Ward J R Tom 11 Sidla Namietnosci

Glosariusz Ahstrux nohtrum - osobisty ochroniarz z uprawnieniami zabójcy. Funkcja z królewskiego nadania. Bractwo Czarnego Sztyletu - tajna organizacja mistrzów sztuk walki, której zadaniem jest obrona rasy wampirów przed Korporacją Reduktorów. Dzięki właściwemu doborowi genetycznemu członkowie Bractwa obdarzeni są potężnym ciałem i umysłem oraz niecodzienną zdolnością regeneracji. Bractwo wyławia kandydatów na swoich członków, którzy zazwyczaj nie są rodzonymi braćmi. Agresywni, pewni siebie, a przy tym tajemniczy, trzymają się z dala od cywilów i nie utrzymują kontaktów z członkami pozostałych kast, o ile nie potrzebują się dokrwić. W świecie wampirów bracia cieszą się wielkim poważaniem. O ich wyczynach krążą legendy. Giną tylko od bardzo poważnych urazów, takich jak rany postrzałowe, cios w serce itp. Broniec - samiec wampirów, który ma partnerkę. Samce mogą mieć więcej niż jedną partnerkę. Cerbher - kurator przydzielony z urzędu. Funkcja podlega gradacji; najwięcej uprawnień mają cerbherzy eremithek. Chcączka - okres płodności u samicy wampirów; zwykle trwa dwa dni i towarzyszy jej potężny apetyt seksualny. Pierwsza chcączka występuje około pięciu lat po przemianie, później pojawia się raz na dziesięć lat. Chcączka samicy wyczuwana jest przez wszystkie samce, które mają z nią kontakt. To niebezpieczny okres, w którym dochodzi do waśni i starć między rywalizującymi samcami, zwłaszcza jeśli samica nie ma partnera. Dhunhd - piekło. Ehros - wybranka wyszkolona w sztuce miłosnej. Eremithka - status przyznawany przez króla arystokratycznej samicy w odpowiedzi na suplikę jej rodziny. Eremithka podlega wyłącznie władzy cerbhera, zwykłe najstarszego samca w domostwie. Cerbher ma prawo decydowania o jej postępowaniu, zwłaszcza ograniczania bądź całkowitego zakazu kontaktów ze światem zewnętrznym. Frathyr - zwrot używany pomiędzy mężczyznami na znak wzajemnej miłości i szacunku. W swobodnym tłumaczeniu: drogi przyjaciel. Glymeria - opiniodawcze kręgi arystokracji. Socjeta. Gwardh - osoba odpowiedzialna za wychowanie, ojciec chrzestny. Juchacz - wampir płci męskiej lub żeńskiej, który ma obowiązek karmić swoją krwią właściciela. Choć posiadanie juchaczy należy do ginących obyczajów, jest nadal praktyką legalną. Korporacja Reduktorów - organizacja zabójców powołana przez Omegę w celu eksterminacji rasy wampirów.

Krwiczka- wampirzyca, która ma partnera seksualnego. Samice zwykle poprzestają na jednym partnerze, ponieważ samce mają silny instynkt terytorialny. Krypta - rytualne miejsce spotkań Bractwa Czarnego Sztyletu, wykorzystywane do ceremonii oraz przechowywania słoi z sercami reduktorów. W Krypcie odbywają się ceremonie przyjęcia do Bractwa i pogrzeby; tu również dyscyplinuje się nieposłusznych członków Bractwa. Wstęp przysługuje jedynie członkom Bractwa, Pani Kronik i inicjowanym adeptom. Lhingamonh - mityczny potwór wsławiony niespożytym apetytem seksualnym. Współcześnie: hojnie wyposażony przez naturę jebaka. Lilan - pieszczotliwie: ukochany, ukochana. Łyż - narzędzie tortur służące do wydłubywania oczu. Mamanh - spieszczenie słowa: matka. Nalla - najdroższa, ukochana. Rodzaj męski: nallum. Normałsi - symphackie określenie wampirów niebędących symphatami. Nówka - dziewica. Omega - złowroga, tajemnicza postać dążąca do zagłady wampirów z powodu niechęci do Pani Kronik. Istota nadprzyrodzona, posiada zdolności magiczne, z wyjątkiem mocy tworzenia. Pani Kronik - duchowy autorytet, doradczyni królów, strażniczka świętych ksiąg wampirów, dawczyni przywilejów. Istota nadprzyrodzona, posiada wiele nadprzyrodzonych mocy. W jednorazowym akcie kreacji powołała do istnienia rasę wampirów. Pierwsza Rodzina - królewska para wampirów z ewentualnym potomstwem. Pre-trans - młody wampir w okresie bezpośrednio poprzedzającym przemianę. Princeps - bardzo wysoki stopień w hierarchii wampirzej arystokracji; ustępuje rangą jedynie członkom Pierwszej Rodziny i Wybrankom Pani Kronik. Provodhyr - wpływowy osobnik piastujący wysokie stanowisko. Przedświtek - trzeci posiłek wampirów, odpowiednik kolacji w świecie ludzkim. Przemiana - przełomowy okres w życiu wampirów obojga płci, w którym osiągają dojrzałość. Odtąd muszą regularnie pić krew osobnika płci przeciwnej i nie mogą przebywać w świetle słonecznym. Przemiana zwykle występuje w wieku około dwudziestu pięciu lat. Niektóre wampiry, zwłaszcza samce, giną w trakcie przemiany. Wampiry przed przemianą są słabowite, nierozbudzone płciowo i niezdolne do dematerializacji. Psaniec - wampir należący do kasty sług. Psańce są posłuszne wielowiekowej tradycji, która dyktuje ich strój i maniery. Mogą przebywać w świetle dziennym, za to starzeją się dość szybko. Średnia długość życia psańca wynosi około pięciuset lat. Samica psańca: psanka.

Pyknąć - unicestwić nieumarłego przez przebicie mu piersi; anihilacji towarzyszy charakterystyczne pyknięcie połączone z rozbłyskiem. Pyrokant - pięta achillesowa, słaby punkt lub niszcząca słabość danego osobnika. Natury wewnętrznej (np. nałóg) lub zewnętrznej (np. kochanek). Pomstha - odwet. Akt wymierzenia sprawiedliwości, zwykle przez samca związanego z poszkodowanym. Qhrih (St. Jęz.) - runa honorowej śmierci. Reduktor-członek Korporacji Reduktorów. Bezduszny humanoid, pogromca wampirów. Reduktorów można pozbawić życia wyłącznie przez przebicie piersi; w pozostałych wypadkach żyją wiecznie. Nie jedzą, nie piją, nie rozmnażają się. Z czasem tracą pigment we włosach, skórze i tęczówkach są bezkrwiści, białowłosi, oczy mają bezbarwne. Pachną zasypką dla niemowląt. Do Korporacji wprowadzani przez Omegę, po rytualnej inicjacji wypatroszone serce przechowują w kamiennym słoju. Rundha - rytualna rywalizacja samców o samicę, z którą chcą się parzyć. Ryth - rytuał zwracania honoru proponowany przez stronę znieważającą. Znieważony wybiera dowolną broń i atakuje nieuzbrojonego adwersarza (samca lub samicę). Sadhomin - tytuł grzecznościowy używany w relacjach sado-maso przez osobnika podległego wobec osobnika dominującego. Sroghi - określenie odnoszące się do sprawności męskiego członka. W tłumaczeniu dosłownym: podziwu godny, zasługujący na szlachetną samicę. Symphaci - odmiana rasy wampirów charakteryzująca się, między innymi, skłonnością i talentem do manipulowania uczuciami bliźnich; w ten sposób doładowują się energetycznie. Symphaci od stuleci są gatunkiem pogardzanym, w niektórych epokach przeznaczonym na odstrzał. Odmiana bliska wymarcia. Tolly - czuły zwrot. W wolnym przekładzie: moja miła; mój miły. Wampir - przedstawiciel gatunku odmiennego od Homo sapiens. Aby żyć, wampir musi pić krew osobnika płci przeciwnej. Ludzka krew utrzymuje wampiry przy życiu, jednak jej działanie jest krótkotrwale. Po przemianie, która występuje około dwudziestego piątego roku życia, wampiry nie mogą przebywać na słońcu i regularnie muszą się dokrwić. Istota ludzka nie może zostać wampirem przez ukąszenie ani transfuzję krwi, spotyka się jednak rzadkie przypadki krzyżówki ras. Wampiry potrafią się dematerializować, ale wymaga to spokoju i koncentracji oraz braku większych obciążeń. Potrafią też wymazywać wspomnienia z pamięci krótkoterminowej człowieka. Niektóre wampiry umieją czytać w myślach. Średnia życia wampira wynosi ponad tysiąc lat; znaczna część osobników żyje o wiele dłużej. Wieczerza - pierwszy posiłek wampirów, odpowiednik śniadania w świecie ludzkim.

Wybranki - samice wampirów chowane na służebnice Pani Kronik. Uchodzą za arystokrację, choć bardziej w hierarchii duchowej niż świeckiej. Z samcami nie mają prawie styczności, czasem jednak parzą się z wybranymi dla nich przez Panią Kronik braćmi, aby zapewnić liczebność kasty. Posiadają dar jasnowidzenia. W dawnych czasach karmiły swoją krwią członków Bractwa, którzy nie mieli własnych krwiczek, praktyka ta została jednak zarzucona. Zanikh - duchowa kraina, w której zmarłe wampiry pędzą życie wieczne w otoczeniu swoich bliskich. Zghubny brah - młodszy bliźniak, nosiciel klątwy. Zvidh - pole buforujące, maskujące realistyczną iluzją wybrany fragment terenu; fatamorgana. Zwyrth - martwy osobnik powracający z Zanikhu do świata żywych. Zwyrthy darzone są głębokim szacunkiem i podziwiane za bolesne doświadczenia.

Prolog STARY KRAJ, 1761 RAPTEM PIĘĆ LAT PO PRZEMIANIE XKOHRA jego ojciec został zamordowany. Choć scena rozegrała się na oczach Xkohra, do ostatniej chwili nie zorientował się, co jest grane. Noc zapowiadała się zwyczajnie: ciemności spowijały las i wylot jaskini, a dzięki chmurom na niebie światło księżyca nie oświetlało ani Xkohra, ani bandy jego zabijaków. Podróżowali konno w sześciu: Dholor, Cypher, trzech kuzynów i Xkohr. Wcześniej wojażował z nimi też ojciec, Krhviopij, dawny członek Bractwa Czarnego Sztyletu. Tego wieczora, jak zawsze po zachodzie słońca, wypełniając swoje obowiązki, ruszyli polować na reduktorów, bezduszne stwory, powołane do istnienia przez Omegę, by zmieść z powierzchni Ziemi rasę wampirów. Szczęście często dopisywało bandzie Xkohra, choć nikt z ich siódemki nie należał do Bractwa - słynnej, tajnej super-grupy wojowników. Banda zabijaków pod wodzą Krhviopija składała się li tylko z prostych żołnierzy: Zero rytuałów i bałwochwalczej czci ze strony ludności cywilnej. Choć płynęła w nich arystokratyczna krew, zostali wydziedziczeni, gdyż przyszli na świat z defektem lub byli z nieprawego łoża. Jedyne co im pozostało, to oddać swe bezwartościowe życie w wojnie o przetrwanie rasy. A mimo to byli elitą wśród żołnierzy - zdolni do wszystkiego, najsilniejsi z silnych, na przestrzeni lat zdobyli uznanie najsurowszego z wodzów ich rasy: ojca Xkohra. Dobrani starannie i z rozmysłem, byli nieprzejednani w boju i całkowicie pozbawieni skrupułów. Było im wszystko jedno, czy kładą trupem człowieka, bydło, czy drapieżnika, byle tylko przelała się krew. Ślubowali posłuszeństwo wyłącznie swemu panu, gotowi iść za nim choćby na koniec świata. Poza tym nic ich nie ograniczało. I tak trzymać. Xkohr miał gdzieś te wszystkie ceregiele Bractwa i choć płynęła w nim błękitna krew, nie aspirował do szeregów braci. Na polu bitwy nie szukał chwały, lecz słodkiej ekstazy mordu. Bezużyteczną tradycję i idiotyczne rytuały zostawiał paniczykom z czarnymi sztyletami. Jemu było ganc egal, czym zabija. Stukot kopyt ustał, a potem zapadła cisza, gdy jeźdźcy wychynęli z lasu na tereny porośnięte dębem i mirtem. Wiatr przywiewał w ich stronę dym z domowych palenisk, ale był jeszcze inny, ważniejszy znak, że mają przed sobą wioskę, której szukają: W górze, na wyniosłej skale warowny zamek przysiadł, jak orzeł, wczepiony w granit pazurami swych fortyfikacji. Człowieki, rasa wiecznie skłócona z sobą.

A jednak budowla wzbudzała respekt Xkohra. Jeśli się kiedyś zdecyduje gdzieś osiąść, może wyrżnie mieszkańców zamku i zainstaluje się w twierdzy. To o wiele skuteczniejszy sposób, niż wznoszenie murów. - Marsz do wioski! Tam czeka na nas uciech co niemiara! zakomenderował ojciec. Szeptano, że we wsi dekują się reduktorzy, wyblakłe monstra, wtopione dla niepoznaki między kmiotków, którzy, karczując ziemię, mieszkali u stóp zamku w kamiennych chatach. Typowa strategia rekrutacyjna Korporacji: infiltrować jakąś pipidówkę, zwerbować po kolei wszystkich samców, dziatki i niewiasty wybić lub sprzedać w niewolę, a potem wskoczyć w siodło, by w podwojonym składzie zaczepić się w kolejnej miejscowości. Pod tym względem Xkohr niewiele różnił się od wroga: On też lubił zgarnąć łup z pola bitwy, zanim ruszył dalej. Noc po nocy Krhviopij z gromadą odszczepieńców parł przez krainę zwaną przez człeków Anglią, by dotarłszy do północnego krańca Szkocji, zawrócić i podążać niestrudzenie w dół, na południe, aż do obcasa włoskiego buta, gdzie nie mógł już dalej iść przed siebie. Wtedy ruszał z powrotem, przemierzając na powrót setki mil. I tak w koło. - Tu rozbijemy nasz biwak - zadecydował Xkohr, wskazując na gruby pień leżący w poprzek strumienia. Swój skromny dobytek przenosili przy akompaniamencie szelestu znoszonych skór i parskających rumaków. Kiedy złożyli już wszystko obok zwalonego dębu, wskoczyli na swe rumaki najczystszej krwi - oprócz broni tylko konie miały jakąkolwiek wartość. Xkohr nie łasił się na żadne precjoza, widząc w nich jedynie zbędne obciążenie. Bogactwo - to dla niego był rączy koń i sztylet, który dobrze leży w dłoni. Kiedy w siedmiu ruszyli do wsi, nie wymagali nawet od koni, by stawiały cicho kopyta. Sami jednak nie wydawali okrzyków wojennych, bo przeciwnik i bez takiej zachęty tylko czekał, by wyjść im naprzeciw. Gdy przybyli na miejsce, tu i ówdzie uchyliły się drzwi chat człowieków tylko po to, by się zaraz zamknąć na rygiel. Xkohr nie zwracał na to większej uwagi, czesząc wzrokiem przysadziste kamienne domostwa i zamknięte sztabami warsztaty wokół rynku w poszukiwaniu bladych jak zjawy dwunożnych istot, które cuchnęły trupim truchłem obtoczonym w słodkiej melasie. Podjechał ojciec, uśmiechając się złowieszczo. - Po wszystkim możemy popróbować owoców z miejscowych sadów. - Możemy - odburknął Xkohr, przyciągając cugli, bo koń szarpał łbem. Prawdę mówiąc, nie był specjalnie zainteresowany chędożeniem niewiast i gwałceniem samców, ale wolał nie sprzeciwiać się ojcu, nawet w kwestii uciech. Dał znak ręką i trzej towarzysze odbili w lewo przy niewielkiej budowli, której spadzisty dach wieńczył krzyż, a sam z resztą żołnierzy skręcił w prawo. Jego ojciec, jak to on, zrobi, co mu się będzie podobało.

Wymuszenie na ogierach, by szły stępa, wymagało nie lada siły, ale Xkohr przywykł do nieustannej walki ze swoim wierzchowcem i mocno siedział w siodle. Był skoncentrowany, a jego oczy czujnie penetrowały rzucane przez księżyc cienie. Grupka nieumarłych, którzy wychynęli zza kuźni, była uzbrojona po zęby. - Pięciu - zawarczał Cypher. - Noc dobrze się zapowiada. - Trzech - ostudził go Xkohr. - Dwóch jest jeszcze wciąż człekami, ale, rzecz jasna, ich też sprzątnę z rozkoszą. - Których wybierasz dla siebie, panie? - spyta! jego towarzysz z szacunkiem, na który Xkohr zapracował sobie nie wysokim urodzeniem, lecz bitnością. - Człeków - odparł Xkohr, wychylając się z siodła, by przykrócić koniowi wodzy. - Jeżeli czai się tu więcej reduktorów, powinno ich to ośmielić. Spiął konia ostrogami i przywarł do siodła, patrząc z uśmiechem na uzbrojonych reduktorów w kolczugach, którzy stali nieporuszeni. Jednak po dwójce człeków nie mógł spodziewać się podobnego opanowania. Choć mieli z sobą broń, gdyby tylko błysnął kłami, pierzchliby trwożliwie, jak chłopska chabeta na dźwięk kuli armatniej. Z tego powodu ruszył galopem w prawo, jednak za najbliższą chatą zatrzymał konia i zeskoczył z siodła. Choć jego ogier był narowisty, pozostawiony bez swego pana czekał posłusznie w miejscu... Z tylnych drzwi, świecąc w ciemnościach białą koszulą, wybiegła samica, grzęznąc w błocie. Na widok Xkohra zamarła ze zgrozy. Nic dziwnego: był od niej dwa albo i trzy razy większy, a w dodatku w odróżnieniu od wieśniaczki nie był w nocnej bieliźnie, tylko w rynsztunku bojowym, gdy łapała się z gardło, w nozdrza uderzył go jej aromat. Cóż, może pomysł ojca, by skosztować miejscowych owoców, nie był znów taki głupi... Na samą myśl o tym wydał z siebie gardłowe warknięcie, które nieźle popędziło kota wieśniaczce. Widok zmykającej samicy obudził w nim drapieżcę. Głód krwi skręcił mu kiszki, przypominając, że minęło wiele tygodni, odkąd po raz ostatni dokrwił się od przedstawicielki jego rasy, a chociaż biedne dziewczę było tylko człekiem, na tę noc chętnie by się nią zadowolił. Niestety, chwilowo nie miał czasu na baraszkowanie, ale wiedział, że ojciec z pewnością dorwie ją później, a sam Xkohr łyknie sobie na pokrzepienie jak nie od tej, to od innej. Rezygnując z pościgu, sięgnął przez ramię i dobył przytroczoną do pleców kosę. Z tą groźną bronią obchodził się po mistrzowsku; wymachując złowrogim, zakrzywionym ostrzem na wietrze, czekał, aż dwie upatrzone rybki wpadną w jego sieci na amen. Lubił się czuć nieomylny.

Z głównej wioskowej uliczki dobiegło go pyknięcie, któremu towarzyszył oślepiający błysk. Dwa człeki nadbiegły z wrzaskiem, jakby je ścigały upiory, kryjąc się za kuźnią. Po co tyle hałasu o nic. Upiór czekał na nie właśnie tutaj. Nie wrzasnął, nie zaklął, ani nawet nie warknął, tylko rzucił się przed siebie na muskularnych nogach, wprawnie dzierżąc oburącz kosę. Na jego widok człeki zaczęły się ślizgać, trzepocąc rękami, jak kaczki lądujące na tafli wody. Widział w zwolnionym tempie, jak jego ulubiona broń zatacza szerokie koło, dosięgając obu człeków na wysokości szyi i ścinając im za jednym zamachem głowy. Mignęły mu ich zaskoczone twarze, potem krew trysnęła, ochlapując jego pierś. Zdekapitowane ciała z zaskakującą płynnością osunęły się na ziemię, gdzie zastygły z powykręcanymi członkami. Teraz dopiero Xkohr wydał z siebie okrzyk. Zakręcił się na pięcie, zaczerpnął tchu i wypuścił powietrze z rykiem, wymachując przed sobą kosą, której szkarłatne ostrze wciąż było żądne krwi. Chociaż jego ofiarą były raptem człeki, morderstwo wprawiło go w rausz bardziej ekstatyczny, niż orgazm, a świadomość, że odebrał życie, kładąc trupem dwa człeki, rozchodziła się błogo po całym ciele. Świsnął przez zęby, przywołując wierzchowca, który przytruchtał posłusznie. Zebrał wodze, podrywając rumaka do galopu, i puścił się wąską, spadzistą ścieżką, wpadając pomiędzy walczących. Jego kompani uwijali się w ferworze walki. Brzękały miecze, wrzaski raz po raz zakłócały nocną ciszę. Swój trafił na swego. Zgodnie z przewidywaniami Xkohra jeszcze pół tuzina reduktorów nadciągnęło na pełnokrwistych ogierach, by jak lwy bronić swego terytorium. Ściskając wodze w jednej dłoni i wymachując kosą w drugiej, Xkohr rzucił się na nadciągające doborowe siły wroga. Jego rumak, szczerząc obnażone zęby, mknął w stronę jadących konno nieumarłych. Gdy kosa Xkohra, zrośniętego ze swym wierzchowcem jak jedno ciało, dosięgła reduktora, trysnęła czarna krew, a w powietrzu zaczęły fruwać jego szczątki. Gdy dopadł następnego reduktora i rozpłatał mu pierś na pół, pojął, że po to właśnie się urodził, że to, co robi, jest najdoskonalszym wykorzystaniem czasu, który mu przypadł na ziemi. Nie był żadnym obrońcą, lecz urodzonym mordercą. Nie zabijał w imieniu swej rasy, lecz dla własnej... rozkoszy. Wkrótce już było po wszystkim - nocna mgła spowijała powalonych reduktorów, którzy wili się w kałużach czarnej, oleistej krwi. Jego kamraci wyszli z potyczki niemal bez szwanku. Dholor miał rozcięte ramię, a Cypher kulał; czerwona plama po zewnętrznej stronie nogawki wędrowała w kierunku buta. Obaj jednak ruszali się żwawo, nic sobie nie robiąc z obrażeń. Xkohr ściągnął wodze i zeskoczył z konia, by przypiąć kosę na powrót do pleców. Gdy wyciągnąwszy stalowy sztylet, zaczął pykać po kolei

przeciwników, żałował, że odsyła ich z powrotem na łono stwórcy. Palił się wciąż do walki, a nie miał z kim... Nagle przeraźliwy krzyk sprawił, że odwrócił głowę. Odziana w nocną koszulę samica człeków biegła ubitą wioskową drogą, niczym zwierz wykurzony z nory. Deptał jej po piętach ojciec Xkohra, galopując na swoim wierzchowcu. Potężne ciało Krhviopija ledwie mieściło się w siodle. Prawdę mówiąc, w wyścigu z nim nie miała szans: Krhviopij zrównał się z nią, złapał z konia i przerzucił sobie przez siodło, nie zatrzymując się ani nawet nie zwalniając. Pędząc konno z szamocącą się samicą, ojciec Xkohra potrafił przebić kłami jej smukłą szyję i wgryźć się tak mocno, by nie mogła mu uciec. Kres kobiety wydawał się już bliski, ostatecznie jednak Krhviopij pierwszy miał opuścić ten padół. Ze skłębionej mgły wychynęła zjawa wyglądająca, jakby skropliła się z wilgoci w powietrzu nocy. Xkohr spojrzał na nią z ukosa. Węch mówił mu, że odziana w białą szatę istota jest samicą, i to samicą jego rasy. Jej zapach coś mu niejasno przypominał. Stała jego ojcu na drodze, wyglądając, jakby sadystyczny wojownik, który mógł ją rozjechać w każdej chwili, nie robił na niej najmniejszego wrażenia. Krhviopij natomiast patrzył na nią jak zahipnotyzowany. Ledwie jego wzrok spoczął na zjawie, zrzucił z siodła samice człeków, jak ogryziony do kości udziec barani. Xkohr poczuł dziwny niepokój. Jego ojciec był władczym, drapieżnym samcem - trudno było sobie wyobrazić, żeby ot, tak, odjął sobie od ust przedstawicielkę płci niewieściej... W dodatku coś mówiło Xkohrowi, że zjawa jest niebezpieczna, i to śmiertelnie. - Uważaj, ojcze! - krzyknął. Gwizdnął na swojego wierzchowca, wskoczył na siodło i dźgnął konia ostrogami. Kierowany niepojętym lękiem usiłował zajechać rodzicowi drogę. Za późno. Jego ojciec był już przy samicy, która właśnie ugięła nogi w przysiadzie. Rany, zbierała się do skoku w... Jednym sprężystym ruchem wzbiła się w powietrze, łapiąc ojca za nogę, po której wdrapała się na konia. Następnie, objąwszy Krlwiopija za potężną pierś, przeleciała na drugą stronę, pociągając go za sobą na ziemię - rzecz zgoła niemożliwa dla tak zwiewnej postaci. A więc nie była duchem, tylko istotą z krwi i kości. Zatem - można ją było zabić. Już zaczął się szykować, by ich staranować swoim ogierem, gdy samica wydobyła z siebie głos, który, nie będąc ani trochę kobiecy, bardziej przypominał wojenny okrzyk Xkohra. Bojowy okrzyk samicy wzbił się ponad

tętent końskich kopyt i wrzawę odszczepieńców gotujących się do odparcia nieoczekiwanego ataku. Wciąż jednak nie było wyraźnych powodów, by interweniować. Khrviopij, otrząsnąwszy się z szoku po upadku z siodła, przeturlał się na plecy i z dzikim wyrazem twarzy dobył sztyletu. Klnąc, Xkohr ściągnął wodze i zrezygnował z pomocy, bo nie wątpił, że rodzic da sobie radę. Wolał się nie narzucać ojcu z pomocą - w przeszłości oberwał niejednokrotnie, zanim wykuł tę lekcję na blachę. Zeskoczył jednak z konia, czekając w pogotowiu na wypadek, gdyby z lasu miały wychynąć kolejne Walkirie, dzięki czemu wyraźnie usłyszał słowa zjawy. - To za Vrhednego. Wściekłość ojca na chwilę ustąpiła zaskoczeniu. Zanim wstąpił w niego na powrót duch bojowy, samica zajaśniała niepokojącym blaskiem. - Ojcze! - wrzasnął Xkohr, rzucając się w ich stronę. Za późno. Zdążyła go już dotknąć. Płomienie strzeliły wokół surowej, brodatej twarzy Krhviopija, trawiąc go jak stóg siana. Z równym wdziękiem, z jakim powaliła Krhviopija na ziemię, samica odskoczyła w tył, przyglądając się, jak rozpaczliwie próbuje zdławić ogień. Daremnie. Krzycząc przeraźliwie, płonął żywcem, skórzany strój nie dawał mu żadnej ochrony. Xkohr próbował dobiec do ojca, ale żar był tak silny, że zarył w miejscu, osłaniając ręką twarz przed płomieniami o nadnaturalnej temperaturze. Samica stała nadal nad konwulsyjnie podrygującym ciałem. Migotliwy, oranżowy blask oświetlał jej okrutne, piękne lico. Przeklęta suka uśmiechała się. Nagle odwróciła twarz w jego stronę. Wpierw nie chciał własnym oczom wierzyć, ale potem musiał ugiąć się przed wymową faktów: Stała przed nim, w żeńskim wydaniu, wierna kopia Krhviopija. Te same czarne włosy, blada twarz i siwe oczy. Ta sama budowa czaszki. Więcej - ten sam błysk w okrutnych oczach, mściwa satysfakcja granicząca z ekstazą kombinacja znana Xkohrowi aż za dobrze. Po chwili zniknęła, roztapiając się we mgle - nie zdematerializowała się, jak wampiry, tylko odpłynęła w siną dal. Ledwie żar nieco osłabł, Xkohr rzucił się na pomoc ojcu, ale nie było już czego ratować. Nawet do pochówku zostało niewiele. Padając na kolana przed tlącymi się smrodliwie kośćmi, pozwolił sobie na chwile słabości. Łzy napłynęły mu do oczu. Pomimo okrucieństwa Krhviopija, coś łączyło samca z jedynym potomkiem, którego uznawał. Po prawdzie jeden był wart drugiego. - Na Panią Kronik, co też to mogło być? - przerwał ciszę Cypher ochrypłym głosem. Xkohr mrugał przez dłuższą chwilę, zanim odwrócił głowę. - Zabiła go.

- Tyle, to sam wiem. Kiedy banda kamratów zaczęła się zbliżać do niego, Xkohr musiał podjąć decyzję, co teraz. Z trudem dźwigając się z klęczek, chciał gwizdnąć na swojego wierzchowca, ale w ustach mu zaschło. Ojciec był jego klątwą, ale pomimo wszystko stanowił jakieś korzenie. Teraz nie żył. Był martwy. Zginął w pięć sekund, w dodatku przez samicę. Xkohr stracił ojca na zawsze. Wziął się w karby i spojrzał na zgromadzonych przed nim samców dwóch stało, dwóch siedziało na koniach, jeden usunął się na bok. Czuł powagę chwili: cała jego przyszłość zależała od tego, jak się teraz zachowa. Choć wzięty był przez zaskoczenie, nie zamierzał uchylać się od swej powinności: - Słuchajcie mnie uważnie, bo nie będę dwa razy powtarzał. Nikt nigdy nie może dowiedzieć się o tym, co się tutaj stało. Mój ojciec poległ, walcząc z wrogiem. Spaliłem jego zwłoki, by zachować święte popioły. Przysięgnijcie, że dotrzymacie tajemnicy. Jego kompani, z którymi przez te wszystkie lata niejeden raz stawał do boju, złożyli stosowne ślubowanie, a gdy ich grube głosy wybrzmiały w nocnej ciszy, Xkohr nachylił się i nabrał popiołu w dłonie. Podniósł ręce, wcierając zwęglony pył w oba policzki, a potem zsunął dłonie w dół, ku nabrzmiałym żyłom na szyi. Na koniec ujął twardą czaszkę - tyle tylko zostało z jego ojca. Uniósłszy wysoko dymiący, zwęglony czerep Krhviopija, ogłosił się dowódcą żołnierzy. - Ja i tylko ja jestem odtąd nad wami. Kto mi się nie podporządkuje, zostanie uznany za wroga. Więc jak? Przystali bez wahania. Jak jeden mąż przyklękli na kolano, a następnie z okrzykiem dobyli sztyletów, wbijając je u stóp Xkohra. Patrząc na ich pochylone głowy czuł, jak spowija go nimb wodza. Krhviopij opuścił ten padół; odtąd żyć będzie tylko w opowieściach. Było więc ze wszech miar słuszne, by jego syn przejął teraz po nim buławę, stając na czele oddziału, którym nie mógł dowodzić ani Ghrom, król, który nie umiał rządzić, ani Bractwo, którego progi były za wysokie dla odszczepieńców. Byli skazani na przywództwo Xkohra. - Ruszymy w stronę, z której przybyła samica - oznajmił. - Znajdziemy ją, choćby miało to trwać parę setek lat. Zapłaci za dzisiejszą noc. - Gwizdnął głośno i wyraźnie na swego rumaka. - Tymi oto dłońmi pomszczę śmierć mego rodzica. Wskoczył na konia, ściągnął wodze i pomknął przed siebie, a jego kompani w równym szyku ruszyli jego śladem, gotowi skoczyć za nim w ogień. Kiedy galopem opuszczali wieś, Xkohr wpuścił czaszkę ojca za skórzaną koszulę, tuląc do serca. Pomści ojca, choćby miał to przypłacić życiem.

Rozdział 1 TOR WYŚCIGOWY AQUEDUCT, QUEENS, NOWY JORK - CHĘTNJE ZROBIĘ CI LASKĘ. Doktor Manny Manello odwrócił się w stronę, z której padły te słowa. Umówmy się, że nie po raz pierwszy spotkał się z podobną propozycją, a usta, które ją złożyły, miały w sobie dosyć botoksu, by gwarantować pełną amortyzację. Mimo to był zaskoczony. Candace Hanson posłała mu uśmiech, wymanikiurowaną dłonią poprawiając na głowie kapelusz a la Jackie O. Chyba liczyła na to, że sprośne słowa, padając z ust wytwornej damy, podziałają jak afrodyzjak. Pewnie się nie myliła - czasami. Sam Manny kiedy indziej może skorzystałby z okazji, bo właściwie nie widział przeciwwskazań, ale dziś nie mógł z siebie wykrzesać entuzjazmu. Niezrażona, nachyliła się w jego stronę, migając biustem, który nie tylko nie poddawał się grawitacji, ale wręcz występnie jej urągał. - Wiem, gdzie możemy to zrobić. Wierzył jej na słowo. - Zaraz zaczyna się gonitwa. Odęła wargi, a może tylko były jeszcze obrzmiałe po zastrzyku. Kurczę, jakieś dziesięć lat temu musiała być niezłą lufą, ale teraz jej twarz powlekła się patyną kolejnych rozczarowań, nakładającą się na naturalny proces starzenia się skóry, z którym walczyła zajadle, jak bokser. - Rozumiem. Wobec tego potem. Manny odwrócił się, zbywając jej słowa milczeniem. Jakim cudem wkręciła się do sektora właścicieli? Pewnie skorzystała z zamieszania, kiedy wszyscy wracali z padoku po siodłaniu koni - bez wątpienia miała wprawę we wkręcaniu się tam, gdzie jej nikt nie prosił: Candace należała do pewnej kategorii bywalczyń manhattańskiej socjety które prawie nie różniły się od prostytutek, a jej życiową dewizą, jak wielu osób zamożnych od pokoleń, było olewanie kłopotów z nadzieją, że same przejdą. Choćby na kogoś innego. Uniósłszy dłoń, żeby Candace nie mogła pchać się na niego, Manny wychylił się z loży, by sprawdzić, czy na tor wyprowadzają już jego klacz. Na razie czekała jeszcze na zewnątrz: nie lubiła towarzystwa innych koni, więc trzymano ją z dala od nich. Tor Aqueduct na Queensie nie był aż tak prestiżowym torem, jak Belmont, czy Pimlico, nie umywał się też do szacownego nestora amerykańskich torów wyścigowych - Churchill Downs, ale też i nie wypadł sroce spod ogona ze swoim tysiącośmiusetmetrowym torem ziemnym, a prócz tego torem trawiastym i torem dla krótkich dystansów. Obiekt był w stanie pomieścić na swoim terenie do dziewięćdziesięciu tysięcy osób. Żarcie było

paskudne, ale też nikt tutaj nie przyjeżdżał się napychać. Wyścigi o Puchar Wooda z pulą 750 000 dolców odbywały się w kwietniu i były dobrym sprawdzianem dla koni, które przymierzały się do startu w Potrójnej Koronie... No, nareszcie, pojawiła się jego maleńka. Gdy oczy Manny'ego spoczęły na GloryGloryHallelujah, zgiełk tłumu, wiosenny dzień i falujący szpaler koni przestały dla niego istnieć. Widział tylko swoją cudowną klaczkę, której kara sierść połyskiwała w słońcu, wysmuklę pęciny stąpały z wdziękiem, a delikatne kopyta wznosiły się i opadały. Miała dobrze ponad dwadzieścia dłoni wzrostu i dżokej wyglądał na jej grzbiecie jak komar, a różnica rozmiarów między obojgiem przekładała się również na to, kto kim rządził. Glory od początku tresury stawiała sprawę jasno: jest skłonna tolerować na swym grzbiecie wkurzających kurdupli rodzaju ludzkiego pod warunkiem, że ostatnie słowo będzie należeć do niej. Apodyktyczny temperament Glory zniechęcił już dwóch trenerów. Trzeci, aktualny, wydawał się co nieco sfrustrowany, ponieważ jego męska ambicja obrywała tęgiego kopniaka, wymierzonego końskim kopytem: Glory osiągała niesamowite prędkości, które nie miały nic wspólnego z jej treningiem. Manny, prawdę mówiąc, miał w nosie przerośnięte ego kolesiów, którzy żyli z mądrzenia się na temat koni. Jego dziewczynka miała waleczną naturę i sama wiedziała co robić. Spokojnie zdawał się na jej rozum, by potem mieć radochę, patrząc, jak zostawia w tyle swoich rywali. Śledził ją rozkochanymi oczyma, wspominając skurwiela, od którego odkupił ją przed ponad rokiem. Zważywszy na rodowód Glory, dwadzieścia kawałków, które za nią dał, to były grosze, zarazem jednak niebotyczna kwota przy jej temperamencie i braku pewności, czy zakwalifikuje się do wyścigów. Była niesfornym roczniakiem o włos od dyskwalifikacji, o ile nie przemielenia na karmę dla psów. Wyszło jednak na to, że dobrze obstawił. Wystarczyło tylko zdać się na Glory i dać jej wolną rękę, a dokonywała cudów. Kiedy procesja dotarła do startmaszyny część koni zaczęła się denerwować, ale jego dziewczynka była bardzo spokojna, jakby wiedziała, że należy oszczędzać się przed gonitwą. Pomimo nie najlepszej pozycji startowej był pełen dobrych myśli, ponieważ dżokej na jej grzbiecie dobrze wiedział, jak się z nią obchodzić i to jemu bardziej zawdzięczała swój sukces, niż trenerom. Podchodził do Glory w ten sposób, że pokazywał jej różne opcje i pozwalał dokonać własnego wyboru. Manny wstał i zacisnął dłonie na malowanej balustradzie loży. Tłum wstawał z ławek, wyciągając lornetki. Z zadowoleniem stwierdził, że serce bije mu żywo, co ostatnio zdarzało się tylko na siłowni. Przez ostatni rok z kawałkiem życie było nieznośnie nudne - może właśnie dlatego ta klacz tyle dla niego znaczyła. Może była wszystkim, co mu zostało... Oczywiście, nie będzie się nad sobą użalał.

Przy startmaszynie panowało straszliwe zamieszanie, ale też kiedy trzeba wtłoczyć do klatki piętnaście nerwowych koni o niebotycznie długich nogach, koni, których wyrzut adrenaliny ma szybkość karabinu maszynowego, to nie ma czasu do stracenia. Po chwili tor został zamknięty, a obsługa pomknęła w stronę stacjonaty. Manny wstrzymał oddech. Sygnał. Bang! Bramki otwarły się i tłum radosnym rykiem powitał konie, które wystrzeliły jak z armaty. Warunki były wyśmienite. Sucho, chłodno. Dobra nawierzchnia toru. Zresztą dla Glory nie miało to znaczenia, w razie czego poradziłaby sobie i na ruchomych piaskach. Konie pędziły teraz, a odgłos ich kopyt pospołu z głosem zapowiadającego podkręcały nastrój widowni do granic ekstazy. Manny jednak zachowywał spokój; z dłońmi na balustradzie i wzrokiem utkwionym w torze, gdzie właśnie ciasno zbita gromada koni brała pierwszy wiraż. Na wielkim ekranie widział, że sytuacja rozwija się po jego myśli. Jego klacz była druga od końca. Sadziła raptem długimi susami, gdy reszta koni dawała z siebie wszystko... niech ją kule biją, nawet nie wyciągnęła porządnie szyi. Jednak dżokej Glory miał dość rozumu, by nie wymuszać na niej prędkości i pozwalać jej biec na zewnątrz stawki, póki sama nie uzna, że będzie gotowa. Manny dobrze wiedział, co się zaraz stanie: Glory wpadnie jak burza pomiędzy inne konie, roztrącając je na boki. To był jej stały numer. I rzeczywiście, kiedy konie wypadły na prostą, zbliżając się do trybun, w Glory nagle wstąpił duch. Z wyciągniętą szyją gnała przed siebie coraz dłuższym krokiem. - Tak, maleńka, zrób to teraz - szepnął Manny. Glory jak błyskawica przedzierała się przez gąszcz koni, zostawiając rywali w tyle. Nabierała szybkości w zawrotnym tempie - to była jej ulubiona taktyka. W dodatku robiła to na ostatnim odcinku, odsądzając wszystkich za sobą tuż przed metą. Manny zarechotał z uciechy. Uwielbiał Glory. - Jezu, Manello, zobacz, co ona robi! Manny skinął głową, nie patrząc na Candace, bo na czele stawki dochodziło właśnie do zamiany miejsc: z młodego ogiera, który dotąd był na prowadzeniu, zeszła nagle para. Dżokej próbował wykrzesać z niego zapał, lejąc go po kłębie - z równym skutkiem mógłby besztać auto, które świeci pustym bakiem. Ogier spadł na drugą pozycję, wyprzedzony przez narowistego kasztana, który połykał tor w zawrotnym tempie puszczony na całość przez swojego dżokeja.

Przez chwilę konie biegły łeb w łeb, po czym kasztan wysunął się na czoło stawki. Nie na długo. Klacz Manny’ego wybrała stosowny moment, by wbić się pomiędzy trzy konie, lądując na ogonie kasztana. Tak, właśnie tak! Z wyszczerzonymi zębami i uszami położonymi po sobie Glory była wyraźnie w swoim żywiole. Zrobi to, niech go kule, jego dziewczynka to zrobi! Myśli Mannego pomknęły mimo woli w stronę pierwszej soboty maja. Kentucky Derby... To wszystko stało się tak nagle. W ułamku sekundy jego nadzieje legły w gruzach. Młody ogier celowo rzucił się w bok, uderzając w Glory i z wielkim impetem spychając ją na środek toru. Klacz Manny'ego była wysoka i silna, ale ta konfrontacja była ponad jej siły, zwłaszcza przy prędkości siedemdziesięciu kilometrów na godzinę. Przez moment Manny wierzył jeszcze, że Glory pobiegnie dalej. Chociaż zaczęła się zataczać i kuleć, liczył wciąż, że odbije się jakoś i da bezczelnemu draniowi nauczkę. Ale klacz osunęła się na tor, prosto pod nogi trzech koni, które dopiero co wyprzedziła. Zaczęła się straszliwa jatka. Konie rzucały się na boki, by ominąć przeszkodę, a dżokeje, ściągając krótkie, wyścigowe wodze, modlili się, by nie spaść. Wszyscy wyszli cało, z wyjątkiem Glory. Po trybunach poniósł się szmer. Manny zerwał się, przeskakując przez balustradę loży, a następnie roztrącając widzów, dopadł ogrodzenia i wskoczył na tor, gnając do Glory z zawrotną szybkością, którą zawdzięczał uprawianiu sportów przez wiele lat. Widok był wstrząsający. Glory, nie zwracając uwagi na swoją kontuzję, dzielnie próbowała stanąć na nogi: nie odrywała wzroku od pędzących koni, jakby myślała tylko o tym, jak doścignąć przeciwników, którzy porzucili ją leżącą na ziemi. Niestety, jej przednia noga miała zupełnie inne plany: wyginała się bezwładnie pod kolanem, a Manny nie musiał odwoływać się do wieloletniej praktyki chirurga ortopedy, by gołym okiem widzieć, że coś nie tak. Bardzo nie tak. - Robiłem, co mogłem, doktorze Manello. Jezu Chryste... - Dżokej miał łzy w oczach. Manny rzucił się podnieść wodze z ziemi. Podjechali weterynarze. Dookoła miejsca tragedii ustawiono ekrany. Kiedy trzech mężczyzn w kombinezonach podeszło do Glory, w oczach zbolałej, zdezorientowanej klaczy pojawił się błysk szaleństwa. Manny robił, co mógł, by uspokoić klacz, gładząc po szyi miotające łbem zwierzę. Po zastrzyku uspokajającym Glory rozluźniła się, a w każdym razie przestała rozpaczliwie rwać się do biegu.

Naczelny weterynarz popatrzył na jej pęcinę i pokręcił tylko głową, co w języku koniarzy znaczyło: Należy ją uśpić. - Mowy nie ma. - Manny przysunął twarz do twarzy weterynarza. Wsadźcie nogę w stabilizator i zawieźcie natychmiast do kliniki. Zrozumiano? - Ona nigdy nie wróci na tor. To wygląda na skomplikowane złama... - Proszę natychmiast zabrać stąd moją klacz i przewieźć do Tricounty... - Przecież to się nie opłaca... Manny złapał weterynarza za kombinezon na piersi, przyciągając konowała do siebie tak, że trącili się nosami. - Słyszysz, co mówię?! No, już. Jazda! Na chwilę zapadła konsternacja, jakby gnojkowi nikt nigdy jeszcze nie powiedział do słuchu. - Nie dam zabić mojego konia! - ryknął Manny, rozwiewając ostatnie wątpliwości. - Za to z przyjemnością porachuję się z tobą, i to zaraz. Czując, że nie są to czcze pogróżki, weterynarz odskoczył w tył. - Już dobra... dobra. Manny nie mógł pozwolić sobie na to, by stracić tę klacz. Przez ostatni rok opłakiwał jedyną kobietę, którą kochał w życiu, niepokoił się swoim stanem psychicznym i pił szkocką na umór, choć nigdy nie lubił tego świństwa. Gdyby Glory zeszła z tego świata, nic by mu już nie zostało.

Rozdział 2 CALDWELL W STANIE NOWY JORK OŚRODEK TRENINGOWY BRACTWA PIEPRZONA ZAPALNICZKA... TYLKO O DUPĘ ROZTRZASKAĆ. Vrhedny ze skrętem w ustach stał w korytarzu za kliniką Bractwa. Mało nie odarł kciuka ze skóry, masturbując kółko zapalniczki, mimo to nie udało mu się wykrzesać niczego, co choćby w przybliżeniu przypominało płomień. Klik, klik, klik... Cisnął z niesmakiem przeklęty szajs do kosza, po czym zdjął skórzaną, wyściełaną ołowiem rękawiczkę i zapatrzył się w swoją świetlistą dłoń. Poruszył palcami, pokręcił nadgarstkiem. Dłoń łączyła w sobie atrybuty palnika gazowego i bomby atomowej, zdolnej stopić każdy rodzaj metalu, wytopić szkło z kamienia, spiec na grzankę każdy samolot, pociąg, czy samochód, który by podpadł V. Dzięki niej mógł się również kochać ze swoją najdroższą. Ta dłoń była jednym z dwóch szczególnych podarunków od jego wszechmocnej rodzicielki. Drugi dar - jasnowidzenie - był też źródłem wielu uciech. Uniósłszy zabójczą dłoń na wysokość twarzy, przybliżył do niej koniec skręta - nie za blisko, żeby nie sfajczyć sobie swojej dawki nikotyny, bo wtedy musiałby rolować kolejnego skręta, do czego nigdy nie miał cierpliwości, a już z pewnością nie w dzień taki jak ten. Sztachnął się. Niebo w gębie. Kurzył wsparty o ścianę wyłożonego linoleum korytarza. W aktualnym ponurym nastroju papieros był tylko gwoździem do trumny, ale i tak było to lepsze od zadręczania się, na czym upłynęły mu ostatnie dwie godziny. Naciągając rękawiczkę, myślał o tym, że chętnie skorzystałby ze swego „daru” i puścił coś z dymem, wszystko jedno co. Czy to możliwe, że jego siostra jest tuż, za ścianą? Leży w szpitalnym łóżku... sparaliżowana? Rodzeństwo odnajduje się w wieku trzystu lat. Niezły numer. Ładnie pograłaś z nami, mamusiu, nie ma dwóch zdań. A już myślał, że przerobił wszystkie pretensje do swoich starych. Fakt, że na razie dopiero jedno z nich nie żyje. Gdy Pani Kronik kopnie w kalendarz w ślad za Krhviopijem, zapewne ich stosunki ułożą się lepiej. Tak jak się teraz rzeczy miały, ostatnie szokujące wydarzenia w połączeniu z samotną wyprawą Jane do świata człowieków, wprawiały go w... Nawet nie umiał tego nazwać... Wyjął komórkę, sprawdził wyświetlacz i włożył ją z powrotem do kieszeni skórzanych spodni.

Psiakość, to była cała Jane. Jak sobie coś wbiła w głowę, nie dało się z nią dyskutować. Sam, naturalnie, niczym się od niej nie różnił, ale w takich chwilach jak ta, prosiłoby się o jakieś względy dla niego. Przez to cholerne słońce nie mógł wyjść na zewnątrz. Gdyby był przy swojej najdroższej, przynajmniej ten cały „wielki” Manuel Manello nie certoliłby się w nieskończoność. V dałby mu po prostu w łeb, wrzucił do cadillaca i przywiózł słynne złote rączki, żeby wreszcie zoperowały Panikhę. W pojęciu V wolna wola to coś, co się czasem komuś uda, i tyle. Skończył palić, zdusił niedopałek o podeszwę, po czym wyrzucił go do kosza. Straszliwie chciało mu się pić - wcale zresztą nie wody czy coli. Pół skrzynki Grey Goose mogłoby wstępnie uśmierzyć jego pragnienie, ale jeśli wszystko pójdzie jak należy, czeka go wkrótce asystowanie przy operacji, więc powinien być trzeźwy. Ruszył w stronę gabinetu, ściągając łopatki i zaciskając zęby. Zastanawiał się, ile jeszcze zniesie. Odtąd już nic nie zrobi na nim wrażenia, chyba że kolejny przekręt jego mateczki, ale chyba niełatwo będzie przebić jej ostatni numer. Ale życie podaje następne kulki, nawet gdy twój automat do paintballa zaczyna się chwiać w posadach. - Vrhedny? Przymknął oczy słysząc delikatny, cichy głos. - Tum ci jest - odparł w Starym Języku. Wszedł do sali i przysiadł na stoiku obok stołu, na którym przykryta grubą warstwą koców Panikha leżała z głową unieruchomioną z obu stron i ortopedycznym kołnierzem na szyi. Przewód łączył jej rękę z workiem kroplówki zawieszonym na metalowym stojaku. Dołem biegły rurki założonego przez Ehlenę cewnika. Choć jasne, wykładane białymi kaflami pomieszczenie lśniło od czystości, a aparatura i sprzęt medyczny nie były bardziej groźne od urządzeń kuchennych, czuł się, jakby znaleźli się w mrocznej jaskini otoczeni przez drapieżniki. Czułby się lepiej, gdyby mógł wyjść i ustrzelić tego, kto doprowadził jego siostrę do jej obecnego stanu. Rzecz jednak w tym, że musiałby rozwalić Ghroma, na co nie miał najmniejszej ochoty. Mało że drań był ostatnim z królewskiego rodu, to był w dodatku członkiem Bractwa... pozostawał też drobny szczegół, że to, co robił z Panikhą, odbywało się za obopólną zgodą. Trwające już od paru miesięcy sesje sparringu trzymały ich oboje w formie rzecz jasna ociemniały Ghrom nie miał pojęcia z kim walczy. To, że była samicą? Cóż, rzecz działa się po Tamtej Stronie, gdzie nie było żadnych samców. Jednak z powodu swej ślepoty król nie miał pojęcia o tym, co biło w oczy każdego, kto wszedł do tego pokoju:

Czarny warkocz Panikhi był takiego samego koloru jak włosy Vrhednego, ich skóra miała identyczny odcień, byli też oboje podobnej budowy: wysocy, smukli, muskularni. Ale oczy... Jezu, te oczy. Potarł twarz. Krhviopij, ich ojciec, spłodził rzeszę bękartów, zanim poległ w potyczce z reduktorami w Starym Kraju, jednak V nie uważał za siostrę żadnej z jego przygodnych córek. Panikha to było coś innego. Pochodzili od jednej matki i nie była to byle mamanh, lecz sama Pani Kronik, wielebna stwórczyni całej rasy wampirów. Cholerna suka. Panikha podniosła oczy i V zaparło dech w piersi. Tęczówki jej oczu, tak samo jak u niego, były świetliste jak lód, a granatowy, okalający je brzeżek dobrze znał z lustra. Z lodowych głębi wyzierała inteligencja nieustępująca tej, która buzowała w jego czaszce. - Nie czuję nic - poskarżyła się Panikha. - Wiem - pokręcił głową bezradnie. - Wiem. Kąciki jej ust drgnęły lekko, co w innych okolicznościach poczytałby pewnie za uśmiech. - Możesz mówić do mnie w jakim języku zechcesz - powiedziała po angielsku z lekkim akcentem. - Znam dobrze... bardzo wiele języków. To tak jak on. A to znaczyło, że aktualnie zapomniał szesnastu języków w gębie. Cholerny dureń. - Miałeś jakieś wiadomości od twojej... krwiczki? - spytała niepewnie. - Nie. Dać ci jeszcze jakieś środki przeciwbólowe? - Jej głos był słabszy niż poprzednio. - Nie, dziękuję. Czuję się po nich... dziwnie. Zapadła cisza. Cisza, która chyba nie miała się nigdy skończyć. Jezu, może powinien ją wziąć za rękę, w końcu powyżej pasa nie straciła czucia. No tak, ale co miał jej do zaoferowania w tej dziedzinie? Lewa ręka mu drżała, a prawa była zabójcza. - Vrhedny czas ucieka... Bezpowrotnie, dokończył w myślach. W przypadku urazów kręgosłupa, podobnie jak wylewów i ataków serca, szanse na powrót do zdrowia malały z każdą chwilą bez fachowej pomocy. Lepiej, żeby ten koleś był superszpeniem, za jakiego miała go Jane. - Vrhedny? - Tak? - Wolałbyś, żebym się tu nigdy nie zjawiła? Ściągnął brwi gniewnie. - Co ty pleciesz, u diabła? Oczywiście, że wolę, że tu jesteś. Postukując nerwowo obcasem, zastanawiał się, jak długo jeszcze uda mu się nie wyjść na papierosa. Po prostu nie mógł wysiedzieć w miejscu, patrząc, jak jego siostra cierpi. W głowie kłębiło mu się mnóstwo pytań, których jednak

nie mógł zadać. Panikha wyglądała, jakby w każdej chwili mogła stracić przytomność z bólu, więc nie była to chwila na czcze pogawędki. Chociaż wampiry miały wielką zdolność regeneracji, nie były nieśmiertelne. Bał się, że straci siostrę, zanim ją pozna naprawdę. Zerknął na monitory przy noszach. Ich rasa miała z natury niskie ciśnienie, ale wykres Panikhi był prawie płaski. Puls rzadki i nierówny, jak sekcja rytmiczna złożona z samych Białych. Trzeba chyba ściszyć czujnik poziomu tlenu, bo alarm włączał się bez przerwy. Gdy zamknęła powieki, zaniepokoił się, że więcej ich nie otworzy. A on co? Odburkiwał tylko szorstko, kiedy go o coś pytała. Nachylił się nad siostrą, czując się, jak skończony dupek. - Musisz się trzymać. Zraz przybędzie pomoc, ale na razie musisz się trzymać. Powieki Panikhi uniosły się w jej nieruchomej głowie. - Narobiłam ci tylko kłopotów. - O mnie się nie martw. - Nic innego nie robiłam przez całe życie. V znowu się zasępił. Ewidentnie tylko on nie miał pojęcia o tym, że jest z bliźniąt. Ciekawe, skąd Panikha dowiedziała się o jego istnieniu? No i co o nim wiedziała? Do diabła, wolałby mieć bardziej pospolity życiorys. - Wygląda, jakbyście bardzo wierzyli w tego poszukiwanego uzdrowiciela - wymamrotała. Prawdę mówiąc, nie za bardzo. Jedno było tylko pewne: jeśli Panikha nie przeżyje tej nocy, czeka ich podwójny pogrzeb - oczywiście, o ile z doktorka zostanie cokolwiek, co będzie się kwalifikowało do pochówku. - Pytam cię. - Moja krwiczka bardzo mu ufa. Oczy Panikhi zwróciły się w górę i znieruchomiały. Co mogło być na suficie takiego ciekawego? - Chcesz wiedzieć, ile czasu spędziłam jako ofiara kaprysu naszej matki? - Jesteś pewna, że masz siłę rozmawiać o tym teraz? - Posłała mu tylko wymowne spojrzenie. Miał ochotę uśmiechnąć się. - Ile? - Który jest teraz rok na Ziemi? - Wybałuszyła oczy, słysząc jego odpowiedź. - Coś podobnego! Wobec tego straciłam kilkaset lat życia jako więzień naszej mamanh. Poczuł, jak koniuszki kłów zaczynają go swędzieć z wściekłości. Ta ich matka... powinien był się domyślić, że zgoda z nią nie będzie trwała długo. - No, ale wreszcie jesteś wolna. - Czyżby? - Omiotła wzrokiem swoje nogi. - Nie mogę żyć w kolejnej niewoli. - Co ty opowiadasz.

