Ward J R Tom 07 Aniol Zemsty

-1-

J. R. Ward

Anioł Zemsty Seria Bractwo Czarnego Sztyletu 07

-2-

SPIS TREŚCI

Streszczenie ..........................................................................................- 5 Od tłumaczki ........................................................................................- 6 Glosariusz ............................................................................................- 8 Rozdział 1 .......................................................................................... - 13 Rozdział 2 .......................................................................................... - 21 Rozdział 3 .......................................................................................... - 27 Rozdział 4 .......................................................................................... - 35 Rozdział 5 .......................................................................................... - 43 Rozdział 6 .......................................................................................... - 50 Rozdział 7 .......................................................................................... - 57 Rozdział 8 .......................................................................................... - 62 Rozdział 9 .......................................................................................... - 69 Rozdział 10 ........................................................................................ - 79 Rozdział 11 ........................................................................................ - 88 Rozdział 12 ........................................................................................ - 95 Rozdział 13 ...................................................................................... - 100 Rozdział 14 ...................................................................................... - 106 Rozdział 15 ...................................................................................... - 112 Rozdział 16 ...................................................................................... - 120 Rozdział 17 ...................................................................................... - 129 Rozdział 18 ...................................................................................... - 141 Rozdział 19 ...................................................................................... - 147 Rozdział 20 ...................................................................................... - 156 Rozdział 21 ...................................................................................... - 164 Rozdział 22 ...................................................................................... - 172 Rozdział 23 ...................................................................................... - 179 -3-

Rozdział 24 ...................................................................................... - 186 Rozdział 25 ...................................................................................... - 191 Rozdział 26 ...................................................................................... - 203 Rozdział 27 ...................................................................................... - 209 Rozdział 28 ...................................................................................... - 218 Rozdział 29 ...................................................................................... - 225 Rozdział 30 ...................................................................................... - 233 Rozdział 31 ...................................................................................... - 242 Rozdział 32 ...................................................................................... - 247 Rozdział 33 ...................................................................................... - 255 Rozdział 34. ..................................................................................... - 264 Rozdział 35 ...................................................................................... - 271 -

-4-

STRESZCZENIE Bohaterem kolejnego tomu serii o tajnym bractwie wampirów jest Mordh - pół wampir, pół sympath, szara eminencja wampirzego podziemia, właściciel nocnego klubu. Szantażowany przez jedną z sympathek i zagrożony wygnaniem do kolonii socjopatów, znajduje ukojenie w związku z Ehleną - pielęgniarką o wampirzym pochodzeniu. Z powodu swej nieciekawej reputacji otrzymuje od niezadowolonej frakcji propozycję zabicia króla wampirów, Ghroma. Ukrywając prze Ehleną swoją przeszłość i swoje ciemne interesy, sprowadza na nią wielkie niebezpieczeństwo. Przeciwnicy chcą ją wykorzystać, by usunąć Rehvenga i jemu podobnych.

-5-

OD TŁUMACZKI W oryginale imiona wampirów tworzących Bractwo oddają cechy charakteru noszących je postaci. Zgodnie z wampirzą tradycją zawierają też literę „h”. By czytelnik polski, nieznający języka angielskiego, zrozumiał znaczenie tych imion, znaleźliśmy dla nich polskie ekwiwalenty (dodając oczywiście do każdego z nich literę „h”. I tak: Wrath (ang. wrath - gniew) to Ghrom (pol.) Thorment (torment - tortura) Tohrtur (pol.) Vishous (vicious - wredny) Vrhedny (pol.) Rhage (rage - gniew) - Rankohr (rankor staropolskie: gniew) Phury (fury - furia) Furiath (pol.) Zsadist (sadist - sadysta) Zbihr (pol.)

-6-

Tę powieść dedykuję Tobie. Pojęcia dobra i zła nie mogą być bardziej względne, gdy chodzi o Twoją osobę. Ale zgadzam się z nią. Dla mnie zawsze byłeś bohaterem.

-7-

GLOSARIUSZ Ahstrux nohtrum - osobisty ochroniarz z uprawnieniami zabójcy. Funkcja z królewskiego nadania Bractwo czarnego sztyletu - tajna organizacja mistrzów sztuk walki, której zadaniem jest obrona wampirów przed Korporacją Reduktorów. Dzięki właściwemu doborowi genetycznemu członkowie Bractwa obdarzeni są potężnym ciałem i umysłem, oraz niecodzienną zdolnością regeneracji. Bractwo wyławia kandydatów na swoich członków, którzy nie są rodzonymi braćmi. Agresywni, pewni siebie a przy tym tajemniczy, trzymają się z dala od cywilów i nie utrzymują kontaktów z członkami pozostałych kast, o ile nie potrzebują się dokrwić. W świecie wampirów bracia cieszą się wielkim poważaniem. O ich wyczynach krążą legendy. Giną tylko od bardzo poważnych urazów; takich jak rany postrzałowe, cios w serce itp. Broniec - samiec wampirów, który ma partnerkę. Samce mogą mieć więcej, niż jedną partnerkę. Cerbher - kurator przydzielony z urzędu. Funkcja podlega gradacji; najwięcej uprawnień mają cerbherzy eremithek. Chcączka - okres płodności u samicy wampirów, zwykle trwa dwa dni i towarzyszy jej potężny apetyt seksualny. Pierwsza chcączka występuje około pięciu lat po przemianie, później pojawia się raz na dziesięć lat. Chcączka samicy wyczuwana jest przez wszystkie samce, które mają z nią kontakt. To niebezpieczny okres, w którym dochodzi do waśni i starć między rywalizującymi samcami, zwłaszcza jeśli samica nie ma partnera. Dhunhd - piekło. Ehros - wybranka kształcona w dziedzinie sztuki erotycznej i miłosnej. Eremithka - status przyznawany przez króla arystokratycznej samicy w odpowiedzi na suplikę jej rodziny. Eremithka podlega wyłącznie władzy cerbhera, zwykle najstarszego samca w domostwie. Cerbher ma prawo decydowania o jej postępowaniu, zwłaszcza ograniczania bądź całkowitego zakazu kontaktów ze światem zewnętrznym. -8-

Frathyr - zwrot używany pomiędzy mężczyznami na znak wzajemnej miłości i szacunku. W swobodnym tłumaczeniu: drogi przyjaciel. Glymeria - opiniodawcze kręgi arystokracji. Socjeta. Gwardh - osoba odpowiedzialna za wychowanie, ojciec chrzestny. Juchacz - wampir płci męskiej lub żeńskiej, który ma obowiązek karmić swoją krwią właściciela. Choć posiadanie juchaczy należy do ginących obyczajów, jest nadal praktyką legalną. Korporacja Reduktorów - organizacja zabójców powołana przez Omegę w celu eksterminacji rasy wampirów. Krwiczka - wampirzyca, która ma partnera seksualnego. Samice zwykle poprzestają na jednym partnerze, ponieważ samce mają silny instynkt terytorialny. Krypta - rytualne miejsce spotkań Bractwa Czarnego Sztyletu, wykorzystywane do ceremonii oraz przechowywania słoi z sercami reduktorów. W Krypcie odbywają się ceremonie przyjęcia do Bractwa i pogrzeby; tu również dyscyplinuje się nieposłusznych członków Bractwa. Wstęp przysługuje jedynie członkom Bractwa, Pani Kronik i inicjowanym adeptom. Lilan - pieszczotliwie: ukochany, ukochana. Łyż - narzędzie tortur służące do wyłupywania oczu. Mahtrona - babcia. Mamanh - spieszczenie słowa: matka. Nalla - najdroższa, ukochana. Rodzaj męski: nallum. Normalsi - symphackie określenie wampirów niebędących symphatami. Nówka - dziewica. Omega - złowroga, tajemnicza postać dążąca do zagłady wampirów z powodu niechęci do Pani Kronik. Istota nadprzyrodzona, posiada zdolności magiczne, z wyjątkiem mocy tworzenia.

-9-

Pani Kronik - duchowy autorytet, doradczyni królów, strażniczka świętych ksiąg wampirów, dawczyni przywilejów. Istota nadprzyrodzona, posiada wiele nadprzyrodzonych mocy. W jednorazowym akcie kreacji powołała do istnienia rasę wampirów. Pierwsza Rodzina - królewska para wampirów z ewentualnym potomstwem. Pre - trans - młody wampir w okresie bezpośrednio poprzedzającym przemianę. Princeps - bardzo wysoki stopień w hierarchii wampirzej arystokracji; ustępuje rangą jedynie członkom Pierwszej Rodziny i Wybrankom Pani Kronik. Provodhyr - wpływowy osobnik piastujący wysokie stanowisko. Przedświtek - trzeci posiłek wampirów, odpowiednik kolacji w świecie ludzkim. Przemiana - przełomowy okres w życiu wampirów obojga płci, w którym osiągają dojrzałość. Odtąd muszą regularnie pić krew osobnika płci przeciwnej i nie mogą przebywać w świetle słonecznym. Przemiana zwykle występuje w wieku około dwudziestu pięciu lat. Niektóre wampiry, zwłaszcza samce, giną w trakcie przemiany. Wampiry przed przemianą są słabowite, nierozbudzone płciowo i niezdolne do dematerializacji. Psaniec - wampir należący do kasty sług. Psańce są posłuszne wielowiekowej tradycji, która dyktuje ich strój i maniery Mogą przebywać w świetle dziennym, za to starzeją się dość szybko. Średnia długość życia psańca wynosi około pięciuset lat. Samica psańca: psanka. Pyknąć - unicestwić Nieumarłego przez przebicie mu piersi; anihilacji towarzyszy charakterystyczne pyknięcie połączone z rozbłyskiem. Pyrokant - pięta achillesowa, słaby punkt lub niszcząca słabość danego osobnika. Natury wewnętrznej (np. nałóg) lub zewnętrznej (np. kochanek). Pomstha - odwet. Akt wymierzenia sprawiedliwości, zwykle przez samca związanego z poszkodowanym. Qhrih (St. Jęz.) - runa honorowej śmierci.

- 10 -

Reduktor - członek Korporacji Reduktorów. Bezduszny humanoid, pogromca wampirów. Reduktorów można pozbawić życia wyłącznie przez przebicie piersi; w pozostałych wypadkach żyją wiecznie. Nie jedzą, nie piją, nie rozmnażają się. Z czasem tracą pigment we włosach, skórze i tęczówkach są bezkrwiści, białowłosi, oczy mają bezbarwne. Pachną zasypką dla niemowląt. Do Korporacji wprowadzani przez Omegę, po rytualnej inicjacji wypatroszone serce przechowują w kamiennym słoju. Rundha - rytualna rywalizacja samców o samicę, z którą chcą się parzyć. Ryth - rytuał zwracania honoru proponowany przez stronę znieważającą. Znieważony wybiera dowolną broń i atakuje nieuzbrojonego adwersarza (samca lub samicę). Sadhomin - tytuł grzecznościowy używany w relacjach sado maso przez osobnika podległego wobec osobnika dominującego. Sroghi - określenie odnoszące się do sprawności męskiego członka. W tłumaczeniu dosłownym: podziwu godny, zasługujący na szlachetną samicę. Symphaci - odmiana rasy wampirów charakteryzująca się, między innymi, skłonnością i talentem do manipulowania uczuciami bliźnich; w ten sposób doładowują się energetycznie. Symphaci od stuleci są gatunkiem pogardzanym, w niektórych epokach przeznaczonym na odstrzał. Odmiana bliska wymarcia. Tolly - czuły zwrot. W wolnym przekładzie: moja miła; mój miły. Wampir - przedstawiciel gatunku odmiennego od Homo sapiens. Aby żyć, wampir musi pić krew osobnika płci przeciwnej. Ludzka krew utrzymuje wampiry przy życiu, jednak jej działanie jest krótkotrwałe. Po przemianie, która występuje około dwudziestego piątego roku życia, wampiry nie mogą przebywać na słońcu i regularnie muszą się dokrwić. Istota ludzka nie może zostać wampirem przez ukąszenie ani transfuzję krwi, spotyka się jednak rzadkie przypadki krzyżówki ras. Wampiry potrafią się dematerializować, ale wymaga to spokoju i koncentracji oraz braku większych obciążeń. Potrafią też wymazywać wspomnienia z pamięci krótkoterminowej człowieka. Niektóre wampiry umieją czytać w myślach. Średnia życia wampira wynosi ponad tysiąc lat; znaczna część osobników żyje o wiele dłużej.

- 11 -

Wieczerza - pierwszy posiłek wampirów, odpowiednik śniadania w świecie ludzkim. Wybranki - samice wampirów chowane na służebnice Pani Kronik. Uchodzą za arystokrację, choć bardziej w hierarchii duchowej niż świeckiej. Z samcami nie mają prawie styczności, czasem jednak parzą się z wybranymi dla nich przez Panią Kronik braćmi, aby zapewnić liczebność kasty. Posiadają dar jasnowidzenia. W dawnych czasach karmiły swoją krwią członków Bractwa, którzy nie mieli własnych krwiczek, praktyka ta została jednak zarzucona. Zanikh - duchowa kraina, w której zmarłe wampiry pędzą życie wieczne w otoczeniu swoich bliskich. Zghubny brah - młodszy bliźniak, nosiciel klątwy. Zvidh - pole buforujące, maskujące realistyczną iluzją wybrany fragment terenu; fatamorgana. Zwyrth - martwy osobnik powracający z Zanikhu do świata żywych. Zwyrthy darzone są głębokim szacunkiem i podziwiane za bolesne doświadczenia.

- 12 -

ROZDZIAŁ 1 Wszyscy królowie są ślepi. Ci dobrzy o tym wiedzą i, sprawując władzę, polegają na czymś więcej niż tylko na wzroku. - Nasz król musi umrzeć. Cztery krótkie słowa. Każde oddzielnie - nic niezwykłego, Ale razem? Przywołują na myśl wszystko to, co najgorsze: morderstwo, zdradę, zaprzedanie, śmierć. Słysząc je, Mordh zamilkł, pozwalając tej złowieszczej czwórce zawisnąć w ciężkim powietrzu gabinetu. - Dostałeś jakąś odpowiedź? - zapytał Monsther, syn Rehmbaka. - Nie. Monsther zamrugał i dotknął jedwabnego fularu na szyi. Jak większość przedstawicieli glymerii stał mocno obiema obutymi w aksamitne czółenka nogami na skostniałym, przerafinowanym gruncie swojej kasty. Inaczej mówiąc, od stóp do głów był uosobieniem wykwintu. W marynarce od smokingu, eleganckich spodniach w prążki i... cholera, czyżby to były getry?... był jakby wyjęty żywcem ze stron „Vanity Fair”. Tylko że numeru sprzed stu lat. Chociaż, jeśli chodzi o politykę, to jego ogromna protekcjonalność i błyskotliwe pomysły sprawiały, że był jak Kissinger bez prezydenta - czysta analiza, zero władzy. Co zresztą tłumaczyło to spotkanie, czyż nie? - Nie poddawaj się teraz - powiedział Mordh. - Już skoczyłeś. Lądowanie nie będzie bardziej miękkie. Monsther zmarszczył brwi. - Nie potrafię tego traktować tak żartobliwie jak ty. - A czy ja się śmieję? Rozległo się pukanie do drzwi. Monsther przekrzywił głowę; jego profil przypominał teraz irlandzkiego setera - nos i nic poza nim. - Wejść. Otworzyły się drzwi i do pokoju weszła zgarbiona psanka, z trudem dźwigająca ogromną tacę, a na niej ciężki srebrny serwis. Kiedy uniosła głowę, zobaczyła Mordha i zastygła w bezruchu.

- 13 -

- Postaw tutaj. - Monsther wskazał na niski stolik stojący pomiędzy dwiema okrytymi jedwabną tkaniną sofami. Psanka nawet nie drgnęła, wpatrzona w Mordha. - Coś nie tak? - zapytał Monsther, słysząc niepokojące dzwonienie filiżanek na tacy. - Postaw tutaj, no już. Psanka pochyliła głowę, potem, mrucząc coś pod nosem, powoli, ostrożnie, jakby zbliżała się do jadowitego węża, podeszła do nich. Wyraźnie starała się trzymać jak najdalej od Mordha. Postawiła wreszcie tacę, ale jej drżące ręce z trudem ustawiały filiżanki na spodkach. Kiedy sięgnęła po dzbanek z herbatą, było jasne, że rozleje ją po całym pomieszczeniu. - Pozwól, że ja to zrobię - powiedział Mordh, wyciągając rękę. Psanka gwałtownie się uchyliła. Dzbanek wymsknął jej się z rąk. Mordh w ostatniej chwili złapał parzące srebro w dłonie. - I co ty wyprawiasz! - krzyknął Monsther, zrywając się z sofy. Psanka skuliła się, unosząc dłonie do twarzy. - Przepraszam, panie. Naprawdę mi przykro, ja... - Zamknij się i przynieś trochę lodu. - To nie jej wina. - Mordh spokojnie ujął uchwyt czajnika i rozlał herbatę do filiżanek. - A mnie nic się nie stało. Patrzyli na niego, jakby oczekując, że podskoczy i wrzaśnie „auć!”. On tymczasem odstawił srebrny czajnik i spojrzał w jasne oczy Monsthera. - Jedna kostka czy dwie? - Czy... czy dać ci coś na oparzenie? Mordh wyszczerzył w uśmiechu kły. - Przecież nic mi nie jest. Monsther wydawał się tym niemal urażony, wyładował więc niezadowolenie na służącej. - Przynosisz mi hańbę. Zostaw nas. Mordh spojrzał na psankę. Dla niego jej emocje były trójwymiarową siatką strachu, wstydu i paniki, falą wypełniającą przestrzeń dookoła niej. - Bądź spokojna - przekazał jej w myślach. - Wszystko będzie w porządku. Na jej twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia. Po chwili jednak napięcie widoczne w całym jej ciele wyraźnie ją opuściło i kiedy się odwróciła, wyglądała już o wiele spokojniej. Po jej wyjściu Monsther odchrząknął i usiadł z powrotem. - Nie sądzę, żeby się nadawała. Jest do niczego.

- 14 -

- Może zaczniemy od jednej kostki - Mordh sam sobie odpowiedział na zadane wcześniej pytanie - i zobaczymy, czy zechcesz następną. Potem wyciągnął rękę z filiżanką w kierunku Monsthera, który musiał wstać z sofy i pochylić się nad stolikiem. - Dziękuję. Mordh delikatnie przytrzymał spodek, wysyłając jednocześnie nową myśl do mózgu gospodarza: „Zawsze sprawiam, że kobiety w mojej obecności się denerwują. To nie była jej wina”. Potem zwolnił nagle uchwyt i Monsther z trudem utrzymał cenną porcelanę Royal Doulton. - Ups... tylko nie wylej. Szkoda byłoby zrobić plamę na tym pięknym dywanie. To Aubusson, prawda? - Hmm... tak. - Monsther usiadł, marszcząc brwi. Zupełnie nie wiedział, dlaczego nagle jakoś inaczej myślał o swojej pokojówce. - Eee... tak, zgadza się. Moj ojciec kupił go wiele lat temu. Miał dobry gust, prawda? Ponieważ dywan jest taki duży specjalnie dla niego zbudowaliśmy ten pokój, dobraliśmy też kolor ścian, żeby wydobyć brzoskwiniowy odcień. Monsther z uśmiechem rozejrzał się po gabinecie i popijał herbatę, wysoko unosząc mały palec. - Jak herbata? - Idealna, a ty się nic napijesz? - Nie przepadam ta herbatą. - Mordh odczekał, aż tamten uniósł filiżankę do ust i zapytał? - Więc mówiłeś o zamordowaniu Ghroma? Monsther zakrztusił się, a herbata doskonałej marki Earl Grey poplamiła przód jego krwistoczerwonej marynarki od smokingu i zachlapała brzoskwiniowy dywan zakupiony jeszcze przez tatusia. Mordh podał mu serwetkę. - Proszę, wytrzyj tym. Monsther niezgrabnie poklepał się serwetką po piersi, potem przejechał nią po dywanie, z równie niezadowalającym zresztą rezultatem. Najwidoczniej należał do tych facetów, którzy raczej robią bałagan, niż go sprzątają. - Mówiłeś… - mruknął Mordh. Monsther rzucił serwetkę na tacę, odstawił filiżankę z resztą herbaty, wstał i zaczął krążyć po pokoju. Wreszcie zatrzymał się przed dużym obrazem przedstawiającym górski krajobraz i zdawał się bez reszty pochłonięty podziwianiem dramatyzmu sceny z kolonialnym żołnierzem na pierwszym planie, wznoszącym modły do niebios. Nagle odezwał się, nie odwracając od obrazu.

- 15 -

- Dobrze wiesz, że wielu naszych braci zostało zabitych w wyniku ataków reduktorów. - A już myślałem, że zostałem provodhyrem Rady tylko ze względu na moją błyskotliwą osobowość. Monsther spojrzał przez ramię, zadzierając podbródek w charakterystycznej manierze arystokraty. - Straciłem ojca i matkę, a także wszystkich bliskich kuzynów. Pochowałem każdego z nich. Myślisz, że to zabawne? - Przepraszam. - Mordh położył prawą dłoń na sercu i pochylił głowę, mimo że tak naprawdę miał to wszystko gdzieś. Nie zamierzał dać się w ten sposób zmanipulować. Zwłaszcza że emocje tego gościa zdradzały chciwość, a nie żal. Monsther odwrócił się plecami do obrazu, a jego głowa zajęła miejsce góry, na której stał kolonialny żołnierz... wyglądało to tak, jakby malutki człowiek w czerwonym mundurze próbował wspiąć się na jego ucho. - Glymeria poniosła z tego powodu nieopisane straty. Traciła nie tylko życie, ale i mienie. Plądrowano domy, kradziono antyki i dzieła sztuki, opróżniano konta bankowe. I co zrobił Ghrom? Nic. Nie doczekaliśmy się żadnej odpowiedzi na wielokrotnie zadawane pytania, jak to się stało, że namierzono domy tych rodzin… i dlaczego Bractwo nie powstrzymało ataków... i na co poszły te wszystkie środki. Nie ma też żadnego planu, który gwarantowałby, że sytuacja się nie powtórzy. Żadnego zapewnienia, że ci nieliczni członkowie arystokracji, którzy się jeszcze ostali, po powrocie do swych siedzib w Caldwell będą mieli dostateczną ochronę, Monsther sam się nakręcał, a jego głos wznosił się i odbijał od pozłacanego sufitu. - Nasz ród wymiera i potrzebujemy prawdziwego przywództwa. Według prawa, Ghrom tak długo jest królem, jak długo jego serce bije w piersi. Ale czy jedno życie jest warte tyle samo, co życie wielu? A co mówi ci twoje serce? Ha, serce Mordha, czarny, zły mięsień. - A co potem? - Przejmiemy kontrolę i zrobimy, co trzeba. Podczas swego panowania Ghrom wiele rzeczy pozmieniał... Zobacz, co zrobiono z Wybrankami - teraz wolno im mieszkać po Tej Stronie... To niesłychane! Posiadanie juchaczy jest zakazane, zniósł też status eremithek. O, najdroższa Pani Kronik... niedługo pewnie w Bractwie zaczną nosić spódnice. Jeśli my przejmiemy władzę, będziemy mogli odkręcić to, co on zrobił, i przywrócić stare prawa i zwyczaje.

- 16 -

Rozpoczniemy ofensywę przeciwko Korporacji Reduktorów. Możemy zwyciężyć. - Zbyt często używasz słowa „my”. I wiesz co, z jakiegoś powodu nie sądzę, żeby to było właśnie to, o czym naprawdę myślisz. - Cóż, oczywiście musi być jeszcze ktoś, kto będzie pierwszym między równymi. - Mówiąc to, Monsther jakby bezwiednie wygładził klapy marynarki, przechylił głowę i ustawił się tak, jakby pozował do pomnika albo do fotografii na dolarowy banknot. - Jakiś wybrany mężczyzna, który cieszy się autorytetem i ma zasługi. - A w jaki sposób ten ideał miałby zostać wybrany? - Będziemy zmierzać w kierunku demokracji. Długo wyczekiwana demokracja, która zastąpi niesprawiedliwe i nieuczciwe zwyczaje monarchii. Słuchając tej czczej gadaniny, Mordh odchylił się do tyłu, założył nogę na nogę i splótł dłonie. W głębi jego duszy ścierały się dwie jego przeciwstawne natury - wojnę wewnętrzną toczył wampir z symphatą. Jedyny plus, że ten wewnętrzny krzyk zagłuszył wszystkie inne dźwięki. Okazja była oczywista: pozbyć się króla i przejąć władzę nad rasą. Sytuacja niewyobrażalna: zabić porządnego faceta, dobrego przywódcę i w pewnym sensie przyjaciela... - ...i wybralibyśmy tego, który nas poprowadzi. Uczynilibyśmy go odpowiedzialnym przed Radą. Upewnilibyśmy się, te nasze obawy znajdują zrozumienie. - Monsther powrócił na kanapę, sadowiąc się wygodnie; teraz godzinami mógłby rozprawiać o przyszłości. - Monarchia nie funkcjonuje właściwie i demokracja jest jedynym wyjściem... - A demokracja zazwyczaj oznacza, że każdy ma prawo głosu - wtrącił Mordh. - Mówię to na wypadek, gdybyś nie wiedział. - Ależ tak, każdy z nas miałby. Wszyscy, którzy służą Radzie, byliby w radzie wyborczej. Każdy byłby uwzględniony. - Dla twojej informacji, termin „wszyscy” oznacza również tych spoza grupy „każdy z nas”. Wzrok Monsthera wyraźnie mówił: „Och, proszę, bądźmy poważni”. - Powierzysz więc rasę niższym klasom? - To nie moja decyzja. - Ale może być. Monsther uniósł filiżankę do ust, rzucając ostre spojrzenie ponad jej krawędzią. - Z pewnością może być. Przecież jesteś naszym provodhyrem. Patrząc na gościa, Mordh zobaczył wszystko niezwykle wyraźnie: zabicie Ghroma oznaczałoby koniec jego królewskiej linii, ponieważ nie spłodził - 17 -

jeszcze potomka. Społeczeństwa, zwłaszcza pozostające w stanie wojny, takie właśnie jak wampiry, nie znoszą braku przywództwa, więc radykalne przejście od monarchii do „demokracji” nie byłoby aż tak niewyobrażalne jak w innych, bardziej normalnych, bezpieczniejszych czasach. Glymeria mogłaby wynieść się z Caldwell i ukryć w swoich bezpiecznych kryjówkach w Nowej Anglii, ale ta grupa niemrawych sukinsynów miała pieniądze i wpływy, i chciała być zawsze u władcy. Mogliby więc ukryć swoje ambicje pod przykrywką demokracji i działać tak, jakby naprawdę troszczyli się o maluczkich. Mroczna natura Mordha wyrywała się niczym uwięziony przestępca, niecierpliwię oczekujący na zwolnienie warunkowe: Złe czyny i gra o władzę niesamowicie pociągały tych, którzy byli z krwi jego ojca i jakaś jego część chciała stworzyć wolne miejsce... a potem je wypełnić. Brutalnie przerwał bzdurne wywody Monsthera. - Oszczędź mi propagandy. Co konkretnie sugerujesz? Tamten powoli i z namysłem odstawiał filiżankę, jakby chciał w ten sposób zademonstrować, że waży słowa. Mordh i tak mógłby się założyć, że facet od początku wiedział, co powie. Coś w jego sposobie bycia sugerowało, że nie należy do tych, którzy pozostawiają rzeczy własnemu biegowi. - Jak dobrze wiesz, w najbliższych dniach Rada ma się zebrać w Caldwell i zobaczyć się z królem. Kiedy Ghrom przybędzie... po prostu zdarzy się śmiertelny wypadek. - On zawsze przybywa z Bractwem. A to nie są mięśniaki, z którymi tak łatwo można sobie poradzić. - Śmierć ma różne oblicza. I wiele etapów. - A jaka miałaby w tym być moja rola? - Odpowiedź znał jednak dobrze. Jasne oczy Monsthera były błyszczące i zimne jak lód. - Wiem, kim jesteś. Więc wiem, do czego jesteś zdolny. Nie był tymi słowami zaskoczony. Przez ostatnie dwadzieścia pięć lat Mordh był królem narkotyków i chociaż się z tym nie afiszował, wampiry regularnie odwiedzały jego kluby, a część z nich była nawet jego klientami. Nikt poza braćmi nie wiedział o jego drugiej naturze - symphaty, a gdyby miał wybór, to i przed nimi by to ukrywał. Przez ostatnie dwie dekady płacił swojej szantażystce wystarczająco dużo, by mieć pewność, że sekret pozostanie sekretem. - Właśnie dlatego z tobą o tym rozmawiam - powiedział Monsther. Będziesz wiedział, jak się tym zająć. - Racja. - 18 -

- Jako provodhyr Rady będziesz miał ogromną władzę. Nawet jeśli nie zostaniesz wybrany na szefa, Rada i tak zmierza donikąd. A jeśli chodzi o Bractwo Czarnego Sztyletu, nie musisz się niczego obawiać. Wiem, że twoja siostra jest związana z jednym z nich. Nie będzie to miało żadnego wpływu na braci. - Nie sądzisz, że to ich wkurwi? Ghrom jest nie tylko ich królem. To ich krew. - Ich podstawowym zadaniem jest ochrona naszej rasy. Dokądkolwiek pójdziemy, muszą za nami podążać. Musisz też wiedzieć, że jest wielu, którzy uważają, że ostatnio marnie się spisują. Może potrzeba im lepszego przywództwa? - Pewnie twojego. No tak. Oczywiście. To tak, jakby dekorator wnętrz próbował dowodzić kompanią czołgów: cholernie dużo hałaśliwej paplaniny, dopóki jeden z żołnierzy nie wkurzy się i nie przejedzie po facecie gąsienicą. Oto idealny plan. Tak. A jednak... Kto powiedział, że to Monsther ma być tym wybranym? Wypadki zdarzają się zarówno królom, jak i arystokratom. - Powiem ci to, co zwykł mawiać mój ojciec - kontynuował Monsther - że najważniejsze jest wyczucie czasu. Musimy szybko działać. Czy możemy więc na tobie polegać, przyjacielu? Mordh stanął naprzeciwko Monsthera. Szybkim ruchem obciągnął marynarkę, potem sięgnął po laskę. Nie czuł niczego: ani swoich ubrań, ani ciężaru przenoszącego się z tyłka na stopy czy uchwytu laski w dłoni, którą poparzył. Odrętwienie było efektem zażywania narkotyku pozwalającego utrzymać złą część jego natury przed ujawnieniem się w mieszanym towarzystwie, rodzajem więzienia, w którym ukrywał swoje socjopatyczne odruchy. Wystarczyłoby jednak pominięcie jednej dawki, żeby uwolnić jego prawdziwą naturę. Zło tkwiące w nim było gotowe do gry. - Co ty na to? - zapytał Monsther. Czyż nie było to właściwe pytanie? Czasami, podejmując niezliczone prozaiczne decyzje, dotyczące tego, co zjeść, gdzie spać i jak się ubrać, natrafiamy na prawdziwe dylematy. W takich chwilach, kiedy mgła okrywa względnie nieistotne sprawy, a los żąda od nas skorzystania z wolnej woli, możemy pójść tylko w jedną lub drugą stronę; nie ma nic „pomiędzy”, żadnego negocjowania, żadnych opcji. Trzeba odpowiedzieć na wezwanie i samodzielnie wybrać drogę. I nie ma z niej odwrotu.

- 19 -

Oczywiście nie było to łatwe. Poruszanie się w zgodzie ze skomplikowaną mapą moralności było czymś, czego musiał się nauczyć, żeby dopasować się do środowiska wampirów. I nauczył się tego, choć tylko w pewnym stopniu. A prochy tylko trochę mu w tym pomagały. Nagle blada twarz Monsthera przyjęła odcień pastelowego różu, ciemne włosy przeszły w kolor karmazynowy, a marynarka stała się czerwona niczym keczup. Kiedy wszystko zalała fala czerwieni, pole widzenia Mordha stało się płaskie jak ekran filmowy. Co być może tłumaczy, dlaczego symphatom tak łatwo przychodziło wykorzystywanie ludzi. W miarę, jak mroczna strona jego natury brała górę, wszechświat zamieniał się w szachownicę, a ludzie stawali się w jego wszechwiedzących dłoniach pionkami. Wszyscy bez wyjątku. Wrogowie... i przyjaciele. - Zajmę się tym - oznajmił wreszcie Mordh. - Jak sam powiedziałeś, wiem, co robić. - Daj mi słowo. - Monsther wysunął w jego kierunku gładką dłoń. Słowo, że zrobisz to w tajemnicy i po cichu. Mordh pozwolił dłoni tamtego zawisnąć w powietrzu. Uśmiechnął się tylko, po raz kolejny odsłaniając kły. - Zaufaj mi.

- 20 -

ROZDZIAŁ 2 Gdy Ghrom, syn Ghroma, biegł jedną z miejskich alei Caldwell, krwawił w dwóch miejscach. Na lewym ramieniu miał głębokie cięcie zrobione przez ząbkowane ostrze noża, a na udzie - przez zardzewiały róg kosza na śmieci. Nie był jednak za nie odpowiedzialny biegnący przed nim reduktor, ten, którego miał zamiar wypatroszyć jak rybę; rany zadali mu dwaj jasnowłosi, pachnący niczym panienki kumple tego dupka. Tuż przed tym, jak trzysta jardów i trzy minuty wcześniej zostali zredukowani do dwóch worków ze ścierwem. Ale prawdziwym celem był ten bękart przed nim. Zabójca biegł szybko, Ghrom jednak był szybszy - nie tylko dlatego, że jego nogi były dłuższe, i nie dlatego, że przeciekał jak skorodowana cysterna. Nie było wątpliwości, że ten trzeci też zginie. To była kwestia woli. Tego wieczoru reduktor wybrał niewłaściwą drogę - i nie chodziło o wybór tej konkretnej alei. To było jedyną właściwą i sprawiedliwą rzeczą, jaką prawdopodobnie nieumarli zrobili od lat, ponieważ odosobnienie było ważne podczas walki. Ostatnią rzeczą, której zarówno Bractwo, jak i Korporacja Reduktorów potrzebowali, było wmieszanie się w tę wojnę ludzkiej policji. Nie, ten skurwiel popełnił błąd w momencie, gdy jakieś piętnaście minut temu zabił samca cywila. Zrobił to z uśmiechem na ustach. Na oczach Ghroma. Zapach świeżej wampirzej krwi pozwolił królowi złapać trzech zabójców na gorącym uczynku, kiedy próbowali uprowadzić jednego z jego cywilów. Z pewnością wiedzieli, że jest on przynajmniej członkiem Bractwa, ponieważ ten biegnący przed nim reduktor zabił samca tylko po to, by on i jego ekipa mogli mieć wolne ręce i w pełni skupić się na walce. Żałowali tylko, że przybycie Ghroma oszczędziło cywilowi długiej, powolnej śmierci w męczarniach w jednym z centrów przesłuchań Korporacji. Ale wciąż palił go gniew na wspomnienie przerażonego niewinnego, który został wypatroszony i porzucony na pokrytym lodem, popękanym chodniku niczym puste pudełko na kanapki. Więc ten sukinsyn biegnący przed nim zdechnie. Oko za oko, a potem coś stylowego.

- 21 -

W ślepym zaułku reduktor wykonał obrót i przygotował się do walki, drepcąc w miejscu, ustawiając odpowiednio stopy i wymachując nożem. Ghrom nie zwolnił. W biegu wyjął jedną z gwiazdek i teatralnym gestem rzucił ją. Czasami chcesz, żeby twój przeciwnik wiedział, co go czeka. Reduktor perfekcyjnie poddał się choreografii, przenosząc ciężar ciała i tracąc pozycję do walki. Ghrom rzucił kolejną gwiazdkę, zmuszając reduktora do przykucnięcia. Ślepy Król zmaterializował się dokładnie na sukinsynie, z obnażonymi kłami, gotowy zanurzyć je w szyi zabójcy. Ostry, słodki smak krwi reduktora był smakiem triumfu i na chóry zwycięstwa też nie trzeba było długo czekać, kiedy Ghrom chwycił drania za ramiona. Zemsta była kwestią pstryknięcia. Może dwóch, jak w tym przypadku. Reduktor wrzasnął, gdy obie kości wyskoczyły mu z panewek, ale wycie nie poniosło się daleko, gdyż Ghrom przycisnął dłoń do jego ust. - To dopiero rozgrzewka - syknął. - Najważniejsze to się rozluźnić, zanim się zacznie. Przewrócił zabójcę i spojrzał na niego. Przez okulary słabe oczy Ghroma widziały ostrzej niż zwykle, a krążąca autostradami żył adrenalina jeszcze to potęgowała. I dobrze. Musiał widzieć, co zabija. Reduktor z wysiłkiem łapał oddech. Skóra na jego twarzy wyglądała jak plastikowa, z dziwnym połyskiem jakby struktura kości została obciągnięta tym gównem, z którego robi się worki na pszenicę - oczy wychodziły mu z orbit, a dookoła unosił się słodki smród na podobieństwo zwierzęcia potrąconego na drodze podczas gorącej nocy. Ghrom odpiął stalowy łańcuch zwisający mu z rękwa jego motocyklowej kurtki i owinął nim pięść. - Uśmiechnij się. Uderzył tamtego prosto w oko. Raz. Drugi. Trzeci. Oczodół poddał się, jakby nie był niczym więcej niż miniaturowymi drzwiami. Z każdym uderzeniem wytryskiwała czarna krew, ochlapując twarz Ghroma, jego ubranie i okulary. Czuł jej krople nawet przez skórzaną kurtkę i chciał więcej. Był zawsze głodny takiego posiłku. Z twardym uśmiechem pozwolił łańcuchowi zsunąć się z pięści i uderzyć o brudny asfalt z wściekłym, metalicznym śmiechem, jakby i sam łańcuch cieszył się tym, co zrobił. Reduktor nadal jednak żył. Cóż, były tylko dwa sposoby, żeby unieszkodliwić zabójcę na zawsze. Pierwszy to wbić mu w pierś czarny sztylet, jaki bracia nosili na piersi; to wysyłało go z powrotem do jego stwórcy, Omegi, ale było jedynie tymczasowym rozwiązaniem, ponieważ Zło użyłoby tej esencji, żeby zamienić kolejnego człowieka w maszynę do zabijania. Nie była to śmierć, tylko opóźnienie. Drugi sposób był ostateczny Ghrom - 22 -

wyciągnął komórkę, a kiedy usłyszał głęboki męski głos z bostońskim akcentem, powiedział: - Ósma i Trade. Trzech z głowy. Butch O'Neal, znany też jako Dhestruktor, potomek Ghroma, syna Ghroma, był jak zwykle flegmatyczny: - O, ja pierdolę. Żartujesz? Ghrom, musisz skończyć z tym nocnym gównem. Jesteś teraz królem. Nie jesteś już bratem... Ghrom rozłączył się. Jasne. Drugi sposób pozbycia się tych sukinsynów, i to trwały, miał przybyć za jakieś pięć minut. Z dubeltówką. Niestety. Ghrom przysiadł na piętach, przypiął do rękawa niepotrzebny już łańcuch i uniósł wzrok na widoczny ponad dachami kwadrat nocnego nieba. Ponieważ adrenalina już odpływała, mógł jedynie dostrzec w ciemności kontury budynków. Zmrużył mocno oczy. „Nie jesteś już bratem.” Jak to nie, do cholery! Nie obchodziło go, co mówi prawo. Dla dobra swej rasy musiał być czymś więcej niż tylko biurokratą. Z przekleństwem rzuconym w Starym Języku wrócił do reduktora, by dokończyć zadanie. Przeszukał jego kurtkę i spodnie. W tylnej kieszeni znalazł cienki portfel z prawem jazdy i dwoma dolarami. - Myślałeś... że był jednym z twoich... - Głos zabójcy był spokojny, ale i złośliwy. Ten dźwięk rodem z horroru ponownie wkurzył Ghroma. - Co powiedziałeś? Reduktor uśmiechnął się lekko, jakby nie wiedział, że połowa jego twarzy przypomina rzadki omlet. - On zawsze... był jednym z nas. - O czym ty, kurwa, mówisz? - Jak... jak myślisz? - Tamten oddychał z trudem. - Znaleźliśmy... wszystkie te domy tego lata... Jego słowa zagłuszył warkot nadjeżdżającego samochodu. Ghrom rozejrzał się wokół. Całe szczęście, że był to czarny cadillac escalade, którego oczekiwał, a nie jakiś inny, z kierowcą gotowym zadzwonić po policję. Z wozu wysiadł Butch O'Neal. - Postradałeś pieprzony rozum? Co mamy z tobą zrobić? Będziesz musiał dać... Podczas gdy gliniarz się wściekał, Ghrom patrzył na zabójcę. - Jak je znalazłeś? Te domy? - zapytał wreszcie. Zabójca zaczął się śmiać. Było to słabe charczenie, takie jakie słyszy się u obłąkanych. - Ponieważ on był w nich wszystkich... oto jak. - 23 -

Wreszcie drań zemdlał i żadne potrząsanie nie pomagała Ani policzek czy dwa. Ghrom wstał, a jego frustracja rosła. - Rób, co do ciebie należy, glino. Dwaj pozostali są za śmietnikiem, przecznicę dalej. Gliniarz popatrzył na niego wymownie. - Nie powinieneś walczyć. - Jestem królem. Mogę robić co tylko, kurwa, zechcę. Ghrom już miał odejść, gdy Butch złapał go za ramię. - Czy Beth wie, gdzie jesteś? I co robisz? Powiesz jej? Czy tylko ja mam o tym wiedzieć? - Ty martw się wyłącznie tym. - Ghrom wskazał na zabójcę. - Nie mną i moją krwiczką. - Dokąd idziesz? - warknął Butch. Ghrom podszedł do samochodu gliniarza. - Pomyślałem, że przyniosę ciało tamtego cywila dowozu. Masz z tym problem, synu? Butch jednak nie odpuszczał; jeszcze jeden dowód na to, jak byli do siebie podobni. - Stracimy ciebie jako króla, a wtedy cała rasa będzie miała przejebane. - Ale zostanie nam wciąż czterech braci w terenie. Pasuje ci? Mnie nie. - Ale.... - Zajmij się swoimi sprawami, Butch. I trzymaj się z dala od moich. Ghrom przeszedł trzysta jardów do miejsca, gdzie walka się zaczęła. Zabójcy leżeli tam, gdzie ich zostawił - jęczący, z nienaturalnie powyginanymi kończynami, a ich czarna krew wyciekała prosto w kałuże roztopionego śniegu pod ich ciałami. Ale oni nie byli już jego zmartwieniem. Poszedł prosto za śmietnik, popatrzył na martwego cywila i z trudem złapał oddech. Potem uklęknął i ostrożnie odsunął włosy ze zmasakrowanej twarzy. Najwidoczniej facet bronił się, nim został dźgnięty w serce. Dzielny dzieciak. Ghrom podłożył dłoń pod jego kark, drugą wsunął pod kolana i powoli go uniósł. Był zaskakująco ciężki. Niosąc go w kierunku wozu, Ghrom czuł się tak, jakby miał całą rasę na swoich barkach i cieszył się, że musi nosić okulary przeciwsłoneczne dla ochrony słabych oczu. Dzięki nim mógł ukryć łzy. Minął Butcha, który biegł już w stronę unieszkodliwionych zabójców, żeby zrobić to, co do niego należało. Potem Ghrom usłyszał długie, głębokie westchnienie, przypominające syk balonu, z którego powoli uchodzi powietrze. Dźwięki, które nastąpiły później, były o wiele głośniejsze. Ghrom ułożył zwłoki

- 24 -

na tylnym siedzeniu samochodu, potem przeszukał kieszenie zmarłego. Nie znalazł w nich nic... ani portfela, ani komórki, nawet opakowania po gumie. - O kurwa! Usiadł na tylnym zderzaku. Widać jeden z tamtych zdążył go przeszukać, a to znaczyło jedno - skoro wszyscy zabójcy zostali właśnie unicestwieni, dowód cywila zamienił się w proch. Zbliżający się Butch wyglądał jak pijak na imprezie zdecydowanie nie pachniał już dobrą wodą kolońską. Raczej śmierdział jak pies, który wytarzał się w martwej rybie. Ghrom wstał i zatrzasnął drzwi wozu. - Na pewno możesz prowadzić? - zapytał. Butch ostrożnie usadowił się za kółkiem, a wyglądał tak, jakby miał zaraz zwymiotować. - W porządku, jedźmy. Słysząc jego ochrypły głos, Ghrom potrząsnął głową i na wszelki wypadek rozejrzał się dookoła. Wprawdzie wezwanie Vrhednego, by uzdrowił gliniarza, nie zajęłoby zbyt wiele czasu, ale musieli jak najszybciej stąd zniknąć. Pierwotnie Ghrom chciał zrobić zdjęcie dowodu zabójcy, by odczytać potem adres tego skurwiela, ale nie mógł przecież zostawić Butcha samego. Glina wydawał się zaskoczony, kiedy Ghrom wpakował się na siedzenie obok niego z dubeltówką w garści. - Co ty ro... - Zawieziemy ciało do kliniki. Tam spotkasz się z V i on się tobą zajmie. - Ghrom... - Możemy kłócić się po drodze? Butch wrzucił wsteczny, wyjechał z zaułka i na pierwszym skrzyżowaniu zawrócił. Jadąc, z całych sił zaciskał dłonie na kierownicy, starając się za wszelką cenę powstrzymać wymioty. - Nie mogę dłużej kłamać - wymamrotał wreszcie, kiedy przedostali się już na drugą stronę Caldwell. Zakrztusił się, potem rozkasłał. - Oczywiście, że możesz. - To mi nie daje spokoju. Beth musi wiedzieć. - Nie chcę, żeby się martwiła. - Rozumiem - Butch znów się zadławił. - Zaczekaj. Zatrzymał się na oblodzonym poboczu, szarpnięciem otworzył drzwi, wychylił się i... Ciężko dyszał. Ghrom oparł głowę na zagłówku; gdzieś z tyłu, za oczami zaczął narastać ból. Nie zaskoczył go. Ostatnio tak często miewał migreny jak alergicy katar. Butch po omacku czegoś szukał za sobą. - Chcesz wody? - zapytał Ghrom. - 25 -

- Ta... - Ponowna fala nudności uniemożliwiła mu dokończenie słowa. Ghrom podał mu butelkę. Kiedy nastąpiła przerwa w wymiotowaniu, Butch wypił trochę wody, ale nie udało mu się długo utrzymać jej w żołądku. Widząc to, Ghrom wyjął telefon. - Dzwonię do V. - Daj mi jeszcze minutę. Zajęło to więcej niż dziesięć minut, ale w końcu Butch doszedł do siebie i ruszyli dalej. Milczeli. Ból głowy Ghroma nasilał się. „Nie jesteś już bratem... Nie jesteś już bratem...” Ale przecież musi być. Jego rasa go potrzebowała. Odchrząknął. - Kiedy V pojawi się w kostnicy, powiesz mu, że znalazłeś ciało cywila i rozprawiłeś się z reduktorami. - Na pewno zapyta, skąd ty się wziąłeś. - Powiemy mu, że byłem na spotkaniu z Mordhem w Zero Sum i po prostu wyczułem, że potrzebujesz pomocy. - Ghrom zacisnął dłoń na ramienia Butcha. - Nikt nie może się dowiedzieć, zrozumiałeś? - To nie jest dobry pomysł. To naprawdę nie jest dobry pomysł. - Właśnie, że, kurwa, jest. Oślepiające światła jadących z naprzeciwka samochodów sprawiły że Ghrom się skrzywił. Odwiódł twarz w bok, jakby gapił się przez okno. - V wie, że coś się dzieje - zamruczał Butch po chwili. - I niech się dalej nad tym zastanawia. Muszę być w terenie. - A co będzie, jeśli kiedyś zostaniesz ranny? Ghrom zasłonił twarz przedramieniem, licząc, że w ten sposób zablokuje te przeklęte światła. Jezu, teraz on miał mdłości. - Nie zostanę, nie martw się.

- 26 -

ROZDZIAŁ 3 - Jesteś gotowy na swój sok, ojcze? Nie słysząc odpowiedzi, Ehlena, córka krwi Alyne'a, przerwała zapinanie guzików uniformu. - Ojcze? Z dołu dobiegały słodkie dźwięki muzyki Chopina i szuranie pantofli po deskach podłogi. No i cicho szemrzący wodospad słów. To dobrze wróżyło. Wstał sam. Ehlena odrzuciła włosy, skręciła je w węzeł i związała białą gumką. Potem będzie musiała związać kok ponownie, bo Agrhes, medyk rasy, wymagał od swoich pielęgniarek, żeby były wyprasowane, wykrochmalone i wyglądające tak porządnie, jak wszystko w klinice. Standardy, jak zawsze mówił, to podstawa. Wychodząc z sypialni, zarzuciła na ramię czarną torbę, którą kupiła na Target. Dziewiętnaście dolców. Prawdziwa okazja. Była w niej krótka spódniczka i sweter polo; jakieś dwie godziny przed świtem zamierzała się przebrać. Randka. Naprawdę szła na randkę. W kuchni zajrzała do staromodnej lodówki. W środku, w trzech rzędach, po sześć sztuk w każdym, stało osiemnaście małych butelek soku żurawinowo malinowego Ocean Spray. Wzięła jedną, następnie ostrożnie przesunęła te z tyłu do przodu, żeby wszystkie stały w równej linii. Tabletki schowane były za stertą zakurzonych książek kucharskich. Wyjęła jedną trifluoperazine i dwie tabletka loxapiny i wrzuciła je do białego kubka. Łyżeczka ze stali nierdzewnej, której używała do ich zgniatania, była już lekko wygięta, tak samo zresztą jak wszystkie pozostałe; w końcu gniotła te tabletki już od dwóch lat. Zalała biały proszek sokiem, starannie rozpuściła, żeby mieć pewność, że smak zostanie dobrze ukryty dorzuciła jeszcze dwie kostki lodu. Im zimniejsze, tym lepsze. - Ojcze, twój sok jest gotowy. Postawiła kubek na małym stoliku, dokładnie na środku kółka wyznaczającego miejsce, gdzie miał się znaleźć. Sięgnęła do jednej z sześciu szafek, uporządkowanych i prawie pustych jak lodówka, i wyciągnęła pudełko Wheaties. Z kolejnej szafki wzięła miseczkę. Zalała płatki mlekiem i natychmiast odstawiła karton na miejsce, obok dwóch takich samych, z etykietą skierowaną na zewnątrz. Zerknęła na zegarek i przeszła na Stary Język. - 27 -

- Ojcze? Muszę już iść. Słońce zaszło, co oznaczało, że zaczęła się właśnie jej zmiana. Jak zwykle piętnaście minut po zmroku. Spojrzała w kierunku okna, chociaż i tak nie mogła ocenić, czy jest już ciemno. Szyby zaklejone były aluminiową folią. Gdyby nawet ona i jej ojciec nie byli wampirami i mogliby znosić światło dzienne, to i tak w każdym oknie w tym domu musiały być zainstalowane rolety. Odgradzały ich od reszty Świata, chroniąc ten mały nędzny wynajęty dom... przed zagrożeniami, które tylko jej ojciec mógł wyczuć. Kiedy skończyła śniadanie, umyła i papierowym ręcznikiem wytarła miskę - gąbki i ścierki były zabronione - i razem z łyżką odłożyła na miejsce. - Mój ojcze? Oparła się biodrem o wyszczerbiony blat i czekała, starając się za bardzo nie wpatrywać w wypłowiałą tapetę czy powycierane linoleum. Dom był zwykłą, obskurną budą, ale tylko na to mogła sobie pozwolić. Wizyty lekarza przychodzącego do ojca, opieka pielęgniarki i lekarstwa zabierały znaczną część jej pensji, resztki rodzinnego majątku - srebra, antyki i biżuterię - dawno już spieniężyła i wydała. Ledwo utrzymywali się na powierzchni. A jednak, kiedy ojciec pojawił się w drzwiach, nie mogła się nie uśmiechnąć. Jego niezwykle delikatne, srebrzyste włosy tworzyły wokół głowy jakby puchową aureolę, dzięki czemu przypominał Beethovena, a uważne, trochę dzikie oczy potęgowały wrażenie szalonego geniusza. Wyglądał zdecydowanie lepiej. Przede wszystkim dobrze założył postrzępioną atłasową szatę i jedwabną piżamę - góra i dół pasowały do siebie i przewiązane były starannie paskiem. Był też czysty, świeżo umyty i pachnący. Tkwiła w nim jakaś dziwna sprzeczność - otoczenie zawsze musiało być nieskazitelne i uporządkowane, najmniejszego jednak znaczenia nie przywiązywał do higieny i stroju. - Moja córko - zwrócił się do niej w Starym Języku - jak radzisz sobie tej nocy? Odpowiedziała w tym samym języku. - Dobrze, mój ojcze. A ty? Ukłonił się z gracją arystokraty, jakim przecież był z racji krwi i pozycji. - Jak zawsze jestem urzeczony twoim powitaniem. Ach, tak, psanka już przygotowała mój sok. Ojciec usiadł, z fantazją odrzucając poły szaty, potem podniósł zwykły ceramiczny kubek niczym cenną angielską porcelanę. - Dokąd się wybierasz? - Do pracy. Idę do pracy. - 28 -

Zmarszczył brwi. - Wiesz dobrze, ze nie popieram twoich poczynań poza domem. Kobieta o twojej pozycji nie powinna marnotrawić czasu w taki sposób. - Wiem, ojcze. Ale to mnie uszczęśliwia. Wyraz jego twarzy zmiękł. - Cóż, to co innego. Niestety, nie rozumiem młodego pokolenia. Twoja matka zarządzała gospodarstwem i służbą, i ogrodami, i to wystarczyło, żeby okiełznać jej nocne impulsy. Ehlena spuściła oczy Cóż, matka zapłakałaby się, widząc, gdzie skończyli. - Wiem. - Zrobisz jak zechcesz, ale i tak będę cię zawsze kochał. Uśmiechnęła się, słysząc dobrze znane jej słowa. W takim razie... - Ojcze? Opuścił kubek. - Tak? - Wrócę dzisiaj trochę później. - Doprawdy? Dlaczego? - Wybieram się na kawę z samcem... - A to co takiego? - Nagła zmiana w tonie jego głosu sprawiła, że uniosła głowę i rozejrzała się. - O, nie... - Nic takiego, ojcze, naprawdę, to nic takiego. Poderwała się, chwyciła łyżkę, której używała do kruszenia tabletek, i podbiegła do zlewu. - Dlaczego to tam leżało? Ja... - głos ojca drżał. Ehlena szybko wytarła łyżkę i wrzuciła ją do szuflady. - Widzisz? Już jej nie ma. Widzisz? Blat jest czysty. Niczego tu nie ma. - Była tam... Widziałem to. Metalowych przedmiotów nie należy zostawiać... To nie jest bezpieczne... Kto to zostawił... Kto zostawił to tam... Kto zostawił łyżkę... - Pokojówka. - Znowu! Trzeba ją zwolnić. Powiedziałem jej przecież, że nie można zostawiać nic metalowego… nie można zostawiać nic metalowego… nie można zostawiać nic metalowego… Oni patrzą… i ukarzą tych, którzy nie będą posłuszni. Oni są bliżej, niż się nam wydaje i… Podczas pierwszych takich ataków Ehlena podchodziła do ojca, przekonana, że klepnięcie w ramię czy uścisk dłoni mogą mu pomóc. Teraz wiedziała już, że im mniej impulsów docierało do jego mózgu, tym szybciej - 29 -

rozkręcająca się histeria zwalniała. Tak jak kazała pielęgniarka, opisywała mu tylko rzeczywistość, a potem nie ruszała się ani nic nie mówiła. To było jednak trudne, tak patrzeć, jak cierpi, nie być w stanie mu pomóc. Szczególnie wtedy, kiedy sama sprowokowała w jakiś sposób atak. Głowa ojca trzęsła się, a ręce trzymające kubek drżały tak bardzo, że sok oblewał jego żylaste ręce, rękaw szaty i blat stołu. Z jego roztrzęsionych ust słowa tryskały niczym fontanna, niczym zdarta płyta odgrywana w przyspieszonym tempie. Taki strumień szaleństwa pędzący ku jego gardłu i palący policzki. Ehlena modliła się, żeby nie był to jeden z tych gorszych ataków, intensywniejszy i dłuższy. Zazwyczaj leki pomagały, ale czasami to przypadłość brała górę nad chemią. Wypowiadane przez ojca słowa stały się już całkiem niezrozumiałe, z drżących rąk wypadł kubek... Ehlena mogła jednak tylko czekać i modlić się do Pani Kronik, żeby atak szybko minął. Zmuszając się do pozostania w miejscu, zamknęła oczy i splotła ręce na piersi. Dlaczego nie schowała tej łyżeczki. Dlaczego... Kiedy krzesło ojca z hukiem przesunęło się do tyłu i uderzyło o podłogę, wiedziała, że spóźni się do pracy. Znowu. Ludzie naprawdę zachowują się jak bydło, pomyślała Xhex, patrząc na głowy i ramiona tłoczących się dookoła baru w Zero Sum. Zupełnie jak krowy przepychające się do koryta zapełnionego żarciem, gotowe do wydojenia. Nie żeby takie właśnie cechy Homo Sapiens były czymś złym. Mentalność stada ułatwiała kierowanie nimi, zwłaszcza z punktu widzenia bezpieczeństwa, no i - jak w przypadku krów wystarczała jedna osoba do nakarmienia wszystkich. A alkohol czyścił portfele, wypłukując forsę wprost do skarbca. Sprzedaż wódki opłacała się, chociaż narkotyki i seks jeszcze bardziej. Xhex powoli szła wzdłuż zewnętrznej krawędzi baru, gasząc twardym spojrzeniem płomienie w oczach heteroseksualnych mężczyzn i homoseksualnych kobiet. Naprawdę nie rozumiała tego. Nigdy. Mimo że ubierała się wyłącznie w sportowe koszulki i skóry, a włosy miała ścięte krótko jak piechur, skupiała uwagę w takim samym stopniu jak półnagie prostytutki w sektorze dla VIP - ów. Chociaż... ostry seks był teraz w modzie, a wielbiciele erotycznego podduszania, chłostania i zakuwania w kajdanki przypominali szczury w kanałach Caldwell - byli wszędzie i wyłazili nocą. I im kluby zawdzięczały ponad jedną trzecią miesięcznych dochodów. Należała się im więc wdzięczność.

- 30 -

Ona jednak, w przeciwieństwie do pozostałych pracujących dziewczyn, nigdy nie brała pieniędzy za seks. W zasadzie seks w ogóle jej nie interesował. Wyjątkiem był Butch O'Neal, ten glina. Cóż, ten glina i... Xhex podeszła do aksamitnego sznura oddzielającego sektor VIP - ów i zajrzała do ekskluzywnej części klubu. Kurwa. Był tam. Właśnie tego potrzebowała tej nocy. Siedział w głębi, przy stoliku Bractwa, a po obu jego bokach siedzieli dwaj kumple, oddzielający go od trzech dziewczyn. Do diabła, jaki wielki się wydawał. Ubrany był w T - shirt i czarną skórzaną kurtkę, pod którą zawsze nosił broń. Pistolety. Noże. Jakże się zmienił. Kiedy pojawił się po raz pierwszy, miał tak kiepskie mięśnie, że mógłby co najwyżej unieść mieszadełko do koktajlu. Ale minęło trochę czasu i proszę... Kiedy skinęła głową ochroniarzowi i przeszła trzy stopnie wyżej, John Matthew uniósł wzrok. Nawet przez kłęby dymu widać było jego głębokie, niebieskie oczy, lśniące na jej widok jak szafiry. Naprawdę mogła go mieć. Sukinsyn był tuż po przemianie. Król był jego gwardhem. Żył z Bractwem. I był pieprzonym niemową. Chryste. A ona myślała, że Rhezun był złym wyborem. Wydawałoby się, że już dwie dekady wcześniej dostała od niego wystarczającą nauczkę. Ale nieee... Wystarczyło, że popatrzyła na tego dzieciaka i już wyobrażała go sobie leżącego nago na łóżku, z potężnym fiutem w ręku, z dłonią wędrującą w górę i w dół... aż wreszcie z jego ust wydobywało się w bezdźwięcznym jęku jej imię i spuszczał się na swój wyrzeźbiony brzuch. Najgorsze było to, że to wcale nie była tylko jej wyobraźnia. To naprawdę się zdarzyło. I to niejeden raz. A skąd wiedziała? Ponieważ czytała jego myśli i łapała Memorex, jakość jak żywa. Zniesmaczona sama sobą, Xhex weszła głębiej do sektora dla VIP - ów, na wszelki wypadek trzymając się od niego z daleka. Przywitała się z menedżerem pracujących dziewczyn. Jedną z najlepiej zarabiających była Maria Teresa, brunetka ze świetnymi nogami i zawsze w drogich ciuchach; prawdziwa profesjonalistka, dokładnie taka suka, jakiej trzeba. Nigdy nie była złośliwa, zawsze punktualna, a nawet jeśli w jej życiu osobistym było coś nie tak, nigdy nie przenosiła tego na pracę. Po prostu była porządną kobietą wykonującą okropną pracę. - Co słychać? - zapytała Xhex. - Potrzebujesz czegoś ode mnie i moich chłopców? Maria Teresa rozejrzała się, obserwując pozostałe pracujące dziewczyny. W przyćmionym świetle wyglądała naprawdę pięknie i podniecająco. - 31 -

- Na razie nie. Dwie są w tej chwili na zapleczu, interes toczy się jak zwykle. No może tylko to, że brak jednej dziewczyny. Xhex zmarszczyła brwi. - Znowu Chrissy? Maria Teresa kiwnęła głową, potrząsając długimi, czarnymi włosami. - Trzeba coś zrobić z tym dżentelmenem wydzwaniającym do niej. - „Coś” już zrobiono, ale nie do końca się to udało. I jeśli on jest dżentelmenem, to ja jestem Estée pieprzona Lauder. - Xhex zacisnęła pięści. Ten sukinsyn... - Szefowo? Xhex spojrzała przez ramię na wielkiego jak góra bramkarza, który próbował zwrócić na siebie jej uwagę. Bezwiednie złapała kolejny sygnał od Johna Matthew, który wciąż się na nią gapił. - Szefowo? Xhex udało się skupić. - Co? - Jest tu gliniarz, który chce się z tobą widzieć. Nie odrywała wzroku od ochroniarza. - Mario Tereso, powiedz dziewczynom, żeby zrobiły sobie dziesięć minut przerwy. - Już idę. Maria Teresa mimo wysokich szpilek poruszała się z ogromnym wdziękiem. Podchodziła do każdej dziewczyny, wymownie poklepywała ją w lewe ramię, wskazując wzrokiem zaplecze. Potem pukała do drzwi każdej z łazienek ciągnących się wzdłuż ciemnego korytarza. Kiedy zniknęły już wszystkie dziewczyny Xhex zapytała ochroniarza: - Kto to i czego chce? - To detektyw z wydziału zabójstw. - Ochroniarz podał jej wizytówkę. Powiedział, że nazywa się José de la Cruz. Xhex wiedziała już, z jakiego powodu zjawił się ten gość. I dlaczego nie było Chrissy - Zaprowadź go do mojego biura. Będę tam za dwie minuty. - Rozumiem. Xhex podniosła rękę do ust i powiedziała do maleńkiego mikrofonu ukrytego w zegarku: - Trez? Jesteś? Robi się gorąco. Powiedz bukmacherom, żeby wyluzowali, a Raptus niech wyłączy wagę.

- 32 -

Kiedy potwierdzenie dotarło przez słuchawkę w jej uchu, raz jeszcze upewniła się, że wszystkie dziewczyny zeszły już z parkietu, potem skierowała się do otwartej części klubu. Opuszczając sekcję VIP - ów, znów poczuła na sobie spojrzenie Johna Matthew. Starała się nie myśleć o tym, co zrobiła dwa dni temu, kiedy wróciła do domu… i także o tym, co prawdopodobnie zrobi też tego wieczoru, kiedy wreszcie zostanie sama. Pieprzony John Matthew. Odkąd tylko wlazła do jego mózgu i zobaczyła, co robił, ilekroć o niej myślał... robiła to samo. Pieprzony. John. Matthew. Z wściekłością przeciskała się przez tłum gości, nie troszcząc się o to, że kilku z nich walnęła łokciem. A nawet w głębi duszy miała nadzieję, że któryś zacznie narzekać, a wtedy bezpardonowo przewróci go na ziemię. Jej biuro mieściło się na antresoli, najdalej, jak to było możliwe, od miejsc seksu do wynajęcia, bijatyki i interesów prowadzonych w prywatnej strefie Mordha. Jako szefowa ochrony była łącznikiem z policją. Zdolność przeszukiwania ludzkich umysłów była przydatnym narzędziem, ale powodowała też nieraz komplikacje. Drzwi do jej gabinetu były szeroko otwarte i z daleka mogła już przyjrzeć się detektywowi. Nie był zbyt wysoki, ale miał mocną budowę, co jej się nawet spodobało. Ubrany był w sportowy płaszcz z Men's Wearhouse i buty Florsheim, a na jego ręku dostrzegła zegarek Seiko. Kiedy odwrócił się w jej kierunku, zobaczyła ciemne, brązowe oczy. Oczy sprytnego Sherlocka Holmesa. Z pewnością nie był idiotą. - Witam pana, detektywie - powiedziała, zamykając drzwi i siadając za biurkiem. Pomieszczenie było puste. Żadnych obrazków, żadnych kwiatów. Nie było nawet telefonu i komputera. Trzy ognioodporne szalki kryły teczki z aktami dotyczącymi jedynie legalnej części biznesu, a przy biurku stała niszczarka. To gwarantowało, że detektyw, przez ostatnie 120 sekund, które spędził tu, czekając na nią, nie dowiedział się absolutnie niczego. De la Cruz błysnął odznaką, mówiąc: - Jestem tu z powodu jednego z twoich pracowników. Xhex udawała, że przygląda się odznace, chociaż wcale nie potrzebowała żadnego jego dowodu. Jej symphacka zdolność sprawiała, że wiedziała już wszystko, co chciała wiedzieć. Emocje detektywa były mieszaniną podejrzeń,

- 33 -

ciekawości, determinacji i wkurwienia. Wyraźnie traktował swoją robotę poważnie i był tu wyłącznie w służbowej sprawie. - O którego pracownika chodzi? - spytała. - Chrissy Andrews. Xhex rozluźniła się i rozsiadła na krześle. - Kiedy zginęła? - Skąd wiesz, że nie żyje? - Nie baw się w gierki, detektywie. Gdyby tak nie było, dlaczego ktoś z wydziału zabójstw pytałby o nią? - Wybacz, zapomniałem, że to nie przesłuchanie. - Wsunął odznakę z powrotem do kieszeni na piersi i usiadł naprzeciwko niej. - Najemca mieszkający piętro niżej zobaczył rano plamę krwi na suficie i natychmiast wezwał policję. Wszyscy mieszkańcy twierdzili, że nie znali panny Andrews, nie znaleźliśmy też żadnego jej krewnego. Dopiero podczas przeszukania trafiliśmy na zeznania podatkowe, gdzie podała ten klub jako pracodawcę. Potrzebujemy kogoś do zidentyfikowania ciała i... Xhex wstała. W jej myślach nieustannie krążyło słowo „skurwiel”. - Ja to zrobię. Pozwól tylko, że zorganizuję swoich ludzi, zanim wyjdę. De la Cruz mrugnął zdziwiony że tak szybko się zgodziła. - Czy chcesz żebym cię podwiózł do kostnicy? - Świętego Franciszka? - Tak. - Dziękuję, znam drogę, Spotkamy się tam za dwadzieścia minut. De la Cruz wstał, bacznie przyglądając się jej twarzy, jakby szukał oznak szczególnego zdenerwowania. - To jesteśmy umówieni. - Nie martw się. detektywie. Nie zemdleję na widok trupa. - Wiesz... jakoś mnie to nie dziwi.

- 34 -

ROZDZIAŁ 4 Dojeżdżając do Caldwell, Mordh w pierwszej chwili chciał pojechać prosto do Zero Sum. Wiedział jednak, że nie powinien, że ma kłopoty. Po wyjeździe z bezpiecznego domu Monsthera w Connecticut zatrzymał nawet bentleya na poboczu i strzelił sobie podwójną dawkę dopaminy; jednak ten cudowny lek po raz kolejny go zawiódł. Gdyby tylko miał przy sobie więcej tego gówna, z pewnością w ruch poszłaby kolejna strzykawka. Cóż, każdy diler musi mieć swojego dilera, do którego musi się udać, kiedy jest na głodzie. Teraz jedynym źródłem zaopatrzenia Mordha były legalne kanały, ale zamierzał to zmienić. Jeśli będzie wystarczająco sprytny i zapewni ciągłą dostawę X, koki, trawy, amfy, OxyC i hery w swoich dwóch klubach, z pewnością będzie w stanie załatwić sobie fiolki dopaminy - A, daj spokój, rusz dupę. To jest tylko pieprzony zjazd. Nigdy takim nie jechałeś? Zaoszczędził wprawdzie spora czasu na autostradzie, ale teraz, w mieście, jechał dużo wolniej. I to nie tylko z powodu korków. Zdawał sobie sprawę z tego, że ma trudności z prawidłową oceną odległości między samochodami, musiał więc jechać szczególnie ostrożnie. I jeszcze ten debil w swoim wiekowym gruchocie, przesadnie nerwowo wciskający pedał hamulca. - Nie... nie... na wszystko, co święte, nie zmieniaj pasa. Przecież nic nie widzisz we wstecznym lusterku... Mordh w ostatniej chwili dał po hamulcach, ponieważ Panu Nieśmiałemu wydawało się, że powinien zjechać na pas szybkiego ruchu, co w jego rozumieniu oznaczało konieczność natychmiastowego zatrzymania się. Zazwyczaj Mordh kochał prowadzić wóz. Wolał to nawet od dematerializacji, ponieważ wtedy czuł się naprawdę sobą: był szybki, zwinny, potężny. Jeździł bentleyem nie tylko ze względu na to, że samochód był szykowny i było go na niego stać, ale również dla sześciuset koni mechanicznych pod maską. Na co dzień odrętwiały i podpierający się laską dla utrzymania równowagi, ten stary i kaleki samiec pragnął choć przez moment czuć się... normalnym. Oczywiście, ten doskwierający brak czucia miał i plusy. Gdyby na przykład uderzył czołem o kierownicę, zobaczyłby tylko gwiazdy. A ból głowy? Luz. - 35 -

Prowizoryczna klinika wampirów była jakieś piętnaście minut za mostem, na który właśnie wjeżdżał, ale placówka nie zaspokajała wszystkich potrzeb swoich pacjentów. Była niewiele więcej niż bezpiecznym domem przekształconym w szpital polowy. Te parę zdrowasiek było wszystkim, czym rasa w tym momencie dysponowała, wystarczało akurat wtedy, gdy ktoś złamał nogę. Po letnich atakach Ghrom pracował z medykiem rasy nad zdobyciem nowego lokum, ale jak wszystko, także i to wymagało czasu. Biorąc pod uwagę, ile miejsc zostało spalonych przez Korporację Reduktorów, nikt nie uważał, że dobrym pomysłem będzie wykorzystywanie nieruchomości, które rasa aktualnie posiadała, ponieważ Bóg jeden wiedział, jak wiele z nich zostało ujawnionych. Król rozglądał się więc za kupnem kolejnego miejsca, ale musiało być ono odosobnione i… Mordh pomyślał o Monstherze. Czy naprawdę wojna prowadziła do zabicia Ghroma? Retoryczne pytanie, podsunięte przez jego wampirzą część natury, przemknęło mu przez głowę, ale nie wywołało żadnych emocji. Kalkulacja wzięła górę. Kalkulacja nieobciążona przez moralność. Wniosek, do którego doszedł po opuszczeniu Monsthera, nadal był aktualny. Tak jak i postanowienie. - Dzięki, o najdroższa Pani Kronik - zamruczał, kiedy gruchot wreszcie zmienił pas i zjazd wydał mu się darem niebios, jak odblaskowy zielony znak z jego nazwą. Zielony? Mordh rozejrzał się. Czerwień zaczęła odpływać z jego wizji, a pozostałe kolory świata ponownie pojawiły się dwuwymiarowo. Wziął głęboki oddech; ależ ulga. Nie chciał trafić do kliniki w takim stanie. Poczuł ogarniające go zimno i chociaż w samochodzie było ponad dwadzieścia stopni, podkręcił jeszcze ogrzewanie. Dreszcze były przykrym, ale dobrym symptomem, że lekarstwo zaczyna działać. Przez całe życie musiał ukrywać, kim był. Podobni do niego mieli dwa wyjścia: mogli zostać uznani za normalnych albo zostać przeniesieni do kolonii, deportowani ze społeczeństwa, jakby byli toksycznym odpadem. To, że był mieszańcem, nie miało znaczenia. Jeśli miałeś w sobie coś z symphaty, byłeś uważany za jednego z nich. Cóż, za bardzo lubili tkwiące w nich zło, żeby im ufać. Do kurwy nędzy, wystarczy przypomnieć sobie dzisiejszą noc i to, co zamierzał zrobić. Jedna rozmowa i już pociąga za spust - wcale nie dlatego, że musi, ale dlatego, że chce. Nawet bardziej - potrzebuje tego.

- 36 -

Gierki toczone przez żądnych władzy były jak tlen dla jego złej części, a powody stojące za jego wyborami typowe dla symphatów służyły wyłącznie jemu. Nikomu innemu, nawet nie królowi, który przecież - w pewnym sensie był jego przyjacielem. To dlatego każdy wampir, który wiedział o przebywającym na wolności ścierwojadzie, zgodnie z prawem musiał zgłosić go do deportacji. Jeśli tego nie zrobił, czekał go sąd. Regulacje dotyczące miejsca pobytu socjopatów i trzymanie ich z daleka od moralnych i przestrzegających prawa były dowodem zdrowego instynktu, zapewniającego przetrwanie w każdej społeczności. Dwadzieścia minut później Mordh podjechał do żelaznej bramy, która była bardziej funkcjonalna niż ładna - bez żadnego wdzięku, tylko solidne pręty połączone razem i zwieńczone zwojem drutu kolczastego. Po lewej stronie był intercom i kiedy tylko opuścił szybę, żeby wcisnąć przycisk dzwonka, zamontowane na bramie kamery skupiły się najpierw na kratce chłodnicy jego samochodu, potem przedniej szybie i wreszcie drzwiach po stronie kierowcy. Nie był zaskoczony, słysząc po chwili pełen napięcia damski głos: - Proszę pana... nie powiadomiono mnie, że jest pan umówiony. - Bo nie jestem. Cisza, a po chwili: - Ponieważ nie jest to planowana wizyta, czas oczekiwania może się znacznie wydłużyć. Być może chciałby pan się umówić... Spojrzał wprost w oko najbliższej kamery. - Wpuść mnie. Natychmiast. Muszę zobaczyć Agrhesa. I to jest nagły wypadek. Musiał jak najszybciej wrócić do klubu i zameldować się. Cztery zmarnowane już tego wieczoru godziny to niemal całe życie, zwłaszcza w sytuacji, kiedy ma się do czynienia z zarządzaniem czymś takim jak Zero Sum i Żelazna Maska. Po krótkiej chwili brama ze zgrzytem rozsunęła się, a on, nie czekając już ani sekundy, ruszył. Dwupoziomowy drewniany dom miał proste i gołe ściany. Żadnej werandy. Żadnych okiennic. Żadnych kominów. Żadnej roślinności. W porównaniu ze starą siedzibą Agrhesa i kliniką przypominał nędzną ogrodową szopę. Mordh zaparkował naprzeciw garaży, w których dostrzegł stojące karetki, i wysiadł. Fakt, że trząsł się już z zimna, był kolejnym dobrym znakiem. Z tylnego siedzenia wziął laskę i jedną z wielu czarnych chusteczek. Wraz ze zobojętnieniem, ujemna strona jego chemicznej maski była tylko kroplą w - 37 -

jego właściwej temperaturze, która przekształcała jego żyły w przewody z chłodziwem. Przeżywając swoje noce i dni w ciele, którego nie czuł ani nie mógł rozgrzać, nie było przyjemnie, ale nie miał wyboru. Gdyby jego matka i siostra nie były normalne, może mógłby jak Darth Vader przejść na ciemną stronę i spędzać czas na pieprzeniu się z umysłami jego braci. Ale sam zdecydował się zająć pozycję zarządcy gospodarstwa i to utrzymywało go w miejscu niebędącym ani tu, ani tam. Mordh przeszedł wzdłuż ściany budynku, przyciskając chusteczkę do gardła. Kiedy dotarł do zwyczajnie wyglądających drzwi, nacisnął dzwonek i zajrzał w elektroniczne oko. Chwilę później pneumatyczny zamek otworzył się z sykiem, wpuszczając go do środka białego pokoju wielkości szafy. Popatrzył w kamerę i otworzył się kolejny zamek. Zszedł po stopniach. Kolejna kontrola. Kolejne drzwi. A potem był już w środku. Recepcja była mniejsza niż ta w poprzedniej klinice, ale czysta i porządnie urządzona - rzędy krzeseł dla oczekujących pacjentów i towarzyszących im rodzin, stare kolorowe magazyny rozrzucone na stolikach, telewizor i kilka roślin. Dwie kobiety siedzące za ladą dosłownie zesztywniały na jego widok. - Proszę tędy, sir. Mordh uśmiechnął się do pielęgniarki. W jego przypadku „długie oczekiwanie” oznaczało siedzenie w pokoju badań; pielęgniarki nie chciały, żeby straszył ludzi, nie chciały go też w pobliżu siebie. A jemu to pasowało. Nie był zbyt towarzyski. Pokój badań, do którego go zaprowadzono, znajdował się w części kliniki dla pacjentów niebędących nagłymi przypadkami i był tu już wcześniej. W nich wszystkich był już wcześniej. - Doktor operuje, a reszta personelu zajęta jest pozostałymi pacjentami. Ale zaraz przyślę kogoś, kto pana zbada tak szybko, jak to tylko możliwe. Nie czekając na jego odpowiedź, pielęgniarka wybiegła, jakby ktoś właśnie dostał zapaści, a ona była jedyną mogącą go uratować. Mordh położył się na stole, nie zdejmując futra i nie wypuszczając laski z dłoni. Żeby czas szybciej minął, zamknął oczy i pozwolił napłynąć emocjom: ściany sutereny zniknęły i w ciemności pojawiła się emocjonalna siatka każdej z osób, ich obawy i słabości obnażone przed jego naturą symphaty. A on trzymał pilot sterujący nimi wszystkimi, instynktownie wiedząc, których przycisków użyć na pielęgniarkę przebywającą w sąsiednim pomieszczeniu i martwiącą się, że nie była już pociągająca dla swojego brońca... który zresztą jadał za dużo w First Meal. I na samca, którego leczyła, który spadł ze schodów i przeciął sobie - 38 -

ramię... ponieważ był pod wpływem wódy. I na aptekarza po drugiej stronie korytarza, który podkradał ostatnio xanax na prywatny użytek... aż zorientował się, że zamontowano ukryte kamery, żeby go złapać. Samozniszczenie innych było ulubionym reality show symphaty i było szczególnie dobre, kiedy byłeś producentem. I nawet pomimo to, że jego wizja była znów „normalna”, a jego ciało było nieczułe i zimne, ale to, czym był w środku, było tylko chwilowo poskromione, lecz wcale nie wypędzone. Dla tego rodzaju przedstawień, które mógł uruchomić, zawsze miał źródło inspiracji. Miał też na nie fundusze. - Kurwa. Kiedy Butch zaparkował cadillaca przed garażami kliniki, usta Ghroma rzuciły jeszcze kilka przekleństw. W świetle reflektorów dostrzegł Vrhednego, a dalej dobrze znanego sobie bentleya. Odpiął pas bezpieczeństwa i otworzył drzwi. - Niespodzianka, niespodzianka, mój panie - powiedział V, pukając w maskę. - To musiało być bardzo krótkie spotkanie z naszym kumplem Mordhem, hmm. Chyba że wykombinował, jak być w dwóch miejscach równocześnie. W takim przypadku muszę poznać jego sekret, prawda? Matko. Jebca. Ghrom uznał, że najlepszym wyjściem będzie zignorowanie brata. Inne opcje, włącznie z próbą wyjaśnienia kłamstwa, byłyby do bani, w końcu V nie był aż taki głupi; inną możliwością była bójka, ale to tylko tymczasowe odwrócenie uwagi i strata czasu, który musieliby poświęcić na poskładanie się do kupy. Ghrom otworzył tylne drzwi samochodu. - Ulecz swojego chłopca, a ja zajmę się ciałem. Uniósł pozbawione życia ciało cywila. V gapił się na strzaskaną twarz, której nie można było rozpoznać. - Cholera - westchnął wreszcie. W tym momencie zza kierownicy wygramolił się Butch, wyglądający potwornie. Kiedy zapach zasypki dla niemowląt zelżał, kolana ugięły się pod nim i w ostatniej chwili przytrzymał się drzwi. Vrhedny podbiegł do niego. - Jasny gwint... jak się czujesz? - Gotowy... na wszystko. Muszę tylko chwilę posiedzieć pod ciepłą lampą. - Ulecz go - powiedział Ghrom, ruszając w stronę kliniki. - Wchodzę.

