwie  kilka  minut  później,  Dholor  wyszedł  z  piwnicy  i  wypadł  przed   tylne  drzwi  w  kuchni…     Sycząc   i   wyrzucając   swoje   ramiona,   został   zmuszony,   by   wrócić   do   ciemnego  domu.  Z  piekącymi  i  łzawiącymi  oczami,  zaklął  i  podszedł  do  zlewu,   odkręcając  zimną  wodę  spłukał  twarz.     To   wydawało   się   trwać   wiecznie,   do   czasu,   aż   wyświetlacz   jego   telefonu   poinformował   go,   że   wyjście   było   bezpieczniejsze,   ale   tym   razem   otwarł  drzwi  ze  znacznie  mniejszą  brawurą.     Och,  ulga  nocy.     Wyskakując   ze   swoich   ograniczeń,   wylądował   na   dobrej   ziemi   i   wypełnił   swoje   płuca   zimnym,   wilgotnym   powietrzem   jesieni.   Zamykając   wciąż  pulsujące  oczy,  skoncentrował  się  w  sobie  i  porwał  się  z  dala  od  domu,   rzucając   swoje   molekuły   na   północny-­‐wschód,   aż   zescalił   się   na   trawiastej   łące,  w  której  centrum  znajdował  się  ognisto-­‐czerwony,  pochylający  się  klon.     Stojąc   przed   wielkim   pniem,   pod   czerwono-­‐złotą   pokrywą   liści,   przyglądał   się   krajobrazowi   swoimi   ostrymi   jak   brzytwa   zmysłami.   To   idylliczne  miejsce  było  daleko,  daleko  od  pola  bitwy  w  centrum  i  nawet  nie   410  

bliżej   zamkniętego   terenu   Bractwa,   czy   jakiejkolwiek   placówki   Korporacji   Reduktorów  –  przynajmniej  tego  był  świadomy.     Jednak,   by   być   pewnym   swojego   odczytu,   czekał   tak   nieruchomo,   jak   wielkie   drzewo   za   nim,   ale   nie   tak   spokojnie   –   był  gotów  na  konfrontację   z   kim  lub  czymkolwiek.     Jednak,  nic  i  nikt  nie  przyszedł  do  niego.     Jakieś  trzydzieści  minut  później,  opuścił  się  ze  skrzyżowanymi  nogami   na  ziemię  i  połączył  dłonie.     Doskonale   zdawał   sobie   sprawę   z   niebezpieczeństwa   tej   drogi,   którą   podejmował.   Ale   w   niektórych   bitwach,   trzeba   było   zrobić   swoją   własną   broń,   nawet,   jeśli   ryzykowałeś,   że   wybuchnie   ci   w   twarz:   było   w   tym   poważne  niebezpieczeństwo  ponieważ  jedno  na  co  na  pewno  mogłeś  liczyć   w  Bractwie,  to  była  staromodna  ochrona  ich  samic.     Ciosy  na  jego  szczęce  to  potwierdzały.     Był  pewny  na  sto  procent,  że  jeśli  uda  mu  się  połączyć  z  Wybranką,  nie   pozna  jego  prawdziwej  tożsamości.     Zmuszał   się   również   do   odepchnięcia   jakiejkolwiek   winy,   za   sytuację   w   której  ją  stawiał.     Zanim   zamknął   oczy,   rozejrzał   się   jeszcze   raz.   Na   drugim   skraju   łąki   pasły   się   jelenie,   ich   delikatne   kopyta   szurały   na   opadłych   liściach,   a   głowy   kołysały  się  wzdłuż  ich  ciał.  Sowa  zahukała  z  prawej,  jej  dźwięk  niósł  ze  sobą   lekką,   zimną   bryzę   dla   jego   uszu.   Daleko   przed   nim,   na   drodze,   której   nie   mógł   zobaczyć,   dryfowała   para   reflektorów,   prawdopodobnie   ciężarówka   z   farmy.     Żadnych  reduktorów.     Żadnych  Braci.     Nikogo,  tylko  on.     Opuszczając   powieki,   wyobraził   sobie   Wybrankę   i   odtworzył   te   momenty,   gdy   jej   krew   przyszła   do   niego,   przywracając   mu   przytomność,   zawracając   z   krawędzi,   na   której   zadrżało   jego   życie.   Widział   ją   z   wielką   jasnością  i  skupił  się  na  smaku  i  jej  zapachu,  samej  istocie,  którą  była.     A   potem   modlił   się,   modlił   się   jak   nigdy   wcześniej,   nawet   gdy   żył   cywilizowanym  życiem.  Modlił  się  tak,  że  jego  czoło  i  serce  były  ściśnięte,  a   on   sam   nie   mógł   oddychać.   Modlił   się   z   rozpaczą,   która   pozostawiła   jego   411  

część  zastanawiającą  się  czy  to  miało  ratować   Xcor’a…   czy   po   prostu,   kolejny   raz  chciał  ją  zobaczyć.     Modlił   się,   aż   stracił   ciąg   słów   i   wszystko   co   miał   to   uczucie   w   piersi,   wyjąca   potrzeba,   że   tylko   mógł   mieć   nadzieję,   że   był   to   wystarczająco   silny   sygnał  dla  niej,  jeśli  w  ogóle  go  odebrała.     Dholor  utrzymywał  go  tak  długo  jak  mógł,  aż  był  odrętwiały,  zziębnięty   i  tak  wyczerpany,  że  głowa  opadała  mu  już  nie  z  szacunku,  ale  ze  zmęczenia.     Trzymał   się   tego   do   czasu,   aż   uporczywa   cisza   wokół   niego   nie   zakłócała   jego   poszukiwań…   i   powiedziała   mu,   że   musiał   zaakceptować   porażkę.     Kiedy   ponownie   otworzył   oczy,   stwierdził,   że   światło   księżyca   podkradło   się   pod   baldachim   pod   którym   siedział,   w   przeciwieństwie   do   słońca,  które  przybywało  na  swoją  zmianę  czuwania  ponad  ziemią…     Jego  krzyk  odbił  się  echem,  kiedy  zerwał  się  na  nogi.     To  nie  księżyc  był  przyczyną  światła.     Jego   Wybranka   stała   przed   nim,   jej   szata   była   tak   olśniewająco   biała,   że  wydawała  się  rzucać  swoje  własne  światło.     Jej  ręce  wyciągnięte  do  przodu,  jakby  chciała  go  uspokoić.     -­‐  Przepraszam,  że  cię  przestraszyłam.     -­‐  Nie!  Nie,  nie  w  porządku…  ja…  jesteś  tutaj.     -­‐  Nie  wzywałeś  mnie?  –  wydawała  się  zmieszana  –  Nie  byłam  pewna  co   mnie  wzywa.  Ja…  po  prostu  miałam  pragnienie,  by  tu  przybyć.  A  ty  tu  jesteś.     -­‐  Nie  wiedziałem  czy  to  zadziała.     -­‐  Cóż,  zadziałało  –  uśmiechnęła  się  do  niego.     Och   słodka   Pani   Kronik   w   niebie   ponad   nami,   ona   była   piękna,   jej   włosy   upięte   wysoko   na   głowie,   jej   postać   tak   smukła   i   elegancka,   jej   zapach…  ambrozja.     Zmarszczyła  brwi  i  spojrzała  w  dół  na  siebie.     -­‐  Jestem  nieodpowiednio  ubrana?     -­‐  Słucham?     -­‐  Gapisz  się.     -­‐  Och,  faktycznie,  jestem…  proszę,  wybacz  mi.  Zapomniałem  o  swoich   manierach,   ale   to   tylko   dlatego,   że   jesteś   zbyt   piękna   dla   moich   oczu,   by   mogły  to  zrozumieć.     412  

Cofnęła   się   nieznacznie.   Jak   gdyby   nie   była   przyzwyczajona   do   komplementów  –  albo  z  powodu,  że  to  on  je  wypowiada.     -­‐   Przepraszam   –   powiedział,   zanim   miał   ochotę   się   przekląć.   Jego   słownictwo  będzie  musiało  sobie  przypomnieć  stare  przeprosiny.  I  to  szybko.   Pomogłoby,   gdyby   nie   zachowywał   się   jak   uczniak   w   jej   obecności   –   Nie   miałem  na  myśli  braku  szacunku.     Teraz  znowu  się  uśmiechnęła,  wspaniały  pokaz  szczęścia.     -­‐  Wierzę  ci  żołnierzu.  Jestem  po  prostu  zaskoczona.     Że  uważa  ją  za  atrakcyjną?  Dobry  Boże…     Regenerując   swoją   przeszłość,   jako   dystyngowany   członek   glymerii,   Dholor  ukłonił  się  nisko.     -­‐  Zaszczycasz  mnie  swoją  obecnością,  Wybranko.     -­‐  Co  cię  tu  sprowadza?     -­‐  Chciałem…  cóż,  nie  chciałem  ryzykować,  aby  stała  ci  się  jakakolwiek   krzywda,  wzywając  cię  dla  przysługi  wielkiej  wagi.     -­‐  Przysługi?  Naprawdę?     Dholor   zamilkł.   Była   tak   szczera,   tak   zachwycona   przybyciem,   że   jego   wina   odnowiła   się   dziesięciokrotnie.   Ale   ona   była   jedynym   ocaleniem   dla   Xcor’a  i  była  wojna…     Kiedy  walczył  ze  swoim  sumieniem,  pomyślał,  że  był  sposób,  by  do  niej   dotrzeć,   jednak   przyrzeczenie   mogła   wziąć   w   zamian   za   dar,   jeśli   będzie   chciała  go  dać.     -­‐   Chciałbym   cię   prosić…   -­‐   odchrząknął   –   Mam   towarzysza,   który   jest   poważnie  ranny.  On  umrze  jeśli…     -­‐  Muszę  natychmiast  do  niego  dotrzeć.  Teraz.  Pokaż  mi,  gdzie  on  jest,   abym  mogła  mu  pomóc.     Dholor   zamknął   oczy   i   nie   mógł   złapać   oddechu.   Poczuł   łzy   pod   powiekami.  Powiedział  ochrypłym  głosem     -­‐  Jesteś  aniołem.  Jesteś  nie  z  tej  ziemi  w  swoim  współczuciu  i  dobroci.     -­‐  Nie  marnuj  pięknych  słów.  Gdzie  jest  twój  oddany  żołnierz?     Dholor   wyjął   telefon   i   napisał   do   Cypher’a.   Odpowiedź   nadeszła   natychmiastowo   –   czas   na   przyjazd   był   śmiesznie   krótki.   O   ile   oczywiście   żołnierz  już  zaniósł  Xcor’a  do  samochodu  i  był  przygotowany  do  jazdy.     Cypher  to  wartościowy  samiec.     413  

Kiedy  Dholor  schował  z  powrotem  do  kieszeni  swój  telefon,  ponownie   skupił  się  na  Wybrance.     -­‐  Będzie  tu  za  chwilę.  Musi  być  przewożony  samochodem,  bo  jest  z  nim   źle.     -­‐  A  potem  zabierzemy  go  do  centrum  treningowego?     Nie.  Na  pewno  nie.  Nigdy.     -­‐  Wystarczy  mu  twoja  pomoc.  Jest  osłabiony  bardziej  z  niedokrwienia,   niż  z  powodu  ran.     -­‐  W  takim  razie  zaczekamy  tutaj?     -­‐   Tak.   Zaczekamy   tutaj   –   nastąpiła   długa   przerwa,   a   potem   ona   zaczęła   się   wiercić,   jakby   było   jej   niewygodnie   –   Wybacz   mi,   Wybranko,   jeśli   nadał   będę  patrzył.     -­‐   Och,   nie   musisz   przepraszać.   Jestem   po   prostu   zakłopotana,   ponieważ  to  rzadkie,  że  tak  przyciągam  czyjąś  uwagę.     Teraz   to   on   był   tym,   zaskoczonym.   Jednakże,   Bracia   bez   wątpienia   traktowali  każdego  mężczyznę  w  jej  obecności,  tak  jak  jego.     -­‐  Cóż,  to  potwierdza  bym  nie  ustępował  –  mruknął  delikatnie  –  Jesteś   wszystkim,  co  widzę.  

414  

CZTERDZIEŚCI-OSIEM   Khill  wyszedł  z  ukrytych  drzwi  pod  wielkimi  schodami,  około  szóstej  po   południu.  Jego  głowa  była  wciąż  zamroczona,  powłóczył  nogami  bardziej  niż   stawiał  kroki,  a  całe  ciało  miał  obolałe.  Ale,  hej,  był  wyprostowany,  poruszał   się  i  żył.     Mogło  być  gorzej.     A  po  za  tym  miał  cel.     Kiedy  doktor  Jane  przyszła  sprawdzić  co  z  nim,  powiedziała,  że  Ghrom   zwołał   spotkanie   Bractwa.   Oczywiście   poinformowała   go   również,   że   jest   poza   rotacją   i   musi   pozostać   w   łóżku   w   klinice   –   ale   jak   miał   opuścić   podsumowanie  tego  co  zaszło  w  domu  Assail’a?  Nic  z  tego.     Zrobiła   co   w   jej   mocy,   aby   mu   to   wyperswadować,   naturalnie,   ale   w   końcu  powiedziała,  że  król  spodziewa  się  jednego  więcej.     Kiedy  przeszedł  obok  rzeźbionej  balustrady,  słyszał  rozmawiających  na   drugim  piętrze  Braci,  te  głosy  głośne  i  głębokie,  wchodzące  sobie  w  słowo.     Wyraźnie,  Ghrom  nie  przywołał  ich  jeszcze  do  porządku  –  co  oznaczało   że  jest  jeszcze  czas  na  jakiś  rodzaj  alkoholu  przed  udaniem  się  na  górę.     Ponieważ   to   było   dokładnie   to,   czego   potrzebowałeś,   gdy   byłeś   chwiejny  na  szpilkach,  które  cię  wyprzedzały.     Po   pewnej,   dokładnej   ocenie,   zdecydował,   że   odległość   do   biblioteki   jest  mniejsza  niż  do  sali  bilardowej.  Prowadziła  go  stara  znajomość  drogi  do   dębowych  drzwi,  znieruchomiał  jak  tylko  w  nich  stanął.     -­‐  Jasna  cholera…     Na   podłodze   leżało   co   najmniej   pięćdziesiąt   ksiąg   Starego   Prawa   i   to   nie   była   nawet  połowa.  Na  całym  biurku  poniżej  okna  z  ołowianymi  szybami,   stało   więcej   oprawionych   w   skórę   tomów,   które   były   popękane,   otwarte   i   leżały  z  ich  wnętrznościami  jak  żołnierze  zastrzeleni  na  polu  bitwy.     Dwa  komputery.  Laptop.  Prawne  podkładki.     Skrzypnięcie   sprawiło,   że   podniósł   oczy.   Saxton   był   na   tekowej   drabinie,  sięgając  po  książkę  na  górnej  półce  pod  sufitem.     -­‐  Dobry  wieczór,  kuzynie  –  powiedział  facet  ze  swojej  wysokiej  grzędy.    

415  

Właśnie  tego  gościa  potrzebował  spotkać.     -­‐  Co  robisz  z  tym  wszystkim?     -­‐  Wyglądasz  już  raczej  dobrze   –  drabina  ponownie  zaskrzypiała,  kiedy   mężczyzna  zszedł  do  jego  poziomu  –  Wszyscy  się  niepokoili.     -­‐  Już  wszystko  w  porządku  –  Khill  podszedł  do  butelek  ustawionych  w   kolejce  na  marmurowym  blacie  –  Więc  nad  czym  pracujesz?     Nie  myśl  o  nim  z  Blay’em.  Nie  myśl  o  nim  z  Blay’em.  Nie  myśl…     -­‐  Nie  wiedziałem,  że  lubisz  sherry?     -­‐   Hm?   –   Khill   spojrzał   w   dół   na   to   co   sobie   nalewa.   Kurwa.   W   środku   własnego   wykładu   złapał   niewłaściwą   butelkę   –   Och,   no   wiesz…   jestem   w   tym  dobry.     Aby   to   udowodnić,   wypił   zawartość   jednym   haustem   –   i   prawie   się   zakrztusił,  kiedy  słodycz  uderzyła  w  jego  gardło.     Zaserwował  sobie  jeszcze  raz,  aby  nie  wyglądać  jak  jakiś  rodzaj  idioty,   który  nie  wie  co  leje  we  własne  szkło.     Okay.  Drugi  był  jeszcze  gorszy  niż  pierwszy.     Kątem  oka  patrzył  na  Saxton’a  siedzącego  przy  biurku,  mosiężna  lampa   przed  nim  rzucała  najdoskonalszy  blask  na  twarz.  Cholera,  wyglądał  jak  ktoś  z   reklamy   Ralpf’a   Lauren’a,   ze   swoją   płowo-­‐żółtą   tweedową   marynarką   z   kwadratową   kieszenią,   kamizelką   w   romby,   trzymającą   przytulnie   jego   pieprzoną  wątrobę.     Tymczasem  Khill  miał  szpitalne  ciuchy,  bose  stopy.  I  sherry.     -­‐  Więc,  co  to  za  wielki  projekt?  –  zapytał  ponownie.     Saxton  spojrzał  z  dziwnym  błyskiem  w  oczach.     -­‐  Zmiana  zasad  gry,  tak  byś  to  nazwał.     -­‐  Ochhhh,  supertajne  królewskie  sprawy.     -­‐  Rzeczywiście.     -­‐   Więc,   powodzenia.   Wygląda   na   to,   że   jest   tego   wystarczająco   dużo,   abyś  miał  zajęcie  przez  jakiś  czas.     -­‐  Zajmie  mi  to  miesiąc,  może  trochę  dłużej.     -­‐  Co  ty  robisz,  przepisujesz  całe  cholerne  prawo?     -­‐  Tylko  jego  część.     -­‐   Człowieku,   sprawiasz,   że   kocham   swoją   robotę.   Wolałbym   dać   się   postrzelić,   niż   siedzieć   nad   papierami   –   nalał   trzeci   raz   pieprzonej   sherry,   a   416  

następnie   próbował   nie   wyglądać   jak   zombi   kiedy   ruszył   do   drzwi   –   Miłej   zabawy  z  tym.     -­‐   I   tobie   w   twoich   staraniach,   kuzynie.   Byłbym   tam   na   górze,   ale   nie   mam  zbyt  dużo  czasu,  aby  zrealizować  tak  wiele.     -­‐  Dasz  sobie  radę.     -­‐  Faktycznie.  Dam.     Kiedy   Khill   skinął   głową,   a   potem   wszedł   na   schody,   pomyślał…   cóż,   przynajmniej   ta   rozmowa   nie   była   taka   zła.   Nie   wyobrażał   sobie   niczego   „zakazanego”.  Lub  cieszył  z  myśli,  że  okłada  sukinsyna  do  czasu,  aż  wykrwawi   się  na  swoje  piękne  ciuchy.     Postęp.  Łał.     Na   górze,   na   drugim   piętrze,   dwuskrzydłowe   drzwi   gabinetu   były   szeroko   otwarte,   zatrzymał   się   kiedy   rzucił   okiem   na   rozmiar   tłumu.   Jasna   cholera…   byli   tam   wszyscy.   I   nie   tylko   Bracia   i   pozostali   wojownicy,   ale   także   ich  krwiczki…  i  służba?     W   pokoju   było   dosłownie   czterdzieści   osób,   upakowanych   jak   sardynki   wokół  stylowych  mebli.     Chociaż,   może   to   miało   sens.   Po   tym   cholernym   ataku,   król   był   z   powrotem   za   biurkiem,   zasiadał   na   tronie,   ale   przede   wszystkim   prawie   powstał  z  martwych.     Przypuszczał,  że  to  jakiś  uzasadniony  rodzaj  uczczenia  tego.     Przed   wejściem   w   tłum,   podjął   próbę   kolejnego   haustu   sherry,   ale   jeden  powiew  tego  gówna  i  jego  wola  poszła  w  diabły.  Pochylając  się  wylał   zawartość  do  doniczki  i  zostawił  szklankę  na  stoliku  w  holu….     Natychmiast,   kiedy   zobaczyli   go   przechodzącego   przez   drzwi,   wszyscy   się  zamknęli.  Jak  gdyby  w  pokoju  był  pilot  i  ktoś  nagle  wyłączył  dźwięk.     Khill   zastygł.   Spojrzał   w   dół   na   siebie,   czy   przypadkiem   nie   mignęło   coś   nieprzyzwoitego.   Obejrzał   się   za   siebie,   na   wypadek,   gdyby   ktoś   ważny   nie   wchodził  po  schodach.     Potem  rozejrzał  się  po  pokoju,  zastanawiając  się,  co  przegapił…     W   wielkim   ziejącym   braku   dźwięku   i   ruchu,   Ghrom   wsparł   się   na   ramieniu   swojej   królowej   i   chrząknął,   kiedy   stanął   na   własne   nogi.   Miał   bandaże   wokół   szyi   i   wyglądał   trochę   blado,   ale   żył…   i   miał   tak   intensywny   wyraz  twarzy,  że  Khill  poczuł  jakby  był  fizycznie  okrywany.     417  

A  potem  król  położył  prawą  rękę,  tą  na  której  znajdował  się  pierścień   rasy   z   czarnym   diamentem,   na   własnej   piersi,   w   samym   środku,   tuż   nad   sercem…  i  powoli,  ostrożnie  z  pomocą  swojej  krwiczki  pochylił  się  w  pasie.     Kłaniając  się  przed  Khill’em.     Kiedy  cała  krew  odpłynęła  z  jego  głowy  i  zastanawiał  się  co  do,  kurwy   nędzy   najważniejszy   wampir   na   świecie   wyprawia,   ktoś   zaczął   powoli   klaskać.     Klap.  Klap.  Klap!     Inni  się  przyłączyli,  dopóki  cały  pokój  zaczynając  od  Furiath’a  i  Cormii,   przez  Zbihr’a  z  Bell’ą  i  małą  Nall’ą,  Fritz’a  i  jego  psańców…  aż  do  Vrhednego  i   Panikhi   i   ich   partnerów,   do   Butch’a   z   Marissą,   Mordh’a   z   Ehleną…   wszyscy   mu  klaskali  ze  łzami  w  oczach.     Khill   owinął   się   ramionami   kiedy   spojrzenie   jego   niedopasowanych   oczu  odbijało  się  od  wszystkiego  i  wszystkich.     Aż  spotkało  wzrok  Blay’a.     Rudy   stał   po   prawej   stronie,   klaszcząc   jak   reszta   z   nich,   jego   niebieskie   oczy  były  świetliste  z  emocji.     Chociaż,   on   wiedział   ile   coś   takiego   znaczyło   dla   spieprzonego   dzieciaka   z   wrodzonym   defektem,   którego   rodzina   nie   chciała   przy   sobie   z   zażenowania  i  społecznego  wstydu.     On  wiedział,  jak  ciężko  było  mu  przyjąć  wdzięczność.     On   wiedział   jak   bardzo   Khill   pragnął   uciec   z   tego   centrum   zainteresowania…  nawet  jeśli  był  wzruszony  ponad  miarę,  za  ten  zaszczyt,  na   który  nie  zasługiwał.     Nie   umiał   sobie   z   tym   poradzić,   tylko   patrzył   na   swojego   starego   i   drogiego  przyjaciela.     I   jak   zawsze,   Blay   był   kotwicą,   która   powstrzymywała   go   przed   runięciem  w  przepaść.       ***     Kiedy   Xhex   przejechała   przez   zwidh,   trudno   było   jej   uwierzyć,   że   jechała   do   rezydencji   na   polecenie   króla:   Ghrom   osobiście   wystosował  

418  

„zaproszenie”   –   i   nawet   jeśli   w   dużej   mierze   była   obrazoburcą,   nie   zamierzała  zignorować  wyraźnego  królewskiego  rozkazu.     Boże,  miała  mdłości.     Kiedy   po   raz   pierwszy   odsłuchała   pocztę   głosową,   zakładała,   że   John   nie  żyje,  że  został  zabity  w  terenie.  Od  razu  napisała  do  niego,  a  odpowiedź   była  natychmiastowa.  Krótko  i  słodko.  „Po  prostu  przyjedź  po  zmroku”     Więc   tak,   poczuła   jakby   miała   zwymiotować,   prawdopodobnie   John   chciał   oficjalnie   zakończyć   ich   związek.   Odpowiednik   rozwodu   wampirów   był   rzadki,  ale  przepisy  Starego  Prawa  przewidywały  legalne  wyjście.  Naturalnie   dla   ludzi,   jako   społecznym   poziomie   John’a   –   a   mianowicie,   syna   Brata   Czarnego   Sztyletu   –   król   był   jedynym,   który   mógł   udzielić   im   zgody   na   rozdzielenie.     To  musiał  być  koniec.     Cholera,  zaraz  rzeczywiście  zwymiotuje.     Jadąc   wzdłuż   podjazdu   nie   zaparkowała   Ducati   na   szarym   końcu   uporządkowanego   rzędu   samochodów,   suv’ów   i   kombi.   Nie   –   zostawiła   motor   tuż   u   podstawy   schodów.   Jeśli   to   jest   rozwód   z   królewskiego   dekretu,   pomoże  John’owi  położyć  kres  ich  nędzy,  a  potem…     Cóż,   potem   zadzwoni   do   Trez’a   i   powie   mu,   że   nie   może   przyjść   do   pracy.   Potem   zamknie   się   w   swojej   chacie   i   będzie   ryczeć   jak   dziewczyna.   Przez  tydzień  lub  dwa…     Taka  głupia.  Cała  ta  historia  między  nimi  była  kurewsko  głupia.  Ale  ona   nie  potrafiła  go  zmienić,  a  on  nie  potrafił  zmienić  jej,  więc  co  im  pozostało?   Od   miesięcy   nie   mieli   nic,   prócz   dystansu   i   niezręcznej   ciszy   między   nimi,   a   trend  się  nie  zmieniał,  czarna  dziura  stawała  się  tylko  większa  i  głębsza.     Kiedy  zmontowała  kroki  do  wielkich,  podwójnych  drzwi,  łamała  się  na   pół,   roztrzaskując   pewność,   jakby   jej   kości   stały   się   kruche   i   nie   utrzymywały   wagi  jej  mięśni.  Ale  szła  nadal,  bo  tak  robili  wojownicy.  Podążali  za  bólem,  do   ustalonego   celu   –   i   było   pewne,   jak   cholera,   że   ona   i   John   zabijali   coś   dziś   wieczorem,   coś   co   było   tak   cenne   i   rzadkie,   że   wstydziła   się   za   nich   oboje,   że   nie  znaleźli  sposobu,  by  wyhodować  to  pośrodku  zimnego  i  twardego  świata.     Wewnątrz   przedsionka,   nie   podeszła   od   razu   do   kamery.   Nigdy   nie   była   rodzajem   ckliwej   kobiety,   a   mimo   to   zdała   sobie   sprawę,   że   ociera   koniuszkami  palca  pod  oczami,  a  potem  przeczesuje  dłonią  jej  krótką  fryzurę.   419  

Szybkie   wyprostowanie   skórzanej   kurtki   –   i   kręgosłupa   –   i   powiedziała   sobie,   pieprzyć  to.     Przeszła  przez  legiony  rzeczy  gorszych  niż  to.     Przez   samotną   dumę,   tylko   mogła   zebrać   resztki   samokontroli   na   najbliższe  dziesięć,  piętnaście  minut.     Miła   resztę   swojego   życia,   na   utratę   przeklętego   opanowania   w   samotności.     Z   przekleństwem   uderzyła   w   przycisk   dzwonka,   zmuszając   się,   by   patrzeć  w  kamerę.  Kiedy  czekała,  jeszcze  raz  rozprostowała  skórzaną  kurtkę.   Stukała  butem.  Dwa  razy  sprawdziła  swoją  broń  w  kaburach.     Bawiła  się  włosami.     Dobra,  co  jest  do  cholery.     Przechylając   się   kolejny   raz   dźgnęła   przycisk.   Psańce   tutaj   miały   wysokie  standardy.  Dzwoniłeś  i  odpowiadano  w  ciągu  kilku  chwil.     Za  trzecią  próbą,  zastanawiała  się  ile  razy  będzie  musiała  żebrać  o…     Wewnętrzne   drzwi   przedsionka   otwarły   się   szeroko   i   Fritz   spojrzał   upokorzony     -­‐  Moja  pani,  tak  mi  przykro…     Głośna  kakofonia  zagłuszała  cokolwiek  jeszcze  powiedział  kamerdyner   i   zmarszczyła   brwi,   kiedy   spojrzała   za   starym   mężczyzną.   W   górze,   ponad   białą   głową   psańca,   na   szczycie   głównych   schodów,   był   olbrzymi   tłum   kłębiący  się  i  dryfujący  jakby  przyjęcie  właśnie  zostało  przerwane.     Może  ktoś  ogłaszał  swoją  ceremonię  godową.     Dużo  szczęścia,  pomyślała.     -­‐  Wielkie  ogłoszenie?  –  zapytała,  kiedy  weszła  do  foyer  i  zebrała  siły  na   czyjeś  dobre  wiadomości.     -­‐  Bardziej  uznanie  –  lokaj  użył  siły,  jak  zawsze,  przy  zamykaniu  drzwi  –   Pozwolę  sobie  poinformować  resztę.     Zawsze  dbający  kamerdyner  –  dyskretny  do  szpiku  kości.     -­‐  Jestem,  żeby  zobaczyć  się  z…     -­‐  Z  Bractwem.  Tak  wiem.     Xhex  uniosła  brwi.     -­‐  Chodziło  mi  o  Ghrom’a,  tak  myślałam.    

420  

-­‐  Cóż,  tak  oczywiście  z  królem  również.  Proszę  na  górę  do  królewskiego   gabinetu.     Kiedy   przekroczyła   mozaikę   i   zaczęła   wspinaczkę,   kiwała   głową   do   ludzi,   którzy   schodzili   na   dół…   krwiczki,   służba,   którą   znała,   ludzi   z   którymi   żyła   zaledwie   kilka   tygodni,   ale   którzy   w   krótkim   czasie   stali   się   jakimś   rodzajem  jej  rodziny.     Będzie  za  nimi  tęskniła,  prawie  tak  samo  jak  za  John’em.     -­‐  Pani?  –  zapytał  lokaj  –  wszystko  w  porządku?     Xhex   zmusiła   się   do   uśmiechu   i   domyśliła   się,   że   prawdopodobnie   wypuściła  jakieś  przekleństwo.     -­‐  W  porządku.  W  jak  najlepszym  porządku.     Kiedy   dotarła   do   gabinetu   Ghrom’a,   było   tam   tak   dużo   aprobaty   w   powietrzu,  że  praktycznie  musiała  odepchnąć  to  gówno  na  bok,  by  wejść  do   pokoju:   Bracia   tworzyli   jeden   wielki   tors   dumy…   z   wyjątkiem   Khill’a,   który   rumienił  się  tak  głęboko,  że  odwrócił  się  do  rzymskiego  świecznika.     John,   jednak   utrzymywał   dystans   –   nie   patrzył   na   nią,   ale   na   jakiś   oddalony  punkt  wprost  przed  sobą.     Z  za  biurka,  Ghrom  skoncentrował  się  na  niej.     -­‐  A  teraz  przejdźmy  do  interesów  –  ogłosił  król.     Kiedy   drzwi   zatrzasnęły   się   za   nią,   nie   miała   pojęcia,   co   kurwa,   robi.   John  wciąż  odmawiał  nawet  spojrzenia  na  nią  i…  cholera,  król  miał  ranę  na   szyi   –   zakładając,   że   nie   zdecydował,   iż   ten   biały   bandaż   będzie   nowym   trendem  w  modzie.     Wszyscy  się  zamknęli,  usiedli  i  stali  się  poważni.     O  Boże,  chcą  to  zrobić  przed  całym  Bractwem?     Chociaż,   czego   mogła   się   spodziewać?   Myślenie   grupowe   było   tak   wszechobecne  w  tej  grupie  samców,  że  było  oczywiste,  że  chcą  być  obecni  w   chwili,  gdy  pewne  sprawy  zostają  zakończone.     Stanęła  twardo     -­‐  Zakończmy  to  już.  Gdzie  mam  podpisać?     Ghrom  zmarszczył  brwi     -­‐  Słucham?     -­‐  Dokumenty.     Król  spojrzał  na  John’a.  I  z  powrotem.     421  

-­‐   To   nie   jest   rodzaj   rzeczy,   którą   można   ograniczyć   do   podpisania.   Nigdy.     Xhex   rozejrzała   się   dookoła,   a   następnie   zaczęła   studiować   emocjonalną   siatkę   John’a.   Był…   zdenerwowany.   Zasmucony.   I   świadomy   celu  w  tak  silny  sposób,  że  momentalnie,  chwilowo  zgłupiała.     -­‐  Co  się  tutaj,  do  cholery  dzieje  –  domagała  się.     Głos  króla  był  głośny  i  wyraźny.     -­‐  Mam  dla  ciebie  zadanie  -­‐  jeśli  jesteś  zainteresowana.  Coś,  co  wiem  z   dobrego   źródła   możesz   załatwić   z   niezwykłą   biegłością.   Zakładając,   że   zechcesz  nam  pomóc.     Xhex  patrzyła  w  szoku  na  John’a.     On  był  za  to  odpowiedzialny,  pomyślała.  Jakiekolwiek  tryby  kręciły  się   w  tym  pokoju,  to  on  je  wprawił  w  ruch.     -­‐  Co  ty  zrobiłeś?  –  zapytała  go  wprost.     To  sprawiło,  że  w  końcu  na  nią  spojrzał.  Podnosząc  ręce  zamigał     „   Istnieją   granice   tego,   co   możemy   zrobić.   Potrzebujemy   ciebie   do   tego”     Spoglądając  na  Mordh’a,  otrzymała  całe  mnóstwo  grobowej  powagi  –  i   nic   więcej.   Żadnej   cenzury,   żadnego   „to-­‐nie-­‐dla-­‐dziewczyn”.   To   samo   od   reszty   mężczyzn   w   pokoju:   nie   było   nic,   prócz   spokojnej   akceptacji   jej   obecności…  i  jej  umiejętności.     -­‐  Czego  właściwie  ode  mnie  oczekujesz?  –  powiedziała  powoli  do  króla.     Kiedy   samiec   mówił,   kontynuowała   patrzenie   na   John’a,   słysząc   takie   rzeczy  jak  Banda  Drani…  zamach…  ich  kryjówka…  karabin.     Z  każdym  mijającym  zdaniem,  jej  brwi  podjeżdżały  wyżej  i  wyżej.     Dobra,   więc   nie   chodziło   o   jakiś   kiermasz   dobroczynny,   czy   inne   gówno.   To   było   zlokalizowanie   serca   wroga,   infiltracja   ich   bezpiecznej   domeny   i   usunięcie   wszelkiej   broni   dalekiego   zasięgu,   która   mogła   zostać   użyta,  by  zabić  Ghrom’a  poprzedniej  nocy.     Tak   więc   zapewniając   w   ten   sposób   Bractwu,   jeśli   wszystko   pójdzie   zgodnie   z   oczekiwaniami,   dowód,   który   musieli   zdobyć   by   skazać   Xcor’a   i   jego  żołnierzy  na  śmierć.    

422  

Xhex  położyła  ręce  na  biodrach  –  nie  mogli  zacząć  natarcia  z  radością.   To   była   właśnie   jej   działka   –   niemożliwa   do   spełnienia   propozycja,   poparta   przez  zasadę,  za  którą  można  się  schować:  zemsta  na  kimś,  kto  cię  wydymał.     -­‐  Więc,  co  o  tym  myślisz?  –  zapytał  Ghrom.     Xhex   patrzyła   na   John’a.   pragnąc,   by   on   spojrzał   na   nią   ponownie.   Kiedy   tego   nie   zrobił,   po   prostu   ponownie   przeskanowała   jego   siatkę   emocjonalną:  był  przerażony,  ale  zdecydowany.     Chciał,  żeby  to  zrobiła.  Ale  dlaczego?  Co  się,  do  cholery,  zmieniło?     -­‐  Tak,  jest  to  coś,  co  mnie  interesuje  –  usłyszała  jak  mówi.     Głębokie  męskie  głosy  warknęły  w  aprobacie,  król  zwinął  dłoń  w  pięść  i   uderzył  w  biurko.     -­‐  Świetnie.  Jest  tylko  jedna  rzecz.     Haczyk.  No  jasne.     -­‐  Pracuję  sama.  Nie  chcę,  ośmiuset  kilo  opiekunek  skradających  się  za   mną.     -­‐   Nie   to.   Idziesz   sama   -­‐   wiedząc,   że   masz   całe   nasze   wsparcie   jeśli   będziesz   go   potrzebowała   lub   chciała.   Jedyne   ograniczenie,   to   to,   że   nie   możesz  zabić  Xcor’a.     -­‐   Nie   ma   problemu.   Po   prostu   przyprowadzę   go   żywego   na   przesłuchanie.     -­‐   Nie.   Nie   możesz   go   dotknąć.   Nikt   nie   może,   do   czasu,   aż   przeanalizujemy  kulę.  A  potem,  jeśli  znajdziemy,  to  co  myślę,  że  znajdziemy,   on  jest  Thor’a.  Przez  oficjalną  proklamację.     Xhex   spojrzała   na   Brata.   Jezu   Chryste,   wyglądał   zupełnie   inaczej,   jak   gdyby   był   młodszy,   zdrowy   kawał   faceta,   jakiego   znała   zanim   Wellsie   została   zabita.   I   biorąc   pod   uwagę   jaki   był   teraz?   Xcor   miał   już   wykopany   grób   ze   swoim  nazwiskiem.     -­‐  Co  się  stanie,  jeśli  będę  musiała  się  bronić?     -­‐   Masz   pozwolenie,   na   zrobienie   tego,   co   musisz,   by   zapewnić   swoje   bezpieczeństwo.   Właściwie   w   tym   przypadku…   –   król   zwrócił   swoje   ślepe   oczy  wprost  na  John’a  –  zachęcam  do  użycia  każdej  twojej  broni  w  obronie   własnej.     Czytaj:  użyj  swojej  symphackiej  strony,  dziewczyno.    

423  

-­‐   Ale   jeśli   to   możliwe   –   dodał   Ghrom   –   zostaw   najwięcej   jak   to   tylko   możliwe  w  nienaruszonym  stanie,  a  Xcor’a  nad  ziemią.     -­‐  To  nie  będzie  problem  –  powiedziała  Xhex  –  Nie  mam  go  tknąć,  tak   jak  i  pozostałych.  Mam  tylko  zatroszczyć  się  o  karabin.     -­‐  Dobrze  –  kiedy  król  uśmiechnął  się  i  błysnął  kłami,  inni  zaczęli  mówić   w  pośpiechu  –  Idealnie…     -­‐  Czekaj,  jeszcze  się  na  nic  nie  zgodziłam  –  powiedziała,  zamykając  ich   momentalnie,  kiedy  spojrzała  na  John’a  –  Jeszcze…  nie.  

424  

CZTERDZIEŚCIDZIEWIĘĆ   -­‐   Puść   mnie,   głupcze   –   mamrotał   Xcor,   kiedy   poczuł   jak   kolejny   raz   jest   unoszony.     Był  wykończony  tym  sponiewieraniem:  ściągnięty  ze  swojej  pryczy,  na   której  odpoczywał.  Zabierany  gdzieś  indziej.  Kolejny  raz  zakłócony  spokój.     -­‐  Już  prawie  –  powiedział  Cypher.     -­‐   Zostaw   mnie…   -­‐   to   powinno   brzmieć   jak   żądanie.   Zamiast   tego,   we   własnych  uszach  brzmiał  jak  dziecko.     Ach,  jak  pragnął  swojej  siły,  by  mógł  się  uwolnić  i  stanąć  na  własnych   nogach.     Ale  ten  czas  minął.  Rzeczywiście,  już  prawie  odszedł…  może  na  dobre.     Jego   tragiczny   stan   był   wynikiem   nie   jednego   szczególnego   urazu   z   walki   z   tym   żołnierzem   –   to   był   dla   nich   punkt   kulminacyjny,   rany   pokrywające  jego  głowę  i  brzuch,  agonia,  coś  raczej  jak  bicie  serca,  siła,  która   istniała  i  nie  ustawała  w  nim,  nad  którą  nie  miał  żadnej  kontroli.     Początkowo   walczył   z   tym,   pod   wpływem   męskiego   poczucia   zwalczenia  tej  teorii.  Jednak,  jego  ciało  miało  dla  niego  inny  plan,  a  im  było   więcej   kołysania,   jego   umysł   i   wola   podążały   za   nim.   Teraz   czuł   się   tak,   jakby   był  w  własnością  całunu  dezorientacji  i  zmęczenia.     Nagle  powietrze,  którym  oddychał  stało  się  zimne  i  czyste,  uderzając  w   niego  jakimś  zapachem.     Walcząc,   by   skupić   wzrok,   był   witany   przez   łąkę,   pofałdowaną   łąkę,   która  spotkała  wspaniałe  jesienne  drzewo.  I  tam…  tak,  pod  gałęziami,  które   zostały  przybrane  czerwonym  i  żółtym,  był  Dholor.     Obok  niego  stała  szczupła  postać  w  białej  sukni…  kobieta.     Chyba,  że  ma  przywidzenia?     Nie,  nie  miał.  Kiedy  Cypher  zabrał  go  bliżej,  stała  się  bardziej  wyraźna.   Była…  nieporównywalnie  piękna,  z  bladą  skórą  i  blond  włosami,  które  zostały   upięte  jak  korona  na  jej  głowie.     425  

Ona  była  wampirem,  nie  człowiekiem.     Była…   nieziemska,   rozlewała   światło   ze   swej   postaci,   tak   jasne,   że   zaciemniało  księżyc.     Ach,  więc  to  był  sen.     Powinien   się   domyślić.   Jednakże   nie   było   powodu,   aby   Cypher   zabierał   go   z   ich   farmy,   ryzykując   życie   dla   jakiegoś   świeżego   powietrza.   Nie   było   powodu,   aby   jakakolwiek   kobieta   czekała   na   jego   przybycie.   Nie   było   możliwości,  by  ktoś  tak  piękny  jak  ona  był  sam  na  świecie.     Nie,   to   było   tylko   wytworem   jego   delirium   i   dlatego   rozluźnił   się   w   żelaznych   ramionach   swojego   żołnierza,   uznając,   że   cokolwiek   jego   podświadomość   wydusiła   z   siebie,   nie   miało   to   żadnego   znaczenia,   mógł   równie  dobrze  pozwolić  na  swobodny  bieg  rzeczy.     Po  za  tym,  im  mniej  walczył,  tym  bardziej  mógł  się  skupić  na  niej.     Och…   piękno.   Och,   cnotliwa   uroda,   z   rodzaju   tych,   która   zamieniała   królów  w  poddanych,  a  żołnierzy  w  poetów.     Jak  szkoda,  że  była  tylko  wizją.     Pierwszą  oznaką,  że  coś  było  nie  tak,  to  to,  iż  wydawała  się  zaskoczona   widząc  go.     Jednakże,   jego   umysł   prawdopodobnie   lubił   realizm.   Był   okropnie   poraniony.   Pobity   i   głodny?   Miał   szczęście,   że   nie   skuliła   się   w   przerażeniu.   Jej  ręce  podniosły  się  do  policzków,  a  głowa  potrząsała  tam  i  z  powrotem,  do   czasu   gdy   Dholor   nie   wkroczył   jakby   chciał   zabezpieczyć   jej   delikatną   wrażliwość.     To   wcale   nie   sprawiło,   że   zapragnął   mieć   broń.   To   był   jego   sen.   Jeśli   miała   być   osłonięta,   to   on   się   tym   zajmie.   Cóż…   zakładając,   że   będzie   mógł   wstać.     Ona  nie  uciekła…     -­‐  On  doznał  porażki  –  usłyszał  jak  powiedziała.     Jego   oczy   zatrzepotały   ta   ten   czysty   i   melodyjny   dźwięk.   Ten   głos   był   doskonały,  jak  cała  jej  reszta,  skupił  się  mocno,  próbując  zmusić  swój  mózg,   aby  mówiła  więcej  w  jego  śnie.     -­‐  Tak  –  powiedział  Dholor  –  to  jest  nagły  wypadek.     -­‐  Jak  ma  na  imię?    

426  

Xcor   odezwał   się   w   tym   momencie,   myśląc,   że   sam   powinien   się   przedstawić.  Niestety,  wszystko  co  wyszło  z  jego  ust  było  jedynie  skrzekiem.     -­‐  Połóżcie  go  –  powiedziała  kobieta  –  musimy  to  zrobić  szybko.     Miękka,   chłodna   trawa   otuliła   to   złamane   ciało,   pewnie   go   amortyzując,   jakby   dłoń   ziemi   była   zanurzona   w   wełnianej   rękawiczce.   A   kiedy   ponownie   stalowe   drzwi   jego   oczu   otwarły   się,   zobaczył   ją   klęczącą   obok  niego.     -­‐  Jesteś  taka  piękna…  -­‐  to  było  tym  co  powiedział.  To  co  wyszło  z  jego   ust  nie  było  niczym  więcej  niż  płukaniem  gardła.     Nagle   miał   kłopoty   z   oddychaniem,   jakby   coś   rozrywało   jego   wnętrzności,  być  może  z  powodu  tych  wszystkich  ruchów.     Z  wyjątkiem  tego,  że  to  był  sen,  więc  jakie  to  mogło  mieć  znaczenie?     Kiedy   kobieta   uniosła   swój   nadgarstek,   wyciągnął   drżącą   rękę   i   zatrzymał  ją  zanim  mogła  otworzyć  żyłę.     W   oddali,   Dholor   kolejny   raz   zamknął   dystans,   jakby   obawiał   się,   że   Xcor  mógłby  zrobić  coś  gwałtownego.     Nie  jej,  pomyślał.  Nigdy,  tej  delikatnej  istocie  z  jego  wyobraźni.     Odchrząknął  i  przemówił  tak  wyraźnie  jak  tylko  mógł.     -­‐   Zachowaj   swoją   krew   –   powiedział   jej   –   piękna,   zachowaj   to,   co   sprawia,  że  żyjesz.     Był   zbyt   daleko   dla   kogoś   takiego   jak   ona.   I   to   była   prawda,   nie   tylko   dlatego,  że  został  ciężko  ranny  i  prawdopodobnie  umrze.     Nawet  w  jego  wyobraźni,  była  zbyt  dobra  by  być  w  jego  pobliżu.       ***     Kiedy   Layla   uklękła,   zdała   sobie   sprawę,   że   trudno   jej   mówić.   Mężczyzna  wyciągnięty  przed  nią  był…  cóż,  potwornie  ranny,  tak,  oczywiście.   Ale  był  czymś  więcej.     Pomimo  tego,  że  był  na  ziemi,  wyraźnie  bezbronny,  był…     Potężny  –  tylko  to  jedno  słowo  przychodziło  jej  na  myśl.     Ogromnie  potężny.     Niemal   nic   nie   mogła   powiedzieć   o   jego   wyglądzie,   ze   względu   na   opuchliznę  i  stłuczenia,  to  samo  dotyczyło  koloru  jego  skóry  z  powodu  całej   427  

tej  zaschniętej  krwi.  Ale  jego  forma  fizyczna  -­‐  mimo,  że  wydawał  się  nie  być   tak   wysoki   jak   Bracia,   ale   był   tak   samo   szeroki   w   barkach,   a   jego   ramiona   były  tak  samo  brutalnie  umięśnione.     Może  kontury  jego  ciała  były  tylko  jej  wyobrażeniem  o  nim?     Nie,   wojownik,   który   wezwał   ją   na   tę   odległą   łąkę   był   tego   samego   wzrostu,  tak  samo  jak  mężczyzna,  który  położył  rannego  pod  jej  nogi.     Ten   upadły   żołnierz   był   po   prostu   inny,   niż   ci   dwaj   –   i   tak   naprawdę,   ulegali  mu  w  subtelny  sposób  swoimi  ruchami  i  wzrokiem.     Rzeczywiście,   nie   był   to   samiec   do   zabawy,   ale   raczej   był   jak   byk,   zdolny  skruszyć  wszystko  na  swojej  drodze.     Jednak   ręka,   która   jej   dotknęła,   była   lekka   jak   bryza   i   nawet   mniej   ograniczająca   –   miała   wrażenie,   że   nie   tylko   nie   chciał   jej   tu   zatrzymać,   ale   chciał,  żeby  odeszła.     Ale,  nie  miała  zamiaru  go  opuścić.     W   najdziwniejszy   sposób,   była…   usidlona…   przetrzymywana   przez   to   głębokie,  błękitne  spojrzenie,  które  pomimo  nocy  i  faktu,  że  był  śmiertelnie   ranny,  zdawało  się  być  oświetlone  ogniem.     Dźwięk,  który  wydobył  się  z  niego,  niezrozumiały  i  gardłowy  z  powodu   ran,  wezwał  ją  do  pośpiechu.     Powinien   być   oczyszczony.   Otoczony   opieką.   Wykarmiony,   by   wrócić   do   zdrowia   w   ciągu   kilku   dni,   może   tygodni.   Jednak   był   tutaj,   na   tej   łące   z   tymi  samcami,  którzy  najwyraźniej  wiedzieli  więcej  o  broni  niż  o  leczeniu.     Spojrzała,  na  żołnierza,  którego  znała.     -­‐  Musicie  się  nim  zająć  po  tym.     Chociaż  otrzymała  skinienie  głową  i  afirmację  jako  odpowiedź,  instynkt   powiedział  jej,  że  to  kłamstwo.     Mężczyźni,   pomyślała   drwiąco,   byli   zbyt   nieustępliwi   jeśli   chodziło   o   ich  własne  dobro.     Ponownie  skupiła  się  na  żołnierzu.     -­‐  Potrzebujesz  mnie  –  powiedziała  mu.     Brzmienie   jej   głosu,   wydawało   się   wysłać   go   dalej,   w   jakiś   rodzaj   niewoli,  z  której  skorzystała.  Chociaż  był  osłabiony,  miała  wyraźne  poczucie,   że   miał   więcej   niż   wystarczająco   dużo   siły   w   sobie,   aby   uniemożliwić   jej   podanie  swojej  żyły.     428  

-­‐   Szzz   –   powiedziała,   sięgając   i   głaszcząc   jego   krótkie   włosy   –   Bądź   spokojny,   wojowniku.   Ponieważ   chronisz   i   służysz   takim   jak   ja,   pozwól   mi   zwrócić  przysługę.     Był   taki   dumny   –   poznała   to   po   twardym   ruchu   jego   podbródka.   A   jednak  wydawał  się  jej  słuchać,  jego  ręka  spadła  z  jej  przedramienia,  a  usta   rozchyliły  się,  jakby  słuchał  jej  polecenia.     Layla   poruszała   się   w   pośpiechu,   przygotowana,   by   skorzystać   z   tej   względnej   kapitulacji   –   bez   wątpienia   szybko   mógł   wycofać   się   z   uległości.   Nagryzając  nadgarstek,  szybko  przeniosła  rękę  nad  jego  usta,  krople  spadały   jedna  po  drugiej.     Kiedy   zaakceptował   jej   dar,   dźwięk,   który   wydał   był…   krótkim   westchnieniem:   jęk   zabarwiony   niezmierną   wdzięcznością   i,   w   jej   opinii,   bezpodstawnym  respektem.     Och,  te  jego  oczy  schwytały  ją,  aż  łąka,  drzewo  i  tych  dwóch  samców   usunęło  się  w  cień,  a  jedyne  co  widziała,  to  ten  mężczyzna,  którego  karmiła.   Zmuszona   przez   coś,   z   czym   nie   mogła   się   kłócić,   opuściła   rękę…   aż   jego   usta   otarły   się   o   jej   nadgarstek:   to   było   coś,   czego   nigdy   nie   robiła   z   innymi   mężczyznami,  nawet  z  Khill’em.  Ale  chciała  wiedzieć  jak  to  jest  i  poczuć  usta   tego  żołnierza  na  swojej  skórze…     Nastąpił   natychmiastowy   kontakt,   ten   dźwięk,   który   wydał   z   siebie,   a   potem   uszczelnił   wargi   wokół   bliźniaczych   punktów.   Nie   skrzywdził   jej,   nawet  tak  wielki  jak  był,  nawet  tak  spragniony,  nie  zniszczył  jej.  Ani  trochę.   Trzymał   ją   z   ostrożnością,   cały   czas   utrzymując   spojrzenie   na   jej   własnym,   jakby   ochraniał   ją,   pomimo   tego,   że   to   on   był   osobą,   która   potrzebowała   ochrony  w  swoim  obecnym  stanie.     Czas   mijał,   a   ona   wiedziała,   że   bierze   od   niej   dużo,   ale   to   jej   nie   obchodziło.   Mogłaby   zostać   na   zawsze   na   tej   łące,   pod   tym   drzewem…   powiązana  z  tym  dzielnym  wojownikiem,  który  prawie  oddał  życie  w  wojnie  z   Korporacją  Reduktorów.     Pamiętała   to   uczucie,   coś   jak   to   z   Khill’em,   to   niesamowite   uczucie   celu,   mimo,   że   nie   była   świadoma,   że   podróżuje.   Ale   tamto   doświadczenie,   które  kiedyś  przeżyła,  tylko  ją  zawstydzało.     To  było  cudowne.    

429  

A   jednak…   dlaczego   powinna   zaufać   takiemu   uczuciu?   Może   to   była   tylko  mocniejsza  wersja  tego  co  czuła  do  Khill’a.  A  może  po  prostu  tak  Pani   Kronik  zapewniała  przetrwanie  rasy,  biologia  przekraczająca  logikę.     Odpychając   tak   bluźniercze   myśli,   skupiła   się   na   swojej   pracy,   swojej   misji,   swoim   błogosławionym   udziale,   który   dawał   jej   tyle   okazji   by   służyć   teraz,  kiedy  rola  Wybranek  została  tak  ograniczona.     Dawanie  krwi  wartościowym  samcom,  było  wszystkim,  co  zostało  z  jej   powołania.  Wszystkim,  co  miała  w  swoim  życiu.     Zamiast   myśleć   o   sobie,   o   sposobie   w   jaki   się   czuła,   musiała   podziękować   Pani   Kronik,   że   przybyła   tu   na   czas,   aby   wypełnić   swój   święty   obowiązek…  a  potem  musi  wrócić  do  rezydencji,  by  znaleźć  inne  okazje,  by   służyć.  

430  

PIĘĆDZIESIĄT   -­‐  Co  się  zmieniło,  John.     W   sypialni,   którą   on   i   Xhex   kiedyś   dzielili,   John   podszedł   do   okna   i   poczuł   chłód   unoszący   się   przez   przezroczyste   szkło.   Ogród   w   dole   był   skąpany  w  oświetleniu  bezpieczeństwa,  fałszywy  blask  księżyca  sprawiała,  że   fuga  wokół  płyt  tarasu  wydawała  się  fosforyzować.     Kiedy   lustrował   krajobraz,   nie   było   tam   zbyt   wiele   do   oglądania.   Wszystko   było   przygotowane   na   zimę,   kwiatowe   łóżka   okryte   pikowaną   siatką,  drzewa  owocowe  osłonięte,  basen  spuszczony.  Zbłąkane  liście  klonów   i   dębów   przy   brzegu   lasu   na   skoszonej,   brunatnej   trawie,   tak   jakby   były   bezdomne  i  poszukiwały  schronienia.     -­‐  John.  Co  się,  do  cholery,  dzieje?     Jednak   Xhex   nie   rozumiała   i   nie   mógł   jej   za   to   winić.   Zwrot   o   sto   osiemdziesiąt   stopni   był   dezorientujący,   a   prawdziwe   życie,   pewne   jak   cholera,  nie  przychodzi  z  pasami  bezpieczeństwa  i  poduszką  powietrzną.     Jak   jej   się   wytłumaczy?   Zastanawiał   się,   kiedy   układał   słowa.   Ostatecznie  odwrócił  się,  uniósł  ręce  i  zamigał     „  Miałaś  rację”     -­‐  Z  czym?     Ze  wszystkim,  pomyślał,  gdy  zaczął  kontynuować.     „Ubiegłej   nocy   patrzyłem   jak   Khill   wchodzi   w   strefę   śmierci   –   sam.   Ghrom   przegrywał;   my   się   szamotaliśmy;   Bractwo   nie   przybyło   jeszcze   ze   wsparciem  –  a  kule  były  wszędzie.  Banda  Drani  nas  otoczyła,  a  czas  uciekał   ze   względu   na   ranę   króla.   Khill…   widzisz,   wiedział,   że   się   sprawdzi   na   zewnątrz   –   wiedział,   jeśli   uda   mu   się   osłonić   garaż,   my   będziemy   mogli   wydostać  Ghroma.  I…  tak,  to  prawie  mnie  zabiło,  ale  pozwoliłem  mu  tam  iść.   Jest  moim  najlepszym  przyjacielem…  i  pozwoliłem  mu  wyjść.”     Xhex  podeszła  i  powoli  usiadła  na  krześle.     -­‐  To  dlatego  szyja  Ghrom’a  była  cała  owinięta…  a  Khill  był...     „Walczył  z  Xcor’em  jeden  na  jeden  i  dał  Ghrom’owi  najlepszą  szansę  na   przeżycie”   –  John   pokręcił   na   nią   głową  –  „  I  co  więcej,  pozwoliłem  mu  wyjść,  

431  

bo…   wiedziałem,   że   zrobi   co   w   jego   mocy.   To   była   właściwa   decyzja   w   tej   sytuacji.”     John   chodził   w   kółko,   potem   zaparkował   w   nogach   łóżka,   opierając   dłonie  na  udach  i  pocierając  tam  i  z  powrotem.     „Khill   jest   dobrym   wojownikiem   –   jest   silny   i   zdecydowany.   Ciężki   napastnik.  I  dlatego,  że  zrobił  to  co  zrobił,  Ghrom  żyje  –  więc,  tak  Khill  miał   rację,  nawet  jeśli  było  to  niebezpieczne.”     Spojrzał  na  nią.     „To   samo   dotyczy   ciebie.   Musimy   mieć   ten   karabin,   by   wypowiedzieć   wojnę   Draniom   –   Ghrom   musi   mieć   dowód.   Jesteś   myśliwym,   który   może   wychodzić   na   światło   dzienne   –   nikt   z   nas   tego   nie   potrafi.   Masz   również   swoje   symphackie   umiejętności,   jeśli   sytuacja   staje   się   krytyczna.   Jesteś   właściwą   osobą   do   tej   roboty   –   nawet   jeśli   myśl,   że   będziesz   gdzieś   w   ich   pobliżu  mnie  przeraża,  tylko  ty  możesz  ich  znaleźć,  gdziekolwiek  są.”     Nastąpiła  długa  cisza.     -­‐  Nie  wiem…  nie  wiem,  co  powiedzieć.     Wzruszył  ramionami.     „Właśnie   dlatego   nie   wyjaśniłem   ci   tego   wcześniej.   Skończyłem   także   z   gadaniem.  W  pewnym  sensie,  to  tylko  bicie  piany.  Liczą  się  czyny  i  dowody.”     Kiedy  potarła  twarz,  jakby  bolała  ją  głowa,  zmarszczył  brwi.     „Myślałem…  że  to  cię  uszczęśliwi”     -­‐  Tak.  Oczywiście.  To  wspaniale  –  wstała  –  Zrobię  to.  Oczywiście,  że  to   zrobię.  Zamierzam  dalej  pracować  dla  Trez’a,  ale  zacznę  już  dzisiaj.     John   poczuł,   jak   rozżarzają   się   receptory   bólu   w   jego   klatce   piersiowej,   świeciły   się   jak   sieć   energetyczna   –   co   powiedziało   mu,   jak   wiele   oczekiwał   po  tej  gałązce  oliwnej.     Miał  nadzieję,  że  to  ich  połączy.     Jak  Ctrl-­‐Alt-­‐Del  wyresetuje  ich  system.     Gwizdnął,  chcąc  skupić  jej  wzrok  na  sobie.     „Co  się  dzieje?  Myślałem,  że  to  coś  zmieni.”     -­‐   Och,   to   jasne,   że   już   zmieniło.   Jeśli   nie   masz   nic   przeciwko,   po   prostu   wyjdę...   –   kiedy   głos   jej   się   załamał,   odchrząknęła   –   Tak,   porozmawiać   z   Ghromem.  Powiedzieć  mu,  że  w  to  wchodzę.    

432  

Kiedy   poszła   do   drzwi,   wydawała   się   być   zupełnie   wprawiona   w   osłupienie,  jej  ruchy  były  nienaturalne  i  sztywne.     „Xhex?”  –  zamigał  –  co  nie  było  dobre,  bo  była  odwrócona.     Gwizdnął  ponownie,  potem  podniósł  się  z  materaca  i  poszedł  za  nią  na   korytarz.  Sięgając,  postukał  ją  w  ramię,  gdyż  nie  chciał  jej  urazić,  łapiąc.     -­‐  John,  pozwól  mi  odejść…     Stanął  przed  nią  i  stracił  oddech.  Jej  oczy  były  pełne  czerwonych  łez.     „Co  się  stało?”  –  zamigał  desperacko.     Zamrugała  szybko,  nie  pozwalając  czemukolwiek  spaść  na  policzki.     -­‐  Myślałeś,  że  będę  skakać  z  radości,  bo  nie  jesteśmy  już  związani?     Cofnął  się  tak  paskudnie,  że  omal  się  nie  przewrócił.     „Słucham?”     -­‐  Nie  wiedziałam,  że  to  się  skończy,  ale  z  twojego  punktu  widzenia  to   oczywiste,  że  tak  jest…     „Kurwa   mać!”   –   tupnął   nogą   ponieważ   chciał   narobić   hałasu  –   „Jestem   kompletnie,   kurwa,   związany   z   tobą!   I   to   z   obu   powodów,   które   dotyczą   nas,   zupełnie  –  bo  znowu  chcę  być  z  tobą  –  i  zupełnie  nie,  bo  bez  względu  na  to,   czy   jestem,   to   nadal   jest   właściwa   rzecz   do   zrobienia!   Ty   jesteś   właściwą   osobą  do  tej  roboty!”     Wyglądała   na   chwilowo   ogłuszoną,   tylko   te   szybko   drgające   powieki.   Potem  skrzyżowała  ręce  na  piersi  i  spojrzała  na  niego.     -­‐  Mówisz  poważnie?     „   Tak!”   –   kolejny   raz   zmusił   się   by   nie   skakać   –   „Boże,   tak…   kurwa,   tak…  wszystko  co  mam  –  tak.”     Spojrzała  w  dal.  Odwróciła  się.  Po  chwili  powiedziała.     -­‐  Nienawidziłam…  nie  być  z  tobą.     „Ja   też.   I   przepraszam”   –   kiedy   wziął   głęboki   wdech,   jego   serce   uspokoiło  się  na  tyle,  że  nie  czuł  jakby  za  chwilę  miałoby  mu  zrobić  dziurę  w   mostku   –   „Nie   sądzę,   czy   kiedykolwiek   będę   w   stanie   walczyć   przy   twoim   boku.  To  tak  jak  prosić  chirurga,  by  operował  swoja  żonę.  Ale  nie  będę  ci  stał   na  drodze  –  i  nikt  inny  również.  Od  samego  początku  miałaś  rację  –  walczyłaś   dłużej   niż   byłaś   ze   mną   i   powinnaś   móc   robić   to   co   chcesz.   Jednak,   tak   naprawdę   nie   mógłbym   tam   być   –   mam   na   myśli,   jeśli   to   się   stanie,   to   się   stanie,  ale  chciałbym  tego  uniknąć  jeśli  to  tylko  możliwe.”     433  

Kiedy   jej   powieki   lekko   opadły,   wyczuł,   że   skanowała   go   zmysłami   swojej  drugiej  strony,  wyprostował  ramiona  pod  analizą:  wiedział  co  było  w   jego  umyśle,  w  jego  sercu  i  w  jego  duszy.     Miał  tylko  miłość  do  niej.     Chciał  ją  odzyskać.     Nie  miał  nic  do  ukrycia.     I   te   warunki,   które   właśnie   wydusił,   nie   tylko   myślał   o   nich   mocno   i   długo,   ale   wiedział,   że   może   z   nimi   żyć.   To   nie   była   spontaniczna   decyzja   dopiero   co   związanego   faceta,   myślącego,   że   życie   jest   bryzą,   bo   miał   dziewczynę   swoich   snów   w   ramionach,   a   przyszłość   jest   tak   jasna,   że   musi   nosić  cienie.     Teraz,   mówił   jak   mężczyzna,   który   miesiącami   żył   bez   swojej   partnerki,   który   cierpiał   w   dziwnej   dolinie   śmierci,   przychodzącej   w   raz   ze   świadomością,  że  ta,  którą  kochasz  jest  na  planecie,  ale  nie  w  twoim  życiu,   które   wyłoniło   drugą   stronę   piekła   z   nowym   zrozumieniem   samego   siebie…   i   jej.     Był   gotów   na   spotkanie   prawdziwego   życia,   twarzą   w   twarz…   i   na   kompromis.     Po  prostu  modlił  się,  i  nie  był  jedynym.     ***       Kiedy   Xhex   podniosła   wzrok   na   John’a,   zdała   sobie   sprawę,   że   mruga   jak   idiotka.   Niech   to   szlak,   nie   spodziewała   się   nic   tych   rzeczy:   osobiste   zaproszenie  Gheom’a,  propozycja  dla  niej…  a  już  na  pewno  nie  tego,  co  teraz   mówił  do  niej  John.     Jednak   był   całkowicie   szczery.   To   nie   była   wyrachowana   taktyka,   by   odzyskać   ją   z   powrotem   w   jego   życiu   –   choć   wiedziała   to   bez   czytania   jego   siatki.  Nie  tym  razem.     Miał  na  myśli  każde  słowo.     I  wciąż  był  z  nią  związany,  dzięki  Bogu.     Problem   polegał   na   tym,   że…   już   kiedyś   była  z  nim  na  tym  zakręcie.   I   była   gotowa   na   kawałek   normalnego   szczęścia.   A   zamiast   tego?   Najważniejszy  związek  jaki  miała  rozpadł  się  i  spalił.     434  

-­‐   Jesteś   pewien,   że   poradzisz   sobie   z   tym,   że   będę   szukać   ich   kryjówki   i   być  może  walczyć  bezpośrednio  z  nimi.  Bez  wsparcia.     „Jeśli   cokolwiek   ci   się   stanie,   ja   stanę   się   taki   jak   Thor.   W   stu   procentach.  Ale  strach  nie  sprawi,  że  będę  próbował  zatrzymać  cię  w  domu.”     -­‐   Stanowczo   twierdziłeś,   że   nie   chciałbyś   się   znaleźć   w   takim   miejscu   jak  Thor.     Wzruszył  ramionami.     „Ale,  widzisz,  ja  już  w  nim  jestem,  kiedy  nie  jesteśmy  razem.  Po  tym  jak   zostałaś  ranna,  myślę,  że  wpadłem  na  pomysł,  że  jeśli  po  prostu  uda  mi  się   sprawić  byś  nie  walczyła,  będę  bezpieczny  od  tego,  przez  co  on  przechodzi  –   że   nie   będę   narażony   na   to   całe   gówno   ponieważ   nie   zostaniesz   pchnięta   nożem,   albo…   nawet   gorzej.   Ale   doskonale   wiemy,   że   centrum   Caldwell   nie   jest   najbezpieczniejszym   miejscem   na   planecie,   a   ty   nie   pracujesz   z   dziećmi   u   Trez’a.   Chodzi   o   to,   że   jestem   z   tobą   –   czy   to   będzie   starość,   czy   autobus   numer   dziewiętnaście,   czy   kula   wroga…   cokolwiek   ci   się   stanie,   mam   przejebane.”     Xhex  zmrużyła  oczy.  Mogła  przeczytać  jego  siatkę,  ale  nie  każdą  część   mózgu   i   zanim   otworzyła   się   przed   nim   kolejny   raz   i   wzbudziła   w   sobie   nadzieje,   to   kluczowym   było   wiedzieć,   że   dobrze   się   zastanowił   na   tym   gównem.     -­‐   A   co   potem?   Powiedzmy,   że   zdobędę   karabin,   przyniosę   go   tutaj   i   okaże  się,  że  ta  broń  została  użyta  –  co  jeśli  będę  chciała  iść  po  nich.  Ghrom   nie   jest   moim   królem,   ale   lubię   faceta   i   myśl,   że   ktoś   próbował   go   zabić   trochę  mnie  wkurza.     Spojrzenie   John’a   nie   zawahało   się,   co   sprawiło,   że   uwierzyła,   iż   faktycznie  wziął  to  pod  uwagę.     „Tak   długo   jak   nie   będziemy   razem   w   akcji,   będzie   dobrze.   Jeśli   będę   musiał  przybyć  jako  wsparcie  –  cóż,  to  będzie  po  prostu  to  i  poradzimy  sobie  z   tym  –  ja  sobie  z  tym  poradzę”  –  poprawił  się  –  „  Po  prostu  nie  chcę  być  na   tym  samym  terenie  co  ty,  jeśli  możemy  tego  uniknąć.”     -­‐  A  jeśli  będę  chciała  zatrzymać  moją  pracę  u  Trez’a?  Na  stałe.     „To  twoja  sprawa”     -­‐  A  jeśli  będę  chciała  zostać  w  mojej  chacie?    

435  

„Tak   naprawdę,   to   nie   mam   prawa   domagać   się   czegokolwiek   w   tej   kwestii”     To  było  oczywiście  wszystko,  co  chciała  usłyszeć:  żadnych  ograniczeń,   wolność  wyboru,  wolność  równości.     I,  Boże,  chciała  zatopić  się  w  tym  wszystkim.  Bycie  z  dala  od  niego,  było   najbardziej   gównianym   odcinkiem   ciemności,   który   kiedykolwiek   przeszła.   Jedyną   rzeczą   gorszą   od   tego,   byłaby   konieczność   przystosowania   się   do   rodzaju   piekła,   które   by   przyszło   gdyby   kolejny   raz   go   straciła.   Nie   sądziła,   że   potrafiłaby  przez  to  przejść…     „Nie   próbuję   tego   przypudrować,   Xhex.   Chcę   tego   –   kurwa,   tak,   naprawdę   tego   chcę.   I   od   teraz   chcę,   by   rzeczy   tak   wyglądały.   Chcę   powiedzieć,  że  słowa  gówno  znaczą.  Po  prostu  zabierz  się  do  pracy  i  zobacz   co  się  stanie.  Pozwól  mi  udowodnić  przez  działania,  to  co  ci  powiedziałem.”     -­‐   Zdajesz   sobie   sprawę,   że   nie   potrafię   przejść   kolejny   raz   przez   coś   takiego.  Nie  mogę  -­‐  to  zbyt  trudne.     „  Cholernie  mi  przykro”  –  kiedy  migał,  jednocześnie  wypowiadał  słowa,   wstyd  na  jego  twarzy,  gryzł  jej  klatkę  piersiową  –  „Tak  mi  przykro  –  nie  byłem   przygotowany   na   to   jak   zareaguję   ponieważ   nigdy   nie   rozważałem   konsekwencji,  do  czasu,  aż  padłem  przed  nimi  na  kolana.  Źle  to  zniosłem  –  i   chciałbym,   żebyś   dała   mi   szansę,   bym   mógł   znieść   to   lepiej.   Ale   na   twoich   warunkach.”     Cofnęła  się  milion  lat  wstecz,  do  tego  zaułka  z  Lahser’em  –  kiedy  John   dał  jej,  jej  zemstę,  pozwolił  by  to  ona  zabiła  swojego  osobistego  wroga.     I   to   było   poza   związanym   samcem,   który   bez   wątpienia   pragnął   rozerwać  tego  skurwiela.     Miał   rację,   pomyślała.   Dobre   intencje   nie   zawsze   zdawały   egzamin,   ale   mógł  udowodnić  jak  odtąd  sprawy  będą  wyglądały.     -­‐  Dobrze  –  powiedziała  chrapliwie  –  pozwólmy  temu  biec.  Pójdziesz  ze   mną  do  Ghrom’a?     Kiedy  John  skinął  głową,  stanęła  obok  niego.     Razem  szli  na  dół  do  królewskiego  gabinetu.     Każdy  krok,  który  zrobili  wydawał  się  chwiejny,  chociaż  dom  był  solidny   jak  skała.  Jednak  miała  wrażenie,  że  trzęsienie  ziemi,  które  rzucało  jej  życie  

436  

jak   w   mikserze,   nagle   ustało,   a   ona   nie   ufała   swojej   równowadze   ani   stabilności  tego,  co  było  pod  jej  stopami.     Zanim  zapukali  w  zamknięte  drzwi,  odwróciła  się  w  stronę  mężczyzny,   który   miał   na   plecach   wycięte   jej   imię.   Zlecenie,   które   miała   przyjąć   było   niebezpieczne,  coś  niezbędnego  dla  Ghrom’a  i  Bractwa.  A  konsekwencje  dla   jej   własnego   życia   i   życia   John’a   wydawały   się   czynić   je   jeszcze   bardziej   znaczącym.     Podchodząc   do   niego,   objęła   jego   ciało   ramionami   i   trzymała.   Kiedy   odwzajemnił   uścisk,   pasowali   do   siebie   tak   samo,   jak   zawsze,   jak   ręka   w   rękawiczce.     Cholera  jasna,  miała  nadzieję,  że  to  zadziała.     Och,  a  tak,  przygwożdżenie  Xcor’a  i  jego  bandy  maniaków?     Miły  bonus.  