W jej przejrzystych tęczówkach pojawił się gniewny błysk. - Nie mogę tak żyć. Rozumiesz, co do ciebie mówię?! Przebiegł go lodowaty dreszcz. - Posłuchaj, zaraz dorwę tego doktorka i... - Vrhedny. - Jej głos był ochrypły. - Uwierz mi, że zrobiłabym to sama, gdybym mogła, ale nie mogę i nie mam się do kogo zwrócić, poza tobą. Rozumiesz, o czym mówię? Pod jej spojrzeniem miął ochotę krzyczeć. Ściskało go w żołądku, pot wystąpił mu na czoło. Był urodzonym zabójcą, szkolonym na zabójcę, ale w głowie mu nigdy nie postało, by próbować swoich umiejętności na najbliższych. No... może z wyjątkiem matki. I jeszcze ojca, ale ten zszedł już z tego świata. No dobra, ujmie to inaczej: W głowie mu się nie mieściło, żeby to robić rodzonej siostrze. - Vrhedny. Chciałam cię o coś... Spojrzał na swoją przeklętą rękę. Zacisnęła się w pięść. - Wiem, o co. Coś potrąciło w nim głęboko skrywaną strunę. Był zszokowany - struna ta zwykle spoczywała martwa gdzieś na dnie jego duszy. Prawdę mówiąc, ostatni raz odezwała się, kiedy poznał Butcha i Jane, a jej wskrzeszenie wskazywało na to, że znów będzie gorąco. W przeszłości jej dźwięk wytrącał go z równowagi i popychał natychmiast w objęcia sado-maso i innych autodestrukcyjnych praktyk. - Więc jak? - zaszemrał głos Panikhi. Jezu, nawet nie zdąży jej poznać porządnie... - Dobra. - Poruszył palcami zabójczej dłoni. - Zadbam o to, jeśli będzie trzeba. Z ołowianego pancerza swego ciała Panikha widziała jedynie niewyraźny profil swojego bliźniaka. Była zła na siebie za to, że stawia Vrhednego w takiej sytuacji. Odkąd przybyła na tę stronę, wszystkie jej myśli zajęte były wyłącznie kombinowaniem, jak by się stąd wydostać. Jednak trudno jej było prosić nieznajomych o dosyć kłopotliwą przysługę. A Vrhedny był, w gruncie rzeczy, nieznajomym. - Dziękuję, braciszku. Kiwnął krótko głową i znów zapatrzył się przed siebie. Teraz, z bliska, nie był już tylko kombinacją rysów twarzy i masywnej sylwetki. Zanim mamanh ją przyskrzyniła, lubiła go podglądać w misie z wodą jasnowidzenia w świątyni pustelnic-kronikarek. Kiedy tylko ujrzała go w płytkiej wodzie, odgadła, co ich łączy - miała wrażenie, że podgląda samą siebie. Życie go nie oszczędzało. Młodość spędził między żołdakami, maltretowany przez ojca, a teraz, na dobitkę, ona. Pod zdystansowaną powłoką gotowało się. Czuła to każdym nerwem, bo więź łącząca ich dawała jej wgląd w jego wnętrze. Z pozoru był niewzruszony, jak mur, którego cegły szczelnie przylegają do siebie. Jednak pod powierzchnią wrzał gejzer... o czym świadczyła chociażby lewa dłoń. Spod brzegu rękawiczki

sączyła się poświata, przybierając na intensywności, zwłaszcza od chwili, kiedy spytała go, co jej jest. To mogły być ich jedyne wspólne chwile, dotarło do niej. - Twoja krwiczka jest uzdrowicielką? - spytała półgłosem. - Aha. Znów zapadła cisza. Cholera, czym by go tu zainteresować? Ewidentnie odpowiadał jej tylko z grzeczności. Mimo to uwierzyła mu, kiedy powiedział, że cieszy się z jej przybycia. Czuła, że nie należy do gatunku łgarzy - nie dlatego, by moralność czy uprzejmość znaczyły dla niego wiele, lecz dlatego, że kłamstwo nie leżało w jego naturze. Uważał je za stratę czasu. Znów podniosła wzrok na krąg jasnych świateł nad głową. Marzyła, by ją wziął za rękę, czy chociaż dotknął, ale i tak już dostatecznie dużo na nim wymogła. Leżąc na tej tacy na kółkach, czuła się dziwnie - jej ciało było ciężkie, a zarazem nieważkie. Całą nadzieję pokładała w skurczach nóg, które, docierając do stóp, wprawiały je w drżenie. Skoro tak, to chyba jeszcze nie wszystko stracone. Niestety, nawet kiedy pocieszała się tą myślą, jakiś nieśmiały głos w jej głowie upominał ją, że parasol ochronny iluzji może runąć pod naporem faktów: kiedy poruszała dłońmi, których nie mogła zobaczyć, czuła delikatny dotyk prześcieradła i gładki, chłodny blat stołu zabiegowego. Gdy jednak wydawała podobne polecenie nogom, nie odbierała żadnych wrażeń, jakby była zanurzona w leniwych, ciepłych wodach basenów kąpielowych po Tamtej Stronie. Gdzież ta uzdrowicielka? Czas... uciekał. Oczekiwanie nie było już męczące, ale wprost nieznośne. Nie wiedziała, czy dławiący ucisk w gardle jest skutkiem kontuzji, czy ciszy w pokoju. Oboje z bliźniakiem milczeli, choć z krańcowo różnych przyczyn: Jej się nigdzie nie spieszyło, on bał się, że lada chwila wybuchnie. - Powiedz mi coś o tym uzdrowicielu, który ma się tutaj zjawić - poprosiła spragniona rozpaczliwie jakichkolwiek bodźców, czegoś, co choć na chwilę zajęłoby jej myśli. Chłodny przeciąg, który owionął jej twarz i korzenny, orientalny aromat poinformowały ją dobitnie, że Vrhedny jest zazdrosny o tamtego samca. - Jest znakomity - burknął Vrhedny. - Jane ma go chyba za samego Pana Boga. Jego ton był dosyć wzgardliwy, ale samce wampirów nie znoszą, gdy osobniki ich płci kręcą się wokół ich samic. Kto to może być, zachodziła w głowę. W kryształowych misach widywała jedynie Agrhesa, ale na niego nie trzeba było chyba urządzać specjalnych łowów? Może jest jeszcze ktoś, kogo nigdy nie widziała? W końcu nie poświęcała zbyt wiele czasu na zaktualizowanie informacji o tej stronie, a jeśli wierzyć

bratu, od chwili jej zapudłowania do wyjścia na wolność minęło ładnych parę latek. Nagle dopadło ją bezgraniczne zmęczenie, dociskając jeszcze bardziej do stalowego łoża. Chciała zamknąć oczy, ale gdy ogarniały ją ciemności, w panice natychmiast otwierała je z powrotem. Gdy jej matka utrzymywała ją w stanie zawieszenia funkcji życiowych, była w pełni świadoma mgły, w jakiej się unosi, i męczącego, jałowego upływu czasu. Obecny paraliż przerażająco przypominał jej beznadzieję, w jakiej tkwiła przez stulecia. Dlatego ośmieliła się prosić Vrhednego o okrutną przysługę. Nie mogła wrócić na tę stronę po to tylko, by przeżywać powtórkę z losu, od którego próbowała umknąć za wszelką cenę. Łzy napłynęły jej do oczu. Świetlisty krąg nad jej głową zaczął falować. Wszystko by dała za to, żeby potrzymał ją za rękę. - Proszę cię, nie płacz - odezwał się wreszcie. - Przestań. Szczerze mówiąc, była zdziwiona, że w ogóle zauważył jej łzy. - Dobrze mówisz. Płaczem i tak nic nie wskóram. Zacisnęła zęby, zmuszając się, by być silną, ale to była ciężka walka. Choć mało się znała na medycynie, mogła ocenić swój stan na zdrowy rozum: ponieważ pochodziła ze szczególnie krzepkiej i odpornej gałęzi wampirów, jej organizm od pierwszej chwili po kontuzji, której się dorobiła, ćwicząc sparring ze Ślepym Królem, zaczął wracać do zdrowia. Niestety, ten sam proces regeneracji, który kiedy indziej uratowałby jej życie, tym razem działał na jej niekorzyść, skazując na lata beznadziejnej wegetacji. Złamany kręgosłup raczej nie zrasta się bez śladu, o czym świadczył wymownie paraliż jej nóg. - Czemu wciąż patrzysz na swoją dłoń? - spytała, nie odwracając wzroku od lampy. Po raz n-ty zapadła cisza. - Skąd wiesz, że patrzę? - Bo cię znam dobrze, bracie - westchnęła. - Wiem o tobie wszystko. Znów zapadła grobowa cisza. Czuła, że uruchomiła lawinę wypadków o nieprzewidywalnych konsekwencjach.

Rozdział 3 CZASAMI JEDYNYM SPOSOBEM, by się przekonać, jak się daleko zaszło, jest powrót do punktu wyjścia. Gdy doktor Jane Whitcomb weszła na teren kompleksu szpitala St. Francis, miała wrażenie, jakby nigdy stamtąd nie wychodziła. Prawdę mówiąc, jej nieobecność nie trwała zbyt długo - raptem rok temu była jeszcze ordynatorem oddziału chirurgii urazowej i zajmowała mieszkanie wypełnione pamiątkami po rodzicach, przez 24 godziny na dobę krążąc między izbą przyjęć a salą operacyjną. To wszystko należało już do przeszłości. Jednym z dowodów na daleko posunięte zmiany był sposób, w jaki się dostała do budynku chirurgii - nie musiała dreptać w drzwiach obrotowych ani pchnąć drzwi do hallu. Przeszła na wylot przez przeszklone ściany, wymijając strażnika na portierni, który w ogóle niczego nie zauważył. Duchy są niezłe w te klocki. Od kiedy przeszła przemianę, mogła chodzić, gdzie jej się podoba, nie zwracając niczyjej uwagi. Ale jeśli zechciała, mogła zmaterializować się w stu procentach i wyglądać, jak zwykły człowiek. W pierwszej postaci była całkiem niewidzialna i niewyczuwalna, w drugiej - niczym nie różniła się od dawnej siebie - tej, która żyła, jadła, kochała. To wszystko bardzo się przydawało w jej zawodzie prywatnego chirurga Bractwa. Weźmy, na przykład, teraz. Czy istniał lepszy sposób poruszania się po ludzkim świecie bez wzbudzania niepotrzebnej sensacji? Lawirując między tłumem człowieków, przemknęła nad kamienną posadzką hollu obok marmurowej ściany pokrytej nazwiskami darczyńców szpitala. Znała wiele mijanych twarzy, od personelu administracyjnego, po lekarzy i pielęgniarki, z którymi pracowała przez wiele lat. Nawet zdenerwowani pacjenci i ich rodziny, choć obcy, wydawali jej się dziwnie znajomi - maska przygnębienia i niepokoju na każdej twarzy układa się tak samo. Przemieszczając się w stronę schodów w głębi hallu, rozglądała się za swoim dawnym szefem. Prawdę mówiąc, śmiać jej się chciało. Przez wszystkie lata wspólnej pracy z Mannym Manello napatrzyli się na niejedno, ale obecna sytuacja w całej swej złożoności była bardziej niezwykła, niż karambol na autostradzie, katastrofa samolotowa, czy zawał budynku. Przeniknąwszy przez metalowe drzwi wyjścia awaryjnego, wzbiła się po schodach na górę - nie muskając nawet podeszwami stopni, lecz unosząc się bez wysiłku, jakby ją pchał przeciąg.

Musi się udać. Jej zadaniem jest odnaleźć Manny'ego i skłonić do zajęcia się kręgosłupem Panikhi. Po prostu. Nie ma żadnych innych opcji, żadnych wyjść awaryjnych, żadnych odchyleń od jasno wytyczonej drogi. Wóz albo przewóz... mogła się tylko modlić, by piłka wpadła do bramki. Tyle dobrego, że sytuacja nie pozwalała na jakiekolwiek wahania, a mężczyznę, którego szukała, znała na wylot. Wiedziała, że Manny podejmie się wyzwania. Choć będzie miał kłopoty ze zrozumieniem, w co się władował i będzie wściekły na Jane, że nadal „żyje”, nigdy nie pozostawi pacjenta bez pomocy. To nie byłby Manny. Na dziewiątym piętrze przeniknęła przez kolejne drzwi przeciwpożarowe i znalazła się w biurach administracji wydziału chirurgii. Wnętrze przypominało kancelarię adwokacką - mroczne, surowe, a przy tym wypasione. Nie bez kozery. Chirurgia w każdym szpitalu akademickim była kurą znoszącą złote jaja, więc na zwerbowanie, zatrzymanie u siebie i zapewnienie mieszkań inteligentnym, aroganckim paniczykom, którzy żyli z patroszenia bliźnich, zawsze szły ogromne sumy. Manny Manello uchodził za jeden z najznakomitszych skalpeli w St. Francis. Nie był, jak Jane, wyłącznie szefem sekcji, tylko ordynatorem oddziału, jednym słowem - celebrytą, upierdliwym kapralem, dowódcą wojsk i prezydentem USA w jednej, wysokiej, muskularnej, porażająco inteligentnej osobie. Miał straszliwie wybuchowy temperament, a do tego lont o długości milimetra (w lepsze dni). A jednak w swoim fachu nie miał sobie równych. Głównym źródłem dochodów Manny'ego byli zawsze pierwszoligowi zawodowi sportowcy; zdrutował niezliczoną ilość kolan, bioder i ramion, ratując kariery futbolistów, bejsbolistów, hokeistów... Miał też sporo doświadczeń z kręgosłupem i chociaż nie zaszkodziłby w odwodzie neurochirurg, sądząc z obrażeń Panikhi, kontuzja kwalifikowała się przede wszystkim do ortopedy. Jeśli rdzeń został przerwany, nie pomoże żaden neuromacher. Medycyna jeszcze nie zaszła tak daleko. Mijając półokrągłe biurko recepcjonistki, przystanęła mimowiednie. Po lewej znajdowało się jej dawne biuro, miejsce, w którym spędziła multum godzin, wertując papiery i odbywając narady z Mannym i resztą ich ekipy. Aktualnie tabliczka na drzwiach głosiła: DR MED. THOMAS GOLDBERG, DYREKTOR ODDZIAŁU CHIRURGII URAZOWEJ. Goldberg świetnie się nadawał na to stanowisko. A jednak, widząc nową tabliczkę, poczuła dziwne ukłucie w sercu. No ale przecież nie mogła się spodziewać, że Manny urządzi w jej dawnym gabinecie izbę pamięci. Życie idzie naprzód. Jej życie, życie Manny'ego i życie kliniki. Poganiając się w myślach, ruszyła korytarzem, nerwowo skubiąc swój kitel, długopis w kieszonce i komórkę, której nie miała jeszcze powodu użyć. Nie będzie czasu na wyjaśnianie, jakim cudem wróciła ze świata zmarłych, na

przekonywanie Manny'ego, żeby z nią poszedł, ani na buforowanie szoku, jaki miała mu wkrótce zafundować. Cel był jeden: za wszelką cenę dostarczyć doktora Manello do kliniki Bractwa. Zebrała się w sobie i nacisnęła klamkę w drzwiach gabinetu Manny'ego. Za biurkiem nie było nikogo, podobnie jak przy stoliku konferencyjnym we wnęce gabinetu. Zerknęła do prywatnej łazienki Manny'ego... też nikogo. Ścianki prysznica suche, żadnych mokrych ręczników przy umywalce. Wchodząc z powrotem do gabinetu, pociągnęła nosem i poczuła unoszący się w powietrzu zapach płynu po goleniu Manny'ego. Ścisnęło ją w gardle. Jezu, tęskniła za nim. Podeszła do biurka, patrząc na zalegający bałagan. Karty pacjentów, sterta korespondencji pomiędzy wydziałami, raporty działu monitorowania jakości. Ponieważ była piąta po południu w sobotę, spodziewała się, że zastanie Manny’ego: planowanych operacji nie robiono w weekendy, więc o ile nie został wezwany do nagłego wypadku, powinien siedzieć zagrzebany w piętrzących się papierzyskach. Manny był straszliwym pracoholikiem. Pracował przez siedem dni w tygodniu, po dwadzieścia cztery godziny na dobę. Wychodząc z biura, zajrzała do pokoju jego sekretarki, ale w jej komputerze nie znalazła żadnych informacji o rozkładzie zajęć doktora Manello. W tej sytuacji postanowiła przejrzeć sale operacyjne. W St. Francis sale, w zależności od specjalizacji, rozłożone były na kilku piętrach; Jane ruszyła na blok operacyjny, w którym zwykle pracował Manny. Zajrzawszy przez szyby w dwuskrzydłowych drzwiach, zobaczyła odsłonięte mięśnie obojczyka i paskudne złożone złamanie. Chociaż chirurdzy byli w maskach i czepkach, z kilometra mogła zorientować się, że żaden z nich nie jest Mannym. Potężne barki doktora rozsadzały nawet największy kitel, w dodatku w obu salach operacyjnych leciała muzyka, której Manny by nie zniósł. Mozart? Za Chiny. Pop? Po jego trupie. Manny słuchał wyłącznie acid rocka i heavy metalu. Gdyby nie to, że regulamin stanowczo tego zabraniał, pielęgniarki od lat nosiłyby zatyczki w uszach. Do diabła, gdzie ten Manny? O tej porze roku nie odbywały się żadne konferencje, a Manny przecież poza szpitalem nie miał własnego życia. Pozostawała ostatnia opcja: apartamentowiec Commodore. Albo Manny padł z wyczerpania na kanapie w swoim mieszkaniu, albo był w swojej prywatnej siłowni. Opuszczając szpital, włączyła komórkę i połączyła się z pocztą głosową szpitala. - Halo, chciałabym prosić doktora Manuela Manello o skontaktowanie się ze mną. Nazwisko? - Kurczę, nazwisko. - Mmm... Hannah... Hannah Whit. Proszę, żeby oddzwonił na ten numer.

Odkładając słuchawkę, nie miała pojęcia, co powie, kiedy doktor oddzwoni do niej, ale była mistrzynią improwizacji - miała nadzieję, że ten dar jej nie zawiedzie w chwili próby. Rzecz w tym, że po zachodzie słońca któryś z braci będzie mógł popracować nad umysłem Manny'ego, co uprości proces przetransportowania go do rezydencji. Któryś z braci, z jednym wyjątkiem - V. Każdy, tylko nie on. Instynktownie czuła, że tych dwóch należy trzymać jak najdalej od siebie. Już raz doszło między nimi do spięcia na oddziale pooperacyjnym. Tego jej tylko było trzeba, żeby jej dawny szef wylądował na wyciągu, ponieważ w je j mężu obudził się odruch terytorialny i musi komuś pogruchotać kości: Tuż przed jej śmiercią Manny zaczął jej okazywać względy wykraczające poza sferę zawodową. Więc o ile nie ożenił się z żadną z tych lal, z którymi uporczywie umawiał się na randki, był nadal singlem... a że nic nie rozpala uczuć bardziej, niż obiekt niedostępny, bardzo możliwe, że wciąż był zakochany. Naturalnie mógł jej też kazać się wypchać za oszustwo w kwestii rzekomej „śmierci”. Na szczęście po wszystkim nie będzie nic z tego pamiętał. Natomiast Jane raczej nigdy nie zapomni nadchodzących dwudziestu czterech godzin. Tricounty Equine Hospital, supernowoczesną lecznicę dla koni, od toru wyścigowego dzieliło koło piętnastu minut. Lecznica była wyposażona we wszystko: od sal operacyjnych, poprzez oddział rekonwalescencji, aż po baseny do hydroterapii i najnowocześniejszą aparaturę diganostyczną. Jej personel składał się z osób, dla których konie były czymś więcej, niż tylko workiem pieniędzy z kopytami. W sali operacyjnej Manny oglądał zdjęcie rentgenowskie przedniej nogi jego klaczy marząc o tym, by mógł ją sam operować: wyraźnie widział pęknięcia kości promieniowej, bardziej jednak martwiły go odpryski - ostre drzazgi kości krążące wokół główki wysmukłej kości jego Glory, niczym księżyce Saturna. To, że specjalizował się w odmiennej rasie, wcale go nie dyskwalifikowało jako potencjalnego chirurga Glory. Gdyby anestezjolog zajął się swoją działką, Manny zrobiłby resztę. Kości to kości, i tyle. Miał jednak dość oleju w głowie, żeby nie wyskakiwać z podobną propozycją. - Co pan o tym sądzi? - zwrócił się do głównego weterynarza. - Nie wygląda to dobrze - odparł tamten. - Mamy do czynienia z wielokrotnym złamaniem kości połączonym z dyslokacją. Rekonwalescencja będzie się ciągnąć długo; nie mogę nawet obiecać, że klacz będzie się nadawać do celów rozpłodowych. W tym właśnie sęk: ciężar stojącego konia powinien być równo rozłożony na wszystkie nogi. Przy złamaniu którejś z pęcin do samej kontuzji dochodzi

dodatkowy problem: żeby utrzymać się na nogach, koń zaczyna nadmiernie obciążać zdrową stronę. Po obejrzeniu takiego zdjęcia rentgenowskiego większość właścicieli zdecydowałaby się na uśpienie konia. Jego dziewczynka była stworzona do wyścigów, a tragiczna kontuzja uniemożliwiała w przyszłości nawet bieg rekreacyjny - o ile Glory w ogóle przeżyje. Będąc sam lekarzem, miał okazję od podszewki poznać okrucieństwo zabiegów ratujących życie, które skazywały pacjentów na życie w męczarniach lub, kosztem wielu cierpień, opóźniały nadejście tego, co nieuchronne. - Słyszał mnie pan, doktorze Manello? - Tak, oczywiście. - Dobrze chociaż, że ten facet, w odróżnieniu od tamtego sukinsyna na torze wyścigowym, wyglądał na równie zdruzgotanego jak Manny. Odwrócił się i podszedł do stelażu, na którym położono Glory. Pogładził klacz po pysku. Czarna sierść konia lśniła w świetle lamp operacyjnych. Na tle jasnej glazury i nierdzewnej stali klacz wyglądała jak cień samej siebie. Przez chwilę przyglądał się, jak wy sklepiona pierś konia faluje przy każdym oddechu. Już sam widok Glory na stole operacyjnym z nogami bezwładnie wyciągniętymi jak szczudła i opadającym na ziemię ogonem uprzytomnił mu kolejny raz, że jest przedstawicielką rasy stworzonej do stania na nogach. To, co się teraz działo z Glory, było sprzeczne z naturą i głęboko krzywdzące. Podtrzymywanie jej przy życiu po to, by nie musiał stawiać czoła jej śmierci, to nie był dobry pomysł. Podjął bolesną decyzję i właśnie zaczął otwierać usta... Kieszeń na piersi jego marynarki zadygotała. Klnąc jak szewc, wyjął BlackBerryego, by sprawdzić, czego chcą od niego w szpitalu. Hannah Whit? Z numeru, który nic mu nie mówił? Nie znał żadnej Hannah i wcale nie chciał znać. Pewnie telefonistka w szpitalnej centrali kropnęła się. Wsunął telefon z powrotem do kieszeni. - Proszę operować - usłyszał własny głos, gdy chował aparat. W ciszy, która zapadła po jego słowach, dotarło do niego, że u podstaw jego decyzji tkwi tchórzostwo. Ale nie był w stanie babrać się we własnej psyche, bo mógłby oszaleć. - Nie gwarantuję niczego. - Weterynarz ponownie zapatrzył się w rentgen. - Nie mam pojęcia, jak pójdzie operacja, więc mogę tylko obiecać, że zrobię, co będę mógł. No tak, właśnie dowiedział się, co czują krewni pacjenta, kiedy przemawia do nich w podobnym tonie. - Dzięki. Czy będę mógł być z Glory przy operacji? - Jak najbardziej. Załatwię panu fartuch. Panu, doktorze, nie muszę chyba przypominać o konieczności dezynfekcji.

Operacja zaczęła się dwadzieścia minut później. Manny stał za głową klaczy, gładząc jej grzywę dłonią w lateksowej rękawicy, choć nieprzytomne zwierzę przecież nic nie czuło. Obserwował weterynarza przy pracy podziwiając jego technikę i umiejętności - to była pierwsza dobra wiadomość od czasu upadku Glory. Zabieg trwał niecałą godzinę, w trakcie której część odłamków kostnych została usunięta, a pozostałe wstawione z powrotem na miejsce. Po wszystkim podwieszono nogę na wyciągu i z sali operacyjnej wywieziono Glory na basen, żeby po przebudzeniu nie złamała sobie drugiej nogi. Odczekał, aż klacz się wybudzi, po czym wyszedł z weterynarzem na korytarz. - Oddech i tętno są prawidłowe, choć w każdej chwili jeszcze może nastąpić kryzys - oznajmił weterynarz. - Niemniej operacja się powiodła, więc musimy się teraz uzbroić w cierpliwość i czekać, co będzie dalej. Cholera, dokładnie taką samą mowę fundował krewnym i znajomym królika, kiedy chciał ich spławić wreszcie do domu. - Kiedy będziemy mieli nowe wiadomości, zadzwonimy do pana - ciągnął weterynarz. Manny zdjął rękawiczki i wyjął wizytówkę. - To na wypadek, gdyby nie było mojego numeru w dokumentacji konia. - Jest, jest. - Mimo wszystko weterynarz sięgnął po wizytówkę. - Gdyby coś się działo, zostanie pan natychmiast powiadomiony. Poza tym co dwanaście godzin, po obchodzie, będę informować pana na bieżąco o stanie konia. Manny kiwnął głową i wyciągnął rękę. - Dziękuję panu bardzo, za pańską troskę. - Nie ma sprawy. Wymienili uścisk dłoni. - Czy mógłbym się z nią jeszcze pożegnać? - Manny kiwnął głową w stronę dwuskrzydłowych drzwi. - Jasne. Dłuższą chwilę stał przy swojej klaczy. Jezu, serce mało mu nie pękło. - Trzymaj się, moja dzielna malutka - wyszeptał przez ściśnięte gardło. Gdy wyprostował się, zobaczył, że przyglądający mu się personel ma smętne miny. Cóż, sam też nieprędko będzie wesoły. - Zrobimy dla niej, co tylko w naszej mocy - powiedział z powagą weterynarz. Wierzył mu i tylko dlatego wyszedł w końcu na korytarz. Tricounty była sporym obiektem. Trochę czasu zajęło mu przebranie się, a później odnalezienie głównego wejścia, przy którym postawił samochód. W międzyczasie słońce zdążyło już zajść. Na niebie błyskawicznie dogasały brzoskwiniowe zorze, w świetle których Manhattan wyglądał, jak rozżarzone węgle. Powietrze było chłodne, ale przenikał je już zapach budzącej się wiosną przyrody. Tak długo oddychał głęboko, aż zakręciło mu się w głowie.

Ostatnie godziny przeleciały nie wiedzieć kiedy, ale teraz czas jakby stanął. No, chyba że rąbnął, nie wiedzieć kiedy, głową w mur i poprzestawiało mu się we łbie. Wyjmując kluczyki do samochodu, czuł się jak starzec. Głowa go napierdalała, w biodrze go wściekle rwało: to były skutki szaleńczego biegu z trybun do przewróconej Glory. Nie tak sobie wyobrażał zakończenie tego dnia. Spodziewał się, że będzie stawiał w barze przegranym... ewentualnie w przypływie dobrego humoru ustosunkuje się pozytywnie do kuszącej propozycji Candace Hanson. Usiadł za kierownicą porsche i włączył silnik. Do Caldwell jechało się z Queensu na północ koło trzech kwadransów. Jego wóz znal tę drogę na pamięć, co ratowało sytuację, bo sam Manny był, prawdę mówiąc, do niczego. Odrzucało go od radia i muzy z iPoda. Nie zamierzał odbierać żadnych telefonów. Wjeżdżając na Autostradę Północną, musiał stoczyć walkę z sobą, tak wielką miał ochotę zawrócić... i co potem? Walnąć się spać przy swojej klaczy? Jeśli dotrze cało do domu, czeka tam na niego remedium - nienapoczęta butelka lagavulinu. Być może uda mu się wykrzesać z siebie dość wstrzemięźliwości, by napełnić szklankę, ale raczej chlapnie z gwinta. W St. Francis miał wolne do szóstej rano w poniedziałek. Planował pić na umór. Trzymając jedną ręką skórzaną kierownicę, grzebał w jedwabnej koszuli w poszukiwaniu swego talizmanu ochronnego. Ujął złoty krzyżyk w dłonie i zaczął się modlić. Boże, spraw, by wyzdrowiała. Nie zniósłby straty kolejnej dziewczyny. To wszystko stało się zbyt szybko jedno po drugim. Zgodnie z czasem kalendarzowym Jane Whitcomb zginęła równo rok temu, ale w jego subiektywnym, zatopionym w żałobie świecie, upłynęło raptem parę chwil. Nie zniósłby ponownej tragedii.

Rozdział 4 W CENTRUM CALDWELL stało dużo oszklonych wysokościowców, ale niewiele z nich mogło się równać z Commodore, który ze swoimi trzydziestoma piętrami plasował się w górnej strefie betonowej dżungli. Sześćdziesiąt parę apartamentów wieżowca mogłoby ścigać się z wieżowcem Trumpa pod względem marmurów, chromoniklowanych wykończeń i dizajnerstwa po ostatnią duperelę. Na dwudziestym szóstym piętrze Jane buszowała po mieszkaniu Mannyego, szukając oznak jego obecności i nie znajdując... żadnych. Dosłownie. Apartament Manny'ego nie miał w sobie nic z toru przeszkód, raczej świecił gołą podłogą, jak dancing. Trzy sztuki mebli w salonie i wielkie łóżko w sypialni. Na tym koniec. No, jeszcze stołki z siedzeniem z dermy przy barku w kuchni. Jedyną ozdobą ścian był ekran plazmowy rozmiarów billboardu. Na dębowej podłodze słał się dywan toreb sportowych i niezliczonych par adidasów. Z narastającą paniką weszła do sypialni, gdzie zastała pół tuzina błękitnych kitli zalegających na podłodze, jak kałuże po deszczu i... nic poza tym. Przez uchylone drzwi zajrzała do garderoby. A to co, u diabła? Na podłodze stał zestaw walizek różnej wielkości - brakowało średniej, podobnie jak garnituru, wnioskując z pustego wieszaka pomiędzy dwoma wieszakami, na których wisiały jakieś spodnie i marynarka. Wyjechał dokądś. Na weekend? Bez większej nadziei kolejny raz zadzwoniła na centralę szpitala, by zostawić wiadomość. Ekran komórki zaświecił się od połączenia przychodzącego. Odczytała numer i znów zaklęła. Zrobiła głęboki wdech. - Tak, V? - Nie znalazłaś go? - Nie ma go w szpitalu ani w domu. - Ciche warczenie dobiegające z drugiego końca linii pogłębiło tylko jej poczucie klęski. - Po drodze zajrzałam też do siłowni. - Włamałem się do systemu szpitalnego i wszedłem do jego terminarza. - Gdzie jest? - Dowiedziałem się tylko, że dyżur ma teraz Goldberg. Zgadza się? Posłuchaj, słońce już zachodzi. Będę u ciebie za jakieś... - Nie, lepiej zostań z Panikhą. Ehlena jest świetna, ale twoje miejsce jest przy twojej siostrze.

Umilkł, jakby trawił jej odmowę. - I co teraz? Ściskając komórkę, zastanawiała się, do kogo powinna się zwrócić w modłach: do Boga? Do matki V? - Sama nie wiem. Na razie zostawiłam mu dwa razy wiadomość. - Jak go dorwiesz, daj znać, to przyjadę po was. - Sama potrafię go dowieźć. - Nic mu nie zrobię, Jane. Możesz być pewna, że zostanie w jednym kawałku. Tak, ale chłód w głosie V przypominał, że, trawestując wiersz Burnsa, „najmisterniejsze plany myszy i wampirów mogą runąć, jak domek z kart”... Była skłonna uwierzyć, że Manny dożyje operacji Panikhi, ale potem? Nie byłaby już tego taka pewna, zwłaszcza gdyby operacja się nie powiodła. - Zaczekam tu na niego jeszcze chwilkę. A nuż się pokaże albo zadzwoni. W międzyczasie przemyślę następny krok. Poczuła niemal namacalny chłód bijący od aparatu. Jej broniec miał smykałkę do wielu rzeczy. Potrafił bić się, kochać, obchodzić z komputerami. Ale do bezczynnego czekania nie miał w ogóle talentu. Wariował tylko od tego. Jednak poczuła się zraniona jego brakiem zaufania. - Jesteś teraz potrzebny swojej siostrze - powiedziała bezbarwnie. Bądźmy w kontakcie. Cisza. - Rozłącz się, proszę, i idź do niej. Nie odezwawszy się, przerwał połączenie. Klnąc, zaczęła zamykać komórkę, ale zaraz otwarła ją z powrotem. Wybrała numer. Słysząc niski, męski głos, otarła łzę, która, pomimo swej przejrzystości, była zdecydowanie namacalna. - Butch - zaszlochała. - Musisz mi pomóc. Gdy resztki zachodu słońca dogasły na niebie, a noc podbiła kartę i objęła swoją zmianę, samochód Manny'ego powinien skierować się w stronę domu. Jego zadaniem było dowieźć swojego właściciela do centrum Caldwell. Tymczasem jednak Manny nieoczekiwanie wylądował na południowym krańcu miasta, gdzie rosły potężne drzewa, a proporcje terenów zielonych do asfaltu wynosiły dziesięć do jednego. I słusznie. Cmentarze powinny mieć spore połacie miękkiej murawy, bo trumny raczej nie spuszcza się pod asfalt. No, chyba że w mauzoleum. Masywna żelazna brama cmentarza Pine Grove była otwarta na oścież do dziesiątej wieczór. Labirynt alejek oświetlały szeregi latarń z kutego żelaza. Po wjeździe do środka Manello skierował swoje porsche w prawo, ksenonowymi reflektorami omiatając rzędy kamieni nagrobnych na trawnikach. Zmierzał w stronę symbolicznego znaku, za którym nic się nie kryło. Pod granitowym nagrobkiem nie spoczywało żadne ciało, bo nie było czego złożyć.

Nie było też popiołów do złożenia w urnie - w każdym razie popiołów, które nie wyglądałyby raczej jak resztki spalonego audi. Po jakimś kilometrze lawirowania zdjął nogę z pedału gazu, pozwalając, by samochód zahamował. Miał wrażenie, że oprócz niego na całym cmentarzu nie ma żywego ducha. I bardzo dobrze. Jakoś nie marzył o widowni. Chłodny wiatr na zewnątrz samochodu nie rozproszył jego ponurych myśli, ale przynajmniej dał zajęcie płucom. Manny, oddychając głęboko, ruszył po chrzęszczącej pod nogami wiosennej trawie. Uważał, żeby nie nadepnąć na czyjąś kwaterę z czystego szacunku dla zmarłych, którzy przecież i tak nie wiedzieli o tym, że chodzi im nad głową. Zobaczył w oddali nagrobek Jane. Zwolnił, zbliżając się do tego, co z niej nie pozostało. W oddali rozległ się gwizd pociągu - głuchy, żałobny dźwięk, jak z kiczowatego filmu, którego nie chciałoby mu się oglądać w domu, a jeszcze mniej za pieniądze w kinie. - Jezu, Jane. Nachylił się, koniuszkami palców wiodąc po chropawej krawędzi nagrobka. Wybrał migotliwy czarny kamień, bo Jane nie zniosłaby niczego w wyblakłych ani pastelowych kolorach. Napis na grobie też był prosty: składał się z jej imienia, nazwiska i dat opatrzonych pod spodem sentencją: WIECZNE ODPOCZYWANIE. Tak, sto punktów dla niego za oryginalność. Pamiętał dokładnie, gdzie był, kiedy dowiedział się, że Jane nie żyje: w szpitalu, bo gdzieżby indziej. Schodził właśnie z długiego, całodobowego dyżuru, który zaczął od operacji kolana hokeisty, a zakończył brawurową rekonstrukcją ręki ćpuna, który na haju źle trafił w żyłę. Wyszedł z sali operacyjnej prosto na Goldberga, który czekał przy umywalkach. Na widok poszarzałej twarzy kolegi Manny przerwał zdejmowanie maski chirurgicznej, która opadła w dół jak śliniak, i zażądał wyjaśnień, co się stało. Obstawiał, że doszło do jakiejś lokalnej tragedii: czterdzieści samochodów powpadało na siebie na autostradzie, spadł samolot, wybuchł pożar w hotelu... Potem jednak za plecami kolegi zobaczył pięć pielęgniarek i trzech innych lekarzy, którzy wyglądali dokładnie tak samo jak Goldberg. Nikt nie spieszył się, żeby zejść z dyżuru czy sprzątać salę operacyjną. Tak, to była tragedia lokalna. W ich szpitalu. - Kto? - spytał. Goldberg zerknął za siebie, na swoją grupę wsparcia, i właśnie wtedy Manny domyślił się. Choć mróz przeszedł mu po kościach, nadal bezsensownie liczył na to, że z ust chirurga padnie każde imię, tylko nie... - Jane. Miała wypadek samochodowy. - Za ile ją tutaj dowiozą? - spytał z kamiennym spokojem. - Już nie ma po co. Manny bez słowa zdarł maskę i wyrzucił do najbliższego kosza. Kiedy zbliżył się do Goldberga, ten zaczął otwierać usta.

- Ani słowa - warknął Manny. - Nie chcę tego słyszeć. Personel rozstępował się przed nim równo i schludnie, jak materiał pod naporem nożyc. Kiedy już się otrząsnął, nie mógł sobie przypomnieć, gdzie był ani co robił po wszystkim. Chociaż odtwarzał tę noc w pamięci niezliczoną ilość razy, w tym miejscu zawsze pojawiała się czarna dziura. Na jakimś etapie musiał jednak dotrzeć do domu, bo po dwóch dniach ocknął się w swoim mieszkaniu, wciąż mając na sobie schlapany krwią fartuch chirurgiczny. W tym wszystkim na ponurą ironię zakrawał fakt, że Jane uratowała życie dziesiątkom ofiar wypadków samochodowych. Fakt, że sama zginęła w ten sposób, wydawał się upiornym haraczem pobranym przez kostuchę, której stale wykradała klientów. Kiedy pociąg zagwizdał znowu, zachciało mu się wyć. Do tego jeszcze ten cholerny pager. Hannah Whit. Znowu? Kim, u diabła, jest ta jakaś... Zmarszczył brwi i zerknął na nagrobek. O ile dobrze pamiętał, młodsza siostra Jane nazywała się Hannah. Whit... Whitcomb? Ale przecież Hannah zmarła w dzieciństwie. Tak mu się w każdym razie zdawało... Jane zataczała kolejną pętlę po mieszkaniu Manny'ego. Rany, powinna była wziąć z sobą buty trekkingowe. Już dawno by stąd poszła, ale nie wiedziała dokąd, a jej umysł, mimo całej bystrości, nie chciał jej podsunąć żadnych rozwiązań. Znowu dzwoni komórka. Niedobrze. Jak powie Vrhednemu po trzech kwadransach, że nadal nie ma żadnych wiadomości... Sięgnęła po aparat. Nie, to niemożliwe. Ten numer. Dziesięć cyfr, które miała w szybkim wybieraniu każdej komórki, z wyjątkiem najnowszej. Manny. Odebrała ze łzami w oczach, czując pustkę w głowie. Stary, wierny druh i kolega po fachu... - Halo? Czy mówię z panią Whit? Z oddali dobiegł ją gwizd lokomotywy. - Halo? Hannah? - Ten sam głos co zawsze: cichy, lecz władczy. - Czy pani mnie słyszy? Znów z drugiej strony linii dobiegł stłumiony gwizd lokomotywy. Eureka! Już wiedziała, gdzie szukać Manny'ego. Rozłączyła się i jak błyskawica wystrzeliła z apartamentowca, kierując się z centrum na dalekie przedmieścia. Śmignęła z prędkością światła, mknąc przez noc jako wir cząsteczek, które pochłaniały przestrzeń z zawrotną szybkością.

Cmentarz Pine Grove należał do miejsc, po których trudno poruszać się bez mapy, ale gdy się było podróżującymi w przestrzeni cząsteczkami eteru, przebycie stu akrów trwało tyle, co jedno uderzenie serca. Wyłaniając się z mroków przy własnym grobie o mało się nie rozkleiła ze wzruszenia. Oto doktor Manny Manello we własnej osobie. Jej dawny szef i kolega po fachu. Ten, którego porzuciła. Stał teraz przy czarnym nagrobku podpisanym jej imieniem i nazwiskiem. Teraz miała już pewność, że dobrze zrobiła, odpuszczając sobie swój własny pogrzeb i poprzestając na lekturze opisu w Caldwell City Journal. Mało jej serce nie pękło, kiedy oglądała zdjęcie wszystkich chirurgów, pracowników szpitala i byłych pacjentów. A teraz było jeszcze gorzej. Wygląd Manny'ego potwierdził jej najczarniejsze przeczucia: był zdruzgotany psychicznie. Nadal używał świetnej wody kolońskiej, a chociaż wychudł, dalej był cholernie przystojny z tym swoim orlim nosem i czarnymi włosami. Miał na sobie doskonale skrojony garnitur w prążek - ale mankiety zaprasowanych w kanty spodni były mocno zapylone. Buty Manny'ego też były zabrudzone ziemią. Gdzie też był przedtem? Nie mógł się przecież tak urządzić na cmentarzu. Po roku trawa dokładnie zarosła miejsce jej pochówku. Zaraz, zaraz. To miejsce prawdopodobnie wyglądało tak od zawsze, bo przecież nie zostało po niej nic, co by można pogrzebać. Kiedy musnął palcami kamień nagrobny, domyśliła się, że sam go musiał wybrać. Nikt inny nie znał tak dobrze jej upodobań. Prosty kamień, oszczędny tekst. Krótko, zwięźle i do rzeczy. - Manny - powiedziała lekko ochrypłym głosem. Podniósł głowę, ale nie spojrzał na nią, jakby sądził, że głos jest wytworem jego umysłu. - Manny - powtórzyła, materializując się w pełni. W innych okolicznościach widok jego reakcji rozbawiłby ją do łez. Manny odwrócił się, krzyknął, potknął się o kamień nagrobny i klapnął na tyłek. - Co tu robisz, u diabła? - sapnął. Przerażenie na jego twarzy szybko ustąpiło miejsca głębokiemu niedowierzaniu. - Przepraszam. Nie była to zbyt błyskotliwa odpowiedź, ale nic nie przychodziło jej do głowy odkąd spojrzała w piwne oczy Manny'ego. Manny zerwał się z ziemi, mrocznym spojrzeniem taksując jej postać z góry na dół i z powrotem, aż wreszcie zatrzymał się na jej twarzy. Chyba go rozbolała głowa, bo zaczął masować skronie. - To ma być jakiś kawał? - wkurwił się. - Nie. - A szkoda. - Bardzo mi przykro. Mars na jego czole wydał jej się dziwnie znajomy i, jak na ironię, wzbudził w niej nostalgiczną tęsknotę. - Tobie jest przykro.

- Manny, nie mam... - Pochowałem cię, a tobie jest przykro? Co tu jest, kurwa, grane? - Manny, nie mam teraz czasu na wyjaśnienia. Jesteś mi bardzo potrzebny. Spojrzał na nią przeciągle. - Zjawiasz się rok po własnej śmierci, twierdząc, że jestem ci bardzo potrzebny? Czuła, że czas ucieka, co ją rozwalało. Dodatkowo. - Manny, sama nie wiem, co powiedzieć. - Moje biedactwo. Może zacznij od tej drobnostki, że żyjesz. Gdy patrzył na nią, chciała się zapaść pod ziemię. - Czy wiesz, czym była dla mnie utrata ciebie? - spytał ochrypłym głosem. Szybko otarł oczy grzbietem dłoni. - No, proszę. Powiedz. Bolesny ucisk w piersi sprawiał, że ledwie mogła oddychać. - Wiem, bo cię straciłam... Straciłam twoją przyjaźń, wspólną pracę w szpitalu... Manny zaczął przechadzać się nerwowo wokół jej grobu. Miała ochotę przytulić się do niego, ale wiedziała, że nie wolno jej tego robić. - Gdybym mogła wrócić do ciebie, na pewno bym to zrobiła. - Wróciłaś, raz. Wtedy myślałem, że to sen, ale to byłaś ty, prawda? - Prawda. - Jakim cudem dostałaś się do mojego mieszkania? - Zwyczajnie, weszłam. Przystanął, patrząc na nią ponad jej grobem. - Po co ta szopka, Jane? Dlaczego upozorowałaś własną śmierć? Prawdę mówiąc, niczego takiego nie zrobiła. - Nie mam teraz czasu, żeby ci to wyjaśnić... - No to wyjaśnij mi przynajmniej, co tutaj robisz, u kurwy nędzy? Odchrząknęła. - Mam pod opieką pacjentkę i chciałabym, żebyś rzucił na nią okiem. Nie mogę ci powiedzieć, dokąd cię zabiorę, nie mogę też wyjaśnić wielu innych szczegółów. Wiem, że nie mam prawa nic od ciebie żądać, ale jesteś mi bardzo potrzebny. - Miała ochotę rwać włosy z głowy. Paść na kolana we łzach. Przytulić się do Manny'ego. Jednak wzięła się w garść, bo nie miała innego wyjścia. - Szukam cię od ponad godziny, a czas nagli. Wiem, że jesteś wkurzony i zdezorientowany, i wcale się nie dziwię. Ale zostawmy to wszystko na potem, a teraz chodź już ze mną, błagam. Teraz mogła już tylko czekać na jego decyzję. Manny nie należał do osób, które pozwalają się urabiać. Albo się zgodzi... albo nie. W tym drugim przypadku, niestety, będzie musiała zadzwonić po braci. Chociaż kochała swojego dawnego szefa i tęskniła za nim, była teraz kobietą Vrhednego i nie mogła dopuścić do tego, by jego siostra została kaleką. Jak nie tak, to inaczej, tej nocy Manny stanie przy stole operacyjnym.

Rozdział 5 JAKO DŻENTELMEN, GLINA, KATOLIK, BUTGH O'NEAL nie umiał odmawiać kobietom w potrzebie i tylko dlatego zerwał się natychmiast po telefonie od doktor Jane Whitcomb, a nie z tego powodu, że jego rozmówczyni była istotą czarującą i utalentowaną. Nic z tych rzeczy. Wybiegł z Bunkra, pędząc podziemnym korytarzem do ośrodka treningowego Bractwa, kierowany bardziej wspólnotą interesów z panią doktor, niż próbą bycia szarmanckim: Oboje umierali ze strachu, że Vrhednemu znowu odbije palma. Wystąpiły już pierwsze oznaki: wystarczyło przyjrzeć się uważniej, by zobaczyć, jak mu się gotuje pod mocno przyśrubowaną pokrywą, a takie ciśnienie bez wątpienia gdzieś będzie musiało znaleźć ujście. Doświadczenia z przeszłości raczej nie napawały otuchą. Po przejściu tajnych drzwi do biura ośrodka wyszedł na zewnątrz, skręcił w prawo i pomknął długim korytarzem w stronę prywatnej kliniki Bractwa. Unoszący się w powietrzu subtelny aromat tureckiego tytoniu wskazywał nieomylnie drogę do poszukiwanego, którego zresztą i bez tego wiedział, gdzie szukać. Przystanąwszy pod drzwiami gabinetu lekarskiego, poprawił mankiety koszuli od Gucciego i podciągnął pasek od spodni. Zastukał delikatnie, chociaż serce waliło mu jak młotem. Zamiast poprosić go do środka, Vrhedny wyszedł na korytarz, zamykając drzwi za sobą. Psiakość, wyglądał marnie, w dodatku ręce mu się trzęsły, kiedy rolował kolejny gwóźdź do trumny. Gdy przystąpił do lizania bibułki, Butch pogrzebał w kieszeni i wyjął zapalniczkę. Pstryknął i podał Vrhednemu ogień. Kiedy najlepszy kumpel przybliżył głowę do oranżowego płomienia, Butch miał okazję przyjrzeć się dokładnie jego okrutnej, pozbawionej wyrazu twarzy. Jane ani trochę nie przesadziła. Nieszczęśnik gotował się w środku i dusił to wszystko w sobie. Vrhedny zaciągnął się głęboko, po czym oparł się o betonową ścianę i zapatrzył w dal. - Nie pytasz, jak się miewam - mruknął. Butch oparł się o ścianę obok kumpla. - Nie muszę. - Telepata? - Zgadłeś. V odchylił się w bok, strząsając popiół do kubła. - Rozumiem, że zaraz mi powiesz, o czym myślę.

- Nie boisz się, że twoja siostra podsłucha? - Parsknęli śmiechem. Butch przyjrzał się profilowi V. Tatuaże wokół jego oka wydawały się szczególnie drapieżne w zestawieniu z aurą arktycznej zimy, jaką roztaczał wokół siebie. - Nie chcesz chyba, żebym zaczął na głos zgadywać? - powiedział cicho. - Czemu nie? Strzelaj. A więc V miał potrzebę wygadania się, ale, jak to on, był zbyt skryty, żeby wydusić to z siebie: nadal był zamknięty w sobie, ale ostatnio jakby zrobił postępy i otwarł się nieco. - Poprosiła cię, żebyś się nią zajął, jeśli operacja nic nie da - Butch wypowiedział na głos swoje najgłębsze obawy. - I nie chodzi jej bynajmniej o opiekę paliatywną. W odpowiedzi V tylko westchnął żałośnie. - Co zrobisz? - spytał Butch, choć domyślał się odpowiedzi. - Nie zawaham się - odparł V w myślach dodając choć wiem, że mnie to zabije. Przeklęte życie czasem nie daje taryfy ulgowej. Butch zamknął oczy i odchylił głowę do tyłu, opierając ją o ścianę. Rodzina była dla wampirów wszystkim. Krwiczka, bracia będący jednocześnie towarzyszami broni, rodzice i rodzeństwo... to był cały świat. Tak więc cierpienie V było cierpieniem Butcha, a także cierpieniem Jane i całego Bractwa. - Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. - Butch omiótł wzrokiem drzwi gabinetu. - Doktor Jane na pewno znajdzie tego gościa. Ona ma nosa... - Wiesz, co mi przyszło przed chwilą do głowy? - No? - Że nawet gdyby to nie działo się w dzień, też wolałaby go sama szukać. Buchnął samczy aromat. No cóż, pomyślał Butch, Jane z tym chirurgiem byli sobie bliscy od lat, więc idąc sama, miała chyba większą szansę, że jej nie odmówi - o ile jakoś przełknie jej nagłe zmartwychwstanie. Poza tym V był wampirem, co dodatkowo komplikowało sprawę. Byłoby jednak lepiej, gdyby chirurg miał metr pięćdziesiąt, zeza i kosmate plecy, bo gdy w V dochodzi do głosu samiec, to nie ma zmiłuj. - Bez obrazy, ale chyba potrafisz ją zrozumieć - mruknął Butch. - To moja bliźniaczka. - V przejechał dłonią po swoich czarnych włosach. - Zrozum, Butch, to moja siostra. Butch wiedział aż za dobrze, co znaczy stracić siostrę, więc stan ducha V nie był mu obcy. Zamierzał wiernie trwać u jego boku: On i Jane jako jedyni potrafili wytrącić Vrhednego z jego wisielczych nastrojów. No ale teraz Jane będzie miała pełne ręce roboty z tym chirurgiem przy swojej pacjentce... Komórka V zabrzęczała. Podskoczyli obaj, ale V wziął się w garść i odebrał, zanim dzwonek zdążył zadzwonić ponownie.

- Tak? Naprawdę! Kurwa, zajebiście! Będę czekał na was tutaj na podziemnym parkingu. Ok. - V umilkł na chwilę, wyglądając, jakby chciał zostać sam. Butch z uwagą studiował czubki swoich półbutów Dior Homme, starając się być niewidzialny. Jego kumpel nigdy nie afiszował się z uczuciami do Jane, jeśli ktoś był w pobliżu. Niestety, Butch jako mieszaniec, nie miał daru dematerializacji, więc co miał niby robić z sobą? V rzucił „pa” do słuchawki i zaciągnął się głęboko tureckim tytoniem. - Możesz już przestać udawać, że cię nie ma - powiedział, wypuszczając dym z płuc. - Nareszcie. Nie cierpię tego. - Nie twoja wina, że zawsze musisz być trójwymiarowy. - Dorwała go wreszcie? - V potaknął. - Obiecaj mi coś - powiedział Butch ze śmiertelną powagą. - Co? - Że zostawisz tego chirurga przy życiu. - Butch wiedział z własnego doświadczenia, co się dzieje, gdy człowiek raz wdepnie w tę wylęgarnię wampirów. Jemu się akurat upiekło, ale jaki los spotka doktora Manello? - Nie jest niczemu winien i nie zasłużył na śmierć. V cisnął niedopałek do kubła, posyłając Butchowi diamentowymi oczami spojrzenie mroźne, jak polarna noc. - To się jeszcze zobaczy, glino. Zakręcił się na pięcie i pchnął drzwi do pomieszczenia, w którym leżała jego siostra. Butch zmełł przekleństwo. Cóż, dobrze chociaż, że drań jest z nim szczery. Manny bardzo nie lubił, kiedy obcy siadali za kierownicą jego porsche 91 I turbo. Prawdę mówiąc, pozwalał na to tylko swojemu mechanikowi. Jednak dzisiaj zgodził się, by Jane prowadziła, bo, po pierwsze, potrafiła zmieniać biegi, nie wyrywając drążka; po drugie, upierała się, że dotrą tam, gdzie trzeba, tylko jeśli ona usiądzie za kółkiem, i po trzecie, bo wciąż jeszcze nie ochłonął po tym, jak ktoś, kogo skreślił z listy żywych przed rokiem, nagle wyrósł przed nim, witając się, jakby nic się nie stało. Więc być może kierowanie w tym stanie mechanizmem rozpędzonym do stu piętnastu kilometrów na godzinę rzeczywiście nie było najlepszym pomysłem. Wciąż jeszcze nie mieściło mu się w głowie, że siedzi obok Jane, która wiezie go jego własnym samochodem na północ. Naturalnie, przystał na jej prośbę. Zawsze był miękki dla kobiet, w dodatku ciągnęło go do sali operacyjnej, jak pijaka do butelki. Taa... Oczywiście dusił w sobie wiele pytań i niemało gniewu. I, naturalnie, miał nadzieję, że w końcu wszystko się wyjaśni, choć, o dziwo, wcale nie

marzył o jakimś słodkim pojednaniu. Zaskakujące, zważywszy na to, ile bezsennych nocy spędził w objęciach swej nowej przyjaciółki, whisky Lagavulin, modląc się o cudowny powrót swojej dawnej szefowej oddziału chirurgii urazowej. Zerknął na profil Jane oświetlony poświatą deski rozdzielczej. Mądra i niezłomna - jak zawsze. Wciąż mu się podobała. - Nie powiedziałaś jeszcze, co się stało. - Złamanie kręgosłupa. Między T6 a T7. Brak czucia poniżej pasa. - Kurczę, to nie za dobrze. - Teraz rozumiesz, czemu jesteś mi tak bardzo potrzebny. Po dalszych pięciu minutach dojechali do bramy wyglądającej, jakby pamiętała czasy wojen punickich - zardzewiała, rozerwana miejscami siatka, miała przechyl godny Alicji w krainie czarów. Brama była elementem wysokiego na dwa metry ogrodzenia z drutu kolczastego, który lata świetności też już miał raczej dawno za sobą. Całość, o dziwo, otwierała się gładko. Po drugiej stronie czekały na nich pierwsze z serii kamer monitoringu. Samochód wyraźnie zwolnił i nagle, ni stąd, ni zowąd, otoczyła ich dziwna mgła, jakby jechali Wehikułem Tajemnic ze Scooby-Doo... Widoczność spadła praktycznie do zera. Z zagadkowych przyczyn standard zaczął stopniowo się podnosić: następna brama była już w nieco lepszym stanie, kolejna przebijała poprzednią. Czwarta sprawiała wrażenie, jakby została zbudowana najwyżej przed rokiem. Ostatnia, siedmiometrowej wysokości, pokryta tabliczkami z błyskawicą i trupią czaszką, lśniła jak psu jajca i z powodzeniem mogłaby prowadzić do Alcatraz. Betonowy, pancerny mur wokół nie wyglądał już jak ogrodzenie pastwiska, lecz jak zapora, która ma nie dopuścić do ucieczki dinozaurów. Gdy zaczęli zagłębiać się w wielki, kamienny tunel, który spokojnie mógłby łączyć Manhattan z New Jersey, Manny spojrzał pytająco na Jane. Przez całą drogę cisnęło mu się na usta pytanie: Czemu miała służyć mistyfikacja z jej śmiercią? Co pozwoliło jej zburzyć spokój ducha Manny'ego i kolegów z St. Francis? Nigdy nie była okrutna, gardziła kłamstwem, nie miała kłopotów finansowych, nie ukrywała się przed nikim... Teraz już wiedział, kto stoi za tym wszystkim: Tajne służby USA. Typ architektury, skala zabezpieczeń, położenie na obrzeżach sporego miasta, któremu jednak daleko było do Nowego Jorku, Chicago, czy LA. Pieniądze na to musiały płynąć z federalnego skarbca. Kim więc okaże się facetka, którą będzie składał do kupy? Tunel zakończył się typowym podziemnym parkingiem z filarami i obwiedzionymi żółtą linią miejscami dla samochodów - spora przestrzeń była

prawie pusta, jeśli nie liczyć paru pospolitych furgonetek z przyćmionymi szybami i niewielkiego busa, którego okna też były przydymione. Zanim Jane zdążyła zatrzymać porsche Manny'ego, otwarły się stalowe drzwi i... Ledwie Manny spojrzał na potężnego faceta, który wkroczył na parking, w jego głowie, gdzieś z tyłu, za oczami, eksplodował potworny ból, ścinając go tak, że zwiądł w fotelu, ręce opadły mu na boki, a twarz wykrzywił grymas potwornego cierpienia. Jane coś mówiła do niego. Otwarła drzwi, potem ktoś otworzył drzwi po jego stronie. Owiało go suche, lekko zakurzone powietrze przesączone czymś, jakby... wykwintną wodą kolońską o pięknym zapachu cedrów, mimo to coś mówiło mu, by zmiatać przed tym pachnidłem, gdzie pieprz rośnie. Z wysiłkiem otwarł oczy. Widział wszystko jak przez mgłę, ale kiedy się bardzo wytężył, dotarło do niego, że stoi przed nim jakiś sukinsyn z capią bródką, który... Łeb zaczął go znów tak napierdalać, że oczy wyszły mu z orbit i mało nie puścił pawia. - Musisz mu odblokować wspomnienia - usłyszał głos Jane. Potem nastąpiła jakaś sprzeczka, w której głos jego byłej koleżanki po fachu przeplatał się z barytonem kolesia z tatuażem na skroni. - To jest dla niego zabójcze... - Nie możemy aż tak ryzykować... - Nie będzie mógł operować w takim stanie. Zapadła cisza, a potem nagle ból zniknął, jakby ktoś rozdarł zasłony. Wraz z bólem ustąpił potworny ucisk w głowie. Fala wspomnień zalała umysł Mannyego. To był tamten pacjent Jane z St. Francis, typ z kozią bródką i... sześciokomorowym sercem. Ten, który wkradł się do gabinetu Manny'ego i skasował dokumentację dotyczącą swojej kardiologicznej anomalii. Manello otwarł szeroko oczy, studiując zakazaną mordę. - Znam cię. - Wyciągnij go z samochodu, bo nie ręczę za siebie - skwitował jego słowa Kozia Bródka. Doprawdy, ciepłe powitanie. W dodatku ktoś stał za draniem. Jakiś facet, którego Manny na bank widział już wcześniej, choć pewnie przelotnie, bo nie mógł sobie przypomnieć, kim jest ani gdzie się spotkali. Choć głowa Manny’ego miała trudności z przetwarzaniem danych, nogi na szczęście działały bez zarzutu. Kiedy Jane pomogła mu wsiąść z wozu i stanąć do pionu, wszedł w ślad za nią i Koziołkiem Matołkiem do obiektu równie anonimowego i sterylnego, jak szpital: puste korytarze, jarzeniówki na sufitach, wszechobecna woń lizolu.