- 39 -

Kiedy odszedł, drzwi cadillaca zamknęły się, a potem pojawił się blask, jakby chmury nagle odsłoniły księżyc. Ghrom wiedział, co ci dwaj robili w środku, ponieważ widział to raz czy dwa: byli ciasno przytuleni do siebie, białe światło z rąk V zalewało ich obu, a zło, które Butch wcześniej wdychał płynęło teraz do V. Dzięki Bogu, że był sposób oczyszczenia gliny z tego gówna. Poza tym bycie uzdrowicielem było dobre także dla V. Ghrom podszedł do drzwi i spojrzał prosto w kamerę. Drzwi natychmiast się otworzyły. Nie zajęło mu wiele czasu, żeby dostać się na dół do kliniki. Król wampirów, idący z martwym samcem w ramionach, nie został zatrzymany nawet na ułamek sekundy. Przed ostatnimi drzwiami spojrzał w kamerę i powiedział: - Wózek szpitalny i prześcieradło. - Już idziemy, mój panie - odpowiedział metaliczny głos. Sekundę później dwie pielęgniarki otworzyły drzwi. Jedna dyskretnie osłaniała go rozpostartym prześcieradłem, druga podjechała szpitalnym wózkiem aż do podnóża schodów. Ghrom położył cywila tak delikatnie, jakby samiec nadal żył i tylko miał złamaną każdą kość. Pielęgniarka trzymająca wózek rozłożyła kolejne prześcieradło. Ghrom zatrzymał ją, zanim przykryła ciało. - Ja to zrobię - powiedział. Kłaniając się, podała mu tkaninę. Wymawiając święte słowa w Starym Języku, Ghrom zamienił prześcieradło w całun, potem odmówił modlitwę za duszę samca, życząc mu swobodnego i łatwego przejścia w Zanikh. Po chwili milczenia okrył ciało. - Nie mamy jego dokumentów - powiedział cicho, wygładzając krawędź prześcieradła. - Czy któraś z was rozpoznaje jego ubranie? Zegarek? Cokolwiek? Pielęgniarki potrząsnęły głowami, a jedna wymamrotała: - Umieścimy go w kostnicy i poczekamy. To wszystko, co możemy zrobić. Jego rodzina na pewno będzie go szukać. Ghrom odprowadzał wzrokiem odjeżdżające ciało. Bez żadnego konkretnego powodu zauważył, że przednie prawe kółko wózka trzęsło się, jakby było nowe w tej robocie i martwiło się tym, jak mu idzie… Nie widział tego wyraźnie, ale słyszał miękki pisk spowodowany złym skalibrowaniem. Świadczyło o tym skrzypienie. Kółko nie przykładało się do pracy Ghrom potrafił wychwycić takie szczegóły.

- 40 -

Ta pieprzona wojna z Korporacją Reduktorów trwała już zbyt długo i mimo całej jego wiedzy jego rasa nie odnosiła zwycięstwa: konieczność tak długotrwałego oporu oznaczała straty, wciąż ginęli niewinni. Odwrócił się w kierunku schodów i wtedy wyczuł strach dwóch samic siedzących na plastikowych krzesłach w poczekalni. Spłoszone, poderwały się i ukłoniły, a dla niego takie okazanie szacunku było jak kopnięcie w jaja - on przywozi tu kolejną, z pewnością nie ostatnią ofiarę wojny, a te dwie nadal odczuwają przed nim respekt. Odkłonił się, ale zabrakło mu słów. Jedyne, jakie przychodziły mu do głowy, pełne były zwrotów George'a Carlina i wszystkie, niestety, ukierunkowane na niego. Pielęgniarka skończyła składanie prześcieradła. - Mój panie, jeśli zechcesz chwilę zaczekać, będziesz mógł się zobaczyć z Agrhesem. Powinien skończyć operację za jakieś piętnaście minut. Wygląda na to, że jesteś ranny. - Muszę wrócić do… - urwał, zanim słowo mu się wymsknęło. - Muszę się zbierać. Proszę dać mi znać w sprawie rodziny samca, OK? Chcę się z nimi spotkać. Ukłoniła się nisko, czekając na podanie do pocałowania pierścienia z czarnym diamentem, który tkwił na środkowym palcu jego prawej dłoni. Ghrom przymknął oczy i wyciągnął w jej kierunku dłoń. Jej palce były zimne i lekkie, a oddech i usta jak najdelikatniejsze muśnięcie. A i tak czuł się jak obdzierany ze skóry. Kiedy się wyprostowała, powiedziała z szacunkiem: - Powodzenia tej nocy, mój panie. - I tobie też w twojej pracy, lojalna obywatelko. Potem odwrócił się i pobiegł w kierunku schodów; potrzebował więcej tlenu, niż było teraz w klinice. Przed ostatnimi drzwiami wpadł na pielęgniarkę, która wchodziła tak szybko, jak szybko on się wymykał. Zderzyli się, aż jej czarna torebka spadła z ramienia na podłogę. - O, kurwa - jęknął, pochylając się, żeby podnieść jej rzeczy. Przepraszam. - Mój panie! - Skłoniła się przed nim głęboko, a potem, gdy zauważyła, że podnosi jej rzeczy, szepnęła: - Nie musisz tego robić. Proszę, pozwól mi... - Nie, to moja wina. Wepchnął do torby coś, co przypominało spódniczkę, potem sweter, a kiedy wstawał, niemal zderzyli się głowami. Jeszcze raz chwycił ją za ramię. - Cholera, jeszcze raz przepraszam... - Nic mi nie jest, naprawdę. - Podał jej torbę.

- 41 -

- Och, tak, ale... - Nagle ton jej głosu zmienił się w profesjonalny. Krwawisz, mój panie. Zignorował to. Spokojny, że pielęgniarka stoi już pewnie na nogach, chciał życzyć jej dobrej nocy i pożegnać w Starym Języku. - Mój panie, czy nie powinieneś odwiedzić... - Wybacz, że na ciebie wpadłem! - krzyknął raz jeszcze przez ramię, potem pchnął drzwi i pochylił się, kiedy owiało go świeże powietrze. Wystarczyło kilka głębokich oddechów i już spokojniejszy oparł się o ścianę. Czując narastający za oczami ból głowy, zrzucił okulary z twarzy i potarł nasadę nosa. Już dobrze. Teraz musi jechać pod adres, który znalazł na fałszywym dowodzie reduktora. Miał odebrać słój. Znów włożył okulary, wyprostował się i... - Nie tak szybko, mój panie - powiedział V materializując się przed nim. Musimy pogadać, ty i ja. Ghrom wyszczerzył kły. - Nie mam nastroju na pogaduszki, V - Trudno. Kurwa.

- 42 -

ROZDZIAŁ 5 Ehlena patrzyła jak król jej gatunku niemal wyłamuje drzwi, pędząc do wyjścia. Ojej, naprawdę był wielki i wyglądał strasznie. Kiedy zniknął, wygładziła włosy i założyła pasek torebki na ramię. Spóźniła się do pracy tylko godzinę, ponieważ - cud nad cudami. - pielęgniarka jej ojca miała wolne i mogła przyjść wcześniej. Dzięki Pani Kronik za Lusie! Kiedy atak minął, okazało się, że nie było tak strasznie, jak się obawiała. Pewnie dlatego, że zdążył wcześniej zażyć lek. Zanim zaczął brać te pigułki, ataki trwały nawet całą noc, więc można powiedzieć, że dzisiejszy wieczór to postęp. Wciąż jednak każdy przeżywała. Kiedy dotarła do ostatniej kamery, czuła rosnący ciężar torby. Gotowa już była odwołać randkę i chciała nawet zostawić ciuchy w domu, ale Lusie jej to wyperswadowała. Pytanie, jakie pielęgniarka jej zadała, zapadło głęboko w pamięć Ehleny: Kiedy ostatni raz wychodziłaś z tego domu z innego powodu niż praca? Nie odpowiedziała, ponieważ z natury była skryta… ale też nie mogła sobie tego przypomnieć. I o to właśnie Lusie chodziło. Opiekunowie musieli sami się o siebie troszczyć, a to również oznaczało własne życie, coś poza chorobą, która narzuciła im tę rolę. Bóg wiedział, że Ehlena sama wielokrotnie powtarzała to członkom rodzin jej chronicznie chorych pacjentów. Kiedy jednak chodziło o nią, uważała, że byłoby to zbyt samolubne. I dlatego nie mogła się zdecydować na randkę. Zmianę kończyła tuż przed świtem, nie mogła, więc pójść do domu, by sprawdzić, co z ojcem. Prawdę mówiąc, i ona, i samiec, który ją zaprosił, będą mieli szczęście, jeśli uda im się porozmawiać chociaż godzinę w całonocnym barze, zanim wstanie dzień. A jednak tak bardzo na to czekała, że aż czuła się winna jak diabli. Boże… jakie to typowe. Sumienie kierowało ją w jedną stronę, samotność w drugą. Dotarłszy do recepcji, poszła prosto do przełożonej pielęgniarek. - Tak mi przykro, tak... Catya oderwała się od komputera i wyciągnęła do niej rękę. - 43 -

- Co z nim? Przez chwilę Ehlena mogła jedynie mrugnąć, Nienawidziła tego, że wszyscy w pracy wiedzieli o problemach jej ojca, a niektórzy z nich widzieli go nawet w takim stanie. Chociaż choroba pozbawiła go dumy, ona wciąż ją odczuwała i za siebie, i za niego. - Dzięki, że pytasz. Uspokoił się, teraz jest z nim jego pielęgniarka. Na szczęście zdążyłam mu wcześniej podać lekarstwa. - Chcesz jeszcze chwilę odetchnąć? - Nie. Co mamy? Uśmiech Catyi bardziej przypominał grymas, zupełnie jakby przygryzła sobie język. - Nie musisz być taka silna. - Owszem, muszę. Ehlena rozejrzała się wokół. W jej stronę szli pozostali pracownicy, cała dziesięcioosobowa grupa pełna współczucia. - Gdzie jestem potrzebna? Musiała uciec... ale nic z tego. Wkrótce otoczyły ją wszystkie pielęgniarki, a ona czuła się jak ciężarna samica zatrzaśnięta w windzie. - W porządku, dziękuję, dziękuję wam wszystkim... Ostatnia z pielęgniarek, po wyrażeniu swojego współczucia, wymownie pokręciła głową. - Wiem, że nie praca ci teraz w głowie, ale... - Proszę, śmiało - rzuciła Ehlena. - Cóż... on jest znowu w pokoju badań. Czy mam wyjąć ćwierćdolarówkę? Rozległ się chóralny jęk. Był tylko jeden „on” i rzut monetą był w jego przypadku sposobem typowania osoby, która miała się nim zająć. Ogólnie mówiąc, wszystkie pielęgniarki zachowywały profesjonalny dystans w stosunku do swoich pacjentów, co było konieczne, inaczej by się wypaliły, wobec niego jednak personel zachowywał dystans z innych powodów. Większość samic denerwowała się przy nim - nawet te najtwardsze. A Ehlena? Nie za bardzo. Tak, gość miał w sobie coś z Ojca Chrzestnego, te czarne prążkowane garnitury, wystrzyżony irokez i fiołkowe oczy, rzucające spojrzenia w rodzaju „nie pogrywaj ze mną, jeśli chcesz przeżyć”. To prawda, przebywając z nim w pokoju badań, na wszelki wypadek lepiej było mieć oko na drzwi. I te tatuaże na jego piersi... i fakt, że zawsze trzymał laskę przy sobie, jak gdyby służyła nie

- 44 -

tylko do chodzenia, ale także jako broń. I... w porządku, więc koleś sprawiał, że Ehlena także się denerwowała. A jednak przerwała spór. - Ja to zrobię. W ramach rekompensaty za spóźnienie. - Jesteś pewna? - zapytała któraś. - Wygląda na to, że spłaciłaś już swoje tej nocy. - Dajcie mi tylko wypić kawę. Który pokój? - Trójka. Wśród ogólnej wesołości Ehlena poszła do pokoju dla personelu, schowała swoje rzeczy do szafki i nalała sobie kubek gorącego pobudzającego napoju. Kawa była wystarczająco mocna, żeby brać ją pod uwagę jako dopalacz i dobrze spełniała swoje zadanie, odświeżając umysł. Przynajmniej trochę. Pijąc, gapiła się na rzędy kolorowych szafek, na poustawiane buty oraz zimowe płaszcze wiszące na wieszakach. W drugiej części pokoju, na kuchennym blacie pracownicy trzymali swoje ulubione kubki i przekąski, a stojąca na stole miska pełna była... co to było tej nocy? Małe paczki Skittles. Nad stołem wisiała tablica zapełniona przeróżnymi ulotkami, kuponami, głupimi komiksowymi historyjkami wyciętymi z gazet i zdjęciami seksownych chłopaków. Obok wisiała biała tablica z harmonogramem dyżurów na następne dwa tygodnie. To były fragmenty normalnego życia, z których żaden nie wydawał się znaczący, dopóki nie pomyślałeś o tych wszystkich ludziach na planecie, którzy nie mogli znaleźć pracy czy też rozkoszować się niezależnym życiem albo poświęcać swojej energii na małe rozrywki - jak na przykład, powiedzmy fakt, że papier toaletowy Cottonelle miał pięćdziesięciocentową zniżkę, jeśli kupowało się cały dwunastopak podwójnych rolek. Biorąc to wszystko pod uwagę, przypomniano jej, że wyjście do prawdziwego świata było przywilejem wybranych, a nie prawem, i dręczyło ją, kiedy myślała o swoim ojcu zamkniętym w okropnym, małym domku, zmagającym się ze swoimi demonami, które istniały tylko w jego głowie. Kiedyś był członkiem arystokracji, udzielał się w Radzie i był uczonym. Miał krwiczkę, którą uwielbiał, i córkę, z której był dumny, i rezydencję, w której wydawał przyjęcia. Teraz pozostały mu tylko dręczące go urojenia. Ehlena nie mogła powstrzymać myśli, że to wszystko jest niesprawiedliwe. Nawet po tym, co widziała w pracy, nie przywykła do cierpienia. Zanim wyszła z szatni, szybko obejrzała się w lustrze wiszącym obok drzwi. Jej biały uniform był idealnie wyprasowany i czysty jak sterylna gaza, pończochy nie miały oczek, buty były gładkie i czyste, ale włosy wymęczone - 45 -

jak ona sama. Szybko więc je poprawiła, a potem skierowała się do pokoju badań numer trzy. Dokumentacja pacjenta umocowana była w przezroczystym, plastikowym uchwycie przyczepionym do ściany obok drzwi. Ehlena wzięła głęboki oddech, wyjęła ją i otworzyła. Teczka była cienka, biorąc pod uwagę fakt, jak często widywali tu tego samca. Prawie żadnych informacji, tylko jego imię, numer komórki i najbliższy krewny, samica. Zapukała i weszła do pomieszczenia z pewnością, której wcale nie czuła, z głową wysoko uniesioną, wyprostowana i profesjonalnie skupiona. - Jak się dzisiaj czujesz? - zapytała, patrząc pacjentowi prosto w oczy. Wystarczyło, że ich spojrzenia się spotkały, a nie byłaby już w stanie powiedzieć, o co go przed chwilą zapytała ani co jej odpowiedział. Mordh, syn Rempoona, wyssał wszystkie myśli z jej głowy, zupełnie jakby ją opróżnił. A potem się uśmiechnął. Był jak kobra. Był... hipnotyzujący śmiertelnie niebezpieczny i piękny. Z tym irokezem, twardą, inteligentną twarzą i wielkim ciałem, emanował seksem i mocą, i nieprzewidywalnością. Wszystkim jednocześnie... - Dobrze, dziękuję - powiedział. - A ty? Uśmiechnął się lekko, wyraźnie świadomy, że żadna z pielęgniarek nie lubiła być tak blisko niego, i najwyraźniej czerpiący z tego przyjemność. Przynajmniej tak odczytywała jego wyraz twarzy. - Zapytałem, jak się czujesz. Ehlena odłożyła jego kartę na biurko i wyjęła z kieszeni stetoskop. - Bardzo dobrze. - Jesteś tego pewna? - Oczywiście. - I odwracając się do niego, powiedziała: - Zmierzę ci ciśnienie i puls. - A temperaturę? - Też. - Mam otworzyć usta? Ehlena zarumieniła się, ale natychmiast wmówiła sobie, że to wcale nie z powodu tego głębokiego głosu pytanie wydało się tak erotyczne, jak leniwe głaskanie nagiej piersi. - Ech... nie. - Szkoda. - Proszę, zdejmij marynarkę. - Co za wspaniały pomysł. Odwołuję to „szkoda”. - Najchętniej wepchnęłaby mu te słowa z powrotem do gardła razem z termometrem. - 46 -

Mordh tymczasem wygiął ramiona i swobodnym ruchem ręki rzucił to, co najwyraźniej było częścią jego garderoby, na sobole futro leżące na krześle. To było dziwne. Nieważne, jaka była pora roku, on zawsze miał na sobie jedno z tych futer. Z pewnością było warte więcej niż dom, który Ehlena wynajmowała. Kiedy jego długie palce dotarły do diamentowego łańcuszka na prawym nadgarstku, zatrzymała go. - Czy mógłbyś podwinąć tamten rękaw? Zawahał się, potem zajął się drugim mankietem. Zsuwając czarny jedwab za łokieć, trzymał ramię zwrócone do torsu. Ehlena wzięła aparat do mierzenia ciśnienia i zbliżyła się do pacjenta. Dotykanie go było zawsze dziwnym doświadczeniem. Otarła dłoń o jego biodro, żeby się przygotować. Nie pomogło. Kiedy dotknęła jego przegubu, poczuła jak zwykle prąd, który liznął jej ramię i dotarł do serca, wprawiając je w drżenie. Modląc się, żeby nie zabrało to za dużo czasu, przesunęła jego ramię do odpowiedniej pozycji i... - Dobrze... Boże. Żyły na jego ręce były obrzmiałe, czarnoniebieskie i tak zniszczone, jakby wbijał w nie paznokcie, a nie igły. Spojrzała na niego. - To musi strasznie boleć. Wyszarpnął przegub z jej uścisku. - Nie. To mi nie przeszkadza. Twardy gość. Jakby była zaskoczona. - Cóż, rozumiem, dlaczego chciałeś zobaczyć się z Agrhesem. Gwałtownie odsunęła i obróciła jego ramię, delikatnie dotykając czerwonej linii biegnącej wzdłuż jego bicepsa i kierującej się w stronę serca. - To są objawy infekcji. - Nic mi nie będzie. Wymownie uniosła brwi. - Słyszałeś o sepsie? - Zespół z Indii? Pewnie, ale nie sądziłem, że ty też. Rzuciła mu ostre spojrzenie. - O sepsie, czyli infekcji krwi? - Hmm, możesz pochylić się nad biurkiem i mi to narysować? - Jego oczy powędrowały w kierunku jej nóg. - Myślę, że wiele bym się z tego nauczył. Gdyby powiedział to jakikolwiek inny samiec, spoliczkowałaby go tak, że zobaczyłby gwiazdy. Niestety, kiedy mówił to ten niebiański, niski głos, a równocześnie patrzyły na nią te fiołkowe oczy, wcale nie czuła się upokorzona.

- 47 -

Raczej jak poddana pieszczotom kochanka. Siłą powstrzymała się przed otarciem czoła. Co ona, do diabła, wyprawia? Przecież szła na randkę. Z miłym, rozsądnym cywilem. - Niczego nie muszę ci rysować. - Kiwnęła głową w stronę jego ramienia. - Możesz to sam zobaczyć na własnym ramieniu. Jeśli tego nie wyleczysz, zaatakuje cały organizm. - Wezmę to pod uwagę. Ehlena potrząsnęła głową. Nie jest w stanie ratować ludzi przed ich własną głupotą tylko dlatego, że nosi biały fartuch z literkami DP (dyplomowana pielęgniarka) przed imieniem. Poza tym zaraz zobaczy to przecież Agrhes. - Dobrze, w takim razie zmierzę ci ciśnienie na drugiej ręce. I muszę poprosić cię o zdjęcie koszuli. Doktor zechce zobaczyć, jak daleko wdała się infekcja. Na jego twarzy pojawił się uśmiech. Sięgnął do górnego guzika. - Jeszcze chwila, a będę nagi. Ehlena szybko odwróciła wzrok, żałując, że nie potrafi uważać go za obleśnego. Oczywiście mogła udać oburzenie. - Wiesz, nie jestem aż tak wstydliwy - powiedział swoim niskim głosem. Możesz patrzeć, jeśli chcesz. - Nie, dziękuję. - Szkoda. - Jeszcze niższym tonem dodał: - Nie mam nic przeciwko temu, żebyś patrzyła. Kiedy dotarł do niej szelest jedwabiu ocierającego się o ciało, na wszelki wypadek zajęła się jego kartą, sprawdzając rzeczy, które były absolutnie w porządku. Swoją drogą to było dziwne. Z tego, co mówiły inne pielęgniarki, z nimi nie bawił się w takie gierki. Prawdę mówiąc, prawie z nimi nie rozmawiał i dlatego właśnie czuły się przy nim spięte. Z tak dużym samcem cisza była niczym zagrożenie. - Jestem gotowy - powiedział wreszcie. Ehlena odwróciła się, usilnie wpatrując się w ścianę obok jego głowy. Pierś Mordha była niesamowita - skóra w kolorze ciepłego, brązowego złota, mięśnie widoczne nawet wtedy, kiedy był zrelaksowany. Na każdej piersi miał wytatuowaną pięcioramienną czerwoną gwiazdę, a dobrze wiedziała, że ma ich więcej. Na brzuchu. - 48 -

- Więc jak, zamierzasz zbadać moje ramię? - zapytał miękko. - Nie, tym zajmie się lekarz. Czekała, że znowu powie „szkoda”. - Myślę, że mówiłem to słowo przy tobie zbyt wiele razy. Jej oczy powędrowały ku jego oczom. To był rzadko spotykany rodzaj wampira, który może czytać w myślach swojego gatunku. A przecież nie zaskoczyło jej, że akurat on był taki. - Nie bądź niegrzeczny - powiedziała. - I nie chcę, żebyś to znowu robił. - Przepraszam. Ehlena owinęła mankiet ciśnieniomierza dookoła jego bicepsa, włożyła słuchawki do uszu i sprawdziła ciśnienie krwi. Z małym „pif - pif - pif” balon pompował rękaw, aż stał się napięty. Poczuła jego moc, napięcie, serce jej zadrżało. Był bardzo zdenerwowany, a ona zastanawiała się dlaczego. Tylko że to nie była jej sprawa. Kiedy zwolniła zawór, rozległ się długi, powolny syk. Zrobiła krok w tył. Był po prostu... za bardzo, w każdym wymiarze. Szczególnie teraz. - Nie bój się mnie - szepnął. - Nie boję się. - Jesteś pewna? - Całkowicie - skłamała.

- 49 -

ROZDZIAŁ 6 Kłamie, pomyślał Mordh. Z pewnością się go bała. Szkoda. To ją miał nadzieję spotkać za każdym razem, kiedy przychodził. To ona sprawiała, że te wizyty były przynajmniej częściowo znośne. To była jego Ehlena. OK, może niezupełnie jego. Znał jej imię, ponieważ widniało na naszywce na jej kitlu. Widywał ją tylko wtedy, kiedy przychodził się leczyć. A ona go w zasadzie nie lubiła. A mimo to myślał o niej jak o swojej i tak to właśnie wyglądało. Rzecz w tym, że mieli z sobą coś wspólnego, coś, co przecinało linie gatunków, przyćmiewało społeczne różnice i wiązało je razem, nawet jeśli ona by temu zaprzeczyła. Tak jak on była samotna. Jej emocje były takie same jak jego, jak Xhex, Treza i Ama. Jej uczucia otaczała otchłań kogoś, kogo odseparowano od jej podobnych. Żyła pośród innych, ale z daleka od wszystkich. Wyrzutek, rozbitek, ktoś, kto został wygnany. Nie znał powodów, ale miał cholerną pewność, że rozumie, czym było dla niej życie. I to właśnie przykuło jego uwagę, kiedy ją po raz pierwszy spotkał. Dopiero potem jej oczy, głos i zapach. A jej inteligencja i niewyparzony język przypieczętowały całość. - Sto sześćdziesiąt osiem na dziewięćdziesiąt pięć. To dużo. - Szybkim szarpnięciem zdjęła mankiet, bez wątpienia życząc sobie, żeby to był pas jego skóry. - Myślę, że twoje ciało próbuje zwalczyć infekcję. Och, jego ciało z czymś walczyło, to pewne, ale miało to związek z tym, co pakował sobie w żyłę. Z jego naturą symphaty walczącą z dopaminą. Stan impotencji, w którym zazwyczaj egzystował, kiedy był w pełni wyleczony, musiał jeszcze dać o sobie znać. Efekt? Jego kutas był teraz sztywny jak kij. Co akurat w tej sytuacji nie było dobrym objawem. Po rozmowie z Monstherem był głodny, doprowadzony do lekkiego szaleństwa przez wewnętrzny ogień. A Ehlena była po prostu tak... piękna. Chociaż nie w ten sposób, jak jego pracujące dziewczyny, nie w ten oczywisty, przesadny, wstrzyknięty, wszczepiony, wyrzeźbiony sposób. Ehlena była naturalnie urocza, z drobną figurą, z blond włosami i długimi, szczupłymi kończynami. Jej usta były z natury różowe, a nie dlatego, że pokrywało je jakieś błyszczące przez osiemnaście godzin mazidło. A jej karmelowe oczy błyszczały nie dlatego, że umalowano je całą gamą cieni i tuszem do rzęs. Jej policzki były zarumienione, ponieważ to on zalazł jej za - 50 -

skórę. Co - nawet jeśli wyczuwał, że miała za sobą ciężką noc - zbytnio go nie martwiło. Ale to była właśnie natura symphaty, pomyślał z drwiną. Zabawne, do tej pory raczej nie obchodziło go to, czym był. Jego życie od zawsze było mirażem kłamstw i oszustw. Ale wtedy, kiedy był w pobliżu niej? Żałował, że nie jest normalny. - Sprawdźmy, jaką masz temperaturę - powiedziała, sięgając po elektroniczny termometr. - Z pewnością jest wyższa niż zazwyczaj. Jej bursztynowe spojrzenie spotkało się z jego wzrokiem. - Z powodu chorego ramienia. - Nie, to przez twoje oczy. Mrugnęła niespokojnie. - Szczerze wątpię. - Więc nie doceniasz swojego wdzięku. Kiedy potrząsnęła głową i nałożyła jedną z plastikowych osłonek na srebrną różdżkę, chwycił powiew jej zapachu. Jego kły wydłużyły się. - Otwórz usta. - Czekała. - Więc? Mordh, zapatrzony w te fascynujące oczy, posłusznie opuścił szczękę. Pochyliła się i nagle zamarła. A on wyczuł w woni jej ciała coś ciemnego i erotycznego. Triumf wrzał w jego żyłach, kiedy warknął: - Zrób mi. Przez moment byli połączeni niewidoczną siecią żaru i tęsknoty. Nagle jednak jej usta zamieniły się w wąską kreskę. - Nigdy, ale zmierzę ci temperaturę, ponieważ muszę. Energicznie wsunęła termometr między jego wargi. A jednak... Nawet jeśli nie mógł jej mieć, wiedział już, że ją podnieca. A to było więcej, niż mógł się spodziewać. Rozległo się bip, przerwa i kolejne bip. - Sto dziewięć - powiedziała. - Agrhes będzie tu tak szybko, jak to możliwe. Drzwi zamknęły się za nią z trzaśnięciem przypominającym przekleństwo. Kurczę, ale była ostra. Mordh zmarszczył brwi. To seksualne podniecenie przypomniało mu coś, o czym nie lubił myśleć. A raczej kogoś. Kiedy tylko sobie uświadomił, że jest poniedziałkowa noc, erekcja od razu ustąpiła. Czyli jutro będzie wtorek. Pierwszy wtorek ostatniego miesiąca roku.

- 51 -

Obudził się w nim symphata, mimo że każdy cal jego skóry napiął się, jakby jego kieszenie były pełne pająków. Jutrzejszej nocy on i jego szantażystka mieli swoją kolejną randkę. Chryste, jak to możliwe, że minął już kolejny miesiąc? Nim się obejrzał, a znowu jest pierwszy wtorek miesiąca i musi jechać do tej zapomnianej przez Boga chaty po następne rozkazy Alfons stający się dziwką. Przez ostatnie dwadzieścia pięć lat podstawą jego życia „uczuciowego”„ były zagrywki typu „kto jest górą” i pieprzenie. To wszystko było brudne i złe, niewłaściwe i upodlające, a jednak robił to, byle utrzymać swój sekret w tajemnicy. Także dlatego, że jego ciemna strona brała wtedy górę. To była Miłość w Stylu Symphaty, jedyny czas, kiedy mógł być sobą, bez żadnych barier. Kawałek strasznej wolności. W końcu, bez względu na to, co by robił, by się wyleczyć i dopasować, pozostawał w pułapce dziedzictwa zastawionej przez swojego zmarłego ojca, poprzez złą krew w swoich żyłach. Nie można negocjować ze swoim DNA. I chociaż był mieszańcem, tkwiący w nim ścierwojad był dominujący. Kiedy więc chodziło o samicę taką jak Ehlena, zawsze był po drugiej stronie szyby, z rozpłaszczonym nosem, rozpostartymi dłońmi, nigdy wystarczająco blisko, żeby dotknąć. A dla niej tak było najlepiej. W przeciwieństwie do jego szantażystki, nie zasłużyła sobie na to, jak ją potraktował. Moralność, której sam się nauczył, mówiła mu przynajmniej tyle. Brawo. Następny tatuaż, jaki sobie zrobi, to będzie dziwaczna aureola nad głową. Spojrzał na swoje lewe ramię i dopiero teraz zobaczył, co się stało. To nie była zwykła infekcja z powodu niesterylnych igieł. To było powolne samobójstwo i właśnie dlatego nie miał zamiaru pokazywać tego lekarzowi. Wiedział, co się stanie, jeśli ta trucizna dostanie się do krwiobiegu. Kiedy otworzyły się drzwi, był już gotowy na spotkanie z Agrhesem. Tyle że to nie był on. Wróciła pielęgniarka, chociaż wcale nie wyglądała na zadowoloną. Raczej na wyczerpaną, jakby był jeszcze jednym kłopotem w jej życiu i nie miała energii, żeby zawracać sobie nim głowę. - Rozmawiałam z lekarzem - powiedziała. - Właśnie kończy operację, więc chwilę jeszcze to potrwa. Zlecił, żebym pobrała ci krew. - Przepraszam - rzucił niespodzianie Mordh. Ręka Ehleny nerwowo powędrowała do kołnierzyka. - Słucham? - Przepraszam, że z tobą pogrywałem. Szczególnie w taką noc. Zmarszczyła brwi. - 52 -

- Nic mi nie jest. - Nieprawda. I nie bój się, nie czytam twoich myśli. Po prostu wyglądasz na zmęczoną. Nagle wiedział, jak się czuła. - Chcę ci to jakoś wynagrodzić. - To nie jest konieczne... - Zapraszam cię na obiad. OK, wcale nie chciał tego powiedzieć. A biorąc pod uwagę, że zawsze był zadowolony z tego, że potrafi zachować dystans, wyszedł na hipokrytę. Najwyraźniej jego następny tatuaż powinien bardziej przypominać osła. Zachował się jak osioł. Nie zaskoczyło go więc spojrzenie Ehleny - gapiła się na niego, jakby był szalony. Ogólnie mówiąc, kiedy samiec zachowuje się tak jak on, ostatnią rzeczą, której chce samica, jest spędzenie z nim więcej czasu. - Przykro mi, ale nie. Nawet nie dodała „nigdy nie chodzę na randki z pacjentami”. - OK, rozumiem. Założyła gumowe rękawiczki i przygotowała wszystko do pobrania krwi. Mordh sięgnął do marynarki i wyjął z kieszeni wizytówkę, potem schował ją w dłoni. Ehlena zrobiła szybko, co do niej należało, potem napełniała krwią aluminiowy flakonik. Dobrze, że nie szklany i że to Agrhes sam robił wszystkie testy, bowiem krew wampira była czerwona, a symphaty niebieska. Jego miała kolor pośredni, ale on i Agrhes mieli umowę. Ehlena skończyła, zamknęła fiolki białymi korkami, zdjęła rękawiczki i bez słowa skierowała się do drzwi. - Zaczekaj - powiedział. - Chcesz coś przeciwbólowego? - Nie, chcę, żebyś to wzięła. - Podał jej wizytówkę. - I dzwoń do mnie, jeśli tylko będziesz w nastroju, żeby wyświadczyć mi przysługę. - Trudno, nawet jeśli zabrzmi to nieprofesjonalnie, ale powiem - nigdy nie będę w nastroju na ciebie. W żadnych okolicznościach. Auć. Ale nie miał do niej żalu. - Ta przysługa to wybaczenie mi. Nie ma nic wspólnego z randką. Zerknęła na wizytówkę i ponownie potrząsnęła głową. - Lepiej to zatrzymaj. Dla kogoś, kto może zechce skorzystać. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, zgniótł kartonik w dłoni. Cholera. Co on sobie w ogóle wyobrażał. Ona miała prawdopodobnie swoje przyjemne życie w schludnym domu, z kochającymi rodzicami. Może miała też chłopaka, który - 53 -

kiedyś stanie się jej brońcem. A on, diler z sąsiedztwa, alfons i oszust naprawdę nie pasował do życia w stylu Normana Rockwella. Wrzucił wizytówkę do kosza i patrzył, jak upada obok zużytych chusteczek higienicznych, pogniecionych papierów i pustej puszki po coli. Czekając na doktora, gapił się na śmieci i myślał, że tak właśnie traktował większość ludzi: użyć i bez skrupułów wyrzucić. Z powodu mrocznej strony swej natury i biznesu, w którym działał, złamał mnóstwo kości, roztrzaskał wiele głów i był przyczyną wielu przedawkowań. Natomiast Ehlena spędzała noce na ratowaniu ludzi. O tak, mieli z sobą wiele wspólnego - dzięki niemu miała co robić. Świetnie. Na zewnątrz, na mroźnym powietrzu Ghrom stał pierś w pierś z Vrhednym. - Zejdź mi z drogi, V Vrhedny oczywiście nie zamierzał się wycofać. Nic w tym dziwnego. Nawet zanim rozeszła się wieść, że był rodzonym synem Pani Kronik, skurwiel był całkowicie wolnym strzelcem. Brat miałby więcej szczęścia, rozkazując skale. - Ghrom... - Nie, V. Nie tutaj. Nie teraz... - Widziałem cię. W moim śnie, dziś po południu. Ból dźwięczący w jego mrocznym głosie bardziej pasował do pogrzebu. - Miałem wizję. Ghrom bezwiednie zapytał: - I co widziałeś? - Ciebie stojącego samotnie w ciemnym polu. My staliśmy dookoła, ale żaden nie mógł cię dosięgnąć. Oddalałeś się od nas, a my od ciebie. Brat wyciągnął rękę i chwycił go mocno. - Wiem od Butcha, że chadzasz w teren, sam, i dotąd trzymałem gębę na kłódkę. Ale nie mogę ci więcej na to pozwolić. Jeśli umrzesz, nasza rasa będzie miała przejebane, nie mówiąc już o tym, co stanie się z Bractwem. Oczy Ghroma z wysiłkiem skupiły się na twarzy V, ale fluorescencyjne światełko zamocowane nad drzwiami sprawiało mu cholerny ból. - Nie wiesz, co te sny oznaczają. - Ty też tego nie wiesz. Ghrom znów poczuł ciężar cywila trzymanego w ramionach. - Może to nic więcej... - Spytaj mnie, kiedy miałem pierwszą wizję. - 54 -

- ...tylko twój strach. - Spytaj mnie. Kiedy miałem pierwszą wizję. - Kiedy? - Tysiąc dziewięćset dziewiąty. Minęło sto lat, odkąd zobaczyłem to po raz pierwszy. Teraz zapytaj mnie, jak często miałem ją w ciągu ostatniego miesiąca. - Nie. - Siedem razy Ghrom. Tego popołudnia miarka się przebrała. Ghrom wyrwał się z uchwytu brata. - Idę. Jeśli pójdziesz za mną, nie ominie cię bójka. - Nie możesz iść sam. To nie jest bezpieczne. - Kpisz sobie ze mnie, prawda? Nasza rasa upada, a ty chcesz mi urwać jaja za to, że ścigam naszego wroga? Zajebisty żart. Nie zamierzam utknąć za jakimś jebanym biurkiem, przerzucając papiery, podczas gdy moi bracia są w terenie i rzeczywiście coś robią… - Ale ty jesteś królem. Jesteś ważniejszy od nas... - Gówno prawda! Jestem jednym z was! Zostałem wprowadzony, dzieliłem los braci, a oni mój, chcę walczyć! - Posłuchaj, Ghrom... - V przybrał ton, który sprawił, że Ghrom miał ochotę wybić mu wszystkie zęby. Najlepiej toporem. - Wiem dokładnie, jak to jest nie chcieć być tym, kim się urodziłeś. Myślisz, że nie mam dość tych pojebanych snów? Myślisz, że ten świetlisty miecz to zabawa? - Podniósł dłoń w rękawiczce, jakby wizualna pomoc mogła coś wnieść do ich „dyskusji”. - Nie zmienisz tego, kim jesteś. Nie możesz cofnąć połączenia swoich rodziców, kimkolwiek by byli. Jesteś królem i obowiązują cię inne zasady. Tak to właśnie wygląda. Ghrom robił, co mógł, żeby się opanować. - A ja uważam, że walczę już ponad trzysta lat, więc nie jestem żółtodziobem. Chcę też zauważyć, że bycie królem nie oznacza, że nie mogę wybierać... - Nie masz następcy. A jak słyszałem od mojej krwiczki, kazałeś się zamknąć Beth, kiedy powiedziała ci, że chce spróbować. I to ostro. Powiedziała, że... jak to ująłeś? Ach... tak: „Nie chcę żadnego potomka w najbliższej przyszłości... jeśli w ogóle”. Ghrom ze świstem wypuścił powietrze. - Nie wierzę, że to powiedziałeś. - Sedno sprawy? Ty skończysz martwy? Nasza rasa będzie się chylić ku upadkowi i jeśli myślisz, że to pomoże wygrać wojnę, to widać nosisz głowę tak - 55 -

wysoko, że nie widzisz. Spójrz prawdzie w oczy, Ghrom. Ty jesteś naszym sercem… więc nie możesz po prostu pójść tam i walczyć sam, tylko dlatego, że masz na to ochotę. To tak nie działa w twoim przypadku... Ghrom złapał V za klapy kurtki i rąbnął nim o ścianę, - Uważaj, V. Stąpasz po kruchym lodzie, to brak szacunku. - Jeśli myślisz, że obsztorcowanie mnie coś zmieni, proszę bardzo, Ale gwarantuję, że kiedy ze mną skończysz i obaj będziemy lizać rany, nadal będę się upierał przy swoim. Nie zmienisz tego, kim się urodziłeś. Kawałek dalej Butch wysiadł z cadillaca, poprawił pasek, zupełnie jakby szykował się do przerwania bójki. - Rasa potrzebuje cię żywego, dupku - powiedział V. - Nie zmuszaj mnie, żebym pociągnął za spust, ponieważ to zrobię. Ghrom spojrzał na V. - Myślałem, że chcesz mieć mnie żywego i sprawnego. Poza tym zastrzelenie mnie byłoby zdradą stanu, a za to grozi śmierć. Niezależnie od tego, czyim jesteś synem. - Słuchaj, nie mówię, że nie powinieneś... - Zamknij się, V. Choć raz zamknij swoją pieprzoną gębę. Ghrom puścił wreszcie poły kurtki V i zrobił krok w tył. Jezu Chryste, musi stąd odejść, bo inaczej ta konfrontacja zakończy się tym, czego spodziewał się Butch. Ghrom wycelował palec w kierunku twarzy Y - Nie idź za mną. Jasne? Nie idź za mną. - Ty idioto - powiedział V kompletnie wykończony. - Jesteś królem. Wszyscy musimy za tobą podążać. Ghrom zdematerializował się z przekleństwem, a jego cząsteczki przemierzały miasto. Nie mógł uwierzyć, że V wykorzystał w kłótni Beth i kwestię potomka. Ani w to, że Beth opowiadała takie rzeczy doktor Jane. V był szalony jeśli myślał, że Ghrom zaryzykuje życie swojej ukochanej, zapładniając ją, kiedy będzie miała swoją potrzebę za rok czy coś koło tego. Samice częściej umierały niż wychodziły cało z porodu. Mógł oddać życie za rasę, jeśli musiał, ale nigdy nie narazi swojej krwiczki na takie ryzyko. I nawet gdyby miała gwarancję przeżycia, nie chciał, żeby jego syn skończył jak on... Uwięziony i bez wyboru, służąc swoim ludziom z ciężkim sercem, kiedy jeden po drugim będą umierać w wojnie, w której mógł zrobić bardzo niewiele albo nawet nic, żeby ją zakończyć.

- 56 -

ROZDZIAŁ 7 Budynki należące do St. Francis Medical Center tworzyły niemal miasto, rozległy zlepek zabudowań, a wszystkie części połączone były z sobą niezliczonymi podjazdami i chodnikami. Znajdowała się tam sekcja administracyjna w stylu McMansion, jednostka ambulatoryjna oraz szpitalna, przypominająca apartamenty z wysokimi oknami. Jedyną cechą wspólną owej powierzchni, która była jednocześnie darem Bożym, były czerwono - białe znaki ze strzałkami kierującymi w prawo, lewo i prosto, w zależności od tego, gdzie chciałeś iść. Jednak cel Xhex był oczywisty. Oddział pogotowia był najnowszym dodatkiem do centrum medycznego, swego rodzaju dziełem sztuki - placówką ze szkła i stali, która przypominała raczej wspaniale rozjaśniony klub nocny. Trudny do przeoczenia. Trudny do stracenia z oczu. Xhex zmaterializowała się w cieniu jakichś drzew. Kiedy szła w kierunku obrotowych drzwi, przebywała w środowisku, a jednocześnie poza nim. Chociaż dostosowała swoją ścieżkę do innych pieszych i czuła woń tytoniu płynącą z palarni i zimne powietrze na twarzy, była zbyt rozproszona toczeniem bitwy z samą sobą, by zauważyć więcej. Weszła do budynku. Jej ręce były wilgotne, a zimny pot zalewał czoło. - Potrzebujesz pomocy? Xhex odwróciła się, automatycznie unosząc ręce i przyjmując pozycję do walki. Lekarz stał jednak niewzruszony, chociaż zaskoczony taką reakcją. - Ejże. Spokojnie. - Przepraszam. Opuściła ramiona i przeczytała wizytówkę na jego białym kitlu: Manuel Manello, doktor medycyny, naczelny chirurg. Nagle poczuła jego zapach i zmarszczyła brwi. - Wszystko w porządku? - Muszę się dostać do kostnicy. Nie wydał się zaskoczony. - Rozumiem. Widzisz ten korytarz? Idź nim aż do końca. Tam zobaczysz napis na drzwiach „Kostnica”. Po prostu podążaj za strzałkami. - Dzięki. - Proszę. - 57 -

Doktor wyszedł przez obrotowe drzwi, przez które ona dopiero co weszła. Minęła wykrywacz metali, posyłając uśmiech emerytowanemu policjantowi, który ją kiedyś sprawdzał. Nóż, który miała przy sobie, był ceramiczny, a metalowe części włosiennicy zastąpiła skórą i kamieniem. Żadnych problemów. - Dobry wieczór, panie władzo. Skinął głową, ale na wszelki wypadek trzymał rękę na kolbie pistoletu. Na końcu korytarza znalazła drzwi, których szukała. Potem, idąc za czerwonymi strzałkami, zeszła schodami do sutereny. Detektyw de la Cruz stał obok stalowych drzwi z napisem: KOSTNICA, WEJŚCIE TYLKO DLA PERSONELU. - Dziękuję za przybycie - powiedział. - Idziemy do innego pomieszczenia, trochę dalej. Zaraz im powiem, że jesteś. Detektyw pchnął jedno skrzydło drzwi. Przez powstałą szparę zobaczyła szereg metalowych stołów sekcyjnych. Na moment jej serce zamarło, a potem zaczęło bić szybciej, na próżno powtarzała sobie, że to jej nie dotyczy. Jej tam nie było. To nie była jej przeszłość. Nie było nikogo w białym fartuchu, stojącego nad nią i robiącego coś „w imię nauki”. A poza tym „to” zdarzyło się przecież dekadę temu. Nagle rozległ się jakiś dźwięk, najpierw delikatny, potem nasilał się, wywołując echo gdzieś za nią. Obróciła się i zastygła. Strach był tak silny, że jej nogi dosłownie skamieniały. Na szczęście okazało się, że to tylko ogromny wózek wyładowany brudną bielizną, a pchający go salowy nawet nie spojrzał w ich kierunku. Ale Xhex oczyma wyobraźni widziała inny wózek, zarzucony martwymi ciałami, których kończyny splątały się z sobą niczym gałęzie wiezione na opał. Przetarła oczy, OK, przecież już pokonała wspomnienia tego, co się stało... Przynajmniej udawało jej się to, dopóki nie znalazła się w szpitalu czy jakiejś klinice. Jezu Chryste... musi się stąd jak najszybciej wydostać. - Jesteś gotowa, by to zrobić? - upewniał się de la Cruz. Z trudem przełknęła ślinę i przytaknęła. Zdziwiłby się pewnie, słysząc, że wystraszył ją stos prześcieradeł na wózku, a nie zwłoki, które miała właśnie zobaczyć. - Tak. Możemy już wejść? Wpatrywał się w nią przez chwilę. - Słuchaj, może dać ci jeszcze minutę? Może wypij łyk kawy? - Nie. - I nie czekając na detektywa, ruszyła korytarzem. De la Cruz jakby się ocknął, wyprzedził ją i otworzył drzwi.

- 58 -

W poczekalni stały trzy plastikowe krzesła i pachniało w niej formaldehydem. W kącie stał mały stolik, a na nim kilka papierowych kubków z resztką czegoś, co przypominało bardzo mocną kawę. Rozejrzała się. Nadal wyczuwała utrzymujące się tu niczym cuchnące błoto emocje towarzyszące ludziom, którzy tu trafiali. Po wyjściu stąd nic nie było już takie samo. - Tędy De la Cruz poprowadził ją do narożnego pokoju, malutkiego, słabo wietrzonego, z migocącymi świetlówkami. Jedyne okno zakrywała ciemna zasłona i przez wąską szparę ledwie widać było poświatę dnia. - Wszystko w porządku? - zapytał detektyw - Czy możemy to po prostu mieć już za sobą? De la Cruz przycisnął dzwonek i natychmiast odsunęła się zasłona, ukazując wózek, a na nim ciało przykryte białym prześcieradłem. Obok stał samiec człowieków w bladozielonym uniformie, który na znak detektywa zsunął prześcieradło, odkrywając twarz Chrissy Andrews. Oczy miała zamknięte, a policzki w kolorze bladej szarości niczym grudniowe chmury. Wcale nie wyglądała na spokojną. Jej usta były sine, wargi rozdarte od uderzenia, prześcieradło nie do końca skrywało ślady duszenia. - Wiem, kto to zrobił - powiedziała Xhex. - Dla formalnością potwierdzasz, że to Chrissy Andrews? - Tak. I wiem, kto to zrobił. Detektyw kiwnął głową w stronę pracownika kliniki, który natychmiast zakrył twarz Chrissy i zaciągnął zasłonę. - Jej chłopak? - Tak. - Czyli długa historia domowej przemocy. - Zbyt długa. Oczywiście teraz to już koniec. Skurwiel wreszcie dokończył swoją robotę, no nie? Xhex wyszła do poczekalni, a detektyw ruszył za nią. - Poczekaj... - Muszę wracać do pracy. Kiedy znaleźli się już w korytarzu, detektyw zmusił ją, żeby się jednak zatrzymała. - Chcę, żebyś wiedziała, że wydział zabójstw prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa i że weźmiemy pod uwagę wszystkich podejrzanych, ale zrobimy to zgodnie z prawem. - Jestem pewna, że tak będzie. - 59 -

- Ty już swoje zrobiłaś. Teraz pozwól nam się tym zająć. Pozwól nam go znaleźć, OK? Nie chcę, żebyś popełniła jakieś głupstwo. Nie wiadomo, dlaczego pomyślała nagle o włosach Chrissy. Dziewczyna zawsze tak o nie dbała, starannie zaczesywała, kształtując fryzurę przypominającą czubek pionka szachowego - istna powtórka Melrose Place i złotego hełmu na głowie Heather Locklear, Tymczasem włosy pod prześcieradłem płasko przylegały do głowy, były dziwnie zgniecione - Swoje już zrobiłaś - powtórzył de la Cruz. Według niej - nie. - Udanego wieczoru, detektywie. I powodzenia w poszukiwaniu Grady'ego. Spojrzał na nią podejrzliwie, potem jednak jakby uwierzył, że będzie grzeczną dziewczynką. - Podrzucić cię z powrotem? - Nie, dzięki. I naprawdę nie martw się o mnie. - Uśmiechnęła się najszczerzej, jak tylko umiała. - Nie zrobię niczego głupiego. A przecież tak naprawdę była przebiegłym zabójcą. Przygotowywali ją najlepsi. A powiedzenie „oko za oko” nie było dla niej tylko chwytliwą frazą. José de la Cruz nie był może wybitnie inteligentny, ale jego instynkt działał niczym kryształowa kula przepowiadająca przyszłość. Doskonale więc wiedział, co robi, kiedy szedł za Alex Hess, zachowując naturalnie odpowiednią odległość. Przeszła przez obrotowe drzwi, ale nie skierowała się ani na parking, ani ku postojowi taksówek, tylko szła prosto przed siebie, lawirując między przejeżdżającymi samochodami. Dotarła do krawężnika, weszła na zamarznięty trawnik i zmierzała w kierunku kępy drzew. I nagle zniknęła. Jakby rozpłynęła się w powietrzu. Panowały ciemności, on był na nogach od dwóch dni, ale mimo to doskonale przecież widział. No i zamierzał ją obserwować. Dobrze wiedział, co to znaczy stracić kogoś bliskiego, a nie miał wątpliwości, że ona przejmuje się tą martwą dziewczyną. Nie potrzebował mieć jeszcze na głowie kogoś łamiącego prawo i być może gotowego nawet zabić głównego podejrzanego. Detektyw ruszył w kierunku mieszkania, które swego czasu wynajmował chłopak Chrissy Andrews, Robert Grady, znany także jako Bobby G. Kiedy tego dnia po południu zjawił się tam, nikogo nie zastał. Miał jednak nakaz przeszukania podstawą były wcześniejsze telefony Chrissy na policję wezwał, wiec zarządcę budynku i kazał mu otworzyć drzwi.

- 60 -

W kuchni walały się resztki zepsutego jedzenia, na stole stały sterty brudnych talerzy, a wszędzie rozrzucone były części garderoby. Znalazł także malutkie torebki z białym proszkiem - bez trudu stwierdził, że to heroina. Chłopaka jednak ani śladu. Ostatnio widziano go w mieszkaniu poprzedniej nocy. Sąsiad obok słyszał, jak Bobby coś krzyczał, potem trzasnął drzwiami. A bilingi rozmów telefonicznych zdradziły, że dzwonił na numer Chrissy o dziewiątej trzydzieści sześć. Teraz jego telefon był na podsłuchu, sprawdzano też regularnie dom, ale bezskutecznie. Na wszelki jednak wypadek Jose postanowił raz jeszcze tam zajrzeć. Najważniejsze teraz było odnalezienie chłopaka i śledzenie pani kierownik ochrony z Zero Sum. A instynkt mu podpowiadał, ze najlepiej dla wszystkich będzie, jeśli to on pierwszy odnajdzie Bobby'ego G.

- 61 -

ROZDZIAŁ 8 Kiedy Agrhes wszedł do pokoju badań, gdzie czekał Mordh, Ehlena zaczęła uzupełniać jedną z szafek z zapasami. Uporządkowała bandaże, ułożyła wieżę z rolek gazy i poukładała pudełka z chusteczkami higienicznymi. Prawdę mówiąc, nie miała już co robić, gdy wreszcie usłyszała, że drzwi tamtego gabinetu otwierają się. Ostrożnie wyjrzała na korytarz i zobaczyła Agrhesa. Stał na korytarzu, marszcząc brwi i pocierając głowę, jakby bolały go skronie. Sprawiał wrażenie zmieszanego. - Wszystko w porządku, doktorze? - zapytała. Zerknął na nią, a jego oczy ukryte za wielkimi okularami wydawały się dziwnie odległe. - Ech... tak, dziękuję. - Trzęsącą się ręką podał jej recepty. - Ja... ech... Czy byłabyś tak dobra i podała temu pacjentowi dopaminę i dwie dawki jadu węża? Zrobiłbym to sam, ale muszę koniecznie coś zjeść. Natychmiast potrzebuję cukru. - Tak, doktorze. Już to robię. Agrhes odłożył kartę pacjenta na miejsce obok drzwi. - Bardzo ci dziękuję - powiedział jeszcze i odszedł, jakby był w transie. Biedak musiał naprawdę być wykończony. W szpitalu spędził dwie doby, zajmując się ciężarną, której samiec był ofiarą wypadku samochodowego, i małym ciężko poparzonym młodym. Od dwóch lat nie był na urlopie, zawsze był pod ręką, zawsze na miejscu. Podobnie jak ona wobec ojca. Dlatego dobrze wiedziała, jak musi być zmęczony. Zeszła do apteki i wręczyła receptę farmaceucie. Był to niezwykle małomówny osobnik i dzisiaj też obsłużył ją w milczeniu. Po prostu poszedł na zaplecze i po chwili wrócił z sześcioma pudełkami butelek dopaminy i opakowaniem jadu węża. Potem zawiesił nad okienkiem tabliczkę z napisem WRACAM ZA 15 MINUT i skierował się do drzwi wyjściowych. - Chwileczkę - powiedziała, usiłując nie upuścić żadnego pudełka. Chyba się pomyliłeś. - Jak to nie... gdzie jest recepta? Farmaceuta powrócił za ladę, sięgnął do stosu papierków i podał jej receptę. - Sześć pudełek dopaminy. Zgadza się? Istotnie, sześć pudełek, a nie fiolek. - Doktor zawsze to daje temu gościowi. To i antytoksynę przeciw jadowi skorpiona. - 62 -

- Zawsze? Na jego twarzy wyraźnie malowały się słowa „przestań - kobieto - daj mi - spokój”. - Tak. Tylko zazwyczaj doktor przychodzi po to sam. No i co? Jesteś usatysfakcjonowana moim wyjaśnieniem? A może porozmawiasz z Agrhesem? - Nie... i dziękuję. - Bardzo proszę. - Wrzucił receptę z powrotem na miejsce i natychmiast wyszedł, jakby obawiał się, że znowu czymś go zatrzyma. Do diabła, w jakim stanie musi być pacjent wymagający podania aż 144 dawek dopaminy? I do tego antidotum na jad? Chyba że Mordh planuje długą wyprawę poza miasto do jakiegoś niebezpiecznego miejsca, gdzie jest pełno skorpionów. Ehlena wróciła do pokoju badań, zapukała do drzwi stopą, potem nacisnęła klamkę łokciem, niemal upuszczając niesione pudełka. - Czy to wszystko? - zapytał Mordh twardym tonem. A co, może chciał całą paletę? - Tak. Zrzuciła pudełka na biurko i szybko je poukładała. - Może ci zapakuję w jakąś torbę? - W porządku. Dam sobie radę. - Potrzebne ci strzykawki? - Mam ich mnóstwo - powiedział cierpko. Podniósł się ostrożnie, założył sobole futro, wziął laskę i nie odrywając od Ehleny wzroku, podszedł do niej powoli. - Dziękuję - powiedział. Boże, zwykłe, tak często przez innych używane słowo w jego ustach znaczyło zdecydowanie więcej. Ale ważniejszy był wyraz jego twarzy, delikatność fiołkowego spojrzenia. A może tylko jej się to zdawało? Mordh stanął obok niej. Brał pudełka jedno po drugim i upychał w ukrytych kieszeniach futra. Nagle poczuła się naga mimo ubrania, zdemaskowana, chociaż nie miała nic do ukrycia. Nie patrzyła w jego kierunku, a jednak widziała tylko to spojrzenie. - Trzymaj się... - Jego głos był taki głęboki. - I jak mówiłem, dzięki za troskę. - Proszę - odpowiedziała, nie patrząc na niego. - Mam nadzieję, że dostałeś to, czego potrzebowałeś. - Część... w każdym razie. Ehlena nie odwróciła się, dopóki nie usłyszała trzasku zamykanych drzwi. - 63 -

Potem, z przekleństwem na ustach, usiadła na krześle i zaczęła zastanawiać się, czy powinna iść tej nocy na randkę. Nie tylko z powodu ojca, ale też z powodu... Och, tak. Było o czym myśleć. Czyżby gotowa była zrezygnować ze spotkania z normalnym facetem tylko dlatego, że spodobał jej się ktoś z innej planety, na której ludzie nosili ubrania droższe od samochodów? Idealnie. Jeśli będzie tak dalej postępować, dostanie Nobla za głupotę. Nagle jej spojrzenie padło na kosz, w którym leżała puszka po coli, a obok niej wizytówka - MORDH, SYN REMPOONA i numer telefonu, żadnego adresu. Schyliła się, podniosła ją i wygładziła. Ach, Rempoon. Znała to imię. Teraz pochodzenie Mordha było dla niej jasne. Jego matką była Madalina, upadła Wybranka, która była duchową przewodniczką glymerii. Niezwykle wartościowa kobieta. Ehlena słyszała o niej wiele, chociaż osobiście jej nie znała. Kobieta została wyswatana z Rempoonem, samcem pochodzącym z jednego z najstarszych i najwybitniejszych rodów. Więc te sobole futra to nie szpan nowobogackiego. Mordh po prostu należał, tak jak Ehlena i jej rodzina, do glymerii, najwyższych kręgów wampirzej socjety. Arbitrzy smaku, bastion dobrych manier... i najokrutniejsza enklawa ze wszystkich, zdolna zrobić z byle bandziora kolesia, którego chętnie zaprosiłbyś na obiad. Mimo wszystko życzyła mu dobrze. Bóg wiedział, że ona i jej rodzina nie mieli z nimi dobrych relacji. Jej ojciec został przez nich oszukany i zepchnięty na margines, wtedy poświęcił się, by potężniejsza gałąź rodziny mogła przetrwać finansowo i społecznie. A to był zaledwie początek upadku. Wrzuciła wizytówkę z powrotem do kosza, wyszła z gabinetu i zabrała z uchwytu kartę pacjenta. Zgłosiła się do Catyi, która poprosiła ją o zastąpienie pielęgniarki w rejestracji. Wykorzystała ten czas i wprowadziła do systemu notatki lekarza na temat pacjenta oraz przepisane leki. Żadnej wzmianki o ukrytej chorobie. Ale może była to choroba przewlekła i dane znajdowały się w starszych aktach? Agrhes nie ufał komputerom i sam zajmował się papierkową robotą, ale na szczęście Catya jakieś trzy lata temu uparła się, żeby stworzyli elektroniczne kopie wszystkich kart. I dzięki za to Pani Kronik. Kiedy musieli się tu przenieść po atakach, jedyne, co im pozostało, to właśnie te elektroniczne informacje o pacjentach. Przejrzała ostatni wpis w karcie Mordha i stwierdziła, że na przestrzeni ostatnich lat dawkowanie dopaminy wzrosło. Antidotum na jad także. Wylogowała się i usiadła wygodniej na krześle, wpatrując się bacznie w ekran. Kiedy pojawił się wygaszacz, podjęła decyzję - pójdzie na tę przeklętą randkę. - 64 -

- Ehlena? Spojrzała na Catyę. - Tak? - Mamy pacjenta, ambulans już jedzie. Będą za dwie minuty Przedawkowanie, nieznana substancja. Pacjent zaintubowany. Ty i ja asystujemy. Ehlena pobiegła za Catyą na oddział ratunkowy W gabinecie był już Agrhes, który kończył właśnie coś jeść - wyglądało to jak kanapka z szynką. Odstawił pusty talerz akurat w chwili, gdy na podjeździe pojawiła się karetka. Sanitariuszami było dwóch wampirów ubranych w takie same uniformy jak sanitariusze człowieków, nic dziwnego, za wszelką cenę musieli wtapiać się w tłum. Pacjent był w stanie krytycznym. - Zostaliśmy wezwani przez jego przyjaciela - szybko informował ratownik - który jednak zostawił go umierającego na zimnie w alei tuż przy Zero Sum. Brak reakcji źrenic. Ciśnienie sześćdziesiąt na czterdzieści. Tętno trzydzieści dwa. Co za marnotrawstwo, pomyślała Ehlena. Narkotyki uliczne były złem bez skrupułów. Tymczasem w dzielnicy Caldwell powszechnie znanej jako Minimall Developolis, Ghrom bez trudu odnalazł mieszkanie martwego. Okolica, w której się znajdowało, nazywał się Hunterbred Farms. Motywy koni na dwóch budynkach były tak autentyczne, jak plastikowe obrusy w taniej włoskiej restauracji. I słowo „farma” nie oznaczało raczej setki kawalerek wciśniętych pomiędzy salon Forda i centrum handlowe. Agrarne? Tak, jasne. Trawa przegrywała bitwę z asfaltem w stosunku cztery do jednego, a sadzawka była wyraźnie zrobiona przez człowieka. To przeklęte coś miało cementowe brzegi jak basen, a pokrywający ją cienki lód był koloru moczu, jakby zachodził tu jakiś chemiczny proces. Biorąc pod uwagę, ilu ludzi żyło w tych mieszkaniach, dziwne było, że Korporacja Reduktorów umieściła swoje oddziały w tak podejrzanym miejscu, ale może była to kryjówka tymczasowa. Albo może cała ta pieprzona okolica pełna była zabójców? W każdym budynku były cztery mieszkania, a ich numery, doskonale oświetlone, widniały na ścianie zewnętrznej. Odnalazł właściwy, potem, omijając światła ochrony, zmaterializował się u dołu schodów. Zamek był słaby i bez trudu mógłby go otworzyć wyłącznie siłą swego umysłu, ale wolał nie ryzykować.

- 65 -

Oparł się o ścianę, ostrożnie nacisnął klamkę i odrobinę uchylił drzwi. Z zamkniętymi oczami nasłuchiwał. Żadnego ruchu, tylko brzęczenie lodówki. Wiedział, że słuch go jeszcze nie zawodzi i usłyszałby nawet kichającą mysz - a więc w mieszkaniu nikogo nie było. Na wszelki jednak wypadek zacisnął w dłoni gwiazdę do rzucania, a potem ostrożnie wsunął się do środka. Kto wie, może zainstalowany był tu jakiś system zabezpieczający, a on nie planował żadnego spotkania. Zresztą, nawet gdyby napatoczył się jakiś zabójca, i tak nie mogłoby dojść do walki. Zbyt wielu było tu ludzi. Koniec końców szukał słojów i chodziło mu tylko o to. Wilgoć bowiem, którą czuł na nodze, nie była efektem wejścia w rozmoczony śnieg. Do wnętrza buta ściekała mu krew po walce tam, w alei, więc jeśli pojawi się ktokolwiek, kto pachnie jak kokosowe ciasto podlane tanim szamponem, on znika. Przynajmniej tak sobie powtarzał. Zamykając po cichu drzwi, Ghrom wziął długi i powolny oddech. Wieści były dobre. Wyczuwał trzy zapachy, co oznaczało, że mieszkało tu trzech reduktorów. Ruszył w kierunku miejsca, gdzie smród był skoncentrowany. Co, do cholery się dzieje? Reduktorzy rzadko żyli w grupach, ponieważ ciągle ze sobą walczyli. Do diabła, ludzie, których wybrał Omega, nie mogli załatwić ich własnego Michaela Myersa tylko dlatego, że Korporacja chciała oszczędzić trochę na czynszu. Może jednak przebywał tu nadreduktor? Po atakach przeprowadzonych latem trudno było uwierzyć, że reduktorzy nie mieli pieniędzy, ale z jakiego innego powoda zbierali siły? A przecież bracia i Ghrom widzieli u nich niezbyt wyszukane badziewie. Kiedyś, walcząc z zabójcami, należało być przygotowanym na każdą rynkową nowinkę i na każdy rodzaj broni. A ostatnio? Raczej stara szkoła - noże sprężynowe, mosiężne kastety, a nawet - tak jak w pieprzonym klubie Billy'ego w zeszłym tygodniu - wszystkie rodzaje najtańszej i najprymitywniejszej broni. A teraz bawili się w The Wakatu tu, na Hunterbred Farms? Co, do kurwy nędzy? W pierwszej sypialni pachniało perfumami, a obok pustych bliźniaczych łóżek znalazł dwa słoje. Następny pokój pachniał podobnie, jakby starszą panią... ale i czymś jeszcze. No nie, Old Spice. Fuj! Ci skurwiele cuchnęli tak, że nie chciałbyś dodać nic do tej mieszanki - kurwa mać. Ghrom znowu ostro wciągnął powietrze. Proch strzelniczy. Idąc za tym metalicznym odorem, podszedł do szafy. Zapach stał się intensywniejszy. Otworzył drzwi, pochylił się i zaczął szukać po omacku. Drewniane skrzynki. Cztery. Wszystkie zabite gwoździami. Broń znajdująca się

- 66 -

w środku z pewnością była używana, ale nie ostatnio. A to by znaczyło, że może to być zakup legalny. Legalny, ale dla kogo? Nieważne, i tak jej nie zostawi. Z pewnością byłaby użyta przeciwko cywilom i jego braciom. Wolałby wysadzić całe to mieszkanie W powietrze, niż pozwolić, żeby ta broń dostała się w ręce tamtych. Może powinien zgłosić to Bractwu? Tyle tylko, że jego sekret zostałby ujawniony. Problem w tym, że nie miał samochodu, nie było tej szans na zdematerializowanie się z takim ładunkiem na plecach. Ghrom wycofał się do sypialni. OK, po lewej było okno. Wyjął telefon, ale nagle zamarł. Ktoś wchodził po schodach. Zamknął oczy, koncentrując się jeszcze bardziej. Samiec człowieków czy reduktor? Oparł się o ścianę, dwa zabrane słoje postawił na kredensie. Odnalazł trzeci słój i butelkę Old Spice'a. Stał tak w ciszy z bronią wycelowaną w drzwi wejściowe do mieszkania. Usłyszał brzęczenie kluczy, potem metaliczny dźwięk, jakby temu komuś wypadły z ręki, i przekleństwo. Głos należał do kobiety. Odetchnął z ulgą. Korporacja, podobnie jak Bractwo, przyjmowała w swoje szeregi tylko mężczyzn, więc za drzwiami z pewnością nie stał zabójca. Potem drzwi do mieszkania obok otworzyły się, ponownie trzasnęły i nagle cały dom zalały dźwięki dobiegające z telewizora. Powtórka Biura. Jego ulubiony odcinek o wypuszczeniu nietoperza. Krzyki, śmiechy... Stał bez ruchu, zastanawiając się nad tym, jak stąd wyjść i jak zabrać broń. Upłynęło parę minut, a sytuacja nie uległa zmianie. Telewizor wciąż ryczał. Powinien ściągnąć tu Butcha, razem z nim wynieść skrzynki, potem gdzieś je ukryć. Zadzwonił do brata, podał mu adres i kazał natychmiast przyjeżdżać, dając gaz do dechy, jakby miał nogę z kamienia. Streścił mu sytuację. Czekając, chciał jeszcze trochę się rozejrzeć. Właśnie wszedł do drugiej sypialni, gdy nagle coś stuknęło w szybę. Wyciągnął broń i skoczył w kierunku okna. Bostoński akcent gliny był subtelny jak głośnik. - No, Złotowłosa, masz zamiar spuścić na dół te swoje pieprzone kłaki? - Ciii... chcesz wszystkich obudzić? - Jak mogliby usłyszeć coś poza tym telewizorem? Hej, to jest ten odcinek z nie to... Ghrom odłożył broń, otworzył okno, a potem jednym susem dopadł do szafy. Chwycił pierwszą skrzynkę i nim ją przerzucił przez parapet, uprzedził: - Uważaj! - 67 -

- Jezu... Ghrom wychylił głowę za okno i szepnął: - Podobno jesteś dobrym katolikiem. Czy to nie bluźnierstwo? Głos Butcha brzmiał, jakby ktoś nadepnął mu na odcisk. - Właśnie wyrzuciłeś na mnie co najmniej pół samochodu, a ja mam... - Nie marudź, tylko działaj. Glina, klnąc pod nosem, zaniósł skrzynkę do samochodu, który zaparkował nieopodal. Kiedy wrócił pod okno, Ghrom szepnął: - Jeszcze dwie. Rozległy się kolejne narzekania. - Pierdolę cię. - Nie w tym życiu. - Dobra. To pierdol się. Kiedy ostatnia skrzynia trafiła w ręce Butcha, Ghrom wychylił się i powiedział słodkim głosikiem: - No to pa. - Nie chcesz, żebym cię podwiózł do domu? - Nie. Butch jednak chyba czekał na dokładniejsze informacje, jak Ghrom zamierza spędzić ostatnie godziny tej nocy Usłyszał jednak tylko: - Jedź do domu. - Co mam powiedzieć reszcie? - Że jesteś pieprzonym geniuszem i tak po prostu znalazłeś skrzynie z bronią. - Ale przecież ty krwawisz. - Już to słyszałem. - Więc przestań być dupkiem i idź do doktor Jane. - Czy nie powiedziałem ci już „Cześć”? - Ghrom… Ghrom zamknął okno, wziął stojące na kredensie słoje i wsunął je do kieszeni kurtki. Korporacja Reduktorów, podobnie jak Bractwo, chciała mieć serca swoich martwych. Dlatego też zabójcy, dowiedziawszy się, że ktoś z ich ludzi zginął, zawsze przeprowadzali rekonesans i szli pod adres reduktora. Nie miał wątpliwości, że jeden z tych drani, których pozabijał tej nocy, zdążył wezwać wsparcie. Z pewnością się tu zjawią. Ghrom wybrał najlepsze miejsce na to spotkanie i skierował broń w stronę drzwi wejściowych. Nie zamierzał stąd wychodzić, zanim sprawy ostatecznie nie załatwi. - 68 -

ROZDZIAŁ 9 A obrzeżach Caldwell były albo farmy, albo lasy. Na farmach uprawiało się albo zboże, albo produkowało nabiał, z przewagą tego drugiego. Lasy także były dwojakiego rodzaju - albo sosnowe, które ciągnęły się aż do podnóża gór, albo dębowe, porastające bagniste brzegi rzeki Hudson. Tutejsze drogi były rzadko uczęszczane, domy oddalone od siebie o mile, a ich mieszkańcy byli samotnikami, skorymi do chwytania za broń. W jednej z takich odległych chat w głębi lasu, przy starym kuchennym stole siedział Lahser, syn Omegi, przeglądając zapisane w komputerze finanse Korporacji Reduktorów. Na zniszczonym sosnowym blacie leżały raporty finansowe Korporacji Reduktorów. Wszystkie, jakie tylko mógł znaleźć, wydrukować albo odnaleźć w swoim laptopie. Sięgnął po bilans Evergreen Bank, który czytał już z tuzin razy. Największy rachunek Korporacji to dwadzieścia siedem tysięcy pięćset czterdzieści dwa dolary i piętnaście centów Na pozostałych, założonych w sześciu innych bankach, w tym Glen Falls National i Farreil Bank & Trust, było od dwudziestu do dwudziestu pięciu tysięcy dolarów. Jeśli istotnie to był cały majątek Korporacji, to byli na skraju bankructwa. Dobra zrabowane podczas letnich ataków - antyki i srebra - miały ogromną wartość, ale ich spieniężenie było skomplikowane, ponieważ wymagało częstych kontaktów z człowiekami. Były też pewne przejęte konta, ale odsysanie pieniędzy z banków człowieków nadal było bardzo skomplikowane i zagmatwane, - Komu jeszcze kawy? Lahser uniósł głowę. To cud, że pan D był wciąż tutaj. Kiedy Lahser po raz pierwszy powrócił do tego świata, odrodzony przez swojego prawdziwego ojca, Omegę, pogubił się. Wróg stał się jego rodziną. Pan D był jego przewodnikiem, Lahser wiedział jednak, że jak każda mapa, ten drań także powoli straci swoją przydatność, gdy kierowca pozna już okolicę. Na razie mały Teksańczyk, który wprowadził Lahsa, teraz był jego uczniem. - Proszę - powiedział Lahser. - A co z jedzeniem? - Tak, sir. Mam trochę dobrego, starego tłustego bekonu, no i ten ser, który pan lubi. Dolał do kubka Lahsa kawy i wsypał cukier. Kiedy mieszał, łyżeczka delikatnie zabrzęczała. Pan D z radością chyba podtarłby tyłek Lahsowi, gdyby - 69 -

tylko został o to poproszony, ale ten mały skurwiel potrafił też zabijać tak jak nikt w tym biznesie; był taką laleczką Chucky wśród zabójców. Ale był też świetnym kucharzem. Smażył wspaniałe omlety, ogromne i puszyste jak poduszka. Lahser sprawdził zegarek Jacob & Co. wysadzany diamentami, które w świetle komputera rzucały tysiące światełek. Naturalnie podróbka kupiona na eBayu. Oczywiście, że po zabiciu „rodziców” - czyli pary wampirów, którzy wychowywali go jak własnego syna, przejął ich wszystkie konta, ale nie lubił wydawać pieniędzy na niepotrzebne zachcianki. Miał przecież rachunki do płacenia. Na przykład za broń i amunicję, i ciuchy, i czynsz, i samochód. Reduktorzy nie jedli, ale i tak pochłaniali sporo zasobów, a Omega nie dbał o kasę. Poza tym jednak żył w piekle i potrafił zdobyć znikąd wszystko, od gorącego posiłku, po płaszcze Liberace, które lubił nosić. Lahser nienawidził tej myśli, ale uważał, że jego prawdziwy ojciec był obibokiem i próżniakiem. Żaden prawdziwy facet nie łaziłby w takim lśniącym badziewiu. Uniósł filiżankę z kawą, a zegarek zalśnił. Lahser zmarszczył brwi. Mimo wszystko był to symbol statusu. - Twoi chłopcy są spóźnieni - chrząknął. - Przyjdą. Pan D otworzył przeraźliwie starą lodówkę - sama już chyba nie pamiętała swego koloru, miała piszczące drzwi i ciekła jak śliniący się pies. To było żenujące. Musieli jakoś zadbać o swoje lokum. - Nie lubię czekać. - Przyjdą, niech się pan nie martwi. Omlet z trzech jajek? - Z czterech. Wnętrze domku wypełnił odgłos skwierczenia. Lahser postukał swoim Watermanem w kartkę papieru. Wydatki na Korporację - włączając w to rachunki telefoniczne, łącza internetowe, wynajmy, hipoteki, broń, ubrania, samochody dobijały do pięćdziesięciu kawałków na miesiąc. Kiedy po raz pierwszy wczuwał się w swoją nową rolę, był pewny, że ktoś wyżej w tym maczał palce. Przyglądał się jednak sprawie z uwagą od miesięcy i nie mógł znaleźć powiązań z nikim ważnym. To była zwykła księgowość, bez kręcenia w księgach i bez większych przewałek. Po prostu, wydatki były wyższe niż dochody Kropka. Robił co mógł, żeby uzbroić swoje jednostki. Zniżył się nawet do kupienia czterech skrzynek broni od ridersów, których poznał latem w pudle.

- 70 -

Ale to było za mało. Jego ludzie potrzebowali więcej, żeby wyeliminować Bractwo. A skoro już o tym mowa, potrzebował więcej ludzi. Myślał, że uda się pozyskać harleyowców, ale byli zbyt z sobą powiązani. Czuł, że musiałby przyjąć albo wszystkich, albo żadnego bez wątpienia wybrańcy powróciliby do swojego klubu i opowiedzieli kumplom o swojej nowej, fajnej pracy związanej z zabijaniem wampirów. Poza tym ryzykowałby, że w pewnym momencie mu się sprzeciwią. Branie ich pojedynczo wydawało się najlepszą strategią, ale nie miał czasu na takie działania. Między sesjami treningowymi z ojcem - które, pomimo jego problemów z garderobą tatusia, wydawały się ogromnie pomocne - a nadzorowaniem centrów przesłuchań, plądrowaniem składów i próbami zmuszenia ludzi do tego, by skupili się na wykonywanej pracy, nie miał nawet jednej wolnej godziny w ciągu dnia. Więc to gówno zbliżało się do fazy krytycznej. Bycie odnoszącym sukcesy przywódcą wojskowym wymagało trzech rzeczy, a broń i rekruci to dwie z nich. I mimo że był synem Omegi, co dawało mu sporo korzyści, czas był nieubłagany i nie zatrzymywał się dla nikogo - ani dla człowieka, ani wampira, ani potomka Zła. Rozważając stan finansowy wiedział, że musi zacząć od zasobów. Potem mógłby zająć się resztą. Warkot zbliżającego się samochodu sprawił, że obaj chwycili za broń. Lahser jednak zachował pozory spokoju, pan D za to był w pełnej gotowości. Kiedy po chwili rozległo się pukanie, Lahser powiedział ostro: - Lepiej, żebyś był tym, kogo mam na myśli. Odpowiedz reduktora była właściwa: - To ja, pan A i twój pickup. - Wejść! - powiedział pan D. Przybyli dwaj zabójcy byli ostatnimi z białasów, para reduktorów z najdawniejszych czasów, którzy w Korporacji byli już wystarczająco długo, żeby stracić swój indywidualny kolor oczu i włosów. Człowiek, którego wciągnęli, nie był nikim szczególnym - był to biały chłopak około dwudziestki, sześć stóp wzrostu, przeciętna twarz i niemodnie ostrzyżone włosy. Jego wygląd bez wątpienia wyjaśniał, dlaczego ubrany był tak a nie inaczej. Miał na sobie skórzaną kurtkę z orłem na plecach, koszulkę Fender Rock & Roli Religion, łańcuchy, dżinsy i buty Ed Hardy. A jeśli był uzbrojony? Bez wątpienia miał szwajcarski nóż, którego używał jako wykałaczki. Ale nie musiał być wojownikiem, żeby być przydatnym. Lahser miał już takich. Potrzebował czegoś więcej.