437  

PIĘĆDZIESIĄT-JEDEN   Rzeczywistość,   że   kobieta   w   białej   szacie   nie   była   tylko   marzeniem,   stopniowo   dochodziła   do   Xcor’a,   raczej   jak   mgła   rozchodząca   się   ponad   widokiem,   ujawniająca   kontury   i   koncepcje,   które   wcześniej   były   zaciemnione  ochroną.     Wrócił  do  vana,  leżąc  na  fotelu,  który  zabrał  go  daleko  od  ich  kryjówki,   głowa  złożona  na  wewnętrznym  zgięciu  mięsistego  łokcia,  kolana  zgięte,  nogi   ułożone   jedna   na   drugiej.   Tym   razem   Cypher   nie   siedział   za   kierownicą.   Dholor  prowadził.     Mężczyzna  milczał  odkąd  opuścili  łąkę.  Tak  nietypowe.     Kiedy   Xcor   patrzył   wprost   przed   siebie,   prześledził   subtelny   wzór   na   obszyciu   z   fałszywej   skóry   fotela,   w   którym   siedział   Dholor.   Było   to   trudne   zadanie,   zważywszy,   że   jedyne   światło   jakie   miał   pochodziło   z   tablicy   rozdzielczej  z  przodu.     -­‐  Więc  ona  była  prawdziwa  –  powiedział  po  chwili.     -­‐  Tak  –  nadeszła  cicha  odpowiedź.     Xcor   zamknął   oczy   i   zastanawiał   się   jak   to   możliwe,   by   kobieta   taka   jak   ona  w  ogóle  istniała.     -­‐  Była  Wybranką.     -­‐  Tak.     -­‐  Jak  ci  się  to  udało?     Nastąpiła  długa  przerwa.     -­‐   Dokrwiała   mnie,   kiedy   Bractwo   trzymało   mnie   pod   opieką.   Powiedzieli  jej,  że  jestem  żołnierzem,  nie  przedstawili  mnie  jako  ich  wroga,   aby  oszczędzić  jej  zmartwień.     -­‐   Nie   powinieneś   jej   używać   –   warknął   –   ona   jest   nie   winna   w   tym   wszystkim.     -­‐  A  jaki  miałem  inny  wybór?  Umierałeś.     Wypchnął  ten  fakt  ze  swojego  umysłu,  skupiając  się  na  objawieniu,  że   to  co  było  legendą  w  rzeczywistości  żyło  i  oddychało.  I  służyło  Bractwu.  No  i   Dholor.    

438  

Z   jakiegoś   powodu,   myśl,   że   jego   żołnierz   pił   z   żyły   tej   kobiety,   sprawiała,   że   Xcor   chciał   sięgnąć   wokół   zagłówka   i   zatrzasnąć   rękę   na   męskiej   szyi.   Jednak   zazdrość,   jakkolwiek   była   bezpodstawna,   była   tylko   jego   problemem.     -­‐  Odkryłeś  nas.     -­‐  Nigdy  nie  użyją  jej  do  namierzenia  nas  –  powiedział  Dholor  ponuro  –   Wybranki?   Wprowadzając   w   wojnę   w   jakikolwiek   sposób?   Bracia   są   zbyt   staromodni,  a  ona  jest  zbyt  cenna.  Nigdy  nie  zabiorą  jej  w  teren.     Dobrze   zastanawiając   się   nad   sprawami,   zdecydował,   że   Dholor   prawdopodobnie  miał  rację  –  kobieta  była  bezcenna  w  zbyt  wielu  sposobach   by  liczyć.  Po  za  tym,  on  i  jego  Banda  Drani  co  wieczór  wychodziła  w  wyłom   nocy  –  byli  daleko  od  siedzenia  w  cieniu.  A  jeśli  napotkają  Braci?  Ponownie   się  nimi  zajmą.  Nie  był  żadną  cipą  uciekającą  przed  swoim  wrogiem  –  lepiej   planować  atak,  ale  nie  zawsze  było  to  możliwe.     -­‐  Jak  ma  na  imię?  –  domagał  się.     Więcej  ciszy.     Kiedy   czekał   na   odpowiedź,   powściągliwość   powiedziała   mu,   że   miał   rację   będąc   zazdrosnym   przynajmniej   pod   jednym   względem:   oczywiste,   że   jego  zastępca  wyraźnie  czuł  to  samo  co  on.     -­‐  Jej  imię.     -­‐  Nie  wiem.     -­‐  Jak  długo  się  z  nią  widujesz?     -­‐   Nie   widuję.   Ściągnąłem   ją   wyłącznie   z   twojego   powodu.   Modliłem   się   o  nią,  by  przybyła.  I  przybyła.     Xcor   wziął   długi   i   powolny   wdech,   czując   jak   jego   żebra   rozwinęły   się   bez   bólu,   po   raz   pierwszy   od   czasu,   kiedy   stanął   naprzeciw   tego   wojownika   z   niedopasowanymi  oczami.  To  była  jej  krew  w  nim.     Rzeczywiście,  jakim  ona  była  cudem:  poczucie  zatonięcia  we  własnym   ciele   złagodniało,   łomot   w   głowie   zmatowiał,   a   bicie   serca   było   niezachwianym  rytmem.     A  do  tego  jeszcze  moc  krążąca  w  nim,  przywołująca  go  z  powrotem  z   nad   krawędzi,   co   nie   wróżyło   dobrze   jemu,   ani   jego   żołnierzom.   Jeśli   tym   Bractwo   cieszyło   się   regularnie?   W   takim   razie   byli   silniejsi   nie   tylko   ze   względu  na  linię  krwi  przodków,  ale  także  dzięki  pokarmowi.     439  

Przynajmniej   nie   czyniło   to   ich   nie   do   pobicia.   Strzał   Syphon’a   pokazał,   że  nawet  król  czystej  krwi  miał  słaby  punkt.     Ale  byli  bardziej  niebezpieczni  niż  myślał.     A  co  do  kobiety…     -­‐  Zamierzasz  wezwać  ją  ponownie?  –  zapytał  swojego  żołnierza.     -­‐  Nie.  Nigdy.     Nie   było   w   tym   żadnego   wahania   –   co   sugerowało,   że   było   to   albo   kłamstwo,  albo  przyrzeczenie.  Dla  dobra  ich  obu,  miał  nadzieję,  że  chodziło  o   to  drugie…     Och,   ale   o   co   mu   chodzi.   Dokrwiał   się   od   niej   tylko   raz   –   ona   nie   należała   do   niego   –   i   nigdy   nie   będzie,   ze   zbyt   wielu   powodów   by   liczyć.   Rzeczywiście,   wracając   myślami   do   sposobu   w   jaki   nawet   ludzka   kurwa   na   wiosnę   cofnęła   się   od   niego,   wiedział,   że   ktoś   tak   czysty   i   idealny   jak   Wybranka  nie  będzie  chciał  mieć  nic  wspólnego  z  kimś  takim  jak  on.  Z  drugiej   strony,   Dholor   mógł   mieć   szanse   –   z   wyjątkiem   tego,   że   oczywiście   nie   był   Bratem.     Jednak,  był  w  niej  zakochany.     Bez  wątpienia  była  przyzwyczajona  do  tego.     Xcor   zamknął   oczy   i   skoncentrował   się   na   swoim   ciele,   czując   je   poskładane,  wyrównane,  ożywione.     Zdał  sobie  sprawę,  że  chciał  by  to  samo  odmłodzenie  nastąpiło  na  jego   twarzy,   w   jego   przeszłości,   w   jego   duszy.   Naturalnie   trzymał   tę   bezsilną   modlitwę  dla  siebie.  Po  pierwsze,  dlatego,  że  to  było  niemożliwe.  Po  drugie,   była  to  tylko  mijająca  fantazja  przekazana  przez  wizję  pięknej  kobiety  –  która   bez   wątpienia   została   odparta   przez   niego.   Tak   naprawdę   nie   było   odkupienia  dla  niego  i  jego  przyszłości:  zadał  potężny  cios  przeciwko  Bractwu   i  oni  przyjdą  po  niego  i  jego  Bandę  Drani  z  całą  siłą  jaką  mogą  zdobyć.     Mogą   także   podjąć   inne   działania:   jeśli   Ghrom   zginął   bezpotomnie,   będą   starali   się   wypełnić   tron   najbliższym   męskim   krewnym   jakiego   będą   mogli   znaleźć.   Chyba,   że   król   wisiał   na   krawędzi   śmierci?   A   może   już   został   wyciągnięty  dzięki  całej  tej  medycznej  technologii,  którą  mieli  u  siebie…     Zazwyczaj   myśli   takie   jak   te,   pochłonęłyby   go,   brak   odpowiedzi   skręcałby  się  mocno  w  żołądku,  powodując  chodzenie  bez  końca,  gdyby  nie   walczył.     440  

Jednak   teraz,   w   ociężałym   następstwie   dokrwienia,   rozmyślania   były   niczym   dalekie   krzyki   pilnej   potrzeby,   które   nie   prowadziły   daleko   i   nie   pobudzały  go.     Kobieta  pod  kolorowym  klonem,  była  tą  przy  której  trwał.     Kiedy  odtworzył  z  pamięci  jej  rysy,  powiedział  sobie,  że  ma  pozwolenie   na   tę   jedną   noc   dekoncentracji.   Nie   był   w   stanie   walczyć,   nawet   z   jej   darem,   a  jego  żołnierze  wyszli  z  misją  eliminacji  reduktorów,  więc  wciąż  był  robiony   jakiś  postęp.     Jedna   noc.   A   później   po   zachodzie   słońca,   porzuci   ją   jak   to   robił   zarówno   z   fantazjami   i   koszmarami,   wróci   do   realnego   świata,   by   walczyć   kolejny  raz.     Tylko  jedna  noc.     To  było  wszystko,  co  mógł  darować  bez  przyszłościowej  fantazji…     Zakładając,  zauważył  cichy  głosik,  że  Dholor  dotrzyma  danego  słowa  i   nigdy  więcej  jej  nie  wezwie.  

441  

PIĘĆDZIESIĄT-DWA   -­‐  Jeszcze  jedna?     Kiedy   Thor   zwrócił   swoją   uwagę   na   srebrną   tacę   z   jedzeniem,   Niema   chciała   odrzucić   ofertę.   Rzeczywiście,   wylegując   się   na   poduszkach   jego   łóżka,  była  faszerowana.     A   jednak,   kiedy   przesunął   się   do   niej   z   kolejną   dojrzałą   truskawką   trzymaną   za   jej   puszystą,   zieloną   koronę,   to   było   zbyt   wiele,   by   się   oprzeć.   Rozchyliła   usta,   czekała,   jak   nauczyła   się   czekać   na   niego   aby   przyniósł   jej   jedzenie.     Kilku   jasno   czerwonym   owocom   nie   udało   się   sprostać   jego   rygorystycznym   wymaganiom   i   zostały   odłożone   na   krawędź   tacy.   To   samo   dotyczyło   kilku   plasterków   świeżo   gotowanego   indyka,   jak   również   części   zielonej  sałaty.  Jednakże  ryż  przeszedł  cały  przegląd,  a  także  pyszne  bułki  na   zakwasie.     -­‐  Masz  –  mruknął  –  ta  jest  dobra.     Niema  przyglądała  mu  się,  jak  patrzył  na  nią  kiedy  akceptowała  co  jej   podał.  Był  wyjątkowo  skoncentrowany  na  jej  jedzeniu  –  w  sposób,  który  był   jednocześnie   wzruszający   jak   i   był   źródłem   fascynacji.   Słyszała,   że   samce   to   robią.   Nawet   dostrzegła   swych   rodziców   w   takim   rytuale,   matka   siedziała   z   lewej   strony   ojca   przy   stole   w   jadalni,   on   sprawdzał   każdy   talerz,   każdą   miskę,  zanim  został  przekazany  jej  przez  niego  osobiście,  nie  przez  służbę  –   pod   warunkiem,   że   jedzenie   było   najwyższej   jakości.   Przypuszczała,   że   ta   praktyka   to   uroczy   relikt   wcześniejszych   czasów.   Nie   tak.   Ta   prywatna   przestrzeń  tu  z  Thortur’em  była  podstawą  wymiany  takiej  jak  ta.  Właściwie,   mogła   sobie   wyobrazić   jak   eony   temu,   w   dziczy,   samiec   wracający   z   czymś   świeżo  upolowanym  robił  podobnie.     To  sprawiało,  że  czuła  się…  chroniona.  Doceniana.  Wyjątkowa.     -­‐  Jeszcze  jedna  –  powiedział  ponownie.     -­‐  Chcesz  mnie  utuczyć.    

442  

-­‐  Kobieta  powinna  mieć  trochę  mięsa  na  swoich  kościach  –  uśmiechnął   się   w   rozproszony   sposób,   kiedy   podniósł   pulchną   jagodę   i   skrzywił   się   na   jej   widok.     Kiedy  jego  słowa  przebrzmiały,  nie  zrozumiała  ich  w  sposób,  iż  chciał,   aby   ulegała   jakiejkolwiek   modzie.   Jak   mogłaby,   kiedy   on   przetrząsał   zupełnie   doskonałe  jedzenie,  by  pozbyć  się  tego,  co  jego  zdaniem  nie  było  jej  warte?     -­‐   W   takim   razie   ostatnia   –   powiedziała   miękko   –   a   potem   muszę   odmówić.  Jestem  pełna  po  brzegi.     Rzucił   jagodę   na   bok   z   innymi   i   złapał   kolejną,   podczas   gdy   prawie   warknął  na  biedactwo,  jego  żołądek  wypuścił  puste  wycie.     -­‐  Musisz  być  także  głodny  –  zauważyła.     Chrząknięcie,   które   otrzymała   z   powrotem   było   albo,   brakiem   aprobaty   dla   drugiej   jagody,   albo   jej   stwierdzenia   –   prawdopodobnie   to   pierwsze.     Kiedy   ugryzła   i   żuła,   położył   ręce   na   kolanach   i   wpatrywał   się   w   jej   usta,  jakby  był  gotowy  pomóc  jej  w  przełykaniu,  gdyby  musiał.     W  spokojnej  chwili  pomyślała,  jak  on  się  zmienił  od  lata.  Był  znacznie   większy  –  tak  nieprawdopodobnie,  jego  wcześniej  obszerne  ciało  teraz  było   absolutnie   ogromne.   A   jednak   nie   spuchł   nieatrakcyjnie,   jego   mięśnie   rozszerzyły  się  do  tej  najdalszej  granicy  bez  jakiejkolwiek  powłoki  tłuszczu  na   nich,   jego   postać   była   przyjemna   dla   oka   w   swoich   proporcjach.   Twarz   pozostała   szczupła,   ale   nie   była   już   pociągła,   skóra   straciła   szarą   bladość,   której  nie  rozpoznała,  aż  kolor  zakwitł  jeszcze  raz  na  jego  policzkach.     Jednak   pozostało   białe   pasmo   w   jego   włosach,   jako   dowód   wszystkiego  przez  co  przeszedł.     Jak  często  myślał  o  swojej  Wellsie?  Czy  wciąż  przy  niej  trwał?     Oczywiście,  że  tak.     Kiedy   poczuła   ból   w   klatce   piersiowej,   zauważyła,   że   trudno   jej   oddychać.   Zawsze   miała   dla   niego   zrozumienie,   jej   receptory   bólowe   pobudzały  się  kiedy  odczuwała  jego  stratę  jak  swoją  własną.     Jednak  teraz,  był  to  inny  rodzaj  agonii  za  jej  mostkiem.     Może   dlatego,   że   teraz   byli   jeszcze   bliżej.   Tak,   to   na   pewno   to.   Współczuła  mu  na  jeszcze  głębszym  poziomie.    

443  

-­‐  Skończone?  –  zapytał,  jego  twarz  przechyliła  się  na  bok,  łapiąc  światło   lampy  z  łagodną  życzliwością.     Nie,  myliła  się,  pomyślała  kiedy  wzięła  kolejny  wdech.     To  nie  było  współczucie.     To  było  coś  zupełnie  innego,  niż  troska  o  czyjeś  cierpienie.     -­‐  Autumn?  –  powiedział  –  wszystko  w  porządku?     Wpatrując   się   w   niego,   poczuła   jak   nagły   chłód  połaskotał   skórę   jej   rąk   i   przeleciał   w   poprzek   nagich   ramion.   Pod   kołdrą   jej   ciało   zadrżało   stygnąc,   a   następnie  czerwieniąc  się  wraz  ze  wzrostem  temperatury.     Co   działo   się   wtedy,   jak   sądziła,   kiedy   świat   wywraca   się   do   góry   nogami.     Najdroższa  Pani  Kronik…  była  w  nim  zakochana.     Zakochała  się  w  tym  mężczyźnie.     Kiedy  to  się  stało?     -­‐  Autumn  –  jego  głos  stał  się  bardziej  stanowczy  –  co  się  dzieje?     „Kiedy”,   na   pewno   nie   będzie   przypięte   na   dole.   Zmiana   nastąpiła   milimetr   po   milimetrze,   silnik   zmian   napędzany   wymianą   zdań   między   nimi   obojgiem,   tych   małych   i   dużych…   aż   do   chwili,   jak   w   podobny   sposób   cudowna  noc  spadała  i  rościła  sobie  prawo  do  krajobrazu  ziemi,  to  co  zaczęło   się  niezauważalnie,  zakończyło  się  niezaprzeczalnie.     Stanął  na  nogi.     -­‐  Sprowadzę  doktor  Jane…     -­‐   Nie   –   powiedziała,   wyciągając   rękę   –   jestem   tylko   zmęczona   i   nasycona  jedzeniem.     Na   moment   udzielił   jej   swojego   truskawkowego   spojrzenia,   jego   wymagające  oczy  zwężyły  się  i  zamknęły  na  niej.     Jednak,  wyraźnie  zdała  ten  egzamin  ponieważ  opadł  z  powrotem.     Wymuszając   uśmiech   na   ustach,   skinęła   na   druga   tacę,   tą   na   której   wciąż  były  srebrne  pokrywki  na  talerzach.     -­‐   Powinieneś   teraz   jeść.   Właściwie,   to   może   powinniśmy   zamówić   ci   świeże  jedzenie.     Wzruszył  ramionami.     -­‐  To  jest  w  porządku.    

444  

Popchnął   w   swoje   usta   jagody,   które   były   dla   niej   nie   wystarczająco   dobre,  kiedy  ujawnił  swój  obiad,  a  następnie  zjadł  wszystko  co  pozostało  na   jej  tacy,  jak  również  wszystko  z  jego  własnej.     Jego  odwrócona  uwaga  była  dobra  rzeczą.     Kiedy   skończył   swój   posiłek   i   pozostałości   jej   własnego,   wziął   tace   i   pokrywki  i  zaniósł  na  zewnątrz  na  korytarz.     -­‐  Zaraz  wrócę.     Z   tymi   słowami   zniknął   w   łazience   i   wkrótce   doszedł   do   niej   dźwięk   płynącej  wody.     Zwinąwszy  się  na  boku,  patrzyła  na  zasłonięte  zasłony.     Światło  zgasło,  a  następnie  jego  ciche  kroki  przesunęły  się  po  dywanie.   Nastąpiła  przerwa,  zanim  wszedł  na  łóżko  –  i  przez  chwilę  przestraszyła  się,   że   czyta   w   jej   myślach.   Ale   potem   poczuła   chłodny   powiew   i   uświadomiła   sobie,  że  podniósł  kołdrę.     Pierwszy  raz.     -­‐  Masz  coś  przeciwko,  jeśli  się  przyłączę?     Gwałtownie  zamrugała,  by  powstrzymać  łzy.     -­‐  Proszę.     Materac  ugiął  się  w  dół,  a  potem  jego  nagie  ciało  owinęło  się  wokół  jej   własnego.  Kiedy  zebrał  ją  w  swoich  ramionach,  poszła  do  niego  chętnie  i  ze   zdziwieniem.     Ten   dziwny,   otaczający   chłód   przeszedł   przez   nią   jeszcze   raz.   Ale   potem   była   ciepła,   nawet   gorąca…   od   jego   ciała   przyciśniętego   do   jej   własnego.     Nigdy   nie   może   się   dowiedzieć,   pomyślała   kiedy   zamknęła   oczy   i   położyła  głowę  na  jego  klatce  piersiowej.     Nigdy,  przenigdy  nie  może  wiedzieć  co  bije  w  jej  sercu  dla  niego.     To  zniszczyłoby  wszystko.  

445  

ZIMA PIĘĆDZIESIĄT-TRZY   Kiedy  Lassiter  siedział  u  podstawy  wielkich  schodów,  spoglądał  w  górę,   na   malowany   sufit   jakieś   trzy   piętra   nad   nim.   W   zasięgu   wyobrażenia   wojowników  siedzących  okrakiem  na  ogierach,  przeszukał  malowane  chmury   i  znalazł  obraz,  którego  nie  chciał  zobaczyć.     Wellsie   coraz   bardziej   się   oddalała,   jej   postać   była   jeszcze   mniejszych   rozmiarów,  kiedy  skuliła  się  w  sobie  na  tym  polu  szarych  głazów.     Tak  naprawdę  tracił  nadzieję.  Wkrótce  będzie  tak  daleko  w  oddali,  że   nie   będą   w   stanie   jej   w   ogóle   zobaczyć.   Wtedy   nastąpi   koniec:   ona   będzie   skończona,  on  będzie  skończony,…  Thor  będzie  skończony.     Myślał,   że   Niema   była   odpowiedzią.   Cóż,   na   początku   jesieni,   był   podekscytowany,   że   wszystko   było   rozwiązane.   Noc   po   tym,   jak   Thor   w   końcu   pościelił   tej   kobiecie   dobrze   i   właściwie,   zasiadła   do   stołu   w   jadalni   bez   kaptura   czy   tej   okropnej   szaty:   była   w   sukience,   chabrowo-­‐niebieskiej   sukience,   która   była   na   nią   za   duża,   a   mimo   to   piękna,   jej   włosy   opadały   luźno  wokół  jej  ramion,  blond  kaskadą.     Ta   para   miała   między   sobą   porozumienie,   które   przychodziło   kiedy   dwoje  ludzi  wybębniało  z  siebie  beznadzieję  godzinami.     Na  to  wszystko  przepakował  soje  ubrania.  Rozwiesił  po  całym  pokoju.   Chodził  godzinami,  czekając  na  wezwanie  Stwórcy.     Gdy  słońce  znowu  zaszło,  kładł  to  na  karb  administracyjnego  opóźnienia.  Gdy   słonce  wzeszło  jeszcze  raz,  zaczął  się  martwić.     Potem  stał  się  zrezygnowany.     Teraz  był  w  trybie  paniki…     Siedząc   na   tyłku,   wpatrywał   się   w   wytwór   martwej   kobiety   i   zdał   sobie   sprawę,  że  zastanawia  się  nad  tym,  nad  czym  Thor  zastanawiał  się  tak  często.     446  

Czego  jeszcze  chce  Stwórca?     -­‐  Czego  szukasz?     Kiedy   głęboki   głos   mu   przerwał,   spojrzał   w   poprzek   na   samca   zadającego   pytanie.   Thortur   oczywiście   wyszedł   z   ukrytych   drzwi   pod   schodami:  był  ubrany  w  czarne  spodenki  do  biegania  i  obcisłą  koszulkę,  a  pot   błyszczał  się  na  jego  skórze  i  ciemnych  włosach.     Pomijając  po  treningowe  potówki,  facet  wyglądał  świetnie.  Ale  tak  się   z  nimi  działo,  kiedy  byli  dobrze  odżywieni,  nasyceni  seksem  i  bez  szwanku.     Jednak   Brat   stracił   ten   krzepki   i   serdeczny   wyraz   twarzy   gdy   ich   oczy   się   spotkały.   Co   sugerowało,   że   miał   te   same   zmartwienia   tuż   pod   powierzchnią,  utrzymujące  zawsze  chroniczny  niepokój.     Thor  podszedł  i  usiadł  ocierając  twarz  ręcznikiem.     -­‐  Mów  do  mnie.     -­‐   Masz   więcej   snów   o   niej?   –   nie   było   potrzeby   używania   imienia   w   miejsce   „niej”.   Między   nimi   dwoma,   była   tylko   jedna   kobieta,   która   miała   znaczenie.     -­‐  Ostatni  był  tydzień  temu.     -­‐  Jak  wyglądała  –  jakby  już  tego  nie  wiedział.  Był  przerażony  patrząc  na   nią  teraz.     -­‐  Była  dalej  –  Thor  wziął  ręcznik  z  szyi  i  ścisnął  go  w  pięściach  –  Jesteś   pewien,  że  ona  po  prostu  nie  odchodzi  w  Zanikh?     -­‐  Wyglądała  na  szczęśliwą?     -­‐  Nie.     -­‐  Więc  masz  swoją  odpowiedź.     -­‐  Robię  wszystko  co  mogę.     Lassiter  spojrzał  na  niego  i  skinął  głową.     -­‐  Wiem,  że  robisz.  Naprawdę  wiem.     -­‐  Więc  ty  się  też  martwisz.     Nie  było  potrzeby  by  na  to  odpowiadać.     W  ciszy,  tych  dwoje  siedzących  biodro  przy  biodrze,  ramiona  zwisające   z   kolan,   stanęło   przed   metaforycznym   murem   zasłaniającym   jakikolwiek   horyzont.     -­‐  Mogę  być  z  tobą  szczery?  –  zapytał  Brat.     -­‐  Możesz.     447  

-­‐  Jestem  przerażony.  Nie  wiem,  co  przegapiłem  –  znowu  potarł  twarz   ręcznikiem   –   Nie   sypiam   wiele   i   nie   mogę   zdecydować,   czy   to   dlatego,   że   boję   się   tego,   co  zobaczę   -­‐   czy,  że  mogę  tego  nie  zobaczyć.  Nie  wiem  jak  ona   się  trzyma.     Krótka  odpowiedź  była  taka,  że  się  nie  trzyma.     -­‐   Mówię   do   niej   –   mruknął   Thor   –   Kiedy   Autumn   śpi,   siadam   na   łóżku   i   patrzę  w  ciemność.  Mówię  jej…     Kiedy  głos  faceta  się  załamał,  Lassiter  chciał  krzyczeć,  ale  nie  dlatego,   że   uważał   Thor’a   za   ciotę.   Bardziej   dlatego,   że   czuł   potworny   ból,   kiedy   słyszał  agonię  w  jego  głosie.     Cholera,  w  ciągu  ostatnich  lat  musiało  się  u  niego  rozwinąć  sumienie,   czy  coś  takiego…     -­‐  Mówię  jej,  że  wciąż  ją  kocham,  że  zawsze  będę  ją  kochał,  że  zrobiłem   co   mogłem,   aby…   cóż,   nie   wypełnić   po   niej   pustki,   bo   nikt   nie   może   tego   zrobić.  Ale  przynajmniej  staram  się  żyć,  jakoś…     Kiedy   mężczyzna   nadal   mówił,   delikatnym,   smutnym   tonem,   Lassiter   został   uderzony   nagłym   przerażeniem,   że   to   on   źle   naprowadził   faceta   w   jakiś   sposób,   że   on…   cholera,   sam   nie   wiedział.   Spieprzył   to,   źle   złożył   sygnały,  wysłał  tego  biednego,  żałosnego  drania  w  złym  kierunku.     Przeanalizował   wszystko,   co   wiedział   o   sytuacji,   zaczynając   od   parteru,   budując  logikę  warstwa  po  warstwie,  rekonstruując  gdzie  byli.     Nie  potrafił  znaleźć  żadnej  winy,  żadnych  chybionych  kroków.     W  końcu  okazało  się,  jedyna  pociecha,  którą  mógł  wziąć  –  i  to  nie  tylko   dlatego,   że   dał   dupy.   Pomysł,   że   mógł,   nawet   niechcący   skrzywdzić   tego   wartościowego  mężczyznę,  był  gorszy  od  jego  wersji  czyśćca.     Nigdy  nie  powinien  był  się  na  to  zgodzić.     -­‐   Kurwa   mać   –   tchnął,   kiedy   zamknął   obolałe   oczy.   Zaszli   tak   daleko,   ale  to  było  tak,  jakby  gonić  ruchomy  cel.  Im  szybciej  biegli,  tym  szybciej  się   przemieszczał,  a  koniec  wydawał  się  oddalać.     -­‐  Muszę  się  po  prostu  mocniej  postarać  –  powiedział  Thor  –  to  jedyna   odpowiedź.   Nie   wiem   co   jeszcze   mogę   zrobić,   ale   muszę   jakoś   sięgnąć   głębiej.     -­‐  Taaa     Brat  odwrócił  się  do  niego.     448  

-­‐  Wciąż  tu  jesteś,  prawda?     Lassiter  rzucił  mu  spojrzenie.     -­‐  Jeśli  mówisz  do  mnie,  to  tak.     -­‐  Dobrze…  to  dobrze  –  Brat  podniósł  się  na  nogi  –  w  takim  razie  wciąż   zostało  nam  trochę  czasu.     Jaaa  –  huuu!  Fantastycznie.  Tak  jakby  to  robiło  jakąś  różnicę.       ***     Na   zewnątrz   swej   chaty,   Xhex   stała   sama   na   brzegu   rzeki   Hudson,   jej   buty   zakopane   w   białym   śniegu,   jej   oddech   opuszczał   nos   w   podmuchach   dryfujących  ponad  ramieniem.  Brzoskwiniowo-­‐różowy  blask  zachodu  słońca   posypał   się   na   zamarznięty   krajobraz   za   nią,   kolory   poprawiły   się   przez   niemrawe  fale  pośrodku  kanału.     Nie   było   wiele   otwartej   wody   pozostałej   na   rzece   –   lód   gromadził   się   z   brzegów  i  zamykał,  grożąc  uduszeniem  powierzchni  kiedy  chłód  przetrwa  w   ciągu  sezonu.     Bez   polecenia,   jej   symphackie   zmysły   przebiły   zmierzch,   niewidoczne   macki,  które  badały  cienkie,  oziębłe  powietrze.  Nie  spodziewała  się  żadnych   trafień,   ale   była   tak   przyzwyczajona   do   bycia   otwartą,   po   ostatnich   kilku   miesiącach,   że   ta   jej   strona   chciała   się   rozprostować   i   rozciągnąć,   nawet   jeśli   tylko  do  ćwiczeń.     Nie  znalazła  kryjówki  Bandy  Drani.  Jeszcze.     Odpowiednia   osoba   do   tej   roboty,   hm.   Szczerze   mówiąc,   to   gówno,   było   coraz   bardziej   żenujące.   Jednakże   powodów,   by   zająć   się   wszystkim   ostrożnie   było   zbyt   wiele   by   liczyć:   tak   wiele   było   jazdy   na   temat   nawlekania   paciorków   dyskrecji   jak   to   tylko   możliwe   i   przynajmniej   król   i   Bracia   to   rozumieli.     John   również   nieustannie   wspierał   jej   misję.   Cierpliwy.   Gotowy,   by   przedyskutować  dowolny  punkt  widzenia,  lub  nie  wyolbrzymiać  go,  gdy  była   w   rezydencji   –   co,   jak   się   okazało   stało   się   regularne:   między   widzeniem   matki,   informowaniem   Bractwa   i   króla,   ale   nawet   przesiadując   trochę,   była   tam  dwa  lub  trzy  razy  w  tygodniu.    

449  

Chociaż,   kiedy   przychodziła   do   John’a,   rzeczy   nie   wybiegały   dalej,   niż   do  uprzejmego  posiłku.     Nawet  jeśli  jego  oczy  płonęły  dla  niej.     Wiedziała   co   robił.   Dotrzymywał   słowa,   trzymając   się   z   tyłu   do   czasu,   aż   nie   spenetruje   Bandy   Drani,   aby   mógł   udowodnić,   że   naprawdę   miał   na   myśli  to,  co  powiedział.  Tyle  tylko,  że  tak  jak  tępe  to  było…  chciała  być  z  nim.   I  nie  odseparowana  jadalnym  stołem,  chciała  być  z  nim.     Była   poprawa   w   stosunku   do   lata   i   jesieni,   tego   była   pewna   –   bynajmniej  nie  wystarczająca.     Skoncentrowana,   kontynuowała   przeszukiwanie   okolic   bez   wyraźnej   przyczyny   do   czasu   gdy   wszędzie   wokół   niej   szybko   zapadła   ciemność,   światło   spływające   z   nieba   w   drodze   ostatnich   dni   grudnia   –   można   by   powiedzieć,  wypłoszone  gówno,  uciekające  przed  zimnem.     Ponad   nią   w   lewo,   przy   rezydencji   na   półwyspie,   światła   zapaliły   się   raczej  nagle,  jakby  miały  zaatakować  okiennice  od  wewnętrznej  strony  szkła:   jednej  chwili  był  to  dom,  w  następnej  stadion  piłkarski.     Ah,  tak  dżentelmen  Assail…     Facet   kontrolował   scenę   narkotykową   w   Caldwell,   która   była   niemal   bezpieczna,   nie   pozostał   na   niej   nikt   znaczący   z   wyjątkiem   tej   grubej   ryby   Benloise’a.   Jedynym,   czego   nie   mogła   się   dowiedzieć   to,   kim   było   wsparcie   wampira.  Nie  mógł  kierować  biznesem,  angażując  wyłącznie  siebie,  a  jednak   nigdy  nie  było  nikogo  przychodzącego  lub  wychodzącego  z  jego  domu  po  za   nim.     Chociaż,  dlaczego  miałby  chcieć  widzieć  swoich  współpracowników  w   swojej  prywatnej  przestrzeni.     Chwilę   później,   samochód   łagodnie   zjechał   przodem   w   dół   uliczki.   To   był  jego  Jaguar.     Ludzie,  sukinsyn  powinien  zainwestować  w  opancerzony  Range  Rover.   Albo   Hummer’a   takiego   jak   ma   Khill.   Jaguar   był   szybki   i   nadawał   się   dla   skurwiela,   ale   na   Boga.   Trochę   trakcji   w   tym   całym   śniegu,   nie   byłoby   złym   pomysłem.     Sportowy  samochód  zwolnił,  by  zatrzymać  się  kiedy  podjechał  do  niej,   spaliny   zakręciły   się   wokół   i   świeciły   w   czerwonych,   tylnych   światłach   jak   coś   co  magik  przywołuje  na  scenę.     450  

Okno  zjechało  w  dół  i  męski  głos  powiedział     -­‐  Cieszysz  się  widokiem?     Kusiło   ją,   by   mu   coś   pokazać,   ale   wciąż   trzymała   schowany   swój   środkowy   palec,   kiedy   przedzierała   się   do   niego   przez   zaspy   śniegu.   Właściwie,   Assail’a   nie   postrzegano   jako   podejrzanego   –   pomógł   Bractwu   wydostać   stamtąd   Ghrom’a   kiedy   doszło  do   próby  zamachu.   Ale  jednak   atak   miał   miejsce   w   jego   domu,   a   ona   zastanawiała   się   gdzie   Xcor   miał   swoje   zasoby   finansowe:   Assail   miał   majątek   nawet   zanim   zdecydował   się   być   bossem  narkotykowym,  a  wojny  wymagały  gotówki.     Szczególnie,  kiedy  starasz  się  walczyć  z  królem.     Skupiając   swoją   symphacką   stronę   na   samcu,   czytała   jego   siatkę   i   zobaczyła…  cóż,  całe  mnóstwo  żądzy  jednej  rzeczy.  Chciał  jej,  ale  mogła  się   założyć,  że  nie  był  dla  niej  właściwy.     Assail  lubił  seks  z  laskami.  Świetnie.  Załapała.     Jednak  pod  tym  wzrostem  testosteronu,  znalazła  głód  władzy,  co  było   ciekawe.  Choć  nie  chodziło  o  obalenie  króla.  To  było…     -­‐  Czytasz  moje  myśli?  –  wycedził.     Gdyby  tylko  wiedział  z  kim  ma  do  czynienia.     -­‐  Zdziwił  byś  się,  czego  potrafię  się  dowiedzieć  o  ludziach.     -­‐  Więc  wiesz,  że  cię  pragnę.     -­‐  Sugeruję,  byś  się  nie  zapuszczał  w  te  tereny.  Jestem  związana.     -­‐  Tak,  słyszałem.  Ale  gdzie  jest  twój  facet.     -­‐  Pracuje.     Kiedy  się  uśmiechnął,  światła  deski  rozdzielczej  podkreśliły  jego  twarz,   wyróżniając   ją   i   czyniąc   jeszcze   bardziej   przystojną.   Ale   on   nie   był   tylko   ładnym  chłopcem:  było  liźnięcie  zła  w  tych  jego  gorących  oczach.     Niebezpieczny  mężczyzna.  Mimo,  że  wyglądał,  jakby  był  niczym  więcej   niż  dobrze  uczesanym  członkiem  Glymerii.     -­‐  Cóż  –  mruknął  –  wiesz  jak  to  mówią,  zbyt  dużo  czasu  osobno,  budzi   serce  do  życia…     -­‐  Powiedz  mi  coś.  Czy  wiesz,  gdzie  znajdę  Xcor’a?     To  go  zamknęło.  I  przymrużył  powieki.     -­‐   Nie   mam   pojęcia   –   powiedział   po   chwili   –   dlaczego,   mnie,   o   to   pytasz?     451  

-­‐  Och,  serio?     -­‐  Serio.     -­‐  Wiem  co  się  stało  w  twoim  domu  jesienią.     Nastąpiła  kolejna  przerwa.     -­‐  Nie  pomyślałbym,  że  Bractwo  miesza  interesy  z  przyjemnością  –  kiedy   tylko   patrzyła   na   niego,   wzruszył   ramionami   –   Szczerz   mówiąc,   nie   mogę   uwierzyć,   że   wciąż   go   szukają.   Właściwie,   to   zaskoczenie,   że   ten   drań   jeszcze   oddycha.     -­‐  Więc,  widziałeś  go  ostatnio.     Na   to,   jego   siatka   emocjonalna   zapaliła   się   w   jednym,   konkretnym   sektorze  –  przeszkoda.     Uśmiechnęła  się  zimno.     -­‐  Nieprawdaż  Assail?     -­‐  Słuchaj,  dam  ci  jedną  darmową  radę.  Wiem,  że  jesteś  cała  ubrana  w   skórę,   nieustępliwa   i   najbardziej   urzeczywistnioną   kobietą   świata,   ale   nie   masz  ochoty  mieć  nic  wspólnego  z  tym  facetem.  Widziałaś  jak  on  wygląda?   Jesteś  związana  ze  ślicznym  chłopcem  John’em  Matthew,  nie  potrzebujesz…     -­‐  Nie  szukam  go,  by  pierzyć.     Jej  rozmyślenie  prostacki  język  sprawił,  że  mrugnął.     -­‐   Rzeczywiście.   Dobrze   dla   ciebie.   Jak   i   dla   mnie,   nie,   nie   widziałem   go.   Nawet  w  noc  zasadzki  na  Ghrom’a.     Kłamca,  pomyślała.     Kiedy  Assail  mówił  dalej,  jego  głos  był  bardzo  niski.     -­‐   Zostaw   tego   samca   w   spokoju.   Nie   chcesz   wejść   mu   w   drogę   -­‐   ma   mniej  litości  niż  ja.     -­‐  Więc  myślisz,  że  tylko  duzi  chłopcy  sobie  z  nim  poradzą?     -­‐  Właśnie,  kochanie.     Kiedy   wrzucił   bieg,   cofnęła   się   i   skrzyżowała   ręce   na   piersi.   Zbyt   gwałtownie,  typowe.  Co  było  z  tym  fiutem  i  jajami,  że  sprawiały,  iż  facetom   wydawało  się,  że  mają  wyłączność  na  siłę?     -­‐  Do  zobaczenia,  sąsiedzie  –  warknęła.     -­‐  Mówiłem  poważnie  na  temat  Xcora.     -­‐  Och  nie  wątpię,  że  mówiłeś.     Potrząsnął  głową.     452  

-­‐  Dobrze.  To  twój  pogrzeb.     Kiedy  odjechał,  pomyślała  –  zły  zaimek  stary.  Cholernie  zły  zaimek19.      

 

                                                                                                                        19

 Zaimek  –  mój,  twój,  jej  itp.  

453  

PIĘĆDZIESIĄT-CZTERY   Autumn   była   pogrążona   we   śnie,   kiedy   ktoś   dołączył   do   niej   w   łóżku,   ale  nawet  w  jej  głębokim,  niemal  żmudnym  spoczynku,  wiedziała  czyje  ręce   dotykają   jej   skóry,   podążają   ponad   biodrem   i   gładzą   brzuch.   Dokładnie   wiedziała,  kto  ujął  jej  pierś  i  odwrócił  ją.     Na  seks.     Chłodne  powietrze  uderzyło  jej  skórę,  kiedy  nakrycie  zostało  odsunięte   na   bok   i   instynktownie   rozłożyła   nogi,   przygotowując   się   na   powitanie   jedynego  mężczyzny,  który  mógłby  kiedykolwiek  znaleźć  się  w  niej.     Była   gotowa   na   Thortur’a.   Wydawało   się,   że   w   ostatnich   tygodniach   zawsze  była  na  niego  gotowa.     Podręczny  –  jak  by  powiedział.  Kiedy  zawsze  był  gotowy  dla  niej.     Jej   wielki   wojownik   znalazł   drogę   pomiędzy   jej   udami,   otwierając   je   szerzej   swoimi   biodrami   –   nie,   to   były   teraz   jego   ręce,   jakby   miał   plan,   a   potem  zmienił  zdanie…     Jego  usta  znalazły  jej,  zablokowały,  a  potem  lizały.     Z   wciąż   z   zamkniętymi   oczami   i   rozmytym   umysłem   w   zaświatach   ni   to   snu,  ni  to  przebudzenia,  przyjemność  była  tak  intensywna,  że  naparła  na  jego   język   poświęcając   się   mu   ze   wszystkim   co   miała,   kiedy   ssał,   smakował,   penetrował…     Z  wyjątkiem  tego,  że  nie  było  orgazmu  dla  niej.  Bez  względu  na  to,  jak   wiele  dawał  jej  przyjemności.     Próbowała   jak   mogła   uchwycić   się   uwolnienia,   nie   mogła   spaść   z   krawędzi,   przyjemność   zaostrzała   się   do   agonii   –   a   mimo   to   nie   mogła   znaleźć   żadnego   punktu   kulminacyjnego,   nawet   kiedy   pot   perlił   się   na   jej   skórze,  a  oddech  przepiłowywał  gardło.     Desperacja  sprawiła,  że  chwyciła  jego  głowę  i  przyciągnęła  mocniej  do   siebie.     Tyle  tylko,  że  potem  zniknął.     To   było   prawie   jak   koszmar,   pomyślała   gdy   krzyknęła   na   odmowę.   Dręczący  sen  z  erotycznym  podtekstem…    

454  

Thortur   wyrósł   nad   nią   z   powrotem   i   tym   razem   było   to   całe   jego   ciało   naprzeciwko   jej   własnego.   Wkładając   ramiona   za   jej   kolana,   podzielił   ją   szeroko,  kiedy  nakręcił  ja  w  ciasną,  mała  kulkę  pod  swoja  wagą.     A  potem  wszedł  mocno  i  szybko.     Teraz   doszła.   Jak   tylko   wypełnił   ją   swoją   długością,   jej   ciało   odpowiedziało   potężnym,   doskonałym   wybuchem,   orgazm   tak   gwałtowny,   że  przygryzła  swoją  wargę  oboma  kłami.     Kiedy  krew  zalała  jej  usta,  zwolnił  uderzenia  aby  ją  zlizać.  Ale  ona  nie   chciała   zwolnić.   Używając   jego   ramion   do   zaparcia   nogami,   znalazła   swój   rytm   na   jego   trzonie,   ujeżdżając   go,   biorąc   go…   aż   znów   znalazła   się   na   krawędzi.     To  prowadziło  donikąd.     Na  początku  było  jej  tak  łatwo  dostać  to  czego  potrzebowała  kiedy  się   kochali.  Później,  jednak,  było  trudniej  i  trudniej…     Kiedy   napinała   się   naprzeciw   niego,   pompując   coraz   szybciej   i   szybciej,   jej  frustracja  sprawiała,  że  stała  się  dzika.     Ugryzła  go  w  ramię.     Podrapała  go.  Swoimi  paznokciami.     Ta   kombinacja   powinna   go   zatrzymać   i   wymagać   bardziej   cywilizowanego   zachowania.   Zamiast   tego,   z   jego   krwią   płynącą   po   niej,   wypuścił   tak   potężny   ryk,   że   nastąpił   brzęk   w   pokoju,   jakby   to   szarpnęło   czymś  ze  ściany.     A  potem  miał  orgazm.  I  dzięki  ci  słodka  Pani  Kronik  za  jego  ulgę.  Kiedy   wbił   się   w   nią   i   jego   erekcja   wierzgała   gwałtownie,   w   końcu   złapała   swój   nieuchwytny  rytm,  jej  ciało  kołysało  się  z  nim,  uderzając  o  zagłówek.     Ktoś  krzyknął.     Ona.     Kolejny  brzęk.     Lampa…?     Gdy  w  końcu  się  wyciszyła,  była  cala  mokra,  pulsująca  miedzy  nogami,   wiotka,   jakby   była   pozbawiona   kości.   Jedna   z   lampek   nocnych   faktycznie   została   strącona   ze   stolika,   a   kiedy   spojrzała   dalej,   zobaczyła,   że   lustro   nad   komodą  było  popękane.    

455  

Thortur  uniósł  głowę  i  popatrzył  na  nią.  W  świetle  z  łazienki  zobaczyła   jego  poranione  ramię.     -­‐   Och…   najdroższa…   -­‐   zasłoniła   usta   ręką   z   przerażeniem   spoglądając   na  otwarta  ranę  –  tak  mi  przykro.     Spojrzał  na  siebie  i  zmarszczył  brwi.     -­‐  Żartujesz  sobie?     Kiedy   z   powrotem   na   nią   popatrzył   uśmiechał   się   z   męską   dumą,   co   było  absolutnie  pozbawione  sensu.     -­‐  Zraniłam  cię  –  chciała  się  rozpłakać  –  ja…     -­‐  Szzz  –  odgarnął  wilgotny  kosmyk  z  jej  twarzy  –  Uwielbiam  to.  Kocham   to   jak   cholera.   Drap   mnie.   Zgnieć   mnie.   Ugryź   mnie   -­‐   to   wszystko   jest   wspaniałe.     -­‐  Jesteś…  szalony  –  używając  kolokwializmu,  podniosła  się.     -­‐  Jeszcze  nie  skończyłem  tego  jaki  jestem  –  z  wyjątkiem  tego,  że  kiedy   zaczął  się  poruszać  wewnątrz  niej,  skrzywiła  się.     Natychmiast  zastygł.     -­‐  Cholera,  to  było  dość  szorstkie.     -­‐  To  było  cudowne.     Thortur  oparł  swoją  wielka  klatkę  piersiową  na  ramionach  i  wycofał  się   tak   powoli   i   ostrożnie,   że   ledwie   poczuła.   A   jednak   zaczęła   mieć   skurcze   gdzieś  wewnątrz.  Albo  był  to  kolejny  orgazm?  Trudno  powiedzieć,  ponieważ   jej  ciało  przepełnione  było  odczuciami.     Tak   czy   inaczej,   cudowne   wyeksploatowanie   było   dobre.   Byli   tak   zaznajomieni   ze   sobą   nawzajem,   tak   swobodni   w   kryciu,   a   niesamowita   intensywność,   która   osiągnęli   była   wynikiem   braku   barier,   wolności…   i   wspólnego  zaufania.     -­‐  Pozwól,  że  przygotuję  ci  kąpiel  by  cię  umyć.     -­‐   Nie   trzeba   –   uśmiechnęła   się   do   niego   –   Po   prostu   odpocznę   tutaj,   kiedy  ty  będziesz  brał  prysznic.  A  potem  szybko  zrobię  to  samo.     Tak   naprawdę   nie   ufała   sobie   będąc   z   nim   nago   w   wannie.   Była   odpowiedzialna   za   ugryzienie   go   w   ramię   –   i   chociaż   doceniała   jego   wolną   rękę  z  zębami,  wolała  nie  używać  tej  swobody.     Thortur   zsunął   się   z   tego   kłębowiska   kołdry   i   stanął   nad   nią   przez   chwile  mrużąc  oczy.     456  

-­‐  Jesteś  pewna,  że  wszystko  w  porządku?     -­‐  W  najlepszym.     Ostatecznie  skinął  głową  i  się  odwrócił…     -­‐  Twoje  plecy!  –  wyglądał  jakby  pazury  kota  się  w  nim  zagłębiły,  wielkie   smugi  czerwonego  cięcia  szły  w  dół  jego  tułowia  i  przez  kręgosłup.     Zerknął  przez  ugryzione  ramię  i  uśmiechnął  się  z  jeszcze  większą  dumą.     -­‐  To  wspaniałe  uczucie.  Będę  myślał  o  tobie  dziś  w  nocy  kiedy  będę  w   terenie,  za  każdym  razem  gdy  mnie  będą  ciągnąć.     Kiedy   zniknął   w   łazience,   potrząsnęła   głową.   Mężczyźni   byli…   cóż   szaleni.     Zamykając  oczy  zrzuciła  prześcieradło  ze  swojej  skóry  i  przeniosła  ręce   i  nogi  z  dala  od  swego  ciała.  Powietrze  w  pokoju  było  chłodne,  może  nawet   zimne,   ale   w   następstwie   była   swoim   własnym   piecem,   pozostałości   namiętności  praktycznie  parowały  z  jej  porów.     Jednak   podczas   gdy   Thortur   brał   prysznic,   rumieniec   stopniowo   opadał,  tak  jak  pulsujące  następstwo  kochania  się.  A  potem  znalazła  spokój,   którego   szukała,   jej   ciało   rozluźniło   się,   długotrwałe   napięcie   i   ból   złagodniały.     To   całe   napięcie   dobrze   robiło   jej   nagiej   skórze,   uśmiechnęła   się   w   sufit.  Nigdy  nie  znała  takiego  szczęścia…     Nie   wiadomo   skąd   poczuła   znowu   ten   dziwny   chłód,   który   od   jesieni   wracał   do   niej,   przeczucie,   którego   nie   mogła   określić   ani   zdefiniować,   ostrzeżenie  bez  kontekstu.     Teraz  było  zimno,  owinęła  kołdrę  wokół  siebie.     Sama   w   łóżku,   poczuła   się   śledzona   przez   los,   tak   pewnie   jakby   była   nocą  w  lesie  z  wilkami,  które  słyszała,  a  nie  mogła  zobaczyć  wyściółki  wokół   drzew…     Gotowe  do  skoku.       ***     W   łazience   Thor   wysuszył   się   i   nachylił   do   lustra.   Ślad   po   ugryzieniu   na   jego  ramieniu  zaczynał  się  już  goić,  skóra  zasklepiała  się  ponad  przebiciami,  

457  

wszystko   szczelnie   i   ładnie   zamykając.   Wielka   szkoda   –   chciał   te   rany   zatrzymać  na  chwilę.     Był  dumny,  że  został  oznakowany  w  ten  sposób.     Jednak   postanowił   założyć   Hanes   T-­‐shirt   zamiast   schować   ślad   pod   kurtką.  Nie  było  powodu,  aby  Bracia  go  zobaczyli.  To  było  prywatne  –  tylko   pomiędzy  nim,  a  Autumn.     Cholera  jasna…  ta  kobieta  była  niesamowita.     Pomimo   stresu   w   jakim   był,   pomimo   tej   rozmowy   z   Lassiter’em   na   schodach,   pomimo   tego,   że   zaczął   ją   dotykać   tylko   dlatego,   że   czuł,   że   powinien   w   końcu,   jak   zwykle   był   to   tylko   seks,   surowy,   seks:   Autumn   była   jak   wir   który   obrócił   nim   wokół,   erotyczny   uścisk   jaki   miała   na   jego   ciele,   wsysający   go,   by   następnie   przyciągnąć   go   na   powierzchnię   do   powietrza…   zanim  zgłosiła  pretensje  do  niego  kolejny  raz.     I  niestety,  on  w  to  wchodził.     Bolało   go   przyznanie   się,   że   czasami   gdy   tak   leżał   potem,   kiedy   ich   dwoje  odzyskiwało  oddech  i  schładzało  pot,  ten  stary  znajomy  ból  zaostrzał   się  jakby  sztylet  wbijał  się  w  jego  mostek.     Nie  sądził,  że  kiedykolwiek  opuści  go  to  uczucie.     A   jednak   każdego   świtu   szukał   jej   i   brał   ją…   i   miał   szczery   zamiar   to   robić  przez  kolejne  dwanaście  godzin.     Wychodząc   z   łazienki,   znalazł   ją   wciąż   leżącą   w   łóżku.   Zwinęła   się   w   stronę  okna  i  leżała  na  boku  owinięta  kołdrą  wokół  siebie.     Widział  ją  nago.     Zupełnie.  Kurwa.  Nago.     Wyobrażenie  sprawiło,  że  jego  ciało  natychmiast  stało  się  twarde,  jego   erekcja   odstawała   od   bioder.   I   jakby   czując   jego   podniecenie,   jęknęła   z   erotycznym  mruczeniem  i  wibracją.     Sięgając   za   siebie,   ściągnęła   to,   co   ją   przykrywało,   podniosła   nogę   zginając  w  kolanie,  odsłaniając  jej  lśniącą  płeć.     -­‐  Och,  piekło  –  jęknął.     Jego   ciało   poszło   do   niej   bez   namysłu   czy   decyzji,   tropiąc   ją   z   taką   koncentracją,   że   nie   mógłby   nawet   zabić   nikogo   stojącego   mu   na   drodze:   po   prostu  zdeptałby  ich  i  poczekał  z  dokonaniem  morderstwa  do  czasu  gdy  nie   skończyłby  się  nią  zajmować.     458  

Stając  na  materacu,  wziął  swojego  fiuta  w  ręce  i  dopasowywał  się  do   niej  od  tyłu,  czubkiem  do  jej  rdzenia.  Był  ostrożny,  gdy  w  nią  wszedł,  nadal   była   obolała,   a   potem   czekał,   zawieszając   się   nad   nią,   by   upewnić   się   że   nadal  znowu  go  chce  tak  szybko.     Gdy   wszystko   co   zrobiła,   było   jedynie   jęknięciem   jego   imienia   z   satysfakcją,  pozwolił  swoim  biodrom  pompować.     Śliska,  gładka,  gorąca…     Wziął   ją   bez   usprawiedliwiania   i   lubił   swobodę   z   którą   to   robił.   Była   niewielkiej  postury,  ale  była  twardsza  niż  wyglądała,  a  w  ciągu  ostatnich  kilku   miesięcy  nauczył  się  odpuszczać,  bo  wiedział,  że  ona  również  to  lubiła.     Przesuwając   jedną   ręką   jej   biodro,   zmienił   kąt   jej   ciała,   tak   że   mógł   dostać  się  jeszcze  głębiej.  I  oczywiście  był  jeszcze  jeden  plus  tej  pozycji:  mógł   oglądać   siebie   jak   wchodził   i   wychodził   z   niej,   obserwując   wygląd   główki   zanim   zanurzy   się   głęboko,   by   po   chwili   wrócić   na   jej   krawędź.   Była   różowa   i   nabrzmiała,  a  on  twardy  i  błyszczący  dzięki  niej…     -­‐  Kurwa  –  warknął,  kiedy  znowu  zaczął  dochodzić.     Jechał   na   niej   podczas   swej   ulgi,   czując   jej   orgazm,   jej   płeć   schwytała   go.   Obserwował   ten   pokaz   do   czasu   aż   jego   oczy   się   zamknęły   –   co   było   w   porządku,  bo  wciąż  mógł  ją  zobaczyć  po  wewnętrznej  stronie  swych  powiek.     Po   tym   jak   skończył,   niemal   upadł   na   nią,   ale   powstrzymał   się   w   ostatniej   chwili.   Upuszczając   głowę,   znalazł   swoje   wargi   na   szczycie   jej   kręgosłupa  i  skorzystał  z  bliskości,  pocierając  ustami  po  jej  skórze.     Wiedział,   że   powinien   dać   jej   odpocząć,   zmusił   się   by   ostrożnie   się   wycofać.   Z   wyjątkiem   tego,   że   kiedy   się   wysunął,   musiał   zacisnąć   zęby   na   widok  tego  jak  wciąż  była  na  niego  gotowa.     Kładąc  ręce  na  jej  doskonałych  pośladkach,  otworzył  ją  na  swój  język.   Cholera…   smak   jej   i   jego   razem,   dotyk   jej   doskonałej,   pozbawionej   włosów   płci  na  jego  ustach…     Kiedy   zaczęła   się   niecierpliwić,   jakby   była   blisko,   lecz   nie   dostając   wystarczająco   dużo,   polizał   trzy   palce   i   wsunął   je   do   środka,   kontynuując   lizanie.  To  wystarczyło.  Kiedy  krzyknęła  jego  imię  i  szarpnęła  do  tyłu  na  jego   twarz,  uśmiechnął  się  i  pomógł  jej  przejść  przez  impulsy,  które  ją  zgarnęły.     I  to  był  czas,  by  się  zatrzymać.  Na  razie.    

459  

Przez  ostatni  tydzień,  lub  coś  koło  tego,  był  niemal  cały  czas  na  niej  –   co   było   powodem,   dla   którego   zmusił   się   dzisiaj   do   pójścia   na   przeklętą   siłownię.  Wyglądała  na  zmęczoną,  powód?     Nalegała  na  pracę  w  nocy,  a  nie  był  w  stanie  zostawić  jej  w  spokoju  w   ciągu  dnia…     Autumn   odwróciła   się   tak,   że   leżała   na   brzuchu,   a   następnie   położyła   kolano  na  bok  i  wygięła  plecy  w  łuk.  Po  więcej.     -­‐  Jezu  –  jęknął  –  jak  niby  mam  cię  zostawić?     -­‐  To  nie  zostawiaj.     Nie  pytał  dwa  razy.  Znowu  wziął  ją  od  tyłu,  unosząc  jej  biodra,  ściskając   je   i   przechylając   miednicę,   aby   mógł   dostać   się   głęboko.   Skończył   z   przedramieniem  wokół  jej  brzucha,  a  jego  waga  balansowała  na  drugiej  ręce,   pracował  nią,  pocierał  nią  aż  ich  ciała  się  zderzyły,  a  łóżko  wydawało  znowu   ten   hałas.   Zaklął,   a   jego   orgazm   wybuchł   z   niego   tak,   jakby   nie   miał   seksu   miesiącami.     A   wciąż   był   jej   głodny.   Szczególnie   kiedy   odnalazła   swoje   własne   uwolnienie.     Po  tym  jak  sprawy  się  uspokoiły,  zwinął  ich  na  materacu,  zgarniając  ją  i   trzymając  naprzeciw  siebie.  Tuląc  drogę  pod  włosami  do  szyi,  martwił  się  o   sposób  w  jaki  traktował  ją  w  łóżku.     Jakby   wiedziała,   że   potrzebuje   trochę   otuchy,   sięgnęła   za   siebie   i   pogładziła  jego  włosy.     -­‐  Cudownie  dotykasz.     Może.  Ale  czuł  się  źle,  żądając  tyle  od  jej  ciała.     -­‐  Pozwól  mi  teraz  przygotować  kąpiel.     -­‐  Och,  to  byłoby  wspaniale.  Dziękuję.     Z   powrotem   w   łazience   podszedł   do   osadzonego   w   ziemi   jacuzzi,   odkręcił  wodę,  a  następnie  wziął  z  szafki  sole  do  kąpieli.     Kiedy   sprawdził   temperaturę   wody   i   zrobił   małą   korektę,   uświadomił   sobie,  że  lubi  dbać  o  nią.  Zdał  sobie  również  sprawę  z  tego,  że  znalazł  wiele   sposobów   by   to   robić.   Szukał   wymówek,   by   zabrać   ją   na   górę   i   nakarmić   kolacją   w   prywatności.   Kupował   jej   ubrania   przez   internet.   Zamawiał   ulubione  magazyny  Vanity  Fair,  Vogue  i  The  New  Yorker.    

460  

Zawsze  upewniał  się,  że  były  tutaj  ciastka  Pepperidge  Farm  Milanos,  na   wypadek  gdyby  była  głodna.     Nie  był  jedyną  osobą,  która  troszczyła  się  o  nią  i  pokazywała  jej  nowe   rzeczy.   Xhex   przychodziła   do   domu,   aby   się   z   nią   zobaczyć,   co   najmniej   raz   lub  dwa  razy  w  tygodniu.  Razem  obie  wychodziły  do  tutejszego  kina  na  filmy.   Albo   do   lepszej   części   miasta   więc   Autumn   mogła   zobaczyć   ładne   domy.   Lub   uderzać   na   późno-­‐nocne   sklepy   –   gdzie   kupowały   rzeczy   za   pieniądze   zarobione  przez  Autumn.     Schylił   się,   sprawdził   wodę,   znowu   majstrował   przy   temperaturze   i   przygotował  jej  kilka  ręczników.     Z   jego   strony,   stawał   się   trochę   drażliwy,   kiedy   była   na   zewnątrz   z   ludzkimi  szaleńcami,  gwałtownymi  reduktorami  i  niewiarygodnymi  wiatrami   losu.     Xhex  była  świetnym  zabójcą  i  wiedział,  że  potrafi  ochronić  matkę,  jeśli   ktoś  choćby  spróbował  kichnąć  w  ich  kierunku.     Po  za  tym,  gdy  matka  i  córka  wychodziły  na  zewnątrz,  Autumn  zawsze   wracała   z   uśmiechem   na   twarzy.   Który   to   uśmiech   później   przeskakiwał   na   jego  twarz.     Chryste,   oni   oboje   zaszli   tak   daleko   od   wiosny.   Byli   prawie   dwiema   różnymi  osobami.     Więc,  co  jeszcze  tam  było?     Przesuwając   ręką   we   wzburzonej   wodzie   w   wannie,   zastanawiał   się   z   desperacją,  co  on  kurwa,  przegapił…  

461  

PIĘĆDZIESIĄT-PIĘĆ   Dwie   noce   później   Xhex   obudziła   się   z   dziwnym,   nękającym   ją   przekonaniem.   Całkiem   tak,   jakby   połknęła   swój   budzik   w   ciągu   dnia,   który   brzęczał  w  jej  brzuchu.     Intuicja.  Niepokój.  Strach.     Żadnego  przycisku  drzemki  na  tym  gównie.     Kiedy   poszła   i   wzięła   prysznic,   wciąż   kontynuowała   chodzenie   krok   w   krok  za  sensem,  który  zmuszał  niewidzialne  i  niepoznawalne  do  przymierza,   zamierzającego   przesunąć   krajobraz   tak,   że   figury   szachowe   różnych   ludzi   miały  zostać  przeniesione  nie  ich  rękami,  do  miejsc,  które  nie  były  częścią  ich   strategii.     Zaabsorbowanie   przykleiło   się   do   niej   podczas   krótkiej   podróży   do   centrum  Caldwell,  nie  ustępowało  kiedy  zaczęła  w  Żelaznej  Masce.     Niezdolna   wytrzymać   tego   dłużej,   zdjęła   włosiennice   i   wyszła   do   miasta   godziny   wcześniej   niż   to   zazwyczaj   robiła.   Dematerializując   się   z   dachu  na  dach,  miała  przeczucie,  że  …  dzisiejsza  noc,  to  była  ta  noc.     Ale  na  co?     Z   tym   przytłaczającym   ją   pytaniem,   była   szczególnie   ostrożna,   by   trzymać  się  daleko  od  miejsca,  gdzie  walczyli  Bracia.     Fakt,   że   zajęła   się   ich   omijaniem,   był   prawdopodobnie   największym   czynnikiem   opóźniającym   znalezienie   tego   karabinu.   Banda   Drani   była   w   terenie  co  noc,  ale  ponieważ  potyczki  z  Korporacją  Reduktorów  przejawiały   tendencję  do  zdarzania  się  tylko  w  wymarłych  częściach  miasta,  było  trudno   dostać  się  wystarczająco  blisko,  jednocześnie  zachowując  dystans  od  John’a  i   Bractwa.     Miała  kilka  nowych  siatek  w  swoim  repertuarze,  ale  to  było  trudne  by   wyizolować   z   nich   Xcor’a   –   i   chociaż   była   to   teoria   ponieważ   potrzebowała   tylko,   aby   jeden   z   tych   żołnierzy   się   potknął,   został   ranny   i   musiał   zostać   zabrany  do  ich  kryjówki  samochodem,  który  mogłaby  śledzić,  chciała  jednak   znać  swój  większy  cel  dokładnie.     Sprawdzić  jego  sekrety  od  środka.    

462  

To,   że   nigdzie   na   nich   nie   trafiła   do   tej   pory,   doprowadzało   ją   do   szaleństwa.  Bracia  nie  mieli  fioła  na  tym  punkcie,  jednak  z  innego  powodu:   chcieli   po   prostu   dorwać   tych   wojowników,   ale   Ghrom   znokautował   ten   pomysł:   najpierw   potrzebowali   karabinu,   więc   król   oświadczył,   że   grupa   zdrajców   jest   poza   zasięgiem   do   czasu,   aż   zdobędą   dowód,   którego   potrzebują.  Logicznie  rzecz  biorąc,  proklamacja  miała  sens  –  nic  dobrego  by   nie   przyszło   z   dokonania   masakry   i   próby   uspokojenia   glymerii   czymś   w   rodzaju   –   „och   to   oni   strzelali   do   mnie”.   Ale   noc   po   nocy   było   trudnym   przejściem.     Przynajmniej   jedna   rzecz   działała   na   ich   korzyść:   było   mało   prawdopodobne,  że  karabin  został  zniszczony.     Bez  wątpienia,  Banda  Drani  chciała  zachować  to  gówno  jako  trofeum.     Jednak   nadszedł   czas   by   to   zakończyć.   Może   to   przeczucie,   które   nią   kołysało,  oznaczało,  że  w  końcu  tak  będzie.     Pamiętając   o   tym   i   zgodnie   z   teorią,   że   w   kółko   robiąc   to   samo   i   oczekując   innego   rezultatu,   było   szaleństwem,   postanowiła   przestać   szukać   Xcor’a.     Nie,  dziś  wieczorem  to  Assail  będzie  tym,  za  którym  podąży  –  i  wiecie   co,   znalazła   jego   odbicie   w   dzielnicy   teatralnej…   wewnątrz   galerii   Benloise’a,   naturalnie.     Szybkie  przejście  do  poziomu  ulicy  i  miała  pełny  obraz  koktajl  party  w   budynku.     Ponieważ   artystyczna   masa   była   w   stanie   nosić   skórę   i   uważać   to   za   strój  biznesowy,  wślizgnęła  się  do  środka…     Gorąco.  Ciasno.  Mnóstwo  egocentrycznych  akcentów  odbijających  się   echem.     Jezu,   w   miejscu   takim   jak   to,   nie   dało   się   rozróżnić   płci   –   każdy   wymachiwał  rękami  z  pomalowanymi  paznokciami.     Dwa   kroki   za   drzwiami   natychmiast   zaoferowano   szampana   –   jakby   chwalipięty  z  urojeniami  bycia  Warhol’em  jechały  na  Veuve  Clicquot.     -­‐  Nie  dziękuję.     Kiedy  kelner,  przystojny  facet  w  czerni,  skinął  głową  i  nieśpiesznie  się   oddalił,  prawie  powstrzymała  go  dla  towarzystwa.    