Do tego, rozmieszczone w regularnych odstępach, patrzyły na niego wyłupiaste soczewki kamer, jakby budynek był jakimś wielookim potworem. Rozum podpowiadał mu, by nie pytać o nic, zresztą miał taki pieprznik w głowie, że samodzielne poruszanie się na nogach było raczej szczytem jego możliwości. Wyrok śmierci w oczach Koziej Bródki też nie zachęcał do pogawędek. Drzwi. Mijali niezliczoną ilość drzwi. Wszystkie były zamknięte, raczej na klucz. W głowie Mannyego wyskakiwały wdzięczne sformułowania w rodzaju nieujawnione miejsce pobytu, czy bezpieczeństwo kraju, napawając go nadzieją, że może - może - wybaczy kiedyś Jane jej zniknięcie. Jane przystanęła przed parą drzwi wahadłowych. Przez chwilę bawiła się nerwowo białymi wyłogami kitla, stetoskopem w kieszeni... Dopiero teraz poczuł w pełni ciężar odpowiedzialności: na sali operacyjnej, nawet w obliczu najgorszej masakry, Jane zawsze zachowywała stoicki spokój. Słynęła z tego. To jakaś prywatna historia, odgadł. Za tymi drzwiami leży osoba, z którą Jane wiążą osobiste więzi. - Mam tu niezły sprzęt, ale są pewne braki - powiedziała. - Nie mam aparatury do rezonansu magnetycznego, tylko tomograf i rentgen. Jednak sala operacyjna jest dostatecznie wyposażona, a oprócz mnie twoją asystentką będzie znakomita pielęgniarka. Manny zaczerpnął tchu, próbując wziąć się w garść. Zmusił się, by nie zadawać żadnych pytań, nie zwracać uwagi na echo potwornego bólu, kołaczące się jeszcze w głowie, i nie dziwić niczemu w przybytku służb specjalnych. Pierwsza rzecz to pozbyć się niepowołanej widowni. - Proszę stąd wyjść, kolego, i zaczekać na korytarzu - rzucił przez ramię do Capiej Brody. Reakcja była, można powiedzieć, kły-tyczna: Sukinkot odsłonił parę sięgających do pasa kłów, warcząc przy tym jak najprawdziwszy pies. - Ej, spokój. - Jane wskoczyła między obydwu. - Vrhedny zaczeka na zewnątrz. Vrhedny? Chyba się przesłyszał. Z drugiej strony, zważywszy na wygląd uzębienia gnypa, nie sposób odmówić jego mamie celności w doborze imienia dla pociechy Ale dość tych głupstw. Manny ma tu robotę do odwalenia, a koleś może sobie w międzyczasie gryźć niegarbowaną skórę, czy co tam lubi. Pchnął drzwi do gabinetu lekarskiego... O, Matko. Matko przenajświętsza. Na stole leżała bez ruchu... najpiękniejsza istota, jaką widział w życiu; kruczoczarne włosy splecione w gruby warkocz spływały poza krawędź stołu. Jej skóra miała złocisty odcień, jak cera Włoszki, która właśnie wróciła z plaży.

Oczy... jej oczy bezbarwne i świetliste, okolone tylko ciemnym konturem, przypominały diamenty. - Manny? - dobiegł go zza pleców głos Jane, ale miał wrażenie, jakby ją słyszał z wielkiej, gdzieś hen, dali. Prawdę mówiąc świat przestał dla niego istnieć, rzeczywistość odpłynęła nie wiadomo dokąd, pozostawiając tylko oczy wyzierające ku niemu z unieruchomionej głowy. Stało się, pomyślał, wsuwając rękę za koszulę i łapiąc się za masywny krzyżyk. Zawsze zastanawiał się, czemu nie może się zakochać. Teraz już znał odpowiedź: Bo przez całe życie czekał na tę chwilę i na tę kobietę. Jest moja, odezwał się w nim jakiś głos i chociaż to był absurd, natychmiast mu uwierzył. - To ty jesteś tym uzdrowicielem? - spytała cicho, a jego serce na chwilę stanęło. - Przybywasz do mnie? Mówiła z jakimś cudownym, cudzoziemskim akcentem. Wyczuł w jej głosie zaskoczenie. - Tak. - Zdarł marynarkę i cisnął za siebie, nie patrząc dokąd leci. Przybywam do ciebie. Gdy podszedł do stołu, jej niesamowite, przejrzyste oczy zaszły łzami. - Wydaje mi się, że ruszam nogami, a to nieprawda. - Bolą cię? - Tak. Bóle fantomowe. Normalka. Przyjrzał się zarysowi jej postaci pod prześcieradłem. Musiała być wysoka - metr osiemdziesiąt jak nic. Była szczupła, ale dobrze zbudowana. Typ wojownika, ocenił, taksując wzrokiem jej nagie, szerokie barki. Aż strach pomyśleć, co znaczy paraliż dla kogoś jej pokroju. Nawet dla osób spędzających całe życie na kanapie przed telewizorem przesiadka na wózek inwalidzki jest dramatem, a dla niej to był wyrok śmierci. Ujął jej dłoń i zamknął w swojej dłoni - przez jego ciało przepłynął nagły prąd, jakby podłączył wtyczkę do kontaktu. - Pomogę ci - powiedział, patrząc jej w oczy. - Możesz mi zaufać. Walczyła z uciskiem w gardle. Po jej skroni spłynęła krystaliczna łza. W nagłym odruchu złapał ją na opuszek swojego palca. Z progu dobiegło warknięcie, które zabrzmiało, jak preludium do obdarcia Manny'ego ze skóry. Gdy jednak sam odwrócił się w stronę Koziej Bródki, stała się rzecz niepojęta: sam zaczął szczerzyć zęby, choć wcale nie miał takiego zamiaru. - Wyprowadź tego palanta z pokoju - warknął do Jane, nie wypuszczając tamtej dłoni. - Proszę natychmiast pokazać mi rentgeny i USG. Musi ratować tę kobietę, choćby nawet miał zapłacić za to życiem. Morderczy błysk w oczach Capiej Brody potwierdził, że nie jest to całkiem nieprawdopodobny scenariusz.

Rozdział 6 PO RAZ PIERWSZY W SWOIM CHOLERNYM ŻYCIU KHIILL WYSZEDŁ sam na miasto. Nieprawdopodobne. Tak wiele nocy spędził na bijatykach, pijatykach i orgietkach w śródmiejskich klubach i okolicy, że rachunek prawdopodobieństwa sugerował przynajmniej jeden, dwa wypady solo. O dziwo jednak nie. Pierwszy raz w życiu szedł do Żelaznej Maski bez asysty swoich dwóch skrzydłowych. Czas płynie, dla wampirów również. John Matthew był teraz szczęśliwym żonkosiem, więc gdy miał wolny wieczór, jak ten, wolał zostać w domu ze swoją krwiczką, Xhex, i fundować jej w łóżku kolejny odjazd. Wprawdzie Khill nadal był jego ahstrux nohtrum itp., itd., ale Xhex, jako symphatka i profesjonalna zabójczyni miała zupełnie dostateczne kwalifikacje, żeby ochraniać swego brońca - wojownika Czarnego Sztyletu. Ponieważ posiadłość Bractwa była fortecą, której nie sforsowałyby nawet oddziały SWAT, wobec czego po cichu dogadali się z Johnem. Co się natomiast tyczy Blastha... Khill wolał nie myśleć o swoim najlepszym kumplu. Starannie omijał ten temat. Po wejściu do klubu zeskanował publikę - kobiety, mężczyzn i parki - pod kątem ewentualnego rypania. Do Żelaznej Maski, jak pozostałych Gotów, sprowadzał go tylko jeden cel. Nie szukał znajomości. Nie szukał nawet towarzystwa. Chodziło wyłącznie o pieprzenie, a kiedy było po wszystkim, zmywał się, nie oglądając wstecz na nią, czy - kiedy indziej - na niego, i ruszał upolować świeże mięsko, najchętniej podwójną porcję. Tej nocy na pewno nie wystarczy mu dawka podstawowa. Wyłaził ze skóry z niedojebania. Zawsze kochał się rypać, ale od paru dni jego chcica miała skalę Godzilli. Czy Blatsh był jeszcze jego najlepszym kumplem? Palnij się w łeb, zgromił się w myślach. Ile masz lat, pięć? Dorosłe samce nie mają „najlepszych kumpli”, bo nie potrzebują tej instytucji. Zwłaszcza jeśli się pieprzą na okrągło. Podszedł do baru. - Podwójna Herradura. Selección Suprema. Oczy barmanki zajarzyły się zza sztucznych, spływających tuszem sztucznych rzęs. - Otworzyć panu rachunek? - Aha. - Sądząc z gestu, jakim jej dłoń powędrowała od szczupłej talii do biodra, gotowa była osobiście dać mu się skonsumować.

Gdy przyjmowała od niego czarną kartę AmEx, jej cycki wyskakiwały zza dekoltu w drżących wygibasach, jakby się rwały do tego, żeby podnieść sutkami z podłogi pałeczkę do mieszania koktajli. - Zaraz przyniosę panu drinka. To dopiero niespodzianka. - Świetnie. Odpłynęła, kołysząc biodrami. Biedaczka, traciła tylko czas: tej nocy szukał czegoś zupełnie, ale to zupełnie innego. Po pierwsze - nie ta płeć. Po drugie - nie interesowały go czarne włosy. Prawdę mówiąc, sam był zaskoczony tym, co go kręciło. Daltonizm oczywiście upośledza rozróżnianie kolorów, ale dla kogoś, kto się nosi na czarno i pracuje po nocach, nie stanowi to na co dzień problemu. W dodatku jego różnobarwne oczy były tak wyostrzone na wszelkie odcienie szarości, że właściwie rozróżniał kolory - po ich stężeniu. Potrafił na przykład powiedzieć, kto jest w klubie blondynem. Odróżniał szatynów od brunetów. Czasami mylił się odnośnie do palantów z włosami farbowanymi w odjazdowe kolory, ale i tak wyczuwał, że coś jest nie tak, bo kolor twarzy w zestawieniu wyglądał nienaturalnie. - Proszę bardzo. - Wróciła barmanka. Khill jednym haustem obalił kieliszek i odstawił pusty na bar. - Będę prosił o parę powtórek. - Bardzo mi będzie miło. - Znów błysnęła imponującymi balonami, licząc chyba, że wsadzi jej rękę za dekolt. - Panu nie odmawiam, bo pan ma bardzo mocna głowę. Och, ach. Jakby zdolność obalenia setki za jednym zamachem była jakąś nadzwyczajną cnotą. Rany na samą myśl, że ktoś o takiej hierarchii wartości jest uprawniony do głosowania, chciało mu się pić jeszcze bardziej. Człowieki - bada żałosnych durniów. Jednak jedno spojrzenie na salę zmitygowało go trochę. Sam był tej nocy żałosnym durniem, zwłaszcza od chwili, gdy dostrzegł w narożniku sali dwóch mężczyzn, których dzieliła od siebie tylko warstwa skórzanej odzieży. Jeden był, a jakżeby, blondynem, dokładnie tak jak Saxton, w związku z czym natychmiast w głowie Khilla, jak na boisku do gry w polo, ruszyła galopada domysłów co też porabia Blasth z jego kuzynkiem, zostawiając na murawie odciski kopyt i grudki końskiego łajna. Skazany był wyłącznie na domysły: każdej nocy, nad ranem, w rezydencji Bractwa, kiedy wszyscy rozchodzili się po przedświtku do swoich sypialń, Blasth z Saxtonem bez żadnych demonstracji ruszali schodami na górę, gdzie rozchodzili się do swoich pokoi. Nigdy nie trzymali się za ręce ani nie całowali przy widzach. Nie posyłali sobie również ukradkowych, namiętnych spojrzeń. No, ale Blasth był przecież dżentelmenem, a Saxton, luksusowa męska dziwka, umiał dbać o pozory. Jaka tam dziwka - kurwa całą gębą.

Nieprawda, zaprotestował w nim głos sumienia. Nie znosisz go, bo bzyka twojego chłopca. - On nie jest wcale moim chłopcem. - Co mówisz? Khill obejrzał się na nieznajomego i zdębiał. Rany, nie mógł chyba lepiej trafić... Stojący obok niego samiec człowieków miał jakieś metr osiemdziesiąt, bujne pióra, ładną twarz i powabne usta. Nie nosił ortodoksyjnego stroju Gotów, ale na biodrze miał pęk łańcuchów i kilka kółek w jednym uchu. Najbardziej jednak rzucały się w oczy jego rude włosy. - Mówiłem do siebie - odburknął Khill. - Często to robię. - Chłopak uśmiechnął się, po czym wrócił do sączenia... - Co pijesz? - zaciekawił się Khill. - Wódkę z tonikiem. - Nieznajomy uniósł do połowy napełnioną szklankę. - Nie znoszę tych wszystkich słodkich ulepków. - Tak samo. Ja piję tequilę. Czystą. - Patron? - Nie, HD. - O, widzę, że idziesz na całość. - Chłopak odwrócił się, wypatrując czegoś w tłumie. - Tak jest. Khill miał ochotę spytać, czy pan W&T poluje na chłopaka czy na dziewczynę, ale ugryzł się w język. Rany, ale zajebiste włosy. Gęste, sfalowane na końcach. - Szukasz kogoś? - spytał Khill poufnym tonem. - Niewykluczone. A ty? - Zdecydowanie tak. Chłopak roześmiał się. - Dużo tu zarąbistych lasek. Jest w czym przebierać. To ci pech. Koleś jest hetero. Ale może mogliby zerwać jedną laskę i z tego punktu wyjścia pociągnąć sprawy dalej. Chłopak wyciągnął rękę w stronę Khill. - Nazywam się... Urwał w pół zdania i zagapił się w twarz Khilla, którego ani trochę nie interesowało imię jego rozmówcy. - Twoje oczy są w dwóch różnych kolorach? - spytał tamten niepewnie. - Aha. - Rany, ale bomba! Może i bomba, ale gdy się jest potomkiem wampirzej glymerii, różnobarwne oczy są ułomnością i genetyczną anomalią, która okrywa hańbą całą rodzinę i przekreśla szansę na małżeństwo z kimś z własnej sfery. - Dzięki - odparł. - A ty masz jaki kolor oczu? - Nie widzisz?

- Jestem daltonistą. - Popukał się po wytatuowanej pod okiem łzie. - Rozumiem. Niebieskie. - Jesteś rudy, zgadłem? - Skąd wiesz? - Poznaję po odcieniu cery. Masz bardzo jasną, piegowatą twarz. - Jakim cudem? Przecież tu jest praktycznie ciemno. - Czary mary - zażartował Khill, dodając w duchu Chętnie pokażę ci parę innych sztuczek. Nowy znajomy skwitował żart uśmiechem i powrócił do przeczesywania wzrokiem tłumu. - Czemu mi się tak przyglądasz? - odezwał się po chwili. Bo chętnie bym cię zerżnął. - Bo kogoś mi przypominasz. - Kogo? - Kogoś, kogo straciłem. - Bardzo mi przykro. - Nie ma sprawy. To była moja wina. - O... Jesteś gejem? - Nie. - Wybacz, tak to zrozumiałem. - Chłopak speszył się. - Więc to był kumpel? Khill nie potaknął ani nie zaprzeczył. - Będę brał dolewkę. Dla ciebie też zamówić? - Dzięki, stary. Khill odwrócił się i skinął na barmankę. Czekając, aż przykica do nich, obmyślał strategię. Jeszcze parę kieliszków, potem zaprosi jakieś dziewczyny do towarzystwa. Krok trzeci: pójdzie bzyknąć ją (je) w którejś z łazienek. Potem... nawiąże kontakt wzrokowy, najlepiej, kiedy obaj już wsadzą samiczkom. Bo chociaż rudzielca z pysznymi piórami jak dotąd kręciły panienki, to kiedy patrzyli na siebie, zawiązywała się między nimi jakaś chemia. W końcu hetero to tylko punkt na pewnym kontinuum. Podobnie, jak pierwszy raz. Zresztą, dla Khilla to też będzie pierwszy raz. Nigdy jeszcze nie puknął rudzielca. Najwyższy czas to naprawić.

Rozdział 7 LEŻĄCA NA METALOWYM BLACIE PANIKHA wciąż nie mogła nadziwić się, że uzdrowiciel jest człowiekiem. - Rozumiesz, co mówię? - Miał dosyć niski głos i dziwny akcent, który słyszała już wcześniej: samica jej bliźniaka mówiła z podobną kadencją i intonacją. - Będę musiał odsłonić kręgosłup... Mówiąc do niej, pojawiał się co jakiś czas w jej polu widzenia. Czekała na te chwile. Miał brązowe oczy, ale nie w kolorze kory dębu, rzemienia, czy sarniej sierści. Nie, jego oczy miały wdzięczny rdzawy odcień polerowanego mahoniu i były, jak mahoń, połyskliwe. Odkąd tu przybył, zapanowało straszliwe zamieszanie. Jedno nie ulegało wątpliwości: Nawykł do wydawania poleceń i uważał się za autorytet w swojej dziedzinie. No i jeszcze coś: Nic sobie nie robił z tego, że jej bliźniak pałał do niego nienawiścią. Jeszcze chwila, a samczy aromat Vrhednego zgęstnieje tak, że będzie można siekierę wieszać. - Zrozumiałaś wszystko? - Przecież ma zdrowe uszy. Panikha powiodła wzrokiem w stronę drzwi. Vrhedny stał w progu, szczerząc kły, jakby się powstrzymywał, by nie dopaść uzdrowiciela. Na szczęście miał anioła stróża: czuło się, że jeśli tylko bliźniak zrobi krok do przodu, samiec obezwładni go i wyciągnie z pokoju. Chwała Bogu. Wróciła wzrokiem do uzdrowiciela. - Zrozumiałam. Spojrzał na nią czujnie. - To powtórz. - Po co? - To jest twoje ciało i chcę mieć pewność, że wiesz, co będę robił. Nie jestem całkiem pewien, czy mówimy tym samym językiem. - Przecież ona kapuje, co jej tam trujesz... Uzdrowiciel obejrzał się za siebie. - Jeszcze tu jesteś? Ciemnowłosy towarzysz objął ramieniem pierś Vrhednego i syknął mu coś do ucha, po czym zwrócił się do uzdrowiciela. - Spuść z tonu, koleś zagadał, jeszcze innym akcentem - bo go puszczę i przerobi cię na kotlet siekany. Capisce? Ku zadowoleniu Panikhi, uzdrowiciel nie dał sobie w kaszę dmuchać. - Skoro mam ją operować, to ja tutaj rządzę. Jeśli on nie wyjdzie na korytarz, będziecie sobie musieli poszukać innego chirurga. Wybór należy do was.

Zaczęli się kłócić, aż Jane podbiegła do nich od okna, na którego szybie migały różne obrazki. Najpierw mówiła cicho, potem podniosła głos, próbując ich przekrzyczeć. Panikha odchrząknęła. - Vrhedny. Vrhedny! Vrhedny! - zaczęła wołać, ale nikt nie zwracał na nią uwagi, więc gwizdnęła przeraźliwie, aż zadrżały szyby w gablotkach. Umilkli jak jeden mąż, chociaż w powietrzu nadal unosił się swąd złej energii, jak kopeć ze zdmuchniętej świecy. - On będzie teraz mnie uzdrawiać - powiedziała słabym głosem, bo napięcie w pokoju, jak gorączka, podkopywało jej wątłe siły. - Takie jest moje życzenie. - Poszukała wzrokiem uzdrowiciela. - Spróbujesz rozdzielić to, co nazywasz zmiażdżonymi kręgami mojego kręgosłupa, licząc na to, że mój rdzeń kręgowy nie uległ przerwaniu, a jedynie uszkodzeniu. Twierdzisz, że chwilowo nie możesz ocenić moich szans, dopiero kiedy się „dobierzesz” do mnie, będziesz miał wgląd w sytuację. I jak? Uzdrowiciel odpowiedział głębokim, poważnym spojrzeniem, trochę groźnym... ale w ogóle się nie przelękła, wręcz przeciwnie, zrobiło jej się jakby lżej na duchu. - Dobrze mówię? - spytała niecierpliwie. Odchrząknął. - Tak. Dobrze. - No to... operuj, czy jak to tam nazywacie. Usłyszała, jak ciemnowłosy samiec w progu mówi coś do jej bliźniaka. Vrhedny wyciągnął rękę w rękawiczce, celując palcem w człowieka. - Jeśli ona tego nie przeżyje, to już po tobie. Panikha zgrzytnęła zębami. Czemuż nie skończyła z sobą od razu? Wolałaby odejść w Zanikh, niż ściągnąć śmierć na Bogu ducha winnego samca człowieków. - Proszę cię bardzo... Panikha osłupiała. Uzdrowiciel, świadom powagi sytuacji, nie mrugnąwszy nawet okiem, stawiał czoło rosłemu samcowi. - ...ale pod warunkiem, że stąd wyjdziesz - ciągnął człowiek. - Już cię tu nie ma. Twoje ględzenie zbyt mnie rozprasza. Mięśnie zaczęły grać w masywnym torsie bliźniaka, mimo to opanował się. - Zgoda - kiwnął głową. Panikha wreszcie została z uzdrowicielem sama, oczywiście jeśli nie liczyć Jane i pielęgniarki. - Sprawdzimy coś jeszcze. - Uzdrowiciel wziął z blatu cienki patyczek. Przejadę długopisem po podeszwach twoich stóp, a ty mi powiesz, czy coś czujesz. Gdy kiwnęła głową, zniknął z jej pola widzenia. Zamknęła oczy, koncentrując się do granic, żeby przypadkiem czegoś nie przeoczyć. Nic. Boże, żeby tak poczuć coś, cokolwiek...

- Poczułam coś po lewej stronie - obwieściła radośnie. - A teraz? - spytał po chwili milczenia. Wysłała modły do swoich nóg, żeby znów przemówiły... - Nie, nic - westchnęła. Szelest prześcieradeł poinformował ją, że została z powrotem zakryta. Ale uzdrowiciel zamiast zwrócić się do niej, zaczął naradzać się szeptem z samicą jej bliźniaka. - Czy bylibyście uprzejmi włączyć mnie do rozmowy? - Podeszli do niej, ale, o dziwo, nosy mieli na kwintę. - Nie cieszycie się, że zachowałam czucie? Uzdrowiciel podszedł do niej, ujmując jej dłoń w swoje ciepłe dłonie. Spojrzała na niego i serce znów zabiło jej żywiej: miał bardzo długie rzęsy. Na policzkach i silnym podbródku siniał już zarost. Bujne włosy uzdrowiciela były ciemne i połyskliwe. Jego aromat bardzo jej się podobał. Wszystko dobrze, ale... nie odpowiedział na jej pytanie. - Mówże wreszcie, uzdrowicielu. - Ja wtedy w ogóle nie dotykałem twojej lewej stopy. Panikha przełknęła łzy rozczarowania, choć przecież po tak długim bezwładzie nie powinna być zaskoczona tą wiadomością. - To co, zaczynamy? - Jeszcze chwilka. - Uzdrowiciel spojrzał porozumiewawczo na Jane. Najpierw przewieziemy cię tam, gdzie to będę robić. - Stary, ten korytarz naprawdę jest za blisko sali. Mędzenie Butcha doprowadzało V do szaleństwa. - Co ty na to, żeby pójść do Bunkra? - ciągnął przeklęty glina. Jeszcze chwila, a V go zamorduje. Choć trudno mu odmówić racji... - Zaczynasz mnie wpierdalać, brachu. - To dla mnie nie nowina, ale zdziwisz się: mam to gdzieś. Drzwi gabinetu lekarskiego otwarły się i wychynęła z nich Jane. Spojrzała z niepokojem na V. - Co znowu? - szczeknął, obawiając się, że nie zniesie kolejnej porcji złych wiadomości. - Manny mówi, że trzeba ją przewieźć. V mrugał przez chwilę w otępieniu. Pokręcił głową. Chyba mu się te wszystkie języki pomieszały do cna. - Że co? - Do St. Francis. - Po. Moim. Trupie. - Zrozum, Vrhedny... - To jest szpital człowieków! - Posłuchaj, V...

- Chyba oszalałaś. W drzwiach pojawił się przeklęty chirurg człowieków, zdążając wprost w stronę V, co świadczyło dobitnie, że postradał zmysły. - Nie mogę jej tutaj operować. Chcesz, żebym ryzykował, że zostanie sparaliżowana na amen? Rusz trochę mózgownicą - potrzebuję MRI, mikroskopów, sprzętu i personelu, którego tutaj nie ma. Nie ma czasu, żeby ją przewieźć daleko - poza tym, skoro pracujesz dla rządu, możesz utajnić jej dokumentację i zadbać o to, żeby sprawa nie wyciekła do prasy. Ze swojej strony też dołożę starań, żeby ograniczyć przecieki. Dla rządu? Co on pie... Zresztą, nieważne. - Nie pojedzie do żadnego szpitala człowieków. Koniec, kropka. Przy słowie „człowieków” brwi chirurga podjechały do góry, ale zaraz wrócił do sedna sprawy. - Wobec tego poddaję się. Nie będę operować. V skoczył w jego stronę. Wszystko rozegrało się dosłownie w ułamku sekundy. Samiec runął przed siebie, pchając nieszczęsnego doktora tak długo, aż przyparł go do betonowej ściany. - W tył zwrot i brać się do roboty - zawarczał. Chirurg na chwilę stracił oddech, bynajmniej przy tym nie tracąc ducha. Patrzył odważnie w oczy V. Ani. Mi. Się. Śni, powiedział samymi wargami, bo jeszcze nie odzyskał głosu. - Puść go, V Pozwól mu robić to, co uważa za stosowne - rozległ się głos Ghroma. V czuł, że go zaraz rozniesie. Akurat trzeba im dodatkowych widzów. Miał gdzieś całego Ghroma... Złapał chirurga za wyłogi, ciągnąc, jakby zasuwał wór na śmiecie. - Ona nigdzie nie pojedzie... Na ramię V opadła ciężka dłoń. - Nie masz tu nic do gadania. - Głos króla przeszył go, jak ostrze sztyletu. - Ja tu rządzę. Co on chrzani? Chyba go pogięło. - To moja siostra! - syknął. - Ale przeze mnie wylądowała w szpitalu. Poza tym jestem twoim cholernym królem, więc lepiej rób, co ci mówię. Już miał powiedzieć i zrobić coś, czego by potem żałował, kiedy Jane oblała go kubłem zimnej wody. - V, teraz ty jesteś najgorszym wrogiem Panikhi. Gorszym niż jej paraliż i decyzja Manny'ego. Musisz trochę ochłonąć i nabrać dystansu. Przez cały czas będę u jej boku, a Butch też będzie nam towarzyszył, prawda? - Jasne - zgodził się skwapliwie Butch. - Wezmę do pary Rankohra. Przez sekundę nie będzie sama. V, teraz ty jesteś najgorszym wrogiem Panikhi.

Wolał nie podejmować dyskusji, bo nie ręczył za siebie. Puścił doktora z pogardą i odsunął się. Kiedy doktor walczył o oddech, V wpił się wzrokiem w oczy Jane. - Nie zniósłbym, gdyby umarła - powiedział dziecięcym głosem, nie zwracając uwagi na to, że inni go słyszą. - Wiem o tym. Będę jej towarzyszyć na każdym etapie. Zaufaj mi. V zamyślił się. Oboje z Jane mieli wspólną cechę: byli perfekcjonistami. Oddani bez reszty swojej pracy, działali w równoległych światach: on w świecie walki, ona - uzdrawiania. Jej słowa miały podobną wagę jak obietnice, które jej składał, wychodząc zabijać reduktorów. - Zgoda - wychrypiał. - Ale najpierw muszę się z nią zobaczyć. Pchnął wahadłowe drzwi i podszedł do łóżka, na którym spoczywała jego siostra. Miał świadomość, że to może być ich ostatnia rozmowa: wampiry, tak jak człowieki, mogą umrzeć podczas operacji. Zdarzały się takie przypadki. Wyglądała jeszcze gorzej niż przedtem. Leżała w śmiertelnym bezruchu, zaciskając powieki, jakby walczyła z bólem. Niech to diabli, jego krwiczka ma rację. To on był jej najgorszym wrogiem, a nie ten pieprzony konował. - Panikho. Uchyliła powieki z takim wysiłkiem, jakby były z ołowiu. - Co, bracie? - Pojedziesz teraz do szpitala człowieków. OK? - Kiwnęła głową, a jemu chciało się wyć na widok jej kredowobiałej twarzy. - Tam on cię zoperuje. Znowu skinęła głową. Z jej rozchylonych warg dobywał się świszczący oddech. - Tak będzie dla mnie lepiej. Jezu... co teraz? Czy ona wie, ile dla niego znaczy? Czy dał jej to jakoś odczuć na swój, popaprany, sposób? - Uważaj na siebie - wybąkał. Był nędznym dupkiem. I w dodatku śmierdzącym tchórzem. Niestety, to było wszystko, na co go stać. - Ty... też - wyjęczała. Jego zdrowa ręka, bez żadnego udziału V, ujęła dłoń Panikhi. Ścisnął ją, ale ona nie oddała uścisku. Przeraził się na dobre, że przegapił ostatnią szansę, bo właśnie umarła. - Panikho. Zatrzepotała rzęsami. - Tak? W uchylonych drzwiach pojawiła się głowa Jane. - Musimy już jechać. - Jasne. Dobra. - Po raz ostatni uścisnął dłoń siostry, po czym zmył się jak niepyszny.

Na korytarzu pojawił się już Rankohr, a za nim Furiath i Z. Bardzo dobrze. Furiath miał wyjątkowy talent do hipnotyzowania człowieków, który już zresztą wykorzystał kiedyś w szpitalu St. Francis. Vrhedny podszedł do Ghroma. - Pamiętaj, żeby ją dokrwić. Po operacji będzie musiała się wzmocnić, a ty masz najlepszą krew z nas wszystkich. Oczywiście, powinien był pomyśleć o Beth, królowej, która mogła nie mieć najmniejszej ochoty dzielić się swoim samcem z inną, ale walił to równo, bo liczyło się tylko jedno. - Moja krwiczka to samo zaproponowała - odparł, ku jego zdumieniu, Ghrom. Vrhedny zawstydził się. Kurczę, Beth to naprawdę szlachetna dusza. Nie ma dwóch zdań. Odchodząc, rzucił ostatnie spojrzenie na swoją samicę. Jane zdawała się niewzruszona, jak gmach wzniesiony na mocnych fundamentach. Z jej twarzy i oczu biła siła i pewność siebie. - Nie mam słów dla ciebie - wykrztusił. - I tak wiem, co chcesz powiedzieć. Stał o metr od niej, jakby wrósł w podłogę. Kurwa, czy on naprawdę musi być taki, jaki jest? Czy to zawsze musi tak wyglądać? - Idź już - szepnęła. - Na mnie też już czas. Na odchodnym posłał znaczące spojrzenie Butchowi, a kiedy glina skinął głową, klamka zapadła. Vrhedny ruszył przed siebie do wyjścia z ośrodka treningowego, skąd podziemnym tunelem udał się do Bunkra; tam jednak dotarło do niego, że spacer był stanowczo za krótki. Nadal nie mógł się otrząsnąć z ostatnich wydarzeń. Bał się, że znowu zacznie plątać się wszystkim pod nogami, usiłując być „pomocnym”. Cholera, musi się stąd wyrwać jak najdalej. Pchnął masywne drzwi i wyszedł na dziedziniec... gdzie stracił pomysł, co dalej. Stał w miejscu na podobieństwo samochodów zaparkowanych po przeciwległej stronie fontanny Kiedy tak tkwił jak kołek, dotarło do niego, że coś trzepoce w pobliżu, ale co i gdzie nie mógł ustalić. Dopiero kiedy spojrzał w dół, zorientował się, że to jego własna dłoń - ta w rękawiczce - dygocąc, uderza o udo. Dobywający się spod wyściełanej ołowiem skóry blask dawał wściekle po oczach. Do diabła, skoro i tak jest na krawędzi eksplozji, równie dobrze może się eksportować stąd na własne życzenie. Klnąc, zdematerializował się i teleportował do swego azylu, w którym szukał schronienia, ilekroć nie radził sobie z uczuciami. Nie aprobował ani miejsca docelowego swojej podróży, ani impulsu, który pchał go w objęcia nocy... ale, podobnie jak Panikha, nie był już panem swojego losu.

Rozdział 8 STARY KRAJ TERAZ TO BYŁ SEN, KTÓRY ŚNIŁ MU SIE JUŻ OD KILKUSET LAT, a mimo to sceny snu były wyraziste i pełne życia, jakby noc, która zmieniła jego życie nieodwracalnie, miała miejsce nie dalej, niż wczoraj. W głębokim śnie Xkohr ujrzał przed sobą rozwścieczoną samicę w białej szacie falującej w oparach nocy. Od razu odgadł, co się szykuje - ale rychła ofiara zjawy była zupełnie nieświadoma jej obecności ani jej złowieszczych zamiarów. Krhviopij, zbyt zajęty windowaniem ludzkiej samiczki na konia, dopiero po chwili spostrzegł zwiewną postać. Potem wypadki potoczyły się błyskawicznie: Xkohr spiął konia ostrogami, krzycząc ostrzegawczo. Jego ojciec strącił z siodła swoją brankę i wypalił do zjawy. Xkohr nie zdążył jej dopaść; patrzył tylko ze zgrozą, jak samica szykuje się do skoku, łapie ojca w locie i obala na ziemię. A potem buchnął ogień... biały, świetlisty płomień, który strawił jego ojca w okamgnieniu. Swąd płonącego ciała... Xkohr, bez tchu, zerwał się, by dobyć sztyletu... Dźwignął się na rękach i usiadł na posłaniu. Jak to dobrze, że był sam w pokoju. W swoim obecnym stanie nie potrzebował widzów. Ciężki oddech Xkohra, odbity echem od gołych ścian, brzmiał jak ryk rannego zwierza. Żeby się wyrwać z koszmaru, pośpiesznie zapalił mentalnie świecę, która stała na podłodze przy posłaniu. Uff, zadziałało. Potem wstał, przeciągając się, by rozluźnić napięcie ciała i umysłu. Musi coś zjeść, dokrwić się i zabić paru reduktorów, to zaraz wróci do siebie. Ubrał się w znoszone skóry, wsunął sztylet w olstro i wyszedł z komnaty na korytarz pełen przeciągów. Dochodzące z oddali basowe głosy i szczękanie cynowych talerzy świadczyły o tym, że na dole podano już wieczerzę. Zamek, w którym żył ze swym oddziałem odszczepieńców, był tym samym zamkiem, u stóp którego jego ojciec został zabity w uśpionym średniowiecznym przysiółku. Przysiółek w następnych stuleciach dorósł do rangi wioski, by w czasach współczesnych stać się pięćdziesięciotysięcznym miastem, którego ludność, nie da się ukryć, składała się głównie z przedstawicieli Homo sapiens. Życie w zamku warownym Xkohrowi bardzo odpowiadało - z tych samych powodów, które go sprowadziły w to miejsce. Mocne kamienne mury, fosa ze zwodzonym mostem nadal skutecznie trzymały na odległość niepożądanych gości, wspomagane przez mrożące krew w żyłach historie -

zmyślone i prawdziwe - które krążyły po okolicy, rzucając mroczny cień na całą posiadłość i towarzyszy Xkohra. Prawdę mówiąc, na przestrzeni ostatnich stu lat jak mógł wraz z towarzyszami podsycał krążące o wampirach brednie, „strasząc” co jakiś czas na okolicznych drogach. Nie było to specjalnie trudne dla wyglądających groźnie osobników, które mogły znikać na zawołanie. Wystarczyło wyskoczyć i krzyknąć buu!, a efekt był piorunujący. Były jednak pewne kłopoty. Zdziesiątkowawszy własnoręcznie populację reduktorów w Starym Świecie, mieli problemy z zachowaniem formy bojowej. Na szczęście zostało jeszcze zabijanie człowieków - choć, rzecz jasna, musieli zatajać ten proceder, podobnie jak swoją prawdziwą tożsamość, z uwagi na paskudną mściwość człowieków. Jedyną pozytywną cechą człowieków była nienawiść do zwyrodnialców wszelkiej maści. Dlatego społeczeństwo przez palce patrzyło na „zbrodnie” wampirów, dosięgające wyłącznie gwałcicieli, pedofilów i morderców. Doświadczenie wskazywało, że zabójstwo niewinnej ofiary wprawiało człowieki w stan wrzenia - rzucały się na odsiecz, jak rój pszczół w obronie swego ula. Natomiast w przypadkach ohydnych przestępstw kierowały się wskazaniami Starego Testamentu: oko za oko, dzięki czemu oddziałowi Xkohra nie brakło obiektów ćwiczebnych. Tak było już od dwoi dziesięcioleci, podczas których nie tracili nadziei, że ich właściwy wróg, Korporacja Reduktorów, ześle im wreszcie godnego ich przeciwnika. Daremnie. Xkohr musiał wreszcie przyjąć do wiadomości, że w Europie nie ma już reduktorów - ani dawnych, ani napływowych. Ponieważ wraz ze swymi towarzyszami noc w noc pokonywali setki kilometrów w każdą stronę, polując na ludzkich łotrów, prędzej czy później natknęliby się na nieumarłych, gdyby ci istnieli. Najwyraźniej jednak zniknęli co do jednego. Byłoby to zresztą logiczne. Ta wojna już dawno doprowadziła do migracji wampirów. Kiedy Bractwo przeniosło się do Nowego Świata, Korporacja Reduktorów ruszyła za nimi, jak sfora psów, zostawiając niedobitki, z którymi uporał się Xkohr ze swoim oddziałem. Przez parę wieków nie zabrakło wyzwań, gdyż reduktorzy rwali się do bitki i nie stronili od ostrych starć. Jednak wszystko co dobre, szybko się kończy, a człowieki nie były godnym przeciwnikiem wampirów. Z reduktorami - to była zabawa. Kiedy ruszył po wyszczerbionych schodach pokrytych wydeptanym bieżnikiem, który sto lat temu powinien już ulec wymianie, czuł, jak narasta w nim wkurwienie. Pod sobą widział wielką kamienną pieczarę, na dnie której, przed gigantycznym paleniskiem, stał potężny dębowy stół. Człowieki, które postawiły zamek, okrywały kobiercami chropawe mury warowni, ale sceny przedstawiające wojowników ujeżdżających pyszne rumaki spłowiały na

przestrzeni wieków: brzeg wystrzępionych, przetartych, zawieszonych na drągach tkanin sięgał ziemi. Przed buzującym ogniem na rzeźbionych krzesłach siedziała garstka odszczepieńców, posilając się mięsem saren, głuszców i upolowanych wokół zamku gołębi, sprawionych, a potem upieczonych. Pili piwo, które sami warzyli i fermentowali w głębokich lochach, jedli z cynowych talerzy, pomagając sobie nożami myśliwskimi i widłami bojowymi. Mieli prąd - Xkohr był temu przeciwny jednak Dholor upierał się, żeby komnatę, w której trzymał peceta, podpajęczyć do sieci. Xkohr nic z tego nie kumał i nie ciągnęło g0 by zmieniać ten stan rzeczy. Jednakże nowinki techniczne miały swoje zalety. Xkohr nie wyznawał się na piśmie, ale Dholor potrafił czytać, a człowieki nie dość, że były sprawcami niezliczonych bezeceństw i makabrycznych zbrodni to jeszcze z upodobaniem je relacjonowały co pomagało namierzyć zwyrodnialców na obszarze kontynentu. Poczesne miejsce przy stole czekało na Xkohra; gdy siadał, jego towarzysze opuścili ręce i przerwali jedzenie. Dholor miał zaszczyt siedzieć po prawicy Xkohra. Na widok wodza jasne oczy samca rozbłysły. - Jak się spało? Ten sen, ten przeklęty sen. Wciąż nie mógł się po nim pozbierać, ale wolał to zachować dla siebie. - Nie najgorzej. - Wbił widelec w sarni udziec. - Sądząc z wyrazu twojej twarzy, znalazłeś coś. - Zgadza się. - Dholor rzucił na stół gruby plik wydruków z artykułów prasowych. Na wierzchu spoczywała wyraźna czarno-biała fotografia. - Ten ci jest mój - oświadczył Dholor. Samiec człowieków był ciemnowłosy i krępy. Troglodyta miał złamany nos i niski, jak u małpy, łuk brwiowy. Kolumny druku i podpis pod fotografią były dla Xkohra czarną magią, ale nie uszła jego uwagi nikczemność twarzy zbrodniarza. - Czemu ten, a nie inny, frathyr? - zagadnął, choć w duchu zaakceptował wybór. - Jest zabójcą londyńskich niewiast. - Ilu? - Jedenastu. - Do tuzina jednej mu braknie. Dholor skrzywił się kwaśno. Xkohr lubił się z nim droczyć. - Ciął je żywcem na kawałki, a potem czekał, aż się wykrwawią, żeby je... wziąć. - Chcesz powiedzieć: wyruchać? - Xkohr kłami odrywał mięso od kości. Nie doczekawszy się odpowiedzi, uniósł brew. - Pytam cię o coś: ruchał czy nie? - Tak.

- Fe, co za świntuch - kpił dalej Xkohr. - Jedenaście. Jedenaście kobiet. - Słyszałem, słyszałem. Nasz zboczeniec to temperamenty gość. Dholor zebrał wydruki i zaczął je wertować, przyglądając się twarzom zbezczeszczonych samic człowieków. Żałosny dureń, pewnie modlił się do Pani Kronik, by wspomogła go w jego krucjacie na rzecz rasy, która stanowiła materiał wyjściowy dla Korporacji Reduktorów. Naturalnie Dholor nie pojedzie sam - pewnie dlatego agitował tak zażarcie: niestety, przysięga, którą piątka samców złożyła w tamtą noc, gdy Krhviopij spłonął, wiązała ich bezwzględnie z Xhohrem. Bez jego zgody i aprobaty nie mogli nic przedsięwziąć na własną rękę. Dholor zresztą już wcześniej był jego podwładnym. W ciszy, która zapadła, Xhohrowi przypomniał się jego sen. Poczuł palącą wściekłość, że wciąż nie dorwał tamtej zjawy, choć mógł. Nie mając nic przeciwko temu, by być samemu bohaterem ludzkich bajdurzeń, osobiście nie wierzył w duchy, strachy, klątwy i czary. Jego rodzic zginął z rąk istoty z krwi i kości, a instynkt łowiecki nakazywał mu ją odnaleźć i zabić. - Co ty na to? - nie dawał mu spokoju Dholor, jak zawsze rwąc się do bohaterskiego czynu. - Nic. Inaczej coś bym chyba rzekł, nieprawdaż? Dholor zaczął bębnić palcami po zatłuszczonym blacie starego stołu. Xkohr dobrodusznie przyjmował jego perkusyjne popisy. Reszta jadła spokojnie, czekając na wynik rutynowej przepychanki tych dwóch. W odróżnieniu od Dholora mieli gdzieś, kto będzie ich następną ofiarą - pod warunkiem, że nie braknie im jadła, napitku i żeńskich ciał, gotowi byli zabić każdego. Xkohr nadział na widelec kolejny kawał mięsiwa i rozparł się na wielkim dębowym stolcu zapatrzony w wyliniały kobierzec. Wypłowiałe podobizny człowieków ruszających na przednich rumakach do boju drażniły go do szaleństwa. Dręczące poczucie, że tkwi bez sensu w tym zamku sprawiało, że robił się nerwowy nie mniej, niż jego przyboczny. Dwadzieścia lat posuchy, lat, kiedy żeby nie wyjść z wprawy, trzebili człowieków... To nie jest życie dla niego ani dla jego załogi... Jednak w Starym Kraju wciąż trwała garstka wampirów, dlatego nie opuszczał kontynentu, łudząc się, że znajdzie wreszcie tę, którą spotykał tylko w snach. Zabójczynię jego ojca. Do czego go ten upór doprowadził? Nagle podjął nieodwołalną decyzję, z którą nosił się od dawna, zawsze jednak po jakimś czasie popadał w zniechęcenie. Tego dnia wszakże koszmarny sen dźgnął go ostrogami, by dłużej nie zwlekać. - Jedziemy do Londynu - oznajmił. Dholor przestał bębnić, jak uciął.

- Dzięki ci, panie. Xkohr skinął łaskawie głową, uśmiechając się w duchu. Dholor dostanie swoją szansę skasowania tego zwyrodnialca. Albo i... nie. Tak czy owak, komu w drogę, temu czas.

Rozdział 9 SZPITAL ST. FRANCIS CALDWELL W STANIE NOWY JORK KOMPLEKSY ZABUDOWAŃ SZPITALNYCH mają w sobie coś z puzzli, które się słabo składają. Ale w noc taką jak ta miało to swoje zalety, stwierdził Manny, przygotowując się do operacji. W pewnym stopniu był zaszokowany tym, że poszło mu tak gładko. Zakapiory które przywiozły ich tutaj z jego pacjentką, zaparkowały w jednym z tysiąca mrocznych zakamarków na obrzeżach St. Francis, po czym Manny osobiście wezwał szefa ochrony, zawiadamiając o przybyciu VIP-a, który powinien zostać wpuszczony tylnym wejściem z zachowaniem maksymalnej dyskrecji. Potem zadzwonił do swoich pielęgniarek w podobnym tonie, prosząc o przygotowanie sali operacyjnej na samym końcu korytarza drugiego piętra i postawienie na nogi techników obsługujących MRI. Na końcu zadzwonił po wózek, który, o dziwo, pojawił się w okamgnieniu. W kwadrans po wykonaniu rezonansu magnetycznego pacjentka była już przygotowana do operacji w sali numer siedem. - Kim ona jest? - padło pytanie od przełożonej pielęgniarek. Mógł się tego spodziewać. - Dżokejka olimpijska. Z Europy. - Teraz już wszystko rozumiem. Bełkotała coś i nie mogłyśmy zrozumieć ani słowa. - Siostra wertowała jakąś dokumentację, której zniknięcia zamierzał później dopilnować. - Czemu wszystko odbywa się w tajemnicy? - Jest z królewskiej rodziny. - Nie skłamał. Kiedy jechali do szpitala, nie mógł oderwać oczu od jej królewskich rysów. Kurczę, ale go wzięło. Przełożona zerknęła niespokojnie na korytarz. - Teraz rozumiem, skąd ta ochrona. Mój Boże - traktują nas jak jakichś bandytów. Nie przerywając szorowania paznokci ostrą szczotką, Manny obejrzał się za siebie. Tych trzech, którzy ich eskortowali, stało w korytarzu w odległości może trzech metrów: trzy wielkie sylwetki w czarnych strojach z obfitymi wybrzuszeniami. Na bank mieli spluwy do tego pewnie bagnety, miotacz ognia i tym podobne. Patrząc na nich, gotów był zrewidować swoją opinię, że służby rządowe składają się z samych gryzipiórków. - Nie widzę nigdzie w systemie formularza zgody na operację zaniepokoiła się przełożona.

- Mam wszystko, co trzeba - zełgał. - Macie dla mnie MRI? - Jest na monitorze, ale radiolog twierdzi, że jest źle zrobiony. Chce powtórzyć zdjęcie. - Chciałbym wpierw spojrzeć na to. - Jest pan pewien, że chce osobiście pokryć wszystkie koszta? Ona nie ma pieniędzy? - Chodzi o zachowanie anonimowości. Dostanę potem zwrot. Tak sobie w każdym razie wyobrażał, choć było mu to całkiem obojętne. Zmył jodynę z dłoni i przedramion i strząsnął wodę. Trzymając ręce w górze, pchnął plecami drzwi wahadłowe i wszedł do sali operacyjnej. W pomieszczeniu znajdował się anestezjolog i dwie pielęgniarki, które robiły właśnie przegląd instrumentów wyłożonych na niebieskich chustach, na stolikach na kółkach. Anestezjolog odmierzał dawkę środka znieczulającego i przeglądał sprzęt do uśpienia pacjentki. Powietrze - chłodne, żeby obniżyć krwawienie - miało cierpki zapach. Komputery mruczały cicho do wtóru jarzeniówkom na suficie i lampie operacyjnej. Manny doskoczył do monitorów. Na widok wyników rezonansu magnetycznego mało nie dostał zawału. Uważnie oglądał każde zdjęcie po kolei, aż wreszcie przestał, żeby nie zwariować. Przez szyby wahadłowych drzwi spojrzał na trzech czekających przed salą mężczyzn, napotykając zimne oczy w bezwzględnych twarzach. Oni nie byli ludźmi. Przeniósł wzrok na swoją pacjentkę. Podobnie jak ona. Wrócił do wyników rezonansu, przysuwając się do ekranu jakby liczył na to, że z bliska anomalie znikną. Jezu, przy tym, co tutaj widział, sześciokomorowe serce Koziej Brody to była dziecinna igraszka. Słysząc odgłos drzwi wahadłowych, Manny na chwilę przymknął oczy i zaczerpnął tchu, a następnie odwrócił się w stronę wchodzącej do sali Jane. Jane była starannie opakowana w strój operacyjny: zza pleksiglasu maski chirurgicznej świeciły tylko jej świerkowe oczy. Obecność Jane wyjaśnił swojemu personelowi, mówiąc, że jest osobistą lekarką chorej - co zresztą było prawdą. Przemilczał tylko drobny szczegół, że znała tutaj wszystkich nie gorzej niż on. Napotkawszy jej wzrok, w którym nie było cienia przeprosin, miał ochotę jej nawrzucać, ale pacjentka czekała. Wziął się w garść i zepchnął na margines wszystkie myśli niezwiązane bezpośrednio z operacją. Skupił się na uszkodzeniu kręgów, planując przebieg operacji. Przyjrzał się złamanemu odcinkowi: kręgosłup wyglądał jak piękny sznur paciorków przekładanych ciemniejszymi cętkami amortyzujących dysków... z wyjątkiem T6 i T7. To wyjaśniało paraliż. Nie umiał powiedzieć, czy rdzeń kręgowy uległ zmiażdżeniu, czy całkowitemu przerwaniu; nie będzie tego wiedział dopóki się tam nie dostanie.

Nie wyglądało to jednak dobrze. Wszelkie urazy były straszliwie niebezpieczne dla delikatnego przewodu zawierającego włókna nerwowe. Już po paru minutach, góra - godzinach, mogło dojść do nieodwracalnych uszkodzeń. Dlaczego dopiero teraz zaczęli go nagle szukać? Spojrzał bacznie na Jane. - Ile tygodni minęło od wypadku? - Cztery... godziny - odparła cicho, żeby nikt nie podsłuchał. Osłupiał. - Co? - Cztery. Godziny. - Chcesz powiedzieć, że doznała tych uszkodzeń wcześniej? - Nie. - Muszę z tobą porozmawiać na osobności. Chwileczkę, Max - rzucił do anestezjologa. - Spoko, doktorze Manello. - Co tu jest, kurwa, grane? - syknął, wpychając Jane w narożnik sali. - Widziałeś przecież MRI? - Ona nie jest istotą ludzką. Zgadłem? Wytrzymała jego wzrok, nie mrugnąwszy powieką. - W co ty się dałaś wciągnąć, Jane? - spytał szeptem. - I, przy okazji, mnie? - Posłuchaj mnie uważnie, Manny. Musisz mi ufać. Ratując jej życie, pośrednio ratujesz moje. To siostra mojego męża. Gdyby ją... - głos Jane zadrżał - ...stracił teraz, ledwie ją poznał, to koniec. Błagam, nie zadawaj mi pytań, na które nie wolno mi odpowiadać, i zrób, co tylko w twojej mocy. Wiem, że to nie fair i bardzo nad tym ubolewam, ale tu chodzi o jej życie. Nagle przypomniał sobie szatański ból głowy, który dopadał go przez ostatni rok, ilekroć próbował sobie przypomnieć dni poprzedzające wypadek, w którym zginęła. Ból wrócił, kiedy znów zobaczył Jane, ale potem ustąpił, odsłaniając pokłady niejasnych wspomnień, do których nie miał dostępu. - Wykasujecie pamięć mnie i reszcie personelu, tak? - wybuchnął. Pokiwał ciężko głową. A zatem nie miał do czynienia z tajnymi służbami czy siatką wywiadowczą. Ale z czym? Z obcą cywilizacją? Współistniejącą z cywilizacją ziemską? Oczywiście na to pytanie też nie uzyska odpowiedzi. - Jane, mam cię wyżej uszu. Naprawdę. Chciał odejść, ale przytrzymała go za rękę. - Odwdzięczę ci się. Zobaczysz, że ci się za to odwdzięczę. - Będę wdzięczny jak mnie więcej nie będziesz wzywać do takich przypadków. Porzucając Jane w kącie, podszedł do swojej pacjentki, którą ułożono na brzuchu. - Jestem... - zaczął, nachylając się nad nią. Nie wiedział czemu, ale miał ochotę przedstawić jej się z imienia, jednak z uwagi na obecność personelu

uznał za bardziej stosowne zachować oficjalny ton. - Jestem doktor Manello. Możemy już zaczynać? Obiecuję, że nie będzie bolało. - Dzięki ci, uzdrowicielu - odparła słabym głosem. Przymknął oczy. Boże, dźwięk jej głosu robił na nim piorunujące wrażenie. Ale pod czyim znalazł się urokiem? Kim ona była? Nagle przypomniał sobie długie kły jej brata. Wypchnął obraz pośpiesznie ze świadomości. Do diabła, to nie czas na zgadywanki, kto tu jest Draculą. Poklepał swoją pacjentkę po ramieniu i skinął na anestezjologa. Trzy, cztery. Gdy pielęgniarki zdezynfekowały plecy chorej jodyną, zaczął badać jej kręgosłup palcami krąg, po kręgu. Środki usypiające zaczynały już działać. - Jest na coś uczulona? - spytał Jane kolejny raz. - Nie, na nic. - Jakieś problemy, które mogą się odezwać pod narkozą? - Żadnych. - W porządku. - Przysunął bliżej mikroskop, ale jeszcze nie umieścił go nad pacjentką. Najpierw wykona cięcie. - Włączyć muzykę? - spytała pielęgniarka. - Nie. Nic, co by rozpraszało uwagę. - Operował, jakby jego własne życie zależało od tego, a nie pod presją pogróżek jej brata. To jakiś absurd, ale na myśl, że mógłby ją utracić... kimkolwiek była... ogarniała go czarna rozpacz.

Rozdział 10 PIERWSZĄ RZECZĄ, KTÓRĄ PANIKHA UJRZAŁA PO PRZEBUDZENIU, była para męskich dłoni. Zorientowała się, że jej głowa i szyja tkwią w jakimś dziwnym imadle. Męskie ręce spoczywały obok niej, na brzegu łóżka. Piękne i zręczne, z króciutko obciętymi paznokciami, wertowały gruby plik dokumentów. Samiec człowieków, do którego należały, czytał coś ze ściągniętymi brwiami, od czasu do czasu notując coś rysikiem. Miał ciemniejszy zarost, niż kiedy go widziała ostatnim razem, co było dla niej wskazówką, że minęło wiele godzin. Sprawiał wrażenie równie strudzonego jak ona. Kiedy odzyskała przytomność jeszcze bardziej, dotarło do niej, że coś pika w pobliżu jej głowy. W plecach dokuczał jej tępy ból. Chyba podali jej jakiś specyfik, żeby ją znieczulić, zresztą - wbrew jej woli. Osobiście wolałaby być całkiem trzeźwa. Niestety, czuła się, jakby była z waty, co napawało ją dziwnym lękiem. Nie była jeszcze w stanie mówić. Rozejrzała się wokół. Byli sami z samcem człowieków, ale w jakiejś innej komnacie. Zza drzwi dobiegał gwar głosów z tym dziwnym, ludzkim akcentem i nerwowy odgłos kroków. Gdzie była Jane? Gdzie bracia... - Na... pomoc... Uzdrowiciel podniósł głowę. Cisnął papiery na stolik na kółkach. Zerwał się z miejsca i nachylił nad nią. Jego czarowny aromat owiał jej nozdrza. - Co tam? - Nie czuję nic. Wziął ją za rękę, ale nie czuła ani ciepła, ani dotyku. Ogarnęło ją straszliwe przerażenie. - Ćśś, nic się nie martw, wszystko będzie dobrze - zaczął ją uspokajać. To tylko środki przeciwbólowe. Ćśś. Koił ją głosem tak, jakby ją gładził rękami. - Powiedz, co... zobaczyłeś w środku? - spytała, wstrzymując oddech. - Operacja się powiodła - powiedział ostrożnie. - Wstawiłem kręgi na miejsce. Rdzeń okazał się tylko częściowo naruszony. Panikha próbowała się podsunąć do góry, żeby zmienić położenie głowy, która była ciężka i zbolała, ale urządzenie wokół niej skutecznie zablokowało tę inicjatywę. - Poznaję po twoim głosie, że nie mówisz mi wszystkiego. Nie odpowiedział od razu, tylko gładził ją po dłoni, czego i tak nie czuła. W jego oczach czytała, że nie ma dla niej najlepszych wiadomości. - Mówże wreszcie! - wybuchła. - Mam prawo wiedzieć.