- 71 -

Przybyły spojrzał na wycelowaną broń pana D, potem zerknął na drzwi wyjściowe, jakby się zastanawiał, czy zdąży wybiec przed kulą. Pan A rozwiązał tę zagadkę, po prostu zamykając drzwi. Człowiek spojrzał na Lahsa i zmarszczył brwi. - Hej... znam cię. Z kicia. - Tak, znasz. Lahser, nie wstając, lekko się uśmiechnął. - Więc chcesz może wiedzieć, jakie są dobre i złe strony tego spotkania? Samiec człowieków przełknął ślinę i cofnął się, skupiając spojrzenie na lufie magnum pana D. - Tak. Oczywiście. - Łatwo było cię znaleźć. Wszystko, co moi ludzie musieli zrobić, to pójść do Screamera i pokręcić się. I... oto jesteś. Lahser usadowił się wygodniej, aż krzesło zaskrzypiało. Widząc, że tamten nadal niespokojnie patrzy na broń pana D, miał ochotę powiedzieć, że powinien raczej martwić się czterdziestką wymierzoną pod stołem wprost w jego klejnoty - Trzymałeś się z dala od kłopotów, odkąd widziałem cię w kiciu? Lahser zaśmiał się. - Chcesz spróbować jeszcze raz? - To znaczy, wciąż utrzymuję swój biznes, ale nic zostałem złapany. - Cóż, dobrze. Spojrzenie gościa znów powróciło do pana D. Lahser roześmiał się. - Na twoim miejscu chciałbym wiedzieć, dlaczego mnie tu przyprowadzono. - Ach... tak. To byłoby miłe. - Moje oddziały obserwowały cię. - Oddziały? - Prowadzisz stały biznes w centrum. - Zarabiam całkiem OK. - A chciałbyś więcej? Tamten spojrzał na Lahsa, chciwie mrużąc oczy. - O ile więcej? Nie mylił się, pieniądze to naprawdę dobra motywacja. - Zarabiasz całkiem dobrze jak na detalistę, ale tak naprawdę jesteś mały. Masz szczęście, że jestem w nastroju i chcę zainwestować w kogoś takiego jak ty. W kogoś, kto potrzebuje wsparcia, by dostać się na wyższy poziom. Chcę,

- 72 -

żebyś był nie detalistą, tylko przedsiębiorcą mającym do czynienia z wielkimi firmami. Samiec człowieków pomasował się po brodzie, potem przeciągnął ręką po karku. Zapadła cisza. Lahser zmarszczył czoło. - To brzmi interesująco - mruknął wreszcie człowiek. - Ale... muszę się trochę zastanowić. - O co chodzi? Jeśli to miał być wstęp do negocjacji, Lahser był bardziej niż gotów wyjaśnić mu, że ma jeszcze ze stu innych handlarzy, którzy z pewnością pójdą na taki układ. Potem zamierzał kiwnąć głową w kierunku pana D, który miał trafić w kurtkę z orłem. - Ja... nie mogę się zbytnio wychylać w Caldie. Przez jakiś czas. - Bo co? - To nie ma związku z handlem prochami. - A ma to coś wspólnego z twoimi obdartymi kostkami palców u rąk? Człowiek szybko schował ręce za plecami. - Tak myślałem. Więc pytanie: co, do diabła, robiłeś tej nocy w Screamerze? - Powiedzmy, że chciałem sam coś kupić. - Jesteś idiotą, jeśli bierzesz to, co sprzedajesz. - To nie jest odpowiedni kandydat, stwierdził Lahser. Nie miał zamiaru robić interesów z ćpunem. - To nie chodzi o prochy. - O nowy dowód? - Może. - I co, dostałeś to, czego szukałeś? Gdzie, w klubie? - Mogę ci w tym pomóc. Korporacja miała przecież swoją własną maszynę laminującą, do kurwy nędzy. - Oto, co proponuję. Moi ludzie, ten stojący po twojej lewej i ten za tobą, będą dla ciebie pracować. Jeśli nie możesz być głównym sprzedającym na ulicy, możesz zebrać kupców i oni mogą to ruszyć. Wystarczy, że pokażesz im odpowiednie powiązania. Lahser rzucił okiem na pana D. - Moje śniadanie? Pan D odłożył broń, podszedł do kuchenki i ustawił patelnię na małym ogniu. - O jakich pieniądzach mówimy? - zapytał człowiek. - Sto kawałków na pierwszą inwestycję. - 73 -

Oczy gościa zrobiły się okrągłe. - Cóż… kurwa, wystarczy, żeby to rozegrać. Ale co z tego dla mnie? - Podział zysków. Siedemdziesiąt dla mnie. Trzydzieści dla ciebie. Ze wszystkich sprzedaży - Skąd mam wiedzieć, że mogę ci zaufać? - Nie możesz. Pan D położył na patelni bekon. Syknięcia i skwierczenia wypełniły natychmiast całe pomieszczenie. Lahser, słysząc to, uśmiechnął się. Człowiek rozglądał się, a jego myśli nietrudno było odgadnąć - chałupa w środku lasu. czterech gości gapiących się na niego, a przynajmniej jeden z nich miał broń zdolną zmienić krowę w hamburgery. - OK. Dobra. Niech będzie. Co, oczywiście, było jedyną zadowalającą odpowiedzią. Lahser zabezpieczył broń i położył ją na stole. W oczach człowieka pojawiła się irytacja. - Daj spokój, jakbyś nie wiedział, że cały czas mam cię na muszce. - Tak. OK. Dobra. Lahser wstał i podszedł do gościa, wyciągając dłoń. - Jak masz na imię, Kurtko z Orłem? - Nick Carter. Lahser zaśmiał się. - No to może zapytam jeszcze raz, kretynie. Chcę poznać twoje prawdziwe imię. - Bob Grady. Nazywają mnie Bobby G. Skinął głową, a Lahser ścisnął jego dłoń mocno, nie zważając na obite kostki. - Cieszę się, że mogę robić z tobą interesy, Bobby. Jestem Lahser. Ale możesz nazywać mnie Bogiem. John Matthew przyglądał się gościom w sektorze dla VIP - ów Zero Sum nie dlatego, że szukał ogona, takiego jakim był Khiller, ani dlatego, że zastanawiał się, kogo Khiller zamierzał wziąć z sobą, czy tym kimś był Blasth. Nie, John miał swoje własne fiksacje. Xhex zazwyczaj pojawiała się to pół godziny, ale po tej dziwnej rozmowie z ochroniarzem pospiesznie wyszła i nie pokazała się dotąd. Obok przeszedł ładny rudzielec, Khiller poprawił się na krześle, postukując o podłogę wojskowym buciorem. Samica człowieków miała jakieś metr siedemdziesiąt i nogi gazeli - długie, smukłe, po prostu wspaniałe. I nie - 74 -

była profesjonalistką, tylko samicą robiącą interesy. Co nie znaczyło, że nie zamierzała tego robić za pieniądze, ale to akurat było w modzie. - Kurwa - mruknął Khiller, mrużąc drapieżnie oczy John kopnął kumpla w nogę i zamigał: - Słuchaj, dlaczego nie pójdziesz z którąś? Doprowadzasz mnie do szału tym drżeniem. Khill wskazał łzę wytatuowaną pod okiem. - Nie mogę cię zostawiać. Nigdy. Na tym polega bycie ahstrux nohstrum. - Jeśli szybko kogoś nie bzykniesz, staniesz się bezużyteczny. Khill patrzył, jak ruda, siadając, układa krótką spódniczkę, potem rozgląda się wokół bez zainteresowania... aż nagle go zobaczyła. Oczy jej rozbłysły. Ale to nie było niczym niezwykłym. Większość kobiet tak właśnie na niego reagowała. Pociągał je swoim wyglądem - czarna koszula wsunięta w ciemnoniebieskie jeansy. Czarne wojskowe buty. I czarne metalowe ćwieki w jednym uchu. Włosy uczesane na jeża. Ostatnio nawet przekłuł dolną wargę czarnym kolczykiem. Khilier wyglądał jak gość, który zawsze kładzie skórzaną kurtkę na kolanach, bo nosi w niej broń. Tak właśnie robił. - Nie, dzięki - wymamrotał Khilier, zanim skończył piwo. - Nie przepadam za rudymi. Blasth rozejrzał się i nagle zaczął udawać zainteresowanie siedzącą nieopodal brunetką. Prawda była taka, że zależało mu tylko na jednej osobie, ale ona sprowadziła go do parteru tak, jak potrafi to zrobić tylko najlepszy przyjaciel. Khilier najwidoczniej mówił prawdę - nie lubił rudych. - Kiedy ostatnio kogoś miałeś? - zagaił John. - Nie wiem. - Khilier kiwnięciem ręki zamówił kolejną rundę piw. - Jakiś czas temu. John zaczął się zastanawiać i... Chryste, to chyba było ostatniego lata, z tą laską z Abercrombie & Fitch. Biorąc pod uwagę fakt, że Khill zazwyczaj potrzebował przynajmniej trzech w ciągu nocy, taka posucha musiała być dla niego straszna. Tak długie jednoręczne trzepanie także mu na pewno nie sprzyjało. Kurwa, nawet kiedy John dokrwiał się od Wybranki, trzymał ręce przy sobie, a przecież erekcje męczyły go aż do momentu całkowitego zaspokojenia. Nieraz wszyscy trzej żywili się jednocześnie tą samą samicą, i choć Khillerowi nie przeszkadzała widownia, nie rozpinał rozporka. W przeciwieństwie do Blasta i Johna. - Poważnie, Khill, co, do diabła, może mi się stać? Jest tu Blasth. - Ghrom mówił, że zawsze mam być z tobą. Więc muszę być. Zawsze. Z. Tobą. - 75 -

- Chyba bierzesz to za poważnie. Serio, za bardzo poważnie. Siedząca naprzeciwko ruda gazela kręciła się na krześle, a jej smukłe nogi, wystające spod stołu, pozostawały w zasięgu wzroku Khilla. Po chwili zaczął coś poprawiać pod kurtką leżącą na kolanach. I nie była to broń. - Do kurwy nędzy, Khill, nie mówię, że to powinna być ona. Ale ktoś musi się tobą zająć. - Powiedział, że da sobie radę - wtrącił Blasth. - Po prostu go zostaw. - Jest na to jeden sposób. - Khiller spojrzał na Johna. - Powinieneś pójść ze mną. Nie żebyśmy cokolwiek mieli zrobić razem, bo wiem, że to nie dla ciebie. Ale mógłbyś mieć kogoś. Gdybyś tylko chciał. Możemy zrobić to w jednej z prywatnych łazienek, miałbyś własną przestrzeń, żebym cię nie widział. Powiedz tylko słowo. Ale pamiętaj, że drugi raz nie zaproponuję. Kiedy Khill tak patrzył gdzieś w dal, jakby wszystko było beznadziejnie gówniane, trudno było go nie lubić. Oferta podwójnej sesji seksu była dowodem prawdziwej uprzejmości. Khiller i Blasth wiedzieli, dlaczego po ośmiu miesiącach od przemiany John nie był z żadną samicą. Wiedzieli, dlaczego wciąż przy nim byli. Bomba, którą skrywał John, a którą odpalił przed śmiercią Lahser, była jego ostatnim „pierdolcie się”. Dlatego właśnie Khill zabił gościa. Kelnerka przyniosła nowe napoje i John rzucił okiem na rudą, a ona. ku jego zaskoczeniu, uśmiechnęła się. Khiller zaśmiał się cicho. - Może nie jestem jedynym, którego lubi. John podniósł piwo i pocisnął by ukryć rumieniec. Rzecz w tym, że chciał seksu, ale jak Blasth, pragnął go z konkretną osobą. Doświadczywszy już kiedyś impotencji, i to przed nagą, chętną samicą, nie spieszył się, by zaznać tego ponownie. Tym bardziej nie wobec osoby którą był zainteresowany. Do diabła. Nie. Xhex nie była samicą, przy której wypadało choćby zakrztusić się kawałkiem kurczaka. Totalny opad, tylko dlatego, że nie masz odwagi, by to zrobić? Jego ego nigdy nie byłoby, juz takie samo. Nagle jego uwagę przykuło jakieś zamieszanie w dumie gości. Dwóch ogromnych bambusów eskortowało wrzeszczącego coś faceta o dzikich oczach. John nie był w stanie usłyszeć, co tamten wywrzaskiwał, bo zagłuszała go muzyka. Po chwili weszli do kantorka z tyłu lokalu. John znów pociągnął łyk piwa i obserwował zamykające się drzwi. Ludziom, których tam wprowadzano, przydarzały się zwykle złe rzeczy. Szczególnie tym, którymi zajmowali się ci dwaj ochroniarze. Nagle w sektorze VIP - ów ucichły wszystkie rozmowy sprawiając, że muzyka wydała się szczególnie głośna. John wiedział, kto był tego sprawcą, i to zanim odwrócił głowę. - 76 -

Przez boczne drzwi wszedł Mordh. Jego wejście było ciche, ale tak oczywiste jak wybuch granatu. Pojawiając się wśród szykownie ubranych gości i towarzyszących im dziewczyn oferujących za forsę swe wdzięki, wśród kelnerek uwijających się z tacami, facet sprawił, że nagle przestrzeń się skurczyła. I to nie tylko dlatego, że był wielkim samcem w obszernym czarnym płaszczu, ale też z powodu tego, jak się rozglądał naokoło. Jego lśniące, fiołkowe oczy widziały wszystkich, choć nie interesowały się nikim. Mordh albo Wielebny, jak nazywali go klienci człowieki - był panem prochów i alfonsem, który nie dbał właściwie o nikogo. Co znaczyło, że robił to, co tylko, kurwa, chciał. Szczególnie takim typom, jak ten zaprowadzony właśnie na zaplecze. Noc z pewnością skończy się dla tego gościa źle. Mordh przeszedł, kiwając głową w stronę Johna i chłopców, a oni odpowiedzieli, unosząc swoje piwa w geście szacunku. Rzecz w tym, że Mordh był sojusznikiem Bractwa i po atakach został mianowany provodhyrem Rady glymerii - jako jedyny z tych arystokratów miał jaja i twardo stąpał po Caldwell. Zatem gość, który nie przejmował się dosłownie niczym, był odpowiedzialny za bardzo wiele. John spojrzał w kierunku aksamitnego sznura. Oczywiście to znaczyło, że Xhex musi być... W tej chwili ukazała się przy wejściu do sektora VIP - ów, a wyglądała jak miliard dolców. Kiedy jednak pochyliła się w kierunku ochroniarza, który coś jej szeptał do ucha, okazało się, że jej ciało jest potwornie napięte - pod tkaniną podkoszulka wyraźnie rysowały się jej mięśnie brzucha. Teraz to on - tak jak przed chwilą Khill - miał problem, jak usiąść. Xhex poszła do kantorka Mordha i John poczuł się trochę odprężony Dziwne, Xhex nigdy się za dużo nie uśmiechała, ale tym razem była wyjątkowo ponura. Tak zresztą, jak Mordh. Najwidoczniej coś się działo, a John nie mógł jej w żaden sposób pomóc, mimo że obudził się w nim rycerz w lśniącej zbroi. Ale bądźmy szczerzy, Xhex nie potrzebowała żadnego rycerza. A jeśli już, to raczej ona by siedziała na tym koniu i walczyła ze smokiem. - Jesteś chyba trochę spięty - powiedział cicho Khiller, kiedy Xhex weszła do biura. - Pamiętaj o mojej ofercie, John. Nie jestem jedynym, który cierpi, czyż nie? - Przepraszam was na chwilę - powiedział Blasth, wyjmując z kieszeni czerwone dunhille i złotą zapalniczkę. - Potrzebuję trochę świeżego powietrza. Ostatnio zaczął palić, co Khiller potępiał, mimo że wampirom nie groził przecież rak; John rozumiał go jednak. Frustrację trzeba było jakoś załagodzić, a

- 77 -

można było to robić albo samemu z sobą w sypialni, albo z chłopcami na siłowni. Psiakrew, przez ostatnie trzy miesiące ich ramiona, barki i uda tak się rozrosły, że rozpychały ubrania. Można było pomyśleć, że wojownicy unikali seksu przed walka, jak przybędzie im jeszcze parę kilo, zaczną wyglądać jak rasowi zapaśnicy. Khiller gapił się w swoje piwo. - Chcesz się stąd wyrwać? Proszę, powiedz, że chcesz. John zerknął na drzwi biura Mordha. - Dobra, niech zostanie jak jest - mruknął Khiller, kiwając w kierunku przechodzącej kelnerki. - Jeszcze jedno takie. Albo może nawet skrzynkę.

- 78 -

ROZDZIAŁ 10 Mordh zamknął drzwi biura i uśmiechnął się tak, by nie pokazywać kłów. - Wielebny, o co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego wzywasz mnie w ten sposób? - pytał nerwowo gość. - Zajmowałem się załatwianiem twoich spraw i nagle tych dwóch... - Usłyszałem o tobie coś interesującego - powiedział Mordh, siadając za biurkiem. Drzwi otworzyły się i weszła Xhex, a jej szare oczy spoglądały bystro. - To kłamstwo, całkowite kłamstwo... - Nie lubisz śpiewać? Mordh rozparł się wygodnie na krześle. - To nie ty wczoraj śpiewałeś dla publiki w Sal's? Bukmacher zmarszczył czoło. - Taa... Trochę. Mordh kiwnął głową na Ama. Gość jak zwykle miał kamienną twarz. Nigdy nie okazywał emocji, no, może z wyjątkiem chwili, gdy pił idealne cappuccino - wtedy na jego twarzy gościł wyraz błogości. - Mój partner tam… powiedział, że śpiewasz naprawdę dobrze. Prawdziwy rozbawiacz tłumów. Co on śpiewał Am? Głos Ama był jak głos Jamesa Earia Jonesa, taki niski i cudowny. - Three Cotns In the Fountain. - Bukmacher skrzywił się. - Mam dobrą skalę. I rytm. - Więc jesteś tenorem jak dobry stary pan Bennet, co? - Mordh wzruszył lekceważąco ramionami - Tenorzy to moi ulubieńcy. - Taaa. - Bukmacher zerkną! na bambusów. - Posłuchaj, mógłbyś mi posiedzieć, o co tu chodzi? - Chcę, żebyś dla mnie zaśpiewał. - Masz na myśli jakąś imprezę? Bo zrobię dla ciebie wszystko, przecież wiesz, szefie. Wystarczy, żebyś mnie poprosił... To znaczy, to nie byłoby konieczne. - Nie mam na myśli żadnej imprezy To my czworo chcielibyśmy cię usłyszeć. To wyrówna mi to, co podebrałeś w ostatnim miesiącu. Twarz bukmachera zbladła. - Ja nic nie... - 79 -

- A jednak. Widzisz,iAm jest fantastycznym księgowym. Tydzień w tydzień dajesz mu swoje raporty. Ile, co, na jakie drużyny i jakie stawki. Myślisz, że nikt tego nie sprawdza? Biorąc pod uwagę gry z ostatniego miesiąca, powinieneś wpłacić... jaka to suma, Am? - Sto siedemdziesiąt osiem tysięcy czterysta osiemdziesiąt dwa. - Słyszałeś. - Mordh kiwnął głową w podzięce Amowi - A tymczasem oddałeś... ile tego było? - Sto trzydzieści tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt dwa - powiedział Am. Bukmacher od razu wtrącił: - On się myli, on dodał... Mordh potrząsnął głową. - Wiesz, jaka jest różnica? Pewnie dobrze wiesz, ale ile to będzie, Am? - Czterdzieści siedem tysięcy pięćset. - Czyli dwadzieścia pięć kawałków na dziewięćdziesiąt procent, prawda Am? - Bambus kiwnął głową, Mordh stuknął laską o podłogę i wstał. - Co, jak się okazuje, jest w Caldie stawką grzecznościową. Trez poszedł tam i zrobił małe śledztwo. No i co znalazłeś? - Mój człowiek, Mike, mówi, że pożyczył dwadzieścia pięć kawałków temu gościowi przed Rose Bowl. Mordh odłożył laskę i zbliżył się do bukmachera, którego bambusy chwyciły za ramiona. - Więc pytam jeszcze raz: myślałeś, że nikt nie sprawdzi twoich cyferek? - Wielebny, szefie... proszę, zamierzałem to oddać... - Tak, zrobisz to na pewno. I zapłacisz jeszcze procenty. Takie specjalne dla idiotów, którzy próbują ze mną pogrywać. Sto pięćdziesiąt procent całości do końca tego miesiąca albo twoja żona będzie cię dostawać kawałkami pocztą. Aaa... i jesteś zwolniony. Mężczyzna zaczął płakać i doprawdy nie były to krokodyle łzy. - Proszę... oni chcieli mnie skrzywdzić... Mordh chwycił go za krocze, a skowyt tamtego świadczył o tym, że nie była to pieszczota. - Nie lubię być okradany - szepnął Mordh wprost do ucha faceta. Wkurwia mnie to. I jeśli myślisz, że to, co mafia chciała z tobą zrobić, jest złe, to ci gwarantuję, że ja jestem zdolny zrobić coś gorszego. A teraz... chcę, żebyś mi zaśpiewał, skurwielu. Mordh znów zacisnął dłoń, a facet krzyknął. Dźwięk był wysoki i głośny i odbijał się echem od sufitu. Kiedy z braku powietrza zaczął zamierać, Mordh popuścił i dał mu szansę na wzięcie oddechu. A potem… Drugi krzyk był - 80 -

jeszcze głośniejszy. Bukmacher szarpał się, trzymany przez bambusów, a Mordh patrzył na to jak na najlepszy program w telewizji. Zajęło to jakieś dziewięć minut, zanim gość stracił przytomność. Wtedy Mordh go puścił i wrócił na swoje krzesła Wystarczyło jedno kiwnięcie głową, by Trez i Am wywlekli gościa przez tylne wyjście do zanika, gdzie zimno miało go w końcu otrzeźwić. Po ich wyjściu Mordh wrócił w myślach do obrazu Ehleny z trudem usiłującej utrzymać wszystkie pudełka dopaminy. Co pomyślałaby o nim, wiedząc, w jaki sposób utrzymuje swój biznes? Co powiedziałaby, słysząc groźby rzucane bukmacherowi? Co zrobiłaby, wiedząc, że był gotów pokroić gościa na plasterki albo przynajmniej kazać zrobić to Xhex, Trezowi albo Amowi? Chyba znał odpowiedź. Jej czysty, wspaniały głos powtarzał w jego umyśle: „Lepiej sobie zatrzymaj. Dla kogoś, kto mógłby kiedyś tego użyć”. Pewnie, była wystarczająco mądra, by odrzucić jego wizytówkę. Mordh otrząsnął się i skupił na Xhex, która nie ruszyła się ze swojego miejsca przy drzwiach. Kiedy cisza przeciągała się, wlepiła tylko wzrok w czarny dywan i kręciła kółka obcasami. - Co? - Kiedy nawet na niego nie spojrzała, zrozumiał, że stara się za wszelką cenę opanować. - Co, do kurwy się stało? Trez i Am wrócili tymczasem do biura i w ciszy usiedli pod czarną ścianą naprzeciw biurka. Skrzyżowali ręce piersiach. Cisza była charakterystyczna dla Ceni… ale w połączeniu z niewyraźną miną Xhex i z tym, co robiła z butem niepokoiła. - Mów. Już. Xhex spojrzała mu prosto w oczy - Chrissy Andrews nie żyję. - Jak? - spytał, nawet jeśli już wiedział. - Została pobita i uduszona w swoim mieszkaniu. Musiałam iść do kostnicy i zidentyfikować jej ciało. - Sukinsyn. - Zamierzam się tym zająć. - Xhex wcale nie pytała o pozwolenie. I tak planowała tamtego dorwać. - I mam zamiar zrobić to szybko. Z reguły to Mordh dowodził, ale w tym przypadku nie chciał stawać jej na drodze. Dla niego pracujące dziewczyny nie były tylko źródłem dochodów... Były pracownikami, o których się troszczył i z którymi był związany. Więc zawsze, gdy któremuś z nich stała się krzywda, osobiście dbał o ukaranie winnego. Dziwki także zasługiwały na szacunek i on go im okazywał. - Tylko daj mu najpierw nauczkę - warknął. - 81 -

- Nie martw się o to. - Kurwa… czuję się winny - szepnął Mordh. - Powinniśmy już dawno go zabić. - Wydawało się, że już się wszystko ułożyło. - Może po prostu za dobrze to ukrywała. Przez chwilę siedzieli w ciszy. To było coś zaskakującego, zazwyczaj to oni usuwali innych, pewnie dlatego strata własnego pracownika była bardzo doskwierająca. - Chcesz znać najnowsze wieści? - zapytała Xhex. - Jeszcze nie. Mam trochę swoich, którymi muszę się podzielić. - Spojrzał na Treza i Ama. - To, co chcę powiedzieć, sprawi, że rzeczy się bardzo pogmatwają. Wy dwaj możecie wyjść, ale ty, Xhex, musisz zostać, przykro mi. Trez i Am zostali, co go ani trochę nie zdziwiło. Trez pokazał mu środkowy palec. To też go nie ruszyło. - Byłem w Connecticut - powiedział Mordh. - Byłeś też w klinice - wtrąciła Xhex. - Dlaczego? GPS nie zawsze jest dobrodziejstwem. Czasami trzeba mieć szansę na prywatność. - Zapomnij o tej jebanej klinice. Słuchaj, musisz coś dla mnie zrobić. - Co takiego? - Pomyśl o zajęciu się chłopakiem Chrissy jak o koktajlu przed obiadem. Na jej twarzy pojawił się zimny uśmiech. - Mów dalej. Wpatrywał się w nóż do rozcinania kopert. Przypomniał sobie, że kiedyś on i Ghrom zaśmiewali się, kiedy stwierdzili, że mają jednakowe. Król przyszedł wtedy z wizytą, a było to po letnich atakach, żeby omówić sprawy Rady, i zauważył nóż leżący na biurku. Zażartował, że w pracy obaj kierują się ostrzem noża, nawet wtedy, kiedy mają w dłoniach długopisy. Nie była to jednak cała prawda: Ghrom kierował się zasadami moralnymi, a on wyłącznie własnym interesem. - To nie będzie łatwe - mruknął. - Nawet zabawa nie jest łatwa. Mordh skupił wzrok na ostrzu noża. - To... to nie jest do zabawy. Pod koniec nocy Ehlena była niespokojna. Pora randki. Czas na decyzję. Za dwadzieścia minut chłopak miał przyjść i zabrać ją spod kliniki, a ona znów się zastanawiała. - 82 -

Na imię miał Stephan. Stephan, syn Tehma, ale nie znała ani jego, ani jego rodziny. Był cywilem, nie arystokratą, i przyszedł kiedyś do kliniki ze swoim kuzynem, który rozciął sobie rękę, rąbiąc drewno na opał. Zaczęli wtedy rozmawiać o rzeczach, o których zazwyczaj rozmawiają single. On lubił Radiohead, ona też. Lubiła indonezyjskie jedzenie, on też. On pracował w świecie człowieków, gdzie zajmował się programowaniem. Ona była pielęgniarką. On, jedyny syn w solidnej rodzinie cywilów - przynajmniej za taką ich uważano - mieszkał z rodzicami; jego ojciec budował dla wampirzych kontrahentów, a matka uczyła Starego Języka. Miły, normalny. Godny zaufania. Biorąc pod uwagę to, co arystokraci zrobili jej ojcu doszła do wniosku, że Stephan wydawał się dobrą partią. Kiedy więc zaprosił ją na kawę, zgodziła się. Uzgodnili termin i wymienili się numerami telefonów. Ale co powinna zrobić? Zadzwonić i powiedzieć, że nie może z powodów rodzinnych? Czy może pójść i cały czas martwić się o ojca? Szybki telefon do Lusie i dobra wiadomość: ojciec długo odpoczywał, a teraz w spokoju pracował przy swoim biurku. Więc pół godziny w całodobowej restauracji. Zjedzą jakieś ciacho. Co jej szkodzi iść? Kiedy w końcu zdecydowała się pójść, nagle nie spodobał się jej obraz, który mignął jej w głowie: naga pierś Mordha z wytatuowanymi czerwonymi gwiazdami z pewnością nie była tym, o czym powinna teraz myśleć. Teraz powinna skoncentrować się na zdjęciu kitla i poprawieniu wyglądu. Przebrała się w spódniczkę i sweter, które ze sobą przyniosła... Zapomniała jednak o butach. Co tam, białe podeszwy są w końcu niezwykle seksowne. - Coś nie tak? - zapytała Catya. - Jak myślisz, czy te białe chodaki zepsują wrażenie? - Ech... szczerze? Nie są takie złe. - Nie umiesz kłamać. - Ale próbowałam. Ehlena zapakowała kitel do torby, poprawiła włosy i sprawdziła makijaż. Oczywiście nie wzięła tuszu i cieni, więc - jak by to ująć - szału nie było. - Cieszę się, że idziesz - powiedziała Catya, wymazując nocną listę z tablicy. - Biorąc pod uwagę to, że jesteś moim szefem, wolałabym, żeby moje przyjście do kliniki cię cieszyło, a nie wyjście. - Nie, tu nie chodzi o pracę. Cieszę się, że gdzieś dziś wychodzisz. Ehlena zmarszczyła brwi i rozejrzała się. Jakimś cudem były same. - 83 -

- A kto mówi, że nie idę prosto do domu? - Kobieta idąca do domu nie przebiera się tutaj. I nie przejmuje się tym, czy jej buty pasują do spódnicy. Oszczędzę ci pytania, kim on jest. - Co za ulga. - Chyba że sama chcesz powiedzieć. Ehlena głośno się roześmiała. - Nie, wolę to zachować dla siebie. Ale jeśli do czegoś dojdzie... powiem. - Będę czekać. Catya podeszła do swojej szafki i nagle się zamyśliła. - Wszystko OK? - zapytała Ehlena. - Nienawidzę tej przeklętej wojny. Nienawidzę tego, że przywożą nam tu trupy i nienawidzę tego bólu, który przynoszą na swoich twarzach. - Catya otworzyła szafkę i sięgnęła po kurtkę. - Przepraszam, nie chciałam cię zdołować. Ehlena podeszła i położyła dłoń na jej ramieniu. - Wiem jak się czujesz. Na moment ich oczy się spotkały, potem Catya odchrząknęła. - Dobra, zbieraj się. Twój facet czeka. - Będzie tu na mnie czekał. - Och, może przed pójściem do domu jeszcze sobie na dworze zapalę. - Przecież nie palisz. - Przyłapałaś mnie. Przed wyjściem Ehlena na wszelki wypadek zajrzała jeszcze do recepcji, by się upewnić, że wszystko zrobiła. Usatysfakcjonowana, wyszła z kliniki. Noc była chłodna, powietrze pachniało niebiesko, jeśli można powiedzieć, że kolor ma zapach. Było w nim coś tak świeżego, mroźnego i czystego. Z każdym oddechem czuła się tak, jakby wciągała w płuca szafirowe kawałki nieba, a gwiazdy iskrzyły się, przechodząc przez jej ciało. Minęła ją ostatnia z wychodzących pielęgniarek, potem pojawiła się Catya i także odeszła. Ehlena dreptała w miejscu, co chwila sprawdzając zegarek. Spóźniał się dziesięć minut. Nic wielkiego. Czuła jak krew śpiewa w jej żyłach, czuła dziwną wolność na myśl o wyjściu gdzieś z takim facetem. Krew. Żyły. Mordh nie wyleczył do tej pory swojego ramienia. Myśl pojawiła się w jej głowie nagle i odbijała się głośnym echem. Nie zajął się ramieniem. Nie było żadnego wpisu o infekcji, a Agrhes przecież był - 84 -

tak skrupulatny w swoich notatkach. Kiedy wróciła z apteki, Mordh miał już na sobie koszulę, ale myślała, to badanie po prostu już się skończyło. Teraz raczej myślała, że ubrał się zaraz po tym, jak pobrała mu krew. Tylko… że to nie była jej sprawa. Mordh był dorosłym facetem, świadomym tego, co robi, miał prawo podejmować taką a nie inną decyzję w kwestii swego zdrowia. Nie mogła uratować kogoś, kto nie chce być ratowany. I na tym polegała jedna z największych tragedii w jej pracy. Jedno, co mogła zrobić, to przedstawić pacjentowi wszystkie opcje i wierzyć, że dokona mądrego wyboru. Minęło kolejnych dziesięć minut, i jeszcze dziesięć... Została wystawiona. Mogła się tego spodziewać. Przecież tak naprawdę wcale się nie znali, decyzja o randce była pewnie zbyt pochopna. Kiedy kolejny zimny podmuch poderwał jej spódnicę, wyjęła komórkę i napisała SMS - a: Cześć, Stephan... przykro mi, że dzisiaj się nie udało. Może kiedy indziej. E. Schowała komórkę do kieszeni i zdematerializowała się. Szła popękanym chodnikiem w kierunku domu, zmagając się z wiatrem. Oczy jej łzawiły. Boże, czyżby płakała? Z powodu czegoś, co może się okazać zwykłym nieporozumieniem? Z powodu faceta, którego ledwie znała? Nie, tak naprawdę nie chodziło o niego. Problem dotyczył jej. Wyciągnęła rękę w kierunku klamki, ale nie mogła się zebrać, żeby wejść do środka. Odpychało ją wspomnienie obskurnej kuchni i skrzypienia schodów prowadzących do zakurzonego, zalatującego papierami pokoju ojca. Opuściła rękę. Randka miała być przepustką z więzienia. Tratwą pozwalającą uciec z wyspy. Była świadectwem desperacji. Nie musiała przecież nigdzie z nikim wychodzić, jeśli nie miała na to ochoty. Nie było to fair ani w stosunku do faceta, ani też do niej. Kiedy Stephan odezwie się - jeśli naturalnie to zrobi - po prostu powie mu, że jest zajęta. - Ehlena? Wszystko w porządku? Odskoczyła od drzwi, które nagle szeroko się otworzyły - Lusie! Przepraszam, ja tylko... tak się zamyśliłam. Jak tam ojciec? - Dobrze, naprawdę dobrze. Teraz znowu zasnął. Ale jesteś trochę wcześniej? - Szare oczy Lusie patrzyły skupione. - Wystawił mnie. - Przykro mi. - Lusie położyła dłoń na ramieniu Ehleny i tym jednym dotknięciem sprawiła, że Ehlena poczuła ciepło i współczucie. - Och, nie, tak jest lepiej. To znaczy, nie spodziewałam się zbyt wiele. - 85 -

- Naprawdę? Wyglądałaś na zadowoloną, kiedy mi o tym powiedziałaś. Szłaś tylko na kawę... Sama nie wiedziała, dlaczego, ale nagle zdobyła się na powiedzenie prawdy: - Nie. To miała być ucieczka. A przecież tak naprawdę nigdy go nie opuszczę. - Ehlena potrząsnęła głową. - Tak czy siak, dziękuję, że przyszłaś. - Ale przecież wcale tak nie musi być. Twój ojciec i ty… - Naprawdę doceniam twoją pomoc. To było miłe z twojej strony. Lusie uśmiechnęła się w taki sam sposób, w jaki wcześniej śmiała się Catya - ze smutkiem. - Posłuchaj mnie. Możesz być w związku i wciąż być dobrą córką dla swojego ojca. Lusie spojrzała na drzwi. - Aha, będziesz musiała uważać na tę ranę na jego nodze. Tę, którą zrobił sobie gwoździem. Założyłam nowy opatrunek, ale chyba wdaje się infekcja. - Sprawdzę to. I jeszcze raz dziękuję. Kiedy Lusie się zdematerializowała, Ehlena weszła do kuchni i starannie zamknęła drzwi wejściowe. Ojciec spał w swoim wielkim, wiktoriańskim łóżku, a masywny rzeźbiony zagłówek był niczym sklepienie grobowca. Jego głowa wsparta była na stosie białych poduszek, a czerwona jak krew aksamitna kołdra przykrywała go dokładnie w połowie piersi. Wyglądał jak król w czasie odpoczynku. Kiedy dopadła go choroba umysłowa, jego włosy i broda nagle stały się białe. Ehlena martwiła się, że to oznaka zbliżającego się końca życia, ale minęło pięćdziesiąt lat, a on wciąż wyglądał tak samo - miał twarz bez zmarszczek i niezwykle silne ręce. To było takie straszne. Nie mogła sobie wyobrazić życia bez niego. I nie mogła sobie wyobrazić życia z nim. Ostrożnie przymknęła drzwi i poszła do siebie. Wzięła prysznic, a potem wyciągnęła się na łóżku. Wszystko, co miała, to jedna poduszka i bawełniane prześcieradła, ale nie dbała o luksus. Potrzebowała tylko miejsca, gdzie po powrocie z pracy mogła się położyć. Zazwyczaj czytała trochę przed snem, ale nie dzisiaj. Po prostu nie miała na to siły. Wyłączyła lampę i ułożyła się wygodnie. Z uśmiechem wyobraziła sobie siebie i ojca śpiących w dokładnie takich samych pozycjach. W ciemności myślała też o Lusie i o tym, co mówiła o ranie ojca. Dobra opieka to troska o pacjentów nawet wtedy, gdy odchodzili. O tym nie można zapomnieć w chwili zakończenia swojej zmiany. - 86 -

Włączyła lampę i podeszła do komputera, który dostała za darmo z kliniki, kiedy systemy IT były ulepszane. Internet działał jak zawsze powoli, ale mogła dostać się do bazy danych z medycznymi plikami kliniki. Zalogowała się, odszukała jedną informację, potem drugą... Zapisała je obie, wyłączyła komputer i sięgnęła po telefon.

- 87 -

ROZDZIAŁ 11 O świcie, gdy pierwsze promienie słońca pojawiły się po wschodniej stronie nieba, Ghrom zmaterializował się w gęstym lesie po północnej stronie góry Bractwa. W mieszkaniu w Hunterbred nikt się nie pojawił, a promienie nadchodzącego dnia zmusiły go do wyjścia. Pod jego nogami z trzaskiem łamały się leżące na ziemi gałęzie. Nie było jeszcze śniegu, który zagłuszyłby te dźwięki, ale mógł go wyczuć w mroźnym powietrzu. Ukryte wejście do sanktuarium Bractwa Czarnego Sztyletu znajdowało się na samym końcu jaskini. P o omacku odnalazł przełącznik na kamiennych drzwiach i ciężkie wrota się rozsunęły. Szedł po czarnych marmurowych płytach. Mentalnie zapalił pochodnie po obu stronach korytarza; ukazały się masywne żelazne bramy które zostały zbudowane w późnych latach osiemnastego wieku, kiedy to Bractwo zamieniło jaskinię w Kryptę. Gdy się zbliżył, grube stalowe belki bramy w jego oczach wyglądały jak szereg uzbrojonych wartowników, a migoczące płomienie jeszcze je ożywiały Rozsunął mentalnie dwie połówki i szedł dalej długim korytarzem, wypełnionym od podłogi po sufit półkami. Szedł teraz niskim, wąskim korytarzem, ledwie się mieszcząc między półkami zastawionymi słojami reduktorów wszelkiego typu i rodzaju - całe pokolenia zabitych przez Bractwo. Najstarszy słój był prymitywną, ręcznie wykonaną wazą, która została tu przywieziona ze Starego Kraju. Z każdym metrem półek naczynia stawały się coraz bardziej współczesne, aż docierało się do masowo produkowanego w Chinach szajsu sprzedawanego w Targecie. Na półkach pozostało już niewiele miejsca i to go zasmuciło. Własnymi rękami pomagał budować ten skład martwych wrogów, a robił to razem z Hardhym, Tohrturem i Vrhednym; pracowali cały miesiąc, w ciągu dnia śpiąc na marmurowych płytach. To on decydował, jak głęboko pod ziemię muszą zejść i rozszerzył korytarz z półkami. Kiedy skończyli i ustawili najstarszy słój, był przekonany, że nie będzie im potrzebna aż taka przestrzeń; nie zdążą nawet w trzech czwartych wypełnić tego miejsca, a wojna się na pewno już skończy I oto był tu teraz, wieki później, z dziwnym przeczuciem mierząc swoimi słabymi oczami pozostałą wolną - 88 -

przestrzeń. Nic nie wskazywało na to, że wojna się kończy. Albo nie będą mieć kogo bronić pośród swojej rasy, albo zabraknie braci, którzy mogliby jej bronić. Ghrom wyjął z kieszeni kurtki trzy słoje i umieścił je obok wcześniejszych, potem zrobił krok w tył. Przyniósł tu wiele z tych słojów. Zanim został królem. - Wiem już, że byłeś tam w terenie i walczyłeś. Na dźwięk rozkazującego tonu Pani Kronik Ghrom odwrócił się. Jej Świątobliwość unosiła się ponad kamienną podłogą, a światło lśniło na obrzeżach czarnej zwiewnej szaty. Kiedyś ten jej blask był oślepiająco jasny, teraz ledwie rzucał cień. Ghrom odwrócił się z powrotem do słojów. - Więc to o to chodziło V. Gdy mówił o wycelowaniu we mnie i naciśnięciu spustu. - Owszem, mój syn przyszedł z tym do mnie. - Ale już wiedziałaś. I przy okazji, to nie jest pytanie. - Tak, ona nienawidzi pytań. Ghrom rozejrzał się i zobaczył wchodzącego V. - Cóż, sprawdź to gówno - mruknął Ghrom. - Spotkanie matki i syna... dosłownie za moment. - Pozwolił zdaniu wybrzmieć do końca. - Nie. Pani Kronik sunęła powoli wzdłuż półek ze słojami. Kiedyś, w dawnych czasach albo, do diabła, jeszcze z rok temu mogła przejąć kontrolę nad rozmową. Teraz jedynie płynęła dalej. V wydał dźwięk oburzenia, jakby czekał już wystarczająco długo na swoją najdroższą mamusię. - Ghrom, nie pozwoliłeś mi skończyć. - I myślisz, że teraz pozwolę? - Palcem dotknął jednego z trzech słojów, które dodał właśnie do kolekcji. - Pozwolisz mu dokończyć - powiedziała Pani Kronik, a jej ton był beznamiętny. Vrhedny postąpił naprzód, jego buty twardo stąpały po posadzce. - Chodziło mi o to, że jeśli zamierzasz iść na zewnątrz, miej z sobą wsparcie. I powiedz o tym Beth. Inaczej okażesz się kłamcą i jest większe niebezpieczeństwo, że ona zostanie wdową. Do diabła, ignoruj moją wizję, w porządku. Ale przynajmniej bądź praktyczny. Ghrom chodził tam i z powrotem, myśląc, że ta rozmowa jest, kurwa, zbyt idealna: Był otoczony przez świadectwa wojny. W końcu zatrzymał się przed trzema słojami, które zdobył tej nocy. - Beth sądzi, że wybieram się na spotkanie z Furiathem. Wiesz, żeby pracować z Wybrankami. Kłamanie jest do bani, ale myśl, że mamy tylko czterech braci do walki, jest gorsza. - 89 -

Zapadłą nagle ciszę przerywało tylko skwierczenie pochodni. Wreszcie odezwał się V. - Myślę, że musisz spotkać się z Bractwem i wyjaśnić sprawy z Beth. Jak powiedziałem, jeśli chcesz walczyć, to walcz. Ale rób to oficjalnie, OK? W ten sposób nie będziesz sam na tej drodze. I nikt z nas nie jest. Właśnie teraz, kiedy następuje taka rotacja, ktoś skończy, walcząc bez partnera. Twoje oficjalne przybycie by to rozwiązało. Ghrom musiał się uśmiechnąć. - Chryste, nigdy bym nie przypuszczał, że zgodzisz się ze mną, pewnie powiedziałbym coś wcześniej. Spojrzał na Panią Kronik. - Ale co z prawami? Z tradycją? Matka rasy zwróciła do niego twarz i odległym głosem powiedziała: - Tak wiele się zmieniło. I jeszcze to. Bądź zdrów, Ghromie, synu Ghroma, i ty, Vrhedny, z mojego łona. - Po tych słowach Pani Kronik zniknęła niczym oddech w czasie zimnej nocy. Ghrom oparł się o półki. Czuł rozsadzający ból głowy. Zdjął okulary przeciwsłoneczne i przetarł oczy, potem zamknął powieki i stał się cichy jak kamień, który go otaczał. - Wyglądasz na wyczerpanego - mruknął V. I rzeczywiście był. Jakie to było smutne. Handlowanie dragami było bardzo dochodowym biznesem. W swoim kantorku na zapleczu Zero Sum Mordh starannie przeliczył kwoty co do centa. Am robił to samo w Sal's i za każdym razem po zmroku spotykali się tu i porównywali wyniki. Zazwyczaj wszystko grało. Gdy coś się nie zgadzało, zdawali się na Ama. Z samego alkoholu, drągów i seksu dochód brutto wynosił dwieście dziewięćdziesiąt tysięcy w samym Zero Sum. W klubie pracowały dwadzieścia dwie osoby - dziesięciu ochroniarzy, trzech barmanów, sześć prostytutek, Trez, Am i Xhex; ich wynagrodzenie to jakieś siedemdziesiąt pięć kawałków za noc. Bukmacherzy i autoryzowani dilerzy, którym pozwolił sprzedawać, brali swoją określoną część zysku, reszta była jego. Poza tym każdego tygodnia Xhex i bambusy wykonywali główne operacje z pewną liczbą dystrybutorów, którzy mieli swoje sieci narkotykowe w Caldwell i na Manhattanie. Po odliczeniu kosztów miał z grubsza dwieście tysięcy za noc; z tego musiał zapłacić za dragi i alkohol, za ogrzewanie, prąd i

- 90 -

wszelkie naprawy, oraz sprzątającym - siódemce, która wchodziła do klubu o piątej nad ranem. Każdego roku zarabiał jakieś pięćdziesiąt milionów, z czego płacił symboliczne wręcz podatki. Rzecz w tym, że dragi i seks zawsze były ryzykownym biznesem, ale potencjalne zyski były ogromne. A on potrzebował pieniędzy. Bardzo potrzebował. Dzięki nim zapewniał swojej matce poziom życia, do którego przywykła i na który zasługiwała. Miał kilku domów, każdego roku wymieniał swojego bentleya na nowy model. Jednak jak dotąd jego największy wydatek osobisty dostarczany był w małych, aksamitnych mieszkach. Mordh sięgnął po jeden z tych, które właśnie dostarczono z diamentowego rejonu Wielkiego Jabłka. Przesyłki przychodziły teraz zawsze w poniedziałek. Pociągnął za satynowy sznureczek i wysypał garść lśniących rubinów. Ćwierć miliona dolarów w krwawych kamieniach. Wsypał je z powrotem do woreczka, zawiązał i spojrzał na zegarek. Jeszcze szesnaście godzin do wyjazdu na północ. Pierwszy wtorek miesiąca był dniem okupu, a płacił Księżniczce na dwa sposoby. Pierwszym było płacenie w kamieniach szlachetnych, drugim płacenie swoim ciałem. Ale zadbał o to, by i ją to kosztowało. Myśl o tym, co będzie się działo i co będzie musiał zrobić, sprawiała, że po karku przechodziły mu ciarki. Otworzył szufladę, wyjął jedno pudełko dopaminy i chwycił strzykawkę, której ostatnio używał w biurze. Jego żyły były obrzmiałe, jakby krety kopały mu pod skórą. Zręcznie napełnił strzykawkę, z trudem, ale odnalazł żyłę, i wbił się w nią. Potem patrzył na jątrzącą się ranę na ramieniu i myślał o Ehlenie. Nawet jeśli mu nie ufała i nie chciała się nim zainteresować, wciąż pragnęła być zbawicielką. Wciąż chciała tego, co było najlepsze dla niego i jego zdrowia. Taka właśnie jest kobieta wartościowa. Strzykawka była w połowie opróżniona, kiedy odezwała się jego komórka. Nie znał numeru, który się wyświetlił, więc pozwolił jej dzwonić dalej. Rozmawiał tylko z tymi, z którymi chciał rozmawiać, a była to cholernie krótka lista: jego siostra, jego matka, Xhex, Trez i Am. I Zbihr, broniec jego siostry. To tyle. Wyciągnął igłę. Zaklął, kiedy dźwięk telefonu oznajmił, że ma wiadomość głosową. Co chwila ktoś mu się nagrywał, ludzie zostawiali kawałki swojego życia w jego małym zakątku technoprzestrzeni, myśląc, że należy do kogoś innego. Nigdy do nich nie oddzwaniał, nigdy nie wymieniał wiadomości - 91 -

Zamknął oczy i wygodniej usadowił się w fotelu. Teraz nic go już nie obchodziło. Siedział samotnie w swojej norze. Wszyscy wyszli, a personel sprzątający jeszcze się nie zjawił. On jednak o nic już nie dbał. Nie dbał o to, czy płaski samolot z jego wizji powróci do trzech wymiarów. Nie dbał o pojawiającą się ponownie pełnię kolorów. Nie zastanawiał się, czy wróci do „normalnego” stanu. To była zmiana, uświadomił sobie. Dotąd zawsze był zdesperowany żeby lek zaczął działać. Co się zmieniło? Pozostawił pytanie w zawieszeniu, podniósł komórkę i chwycił laskę. Z jękiem wstał i wszedł do sypialni. Odrętwienie nóg wróciło szybciej niż podczas jazdy z Connecticut, ale teraz już się wyrównało. Im słabiej budził się w nim symphata, tym lepiej działał narkotyk. Siedział sam. System bezpieczeństwa w biurze był włączony teraz włączył ten w prywatnych pomieszczeniach, potem zamknął się w sypialni bez okien. Zrzucił płaszcz na łóżko, potem rozkręcił prysznic. Przeszywające zimno ogarnęło jego ciało, emanując od wewnątrz, jakby wstrzyknął sobie freon. Tego się obawiał. Nienawidził uczucia zimna. Kurwa, może po prostu powinien pozwolić sobie odlecieć. Nie zamierzał z nikim się kontaktować. Ale jeśli zajdzie za daleko z tymi dawkami, może sobie nie poradzić. Para ulatywała zza szklanych drzwi prysznica. Rozebrał się, zostawiając garnitur, krawat i koszulę na marmurowym blacie. Wszedł pod strumień i zatrząsł się tak, aż mu zęby zagrzechotały. Przez moment chwiał się, opierając się na gładkich, marmurowych ścianach i trzymając się prysznica. Gorąca woda spływała kaskadą po jego piersi i brzuchu. Starał się nie myśleć zbliżających się nocach i nie udało mu się. Och, Boże... czy był w stanie zrobić to znowu? Pójść tam i zrobić z siebie dziwkę przed tą suką? Tak, a alternatywa była taka - ta suka doniesie Radzie, że on jest symphatą i deportują jego dupę do kolonii. Wybór był prosty. Jebać to, wcale nie było wyboru. Bella nie wiedziała kim był, i poznanie rodzinnego kłamstwa mogłoby ją zabić. I nie byłaby jedyną ofiarą. Jego matka załamałaby się. Xhex pewnie dałaby się zamordować, próbując go ratować. Trez i Am zrobiliby to samo. Runąłby cały domek z kart. Chwycił mydło i spienił je w dłoniach. Gówno, którego używał, nie było żadnym markowym kosmetykiem. Zwykłe badziewie dezynfekujące, które było jak chodnikowa płyta ocierająca się o skórę. Jego dziwki używały takiego - 92 -

samego. Takie właśnie, było w ich prysznicach, na ich zresztą prośbę. Jego zasada brzmiała: trzy razy - trzy razy ramiona i nogi, twarz i brzuch, kark i barki. Trzy razy zanurzał dłoń między udami, namydlając swoje klejnoty. Rytuał był głupi, ale taki był przymus. Mógłby zużyć dwadzieścia kostek tego szajsu i nadał czułby się podle. Zabawne, jego dziwki były zawsze zaskoczone tym, jak je traktował. Za każdym razem, kiedy pojawiała się nowa, spodziewała się, że do jej obowiązków będzie należało uprawianie z nim „seksu”, zawsze też były przygotowane na bicie. Zamiast tego dostawały swoje prywatne garderoby z prysznicem, określone godziny pracy oraz ochronę, która nigdy ich nie dotykała. I to, co nazywa się szacunkiem. A to oznaczało, że same wybierały sobie klientów i jeśli jakiś gnojek, który płacił za przywilej bycia z nimi, zrobił bałagan choćby w ich włosach, wystarczyło, by powiedziały słowo ochronie, a góra gówna spadała na winowajcę. Wielokrotnie nowo zatrudniona prosiła o prywatną rozmowę. Zazwyczaj następowało to mniej więcej po miesiącu i zawsze wtedy, zakłopotana, dziękowała. Nie był dobry w ściskaniu, ale wiedział, jak wziąć je w ramiona i przytulić na krótką chwilę. Żadna z nich nie wiedziała, że postępował tak, bo czuł się jedną z nich. Ciężka rzeczywistość sprawiła, że życie umieściło ich wszystkich tam, gdzie nie chcieli. Tak, były takie, którym robota nie przeszkadzała, ale jak każdy, nie zawsze chciały pracować. A Bóg wiedział, że frajerzy zawsze się pojawiali. Zupełnie jak jego szantażystka. Wyjście spod prysznica było czystym piekłem. Wytarł się i wskoczył pod narzutę z norek tak szybko, jak tylko mógł. Nagle zadzwonił telefon. Kolejna wiadomość głosowa. Jebane Grand Central i te telefony. Sprawdził nieodebrane połączenia i znalazł jedno od matki. Zdenerwowany usiadł, a to sprawiło, że narzuta zsunęła się z jego piersi. Matka nigdy nie dzwoniła, nie chcąc „przeszkadzać mu w pracy”. Przycisnął parę guzików, wprowadził hasło i już naciskał przycisk kasujący wiadomość od nieznanego numeru, kiedy damski głos powiedział: - Cześć, ja... Ten głos... czy to była Ehlena? - O kurwa! Wiadomość została jednak już skasowana. Kiedy przeklinał, system przeniósł go do miękkiego głosu matki mówiącej w Starym Języku: - Pozdrowienia, najdroższy synu, mam nadzieję, że masz się dobrze. Proszę, wybacz to najście, ale zastanawiałam się, czy mógłbyś wpaść do domu

- 93 -

w ciągu najbliższych paru dni? Jest sprawa, o której muszę z tobą porozmawiać. Kocham cię. Do widzenia, mój pierworodny. Mordh zmarszczył brwi. Wiadomość przypominała jej starannie przemyślane notatki, ale miała ton proszący, co było niezwykłe. A więc sprawa musiała być pilna. Nie mógł do niej wpaść jutro wieczorem z powodu swojej „randki”, musiałby pojechać następnej nocy, zakładając naturalnie, że będzie wystarczająco zdrowy. Zadzwonił do domu i kiedy jedna z jej psanek odebrała, powiedział, że przyjedzie w środę zaraz po zachodzie słońca. - Sire, jeśli mogę... - powiedziała służąca. - Naprawdę cieszę się, że pan przyjeżdża. - Co się dzieje? - Nastąpiła długa pauza, a dręczące go przerażenie stało się jeszcze gorsze. - Mów do mnie. - Ona jest… - Głos po drugiej stronie stał się szorstki. - Jest tak wspaniała jak zawsze, ale wszyscy cieszymy się, że pan przyjeżdża. Proszę mi wybaczyć, przekażę pańską wiadomość. Rozłączyła się. Miał wrażenie, że wie, o co chodzi, ale zignorował je. Po prostu nie mógł teraz tam jechać. Absolutnie nie mógł. Poza tym może to wcale nie było nic wielkiego. Paranoja była przecież efektem ubocznym przyjęcia zbyt dużej ilości dopaminy. Pojedzie do domu tak szybko, jak to będzie możliwe, a ona będzie w formie... to pewnie przesilenie zimowe. Tak, to musiało być to. Bez wątpienia chciała zaplanować święta, uwzględniając i Bellę, i Z, i młode, bo była to pierwsza ceremonia przesilenia w życiu Nalli. Tylko że matka brała te rzeczy bardzo poważnie. Mogła żyć po Tej Stronie, ale tradycje Wybranek nadal były wciąż dużą częścią jej życia. To było z pewnością to. Uspokojony, dopisał numer Ehleny do swojej listy i oddzwonił. Odbierz, odbierz, odbierz. Miał nadzieję, że u niej wszystko OK. Co było głupie, bo chyba nie dzwoniłaby do niego, będąc w kłopotach? Więc dlaczego miałaby... - Cześć. Dźwięk jej głosu sprawił to, czego nie mogły sprawić gorący prysznic, narzuta z norek i osiemdziesiąt stopni w otaczającym powietrzu. Ciepło rozeszło się po jego piersi, zalewając go życiem. Zgasił światła, żeby móc skoncentrować się tylko na niej. - Mordh? - powiedziała po chwili. Usadowił się wygodniej na poduszkach i uśmiechnął w ciemności. - Cześć.

- 94 -

ROZDZIAŁ 12 - Na twojej koszuli jest krew… i - och, Boże - twoja noga. Ghrom, co się stało? Stojąc w swoim gabinecie w rezydencji Bractwa, Ghrom ciaśniej ściągnął poły kurtki motocyklisty. Dobrze, że wcześniej zmył krew reduktora z dłoni. Głos Beth opadł. - Ile z tego, co widzę, jest twoje? W dżinsach i czarnym golfie, z ciemnymi włosami opadającymi na ramiona była jak zawsze piękna. Dla niego była jedyną samicą, w której chciał mieć przyjaciela. Wciąż. - Ghrom. - Nie wszystko. Skaleczenie na ramieniu bez wątpienia nadal krwawiło, ale sam zranił faceta w pierś, więc krew tamtego samca bez wątpienia zmieszała się z jego własną. Niezdolny do stania w jednym miejscu, chodził po gabinecie od biurka do okien i z powrotem. Dywan, po którym spacerował, był niebiesko - szaro - kremowy, pasujący do bladoniebieskich ścian i delikatnych mebli w stylu Ludwika XIV. Nigdy naprawdę nie docenił wystroju tego wnętrza. I teraz też nie. - Ghrom... jak się tu dostałeś? - Twardy ton Beth zdradził, że znała już odpowiedź, ale miała nadzieję, że jest inne wyjaśnienie. Spojrzał miłości swego życia prosto w twarz. - Znowu walczę. - Co? - Walczę. Beth zamilkła, a on cieszył się, że drzwi gabinetu były zamknięte. Wiedział, że myśli teraz o wszystkich tych „nocach na północy” z Furiathem i Wybrankami. O wszystkich tych przypadkach, kiedy nosił nagle długie rękawy, a do łóżka koszule zakrywające siniaki, tłumacząc to „odczuwaniem chłodu”. Wszystkich wymówkach typu „kuleję, ponieważ pracowałem zbyt ciężko”. - Walczysz. - Wsunęła ręce do kieszeni spodni. - Wyjaśnijmy coś sobie. Czy zamierzasz zacząć walczyć, czy też już walczyłeś?

- 95 -

- Walczyłem. Przez kilka ostatnich miesięcy. - Na jej twarzy malowały się gniew i ból. - Słuchaj, Beth, muszę... - Musisz być ze mną szczery - powiedziała ostro. - Oto, co musisz. - Nie spodziewam się być z dala dłużej niż miesiąc czy dwa... - Miesiąc czy dwa! Ale to, do licha, okropnie długo... - Odchrząknęła i zniżyła głos. - Od kiedy to robisz? Kiedy jej powiedział; znów zamilkła. A potem zapytała: - Więc od sierpnia? - Od sierpnia. Miał nadzieję, że jej rozdrażnienie osłabnie. Niech na niego krzyknie, nazwie go nawet najgorszym słowem. - Przykro mi. Ja... Cholera, naprawdę jest mi przykro. Nie powiedziała nic więcej, a zapach jej emocji odpłynął, rozproszony przez podmuch ciepłego powietrza wydobywającego się przez otwory ogrzewania podłogowego. W przedpokoju rozlegał się dźwięk furkoczącego po dywanie odkurzacza - w tę i z powrotem, w tę i z powrotem. W ciszy, jaka zapadła między nimi, ten normalny, codzienny dźwięk był czymś uspokajającym. Bezpieczny dźwięk. - Nigdy nie przyszło mi do głowy... Nigdy nie przyszło mi do głowy, że jest coś, o czym nie możesz mi powiedzieć. Zawsze zakładałam, że mówisz mi... wszystko, co możesz. - Mówiła do niego jak do kogoś obcego, bez ciepła i szczególnego zainteresowania. - Posłuchaj, Beth, muszę tam być. Muszę... Potrząsnęła głową i uniosła dłoń, żeby go powstrzymać. - Tu nie chodzi o twoją walkę. Popatrzyła na niego, potem odwróciła się i wyszła. - Beth. Co sprawiło, że jego głos zachrypł? - Nie, zostaw mnie. Potrzebuję trochę przestrzeni. - Beth, posłuchaj, nie mamy wystarczającej liczby wojowników na polu... - Nie chodzi o walkę! - Spojrzała na niego. - Okłamałeś mnie. Okłamałeś. I to nie raz, robiłeś to przez cztery miesiące. Ghrom chciał się bronić, powiedzieć, że stracił rachubę czasu, że te 120 nocy i dni przeleciało z prędkością światła, że wszystko, co zrobił, robił, próbując utrzymać rasę na powierzchni, próbując utrzymać z dala reduktorów. Nie chciał, żeby trwało to tak długo. Nie zamierzał jej tyle czasu oszukiwać. - Powiedz mi tylko jedno. I niech to lepiej będzie prawdą albo, pomóż mi, Boże, zrobię... - Położyła dłoń na ustach, szlochając cicho. - Naprawdę, - 96 -

Ghrom... czy szczerze myślisz, że przestaniesz? W swoim sercu, czy naprawdę zamierzasz... Przełknął ślinę, obserwując, jak jej słowa dławi płacz. Wziął głęboki oddech. W trakcie swojego życia był wiele razy ranny, wiele razy. Ale nic, żaden ból nie był tak dotkliwy jak odpowiedź, którą jej dał. - Nie. - Kolejny wdech. - Nie, nie sądzę... żebym przestał. - Z kim rozmawiałeś tej nocy? Kto sprawił, że postanowiłeś mi powiedzieć? - Vrhedny. - Powinnam się domyślić. On jest prawdopodobnie jedyną osobą poza Tohrem, która ma... - Beth objęła się rękami, a on mógłby oddać swój sztylet, żeby to jego tak objęła. - To, że byłeś tam i walczyłeś, cholernie mnie przeraża, ale o czymś zapomniałeś... Związałam się z tobą, nie wiedząc, że król nie powinien być na polu walki. Byłam przygotowana stanąć u twojego boku, nawet jeśli mnie to przeraża... ponieważ walka w tej wojnie jest twoją naturą i twoją krwią. Ty głupcze... - Jej głos się załamał. - Ty głupcze, przecież pozwoliłabym ci to zrobić. Ale zamiast tego… - Beth... - Pamiętasz noc, kiedy wyszedłeś na początku lata? Kiedy wyszedłeś uratować Z, a potem zostałeś w centrum i walczyłeś z innymi? Z pewnością pamiętał. Kiedy wrócił do domu, gonił ją po schodach, a potem kochali się na dywanie w salonie na piętrze. Kilka razy. Do dziś trzymał skrawki bielizny, które wtedy oderwał z jej bioder. Jezu... myślenie o tym… to był ostatni moment, kiedy byli razem. - Powiedziałeś mi, że tylko na jedną noc - powiedziała. - Jedną noc. Tylko. Przysięgałeś, a ja ci zaufałam. - Cholera... Przepraszam. - Cztery miesiące. Potrząsnęła głową, a jej cudowne włosy opadły na ramiona, chwytając światło tak pięknie, że nawet jego półślepe oczy to zarejestrowały. - Wiesz, co mnie zabolało najbardziej? Że Bractwo wiedziało, a ja nie. Zawsze akceptowałam ich sekrety, rozumiałam, że są rzeczy, o których nie mogę wiedzieć... - Oni też nie mają o tym pojęcia. - OK, Butch wiedział, ale nie było powodu, żeby go zdradzać. - V walczył tylko dzisiaj. Zrobiło jej się tak słabo, że wsparła się o ścianę. - Wychodziłeś sam? Próbował chwycić ją za ramię, na próżno. - 97 -

- Beth. Szarpnęła za drzwi. - Nie dotykaj mnie. Drzwi zamknęły się za nią. Wściekły na siebie Ghrom kręcił się po gabinecie. Kiedy jego spojrzenie padło na leżące na biurku papiery, podania, skargi, poczuł się tak, jakby ktoś przyczepił mu kable do łopatek i poraził prądem. Machając gwałtownie rękoma, porozrzucał to całe gówno po pokoju. Papiery fruwały jak Śnieg, a on zdjął okulary przeciwsłoneczne i przetarł oczy. Ból głowy przebił jak włócznia jego płat czołowy. Pozbawiony oddechu, potykał się, szukając po omacku krzesła. Z ciężkim westchnieniem pozwolił głowie opaść. Te bóle głowy wywoływane przez stres stały się jego chlebem powszednim, wykańczając go i męcząc jak grypa, która nie daje się wyleczyć. Beth. Jego Beth... Kiedy usłyszał pukanie, zaklął szpetnie. Pukanie powtórzyło się. - Czego? - szczeknął. Rankohr zajrzał, ale widząc go w takim stanie, zamarł. - Ach... - Czego? - Tak, cóż... Ach, biorąc pod uwagę trzaskające drzwi i ten wicher, który najwidoczniej przeleciał przez twoje biurko - czy nadal chcesz się z nami spotkać? O, Boże... jak zdoła przeżyć kolejną z tych rozmów. Może powinien pomyśleć o tym, zanim zdecydował się okłamać najbliższych i najdroższych. - Mój panie? - Głos Rankohra stał się delikatniejszy - Czy chcesz się spotkać z Bractwem? Nie. - Tak. - Chcesz Furiatha na głośnomówiącym? - Tak. Słuchaj, nie chcę chłopaków na tym spotkaniu. Blasth, John, Khiller... oni nie są zaproszeni. - Rozumiem. Hej, a może pomogę ci to posprzątać? Ghrom spojrzał na zasypany papierami dywan. - Dam sobie radę. Rankohr po prostu ukłonił się i zamknął za sobą drzwi. Wiszący w rogu pokoju zegar dziadka wybijał godzinę. To był kolejny znajomy dźwięk, którego zazwyczaj Ghrom nie słyszał. Ale teraz, siedząc samotnie w gabinecie, miał wrażenie, że kuranty biją, jakby je puszczano przez głośniki. - 98 -

Opuścił dłonie na oparcie krzesła. To nie był tron i dlatego tak je lubił. Przez trzysta lat nie chciał zaakceptować korony. Był królem z urodzenia, ale nie z wyboru. Ale potem pojawiła się Beth i sprawy się zmieniły. Wreszcie poszedł do Pani Kronik. To miało miejsce dwa lata temu. Dwie wiosny i dwa lata, i dwie jesienie, i dwie zimy. Miał wtedy, na początku, wspaniałe plany. Wspaniałe, cudowne plany połączenia Bractwa, zebrania wszystkich pod jednym dachem, zjednoczenia sił przeciw Korporacji Reduktorów. Wygrywania. Rabowania. Nawracania. Zamiast tego glymeria została wycięta niemal w pień. Wielu cywilów zginęło. I nawet kilku braci. Nie było postępu. Tracili grunt. W drzwiach znów się pojawił Rankohr. - Jesteśmy już wszyscy. - Kurwa, mówiłem ci, że potrzebuję trochę… Zegar zabił ponownie. Ghrom liczył uderzenia i nagle uświadomił sobie, że siedział sam przez godzinę. Przetarł bolące oczy. - Daj mi jeszcze minutę. - Czego tylko potrzebujesz, mój panie. Nie spiesz się.

- 99 -

ROZDZIAŁ 13 Cisza. To „cześć” Mordha tak ją zaskoczyło, że Ehlena w pierwszej chwili zapomniała, po co dzwoniła. Ach, tak... - Chciałam porozmawiać w związku z twoją wizytą. Kiedy wpisywałam do karty zalecenia lekarza, zorientowałam się, że nie dostałeś nic na ramię. - Ach, tak. Cisza. Zupełnie nie wiedziała, jak ją rozumieć. Może był wkurzony, że się wtrąca? - Po prostu chciałam się dowiedzieć, czy wszystko w porządku. - Często tak się przejmujesz pacjentami? - Tak - skłamała. - Agrhes wie, że go sprawdzasz? - Czy przynajmniej spojrzał na twoje żyły? Mordh roześmiał się. - Wolałbym, żebyś zadzwoniła z innego powodu. - Nie rozumiem - powiedziała zdecydowanym tonem. - Czego? Że ktoś chciałby coś z tobą zrobić poza pracą? Nie jesteś ślepa. Widziałaś się w lustrze. I z pewnością jesteś bystra, więc wiesz, że nie jest to tylko ładnie urządzona wystawa. Mówił jakby w obcym dla niej języku. - Nie rozumiem, dlaczego o siebie nie dbasz. - Hmm. - Zaśmiał się miękko. - Och, więc może to jest tylko pretekst, żebym mógł cię znów zobaczyć. - Słuchaj, jedyny powód, dla którego dzwoniłam, to... - Potrzebowałaś wymówki. Zamknęłaś mnie w pokoju badań, ale tak naprawdę chciałaś ze mną porozmawiać. Więc zadzwoniłaś w sprawie ramienia, żeby mnie utrzymać przy telefonie. I teraz mnie masz. - Jego głos przyjemnie się obniżył. - Czy muszę tłumaczyć, co chcesz ze mną zrobić? - Ponieważ milczała, odezwał się: - Halo? - Skończyłeś już? Czy też chcesz jeszcze dłużej mi wyjaśniać, co to ja niby chcę robić? Chwila ciszy została przerwana barytonowym śmiechem. - Czułem, że jest więcej niż jeden powód, dlaczego cię polubiłem.

- 100 -

Nie chciała się przyznać przed samą sobą, że jest oczarowana. A przecież była. - Zadzwoniłam w sprawie twojego ramienia. Kropka. Pielęgniarka opiekująca się moim ojcem właśnie wyszła, ale wcześniej rozmawiałyśmy o... Brnęła dalej, mając świadomość, że ujawniła fakty ze swojego prywatnego życia. Jakby balansowała na krawędzi bezpieczeństwa konwersacji. - Mów dalej - powiedział z powagą. - Proszę. Ehlena? Ehlena... Ehlena, jesteś tam? Później doszła do wniosku, że te cztery słowa były jak przepaść. - Ehlena... Ehlena, jesteś tam? Naprawdę był to początek wszystkiego, co nastąpiło później, początek wstrząsającej podróży zawarty w prostym pytaniu. Cieszyła się, że nie wiedziała wtedy, dokąd ją to zaprowadzi. Mordh czekał na odpowiedź z dłonią zaciśniętą na komórce tak mocno, że bezwiednie włączył alarm. Hej, koleś, odpuść trochę. - Przepraszam - mruknął. - OK. Ja, ech... - Co mówiłaś? Nie spodziewał się, że odpowie, ale... zrobiła to. - Z pielęgniarką rozmawiałam o ranie mojego ojca, a to sprawiło, że pomyślałam o twoim ramieniu. - Twój ojciec jest chory? - Tak. Mordh czekał na więcej, zastanawiając się, czy powinien jakoś to z niej wyciągać, czy może nie. Ona jednak po chwili kontynuowała. - Niektóre z leków, które bierze, sprawiają, że jest otępiały, więc wpada na różne rzeczy i nie zawsze nawet wie, że się rani. To jest problem. - Przepraszam. Opieka nad nim musi być dla ciebie trudna. - Cóż, jestem pielęgniarką. - I córką. - Więc to było czysto zawodowe zainteresowanie, kiedy do ciebie zadzwoniłam. Mordh uśmiechnął się. - Pozwól, że o coś spytam. - Ja pierwsza. Dlaczego nie zająłeś się tym ramieniem? I nie mów mi, że Agrhes widział twoje żyły. Gdyby tak było, przepisałby ci antybiotyki, a gdybyś odmówił ich przyjmowania, w karcie pojawiłaby się notatka na ten temat. Słuchaj, wszystko, czego potrzebujesz do wyleczenia, to trochę pigułek. Wiem, że nie jesteś przeciwnikiem brania leków. Bierzesz diabelnie dużo dopaminy. - 101 -

- Jeśli tak martwiłaś się o moje ramię, dlaczego nie porozmawiałaś ze mną w klinice? - Rozmawiałam, nie pamiętasz? - Ale nie tak jak teraz. - Mordh uśmiechnął się w ciemności i przesunął ręką po narzucie z norek. Nie czuł jej, ale wyobrażał sobie, że jest tak miękka jak jej włosy. - Wciąż myślę, że po prostu chciałaś do mnie zadzwonić. Cisza. Zaczął się zastanawiać, czy nie odłożyła słuchawki. - Chcę tylko powiedzieć... cóż, cholera, chodzi mi o to, że cieszę się, że zadzwoniłaś. Niezależnie od powodu. - Nie rozmawiałam z tobą w klinice później, ponieważ wyszedłeś, zanim zajrzałam do notatek Agrhesa. Dopiero wtedy wszystko to przyszło mi do głowy. Wciąż nie kupował informacji, że telefon był w pełni służbowy. Mogła mu wysłać e - maila. Mogła powiedzieć lekarzowi. Mogła to powiedzieć którejś z dziennych pielęgniarek, żeby mu przekazały. - Więc nie ma szans na to, że jest ci głupio z powodu tak ostrego odprawienia mnie? Odchrząknęła. - Przepraszam za to. - Cóż, wybaczam ci. Całkowicie. W pełni. Wyglądałaś, jakbyś nie miała najlepszej nocy. Jej westchnienie było manifestem zmęczenia. - Tak, to nie był mój dzień. - Dlaczego? Kolejna długa pauza. - O wiele lepiej prezentujesz się przez telefon, wiesz o tym? - Roześmiał się. - O wiele lepiej? - Po prostu łatwiej się z tobą dogadać. Jesteś teraz... łatwiejsza w rozmowie. - Dobrze sobie radzę w sytuacjach jeden na jeden. Nagle zmarszczył brwi, myśląc o bukmacherze, którego przepytywał w biurze. Kurwa, ten biedny gnojek był po prostu jednym z wielu dilerów i barmanów, i lokajów, i alfonsów z Vegas, z którymi rozmawiał przez lata. Zawsze twierdził, że spowiedź jest dobra dla duszy, szczególnie wtedy, kiedy chodziło o gnojków myślących, że nie zauważy, jak go rolują. Jego styl zarządzania był także ważny dla biznesu; w tym światku słabość oznaczała śmierć. Podziemny biznes wymagał silnej ręki i dlatego zawsze wierzył, że to po prostu rzeczywistość, w której żyli. Chociaż teraz, w tej ciszy między nim i

- 102 -

Ehleną, czuł, że jego „jeden na jeden” było czymś, za co należały się przeprosiny i milczenie. - Więc dlaczego ta noc nie jest tak dobra? - zapytał zdesperowany, żeby się wreszcie uciszyć wewnętrznie. - Mój ojciec... A potem... cóż, zostałam wystawiona do wiatru. Mordh zmarszczył brwi. - Randka? - Tak. Nie spodobała mu się wizja jej z innym facetem, a jednak zazdrościł skurwielowi, kimkolwiek tamten był. - Co za dupek. Przepraszam, ale co to za dupek! Ehlena roześmiała się. Kochał wszystko w tym dźwięku, szczególnie sposób, w jaki jego ciało rozgrzewało się w odpowiedzi. Kurczę, do diabła z gorącym prysznicem. Ten delikatny, spokojny śmiech był tym, czego potrzebował. - Czy się jeszcze uśmiechasz? - zapytał miękko po chwili. - Tak. To znaczy, myślę, że tak. Skąd wiesz? - Po prostu miałem nadzieję, że tak. - Cóż, potrafisz być czarujący. - Szybko, jakby chciała zatrzeć komplement, powiedziała: - Trudno to nazwać randką, nic takiego. Nie znałam go aż tak dobrze. To miała być tylko kawa. - Ale kończysz noc telefonem do mnie. Co jest nawet lepsze. Znów się roześmiała. - Cóż, nawet nie będę wiedziała, jak to jest pójść gdzieś z nim. - Nie będziesz? - Ja po prostu... myślałam o tym i nie sądzę, żeby randki były dla mnie teraz dobrym wyjściem. - Jego nagły przypływ nadziei ostudziła niczym zimny prysznic: - Z nikim. - Hm. - Hm? Co to znaczy? - To znaczy, że mam przecież twój numer. - Ach, tak, masz... - Przerwała. - Czekaj, jesteś... w łóżku? - Tak. I zanim pójdziesz dalej, nie zechcesz wiedzieć. - Czego nie zechcę wiedzieć? - Jak bardzo jestem rozebrany. - Ech... Kiedy się zawahała, wiedział, że znów się uśmiecha. I prawdopodobnie zarumieniła się. - Więc nie zapytam. - 103 -

- Mądra dziewczynka. Jestem tu tylko ja i pościel… ups, czy właśnie to zdradziłem? - Tak. Właśnie tak. Jej głos odrobinę się zniżył, jakby wyobrażała go sobie nago. Nie mówiąc już o szczegółach. - Ehlena... - Sam przerwał w pół zdania, jego symphacka natura sprawiała, że odzyskiwał samokontrolę, aby zwolnić. Tak, Mordh chciał jej tak samo nagiej, jak był sam. Ale nawet bardziej niż to, chciał słyszeć w słuchawce jej głos. - Słucham? - Twój ojciec... czy od dawna jest chory? - Ech... tak, tak, długo. Ma schizofrenię. Jednak dajemy mu teraz leki i ma się lepiej. - Boże... cholera. To musi być trudne. To znaczy, że on jest, ale jednocześnie go nie ma, prawda? - Tak... to dokładnie takie uczucie. To był rodzaj drogi, którą szedł przez życie. Jego symphacką część jako stała, inna rzeczywistość, sprzeciwiająca się mu, ilekroć próbował przejść przez noce jako normals. - Więc nie będziesz pewnie miał nic przeciwko, jeśli zapytam powiedziała z troską - do czego potrzebowałeś dopaminy? Nie ma żadnej informacji w twojej karcie pacjenta. - Prawdopodobnie dlatego, że Agrhes leczy mnie od zawsze. Ehlena zaśmiała się z zakłopotaniem. - Domyślam się, że to musi być powodem. Kurwa, dlaczego jej to powiedział. Symphata w nim uspokajał: „Nieważne, po prostu ją okłamuj”. Kłopot w tym, że nie wiadomo, skąd w jego mózgu pojawił się rywalizujący głos, ten, który był obcy i słaby, ale nie do zbagatelizowania. Ponieważ jednak nie miał żadnego pomysłu, co to było, działał jak zawsze. - Mam Parkinsona. Czy jakiś wampirzy odpowiednik, jeśli taki jest. - Och... przykro mi. Dlatego używasz laski. - Mam problemy z równowagą. - Jednak dopamina dobrze na ciebie działa. Nie masz prawie dreszczy. Ten cichy głos w jego głowie przekształcił się w dziwny ból w środku jego klatki i przez chwilę odpuścił sobie udawanie i mówił prawdę. - Nie mam pojęcia, co zrobiłbym bez tego leku. - Lekarstwa mojego ojca okazały się cudem. - Jesteś jego jedynym opiekunem? - 104 -

Kiedy mruknęła, że tak, zapytał: - A co z resztą rodziny? - Jesteśmy tylko we dwoje. - Więc nosisz piekielny ciężar. - Cóż, kocham go. A gdyby role były odwrócone, on z pewnością zrobiłby to samo. To jest to, co rodzice i dzieci robią dla siebie. - Nie zawsze. Najwidoczniej jesteś jedną z tych dobrych osób. - I zanim zdołał się powstrzymać, kontynuował: - Właśnie dlatego jesteś samotna, tak. Opuszczając go choćby na godzinę, miałabyś poczucie winy, ale z kolei kiedy jesteś w domu, nie możesz zignorować faktu, że twoje życie przelatuje gdzieś obok. Jesteś zamknięta i krzyczysz, chociaż nic nie zmieniasz. - Muszę kończyć. Mordh zacisnął oczy, a ból w jego piersi rozszedł się na całe ciało jak ogień po suchej trawie. Potrzebował światła, ponieważ ciemność stała się zbyt symboliczna dla jego istnienia. - Chodzi o to, że... ja wiem, jak to jest, Ehlena. Nie z takich samych powodów... ale rozumiem to całe odizolowanie. Wiesz, pomysł, że patrzysz, jak inni idą przez życie... A, cholera, nieważne. Mam nadzieję, że będziesz dobrze spała... - Często się tak czuję. - Jej głos był teraz delikatny i cieszył się, że rozumiała, co próbował jej powiedzieć. Nawet jeśli był tak elokwentny jak kot dachowiec. Teraz to on był zakłopotany. Nie przywykł do takich rozmów... ani do tego, jak się czuł. - Słuchaj, zamierzam dać ci trochę odpocząć. Cieszę się, że zadzwoniłaś. - Wiesz... ja też. - I, Ehlena? - Tak? - Myślę, że masz rację. To nie jest dobry pomysł, żebyś się w coś teraz angażowała. - Naprawdę? - Tak. Dobrego dnia. Potem nastąpiła pauza. - Dobrego... dnia. Czekaj... - Co? - A twoje ramię. Co zamierzasz z nim zrobić? - Nie martw się, dam sobie radę. Ale dzięki za troskę. To wiele dla mnie znaczy. Mordh rozłączył się pierwszy. Zamknął oczy, zostawił zapalone światło. I nie zasnął ani na chwilę. - 105 -

ROZDZIAŁ 14 Tymczasem Ghrom zdążył pożegnać się z myślą, że sytuacja z Beth jakoś się ułoży. Chryste, mógł spędzić najbliższy miesiąc na tym mizernym krzesełku, ale jedyne, co by zyskał, to zdrętwiały tyłek. Mentalnie otworzył szeroko podwójne drzwi, co natychmiast zwróciło uwagę jego braci. Spojrzał przez bladoniebieską przestrzeń gabinetu na ich wielkie, twarde ciała i rozpoznał ich nie po twarzach, ubiorach czy ruchach, ale po sposobie, w jaki odczuwał ich w swej krwi. Odprawione w Krypcie ceremonie, które ich złączyły, dawały o sobie znać bez względu na to, jak dawno temu miały miejsce. - No, nie stójcie tak - powiedział, gdy bracia wpatrywali się w niego. - Nie chcę, byście gapili się na mnie jak na jakiegoś zwierzaka w zoo. Bracia weszli do środka gabinetu, tupiąc ciężkimi butami - wszyscy poza Rankohrem, który bez względu na porę roku chodził po domu w klapkach. Każdy z wojowników zajął swoje zwyczajowe miejsce: Z stanął przy kominku, a V i Butch rozsiedli się na niedawno wzmocnionej kanapie. Rankohr podszedł do biurka, klapiąc obuwiem, i przełączył telefon na tryb głośnomówiący. Potem wybrał numer Furiatha! Nikt nie wspomniał o papierach leżących na podłodze. Nikt nie próbował ich podnosić. Zupełnie jakby bałagan nie istniał. Ghrom uznał, że tak jest najlepiej. - Tak? - rozległ się głos Furiatha. - Wszyscy już jesteśmy - rzucił Rankohr. Odwinął lizak i klapiąc, podszedł do okropnego pistacjowego fotela. Paskudztwo należało do Tohra i trafiło tu z jego biura, by John Matthew mógł w nim drzemać po tym, jak Wellsie została zamordowana, a Tohrtur gdzieś zniknął. Rankohr często w nim siedział, ponieważ ze względu na jego wagę była to najbezpieczniejsza opcja. Gdy wszyscy wreszcie się usadowili, w pokoju zapadła cisza. Słychać było tylko Hollywooda nieznużenie chrupiącego wiśniową słodycz. - No żesz, daj wreszcie glos - mruknął w końcu Rankohr znad lizaka. - Po prostu nam powiedz. Cokolwiek to jest. Bo zaraz zacznę wrzeszczeć. Ktoś umarł? Nie, ale czuł się tak, jakby coś jednak zabił. - 106 -

Ghrom rzucił okiem na brata, później przyjrzał się każdemu z pozostałych. - Będę twoim partnerem, Hollywood. - Partnerem?! Takim jak... - Rankohr rozejrzał się po pokoju, jakby się upewniał, czy wszyscy usłyszeli to samo co on. - Ale ty nie masz na myśli remika, co? - Nie - rzucił cicho Z. - Nie sądzę, żeby o tym mówił. - Jasna. Cholera. - Rankohr wyciągnął z kieszeni kolejnego lizaka. - Czy to zgodne z prawem? - Teraz już tak - mruknął V. Z telefonu rozległ się głos Furiatha: - Czekaj, czekaj... to ma być zastępstwo za mnie? Ghrom potrząsnął głową, choć brat nie mógł go zobaczyć, - To zastępstwo za całą masę ludzi, których straciliśmy. Rozmowa zaszumiała jak świeżo otwarta puszka coli. Butch, Y Z i Rankohr - wszyscy mówili naraz, póki ich paplaniny nie przeciął metaliczny głos: - W takim razie ja też chcę wrócić. Wszyscy spojrzeli na telefon - tylko Ghrom nie odwracał spojrzenia od Z, chcąc ocenić jego reakcję. Zbihr nie miał problemów z okazywaniem gniewu. Nigdy. Ale troskę, i niepokój krył jak ktoś otoczony przez rabusiów chowa po kieszeniach drobne. Gdy rozbrzmiało oświadczenie jego bliźniaka, wszedł w tryb obronny - spiął się i nie okazywał absolutnie żadnych emocji. No dobra, pomyślał Ghrom. Zwykle odporny draft przestraszył się jak jasna cholera. - Jesteś pewien, że to dobry pomysł? - zaczął powoli Ghrom. - Może jednak walka nie jest ci teraz potrzebna, mój bracie. - Nie zaciągnąłem się od prawie czterech miesięcy - powiedział Furiath. I nie planuję wracać do ćpania. - Stres z pewnością nie ułatwi ci wyjścia z tego gówna. - Jasne, a siedzenie na tyłku, podczas gdy wy będziecie walczyć, pomoże? Cudownie. Król i Najsamiec na polu walki po raz pierwszy w historii rasy. I dlaczego? Ponieważ Bractwo ledwo ciągnęło. Niezły rekord. Coś jak zwycięstwo w pływaniu tyłkiem po piasku na pięćdziesiąt metrów w Łamagopiadzie. Chryste. W tej chwili Ghrom pomyślał o zabitym cywilu. Czy takie rozwiązanie było lepsze? Nie. - 107 -

Pochylając się na krześle, wbił spojrzenie w Z. Czując na sobie jego wzrok, Zbihr oderwał się od kominka i przeszedł po gabinecie. Wszyscy wiedzieli, co sobie wyobraża: Furiath leżący martwy z przedawkowania na podłodze w łazience, obok niego pusta strzykawka po heroinie. - Z? - dobiegł od telefonu głos Furiatha. - Z, podnieś słuchawkę. Zbihr spełnił prośbę bliźniaka, krzywiąc przy tym poszarpaną blizną twarz tak okrutnie, że nawet Ghrom mógł dostrzec jego wściekłe spojrzenie. I ta mina nie zmieniła się nawet wówczas, gdy mówił: - Aha... Jasne... Aha... Wiem... Pewnie... - Bardzo długa cisza. - Tak, wciąż tu jestem. OK. Zgoda. - Cisza. - Przysięgnij. Na życie mojej córki. Po chwili Z przełączył z powrotem na głośnomówiący, odłożył słuchawkę i wrócił na swoje miejsce przy kominku. - Wchodzę w to - powiedział Furiath. Ghrom poprawił się na krzesełku, żałując, że sprawy wyglądały tak, jak wyglądały. - Wiesz, w innej sytuacji być może kazałbym ci się wycofać. Ale teraz... Kiedy możesz zacząć? - O zmroku. Cormia zajmie się Wybrankami, kiedy ja będę w akcji. - Twoja samica da sobie z tym radę. Chwila milczenia. - Wie, z kim się sparzyła. A ja mam zamiar być z nią szczery. Auć. - Mam pytanko - rzucił miękko Z. - Chodzi o zaschniętą krew na twojej koszuli, Ghrom. Ghrom odkaszlnął. - Wróciłem do tego już jakiś czas temu. Do walki. Temperatura w pokoju nagle spadła, co znaczyło, że Z i Rankohr wściekli się, bo nie wiedzieli o tym wcześniej. Wtedy Hollywood niespodziewanie zaklął. - Chwila, moment. Wy dwaj wiedzieliście... wiedzieliście o tym wcześniej, tak? Bo żaden z was nie wydaje się zaskoczony Czując na sobie jego przenikliwe spojrzenie, Butch odkaszlnął. - Potrzebował mnie przy sprzątaniu. A V próbował przekonać go do zmiany zdania. - Kiedy to się zaczęło, Ghrom? - warknął Rankohr. - Od kiedy Furiath wycofał się z walki. - Ty sobie chyba jaja robisz! - 108 -

Z podszedł do okna i choć okiennice byty zamknięte, wpatrywał się w nie, jakby widział leżący za nimi ogród. - Cholerny fart, że cię jeszcze nie zabili. Ghrom obnażył kły. - Myślisz, że skoro siedzę za biurkiem, to walczę jak pierwsza lepsza dupa? Z telefonu rozległ się głos Furiatha: - Dobra, uspokójcie się wszyscy. Teraz już o tym wiemy i sprawy będą wyglądały inaczej. Nikt nie będzie walczył w pojedynkę, choćbyśmy mieli chodzić trójkami. Muszę jednak wiedzieć, czy będzie to fakt powszechnie znany? Masz zamiar ogłosić to na spotkaniu Rady jutrzejszej nocy? Rany, na to akurat spotkanie jakoś mu się nie spieszyło. - Myślę, że na razie możemy zachować to dla siebie. - Jasne - warknął Z. - Bo po co nam, do cholery, szczerość. Ghrom go zignorował. - Mam zamiar powiedzieć o tym tylko Mordhowi. Wiem, że pewni członkowie glymerii narzekają na nasze wypady. Jeśli sprawy wymkną się spod kontroli, będzie potrafił ich uspokoić. W końcu ma łeb na karku. - Skończyliśmy już? - spytał ponuro Rankohr. - Tak. To wszystko. - To ja spadam. I wyszedł dumnie z pokoju, a tuż za nim zrobił to Z; kolejne dwie ofiary bomby zrzuconej przez Ghroma. - A jak przyjmie to Beth? - zapytał V - A jak myślisz? - Ghrom wstał i poszedł za tamtymi. Czas znaleźć doktor Jane i dać się pozszywać, o ile cięcia nie zdążyły się same zasklepić. Jutro musiał znów być gotów, by wyjść w teren i walczyć. W zimnym, jasnym świetle poranka Xhex zmaterializowała się przy wysokim murze tuż obok bezlistnych gałęzi potężnego klonu. Widoczny w oddali dwór stał wśród nagich teraz drzew. To, co nocą wydawało się ponure i surowe, w bladych promieniach grudniowego słońca stawało się zaledwie wyraźne i dostojne. Jej wampirza część natury zmuszała ją do noszenia niemal czarnych okularów przeciwsłonecznych, gdy wychodziła z domu w dzień. Wzrok jej jednak pozostawał ostry, więc widziała każdy czujnik ruchu, każde światełko alarmu, każde witrażowe okno z opuszczonymi roletami.