463  

Tak,   łał,   było   tutaj   tak   wiele   łukowatych   brwi   i   zadartych   nosów,   że   musiała   się   zastanawiać,   czy   ci   ludzie   chociaż   akceptują   siebie.   Szybki   rzut   oka   na   „sztukę”,   powiedział   jej,   że   będzie   musiała   przyjść   tutaj   ze   swoją   matką   –   tak   by   Autumn   mogła   zrozumieć   jak   naprawdę   ohydne   i   nazbyt   pobłażliwe  mogą  stać  się  niektóre  rodzaje  autoekspresji.     Zasrani  ludzie.     Z  całą  stanowczością  odparowała  swoją  drogę  przez  wszystkie  ramiona   w  międzyczasie  obracając  się  i  unikając  innych  kelnerów.  Nie  zawracała  sobie   głowy   zasłanianiem   twarzy.   Mordh   sam   dbał   o   swoje   układy,   albo   co   najwyżej  w  towarzystwie  Trez’a  i  iAm’a,  więc  nikt  tutaj  jej  nie  rozpozna.     Dość  szybko  zlokalizowała  drogę  do  biura  Benloise’a.  To  było  po  prostu   tak   cholernie   oczywiste:   dwóch   matołów   ubranych   jak   kelnerzy,   ale   nie   trzymający  tac,  stało  po  obu  stronach  niemal  gładkich  drzwi  obitych  tkaniną.     Assail  był  na  górze,  na  drugim  piętrze.  Mogła  go  wyczuć  wyraźnie…     Ale   dotarcie   do   niego   to   jedno:   było   trudno   dematerializować   się   w   nieznane   miejsce.   Po   drugiej   stronie   tego   co   było   strzeżone,   były   prawdopodobnie   schody,   a   nie   chciała   zrobić   z   siebie   szwajcarskiego   sera   zescalając  się  pośrodku.     Po  za  tym  zawsze  mogła  złapać  faceta  przy  wyjściu.  Były  durze  szanse,   że   przyszedł   tylnym   wejściem   i   wyjdzie   w   ten   sam   sposób:   był   ostrożny,   a   jego  wizyta  nie  dotyczyła  popieprzonej  sztuki.     Głębiej,   wewnątrz   budynku   wślizgnęła   się   przez   drzwi   tylko   dla   personelu   i   znalazła   się   w   powierzchni   magazynowej   z   betonową   podłogą   i   betonowymi  ścianami,  która  miała  zapach  pyłu  kredowego  i  kredek.  W  górze   świetlówki   zamknięte   w   klatkach   były   zbiorem   na   wysokim   pułapie   niepodwieszanego   sufitu,   a   odsłonięta   instalacja   elektryczna   przekopywała   się   przez   belki   stropowe   jak   krety   w   trawniku.   Biurka   wróciły,   a   szafki   na   dokumenty   zostały   usunięte   na   boki,   centrum   tej   przestrzeni   wydawało   się   być  czyste,  jakby  cała  instalacja  zostały  zrolowana  wewnątrz  tylnej  alejki.     Podwójne   stalowe   drzwi   na   wprost   miały   na   sobie   wtyczki   systemu   alarmowego…     -­‐  Mogę  w  czymś  pomóc.     Nie  pytanie.     Odwróciła  się.     464  

Jeden   z   bramkarzy   szedł   za   nią   do   środka,   stał   na   rozstawionych   nogach,  marynarka  rozpięta  jakby  miał  tam  broń.     Przewracając   oczami,   machnęła   ręką   i   umieściła   go   w   tymczasowym   transie.   Następnie   zakotwiczyła   w   jego   głowie   myśl,   że   nic   niezwykłego   się   nie   dzieje,   i   odesłała   go   do   swojego   stanowiska   –   gdzie   mógł   donieść   swojemu  kumplowi  z  wielkim  tyłkiem,  że  faktycznie  nic  niezwykłego  się  nie   dzieje.     Niezbyt   odrzutowa   nauka   z   tymi   homo   sapiens.   Na   wszelki   wypadek   unieszkodliwiła  kamery  bezpieczeństwa  kiedy  szła  na  przód  do  tylnych  drzwi.   Cholera.     Jedno   spojrzenie   na   sposób   okablowania   stalowych   paneli   i   zdecydowała  się  nie  ryzykować  incydentu  z  policją.     Jeśli   zamierzała   znaleźć   się   w   alei,   będzie   musiała   nad   tym   popracować.     Klnąc,  ruszyła  z  powrotem  na  imprezę.  Zabrało  jej  dobre  dziesięć  minut   utorowanie   sobie   przejścia   pomiędzy   wszystkimi   mieszkańcami   wątpliwego   smaku  i  niezaprzeczalnego  ego  i  gdy  tylko  znalazła  się  na  zewnątrz  w  nocnym   powietrzu,  zdematerializowała  się  na  dachu  po  drugiej  stronie.     Samochód   Assail’a   był   zaparkowany   w   zaułku   poniżej,   przodem   do   wyjazdu.     A  ona  nie  była  jedyną  osoba,  która  się  temu  przyglądała…     Jasna…  cholera…     Xcor  stał  w  cieniu  i  także  czekał  na  samca.     To   musiał   być   on   –   ktokolwiek   to   był   miał   blokadę   na   swoim   wewnętrznym  rdzeniu  do  tego  stopnia,  że  zostało  niewiele  do  przeczytania:   przez  nawyk  lub  traumę,  albo  prawdopodobnie  po  części  z  obu,  trzy  wymiary   skurczyły   się   wzajemnie   do   momentu,   aż   uformowały   tak   sękatą,   ciasną   masę,  że  nie  potrafiła  wydostać  ni  odrobiny  jakiejkolwiek  emocji  z  tego.     Ludzie,   widywała   od   czasu   do   czasu   takie   piętna   jak   to.   Zazwyczaj   oznaczało   to   poważne   kłopoty   ponieważ   taka   osoba   była   zdolna   do   wszystkiego.     Na  przykład,  trzeba  takiego  rodzaju  pokręcenia  by  mieć  jaja  i  porywać   się  na  króla.     To  był  jej  cel.  Wiedziała  o  tym.     465  

Teraz   była   zablokowana   w   tej   zniekształconej   siatce,   cofnęła   się   i   zdematerializowała  na  dachu  wysokiego  budynku  przecznicę  dalej  od  hotelu.   Nie   chciała   straszyć   sukinsyna   będąc   zbyt   blisko,   a   stąd   wciąż   miała   dobry   widok  na  samochód.     Szlak,   gdyby   tylko   jej   radar   miał   większy   zasięg:   mogłaby   sięgnąć   może   nawet   milę   z   jej   symphacką   stroną,   ale   to   odpychało,   jej   instynkt   był   po   prostu  silny  jedynie  na  krótkim  zasięgu.  Więc  jeśliby  zdematerializowała  się   na  zbyt  dużym  dystansie?  Zgubiłaby  go…     Kiedy   czekała,   kolejny   raz   zastanawiała   się   nad   związkiem   Xcor’a   z   Assail’em.   Niestety,   dla   tego   arystokraty,   gdyby   finansował   zamach,   nawet   pośrednio,  znalazłby  się  na  celowniku.     Nieciekawe  miejsce,  by  się  w  nim  znaleźć.     Jakieś   pół   godziny   później,   Assail   wyszedł   z   tyłu   galerii   i   rozejrzał   się   dookoła.     Wiedział,  że  drugi  samiec  tam  był…  i  rzucił  jakiś  komentarz  dokładnie   tam  gdzie  stał  Xcor.     Zimny  wiatr  i  hałas  miasta  zagłuszył  ścieżkę  dźwiękową  wymiany,  która   nastąpiła   pomiędzy   tą   parą,   ale   ona   nie   potrzebowała   dubbing’u,   aby   wychwycić   sens:   emocje   Assail’a   owinęły   się   wokół,   aż   musiała   zaaprobować   niechęć   i   brak   zaufania,   które   wyszły   naprzeciw   osobie,   z   którą   rozmawiał.   „Zamknięty”  samiec,  oczywiście,  nie  dał  nic  w  zamian.     A  potem  Assail  odszedł.  Tak  jak  ta  druga  siatka.     Ona  śledziła  tą  drugą.       ***     Jak   wiele   rzeczy   w   życiu   z   perspektywy   czasu,   to   co   stało   się   Autumn   około  jedenastej  wieczorem,  miało  sens.  Oznaki  były  tam  od  miesięcy,  ale  jak   to   często   bywa,   kiedy   coś   się   dzieje   w   twoim   życiu,   błędnie   odczytujesz   pozycję  igły  w  kompasie  i  mylisz  jedno  z  drugim.     Do   czasu,   aż   znajdziesz   się   u   celu,   który   nie   jest   tym   co   kiedykolwiek   wybrałbyś,  ani  tym,  przed  czym  można  uciec.     Była   na   dole   w   centrum   treningowym,   wyjmowała   stosy   gorących   ręczników  z  suszarki  kiedy  burza  uderzyła.     466  

Później,  dużo  później,  całe  życie  później,  pamiętała  z  jasnością  uczucie   tego   miękkiego   ciepła   przechodzącego   przez   jej   tułów,   gorąca   zagrzebującego  się  w  jej  wnętrzu  i  wybuchającego  potem  na  jej  czole.     Zapamiętałaby   na   zawsze   jak   odwróciła   się   kładąc   pluszowe,   białe   prześcieradła  na  szafce.     Bo  gdy  się  cofnęła,  jej  chcączka  uderzyła  po  raz  drugi  w  życiu.     Początkowo   poczuła   się   jakby   wciąż   trzymała   prześcieradła,   ciepło   pozostające   z   nią   wraz   z   ciężarem   na   jej   brzuchu   tak   pewnym   jakby   dotąd   dźwigała  to  brzemię.     Kiedy   pot   skapywał   po   jej   twarzy,   spojrzała   na   termostat   na   ścianie,   myśląc,  że  źle  działa,  albo  że  miał  ustawioną  zbyt  wysoką  temperaturę.  Ale   nie,  pokazywał  siedemnaście  stopni.     Marszcząc  brwi  spojrzała  w  dół  na  siebie.  Choć  miała  na  sobie  koszulkę   i  spodnie  do  yogi,  to  czuła  się  tak  jakby  miała  kurtkę,  którą  nosiła  wychodząc   z  Xhex…     Skręcający  skurcz  chwycił  jej  podbrzusze,  zaciskając  się  wokół  jej  łona,   nogi   chwiały   się,   aż   nie   miała   innego   wyboru   jak   tylko   położyć   się   na   podłodze.     I   to   było   dobre,   przynajmniej   tymczasowo.   Beton   był   zimny   i   wyciągnęła  się  na  nim  –  do  czasu,  aż  następny  wielki  skurcz  ją  złapał.     Wciskając   ręce   w   miednicę,   zwinęła   się   w   kłębek   i   naprężyła,   odrzucając   głowę   do   tyłu   kiedy   próbowała   ucieczki   z   czymkolwiek   co   ustąpiłoby  miejsca  jej  ciału.     I  później  to  się  zaczęło.     Jej   płeć,   która   pulsowała   jeszcze   trochę   od   czasu   gdy   Thor   i   ona   byli   razem   w   tym   szorstkim,   intensywnym   seksie   zanim   wyszedł,   zyskała   swoje   własne,   właściwe   bicie   serca,   jej   rdzeń   żebrał   o   jedyną   rzecz,   która   przyniosłaby  mu  ulgę.     O  samca…     Seksualne   pragnienie   uderzyło   w   nią   tak   brutalnie,   że   nie   mogła   stanąć,   gdyby   musiała,   nie   mogła   myśleć   o   czymkolwiek   innym,   nie   mogła   wymówić  zrozumiałych  słów,  które  chciała.     To  było  o  wiele  gorsze  niż  kiedy  była  z  symphatą.     I  to  była  jej  wina…  to  wszystko  to  jej  wina…     467  

Nie  przechodziła  do  Świątyni.  Minęły…  Najdroższa  Pani  Kronik,  minęły   miesiące  odkąd  była  po  Drugiej  Stronie  by  regulować  swój  cykl.     Rzeczywiście  nie  było  potrzeby,  aby  tam  chodzić,  Thortur  ją  dokrwiał,  a   ona  nie  chciała  stracić  ani  jednej  chwili  z  nim.     Powinna  wiedzieć,  że  to  nadchodzi…     Zaciskając   zęby,   dyszała   ciężko   przez   kolejny   skurcz.   Potem,   jak   tylko   ustąpi,  miała  zamiar  krzyczeć  o  pomoc,  drzwi  nagle  otwarły  się  szeroko.     Doktor   Manello   zatrzymał   się,   jego   twarz   przywdziała   maskę   zmieszania.     -­‐  Co  jest  do…     Osunął  się  na  framugę  drzwi  i  nagle  zasłonił  ręką  przód  swoich  bioder.     -­‐  Wszystko  w  porządku…     Kiedy   pragnienie   zagrało   crescendo   kolejny   raz,   złapała   jak   jego   przelotny  obraz  znika  tam  gdzie  stał,  potem  jej  powieki  opadły  w  dół,  szczęka   zacisnęła  się  i  chwilowo  straciła  kontakt.     Z  daleka  słyszała  jak  mówi.     -­‐  Sprowadzę  Jane.     Szukając   jeszcze   więcej   zimnej   podłogi,   Autumn   przewróciła   się   na   plecy,   ale   kolana   nie   chciały   się   wyprostować   więc   nie   miała   wystarczająco   dużo  kontaktu.  Z  powrotem  na  bok.     Potem  na  brzuch,  chociaż  nogi  chciały  być  podwinięte  do  piersi.     Naciskając   rękami,   próbowała   przejąć   kontrolę   nad   odczuciami   i   manewrować   swoją   pozycją,   próbując   znaleźć   inny   kąt   lub   oddech,   albo   odcinek  ramion  czy  ud  przynoszący  ulgę.     Ale   nic   nie   pomagało.   Była   w   samym   sercu   jaskini   lwa,   wielkie   zęby   chcączki   gryzły   ją   wewnątrz,   szarpały   jej   ciało,   dręcząc   jej   kości.   To   była   kulminacja   tych   uderzeń   gorąca,   które   pomyliła   ze   szczytami   namiętności   i   wybuchami   dreszczy,   które   przypisała   przeczuciom   i   atakom   niejasnych   mdłości,   za   które   obwiniała   zbyt   duże   posiłki.   Wyczerpanie.   Apetyt.   Prawdopodobnie  gorący  seks,  który  miała  później  z  Thortur’em.     Kiedy   jęknęła,   usłyszała   swoje   imię,   które   ktoś   mówił   do   niej.   Ale   nie   była  w  stanie,  aż  pragnienie  spłynęło,  tak  że  mogła  otworzyć  oczy  i  faktycznie   nie  była  sama.     Doktor  Jane  klęczała  przed  nią.     468  

-­‐  Autumn  słyszysz  mnie?     -­‐  Ja…     Uzdrowicielka  bladą  ręką  odsunęła  splątane  blond  kosmyki  z  jej  twarzy     -­‐  Autumn,  myślę,  że  to  chcączka  –  mam  rację?     Autumn   kiwała   głową   do   czasu,   aż   kolejna   fala   hormonów   ponownie   nie   wezbrała   okradając   ją   z   wszystkiego,   ale   nie   z   przytłaczającej   potrzeby   seksualnej  ulgi.     Która,   o   czym   jej   ciało   wiedziało,   że   może   tylko   pochodzić   od   mężczyzny.     Jej  mężczyzny.  Jedynego,  którego  kochała.     Thortur’a…     -­‐  Dobrze,  dobrze,  zadzwonimy  po  niego…     Autumn   wyrzuciła   rękę   i   złapała   za   ramię   drugiej   kobiety.   Zmuszając   oczy  do  pracy,  zatrzymała  uzdrowicielkę  ze  sztywnym  żądaniem.     -­‐  Nie  dzwoń  po  niego.  Nie  stawiaj  go  w  takiej  sytuacji.     To   by   go   zabiło.   Służyć   jej   w   czasie   chcączki?   Nigdy   tego   nie   zrobi   –   seks  to  jedno,  ale  dopiero  co  stracił  dziecko…     -­‐  Autumn,  kochanie…  to  jego  wybór,  nie  sądzisz?     -­‐  Nie  dzwoń  do  niego…  nie  waż  się  do  niego  dzwonić…  

469  

PIĘĆDZIESIĄT-SZEŚĆ   Khill  nienawidził  wolnych  nocy.  Absolutnie  nimi  gardził.     Kiedy  usiadł  na  łóżku  wpatrując  się  w  telewizor,  który  nie  był  włączony,   dotarło  do  niego,  że  od  blisko  godziny  nic  nie  ogląda.  Wciąż  trzymając  pilota  i   wybierając  kanał,  po  prostu  wydawało  się,  jakby  toczył  bójkę,  nie  obrywając   z  powrotem.     Cholera,   było   tylko   tak   wiele   mil,   które   mógł   przebiec   na   dole   w   siłowni.   Tylko   tak   wiele   serfowania   po   sieci.   Ograniczona   liczba   kierunków,   które  mógł  obrać  w  górę  lub  w  dół  do  kuchni…     Taa,   a   ten   ostatni   był   szczególnie   prawdziwy,   ponieważ   Saxton   wciąż   korzystał   z   biblioteki   jak   ze   swego   osobistego   biura.   Te   „super   tajne   królewskie   sprawy”   czyniły   go   sfiksowanym   bardziej   niż   kiedykolwiek.   Albo   to,  albo  był  bardzo  zdekoncentrowany.  Według  pewnego  rudzielca…     Nie,  nie  tędy  droga.  Nie.     Khill  ponownie  spojrzał  na  swój  zegarek.  Dwudziesta  trzecia.     -­‐  Kurwa  mać.     Dziewiętnasta   trzydzieści   jutrzejszego   wieczoru,   była   odległą   wiecznością.     Przesuwając   wzrokiem   po   płaskiej   ścianie   naprzeciwko,   był   gotów   się   założyć,   że   John   Matthew   był   obok   zamknięty   w   tej   samej   udręce.   Może   powinni  pójść  gdzieś  na  drinka.     Jednak   znowu,   cholera.   Czy   naprawdę   chce   mu   się   podejmować   wysiłek   ubierania   się   tylko   po   to   by   napić   się   piwa   wokół   bandy   pijanych   i   napalonych   ludzi.   Swego   czasu   pewnie   przeleciałby   kogoś.   Teraz,   perspektywa   całego   tego   ckliwego,   wywołanego   przez   alkohol   pragnienia,   wycisnęła  to  gówno  z  niego.     Nie  chciał  być  w  domu.  Nie  chciał  wyjść.     Chryste,  właściwie  to  nawet  nie  był  pewien  czy  chciał  walczyć.  Wojna   po  prostu  wydawała  się  nieco  bardziej  interesującym  kawałkiem  pustki.     Och,  do  kurwy  nędzy,  co  się  z  nim  dzieje…    

470  

Telefon   przed   nim   dał   sygnał,   podniósł   go   bez   większego   zainteresowania.  Sms  nie  miał  sensu:  „  wszyscy  mężczyźni  mają  pozostać  w   rezydencji,  nie  wchodzić  do  centrum  treningowego,  dzięki  dr  Jane”     Hę?     Wstał,  chwycił  szlafrok  i  poszedł  do  John’a.  Natychmiast  odpowiedział   na  pukanie  gwizdnięciem.     Wciskając   głowę   do   środka,   znalazł   swojego   kumpla   dokładnie   w   tej   samej  pozycji,  w  której  był  przed  chwilą  –  z  wyjątkiem  tego,  że  plazma  była   włączona.  „1000  sposobów  na  śmierć”  na  spike  TV.  Miło.     -­‐  Dostałeś  sms’a?     „  Którego?”     -­‐  Od  doktor  Jane  –  Khill  rzucił  mu  komórkę  –  jakieś  pomysły?     John  przeczytał  i  wzruszył  ramionami.     „  Nie  mam  pojęcia.  Ale  już  ćwiczyłem.  Ty?”     -­‐   Tak   –   przeszedł   wzdłuż   pokoju   –   ludzie,   czy   to   ja,   czy   czas   się   tak   ciągnie.     Gwizdnięcie,   które   otrzymał   w   odpowiedzi   było   wielkim,   grubym   „taaa”.     -­‐  Chcesz  wyjść?  –  zapytał  z  całym  entuzjazmem  kogoś  proponującego   wycieczkę  do  salonu  piękności.     Ruch  na  łóżku  zwrócił  jego  uwagę:  John  był  na  nogach  i  kierował  się  do   swojej  szafy.     Na   plecach,   głęboko   w   skórze,   imię   jego   krwiczki   było   wycięte   w   Starym  Języku:     XHEXANIA     Biedny  drań…     Kiedy  mężczyzna  odpiął  guziki  i  schował  swój  goły  tyłek  w  skórzanych   spodniach,  Khill  wzruszył  ramionami.  Zdaje  się,  że  idą  na  piwo.     -­‐  Ubiorę  się  i  zaraz  wracam.     Wychodząc   na   korytarz   zmarszczył   brwi…   i   kierując   się   instynktem   zszedł  w  dół  na  otwartą  przestrzeń,  która  górowała  nad  foyer.  Przechylając   się  przez  pozłacaną  poręcz  zawołał     -­‐  Layla?     Kiedy  imię  wybrzmiało,  kobieta  wyszła  z  jadalni.     471  

-­‐  Och,  cześć.     Jej   uśmiech   był   automatyczny   i   bez   znaczenia,   ekspresyjny   odpowiednik  pustej  ściany.     -­‐  Co  słychać?     Musiał  się  zaśmiać.     -­‐  Rozwalasz  mnie,  tą  całą  swoją  radością.     -­‐   Przepraszam   –   zdawała   się   otrząsnąć   z   zamyślenia   –   nie   chciałam   być   niegrzeczna.     -­‐  Daj  spokój.  Co  tutaj  robisz?  –  potrząsnął  głową  –  to  znaczy,  zostałaś   wezwana?     Czy  ktoś  w  domu  był  ranny?  Blay,  na  przykład…     -­‐  Nie,  nie  miałam  nic  do  roboty.  Ale  ględzę,  jak  byś  powiedział.     Po   zastanowieniu,   od   czasu   zamachu   często   właśnie   tak   robiła,   po   prostu  pałętała  się  na  peryferiach,  jakby  na  coś  czekała.     Była   inna,   pomyślał   nagle.   Nie   dał   by   za   to   głowy,   ale   ostatnio   się   zmieniła:  grobowa  mina,  powoli  się  uśmiechała,  spoważniała.     Umieszczając   ją   w   ludzkich   kategoriach,   przypuszczał,   że   była   dziewczyną   odkąd   ją   znał.   Teraz   zaczynała   wyglądać   ja   kobieta.   Żadnych   więcej  szeroko  otwartych  ze  zdziwienia  oczu  nad  wszystkim  co  po  tej  stronie   przepaści   było   do   zaoferowania.   Żadnego   więcej   błyszczącego   entuzjazmu.   Żadnego  więcej…     Cholera,  wyglądała  bardziej  jak  on  i  John.  Zużyta  przez  świat.     -­‐  Hej,  chcesz  z  nami  wyjść?  –  zapytał.     -­‐  Na  zewnątrz?  Jak…     -­‐  John  i  ja  idziemy  na  drinka.  Może  na  dwa.  Może  na  więcej.  Myślę,  że   powinnaś  iść  z  nami.  Przecież  nieszczęścia  kochają  towarzystwo.     Założyła  ręce  na  piersi.     -­‐  To  takie  oczywiste?     -­‐  Wciąż  jesteś  piękna.     Layla  zaśmiała  się.     -­‐  A  ty  czarujący.     -­‐   Pani   w   potrzebie,   znasz   zasady.   Chodź   z   nami,   po   prostu   zabijmy   trochę  czasu.    

472  

Rozejrzała   się   dookoła.   Potem   chwyciła   swoją   suknię   i   wspięła   się   po   schodach.  Kiedy  weszła  na  górę  spojrzała  na  niego.     -­‐  Khill…  mogę  cię  o  coś  zapytać?     -­‐  Jeśli  to  tylko  nie  będzie  tabliczka  mnożenia.  Jestem  cienki  z  matmy.     Zaśmiała  się,  ale  szybko  straciła  polot.     -­‐   Czy   kiedykolwiek   myślałeś,   że   życie   może   być   tak…   puste?   Nocami   mam  wrażenie,  że  mogłabym  zadławić  się  tą  próżnią.     Jezu,  pomyślał.  Tak,  miał  to  samo.     -­‐   Chodź   tutaj   –   powiedział.   Kiedy   podeszła   do   niego,   przyciągnął   ją   blisko,   chowając   ją   przy   swojej   piersi   i   opierając   podbródek   na   czubku   jej   głowy  –  Jesteś  taką  dobrą  kobietą,  wiesz  o  tym?     -­‐  A  ty  znowu  jesteś  czarujący.     -­‐  A  ty  ciągle  jesteś  w  potrzebie.     Zrelaksowała  się  w  jego  ramionach.     -­‐  Jesteś  dla  mnie  bardzo  dobry.     -­‐  Tak  jak  ty  dla  mnie.     -­‐  To  nie  ty,  wiesz.  Nie  tęsknię  już  za  tobą.     -­‐   Wiem   –   potarł   jej   plecy   jak   brat   mógłby   to   zrobić   –   Więc   powiedz   mi,   że  wychodzisz  -­‐  ale  ostrzegam.  Mogę  namówić  cię  byś  mi  powiedziała  za  kim   tęsknisz.     Sposób  w  jaki  odsunęła  się  i  spuściła  oczy,  powiedział  mu,  że  był  w  to   zaangażowany   mężczyzna,   i   nie,   nie   była   chętna   do   udzielania   żadnych   informacji.     -­‐  Potrzebuję  jakiś  ubrań.     -­‐   Chodźmy   do   pokoju   gościnnego.   Myślę,   że   tam   coś   znajdziemy   –   Położył   rękę   na   jej   ramionach   i   poprowadził   korytarzem   –   A   jeśli   chodzi   o   tego   twojego   pana   Smith’a,   obiecuję   nie   uderzyć   go   do   czasu,   aż   złamie   ci   serce.   Wtedy   trzeba   będzie   przeprowadzić   jakąś   pracę   stomatologiczną   na   draniu.     Kto   to,   do   cholery   mógł   być?   Zastanawiał   się.   Wszyscy   w   domu   byli   związani.     Może  był  to  ktoś  kogo  poznała  na  północy  w  domu  Furiath’a.  Ale  jaki   facet  zostałby  tam  wpuszczony?    

473  

Czy  mógłby  to  być  któryś  z  Cieni?  Hmm…  ci  dranie  byli  wartościowymi   mężczyznami,   niewątpliwie   z   rodzaju   takich,   którzy   mogli   z   pewnością   zawrócić  kobiecie  w  głowie.     Ludzie,  chciał  by  było  to  coś  innego,  dla  jej  dobra.  Miłość  była  trudna,   nawet  jeżeli  dobrzy  ludzie  byli  zaangażowani.     W   gościnnym   pokoju   znalazł   jej   czarne   jeansy   i   czarny   polar.   Nie   podobał  mu  się  pomysł  jej  w  mini-­‐koszmarze  –  ale  nie  tylko  dlatego,  że  raziło   to   jego   delikatne   uczucia,   ale   nie   miał   ochoty   na   jakąkolwiek   stomatologię   estetyczną  swojej  osoby.     Kiedy  wyszli,  John  czekał  w  holu,  a  jeśli  był  zaskoczony  przyłączeniem   się  Wybranki,  nie  pokazał  tego  po  sobie.  Zamiast  tego  był  miły  dla  Layli,  zajął   ją  krótką  rozmową  kiedy  Khill  narzucał  na  siebie  odpowiednie  ciuchy.     Jakieś   dziesięć   minut   później   cała   trójka   zdematerializowała   się   w   centrum   –   nie   przy   klubach,   ani   on   ani   John   nie   byli   zainteresowanie   eskortowaniem  Wybranki  do  Screamer’a  lub  Żelaznej  Maski.     Zamiast   tego   znaleźli   się   w   teatralnej   dzielnicy,   przed   kawiarnią   otwartą   do   pierwszej   w   nocy,   serwującej   likiery   wraz   czekoladowym   czymś   posypanym   na   czubku   jakiejś   spienionej   pierzynki.   Stoliki   były   nieduże,   krzesła  podobnie,  zajęli  miejsca  w  głębi,  przodem  do  wyjścia  ewakuacyjnego,   przysiadając  kiedy  kelnerka  kontynuowała  paplaninę  o  specjałach,  z  których   żaden  nie  był  atrakcyjny.     Wybór  piwa  był  na  szczęście  krótki  i  na  temat.     -­‐  Dwa  ciemne  dla  nas  –  powiedział.     -­‐  A  dla  pani?     Kiedy  spojrzał  na  Laylę,  pokręciła  głową.     -­‐  Nie  mogę  się  zdecydować.     -­‐  Weź  jakiekolwiek  dwa  z  polecanych.     -­‐  Dobrze…  wezmę  creme  brulle  z  ciastem  księżycowym  i  cappuccino.     Kelnerka  uśmiechnęła  się  kiedy  zapisywała  zamówienie.     -­‐  Podoba  mi  się  pani  akcent.     Layla  pochyliła  głowę  z  wdzięcznością.     -­‐  Dziękuję.     -­‐  Nie  mogę  go  umiejscowić  -­‐  Francja,  Niemcy?  Albo…  Węgry?    

474  

-­‐   Bylibyśmy   wdzięczni   za   te   piwa   –   Khill   powiedział   stanowczo  –   chce   nam  się  pić.     Kiedy   kobieta   odeszła   rzucił   szerokie   spojrzenie   na   innych   gości,   zapamiętując   ich   twarze   i   zapach,   słuchając   rozmów   i   zastanawiając   się   czy   nie  nadchodzi  atak.  Po  drugiej  stronie  John  robił  to  samo.  Ponieważ,  taaa,  to   było  takie  relaksujące  zabranie  Wybranki  w  świat.     -­‐  Nie  jesteśmy  dobrym  towarzystwem  –  powiedział  do  Layli  po  chwili  –   przepraszam.     -­‐  Nie  ma  za  co  –  uśmiechnęła  się  do  niego  i  John’a  –  ale  cieszę  się,  że   jestem  poza  domem.     Kelnerka   wróciła   z   zamówieniem   i   wszyscy   odsunęli   się   od   stołu,   aż   szklanki,  talerze,  filiżanka  i  spodek  zostały  rozmieszczone.     Khill  złapał  swoją  wysoką  szklankę,  jak  tylko  teren  się  oczyścił.     -­‐  Więc,  opowiedz  nam  o  nim.  Możesz  nam  zaufać.     Po   drugiej   stronie   stołu   John   wyglądał   jakby   ktoś   uszczypnął   go   w   dupę,  szczególnie  kiedy  Layla  się  zarumieniła.     -­‐  Noo  –  Khill  pociągnął  łyk  piwa  –  to  oczywiste,  że  chodzi  o  faceta,  John   nie  piśnie  ani  słowa.     John  spojrzał  na  nią  i  zamigał,  potem  machnął  rękami  pokazując  ptaka   przed  Khill’em.     -­‐   Potwierdził,   taaa,   jest   niemową   –   przetłumaczył   Khill   –   A   jeśli   nie   wiesz  co  znaczył  ten  ostatni  gest,  to  ja  nie  będę  tym,  który  ci  powie.     Layla   zaśmiała   się   i   podniosła   swój   widelec   łamiąc   twardą   polewę   creme  brulee.     -­‐  Cóż,  tak  właściwie  to  wciąż  czekam  kiedy  go  znowu  zobaczę.     -­‐  Więc  to  dlatego  tak  się  snujesz?     -­‐  Źle  się  zachowuję?     -­‐   Boże,   nie.   Zawsze   jesteś   mile   widziana,   wiesz   o   tym.   Kto   jest   tym   szczęściarzem?     Albo  nieżywym,  zależy…     Layla  wzięła  głęboki  oddech  i  dwa  kęsy  jej  pierwszego  deseru  –  jakby   ta  rzecz  była  z  V&T.     -­‐  Obiecujesz  na  swą  duszę,  że  nie  powiesz?     -­‐  Przysięgam,  niech  padnę  trupem.     475  

-­‐  On  jest…  jednym  z  twoich  żołnierzy.     Khill  opuścił  swoją  szklankę  na  stół     -­‐  Słucham?     Ona  podniosła  filiżankę  i  popijała  ze  skraja.     -­‐   Pamiętasz   jak   ten   wojownik   przybył   do   centrum   treningowego   pod   koniec  jesieni  -­‐  walczył  z  tobą  przeciwko  reduktorom?  Był  ciężko  ranny  a  ty   się  nim  zajmowałeś?     Kiedy  John  wyprostował  się  na  alarm,  Khill  przełknął  własny  przypadek   pierdolonego  piekła  i  uśmiechnął  się  łagodnie.     -­‐  O  tak,  pamiętamy  go.     Dholor.  Drugi  Bandy  Drani.     Jasna   cholera,   jeśli   ona   myśli,   że   interesuje   się   nim,   to   mają   wielki   problem.     -­‐   Iiiiiii   –   poprosił,   zmuszając   swój   głos   do   pozostania   na   tym   samym   poziomie.   Dobrze,   że   odłożył   piwo   -­‐   był   wystarczająco   zdenerwowany,   by   stłuc  szklankę.     Jednak  przypuszczał,  że  to  gówno  może  być  gorsze.  Dholor  nie  byłby  w   stanie  dostać  się  nigdzie  blisko  niej…     -­‐  Skontaktował  się  ze  mną.     Layla  zaczęła  dłubać  w  swoim  księżycowym  cieście  i  dobrze:  oboje,  on  i   John  obnażyli  swoje  kły.     Ludzie,  przypomniał  sobie.  Byli  w  miejscu  publicznym  z  ludźmi…  to  nie   był  odpowiedni  czas  na  psią  wystawę.  Ale  kurwa…     -­‐  Jak?  –  syknął  -­‐  tylko  po  to  by  kontynuować  –  To  znaczy,  przecież  nie   masz  komórki.  Jak  do  ciebie  dotarł?     -­‐  Wezwał  mnie.     Kiedy   machnęła   ręką   jakby   to   nie   było   nic   wielkiego,   powiedział   swojemu   wewnętrznemu   człowiekowi   jaskiniowemu   –   rura   w   dół   synku.   Będzie  później  czas  by  uporządkować  sprawy  na  zewnątrz.     -­‐   Poszłam   i   tam   był   inny   żołnierz   -­‐   ciężko   ranny.   O,   Boże,   został   tak   dotkliwie  pobity.     Kosmyki  czystej  paniki  wspięły  się  z  tyłu  jego  szyi  i  zawiązały  się  w  jego   piersi  podnosząc  tętno  w  górę.  Nie…  och,  kurwa…  nie…    

476  

-­‐   Nie   rozumiem,   dlaczego   mężczyźni   są   tak   uparci.   Powiedziałam   im,   aby  zawieźli  go  do  kliniki,  ale  oni  powiedzieli,  że  tylko  potrzebuje  dokrwienia.   Miał  problemy  z  oddychaniem  i  …     Layla  zafiksowała  się  na  księżycowym  cieście,  jakby  to  był  ekran,  jakby   przypominała  sobie  w  nim  każdą  rzecz,  która  się  wydarzyła.     -­‐  Dokrwiłam  go.  Chciałam  się  nim  zająć,  ale  inny  żołnierz  wydawał  się   śpieszyć   by   go   zabrać.   On   był…   potężny,   tak   potężny   chociaż   był   ranny.   A   kiedy   patrzył   na   mnie   -­‐   czułam   się   tak,   jakby   mnie   dotykał.   Nic   takiego   nie   znałam  nigdy  wcześniej.     Khill  rzucił  spojrzenie  na  John’a  bez  poruszania  głową.     -­‐  Jak  on  wyglądał?     Może  to  był  jeden  z  innych.  Może  to  nie  był…     -­‐   Trudno   powiedzieć.   Jego   twarz   była   poraniona   tak   mocno   -­‐   ci   reduktorzy   są   okrutni   –   sięgnęła   do   jej   ust   –   jego   oczy   były   niebieskie,   a   włosy  ciemne…  jego  górna  warga  była  podwinięta…     Ponieważ  nie  przestawała  mówić,  słuch  Khill’a  wyłowił  małe  „dokąd”.     Sięgając,  położył  rękę  na  jej  ramieniu,  powstrzymując  ją.     -­‐  Dziecino,  poczekaj.  Ten  pierwszy  żołnierz  przywołał  cię  dokąd?     -­‐  To  była  łąka.  Gdzieś  w  polu.     Kiedy   ostatnia   kropla   krwi   odpłynęła   z   jego   głowy,   John   zaczął   bezgłośnie  rzucać  różne  przekleństwa  i  miał  cholerną  rację  z  tym  wszystkim.   Pomysł,  że  Layla  była  na  zewnątrz  w  nocy,  bez  ochrony,  w  towarzystwie  nie   tylko  Dholor’a,  ale  serca  bestii?     Plus…  pieprzone  piekło,  dokrwiła  wroga.     -­‐  Co  się  stało?  –  słyszał  jej  pytanie  –  Khill…?  John….?  Co  się  dzieje?  

477  

PIĘĆDZIESIĄT-SIEDEM   Po  drugiej  stronie  miasta,  w  rzeźniczej  dzielnicy  Thor  wyciągnął  swoje   dwa  czarne  sztylety  w  przygotowaniu  do  uderzenia.  Z  i  Furiath  byli  zaledwie   budynek  od  niego,  ale  nie  było  powodu  aby  ich  wzywać   –  i  to  nie  dlatego,  że   był  ponownie  nakręcony  gównianym  życzeniem  śmierci.     Tych   dwóch   reduktorów   przed   nim   cierpiało   na   niesamowity   przypadek   błąkania   się,   byli   w   trakcie   przechadzania   się   wolnym   krokiem,   jakby   nie   mieli   nic   lepszego   do   roboty   niż   zużywanie   swoich   podeszew   w   butach.     Korporacja   nie   panowała   nad   rekrutacją,   pomyślał,   wydobywając   ze   zbyt   głębokiego   rynsztoka   antyspołecznych   niegodziwców.   A   kiedy   następowała   indukcja,   sukinsyny   nie   byli   wystarczająco   szkoleni   lub   wspierani.     W   kieszeni   jego   telefon   zawibrował,   kiedy   przyszedł   sms,   ale   zignorował   go,   przechodząc   w   bieg.   Śnieg   pomógł   stłumić   odgłos   jego   buciorów,   a   dzięki   zimnemu   powietrzu   wiejącym   na   niego,   nie   miał   zapachu,   którym  dałby  z  daleka  o  sobie  znać  –  nie,  żeby  ci  głupcy  w  ogóle  to  zauważyli.     Jednak  w  ostatniej  chwili,  coś  im  dało  znać  i  odwrócili  się.     Nie  mógł  prosić  o  lepszy  powód.     Naciął   ich   obu   prosto   w   szyję,   dewastując   tym   samym   tętnice   szyjne,   otwierając   drugie   usta   pod   brodą.   Kiedy   ich   ręce   wystrzeliły   w   górę,   przedarł   się  przez  przestrzeń  między  nimi  i  odwrócił  się,  gotowy  by  eskortować  ich  na   ziemię  jeśli  to  konieczne.     Och,  ale  nie.  Kociaki  już  spadały  na  kolana.     Gwiżdżąc   przez   zęby,   dał   sygnał   reszcie   kiedy   wyciągnął   swój   telefon   by  zadzwonić  po  Butch’a,  żeby  posprzątał…     Zamarł.   Sms,   który   przyszedł   był   od   doktor   Jane:   „Potrzebuję   cię   w   domu,  natychmiast”.     -­‐  Autumn…?     Kiedy  Bracia  wyślizgnęli  się  za  rogiem,  spojrzał  w  górę.     -­‐  Muszę  wrócić.    

478  

Furiath  zmarszczył  brwi     -­‐  Co  się  stało?     -­‐  Nie  wiem.     Z   miejsca   się   zdematerializował,   kierując   się   na   północ.   Zraniła   się?   Może  na  dole,  pracując  w  klinice?  Albo…  pierdolone  piekło.  A  co  jeśli  była  na   zewnątrz  w  mieście  z  Xhex  i  ktoś  na  nią  napadł?     Kiedy  zescalił  się  na  schodach  przed  rezydencją,  prawie  wyłamał  drzwi   do   przedsionka.   Dobrze   że   Fritz   zniwelował   konieczność   wizyty   stolarza,   otwierając  szybko.     Thor  przeleciał  przez  lokaja  w  śmiertelnym  biegu.  Był  cholernie  pewny,   że  facet  coś  do  niego  mówił,  ale  nie  miał  czasu  by  o  tym  myśleć,  ani  na  żadną   inną   rozmowę.   Uderzając   w   ukryte   drzwi   pod   schodami,   wpadł   w   dudniący   galop  przez  podziemny  tunel.     Jego  pierwsza  wskazówka,  że  coś  było  nie  tak  przyszła  kiedy  wypadł  z   szafy  do  biura.     Jego  ciało  obróciło  się,  sygnał  z  mózgu  został  odcięty  przez  zakłócenia  i   zmiany  ostrości,  które  nie  miały  sensu:  jak  erekcja,  gruba  i  długa  uderzająca   w  jego  spodnie,  jego  głowa  nagle  odpłynęła  z  miażdżącą  potrzebą  by  dostać   się  do  Autumn  i  …     -­‐  O,  kurwa…  nie…     Obdarty   dźwięk   jego   głosu   został   przecięty   przez   krzyk   dochodzący   z   jakiegoś  pokoju  w  dole  korytarza.  Piskliwy  i  straszny,  był  to  krzyk  kobiety  w   niesamowitym  bólu.     Jego   ciało   zareagowało   natychmiast,   drżąc   kiedy   uderzyła   nadrzędna   potrzeba.  Musiał  dostać  się  do  Autumn  –  usłużyć  jej,  inaczej  spędzi  następne   dziesięć   lub   piętnaście   godzin   w   piekle.   Ona   potrzebowała   samca   –   jego   –   wewnątrz  niej,  który  by  się  nią  zajął…     Thor   rzucił   się   na   szklane   drzwi,   ramię   wyciągnięte,   ręka   gotowa   by   odrzucić  przejrzystą,  kruchą  barierę  na  bok.     Złapał  się  sam,  kiedy  już  właśnie  otwierał  sobie  drogę.     Co  do  kurwy,  on  wyprawia?     Kolejny   krzyk   odbił   się   echem   od   niego   i   zapadł   się   kiedy   fala   seksualnego  instynktu   niemal  powaliła  go  na  kolana.  Ponieważ  jego  wyższe  

479  

rozumowanie  uleciało  kolejny  raz,  a  jego  wzorce  myślowe  upadły  i  jedyne  o   czym  mógł  myśleć,  to  jak  dostać  się  do  Autumn  i  ulżyć  jej  mękom.     Ale  kiedy  hormony  przycichły,  jego  mózg  zaczął  kręcić  się  na  nowo.     -­‐  Nie  –  warknął  –  nie  ma,  kurwa  mowy.     Odpychając   się   od   drzwi,   poderwał   się   do   tyłu,   aż   uderzył   w   biurko,   chwycił  jakieś  rzeczy  przygotowując  się  do  kolejnego  szturmu.     Obrazy  z  chcączki  Wellsie,  te  kiedy  poczęli  ich  młode,  migotały  w  jego   umyśle,   atak   nieubłagany   i   niezaprzeczalny   kiedy   jego   ciało   się   domagało.   Jego  Wellsie  była  w  takim  bólu,  paraliżującym  bólu…     Przyszedł   do   domu   tuż   przed   świtem,   głodny,   zmęczony,   myślał   że   będzie   cieszył   się   dobrym   posiłkiem   i   beznadziejnym   filmem   w   TV   zanim   położą   się   spać…   ale   jak   tylko   przeszedł   przez   garaż,   miał   te   samą   potrzebę   z   którą  walczył  teraz:  nieodpartą  chęć  do  krycia.     Była  tylko  jedna  rzecz,  która  powodowała  ten  rodzaj  reakcji.     Sześć   miesięcy   wcześniej,   Wellsie   kazała   mu   przysiąc   na   ich   świętość   wiązania,  że  kiedy  nadejdzie  jej  kolejna  chcączka,  nie  odurzy  ją  narkotykami.     Ludzie,   ale   się   o   to   kłócili.   Nie   chciał   jej   stracić   na   łóżku   porodowym,   jak  wielu  związanych  samców,  wolał  raczej  aby  byli  bezdzietni  do  końca  ich   długiego  życia,  niż  pozostać  z  niczym.     „A  co  z  twoją  walką?”  –  krzyczała  na  niego  –  „spotykasz  swoje  cholerne   łóżko  porodowe  każdej  nocy!”     Teraz  nie  mógł  sobie  przypomnieć  co  dokładnie  jej  wtedy  powiedział.   Bez  wątpienia  próbował  ją  uspokoić,  ale  to  nie  działało.     „Coś  ci  się  stanie”  –  powiedziała  –  „Nie  mam  nic  więcej.  Myślisz,  że  nie   przechodzę  przez  to  każdej  pieprzonej  nocy?”     Co  jej  odpowiedział?  Niech  go  szlak,  nie  pamiętał.  Ale  mógł  wyobrazić   sobie  jej  twarz  wyraźnie  jak  w  dniu  kiedy  patrzyła  na  niego.     „Chcę   młode,   Thor.   Chcę   kawałka   ciebie   i   mnie   razem.   Chcę   mieć   powód,  by  żyć  dalej,  jeśli  ciebie  zabraknie  –  ponieważ  to  zamierzam  zrobić.   Będę  musiała  żyć  dalej.”     Gdyby   wiedzieli,   że   to   on   pozostanie   w   tyle.   Że   młode   nie   będzie   powodem  jej  śmierci.  Że  te  wszystkie  rzeczy,  o  które  kłócili  się  tamtej  nocy,   nie  były  właściwymi  obawami.    

480  

Ale   takie   właśnie   było   życie.   I   kiedy   tylko   wszedł   do   domu   chciał   zadzwonić   do   kliniki,   podszedł   nawet   do   telefonu.   Ale   w   końcu,   jak   zwykle,   nie  był  w  stanie  jej  odmówić.     I   zamiast   krwawienia   po   chcączce,   ona   zaszła   w   ciążę.   Jasność   ledwie   opisywała  jej  radość…     Następny  krzyk  był  tak  głośny,  to  był  cud,  że  nie  rozbił  szklanych  drzwi.     Jane  wpadła  do  biura.     -­‐  Thor!  Potrzebuję  twojej  pomocy…     Kiedy  jego  ręce  wbiły  się  pazurami  do  krawędzi  biurka,  by  pozostać  na   miejscu,  potrząsnął  głową  jak  szaleniec.     -­‐  Nie  zrobię  tego.  Nie  usłużę  jej  -­‐  nie  ma,  kurwa  mowy.  Nie  zrobię  tego,   nie  zrobię  tego,  nie  zrobię  tego…     Bredził,  kurwa,  bredził.  Nie  słyszał  nawet  swoich  własnych  słów,  kiedy   zaczął  podnosić  biurko  i  trząść  znowu  i  znowu,  aż  coś  ciężkiego  nie  uderzyło   w  podłogę.     Gdzieś  w  głębi  swojego  umysłu,  mgliście  pomyślał,  że  to  zbyt  cholernie   ironiczne,  że  traci  kontrolę  w  tym  pokoju,  kolejny  raz.     Tutaj  dowiedział  się  o  śmierci  Wellsie.     Kolejna  fala  instynktu  sprawiła,  że  zacisnął  zęby  i  zgiął  się  w  pół  kiedy   przeklinał.     -­‐  Kazała  mi  nie  wzywać  cię…     Więc  dlaczego  tu  jest?  Och,  pieprzone  piekło,  co  za  parcie…     -­‐  To  dlaczego  do  mnie  napisałaś!     -­‐  Nie  chce  przyjąć  żadnych  środków.     Thor  potrząsnął  głową  –  tylko  tym  razem,  by  poprawić  swój  słuch.     -­‐  Co?     -­‐   Odmawia   przyjęcia   leków.   Nie   mogę   dostać   jej   zgody,   a   nie   wiedziałam  do  kogo  zadzwonić.  Nie  mogę  skontaktować  się  z  Xhex   –  a  nikt   inny  nie  jest  z  nią  tak  blisko.  Ona  cierpi…     -­‐  Podaj  jej  to…     -­‐   Jest   silniejsza   ode   mnie.   Nawet   nie   mogę   utrzymać   jej   na   łóżku   bez   przywiązania.  Ale  nie  w  tym  rzecz  –  etyka,  nie  mogę  leczyć  kogoś  kto  mi  na   to  nie  pozwala.  Nie  zrobię  tego.  Może  ty  z  nią  porozmawiasz?    

481  

W   tym   momencie   oczy   Thor’a   złapały   program   i   rzeczywiście   skupiły   się   na   kobiecie.   Jej   biały   fartuch   był   podarty,   jedna   klapa   wisiała   luźno,   jak   płat  białej  skóry.     Thor  pomyślał  o  Wellsie  kiedy  miała  chcączkę.  Kiedy  zszedł  na  dół,  do   ich   pokoju   wyglądał   on   tak   jakby   został   splądrowany.   Stolik   nocny   i   wszystko   na   nim   było   przewrócone   i   potłuczone.   Budzik   leżał   na   ziemi.   Poduszki   leżały   poza  materacem,  prześcieradła  były  podarte.     Znalazł   swoją   kobietę   po   drugiej   stronie,   na   dywanie,   zwiniętą   w   kulkę   z  agonii.  Była  naga,  lecz  zaczerwieniona  i  spocona,  mimo,  że  było  zimno.     Nigdy  nie  zapomni  sposobu  w  jaki  na  niego  spojrzała  przez  łzy,  błagając   o  to  co  mógł  jej  dać.     Thor  wziął  ją  nawet  się  nie  rozbierając.     -­‐Thor…?  Thor?     -­‐  Odseparowałaś  innych  mężczyzn?  –  wymamrotał.     -­‐  Tak.  Nawet  odesłałam  stąd  Manny’ego.  Był…     -­‐  Taaa.     Facet   pewnie   ściągnął   Panikh’ę   z   terenu.   Albo   to,   albo   spędza   dużo   znaczącego  czasu  ze  swą  lewą  ręką:  jeśli  samiec  został  narażony,  był  ciężko   napalony,  nawet  jeśli  opuścił  otoczenie.     -­‐   Powiedziałam   także   Elhenie   -­‐   też   będzie   się   trzymała   z   daleka.   Myślę,   że  czasami  cykl  jednej  kobiety  uaktywnia  cykl  innej.  Nikt  tutaj  nie  chcę  zajść   w  ciąże.     Thor   położył   ręce   na   biodrach   i   pochylił   głowę,   doprowadzając   to   gówno  do  porządku.  Powiedział  sobie,  że  nie  jest  jakimś  zwierzęciem,  które   weźmie  Autmn  na  jakimkolwiek  łóżku.  Nie  był…     Cholera,   jak   bardzo   był   skłonny   zaufać   temu   twierdzeniu?   I   o   czym,   do   cholery,  ona  mówi?  Dlaczego,  do  kurwy,  nie  poda  jej  środków?     Może  to  był  taki  chwyt.  Zmusić  go  by  jej  usłużył.     Mogła  być  aż  tak  wyrachowana?     Następny   krzyk   był   wstrząsający   –   i   wkurzył   go.   W   jego   wyniku,   kazał   sobie   zawrócić   do   szafy   i   zrobić   dobry   użytek   z   rąk,   tyle   tylko,   że   nie   mógł   zostawić  doktor  Jane.  Był  prawie  pewien,  że  podejmie  kolejną  próbę  pomocy   Autumn  i  klęknie  znowu.     Spojrzał  na  uzdrowicielkę.     482  

-­‐   Chodźmy   tam   -­‐   i   nie   obchodzi   mnie   czy   wyraziła   zgodę,   czy   nie.   Zakończysz   jej   cierpienie,   nawet   jeśli   będę   musiał   przybić   ją   do   pieprzonej   podłogi.     Thor  wziął  kilka  wzmacniających  oddechów,  podciągnął  spodnie.     Jane   cały   czas   do   niego   mówiła,   bez   wątpienia   wszystkie   te   rzeczy   z   rodzaju  etyka  to,  etyka  tamto,  ale  on  tego  nie  słyszał.     Ten   marsz   w   dół   korytarzem   trwał   wieczność:   z   każdym   krokiem,   potrzeba  ciała  zaostrzała  się  przeobrażając  go  w  bombę  instynktu.     Gdy  dotarł  do  drzwi  sali  pooperacyjnej,  w  której  była,  był  już  zgięty  w   pół,   trzymając   się   za   krocze   nawet   przed   doktor   Jane.   Jego   fiut   uderzał,   biodra  prężyły  się…     Otworzył  drzwi.     -­‐  Kuurwaa…     Jego   kości   omal   nie   rozerwały   się   na   dwie   części,   kiedy   jego   jedna   połowa  rwała  się  do  przodu,  a  druga  musiała  trzymać  się  stalowej  futryny.     Autumn  była  na  łóżku,  leżała  na  brzuchu,  jedna  noga  przyciągnięta  do   klatki  piersiowej,  druga  wyrzucona  pod  nienaturalnym  kątem.  Prześcieradło   ciasno  skręcone  wokół  jej  talii,  było  mokre  od  potu,  jej  włosy  splątane  wokół   górnej   części   ciała.   Wokół   jej   ust   były   plamy   krwi   –   prawdopodobnie   przygryzła  sobie  wargę.     -­‐  Thortur…  -­‐  uniósł  się  jej  złamany  głos  –  nie…  odejdź…  stąd…     Podszedł  chwiejnym  krokiem  do  łóżka  i  przyłożył  swoją  twarz  do  jej.     -­‐  Już  czas  to  zakończyć…     -­‐  Odejdź…  stąd…  -­‐  jej  przekrwione  oczy  napotkały  jego,  bez  skupienia   kiedy   łzy   spływały   po   jej   spektakularnej   twarzy,   hormony   oblały   jej   skórę   brzoskwiniowym   odcieniem,   tak   jak   na   staromodnej,   ręcznie   malowanej   fotografii  –  odejdź…     Chrząknięcie,  które  przerwało  słowo,  wzmogło  się  do  kolejnego  krzyku.     -­‐  Weź  te  środki  –  warknął  na  uzdrowicielkę.     -­‐  Ona  ich  nie  chce…     -­‐   Weź   je!   Ty   może   potrzebujesz   jej   zgody,   ale   ja,   do   cholery,   na   pewno   nie…     -­‐  Porozmawiaj  z  nią  najpierw…     -­‐  Nie!  –  wrzasnęła  Autumn.     483  

W  tym  momencie  rozpętało  się  piekło,  wszyscy  krzyczeli  na  siebie,  aż   do  następnej  fali,  która  zamknęła  jego  i  Autumn,  oboje  po  raz  kolejny  ugięli   się  pod  ciśnieniem.     Postać  Lassiter’a  zarejestrował  w  mgnieniu  oka  pomiędzy  pojawieniem   się  ulgi,  a  kolejną  rundą  kłótni:  anioł  podszedł  do  łóżka  i  wyciągnął  dłoń.     Autumn  natychmiast  się  uspokoiła,  jej  oczy  przymknęły  się,  a  kończyny   rozluźniły.   Thor   poczuł   ulgę,   jak   nigdy   przedtem,   że   przynajmniej   jej   cierpienie   się   zmniejszyło.   Wciąż   był   opanowany   przez   instynkt,   ale   ona   już   się  nie  męczyła.     -­‐  Co  jej  robisz?  –  zapytała  doktor  Jane.     -­‐  To  tylko  trans.  Nie  potrwa  do  końca.     Cholera,   to   było   imponujące.   Umysły   wampirów   były   silniejsze   niż   ludzkie  i  fakt,  że  anioł  potrafił  wywołać  u  niej  ten  rodzaj  reakcji  w  jej  stanie,   sugerowało,  że  miał  kilka  specjalnych  sztuczek  w  zanadrzu.     Oczy  Lassiter’a  spotkały  Thor’a.     -­‐  Jesteś  pewny?     -­‐  Czego?  –  warknął.  Kurwa,  był  na  granicy  utraty  zmysłów…     -­‐  Że  jej  nie  usłużysz.     Thor  zaśmiał  się  w  zimnym  wybuchu.     -­‐  Niedoczekanie  twoje.  Nigdy.     I   na   potwierdzenie   tego,   rzucił   się   wprost   na   czekającą   tacę   ze   strzykawkami,   wyraźnie   przygotowanymi   dla   Autumn.   Chwycił   dwie,   przytknął  pięściami  do  ud  i  strzelił  sobie  tym,  cokolwiek  w  nich  było.     Stracił   głos   w   tym   momencie,   ale   to   nie   był   koniec.   Koktail   prochów,   czy  cokolwiek  to  było,  dał  natychmiastowy  efekt  i  powalił  go  na  podłogę.     Jego   ostatni   obraz   zanim   stracił   pieprzoną   przytomność,   to   było   rozmyte  spojrzenie  Autumn  oglądającej  go  jak  odpływa.  

484  

PIĘĆDZIESIĄT-OSIEM   Kiedy   Khill   i   John   wpatrywali   się   w   nią   z   umyślnie   pustym   spojrzeniem,   Layla  wyprostowała  się  na  twardym  krześle,  w  którym  siedziała.     Rozglądając  się  dookoła  po  kawiarni,  widziała  tylko  ludzi,  cieszących  się   małymi   przysmakami,   które   znajdowały   się   na   ich   talerzach   –   więc   trudno   było  zrozumieć  co  było  nie  tak.     -­‐  Jest  coś  na  zewnątrz?  –  szepnęła  pochylając  się  do  przodu.     Ogólnie  rzecz  biorąc,  odkryła,  że  ludzie  byli  tacy  sami  jak  wampiry   –  po   prostu  starali  się  przeżyć  swoje  życie  bez  zakłóceń.  Ale  tych  dwóch  mężczyzn   wiedziało,  że  jest  inaczej.     Khill  spojrzał  na  nią  i  uśmiechnął  się  uśmiechem,  który  nie  sięgał  jego   oczu.     -­‐  Po  tym  jak  go  dokrwiłaś,  co  zrobiłaś?  Co  oni  zrobili?     Zmarszczyła  brwi,  żałując,  że  nie  powiedział  jej  co  się  dzieje.     -­‐   Ach…   cóż,   próbowałam   im   mówić,   aby   sprowadzili   go   do   centrum   treningowego.  Pomyślałam,  że  skoro  jego  towarzysz  był  dobrze  traktowany,   on  również  będzie.     -­‐  Wierzysz,  że  te  rany  mogły  być  śmiertelne?     -­‐   Gdybym   do   niego   nie   dotarła   na   czas?   Tak,   wierzę.   Ale   wyglądał   o   wiele  lepiej  kiedy  odchodziłam.  Jego  oddech  znacznie  się  poprawił.     -­‐  Czy  dokrwiałaś  się  od  niego?     Teraz   ton   w   głosie   Khilla   był   tragiczny.   Do   tego   stopnia,   że   gdyby   nie   granice,  które  jasno  określały  ich  związek,  pomyślałaby,  że  był  zazdrosny.     -­‐  Nie.  Jesteś  jedyną  osobą  od  której  to  robię.     Cisza,   która   nastąpiła   po   tym   powiedziała   jej   więcej,   niż   zadawane   pytania.  Problemem  nie  byli  ludzie  wokół  nich  w  restauracji,  czy  na  zewnątrz   na  ulicy.     -­‐   Nie   rozumiem   –   powiedziała   ze   złością   –   on   był   w   potrzebie   i   zajęłam   się   nim.   Ze   wszystkich   ludzi,   wy   nie   powinniście   dyskryminować   go   tylko   dlatego,  że  jest  żołnierzem,  a  nie  szlachetnie  urodzonym.     -­‐  Powiedziałaś  komukolwiek  gdzie  byłaś  tamtej  nocy.  Co  tam  robiłaś?    

485  

-­‐  Najsamiec  dał  nam  wolną  rękę.  Dokrwiam  i  opiekuję  się  wojownikami   od  dłuższego  czasu  –  to  jest  to  co  robię.  To  jest  mój  cel.  Nie  rozumiem…     -­‐  Czy  miałaś  z  nim  jakiś  kontakt  od  tamtego  czasu?     -­‐   Miałam   taką   nadzieję…   właściwie,   miałam   nadzieję,   że   jeden   z   nich   lub   obaj   pojawią   się   w   rezydencji   w   jakimś   oficjalnym   charakterze   i   będę   mogła   zobaczyć   tego   rannego   jeszcze   raz.   Ale   nie,   nie   widziałam   go   –   odsunęła  talerze  –  Co  jest  nie  tak?     Khill  wstał  i  wyjął  zwitek  pieniędzy.  Wyciągnął  kilka  dwudziestek  i  rzucił   na  stół.     -­‐  Musimy  wracać  do  rezydencji.     -­‐   Dlaczego   jesteś…   -­‐   ściszyła   głos   kiedy   kilka   osób   się   obejrzało   –   Dlaczego  taki  jesteś?     -­‐  Daj  spokój.     John   Matthew   również   wstał,   jego   twarz   wyrażała   wściekłość,   miał   zaciśniętą  szczękę  i  pięści.     -­‐  Layla  wracasz  z  nami.  Teraz.     Aby   uniknąć   sceny,   wstała   i   poszła   za   nimi   w   stronę   zimnego   powietrza.   Ale   nie   miała   zamiaru   wykonywać   rozkazów   i   dematerializować   się   jak   mała,   grzeczna   dziewczynka.   Jeśli   ta   dwójka   zamierza   się   tak   zachowywać,  byłoby  cholernie  dobrze  aby  powiedzieli  jej  dlaczego.     Stawiając  stopy  w  śniegu  spojrzała  na  dwóch  mężczyzn.     -­‐  Co  się  z  wami  dzieje?     Ton  jej  głosu  był  taki,  że  rok  temu  byłaby  w  szoku  słysząc  co  wychodzi  z   jej  ust.  Ale  już  nie  była  ta  samą  kobietą  co  kiedyś.     Gdy  żaden  z  nich  nie  odpowiedział,  potrząsnęła  głową.     -­‐  Nie  ruszę  się  z  tego  chodnika,  aż  ze  mną  nie  porozmawiacie.     -­‐  Nie  zrobimy  tego,  Layla  –  Khill  ugryzł  się  –  muszę…     -­‐   Chyba   możesz   mi   powiedzieć   co   się   dzieje,   następnym   razem,   gdy   jeden  z  tych  żołnierzy  się  ze  mną  skontaktuje,  to  lepiej  uwierz,  że  zobaczę  się   z  nim…     -­‐  To  także  będziesz  zdrajcą.     Layla  zamrugała.     -­‐  Słucham  -­‐  zdrajcą?    

486  

Khill   spojrzał   na   John’a.   Kiedy   mężczyzna   wzruszył   ramionami   i   wyrzucił  obie  dłonie,  wtedy  popłynął  długi  strumień  przekleństw.     I  wtedy  ziemia  zapadła  się  pod  jej  stopami.     -­‐   Myślę,   że   mężczyzna   którego   dokrwiłaś   jest   żołnierzem   o   imieniu   Xcor.   Jest   przywódcą   samotnej   eskadry   potocznie   nazywanej   Bandą   Drani.   Jesienią,  wtedy  kiedy  go  dokrwiłaś,  dokonał  zamachu  na  życie  Ghrom’a.     -­‐   Co…   ja…   Słucham…   -­‐   kiedy   nogi   się   pod   nią   ugięły,   John   wkroczył   i   przytrzymał  ją  –  Jak  możesz  być  tego  pewny…     -­‐  Ja  byłem  tym,  który  zrobił  mu  te  siniaki  na  twarzy,  Layla.  I  pokonałem   to  gówno  -­‐  tak,  że  Ghrom  mógł  bezpiecznie  dostać  się  do  domu  by  zajęto  się   jego  raną  postrzałową.  To  nasz  wróg,  Layla  -­‐  tak  jak  Korporacja  Reduktorów.     -­‐   Ten   drugi…   -­‐   musiała   oczyścić   gardło   –   ten   drugi   żołnierz,   ten   który   zabrał   mnie   do   niego.   Był   w   centrum   treningowym.   Furiath   przyprowadził   mnie,   żebym   go   dokrwiła   -­‐   z   V.   Powiedzieli   mi,   że   był   wartościowym   wojownikiem.     -­‐  Tak  powiedzieli?  Albo  pozwolili  ci  w  to  uwierzyć.     -­‐  Ale…  jeśli  był  wrogiem,  to  dlaczego  się  nim  zajęli?     -­‐  To  był  Dholor,  zastępca  Xcor’a.  Został  pozostawiony  na  pewną  śmierć   przez   swojego   szefa,   a   my   bylibyśmy   przeklęci   jeśliby   umarł   na   naszych   oczach.     John  wolną  ręką  wyjął  telefon  i  sms’ował  szybko,  ale  Layla  niczego  już   nie   śledziła.   Jej   płuca   płonęły,   jej   głowa   odpływała,   a   wnętrzności   skręcały   się.     -­‐  Layla?     Ktoś  do  niej  wołał,  ale  panika  która  ją  opanowała  była  jedyną  rzeczą  z   którą   mogła   się   połączyć.   Kiedy   jej   serce   łomotało,   a   szeroko   otwarte   usta   łapały  powietrze,  czerń  zstąpiła  na  nią…     -­‐  Kurwa  mać,  Layla!       ***     Pracując   na   dachach   Caldwell,   Xhex   trzymała   się   Xcor’a   na   dystans,   śledząc   go   od   alei   do   alei,   od   dzielnicy   do   dzielnicy,   kiedy   szedł   na  

487  

reduktorów.   Z   tego   co   widziała   mężczyzna   był   niewiarygodnie   sprawnym   wojownikiem,  a  ta  jego  kosa  wykonywała  kawał  pieprzonej  roboty.     Cholerna   szkoda,   że   był   megalomanem   z   różnymi   tronowymi   urojeniami.     Przez   cały   czas   trzymała   się   z   daleka,   minimum   jedną   przecznicę.   Nie   było  powodu  naciskać  szczęścia  i  ryzykować  jakieś  ulepszenia  w  fakcie,  że  był   śledzony.     Jednak   miała   przeczucie,   że   on   wie.   Jeśli   sposób   w   jaki   poradził   sobie   z   wrogiem   był   jakąkolwiek   wskazówką,   byłby   wystarczająco   sprytny,   by   przypuszczać,   że   Ghrom   i   Bractwo   wyślą   za   nim   gońców,   i   nie   wyglądało   jakby   był   w   ukryciu.   Był   osobą   z   indywidualnym   wzorem   w   niewielkiej,   ograniczonej  przestrzeni  geograficznej:  walczył  w  Caldwell.  Każdej  pieprzonej   nocy.     Hellow.     Kiedy   płatki   śniegu   zaczęły   wirować   w   powietrzu,   omawiany   mężczyzna  przeszedł  do  biegu,  ze  swoją  prawą  ręką,  Dholor’em,  u  jego  boku.   Stojąc   nad   nimi,   zdematerializowała   się   na   inny   budynek.   I   na   kolejny.   I   na   trzeci.  Dokąd  poszli?  pomyślała,  kiedy  opuścili  sektor  walki…     Pół   mili   później   Xcor   zatrzymał   się   na   poziomie   ulicy,   wyraźnie   starając   się   zdecydować   między   lewą   a   prawą.   Kiedy   Dholor   wypadł   obok   niego,   zostało  wymienionych  kilka  złych  słów.  Pewnie  dlatego,  że  Dholor  uznał,  że   zmierzają  w  złym  kierunku.     W  czasie  gdy  się  kłócili,  spojrzała  w  niebo.  Sprawdziła  zegarek.  Cholera.   Xcor   zdematerializuje   się   pod   koniec   nocy   i   wtedy   go   zgubi.   Jej   instynkty   sięgają   tylko   tutaj,   a   on   zamierzał   wyjść   z   obszaru   szybko   gdy   stanie   się   widmem.     Ale   przynajmniej   teraz   miała   jego   siatkę.   Ale   prędzej,   czy   później   on   albo  jeden  z  jego  żołnierzy  będzie  musiał  zostać  wywieziony  z  miasta.  To  było   nieuniknione  –  i  tak  ich  dostanie,  rozproszonych  molekuł  nie  mogła  śledzić.   Ale   samochód,   vana,   ciężarówkę   –   to   był   jej   sposób.   A   mieli   miesiące   opóźnienia  ze  swoimi  obrażeniami.     Nagle   Xcor   ponownie   ruszył,   prowadząc   wokół   budynku   na   którym   stała,  zmuszając  ją  do  działania.  Z  ponurą  intensywnością  miażdżyła  skorupę  

488  

śniegu   na   dachu   krążąc   za   nim,   pomiędzy   otworami   wentylacyjnymi.   Kiedy   dotarła  na  drugą  stronę…     John  Matthew.     Cholera,  jej  John  był  niedaleko.  Co  jest  do  diabła…     Powiedział  jej,  że  dziś  w  nocy  zostaje  w  domu,  bo  to  nie  jego  zmiana.  Z   kim  był?  Khill  porzucił  już  drogę  męskiej  dziwki…  zresztą  to  i  tak  nie  ta  część   miasta.  To  była  dzielnica  teatralna.     Dematerializując   się   na   krawędzi   budynku   spojrzała   w   dół.   Po   drugiej   stronie  ulicy,  u  szczytu  alei,  John  stał  w  cieniu  z  Khill’em  i…  Laylą.  Ten  trzymał   ją  na  rękach,  wyglądała  jakby  zemdlała?     Kuuuurwa.   Tam   w   dole   było   wiele   kłopotów.   Dużych   kłopotów   –   z   rodzaju   takich,   które   groziły   całkowitym   zamrożeniem   siatki   emocjonalnej   Layli.     Rozrzucając   swoje   molekuły,   Xhex   zdematerializowała   się   przed   John’em.     -­‐  Wszystko  z  nią  w  porządku?     „  Czekamy  na  Butch’a”  –  zamigał  John.     -­‐  Jest  już  w  drodze?     „   Jest   trochę   zajęty   porządkowaniem   po   drugiej   stronie   miasta.   Ale   potrzebujemy  go  teraz”     Wyraźnie.  Cokolwiek  się  tutaj  stało  było  poważne.     -­‐  Możesz  mnie  postawić  –  Layla  powiedziała  szorstko.     Khill  tylko  potrząsnął  głową  i  nadal  trzymał  ją  ponad  śniegiem.     -­‐   Słuchaj,   iAm   jest   niedaleko   –   Xhex   wyjęła   swój   telefon   i   pomachała   nim  –  mam  do  niego  zadzwonić?     -­‐  Tak,  byłoby  dobrze  –  odpowiedział  Khill.     Kiedy  wybrała  numer  Cienia,  dzwoniąc  spoglądała  na  John’a.     -­‐  Cześć  iAm,  co  u  ciebie?  Tak.  Och,  acha  –  skąd  wiesz?  Tak,  potrzebuję   zestaw   kół   w   dzielnicy   teatralnej,   na…   Jesteś   wielki   iAm   –   zakończyła   rozmowę  –  Załatwione  będzie  za  jakieś  pięć  minut.     „  Dziękuję”  –  zamigał  John.     -­‐  Co  się  dzieje?  –  powiedział  Khill  kiedy  Layla  zaczęła  sztywnieć.     Xhex  zmrużyła  oczy  na  twarzy  Wybranki,  kiedy  jej  siatka  oświetliła  się…   podnieceniem.  I  wstydem.  I  bólem.     489  

-­‐  On  tu  jest  –  wyszeptała  Layla  –  jest  niedaleko.     John   i   Khill   momentalnie   wyjęli   swoja   broń   –   co   było   niezłą   sztuczką   tego  drugiego,  biorąc  pod  uwagę  fakt,  że  wciąż  trzymał  Laylę  w  ramionach.     O  kim,  do  cholery  ona  mówiła…     -­‐  Xcor.     Xhex   odetchnęła,   gdy   spojrzała   w   tym   samym   kierunku,   na   którym   koncentrowała  się  Wybranka.  A  potem  połączyła  punkty  i  pomyślała  głośno     -­‐  Jezu  Chryste…  Xcor?     iAm   wybrał   ten   moment   by   przybyć   w   swoim   BMW   5X,   a   już   ułamek   sekundy  później  był  na  zewnątrz  trzymając  otwarte  drzwi.     Khill   rzucił   się   do   suv’a,   a   Layla   nie   stawiała   żadnego   oporu   kiedy   wepchnął  ją  do  środka  jak  niepełnosprawną.     -­‐  Weźcie  samochód  –  iAm  powiedział  samcom  –  jest  wasz.     Po   nagłym   podziękowaniu   od   Khill’a,   był   krótki   moment   „teraz   co”   kiedy  John  spojrzał  na  Xhex.     Trzeźwiejąc   na   widok   łomoczącej   męskiej   klatki   piersiowej,   chciała   zakląć…     „   Zabierzemy   ja   z   powrotem”   –   zamigał   John   –   „   zostań   i   rób   co   musisz”.     Tak  po  prostu  wskoczyli  do  samochodu  iAm’a  i  odjechali.     -­‐  Potrzebujesz  pomocy?  –  zapytał  iAm.     -­‐  Dzięki,  ale  nie  –  mruknęła,  kiedy  patrzyła  na  czerwone  światła  suv’a,   które  zniknęły  za  dalekim  zakrętem  –  załatwię  to.  

490  

PIĘĆDZIESIĄT-DZIEWIĘĆ   Xcor   wyczuł   Wybrankę   przecznicę   dalej.   Aby   do   niej   dotrzeć   zmienił   kierunek   i   skierował   się   w   jej   stronę,   do   momentu   aż   Dholor   stanął   mu   na   drodze  i  nie  zaczął  się  z  nim  kłócić.  Co  było  w  gruncie  rzeczy  dobrą  sprawą..   Oznaczało   to,   że   mężczyzna   dotrzymywał   przysięgi,   aby   nigdy   nie   zobaczyć   jej   znowu.   Xcor   nie   składał   takiej   obietnicy   -­‐   więc   parł   naprzód,   pozostawiając  swojego  żołnierza  daleko  w  tyle.  O  losie,  spędził  tak  wiele  dni   wpatrując   się   w   belki   pryczy   pokryte   pajęczynami,   zastanawiając   się,   gdzie   ona  jest,  co  robi.  Jak  robi.   Jeśli  Bractwo  dowiedziałoby  się  z  kim  ona  była  i  komu  pomocy  udzieliła   bbyliby   wściekli,   a   od   dawna   wiadomo   że   Ghrom,   Ślepy   Król   zasłużył   na   swój   przydomek.   Oto   jak   Xcor   nadal   żałował,   że   jego   porucznik   przywiózł   ją   do   tego   bałaganu.   Była   szczera,   niewinnie   udzieliła   mu   pomocy,   a   oni   zrobili   z   niej  zdrajcę.   Zasłużyła  na  coś  lepszego.   To  było  szaleństwo,  aby  modlić  się  o  miłosierdzie  w  jej  sprawie.  Ale  to   robił.   Modlił   się,   by   Ggrom   ją   oszczędził,   jeśli   prawda   kiedykolwiek   wyszła   by   na  jaw  …   Koncentrując  się  na  niej,  uważał  aby  nie  podejść  zbyt  blisko...  i  znalazł   ją   w   zawietrznej   części   małej   kawiarni,   spowitej   w   cienie,   nie   ważne   jak   bardzo  wysilał  oczy,  nie  mógł  ich  przeniknąć.   Nie   była   sama,   była   strzeżona   przez   wojowników-­‐   dwóch   z   nich   było   mężczyznami,  jeden  z  nich  był  kobietą.   Czyżby   ona   go   wyczuła?   zastanawiał   się,   jego   serce   biło   pewnie   tak,   jakby  go  ktoś  gonił.  Pewnie  powiedziała  im  że  jest  w  pobliżu  -­‐  Czarny  pojazd   podjechał  do  grupy,  a  tym  co  z  niego  wysiadło  było  coś,  o  czym  tylko  słyszał   plotki:  Czy  to  był  Cień?  Rzeczywisty  żywy,  oddychający  Cień?   Bractwo   miało   godnych   sojuszników,   to   pewne   -­‐   Jego   Wybranka   została   szybko   doprowadzona   do   samochodu   w   ramionach   żołnierza   z   którym  walczył  tej  nocy  u  Assaila.  