- Do najgorszego nie doszło, ale to, w jakim stopniu operacja się udała, dopiero czas pokaże. Przymknęła oczy na chwilę, ale ciemności przerażały ją. Podniosła powieki i przywarła wzrokiem do przystojnej, posępnej twarzy uzdrowiciela, na której malowało się poczucie winy. - To nie twoja wina - powiedziała szorstko. - Widać, tak miało być. Mówiła to, co myśli. Próbował ją uratować i robił, co w jego mocy, ale najwyraźniej jego wysiłki zawiodły. - Jak się nazywasz? - spytał. - Nie znam twojego imienia. - Panikha. Nazywam się Panikha. Znów ściągnął brwi, a ona odniosła wrażenie, że jej imię nie przypadło mu do gustu. Poczuła żal, że nie nazwano jej inaczej po urodzeniu. Jednak jego zdegustowanie mogło mieć również inne powody. Widział ją od środka i musiał zorientować się, że nie jest taka jak on. Że jest „inna”. - Twoje domniemania są słuszne - mruknęła. Uzdrowiciel zamarł. Wyznaj mi, co cię trapi? Uśmiechnął się leciutko. Wyglądał czarująco kiedy się uśmiechał. Szkoda tylko, że uśmiech był niewesoły. - Aktualnie... - Przejechał dłonią po gęstych, czarnych włosach. ...Zastanawiam się, czy powinienem dalej udawać głupiego i zachowywać się, jak gdyby nigdy nic, czy walnąć prawdę wprost... - Prawdę. Nie stać mnie na to, by się oszukiwać. - Skoro tak... - Spojrzał jej prosto w oczy. - Moim zdaniem, jesteś... Drzwi do pokoju otwarły się i do środka zajrzała postać szczelnie spowita w niebieskie szaty. Wnosząc z aromatu, była to skrywająca twarz pod maską chirurgiczną Jane. - Musimy zaraz wracać - powiedziała. - Wykluczone! - zaprotestował gniewnie uzdrowiciel. Jane weszła do pokoju, zamykając drzwi za sobą. Uzdrowiciel zasłonił Panikhę własnym ciałem. - Nie wolno jej stąd ruszyć jeszcze co najmniej przez tydzień. Panikha zerknęła na zasłony biegnące od sufitu do podłogi. Domyślała się, że za brytami jasnej materii kryją się szklane okna, przez które lada chwila przenikną brutalnie promienie wschodzącego słońca. - Muszę już iść. Ile czasu zostało? - spytała z łomocącym sercem. Jane zerknęła na czasomierz na nadgarstku. - Około godziny. Ghrom jest już w drodze. Zaraz ci się poprawi. Może jej słabość bierze się stąd, że musi się dokrwić. Uzdrowiciel chciał coś powiedzieć, ale nie dała mu dojść do słowa. - Proszę, zostaw nas teraz samych. Zajmę się nim - zwróciła się do krwiczki swojego bliźniaka. Jane posłusznie wyszła z pokoju, ale prawdopodobnie warowała pod drzwiami.

Uzdrowiciel tarł oczy, jakby liczył, że ten zabieg zmieni jego percepcję rzeczywistości, o ile nie samą rzeczywistość. - Jakbyś chciał, żebym się nazywała? - spytała cicho. Opuścił dłonie i przez chwilę patrzył na nią z ukosa. - Mało obchodzi mnie twoje imię. Czy możesz być ze mną szczera? Prawdę mówiąc, tego akurat nie mogła mu obiecać. Chociaż technika blokowania wspomnień była dość prosta, nie wiedziała zbyt wiele o skutkach jej stosowania... Istniała obawa, że im więcej uzdrowiciel się dowie, tym więcej wspomnień trzeba będzie mu zablokować, co zwiększało ryzyko szkodliwych skutków ubocznych. - Co chcesz wiedzieć? - Kim jesteś. Pobiegła wzrokiem w stronę zasuniętych zasłon. Choć miała solidną obstawę, trudno jej było zapomnieć o mitach, jakie narosły wokół jej rasy w świecie człowieków. Wampiry uchodziły za rodzaj krwiożerczych zombie, wyzbytych moralności i duszy zabójców niewinnych istot. Nie było się czym chwalić, a już na pewno tracić na to kilka ostatnich, drogocennych chwil. - Nie mogę przebywać na słońcu. - Wróciła wzrokiem do uzdrowiciela. Moje rany goją się szybko, szybciej niż twoje. Zanim mnie stąd zabiorą, muszę się dokrwić - dopiero wtedy będę dostatecznie silna, żeby odbyć podróż. Widząc, że patrzy na swoje ręce, zastanawiała się, czy żałuje teraz, że ją zoperował? Cisza, która zapadła między nimi, miała w sobie coś z zawieszenia broni, którego może lepiej nie przerywać... - Istnieje nazwa dla naszego gatunku - z zaskoczeniem usłyszała swój własny głos. - Którą, oczywiście, wolisz zachować dla własnej wiadomości. Dziwny ból wezbrał w jej piersi. Z najwyższym wysiłkiem podniosła rękę, by w końcu położyć dłoń na bolącym miejscu. Jak to możliwe, że pomimo całkowitej utraty czucia ból dokuczał jej właśnie w tym miejscu? Nagle obraz uzdrowiciela zafalował. Jego twarz natychmiast złagodniała. Musnął ją dłonią po policzku. - Czemu płaczesz? - Ja płaczę? Potaknął i podsunął jej pod nos swój palec wskazujący, na którego opuszku lśniła jak diament jej łza. - Coś cię boli? - Tak. - Zamrugała, z próżną nadzieją, że odzyska ostrość widzenia. - Łzy są strasznie irytujące. Podniósł ją na duchu jego śmiech, w którym odsłonił rzędy białych, równych zębów. - A więc nie lubisz płakać - mruknął.

- Nie znoszę. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął kwadratowy płatek tkaniny... Osuszył delikatnie jej twarz. - Więc czemu płaczesz? Przez chwilę walczyła z sobą. - Jestem wampirem - powiedziała w końcu. Opadł z powrotem na krzesło przy jej łóżku, starannie złożył z powrotem płatek i wyrzucił do kosza. - Zaczynam się teraz domyślać powodów zniknięcia Jane przed rokiem. - Nie wyglądasz na wstrząśniętego. - Domyśliłem się, że coś jest zupełnie nie tak. - Wzruszył ramionami. Widziałem twoje MRI, widziałem twoje ciało od środka. Nieoczekiwanie jego słowa poprawiły jej humor. - To prawda. Widziałeś. - Mimo wszystko, jesteś dosyć podobna do nas. Twój kręgosłup nie ma dla mnie żadnych tajemnic. Masz szczęście. Miała na ten temat odmienne zdanie: Po latach, kiedy samce w ogóle dla niej nie istniały, wreszcie ktoś rozbudził w niej niemal metafizyczną tęsknotę. Chętnie zgłębiłaby tę sprawę, co będzie niemożliwe w tych okolicznościach. Niestety, już dawno spostrzegła, że los nie respektuje jej pragnień. - Rozumiem, że teraz mnie unieszkodliwicie, kasując moje wspomnienia. - Machnął ręką. - Zapomnę wszystko, podobnie jak przed rokiem, po pobycie twojego brata w szpitalu. - Czasem coś ci się przyśni. To wszystko. - Czy to właśnie dzięki temu udaje się wam funkcjonować w ukryciu? - Tak. Kiwnął głową, rozglądając się po pokoju. - Zrobisz to teraz? Miała ochotę jeszcze z nim pobyć, ale byłoby lepiej, żeby nie widział, jak pije krew Ghroma. - Wkrótce. Znów zerknął na drzwi, a potem spojrzał jej w oczy. - Mogę cię o coś prosić? - Oczywiście. Służę, czym tylko zechcesz. Brew mu drgnęła. Była gotowa przysiąc, że zaczął intensywniej wydzielać ten swój upojny aromat. Zaraz jednak spoważniał. - Powiedz Jane, że już nie mam żalu. Rozumiem, dlaczego musiała się tak zachować. - Ona kocha się w moim bracie. - Zauważyłem to. A wracając do sedna: powiedz jej, że nie mam pretensji, bo miłość nie wybiera. Nie, nie wybiera, przyznała mu w duchu rację. - Byłaś kiedyś zakochana?

Człowieki nie umieją przecież czytać w myślach. Widocznie powiedziała to na głos. - N-nie. Ja... n-no... Nie. Ale nawet te krótkie chwile spędzone z uzdrowicielem były dla niej cenne. Fascynowało ją w nim wszystko: od sposobu poruszania się, poprzez grę mięśni pod białym kitlem i niebieskimi spodniami, aż po samczy aromat i głos. - Jesteś sparzony z jakąś samicą? Ryknął śmiechem. - Jezu, nie. Odetchnęła z ulgą, zaskoczona własną reakcją na fakt, że jest wolny. Zapadła cisza. Ach, ten nieznośny upływ czasu. Mieli przed sobą jeszcze tylko parę minut rozmowy. - Dziękuję, że mnie uzdrawiałeś. - Cała przyjemność po mojej stronie. Mam nadzieję, że wyliżesz się z tego. Patrzył na nią, jakby się uczył jej twarzy na pamięć. Miała ochotę mu powiedzieć, że to stracony wysiłek. - Możesz zawsze na mnie liczyć. Gdybym ci był potrzebny wiesz, gdzie mnie szukać. - Uzdrowiciel wyjął bilecik i zaczął pisać rysikiem. - To mój numer komórki. W razie czego, dzwoń. Wsunął bilecik w jej dłoń bezwładnie spoczywającą na sercu. Zacisnęła kurczowo palce na papierze, rozważając możliwe konsekwencje tego czynu. I potencjalne komplikacje. Poruszyła się i jęknęła. Uzdrowiciel zerwał się na równe nogi. - Niewygodnie ci? - Włosy. - Coś ciągnie cię za włosy? - Nie, tylko... Czy mógłbyś rozpleść mój warkocz? Manny w osłupieniu patrzył na twarz swojej pacjentki. Propozycja rozplecenia grubego warkocza nasuwała myśl o rozebraniu jej, a myśl ta z kolei straszliwie go podniecała. Rany, ale mu stanął pod kitlem. Niezbadane są ścieżki pożądania: kiedy Candace Hanson chciała mu zrobić laskę, jej propozycja nie wzbudziła w nim żadnego zainteresowania, ale kiedy ta... samica?... kobieta?... prosi, żeby rozplótł jej warkocz, od razu zaczyna się ślinić. Była... wampirem. W myślach słyszał to słowo wypowiadane jej głosem i z jej dziwnym akcentem... Najbardziej zaskoczył go stoicki spokój, z jakim przyjął tę nowinę.

A przecież jego procesor mógłby dostać zwarcia na wiadomość, że kły można zobaczyć nie tylko w horrorach i z okazji Halloween. Najdziwniejsze było to, że w ogóle go to nie zdziwiło, podobnie jak to, że mu do niej stawał. - Włosy - powtórzyła. - Już, już - szepnął. - Zaraz się nimi zajmę. Jego dłonie w ogóle nie drżały. Dlatego, że trzęsły się jak diabli. Warkocz związany był na końcu najdelikatniejszą tkaniną, jaką widział w życiu. Nie była to bawełna ani jedwab, lecz coś, z czym nie miał nigdy jeszcze do czynienia i mimo zręcznych palców chirurga nie mógł uporać się z rozsupłaniem węzła. A jej włosy... święci pańscy, te faliste, czarne włosy były tak jedwabiste, że wstążka wydawała się przy nich szorstka. Metodycznie rozplatał pasma warkocza, gładkie, ale ciasno splecione. A że był nędznym sukinsynem, bawił się myślą, że jej włosy spływają po jego nagiej piersi, brzuchu, członku... - Już dość - powstrzymała go. Cóż, chyba miała rację. Ukręcił łba rozbuchanym fantazjom, gotów toczyć uprzejmą pogawędkę. Siłą woli powstrzymał swoje ręce. Choć rozplótł włosy tylko do połowy, efekt był piorunujący. O ile z warkoczami była piękna, o tyle z bujnymi puklami spływającymi do pasa była zachwycająca. - Wpleć to do środka - poprosiła, podając mu jego wizytówkę słabą ręką. Nikt tam nie będzie tego szukał. U-u, zaniepokoił się nagle. Koziej Dupie raczej nie spodobałoby się, że jego siostra dotyka swojego doktorka... W ogóle mnie nie dotknęła, zaczął się bronić w myślach. No, może leciutko dotknęła. On też ją lekko musnął... Lepiej skończ z tymi myślami, Manello. Nawet nie wypowiadając ich na głos, możesz napytać sobie biedy. - Ach, ty spryciaro. Przyjęła komplement z uśmiechem, odsłaniając przy okazji niemożliwie długie białe siekacze, wykształcone przez ewolucję w celu... kąsania w szyję. Jezu, zaraz się spuści... Dziwny wyraz przemknął po jej twarzy. Niedobrze. - Czy... umiesz czytać w myślach? - Nie teraz, bo jestem bardzo słaba. Po prostu zacząłeś intensywniej wydzielać samczy aromat. A zatem podniecała go i zdawała sobie sprawę z jego podniecenia. Najdziwniejsze było jednak, że nie miała pojęcia, skąd się bierze jego podniecenie, co wydało mu się urocze, jak zresztą wszystko w niej. Patrzyła na niego oczyma dziecka.

Ale może nie wzbudzał w niej skojarzeń seksualnych, bo był człowiekiem. W dodatku dopiero co wyjechała z sali operacyjnej, więc trudno było oczekiwać, że będzie napalona. Kolejny raz musiał stawić odpór lawinie myśli. Złożył na pół wizytówkę. Niewątpliwą zaletą jej bujnych włosów był fakt, że mógł z łatwością wpleść w nie swoje namiary. Skończywszy, owinął warkocz wstążką i zawiązał w kokardkę. Ostrożnie złożył warkocz na kołdrze. - Chciałbym bardzo, żebyś się ze mną skontaktowała. Uśmiechnęła się smutno bez słów, dając do zrozumienia, że raczej nie ma na co liczyć. Kontakty z jego rasą pewnie nie są dobrze widziane - być może ludzkość dla wampirów jest tylko bankiem krwi. Tak czy owak, mogła go teraz namierzyć, jeśli będzie chciała. - Jak myślisz, uda się, czy się nie uda? - skinęła głową w stronę swoich nóg. Pobiegł w ślad za jej wzrokiem. - Nie wiem. U ciebie wszystko ma inny przebieg, więc trudno mi powiedzieć... - Spójrz mi w oczy - poprosiła. - Jakoś nie mogę - odparł szczerze, siląc się na uśmiech. - Obiecaj mi coś. - Chętnie spełnię twoją prośbę. - Zadzwoń, jeżeli będziesz mogła. - Zadzwonię. Nie zadzwoni. Nie wiedział, skąd ta pewność, ale wierzył swojej intuicji. Po co w tej sytuacji brała od niego wizytówkę? Spojrzał na drzwi i przypomniał sobie o Jane. Cholera, powinien ją przeprosić osobiście za to, że był dla niej taki niemiły. - Zanim wykasujesz mi pamięć, muszę jeszcze... - Chciałabym ci coś dać na pamiątkę. Spojrzał na nią z natężeniem. - Marzę o tym, by mieć jakiś ślad twojej obecności w moim życiu powiedział niskim, zmysłowym głosem. Brzydził się sobą. - Nie mogę ci dać żadnej rzeczy - powiedziała ze smutkiem. - To mogłoby ci zaszkodzić. Spojrzał na jej hardą, piękną twarz i zawisł wzrokiem na jej ustach. - Pojęcia nie mam. - Może masz na coś ochotę? - Niewinność jej spojrzenia odebrała mu mowę, a jednocześnie roznieciła wściekle pożądanie i tak już niemałe. - Ile masz lat? - spytał szorstko. Może i był świntuchem, ale nie aż takim, żeby dobierać się do nieletnich. Niewątpliwie miała dojrzałe kształty, ale diabli wiedzą, kiedy u wampirów zaczyna się pełnoletność. - Mam trzysta pięć lat. Nieźle. No, ale to znaczyło raczej, że jest już dorosła. - Więc możesz już wyjść za mąż?

- Mogę, ale nie mam żadnego samca. I świetnie. - Już wiem, czego chcę. - Chciał ją mieć nagą pod sobą, ale zadowoli się nawet cząstką tego. - Czego? - Całusa. - Uniósł ręce do góry. - To nie musi być jakiś namiętny pocałunek. Chcę tylko, żebyś mnie pocałowała. Milczała tak długo, że miał ochotę nakopać sobie w tyłek albo lepiej oddać się w ręce jej braciszka, żeby mu spuścił obiecane manto. - Pokażesz mi, jak to się robi? - szepnęła. - Wy... wy się nie całujecie? - Skąd mógł wiedzieć, jak one to robią. Jeśli jednak wierzyć klechdom, seks należał do ulubionych zajęć wampirów. - Całujemy. Ale ja tego jeszcze nigdy nie próbowałam. Źle się czujesz, uzdrowicielu? - Szturchnęła go lekko. Otwarł oczy, które nie wiedzieć kiedy zamknął w rozkosznej zadumie. - Pozwól, że cię spytam o coś. Czy byłaś już kiedyś z mężczyzną? - Z człowiekiem, nigdy. Z... z samcem też nie. Czuł, że jest na krawędzi wytrysku. Dziwne. Nigdy dotąd nie obchodziło go, czy kobieta, którą poznał, była już wcześniej z innym. Prawdę mówiąc, dupy, z którymi się zadawał, zwykle straciły wianek jeszcze w gimnazjum, a potem już miały równo z górki. Panikha zwróciła ku niemu swoje świetliste oczy. - Teraz pachniesz jeszcze mocniej. Pewnie dlatego, że pocił się jak mysz, walcząc o to, by się nie zlać. - Ładnie pachniesz - dorzuciła gardłowo. Nie wierzył, by chemia, która wytworzyła się między nimi, mogła być wykasowana bez reszty za pomocą jakichś kuglarskich sztuczek. Nagle różowym koniuszkiem języka oblizała wargi, jakby była bardzo spragniona. - Bardzo jestem ciekawa, jak smakujesz - powiedziała. Jasne. Pieprzyć durne całowanie. Jeśli chce go schrupać żywcem, on też jest za tym, zwłaszcza odkąd zobaczył, jak białe ostrza kłów wysuwają się spod jej górnej wargi. Zaczął dyszeć ciężko, ale nie słyszał tego, tak głośno krew tętniła mu w uszach. Jezu, zaraz przestanie panować nad sobą - w całym tego słowa znaczeniu. Jeszcze sekunda, a zedrze z niej kołdrę i weźmie ją, nie bacząc na to, że jest na wyciągu, że jest dziewicą i nie jest człowiekiem. Nadludzkim wysiłkiem przemógł się: wstał i odskoczył od łóżka. Kaszlnął raz, potem drugi. - Myślę, że... jak na dzisiaj masz dość wrażeń. Jej twarz zmieniła się w jednej chwili. Prześliczne rysy stwardniały w wysiłku, by powściągnąć budzącą się namiętność. - Tak... oczywiście. Masz rację. Był wściekły na siebie, że ją zranił, ale jak miał jej wyjaśnić swoje pożądanie, nie wdając się w nieprzystojne szczegóły? Na litość boską, była jeszcze dziewicą, powinien obchodzić się z nią jak z jajkiem.

Po raz ostatni przyjrzał się jej twarzy, starając się wyryć w pamięci każdy detal. Jakiś głos mówił mu, że nie może jej stracić. - Zrób wreszcie to, co musisz. Powiodła wzrokiem po jego sylwetce, zatrzymując się na wysokości podbrzusza, gdzie jego kutas prężył się na baczność. Dyskretnie zakrył dłońmi wznoszący się w kroczu namiot. - Skazujesz mnie na męczarnie - wychrypiał. - Dłużej nie ręczę za siebie. Błagam, zrób to wreszcie, na Boga...

Rozdział 11 RAVASZ. SBARDUNO. GRILLETTO. TREKKER. Słowo cyngiel wyświetlało się w głowie V w szesnastu znanych mu językach. Jego mózg wertował zawzięcie słowniki, by mieć jakąkolwiek pożywkę, inną niż trawienie samego siebie. Włączywszy automatycznego tłumacza, krążył po kawalerce w apartamentowcu Commodore, jak jakiś chomik w karuzelce za kratkami pozłacanej klatki. Czarne ściany. Czarny sufit. Czarna podłoga. Spektakularna panorama Caldwell... ale to nie ona była magnesem jego nocnych odwiedzin. Z kuchni, przez salon, do sypialni i z powrotem do kuchni. I tak w kółko, przy świetle czarnych świec. Kupił tę kawalerkę przed pięcioma laty, kiedy wieżowiec był jeszcze w budowie. Ledwie jego oko padło na wznoszący się nad rzeką szkielet drapacza chmur, za wszelką cenę postanowił zostać właścicielem połowy najwyższego piętra. Bynajmniej nie zamierzał tutaj mieszkać - zawsze miał jakąś metę poza domem. Jeszcze zanim Ghrom zgromadził wszystkich braci pod jednym dachem dawnej rezydencji Hardhego, V miał skłonność oddzielać miejsce, w którym spał i magazynował broń, od miejsca, gdzie się oddawał... odmiennym zajęciom. Tej nocy, w jego aktualnym stanie ducha, fakt, że tu przybył, był dziwny, a zarazem oczywisty. Na przestrzeni dziesięcioleci i stuleci udało mu się nie tylko zyskać szacunek swojej rasy, ale również skompletować całą stajnię samców i samic o dopełniających upodobaniach, więc kiedy tylko dostał klucze do kawalerki, zaczął ich ściągać do swojej „czarnej dziury” na dosyć niecodzienne igraszki erotyczne. Tutaj przelewał ich krew. Tu wyciskał z nich jęki i krzyki. Tu ich pieprzył i był przez nich pieprzony. Przystanął przy swoim warsztacie pracy. Stare drewno stołu było porysowane od jego instrumentów, a do tego schlapane nie tylko spermą, ale również krwią, śluzem i woskiem świec. Tak, czasem chcąc wiedzieć, jak długą drogę się przebyło, trzeba wrócić do punktu wyjścia. Dłonią w skórzanej rękawiczce dotknął grubej, skórzanej uprzęży, dzięki której mógł swoich niewolników trzymać w każdej pozycji, jaką mu fantazja podyktowała. Oczywiście, w przeszłości. Teraz, kiedy miał Jane, te praktyki straciły dla niego powab. Stanął przed ścianą, podziwiając kolekcję swoich zabawek: pejcze, łańcuchy, drut kolczasty. Zaciski, kneble, żyletki, bicze. Kilometry łańcuchów.

Jego zabawy - jego dawne zabawy - nie były przeznaczone dla osób o słabym sercu, amatorów, czy zwykłych ciekawskich. U hardkorowych niewolników granica między orgazmem a śmiercią była bardzo cienka - kręciło ich i to, i tamto - tyle tylko, że to drugie, to był numer na raz. Będąc mistrzem nad mistrze potrafił doprowadzić ich dokładnie tam, gdzie chcieli, a nawet pół kroku dalej. Po to właśnie dla niego przychodzili. Oczywiście, to były dawne dzieje. Do niego, a nie dla niego. Kurwa, we łbie mu się już pieprzy. Właśnie dlatego związek z Jane był takim objawieniem. Odkąd pojawiła się w jego życiu, zniknął pociąg do wynaturzonych praktyk. Zaczęło go odrzucać od anonimowego seksu, dominacji niewolników, bólu, który zadawał sobie z rozkoszą, upajania się własną mocą i odpalania litrów spermy. Sądził, że ma to wszystko już dawno za sobą. Jakże się mylił. Pokrętło nadal tkwiło w nim, chwilowo tylko przestawione na „off „. No, ale chęć zamordowania własnej matki wytwarza niezłe ciśnienie od wewnątrz, jeżeli nie ma szans, by ją odreagować. Podszedł bliżej i zaczął bawić się skórzanym biczem zakończonym stalowymi kulkami. Gdy przesuwał rzemienie między palcami nagiej dłoni, zemdliło go z przerażenia, tak bardzo zapragnął znów znaleźć się w swojej dawnej skórze. A jednak nie do końca. Patrząc na stelaż do praktyk sado-maso, zrewidował tę myśl. Pragnął być nie dawnym sobą, lecz swoimi dawnymi partnerami. Nim poznał Jane, kręciła go dominacja, ponieważ tylko z pozycji dominującej akt płciowy wydawał mu się nie zagrażać jego psychice - gdy smagał biczem, zawsze zastanawiał się, co kręci niewolników w tej wątpliwej pieszczocie. Teraz już wiedział: rozsadzały go uczucia tak gwałtowne i toksyczne, że mogły znaleźć ujście tylko dzięki czemuś, co było równie brutalne i chorobliwe. Nawet nie wiedział, kiedy odruchowo wziął do ręki jedną z czarnych świec. Rozkazał jej zapłonąć, po czym przechylił ją ku sobie, lejąc czarny wosk za dekolt podkoszulka. Przymknął oczy i odrzucił głowę do tyłu, sycząc przez kły. Jeszcze... Lał wosk obficie, żeby piekło jeszcze mocniej. Kiedy dostał erekcji, część jego psyche nadal była przy zdrowych zmysłach, a część odjechała w kosmos. Ale dłoń w rękawiczce, całkowicie odporna na rozdwojenie jaźni, już sięgnęła do rozporka skórzanych spodni, wyciągając kutasa na zewnątrz. W mdłym świetle miał wrażenie, że to nie on, lecz ktoś obcy unosił nad jego erekcją płonącą świecę. Czarna kropla wosku oderwała się od świecy i poszybowała w dół. O, kurwa...

Kiedy rozluźnił się na tyle, by móc podnieść powieki, spojrzał w dół i zobaczył strup zastygłego wosku na brzegu napletka i wąziutką nitkę urywającą się w miejscu, gdzie ciężka kropla oderwała się, spadając na ziemię. Postanowił zafundować sobie coś na bis. Tym razem jęczał jeszcze zanim wosk spłynął, bo wiedział, co go czeka. Jeszcze raz to samo: stłumiony jęk i struga wosku, a potem poprzedzony głośnym przekleństwem syk rozkoszy. W ogóle nie musiał wykonywać ruchów frykcyjnych, do szczęścia wystarczał mu sam ból. Kapiący rytmicznie wosk działał jak wstrząsy elektryczne na jądra, mięśnie ud i zwieracz. Co pewien czas przesuwał płomień pod trzonem penisa w tył i w przód, przypiekając do żywego mięsa, co dodatkowo wzmagało erekcję. W kwestii gry wstępnej to by było na tyle. Teraz włożył drugą rękę pod mosznę i kutas stanął mu całkiem w pionie. Wosk kapnął na czubek fiuta; ekstatyczny ból mało nie zwalił V na ziemię. Szczęśliwie przed upadkiem uratował go orgazm - w trakcie potężnej ejakulacji stężał każdy mięsień w jego ciele. Ręce, ubranie, wszystko było upaćkane czarnym woskiem, jak za starych, dobrych czasów, tyle tylko, że czuł jakąś cholerną czczość. Chociaż nie, dawniej też tak się czuł, tylko nie wiedział, że mogłoby być inaczej. Że po świecie chodzi ktoś taki jak Jane. Dźwięk komórki walnął go jak obuchem w głowę; cisza rozprysła się niczym zwierciadło, a w odłamkach ujrzał swój mało pochlebny wizerunek samca, który poślubiwszy ukochaną, wciąż wali konia w swoim przybytku zboczonych praktyk. Zamachnął się i cisnął świecę przez pokój; zgasła w locie i tylko dlatego miłosne gniazdko V nie poszło z dymem. Teraz dopiero spojrzał na wyświetlacz. Jane, pewnie z wiadomościami ze szpitala człowieków. Był skończonym chłystkiem. Przyzwoity facet czekałby pod drzwiami na koniec operacji, wspierając swoją partnerkę. Ale on, oczywiście, musiał narozrabiać, w związku z czym przegoniono go, dzięki czemu mógł się zabawiać, polewając sobie fiuta czarnym woskiem. Odebrał telefon, jedną ręką upychając w spodniach wciąż jeszcze sztywnego kutasa. - Tak? Cisza. Dopiero po chwili przypomniał sobie, że Jane nie czyta w myślach. Chwała Bogu. Rany, co go wzięło przed chwilą? - Wszystko w porządku? - spytała. Przeciwnie. Wszystko do dupy. - Aha. Co z Panikhą? - Modlił się, żeby wiadomość była dobra. - Już po wszystkim. Jesteśmy w drodze do rezydencji. Odzyskała przytomność i Ghrom ją dokrwił. Oddech i tętno w porządku. Czuje się nie najgorzej, ale dopiero czas pokaże, czy operacja się udała.

Zamknął oczy. - Najważniejsze, że żyje. Umilkli i słychać było tylko cichy pomruk silnika. - Najgorsze mamy już za sobą - podjęła w końcu Jane. - Operacja przebiegła bez żadnych niespodzianek, a Manny był po prostu niesamowity. Przełknął jej słowa, przezornie nie reagując. - Były jakieś problemy z personelem? - Nie. Furiath sprawił się na medal. Ale mogliśmy o czymś zapomnieć, więc dobrze byłoby monitorować przez pewien czas elektroniczną dokumentację szpitala. - Zajmę się tym. - Kiedy wrócisz do domu? Zgrzytnął zębami, zapinając guziki rozporka. Za jakieś pół godziny będzie miał jajca granatowe jak koszulka koszykarza Kentucky Wildcats. Nigdy mu nie wystarczał jeden raz. Zwykle musiał dojść z pięć, sześć razy pod rząd, zanim czuł się zaspokojony. Ale dzisiejsza noc nie należała do zwykłych. - Jesteś w penthousie? - spytała cicho Jane. - T-tak. - Sam? - spytała z napięciem w głosie. Na szczęście świeca mimo wszystko nie była istotą ożywioną. - Tak. - W porządku, V. Nie ma nic złego w twoim obecnym nastroju mruknęła. - Skąd wiesz, w jakim jestem nastroju? - A w jakim innym mógłbyś być? Rany, cudowna babka. - Kocham cię. - Wiem. - Urwała. - Czy... czy chciałbyś, żeby tam był ktoś z tobą? Starała się panować nad sobą, ale on słyszał wyraźnie cierpienie w jej głosie. - To już przeszłość, Jane. Możesz mi wierzyć. - Wierzę ci. Wiem, że nigdy byś tego nie zrobił. To po cholerę pytasz, wkurzył się. No cóż, znała go jak zły szeląg... - Jezu, nie jestem ciebie godzien... - Owszem, jesteś. Wracaj do domu. Zobaczysz się z siostrą... - Miałaś rację, że kazałaś mi się wynosić. Wiem, że zachowałem się jak palant. - Miałeś prawo. Jesteś przecież bardzo zestresowany... - Jane? - Tak? Próbował ubrać w słowa to, co czuje, ale bez skutku. Znów zaległa między nimi cisza. Kurczę, nie był w stanie sklecić nawet paru zdań, nie istniała żadna kombinacja zgłosek, która oddałaby jakimś cudem jego stan ducha.

Ale może to nie tyle była wina ubogiego słownictwa, ile tego, co przed chwilą robił: bardzo chciał się przyznać, ale zabrakło mu odwagi. - Wracaj do domu zobaczyć Panikhę - ucięła jego dywagacje Jane. Poszukaj mnie, gdyby nie było mnie w klinice. - Dobrze. - Wszystko będzie w porządku. Chciałam cię też prosić, żebyś o czymś pamiętał. - O czym niby? - O tym, że wiem, kogo poślubiłam. Wiem, co z ciebie za ziółko. Niczym mnie nie zaskoczysz. A teraz rozłącz się i wracaj do domu. Rozłączył się. Niczym jej nie zaskoczy... Obawiał się, że jednak Jane nie ma racji. Sam siebie zaskoczył tej nocy, i to w paskudnym stylu. Odłożył komórkę, zwinął skręta i zaczął się obmacywać po kieszeniach w poszukiwaniu zapalniczki. W końcu przypomniał sobie, że wywalił przeklętego Bica do kubła w ośrodku. Z tym powrotem do domu to był całkiem niezły pomysł. Z gruntu sensowny plan. No to - czemu miał ochotę wyć? Chciał wykurzyć skręta, pogasić świece i wrócić do domu. Naprawdę chciał. Ale mu nie wyszło. Po powrocie do uleczalni w rezydencji Bractwa Panikha zorientowała się, że jest w innej komnacie, niż za pierwszym razem, niewiele się jednak zmieniło: znów leży plackiem na nie swoim łóżku, miotana bezsilną złością. Tyle tylko, że tym razem ma włosy rozpuszczone. Wciąż osaczały ją wspomnienia ostatnich chwil spędzonych z uzdrowicielem. Nie próbowała ich powstrzymać, poddając się naporowi, z którym nie miała siły walczyć. Trudno powiedzieć, w jakim stanie pozostawiła uzdrowiciela. Odbierając mu jego wspomnienia, czuła się jak rabuś, a jego tępe spojrzenie po wszystkim przeraziło ją. A co, jeśli go w jakiś sposób uszkodziła? Nie miał przecież nic na sumieniu - został wykorzystany, po czym pozbyto się go, jak śmiecia, na co w żadnym wypadku nie zasłużył. Zrobił wszystko, co w jego mocy - a to, czy operacja okaże się skuteczna, to inna sprawa. Odkąd zaprogramowała go, żeby odszedł, udając się tam, gdzie zwykle bywał o tej porze, wciąż nękały ją wyrzuty. Poza wszystkim, nie powinien był jej powierzać swoich danych. Wspomnienie ekscytujących chwil, które spędzili razem, mogły osłabić jej determinację, a przecież nie miałaby serca kolejny raz okraść go ze wspomnień. Pełna sprzecznych emocji zaczęła rozplatać warkocz. Kartonik od uzdrowiciela wysunął się i upadł na podłogę. Sprawa została przesądzona.

W gruncie rzeczy, nie było dla nich innej drogi, jak zapomnieć całkowicie o sobie. Jeśli przeżyje, jeśli naprawdę ją uzdrowił, znajdzie go, choć, prawdę mówiąc, po co. Dobra, nie będzie się więcej oszukiwać. Rzecz w tym, że koniec końców nie pocałowali się z sobą. Dlatego będzie go szukać, licząc zresztą, że na pocałunku nie poprzestaną. Przypomniała sobie o Wybrance Layli. Jakże żałowała że nie mogą znów porozmawiać przy sadzawce refleksji. Layla spotkała samca, z którym pragnęła się sparzyć. Panikha uważała to za stratę czasu. Nie minęło parę dni, a już miała ochotę odszczekać swoje słowa, gdyż samiec człowieków pokazał jej, czym może być uczucie wobec płci przeciwne,. Na zawsze zapamięta go, jak stoi obok jej łóżka, a jego ciało zdradza wyraźne oznaki podniecenia i gotowości seksualnej. A więc samce w tym stanie prezentują się fantastycznie. Cóż, uzdrowiciel był po prostu fantastyczny. Nie sądziła że to samo czułaby wobec innego samca. Zastanawiała się, jak by to było, gdyby jego usta spoczęły na jej wargach, a jego ciało na jej ciele? Dziwne pomysły przychodzą do głowy, gdy doskwiera chandra i samotność. Prawdę mówiąc, nie byli do siebie dopasowani. Ona jest samicą, którą wiecznie nosi, wojownikiem uwięzionym w nijakiej skórze Wybranki. I, jak by tego było mało, jeszcze paraliż. On tymczasem był energicznym, seksownym samcem obcej rasy. Los nie chciał, żeby byli razem, i chyba tak było lepiej. Cierpieliby nieustannie, nie mogąc się sparzyć - ani fizycznie, ani obrzędowo. Była więźniem tajnej enklawy Bractwa, a jeśli nawet król uznałby ich związek za zgodny z protokołem, na drodze niechybnie stanąłby im gwałtowny temperament jej brata. Wspólna przyszłość nie była im pisana. Drzwi otwarły się i do środka weszła Jane. Co za ulga. Wreszcie coś oderwie jej myśli od uzdrowiciela. Panikha uśmiechnęła się z wysiłkiem do widmowej krwiczki brata. - Widzę, że nie śpisz. - Jane podeszła do łóżka. - Jak się miewasz? - spytała Panikha, widząc udrękę na twarzy uzdrowicielki. - Lepiej powiedz, jak ty się czujesz. - Jane przysiadła na krawędzi łóżka, kątem oka śledząc urządzenia monitorujące każde uderzenie serca Paniki i każdy jej oddech. - Czy wypoczywasz jak trzeba? Akurat. - Naturalnie. Chciałam ci bardzo podziękować za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. Co się jednak dzieje z moim bratem? - Jeszcze... nie wrócił do domu. Ale wróci niedługo. Będzie chciał się z tobą zobaczyć.

- I ja z nim. Krwiczka Vrhednego nie odpowiedziała. Milczenie więcej mówiło niż słowa. - Nie wiesz, gdzie jest. Prawda? - mruknęła Panikha. - Wiem... aż za dobrze. - Wobec tego niepokoją cię jego... skłonności. - Zmitygowała się. Wybacz mi moją śmiałość. - Nie ma sprawy. Osobiście wolę zbytnią śmiałość od sztucznego ugrzecznienia. - Jane przymknęła oczy na chwilę. - Mam rozumieć, że... co nieco wiesz o nim? - Wszystko. Nie ma dla mnie żadnych tajemnic. Kochałam go, nie znając jeszcze. - Skąd? Jakim cudem? - Skąd go znałam? Dla Wybranki to nic trudnego. W wodzie jasnowidzenia oglądałam jego życie w każdej fazie. Muszę przyznać, że czas z tobą to jego najlepszy okres. Jane kaszlnęła speszona. - Czy znasz przyszłość? Niestety. Dałaby wiele za wiadomość, czy będzie chodzić. - Niestety, nie widzę dalszej przyszłości, a tylko przeszłość i to, co się za chwilę wydarzy. Zapadła długa cisza. - Czasem Vrhedny wydaje mi się bardzo daleki - podjęła wreszcie Jane. Jest przy mnie, a mimo to - jakby za szybą. - W świerkowych oczach pojawił się smutek. - Ma awersję do uczuć. W dodatku, jest bardzo niezależny. Cóż, właściwie jestem do niego podobna. Niestety, w takich sytuacjach jak dzisiejsza, czuje, jakby był obcą osobą. Rozumiesz, co mam na myśli? Jezu, co też ja plotę. Gotowaś jeszcze pomyśleć sobie, że go nie kocham. - Nic podobnego. Wiem, że go ubóstwiasz. Jego natura nie jest mi obca... - Pomyślała o torturach, jakich nie szczędzono jej bliźniakowi. - Czy wspominał przy tobie kiedykolwiek naszego ojca? - Prawdę mówiąc, nie. - Wcale mnie to nie dziwi. Jane zajrzała jej uważnie w oczy. - Jaki był Krhviopij? Jak by to powiedzieć? - Powiem tyle... zabiłam go za to, co robił mojemu bratu, i na tym poprzestańmy. - Boże... - Mówiąc językiem człowieków: był diabłem wcielonym. Jane ściągnęła brwi; na jej czole powstała głęboka bruzda. - V nigdy nie mówi o przeszłości. Raz tylko wspomniał o tym, co mu zrobiono z jego... - Urwała. W gruncie rzeczy nie było o czym mówić, skoro Panikha wiedziała o nim więcej niż ona. - Może powinnam była bardziej

nalegać, ale jakoś nie potrafiłam. Nie lubi grzebać na dnie duszy, więc dałam mu spokój. - Znasz go nieźle. - Tak. I właśnie dlatego niepokoję się dziś o niego. I słusznie. Ten jego pociąg do spływających krwią kochanków... Panikha pogładziła uzdrowicielkę po przezroczystym ramieniu, konstatując ze zdumieniem, że dotyka istoty z krwi i kości. Widząc, że Jane drgnęła, przeprosiła ją natychmiast, ale krwiczka jej brata potrząsnęła tylko głową. - Nie ma za co. Ciekawe, jak dotąd tylko V się to udało. Inni przelatują przeze mnie na wylot. Czyż to, samo w sobie, nie było dość wymowne? - Jesteś dla mojego brata wymarzoną partnerką. Kocha tylko ciebie. - Tak, ale ja nie zawsze mogę mu dać to, czego potrzebuje. - Głos Jane załamał się. Panikha nie bardzo wiedziała, co powiedzieć. - Nie powinnam cię zadręczać takim gadaniem - wyręczyła ją Jane. - Nie chcę cię niepokoić ani stawiać w niezręcznej sytuacji. - Obie kochamy go i obie dobrze go znamy, więc nie ma się czym martwić. Nie musisz się obawiać, nic mu nie powiem. Poślubiając go, zostałaś moją siostrą. Cenię sobie twoje zaufanie. - Dziękuję ci - powiedziała Jane cicho. - Dziękuję po stokroć. W tej właśnie chwili zawarły między sobą bez słów pakt, taki, jaki leży u podstaw każdej rodziny, bez względu na to, czy ją łączą więzy krwi, czy nie. Ile mocy w tej szlachetnej samicy, zadumała się Panikha. Racja, byłaby zapomniała. - Jak się nazywa mój uzdrowiciel? - Twój chirurg? Mówisz o Mannym? O doktorze Manello? - Tak. Prosił, żebym ci coś powtórzyła. - Jane lekko stężała. - Powiedział, że ci wybacza. Wszystko. Domyślam się, że wiesz, co miał na myśli? Jane odetchnęła z ulgą. - Kochany Manny. - Pokręciła głową. - Wiem, o czym mówi. Mam nadzieję, że dobrze to zniesie. Tym razem trzeba mu było zablokować ogromną ilość wspomnień. Panikha też miała nadzieję, że obejdzie się bez skutków ubocznych. - Mogę cię o coś spytać? Skąd go znasz? - Skąd znam Manny'ego? Przez wiele lat był moim szefem. Najlepszy chirurg, z jakim w życiu pracowałam. - Jest sparzony? - Panikha siliła się na obojętność. Jane roześmiała się. - Absolutnie nie, choć wiecznie kręci się wokół niego stado kobiet.

Rozległ się cichy, gniewny pomruk. Jane zamrugała w osłupieniu. Panikha czym prędzej opanowała zaborczość, do której nie miała żadnych podstaw. - W jakim... w jakim typie samic gustuje? - Długonogie, cycate blondyny - Jane wywróciła oczami. - Nie wiem, czy znasz lalkę Barbie, ale to jest właśnie ten typ. Panikha zasępiła się. Nie była blondyną ani nie miała szczególnie obfitego biustu... ale niewątpliwie była długonoga. Zresztą - niepotrzebnie zawraca sobie tym wszystkim głowę. Choć było jej wstyd za siebie, zaczęła się modlić w duszy, by wzrok uzdrowiciela nigdy nie padł na Wybrankę Laylę. Krwiczka brata poklepała ją leciutko po ramieniu. - Musisz być zmęczona, więc cię zostawię. Gdybyś mnie potrzebowała, naciśnij tylko czerwony guzik na poręczy łóżka. Panikha z trudem dźwignęła powieki. - Dziękuję, uzdrowicielko. I nie niepokój się o mojego brata. Wróci do domu jeszcze przed wschodem słońca. - Mam nadzieję - westchnęła Jane. - Oby tak było... A teraz wypoczywaj, a późnym popołudniem zaczniemy cię gimnastykować. Panikha życzyła jej dobrego dnia i ponownie zamknęła oczy. Teraz wiedziała już, co czuje Jane, wyobrażając sobie, że Vrhedny mógłby być z inną. Jej samej na myśl o tym, że wokół uzdrowiciela kręcą się kopie Wybranki Layli, robiło się niedobrze, choć nie byłby to widok nieapetyczny. Ale się urządziła. Nie dość, że tkwi w szpitalnym łóżku, to jeszcze w głowie zawrócił jej z kretesem samiec nieosiągalny dla niej ze stu powodów... A mimo to myśl, że mógłby wymieniać energię seksualną z inną, a nie z nią, doprowadzała ją do szału. Nie zniosłaby tego, że wokół uzdrowiciela kręcą się inne samice, czyhając na to, co sądząc z wybrzuszenia w jego kroczu, chciał jej ofiarować. Że pragną jego ust na swoich wargach... Znów wyrwał jej się z gardła groźny pomruk. Dobrze, że upuściła kartonik z informacjami o nim, bo nie będzie miała szans rzucić się z pazurami na jego kochanice. A zabijanie, jak się zdążyła przekonać, przychodzi jej bardzo łatwo. Manny miał sen. To byłoby jedyne wyjaśnienie. W jakimś stopniu zdawał sobie sprawę, że jest w swoim gabinecie i leży na brzuchu na skórzanej kanapie, na której regularnie ucinał sobie drzemkę w celu dostarczenia organizmowi dawki REM-ów. Jak zawsze, zamiast poduszki miał stertę kitli, a z nóg zsunął swoje nike'i. Czyli - normalka. Poza tym, że w jego wypoczynek zakradł się sen... i nagle nie był już sam. Leżał na jakiejś kobiecie... Kiedy odsunął się, zaskoczony, spojrzała na niego oczami barwy lodu, w których tlił się płomień pożądania. - Skąd się tu wzięłaś? - spytał zduszonym głosem.

- Jestem w twojej głowie - odparła z cudzoziemskim, diabelnie erotycznym akcentem. - Jestem w tobie. Dopiero wtedy zorientował się, że leżąca pod nim kobieta jest naga, rozpalona, a on, chociaż jej nie zna, pragnie jej wściekle. To był jedyny niepodważalny fakt w tym śnie. - Weź mnie - powiedziała zmysłowym głosem. Jej wargi rozchyliły się, biodra falowały pod Mannym. - Naucz mnie kochać. Wsunęła dłoń między ich ciała i ujęła jego penis. Jęknął, kiedy zaczęła go onanizować. - Strasznie tęsknię za tym, żebyś był we mnie. Wejdź do mnie, błagam. Jak tu się oprzeć takiemu zaproszeniu? Doktor bezzwłocznie zsunął służbowe spodnie do kolan i... - Chryste - wyjęczał, gdy jego twardy kutas dotknął jej śliskiej cipki. Jeden ruch i wdarłby się do środka, jednak siłą woli powstrzymywał się od takiego barbarzyństwa. Najpierw ją chciał pocałować, przede wszystkim z tego powodu, że... nikt przed nim tego jeszcze nie zrobił. Skąd to wiedział? A czy to ważne? Zacznie od ust, a potem się zobaczy. Odsunął się i omiótł wzrokiem jej długą szyję, z góry na dół, aż po wgłębienie między kośćmi obojczykowymi... a potem jeszcze niżej, na tyle, na ile to było możliwe. Tu właśnie napotkał pierwszy sygnał, że coś jest nie tak. Choć widział każdy szczegół jej pięknej, regularnej twarzy i długich, czarnych włosów splecionych w warkocz, jej piersi jawiły mu się jak przez mgłę i nie mógł na to nic poradzić: mrugał zawzięcie, ale widok był niezmiennie zamazany. Ale co tam - dla niego, tak czy owak, była kobietą idealną. Idealną dla niego. - Pocałuj mnie - szepnęła. Na dźwięk jej głosu jego biodra zakołysały się i penis otarł się o jej niebiańskie wrota. Jęk rozkoszy wyrwał się z piersi Manny'ego. O, Boże, niech ta chwila trwa. Kutas Manny'ego wciskał się w jej cipkę żołędzią, rozchylając jej płatki w poszukiwaniu najsłodszej dziurki... - Uzdrowicielu - załkała, wyginając się w łuk. Koniuszkiem języka oblizała dolną wargę, odsłaniając... kły. Te dwa białe, ostre zęby były kłami. Zdrętwiał. Ta, która leżała pod nim, dysząc z rozkoszy, nie była ludzką istotą. - Weź mnie... ucz mnie... Wampirzyca. Powinien być przerażony i zaszokowany, ale nic z tych rzeczy. Pragnął jej tak rozpaczliwie, aż pot go zlewał. I jeszcze jedno... chciał ją oznaczyć, choć nie do końca wiedział, co to znaczy. - Całuj mnie, uzdrowicielu... całuj bez końca.

- Nigdy nie przestanę cię całować - zaszlochał. Pochylił głowę, by ich wargi złączyły się z sobą... Jego kutas eksplodował, tryskając spermą na jej... Manny obudził się z jękiem, który mógłby umarłego postawić na nogi. Jezu, ależ miał orgazm. Jego biodra spazmatycznie uderzały w kanapę, gdy wspominał, jak przez mgłę, dłonie dziewiczej kochanki wędrujące po całym jego ciele. Chociaż sen prysł, orgazm trwał nadal i musiał zagryźć zęby i przycisnąć kolano do piersi, bo rytmiczne konwulsje eksplodującego kutasa naciągały mięśnie brzucha, piersi i ud tak, że nie mógł oddychać. Kiedy było po wszystkim, opadł twarzą na stertę kitli, starając się odzipnąć trochę przed spodziewaną powtórką z rozrywki. Jego przeżycia były tak upojne, że marzył o tym, by jak najszybciej powrócić do chwili, która istniejąc tylko w krainie snu, wydawała się równie rzeczywista, jak jawa tu i teraz. Sięgnął do banku pamięci i pociągnął za nitki wspomnień, wydobywając kobietę ze snu... Straszliwy ból mało nie rozsadził mu skroni - gdyby nie to, że już leżał, z pewnością runąłby na ziemię. - O, kurrr... Głowa napierdalała go, jakby oberwał gazrurką i dopiero po dłuższej chwili odważył się przekręcić na wznak i usiąść. Pierwsza próba pionizacji nie powiodła się. Druga okazała się skuteczniejsza wyłącznie dzięki temu, że wyciągnął ręce w bok w charakterze stateczników. Z głową zwieszoną jak przekłuty balon gapił się w perski dywan, czekając, aż będzie w stanie pomknąć do łazienki po proszki od bólu głowy. Znał ten rodzaj bólu. Doświadczał go regularnie przed śmiercią Jane... Wspomnienie jego dawnej szefowej oddziału chirurgii urazowej wywołało nową falę bólu, przy którym kula w łeb wydawała się wybawieniem. Ziajał płytko, pilnując się, by absolutnie o niczym, ale to niczym, kurwa, nie myśleć, dzięki czemu udało mu się jakoś przebrnąć przez atak. Gdy ból minął, eksperymentalnie podniósł głowę, żeby sprawdzić, czy może to zrobić bezkarnie. Staroświecki zegar za biurkiem wskazywał szesnaście po czwartej. Czwarta nad ranem? Co, u diabła, robił przez całą noc odkąd wyszedł z lecznicy? Pamiętał, jak wyjeżdżał z kliniki dla zwierząt na Queensie z zamiarem powrotu do domu. Ewidentnie nie dotarł tam, ale nie umiał powiedzieć, jak długo spał w swoim gabinecie. Na kitlu dostrzegł pojedyncze plamki krwi, a leżące obok kanapy nike'i miały niebieskie ochraniacze, jakich używał na sali operacyjnej, co by znaczyło, że kogoś brał pod nóż. Kolejna raca bólu wybuchła w głowie doktora, napinając każdy mięsień w ciele. Musi się wziąć w garść. Jedynym skutecznym remedium był biofeedback, więc przystąpił do wyciszania umysłu, zwalniając i wyrównując oddech. Patrzył na tarczę zegara, na której wskazówka minutowa wędrowała przez siedemnaście... osiemnaście... dziewiętnaście...

Po dwudziestu minutach był wreszcie w stanie podnieść się, by chwiejnym krokiem pójść do łazienki. Wnętrze tego przybytku, godnego padyszacha, lśniło marmurem, kryształami i mosiądzem. Manny przeklinał pałacowy przepych, mrużąc z obrzydzeniem oczy. Otwarł szklane drzwiczki prysznica, odkręcił kran i poczłapał do umywalki wyjąć proszki z szafki za lustrem. Pięć pastylek naraz z pewnością przekraczało zalecaną dawkę, ale, u kurwy nędzy, był chyba lekarzem i mógł sobie zalecić co mu się podoba. Błogosławiona ciepła woda nie tylko zmyła z niego ślady gigantycznego wytrysku, ale również stres ostatnich dwunastu godzin. Jezu... Glory. Miał nadzieję, że się z tego wykaraska. A kobieta, którą ope... Zwiastun kolejnej fali bólu sprawił, że odżegnał się od aktualnej myśli, jakby była trucizną, koncentrując się wyłącznie na biegu wody, która tryskała mu na kark i ramiona, gdzie rozdzielała się na dwie strugi - jedną na piersi, a drugą na plecach. Jego kutas wciąż był twardy. Jak skała. Paradoksalne pobudzenie penisa w sytuacji, gdy mózg Manny'ego ledwo tykał, w ogóle nie śmieszyło doktora. Nie miał najmniejszej ochoty walić konia, ale podejrzewał, że wzbierająca erekcja nie ustąpi samoistnie, tylko będzie musiał się nad nią namęczyć. Sięgnął po mydło w mosiężnej mydelnicy ale wymknęło mu się z rąk i grzmotnęło go z całej siły w stopę. Klnąc, podskakiwał przez chwilę na jednej nodze, potem schylił się i je podniósł. Śliskie jak... Odłożył mydło na miejsce, wsunął rękę w krocze i zaczął mydlić genitalia. Ciepła woda w połączeniu ze śliską pianą robiły swoje, nijak się to jednak nie miało do cipki tamtej kobie... Tym razem rąbnęło go w płat czołowy. Miał wrażenie, że zbrojna straż zazdrośnie strzeże dostępu do wszelkich myśli o niej. Klnąc, wyłączył umysł, bo musiał skończyć to, co zaczął. Oparłszy się jedną ręką o marmur, ze zwieszoną głową pracowicie masturbował się drugą. Zawsze miał potężne libido, ale to, co czuł teraz, było czymś zupełnie mu nieznanym - atawistyczny głód płynący z najbardziej pierwotnego jądra jego istoty. - O, ja pie... - Zgrzytnął zębami i osunął się na mokre ściany kabiny. Wytrysk był równie potężny, jak tamten na kanapie, angażując każdy mięsień w ciele w służbie kutasa, który zdawał się strzelać bez końca. Manny przygryzł wargę, żeby nie wrzeszczeć. Kiedy wreszcie wypłynął na powierzchnię, przyciskał twarz do marmurowej ściany, dysząc ciężko, jakby przebiegł z jednego końca miasta na drugi. A właściwie, jakby dobiegł do granicy z Kanadą.

Wrócił pod strumień wody, żeby się opłukać, wyszedł z kabiny, sięgnął po ręcznik i... spojrzał w dół. - Chyba. Robisz. Sobie. Ze. Mnie. Jaja. Jego kutas sterczał dumny i prężny, nie ustępując pierwszej erekcji. Z powodzeniem mógłby służyć za klamkę do drzwi. Ale Manny miał już dosyć spełniania jego zachcianek. Ostatecznie mógł go jakoś skitrać w spodniach. Tradycyjne metody ulżenia mu okazały się ewidentnie zawodne, zresztą Manny leciał już z nóg. Może go grypa dopadła albo chuj wie co? Jak się pracuje w szpitalu, człowiek jest wiecznie narażony. Owinął się ręcznikiem i wyszedł. Na progu gabinetu zamarł. W powietrzu unosił się dziwny zapach... zmysłowy i egzotyczny. Woda kolońska Manny'ego pachniała zupełnie inaczej. Ruszył na bosaka po perskim dywanie, otwarł drzwi na zewnątrz i pociągnął nosem. W biurach administracji było pusto i ciemno, i ani śladu po tamtym zapachu. Marszcząc czoło, spojrzał na swoją kanapę, przezornie jednak starając się nie myśleć o wizjach, jakich na niej dostąpił. Po dziesięciu minutach miał już na sobie czysty kitel i był świeżo ogolony. Pan Wacuś, który wciąż udawał pomnik Waszyngtona, został wsunięty pod gumę od spodni - zagoniony do zagrody za swoje zwierzęce zachowanie. Z teczką w ręku i przewieszonym przez ramię garniturem, w którym chodził na wyścigi, Manny był absolutnie zdecydowany zostawić tamten sen, ból głowy i cały ten przeklęty wieczór za sobą. Po wyjściu z biura administracji oddziału chirurgicznego wsiadł do windy i zjechał na drugie piętro, na blok operacyjny. Pracownicy jego zespołu krzątali się tam, operując ostre przypadki, instalując nowych pacjentów, rozwożąc, sprzątając, robiąc przygotowania do operacji. Kiwał im głównie głową w milczeniu, starając się zachowywać, jakby nigdy nic, co mu się szczęśliwie udało. Był o krok od dotarcia na parking bez żadnych komplikacji, gdyby nie to, że przechodząc przez oddział rekonwalescencyjny stanął nagle jak wryty. Planował przemknąć przez korytarz, nie zatrzymując się, ale nogi nagle odmówiły mu posłuszeństwa i jakiś wewnętrzny głos zaczął żądać, by skręcił do pewnego pokoju. Uległ mu, za co pokarało go natychmiast bólem głowy, który przeczekał we wnęce obok wyjścia ewakuacyjnego. Stojące pod ścianą łóżko było zasłane świeżą pościelą schludnie, jak spod żelazka. Na zmywalnej tablicy nie było żadnych uwag personelu, nie pikała żadna aparatura, komputer był wygaszony. Pachniało lizolem i... czymś podobnym do perfum. Ktoś tu był. Ktoś, kogo operował tej nocy. Uległa uszkodzeniu kręgo...