- 109 -

Wejście do środka będzie wyzwaniem. Ramy z pewnością wzmocniono stalą, co znaczyło, że teleportowanie się do środka, nawet przy podniesionych roletach, nie wchodziło w grę. A zmysł symphaty podpowiadał jej, że wewnątrz jest wiele osób. Obsługa kuchni. Śpiący na piętrze. Kilku kręcących się po budynku. Poza tym to nie był wesoły dom - siatka emocji jego mieszkańców aż kipiała od mrocznych, ciężkich uczuć. Xhex scaliła się na dachu głównej części budynku, emitując jednocześnie symphacką wersję zvidhu. Nie zniknęła całkowicie, raczej stała się cieniem pośród cieni rzucanych przez kominy i klimatyzację. To jednak wystarczyło, by przemknąć przed czujnikami ruchu. Zbliżając się do przewodów wentylacyjnych, zauważyła grubą stalową siatkę przytwierdzoną śrubami do metalowych prowadnic. Podobnie komin. Zakryty solidną stalą. Nie zdziwiło jej to. Znali się na ochronie. Największe szanse na dostanie się do środka miała nocą. Chciała przeciąć małą piłą na baterie kraty w jednym z okien. Dobrym miejscem na wejście były położone z tyłu kwatery służących, zakładając naturalnie, że pracownicy w tym czasie będą zajęci i w tamtej części domu będzie spokój. Wejść. Znaleźć cel. Wyeliminować. Instrukcje od Mordha zakładały pozostawienie po sobie bałaganu, więc nie musiała przejmować się ukrywaniem czy usuwaniem ciała. Gdy stąpała po drobnych kamyczkach pokrywających dach, opaski z kolcami wokół jej ud wbijały się w ciało przy każdym kroku. Ból pozbawiał ją pewnej części energii, ale zapewnili skupienie, czego potrzebowała, by mieć pod kontrolą pragnienia symphaty. Ruszając na właściwą akcję - z pewnością nie założy tego drutu kolczastego. Xhex zatrzymała się i spojrzała w niebo. Suchy, przenikliwy wiatr obiecywał śnieg, i to już wkrótce. Zimowe mrozy zbliżały się do Caldwell. Ale w jej sercu królowały już od dawna. Daleko w dole, pod swoimi stopami, znów wyczuwała ludzi, odczytywała ich emocje, przeżywała je. Gdyby musiała, zabiłaby ich wszystkich. Zarżnęłaby ich bez namysłu i bez wahania, tych leżących w łóżkach i tych krzątających się, podjadających coś przed snem i decydujących się na szybkie sikanie przed pójściem do łóżka. Mokre, niechlujne pozostałości po zgonie, cała ta krew, nie ruszały jej bardziej niż plama na dywanie czy smuga na kafelkach. Czerwień była wszystkim, co widziała, ruszając do akcji, a poza tym wszystkie wytrzeszczone, - 110 -

przerażone oczy i usta krztuszące się ostatnim oddechem wyglądały po jakimś czasie tak samo. O ironio. Za życia każdy był płatkiem śniegu, oddzielnym i p pięknych proporcjach, ale kiedy nadchodziła śmierć, nie zostawało nic poza anonimową skórą, mięśniami i kośćmi, które stygły i rozkładały się w łatwym do przewidzenia tempie. Była bronią w dłoni swojego szefa. On pociągał za spust, ona strzelała, ciało padało i chociaż w czyimś życiu zachodziła radykalna zmiana, następnego dnia dla wszystkich innych na tej planecie, w tym również dla niej, słońce znów wstawało i zachodziło. Tak właśnie wyglądało jej pracowiązanie, jak to nazywała: pół praca, a pół zobowiązanie za to, co Mordh zrobił dla ochrony ich obojga. Kiedy wróci tu o zmierzchu, zrobi to, po co przyjdzie, i oddali się z sumieniem nienaruszonym i bezpiecznym jak bankowy sejf. Wejść, wyjść i nigdy więcej o tym nie myśleć. Tak wyglądała droga i życie zabójcy.

- 111 -

ROZDZIAŁ 15

Sojusznicy byli trzecim filarem w wojnie z wampirami. Strategia Korporacji Reduktorów wspierała się na rekrutach i sprzęcie pozwalających stawić czoło wrogowi i trzebić jego szeregi. Trzecim filarem byli sojusznicy Ci jednak, chociaż dodatkowo przeważali szalę na korzyść Korporacji, zwykle chodzili swoimi drogami. Mimo chwilowej zbieżności dążeń ich filozofia i cele w ostatecznym rozrachunku rozmijały się z polityką Korporacji. Chyba że wiedziało się, jak należy negocjować. - Jeździmy już od dłuższego czasu - odezwał się pan D zza kierownicy mercedesa, który należał do zmarłego przybranego ojca Lahsa. - I pojeździmy sobie jeszcze trochę. - Lahser zerknął na zegarek. - Nie powiedział pan, szefie, dokąd jedziemy - Nie. Nie powiedziałem. Lahser wyjrzał przez okno. Drzewa od strony Northway wyglądały jak z ołówkowych szkiców, jeszcze przed narysowaniem liści - same nagie dęby, powykręcane klony i patykowate brzozy. Zielone były jedynie przysadziste iglaki. Szare niebo. Szara szosa. Szare drzewa. Zupełnie jakby krajobraz stanu Nowy Jork złapał grypę czy inne draństwo i wyglądał równie zdrowo jak pechowiec, który przeoczył szczepienie na gruźlicę. Istniały dwa powody, dla których Lahser nie powiedział wprost swojemu podwładnemu, dokąd zmierzają. Pierwszy z nich był cholernie ciotowaty i nie potrafił się do niego przyznać nawet przed samym sobą: nie był pewien, czy podoła spotkaniu, które przygotował. Ten sojusznik był dość trudny i Lahser wiedział, że już kontaktując się z nim, wtyka kij do gniazda szerszeni. Tak, miał szanse na wspaniały sojusz, ale jeśli lojalność była dobrą cechą żołnierza, to w przypadku sojusznika była wręcz niezbędna, a tam, dokąd jechali, lojalność była równie słabo znana co strach. Znalazł się więc między młotem a kowadłem i dlatego się nie odzywał. Jeśli spotkanie nie wypali albo cały interes okaże się niewart ryzyka, nie będzie się w to dalej pchał, a w takim układzie pan D nie musiał znać wszystkich szczegółów operacji.

- 112 -

Po drugie, Lahser siedział z zasznurowanymi ustami, bo nie wiedział, czy druga strona w ogóle raczy się zjawić. W takiej sytuacji również wolał, żeby po jego planach nie pozostał nawet ślad. Minęli zielony znak, na którym białą farbą odblaskową wypisano: GRANICA USA 38. Trzydzieści osiem mil i znalazłby się za granicą, dlatego właśnie tutaj ulokowano kolonię symphatów. Był to sposób na utrzymanie tych pieprzonych psycholi tak daleko od cywilizowanych wampirów, jak to tylko możliwe. Ciut bliżej Kanady, a już trzeba by im powiedzieć: „pieprz się i giń” po francusku. Lahser nawiązał ten kontakt dzięki notesowi swojego przybranego ojca, który, podobnie jak i samochód samca, okazał się niezwykle użyteczny. Jako były provodhyr Rady, Ibix znał sposoby kontaktowania się z symphatami na wypadek, gdyby jakiś został odkryty w normalnym społeczeństwie i wymagał przeniesienia do kolonii. Rzecz jasna, nigdy nie było mowy o jakiejkolwiek dyplomacji między tymi dwiema rasami. Przypominałoby to zaoferowanie seryjnemu mordercy nie tylko swojego gardła, ale i noża do jego poderżnięcia. W e - mailu do króla symphatów, krótkim i przesłodzonym, Lahser po grzecznościowym wstępie przedstawił się jako ten, kim był naprawdę, a nie ten, za kogo się kiedyś uważał. Był Lahserem, głową Korporacji Reduktorów. Lahserem, synem Omegi. Pragnął sojuszu przeciwko wampirom, które dyskryminowały izolowały symphatów. Z pewnością król również pragnie pomścić brak szacunku okazywany jego ludziom? Odpowiedź była tak uprzejma, że aż zachciało mu się bluzgać, ale wtedy przypomniał sobie z czasów szkolenia, że symphaci traktowali wszystko jak pojedynek szachowy - do tej pory zdążyli już schwytać króla, z królowej zrobić dziwkę i spalić zamki. Z wiadomości od przywódcy kolonii wynikało, że rozmowa o wspólnych interesach będzie mile widziana, pytano go tylko, czy byłby uprzejmy przybyć na północ, ponieważ wygnany król z definicji miał ograniczone możliwości podróżowania. Lahser jechał samochodem, ponieważ postawił jeden warunek - Pan D miał być obecny przy spotkaniu. Prawdę mówiąc, postawił taki wymóg tylko dla równości żądań. Chcieli, żeby przyjechał do nich - zgoda, ale zabierze ze sobą swojego człowieka. A ponieważ reduktorzy nie mogli się teleportować, samochód był konieczny. Pięć minut później pan D zjechał z autostrady i przemknął przez centrum miasta wielkości jednego z siedmiu parków w Caldwell. Nie było tu żadnych wieżowców, same cztero - i pięciopiętrowe domy z cegły, przez co wydawało - 113 -

się, że surowe, zimowe miesiące zatrzymały wzrost nie tylko drzew, ale i architektury Zgodnie z poleceniem Lahsa, pojechali na zachód, mijając bezlistne jabłonie i farmy z krowami w zagrodach. Tak jak wcześnie na autostradzie, tak i teraz dosłownie pochłaniał scenerię. Wciąż zachwycało go mleczne światło grudniowego słońca, rzucające cienie na chodniki, dachy domów i brązową ziemię pod nagimi gałęziami drzew W chwili odrodzenia jego prawdziwy ojciec dał mu nowy cel, a wraz z nim podarował mu światło dnia, z których to darów bezwstydnie się teraz cieszył. Kilka minut później nawigacja w mercedesie wysiadła, odczyty zaczęły świrować. Lahser uznał, że to oznaka zbliżania się do kolonii i rzeczywiście, bez problemu odnaleźli właściwą drogę. Aleję Ilene oznaczono zaledwie niewielką tabliczką. Do dupy z taką aleją, zwykła zakurzona ścieżka przecinająca pola kukurydzy. Wóz radził sobie jak mógł na wertepach, a amortyzatory łagodziły jazdę przez wypełnione kałużami kratery, ale terenówką wycieczka z pewnością byłaby przyjemniejsza. Wreszcie w oddali pojawił się krąg drzew. Budynek, który otaczały, był w nieskazitelnym stanie, śnieżnobiały, z ciemnozielonymi okiennicami i takim samym dachem. Jak na jakiejś kartce bożonarodzeniowej człowieków, nad dwoma z czterech kominów unosił się dym, a na ganku stały fotele na biegunach i donice z przystrzyżonymi tujami. Podjeżdżając bliżej, minęli dyskretny biało - zielony znak z napisem: ZAKON TAOISTÓW ZAŁ. 1982 Pan D zatrzymał mercedesa, wyłączył silnik i przeżegnał się. Cholerny idiota. - To nie wygląda dobrze. Pieprzony Teksańczyk miał, niestety, rację. Pomimo że drzwi były szeroko otwarte, a światło słoneczne rozlewało się na wiśniową podłogę, coś się czaiło za tą cukierkową fasadą. Całość była zbyt idealna, zbyt dopracowana, jakby jej celem było uspokojenie przybysza i osłabienie jego instynktów obronnych. Jak śliczna panienka z syfem, pomyślał Lahser. - Idziemy - powiedział. Wysiedli. Pan D sięgnął po swoje magnum, ale Lahser nie kłopotał się wyciąganiem broni. Ojciec nauczył go wielu sztuczek, a choć w towarzystwie człowieków nie chwalił się swoimi specjalnymi zdolnościami, przed symphatą

- 114 -

nie miał takich oporów. Co więcej, małe show mogło ukazać im go we właściwym świetle. Pan D poprawił kowbojski kapelusz na głowie. - To naprawdę nie wygląda dobrze. Lahser zmrużył oczy. W każdym oknie wisiały koronkowe firanki, ale choć bielutkie jak po ace, nie wiadomo czemu przyprawiały go o gęsią skórkę... Hej, czy to się rusza? W tej samej chwili zdał sobie sprawę, że to nie koronki, tylko pajęczyny. Pajęczyny pełne białych pajęczaków. - To są... pająki? - Owszem. - Lahser raczej nie zdecydowałby się na takie wykończenie pokoju, ale przecież nie on tutaj mieszkał. Zatrzymali się na najniższym z trzech schodków wiodących na ganek. Niektóre otwarte drzwi wcale nie wyglądały zachęcająco, tak jak te tutaj na przykład. Mniej w stylu: „hej, jak leci”, a bardziej: „wejdźcie, żebyśmy mogli przerobić wasze skóry na pelerynę dla jednego z pacjentów Hannibala Lectera”. Lahser wyszczerzył kły. Ktokolwiek czekał w domu, grał w jego kapeli. - Chce pan, żebym tam wlazł i nacisnął dzwonek? - rzucił pan D. - Jeśli jakiś znajdę? - Nie. Poczekamy. Przyjdą do nas. I proszę bardzo, ktoś pojawił się na końcu korytarza. Istota miała na sobie luźno spływającą z głowy i ramion szatę, taką, że spokojnie mogłaby konkurować z dowolnym show na Broadwayu. Materiał był dziwny, skrząco biały, pochwytujący światło i odbijający je, a całość przytrzymywał w miejscu solidny brokatowy biały pas. Robiło to wrażenie. Naturalnie jeśli kogoś kręciła stylizacja na „króla i kapłana w jednym”. - Pozdrowienia, przyjaciele - rozległ się niski, uwodzicielski głos. - Jam jest tym, którego szukacie, przywódcą wygnańców. Jego akcent przypominał ostrzegawczy brzęk grzechotnika. Dreszcz przebiegł Lahsa i umościł się na czubku jego penisa. Bo w końcu władza nakręcała go bardziej niż ecstasy, a od stojącego w drzwiach aż biły władczość i autorytet. Smukłe, eleganckie dłonie uniosły się do kaptura i odsunęły białe fałdy w tył. Twarz przywódcy symphatów była równie gładka, jak jego wspaniałe szaty, policzki i podbródek zbiegały się w miękkich, szlachetnych rysach. Pula genów, która ukuła tego zjawiskowego, zniewieściałego zabójcę, była tak ograniczona,

- 115 -

że obie stały się jednością - męskie i żeńskie cechy stopiły się, choć przewagę zyskały jednak żeńskie. Głos króla był jednak zimny jak głaz, a przebiegłość błyszczących czerwonych oczu graniczyła ze złośliwością. - Może jednak wejdziecie? - Słodki, wężowy głos stopił słowa w jedno, a Lahser zdał sobie sprawę, że zaczyna lubić jego brzmienie. - Pewnie - powiedział, z miejsca podejmując decyzję. - Wejdziemy. Zrobił krok w przód, ale wtedy król uniósł dłoń. - Jedną chwilę, jeśli pozwolicie. Powiedz swojemu towarzyszowi, że nie musi się bać. Nie spotka was tu krzywda. Stwierdzenie brzmiało pozornie uprzejmie, lecz na jego dnie czaił się twardy ton, z którego Lahser wywnioskował, że nie zostaną wpuszczeni do środka, jeśli pan D będzie trzymał spluwę, - Odłóż broń - powiedział spokojnie Lahser. - Będę nas osłaniał. Pan D bez słowa schował broń i symphata usunął się im z drogi. Gdy wchodzili po schodkach, zdumiony Lahser spojrzał pod nogi. Ich glany nie wydawały żadnych dźwięków ani na drewnianych stopniach, ani deskach ganku. - Wolimy ciszę. - Symphata uśmiechnął się, odsłaniając równe zęby, co było pewnym zaskoczeniem. Najwidoczniej istoty te, niegdyś blisko spokrewnione z wampirami, z biegiem czasu straciły kły. Jeśli wciąż się dokrwiali, to z pewnością dość rzadko, chyba że lubili bawić się nożami. Król skinął dłonią w lewo. - Może przejdziemy do salonu? Ten tak zwany „salon” wypadałoby raczej nazwać „kręgielnią z bujanymi fotelami”. Wewnątrz była tylko wypastowana podłoga i białe ściany. Na wprost nich, przed kominkiem stały cztery fotele, skupione razem, jakby bały się tej pustki i tuliły do siebie dla pocieszenia. - Proszę, siądźcie - powiedział król, podciągając poły szaty i zajmując miejsce na jednym z chybotliwych foteli. - Ty stoisz - rzucił Lahser do pana D, który posłusznie stanął za jego krzesłem. Płomienie nie trzaskały radośnie, pożerając kłody, bieguny nie skrzypiały, gdy król i Lahser siadali, a pająki w ciszy zajęły miejsca w centrum swoich pajęczyn, jakby przygotowując się do obserwacji. - Ciebie i mnie łączy wspólna sprawa - zaczął Lahser. - Wydajesz się tak sądzić. - Sądziłem, że twoja rasa uzna zemstę za pociągającą. - 116 -

Gdy król się uśmiechnął, seksualny dreszcz ponownie przeszył Lahsa. - W takim razie jesteś w błędzie. Zemsta jest zaledwie okrutną, emocjonalną obroną przed znieważeniem. - Mówisz, że jesteś ponad to? - Lahser odchylił się i wprawił fotel w ruch. - Hmm... Być może źle oceniłem twoją rasę. - Fakt, jesteśmy na to zbyt inteligentni. - Albo zwyczajnie jesteście bandą ciot w sukienkach. Uśmiech tamtego zniknął. - Jesteśmy o wiele doskonalsi od tych, którzy sądzą, że nas tu uwięzili. Zaiste, wolimy nasze własne towarzystwo. Uważasz, że nie doprowadziliśmy do tego sami? W takim razie jesteś głupcem. Wampiry to prostacka baza, z której się rozwinęliśmy, odpowiednik ludzkich szympansów Chciałbyś żyć pośród zwierząt, mogąc tworzyć cywilizację z podobnymi sobie? Oczywiście, że nie. Podobne przyciąga podobne. Podobne potrzebuje podobnego. Ci, których łączy wyższy umysł, mogą się karmić wyłącznie z równych sobie. - Król uniósł wargę. - Wiesz, że to prawda. Ty sam nie pozostałeś tam, gdzie zacząłeś. - Nie, nie zostałem. - Lahser błysnął kiami, myśląc że jego działania nie pasowały do wampirów bardziej niż ścierwojada. - Jestem tu, gdzie być powinienem. - Sam więc widzisz, że gdybyśmy nie pragnęli tego, co zapewnia nam kolonia, zdecydowalibyśmy się nie tyle na zemstę, co na działania naprawcze, by nasze przeznaczenie sprzyjało naszym celom. Lahser przestał się bujać. - Skoro nie jesteś zainteresowany sojuszem, mogłeś mi to napisać w mailu, do ciężkiej cholery. W oczach króla błysnęło dziwne światło, które rozpaliło Lahsa jeszcze bardziej, ale i obrzydziło go. Homoseksualne zabawy nie były w jego guście, ale z drugiej strony... cóż, ojciec wolał samców. Do licha, może i jemu się to udzieliło? Dopiero wtedy pan D miałby powód do modlitw. - Gdybym napisał, pozbawiłbym się przyjemności przebywania w twoim towarzystwie. - Rubinowoczerwone oczy omiotły sylwetkę Lahsa. - A tym samym okradłbym swoje zmysły. Teksańczyk odkaszlnął, jakby dławił się własnym językiem. Gdy ten nieprzyjemny charkot umilkł, król bezdźwięcznie rozkołysał fotel. - Jest jednak coś, co mógłbyś dla mnie zrobić... a wówczas ja czułbym się zobligowany, by spełnić twoją prośbę, czyli wskazać siedziby wampirów, czy

- 117 -

tak? Korporacja Reduktorów od dawna się z tym trudzi. Szukają wampirów w ich ukrytych domach. Drań trafił w samo sedno. Lahser wiedział, gdzie należy poprowadzić letnie ataki, ponieważ był już wcześniej w domach swoich ofiar. Bywał przecież na przyjęciach urodzinowych swoich przyjaciół, na weselach kuzynów i na balach urządzanych w tych domostwach przez glymerię. Teraz jednak garstka ocalałych wampirów rozpierzchła się po siedzibach poza miastem, a nawet poza stanem, zamieszkała pod nieznanymi mu adresami. A pospólstwo? Nawet nie wiedziałby, od czego zacząć, bo nigdy nie spoufalał się z proletariatem. Symphaci jednak potrafili wyczuć innych, tak wampiry, jak i ludzi, widzieć ich przez solidne ściany, podziemne piwnice i fundamenty. Potrzebował takiego widzenia; tego jednego brakowało w ekwipunku podarowanym mu przez ojca. Lahser odepchnął się glanami od podłogi i zaczął bujać w tym samym rytmie co król. - A czego właściwie ode mnie potrzebujesz? - zapytał, przeciągając samogłoski. Król uśmiechnął się. - Spółkowanie to podstawa naszego zgromadzenia, czyż nie? Samiec i samica połączeni ze sobą. A jednak w te intymne relacje bardzo często wkrada się niezgoda. Ktoś składa obietnicę, lecz jej nie dotrzymuje. Przysięga i tę przysięgę łamie. Należy więc podjąć środki przeciwko takim występkom. - Jak dla mnie, to mówisz właśnie o zemście, kolego. Na gładkiej twarzy pojawił się wyraz samozadowolenia. - Nie, nie o zemście. O działaniach naprawczych. To, że w grę wchodzi śmierć... jest zaledwie wymogiem sytuacji. - Śmierć, tak. Więc symphaci nie uznają rozwodów? Rubinowe oczy błysnęły zadowoleniem. - W przypadku niewiernego partnera, który swoimi działaniami poza łożem całkowicie zaprzecza samej istocie związku, jedynym rozwodem jest śmierć. Lahser przytaknął. - Rozumiem, dokąd zmierzasz. Kto jest celem? - Czy zatem podejmiesz się tego? - Tego jeszcze nie powiedziałem. Nie był pewien, jak daleko chce się posunąć. Ubrudzenie sobie rąk na terenie kolonii nie było częścią pierwotnego planu. Król zatrzymał fotel i wstał. - 118 -

- Przemyśl to zatem i bądź pewien. Kiedy będziesz gotów otrzymać od nas to, czego trzeba ci do wojny przyjdź do mnie, a wyjaśnię ci, co należy zrobić. Lahser także wstał. - Dlaczego sam nie zabijesz swojej partnerki? Król uśmiechnął się jak trup, sztywno i zimno. - Mój najdroższy przyjacielu, obelgą, której nie potrafię znieść, nie jest nielojalność, jak mógłbyś przypuszczać, ale aroganckie przeświadczenie, że nie rozpoznam fałszu. To pierwsze jest błahostką. Dla drugiego nie ma wytłumaczenia. A teraz... czy mam odprowadzić was do samochodu? - Nie trzeba. Trafimy do wyjścia. - Jak sobie życzysz. - Król wyciągnął dłoń z sześcioma palcami. - To była przyjemność... Lahser uścisnął jego dłoń, a gdy pałce się zetknęły przeszył go prąd. - Taa. Jasne. Jeszcze się odezwę.

- 119 -

ROZDZIAŁ 16 Była z nim... Boże, nareszcie znowu z nim była. Tohrtur, syn Alarmha, leżał nagi przy swojej ukochanej, ciało przy ciele, czując jej aksamitną skórę i słysząc jej westchnienia, gdy dotykał jej piersi. Rude włosy... rude włosy rozsypane po poduszce i po białej pościeli pachnącej cytrynami... Rude włosy owinięte wokół jego potężnego przedramienia. Jej sutek stężał, gdy masował go kciukiem, a usta zmiękły pod jego ustami, gdy całował ją głęboko i czule. A gdy zaczęła go błagać, wtoczył się na nią i wziął ją z góry, uderzając mocno i przytrzymując ją. Lubiła jego ciężar. Lubiła czuć, jak ją przykrywa sobą. W codziennym życiu Wellsie była niezależną kobietą o silnej woli i uporze buldoga, za to w łóżku wolała, gdy to on rządził. Zniżył usta do jej piersi, wciągnął sutek i zaczął pieścić go językiem. - Tohr... - Tak, lilan? Jeszcze? Może chwilę poczekać... Ale nie potrafiłby. Nie przestając ssać jej piersi, głaskał jej brzuch i biodra. Gdy zaczęła się wić, powędrował językiem do jej szyi i odnalazł kłami jej tętnicę szyjną. Nie mógł się doczekać dokrwiania. Był głodny jej krwi. Może ostatnio zbyt dużo walczył. Zatopiła dłonie w jego włosach. - Wkłuj się... - Jeszcze nie. - Odrobina zwłoki tylko doda temu smaku; im bardziej jej pragnął, tym słodsza zdawała mu się jej krew. Wrócił do jej ust, całując jeszcze mocniej niż przedtem. Kiedy jego język wdzierał się w nią, on delikatnie pocierał członkiem o jej uda, obiecując inną, głębszą inwazję w jej ciało. Była rozpalona, jej zapach unosił się ponad cytrynową pościelą, uwalniając jego kły i doprowadzając go niemal na szczyt. Jego krwiczka była jedyną samicą, którą znał w ten sposób. Przed sparzeniem oboje byli niewinni, a później nie pragnął już nikogo innego. - Tohr... Boże, uwielbiał niski ton jej głosu. Kochał w niej absolutnie wszystko. Zostali sobie przeznaczeni jeszcze przed narodzinami i pokochali się od pierwszego wejrzenia. Przeznaczenie było dla nich łaskawe. Przesunął dłoń ku jej talii i wtedy... - 120 -

Zamarł, zdając sobie sprawę, że coś jest nie tak. Coś... - Twój brzuch... masz płaski brzuch. - Tohr... - Gdzie jest młode? - Cofnął się w panice. - Nosiłaś młode. Gdzie ono jest? Nic mu nie jest? Co się z tobą stało... nic ci nie jest? - Tohr... Otworzyła oczy i skupiła na nim spojrzenie, które znał od ponad stu lat. Smutek pozbawił jej piękną twarz całego podniecenia. Wyciągnęła ku niemu dłoń i położyła na jego policzku. - Tohr… - Co się stało? - Tohr... Blask jej oczu i drżenie słodkiego głosu rozdarły go na dwoje. I wtedy właśnie zaczęła od niego odpływać, jej ciało znikało pod jego dotykiem... jej rude włosy, przepiękna twarz, pełne żałości oczy rozwiały się, tak że została tylko pusta poduszka. Wreszcie, niczym wymierzony mu ostateczny cios, znikł cytrynowy zapach pościeli i czysty zapach jej ciała, pozostawiając go z niczym... Tohr usiadł sztywno na materacu, z oczu płynęły mu łzy, serce bolało tak, jakby ktoś wbił w nie gwoździe. Ciężko oddychając, chwycił się za pierś i otworzył usta do krzyku. Nie rozległ się żaden dźwięk. Nie miał siły. Opadł na poduszki, drżącą dłonią otarł łzy z policzków i spróbował uspokoić szalejące w nim piekło. Gdy wreszcie złapał oddech, skrzywił się. Serce obijało się w jego piersi, a jego nieregularne skurcze przyprawiły go o zawroty głowy. Podciągnął w górę koszulkę, spojrzał na swoje sflaczałe mięśnie i mizerny tors i życzył swojemu ciału dalszego rozkładu. Napady przychodziły coraz częściej i były coraz silniejsze, więc miał nadzieję, że wreszcie się zbiorą do kupy i pozwolą mu, do jasnej cholery, umrzeć. Jeśli chciało się przejść do Zanikhu i spotkać swoich ukochanych zmarłych, samobójstwo nie wchodziło w grę, ale on coraz bardziej przychylał się do myśli, że zagłodzenie się było dozwolone. Bo przecież technicznie rzecz ujmując, nie było to samobójstwo, takie jak połknięcie pocisku, zarzucenie sobie pętli na szyję czy pocięcie nadgarstków. Dobiegający z korytarza zapach jedzenia skłonił go do spojrzenia na zegarek. Czwarta po południu. A może rano? Ktoś cicho zapukał do drzwi. - 121 -

A więc to nie Lassiter, na całe cholerne szczęście, bo ten wchodził, gdzie chciał i kiedy chciał. Najwyraźniej upadłe anioły nie przejmowały się dobrymi manierami. Ani przestrzenią osobistą. Ani żadnymi innymi ograniczeniami. Najwyraźniej ten wielki, świetlisty koszmar został wypieprzony z niebios, bo Bóg nie przepadał za jego towarzystwem, tak jak i Tohr. Ciche pukanie powtórzyło się. A więc to John. - Wejdź - powiedział Tohr, opuszczając koszulkę i poprawiając się na poduszkach. Jego ramiona, niegdyś silne jak dźwigi, ledwie utrzymywały ciężar zmizerniałego ciała. Chłopiec, który nie był już chłopcem, wszedł z tacą zastawioną jedzeniem i z wyrazem bezpodstawnego optymizmu na twarzy. Tohr rzucił okiem na talerze: kurczak w ziołach, szafranowy ryż, zielony groszek i sajgonki z warzywami. Równie dobrze mógł to być jakiś rozjechany zwierzak owinięty drutem kolczastym, gówno go to obchodziło. Sięgnął jednak po talerz, rozwinął serwetkę, wziął nóż i widelec i zabrał się do pracy. Przeżuć. Przeżuć. Przeżuć. Połknąć. Znowu przeżuć. Połknąć. Popić. Przeżuć. Jedzenie stało się czymś równie mechanicznym i automatycznym jak oddychanie, czymś, czego był ledwie świadomy, żadną przyjemnością, wyłącznie koniecznością. Przyjemność należała do przeszłości i do tortur, jakimi były jego sny. Gdy wspominał nagie ciało swojej krwiczki, tak blisko niego, w tej cytrynowej pościeli, ulotne obrazy rozpalały go od środka, sprawiały, że żył, a nie tylko trwał. Jednak błysk śmiertelnej zapałki trwał tylko chwilę. Przeżuć. Ukroić. Przeżuć. Połknąć. Popić. Podczas gdy on jadł, chłopak usiadł w fotelu, łokieć oparł na kolanie, podbródek na pięści - żywy, oddychający Myśliciel Rodina. Ostatnio John wciąż taki był, coś go nieustannie męczyło. Tohrtur dobrze wiedział, w czym rzecz, ale rozwiązanie mogące zakończyć smutne rozważania Johna musiało go najpierw zaboleć, i to jak cholera. Tohr bardzo tego żałował. Bardzo. Chryste, dlaczego Lassiter po prostu nie zostawił go w tym lesie? Mógł sobie spokojnie pójść dalej, ale nie - Jego Wielmożność Halogen musiał zostać bohaterem. Tohr znów spojrzał na Johna i utkwił wzrok w jego pięści. Była wielka, a oparte na niej podbródek i szczęka silne, męskie. Chłopak zmienił się w przystojnego faceta. Ale w końcu był synem Hardhego, odziedziczył dobre geny. Jedne z najlepszych. - 122 -

W sumie... bardzo przypominał H, był niemal jego kalką, poza niebieskimi dżinsami. Hardhy w życiu nie pozwoliłby się zobaczyć w niebieskich dżinsach, nawet w tych modnych, dizajnerskich, w jakich lubił chodzić John. W gruncie rzeczy... H często siadał w tej właśnie pozycji, gdy przetrawiał jakiś życiowy problem, niczym rzeźba myśliciela, skrzywiony i wzburzony... W wolnej dłoni Johna błysnęło coś srebrnego. Ćwierćdolarówka, którą dzieciak przesuwał tam i z powrotem, przeplatając palcami, w swojej własnej wersji nerwowego tiku. Tym razem nie było to zwyczajne milczenie. Coś się wydarzyło. - Co jest? - spytał Tohr schrypniętym głosem. - W porządku? Zaskoczony John podniósł oczy. Unikając jego wzroku, Tohr wbił spojrzenie w talerz, nadział na widelec kawałek kurczaka i włożył go do ust. Przeżuć. Przeżuć. Połknąć. Sądząc po szmerach, John powoli zmieniał pozycję, jakby obawiał się, że nagły ruch spłoszy zawieszone między nimi pytanie. Tohr podniósł spojrzenie, a kiedy go nie odwracał, John schował monetę do kieszeni i zamigał, oszczędnie i z wdziękiem: - Ghrom wrócił do walki. V właśnie powiedział to mnie i chłopakom. Jego znajomość języka migowego była kiepska, ale nie aż tak, żeby Tohr nie zrozumiał. Z zaskoczenia opuścił widelec. - Chwila... on wciąż jest królem, tak? - Tak, ale dziś wieczorem powiedział braciom, że wraca do walki. A właściwie brał w tym udział, tylko ubywał to przed nami. Bractwo jest na niego wkurzone. - Walki? Niemożliwe. Królowi nie wolno walczyć. - Już wolno. Furiath też wraca. - Co, u licha? Najsamiec nie powinien... - Tohr zmarszczył brwi. - Coś się zmieniło w kwestii wojny? Stało się coś? - Nie wiem. - John wzruszył ramionami i na powrót rozsiadł się w fotelu, krzyżując nogi w kolanach. Kolejny zwyczaj Hardhego. W tej pozycji wyglądał, jakby był w wieku swojego ojca, choć był to efekt nic tyle ułożenia kończyn, co wyczerpania malującego się w niebieskich oczach. - To niezgodne z prawem - stwierdził Tohr. - Teraz już tak. Ghrom rozmawiał z Panią Kronik. W głowie Tohra zaroiło się od pytań, jego umysł zmagał się z niecodziennym problemem. Znalezienie jakieś spójnej myśli w tym wirującym chaosie było trudne i przypominało próbę utrzymania w rękach setki piłeczek - 123 -

tenisowych: bez względu na to, jak bardzo się starasz, któraś ci wyleci, zacznie się odbijać i narobi bałaganu. Zrezygnował z prób zrozumienia czegokolwiek. - No cóż, spora zmiana... Życzę im powodzenia. Ciche westchnienie Johna świetnie podsumowało całą sprawę, więc Tohr wyłączył się i wrócił do jedzenia. Kiedy skończył, złożył równo serwetkę i pociągnął ostatni łyk wody. Włączył telewizor na CNN, ponieważ nie chciał o niczym myśleć, a ciszy nie mógł znieść. John posiedział jeszcze pół godziny, a gdy już nie mógł znieść siedzenia w bezruchu, wstał i przeciągnął się. - Wpadnę pod koniec nocy. Czyli jednak popołudnie. - Nigdzie się nie wybieram. John podniósł tacę i wyszedł, nie zatrzymując się nawet na chwilę. Na początku za każdym razem długo zwlekał i wahał się, jakby liczył na to, że Tohr zatrzyma go i powie: „Jestem gotów zmierzyć się z życiem. Nie poddam się. Czuję się o tyle lepiej, by o ciebie zadbać”. Ale nadzieja nie trwa wiecznie. Kiedy drzwi się zamknęły, Tohr odrzucił kołdrę z patykowatych nóg i przesunął stopy na skraj materaca. Był gotów z czymś się zmierzyć, jasne, ale nie była to jego egzystencja. Stękając i chwiejąc się, dowlókł się do łazienki, wszedł do ubikacji i podniósł klapę porcelanowego tronu. Pochylając się, wydał swojemu żołądkowi rozkaz ewakuacji posiłku, a ten usłuchał go bez szemrania. Na początku musiał wciskać palce w gardło, ale teraz już tego nie potrzebował. Wystarczyło, że zacisnął przeponę, a wszystko wychodziło samo, jak szczury uciekające przed falą ścieków. - Musisz z tym skończyć. - Głos Lassitera świetnie współgrał z odgłosem spłuczki. Co miało cholerny sens. - Chryste, czy ty nie nauczysz się pukać? - Halo, jestem Lassiter. L - A - S - S - I - T - E - R. Jak to możliwe, że wciąż mylisz mnie z kimś innym? Mam sobie sprawić tabliczkę z imieniem? - Pewnie, zamontuję ci ją na gębie. - Tohr opadł ciężko na marmurową podłogę i podparł głowę dłońmi. - Wiesz, możesz wracać do domu. Kiedy tylko zechcesz. - Więc zbierz ten swój żałosny tyłek w troki. Inaczej się mnie nie pozbędziesz. - 124 -

- No, to mam powód, żeby żyć. Ciche dzwonienie świadczyło, że - o tragedio! - anioł ulokował się na barku. - To co mamy w planach na wieczór? Czekaj, niech zgadnę: siedzenie w posępnym milczeniu albo nie... dodasz coś do tego. Żałośnie smutne rozmyślanie, tak? Co za dzikus z ciebie. Hej. Ho. Jeszcze trochę i będziesz zapraszał gości ze Slipknot na prywatne występy. Klnąc pod nosem, Tohr wstał i przeszedł pod prysznic z nadzieją, że jeśli nie spojrzy na tego gadułę, Lassiter szybko się znudzi i pójdzie psuć popołudnie komu innemu, - Mam pytanie! - zawołał anioł. - Kiedy przytniemy to runo na twojej głowie? Jak urośnie jeszcze trochę, nie poradzimy sobie bez kosiarki. Tohr ściągnął koszulkę i bokserki, czerpiąc radość z jedynej pociechy, jaką mógł znaleźć w towarzystwie Lassitera: obnażania się przed tym idiotą. - Rany no, rzeczywiście masz powód się chwalić - mruknął Lassiter. Popisywać się parą sflaczałych piłek do kosza. Tak sobie myślę... Wiesz, Fritz na pewno ma pompkę. Może ci się przydać. - Nie podoba ci się ten widok? Wiesz, gdzie są drzwi. To te, do których nigdy nie pukasz. Tohr nie czekał, aż woda się zagrzeje. Po prostu wskoczył pod prysznic i umył się, choć absolutnie nie widział w tym sensu - nie miał godności osobistej, więc zwisało mu, co ktoś sobie pomyśli o jego higienie. Wymioty miały swój cel. Prysznic... był już chyba tylko nawykiem. Zamknął oczy, rozchylił usta i skierował twarz pod strumień wody. Wślizgiwała mu się do ust, wypłukując z nich żółć i wraz z tym, jak gorycz opuszczała jego język, w głowie pojawiała się pewna myśl. Ghrom poszedł walczyć. Sam. - Hej, Tohr. Tohr skrzywił się. Anioł nigdy nie zwracał się do niego po imieniu. - Czego. - Ta noc będzie inna, - Pewnie, jeśli tylko dasz mi spokój. Albo powiesisz się w tej łazience. Masz aż sześć pryszniców do wyboru. Tohr wziął do ręki mydło i zaczął się namydlać, wyczuwając twarde kości przebijające się niemal przez cienką skórę. Ghrom poszedł sam. Szampon. Spłukać. Z powrotem w stronę wody. Otworzyć usta. Poszedł. Sam. - 125 -

Skończył brać prysznic, a anioł już czekał na niego z ręcznikiem, istne wcielenie służącego, kurde. - Ta noc będzie inna - powtórzył miękko Lassiter. Tohr spojrzał i po raz pierwszy tak naprawdę go dostrzegł, choć przecież byli razem od czterech miesięcy Czarno - blond włosy anioła były tak długie jak włosy Ghroma, ale pomimo babskiej fryzury nie ubierał się on wcale po babsku. Jego strój był jak z wojska czy marynarki: czarne koszule, spodnie moro i glany, szczegóły jednak nie były już tak żołnierskie. Skurczybyk był naćwiekowany jak poduszka na szpilki i obwieszony biżuterią - złote kółka i łańcuchy zwisały mu z uszu, nadgarstków i brwi. Można się było spokojnie założyć, że to i owo znalazło się też na jego klacie i poniżej pasa, choć o tym akurat Tohr starał się nie myśleć. Wielkie dzięki, ale nie potrzebował pomocy przy wymiotach. Ręcznik przeszedł z rąk do rąk, a anioł powiedział z powagą: - Pora się obudzić, Kopciuszku. Tohr już miał zamiar wytknąć mu, że raczej Śpiąca Królewno, ale nagle wróciło do niego pewne wspomnienie, zupełnie jakby ktoś wstrzyknął mu je do płata czołowego. Noc w 1958 roku, kiedy to ocalił Ghromowi życie. Obrazy tak wyraźne, jakby właśnie je przeżywał. Król poszedł walczyć. Sam. Do śródmieścia. Na pół martwy i wykrwawiający się do kanalizacji miejskiej. Potrącił go Edsel. Cholerny kabriolet Edsel w kolorze cienia do powiek jakiejś kelnerki z baru szybkiej obsługi. Na ile udało się Tohrowi później ustalić, Ghrom pieszo ścigał reduktora i skręcał właśnie z rozpędem za róg, kiedy samochód po prostu w niego wjechał. Tohr był dwie przecznice dalej i słysząc pisk hamulców i odgłos zderzenia, był gotów zignorować całą sytuację. Wypadki drogowe człowieków? Nie jego problem. Właśnie wtedy alejką, w której stał, przebiegła para reduktorów. Zabójcy zapierdzielali przez jesienną mżawkę, jakby ich ktoś ścigał, ale nikt nie siedział im na ogonie. Zaczekał, spodziewając się zobaczyć któregoś z braci. Nikt jednak się nie zjawił. Nie miało to najmniejszego sensu. Gdyby samochód potrącił jednego z nich, na pewno nie zostawiliby go na miejscu wypadku. Zabiliby kierowcę i pasażerów, wrzucili ich ciała do bagażnika i odjechali. Z całą pewnością Korporacji Reduktorów nie przysłużyłby się jeden z nich, wykrwawiający się na czarno na ulicy. Może to tylko zbieg okoliczności. Może jakiś ludzki przechodzień. Albo rowerzysta. Może dwa samochody. - 126 -

Słyszał jednak pisk tylko jednych hamulców. I żadne z powyższych nie wyjaśniało pary bladych uciekinierów, którzy minęli go z prędkością podpalacza zwiewającego od wywołanego przez siebie pożaru. Tohr pobiegł więc przez Trade, skręcił za róg i zobaczył samca człowieków w kapeluszu i trenczu, kucającego przy dwukrotnie od niego większym ciele. Żona samca, ubrana w jedną z tych fałdzistych spódniczek z lat pięćdziesiątych, stała tuż przy reflektorach i otulała się futrem. Jej jaskrawoczerwona spódnica była barwy strumyczków na chodniku, ale zapach rozlanej krwi nie był ludzki. Był wampirzy. A potrącony miał długie, ciemne włosy... Kobieta zawodziła piskliwie: - Musimy zabrać go do szpitala... Tohr zbliżył się i przerwał jej. - On jest mój. Mężczyzna uniósł wzrok. - Twój przyjaciel... nie zauważyłem go... Ubrany na czarno... i wyskoczył znienacka... - Zajmę się nim. Tohr przestał się tłumaczyć i mentalnie wymazał wspomnienia człowieków. Szybka sugestia odesłała ich z powrotem do auta i w dalszą drogę z myślą, że potrącili kosz na śmieci. Uznał, że deszcz zmyje krew z maski samochodu, a wgniecenie sami wyklepią. Serce Tohra biło szybko niczym młot pneumatyczny, gdy pochylał się nad ciałem następcy tronu. Krew była wszędzie, więc Tohr zrzucił kurtkę, wgryzł się w rękaw i urwał pasek skóry. Owinął nim głowę dziedzica, zawiązał ten improwizowany bandaż najmocniej, jak zdołał, po czym zatrzymał przejeżdżającą ciężarówkę, machnął pistoletem Meksykańcowi za kierownicą i kazał się zawieźć do dzielnicy Agrhesa. Jechał z Ghromem na pace, cały czas uciskając opatrunek na jego głowie. Padał zimny deszcz. Taki późny, listopadowy, a może grudniowy. Dobrze, że to nie było lato. Bez wątpienia chłód spowolnił serce Ghroma i obniżył ciśnienie krwi. Ćwierć mili od domu Agrhesa, w eleganckiej części Caldwell, Tohr kazał człowiekowi zjechać na pobocze i odesłał go po praniu mózgu. Dojście do kliniki zajęło kilka minut i były to najdłuższe minuty w życiu Tohra. Ale wreszcie dotarł na miejsce i Agrhes zdołał zamknąć coś, co określił jako rozcięcie tętnicy skroniowej. - 127 -

Następnego dnia wszystko miało się rozstrzygnąć. Ghrom stracił tak wiele krwi, że nie mógł odbić się od dna, mimo że Marissa go dokrwiła. Tohr spędził cały ten czas na krześle przy jego łóżku. Gdy Ghrom leżał bez ruchu, Tohr miał wrażenie, że cała rasa balansuje między życiem a śmiercią, bo jedyny następca tronu spał, oddalony od trwałej wegetacji o zaledwie kilka działających neuronów. Ktoś puścił parę i wszyscy zaczęli chodzić zagubieni. Pielęgniarki i lekarze. Inni pacjenci, którzy wpadali pomodlić się za króla, który nie sprawował władzy. Bracia, którzy wydzwaniali co kwadrans z pytaniem o jego stan. Wszyscy mieli wrażenie, że bez Ghroma nie ma już żadnej nadziei. Żadnej przyszłości. Żadnej szansy. Ghrom przeżył jednak i obudził się w tak fatalnym humorze, że wszyscy odetchnęli z ulgą... bo skoro pacjent ma siłę się wściekać, to na pewno z tego wyjdzie. Gdy zapadł zmrok, po dwudziestu czterech godzinach lenia jak kłoda i straszenia wszystkich, Ghrom najzwyczajniej w świecie odłączył kroplówkę, ubrał się i wyszedł. Nic nikomu nie mówiąc. Tohr liczył na… cokolwiek. Nie na „dziękuję”, ale jakieś słowo uznania czy... cokolwiek. Do diaska, teraz Ghrom był ponurym skurczybykiem, ale wtedy? Absolutnie toksyczny. A mimo to… nic? Po tym, jak Tohr ocalił mu tyłek? I nagle dotarło do niego, że on podobnie traktuje Johna. I pozostałych braci. Owinął się w pasie ręcznikiem i pomyślał o ważniejszym elemencie tego wspomnienia. Ghrom walczył wtedy samotnie. W 1958 roku to łut szczęścia zadecydował o tym, że Tohr był na miejscu i znalazł króla, zanim było za późno. - Pora się obudzić - powtórzył Lassiter.

- 128 -

ROZDZIAŁ 17 Kiedy noc zaczęła się na dobre, Ehlena modliła się, żeby po raz kolejny nie spóźnić się do pracy. Zegar tykał uparcie, gdy czekała w kuchni na piętrze ze szklanką napoju CranRas, do którego dodała rozgniecione leki. Bardzo dokładnie sprzątnęła po sobie: odłożyła łyżkę na miejsce, dwukrotnie sprawdziła wszystkie blaty. Upewniła się nawet, że w salonie wszystko Jest jak być powinno. - Ojcze?! Nasłuchując odgłosów szurania i cichych, bezsensownych iłów, przypomniała sobie dziwaczny sen, który przyśnił jej się poprzedniego dnia. Widziała w nim Mordha stojącego z dala od niej w ciemności, z opuszczonymi rękami, jego wspaniałe, nagie ciało było oświetlone jakby na wystawie, mięśnie cudownie grające pod ciepłą, złotobrązową skorą. Głowę lekko pochylił, oczy przymknął, jakby odpoczywał. Pochłonięta, przyzywana, szła do niego po zimnej kamiennej podłodze, wciąż powtarzając jego imię. Nie odpowiedział. Nie uniósł głowy. Nie otworzył oczu. Strach grał w jej żyłach i bił w jej sercu, kiedy biegła w jego stronę, ale on ciągłe stał dalej - nie była w stanie do niego dotrzeć, osiągnąć swojego celu. Obudziła się ze łzami w oczach, cała drżąc. Gdy dławiące przerażenie w końcu ustąpiło, jasno pojęła sens snu, ale podświadomość wcale nie musiała jej informować o tym, o czym już wiedziała. Otrząsnęła się z tych myśli i ponownie zawołała w dół schodów: - Ojcze? Kiedy nie usłyszała odpowiedzi, wzięła kubek i zeszła do sutereny. Szła powoli, choć nie z obawy przed rozlaniem krwawoczerwonego napoju na biały fartuch. Co jakiś czas jej ojciec nie pojawiał się na górze i w takich chwilach musiała zejść do niego, za każdym razem zastanawiając się, czy to się stało, czy jej ojciec przeszedł już do Zanikhu. Nie była gotowa na to, by go stracić. Jeszcze nie teraz, choćby sprawy były nie wiem jak trudne. Wsunęła głowę do pokoju i zobaczyła go siedzącego przy ręcznie rzeźbionym biurku, otoczonego stosami papierów i niezapalonych świeczek. O dzięki ci, Pani Kronik. - 129 -

Pozwalając oczom przywyknąć do półmroku, martwiła się o wpływ, jaki brak światła może mieć na wzrok jej ojca. Świeczki jednak miały pozostać zgaszone, ponieważ w całym domu nie było zapałek ani zapalniczki. Ostatnim razem, gdy jej ojciec wziął do rąk zapałki - a było to jeszcze w ich starym domu - podpalił ich domostwo, ponieważ tak kazały mu głosy. To było dwa lata temu, od tej pory musiał przyjmować leki. - Ojcze? Zaskoczony, spojrzał na nią znad bałaganu. - Córko moja, jakże się miewasz tej nocy? Wciąż to samo pytanie i wciąż ta sama odpowiedź, jaką dawała mu w Starym Języku. - Dobrze, mój ojcze. A ty? - Jak zwykle jestem urzeczony twoim powitaniem. O proszę, psanka już przygotowała mój sok. Jak wspaniałe. - Ojciec wziął kubek w dłonie. - Dokądś się wybierasz? To zwykle prowadziło do słownego „pas de deux”, nie aprobował jej pracy, a ona wyjaśniała, że pracuje, bo to lubi. On na to wzruszał ramionami i stwierdzał, że nie rozumie młodego pokolenia. - Zaiste, wychodzę wkrótce - powiedziała. - Ale Lusie powinna się zjawić łada moment. - Tak, dobrze, dobrze. Tak po prawdzie, to zajęty jestem swoją książką, ale przez jakiś czas powinienem móc ją zabawiać, jak każe dobry obyczaj. Muszę też jednak poświęcić się pracy. - Machnął dłonią w stronę fizycznego odbicia chaosu w jego umyśle, a ten elegancki ruch wydał się dziwnie nie na miejscu przy nierównych stosach papieru zapełnionego bzdurami. - To wymaga mojej uwagi. - Ależ oczywiście, ojcze. Dopił CranRas, więc podeszła, by zabrać kubek, ale on zmarszczył brwi. - Czyż nie powinna się tym zająć pokojówka? - Chcę jej trochę pomóc. Ma wiele innych obowiązków. - Była to szczera prawda. Psanka musiała stosować się do reguł dotyczących przedmiotów w domu, pamiętać o ich położeniu, a do tego robić zakupy, zarabiać na utrzymanie, płacić rachunki i opiekować się nim. Psanka była zmęczona. Psanka była wyczerpana. Ale kubek absolutnie musiał wrócić na górę do kuchni. Ojcze, oddaj mi, proszę, ten kubek, abym mogła zabrać go na górę. Pokojówka lęka się, że będzie ci przeszkadzać, a ja chciałabym oszczędzić jej tych trosk. Przez chwilę w jego oczach ujrzała dawne skupienie. - Masz piękne i hojne serce. Jestem dumny, mogąc nazywać córką. - 130 -

Ehlena zamrugała gwałtownie i schrypniętym głosem powiedziała: - Twoja duma znaczy dla mnie banko wiele. Wyciągnął rękę i uścisnął jej dłoń. - Idź, moja córko. Idź do tej swojej „pracy” i wróć, by opowiedzieć mi o swej nocy. Och… Boże. Dokładnie to samo mówił jej, gdy uczęszczała do prywatnej szkoły, jej matka jeszcze żyła, a oni mieszkali pośród rodziny i glymerii jak przystało na tych, którzy coś znaczą. Choć wiedziała, że gdy wróci do domu, ojciec pewnie nie będzie pamiętać swoich porannych słów, uśmiechnęła się i syciła tymi pysznymi okruchami przeszłości. - Jak zawsze, ojcze mój. Jak zawsze. Gdy wychodziła, towarzyszył jej szelest kartek i ciche podzwanianie stalówki o krawędź kryształowego kałamarza. W kuchni opłukała kubek, wytarła go i odstawiła do szafki, po czym upewniła się, że w lodówce wszystko leży na swoim miejscu. Kiedy dostała wiadomość, że Lusie jest już w drodze, wymknęła się przez drzwi, zamknęła je i teleportowała się do kliniki. Gdy zjawiła się w pracy, poczuła ulgę, że może być taka jak wszyscy inni: przyjść na czas, schować swoje rzeczy do szafki i póki nie zacznie się zmiana, rozmawiać o zwykłych drobiazgach. Tylko że właśnie wtedy Catya dołączyła do niej przy ekspresie do kawy, cała w uśmiechach. - Więc... zeszłej nocy było...? No, dalej, opowiadaj. Ehlena napełniła kubek i ukryła grymas za pierwszym głębokim łykiem, który poparzył jej język. - Sądzę, że określenie „przedstawienie zostało odwołane” będzie w sam raz. - Przedstawienie odwołane? - Aha. To znaczy, że się nie pokazał. Catya potrząsnęła głową. - Cholera. - Nie, w porządku. To znaczy, przecież niczym nie ryzykowałam. - Jasne, niczym pozą marzeniem o przyszłości, w której pojawiały się takie elementy jak broniec, jej własna rodzina, życie warte przeżycia. Całkiem niewiele. - W porządku. - Wiesz, zeszłej nocy tak sobie myślałam... mam kuzyna, który...

- 131 -

- Dzięki, ale odpuszczę sobie. Biorąc pod uwagę stan mojego ojca, nie powinnam się na razie z nikim umawiać. - Ehlena zmarszczyła brwi, przypominając sobie, jak szybko Mordh się z nią zgodził w tej kwestii. Choć czyniło to z niego swego rodzaju dżentelmena, było też trochę denerwujące. - Opieka nad ojcem nie znaczy, że... - Wiesz co, chyba pójdę zająć się rejestracją pacjentów. Catya zamilkła, ale jej jasne oczy wysyłały mnóstwo wiadomości, z których większość można by zaklasyfikować jako „Kiedy ta dziewczyna się wreszcie obudzi?”. - Lepiej już pójdę - powiedziała zdecydowanie Ehlena, odwracając się. - To nie będzie trwać wiecznie. - Oczywiście, że nie. Większość naszej zmiany jest już na miejscu. Catya potrząsnęła głową. - Nie to miałam na myśli, i dobrze o tym wiesz. Życie nie będzie trwać wiecznie. Twój ojciec ma poważne zaburzenia psychiczne, a ty jesteś dla niego bardzo dobra, ale on może trwać w takim stanie jeszcze przez sto lat. - W takim razie zostanie mi jeszcze jakieś siedemset lat życia. Będę w rejestracji. Przepraszam. Ehlena siadła przed komputerem i zalogowała się. Słońce dopiero co zaszło i pewnie dlatego w poczekalni nikogo jeszcze nie było, wkrótce jednak pacjenci zaczną napływać. Nic mogła się doczekać, aż coś oderwie ją od przykrych myśli. Przejrzała harmonogram Agrhesa, ale nie znalazła w nim nic niezwykłego. Rutynowe kontrole. Trochę badań, kontrole pooperacyjne... Zadzwonił dzwonek domofonu, rzuciła więc okiem na monitor ochrony Na zewnątrz czekał jakiś nieumówiony pacjent, samiec otulający się futrem dla ochrony przed zimnym wiatrem. - Dobry wieczór. W czym mogę panu pomóc? Już widziała tę uniesioną do kamery twarz. Trzy noce temu. Kuzyn Stephana. - Alix? Tu Ehlena. Jak się... - Przyszedłem sprawdzić, czy go tu nie przywieźli. - Kogo? - Stephana. - Nie sądzę, ale mogę sprawdzić. Wejdź. Otworzyła listę przyjętych pacjentów i sprawdzała nazwiska jedno po drugim. Stephana nie było w klinice.

- 132 -

Gdy Alix wszedł do poczekalni, na widok jego twarzy krew ścięła się w jej żyłach. Ponure ciemne ślady pod oczami świadczyły o czymś więcej niż tylko o braku snu. - Stephan nie wrócił zeszłej nocy do domu - powiedział zduszonym głosem. Mordh żałował nadejścia grudnia, i to nie tylko dlatego, że z powodu niskich temperatur w północnych rejonach stanu Nowy Jork gotów był na kaskaderskie numery z pirotechnikami, byle tylko się ogrzać. Grudniowe noce zaczynały się wcześnie. Słońce, ten pieprzony leniuch, gogusiowaty obibok, poddawało się już o wpół do piątej po południu, a to znaczyło, że pierwszoczwartkowy randko - koszmar Mordha zacznie się wyjątkowo wcześnie. Była dopiero dziesiąta, gdy po dwugodzinnej jeździe na północ od Caldwell wjechał do stanowego parku Black Snake. Trez, który zawsze teleportował się na miejsce, z pewnością był już w okolicach chatki, maskując się i przygotowując do roli strażnika. A także roli świadka. To, że jego prawdopodobnie najlepszy przyjaciel musiał obserwować całe zdarzenie, było zaledwie częścią tej popieprzonej karuzeli, dodatkowym ciężarem. Kiedy jednak wszystko się kończyło, Mordh potrzebował pomocy, aby wrócić do domu, a Trez radził sobie z tym nie najgorzej. Xhex naturalnie chciała się tym zająć, ale nie mógł jej zaufać. Nie w pobliżu Księżniczki. Gdyby odwrócił się choć na sekundę, ściany chatki pokryłaby świeża warstwa krwawej farby. Jak zwykle zaparkował na parceli po ocienionej stronie góry. Nie widział żadnych samochodów i podejrzewał, że ścieżki biegnące z drugiego końca działki też będą puste. Wyjrzał przez przednią szybę. W jego oczach wszystko zdawało się czerwone i płaskie, a choć gardził swoją przyrodnią siostrą i nienawidził jej oglądać, i miał nadzieję, że ten chory interes wreszcie się skończy, jego ciało nie było otępiałe i zimne, tylko ożywione i podniecone. Czuł, że gość w jego spodniach jest załadowany i gotowy na to, co miało nastąpić. Teraz tylko zmusić się do opuszczenia samochodu. Położył dłoń na klamce, ale jej nie przycisnął. Cisza. Zakłócało ją tylko łagodne tykanie stygnącego silnika. Ni z tego, ni z owego pomyślał o słodkim śmiechu Ehleny i to skłoniło go do otwarcia drzwi. Szybkim ruchem wystawił z samochodu głowę w tej samej chwili, w której - 133 -

żołądek ścisnął mu się w supełek. Niemal zwymiotował. Gdy chłód łagodził jego mdłości, próbował wyrzucić Ehlenę ze swoich myśli. Była tak czysta, szlachetna i czuła, że nie mógł znieść, by choćby w myślach towarzyszyła mu w tym, co miał wkrótce zrobić. I to go zaskoczyło. Chronienie kogokolwiek przed okrutnym światem, przed tym, co śmiercionośne i niebezpieczne, co splamione, co plugawe czy odpychające, absolutnie nie było w jego stylu. Nauczył się tego jedynie w stosunku do trzech normalnych samic w jego życiu - tej, która go urodziła, tej, którą wychował jak własne dziecko, i młodej, którą niedawno urodziła jego siostra. Dla nich gotów był zlikwidować wszelkie groźby, zabić gołymi rękami każdego, kto by je skrzywdził, znaleźć i zniszczyć choćby najmniejsze zagrożenie. A jakimś cudem wcześniejsza miła pogawędka z Ehleną dopisała ją do tej króciutkiej listy. Co znaczyło, że musiał ją od tego odizolować. Razem z tamtymi trzema. Nie przeszkadzało mu życie dziwki, bo tej, którą pieprzył, wyznaczał wysoką cenę, a poza tym nie zasługiwał na nic więcej, biorąc pod uwagę sposób, w jaki jego biologiczny ojciec zmusił matkę do poczęcia. Ale cała odpowiedzialność spadała na niego. To on sam wchodził do chatki i zmuszał swoje ciało do robienia pewnych rzeczy. Tych kilka normalnych osób w jego życiu musiało trzymać się od tego z daleka, a to znaczyło, że wymazywał je ze swoich myśli i z serca za każdym razem, gdy się tu zjawiał. Później, gdy już wróci do siebie, weźmie prysznic i odeśpi to wszystko, będzie mógł wrócić do wspominania karmelowych oczu Ehleny, jej cynamonowego zapachu i tego, jak w trakcie rozmowy śmieje się wbrew sobie. To dla niej wyrzucał ją samą, swoją matkę, siostrę i ukochaną siostrzenicę z płata czołowego, upychał wszystkie wspomnienia o nich w odległym zakamarku mózgu i zamykał je tam. Księżniczka zawsze próbowała dobrać się do jego głowy, a on nie chciał, by dowiedziała się o tych, które były mu drogie i o które się troszczył. Gdy przenikliwy podmuch wiatru niemal trzasnął go drzwiami w głowę, Mordh zarzucił sobole futro, wysiadł i zamknął samochód. Ruszył w stronę ścieżki. Ziemia pod jego butami była zamarznięta. Właściwie zimą park był zamknięty i łańcuch zagradzał drogę prowadzącą przez góry ku chatkom do wynajęcia. Jednak to nie pracownicy Parku Adirondack, a pogoda trzymała ludzi z daleka. Mordh przeszedł nad łańcuchem, ominął listę odwiedzających, wiszącą na tablicy, choć przecież nikt nie powinien teraz wychodzić na ten szlak. Sam nigdy się nie wpisywał. - 134 -

Pewnie, akurat strażnicy leśni człowieków musieli wiedzieć, co dwójka symphatów porabia w jednej z chatek. Jaaaaaaasne. Jedynym plusem grudnia było to, że zimą las wydawał się mniej klaustrofobiczny; gołe dęby i klony nie zasłaniały rozgwieżdżonego nieba. Wiecznie zielone iglaki urządzały sobie bal, układając puszyste gałęzie w „fucka”, jakby pokazywały go swym ogołoconym braciom - zemsta za imponujące jesienne listowie. Szlak stopniowo się zwężał. Na boki odchodziły drobniejsze ścieżki oznaczone drewnianymi tablicami, na których widniały ich nazwy: Jednokierunkowy Spacer, Uderzająca Błyskawica, Daleki Szczyt czy Bliski Szczyt. Szedł prosto przed siebie, wypuszczając z ust obłoczki pary, a skrzypienie jego mokasynów na zamarzniętej ziemi wydawało się niezwykle głośne. Nad jego głową jasno świecił sierp księżyca, który - ponieważ nie poskramiał swoich symphackich instynktów - miał barwę rubinowych oczu jego szantażystki. Trez pojawił się pod postacią lodowatego podmuchu wiatru, omiatającego ścieżkę. - Hej, staruszku - powiedział cicho Mordh. W jego głowie rozległ się głos Treza, gdy Cień przyjmował postać migoczącej fali: - Załatw to szybko. Im szybciej zdobędziemy to, czego będziesz potrzebował później, tym lepiej. - Będzie, co ma być. - Szybciej. Lepiej. - Zobaczymy. Trez zaklął i znów rozpłynął się w chłodny podmuch wiatru, znikając z zasięgu wzroku. Prawda była taka, że choć Mordh nienawidził przychodzić tutaj, czasami nie chciał odejść. Lubił krzywdzić Księżniczkę, a ona była dla niego dobrym przeciwnikiem. Bystra, szybka, okrutna. Tylko na niej mógł dać ujście złej stronie swojej natury, a przecież - jak biegacz spragniony treningu - musiał ćwiczyć. No i może było podobnie jak z jego ramieniem. Jątrząca się rana sprawiała przyjemność. Skręcił w szóstą dróżkę po lewej, wąską zaledwie na jedną osobę, i wkrótce dojrzał chatkę. W jasnym świetle księżyca bale, z których była zbudowana, miały barwę różowego wina. - 135 -

Dotarł do drzwi, wyciągnął lewą dłoń i złapał drewnianą klamkę. W tej samej chwili pomyślał o Ehlenie i o tym, jak troszczyła się o niego. Na jedną krótką chwilę jej głos znowu rozbrzmiał w jego uchu. „Nie rozumiem, dlaczego o siebie nie dbasz”. Drzwi wyrwały się z jego dłoni, otwierając się tak szybko, że aż trzasnęły o ścianę. Pośrodku chatki stała Księżniczka cała w barwie nienawiści - w krwistoczerwonej sukni, z rubinami na szyi i tego samego koloru oczami. Z rozpuszczonymi włosami wijącymi się przy szyi, bladą skórą i żywymi skorpionami albinosami, które nosiła jako kolczyki, przypominała kunsztowną okropność, lalkę Kabuki stworzoną ręką Zła. I była Złem. Jej ciemność docierała do niego falami, promieniując ze środka jej piersi, choć ona sama nie poruszała się, a jej księżycowej twarzy nie znaczył najmniejszy nawet grymas. Podobnie bez skazy był jej głos, gładki jak ostrze. - Dziś nie myślisz o plaży. Nie, żadnej plaży tej nocy. Mordh błyskawicznie zasłonił Ehlenę stereotypowym wyobrażeniem Bahamów, całym tym słońcem, morzem i piaskiem. Widział taką scenę jakiś rok temu w telewizji, „wyjątkowe wakacje”, jak to określił komentator, pokazując ludzi w strojach kąpielowych, spacerujących brzegiem morza. Obraz był tak żywy, że idealnie nadawał się jako ochraniacz na jego szare komórki. - Kim ona jest? - Jaka ona? - zapytał, wchodząc do środka. Dzięki drobnej sztuczce, molekularnemu poruszeniu powietrza, wzmocnionej jeszcze przez jej złość, w chatce było ciepło. Ciepło, które produkowała, nie było jednak tak radosne jak to, które dawał ogień, przypominało raczej uderzenie gorąca towarzyszące atakowi sraczki. - Kim jest ta kobieta w twoich myślach? - To tylko modelka z reklamówki w telewizji, moja ukochana dziwko zełgał gładko. Nie odwracając się od niej, cicho zamknął drzwi. - Zazdrosna? - Żeby być zazdrosną, musiałabym poczuć się zagrożona. A to absurdalne. - Księżniczka uśmiechnęła się. - Sądzę jednak, że będziesz musiał mi powiedzieć, kim ona jest. - Tylko tyle chcesz robić? Rozmawiać? - Mordh puścił luźno poły płaszcza i wziął do ręki sztywny członek. - Zazwyczaj chcesz ode mnie czegoś więcej. - Prawda. Twoim najważniejszym i najlepszym zastosowaniem jest to, co kobiety człowieków nazywają... dildo, tak? Zabawka, którą samica sama może sobie sprawić przyjemność. - 136 -

- Samica nie jest słowem, którym bym cię opisał. - Zaiste. Ukochana pasuje lepiej. Uniosła pokraczną dłoń w kierunku włosów, przebiegając między nimi kościstymi palcami; jej nadgarstek był cieńszy niż rączka trzepaczki. Podobnie wyglądało jej ciało. Wszyscy symphaci byli zbudowani raczej jak szachiści niż jak futboliści, a za tym szło ich upodobanie do walk umysłów, a nie ciał. W luźnych szatach nie byli ani samcami, ani samicami, ale wysublimowaną mieszanką obu pici, i to właśnie dlatego Księżniczka tak go pragnęła. Lubiła jego ciało, mięśnie, oczywistą i brutalną męskość i zawsze chciała być przez niego zdominowana w trakcie seksu - czego z pewnością nie dostawała w domu. Z tego, co rozumiał, akt symphatów polegał zaledwie na mentalnym przybieraniu póz, po którym następowały dwa potarcia i westchnienie samca. Był też gotów się założyć, że interes ich stryja był sflaczały jak chomik, a jaja miał wielkości gumek do ołówka. Nie żeby sam to sprawdzał, ale - widać było gołym okiem - gość nie był testosteronowym ideałem. Księżniczka zrobiła kilka kroków, jakby popisując się swoim wdziękiem, ale w rzeczywistości szła od okna do okna i wyglądała przez nie. Cholera by ją, zawsze te okna. - Gdzie jest ten twój cerber? - zapytała. - Zawsze przychodzę sam. - Okłamujesz swoją ukochaną. - Dlaczego miałbym chcieć, żeby ktoś to oglądał? - Ponieważ jestem piękna. - Zatrzymała się przy oknie najbliższym drzwi. - Jest po prawej, obok sosny. Mordh nie musiał przechylać się i wyglądać, by wiedzieć, że ma rację. Rzecz jasna, potrafiła wyczuć Treza, nie potrafiła tylko określić, gdzie konkretnie się znajduje i w jakiej postaci. Mimo to powiedział: - Przecież tam są tylko drzewa. - Nieprawda. - Boisz się cieni, Księżniczko? Spojrzała na niego przez ramię, a zwisający z jej ucha skorpion też zajrzał mu w oczy. - To nie strach. Chodzi o nielojalność. Nie toleruję nielojalności. - Chyba że sama jesteś nielojalna.

- 137 -

- Och, jestem dość wierna tobie, mój kochany. Pomijając kwestię brata naszego ojca, jak wiesz. - Odwróciła się i wyprostowała. - Poza tobą jest tylko mój partner. A ja przychodzę tu sama. - Masz wiele cnót, choć - jak już powiedziałem - weź kogoś jeszcze do łoża. Choćby i stu innych samców. - Żaden nie ma szans w porównaniu z tobą. Za każdym razem, gdy prawiła mu te fałszywe komplementy, Mordh miał ochotę zwymiotować, a ona o tym wiedziała. Co oczywiście było powodem, dla którego wciąż powtarzała te pierdoły. - Powiedz mi - spróbował zmienić temat - skoro już poruszyłaś temat naszego stryja, to jak się miewa ten skurczybyk? - Wciąż wierzy, że nie żyjesz. Jak widzisz, dotrzymuję swojej części umowy. Mordh wsunął rękę do kieszeni sobolego futra i wyjął z niej szlifowane rubiny warte dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Rzucił mieszek na podłogę tuż przy skraju jej szaty, potem zdjął futro, po nim marynarkę i mokasyny. Zrzucił jedwabne skarpetki, spodnie i koszulę. Bokserek nie miał, bo i po co. Stał przed nią w pełnej erekcji, czując się uziemiony. Oddech powoli podnosił i opuszczał jego ciężką pierś. - I ja jestem gotów dopełnić naszej transakcji. Jej rubinowe oczy powędrowały w dół nagiego ciała, zatrzymały się na jego członku. Rozchyliła usta i przebiegła językiem po dolnej wardze. Skorpiony w jej uszach wykręcały w oczekiwaniu swoje spięte ogony, jakby poruszone jej podnieceniem. Wskazała na aksamitny mieszek leżący na podłodze. - Podnieś to i wręcz mi, jak się należy. - Nie. - Podnieś to. - Przecież lubisz zginać się przede mną. Dlaczego wiec miałbym pozbawiać cię tej przyjemności? Księżniczka wsunęła dłonie w długie rękawy szaty i podeszła do niego w płynny, symphacki sposób, unosząc się nad drewnianą podłogą. Stał nieporuszenie, bo prędzej by skonał i zgnił, niż cofnął się choćby na krok przed kimś takim jak ona. Wpatrywali się w siebie i w tej głębokiej, złowieszczej ciszy poczuł jakąś przerażającą wspólnotę z tą samicą. Byli jak dwie krople wody i choć tego nienawidził, czuł ulgę, będąc sobą. - Podnieś to... - 138 -

- Nie. Rozplotła skrzyżowane ramiona i jedna z jej sześciopalczastych dłoni rozdarła powietrze, wymierzając mu policzek mocny i ostry jak jej rubinowe spojrzenie. Mordh powstrzymał odruchowe cofnięcie głowy, trzask uderzenia rozbrzmiał głośno jak tłuczony talerz. - Chcę, byś mi wręczył dziesięcinę tak jak należy! I chcę wiedzieć, kim ona jest. Już wcześniej wyczułam twoje zainteresowanie nią, jeszcze kiedy byłeś daleko stąd. Mordh wprasował obraz plaży do płata czołowego, wiedział więc, że to blef z jej strony. - Nie kłaniam się tobie ani nikomu, zdziro. Jeśli chcesz ten woreczek, będziesz musiała dotknąć swoich stóp. A jeśli chodzi o to, co wydaje ci się, że wiesz, to się mylisz. Nie mam nikogo. Znów go spoliczkowała. Żądło bólu przebiegło mu po rdzeniu kręgowym i zapulsowało na czubku penisa. - Kłaniasz mi się za każdym razem, gdy przychodzisz tu z tą żałosną zapłatą i głodnym fiutem. Potrzebujesz tego, potrzebujesz mnie. Zbliżył swoją twarz do jej twarzy. - Nie pochlebiaj sobie, Księżniczko. Jesteś zaledwie obowiązkiem, nie wyborem. - Błąd. Żyjesz po to, żeby mnie nienawidzić. Ujęła jego fiuta w dłoń, owinęła wokół niego swoje szkieletowate palce. Poczuł jej uścisk i głaskanie, a jednak jednocześnie jego erekcja roniła krople szczęścia, choć nie mógł tego znieść. Mimo że nie uważał jej za atrakcyjną, jego symphacka połowa była już w pełni zaangażowana w potyczkę woli, w tę erotyczną grę. Księżniczka pochyliła się ku niemu, pocierając palcem wskazującym nasadę jego członka. - Kimkolwiek jest ta kobieta w twojej głowie, nie może się mierzyć z tym, co tutaj robimy. Mordh objął dłońmi szyję szantażystki i przycisnął tchawicę kciukami, aż zachłysnęła się powietrzem. - Mógłbym ci po prostu urwać głowę. - Nie mógłbyś. - Przesunęła czerwonymi, błyszczącymi wargami po jego gardle, paląc go swoją pieprzową szminką. - Bo gdybym była martwa, nie moglibyśmy tego robić. - Nie doceniasz atrakcyjności nekrofilii. Zwłaszcza gdy ty wchodzisz w grę. - Złapał ją za włosy i szarpnął z całej siły. - Przejdziemy do rzeczy? - 139 -

- Najpierw podniesiesz... - Tak się nie stanie. Ja się nie kłaniam. - Wolną ręką rozdarł jej szatę, odsłaniając delikatny, siatkowy kostium, który zawsze nosiła. Obrócił ją twarzą w stronę drzwi, wędrując dłonią przez fałdy czerwonej satyny, aż samica westchnęła. Kostium był nasycony skorpionim jadem i gdy Mordh szukał drogi do jej wnętrza, trucizna wsączała się w jego skórę. Może udałoby mu się pieprzyć ją przez chwilę bez rozbierania... Księżniczka teleportowała się z jego uścisku i pojawiła na prawo od okna, przez które mógł zaglądać Trez. Jeden ruch i jej szaty opadły, odsłaniając ciało. Była zbudowana jak wąż, żylasta, zbyt chuda, a skrzący się w świetle księżyca siatkowy kostium sprawiał wrażenie łusek. Stopy postawiła po obu stronach woreczka z rubinami. - Będziesz oddawał mi cześć - powiedziała, wsuwając dłonie między uda i pieszcząc swoją szparkę - swoimi ustami. Mordh zbliżył się i opadł na kolana. Unosząc spojrzenie, powiedział z uśmiechem: - Ale to ty podniesiesz mieszek.