491  

Xcor   obnażył   kły,   ale   zachował   ryk   dla   siebie.   Fakt   że   dotykał   ja   inny   mężczyzna   wkurzył   go.   Może   ona   jest   ranna?   Przeraziło   go   to,   aż   zaczął   drżeć.   W  ostatniej  chwili,  zanim  zniknęła  na  tylnim  siedzeniu,  spojrzała  w  jego   stronę.   Moment   połączenia   zwolnił   czas,   aż   wszystko   począwszy   od   płatków   śniegu,   które   spadały,   poprzez   mrugnięcia   neonowego   znaku   obok   niej   do   prędkości,  z  jaką  fotograf  uwiecznia  chwile  jedna  za  drugą.   Nie  była  ubrana  w  białą  szatę,  ale  raczej  w  ludzkie  ubrania,  za  którymi   nie   przepadał.   Jej   włosy   były   nadal   upięte   wysoko   nad   jej   karkiem,   podkreślając   spektakularne   cechy   jej   twarzy.   I   kiedy   wziął   głęboki   wdech   poczuł  jeszcze  jej  delikatny  zapach.   To   było   wszystko,   co   sobie   o   niej   przypominał.   Chyba   teraz   wyraźnie   coś   jej   dolegało,   jej   skóra   była   zbyt   blada,   oczy   zbyt   szeroko   otwarte,   podnosiła  trzęsącą  się  rękę  do  gardła,  jakby  chciała  się  bronić.   Wyciągnął   rękę   w   jej   stronę,   jak   gdyby   to   było   coś,   co   mógł   zrobić,   aby   ulżyć  jej  cierpieniu,  jak  gdyby  mógł  jej  pomóc  w  jakiś  sposób.   To   był   gest,   który   miał   pozostać   na   zawsze   niezauważony.   Wiedziała,   że  był  tutaj,  i  to  pewnie  dlatego  ja  stąd  zabierali.   Ona   teraz   się   go   bała.   Prawdopodobnie   dlatego,   że   wiedziała,   że   jest   jej  wrogiem.   Dwaj  mężczyźni  wsiedli  wraz  z  nią,  wyższy  usiadł  za  kierownicą,  drugi   usiadł  z  tyłu  obok  niej.   Bez   jego   wiedzy,   jego   dłoń   wsunęła   się   chyłkiem   pod   marynarkę,   i   odnalazła  broń.  Pokusa  aby  zabić  dwa  samce,  i  wziąć  to,  co  chciał,  była  tak   wielka,  że  odwrócił  sie  i  skierował  w  dół  ulicy.   Nie  mógł  jej  tego  zrobić.  On  nie  był  jak  jego  ojciec-­‐  nie  był  Krhvipijem.   Nie   chciał   aby   kiedykolwiek   obwiniała   się   za   ich   śmierć.   Nie,   posiądzie   ją   wtedy  kiedy  ona  sama  do  niego  przyjdzie  z  własnej  woli.  Co  było  niemożliwe,   oczywiście.   I   tak...   pozwolił   jej   odejść.   Nie   zatrzymał   się   na   drodze   aby   umieścić   kulę  w  czole  motocyklisty.  Nie  spieszył  się,  nie  strzelił  na  tylne  siedzenie,  i  nie   obrócił   się   aby   zabić   żołnierza,   który   był   kobietą,   i   znajdował   się   jakieś   półtorej   bloku   za   nim.   Nie   sprawdził   pojazdu,   nie   zabrał   Wybranki   gdzieś   492  

gdzie  jest  ciepło  i  bezpiecznie.  Po  czym  zdjąłby  te  straszne  ludzkie  ubrania  z   jej  skóry...  i  zamieniłby  je  na  jego  nagie  ciało.   Spuszczając   głowę,   zamknął   oczy   i   ponownie   przeanalizował   swoje   myśli,  powstrzymał  się  od  fantazjowania.   Nie   chciał   jej   wykorzystać   jako   narzędzia   do   odnalezienia   Braci:   to   będzie  jak  podpisanie  na  nią  wyroku  śmierci.   Nie,  nie  chciał  użyć  jej  jako  narzędzia  w  tej  wojnie.  I  tak  już  naraził  ją   zbyt  wiele.   Obrócił   się   w   śniegu,   w   stronę   kobiety   która   podążała   za   nim.   To   że   żołnierze  zabrali  Wybrankę  zamiast  walczyć  z  nim  było  logiczne.  Kobieta  taka   jak   ona   jest   bardzo   cennym   towarem,   a   oni   prawdopodobnie   użyją   wielu   zabezpieczeń   aby   dowieźć   ją   tam,   gdziekolwiek   jadą.   Ciekawe,   że   jedyny   który  pozostał  był  kobietą.  Musieli  założyć,  że  będzie  ich  ścigał.   -­‐  To  że  tu  jesteś  jest  dla  mnie  jasne  jak  słońce,  kobieto  -­‐  zawołał.   Stanęła  w  świetle  padającym  z  drzwi  w  dole  alei.  Z  krótkimi  włosami  i   umięśnionym   ciałem   obleczonym   w   skóry,   była   zdecydowanie   kobietą   wojownikiem.  Cóż,  nie  była  to  noc  niespodzianek:  Jeśli  ona  była  związana  z   Bractwem,   musiał   założyć,   że   była   niebezpieczna,   więc   może   być   niezła   zabawa.   A  jednak  nie  wyjęła  broni.  Była  przygotowana,  jej  postawa  powiedziała   mu,  że  była  gotowa  zrobić  to,  co  musi.   Ale  nie  była  wrogo  nastawiona.   Xcor  zmrużył  oczy.     -­‐  Jesteś  zbyt  zniewieściała  żeby  walczyć?   -­‐  Nie  jestem  tu  po  to  żeby  walczyć.     -­‐   Tak   samo   ja   -­‐   Kiedy   nie   odpowiedziała,   wiedział,   że   coś   się   szykuje.   Ciekawe  tylko  co.  -­‐  Nie  masz  nic  do  powiedzenia,  kobieto?     Zrobił   krok   w   jej   stronę.   I   drugi.   Chciał   sprawdzić   gdzie   wytyczyła   granice.  W  końcu  nie  miała  odwrotu,  powoli  rozpięła  przód  kurtki,  jakby  była   gotowa   wyjąć   broń.   Stojąc   w   tym   basenie   światła,   ze   śniegiem   opadającym   wokół   niej   i   butami   zanurzonymi   w   białym,   puszystym   podłożu,   jej   postać   tworzyła  dość  czarny  obraz.  Nie  pociągał  jej,  jednak  byłoby  łatwiej,  gdyby  tak   było.   Ktoś   z   jej   wewnętrzną   nierozerwalną   surowością   czuł   się   lepiej   w   obliczu  jego...  twarzy,  takiej  jaka  była.   493  

-­‐  Wyglądasz  na  raczej  agresywna  kobietę.     -­‐  Jeśli  mnie  zmusisz  żebym  cię  zabiła,  zrobię  to.     -­‐   Ach.   Dobrze,   będę   o   tym   pamiętał.   Powiedz   mi,   przybyłaś   tutaj   spragniona  mojego  towarzystwa?     -­‐  Wątpię,  by  było  ono  przyjemnością     -­‐  Masz  rację.  Nie  jestem  znany  z  dobrych  manier.     Miała   go   śledzić,   pomyślał.   To   był   powód,   że   była   tutaj.   W   rzeczywistości,  już  wcześniej  dzisiejszej  nocy  czuł  cień  podążający  za  nim.   -­‐   Obawiam   się,   że   muszę   lecieć,   -­‐   wycedził.   -­‐   Mam   przeczucie,   że  nasze   ścieżki  przetną  się  ponownie.     -­‐  Możesz  się  założyć  o  własne  życie.     Pochylił   głowę   w   jej   kierunku...   i   szybko   się   zdematerializował.   Niezależnie  od  jej  umiejętności  śledzenia,  nie  mogła  śledzić  cząsteczek.  Nikt   nie  był  tak  dobry.   Nawet   jego   Wybranka   nie   może   tego   zrobić   i   dzięki   za   to   losowi.   Prawdę  mówiąc  mogłaby  go  znaleźć  jeśli  chciała,  bo  ciągle  o  niej  myślał,  jej   krew  w  nim  działa  jak  nadajnik  i  pozostanie  tak  przez  jakiś  czas.   Ale   nie   zrobiła   tego,   i   nie   miała   zamiaru   tego   robić.   Nie   chce   brać   udziału  w  tej  wojnie.   Jego   telefon   zadzwonił   jak   tylko   wrócił   do   swojej   fizycznej   postaci   na   brzegu   rzeki   Hudson,   z   dala   od   centrum   miasta.   Biorąc   czarne   urządzenie,   spojrzał   na   ekran.   Obraz   starego   stylu   dandysa   pokazywał   wyrazy   i   cyfry   których   nie   mógł   rozszyfrować,   wychodzi   na   to   że   jego   kontakt   z   glymerii   próbował  do  niego  dotrzeć.  Wcisnął  przycisk  z  zielonym  napisem  na  nim.     -­‐  Jak  miło  Cie  usłyszeć,  Elan,  -­‐  wymamrotał.  -­‐  Jak  zawsze  robisz  niezłą   wigilię.  Czy  Oni  są  z  tobą?  Na  pewno  są.  Tak.  Dołączę  do  ciebie  na  miejscu.   Spotkamy  się  z  nimi  galopem.     Idealnie,   pomyślał   i   uderzył   w   czerwony   przycisk.   Frakcja   glymerii   chciała  spotkać  się  z  nim  osobiście.   Rzeczy  w  końcu  zaczynają  przybierać  szybszy  obrót.   Wpatrując   się   w   rzekę,   pozwolił   jego   agresji   płynąć,   ale   nic   nie   nastąpiło.   Nieuchronnie,   jego   myśli   powróciły   do   jego   Wybranki   i   tego   okropnego   wyrazu   jej   twarzy.   Wiedziała,   kim   jest   teraz.   I   jak   wszystkie   kobiety,  postrzega  go  jako  potwora.   494  

  ***     Jadąc  z  powrotem  SUVem  iAma,  spoglądał  na  wszystkie  strony  pojazdu   w   przypadku   gdyby   byli   śledzeni.   Wezwał   również   V   i   Rankohra,   by   na   wszelki  wypadek  obstawiali  auto  po  bokach  swoim  BMW.   Nie   mówił   im,   że   martwi   się   o   tych   drani.   Przyjął   że   jeśli   pojawią   się   reduktorzy  to  podarzą  za  nimi.   John   nie   jechał   z   powrotem   do   ich   siedziby   –   nie   było   powodu,   aby   teraz   dotrzeć   bliżej   domu.   Zamiast   tego   mieli   zamiar   udać   się   na   przedmieścia  i  zmieniać  w  kółko  miejsca  pobytu  w  ludzkich  dzielnicach,  aby   Layla   miała   wystarczająco   dużo   czasu,   aby   dojść   do   siebie   i   zdematerializować  się  z  powrotem  do  rezydencji.   Z   tą   myślą,   spojrzał   na   nią.   Patrzyła   przez   okno   po   swojej   stronie,   jej   klatka  piersiowa  unosiła  się  i  opadała  zbyt  szybko.   Ale   przecież   dopiero   dowiedziała   się   ze   się,   że   pomogła   wrogowi   -­‐   prawdopodobnie  uratowała  jego  życie  -­‐  nie  było  to  rzeczą  którą  ktokolwiek   zniósł  by  dobrze.   Pochylił  się  i  położył  rękę  na  jej  nodze,  lekko  ją  ściskając     -­‐  Będzie  dobrze,  dziecinko.     Nie  odwróciła  głowy  do  niego.  Tylko  potrząsnęła  nią.     -­‐  Jak  możesz  tak  mówić.   -­‐  Nic  nie  wiedziałaś.     -­‐  Został  w  mieście.  Nie  podąża  za  nami.   Dobrze  wiedzieć.     -­‐  Daj  mi  znać,  jeśli  to  się  nie  zmieni.     -­‐  Oczywiście.  -­‐  Jej  głos  był  martwy.  -­‐  Od  razu.   Khill  zaklął  pod  nosem.     -­‐  Layla.  Spójrz  na  mnie.  -­‐  Kiedy  tego  nie  zrobiła,  podłożył  palec  pod  jej   brodę.  -­‐  Hej,  nie  wiedziałaś,  kim  jest.     Layla   zamknęła   oczy,   jakby   marzyła   o   tym   by   powrócić   do   tej   nocy   podczas  której  poznała  faceta  i  naprawić  swoje  błędy.   -­‐  Chodź  tutaj  -­‐  powiedział,  zamykając  ją  w  uścisku.  

495  

Zbliżyła   się   do   niego   sztywno,   a   kiedy   potarł   jej   plecy,   napięcie   w   jej   mięśniach  wzrosło.   -­‐   Co,   jeśli   król   odwróci   się   ode   mnie?   -­‐   Powiedziała   w   jego   klatkę   piersiową.  -­‐  Co  jeśli  Furiath  -­‐     -­‐  Nie  na  pewno  nie.  Oni  zrozumieją.     Zadrżała  w  jego  uścisku,  spojrzał  na  Johna  w  lusterku  i  pokręcił  głową   do   swojego   najlepszego   przyjaciela.   Poruszając   ustami   powiedział   bezgłośnie,   "Po   prostu   ją   odwieźmy.   Xcor   został   w   mieście".   John   uniósł   brew,  a  potem  skinął  głową.   Poza   tym,   więzy   krwi   nie   kłamią,   choć   niestety,   były   niczym   miecz   tnący  w  dwie  strony.  Dobrą  wiadomością  było  to,  że  V  rzucił  się  wokół  nich   zwidh   który   będzie   trzymać   wszystkich   z   dala   od   nich   i   utrudni   jej   odnalezienie,   było   tak   dlatego   że   Dohlor   może   chcieć   się   nią   pożywić   w   pierwszej   kolejności.   A   poza   tym   połączenie   z   Laylą   będzie   słabnąc   z   każda   nocą,  nawet  jeśli  krew  Wybranek  jest  taka  czysta.   -­‐  Nie   będę  robić  nic   na  własną  rękę,  -­‐  Layla  powiedziała  szorstko.   -­‐  Nic.   Może  nawet  przestanę  wam  służyć.   -­‐  Ciii...  to  się  nie  stanie.  Nie  pozwolę  na  to.     Ludzie,  modlił  się,  żeby  nie  było  to  kłamstwem.  I  cholera,  miał  zamiar   pogadać   z   królem   i   królową   natychmiast:   jego   pierwszym   przystankiem   po   zabraniu   jej   do   doktor   Jane,   będzie   gabinet   Ghroma.   Ci   dwaj   po   prostu   muszą  zrozumieć,  że  została  zmanipulowana  przez  wroga,  wykorzystana  jak   każde   inne   źródło   do   zrobienia   czegoś,   czego   nigdy   nie   uczyniono   w   ciągu   milionów  lat.   Żałował,  że  nie  zabił  Xcora  kiedy  miał  na  to  szansę...   Dobre   Trzydzieści   minut   później,   John   skręcił   na   tylną   drogę   do   centrum  szkoleniowego,  i  minęło  kolejne  dziesięć,  zanim  w  końcu  wjechał  na   parking.   Pierwszym   dowodem   na   to,   że   coś   się   dzieje   kiedy   Khill   stanął   na   krawężniku  było:  jego  skóra  napięta  w  pośpiechu,  jego  krew  wrząca  w  żyłach   bez  powodu.  A  potem  zauważył  u  siebie  ogromną,  pulsującą  erekcję.   Marszcząc   brwi,   rozejrzał   się.   John   zrobił   to   samo,   gdy   facet   trzasnął   drzwiami   i   wyszedł   zza   kierownicy.   Co   do   cholery...   jakieś   mojo   pracuje   na   parkingu.  Co  jest  kurwa?   496  

-­‐  Ach,  tak,  dobrze,  przejdźmy  do  dr  Jane  -­‐  powiedział  Khill  biorąc  pod   rękę   łokieć   Layli,   i   upewnił   się,   czy   jego   biodra   są   dobrze   zasłonięte   połami   jego  skórzanej  kurtki.   -­‐  Czuję  się  dobrze.  Daję  słowo  -­‐     -­‐  Zobaczmy  co  nasz  lekarz  powie  -­‐     W   momencie   kiedy   John   otworzył   drzwi   i   wszyscy   weszli   do   środka,   Khill  stracił  tok  myślenia  i  ściana  hormonów  uderzyła  prosto  w  niego.  Patrząc   na  swoją  miednicę,  nie  mógł  uwierzyć,  że  jest  bliski  orgazmu.   -­‐   Ktoś   tu   ma   chcaczkę,   -­‐   oznajmiła   Layla.   -­‐   Nie   sądzę,   że   powinniście   tu   być  -­‐     Daleko   w   korytarzu,   doktor   Jane   wyskoczyła   z   jednej   z   sal   egzaminacyjnych.     -­‐  Musicie  wyjść-­‐  Khill  i  John,  musicie  wyjść-­‐     -­‐   Kto   -­‐   Khill   musiał   zamknąć   oczy   i   spowolnił   oddychanie:   ruch   powodował  że  jego  fiut  ocierał  o  jego  guziki,  grożąc  niechlujną  eksplozją.   -­‐   Kto   to   jest   -­‐   pewnego   rodzaju   intensywna   fala,   spowodowała   że   stracił   zdolność   mówienia.   Kurwa,   to   było   jak   bym   dopiero   co   przeszedł   przemianę  i  został  otoczony  przez  nagie  kobiety  w  sprośnych  pozycjach.   -­‐  To  Autumn  -­‐  powiedziała  Jane,  idąc  w  ich  kierunku  i  zawracając  ich  z   powrotem  na  parking.   -­‐  Wszystko  w  porządku,  Layla?     -­‐  Nic  mi  nie  jest  -­‐     -­‐   Ona   potrzebuje   odpocząć   -­‐   Khill   wymamrotał,   gdy   odwrócił   się   do   samochodu  Cienia.   -­‐   Po   prostu   była   bliska   omdlenia.   Napisz   do   mnie,   kiedy   skończysz,   Layla,  'o  kay?     John   szedł   jak   strach   na   wróble,   sztywno   i   bez   koordynacji.   Potem   znowu,  kiedy  miał  kij  baseballowy  w  spodniach,  to  daleko  było  mu  do  Freda   Astaira.   Jak  tylko  zamknął  ciężkie  stalowe  drzwi  sprawy  miały  się  trochę  lepiej,   a  w  miarę  jak  mijał  szereg  bram,  czuł  się  bardziej  racjonalne.   -­‐   Jezu   -­‐   powiedział   Khill.   -­‐   Wsadźmy   to   w   butelki,   a   Viagrowi   chłopcy   wypadną  z  rynku.   Za  kierownicą,  John  zagwizdał  jako  potwierdzenie.   497  

Jakiś   facet   jechał   wokół   podstawy   góry   i   zbliżał   się   do   głównego   wejścia   od   frontu,   Khill   skręcał   się   w   swojej   skórze.   Nie   zaspokajał   się   seksualnie,  odkąd...  dobrze,  cholera,  prawie  rok  temu,  kiedy  miał  już  intymny   epizod   z   tym   rudym   kolesiem   w   żelaznej   masce.   Od   tej   pory,   nie   interesował   się  zbytnio  ani  mężczyznami  ani  kobietami.   Nigdy  więcej  nie  czuł  już  tej  potrzeby.   To   było   piekło,   ponieważ   trwało   to   tak   długo,   zaczął   się   zastanawiać,   czy  nie  spali  się  od  nadmiaru  orgazmów:  Biorąc  pod  uwagę,  jak  dużo  bzykał   się  po  przemianie,  to  jak  cholera  wydawało  się  możliwe.   Ale  był  tutaj,  siedząc  w  fotelu.   Drzwi   obok,   John   robił   to   samo,   poruszając   się   w   ten   sam   sposób.   Obciągając  sobie  w  górę,  i  z  powrotem.   Khill  bał  się  wyjść  na  zewnątrz.  Nie  widział  nic  zbytnio  seksownego  w   szarpaniu  sobie  raz  lub  dwa  razy,  a  następnie  znów  czuwać  przed  ciemnym   ekranem  telewizora.   Nie   mam   nic   własnego.   Nic.   Nawet   moje   służenie   Wam,   może   zostać   mi  odebrane.   Layla  miała  rację  mówiąc,  że:  Chociaż  wszyscy  uważają  ze  jest  tu  mile   widziany,   tak   naprawdę   postanowił   tu   zostać   ponieważ   służył   Johnowi   jako   ahstrux  nohtrum.   A  co  do  jego  przyszłości?  Prawdopodobnie  z  nikim  się  nigdy  nie  zwiąże,   ponieważ   nie   interesuje   go   wiązanie   się   z   kobietami   potępiającymi   związki   bez   miłości,   i   nigdy   nie   zamierzał   być   z   kimś   młodszym   —   chociaż,   jego   niedopasowane  oczy  mogły  by  mu  w  tym  pomóc.   Zaczął   rozmyślać   o   swojej   przyszłości   bez   prawdziwego   domu,   bez   prawdziwej  rodziny  i  braku  potomka  ze  swojej  krwi.   Potarł   dłonią   po   włosach   i   zastanawiał   się,   czy   nie   było   żadnych   możliwości  aby  jego  fiut  magicznie  spuścił  parę...  wiedział  tylko  kim  była  dla   niego  Wybranka  kiedy  poczuł  wypełniającą  go  pustkę.       Tłumaczenie:  Magdalena  Bojka

498  

SZEŚĆDZIESIĄT   Xhex  potrzebowała  dostępu  do  internetu  i  podłączenia  do  sieci.   Kiedy   Xcor   zdematerializował   się   z   dala   od   niej,   znalazł   się   poza   zasięgiem   jej   radaru   w   ciągu   sekundy.   Miała   znikomą   świadomość   w   jakim   udał  się  kierunku,  ale  dupek  nie  pokazałby  jej  drogi  do  swojej  kryjówki.   Podążała   za   nim   tak   długo   jak   dała   radę,   aż   w   końcu   znalazła   się   na   brzegu  rzeki  Hudson  nie  daleko  od  domu:  wyczuwała  zimno  w  tym  punkcie,   wcale  nie  dlatego,  że  chłodny  północny  wiatr  wiał  w  stronę  rzeki.   Kopnęła  przypadkową  zaspę  i  chodziła  wokół.  Odtworzyła  swoje  kroki   z   powrotem   do   dzielnicy   teatralnej.   Skanowała   resztę   miasta,   z   dachu   do   dachu.   Nic.   Zakończyła   z   powrotem   na   szczycie   budynku,   gdzie   widziała   Johna   i   innych,   przechadzając   się   sztywno   i   klnąc   jak   szewc.   W   przypadku   braku   śladów  fizycznych,  była  zmuszona  uciec  się  do  jedynego  co  miała.   Wyjmując  telefon,  napisała  do  Johna  i  czekała.  I  czekała.  I...  czekała.   Czy  trafili  na  zasadzkę  w  drodze  powrotnej?   Znów  napisała.  Tym  razem  do  Khilla  -­‐  i  nie  dostała  żadnej  odpowiedzi.   Cholera,   co   jeśli   coś   im   się   stało?   Tylko   dlatego   że   Xcor   zdecydował   się   uciec  z  miasta,  nie  znaczy,  że  nie  mógł  zawrócić  i  nie  przeciąć  drogi  SUVowi   iAma.   Tymczasem,  była  tutaj  ścigając  swój  ogon  jak  idiotka  -­‐   Właśnie  miała  rozpocząć  kolejną  rundę  niemal  paniczną  wiadomością,   John  uderzył  ją  swoją:  „wybranka  jest  bezpieczna  i  odpoczywa  w  klinice”.   Zanim   odpisała   następną   wiadomość   wzięła   głęboki   oddech:   Musimy   porozmawiać  o  Layli.  Pozwól  mi  przyjść  do  domu.   Było  to  możliwe,  że  Khill  nie  chce  opuścić  Wybranki  w  jej  stanie,  a  Xhex   nie  chciała  aby  John  przyciągnął  swojego  ahstrux  nohtrum  na  spotkanie.   Zamiast   czekać   na   odpowiedź,   zdematerializowała   się   do   rezydencji   i   ruszyła   po   schodach   i   do   przedsionka.   Wewnętrzne   drzwi   otworzyły   się   natychmiast,  a  Fritz  pojawił  się  w  nich  wyglądając  na  wykończonego.  

499  

-­‐  Dobry  wieczór,  pani.     -­‐  Coś  się  stało?     Lokaj  ukłonił  się  i  poczłapał  do  tyłu.     -­‐  Oh,  w  rzeczy  samej.  Tak.  Z  kim  przybyłaś  się  zobaczyć?     Był  czas,  kiedy  nie  było  potrzeby  żeby  zadawano  jej  to  pytanie.     -­‐  Johnem.  Czy  jest  w  klinice?     -­‐  Och...  nie.  Nie,  na  pewno  nie  tam.  Jest  na  górze.     Xhex  zmarszczyła  brwi.     -­‐  Czy  jest  jakiś  problem?     -­‐  Och,  nie.  Proszę  pani,  proszę  iść  na  górę.     Gówno  prawda  na  pewno  coś  się  dzieje.  Ruszyła  przez  mozaiki  jabłoni  i   truchtem  pokonała  schody  pokonując  po  dwa  stopnie  na  raz.  Kiedy  dotarła   na  drugie  piętro,  zawahała  się.   Nawet   w   tej   sali,   mogła   złapać   zapach   seksu,   mieszaninę   zapachów   właściwie,  sugerującą  co  tu  się  wiele  razy  działo.  Dosłownie.   I  nie,  żeby  czuła  jak  zbiera  się  jej  na  wymioty.   Gdy  zbliżyła  się  drzwi  Johna,  przygotowała  się  na  to,  co  może  zastać  po   drugiej  stronie.  Layla  była  szkolona  jako  ehros  i  Khill  dawno  nie  miał  nikogo  -­‐   I  może  ich  separacja  przywiodła  jej  partnera  w  ramiona  innych.   Z  sercem  w  gardle  zapukała  głośno.     -­‐  John?  To  ja.     Zamknęła   oczy   i   wyobraziła   sobie   nagie   zastygłe   ciała,   ludzi,   rozglądających   się   we   wszystkie   strony,   Johna   starającego   się   znaleźć   coś   żeby  na  siebie  wciągnąć.  Nie  próbowała  wyczuwać  obecności  umysłów  -­‐  była   zbyt   rozproszona,   aby   to   robić.   Nie   sortowała   zapachów,   miała   problemy   z   utrzymaniem  się  na  nogach,  bo  wiedziała,  co  najmniej  jeden  z  nich  był  Johna.   -­‐  Wiem,  że  tam  jesteś.     Zamiast   otwierania   drzwi,   dostała   wiadomość   na   telefon:   Jestem   mocno  zajęty.  Mogę  złapać  Cię  później?   Pieprzyć  to,  poszły  konie  po  betonie.   Xhex   chwyciła   klamkę,   skręciła   wystarczająco   mocno   aby   ja   złamać,   i   utworzyła  sobie  przejście  -­‐  Jasna.  Cholera.   John  był  sam  na  łóżku,  leżał  na  wierzchu  poskręcanych  prześcieradeł,   jego   nagie   ciało   błyszczało   w   świetle   padającym   z   łazienki.   Jedną   rękę   500  

trzymał  między  nogami,  jego  wielka  pięść  zaciśniętą  na  jego  grubym  kutasie   …   drugą   trzymał   się   za   głową,   w   trakcie   zabawy   ze   sobą,   wyszczerzył   zęby,   mięśnie  ramion  i  karku  w  chwili  wyraźnej  ulgi,  całkowicie  napięte.   Shiiiiit.   Jego   podbrzusze   było   śliskie   od   innych   orgazmów,   a   jednak   wydawał  się  być  spragniony  spełnienia.   Kiedy   jego   rozgorączkowane   oczy   napotkały   jej,   jego   ręka   znieruchomiała.   Idź,  powiedział  bezgłośnie.  Proszę...   Szybko   weszła   do   środka   i   zamknęła   drzwi.   To   nie   było   coś,   co   chciałby   żeby  ktokolwiek  oglądał.   Proszę!  zażądał.   Proszę,   faktycznie,   pomyślała,   jej   ciało   odpowiedziało   zaczynając   pompować  krew.   Krocząc  w  swoich  pogniecionych  ciuchach,  w  które  była  ubrana  będąc   w  dzielnicy  teatralnej,  mogła  myśleć  tylko  o  tym,  jak  wiele  jej  brakowało  do   jego  zmysłowego  wyglądu.   To  było  tak,  jakby  była  zamknięta  w  czasie  tych  długich  miesięcy  i  -­‐  tak,   byłoby   dla   niej   o   wiele   lepiej   pójść   sobie,   zostawić   go   z   jego   robótkami   ręcznymi  i  spotkać  się  później.   Ale,  Boże,  tęskniła  za  byciem  jego  kobietą.   Nie  mogę  przestać,  powiedział  bezgłośnie.  Autumn  ma  chcączkę  –  jest   zbyt  blisko.   Ach.  To  wszystko  wyjaśniało.  Z  wyjątkiem...     -­‐  Czy  z  moją  matką  wszystko  w  porządku?     Jest  z  Jane,  i  tak.   Boże,   biedna   kobieta.   Musiała   cierpieć   przez   to   jeszcze   raz   po   tym   wszystkim,   co   przeżyła.   Ale   przynajmniej   Jane   ulżyła   jej   w   cierpieniu   -­‐   zakładając  że  Thor  nie....   Dobra,  nie  będzie  się  w  to  zagłębiać.   Xhex,  musisz...  iść....   -­‐  A  co  jeśli  nie  chcę  tego  zrobić.     Na   to,   jego   ciało   zafalowało   dziko,   zachowując   się,   jakby   już   go   dotykała,  doszedł  ciężko,  jego  uścisk  ślizgał  się  w  górę  i  w  dół,  aż  widać  było   wszystkie  mięśnie  na  całej  dolnej  przestrzeni  jego  brzucha.   501  

Cóż,  nie  żeby  była  to  bardzo  elokwentna  odpowiedź:  Pragnął  jej,  zbyt.   Xhex   podeszła   do   brzegu   łóżka   i   wyciągnęła   rękę,   zacisnęła   dłoń   na   jego  pracującej  dłoni.  Światła  było  na  tyle,  aby  widać  było  jak  zbliża  się  jego   uwolnienie,   jego   biodra   wbijały   się,   jego   penis   drgał,   jego   ciało   wojownika   trzęsło  się  od  przyjemności  wstrząsającej  nim.   Pochylając   się,   zdjęła   jego   pompującą   rękę   i   wzięła   go   w   usta,   ssąc,   dała  mu  uwolnienie  we  właściwy  sposób,  gdy  rzucał  się  w  prześcieradłach.   I   zaraz   jak   skończył,   przynajmniej   ten   konkretny   raz,   uspokoił   się   na   nanosekundy  siadając  i  sięgając  po  nią.   Podeszła   do   niego   z   łatwością,   całując   go,   on   wciągnął   ją   na   szczyt   swojego  ciała.  Jego  ręce,  te  wielkie,  znane  ręce,  były  wszędzie...  aż  osiadły  na   jej  tyłku,  i  zarzuciły  ją  w  górę,  więc  mógł  tulić  twarz  w  jej  piersiach  -­‐   Szybkim   cięciem   kłów,   ugryzł   przez   jej   bluzkę   i   zatrzasnął   je   na   jej   sutku,  ssał  i  lizał,  tak  jak  ona  to  robiła,  ciągnąc  jej  kurtkę,  zrywając  jej  broń  i-­‐   John  odwrócił  ją  na  plecy  i  warknął  bezgłośnie  w  jej  skórę.   Sprawy   nie   przybierały   dla   nich   dobrego   obrotu,   zważając   na   to   jak   nieustępliwie   był   chłostany,   robili   wszystko   co   można   robić   będąc   nagim.   Choć  wiedział  jaki  bałagan  może  zrobić  ze  swoimi  włosiennicami.   Tak   szybko,   jak   zajęli   pozycję,   pchnął   się   w   nią   dźgając,   a   to   ukłucie   było   wystarczające   żeby   doprowadzić   ją   do   łamiącego   kości   orgazmu.   Kontynuował,  łącząc  ich  pracujące  ciała,  kiedy  ona  krzyknęła.   I   nadal   trzymał   ją   ujeżdżając,   nieustające   łomotanie   dawało   jej   dokładnie  to  czego  potrzebowała.   Obnażając  kły,  czekała,  aż  zatrzyma  się  na  chwilę  -­‐  wtedy  uderzyła.   Ugryzła   go   mocno,   pchnęła   na   plecy,   zmuszając,   by   leżał   płasko   na   materacu  więc  mogła  go  dosiąść  okrakiem.  Trzymała  go  za  ramiona  i  rysując   jego   gardło,   wznowiła   pieprzenie,   jej   uda   podnosiły   ją   i   przesuwały   w   dół,   pracując  na  jego  erekcji.   John  kompletnie  się  jej  podporządkował.  Jego  ramiona  rozłożone  były   na   boki,   jego   siła   scedowana   na   nią,   jego   ciało   używało   jej,   dopóki   nie   wysuszy  go  do  sucha  w  górę  z  szyi  i  w  dół  z  jego  bioder.   Kiedy  go  wzięła,  jego  oczy  pozostały  utkwione  w  niej,  i  świeciła  z  nich   tak   wielka   miłość,   jakby   były   parą   niebieskich   słońc   obsypujących   ciepłem   wszystko  wokół  niej.   502  

Jak  mogłaby  kiedykolwiek  żyć  bez  niego...   Uwalniając   gardło   tymczasowo,   zbliżała   się   do   kolejnego   orgazmu,   grzebiąc   twarz   na   jego   ramieniu.   Orgazm   był   tak   potężny,   że   nie   mogła   utrzymać  kontaktu  z  jego  gardłem.   Ale  wiedział,  że  jego  żyła  była  do  jej  dyspozycji,  tak  szybko,  jak  to  się   zakończy  …   Ludzie,  życie  jest  skomplikowane.  Ale  prawda  jest  prosta.   On  był  jej  domem.   To  do  niego  należała.   Przewracając  się  na  bok,  zachęciła  go  by  podążył  za  nią,  więc  podążył,   co   było   jasne   jak   słońce,   tak   gorące   jak   ogień.   Teraz   była   jego   kolej,   by   się   nakarmić...  i  biorąc  pod  uwagę  sposób  w  jaki  koncentrował  oczy  na  jej  żyle,   zgadzał  się  z  nią.   -­‐   Pozwól   mi   cię   zamknąć   najpierw   -­‐   powiedziała,   nachylając   się   by   zasklepić  ślady  po  swoich  kłach.   Wziął  ją  za  rękę  i  trzymał,  kręcąc  głową.  Nie  -­‐  chcę  krwawić  dla  ciebie.   Xhex  zamknęła  oczy,  jej  gardło  się  zacisnęło.   Trudno  było  powiedzieć,  gdzie  to  co  się  działo,  ich  doprowadzi,  bo  za   żadnym   razem   nie   była   w   stanie   przewidzieć   ich   rozstania.   Ale   było   tak   cholernie  dobrze  być  w  domu  …  nawet  jeśli  to  był  tylko  krótki  pobyt.     ***     Mijały   godziny,   nocy   ubywało   i   przybył   świt,   a   potem   wzeszło   słońce   od   krawędzi   horyzontu,   rosnąc   do   wzgórz   Noonday,   obmywając   światłem   pokryte  śniegiem  góry.   Autumn   była   nieświadoma   tego   wszystkiego   i   to   by   się   nie   zmieniło   niezależnie  czy  byłaby  w  klinice,  na  górze  w  rezydencji...  czy  w  śniegu.   W  rzeczywistości,  równie  dobrze  mogła  być  bezpośrednio  w  słońcu.   Płonęła.   Płonące   ciepło   w   jej   łonie   przypomniało   jej   to   z   narodzin   Xhexanii,   agonia   wzrastała   do   tego   stopnia,   że   zastanawiała   się,   czy   się   śmierć   nie   przyjdzie   do   niej,   zanim   ból   złagodzi   się   chociaż   na   tyle,   żeby   mogła   złapać   oddech  i  przygotować  się  do  kolejnego  szczytu.   503  

I   jak   przy   porodzie,   cyklicznie   utrzymywały   się,   momentami   ustępowały  coraz  dłużej  i  dłużej,  aż  ból  wypełniał  kontury  ciała  i  zabierał  jej   cały  ruch,  wszystkie  oddechy,  wszystkie  myśli.   Nie   było   tak   jak   wcześniej.   Wracając   do   czasu   kiedy   była   z   tym   sympathą,  jej  chcączka  nie  była  w  połowie  tak  silna...   Ani  w  połowie  tak  długa...   Jednak   po   wielu   godzinach   tortur,   nie   płakała   więcej,   więcej   nie   szlochała,   nawet   nie   drgała.   Po   prostu   leżała   w   bezruchu,   ledwo   oddychając,   bicie   jej   serca   było   powolne   słabe,   miała   zamknięte   oczy,   ciało   było   jeszcze   atakowane  od  wewnątrz.   Trudno   było   wskazać   dokładnie,   kiedy   nastąpił   punkt   zwrotny,   ale   stopniowo  pulsowanie  między  nogami  i  uczucie  spalania  w  miednicy  oddaliło   się,   surowość   chcączki   zastąpił   nieprzemijający   ból   w   stawach   i   mięśniach   kiedy  próbowała  je  rozciągnąć.   Gdy  mogła  wreszcie  podnieść  głowę,  szyja  przeskoczyła  głośno,  a  ona   jęknęła  jakby  jej  twarz  uderzyła  w  pewnego  rodzaju  ścianę.  Marszcząc  brwi,   próbowała   zorientować   się   …   och,   rzeczywiście,   była   w   nogach   łóżka,   dociśnięta  do  krótkiej  deski  na  jego  końcu.   Zwiesiła   głowę   na   dół   na   chwilę.   Wrzące   ciepło   które   ją   dusiło,   zamieniło   się   w   zimno,   więc   zaczęła   szukać   wokół   przecierała,   koca   lub   czegokolwiek   czym   mogłaby   się   okryć.   Nie   było   nic   -­‐   wszystko   było   na   podłodze:   Była   naga   na   gołym   materacu   –   najwyraźniej   zerwała   także   prześcieradło.   Wzywając  tę  odrobinę  energii  która  jej  została,  spróbowała  odepchnąć   swoje  tułowie  i  podnieść  swoją  głowę.  Poczyniła  niewielkie  postępy.  To  tak,   jakby  klej  ciągnął  ją  w  dół...   W  końcu  wstała.   Wycieczka  do  łazienki  był  żmudna  i  zdradliwa  jak  wycieczka  w  góry,  ale   jaką  odczuła  radość,  gdy  ujrzała  prysznic  i  uruchomiła  go.   Umiarkowana   temperatura   wody   spadała   hojnie   z   prysznica   zakotwiczonego   na   ścianie,   usiadła   na   płytkach   pod   nim,   chowając   pięty   pod   siebie,   obejmując   się   za   kolana.   Kiedy   przekręciła   głowę   na   bok,   delikatny   strumień  wody  zmył  z  niej  sól  jej  łez  i  ślady  potu.   Dreszcze  powróciły  gwałtownie  chwile  później   504  

-­‐  Autumn?  -­‐  Rozległ  się  głos  doktor  Jane  z  zewnątrz.   Szczękanie   zębami   przeszkadzało   jej   w   odpowiedzi,   ale   odgłosy   prysznica   powiedziały   same   za   siebie:   kobieta   pojawiła   się   w   drzwiach,   a   następnie   skierowała   się   w   kierunku   prysznica,   kiedy   odsunęła   zasłonę   uklękła  tak,  że  były  oko  w  oko.   -­‐  Jak  się  czujesz?     Nagle  Autumn  zasłoniła  twarz  i  zaczęła  płakać.   Trudno   powiedzieć,   czym   spowodowany   był   ten   wybuch,   ponieważ   chcączka   w   końcu   minęła,   czy,   bo   była   tak   zmęczona...   albo   dlatego,   że   ostatnią   rzeczą,   którą   pamiętała,   zanim   wszystko   stało   się   rozmyte,   był   widok  Thora  wbijającego  sobie  dwie  igły  w  uda  i  padającego  na  podłogę.   -­‐  Autumn,  słyszysz  mnie?"   -­‐  Tak...  -­‐  wychrypiała.   -­‐  Chciałbym  cię  zabrać  z  powrotem  do  łóżka,  kiedy  skończysz  się  myć.   Tu  nie  jest  zbyt  ciepło,  a  ja  martwię  się  o  twoje  ciśnienie  krwi.     -­‐  Jest  mi  z-­‐  z  -­‐  zimno.     -­‐  To  dreszcze  gorączki.  Mam  zamiar  wyłączyć  wodę,  dobrze?   Skinęła  głową,  bo  nie  miała  siły,  by  zrobić  cokolwiek  innego.   Gdy   ciepły   deszcz   przestał   spadać,   zrobiło   jej   się   strasznie   zimno   i   dreszcze  zaczęły  wstrząsać  jej  wrażliwym  ciałem.  Wkrótce  jednak,  miękki  koc   otulił  jej  ramiona.   -­‐  Czy  możesz  wstać?       Gdy   Autumn   znowu   pokiwała   głową,   pomogła   jej   wstać,   ubrać   się   i   odeskortowała  ją  z  powrotem  na  łóżko,  które  w  magiczny  sposób  miało  teraz   świeżą  pościel  i  koce.   Przeciągając   się,   miała   nikłą   świadomość,   że   z   kącików   jej   obu   oczu   lecą  łzy,  niekończący  się,  powolny  strumień,  gorący  na  jej  zimnej  twarzy.   -­‐   Ciii,   nic   ci   nie   jest,   -­‐   powiedziała   uzdrowicielka,   siadając   na   brzegu   materaca.  -­‐  Wszystko  jest  w  porządku,  to  już  koniec...   Jej   ręka   delikatnie   gładziła   jej   mokre   włosy,   ton   głosu   doktor   Jane,   słowa  samicy,  pomogły  najbardziej.   A   potem   podała   jej   słomkę   wystającą   ze   szklanki   jakiegoś   napoju,   i   przystawiła  blisko  jej  ust.  

505  

Jeden   kontakt   z   tym   zimnym,   słodkim   nektarem   i   oczy   Autumn   wywróciły  się  w  głąb  jej  głowy.   -­‐  Och...  błogosławiona  Pani  Kronik...  co  to  jest?     -­‐  Piwo  imbirowe.  I  nie  ma  za  co  -­‐  hej,  nie  za  szybko.     Po   tym   jak   wypiła   większość,   ponownie   leżała   a   uzdrowicielka   przesunęła  się  w  kierunku  jej  ramienia  i  pompowała  je  aż  miała  wrażenie  że   jej   pęknie.   Następnie   zimny   dysk   został   przyciśnięty   do   jej   piersi   w   kilku   miejscach.  Światło  błysnęło  w  jej  oczy.   -­‐  Czy  mogę  więcej  piwa  imbirowego,  proszę?  -­‐  Zapytała.   -­‐  Twoje  życzenie  jest  dla  mnie  rozkazem.     Uzdrowicielka   zrobiła   nawet   cos   więcej   niż   to   o   co   prosiła,   powróciła   nie   tylko   z   chłodną   puszką   ze   słomką,   ale   przyniosła   też   zwykłe   krakersy,   które   smakowały   jak   nic,   co   jadła   wcześniej   i   były   ogólnie   niebem   dla   jej   brzucha.   Pożywiała   się,   gdy   zdała   sobie   sprawę,   że   uzdrowicielka   siedziała   w   fotelu  nic  nie  mówiąc.   Autumn  przestała  jeść.     -­‐  Czy  nie  ma  żadnych  innych  pacjentów?     -­‐  Tylko  jeden,  ale  była  w  dobrym  stanie  kiedy  się  tu  dostała.     -­‐  Och  -­‐.  Autumn  podniosła  kolejny  krakers.  -­‐  Jak  się  na  to  mówi?     -­‐   Saltines20.   Ze   wszystkich   leków   jakimi   tu   dysponujemy,   czasami   nie   ma  nic  lepszego.     -­‐  One  są  wspaniałe.  -­‐  Włożyła  puszysty,  oprószony  kwadrat  w  usta.   W  ciszy  która  się  utrzymywała,  powiedziała:     -­‐  Chcesz  wiedzieć,  dlaczego  odmówiłam  podania  sobie  narkotyków.     -­‐   To   nie   moja   sprawa.   Ale   sądzę,   że   powinnaś   z   kimś   o   tym   porozmawiać.   -­‐  Tak.     -­‐  Nie  ma  nic  złego  w  pozwalaniu  działać  naturze  tak  jak  chce.     Autumn  rzuciła  okiem.   -­‐   Prosiłam   cię   byś   go   nie   ścigała.   Mówiłem   ci,   żebyś   do   niego   nie   dzwoniła.     -­‐  Nie  miałam  wyboru.                                                                                                                             20

 Podejrzewam,  że  to  nazwa  własna  jakichś  „ichsiejszych”  krakersów;)  

506  

Jej  łzy  były  bliskie  wypłynięcia,  ale  je  powstrzymała.     -­‐  Nie  chciałam,  żeby  mnie  taką  oglądał.  Wellsie  -­‐     -­‐  Co  z  nią.     Autumn   szarpnęła   się   wokół   ze   zdziwieniem,   krakersy   zagrzechotały,   napój   rozchlapał   się   pod   jej   ręką.   W   drzwiach,   Thor   majaczył,   wielki   czarny   cień,  który  wypełniał  prześwit.   Dr  Jane  wstała.     -­‐   Pójdę   sprawdzić   ponownie   co   z   Laylą.   Twoje   parametry   życiowe   są   w   normie,  przyniosę  ci  odpowiedniejszy  posiłek  gdy  przyjdę.     Następnie  zostali  sami.   Nie   zbliżał   się   do   łóżka,   ale   zatrzymał   się   przy   drzwiach,   opierając   się   plecami  o  ścianę.   Jego   brwi   były   ściągnięte   ku   dołowi,   a   ręce   założył   na   piersi,   był   powściągliwy  i  wybuchowy  jednocześnie.   -­‐  Co  to  do  cholery  było  -­‐  powiedział  szorstko.   Autumn   odłożyła   krakersy   i   puszkę   na   bok,   a   następnie   zajęła   się   składaniem  i  rozkładaniem  krawędzi  koca.   -­‐  Zadałem  pytanie.     Autumn  odchrząknęła.     -­‐  Powiedziałam  dr  Jane  żeby  cię  nie  wzywała  -­‐     -­‐  Czy  myślałaś,  że  jeśli  przyjdę  i  zobaczę  jak  cierpisz  to  ci  pomogę?   -­‐  W  żadnym  wypadku  -­‐     -­‐  Jesteś  pewna?  Jak  myślisz  co  Jane  mi  zaproponowała,  gdy  odmówiłaś   wzięcia  leków?     -­‐   Jeśli   mi   nie   wierzysz,   zapytaj   uzdrowicielki.   Poinstruowałam   ją   żeby   nie  dzwoniła  do  ciebie.  Wiedziałam,  że  to  będzie  dla  ciebie  zbyt  wiele,  po  -­‐  "   -­‐  Nie  mieszaj  do  tego  mojej  krwiczki.  To  nie  ma  nic  wspólnego  z  nią.     -­‐  Nie  jestem  taka  pewna,  że  -­‐     -­‐  Zaufaj  mi.   Po   tym,   nie   powiedział   nic   więcej.   Po   prostu   tam   stał,   miał   tak   napięte   ciało   i   surowy   wyraz   oczu,   wpatrując   się   w   nią,   jakby   nigdy   nie   widział   jej   wcześniej.   -­‐  Gdzie  krążą  twoje  myśli?  -­‐  Spytała  cicho.   Pokręcił  głową  z  boku  na  bok.  -­‐  Nie  chcesz  wiedzieć.     507  

-­‐  Tak,  chcę.     -­‐  Myślę,  że  oszukiwałem  siebie  przez  te  wszystkie  miesiące.     Poczuła   nawrót   dreszczy   spod   prysznica,   wiedziała   ze   powodem   nie   była  niezrównoważona  temperatura  w  jej  kościach.  Już  nie.     -­‐  Jak  bardzo.     -­‐  To  nie  czas  na  to.     Kiedy   się   odwrócił,   miała   bardzo   wyraźne   przeczucie,   że   nie   miała   go   już  ponownie  nie  zobaczyć.  Nigdy  więcej.   -­‐  Thor,  -­‐  powiedziała  szorstkim  głosem.  -­‐  Nie  było  żadnej  manipulacji  z   mojej   strony   –   ty   musisz   w   to   wierzyć.   Nie   chciałam,   abyś   mnie   obsłużył   -­‐   nigdy  bym  cie  w  to  nie  wciągała.     Po  chwili,  spojrzał  przez  ramię,  jego  oczy  miały  martwy  wyraz.     -­‐   Wiesz   co?   Pieprzyć   wszystko.   To   jest   prawie   gorsze   od   tego,   że   nie   chciałaś  żebym  był  tu  z  tobą.  Ponieważ  najbardziej  prawdopodobne  jest  to,   że  jesteś  chora  psychicznie.     -­‐  Słucham.  -­‐  Autumn  zmarszczyła  brwi.  -­‐  Jestem  zupełnie  zdrowa.   -­‐  Nie,  nie  jesteś.  Jeśli  byś  była,  to  nigdy  nie  zdecydowałabyś  się  w  tym   uczestniczyć  -­‐     -­‐  Ja  po  prostu  nie  chciałam  leków.  Twoje  wnioski  są  zbyt  ekstremalne.     -­‐  Ach  tak?  Cóż,  przygotuj  się,  bo  naprawdę  nie  spodoba   ci  się  następny   do  jakiego  doszedłem.  Zaczynam  myśleć,  że  jesteś  ze  mną,  aby  ukarać  siebie.   Cofnęła  się  tak  ostro,  że  ponownie  coś  przeskoczyło  w  jej  szyi.     -­‐  Ja  na  pewno  nie  jestem  -­‐     -­‐   Czy   jest   lepszy   sposób   na   umartwianie   się,   niż   być   z   mężczyzną,   który   kocha  kogoś  innego.     -­‐  To  nie  dlatego,  że  jestem  z  tobą.     -­‐   Skąd   wiesz,   Autumn.   Robiłaś   z   siebie   męczennicę   przez   wieki.   Byłaś   sługą,   pokojówką,   praczką   i   skończyłaś   pieprząc   mnie   przez   ostatnie   kilka   miesięcy,  co  prowadzi  nas  z  powrotem  do  mojego  wniosku  na  temat  twojego   zdrowia  psychicznego.   -­‐   Jak   śmiesz   osądzać   moje   wewnętrzne   przekonania   -­‐   syknęła.   -­‐   Nie   wiesz  nic  o  tym  co  myślę  i  czuję!     -­‐   Gówno   prawda.   Jesteś   we   mnie   zakochana.   -­‐   Odwrócił   się   do   niej   i   uniósł   dłoń   by   powstrzymać   ją   od   komentarzy.   -­‐   Nie   próbuj   zaprzeczać,   508  

pokazujesz   mi   to   śpiąc   ze   mną   co   dzień.   Więc   podsumujmy   sytuację.   Wyraźnie   chcesz   ukarać   siebie.   I   wiesz,   cholera   jedynym   powodem,   dla   którego   jestem   z   tobą,   to   to   żeby   znaleźć   sposób   by   wydostać   Wellsie   z   Pomiędzy.  Więc,  nie  mogę  po  prostu  dopasować  wzorca  do  twojego  -­‐     -­‐  Wynoś  się,  "  warknęła.  "  Wynoś  się  stąd.     -­‐  Co  -­‐  nie  chcesz,  żebym  został  żebyś  mogła  mnie  dalej  ranić?     -­‐  Ty  draniu.   -­‐  Masz  rację.  Używam  cię,  a  jedyną  osobą,  która  sobie  na  to  zasłużyła   jesteś   ty   -­‐   Bóg   wie,   że   ma   mnie   gdzieś.   Dobrą   wiadomością   „w   tej   całej   sprawie   "   -­‐   Wskazał   tam   i   z   powrotem   między   nimi   -­‐   jest   to   że   daje   ci   wymówkę   żebyś   mogła   się   dłużej   torturować   -­‐   Och,   nie   kłopocz   się   żeby   zaprzeczać.  Jesteś  odpowiedzialna  za  to  co  zaszło  z  tym  sympathą.  Za  to  co   stało  się  między  nami.  Winy  świata  są  twoją  winą,  ponieważ  uwielbiasz  być   ofiarą  -­‐     -­‐  Wynoś  się!  -­‐  Krzyczała.   -­‐   Wiesz,   trudno   mi   potraktować   poważnie   całe   to   twoje   oburzenie,   biorąc  pod  uwagę,  że  spędziłaś  ostatnie  dwanaście  godzin  cierpiąc  -­‐     -­‐  Wynoś  się!     -­‐  …  kiedy  wcale  nie  musiałaś.     Rzuciła   w   niego   pierwszą   rzeczą   jaka   była   w   zasięgu   jej   ręki   –   puszką   piwa.   Ale   jego   refleks   był   tak   dobry,   że   po   prostu   złapał   ją   w   swoją   wielką   dłoń...,  a  następnie  podszedł  do  wózka  na  kółkach  po  jego  prawej  stronie.   -­‐  Zdajesz  sobie  bardzo  dobrze  sprawę  z  tego,  że  jesteś  masochistką.     Odłożył   coś   z   zamierzoną   finezją,   jakby   ośmielał   ją   by   rzuciła   w   niego   ponownie.     -­‐  A  ja  byłem  ostatnio  twoim  narkotykiem  z  wyboru.  Ale  nie  zrobię  tego   więcej  i  ty  też  nie...  a  przynajmniej  nie  ze  mną.  To  gówno  między  nami...  to   nie   jest   dla   mnie   dobre.   To   nie   jest   dobre   dla   ciebie.   I   to   wszystko   co   przeżyliśmy  razem.  Wszystko  co  my  kiedykolwiek  przeżyjemy  -­‐  Zaklął  nisko  i   twardo.   -­‐   Słuchaj,   przykro   mi,   Autumn.   Za   ta   całą   popieprzoną   sytuację   -­‐   Jest   mi  naprawdę  przykro.  Powinienem  był  to  zatrzymać  dawno  temu,  na  długo   przed  tym  jak  zaszliśmy  tak  daleko,  jak  to  miało  miejsce,  i  wszystko,  co  mogę   zrobić,  aby  to  naprawić  jest  zakończyć  to  tu  i  teraz.  -­‐  Potrząsnął  głową,  jego   oczy   przybrały   coraz   bardziej   nawiedzony   obraz.   -­‐   Jestem   autodestrukcyjną   509  

częścią   ciebie   i   pamiętam  zbyt  dobrze  jak  wiele  było   trzeba,   aby   wyciągnąć   cię  znad  przepaści.  Nie  zrobię  tego  więcej.  Nie  mogę.  Na  zawsze  zaskarbiłaś   sobie   moją   sympatię   przez   wszystko,   przez   co   musiałaś   przejść,   ale   mam   moje  własne  gówno  z  którym  muszę  się  uporać.     Kiedy  zamilkł,  owinęła  ramiona  wokół  siebie.  Szeptem  powiedziała:     -­‐  Wszystko  to  tylko  dlatego,  że  nie  chciałam  dać  się  uśpić?     -­‐  Tu  nie  chodzi  tylko  o  chcączkę.  Wiesz,  że  to  nie  o  to  chodzi.  Gdybym   był  tobą,  posłuchałbym  rady  Jane  i  porozmawiałbym  z  kimś.  Może...     Wzruszył   ramionami.   -­‐   Nie   wiem.   Nie   chcę   się   kurwa   już   nad   niczym   zastanawiać.  Jedyną  rzeczą,  jakiej  jestem  pewien,  to  to  że  nie  możemy  dalej   tego  robić.  Nigdzie  nas  to  nie  zaprowadzi.     -­‐   Czujesz   coś   do   mnie   -­‐   powiedziała,   unosząc   swój   podbródek.   -­‐   Wiem,   że  to  nie  jest  miłość,  ale  czujesz  -­‐     -­‐  Żal  mi  ciebie.  To  to  co  teraz  czuje.  Bo  jesteś  po  prostu  ofiarą.  Jesteś   nikim   więcej   jak   ofiarą,   która   lubi   cierpieć.   Nawet   gdybym   mógł   zakochać   się   w   tobie,   to   nie   ma   w   tobie   nic,   do   czego   mógłbym   się   naprawdę   przywiązać.   Jesteś  tylko  duchem,  który  nie  jest  tak  naprawdę  tutaj...  podobnie  jak  ja.  A  w   naszym  przypadku  dwa  minusy  nie  dadzą  plusa.     Po   czym,   odwrócił   się   do   niej   plecami   i   odszedł,   zostawiając   ją   w   kołowrotku   bólu   i   straty,   by   skonfrontowała   się   ze   swoją   pokręconą   wizją   jej   przeszłości,   jej   teraźniejszości   i   jej   przyszłości...   pozostawiając   ją   samą   w   sposób,  który  miał  niewiele  wspólnego  z  faktem,  że  pozostawiono  ją  samej   sobie.   Kiedy  drzwi  zamknęły  się  za  nim,  nie  wydała  z  siebie  żadnego  dźwięku.       Tłumaczenie:  magdalena.bojka1

510  

SZEŚĆDZIESIĄT-JEDEN   Gdy   Thor   wyszedł   na   korytarz,   był   oszalały,   rozbity   i   na   skraju   gwałtownego   załamania.   Jezu   Chryste,   musiał   się   stąd   wydostać,   uciec   od   niej.   I   pomyśleć,   że   nazwał   ją   szaloną?   W   tej   chwili   on   był   pieprzonym   wariatem.   Gdy  spojrzał  w  górę,  Lassiter  był  tuż  przed  nim.   -­‐  Nie  teraz  -­‐     Anioł   pociągną   go   w   tył   i   pchnął   tak   mocno,   że   zobaczył   nie   tylko   gwiazdy,   zobaczył   całe   pieprzone   galaktyki.   Jak   uderzył   w   betonową   ścianę   za   nim,   anioł   chwycił   za   przód   jego   koszuli   i   uderzył   go   ponownie   tak,   że   zagrzechotały  mu  zęby  trzonowe.   Kiedy   odzyskał   jasność   widzenia   ta   twarz   z   pircingiem   była   niczym   maska   demona,   zniekształcona   przez   złość   którą   sprzątnąć   może   tylko   grabarz.   -­‐  Jesteś  dupkiem,  -­‐  szczeknął  Lassiter.  -­‐  Totalnie  pierdolonym  dupkiem.   Thor  przechylony  na  bok  wypluwał  krew.     -­‐  Osadzania  innych  nauczyłeś  się  z  Maury  lub  Ellen?   Długi  palec  był  skierowany  na  jego  twarz.     -­‐  Słuchaj  mnie  bardzo  uważnie,  bo  zamierzam  powiedzieć  to  tylko  raz   -­‐   Nie   powinieneś   raczej   uderzyć   mnie   ponownie?   Wiem,   chciałbym   dostać  więcej  z  tego…   Lassiter  ponownie  pchnął  go  na  ścianę.     -­‐  Zamknij  się.  I  posłuchaj  mnie.  Wygrałeś.   -­‐  Słucham?     -­‐  Masz  to,  czego  chciałeś.  Wellsie  jest  potępiona  na  wieczność  -­‐       -­‐  Co  -­‐     Przerwało  mu  kolejne  uderzenie.     -­‐  To  koniec.  Zrobione.  -­‐  Wskazał  na  zamknięte  drzwi  pokoju  Autumn.  -­‐ Właśnie  zaprzepaściłeś  swoją  szansę  w  chwili  gdy  rozerwałeś  ją  na  strzępy.   Emocje  Thora  wybuchły.    

511  

-­‐Nie  wiesz  o  czym  kurwa  mówisz...  gówno  wiesz!  Nie  miałeś  pojęcia  o   niczym,  o  mnie,  o  niej...  O  twojej  robocie!  Co  kurwa  robiłeś  tu  przez  ostatni   rok?  Nic!  Tylko  siedziałeś  na  dupie  i  oglądałeś  talk  shows  podczas  gdy  moja   Wellsie  znikała!  Marnujesz  cholerny  czas!   -­‐  Serio.  Ok...  Ty  za  to  jesteś  bez  skazy,  co  powiesz  w  tym  temacie?   Lassiter  puścił  go  i  cofnął  się.     -­‐  Odchodzę.   -­‐  Nie  możesz  odejść...   Lassiter  pokazał  środkowy  palec.     -­‐  Właśnie  to  zrobiłem.   Anioł  odwrócił  się  i  ruszył  korytarzem.   -­‐  Kurwa  odchodzisz!  Wspaniale...  kurewsko  wspaniale!  Szczere  gadanie   o  czyimś  charakterze,  ty  jesteś  samolubnym  sukinsynem!   Przeklinając,  Thor  ruszył  by  iść  po  faceta  ale  zatrzymał  się.  Kręcił  się  w   kółko,   odrzucił   delikatne   ukłucie,   uderzył   pięścią   w   beton   tak   mocno,   że   myślał  ze  połamał  kostki.  I   niespodzianka,  pulsowanie  bólu  w  tyle  ręki  nawet   nie  przyćmiło  cierpienia  w  klatce.   Był  absolutnie  obolały  w  środku  i  na  zewnątrz.   Obrał  przeciwny  kierunek  niż  anioł  i  znalazł  się  przy  ciężkich  stalowych   drzwiach   które   otworzył   na   parking.   Nie   myślał,   co   robił   lub   gdzie   szedł,   pchnął   je   mocno   i   maszerował   w   chłodne   powietrze,   kierował   się   w   prawo   przechodząc  w  dół,  mijając  puste  przestrzenie,  które  zostały  wytyczone  żółtą   farbą.   Szedł   na   koniec,   do   najdalszej   ściany   i   usiadł   na   zimnym,   twardym   asfalcie   z   ramionami   na   wilgotnym   betonie.   Dopóki   ciężko   dyszał,   czuł   się   jakby   był   w   przeklętych   tropikach   -­‐   miał   objawy   jak   w   końcówce   chcączki.   Mimo  że  czuł  jeszcze  lekkie  działanie  leków,  miał  wiele  symptomów,  jego  jaja   zbolałe   jakby   umieścił   je   w   imadle,   jego   fiut   nadal   twardy,   stawy   bolały   napięte  nawet  we  mgle  morfiny.   Zaciskając   zęby   siedział   sam   i   gapił   się   prosto   przed   siebie   w   ciemność.   To  było  dla  niego  teraz  jedyne  bezpieczne  miejsce.   Prawdopodobnie  na  jakiś  czas.     ***     512  

Kiedy  Layla  usłyszała  krzyki,  wystawiła  głowę  z  sali  gimnastycznej,  aby   zobaczyć,   kto   krzyczał   -­‐   i   od   razu   dała   nura   z   powrotem   do   środka.   Thor   i   Lassiter  mieli  tete-­‐a-­‐tete,  i  nie  było  tam  nic,  w  co  chciałaby  się  angażować.   Miała  swoje  własne  problemy.   Mimo   chcączki   Autumn,   została   na   noc   w   klinice,   niedawno   spędziła   trochę  czasu  w  Sanktuarium,  więc  nie  miała  powodu  do  obaw  o  swój  cykl.  Po   za   tym,   jednak   nie   miała   dokąd   pójść.   Khill   i   John   bez   wątpienia   poszli   pomówić   z   Królem   i   Najsamcem,   a   wkrótce   ona   zostanie   wezwana,   by   poznać  swój  los.   W   obliczu   możliwego   wygnania   -­‐   lub   gorzej,   śmierci   za   pomaganie   zdrajcy   -­‐   spędziła   całe   godziny   na   sali   gimnastycznej,   na   chodzeniu   wokół   krawędzi   podłogi   w   kolorze   miodu,   mijając   trybuny   i   ławki   i   drzwi   na   korytarz.  Następnie  wracała  ponownie.   Jej  lęk  był  tak  wielki,  że  napięcie  jak  skręcona  wełna  Spinner,  otaczała   gardło  i  ściskała  jelita.   Myśli   Layli   nieubłaganie   powędrowały   do   Xcora   i   jego   porucznika.   Była   używana   przez   nich   obu,   ale   zwłaszcza   przez   tego   ostatniego.   Xcor   nie   chciał   użyć   jej   żyły.   Walczył   z   tym   i   kiedy   nie   miał   wyjścia,   z   głębokim   żalem   w   oczach  to  zrobił,  bo  wiedział  dokładnie  w  jakiej  sytuacji  ją  stawia.   Ten  drugi  wojownik  nie  musiał.   Rzeczywiście,   obwiniała   go,   o   to   co   przez   niego   spadło   jej   na   głowę,   to   była  jego  wina.  Być  może  po  reinkarnacji  jako  duch  będzie  go  prześladować   do   końca   swoich   dni...   oczywiście,   przy   założeniu,   że   zostanie   ukarana   śmiercią.   A   jeśli   nie,   to   co   zrobi?   Mogą   pozbawić   ją,   jej   obowiązków   oraz   statusu  Wybranki.  Gdzie  pójdzie?  Nie  miała  nic  własnego,  nic  co  nie  zostało   dostarczone  na  rozkaz  króla  lub  Najsamca.     Kontynuując  swoją  pętlę,  po  raz  kolejny  skonfrontowała  pustkę  jej  dni  i   zastanawiała  się,  jak  miałaby  służyć  w  przyszłości…   Na  końcu  sali  otworzyły  się  drzwi,  a  ona  zatrzymała  się.   Cała   czwórka   pojawiła   się   by   ją   znaleźć:   Król,   Najsamiec,   Khill   i   John   Matthew.   Wyprostowała   kręgosłup,   przeszła   na   środek   sali,   trzymając   oczy   spuszczone   w   dół.   Kiedy   była   wystarczająco   blisko   skłoniła   się   nisko,   nie   czekając  na  wezwanie.     513  

Odpowiednie  zachowanie  było  najmniejszym  z  jej  problemów.   -­‐  Mój  panie.  Jestem  gotowa  przyjąć  całą  odpowiedzialność  -­‐     -­‐  Powstań,  Wybranko.  -­‐  Ręka  pojawiła  się  przed  jej  twarzą.   -­‐  Wstań  i  się  czuj  swobodnie.   Dysząc  spojrzała  w  górę,  uśmiech  króla  był  delikatny,  on  nie  obwiniał   jej.   Podał   jej   dłoń   i   pomógł   wstać.   Gdy   spojrzała   na   Najsamca,   jego   oczy   wydawały  się  nieprawdopodobnie  czułe.   Layla  tylko  pokręciła  głową  i  zwróciła  się  do  Ghroma.     -­‐  Panie,  karmiłam  twojego  wroga  -­‐     -­‐  Czy  wtedy  wiedziałaś,  kim  jest?     -­‐  Nie,  ale  …     -­‐  Czy  wierzyłaś,  że  pomagasz  rannemu  wojownikowi?     -­‐  No  tak,  ale  -­‐     -­‐  Czy  szukałaś  go  ponownie?     -­‐  Absolutnie  nie,  ale  -­‐     -­‐   Czy   faktycznie   w   nocy   gdy   opuszczaliście   miasto   powiedziałaś   Johnowi  i  Khillowi  gdzie  był.     -­‐  Tak,  ale  …   -­‐  Zatem  nie  mam  wątpliwości.  -­‐  Król  uśmiechnął  się  ponownie  i  położył   rękę   na   jej   twarzy,   mimo   ślepoty   lekko   musnął   jej   policzek.   -­‐   Masz   wielkie   serce,  a  oni  o  tym  wiedzieli.  Wykorzystali  twoje  zaufanie  i  użyli  cię.     Furiath  skinął  głową.     -­‐   Powinienem   był   ci   powiedzieć   kim   jest   podczas   pierwszego   karmienia,   ale   wojna   jest   brudna,   wstrętny   biznes,   a   ja   nie   chciałem,   cię   wciągnąć   w   to   wszystko.   Nigdy   bym   na   to   nie   wpadł   że   Dholor   będzie   cię   szukać,  ale  nie  powinienem  być  zaskoczony.  Banda  Drani  jest  bezwzględna.   Natychmiast  położyła  rękę  na  ustach  zaczęła  szlochać.     -­‐  Tak  mi  przykro  -­‐  Przysięgam  wam  obu,  nie  miałam  pojęcia  -­‐     Furiath  podszedł  i  przyciągnął  ją  do  siebie.     -­‐  W  porządku.  Wszystko  jest  w  porządku...  Nie  chcę,  abyś  znowu  o  tym   myślała.   Odwróciła   głowę   na   bok,   by   oprzeć   ją   na   jego   wielkim   ramieniu,   wiedziała,   że   nie   było   to   możliwe.   Świadomie   czy   nie,   zdradziła   jedyną   rodzinę  jaką  miała,  i  nie  można  po  prostu  wzruszyć  ramionami,  nawet  jeśli  jej   514  

głupota   została   zapomniana.   Te   godziny,   gdy   jej   los   był   niepewny   i   jej   samotność  ujawniła  się  w  całej  rozciągłości,  nie  odeszły.   -­‐  Proszę  tylko  o  jedną  rzecz  -­‐  powiedział  Ghrom,  -­‐  jeśli  skontaktuje  się   ponownie,  -­‐  którykolwiek  -­‐  powiesz  nam  o  tym  natychmiast.     Zuchwale   dotarła   do   ręki   króla.   Jakby   Ghrom   wiedział,   czego   chce,   podał  jej  dłoń  z  wielkim  połyskującym  czarnym  diamentem  na  palcu.   Pochylając  głowę  i  całując  symbol  monarchii,  mówiła  w  Starym  Języku.     -­‐  Na  wszystko  co  mam,  i  na  wszystko  czym  jestem,  przysięgam.     Gdy   zawierała   pakt   z   królem,   w   obecności   Najsamca   i   dwóch   świadków,   obraz   Xcora   był   w   jej   wyobraźni.   Pamiętała   każdy   szczegół   jego   twarzy  i  ciała  wojownika  –   Nagle,  strzał  gorąca  przeszedł  przez  jej  ciało.   To  nie  miało  znaczenia,  a  jednak.  Jej  ciało  może  być  zdrajcą,  jej  serce  i   dusza  nie.   Wyprostowana,  patrzyła  na  króla.     -­‐  Pozwól  mi  pomóc  go  znaleźć,  -­‐  usłyszała  jak  powiedziała.  -­‐  Moja  krew   jest  w  jego  żyłach.  Mogę  -­‐     Khill  przerwał  jej.     -­‐  Absolutnie  nie.  Nie  ma  kurwa  mowy  -­‐     Zignorowała  go.     -­‐  Pozwól  mi  udowodnić  moją  lojalność.     Ghrom  pokręcił  głową.     -­‐   Nie   musisz.   Jesteś   wartościową   samicą,   nie   będziemy   narażać   twojego  życia.   -­‐   Zgadzam   się,   -­‐   powiedział   Najsamiec.   -­‐   Zajmiemy   się   tymi   wojownikami.   Nie   musisz   się   o   nich   martwić   -­‐   a   teraz   chcę   byś   zadbała   o   siebie.   Wyglądasz   na   wyczerpaną,   i   musisz   być   głodna   –   weź   sobie   trochę   jedzenia  i  połóż  się  spać  w  pokoju  gościnnym.     Ghrom  skinął  głową.     -­‐   Przepraszam,   że   trwało   to   tak   długo,   zanim   przyszliśmy   do   ciebie.   Beth   i   ja   byliśmy   w   Manhattanie   mając   trochę   czasu   dla   siebie   i   właśnie   wróciliśmy  gdy  się  ściemniło.     Layla   zgodziła   się   ze   wszystkim   co   powiedzieli,   ale   tylko   dlatego,   że   była  zbyt  wyczerpana,  by  utrzymać  się  dłużej  na  nogach.  Na  szczęście  Król  i   515  

Najsamiec  zaraz  wyszli,  a  Khill  i  John  poprowadzili  ją  do  rezydencji,  biorąc  ją   do  kuchni  i  sadzając  za  ladą,  sami  trzaskając  drzwiami  lodówki  i  spiżarni.   To   było   słodkie   z   ich   strony   że   chcieli   zaczekać   na   nią,   biorąc   pod   uwagę,   że   nie   umieli   nawet   ugotować   jajek.   Na   myśl   o   jedzeniu   dostała   skurczów  brzucha,  a  żołądek  zawiązał  się  jej  w  supeł.   -­‐  Nie,  proszę,  -­‐  powiedziała,  machając  z  dala  na  resztki  z  kolacji.  -­‐  Och...   najdroższa  Pani  Kronik...  nie.   Gdy  oni  nakładali  sobie  na  tureckie  talerze  puree  z  ziemniaków  i  jakąś   sałatkę  z  brokułów,  Layla  starała  się  nie  patrzeć  i  nie  czuć  żadnej  potrawy.   -­‐  Co  się  stało?  -­‐  zapytał  Khill  podjeżdżając  na  stołku  obok  niej.   -­‐   Nie   wiem.   -­‐   Powinna   czuć   ulgę,   że   Ghrom   i   Furiath   byli   tak   wyrozumiali   wobec   niej.   Zamiast   tego   była   bardziej   niespokojna   niż   kiedykolwiek.   -­‐   Nie   czuję   się   z   tym   dobrze...   Chcę   pomóc.   Chcę   zadośćuczynić.  Ja-­‐   John   zaczął   coś   migać   ponad   mikrofalówką,   ale   cokolwiek   to   było,   Khill   pokręcił  głową  i  nie  chciał  przetłumaczyć.   -­‐  Co  on  mówi?  -­‐  Spytała.  Kiedy  nie  było  odpowiedzi,  położyła  rękę  na   ramieniu  samca.  -­‐  Co  mówi,  Khill?     -­‐  Nic.  John  nic  nie  mówi  do  cholery.   John   nie   zwrócił   zbytnio   uwagi   na   wybuch   Khilla,   ale   się   nie   kłócił,   przygotował   drugi   talerz   z   jedzeniem,   bez   wątpienia   dla   Xhex   i   poszedł   karmić  swoją  krwiczkę.   Cisza   w   kuchni   była   przerywana   tylko   przez   dźwięk   srebrnych   sztućcy   Khilla  na  jego  talerzu.   Nie   trwało   długo,   zanim   była   gotowa   wyskoczyć   ze   skóry,   i   żeby   nie   krzyczeć,  zaczęła  chodzić  w  kółko.   -­‐  Naprawdę  powinnaś  odpocząć  -­‐  mruknął  Khill.   -­‐  Nie  mogę  siedzieć.     -­‐  Spróbuj  coś  zjeść.     -­‐   Najdroższa   Pani   Kronik,   nie.   Mój   żołądek   jest   skręcony   i   tu   jest   tak   gorąco.   Khill  zmarszczył  brwi.     -­‐  Nie,  nie  jest.  