Atak piekielnej migreny - jeśli to była migrena - uciął dalsze rozmyślania. Manny, słaniając się, musiał szukać oparcia w futrynie. Ból zaostrzył się i Manny zgiął się w pół, dzięki czemu zobaczył to. Krzywiąc się z bólu, powlókł się w stronę nocnego stolika i kucnął. Wsunął rękę pod łóżko i zaczął macać na oślep, aż w końcu znalazł złożony sztywny kartonik. I bez patrzenia wiedział, co to jest. Kiedy wziął go do ręki, serce mu pękło. Rozprostował biały prostokącik, na którym wytłoczone było jego imię, nazwisko i tytuł, nazwa i adres szpitala, telefon, fax. Na wolnej przestrzeni, na prawo od godła St. Francis, odręcznie dopisał numer swojej komórki. Włosy. Ciemne włosy zaplecione w warkocz. Jego dłonie rozplatają... - Chryste... Podparł się błyskawicznie ręką, ale atak bólu i tak walnął nim o linoleum. Manny runął na plecy, trzymając się za głowę. Wił się po ziemi oślepiony z bólu, choć czuł, że ktoś odsuwa mu powiekę, próbując zajrzeć w oko. - Szefie? Ból w skroniach zelżał nieznacznie. Głos Goldberga był jak kamizelka ratunkowa rzucona na wody, w których roiło się od piranii. Niestety, ulga mogła okazać się tylko chwilowa. - C-co? - wystękał. - Wszystko w porządku? - U-hu. - Głowa boli? - Ależ skąd. Goldberg parsknął śmiechem. - Nie uwierzysz, ale dzieje się tu coś dziwnego. Oprócz ciebie zastałem na podłodze jeszcze cztery pielęgniarki i dwóch pracowników administracji. Wezwałem zastępstwo, a tamtych odesłałem do domu. Do łóżek. - Bardzo mądrze. - Wiesz co? - Nie mów nic. Już się zmywam. - Manny dźwignął się z trudem do siadu, po czym wstał, podciągając się na balustradzie łóżka. - Miałeś wyjechać na weekend. - Już wróciłem. - Na szczęście Goldberg nie pytał o wyniki gonitw, bo nie miał pojęcia, że Manny bywa na torze. Nikt nie wiedział, co Manny porabia w wolnych chwilach, bo rozmowy na tematy związane z pracą pochłaniały go bez reszty. Skąd to nagłe poczucie wewnętrznej pustki? - Odwieźć cię? - spytał aktualny szef urazówki. Jezu, ależ tęsknił za Jane. - Ehm... - Jakie było pytanie? A, racja. - Wziąłem proszki od bólu głowy zaraz mi przejdzie. Daj znać na pager, gdybyś czegoś ode mnie chciał. Do jutra, do siódmej rano ty tu rządzisz. - Klepnął Goldberga na odchodnym po ramieniu.

Odpowiedź Goldberga wyleciała mu jednym uchem. W tym właśnie był główny szkopuł. Manny miał głowę jak sito. Kiedy dotarł do wind w północnym skrzydle budynku, by zjechać do garażu w podziemiach, miał wrażenie, że ostatnie ataki bólu wymiotły mu głowę do czysta, z wyjątkiem pnia mózgu. Wysiadł z windy i drobiąc nieporadnie, dotarł na swoje miejsce parkingowe. Gdzie, u diabła, był jego samochód? Rozejrzał się dokoła. Wszyscy wyżsi rangą pracownicy szpitala mieli własne miejsca na parkingu, ale jego porsche nie było nigdzie w polu widzenia. Nie miał również kluczyków w kieszeni marynarki. O dziwo, chociaż był wkurwiony na maksa, głowa zupełnie przestała go boleć - pewnie za sprawą prochów. Gdzie ten cholerny samochód? Przecież, na litość boską, w tym miejscu nie sposób ot, tak wytłuc szyby, zrobić zwarcia i prysnąć na miasto. Do wydostania się z garażu konieczna jest karta parkingowa, którą trzymał w... Portfel też znikł. Wyśmienicie. Tego tylko było mu trzeba: portfel przepadł, jego porsche było w drodze do pokątnego warsztatu, a jego czeka kołomyjka z glinami. Wartownia znajdowała się przy wyjeździe z parkingu, więc pognał w tamtą stronę, zamiast zadzwonić - ponieważ dziwnym zbiegiem okoliczności jego komórka też się ulotniła. Nagle zwolnił kroku, a potem całkiem stanął. W pół drogi do wyjścia, pośród samochodów pacjentów i ich rodzin stał sobie szary porsche 911 turbo ten sam rocznik co porsche Manny'ego. Na tylnej szybie, podobnie jak u Manny'ego, widniała nalepka Nowojorskiej Federacji Wyścigów Konnych. Nawet tablica rejestracyjna była taka sama. Podszedł ostrożnie, jakby się spodziewał bomby zamontowanej w podwoziu. Drzwi ustąpiły po naciśnięciu klamki. Lękliwie otworzył je szerzej. Pod przednim siedzeniem znalazł portfel, kluczyki i komórkę. - Wszystko w porządku, doktorze? Ciekawe. Ta noc wyraźnie miała dwa motywy przewodnie: zanik pamięci i ludzie zadający mu akurat to pytanie, na które uparł się odpowiadać niezgodnie z prawdą. Przeniósł wzrok na strażnika, zastanawiając się, co odpowiedzieć, żeby ominąć kłopotliwą kwestię, że ktoś lub coś gra z nim w kulki. - Dlaczego postawił pan tutaj samochód? - spytał mundurowy. Nie mam pojęcia. - Ktoś parkował na moim miejscu. - Coś takiego! Czemu pan do mnie nie zadzwonił? Załatwilibyśmy to w trymiga. - Wiem, można na was liczyć. - Choć raz nie zełgał.

- Szerokiej drogi - i niech pan trochę wypocznie. Nie wygląda pan najlepiej. - Dobrze mi pan radzi. - Szkoda, że nie zostałem doktorem. - Pomachał latarką. - Branoc. - Branoc. Manny wsiadł do swojego samochodu-widma, włączył silnik i wrzucił wsteczny bieg. Dojeżdżając do wylotu garażu, wyjął kartę parkingową i bez żadnych problemów otwarł nią bramkę. Wyjechawszy na St. Francis Avenue, skręcił w lewo i skierował się do śródmieścia, do Commodore. Rozmyślając za kierownicą, doszedł do wniosku, że jest pewien tylko jednego. Tego, że traci rozum.

Rozdział 12 V POWINIEN BYĆ JUŻ W DOMU, dumał Butch, omiatając wzrokiem pustą przestrzeń Bunkra. - Powinien tu być - odezwała się zza jego pleców Jane. - Rozmawiałam z nim niecałą godzinę temu. - Tak to jest, gdy ma się do czynienia z szalonym geniuszem - mruknął Butch, po raz n-ty zerkając na zegarek. Wstał ze skórzanej sofy i omijając stoliczek do kawy, podszedł do stanowiska komputerowego swojego kumpla. Jego zabawki, jak pieszczotliwie nazwał kwartecik wypasionych komputerów najnowszej generacji, były warte najmarniej pięćdziesiąt patoli - tyle mniej więcej Butch o nich wiedział. A, i jeszcze wiedział, jak za pomocą myszy namierzyć chip GPS-a w komórce V. Nie musiał klikać dalej. Ten adres mówił wszystko. Poczuł, że flaki mu się wywracają. - Nadal jest w Commodore. Jane milczała, więc podniósł wzrok znad monitorów. Krwiczka Vrhednego stała z rękami założonymi na piersi przy stole z piłkarzykami. Przez przezroczysty zarys jej twarzy i ciała widział kuchnię w głębi. Po roku oswoił się z jej różnymi stanami skupienia - aktualny wskazywał na to, że duma nad czymś głęboko, a jej uwaga jest zbyt pochłonięta, by podtrzymywać pozory realności Jane. Dałby głowę, że myślą o tym samym: powodach pozostawania V w Commodore teraz, gdy jego siostra po operacji bezpiecznie dochodziła do siebie w rezydencji. Oboje pamiętali, w jakim był nastroju. Wiedzieli też, do czego był zdolny. Butch podszedł do szafy i wyjął swój zamszowy płaszcz. - Czy myślisz, że byłbyś w stanie... - Zaśmiała się nerwowo. - Widzę, że czytasz w moich myślach. - Przywiozę go, nie martw się o to. - Dzięki. Pójdę już do Panikhi posiedzieć przy niej. - Dobry pomysł - odparł z naciskiem, zastanawiając się, czy Jane domyśla się, że za tą odpowiedzią stoi nie tylko troska o zdrowie siostry V. Cóż, Jane nie była głupia... Bóg jeden wiedział, na co natknie się w gniazdku V. Miał nadzieję, że nie zastanie go zdradzającego Jane z jakąś zdzirą, ale każdemu z nas zdarza się zbłądzić, zwłaszcza w potężnym stresie. W tej sytuacji lepiej było, żeby ktoś inny niż Jane, pojechał rzucić na to okiem. Wychodząc, uścisnął ją przelotnie, a ona odwzajemniła jego uścisk, przybierając w jednej sekundzie materialną postać.

- Mam nadzieję... - Głos ją zawiódł. - Nie bój nic - powiedział, łżąc w żywe oczy. Po paru chwilach siedział za kierownicą cadillaca i pędził na złamanie karku. Był tylko półkrwi wampirem, przez co nie mógł korzystać z dobrodziejstw teleportacji. Miał szczęście, że nie wlepiono mu mandatu za przekroczenie szybkości. Za poważne przekroczenie szybkości. Kiedy dojechał na miejsce, śródmieście Caldwell wciąż było pogrążone we śnie. W dni powszednie o tej porze już przed wschodem słońca ulicami płynęła rzeka wozów dostawczych i mknących do tyry rannych ptaszków. Dziś jednak miasto wyglądało jak wymarłe. W niedzielę odpoczywałeś ewentualnie leżałeś plackiem, jeśli przez cały tydzień harowałeś jak wół, bądź zalałeś w sobotni wieczór pałę. Kiedy był detektywem w wydziale zabójstw głównej komendy w Caldwell, miał szansę poznać dzienne - i nocne - rytmy tego labiryntu zaułków i budowli. Znał miejsca, w których można było napotkać zwłoki - nierzadko podrzucone. Poznał element przestępczy, dla którego morderstwo było profesją lub rozrywką. Zaliczył niezliczoną ilość nagłych wezwań do pobliskich dzielnic. Nigdy nie wiedział do końca, na co się tam natknie. Prawdę mówiąc, jego obecna robota, jaką było wchłanianie reduktorów na zlecenie Bractwa, pod względem produkcji adrenaliny i bliskich spotkań z kostuchą ani trochę nie ustępowała starej. Pogrążony w rozmyślaniach był zaledwie dwie przecznice od Commodore, kiedy niejasne poczucie niebezpieczeństwa skonkretyzowało się... Reduktorzy. Nieprzyjaciel był blisko. I miał liczebną przewagę. To nie było przeczucie, tylko pewność. Odkąd Omega zaszył w nim swój czarny paluch, jak radar wykrywał obecność nieprzyjaciela, i chociaż nienawidził tkwiącego w nim zła i raczej starał się nie myśleć o nim zbyt wiele, na wojennej ścieżce przykra pamiątka po Omedze była niezwykle przydatna. Dzięki niej mógł stać się mitycznym Dhestruktorem, którego nadejście przepowiadało proroctwo. Gdy włos zjeżył mu się na karku, pojawił się trudny dylemat: walczyć czy sprawdzić, co porabia brat. Po dłuższym okresie niskiej aktywności Korporacji, nagle w mieście zaroiło się od reduktorów; wróg wykonał nagłą woltę, fundując sobie zastrzyk świeżej krwi w postaci nowego narybku. W tej sytuacji istniało spore prawdopodobieństwo, że któryś z braci właśnie uprawia gimnastykę poranną z wrogiem, co oznacza, że Butch wkrótce zostanie wezwany, by zrobił swoje. Może tym bratem był właśnie V, dlatego wciąż nie wracał do rezydencji?

Cholera, może niepotrzebnie snuli czarne scenariusze? Mógł walczyć tuż przy Commodore, co usprawiedliwiałoby odczyty GPS-a. Przecież podczas starcia z nieprzyjacielem raczej nie sposób wcisnąć klawisza „pauza”, po to, by wysłać SMS-a, że zmienił miejsce pobytu. Skręcił za róg: światła cadillaca omiotły długi, wąski zaułek, w anatomii miasta pełniący funkcję jelita grubego, którego ścianki tworzyły nadgryzione, pokryte brudem mury i asfaltowa jezdnia usiana błotnistymi kałużami. - Co tu, kurwa, jest grane? - wyszeptał. Zsunął nogę z pedału gazu, kładąc się na kierownicy, jakby to mogło zmienić widok, który się przed nim rozpostarł. W głębi zaułka toczyła się bitwa. Trzech reduktorów walczyło wręcz z jednym przeciwnikiem. Który w ogóle nie próbował się bronić. Butch zatrzymał samochód, wyskoczył i rzucił się przed siebie, bębniąc obcasami o asfalt. Trzech nieumarłych otoczyło Vrhednego, który powolutku obracał się wokół własnego ogona - wcale nie po to, by nakopać im w dupę. Skończony dureń patrzył spokojnie, jak mu łoją skórę... łańcuchami. W świetle wielkomiejskiej łuny Butch widział wyraźnie czerwoną krew spływającą po czarnej skórze, gdy masywne ciało V przyjmowało obojętnie uderzenia świszczących łańcuchów. Gdyby zechciał, mógłby złapać ich końce w locie, przyciągnąć je do siebie i przejąć inicjatywę - jego napastnicy byli tylko garstką nowicjuszy, których włosy i oczy nie zdążyły jeszcze zmienić odcienia, lumpami, których staż w Korporacji wynosił pewnie godzinę i pięć minut. Co się dzieje? V ze swoją legendarną zimną krwią i koncentracją mógł przecież w każdej chwili umknąć, teleportując się gdzieś indziej. On tymczasem stał z podniesionymi rękami, żeby nic nie hamowało impetu uderzeń w jego tułów. Pieprzony kretyn. Jak tak dalej pójdzie, będzie wyglądać jak kotlet siekany. I to jeżeli dobrze pójdzie. Butch postanowił włączyć się do akcji. Rozpędził się i naskoczył na plecy najbliższego zabójcy zaliczając razem z nim glebę. Złapał drania za ciemny wszarz, szarpnął do tyłu i poderżnął mu głęboko gardło. Czarna maź trysnęła z żyły szyjnej bydlaka, który dostał drgawek, ale nie było czasu, by odwrócić nieumarłego na wznak i wchłonąć jego esencję do płuc. Potem będzie czas na sprzątanie. Butch zerwał się na nogi i złapał za wolny koniec nadlatującego łańcucha. Przyciągając mocno łańcuch do siebie, odchylił się do tyłu i zakręcił wokół własnej osi, odrywając reduktora od V i fundując mu lot do kontenera na śmieci, skąd mógł oglądać gwiazdy w charakterze podkładki pod kolejne warstwy śmieci. Butch wykonał obrót, szykując się do ataku na kolejną gadzinę, gdy, o dziwo, V ocknął się i wkroczył do akcji. Mimo odniesionych obrażeń był przeciwnikiem nie lada. Zaatakował z kopa reduktora, po czym doskoczył do

niego z obnażonymi kłami, wgryzając się niczym buldog w jego ramię. Na koniec dźgnął sztyletem w bebech sukinsyna. Gdy flaki drania wypadły z chlupotem na ziemię, V rozluźnił szczęki. Nieumarły osunął się na ziemię. W ciszy słychać było tylko chrapliwe oddechy. - Co tu się, kurwa, działo? - wysapał Butch. V zgiął się wpół, wspierając dłonie na kolanach, ból był jednak silniejszy: na oczach Butcha kolana Vrhednego ugięły się, a on sam osunął się na ziemię obok wypatroszonego przed chwilą reduktora. Dyszał ciężko. - Gadaj, durniu, co tu się dzieje? - Był tak wkurwiony, że z trudem hamował się, by nie kopnąć kumpla w głowę. - Co ty, kurwa, wyprawiasz? Zaczął siąpić zimny deszcz. Z ust V wypłynęła strużka szkarłatnej krwi. To była cała odpowiedź. Butch przejechał dłonią po wilgotniejących włosach i spojrzał w niebo. Ciężkie krople spadły na jego czoło i policzki jak błogosławieństwo z nieba. Jego gniew trochę ostygł, mimo to dalej czuł, jakby go ktoś walnął pięścią w dołek. - Jak długo zamierzałeś na to pozwolić, V? Nie czekał na odpowiedź. Prawdę mówiąc, nie mówił nawet do swojego kumpla. Patrzył po prostu na nocne niebo usiane bladymi gwiazdami, szukając odpowiedzi w bezkresnym firmamencie. Nagle dotarło do niego, że światło gwiazd jest tak mdłe nie z powodu łuny miejskich świateł, tylko dlatego, że słonko lada chwila wystawi zza horyzontu swój lśniący biceps, jak ma w zwyczaju o tej porze na tej szerokości geograficznej. Trzeba się zwijać. Kiedy V wypluwał kolejną porcję osocza na chodnik, Butch wziął się w garść. Sięgnął po sztylet. Nie było czasu na wchłanianie reduktorów, w obecnej sytuacji zresztą ani myślał to robić, gdyż po każdej takiej akcji wymagał uzdrawiania przez V, w przeciwnym wypadku chwytały go suche torsje pod wpływem rozkładającej się w nim czarnej energii Omegi. Chwilowo jednak nie ręczył za siebie. Z najwyższym obrzydzeniem wiózł swojego kumpla do domu na sąsiednim siedzeniu cadillaca. Ten kutas V załatwiał sobie wpierdol rękami reduktorów. Butch z największą rozkoszą złoiłby mu tyłek. Kiedy Butch przebił sztyletem wypatroszonego reduktora, odsyłając go na łono Omegi, Vrhedny w ogóle nie zareagował na świetlistą eksplozję. Wyglądał też, jakby nie dotarło do niego, że Butch pyknął tamtego z poderżniętym gardłem. Ostatnim z nieumarłych był dzieciuch śmieciuch, który znalazł w sobie jeszcze dość siły by dopełznąć do burty wielkiego pojemnika i przewiesić się przez krawędź, gdzie zawisł, jak łachman. Butch puścił się pędem w tamtą stronę, unosząc rękojeść sztyletu, by wreszcie dobić sukin...

Już miał zadać cios, gdy nagle jego nozdrza uderzyła dziwna woń, bynajmniej jednak nie eau du reducteur, choć równie dobrze znany mu zapach. Dźgnął reduktora, a kiedy błysk zgasł, zajrzał do kontenera. Jedna połowa klapy była domknięta, druga zwisała krzywo na wywichniętych zawiasach, jakby zawadził o nią przejeżdżający samochód. Mdłe światło zaułka wystarczyło, by zajrzeć do wnętrza. W budynku, przed którym stał kontener, musiały odchodzić jakieś roboty frezerskie, bo pojemnik wypełniony był kłębami metalowych wiórów wyglądających jak zwariowane halloweenowe peruki. Spośród wiórów wystawała blada, utytłana dłoń o drobnych, rachitycznych palcach. - Jezu... - wyszeptał. Lata szkolenia i doświadczeń obudziły w nim natychmiast żyłkę detektywistyczną, nie wolno mu było jednak zapomnieć, że jego czas w zaułku dobiegał końca. Zbliżał się świt i jeśli nie zwinie się w porę do rezydencji, będą z V w dupie. Nie mówiąc już o tym, że dni pracownika Wydziału Zabójstw miał już za sobą. To była sprawa dla człowieków. Nic tu po nim. W czarnym nastroju zawrócił pędem do cadillaca, włączył pieprzony silnik i kopnął w gaz, choć miał do pokonania najwyżej dwadzieścia metrów. Wdepnął hamulec i samochód z piskiem opon wpadł w poślizg na mokrej jezdni, zatrzymując się raptem parę centymetrów od zgiętej sylwetki V Wycieraczki ruszyły z szumem. Butch zastukał w szybę od strony siedzenia pasażera. - Wsiadaj - rzucił, patrząc nieruchomo przed siebie. Zero reakcji. - No już, ładuj cholerną dupę do bryki.

Rozdział 13 KHILL NIEPOTRZEBNIE WSZEDŁ DO REZYDENCJI głównym wejściem. Powinien był wemknąć się ukradkiem przez garaż, ale składowane w nim trumny napawały go panicznym lękiem. Bał się, że wieka nagle odskoczą, jak w Nocy żywych trupów, a on zsika się ze strachu. Matko, ale tchórz z niego. I właśnie przez to, że był żałosnym strachajłą, ledwie wszedł do foyer, nadział się na Blasthera z Saxtonem, którzy schodzili na przedświtek. Obaj odpitoleni na cacy. Żadne tam dżinsy - jeden z drugim eleganckie spodnie, blezery, mokasyny... Starannie ogoleni, wyperfumowani i wyczesani... O dziwo, nie wyglądali jak cioty. A szkoda. Dałby wiele za to, żeby choć jeden z tych lalusiów wyzwolił się jak RuPaul, narzucił boa z piór i pomalował paznokcie. Ale gdzie tam... Wyglądali po prostu, jak dwa atrakcyjne samce, które wiedzą, na co wydać kasę u Saksa... on tymczasem skradał się w skórzanych spodniach i trykotowej koszulce - tej nocy dodatkowo miał fryzurę wymodelowaną na żelu z krocza, a w twarz wklepany tonik z tej samej linii. Prawdę mówiąc, różniło go od nich tylko to, że oni zdążyli po wszystkim wejść pod prysznic i przebrać się; gotów był się założyć, że spędzili całą noc, baraszkując. A teraz, w promiennych humorach, maszerowali do jadalni, bo byli, oczywiście, głodni jak wilki. Gdy zeszli ze schodów na mozaikę przedstawiającą kwitnącą jabłoń, niebieskie oczy Blastha spoczęły na Khillu, ale jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Już nie. Ani śladu dawnej rozpaczy, mimo że Khill nosił na sobie widoczne pamiątki zeszłej nocy. Saxton powiedział coś i Blasth przeniósł na niego wzrok, w sekundzie zapominając o Khillu. Spojrzeli sobie w oczy... Na delikatnej, jasnej twarzy Blastha wykwitł rumieniec. Khill uznał, że nie zniesie tego, zwłaszcza po takiej nocy. Omijając szerokim łukiem jadalnię, udał się do tajnego przejścia pod schodami, co okazało się słuszną decyzją. Ledwie zamknął drzwi za sobą, gwar rozmów z jadalni ucichł i spowiła go błoga cisza i ciemność. Nareszcie. Zszedł w dół po kilku niskich schodkach, wklepał szyfr w panel przy drzwiach i znalazł się w podziemnym tunelu łączącym rezydencję z ośrodkiem treningowym. Teraz, gdy nikt go nie mógł zobaczyć, uszło z niego powietrze. Nogi ugięły się pod nim i musiał się oprzeć o nieotynkowaną ścianę. Odchylił głowę do tyłu, przymknął powieki. Najchętniej palnąłby sobie w łeb. Przeleciał jakiegoś rudzielca w Żelaznej Masce.

I to ostro. Wszystko poszło zgodnie z planem - począwszy od zbajerowania kolesia przy barze i selekcji odpowiednich dup. Szybko wypatrzył monstrualne cyce na czarnych koturnach. Zagadał do właścicielki, wypił z nią i z jej towarzyszką, a po godzinie całą czwórką wylądowali stłoczeni w jednej wannie. Tym samym zrealizował punkt drugi swojego planu. W ścisku nie było wiadomo, która ręka jest czyja, a w ogólnej kotłowaninie trudno było dociec, kto kogo pieści, kto komu wali konia, a kto komu wkłada. Przez cały czas towarzyszyły im obie dupy. Khill robił, co mógł, żeby się ich pozbyć, ale były dziwnie odporne na jego sugestie. Wyraźnie spodziewały się dalszego ciągu: zaproszenie na kebab czy hot doga, roszady partnerów. Gotowe były nawet odwalić pokaz les. Niestety, nie interesowały go nawet numery ich komórek, bo do żadnej z nich nie zamierzał dzwonić, a oglądactwa nie uprawiał nawet z dupami, które go kręciły a zamiast hot doga mógł im najwyżej zaproponować do buzi coś, czego nie znajdą w barze z przekąskami. Daremnie błagał je w myślach, żeby już sobie wreszcie, kurwa, poszły. W końcu musiał je zahipnotyzować, współczując samcom człowieków, które nie miały takiej opcji. Wreszcie został sam na sam z obiektem swoich żądz: rudy dochodził do siebie, stojąc przy umywalce; Khill udawał, że regeneruje siły, stojąc przy drzwiach. Wreszcie ich oczy spotkały się - zdawkowe spojrzenie mężczyzny napotkało baczny wzrok Khilla. - Co? - spytał rudy, ale powieki zaczynały mu już dziwnie ciążyć. Khill sięgnął za siebie i przekręcił zamek w drzwiach, żeby nikt im nie przeszkadzał. - Co byś powiedział na jeszcze jeden numerek? Rudzielec zerknął nerwowo w stronę drzwi, jakby chciał wyjść... ale jego pała wyraźnie miała własne plany. Rozporek wybrzuszał się od erekcji. - To zostanie tylko między nami - zapowiedział Khill grobowym tonem. Jeśli trzeba, wymaże rudemu wspomnienia, choć o ile koleś nie połapie się, że ma do czynienia z wampirem, nie ma powodu robić mu mętlik w głowie. - Nie mówiłeś, że jesteś gejem - poskarżył się słabo rudy, próbując stawić opór dyktaturze pały. Khill podszedł do niego tak blisko, że ich piersi zetknęły się z sobą, a potem złapał kola za kark i przycisnął ustami do swoich warg. Pocałunek dokonał swego: wygasił umysł, rozpalił zmysły. Kolejna szufla gówna z drogi. Kiedy było po wszystkim, rudy nie proponował Khillowi, żeby zapisał sobie jego numer. Co prawda spuścił się jak Niagara, ale było jasne, że uznał wydarzenie za jednorazowy eksperyment, co Khillowi było bardzo na rękę. Rozstali się w milczeniu, każdy poszedł w swoją stronę - rudy wrócił do baru, Khill - powałęsać się samotnie po mieście. Dopiero nadejście świtu zmusiło go do powrotu do domu.

Cholerna noc to było jedno wielkie grzebanie w broczącej ranie. Są rzeczy w życiu, które można załatwić per procura: możesz poprosić kogoś, żeby zastąpił cię na zebraniu, albo wysłać psańca do skJepu z listą zakupów. Nawet kiedy umówisz się na partyjkę bilardu, a po drodze nastukasz tak, że nie będziesz mógł utrzymać kija w dłoni, możesz poprosić kumpla, żeby szturchnął za ciebie bilę. Niestety, nie istnieje zastępstwo w sytuacji, kiedy chciałeś być dla kogoś tym pierwszym, ale zaprzepaściłeś tę szansę, więc idziesz do klubu, szukasz kogoś o podobnych warunkach zewnętrznych... na przykład rudych włosach... i pieprzysz go zamiast... A po wszystkim czujesz się wydrążony wewnętrznie, bynajmniej nie dlatego, że wynicowałeś się kosmicznym orgazmem i masz pokopulacyjnego doła. Stojąc samotnie w ciemnym tunelu, Khill czul się jak wymarłe miasto. Ale jego libido żyło własnym życiem, przejawiając nienasycony apetyt. Próbował sobie wyobrazić, jak by to było, gdyby to on, a nie jego cholerny kuzyn, schodził właśnie z Blasthem na przedświtek. Gdyby dzielił z nim łoże i pokój. Gdyby przedstawiał go wszem i wobec jako swego partnera. Mózg stawał. Ano, właśnie. Trąc różnobarwne oczy, wspominał, jak bardzo nienawidziła go rodzina. Z powodu wady genetycznej, polegającej na tym, że jedno oko miał niebieskie, a drugie zielone, uznano go za hańbiącego wyrodka. Stanęło na tym, że wykopali go z domu i nasłali strażników honoru, żeby mu dali nauczkę, dzięki czemu został zvyrthem. A przecież nie mieli nawet pojęcia o jego innych „dewiacjach”. Jak ta, że chciał się przespać z najlepszym przyjacielem. Nie potrzebował lustra, by wiedzieć, że jest nędznym pozorantem i tchórzem. Był w dupie: uwięziony w klatce bez klucza, do której wtłoczyły go lata pogardy ze strony rodziny. Prawda była, niestety, taka, że za maską dzielnego straceńca czaił się w nim śmierdzący tchórz. Odwaga - to był Blasth. Zmęczony czekaniem w nieskończoność, zdeklarował, kim jest i znalazł sobie partnera. Bolało, jak cholera... Jezu, ma sraczkę myśli, niczym pannica z PMS. Musi się wziąć w garść, zdusić wewnętrzny monolog, przywdziać zbroję. Żeby przetrwać, trzeba być elastycznym. Blasth zmienił się, podobnie John. Widać teraz przyszła kolej na niego, bo już nie wyrabia. Wchodząc przez szafę do ośrodka treningowego, doszedł do wniosku, że skoro Blasth mógł zacząć nowy rozdział w życiu, to on też. Choćby cię los traktował po macoszemu, dzięki rozumowi i wolnej woli możesz dowolnie zagospodarować przyznaną ci działkę.

Dość już seksu z setkami bezimiennych ciał, to skończone bałwaństwo. Wściekła zazdrość i spóźniony żal donikąd go nie doprowadzą. W szatni nie było nikogo, więc rozebrał się do naga i wskoczył w czarne spodenki i parę czarnych nike'ów. Siłownia miała wypasiony sprzęt muzyczny, którego nie zamierzał oszczędzać. Pilotem włączył wieżę. Gdy Gorillaz przygrzali „Clintem Eastwoodem”, wszedł na bieżnię. Nie cierpiał tępego przebierania nogami, jak jakiś chomik w swojej karuzelce. Uważał, że najlepiej dbać o kondycję, pieprząc się lub walcząc z reduktorami. Teraz jednak, kiedy świt zmusił go do powrotu pod dach, w dodatku postanowił zakosztować abstynencji płciowej, bieg donikąd był jedynym sposobem, żeby spuścić z siebie ciśnienie. Włączył bieżnię i zaczął wyciskać z siebie siódme poty. Wpatrzony w pobielaną betonową ścianę przebierał nogami dopóty, dopóki jego umysł i ciało nie zredukowały się do monotonnych kroków, uderzeń serca i strużek potu na nagim torsie. Po raz pierwszy w życiu nie pędził na złamanie karku: ustawił tempo tak, by biec równym truchtem w nieskończoność. Gdy próbujesz uciec przed sobą, łomot rajcuje cię na maksa, bo rozprasza twoje myśli i spycha cię na skraj jaźni, za którą zaczyna się przepaść. Blasth dokonał samookreślenia, a teraz przyszła kolej na niego: powinien wreszcie odważyć się na coming out i związek z wybrankiem serca. Chryste, musi wreszcie zmierzyć się z własnym tchórzostwem. Musi zaakceptować swój cień, nawet najbardziej obmierzły. Dopiero wtedy, gdy nie będzie musiał się zagłuszać chlaniem i rypaniem, dowie się, czego naprawdę pragnie. Nie licząc Blastha.

Rozdział 14 STO PIĘTNAŚCIE KILO i sto dziewięćdziesiąt pięć centymetrów nieszczęścia, to był V na siedzeniu cadillaca, którym Butch wiózł go do rezydencji. Każdy centymetr ciała bolał go od znieczulenia, jakie zaaplikował sobie na swój niepokój wewnętrzny. Wreszcie miał to, czego chciał. Rzecz w tym, że w miarę, jak działanie remedium zaczynało ustępować, coraz bardziej działał mu na nerwy dobry samarytanin za kierownicą. Właściwie glina wcale się nim nie zajmował: łapał raz po raz za komórkę, po czym odkładał ją, jakby dostał jakiejś nerwicy natręctw. Pewnie chciał dzwonić do Jane, po czym, chwała Bogu, rozmyślał się. - Informuję o znalezieniu ciała martwej kobiety - usłyszał głos gliny. Moje personalia to moja sprawa. Proszę zajrzeć do kontenera na śmieci w zaułku na tyłach Dziesiątej, dwie przecznice od Commodore. Biała, lat około dwudziestu... Nie, nie mam najmniejszego zamiaru podawać nazwiska... Radziłbym udać się na wskazane miejsce, zamiast dociekać moich danych. Korzystając z tego, że Butch wykłóca się z operatorem, V poprawił się na siedzeniu. Mało nie zawył, tak napierdalały go złamane żebra po prawej stronie. Niezłe otrzeźwienie. Gdyby chciał znów konać z bólu, wystarczyłoby mu usiąść prosto. Butch rzucił komórkę na deskę rozdzielczą. Zaklął raz, potem drugi. Potem wziął się za obsobaczanie V. - Na co im jeszcze chciałeś pozwolić? Żeby ci wbili nóż pod żebra i rzucili na światło dzienne? Jak jeszcze chciałeś sobie dogodzić? Jeszcze ci było mało? - Daruj sobie - burknął V przez opuchnięte wargi. - Co niby mam sobie darować? - W oczach Butcha zabłysła żądza mordu. - Nie wysilaj się... bo nie masz nawet pojęcia, co się ze mną działo, ja też widziałem, jak ci odbijała szajba, nie myśl sobie. - Kaszlnął. - Widziałem cię tak zalanego w trupa, że nie mogłeś utrzymać kieliszka w ręku. Więc przestań się wymądrzać. Butch nie odrywał wzroku od szosy. - Ty nędzny gnojku. - Pieprz się. Na tym konwersacja się urwała. Kiedy Butch dojechał przed rezydencję, obaj krzywili się i mrugali, jakby ktoś psiknął im w twarz gazem łzawiącym: choć słońce wciąż jeszcze kryło się za horyzontem, niebo różowiło się już od zorzy zwiastującej śmiertelne niebezpieczeństwo dla wampirów.

Ani myśleli wchodzić do głównego budynku. Zaraz wszyscy zaczną się schodzić na przedświtek, a miny ich obu mogłyby tylko wzbudzić niezdrową sensację. V wszedł do Bunkra w milczeniu i udał się prosto do sypialni. W swoim obecnym stanie nie mógł się pokazać ani Jane, ani siostrze. Jeszcze nie widział się w lustrze, ale podejrzewał, że nie będzie mógł im się pokazać nawet po wzięciu prysznica. Wszedł do łazienki, odkręcił kran i nie zapalając światła, rozbroił się czyli wyjął sztylet z olstra przy pasie i odłożył na półkę. Brudne, splamione krwią, woskiem i Bóg wie czym jeszcze ubrania rzucił na podłogę, nie bardzo wiedząc, co z nimi zrobić. Wszedł pod prysznic, nie czekając, aż woda się nagrzeje. Wciągnął z sykiem powietrze, gdy zimna woda siekła go w twarz i tors; szok dotarł aż do członka, który stwardniał - i chuj z nim. V przymknął oczy, czekając, aż jego krew zmieszana z krwią wroga spłynie z niego i zniknie w kratce ściekowej. Kiedy zmyje już z siebie to gówno, założy golf. Twarz miał jak kotlet siekany, co jednak zawsze mógł wytłumaczyć walką. Jak jednak wyjaśni to, że jest cały w fioletowy rzucik? Trudna sprawa. Spuścił głowę. Woda ściekała mu teraz z nosa i z podbródka. Rozpaczliwie próbował wrócić do stanu odrętwienia, w jakim znajdował się w samochodzie, ale w miarę, jak ból, jego ulubiony narkotyk, słabł, rzeczywistość dopadła go ze zdwojoną siłą. Dławił się od bezsilnej wściekłości. Cholerny Butch. Zasrany dobrodziej. Wiecznie tylko węszył i wtykał nos tam, gdzie nie trzeba. Po dziesięciu minutach wyszedł z kabiny, porwał czarny ręcznik i wycofał się z powrotem do sypialni. Otwierając szafę, mentalnie zapalił świecę i... ujrzał stertę skórzanych spodni i podkoszulków na szelkach. Tak wygląda garderoba, gdy zarabiasz na życie, walcząc, a sypiasz nago... Golfów ani na lekarstwo. Hmm, może jednak nie wyglądał tak strasznie... Odwrócił się do lustra na drzwiach szafy. Zamarł. Wyglądał, jakby się dostał w szpony bestii Rankohra: wielkie smugi krwistoczerwonych pręg znaczyły jego plecy, pierś, ramiona. Jego twarz wyglądała jak kiepski żart: jedno oko zapuchło tak, że powieka się nie odmykała, dolna warga była solidnie rozcięta... policzki wyglądały jak u wiewiórki, która robi zapasy na zimę. Nieźle. Zebrał zszargane ciuchy i wepchnął w głąb szafy, po czym wysunął na korytarz powiększony o dwa numery łeb, nasłuchując. Z lewej gdakała stacja sportowa. Z prawej dobiegł go chlupot.

Goły, jak go pan Bóg stworzył, ruszył do pokoju Butcha i Marissy. Nie musiał kryć się przed Butchem ze swoimi sińcami, bo drań widział, skąd się wzięły. Butch siedział zgarbiony w nogach łóżka ze szklanką w ręku i butelką lagavulinu przy nodze. - Wiesz, o czym właśnie myślałem? - spytał glina, nie podnosząc oczu. W myślach V zaczęła się odwijać cała lista tematów. - Nie. - O tamtej nocy, kiedy na moich oczach rzuciłeś się z balkonu w Commodore. Kiedy myślałem, że już po tobie. - Pociągnął ze szklanki. Sądziłem, że te numery już się skończyły. - Ja też - jeśli to cię może pocieszyć. - Czemu się nie wybierzesz pogadać o tym wszystkim ze swoją mamą? Jakby mógł od niej usłyszeć coś ciekawego. - Zabiłbym ją, glino. Nie wiem, jak bym to zrobił, ale zabiłbym ją za to, co zrobiła. Najpierw zostawia mnie na pastwę taty-psychopaty doskonale wiedząc, czym to pachnie, bo przecież jest naszą Wielką Wszechwiedzącą. Potem nie interesuje się mną przez trzysta lat, by pojawić się w moje urodziny z propozycją, żebym dołączył do jakiegoś jej pieprzonego kultu. Oczywiście spuściłem ją po schodach. Z moją siostrą robiła podobne numery. Przymknęła ją i więziła przez stulecia. Nigdy mnie nie raczyła poinformować, że mam rodzeństwo. Tym razem jednak przegięła. Przebrała się miarka. - Zerknął łakomie na butelkę. - Masz może jakąś nadwyżkę płynów? Butch zakorkował flaszkę i rzucił w stronę V, który ją złapał w powietrzu jedną ręką. - Tak, ale nie możesz się tym zadręczać na śmierć ani dopuszczać do tego, żeby cię ktoś tak urządził. - To co, nadstawisz za mnie policzek? Bo ja dostaję pierdolca i muszę to jakoś rozładować, Butch. Naprawdę. Zaczynam się robić niebezpieczny... Chlapnął z gwinta i zaklął, gdy dolna warga zapiekła go jak wtedy, kiedy sztachnął się skrętem od złej strony. - Nie wiem, jak miałbym to odreagować, bo nie zamierzam powracać do moich dawnych nałogów. - W ogóle cię nie ciągnie? V pociągnął znów z butelki i skrzywił się. - Potrzebuję się rozładować, ale nie zamierzam być z nikim oprócz Jane. Nie będę kładł się do naszego małżeńskiego łoża z fiutem zajeżdżającym cipą jakiejś kurwy - to by zabiło Jane i mnie również. Poza tym aktualnie potrzebuję dla siebie domina, a nie niewolnika - a nie znam nikogo godnego zaufania. - No, może z wyjątkiem Butcha, ale to by naruszało zbyt wiele tabu. - Tak więc jestem w dupie. W mojej głowie kłębią się furie, a ja nie mam się do kogo zwrócić. Od tego dostaję kręćka. Rany, wreszcie wyrzucił to z siebie. Od a do zet. Był z siebie dumny i w nagrodę postanowił jeszcze raz łyknąć whisky.

- Kurwa, ale mnie napierdala warga. - Na twoje własne życzenie. - Butch podniósł na niego piwne oczy, po czym uśmiechnął się, błyskając kłami i sztukowaną jedynką. - Powiem ci, że przez chwilę byłem na ciebie naprawdę wściekły. Tak nawiasem, golfy wiszą w głębi garderoby. Weź sobie też jakieś spodnie od dresu. Wyglądasz, jakby ci ktoś opukał nogi młotkiem, a łeb masz jak dynia. - Dzięki, stary. - V podszedł do rzędów ubrań zawieszonych na wykwintnych wieszakach z cedrowego drewna. Trzeba przyznać, że glina miał naprawdę szeroką paletę ubrań. - Nie sądziłem, że przyjdzie dzień, kiedy będę wdzięczny za to, że jesteś gogusiem. - Teraz się mówi: jesteś trendy. Zabrzmiało to jak thandy. Vrhednemu wierzyć się nie chciało, że był w jego życiu czas, kiedy nie brzęczał mu jeszcze nad uchem slang robotniczych dzielnic Bostonu. - A co zrobisz z Jane? V odstawił butelkę na podłogę, wbił się w kaszmirowy golf, który z trudem zakrywał mu pępek. - Ona już ma i tak dość na głowie. Nie znam samicy, która chciałaby usłyszeć, że jej broniec lubi, jak mu ostro przyłożyć, więc proszę cię - morda w kubeł. - A jak się jej pokażesz z taką gębą, mądralo? - Opuchlizna zejdzie. - Ale to potrwa - a ty powinieneś się zobaczyć z Panikhą. - Ona też nie powinna tego oglądać. Zadekuję się gdzieś przez jeden dzień. Panikha dochodzi do siebie po operacji, jej stan jest stabilny, tak mi w każdym razie mówiła Jane. W tej sytuacji udam się do moich zabawek. Butch wyciągnął rękę ze szklanką. - Mogę prosić? - Już się robi. - V napełnił szklankę kumpla, sam też łyknął, po czym wbił się w spodnie. Rozłożył ręce na bok i odwrócił się do Butcha. - I jak, dobrze? - Głównie podziwiam gołe ręce i łydki, w dodatku świecisz pępkiem jak, nie przymierzając, Miley Cyrus. Nie powaliłeś mnie. - Pocałuj się gdzieś. - Znów walnął z gwinta i poczuł, że ma nowy plan: uchlać się. - Nic na to nie poradzę, że jesteś pierdolonym karłem. Butch zarżał, ale zaraz spoważniał. - Proszę, żebyś nie poruszał więcej tego bolesnego tematu. - Sam mi kazałeś się w to ubrać. - Nie to miałem na myśli. V zaczął obciągać mankiety swetra, z mizernym skutkiem. - Nie musisz mnie pilnować, glino, bo nie zamierzam się wykończyć. Nie to jest moim celem. Nie posunę się poza pewne granice. Butch zaklął, a jego twarz sposępniała.

- Nie wątpię, że wierzysz w to, co mówisz, ale tego rodzaju sytuacja łatwo się może wymknąć spod kontroli. Dasz się ponieść temu, co cię... podnieca, a to może się obrócić przeciwko tobie. V poruszył dłonią w rękawiczce. - To niemożliwe. Mam zawsze moją rękę w odwodzie. I bardzo cię proszę, żebyś nie puścił pary z gęby przy Jane. Obiecaj. Nie chcę, żebyś się do tego mieszał. - Wobec tego sam musisz z nią porozmawiać. - Jak ja jej wytłumaczę... - Urwał, nagle zachrypł. - Jak ja jej to, kurwa, wytłumaczę? - W czym niby problem? Przecież ona cię kocha. V tylko pokręcił głową. Nie wyobrażał sobie, jak mógłby się przyznać swej najdroższej, że kręci go, kiedy dostaje wpierdol. To by ją mogło zabić. Jane za nic w świecie nie może się o tym dowiedzieć. - Pozwól, że sam się tym zajmę. Jednym i drugim. - Tego właśnie się boję, V. - Butch jednym haustem dopił swoją whisky. Tego najbardziej się boję. Jane przyglądała się śpiącej pacjentce, kiedy komórka piknęła w jej kieszeni. To nie był telefon, tylko wiadomość tekstowa od V: Wróciłem i biorę się do roboty. Co u ciebie i P? Westchnęła, ale bynajmniej nie z ulgi. Wrócił dziesięć minut przed wschodem słońca i nie przyszedł zobaczyć się z nią ani ze swoją siostrą? Mam to gdzieś, stwierdziła, wstając i wychodząc z oddziału pooperacyjnego. Przekazała opiekę nad Panikhą Ehlenie, która siedziała w gabinecie, uaktualniając dane w dokumentacji medycznej, ruszyła korytarzem, skręciła w lewo do biura i przeszła przez tajne drzwi w szafie ze sprzętem. Nie musiała się bawić w żadne wklepywanie kodów - po prostu przeniknęła na wylot. I wtedy zobaczyła go w tunelu, jakieś dziesięć metrów od niej... wyminąwszy ośrodek treningowy, zagłębiał się coraz bardziej w podnóże góry. Jarzeniówki rzucały z sufitu mdły blask na jego głowę, potężne ramiona i masywne uda. Włosy V lśniły, jakby były mokre, a zapach mydła, którego zawsze używał, sugerował, że wyszedł spod prysznica. - Vrhedny. Wymówiła jego imię tylko raz, ale echo w tunelu powtarzało je aż do zaniku. Przystanął. To była cała jego reakcja. Kiedy czekała, że powie coś, odwróci się, da po sobie poznać, że ją słyszy, dowiedziała się czegoś nowego o swojej zjawiskowej postaci: mimo że nie należała już do żywych, paliło ją w płucach, jakby się dusiła. - Gdzie się podziewałeś całą noc? - spytała, nie oczekując odpowiedzi, jak się okazało - słusznie.

V natomiast przystanął pod samą jarzeniówką, tak że nawet z daleka widziała, jak jego ramiona sztywnieją. - Vrhedny spójrz na mnie, proszę. Jezu, co on tam robił w tym swoim penthousie? Dziwna rzecz z tym „budowaniem” wspólnego życia przez dwie osoby. Chociaż czas nie jest zaprawą murarską, a decyzje męża i żony cegłami, razem budowali coś realnego i namacalnego. Ateraz, kiedy jej broniec nie chciał do niej ani podejść, ani nawet odwrócić twarzą, czuła jak ziemia drży pod ich nogami, choć zawsze sądziła, że stoją na pewnym gruncie. - Co robiłeś w nocy? - wybuchła. Odwrócił się na pięcie i zrobił dwa kroki w jej stronę, ale nie po to, by ją wziąć w objęcia, tylko żeby usunąć się z kręgu światła. Ale i tak... - Kto ci tak urządził twarz? - jęknęła. - Wdałem się w bójkę z paroma reduktorami. - Ruszyła w jego stronę, ale powstrzymał ją ruchem dłoni. - Nic mi nie jest, potrzebuję tylko trochę spokoju. Coś jej się w tym wszystkim nie zgadzało. Na usta cisnęło jej się pytanie, tak straszne, że nie mogła się zdobyć, żeby je wypowiedzieć. Zapadła martwa cisza. - Jak się miewa moja siostra? - spytał szorstko. - Nadal wypoczywa po zabiegu. Jest z nią Ehlena - powiedziała przez ściśnięte gardło. - Powinnaś też wypocząć. - Jasne. - N-no tak. Jeśli tak będą dalej z sobą rozmawiać, raczej nieprędko pójdzie spać. V przejechał ręką po głowie. - Jakoś nic mi nie przychodzi do głowy. - Czy... byłeś z kimś? - Nie - odparł bez cienia wahania. Patrzyła na niego... a potem odetchnęła powoli. Jej broniec miał jedną dobrą cechę. Zawsze mówił prawdę. Miał wiele wad, ale kłamstwo do nich nie należało. - W porządku - ustąpiła. - Wiesz, gdzie mnie znaleźć. Będę w naszym łóżku. Teraz ona odwróciła się i zaczęła oddalać od niego. Choć serce jej pękało z żalu, nie chciała zmuszać go do rzeczy, do których nie był zdolny, a skoro potrzebował spokoju... Proszę bardzo. Naturalnie - do czasu. Prędzej czy później będzie jej musiał się wyspowiadać, a jeśli tego nie zrobi, to ona... sama nie wie, co zrobi. Jedno jest pewne - jej miłość na dłuższą metę nie zniesie tej przepaści między nimi.

Rozdział 15 GDY DETEKTYW JOSE DE LA CRUZ zajeżdżał pod okienko na parkingu Dunkin' Donuts, czuł się, jakby powielał wyświechtaną kliszę. W masowej wyobraźni detektywi z Wydziału Zabójstw nieodmiennie piją kawę i zagryzają pączkiem. Jose wpisywał się w ten schemat bynajmniej nie pod wpływem literatury i filmów kryminalnych, tylko po prostu lepiej funkcjonował z zastrzykiem kofeiny i odrobiną cukru we krwi. Ciśnienie podnosiły mu też ładne laski. Tak miał i już. O szóstej nad ranem telefon wyrwał ich oboje z żoną ze snu, co, w kategorii rutynowych nocnych pobudek, było porą nieomal cywilizowaną: zmarli, podobnie jak chorzy, mają gdzieś godziny urzędowania, więc pobudkę o szóstej uznał za miły wyjątek. Los zresztą tego dnia był dla niego wyjątkowo łaskawy. Ze względu na niedzielny poranek jego nieoznakowany wóz toczył się po pustych drogach jak bila, dojeżdżając spod miasta do centrum w rekordowym czasie, dzięki czemu jego kawa nie zdążyła ostygnąć, gdy już meandrował po dzielnicy magazynów i hurtowni, co rusz przystając na czerwonych światłach. Sznur wozów patrolowych informował o miejscu znalezienia zwłok wyraźniej od żółtej, policyjnej taśmy, której było wszędzie pełno, jak wstążek pod choinką. Niedobrze. Zaparkował pod ceglanym budynkiem i z kubkiem w ręku ruszył w stronę skupiska ponurych, granatowych mundurów. - Cześć, Jose. - Się ma, Jose. - Jou, poruczniku. Kiwnął głową chłopakom. - Dzień dobry. Jak leci? - Nie ruszaliśmy jej z miejsca. - Rodriguez machnął w stronę kubła. - Jest tam, a Jones porobił jej wstępne zdjęcia. Koroner i chłopaki z CSI są już w drodze, a z nimi wróg rodu męskiego. Czyli pani fotograf, która nieodmiennie podążała trop w trop za nimi. - Gdzie twój nowy partner? - W drodze. - Myślisz, że to nie będzie dla niego za dużo? - Zobaczymy. - Ten zasyfiony zaułek musiał oglądać niejednego pawia, więc jeśli żółtodziób zrzuci śniadanko, nic się nie stanie. Jose przeszedł pod taśmą i podszedł do kontenera. Jak zawsze, kiedy zbliżał się do zwłok, jego zmysł słuchu nabierał niezwykłej ostrości. Cichy gwar męskich głosów, dźwięk jego własnych butów na asfalcie, świst wiatru znad rzeki nagle skoczyły mu do uszu oprawione w przester, jakby ktoś, bawiąc się gałką, podkręcił brzmienie świata w czerwony obszar skali.