- 140 -

ROZDZIAŁ 18 Ehlena stała przed kostnicą, otulając się ramionami, z sercem w gardle, modląc się cicho. Choć była w kitlu pielęgniarki, nie zjawiła się tu służbowo, dlatego posłusznie czekała. Minuty mijały wolno jak stulecia, a ona wpatrywała się w napis TYLKO DLA PERSONELU. Słowa TYLKO DLA widniały na jednym skrzydle drzwi, a PERSONELU na drugim. Wielkie, czerwone, drukowane litery. Pod angielskim napisem była wersja w Starym Języku. Alix wszedł tam przed chwilą, razem z Agrhesem. Proszę... nie Stephan. Niech ten N.N. nie okaże się Stephanem. Szloch, który dobiegł ją przez drzwi, zmusił ją do zamknięcia oczu tak mocno, że aż zakręciło się jej w głowie. A jednak jej nie wystawił. Alix wyszedł dziesięć minut później, z białą twarzą i z czerwonymi śladami od wycierania łez. Agrhes stał tuż za nim, z równie złamanym sercem. Ehlena wzięła Alixa w ramiona. - Tak mi przykro. - Jak... jak ja to powiem jego rodzicom... Nie chcieli, żebym tu przychodził... O, Boże... - Ehlena tuliła drżące ciało samca, póki Alix nie wyprostował się i nie przejechał dłońmi po twarzy. - Nie mógł się doczekać spotkania z tobą. - I wzajemnie. Agrhes położył dłoń na ramieniu Alixa. - Chcesz zabrać go ze sobą? Samiec obejrzał się na drzwi, a jego usta ściągnęły się w kreskę. - Będziemy chcieli rozpocząć... rytuał śmierci... ale... - Mam go zawinąć? - podpowiedział miękko Agrhes. Alix zamknął oczy i przytaknął. - Jego matka nie może zobaczyć jego twarzy. To by ją zabiło. Sam bym to zrobił, ale... - Zajmiemy się nim jak najlepiej - wtrąciła Ehlena. - Możesz nam zaufać, że zajmiemy się nim z szacunkiem i czcią. - Nie sądzę, żebym mógł... - Alix spojrzał na nią. - Czy to niewłaściwe z mojej strony? - Nie. - Ujęła obie jego dłonie. - Obiecuję ci, że zrobimy to z miłością. - Ale powinienem przy tym być... - 141 -

- Możesz nam zaufać. - Gdy samiec zamrugał, Ehlena zabrała go sprzed kostnicy. - Chcę. żebyś zaczekał w jednym z pokoi rodzinnych. Odprowadziła go do holu, gdzie poprosiła przechodzącą pielęgniarkę o zabranie go do prywatnej poczekalni. Sama wróciła do kostnicy. Przed drzwiami odetchnęła głęboko i wyprostowała się. Wchodząc, poczuła zapach ziół i zobaczyła Agrhesa stojącego nad przykrytym białym prześcieradłem ciałem. Zmyliła krok. - Ciężkie jest moje serce - powiedział lekarz. - Tak ciężkie. Nie chciałem, by ten biedak zobaczył swojego krewnego w takim stanie, ale nalegał, kiedy tylko rozpoznał ubranie. Musiał zobaczyć. - Bo musiał mieć pewność. - W takiej sytuacji sama by jej potrzebowała. Agrhes podniósł prześcieradło, składając je na piersi trupa, a Ehlena zakryła usta dłonią, żeby uciszyć westchnienie. Zmasakrowana, pobita twarz Stephana była niemal nierozpoznawalna. Przełknęła ślinę. I jeszcze raz. I kolejny. Najdroższa Pani Kronik, dwadzieścia cztery godziny temu był jeszcze żywy. Żywy i gotowy na spotkanie z nią. A później zły wybór tej a nie innej drogi i oto leżał tutaj, na zimnym stalowym stole, czekający na przygotowanie do rytuału śmierci. - Przyniosę bandaże - powiedziała szorstko Ehlena, gdy Agrhes całkiem odsłonił ciało. Kostnica była niewielka, zaledwie osiem chłodziarek i dwa stoły, ale nie brakowało w niej przyrządów i potrzebnych materiałów. Rytualne bandaże leżały w szafie obok biurka, a gdy otworzyła drzwi, owionął ją świeży zapach ziół. Płócienne pasy miały trzy cale szerokości i leżały w rolkach dwukrotnie większych niż pięść Ehleny. Namoczone w mieszaninie rozmarynu, lawendy i soli morskiej wydawały dość przyjemny zapach, jednak Ehlena za każdym razem aż się wzdragała. Śmierć. Tak pachniała śmierć. Wzięła dziesięć rolek i wróciła do odkrytego ciała Stephana, przepasanego jedynie w lędźwiach. Po chwili z przebieralni wyszedł Agrhes w czarnej szacie przewiązanej czarną szarfą. Na szyi miał długi, ciężki srebrny łańcuch z zawieszonym na nim zdobnym, ostrym nożykiem z filigranowymi zdobieniami na trzonku. Agrhes odmawiał wymagane modlitwy do Pani Kronik o spokojny odpoczynek Stephana w łagodnych objęciach Zanikhu, a Ehlena słuchała z pochyloną głową. Kiedy lekarz był gotowy, podała mu pierwszą z pachnących rolek i zgodnie z zasadami zaczęli od prawej dłoni Stephana. Z wielką czułością - 142 -

i ostrożnością trzymała zimne, szare członki w górze, podczas gdy Agrhes owijał je ciasno dwiema warstwami płótna. Gdy skończyli z prawą ręką, przeszli do prawej nogi, później zabrali się za lewą rękę, lewą nogę. Lekarz zdjął materiał z lędźwi Stephana, a Ehlena odwróciła się jak przystało samicy. Gdyby zajmowali się ciałem samicy, nie musiałaby tego robić, natomiast zrobiłby tak na dowód szacunku towarzyszący jej samiec - asystent. Po zawinięciu bioder przyszła kolej na brzuch i tors, aż wreszcie zakryli ramiona. Z każdym poruszeniem płótna zapach ziół unosił się na nowo i sprawiał, że nie mogła oddychać. A może to nie z powodu zapachu, tylko przez myśli kotłujące się w jej głowie? Czy to on miał być jej przyszłością? Czy poznałaby jego ciało? Czy zostałby jej brońcem i ojcem jej młodego? Pytania, na które nikt już nie odpowie. A właściwie na każde z nich odpowiedź już padła. I każda z nich brzmiała: „Nie”. Podając lekarzowi kolejną rolkę, zastanawiała się, czy Stephan miał szczęśliwe życie. Nie, pomyślała. Okantowali go. Okantowali po całości. Oszukali. Na końcu należało zakryć twarz. Ehlena podtrzymywała głowę Stephana, a lekarz powoli owijał ją płótnem. Oddychała z trudem, a gdy tylko Agrhes zakrył oczy, z jej własnych wymknęła się samotna łza i opadła na biały bandaż. Agrhes położył jej na chwilę dłoń na ramieniu i dokończył pracę. Sól w tkaninie bandaża działała jak uszczelniacz, nie pozwalając przeciekać żadnym płynom, a dodatkowo konserwowała ciało do pochówku. Zioła oczywiście miały na krótką metę maskować nieprzyjemny zapach, ale były też znakiem owoców ziemi i cyklu życia i śmierci. Przeklinając w myślach, podeszła po raz kolejny do szafy i wyjęła czarny całun, w który zawinęli Stephana. Zewnętrzna, czarna warstwa symbolizowała zniszczalne śmiertelne ciało, a wewnętrzna biała - czystość duszy i jej żarliwość w wieczystym domu w Zanikhu. Ehlena słyszała kiedyś, że rytuał służy ważnym celom, wykraczającym poza sprawy czysto praktyczne. Miał też pomagać w uzdrawianiu psychiki, ale stojąc nad ciałem Stephana czuła, że to jedna wielka ściema. Zwykłe fałszywe zamknięcie, żałosna próba opanowania wymogów okrutnego losu za pomocą słodko pachnącego materiału. Cholerny świeży pokrowiec zakładany na poplamioną krwią kanapę. Przez chwilę stali w milczeniu, po czym wypchnęli nosze przez tylne drzwi kostnicy i dalej, systemem podziemnych tuneli do garaży. Tam przenieśli - 143 -

ciało Stephana do jednej z czterech karetek zbudowanych na podobieństwo tych używanych przez człowieków. - Odwiozę ich do domu jego rodziców - powiedziała Ehlena. - Potrzebujesz wsparcia? - Myślę, że Alix będzie się czuł lepiej bez większej publiczności. - Ale będziesz uważać, prawda? Nie tylko na nich, ale i na swoje bezpieczeństwo? - Tak. W każdej karetce pod siedzeniem kierowcy schowany był pistolet, a podejmując pracę w klinice, Ehlena musiała nauczyć się strzelać. Pomogła jej w tym Catya. Bez wątpienia będzie więc potrafiła poradzić sobie z tym, co stanie na jej drodze. Zamknęli podwójne drzwi karetki i Ehlena spojrzała na wyjazd z tunelu. - Chyba wrócę do kliniki przez parking. Potrzebuję powietrza. Agrhes przytaknął. - Zrobię tak samo. Sądzę, że też przyda mi się oddech. Wyszli razem w zimną, jasną noc. Jak porządna dziwka, którą przecież był, Mordh robił wszystko, co mu kazano. To, że był przy tym szorstki i obcesowy, było ustępstwem na rzecz jego wolnej woli, jak również jednym z powodów, dla których Księżniczka lubiła ich interesy. Kiedy wszystko już się skończyło i oboje leżeli wyczerpani - ona od wielokrotnych orgazmów, on przez skorpioni jad krążący w jego krwi, cholerne rubiny wciąż leżały tam, gdzie je rzucił. Na podłodze. Ciężko dysząc, Księżniczka wyciągnęła się na parapecie, rozcapierzając przy tym swoje palce o trzech stawach. Pewnie dlatego, że wiedziała, jak bardzo go to drażni. On leżał w drugim końcu chatki, tak daleko od niej, jak tytko się dało. Z trudem próbował złapać oddech. Jakże nienawidził przepełniającego chatkę zapachu brudnego seksu, tak jak i jej zapachu, który otulał go całego i dusił tak, że nawet mimo krwi symphatów, juka płynęła w jego żyłach, zbierało go na rzyganie. A może to z powody trucizny. Cholera wie. Jedna z jej kościstych dłoni uniosła się i wskazała aksamitny woreczek. - Podnieś. Zaraz. Mordh pochwycił jej spojrzenie i powoli pokręcił głową. - Lepiej wracaj do naszego stryja - wychrypiał. - Założę się, że kiedy znikasz na zbyt długo, on robi się podejrzliwy. - 144 -

Punkt dla niego. Brat ich ojca był wyrachowanym, podejrzliwym socjopatą. Zupełnie jak oni oboje. Jak powiadają, wszystko zostaje w rodzinie. Szata Księżniczki uniosła się z podłogi i popłynęła w jej kierunku, a gdy zawisła tuż przy jej dłoni, ta wyjęła z wewnętrznej kieszeni szeroką, czerwoną szarfę. Wsunąwszy ją między nogi, obwiązała się ściśle, zatrzymując w sobie to, co on tam zostawił. Później ubrała się, wsuwając pod wierzchnią warstwę rozerwany przez niego fragment szaty. Następnie przewiązała się złotym pasem - może i nie był złoty, ale tak pobłyskiwał. - Przekaż stryjowi moje uszanowanie - powiedział z wolna Mordh. Albo... nie. - Podnieś… to … zaraz. - Albo się sama schylisz, albo zostawisz to tutaj. W oczach Księżniczki błysnął ten rodzaj złośliwości, który czynił morderców świetnymi partnerami do treningów. Przez długie wrogie minuty wpatrywali się w siebie nawzajem. Wreszcie Księżniczka się złamała. Tak jak to zapowiedział. Ku jego ogromnej satysfakcji podniosła woreczek, a ta kapitulacja niemal przyprawiła go o kolejne szczytowanie. Jego kutas gotów był do kolejnego starcia, choć już nie było z czym. - Mógłbyś być królem - powiedziała, wyciągając rękę i podnosząc z podłogi aksamitny woreczek z rubinami. - Zabij go, a zostaniesz królem. - Zabiję ciebie i będę mógł być szczęśliwy. - Nigdy nie będziesz szczęśliwy. Należysz do innej rasy, a żyjesz w kłamstwie pomiędzy gorszymi od siebie. - Uśmiechnęła się, a na jej twarzy odbiła się prawdziwa radość. - Poza tymi chwilami tutaj, ze mną. Tylko tutaj możesz być szczery. Do zobaczenia za miesiąc, moja miłości. Obrzydliwymi dłońmi posłała mu pocałunek i rozwiała się niczym jego oddech, pochłonięta przez nocne powietrze. Kolana Mordha wreszcie się poddały i opadł na podłogę niczym worek kości. Leżąc na grubo ociosanych deskach, czuł dosłownie wszystko: drżenie mięśni uda, łaskotanie na czubku penisa, gdy napletek wracał na swoje miejsce, gwałtowne przełykanie wywołane jadem skorpiona. Ciepło powoli opuściło chatkę, a wtedy mdłości wciągnęły go w cuchnący, oleisty prąd, żołądek zwinął się w pięść, a gardło wypełniła cała masa „panowie, dajemy nogę”. Ale gdy Mordh otworzył usta, nic nie poleciało. Dobrze wiedział, że przed randką nie powinno się jeść. Trez wszedł do środka tak cicho, że dopiero pojawienie się jego butów przed twarzą Mordha zdradziło go. - 145 -

Głos Treza był łagodny. - Zabierzmy cię stąd. Mordh poczekał, aż torsje ustaną i spróbował sam się podnieść. - Daj mi... się ubrać. Jad skorpiona hulał po jego układzie nerwowym, zapychając wszystkie neurostrady i przecznice, a to sprawiało, że doczołganie się do ubrania oznaczało kłopotliwy pokaz słabości. Niestety, surowica musiała zostać w samochodzie, inaczej Księżniczka znalazłaby ją, a okazanie takiej słabości równało się z wręczeniem wrogowi naładowanej broni. Trez najwyraźniej stracił cierpliwość, bo zrobił kilka kroków i podniósł płaszcz. - Włóż to i zaraz zajmiemy się leczeniem. - U... ubiorę się. - Zwykła dziwkarska duma. Trez zaklął. - Do ciężkiej cholery, Mordh... - Nie... - Dzikie rzężenie podcięło go jednak i wylądował na podłodze, co dało mu szansę na bliższe przyjrzenie się sękom w sosnowych deskach. Rany tej nocy było naprawdę źle. Najgorzej jak do tej pory. - Wybacz, Mordh, ale sam się tym zajmę. Trez zignorował żałosne próby odepchnięcia go. Owinął przyjaciela sobolim futrem, po czym podniósł go i najzwyczajniej w świecie wyniósł z chatki. - Musisz z tym skończyć - powiedział, idąc szybko w stronę bentleya. - Uważaj na... mnie. Jeśli on i Xhex mieli zostać żywi i wolni, musiał to robić.

- 146 -

ROZDZIAŁ 19 Mordh obudził się w swoim schronisku, czyli sypialni w Adirondack Great Camp. Rozpoznał miejsce po oknach od podłogi po sufit, radosnym trzaskaniu ognia w drugim końcu pokoju i mahoniowej desce w nogach łóżka rzeźbionej w putta. Nie wiedział tylko tak do końca, ile godzin minęło od jego randki z Księżniczką. Jedna? Sto? Po drugiej stronie pokoju siedział Trez w brunatno - czerwonym fotelu klubowym, czytając w przyćmionym, żółtym świetle lampki. Mordh odkaszlnął. - Co to za książka? Bambus uniósł wzrok, a jego oczy w kształcie migdałów skupiły się z ostrością, za którą Mordh nie przepadał. - Nie śpisz. - Książka? - Leksykon Cienistej Śmierci. - Lekka lektura. A ja myślałem, że jesteś fanem Candace Bushnell. - Jak się czujesz? - Świetnie. Bosko. Żwawy jak cholera. - Mordh sapnął, podciągając się na poduszkach. Choć był owinięty sobolim futrem i przykryty masą koców, pierzyn i kołder, wciąż czuł się zimny jak dupa pingwina. Trez musiał go naszprycować mnóstwem dopaminy. Ale przynajmniej surowica działała, więc rzężenie i problemy z oddychaniem miał z głowy. Trez powoli zamknął księgę. - Ja się tylko przygotowuję. - Na kapłana chcesz iść? Myślałem, że masz w planach królowanie. Trez odłożył tom na niski stolik obok fotela i wstał. Przeciągnął się, po czym podszedł do łóżka. - Chcesz coś zjeść? - Pewnie. Przydałoby się. - Daj mi kwadrans. Gdy drzwi się za nim zamknęły, Mordh wymacał wewnętrzną kieszeń futra. Wyjął telefon i sprawdził - nie czekała na niego żadna wiadomość. Żaden SMS. Ehlena nie próbowała się z nim skontaktować. Ale z drugiej strony, dlaczego miałaby to robić? - 147 -

Wpatrywał się w telefon i wodził kciukiem po klawiaturę. Desperacko pragnął usłyszeć jej głos, jakby jego dźwięk mógł wymazać wszystko, co zdarzyło się w chatce. Jakby ona była w stanie wymazać ostatnie dwadzieścia pięć lat. Mordh wszedł w kontakty i podświetlił jej numer. Prawdopodobnie była w pracy, ale jeśli nagra wiadomość, może oddzwoni do niego w trakcie przerwy. Zawahał się, ale w końcu wcisnął „połącz” i przyłożył telefon do ucha. Gdy tylko usłyszał brzęczenie, w jego myślach pojawił się nieprzyjemny i bardzo plastyczny obraz seksu z Księżniczka światło księżyca rzucające nieprzyzwoite cienie na szorstką podłogę. Szybko zerwał połączenie, czując się, jakby całe jego ciało zostało pokryte jakąś gównianą mazią. Chryste, na tym świecie nie było dość pryszniców, które oczyściłyby go na tyle, by mógł rozmawiać z Ehleną. Nie było dość mydła ani wybielacza, ani druciaków. Gdy wyobraził ją sobie w nieskazitelnym kitlu pielęgniarki, z włosami związanymi w schludną kitkę, z czyściutkimi białymi butami, wiedział, że gdyby tylko jej dotknął, splamiłby ją do końca życia. Zdrętwiałym kciukiem pocierał płaski wyświetlacz telefonu, jakby to był jej policzek, a później opuścił rękę na łóżko. Widok jaskrawoczerwonych żył na ramieniu przypomniał mu kilka innych rzeczy, które robił z Księżniczką. Nigdy nie uważał swojego ciała za jakiś szczególny dar. Było wielkie i dobrze umięśnione, więc przydawało się, a do tego podobało się płci przeciwnej, co znaczyło, że było swego rodzaju zaletą. I działało też nie najgorzej... pomijając efekty uboczne dopaminy i uczulenie na jad skorpionów. Kto by się tym przejmował. Leżąc na łóżku w niemal kompletnej ciemności z telefonem w dłoni, w myślach zobaczył jeszcze więcej okropnych scen z Księżniczką... ona pieprząca go ustami, on pochylający ją i posuwający od tyłu, jego usta zajęte między jej nogami... Pamiętał, co czuł, gdy jego penis rozpoczął starcie i zostali połączeni. Wtedy pomyślał o Ehlenie mierzącej mu ciśnienie... i o tym, jak się od niego odsunęła. Miała wtedy racje. Błędem było dzwonienie do niej. Niemal z czułością przesunął kciukiem po klawiszach i wszedł w opcje kontaktu. Usunął jej numer z telefonu, a gdy zniknął, nieoczekiwane ciepło wypełniło mu pierś i powiedziało mu, że zgodnie z poglądami matki, zrobił coś słusznego. Gdy następnym razem trafi do kliniki, poprosi o inną pielęgniarkę. A jeśli znowu spotka Ehlenę, zostawi ją w spokoju. - 148 -

Do pokoju wszedł Trez z tacą zastawioną owsianką, herbatą i suchymi tostami. - Pycha - stwierdził Mordh bez entuzjazmu. - Bądź grzecznym chłopcem i zjedz wszystko. Następnym razem przyniosę ci jajka na bekonie. Mordh odrzucił telefon i sięgnął po łyżkę. Nagle zatrzymał się i ni z gruchy, ni z pietruchy zapytał: - Byłeś kiedyś zakochany, Trez? - Nie. - Trez wrócił na swój fotel w rogu, a lampa oświetlała jego przystojną, ciemną twarz. - Przyglądałem się, jak Am tego próbuje, i uznałem, że to nie dla mnie. - Am? Pieprzysz. Nie widziałem, żeby twój brat miał choćby tanią dziwkę. - Nie opowiada o niej, a ja jej nigdy nie spotkałem. Ale przez jakiś czas był w tak żałosnym stanie, do jakiego może doprowadzić faceta tylko samica. Mordh zamieszał brązowy cukier, którym posypana była owsianka. - Myślisz, że kiedyś się z kimś zwiążesz? - Nie. - Trez uśmiechnął się, błyskając idealnie białymi zębami. - Skąd to pytanie? Mordh uniósł łyżkę do ust i przełknął. - Tak sobie. - Taa. Jasne. - Robisz boską owsiankę. - Przecież nienawidzisz owsianki. Mordh zaśmiał się cicho i jadł dalej. Myślał o tym, że cały ten miłosny interes nie jest dla niego. Za to praca, i owszem, była. - Coś się działo w klubach? - zapytał. - Jak na razie żeglujemy bez tarć. - Dobrze. Mordh powoli dokończył jedzenie. Jedno go zastanawiało - skoro w Caldwell wszystko szło jak po maśle, dlaczego coś ciąży mu na wątrobie. Prawdopodobnie przez tę owsiankę, uznał. - Powiedziałeś Xhex, że jestem cały? - Jasne - odparł Trez, sięgając po książkę. - Skłamałem. Xhex siedziała za biurkiem i wpatrywała się w swoich dwóch najlepszych bramkarzy, Wielkiego Roba i Cichego Toma. Byli człowiekami, ale nie brakowało im sprytu, a w dżinsach z krokiem na wysokości kolan tworzyli idealne, zwodnicze wrażenie odprężenia, którego ciągle poszukiwała. - 149 -

- Jak możemy pomóc, szefowo? - zapytał Wielki Rob. Pochylając się do przodu, wyjęła z kieszeni dziesięć złożonych banknotów. Powoli i z namaszczeniem rozłożyła je, podzieliła na dwie kupki i przesunęła w stronę mężczyzn. - Potrzebuję was do trochę innej roboty. Kiwnęli głowami równie szybko, jak szybko zgarnęli studolarówki. - Cokolwiek pani zechce - powiedział Wielki Rob. - Latem mieliśmy tu barmana, który wyleciał za kradzież. Gość imieniem Grady. Pamiętacie go...? - Widziałem info o Chrissy w gazecie. - Pieprzony sukinsyn - po raz pierwszy odezwał się Cichy Tom. Xhex nie zdziwiło, że znali całą historię. - Macie znaleźć Grady'ego. - Gdy jednak Wielki Rob znacząco zaczął wyłamywać sobie palce, potrząsnęła głową. - Nie. Macie mi tylko podać jego adres. Jeśli was zobaczy, kłaniacie się i spadacie. Jasne? Nie możecie nawet musnąć jego rękawa. Obaj uśmiechnęli się ponuro. - Nie ma problemu, szefowo - mruknął Wielki Rob. - Zostawimy go pani. - Policja też go szuka. - Z pewnością. - Ale nie chcemy, żeby policja dowiedziała się o waszych poszukiwaniach. - Nie ma sprawy. - Zajmę się zastępstwami za was w klubie. Im szybciej go znajdziecie, tym będę szczęśliwsza. Wielki Rob spojrzał na Cichego Toma. Po chwili obaj wyjęli banknoty, które im dała, i przesunęli je po biurku w jej stronę. - Zrobimy to dla Chrissy, szefowo. Nie ma obaw. - Skoro wy się tym zajmiecie, to nie ma. Kiedy drzwi się za nimi zamknęły Xhex przesunęła dłońmi po udach, dociskając opaskę i wbijając kolce głębiej w ciało. Wręcz płonęła chęcią załatwienia tego na własną rękę, ale ponieważ Mordh był na północy, a dziś trzeba było zawrzeć pewne transakcje, nie mogła opuścić klubu. Równie ważne było to, że nie mogła zająć się tym osobiście. Ten detektyw z pewnością będzie ją obserwował. Przeniosła spojrzenie na telefon i zachciało jej się kląć. Trez zadzwonił wcześniej, by dać jej znać, że Mordh przeżył spotkanie z Księżniczką, a dźwięk

- 150 -

jego głosu powiedział jej to, co przemilczały słowa. Ciało Mordha nie wytrzyma wiele więcej tortur. Kolejna sprawa, którą musi przeczekać, siedząc bezczynnie na tyłku. Bezsilność jej nie służyła, ale do bezradności się już przyzwyczaiła zwłaszcza że w grę wchodziła Księżniczka. Ponad dwadzieścia lat temu, kiedy decyzja Xhex postawił ich w tej sytuacji, Mordh powiedział, że zajmie się wszystkim, ale pod jednym warunkiem: pozwoli mu na rozwiązanie spraw w jego sposób, bez wtrącania się. Kazał jej przysiąc, że będzie się trzymać z daleka, i choć było to cholernie trudne, dotrzymywała obietnicy i żyła z przeświadczeniem, że to ona popchnęła Mordha w ręce tej suki. Do ciężkiej cholery, miała nadzieję, że on kiedyś nie wytrzyma i zwyczajnie sukę zmasakruje. On jednak wciąż trzymał się w ryzach, spłacając dług własnym ciałem. To ona zmieniła go w dziwkę. Xhex wyszła z biura, bo miała już dość czasu spędzanego tylko ze sobą. Liczyła, że w klubowym zamieszaniu trafi na jakąś sprzeczkę, na przykład na wybuch trójkąta, gdy jeden gość policzkuje drugiego z powodu cizi z rybimi ustami i silikonowymi cyckami. Albo jakąś nieudaną schadzkę w męskiej szatni na antresoli. Cholera, była tak zdesperowana, że wystarczyłby jej pijaczek awanturujący się o tequile albo jakaś młócka w kącie, która przekroczyła dozwolone granice. Potrzebowała walnąć w cokolwiek, a najlepsze szanse na to miała w tłumie. Gdyby tylko kogoś znalazła... Pieprzone szczęście. Akurat teraz wszyscy musieli się grzecznie zachowywać. Żałośni debile. Koniec końców zabrała się do sektora dla VIP - ów, bo swoim krążeniem i szukaniem okazji do bitki doprowadzała bramkarzy do szału. A poza tym musiała wziąć udział w ważnej transakcji. Minęła aksamitny sznur i jej oczy powędrowały w kierunku stołu Bractwa. Nie było przy nim Johna Matthew ani jego kumpli, ale przecież o tak wczesnej porze z pewnością polowali na reduktorów. Picie piwka zaczynało się albo późną nocą, albo wcale. Nie obchodziło ją, czy John się pojawi. Zupełnie nie. Podeszła do Ama i spytała: - Gotowi? Bambus przytaknął. - Raptus przygotował towar. Kupcy będą za dwadzieścia minut. - 151 -

- Dobrze. Tej nocy mieli zawrzeć dwie sześciocyfrowe transakcje związane z koką, a ponieważ Mordh był w opłakanym stanie, a Trez się nim właśnie opiekował, sprawą mieli się zająć Am i ona. Pieniądze przejdą z ręki do ręki w biurze, zaś towar zapakują do samochodów zaparkowanych w alejce od tyłu, bo czterech kilogramów czystego południowoamerykańskiego proszku nie chciała widzieć w swoim klubie. Cholera, samo przyjście kupców z gotówką w walizkach to niemały problem. Xhex była już przy drzwiach biura, gdy kątem oka dostrzegła Marię Teresę przymilającą się do jakiegoś gościa w garniturze. Facet spoglądał na nią z podziwem i zachwytem, jakby była kobiecym odpowiednikiem sportowego auta, do którego ktoś właśnie wręczył mu kluczyki. Światło zamigotało na jego obrączce, gdy sięgał po portfel. Maria Teresa potrząsnęła głową i z wdziękiem wyciągnęła dłoń, by go powstrzymać, po czym pociągnęła gościa w kierunku prywatnych łazienek na tyłach, gdzie pieniądze miały zmienić właściciela. Xhex odwróciła się i zaskoczona stwierdziła, że stoi przy stole Bractwa. Spoglądając na miejsce, w którym zazwyczaj siadał John Matthew, pomyślała o najnowszym fiucie Marii Teresy. Xhex była gotowa się założyć, że ten skurczybyk, który właśnie pozbywał się pięciuset dolarów, żeby sobie powsadzać w cipkę albo w usta, albo tysiąc za jedno i drugie, nigdy z takim podnieceniem i pożądaniem nie spojrzał na swoją żonę. Chodziło o zaspokojenie fantazji. Nic przecież nie wiedział Marii Teresie. Nie miał pojęcia, że dwa lata temu jej były mąż porwał ich syna, a ona odpracowywała teraz koszt odzyskania dzieciaka. Dla niego była tylko zabójczo pięknym kawałkiem ciała, zabawką, którą można porzucić. Bez problemu. Czysto. Każdy kutas tak miał. Również ten John, którego znała Xhex. Była dla niego fantazją. Niczym więcej. Erotycznym kłamstwem, które przywoływał, by sobie ulżyć - za co właściwie nie mogła go winić, bo robiła dokładnie to samo z jego obrazem. I jak na ironię był jednym z lepszych kochanków, jakich miała, a to dlatego, że mogła z nim robić, cokolwiek zechciała, tak długo, jak miała na to ochotę i nigdy się nie skarżył, nie wycofywał, niczego nie żądał. Bez problemu. Czysto. W słuchawce w jej uchu rozbrzmiał głos Ama. - Klienci właśnie weszli. - Idealnie. Do roboty.

- 152 -

Załatwi obie transakcje, a później zajmie się własną pracą. No, teraz to miała na co czekać. Gdy noc się skończy, poczuje wreszcie ulgę. Po drugiej stronie miasta, w jakimś cichym ślepym zaułku, Ehlena stała przed skromnym domem w stylu kolonialnym. Kiedy już uporała się z tym, co uważała za najtrudniejszą część wyprawy, czyli przekazała ciało Stephana w ręce jego krewnych, nie posiadała się ze zdumienia, że wsadzenie cholernego kluczyka do pieprzonej stacyjki było jeszcze trudniejsze. - No dawaj... - Skupiła się na opanowaniu drżących rąk, a chwilę później przyglądała się uważnie, jak kawałek metalu skacze wokół otworu, w którym powinien się znaleźć. Odchyliła się na siedzeniu, przeklinając przy tym, bo wiedziała, że nadal stojący na podjeździe ambulans jest dla mieszkańców tego domu krzyczącym potwierdzeniem tragedii. Jak gdyby ciało ukochanego syna nie wystarczało, Obróciła głowę i spojrzała w okna. Za delikatnymi firankami poruszały się cienie. Kiedy podjechała do domu, wyszedł do niej Alix w towarzystwie starszego samca, który do złudzenia przypominał Stephana. Skłoniła się i uścisnęła mu dłoń, po czym otworzyła tylne drzwi karetki. Samiec zasłonił usta dłonią, kiedy wytaczali nosze. - Mój syn... - jęknął. Nigdy nie zapomni tego głosu. Pusty. Pozbawiony nadziei. Ojciec Stephana i Alix zabrali ciało do domu i, tak jak w kostnicy, chwilę później rozległ się szloch. Tym razem było to wysokie zawodzenie samicy. Matki Stephana. Nim Alix wrócił, Ehlena zdążyła już schować nosze do ambulansu. Mrugał szybko, jakby wiatr wiał mu prosto w oczy. Złożyła mu kondolencje, pożegnała się i siadła za kółko... ale nie była w stanie odpalić cholernego wozu. Po drugiej stronie firan dwa kształty mocno się obejmowały. Po chwili dołączył do nich trzeci. I jeszcze kolejne. Ni z tego, ni z owego pomyślała o oknach w domu, który wynajmowała z ojcem, zakrytych folią aluminiową odcinającą ich od świata. Kto stanie nad jej otulonym w całun ciałem, gdy jej życie dobiegnie końca? Ojciec zazwyczaj jeszcze ją poznawał, ale bardzo rzadko nawiązywał z nią kontakt. Pracownicy kliniki byli bardzo mili, ale to były związki zawodowe, nie osobiste. Lusie przychodziła do pomocy, bo jej za to płaciła. - 153 -

Kto zajmie się jej ojcem? Zawsze sądziła, że to on umrze pierwszy, ale rodzina Stephana z pewnością też tak sądziła. Ehlena odwróciła wzrok od żałobników i wyjrzała przez przednią szybę karetki. Życie było zbyt krótkie. Nie sądziła, by ktokolwiek był gotów dobrowolnie porzucić przyjaciół i rodzinę. I wszystko, co sprawiało mu radość, i nieistotne było, czy miał pięćset lat jak jej ojciec, czy pięćdziesiąt jak Stephan. Czas był niewyczerpanym źródłem dni i nocy jedynie dla ogółu galaktyki. To skłoniło ją do rozmyślań. Co, u diaska, robiła z danym jej czasem? Praca dawała jej cel, jasne, no i opiekowała się ojcem, czyli robiła coś dla rodziny. Ale dokąd zmierzała? Donikąd. I to nie dlatego, że siedziała w karetce z rękami tak roztrzęsionymi, że nie radziła sobie nawet z kluczykiem. Problem polegał na tym, że wcale nie chciała niczego zmieniać. Chciała tylko czegoś dla siebie, czegoś, co uświadomiłoby jej, że żyje. Nagle ujrzała głębokie, fiołkowe spojrzenie Mordha i jak w cofającym się filmie dołączyła się jego twarz, irokez, eleganckie ubrania i laska. Gdy po raz kolejny wyciągnęła rękę z kluczykiem, wszedł gładko do stacyjki i silnik obudził się z cichym pomrukiem, klimatyzacja wionęła w nią zimnym powietrzem, więc wyłączyła ją, wrzuciła bieg i opuściła ten dom, ślepy zaułek i sąsiedztwo, które już nie wydawało jej się ciche. Siedząc za kółkiem, a jednocześnie z dala od niego, dała się pochłonąć obrazowi samca, którego nie mogła mieć, ale którego w tej chwili potrzebowała jak szalona. Jej uczucia byty nie w porządku pod wieloma względami. Na litość boską, to była zdrada Stephana, choć tak naprawdę go nie znała. Pragnienie innego samca, podczas gdy rodzina opłakiwała tego, wydawało się zwykłym brakiem szacunku. Pomijając fakt, że i tak pragnęła Mordha. Cholera. Kliniki była po drugiej stronic rzeki, co cieszyło Ehlenę, bo nikt potrafiłaby tak mi razu zabrać się do pracy. Była zbyt poruszona, smutna i zła na siebie. Potrzebowała teraz… Starbucksa. O tak, właśnie tego było jej teraz trzeba. Jakieś pięć mil dalej, przy placu, który mieścił supermarket Hannaford, kwiaciarnię, butik LensCrafters i wypożyczalnię Blockbuster, znalazła Starbucksa otwartego do drugiej nad ranem. Zjechała ambulansem w boczną uliczkę i wysiadła.

- 154 -

Kiedy opuszczała klinikę, nie pomyślała o zabraniu płaszcza, ścisnęła więc torebkę w dłoni i pobiegła przez chodnik do drzwi. Wnętrze przypominało większość punktów tej sieci: czerwone, drewniane wykończenia, ciemnoszare kafelki na podłodze, mnóstwo okien, miękkich krzeseł i małych stolików. Na ladzie stały kubki na sprzedaż, szklane patery z ciastem cytrynowym i rożkami, a za ladą dwoje dwudziestoletnich ludzi, obsługujących ekspresy do kawy. W powietrzu unosił się zapach orzechów laskowych, kawy i czekolady i dopiero ten aromat wygnał z jej nozdrzy śmiertelny ziołowy bukiet. - Co podać? - zapytał chłopak. - Vente latte z pianką, bez śmietany. Podwójny kubek, podwójna opaska. Samiec człowieków uśmiechnął się i na coś czekał. Miał ciemną kozią bródkę i kolczyk w nosie, nosił też koszulkę z rozchlapaną grafiką i nazwą POŻERACZ POMIDORÓW, napis ułożony był z kropli krwi, czy też raczej biorąc pod uwagę nazwę zespołu - keczupu. - Coś do tego? Cynamonowe rożki po prostu wymiatają. - Nie, dzięki. Przygotowując zamówienie, nie odrywał od niej wzroku, więc sięgnęła do torebki i sprawdziła komórkę na wypadek, gdyby Lusie... NIEODEBRANE POŁĄCZENIE. Wyświetlić? Wcisnęła tak, modląc się, żeby nie chodziło o ojca... Na wyświetlaczu pojawił się numer Mordha, choć nie jego imię, bo nie wpisała go do kontaktów. Wpatrywała się w cyfry. Boże, zupełnie jakby czytał w jej myślach. - Latte gotowa. Halo? - Przepraszam. - Odłożyła komórkę i wzięła od chłopaka kubek. - Podwójny kubek, zgodnie z zamówieniem. I podwójna opaska. - Dzięki. - Pracujesz w którymś ze szpitali w okolicy? - zapytał, widząc jej kitel. - W prywatnej klinice. Jeszcze raz dzięki. Wyszła szybko i jeszcze szybciej wsiadła do karetki. Już za kółkiem zablokowała zamki w drzwiach, włączyła silnik i ogrzewanie. Latte była naprawdę dobra. Super gorąca. Smakowała idealnie. Znowu wyciągnęła telefon, weszła w połączenia nieodebrane i wybrała numer Mordha. Wzięła głęboki wdech i solidny łyk latte. I wcisnęła „połącz”. Kierunkowy do przeznaczenia to 518. Kto by pomyślał.

- 155 -

ROZDZIAŁ 20 Lahser zaparkował mercedesa 550 pod jednym z mostów Caldwell, gdzie czarny wóz ginął wśród cieni rzucanych przez mamucie betonowe dźwigary. Cyfrowy zegarek na tablicy rozdzielczej pokazywał, że impreza wkrótce się zacznie. Jeśli tylko ktoś czegoś nie spieprzy. Czekając, pomyślał o spotkaniu z przywódcą symphatów. Już po wszystkim, ale nie podobało mu się uczucie, jakie budził w nim ten gość. Lahser pieprzył cizie. Kropka. Żadnych facetów. Nigdy. Takie zboczenia były dobre dla fiut - dżokejów, jak John i banda jego maminsynków. Lahser uśmiechnął się w ciemności, nie mogąc się doczekać ponownego spotkania z tymi skurczybykami. Na początku, zaraz po tym, jak jego prawdziwy ojciec przywrócił go do życia, chciał to przyspieszyć. Koniec końców John i jego chłopcy bez wątpienia wciąż przesiadują w Zero Sum, więc znalezienie ich nie byłoby problemem. Ale istotne było wyczucie czasu. Lahser wciąż jeszcze poznawał uroki swojego nowego życia i chciał być w pełni sił, gdy zmiażdży Johna i zabije Blasta na oczach Khillera, a na końcu zamorduje gościa, który go zabił. Istotne było wyczucie czasu. Jakby na dany przez niego znak, między wspornikami zatrzymały się dwa samochody. Ford escort należał do Korporacji Reduktorów, zaś w srebrnym lexusie siedział hurtownik Grady'ego. LS 600h miał srebrne wykończenia. Jak uroczo. Jako pierwszy wysiadł Grady, a po nim pan D i dwaj inni reduktorzy, co przypominało opróżnianie samochodu pełnego klaunów, biorąc pod uwagę, jak wielkie cielska musieli tam upchnąć. Gdy zbliżali się do lexusa, wysiadło z niego dwóch mężczyzn w połyskliwych płaszczach zimowych. Równo jak w zegarku obaj samcy człowieków włożyli prawe dłonie do kieszeni, a w głowie Lahsa huczała tylko jedna myśl: „Lepiej, żeby sięgali po spluwy niż po odznaki”. Jeśli Grady spieprzył sprawę i ci dwaj byli glinami w cywilu, zgrywającymi się na policjantów z Miami, sprawy mogły się skomplikować.

- 156 -

Ale nie... żadnych policyjnych blach, tylko rozmowa gestami, brzmiąca pewnie w stylu: Kim, u licha, jest tych trzech dupków, których zabrałeś ze sobą na prywatną transakcję? Grady spojrzał na pana D ze swoją niezrównaną paniką w oczach, a Teksańczyk przejął inicjatywę, wychodząc do przodu z aluminiową walizką. Położył ją na masce lexusa, otworzył zamki i pokazał zawartość, czyli pliki studolarowych banknotów. Tak to przynajmniej wyglądało, bo w rzeczywistości były to pliki pociętego papieru z pojedynczą stówką na wierzchu. Płaszczowi spojrzeli w dół… Paf. Paf. Gdy dilerzy zwalili się na ziemię. Grady odskoczył i otworzył szeroko gębę. Zanim jednak zdążył wpaść w tryb „o - mój - Boże - coś - ty - narobił”, pan D podszedł do niego i mocnym ciosem zamknął mu jadaczkę. Dwaj zabójcy schowali pistolety do kieszeni, pan D zamknął walizkę, obszedł samochód i usiadł za kółkiem lexusa. Kiedy odjeżdżał, Grady spoglądał na twarze bladych mężczyzn, jakby czekał, aż i jego ktoś kropnie. A oni po prostu wrócili do escorta. Po chwili Grady dogonił ich, ale kiedy chciał otworzyć tylne drzwi wozu, zabójcy nie chcieli go wpuścić do środka. Kiedy Grady zdał sobie sprawę, że chcą go zostawić, zaczął panikować. Wymachiwał rękami i krzyczał, co było cholernie głupie, biorąc pod uwagę, że stał piętnaście stóp od dwóch gości z kulami w mózgach. Bardziej przydałaby mu się teraz cisza. Najwyraźniej jeden z zabójców też tak pomyślał. Spokojnie wyciągnął broń i wycelował w głowę Grady'ego. Cisza. Bezruch. Przynajmniej że strony tego idioty Drzwi zatrzasnęły się, silnik zaskoczył z rzężeniem. Z piskiem opon zabójcy odjechali, rozpryskując na buty i golenie Grady'ego zamarznięte błoto. Lahser zapalił światła mercedesa, a zaskoczony tym Grady obrócił się w miejscu, osłaniając oczy ramieniem. Pojawiła się pokusa przejechania gościa, ale przynajmniej w tej chwili jego użyteczność była wystarczającym usprawiedliwieniem dla rezygnacji. - Wsiadaj. Grady opuścił ręce. - Co tu się, u licha... - Morda w kubeł. Wsiadaj.

- 157 -

Lahser poczekał, aż Grady wskoczy na siedzenie pasażera. Dupek był koloru soli i pocił się jak jakiś transcośtam na stadionie Gigantów, a gdy zapinał pasy, zęby dzwoniły mu jak kastaniety i to nie z zimna. - Równie dobrze mogłeś zabić ich w biały dzień - wypalił wreszcie. Wyjeżdżali już na brukowaną drogę wzdłuż czeki. - To miejsce wszyscy obserwują… - O to właśnie chodziło. - Rozległ się dzwonek komórki Lahsa. Odebrał. Dobra robota, panie D. - Chyba nie najgorsza - przyznał Teksańczyk. - Tylko że nie widzę tu żadnych prochów. Muszą być w bagażniku. - Są w samochodzie. Gdzieś na pewno. - Spotkanie przy Hunterbred? - Tak. - A ma pan jakieś plany co do tej bryki? Lahser uśmiechnął się w ciemności, stwierdzając, że chciwość jest wielką słabością podwładnego. - Przemaluję, kupię nowe tablice i papiery. Zapadła cisza, jakby reduktor czekał na coś jeszcze. - Będzie dobrze, szefie. Lahser rozłączył się i odwrócił do Grady'ego. - Chcę poznać pozostałych większych detalistów w mieście. Imiona, rejony, rodzaj towaru, wszystko. - Nie wiem, czy dotrę do wszystkiego… - Więc lepiej się postaraj. - Lahser rzucił mu telefon. - Dzwoń, gdzie potrzebujesz. Węsz. Chcę dostać każdego dilera działającego w tym mieście. A później tego słonia, który ich zaopatruje. Hurtownika z Caldwell. Grady oparł głowę o zagłówek. - Kurde. Myślałem, że to będzie... wiesz, dotyczyło mojego interesu. - To był twój drugi błąd. Zacznij dzwonić i dowiedz, się tego, czego potrzebuję. - Słuchaj... To chyba nie jest… Powinienem wracać do domu… Lahser uśmiechnął się, odsłaniając kły i błyskając oczami. - Jesteś w domu. Grady skurczył się w fotelu, po czym próbował złapać za klamkę w drzwiach, choć pędzili autostradą z prędkością siedemdziesięciu mil na godzinę. Lahser zablokował zamki.

- 158 -

- Przykro mi, jedziesz ze mną i nie robimy żadnych przystanków po drodze. A teraz zacznij dzwonić, do cholery, albo pokroję cię na kawałki, napawając się każdą sekundą twoich wrzasków. Ghrom stał przed Azylem targany wiatrem, ale olewał paskudną pogodę. Wznoszący się przed nim dom, oaza ofiar przemocy w rodzinie, był duży, przestronny i zapraszający. W oknach wisiały kolorowe zasłony, na drzwiach wielki wieniec, a na wycieraczce widniał ogromny napis WITAMY. Jako samiec nie mógł wejść do środka, więc czekał na zbrązowiałej trawie jak rzeźba ogródkowa, modląc się, by jego lilan była w środku i by zechciała się z nim zobaczyć. Po całym dniu spędzonym w gabinecie w nadziei, że Beth do niego przyjdzie, wreszcie wyruszył na jej poszukiwanie w rezydencji. Kiedy jej nie znalazł, miał nadzieję, że pomaga tutaj, tak jak to często robiła. Na tylnej werandzie pojawiła się Marissa. Krwiczka Butcha i była przyjaciółka krwi Ghroma jak zwykle wyglądała niezwykle profesjonalnie w czarnych spodniach i żakiecie, z blond włosami związanymi w elegancki kok, a pachniała oceanem. - Beth niedawno wyszła - powiedziała. - Poszła do domu? - Aleja Redd. Ghrom zesztywniał. - Co u... Po co tam poszła? - Cholera, krwiczka sama w Caldwell? - Do swojego starego mieszkania? Marissa przytaknęła. - Sądzę, że chciała pójść tam, gdzie się to wszystko zaczęło. - Poszła sama? - Z tego, co wiem, tak. - Jezu Chryste, już raz ją przecież porwali! - parsknął. Gdy Marissa cofnęła się, przeklął sam siebie. - Słuchaj, przepraszam. Nie myślę teraz logicznie. Po chwili Marissa się uśmiechnęła. - To pewnie zabrzmi źle, ale cieszę się, że szalejesz. Zasłużyłeś sobie na to. - Pewnie, byłem dupkiem. I to strasznym. Marissa spojrzała w niebo. - Skoro się przyznajesz, to dam ci radę. - Wal śmiało.

- 159 -

Skłoniła ku niemu twarz i gdy skupiła na nim spojrzenie, jej głos był zrezygnowany. - Postaraj się nie wściekać. Kiedy jesteś wkurzony, wyglądasz jak ogr, a w tej chwili powinieneś przypomnieć Beth, dlaczego przy tobie może przestać się bronić, a nie dlaczego nie powinna tego robić. - Punkt dla ciebie. - Uważaj na siebie, mój panie. Skinął jej głową i teleportował się wprost na Aleję Redd, gdzie mieszkała Beth, kiedy się poznali. Po drodze miał okazję poczuć smak tego, co czuła jego krwiczka każdej nocy, którą on spędzał w mieście. Najdroższa Pani Kronik, jak ona radziła sobie z tym lękiem? Pewnie wszyscy myślą, że z nim może być coś nie tak? Fakt, że tam, gdzie się znajdował, było więcej zagrożeń niż poczucia bezpieczeństwa. Wracając do swej postaci przed apartamentowcem, pomyślał o nocy, kiedy ruszył szukać jej po śmierci jej ojca. Był niezbyt chętnym, nieodpowiednim wybawicielem, którego przyjaciel w ostatniej woli zobowiązał do dopilnowania jej w trakcie przemiany, a ona nawet nie wiedziała, kim jest. Ich pierwsze spotkanie nie było zbyt udane, ale za to następna rozmowa? Ta wypadła bardzo dobrze. Boże, chciałby znów być z nią w ten sposób. Naga skóra przy nagiej skórze, wspólny ruch, on głęboko w niej, oznaczający ją jako swoją. Ale to było daleko przed nimi, jeśli w ogóle jeszcze kiedyś się przydarzy. Ghrom wszedł na podwórko. Stąpał cicho, rzucając wielki cień na zamarzniętą ziemię. Beth kuliła się na starym stole piknikowym, na którym on sam kiedyś siadywał, i wpatrywała się w okna mieszkania tak samo, jak on to robił, kiedy po nią przyszedł. Zimny wiatr rozwiewał jej ciemne włosy, tworząc złudzenie, że dziewczyna znajduje się pod wodą i płynie z silnym prądem. Jego zapach musiał do niej dotrzeć, bo nagle poderwała głowę. Wpatrując się w niego, wyprostowała się, ale dalej otulała się kurtką, którą kiedyś jej kupił. - Co tutaj robisz? - Marissa powiedziała mi, gdzie cię szukać. - Rzucił okiem na rozsuwane szklane drzwi mieszkania. - Mogę się przyłączyć? - No... dobra. Może być. - Przesunęła się trochę. - Nie miałam zamiaru siedzieć tu zbyt długo. - Nie? - Chciałam się z tobą zobaczyć. Nie byłam pewna, kiedy pójdziesz walczyć, i myślałam, że zdążę przed... Ale wtedy, sama nie wiem... - 160 -

Pozwoliła zdaniu zawisnąć w powietrzu, a on przysiadł na stole obok niej. Chciał otoczyć ją ramieniem, ale powstrzymał się i miał nadzieję, że kurtka wystarczająco ją ogrzewa. W ciszy słowa huczały w jego głowie, wszystkie z gatunku przepraszających, wszystkie równie gówniane. Zdążył już powiedzieć, że mu przykro, a ona wiedziała, że mówił szczerze, ale minie długi czas, zanim przestanie żałować, że nie może zrobić nic więcej, żeby się z nią pogodzić. Tej zimnej nocy, gdy tak siedzieli zawieszeni między przeszłością a przyszłością, mógł tylko jej towarzyszyć i wpatrywać się w pociemniałe okna mieszkania, w którym kiedyś żyła... Kiedyś, zanim los ich ze sobą złączył. - Nie pamiętam, żebym była tu jakoś specjalnie szczęśliwa - powiedziała miękko. - Nie? Przesunęła dłonią po twarzy, odsuwając z oczu zbłąkane kosmyki włosów. - Nie lubiłam wracać po pracy do pustego domu. Bogu dzięki miałam Bu. Ale bez tego kota? Wiesz, telewizor raczej nie zastąpi ci towarzystwa. Nienawidził tego, że była wtedy całkiem sama. - Więc nie chciałabyś do tego wrócić? - Chryste, nie. Ghrom westchnął. - Cieszę się. - Pracowałam w gazecie dla tego namolnego zboczeńca, Dicka, odwalałam robotę za trzy osoby i nie miałam szans na nic, bo byłam młodą kobietą, a dobrzy, starzy chłopcy nie tworzyli klubu, tylko klikę. - Potrząsnęła głową. - Ale wiesz, co było w tym najgorsze? - Co takiego? - Żyłam z poczuciem, że gdzieś tam dzieje się coś ważnego, ale nie wiedziałam, co to takiego. To było jak... Wiedziałam, że tajemnica istnieje, i to dość ponura, ale nie mogłam jej odkryć. To doprowadzało mnie do pasji. - Więc odkrycie, że nie jesteś człowiekiem, było... - Te miesiące spędzone z tobą były gorszym doświadczeniem. - Spojrzała na niego. - Kiedy wracam myślami do jesieni... wiedziałam, że coś jest nie tak. Gdzieś w głębi umysłu wiedziałam o tym, bez wątpienia to czułam. Przestałeś regularnie przychodzić do łóżka, a nawet jeśli przychodziłeś, to nie po to, by spać. Nie mogłeś się uspokoić. Prawie nic jadłeś. Nic dokrwiałeś się. Królowanie zawsze było dla ciebie trudne, ale te ostatnie miesiące były inne. Wróciła spojrzeniem do mieszkania. - Wiedziałam, ale nie chciałam stawić - 161 -

czoła rzeczywistości, temu, że być może mnie okłamujesz w kwestii czegoś tak ważnego i strasznego, jak twoja samotna walka. - Cholera, nie chciałem ci tego zrobić. Jej profil był jednocześnie piękny i surowy. - To pewnie część tego całego bałaganu, który mam teraz w głowie. Ta cała sytuacja sprawia, że wracam do wspomnień, do tego, jak wyglądał każdy dzień mojego życia. Po przemianie, kiedy razem wprowadziliśmy się do siedziby Bractwa, czułam ulgę, bo wreszcie miałam pewność w kwestiach, nad którymi zawsze rozmyślałam. Prawda dawała mi niewiarygodnie silne oparcie. Dawała mi poczucie bezpieczeństwa. - Odwróciła się do niego. - To twoje zachowanie? Kłamstwa? Nie sądzę, bym potrafiła znów zaufać swojej rzeczywistości. Po prostu nie czuję się bezpieczna. Bo wiesz, mój cały świat to ty. Mój cały świat. Ty jesteś jego podstawą, bo nasze sparzenie się położyło fundament pod moje życie. Tu chodzi o coś znacznie więcej, niż tylko o twoją walkę. - Jasne. - Cholera. Co on takiego powiedział? - Wiem, że miałeś swoje powody. - Aha. - I wiem, że nie chciałeś mnie skrzywdzić. - Delikatnie uniosła głos na końcu tego zdania, zmieniając stwierdzenie w pytanie. - Absolutnie nie miałem takiego zamiaru. - Ale wiedziałeś, że taki będzie tego efekt, prawda? Ghrom oparł łokcie na kolanach i pochylił się do przodu. - Tak, wiedziałem. Dlatego nie mogłem zasnąć. Źle się czułem, nic ci nie mówiąc. - Bałeś się, że cię nie wypuszczę, czy co? Że zadenuncjuję cię Radzie za pogwałcenie prawa? Albo... - Posłuchaj... Za każdym razem, gdy noc się kończyła, wracałem do domu i mówiłem sobie, że nie zrobię tego więcej. A o następnym zachodzie słońca i tak przypasywałem sztylety. Nie chciałem, żebyś się martwiła, i powtarzałem sobie, że to nie potrwa długo. Miałaś rację, zmuszając mnie do tego. Nie miałem zamiaru przestać. - Potarł oczy, bo głowa znowu zaczęta go boleć. Postępowałem niewłaściwie i nie potrafiłem spojrzeć prawdzie w oczy, uznać, jak cię krzywdzę. To mnie zabijało. Wyciągnęła dłoń ku jego nodze, a on zamarł, bo nie zasłużył sobie na jej czuły dotyk. Przez chwilę delikatnie masowała jego udo, a on ostrożnie chwycił jej dłoń.

- 162 -

Żadne z nich nie wypowiedziało ani jednego słowa, gdy tak się razem trzymali, dłoń w dłoni. Czasami słowa znaczyły mniej niż powietrze, które je niosło, kiedy było się blisko drugiej osoby. Kiedy zimny wiatr omiótł podwórko, szeleszcząc brązowymi liśćmi, w dawnym mieszkaniu Beth zapaliło się światło, oblewając poświatą niewielką kuchnię i pojedynczy pokój. Beth zaśmiała się cicho. - Postawili meble dokładnie tak samo jak ja, z kanapą wzdłuż długiej ściany. A to oznaczało, że mieli idealny widok na parę, która wtoczyła się do mieszkanka i wybrała najkrótszą drogę do łóżka. Przytuleni - usta do ust, biodro w biodro, wylądowali na kanapie bez ładu i składu, on na niej. Jakby zakłopotana tym przedstawieniem, Beth zerwała się i odkaszlnęła. - Chyba lepiej wrócę do Azylu. - Dziś nie mam zmiany. Więc będę w domu, no, wiesz, całą noc. - To dobrze. Spróbuj trochę odpocząć. Boże, dystans między nimi był okropny, ale przynajmniej ze sobą rozmawiali. - Chcesz, żebym cię odprowadził? - Nic mi nie będzie. - Beth wtuliła się w kurtkę, skrywając twarz w kołnierzu. - Rany, ale dziś zimno. - Ano. Zimno. - Gdy nadszedł czas rozstania, wciąż nie był pewien, na czym stoją i lęk dziwnie wyostrzył mu wzrok. Boże, nie znosił wyrazu samotności na jej twarzy. - Nawet nie wiesz, jak mi przykro. Beth uniosła dłoń i dotknęła jego szczęki. - Słyszę to w twoim głosie. Ujął jej dłoń i położył sobie na sercu. - Bez ciebie jestem niczym. - Nieprawda. - Odsunęła się. - Jesteś królem. Nieważne, kim jest twoja krwiczka, ty jesteś wszystkim. Beth zdematerializowała się w nocnym powietrzu. Jej ciepłą, żywotną obecność zastąpił tylko mroźny grudniowy wiatr. Ghrom zaczekał jakieś dwie minuty, a później sam teleportował się do Azylu. Po tych wszystkich wzajemnych dokrwianiach miała w sobie tyle jego krwi, że wyczuwał jej obecność w surowych murach chronionej posiadłości i wiedział, że jest bezpieczna. Z ciężkim sercem zmaterializował się ponownie i skierował w stronę rezydencji. Musiał pozbyć się szwów, a potem czekała go kolejna samotna noc w gabinecie. - 163 -

ROZDZIAŁ 21 Godzinę po tym jak Trez odniósł tacę do kuchni, żołądek Mordha znajdował się w stanie całkowitej rewolty. Rany, jeśli nawet owsianka nie była już odpowiednim pożywieniem, to co mu pozostało? Biały ryż? Pieprzony kleik dziecięcy Gerbera? A schrzaniony miał nie tylko układ trawienny. Nie miał wątpliwości, że gdyby był zdolny odczuwać cokolwiek, doskwierałyby mu również ból głowy oraz silne mdłości. Za każdym razem, kiedy pojawiało się jakieś źródło światła, na przykład kiedy Trez przychodził, by sprawdzić, co u niego, oczy Mordha automatycznie wpadały w drżenie, mrugając w górę oraz w dół niczym w nieskoordynowanej wersji Safety Dance; następnie zaczynał się ślinić i obsesyjnie łykać. Tak więc musiał mieć mdłości. Kiedy zadzwonił telefon, przyłożył go do ucha bez obracania głowy. Dzisiejszej nocy wiele działo się w Zero Sum, on zaś musiał mieć na to oko. - Tak? - Cześć... dzwoniłeś do mnie? Wzrok Mordha skierował się na drzwi łazienki, których ościeżnica spowita była delikatnym światłem. O, Boże, nie wziął jeszcze prysznica. Mimo iż Ehlena była jakieś trzy godziny drogi od niego, czuł się okropnie. - Hej - powiedział szorstkim głosem. - Wszystko w porządku? - Tak. Co było totalnym, pieprzonym kłamstwem, a zakłopotanie w jego głosie uczyniło to jeszcze bardziej oczywistym. - Cóż, ja, ach... widziałam, że dzwoniłeś do mnie... Kiedy z jego ust wydobył się stłumiony dźwięk, Ehelena przerwała. - Jesteś chory. - Nie. - Na miłość boską, proszę, przyjedź do kliniki. - Nie mogę. Jestem... - Boże, nie był w stanie z nią rozmawiać. - Jestem poza miastem. Na północy stanu. - 164 -

Nastała długa cisza. - Przywiozę ci antybiotyki. - Nie. Nie mogła zobaczyć go w takim stanie. Cholera, nie mogła zobaczyć go już nigdy więcej. Był obrzydliwy. Był paskudnym, brudnym kurwiszonem, który pozwolił, by ktoś, kogo nienawidził, dotykał go, ssał i używał go sobie do woli, a następnie zmusił go do zrobienia tego samego. Księżniczka miała rację. Był pierdolonym sztucznym kutasem. - Mordh? Pozwól mi do ciebie przyjechać. - Nie. - Niech to szlag, nie rób tego sobie! - Nie możesz mnie ocalić! - wrzasnął. W następstwie swego wybuchu pomyślał: „Jezu... skąd to się wzięło?”. - Przepraszam... miałem ciężką noc. Kiedy Ehlena odezwała się, jej głos był tylko słabym szeptem. - Nie rób mi tego. Nie każ mi oglądać ciebie w kostnicy. Nie rób mi tego. Mordh zacisnął oczy. - Niczego ci nie robię. - Ależ oczywiście, że nie. - Jej głos załamał się, przechodząc w szloch. - Ehlena... Jej rozpacz docierała do jego słuchawki nader wyraźnie. - O... Chryste. Dobra, nieważne. Zabij się. I odłożyła słuchawkę. - Kurwa. - Przetarł twarz. - Kurwa! Usiadł i rzucił telefonem o drzwi łazienki. Kiedy aparat odbił się od paneli i wystrzelił w powietrze, zdał sobie sprawę z tego, że właśnie zniszczył jedyną rzecz, w której zapisany miał jej numer. Z rykiem wygramolił się z łoża, rozrzucając przy tym dookoła całą pościel. Nie najlepsza decyzja. Kiedy jego odrętwiała stopa stanęła na dywanie, zatoczył się i upadł prosto na twarz. W momencie zderzenia z podłogą rozległ się dźwięk przypominający wybuch bomby, ale on, niezrażony tym, zaczął pełznąć w kierunku telefonu. Proszę, o, proszę, kurwa, jeśli Bóg istnieje... Nagle drzwi do pokoju otworzyły się z impetem i ledwie minąwszy jego głowę, uderzyły w leżący telefon, który wystrzelił w drugą stronę niczym hokejowy krążek. Mordh obrócił się i podążył za swym celem, krzycząc: - Nie strzelaj!

- 165 -

Trez stał w pełnej gotowości bojowej, celując kolejno w okno, w szafę, ścienną i wreszcie w łóżko. - Co to, kurwa, było? Mordh wyciągnął się jak długi, usiłując dosięgnąć telefonu, który obracał się pod łóżkiem wokół własnej osi. Kiedy już go chwycił, zamknął oczy i przyłożył do twarzy. - Mordh? - Proszę... - Co? Proszę... co? Otworzył oczy. Ekran migotał, a on prędko naciskał klawisze. Odebrane połączenia... odebrane połączenia... odebrane p... - Mordh, co tu się, do kurwy nędzy, wyprawia? Był tam. Ten numer. Wpatrywał się w siedem cyfr po numerze kierunkowym, jakby stanowiły one kombinację do jego własnego sejfu, starając się uchwycić je wszystkie. Wyświetlacz zgasł wreszcie, a on pozwolił głowie opaść na ramię. Trez przykucnął przy nim. - Wszystko w porządku? - Upuściłem telefon. - Tak. Jasne. Ponieważ waży on wystarczająco dużo, by wywołać tego rodzaju... Hej, spokojnie, już spokojnie. Trez chwycił go pod ramiona. - Gdzie się teraz wybierasz? - Muszę wziąć prysznic. Muszę... Jeszcze więcej obrazów jego oraz Księżniczki zwaliło mu się na głowę. Ujrzał jej plecy wygięte w łuk, czerwoną siatkę rozdzielającą się i opadającą swobodnie po jej tyłku, siebie zatopionego głęboko w jej wnętrzu, grzmocącego, dopóki jego kolec nie zakotwiczył go wewnątrz niej tak, aby wytrysk dotarł jak najgłębiej. Przycisnął pięści do oczu. - Muszę... O, Jezu... osiągał orgazm podczas pieprzenia się ze swoją szantażystką. I to nie jednokrotnie, zazwyczaj trzy lub nawet cztery razy. Kurwy z jego klubu, które nienawidziły tego, co robiły za pieniądze, mogły przynajmniej pocieszać się tym, że nie czerpały z tego przyjemności. Jednakże wytrysk samca mówił sam za siebie, czyż nie? Mordhowi zebrało się na wymioty i w panice pobiegł do łazienki. Owsianka oraz tost odniosły sukces w swej walce o wyzwolenie, natomiast Trez znalazł się tam, by przytrzymać go nad kiblem. Mordh nie odczuwał torsji, lecz - 166 -

był całkowicie pewien, iż jego przełyk rozdzierał się od wewnątrz, ponieważ po kilku minutach kasłania, próbach łapania oddechu oraz oglądania gwiazd nad głową, z ust zaczęła mu wypływać krew. - Kładź się z powrotem - powiedział Trez. - Nie, prysznic. - Nie jesteś w formie. - Muszę zmyć ją z siebie! - Głos Mordha rozległ się nie tylko w jego sypialni, lecz w całym domu. - Kurwa mać... nie zniosę jej już dłużej! Mordh nie był typem, który poprosiłby o kamizelkę ratunkową, nawet gdyby się topił, poza tym nigdy nie narzekał na układ z Księżniczką. Przechodził przez wszystko, robiąc, co do niego należało, i ponosił tego konsekwencje, ponieważ warte było to zachowania tajemnicy jego oraz Xhex. Ponadto pewna część ciebie lubi to, podpowiedział mu wewnętrzny głos. Kiedy jesteś w niej, możesz być sobą bez przepraszania za to. Wypierdalaj, powiedział sam do siebie. - Przepraszam, że na ciebie nawrzeszczałem - powiedział wreszcie ochryple do przyjaciela. - Oj, daj spokój. Nie obwiniaj się. - Trez ostrożnie podniósł go z podłogi i starał się przemieścić go w stronę umywalki. - Już czas. Mordh chwiejnym krokiem ruszył pod prysznic. - O, nie - rzekł Trez. - Pozwól, że ustawię ciepłą wodę. - Nie poczuję tego. - Temperatura twojego ciała jest już wystarczająco rozregulowana. Poczekaj tutaj. Kiedy Trez pochylił się, odkręcając wodę, Mordh spojrzał na swego długiego fiuta, który zwisał swobodnie wzdłuż uda. Wydawał się należeć do kogoś innego, co sprawiało dobre wrażenie. - Zdajesz sobie sprawę, że mógłbym ją dla ciebie zabić - powiedział Trez. - Mógłbym upozorować wypadek. Nikt by się o niczym nie dowiedział. Mordh potrząsnął głową. - Nie chcę wciągać cię w to bagno. Już i tak wystarczająco dużo naszych w tym siedzi. - Oferta wciąż aktualna. Do rozważenia. Trez wyciągnął rękę i sprawdzał temperaturę wody. Nagle jego czekoladowe oczy zbielały ze złości. - Żeby wszystko było jasne. Jeśli umrzesz, obedrę tę sukę na żywca ze skóry zgodnie z tradycją s'Hizb Cieni i odeślę jej skrawki twojemu stryjowi. Następnie upiekę na rożnie jej padlinę i przeżuję mięso razem z kośćmi. - 167 -

Mordh uśmiechnął się, myśląc, iż wcale nie byłby to kanibalizm, ponieważ na poziomie genetycznym Cienie mieli tyle samo wspólnego z symphatami, co ludzie z kurami. - Skurwysyn Hannibal Lecter - powiedział pod nosem. - Wiesz, jak jest. - Trez strzepnął wodę z dłoni. - Symphatów... się jada na obiad. - Dodasz trochę bobu? - Nie, ale podałbym z jakimś dobrym chianti oraz z frytkami. Do mięsa zawsze muszę mieć jakieś pyry. No, dalej, wsadźmy cię pod wodę i zmyjmy z ciebie odór tej suki. Trez podszedł do Mordha i pomógł mu ruszyć się z miejsca. - Dziękuję - wyszeptał Mordh, kiedy kuśtykali w stronę kabiny prysznicowej. Trez wzruszył ramionami, wiedząc bardzo dobrze, że nie rozmawiali teraz o wizycie w łazience. - Zrobiłbyś dla mnie to samo. - Zrobiłbym. Pod natryskiem Mordh szorował się mydłem, dopóki jego skóra nie zaczerwieniła się niczym truskawka, a spod prysznica wyszedł dopiero po trzykrotnym dokładnym obmyciu się. Trez podał mu ręcznik, a on wytarł się nim tak szybko, jak tylko zdołał bez utraty równowagi. - Jeśli mowa o przysługach... - powiedział. - Potrzebuję twojego telefonu. Twojego telefonu i trochę prywatności. - Dobra. - Trez pomógł mu dojść do łóżka i starannie go okrył. - Dobrze, że ta narzuta nie wylądowała w kominku. - A więc dostanę twój telefon? - Zamierzasz pograć sobie na nim w piłkarzyki? - Nie, dopóki dopilnujesz, żeby moje drzwi były zamknięte. Trez podał mu swoją nokię. - Uważaj na nią. To nówka. Mordh ostrożnie wystukał numer, modląc się w duchu, aby był właściwy. Sygnał. Sygnał. Sygnał. - Halo? - Ehlena, tak bardzo mi przykro... - Ehlena? - odpowiedział żeński głos. - Przepraszam, ale ten numer nie należy do żadnej Ehleny.

- 168 -

Ehlena siedziała w karetce, z przyzwyczajenia ukrywając łzy. Kawa z mlekiem stygła w podwójnym kubku, a ona trzymała się jakoś, ponieważ zawsze zwykła to robić. Nagle zaskrzeczało CB radio. Wystraszyła się okropnie. - Baza do czwórki - wołała Catya. - Odezwij się, czwórka. Sięgając po słuchawkę, Ehlena pomyślała, że właśnie dlatego nigdy nie mogła pozwolić sobie na osłabienie czujności. A gdyby całkowicie osłabła i nie mogła odebrać? Nie chciałaby znaleźć się w takiej sytuacji. Uderzyła kciukiem w przycisk. - Tutaj czwórka. - Wszystko w porządku? - Ach, tak. Potrzebowałam tylko... już do was wracam. - Nie ma pośpiechu. Spokojnie. Chciałam się tylko upewnić, czy wszystko u ciebie dobrze. Ehlena spojrzała na zegarek. Boże, już prawie druga w nocy. Siedziała przez niemal dwie godziny. - Bardzo przepraszam, nie miałam pojęcia, która jest godzina. Potrzebujecie karetki do załadunku? - Nie, po prostu się o ciebie martwiliśmy Wiem, że asystowałaś Agrhesowi przy tym ciele i... - Nic mi nie jest. Opuściła szybę, by wpuścić do środka trochę powietrza. - Natychmiast do was wracam. - Bez pośpiechu, posłuchaj, weź sobie wolne na resztę nocy. - Ależ nie trzeba... - To nie jest prośba. Pozmieniałam też harmonogram tak, abyś jutro również mogła wziąć sobie wolne. Potrzebujesz przerwy po dzisiejszym. Ehlena chciała się sprzeciwić, wiedziała jednak, że decyzja została już podjęta, nie było więc o co się spierać. - W porządku. - Nie spiesz się w drodze powrotnej. - Oczywiście. Bez odbioru. Odwiesiła słuchawkę i ruszyła w stronę mostu, który miał jej umożliwić przekroczenie rzeki. W chwili, gdy przyspieszała na podjeździe, rozdzwonił się jej telefon. Czyżby dzwonił Mordh? Nic dziwnego. Spojrzała jedynie po to, by upewnić się, że to on. Wcale nie zamierzała odbierać. - 169 -

Nieznany numer? - Słucham? - Czy to ty? - Głęboki głos Mordha wciąż wywoływał u niej ciepły dreszcz, mimo iż była na niego wkurzona. I na siebie. W sumie to na całą tę sytuację. - Tak. Ale to nie jest twój numer telefonu. - Nie, nie jest. Mój telefon miał wypadek. Wyprzedziła go, zanim zdołał dojść do jakichkolwiek przeprosin. - Słuchaj, to nie moja sprawa. Cokolwiek się z tobą dzieje. Masz rację, nie mogę cię ocalić. - Dlaczego w ogóle chcesz próbować? Skrzywiła się. Jeśli pytanie to miałoby użalający się lub oskarżycielski ton, po prostu zakończyłaby rozmowę i na wszelki wypadek jak najszybciej zmieniła numer. Jednakże w jego głosie nie było nic poza szczerym zmieszaniem. Oraz totalnym wyczerpaniem. - Po prostu nie rozumiem... dlaczego - wymamrotał. Jej odpowiedź była prosta i płynęła z wnętrza. - Jakże miałabym tego nie robić? - A jeśli na to nie zasługuję? Na myśl przyszedł jej Stephan leżący na stole z nierdzewnej stali, jego ciało chłodne i posiniaczone. - Każdy, komu w piersi bije serce, zasługuje na to, by go ocalić. - Czy to dlatego zostałaś pielęgniarką? - Nie. Ponieważ pewnego dnia chcę zostać lekarzem. Natomiast chęć niesienia pomocy wiąże się po prostu z mym widzeniem świata. Cisza pomiędzy nimi trwała całą wieczność. - Jesteś w samochodzie? - zapytał w końcu. - Właściwie to w karetce. Wracam do kliniki. - Jesteś w trasie sama? - warknął. - Tak, daruj sobie ten bohaterski ton. Mam broń pod siedzeniem i wiem, jak jej użyć. Rozległ się łagodny śmiech. - OK, to jest podniecające. Przepraszam, ale tak jest. Musiała się uśmiechnąć. - Doprowadzasz mnie do szału, wiesz o tym. Pomimo że jesteś dla mnie kimś całkowicie obcym, totalnie wariuję przez ciebie. - I jakimś sposobem spotykają mnie z tego tytułu komplementy. - Cisza. Przepraszam za to, co wcześniej. Miałem złą noc. - Tak, cóż, ja też. Zarówno jeśli chodzi o przeprosiny, jak i o noc. - 170 -

- Co się stało? - Za dużo by opowiadać. A co u ciebie? - Tak samo. Kiedy się poruszył, jego pościel zaszeleściła. - Znów jesteś w łóżku? - Tak. Tak, choć wciąż nie chcesz tego wiedzieć. Uśmiechnęła się szeroko. - Rozumiem, że mam nie pytać o to, co masz znowu na sobie? - Dokładnie. - Popadamy w rutynę, wiesz o tym? - Stała się bardzo poważna. Wydajesz się bardzo chory. Masz ochrypnięty głos. - Wszystko będzie dobrze. - Słuchaj, mogę ci przywieźć wszystko, czego potrzebujesz. Jeśli nie jesteś w stanie dotrzeć do kliniki, przywiozę ci lekarstwa. Cisza po drugiej stronie słuchawki była tak głęboka i trwała tak długo, że powiedziała wreszcie: - Halo? Jesteś tam? - Jutrzejszej nocy... możesz się ze mną spotkać? Jej dłonie zacisnęły się na kierownicy. - Tak. - Jestem na najwyższym piętrze Commodore. Znasz ten budynek? - Znam. - Możesz być tam o północy? Po stronie wschodniej. - Tak. - Będę na ciebie czekać. Jedź ostrożnie, dobrze? - Dobrze. A ty nie rzucaj już więcej swoim telefonem. - Skąd wiedziałaś? - Bo gdybym miała przed sobą otwartą przestrzeń zamiast deski rozdzielczej karetki, zrobiłabym to samo. Jego śmiech sprawił, że także się uśmiechnęła. Uśmiech jednak zgasł, kiedy tylko zakończyła rozmowę i wsadziła telefon z powrotem do torebki. Mimo iż prowadziła ze stałą prędkością, a droga przed nią była prosta i dobra, miała uczucie totalnego braku kontroli. Jechała od barierki do barierki, co i raz się o nie ocierając i pozostawiając za sobą ślad w postaci iskier. Spotkanie z nim jutrzejszej nocy, przebywanie z nim sam na sam w jakimś odosobnionym miejscu, było dokładnie tym, czego nie powinna robić. Mimo wszystko i tak zamierzała tego dokonać.

- 171 -

ROZDZIAŁ 22 Monsther, syn Rehmbaka, odłożył słuchawkę i wpatrywał się w drzwi gabinetu swego ojca. Ogrody, drzewa i pofałdowany trawnik, cała ta wielka rezydencja, wszystko to należało teraz do niego i nie było już tylko spadkiem, który miał kiedyś tam odziedziczyć. Kiedy trafiła w jego ręce, podobało mu się nagłe poczucie własności zapisane w jego krwi, niezbyt jednak satysfakcjonował go stan posiadłości. Wszystko było zabezpieczone dechami przed zimą, grządki kwiatowe puste, drzewa owocowe przykryte. Pozbawione liści klony oraz dęby odsłoniły mur oporowy, który nie wyglądał jakoś szczególnie atrakcyjnie. Odwrócił się od okna i z wyrazem uwielbienia spojrzał na obraz wiszący na ścianie. Zawsze mu się przyglądał; w istocie Turner zasługiwał na uznanie zarówno za swój artyzm, jak i dobór tematów. A szczególnie w przypadku tego dzieła: słońce zachodzące na tle morza było prawdziwym arcydziełem. Złociste, brzoskwiniowe oraz ognistoczerwone cienie były istną ucztą dla oczu. Taki obraz byłby dumą każdej kolekcji. A on miał - tylko w tym domu - trzy obrazy Turnera. Drżącą z podniecenia dłonią chwycił za prawy dolny róg pozłacanej ramy i ściągnął obraz ze ściany. Kryjący się za nim sejf idealnie pasował do wymiarów obrazu. Po wykręceniu odpowiedniej kombinacji na tarczy nastąpiło delikatne, ledwie słyszalne przesunięcie, wcale nie wskazujące na to, że przesuwające się bolce były grubości przedramienia. Sejf otworzył się bezdźwięcznie, a w środku zapaliło się światło, ukazujące przestrzeń wypełnioną skórzanymi sakiewkami z klejnotami, plikami studolarówek oraz teczkami z dokumentami, Monsther wspiął się na niski taboret. Sięgnął głęboko do sejfu i wyciągnął kasetkę. Potem zamknął sejf i zawiesił obraz. Przeniósł metalową skrzynkę na biurko i wyciągnął kluczyk ze skrytki znajdującej się w lewej dolnej szufladzie. Ojciec nauczył go kombinacji otwierającej sejf i pokazał mu miejsce skrytki; kiedy Monsther będzie miał synów, także im to zdradzi. Właśnie tak dbało się o wartościowe rzeczy, pilnowało się, by nie zostały nigdy utracone. Przekazywano je z ojca na syna. Wieko kasetki otworzyło się, skrzypiąc, jakby zawiasy miały coś przeciwko wytrąceniu ich ze spoczynku. - 172 -

Wciąż tam były. Dzięki Pani Kronik wciąż tam były. Monsther sięgnął do środka, myśląc przy tym: kartki same przez się nie miały wielkiej wartości, ale dzięki temu, co na nich było zapisane, stały się bezcenne. Gdyby je stracił, znalazłby się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Wyciągnął dokument - wampirzy odpowiednik pisemnego oświadczenia złożonego pod przysięgą, długiego na trzy strony, ręcznie pisanego. Było to podpisane krwią oświadczenie tyczące się pewnego wydarzenia, które miało miejsce dwadzieścia cztery lata temu. Poświadczony notarialnie podpis na trzeciej stronie był niedbale wykonanym brązowym gryzmołem, ledwie czytelnym. Cóż, w końcu złożony został przez umierającą osobę. „Ojca” Mordha, Rempoona. Dokumenty te przedstawiały okrutną prawdę, a spisane były w Starym Języku: porwanie matki Mordha przez symphatów, jego poczęcie oraz narodziny, jej ucieczkę oraz późniejszy ślub z Rempoonem, arystokratą. Ostatni akapit brzmiał równie potępiająco jak wszystko inne: Na mój honor oraz na honor mych krewnych, przodków i zmarłych, zaprawdę dzisiejszej nocy mój pasierb, Mordh, rzucił się na mnie i zadał mi śmiertelne rany poprzez użycie swych gołych dłoni na mym ciele. Zrobił to z premedytacją, zaciągając mnie w tym celu do mojego gabinetu pod pretekstem sprowokowania kłótni. Byłem nieuzbrojony. Po zadaniu mi ran, krzątał się po gabinecie i przygotował pomieszczenie tak, aby wyglądało to na napad intruzów. Zaprawdę, pozostawił mnie leżącego na podłodze, by lodowata dłoń śmierci mogła pojmać moją materialną postać, a następnie opuścił teren budynku. Zostałem niebawem przywrócony do przytomności przez mego drogiego przyjaciela Rehmbaka, który przyszedł odwiedzić mnie, by porozmawiać o interesach. Nie zapowiada się, abym to przeżył. Zabił mnie mój przybrany syn. To jest moje ostateczne wyznanie na ziemi jako cielesnej istoty. Niechaj Pani Kronik wprowadzi mnie do Zanikhu wraz ze swą łaską oraz niech doda mi otuchy. Jak wyjaśnił to później ojciec Monsthera, Rempoon ujął to całkiem dobrze. Rehmbak przybył w interesach i zastał nie tylko opuszczony dom, ale również zakrwawione ciało swego wspólnika - i zrobił to, co zrobiłby każdy inny rozsądny samiec: osobiście przetrząsnął cały gabinet.