516  

Layla   tylko   szła   dalej,   szybciej   i   szybciej   –   przypuszczała   że   z   powodu   chęci   ucieczki   od   obrazów   w   głowie:   Xcor   patrzący   na   nią.   Xcor   pijący   z   jej   żyły.   Wielkie   ciało   Xcora...   Jego   masywne   ciało,   ciało   wojownika   przed   nią,   wyraźnie  pobudzone  od  smaku  jej  krwi  –   -­‐  O  czym  ty  do  cholery  mówisz?  -­‐  zapytał  ponuro  Khill.   Zatrzymała  się  na  chwilę.     -­‐  Nic.  Nic  w  ogóle.   Khill   przesunął   się   na   stołku,   i   gwałtownie   odsunął   od   siebie   na   wpół   zjedzone  danie.   -­‐  Powinnam  już  iść  -­‐  oznajmiła.   -­‐  Nie,  jest  fajne.  Chyba  też  jestem  drażliwy.     Gdy   podniósł   się   ze   stołka   z   talerzem,   jej   oczy   wędrowały   po   jego   torsie  i  wybrzuszeniu.  On  był...  pobudzony.   Podobnie  jak  ona.   Resztki  chcączki  Autumn,  oczywiście  –   Nagle   przeszyła   ją   fala   gorąca,   że   ledwie   zdążyła   złapać   się   granitowego   blatu,   aby   utrzymać   się   na   nogach,   i   nie   potrafiła   powiedzieć,   czy  słyszy  jak  Khill  krzyczy  jej  imię  z  daleka.   Chcączka   chwyciła   jej   ciało,   uderzyła   w   jej   łono,   wyginając   jej   ciało   w   łuk..   -­‐   Och...   najdroższa   Pani   Kronik...   -­‐   między   nogami,   jej   płeć   się   otwierała,   kwitnąc   nie   mając   nic   wspólnego   z   Xcorem,   Khillem   lub   jakąkolwiek  siłą  z  zewnątrz.   Pobudzenie  pochodziło  z  jej  wnętrza.   Jej  chcączki...   To   było   niewystarczające.   Wizyty   w   Sanktuarium   nie   były   wystarczające,  aby  uchronić  ją  od  wciągnięcia  przez  chcączkę  Autumn  –   Następna   fala   tęsknoty   ugięła   jej   kolana,   ale   Khill   złapał   ją,   zanim   upadła   na   twarde   płytki.   Wziął   ją   w   ramiona,   a   ona   wiedziała,   że   nie   ma   zbyt   dużo   czasu   na   racjonalne   myślenie.   I   wiedziała   że   nagła   decyzja,   która   spłynęła  na  nią  była  całkowicie  niesprawiedliwa  i  całkowicie  niezaprzeczalna.   -­‐   Obsłuż   mnie   -­‐   powiedziała,   przerywając   co   to   on   mówił   do   niej.   -­‐  Wiem,   że   mnie   nie   kochasz,   i   wiem,   że   nie   będziemy   później   razem,   ale  

517  

obsłuż   mnie   tak,   żebym   mogła   mieć   coś,   co   będzie   moje.   Ty   też   możesz   mieć   coś  co  będzie  twoje.     Gdy  krew  odpłynęła  z  jego  twarzy,  a  jego  niedopasowane  oczy  wyszły   na  wierzch,  ona  dalej  mówiła,  szybko  łapiąc  oddech.     -­‐   Oboje   nie   mamy   prawdziwej   rodziny.   Oboje   jesteśmy   sami.   Obsłuż   mnie...  obsłuż  mnie  i  zmień  wszystko.  Obsłuż  mnie  tak,  że  może  każde  z  nas   będzie  miało  przyszłość,  że  coś  będzie  przynajmniej  częściowo  nasze...   Obsłuż  mnie,  Khill...  Błagam  cię...  obsłuż  mnie...  "       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

518  

SZEŚĆDZIESIĄT-DWA   Khill   był   prawie   pewien,   że   był   w   równoległym   wszechświecie.   Ponieważ  to  było  niemożliwe,  żeby  Layla  miała  chcączke...  i  zwracała  się  do   niego,  aby  ją  obsłużył.   Taa.   To   było   niczym   lustrzane   odbicie   świata,   w   którym   –   biologicznie   nieskalane  jednostki  łączą  się  ze   sobą  tak,  aby  tworzyły  pokolenia  nieskalane   biologicznie  i  tym  samym  młode  czystszej  rasy.   -­‐  Obsłuż  mnie  i  daj  nam  coś,  co  będzie  nasze  -­‐  hormony  podkręciły  ją   do  nowego,  wyższego  poziomu,  odcinając  jej  głos.  Jednak  wkrótce  powrócił,   z  tymi  samymi  słowami.     -­‐  Obsłuż  mnie...   Gdy   zaczął   sapać,   nie   był   pewien,   czy   spowodował   to   seks   krążący   w   jego  krwi,  czy  zawroty  głowy  przez  znalezienie  się  na  krawędzi  z  powodu  tej   sytuacji.   Odpowiedź   oczywiście   brzmiała   nie.   Nie,   absolutnie   nie,   nie   chce   w   ogóle  mieć  dzieci,  na  pewno  nie  z  kimś  w  kim  nie  jest  zakochany,  na  pewno   nie  z  Wybranką.   Nie.   Nie...   Kurwa,  nie,  cholera,  nie,  Boże,  nie,  niech  to  diabli,  nie...   -­‐  Khill...  -­‐  jęknęła.  -­‐  Jesteś  moją  jedyną  nadzieją,  a  ja  twoją...   Właściwie,  to  nie  było  prawdą,  przynajmniej  w  pierwszym  przypadku.   Każdy   inny   mężczyzna   w   domu   lub   na   planecie   może   się   tym   zająć.   I   oczywiście,  potem,  odpowiadałby  przed  Najsamcem.   Tu  nie  chodzi  o  rozmowę,  chodzi  o  to  żeby  się  zgłosił  na  ochotnika.   A   tak   po   za   tym...   dobrze,   że   miał   rację   co   do   drugiej   części.   W   jej   delirium,  w  jej  desperacji,  wyrażała  to  samo  o  czym  myślał  od  miesięcy.  Tak   jak  ona,  nie  ma  nic,  co  należałoby  naprawdę  do  niego,  nie  ma  perspektywy   prawdziwej   miłości,   nie   ma   powodu,   by   wstać   podczas   każdego   zachodu   słońca,  kiedy  nie  grozi  żadna  wojna.  Co  to  było  za  życie?  

519  

W   porządku,   powiedział   sobie.   Weź   się   w   garść.   Odpowiedzią   na   to   wszystko  nie  jest  przespanie  się  z  Wybranką.   -­‐  Khill...  proszę...     -­‐  Słuchaj,  pozwól  mi  dostać  się  do  dr  Jane.  Ona  będzie  potrafiła  zadbać   o  ciebie  we  właściwy  sposób  -­‐     Layla  gwałtownie  potrząsnęła  głową.     -­‐  Nie.  Potrzebuję  ciebie.     Z   znikąd,   naszła   go   myśl,   że   za   przyszłość   młodych   jest   się   samemu   odpowiedzialnym.   Jeśli   wychowasz   je   dobrze,   nigdy   naprawdę   cie   nie   opuszczą  i  nie  mogą  być  tobie  zabrane,  jeśli  zapewnisz  im  bezpieczeństwo.   Cholera,   jeśli   Layla   zajdzie   w   ciążę,   nie   powinno   to   nawet   obchodzić   Najsamca,   bo   to   Khill   będzie…   ojcem.   A   bycie   ojcem   w   terminologii   wampirów  posiadało  atuty  równe  królowi  i  Grom  nie  ma  prawa  decydować  o   czymś  tak  prywatnym.   Z   drugiej   strony,   jeśli   nie   zajdzie   w   ciążę,   to   prawdopodobnie   obiją   mu   jaja  za  skalanie  świętej  kobiety  -­‐   Chwileczkę.  Czy  on  rzeczywiście  bierze  to  pod  uwagę?   -­‐  Khill...     Mógłby   pokochać   młode,   pomyślał.   Kochać   takimi   jakie   są   i   jakimi   kiedykolwiek   się   staną.   Kochać   je   tak,   jak   nie   kochał   nigdy   nikogo,   nawet   Blay'a.   Zamykając   oczy   na   chwilę,   cofnął   się   w   czasie   do   nocy   kiedy   umarł   i   unosił   się   w   górę   do   bram   Zanikhu.   Myślał   o   tym   obrazie,   który   widział,   ta   młoda  samica...   Jezu...   -­‐  Layla  -­‐  powiedział  szorstko,  i  postawił  ją  z  powrotem  na  nogi.  -­‐  Layla,   spójrz  na  mnie.  Patrz  na  mnie.   Kiedy   nią   potrząsnął,   zdawała   się   pozbierać,   koncentrując   się   na   jego   twarzy,  chwyciła  jego  ramiona  paznokciami.     -­‐  Tak...     -­‐  Czy  na  pewno.  Czy  jesteś  tego  pewna  -­‐  musisz  być  pewna-­‐     Na   krótka   chwilę,   całkowicie   się   przejaśniła,   a   starożytna   mądrość   przecięła  jej  umęczone,  piękne  oblicze.   -­‐  Tak,  jestem  pewna.  Zróbmy  to,  co  musimy.  Dla  przyszłych  pokoleń.     520  

Przeszukał   jej   twarz   delikatnie,   żeby   się   upewnić.   Furiath   będzie   wkurzony,   ale   w   końcu,   nawet   Wybranka   miała   prawo   wyboru   -­‐   a   ona   wybrała  jego,  tu  i  teraz:  Podjął  nieodwracalną  decyzję,  skinął  głową  raz,  wziął   ją  z  powrotem  w  ramiona,  i  wyszedł  z  kuchni.   Był   tak   zamyślony,   że   uderzył   w   dół   wielkich   schodów,   właśnie   zamierzali  począć  młode  w  ciągu  najbliższych  kilku  godzin,  i  zarówno  młode   jak  i  Layla  mają  przejść  przez  wszystko:  ciążę,  narodziny  i  te  krytyczne  kilka   godzin  po  wszystkim.   On  i  Layla  sprowadzą  na  świat  córkę.   Jasnowłosa  córka  z  oczami,  identycznego  kształtu  jak  jego,  i  koloru  jak   u  Wybranki...  zanim  zmieniły  kolor  na  niebieski  i  zielony  identyczny  jak  jego   własne.  Miał  mieć  własną  rodzinę.   Własną  przyszłość.   Wreszcie.     ***     Kiedy  Xhex  wyszła  spod  prysznica,  wiedziała,  że  John  wrócił,  bo  złapała   jego   zapach,   jak   również   zapach   czegoś   cholernie   pysznego.   Ponownie   założyła   włosiennice,   które   zdjęła,   aby   się   umyć,   owinęła   wokół   siebie   ręcznik  i  weszła  do  sypialni.   -­‐Och,   ludzie,   indyk   -­‐   powiedziała,   kiedy   wniósł   tace   i   postawił   niedaleko  niej.  Zerkając  na  nią,  jego  wzrok  prześlizgnął  sie  po  jej  ciele,  jakby   chciał  ją  zjeść,  ale  po  chwili  tylko  się  uśmiechnął  i  wrócił  aby  obsłużyć  ich  tym   co  przyniósł  dla  nich  obojga.   -­‐   Masz   idealne   wyczucie   czasu   -­‐   szepnęła   i   została   na   łóżku.   -­‐   Umieram   z  głodu.     Kiedy   wszystko   zostało   poprawnie   przygotowane,   począwszy   od   serwetki   na   sztućce   do   kieliszków   i   pokrywek,   przyniósł   tacę   do   niej,   umieszczając   ją   pomiędzy   jej   udami.   Potem   wycofał   się   do   drugiej   części   pokoju,  aby  zjeść  własne  jedzenie  na  szezlongu.   Czy   wolałby,   by   ją   karmił   ręką?   Zastanawiała   się,   kiedy   jedli   w   milczeniu.  Samce  wampirów  lubiły  to  robić...  ale  ona  nigdy  nie  miała  do  tego  

521  

cierpliwości.  Jedzenie  było  źródłem  energii  dla  organizmu,  a  nie  aby  je  czcić   jak  to  robią  wszyscy  w  Walentynki.   Domyślała   się,   że   byli   zarówno   zdolni   do   zamknięcia   się   na   siebie   wzajemnie,   jak   i   nie   robienia   tego.   I   jeszcze   cos   było   nie   tak:   Jego   siatka   emocjonalna  była  pełna  sprzeczności,  do  punktu,  w  którym  jego  emocje  były   prawie  zamrożone.   -­‐   Wychodzę   -­‐   powiedziała   ze   smutkiem.   -­‐   Po   tym,   jak   sprawdzę,   co   z   moją  matką,  odejdę.   Nie  musisz  tego  robić,  zamigał.  Nie  chcę  tego.   -­‐   Jesteś   tego   pewien   -­‐   Kiedy   skinął   głową,   musiała   się   zastanawiać,   biorąc  pod  uwagę  to,  jak  wyglądała  jego  siatka  emocjonalna.   Ale  dajcie  spokój,  kilka  godzin  zabaw  nie  przybliża  ich  do  nadrobienia   dystansu  jaki  nastał  między  nimi  ostatnio  -­‐   Nagle,   wziął   głęboki   oddech   i   przestał   bawić   się   tym,   co   było   na   talerzu.   Słuchaj,  muszę  ci  coś  powiedzieć.   Odłożyła  widelec  i  zastanawiała  się,  jak  bardzo  ją  to  zaboli.   -­‐  Ok.     Layla  karmiła  Xcora.   -­‐   Co   jest   k   -­‐   Przepraszam,   czy   ja   dobrze   słyszę?   -­‐   Gdy   skinął   głową,   pomyślała,   no   dobra,   widziała   jaki   dramat   rozegrał   się   w   dzielnicy   teatralnej,   ale  nigdy  by  się  nie  domyśliła,  że  to  jest  tak  poważne.   Nie  wiedziała,  kim  on  jest.  Dohlor  oszukał  ją  –  skontaktował  się  z  nią  i   sprowadził  ją  do  Xcora.   -­‐   Jezu...   -­‐   jakby   Król   potrzebował   kolejnego   powodu,   by   zabić   tego   skurwysyna?   W   tym   rzecz.   Ona   chce   pomóc   go   odnaleźć   -­‐   a   z   jej   krwią   w   jego   żyłach...  Może  tego  dokonać.  Wiedziała,  gdzie  był  wczoraj  -­‐  wyczuła  go  jasno   jak  w  dzień.  Ona  może  naprawdę  pomóc.   Xhex  zapomniała  o  jedzeniu,  adrenalina  buzowała  w  jej  ciele.   -­‐   Och,   ludzie,   jeśli   wiedziałabym   jak   daleko   to   sięga...   Jak   dawno   temu,   ona  go  karmiła???   Po  tym  jak  wpadliśmy  w  zasadzkę.  

522  

-­‐   Cholera.   Marnujemy   czas.   -­‐   Wybuchła   i   poszła   po   swoje   skórzane   spodnie,  zbierając  je  z  podłogi.  Cholera,  zostały  przedarte  na  pół.   Zostało  jeszcze  kilka  innych  par  w  szafie.   -­‐   Och,   dzięki.   -­‐   Podeszła   i   próbowała   nie   popaść   w   depresję,   gdy   zobaczyła  ich  ubrania  wiszące  razem.  Boże...   -­‐  Ach,  wiesz,  gdzie  ona  jest?     W  kuchni  z  Khillem.   Kiedy  siatka  emocjonalna  Johna  się  zmieniła,  Xhex  wyczuła  w  niej  coś   nowego.  Mrużąc  oczy  i  zerkając  przez  ramię  powiedziała:     -­‐  Czego,  nie  chcesz  mi  powiedzieć.     Ghrom  i  Furiath  nie  chcą  jej  angażować.  Zaproponowała,  że  pomoże  i   się  wystawi.  Jeśli  chcesz  jej  użyć,  nigdy  nie  mogą  się  dowiedzieć  co  zrobiłaś  –   mówię  serio.   Xhex  zamrugała  oczami,  oddech  zmroził  jej  płuca.   Nikt   nie   może   się   dowiedzieć,   Xhex.   Nawet   Khill.   I   nie   muszę   chyba   dodawać,  że  masz  zapewnić  jej  bezpieczeństwo.   Kiedy  John  spojrzał  na  nią  ponuro,  stwierdziła  że  nie  będzie  zawracała   sobie  głowy  tym  gównem.  Nawet  nie  chciała  o  tym  słyszeć.   Z  tym  kawałkiem  informacji  które  posiadał,  wybrał  ją  i  jej  misję  ponad   Króla  i  Najsamca.  Co  więcej,  potencjalnie  wręczył  jej  klucz  do  infiltracji  Bandy   Drani  i  wysłał  ją  prosto  w  paszczę  bestii.   Wspierając  coś  co  uważała  za  szczególnie  ważne.   Xhex   zapomniała   o   skórach   i   podeszła   do   niego   biorąc   jego   twarz   w   swoje  ręce.     -­‐  Dlaczego  mi  to  mówisz?     To  pozwoli  ci  się  tam  dostać,  powiedział  bezgłośnie.   Odgarnęła  włosy  z  jego  przystojnej,  napiętej  twarzy.     -­‐  Ciągle  to  robisz...     I  co  z  tego?   -­‐  ...  I  będę  musiała  ci  się  odwdzięczyć.     Czy  mogę  wybrać,  w  jaki  sposób  mi  zapłacisz?   -­‐  Jasne.  Możesz.     W  takim  razie  chcę,  abyś  do  mnie  wróciła.  Albo  pozwól  mi  zamieszkać  z   tobą.  Chcę  żeby  pomiędzy  nami  znów  było  jak  dawniej.   523  

Mrugnęła  ciężko,  pochyliła  się  i  pocałowała  go  powoli,   czule.  Słowa  nie   są  gówno  warte.  Miał  rację.  Ale  ten  mężczyzna,  który  burzył  ściany  i  tworzył   przeszkody,  na  wiosnę,  daje  jej  teraz  wolną  rękę  podczas  jej  wielkiej   chwili.   -­‐   Dziękuję   -­‐   wyszeptała   w   jego   usta,   zawierając   wszystko   co   czuła   w   tych  dwóch  prostych  słowach.   John  uśmiechnął  się  do  niej.     Ja  też  cię  kocham.   Pocałowała   go   raz   jeszcze,   stając   przed   nim,   zrzucił   jej   nową   parę   spodni,  i  chwycił  za  jej  opiętą  bluzkę.  Ciągnąc  ją  przez  głowę,  ona  -­‐   Początkowo   myślała,   że   czuje   gorący   podmuch   przechodzący   po   jej   ciele,   ponieważ   stoi   bezpośrednio   pod   ciepłym   nawiewem   z   otworu   wentylacyjnego   w   suficie.   Ale   kiedy   się   przesunęła,   a   odczucie   nie   minęło,   spojrzała  w  dół  na  swoje  ciało.   Zerkając  na  Johna,  patrzyła  jak  mu  sztywnieje  i  spuściła  wzrok  na  jego   kolana.   -­‐  Kurwa  -­‐  wyszeptała.  -­‐  Kto  do  diabła  ma  teraz  chcączkę?     John  poszedł  sprawdzić  swój  telefon,  a  potem  wzruszył  ramionami.   -­‐  Powinnam  się  stąd  wynieść.       Symphaci  generalnie  mogą  kontrolować  swoją  płodność,  a  ona,  zawsze   miała   szczęście   w   tej   kwestii.   Jako   pół   -­‐   rasy   sympatha,   jednak   nie   była   skłonna  zaryzykować  jeśli  ktoś  faktycznie  miał  swoje  dni  drzwi  obok.     -­‐  Jesteś  pewien,  że  moja  matka  była  już  po,  kiedy  poszliśmy  zobaczyć   Laylę  -­‐  Cholera,  Założę  się,  że  to  ona.  Założę  się,  że  to  Wybranka-­‐     Jęk   przelał   się   przez   ściany   po   prawej   stronie.   Gdzie   znajdował   się   pokój  Khilla.   Stłumione   bębnienie,   które   nastąpiło   później   mogło   oznaczać   tylko   jedno.   -­‐  Jasna  cholera,  to  Khill...  -­‐  Wiedział,  że  już  znała  odpowiedź  na  swoje   pytanie.   Zasięgnęła   zmysłami   do   pokoju   obok,   skoncentrowała   się   na   ich   sieci   emocjonalnej.   Nie   było   romantycznej   miłości   pomiędzy   nimi,   raczej   decyzja  obu  stron.  

524  

W  jakim  celu  to  robili  mogła  się  tylko  domyślać.  Ale  dlaczego  chcą  mieć   młode?   To   gówno   było   niczym   szalone   miasteczko   -­‐   szczególnie   biorąc   pod   uwagę  stanowisko  Wybranki...  i  jego.   Kolejny   gorący   podmuch   chcączki   zagroził   jej   zawładnięciem,   Xhex   rzuciła  się  na  swoją  kurtkę  i  broń.   -­‐  Naprawdę  powinnam  już  iść.  Nie  chcę,  być  narażona,  tak  na  wszelki   wypadek.   John  skinął  głową  i  podszedł  do  drzwi.   -­‐   Mam   zamiar   iść   teraz   sprawdzić   co   z   moją   matką.   Layla   będzie   zajęta   przez   jakiś   czas,   ale   potem,   przyjdę   z   nią   porozmawiać   i   poinformować,   jak   się  sprawy  mają.     Będę  tutaj.  Czekając  na  wieści  od  ciebie.   Pocałowała  go  raz,  drugi...  trzeci  raz.  Następnie  otworzył  drzwi,  a  ona   wyszła  -­‐   Gdy   tylko   przestąpiła   próg,   hormony   uderzyły   ją   mocno,   pozbawiając   równowagi.   -­‐  Do  diabła,  nie  -­‐  mruknęła,  schodząc  po  schodach  w  dół,  a  następnie   dematerializując  się  do  ukrytych  pod  nimi  drzwi.   Im  dalej  szła,  tym  bardziej  miała  wrażenie,  że  zaraz  się  przewróci.  Ale   martwiła  się  o  swoją  matkę.  Dzięki  Bogu,  mieli  leki,  aby  załagodzić  ten  kocioł.   Thor  nie  mógłby  jej  obsłużyć.  Nie  ma  mowy.   Wyłoniła   się   z   tunelu   do   biura,   i   weszła   do   długiego   korytarza   prowadzącego  do  Centrum  Kształcenia.  Nie  czuć  było  nic  nadzwyczajnego  w   powietrzu,  to  była  ulga.   Okres  płodności  był  brutalny,  ale  dobrą  wiadomością  było  to,  że  kiedy   było   już   po   wszystkim,   to   symptomy   znikały   dość   szybko,   choć   kobieta   na   ogół  wymagała  dzień  lub  trochę  więcej,  aby  w  pełni  odzyskać  siły.   Wsadziła  głowę  do  głównej  sali  egzaminacyjnej,  i  nie  znalazła  nikogo.   Podobnie  było  z  dwoma  pokojami  zabiegowymi.  Ale  jej  matka  była  tu  –   mogła  ją  wyczuć.   -­‐  Autumn?  -­‐  Zawołała  z  dezaprobatą.  -­‐  Halo?  Gdzie  jesteś?     Odpowiedź  prowadziła  ja  gdzieś  dużo  dalej  w  dół,  gdzie  odbywały  się   wykłady  dla  stażystów.  

525  

Kierując   się   w   stronę   dźwięku,   podąrzyła   do   głównej   klasy   i   znalazła   swoją   matkę   siedzącą   przy   jednym   ze   stołów,   naprzeciw   tablicy.   Światła   ponad  nią  były  wyłączone,  i  poza  nią  nie  było  tam  nikogo.   Nie   dobrze.   Gdziekolwiek   nie   znalazła   się   w   umyśle   tej   kobiety...   panowała  niedobra  sytuacja.   -­‐  Mamah?  -­‐  powiedziała  Xhex,  kiedy  tylko  drzwi  zamknęły  się  za  nią.  -­‐   Co  tu  robisz?     Czas   postępować   ostrożnie.   Jej   matka   była   tak   nieruchoma   jak   posąg,   i   jeśli   spojrzało   się   uważnie   wszystko   w   niej   ułożone   było   ciasno   od   ciasno   splecionych  włosów  do  jej  ostrożnie  dopasowanych  ubrań.   Pozory   jakie   sprawiała   były   fałszywe,   jednak   z   tymi   swoimi   zewnętrznymi  przejawami  spokoju,  po  prostu  wydawała  się  jeszcze  bardziej   krucha.   -­‐   Nie   czuję   się   dobrze.   -­‐   Autumn   pokręciła   głową.   -­‐   Nie   dobrze.   W   żadnym  stopniu  nie  czuję  się  dobrze   Xhex  podeszła  do  biurka  instruktora  i  odłożyła  broń  i  kurtkę.   -­‐  Przynajmniej  jesteś  ze  mną  szczera.     -­‐  Nie  możesz  zobaczyć,  o  czym  myślę?     -­‐   Twoja   siatka   emocjonalna   jest   zamknięta.   Więc   jesteś   trudna   do   odczytania.   Autumn  skinęła  głową.     -­‐  Zamknięta...  tak,  pewnie  to  ją  zamyka  -­‐    Długa  pauza,  po  której  matka   rozejrzała  się.  -­‐  Czy  wiesz,  dlaczego  tu  przyszłam?  Myślałam,  że  pozostałość   nauki  będzie  w  stanie  na  mnie  zadziałać.  Obawiam  się  ze  nie  działa.   Xhex  usadziła  swój  tyłek  na  pulpicie.     -­‐  Czy  doktor  Jane  sprawdzała  co  u  ciebie?     -­‐  Tak.  Wszystko  ze  mną  w  porządku.  Zanim  zapytasz,  nie,  nikt  mnie  nie   obsłużył.  Nie  chciałam  żeby  to  się  stało.     Xhex   odetchnęła   z   ulgą.   Oprócz   zdrowia   psychicznego   matki,   ryzyko   fizyczne   ciąży   i   porodu   nie   były   czymś   z   czym   chciałyby   się   zmierzyć,   choć   teraz  być  może,  była  samolubna.   Ale   dajcie   spokój,   ona   dopiero   co   odnalazła   tą   kobietę,   nie   chce   jej   stracić  tak  szybko.  

526  

Kiedy   oczy   Autumn   przesunęły   się   na   nią,   była   w   nich   szczerość,   co   było  czymś  nowym.   -­‐  Potrzebuję  miejsca  w  którym  mogłabym  się  zatrzymać.  Daleko  stąd.   Nie  mam  pieniędzy,  nie  mam  pracy  i  żadnych  perspektyw,  ale  -­‐   -­‐    Możesz  wprowadzić  się  do  mnie.  Na  jak  długo  chcesz.     -­‐   Dziękuję.   -­‐   Jej   oczy   przeniosły   się   z   powrotem   na   tablicę.   -­‐   Będę   starała  się  być  dobrym  gościem.     -­‐  Jesteś  moją  matką.  Nie  jesteś  gościem.  Słuchaj,  co  się  stało?     Kobieta  wstała.     -­‐  Możemy  już  iść?   Ludzie,   jej   siatka   była   całkowicie   zamknięta.   Zaszczelniona   łatami.   Naniesionymi  w  samoobronie.  Tak  jakby  ktoś  ją  w  jakiś  sposób  zaatakował.   Teraz  z  pewnością  nie  było  czasu,  aby  ją  naciskać.   -­‐   Ach,   tak.   Pewnie.   Możemy   iść.   -­‐   Xhex   poderwała   się   z   biurka.   -­‐   Czy   chcesz  sprawdzić  co  u  Thora  przed  wyjazdem?   -­‐  Nie.   Xhex   czekała   na   jakieś   wyjaśnienia,   ale   żadne   nie   nastąpiły.   Co   powiedziało  jej  wystarczająco.   -­‐  Co  on  zrobił,  Mamah?   Autumn   uniosła   podbródek,   jej   godność   uczyniła   ją   piękniejszą   niż   kiedykolwiek.     -­‐  Powiedział  mi,  co  o  mnie  myśli.  Dość  zwięźle.  Więc  w  tym  momencie,   wierzę,  że  i  ja  nie  mam  mu  nic  więcej  do  powiedzenia.     Xhex  zmrużyła  oczy,  gniew  wił  się  w  jej  brzuchu.   -­‐  Idziemy?  -­‐  Powiedziała  matka.   -­‐  Tak...  jasne...   Ale   zamierzała   się   dowiedzieć,   kurwa,   co   między   nimi   zaszło;   tego   była   pewna.       Tłumaczenie:  Magdalena.Bojka1  

527  

SZEŚĆDZIESIĄT-TRZY   Po   podniesieniu   rolet   w   oknach,   gdy   noc   zawładnęła   niebem,   Blay   opuścił   salę   bilardową,   z   zamiarem   sprawdzenia   co   słychać   u   Saxtona   w   bibliotece,  później  chciał  wziąć  prysznic  i  udać  się  na  Pierwszy  Posiłek.   Nie  uszedł  dalej  niż  do  pnia  mozaikowej  jabłoni  w  hollu.   Zamarł,  spojrzał  na  swoje  biodra.  Erekcja  rozsadzała  mu  spodnie.   Co...  spojrzał  w  górę,  zastanawiał  się  kto  jeszcze  miał  chcączkę.  To  było   jedyne  wyjaśnienie.   -­‐  Chyba  nie  chcesz  znać  odpowiedzi  na  to  pytanie.     Rozejrzał  się  i  zobaczył  Saxtona  stojącego  w  drzwiach  biblioteki.     -­‐  Kto.   Już  wiedział.  Już  kurwa  wiedział.   Saxton  wskazał  elegancko  ręką  za  siebie.     -­‐  Nie  chcesz  przyjść  i  napić  się  ze  mną  w  moim  biurze?     Mężczyzna   także   był   pobudzony,   jego   luźne   spodnie   od   świetnego   garnituru   w   jodełkę   były   wybrzuszone   -­‐   tylko   jego   twarz   nie   pasowała   do   erekcji.  Był  ponury.   -­‐  Chodź  -­‐  powtórzył,  wskazując  ręką  ponownie.  -­‐  Proszę.     Blay   wkroczył   do   biblioteki,   do   chaotycznego   bałaganu,   którym   stała   się  odkąd  Saxton  dostał  "Przydział".  Cokolwiek  to  było.   Kiedy   wszedł   do   środka,   usłyszał   podwójne   kliknięcie   drzwi   za   sobą,   i   zaczął  przeszukiwać  umysł  zastanawiając  się  czy  ma  coś  do  powiedzenia.   Nic.  Nie  miał...  nic.  Zwłaszcza  kiedy  cholerny  przytłumiony  dźwięk  niósł   się  przez  ozdobny  sufit  z  tynkowymi  ornamentami.   Nawet   w   żyrandolu   kryształy   migotały,   jakby   siła   seksu   była   transmitowana  przez  podłogę.   Layla  ma  chcączkę.  A  Khill  obsługuje  ją  –   -­‐  Wypij  to.     Blay   wziął   to   co   mu   dał   i   wypił   tak,   jakby   jego   bebechy   płonęły,   a   to   gówno   -­‐   było   wodą.   Bądź   co   bądź,   efekt   był   przeciwieństwem   gaszenia.   Brandy  spaliła  mu  przełyk  i  rozlała  się  kulą  ciepła.  

528  

-­‐  Powtórka?  -­‐  zapytał  Saxton.   Kiedy   skinął   głową,   kieliszek   zniknął   i   wrócił   znacznie   cięższy.   Gdy   zassał  numer  dwa,  powiedział:     -­‐  Jestem  zaskoczony...     Okropnie   się   czuł.   Myślał,   że   wszystkie   więzi   między   nim   i   Khillem   zostały  zerwane.  Ha.  Powinien  był  wiedzieć.   Nie  chciał  jednak  kończyć  tej  myśli  na  głos.   -­‐  ...  że  radzisz  sobie  w  tym  bałaganie  -­‐  lawirował.   Saxton  podszedł  do  baru  i  nalał  sobie  alkoholu.     -­‐  Obawiam  się  że  papiery  są  konieczne.     Blay  chodził  wokół  biurka,  ogrzewając  brandy  w  dłoni,  starał  się  mówić   w  sensowny  sposób.     -­‐    Jestem  zaskoczony,  że  nie  pracujesz  więcej  na  komputerze.     Saxton  dyskretnie  zakrył  zapiski  oprawionym  w  skórę  woluminem.     -­‐  Notowanie  daje  mi  czas  do  namysłu.     -­‐  Jestem  zaskoczony  że  potrzebujesz  czasu  -­‐  twoja  intuicja  jest  zawsze   niezawodna.     -­‐  Jesteś  dziś  zaskoczony  wieloma  rzeczami.     Naprawdę  tylko  jedną.     -­‐  Chcę  tylko  nawiązać  rozmowę.     -­‐  Oczywiście.     W  końcu  spojrzał  na  swojego  kochanka.  Saxton  siedział  w  poprzek  na   jedwabnej   kanapie,   z   ugiętymi   w   kolanach   nogami,   a   jego   czerwone   jedwabne   skarpetki   wystające   z   pod   spodu,   były   idealnie   dopasowane   do   mankietów,  jego  mokasyny  Ferragamo  lśniły  od  ciągłego  polerowania.  Był  w   każdym   calu   tak   wytworny   i   kosztowny   jak   antyk   na   którym   siedział,   doskonały   elegancki   samiec   z   doskonałego   rodu   z   perfekcyjnym   smakiem   i   stylem.   Był  wszystkim,  co  każdy  chciałby  mieć  –   Podczas   gdy   ten   pierdolony   żyrandol   drgał   nad   głową,   Blay   brutalnie   powiedział:     -­‐  Nadal  jestem  w  nim  zakochany.   Saxton  spuścił  oczy  i  zaczął  coś  strzepywać  z  uda,  jak  by  mógł  tam  być   jakiś  pyłek.     529  

-­‐  Wiem.  Myślałeś,  że  nie  jesteś?   Jeśli  myślał  że  nie,  był  głupkiem.   -­‐  Jestem  tym  tak  cholernie  zmęczony.  Naprawdę.     -­‐  W  to  wierzę.     -­‐  Jestem  tak  cholernie...  -­‐  Boże,  te  dźwięki,  stłumione  łomotanie,  były   potwierdzeniem  tego  co  wypierał  przez  cały  ubiegły  rok  –   W  nagłym  przypływie  złości  rozbił  kieliszek  z  brandy  na  marmurowym   kominku,  porażka.   -­‐   Kurwa!   Kurwa!   -­‐   Gdyby   był   w   stanie   podskoczyłby   i   zerwał   ten   cholernie  pierdolony  żyrandol  z  cholernie  pierdolonego  sufitu.   Krążył  wokół,  potykając  się  o  książki,  bałaganiąc,  niemal  przewracając   się  na  stolik  kawowy,  po  omacku  poszedł  do  drzwi.   Saxton  znalazł  się  tam  pierwszy  blokując  wyjście  swym  ciałem.   Blay  spojrzał  na  twarz  samca.     -­‐  Zejdź  mi  z  drogi.  Teraz.  Nie  chcesz  być  w  tym  ze  mną.   -­‐  Nie  do  mnie  należy  decyzja.     Blay  skoncentrował  się  na  ustach  które  tak  dobrze  znał.   -­‐  Nie  prowokuj  mnie.     -­‐  Bo.  Co.     Gdy  jego  klatka  zaczęła  się  gwałtownie  unosić,  Blay  zdał  sobie  sprawę   że   facet   wiedział   dokładnie,   na   co   on   liczył.   Albo   przynajmniej   tak   mu   się   wydawało.   Ale   coś   wytrąciło   go   z   równowagi;   może   to   była   chcączka,   może   to   było...  Kurwa,  nie  wiedział  i  tak  na  naprawdę  go  to  nie  obchodziło.   -­‐  Jeśli  nie  zejdziesz  mi  kurwa  z  drogi  zerżnę  cię  na  twoim  biurku.   -­‐  Udowodnij  to.     Nie   powinien   był   tego   mówić.   W   niewłaściwych   okolicznościach.   W   niewłaściwym  czasie.   Ryk  Blaya  wstrząsnął  witrażowymi  oknami.  Chwycił  swojego  kochanka   od   tyłu,   ale   rzucił   nim   przez   pokój.   Gdy   samiec   złapał   się   biurka,   papiery   pofrunęły,   konfetti   żółtych   klocków   prawniczych,   wydruki   komputerowe   spadały  jak  śnieg.   Wykręcony  Saxton  spoglądał  do  tyłu,  na  to  co  go  czeka.   -­‐  Za  późno,  by  uciekać  -­‐  warknął  Blay  gdy  poleciały  pourywane  guziki.   530  

Opadł   na   samca,   brutalnie   przedzierając   się   przez   warstwy,   które   oddzielały   go   od   tego,   co   zamierzał   wziąć.   Kiedy   nie   było   już   przeszkód,   obnażył  kły  i  nieco  poniżej  ramienia  Saxtona  poprzez  jego  ubrania,  blokował   mężczyznę   pod   sobą,   złapał   za   nadgarstki   i   przygwoździł   je   skórzanym   bibularzem21.   A   potem   parł   brutalnie,   uwalniając   wszystko   co   miał,   jego   ciało   przejęło  kontrolę...  tak  jak  serce  pozostało  daleko,  daleko  stąd.     ***     Chata,  jak  ją  nazywała  Xhex,  była  bardzo  skromnym  zakwaterowaniem.     Autumn   chodziła   wokoło,   droga   nie   była   długa,   aby   obejść   wnętrze.   W   otwartej   kuchni   były   tylko   szafki   i   blaty.   Pokój   dzienny   oferował   niewiele   więcej,  niż  widok  na  rzekę,  umeblowany  tylko  dwoma  krzesłami  i  stolikiem.   Były   tylko   dwie   sypialnie,   jedna   z   parą   materacy,   druga   z   większym   pojedynczym  łóżkiem.  Łazienka  była  ciasna,  ale  czysta,  z  jednym  ręcznikiem   wiszącym  na  pręcie  od  prysznica.   -­‐   Jak   mówiłam   -­‐   powiedziała   Xhex   z   pokoju   dziennego   -­‐   Nie   jest   to   dużo.  Ale  jest  również  podziemne  pomieszczenie  dla  ciebie  na  dzień,  mamy   do  niego  dostęp  z  garażu.     Autumn  wróciła  z  łazienki.     -­‐  Myślę,  że  jest  piękne.     -­‐  Ta,  w  porządku,  możesz  być  szczera.     -­‐   Mówię   to,   co   myślę.   Jesteś   bardzo   praktyczną   kobietą.   Lubisz   żeby   wszystko  dobrze  działało,  i  nie  lubisz  tracić  czasu.  To  jest  piękne  miejsce  dla   ciebie.  -­‐  Rozejrzała  się  dookoła    raz  jeszcze.  -­‐  Cała  instalacja  hydrauliczna  jest   nowa.   Jak   również   grzejniki.   W   kuchnia   jest   dużo   miejsca   do   gotowania,   z   kuchenką   na   sześć   palników,   nie   cztery   -­‐   i   jest   zasilana   gazem,   więc   nie   musisz   martwić   się   o   energię   elektryczną.   Dach   jest   wyłożony   płytkami   łupkowymi  tym  samym  jest  trwały,  a  podłogi  nie  skrzypią,  więc  zakładam  że   od  spodu  są  zadbane,  jak  wszystko  inne.  -­‐  Obróciła  się  od  rogu  do  rogu.  -­‐  Z   każdej   części   pokoju   można   wyjrzeć   przez   okno,   więc   nigdy   nie   zostaniesz   zaskoczona,  i  widzę,  że  wszędzie  są  miedziane  zamki.  Doskonale.                                                                                                                             21

 Bibularz  /  suszka  -­‐  dawny  osuszacz  do  atramentu  

531  

Xhex  wzięła  jej  kurtkę.     -­‐  To,  ach...  jesteś  bardzo  spostrzegawcza.     -­‐  Nie  bardzo.  To  jest  oczywiste  dla  każdego,  kto  cię  zna.     -­‐  Jestem...  bardzo  się  cieszę,  że  jest  to  oczywiste.     -­‐  Ja  również.     Autumn  podeszła  do  okna,  które  wychodziło  na  rzekę.   Na   zewnątrz,   księżyc   rzucał   jasne   poświatę   na   zaśnieżony   krajobraz,   załamane  światło  lśniło  błękitem  w  jej  oczy.   Ty   jesteś   we   mnie   zakochana..   Nie   próbuj   zaprzeczać   –   mówisz   mi   o   tym  śpiąc  ze  mną  każdego  dnia....  I  wiesz  cholernie  dobrze,  że  jestem  z  tobą   tylko  dlatego,  by  wyciągnąć  Wellsie  z  Pomiędzy.  Więc  po  prostu  nie  pasuję  do   wzorca.   -­‐  Mamah?     Autumn  skoncentrowała  się  na  odbiciu  córki  w  szkle.   -­‐  Przepraszam,  co?     -­‐  Czy  chcesz  mi  powiedzieć,  co  się  stało  między  tobą  a  Thorem?     Xhex   miała   jeszcze   zdjąć   broń   i   gdy   tak   stała,   była   taka   pełna   energii,   bezpieczna,   silna...   Nie  musi  uginać  się  przed  żadnym  mężczyzną,  ani  przed   nikim,  czyż  to  nie  było  wspaniałe.   Czyż  to  nie  jest  błogosławieństwo  ponad  miarę.   -­‐   Jestem   z   ciebie   taka   dumna,   -­‐   powiedziała   Autumn,   odwracając   się   w   stronę  twarzy  kobiety.  -­‐  Chcę,  żebyś  wiedziała,  że  jestem  tak  bardzo,  bardzo   z  ciebie  dumna.     Oczy   Xhex   powędrowały   na   podłogę,   zaczęła   trzeć   ręką   po   włosach,   jakby  nie  wiedziała,  jak  zareagować  na  pochwałę.   -­‐   Dziękuję   że   mnie   tu   zabrałaś,   -­‐   kontynuowała   Autumn.   -­‐   I   będę   się   starać,   by   zarobić   na   swoje   utrzymanie   podczas   mojego   pobytu   tutaj   i   dokładać  się  w  niewielkim  stopniu.     Xhex  pokręciła  głową.     -­‐  Ciągle  ci  mówię,  że  nie  jesteś  tutaj  gościem.     -­‐  Bądź  co  bądź,  nie  chcę  być  ciężarem.     -­‐  Czy  zamierzasz  mi  opowiedzieć  o  Thorze.    

532  

Autumn   patrzyła   na   broń,   która   wciąż   była   zawieszona   w   skórzanych   kaburach,   i   pomyślała   że   blask   brązu   był   bardzo   podobny   do   światła   w   oczach  jej  córki:  obietnica  przemocy.   -­‐  Nie  powinnaś  się  na  niego  gniewać  -­‐  usłyszała  jak  sama  powiedziała.   -­‐   Co   zaszło   między   nami   było   kompromisem,   a   skończyło   się...   ze   słusznego  powodu.  Nie  zrobił  niczego  złego.     Podczas   gdy   to   mówiła,   nie   była   pewna,   co   naprawdę   myśli   o   tym   wszystkim,   ale   jedna   rzecz   była   pewna:   Nie   zamierzała   być   powodem   sytuacji,   w   której   Xhex   poszłaby   po   samca   z   tymi   wszystkimi   ognistymi   pistoletami  –  bez  przesady.   -­‐   Słyszysz   mnie,   córko   moja.   -­‐   Nie   było   to   pytanie,   tylko   polecenie   -­‐   pierwsze,  jakie  kiedykolwiek  wydała,  które  brzmiało  jakby  wydawał  je  rodzic   do  młodych.  -­‐  Nie  szukaj  go  z  tej  przyczyny  i  rozmawiaj  z  nim  o  tym.     -­‐  Daj  mi  powód,  dlaczego  nie.     -­‐  Znasz  emocje  innych,  prawda?     -­‐  Tak.     -­‐  Kiedy  ostatni  raz  spotkałaś  kogoś,  kto  próbował  zakochać  się  w  kimś   innym.   Kto   chciał   skierować   uczucia   w   odpowiednim   kierunku,   gdy   tak   na   prawdę,  serce  należało  do  kogoś  innego.   Xhex  przeklęła.     -­‐   Nigdy.   To   przepis   na   katastrofę,   ale   nadal   możesz   szanować   sposób   wyrażenia  sprawy.     -­‐  Dar  wyrażania  własnych  słów,  nie  zmienia  natury  prawdy.  -­‐  Autumn   spojrzała   ponownie   na   śnieżny   krajobraz   i   rzekę,   która   częściowo   zamarzła.  -­‐ Wolałbym  wiedzieć,  co  jest  prawdziwe,  niż  żyć  w  kłamstwie.     Na  chwilę  zapadła  cisza  między  nimi.     -­‐  Czy  to  wystarczający  "powód  "  córka  moja.     Po  kolejnym  przekleństwie  Xhex  powiedziała:     -­‐Nie  podoba  mi  się  to...  ale  tak,  to  jest  wystarczający  powód.         Tłumaczenie:  Fiolka2708

533  

SZEŚĆDZIESIĄTCZTERY   Thor  siedział  na  parkingu  i  Bóg  tylko  wiedział,  jak  długo  to  trwało.   Musiała  minąć  co  najmniej  jedna  noc  i  jeden  dzień,  a  potem  być  może   kolejna   noc   czy   dwie?   Nie   wiedział,   i   tak   naprawdę   wcale   się   o   to   nie   martwił.   Miał  wrażenie  jakby  był  z  powrotem  w  łonie  matki,  tak  przypuszczał.   Pomijając   fakt,   że   jego   dupa   była   zdrętwiała,   a   z   nosa   ciekło   mu   z   przeziębienia.   Kiedy   tylko   jego   epicki   gniew   zniknął,   a   jego   emocje   się   wygładziły,   jego  myśli  stały  się  bandą  podróżnych,  przechodząc  przez  odcinki  jego  życia,   wędrówki   i   pejzaże   z   różnych   epok,   podwajając   się   dla   ponownego   rozpoznania  szczytów  i  dolin.   Kurewsko   długa   podróż.   Był   zmęczony   kiedy   nastał   jej   koniec,   nawet   jeśli  jego  ciało  nie  ruszało  się  z  miejsca  z  godziny  na  godzinę.   Nie   zdziwiło   go   wcale,   że   dwoma   najczęściej   odwiedzanymi   przez   niego   miejscami   były   chcączka   Wellsie...   i   Autumn.   Te   wydarzenia   i   ich   następstwa,   były   najbardziej   stromymi   górami   na   które   się   wspiął,   różne   sceny  migały  w  naprzemiennej  sekwencji  porównując  niewyraźnie  ich  razem,   tworząc  pastisz22  działań  i  reakcji,  jego  i  ich.   Po   tych   wszystkich   rozmyślaniach   były   trzy   sprawy,   które   do   niego   powracały  znowu  i  znowu.   Będzie   musiał   przeprosić   Autumn,   oczywiście.   Chryste,   to   będzie   kolejny   raz   kiedy   zabierze   kawałek   jej,   z   których   pierwszy   wydarzył   się   w   drodze   powrotnej   prawie   rok   temu   na   basenie:   w   obydwu   przypadkach   jego   temperament  wziął  nad  nim  górę,  ponieważ  był  zestresowany,  ale  to  nie  jest   żaden  pretekst.                                                                                                                           22

 odmiana  stylizacji;  utwór  naśladujący  istotne  cechy  jakiegoś  dzieła  lub  stylu,  zagęszczający  je  i  uwydatniający.  

534  

Drugą   było   to,   że   będzie   musiał   znaleźć   tego   Anioła   i   zaliczyć   kolejną   rundę  przepraszania.   I  trzecia...  dobrze,  trzecia  jest  w  rzeczywistości  najważniejsza,  to  rzecz   którą  miał  do  zrobienia  na  samym  początku.   Miał  nawiązać  kontakt  z  Wellsie  po  raz  ostatni.   Biorąc   głęboki   oddech,   zamknął   oczy   i   próbował   trochę   zrelaksować   swoje   mięśnie.   Następnie,   z   większą   desperacją   niż   nadzieją,   rozkazał   swojemu   zmęczonemu   umysłowi   aby   uwolnił   się   od   wszelkich   myśli   i   obrazów,   aby   opóźnił   się   z   wszystkiego,   co   trzymało   go   na   jawie   przez   cały   ten  czas,  pozbawiając  go  żalu,  błędów  i  bólu...   Ostatecznie  zamówienie  zostało  spełnione,  nieustępliwa  wyprawa  aby   spowolnić  się  psychiczne,  aż  całe  to  gówniane  poznanie  Lewis'a  -­‐  i  -­‐  Clark'a   ustało.   Impregnował   swoja   podświadomość   w   jednym   celu,   aby   zapaść   w   sen,   więc   czekał   na   swój   stan   spoczynku,   aż...   Wellsie   przyszła   do   niego   w   odcieniach  szarości,  w  tym  surowym  krajobrazie  pełnym  mgły  i  lodowatego   wiatru  i  głazów.  Była  teraz  tak  daleko,  że  zakres  jego  wizji  pozwolił  mu,  aby   zobaczyć   jedną   z   rozpadających   się   formacji   skalnych   znajdujących   się   w   pobliżu  -­‐   Oprócz  tego,  że  nie  była  w  rzeczywistości  z  kamienia.   Żadna  z  nich  nie  była.   Nie,   to   były   zgarbione   postacie   innych   cierpiących   jak   ona,   ich   ciała   i   kości   stopniowo   zapadały   się   w   sobie,   dopóki   nie   stały   się   kopcami   niesionymi  w  dal  przez  wiatr.   -­‐  Wellsie?  -­‐  Zawołał.   Kiedy   jej   imię   odpłynęło   w   nieograniczony   horyzont,   nie   spojrzała   na   niego.   Nie  wydawało  się  nawet,  aby  rozpoznała  jego  obecność.   Jedyną   rzeczą,   która   się   przemieszczała   był   zimny   wiatr,   który   nagle   sprawił  wrażenie  jakby  maszerował  w  jego  kierunku,  dmuchając  przez  płaską   szarą  równinę,  dmuchając  poprzez  niego,  dmuchając  poprzez  nią.   Jak  tylko  złapał  ją  za  włosy,  kosmyki  uniosły  się  wokół  niej  -­‐  

535  

Nie,   nie   kosmyki.   Jej   włosy   były   teraz   prochem,   popiołem,   który   był   rozrzucany  przez  niewidzialny  prąd  wprost  na  niego,  uderzający  go  pył,  który   sprawił  że  jego  oczy  zaczęły  łzawić.   Ostatecznie,  ona  tym  się  stanie.  A  potem  już  nie  pozostanie  po  niej  nic.   -­‐  Wellsie!  Wellsie,  jestem  tutaj!     Wołał  ją,  żeby  ją  obudzić,  aby  zwrócić  jej  uwagę,  aby  powiedzieć  jej,  że   w   końcu   jest   gotowy,   ale   bez   względu   na   to,   ile   krzyczał,   lub   ile   machnął   rękami,  nie  skoncentrowała  się  na  nim.  Nie  spojrzała  w  górę.  Nie  poruszyła   się  ...  ani  jego  syn.   Jednak   wciąż   wiał   wiatr,   biorąc   nieskończenie   wiele   małych   cząstek   z   ich  form,  unosząc  je  od  dołu.   Chwycił   go   strach,   zamienił   się   w   wielką   małpę,   hałasując   i   skacząc   dookoła,   krzycząc   na   całe   gardło   i   wymachując   rękami,   ale   zasady   zmęczenia   obowiązywały   nawet   w   tym   innym   świecie,   w   końcu   stracił   energię   i   upadł   na  zakurzoną  ziemię.   Siedząc  w  tej  samej  pozie,  zdał  sobie  z  czegoś  sprawę.   I  wtedy  paradoksalna  prawda  go  oświeciła.   Odpowiedź  dotyczyła  jednocześnie  tego,  czego  doświadczył  z  Autumn  i   sexu   i   pożywiania   -­‐   a   mimo   to   nic   do   niej   nie   czuł.   To   dotyczyło   wszystkich   momentów   kiedy   Lassiter   próbował   mu   pomóc,   a   jednak   nic   z   tego   nie   wyszło.   To  nie  dotyczyło  nawet  Wellsie,  tak  naprawdę.   To  był  on.  Wszystko...  dotyczyło  jego.   W   jego   śnie,   przyjrzał   się   sobie   i   nagle   poczuł   przypływ   siły   a   spokój,   był   tym   co   ogarnęło   jego   duszę...   fakt,   że   droga   jego   cierpienia   -­‐   i   jej   –   właśnie  została  oświecona  ręką  jego  Stwórcy.   W  końcu,  po  tak  długim  czasie,  z  tym  całym  gównem,  tą  całą  agonią,   wiedział  co  robić.   Teraz,  kiedy  mówił,  nie  krzyczał.     -­‐  Wellsie,  wiem,  że  możesz  mnie  usłyszeć  -­‐  trzymaj  się.  Potrzebuję  byś   jeszcze  chwilę  ze  mną  została,  jestem  gotowy.  Przykro  mi,  że  zabrało  mi  to   tak  dużo  czasu.     Zabawił   jeszcze   tylko   przez   chwilę,   rzucając   całą   swą   miłość   w   jej   kierunku,  jak  gdyby  to  mogło  pomóc  w  zachowaniu  wszystkiego,  co  po  niej   536  

pozostało   w   stanie   nienaruszonym.   A   następnie   wycofał   się,   wyrwał   się   w   herkulesowym  przypływie  woli,  która  trzymała  jego  ciało,  wyszarpując  się  w   końcu  ze  swojej  pozycji  i  lądując  na  betonowej  podłodze.   Wyrzucając  rękę,  uchronił  się  od  wylądowania  na  twarzy,  i  natychmiast   wstał.   Tak   szybko,   jak   to   zrobił,   uświadomił   sobie,   że   jeśli   się   od   razu   nie   odleje,  jego  pęcherz  wybuchnie  i  był  bardzo  zdeterminowany  żeby  to  zrobić.   Krocząc  w  dół  rampy,  uderzył  do  kliniki  i  zaatakował  pierwsza  łazienkę   która   znalazł.   Kiedy   wyszedł,   nie   zatrzymał   się,   aby   zobaczyć   się   z   kimkolwiek,   choć   słyszał   głosy   innych   osób   tu   i   ówdzie   w   centrum   szkoleniowym.   W  głównym  budynku,  znalazł  Fritza  w  kuchni.     -­‐  Hej,  stary,  potrzebuję  twojej  pomocy.     Lokaj  odskoczył  od  listy  spożywczej  jaką  robił.     -­‐  Panie!  Ty  żyjesz!  Och,  błogosławiona  Pani  kronik,  wszyscy  cię  szukali  -­‐     Cholera.  Zapomniał  jakie  były  konsekwencje  mieszkania  razem.   -­‐   Tak,   przepraszam.   Wyślę   wiadomość   do   każdego.   -­‐   Zakładając,   że   mógłby   znaleźć   swój   telefon?   Prawdopodobnie   jest   na   dole   w   klinice,   a   on   nie   miał   zamiaru   teraz   tracić   czasu   żeby   tam   wracać.   -­‐   Posłuchaj,   to   czego   naprawdę  potrzebuję,  to  to  żebyś  poszedł  ze  mną.     -­‐  Och,  panie,  to  będzie  dla  mnie  przyjemność,  aby  ci  służyć.  Ale  może   należy  udać  się  najpierw  do  Króla  wszyscy  tak  się  martwili-­‐     -­‐  Powiem  ci  coś.  Możesz  prowadzić,  a  ja  pożyczam  twój  telefon.     Kiedy  nie  było  z  jego  strony  wahania,  zniżył  głos.     -­‐  Musimy  iść,  Fritz.  Potrzebuję  cię.     Wezwanie   do   służby   było   właśnie   lokajowi   potrzebne.   Z   niskim   ukłonem,  powiedział:     -­‐  Jak  sobie  życzysz,  panie.  I  może  zapakować  ci  jakieś  przekąski?     -­‐  Dobry  pomysł.  Potrzebuję  pięciu  minut.     Gdy   lokaj   skinął   głową   i   zniknął   w   spiżarni,   Thor   okrążył   podstawę   schodów   i   sadził   po   dwa   stopnie   naraz   po   schodach   okrytych   czerwonym   dywanem.   Zatrzymał   się   gwałtownie   kiedy   dostał   się   do   drzwi   Johna   Matthew.  

537  

Dostał   natychmiastową   odpowiedz   na   swoje   pukanie,   John   otworzył   drzwi  szarpnięciem.  Jak  tylko  twarz  dzieciaka  zarejestrowała  niespodziankę,   Thor   wystawił   ręce   w   obronie   własnej,   bo   wiedział,   że   będzie   na   niego   krzyczał,  że  znika  ponownie.   -­‐  Przykro  mi,  że  -­‐     Nie  dostał  szansy,  aby  dokończyć.  John  wyrzucił  ramiona  wokół  Thora  i   zacisnął  je  tak  mocno  ze  jego  kręgosłup  pękał.   Thor   był   tam   by   zwrócić   przysługę.   A   skoro   miał   tylko   jednego   syna,   mówił  niskim,  czystym  głosem.   -­‐  John,  wiem,  że  dziś  jesteś  poza  rotacją  i  potrzebuję  abyś  poszedł  ze   mną.  Wiesz  czym  zajmuje  się  Khill  -­‐  i  zajmie  mu  to  całą  noc,  może  dłużej.     Kiedy  Thor  poczuł  kiwanie  głową  na  jego  ramieniu,  wziął  uspokajający   oddech.     -­‐  Dobrze,  synu.  To...   dobrze.   Nie   ma   sposobu,   bym   dał   radę   zrobić   to   bez  ciebie.       ***     -­‐  Jak  się  masz?     Layla  otworzyła  ciężkie  powieki  i  spojrzała  w  górę  poprzez  ciało  Khilla,   aż   do   jego   twarzy.   Stojąc   po   drugiej   stronie   łóżka   w   swoim   pokoju,   był   w   pełni  ubrany,  duży  i  odległy,  grymaśny  ale  nie  niegrzeczny.   Wiedziała,   jak   się   czuje.   Kiedy   intensywniejsza   niczym   ogień   chcączka   minęła,   po   tych   godzinach   wysiłku   i   walenia   i   szarpania,   był   wykończony   i   wytrzepany,   w   jej   umyśle   pozostał   tylko   pewien   zapisek   podczas   gdy   jej   wspomnienia   zaczęły   blaknąc   niczym   sen.   Kiedy   oboje   byli   chwytani   w   pięści   doświadczenia,   wydawało   się,   że   nigdy   już   nic   nie   będzie   takie   samo,   że   pozostaną   na   zawsze   zmienieni   i   zwerbowani   przez   ich   wulkaniczne   wybuchy.   Ale   teraz   …   spokojny   powrót   normalności   wydawał   się   być   tak   potężny,  pozostawiając  ich  z  czystym  kontem.   -­‐  Myślę,  że  jestem  gotowa,  aby  wstać  -­‐  powiedziała.  

538  

Był   tak   dobry,   karmił   ją   ze   swojej   żyły,   a   także   przynosił   jej   jedzenie,   później   leżała   w   łóżku   przez   co   najmniej   dwadzieścia   cztery   godziny,   jak   było   to  Tradycją  w  Sanktuarium,  po  wszystkim  Najsamiec  leżał  z  Wybranką.   Bądź  co  bądź,  nadszedł  czas,  by  się  poruszać.   -­‐  Możesz  tu  zostać,  wiesz.  -­‐  Podszedł  do  swojej  szafy  i  zaczął  uzbrajać   się  na  noc.  -­‐  Odpocznij  trochę  więcej.  Zrelaksuj  się.   Nie,  miała  już  tego  dosyć.   Odepchnęła   się   w   górę   na   ramionach,   czekała   na   zawroty   głowy,   i   odetchnęła  z  ulga  kiedy  ich  nie  poczuła.  Jeśli  już,  poczuła  się  silna.   Nie  było  innego  sposobu,  aby  to  sprecyzować.  Jej  ciało  po  prostu  czuło   się...  silne.   Zsunęła  nogi  ze  swojej  części  materaca,  przeniosła  swój  ciężar  na  nagie   podeszwy   stóp   i   powoli   wstała.   Khill   podszedł   natychmiast,   by   stanąć   u   jej   boku,  ale  nie  potrzebowała  pomocy.   -­‐  Myślę,  że  wezmę  prysznic  -­‐  oznajmiła.   A  potem?  Nie  miała  pojęcia,  co  zamierza  zrobić.   -­‐  Chcę,  abyś  została  tutaj  -­‐  powiedział  Khill,  jakby  czytał  w  jej  myślach.  -­‐   Zostaniesz  tutaj.  Ze  mną.   -­‐  Nie  wiem,  czy  jestem  w  ciąży.   -­‐   To   kolejny   powód   żeby   się   nie   denerwować.   A   jeśli   jesteś,   będziesz   dalej  mieszkać  ze  mną.   -­‐   W   porządku.   -­‐   Oni   przecież   będą   w   tym   razem,   oczywiście   przy   założeniu,  że  pomiędzy  nimi  będzie  jakieś  "  to  ".   -­‐  Idę  teraz  walczyć,  ale  mam  telefon  przy  sobie  przez  cały  czas,  a  jeden   zostawiam  ci  na  stoliku  nocnym.  -­‐  Sięgnął  i  podniósł  go  w  górę  i  ułożył  przy   budziku.  -­‐  Zadzwoń  lub  napisz,  jeśli  będziesz  mnie  potrzebować,  jasne?     Jego  twarz  była  śmiertelnie  poważna,  oczy  koncentrowały  się  na  niej  z   taka   intensywnością,   która   uzmysłowiła   jej,   jak   prawdopodobnie   znakomity   jest   na   polu   walki:   Nic   i   nikt   nie   będzie   w   stanie   stanąć   mu   na   drodze,   gdyby   wezwała  go  do  siebie.   -­‐  Obiecuję.   Skinął   głową   i   poszedł   do   drzwi.   Zanim   otworzył   drzwi   żeby   wyjść,   zatrzymał  się  i  wydawało  się,  że  szukał  słów.     -­‐  Jak  będziemy  wiedzieć,  jeśli...   539  

-­‐  Poronię?  Dostane  skurczy,  a  następnie  będę  krwawić.  Widziałam  jak   to  się  działo  Po  Tamtej  Stronie  szereg  razy.     -­‐  Czy  byłabyś  w  niebezpieczeństwie,  jeśli  by  to  się  stało?     -­‐  Nie  z  tego  co  widziałam,  nie  na  tak  wczesnym  etapie   -­‐  Czy  nie  powinnaś  zostać  w  łóżku  i  odpoczywać?     -­‐   Po   pierwszych   dwudziestu   czterech   godzinach,   jeśli   miało   by   się   to   stać,  już  się  stało,  jest  to  niezależnie  od  tego  czy  jestem  aktywna  czy  nie  w   tym  momencie,  kości  zostały  już  rzucone.   -­‐  Dasz  mi  znać?     -­‐  Tak  szybko,  jak  się  da.     Odwrócił  się.  Wydawał  się  gapić  na  drzwi  przez  chwilę.   -­‐  To  się  utrzyma.   Był   o   wiele   bardziej   pewny   siebie   niż   ona,   ale   to   było   satysfakcjonujące,   aby   dowiedzieć   się   o   jego   wierze,   o   jego   pragnieniu   dla   tego  co  sama  chciała.   -­‐  Wrócę  o  świcie  -­‐  powiedział.  -­‐  Będę  tutaj.     Po   jego   wyjściu,   dochodziła   do   siebie   pod   prysznicem,   przejeżdżając   kostką   mydła   przez   jej   dolną   cześć   brzucha.   Wydawało   się   dziwne   mieć   takie   potencjalnie   doniosłe   rzeczy   występujące   w   jej   własnym   ciele,   i   być   jeszcze   nieświadomą   szczegółów.   Poznają   je   jednak   już   niedługo.   Większość   kobiet   krwawi  w  ciągu  pierwszego  tygodnia  jeśli  im  się  nie  uda.   Gdy   wyszła   spod   natrysku,   wycierając   się   odkryła,   że   w   zamyśleniu   upuścił   pod   blatem   cześć   z   jej   szaty   i   wyjęła   ja,   wraz   z   kilkoma   częściami   bielizny  w  przypadku,  gdyby  ciąża  miała  się  zakończyć.   W   głównej   sypialni,   usiadła   na   kołdrze,   wciągnęła   swoje   pantofle   i   następnie...   Nie   było   nic   co   mogła   zrobić.   Cisza   i   spokój   były   kiepskimi   towarzyszami  jej  niepokoju.   Nieproszony,  wizerunek  twarzy  Xcor'a  powrócił  do  niej  po  raz  kolejny.   Zmełła  przekleństwa,  bała  się,  że  nigdy  nie  zapomni  sposobu,  w  jaki  na   nią  spojrzał,  jego  oczy  wpatrywały  się  w  nią,  jakby  była  wizją,  której  nie  mógł   w  pełni  zrozumieć,  ze  byłby  jej  wdzięczny  widząc  ja  jeszcze  raz.  

540  

W  przeciwieństwie  do  tego  co  pamiętała  z  okresu  chcączki,  to  co  czuła,   kiedy   ten   mężczyzna   koncentrował   się   na   niej   było   jak   rozżarzone   i   ta   chwila   żyła  w  niej  trwale  przez  wszystkie  te  miesiące,  które  minęły  od  ich  spotkania.   Z   wyjątkiem...   czy   po   prostu   wyobrażała   sobie   to   wszystko?   Czy   to   możliwe,  że  pamięć  była  silna  tylko  dlatego,  że  był  jej  fantazją?   Oczywiście,  jeśli  chcączka  jest  tego  wszystkiego  powodem,  prawdziwe   życie  sprawi,  że  to  wspomnienie  szybko  wyblaknie.   Pożądanie  którego  nie  chciała,  jednakże  -­‐   Pukanie  do  drzwi,  pomogło  jej  się  pozbierać.     -­‐  Tak?   Przez  panele,  kobiecy  głos  odpowiedział:     -­‐  Tu  Xhex.  Mogę  wejść?     Nie   mogła   sobie   wyobrazić,   w   jakim   celu   ta   kobieta   jej   szuka.   Jednak   lubiła  partnerkę  Johna,  a  ona  zawsze  chętnie  będzie  gościć  jego  krwiczkę.   -­‐  Och,  proszę,  cześć,  to  jest  miła  niespodzianka.     Xhex  zamknęła  drzwi,  i  niezgrabnie  patrzała  wszędzie,  tylko  nie  na  jej   twarz.   -­‐  Tak,  ach...  jak  się  czujesz?     Rzeczywiście,   miała   przeczucie.   Wiele   osób   będzie   pytać   ja   o   to   w   przyszłym  tygodniu.     -­‐  Dosyć  dobrze.     -­‐  Dobrze.  Tak...  to  dobrze.     Długa  cisza.     -­‐  Czy  jest  coś  w  czym  mogę  ci  pomóc?  -­‐  Zapytała  Layla.   -­‐  Prawdę  mówiąc,  tak.     -­‐   W   takim   razie   powiedz   mi,   a   ja   zrobię   wszystko   co   będę   w   stanie   zrobić.     -­‐  To  skomplikowane.  -­‐  Xhex  zmrużyła  oczy.  -­‐  I  niebezpieczne.     Layla   położyła   dłoń   na   jej   dolnej   części  brzucha,   jakby  chciała  chronić   swoje  młode  na  wypadek  gdyby  tam  było.     -­‐  Czego  szukacie?     -­‐  Jestem  na  rozkazach  Ghroma,  staram  się  znaleźć  Xcor'a.     Klatka   piersiowa   Layli   skurczyła   się,   jej   usta   otworzyły   się,   ale   nie   mogła  zaczerpnąć  oddechu     541  

-­‐  W  rzeczy  samej.   -­‐  Wiem,  że  jesteś  świadoma  tego,  co  zrobił.     -­‐  Tak,  jestem.     -­‐  Wiem  też,  że  go  karmiłaś.     Layla   zamrugała   kiedy   obraz   tej   okrutnej,   dziwnie   wrażliwej   twarzy   przyszedł   do   niej   na   nowo.   Przez   ułamek   sekundy   miała   absurdalny   instynkt,   by   go   chronić,   ale   to   było   niepoważne,   i   nie   było   czymś   co   powinna   utrzymywać.   -­‐   Oczywiście,   że   pomogę   tobie   i   Gromowi.   Cieszę   się,   że   król   ponownie   rozważy  swoje  wcześniejsze  stanowisko.     `Teraz  kobieta  zawahała  się.     -­‐  Co  jeśli  powiem  ci,  że  Ghrom  nie  może  się  o  tym  dowiedzieć.  Nikt  nie   może,  a  zwłaszcza  Khill.  Czy  to  zmieni  twoje  zdanie?     John,  pomyślała.  John  opowiedział  swojej  małżonce,  co  zaszło.   -­‐   Zdaję   sobie   sprawę   -­‐   powiedziała   Xhex   -­‐   że   stawiam   cię   w   kłopotliwym   położeniu,   ale   wiesz,   jaka   jest   moja   natura.   Użyję   wszystkiego   co   jest   do   mojej   dyspozycji,   aby   dostać   to   co   chcę,   a   chcę   znaleźć   teraz   Xcor'a.   Nie   mam   wątpliwości,   że   będę   mogła   cię   ochronić,   a   moją   intencją   nie   jest   zaciąganie   cię   gdzieś   blisko   jego   osoby.   Potrzebuję   jedynie   poznać   ogólny  obszar,  na  którym  osiada  w  nocy,  a  ja  coś  stamtąd  zabiorę.   -­‐  Czy  zamierzasz  go  zabić?     -­‐   Nie,   ale   mam   zamiar   dać   Bractwu   amunicję,   której   używał.   Broń,   z   której   skorzystano   aby   strzelić   do   Ghroma,   był   karabin   dalekiego   zasięgu   -­‐   nie  jest  to  rodzaj  broni,  którą  ktoś  zabrałby  ze  sobą  do  walki  normalnej  nocy.   Zakładając,   że   go   nie   zniszczył,   zostawi   ją   kiedy   wyjdzie.   Jeśli   uda   mi   się   ją   zabrać,  i  uda  nam  się  udowodnić  co  zrobił,  sprawy  przybiorą  swój  naturalny   obrót.     Serdeczne   oczy,   pomyślała   …   ten   mężczyzna   miał   takie   dobre   oczy,   kiedy  patrzył  na  nią.  Ale  w  rzeczywistości,  był  wrogiem  jej  króla.   Layla  kiwnęła  głową.     -­‐  Spróbuję  ci  pomóc.  Postaram  się  zrobić  wszystko  co  w  mojej  mocy  …  i   nie  pisnę  ani  słówka.   Kobieta  podeszła  i  położyła  zaskakująco  delikatną  dłoń  na  jej  ramieniu.  