Tymczasem, jak na ironię, ta, która go tu ściągnęła o świcie... która sprawiła, że zrobiło się gęsto od chłopaków, samochodów i żółtej taśmy... milczała jak zaklęta. Ściskając w ręku styropianowy kubek, Jose zapuścił żurawia we wnętrze zardzewiałego kontenera. Pierwszą rzeczą, którą zobaczył, była jej dłoń - pęk białych palców z połamanymi paznokciami, pod którymi utkwiło coś brunatnego. Czyli - nieznajoma broniła się dzielnie. Stojąc nad zwłokami kolejnej martwej dziewczyny, marzył o tym, żeby się móc obijać w robocie choćby przez tydzień, miesiąc... no, niechby noc. Prawdę mówiąc, marzył mu się przestój w jego karierze: praca na jego stanowisku nie dawała satysfakcji. Co z tego, że udało ci się rozwikłać sprawę, gdy inni kładli do ziemi kogoś bliskiego. - Chcesz, żebym odsunął drugą połowę pokrywy? - Pytanie jednego z chłopaków dla Jose zabrzmiało jak ryk trąby jerychońskiej. Już chciał go ofuknąć, żeby się nie darł, na szczęście w porę zreflektował się, że tamten pewnie mówił półszeptem. Kobieta leżąca na stercie metalowych wiórów była naga, a jej szara, plamista skóra zdawała się lśnić niepokojąco w mglistym świetle poranka. Wnioskując z twarzy i sylwetki, musiała mieć około dwudziestu lat. Typ kaukaski. Włosy miała wychrępane przy samej skórze, tak że miejscami prześwitywały placki gołej skóry. Oczy... wyjęte z oczodołów. Jose wyjął z kieszeni długopis, zajrzał do kontenera i delikatnie rozsunął zastygłe wargi denatki. W poszarpanych dziąsłach nie został nawet jeden ząb. Sięgnął po jedną z jej dłoni i odwrócił ją wnętrzem do siebie, żeby obejrzeć linie papilarne. Skóra opuszków została zdarta. Okaleczenia nie ograniczały się do głowy i rąk... Na ciele dziewczyny widniały sine pręgi: jedna wysoko na udzie, druga między ramieniem a łokciem, dwie po wewnętrznej stronie nadgarstków. Zmełł przekleństwo. Nie ulegało wątpliwości, że dziewczyna została podrzucona w to miejsce. Tutaj nie było odpowiednich warunków do czasochłonnej roboty, która w dodatku wymagała nie tylko narzędzi, ale również unieruchomienia zwłok. - Co tutaj mamy poruczniku? - dobiegł go zza pleców głos jego nowego partnera, Thomasa DelVecchio. Jose obejrzał się za siebie. - Jadłeś śniadanie? - Nie. - To dobrze. Cofnął się, żeby Veck mógł zajrzeć do kubła. Ponieważ koleś był od niego o piętnaście centymetrów wyższy, nie musiał wtykać głowy do kontenera, wystarczyło, że lekko pochylił się do przodu. Spojrzał i nie rzucił się zaraz pod

mur, żeby pawiować. Nie wstrzymał nawet oddechu. Prawdę mówiąc, wyraz jego twarzy w ogóle nie uległ zmianie. - Nie ma cudów, musieli je tutaj podrzucić - orzekł. - Ją. - Nie rozumiem? - W niebieskich, bystrych, przytomnych oczach Vecka odmalowało się zaskoczenie. - To ją podrzucono. Osobę, a nie przedmiot, DelVecchio. - Racja. Jasne. Ją. - Młody policjant jeszcze raz zajrzał do środka. - Chyba mamy do czynienia z kolekcjonerem pamiątek. - Możliwe. Ciemne brwi policjanta powędrowały do góry. - Brakuje tego i owego. - Oglądałeś ostatnio CNN? - Jose wytarł długopis w chusteczkę. - Nie mam kiedy oglądać telewizji. - W zeszłym roku znaleziono jedenaście kobiet w podobnym stanie. W Chicago, Cleveland i Filadelfii. - Ja pierdolę. - Veck włożył do ust gumę do żucia i zaczął energicznie poruszać szczękami. - Myślisz, że teraz u nas się zaczęło? Jose tarł powieki, jakby rozmyślał intensywnie. - Kiedy rzuciłeś? - Palenie? Jakiś miesiąc temu. - Jak ci idzie? - Męka. - Domyślam się. Jose wsparł się pod boki, dumając nad meritum sprawy. Jak, u diabła, ustalą, kim jest dziewczyna? W samym stanie Nowy Jork poszukuje się aktualnie setek dziewcząt, a morderca mógł ją przecież dopaść w Vermont, Massachusetts, czy Connecticut i dopiero po wszystkim przywieźć tutaj. Wiedział tylko jedno: póki on, Jose de la Cruz, jest detektywem w Caldie, pieprzony zwyrodnialec nie dorwie żadnej z miejscowych dziewcząt. - Daję ci, stary, dziesięć dni. - Odwrócił się i klepnął Yecka po ramieniu. - Na co? - Na to, że wskoczysz z powrotem w siodło kowboja Marlboro. - Pan nie docenia mojej siły woli, poruczniku. - A ty nie doceniasz tego, jak się będziesz czuł dziś wieczór, próbując zasnąć. - Tak, czy owak, nie sypiam wiele. - Nie licz na to, że w tej robocie wyleczysz bezsenność. Przerwała im antypatyczna pani fotograf, pstrykając seryjnie jak automat. - Chodźmy stąd, niech zrobi swoje - zarządził Jose. Veck spojrzał na kobietę i osłupiał, kiedy odpowiedziała mu niechętnym spojrzeniem. Chłodne przyjęcie zbiło go całkiem z pantałyku - należał do gatunku mężczyzn, do których kobiety lecą jak ćmy, co Jose miał okazję

obserwować przez dwa tygodnie, odkąd Veck zaczął pracować na komendzie w Caldwell. - Bierzmy się za przetrzepanie terenu. - Tak jest, poruczniku. Właściwie Jose mógłby mu pozwolić mówić do siebie „de la Cruz”, ale po co, skoro jego partnerzy i tak rzucali robotę najdalej po miesiącu. „Jose”, naturalnie, nie wchodziło w rachubę - tylko jedna osoba w robocie miała prawo do niego tak się zwracać, ale drań gdzieś się zapodział przed trzema laty. Chyba z godzinę węszyli z Veckiem - z zerowym skutkiem. W zaułku nie było kamer przemysłowych, nie udało im się też znaleźć żadnych świadków zajścia, ale chłopaki z wydziału śledczego z lampkami na czole, uzbrojeni w pęsety i nylonowe woreczki mieli zaraz zacząć przeczesywać teren. O dziewiątej pojawił się koroner. Zrobił swoje, a w godzinę później pozwolono wreszcie wyjąć zwłoki z kontenera, co nie było łatwym zadaniem. Ku zaskoczeniu Jose, Veck włożył parę lateksowych rękawic i wskoczył do pojemnika. Jose spytał odjeżdżającego z martwą dziewczyną korone-ra o porę śmierci i dowiedział się, że nastąpiła poprzedniego dnia około południa. Zatem minęły prawie dwadzieścia cztery godziny, nim ją znaleźli, pomyślał, patrząc na rozjeżdżające się wozy patrolowe i furgonetki. W tym czasie spokojnie można było przewieźć ją do Caldwell z innego stanu. - Trzeba wprowadzić te dane do akt. - Zajmę się tym. - Veck zaczął oddalać się w stronę swojego motocykla. - Gumą do żucia się nie najesz - rzucił za nim Jose. Veck odwrócił się. - Czyżby zapraszał mnie pan na śniadanie, poruczniku? - Po prostu nie chcę, żebyś zemdlał w pracy. Czułbyś się głupio, a ja musiałbym się potykać o kolejne zwłoki. - Dusza człowiek z pana, poruczniku. Może i kiedyś taki był. Teraz po prostu był głodny, a nie miał ochoty jeść samotnie. - Spotkajmy się w dwadzieścia cztery przez pięć. - Dwadzieścia co? Racja, młody był zamiejscowy. - W jadłodajni Riverside, na Ósmej Ulicy. W tygodniu jest czynna na okrągło. - Kapuję. - Chłopak włożył zgrabny kask i przełożył nogę przez siodełko. - Stawiam. - Zrobisz, jak będziesz uważał. Veck kopnął w starter. Motor zaczął warczeć. - Zawsze tak robię, poruczniku. Śmignął w przód, ciągnąc za sobą smugę testosteronu. Jose, człapiąc w stronę swojego minivana barwy owsianki, czuł się przy nim dziwnie

podtatusiały. Usiadł za kierownicą, wcisnął w uchwyt kubek z resztką wystygłej kawy i spojrzał jeszcze raz na odgrodzony żółtą taśmą kontener. Z kieszeni marynarki wyjął komórkę i zadzwonił na komendę. - Cześć, mówi de la Cruz. Możecie mnie przełączyć do Mary Ellen? Trwało to całą wieczność. - M.E., jak się masz? No to dobrze... to dobrze. Posłuchaj, chciałbym odsłuchać telefon informujący o znalezieniu ciała w pobliżu Commodore. Aha. Po prostu - puść mi przez telefon. Dzięki i nie spiesz się. Wsunął kluczyk w stacyjkę i włączył silnik. - Wielkie dzięki, M.E. Zrobił głęboki wdech i zgasił silnik. - Infahmuję o znalezieniu ciała mahtwej kobiety - usłyszał dobrze znany głos. - Moje pahsonalia to moja sphawa. Phaszę zajrzeć do konteneha na śmieci w zaułku na tyłach Dziesiątej, dwie przecznice od Commodah. Biała, lat około dwudziestu... Nie, nie mam najmniejszego zamiahu podawać nazwiska... Hadziłbym udać się na wskazane miejsce, zamiast dociekać moich danych. Jose zmiażdżył komórkę w dłoni i zaczął dygotać. Ten akcent robotniczych dzielnic Bostonu poznałby na końcu świata. Czuł, jakby się cofnął w czasie o trzy lata. - Poruczniku? Chce pan odsłuchać jeszcze raz? - dobiegł go z aparatu głos Mary Ellen. Zamknął oczy. - Tak, proszę - wykrztusił. Po odsłuchaniu nagrania słyszał własny głos, który dziękował Mary Ellen, a potem patrzył z zewnątrz, jak jego kciuk wciska w komórce przycisk off. Zassała go przeszłość: jego myśli nieubłaganie pobiegły w stronę wydarzeń sprzed dwóch lat... kiedy wchodził do zasyfionej kawalerki, potykając się o puste butelki lagavulinu i pudełka po pizzy. Widział, jakby to było wczoraj, jak sięga do zamkniętych drzwi łazienki, a ręka mu drży od ramienia, aż po koniuszki palców. Był pewien, że po drugiej stronie znajdzie zwłoki dyndające na owiniętym wokół prysznica pasku albo pławiące się w wannie wypełnionej płynem do kąpieli o niecodziennej, czerwonej barwie. Butch O'Neal wykańczał się równie systematycznie, jak uczęszczał do pracy w Wydziale Zabójstw. Chlał do późna w noc i miał awersję do ludzi, z którymi nie potrafił w ogóle nawiązać znajomości. Wyjątek stanowił Jose, z którym Butch był o wiele bliżej niż z kimkolwiek. Jednak w łazience detektyw nie zastał zwłok ani niczego podejrzanego. Jednej nocy pili razem, a następnej... Butch jakby zapadł się pod ziemię. Przez miesiąc, dwa Jose czekał na jakąś wiadomość. Albo Butch się odezwie sam, albo ktoś dostarczy wiadomość o znalezieniu zwłok ze złamanym nosem i solidnie ukruszoną górną jedynką.

Ale mijały dni, tygodnie i miesiące, wreszcie - pory roku. Jak lekarz, który zapadł na śmiertelną chorobę, Jose poczuł na własnej skórze, jak czują się rodziny osób zaginionych. Nigdy się nie spodziewał, że przyjdzie mu osobiście wkroczyć na drogę cierniową tych, którzy modlą się bodaj o okruch wiadomości... tymczasem po zniknięciu partnera nie dosyć, że wkroczył na ową bolesną drogę, to jeszcze kupił przy niej działkę, postawił dom i zamieszkał w nim na stałe. Teraz jednak, kiedy porzucił wszelką nadzieję, kiedy przestał się budzić w środku nocy, snując czarne scenariusze... nagle ten głos z nagrania. Naturalnie miliony ludzi na świecie mówią z południowobostońskim akcentem. Ale chropawy głos O'Neala był nie do podrobienia. Nagle Josemu odechciało się jechać do 24/5. Nie miał już ochoty jeść. W końcu jednak włączył ponownie silnik i wdepnął gaz. Odkąd zobaczył w kontenerze puste oczodoły i nagie dziąsła, wiedział, że jest na tropie seryjnego mordercy. Ale nie przypuszczał, że będzie dwóch poszukiwanych. Czas najwyższy odnaleźć Butcha O'Neala. A przynajmniej - spróbować.

Rozdział 16 W TYDZIEŃ PÓŹNIEJ MANNY obudził się we własnym łóżku z szatańskim kacem. Tyle dobrego, że chociaż znał pochodzenie straszliwego bólu głowy: po powrocie do domu ładował whisky raz po raz, jakby walił w worek bokserski, aż osiągnął pożądany skutek - worek się odwinął i palnął go w łeb, aż się Manny'emu film zerwał. Zaraz po przebudzeniu złapał za komórkę. Półprzytomny zadzwonił do weterynarza. To był ich rytuał o świcie - tak się szczęśliwie składało, że weterynarz też cierpiał na bezsenność. Odebrał już po drugim dzwonku: - Halo? - Jak moja dziewczynka? - Cisza po drugiej stronie linii była wymowna. Aż tak źle? - Cóż, tętno i oddech są w normie, dzięki podwieszeniu nie męczy się też za bardzo, ale nie wiemy jeszcze, jak kość będzie się zrastać. Musimy czekać. - Proszę mnie informować o wszystkim. - Nie omieszkam. Nie pozostało mu nic innego, jak rozłączyć się. Nie było już o czym gadać, a biciem piany nie przywróci zdrowia swojej klaczy. Wyłączył budzik, zanim zdążył przenikliwym głosem obwieścić pobudkę o wpół do siódmej. Teraz: siłownia, kawa i powrót do szpitala. Albo może inaczej: kawa, siłownia, szpital. Kawa bezwzględnie na pierwszym miejscu. W swoim obecnym stanie nie mógł pędzić po bieżni ani dźwigać ciężarów, podobnie jak obsługiwać urządzeń przemysłowych w rodzaju, powiedzmy, windy. Opuścił nogi na podłogę i usiadł. W głowie go łupało, ale nie zamierzał roztrząsać, czy ból ten nie ma czegoś wspólnego z whisky. Nie był chory, nie miał guza mózgu, a nawet gdyby miał, też poszedłby do pracy. Taki już był od najmłodszych lat - nawet gdy miał ospę, chciał iść do szkoły. Z twarzą usianą strupkami wyrywał się do szkolnego autobusu. Jednak mama nie pozwoliła mu iść, zrzędząc przy tym, że zachowuje się jak ojciec, co komplementem nie było. Utyskiwała tak przez całe życie, ale on nic sobie z tego nie robił, bo nigdy gościa nie widział na oczy. Miał po nim tylko spłowiałą fotografię - jedyną rzecz, jaką w życiu kazał oprawić w ramki. Czemu o tym wszystkim myśli akurat dziś rano? Nastawił kawę Starbucks Breakfast Blend. Przebrał się w strój treningowy jeszcze zanim się zaparzyła. Wypił dwa kubki jeden po drugim, stojąc przy zlewie i patrząc, jak w półmroku wschodzącego dnia wąż samochodów zaczyna pełznąć sinusoidą Autostrady Północnej. Wetknął w uszy słuchawki IPoda. Nigdy nie był gadułą, ale tego dnia szczególnie nie zniósłby, gdyby uczepiła się

go jedna z tych szczebiotliwych niewiast, które produkują słowa z prędkością karabinu maszynowego. Siłownia na dole była na szczęście pustawa. Wskoczył na pierwszą z brzegu bieżnię, wyłączył dziennik CNBC, który leciał w telewizorze nad głową, i zaczął wyciskać z siebie siódme poty. Biegł napędzany przez Judas Priest. Umysł Manny'ego wyłączył się, a zesztywniałe, zbolałe mięśnie zaczęły się wreszcie rozgrzewać. Generalnie rzecz biorąc, był w lepszej formie, niż po zeszłym weekendzie. Ciągle dokuczały mu bóle głowy, ale w robocie się wyrabiał, chociaż miał fuli pacjentów. Coś jednak ciągle nie dawało mu spokoju. Zanim Jane wjechała samochodem w drzewo, też dokuczały jej bóle głowy. Ciekawe, czy sekcja zwłok wykazałaby tętniaka mózgu? Jednak szanse, że oboje w odstępie roku... Po co ta szopka, Jane? Dlaczego upozorowałaś własną śmierć? Nie mam teraz czasu, żeby ci to wyjaśnić. Błagam, wybacz, że się tak zachowuję, ale jesteś bardzo potrzebny mojej pacjentce. Szukam cię już od ponad godziny, a czas ucieka... - O, cholera... - Manny szybko zeskoczył z bieżni. Zgrzytając z bólu zębami, oparł tułów o konsolę i próbował wyrównać oddech, co nie jest łatwe, kiedy się biegło w tempie dziesięciu kilometrów na minutę. Przez ostatnie siedem dni metodą prób i błędów doszedł do tego, że podczas ataku bólu najlepiej oczyścić umysł i nie myśleć o niczym. To, że ten prosty trick działał, upewniało go, że nie ma tętniaka. Gdyby miało mu zaraz pęknąć naczynie, techniki rodem z jogi chyba nie byłyby tak skuteczne. Był w tym wszystkim zresztą pewien powtarzający się schemat. Ból głowy atakował tylko wtedy, gdy myślał o Jane albo... wspominał erotyczny sen nawracający noc w noc. Choć Manny miał niewąskie libido, ilość nocnych polucji przekraczała najśmielsze granice, a chociaż był zepsutym kobieciarzem, nadzieja spotkania we śnie ukochanej sprawiała, że po raz pierwszy w życiu zasypiał, ledwie przytknął głowę do poduszki. Wprawdzie nie udało mu się rozgryźć, dlaczego pewne skojarzenia wywołują ból głowy, ale na szczęście nastąpiła nieznaczna poprawa. Każdego dnia, upływającego od zagadkowej czarnej dziury, jaką był poprzedni weekend, czuł się lepiej. Kiedy ból przeszedł w tępe ćmienie, Manny wrócił na bieżnię i dokończył dzienną dawkę biegu. Wychodząc, kiwał głową nielicznym rannym ptaszkom, wymknął się jednak, zanim ktoś z tych, którzy widzieli, jak zeskakuje z bieżni, zdążył mu zadać kłopotliwe pytanie. Po powrocie do mieszkania wziął prysznic, włożył świeżą białą bluzę i z teczką w ręku ruszył w stronę wind. Żeby uniknąć korków, przejechał szybko przez miasto. Autostrada Północna o tej porze zawsze była straszliwie zatłoczona, a tak mknął szybko, słuchając My Chemical Romance. Diabli wiedzą, czemu w kółko słuchał „Im Not Okay”.

Kiedy wjeżdżał na teren zabudowań St. Francis, ciągle było jeszcze ciemnawo, a więc dzień zapowiadał się raczej chmurny, co zresztą Manny'emu nie robiło żadnej różnicy. Gdy tylko zamykały się za nim podwoje szpitalnego molocha, chyba tylko trąba powietrzna nad Caldwell mogłaby zwrócić jego uwagę na to, co dzieje się za oknem. Setki razy docierał do pracy po ciemku i wychodził po ciemku bez uczucia, że cokolwiek traci z tego powodu. Co prawda, teraz czuł się jakoś... dziwnie. W Caldwell wylądował po stażu chirurgicznym w Akademii Medycznej uniwersytetu Yale. Przymierzał się do Bostonu, Manhattanu, Chicago, ale koniec końców padło na Caldwell i od ponad dziesięciu lat tkwił w punkcie wyjścia. Naturalnie, w międzyczasie wspiął się na szczyty drabiny służbowej, uratował życie niektórym, poprawił jego jakość wielu. No i wychował pokolenie swoich następców. Mimo to, kiedy zjeżdżał rampą do podziemnego garażu szpitala, czuł w sobie dziwną pustkę. Miał czterdzieści pięć lat, co najmniej pół swojego pracowitego życia za sobą i co osiągnął? Eleganckie mieszkanie zarzucone wyrobami firmy Nike i pracę, która pochłaniała go bez reszty. Nie miał żony ani dzieci. Boże Narodzenie, Nowy Rok i Święto Niepodległości spędzał w szpitalu, podczas gdy jego matka pewnie w te dni marzyła o wnukach, na które się raczej nie zanosiło. Z iloma kobietami się pieprzył na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat? Musiały ich być setki... Wykapany ojciec, usłyszał w myślach głos matki. Co prawda, to prawda. Jego ojciec też był chirurgiem. Miał naturę nomady. Właśnie dlatego wybór Manny'ego padł na Caldwell. Jego matka była w St. Francis pielęgniarką i tyrała na oddziale intensywnej terapii, by opłacić lata edukacji syna, ale kiedy wręczył jej dyplom ukończenia Akademii Medycznej, na jej twarzy, zamiast dumy, dostrzegł powściągany chłód i dystans... Im bardziej upodabniał się do swojego ojca, tym częściej czytał w jej oczach smutną zadumę. Uznał, że jeśli będą mieszkać w tym samym mieście, ich więzy się zacieśnią. Niestety, jego plan się nie powiódł. Ale nie miała się źle. Przebywała teraz na FIorydzie w pensjonacie z polem golfowym, w którym ją ulokował, grając zawzięcie w scramble ze swoimi rówieśniczkami, urządzając kolacyjki brydżowe i wspominając, kto kogo nie zaprosił na jedno z niezliczonych przyjęć. Był rad, że może ją wspierać finansowo, i na tym się ich znajomość kończyła. Tato spoczywał w grobie na cmentarzu Pine Grove. Zginął w 1983 w wypadku samochodowym. Samochód to niebezpieczna zabawka. Zatrzymał porsche, wysiadł z wozu. Dbał o kondycję więc nie wsiadł do windy tylko ruszył po schodach na górę. Wszedł na oddział z klatki schodowej. Mijając lekarzy pielęgniarki i resztę personelu, kiwał zdawkowo głową, nie zwalniając

kroku. Zwykle najpierw udawał się do swojego gabinetu, ale tego dnia nogi same zaniosły go gdzie indziej - na oddział pooperacyjny. Wmawiał sobie, że idzie sprawdzić, jak się mają jego pacjenci. Z każdym krokiem coraz bardziej mąciło mu się w głowie, choć starał się nie zwracać na to uwagi. Wolał to, niż tamten ból, pewnie zresztą miał hipoglikemię, bo po treningu nic jeszcze nie jadł. Pacjentka... Przyszedł tutaj zobaczyć pacjentkę. Nazwisko wypadło mu z głowy, ale pamiętał, w którym pokoju leży. Kiedy doszedł do końca korytarza, do sali obok schodów przeciwpożarowych, zalała go fala gorąca. Wygładził biały kitel, przejechał ręką po włosach. Kaszlnął, wziął się na odwagę i nacisnął klamkę... Osiemdziesięciolatek spał niespokojnie w plątaninie rur podtrzymującej go przy życiu aparatury. Tępy ból znów dopadł Manny'ego. - Doktorze Manello? Poczuł ulgę, słysząc doktora Goldberga. Chwycił się jego głosu, jak tonący deski. Wreszcie jakiś konkret. Odwrócił się. - Witam. Goldberg uniósł brwi w zaskoczeniu. - Co... co tu robisz? - A co mam niby robić? Sprawdzam, jak się miewa pacjent. - Jezu, czyżby wszystkim szajba odbiła? - Wydawało mi się, że wziąłeś tydzień urlopu. - Że co niby? - Tak... hmm... tak mi zapowiedziałeś na odchodnym dzisiaj rano, po tym, jak... znaleźliśmy cię tutaj. - Co też ty wygadujesz? - Machnął ręką zniecierpliwiony. - Dobra, najpierw muszę zjeść śniadanie... - Chyba kolację, Manny. Jest szósta po południu. Wyszedłeś stąd dwanaście godzin temu. Miłe ciepełko, rozchodzące się po ciele Manny'ego, znikło i przeszedł go zimny dreszcz - uczucie całkowicie mu obce. Ścięła go śmiertelna trwoga. Nogi się pod nim ugięły... Zapadła niezręczna cisza, w której wyraźnie słyszał odgłosy z korytarza: pośpieszne szuranie miękkich podeszew personelu wzywanego przez pacjentów, wywożącego pojemniki z brudną bielizną, rozwożącego kolację po salach. - Zaraz... wracam do domu - powiedział Manny pewnym głosem, ale wyraz twarzy jego kolegi odsłonił mu okrutną prawdę: choć wmawiał sobie, że się czuje lepiej, nie był już sobą. Wprawdzie jego wygląd, brzmienie głosu, chód nie uległy zmianie i właściwie nie było powodów, by sądzić, że stał się kimś innym, ale w tamten weekend uległ jakiejś dramatycznej zmianie, jak się obawiał - nieodwracalnej. - Chcesz, żeby ktoś cię odwiózł? - spytał ostrożnie Goldberg.

- Nie trzeba. Wszystko w porządku. Odwrócił się do wyjścia. Resztki dumy nie pozwoliły mu się zmyć, jak niepysznemu. Wyprężył się jak struna, próbując kroczyć z godnością. Kiedy wracał tam, skąd przyszedł, nagle przypomniał sobie swojego profesora chirurgii... Kiedy stuknęła mu siedemdziesiątka, administracja uczelni wysłała go na emeryturę. Manny był wtedy na drugim roku. Doktor Theodore Benedict Standford III był antypatycznym gnomem, który czerpał sadystyczną uciechę z mylnych odpowiedzi studentów, które dawały mu pretekst, by im wymyślać. Kiedy władze uczelni pod koniec roku akademickiego powiadomiły o dymisji żałosnego palanta, Manny i jego kumple z roku urządzili balangę, zalewając się z radości, że są ostatnim rocznikiem, któremu stary mógł zaleźć za skórę. Tamtego lata Manny dorabiał na uczelni sprzątaniem. Właśnie przecierał korytarz na mokro, gdy wynoszono pudła z gabinetu Standforda... na końcu zza rogu wyłonił się sam staruch, po raz ostatni wystawiając się na ostrzał drwiących spojrzeń. Z dumnie podniesioną głową zszedł po marmurowych schodach, po czym zniknął w monumentalnych wrotach Akademii. Manny'ego skręcało na wspomnienie wyniosłej pozy zdymisjonowanego starca. Teraz, sam idąc sztywno, jakby kij połknął, pojął, że mylnie interpretował zachowanie belfra. Stary mantyka musiał się czuć tak, jak on teraz - skończony. Kopnięty w tyłek i odesłany na bocznicę.

Rozdział 17 KTOŚ COŚ DARŁ TAK GŁOŚNO, że odgłos obudził śpiącą w ośrodku treningowym Jane. Podskoczyła na krześle, podnosząc głowę ze skrzyżowanych na blacie biurka rąk. Coś darło się... z łopotem. W pierwszej chwili myślała, że to podmuch wiatru, potem jednak oprzytomniała. Tu, w podziemiach, nie było żadnych okien, a tak potężny łopot mógł być wyłącznie skutkiem gwałtownej burzy. Zerwała się z krzesła i wybiegła zza biurka, pędząc do pokoju Panikhi. Wszystkie drzwi w korytarzu były otwarte z tego samego powodu: miała tylko jedną pacjentkę, w dodatku dosyć spokojną, więc jeśli coś się wydarzyło... Skąd ten piekielny hałas? Wyraźnie słyszała czyjś chrapliwy oddech. Stanęła w progu pokoju pooperacyjnego i z trudem stłumiła krzyk. Boże, ta krew... - Panikho! - rzuciła się w stronę łóżka. Bliźniaczka V młócąc rękami, miotała się jak oszalała, skurczoną jak szpona dłonią drąc prześcieradła i własną skórę na piersi i ramionach. - Nie czuję! - łkała, błyskając kłami. Oczy wychodziły jej z orbit. - Nic nie czuję! Jane doskoczyła do łóżka i chwyciła ją za rękę, ale dłoń Panikhi wyśliznęła się z uścisku, pozostawiając ślad paznokci na skórze Jane. - Panikho, opanuj się! Jane rzuciła się, żeby obezwładnić pacjentkę. Jasnoczerwona krew trysnęła na jej twarz i biały kitel. - Panikho, przestań! - Jeszcze chwila, a Panikha rozorze sobie skórę do żywego mięsa. - Nic nie czuję! Nagle, nie wiadomo skąd, w ręku Panikhi wyrósł długopis. Nie był to bynajmniej żaden czarodziejski długopis, tylko zwyczajny Bic, który zawsze nosiła wpięty w kieszeń kitla. Rozpaczliwa szamotanina nagle ustąpiła i Jane, faza po fazie, jak w surrealistycznym filmie, widziała dłoń Panikhi, która wznosiła się i opadała. Cios był tak pewny i gwałtowny, że nie było jak przed nim umknąć. Ostra końcówka długopisu zadała Jane śmiertelny cios w serce. Podrywając się do góry Jane wydała z siebie ostatnie tchnienie. - Nieeee... - Jane, obudź się! - Głos Vrhednego pojawił się nie wiadomo skąd. Otwarła oczy i... spowiła ją całkowita ciemność. Klinika, krew i chrapliwy oddech Panikhi zniknęły... Wszystko spowijał czarny kir. Nagle zapłonęły świece i oczom Jane ukazała się męska twarz Vrhednego. Siedział przy niej, chociaż, kiedy kładła się spać, jeszcze go nie było. - Jane, to tylko sen...

- Nic mi nie jest - wymamrotała, odgarniając włosy z twarzy. - Wszystko w... Ciężko dysząc, usiadła na łóżku. Całkiem straciła rozeznanie, co było snem, a co jawą. Zwłaszcza obecność Vrhednego była zagadką: ani nie poszli do łóżka razem, ani się razem nie zbudzili. Uznała, że musiał spać w swoim studiu, ale mogła się mylić. Taką miała zresztą nadzieję. - Jane... W jego głosie pobrzmiewał smutek, który odważył się okazać w zaciszu ciemnej sypialni. Ona też była smutna. Przez cały dzień nie zamienili z sobą prawie słowa, niepokoiła się brakiem postępów w rekonwalescencji Panikhi. Zrobili się sobie z V dziwnie dalecy, i to ją rozbijało. Ale przy świetle świec, w małżeńskim łożu, smutek jakby trochę zelżał. Z westchnieniem wtuliła się w ciepłe, wielkie ciało V. Choć nie zmaterializowała się, jednak nabrała cielesności. Przepływ ciepła między nimi sprawił, że stała się równie realna jak V. Spojrzała na jego dumną, piękną twarz z tatuażami na skroni i czarne włosy, które stale odgarniał do tyłu, ukośne brwi i świetliste oczy o barwie lodu. Przez ostatni tydzień w kółko przywoływała w pamięci tamtą noc, kiedy między nimi zapanowała ta dziwna obcość. Wiele z tego, co się wtedy wydarzyło, wywołało w niej niepokój i rozgoryczenie, ale jednej rzeczy nie umiała wytłumaczyć w żaden sposób. Kiedy spotkali się w tunelu, Vrhedny miał na sobie golf, czyli coś, czego nigdy nie nosił. Nie znosił golfów, bo go krępowały - choć w innych okolicznościach krępowanie podniecało go, a jakże. Zwykle nosił podkoszulki bez rękawów albo chodził z obnażonym torsem. Jane nie była naiwna: chociaż V był niezłym twardzielem, jego skóra uszkadza się dokładnie tak jak u wszystkich. Wprawdzie twierdził, że brał udział w potyczce z reduktorami, ale w walce wręcz nie miał sobie równych. Skoro więc był od stóp do głów w sińcach, to wyjaśnienie mogło być tylko jedno: dorobił się ich na własne życzenie. Ciekawe, czyimi rękami tak sobie dogodził. - Dobrze się czujesz? - spytał. Dotknęła dłonią jego policzka. - A ty? A oni? One? Udawał, że nie słyszy. - Co ci się śniło? - Mamy ważniejsze tematy, V. Zagryzł wargi, tak że wyglądały jak wąska kreska. - Panikha ma się jako tako - odparł w końcu. - To na razie dopiero tydzień, odkąd... - Nie mówimy teraz o Panice, tylko o tym, co robiłeś tamtej nocy, którą spędzałeś sam.

Rozsiadł się na łóżku, opierając o poduszki i splatając ręce na umięśnionym brzuchu. W półmroku napięte ścięgna i żyły na szyi rzucały ostre cienie. - Podejrzewasz mnie, że byłem z kimś? Sądziłem, że mamy to już za sobą. - Przestań zmieniać temat. - Posłała mu twarde spojrzenie. - Jeżeli chcesz sprowokować walkę, idź i poszukaj sobie jakichś reduktorów. Każdy inny samiec na taką ripostę zareagowałby awanturą. Ale Vrhedny odwrócił się tylko z uśmiechem do Jane. - Słucham. - To ja słucham ciebie. W oczach V zapłonęły dobrze jej znane zmysłowe ogniki, których nie oglądała od tygodnia. Przysunął się do Jane. Zmrużył oczy i zaczął przyglądać się jej piersiom pod prostym podkoszulkiem od Hanes, w którym usnęła. Siliła się na surowość, ale w końcu uśmiechnęła się. Ostatnio było między nimi tyle napięć; oboje zachowywali się tak sztywno. Wreszcie wszystko wróciło do normy. - Nie dam się odwieść od tematu. Potężne ciało V zaczęło wysyłać fale ciepła w stronę Jane. Przejechał paznokciem po jej ramieniu. A potem rozchylił usta, odsłaniając białe koniuszki kłów, które wydłużyły się jeszcze, gdy oblizał swoje wargi. Nie wiedzieć kiedy prześcieradło, którym był okryty zsunęło się z jego muskularnego brzucha i zaczęło zjeżdżać coraz niżej, odsłaniając poruszającą się rytmicznie dłoń w rękawiczce. Jane patrzyła jak zaczarowana. Prześcieradło zatrzymało się o milimetr przed odsłonięciem potężnej erekcji, ale widok i tak był imponujący: tatuaże wokół pachwin V rozciągały się i kurczyły rytmicznie. - Vrhedny... - Co? Dłoń w rękawiczce zanurkowała pod czarną satynę. Jane nie musiała unosić rąbka, by wiedzieć, za co V się trzyma, skoro wygięty w łuk gryzł dolną wargę. - Jane... - Co? - Długo się będziesz tak przyglądać? Nagle przypomniała sobie, jak po raz pierwszy widziała go w takim stanie. Leżał na łóżku z erekcją, w pełnej gotowości. Obmywała go gąbką, a on w niej czytał, jak w otwartej księdze: choć za nic w świecie nie przyznałaby się do tego, marzyła o tym, żeby patrzyć, jak robi sobie dobrze. A on jej zapewnił ten widok. Teraz udzieliło jej się jego podniecenie. Przysunęła się tak, że ich usta prawie zetknęły się z sobą. - Ciągle zbaczasz z...

Chwycił ją nagle wolną ręką za kark, a energia uścisku spłynęła wprost do jej lędźwi. - Zgadza się. - Przejechał językiem po jej wargach. - Zawsze jednak możemy pogadać o tym, kiedy już będzie po wszystkim. Wiesz, że nigdy nie kłamię. - A nie chciałeś przypadkiem powiedzieć, że nigdy się nie mylisz? - To swoją drogą. - Zaczął powariować rytmicznie. - A teraz... zróbmy to, na co mamy oboje ochotę. Ostatnie słowa wypowiedział bez namiętności, za to z całą powagą, która podziałała na nią jak balsam. Wiedział, co robi. Przez ostatnie siedem dni kluczyli, stąpając ostrożnie, by nie wdepnąć w minę zagrzebaną w samym centrum ich związku. Teraz ta bliskość, dotyk ciał, miała im pomóc przebrnąć przez słowa, które powinny zostać wypowiedziane. - Więc co ty na to? - szepnął. - Na co czekasz? Zaśmiał się niskim, zmysłowym głosem. Zaczął się masturbować, a mięśnie jego ręki grały. - Odsuń prześcieradło, Jane - zażądał dobitnie, choć ochrypłym głosem. Posłuchała, jak zawsze. - Patrz na mnie, Jane. Położyła dłoń na jego piersi i zaczęła ją zsuwać po żebrach, twardych splotach mięśni brzucha. V syknął głośno. Zadarła prześcieradło i przełknęła ślinę na widok rytmicznie wyłaniającego się z garści V obłego końca penisa zwieńczonego lśniącą kropelką. Wyciągnęła rękę, ale złapał ją za nadgarstek i odsunął od siebie. - Patrz na mnie, Jane, ale trzymaj ręce przy sobie... - wyjęczał. Do diabła, nie cierpiała tej zagrywki, a jednocześnie ją uwielbiała. Vrhedny nie puszczając jej nadgarstka, onanizował się dłonią w rękawiczce. Jego ciało, pulsujące w rytm ruchów ręki, wydawało się skończenie piękne. W świetle świec nad całą sceną unosiła się aura tajemnicy, co zresztą nie było żadnym zaskoczeniem dla Jane. Kochając się z V nigdy nie wiedziała, czego się spodziewać, nie tylko dlatego, że był synem boskiej istoty. W seksie uwielbiał balansowanie na granicy brutalności i maestrii, perwersji i dzikiej żądzy. A przecież dane jej było obcować jedynie z najbardziej wysublimowaną częścią jego istoty. W labiryncie jego psyche istniały podziemne pieczary, do których nigdy nie miała i nie będzie miała wstępu. - Jane, daj sobie spokój - wychrypiał. - Bądź ze mną tu i teraz, a nie tam, gdzieś w swojej głowie. Zamknęła oczy. Wiedziała, z kim się parzy i kogo kocha. Podczas ceremonii godowej, kiedy przysięgała mu dozgonną wierność, dobrze wiedziała

o tym, co robił wcześniej z osobnikami płci obojga. Ale nie przypuszczała, że przyjdzie dzień, gdy jego przeszłość stanie pomiędzy nimi. - Tamtej nocy nie byłem z nikim - powiedział stanowczo. - Przysięgam. Otwarła oczy. V przestał się onanizować. Leżał teraz spokojnie. Nagle jego obraz zafalował. Jane napłynęły do oczu łzy. - Wybacz - zaszlochała. - Tak bardzo potrzebowałam to usłyszeć. Ufam ci, przysięgam, że ci ufam, ale... - Spoko, spoko, nie ma sprawy. - Dłonią w rękawiczce otarł łzę z jej policzka. Masz prawo mieć w stosunku do mnie różne podejrzenia. - Zachowałam się głupio. - Nie, to ja zachowałem się głupio. - Wziął głęboki oddech. - Przez cały zeszły tydzień nie mogłem się zdobyć na to, żeby porozmawiać z tobą. Byłem wściekły na siebie, ale nie wiedziałem, co powiedzieć, żeby jeszcze nie pogorszyć sytuacji. Była trochę zaskoczona jego wyrozumiałością dla niej. Oboje byli parą wielkich indywidualistów i właśnie dlatego mogli być z sobą: V był dość powściągliwy, ale ona jakoś specjalnie nie potrzebowała wsparcia emocjonalnego; zwykle ta kombinacja sprawdzała się bezszmerowo. Ale nie w zeszłym tygodniu. - Ja też cię przepraszam za to, że jestem tak dziwnie pokręcony. Czuła, że nie ma na myśli tylko swojej skrytości. - Ze mną możesz mówić o wszystkim, V - Nie doczekała się niczego, poza „Hmm”, więc brnęła dalej. - Wiem, że żyjesz teraz pod dużym ciśnieniem. Chciałabym ci pomóc. - Kocham cię. - Skoro tak, to musisz ze mną więcej rozmawiać. Milczeniem nic nie wskóramy. - Wiem, ale czuję się, jakbym błądził w mroku. Chcę ci coś powiedzieć, ale nie mogę... nie widzę własnych uczuć. Wierzyła mu - zdawała sobie sprawę, że takie mogą być efekty molestowania w dzieciństwie. Strategią obronną była kompartamentalizacja rozpad psyche na niezależne obszary: kiedy trauma przekraczała próg wytrzymałości, dochodziło do rozszczepienia jaźni, a emocje magazynowane były bezpiecznie na obrzeżach. Naturalnie w tej sytuacji ciśnienie wewnętrzne rosło niebezpiecznie. Dobrze chociaż, że przełamali z V pierwsze lody i zapanował między nimi względny spokój. Nie mogła się oprzeć, by nie powędrować wzrokiem w stronę penisa V który spoczywał na jego brzuchu, w erekcji sięgając ponad pępek. Nagle z pożądania odebrało jej mowę. - Weź mnie, Jane - warknął zmysłowo. - Zrób ze mną, co tylko zechcesz. Miała straszliwą ochotę go possać, więc nachyliła się nad jego kroczem i wzięła go do buzi, głęboko, aż po gardło. Wydał z siebie zwierzęcy skowyt; jego

biodra wygięły się do góry, wpychając męskość jeszcze głębiej w jej usta. Nagle ugiął nogę w kolanie i leżał tak bezbronny, zdany na jej łaskę, oddając się jej bez reszty. Kiedy znalazła właściwy rytm, ujął jej głowę w dłonie... Działała szybko, lecz delikatnie. Wykorzystując swoją potężną siłę, V błyskawicznie przekręcił Jane i odsunął prześcieradło. Krocze Jane znalazło się nad jego piersią, a jej rozchylone uda - nad jego twarzą... - Vrhedny - jęknęła, nie wypuszczając go z ust. Usta V były wilgotne i rozgrzane. Od razu dobrał się do jej sedna, przywarł, ssąc, a potem liżąc ją od wewnątrz. Mózg Jane nie zdążył się nawet wyłączyć, zanim eksplodował, więc teraz, kiedy nie miała czym myśleć, mogła rozpłynąć się w doznaniach chwili, zamiast trawić, co było. Czuła, że V jest w podobnym stanie. Lizał ją, wsysał, jęczał jej imię w jej cipkę wczepiony palcami w jej uda. Zaabsorbowana robieniem mu dobrze nie nadążała za tym, co się z nią dzieje, ale co tam. Czuła w ustach jego rozpalony, wyprężony penis, a jednocześnie jego aksamitny dotyk u styku ud - dobitny dowód na to, że chociaż była duchem, jej ciało reagowało tak, jakby była „żywa”. - Muszę być w tobie - wyjęczał. Kolejnym gwałtownym ruchem dźwignął ją jak piórko. Spodziewała się tego. Zawsze lubił dochodzić w niej, głęboko w jej wnętrzu. Rozsunął jej nogi, posadził ją na sobie okrakiem. Czubek penisa wsunął się do jej pochwy... i zwariował. To już nie był seks między nimi; Vrhedny podbijał swoje terytorium... a ona poddawała mu się z rozkoszą. Tak, tak właśnie miało być. Runęła w jego objęcia, patrząc mu w oczy, podczas gdy ich ciała pulsowały we wspólnym rytmie, póki nie doszli w tej samej sekundzie, tężejąc. V miotał się konwulsyjnie w jej wnętrzu, a ona zachłannie tankowała jego soki. A potem przewrócił ją na plecy, zsunął się w dół i powrócił ustami do punktu wyjścia. Trzymając ją za uda, wylizał jej cipkę. Jane wstrząsnął potężny orgazm, ale V nie dał jej ani na sekundę odpocząć. Podsunął się do góry, podniósł jej rozchylone nogi i wszedł w nią jednym, mocnym pchnięciem. Jego ciało pracowało w niej zawzięcie jak potężny tłok, a kiedy eksplodował gwałtownie, spektakularnie kładąc kres tygodniowej abstynencji, jego samczy aromat wypełnił całą sypialnię. Jane przyglądała się wstrząsanemu orgazmem V, kochając go bezgranicznie, choć nie wszystko w nim potrafiła zrozumieć. Potem pokochali się jeszcze raz, ale jeszcze było im mało. Dopiero po godzinie osiągnęli wreszcie stan nasycenia. Leżeli nieruchomo w świetle świec, dysząc ciężko. Vrhedny przetoczył się na plecy, nie rozłączając się z Jane. Długo błądził wzrokiem po jej twarzy. - Nie mam słów. Znam szesnaście języków, ale brak mi słów.

W jego głosie słyszała miłość i rozpacz. Był naprawdę upośledzony w sferze emocji, a to, że się zakochał, niczego nie zmieniało... w każdym razie nie w chwilach, gdy był w tak wielkim stresie jak teraz. Mimo to, wszystko wróciło na miejsce - teraz, kiedy się pokochali. - Nie ma spraw. Ja to rozumiem. - Pocałowała go w pierś. - Wolałbym, żebyś nie musiała niczego rozumieć. - Zgadłeś. - To nie było akurat trudne. Jane wsparła się na ręku. - Chciałam ci zwrócić uwagę, że jestem tylko jakimś cholernym duchem. Nie sądzę, żeby to kręciło większość mężczyzn. V przysunął ją do ust i pocałował krótko, gwałtownie. - Za to będę cię miał do końca życia. - To prawda. - Ludzie żyją co najmniej dziesięć razy krócej od wampirów. Zadzwonił budzik. - Teraz już wiem, czemu śpię ze spluwą pod poduszką - powiedział V, patrząc w stronę nocnego stolika z nienawiścią. Wyciągnął rękę i zdławił alarm. - Czemu go nie rozstrzelałeś? - zażartowała. - Bo zaraz by się tu władował Butch, a lepiej, żebym nie miał broni w ręku, kiedy będzie podziwiał cię nagą. Roześmiała się i opadła z powrotem na wznak. V ruszył do łazienki, ale w drzwiach przystanął i odwrócił się. - Przychodziłem do ciebie, Jane. Noc w noc, przez cały tydzień. Nie chciałem, żebyś była sama. Sam też nie chciałem spać bez ciebie. Co powiedziawszy, zniknął w drzwiach, a po chwili zaszumiał prysznic. Był bardziej wygadany, niż mu się wydawało. Przeciągnęła się błogo. Zaraz będzie musiała wstać i ruszyć w tango pora zwolnić Ehlenę z dziennej zmiany w klinice, choć z rozkoszą powylegiwałaby się tak przez całą noc, o ile nie dłużej. Po dziesięciu minutach Vrhedny wyszedł na zebranie Bractwa u Chroma, całując pod drodze Jane. Dwukrotnie. Wstała, zabawiła chwilę w łazience, a potem otwarła drzwi ich wspólnej garderoby. Na wieszakach wisiały jego skórzane spodnie, jej proste, białe Tshirty białe kitle, jego kurtki motocyklowe... Broń spoczywała w ognioodpornym sejfie; buty stały na podłodze. Jej życie było pod wieloma względami niewiarygodne. Duch wyszedł za mąż za wampira? Wolne żarty. Ale zaglądając do garderoby, w której ich osobne ścieżki życiowe dogadywały się tak zgodnie pośród starannie poskładanych ubrań i obuwia, poczuła głębokie zadowolenie, że jest tak, jak jest. Ich zwariowany świat był jednocześnie całkowicie... normalny. A definicja normy to już zupełnie inna sprawa.

Rozdział 18 W KLINICE OŚRODKA TRENINGOWEGO PANIKHA, odsunąwszy poduszki na bok, gim-nas-ty-ko-wa-ła się. Leżąc na wznak na szpitalnym łóżku, skrzyżowała ręce na piersi i napinała mięśnie brzucha, powoli podnosząc tułów, a kiedy znalazł się w pionie, wyciągała ręce do przodu, po czym opadała z powrotem na łóżko. Już po pierwszym razie jej serce zaczęło bić gwałtownie i zabrakło jej tchu, ale po krótkim wypoczynku powtórzyła ćwiczenie. I tak w kółko. Każdy kolejny raz wyczerpywał ją coraz bardziej, pot zlewał jej czoło, mięśnie brzucha zesztywniały z bólu. Jane pokazała jej ćwiczenia, a Panikha bynajmniej nie wątpiła w ich dobroczynny skutek - ale jej postępy w porównaniu z tym, do czego dawniej była zdolna, miały się raptem jak iskra do buzującego ognia. Prawdę mówiąc, Jane zachęcała ją do większego wysiłku... przywiozła jej nawet wózek, w którym mogłaby poruszać się na siedząco, ale Panikha nie chciała nawet na niego spojrzeć, bo na samą myśl, że przez resztę życia będzie poruszać się na czymś podobnym, robiło jej się słabo. Przez cały tydzień odmawiała wszelkich prób przystosowania się do swojego kalectwa, licząc na cud... który jednak nie następował. Czuła, jakby minęły wieki odkąd odbyła fatalny trening z Ghromem... odkąd po raz ostatni jej kończyny były prężne i skoordynowane. Tak wiele rzeczy brała za pewnik, a teraz opłakiwała swoje dawne życie tak, jak opłakuje się zmarłych. Cóż, w pewnym sensie umarła, tylko jej organizm nie miał dość rozumu, żeby zaniechać funkcjonowania. Klnąc w Starym Języku, opadła na wznak. Wytchnąwszy chwilę, wymacała ręką skórzany pasek, którym ciasno spięła uda. Wiedziała, że odcina w ten sposób dopływ krwi, ale nie czuła ani ucisku pasa, ani błogiej ulgi po rozpięciu klamry. Nic się nie zmieniło od tamtej nocy, kiedy wróciła do kliniki Bractwa. Zamknęła oczy i zaczęła się bić z myślami. Obawy o przyszłość pogłębiały dramatyzm jej sytuacji. Minęło siedem dni i nocy i bastion rozsądku wystrzelał się już z całej amunicji, a jego załoga popadła w głęboką apatię. Zaczynał się odpływ. W pierwszych dniach była pełna optymizmu, ale ten czas się już skończył i weszła w okres rozsądnej cierpliwości, który nie trwał długo. Potem nastał czas samotnej podróży przez ugór płonnych nadziei. Zaprawdę, samotność była najdokuczliwszym elementem jej udręki. Niewidzialna szyba oddzielała ją od wszystkich, którzy swobodnie wchodzili i wychodzili z jej pokoju, nawet kiedy siedzieli i rozmawiali z nią, albo jej usługiwali. Przykuta do łóżka istniała jakby w innym wymiarze, oddzielona od nich niewidzialnym pasem nieprzebytej pustyni.

Dziwna rzecz. Jej poczucie straty było najdotkliwsze, kiedy myślała o uzdrowicielu - a myślała o nim niezliczoną ilość razy. Tęskniła za nim straszliwie. Mnóstwo godzin spędziła, wspominając jego głos, jego twarz, ostatnie wspólnie spędzone chwile... Z czasem te wspomnienia stały się dla niej czymś na kształt pledu, którym otulała się, by ogrzać się wewnętrznie. Niestety jednak, ów pled, podobnie jak jej racjonalizm, ze zużycia zaczynał się przecierać, a nie było go czym załatać. Uzdrowiciel nie należał do jej świata i nigdy już do niego nie powróci był tylko krótkim, barwnym snem, który po przebudzeniu rozpada się w nicość. - Dość już tego - skarciła się na głos. Walcząc z bezwładem dolnych kończyn, energicznie, żeby jej ramiona nie osłabły, odwróciła się na bok, sięgając po poduszki, i nagle straciła równowagę, strącając z nocnego stolika szklankę wody, a więc przedmiot nieprzystosowany do gwałtownych upadków. Słysząc brzęk tłuczonego szkła, Panikha zagryzła usta, bo bała się, że jeśli raz krzyknie, to już nigdy nie przestanie. Kiedy uznała, że opanowała się już dostatecznie, wyjrzała poza krawędź łóżka, sprawdzić, co narobiła. Dawniej to nie była żadna filozofia - kiedy coś rozlała, wycierała i po krzyku. Ale teraz? Miała dwie możliwości do wyboru: wezwać pomoc, jak jakiś kaleka albo obmyślić strategię i radzić sobie samej. Dłuższą chwilę kombinowała, zanim zdecydowała, gdzie opuścić ręce i oszacowała odległość od podłogi. Na szczęście była odłączona od tych wszystkich rurek, które wkłuwano jej w rękę, nadal jednak miała cewnik... więc być może nie powinna porywać się na samodzielność. Ale nie mogła już znieść leżenia, czuła się jak bezsilne niemowlę, wokół którego wszyscy muszą skakać. Miała już tego wyżej uszu. Wyszarpnęła kilka złożonych w kostkę papierków, zwanych po tej stronie „Kleenexami”, opuściła boczną poręcz łóżka, a następnie, trzymając się jej, przekręciła na bok, wlokąc za sobą bezwładne nogi szmacianej lalki. Poruszała się bez wdzięku, ale przynajmniej garścią białych, miękkich papierków dosięgła marmurowej posadzki. Walcząc o utrzymanie chwiejnej równowagi, wychyliła się za krawędź łóżka. Miała już dosyć tego ubezwłasnowolnienia, obsprawiania, mycia, zmieniania pieluch, jak oseskowi... Wtem jej ciało podzieliło los szklanki: ręka znienacka ześliznęła się z gładkiej poręczy, a że biodra miała wysunięte już poza materac, zgodnie z prawem grawitacji spikowała na głowę. Zdążyła wyciągnąć ręce przed siebie, ale obie dłonie rozjechały się na zalanej posadzce i w efekcie grzmotnęła policzkiem o ziemię, aż ją zatkało. Co teraz?

Była w pułapce. Jej nogi spoczywały bezwładnie na łóżku nad jej tułowiem i głową, zsuwając się nieubłaganie na podłogę. - Ratunku, na pomoc! - zawołała zduszonym głosem. Twarz miała przyciśniętą do ziemi, ręce zaczynały jej drętwieć, płuca bolały ją z braku tchu. Drżała z bezsilnej wściekłości... Głowa Panikhi z piskiem zaczęła się ślizgać po kaflach, szorując policzkiem, co bolało, jakby obdzierano ją ze skóry. Kark Panikhi zaczął podlegać coraz większym naprężeniom - gruby warkocz ciągnął jej głowę w jedną stronę, a nienaturalne położenie ciała pchało ją do przodu. Czerpiąc energię z wściekłości, zmobilizowała się, wyciągnęła ręce spod siebie i ułożyła dłonie płasko na podłodze. Wzięła głęboki wdech, odepchnęła się i przetoczyła na plecy. Sznur warkocza zaplątał się między balustradę a oparcie łóżka i utknął tam, więżąc ją jak na smyczy a przy tym wykręcając jej szyję boleśnie w bok. Pat. Z tej pozycji widziała tylko swoje długie, smukłe nogi, którym w życiu do niedawna niewiele poświęcała uwagi. W miarę jak krew spływała jej do głowy nogi robiły się kredowobiałe. - Ruszcie się, do cholery! - rzuciła rozkaz palcom u nóg. Żeby się lepiej skoncentrować, powinna zamknąć oczy, ale nie chciała przegapić cudu, gdyby jednak nastąpił. Po raz kolejny - nie nastąpił. Powoli dotarło do niej, że nigdy nie nastąpi. Kiedy palce u jej nóg z różowych zrobiły się sine, uznała, że pora spojrzeć prawdzie w oczy: jej aktualna pozycja była wiernym odbiciem jej sytuacji życiowej. Była poturbowanym, bezużytecznym wrakiem. Ta chwila bolesnego objawienia nie wywołała w niej łez ani szlochu, a tylko rozbudziła mroczną determinację. - Panikho! Słysząc głos doktor Jane, zamknęła oczy. Nie o takim wybawcy marzyła. Vrhedny... chciała, żeby jej bliźniak był przy niej. - Proszę, sprowadź Vrhednego - powiedziała ochrypłym głosem. Błagam. - Najpierw cię podniesiemy z ziemi. - Teraz głos Jane dobiegał z bardzo bliska. - Vrhedny. Usłyszała pstryknięcie. Jane włączyła alarm, którego sama nie mogła dosięgnąć. - Błagam, zawołaj Vrhednego - wyjęczała. Cisza, potem drzwi otwarły się gwałtownie. - Pomóż mi, Ehleno - usłyszała głos doktor Jane. Czuła, że jej usta poruszają się, ale w ogóle nie słyszała, co mówi, gdy dwie samice dźwignęły ją

z powrotem na łóżko i rozplotły jej nogi, kładąc równo jedną przy drugiej, a następnie przykrywając kołdrą. Słyszała odgłosy przywracania łóżka do porządku i sprzątania podłogi, leżąc ze wzrokiem wbitym w białą ścianę. Patrzyła w nią przez całą wieczność, odkąd znalazła się w tym pokoju. - Panikho? - Nie zareagowała. - Panikho - powtórzyła doktor Jane. Spójrz na mnie. Obojętnie przeniosła spojrzenie na niespokojną twarz krwiczki swojego bliźniaka. - Chcę widzieć mojego brata. - Zaraz go tu poproszę, jest teraz na spotkaniu, ale powiem mu, żeby tutaj przyszedł zanim wyjdzie w teren. - Urwała. - Czy możesz mi powiedzieć, czemu chcesz go zobaczyć? Pytanie zadane spokojnym, rzeczowym głosem świadczyło o tym, że Jane da się łatwo okpić. - Panikho? Zamknęła oczy. Zaraz po moim przybyciu obiecał mi coś - usłyszała swój własny głos. Chciałam go teraz prosić, żeby wywiązał się z obietnicy. Chociaż Jane była duchem, serce zamarło jej w piersi. Opadła na brzeg łóżka Panikhi. - Co ci obiecał? - To sprawa tylko między nami. Akurat. Jane miała tylko przeczucie, że jej domysły są słuszne. - Uwierz mi, na pewno jest jakieś inne wyjście. Prawdę mówiąc, strzelała w ciemno. Rentgen pokazywał, że kręgi zrastały się prawidłowo dzięki niezrównanemu Manny'emu. Ale kręgosłup to taka ruletka. Jane nie straciła jeszcze nadziei na regenerację nerwów - wciąż dowiadywała się nowych rzeczy o niezwykłych właściwościach wampirzego ciała, którego zdolności regeneracyjne tchnęły magią. Ale w tym przypadku cud jakoś nie chciał się wydarzyć. Zatem nietrudno było odgadnąć, co chodzi po głowie Panikhi. - Nie oszukuj mnie, krwiczko mojego brata. - Krystaliczne oczy Panikhi spoczęły na jej twarzy. - Nie oszukuj też samej siebie. Jane w swoim zawodzie nienawidziła jednej rzeczy: wygłaszania opinii na temat rokowań pacjenta. Zazwyczaj decyzja była prosta: ktoś lądował na ostrym dyżurze z opaską uciskową na kikucie i ręką w pojemniku z lodem? Przyszyć rękę i podłączyć z powrotem nerwy. Wypadnięcie pępowiny? Cesarskie cięcie. Złamanie otwarte? Ciąć i poskładać. Ale nie wszystkie przypadki były aż tak „łatwe”. Wcale nierzadko zdarzało się, że błądziła po omacku i podejmowała decyzje na czuja... Dobra, dość oszukiwania się.

Fakty sumowały się na taki, a nie inny kliniczny obraz sytuacji, tylko ona nie chciała w to uwierzyć. - Pozwól, że przyprowadzę Mary. - Dwie noce temu odmówiłam rozmowy z waszą doradczynią i teraz też nie zamierzam z nią gadać. Koniec ze mną, uzdrowicielko. Bardzo boleję nad tym, ale muszę prosić o przywołanie mojego bliźniaka. Masz za dobre serce, samico. Jane spojrzała na swoje dłonie. One jeszcze nigdy nikogo nie zabiły. Zabójstwo było nie tylko sprzeczne z jej powołaniem i etyką zawodową, ale również z jej naturą. I choć jej myśli wciąż biegły w stronę jej brońca i wspólnych chwil po przebudzeniu, za nic w świecie nie wezwie go tutaj, by spełnił prośbę Panikhi. Dopiero co zawrócił znad przepaści i nie zamierzała dopuścić do tego, żeby tam wrócił. - Niestety, nie mogę go wezwać - oznajmiła. - Bardzo mi przykro, ale nie mogę postawić go w takiej sytuacji. Z piersi Panikhi wyrwał się bolesny jęk. - Uzdrowicielko, mam prawo decydować o moim życiu. Jeśli chcesz naprawdę mojego dobra, upozoruj wypadek albo dostarcz mi broń, a ja zajmę się resztą. Nie możesz zostawić mnie w tym stanie. Dla mnie to jest tortura, a ty przedłużając ten stan, też nie dbasz o dobro pacjenta. Jane podświadomie spodziewała się czegoś takiego. Biały szkielet na czarnej kliszy wskazywał czarno na białym, że wszystko powinno być jak trzeba, ale nie było, znakiem czego rdzeń kręgowy uległ nieodwracalnemu uszkodzeniu. Spojrzała na spoczywające bezwładnie pod kołdrą nogi. W pamięci Jane wypłynęły słowa składanej przed laty przysięgi Hipokratesa: Primum, non nocere. - Po pierwsze, nie szkodzić. Nie umiała uciszyć myśli, że obecny stan jest dla Panikhi krzywdą - tym bardziej że nie rwała się wcale do tej operacji. To Jane nalegała na ratowanie jej z własnych pobudek, podobnie jak V. - Zrobię to, jak nie tak, to inaczej. W końcu znajdę jakiś sposób przerwała jej rozmyślania Panikha. Niestety, pewnie tak się to skończy. Na pewno pomoc Jane uprościłaby sprawę - Panikha była słaba. Strach pomyśleć, jak mogłoby wyglądać własnoręczne pozbawianie się przez nią życia. - Nie wiem, czy jestem do tego zdolna - powiedziała Jane opornie. - Jesteś jego siostrą. On by mi tego chyba nigdy nie wybaczył. - Nie musi o tym wiedzieć. Boże, co za koszmarny klincz. Gdyby sama znalazła się w sytuacji Panikhi, też by chciała, żeby ktoś jej pomógł z sobą skończyć. Ale ciężar ukrywania swojego postępku przed V? To chyba ją przerastało...