- 173 -

Działając z przekonaniem, że Rempoon był martwy, Rehmbak chciał odnaleźć dokumenty biznesowe, aby dowody częściowych udziałów Rempoona znalazły się z dala od jego posiadłości, dzięki czemu Rehmbak stałby się jedynym właścicielem interesu. Znalazłszy to, czego szukał, Rehmbak opuszczał właśnie gabinet, kiedy Rempoon wykazał oznakę życia, wypowiadając przez popękane usta pewne imię. Rehmbak nie chciał zostać oskarżony o współudział w zabójstwie, dlatego zadzwonił po lekarza. Nim Agrhes do nich dotarł, ze słów umierającego samca poznał szokującą opowieść, wartą więcej niż całe przedsiębiorstwo. Rehmbak udokumentował całą historię oraz oszałamiające wyznanie dotyczące prawdziwej natury Mordha, po czym poprosił Rempoona o podpisanie owych stron - zamieniając je tym samym w dokument prawny Zaraz potem samiec stracił przytomność, a kiedy Agrhes dotarł na miejsce, był już martwy. Rehmbak, wychodząc, zabrał ze sobą zarówno dokumenty biznesowe, jak i oświadczenie. Naturalnie za próbę uratowania konającego samca został okrzyknięty bohaterem. Kiedy było już po wszystkim, wartość użytkowa wyznania Rempoona była oczywista, jednakże wiedza o tym, jak ją wykorzystać, nie była już tak jasna. Zadarcie z symphatami było niebezpieczne, o czym świadczyła przelana krew Rempoona. Jak na intelektualistę przystało, Rehmbak trzymał tę informację dla siebie... a trzymał ją tak długo, aż zrobiło się zbyt późno, by ją wykorzystać. Zgodnie z prawem powinien natychmiast donieść na symphatę. Ponieważ jednak zastanawiał się nad tym zbyt długo, sam znalazł się w trudnej sytuacji, co z kolei chroniło Mordha. Rehmbak powiedział o wszystkim Monstherowi, syn zaś wyraził zrozumienie dla błędu ojca. Rehmbak został zabity w trakcie napadów, a wszystko po nim odziedziczył jego syn, łącznie z dokumentami. Monsthera nie można było obwiniać za wybór jego ojca, dotyczący nieujawnienia tego, co było mu wiadome. Jedyne, co musiał zrobić, to oświadczyć, iż natknął się on na te dokumenty w rzeczach ojca, natomiast ujawniając je oraz Mordha, zrobiłby to, czego się od niego oczekuje. Nigdy nie wyszłoby na jaw, że wiedział o tym od dawna. Poza tym nikt nie uwierzyłby, że Mordh nie był tym, który postanowił zabić Ghroma. Był przecież, mimo wszystko, symphatą, a ich słowom nie powinno się ufać. Zmierzając do sedna - to jego palec miał znaleźć się na spuście

- 174 -

albo, jeśli tylko zlecił morderstwo króla, to jako provodhyr Rady zyskiwał na tej śmierci najwięcej. I to właśnie dlatego Monsther wybrał go do tej roli. Mordh dokona czynu, zaś Monsther uda się do Rady i padnie na twarz przed towarzyszami. Powie, że odnalazł te dokumenty dopiero kiedy przeniósł się na stałe do domu w Connecticut, czyli jakiś miesiąc po obu napadach oraz po tym, jak Mordh został mianowany provodhyrem. Przysięgnie, iż od razu zwrócił się z tym do króla i wyjawił mu wszystko przez telefon, jednak Ghrom wymusił na nim milczenie z powodu kompromitującej pozycji, w jakiej stawiało to Zbihra. Brat ten był przecież w związku z siostrą Mordha, a to spokrewniłoby ją z symphatą. Martwy Ghrom nie mógłby, oczywiście, niczemu zaprzeczyć. Poza tym król był już niezbyt lubiany za sposób, w jaki zignorował konstruktywny krytycyzm glymerii. Rada została poinstruowana, że powinna uznać kolejną jego winę, prawdziwą lub zmyśloną. Była to zawiła manipulacja, jednak miała zadziałać, ponieważ po śmierci króla to pozostali członkowie Rady mieli być tymi pierwszymi, wśród których rasa będzie doszukiwać się mordercy, natomiast Mordh, jako symphata, był idealnym kozłem ofiarnym - oczywiście, że symphata mógł dopuścić się tego czynu! Natomiast Monsther pomógłby w tym, zeznając, iż Mordh przyszedł się z nim zobaczyć przed zabójstwem i mówił coś dziwnego o zmianie na bezprecedensową skalę. Ponadto miejsce zbrodni nigdy nie było całkowicie czyste. Bez wątpienia znalazłyby się tam rzeczy, które powiązałyby Mordha z tą śmiercią. A gdyby Mordh zakapował Monsthera? Nikt by mu nie uwierzył, przede wszystkim dlatego, że to symphata. Ale również dlatego, że Monsther zawsze cieszył się opinią rozważnego oraz godnego zaufania. Z tego, co było wiadomo jego towarzyszom z Rady, był całkowicie poza podejrzeniami - niezdolny do oszustwa, wartościowy samiec o nienagannym rodowodzie. Nikt z nich nie miał pojęcia, że on oraz jego ojciec zdradzili wielu swoich partnerów, wspólników oraz krewnych. Co z tego wyniknie? Mordh zostanie oskarżony o zdradę, aresztowany i albo skazany na śmierć zgodnie z prawem wampirów, albo deportowany do kolonii symphatów, gdzie zostanie zabity za to, że jest mieszańcem. Każda z tych opcji była do przyjęcia. Wszystko było już postanowione i dlatego właśnie teraz Monsther wezwał swego najbliższego przyjaciela. Chwycił oświadczenie, złożył je i wsunął do grubej, kremowej koperty. Na kartce ze swej osobistej papeterii napisał krótki list zaadresowany do samca, którego wyznaczy na swego zastępcę, i umocnił tym samym pomost - 175 -

prowadzący do upadku Mordha. W notce wyjaśnił, że, jak już powiedział wcześniej w rozmowie telefonicznej, były to dokumenty, które odnalazł w rzeczach osobistych ojca i jeśli zostaną one potwierdzone jako prawdziwe, obawia się o przyszłość Rady. Naturalnie, rzecz ta zostanie zweryfikowana w biurze prawniczym jego towarzysza. A nim to się stanie, Ghrom będzie już martwy, a Mordh oskarżony. Podpalił laseczkę czerwonego wosku, skroplił go nieco na kopertę. Na wierzchu napisał imię samca oraz w Starym Języku słowa: DOSTARCZYĆ DO RĄK WŁASNYCH. Potem zamknął kasetę, wepchnął ją pod biurko, a klucz odłożył w bezpieczne miejsce w sekretnej szufladce. Przywołany kamerdyner wziął kopertę i natychmiast wyruszył, by dostarczyć ją do odpowiednich rąk. Usatysfakcjonowany Monsther schował oświadczenie do sejfu; zachowanie jednej kopii było posunięciem rozsądnym, na wypadek gdyby coś stało się z dokumentem, który był właśnie w drodze przez granicę na Rhode Island. Kiedy ustawił Turnera w jego pierwotnej pozycji, krajobraz przemówił do niego tak jak zawsze - na chwilę pozwolił sobie na oddanie się marzeniom i zanurzył się w spokojnym, ukochanym morzu. A wiatr byłby całkiem ciepły, pomyślał. O, najsłodsza Pani Kronik, jakże tęsknił za latem podczas tych chłodnych miesięcy. Tyle że bez chłodu zimy nigdy w pełni nie docenilibyśmy parnych nocy lipca oraz sierpnia. Wyobraził sobie siebie w miejscu, gdzie znajdzie się za sześć miesięcy, pod padającym z góry na migoczące miasto Caldwell światłem księżyca w noc przesilenia. W czerwcu będzie już królem wybranym przez lud i szanowanym monarchą. Gdyby tylko jego ojciec żył, by móc to zobaczyć. Monsther kaszlnął. Zasłonił usta i nagle poczuł coś wilgotnego na dłoni. Krew pokrywała cały przód jego białej koszuli. Otworzył usta, by zawołać pomoc, ale rozległ się tylko bulgoczący dźwięk. Chwycił się za szyję i poczuł gejzer buchający z odsłoniętej tętnicy szyjnej. Obrócił się i wtedy zobaczył stojącą przed nim samicę odzianą w czarną skórę. Ostrze noża w jej dłoni było czerwone, ale twarz pozostawała spokojna niczym maska. Obojętna i nieporuszona. Monsther padł przed nią na kolana i osunął się na swoją prawą stronę, na próżno próbując zatrzymać krew. - 176 -

Był wciąż żywy, kiedy przewróciła go na plecy i pochyliła się nad nim, trzymając w dłoni zaokrąglone narzędzie wykonane z hebanu. Skuteczność pracy Xhex jako zabójczyni mierzona była w dwóch wymiarach. Pierwszym, czy trafiła do swego celu? Zrozumiałe samo przez się. Oraz drugim, czy było to czyste zabójstwo? Czyli czy konieczne były jakieś dodatkowe zabezpieczenia, w postaci innych zabójstw, mające na celu ochronę jej, jej tożsamości i/lub tożsamości jednostki, która zleciła jej wykonanie roboty. W tym wypadku pierwszy punkt okazał się łatwizną, biorąc pod uwagę sposób, w jaki tętnica Monsthera tworzyła fontannę. Drugi natomiast był kwestią wciąż otwartą, tak więc musiała działać szybko. Wyciągnęła łyż, przyłożyła go do drania i nie tracąc ani nanosekundy więcej, ujrzała, jak jego oczy wywróciły się. Chwyciła go za brodę i przyciągnęła jego twarz do swojej. - Patrz na mnie. Patrz na mnie. Kiedy ich oczy się spotkały, wyciągnęła łyż przed siebie. - Wiesz, dlaczego tu jestem i kto mnie wysłał. To nie był Ghrom. Monsther najwyraźniej jeszcze był wystarczająco świadomy, bo jego usta z przerażeniem ułożyły się w słowo Mordh, po czym gałki oczne ponownie uciekły w głąb. Puściła jego podbródek i uderzyła mocno. - Skup się, dupku! Spójrz na mnie. Kiedy ponownie zetknęli się wzrokiem, zacisnęła jedną dłoń na jego szczęce, a drugą rozchyliła górną oraz dolną powiekę jego lewego oka. - Spójrz na mnie. Podniosła łyż i przycisnęła go do kącika oczodołu tuż przy jego nosie, dotarła do jego mózgu i uaktywniła w nim różnego rodzaju wspomnienia. Ach... interesujące. Naprawdę był przebiegłym skurwysynem, wyspecjalizowanym w oskubywaniu ludzi z pieniędzy. Dłonie Monsthera opadły na dywan i szarpały go, podczas gdy on bulgotał, próbując krzyczeć. Gałka oczna wyskoczyła z czaszki perfekcyjnie okrągła i czysta. Z prawym okiem stało się to samo, po czym obydwie gałki zostały umieszczone w wyściełanej aksamitnej sakiewce. W tym czasie ręce i nogi Monsthera szarpały się i uderzały o drogocenny dywan. Xhex pozostawiła go na plugawą śmierć. Wyszła przez drzwi za biurkiem i teleportowała się w okolicę klonu, z którego dzień wcześniej obserwowała to miejsce.

- 177 -

Czekała jakieś dwadzieścia minut, wreszcie w gabinecie pojawiła się psanka, która na widok ciała upuściła srebrną tacę. Wtedy Xhex wyjęła telefon i zadzwoniła. Słysząc głos Mordha, powiedziała: - Załatwione. Już go znaleźli. Zabójstwo było czyste i mam dla ciebie pamiątkę. Szacowany czas przybycia - dziesięć minut. - Dobra robota - powiedział Mordh zachrypniętym głosem. - Kurewsko dobra robota.

- 178 -

ROZDZIAŁ 23 Ghrom krzywił się, mówiąc do telefonu. - Teraz? Chcesz, żebym wyruszył teraz na północ stanu? - Trzeba to załatwić osobiście, a ja jestem niemobilny - upierał się Mordh. Stojący po drugiej stronie gabinetu Vrhedny, który miał właśnie złożyć raport dotyczący roboty, którą się zajmował, tropiąc skrzynie broni, poruszył ustami: Co, do kurwy? To właśnie Ghrom miał na myśli. Symphata dzwoni do ciebie dwie godziny przed świtem i prosi cię o przybycie na północ stanu, ponieważ „ma coś dla ciebie”. Dobra, ten drań był bratem Belli, jednak jego natura była jaka była i z całą pewnością to „coś” nie oznaczało kosza z owocami. - Ghrom, to bardzo ważne - powiedział. - Dobra, zaraz będę. - Ghrom wyłączył telefon i spojrzał na Vrhednego. - Ja... - Furiath dzisiaj jest w terenie. Nie możesz iść tam sam. - W domu są Wybranki. - I stacjonują w posiadłości Mordha, odkąd Furiath objął funkcję Najsamca. - Nie taki rodzaj ochrony miałem na myśli. - Dam sobie radę sam, dziękuję, ale spierdalaj… V skrzyżował ręce na piersi, a jego diamentowe oczy błysnęły. - Wyruszamy już teraz? Czy po tym, jak zmarnujesz czas, próbując nakłonić mnie do zmiany zdania? - Dobra. Niech będzie. Spotkamy się w holu za pięć minut. Kiedy opuścili gabinet, V powiedział: - Jeśli chodzi o tę broń, wciąż pracuję nad tropem. Obecnie nie mam nic, ale znasz mnie. Tak nie będzie przez cały czas, wiesz o tym. Nie obchodzi mnie, że numery seryjne zostały starte. Dowiem się, skąd to, do diabła, wzięli. - Duża pewność siebie, mój bracie. Bardzo duża pewność siebie. Kiedy byli już w pełni uzbrojeni, odbyli podróż będącą swobodnym tańcem molekuł skierowanym na północ, zatrzymując się w Great Camp w górach Adirondack i materializując na plaży spokojnego jeziora. Na górze stał ogromny dom z czasów wiktoriańskich, pokryty gontem, o okratowanych oknach i cedrowych werandach na obu kondygnacjach. Wiele zakątków. Wiele cieni. - 179 -

Rezydencja była wystarczająco przerażająca sama w sobie, jednak dodatkowo otoczona polem siłowym, będącym symphackim odpowiednikiem zvidhu, sprawiała wrażenie, jakby mieszkali w niej Freddy, Jason, Michel Myers oraz cała banda buraków ze swymi piłami łańcuchowymi. Strach stanowił tu niewidzialne zasieki zrobione z mentalnego drutu kolczastego i nawet Ghrom, który wiedział, co się działo, cieszył się z tego, że znajdował się po drugiej stronie bariery. Kiedy wytężył wzrok, Trez, jeden z osobistych ochroniarzy Mordha, otworzył podwójne drzwi na werandzie od strony jeziora i uniósł dłoń na powitanie. Ghrom oraz V przechodzili przez przemarznięty trawnik i chociaż trzymali broń w kaburach, V na wszelki wypadek zdjął rękawicę ze świecącej prawej ręki. Trez był typem samca, którego darzyło się szacunkiem, i to nie tylko dlatego, iż był to Cień. Miał muskularne ciało wojownika oraz bystre spojrzenie stratega, ale wierny był Mordhowi, i tylko Mordhowi. Aby go chronić, Trez w mgnieniu oka zrównałby z ziemią całą okolicę. - Co u ciebie, wielkoludzie - powiedział Ghrom, wkraczając na stopnie werandy Trez zrobił krok naprzód i przybili sobie piątkę. - Trzymam się. A ty? - Zwarty jak zawsze. - Ghrom uderzył gościa w ramię. - Hej, gdybyś potrzebował prawdziwej roboty, przyjdź na służbę do nas. - Dobrze mi tu, gdzie jestem, ale dziękuję. - Uśmiechnął się. Potem zwrócił się do V; jego mroczne oczy szybkim ruchem obrzuciły odsłoniętą dłoń. - Bez urazy, ale nie uścisnę tego czegoś. - Mądry wybór - powiedział Vrhedny, oferując w zamian lewą rękę. Rozumiesz jednak. - Absolutnie, dla Mordha zrobiłbym to samo. - Trez poprowadził ich do drzwi. - Czeka na was w swojej sypialni. - Jest chory? - zapytał Ghrom, wchodząc do domu. - Chcecie coś do picia? Jedzenia? - zapytał Trez, pozostawiając pytanie bez odpowiedzi. Ghrom spojrzał na V - Dzięki, nie trzeba. Miejsce wyglądało tak, jakby zostało osobiście udekorowane przez Wiktorię oraz Alberta. Ciężkie meble, wszędzie odcienie granatu oraz złota. Właściwe temu okresowi zamiłowanie do zbiorów. Każdy pokój miał własny motyw przewodni. Jeden salonik pełen był tykających antycznych zegarów, w innym były muszle, koralowce oraz wiekowe drewno wyrzucone na brzeg przez - 180 -

wodę. W bibliotece znajdowały się wspaniałe orientalne wazony oraz półmiski, natomiast jadalnia obwieszona była średniowiecznymi ikonami. - Jestem zaskoczony, że nie ma tu więcej Wybranek - powiedział Ghrom, kiedy przechodzili przez kolejne puste pokoje. - Pierwszy wtorek miesiąca, Mordh musi dojść do siebie. Działa trochę samicom na nerwy, tak więc większość z nich powraca na Drugą Stronę. Selena oraz Cormia zawsze jednak zostają. W jego głosie nie było ani krzty dumy, kiedy dodał: - Są bardzo silne, te dwie. Wielkimi schodami weszli na drugie piętro i przemierzyli długi korytarz, na końcu którego rzeźbione drzwi wyraźnie oznajmiały: tu mieszka pan domu. Trez zatrzymał się. - No dobra, słuchajcie, jest trochę chory. Nic zakaźnego. Po prostu... chcę, abyście byli na to przygotowani. Zapewniliśmy mu wszystko, czego potrzebuje i nic mu nie będzie. Trez zapukał, a potem otworzył podwójne drzwi. Ghrom zmarszczył brwi, jego wzrok i inne zmysły wyostrzyły się. Na środku rzeźbionego łoża leżał nieruchomo Mordh. Czerwona aksamitna kołdra zaciągnięta była po szyję, na wierzch narzucone były sobole futra. Oczy Mordha były zamknięte, oddech płytki, a cera blada i lekko zabarwiona na żółto. Jedynie krótko przystrzyżony irokez wyglądał choć trochę normalnie... U jego prawego boku stała Xhex, pół - symphatka. Oczy Mordha otworzyły się, ale ich fiołkowy kolor był stępiony do mętnej purpury. - To król. - Jak leci? Trez zamknął drzwi i z szacunkiem odsunął się na bok, zamiast blokować przejście przez środek. - Zaproponowałem im już napitek oraz strawę. - Dzięki, Trez. Mordh wykrzywił twarz i wykonał ruch, jakby chciał się unieść. Kiedy okazało się, że nie ma sił, Xhex bez słowa pochyliła się, by mu pomóc, ale zmierzył ją spojrzeniem mówiącym „nawet-o-tym-nie-myśl”, które jednak zignorowała. Kiedy był już w pozycji siedzącej, naciągnął kołdrę wysoko na szyję, zasłaniając czerwone gwiazdki wytatuowane na piersi. - A więc mam coś dla ciebie, Ghrom. - O, tak?

- 181 -

Mordh skinął na Xhex, która sięgnęła do kieszeni skórzanej kurtki. W tym samym momencie wylot lufy broni V podniósł się, celując dokładnie w serce samicy. - Mógłbyś trochę odpuścić? - warknęła. - Ani trochę. Przykro mi. - Dobra, rozluźnijmy atmosferę - powiedział Ghrom i pochylił głowę w kierunku Xhex. - Kontynuuj. Samica wyciągnęła aksamitną sakiewkę i rzuciła nią w stronę Ghroma. W środku zobaczył dwie blade gałki oczne. - Miałem interesujące spotkanie zeszłej nocy - powiedział Mordh, przeciągając samogłoski. Ghrom spojrzał na symphatę. - Czyje to puste spojrzenie trzymam w dłoni? - Monsthera, syna Rehmbaka. Przyszedł do mnie i poprosił, bym cię zabił. Masz poważnych wrogów wśród glymerii, przyjacielu, a Monsther był tylko jednym z nich. Nie wiem, kto jeszcze był w to zamieszany, nie podjąłem jednak żadnych działań mających to ustalić, zanim wkroczyliśmy do akcji. Ghrom umieścił oczy z powrotem w woreczku i zacisnął na nim pięść. - Kiedy zamierzali to zrobić? - Na spotkaniu Rady, pojutrze. - Sukinsyn. V odłożył swą broń i skrzyżował ręce na piersi. - Wiecie co, gardzę tymi skurwielami. - Wracając do rzeczy - powiedział Mordh, zanim skupił się ponownie na Ghromie. - Nie zgłosiłem się z tym do ciebie, zanim nie rozwiązałem problemu, ponieważ całkiem podoba mi się sytuacja, w której to król jest mi coś winien. Słysząc to, Ghrom musiał się roześmiać. - Ścierwojad. - Wiesz o tym. Ghrom podrzucał woreczek. - Kiedy to się stało? - Jakieś pół godziny temu - odpowiedziała Xhex. - Nie posprzątałam po sobie. - Cóż, z pewnością odbiorą tę wiadomość. A ja wciąż wybieram się na to spotkanie. - Jesteś pewien, że to mądra decyzja? - zapytał Mordh. - Ktokolwiek za tym stoi, nie przyjdzie z tym do mnie. Wiedzą już z pewnością, że moja lojalność okazała się fałszywa. Jednak nie oznacza to, że nie znajdą kogoś innego. - 182 -

- Więc pozwólmy im na to - powiedział Ghrom. - Jestem gotów na śmiertelną walkę. - Spojrzał na Xhex. - Monsther wspominał o kimś? - Rozcięłam jego gardziel od ucha do ucha. Rozmowa była utrudniona. Ghrom uśmiechnął się i spojrzał na V. - Wiecie co, zadziwiające jest to, że wy dwoje nie dogadujecie się jakoś. - Nie za bardzo - odpowiedzieli w tym samym momencie. - Mogę przełożyć spotkanie Rady - mruknął Mordh. - Jeśli chcesz rozeznać się i zobaczyć, kto jeszcze jest w to zamieszany. - Nie. Gdyby mieli jaja, spróbowaliby zabić mnie osobiście, a nie wynajmowaliby ciebie. Tak więc wydarzy się jedno z dwojga: ponieważ nie wiedzą, czy Monsther ich nie wsypał, postanowią się ukryć, gdyż tak właśnie robią tchórze, albo spróbują zrzucić winę na kogoś innego. Dlatego spotkanie odbędzie się zgodnie z planem. Mordh uśmiechnął się mrocznie, ujawniając swą część natury symphaty. - Jak sobie życzysz. - Chcę jednak od ciebie szczerej odpowiedzi - rzekł Ghrom. - Jakie jest pytanie? - Tak serio, czy rozważałeś zabicie mnie? Kiedy cię o to zapytał. Mordh zamilkł na chwilę, następnie powoli pokiwał głową. - Tak, rozważałem. Jednak, jak już mówiłem, jesteś teraz moim dłużnikiem, a mając na względzie moje... okoliczności narodzin... jest to o wiele wartościowsze niż cokolwiek, co ci cwani arystokraci mogliby dla mnie zrobić. Ghrom skinął głową. - Logika, którą jestem w stanie uszanować. - Ponadto, powiedzmy to głośno - Mordh uśmiechnął się ponownie. Moja siostra wyszła za mąż w tej rodzinie. - Zgadza się, symphato. Zgadza się. Ehlena odstawiła karetkę do garażu i weszła do kliniki. Musiała zabrać swoje rzeczy z szafki, jednak nie to nią teraz kierowało. Zwykle o tej porze Agrhes wypełniał karty w swoim biurze i właśnie tam się kierowała. Kiedy znalazła się pod jego drzwiami, zdjęła z włosów elastyczną opaskę, wygładziła je i ciasno związała na karku. Wciąż miała na sobie czarny płaszcz, i choć nie był specjalnie drogi, wyglądał jak szyty na miarę, doszła więc do wniosku, że dobrze w nim wygląda. Zapukała, a kiedy usłyszała zaproszenie, weszła. Poprzednie biuro Agrhesa było wspaniałym staromodnym gabinetem, wypełnionym antykami oraz oprawionymi w skórę książkami. Teraz, kiedy - 183 -

przenieśli się do nowej kliniki, jego prywatna przestrzeń niczym się nie wyróżniała: białe ściany, podłoga pokryta linoleum, biurko z nierdzewnej stali, czarne obrotowe krzesło. - Ehlena - powiedział, spoglądając znad kart, które studiował. - Jak się masz? - Stephan jest tam, gdzie jego miejsce. - Moja droga, nie miałem pojęcia, że go znałaś. Catya mi powiedziała. - Znałam... go. - Być może niepotrzebnie jej o tym wspomniała. - O najdroższa Pani Kronik, dlaczego nic nie powiedziałaś? - Ponieważ chciałam oddać mu cześć. Agrhes zdjął okulary i przetarł oczy. - Niestety, jestem w stanie to zrozumieć. Wciąż jednak żałuję, że nic nie wiedziałem. Zajmowanie się zmarłymi nigdy nie jest łatwe, jednak jest to szczególnie trudne, jeśli są to znajome nam osoby. - Catya zwolniła mnie z reszty zmiany - Tak, ja jej to poleciłem. Miałaś ciężką noc. - Cóż, dziękuję. Jednak zanim wyjdę, chciałabym zapytać cię o innego pacjenta. Agrhes założył ponownie okulary. - Ależ oczywiście. O kogo chodzi? - Mordh. Przybył wczorajszego wieczoru. - Przypominam sobie. Czy były jakieś trudności z jego lekami? - Czy miałeś przypadkiem okazję spojrzeć na jego rękę? - Rękę? - Infekcja żylna po prawej stronie. - Nie wspomniał, że ma problemy z ręką. Jeśli zechce powrócić i się ze mną spotkać, chętnie na to spojrzę. Jednak jak wiesz, nie mogę mu nic przepisać bez wcześniejszych oględzin. Ehlena otworzyła usta, chcąc zaprotestować, ale do gabinetu zajrzała jakaś pielęgniarka. - Doktorze, pacjent czeka w sali numer cztery. - Dziękuję. - Agrhes spojrzał ponownie na Ehlenę. - Teraz idź do domu i odpocznij. - Tak, doktorze. Opuściła gabinet, obserwując, jak lekarz w pośpiechu znika za rogiem. Mordh nie zamierzał wracać tutaj, by zobaczyć się z Agrhesem. Nie ma mowy. Po pierwsze, zdawał się na to zbyt chory, a po drugie, dowiódł już, że był tępym idiotą celowo ukrywającym infekcję przed doktorem. Głupi. Samiec. - 184 -

Ona była równie głupia, jeśli wziąć pod uwagę to, co chodziło jej po głowie. Generalnie rzecz biorąc, etyka nigdy nie stanowiła dla niej problemu. Słuszne czyny nie wymagały przemyśleń, negocjacji czy też obliczania zysków i strat. Na przykład niesłuszne byłoby wtargnięcie do magazynu penicyliny w klinice i wyniesienie, dajmy na to, osiemdziesięciu pięćset miligramowych tabletek. Zwłaszcza jeśli dawało się te tabletki pacjentowi, który nie został obejrzany przez lekarza pod kątem leczonej dolegliwości. Byłoby to po prostu niesłuszne. Absolutnie. Słusznym rozwiązaniem byłoby zadzwonienie do pacjenta i przekonanie go, by przyjechał do kliniki i dał się obejrzeć lekarzowi. A jeśli pacjent nie ruszy nigdzie dupy? To by było na tyle. Tak, nie ma zbyt wielu możliwości. Ehlena ruszyła w kierunku apteki. Postanowiła zostawić wszystko w rękach losu. Właśnie trwała przerwa na papierosa. Niewielki zegarek z napisem ZARAZ WRACAM wskazywał trzecią czterdzieści pięć. Spojrzała na swój. Trzecia trzydzieści trzy. Otworzyła drzwi i podeszła do pojemników z penicyliną. Wrzuciła tabletki do kieszeni płaszcza. Mordh nie zamierzał w najbliższym czasie powracać do kliniki. Tak więc ona przywiezie mu to, czego potrzebuje. Przekonała sama siebie, że pomaga pacjentowi i to była najistotniejsza kwestia. Do diabła, najprawdopodobniej ratowała mu życie. Zwróciła również uwagę swojemu sumieniu, iż nie była to morfina, oxycontin ani valium. Z tego, co było jej wiadomo, nikt jeszcze nie skruszył i nie wciągał penicyliny Idąc do szatni po lunch, który przyniosła sobie z domu, wcale nie czuła się winna. Także w domu, wrzucając tabletki do torebki, robiła to z czystym sumieniem. Podjęła decyzję. Stephan był już martwy, kiedy do niego dotarła, i jedyne, co mogła dla niego zrobić, to owinąć jego chłodne, sztywne ciało w całun. Mordh jednak był żywy. Żywy i cierpiący. I niezależnie od tego, czy sam był sobie winien, czy nie, wciąż mogła mu pomóc. Cel był szczytny, nawet jeśli środki podjęte do jego osiągnięcia były od tego dalekie. A czasem jest to najlepsze rozwiązanie, na jakie możemy sobie pozwolić.

- 185 -

ROZDZIAŁ 24 Zanim Xhex znalazła się z powrotem w Zero Sum, była trzecia trzydzieści w nocy, odpowiedni czas na zamknięcie klubu. Miała do wykonania również niewielką robotę dla siebie samej i w przeciwieństwie do zerowania kas fiskalnych oraz odsyłania personelu i bramkarzy na zewnątrz, tej nie mogła się doczekać. Przed opuszczeniem Great Camp udała się do łazienki, by założyć opaskę z kolcami, jednak skurwysyństwo nie chciało działać. Była nabuzowana. Roztrzęsiona od mocy. Dokładnie na krawędzi. A miała z nich tyle korzyści, co z zawiązanych wokół ud sznurówek. Wślizgując się bocznymi drzwiami do sektora VIP-ów, przeskanowała tłum, świadoma tego, że szukała jednego konkretnego samca. Znalazła go. Pieprzony John Matthew. Dobrze wykonana robota zawsze zaostrzała jej apetyt, natomiast ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała, była bliskość z takimi typami jak on. Tak jakby poczuł na sobie jej wzrok, bo jego głowa uniosła się, a niebieskie oczy błysnęły. Wiedział dokładnie, czego chciała. Zaś mając na względzie to, jak w dyskretny sposób poprawił sobie gacie, był w gotowości do oddania usługi. Xhex nie mogła się powstrzymać od podręczenia ich obojga. Przesłała mu mentalnie scenkę, wwiercając obraz prosto do jego głowy: ich dwoje w prywatnej toalecie, oboje dyszący. Kiedy John spojrzał przez zatłoczoną salę, jego usta rozwarły się, a rumieńce na jego policzkach nie miały nic wspólnego z zawstydzeniem, raczej z orgazmem pulsującym w jego trzonie. Boże, pragnęła go. Niestety, jego kumpel, ten rudzielec, wyrwał ją z tego szaleństwa. Blasther powrócił do stołu z trzema piwami i kiedy ujrzał spiętą, przepełnioną seksem twarz Johna, zatrzymał się natychmiast i spojrzał na nią ze zdziwieniem. Cholera. Xhex odesłała bramkarzy, którzy zmierzali w jej stronę, i opuściła sektor VIP-ów tak szybko, że niemal staranowała kelnerkę.

- 186 -

Jej biuro było jedynym bezpiecznym miejscem i zmierzała tam z zabójczą prędkością. Zabijanie było niczym silnik, który jeśli już uruchomiła, trudno było wyhamować. Wspomnienia zabójstwa, ten słodki moment, kiedy zajrzała w oczy Monsthera, a następnie ich go pozbawiła, wszystko to podsycało tkwiącą w niej symphatkę. Spalenie tej energii, sprowadzenie się z powrotem na ziemię, wymagało jednej z dwóch rzeczy. A seks z Johnem Matthew był jedną z nich. Druga była o wiele mniej przyjemna, jednak żebracy nigdy nie mogą sobie pozwolić na wybór, tak więc zamierzała chwycić swój łyż i zająć się każdym, kto stał na jej drodze. Jakieś sto lat później zamknęła swoje drzwi, oddzielając się od hałasu oraz hordy ludzi przypominającej bydło, lecz w swym jałowym niebie nie zaznała relaksu. Do diabła, nie mogła nawet uspokoić się na tyle, by zacisnąć swoje włosiennice. Obiegła prędko biurko, czując się niczym ptak w klatce, gotowa wybuchnąć lada moment, próbując opanować się na tyle, by móc... Przemiana spadła na nią niczym grom, jej pole widzenia ustąpiło miejsca czerwonym smugom, tak jakby ktoś nałożył jej na oczy osłonę przeciwsłoneczną. Wszystkie napięcia emocjonalne każdej żywej istoty w klubie równocześnie wtargnęły do jej mózgu. Ściany oraz podłogi zniknęły, ustępując miejsca nałogom i desperacjom, gniewowi i chytrym pragnieniom, okrucieństwom oraz bólom, które były dla niej tak rzeczywiste, jak niegdyś sam budynek klubu. Symphatka wewnątrz niej nie nadawała się już do kontaktów z przyjemniaczkami i była gotowa ukryć się z dala od tego stada głupio uśmiechających się, naćpanych ludzi będących na zewnątrz. Kiedy Xhex gwałtownie wyniosła się, John ponownie rozparł się na wyściełanej lawie. Kiedy to, co ujrzał w swej głowie, rozproszyło się, gęsia skórka na jego ciele zaczęła ustępować. Niestety, tym razem erekcja ani myślała odpuścić. Jego kutas uwięziony w dżinsach był przeraźliwie twardy Kurde, pomyślał John. Kurde. Po prostu... kurde. - Istna blokada kutasa, Blasth - wymamrotał Khiller. - Przepraszam - powiedział Blasth, wślizgując się do boksu i rozdając piwo. - Przepraszam... kurde. Cóż, czyż nie oddawało to idealnie całej sytuacji? - Wiesz co, ona naprawdę na ciebie leci - powiedział Blasth z pewną dozą zachwytu. - To znaczy, myślałem, że przyszliśmy tutaj po to, abyś mógł się na nią pogapić. Lecz nie wiedziałem, że ona patrzy na ciebie w ten sam sposób.

- 187 -

John pochylił głowę, by ukryć policzki, których czerwień dalece przekraczała tę na włosach Blasta. - Wiesz, gdzie znajduje się jej biuro, John. - Niedopasowane oczy Khillera pozostawały opanowane. - Idź tam. No już. Przynajmniej jeden z nas sobie trochę ulży. John rozluźnił się i potarł uda, myśląc dokładnie tak jak Khill. Jednak czy miał do tego jaja? Co będzie, jeśli pójdzie, a ona go zwyczajnie odeśle? A jeśli znów w najważniejszym momencie nawali? Pamiętając jednak to, co ujrzał w swej głowie, nie martwił się o to zbytnio. Był gotów szczytować tam, gdzie siedział. - Mógłbyś sam wrócić do jej biura - kontynuował spokojnie Khill. - Ja mogę poczekać na końcu korytarza, upewniając się, że nikt wam nie przeszkodzi. Będziesz bezpieczny i zachowasz dyskrecję. John pomyślał o tym jednym jedynym razie, kiedy to znalazł się sam na sam z Xhex w zamkniętej przestrzeni. Było to w sierpniu, w męskiej toalecie na antresoli. Natknęła się wtedy na niego, kiedy przewracał się w kabinie zalany w trupa. Nawet w takim stanie jedno spojrzenie na nią wystarczyło, by był gotów do działania. Głodny seksu - ponadto pewny siebie, co zawdzięczał Coronie. Miał wystarczająco duże jaja, by do niej podejść i napisać jej krótką wiadomość na papierze toaletowym. Był to przejaw tego, czego ona sama domagała się od niego. Dobry układ. Kiedy jednak zechciał, aby wymówiła jego imię, ulotniła się. Od tego czasu w klubie trzymali się z dala od siebie, lecz kurewsko blisko w swoich łóżkach - a on wiedział, że ona robiła dokładnie to, o co poprosił; był w stanie stwierdzić to po sposobie, w jaki na niego patrzyła. Natomiast dzisiejsza telepatyczna wymiana zdań na temat tego, co jej zdaniem powinni zrobić w jednej z łazienek, była dowodem, że nawet ona od czasu do czasu podążała za rozkazami. Khiller położył dłoń na ręce Johna, a kiedy ten się obejrzał, pokazał mu w języku migowym: - Wyczucie czasu to podstawa, John. Aż nazbyt prawdziwe. Pragnęła go, zaś dzisiejszej nocy miało to miejsce nie tylko w domowej, samotnej fantazji. John nie miał pojęcia, co się dla niej zmieniło lub co wywołało taką reakcję, jednak jego kutas nie zastanawiał się nad tego typu szczegółami. Wynik końcowy to wszystko, co się liczyło. Dosłownie. Poza tym, do kurwy nędzy, czy miał pozostać dziewicą przez resztę swojego życia tylko dlatego, że coś zostało mu wyrządzone wieki temu? - 188 -

Wyczucie czasu to podstawa, natomiast on miał już serdecznie dość bagatelizowania problemu i odmawiania sobie tego, czego naprawdę pragnął. Wstał i skinął raz do Khillera. - No, w końcu - powiedział tamten, wysuwając się z ławy. - Blasth, zaraz wracamy. - Nie spieszcie się. A tobie, John, powodzenia. John klepnął przyjaciela w ramię i podciągnął dżinsy. Minęli bramkarzy stojących przy aksamitnym sznurze, a następnie ocierających się spoconych tancerzy oraz ludzi tworzących tłum, który zbierał się na ostatni dzwonek przy wielkim barze. Xhex nigdzie nie było i zaczął się zastanawiać, czy nie opuściła już klubu. Nie, pomyślał. Musi być gdzieś blisko, ponieważ Mordha nie było w pobliżu. - Być może jest w swoim biurze - zasugerował Khiller. Kiedy wchodzili po schodach na antresolę, wspominał ich pierwsze spotkanie. Prawdziwy zły początek. Ciągnęła go tym korytarzem, a potem przesłuchiwała w związku ze znalezieniem u niego broni. Właśnie wtedy poznała jego imię i powiązania z Ghromem oraz Bractwem. Sposób, w jaki go sponiewierała, był totalnie podniecający... zwłaszcza po tym, jak przestał się już obawiać, że powyrywa mu wszystkie kończyny jedną po drugiej. - Będę czekał w tym miejscu. - Khill zatrzymał się na początku korytarza. - Będzie dobrze. John kiwnął głową, a następnie, krok za krokiem, zmierzał w głąb korytarza, który stawał się coraz ciemniejszy i ciemniejszy. Kiedy dotarł do jej drzwi, nie zrobił sobie przerwy, by się pozbierać. Obawiał się, że stchórzy i popędzi z powrotem do kumpla. Poza tym przecież tego właśnie chciał. Tego potrzebował. Uniósł rękę, by zapukać - i zamarł bez ruchu. Krew. Czuł... krew. Jej krew. Bez namysłu, z impetem otworzył drzwi i... - O. Mój. Boże - poruszył bezgłośnie ustami. Xhex uniosła głowę, a on gapił się przerażony. Jej skórzane spodnie wisiały na oparciu krzesła, a gołe nogi pokrywały smugi jej własnej krwi... Krwi, która spływała spod kolczastych metalowych opasek na obu jej udach. Jedną nogę opierała na stole i była właśnie w trakcie... zaciskania opaski? - Wypierdalaj stąd! - Dlaczego? - powiedział bezgłośnie, podchodząc do niej i wyciągając rękę. - O... Boże, musisz przestać. - 189 -

Z głębokim warkotem w gardle powiedziała: - Nie podchodź do mnie. John zaczął migać prędko i niedbale, mimo iż ona nie rozumiała przecież języka migowego. - Dlaczego sobie to robisz? - Wypierdalaj stąd. Już! - Dlaczego? - Wykrzyczał do niej bezgłośnie. Jakby w odpowiedzi jej oczy błysnęły rubinową czerwienią, John zaś poczuł, że ogarnia go chłód. W świecie Bractwa istniał tylko jeden gatunek, który mógł zrobić coś takiego. - Wynocha! Obrócił się na pięcie i popędził do drzwi. Minął Khillera, nawet na sekundę się nie zatrzymując. Nie dbał, czy przyjaciel oraz osobisty ochroniarz podąża za nim. Ze wszystkich rzeczy, jakie kiedykolwiek mógłby się o niej dowiedzieć, tego nigdy nie zdołałby przewidzieć. Xhex była pieprzoną symphatką.

- 190 -

ROZDZIAŁ 25 Po drugiej stronie Caldwell Lahser siedział wewnątrz budynku z czerwonobrązowego piaskowca na stołku barowym obitym ciemnym aksamitem. Obok niego zwisały jedyne pozostałości po stylowych, zamożnych ludziach, którzy mieszkali tu wcześniej: zwoje pięknych adamaszkowych zasłon ciągnęły się od sufitu po podłogę, podkreślając piękno wykuszowych okien. Lahser kochał te przeklęte zasłony. Były w kolorach wina, złota oraz czerni, a ich krawędzie zdobiły frędzle ze złotymi satynowymi kulami. W swej kunsztownej okazałości przypominały mu o tym, jak miały się sprawy, kiedy mieszkał jeszcze w tej wielkiej rezydencji w stylu Tudorów na wzgórzu. Tęsknił za takim życiem. Za tamtejszą służbą. Posiłkami. Samochodami. Teraz spędzał tak wiele czasu wśród niższych sfer. Cholera, wśród niższych sfer człowieków, biorąc pod uwagę bagno, z jakiego wywodzili się reduktorzy. Wyciągnął rękę i pogłaskał jedną z zasłon, ignorując kurz, który natychmiast się wzbił. Przecudne. Tak ciężkie i solidne, całkowicie pozbawione kiczu oraz tandety zarówno jeśli chodzi o materiał, jak i barwy... I do tego te ręcznie obszywane brzegi. To mu uświadomiło, że potrzebuje domu. Własnego porządnego domu. I wpadł na pomysł, że być może ten by się nadał. Zgodnie ze słowami pana D, posiadłość ta od trzech lat należy do Korporacji Reduktorów po tym, jak została nabyta przez jednego z nich, święcie przekonanego, że w okolicy były wampiry. W alejce za domem znajdował się dobrze ukryty garaż na dwa samochody, tak więc nie brakowało tu prywatności, a ponadto dom był bliski elegancji, jakiej pragnął. Do pokoju wszedł Grady z telefonem przy uchu, wykonując ostatnie okrążenie na szlaku spacerowym, który ustanowił przez ostatnie dwie godziny. Kiedy rozmawiał, jego głos niósł się wysoko po ozdobnych sufitach. Teraz odpowiednio zmotywowany ciosami w nerki wydusił nazwiska siedmiu dilerów i wydzwaniał do każdego z osobna, prowadząc pogaduszki i umawiając się z nimi na spotkania. Lahser spojrzał na skrawek papieru, na którym Grady pospiesznie sporządził swoją listę. Czas pokaże, czy wszystkie te kontakty zadziałają, jednak jeden z nich był z pewnością konkretny. Siódma osoba, której ksywkę zakreślono na czarno, była Lahsowi znana: Wielebny. - 191 -

Znany również jako Mordh, syn Rempoona. Właściciel Zero Sum. Znany również jako skurwiel, który wykopał Lahsa z klubu, ponieważ ten sprzedał tu i ówdzie kilka gramów. Cholera, Lahser nie pojmował, jak mógł na to wcześniej nie wpaść. Było oczywiste, że Mordh znajdzie się na tej liście. Jest przecież niczym rzeka, która daje początek wszystkim potokom, gościem, z którym bezpośrednio kontaktują się południowoamerykańscy oraz chińscy producenci. Czyż dzięki temu sprawy nie stają się jeszcze ciekawsze? - Dobra, a więc do zobaczenia - powiedział Grady do słuchawki. Kiedy zakończył rozmowę, spojrzał przez ramię. - Ale nie mam numeru Wielebnego. - Lecz wiesz, gdzie go znaleźć, prawda? Ba. Każdy w biznesie narkotykowym, od handlarzy, przez konsumentów, aż po policję wiedział, gdzie przebywał ten gość i właśnie dlatego cudem był fakt, że to miejsce nie zostało zamknięte dawno temu. - Z tym może być jednak problem. Mam zakaz wstępu do Zero Sum. - Obejdziemy to. Jednak nie poprzez wysłanie tam reduktora, który miałby spróbować ubić interes. Do tego celu będą potrzebować człowieka. No, chyba że uda im się wywabić Mordha z jego jamy, co było mało prawdopodobne. - Mogę już iść? - zapytał Grady, wpatrując się desperacko w drzwi wyjściowe niczym piesek pilnie potrzebujący się załatwić. - Powiedziałeś, że musisz zostać pod opieką. - Lahser uśmiechnął się i błysnął kłami. - Tak więc powrócisz razem z moimi ludźmi do ich siedziby. Grady nie sprzeciwiał się, jedynie skinął głową i skrzyżował ręce na swojej badziewnej kurtce z orłem. Jego uległość wywodziła się w równym stopniu z osobowości, strachu oraz wycieńczenia. Najwyraźniej dotarło do niego, że tkwił w gównie o wiele głębiej, niż mu się początkowo wydawało. Nie ulegało wątpliwości, że myślał, iż. kły były jedynie kosmetycznym dodatkiem, jednakże ktoś, kogo wziął za wampira, mógł być równie zabójczy i niebezpieczny, jak ktoś, kto rzeczywiście nim był. Drzwi prowadzące do kuchni otworzyły się i pojawił się pan D z dwoma sześciennymi paczkami owiniętymi celofanem. Każda z nich była wielkości głowy, a kiedy reduktor przyniósł je bliżej, Lahser poczuł zapach szmalu. - Znalazłem je pod podłogą. Lahser wyciągnął nóż sprężynowy i w każdej nakłuł niewielki otwór. Lekkie liźnięcie białego proszku i uśmiech znów zagościł na jego twarzy. - Dobra jakość. Wyciągniemy z tego całkiem sporo. Wiesz, gdzie to umieścić. - 192 -

Pan D kiwnął głową i wszedł z powrotem do kuchni. Kiedy wrócił, byli z nim dwaj inni zabójcy Okazało się, że Grady nie był jedynym, który wyglądał na wykończonego. Reduktory musieli uzupełniać siły co dwadzieścia cztery godziny, a byli już na chodzie przynajmniej jakieś czterdzieści osiem. Nawet Lahser, który potrafił działać przez kilka dni, czuł się wyczerpany. Czas na nocleg. Podniósł się z krzesła i nałożył płaszcz. - Ja prowadzę. Panie D, usiądzie pan z tyłu i dopilnuje, by Grady'emu spodobało się bycie wożonym przez szofera. Wy dwaj weźcie to gówno. Odjechali, pozostawiając w garażu lexusa bez tablic rejestracyjnych oraz ze zdartym numerem identyfikacyjnym pojazdu. Podróż do kompleksu apartamentów Hunterbred nie trwała długo, jednak Grady zdołał uciąć sobie w tym czasie drzemkę. Skurwiel wyglądał na porządnie odjechanego, chrapiąc z głową opartą o siedzenie i rozwartymi ustami. Co zakrawało na brak szacunku, doprawdy. Lahser zatrzymał się przed mieszkaniem, w którym przebywał pan D wraz z parą kumpli, i obrócił się, spoglądając na Grady'ego. - Wstawaj, dupku. Kiedy gość zamrugał i ziewnął, Lahser pogardził taką słabością, pan D również zdawał się niewzruszony. - Zasady są proste. Jeśli spróbujesz nawiać, moi ludzie albo zastrzelą cię na miejscu, albo zadzwonią na policję i powiedzą im dokładnie, gdzie przebywasz. Kiwnij tą swoją pustą mózgownicą, jeśli rozumiesz, co do ciebie mówię. Grady kiwnął, choć Lahser miał przeczucie, że i tak by to zrobił, nieważne, co mu się powie. Lahser odblokował drzwi. - Wypierdalaj z mojego wozu. I znowu posłuszne kiwanie głową. Grady wysiadł i natychmiast otulił się w swoją skórę. Pan D natomiast jakby w ogóle nie czuł zimna - jedna z zalet bycia nieumarłym. Lahser wycofał samochód z parkingu i pojechał do miejsca, w którym zatrzymał się w miasteczku. Mieszkał w gównianym wiejskim domku w trakcie budowy, pełnym starych ludzi - z oknami, których zasłony nadawały się jedynie do odcięcia się od wścibskich sąsiadów. Jedyną zaletą było to, że nikt w Korporacji nie znał tego adresu. Mimo iż ze względów bezpieczeństwa sypiał u Omegi, po powrocie na tę stronę był otępiały przez pół godziny albo dłużej, a nie chciał zostać wzięty przez kogoś z zaskoczenia. Sęk w tym, że sen był niewłaściwym określeniem tego, czego potrzebował. Nie zamykał tak po prostu oczu i nie zasypiał; zwyczajnie tracił - 193 -

przytomność, co w mniemaniu pana D było normalne u każdego reduktora. Z jakiegoś powodu, mając w żyłach krew jego ojca, byli niczym telefony komórkowe, których nie można było używać, kiedy się ładowały. Na myśl o powrocie na ranczo poczuł przygnębienie i zamiast tego odnalazł się nagle w najbogatszej dzielnicy Caldwell. Tutejsze ulice były mu znane równie dobrze, jak linie na jego własnej dłoni, tak więc bez wysiłku odszukał kamienne filary swego starego domu. Brama była szczelnie zamknięta, zaś przez wysoki mur otaczający posesję nie mógł niczego dojrzeć, lecz wiedział, co znajdowało się za nim: trawniki, drzewa, basen, taras... wszystko doskonale utrzymane. Cholera. Chciał znowu żyć w ten sposób. Ta licha egzystencja wśród Korporacji Reduktorów zdawała się przypominać tani komplet ciuchów. Nie jego. Pod żadnym względem. Zaparkował mercedesa i tak po prostu w nim siedział, wpatrując się w podjazd. Po zamordowaniu wampirów, którzy go wychowali, i pochowaniu ich w ogródku, ograbił dom ze wszystkiego, co nie było przybite, składując antyki w różnych kryjówkach reduktorów w okolicy oraz poza miastem. Nie powrócił tutaj, odkąd wyruszył odebrać ten samochód, więc założył, iż zgodnie z wolą rodziców posiadłość przeszła w posiadanie krewnych, którzy przeżyli jego napady na arystokrację. Wątpił, by ten majątek ziemski wciąż należał do rasy przecież został spenetrowany przez reduktorów. Lahser tęsknił za rezydencją, mimo iż nie mógł z niej zrobić swej siedziby głównej. Zbyt wiele wspomnień, a ponadto znajdowała się za blisko świata wampirów. Jego plany, rozliczenia oraz poufne szczegóły Korporacji Reduktorów nie były typem towaru, który chciał narażać na dostanie się w ręce Bractwa. Nadejdzie jeszcze kiedyś czas, że ponownie spotka się z tymi wojownikami, jednak odbędzie się to na jego warunkach. Odkąd został zamordowany przez tego niedorozwiniętego mutanta Khillera, a jego prawdziwy ojciec przybył po niego, nie widział go nikt poza tym skurwielem Johnem Matthew - a nawet w wypadku tego niemego idioty wydarzyło się to w tak niejasny sposób, że - biorąc pod uwagę, iż wszyscy widzieli jego martwe ciało, można by spokojnie odebrać jako zaburzenie percepcji. Lahser uwielbiał wielkie wejścia. Jeśli wkroczy kiedyś do świata wampirów, nastąpi to z pozycji dominującej. Zaś pierwszą rzeczą, jakiej dokona, będzie pomszczenie swojej własnej śmierci. - 194 -

Jego plany na przyszłość sprawiały, że nieco mniej tęsknił za przeszłością, zaś kiedy spojrzał w górę na bezlistne drzewa uginające się pod podmuchami silnego wiatru, pomyślał o sile natury. I pragnął być dokładnie taki sam. Zadzwonił telefon. - Co? Głos pana D był niesamowicie poważny. - Mieliśmy najście, szefie. Dłonie Lahsa zacisnęły się mocno na kierownicy. - Gdzie? - Tutaj. - Kurwa mać. Co wynieśli? - Słoje. Wszystkie trzy. Dlatego wiemy teraz, że byli to bracia. Drzwi są solidne, okna również, więc nie mam pojęcia, jak dostali się do środka. Musiało się to wydarzyć w przeciągu ostatnich dwóch nocy, ponieważ nie spaliśmy tutaj od niedzieli. - Czy dostali się do mieszkania poniżej? - Nie, tamto jest bezpieczne. Przynajmniej mieli jedną rzecz. Jednak słoje wciąż stanowiły problem. - Dlaczego nie włączył się alarm? - Nie był włączony. - Jezu Chryste. Lepiej żebyś tam, kurwa, był, kiedy przyjadę. Lahser zakończył rozmowę i gwałtownie nawrócił kierownicą. Kiedy dał gaz do dechy, wóz wystrzelił w stronę bramy, ocierając przednim zderzakiem o żelazne płytki. Kurewsko pięknie. Zaparkował przy wejściowej klatce schodowej i wysiadając, niemal wyrwał drzwi. Wśród chłodnych podmuchów rozwiewających mu włosy we wszystkie strony, wszedł po schodach, pokonując po dwa stopnie, po czym wparował do mieszkania, gotów komuś przyłożyć. Grady siedział na stołku w kuchni, bez kurtki, a rękawy koszuli miał podwinięte. Jego mina mówiła: „ja-nie-mam-z-tym-absolutnie-nic-wspólnego”. Pan D wychodził właśnie z sypialni, kończąc zdanie: - ...nie wiem, jak to tutaj odnaleźli... - Kto to spierdolił? - zapytał Lahser, uciszając wyjący wiatr zamknięciem drzwi. - Tylko to chcę wiedzieć. Kto był tym kretynem, który nie włączył alarmu i spalił adres? A jeśli nikt się nie przyzna, pociągnę ciebie - wskazał na pana D - do odpowiedzialności. - 195 -

- To nie byłem ja. - Pan D wpatrywał się usilnie w swoich ludzi. - Nie było mnie tutaj od dwóch dni. Reduktor po lewej uniósł ręce, co jednak nie oznaczało podporządkowania się, lecz gotowość do walki. - Mam swój portfel i z nikim nie rozmawiałem. Oczy wszystkich zwróciły się na trzeciego zabójcę. - Co jest, kurwa? - Ostentacyjnie sięgnął do swojej tylnej kieszeni. - Mam swój... Wepchnął dłoń jeszcze głębiej, jak by miało mu to w czymś pomóc. Następnie sprawdził każdą kieszeń w spodniach, kurtce oraz koszuli. Skurwiel z pewnością otworzyłby nawet własną dupę, gdyby tylko pomyślał, że istnieje szansa, iż jego portfel zawędrował mu do okrężnicy. - Gdzie jest twój portfel? - zapytał spokojnie Lahser. - Pan N... ten skurwiel. Mieliśmy sprzeczkę, bo chciał wyciągnąć ode mnie trochę kasy. Walczyliśmy i musiał zwinąć mi portfel. Pan D spokojnie zaszedł zabójcę od tyłu i przygwoździł mu bok głowy kolbą swojego magnum. Siła uderzenia okręciła zabójcą niczym kapslem od piwa i posłała go na ścianę, tworząc następnie czarną smugę na białej farbie, kiedy osunął się na tani jasnobrązowy dywan. Grady szczeknął z zaskoczenia niczym terier, który oberwał właśnie gazetą. I wtedy rozległ się dzwonek do drzwi. Wszyscy spojrzeli w tamtą stronę, a następnie na Lahsa. Ten wskazał na Grady'ego. - Nie ruszaj się z tego miejsca. - Kiedy dzwonek zabrzmiał ponownie, skinął na pana D. - Otwórz. Teksańczyk przeszedł nad powalonym zabójcą, wepchnął spluwę za pas i otworzył drzwi, jedynie je uchylając. - Domino's - powiedział głos mężczyzny, kiedy do środka wpadł podmuch wiatru. - O, kurde, uwaga! Była to istna komedia pieprzonych omyłek, które widuje się jedynie w filmach. Silny wiatr porwał trzymane przez niego pudełko z pizzą, w wyniku czego pepperoni oraz coś jeszcze wyskoczyło prosto na pana D. Jak na dobrego pracownika przystało, chłopak w czapce Domino's rzucił się przed siebie, chcąc złapać pudełko - i w efekcie przewrócił się na pana D i wpadł do środka mieszkania. Przed czym pracownicy Domino's byli wyraźnie ostrzegani, i to z konkretnych powodów. Ładujesz się komuś do domu i możesz natknąć się na całe mnóstwo niewłaściwych rzeczy: perwersyjne porno w - 196 -

telewizji, tłustą panią domu w gaciach i bez stanika, wstrętną melinę zamieszkaną przez więcej karaluchów niż ludzi, albo też przedstawiciela nieumarłych z raną w głowie ociekającą czarną krwią. Nie było możliwości, by koleś od pizzy nie zauważył tego, co działo się w środku. A to oznaczało, że trzeba było się nim pilnie zająć. Po spędzeniu reszty nocy na włóczeniu się po śródmieściu Caldwell w poszukiwaniu reduktorów, John znalazł się na dziedzińcu rezydencji Bractwa. Przenikliwy wiatr napierał mu na ramiona niczym byk chcący go powalić, on jednak stał prosto, opierając się szturmowi. Symphatka. Xhex była symphatką. Nagle obok zmaterializowali się Khill oraz Blasth. Dla własnego dobra żaden z nich nie dopytywał się, co, u diabła, wydarzyło się wcześniej w Zero Sum. Obaj jednak patrzyli na niego tak, jakby był jakimś odczynnikiem w laboratorium naukowym, mającym lada moment zmienić kolor, spienić się lub coś z tych rzeczy. - Potrzebuję trochę przestrzeni - zamigał, nie patrząc im w oczy. - Nie ma problemu - odpowiedział Khill. Zapadła cisza, podczas której John czekał, aż odejdą. Khill odchrząknął. Potem raz jeszcze. Następnie powiedział stłumionym głosem: - Przepraszam, nie chcę cię znowu naciskać. Ja... John potrząsnął głową: - Nie ma to nic wspólnego z seksem. Tak więc nie martw się, OK? Khill zmarszczył brwi. - OK. Jasne, spoko. Aha... gdybyś nas potrzebował, będziemy w pobliżu. Chodź, Blasth. Po czym zniknęli wewnątrz rezydencji. John nie miał pojęcia, co powinien zrobić ani gdzie się udać, lecz świt zbliżał się wielkimi krokami, tak więc pozostała mu co najwyżej krótka przebieżka po ogrodzie. Czuł się zbrukany tym, czego się dowiedział. Xhex była symphatką. Czy Mordh o tym wiedział? I ktoś jeszcze? Był w pełni świadom, czego oczekiwało od niego w tej sytuacji prawo. Nauczył się tego podczas swego treningu: symphatę należało zgłosić do deportacji albo zostanie się uznanym za jego wspólnika. Bardzo jasno powiedziane. A co będzie działo się później? - 197 -

Jasne, nie ma co zgadywać. Xhex zostałaby wywieziona niczym śmieć na wysypisko - dla niej sprawy nie wyglądałyby zbyt ciekawie. Oczywiste, że jest mieszańcem. Widział fotografie symphatów, a ona w niczym nie przypominała tych wysokich, szczupłych, przyprawiających o gęsią skórkę sukinsynów. Tak więc najprawdopodobniej w kolonii zabito by ją, ponieważ symphaci podobni byli do glymerii jeśli chodzi o dyskryminację. Pomijając fakt, iż lubowali się w torturowaniu tych, z których szydzili. I to nie w sposób werbalny. Co on takiego, kurwa, zrobił... Kiedy poczuł doskwierające zimno, wszedł do domu i udał się od razu szerokimi schodami na górę. Drzwi gabinetu były otwarte i spoza nich docierał do niego głos Ghroma. Nie zatrzymał się jednak, by zobaczyć się z królem. Szedł dalej, skręcając za rogiem do holu pełnego posągów. Nie zmierzał jednak do swojego pokoju. Przystanął naprzeciw drzwi Tohra i przygładził włosy. Istniała tylko jedna osoba, z którą chciał o tym porozmawiać, i modlił się, by choć raz coś obróciło się na jego korzyść. Potrzebował pomocy. Pilnie. Zapukał. Brak odpowiedzi. Zapukał ponownie. Kiedy tak czekał i czekał, wpatrując się w podłogę, przypominał sobie te dwa razy, kiedy to wparował do jakiegoś pokoju bez zaproszenia. Pierwszy raz było to w lecie - wszedł do sypialni Cormii i zastał ją nagą i skuloną, z zakrwawionymi udami. Co z tego wynikło? Bez powodu obłożył Furiatha pięściami, ponieważ do seksu doszło za zgodą obu stron. Drugi raz był dzisiejszej nocy. I w jakiej sytuacji go to teraz postawiło? John zapukał mocniej, wystarczająco głośno, by obudzić zmarłego. Brak odpowiedzi. A co gorsza, brak jakiegokolwiek dźwięku - telewizora, lejącej się wody czy jakichś głosów. Sprawdził, czy spod drzwi wydobywa się jakieś światło. Nie. A więc Lassitera tu nie było. Przerażenie utrudniało mu przełykanie śliny. Powoli otworzył drzwi na oścież. Spojrzał najpierw na łóżko; a kiedy nie znalazł leżącego tam Tohra, spanikował. Wpadł do łazienki, spodziewając się znaleźć brata leżącego z pociętymi nadgarstkami. Nie było nikogo. - 198 -

Dziwaczna, przyprawiająca o zawrót głowy nadzieja wypełniła jego pierś, kiedy powrócił na korytarz. Zdecydował się zacząć od sypialni Lassitera. Bez odpowiedzi. Wszystko schludne i czyste, pachnące świeżym powietrzem. Dobry znak. Anioł musiał być razem z Tohrem. John pospieszył do gabinetu Ghroma. Zapukał, potem wetknął głowę do środka, szybkim spojrzeniem obrzucając wąską kanapę, fotele oraz gzyms nad kominkiem, o który lubili opierać się bracia. Ghrom spojrzał znad biurka. - Hej, synu. Co się stało? - Ach, nic. Przepraszam. John zbiegł na dół po wielkich schodach. Dobrze wiedział, że jeśli Tohr zdecydował się wreszcie opuścić swój pokój, z pewnością nie chciał robić z tego wielkiej afery. Prawdopodobnie zaczął od prostego wyjścia do kuchni razem z aniołem. Na dole usłyszał jakieś głosy dochodzące z prawej strony. Zajrzał więc do pokoju bilardowego. Butch stał pochylony na stołem, natomiast za nim stał Vrhedny, wyraźnie go rozpraszając. Na szerokim ekranie telewizora leciał kanał sportowy ESPN, a na stoliku stały tylko dwie niskie szklanki, jedna z bursztynową cieczą, a druga z krystalicznie czystym trunkiem, który jednak na pewno nie był wodą. Tohra nie było, ale on nigdy nie przepadał za grami. Poza tym Butch i V wiecznie sobie dogadujący, nie byli towarzystwem, z którym miałoby się ochotę przebywać, wracając do życia. John popędził do jadalni, a potem do kuchni, w której zastał tylko psańców przygotowujących trzy różne rodzaje sosów do makaronu, wyciągających włoski chleb z pieca, mieszających sałatki, otwierających butelki czerwonego wina, by trochę pooddychało i... ani śladu Tohra. John stracił nadzieję. Udał się więc do Fritza, majordomusa, który przywitał go promiennym uśmiechem. - Witam pana, jak się miewamy? John zamigał tak, aby nikt inny tego nie zobaczył: - Słuchaj, widziałeś może... - Kurde, nie chciał wywołać paniki tylko i wyłącznie z tego powodu, że wyciągnął pochopne wnioski. Rezydencja była ogromna, a Tohr mógł być gdziekolwiek. - …kogokolwiek? - dokończył. Bujne białe brwi Fritza zbliżyły się ku sobie.

- 199 -

- Kogokolwiek, panie? Czy ma pan na myśli damy zamieszkujące to domostwo czy... - Samców. Czy widziałeś któregokolwiek z braci? - Cóż, przez większość ostatniej godziny przygotowywałem obiad, lecz wiem, że niektórzy powrócili już z terenu. Rankohr zjadł kanapki od razu po powrocie, Ghrom jest w swym gabinecie, zaś Zbihr z córką w łaźni. Zobaczmy... ach, i wydaje mi się, że Butch i Vrhedny grają w bilard, ponieważ ktoś z moich ludzi zanosił im drinki do pokoju bilardowego. Dobra, pomyślał John. Jeśli brat, którego nikt nie widział przez jakieś, powiedzmy, cztery miesiące, pojawiłby się, jego imię znalazłoby się na początku listy. - Dzięki, Fritz. - Czy jest ktoś szczególny, kogo szukałeś, panie? John potrząsnął głową i powrócił do holu, tym razem poruszając się ociężale. Sprawdził jeszcze w bibliotece, ale pomieszczenie było pełne książek i pozbawione jakiejkolwiek obecności Tohra. Gdzie też... Być może wcale nie był w domu. John wystrzelił z biblioteki i popędził przed siebie. Otworzył ukryte drzwi pod schodami i ruszył podziemnym tunelem wychodzącym z rezydencji. Ależ oczywiście. Tohr pewnie udał się do ośrodka treningowego. Jeśli zamierzał przebudzić się i powrócić do życia, powróciłby również do pracy w terenie. A to oznaczało ćwiczenia i doprowadzenie swojego ciała z powrotem do formy. Nie zastał Tohra za biurkiem, ale to go nie zaskoczyło. To właśnie w tym miejscu dowiedział się o śmierci Wellsie. Otworzył szeroko drzwi do hali treningowej - na ławeczce ćwiczył Blasth, a głowa Khillera podskakiwała w górę i w dół na StairMasterze. John się rozglądał. Widząc to, tamci dwaj przerwali swoje zajęcia. Blasth odłożył ciężary na miejsce, zaś Khill powoli opadał na podłogę. - Widzieliście Tohra? - zamigał John. - Nie - powiedział Khill, ocierając twarz ręcznikiem. - Dlaczego miałby być tutaj? John wybiegł w pośpiechu, kierując się w stronę sali gimnastycznej, gdzie jednak nie znalazł nic poza okratowanymi lampami, błyszczącym parkietem jasnoniebieskimi materacami. W pokoju ze sprzętem był tylko sprzęt. Podobnie rzecz się miała w klinice Jane. Przebiegłszy przez tunel, powrócił do rezydencji. - 200 -

Poszedł na górę, zapukał do drzwi gabinetu, podszedł do biurka Ghroma i zamigał: - Tohr zniknął. Kiedy dostawca z Domino's usiłował złapać pudełko z pizzą, wszyscy obecni w mieszkaniu stali bez ruchu. - Było blisko - powiedział tamten. - Naprawdę nie chciałem, by spadło... Gość znieruchomiał w przysiadzie, podczas gdy jego oczy podążyły za czarną smugą na ścianie aż do powalonego na ziemię, jęczącego reduktora. - ...Na... wasz... dywan. - Chryste. - Lahser splunął, z kieszeni na piersi wydobył nóż sprężynowy, wysunął ostrze i zaszedł dostawcę od tyłu. I kiedy tamten wstał, Lahser owinął ramię wokół jego szyi i wpakował nóż prosto w jego serce. Kiedy gość kurczył się i krztusił, pudełko z pizzą wylądowało na podłodze, a sos pomidorowy miał ten sam kolor co jego krew. Grady zeskoczył ze stołka i wskazał na zabójcę. - To on pozwolił mi zamówić pizzę! Lahser wycelował ostrzem noża w kierunku idioty. - Stul pysk, kurwa. Grady bez słowa siadł na stołku. Pan D był cholernie wkurzony, podchodząc do zabójcy. - Pozwoliłeś mu zamówić pizzę? Czy tak? Reduktor odburknął: - Poprosiłeś mnie, bym wszedł do środka i pilnował okna w tylnej sypialni. Właśnie tak odkryliśmy, że zniknęły słoje, pamiętasz? To ten dupek leżący na dywanie pozwolił mu zamówić pizzę. - Wezwij posiłki - powiedział Lahser, składając nóż i podchodząc do obezwładnionego reduktora. - Niech przyjadą ciężarówką. Następnie weźcie skrzynki z bronią. Wynosimy wszystko stąd i z sutereny. Pan D zawisł na telefonie i zaczął wyszczekiwać polecenia, podczas gdy zabójca udał się do oddalonej sypialni. Lahser spojrzał na Grady'ego, który wpatrywał się w pizzę tak, jakby rozważał mimo wszystko jej zjedzenie. - Następnym razem... - Broń zniknęła. Lahser odwrócił głowę do reduktora. - Co takiego? - W szafie nie ma skrzynek z bronią. - 201 -

Przez ułamek sekundy Lahs myślał jedynie o tym, kogo ukatrupić. Grady nie stał się pierwszą ofiarą jego wściekłości tylko dlatego, że czmychnął w porę do kuchni. W końcu jednak logika wzięła górę nad emocjami! Lahser spojrzał na pana D. - Jesteś odpowiedzialny za ewakuację. - Tak jest, szefie. Potem wskazał na zabójcę leżącego na ziemi. - Zabierzcie go do centrum przesłuchań. - Tak jest, szefie. - Grady? Nie słysząc odpowiedzi, Lahser zaklął i wszedł do kuchni, gdzie zastał kolesia z głową w lodówce. Skurwiel albo był w silnym szoku, albo był nieziemsko egocentryczny. Lahs mógłby się założyć, że chodziło o to drugie. - Wychodzimy. Grady zamknął lodówkę i poszedł posłusznie niczym piesek, którym właściwie był - natychmiast i bez sprzeciwu, a zrobił to tak szybko, że zostawił kurtkę. Wsiedli do mercedesa i bez pośpiechu opuszczali kompleks; Lahser nie chciał w żaden sposób zwracać uwagi ludzi. Grady spojrzał przez ramię. - Ten gość... nie ten od pizzy... ten, który zmarł... nie był kimś... zwyczajnym. - Nie. Nie był. - Ty też nie jesteś. - Nie. Jestem istotą nadprzyrodzoną.

- 202 -

ROZDZIAŁ 26 Gdy zapadła noc, Ehlena założyła pielęgniarski kitel, chociaż wcale nie zamierzała udać się do kliniki. Zrobiła to z dwóch powodów: po pierwsze, ojciec źle znosił zmiany w planie dnia, a po drugie, kitel pozwoli jej zachować pewien dystans podczas spotkania z Mordhem. W ciągu dnia nawet nie zmrużyła oka. Wspomnienia kostnicy, a potem głosu Mordha, brzmiącego tak nienaturalnie, były istnym piekłem. Czy naprawdę zamierzała spotkać się z Mordhem? W jego domu? Jak to się stało? Ale w porę przypomniała sobie, że właśnie miała dostarczyć mu lekarstwa. Była to więc opieka na poziomie klinicznym, w ramach relacji pielęgniarka - pacjent. Na miłość boską, zgodził się, że nie powinna się z nikim umawiać i wcale nie wyglądało tak, jakby zapraszał ją na obiad. Zamierzała podać mu tabletki i spróbować namówić go na wizytę u Agrhesa. I tyle. Zajrzała do ojca i podała mu lekarstwa, potem teleportowała się na chodnik przed apartamentowcem Commodore w samym centrum miasta. Trzymając się w cieniu, przyglądała się lśniącemu budynkowi. Co za kontrast z obskurnym, parterowym domem, który wynajmowała. O rany... takie życie wśród chromu i szkła musiało nieźle kosztować. Mordh miał tam apartament na ostatnim piętrze. Poza tym musiało to być tylko jedno z mieszkań, które posiadał, bo żaden wampir o zdrowych zmysłach nie wylegiwałby się w świetle dziennym, które wpadało przez liczne okna do wewnątrz. Różnica między biednymi a bogatymi wydawała się tak ogromna, jak odległość dzieląca to miejsce, w którym stała, od tego, gdzie Mordh prawdopodobnie na nią czekał. Przez krótką chwilę snuła fantazje, że jej rodzina wciąż ma dużo pieniędzy... Może wtedy ubierałaby się w coś lepszego od taniego płaszcza zimowego i kitla. Kiedy tak stała na ulicy, wierzyć jej się nie chciało, że tak niedawno rozmawiała z nim, szepcząc mu wprost do ucha... No cóż, komórka jest wirtualnym narzędziem komunikacji, nie różni się wiele od e - maila. Każde z nich było w swoim mikrokosmosie, niewidzialne dla swego rozmówcy, tylko ich głosy się spotykały, stwarzając złudne pozory bliskości. Czy naprawdę ukradła tabletki dla tego samca? Sprawdź kieszenie, kretynko, pomyślała.

- 203 -

Z przekleństwem na ustach przybrała swą postać, zjawiając się na tarasie należącym do jednego z górnych, apartamentów. Miała nadzieję, że noc zapewnia jej odpowiednią osłonę. W przeciwnym razie, przy panującym zimnie, żaden wiatr na tej wysokości... Co... u diabła? Wśród niezliczonych szklanych tafli blask rzucany przez setki świec zamieniał ciemną noc w złotą mgłę. Wewnątrz ściany były czarne i... obwieszone różnymi przedmiotami. Między innymi dziewięciorzemienny pejcz z metalową rękojeścią, skórzane baty i maski... i ogromny stół, jakby antyczny. Nie, zaraz, to było narzędzie tortur, czyż nie? Skórzane rzemienie zwisały ze wszystkich czterech rogów. Och... do diabła, nie. Mordh miał coś wspólnego z tym cholerstwem? Dobrze. Zmiana planu. Z pewnością mogłaby mu zostawić antybiotyki, ale musiałoby to być pod tymi rozsuwanymi drzwiami, gdyż nie było tam innego wejścia. Żadnej innej drogi... Z łazienki wyszedł ogromny samiec z kozią bródką, wytarł ręce i rozciągał skóry, podchodząc do narzędzia tortur. Potem zaczął skuwać swą kostkę. To chyba chorobliwe. A trzecie wyjście? - Ehlena? Obróciła się tak szybko, że oparła się biodrem o ścianę. - Doktor Jane? - powiedziała, myśląc, że ta noc prowadzi ją z piekielnej nostalgii prosto na obszary zdumienia. - Co pani tu... - Myślę, że pomyliłaś strony budynku. - Pomyliłam strony? Więc to nie jest mieszkanie Mordha? - Nie, Vrhednego i moje. Mordh mieszka po wschodniej stronie. - Och... - Jej policzki oblał rumieniec. I to nie z powodu wiatru. - Bardzo przepraszam, pomyliłam się... Lekarka roześmiała się. - W porządku. Ehlena raz jeszcze zerknęła przez szklaną ścianę. Oczywiście, że to był brat Vrhedny. Ten z diamentowymi oczami i tatuażami na twarzy. - Musisz udać się na wschodnią stronę. Istotnie, Mordh mówił jej o tym. - Już tam idę. - Zaprosiłabym cię na pogawędkę, ale... - Lepiej, żebym zaraz tam poszła. Doktor Jane uśmiechnęła się ze zrozumieniem. - 204 -

- Chyba tak będzie najlepiej. Ehlena ochłonęła i teleportowała się, szukając w myślach odpowiedniego określenia dla doktor Jane. Domina? W porządku, zdarzały się dziwniejsze rzeczy. Kiedy ponownie przybrała swą postać, niemalże bała się spojrzeć przez szybę, zastanawiając się, co tam zobaczy. Jeśli Mordh miał więcej takich samych albo nawet gorszych pokojówek noszących ubranie w rozmiarze dla samców, albo zwierząt gospodarskich pętających się wszędzie, pewnie by po prostu zwiała. Ale nie. Nic z tych rzeczy. Nie było tam niczego, co potrzebowałoby koryta czy ogrodzenia. Jedynie wspaniałe, nowoczesne wnętrze, urządzone w eleganckim stylu. Proste meble musiały pochodzić z Europy. Mordh pojawił się w przejściu i na jej widok przystanął. Kiedy wyciągnął dłoń, przesuwane szklane drzwi otworzyły się i wtedy poczuła wspaniały zapach dochodzący z jego apartamentu. Czyżby to była... pieczeń wołowa? Mordh podszedł do niej, poruszając się z gracją, pomimo że podpierał się laską. Miał na sobie czarny kaszmirowy golf oraz elegancki garnitur w tym samym kolorze. Wyglądał jak model z okładki jakiegoś magazynu - wytworny, uwodzicielski i niedostępny. Ehlena poczuła się jak idiotka. Nie chodziło o to, że widząc go tutaj, w jego wspaniałym apartamencie, poczuła, że jest znacznie niżej od niego w hierarchii społecznej. Po prostu zrozumiała, że nie mają z sobą nic wspólnego. - Witaj. - Mordh stanął w drzwiach i wyciągnął do niej rękę. Zaczekałbym na ciebie na zewnątrz, ale jest dla mnie zbyt zimno. Dwa zupełnie różne światy, pomyślała. - Ehlena? - Przepraszam. - Byłoby niegrzecznie nie przywitać się z nim, więc wkraczając do jego apartamentu, podała mu rękę. Ale w myślach właśnie stamtąd wychodziła. Kiedy ich dłonie się spotkały, Mordh czuł się złamany i pozbawiony wszelkich emocji: nie czuł nic, a tak rozpaczliwie pragnął wyczuć ciepło dłoni Ehleny. Wciąż wpatrywał się w ich złączone dłonie, mimo że drętwiał z zimna, ale to wystarczyło, aby jego pierś zalśniła, jakby była z metalu. - Cześć - odparła ochryple, gdy pociągnął ją do środka. Zamknął drzwi i nadal trzymał ją za rękę, aż sama nie uwolniła się z tego uścisku. Rozejrzała się nieznacznie. - Widok stąd jest niezwykły. Zabawne, to wygląda jak makieta miasta.

- 205 -

- Jesteśmy wysoko, to fakt. - Obserwował ją, pochłaniając całą spojrzeniem. - Kocham ten widok. - Rozumiem, dlaczego. - I jest tu cicho. - Znajdowali się tu sami. Nikogo innego poza nimi na świecie. I w tej samotności z nią, tu i teraz, prawie mógłby uwierzyć, że te wszystkie brudne sprawy, za które ponosił odpowiedzialność, to zbrodnie popełnione przez kogoś innego. Uśmiechnęła się lekko. - Oczywiście, że jest cicho. Sąsiednie drzwi są wygłuszone... Mordh się roześmiał. - Dostałaś się nie na tę stronę budynku? - Czy zawsze tak musi być? Rumieniec zdradził mu, że widziała więcej niż tylko obiekty z kolekcji V, i Mordh nagle na serio się przeraził. - Czy muszę o czymś powiedzieć swojemu sąsiadowi? Ehlena potrząsnęła głową. - To kompletnie nie była jego wina i na szczęście i on, i Jane nie... hmm... nie rozpoczęli. Dzięki Bogu. - Nie masz z tym nic wspólnego, zostaw to mnie. Ehlena znowu spojrzała za okno. - Hej, oni są dorośli, więc wszystko w porządku. Pieprzenie. Skoro sado-maso to dla niej za wiele, zgadywał, że nie zrozumiałaby tego, że pieprzył kobietę, której nienawidził. Która była do tego jego siostrą przyrodnią. Och, i jeszcze symphatką. Tak zresztą jak on. Jego milczenie sprawiło, że spojrzała na niego. - Przepraszam. Czy cię obraziłam? - Ja także nie mam z tym nic wspólnego. - Och, nie, w ogóle. Był dziwką, cholernym zboczeńcem, jakich wielu, ale czuł się w porządku, skoro go zmuszano do tych świństw. Pieprzyć to, co wyprawiał V i jego partnerka. Tak, to właśnie było złe. Chryste, stał niżej niż ona. Ehlena przechadzała się po pokoju. Miękkie podeszwy jej butów nie wydawały żadnych dźwięków, gdy stąpała po posadzkach z czarnego marmuru. Kiedy tak ją obserwował, zdał sobie sprawę, że pod jej czarnym wełnianym płaszczem kryje się pielęgniarski kitel. Co było logiczne, przecież zaraz po tym spotkaniu pewnie wracała do pracy. Czy naprawdę sądził, że zostanie u niego na noc?

- 206 -

- Czy mogę wziąć od ciebie płaszcz? - zapytał, wiedząc, że musi jej być gorąco. - Ze względu na mnie temperatura jest wyższa niż ta, do której przeciętni ludzie są przyzwyczajeni. - Właściwie... już powinnam iść. - Wsunęła dłoń do kieszeni. - Przyszłam tylko po to, aby dać ci penicylinę. - Miałem nadzieję, że zostaniesz na obiedzie. - Przykro mi. - Podała mu plastikowe opakowanie. - Nie mogę. Wspomnienie Księżniczki przemknęło przez umysł Mordila i przypomniał sobie, jak dobrze się czuł, zachowując się w porządku wobec Ehleny i usuwając jej numer ze swojego telefonu. Nie miał interesu, aby ją osądzać. W ogóle żadnego. - Rozumiem. - Odebrał od niej tabletki. - Dziękuję ci za to. - Bierz po dwie pigułki cztery razy dziennie. Przez dziesięć dni. Obiecasz mi to? Kiwnął głową. - Obiecuję. - To dobrze. I spróbuj iść do Agrhesa, dobrze? - Nastała niezręczna cisza, więc tylko skinęła głową. - Dobrze... więc, na razie. Odwróciła się, a on otwarł mentalnie drzwi, gdyż nie miał do siebie zaufania. Nie wiedział, czy może spokojnie się do niej zbliżyć. Och, proszę, nie idź. Proszę, nie, mówił sobie w myślach. Po prostu chciał choć przez chwilę poczuć się czysty. Przystanęła, a jego serce zabiło mocniej. Zerknęła za siebie, wiatr rozwiewał jasne kosmyki otaczające jej cudną twarz. - Podczas posiłku. Musisz je zażywać podczas posiłku. W porządku. Informacja medyczna. - Mam tego tutaj pełno. - Dobrze. Mordh obserwował, jak znikała w cieniu. Wolnymi krokami, podpierając się na lasce, ruszył wzdłuż szklanych ścian rozświetlonych blaskiem dobiegającym z jadalni. Płonęły tam dwie świece. Stały dwie srebrne zastawy. Dwa kieliszki na wino. Dwie szklanki na wodę. Dwie starannie złożone serwetki leżały na dwóch talerzach. Usiadł na krześle, które przeznaczył dla niej, na honorowym miejscu. Oparł laskę o udo i odłożył plastikowe opakowanie na hebanowy stolik, rozprostowując je tak, że antybiotyki ułożyły się w równych rzędach. Zastanawiał się, dlaczego nie sprzedawali ich w pomarańczowych buteleczkach z białą etykietą, ale to nie było ważne. Przyniosła mu tabletki. To był główny cel. - 207 -

Siedząc w ciszy, otoczony blaskiem świec i wonią pieczeni wołowej, którą przed chwilą dopiero wyciągnął z piekarnika, Mordh pocierał plastikowe opakowanie opuszkiem palca wskazującego. To było pewne jak cholera, że jednak coś odczuwał. W środku drętwej piersi coś go kłuło. Popełnił wiele złych uczynków w swym życiu. Jednych bardzo złych, innych mniej. Wciągał w to całe zło innych ludzi, obojętnie, czy byli to dilerzy naruszający wszelkie zasady, alfonsi szmacący swe dziwki, czy też zwykli idioci, którzy kręcili się przy jego klubie. Wywieranie nacisku na innych przynosiło mu korzyść. Sprzedawał narkotyki. Sprzedawał seks. Sprzedawał śmierć, wykorzystując wyjątkowe umiejętności Xhex. Pieprzył się z tych wszystkich złych powodów. Okaleczał innych. Mordował. I tak naprawdę nic go to nie obchodziło. Nie pojawiały się inne myśli, żaden żal, żadna empatia. Tylko więcej intryg, więcej planów, więcej spraw do obmyślenia i załatwienia. Siedząc teraz przy tym pustym stoliku w pustym apartamencie, odczuwał ból w piersi i wiedział dlaczego - żałował. Byłoby czymś niezwykłym zasłużyć na Ehlenę. Ale to jeszcze jedna rzecz, której nie przewidział.

- 208 -

ROZDZIAŁ 27 Kiedy bractwo zebrało się w gabinecie, Ghrom cały czas obserwował Johna. Dzieciak wyglądał tak, jakby właśnie go napadnięto. Miał bladą twarz, nawet się nie poruszył i w ogóle nie brał udziału w dyskusji. Nie okazywał też żadnych emocji. Nie był uszczypliwy, nie nadymał wściekle nozdrzy. Żadnego cienia smutku. Nawet żadnej obawy. Niczego. Kiedy tak stał między braćmi i swymi dwoma najlepszymi przyjaciółmi, był odizolowany przez swój brak reakcji. Jakby znajdował się w transie... ale nie do końca. Niedobrze. Znów pojawił się ból głowy, sprawiający wrażenie, że oczy, uszy i usta są przykute do czaszki; rozsadzający mu skronie. Ghrom oparł się plecami o wyściełane oparcie krzesła w nadziei, że zmiana pozycji rozluźni ucisk. Nic z tego. Może pomogłoby otwarcie czaszki. Doktor Jane była dobra w tych rzeczach. Rankohr rozgryzł nadziewany czekoladą lizak, przerywając zalegającą ciszę. - Tohr nie mógł odejść daleko - mruknął Hollywood. - Nie jest na tyle silny. - Sprawdziłem Drugą Stronę - z telefonu rozległ się głos Furiatha. - Nie jest z Wybranką. - A co myślicie o tym, aby udać się do jego starego domu? - zasugerował Butch. Ghrom pokręcił głową. - Nie wyobrażam sobie, że mógłby tam pójść. Zbyt wiele wspomnień. Cholera, nawet wzmianka o tym domu, w którym John spędzał czas, nie poruszyła dzieciaka. Ale przynajmniej w końcu zrobiło się ciemno, więc mogli wyjść na zewnątrz i poszukać Thora. - Zamierzam tu zostać i przekonać się, czy nie wróci - oznajmił Ghrom, gdy otwarły się podwójne drzwi i stanął w nich V. - Chciałbym, abyście wy wszyscy poszukali go w mieście, ale zanim pójdziecie, najpierw wysłuchajcie najnowszej wiadomości od naszej własnej Katie Couric. - Skinął na Vrhednego. - Katie? Spojrzenie V spotkało się z licznymi wystawionymi środkowymi palcami, ale poradził sobie z tym.