542  

-­‐   Nienawidzę   stawiać   cię   w   tej   sytuacji.   Wojna   jest   okropna,   jest   okropnym   biznesem,   który   specjalizuje   się   w   narażaniu   dobrych   ludzi,   w   takim   samym   stopniu   jak   siebie   samych.   Czuję,   jak   jesteś   rozdarta   wewnętrznie,  i  przepraszam,  że  proszę  cię  byś  kłamała.   To   było   miłe   ze   strony   tej   sympathki,   że   się   o   nią   troszczyła,   ale   kolidowało   to   z   podaniem   fałszywego   świadectwa   Bractwu.   Ona   była   wojownikiem  i  będzie  pomagała  zabijać.   -­‐   Xcor   mnie   wykorzystał   -­‐   powiedziała,   jakby   próbując   przekonać   samą   siebie.     -­‐   On   jest   bardzo   niebezpieczny.   Masz   szczęście,   że   uszłaś   z   życiem   ze   spotkania  z  nim.     -­‐  Zrobię  to,  co  jest  właściwe.  -­‐  Spojrzała  na  Xhex.  -­‐  Kiedy  wyjeżdżamy?   -­‐  W  tej  chwili.  Jeśli  jesteś  w  stanie.     Layla   sięgnęła   do   swoich   głębokich   pokładów   siły.   Po   czym   skinęła   głową.   -­‐  Pozwól,  abym  wzięła  płaszcz.         Tłumaczenie:  magdalena.bojka1  

543  

SZEŚĆDZIESIĄT-PIĘĆ   Jakiś   czas   później,   gdy   Marissa   usiadła   przy   biurku   w   Azylu,   odebrała   telefon  komórkowy  i  nie  mogła  się  nie  uśmiechać.     -­‐  To  znowu  ty.   Bostoński  akcent  w  głosie  Butcha,  był  pełen  żwiru.  Jak  zwykle.     -­‐  Kiedy  wracasz  do  domu?     Spojrzała   na   zegarek   i   pomyślała,   gdy   noc   się   skończy?   Tak   zawsze   wyglądał  jej  czas  w  pracy.   Wracała   tak   szybko,   jak   słońce   było   bezpiecznie   poniżej   horyzontu,   i   zanim   się   orientowała,   światło   groziło   na   wschodzie   i   popędzało   ją   do   wkroczenia  do  domu.   W  ramiona  jej  mężczyzny.  To  była  codzienność.   -­‐  Około  czterdziestu  pięciu  minut?     -­‐  Możesz  przyjść  teraz...     Sposób   wycedzenia   tych   słów   sugerował,   zupełnie   inny   sens   tego   czasownika  niż  "  powrót  do  domu.  "   -­‐  Butch  -­‐     -­‐  Nie  wychodziłem  z  łóżka  dziś  w  nocy.     Przygryzła  wargę,  wyobrażając  go  nago  w  prześcieradłach,  które  były  w   nieładzie  gdy  odchodziła.     -­‐  Nie?     -­‐   Mmm,   nie.   -­‐   Wyciągał   sylaby   -­‐   do   czasu   gdy   złapał   oddech.   -­‐   Myślałem  o  tobie...   Jego  głos  był  tak  głęboki,  tak  bolesny,  że  dokładnie  wiedziała  co  robił   siebie,   na   chwilę   zamknęła   oczy   i   włączyła   wyobraźnię   na   pewne   piękne   obrazy.   -­‐  Marissa...  wróć  do  domu...     Cholernie   dobrze   wiedział   że   przyciągał   ją   do   siebie,   wyrwała   się   z   pod   czaru,  który  wokół  niej  utkał.     -­‐  Nie  mogę  wyjść  teraz.  Ale  zacznę  przygotowania  do  wyjścia  –  co  ty  na   to?    

544  

-­‐  Idealnie.  -­‐  Mogła  usłyszeć  uśmiech  na  jego  twarzy.  -­‐  Będę  tu  czekał  na   ciebie  -­‐    i  słuchaj,  wszystkie  żarty  na  bok,  i  będę  tu  trwać  tak  długo  jak  trzeba.   Wrócisz   najpierw   tutaj   zanim   pójdziesz   na   Ostatni   Posiłek?   Chcę   ci   dać   przystawkę,  nie  zapomnij.     -­‐  Jesteś  bardzo  pamiętliwy.     -­‐  Moja  dziewuszka.  Kocham  cię.     -­‐  Ja  też  cię  kocham.     Gdy  skończyła  rozmowę,  duży,  pełny,  uśmiech  pozostał  na  jej  twarzy.   Jej  małżonek  był  tradycyjnym  mężczyzną,  "oldschoolowym  ",  jak  sam  siebie   nazywał,   ze   wszystkimi   uprzedzeniami,   które   wchodziły   do   tego   zestawu   psychicznego:  Kobiety  nigdy  nie  powinny  płacić  za  cokolwiek,  otwierać  drzwi,   tankować   swoich   samochodów,   przechodzić   przez   kałuże,   nosić   coś   większego  niż  to,  co  może  zmieścić  się  w  torbie  na  kanapki...  nazwij  to.  Ale   nigdy   nie   stawał   na   drodze   jej   pracy.   Nigdy.   To   był   jedyny   obszar   jej   życia,   gdzie  ona  mogła  się  sprawdzić,  a  on  nigdy  nie  narzekał  na  jej  czas  pracy,  jej   obciążenia  lub  poziom  jej  stresu.  To  był  po  prostu  jeden  z  wielu  powodów,   dla   których   uwielbiała   Brata.   Bezdomne   kobiety   i   dzieci,   które   pozostawali   w   Azylu,   były   rodzajem   rodziny   dla   niej,   jedyną   której   była   głową:   Była   odpowiedzialna   za   personel,   programy,   finanse   i   co   najważniejsze   za   wszystko   i   wszystkich,   którzy   byli   pod   jej   dachem.   Ona   kochała   tą   pracę.   Kiedy   Ghrom   dał   jej   możliwość,   aby   uruchomić   przytułek,   niemal   zrezygnowała,  ale  była  tak  zadowolona,  że  walczyła  ze  strachem,  aby  znaleźć   jej  zawodowe  przeznaczenie.   -­‐  Marissa?     Spoglądając   w   górę,   zobaczyła   jedną   z   nowych   doradczyń   stojącą   w   drzwiach  jej  biura.     -­‐  Cześć.  Jak  tam  zespół  dziś  w  nocy?     -­‐   Naprawdę   dobrze.   Będę   składać   sprawozdanie   za   około   godzinę   -­‐   zaraz   po   zrobieniu   ciasteczek   na   dole   w   kuchni.   Przepraszam,   że   ci   przerywam,  ale  jest  tutaj  uprzejmy  mężczyzna  z  dostawą?     -­‐   Naprawdę?   -­‐   Zmarszczyła   brwi   zerkając   na   kalendarz   na   ścianie.   -­‐   Nie   mamy  niczego  w  planach  na  dziś.  

545  

-­‐   Wiem,   więc   nie   otworzyłam   drzwi.   Powiedział,   że   znasz   go,   ale   nie   przedstawił   się.   Zastanawiam   się,   czy   nie   powinniśmy   zadzwonić   do   Bractwa?     -­‐  Jak  on  wygląda?     Kobieta  uniosła  rękę  nad  głowę.     -­‐  Bardzo  wysoki.  Duży.  Ma  ciemne  włosy  z  białym  paskiem  z  przodu.   Marissa   zerwała   się   tak   szybko,   że   krzesło   poleciało   z   piskiem   na   podłogę.     -­‐  Thortur?  On  żyje?     -­‐  Słucham?     -­‐  Zajmę  się  tym.  W  porządku,  powinnaś  wrócić  do  kuchni.     Marissa   wystrzeliła   z   biura   i   pobiegła   schodami   na   dół.   Zatrzymując   się   przy  głównym  wejściu,  sprawdziła  monitor  zabezpieczeń,  który  zainstalował   V,  a  następnie  szarpnęła  by  otworzyć  drzwi.   Rzuciła  się  na  Brata,  nie  myśląc.     -­‐  Och,  Boże,  gdzie  byłeś!  Przez  całą  noc  myśleliśmy  że  zaginąłeś!     -­‐   Nie   bardzo.   -­‐   Objął   ją   delikatnie.   -­‐   Musiałem   po   prostu   zadbać   o   pewne  sprawy.  Ale  wszystko  jest  dobrze.     Cofnęła  się,  ale  trzymała  go  za  oba  duże  bicepsy.   -­‐  Wszystko  w  porządku?     Wszyscy   w   rezydencji   wiedzieli,   że   Autumn   odeszła   po   skończonej   chcączce,   i   mogła   sobie   wyobrazić,   jak   trudne   to   było   dla   niego.   Miała   nadzieję,   jak   wszyscy,   że   rozwijająca   się   relacja   między   Bratem   a   cichą,   uzdrowi  upadłego  arystokratę.  Zamiast  tego,  zniknął  po  jej  płodnym  czasie,  a   Autumn  wyprowadziła  się  z  domu.   Nieszczęśliwe  zakończenie,  niestety.   -­‐  Słuchaj,  wiem  że  zbierasz  datki,  prawda?  -­‐  Powiedział.   Szanując   fakt,   że   nie   odpowiedział   na   jej   pytanie,   przestała   się   zagłębiać.     -­‐  Och,  absolutnie  tak.  Przyjmujemy  wszystko  -­‐  jesteśmy  ekspertami  od   ponownego  wykorzystania  tych  rzeczy  tutaj.     -­‐   To   dobrze,   bo   mam   kilka   rzeczy   które   chciałbym   oddać   samicom,   może  być?  Nie  jestem  pewien,  czy  wykorzystasz  którekolwiek  z  nich,  ale...    

546  

Odwrócił  się  i  poprowadził  do  Vana  Bractwa,  który  został  zaparkowany   na  podjeździe.  Fritz  był  na  siedzeniu  pasażera,  stary  lokaj  wyskoczył  gdy  się   zbliżyła.   Po  pierwsze,  nie  miał  wesołego  uśmiechu  na  twarzy.  Jednak  ukłonił  się   głęboko.     -­‐  Pani,  jak  sobie  radzicie?     -­‐  Och,  bardzo  dobrze,  Fritz,  dziękuję.     Zamilkła,  gdy  Thor  zsunął  panel  boczny  do  tyłu  –   Jedno  spojrzenie  do  wewnątrz  i  przestała  oddychać.   Górne   światło   furgonetki   oświetlało   schludne   stosy   ubrań   w   koszach   na   brudną   bieliznę,   pudełka   kartonowe,   otwarte   torby   z   ubraniami.   Były   spódnice  i  bluzki  i  jeszcze  sukienki  nadal  na  wieszakach,  udrapowane  z  troską   na  podłodze  samochodu.   Marissa  spojrzała  na  Thora.   Brat   milczał   i   patrzył   na   ziemię   -­‐   wyraźnie   nie   zamierzał   nawiązywać   kontaktu  wzrokowego.     -­‐  Tak  jak  mówiłem,  nie  jestem  pewny  czy  wykorzystasz  coś  z  tego.     Pochyliła  się  i  dotknęła  jedną  z  sukienek.   Ostatni  raz  widziała  ją  na  Wellsie.   To  były  ubrania  jego  krwiczki.   Chrapliwym  głosem  szepnęła:     -­‐  Czy  jesteś  pewien,  że  chcesz  to  oddać?   -­‐   Tak.   Wyrzucenie   tego   wszystkiego   wydaje   się   marnotrawstwem,   a   ona   nie   pochwalała   by   tego.   Wellsie   chciałaby,   by   były   używane   przez   inne   osoby,  to  byłoby  ważne  dla  niej.  Ona  nienawidziła  marnotrawstwa.  Ale,  tak,   nie  znam  się  na  tej  całej  kobiecej  rozmiarówce,  bądź  co  bądź.   -­‐   To   bardzo   uprzejmie   z   twojej   strony.   -­‐   Studiowała   twarz   samca,   zdając  sobie  sprawę,  że  był  to  pierwszy  raz  odkąd  wrócił  po  śmierci  krwiczki  i   wymówił  jej  imię.  -­‐  Wykorzystamy  wszystkie.     Skinął  głową,  jego  oczy  wciąż  unikały  jej.     -­‐   Dołożyłem   również   nieużywane   zestawy   kosmetyków?   Jak   szampon   i   odżywka,   jej   balsam,   mydło   Clinique   które   lubiła?   Wellsie   była   bardzo   wybredna   jeśli   chodzi   o   tego   rodzaju   rzeczy   –   jak   znalazła   coś   co   lubiła   to   trzymała  się  tego   –  lubiła  też  mieć  wszystko  w  zapasie,  więc  sporo  tego  było   547  

jak   zacząłem   opróżniać   naszą   łazienkę.   Aha,   i   mam   również   niektóre   z   jej   kuchennych  rzeczy  -­‐  te  patelnie  z  miedzi  które  wolała  i  jej  noże?  Mogę  oddać   to  do  ludzkiej  pomocy  dobroczynnej,  jeśli  -­‐     -­‐  Weźmiemy  wszystko,  co  masz.     -­‐  Tu  są  rzeczy  kuchenne.  -­‐  Thortur  chodził  wokół  furgonetki  i  otworzył   tylną  klapę  by  jej  pokazać.  -­‐  Wiem,  że  nie  pozwalasz  na  obecność  mężczyzn   w  środku,  ale  może  mógłbym  umieścić  to  wszystko  w  garażu?   -­‐  Tak,  tak,  proszę.  Pozwól  mi  pójść  po  jakąś  dodatkową  pomoc  dla  nas–   -­‐  Chciałbym  nosić  to  sam,  jeśli  nie  masz  nic  przeciwko.     -­‐   O   tak,   oczywiście...   tak.   -­‐   Trzęsąc   się,   pobiegła   i   wystukała   kod   na   klawiaturze  do  drzwi  garażu.   Ponieważ   lewa   strona   powoli   się   otwierała,   podeszła   i   stanęła   przy   lokaju  gdy  Thortur  szedł  tam  i  z  powrotem  w  stałym  tempie,  niosąc  z  troską   rzeczy   jego   małżonki,   tworząc   wysoki,   uporządkowany   stos   tuż   przy   drzwiach,  które  prowadziły  do  kuchni.   -­‐  On  spakował  cały  dom?  -­‐  Szepnęła  do  Fritza.   -­‐   Tak,   pani.   Pracowaliśmy   całą   noc   -­‐   John,   Khill,   ja   i   on.   Spakował   ich   pokoje  i  kuchnię,  podczas  gdy  inni  mężczyźni  i  ja  pracowaliśmy  w  pozostałej   części  domu.  Poprosił  mnie,  aby  wrócić  z  nim  po  zachodzie  słońca  i  przenieść   do  rezydencji  wszystkie  meble  i  dzieła  sztuki.   Marissa   podniosła   rękę   i   zakryła   usta   tak,   by   jej   szok   był   mniej   widoczny.   Ale   nie   musiała   się   martwić   że   jej   reakcja   będzie   nieprzyjemna   dla   Thora;  Brat  był  skupiony  wyłącznie  na  swoim  zadaniu.   Kiedy   Van   był   pusty,   zamknął   wszystko   i   podszedł   do   niej.   Gdy   ona   starała  się  dobrać  odpowiednie  słowa  wdzięczności,  z  głębokim  szacunkiem,   z   najgłębszym   współczuciem,   przerwał   jej,   wyjmując   z   kieszeni   aksamitny   woreczek.   -­‐  Mam  jeszcze  jedną  rzecz.  Dasz  mi  rękę?  -­‐  Kiedy  wyciągnęła  dłoń,  on   poluzował  sznureczek.  Przechylając  go  do  góry  nogami,  wysypał  –   -­‐  O  mój  Boże!  -­‐  Marissa  dyszała.   Rubiny.   Zestaw   dużych   czerwonych   rubinów   z   diamentami.   Dużo   -­‐   naszyjnik  -­‐  nie,  naszyjnik  i  bransoletka.  Kolczyki  także.  Potrzebowała  obu  rąk,   aby  to  wszystko  pomieścić.  

548  

-­‐  Kupiłem  to  za  jej  plecami  w  1964.  Od  Van  Cleef  i  Arpels?  To  miało  być   na   naszą   rocznicę,   ale   nie   wiem,   co   kurwa,   myślałem.   Wellsie   nie   była   wielbicielką   biżuterii   –   bardziej   lubiła   sztukę.   Zawsze   mówiła,   że   kamienie   były  pretensjonalne.  W  każdym  razie,  wiesz  zobaczyłem  je  w  czasopiśmie  u   Hardhego   -­‐   w   Town   and   Country.   Pomyślałem,   że   dobrze   będą   wyglądały   z   jej   rudymi   włosami   i   ponadto   chciałem   zrobić   coś  -­‐   dużego   i   romantycznego,   tylko   po   to,   by   udowodnić   że   mogłem.   Ona   tak   naprawdę   nie   przejmowała   się  nimi,  ale  potem  z  roku  na  rok  każdego  roku  bez  przerwy,  brała  zestaw  z   sejfu  na  broń  i  zakładała  go.  I  każdego  roku  –  każdego  roku  –  mówiłem  jej,  że   nie  umywają  się  do  tego  jak  ona  piękna  była-­‐    Urwał.  -­‐  Przepraszam,  mówię   całkowicie  bez  sensu.     -­‐  Thor...  nie  mogę  zaakceptować  tego.  To  jest  zbyt  dużo  -­‐     -­‐   Chcę,   żebyś   je   sprzedała.   Sprzedaj   je,   weź   pieniądze   i   użyj   ich   do   rozbudowy   domu.   Butch   mówił,   że   potrzebujesz   więcej   miejsca?   Myślę,   że   mogą  być  warte  ćwierć  miliona,  może  więcej.  Wellsie  by  się  spodobało  to,  co   tu   robisz,   ona   chciałaby   mieć   udział   we   wspomaganiu   kobiet   i   dzieci.   Więc   wiesz,  nie  ma  lepszego  miejsca  by  to  zrobić.     Marissa   zaczęła   mrugać   bardzo   szybko,   to   było   albo   to,   albo   łzy   jej   spływały.  To  było  po  prostu...  on  był  taki  dzielny...   -­‐   Czy   jesteś   pewien   -­‐   zapytała   przez   zaciśnięte   gardło.   -­‐   Czy   jesteś   pewny,  że  chcesz  zrobić  to  wszystko?     -­‐  Tak.  Nadszedł  czas.  Trzymanie  się  tego  wszystkiego  nie  przywróci  mi   jej  i  nigdy  by  nie  przywróciło.  Ale  przynajmniej  mogę  pomóc  kobietom  w  tym   domu  -­‐  i  nic  się  nie  zmarnuje.  To  dla  mnie  ważne,  że  rzeczy,  które  kupiliśmy   razem,  mieliśmy  razem,  używaliśmy  razem...  nie  są,  wiesz,  zmarnowane.     Thor  pochylił  się  i  mocno  ją  uścisnął.     -­‐  Bądź  zdrowa,  Marisso.     A  potem  zamknął  vana,  pomógł  lokajowi  wsiąść  na  siedzenie  kierowcy   i  ostatecznie  zdematerializował  się  w  blednącą  noc.   Marissa   spojrzała   na   fortunę   w   rękach,   odwróciła   się   do   samochodu,   którym   Fritz   ostrożnie   wycofywał   z   podjazdu.   Gdy   psaniec   ruszył   i   ona   ruszyła,   idąc   w   dół   ulicy,   wkładała   biżuterię   z   powrotem   do   woreczka.   Gdy   samochód   zakręcił,   podniosła   rękę   i   pomachała.   Fritz   zrobił   to   samo.  

549  

Owinęła  ramiona  wokół  siebie,  aby  odpędzić  chłód,  patrzyła  na  tylne  światła,   aż  zniknęły.   Czując   wciąż   ciężar   klejnotów   w   dłoniach,   obróciła   się   w   kierunku   domu   i   zobrazowała   sobie   jak   można   rozbudować   ośrodek   w   tylnej   części,   wyobrażając   sobie   większą   liczbę   pokoi   dla   większej   ilości   kobiet   i   ich   młodych,  zwłaszcza  pod  ziemią,  gdzie  było  bezpieczne  podczas  dnia.   Jej   oczy   znowu   zaszły   mgłą,   i   tym   razem   nie   zatrzymała   łez,   które   uderzały   po   jej   policzkach.   Obiekt   przed   nią   rozrastał   się   skokowo,   ale   przyszłość   stała   się   jasna:   Wiedziała   dokładnie,   jak   będzie   brzmiała   nazwa   nowego  skrzydła.   Wellesandra,  tak  ładnie  brzmiało.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

550  

SZEŚĆDZIESIĄT-SZEŚĆ   Layla  nigdy  przedtem  nie  była  na  zewnątrz  tak  blisko  świtu,  i  uważała   że   to   interesujące,   że   zauważa,   że   istnieją   realne   zmiany   w   powietrzu,   witalizacje  które  wyczuwała,  ale  nie  mogła  zobaczyć.   Słońce   było   rzeczywiście   potężne,   w   stanie   oświetlić   cały   świat,   a   wzbierające   nasłonecznienie   wprawiło   jej   skórę   w   stan   alarmu,   jakiś   instynkt   głęboko  w  jej  ciele  mówił  teraz,  że  czas  do  domu.  Ale  ona  nie  chciała  iść.   -­‐  Co  robisz?  -­‐  zapytała  Xhex  zza  niej.   Doprawdy,   to   był   długi   wieczór.   Były   na   skraju   Caldwell   od   wielu   godzin,  krążąc  w  mroku,  śledząc  Xcor'a  i  jego  buntowników  -­‐  co  okazało  się   dość   proste   do   zrobienia.   Jej   wyczucie   samca   było   jasne   jak   podświetlona   lokalizacja,   jej   więź   z   nim   sprzed   karmienia   które  odbyło   się   miesiące   temu   jeszcze  nie  wyblakło.  I  po  swojej  stronie...  Xcor  wydawał  się  tak  wciągnięty  w   swojej   walce,   że   nie   wiedział,   że   ona   była   na   peryferiach.   Z   pewnością   był   świadomy   że   była   w   pobliżu,   ale   się   do   niej   nie   zbliżył,   ani   nie   zrobił   tego   żadem  inny  żołnierz.   -­‐  Layla?     Spojrzała  na  samicę.     -­‐  Wiem  dokładnie,  gdzie  on  jest.  Nie  ruszył  się  z  miejsca.   -­‐  Nie  o  to  cię  pytałam.     Layla   trochę   się   uśmiechnęła.   Jedną   z   największych   niespodzianek   tej   nocy   była   symphathka   –   z   którą   już   właściwie   czuła   się   komfortowo.   Xhex   była   ostra   psychicznie   i   silna   fizycznie,   ale   była   sympatyczna   i   ciepła   w   stosunku   do   niej,   co   było   w   sprzeczności   z   innymi   jej   cechami:   Nigdy   nie   zostawiła   Layli   samej,   wisiała   nad   nią   jak   mamah   nad   młodymi,   zawsze   zatroskana  i  ostrożna,  jakby  wiedziała  jak  bardzo  męczyło  ją  obciążenie  pracą   w  jej  sytuacji.   -­‐  Czuję  się  dobrze.     -­‐  Nie,  nie  czujesz  się.     Kiedy   Layla   skoncentrowała   się   na   sygnale   jej   krwi   jakieś   dwa   bloki   dalej,  zamilkła.  

551  

-­‐   Jestem   pewna,   że   już   jesteś   tego   świadoma   -­‐   mruknęła   Xhex.   -­‐   Ale   naprawdę  robisz  tu  to  co  trzeba.     -­‐  Wiem.  Zmienia  pozycje.     -­‐  Tak,  czuję  to.     Nagle,   Layla   odwróciła   się   w   kierunku,   rozjarzonego   wzniesienia   na   zachodzie:   najwyższego   drapacza   chmur   w   mieście.   Skoncentrowała   się   na   światłach,   które   mrugały   na   biało   i   czerwono   na   szczycie,   wyobrażała   go   sobie   stojącego   na   mrozie   w   porywach   na   szczycie   pomnika,   stawiającego   swoje  żądania  miastu.   -­‐   Czy   myślisz,   że   on   jest   zły?   -­‐   Spytała   szorstko.   -­‐   To   znaczy,   możesz   wyczuć  jego  emocje,  tak?     -­‐  Do  pewnego  punktu  mogę.     -­‐  Więc...  on  jest  zły?     Kobieta  odetchnęła  długo  i  powoli,  jakby  żałowała  tego,  czym  musiała   się  podzielić.   -­‐   On   nie   byłby   dobry   wyborem,   Layla.   Nie   dla   ciebie,   nie   dla   nikogo   innego  i  nie  tylko  ze  względu  na  kwestię  Ghroma.  Xcor  ma  jakieś  złowrogie   gówno  w  sobie.     -­‐  Więc  posiada  mroczną  duszę.     -­‐  Nie  ma  potrzeby,  wczytywać  się  w  niego,  żeby  to  odkryć.  Wystarczy   pomyśleć  o  tym,  co  zrobił  twojemu  królowi.     -­‐  Tak.  Tak,  istotnie.     Od  Khilla  do  Xcor'a.  Fantastyczne  osiągnięcie  w  wyborze  samców  –     -­‐  Porusza  się  szybko  -­‐  Layla  powiedziała  nagle  -­‐  Zdematerializował  się.   -­‐  To  jest  to.  To  tam  zmierza.   Layla   zamknęła   oczy   i   zamknęła   wszystkie   zmysły   oprócz   instynktu   pozwalającego  znaleźć  jej  własna  krew.     -­‐  Porusza  się  na  północ.     Jak  wcześniej  uzgodniły,   obie  podróżowały  milę   i   wracały  z  powrotem;   podróżowały   kolejne   pięć   mil   i   wracały;   podróżowały   kolejne   dziesięć,   i   następne  dziesięć...   Instynkty   Layli   działając   jako   kompas,   prowadziły   ich   kursem.   I   przez   cały   czas,   wyczuwała   ich   istoty,   ścigając   się   ze   świtem,   niebezpieczny   blask   na  niebie  był  coraz  silniejszy.   552  

Końcowy   etap   ich   wyścigu   sprowadził   je   do   zalesionego   lasu,   dobrą   milę  do  półtorej,  od  miejsca  gdzie  się  zatrzymał,  i  wreszcie  nie  poszedł  już   nigdzie  dalej.   -­‐  Mogę  podprowadzić  cię  bliżej  -­‐  mruknęła  Layla.   -­‐    On  nigdzie  się  nie  wybiera?     -­‐    Nie,  nie  robi  tego.     -­‐    Więc  wracaj.  Teraz  -­‐  wracaj!     Layla   po   raz   ostatni   spojrzała   w   kierunku   gdzie   on   był.   Wiedziała,   że   musi  odejść  -­‐  jeżeli  mogła  go  wyczuć,  on  może  również  wyczuć  ją.   Oczekiwała,   oczywiście,   że   jeśli   faktycznie   tak   jest,   nie   byłby   w   stanie   zareagować   wystarczająco   szybko,   nim   ona   zniknie   ze   środowiska   do   chronionej   posiadłości   na   północy,   zamaskuje   swój   ślad   i   utrudnieni   mu   całkowicie,   nie   tylko   nie   dając   mu   żadnego   pojęcia   o   jej   celu,   ale   także   zakłócając   jego   poczucie   krwi   tak   całkowicie,   że   zostanie   wysłany   w   innym   kierunku,  niczym  światło  odbijające  się  od  powierzchni  lustra.   Strach   sprawił,   że   jej   serce   drgnęło,   i   miała   wrażenie,   jakby   rozpoznawała   go   bardziej   realnie   niż   w   wymiarze   czasu   kiedy   byli   razem,   a   on  posilał  się  nią.   -­‐  Layla?  Idź!     Najdroższa   Pani   Kronik,   ona   skazała   go   na   śmierć   tej   nocy   -­‐   Nie,   skorygowała.   On   sam   to   sobie   uczynił.   Przy   założeniu,   że   broń   zostanie   znaleziona,   a   wśród   Bandy   Drani   trwają   przygotowania,   co   jest   dowodem   na   przypuszczenia  Braci  że  to,  Xcor  wprawił  w  ruch  koła  zagłady  miesiące  temu.   Ona   może   być   przewodem,   ale   jego   działania   były   ładunkiem   elektrycznym,  który  zamierzał  zatrzymać  jego  serce.   -­‐   Dziękuję   za   danie   mi   tej   szansy,   aby   uczynić   to,   co   trzeba   –   powiedziała  do  Xhex.  -­‐  Wrócę  do  domu.     Z   tą   myślą,   zdematerializowała   się   z   zalesionej   doliny,   trafiając   do   posiadłości,  czyniąc  to  w  przedsionku  kiedy  światło  zaczynało  żądlić  jej  oczy.   To  nie  łzy  to  robiły.  Nie,  nie  były  to  łzy  -­‐  to  było  nadejście  świtu.   Łzy  dla  tego  samca  byłyby...  złe  dla  niej  na  zbyt  wielu  poziomach,  aby   je  liczyć.       ***   553  

-­‐  Musimy  iść,  stary.   John   pokiwał   głową,   Khill   przemówił   do   niego,   ale   on   nie   ruszał.   Stojąc   w  środku  kuchni  Wellsie,  cierpiał  na  swego  rodzaju  szok  kulturowy.   Szafki   były   nagie.   Spiżarnia   była   pusta.   Tak   było   we   wszystkich   szufladach   i   dwóch   szafach.   Na   regale   nad   wbudowanym   biurkiem.   W   biurku.   Spacerują  wokół,  okrążył  stół,  który  był  w  alkowie,  pamiętając  kolacje,   które   serwowała   mu   na   nim   Wellsie.   Potem   powędrował   w   dół   długiego   odcinka  granitowego  blatu,  wyobrażając  sobie  jej  miski  z  ciasta  chlebowego   udekorowane   ręcznikami   kuchennymi,   jej   deski   ze   stosami   pokrojonej   w   kostkę  cebuli  lub  pokrojone  w  plasterki  grzyby  na  nich,  jej  pojemnik  z  mąką,   jej   garnek   z   ryżem.   W   piecu,   prawie   pochylił   się   by   pooddychać   zapachem   gulaszu  i  sosu  spaghetti  i  grzanego  wina  z  jabłek  (cydru).   -­‐  John?     Odwracając   się,   przeszedł   obok   swojego   najlepszego   przyjaciela...   a   potem   ruszył   dalej   do   salonu.   Cholera,   to   było   miejsce,   w   którym   czuł   się   jakby   został   zbombardowany.   Wszystkie   obrazy   zostały   usunięte   ze   ścian,   pozostały  jedynie  wieszaki  z  mosiądzu  w  kształcie  pazurów,  które  zostały  w   miejscach  gdzie  wisiały:  Wszystko  co  było  w  ramach  zostało  przeniesione  za   najbliższy   róg,   dzieła   sztuki   opierały   się   o   siebie,   oddzielone   wieżami   z   grubych  ręczników.   Meble   także   zostały   poprzysuwane   dookoła,   wiele   z   nich   podzielono   na   sterty   z   krzeseł,   szafek   nocnych,   lampek   -­‐   Boże,   lamp.   Wellsie   nie   lubiła   sztucznego   oświetlenia,   a   miał   to   na   myśli   dlatego   że   było   w   tym   domu,   chyba  ze  sto  lamp  w  różnych  kształtach  i  rozmiarach.   Tak   samo   było   z   dywanami.   Ona   nienawidziła   tych   zwyczajnych   dostępnych   wszędzie,   więc   były   orientalne   -­‐   leżące   wszędzie   na   podłodze   z   twardego   drewna   i   marmuru.   Teraz   jednak,   jak   wszystko   inne,   zostały   one   zwinięte   w   bloki   i   ułożone   niczym   drewno   pocięte   na   bale,   ułożone   naprzeciwko  długiej  ściany  w  salonie.   Najlepsze  meble  i  wszystkie  dzieła  miały  być  wyniesione  na  północ  do   rezydencji,  załoga  zabezpieczała  ciężarówkę  U-­‐  Haul  podczas  przeprowadzki.   Pozostałości  będą  oferowane  Azylowi,  a  jeśli  odmówią,  przekazane  na   wartość  firmy  lub  Armii  Zbawienia.   554  

Ludzie...   nawet   po   tym   jak   czwórka   z   nich   pracowała   przez   dziesięć   godzin  bez  przerwy,  wiele  jeszcze  zostało  do  zrobienia.  To  był  pierwszy  duży   krok,  jednak  wydawało  się,  że  był  najbardziej  krytyczną  częścią.   Z  znikąd,  Thor  wszedł  na  jego  ścieżkę,  zatrzymując  go  krótko.   -­‐  Hej,  synu.     Cześć.   Uściskali   dłonie,   a   następnie   ramiona,   to   była   ulga   znów   zgadzać   się   ze   sobą  ponownie  po  miesiącach  wyobcowania.  Fakt,  że  Brat  przywiózł  go  tutaj,   aby   pomóc   w   tym   wszystkim   było   miarą   szacunku,   który   zaskoczył   go   i   dotknął  go  głęboko.   Thor   poprosił   go   bym   przyjechał   z   nim   tutaj,   Wellsie   była   dla   Johna   bliska  jak  nikt  inny.   -­‐   Wysłałem   Khilla   z   powrotem,   tak   przy   okazji.   Określiłem   to   jako   okoliczności  łagodzące  -­‐  a  tak  poza  tym  mam  ciebie.     John   skinął   głową.   Jakkolwiek   kochał   swojego   przyjaciela,   to   czuł   że   lepiej   dla   niego   i   Thora   będzie   pozostanie   w   tym   domu   razem   samemu,   nawet  jeśli  tylko  na  kilka  chwil.   Jak  poszło  w  Azylu?  zamigał.   -­‐  Naprawdę  dobrze.  Marissa  była  -­‐  Thor  odchrząknął.  -­‐  Wiesz,  ona  jest   po  prostu  cudowną  kobietą.     Tak  całkowicie  rzeczywiście  taka  jest.   -­‐  Była  bardzo  zadowolona  z  darowizn.     Dałeś  jej  rubiny?   -­‐  Tak.     John  skinął  głową.  On  i  Thor  przebrnęli  przez  to,  jak  mała  była  kolekcja   biżuterii   Wellssie.   Tylko   ten   naszyjnik,   bransoletka   i   kolczyki   były   rzeczami   posiadającymi  rzeczywistą  wartość.   Reszta  była  bardziej  osobista:  małe  amulety,  kilka  par  obręczy,  zestaw   maleńkich  diamentowych  słupków.  Zamierzali  zachować  to  wszystko.   -­‐  Mam  na  myśli  to,  co  powiedziałem,  John.  Chcę  abyś  wziął  meble,  jeśli   chcesz.  Sztukę,  też.     Tam  jest  Picasso,  który  bardzo  mi  się  podoba,  tak  właściwie.   -­‐  To  jest  twój.  Wszystko  to,  każdy  z  nich,  jest  twój.     Nasze.   555  

Thor  pochylił  głowę.     -­‐  To  prawda.  Nasze.     John  znów  chodził  po  salonie,  jego  kroki  rozchodziły  się  echem  wokół.   Co  skłoniło  Cię  do  tego  że  ta  noc  będzie  właśnie  tą  nocą,  zamigał.   -­‐  To  nie  była  jedna  rzecz.  Bardziej  jak  kulminacja  wielu  rzeczy.     John  musiał  przyznać,  że  był  zadowolony  z  tej  odpowiedzi.  Pomysł,  że   może  to  być  jakoś  związane  wyłącznie  z  Autumn  sprawiło,  że  poczuł  się  zły,   nawet  jeśli  było  to  nieuczciwe  wobec  niej.   Ludzie  ruszali  naprzód.  To  było  zdrowe.   A   może,   ten   przewlekły   gniew   był   znakiem,   że   musi   popuścić   trochę   bardziej  niż  mu  się  wydawało.   Przykro  mi,  że  nie  byłem  lepszy  dla  Autumn.   -­‐  Och,  nie,  jest  w  porządku,  synu.  Wiem,  że  to  trudne.     Zamierzasz  się  z  nią  sparować?   -­‐  Nie.     Brwi  Johna  się  uniosły.  Dlaczego  nie.   -­‐   To   skomplikowane,   w   rzeczywistości,   nie.   To   jest   bardzo   proste.   Spieprzyłem  naszą  relację  przed  ostatnią  nocą.  Nie  ma  od  tego  powrotu.     Och...  cholera.   -­‐  Tak.  -­‐  Thor  pokręcił  głową  i  rozejrzał  się.  -­‐  Tak...     Oboje  po  prostu  stali  tam  obok  siebie,  ich  oczy  śledziły  bałagan  który   powstał   z   porządku   jaki   kiedyś   tworzył.   Stan   domu   przedstawiał   obraz,   jak   przypuszczał   John,   jak   wyglądało   ich   życie   po   śmierci   Wellsie:   rozerwany,   pusty,  wszystko  w  niewłaściwych  miejscach.   To   było   bardziej   dosadne   niż   to,   co   było   wcześniej.   Fałszywie   uporządkowane,   zakonserwowane   z   niemożnością   pójścia   dalej,   był   niebezpiecznym  rodzajem  kłamstwa.   Naprawdę  zamierzasz  sprzedać  nieruchomość?  zamigał.   -­‐  Tak.  Fritz  zadzwoni  do  agenta  nieruchomości  jak  tylko  rozpocznie  się   dzień   roboczy.   Chyba   że...   dobrze,   jeśli   ty   i   Xhex   ją   chcecie,   bierzcie   bez   pytania  -­‐     Nie,  zgadzam  się  z  tobą.  Czas,  aby  pozwolić  jej  odejść.   -­‐  Słuchaj,  co  byś  powiedział  abyś  wziął  sobie  wolne  na  następne  parę   nocy?  Jest  wiele  jeszcze  do  zrobienia,  a  ja  lubię  kiedy  jesteś  tu  ze  mną.     556  

Oczywiście.  Nie  przegapię  tego  za  nic.   -­‐  Dobrze.  To  dobrze.     Spojrzeli  na  siebie.  Myślę,  że  nadszedł  czas,  aby  odejść.   Thor  powoli  skinął  głową.     -­‐  Tak,  synu.  Naprawdę  tak  jest.     Bez   słowa,   oboje   wyszli   przez   frontowe   drzwi,   zamykając   je…   i   dematerializując  się  z  powrotem  do  rezydencji.   Kiedy  jego  cząsteczki  się  rozproszyły,  John  czuł  się  jakby  miało  nastąpić   coś  w  rodzaju  orędzia  albo  doniosłej   wymiany  pomiędzy  nimi,  trochę  pojęć   tego  co  jest  ważne,  grób,  kamień  milowy  recytacja...  czegoś.   Miał   wrażenie   procesu   leczenia,   w   przeciwieństwie   do   traumy,   był   łagodny  i  powolny...   Miękkie  zamknięcie  drzwi,  a  nie  trzaśnięcie.       Tłumaczenie:  magdalena.bojka1  

557  

SZEŚĆDZIESIĄT-SIEDEM   Kilka  nocy  po  przybyciu  Autumn  do  chaty  Xhex,  zwykły  ręcznik  zmienił   wszystko.   To   był   po   prostu   biały   ręcznik   do   rąk,   świeży   prosto   z   suszarki,   przeznaczony   do   używania   w   łazience   naziemnej,   wykorzystywany   przez   każdą  z  nich.  Nic  specjalnego.  Nic  po  za  tym,  że  Autumn  nie  posługiwała  się   takimi   w   rezydencji   Bractwa   lub   Sanktuarium   w   ciągu   lat,   a   nawet   dziesięcioleci.   Ale  to  było  sedno  sprawy.   Gdy   trzymała   go   w   dłoniach,   czując   ciepło   i   miękki   meszek,   zaczęła   myśleć   o   wszystkich   praniach,   które   zrobiła.   I   o   tacach   z   jedzeniem,   które   dostarczała   Wybrankom.   I   łóżkach,   które   ścieliła.   I   mnóstwie   pracy   i   pucowaniu  i  ręcznikach...   Całe  lata  sprzątania,  z  których  była  dumna...   Robiłaś  z  siebie  męczennicę  przez  wieki.   "  Nie  robiłam.  "  Zwinęła  ręcznik.  I  rozwinęła  go  ponownie.   Jej   ręce   same   wykonywały   pracę,   rozzłoszczony   głos   Thora   odmówił   mu   posłuszeństwa.   Faktycznie,   w   głowie   brzmiał   głośniej,   gdy   wyszła   i   zobaczyła  lśniące  podłogi  dzięki  jej  polerowaniu,  okna  błyszczące  i  schludną   kuchnię  jak  z  pod  igły.   Ten  symphata  był  twoją  winą.  Ja  jestem  twoją  pomyłką.  Winy  świata   są  twoją  winą  –   "  Przestań!  "  Syknęła,  zaciskając  ręce  na  uszach.   "  Po  prostu  przestań!  "   Niestety,  pragnienie,  by  stać  się  głuchą  było  nierealne.  Pokuśtykała  po   małym   domu,   była   w   pułapce   nie   ze   względu   przez   ograniczenie   dachem   i   ścianami,  ale  przez  głos  Thora.   Problem   w   tym,   że   bez   względu   na   to,   gdzie   poszła   i   na   co   spojrzała,   było   coś   co   musiała   wyszorować,   wyprostować   lub   wypolerować.   Jej   plany   na   noc   były   mniej   więcej   takie   same,   chociaż   nawet   nie   było   potrzeby   sprzątania.  Ewentualnie  zmuszała  się,  by  usiąść  na  jednym  z  dwóch  krzeseł,  

558  

zwróconych   w   stronę   rzeki.   Rozszerzając   nogi,   spojrzała   na   łydkę,   która   nie   wyglądała  dobrze  i  nie  działała  dobrze  od  bardzo  długiego  czasu.   Lubisz  być  ofiarą  -­‐  To  wszystko.   Trzy  noce,  myślała.  Zajęło  jej  trzy  noce,  aby  przenieść  się  w  to  miejsce  i   dobrze  wejść  w  rolę  pokojówki  –   Właściwie,   nie,   zaczęła   jak   tylko   się   obudziła   się   po   pierwszym   zachodzie  słońca.   Siedząc  sama,  wdychając  zapach  cytryny  z  pasty  do  polerowania  mebli,   czuła  przemożną  potrzebę  by  wstać,  znaleźć  szmatę,  i  rozpocząć  wycieranie   blatów  i  lad.  Co  było  częścią  jej  wzorca,  czyż  nie.   Z   przekleństwem,   zmusiła   się   by   siedzieć   gdy   powtórka   tej   strasznej   rozmowy  z  Thorem  kłębiła  się  przez  jej  mózg  znowu  i  znowu...   Zaraz  po  tym,  jak  wyszedł,  była  w  szoku.   Później  przyszedł  wielki  gniew.   Jednak   dziś   wieczorem,   na   prawdę   usłyszała   jego   słowa.   I   biorąc   pod   uwagę,  że  dowody  miała  na  wyciągnięcie  ręki,  trudno  było  spierać  się  o  to,   co  powiedział.   Miał  rację.  Choć  wyraził  to  w  okrutny  sposób,  Thor  miał  rację.   Mimo,   że   to   wszystko   było   sformułowane   w   odniesieniu   do   służenia   innym,  jej  "  obowiązki  "  mniej  były  pokutą,  bardziej  karą.  Za  każdym  razem   miała   posprzątać   po   innych,   lub   pochylić   głowę   pod   kapturem,   lub   powłóczyć  nogami  niezauważona,  była  satysfakcjonująca  odrobina  bólu  w  jej   sercu,   mała   szrama,   która   uzdrowiłaby   się   prawie   tak   szybko,   jak   była   zadana...   Dziesięć  tysięcy  plastrów,  podczas  zbyt  wielu  lat  by  zliczyć.   W  rzeczywistości  żadna  Wybranka  nigdy  nie  powiedziała  jej,  by  po  nich   posprzątała.     Żadna.   Robiła   to   dla   siebie,   oddając   własne   istnienie   w   formie   bezwartościowego  sługi,  kłaniając  się  i  harując  przez  tysiąclecia.  A  wszystko  z   powodu...   Obraz   tego   symphaty   wrócił   do   niej,   na   krótki   moment   przypomniała   sobie   jego   zapach,   dotyk   jego   zbyt   śliskiej   skóry   i   widok   jego   sześcio-­‐ palczastej  dłoni  na  jej  ciele.  

559  

Jednak   gdy   żółć   rosła   w   jej   gardle,   nie   chciała   się   temu   poddać.   Dała   mu  i  te  wspomnienia,  zbyt  wiele  znaczące  przez  zbyt  wiele  lat...   Nagle,  wyobraziła  sobie,  siebie  samą,  w  swoim  pokoju  w  domu  jej  ojca,   tuż   zanim   została   porwana,   zarządzającą   wokół   psańcami,   niezadowoloną   ze   wszystkiego  wokół  niej.   Przeszła   od   Pani   do   pokojówki   z   własnego   wyboru,   stawiając   się   pomiędzy   dwoma   skrajnościami,   bezwarunkowej   wyższości   i   swojej   przymusowej  niższości.  Ten  symphata  był  powiązaniem,  jego  przemoc  łączy   końce   widma,   które   w   jej   pamięci   przepływa   jedno   z   drugiego,   tragedia   przejmuje   władzę   i   pozostawia   w   jej   wyniku   zniszczoną   kobietę,   która   cierpienie  czyni  jej  nowym  status  quo.   Thor   miał   rację:   Ona   się   karze   od   czasu   tamtych   wydarzeń...   i   odmowa   przyjęcia   leków   podczas   chcączki   była   cząstką   tego:   wybrała   ból,   tak   jak   wybrała   swój   niski   stan   w   społeczeństwie,   tak   jak   oddała   się   mężczyźnie,   który  nigdy,  przenigdy  nie  będzie  jej.   Używam   cię,   a   jedyną   osobą,   która   sobie   na   to   zasłużyła   jesteś   ty.   Dobrą   wiadomością   w   tej   całej   sprawie   jest   to,   że   daję   ci   wymówkę   żebyś   mogła  się  dłużej  torturować.   Przemożne  pragnienie  sprzątania  jakiegoś  brudu,  by  szorować  dłońmi,   aż  pot  zrosi  jej  czoło,  pracować  do  chwili  bólu  pleców,  jej  nogi  rwały  się  tak   mocno,   że   musiała   zacisnąć   ramiona   na   krześle   by   utrzymać   się   tam,   gdzie   była.   -­‐  Mamah?     Obróciła  się  i  próbowała  wyciągnąć  się  z  tej  spirali.     -­‐  Córko  moja,  jak  sobie  radzicie?     -­‐  Przykro  mi,  że  dotarłam  do  domu  tak  późno.  Noc  była...  pracowita.     -­‐  Och,  w  porządku.  Może  zrobię  ci  coś  do  -­‐  zatrzymała  się.  -­‐  Ja...     Siła  przyzwyczajenia  był  tak  silna,  zauważyła  że  ponownie  trzymała  się   krzesła.   -­‐  W  porządku,  Mamah  -­‐  mruknęła  Xhex.  -­‐  Nie  ma  potrzeby,  byś  czekała   na  mnie.  Właściwie  nie  chcę,  byś  czekała.     Autumn  przyniosła  drżącą  rękę  na  koniec  warkocza.     -­‐  Czuję  się  bardzo  niespełniona  tego  wieczoru.    

560  

-­‐   Nie   dziwię   się.   -­‐   Xhex   przeszła   do   przodu,   jej   ciało   odziane   w   skóry   silne   i   pewne.   -­‐   I   wiem   dlaczego,   więc   nie   musisz   wyjaśniać.   Najlepiej   pozwolić,  by  życie  się  toczyło  dalej.  Musisz,  jeśli  chcesz  iść  do  przodu.     Autumn   skoncentrowała   się   na   ciemnych   oknach,   wyobrażając   sobie   rzekę.     -­‐  Nie  wiem,  co  ze  sobą  zrobić,  jeśli  nie  jestem  sługą.     -­‐  To  jest  to,  czego  musisz  się  dowiedzieć,  co  lubisz,  gdzie  chcesz  iść,  jak   chcesz  wypełnić  swoje  noce.  Takie  jest  życie  -­‐  jeśli  masz  szczęście.     -­‐  Zamiast  możliwości,  widzę  tylko  pustkę.     Zwłaszcza  bez  –   Nie,   nie   powinna   o   nim   myśleć.   Thor   pokazał   to   bardziej   niż   jasno,   gdzie  ich  związek  stał.   -­‐  Jest  coś,  co  powinnaś  wiedzieć  -­‐  powiedziała  jej  córka.  -­‐  O  nim.     -­‐  Czy  wymówiłam  jego  imię?     -­‐  Nie  musiałaś.  Słuchaj,  on  -­‐     -­‐  Nie,  nie,  nie  mów  mi.  Między  nami  nic  nie  ma.     Najdroższa  Pani  Kronik,  jak  bolało  gdy  to  mówiła.     -­‐  Nigdy  nie  było  –  więc  nie  ma  nic,  co  muszę  wiedzieć  o  nim  -­‐     -­‐  On  zamyka  dom  -­‐  ten,  w  którym  on  i  Wellsie  mieszkali.  Spędził  całą   noc   na   pakowania   rzeczy,   oddając   jej   rzeczy,   przygotowując   meble   do   przeniesienia  –  on  sprzedaje  dom.     -­‐  No  cóż...  to  jest  dla  niego  dobre.     -­‐  Chce  się  z  tobą  zobaczyć.     Autumn,   zerwała   się   z   krzesła   i   podeszła   do   okna,   serce   waliło   jej   w   piersi.     -­‐  Skąd  to  wiesz.     -­‐   Powiedział   mi   przed   chwilą,   kiedy   poszłam   złożyć   raport   do   Króla.   Powiedział,  że  ma  zamiar  przeprosić.     Autumn  przyłożyła  dłonie  do  zimnej  szyby,  palce  jej  szybko  zdrętwiały.     -­‐  Za  którą  część,  zastanawiam  się.  Za  to,  że  miał  rację?  Lub  za  uczciwe   wyznanie,   kiedy   powiedział,   że   nic   nie   czuje   do   mnie   -­‐   że   byłam   tylko   narzędziem,   by   uwolnić   jego   ukochaną?   Obie   są   prawdziwe,   więc,   oprócz   tonu  jego  głosu,  nie  ma  za  co  przepraszać.   -­‐    On  cię  skrzywdził.     561  

-­‐  Nie  bardziej  niż  byłam  wcześniej.  -­‐  Zabrała  ręce  i  zaczęła  trzeć  o  siebie   by   je   ogrzać.   -­‐   On   i   ja   dwa   razy   skrzyżowaliśmy   drogi   w   naszym   życiu   i   nie   mogę   powiedzieć,   że   chcę   kontynuować   ten   związek.   Mimo   że   jego   ocena   mojego   charakteru   i   moich   wad   jest   prawidłowa,   nie   potrzebuję   tych   wyjaśnień   ponownie,   nawet   złoconych   przez   słowa   "   Przykro   mi.   "   Takie   rzeczy  wciska  się  dobrze  po  raz  pierwszy.     Zaległa  cisza.   -­‐   Jak   wiesz   -­‐   Xhex   powiedziała   cicho:   -­‐   John   i   ja   mieliśmy   problemy.   Duże,   taki   rodzaj   gówna,   przez   który   nie   mogłem   z   nim   żyć,   mimo   że   go   kocham.  Naprawdę  myślałem,  że  to  koniec   -­‐  przekonało  mnie  że  jest  inaczej,   nie  to,  co  powiedział,  ale  to  co  zrobił.     Głos  Thora  powrócił:  I  wiesz,  cholernie  dobrze,  że  jedynym  powodem,   dla  którego  jestem  z  tobą,  to,  to  żeby  znaleźć  sposób  by  wydostać  Wellsie  z   Pomiędzy.   -­‐  Jest  jedna  różnica,  moja  córko.  Twój  mąż  jest  w  tobie  zakochany  -­‐    i   na  koniec  dnia  -­‐  to  znaczy  wszystko.  Nawet  jeśli  Thor  pozwoli  odejść  swojej   krwiczce,  nigdy  mnie  nie  pokocha.     Dobrą   wiadomością   w   tej   całej   sprawie   jest   to   że   daję   ci   wymówkę   żebyś  mogła  się  dłużej  torturować.   Nie,  pomyślała.  Skończyła  z  tym.   Czas  na  nowy  paradygmat23.   I  choć  Autumn  nie  miała  pojęcia,  co  to  było,  była  cholernie  pewna,  że   to  pozna.   -­‐  Słuchaj,  spieszę  się  -­‐  powiedziała  Xhex.  -­‐  Ale  mam  nadzieję,  że  to  nie   potrwa  długo  -­‐  wrócę  tak  szybko  jak  się  da.     Autumn  zerknęła  przez  ramię.     -­‐  Nie  spiesz  się  ze  względu  na  mnie.  Muszę  się  przyzwyczaić  do  bycia   samodzielną  i  równie  dobrze  mogę  zacząć  dziś  wieczorem.                                                                                                                               23

  Paradygmat   −   w   rozumieniu   wprowadzonym   przez   filozofa   Thomasa   Kuhna   w   książce   Struktura   rewolucji   naukowych   (The   Structure   of   Scientific   Revolutions)   opublikowanej   w   1962   roku   –   to   zbiór   pojęć   i   teorii   tworzących   podstawy   danej   nauki.   Teorii   i   pojęć   tworzących   paradygmat   raczej   się   nie   kwestionuje,   przynajmniej  do  czasu  kiedy  paradygmat  jest  twórczy  poznawczo  -­‐  tzn.  za  jego  pomocą  można  tworzyć  teorie   szczegółowe   zgodne   z   danymi   doświadczalnymi   (historycznymi),   którymi   zajmuje   się   dana   nauka.   (źródło   –   Wikipedia)  

562  

***     Gdy  Xhex  opuściła  chatę,  starannie  zamknęła  za  sobą  drzwi  -­‐  i  chciała   móc   zrobić   więcej   dla   swojej   matki,   niż   tylko   starannie   je   zamknąć:   Dezorientacja  emocjonalna  Autumn  była  skrajna,  siatka  wewnętrzna  samicy   wywrócona  do  góry  nogami.   W   takim   razie,   tak   się   działo   z   ludźmi,   kiedy   wreszcie   dostali   jasny   obraz  siebie  po  wiekach  przemiany.   Nieszczęśliwe   miejsce.   I   trudno   było   być   świadkiem   tego.   Trudno   zostawić  za  sobą  -­‐  ale  Autumn  miała  rację.  Przyszedł  czas  w  życiu  każdego  z   nas,   gdy   zdaliśmy   sobie   sprawę,   że   mimo   tego,   jak   ciężko   było   ze   sobą,   gdziekolwiek   szliśmy,   tam   byliśmy:   Uzależnienia   i   presja   były   niczym   tylko   orkiestrą  marszową  zapomnienia,  maskowaniem  prawdy  która  była  przykra,   ale  ostatecznie  niezaprzeczalna.   Kobieta  potrzebuje  trochę  czasu  dla  siebie.  Czasu  by  pomyśleć.  Czasu,   by  dowiedzieć  się.  Czasu  by  wybaczyć...  i  iść  dalej.   A   co   do   Thora?   Była   część   Xhex,   która   naprawdę   chciała   przejąć   na   siebie,   cokolwiek   bez   ogródek   powiedział   Thor   do   jej   matki.   Chyba   że,   ona   nim   zawładnęła,   a   on   cierpiał   tak   bardzo,   że   nawet   obita   szczęka   przegrywała.  Trudno  powiedzieć,  ile  z  tego  było  gównem  z  Autumn,  a  ile  było   z  Wellsie  -­‐  jej  instynkt  podpowiadał  że  jednak  dowiedzą  się  wszystkiego  już   wkrótce:  Brat  tylko  rozpoczął  demontaż  tego  domu  i  rozdał  ubrania  Wellsie.   Jego  zakończenie  gry  było  cholernie  jasne.   Potem  zobaczą,  jak  bardzo  troszczył  się  o  Autumn.     ***     Przechodząc   do   następnego   tematu,   Xhex   zdematerializowała   się   i   udała   na   wschód.   Spędziła   cały   dzień   na   podwórku   Xcora,   nigdy   nie   bliżej   niż   ćwierć   mili:   Siatka   mężczyzny   była   dla   niej   jasna,   jak   tylko   dostała   się   w   zasięg,   musiała   także   uważać,   by   nie   dostać   kulki   od   tych   jego   żołnierzy,   zanim  skieruje  się  na  północ  do  posiadłości,  by  zdać  raport  do  Króla.   A   teraz   wróciła   pod   zasłoną   nocy,   poruszając   się   powoli   przez   las,   wyrzucając  jej  symphackie  zmysły.  Zbliżając  się  do  obszaru,  na  którym  siatka   563  

była  zagęszczona  w  godzinach  dziennych,  zdematerializowała  się  w  mgnieniu   o  sto  metrów,  poruszając  się  bardzo  wolno  użyła  konarów  sosny  jako  osłony.   Ludzie,   gówno   takie   jak   to,   pozwoliło   jej   bardzo   docenić   rośliny   iglaste,   ich   krzaczaste   konary   nie   tylko   ukrywają   ją,   ale   zapewniają   teren   bez   śniegu,   nie   zdradzając  jej  śladów  gdy  szła  od  pnia  do  pnia.   Pusty  dom  ewentualnie  przejdzie  w  poprzek,  dokładnie  tego  mogłaby   się   spodziewać.   Wykonany   z   grubego   starego   kamienia,   był   wytrzymały   i   miał  kilka  okien  –  idealny  bunkier.  I  oczywiście,  ironicznie  miał  dach  pokryty   śniegiem,  wiśniowe  kominy,  miejsce  wyglądało  jak  z  karki  świątecznej.   Ho  -­‐ho  -­‐ho,  dźwięki  sezonu.   Gdy  obejrzała  okolicę,  van,  który  został  zaparkowany  z  boku,  wydawał   się  nie  pasować  tutaj,  niepożądany  strzał  nowoczesności  w  to,  co  wydawało   się   być   zdecydowanie   przestarzałym   obrazem.   To   samo   było   z   przewodami   elektrycznymi,  które  szły  i  zostały  zakotwiczone  w  tylnym  rogu.   Xhex   przemknęła   do   tylnego   skrzydła.   Nie   można   było   stwierdzić   czy   prąd  dochodził  do  domu:  światła  nie  były  włączone,  było  ciemno  jak  w  dupie.   Ostatnią  rzeczą,  jaką  chciała  zrobić,  to  włączyć  alarm.  Po  szybkim  spojrzeniu   w  szyby  okien,  zmarszczyła  brwi.  Nie  ma  żaluzji  -­‐  chyba  że  były  w  środku?   Co   ważniejsze,   brak   prętów   stalowych.   No   i,   piwnica   powinna   być   priorytetem,  czyż  nie.   Chodząc   wokół,   spojrzała   w   każde   okno,   a   następnie   zdematerializowała   się   na   dach,   aby   sprawdzić   okno   poddasza   na   trzecim   piętrze.   Całkowicie   pusty,   pomyślała   z   dezaprobatą.   I   źle   ufortyfikowany.   Wróciła   z   powrotem   na   poziom   gruntu,   wyjęła   oba   gnaty,   złapała   głęboki   oddech  i...   Zestaliła   się   w   domu,   była   w   pełni   przygotowana   na   atak,   tyłem   do   rogu  pustego,  zakurzonego  pokoju  dziennego,  z  bronią  uniesioną  przed  nią.   Pierwszą  rzeczą,  jaką  zauważyła,  było  to,  że  powietrze  wewnątrz  było   tak  zimne,  jak  na  zewnątrz.  Czy  oni  nie  mają  ogrzewania?   Drugą  rzeczą  było...  nie  było  dźwięku  żadnego  alarmu.   Po  trzecie:  Nikt  się  nie  pojawił  by  bronić  terytorium.  

564  

Nie   oznacza,   to   jednak   że   było   to   lickety-­‐spilt   Sitch   (słodkie   szaleństwo).   Co   było   bardziej   prawdopodobne   to   to,   że   nie   dbają   o   nic   na   tym  piętrze  lub  powyżej.   Ostrożnie   zdematerializowała   się   przez   wejście   następnego   pokoju.   I   dalej.   Logicznym   położeniem   schodów   do   piwnicy   będzie   kuchnia   i   nie   do   wiary,  że  znalazła  je  tam,  gdzie  zakładała  że  będą.   I   kurwa,   drzwi   zatrzymujące   ją   przed,   miały   duży   całkiem   nowy   solidny   zamek  wykonany  z  miedzi.   Zajęło  jej  dobre  pięć  minut,  aby  dobrać  się  do  suki,  a  przez  to  jej  nerwy   były   zszargane.   Co   sześćdziesiąt   sekund   zatrzymywała   się   i   nasłuchiwała   intensywnie,   choć   jej   zmysł   symphacki   skanował   w   pełnej   mocy   cały   czas,   bo   włosiennice  zostawiła  w  chacie.   Kiedy  w  końcu  zdjęła  blokadę,  otworzyła  drzwi,  ale  hałas  –  ogarnął  ją   pusty  śmiech:  Zawiasy  skrzypiały  tak  głośno  że  obudziłyby  umarłego.   To   był   niezawodny,   stary   trick-­‐   i   była   gotowa   postawić   wszystko,   że   drzwi   i   okna   tutaj,   były   również   nieoliwione;   prawdopodobnie   schody   też   skrzypiały   jak   stara   baba,   jeśli   na   nie   wejdzie.   Jest   tak,   jak   było   wybudowane   zanim  wynaleźli  elektryczność  -­‐  dobre  ucho  i  brak  WD-­‐  40  był  alarmem,  który   nie  potrzebował  baterii  lub  źródła  zasilania.   Włożyła   latarkę   w   zęby,   żeby   mogła   trzymać   broń   w   każdej   ręce,   badała   co   mogła   zobaczyć   z   prymitywnych   drewnianych   schodów.   Na   dole   było  klepisko,  na  które  przemknęła  szybko,  przyjmując  postawę  obronną.   Wiele  łóżek:  trzy  zestawy  piętrowe,  z  pojedynczym  po  jednej  stronie.   Ubrania  w  dużych  rozmiarach.  Świece.  Zapałki.  Materiały  do  czytania.   Ładowarki  telefonów  komórkowych.  Jedna  do  laptopa.   I  to  było  to.   Brak   broni.   Brak   elektroniki.   Nic,   co   by   pozwalało   na   jakikolwiek   prawdziwą  identyfikację.   Banda  Drani  zaczęła  się  jako  koczownicy,  więc  oczywiście  ich  osobiste   rzeczy  były  nieliczne  i  łatwo  przenośne  -­‐  a  to  było  jednym  z  powodów,  że  byli   tak  niebezpieczni:  Mogli  przenieść  się  na  każde  skinienie,  nie  pozostawiając   znaczących  śladów  po  sobie.   To  jednak  na  pewno  było,  ich  wewnętrzne  sanktuarium,  miejsce  gdzie   są   stosunkowo   bezbronni   podczas   dnia   -­‐   i   chronili   się   odpowiednio:   ściany,   565  

sufit   i   tył   drzwi   były   pokryte   siatką   stalową.   Nie   pozwalając   się   dostać   na   dół   lub  stąd  wyjść,  ale  przez  to  otwierając  drogę  powyżej.   Przeszła   się   powoli   wokoło,   szukając   zapadni,   wejścia   do   tunelu,   czegokolwiek.  Muszą  tu  mieć  gdzieś  miejsce  na  składowanie  amunicji:  Nawet   jeśli   lubili   być   mobilni,   nie   było   mowy,   że   mogli   wychodzić   noc   po   nocy   kupując   wystarczającą   ilość   i   wykorzystywać   ją   do   świtu.   Potrzebowali   zapasów.   Skoncentrowała  się  na  pojedynczym  łóżku,  zgadywała,  że  to  Xcora,   ich   przywódcy,   i   nie   trzeba   być   geniuszem,   aby   zrozumieć,   że   jeśli   jest   tu   jakaś   kryjówka,  to  byłaby  w  jego  okolicy  -­‐  miał  rodzaj  tak  podejrzliwego  umysłu,  że   nie  zaufa  w  pełni,  nawet  swoim  własnym  żołnierzom.   Przeglądała   łóżko   świecąc   latarką,   szukała   jakiegoś   włącznika   do   alarmu,   bomby   lub   ukrytych   drzwi.   Nie   znalazłszy   nic,   schowała   broń   na   moment  i  podniosła  metalową  ramę,  przesuwając  na  bok.   Wyjęła  miniaturowy  wykrywacz  metali  i  zaczęła  skanować  klepisko  i...   -­‐  No  chłopaki…  -­‐  mruknęła.   Jej  ręczne  maleństwo  potrafiło  sprawdzić  idealnie  kwadratowy  zarys  o   wymiarach   około   czterech   na   dwie   i   pół   stopy.   Klęcząc,   użyła   jednego   ze   swoich   noży,   by   usunąć   ziemię   wokół   krawędzi.   Cokolwiek   to   było,   było   głęboko  zakopane.     Xhex  zamarła,  jej  słuch  poinformował  ją,  że  jakiś  samochód  parkował.   To  nie  był  jeden  z  Drani  lub  ktoś  z  ich  grupy.   Siatka   emocjonalna   nie   była   zbyt   skomplikowana.   Psaniec,   przybywający  z  zapasami?   Przeskoczyła   do   szczytu   schodów,   zamknęła   drzwi   jak   mogła   bez   zakładania   blokady,   a   następnie   wróciła   do   sprawdzania   miejsca.   Poruszała   się   trzykrotnie   szybciej   teraz,   jednym   uchem   nasłuchiwała   kroków   na   pierwszym  piętrze...   Na   dłuższym   boku,   nakreślonego   prostokąta,   użyła   noża   do   badania   nagromadzonego   brudu.   Nie   znalazła   nic,   powtórzyła   badanie   na   krótkim   boku-­‐   Bingo.  Odgarniając  ziemię  na  bok,  chwyciła  okrągły  pierścień,  włożyła   latarkę  z  powrotem  między  zęby  i  dźwignęła  jak  mogła  najbardziej.  Pokrywa   ważyła  tyle  co  maska  samochodu  i  musiała  przełknąć  chrząknięcie  –   566  

Wow.  Gadanie  o  arsenale.   W   dużej   skrzyni   poniżej   były   pistolety,   strzelby,   noże,   amunicja,   narzędzia   do   czyszczenia   broni...   to   wszystko   dobrze   uporządkowane,   oczywiście  w  wodoszczelnym  opakowaniu.   Wśród   nich   była   długa,   czarna,   z   twardego   plastiku   skrzynka   na   karabin.  Wyjęła  ją  i  położyła  na  klepisku  obok.  Jedno  spojrzenie  na  zamek  i   zaklęła.  Aktywowane  na  odcisk  palca.   Jakkolwiek   cholerstwo   było   wystarczająco   duże,   aby   pomieścić   jeden   lub   może   dwa   karabiny   długolufowe.   Więc   to   zabierze   ze   sobą.   Szybko,   pewnymi  rękami,  zamknęła  pokrywę,  kopnęła  brud  z  powrotem  i  uklepała  go   na   powierzchni   tak   mocno,   jak   był   przedtem.   Ukrywanie   śladów   zajęło   jej   mniej   czasu,   niż   myślała   i   zanim   się   zorientowała,   odstawiała   pryczę   z   powrotem  na  miejsce.   Trzymając  skrzynkę  z  lewej  strony,  nasłuchiwała.   Psanka  poruszała  się  na  górze,  siatka  samicy  była  nijaka,  tak  samo  jak   gdy  przybyła:  Nic  nie  słyszała,  nic  nie  wiedziała.   Xhex  myślała,  rozglądając  się  wokół,  że  jest  mało  prawdopodobne,  że   pokojówka  miała  klucz,  by  dostać  się  tutaj.  Xcor  był  zbyt  ostrożny  na  to.  Ale   nadal   nie   było   bezpiecznie   tu   przesiadywać.   Nawet   jeśli   Psanka   miała   pozwolenie,   by   chodzić   tylko   na   górze,   jeden   z   Drani   mógłby   być   ranny   w   walce  w  każdej  chwili,  a  choć  nie  wahałaby  się,  by  walczyć  z  jednym  z  nich,   lub   kurwa   z   każdym   jednym,   to   jeśli   karabin   był   w   rzeczywistości   w   tym   pudełku  potrzebowała,  wydostać  broń  natychmiast.   Czas  na  spotkanie.   Gdy   zdematerializowała   się   u   szczytu   schodów,   jej   ciężar   na   najwyższym   stopniu   spowodował   skrzypienie   drewna.   Po   drugiej   stronie,   Psanka  zawołała:     -­‐  Panie?  -­‐  pauza.  -­‐  Poczekaj,  powinnam  przyjąć  pozycję.     Co.  Kurwa?   -­‐  Jestem  gotowa.   Xhex  złapała  klamkę,  otworzyła  drzwi,  wyszła  spodziewając  się  znaleźć   jakąś  koszmarną  pozycję  z  Kama  Sutry.  Zamiast  tego,  starsza  kobieta  stała  w   rogu  kuchni  z  twarzą  odwróconą  do  ściany,  z  oczami  zakrytymi  rękami.  