Z drugiej strony... gdyby V bezpowrotnie odpłynął w stronę cienia, to byłoby jeszcze gorsze. Zabicie własnej siostry wysłałoby go w tamte rewiry ekspresem. Dłoń Panikhi zacisnęła się na jej ręce. - Pomóż mi, Jane. Błagam... Po skończonej naradzie Bractwa Vrhedny ruszył do kliniki w ośrodku treningowym. Czuł się znów we własnej skórze, co niekoniecznie miało same złe strony. To, że kochali się z Jane, zresetowało ich nie tylko cieleśnie. Jezu, jak dobrze być z powrotem ze swoją samicą. Niestety, na tym ich zmartwienia się nie kończyły... z każdym krokiem w stronę kliniki coraz bardziej przytłaczał go niepokój: każdego dnia o zmierzchu i o świcie odwiedzał siostrę. Przez pierwsze dni po operacji wszyscy żyli nadzieją... która, niestety, zaczynała przygasać. Tak czy owak jednak Panikha potrzebowała wyrwać się z czterech ścian szpitalnego pokoju, czym zamierzał się właśnie tej nocy zająć. Wykorzystując fakt, że tej nocy ma wolne, postanowił zabrać ją do rezydencji i pokazać, że istnieje coś więcej niż białe ściany jej klatki. Stan fizyczny siostry ani trochę się nie polepszył. Psychiczne jej podbudowanie było zatem ostatnią deską ratunku. Okazuje się, że nie był gotów jej stracić. Widywali się już wprawdzie od tygodnia, co nie znaczyło wcale, że ją chociaż trochę poznał, a wiedział, że są sobie bardzo potrzebni. Byli jedynym potomstwem ich świętojebliwej mateczki - we dwoje może udałoby im się jakoś rozgryźć dziedziczne obciążenia. Niestety, nie istniał program dwunastu kroków dla dzieci stwórców świata. Nazywam się Vrhedny. Od trzystu lat jestem jej synem. WITAJ, VRHEDNY. Znów mnie zrobiła w konia i musze się hamować, żeby nie udać się na Tamtą Stronę i nie powiedzieć jej do słuchu. ROZUMIEMY CIĘ, VRHEDNY. Chciałbym też dorwać mego papę i zabić go ponownie, ale nie da rady. W tej sytuacji próbuję chociaż zachować moją sparaliżowaną bliźniaczkę, Panikhę, przy życiu, jako antidotum na potrzebę odreagowywania paniki poprzez praktyki masochistyczne. JESTEŚ ŚMIERDZĄCYM TCHÓRZEM, VRHEDNY, ALE JESTEŚMY Z TOBĄ, ŻAŁOSNY DUPKU. Tajnym przejściem wszedł z tunelu do biura, potem przez przeszklone drzwi wyszedł na korytarz ośrodka. Z siłowni dobiegał łoskot, jakby ktoś mknął po rozżarzonych węglach, poza tym jednak wokół nie było żywego ducha podejrzewał, że Jane wciąż jeszcze się kokosi w łóżku po tym, jak jej zrobił dobrze, co tylko podbijało bębenek jego samczej pychy. Nie zastukawszy do drzwi pokoju rekonwalescencyjnego, nacisnął klamkę...

Zobaczył strzykawkę, która właśnie zmieniała właścicielkę, przechodząc z rąk jego krwiczki w ręce jego siostry - czego nie usprawiedliwiały żadne znane mu procedury medyczne. - Co wy robicie? - wydusił zdjęty nagłą trwogą. Jane odwróciła się nerwowo, ale Panikha nie zaszczyciła go spojrzeniem. Wpatrywała się głodnym wzrokiem w strzykawkę, jak więzień na klucze do celi. Nie bez racji - ten przedmiot miał ją uwolnić z łóżka... i posłać do grobu. - Co wy tu, u kurwy nędzy, wyrabiacie?! - To nie było pytanie sensu stricto, bo przecież znał odpowiedź. - To jest moja decyzja - powiedziała ponuro Panikha. Jane odważnie wytrzymała jego spojrzenie. - Wybacz, V. Zrobiło mu się ciemno przed oczami, mimo to jak lampart rzucił się przed siebie. Dopiero kiedy dopadł łóżka, odzyskał wzrok i zobaczył, że jego dłoń w rękawiczce zaciska się na nadgarstku krwiczki. Teraz tylko jego żelazny uchwyt chronił siostrę przed śmiercią. - Ani mi się waż! - ryknął. Do Panikhi, nie do Jane. Bliźniaczka odpowiedziała morderczym spojrzeniem. - To ty się nie waż! V cofnął się nieznacznie. Zdarzało mu się patrzyć w oczy pokonanych wrogów, porzuconych sług seksualnych i wzgardzonych kochanek, ale jeszcze w niczyjej twarzy nie wyczytał aż takiej nienawiści do siebie. W calutkim swoim życiu. - Nie jesteś żadnym bogiem, tylko moim bratem - wrzasnęła. - Nie będziesz mnie w tym ciele więził, jak nasza mamanh. Trudno powiedzieć, które z nich było bardziej wkurwione, faktem jednak jest, że trafiła kosa na kamień. Po raz pierwszy w życiu V poczuł się pokonany. Zastanawiał się, czy by nie ustąpić. No tak, ale jeśli się teraz wycofa, to wróci na pogrzeb. Miał ochotę przejść się trochę, żeby ochłonąć, ale wiedział, że nie może nawet na pół sekundy zostawić pań samych. - Musisz mi dać dwie godziny - powiedział. - Nie mogę cię powstrzymać, ale mam prawo prosić cię o sto dwadzieścia minut. - Po co? - spytała podejrzliwie. Po to, by zrobił coś, co jeszcze chwilę temu byłoby nie do pomyślenia. Ale był w ogniu walki i nie było go stać na luksus wyboru broni - musiał brać, co miał, choćby go to nie wiem jak mierziło. - Zaraz ci wytłumaczę. - Wyjął strzykawkę z ręki Jane. - Nie chciałbym mieć do końca życia wyrzutów sumienia. Czy to ci wystarczy? Zamknęła oczy i trawiła jego słowa w milczeniu. - Dam ci to, o co prosisz, ale moja decyzja jest nieodwracalna - przystała niechętnie. - Nie będę żyć przykuta do łóżka. Zanim stąd wyjdziesz, zastanów

się, na co liczysz. A jeśli chcesz negocjować z naszą mamanh, to uprzedzam, że nie zamienię mojego obecnego uwięzienia w ciele, na niewolę w jej świecie, po Tamtej Stronie. Vrhedny wsunął strzykawkę do kieszeni, następnie z pochwy u pasa wyszarpnął nóż myśliwski. - Daj rękę. Posłusznie podała, więc zrobił nacięcie na wnętrzu jej dłoni, a potem ciął się sam. Zetknął się z nią raną. - Przysięgnij. Przysięgnij na krew twoją i moją. Usta Panikhi drgnęły, jakby, pomimo smutnych okoliczności, miała ochotę się uśmiechnąć. - Nie wierzysz mi? - Nie - odparł szorstko. - Ani przez chwilę, kochanie. Uścisnęła jego dłoń, a oczy jej zwilgotniały. - Przysięgam. Vrhedny odetchnął z ulgą. - Wierzę ci. Puścił jej rękę i ruszył w stronę drzwi. Wyszedł na korytarz, kierując się w stronę tunelu. - Vrhedny! Zmełł przekleństwo i zawrócił w stronę Jane. - Nie łaź za mną - wycedził z hamowaną furią. - Nie dzwoń i nie zbliżaj się, bo nie ręczę za siebie. Jane złożyła obronnym gestem ręce na piersi. - Ona jest moją pacjentką, V. - Ale moją krewną. - Zamachnął się, jakby chciał ją popchnąć. - Nie mam czasu na bicie piany. Nie ma mnie tutaj.

Rozdział 19 MANNY ZAMKNĄŁ DRZWI MIESZKANIA ZA SOBĄ i stanął otępiały. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie wiedział, co dalej. Zgadza się, dostał pomieszania zmysłów i oczywiście chciał temu przeciwdziałać... w każdym razie konsekwencjom. Ale nie miał żadnego punktu odniesienia, z którego mógłby odeprzeć atak bestii. Psiakość, tak się chyba czuli chorzy na Alzheimera: ich osobowość i inteligencja nie ulegały zmianie... ale otaczający świat stracił sens, ponieważ utracili dostęp do własnych wspomnień i powiązań między nimi. To wszystko miało jakiś związek z tamtym weekendem - w każdym razie wtedy się zaczęło. Ale co się właściwie zmieniło? Musiał stracić co najmniej fragment jednej nocy. Pamiętał tor wyścigowy, upadek Glory, klinikę dla koni. Potem powrót do Caldwell, gdzie udał się do... Zwiastuny nadchodzącego bólu głowy sprawiły, że zaklął i poddał się. Wszedł do kuchni, odłożył teczkę. Ekspres do kawy! Zapomniał go wyłączyć, wychodząc do szpitala, więc zamiast na dzień dobry, strzeli sobie kawkę na dobranoc. Cud, że nie sfajczył przy okazji swojej pieprzonej garsoniery. Siedząc na barowym stołku przy granitowym blacie, zapatrzył się w przeszkloną ścianę. Miasto u stóp tarasu lśniło niczym diamentowa kolia, a migotliwe światła wieżowców pogłębiały tylko poczucie osamotnienia. W głuchej ciszy i pustce czterech ścian czuł się jak w trumnie. Matko święta, jeśli nie będzie w stanie wziąć lancetu do ręki, to chyba... Na tarasie Manny'ego nagle wyrosła zjawa. A właściwie nie zjawa, bo to coś bynajmniej nie było przejrzyste. W panoramie oświetlonych wieżowców i mostów w dole jakby ktoś wyciął dziurę. Dziurę w kształcie potężnego mężczyzny. Manny wstał ze stołka, wlepiając oczy w ciemną sylwetkę. Gdzieś w tyle jego głowy, w okolicach przysadki, pojawiło się dojmujące przeczucie, że ma przed sobą rozwiązanie najświeższych zagadek. Jego „tumor” miał dwie nogi i... kroczył w stronę Manny'ego. Manny jak automat podszedł do drzwi na taras i rozsunął je. Wiatr siekł go w twarz, odgarniając mu włosy z czoła. Było mu zimno, cholernie zimno, ale ten chłód nie był wyłącznie skutkiem wietrznej kwietniowej nocy. Stojąca przed nim nieruchoma postać emitowała lodowatą falę; Manny czuł, że gość w czarnych skórach nienawidzi go jak diabli. Mimo to Manny się go nie bał. Czuł, że wielkolud pojawiający się ni stąd, ni zowąd na wysokości dwudziestego piętra niesie w sobie odpowiedzi na palące pytania...

Kluczem do wszystkiego jest kobieta z ciemnym warkoczem... Ból zaczął rozprzestrzeniać się od podstawy czaszki w kierunku czoła, aż pod Mannym ugięły się nogi. Musiał oprzeć się o szklane drzwi. - Co tam tak sterczysz, do cholery - warknął w stronę przybysza. - Mów coś albo mnie zabij, w każdym razie rób coś. Znów poczuł na twarzy lodowaty podmuch. - Nie powinno mnie tu być - przemówił intruz basem. - Owszem, powinno - wycedził Manny, walcząc z bólem. - Łeb mi wysiada, o czym wiesz doskonale. Gadaj, coście ze mną zrobili? Ten powracający sen o kobiecie, którą kocha, choć nie może z nią być... Czuł, że kolana mu miękną, ale miał to gdzieś. - Zabierz mnie do niej i nie wkurwiaj mnie już więcej. Wiem, że ona istnieje... każdej nocy spotykam ją we śnie. - Wcale mi się to nie podoba. - Ja za to płaczę ze szczęścia. - Sukinsynu, dodał w myślach. Niech no tylko ciemnowłosy drań spróbuje wyładować rozsadzającą go agresję, a już Manny odpłaci mu pięknym za nadobne. Tamten pewnie rozsmaruje go na ścianie, ale Manny nie podda się bez walki, nawet jeśli jego głowa nadaje się na szmelc. - No, proszę, zaczynaj - syknął. Odpowiedzią był nerwowy śmiech. - Przypominasz mi mojego przyjaciela. - Chcesz powiedzieć, że jest jeszcze jeden żałosny cieć, któremu życie się pokiełbasiło przez ciebie? Bomba. Chętnie założę z nim grupę wsparcia. - Już dobra, dobra... Intruz uniósł rękę do góry i nagle w głowie Manny ego nastąpiła eksplozja wspomnień: dźwięki i obrazy ze „straconego” weekendu powróciły ze zdwojoną siłą. Złapał się za głowę, robiąc krok w tył. Jane. Tajna klinika. Operacja. W a m p i r y. Dłoń braciszka pacjentki zacisnęła się na bicepsie Manny'ego, ratując doktora przed upadkiem. - Musisz jechać ze mną do mojej siostry ratować jej życie. Manny oddychał chrapliwie przez usta. Pacjentka... jego pacjentka... - Paraliż nie ustąpił? - wychrypiał. - Nie. - Jedziemy. Natychmiast. Jeśli rdzeń kręgowy uległ trwałemu uszkodzeniu, nie będzie mógł jej pomóc w sensie medycznym, ale to było bez znaczenia. Musi ją zobaczyć. - Gdzie twój samochód? - spytał posiadacz koziej bródki. - Na dole. Manny wyszarpnął ramię z uścisku intruza i rzucił się po teczkę i klucze zostawione na barku w kuchni. Gdy uwijał się, potykając o własne nogi, miał w

głowie watę, od której włos mu się jeżył. Jeszcze trochę tych zabaw w ciuciubabkę z jego procesorem, a będzie się nadawać do oddania na złom. Tę rozmowę jednak postanowił odłożyć na później. Musi zobaczyć swoją dziewczynę. Gdy dopadał drzwi wyjściowych, wampir deptał mu po piętach. Manny przerzucił, co miał, do lewej ręki, obrócił się i celnie załadował prawy sierpowy w podbródek drania. Łup! Cios był potężny i głowa sukinsyna odskoczyła do tyłu. - To za robienie mnie w jajo - oświadczył chłodno Manny, kiedy oczy wampira z powrotem znalazły się na jednym poziomie z jego wzrokiem, a kącik ust szubrawca wykrzywił się w złowrogim grymasie. Samiec przejechał grzbietem dłoni po okrwawionych wargach. - Ale mi zafundowałeś haka. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Manny wyszedł za próg mieszkania. - Gwoli jasności: mogłem cię obezwładnić w każdej chwili. Fakt. - Spóźniony żal, kolego. - Manny ruszył do windy, wcisnął guzik ze strzałką w dół i obejrzał się przez ramię. - Widać jesteś durniem albo masochistą. Wybór należy do ciebie. Wampir naparł na niego. - Uważaj, człowieku. Żyjesz tylko dlatego, że jesteś mi potrzebny. - Ona jest twoją siostrą? - Lepiej, żebyś o tym pamiętał. - Ach tak? To powiem ci coś. - Manny wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Ciekawe co? Manny wspiął się na palce i zajrzał wampirowi w oczy. - Jeżeli teraz myślisz, że chętnie byś mnie zabił, to zaczekaj, co będzie, kiedy ją znowu zobaczę. Stawał mu na samą myśl o niej. Drzwi rozsunęły się z cichym brzęknięciem. Manny wszedł pierwszy do windy. Kiedy odwrócił się, napotkał groźny wzrok wampira, ale nie dał się wkręcić. - Chciałem tylko, żebyś wiedział, jaka w tym wszystkim jest moja pozycja. A teraz zapraszam do windy, chyba że wolisz sfrunąć na dół, a ja cię tam pozbieram. - Chyba mnie masz za idiotę - warknął wampir. - Ale gdzieżby... W końcu wampir zmełł przekleństwo i wskoczył do windy, kiedy drzwi zaczynały się już zasuwać. Ramię w ramię patrzyli, jak maleją liczby nad drzwiami kabiny. Pięć... cztery... trzy... dwa... Trochę jak odliczanie przed detonacją ładunku.

- Uważaj sobie, człowieku. Lepiej nie wystawiaj mojej cierpliwości na próbę. - Osobiście nie mam nic do stracenia. - Jeśli nie liczyć twojej siostry, wielkoludzie. - Jeszcze zobaczymy, kto kogo. - Świetny pomysł. Panikha patrzyła ponuro na zegar przy drzwiach. Na tarczy, równie białej jak ściany pokoju, widniało tylko dwanaście czarnych cyfr oddzielonych czarnymi kreskami. Wskazówki zegara: dwie czarne i jedna czerwona, ślimaczyły się po tarczy znudzone swoją robotą nie mniej, niż ona gapieniem się na nie. Vrhedny pewnie wybrał się do ich mamanh, bo inaczej gdzieżby się podziewał tak długo? Tracił tylko czas po próżnicy: na pewno wróci z niczym. Tylko dureń mógł liczyć, że Panią Niewzruszoną cokolwiek obejdą dramaty jej rodzonych dziatek. Matka rasy. Dobre sobie. Panikha zsunęła brwi. Ktoś chyba szedł. Słyszała ciężkie, pospieszne kroki na marmurowej posadzce. Chyba... dwóch osób. Pewnie bracia idą sprawdzić, czy wszystko w porządku... Drzwi otwarły się i w progu wyrosła wielka postać Vrhednego. - Przyprowadziłem ci kogoś - powiedział wyzywającym tonem. Nie tyle odsunął się, ile został odepchnięty... - Słodka Pani Kronik... - wyszeptała Panikha. Łzy napłynęły jej do oczu. Uzdrowiciel wpadł do pokoju. Był taki dokładnie, jak go zapamiętała... pierś szeroka, długie kończyny, szczupły brzuch, silna szczęka. Ciemne włosy sterczały mu na głowie, jakby je czesał non stop palcami. Oddychał gwałtownie. - Wiedziałem, że nie jesteś snem! - wykrzyknął. - Byłem pewien! Widok doktora Manello wprawił ją w trans. Pojaśniała. Zalała ją fala niekontrolowanych uczuć. - Uzdrowiciel - wyszeptała. - Mój uzdrowiciel... - Kurrrwa mać - dobiegł ją głos brata. - Proszę zostawić nas na chwilę samych. - Uzdrowiciel odwrócił się do Vrhednego. - Tylko sobie nie pozwalaj... - Jestem jej lekarzem. Sprowadziłeś mnie tutaj, żebym ocenił jej stan... - Nie bądź śmieszny. Zapadła cisza. - To co, u diabła, jest powodem mojej wizyty tutaj? - To, przez co cię nie cierpię. Znowu zapadła długa cisza, którą przerwał szloch Panikhi. Płakała ze szczęścia. Słysząc chlipnięcie, obaj odwrócili się w jej stronę. Na twarzy uzdrowiciela miejsce białej furii zajęła głęboka troska.

- Zamknij za sobą drzwi - warknął za siebie, podbiegając do Panikhi. Wytarła łzy grzbietami dłoni i spojrzała na uzdrowiciela, który przysiadł na łóżku. Vrhedny odwrócił się na pięcie i ruszył do wyjścia. A więc jej brat ją rozszyfrował. Nie próbując wyżebrać pomocy od matki, przyprowadził jej to, od czego znów chciało jej się żyć. - Dzięki ci, bracie mój - powiedziała, patrząc za nim. Vrhedny zatrzymał się. Był straszliwie napięty, miał zaciśnięte pięści. Niechętnie odwrócił głowę. Jego krystaliczne oczy płonęły. - Dla ciebie wszystko. Pchnął drzwi, a kiedy zamknęły się za nim, pojęła, że brat ją kocha, choć nigdy nie użył tego słowa. Czyny niekiedy mówią więcej od słów.

Rozdział 20 ODKĄD ZOSTAWIONO ICH SAMYCH, Manny nie mógł oderwać wzroku od swojej pacjentki. Wodził wzrokiem po jej twarzy, szyi i smukłych, cudownych dłoniach. Zapach Panikhi nie zmienił się nawet o jotę: z nozdrzy wędrował wprost do penisa Manny’ego. - Wiedziałem, że nie jesteś snem - powtórzył. Szczerze mówiąc, nie był to najbłyskotliwszy tekst, ale nic lepszego nie chciało mu przyjść do głowy: rozsadzała go ulga, że nie zwariował. W każdym razie dopóki nie dostrzegł błysku łez w jej oczach i czarnej rozpaczy w spojrzeniu. Zrobił dla niej wszystko, co mógł, a mimo to dał dupy. Na całym froncie. Naturalnie już wcześniej domyślił się, w jakim jest stanie. Jej braciszek nie wracałby do świata ludzi, gdyby po tej stronie wszystko szło jak z nut. - Jak się czujesz? - spytał, zaglądając jej w oczy. - Niestety... ja... Nie skończyła, więc ujął jej dłoń. Miała cudownie gładką skórę. - Mów, proszę. - Moje nogi w ogóle nie zdrowieją. Zaklął pod nosem. Musi zbadać ją i zrobić nowe zdjęcie rentgenowskie... może nawet wziąć ją do St. Francis na świeży rezonans magnetyczny. Jednak badania, choć niezwykle potrzebne, mogły trochę poczekać. Panikha była straszliwie rozbita psychicznie. Musi jej pomóc wpierw się pozbierać. - Czucie wciąż nie wróciło? Pokręciła głową, a po policzku spłynęła jej łza. Serce mu pękało, ale mógł przysiąc na wszystkie świętości, że w życiu nie widział nic równie pięknego, jak jej oczy. - Jestem... skazana na... to - wyszlochała. - Co masz na myśli, mówiąc „to”? - Łóżko, w którym będę leżeć jak kłoda. - Zajrzała mu błagalnie w oczy. Ani o noc dłużej nie zamierzam znosić tej tortury. Mówiła całkiem serio. Poczuł dreszcz grozy. Takie wyznanie z ust każdej innej osoby potraktowałby najwyżej jako wyraz głębokiej rozpaczy, ale w przypadku Panikhi była to informacja o zamiarach. - Macie tutaj Internet? - Internet? - Komputer z dostępem do sieci? - Ch... chyba jest coś takiego w większej komnacie, za tamtymi drzwiami. - Zaraz wracam. Czekaj na mnie tutaj. - A gdzieżbym miała pójść, uzdrowicielu? - uśmiechnęła się smutno. - To właśnie chcę ci pokazać.

Wstał, walcząc z pokusą, by ją pocałować. Ruszył szybko do drzwi, żeby jej nie ulec. Bez trudu znalazł komputer i zalogował się za pomocą dość atrakcyjnej blond pielęgniarki, która przedstawiła mu się jako Ehlena. Po dziesięciu minutach wrócił do pokoju Panikhi. Przystanął w progu. Panikha poprawiała fryzurę. Drżącymi dłońmi badała włosy od czubka głowy do końca warkoczy, jakby tropiła braki. - Nie musisz tego robić - szepnął. - Dla mnie jesteś uosobieniem doskonałości... Zarumieniła się speszona. - Przy tobie, uzdrowicielu, zapominam języka w gębie. Języka w gębie... Manny'ego zalała fala niestosownych skojarzeń. Wysiłkiem woli przestawił się na inny tryb. - Panikho, jestem twoim doktorem - tak czy nie? - Tak, uzdrowicielu. - Więc jako doktor mam obowiązek mówić ci prawdę. Żadnego owijania w bawełnę, żadnych tajemnic. Powiem ci dokładnie, jakie jest moje zdanie, a ty będziesz mogła podjąć własną decyzję, zgoda? Prawda, to wszystko, co mogę ci zaoferować. Tak mało i tak wiele. - Nie musisz się więc trudzić, bo wiem aż za dobrze, na czym stoję. Rozejrzał się po pokoju. - Czy od powrotu z operacji opuszczałaś to pomieszczenie? - Nie. - Czyli przez cały tydzień patrzyłaś na gołe ściany, uwięziona w łóżku, a inni karmili cię, obmywali i obsługiwali twoje procesy fizjologiczne? - Nie musisz mi o tym przypominać - przerwała mu cierpko. - To bardzo uprzejmie z twojej strony... - To skąd wiesz, gdzie jesteś? Ściągnęła pochmurnie brwi, wyglądając przy tym cholernie seksownie. - Oczywiście, że wiem. Jestem tutaj. - Stuknęła palcem w materac. - Cały czas jestem tutaj. - No właśnie. - Kiedy zerknęła na niego niepewnie, przysunął się do niej. - Wezmę cię na ręce i ponoszę trochę, jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Gdzie? - Uniosła brwi w zaskoczeniu. - Wszystko jedno, byle wyjść z tej przeklętej klatki. - Ale... ja... nie mogę. Mam... - Wiem. - Chodziło o cewnik, więc żeby oszczędzić jej skrępowania, przykrył ją świeżym białym ręcznikiem, leżącym na nocnym stoliku. - Będę uważał na ciebie i na to. Upewniwszy się, że urządzenie jest prawidłowo zamocowane, zdjął kołdrę i wziął Panikhę na ręce. Była ciężka i przez chwilę nie ruszał z miejsca, trzymając ją na rękach z głową przy swojej piersi. Długie nogi Panikhi spoczywały na jego. Zapach jej mydła, czy czegoś w tym rodzaju, kojarzył! mu się z sandałem i... i...

No dobra. Z orgazmem. Jednym z tych, których dostawał, kiedy śnił on niej. Ładne rzeczy, teraz on z kolei się zarumienił. - Nie jestem za ciężka? Chyba jestem trochę za duża jak na samicę? Panikha mówiła z lekką chrypą. - Jesteś samicą idealną. - Nie tam, skąd pochodzę - mruknęła. - Wobec tego powinniście zmienić standardy kobiecego piękna. Wniósł drogocenny ciężar przez próg do gabinetu lekarskiego, który był pusty, zresztą na jego życzenie. Poprosił pielęgniarkę, tę jakąś Elinę, czy Elainę, żeby nie wpuszczała nikogo. Nie informując, co zamierza robić. Z Panikhą na rękach usiadł przed komputerem, ustawiając monitor pod optymalnym kątem, ale Panikha i tak wolała patrzyć na niego. Nie miał nic przeciwko temu, choć trochę się dekoncentrował. Zaczynał zapominać, po co ją wyjął z łóżka. - Panikho? - Tak? Jezu, ten jej ochrypły, cudowny głos przeszywał mu serce. Pragnął jej aż do bólu, ale musiał się hamować - ta kombinacja dawała efekt przerastający wszystko, co dotąd poznał w seksie. Jego wyobraźnia szalała. - Może spojrzałabyś na monitor. - Pogładził ją po policzku. - Wolę patrzyć na ciebie. - Naprawdę? - Jemu też udzieliła się chrypka. Będzie musiał poważnie z sobą porozmawiać. A zresztą... pieprzyć to. - Przy tobie moje ciało czuje się inaczej. Nawet nogi. Cóż, tak właśnie wygląda podniecenie erotyczne. Jego obwody też świeciły jak Manhattan nocą. Niestety jednak powody, dla których trzymał ją na kolanach jak święty Mikołaj, były o wiele poważniejsze, niż szansa na szybki numerek... czy choćby romans trwający przez tydzień, miesiąc, czy - oby - rok. Stawką było życie. Jej życie. - A co byś powiedziała na to, żeby popatrzeć troszkę na komputer, a potem sobie pooglądać mnie do woli? - Zgoda. Dalej patrzyła w niego jak w obraz. - Komputer, bambina - upomniał ją ochrypłym głosem. - Jesteś Włochem? - Po mamie. - A po ojcu? Wzruszył ramionami.

- Pojęcia nie mam. Nie widziałem go na oczy. - Pochodzisz z nieznanego rodzica? - Coś w tym rodzaju. - Wziął ją pod brodę i odwrócił w stronę komputera. - Spójrz. Popukał w monitor. Opornie ściągnęła w skupieniu ciemne brwi nad parą swoich diamentowych oczu. - To mój przyjaciel - Paul, a zarazem były pacjent - powiedział z nieskrywaną dumą. - Żyje pełnią życia, choć jeździ na wózku od lat. W pierwszej chwili Panikha nie mogła rozpoznać, co przedstawia obraz... Widziała tylko, że coś się na nim rusza. Coś, co wygląda jak... Zaraz, zaraz. To był człowiek siedzący na jakimś urządzeniu, które toczyło się po ziemi. Napędzał je ruchami rąk. Twarz człowieka była wykrzywiona wysiłkiem i koncentracją, jak twarz wojownika w ogniu walki. Za nim jechało trzech mężczyzn na podobnych wehikułach; wyglądali, jakby go chcieli doścignąć, ale dystans między nimi stale się powiększał. - To jakaś... gonitwa? - spytała zaciekawiona. - To Maraton Bostoński, sekcja wózków inwalidzkich. Paul podjeżdża pod Heartbreak Hill, najtrudniejszy odcinek trasy. - Wyprzedza wszystkich. - Zaczekaj, to dopiero początek. Nie tylko wygrał, ale w jakim stylu! Patrzyli, jak mężczyzna zostawia wszystkich rywali daleko w tyle. Jego potężne ramiona pracowały zawzięcie, pierś falowała w oddechu. Tłum po obu stronach drogi sekundował mu chóralnym rykiem. Kiedy przerwał wstęgę, podbiegła do niego zachwycająca kobieta. Zaczęli się całować. Samica człowieków trzymała na rękach dziecię, którego kolor oczu i włosów był taki sam jak u mężczyzny. Uzdrowiciel zakręcił czarnym gadżetem na biurku, zmieniając widok na ekranie. Ruchomy obraz zniknął... a na jego miejscu pojawił się portret uśmiechniętego mężczyzny. Był bardzo przystojny, tryskał energią. Towarzyszyła mu ta sama rudowłosa kobieta i młode, o jego niebieskich oczach. Na portrecie mężczyzna też siedział, ale jego fotel był bardziej masywny niż ten, w którym się ścigał - przypominał wózek, do którego zachęcała ją Jane. Nogi mężczyzny były nieproporcjonalnie małe i schowane pod siedzeniem, ale wydawały się bez znaczenia, podobnie jak wehikuł. Mężczyzna promieniował siłą, dzielnością i inteligencją. Panikha wyciągnęła rękę i dotknęła twarzy na portrecie. - Od kiedy...? - spytała, wstrzymując oddech. - Od kiedy jest sparaliżowany? Będzie już z dziesięć lat. Jechał na rowerze górskim, kiedy potrącił go pijany kierowca. Siedem razy operowałem mu kręgosłup. - Ale dalej siedzi na tym... fotelu. - Widzisz tę kobietę?

- Tak. - Zakochała się w nim już po wypadku. Gwałtownie odwróciła głowę, zaglądając w twarz uzdrowicielowi. - Spłodził... młode? - Aha. Może prowadzić samochód... ewidentnie może się kochać... a jego życie jest bardziej intensywne, niż większości osób, które mają dwie zdrowe nogi. Jest przedsiębiorcą, sportowcem i fantastycznym gościem. Jestem zaszczycony tym, że mnie zalicza do swych przyjaciół. Uzdrowiciel znów pokręcił czarnym przedmiocikiem. Obrazy zaczęły się zmieniać: mężczyzna brał udział w innych zawodach, potem ukazał się uśmiechnięty na tle jakiejś budowy, wreszcie - parą wielkich, złotych nożyc ciął czerwoną wstęgę. - Paul jest burmistrzem Caldwell. - Uzdrowiciel delikatnie obrócił twarz Panikhi do siebie. - Chciałbym, żebyś coś sobie zapamiętała. Twoje nogi są częścią ciebie, ale nie są tobą. Decyzja jest twoja, ale chciałbym, żebyś wiedziała, że nigdy nie przestaniesz być sobą. Jeżdżąc na wózku, nie będziesz wcale mniejsza niż przedtem. Wielkość to nie tylko wzrost mierzony w centymetrach - to przede wszystkim charakter i styl życia. Mówił ze śmiertelną powagą i, szczerze mówiąc, właśnie w tej chwili troszkę się w nim zadurzyła. - Czy możesz znowu poruszyć... tym czymś? - wyszeptała. - Chciałabym jeszcze pooglądać. - Proszę - sama możesz jeździć myszą. - Ujął jej dłoń i położył na ciepłym, podłużnym wózeczku. - Lewa, prawa. Góra, dół... Widzisz tę strzałkę poruszającą się na ekranie? Jeśli chcesz coś obejrzeć, musisz tu nacisnąć. Musiała poćwiczyć chwilę, ale w końcu załapała, w czym rzecz. Niesamowite - samo przesuwanie strzałki po ekranie, by wybrać coś ciekawego, przyprawiało ją o zawrót głowy, a zarazem dodawało jej sił. - Umiem to robić! - uradowała się, ale zaraz zawstydziła, że robi szum wokół tak skromnego osiągnięcia. - Właśnie w tym rzecz - szepnął jej do ucha. - Potrafisz wszystko. Zadrżała, nie tylko z powodu znaczenia jego słów. Wróciła do monitora. Najbardziej podobały jej się obrazy przedstawiające mężczyznę podczas wyścigów. Na jego twarzy odbijał się morderczy wysiłek i niezłomna wola - kombinacja, do której zawsze czuła pociąg. Zdjęcia jego rodziny też jej się bardzo podobały. Choć byli człowiekami, łączyła ich jakaś cudowna więź. Czuło się w nich mnóstwo miłości. - Co mówisz? - mruknął uzdrowiciel. - Mówię, że przybywasz w sam czas. Poruszyła się w jego mocnych ramionach i spojrzała mu w twarz. Siedząc na jego kolanach, marzyła o tym, by go czuć całego. Niestety, od pasa w dół docierało do niej jedynie nieokreślone ciepło, bez wątpienia lepsze od chłodu, który przenikał ją od operacji, ale... mogłoby być jeszcze przyjemniej.

- Uzdrowicielu... - szepnęła, a jej oczy powędrowały w stronę jego ust. Przymknął oczy i chyba wstrzymał oddech. - Tak? - Czy... Czy mogę cię pocałować? Przez twarz przemknął mu grymas, jakby bólu, ale samczy aromat buchnął na cały pokój, więc miała pewność, że chce tego samego co ona. - Rany boskie - wykrztusił. - Twoje ciało tego pragnie - powiedziała, dotykając miękkich włosów opadających na kark doktora Manello. - W tym właśnie szkopuł. - Widząc konsternację na jej twarzy, wbił rozpalone spojrzenie w jej piersi. - Moje pragnienia wykraczają daleko poza pocałunek. Nagle w ciele Panikhi zaszła jakaś zmiana, co prawda bardzo nieuchwytna. Przez jej tułów i wszystkie kończyny przemknęło jakieś dziwne mrowienie, ale była zbyt zaabsorbowana tym, co się działo między nimi, żeby dociekać, co to jest. Objęła go obiema rękami za szyję. - Czego jeszcze pragnie twoje ciało? Uzdrowiciel jęknął z głębi piersi, a jęk ten dodał jej odwagi. Chciała, by tamto doznanie wróciło, upajające jak narkotyk. - Czego jeszcze twoje ciało pragnie, uzdrowicielu? - nalegała. Spojrzał na nią. Jego mahoniowe oczy płonęły. - Wszystkiego. Pożąda każdego centymetra kwadratowego twojego ciała na zewnątrz i wewnątrz. Tak bardzo, że nie jestem pewien, czy wiesz, na co się decydujesz. - Pozwól, że sama zadecyduję o tym - odparła, czując, jak w jej ciele rodzi się nieznane, dojmujące pragnienie. Uśmiechnął się szelmowsko. - Tak, pszę pani. Rozległ się cichy, wibrujący dźwięk. Dopiero po chwili dotarło do niej, że to ona mruczy. - Ile razy mam cię jeszcze pytać, uzdrowicielu? - Ani razu - powiedział w końcu z rezygnacją - Chętnie udzielę ci dokładnej odpowiedzi.

Rozdział 21 VRHEDNY PCHNĄŁ DRZWI DO GABINETU. Na widok układu dwóch ciał zaczął myśleć z lubością o kastracji, co było dziwne, zważywszy na jego osobiste przejścia na styku noża i jąder. No ale jak miał zareagować, widząc jak jego siostra siedzi okrakiem na tym ludzkim wypierdku, Panu Wniebowziętym, który obejmuje ją, a ich głowy się stykają. Nie patrzyli na siebie - tylko dlatego nie przerwał im tej zabawy lecz patrzyli na ekran komputera... na mężczyznę na wózku inwalidzkim, ścigającego się z gromadą innych typków. - ...Wielkość to nie tylko wzrost mierzony w centymetrach - to przede wszystkim charakter i styl życia. - Czy możesz znowu poruszyć... tym? Nie wiedzieć czemu, serce V zabiło mocniej, kiedy człowiek zaczął pokazywać jego siostrze, jak posługiwać się myszą. A potem padły słowa, które rozbudziły w nim nadzieję. - Umiem to robić! - oznajmiła Panikha. - Właśnie w tym rzecz - powiedział cicho Manello. - Potrafisz wszystko. A to dopiero niespodzianka! Decydując się włączyć doktora na chwilę do gry, żeby uleczył Panikhę z myśli samobójczych, V nawet przez myśl nie przeszło, że doktor będzie miał dla niej w zanadrzu cokolwiek poza wstępnymi instrukcjami miłosnymi. Tymczasem sukinsyn umiał pokazać coś więcej niż tylko techniki pocałunku. V chciał uratować siostrę - i w tym celu wezwał doktora Manello, ale dlaczego sam nie wpadł na coś takiego? A Jane? Powinni byli wyprowadzić ją na zewnątrz, pokazać jej rezydencję... jeść z nią, gawędzić. Pokazać jej, że czeka ją jakieś życie, nawet jeśli będzie się różnić od dotychczasowego. V potarł twarz z rosnącym gniewem. Ta cała Jane... jak mogła nie wpaść na to, że chorzy potrzebują czegoś więcej, niż tylko środków przeciwbólowych i obmywania myjką? Jego bliźniaczka potrzebowała jakichś perspektyw życiowych - każdy by oszalał, tkwiąc bezczynnie w tym pokoju. Niech to szlag. Podniósł wzrok na siostrę i samca człowieków. Patrzyli w ekran jak zahipnotyzowani i trzeba by ich chyba zdzielić łomem, żeby odsunęli od siebie głowy. W V znów obudziły się mordercze instynkty. Gmerając w kieszeni w poszukiwaniu skręta, miał ochotę kaszlnąć głośno, a najlepiej wyjąć sztylet i po rękojeść wbić w łeb doktorka. Niestety - chirurg był narzędziem, którego się pozbędą, kiedy nie będzie im już potrzebne - a na to się jeszcze nie zapowiadało.

Niechętnie cofnął się za próg. - Jak sobie radzą? Drgnął zaskoczony, upuszczając skręta. Butch schylił się i podniósł go z ziemi. - Podać ci ogień? - Raczej pistolet. - Wziął od Butcha ręcznie rolowanego i wyjął nową zapalniczkę Bic, która, o dziwo, zadziałała. Zaciągnął się, a potem powoli wypuścił kłąb dymu z ust. - Skoczymy do śródmieścia na drinka? - Potem. Najpierw powinieneś pójść pogadać ze swoją samicą. - Później. Wiem, co będzie. - Ona pakuje swoje rzeczy, V. Związany samiec w nim wpadł w popłoch, mimo to zmusił się, by zostać w korytarzu, ćmiąc papierocha. Dziękował Bogu za swój nałóg - zaciągając się dymem, nie mógł brzydko zakląć. - Ej, stary, co tu jest grane? Wycie syren alarmowych w mózgu nieomal zagłuszało pytanie Butcha. - Między mną a Jane wystąpiła różnica zdań. - To by było ogólnie na tyle. - Musicie z sobą porozmawiać. - Tak, ale nie teraz. - Skiepował skręta o podeszwę buta i wrzucił niedopałek do kieszeni. - Chodźmy. Jednak... kiedy przyszło co do czego, jakoś nie mógł zdecydować się, by ruszyć na podziemny parking, gdzie zmieniano olej w jego cadillacu. Stał, jakby wrósł w ziemię. Spojrzał w stronę biura ośrodka. Psiakość, jeszcze przed godziną wszystko zdawało się na najlepszej drodze. Tymczasem tamta afera okazała się raptem przygrywką od obecnej chryi. - Szczerze mówiąc, nie wiem, co jej powiedzieć. - Stara śpiewka. - Może coś ci przyjdzie do głowy. Raczej w to wątpił. Butch klepnął go po ramieniu. - Wprawdzie jesteś kompletnym młotkiem w kwestii mody, a twoje zdolności interpersonalne są poniżej zera, ale... - Uważasz, że mi teraz pomagasz? - Pozwól, że skończę... - Zapomniałeś omówić rozmiar mojego fiuta. - To bez znaczenia. Potrafisz jej dogodzić nawet tym swoim mysim ogonkiem - słyszałem dzisiaj miłosne westchnienia z waszego pokoju. - Butch potrząsnął jego ramieniem. - Powiem ci tylko jedno - ta samica jest ci potrzebna do ist nienia. Nie schrzań tej sprawy - ani teraz, ani w przyszłości. Rozumiesz mnie?

- Próbowała pomóc Panice popełnić samobójstwo. Jak Boga kocham dodał, widząc niedowierzanie na twarzy Butcha. - To nie są jakieś zwykłe małżeńskie przepychania o to, kto znowu nie zakręcił tubki z pastą. - Musiała mieć naprawdę ważne powody - mruknął po chwili Butch. - Chyba tylko takie, żeby odebrać mi jedyną osobę na tym świecie, z którą mnie łączą więzy krwi. Teraz, kiedy sytuacja została rozebrana na czynniki pierwsze, wycie syren w mózgu V przybrało jeszcze na sile. Czuł, że zaraz straci panowanie nad sobą po raz pierwszy w życiu bał się siebie i tego, do czego mógłby być zdolny. Naturalnie, nie skrzywdziłby Jane - nawet gdyby wpadł w szał, nie tknąłby jej... Butch cofnął się, podnosząc ręce w górę. - Spoko, spoko brachu. V spuścił wzrok na swoje dłonie zaciskające się na rękojeściach sztyletu tak mocno, że tylko chirurg mógłby je stamtąd zdjąć. - Zabierz to ode mnie - powiedział głucho. W nagłym impulsie odpiął całą broń i powierzył Butchowi, który z ponurą miną odebrał ją zręcznie. - Cóż... może masz rację, że wolisz odłożyć tę rozmowę na potem mruknął. - O Jane nie musisz się martwić, glino. - Bardziej o rodzinne skłonności samobójcze, które tej nocy dawały znać o sobie. Odwrócił się, by odejść, ale Butch złapał go za ramię. - Jak mógłbym ci pomóc? Przez głowę V przeleciała seria mrożących krew w żyłach obrazów. - Obawiam się, że to byłoby ponad twoje siły. - Nie wyręczaj mnie, kurwa, w myśleniu. V przysunął twarz do twarzy gliny. - Wierz mi, zabrakłoby ci jaj. Głęboko osadzone, piwne oczy Butcha wytrzymały jego wzrok bez mrugnięcia powieką. - Nie wiesz nawet, do czego byłbym zdolny, byle tylko utrzymać cię przy życiu. Vrhednemu opadła szczęka. Wstrzymał oddech. Kiedy tak stali piersią w pierś, nagle poczuł wyraźnie każdą komórkę w swoim ciele. - Co powiedziałeś, glino? - A może według ciebie reduktorzy są lepszym wyjściem? - mruknął Butch ze swoją charakterystyczną chrypą. - Przynajmniej dopilnuję, żebyś po wszystkim nie wylądował w glebie. Szereg obrazów przemknął przez wyobraźnię V - wyrazistych i szokująco perwersyjnych, a centralną postacią każdego z nich był on sam. Milczeli obaj. W końcu Butch odsunął się o krok. - Idź porozmawiać ze swoją krwiczką. Będę czekał na ciebie w samochodzie.

- Butch, chyba nie mówisz serio. Nie wierzę. Serdeczny druh obciął go chłodnym spojrzeniem. - To zobaczysz. - Odwrócił się i ruszył korytarzem. - Wiesz, gdzie mnie szukać, jak już będziesz wolny. Patrząc w ślad za gliną, V zastanawiał się, czy będą razem chlać tej nocy, czy też przekroczą wspólnie niebezpieczną granicę, której przed chwilą dotknął Butch. W głębi duszy czuł, że zrobią jedno i drugie. Jezu-u. Gdy Manny w gabinecie lekarskim patrzył w oczy Panikhi, doleciał go zapach dymu. Jak znał życie, pewnie jej cholerny braciszek szprycował się nikotyną, zanim wpadnie do gabinetu wdeptać Manny’ego w podłogę. Ale co tam. Najważniejsze, że usta Panikhi od jego ust dzieliły raptem centymetry. Przywarła do niego rozpalonym ciałem i kutas rozsadzał mu rozporek. Choć był człowiekiem opanowanym i obdarzonym silną wolą, powstrzymanie sytuacji na jej obecnym etapie było już ponad jego siły. Ujął Panikhę za twarz. Jej wargi rozchyliły się; czuł, że powinien coś powiedzieć, ale jego głos właśnie wymówił mu służbę bez wyprzedzenia, podobnie zresztą jak rozum. Bliżej. Przyciągnął ją do siebie i spotkał w pół drogi, stykając się z nią ustami. I chociaż jego ciało wykazywało poziom cierpliwości tygrysa w porze karmienia, starał się postępować delikatnie. Jezu, jej usta były miękkie, tak miękkie, że miał ochotę natychmiast rozsunąć jej nogi i wejść w nią czym się tylko da: językiem, palcami, fiutem. Ale na razie nic z tych rzeczy. Ani tej nocy, ani nawet następnej. Nie miał wielu doświadczeń z dziewicami, ale był pewien, że nawet jeśli Panikha reaguje na seks, niezmiernie ważne jest to, w jaki sposób zostanie rozbudzona... - Jeszcze - zażądała ochryple. - Jeszcze... Serce stanęło mu w piersi i przez ułamek sekundy wahał się, czy rzeczywiście stosować wobec niej taryfę ulgową: ton jej głosu w niczym nie przypominał spłoszonej dziewczynki. Przeciwnie, brzmiała jak dojrzała kobieta gotowa na przyjęcie kochanka. Do diabła, da jej to, o co się prosi. Zagarnął jej usta swoimi ustami i wessał jej dolną wargę. Błądził dłonią po jej karku... miał ochotę rozpleść jej warkocz i zanurkować w gąszcz włosów, ale to było zbyt bliskie rozebrania jej, a ich obecne miejsce nie zapewniało intymności. Nie mówiąc już o tym, że zaraz chyba się zleje. Wsunął język w jej usta i jęknął, przyciągając ją do siebie tak mocno, jakby jej chciał połamać żebra. Chryste, dodawała oktanów do jego krwi i jego ciało wskoczyło na najwyższy bieg. Sceny ze snów wydawały mu się gorące? Otóż miały się tak do jawy, jak temperatura pokojowa do temperatury na powierzchni Słońca.

Wzmógł ofensywę językiem i całym sobą, aż poczuł, że musi wziąć na wstrzymanie. Jego kość łonowa wwiercała się w szczupły tyłeczek Panikhi, co było nie fair, zważywszy na to, że w ogóle tego nie czuła. Odzipnął sekundę, po czym nachylił się i zaczął całować ją po szyi... Wpiła paznokcie w jego plecy tak mocno, że gdyby nie koszula, spłynąłby krwią, co go cholernie podnieciło. Jezu, na samą myśl, że nie skończyłoby się na seksie, że przyssałaby się do jego szyi, wpuszczając go do siebie jeszcze na inny sposób... Zassał gwałtownie powietrze i cofnął się. Oddychał spazmatycznie. - Musimy trochę zwolnić tempa. - Czemu? - spytała, nie spuszczając z niego oczu. - Przecież chcesz tego wymruczała mu do ucha. - Jeszcze jak! Jej dłonie zaczęły majstrować przy guzikach jego koszuli. - No to nie przerywajmy... Chwycił ją za przeguby rąk - był na krawędzi wytrysku. - Błagam cię, przestań. Jezu, bał się nawet odetchnąć. Wyrwała się z jego objęć i odsunęła głowę. - Przepraszam cię najmocniej - powiedziała, walcząc z chrypą. O matko, teraz wpędził ją w poczucie winy. - Ależ nie... nic złego się nie stało. Milczała, więc wziął ją pod brodę, zastanawiając się, czy ma pojęcie, jakie mechanizmy uruchamiają się w ciele pobudzonego mężczyzny? Czy wie chociaż, co to jest erekcja? - Posłuchaj mnie - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Chcę cię wziąć. Tutaj. W twoim pokoju. Na podłodze. Na korytarzu. Opartą o ścianę. Na sto sposobów. Zawsze i wszędzie. Jasne? Jej oczy zapłonęły. - No to czemu nie... - Po pierwsze, podejrzewam, że twój brat czai się pod drzwiami. Po drugie, mówiłaś mi, że nigdy jeszcze nie byłaś z nikim, ja natomiast wiem aż za dobrze, czym to pachnie i nie chcę cię spłoszyć, posuwając się za szybko. Patrzyli sobie w oczy, a potem nagle jej usta rozciągnęły się w uśmiechu tak szerokim, że z jednej strony wyskoczył jej na buzi dołek. Zalśniły śnieżnobiałe zęby. Chryste... jej kły wydłużyły się, i to znacznie. Wyglądały na cholernie ostre. Nic nie mógł na to poradzić, że wyobraził sobie, jak czubek jednego z nich wędruje spodem jego penisa. Jego kutas podjął kolejną próbę, żeby odpalić. A przecież działo się to jeszcze zanim różowy język Panikhi przesunął się po ostrych koniuszkach jej zębów. - Chciałbyś?

- Tak. O, Jezu, tak... - Dyszał ciężko. Nagle światła pogasły i gabinet zatonął w ciemnościach. Potem rozległy się dwa szczęknięcia. Czyżby zamek w drzwiach? W poświacie monitora ujrzał, że twarz Panikhi zmieniła się nie do poznania. Zniknęły resztki wstydliwej, niewinnej seksualności... Na jej miejsce wykwitł pierwotny, krwiożerczy głód, który przypomniał mu, że nie obcuje z człowiekiem, lecz z pięknym drapieżnikiem, czarującym zwierzęciem, które miało dość cech ludzkich, by zapomnieć o jego prawdziwej naturze. Machinalnie podniósł rękę do białej, lekarskiej bluzy i wygładził sztywne klapy, które zadarł, sadowiąc się z Panikhą. Dyszał. Sapał jak parowóz. - Weź mnie - wyrzęził. - Zrób to... chcę wiedzieć, jak to jest. Teraz ona przejęła inicjatywę, silnymi dłońmi ujmując głowę Manny'ego i kładąc ją na jedno ramię. Poddał się spolegliwie, kusząco odsłaniając nagą szyję. - Naprawdę tego chcesz? - spytała, grasejując. Dyszał tak ciężko, że nie mógł wydusić ani słowa, więc tylko kiwnął głową. Z obawy, że mogła go nie zrozumieć, położył dłonie na jej dłoniach i przycisnął mocno. Zachęcona w ten sposób spojrzała na jego żyłę szyjną, a jej oczy zalśniły w mroku jak dwie gwiazdy. Zaczęła się do niego zbliżać wolniutko i bał się, że minie cała wieczność, nim czubki jej kłów dotkną jego skóry. Dotyk jej ust był aksamitny, ale oczekiwanie na ciąg dalszy sprawiało, że odbierał wrażenia ze zdwojoną intensywnością. Dobrze wiedział, do czego to prowadzi... Już muśnięcie jej nosa podnieciło go do szaleństwa... Nagle jej dłoń zacisnęła się na jego karku w żelaznym uścisku. Rany, mogłaby mu skręcić kark, gdyby jej się tak spodobało. - O, Chryste - wyjęczał, poddając się bez reszty. - O, nie... Zrobiła to precyzyjnie, za jednym zamachem. Dwa ostrza wbiły się głęboko w szyję doktora. Rzeczywistość odpłynęła na chwilę przysłonięta rozkosznym bólem. Nie widział i nie słyszał nic, czuł tylko rozkoszne ssanie. Targnął nim potężny orgazm, który przetoczył się z jąder aż do czubka penisa, wprawiając jego lędźwie w posuwisty ruch. Penis Manny'ego miotał się, eksplodując spermą raz po raz. Pojęcia nie miał, jak długo ejakulował. Dziesięć sekund? Dziesięć minut? Godzin? Czuł tylko, że za każdym łykiem jego krwi, odpalał kolejną porcję, czując rozpacz, bo wiedział, że w życiu nie zazna z nikim takiej rozkoszy. Złapał ją za potylicę i docisnął mocniej, nie bacząc na to, że może zostać wyssany do cna. Jeśli ma umrzeć, to tylko w ten sposób. Po chwili odsunęła się, pomimo jego prób, by ją zatrzymać. Była tak silna, że nie miał z nią najmniejszej szansy, tym bardziej że w szamotaninie spuścił się po raz kolejny.

Mimo napiętych do ostateczności nerwów zarejestrował moment, kiedy wyjęła kły z jego szyi. Ból w miejscach ukłuć ustąpił zaraz, kiedy zaczęła go delikatnie lizać, chyba po to, by zamknąć rany. Manny zapadł w półsen, oczy przymknęły mu się same, głowa opadła na piersi jak balon, z którego uszło powietrze. Kątem oka podziwiał nieskazitelny profil Panikhi. W mdłym świetle monitora widział, jak oblizuje wargi... Nie, to nie był monitor, bo wygaszacz włączył się i na czarnym ekranie świeciło tylko logo Windowsów. To od niej biła ta poświata. Była w niej skąpana od stóp do głów. Domyślał się, że to za sprawą tego, co zrobili... I w dechę. Nagle zaniepokoiła się. - Dobrze się czujesz? Nie opiłam cię zbytnio? - Ja... - Przełknął raz, potem drugi. Język stanął mu kołkiem w gardle. Ja... Na pięknej twarzy Panikhi odbiło się przerażenie. - O, cóżem uczyniła, na wrota Zanikhu! Z wysiłkiem podniósł głowę. - Było cudownie. Lepiej by było tylko, gdybym doszedł w tobie. Przyjęła jego słowa z ulgą. Zaraz jednak obudziła się w niej ciekawość. - Doszedł... Dokąd? Co to znaczy?

Rozdział 22 W BUNKRZE JANE SZYBKO KRĄŻY PO POKOIU. Otwiera drzwi szafy, wyciąga białe koszule i rzuca za plecy na łóżko. W pośpiechu zrzuca wieszaki na podłogę albo w głąb szafy, ale ma to gdzieś. Nie płacze i jest z tego dumna. Za to cała drży tak, że z trudem udaje jej się zachować cielesność rąk. Kiedy stetoskop zsuwa jej się z szyi i ląduje na dywanie, przystaje tylko po to, żeby go nie rozdeptać. - Niech to szlag... Podnosi stetoskop, patrzy na łóżko i dochodzi do wniosku, że może pora dać sobie siana z białymi koszulami. Na pościeli z czarnego jedwabiu piętrzy się ich stos. Wycofuje się z pokoju, siada przy stosie białych podkoszulków od Hanes i gapi się w szafę. Podkoszulki V i jego skóry nadal wiszą schludnie, natomiast jej połowa wygląda, jakby wybuchł wulkan. Bardzo trafna metafora. W dodatku w V też drzemie wulkan. Jezu... co też ją naszło? Tymczasowa wyprowadzka do kliniki nie rozwiązuje problemu. Będąc w małżeństwie, powinno się zostać i przedyskutować całą sytuację. Tak właśnie ratuje się związki. Jeśli teraz odejdzie, to nie wiadomo, czym się to skończy. Ile trwał ich powrót do siebie? Dwie godziny. Fantastyczny wynik! Wyjęła komórkę, wcisnęła utwórz wiadomość. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w ekran, wreszcie zaczęła pisać. Trudno zmieścić wszystko, co by się chciało powiedzieć, w stu sześćdziesięciu znakach. A nawet w sześciu wiadomościach po sto sześćdziesiąt znaków. Panikha była jej pacjentką i miała wobec niej pewne zobowiązania. Vrhedny był jej samcem i gotowa była dla niego na wszystko. A jego siostra postawiła Jane pod murem, nie dając jej czasu do namysłu. Vrhednemu jednak dała trochę czasu. A on go zapewne wykorzystał po to, by udać się do ich matki. Bóg jeden wie, co z tego wyniknie. Patrząc na bałagan w szafie, Jane bez końca roztrząsa całą sytuację, wciąż dochodząc do tego samego wniosku: Panikha ma większe prawo do wyboru swojego losu, niż inni skazywać ją na życie w niewoli. Czy to nie straszne? Straszne. Czy to sprawiedliwe? Niesprawiedliwe. Czy jej koniec byłby bardziej bolesny, gdyby nie umożliwiono jej bardziej humanitarnego rozwiązania? Tak, na sto procent. Jane nie zgadzała się z tokiem rozumowania Panikhi ani jej wyborem. Ale musiała pozostać wierna swojej etyce, nawet w tak dramatycznych okolicznościach. Vrhedny musi dowiedzieć się, jak ta historia wygląda od jej strony.