- 209 -

- Zeszłej nocy do rejestru policyjnego trafiło zeznanie sporządzone przez detektywa z wydziału zabójstw. Tam, gdzie wcześniej znalezione zostały te skrzynki z bronią, teraz był martwy chłopak. Człowiek. Dostawca pizzy Pojedyncza rana na piersi od noża. Bez wątpienia ten nieszczęśnik wdepnął w coś, w co nie powinien. Włamałem się do sieci, aby ustalić szczegóły, i znalazłem notatkę na temat czarnej plamy oleju na ścianie przy drzwiach. Posypały się przekleństwa. - Tak, dobrze, tutaj jest interesujący fragment. Policja odnotowała, że ponad dwie godziny wcześniej, zanim szef pizzerii zawiadomił policję, że jego pracownik nie wrócił po dostarczeniu tego zamówienia, na parkingu pojawił się mercedes. A jedna z mieszkanek widziała potem wsiadającego do tego wozu blondyna i drugiego mężczyznę, który miał ciemne włosy. Zeznała, że to był niesamowity widok, taki wspaniały samochód w tej okolicy. - Mercedes? - zapytał Furiath. Rankohr pochylił się nad białym skrawkiem znajdującym się w koszu na odpady. - Hm, od kiedy to Korporacja Reduktorów przeznacza taki szmal na swoje pojazdy? - Otóż to - odparł V. - To nie ma żadnego sensu. Ale w tym sęk. Świadek także zeznała, że jeszcze poprzedniej nocy widziała tam podejrzanie wyglądający inny czarny wóz... z mężczyzną w czerni wynoszącym... och, ojej, co to było... a tak, skrzynki, cztery pieprzone skrzynki. Butch pokręcił głową. - Ale nie wspomniano, że na tablicy rejestracyjnej widniała litera E. A my zmieniliśmy ten numer, jak tylko wróciłem. A co do merca... Cóż, świadkowie często się mylą. Blondyn i ten drugi facet mogli nie mieć nic wspólnego z morderstwem. - Dobrze, będę miał te sprawy na oku - powiedział V. - Nie sądzę, by były jakiekolwiek szanse, że policja powiąże te fakty z czymś należącym do naszego świata. Do diabła, wiele rzeczy zostawia czarne plamy, ale lepiej bądźmy przygotowani. - Jeżeli ten detektyw jest tym, o którym myślę, to naprawdę jest dobry wtrącił cicho Butch. - Bardzo dobry. Ghrom wstał. - Dobra, słońce zachodzi, wynocha stąd. John, chciałbym z tobą chwilę porozmawiać na osobności. - Ghrom zaczekał, aż zamkną się drzwi za ostatnim z braci, zanim się odezwał: - Znajdziemy go, synu. Nie martw się. Brak odpowiedzi. - 210 -

- John? Co się dzieje? Dzieciak tylko założył ręce na piersi i gapił się prosto przed siebie. - John... Zdjął ręce z piersi i pokazał, że ma gdzieś Ghroma i chce pójść z innymi. - Do diabła z tobą. - Te słowa spowodowały, że John gwałtownie odwrócił głowę. - Więc się wydało, że jesteś zombie. A jeśli sądzisz, że nawet przez ułamek sekundy rozważałem twój udział w walce, to bardzo się mylisz. John spacerował dookoła gabinetu, jakby próbował się pozbierać. W końcu stanął i zamigał: - Nie mogę już tu przebywać, w tym domu. Ghrom zmarszczył czoło i próbował zinterpretować jego gesty, ale przez to jeszcze bardziej rozbolała go głowa. - Przepraszam, co to było? John otworzył drzwi i za sekundę zjawił się Khill. John machał rękoma, a Khiller odchrząknął i powiedział: - On mówi, że nie może zostać w tym domu na noc. Po prostu nie może. - Dobrze, więc idź do klubu i zostań tam, aż ci przejdzie. Ale nie ma mowy o żadnej walce. - Ghrom odmówił cichą modlitwę dziękczynną, że Khill trzymał stronę tego dzieciaka. - I jeszcze jedno, John: ja zamierzam go znaleźć. John coś jeszcze zamigał, a potem skierował się do drzwi. - Khill, co on powiedział? - Ach... Powiedział, że nie obchodzi go, czy to zrobisz. - John, wcale tak nie myślisz! Dzieciak odwrócił się, znów pokazał coś na migi, a Khill przetłumaczył: - Mówi, że tak, właśnie tak. Mówi, że... on nie może już dłużej żyć w taki sposób... czekając, zastanawiając się każdej nocy i każdego dnia, czy kiedy wejdzie do tego pokoju… John, wolniej... Czy zobaczy Tohra powieszonego, czy może zrobił sobie co innego. Nawet jeśli wróci... John mówi, że to zrobi. Opuszczono go zbyt wiele razy. Trudno było znaleźć argumenty na takie słowa. W ostatnim czasie Tohr nie odgrywał roli dobrego ojca. Ghrom skrzywił się z bólu i potarł skroń. - Widzisz, synu, może nie jestem typem naukowca, ale ze mną także możesz rozmawiać. Zapadło długie, przeciągające się milczenie, jedynie w powietrzu wyczuwało się coś niezwykłego... suchy, niemalże czerstwy zapach... czyżby żal? Tak, to był żal. John skłonił się lekko, jakby w podzięce, i skierował się do drzwi. Khill zawahał się. - 211 -

- Nie pozwolę mu walczyć. - Uratujesz mu tym życie. Bo jeśli on użyje broni, będąc w tym stanie, w jakim jest teraz, wróci do domu w sosnowej skrzynce. - Rozumiem. Kiedy drzwi się zamknęły, ból rozsadzał już skronie Ghroma, zmuszając do tego, by usiadł i o coś się oparł. Boże, wszystko, czego teraz pragnął, to udać się do pokoju, który dzielił z Beth, położyć się w ich wielkim łożu i oprzeć głowę o poduszki przesiąknięte jej zapachem. Chciał ją zawołać i przytulić. Chciał, aby mu przebaczyła. Chciał zasnąć. Ale zamiast tego stanął na równe nogi i pozbierał leżącą pod biurkiem broń. Opuszczając gabinet, poszedł na dół główną klatką schodową, minął przedsionek i zanurzył się w mroku nocy. Ból towarzyszyłby mu, dokądkolwiek by się udał, więc równie dobrze mógł stać się pożyteczny i szukać Tohra. Kiedy narzucił płaszcz, wspomniał swoją krwiczkę i to, dokąd poszła zeszłej nocy. Jasna cholera. Teraz już wiedział, gdzie Tohr się znajduje. Ehlena zamierzała od razu opuścić taras przy apartamencie Mordha, ale kiedy zanurzała się w cieniu, musiała się jeszcze obejrzeć. Przez szklane tafle zobaczyła, jak Mordh wraca powoli na swoje miejsce... Nagle jej noga uderzyła w coś twardego. - Do diabła! Skacząc dookoła na jednej nodze i rozcierając drugą, spojrzała wściekle na marmurową urnę, o którą się właśnie potknęła. Kiedy się wyprostowała, zapomniała o bólu. Mordh przeszedł do innego pokoju i zatrzymał się przed stołem zastawionym dla dwóch osób. Świece rzucały blask na kryształy i srebra. - Do diabła - wyszeptała. Mordh usiadł powoli, najpierw oglądając się za siebie, jakby chciał się upewnić, że krzesło stoi tam, gdzie powinno, następnie podparł się obydwiema rękami o blat stołu i powoli się zniżył. Na stole leżało opakowanie tego, co mu podarowała. Pogładził je swymi delikatnymi palcami, wyglądającymi tak niesamowicie wobec potężnych ramion i ciemnej mocy skrywającej się w twarzy o twardych rysach. Ehlena nie czuła już zimna ani podmuchów wiatru, ani bólu w nodze. Skąpany w blasku świec, ze spuszczoną głową, Mordh wyglądał niewiarygodnie pięknie. Nagle spojrzał prosto na nią, pomimo że kryła się w ciemności. Cofnęła się, aż wyczuła ścianę, ale nie zdematerializowała się. Nawet gdy podniósł laskę i wstał. Nawet gdy rozsunęły się przed nim drzwi prowadzące na taras. Byłoby

- 212 -

lepiej, gdyby wymyśliła jakieś kłamstwo, niż udawała, że wpatruje się w mrok. Ale ona nie była tchórzem. Wyprostowała się jak struna i podeszła do niego. - Nie zażyłeś tabletek. - Czy na to właśnie czekałaś? Ehlena założyła ręce na piersi. - Tak. Mordh zerknął za siebie, na stół z dwoma pustymi nakryciami. - Powiedziałaś, że mam je brać podczas posiłku. - Tak powiedziałam. - Zatem wygląda na to, że masz zamiar upewnić się, że coś zjem. Elegancki gest ręką, zapraszający ją do środka, był propozycją, której nie chciała przyjąć. - Usiądziesz ze mną, czy wolisz zostać na tym zimnie? Och, zaczekaj, to pomoże ci podjąć decyzję. Podpierając się ciężko na lasce, podszedł do stołu i zdmuchnął świece. Krążące opary dymu unoszące się nad knotami wydały jej się rozpaczą po wszystkich wyczerpanych już próbach: przygotował wspaniały obiad dla dwojga, bardzo się postarał, wystroił się. Weszła do środka, uważając, że już wystarczająco zrujnowała jego wieczór. - Usiądź - powiedział. - Zaraz wrócę z moim talerzem. Chyba że...? - Już jadłam. Schylił się delikatnie, gdy odsuwała krzesło. - Oczywiście. Mordh oparł laskę o stół i ruszył do kuchni, opierając się o oparcia krzeseł, kredens i futrynę drzwi. Kiedy wrócił po kilku minutach, powtórzył całą ceremonię, a potem usiadł w fotelu u szczytu stołu, koncentrując się na każdym swym ruchu. Chwytając za rączkę srebrnego widelca, nie odezwał się ani słowem, tylko zabrał się najpierw do krojenia mięsa, a następnie jedzenia z zachowaniem należytych manier. Chryste, poczuła się jak dziwka tygodnia, siedząc w zapiętym płaszczu nad pustym talerzem. Trzaskanie srebrnych sztućców o porcelanę przerywało panującą między nimi ciszę. Gładząc leżącą przed nią serwetkę, czuła się okropnie podle, więc chociaż nie była zbyt rozmowna, spróbowała się odezwać. - Przedostatniej nocy... - Mmm? - Mordh nie spojrzał na nią, tylko skupiał się na swym talerzu. - Nie poszłam. Wiesz, na tę randkę. - W porządku. To dla ciebie dobrze. - Zabito go. Mordh uniósł głowę. - 213 -

- Co takiego? - Stephan, ten mężczyzna, z którym miałam się spotkać... został zabity przez reduktorów. Król przyniósł jego ciało, ale ja nie wiedziałam, że to on, dopóki jego kuzyn go nie rozpoznał. Ja... ach, ostatni wieczór spędziłam, balsamując jego ciało, a potem oddałam go jego rodzinie. - Potrząsnęła głową. Oni go pobili... Trudno go było rozpoznać... Głos jej się załamał i odmówił posłuszeństwa, więc siedziała tak, głaszcząc serwetkę w nadziei, że zaraz się uspokoi. Dwa delikatne dźwięki dały znać, że Mordh odłożył nóż i widelec na talerz, a potem wyciągnął rękę i położył ją na ręce Ehleny. - Tak cholernie mi przykro - powiedział. - Nie martw się, nie masz z tym nic wspólnego. Gdybym wiedział... - Nie, w porządku. Naprawdę. Powinnam bardziej uważać. Po prostu jestem wykończona. Zupełnie nie jestem sobą. Uścisnął ją i cofnął rękę, jakby w obawie, że nie spodoba się jej jego bliskość. Zazwyczaj tak właśnie wolała, teraz jednak żałowała, że nie stało się inaczej. Ciężar jego dotyku, który czuła przez płaszcz, był całkiem przyjemny. Nie mówiąc już, że zaczynało jej być ciepło. Rozpięła guziki i zrzuciła płaszcz z ramion. - Gorąco tutaj. - Tak jak mówiłem wcześniej, dla ciebie mogę sprawić, żeby było chłodniej. - Nie. - Zmarszczyła czoło, zerkając na niego. - Dlaczego zawsze jesteś zimny? To efekt uboczny dopaminy? Przytaknął. - Tak naprawdę jest dużo więcej problemów, dlatego potrzebuję laski. Nie czuję rąk ani nóg. Nie słyszała o tym, by wampiry tak właśnie reagowały na narkotyki, ale przecież zdarzało się mnóstwo indywidualnych przypadków. Poza tym wampirzy odpowiednik Parkinsona był paskudną chorobą. Mordh odsunął talerz i przez dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu. Wydawał się jakoś przybity, jakby stracił energię, którą zazwyczaj tryskał, i pogorszył mu się nastrój. - Ty także nie jesteś sobą - przyznała. - Nie żebym dobrze cię znała, ale wydajesz się... - Jaki - Wyglądasz, jakbyś się czuł tak, jak ja się czuję. W stanie letargu. Wybuchnął krótkim śmiechem. - 214 -

- Dobre określenie. - Chcesz o tym porozmawiać...? - Chcesz coś zjeść...? Roześmiali się i zaraz zamilkli. Mordh pokręcił głową. - Pozwól, bym poczęstował cię deserem. Przynajmniej to mogę zrobić. I to nie żadna randka. Świece są zgaszone. - Właściwie, to wiesz co? - Skłamałaś, że jadłaś i teraz cierpisz z głodu? Znów się roześmiała. - Rozgryzłeś mnie. Kiedy wlepił w nią swe fiołkowe oczy, powietrze między nimi się zmieniło i miała uczucie, że on wiele zobaczył. Zbyt wiele. Zwłaszcza gdy przemówił mrocznym tonem. - Pozwolisz się nakarmić? Zahipnotyzowana, zniewolona odparła: - Tak, proszę bardzo. W uśmiechu obnażył swe długie białe kły. - To jest ta odpowiedź, na jaką czekałem. Ciekawe, jaka byłaby jego krew w jej ustach, przemknęło jej przez myśl. Mordh wydał gardłowy pomruk, jakby dokładnie wiedział, o czym pomyślała. Nie posunął się dalej, tylko po prostu udał się do kuchni. Zanim wrócił, niosąc dla niej talerz, próbowała się opamiętać. Ale gdy postawił przed nią jedzenie, okazało się, że zapach przypraw był niezwykle apetyczny, a Mordh przecież nie miał co zrobić z tym, co ugotował. Ehlena rozłożyła na kolanach serwetkę i skosztowała pieczeń wołową. - Mój Boże, to jest fantastyczne. - Dzięki - odparł Mordh, siadając. - To według przepisu psanki z naszego domu. Nagrzewasz piekarnik do 475°, wkładasz pieczeń, pieczesz pół godziny, potem ją obracasz i pozwalasz jej się zrumienić. Nie wolno otwierać drzwiczek piekarnika, aby tam zajrzeć. To jest reguła i musisz zaufać samemu procesowi. A dwie godziny później? - Niebo w gębie. - Niebo w gębie. Ehlena roześmiała się, gdy te same słowa padły jednocześnie z ich ust. - To jest naprawdę dobre. Rozpływa się w ustach. - Coś ci wyznam, żebyś sobie nie myślała, że jestem kucharzem. To jedyne danie, które umiem przygotować.

- 215 -

- W porządku, jedną rzecz robisz idealnie, a to więcej, niż niektórzy ludzie mogą o sobie powiedzieć. Uśmiechnął się i spojrzał na tabletki. - Jeśli teraz zażyję jedną z nich, czy zaraz po obiedzie sobie pójdziesz? - Gdybym powiedziała, że nie, powiedziałbyś mi, dlaczego jesteś dziś taki cichy? - Niezły negocjator z ciebie. - Po prostu ulica musi być dwukierunkowa. Ja ci wyznałam, co mi leży na sercu. Cień przesłonił jego twarz, zacisnął usta i ściągnął brwi. - Nie mogę o tym mówić. - Na pewno możesz. Przeszył ją ostrym spojrzeniem. - Tak jak ty możesz rozmawiać o swoim ojcu? Ehlena opuściła wzrok na talerz i z wyjątkową uwagą zajęła się odkrawaniem kawałka mięsa. - Przepraszam - powiedział Mordh. - Ja... Cholera. - Nie, w porządku. - Choć wcale nie było w porządku. - Czasami zbyt mocno naciskam. W opiece medycznej jestem super. Ale w sprawach osobistych jest już gorzej. Kiedy znów zapadła cisza, zaczęła jeść szybciej, myśląc o tym, że pójdzie sobie zaraz, jak tylko skończy. - Zajmuję się czymś, z czego nie jestem dumny - powiedział nagle. Podniosła wzrok znad talerza. W jego głosie brzmiały, wstręt, złość i nienawiść, które kierował do kogoś i jeśliby go nie znała - wystraszyłaby się. Jednak widać było, że nie kierował do niej tych uczuć. To była manifestacja czegoś, co czuł wobec siebie. Dlatego bardzo ją zaskoczyło, gdy powiedział: - To sprawa w toku. Chodzi o biznes czy może o coś osobistego?, zastanawiała się. Skierował na nią oczy. - Chodzi o pewną samicę. W porządku. O samicę. OK, nie miała prawa odczuwać lodowacenia w piersi. To nie była jej sprawa, że już z kimś się spotykał. Albo że był graczem, który czarował obiadem z pieczeni wołowej, blaskiem świec i uwodził Bóg wie ile różnych samic. Odchrząknęła znacząco i odłożyła sztućce. Kiedy otarła usta serwetką, powiedziała:

- 216 -

- Cóż, nigdy nie przyszło mi na myśl zapytać cię, czy masz partnerkę. Nie nosisz jej imienia na plecach. - To nie jest moja krwiczka. I nawet w najmniejszym stopniu jej nie kocham. To skomplikowane. - Macie wspólne młode? - Nie, dzięki Bogu. Ehlena zmarszczyła się. - Więc jednak to związek? - Myślę, że mogłabyś tak to nazwać. Czując, że zrobiono z niej kompletną idiotkę, że dała mu się uwieść, odłożyła serwetkę na stół obok talerza i z profesjonalnym uśmiechem podniosła się. - Powinnam już iść. Dziękuję za obiad. Mordh zaklął. - Nie powinienem niczego mówić... - Jeżeli twoim celem było zaciągnięcie mnie do łóżka, to masz rację. Zły ruch. Mimo wszystko cieszę się, że byłeś wobec mnie uczciwy... - Nie próbowałem zaciągnąć cię do łóżka. - Och, oczywiście, że nie, ponieważ byś ją oszukał. - Chryste, dlaczego to ją tak przybiło? - Nie - odparował. - Dlatego, że jestem impotentem. Uwierz mi, gdybym nim nie był, łóżko byłoby pierwszym miejscem, gdzie bym się z tobą udał.

- 217 -

ROZDZIAŁ 28 - Spędzanie z wami czasu jest jak czekanie, aż wyschnie farba. - Głos Lassitera odbił się echem od stalaktytów zwisających z wysokiego sklepienia Krypty. - Tyle tylko, że nie widać żadnej poprawy. To miejsce wygląda tragicznie. Zawsze wybieracie takie ciemne i ponure kolory? Nie lepiej coś wesołego? Nie słyszeliście o Pottery Barn? Tohr przetarł twarz i rozejrzał się po jaskini, którą od wieków uznawano za święte miejsce spotkań Bractwa. Siedział z tyłu ogromnego kamiennego ołtarza, pod ścianą z czarnego marmuru, na której wyryto imiona wszystkich braci. Czarne świece umieszczone w ciężkich świecznikach rzucały migoczące światło na zawijasy liter Starego Języka. - Jesteśmy wampirami - powiedział - a nie wróżkami. - Czasami nie jestem tego taki pewien. Widziałeś ten gabinet, w którym przesiaduje twój król? - On jest prawie ślepy. - Co tłumaczy, dlaczego jeszcze się nie powiesił w tym pastelowym wraku. - Sądziłem, że potępiasz ciemny i ponury wystrój? - Ja daję wolną rękę. - Dokładnie. - Tohr nie spojrzał na anioła, myśląc sobie, że kontakt wzrokowy będzie tylko zachętą dla gościa. Och, nie. Lassiter nie potrzebował pomocy. - Spodziewasz się, że czaszka z ołtarza do ciebie przemówi, czy temu podobnych bzdur? - Właściwie to czekamy na ciebie, aby w końcu zaczerpnąć tchu. - Tohr zerknął na gościa. - W każdej chwili, gdy będziesz gotowy. W każdej chwili. - Mówisz najsłodsze rzeczy. - Anioł usadził swój pełen blasku tyłek na kamiennych schodkach obok Tohra. - Mogę cię o coś zapytać? - A czy „nie” w ogóle wchodzi w rachubę? - Nie. - Lassiter obrócił się dookoła i spojrzał na czaszkę. - Wygląda na starszą ode mnie. A to coś mówi. - To był pierwszy brat, pierwszy wojownik, który zasłynął siłą i odwagą podczas walki z wrogiem, najbardziej czczony symbol siły i skuteczności pośród całego Bractwa. - 218 -

Lassiter natychmiast przestał się wygłupiać. - Musiał być wielkim wojownikiem. - Sądziłem, że chcesz mnie o coś zapytać. Anioł wstał, przeklinając, potem tupnął. - Tak. Chodzi mi o to... Jak, do cholery, możesz tyle czasu tu siedzieć? Siedzenie w bezruchu doprowadza mnie do szału. Już dupy nie czuję! - Tak, mrowienie jest piekielne. Chociaż anioł miał rację z tym upływem czasu. Tohr siedział tam już tyle, wpatrując się w czaszkę i w ścianę z imionami za ołtarzem, że ścierpnięty tyłek nie czuł twardych schodków. Przybył tutaj zeszłej nocy, prowadzony przez niewidzialną rękę, zmuszony, aby szukać inspiracji, wyjaśnienia, nowego narodzenia. Zamiast tego znalazł tylko kamień. Zimny kamień. I wiele imion, które kiedyś coś dla niego znaczyły, a teraz były niczym innym, tylko zwyczajnym spisem zmarłych. - To dlatego, że szukasz w niewłaściwym miejscu - powiedział Lassiter. - Możesz odejść. - Za każdym razem, kiedy to mówisz, łza kręci mi się w oku. - To zabawne, bo mnie także. Anioł pokłonił się nisko, roztaczając zapach świeżości. - Ani ta ściana, ani czaszka nie dadzą ci tego, czego szukasz. Tohr zmrużył oczy i pragnął mieć tyle siły, by móc walczyć z tym gościem. - Nie dadzą? W takim razie zrobili z ciebie kłamcę. „Już nadszedł czas. Tej nocy wszystko się zmieni”. Dajesz zły znak, wiesz o tym? Jesteś cholernym głupcem! Lassiter uśmiechnął się i jakby nigdy nic poprawił złotą obrączkę tkwiącą w jego łuku brwiowym. - Jeśli myślisz, że poruszy mnie twoje grubiaństwo, zanudzisz się całkowicie, zanim zareaguję. - Czemu, kurwa, tutaj jesteś? - Słabnący głos Tohra świadczył o tym, że jest wyczerpany. - Czemu, do diabła, po prostu nie zostawiłeś mnie tam, gdzie mnie znalazłeś? Anioł wspiął się po schodkach z czarnego marmuru i stanął na wprost błyszczącej ściany ze zdobionymi literami imion i zaczął badać jedno czy dwa z nich. - Czas to luksus, możesz w to wierzyć albo i nie - powiedział. - To bardziej brzmi jak rzucanie na mnie klątwy. - Wiesz, co byś dostał bez czasu? - 219 -

- Zanikh. Który był tam, gdzie się udałem, dopóki się nie zjawiłeś. Lassiter wodził palcem po zakrętasach liter, a Tohr odwrócił szybko wzrok, gdy nagle zrozumiał, w jaki wyraz się układały. To było jego imię. - Bez czasu - powtórzył anioł - miałbyś jedynie bezgraniczną, bezkształtną masę wieczności. - Filozofia mnie nudzi. - Nie filozofia. Rzeczywistość. Czas jest tym, co nadaje życiu sens. - Wal się. Poważnie... wal się. Lassiter przechylił głowę, jakby czegoś nasłuchiwał. - W końcu - mruknął. - Gnojek mnie wkurzył. - Słucham? Anioł wrócił do Tohra, nachylił się prosto do jego twarzy i wycedził bardzo dobitnie: - Posłuchaj, słonko. Przysłała mnie twoja krwiczka, Wellsie. To dlatego nie pozwoliłem, abyś umarł. Serce Tohra zamarło, gdy anioł podniósł głowę i powiedział: - Co tak długo? W głosie Ghroma słychać było irytację, gdy warknął: - Następnym razem powiedz komuś, gdzie, do cholery, jesteś... - Co powiedziałeś? - westchnął Tohr. Lassiter nie dawał się zbić z tropu, gdy ponownie się na czymś skupiał. - Ta ściana nie jest tym, co musisz odnaleźć. Wypróbuj kalendarz. Rok temu twoja Wellsie została postrzelona przez wroga. Obudź się, do cholery, i zrób coś z tym. Ghrom zaklął. - Wstrzymaj się, Lassi... Tohrtur pochylił się nad posadzką jaskini i z wielką siłą, jaką nagle poczuł, uderzył Lassitera niczym zawodnik za pierwszą linią obrony. Pomimo różnicy w wadze, powalił anioła na kamienną posadzkę. Zaciskając dłonie na jego gardle, wpatrywał się w białka oczu i ściskał coraz mocniej, obnażając kły. Lassiter patrzył się gdzieś w tył i w myślach kierował swój głos prosto w głąb ucha Tohra: - Co zamierzasz zrobić, dupku? Chcesz ją pomścić, czy okazać jej brak szacunku, tracąc teraz siły? Ogromna dłoń Ghroma chwyciła ramię Tohra, zagłębiając się w nim niczym lwi pazur i odciągając go w tył. - Zostaw. - Nie... - Oddech Tohra zamienił się w sapanie. - Nigdy... - 220 -

- Wystarczy - przerwał Ghrom. I puścił Tohra. A kiedy ten runął tyłkiem na ziemię, nagle wyszedł z tego morderczego transu. Oprzytomniał. Nie wiedział, jak inaczej to określić. To było tak, jakby wciśnięto jakiś przycisk, a oświetlający go blask, który się wyczerpał, znowu powrócił. Pojawiła się przed nim twarz Ghroma, widział ją tak wyraźnie, jak... nigdy przedtem. - Wszystko w porządku? - zapytał brat. - Mocno wylądowałeś. Tohr wyciągnął ręce i oparł je na ramionach Ghroma, próbując poczuć coś rzeczywistego. Zerknął na Lassitera, potem znowu na króla. - Przepraszam... za to. - Nabierasz mnie? Wszyscy chcieliśmy go udusić. - Wiecie, że chcę objąć cały ten kompleks. - Lassiter odkaszlnął tak, jakby wypluwał całe płuca. Tohr ścisnął ramiona króla. - Nikt nic o niej nie mówił - żalił się. - Nikt nie wymówił jej imienia, nikt nie mówił o tym... co się stało. Ghrom podtrzymał Tohra i pomógł mu wstać. - Z szacunku dla ciebie. Oczy Tohra skierowały się na czaszkę na ołtarzu, a następnie na ścianę. Anioł miał rację. Tylko jedno imię mogło go obudzić, a ono nie było tam wyryte: Wellsie. - Skąd wiedziałeś, gdzie jesteśmy? - zapytał króla, nie odrywając wzroku od ściany - Czasami ludzie potrzebują powrotu do początku. Tam, gdzie wszystko się zaczęło. - Nadszedł czas - odezwał się miękko upadły anioł. Tohr przyjrzał się sobie, swemu wątłemu ciału pod obwisłym ubraniem. Stanowił ćwierć tego samca, którym był kiedyś, może nawet mniej. I to nie tylko z powodu utraty wagi. - Och, Chryste... spójrz na mnie. Ghrom odpowiedział krótko i treściwie: - Jeśli jesteś gotowy, my jesteśmy gotowi na twój powrót. Tohr spojrzał na anioła, zauważając otaczającą go złotą aurę. Wysłannik Niebios. Wysłannik Wellsie. - Jestem gotowy - powiedział do wszystkich i do nikogo. Kiedy Mordh wpatrywał się w Ehlenę, myślał sobie: W porządku, przynajmniej nie odeszła po tym, jak rzucił taką bombę. „Impotent” nie jest - 221 -

słowem, które chcesz wypowiedzieć w obecności interesującej cię samicy. Chociaż powiedział to między wierszami: Kuma, nie, NIE festem impotentem. Ehlena pochyliła się nad stołem. - Jesteś... z powodu kuracji? - Tak. Przewróciła oczami, jakby coś sobie analizowała, a jego pierwszą myślą było: Mój język jest nadal sprawny, tak samo jak moje palce. Zachował ją jednak dla siebie. - Dopamina ma na mnie dziwny wpływ. Zamiast stymulować testosteron, wszystko ze mnie wysysa. Jeden z kącików jej ust uniósł się nieznacznie. - To zupełnie nietypowe, ale zważywszy, jakim jesteś samcem bez tego... - Byłbym w stanie się z tobą kochać - odezwał się cicho. - Pragnąłbym tego. Przeszyła go wzrokiem. Do jasnej cholery, czy on właśnie to powiedział? Mordh przeczesał palcami irokeza. - Nie zamierzam przepraszać za to, co czuję do ciebie, ale nie chcę też pozbawić cię czci, próbując coś z tym zrobić. Napijesz się kawy? Już jest gotowa. - Ach... pewnie. - Jakby miała nadzieję, że to rozjaśni jej umysł. Posłuchaj... Zatrzymał się na chwilę. - Tak? - Ja... ach... Nie kończyła, więc wzruszył ramionami. - Tylko przyniosę kawę. Chcę ci usłużyć. To mi sprawia radość. Pieprzyć radość. Kiedy udał się do kuchni, okrzyk zadowolenia przełamał jego sztywność. Fakt, że częstował ją posiłkiem, który dla niej sam przygotował, podawał jej napój, aby ugasiła pragnienie, osłaniał przed zimnem... Nagle nozdrza Mordha wychwyciły niespotykany zapach. Najpierw pomyślał, że to pieczeń, ale nie... to nie było to. Przypominając sobie, że miał inne powody do zmartwienia, znacznie poważniejsze niż jakieś tam zapachy, podszedł do szafki i wyjął filiżankę ze spodkiem. Wlał kawę, wygładził poły marynarki i... zamarł. Przykładając dłoń do nosa, nabrał głęboko powietrza i nie wierzył swemu węchowi. To nie mogło być przecież... Ten zapach mógł oznaczać tylko jedno, i nie miało to nic wspólnego z jego symphacką naturą. Unoszący się ciężki korzenny aromat świadczył o tym,

- 222 -

że wampirzy samiec znaczy swą samicę, aby inne samce wiedziały, czyim gniewem ryzykują, jeśli ośmieliłyby się do niej zbliżyć. Mordh opuścił dłoń i oszołomiony spojrzał w kierunku służbowego przejścia do kuchni. Kiedy osiągasz pewien wiek, nie spodziewasz się już żadnych niespodzianek od swojego ciała. Przynajmniej pozytywnych. Rozsypujące się stawy. Dychawiczne płuca. Słaby wzrok. Oczywiście, kiedy przyjdzie czas. No cóż, po dziewięciuset latach, czy coś około tego, od swojej przemiany, miałeś to, co miałeś. Chociaż „dobry” mogło nie być odpowiednim słowem, jakiego użyłby do określenia tego stanu. Bez szczególnego powodu pomyślał o pierwszym razie, gdy uprawiał seks. To się wydarzyło zaraz po jego przemianie i kiedy stało się, był przekonany, że oboje z samicą sparzą się i będą żyć razem w szczęściu do końca swojego życia. Była idealnie piękna. Brat matki przyprowadził ją do domu dla Mordha, aby się od niej dokrwił po swej przemianie. Była brunetką. Chryste, teraz nawet nie pamiętał jej imienia. Od tego wydarzenia nauczył się wiele o samcach, samicach i uwodzeniu, wiedział, że zaskoczył ją tym, jak bardzo powiększyło się jego ciało po przemianie. Nie spodziewała się tego, co zobaczyła. Nie spodziewała się, że będzie go chciała. Ale tak się stało i sparzyli się, i mieli rewelacyjny seks, czuli swoje ciała, uzależnienie, moc, jaką posiadał, kiedy przejmował kontrolę po pierwszych kilku razach. Nauczył się być zadziornym, potem - czy ona tak bardzo go pragnęła, tego nie był pewien, czy zauważyła, że muszą trochę zaczekać, zanim mógł się z niej wysunąć. W następstwie osiągał pełen spokój, pełne zadowolenie. Ale szczęście nie trwało dłużej po tym, jak dochodził. Ocierając pot z ciała, narzucała ubranie i kierowała się do drzwi. W momencie, gdy wychodziła, uśmiechała się słodko do niego i mówiła, że nie będzie jego rodziną dla seksu. Jego wujek ją kupił, by go dokrwiała. Zabawne, kiedy teraz o tym myślał, czy to naprawdę było niespodzianką, gdzie kończył? Seks jako towar doprowadzał go prawie do piekła, pomimo że tamten pierwszy raz albo sześć pierwszych stosunków odbyło się w domu. Więc tak, jeśli ten korzenny aromat oznaczał, że jego wampirza natura łączyła go z Ehleną, nie były to dobre wieści. Mordh wziął filiżankę i przeniósł ją ostrożnie do jadalni. Postawił przed Ehleną. - Robisz dobrą kawę. - Jeszcze jej nie spróbowałaś. - Czuję jej zapach. Bardzo mi się podoba. - 223 -

To nie kawa, pomyślał. Nie tylko, w każdym razie. - Uwielbiam twoje perfumy - powiedział jak skończony głupek. Zmarszczyła nos. - Nie używam żadnych. Mam na myśli to, że używam tylko mydła i szamponu. - W porządku. Zatem je lubię. I cieszę się, że zostałaś. - Tak właśnie planowałeś? Ich oczy się spotkały. Cholera, była idealna. Promienna jak świeca. - Zrobiłaś to wszystko, abym poczęstował cię kawą? Tak, zgaduję, że randka była tym, czego chciałaś. - Myślałam, że się ze mną zgodzisz. Te słowa wypowiedziane przez nią jednym tchem sprawiły, że zapragnął przytulić ją do swej nagiej piersi. - Zgodzić się z tobą? - zapytał. - Do licha, jeśli to by cię uszczęśliwiło, powiedziałbym „tak” w każdej sprawie. Ale co konkretnie masz na myśli? - Powiedziałeś... że nie powinnam z nikim się umawiać. Ach, racja. - Nie powinnaś. - Nie rozumiem. Pieprzyć go, ale na to poszedł. Oparł zdrętwiały łokieć na stole i pochylił się do niej. Gdy tak zmniejszył odległość między nimi, jej oczy rozszerzyły się, ale się nie cofnęła. Zatrzymał się, aby dać jej szansę, by zaprotestowała. Dlaczego? Nie miał pojęcia. Jego symphacka natura powstrzymywała go tylko przed zastanawianiem się, czy poddać się słabości. Ale ona sprawiła, że chciał zachować się przyzwoicie. Jednak Ehlena nie powiedziała, żeby przestał. - Ja... nie rozumiem - wyszeptała. - To proste. Uważam, że nie powinnaś się umawiać z kimkolwiek. Mordh przysunął się jeszcze bliżej, aż mógł dojrzeć złote plamki w jej oczach. Ale ja nie jestem kimkolwiek.

- 224 -

ROZDZIAŁ 29 „Nie jestem kimkolwiek”. Kiedy Ehlena wpatrywała się we fiołkowe oczy Mordha, myślała, że to było właściwe. W tej chwili ciszy przepełnionej łączącą ich eksplozją seksualnej wibracji i unoszącym się w powietrzu zapachem ciężkich perfum, Mordh był wszystkimi i wszystkim. - Chcesz, abym cię pocałował - powiedział. To nie było pytanie, ale skinęła głową. Miał miękkie wargi i jeszcze bardziej miękko całował. I zbyt szybko się odsunął. Za szybko. - Jeśli chcesz jeszcze - powiedział niskim, ochrypłym głosem - chcę cię tym obdarować. Ehlena przyglądała się jego ustom i myślała o Stephanie... i wszystkich wyborach, których nie mógł już dokonać. Przebywanie z Mordhem było czymś, czego pragnęła. To nie miało sensu, ale teraz było bez znaczenia. - Tak, chcę jeszcze. Olśniło ją. On nie mógł niczego czuć. Więc co by było, gdyby posunęli się dalej? Tak, jak mu o tym wspomniałaś, żeby nie był przegrany na starcie? A co z tamtą samicą? To jasne, że z nią nie sypiał, ale działo się coś poważnego. Spojrzenie jego fiołkowych oczu przeniosło się na jej wargi. - Chcesz wiedzieć, o czym myślę? Ojojoj, ten głos był przepełniony seksem. - Tak - westchnęła. - Chciałbym cię mieć taką, jaką teraz jesteś. - Jaka... jestem? Przesunął palcem po jej policzku. - Jesteś upojona. - Dotykał palcem jej warg. - Masz rozchylone usta, ponieważ myślisz o tym, że znowu cię całuję. - Gładził ją miękko, przesuwając się coraz niżej wzdłuż gardła. - Wali ci serce. Widzę to, patrząc na twoją tętnicę, tutaj. - Zatrzymał palec pomiędzy jej piersiami, miał lekko rozchylone usta i widać było jego kły. - Jeśli będę kontynuował, przekonam się, że masz twarde brodawki i założę się, że wysyłasz jeszcze inne znaki, że jesteś na mnie gotowa. - Nachylił się do jej ucha i szepnął: - Jesteś na mnie gotowa, Ehleno? Jasna cholera. - 225 -

Czuła ucisk w klatce piersiowej, słodkie uczucie duszności, wywołujące przypływ ciepła, które nagle poczuła między udami, co jeszcze bardziej ją upajało. - Ehleno, odpowiedz. - Mordh pocierał nosem o jej szyję, wykonując wyraźne ruchy w kierunku jej tętnicy. Odchyliła głowę i chwyciła za rękaw jego marynarki, ściskając materiał. Minęło tyle czasu... odkąd ktoś się z nią pieścił. Odkąd była kimś więcej niż tylko niosącą opiekę. Odkąd czuła, jak jej piersi, biodra i uda były czymś więcej niż tylko częściami ciała, które zakrywała, wystawiając się na widok publiczny. A teraz ten piękny samiec, nie ktokolwiek, chciał z nią być, aby ją zadowolić. Ehlena czuła się tak, jakby dawał jej prezent, i zastanawiała się, ile im jeszcze brakowało, by móc zacząć. Zanim jej rodzina wypadła z łask glymerii, obiecała siebie samcowi, a on uczynił wobec niej to samo. Zaplanowano ceremonię zaślubin, ale nie doszła do skutku, kiedy rodzina straciła fortunę. Kiedy byli razem, chodziła z samcem do łóżka, pomimo że jako samica z kręgów glymerii nie powinna, ponieważ formalnie nie byli jeszcze sparzeni. Życie wydawało się jednak zbyt krótkie, żeby czekać. Teraz wiedziała, że było jeszcze krótsze. - Masz tutaj łóżko? - zapytała. - I bym się zabił, aby cię tam zabrać. To ona wstała i pociągnęła go za rękę. - Chodźmy. To była zasługa Ehleny, że sprawy tak się potoczyły. Brak czucia Mordha zupełnie wyprowadził go z równowagi. Uwolniła więc ich oboje od tych nieprzyjemności, w które był zamieszany. Człowieku, jakaż to była radość. Musiał dawać swe ciało Księżniczce, ale z wyboru dał je Ehlenie... Cholera, dokładnie nie wiedział, ale nie chodziło tylko o to, że to jego kutas chciał ją pieprzyć. To było także coś znacznie wartościowszego. Zabrał ją do sypialni z łóżkiem rozmiarów basenu, przykrytym czarną satynową narzutą. Mentalnie zamknął drzwi, pomimo że w apartamencie nie było nikogo innego, i pierwsze, co zrobił, to odwrócił Ehlenę twarzą do siebie i rozpuścił jej włosy. Pachnące truskawkami blond fale rozsypały się na jej ramiona i chociaż nie mógł poczuć jedwabnych kosmyków, wyczuwał delikatny, naturalny zapach jej szamponu. Była czysta i świeża jak strumień, w którym mógł się wykąpać. Przerwał. Dopadły go wyrzuty sumienia. Gdyby wiedziała, kim był, gdyby wiedziała, czego się dopuścił, aby przeżyć, gdyby wiedziała, co robił ze swoim ciałem, nie wybrałaby go. Był tego pewien. - Nie przestawaj - powiedziała, unosząc twarz. - Proszę. - 226 -

Mentalnie podzielił się w środku, wyrzucając z sypialni sprawy łóżkowe, okrutne życie, jakie prowadził, i niebezpieczeństwa, którym stawiał czoło, zamykając je gdzieś daleko. Liczyli się tylko oni dwoje. - Nie przestanę, dopóki nie będziesz tego chciała - odparł. A gdyby naprawdę chciała, nie zadawałaby pytań. Ostatnią rzeczą, jaką pragnął zrobić, było sprawienie, aby poczuła, w jaki sposób on uprawiał seks. Pochylił się, położył swe wargi na jej wargach i pocałował ją ostrożnie. Nie chciał jej udusić i miał przeczucie, że naciskałaby bardziej, gdyby chciała jeszcze... Ehlena właśnie to zrobiła. Otoczyła go ramionami i przycisnęła swe biodra do jego bioder. I... cholera, poczuł coś. Płomień uczucia pochodzący nie wiadomo skąd rozpalił jego drętwość, zalała go fala promieniejącego blasku, zdecydowanie odczuwał ciepło. Przez ułamek sekundy zawahał się, ogarnął go strach... ale jego wizja pozostawała w trzech wymiarach - jedyna czerwień, jaką widział, to był blask rzucany przez elektroniczny zegarek stojący na stoliku nocnym. - Czy tak jest dobrze? - zapytała. Odczekał jeszcze kilka uderzeń serca. - Tak... tak, bardzo dobrze. - Skierował oczy prosto na jej twarz. Pozwolisz mi się rozebrać do naga? Och, Boże, czy on właśnie to powiedział? - Tak. - Och... dziękuję ci. Mordh powoli rozpiął przód jej fartucha. Odsłaniający się każdy cal ciała był rewelacją, aktem nie tyle rozebrania, co nowości. I delikatnie posługiwał się rękoma, kiedy zsuwał górę z jej ramion, potem to, co miała na biodrach, aż wszystko spadło na podłogę. Kiedy stanęła przed nim tylko w białym staniku i białych pończochach przypiętych do białych majtek, czuł się mocno zaszczycony. Ale to nie wszystko. Zapach jej płci powodował szum w jego uszach, dający uczucie, jakby od tygodnia regularnie zażywał kokainę. Pragnęła go. Prawie tak bardzo jak on pragnął jej służyć. Uniósł ją, obejmując ramionami jej talię, i mocno ją przytulił. W ogóle nie była ciężka, przekonał się o tym, uświadamiając sobie, że jego oddech wcale się nie zmienił, kiedy przenosił ją na łóżko. Gdy cofnął się, aby na nią popatrzeć, Ehlena nie przypominała żadnej z samic, z którymi wcześniej bywał. Nie przeciągała się, nie wyginała w łuk, nie zachowywała się lubieżnie, mówiąc: chodź i weź mnie, olbrzymie. Nie chciała także sprawić mu bólu i nie miała żadnego interesu w tym, aby go zniszczyć... Nie miała tego żaru, erotycznego okrucieństwa w oczach. Po prostu wpatrywała się w niego z zastanowieniem i - 227 -

uczciwym wyczekiwaniem, samica bez sztuczności czy kalkulacji, która była trylion razy seksowniejsza od tamtych, które miał wcześniej lub które go otaczały. - Chcesz, żebym został w ubraniu? - zapytał. - Nie. Zrzucił marynarkę, potem dwoma wierzgnięciami pozbył się mokasynów, rozpiął pasek i opuścił spodnie, zostawiając je tam, gdzie spadły. Szybko zdjął golf i skarpetki. Zawahał się przy bokserkach; wsunął kciuki pod gumkę otaczającą biodra, gotów również się ich pozbyć, ale nie mógł wykonać tego ruchu. Brak erekcji zawstydzał go. Mordh nie sądził, że to ma znaczenie. Do diabła, prawdopodobnie jego miękki fiut jednak mu przeszkadzał. Nadal nie czuł się w pełni samcem. Właściwie to nie czuł się w ogóle męski. Wyjął kciuki zza gumki i zasłonił dłońmi zwiotczały członek. - Nie rozbiorę się. Ehlena dotknęła go, jej oczy przepełniało pożądanie. - Chcę być z tobą, bez względu na to, czy dojdziesz. Czy nie, jak było w tym przypadku. - Przepraszam - powiedział cicho. To była niezręczna chwila, ponieważ - co właściwie mogła odpowiedzieć? A on czekał, czekał... na coś z jej strony. Na dodanie otuchy? Chryste, co z nim, kurwa, było nie tak? Te wszystkie dziwaczne myśli i reakcje burzyły piękny obraz, paliły tropy przeznaczenia, o którym tylko słyszał. Zostało jedynie miejsce dla wstydu, smutku i zmartwienia. A także niepewności. Może hormony płciowe, które w nim ożywiała, były jak dopamina, wywoływały u niego odwrotną reakcję. Zamieniały go w panienkę. - Pięknie wyglądasz w tym blasku - powiedziała ochryple. - Twoje ramiona i pierś są tak potężne, nie potrafię sobie wyobrazić, jak to jest mieć taką siłę. A twój brzuch... chciałabym, aby mój był taki płaski i twardy. Nogi też masz silne, same mięśnie, ani odrobiny tłuszczu. Spojrzał na jej delikatnie zaokrąglony brzuszek. - Myślę, że jesteś doskonała właśnie taka, jaka jesteś. Jej głos brzmiał poważnie: - A ja czuję to samo wobec ciebie. Mordh nabrał powietrza. - Tak? - Dla mnie jesteś bardzo seksowny. Samo patrzenie na ciebie... podnieca mnie. - 228 -

Dobrze... idziesz w dobrym kierunku. A to nadal wymagało wielkiej odwagi, aby wsunął kciuki pod gumkę bokserek i pomału zsunął je na uda. Kiedy znalazł się przy niej, jego ciało drżało. Obchodziło go to, co o nim myślała. O jego ciele. O tym, co miało się stać w tym łożu. A Księżniczka? Kompletnie nie dbał, czy to, co jej robił, sprawiało jej przyjemność. A kiedy pieprzył się z dziewczynami, które dla niego pracowały, myślał, że nie chce ich ranić, ale to była transakcja, seks za pieniądze. Razem z Xhex popełnili zwykły błąd. To nie było ani dobre, ani złe. Po prostu się stało i już nie miało się powtórzyć. Ehlena objęła go za szyję. - Pocałuj mnie. Mordh spojrzał jej głęboko w oczy i po prostu zrobił to, przysuwając usta do jej ust i pocierając o nie. Potem wysunął język i zaczął je lizać. Całował, dopóki nie zaczęła falować na łóżku i nie zacisnęła na nim swych ramion tak mocno, że znowu zapłonęły w nim uczucia. Wtedy przerwał i otworzył oczy aby sprawdzić, co zobaczy, ale wszystko było normalne, pokryte blaskiem czerwieni. Wrócił do tego, co go cieszyło, zachował delikatność. Pozwalał jej samej zbliżyć się do siebie, nie przyciskał zbyt mocno ust. Chciał posunąć się dużo dalej... a ona czytała w jego myślach. Ehlena rozpięła stanik i obnażyła piersi. Och... tak. Były idealnie proporcjonalne, zakończone maleńkimi, różowymi brodawkami, które dokładnie wyssał, jedna po drugiej. Odgłos jej pomruków rozpalił jego ciało, zastępując chłód nowym życiem i energią, tym ciepłem, którego potrzebował. - Chcę w ciebie wejść - zamruczał. Jej „proszę” było bardziej pomrukiem niż głosem, a jej ciało dało mu nawet jaśniejszą odpowiedź. Rozsunęła uda, zapraszając go w taki sposób, o jakim nawet nie śnił. Musiał jeszcze ściągnąć pończochy, nie drąc ich przy tym. Robił wszystko powoli i z namaszczeniem, uwalniał jej ciało z tych delikatnych więzów i przesuwał nosem wzdłuż jej nóg, aż po kostki, oddychając przy tym głęboko, jakby dochodził. Majtki zostawił na swoim miejscu. Ehlenę najbardziej zaskoczyła jego delikatność. Pomimo wielkich rozmiarów obchodził się z nią tak ostrożnie, jak tylko potrafił, delikatnie poznawał jej ciało, za każdym razem dając jej szansę, aby powiedziała „nie” albo spróbowała go powstrzymać. Nie miała zamiaru niczego takiego robić. Szczególnie wtedy, gdy jego wielka ręka gładziła jej nagą nogę od środka i subtelnie wędrowała w kierunku jej uda, a nawet jeszcze dalej. A kiedy jego palce odchyliły majtki, jakby przeszył ją strumień prądu, wywołując pomruk zadowolenia. - 229 -

Mordh uniósł się i szepnął jej do ucha: - Podoba mi się ten dźwięk. Odsłonił jej łechtaczkę i głaskał łono przez delikatną tkaninę. Głębokie pchnięcia językiem kontrastowały z głaskaniem przypominającym dotyk motyla. Odrzuciła głowę do tyłu, zapominając o bożym świecie. Kołysała biodrami, chciała poczuć go pod majtkami i modliła się w duchu, żeby zrozumiał tę aluzję, gdyż brakowało jej tchu, aby się odezwać. - Czego chcesz? - szepnął jej do ucha. - Mam przestać? Kiedy pokręciła głową, wsunął środkowy palec pod elastyczny materiał i wtedy poczuła skórę przy skórze i... - Och... Boże - zamruczała z uczuciem ulgi. Mordh uśmiechnął się jak tygrys, gładząc ją, gdy osiągała orgazm, pomagając jej całkowicie się wyzwolić. Kiedy w końcu przestała, poczuła się zawstydzona. Od tak dawna nie była z nikim, a nigdy z kimś takim jak on. - Jesteś niewiarygodnie piękna - wyszeptał, zanim zdołała cokolwiek powiedzieć. Ehlena zwróciła twarz w kierunku jego bicepsów i ucałowała gładką skórę nad naprężonym mięśniem. - To była chwila dla mnie. Lekki blask bił od jej twarzy. - Podoba mi się to. Bardzo. - Przesunął głowę na jej piersi i ucałował różowy sutek. - Podoba mi się, że szanujesz moje ciało. Nie każdy tak robi. Och, i przy okazji, ja jeszcze nie skończyłem. Kiedy zsuwał jej majtki, wpiła paznokcie w jego kark. Widok różowego języka próbującego jej piersi zniewalał ją, szczególnie gdy spojrzenie jego fiołkowych oczu spotkało się z jej spojrzeniem. Zataczał kółka wokół sutka, poruszając językiem, jakby próbował odwrócić jej uwagę od tego, co działo się poniżej. Znowu doszła. Tym razem Ehlena pozwoliła sobie na osiągnięcie pełnego orgazmu. To było coś wspaniałego. Gdy próbowała ochłonąć po doznaniach, nawet się nie zorientowała, jak zaczął całować ją coraz niżej po brzuchu, aż doszedł do... Jęczała tak głośno, że niosło się echo. Czując jego usta między nogami, przeżywała jeszcze większą rozkosz niż przedtem, gdy wkładał tam palce. To pobudzało ją bardziej, gdyż ledwo co ją dotykał. Miękkie muśnięcia przedłużały wrażliwość, rozgrzewały to miejsce na jej ciele, sprawiając, że wyraźnie go czuła. Każde muśnięcie jego warg, języka, sprawiało jej zarówno przyjemność, jak i frustrowało ją. - Jeszcze - rozkazała, wypychając biodra w górę. Podniósł na nią spojrzenie fiołkowych oczu. - 230 -

- Nie chcę być zbyt grubiański. - Nie będziesz. Proszę... Bo nie wytrzymam… Wydając pomruk, muskał ją ustami, ssał i przyciągał do siebie. Znowu doszła, tym razem miała prawie drgawki, ale on nie przestawał. Nie zważał na jej szamotanie się i prężenie, odgłos warg dotykających wargi wzmagał jej gardłowe okrzyki, kiedy nad nią pracował, sprawiając jej rozkosz po rozkoszy Tylko Bóg wiedział, ile ich przeżyła i ile on ich przeżył. Oboje byli zdyszani, wciąż trzymał swe błyszczące usta między jej udami, jego trzy palce mocno się w nią zagłębiały, ich zapachy mieszały się z rozgrzanym powietrzem... Zmarszczyła czoło. Ten ekscytujący zapach unoszący się w pokoju to był... korzenny aromat. A kiedy nabrała głęboko powietrza, podniósł na nią wzrok. Widocznie musiała wyraźnie dać po sobie poznać, co odkryła. - Tak, ja też czuję ten zapach - powiedział niedbale. Poza tym nie mógł się z nią związać, prawda? Czy to naprawdę tak szybko się stało? - W przypadku niektórych samców tak się dzieje - oświadczył. Najwyraźniej. Naraz zdała sobie sprawę, że czytał w jej myślach, ale to nie miało znaczenia. Zważywszy na to, gdzie się znajdował, wejrzenie w jej umysł nie wydawało się nawet w połowie tak osobiste. - Nie spodziewałam się tego - odparła. - To także nie leżało w moich planach. - Mordh wyciągnął z niej palce i oblizał je niemal z namaszczeniem. Co oczywiście znowu ją pobudziło. Nie przestawała patrzeć mu w oczy, kiedy rozkładał się obok niej na poduszkach. Jeśli nie masz pojęcia, co teraz powiedzieć, witaj w klubie. - Nie musimy nic mówić - mruknęła. - Po prostu. - Tak. Mordh odwrócił się na plecy i kiedy tak leżeli w ciemności, zaledwie sześć cali od siebie, już za nim tęskniła. Odwróciła się na bok i przyglądała się, jak on wpatruje się w sufit. - Chciałabym móc ci coś podarować - powiedziała, odkładając całą tę sprawę o więzach na kiedy indziej. Zbyt wiele gadania mogło zniszczyć to, co dzielili razem, a ona chciała to zatrzymać na dłużej. Spojrzał na nią. - Oszalałaś? Czy mam ci przypomnieć, co właśnie zrobiliśmy? - Pragnę dać ci coś takiego, jak to - wzdrygnęła się. - Nie chcę, żebyś odebrał to jako gest... jako coś, co straciliśmy... Chodzi mi... Cholera. Uśmiechnął się i potarł ją po policzku.

- 231 -

- To jest takie słodkie, nie czuj się niezręcznie z tego powodu. I nie zapominaj o tym, jak bardzo mnie to wszystko uradowało. - Chcę, żebyś o czymś wiedział. Przy nikim nie czułam się lepsza i piękniejsza, niż przy tobie. Odwrócił się do niej. - Rozumiesz, dlaczego to było dla mnie takie dobre? Ujęła jego dłoń w swoje dłonie i ucałowała ją. Zaraz zmarszczyła brwi. - Stygniesz. Czuję to. Usiadła i okryła go kołdrą, potem wtuliła się w niego. Mogli już zostać tak na wieki. - Mordh? - Tak? - Dokrwij się ode mnie. Zaskoczyła go do tego stopnia, że z trudem łapał oddech. - Słucham... Co... co takiego? Musiała się uśmiechnąć, myśląc, że nie należał do tego rodzaju samców, którzy się jąkają. - Dokrwij się ode mnie. Pozwól mi coś sobie dać. Widziała jego wydłużone kły, wystające ze szczęki. - Nie jestem pewien... czy to byłoby... Kiedy wyrównał oddech, jego głos był nawet silniejszy. Dotknęła ręką szyi i zaczęła powoli masować tętnicę. - Myślę, że to świetny pomysł. Kiedy jego oczy rozświetliły się purpurowym blaskiem, ułożyła się na plecach i odchyliła głowę na bok, eksponując gardło. - Ehlena... - Jego wzrok powędrował w dół jej ciała i znów w górę, zatrzymując się na szyi. Sapał i poczerwieniał, a cienka strużka potu pociekła ze skroni na ramiona wystające spod kołdry. Korzenny aromat wypełniał teraz cały pokój. Wewnątrz ciała Mordha zachodziły reakcje chemiczne z powodu bliskości Ehleny, a także tego, co chciała dla niego zrobić. - Och... cholera, Ehlena. Naraz Mordh skrzywił się i spojrzał na siebie. Jego ręka, ta, którą przedtem gładził jej policzek, zniknęła pod kołdrą, a jego wygląd całkowicie się zmienił. Uleciało z niego całe ciepło, a pozostał tylko kłopotliwy rodzaj zniechęcenia. - Przepraszam - powiedział ochryple. - Przepraszam... Nie mogę... Wstał z łóżka, zabrał z sobą kołdrę, wyciągając ją spod Ehleny. Poruszał się szybko, ale nie na tyle, aby przeoczyła fakt, że miał erekcję. Jego członek był twardy. Wielki, długi, twardy jak kość udowa. Zniknął w łazience, zamykając dokładnie za sobą drzwi. Potem przekręcił klucz. - 232 -

ROZDZIAŁ 30 John powiedział Khillowi i Blasthowi, że zamierza spędzić noc w swoim pokoju, ale gdy tylko przekonał się, że kupili jego kłamstwo, wymknął się z rezydencji przez pomieszczenia dla służby i poszedł prosto do Zero Sum. Musiał działać szybko, bo było pewne jak cholera, że któryś z chłopaków za jakiś czas zajrzy sprawdzić, co u niego, a wtedy natychmiast wyślą ekipę poszukiwawczą. Mijając główne wejście do klubu, wszedł w alejkę, w której kiedyś był świadkiem, jak Xhex rozwaliła głowę dupkowi z ostrym językiem i garścią pełną koki. Znalazł kamerę ochrony nad bocznym wejściem, zadarł głowę i spojrzał prosto w obiektyw. Gdy drzwi się otworzyły, nie musiał nawet spoglądać w tamtą stronę, by wiedzieć, że to ona. - Chcesz wejść? - zapytała. Potrząsnął głową, choć raz nie przejmując się barierą komunikacyjną. Niech to, nie wiedział, co jej powiedzieć. Nie wiedział, po co właściwie przyszedł. Po prostu musiał przyjść. Xhex wyszła z klubu i oparła się o drzwi, krzyżując podkute buty. - Powiedziałeś komuś? Spokojnie spojrzał jej w oczy i potrząsnął głową. - A masz zamiar? Znowu potrząsnął głową. Łagodnym tonem, jakiego nigdy od niej nie słyszał ani się nie spodziewał, szepnęła: - Dlaczego? Wzruszył ramionami. Szczerze mówiąc, zastanawiał się, dlaczego nie wymazała mu wspomnień. Zgrabniej. Sprawniej... - Powinnam wymazać ci wspomnienia - powiedziała. Zaczął się zastanawiać, czy nie czyta przypadkiem w jego myślach. - Wszystko mi się wczoraj porąbało, a ty szybko wyszedłeś i nie zdążyłam. Rzecz jasna, teraz przeszły do pamięci długotrwałej, więc... Zdał sobie sprawę, że to dlatego przyszedł. Chciał ją zapewnić, że będzie milczał. Odejście Tohra umocniło go w tej decyzji. Gdy poszedł porozmawiać z

- 233 -

bratem i odkrył, że ten znowu zniknął, i to znowu bez słowa, coś się w nim zmieniło. Był sam i dlatego decyzje, które podejmował, były jego własne. Szanował Ghroma i Bractwo, ale nie był bratem i równie dobrze mógł nim nigdy nie zostać. Pewnie, był wampirem, ale większość życia spędził z dala od swej rasy, dlatego nigdy w pełni nie rozumiał wstrętu do symphatów. Socjopaci? Cholera, jego zdaniem ten bałagan zaczął się w domu z powodu zachowania Zbihra i V przed znalezieniem przez nich partnerek. John nie miał zamiaru wydać Xhex królowi. Nie ma mowy. Głos samicy stwardniał. - To czego chcesz? Biorąc pod uwagę to, z jakimi typami bez zasad, zdesperowanymi ludzkimi pijawkami musiała sobie radzić każdej kolejnej nocy, nie zdziwiło go to pytanie. Patrząc jej w oczy, przeciągnął kciukiem po gardle i potrząsnął głową. - Niczego - powiedział bezgłośnie. Xhex przyjrzała mu się zimnymi, szarymi oczami i poczuł, jak wnika do jego głowy, wyczuł nacisk na swoje myśli. Pozwolił jej na tę penetrację, gdyż to mogło ją upewnić co do jego zamiarów bardziej niż wszystkie znane mu słowa. - Jesteś jednym na milion, Johnie Matthew - powiedziała łagodnie. Większość ludzi wykorzystałaby okazję. Zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, co mogę im zaoferować w tym klubie. Wzruszył ramionami. - Więc gdzie się wybierasz tej nocy? I gdzie twoi kumple? Potrząsnął głową. - Chcesz porozmawiać o Tohrze? - Posłał jej ostre spojrzenie, więc rzuciła: - Wybacz, krąży w twoich myślach. John znowu potrząsnął głową i nagle poczuł, jak coś dotyka jego policzka. Podniósł wzrok. Zaczynał padać śnieg. Maleńkie płatki wirowały w powietrzu. - Pierwszy śnieg tego roku - powiedziała Xhex, odsuwając się od drzwi. A ty nie wziąłeś płaszcza. Spojrzał w dół i zdał sobie sprawę, że ma na sobie tylko dżinsy i koszulkę. Dobrze, że chociaż busów nie zapomniał. Xhex włożyła dłoń do kieszeni i coś mu podała. Klucz. Mały klucz z brązu. - Wiem, że nie chcesz wracać do domu. Mam tu niedaleko mieszkanie. Bezpieczne i dobrze ukryte. Idź tam, jeśli chcesz, i zostań, jak długo będziesz potrzebował. Znajdziesz prywatność, której ci trzeba, póki sobie wszystkiego nie poukładasz. - 234 -

Już miał zamiar potrząsnąć głową i odmówić, gdy powiedziała w Starym Języku: - Pozwól, że w ten sposób jakoś ci wynagrodzę. Nie dotykając jej dłoni, wziął klucz i bezgłośnie powiedział: - Dziękuję. Podała mu adres, a on zostawił ją w tej alejce ze spadającym z nieba śniegiem. Gdy dotarł do Trade, spojrzał przez ramię. Wciąż stała przy bocznym wejściu, obserwując go ze skrzyżowanymi ramionami i butami wbitymi w ziemię. Delikatne płatki opadające na jej krótkie, ciemne włosy i na nagie, umięśnione ramiona nie złagodziły jej ani trochę. Nie była aniołem oferującym mu dobroć z prostych przyczyn. Była mroczna, niebezpieczna i nieprzewidywalna. A on ją kochał. John uniósł dłoń, pomachał jej i skręcił za róg, dołączając do rzeki ludzi wędrujących spiesznie od baru do baru. Xhex została na miejscu nawet wtedy, gdy John zniknął jej z oczu. Jeden na milion, pomyślała. Ten dzieciak jest jeden na milion. Wróciła do klubu, wiedząc, że to tylko kwestia czasu, kiedy pojawią się tu jego kumple, a może członkowie Bractwa, próbując go odszukać. Zamierzała im powiedzieć, że go nie widziała i nie ma pojęcia, gdzie może być. Kropka. On chronił ją, ona chroniła jego. I tyle. Opuszczała właśnie sektor dla VIP-ów, gdy włączyła się jej słuchawka. Kiedy bramkarz skończył mówić, zaklęła i uniosła rękę z zegarkiem, żeby powiedzieć do przekaźnika: - Zabierz go do mojego biura. Upewniła się, że na piętrze nie ma już pracujących dziewczyn, potem przeszła do głównej części klubu i obserwowała, jak detektyw de la Cruz przeciska się przez tłum gości. - Tak, Khill? - powiedziała, nie odwracając się. - Chryste, czy ty masz oczy z tyłu głowy? Rzuciła mu przez ramię spojrzenie. - Lepiej to sobie zapamiętaj. Ahstrux nohstrum Johna był typem mężczyzny, z którym niemal każda samica chciałaby się przespać. Wielu facetów również. Nosił się na czarno koszulka Affliction i motorowa kurtka - ale jego styl był totalnym pomieszaniem wszystkiego. Pleciony pas i podwinięte nogawki wytartych - 235 -

dżinsów trąciły The Cure. Postawione na żel czarne włosy, kolczyk w wardze i siedem ćwieków na lewym uchu były emo. New Rocks na czterocalowej podeszwie upodabniały go do gotów. Tatuaże na szyi były w stylu Hart&Huntington. Co do ukrytej broni, to dobrze wiedziała, że zawsze miał ją pod ręką. Mięśnie jak Rambo i zwisające po obu stronach ciała pięści zaprawione w MMA. Cały ten zestaw, bez względu na pochodzenie poszczególnych elementów, pełen był seksu i z tego, co widziała w klubie, jeszcze do niedawna facet korzystał z jego uroków. Do tego stopnia, że prywatne łazienki na tyłach stały się niemal Jego biurem. Jednak po awansie na strażnika Johna trochę spuścił z tonu. - Co jest? - spytała Xhex. - Był tu John? - Nie. Różnokolorowe oczy Khilla zwęziły się. - I w ogóle go nie widziałaś? - Nie. Nie przestawał się w nią wpatrywać, ale wiedziała, że nic nie wyczuje. Kłamstwo było drugie po morderstwie na liście jej specjalności. - Niech to... - mruknął, rozglądając się po klubie. - Jeśli go zobaczę, powiem, że go szukasz. - Dzięki. - Znów spojrzał na nią. - Słuchaj, nie mam ni cholery pojęcia, co między wami zaszło i to nie mój interes… Xhex przewróciła oczami. - To wyjaśnia, dlaczego o tym wspominasz. - Ale to dobry chłopak. Po prostu o tym pamiętaj, dobra? - Niebieskie i zielone spojrzenie Khillera było prostolinijne, co niekiedy utrudniało mu życie. Wielu ludziom nie spodobałoby się, gdyby wąchał kwiatki od złej strony. A mnie najbardziej. W ciszy, która zapadła, Xhex musiała oddać Khillowi sprawiedliwość. Mało który facet miał jaja, by się jej postawić, a groźba ukryta w jego słowach była oczywista. - Jesteś w porządku, Khill, wiesz o tym. Twardziel z ciebie. Poklepała go po ramieniu, po czym ruszyła do swojego biura z myślą, że król nie pomylił się w wyborze ahstrux nohstrum dla Johna. Khill mógł pieprzyć się jak opętany, ale był genialnym zabójcą, więc cieszyło ją, że to on czuwa nad jej chłopcem. - 236 -

Czuwa nad Johnem Matthew, to raczej miała na myśli. Bo przecież nie był jej chłopcem. W najmniejszym stopniu. Xhex dotarła do drzwi i pchnęła je bez wahania. - Dobry wieczór; detektywie. José de la Cruz paradował w kolejnym garniturze kiepskiej jakości, a jego marynarka oraz płaszcz wydawały się równie zużyte jak on sam. - Wieczór - rzucił. - Co mogę dla pana zrobić? - Usiadła za biurkiem i wskazała mu krzesło, na którym siedział ostatnio. Nie skorzystał z propozycji. - Czy może mi pani powiedzieć, gdzie była zeszłej nocy? Niezupełnie, pomyślała. Bo w pewnym momencie zabijała wampira, a to nie powinno go interesować. - Tutaj, w klubie. Dlaczego? - Czy jacyś pracownicy mogliby to potwierdzić? - Jasne. Proszę pogadać z Amem albo kimkolwiek z obsługi. O ile tylko powie mi pan, o co tu, do diabła, chodzi. - Zeszłej nocy na miejscu przestępstwa znaleźliśmy element odzieży należący do Grady'ego. Jezu, jeśli ktoś inny kropnął tego popaprańca, to nieźle ją to wkurzy. - Ale nie jego ciało? - Nie. Tylko kurtkę z orłem na plecach, którą często nosił. Taki znak rozpoznawczy. - Ciekawe. Więc dlaczego mnie pan pyta, gdzie byłam? - Na kurtce były ślady krwi. Jeszcze nie wiemy, czy to jego krew, ale jutro się wszystko wyjaśni. - Powtórzę się, ale dlaczego pyta mnie pan, gdzie byłam? De la Cruz położył dłonie na biurku i pochylił się do przodu ze śmiertelną powagą w czekoladowych oczach. - Bo mam przeczucie, że chciałaby pani zobaczyć go martwego. - Nie przepadam za typami, którzy lubią się znęcać nad innymi, fakt. Ale macie tylko kurtkę, nie ciało, a co więcej, zeszłą noc spędziłam tutaj. Więc jeśli ktoś go zdjął, to na pewno nie ja. Wyprostował się. - Wyprawiacie Chrissy pogrzeb? - Tak, jutro. Zawiadomienie było w dzisiejszej gazecie. Może i nie miała wielu krewnych, ale była lubiana na Trade Street. Jesteśmy tu jedną wielką,

- 237 -

szczęśliwą rodziną. - Xhex uśmiechnęła się lekko. - Założy pan dla niej czarną opaskę, detektywie? - Jestem zaproszony? - To wolny kraj. A pan i tak by przyszedł, prawda? De la Cruz uśmiechnął się szczerze, a z jego oczu wyparowała większość agresji. - Pewnie, że bym przyszedł. Pozwoli pani, że sprawdzę jej alibi? Zbiorę zeznania? - Żaden problem. Już ich wzywam. Gdy Xhex mówiła do zegarka, detektyw rozglądał się po biurze. Potem stwierdził: - Nie ma tu zbyt wielkiego przepychu. - Lubię mieć wokół siebie tylko to, co niezbędne i nic ponadto. - Moja żona uwielbia dekoracje. Ma smykałkę do robienia miejsc przytulnymi. Fajna sprawa. - Musi być dobrą kobietą. - O, pewnie, że jest. No i robi najlepsze queso, jakie w życiu jadłem. Rozejrzał się. - Wie pani, wiele słyszałem o tym klubie. - Czyżby? - Owszem. Głównie od obyczajówki. - Aha. - I odrobiłem pracę domową, jeśli chodzi o Grady'ego. Latem aresztowali go pod zarzutem posiadania narkotyków. Sprawa jeszcze nie została zamknięta. - Wiem, że sprawiedliwość go dosięgnie. - Krótko przed aresztowaniem wyrzuciła go pani z pracy. - Za podbieranie gotówki z baru. - I nie złożyła pani doniesienia? - Gdybym wzywała policję za każdym razem, gdy któryś z pracowników zabierze kilka zielonych, musiałabym ustawić wasz numer w prostym wybieraniu. - Słyszałem, że nie tylko za to wyleciał. - Czyżby? - Trade Street, jak to pani ujęła, jest jedną rodziną, ale to nie znaczy, że ludzie nie gadają. A ja dowiaduję się, że wyleciał, bo zajmował się dilerką w klubie. - To by było logiczne, prawda? Nie pozwalamy nikomu na handel narkotykami w naszym klubie. - Bo to terytorium pani szefa, a on nie lubi konkurencji. - 238 -

Uśmiechnęła się. - Nie ma żadnej konkurencji, detektywie. To była prawda. Mordh był mistrzem w swoim fachu. Każdy nędzny dilerzyna, który próbował przeszmuglować do klubu choćby odrobinę towaru, dostawał po dupie. I to mocno. - Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia, jak pani to robi - mruknął de la Cruz. - O tym miejscu mówi się od lat, a jednak nikomu nie udało się znaleźć pretekstu, by dokonać przeszukania. Powód był prosty, ludzkimi umysłami łatwo było manipulować. Cokolwiek widziano czy o czym rozmawiano, w mgnieniu oka można było wymazać. - Nie dzieje się tu nic podejrzanego - powiedziała. - Tak to robię. - Pani szef jest w pobliżu? - Nie, tej nocy go tu nie ma. - Więc ufa, że dobrze poprowadzi pani biznes pod jego nieobecność. - Podobnie jak ja, nigdy nie znikał na długo. De la Cruz pokiwał głową. - Dobra strategia. Przy okazji, nie wiem, czy pani słyszała, że toczy się tu wojna gangów. - Wojna gangów? Myślałam, że obie strony Caldwell żyją w pokoju. Rzeka już nie dzieli ludzi. - Narkotykowa wojna gangów. - Skąd miałabym o takiej wiedzieć? - Tę sprawę również prowadzę. Znaleźliśmy nad rzeką dwóch martwych dilerów. Xhex ściągnęła brwi, zaskoczona, że nie dowiedziała się o tym wcześniej. - Cóż, prochy to twardy biznes. - Obaj zginęli od strzału w głowę. - Zdarza się. - Ricky Martinez i Isaac Rush. Zna ich pani? - Słyszałam o nich, ale obaj byli w gazetach. - Oparła dłoń na stosie numerów „CCJ”, leżącym na jej biurku. - Uwielbiam czytać. - Więc musiała pani widzieć dotyczący ich artykuł w dzisiejszej prasie. - Jeszcze nie, ale właśnie zbierałam się na przerwę. Czas na porcję Dilberta. - To ten komiks o biurze? Przez lata byłem fanem Calvina i Hobbesa. Wkurzyło mnie zakończenie i już żaden mnie nie wciągnął. Jestem więc do tyłu. - Każdy lubi to, co lubi. Nie ma w tym nic złego. - 239 -

- Tak właśnie mówi moja żona. - De la Cruz znowu przeniósł spojrzenie. Pewni ludzie twierdzą, że tych dwóch było w klubie zeszłej nocy. - Calvin i Hobbes? Dzieciak i tygrys. Żaden nie przecisnąłby się obok moich bramkarzy. De la Cruz wyszczerzył zęby w krótkim uśmiechu. - Nie, Martinez i Rush. - Przechodził pan przez klub. Co noc zjawia się tu mnóstwo ludzi. - Co prawda, to prawda. To jeden z najpopularniejszych klubów w mieście. - De la Cruz wsunął ręce do kieszeni. Płaszcz zsunął mu się z ramion, a marynarka zmarszczyła na piersi. - Jeden z ćpunów spod mostu widział, jak stary ford, czarny mercedes i chromowany lexus opuściły okolicę po tym, jak tamci dwaj dostali kulkę. - Dilerów stać na niezłe bryki. Tylko ten ford nie pasuje. - Czym jeździ pani szef? Bentleyem, tak? Czy może kupił sobie coś nowego? - Nie, wciąż ten sam B. - Drogie auto. - Bardzo. - Zna pani kogoś z czarnym mercedesem? Bo świadkowie widzieli, jak jakiś kręcił się w pobliżu mieszkania, w którym znaleźliśmy kurtkę Grady'ego. - Nie można powiedzieć, żebym znała kogoś, kto jeździ mercem. Rozległo się pukanie i do pokoju weszli Trez i Am, przy których detektyw wyglądał jak honda zaparkowana między dwoma hummerami. - Zostawię was, żebyście mogli pogadać - powiedziała Xhex z absolutną wiarą w bestie Mordha. - Do zobaczenia na pogrzebie, detektywie. - O ile nie wcześniej. Myślała pani kiedyś o posadzeniu tu jakiejś roślinki? Sporo by zmieniła. - Nie, za dobrze się znam na zabijaniu. - Uśmiechnęła się ponuro. - Wie pan, gdzie mnie szukać. Na razie. Gdy tylko zamknęła za sobą drzwi, przestała trzymać fason i zmarszczyła brwi. Wojna gangów nie służyła interesom, a skoro Martineza i Rusha ktoś sprzątnął, to jasne było, że pomimo grudniowej pogody na brzuchu Caldwell rozwijała się z przegrzania paskudna potówka. Choroba, tylko tego było im trzeba. Wibracje w kieszeni były sygnałem, że ktoś próbuje się do niej dodzwonić. Widząc numer, natychmiast odebrała. - Znalazłeś już Grady'ego? - spytała cicho. Głęboki głos Wielkiego Roba był pełen frustracji. - 240 -

- Skurczybyk musiał się gdzieś przyczaić. Cichy Tom i ja sprawdziliśmy wszystkie kluby. Byliśmy u niego i u paru jego kumpli. - Szukajcie dalej, ale bądźcie ostrożni. Znaleźli jego kurtkę na miejscu kolejnego przestępstwa. Gliny chcą go dorwać. - Nie odpuścimy, póki nie wystawimy ci go na cel. - Dobry chłopak. A teraz się rozłącz i wracaj do tropienia. - Się robi, szefowo.

- 241 -

ROZDZIAŁ 31 W ciemnościach łazienki Mordh uderzył w marmurową ścianę, potknął się na marmurowej podłodze i odbił od marmurowej półki. Jego ciało żyło, całe przeniknięte mrowieniem, mózg odbierał ból z obitego biodra, więznący w płucach oddech palił go ogniem, a serce rozbijało się o mostek. Odrzucił atłasową kołdrę, mentalnie zapalił światła i spojrzał w dół. Stał sztywny i gruby, z końcem błyszczącym i gotowym do penetracji. Jasny... gwint. Rozejrzał się wokoło. Wzrok pracował normalnie, łazienka była w barwach czerni, stali i bieli, z krawędzią jacuzzi, o łatwej do ustalenia głębokości, uniesioną nad podłogę. Lecz choć nic nie wydawało się płaskie ani rubinowoczerwone, jego zmysły były zupełnie rozbudzone. Rozgrzana krew szumiała mu w żyłach, skóra czekała na dotyk, orgazm na czubku erekcji błagał o wyzwolenie. Związał się z Ehleną do końca. A to znaczyło, przynajmniej w tej chwili, gdy tak desperacko pragnął uprawiać z nią seks, że wampir w jego wnętrzu wygrywał z symphatą. Pragnienie tej kobiety triumfowało nad panującą w nim ciemnością. To musiały działać hormony związania, pomyślał. Hormony związania, które całkowicie zmieniły jego wewnętrzną chemię. W odkryciu tej nowej rzeczywistości nie było żadnej przenikającej radości, żadnego poczucia triumfu, żadnego pragnienia, by rzucić się na nią i pieprzyć, ile się da. Mógł tylko patrzeć na swój członek i wspominać, gdzie ten był ostatnio. Co robił on... i reszta jego ciała. Mordh najchętniej by sobie odrąbał to cholerstwo. W żadnym razie nie podzieli się tym z Ehleną. Z drugiej strony... Nie mógł się tak po prostu teraz wycofać. Mordh złapał go szeroką dłonią i zaczął się masować. Och... kurde... dobrze... Pomyślał o odnalezieniu ulgi z Ehleną, o jej cieple w jego ustach i z tyłu gardła. Widział, jak rozkłada przed nim nogi i jak on sam wsuwa palce w jej błyszczącą miękkość, a ona jęczy i rzuca swoim... Jądra ścisnęły mu się jak pięści, krzyż zmarszczył niczym fala i ten jego mały ogonek wystrzelił, choć nie było do czego. W głębi krtani zaczął rodzić się ryk, ale powstrzymał go, przygryzając wargi, aż poczuł smak krwi.