567  

Nie   chcą,   żeby   była   w   stanie   ich   zidentyfikować,   pomyślała   Xhex.   Cwane.  Bardzo  cwane.   Aktualnie,   musiałaby   tracić   cenne   minuty   skręcając   kark   samicy.   Ponadto,  ta  "  pozycja  ",  w  jakiej  była,  ratowała  życie  Psanki  w  przyszłości,  gdy   Xcor   ewentualnie   odkryje,   że   jego   piwnica   była   infiltrowana   gdy   ich   nie   było.   Jeśli   Psanka   nie   widziała   nigdy   żadnego   z   nich,   nie   było   możliwości,   by   chroniła  intruza.   Xhex   zamknęła   drzwi,   zamek   sam   się   uruchomił,   blokada   zaskoczyła.   Zdematerializowała   się   od   razu   stamtąd,   trzymając   skrzynkę   na   broń   przy   piersi.   Dobrze,  że  nie  była  ciężka.   A  jeśli  Bóg  da,  Vhredny  miał  być  dziś  w  nocy  wyłączony  z  obrotu.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

568  

SZEŚĆDZIESIĄT-OSIEM   Po  powrocie  do  rezydencji  Bractwa,  Thor  przytrzymał  otwarte  drzwi  od   piwnicy  i  stanął  obok,  kiedy  John  przechodził  i  ruszył  na  schody.   Zszedł   za   pierwszym   samcem,   ciało   Thora   było   sztywne,   a   w   szczególności   jego   plecy   i   ramiona.   Jego   nocne   treningi   jako   tragarza   mebli   zostały   zakończone.   Po   końcowych   trzech   godzinach   tego   wieczoru,   dom   jego  i  Wellsie  był  oficjalnie  pusty,  i  na  drodze  do  wpisania  do  Caldwelskiego   systemu  MLS.  Fritz  miał  się  spotkać  z  agentem  nieruchomości  w  ciągu  dnia,  a   cena,   jaką   postawił   była   wysoka,   ale   nie   szalona.   Jeśli   Thor   musiał   ponieść   koszty   posiadłości   dla   innej   pary   przez   miesiące,   lub   nawet   do   wiosny,   to   było  w  porządku.   Tymczasem,   meble   i   dywany   zostały   przeniesione   do   garażu   rezydencji;   obrazy,   ryciny   i   rysunki   tuszem   umieszczono   w   części   z   kontrolowaną  temperaturą  na  poddaszu;  a  pudełko  z  biżuterią  było  w  szafie   Thora  zamknięte  razem  ze  strojem  godowym.   Tak  więc  …  stało  się.   Na   dole   schodów,   on   i   John   wyruszyli   zdecydowanym   tempem,   które   poprowadziło  ich  przez  przepastną  salę  i  przez  masywną  kotłownię,  która  nie   tylko  wyrzucała  wystarczającą  ilość  ciepła,  aby  utrzymać  główną  część  domu   ciepłą,  ale  groziła,  usmażeniem  jego  twarzy  i  ciała,  kiedy  tylko  zbliżył  się  w  jej   kierunku.   Kontynuując,  ich  kroki  były  głośne,  powietrze  ochłodziło  się  szybko  jak   tylko   wyszli   z   zasięgu   kotła   i   skierowali   się   w   drugą   część   piwnicy.   Ta   część   została   pocięta   na   pomieszczenia   magazynowe,   z   których   jeden   wkrótce   wypełni   pozostałość   mebli,   które   należały   do   niego   i   Wellsie,   kolejne   pomieszczenie  było  prywatnym  obszarem  roboczym  V.   Nie,  nie  do  tego  rodzaju  pracy.   On  używał  penthousa  do  tego  gówna.   To  kuźnia  Vhrednego  była  tutaj  na  dole.   Dźwięk  ziejącego  ogniem  potwora  Brata  rozpoczął  się  jako  niski  szum;   po  pewnym  czasie  dotarli  do  ostatniego  zakrętu,  monotonny  ryk  był  na  tyle  

569  

głośny,   by   zagłuszyć   należący   do   nich   odgłos   ich   shitkickersów   (rodzaj   buta   ala   glan).   W   rzeczywistości   jedyną   rzeczą,   która   dała   radę   przebić   się   przez   zgiełk  było  tink-­‐tink-­‐tink  –  odgłos  walenia  przez  V  młotkiem  po  rozgrzanym   do  czerwoności  czarnym  metalu.   Kiedy  weszli  do  ciasnego  kamiennego  pomieszczenia,  V  ciężko  harował   w  pracy,  jego  pierś  i  ramiona  były  gołe  błyszczące  w  pomarańczowym  świetle   płomieni,   jego   umięśnione   ramię   wznosiło   się   i   ponownie   uderzało   raz   za   razem.  Jego  koncentracja  była  zacięta,  tak  jak  powinna.  Ostrze  powstające  z   paska   metalu   będzie   odpowiedzialne   za   utrzymanie   jego   właściciela   przy   życiu,  a  tym  samym  pozostawienie  jego  wroga  martwego.   Brat   spojrzał   w   górę,   kiedy   się   pojawili,   i   skinął   głową.   Po   dwóch   kolejnych  uderzeniach,  odłożył  młotek  i  odciął  dopływ  tlenu  do  ogniska.   -­‐   Co   jest   grane?   -­‐   Powiedział,   niczym   wielki   ryk   przechodzący   w   mruczenie.   Thor   spojrzał   na   Johna   Matthew.   Dzieciak   był   gwiazdą   całej   operacji,   nigdy   nie   słabnącą   w   ponurym   dziele   rozbiórki   wartości   ich   życia   takich   jak   pamiątki,  wspomnienia  i  kolekcje.   To  było  takie  ciężkie.  Dla  obu  z  nich.   W  tym  momencie  Thor  obejrzał  sie  na  Brata...  i  zdał  sobie  sprawę,  że   brak   mu   słów,   wyjątkiem   był   V   który   kiwając   głową,   wstał.   Usunął   ciężkie   rękawice   skórzane,   sięgające   mu   do   łokci,   wyszedł   swobodnie   ze   swojego   stanowiska.   -­‐  Tak,  mam  je  -­‐  powiedział  Brat.  -­‐  Zostawiłem  je  w  Bunkrze.  Chodźmy.   Thor   skinął   głową,   bo   to   było   wszystko,   co   mógł   dzielić   z   innymi.   Jednak,   kiedy   we   trójkę   ruszyli   w   smutnej   ciszy   w   drogę   powrotną   po   schodach,  położył  swoją  rękę  na  karku  Johna  i  nie  ruszał  jej  stamtąd.   Kontakt  pocieszał  ich  obu.   Gdy  wyszli  do  kuchni,  panował  tam  chaos  towarzyszący  Przedświtkowi.   Było  zbyt  wiele  rzeczy,  aby  je  zliczyć  -­‐  na  szczęście  nikt  nie  zadawał  żadnych   pytań,  nie  wypytywał,  nie  snuł  domysłów  dlaczego  wyglądają  tak  poważne.   Opuścili   spiżarnię   kamerdynera.   Przeskoczyli   do   drzwi   ukrytych   pod   schodami.   W   dół   do   tunelu,   aby   uniknąć   chłodu   zimy.   Skręcili   w   prawo   i   ruszyli   w   przeciwnym   kierunku   od   centrum   szkoleniowego,   na   pewnym  

570  

poziomie,   nie   mógł   uwierzyć   że   to   się   dzieje.   Nawet   jego   shitkickersy   zawahały  się  kilka  razy,  jakby  próbowały  go  odciągnąć  od  tej  ostatniej  części.   Jednakże  był  zdeterminowany.   Przy   drzwiach,   które   prowadziły   do   Bunkra,   V   wstukał   kod   i   otworzył   drogę  do  góry,  wskazując,  że  powinni  iść  przodem.   Miejsce,   gdzie   Butch   i   V   bunkrowali   się   ze   swoimi   krwiczkami   było   takie   samo,   jak   zawsze   –   pomijając   fakt,   że   było   tu   schludniej   odkąd   mieszkały   tam   z   nimi   kobiety:   The   Sports   Illustrateds   leżały   w   uporządkowanym   stosie   na   stoliku   do   kawy,   w   kuchni   nie   było   pustych   butelek   Lag   i   Goose   na   wszystkich   blatach,   nie   było   już   toreb   na   siłownię   czy   kurtek  rowerowych  wiszących  na  wszystkim  wokół.   Jednak   cztery   zabawki   V   dalej   zajmowały   cały   róg,   i   ogromna   plazma   pozostała  największą  rzeczą  w  tym  miejscu.   Niektóre  rzeczy  nigdy  się  nie  zmieniają.   -­‐  Ona  jest  w  moim  pokoju.     Thor   normalnie   nie   wszedłby   do   prywatnej   przestrzeni   faceta,   ale   to   nie  była  zwyczajna  sytuacja.   Pokój   V   i   dr   Jane   był   mały   i   miał   więcej   książek   niż   łóżka   swojej   powierzchni,  stosy  tomów  fizyki  i  chemii  były  zgromadzone  na  całej  wielkości   dywanu,  aż  nie  można  było  chodzić  po  nim.  Dobry  lekarz  zadbał,  aby  miejsce   nie  było  do  końca  chlewem,  a  wszystko  wraz  z  kołdrą  utrzymane  było  ładnie  i   było  zadbane,  poduszki  były  pod  kątem  dokładnie  przed  zagłówkiem.   W  kącie,  Vhredny  otworzył  szafę  i  sięgnął  do  górnej  półki,  wyciągając   sie  pomimo  swojego  wzrostu...  Czarny  aksamit,  w  który  owinięty  był  pakiet,   był   wystarczająco   duży   i   ciężki   aby   wymagał   użycia   obu   rąk,   mruknął   kiedy   powoli  zawrócił  i  zaniósł  go  na  łóżko.   Kiedy  opuścił  to  coś  w  dół,  Thor  musiał  zmusić  się  do  oddychania.   To  tutaj  była.  Jego  Wellsie.  Wszystko  to,  co  zostało  po  niej  na  ziemi.   Opadł   przed   nią   na   kolana,   sięgnął   do   przodu   i   rozpiął   satynowy   łuk   na   szczycie.   Rękami,   które   się   trzęsły,   podważył   aksamitną   torebkę   i   zepchnął   w   dół,   odsłaniając   srebrną   urnę,   która   miała   wytrawione   wzory   Art   Deco   na   swoich  czterech  stronach.   -­‐   Skąd   to   masz?   -­‐   Powiedział,   prowadzenie   palec   w   dół   jasnego,   błyszczącego  metalu.   571  

-­‐  Hardhy  miał  go  na  zapleczu.  Myślę,  że  to  Tiffany,  z  lat  trzydziestych.   Fritz  to  wypolerował.     Urna  nie  była  częścią  ich  tradycji.   Popioły  nie  miały  być  przechowywane.   Miały  zostać  uwolnione.   -­‐  To  jest  piękne.  -­‐  Spojrzał  na  Johna.  Twarz  dzieciaka  była  blada,  usta   zaciśnięte   mocno...   i   w   szybkim,   tnącym   ruchu,   przetarł   się   pod   lewym   okiem.   -­‐   Jesteśmy   gotowi   aby   odprawić   ceremonie   jej   przejścia   w   Zanikh,   prawda  że  jesteśmy,  synu.     John  skinął  głową.   -­‐  Kiedy?  -­‐  Zapytał  V.   -­‐   Jutro   w   nocy,   tak   myślę.   -­‐   Kiedy   John   znów   skinął   głową,   Thor   powiedział:  -­‐  Tak,  jutro.   -­‐  Chcesz  porozmawiać  z  Fritzem  i  wszystko  z  nim  ustalić?  -­‐  Zapytał  V.   -­‐   Dzięki,   ale   ja   się   tym   zajmę.   John   i   ja   to   zrobimy.   -­‐   Thor   skoncentrował  sie  na  pięknej  urnie.  -­‐  On  i  ja  zamierzamy  pozwolić  jej  odejść   ...  razem.       ***     Stojąc   nad   Thorem,   John  miał   dziwne  odczucia  składając   wszystko  do   kupy.  Trudno  było   stwierdzić,   co   docierało   do   niego   bardziej:  fakt,   że   Wellsie   faktycznie   była   znowu   z   nimi   w   pokoju,   czy   że   Thor   klęczał   przed   tą   urną,   jakby  jego  nogi  nie  działały  dziś  prawidłowo.   Ostatnie   kilka   dni   było   brutalnym   ćwiczeniem   reorientacji.   Tu   nie   chodziło   o   to,   że   nie   wiedział   że   Wellsie   odeszła,   to   po   prostu...   demontaż   wszystkiego  w  tym  domu  sprawił,  że  ten  fakt  stał  sie  teraz  tak  głośny,  że  miał   wrażenie  że  stale  krzyczy  w  jego  głowie.   Cholera,  ona  nigdy  nie  będzie  wiedzieć,  że  przeszedł  transformację,  lub   że   był   w   połowie   przyzwoitym   wojownikiem,   lub   że   sie   sparował.   Jeśli   kiedykolwiek   miałby   własne   dziecko,   ona   nigdy   nie   będzie   trzymać   go   w   ramionach,  nie  zobaczy  jego  pierwszych  urodzin,  czy  nie  zostanie  świadkiem   pierwszych  kroków  lub  pierwszego  słowa.   572  

Jej   nieobecność   sprawiła,   że   jego   życie   wydaje   się   mniej   pełne,   a   na   dodatek  miał  okropne  uczucie,  że  tak  juz  pozostanie  na  zawsze.   Kiedy   Thor   pochylił   głowę,   John   podszedł   i   położył   dłoń   na   ciężkich   ramieniu  samca,  przypominając  sobie,  jak  ciężkie  jest  to  dla  niego,  to  co  Thor   przechodzi  było  tysiąc  razy  gorsze.  Cholera,  choć  Brat  był  silny,  podejmując   te  wszystkie  decyzje  dotyczące  wszystkiego,  od  par  dżinsów  do  garnków  oraz   naczyń   do   gotowania,   działał   stale,   pomimo   faktu,   że   musiał   czuć   ból   wewnątrz.   Jeśli   John   nie   respektował   ucieczek   Brata   wcześniej,   to   było   w   cholerę  pewne  ze  tak  jest  teraz  -­‐   -­‐  Vhredny?  -­‐  Dobiegł  kobiecy  głos  na  korytarzu.   John  wyrwał  się.  Xhex  była  tutaj?   Thor  odchrząknął  i  wciągnął  torbę  aksamitu  z  powrotem  na  miejsce.     -­‐  Dzięki,  V.  Za  super  opiekę  nad  nią.     -­‐  V?  Masz  chwilę?  -­‐  zawołała  Xhex  –  Muszę…    O,  cholera.     Zatrzymała   się,   jakby   odebrała   wibracje   z   sypialni,   w   której   była   w   przedniej   części,   Thor   wstał   i   skinął   na   Johna   z   uśmiechem   zbyt   hojnym   by   zrozumieć.     -­‐  Najlepiej  będzie  jak  udasz  się  ze  swoją  kobietą,  synu.     John  zawahał  się,  a  potem  V  podszedł  i  objął  swojego  Brata,  szepcząc   niskie  słowa.   Dając  samcom  trochę  prywatności,  John  poszedł  do  salonu.   Xhex  nie  była  zaskoczona,  widząc  go.     -­‐  Przepraszam,  nie  chciałam  w  niczym  przeszkadzać.     Jest   w   porządku.   Jego   oczy   powędrowały   do   walizki   w   jej   ręku.   Co   to   jest?   Choć  wiedział...  Jasna  cholera,  co  miała  zdobyć  -­‐   -­‐  To  jest  to,  czego  potrzebujemy,  aby  się  dowiedzieć.     W  nagłej  panice,  spojrzał  na  nią  uważnie,  szukając  śladów  obrażeń.   Nie  było  żadnych.  Poszła  i  wróciła  w  jednym  kawałku.   John  nie  chciał  tego  robić,  ale  rzucił  się  do  przodu  i  chwycił  ją  mocno,   trzymając  ją  przy  swoim  ciele.   Kiedy  odwzajemniła  uścisk,  czuł  jak  walizka  z  karabinem  ucisnęła  jego   plecy,  a  on  był  po  prostu...  naprawdę  cholernie  zadowolony,  że  ona  żyje.  Tak   cholernie  zadowolony  -­‐   573  

Cholera,  zaczął  płakać.   -­‐  Ciii,  John,  już  dobrze.  Jestem  bezpieczna.  Nic  mi  nie  jest...   Kiedy  zadrżał,  trzymała  go  z  całej  siły  i  mocy  w  swoim  ciele,  utrzymując   ich,   pokrywając   go   dokładnie   takim   rodzajem   głębokiej   miłości,   którą   Thor   utracił.   Dlaczego  niektórzy  ludzie  mieli  szczęście,  a  inni  wydawałoby  się  biorą   udział  w  okrutnym  rodzaju  loterii.   Kiedy  w  końcu  się  odsunął,  otarł  swoja  twarz,  a  następnie  zamigał:     Czy  przyjdziesz  na  ceremonie  odejścia  Wellsie  w  Zanikh?   Nie  zawahała  się.     -­‐  Oczywiście.     Thor  mówi,  że  chciałby  abyśmy  zrobili  to  razem.   -­‐  Dobrze,  to  dobrze.     W  tym  momencie,  Vhredny  i  Thor  powrócili,  i  obaj  Bracia  natychmiast   zwrócili  swoje  oczy  na  walizkę.   -­‐  Jesteś  zaje-­‐kurwa-­‐bista  -­‐  powiedział  V  z  rodzajem  podziwu.   -­‐  Wstrzymaj  swoje  lizodupstwo  -­‐  nie  otworzyłam  tego  jeszcze.   Wyciągnęła  rzecz  w  stronę  Brata.     -­‐  Blokada  linii  papilarnych.  Potrzebuję  twojej  pomocy.     V  uśmiechnął  się  w  diabelski  sposób.     -­‐  Daleki  jestem  od  tego,  aby  nie  przyjść  z  pomocą  pani.  Zróbmy  to.     Kiedy   oboje   wzięli   walizkę   z   bronią   na   kuchenny   blat,   John   odciągnął   Thora  na  bok.  Wskazując  na  urnę  pokrytą  aksamitem,  zamigał:     Potrzebujesz  mnie  jeszcze  dziś  w  nocy?   -­‐  Nie,  synu,  zostań  ze  swoją  kobietą  -­‐  Tak  na  prawdę  planowałem  wyjść   na  trochę.  -­‐  Samiec  pogłaskał  aksamit.  -­‐  Mam  zamiar  najpierw  umieścić  ją  w   moim  pokoju.   Tak,  ok,  super..   Thor   przytulił   go   mocno   i   szybko,   a   następnie   udał   się   do   drzwi   do   tunelu.   Z  kuchni,  Xhex  powiedziała:   -­‐  Jak  zamierzasz  -­‐  No,  tak,  to  zadziała.     Zapach  płonącego  plastiku  wywołał  u  Johna  uczucie  skręcania  się.  

574  

V   zdjął   rękawiczkę   i   położył   swój   świecący   palec   wskazujący   naprzeciwko  mechanizmu  blokującego,  kwaśny  dym  uniósł  się  w  momencie   kontaktu  w  paskudnych  ciemnoszarych  lokach.   -­‐   Moje   odciski   mają   tendencję   pasowania   prawie   do   wszystkiego   -­‐   powiedział  Brat.   -­‐  Oczywiście  -­‐  mruknęła  Xhex,  z  rękami  na  biodrach,  napiętym  ciałem   wygiętym  do  przodu.   -­‐  Czy  kiedykolwiek  grillowałeś  w  ten  sposób?     -­‐  Tylko  reduktorów  -­‐  i  nie  są  dobrzy  w  smaku.     Stojąc   z   tyłu,   John   spojrzał   przed   siebie   i   po   prostu...   Cóż,   on   był   po   prostu  zdumiony  tą  samicą.  Kto  do  kurwy,  robi  takie  gówno?  Wchodząc  do   zabezpieczonej   kryjówki   Bandy   Drani.   Przeszukując   ją,   by   znaleźć   karabin.   Wracając   tak   jakby   nie   zrobiła   nic   bardziej   niesamowitego,   niż   zrobienie   zamówienia  w  Starbucks.   Jak  gdyby  wyczuła  jego  wzrok,  obejrzała  sie  za  siebie.   Otworzył   się   emocjonalnie,   tak   aby   nie   było   żadnych   przeszkód   w   ogóle,  ujawnił  jej  wszystko  co  czuł  -­‐   -­‐  Mam  to,  -­‐  ogłosił  V,  odsunął  swoja  święcącą  rękę  i  ponownie  założył   rękawiczkę.   Obracając  obudowę  pistoletu  w  kierunku  Xhex,  Brat  powiedział:     -­‐  Czy  zechcesz  pełnić  honory?     Xhex   skoncentrowała   się   i   otworzyła   pękniętą   rzecz,   którą   przyniosła   do  domu,  zniekształcony  mechanizm  blokujący  rozpadł  się.   W   środku   była   para   karabinów,   zagnieżdżonych   w   czarnej   skrzyni   z   wyściółką,  wraz  z  Lunetami  dalekiego  zasięgu.   -­‐  Bingo  -­‐  szepnęła.   Dokonała   tego,   pomyślał   John.   Był   gotów   założyć   się   o   swoje   lewe   jądro,   że   jeden   z   tych   karabinów   zamierza   okazać   się,   tym   karabinem   z   którego  postrzelono  Ghroma.   Ona  tego,  cholera  dokonała.   Wprost   z   jego   jelit,   rosła   masywna   fala   dumy,   ogrzewała   całe   ciało,   rozciągając  usta  w  uśmiechu  tak  szerokim  że  aż  bolały  go  policzki.  Wpatrując   się   w   swoją   samicę,   i   na   zdobyte   podczas   misji   krytyczne   dowody,   które   przyniosła,  był  gotów  się  założyć  że  rzucał  cienie,  bo  promieniał  tak  bardzo.   575  

Był  tak  niesamowicie...  dumny.   -­‐   Dość   cholernie   obiecująco.   -­‐   V   zamknął   sprawę.   -­‐   Mam   sprzęt   w   klinice,  który  będzie  potrzebny,  razem  z  tym  pociskiem.  Zróbmy  to.     -­‐  Minuta.   Xhex   zwróciła   się   do   Johna.   Podeszła   do   niego.   Wzięła   jego   twarz   w   dłonie.   Kiedy   wpatrywała   się   w   niego,   wiedział,   że   czyta   każdy   kawałek   wszystkiego,  co  miał  w  sobie.   Wznosząc   się   na   palcach,   przycisnęła   usta   do   jego   ust   i   powiedziała   dwa  słowa,  których  nie  oczekiwał  usłyszeć  w  najbliższym  czasie.   -­‐  Kocham  cię.  -­‐  Pocałowała  go  ponownie.  -­‐  Kocham  cię  tak  bardzo,  mój   brońcu.         Tłumaczyła:  magdalena.bojka1  

576  

SZEŚĆDZIESIĄTDZIEWIĘĆ   Po   drugiej   stronie   rzeki   Hudson,   w   dół   na   południe,   od   siedziby   Bractwa,   Autumn   siedziała   w   ciemności   w   chacie,   wciąż   zajmując   ten   sam   fotel,  który  okupywała  od  początku  nocy.  Siedziała  tak  już  od  dawna,  odkąd   zapragnęła   zgasić   światło,   a   brak   oświetlenia   wokół   niej   sprawiał,   że   ośnieżony  krajobraz  wydawał  się  jasny  jak  w  dzień  pod  blaskiem  księżyca.   Z   jej   punktu   widzenia,   rzeka   była   szerokim,   nieruchomym   obiektem,   mimo  że  była  tylko  skuta  lodem  na  jej  brzegach.   Z   jej   punktu   widzenia,   widziała   niewiele   perspektyw   przed   sobą,   mieszkała,  zamiast  przeżywać  swoje  życie.   Wiele  godzin  minęło  odkąd  Xhex  sprawdzała  co  u  niej,  księżyc  zmienił   pozycję,   czarne   cienie   rzucane   przez   drzewa   obracały   się   wokół   na   białej   ziemi.  W  wielu  wymiarach,  czas  nie  miał  znaczenia,  ale  miał  wpływ:  im  dłużej   rozmyślała   nad   tym   wszystkim,   tym   jaśniej   widziała   siebie,   jej   wcześniejsze   postępowanie  niepodszyte  szokiem,  w  zamian  przesuwała  się  w...   Coś  zaczęło  się  w  niej  zmieniać  –     Po  pierwsze,  ciemna  smuga  przecięła  zimowy  krajobraz,  wydawało  się,   że   to   kolejny   cień   rzucany   przez   pnie   drzew   na   skraju   posesji.   Z   wyjątkiem   tego,  że  to  się  przemieszczało.   To  było  żywe.   To  nie  było...  zwierzę.   To  był  mężczyzna.   Nagły   przypływ   strachu   szarpnął   ją   do   pozycji   pionowej,   jej   instynkt   rzucił  się  do  przodu  i  powiedział  jej  od  razu,  kto  to  był.   Thor.   Thor  był  tutaj.   Jej   pierwszą   myślą   było,   aby   zejść   do   podziemia   i   udawać,   że   go   nie   widziała  i  biorąc  pod  uwagę  że  czekał  na  trawniku,  dając  jej  dużo  czasu,  aby   go  rozpoznała,  wydawało  się,  że  oferuje  jej  taką  możliwość.   577  

Jednak  nie  zamierzała  uciekać.  Zrobiła  wystarczająco  dużo  głupot  przez   kilka  ostatnich  lat.   Wstając   z   krzesła,   podeszła   do   drzwi,   które   odblokowała   i   otworzyła   w   stronę  rzeki,  popychając  by  otworzyć  szeroko.     Owinęła   ramiona   wokół   klatki,   by   chronić   się   przed   zimnem,   przechyliła  podbródek  i  czekała  na  niego,  by  wszedł.   I  wszedł.     Z   wyrazem   ponurego   celu   Brat   wszedł   powoli,   jego   ciężkie   buty   chrzęściły  przez  przylepioną  warstwę  śniegu.  Wciąż  wyglądał  tak  samo,  wciąż   wysoki  i  duży,  z  gęstymi  włosami  z  białą  smugą,  przystojny,  z  grobową  miną  i   godnością.   Pomyślała,   że   dziwne   dla   niej   było   mierzyć   go   pewnego   rodzaju   metamorfozą.   Oczywiście,   przypisywała   własną   transformację   komukolwiek   i   każdemu.   Gdy   on   zatrzymał   się   przed   nią,   odchrząknęła,   łagodne   łaskotanie   z   goryczą   mroźnego   powietrza.   Jednak   to   nie   ona   odezwała   się   pierwsza.   To   była  jego  powinność.   -­‐  Dziękuję  że  wyszłaś  po  mnie  -­‐  powiedział.   Ona   po   prostu   skinęła   głową,   nie   chcąc   mu   ułatwiać   przeprosin.   Nie,   nigdy  więcej  nie  będzie  mu  ułatwiać  -­‐  nikomu.   -­‐   Chciałbym   pomówić   trochę   -­‐   jeśli   masz   trochę   czasu?   -­‐   Zimny   wiatr   przeszywał  jej  ubrania,  skinęła  głową  i  weszła  do  środka.  Przedtem  wnętrze   chaty   nie   wydawało   się   szczególnie   ciepłe,   teraz   było   tropikami.   I   było   zatoczone.   Siadając   na   krześle,   dała   mu   wybór   czy   chce   stać,   czy   nie.   Zebrał   się   uprzednio  i  stanął  bezpośrednio  przed  nią.   Po  głębokim,  pokrzepiającym  oddechu,  mówił  wyraźnie  i  zwięźle,  jakby   znał  te  słowa  na  pamięć:     -­‐  Nie  mogę  przeprosić  wystarczająco,  za  to  co  ci  powiedziałem.  To  było   zupełnie  niesprawiedliwe  i  niewybaczalne.  Nie  ma  wyjaśnienia  dla  tego,  więc   nie  będę  nawet  próbował.  Po  prostu  -­‐    

578  

-­‐   Wiesz   co?   -­‐   Odcięła   się   równocześnie.  -­‐   Jest   część   mnie,   która   chce   ci   powiedzieć,   żebyś   poszedł   do   diabła...   zabrał   swoje   przeprosiny,   i   swoje   zmęczone  oczy,  twoje  ciężkie  serce  i  nigdy,  przenigdy  się  do  mnie  nie  zbliżał.   Po  długiej  przerwie,  skinął  głową.     -­‐  Ok.  Rozumiem.  Całkowicie  to  szanuję  -­‐     -­‐   Ale   -­‐   przerwała   mu   znowu   -­‐   Spędziłam   całą   noc   siedząc   na   tym   krześle,  myśląc  o  tym  twoim  szczerym  monologu.  Właściwie,  to  nie  myślałam   o   niczym   innym,   odkąd   cię   opuściłam.   -­‐   Nagle,   spojrzała   na   rzekę.   -­‐   Wiesz,   musiałeś  pogrzebać  mnie  w  taką  noc  jak  dzisiaj,  prawda.     -­‐  Tak,  to  prawda.  Z  wyjątkiem  tego  że  padał  śnieg.     -­‐  To  musiało  być  trudne  przez  zamarzniętą  ziemię.     -­‐  Było.   -­‐  Odciski  na  dowód,  tak,  rzeczywiście.  -­‐  Ponownie  skupiła  się  na  nim.   -­‐   Szczerze   mówiąc,   byłem   dość   blisko   zagłady   kiedy   opuściłaś   pokój   pielęgnacyjny   w   centrum   szkoleniowym.   To   dla   mnie   ważne,   że   zrozumiesz   to.   Po   twoim   odejściu,   nie   miałam   myśli,   nie   miałem   uczuć,   tylko   oddychałem,  dlatego,  że  moje  ciało  robiło  to  na  własną  rękę.   Z   jego   gardła   wydobył   się   taki   dźwięk,   jakby   przez   jego   żal,   nie   mógł   znaleźć  głosu  by  mówić.   -­‐   Zawsze   wiedziałam,   że   kochasz   tylko   Wellsie,   i   nie   tylko   dlatego,   że   tak   mi   mówiłeś   sobą   na   początku,   ale   bo   to   było   oczywiste   od   początku.   I   masz   rację:   Zakochałam   się   w   tobie   i   starałam   się   zachować   to   dla   siebie,   przynajmniej  świadomie,  bo  wiedziałam,  że  to  cię  zaboli  w  nieznośny  sposób,   pomysł,   że   pozwoliłeś   jakiejś   samicy   być   tak   blisko...   -­‐   Pokręciła   głową,   jak   sobie  wyobraziła,  jaki  to  mogło  mieć  wpływ  na  niego.  -­‐  Naprawdę  chciałam  ci   oszczędzić   więcej   bólu   i   szczerze   chciałam,   by   Wellsie   była   wolna.   Jej   położenie   było   prawie   tak   ważne   dla   mnie,   jak   było   dla   ciebie   -­‐   i   nie   chodziło   o  karanie  siebie,  ale  dlatego,  że  ja  naprawdę  cię  kochałam.     Najdroższa  Pani  Kronik,  stał  tak  nadal.  Ledwo  oddychając.   -­‐  Słyszałam,  że  likwidujesz  dom  który  mieliście  razem  -­‐  powiedziała.  -­‐  I   uczyniłeś   podobnie   z   jej   rzeczami.   Domyślam   się,   że   to   dlatego,   że   wypróbowujesz  nowy  sposób,  by  uwolnić  ją  z  Pomiędzy  i  mam  nadzieję,  że   to  działa.  Dla  Was  obojga,  mam  nadzieję,  że  to  działa.     -­‐  Przyjechałem  tutaj,  aby  mówić  o  tobie,  nie  o  jej  -­‐  powiedział  cicho.     579  

-­‐  To  miłe  z  twojej  strony  ale  wiesz,  że  wracam  rozmowę  na  twój  temat,   nie   dlatego   że   czuję   się   ofiarą   nieodwzajemnionego   romansu,   który   źle   się   zakończył,  ale  ponieważ  nasz  związek  zawsze  wtedy  opierał  się  na  tobie.  Co   jest  moją  winą,  ale  także  dlatego  że  zakończyliśmy  cykl.     -­‐  Cykl?     Wstała,  chcąc  być  na  tym  samym  poziomie.     -­‐  Po  prostu  jak  pory  roku  zataczają  koło,  my  też  je  zatoczyliśmy.  Kiedy   po   raz   pierwszy   skrzyżowaliśmy   nasze   drogi,   wszystko   było   o   mnie,   mój   egoizm,   moje   skupienie   się   na   tragedii   i   przeżywanie   tego.   Tym   razem   wszystko  było  o  tobie,  twój  egoizm,  twoje  przeżywanie  tragedii.     -­‐  O  Jezu,  Autumn...     -­‐   Jak   sam   mi   wskazałeś   nie   możemy   zaprzeczyć   prawdzie   i   nie   powinniśmy   próbować.   Dlatego   proponuję,   by   żadne   z   nas   nie   starało   się   walczyć   dłużej.   Zgadzamy   się   do   teraz,   nasz   grzech   przeciwko   drugiemu   to   czyny  i  słowa,  których  żadne  z  nas  nie  może  cofnąć.  Zawsze  będę  żałować,  że   pozostawiłam   cię   w   sytuacji   z   twoim   sztyletem,   tak   wiele   lat   temu,   i   nie   musisz   mi   mówić,   że   czujesz   głęboki   smutek,   gdy   stoisz   teraz   przede   mną  -­‐   widzę,   masz   to   wypisane   na   twarzy.   Ty   i   ja...   to   pełne   koło,   i   to   jest   pełny   cykl.   Zamrugał,  jego  spojrzenie  trzymało  jej  spojrzenie.  Przejechał  kciukiem   po  brwiach  i  potarł  czoło,  jakby  go  bolało.     -­‐  Mylisz  się  co  do  tej  ostatniej  części.     -­‐  Nie  rozumiem,  jak  można  polemizować  z  logiką.     -­‐  Również  robiłem  dużo  rzeczy.  I  nie  zamierzam  o  to  walczyć  z  tobą,  ale   chcę,  żebyś  wiedziała,  że  byłem  z  tobą  nie  tylko  z  powodu  Wellsie.  Wtedy  nie   zdawałem   sobie   z   tego   sprawy,   lub   nie   mogłem   sobie   na   to   pozwolić...   kurwa,   nie   wiem.   Ale   wiem   na   pewno,   że   również   z   twojego   powodu   i   po   twoim  odejściu  stało  się  to  dla  mnie  jasne.   -­‐  Nie  musisz  przepraszać  -­‐     -­‐   To   nie   są   przeprosiny.   To   jest   o   przebudzeniu   i   zmienianiu   się   dla   ciebie   i   życzeniu   byś   była   obok   mnie.   To   jest   o   zamawianiu   dodatkowego   jedzenia  dla  ciebie  i  pamiętaniu  że  nie  ma  cię  w  okolicy,  by  cie  nakarmić.  To   o   tym,   że   nawet   gdy   pakowałem   ubrania   mojej   zmarłej   żony,   miałem   cię   również  w  głowie.  To  nie  była  tylko  Wellsie,  Autumn,  i  myślę,  że  wiedziałem   580  

to   po   twojej   chcączce   i   dlatego   pękłem.   Spędziłem   półtora   dnia   siedząc   na   dupie,   wpatrując   się   ciemność,   próbując   dowiedzieć   się   tego   wszystkiego   i   nie   wiem...   Chyba   w   końcu   znalazłem   odwagę,   by   być   naprawdę   cholernie   szczery.   Ponieważ   jest   to   trudne,   kiedy   kochasz   jedną   osobę   najbardziej   na   świecie,   a   ona   odeszła   i   ktoś   inny   przychodzi   i   stąpa   po   całym   jej   terytorium,   w  moim  sercu.     Przyłożył  rękę  do  piersi  i  uderzył  w  mostek.   -­‐   To   było   jej   i   tylko   jej.   Na   zawsze.   Albo   tylko   tak   myślałem,   że...   ale   cholera   nie   wyszło   w   ten   sposób,   a   następnie   ty   przyszłaś...   i   diabli,   ja   nie   chcę  kończyć  z  tobą.     Teraz  była  jej  kolej  by  czuć  się  zwaloną  z  nóg,  jej  ciało  było  zdrętwiałe   gdy  starała  się  zrozumieć,  co  mówi.   -­‐   Autumn,   jestem   w   tobie   zakochany,   dlatego   tu   dzisiaj   przyjechałem.   I   nie   musimy  być  razem,  a  ty  nie   musisz   przyjmować   tego,   co   powiedziałem,   ale  chciałem  żebyś  usłyszała  to  ode  mnie.  I  chcę  też  powiedzieć,  że  jestem  z   tym   pogodzony,   bo...   -­‐   wziął   głęboki   oddech.   -­‐   Chcesz   wiedzieć,   dlaczego   Wellsie  zaszła  w  ciążę?  Nie  dlatego,  że  chciałem  mieć  młode.  To  dlatego,  że   wiedziała,  że  każdej  nocy,  kiedy  opuszczałem  dom  mogłem  zginąć  w  walce,  i   jak   powiedziała,   że   chciała   mieć   kogoś,   dla   kogo   mogłaby   żyć.   Gdybym   był   tym,   który   odejdzie?   Mogłaby   żyć   dla   siebie   i...   dziwne   jest   to,   bym   chciał,   żeby   to   zrobiła.   Jakby   to   dotyczyło   kogoś   innego.   Chyba   zdawałem   sobie   sprawę,  że...  że  nie  będzie  chciała  opłakiwać  mnie  na  zawsze.  Ona  by  chciała,   żebym  szedł  dalej...  i  idę.     Autumn  otworzyła  usta,  żeby  coś  powiedzieć.  Ale  nie  mogła.   Czyżby  naprawdę  usłyszała,  jak  mówił  to  wszystko  –   -­‐  Alle  -­‐  kurwa-­‐  luja!     Gdy   Autumn   krzyknęła   i   Thor   obnażył   czarny   sztylet,   Lassiter   wyszedł   na  środek  pokoju.   Anioł   klasnął   kilka   razy,   a   następnie   wzniósł   dłonie   do   nieba,   jak   ewangelista.     -­‐  Nareszcie!     -­‐  Jezus  -­‐  syknął  Thor  i  odłożył  broń.  -­‐  Myślałem,  że  odszedłeś!    

581  

-­‐   Ok,   nadal   nie   ten   facet,   który   urodził   się   w   żłobie.   I   uwierz   mi,   próbowałem  złożyć   rezygnację,  ale  Stwórca  nie  był  zainteresowany  tym,  co   miałem  do  powiedzenia.  Jak  zwykle.     -­‐  Dzwoniłem  do  ciebie  kilka  razy  i  nie  przyszedłeś.     -­‐   No   cóż,   najpierw   byłem   na   ciebie   zajebiście   wkurzony.   A   potem   po   prostu   nie   chciałem   ci   wchodzić   w   drogę.   Wiedziałem,   że   robiłeś   coś   wielkiego.  -­‐  Anioł  podszedł  i  położył  dłoń  na  ramionach  Autumn.  -­‐  Wszystko   w  porządku?     Skinęła  głową  i  wydała  z  siebie  dźwięk  coś  blisko  do  uhhuh.   -­‐  Więc  to  jest  dobre,  tak?  -­‐  powiedział  Lassiter.   Thor  pokręcił  głową.     -­‐   Nie   zmuszaj   jej   do   niczego.   Ona   ma   prawo   wyboru   własnej   drogi,   zawsze  miała.     Na  to,  odwrócił  się  i  podszedł  do  drzwi.  Tuż  zanim  je  otworzył,  spojrzał   przez  ramię,  jego  niebieskie  oczy  zawiesiły  się  na  jej.     -­‐  Ceremonia  przejścia  Wellsie  jest  jutro  wieczorem.  Bardzo  chciałbym,   abyś  tam  była,  ale  zrozumiem,  jeśli  nie  zechcesz  przyjść.  I  Lassiter,  jeśli  masz   zamiar   zostać   z   nią,   mam   nadzieję,   że   zrobisz   coś   pożytecznego   i   przygotujesz   jej   filiżankę   herbaty,   i   jakieś   tosty?   Lubi   chleb   na   zakwasie   opieczony   po   obu   stronach,   ze   słodkim   masłem,   chętnie   z   bitą   śmietaną   i   odrobiną  dżemu  truskawkowego.  A  herbatę  Earl  Grey  z  łyżeczką  cukru.   -­‐  Co  -­‐  Czy  ja  wyglądam  jak  lokaj?     Thor  tylko  patrzył  na  nią  przez  dłuższy  czas,  jak  gdyby  dając  jej  szansę   zobaczyć,   jak   pewnie   i   stabilnie   stąpa   po   ziemi   -­‐   silny   w   sposób,   który   nie   miał  nic  wspólnego  z  jego  wagą,  a  miał  wszystko  z  jego  duszą.   On  w  rzeczywistości  przeszedł  transformację.   Na   koniec   skinął   głową   i   wyszedł   w   zaśnieżony   krajobraz...   i   zdematerializował  się  w  powietrzu.   -­‐   Masz   telewizor   tutaj?   -­‐   Usłyszała   z   kuchni   pytanie   Lassitera,   gdzie   otwierał  i  zamykał  szafki.   -­‐  Nie  musisz  zostawać  -­‐  wymamrotała,  nadal  w  szoku.   -­‐   Po   prostu   powiedz   mi,   że   masz   telewizor   i   jestem   szczęśliwym   facetem.     -­‐  Mam.   582  

-­‐   No,   wiesz,   że   to   mój   szczęśliwy   dzień,   i   nie   martw   się,   będę   nas   zabawiać.  Założę  się,  że  znajdę  nam  maraton  ‘Prawdziwej  Gospodyni’.     -­‐  Że  co?  -­‐  Powiedziała.   -­‐   Mam   nadzieję,   że   będzie   to   New   Jersey.   Ale   wezmę   Atlantę.   Lub   Beverly  Hills.     Trzęsąc   się,   poszła   spojrzeć   na   niego,   a   mogła   tylko   mrugać,   gdy   została  oślepiona  przez  wszystkie  światła  które  włączył.   Oh,  czekaj,  tylko  że  to  on,  świecił.   -­‐   O   czym   ty   mówisz?   -­‐   Spytała,   myśląc   że   to   niesamowite,   że   ten   mężczyzna  mówi  w  takiej  chwili  o  ludzkiej  TV.   Z  nad  kuchenki,  anioł  uśmiechnął  się  ponuro  i  puścił  jej  oczko.     -­‐   Pomyśl,   jeśli   pozwolisz   sobie   uwierzyć   w   Thora   i   otworzysz   swoje   serce   do   niego,   możesz   pozbyć   się   mnie   na   zawsze.   Wszystko   co   musisz   zrobić,  to  oddać  mu  siebie,  umysł,  ciało  i  duszę,  dziewczynko,  a  ja  będę  tak   dobry   i   odejdę   –   i   nie   będziesz   musiała   się   martwić   o   to,   co   to   jest   ‘Prawdziwa  Gospodyni’.         Tłumaczenie:  Fiolka2708  

583  

SIEDEMDZIESIĄT       Następnego   wieczoru,   kiedy   tylko   zapadła   noc,   Assail,   syn   Assaila   ruszył  przez  swój  szklany  dom,  kierując  się  do  garażu.  Kiedy  przechodził  przez   tylne   drzwi   rezydencji,   spojrzał   na   szkło,   które   zostało   z   powrotem   wstawione  gdy  nadeszła  jesień.     Remont  był  schludny,  i  sprawiał  wrażenie  jakby  wyszedł  spod  igły.  Do   tego   stopnia,   że   nikt   nie   mógłby   zgadnąć,   że   kiedykolwiek   miała   tu   miejsce   jakaś  przemoc.     Tego   samego   nie   można   powiedzieć   o   wydarzeniach,   które   zaszły   tej   okropnej   nocy.   Pomimo   tego   że   dni   kalendarzowe   przemijały,   i   pory   roku   się   zmieniały,  a  księżyc  wschodził  i  zachodził,  nie  było  naprawy  tego    co  się  stało,   nie  było  mowy  żeby  coś  naprawiło  ten  bałagan.     Przypuszczał  że,  to  nie  było  to,  co    Xcor  chciał  osiągnąć.     Rzeczywiście,   tej   nocy   w   końcu   odczuje   dokładnie,   jak   wiele   szkód   zostało  wyrządzonych.     Glymera  była  tak  cholernie  wolna,  że  to  śmieszne.     Aktywował   system   alarmowy   za   pomocą   odcisku   palca,   wszedł   do   garażu,   zamknął   za   sobą,   i   przeszedł   naokoło   Jaguara.   Range   Rover   po   drugiej   stronie,   miał   ogromne   opony   z   terenowym   bieżnikiem   -­‐   jego   najnowszy  zakup  w  końcu  został  dostarczony  w  zeszłym  tygodniu:  Mimo  że   bardzo   kochał   swojego   XKR   (Jaguara),   był   zmęczony   uczuciem     podczas   jazdy,  jak  gdyby  jeździł  goniąc  świnie  na  lodzie.     Wewnątrz  mocno  zmodyfikowanego  SUVa,  podjechał  do  drzwi  garażu  i   czekał;  potem  zawrócił,  odwrócił  się  i  czekał,  aż  drzwi  ponownie  spadną.     Elan,   syn   Larexa,   był   małym   zasrańcem,   rodzajem   arystokraty,   który   był   prawdziwym   wrzodem   na   dupie   Assail'a:   zbyt   wiele   endogamii,   zbyt   wiele   pieniędzy   odizolowało   go   zupełnie   od   realiów   życia.   Samiec   nie   był   bardziej  zdolny  do  kucia  swojej  drogi  bez  przejawów  władzy  wynikającej  ze   swojej  pozycji,  od  niemowlęcia  pozostawionego  na  mrozie.  

584  

  A   jednak   zrządzeniem   losu,   samiec   był   zdolny   wprowadzić   więcej   zmian,   niż   był   godzien:   w   następstwie   ataków,   był   najwyższym   rangą   nie-­‐   Bratem  w  Radzie,  ale  dla  Mordha  -­‐  który  był  tak  uwikłany  w  Bractwo,  mógłby   równie  dobrze  skończyć  z  czarnym  sztyletem  w  swojej  piersi.     Dlatego   Elan   był   tym,   który   zwołał   dzisiaj   trochę   ‘nieoficjalne’   spotkanie  towarzyskie.   Które   po   raz   kolejny   nie   obejmowało   Mordha.   I   które   będzie   prawdopodobnie  dotyczyło  buntu.   Nie,   żeby   taki   intelektualista   jak   Elan   nazwałby   je   w   ten   sposób.   Nie,   zdrajcy,   którzy   nosili   apaszki,   jedwabne   skarpetki   z   tendencją   do   formułowania   ich   rzeczywistości   w   znacznie   bardziej   wysublimowanych   określeniach  -­‐  mimo  że  sformułowanie  nic  nie  zmienia...     Assail   pędził   przed   siebie,   podróż   do   domu   Elana   trwała   dobre   czterdzieści  pięć  minut,  pomimo  tego,  że  autostrady  były  całe  w  soli,  a  ulice   odśnieżone.  Oczywiście,  może  i  zaoszczędziłby  czas,  dematerializując  się,  ale   jeśli  sprawy  wymknęły  by  się  spod  kontroli,  jeśli  zostałby  ranny  i  nie  zniknie   sam,  musiał  się  upewnić,  że  miał  skuteczną  kryjówkę  i  ucieczkę.     Wziął  za  pewnik  bezpieczeństwo  tylko  raz  i  dawno  temu.  Nigdy  więcej.   I   w   rzeczywistości,   Bractwo   było   bardzo   inteligentne.   Nie   wiadomo,   czy   powstali   spiskowcy   dokonają   dziś   nalotu   czy   nie,   zwłaszcza   jeśli   Xcor   zamierza  dokonać  wystąpienia.     Kryjówką   Elana   był   murowany   dom,   pochodzenia   wiktoriańskiego,     z   drewnianym   wykończeniem   na   każdym   wierzchołku   i   narożniku.   Zlokalizowany   w   małej   sennej   wiosce   z   tylko   trzydziestoma   tysiącami   ludzi,   był   dobrze   usytuowany   w   zaułku,   i   miał   rzekę   wijącą   się   po   jednej   stronie   obiektu.     Kiedy   wyszedł,   nie   pozapinał     guzików   z   żółwiej   skorupy   na   froncie   swojego   płaszcza   z   sierści   wielbłądziej     i   nie   założył   rękawic.   Nie   pozapinał   swojej  dwurzędowej  marynarki.     Jego  broń  była  umiejscowiona  na  sercu,  i  chciał  mieć  do  niej  dostęp.     Zbliżył  się  do  drzwi,  jego  drobne  czarne  buty  stukały  na  odśnieżonym   chodniku,   a   jego   oddech   opuszczał   jego   usta   w   kłębach   bieli.   Ponad   jego   głową,  księżyc  świecił  jasno  jak  światło  halogenowe  i  tłuszcz  na  talerzu,  brak  

585  

chmur   i   wilgotności   umożliwiała   jego   prawdziwej   mocy   spadać   wprost   z   nieba.     Zasłony   na   wszystkich   oknach   zostały   spuszczone,   więc   nie   mógł   zobaczyć,  jak  wielu  pozostałych  przybyło,  ale  nie  zaskoczyłoby  go,  gdyby  już   zdematerializowali  sie  na  miejsce.     Imbecyle.   Wcisnął  dzwonek  do  drzwi  gołą  ręką,  wejście  natychmiast  otworzył  na   oścież,  formalnie  ubrany  kamerdyner  Psańców  kłaniając  się  w  pas.   -­‐  Mistrzu  Assail.  Witamy,  mogę  wziąć  twój  płaszcz?     -­‐  Nie,  nie  możesz.     Zawahał  się,  przynajmniej  do  czasu  kiedy  Assail  uniósł  brew  na  sługę.     -­‐  Ach,  oczywiście,  mój  panie,  proszę  za  mną.       Głosy,   wszystkie   z   nich   męskie,   zalały   jego   uszy   tak   jak   zapach   cynamonu   w   grzanym   cydrze   dotarł   do   jego   nosa.   Wchodząc   za   lokajem,   pozwolił   się   prowadzić   do   wielkiego   pokoju   dziennego,   który   został   wypchany   ciężkimi   mahoniowymi   meblami,   z   tej   samej   epoki   co   dom.   A   wśród   antyków,   było   dobrze   z   dziesięciu   mężczyzn   towarzyszących   gospodarzowi,  wystrojonych  w  garnitury  z  krawatami  i  apaszkami  na  szyi.     Byli  wyraźnie  zanurzeni  w  rozmowie  do  momentu  jego  pojawienia  się,   co  zasugerowało  mu,  że  przynajmniej  niektórzy  z  nich  mu  nie  ufają.   To  były  prawdopodobnie  jedyne  mądre  rzeczy  na  temat  tej  grupy.     Ich  gospodarz  oderwał  się  i  podszedł  z  radosnym  uśmiechem.     -­‐  Jak  dobrze,  że  przyszedłeś  Assail.       -­‐  Dziękuję,  że  mnie  zaprosiłeś.       Elan  zmarszczył  brwi.     -­‐  Gdzie  jest  mój  Psaniec?  Powinien  wziąć  twój  płaszcz  -­‐       -­‐   Wolę   go   zatrzymać.   I   zajmę   to   siedzenie   tam.   -­‐   Skinął   na   jeden   róg,   który  zapewniał  mu  najlepszy  dostęp  wizualny.  -­‐  Mam  nadzieję,  że  niedługo   zaczniemy.       -­‐  Rzeczywiście.  Po  twoim  przybyciu,  czekamy  tylko  na  jeszcze  jednego.     Assail   zmrużył   oczy   na   subtelnej   linii   potu,   która   znaczyła   skórę   między   nosem   i   górną   wargą   samca.   Xcor   wybrał   właściwego   pionka,   pomyślał,   podszedł  i  opadł  na  krzesło.     Ostry  przeciąg  ogłosił  nadejście  ostatniego  gościa.   586  

  Kiedy   Xcor   wszedł   do   pokoju,   zastał   cholernie   więcej   niż   zastój   w   paplaninie.   Każdy   z   arystokratów   zamilkł,   subtelnie   przegrupowanie   tłumu   zakończyło  się  tym,  że  każdy  się  cofnął.     Potem   znowu   -­‐   niespodzianka!   Xcor   miał   więcej   niż   jednego   towarzysza  ze  sobą.     Cała   Banda   Drani   deptała   mu   po   piętach,   tworząc   półkole   za   swoim   przywódcą.     Z   bliska,   Xcor   był   właśnie   taki   jak   zawsze:   szorstki   i   brzydki,   rodzaj   samca,   którego   oblicze   i   ustosunkowanie   sugeruje,   że   jego   reputacja   wyrobiona  przez  przemoc  była  oparta  na  rzeczywistości,  a  nie  na  domysłach.   Zaprawdę,   stojąc   pośród   tych   słabeuszy,   w   ich   otoczeniu   luksusu   i   uprzejmości,   był   gotowy   i   perfekcyjnie   zdolny   do   wycięcia   wszystkiego,   co   oddycha   w   tym   pokoju   –   a   samce   za   jego   plecami     byli   tak   samo,   każdy   ubrany   jak   na   wojnę   i   przygotowani,   aby   to   wykorzystać   na   sam   ukłon   ze   strony  ich  pana.     Biorąc   pod   uwagę   wielu   z   nich,   nawet   Assail   musiał   przyznać,   że   byli   oni  imponujący.     Jakim   głupcem   był   Elan   -­‐   on   i   jego   powsinogi   z   glymerii   nie   mieli   pojęcia  o  puszce  Pandory  jaką  otworzyli.     Z  nadgorliwym  kaszlem,  Elan  wystąpił  z  orędziem  wszem  i  wobec  jako   ktoś,   kto   był   za   to   odpowiedzialny   -­‐   choć   przyćmiewał   go   nie   tylko   ciężar   żołnierzy,  ale  ich  obecność.   -­‐   Wierzę,   że   jakiekolwiek   przedstawianie   jest   zbędne,   bez   mówienia   tego   do   każdego   z   was   z   osobna   -­‐   w   tym   momencie,   spojrzał   na   swoich   członków  Rady  -­‐  mówienie  o  tym  spotkaniu,  spowoduje  odwet,    który  będzie   równoznaczny  z  życzeniem  sobie  aby  ataki  powróciły.     Podczas   gdy   mówił,   zebrał   pewną   dynamikę,   jakby   zakładając   płaszcz   mocy,   nawet   jeśli   był   dostarczony   przez   kogoś   innego,   był   to   rodzaj   masturbacji  dla  jego  ego.     -­‐   Myślałem,   że   to   ważne,   aby   zgromadzić   nas   wszystkich   razem   tej   nocy.   -­‐   Zaczął   chodzić,   składając   ręce   na   swoich   małych   plecach   i   pochylił   się   do  przodu,  przemawiając  do  swoich  lśniących  butów.  -­‐  Od  czasu  do  czasu  w   ciągu  ostatniego  roku,  wszyscy  szanowni  członkowie  Rady    przybyli  do  mnie  i   wyrazili   nie   tylko   swoje   katastrofalne   straty,   ale   ich   frustracje   w   związku   z   587  

funkcjonowaniem   obecnego   systemu   odpowiadającego   za   znaczącą   poprawę.       Brwi   Assail'a   strzeliły   w     górę   przy   słowie   obecnego:   To   powstanie   poczyniło  dalsze  postępy  niż  się  domyślał,  jeżeli  to  się  rozniesie  wokół...     -­‐  Rozmowy  te  miały  miejsce  w  ciągu  miesięcy,  ale  była  to  niezachwiana   spójność  skarg  i  rozczarowań.  W  konsekwencji,  po  długich  obradach  z  moim   sumieniem,   stwierdziłem   po   raz   pierwszy   w   moim   życiu,   że   wystrzegam   się   aktualnego   przywódcy   rasy,   do   tego   stopnia,   że   jestem   zmuszony   do   działania.  Ci  gentlemani  -­‐  w  tej  groteskowej  perspektywie  machnął  otwartą   dłonią   na   kolekcję   wojowników   -­‐   wyrazili   podobne   obawy,   jak   również   pewne   chęci   by   -­‐   jak   by   to   określić   -­‐   wprowadzić   zmiany.   Jak   mi   wiadomo,   wszyscy   jesteśmy   częścią   jednego   umysłu,   pomyślałem,   że   może   omówimy   nasze  następne  kroki.       W   tym   momencie,   zgromadzeni   strojnisie   postanowili   naszczać   na   konwersacyjne   drogowskazy,   powtarzając,   ich   własnymi   niekończącymi   słowami,  co  właśnie  stwierdził  Elan.     Najwyraźniej  czuli,  że  to  dla  nich  okazja,  by  udowodnić  Bandzie  Drani   jak  poważni  byli,  ale  wątpił  by  Xcor  został  przeniesiony  przez  którekolwiek  z   gorącym   powietrzem.   Ci   członkowie   arystokracji   byli   kruchymi,   przeznaczonymi   na   stracenie   narzędziami,   każdy   z   nich   ograniczony   w   użyciu   i  łatwo  się  łamiący  -­‐  i  Xcor  musiał  o  tym  wiedzieć.  Nie  ulega  wątpliwości,  że   będzie   pracować   z   nimi,   aż   przestanie   ich   potrzebować,   a   następnie   złamie   ich  jak  śmiesznie  małe  drewniane  uchwyty  i  rzuci  je  na  bok.     Kiedy  Assail  usiadł  i  słuchał,  nie  czuł  szczególnej  miłości  i  szacunku  dla   sposobu   sprawowania   władzy.   Ale   był   dla   niego   pewien   fakt,   że   Ghrom   był   samcem   który   dotrzymuje   danego   słowa   -­‐   tego   samego   nie   można   było   powiedzieć   o   żadnym   z   tych   chojraków   glymerii:   Ta   cała   grupa,   wyłączając   Xcor'a  i  jego  chłopców,  całowałaby  dupę  króla,  aż  zdrętwiałyby  im  usta  -­‐  Aż   do   czasu   kiedy   spowodowaliby   jego   śmierć.   A   potem?   Xcor   będzie   służyć   samemu  sobie  i  do  diabła  z  całą  resztą.     Ghrom,   stwierdził,   umożliwił   handel   z   ludźmi,   aby   swobodnie   sie   utrzymywać.   Xcor   jednak   był   typem,   który   nie   pozwoliłby   na   to,   by   inni   mieli   możliwość  by  rosnąć  w  siłę  -­‐    a  wszystkie  pieniądze  jakie  zarobiłby  na  handlu   588  

narkotykami,   prędzej   czy   później   sprawiłyby,   że   plecy   Assaila   stałyby   się   celem.     Jeśli  już  nim  nie  są.     -­‐  ...  I  moje  rodzinne  nieruchomości  leżą  odłogiem  w  Caldwell     Gdy   Assail   wstał   z   krzesła,   wszystkie   oczy   wojowników   skierowały   się   do  niego.     Krocząc   naprzód   przez   tłum,   był   ostrożny,   pokazując   swoje   ręce,   aby   uwierzyli  że  nie  wyciągnął  broni.   -­‐  Proszę  wybaczyć  że  przeszkadzam  -­‐  powiedział  to  bez  znaczenia    -­‐  Ale   muszę  teraz  odejść.       Elan  zaczął  bełkotać  aż  Xcor  zmrużył  oczy.     Odnosząc  się  do  prawdziwego  lidera  w  pokoju,  Assail  mówił  wyraźnie.   -­‐  Nie  będę  nawiązywał  do  tego  spotkania,  ani  pojedynczym  osobom  w   tym   pokoju,   ani   jakimkolwiek   innym   osobom,   nie   będę   nawiązywał   do   sprawozdania,   które   zostały   przedstawione,   ani   do   tego   kto   w   nim   uczestniczył.   Nie   jestem   politycznym   indywidualistą,   ani   nie   mam   wzorów   każdej   władzy   -­‐   ale   jestem   biznesmenem   dążącego   tylko   by   nadal   rozwijać   się  w  kręgach  gospodarczych.  Opuszczając  to  spotkanie  rezygnuję  niniejszym   z   Rady,   działając   zgodnie   z   tym,   nie   zamierzam   propagować,   ani   zakłócać   porządku  obrad.       Xcor   uśmiechnął   się   zimno,   oczy   miał   zamknięte,   naładowane   zabójczymi  zamiarami.     -­‐  Uznam  każdego,  kto  opuści  ten  pokój  moim  wrogiem.       Assail  kiwnął  głową.     -­‐   Niech   tak   będzie.   I   wiem,   że   będę   bronić   swoich   interesów   odpowiednio  przed  intruzami  jakiegokolwiek  rodzaju.       -­‐  Jak  sobie  życzysz.   Assail   wyszedł   bez   pośpiechu,   przynajmniej   dopóki   nie   wsiadł   do   Range   Rovera.   Wewnątrz   SUVa,   sprawnie   zamknął   zamek   w   drzwiach,   uruchomił  silnik,  i  ruszył.     Jadąc,   był   czujny,   ale   nie   wpadał   w   paranoję.   Wierzył   w   każde   słowo   Xcora   co   oznaczało,   że   oznakował   go   jako   wroga,   ale   był   też   świadomy,   że   ten  samiec  będzie  miał  ręce  pełne  roboty.    

589  

  Pomiędzy   Bractwem,   które   było   bez   wątpienia   więcej   niż   groźnym   wrogiem,   a   glymerią,   która   była   niczym   koty   pasterskie24,   wiele   rzeczy   przyciągało  jego  uwagę.     Prędzej  czy  później,  jednak  samiec  skoncentruje  się  na  Assailu.     Na  szczęście,  teraz  był  gotowy  i  zamierzał  by  tak  zostało.     A  czekanie  nigdy  mu  nie  przeszkadzało.       Tłumaczenie:  magdalena.bojka1  

                                                                                                                        24

 idiomatyczne  powiedzenie,  które  odnosi  się  do  próby  kontrolowania  lub  zorganizowania  klasy  jednostek,   które  są  niekontrolowane  lub  chaotyczne.  Oznacza  to  zadanie  niezwykle  trudne  lub  Niemożliwe  do  zrobienia   przede  wszystkim  ze  wzgl.  na  czynniki  chaotyczne  

590  

SIEDEMDZIESIĄT-JEDEN   Gdy  Thor  wyłonił  się  nagi  i  kapiący  z  pod  prysznica,  pukanie  do  drzwi   jego  sypialni  było  głośne  i  trochę  przytłumione,  jak  gdyby  zostało  dokonane   przez  skraj  dłoni,  zamiast  kostkami  i  po  tylu  latach  bycia  Bratem,  wiedział,  że   to  mogło  być  wykonane  tylko  przez  jednego  mężczyznę.   -­‐  Rankhor?  -­‐  Założył  ręcznik  wokół  pasa  i  ruszył,  aby  otworzyć  drzwi.  -­‐   Mój  Bracie,  jak  leci?     Facet   stał   na   korytarzu   z   jego   niezwykle   piękną   uroczystą   twarzą,   ciałem   odzianym   w   białą   jedwabną   szatę,   która   spadła   z   jego   szerokich   ramion   i   była   związana   w   pasie   prostym   białym   sznurem.   Na   jego   piersi,   czarne  sztylety  były  w  kaburze  z  białej  skóry.   -­‐  Hej,  mój  Bracie...  Ja,  ach...     Nastąpiła  niezręczna  chwila,  a  Thor  był  jedynym,  który  mógł  przełamać   napięcie.     -­‐  Wyglądasz  jak  ulukrowany  pączek,  Hollywood.   -­‐   Dziękuję.   -­‐   Brat   wpatrywał   się   w   dywan.   -­‐   Słuchaj,   przyniosłem   ci   coś.   To  od  Mary  i  ode  mnie.     Otwarł   wielką   dłoń,   trzymał   ciężki   złoty   Rolex,   ten   który   Mary   nosiła,   ten   który   Brat   dał   jej,   gdy   się   sparzyli.   To   był   symbol   ich   miłości...   i   ich   wzajemnego  wsparcia.   Thor  wziął  go,  czując  ciepło,  które  zatrzymał  metal.     -­‐  Mój  Bracie...     -­‐  Słuchaj,  chcemy  tylko,  żebyś  wiedział,  że  jesteśmy  z  tobą  –  dołożyłem   z  powrotem  części  bransoletki,  więc  będzie  pasował  do  twojego  nadgarstka.   Thor  wsunął  go  na  rękę,  tak,  idealnie  dopasowany.   -­‐  Dziękuję.  Zwrócę  go  -­‐     Rankhor   rozpostarł   ręce   i   zrobił   coś   w   rodzaju   przytulającego   niedźwiedzia,  z  którego  był  znany  -­‐  w  rodzaju  takiego  który  nadwyręża  twój   kręgosłup   i   po   wykonaniu   którego   trzeba   napełnić   swoją   klatkę   piersiową   powietrzem,  by  po  prostu  upewnić  się,  że  nie  ma  się  przebitego  płuca.   -­‐  Brak  mi  słów,  mój  Bracie  -­‐  powiedział  Hollywood.  

591  

Gdy  Thor  klepnął  go  w  plecy,  poczuł  tatuaż  smoka  który  kotłował  się,   jakby  też  składał  kondolencje.     -­‐  W  porządku.  Wiem,  że  to  trudne.     Po   wyjściu   Rankhora,   po   prostu   zamknął   drzwi,   gdy   nastąpiło   kolejne   pukanie.   Wyjrzał   za   drzwi   i   zobaczył   Furiatha   i   Z   w   kolejce   obok   siebie.   Bliźniacy   mieli  na  sobie  tą  samą  szatę  i  sznur,  którą  Rankhor  miał  założoną,  a  ich  oczy   były   takie   same   jak   Hollywooda,   Bahama   blues:   smutne,   tak   cholernie   smutne.     -­‐  Mój  Bracie  -­‐  powiedział  Furiath,  podchodząc  i  obejmując  go.   Kiedy   samiec   cofnął   się   w   tył,   wyciągnął   coś   długiego   i   skomplikowanego.     -­‐  Dla  ciebie.  -­‐  W  ręku  miał  pięciometrową  jedwabną  białą  wstęgę,  na   której  była  modlitwa  o  siłę,  starannie  i  pięknie  haftowaną  złotą  nicią.   -­‐  Wybranki,  Cormia  i  ja  jesteśmy  z  tobą.     Thor   przez   chwilę   wachlował   taśmą,   i   śledził   znaki   Starego   Języka,   recytując  stare  słowa  w  swojej  głowie.  To  musiało  zająć  godziny,  pomyślał.  I   wiele,  wiele  rąk.     -­‐  Mój  Boże,  to  jest  piękne...   -­‐  Powstrzymał  łzy  i  pomyślał,  Fan-­‐kurwa-­‐ tastic.  Jeśli  w  ten  sposób  będzie  dostawał  serdeczności  do  czasu  Ceremonii?   Będzie  miał  cholerny  bałagan,  gdy  faktycznie  się  zacznie.   Zbihr  odchrząknął.  A  następnie  Brat,  który  nienawidził  dotykać  innych   pochylił   się   i   objął   Thora.   Uścisk   był   tak   delikatny,   że   Thor   musiał   się   zastanawiać,  czy  to  nie  było  przypadkiem  z  braku  praktyki.  Albo  to,  albo  Thor   wyglądał  tak  krucho,  jak  się  czuł.   -­‐  To  jest  od  mojej  rodziny  dla  ciebie  -­‐  wypowiedział  miękko  słowa.   Brat  podał  kawałek  pergaminu  i  palce  Thora  zadrżały  gdy  go  otworzył.     -­‐  Och...  cholera...     Na  środku  był  czerwony  odcisk  małej  rączki.  Młodego.  Nalli...   Nie   było   większej   lub   cenniejszej   rzeczy   dla   mężczyzny   niż   jego   potomstwo   -­‐   zwłaszcza   jeśli   to   była   dziewczynka.   Dlatego   odcisk   rączki   był   symbolem   wszystkiego   co   Z   miał   i   wszystkiego   czym   był,   teraz   i   w   przyszłości   i  pergamin  został  zastawiony,  by  wspierać  jego  Brata.   -­‐  Kurwa  -­‐  Thor  powiedział  po  prostu  i  wziął  drżący  oddech.   592  

-­‐  Zobaczymy  się  tam  -­‐  stwierdził  Furiath.   Musieli  zamknąć  drzwi.   Thor   cofnął   się   i   usiadł   na   materacu   z   wstęgą   na   swoich   udach,   wpatrując  się  w  odcisk  rączki  dziecka.   Gdy  zabrzmiało  następne  pukanie,  nie  spojrzał  w  górę.     -­‐  Tak?     To  był  V.   Brat  wydawał  się  sztywny  i  skrępowany,  ale  wtedy,  był  chyba  najgorszy   z  nich  wszystkich,  gdy  przyszło  to  bzdurne  gówno.   Nic   nie   powiedział.   Nie   próbował   żadnego   bzdurnego   przytulania,   co   było  równie  dobre.   Zamiast   tego   postawił   drewnianą   skrzynkę   na   łóżku,   obok   Thora,   wydzielającą  turecki  zapach  i  wrócił  do  wyjścia,  jakby  nie  mógł  się  doczekać,   aby  wydostać  się  z  pokoju.   Zatrzymał  się  przed  wyjściem.     -­‐  Mam  to,  mój  Bracie  -­‐  powiedział  do  drzwi.   -­‐  Wiem,  V.  Zawsze  masz.     Mężczyzna   skinął   głową   i   wyszedł,   Thor   odwrócił   się   do   mahoniowej   skrzynki.   Zwalniając   zapięcie   z   czarnej   stali   i   podnosząc   pokrywę,   musiał   zakląć  pod  nosem.   Zestaw   czarnych   sztyletów   był...   zapierał   dech   w   piersiach.   Wyjmując   jeden,   podziwiał   dopasowanie   do   jego   ręki,   a   następnie   zauważył,   że   na   ostrzu  były  wyryte  symbole.   Modlitwy,  cztery  z  nich,  po  jednej  na  każdej  stronie  broni.  Modlitwy  o   siłę.   Te   sztylety   naprawdę   nie   nadawały   się   do   walki   -­‐   były   zbyt   cenne.   Chryste,   V   musiał   pracować   nad   nimi   przez   rok,   może   dłużej...   choć   oczywiście,  jak  wszystko  co  Brat  wykonał  w  tej  jego  kuźni,  było  zabójcze  jak   cholera  –   Następnie  pukał  Butch.  Musiał  być.   -­‐  Ta  -­‐    Thor  musiał  oczyścić  swoje  gardło.  -­‐  Tak?   Tak,   to   był   glina.   Ubrany   jak   wszyscy   inni   w   białą   szatę   z   białym   sznurem.  

593  

Gdy   Brat   wszedł   po   pokoju,   nie   miał   nic   w   swoich   rękach.   Ale   nie   przyszedł  z  pustymi  rękami.   -­‐  W  taką  noc  jak  dziś  -­‐  powiedział  chropowato  -­‐  Mam  tylko  moją  wiarę.   To  wszystko,  co  mam,  bo  nie  ma  pod  słońcem  żadnych  słów  by  ulżyły  ci,  tam   gdzie  jesteś,  znam  to  osobiście.     Sięgnął   na   szyję   i   szperał   za   czymś.   Kiedy   przyniósł   ręce   do   przodu,   trzymał   ciężki   złoty   łańcuch   i   nawet   cięższy   krzyż,   którego   nigdy,   przenigdy   nie  zdejmował.   -­‐  Wiem,  że  mój  Bóg  nie  jest  twoim,  ale  mogę  ci  to  założyć?     Thor   kiwnął   i   opuścił   głowę.   Łańcuch   wisiał   na   jego   szyi,   jako   znak   niesamowitej   wiary   katolickiej   samca,   by   w   każdej   chwili   mógł   wyciągnąć   rękę  i  dotknąć  krzyża.   Miał  niesamowitą  wagę,  całe  to  złoto.  Nawet  był  wygodny.   Butch  pochylił  się  i  uścisnął  ramię  Thora.   -­‐  Zobaczymy  się  na  dole.   Kurwa.  Nie  miał  nic  więcej  do  powiedzenia.   Przez  chwilę,  po  prostu  siedział,  starając  się  trzymać  razem.   Dopóki  nie  usłyszał  czegoś  przy  drzwiach.  Drapanie,  jakby...   -­‐  Panie?  -­‐  powiedział  Thor  zanim  zmusił  stopy  i  ruszył  w  drogę.   Otwierasz  drzwi  dla  króla.  Bez  względu  na  stan  w  jakim  jesteś.  Ghrom  i   George  weszli  razem,  a  jego  Brat  był  charakterystycznie  bezceremonialny.     -­‐  Nie  będę  pytać  jak  się  trzymasz.     -­‐  Doceniam  to,  Panie.  Bo  jestem  cholernie  obdarty.     -­‐  Czemu  miałbyś  nie  być.     -­‐  To  prawie  trudniejsze,  kiedy  ludzie  są  mili.     -­‐   Taak.   Więc.   Domyślam   się,   że   będziesz   mieć   więcej   tego   gówna   do   zassania.  -­‐  Król  majstrował  coś  przy  swoim  palcu.  A  następnie  podał  Thorowi   -­‐  O,  kurwa,  nie.   Thor  wyrzucił  ręce  w  górę,  zagradzając  drogę,  mimo  że  mężczyzna  był   ślepy.     -­‐  Uh  -­‐  uh.  Nie  ma  mowy.  Nie  ma  kurwa  mowy  –     -­‐  Rozkazuję  ci  go  wziąć.     Thor   przeklął.   Czekał,   by   zobaczyć,   czy   Król   nie   zmienił   zdania.   Nic   jednak  nie  wskazywało  na  to.   594  

Gdy   Ghrom   tylko   patrzył   prosto   przed   siebie,   Thor   wiedział,   że   stracił   ten  argument.   Z   poczuciem   całkowitej   nierealności,   wziął   czarny   pierścień   z   brylantem,  który  do  tej  pory  był  noszony  tylko  przez  Króla.   -­‐   Moja   krwiczka   i   ja   będziemy   tam   dla   ciebie.   Noś   go   podczas   Ceremonii,   byś   wiedział   że,   moja   krew,   moje   ciało,   moje   bijące   serce   są   twoje.   George   zachwycony   machał   ogonem,   jakby   na   poparcie   swojego   mistrza.   -­‐  Ja  pierdolę.       Tym  razem  Thor  był  tym,  który  dopadł  do  Brata,  a  uścisk  wrócił  ostry  i   mocny.   Po  wyjściu  Ghroma,  Thor  obrócił  i  oparł  się  o  drzwi.   Ostatnie  pukanie  było  miękkie.   Choć  czuł  się  wewnątrz  jak  kociak,  przygotował  się  na  to,  że  ostatni  też   okazał  się  mężczyzną,  za  drzwiami  zobaczył  Johna  Matthew.   Chłopiec   nie   fatygował   się   opisywaniem   czegokolwiek.   Po   prostu   dopadł  ręki  Thora  i  nałożył...  Sygnet  Hardhego  na  palec  Thora.   On   by   chciał   być   tu   dla   ciebie,   zamigał   John.   A   jego   pierścień   to   wszystko,   co   mam   po   nim.   Wiem,   że   chciałby,   abyś   nosił   go   podczas   Ceremonii.   Thor   patrzył   na   herb,   który   został   wyryty   w   szlachetnym   metalu   i   myślał   o   swoim   przyjacielu,   jego   mentorze,   jedynym   ojcu   jakiego   tak   naprawdę  miał.     -­‐  To  znaczy...  więcej  niż  można  sobie  wyobrazić.     Będę  obok  ciebie,  zamigał  John.  Cały  czas.   -­‐  Dokładnie  za  mną,  synu.     Objęli  się,  a  następnie  Thor  zamknął  cicho  drzwi.   Wracając  do  łóżka,  spojrzał  na  wszystkie  symbole  Braci...  i  wiedział,  że   w   obliczu   próby,   wszyscy   byli   z   nim   -­‐   nie   żeby   kiedykolwiek   było   to   problemem.   Czegoś  brakowało  w  tym  wszystkim.   Autumn.  