- 242 -

Nie przestawał pracować ręką. Dochodził raz za razem, brudząc lustro i umywalkę i wciąż pragnąc więcej. Jakby jego ciało nie zaznało ulgi od jakichś pięciuset lat. Gdy burza wreszcie przeminęła, zdał sobie sprawę... cholera, przytulił się do ściany, twarz oparł o twardy marmur, zwiesił ramiona, uda mu drżały, jakby ktoś podłączył mu do palców kable z prądem. Drżącymi dłońmi sięgnął na półkę po jeden z równo złożonych ręczników i posprzątał po sobie. Później wyciągnął drugi i umył ręce, penis, brzuch i nogi, bo czuł się równie brudny jak ta cholerna łazienka. Gdy wreszcie sięgnął do klamki, po upływie chyba godziny, niemal oczekiwał, że Ehleny nie będzie. Nie mógłby zrzucać na nią winy, kobieta, z którą się w gruncie rzeczy kochał, ofiarowuje mu swoją krew, a on ucieka jak jakaś cipa do łazienki i zamyka się w niej. Bo mu stanął. Jezu Chryste. Wieczór nie zaczął się najlepiej, a teraz zmienił się w szesnasto samochodowy karambol na drodze do ich związku. Mordh wyprostował się i otworzył drzwi. Wpadające do sypialni światło wydobyło z mroku postać Ehleny siedzącej na łóżku ze zmartwionym wyrazem twarzy... Żadnej krytyki. Żadnego potępienia, żadnej kalkulacji w poszukiwaniu czegoś, czym mogłaby mu jeszcze dopiec. Tylko absolutnie szczera troska. - Wszystko w porządku? Co za pytanie. Mordh opuścił głowę i po raz pierwszy w życiu zapragnął podzielić się swoim ciężarem z drugą osobą. Nawet z Xhex, która przecież przeszła więcej od niego, nie miał potrzeby dzielić się problemami. Ale patrząc w karmelowe oczy Ehleny, tak wielkie i ciepłe w jej uroczej, idealnej twarzy, chciał wyznać jej wszystkie złe, brudne, wredne, podstępne, cholerne sprawki, które mini na sumieniu. Po prostu być szczerym. Jasne, ale gdyby tak wyłożył przed nią swoje życie, w jakiej sytuacji by ją postawił? Musiałaby zgłosić go jako symphatę i prawdopodobnie lękałaby się o własne życie. Świetny wynik. Idealny. - Chciałbym być kimś innym - powiedział, co było najbliższą prawdy kwestią, którą mógł wypowiedzieć, nie ryzykując wiecznego rozstania. Chciałbym być innym samcem. - A ja nie. To dlatego, że go nie znała. Nie tak naprawdę. A mimo to nie potrafił zaakceptować myśli, że ta noc byłaby ich ostatnią. - 243 -

Albo że zacząłby ją przerażać. - Gdybym poprosił, żebyś znowu tu przyszła i pozwoliła mi być z sobą, zgodziłabyś się? Odpowiedziała bez chwili wahania: - Tak.. - Nawet gdyby sprawy między nami nie byłyby... normalne? Seksualnie rzecz ujmując. - Tak. Zmarszczył brwi. - To się źle skończy... - I w porządku, bo już ci dopiekłam wtedy, w szpitalu. Będziemy kwita. Musiał się uśmiechnąć, ale nie na długo. - Muszę wiedzieć... dlaczego. Dlaczego byś wróciła. Ehlena znowu się położyła i wolnym ruchem przesunęła dłoń na atłasową pościel przykrywającą jej brzuch. - Znam tylko jedną odpowiedź, ale raczej nie to chciałbyś usłyszeć. Zimne odrętwienie, powracające jako pozostałość orgazmów, które zmarnował, coraz szybciej obejmowało jego ciało. Niech to nie będzie litość, pomyślał. - Powiedz. Przez dłuższą chwilę milczała, przeniósłszy spojrzenie na panoramę dwóch migoczących połówek Caldwell. - Pytasz, dlaczego bym wróciła - zaczęła miękko. - A jedyna odpowiedź, którą mogę ci dać... Jak mogłabym nie wrócić? - Pochwyciła jego spojrzenie. Pod pewnymi względami nie ma to dla mnie sensu. Ale z drugiej strony, uczucia zwykle go nie mają, prawda? I wcale nie muszą. Dzisiaj... dałeś mi coś, czego nie tylko nie miałam od dawna, ale czego chyba nigdy nie miałam. - Potrząsnęła głową. - Wczoraj okryłam całunem ciało... ciało kogoś w moim wieku, kogoś, kto wychodząc z domu w wieczór, w który został zamordowany, nie wiedział pewnie, że to jego ostatnia noc. Nie wiem, dokąd to - przesunęła dłonią między nimi - nas zaprowadzi. Może to tylko jedna czy dwie noce. Może miesiąc. Może dłużej niż dekada. Wiem tylko, że życie jest zbyt krótkie, bym tu nie wróciła i nie była z tobą. Życie jest zbyt krótkie, a ja za bardzo lubię być z tobą, żebym miała się przejmować czymkolwiek innym niż tylko kolejną taką chwilą. Serce Mordha rosło, gdy na nią patrzył. - Ehleno? - Tak? - Nie zrozum mnie źle. - 244 -

Widział, jak bierze głęboki wdech i jak się napinają jej nagie ramiona. - Postaram się. - Będziesz tu przychodzić? Być wciąż sobą? - Odpowiedziało mu milczenie. - Zakocham się w tobie. John bez problemu znalazł mieszkanie Xhex leżące dziesięć przecznic od Zero Sum. Mimo to całe sąsiedztwo mogło równie dobrze leżeć w zupełnie innym stanie. Domy z czerwonego piaskowca były eleganckie i jakby ze starego świata, a masa zawijasów wokół wykuszy okiennych nadawała im wiktoriański szlif - choć chłopak nie miał pojęcia, skąd u niego taka pewność w tej kwestii. Do Xhex nie należał cały budynek, tylko mieszkanie w suterenie całkiem atrakcyjnego bloku bez windy. Pod biegnącymi od chodnika schodami znajdowała się wnęka, do której John się wsunął, po czym przekręcił klucz w dziwnym zamku barwy miedzi. Gdy tylko wszedł do środka, światło zapaliło się samo, ale nie ujrzał nic specjalnie ciekawego: czerwonawa podłoga ułożona z kamiennych płyt, białe betonowe ściany, a na drugim końcu pomieszczenia kolejne drzwi z kolejnym dziwnym zamkiem. Sądził, że mieszkanie Xhex będzie egzotyczne i pełne broni. Oraz z mnóstwem kabaretek i szpilek. Ale to tylko fantazja. Na drugim końcu korytarza otworzył kolejne drzwi i zapaliły się kolejne światła. W pozbawionym okien pokoju stało jedynie łóżko, a brak jakichkolwiek ozdób nie zaskakiwał, wziąwszy pod uwagę wygląd holu. Dalej była łazienka, ale nie znalazł żadnej kuchni, telefonu czy telewizora. Jedynym barwnym akcentem w pokoju była podłoga wyłożona starymi sosnowymi deskami miodowego koloru. Ściany, podobnie jak te w korytarzu, pomalowano na biało, te jednak były z cegły. Powietrze było zaskakująco świeże, ale odkrył wentylatory. Trzy sztuki. Zdjął kurtkę i położył ją na podłodze. Ściągnął też buty, pozostając tylko w grubych czarnych skarpetach. Poszedł do łazienki, skorzystał z toalety i ochlapał twarz wodą. Żadnych ręczników. Wytarł się końcem ciężkiej czarnej koszuli. Wyciągając się na łóżku, nie rozstał się z bronią, chociaż nie ze strachu przed Xhex. Boże, może właśnie przez to robił z siebie idiotę. Pierwsze, czego uczono w programie Bractwa, to „nigdy nie ufaj symphatom”. A co on robił? Ryzykował, zatrzymując się u jednego z nich, prawdopodobnie na cały dzień, nie mówiąc o tym nikomu. Ale tego właśnie potrzebował. Gdy znów nastała noc, musiał zdecydować, co dalej. Nie chciał wycofywać się z walki - za bardzo ją lubił. Była… w porządku i to na więcej niż tylko „ocal-swój-gatunek” sposób. Czuł, że to właśnie powinien robić, że po to - 245 -

się urodził i został wychowany. Nie był jednak pewien, czy potrafiłby wrócić do rezydencji i tam żyć. Przez dłuższą chwilę leżał w bezruchu, więc światła zgasły, a on wpatrywał się w ciemność. Z głową na jednej z twardych poduszek zdał sobie sprawę, że oto jest naprawdę sam, po raz pierwszy, od kiedy Tohr zgarnął go z tamtej zasranej dziury. Świetnie pamiętał, jak wyglądało życie w tej piekielnej norze, położonej nawet nie w złej części miasta, ale w najniebezpieczniejszej dzielnicy Caldie. Każdej nocy trząsł się ze strachu, bo był cherlawy, słaby i bezbronny, pił tylko Ensure ze względu na słaby żołądek i ważył mniej od odkurzacza. Drzwi oddzielające go od narkomanów i prostytutek oraz szczurów rozmiaru osła wydawały się cienkie jak papier. W tamtych czasach pragnął czynić dobro. Nadal tak było. Pragnął zakochać się i być z kobietą. Nadal tego pragnął. Pragnął znaleźć rodzinę, mieć ojca i matkę, być częścią klanu. Tego już nie chciał. Zaczynał rozumieć, że uczucia w jego sercu przypominają ścięgna w ciele: można je naciągać i naciągać, i naciągać, i odczuwać ból powodowany wykręcaniem i naciąganiem... i do pewnego momentu staw mógł dalej funkcjonować, a ręka czy noga zginać się i utrzymywać ciężar, i w ogóle nadawać się do użytku po rozluźnieniu nacisku. Ale nie byty wieczne. Złamał się. I był cholernie pewny, że nie istniał emocjonalny odpowiednik chirurgicznej operacji na kościach. Żeby uspokoić umysł i nie oszaleć, skupił się na tym, co działo się wokół niego. Pokój był cichy, jedynie grzejnik wydawał cichy odgłos. Pusty był również budynek nad nim, nie dobiegał stamtąd żaden dźwięk. Zamknął oczy i poczuł się bezpieczniej niż prawdopodobnie powinien. Z drugiej strony, przywykł do polegania na sobie. Czas spędzony z Tohrem i Wellsie, a później z Bractwem, był anomalią. Urodził się sam w kiblu na dworcu autobusowym i sam był w sierocińcu, choć otaczała go wciąż zmieniająca się grupa dzieciaków. A później sam podbijał świat. Potraktowano go brutalnie i podniósł się z tego bez niczyjej pomocy. Był chory i sam się wyleczył. Starał się żyć najlepiej, jak potrafił, i szło mu to nie najgorzej. Czas wrócić do podstaw. Do samej swojej istoty. Czas spędzony z Wellsie i Tohrem... z braćmi... był niczym nieudany eksperyment - coś, co może i miało potencjał, ale ostatecznie okazało się porażką.

- 246 -

ROZDZIAŁ 32 Noc czy dzień, dla Lahsera nie miało to znaczenia. Gdy razem z panem D zjechali na parking przy opuszczonym młynie i światła mercedesa omiatały szerokim łukiem teren przed nimi, nie miało dla niego znaczenia, czy spotyka się z królem symphatów w południe czy o północy, bo jakimś cudem ten skurczybyk już go nie onieśmielał. Odbezpieczył swoją 550 i poszedł za panem D przez niszczejący asfalt do zadziwiająco solidnych drzwi, zwłaszcza w porównaniu ze stanem samego młyna. Delikatnie prószący śnieżek nadawał temu miejscu niezwykły wygląd zupełnie jak reklama urokliwych wakacji w Vermont, przynajmniej jeśli nie zwracało się uwagi na zapadający się dach czy dziurawe ściany. Symphata już na nich czekał. Lahser był tego pewien jak podmuchów na policzkach i gruzu chrzęszczącego pod jego glanami. Pan D otworzył drzwi i Lahser wszedł pierwszy, by pokazać, że nikt nie musi mu przecierać drogi. Wnętrze młyna już dawno odarto ze wszystkiego, co mogło się do czegoś przydać, i teraz znajdowało się w nim tylko zimne powietrze. Symphata czekał w drugim końcu pomieszczenia, w wielkim kole, które wciąż tkwiło w rzece niczym stara kobieta zażywająca - kąpieli. - Przyjacielu, co za radość znów cię widzieć - powiedział król, a jego głos prześliznął się po krokwiach niczym wąż. Lahser podszedł powoli i spokojnie, nie spiesząc się, dokładnie sprawdzając wszystkie cienie rzucane przez szklane okna. Nic poza królem. Dobry znak. - Czy rozważyłeś moją propozycję? Lahser nie był w nastroju do owijania w bawełnę. Po wczorajszym zamieszaniu z dostawcą pizzy i z dzisiejszym spotkaniem z kolejnym dilerem, którego miał sprzątnąć za jakąś godzinę, nie miał czasu na cholerne zabawy. - Tak. I wiesz co? Nie sądzę, żebym musiał oddawać ci jakąkolwiek przysługę. Myślę, że albo dasz mi to, czego chcę, albo... może po prostu poślę swoich ludzi na północ, żeby pozbyli się ciebie i reszty tych dziwadeł. Płaska, blada twarz rozjaśniła się w spokojnym uśmiechu. - Ale co byś na tym zyskał? Zniszczyłbyś tylko narzędzia, którymi chcesz pokonać swego wroga. Nieprzemyślany krok dla jakiegokolwiek władcy. - 247 -

Lahser poczuł drżenie członka. Szacunek go kręcił, choć nie chciał się do tego przyznać. - Wiesz co, nie sądziłem, że król może potrzebować pomocy. Dlaczego sam tego nie załatwisz? - Pewne okoliczności łagodzące i korzyści wiążą się ze stworzeniem wrażenia, iż zgon nie nastąpił z mojej inicjatywy. Z czasem się nauczysz, że działania prowadzone w ukryciu są tysiąc razy skuteczniejsze od tych, które dzieją się na oczach twoich ludzi. Słuszna uwaga, ale Lahser nie miał zamiaru dać się zbić z tropu. - Nie jestem taki młody, za jakiego mnie masz - powiedział. Cholera, w ciągu ostatnich czterech miesięcy postarzał się o miliard lat. - Ale też i nie taki stary, za jakiego się uważasz. To jednak rozmowa na inną okazję. - Nie szukam terapeuty. - Wielka szkoda. Dość dobrze sobie radzę z grzebaniem ludziom w głowach. Tak, Lahser potrafił to sobie wyobrazić. - Ten twój cel to mężczyzna czy kobieta? - Czy to ma znaczenie? - Najmniejszego. Symphata uśmiechnął się szeroko. - Mężczyzna. I jak już powiedziałem, istnieją pewne szczególne okoliczności. - Jakie? - Będzie ci ciężko się do niego dostać. Jego strażnik jest dość zawzięty. Król przesunął się do okna i wyjrzał przez nie. Po chwili obrócił głowę niczym sowa, tak że twarz wisiała niemal nad plecami, a jego białe oczy rozbłysły na moment czerwienią. - Myślisz, że zniesiesz taką penetrację? - Czy ty jesteś homo? - wypalił Lahser. Król zaśmiał się. - Pytasz, czy wolę kochanków swojej płci? - Aha. - Czy to wprawiłoby cię w zakłopotanie? - Nie. - Tak, bo to by znaczyło, że kręcą go tacy zboczeńcy. - Nie potrafisz kłamać - wymruczał król. - Z czasem się nauczysz. Pieprzyć to. - I nie sądzę, byś był tak potężny, za jakiego się uważasz.

- 248 -

Kiedy odsunęli na bok seksualne spekulacje, Lahser zorientował się, że trafił w czuły punkt. - Strzeż się otwartej konfrontacji... - Oszczędź mi tej dwuznacznej paplaniny z ciasteczek z wróżbą, Wasza Wysokość. Gdybyś miał pod tą szatą prawdziwe jaja, sam pozbyłbyś się tego gościa. Spokój powrócił na twarz króla, jakby tym wybuchem Lahser udowodnił swoją niższość. - A zamiast tego powierzam to zadanie komuś innemu. Znacznie mądrzejsze podejście, choć nie sądzę, żebyś to zrozumiał. Lahser stanął tuż przed nim i zacisnął dłonie na wiotkim gardle. Jednym silnym pchnięciem przycisnął króla do ściany. Ich spojrzenia się spotkały i Lahser, czując zapuszczaną w jego umysł sondę, instynktownie zamknął wejście przez płat czołowy. - Tędy do mnie nie wejdziesz, draniu. Sorry. Spojrzenie króla stało się czerwone niczym krew. - Nie. - Co nie? - Nie preferuję kochanków swojej płci. Rzecz jasna, była to najodpowiedniejsza kwestia w tej chwili, ponieważ sugerowała, że Lahser stoi tak blisko niego, bo sam ma ochotę na seks. Chłopak puścił go i dumnie się wyprostował. Głos króla nie brzmiał teraz jak syk węża, był całkiem rzeczowy - Pasujemy do siebie. Sądzę, że to przymierze przyniesie korzyści nam obu. Lahser obrócił się twarzą do niego. - Ten samiec, który ma zginąć... gdzie go znajdę? - Czas musi się zgadzać. Czas... jest wszystkim. Mordh patrzył, jak Ehlena się ubiera i choć jej widok w pielęgniarskim kitlu nie był jego marzeniem, to obserwowanie, jak pochyla się i powoli wciąga pończochy, nie było takie złe. Ani. Trochę. Złe. Podnosząc biustonosz, roześmiała się i okręciła go na palcu. - Mogę go już na siebie założyć? - Oczywiście. - Znowu każesz mi się nie spieszyć?

- 249 -

- Właśnie uświadomiłem sobie, że wkładałaś je bardzo powoli. Uśmiechnął się jak wilk, którym się czuł. - To znaczy, tak gładko weszły, że... a niech mnie... Ehlena nie czekała, aż skończy mówić, ale naciągnęła stanik. Lekkie drżenie, z jakim zapięła go z przodu, wyrwał z jego płuc sapnięcie... i to zanim naciągnęła ramiączka, zostawiając miseczki zwinięte pod biustem. Podeszła do niego. - Zapomniałam, jak się to robi. Pomożesz? Mordh warknął i przyciągnął ją do siebie. Po chwili ssał już jeden z jej sutków, pieszcząc drugi kciukiem. Gdy westchnęła, umieścił miseczki na miejscu. - Lubię być twoim inżynierem od bielizny, ale wiesz, lepiej wyglądałaś bez tego. - Uniósł znacząco brwi, a ona roześmiała się tak swobodnie i radośnie, że aż stanęło mu serce. - I lubię ten dźwięk. - A ja lubię go wydawać. Założyła kitel i zapięła guziki. - Litości! - mruknął. - Powiedzieć ci coś zabawnego? Założyłam kitel, choć dziś wieczorem nie idę do pracy. - Naprawdę? Więc po co? - Chciałam się zachować profesjonalnie, a proszę, jestem zachwycona, że nic z tego nie wyszło. Wstał i wziął ją w ramiona, absolutnie nie przejmując się swoją nagością. - Zalicz mnie do grupy zachwyconych. Pocałował ją miękko, a gdy skończył, powiedziała: - Dziękuję za cudowny wieczór. Mordh założył jej kosmyk włosów za ucho. - Jakie masz plany na jutro? - Praca. - O której kończysz? - O czwartej. - Przyjdziesz? Bez chwili wahania: - Tak. Gdy opuścili sypialnię i szli przez bibliotekę, powiedział: - Wybieram się teraz do matki. - Tak?

- 250 -

- Dzwoniła i powiedziała, że chce mnie zobaczyć. Nigdy tego nie robi. To dzielenie się z nią szczegółami swojego życia wydało mu się wspaniałe. Cóż, przynajmniej częścią z tych szczegółów. - Wciąż próbuje mnie bardziej uduchowić, a ja mam nadzieję, że to nie jest sztuczka, żeby zwabić mnie na jakieś rekolekcje. - Co ty właściwie robisz? Gdzie pracujesz? - Ehlena zaśmiała się. - Tak mało o tobie wiem. Utkwił spojrzenie w panoramie miasta za jej ramieniem. - Och, mnóstwo różnych rzeczy. Głównie w świecie człowieków. Teraz, gdy moja siostra ma partnera, muszę się opiekować jedynie matką. - Gdzie jest twój ojciec? W zimnym grobie, gdzie jest miejsce tego skurwiela. - Odszedł. - Przykro mi. Ciepłe spojrzenie Ehleny sprawiło, że poczuł w piersi ciężar cholernej winy. Nie żałował, że zabił starego. Żałował, że tak wiele przed nią ukrywa. - Dzięki - powiedział sztywno. - Nie chciałam się wtrącać. W twoje życie czy sprawy rodzinne. Po prostu jestem ciekawa, ale jeśli wolisz... - Nie, po prostu... nie przywykłem o sobie opowiadać. - To była prawda. Czy to... czyjaś komórka dzwoni? Ehlena skrzywiła się i zrobiła krok naprzód. - Moja. Zostawiłam ją w płaszczu. Pobiegła do jadalni, a gdy odpowiadała rozmówcy, napięcie w jej głosie było bardzo wyraźne. - Tak? O, witam. Aha, nie. Ja... Teraz? Oczywiście. Zabawne, ale nie będę musiała się przebierać, bo... Och, tak. Aha. Dobra. Dotarł do jadalni i usłyszał, jak zamyka telefon. - Wszystko w porządku? - Tak, jasne. To z pracy. - Ehlena podeszła bliżej, naciągając płaszcz. Nic takiego. Pewnie tylko kwestia dyżurów. - Chcesz, żebym cię podrzucił? - Boże, jak bardzo chciał zawieźć ją do pracy i to nie tylko dlatego, że w ten sposób dłużej będą razem. Samiec chciał robić takie rzeczy dla swojej samicy. Chronić ją. Odprowadzać do... Zaraz, zaraz, co jest, do cholery? Nie żeby nie podobały mu się myśli dotyczące Ehleny, ale czuł się tak, jakby ktoś podmienił mu płytę. - Och, nie trzeba, przejdę się, - Ehlena zatrzymała się na chwilę przed rozsuwanymi drzwiami. - Ten wieczór był... objawieniem. - 251 -

Mordh podszedł do niej, ujął jej twarz w dłonie i mocno pocałował. Gdy się odsunął, powiedział ponuro: - Tylko dzięki tobie. Uśmiechnęła się ciepło, promieniejąc od środka, a on nagle zapragnął znów ujrzeć ją nagą i dojść w jej wnętrzu. Jego instynkt oznaczania samicy wołał o uwagę, a jedynym sposobem, by go uspokoić, było powtarzanie sobie, że zostawił na jej skórze wystarczająco wyraźny zapach, - Napisz, kiedy dotrzesz do kliniki, Chcę wiedzieć, że jesteś bezpieczna powiedział. - Tak zrobię. Ostatni pocałunek i wyszła przez drzwi prosto w noc. Wyszedłszy od Mordha, Ehlena unosiła się nad ziemią i to nie dlatego, że teleportowała się przez rzekę do kliniki. Dla niej noc nie była zimna, była rześka. Kitel nie był pognieciony od rzucenia na łóżko i turlania się w nim - był w artystycznym nieładzie. Jej włosy nie były rozczochrane, tylko nieułożone. Wezwanie do kliniki nie było przeszkodą, ale okazją. Nic nie mogło ściągnąć jej w dół z tego płomiennego uniesienia. Była jedną z gwiazd na aksamicie nocnego nieba, nieosiągalną, niedotykalną, ponad problemami ziemskiej egzystencji. Kiedy jednak przybrała swoją postać przed garażami kliniki, świat wyglądał już trochę mniej różowo. Jej samopoczucie wydawało się niesprawiedliwe, zważywszy na to, co stało się poprzedniej nocy. Dałaby głowę, że rodzina Stephana nie odczuwała teraz nawet namiastki radości. Na Boga, może dopiero co skończyli rytuały żałobne... Miną lata, nim poczują choćby maleńką cząstkę takiego szczęścia, jakie w niej teraz śpiewało. O ile w ogóle. Miała wrażenie, że ci rodzice nigdy już nie będą tacy sami. Klnąc pod nosem, szybko przeszła przez parking. Jej buty zostawiały drobne, czarne ślady w delikatnym puchu śniegu, który spadł wcześniej. Była pracownikiem, więc przejście przez kolejne kontrole w drodze do poczekalni nie trwało długo, a gdy doszła do rejestracji, zrzuciła płaszcz i podeszła prosto do biurka. Pielęgniarz przy komputerze spojrzał na nią i uśmiechnął się. Rhodes był jednym z nielicznych mężczyzn w ekipie, a już na pewno najbardziej lubianym w klinice. Należał do tych, którzy dogadują się z wszystkimi i nigdy nie żałują uśmiechów, uścisków i machania. - Cześć, maleńka, skąd się... - Spochmurniał, gdy podeszła bliżej, po czym odsunął się, zwiększając odległość między nimi. - To znaczy... cześć. Zmarszczyła brwi. - 252 -

- Wszystko w porządku? - Tak, jasne. Absolutnie. - Patrzył na nią uważnie. - A u ciebie? - Świetnie. Cieszę się, że mogę pomóc. Gdzie Catya? - Czeka na ciebie w biurze Agrhesa. Chyba tak powiedziała. - To się stąd zwijam. - Pewnie. Spoko. Zauważyła, że ma pusty kubek. - Przynieść ci kawy, gdy będę już wolna? - Nie, nie - odpowiedział szybko, podnosząc ręce do góry. - Nie trzeba. Dzięki. Naprawdę. - Na pewno wszystko w porządku? - Tak. W najlepszym. Dzięki. Ehlena odeszła, czując się jak trędowata. Zazwyczaj dogadywali się z Rhodesem jak najlepsi kumple, ale tej nocy... O mój Boże, pomyślała. Mordh musiał zostawić na niej swój zapach. To musiało być to. Odwróciła się... ale co właściwie miała mu powiedzieć? Mając nadzieję, że nikt poza Rhodesem tego nie zauważy, wpadła do szatni, żeby pozbyć się płaszcza i ruszyła dalej, pozdrawiając po drodze pracowników i pacjentów. Drzwi do gabinetu Agrhesa były otwarte. Lekarz siedział za biurkiem, a Catya na krześle, plecami do korytarza. Ehlena zapukała cicho we framugę. - Hej. Agrhes podniósł głowę, a Catya spojrzała przez ramię. Oboje mieli wybitnie nieżyczliwe miny. - Wejdź - powiedział szorstko doktor. - I zamknij za sobą drzwi. Serce Ehleny zabiło szybciej. Obok Catyi stało wolne krzesło, więc usiadła, bo nagle poczuła słabość w kolanach. Bywała w tym gabinecie już wiele razy, zazwyczaj po to, by przypomnieć doktorowi o posiłkach, bo gdy zagłębiał się w pracy, tracił poczucie czasu. Ale tym razem nie chodziło o niego, o nie. Zapadła długa cisza, w trakcie której blade oczy Agrhesa nie spoglądały w jej stronę. Catya odezwała się jako pierwsza: - Wczoraj, zanim wyszłam, jeden ze strażników monitorujących nagrania z kamer powiedział mi, że byłaś w aptece. Sama. Powiedział, że widział, jak bierzesz jakieś tabletki i wychodzisz. Obejrzałam taśmę, sprawdziłam półkę i okazało się, że to penicylina. - 253 -

- Dlaczego go tu nie przyprowadziłaś? - zapytał Agrhes. - Mordha przyjąłbym w każdej chwili. Chwile, które nastąpiły później, przypominały operę mydlaną. Ehlena miała wrażenie, że wszystko się od niej oddala, biuro odsuwa w dal, podczas gdy ona sama znajduje się w świetle i pod skrupulatną kontrolą. Pytania kłębiły się w jej głowie. Czy naprawdę sądziła, że ten czyn ujdzie jej płazem? Wiedziała przecież o kamerach... a jednak nie myślała o nich, gdy zeszłej nocy przeszła za ladę apteki. W wyniku tego wszystko się zmieni. Jej życie, dotąd będące pasmem zmagań, stanie się nie do zniesienia. Przeznaczenie? Nie... głupota. Jak, u licha, mogła zrobić coś takiego? - Odejdę - powiedziała porywczo. - Natychmiast. Nie powinnam była tego robić... Martwiłam się o niego, byłam zdenerwowana z powodu Stephana i podjęłam niewłaściwą decyzję. Szczerze za to przepraszam. Ani Agrhes, ani Catya nic nie powiedzieli, ale nie musieli. Chodziło tu o zaufanie, a ona ich zawiodła. Podobnie jak pogwałciła całą masę reguł dotyczących bezpieczeństwa pacjentów. - Opróżnię swoją szafkę. I natychmiast odejdę.

- 254 -

ROZDZIAŁ 33 Mordh zbyt rzadko odwiedzał swoją matkę. Taka myśl przyszła mu do głowy, gdy zatrzymał się przed bezpiecznym domem, w którym umieścił ją niemal rok temu. Kiedy rodowej posiadłości w Caldwell zagrozili reduktorzy, zabrał z niej wszystkich mieszkańców i przeniósł ich do tej tudorowskiej rezydencji na południe od miasta. Była to jedyna dobra rzecz, jaka wyniknęła z porwania jego siostry. To i fakt, że w bracie, który ją uratował, Bella znalazła godnego siebie samca. Najważniejsze, że zabierając wtedy swoją matkę z miasta, ocalił ją i jej wierną psankę przed tym, co Korporacja Reduktorów zrobiła latem arystokracji. Mordh zaparkował bentleya przed rezydencją i jeszcze zanim z niego wysiadł, drzwi do domu otworzyły się i stanęła w nich psanka jego matki, kuląca się z zimna. Czubek laski Mordha miał skłonność do ślizgania się, więc bardzo uważał, idąc po cienkiej warstewce śniegu. - Jak się czuje? Psanka podniosła na niego zamglone łzami oczy. - Zbliża się jej czas. Mordh wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. - To niemożliwe. - Bardzo mi przykro, sire. - Psanka wyjęła białą chusteczkę z kieszonki szarego mundurka. - Bardzo... przykro. - Przecież nie jest tak stara. - Jej życie trwało znacznie dłużej niż lata, które przeżyła. Psanka wiedziała, co działo się w domu, gdy jeszcze mieszkał z nimi ojciec Belli. Sprzątała rozbite szkło i potłuczoną porcelanę. Opatrywała i leczyła. - Zaiste, nie mogę znieść jej odejścia - powiedziała służka. - Bez mojej pani będę zgubiona. Mordh położył zdrętwiałą dłoń na jej ramieniu i lekko uścisnął. - Jeszcze nic pewnego. Agrhes jej nie zbadał. Pozwól mi pójść do niej, dobrze? - 255 -

Kiedy psanka przytaknęła, Mordh powoli wszedł na drugie piętro, mijając po drodze portrety rodzinne, które przeniósł tu ze starego domu. Na piętrze skręcił w lewo i zapukał w podwójne drzwi. - Mamanh? - Jestem tutaj, mój synu. Odpowiedź w Starym Języku nadeszła zza innych drzwi, cofnął się więc i wszedł do jej garderoby, gdzie ukoił go znajomy zapach Chanel No. 5. - Gdzie jesteś? - rzucił do niezliczonych jardów wiszących ubrań. - Z tyłu, mój najdroższy synu. Idąc między rzędami bluzek, spódnic i sukni balowych, Mordh oddychał głęboko. Sztandarowe perfumy matki można było wyczuć na wszystkich ubraniach rozwieszonych według kroju i koloru, a buteleczka z nimi stała na zdobionej toaletce, razem z przyborami do makijażu, balsamami i pudrami. Znalazł ją przed potrójnym lustrem naturalnej wielkości. Prasującą. Co było dziwne ponad wszelkie wyobrażenie i dało mu powód do zastanowienia. Jego matka wyglądała po królewsku nawet w różowym szlafroku, z białymi włosami związanymi na czubku idealnie proporcjonalnej głowy, elegancko wyprostowana na wysokim stołku, z diamentem w kształcie gruszki pobłyskującym na jej palcu. Na desce do prasowania, za którą siedziała, z jednej strony stał pleciony koszyk i krochmal w sprayu, a z drugiej - stos wyprasowanych chusteczek. Gdy się jej przyglądał, pracowała nad kolejną, złożoną na pół bladożółtą szmatką. Żelazko syczało, gdy przesuwała nim w przód i w tył. - Mamanh, co robisz? - No dobra, w pewien sposób było to oczywiste, ale jego matka była panią na włościach. Nie pamiętał, żeby kiedykolwiek zajmowała się pracami domowymi, praniem czy czymś w tym guście. Od tego były psanki. Madalina spojrzała na niego wyblakłymi niebieskimi oczami, uśmiechając się raczej z wysiłkiem niż radośnie. - Należały do mojego ojca. Znaleźliśmy je w pudłach przywiezionych ze strychu starego domu. Stary dom to ten, w którym mieszkali w Caldwell przez niemal wiek. - Mogłaś dać to do zrobienia pokojówce. - Podszedł i pocałował jej miękki policzek. - Ucieszyłoby ją, że może ci pomóc. - Też tak mówiła, tak. - Dotknęła czule jego twarzy i wróciła do swojego zajęcia. Złożyła lniany kwadrat na pół, spryskała krochmalem. - Ale tym muszę zająć się sama. - Mogę usiąść? - zapytał, wskazując głową krzesło przed lustrem. - 256 -

- Och, oczywiście, gdzie są moje maniery. - Wyłączyła żelazko i zaczęła wstawać ze stołka. - I musimy przygotować ci coś do... Uniósł dłoń. - Nie, Mamanh, niedawno jadłem. Schyliła głowę i ulokowała się ponownie na swojej grzędzie. - Jestem wdzięczna za tę audiencję, bo wiem, jak bardzo jesteś zajęty... - Jestem twoim synem. Jak możesz myśleć, że mógłbym nie przyjść? Wyprasowana chusteczka trafiła do reszty swoich uporządkowanych sióstr, a ostatnia z nich została wyjęta z koszyka. Żelazko buchnęło parą, gdy kobieta przesunęła jego rozgrzanym podbrzuszem po białej szmatce. Robiła to powoli, a Mordh spojrzał w lustro. Jej łopatki wyraźnie odcinały się pod jedwabnym strojem, kręgosłup przebijał się niemal przez skórę szyi. Gdy skupił się znów na jej twarzy, ujrzał łzę spadającą na chusteczkę. Och... najdroższa Pani Kronik, pomyślał. Nie jestem na to gotowy. Mordh wsparł się na lasce, podszedł do matki i ukląkł przed nią. Odwróciwszy krzesło w swoją stronę, wyjął żelazko z jej dłoni i odstawił je na bok, gotów natychmiast brać ją do Agrhesa i zapłacić, ile będzie trzeba, za lekarstwo które da jej więcej czasu. - Mamanh, co ci dolega? - Wziął jedną z wyprasowanych chusteczek jej ojca i delikatnie otarł łzy. - Powiedz swojemu rodzonemu synowi, co ci leży na sercu. Łzom nie było końca, a on zbierał je jedna po drugiej. Wyglądała uroczo nawet w tym wieku. Zapłakana, upadła Wybranka, która mimo ciężkiego życia nie straciła swego wdzięku. Gdy wreszcie się odezwała, jej głos brzmiał słabo: - Ja umieram. - Nim zdążył cokolwiek powiedzieć, potrząsnęła głową. Nie, bądźmy z sobą szczerzy. Nadszedł mój koniec. Jeszcze zobaczymy, pomyślał Mordh. - Mój ojciec... - Dotknęła chusteczki, którą Mordh osuszał jej łzy. - Mój ojciec... to dziwne, ale ostatnio myślę o nim dzień i noc. Dawno temu był Najsamcem i kochał swoje dzieci. Jego największą radością była jego krew i choć było nas wiele, był blisko każdej z nas. A te chusteczki... Uszyto je z jego szat. Zaiste, arkana szycia nie były mi obce, a on o tym wiedział i dlatego powierzył mi część swoich szat. Wyciągnęła kościstą dłoń i pogładziła wyprasowany stosik. - Kiedy opuszczałam Drugą Stronę, namówił mnie, żebym zabrała je ze sobą. Byłam zakochana w bracie i wierzyłam, że moje życie będzie pełne tylko u Jego boku. Rzecz jasna, wtedy... - 257 -

Właśnie, wtedy zaczęły się dni jej cierpienia. Zgwałcona przez symphatę, poczęła Mordha i musiała urodzić mieszańca; potworka, którego nie odrzuciła od piersi i kochała tak, jak tylko syn może pragnąć być kochany. A przez cały czas jej uwięzienia u króla symphatów brat, którego pokochała, nie ustawał w poszukiwaniach - tylko po to, by zginąć przy jej odbijaniu. A jej tragedia jeszcze się nie skończyła. - Kiedy zostałam... zwrócona, ojciec wezwał mnie do siebie na łożu śmierci - ciągnęła. - Ze wszystkich Wybranek, wszystkich swoich partnerek i dzieci, chciał widzieć właśnie mnie. Nie chciałam iść. Nie mogłam znieść, że... nie jestem już tą córką, którą znał. - Spojrzała na Mordha z błaganiem w oczach. - Nie chciałam, by w ogóle o mnie myślał. Byłam skalana. Rany, znał to uczucie, ale jego mamanh nie powinna dźwigać jeszcze i tego ciężaru. Nie miała pojęcia, jakim gównem on się zajmuje i nigdy się nie dowie, bo jasne było, że jej syn łajdaczy się głównie po to, by oszczędzić jej mąk jego deportacji. - Kiedy odmówiłam wezwaniu, przełożona przyszła do mnie i powiedziała, jak bardzo cierpi. Że nie chce odejść do Zanikhu, póki do niego nie przyjdę. Że pozostanie na krawędzi śmierci, znosząc okropny ból przez wieczność, póki nie dam mu ulgi. Następnego wieczoru poszłam do niego z ciężkim sercem. Spojrzenie matki stało się groźne. - Gdy weszłam do świątyni Najsamca, chciał mnie przytulić, ale nie mogłam… mu na to pozwolić. Byłam obcym o ukochanej twarzy, niczym więcej, próbowałam rozmawiać o prostych i odległych sprawach. Wtedy powiedział coś, czego aż do dziś nie rozumiałam w pełni. Powiedział: „Ciężka dusza nie odejdzie, choć ciało zawodzi”. Moje nierozwiązane problemy więziły go. Czuł, że zawiódł w swojej roli. Że, gdyby zatrzymał mnie po Drugiej Stronie, mój los byłby lepszy od tego, co się stało po moim odejściu. Mordh poczuł ucisk w gardle, a w głowie pojawiło mu się nagłe, straszliwe podejrzenie. Matka mówiła cicho, ale dobitnie. - Zbliżyłam się do łóżka, a on sięgnął po moją dłoń, więc wzięłam jego palce w swoje. Powiedziałam mu, że kocham swojego rodzonego syna i że mam zostać partnerką samca z glymerii, więc jeszcze nic straconego. Ojciec przyjrzał mi się, sprawdzając, czy moje słowa były prawdziwe. Gdy wynik tych badań go usatysfakcjonował, zamknął oczy... i odszedł. Wiedziałam, że gdybym nie przyszła... - Wzięła głęboki wdech. - Zaiste, nie mogę opuścić ziemi, gdy sprawy tak się układają. Mordh potrząsnął głową.

- 258 -

- Wszyscy mają się dobrze, Mamanh. Bella i jej Nalla są całe i zdrowe. Ja... - Przestań. - Chwyciła go pod brodę, jak wtedy, gdy był jeszcze młody i lubił sprawiać kłopoty. - Wiem, co zrobiłeś. Wiem, że zabiłeś mojego brońca, Rempoona. Mordh rozważał, czy lepiej uparcie trzymać się kłamstwa, ale wyraz twarzy matki dowodził, że prawda się wydała i że w żaden sposób nie przekona jej, iż jest inaczej. - Jak? - zapytał. - Skąd się dowiedziałaś? - A kto inny mógł to zrobić? Kto inny? - Puściła jego brodę i pogłaskała policzek, a on zatęsknił za tak ciepłym dotykiem. - Nie zapominaj, widziałam tę minę za każdym razem, gdy mój broniec tracił panowanie nad sobą. Mój syn, mój potężny, silny syn. Spójrz tylko na siebie. Nigdy nie rozumiał tej szczerej, pełnej miłości dumy którą wobec niego odczuwała, zwłaszcza biorąc pod uwagę okoliczności jego poczęcia. - Wiem też - szepnęła - że zabiłeś swojego rodzonego ojca. Dwadzieścia pięć lat temu. Teraz naprawdę przykuła jego uwagę. - Nie powinnaś o tym wiedzieć. Nigdy. Kto ci o tym powiedział? Odsunęła dłoń od jego twarzy i wskazała na toaletkę, na której stała kryształowa misa, którą zawsze brał za naczynie do manicure’u. - Stare nawyki Wybranek ciężko wykorzenić. Zobaczyłam to w wodzie. Zaraz po tym, jak się stało. - I zachowałaś to dla siebie - stwierdził ze zdumieniem. - Dłużej już nie potrafię. Dlatego cię tu wezwałam. Znów wróciło do niego okropne uczucie, efekt uwięzienia między tym, o co zamierzała go zapytać, a jego własnym przekonaniem, że jego siostra nic nie zyska na wiedzy o wszystkich brudnych, złych sekretach swojej rodziny Wszyscy od urodzenia chronili Bellę przed tym złem i nie było powodu, aby zmieniać to teraz, zwłaszcza gdy ich matka właśnie umierała. Choć Madalina tego nie robiła, upomniał sam siebie. - Mamanh... - Twoja siostra nie może się o tym dowiedzieć. Mordh zesztywniał, modląc się, żeby się nie przesłyszał. - Słucham? - Przyrzeknij, że zrobisz, co w twojej mocy, żeby się nigdy o tym nie dowiedziała. - Matka pochyliła się i złapała go za ramiona, a siły tego uścisku domyślił się z wystających kości dłoni i nadgarstków. - Nie chcę, by niosła ten - 259 -

ciężar. Ty zostałeś do tego zmuszony, a ja oszczędziłabym ci tego, gdybym tylko mogła. Ale nie mogłam. Jeśli ona się nie dowie, kolejne pokolenie nie będzie musiało cierpieć. Nalla nie będzie musiała się z tym zmagać. Ten ciężar umrze z tobą i ze mną. Przyrzeknij. Mordh patrzył matce prosto w oczy i kochał ją jak nigdy. Skinął głową. - Przyjrzyj mi się i bądź spokojna, bo przyrzekam. Bella i jej potomstwo o niczym się nie dowiedzą. Przeszłość umrze z tobą i ze mną. Ramiona matki rozluźniły się pod szlafrokiem, a jej rozedrgane westchnienie było wyraźnym znakiem ulgi. - Jesteś synem, o jakim inne matki mogą tylko marzyć. - Jak by to mogło być możliwe? - zapytał miękko. - Jakże by nie? Madalina pozbierała się i wyjęła chusteczkę z jego dłoni. - Muszę wyprasować ją jeszcze raz, a potem może odprowadzisz mnie do łóżka? - Oczywiście. Chciałbym wezwać Agrhesa. - Nie. - Mamanh... - Życzę sobie odejść bez medycznej interwencji. Zresztą teraz już nikt mnie nie uratuje. - Nie możesz tego wiedzieć... Uniosła zgrabną dłoń z ciężkim pierścieniem. - Odejdę przed jutrzejszym zachodem słońca. Widziałam to w misie. Mordhowi zabrakło tchu, płuca odmówiły współpracy. Nie jestem na to gotowy. Nie jestem gotowy. Nie jestem gotów... Madalina prasowała ostatnią chusteczkę: dokładnie złożyła razem jej rogi, powoli przesuwała żelazkiem tam i z powrotem. Kiedy skończyła, dołożyła idealny kwadrat do pozostałych, upewniając się, że tworzą równy stosik. - Gotowe - powiedziała. Mordh oparł się na lasce i podał jej ramię. Oboje na niepewnych nogach przeszli do jej sypialni. - Jesteś głodna? - zapytał, odsuwając koce i pomagając jej się położyć. - Nie, niczego nie potrzebuję. Razem ułożyli i wyrównali prześcieradło, koc i kołdrę, tak by wszystko równo leżało na jej piersi. Prostując się, Mordh zrozumiał, że matka nigdy już nie wstanie z tego łóżka i nie mógł tego znieść. - Bella powinna tu przyjść - powiedział szorstko. - Powinna się pożegnać. - 260 -

Matka pokiwała głową i zamknęła oczy. - Musi przyjść teraz. I poproś, żeby przyniosła swoje młode. W Caldwell, w siedzibie Bractwa, Tohr krążył po sypialni. Co zważywszy na to, jak był słaby - przypominało kiepski żart. Stać go było najwyżej na chwiejne człapanie. Co półtorej minuty spoglądał na zegarek. Czas upływał niepokojąco prędko, aż zaczął mieć wrażenie, że klepsydra świata się rozbiła i sekundy rozsypały się po całym globie niczym piasek. Potrzebował więcej czasu. Więcej… Cholera, ale czy to by w czymś pomogło? Nie umiał sobie zwyczajnie wyobrazić, jak poradzić sobie z tym, co go czekało, i wiedział, że więcej zamartwiania tego nie zmieni. Na przykład nie wiedział, czy lepiej, żeby był przy tym świadek. Plusem takiego rozważania było to, że wówczas sprawa byłaby nawet bardziej bezosobowa. Minusem gdyby się załamał, ktoś by się o tym dowiedział. - Zostanę. Tohr rzucił okiem na Lassitera, który rozsiadł się w fotelu pod oknem. Anioł skrzyżował nogi w kostkach, machając jednym z glanów z boku na bok, w kolejnym okropnym oznaczeniu Upływającego czasu. - No już - powiedział. - Widziałem ten twój parszywy tyłek nago. Co może być od tego gorsze? Słowa jak zwykle zuchwałe, ale ton zaskakująco czuły... Ktoś zapukał do drzwi, po cichu. Więc to nie mógł być brat. A brak zapachu jedzenia wdzierającego się pod drzwiami świadczył, że to nie Fritz z tacą potraw przeznaczonych dla porcelanowego tronu. Najwidoczniej telefon do Furiatha podziałał. Tohr zaczął się trząść od stóp do głów. - No już, spokojnie. - Lassiter wstał i szybko do niego podszedł. - Zwal się tam. Nie chcesz chyba tego robić w pobliżu łóżka. Chodź... nie, nie walcz ze mną. Wiesz, że taka jest zasada. To biologia, nie twój wybór, więc musisz pozbyć się poczucia winy. Tohr czuł, jak ktoś go ciągnie przez pokój do stojącego przy komodzie krzesła z twardym oparciem. W samą porę. Jego kolana straciły chęć wypełniania swojego zadania i ugięły się pod nim, tak że wylądował na plecionym krześle z ogromnym impetem. - Nie wiem, jak to zrobić. Tuż przed oczami zamajaczyła mu wspaniała twarz Lassitera. - 261 -

- Twoje ciało zrobi to za ciebie. Wyłącz umysł i serce i pozwól instynktowi zadziałać. To nie jest twoja wina. To sposób na przeżycie. - Ale ja nie chcę przeżyć. - Co ty powiesz. A ja myślałem, że ta cała zabawa w samozniszczenie to tylko hobby. Tohr nie miał siły, żeby wściec się na anioła. Nie miał siły, żeby opuścić ten pokój. Nie miał jej nawet na tyle, by płakać. Lassiter podszedł do drzwi i otworzył je. - Hej, dzięki, że wpadłaś. Tohr nie potrafił spojrzeć na wchodzącą Wybrankę, ale nie mógł zignorować jej obecności. Owiał go delikatny, kwiatowy zapach. Naturalny zapach Wellsie był silniejszy, złożony nie tylko z róż i jaśminów, ale i przyprawiony jej zasadami. - Mój panie - odezwał się kobiecy głos. - Jestem Wybranka Selena. Przybyłam, by ci służyć. Zapadło długie milczenie. - Podejdź do niego - podpowiedział miękko Lassiter. - Musimy to załatwić. Tohr ukrył twarz w dłoniach, zwiesił głowę. Tylko w ten sposób mógł oddychać, gdy kobieta usiadła na podłodze u jego stóp. Przez splecione palce ujrzał biel jej luźnej szaty. Wellsie nie przepadała za sukienkami. Polubiła tylko jedną, czarno-czerwoną szatę, w której została z nim połączona. W jego głowie rozbłysnął obraz świętej ceremonii i z tragiczną jasnością ujrzał moment, w którym Pani Kronik złączyła jego i Wellsie dłonie i obwieściła, że to dobre połączenie, zaiste bardzo dobre połączenie. Czuł wspaniałe ciepło płynące od jego samicy przez matkę ich rasy, a to wrażenie miłości, celu i optymizmu wzrosło milionkroć, gdy spojrzał w oczy swojej ukochanej. Wydawało się, że przed nimi całe życie pełne szczęścia i miłości... a jednak teraz on stał sam po tej stronie niewyobrażalnej straty. Nie, gorzej niż sam. Sam i do tego mający za chwilę przyjąć krew innej kobiety. - To się dzieje zbyt szybko - wymamrotał. - Nie mogę... Potrzebuję więcej czasu... Boże, dopomóż, jeśli ten anioł wspomni choć słowem, że teraz jest właściwy moment, to drań pożałuje, że nie ma zębów z pancernego szkła. - Mój panie - powiedziała miękko Wybranka. - Wrócę później, jeśli takie jest twoje życzenie. A później jeszcze raz, jeśli i wtedy pora nie będzie - 262 -

odpowiednia. I będę tak powracać, aż będziesz gotów. Proszę... mój panie, zaiste, pragnę ci jedynie pomóc, nie krzywdzić cię. Skrzywił się. Głos miała czuły, w sylabach, które wyszły z jej warg, nie było ani jednej uwodzicielskiej nuty. - Powiedz mi, jakiego koloru są twoje włosy - zażądał, nie patrząc. - Czarne jak noc i związane tak ciasno, jak potrafiłyśmy to z siostrami zrobić. Pozwoliłam sobie owinąć je turbanem, choć o to nie prosiłeś. Myślałam... że to również może pomóc. - Jakiej barwy są twoje oczy? - Niebieskie, mój panie. Jasnobłękitne jak niebo. Wellsie miała oczy barwy sherry. - Mój panie - szepnęła Wybranka. - Nie musisz nawet na mnie patrzeć. Pozwól, że stanę za tobą i tak przyjmij mój nadgarstek. Usłyszał szelest miękkiego materiału i zapach kobiecy przewędrował za jego plecy. Opuszczając ręce, Tohr zobaczył długie, ubrane w dżinsy nogi Lassitera. Anioł znów skrzyżował kostki, tym razem opierając się o ścianę. Pojawiło się przed nim szczupłe ramię, owinięte białą tkaniną. Powolnymi ruchami podciągała rękaw szaty, coraz wyżej i wyżej. Ofiarowany mu nadgarstek był kruchy skóra biała i gładka. Żyły pod jej powierzchnią miały delikatny odcień błękitu. Z podniebienia Tohra wysunęły się kły, a z jego warg wyrwało się warknięcie. Pieprzony anioł miał rację. Nagle przestał myśleć o czymkolwiek, liczyło się tylko jego ciało i czego tak długo go pozbawiał. Tohr zacisnął z całej siły dłoń na ramieniu, zasyczał jak kobra i wgryzł się w nadgarstek Wybranki aż do kości, przytrzymując go kłami. Nie zwracał uwagi na okrzyk paniki i szamotanie, pochłonięty piciem. Ciągnął krew niczym linę, wchłaniając ją w siebie tak szybko, że nawet nie czuł smaku. Niemal zabił Wybrankę. Dowiedział się o tym później, gdy Lassiter wreszcie go od niej oderwał i ogłuszył ciosem w głowę. Musiał to zrobić, bo odsunięty od źródła pokarmu, znowu sięgał do samicy. Upadły anioł miał rację. Piekielna biologia była najpotężniejszym motorem działania, wygrywając z nawet najwierniejszym sercem. I z najbardziej szanowanym wdowcem.

- 263 -

ROZDZIAŁ 34. O powrocie do domu Ehlena przybrała fałszywy uśmiech, odesłała Lusie i zajrzała do ojca, który „robił niesamowite postępy” w swojej pracy. Ale gdy tylko została sama, pobiegła do pokoju i podłączyła się do sieci. Musiała ustalić, co do centa, jakimi środkami dysponują, i podejrzewała, że wynik tego sprawdzania nie przypadnie jej do gustu. Zalogowała się do banku, przejrzała rachunki do zapłacenia i podsumowała wydatki na pierwszy tydzień miesiąca. Dobrą wieścią było to, że zapłacą jej jeszcze za listopad. Na koncie mieli niecałe jedenaście tysięcy. Nie zostało nic do sprzedania. Ani żadnych możliwych oszczędności w miesięcznym budżecie. Będą musieli zrezygnować z Lusie. Co było kiepskim rozwiązaniem, bo ona znajdzie nowego klienta, żeby zapełnić sobie lukę, więc kiedy Ehlena znajdzie nową pracę, nie będzie komu opiekować się ojcem. Zakładając naturalnie, że uda jej się coś znaleźć. Na pewno nie będzie to praca w charakterze pielęgniarki. Pracodawcy raczej nie będą przychylnym okiem patrzeć na zwolnienie dyscyplinarne w jej CV Co ją podkusiło, żeby zabierać te tabletki? Siedziała przed monitorem, dodając i sumując kolumny małych cyferek, póki nie zaczęły zamazywać się jej przed oczami, tak że nawet nie znała ich wyniku. - Córko moja? Szybko zamknęła laptop, bo jej ojciec nie przepadał za elektroniką, i przybrała spokojną minę. - Tak? To znaczy, słucham? - Zastanawiam się, czy nie chciałabyś przeczytać tego lub owego fragmentu mojej pracy. Jesteś niespokojna, a takie zajęcie często pomaga mi wyciszyć umysł. Przesunął się w bok i z galanterią podał jej ramię. Ehlena wstała, bo czasami jedyne, co możemy zrobić, to poddać się przewodnictwu innych. Nie miała ochoty czytać bełkotu, który przelewał na papier. Nie potrafiła udawać, że wszystko jest w porządku. Pragnęła choć na godzinę odzyskać swojego rodzica, by móc omówić z nim sytuację, w którą ich oboje wpakowała. - 264 -

- Z przyjemnością - powiedziała głębokim, wyszukanym tonem. Podążyła za nim do pracowni, pomogła usiąść na krześle i rozejrzała się po rozrzuconych stosach papierów. Co za bałagan. Czarne skórzane segregatory napchane do granic wytrzymałości. Grube papierowe teczki. Notatniki z kartkami wysuniętymi jak psie języki. Białe kartki porozrzucane tu i ówdzie, jakby próbowały uciec i nie odleciały zbyt daleko. To wszystko były części jego notatnika albo tak przynajmniej twierdził. W rzeczywistości były to tylko stosy nonsensów, fizyczna manifestacja chaosu w jego głowie. - Proszę. Siadaj, siadaj. - Ojciec uprzątnął siedzisko przy biurku, przekładając na inne miejsce notesy powiązane gumkami. Usiadła, położyła dłonie na kolanach i zacisnęła je w pięści, starając się zachować spokój. Zupełnie jakby śmieci w pokoju były wirującym magnesem, jeszcze bardziej rozkręcającym jej myśli, a nie takiej pomocy potrzebowała. Ojciec rozejrzał się po pracowni i uśmiechnął przepraszająco. - Tyle zachodu dla tak marnego plonu. Prawie jak poławianie pereł. Codany, które tu spędziłem, wiele godzin poświęconych zrealizowaniu mojego celu... Ehlena słuchała go jednym uchem. Jeśli nie będzie jej stać na opłacenie czynszu, gdzie się podzieją? Czy znajdą coś tańszego bez szczurów i karaluchów? Jak jej ojciec poradzi sobie w tak niesprzyjającym otoczeniu? O najdroższa Pani Kronik, sądziła, że sięgnęli dna w noc, gdy spalił się dom, który wynajmowali. Jak nisko jeszcze mogli upaść? Wiedziała, że ma kłopoty. Ojciec nie przestawał mówić, jego głos maszerował przez jej milczenie. - Starałem się wiernie przedstawić wszystko, co widziałem... Więcej Ehlena nie usłyszała. Zgięła się w pół. Siedząc na małym taborecie, zalewana bezsensowną, bezużyteczną paplaniną ojca, zmuszona do konfrontacji ze swoimi działaniami i ich konsekwencjami, rozpłakała się. Nie chodziło tylko o utratę pracy. Chodziło o Stephana. O to, co spotkało Mordha. O to, że jej ojciec nie potrafił pojąć sytuacji, w której się znaleźli. Chodziło o to, że była sama. Obejmowała się ramionami i płakała, a schrypnięte łkanie opuszczało jej wargi, póki nie zmęczyła się tak, że aż zapadła się w sobie. Wreszcie westchnęła ciężko i otarła łzy rękawem kitla, którego już nie potrzebowała.

- 265 -

Kiedy podniosła głowę, ujrzała ojca siedzącego sztywno na swoim krześle, z wyrazem szoku na twarzy. - Zaprawdę... moja córko. Właśnie, o to chodziło. Mogli stracić wszystkie finansowe korzyści związane z ich poprzednim stanem, ale starych nawyków trudno było się pozbyć. Powściągliwość glymerii wciąż nadawała ton ich rozmowom, więc tak otwarty żal był równoznaczny z rzuceniem się na stół podczas wieczerzy i obserwowaniem, jak z jej brzucha wychodzi kosmita. - Wybacz mi, ojcze - powiedziała, czując się jak idiotka. - Sądzę, że powinnam wrócić do siebie. - Nie... zaczekaj. Miałaś poczytać. Zamknęła oczy, poczuła napięcie w całym ciele. W jakimś sensie całe jej życie było podporządkowane jego zaburzeniom umysłowym i choć przez większość czasu uznawała, że zasłużył na jej poświęcenie, tym razem była zbyt rozdrażniona, by udawać, że jego bezwartościowe „dzieło” ma jakiekolwiek znaczenie. - Ojcze, ja... Otworzył jedną z szuflad biurka. - Proszę, córko. Weź w swe ręce więcej niż tylko urywek. Zmusiła się do otwarcia oczu... I musiała pochylić się, by mieć pewność, że dobrze widzi. Ojciec trzymał w dłoniach równo ułożony stos kartek grubości co najmniej cala. - To jest moje dzieło - powiedział. - Książka dla ciebie, mojej córki. Na parterze tudorowskiej rezydencji Mordh czekał, stojąc przy oknie w salonie i wyglądając na falujący trawnik. W zdrętwiałej dłoni trzymał nową komórkę, którą przed chwilą zamknął z przekleństwem. Nie mógł uwierzyć, że nad jego głową umiera jego matka, a siostra i jej broniec ścigają się ze wschodem słońca, by tu dotrzeć... i w tej właśnie chwili jego biznes podnosił swój paskudny łeb. Kolejny diler. Trzeci w ciągu dwudziestu czterech godzin. Xhex mówiła rzeczowo i bezpośrednio, taka już była. Ciała Ricky'ego Martineza i Isaaca Rusha znaleziono nad rzeką, a ten nowy siedział w swoim samochodzie na parkingu przed pasażem handlowym, z kulką w tyle czaszki. Co znaczyło, że ktoś musiał go tam zawieźć. Nikt nie mógł być na tyle głupi, by sprzątnąć sukinsyna dosłownie pod okiem kamer. Policja nie ujawniła nic więcej, więc będą musieli poczekać na poranne wydanie wiadomości i jutrzejsze gazety, by poznać więcej szczegółów. - 266 -

Ale problem już był i dlatego zaklął. Wszyscy trzej robili u niego zakupy w ciągu ostatnich dwóch nocy. Dlatego właśnie Xhex przerwała mu wizytę u matki. Narkotykowy rynek nie tylko nie znajdował się pod kontrolą państwa, ale nie znajdował się pod żadną kontrolą, a równowaga w Caldwell, która pozwalała Mordhowi i jego pośrednikom zarabiać, była chwiejna i delikatna. Był grubą rybą, więc jego dostawcy stanowili kombinację handlarzy z Miami, importerów z Nowego Jorku, metamfetaminowych laborantów z Connecticut i wytwórców X z Rhode Island. Wszyscy byli biznesmenami jak on, w większości niezależnymi, to znaczy bez powiązań z amerykańską mafią. Ich kontakty były solidne, tamci byli równie ostrożni i skrupulatni, jak on. Całość tworzyły zwykłe transakcje finansowe i produkt zmieniający właściciela, jak w każdym innym legalnie działającym przedsięwzięciu. Przesyłki docierały pod różne adresy w Caldwell, skąd przenoszono je do Zero Sum, a tam Raptus sprawdzał jakość, dzielił je i pakował. Biznes kręcił się jak dobrze naoliwiona maszyna, ale jego rozwinięcie zajęło dziesięć lat, a utrzymanie wymagało połączenia dobrze opłacanych pracowników, gróźb cielesnych, spełniania tych gróźb oraz nieustannego nawiązywania kontaktów. Trzy ciała w zupełności wystarczyły, by utopić całą tę konstrukcję w szambie, powodując nie tylko kryzys w biznesie, ale i nikomu niepotrzebną walkę o władzę na niższych szczeblach. Ktoś zdejmował ludzi na jego terenie, a partnerzy wkrótce zaczną się zastanawiać, czy to on zaprowadza porządek, czy może ktoś próbuje go sobie podporządkować. Ceny zaczną się chwiać, relacje zostaną nadwerężone, informacje przeinaczone. Trzeba było się tym zająć. Musiał wykonać kilka telefonów, by zapewnić swoich producentów i dostawców, że nadal miał Caldwell pod kontrolą i że nic nie zagrozi sprzedaży ich towarów. Ale, Chryste, dlaczego teraz? Mordh podniósł oczy na sufit. Przez chwilę myślał, żeby to wszystko rzucić, ale wiedział, że nie może. Póki Księżniczka była częścią jego życia, musiał utrzymać się w interesie, bo nie mógł pozwolić, żeby ta dziwka zniszczyła majątek jego rodziny. Wystarczy, że ojciec Belli mocno się do tego przyczynił swoimi nieszczęśliwymi decyzjami finansowymi. Póki Księżniczka utrzymywała się na powierzchni, Mordh musiał pozostać narkotykowym panem Caldie i musiał zadzwonić, gdzie trzeba. Ale nie

- 267 -

z domu matki, nie podczas rodzinnego spotkania. Interesy mogły poczekać, aż rodzina dostanie to, czego trzeba. Jedno było jasne. W przyszłości Xhex, Trez i Am będą musieli się wszystkiemu uważniej przyglądać, bo było pewne jak cholera, że jeśli ktoś odważył się kropnąć pośredników, będzie miał też jaja, żeby spróbować szczęścia z grubą rybą pokroju Mordha. Problem polegał na tym, że nie mógł unikać pokazywania się w klubie. Miało to niebagatelne znaczenie, bo w niepewnych czasach partnerzy w interesach będą chcieli sprawdzić, czy ucieknie i ukryje się. Lepiej, by mieli go za zabójcę niż za mięczaka, który stchórzył i zostawił swój teren, bo zaczęło być ciężko. Bez żadnego powodu otworzył telefon i sprawdził połączenia nieodebrane. Znowu. Żadnego od Ehleny, Wciąż. Pewnie była zajęta w klinice. Oczywiście, że tak było. Poza tym klinice nie groziło zniszczenie. Była z dala od miasta, miała mnóstwo ochrony, a gdyby coś się tam stało, usłyszałby o tym. Prawda? Cholera. Zmarszczył brwi i spojrzał na zegarek. Czas na kolejne dwie pigułki. Stał w kuchni, popijając penicylinę szklanką mleka, gdy front domu omiotły reflektory. Gdy wóz zatrzymał się, odstawił szklankę, wsparł się na lasce i wyszedł powitać siostrę, jej brońca i ich młode. Bella miała czerwone oczy, bo powiedział jej wprost, co się dzieje. Jej broniec stał tuż za nią z ponurym wyrazem na poharatanej twarzy, trzymając w ramionach śpiącą córeczkę. - Moja siostro - powiedział Mordh, biorąc Bellę w ramiona. Lekko ja tuląc, uścisnął dłoń Zbihra. - Cieszę się, że tu jesteś, stary. Z skinął mu wygoloną czaszką. - Ja też. Bella odsunęła się i szybkim ruchem otarła oczy. - Jest w łóżku na górze? - Tak, razem ze swoją psanką. Bella wzięła córkę na ręce i Mordh zaprowadził je na górę. Zapukał do drzwi sypialni, by matka i jej wierna służąca mogły się przygotować do wizyty. - Jak źle z nią? - szepnęła Bella. Mordh spojrzał na siostrę, stwierdzając, że to jedna z tych sytuacji, kiedy nie był tak silny, jak tego pragnął. Odpowiedział schrypniętym głosem: - Już czas. Bella zacisnęła oczy, gdy ich mamanh zawołała drżącym głosem: - 268 -

- Wejdźcie! Otwierając jedno skrzydło drzwi, Mordh usłyszał, jak Bella gwałtownie wciąga powietrze. Więcej, wyczuł jej emocje: smutek pomieszany z paniką, rosnące i rosnące, aż stworzyły solidny kokon. Ślad uczuć, jaki widział tylko na pogrzebach. To podkreślało nastrój chwili. - Mamanh - powiedziała Bella, podchodząc do łóżka. Madalina wyciągnęła do niej ręce, a jej twarz rozświetliła radość. - Moi kochani, moi najdrożsi. Bella schyliła się, ucałowała matkę w policzek, po czym ostrożnie podała jej Nallę. Kobieta nie miała siły utrzymać dziecka, więc podłożyli jej poduszkę, która podtrzymywała szyję i główkę małej. Twarz matki promieniała uśmiechem. - Spójrzcie na nią... zaiste, wyrośnie na prawdziwą piękność. Wyciągnęła kościstą dłoń do Z. - A oto i dumny papa, który z takim oddaniem i siłą czuwa nad swoimi samicami. Zbihr podszedł, ujął jej wyciągniętą dłoń, pochylając się i muskając jej palce czołem, jak to było w zwyczaju między teściową a zięciem. - Będę zawsze ich strzegł - zapewnił z przekonaniem. - O, z pewnością. Tego jestem pewna. - Kobieta uśmiechnęła się do wojownika, który wśród otaczających łóżko koronek wydawał się absolutnie nie na miejscu, ale wkrótce zabrakło jej siły i opuściła głowę. - Moja największa radość - wyszeptała, patrząc na swoją wnuczkę. Bella przysiadła na materacu i pogłaskała kolano matki. Cisza w pokoju stała się miękka jak puch, kokon milczenia otulił ich i złagodził napięcie. Było w tym jednak coś dobrego. Łagodna śmierć, przeżywana we właściwy sposób była równie wielkim błogosławieństwem, jak długie, spokojne życie. Tego ostatniego ich matka nie miała. Jednak Mordh miał zamiar dotrzymać obietnicy, by ten spokój przetrwał i wówczas, gdy jej już nie będzie. Bella pochyliła się nad córeczką i szepnęła: - Śpioszku, zbudź się dla mahtrony. Madalina czule musnęła policzek, a wtedy Nalla obudziła się i zagruchała. Żółte, jasne niczym diamenty oczy skupiły się na starej, lecz wciąż pięknej twarzy przed nimi i mała uśmiechnęła się i wyciągnęła pulchne rączki. Gdy maleństwo złapało babcię za palec, Madalina podniosła oczy i ponad nowym pokoleniem spojrzała na Mordha. W tym spojrzeniu odczytał błaganie. Dał jej dokładnie to, czego potrzebowała. Z pięścią przyciśniętą do serca skłonił się niemal niedostrzegalnie, na nowo składając jej przysięgę. - 269 -

Madalina zamrugała, powstrzymując drżące na rzęsach łzy i jej wdzięczność opadła go jak fala. Nie czuł jej ciepła, ale wiedział, że jego wewnętrzna temperatura wzrosła, bo mógłby swobodnie zrzucić sobole futro. Wiedział też, że zrobi, co w jego mocy, by dotrzymać danego słowa. Dobra śmierć była nie tylko szybka i bezbolesna. Dobra śmierć oznaczała zostawienie porządku na świecie, przejście do Zanikhu z poczuciem, że bliscy mają zapewnioną opiekę i bezpieczeństwo i choć czeka ich opłakiwanie i żałoba, nic nie pozostało niewypowiedziane czy niedokończone. Albo właśnie pozostało milczeniem, jak w tej sytuacji. To było najlepszym darem, który mógł ofiarować matce w zamian za wychowanie lepsze, niż na to zasłużył, jedyny sposób na odpłacenie jej za okrutne okoliczności jego narodzin. Madalina uśmiechnęła się i wypuściła powietrze w długim, wdzięcznym oddechu. I wszystko było tak, jak powinno.

- 270 -

ROZDZIAŁ 35 John Matthew obudził się ze spluwą wycelowaną w otwierające się drzwi po drugiej stronie pustego pokoju Xhex. Jego serce biło miarowo, dłoń była pewna, a gdy zapaliło się światło, nawet nie mrugnął. Gdyby nie spodobał mu się widok osoby otwierającej zamek i naciskającej klamkę, wpakowałby kulkę w sam środek jej piersi. - Spokojnie - powiedziała Xhex, wchodząc do środka i zamykając za sobą drzwi. - To tylko ja. Zabezpieczył broń i opuścił lufę. - Jestem pod wrażeniem - mruknęła. - Budzisz się jak wojownik. Gdy tak stała przed nim, rozluźniwszy potężne ciało, wydała mu się najatrakcyjniejszą samicą, jaką kiedykolwiek widział. A to znaczyło, że jeśli nie chciała tego, na co on miał ochotę, to będzie musiał się zmyć. Fantazje były w porządku, ale jawa jest od nich lepsza, a on nie sądził, by potrafił trzymać się od niej z daleka. John czekał. I czekał. Żadne z nich się nie poruszyło. Racja. Czas wyjść, zanim zrobi z siebie pośmiewisko. Zaczął zsuwać nogi z łóżka, ale potrząsnęła głową. - Nie, zostań, gdzie jesteś. Dooooobra. Ale to znaczyło, że potrzebował kamuflażu. Sięgnął po kurtkę i położył ją sobie na podołku, bo spluwa nie była jedyną rzeczą gotową do użycia. Jak zwykle miał erekcję, co było już tradycją pobudek, a zarazem problemem, gdy tylko znalazł się w jej pobliżu. - Wracam za chwilkę - powiedziała, upuszczając czarną kurtkę i przechodząc do łazienki. Drzwi się zamknęły, a jego usta otworzyły. Czyżby chodziło o... to? Przygładził włosy, wsunął koszulę w spodnie i szybko poprawił członek. Który był już nie tylko twardy, ale i pulsował. Spoglądając z góry na wypukłość walczącą z rozporkiem dżinsów, próbował wyjaśnić sobie, że ona może i zostaje, ale to nie znaczy, że ma zamiar wykorzystać jego biodra do ćwiczeń w ujeżdżaniu. Xhex wróciła i zatrzymała się przy włączniku światła. - Masz coś przeciwko ciemności? - 271 -

Potrząsnął głową. Pokój zatonął w mroku i wtedy usłyszał, jak Xhex idzie w stronę łóżka. Z walącym sercem i płonącym fiutem szybko przesunął się na skraj łóżka, zostawiając jej mnóstwo miejsca. Gdy się położyła, poczuł ugięcie materaca, usłyszał szelest włosów na poduszce, poczuł jej zapach. Nie mógł oddychać. Mimo że ona odetchnęła głęboko. - Nie boisz się mnie - szepnęła. Potrząsnął głową, choć nie mogła tego zobaczyć. - Jesteś gotowy. O Boże, pomyślał. Jeszcze jak. Nagle poczuł panikę, która była niczym szakal wyskakujący zza krzaka warczący na niego. Niech go cholera, ale nie mógł zdecydować, co byłoby gorsze: Xhex sięgająca po niego i utrata erekcji jak z Wybranką Laylą w noc przemiany, czy Xhex niesięgająca po niego wcale. Rozstrzygnęła to, odwracając się w jego stronę i kładąc mu dłoń na piersi. - Spokojnie - powiedziała, bo aż podskoczył. Gdy się uspokoił, przesunęła dłoń w dół jego brzucha i uścisnęła penis przez materiał spodni. John wygiął się na łóżku, otwierając usta w bezgłośnym jęku. Nie było żadnego wstępu, ale i on żadnego nie chciał. Rozpięła jego rozporek, uwolniła członek, a chwilę później usłyszał, jak sama zrzuca na podłogę skórę. Usiadła na nim, opierając dłonie na jego klatce i wciskając go w materac. Gdy coś ciepłego i wilgotnego zaczęło się o niego ocierać, przestał obawiać się, że zmięknie. Jego ciało szalało, by znaleźć się w niej, żadne wspomnienie z przeszłości nie przebijało się przez instynkt. Xhex podniosła się na kolana, ujęła go w dłoń i podniosła do pionu. Gdy siadała, poczuł rozkoszny ucisk wokół penisa, elektryczny impuls, który wyzwolił w nim orgazm i zmusił do wyrzucenia bioder w górę. Nie myśląc, czy dobrze robi, złapał ją za biodra... Zamarł, czując metal, ale było już za późno. Mógł tylko zaciskać dłonie, gdy przenikał go jeden wstrząs za drugim, gdy raz po raz tracił swoje dziewictwo. Jeszcze nigdy nie czuł czegoś tak cudownego. Miał porównanie z masturbacją. Od przemiany robił sobie dobrze tysiące razy, ale to biło wszystko poprzednie na głowę i jeszcze więcej. Xhex była nie do opisania. - 272 -

A jeszcze nawet nie zaczęła się poruszać. Kiedy minął jego pierwszy spazm, dała mu chwilkę na złapanie oddechu i zaczęła poruszać biodrami w górę i w dół. Zachłysnął się powietrzem. Jej wewnętrzne mięśnie na przemian więziły i uwalniały go, a ten zmienny nacisk spowodował, że jego klejnoty napięły się i znowu były gotowe do strzału. W tej chwili absolutnie rozumiał pociąg Khilla do nagości. To było niezwykłe, zwłaszcza gdy John pozwolił swojemu ciału dostosować się do jej rytmu i zaczęli poruszać się razem. Nawet gdy ten rytm stawał się coraz szybszy, coraz bardziej napastliwy, wiedział dokładnie, co się dzieje i gdzie znajduje się każda część ich ciał, od jej dłoni na jego klatce przez jej ciężar na nim, przez seksualne tarcie, aż po sposób, w jaki oddech rozrywał jego krtań. Napiął się, gdy znowu osiągnął szczyt. Z jego warg bezgłośnie spłynęło jej imię, jak wiele razy wcześniej, gdy fantazjował o niej, tylko znacznie bardziej natarczywie. I nagle było po wszystkim. Xhex zsunęła się z niego i penis opadł mu na brzuch. W porównaniu z ciepłym kokonem jej ciała, miękka bawełniana koszula przypominała papier ścierny, a powietrze było niemal mroźne. Łóżko poruszyło się, gdy położyła się obok niego, a on obrócił się w jej stronę. Wciąż ciężko oddychał, ale pragnął pocałować ją, nim to powtórzą. Wyciągnął dłoń i poczuł, że Xhex zesztywniała, ale nie odsunęła się. Boże, jej skóra była delikatna... tak bardzo delikatna. Choć mięśnie jej ramion przypominały stal, oblekała je skóra gładka niczym atłas. John powoli uniósł się i pochylił nad samicą, przesuwając dłoń na jej policzek, czule pieszcząc twarz, odnajdując kciukiem wargi. Nie chciał tego skrewić. Wzięła na siebie większość roboty i zrobiła to fantastycznie. Więcej, podarowała mu seks i pokazała, że pomimo tego, co go spotkało, wciąż był samcem, wciąż zdolnym do cieszenia się tym, do czego jego ciało zostało stworzone. Jeśli to on miał doprowadzić do ich pierwszego pocałunku, miał zamiar zrobić to dobrze. Opuścił głowę... - Nie o to w tym chodzi. - Xhex odepchnęła go, wstała z łóżka i wyszła do łazienki. Drzwi się zamknęły, a fiut Johna skurczył się na dźwięk puszczanej wody. Zmywała go z siebie, pozbywała się tego, co ofiarowało jej jego ciało. Trzęsącymi się dłońmi wepchnął wszystko w spodnie, próbując ignorować wilgoć i erotyczny zapach.

- 273 -

Xhex wróciła do pokoju, podniosła kurtkę i podeszła do drzwi. Światło płynące z korytarza czyniło z niej wysoki i potężny cień. - Na zewnątrz jest już dzień, jeśli jeszcze nie zerknąłeś na zegarek. Zamilkła. - Doceniam, że dochowałeś tajemnicy co do mojej... sytuacji. Cicho zamknęła za sobą drzwi. Więc to był powód. Ofiarowała mu seks jako podziękowanie za dochowanie jej sekretu. Chryste, jak mógł sądzić, że chodzi o coś więcej? W pełnym ubraniu. Bez pocałunków. I był cholernie pewny, że tylko on szczytował: jej oddech się nie zmienił, nie krzyczała, po wszystkim nie osłabła z ulgi. Nie znał się jakoś specjalnie na samicach i orgazmach, ale tak to wyglądało u niego. Nawet nie seks z litości. Z wdzięczności. John potarł twarz. Był cholernie głupi. Sądził, że to cokolwiek znaczy. Cholernie, cholernie głupi. Tohr obudził się z brzuchem pomalowanym na kolor bólu. Agonia była tak straszna, że w przypominającym śmierć, podokrwiennym śnie objął brzuch ramionami i skulił się. Wygrzebując się z pościeli i otrząsając z dreszczy, zastanawiał się, czy może coś było nie tak z jej krwią... W tym momencie rozległo się donośne burczenie, mogące śmiało konkurować z pracującą śmieciarką. Bólem był... głód? Spojrzał na wklęsłość między biodrami. Potarł twardą, płaską powierzchnię. Usłyszał kolejny pomruk. Jego ciało żądało jedzenia. Olbrzymich ilości pożywienia. Rzucił okiem na zegarek. Dziesiąta rano. John nie przyszedł na przedświtek. Tohr wstał bez podpierania się rękami i przeszedł do łazienki na dziwnie stabilnych nogach. Skorzystał z toalety i nie po to, żeby zwymiotować. Umył twarz i zdał sobie sprawę z tego, że nie ma się w co ubrać. Włożył szlafrok kąpielowy i po raz pierwszy od dawna wyszedł z sypialni. Światła w korytarzu posągów raziły go w oczy, jakby ktoś skierował na niego wielki reflektor. Zamrugał i spędził chwilę, przystosowując się do... wszystkiego. Ciągnące się w obie strony korytarza marmurowe figury samców były takie, jak je zapamiętał - potężne, eleganckie i nieruchome. I nagle przypomniał sobie, jak Hardhy kupował je jedna po drugiej, tworząc kolekcję. Kiedy H - 274 -

wchodził w fazę nabywania, wysyłał Fritza na aukcje do Sotheby's i Christie's w Nowym Jorku, a gdy dostarczano mu nowe arcydzieło, zapakowane w skrzynię wypełnioną zabezpieczeniami i owinięte materiałem, robił z rozpakowywania niemałą imprezę. H kochał sztukę. Tohr zmarszczył brwi. Wellsie i jego nienarodzone młode zawsze będą oznaczać dla niego największą, nieodwołalną stratę. Ale musiał pomścić i innych zmarłych. Reduktorzy zabrali mu nie tylko rodzinę, ale i najlepszego przyjaciela. Złość rozpaliła go w głębi... wywołując nowy głód. Głód wojny. Ze skupieniem i determinacją, które byty mu zarazem znajome i obce, Tohr zszedł po schodach i zatrzymał się przy niedomkniętych drzwiach do gabinetu. Wyczuł za nimi Ghroma, ale nie miał ochoty się z nikim widzieć. A przynajmniej nie sądził, by ją miał. Dlaczego w takim razie nie zadzwonił do kuchni, żeby przynieśli mu coś do jedzenia? Zajrzał przez szparę między drzwiami a framugą. Ghrom spał przy biurku, jedno ramię podłożył sobie pod głowę jak poduszkę, a jego długie, lśniące czarne włosy rozsypały się po papierach. W wolnej dłoni wciąż ściskał szkło powiększające, którego musiał używać do czytania. Tohr wszedł do pokoju. Rozglądając się, zobaczył półeczkę nad kominkiem i w wyobraźni ujrzał, jak Zbihr się o nią opiera, z powagą na poznaczonej bliznami twarzy i błyskiem w oczach. Furiath zawsze trzymał się blisko niego, zazwyczaj rozsiadał się na błękitnej sofie pod oknem. V i Butch zwykle siadali na rozsypującej się kanapie. Rankohr wybierał różnie, w zależności od nastroju... Tohr skrzywił się, widząc, co stało obok biurka Ghroma. Paskudny, sypiący się fotel barwy pistacjowej, z łatami naszytymi na siedzeniu... krzesło Tohra. To, które Wellsie chciała wyrzucić, bo do niczego się nie nadawało. To, które zaniósł do biura w ośrodku treningowym. - Przynieśliśmy je tutaj, żeby John wrócił do domu. Tohr odwrócił głowę. Ghrom podnosił się z biurka, równie słaby jak jego głos. Król mówił powoli, jak gdyby nie chciał wystraszyć gościa. - Po... tym, co się stało, John nie opuszczał biura. Spał tylko w tym fotelu. Straszny bajzel... Odreagowywał na treningu. Wdawał się w bójki. W końcu musiałem położyć temu kres, przenieść to barachło tutaj i wtedy sprawy - 275 -

zmieniły się na lepsze. - Ghrom odwrócił się w stronę fotela. - Siadał tu i obserwował mnie przy pracy. Po przemianie i letnich atakach zaczął walczyć nocą i spać w dzień, więc nie pojawiał się tu zbyt często. Brakuje mi go. Tohr zmarszczył brwi. Cholernie namieszał dzieciakowi w głowie. Pewnie, na nic innego nie było go stać, ale John niemało wycierpiał. Wciąż cierpiał. Tohr poczuł wstyd na myśl o tym, jak budził się każdego ranka i popołudnia, a John przynosił mu tacę z jedzeniem i siedział przy nim, póki nie zjadł. A później zostawał, jakby wiedział, że gdy tylko Tohr zostanie sam, zwymiotuje wszystko, co mu podano. John musiał sam sobie poradzić ze śmiercią Wellsie. Sam przejść przemianę. Zrobić mnóstwo rzeczy po raz pierwszy zupełnie sam. Tohr siadł na kanapie V i Butcha. Wydała mu się zaskakująco solidna, bardziej niż pamiętał. Zbadał palcami siedzenie. - Wzmocniliśmy je, kiedy cię nie było - powiedział cicho Ghrom. Zapadła długa cisza, w której niezadane przez Ghroma pytanie brzęczało w powietrzu jak echo dzwonów w domowej kaplicy. Tohr odkaszlnął. O tym, co ciążyło mu na sercu, mógł rozmawiać tylko z jedną osobą, z Hardhym, ale brat od dawna nie żył. Z drugiej strony, zaraz po nim to Ghrom był mu najbliższy... - Było... - Tohr splótł ramiona na piersi. - Poszło dobrze. Stanęła za mną. Ghrom z wolna skinął głową. - Dobry pomysł. - Jej. - Selena jest świetna. I miła. - Nie jestem pewien, jak długo to potrwa - powiedział Tohr, nie chcąc nawet rozmawiać o tej samicy. - Wiesz, zanim będę gotowy do walki, muszę trochę potrenować. Wpaść na siłownię. Fizycznie? Nie mam pojęcia, kiedy moje ciało wróci do formy - Nie przejmuj się czasem. Tylko doprowadź się do formy. Tohr spojrzał na swoje dłonie i zwinął je w pięści. Na kościach nie było śladu mięśni, a wystające przez skórę kostki przypominały plastyczną mapę pasma Adirondack: same szczyty i doliny. To będzie długa droga, pomyślał. A przecież nawet gdy odzyska fizyczną sprawność, w jego mentalnej talii kart będzie brakowało wszystkich asów. Mógł dużo ważyć i świetnie walczyć, ale tego nic nie zmieni.

- 276 -

Ktoś zapukał i Tohr zamknął oczy, modląc się, żeby to nie był jeden z braci. Nie chciał, żeby robili nie wiadomo jakie święto z jego powrotu do świata żywych. Jeju. Super. Bosko. Właśnie. - Co jest, Khill? - zapytał król. - Znaleźliśmy Johna. Tak jakby. Tohr otworzył szeroko oczy i odwrócił się, patrząc krzywo na chłopaka w drzwiach. Zanim Ghrom się odezwał, zapytał: - John zniknął? Khill zdawał się zaskoczony jego widokiem, ale pozbierał się szybko, słysząc naglące pytanie Ghroma: - Dlaczego nikt mi o tym nie powiedział? - Nie wiedziałem, że zniknął. - Khill wszedł do środka w towarzystwie rudzielca z treningów, Blastha. - Powiedział nam obu, że ma wolną zmianę i idzie się przespać. Uwierzyliśmy mu na słowo i zanim coś mi zrobisz, to wyjaśniam, że zostałem w swoim pokoju, bo przez cały czas myślałem, że on siedzi w swoim. Gdy tylko zdałem sobie sprawę, że go nie ma, poszliśmy go szukać. Ghrom zaklął pod nosem i przerwał Khillowi: - Spokojnie, synu. Nie wiedziałeś. Nic nie mogłeś zrobić. Gdzie on się, do cholery, podziewa? Tohr nie słyszał odpowiedzi z powodu ryku w głowie. John sam w Caldwell? Wyszedł bez słowa? A gdyby coś mu się stało? Wtrącił się do rozmowy. - Chwila. Gdzie on jest? Khill podniósł telefon. - Nie chce powiedzieć. Napisał tylko, że jest bezpieczny tam, gdzie jest, i chce się z nami spotkać jutrzejszej nocy. - Kiedy wraca do domu? - zażądał odpowiedzi Tohr. - Podejrzewam - wzruszył ramionami Khill - że nie wraca.

- 277 -