595  

Potrzebował   swoich   Braci.   Potrzebował   swego   syna.   Ale   potrzebował   też  jej.   Miał   nadzieję,   że   to   co   jej   powiedział   będzie   wystarczające,   ale   było   kilka   rzeczy,   których   nie   można   cofnąć,   pewne   rzeczy,   na   które   nie   było   lekarstwa.   A  może  miała  rację  w  kwestii  cyklu.   Jednak  modlił  się,  by  było  coś  więcej  niż  to.  Szczerze  się  o  to  modlił.     ***     Gdy   Lassiter   stał   w   rogu   pokoju   Thora,   był   dla   niego   niewidoczny.   Dobra   rzecz.   Obserwując,   wchodzenie   i   wychodzenie   mężczyzn   był   twardy.   Jak  Thorowi  udawało  się  trzymać  w  jednym  kawałku,  było  cudem.   Ale  to  w  końcu  przyszło,  pomyślał  anioł.   Wreszcie,   po   tak   długim   czasie,   po   tym   wszystkim   -­‐   więc,   gówno,   szczerze  mówiąc...  rzeczy  ostatecznie  szły  w  dobrym  kierunku.   Po  spędzeniu  poprzedniego  dnia  i  nocy  z  bardzo  cichą  Autumn,  opuścił   ją  o  zachodzie  słońca  dusząc  się  w  jej  myślach,  wierzył  w  to,  że  odtwarzając   wizytę   Thora   w   kółko   i   w   kółko   w   głowie,   nic   nie   znalazła   z   wyjątkiem   szczerości  w  tym,  co  jej  powiedział.   Jeśli  ona  pokazałaby  się  dzisiaj,  było  kurwa  po  robocie.  Zrobił  to.  Hmm,   ok,  dobrze  -­‐  oni  zrobili  to.  W  rzeczywistości,  był  pobocznym  graczem  w  tym   wszystkim.  Z  wyjątkiem  tego,  że  kurwa  martwił  się  o  tę  parę.  I  o  Wellsie  też.   Po   drugiej   stronie,   Thor   podszedł   do   szafy   i   wydawało   się,   że   się   szykuje.   Wyjmując   białą   szatę,   Brat   założył   ją   po   czym   wrócił   do   łóżka,   aby   opasać   się   w   pasie   wspaniałą   wstęgą   którą   przyniósł   Furiath.   Później,   podniósł  złożony  kawałek  pergaminu  który  dał  mu  Z,  schował  go  do  wiązania   i   założył   białe   kabury   –   do   których   wsunął   dwa   spektakularne   czarne   sztylety   od   V.   Sygnet   włożył   na   środkowy   palec   lewej   ręki,   czarny   diament   na   kciuk   ręki  przeznaczonej  do  walki.   Z   nieznanym   uczuciem   dobrze   wykonanej   roboty,   Lassiter   myślał   o   wszystkich   miesiącach,   gdy   był   z   powrotem   na   ziemi,   przypominając   sobie,  

596  

jak  on,  Thor  i  Autumn  pracowali  razem,  aby  uratować  kobietę,  która  była  na   zakręcie...  cóż,  na  różne  sposoby,  każdy  z  nich  na  swój  sposób.   Taa,   Stwórca   wiedział,   co   się   działo,   gdy   przeznaczenie   się   wypełniło:   Thor  nie  był  taki  sam.  Autumn  nie  była  taka  sama.   I  sam  Lassiter  nie  był  taki  sam:  To  było  po  prostu  niemożliwe  dla  niego,   aby  odciąć  się  od  tego,  aby  olać  to,  jakby  nic  nie  miało  znaczenia  -­‐  i  zabawne   było,  że  naprawdę  kurwa  nie  chciał  odpuścić.   Człowieku,   niektóre   czyśćce   zostały   anulowane   tej   nocy,   pomyślał   ze   smutkiem,  zarówno  te  prawdziwe  jak  i  symboliczne:  Kiedy  Wellsie  przeniesie   się   do   Zanikhu,   zamierzał   w   końcu   wydostać   się   z   tego   więzienia.   Jej   przeniesienie   będzie   znaczyło,   że   brzemię   Thor   zostało   zdjęte,   więc   oboje   byli  wolni.   A   co   do   Autumn?   Cóż,   przy   odrobinie   szczęścia,   pozwoli   sobie   pokochać   wartościowego   mężczyznę   –   i   będzie   kochana   –   tak,   po   tych   wszystkich  latach  cierpienia,  mogła  wreszcie  zacząć  żyć  na  nowo,  mogła  się   odrodzić,  zmartwychwstać,  powrócić  z  martwych...   Lassiter  zmarszczył  brwi,  dziwny  alarm  zaczął  dzwonić  w  jego  głowie.   Rozglądając   się,   prawie   spodziewał   się   jakiejś   wspinaczki   po   ściance   rezydencji  lub  lądowania  w  ogrodzie  helikoptera.  Ale  nie...   Odrodzenie,  zmartwychwstanie...  powrót  z  martwych.   Czyściec.  Pomiędzy.   Taa,  powiedział  sobie.  Gdzie  była  Wellsie.  Hello?   Gdy   dziwna,   bezcielesna   panika   go   chwyciła,   zastanawiał   się,   jaki   kurwa  był  jego  problem  -­‐  Thor  zamarł  i  spojrzał  w  kąt.     -­‐  Lassiter?     Wzruszając   ramionami,   anioł   zorientował   się,   że   równie   dobrze   może   się   ujawnić.   Nie   ma   powodu   by   się   ukrywać   -­‐   choć,   gdy   przyjął   swoją   postać,   zatrzymał   strach   przy   sobie.   Boże...   co   do   cholery   się   z   nim   dzieje?   Byli   na   mecie.   Wszystko   co   Autumn   miała   zrobić,   to   pokazać   się   na   Ceremonii   Przejścia  –  przy  okazji,  układała  ubrania,  gdy  on  zostawił  ją,  by  przyjść  tutaj,   było   całkiem   jasne,   że   nie   będzie   tylko   szorowała   podłóg   w   chacie   przez   całą   noc.   -­‐  Hej  -­‐  powiedział  Brat.  -­‐  Myślę,  że  to  jest  to.  

597  

-­‐   Taa.   -­‐   Lassiter   wymusił   uśmiech   na   swojej   twarzy.   -­‐   Taa,   to   na   pewno   jest  to.  Jestem  z  ciebie  dumny,  tak  przy  okazji.  Dobrze  się  spisałeś.   -­‐   Wysokie   uznanie.   -­‐   Facet   wachlował   palcami   i   spojrzał   na   pierścienie.   -­‐  Ale  wiesz  co?  Naprawdę  jestem  gotów,  by  to  zrobić.  Nigdy  nie  myślałem,  że   mógłbym  to  powiedzieć.     Lassiter   skinął   głową,   gdy   Brat   odwrócił   się   i   skinął   na   drzwi.   Tuż   przed   tym  zanim  Thor  dotarł  do  drzwi,  zatrzymał  się  przy  szafie,  sięgnął  w  ciemność   i  wyciągnął  spódnicę  czerwonej  sukni.   Kiedy   potarł   delikatną   tkaninę   pomiędzy   kciukiem   i   palcem   wskazującym,  poruszał  ustami,  jakby  mówił  do  satyny...  lub  jego  byłej  żony...   lub,  cholera,  może  to  było  po  prostu  do  siebie.   Potem   zwolnił   uchwyt   na   ubraniu,   pozwalając   jej   wrócić   z   powrotem   do  cichej  pustki  w  której  wisiała.   Wyszli   razem,   Lassiter   przystanął,   by   dać   ostatnią   porcję   wsparcia   przed  ostatecznym  zerwaniem  i  torowaniem  drogi  korytarzem  rzeźb.   Z   każdym   krokiem   bliżej   schodów,   ten   alarm   dzwonił   głośniej,   aż   dźwięk  rozbrzmiewał  przez  ciało  Anioła,  żołądek  kwaśniał  tak,  jak  jego  nogi   stawały  się  rozlazłe.   Jaki  do  cholery  jest  jego  problem?   To  była  ta  dobra  część,  szczęśliwe  zakończenie  historii.  Więc  dlaczego   jego  wnętrze  mówi  mu,  że  przeznaczenie  czekało  w  skrzydłach?       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

598  

SIEDEMDZIESIĄT-DWA   Kiedy  Thor  wyszedł  na  niemal  mroczny  korytarz  po  zewnętrznej  stronie   swojego  pokoju,  przyjął  szybki  uścisk  od  anioła,  a  potem  obserwował  faceta   chodzącego  w  blasku  balkonu  na  drugim  piętrze.   Cholera,   jego   oddech   brzmiał   głośno   w   jego   uszach.   Tak   samo   jego   bicie  serca.   Jak   na   ironię,   było   identycznie,   kiedy   on   i   Wellsie   sparowali   się,   jego   układ   nerwowy   cały   trajkotał.   I   zabawnym   był   fakt,   że   jego   reakcja   fizjologiczna   była   identyczna,   w   tym   kontekście   ciało   było   raz   –   notującą   maszyną,   gdy   pojawiał   się   stres,   gruczoły   nadnerczy   płonęły   w   ten   sam   sposób,  niezależnie  od  tego,  czy  przyczyna  była  dobra  czy  zła.   Po   chwili   zaczął   iść   korytarzem   w   stronę   wielkich   schodów,   i   dobrze   było   czuć   wszystkie   symbole   swoich   Braci   przy   sobie.   Kiedy   zostajesz   sparowany,  wkraczasz  w  to  sam:  Przyjeżdżasz  do  swojej  kobiety  z  sercem  w   gardle   i   miłością   w   swoich   oczach,   i   nie   trzeba   nikogo   i   niczego   innego,   ponieważ  ona  jest  wszystkim.   Kiedy   odprawiasz   jej   ceremonie   odejścia   w   Zanikh,   przeciwnie,   masz   swoich   Braci   ze   sobą,   nie   tylko   w   jednym   pokoju,   ale   tak   blisko,   jak   tylko   możesz   ich   mieć:   obciążenie   na   rękach   i   na   szyi   i   szarfa   wokół   bioder   było   wszystkim,   co   miało   za   zadanie   utrzymać   go   w   pozycji   stojącej.   Zwłaszcza,   gdy  przyszedł  ból.   Kiedy  dotarł  do  szczytu  schodów,  poczuł  jak  podłoga  pod  jego  nogami   zaczyna  falować,  ogromny  ucisk  wewnątrz  niego  zachwiał  jego  równowagą,   kiedy  naprawdę  cholernie  potrzebował  utrzymać  się  w  miejscu.   W   dole,   przedpokój   był   udrapowany   ogromnymi   zasłonami   z   białego   jedwabiu,   który   spadał   z   gzymsu   sufitu   tak,   że   wszystko,   od   elementów   architektonicznych   do   kolumn,   urządzeń   i   do   osprzętu,   zostało   zasłonięte.   Wszystkie  elektryczne  światła  zostały  wyłączone  w  całej  rezydencji,  ogromne   białe  świece  na  stojakach  zostały  rozmieszczone  po  posiadłości,  a  palący  się   w  kominkach  ogień  miał  zastąpić  jego  deficyt.  

599  

Każdy   z   domowników   stał   wokół  krawędzi   wielkiej   przestrzeni,   Psańce,   krwiczki,  wszyscy  goście  ubrani  na  biało,  zgodnie  z  tradycją.   Bractwo   uformowało   linię   prostą   od   centrum   począwszy   od   Furiatha   który  był  pierwszy,  który  miał  być  prowadzącym,  następnie  John,  który  miał   być   częścią   ceremonii.   Ghrom   był   nastepny.   Potem   V,   Zbihr,   Butch   i   Rankohr   na  końcu.   Wellsie   znajdowała   się   w   środku   tego   wszystkiego,   w   jej   pięknej   srebrnej  urnie,  na  małym  stoliku,  który  był  cały  udrapowany  jedwabiem.   Tyle   bieli,   pomyślał.   Jakby   śnieg   zakradł   się   od   zewnątrz,   i   nie   topniał   pomimo  ciepła.   To   miało   sens:   kolor   miał   na   celu   skojarzenia.   Na   ceremonii   odejścia   w   Zanikh,  wszystko  wokół  takie  było,  monochromatyczna  paleta  symbolizująca   światło  życia  i  śmierć,  w  które  zostanie  włączona,  jak  również  intencja,  aby   pewnego   dnia   społeczność   połączyła   się   wraz   ze   zmarłym   w   tym   świętym   miejscu.   Thor  zrobił  krok,  potem  kolejny,  potem  trzeci...   Kiedy  zszedł,  spojrzał  na  twarze  przybyłych.  To  byli  jego  ludzie,  byli  to   też   ludzie   Wellsie.   To   była   społeczność   wśród   której   będzie   dalej   funkcjonował,  ale  jedna  osoba  ją  opuściła.   Nawet  w  smutku,  trudno  było  nie  czuć  błogosławieństwa.   Było  tak  wielu  z  nich  przy  nim  w  tym  momencie,  nawet  Mordh,  który   teraz  był  także  częścią  domu.   Jeszcze   tylko   Autumn   nie   było   wśród   nich,   a   przynajmniej,   nie   mógł   jej   dostrzec.   Na  dole,  stanął  rześko  na  stanowisku  przed  urną  splatając  ręce  przed   biodrami,  z  opuszczoną  głową.  Jak  tylko  uspokoił  swoje  ciało,  John  dołączył   do   niego,   przybierając   taką   samą   pozę,   mimo   że   był   blady,   a   jego   ręce,   nie   mogły  pozostać  nieruchome.  Thor  dotknął  przedramienia  Johna.     -­‐  W  porządku,  synu.  Mamy  zamiar  przebrnąć  przez  to  razem.     Natychmiast   gwałtowne   ruchy   ustały,   a   chłopak   kiwnął   głową,   jakby   się  trochę  uspokoił.   W   upływającym   czasie,   który   nastąpił,   Thor   pomyślał   smętnie,   że   to   było   niesamowite,   jak   tak   duży   tłum   może   być   tak   cicho.   Wszystkim   co   słyszał,  był  trzask  zapalonych  kominków  po  obu  stronach  holu.   600  

Na  lewo,  Furiath  odchrząknął  i  pochylił  się  do  stołu,  wokół  którego  były   udrapowane  zasłony  z  białego  jedwabiu.  Dłońmi  pełnymi  wdzięku,  podniósł   pokrywę,   aby   odsłonić   srebrną   misę   swojej   matki   wypełnioną   solą,   srebrny   dzban  wody,  i  starożytną  księgę.   Podniósł  tom,  otworzył  go  i  zwrócił  się  do  wszystkich  w  Starym  języku.   -­‐  Tej  nocy,  zgromadziliśmy  się  tu,  by  odprawić  ceremonię  Wellesandrze,   sparowanej   z   Bratem   Czarnego   Sztyletu   Thorturem,   synem   Hharm'a;   rodzonej   córce   Relix'a;   przybranej   mamah   wojownika   Tehrror'a,   syna   Hardhego.   Tej  nocy,  zgromadziliśmy  się  tutaj  aby  oznaczyć  śmierć  rodzącego   się   Thortura,   syna   Brata   Czarnego   Sztyletu   Thortura,   syna   Hharm'a;   rodzonemu   synowi   ukochanej   zmarłej   Wellesandry;   przybranemu   bratu   żołnierza  Tehrror'a,  syna  Hardhego.     Furiath  odwrócił  stronę,  ciężki  pergamin  wytworzył  miękki  hałas.   -­‐  Zgodnie  z  tradycją,  w  nadziei,  że  będzie  to  przyjemne  dla  uszu  Matki   naszej  rasy,  i  za  pociechę  dla  rodziny  w  żałobie,  wzywam  wszystkich,  którzy   przebyli  aby  modlili  się  ze  mną  o  bezpieczną  podróż  osób,  które  mają  przejść   do  Zanikhu...   Tak   wiele   głosów   powstało,   kiedy   Furiath   czytał   sentencje   i   zaczął   je   powtarzać,   głosy   kobiece   i   męskie   zmieszały   się   razem   do   tego   stopnia,   że   słowa   nie   docierały   do   Thora   i   wszystkim   co   usłyszał,   był   wzór   posępnych   wypowiedzi.   Spojrzał   na   Johna.   Dużo   mrugał,   ale   chłopak   powstrzymywał   łzy   jak   wartościowy  samiec,  którym  był.   Thor   odwrócił   wzrok   z   powrotem   do   urny,   i   dał   swojemu   umysłowi   wolną   rękę,   aby   rozpoczął   pokaz   slajdów   wszystkich   obrazów   różnych   momentów  z  ich  wspólnego  życia.   Jego   wspomnienia   zakończyły   się   na   ostatniej   rzeczy,   którą   zrobił   dla   niej,   zanim   została   zabita:   umieścił   łańcuchy   na   oponach   SUVa.   Po   to,   żeby   nie  ślizgała  się  w  śniegu.   Dobra,  teraz  mruga  jak  skurwysyn...   Uroczystość   stała   się   plamą   w   tym   momencie,   z   nim   mówiącym   szeptem,  i  stojącym  cicho  przez  resztę  czasu.  Cieszył  się,  że  czekał  z  tym  tak   długo.  Nie  sądził,  aby  dał  radę  przejść  przez  to  kiedykolwiek  wcześniej.  

601  

Z  tą  myślą,  spojrzał  na  Lassitera.  Anioł  świecił  od  głowy  do  stóp,  jego   złote   kolczyki   łapały   światło   wokół   i   wewnątrz   niego,   powiększając   go   dziesięciokrotnie.   Z  jakiegoś  powodu,  facet  nie  wyglądał  na  szczęśliwego.  Jego  brwi  były   ściśnięte  razem  jak  gdyby  próbował  rozgryźć  jakieś  numery  w  swojej  głowie  i   suma  która  mu  wychodziła  go  nie  zadowalała  -­‐   -­‐   Chciałbym   teraz   poprosić   Bractwo   o   złożenie   swoich   kondolencji   żałobnikom,  zaczynając  od  Jego  Wysokości  Ghroma,  syna  Ghroma.     Thor  stwierdził,  że  widzi  dziwne  rzeczy  i  skupił  się  na  swoich  Braciach.   Kiedy   Furiath   podszedł   od   stolika,   Ghrom   został   dyskretnie   doprowadzony  do  przodu  przez  V,  tak  że  stanął  nad  misą  soli.  Podnosząc  w   górę   rękaw   szaty,   król   wyciągnął   jeden   ze   swoich   czarnych   sztyletów   i   przyłożył  ostrze  do  wnętrza  swojego  przedramienia.   Kiedy   jasna   czerwona   krew   wydostała   się   na   powierzchnię   cięcia,   mężczyzna  wyciągnął  rękę  i  pozwolił  kroplom  spadać.   Każdy   z   Braci   zrobił   to   samo,   ich   oczy   utkwione   były   w   Thorze,   jak   gdyby  potwierdzali  bez  słów,  że  razem  dzielili  wszystko  co  stracił.   Furiath  był  ostatnim,  z  Z  trzymającym  książkę  jako  zakończenie  rytuału.   Następnie  Najsamiec  podniósł  dzban  i  wymówił  święte  słowa  kiedy  wylewał   z  niego  wodę,  obracając  sól  w  różowo  barwioną  solankę.   -­‐  Chciałbym  teraz  poprosić  brońca  Wellesandry  aby  się  rozebrał.     Thor   delikatnie   odłożył   odcisk   rączki   Nalli   na   pergaminie,   zanim   zdjął   wstęgę  i  ułożył  na  wierzchu  szaty  po  jej  zdjęciu.   -­‐  Chciałbym  teraz  poprosić  brońca  Wellesandry,  by  ukląkł  przed  nią   po  raz  ostatni.     Thor   wykonał   komendę,   padając   na   kolana   przed   urną.   W   jego   obwodowej   wizji,   obserwował   Furiatha   spacerującego   przed   marmurowym   kominkiem  po  prawej  stronie.  Z  płomieni,  Brat   wyciągnął   pierwotne   piętno   z   żelaza,   jedno   z   tych,   które   zostało   wyniesione   ze   Starego   Kraju   dawno   temu,   jedno   z   tych,   które   zostało   zrobione   przez   nieznane   dłonie,   na   długo   przed   tym,   nim   ich   rasa   zyskała   zbiorową   pamięć.   Końcowa   część   miała   około   sześciu   cali   długości   i   co   najmniej   cal   szerokości25,   z   linią   symboli   Starego   Języka  było  tak  gorące,  że  lśniło  na  żółto,  a  nie  na  czerwono.                                                                                                                           25

 1.  15,24  cm  długości  i  2,54  cm  szerokości  

602  

Thor  przyjął  właściwą  pozycję,  zwijając  dłonie  w  pięści  i,  umieszczając   je   przed   sobą,   tak   że   jego   palce   były   ustawione   na   ciężkiej   białej   pokrywie,   która   została   położona   na   podłodze.   Przez   ułamek   sekundy,   mógł   myśleć   tylko   o   wizerunku   mozaikowej   jabłoni,   która   była   pod   nim,   był   to   symbol   odrodzenia  ,  który  zaczynał  mu  się  kojarzyć  tylko  ze  śmiercią.   Pochował  Autumn  u  stóp  jednej  z  nich.   I  teraz  żegnał  się  z  Wellsie  na  szczycie  jednej.   Kiedy  Furiath  zatrzymał  się  obok  niego,  oddech  Thora  stał  się  urywany,   żebra  zaciskały  się  mocno  i  otwierały  gwałtownie.   Kiedy   zostałeś   sparowany   i   posiadałeś   nazwę   swojej   krwiczki   wyrzeźbioną  w  plecach,  musiałeś  znieść  ból  w  ciszy,  aby  udowodnić,  że  jesteś   godzien  zarówno  jej  miłości  jak  i  krycia.   Oddychaj.  Oddychaj.  Oddychaj...   Nie  tak  jak  w  przypadku  ceremonii  odejścia  w  Zanikh.   Oddech,  oddech,  oddech...   Na  ceremonii  odejścia  w  Zanikh,  powinieneś  -­‐   Oddychaj.  Oddychaj.  Oddychaj  -­‐   -­‐  Jak  ma  na  imię  twój  zmarły?  -­‐  zażądał  Furiath.   Na  zawołanie,  Thor  zaciągnął  się  gigantyczną  ilością  tlenu.   Kiedy   piętno   zostało   przyłożone   do   skóry,   w   miejscu   gdzie   jej   imię   zostało  wyryte  wielu  lat  temu,  Thor  wykrzyczał  jej  imię,  każdą  uncję  bólu  ze   swojego  serca  i  umysłu  i  jego  dusza  wystrzeliła  na  zewnątrz,  głos  przetoczył   się  przez  foyer.   Krzyk  był  jego  ostatnim  pożegnaniem,  jego  obietnicą  aby  spotkać  ją  po   drugiej  stronie,  manifestował  swoją  miłość  po  raz  ostatni.   Odeszła  do  wieczności.   A   potem   ugiął   się   tak   bardzo   że,   jego   czoło   znalazło   się   na   podłodze,   w   poprzek   całej   jego   górnej   części   pleców,   jego   skóra   paliła,   tak   jakby   stał   w   ogniu.   Ale  to  był  dopiero  początek.   Próbował   podciągnąć   się   do   góry,   ale   jego   syn   musiał   mu   pomóc,   ponieważ  stracił  całe  napięcie  mięśniowe:  Z  pomocą  Johna,  przyjął  ponownie   swoją  pozycję.  

603  

Jego   oddech   powrócił   po   raz   kolejny,   rytmiczny,   urywany   oddech,   natleniał  go,  przywracając  mu  energię.   Głos  Furiatha  był  szorstki  bliski  chrypki.     -­‐  Jak  ma  na  imię  twój  zmarły?     Thor  chwycił  kolejny  hektar  tlenu  i  był  gotowy  zrobić  to  ponownie.   Tym   razem   imię   które   krzyczał   było   jego   własnym,   ból   utraty   jego   zrodzonego   z   własnej   krwi   syna   dotknął   go   tak   bardzo,   ze   miał   wrażenie   jakby  krwawił  wewnątrz  własnej  piersi.   Krzyczał  dłużej  niż  za  pierwszym  razem.   A  potem  zawalił  się  płasko  w  jego  ramiona,  jego  ciało  było  wyczerpane   –  mimo,  że  to  nie  był  jeszcze  koniec.   Dzięki  Bogu  za  Johna,  pomyślał,  gdy  poczuł,  że  zmienia  pozycję.   Z  ponad  niego  Furiath  powiedział:     -­‐   Aby   zapieczętować   twoją   skórę   i   powiązać   naszą   krew   z   twoją,   zakończymy  teraz  rytuał  za  twoich  ukochanych.   Nie  dyszał  tym  razem.  Nie  miał  energii.   Sól   ukąsiła   go   tak   bardzo,   że   stracił   wzrok,   a   jego   ciało   zatrzęsło   się,   jego   kończyny   niekontrolowanie   szarpnęły   się,   aż   upadł   na   bok,   choć   John   próbował  go  utrzymać  w  pozycji  pionowej.   W   rzeczy   samej,   wszystko   co   mógł   zrobić,   to   leżeć   przed   tymi   wszystkimi   ludźmi,   z   których   wielu   płakało   otwarcie,   jego   ból   był   ich   własnym.   Śledząc  twarze,  chciał  pocieszyć  ich  w  jakiś  sposób,  oszczędzić  im  tego   co  przeżył,  ukoić  ich  żal...   Autumn   była   na   drugim   końcu,   zasklepionego   wejścia   do   sali   bilardowej,  stojąc  w  świetle.   Była  ubrana  w  biel,  jej  włosy  były  skręcone  obok  twarzy,  jej  delikatne   ręce   uniesione   do   jej   ust.   Jej   oczy   były   szeroko   otwarte   i   miały   czerwone   obwódki,  policzki  były  mokre,  jej  wyraz  twarzy  pełen  miłości  i  współczucia,  to   natychmiast  sprawiło,  że  ból  zaczął  blaknąć.   Przyjechała.   Przyjechała  do  niego.   Nadal  żywiła  miłość  …  do  niego.   Thor  zaczął  prawdziwie  szlochać,  jego  szloch  wybuchał  z  jego  piersi.   604  

Sięgając   do   Autumn,   wyciągnął   rękę   do   przodu,   kiwając   na   nią,   bo   w   tym  momencie  po  tej  niekończącej  się,  bolesnej  drodze,  którą  razem  przebyli   i  ona  sama  dołączyła  do  niego,  nigdy  nie  czuł  się  bliższy  komukolwiek...   Nawet  jego  Wellsie.     ***     Odrodził  się,  został  wskrzeszony...  powstał  z  martwych.   Naprzeciwko   miejsca   w   którym   Thor   wił   się   z   bólu   od   solnej   kąpieli,   Lassiter   zacisnął   zęby   nie   dlatego,   że   był   współczujący,   ale   dlatego,   że   jego   głowa  doprowadzała  go  do  szaleństwa.   Odrodził  się,  został  wskrzeszony...  powstał  z  martwych  -­‐   Thor   zaczął   szlochać,   jego   ciężka   ręka   wyciągnęła   się,   otworzył   dłoń...   i   dosięgnął  Autumn.   Ach,   tak...   Lassiter   pomyślał,   to   jest   finałowa   część.   Los   zażądał   krwi,   potu  i  łez...  nie  dla  Wellsie,  ale  dla  innej.  Dla  Autumn.   To  była  ostatnia  część,  te  łzy  rozlane  przez  samca  dla  samicy,  miały  w   końcu  pozwolić  mu  na  miłość.   W  pośpiechu,  Lassiter  spojrzał  na  sufit,  na  malowanych  wojowników  z   ich  bojowymi  rumakami,  na  głębokie  niebieskie  tło  -­‐   Promień   światła   wydawało   się   pochodzący   znikąd,   przebijał   się   przez   kamień   i   zaprawy   i   tynki,   to   co   było   nad   nimi   wszystkimi,   jasne   światło   tak   silne,   że   nawet   Lassiter   musiał   się   skrzywić,   kiedy   światło   upomniało   się   o   piekielnie  wartościową  samicę,  co  nie  działo  się  za  jej  sprawą...   Tak,   tak,   tam   w   środku   kopuły,   ze   swoim   młodym   w   ramionach,   Wellsie   pojawiła   się   tak   genialna   i   żywa   jak   tęcza,   oświetlona   z   zewnątrz   i   wewnątrz,   wrócił   jej   kolor,   odnowiono   jej   życie   ponieważ   ją   uratowano,   ponieważ  była  wolna  tak  jak  jej  syn.   I  tak,  zanim  znikła,  z  poddasza  jej  niebiańskich  wysokości,  spojrzała  na   Thora  i  spojrzał  na  Autumn,  choć  żadne  z  nich  jej  nie  widziało,  tak  samo  jak   tłum.  Jej  wyrazem  twarzy  było  nic  poza  miłością  dla  pary,  dla  brońca  którego   musiała   opuścić,   dla   kobiety,   która   poświęciła   mu   swoją   własną   mękę,   aby   mogli  spędzić  przyszłość  razem  we  dwoje.  

605  

Następnie   z   trwającego,   pokojowego   wyrażania,   uniosła   rękę   na   pożegnanie   Lassitera...   i   już   jej   nie   było,   światło   pochłonęło   ją   i   jej   syna   i   przeniosło  ich  daleko  do  miejsca,  w  którym  śmierć  oznaczała  dom  i  spokój  na   całą  wieczność.   Kiedy   światło   wyblakło,   Lassiter   czekał   na   wybuch   jego   własnego   światła,  jego  własnego  ostatecznego  czasu  powrotu  do  Stwórcy.   Tylko  że...   Był  nadal...  tam  gdzie  był.   Odrodził  się,  został  wskrzeszony...  powstał  z  martwych.   O  czymś  tutaj  zapomniał,  pomyślał.  Wellsie  była  wolna,  ale  -­‐   W  tej  chwili  skupił  się  na  Autumn,  którą  ogarnęły  poły  jej  białej  szaty  i   zrobiła  krok  naprzód,  w  kierunku  Thora.   Z  znikąd,  drugi  promień  wspaniałego  światła  przedarł  się  z  ponad  nich.   Ale  nie  przyszedł  po  niego.  Przyszedł...  po  nią.   Umysł   Lassitera   połączył   fakty   z   prędkością   i   wstrząsem   pioruna:   Umarła  dawno  temu.  Odebrała  sobie  życie...   Pomiędzy.  Inne  dla  każdej  osoby.  Szyte  na  miarę.   Wszystko  stało  się  w  zwolnionym  tempie,  kiedy  kolejna  prawda  została   ujawniona:   Autumn   była   w   swoim   własnym   pomiędzy,   przez   cały   czas   podróżując   do   Sanktuarium   i   służąc   Wybrankom   przez   te   wszystkie   lata,   a   następnie   schodząc   tutaj   na   ziemię,   aby   wypełnić   cykl,   który   miał   już   swój   początek  w  Starym  Kraju  z  Thorturem.   A  teraz,  pomogła  mu  uratować  jego  krwiczkę...  teraz,  kiedy  pozwoliła   sobie  coś  do  niego  poczuć  i  opuścił  ją  smutek  jej  własnej  tragedii...   Była  wolna.  Podobnie  jak  Wellsie  była.   Ja  pierdole!  Thor  miał  stracić  kolejną  kobietę  -­‐   -­‐Nie!  -­‐  krzyknął  Lassister.  -­‐  Nieeeeeeeee!   Gdy   rozbił   rząd   ludzi   i   rzucił   się   do   przodu,   starając   się   przerwać   połączenie,  które  było  pomiędzy  dwójką  z  nich,  ludzie  zaczęli  krzyczeć,  a  ktoś   go  złapał,  jakby  chciał  powstrzymać  od  stanięcia  na  drodze.  Ale  to  nie  miało   znaczenia.   Było  już  za  późno.  

606  

Ponieważ   nie   musieli   się   dotykać.   Miłość   tam   była,   i   była   też   odpuszczeniem  czynów  przeszłości  i  teraźniejszości,  a  także  zaangażowaniem   w  ich  sercach.   Lassister   wciąż   rzucał   się   do   przodu,   w   powietrzu,   kiedy   ostatnia   wiązka   światła   złapała   go   w   locie,   wyrywając   go   z   teraźniejszości   i   ciągnąc   go   do  góry,  nawet  kiedy  wciąż  krzyczał  na  okrucieństwo  losu.   Jego   całkowitym   zamiarem,   było   zapobiegnięcie   skazaniu   Thora   na   kolejną  rundę  tragedii.       Tłumaczenie:magdalena.bojka1

607  

SIEDEMDZIESIĄT-TRZY   Tak  na  prawdę,  Autumn  nie  była  pewna,  czy  przyjdzie  do  rezydencji...   aż  do  chwili  gdy  przyszła.  I  nie  była  pewna  co  czuje  do  Thora...  aż  do  chwili   gdy   go   zobaczyła,   wypatrując   w   tłumie   i   wiedziała,   że   on   też   jej   szukał.   Nie   otworzyła  całkowicie  serca  dla  niego...  dopóki  nie  ruszył  do  niej,  gdy  ich  oczy   się  spotkały,  jego  opanowanie  prysło.   Kochała  go  wcześniej  -­‐  lub  tak  myślała.   Ale  nie  całkiem  tam  była.  Kluczowym  elementem,  który  jej  umknął  był   sens  siebie,  nie  jako  kogoś,  kto  był  niegodny  i  musiał  zostać  ukarany,  ale  jako   wartościowej   jednostki   i   życia   do   przeżywania   poza   tragedią,   która   definiowała  ją  przez  tak  długi  czas.   Kiedy   podeszła   bliżej,   nie   była   jak   sługa   lub   pokojówka,   ale   jak   wartościowa  samica...  która  zmierzała  do  swojego  mężczyzny,  by  objąć  go  i   by  być  z  nim  połączoną  tak  długo  jak  uzna  Pani  Kronik.   Z  wyjątkiem,  że  tego  nie  robiła.   Nie  była  nawet  w  połowie  drogi  przez  foyer,  kiedy  w  jej  ciało  uderzyła   jakaś  siła.   Nie  mogła  pojąć,  co  ją  dopadło:  w  jednej  chwili  szła  w  kierunku  Thora,   odpowiadając   na   jego   milczące   wołanie,   przechodząc   w   poprzek   salę,   zmierzała  do  jedynego  którego  kochała...   A   następnie,   wielkie   światło   padło   na   nią   z   jakiegoś   nieznanego   źródła,   zatrzymując  ją  na  jej  drodze.   Jej   wola   nakazywała   ciału,   by   kontynuowała   drogę   do   Thora,   ale   większa   siła   nakładała   żądanie   na   nią   i   wymagała   od   niej   by   to   zrobiła:   ciągnęło  ją  coś  co  było  niezaprzeczalne  jak  grawitacja,  została  podniesiona  z   ziemi,  do  światła.  Gdy  wzniosła  się  w  górę,  usłyszała  krzyk  Lassitera  i  widziała   go  z  góry  jak  ruszał  do  przodu,  jakby  chciał  zatrzymać  jej  odpłynięcie  –   To  właśnie  było  to,  co  napędzało  ją,  do  wymachiwania  pod  prąd.   Szamocząc   się   zaciekle,   walczyła   wszystkim   co   miała,   ale   nie   było   możliwości  uwolnienia  się  od  tego  co  ją  schwytało:  Nie  ważne  jak  walczyła,   nie  mogła  przerwać  wznoszenia.  

608  

W   dole   poniżej,   panował   chaos,   ludzie   pędzili   do   przodu,   gdy   Thor   dźwignął   się   z   podłogi.   Kiedy   patrzył   na   nią,   jego   twarz   była   maską   dezorientacji   i   niedowierzania,   a   potem   zaczął   skakać   do   góry,   jakby   próbował   ją   złapać,   jak   gdyby   ona   była   balonem,   którego   sznurek   usiłował   chwycić.   Ktoś  złapał  go,  gdy  stracił  równowagę  -­‐  John.  I  Król  rzucili  się  do  jego   boku.  I  jego  Bracia...   Jej   ostatni   obraz   nie   był   żadnym   z   nich,   nawet   nie   był   to   Thor,   ale   Lassiter.   Anioł  był  obok  niej,  także  się  unosząc,  światło  razem  ich  okalało  dopóki   nie  zniknął  jak  i  ona,  dopóki  nie  było  w  ogóle  nic,  nawet  świadomości...     ***     Gdy  Autumn  przyszła  do  siebie,  po  raz  kolejny  znalazła  się  w  szerokiej   białej  przestrzeni,  tak  szerokiej  i  tak  długiej,  że  nie  było  horyzontu.   Przed  nią  były  drzwi.  Białe  drzwi  z  białym  pokrętłem  i  poświatą  wokół   ościeży,  jak  gdyby  jasne  światło  czekało  na  nią  po  drugiej  stronie.   To  nie  było  to,  co  przywitało  ją,  kiedy  po  raz  pierwszy  umarła.   Powrót  wiele  lat  temu,  gdy  jej  świadomość  wróciła  do  niej  po  tym,  jak   zadała   sobie   cios   sztyletem   we   własny   brzuch,   znalazła   się   w   innym   białym   pejzażu,  takim  który  miał  drzewa  i  świątynie  i  równo  przystrzyżone  trawniki,   który   został   zaludniony   przez   Wybranki   Pani   Kronik,   taki   do   którego   poszła   żyć   bez   pytań,   przyjmując   swój   los   nie   z   jej   wyboru,   ale   jak   nieunikniony   wynik  jej  czynu  na  dole.   To  jednak  nie  było  Sanktuarium.  Było  to  wejście  do  Pustki.   Co  się  stało?   Dlaczego  ona  –   Wyjaśnienie   przyszło   do   niej   szybko,   jak   zdała   sobie   sprawę,   że   pozwoliła   odejść   przeszłości   i   otworzyła   swoje   serce   by   wziąć   wszystko,   co   życie  ma  do  zaoferowania...  uwalniając  się  od  jej  własnego  Pomiędzy  -­‐  nawet   kiedy  była  tego  nieświadoma,  była  w  nim.   Wyszła  z  Pomiędzy.  Była...  wolna.   Ale  Thor  był  na  dole.   609  

Jej   ciało   zaczęło   się   trząść,   przeszywać   wściekłością,   dopadł   ją   gniew   tak   głęboki   i   trwały   że   chciała   szarpać   pazurami   przez   drzwi,   mając   ostre   słowa  dla  Pani  Kronik  lub  Stwórcy  Lassitera  lub  kogokolwiek,  kto  był  chorym   draniem  zajmującym  się  przeznaczeniem.   Przemierzyła   tak   długą   drogę,   od   miejsca   gdzie   po   raz   pierwszy   stanęła,  tylko  po  to  by  stwierdzić,  że  nagroda  była  tylko  kolejną  ofiarą,  była   wściekła  i  pełna  przemocy.   Nie   otrzymała   nic   w   zamian   za   to,   że   pozwoliła   sobie   pójść   dalej,   rzuciła   się   na   portal,   uderzając   przy   tym   pięściami,   szarpiąc   paznokciami,   kopiąc  nogami.  Przeklinała,  co  było  złe  i  wzywała  święte  miana  mocy,  co  było   nikczemne  –   Gdy   jakieś   ramiona   złapały   ją   wokół   talii   i   zaczęły   odciągnąć   do   tyłu,   zaatakowała   niezależnie   kim   był   ten   ktoś,   obnażając   kły   gryzła   po   grubym   przedramieniu  –   -­‐  Ja  pierdolę!  Ała!     Oburzony   głos   Lassitera   ukrócił   jej   temperament,   wyciszając   jej   ciało,   aż  po  prostu  łapała  tylko  oddech.   A  cholernie  drzwi  były  zupełnie  bez  obrażeń.  Obojętne.  Niewzruszone.   -­‐  Wy  dranie  -­‐  wrzasnęła.  -­‐  Wy  dranie!   Anioł  odwrócił  ją  i  nią  potrząsnął.     -­‐   Słuchaj   mnie,   nie   pomagasz   tutaj   takim   zachowaniem.   Musisz   się   kurwa  uspokoić.     Siłą  woli  wzięła  się  w  garść,  a  następnie  natychmiast  zaczęła  szlochać.     -­‐  Dlaczego?  Dlaczego  oni  nam  to  robią?     Potrząsnął  nią  ponownie.     -­‐   Posłuchaj   mnie.   Nie   chcę,   abyś   otworzyła   te   drzwi,   tylko   zostań   tu.   Zrobię  co  tylko  będę  mógł,  w  porządku?  Nie  mam  może  dużo  wpływu  na  to,   może  nie  mam  w  ogóle,  ale  dam  mu  pieprzoną  szansę.  Zostaniesz  tam,  gdzie   jesteś,  i  na  miłość  boską,  nie  otwieraj  tych  drzwi.  Gdy  to  zrobisz,  będziesz  w   Pustce  i  gówno  będę  mógł  zrobić.  Czy  to  jasne?     -­‐  Co  zamierzasz  zrobić?     Patrzył  na  nią  przez  dłuższą  chwilę.     -­‐  Może  w  końcu  będę  dziś  w  nocy  aniołem.   -­‐  Co,  nie  rozumiem...?     610  

Lassiter  wyciągnął  rękę  i  ujął  jej  twarz.     -­‐   Wy   dwoje   zrobiliście   tak   wiele   dla   mnie,   cholera,   my   wszyscy   byliśmy   w   naszym   Pomiędzy,   w   pewnym   sensie.   Więc   idę   zaoferować   wszystko   co   mam,  by  was  ochronić.  Zobaczymy,  czy  to  wystarczy.     Chwyciła  jego  rękę.     -­‐  Lassiter...     Cofnął  się  i  skinął  na  nią.     -­‐  Zostań  tu  i  nie  licz  na  to  za  bardzo.  Stwórca  i  ja  nie  mamy  najlepszych   relacji.   I   może   po   prostu   spali   mnie   na   miejscu.   W   takim   przypadku,   bez   urazy,  ale  masz  przechlapane.     Lassiter  odwrócił  się  i  wszedł  do  światłości,  jego  wielkie  ciało  zniknęło.   Zamykając   oczy,   Autumn   owinęła   się   ramionami   wokół   i   modliła,   by   anioł  dokonał  cudu.   Modliła  się  o  wszystko,  co  miała...       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

611  

SIEDEMDZIESIĄTCZTERY   W   dole   na   ziemi,   Thor   poczuł,   jakby   stracił   wszystko,   co   kiedykolwiek   kochał.  Lassiter  odszedł.  Autumn  odeszła.   A   straszne   poczucie   logiki   kazało   mu   się   zastanawiać,   dlaczego   nie   domyślił  się  na  jakiego  powodu  pracują  ze  sobą  przez  ostatni  rok.   Wellsie  została  uwięziona  w  Pomiędzy  przez  niego.   A  Autumn..  została  uwięziona  w  Pomiędzy  dzięki  sobie  samej.   Następnie  kochając  go,  ale  wybaczając  nie  jemu  ale  samej  sobie,  stała   się   wolna   -­‐   tak   jak   Lassiter,   została   wygnana,   i   nigdy   nie   dowiedziała   się   nawet,   czego   miała   poszukiwać:   Została   pozbawiona   odejścia   do   Zanikhu,   gdy  odebrała  sobie  życie  w  przypływie  strachu  i  bólu.   Teraz  była  wolna.   -­‐   Och...   Jezu...   -­‐   powiedział,   i   pozwolił   sobie   wpaść   w   silne   ramiona   Johna  -­‐  Och  …  Ja  pierdolę...   Teraz,  podobnie  jak  jego  Wellsie,  ona  też  od  niego  odeszła.   Podnosząc   rękę   do   twarzy,   potarł   ją   mocno,   zastanawiając   się,   czy   pomoże  mu  się  to  obudzić...  jak  gdyby  był  to,  po  prostu  najgorszy  koszmar  w   jego   podświadomości,   może   ewentualnie   o   tym   śnić   …   jak   gdyby   miał   się   obudzić   w   każdej   chwili   i   przeciągnąć   się   na   łóżku   aby   przygotować   się   do   Ceremonii   odejścia   w   Zanikh,   gdzie   w   realnym   świecie   nie   byłoby   to   wynikiem...   Był  tylko  jeden  problem  z  tej  teorii:  Plecy  wciąż  kłuły  go  od  soli  i  piętna.   I   jego   Bracia   wciąż   kręcili   się   wokół,   jeden   z   drugim   rozmawiał   w   panice.   I   gdzieś,   ktoś   krzyczał.   Blask   świec   dawał   mnóstwo   światła   wszędzie   wokół,   aby  ukazać,  kto  pozostał  w  foyer,  a  kto  zniknął...   -­‐  O,  kurwa...  -­‐  powiedział  znowu,  jego  pierś  nagle  stała  się  tak  pusta,  że   zastanawiał  się,  czy  nie  usunięto  mu  serca  i  tego  nie  zauważył.   Czas  mijał,  a  gówno  nie  zatonęło,  i  został  zabrany  do  sali  bilardowej.  

612  

Wciśnięto   mu   drinka   w   rękę,   ale   on   po   prostu   ustawił   go   na   swoim   udzie,   jego   głowa   spadła   z   powrotem   kiedy   John   Matthew   wraz   z   Xhex   i   Furiathem   rozmawiali   z   Ghromem,   który   wpadł   na   pomysł   żeby   skonfrontować  się  z  Panią  Kronik.   Który   został   zresztą   szybko   odrzucony.   Tylko   oferta   Panikhi   aby   iść   z   królem  została  zaakceptowana.   Bla,  bla,  bla...   Nie   miał   serca,   by   powiedzieć   im   wszystkim,   że   wszystko   było   już   przesądzone.   A   tak   poza   tym,   przeszedł   już   przez   proces   żałoby   raz   -­‐   więc   miał  już  pewne  kompetencje  w  dziedzinie  dochodzenia  do  siebie,  prawda?   Yay.   Ale  na  miłość  boską,  co  on  kurwa  zrobił  w  poprzednim  życiu,  żeby  na   to  zasłużyć?  Co  do  cholery,  on  -­‐   Dźwięk   dzwonka   do   drzwi   był   słabym   hałasem   za   nim.   Niemniej,   wszyscy  zamarli.   Każdy,  kto  wiedział  o  posiadłości  był  już  tutaj.   Ludzie  nie  mogli  ich  znaleźć.   Reduktorom  też  powinno  się  to  nie  udać.   I  na  koniec  dotyczyło  to  również  Xcor'a  -­‐   Dzwonek  zadźwięczał  ponownie.   Jak  jedna  osoba,  wszyscy  Bracia,  jak  również  Panikha  i  Xhex  i  Khill,  John   i  Blay,  wyciągnęli  broń.   Fritz   zasłonił   ciałem   przejście   aby   zapobiec   wejściu   do   przedsionka;   Vhredny  i  Butch  spełnili  swój  obowiązek  sprawdzając  ekran.   I   mimo,   że   nie   wierzyli   w   te   brednie,   że   po   drugiej   stronie   mogła   być   Pani  Kronik  we  własnej  osobie,  Thor  skupił  się  na  holu.   Usłyszeli   podniecony   okrzyk   z   bostońskim   akcentem.   A   potem   było   wiele  krzyków,  cały  ich  legion,  zbyt  wiele  do  rozszyfrowania.   Ktoś  w  białej  szacie  wszedł  z  V  i  jego  chłopcem.   Jakkolwiek  -­‐   Thor   podniósł   się   na   nogach,   pewnie,   jak   gdyby   ktoś   wsadził   mu   w   tyłek  baterie  samochodową.   Autumn   stała   pod   łukiem   pokoju,   jej   oczy   były   oszołomione,   a   włosy   tworzyły  rozwiany  bałagan,  jak  gdyby  była  w  wietrznym  tunelu.   613  

Thor   rzucił   się   przez   duże   męskie   ciała,   odpychając   ludzi   z   drogi,   aby   dostać   się   do   niej.   Gdy   to   zrobił,   zahamował   aż   się   zatrzymał.   Chwycił   ją   w   ramiona.  Obejrzał  ją  od  stóp  do  głów.  Potrząsnął  nią  mocno  aby  zorientować   się,  jak  bardzo  była  cielesna.   -­‐  Czy  to...  naprawdę  ty?     W   odpowiedzi,   zarzuciła   mu   ręce   na   szyję   i   trzymała   tak   mocno,   że   nie   mógł   oddychać   -­‐   i   cholernie   za   to   dziękował.   Bo   to   oznaczało,   że   była   prawdziwa,  prawda?  Tak  musiało  być  …  prawda?   -­‐  Lassiter...  Lassiter  zrobił...  Lassiter  uratował  mnie...   Próbował  śledzić  słowa,  które  wymawiała.     -­‐  Co...  co  ty  -­‐  nie  rozumiem  nic  z  tego  -­‐     Historia  była  powtarzana  kilka  razy  w  różnych  wersjach,  ponieważ  jego   umysł  po  prostu  za  niczym  nie  nadążał.  Coś  o  niej  unoszącej  się  do  Pustki,  i   że  wtedy  anioł  pojawił  się  i  powiedział  jej...   -­‐  Powiedział,  że  odda  wszystko,  co  ma,  aby  nas  uratować.  Wszystko...   Thor  wycofał  się  i  dotknął  twarzy  Autumn,  jej  gardła,  jej  ramion.  Była   tak   prawdziwa,   jak   on.   Była   tak   żywa,   jak   on.   Została...   ocalona   przez   tego   anioła?   Wyjątkiem   było   to,   że   Lassiter   powiedział,   że   będzie   wolny   gdy   to   zadziała.   Jedynym   możliwym   wytłumaczeniem   było   to,   że   oddał   swoją   przyszłość...  dla  nich.   -­‐  To  anioł  -­‐  wyszeptał.  -­‐  To  zapomniany  przez  Boga  anioł...   Thor  pochylił  się  i  pocałował  Autumn  tak  głęboko  i  tak  długo,  jak  tylko   mógł.   A   kiedy   to   zrobił,   postanowił   czcić   Lassitera,   siebie   samego,   i   swoją   kobietę   najlepiej   jak   był   stanie,   nieważne   ile   jeszcze   lat   miał   pozostać   na   ziemi.   -­‐  Kocham  cię  -­‐  powiedział  do  niej.  -­‐  I  tak  jak  Lassiter,  mam  zamiar  dać  z   siebie  wszystko  dla  nas  obojga.   Autumn  kiwnęła  głową  i  pocałowała  go,  bardziej  czuł  niż  usłyszał,  kiedy   odpowiedziała  mu:     -­‐  Kocham  cię.  

614  

Zbierając   ją   w   ramiona,   trzymał   ją   mocno   i   zamknął   oczy,   jego   ciało   drżało  z  powodu  zbyt  wielu  rzeczy  do  opisania.  Ale  znał  wynik,  a  był  w  tym   dobry.   Życie   było   krótkie,   nie   ważne,   ile   dni   zostało   ci   danych.   A   ludzie   są   cenni,  wszyscy  i  każdy  z  osobna,  bez  względu  na  to  ile  masz  szczęścia,  aby  ich   mieć  w  swoim  życiu.  A  miłość...  miłość  jest  warta  aby  za  nią  umrzeć.   Warta  także  by  dla  niej  żyć.       Tłumaczyła:  Magdalena.bojka1  

615  

SIEDEMDZIESIĄT-PIĘĆ   Gdy  świt  się  zbliżał,  będąc  końcem  ciemnej  nocy  i  księżyc  zatonął  nisko   na  niebie,  Xcor  odszedł  do  centrum  Caldwell.   Po  tym  śmiesznym  spotkaniu  z  glymerią,  on  i  jego  Dranie  zwołali  się  na   szczycie   ich   wieżowca,   ale   nie   był   w   stanie   znieść   żadnej   polityki   lub   rozmowy  o  arystokracji.   Po   zwołaniu   swoich   żołnierzy   do   powrotu   do   ich   najnowszej   bazy-­‐ domu,   sam   umknął   w   zimne   nocne   powietrze,   dokładnie   wiedząc,   gdzie   musiał  się  udać.   Na  łąkę,  łąkę  skąpaną  księżycem  z  dużym  drzewem.   Gdy   zescalił   się   tam,   zobaczył   że   łąka   nie   jest   zasypana   śniegiem,   ale   tętni  kolorami  jesieni,  gałęzie  dębu  nie  były  gołe,  ale  soczyste  z  czerwonymi  i   złotymi  liśćmi.   Maszerując   po   śniegu,   wchodził   na   odrodzoną   ziemię,   zatrzymał   się,   kiedy   doszedł   do   miejsca,   gdzie   widział   po   raz   pierwszy   Wybrankę...   i   wziął   jej  krew.   Pamiętał   każdą   jej   cząstkę,   jej   twarz,   jej   zapach,   jej   włosy.   Sposób   poruszania   i   dźwięk   jej   głosu.   Delikatną   strukturę   jej   ciała   i   przerażającą   kruchość  jej  gładkiej  skóry.   Tęsknił  za  nią,  jego  zimne  serce  płakało  w  modlitwie  za  czymś  czego  los   mógł   mu   nigdy   nie   dać.   Zamykając   oczy,   oparł   ręce   na   biodrach   i   spuścił   głowę.   Bractwo  znalazło  ich  w  tym  gospodarstwie.   Skrzynka   z   karabinem,   którą   Syphon   używał   na   przechowywanie   jego   morderczych  narzędzi  zaginęła.   Ktokolwiek  ją  zabrał  pojawił  się  i  zniknął  w  ciągu  poprzedniej  nocy.  Co   oznaczało,   że   o   zachodzie   słońca,   mieli   zapakowane   ich   kilka   rzeczy   i   zdematerializowali  się  do  nowej  lokalizacji.   Wiedział   że   Wybranka   była   tego   przyczyną.   Przypuszczał,   że   w   żaden   inny  sposób  ich  koczowisko  nie  mogło  być  zlokalizowane.  I  inna  sprawa  była  

616  

jasna:   Bractwo   zamierzało   użyć   karabinu,   by   z   pewnością   udowodnić,   że   pocisk  wbity  w  Ghroma  miesiące  temu  był  z  ich  broni.   Dokładnie  z  ich.   Rzeczywiście,  Ghrom  był  takim  dobrym  małym  królem.  Tak  uważnym,   nie  postępującym  pochopnie  i  bez  przyczyny  -­‐  a  jednocześnie  był  oczywiście   w  stanie  użyć  jakiejkolwiek  broni  którą  miał  w  swojej  dyspozycji.   Nie,   żeby   Xcor   widział   winę   Wybranki   -­‐   nie   całą.   Musiał   jednak   dowiedzieć   się,   czy   jest   bezpieczna.   On   po   prostu   musiał   mieć   pewność,   że   choć  jego  wrogowie  rozporządzali  nią,  źle  jej  nie  traktowali.   Och,   jak   jego   niegodne   serce   kipiało   na   tą   myśl,   że   mogła   być   skrzywdzona  w  jakikolwiek  sposób...   Gdy   rozważał   różne   opcje,   wiał   zimny   wiatr   od   północy,   starając   się   przeszyć   go   na   wskroś.   Było   już   za   późno,   myślał.   Jego   serce   już   było   przeszyte.   Ta  kobieta  cięła  go  w  taki  sposób,  jak  rany  żadnej  wojny  nie  mogą,  i  od   takich  cięć,  nigdy  nie  zamierzał  się  leczyć.   Dobrze,   że   nigdy   nie   pokazał   swoich   uczuć,   to   było   najlepsze,   że   nikt   nie  znał  jego  słabości,  która  w  końcu,  po  tych  wszystkich  latach,  przyszła,  aby   go  odnaleźć.   A  teraz...  będzie  musiał  ją  odnaleźć.   Jeśli  tylko  powstrzyma  swoje  sumienie,  jeśli  jakieś  miał,  będzie  musiał   ją  zobaczyć  ponownie.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

617  

SIEDEMDZIESIĄT-SZEŚĆ   Khill   nie   wiedział,   co   się   do   cholery   działo.   Ludzie   kurwa   znikali   i   pojawiali  się  w  pieprzonym  foyer,  wszystko  się  posrało...  dopóki  Autumn,  nie   zrobiła  swojego  pieprzonego  powrotu.   Jeśli  kiedykolwiek  byłby  czas,  aby  użyć  f-­‐  bomby26,  to  byłoby  to  dziś  w   nocy.   Ale   przynajmniej   tym   razem   wszystko   skończyło   się   dobrze,   wszyscy   doszli   do   siebie,   a   ceremonia   została   ukończona:   Z   Autumn   stojącą   obok   Thora,   John   został   napiętnowany   dwa   razy,   raz   za   Wellsie,   raz   za   utraconego   brata,  którego  nigdy  nie  spotkał.  A  następnie,  kiedy  sól  uszczelniła  rany,  tłum   udał   się   do   najwyższego   miejsca   w   posiadłości,   w   którym   urna   Wellsie   została   otwarta   i   jej   prochy   troskliwie   zostały   uniesione   do   niebios,   przez   podmuchy  rzadkiego  wschodniego  wiatru.   Teraz  wszyscy  powrócili  na  dół  do  jadalni,  aby  zjeść  i  się  zregenerować;   później  bez  wątpienia  zaczną  wypierdalać  do  swoich  pokoi,  jak  tylko  będzie   można  to  grzecznie  uczynić.   Wszyscy  skończyli,  włączając  w  to  jego,  to  pozwoliło  mu  zwrócić  się  do   Layli  kiedy  dotarli  do  foyer.     -­‐  Jak  się  czujesz?   Ludzie,   pytał   ja   o   to,   bez   przerwy   przez   trzy   dni   z   rzędu   i   za   każdym   razem  odpowiadała,  że  dobrze,  i  że  nie  zaczęła  jeszcze  krwawić.   Ona  nie  będzie  krwawić.  Był  tego  pewien,  nawet  jeśli  ona  jeszcze  w  to   nie  wierzyła.   -­‐   Czuję   się   dobrze   -­‐   powiedziała   z   uśmiechem,   jakby   doceniając   jego   dobroć.   Dobrą   wiadomością   było   to,   że   między   nimi   bardzo   dobrze   się   układało.  Był  zmartwiony  po  chcączce,  że  to  wszystko  było  dziwne  jak  jakaś   cholera,   ale   byli   jak   zespół,   który   przebiegł   maraton,   osiągnął   cel,   i   był   gotowy  na  kolejne  wyzwanie.                                                                                                                           26

  F-­‐bomba   oznacza   najsilniejszą   broń   w   arsenale   werbalnym.   Słowo   odnoszące   się   do   słowa”fuck”-­‐np.   kiedy   opisujemy   co   ktoś   powiedział   czy   go   cytujemy   i   nie   chcemy   głośno   mówić   słowa   „fuck”   (   czegoś   się   można   nauczyć  z  tej  książki;)  

618  

-­‐  Czy  mogę  dostać  coś  do  jedzenia?     -­‐  Wiesz,  jestem  głodna.     -­‐  Może  udasz  się  na  górę,  położysz  się,  a  ja  ci  coś  przyniosę.   -­‐  To  byłoby  miłe,  dziękuję.     Tak,   to   było   miłe   widzieć,   jak   uśmiechała   się   do   niego   w   ten   nieskomplikowany   i   ciepły   sposób,   to   ona   jedna   sprawiła,   że   kochał   ją   jak   rodzinę.   I   kiedy   odprowadził   ją   z   powrotem   do   podstawy   schodów,   miło   było,  uśmiechnąć  się  do  niej  w  ten  sam  sposób.   Po   tym   prostym   i   łatwym   zakończeniu   -­‐   odwrócił   się.   W   bibliotece   przez   otwarte   drzwi,   zobaczył   Blay'a   i   Saxton'a   rozmawiających   ze   sobą.   I   wtedy   jego   kuzyn   wychylił   się   i   wciągnął   Blaya   w   ramiona.   Jako   para   stali   razem,   ciało   przy   ciele,   Khill   wziął   głęboki   oddech   i   czuł   się   jakby   jego   własna   śmierć  przyszła  po  niego.   Domyślał  się,  że  to  się  tak  dla  nich  zakończy.   Odrębne  życie,  oddzielne  kontrakty.   Trudno  pomyśleć,  że  na  początku  byli  nierozłączni  -­‐   Nagle,  niebieskie  gwiazdki27  Blaya  znalazły  jego.   A  to  co  Khill  w  nich  zobaczył  zachwiało  nim:  Miłość  promieniowała  z  tej   twarzy,  nieskażona  miłość  niezmącona  przez  nieśmiałość,  która  była  częścią   jego  powściągliwości.   Blay  nie  obejrzał  się  znowu.   I  po  raz  pierwszy...  też  nie  zrobił  tego  Khill.   Nie  wiedział,  czy  emocje  dotyczyły  jego  kuzyna  –  prawdopodobnie  tak   było,  ale  wytrzymał  to:  Spojrzał  z  powrotem  na  Blaya  i  wszystko,  co  miał  w   swoim  sercu  pokazał  mu  na  swojej  twarzy.   Pozwolił  temu  biec  dalej.   Ponieważ   podczas   ceremonii   odejścia   w   zanikh   dostał   pewną   lekcję:   Możesz   stracić   osoby,   które   kochasz   w   mgnieniu   oka,   a   on   był   gotów   się   założyć,   kiedy   to   się   działo,   że   nie   myślałeś   o   wszystkich   powodach,   które   mogłyby  pozwolić  ci  utrzymać  was  razem.   I,   nie  ważne,  że  myślisz  ze  masz  na  to  więcej  czasu.   Nawet  gdybyś  miał   wieki...   Gdy   byłeś   młodszy,   myślałeś,   że   czas   był   ciężarem,   czymś   co   mijało   tak   szybko,   jak   to   możliwe,   żebyś   mógł   dorosnąć.   Ale   to   była   taka   przynęta   z                                                                                                                           27

   Chodzi  o  oczy  Blay'a,  nie  mogłam  się  powstrzymać  żeby  tego  nie  zostawić  w  oryginale  ;)  

619  

przełącznikiem,   kiedy   jesteś   dorosły,   zdajesz   sobie   sprawę,   że   te   minuty   i   godziny  są  najcenniejszą  rzeczą,  jaką  posiadasz.   Nic   nie   trwa   wiecznie.   I   to   była,   kurwa,   zbrodnia   marnować   to,   co   zostało  nam  dane.   Wystarczy,  Khill  pomyślał.  Dość  wymówek  i  unikania  i  starania  się  być   kimś,  kimkolwiek  innym.   Nawet  jeśli  dostał  w  piszczel,  nawet  jeśli  jego  bardzo  małe  ego  i  jego   kretyńskie  serduszko  zostanie  rozbite  na  milion  kawałków,  nadszedł  czas  aby   przestać  pieprzyć.   Nadszedł  czas,  by  być  mężczyzną.   Kiedy  Blay  zaczął  się  prostować,  jego  komunikat  został  odebrany,  Khill   pomyślał:  Zgadza  się,  koleś.   Nasza  przyszłość  nadchodzi.       Tłumaczyła:  magdalena.bojka1  

620  

EPILOG   Następnego   wieczora,   Thor   przewrócił   się   na   bok   i   zobaczył   ciało   Autumn   w   prześcieradłach.   Była   ciepła   i   chętna   gdy   wszedł   na   nią,   jej   uda   podziałały  na  niego,  jej  rdzeń  witał  go,  gdy  zapadł  się  głęboko  i  przeniósł  się   do  środka.   Zasnęli   razem,   pogrążając   się   w   takim   rodzaju   odpoczynku,   jakby   podróż  się  skończyła  i  wreszcie  dom  pojawił  się  na  horyzoncie.   -­‐  Daj  mi  swoje  usta,  moja  samico  -­‐  powiedział  cicho  w  ciemności.   Gdy   dostał   usta   pozwolił   przejąć   kontrolę   swojemu   ciału,   wyzwolenie   to   nie   było   trzęsieniem   ziemi,   ale   raczej   falą,   rozluźnieniem   napięcia,   a   nie   chaotyczną   eksplozją   gwiazd.   Gdy   kontynuował   pracę   w   łagodnym   rytmie,   uprawiając  miłość  z  jego  Autumn,  był  uspokojony,   że  ona  była  prawdziwa  -­‐   że  oni  są  prawdziwi.   Kiedy   było   po   wszystkim,   włączył   mentalnie   jedno   światło   na   stoliku   nocnym  i  prześledził  jej  twarz  opuszkami.  Sposób  w  jaki  uśmiechnęła  się  do   niego  sprawił,  że  całkowicie  uwierzył  w  życzliwego  Stwórcę.   Mieli   się   sparzyć,   pomyślał.   I   miał   dodać   jej   imię,   które   jej   nadał,   na   plecy,   tuż   poniżej   Wellsie.   A   ona   będzie   w   pełni   jego   krwiczką   na   zawsze,   jak   mieli  być  razem.   -­‐  Czy  chcesz  coś  do  jedzenia?  -­‐  Wyszeptał.   Uśmiechnęła  się  jeszcze  bardziej.     -­‐  Proszę.     -­‐  Będę  zatem  zaraz  z  powrotem.   -­‐  Poczekaj,  chciałabym  pójść  z  tobą.  Nie  wiem,  co  chcę  zjeść.   -­‐  Więc  pójdziemy  na  dół  razem.     Zajęło   im   trochę   czasu,   aby   rzeczywiście   wyjść   z   łóżka,   ubrać   się   i   spacerować  w  dół  korytarzem  posągów  do  klatki  schodowej.   Autumn   zatrzymała   się   na   górze,   jak   gdyby   przypominając   sobie   noc   przed   i   nieufność   przebywania   w   pobliżu   miejsca   –   jak   gdyby   mogła   być   wciągnięta  do  Pustki  ponownie.   Skinął  ze  zrozumieniem  i  odwrócił  ją  w  swoje  ramiona.    

621  

-­‐  Będę  cię  niósł.   Wpatrywała   się   w   jego   twarz,   położyła   rękę   na   jego   policzku   i   nie   musiała  nic  mówić.  Wiedział  dokładnie  o  czym  myślała.   -­‐   Nie   mogę   uwierzyć,   że   Lassiter   uratował   nas,   i   też,   -­‐   powiedział.   -­‐   Nie   chcę  by  cierpiał.     -­‐  Ani  ja.  Był  dobrym  facetem.  Prawdziwy...  anioł,  jak  się  okazało.     Thor   zaczął   schodzić,   ostrożnie   stawiając   kroki,   ponieważ   miał   cenny   ładunek.   Na   dole,   zatrzymał   się   na   moment,   aby   spojrzeć   na   obraz   z   jabłonią   na   podłodze.   Pozwolił   odejść   dwóm   kobietom   u   stóp   tej   jabłoni...   a   teraz   transportował   jedną   z   nich   z   powrotem   ponad   nią   -­‐   dzięki   temu   aniołowi,   który   w   jakiś   sposób   zrobił   cud.   Zamierzał   tęsknić   za   tym   sukinsynem,   naprawdę.  I  zamierzał  być  bezustannie  wdzięczny  za  –     Zabrzęczał  dzwonek,  głośno  i  wyraźnie.   Marszcząc   brwi,   Thor   spojrzał   na   zegar   stojący   przy   drzwiach   do   spiżarni  lokaja.  Druga  po  południu?  Kto  do  cholery  mógł  -­‐   Dzwonek  zabrzmiał  ponownie.   Kroczył  przez  mozaikę,  przygotowany  zadzwonić  po  swoich  Braci,  jeśli   będzie  to  konieczne,  spojrzał  na  monitor  -­‐   -­‐  Ja...  pierdolę.     -­‐  Kto  to  jest?     Thor   postawił   Autumn,   zwolnił   mechanizm   blokujący   do   wewnętrznego   portalu   i   umieścił   swoja   samicę   za   sobą   na   wypadek   gdyby   jakieś  światło  wpadło  do  środka.   Lassiter   wchodził,   jakby   był   właścicielem   tego   miejsca,   chełpiąc   się   pełnią   sił,   a   jego   uśmiech   tak   szeroki   i   niegrzeczny   jak   zawsze,   jego   blond   i   czarne  włosy  przyprószone  świeżymi  płatkami  śniegu.   Gdy   Thor   i   Autumn   patrzyli   na   niego   z   otwartymi   ustami,   trzymał   dwie   załadowane  torby  McDonalda.   -­‐  Przyniosłem  dla  nas  wszystkich  Big  Macki  -­‐  powiedział  radośnie.  -­‐   Wiem,  że  ostatnio  poszukiwałeś  ich,  pamiętasz?     -­‐  Co  do...  –     Thor   zacisnął   dłoń   na   swojej   krwiczce,   tak   dla   pewności…   cholera,   z   doświadczenia  jak  sprawy  ostatnio  szły,  wszystko  mogło  się  zdarzyć.     -­‐  Co  ty  tu  robisz?     622  

-­‐   To   twój   szczęśliwy   dzień,   skurwysynu.   -­‐   Anioł   lekko   zawirował,   błyszcząc  piercingiem,  torby  McDonalda  lśniły.   -­‐   Okazało   się,   że   było   nas   trzech   w   fazie   testów,   a   ja   zdałem.   Natychmiast  zaprzysięgłem  się  za  was  i  byłem  wolny  -­‐  i  później,  myślałem  o   tym   przez   chwilę,   postanowiłem   że   wolałbym   być   na   ziemi,   robić   dobre   uczynki,   niż   tam   w   chmurach.   ‘Bo   wiesz,   ja   mam   trochę   interesów,   a   gówniane  miłosierdzie  mi  pasuje’.  Poza  tym,  nie  ma  Maurego  (talk  show)  w   niebie.     -­‐  Czym  właśnie  różni  się  piekło  -­‐  odciął  się  Thor.   -­‐   Dokładnie.   -­‐   Anioł   wstrząsnął   swoim   ładunkiem   fast-­‐foodowych   kalorii.   -­‐   Więc   jak   powiedziałeś?   Mam   też   frytki.   Nie   ma   lodów.   Bo   nie   wiedziałem,   jak   długo   potrwa,   by   ktoś   otworzył   mi   drzwi,   a   nie   chciałem,   żeby  stopniały.     Thor  spojrzał  na  Autumn.  Potem  oboje  spojrzeli  na  Anioła.   Jak   jeden,   podeszli   i   objęli   faceta,   niewiarygodne,   skurwysyn   trzymał   ich  z  powrotem.   -­‐   Jestem   bardzo   zadowolony,   że   to   wyszło   -­‐   szepnął   Lassiter   poważnie.   -­‐  Dla  was.     -­‐   Dzięki,   stary   -­‐   w   zamian   powiedział   Thor.   -­‐   Zawdzięczam   ci   jedno...   Cholera,  zawdzięczam  ci  wszystko.     -­‐  Ty  sam  dużo  zrobiłeś.     -­‐   Z   wyjątkiem   tego   ostatniego   kawałka   -­‐   podkreśliła   Autumn.   -­‐   To   zrobiłeś  ty,  Lassiter.     -­‐  Eh.  Kto  by  to  liczył.  Pomiędzy  przyjaciółmi,  wiesz.   Trojgu  z  nich  ulżył  powrót  i  po  niezręcznej  chwili,  weszli  do  jadalni.  Gdy   usiedli   przy   jednym   końcu   i   Lassiter   rozpoczął   rozdawanie   kanapek,   Thor   zaczął   się   śmiać.   On   i   ten   anioł   rozpoczynali   tymi   kanapkami...   i   robili   to   ponownie.   -­‐   Znacznie   lepsze   niż   w   tej   jaskini,   prawda?   -­‐   Lassiter   mruknął   gdy   podał  frytki.   Thor   spojrzał   na   Autumn   i   nie   mógł   uwierzyć,   jak   daleko   oni   wszyscy   zaszli.     -­‐  Tak.  Naprawdę,  zupełnie...  totalnie  dużo  lepsze.     -­‐  No  i  dodatkowo  to  miejsce  ma  kable.     623  

Gdy  Lassiter  mrugnął  do  nich  obojga,  Thor  i  Autumn  zaczęli  się  śmiać.   -­‐  Tak  ma,  aniele.  O  tak  ma...  i  kiedy  tylko  zechcesz  pilota,  jest  twój.     Lassiter  szczeknął  śmiechem.     -­‐  Cholera,  naprawdę  jesteś  wdzięczny.     Thor  patrzył  na  Autumn  i  zaczął  kiwać  głową.     -­‐   Załóż   się   o   swój   tyłek,   że   jestem.   Dozgonnie   wdzięczny...   Jestem...   Wiecznie.  Wdzięczny.     Pamiętając  o  tym,  pocałował  swoją  samicę...  trochę  w  Big  Macku.       Tłumaczenie:  Fiolka2708  

624