Zamiast uciekać, zdecydowała się zostać i czekać na niego, by po jego powrocie wspólnie zadecydować, jak wiele zostało z ich związku. Bardzo możliwe, że nie będzie już czego zbierać, o co nie mogła mieć do niego pretensji. W końcu rodzina to rodzina. Ale zachowała się odpowiednio do sytuacji, wypełniając obowiązki lekarza, nawet za cenę utraty... wszystkiego. Wstała, pozbierała z podłogi wieszaki. W szafie pośród butów poniewierało się kilka kolejnych, więc kucnęła i sięgnęła do wnętrza. Jej ręka trafiła na coś miękkiego. Skóra - ale nie but. Co, u diabła? Wyciągnęła spodnie bojowe V. Co robiły wsunięte za buty? W dodatku pokryte jakąś dziwną substancją. Wosk? Czarny wosk? Do tego... Stłumiła okrzyk. Spodnie wysunęły jej się z rąk. Zafundowała mu dosyć wytrysków, by wiedzieć, jak potem wyglądają spodnie. Ale na spermie się nie kończyło. Na spodniach była krew. Czerwona. Czując nadejście nieuchronnego, sięgnęła po raz kolejny do szafy. Po chwili udało jej się wymacać koszulę, również splamioną woskiem i krwią. Nie były to pamiątki z dawnego wcielenia V. To musiało stać się tamtej nocy, kiedy zaszył się w Commodore. Zresztą wosk nadal miał intensywny zapach. Kiedy Vrhedny stanął w drzwiach, natychmiast wyczuła jego obecność za plecami. - Uwierzyłam ci, że byłeś tam sam. - Bo byłem - odparł niechętnie. - Jak więc to wytłumaczysz? - Podetknęła mu spodnie zresztą cała garderoba została już w międzyczasie upchnięta z powrotem do szafy. - Nie byłem z nikim. Cisnęła spodnie z powrotem do szafy. Za spodniami poleciał poplamiony podkoszulek. - Powiem ci tak, jak ty mi wielokrotnie mówiłeś: chwilowo nie mam nic do powiedzenia. I tyle. - Naprawdę sądzisz, że bzykam kogoś na boku? - To co tu robią wobec tego te ciuchy? Nie odpowiadał. Stał tylko nad nią, wysoki i potężny… i dziwnie obcy, chociaż znała jego ciało i twarz równie dobrze, jak własne. Czekała, aż się odezwie do niej. Czekała na ciąg dalszy. W międzyczasie starała się nie zapominać, że młodość V to było jedno wielkie piekło, w którym stoicki spokój i bierny opór były jego jedyną bronią. Ale rozum swoje, a serce swoje. Były takie chwile w życiu kiedy ich miłość wymagała czegoś więcej, niż tylko milczenia wynikającego z traum doświadczanych w młodości. - Kto to był? Butch? - Modliła się o to. Butch był najlepszym kumplem jej męża, więc mogła liczyć na to, że był to odosobniony przypadek. Butch był bezwzględnie wierny swojej krwiczce, więc gdyby zdecydował się na stosunek

sado-masochistyczny z V, zrobiłby to wyłącznie po to, by w ten mroczny, perwersyjny sposób uchronić V przed szaleństwem. Mimo wszystko taką sytuację byłaby w stanie zaakceptować i rozgrzeszyć z niej V - Zgadłam? Pytam, bo to akurat bym zniosła. Vrhedny wydawał się zaskoczony, ale zaraz pokręcił głową. - Nic się nie stało. - Może uważasz, że jestem ślepa? - Głos jej się łamał. - Dopóki nie wyjaśnisz mi tego, pozostanę sam na sam z tymi spodniami i... domysłami, od których rzygać mi się chce. W dalszym ciągu nie reagował. - Chryste, jak mogłeś? - wyszeptała. - O to samo mógłbym spytać ciebie. Ją? Ona przynajmniej miała ważne powody - próbowała pomóc Panice. Niczego się zresztą nie wypierała. V wszedł wreszcie do pokoju. - Masz, przyda ci się. - Podał jej pusty wór żeglarski, w którym zwykle trzymał strój treningowy. Rzucił wór w jej stronę i wyszedł.

Rozdział 23 UZDROWICIEL WYGLĄDAŁ NA WYKOŃCZONEGO, a jednocześnie dziwnie zadowolonego. Czekając, aż odpowie na jej pytanie, wydawała się bardziej przejęta jego ciężkim stanem, niż on sam. Krew uzdrowiciela miała pyszny, dosadny smak czerwonego wina. Spływała po języku, przez gardło, do żołądka, skąd rozchodziła się po całym ciele. Pierwszy raz w życiu piła krew z szyi. Wybranki w Sanktuarium nie potrzebują regularnych dokrwień. Ona sama, będąc zamrożona, tym bardziej nie potrzebowała krwi. Picie z nadgarstka Ghroma pamiętała jak przez mgłę. Ciekawe, że obie krwi miały podobny smak, chociaż krew królewska była intensywniejsza. - No więc, co znaczy: dojść? Uzdrowiciel odchrząknął. - To... hmm, to się dzieje, kiedy jest się blisko z kimś, kogo się kocha. - Pokaż. Zaśmiał się głębokim, aksamitnym głosem. - Zrobiłbym to z przyjemnością, możesz mi wierzyć. - Czy to jest coś, co... ja mogłabym ci zrobić? Kaszlnął z zakłopotaniem. - Już to zrobiłaś. - Naprawdę? Kiwnął powoli, ociężale przymykając powieki. - Naprawdę. Dlatego muszę teraz wziąć prysznic. - A potem mi pokażesz. - To nie była prośba, tylko żądanie. Gdy ścisnął ją mocniej, odniosła wrażenie, że jest podniecony. - Tak - wymruczała. - Wszystko mi pokażesz. - Z rozkoszą - powiedział stłumionym głosem. - Wszyściutko. Kiedy patrzył na nią, jakby znał tajemnice, których istnienia nawet nie przeczuwała, doszła do wniosku, że nawet gdy się jest sparaliżowanym, warto żyć. Więź, która ich łączyła, i obopólne podniecenie były cenniejsze od jej nóg. Przeraziła się nagle na myśl, że mogło ją to ominąć. Musi podziękować swojemu bliźniakowi. Jak mu się odwdzięczy? - Pozwól, że cię odniosę do twojego pokoju. - Choć była ciężka, uzdrowiciel dźwignął ją lekko. Jak wezmę prysznic, umyję cię. Zmarszczyła nos z obrzydzeniem. - Bardzo po szpitalnemu. Na jego twarzy znów pojawił się tajemniczy uśmiech. - Nie w moim wydaniu, możesz mi wierzyć. - Zmienił temat. - Czy mogłabyś z powrotem zapalić światło, żebym niosąc cię, nie władował się na coś? Jarzysz się, ale obawiam się, że to trochę za mało.

Panikha nie bardzo wiedziała, o czym mówi, dopóki nie podniosła ręki do góry. Uzdrowiciel mówił prawdę. Jej skóra wydzielała fosforyczną poświatę... Czyżby to była jej reakcja na seks? Doszła do wniosku, że byłoby to logiczne. W końcu dzięki niemu tryskała szczęściem i promieniała nadzieją. Pokiwał głową, kiedy mentalnym rozkazem zapaliła lampy i odblokowała zamek w drzwiach. - Trzeba przyznać, że znasz parę sztuczek. Niewykluczone, ale nie te, na których by jej zależało. Chętnie zrobiłaby mu to samo, co on jej... ale nie znała żadnych tajemnych technik, których mogłaby go nauczyć, nie mogła ofiarować mu swojej krwi, bo człowiekom jest niepotrzebna do szczęścia, a może być wręcz zabójcza. - Chciałabym ci się jakoś odwdzięczyć - mruknęła. - Za co? - Za to, że mnie tu odwiedziłeś i pokazałeś mi... - Mojego kumpla? Fakt, jest inspirujący... Prawdę mówiąc, bardziej ją podniósł na duchu samiec z krwi i kości, niż tamten na ekranie. - Właśnie - potaknęła uprzejmie. Zaniósł ją do pokoju i delikatnie położył do łóżka, a potem bardzo starannie przykrył, ostrożnie popodłączał do urządzeń, a na koniec wyklepał jej poduszki. Obsługując ją, cały czas pilnował, by mieć kitel zasunięty na kroczu. W końcu stanął w nogach jej łóżka. - Wygodnie? - Kiwnęła głową. - Zaraz wracam. Wołaj, gdybyś mnie potrzebowała. Zniknął w łazience, nie domykając za sobą drzwi. Światło z pokoju wdzierało się do komnaty rosy. Widziała wyraźnie, jak odziana w biały kitel ręka uzdrowiciela wsuwa się do środka i przekręca kran, przyzywając gorący deszcz. Potem zrzucił ubranie. Wszystko. A potem mignęło jej jego wspaniałe ciało, kiedy wszedł pod kaskadę, zasuwając za sobą szklane drzwi. Dźwięk kaskady zmienił brzmienie, więc odgadła, że rosa odbija się od ciała uzdrowiciela. Ciekawe, jak też wyglądał mokry od wody, śliski, rozgrzany, a do tego cholernie męski? Dźwignęła się na poduszkach i wychyliła na bok, najpierw nieznacznie, potem bardziej, aż wreszcie prawie zawisła na krawędzi łóżka. O, wow. Stał do niej bokiem, ale i tak widziała sporo: jego muskularny tors i ramiona wspierały się na długich, krzepkich nogach. Plama ciemnych włosów na piersi przechodziła w linię wędrującą przez brzuch i jeszcze niżej. Do czorta, słabo widziała, a przecież płonęła z ciekawości.

Jak wygląda jego członek? Czy jest przyjemny w dotyku? Klnąc, przesunęła się do samego końca łóżka. Wyciągnęła szyję, starając się jak najwięcej wypatrzyć przez wąską szparę w drzwiach. Ale uzdrowiciel właśnie odwrócił się i stał teraz plecami do niej. Przełknęła ślinę i podsunęła się jeszcze bardziej do góry, żeby więcej widzieć. Rozpakowywał mydełko, a woda spływała mu po łopatkach, plecach, pośladkach, udach... Potem na karku pojawiła się jego ręka, a kiedy zsuwała się po ramieniu w dół, spływała spod niej mydlana piana. - Odwróć się - szepnęła. - Chcę cię widzieć całego. Jej pragnienie, by widzieć go lepiej, wzrosło, kiedy zaczął się mydlić poniżej pasa. Podniósł jedną nogę, potem drugą; jego ręce sprawnie obmywały uda i łydki. Domyśliła się, że myje członek, bo odchylił głowę do tyłu, a mięśnie jego pośladków napięły się. Myślał o niej. Była tego pewna. A potem odwrócił się. Kiedy ich oczy się spotkały, nagle cofnęli się oboje. Przyłapana na gorącym uczynku, opadła na poduszki, wracając do poprzedniej pozycji i poprawiając kołdrę, którą ją starannie opatulił. Twarz jej płonęła; najchętniej zapadłaby się pod ziemię... Rozległ się głośny skrzyp. Spojrzała do góry. Uzdrowiciel wypadł z łazienki, nie zakręcając prysznica. Brzuch miał cały w mydlinach, które spływały po... Jego członek wprawił ją w szok przemieszany z zachwytem - sterczał dumnie, twardy i potężny. - Czy nic... Mówił coś jeszcze do niej, ale była zbyt zaabsorbowana, by słuchać, zbyt oczarowana, by rozumieć, co mówi. We wnętrzu jej ciała trysnęło jakieś źródło. Jej wagina zaczęła nabrzmiewać, przygotowując się do przyjęcia go do siebie. - Panikho - krzyknął, zakrywając się dłońmi. Ogarnął ją wstyd. Zakryła rozpaloną twarz. - Błagam cię, wybacz, że cię podglądałam. Uzdrowiciel złapał kurczowo framugę drzwi. - Nie o to... - Potrząsnął głową, jakby próbował dojść do siebie. - Czy wiesz, co robiłaś? Mimo woli wybuchnęła śmiechem. - Tak. Możesz mi wierzyć, uzdrowicielu, że byłam w pełni świadoma, na co patrzę. - Podniosłaś się i uklękłaś w nogach łóżka. Serce w niej zamarło. Chyba się przesłyszała. Nawet na pewno.

Widząc szeroko otwarte oczy Panikhi, Manny rzucił się do przodu - po czym zorientował się, że jest goły jak święty turecki, a więc nie dość, że świeci gołym tyłkiem, to jeszcze stoi mu jak pałasz. Porwał z łazienki ręcznik, owinął wokół bioder i dopiero wtedy odważył się podejść do łóżka. - Ja nie... chyba ci się zdawało - powiedziała Panikha. - Nie mogę... - Ależ możesz... - Kiedy ja tylko chciałam wychylić się jak najbardziej poza łóżko. - Ale jakim cudem dotarłaś do końca łóżka? A potem wróciłaś z powrotem na miejsce? Ściągając brwi, z namysłem powędrowała wzrokiem w stronę nóg łóżka. - Nie wiem. Przyglądałam się tobie i nic poza tobą nie widziałam. Jako mężczyzna poczuł się niezwykle dowartościowany. Być pożądanym przez kogoś takiego jak Panikha? Zaraz jednak doszedł w nim do głosu lekarz. - Pozwól, że sprawdzę, co się dzieje. Zsunął kołdrę z jej nóg i zrolował na udach. Przejechał palcem po podeszwie jej kształtnej stopy. Spodziewał się, że drgnie. Nie drgnęła. - Czujesz coś? Pokręciła głową, więc powtórzył to samo z drugą stopą. Zamknął w dłoniach jej smukłe kostki. - Czujesz coś? W jej oczach czytał czarną rozpacz. - Nic nie czuję i nawet nie wiem, co rzekomo widziałeś. Badał ją teraz wyżej, na łydkach. - Klęczałaś. Przysięgam, że tak było. Jeszcze wyżej, w stronę jej jędrnych ud. Dalej nic. A przecież musi mieć jakąś władzę w nogach, nie ma innego wyjaśnienia, chyba że to on miał omamy. - Nie rozumiem - powtórzyła. On też nie rozumiał, ale chciał rozwikłać tę zagadkę. - Muszę jeszcze raz obejrzeć twoje zdjęcia. Zaraz wracam. W gabinecie z pomocą pielęgniarki wyszukał w komputerze dokumentację medyczną Panikhi. Wprawnie przeleciał wszystko: oddech, tętno, uwagi po kolejnych badaniach, rentgen - znalazł nawet zdjęcia, które jej robił w St. Francis, co było pewnym zaskoczeniem. Ciekawe, skąd wzięli jej MRI skasował plik, kiedy tylko pojawił się w systemie szpitala. Naturalnie teraz chętnie go powitał. Kiedy skończył, oparł się wygodniej na krześle, dopiero chłód w łopatkach uprzytomnił mu, że ma na sobie tylko ręcznik. Co by wyjaśniało, dlaczego pielęgniarka tak uciekała oczami, kiedy z nią rozmawiał. - Co, u diabła? - mruknął, patrząc na najświeższe zdjęcie rentgenowskie.

Kręgosłup Panikhi był w idealnym stanie, kręgi prawidłowo ułożone jeden nad drugim. Widmowy rysunek na czarnym tle przekazywał mu dokładny obraz jej pleców. Wszystko - od jej wyników, po badanie sprzed paru minut - wskazywało na to, że jego wnioski po ponownych oględzinach były słuszne: choć odwalił najlepszą robotę w swoim życiu, rdzeń kręgowy uległ nieodwracalnemu zniszczeniu. Koniec, kropka. Nagle przypomniał sobie wyraz twarzy Goldberga, gdy się wydało, że nie odróżnia dnia od nocy. Potarł oczy, zastanawiając się, czy znowu mu odbija. Ale przecież wzrok go chyba nie myli. A może? Nagle, jakby piorun w niego strzelił. Odwrócił się i zerknął na sufit. Tak jak się spodziewał, w rogu dostrzegł kamerę, która musiała obejmować zasięgiem cały gabinet. W pokoju rekonwalescencyjnym musiało być takie samo ustrojstwo. Na bank. Wstał, podszedł do drzwi i wyjrzał na zewnątrz, rozglądając się za miłą, jasnowłosą pielęgniarką. - Halo-o! Jego głos odbił się echem po korytarzu, ale nikt nie odpowiadał, więc ruszył przed siebie na bosaka. Nie bardzo wiedział, w którą stronę iść, ale na czuja ruszył w prawo, przyśpieszając kroku. Mijając kolejne drzwi, stukał, a potem naciskał klamkę. Większość była zamknięta, a te, w których klamka ustąpiła, okazywały się... salami lekcyjnymi. Na końcu otwarł drzwi do wielkiej, profesjonalnie wyposażonej siłowni. Zza kolejnych drzwi dobiegał łomot, jakby ktoś próbował zarżnąć bieżnię za wszelką cenę. Postanowił podjąć wędrówkę. Był półnagą ludzką istotą w świecie wampirów, mimo to trudno mu było uwierzyć, by pielęgniarka śmigała na bieżni, będąc na dyżurze. Poza tym kroki były niepokojąco ciężkie i twarde, a on w obecnym nastroju byłby gotów z kopa otworzyć drzwi i skopać tyłek każdemu, kto się nawinie. Ale miał za zadanie pomóc Panice, a nie podbić sobie bębenek czy podnieść kwalifikacje bokserskie. Wycofał się i ruszył w odwrotnym kierunku, stukając i otwierając te drzwi, które chciały ustąpić. W miarę jak szedł, klimat pomieszczeń coraz mniej kojarzył się ze szkołą, a coraz bardziej z pokojem przesłuchań na komendzie policji. Na samym końcu znajdowały się pancerne drzwi, jakie znał tylko z filmów. Raczej prowadziły na zewnątrz. Naparł całym ciałem, ale drzwi, ku jego zaskoczeniu, ustąpiły bez wysiłku. Wypadł na parking podziemny, gdzie przy krawężniku stało zaparkowane jego porsche. - Co tu robisz, do diabła?

Podniósł wzrok i zobaczył zaciemnione szyby cadillaca: okna, felgi, maskownica, wszystko było czarne. Przy samochodzie stał gość, którego widział pierwszej nocy, ten, który wydał mu się dziwnie znajomy. - Skądś cię znam - powiedział Manny. Drzwi zamknęły się za nim. Wampir wyjął z kieszeni bejsbolówkę i założył na głowę. Red Sox, no właśnie. Do tego ten bostoński akcent. Pozostawało jedynie pytanie, w jaki sposób wampir mógł nabrać akcentu robotniczych dzielnic Bostonu? - Ładny krzyżyk - mruknął tamten, patrząc na łańcuszek na piersi Manny'ego. - Szukasz swoich ciuchów? - Tak, ktoś mi je zwędził. - Manny w zaparte rżnął głupa. - Żeby się przebrać za lekarza? - Może u was jest właśnie Halloween i nikt mi o tym nie powiedział? Spod granatowego daszka wychynął uśmiech, odsłaniając ukraszoną górną jedynkę oraz... garnitur kłów. Mózg Manny'ego pracował gorączkowo. Ten gość na bank był dawniej człowiekiem. Jakim cudem zamienił się w wampira? - Radziłbym ci nie wytężać mózgownicy, tylko wrócić do kliniki i się ubrać, zanim tu dotrze Vrhedny. - Wiem, że cię gdzieś widziałem i w końcu wszystko mi się poskłada. Ale teraz mam ważniejsze sprawy - potrzebuję dostępu do materiałów z kamer w klinice. Z twarzy wampira zniknął kpiący uśmieszek. - A to dlaczego? - Ponieważ moja pacjentka przed chwilą podniosła się do siadu - przez co rozumiem nie tylko fakt, że się dźwignęła na poduszkach. Nie było mnie akurat w pokoju, a chciałbym zobaczyć, jak to się odbyło. Red Sox wyglądał, jakby go zatkało. - Chwileczkę. Co ty pieprzysz, u diabła? - Mam ci odegrać tę scenę, czy jak? - Nie, dziękuję. Nie chcę, żebyś wił się przede mną na ziemi w samym ręczniku. - Ja też o tym nie marzę. - Poważnie? - Poważnie. Mnie też nie kręci robienie ci na klęczkach laski. Wampir zarechotał. - Trzeba ci przyznać, że jesteś mocny w gębie. Dobra, pomogę ci, ale musisz się ubrać, stary. Jeśli V spotka cię w takim stroju w pobliżu jego siostry, będziesz musiał sam sobie przyszyć nogi do dupy. Gdy wampir ruszył w stronę drzwi, na Manny'ego spłynęło olśnienie. To nie był szpital... - Widziałem cię u świętego Patryka! Podczas mszy o północy siedziałeś zawsze sam w tyle nawy. Zawsze miałeś tę czapkę na głowie.

Koleś otworzył drzwi przed Mannym, a sam odsunął się na bok. Trudno powiedzieć, na co patrzył, bo jego oczy kryły się pod tym cholernym daszkiem. Mimo to Manny gotów był się założyć, że patrzą w sufit. - Nie wiem o czym mówisz, kolego. Bujać to my, ale nie nas, stwierdził w duchu Manny.

Rozdział 24 WITAJCIE W NOWYM ŚWIECIE. Xkohr wyszedł w noc. Wszystko było inne, niż to, do czego przywykł. Zamiast zapachu lasu wokół zamku, poczuł smog i wyziewy z rynsztoka stęchły oddech metropolis, a zamiast tętentu sarnich racic, oddalających się po miękkim poszyciu, osaczył go warkot silników, wycie syren i wkurwione głosy człowieków. - Zaiste, Dholorze, wykwintny nam znalazłeś lokal - zadrwił. - Rezydencja powinna być gotowa na jutro. - Mam wierzyć, że prześcignie splendor tego miejsca? - Skinął na kamieniczkę, w której tkwili przez cały dzień. - Wierzaj mi, na pewno będzie ci bardziej odpowiadać. W gruncie rzeczy, zważywszy na ilość czynników, które trzeba było uwzględnić, wampir spisał się na medal. Musieli skonfigurować dwa nocne loty tak, żeby nie narażać się na światło dzienne, a kiedy wreszcie dotarli do tego całego Caldwell, Dholor ogarnął wszystko: rozpadający się dom miał solidną piwnicę, posiłki podawały psańce. Jeszcze nie wylądowali w ostatecznej rezydencji, ale wszystko było na najlepszej drodze. - Wolałbym nie musieć mieszkać w wielkomiejskim plugastwie. - Bądź spokojny, znam dobrze twoje gusta. Xkohr nie lubił przebywać w miastach. Człowieki pędziły przed siebie tępo jak bydło, a że były bezmózgie, nie sposób było przewidzieć ich ruchów. Aktualna lokalizacja miała tylko jedną zaletę: pozwalała zorientować się w mieście, zanim oznajmi o swoim przybyciu Bractwu i swemu „królowi”. Kamieniczka znajdowała się w samym centrum. - Tędy - zakomenderował. Ruszył przed siebie, a jego oddział banitów za nim, w równym szyku. Gród Caldwell w stanie Nowy Jork na pewno miał sporo atrakcji do zaoferowania. Już w dawnych czasach miasta, choć nie tak rzęsiście oświetlone, nocą były podobne do siebie pod każdą szerokością geograficzną: z ulic znikali prawomyślni obywatele, a na ich miejsca wylęgali włóczędzy, wyrzutki i wichrzyciele. I, zgodnie z przewidywaniami Xkohra, po paru przecznicach dostrzegł człowieków siedzących na chodniku we własnych wydzielinach, grupki szumowin buzujących od agresji, flejowate samice wypatrujące jeszcze bardziej flejowatych samców. Nikt jednak nie ważył się wejść w drogę grupie sześciu sążnistych chłopa - choć byłby bardzo rad, gdyby do tego doszło. Rozsadzała ich energia, choć, jeśli szczęście im dopisze, wyładują ją na prawdziwym wrogu, pierwszym godnym przeciwniku, jakiego napotkają od dwóch dziesiątków lat. Skręcili za róg, natykając się na rój człowieków. Przed kilkoma jasno oświetlonymi lokalami z szynkwasem stały, po obu stronach ulicy, kolejki skąpo

ubranych klientów czekających, aż we wnętrzu zwolni się miejsce. Nie umiał odszyfrować szyldów nad odrzwiami owych przybytków, ale nerwowa paplanina i gestykulacja oczekujących, którzy niecierpliwie przestępowali z nogi na nogę, sugerowały, że liczą na chwile błogiego zatracenia. Chętnie by ich wyrżnął w pień. Nagle poczuł wyraźnie, że kosa wrzyna mu się w plecy: złożona na pół spoczywała w uprzęży pod skórzanym prochowcem długim aż do ziemi. Starał się ją udobruchać obietnicą skoszenia paru reduktorów. - Palce lizać - mruknął Cypher. Naturalnie nie miał na myśli jadła, tylko szereg cór Koryntu, które właśnie mijali. Ladacznice demonstrowały swoje wdzięki, spojrzeniami ubarwionych oczu wabiąc samców, których mylnie brały za przedstawicieli swojej rasy. A dokładnie: wabiąc spojrzeniami wszystkich, z wyjątkiem Xkohra, od którego odwracały twarz ze wstrętem. - Nie teraz - ostudził Cyphera. - Potem. Dopilnuję, byście nasycili wasze chucie. Sam raczej nie weźmie w tym udziału, ale zdawał sobie sprawę, że jego woje potrzebują pokarmu różnej maści i nie miał nic przeciwko temu, by im go zapewnić - dawno już zorientował się, że żołnierz lepiej walczy, jeśli sobie przedtem porucha. Zresztą, kto wie, może sam sobie też wypatrzy jakiś kąsek - o ile, oczywiście, samica przełknie jego wygląd. Ale w końcu to był ich zawód. Niejeden raz płacił dziewkom za to, by pozwoliły mu obcować z sobą. Zawsze mógł je wziąć siłą, do czego czuł jednak wstręt, choć wolał się nikomu nie zwierzać z tej słabości. Ale na obłapianki przyjdzie czas dopiero nad ranem. Najpierw muszą rozeznać się w swoim nowym rewirze. Kiedy minęli zgęstkę klubów, znaleźli się dokładnie w scenerii, jakiej poszukiwał, w mieście, a przecież jakby na pustyni. Mijali sektory budynków, które wyludniały się nocą, albo stały od dawna porzucone, ulice, po których nic nie jeździło, mroczne, ustronne zaułki, wymarzone do walki. Wróg bez wątpienia kręcił się w tej okolicy: obie strony w tej wojnie łączył imperatyw nierzucania się w oczy. W okolicy takiej jak ta, mogli walczyć nie zwracając niczyjej uwagi. Xkohr rwał się do bitki; z zadowoleniem wsłuchiwał się w tupot kroków swoich towarzyszy. To dopiero będzie... Skręcając za kolejny narożnik, przystanął. O przecznicę dalej, po lewej, zobaczył gromadę czarno-białych samochodów zaparkowanych w półokręgu u wylotu zaułka, niczym kolia wokół szyi damy. Nie rozumiał, co jest napisane na drzwiach, ale niebieskie świtała na dachach poinformowały go, że ma do czynienia z policją człowieków. Pociągnął nosem. Śmierć. Śmierć jeszcze świeża, ale zapach nie był już tak soczysty, jak zaraz po zejściu.

- Człowieki - wycedził. - Gdyby nie to, że są bandą partaczy, dawno by się wyrżnęli w pień. - Otóż to - poparł go któryś z towarzyszy. - Naprzód - zakomenderował, podejmując marsz. Mijając miejsce zbrodni, dostrzegli grupkę samców człowieków, które wyglądały, jakby zbierało im się na wymioty. Nerwowo gestykulując, stały wokół jakiejś wielgachnej skrzyni, jakby się bały, że ze środka wyskoczy diabeł i capnie ich za kuśki. To właśnie całe człowieki. Wampiry zaraz wskoczyłyby do skrzyni i rozprawiły się z czortem - w każdym razie wampiry godne swego miana. Człowieki nabierały jajec, dopiero kiedy pomajstrował przy nich Omega. Promień światła latarki Jose de la Cruza padł na kolejne okaleczone zwłoki, tym razem w wielkim, kartonowym, poplamionym pudle, chyba po lodówce. Nie zobaczył zbyt wiele, bo denatka złożyła się w scyzoryk pod wpływem grawitacji, ale niechlujnie ogolone włosy i pas zdartej skór na ramieniu sugerowały, że ma przed sobą drugi egzemplarz z serii. Zbrodniarz zapewne i tym razem gdzie indziej odwalił mokrą robotę, po czym podrzucił zwłoki w centrum Caldwell i ruszył znów na łowy. Dorwać sukinsyna. Zgasił latarkę i spojrzał na zegarek. Chłopcy z kryminalnego przeszukiwali teren, pani fotograf pstrykała jak najęta, nadszedł więc czas, by przyjrzeć się zwłokom. - Koroner jest już gotów do oględzin - odezwał się Veck zza pleców Jose. - Potrzebuje pomocy. Jose odwrócił się na pięcie. - Masz rękawiczki... Urwał i zagapił się w dal. Za plecami jego partnera szła zaułkiem grupa mężczyzn w szyku klinowym: jeden na przedzie, za nim dwóch, a na ogonie trzech. Wszyscy byli ubrani na czarno. Szli w idealnym szyku, po wojskowemu równając krok. Druga rzecz: Jose uderzył ich wzrost: jeden w drugiego były to same chłopy na schwat i chętnie by sprawdził, co też za broń wybrzusza się pod ich czarnymi płaszczami o zuniformizowanym kroju, jednak policja nie ma prawa rewidować cywilów tylko dlatego, że groźnie wyglądają. Jeden z drabów obrócił się w ich stronę i Jose zapisał sobie w pamięci twarz, którą tylko matka mogła kochać: chudą, kanciastą, z zajęczą wargą, której nie zoperowano w dzieciństwie. Mężczyzna, nie przerywając marszu, raz jeszcze odwrócił się w ich stronę. - Poruczniku? Jose otrząsnął się z rozmyślań. - Przepraszam, zagapiłem się. Masz rękawiczki?

- Właśnie trzymam je w ręku. - Racja. Dzięki. - Jose wziął parę lateksowych rękawic i włożył na ręce. Masz... - Worek? Mam. Veck był ponury i skoncentrowany co dodawało mu skuteczności: chłopak był młody, nie miał jeszcze trzydziestki, ale radził sobie jak stary wyga. Jak dotąd Jose mógł mu wystawić tylko najlepszą opinię. Ale pracowali razem dopiero od półtora tygodnia. To, kto na miejscu zbrodni przesuwa ciała ofiar, zależy od wielu czynników. Czasem zajmują się tym Służby Poszukiwania i Ratownictwa, kiedy indziej, jak w tym przypadku, robił to ten, kto był jak raz pod ręką i miał mocny żołądek. - Rozetnijmy pudło z przodu - poradził Veck. - Pobrano już ślady i obfotografowano wszystko. To chyba lepszy sposób, niż wywracać karton i odrywać dno. Jose odwrócił się do policjanta z wydziału śledczego. - Jesteś pewien, że masz wszystko? - Tak jest, poruczniku. Też jestem za. Zabrali się we trzech do roboty: Veck i Jose przytrzymywali przednią ścianę pudła, pozwalając chłopakowi z dochodzeniówki ciąć karton nożem. Na koniec Jose z Veckiem ostrożnie opuścili bok pudła. Kolejna młoda kobieta. - Jezu, znów to samo - mruknął koroner. To samo, czyli, że nieszczęsna dziewczyna nie dosyć, że zginęła, to jeszcze była torturowana jak jej poprzedniczki. Veck zmełł przekleństwo. Obchodzili się z nią ostrożnie, jakby nawet po śmierci jej ciało mogło czuć dotyk. Przenieśli ją raptem pół metra dalej i położyli na rozpiętym worku na zwłoki, tak by koroner i pani fotograf mogli zrobić swoje. Veck wciąż kucał przy dziewczynie. Twarz miał w pełni opanowaną, ale Jose czuł, że się w nim gotuje... Błysk flesza rozdarł mroki zaułka, profanując chwilę, jak krzyk w kościele. Jose odwrócił się błyskawicznie, by sprawdzić, kto to; głowy wszystkich powędrowały w tę stronę. Veck pierwszy nie wytrzymał i ruszył w pościg. Intruz nie zamierzał ryzykować: korzystając z faktu, że oczy wszystkich były skupione na ofierze, bezczelnie dał nura pod taśmę policyjną, ale zaplątał się i upadł. Pozbierał się błyskawicznie i pomknął do samochodu. Jednak Veck miał nogi sprintera i doskonałe wybicie, jak na to, że nie był czarny, więc nie przeszedł pod taśmą, tylko przesadził ją jednym susem i wskoczył na karoserię sedana. Ciąg dalszy Jose rejestrował, jak w zwolnionym tempie. Kiedy chłopaki z policji rzucili się w sukurs Veckowi, fotograf spanikował. Dodał gazu z piskiem opon... i staranował taśmę.

- Jasny gwint! - Jose myślał gorączkowo, jak osłonić ciało. Auto grzało prosto na karton. Nogi DelVecchio gibały się w powietrzu, ale zuch mocno trzymał się maski; udało mu się wsunąć rękę przez uchylone okno, złapać za kierownicę i władować samochód w kontener na śmieci, raptem metr od nieszczęsnej denatki. Poduszki eksplodowały, silnik zarzęził złowieszczo, Veck wyleciał w powietrze, przelatując nad kontenerem. Jose czuł, że do śmierci nie zapomni widoku swojego partnera, jak frunie, połyskując policyjną blaszką w rozwianej bluzie, spod której wystawała mu broń. Z głośnym tąpnięciem wylądował na plecach. Nie czekając, aż mu ktoś poda rękę, zerwał się i pomknął rączo, jak zając z reklam energizera, w stronę grupki chłopaków, którzy wyciągając broń, otaczali samochód. Odepchnął wszystkich, otwarł drzwi i wyciągnął na zewnątrz półprzytomnego amatora hardkorowych zdjęć, który wyglądał, jakby miał zaraz dostać zawału: gamoń był nalany jak święty Mikołaj i miał krwisty ryj opoja. Miał też kłopoty z oddychaniem - może od tego, że się nawdychał pyłu z poduszki powietrznej, albo od tego, że spotkał się oczami z Veckiem i czuł, że czeka go ostry wpierdol. Ale Veck tylko rzucił go na ziemię i zanurkował do wnętrza samochodu, szperając między sflaczałymi poduszkami. Zanim zdążył złapać aparat i posłać w ślad za fotografem, Jose zrozumiał, że pora włączyć się do sprawy. - Będzie nam potrzebny jako dowód rzeczowy - warknął widząc, jak Veck, wysiadłszy z auta, robi zamach, jakby miał pieprznąć nikonem o bruk. - Ej! - Jose złapał swego partnera oburącz za nadgarstek i runął całym ciałem na jego pierś. Rany, ależ to był kawał chłopa - wysoki i nieźle napakowany. Przez moment Jose zwątpił, czy w ogóle mu się uda obezwładnić Vecka. Udało mu się jednak odrzucić go do tyłu: DelVecchio grzmotnął plecami w maskę. Jose miał spokojny głos, chociaż musiał użyć całej siły, żeby utrzymać chłopaka w miejscu. - Rusz tylko głową. Jeśli rozwalisz aparat, nie będziemy mogli wykorzystać jego zdjęć przeciwko niemu. Słyszysz, co mówię? Puknij się w łeb... Wzrok Vecka powędrował w stronę zatrzymanego. Szczerze mówiąc, chłód jego spojrzenia był trochę niepokojący Nawet podczas akcji wymagających maksymalnej mobilizacji psychofizycznej DelVecchio był zdumiewająco wyluzowany i skoncentrowany do granic... a przy tym przerażająco skuteczny. Jose czuł, że gdyby nie obecność drugiego detektywa, nie tylko nikona spotkałby rychły koniec. Veck byłby zdolny wykończyć go sprawnie, nie tracąc przy tym swojej flegmy.

- Ej, bracie, opanuj się. Veck zamarł w miejscu i Jose, podobnie jak wszyscy, z fotografem włącznie, czekał z zapartym tchem, co zrobi dalej. - Stary, popatrz na mnie. Dziecinne, niebieskie oczy Vecka powoli powędrowały w jego stronę. Zamrugał. Jego uchwyt na aparacie zelżał. Jose, nie puszczając go, wyjął mu z rąk nikona - wciąż nie dowierzał, że najgorsze mają za sobą. - Już dobrze? Veck kiwnął głową, poprawiając marynarkę. Kiedy kiwnął drugi raz, Jose puścił go. To był błąd. Młody doskoczył do fotografa i rąbnął go w szczękę tak, że raczej nie było szans, by została w jednym kawałku. Milczeli zgodnie, kiedy łobuz osunął się w objęcia jednego z chłopaków. Każdy miał na to ochotę, ale Veck przejażdżką na masce zasłużył sobie na pierwszeństwo. Niestety, skutki będą zapewne opłakane: zawieszenie w obowiązkach służbowych, o ile nie pozwanie całej Komendy Głównej w Caldwell. Veck opuścił rękę. - Mogę prosić o papierosa? - mruknął. O ja cię. Jose zassał powietrze do płuc. Chyba nie będzie musiał szukać Butcha O'Neala. Czuł się, jakby patrzył na swojego dawnego partnera. Może powinien dać sobie spokój z tropieniem anonimowego informatora, który w zeszłym tygodniu zadzwonił na komendę. Choć wytoczono cały arsenał policyjnych środków, poszukiwania spełzły na niczym. I może dobrze. W pracy aż nadto wystarczy mu jedno źródło wiecznych zaskoczeń o wyraźnych skłonnościach do samozniszczenia.

Rozdział 25 W OŚRODKU TRENINGOWYM BUTCH NAKRĘCAŁ SIĘ, żeby z lojalności wobec V nienawidzić chirurga, choćby za to, że sterczał tutaj owinięty w sam ręcznik jak jeden z Chippendalesów. Aż strach pomyśleć, że ten mięśniak kręcił się wokół Panikhi goły jak święty turecki. Co innego, gdyby był zbudowany, powiedzmy, jak mistrz szachownicy. Niestety, wyglądało bardziej, jakby do siostry V dobierał się John Cena. Skąd, u diabła, takie ciało u łapiducha? Trzeba jednak poczytać mu na plus, że włożył czysty kitel, który mu wydał Butch, tym samym tracąc szansę na karierę damskiego striptizera. A kiedy zasiedli obaj przed monitorem w gabinecie, facet wydawał się szczerze przejęty Panikhą i jej sytuacją. Siedzieli teraz, gapiąc się w ekran komputera jak para psów, które chłoną Animal Planet z bezradną fascynacją, bo nie wiedzą, jak pogłośnić czy przerzucić się na inny kanał. Normalnie Butch dzwoniłby już albo pisał SMS do Vrhednego, ale z powodu konfrontacji odchodzącej w Bunkrze nie mógł zrobić żadnej z tych rzeczy. Jezu, miał nadzieję, że V i Jane uda się jakoś dogadać. - Co teraz? - przerwał ciszę chirurg. Butch wrócił do rzeczywistości. Ujął myszkę. - Jak to co? Będę próbować dalej. Módlmy się, żebym znalazł pliki z kamery. Nachylili się jednocześnie w stronę ekranu, jakby licząc, że ich bliskość doda sił myszy, by znalazła to, czego szukają. - Słabo się znam na tym draństwie - mruknął z odrazą chirurg. - Osobiście wolę ręczną robotę. - Ja też. - Idź do menu startowego. - No przecież idę... - O, kurwa - zaklęli chórem, patrząc na chłam folderów, plików, programów... Rzecz jasna, darmo by szukać pliku „Monitoring”, „Kamery” czy „Kliknij tu, durniu, a znajdziesz to, o co ci chodzi”. - Czekaj, może trzeba poszukać pod „video”? - zasugerował chirurg. - Niezły pomysł. Przysunęli się jeszcze bardziej, tak że prawie trącali nosami monitor. - Mogę wam w czymś pomóc? Butch obejrzał się za siebie.

- O, jest Jane. Słuchaj, szukamy cyfrowego zapisu z kamer monitoringu. Urwał. - Wszystko dobrze? - Tak, tak... Akurat. Wcale na to nie wyglądało. Czuł podświadomie, że nie powinien jej pytać, gdzie jest V - ani też liczyć na to, że Vrhedny pojawi się wkrótce. - Mógłbym cię prosić na minutkę? - spytał, wstając. - Ja... Przerwał jej protest. - Dzięki. Chodźmy na korytarz. Manello, szukaj, nie poddawaj się. - Ani myślę - odparł cierpko Manny. - Co się dzieje? - spytał cicho, kiedy znaleźli się z Jane na korytarzu. Wybacz, że wtykam nos w nie swoje sprawy, ale muszę to wiedzieć. Jane splotła ręce na piersi i zapatrzyła się w dal. Wyglądała nie tyle, jakby chciała się uchylić od odpowiedzi, ile jakby odtwarzała w myślach jakąś scenę. - Mów coś - poprosił. - Wiesz, czemu przywiózł Manny'ego, prawda? - Nie znam szczegółów, ale... domyślam się. - Jezu, Jane wyglądała, jakby się miała powiesić. - Jako lekarz, widzę to pod wieloma kątami. Może uda ci się złożyć z tego obraz sytuacji... - Na pewno. Kurczę blade... - To jeszcze nie wszystko. Kiedy się pakowałam, odkryłam na dnie szafy parę skórzanych spodni umazanych czarnym woskiem, krwią i... - Głos jej zadrżał. - Czymś jeszcze. - Jezu Chryste - wymamrotał Butch. Jane umilkła. Wyczuł, że Jane nie chce go wciągać w swoje małżeńskie sprawy. U diabła. Wiedział, że V nie życzy sobie, żeby wtrącał się w jego sprawy, z drugiej strony jednak nie mógł patrzeć, jak tych dwoje zaczyna się oddalać od siebie. - Nie zdradził cię. Masz na myśli tamtą noc sprzed tygodnia? Podłożył się do bicia. Reduktorom. Natknąłem się na niego, jak zbierał cięgi z rąk trzech zbójców, którzy lali go łańcuchami do żywego mięsa. Jęknęła, zakrywając usta dłonią. - O. Boże... - Nie wiem, co tam odkryłaś na spodniach, ale nie miał żadnego towarzystwa. Twierdził, że jest sam. - Ale skąd ten wosk? I ta... - Nie przyszło ci do głowy, że mógł się sam z sobą zabawiać? Jane zatkało. - Nie. Poza tym mógł mi to od razu powiedzieć. Stały refren dzisiejszych wypowiedzi.

- Żaden facet nie pali się, żeby wyznać swej żonie, że walił w samotności konia. To zbyt żałosne, poza tym pewnie uznał to za jakąś formę zdrady. Jest ci bezwzględnie wierny. Wymiękł na widok łez napływających do świerkowych oczu Jane. Na co dzień doktorka była równie opanowana jak jej broniec, co dokładało się do jej cnót lekarza. Ale nie była pozbawiona uczuć, i stąd cały ambaras... - Nie płacz, Jane. - Nie wiem, jak nam się uda z tego wybrnąć. V jest zły na mnie, ja na niego. No i jeszcze Panikha... - Chwyciła go za ramię i ścisnęła mocno. - Czy mógłbyś... czy mógłbyś mu pomóc zaspokoić jego potrzeby? Może to uzdrowi jakoś sytuację między nami. Spojrzała mu w oczy. Rety, czy aby na pewno myślą o tym samym? Ale przecież nie mógł jej spytać obcesowo: chcesz, żebym mu spuścił takie baty jak reduktorzy? A może tylko była roztrzęsiona i zdawało jej się, że chce tego? - Nie mogę mu tego dać - powiedziała szorstko. - Nie tylko dlatego, że między nami się nie układa. Po prostu brak mi tego czegoś. Oboje ci ufamy, a on tego bardzo potrzebuje. Obawiam się, że jeśli będzie się przed tym bronił, będzie z nami źle, o ile nie gorzej. Błagam cię, wyciągnij go do Commodore. To bardzo ułatwiało sytuację. - Szczerze mówiąc, myślałem o tym samym. Tak po prawdzie nawet mu to... zaproponowałem. - Dzięki. - Otarła łzy z wkurzeniem. - Znasz go tak samo dobrze, jak ja. Trzeba jakoś skruszyć ten lód wokół niego. Ktoś to powinien zrobić. - Zgadzam się. - Pogładził ją po policzku. - Nie martw się, zajmę się V. Przykryła jego dłoń swoją dłonią. - Dziękuję ci bardzo. Uścisnęli się. Dałby wszystko, żeby Jane i V wrócili do siebie. - Gdzie on jest? - spytał. - Pojęcia nie mam. Dał mi worek, to się spakowałam i wyszłam. Nie widziałam go w Bunkrze, ale też się za nim szczególnie nie rozglądałam. - Znajdę go. Pomożesz Manellowi? Kiwnęła głową, więc ścisnął ją lekko za ramię i ruszył podziemnym przejściem do Bunkra. Tak po prawdzie nie do końca wiedział, w co się pakuje. Wklepał kod, uchylił pancerne drzwi Bunkra i wsunął głowę. Nie poczuł dymu, znakiem czego V jeszcze nie sfajczył chaty. Nie słyszał głośnych przekleństw. Wszędzie rozchodził się zapach świeżego chleba, który zdążyła upiec Marissa. - V? Jesteś tutaj? - Zero odpowiedzi. Dziwnie nie podobała mu się ta cisza. Zajrzał do pokoju Jane i V, ale nie zastał tam nikogo, tylko kosmiczny bałagan. Otwarta szafa ziała pustymi wieszakami, ale on patrzył jak zahipnotyzowany na czarne, skórzane spodnie. Chłopcy z pobożnych,

katolickich rodzin, raczej nie wiedzą wiele o BDSM, ale właśnie zanosiło się na to, że się podszkoli. Wyjął komórkę i zadzwonił do V, nie spodziewając się zresztą, że odbierze. Raczej nie obejdzie się bez GPS-a... - Czuję się, jak za starych, dobrych czasów. Manny patrzył w skupieniu w monitor. Było coś niesamowitego w tym, że siedział przy swojej dawnej koleżance z pracy. Gęsta cisza między nimi zdawała się nabrzmiała od nieporuszonych tematów. - Czemu chcesz obejrzeć podgląd z kamer? - Sama zobaczysz, jeśli go znajdziemy. Jane bez trudu odszukała właściwy program, a po chwili na ekranie pojawił się pokój Panikhi. Zaraz, zaraz, łóżko puste, a na nim tylko wór żeglarski? - To nie ten plik. Otwórz tamten - mruknęła Jane. Zgadza się. Jest. Jego Panikha. Leży wsparta na poduszkach z koniuszkiem warkocza w dłoniach, z wzrokiem wbitym w łazienkę, jakby wyobrażała sobie, że on jest znowu pod prysznicem. O rany, ależ jest piękna. - Tak uważasz - powiedziała łagodnie Jane. Psiakość, znowu myślał na głos. - Czy... czy możemy cofnąć się o jakieś pół godziny? - Nie ma sprawy. Obraz zaczął przewijać się do tyłu - licznik w prawym dolnym rogu odliczał tysięczne sekund. Badał ją teraz owinięty tylko w ręcznik. Ślepy by zauważył, jak między nimi iskrzy. Jezu, ten namiot w kroczu. Jak on spojrzy w oczy Jane? - Zaczekaj. - Nachylił się w stronę ekranu. - Zwolnij. To jest tutaj. Patrzył, jak pośpiesznie wycofuje się do łazienki... - O, ja cię - wyszeptała Jane. To było to: Panikha, wysoka i smukła, klęczała prościutko na środku łóżka z wzrokiem wbitym w drzwi łazienki. - Czy... ona świeci? - Tak. - Zaczekaj... - Jane wcisnęła play i obraz zaczął przesuwać się we właściwym kierunku. - Tu sprawdzasz, czy ma czucie? - Nic nie czuła, w ogóle. No, ale... cofnij jeszcze raz. Tutaj, popatrz, w pełni panuje nad mięśniami nóg. - To niemożliwe. - Jane w kółko odgrywała ten sam fragment. - A jednak to jest prawda! Rany, ona naprawdę klęka. To jakiś cud. Dokładnie tak to wyglądało. Pozostawało jedno pytanie... - Co mogło być czynnikiem, który to wyzwolił? - mruknął w zadumie. - Może ty?

- Wykluczone. Gdyby operacja się udała, klęczałaby już wcześniej. Kiedy ty ją badałaś, też zdradzała wszelkie objawy paraliżu. - Nie mam na myśli twojego skalpela. Jane cofnęła film do punktu, w którym Panikha się podnosi i zatrzymała klatkę. - To ty. Manny spojrzał na obraz, próbując doszukać się czegoś nadzwyczajnego: rzeczywiście, wyglądało, jakby Panikha zaczęła świecić i odzyskała władzę w nogach po tym, jak spojrzała na Manny'ego. Jane przesuwała film klatka po klatce. Odkąd Manny wyszedł z łazienki i Panikha opadła na plecy, poświata zgasła, czucie ustąpiło. - Nic z tego nie rozumiem. Nie widzę związku - mruknął. - Zrozumiałbyś, gdybyś znał jej matkę. - Kogo? - Nie wiem, od czego zacząć. Może... od siebie. Jestem tym, kim jestem, dzięki Pani Kronik. - Dzięki komu? Ja już nic nie kumam. Jane uśmiechnęła się pod nosem. - Nie musisz. To się samo dzieje. Musisz po prostu być przy niej i... patrzyć, jak się zmienia. Manny z powrotem zapatrzył się w monitor. Do diabła, wyglądało, jakby jego arcywróg, cholerny Kozia Broda miał dobrego nosa i przeczuł, co się wydarzy. Albo tylko liczył na to, że tak się sprawy potoczą. Tak czy owak, wygląda na to, że Manny ma zbawienny wpływ na tę cudowną istotę, którą ogląda na ekranie. Skoro tak, nie będzie odstępował jej łoża ani na chwilę. Musi jednak spojrzeć prawdzie w oczy. Nagrodą dla niego nie będzie miłość ani seks, lecz postawienie Panikhi na nogi i przywrócenie jej do normalnego życia. Zdawał sobie sprawę, że po wszystkim nie pozwolą mu z nią zostać. Wyrzucą go jak puste opakowanie po lekarstwie. A to, że czuła do niego miętę? Była jeszcze dziewicą i nie miała pojęcia o tych sprawach. Miała też brata, który wymusi na niej stosowne decyzje. A on? On i tak nic z tego nie będzie pamiętać. Dotarło do niego, że Jane przygląda mu się kątem oka. - O co chodzi? - spytał, nie odrywając wzroku od monitora. - Nigdy cię jeszcze nie widziałam w takim stanie z powodu kobiety. - Nigdy jeszcze nie spotkałem takiej jak ona. - Uniósł dłoń, nie dając jej dojść do głosu. - I daruj sobie przestrogi. Wiem dobrze, co mnie czeka, kiedy będzie po wszystkim. Dranie mogą go na przykład zamordować i wrzucić do rzeki, pozorując wypadek. - Nic takiego nie miałam na myśli. Uwierz mi: wiem, co czujesz. - Naprawdę? - Spojrzał na nią z niedowierzaniem.

- Tak samo się czułam, kiedy poznałam Vrhednego. - Łzy napłynęły jej do oczu, ale spróbowała się opanować. - Wracając od Panikhi i ciebie... - Co się dzieje, Jane? - Nic się nie dzieje. - Przestań udawać. Nigdy cię jeszcze nie widziałem w takim stanie. Jesteś straszliwie przybita... Nabrała tchu. - Mam kłopoty małżeńskie. To dość skomplikowane... Ewidentnie nie miała ochoty wdawać się w szczegóły. - Rozumiem. Cóż, możesz zawsze liczyć na mnie... w każdym razie dopóki wolno mi być tutaj. Potarł twarz. Rozmyślanie o tym, jak długo będzie tutaj, ile mu czasu jeszcze zostało, było bez sensu, ale nie mógł nic na to poradzić. Utrata Panikhi zabiłaby go, chociaż prawie jej nie znał. Zaraz, zaraz. A Jane? Też była człowiekiem, a mimo to mieszkała z nimi. Może jest jakiś... Rany ale by było... - Jane...? - Głos mu ugrzązł w gardle. - Jezu, co się z tobą... Zapomniał języka w gębie. Jane, jakby nigdy nic, siedziała na tym samym stołku, w tych samych ciuchach, w tej samej pozie... a... przecież widział przez nią ścianę, metalowe szafki, drzwi na korytarz i to nie ponad jej ramieniem, tylko na wylot, poprzez jej ciało. Patrzył przez Jane. - Wybacz. W oczach zaczęła gęstnieć, tracąc przejrzystość. Manny zerwał się z krzesła, cofając, póki nie walnął tyłkiem w stół zabiegowy. - Jezu, mów coś do mnie - wychrypiał, łapiąc się za krzyż na szyi. Jane zwiesiła głowę. Odgarnęła za ucho kosmyk krótkich włosów. - Jest wiele rzeczy, których o mnie nie wiesz, Manny. - No to mi o nich powiedz. - Milczała, a on czuł, że zaraz zacznie chodzić po ścianach. - Powiedz wreszcie, bo oszaleję. - Zginęłam, Manny, ale nie w wypadku samochodowym. Wypadek był sfingowany. Poczuł, że się dusi. - Jak zginęłaś? - Od kuli. Zostałam zastrzelona. Umarłam w ramionach Vrhednego. - Kto to zrobił? - spytał bez tchu. - Jego wrogowie. Manny ściskał swój krzyżyk. Nagle dotarło do niego, że święci to coś więcej niż tylko istoty, które prowadzą się wzorowo. - Pod wieloma względami nie jestem osobą, którą kiedyś znałeś, Manny. W jej głosie wyczuł smutek. - Tak naprawdę, nie ma mnie pośród żywych. Właśnie dlatego nie mogłam ci się nigdy ukazać. Nie dlatego, że zadałam się z wampirami, tylko dlatego, że mnie już na tym świecie nie ma.

Przez chwilę mrugał w osłupieniu. W tym wszystkim pocieszało go, że wiadomość, iż jego dawna koleżanka z urazówki jest duchem, spływa po nim jak woda po gęsi. Mózg wyprzągł mu już tyle razy, że raz więcej, czy raz mniej, nie miałoby znaczenia. Choć, oczywiście, to wszystko nie było obojętne dla jego sprawności umysłowej. Ale kto by się czymś takim przejmował?

Rozdział 26 BYŁA NOC. Samotna wędrówka przez miasto doprowadziła Vrhednego pod mosty nad Hudsonem. Wcześniej zmaterializował się w swojej garsonierze, by po paru minutach dojść - o, ironio - do wniosku, że dusi się w przeszklonym wnętrzu z panoramą miasta u stóp, więc wyszedł na taras i teleportował się, zestalając nad rzeką. W tym czasie jego bracia polowali w zaułkach na reduktorów, ale V nie zadowalała rola widza. Chciał walczyć. Sam. Tak sobie przynajmniej wmawiał. Jednak po godzinie bezskutecznego błąkania się dotarło do niego, że wcale mu nie chodzi o pojedynek z reduktorem. Że, po prawdzie, szwenda się bez celu. Czuł dotkliwą pustkę wewnętrzną. Co, u licha, popycha go do tej nocnej wędrówki? Na pewno nic, czego byłby świadom. Przystanął i spojrzał na leniwe, cuchnące wody Hudsonu. Wstrząsnął nim pusty śmiech. Przez całe swojej życie uzbierał więcej wiedzy niż Biblioteka Kongresu. Część była użyteczna - na przykład to, jak walczyć, jak wyrabiać broń, jak zdobywać informacje i jak je zabezpieczać przed dostępem niepowołanych. Do tego znał się na rzeczach, które raczej nie miały zastosowania w życiu codziennym, takich na przykład, jak ciężar cząsteczki węgla, teoria względności Einsteina, czy teorie polityczne Platona. Miał też pewne przemyślenia, do których więcej nie wracał i, przeciwnie, ulubione myśli, którymi lubił się zabawiać, kiedy nie miał nic lepszego do roboty. I oczywiście rzeczy, o których wolał nie myśleć wcale. Pomiędzy owymi bastionami umysłu rozpościerał się pokaźny obszar mózgu pełniący funkcje śmietnika, na który spychał wszystko to, w co nie wierzył. Może był cyniczny dość, że rozkładały się tam, gnijąc, różne bujdy typu: ojcowie kochają synów, czy matka nie odmówi ci niczego... Gdyby wpływy Agencji Ochrony Środowiska rozciągały się na obszary mózgu, ta część jego głowy zostałaby pozwana do sądu, obłożona mandatem i zamknięta na trzy spusty. Zabawna rzecz: ta przechadzka po zasyfionym nabrzeżu sprawiła, że udało mu się wyłowić z wysypiska myśli pewien konkret: Związane samce bez swej samicy są nikim. To ci dopiero nowina. Kochał Jane od zawsze, ale jakieś wewnętrzne skąpstwo nie pozwalało mu jej o tym mówić i kitrał te uczucia w sobie. Kurwa, nawet gdy wróciła do niego po śmierci i na moment zrozumiał, co znaczy szaleć ze szczęścia... nie pozwolił sobie przeżyć tego do końca. Naturalnie, jego zimna powłoka stopniała nieco, ale wgłębi jego duszy nic się nie zmieniło. Nawet nie wyprawił przyzwoitych godów. Po prostu ulokował

Jane w swoim pokoju i kochał każdą spędzaną z nią minutę, jednak w noce prawie się nie widywali. Fakt, że zmarnował tyle czasu, wołał o pomstę do nieba. I doigrał się. Każde zaczęło żyć własnym życiem, a on, mimo całej swojej wiedzy, pojęcia nie miał, jak zasypać przepaść między nimi. Chryste, kiedy trzymała w rękach jego zalane woskiem gacie, czekając, aż coś powie, nie mógł otworzyć ust - pewnie dlatego, że czuł się winny z powodu swoich praktyk w Commodore, co było idiotyzmem, bo nie można kogoś zdradzić z własną ręką. Rzecz w tym, że każda forma nawrotu do tej postaci rozładowania, której kiedyś sobie nie szczędził, wydawała mu się czymś niestosownym, może dlatego, że tkwił w niej element seksu. Jego myśli automatycznie powędrowały do Butcha. Glina zasugerował tak proste rozwiązanie, że V zastanawiał się, jak mógł sam na to wcześniej nie wpaść. Z drugiej strony jednak, na co dzień raczej nie prosi się najlepszego kumpla, żeby ci złoił skórę, aż spłyniesz krwią. Szkoda, że się nie zgadali tydzień wcześniej. Może wtedy sprawy potoczyłyby się inaczej. Co prawda obspermione spodnie nie były jedynym punktem spornym między nim a Jane. Powinna była mu powiedzieć, co planują z Panikhą, żeby mógł podjąć ostateczną decyzję. Czuł, jak rozsadza go gniew. Bał się zajrzeć pod podszewkę dręczącej pustki wewnętrznej. Różni się i zawsze różnił od innych samców, i to nie tylko dlatego, że jego mamuśka jest boginią. Znając jego szczęście, był jedynym związanym samcem na tej planecie, któremu udało się nie złapać doła po utracie krwiczki... tylko od razu pogrążyć w mroku. W mroku szaleństwa. Chociaż nie. Był jeden taki przed nim. Rhezun. Nieodwracalnie postradał zmysły. Może powinni założyć klub. Na powitanie krzyżowaliby klingi sztyletów. Coś w stylu Emo. Nagle skrzywił się i odwrócił pod wiatr. Gdyby nie to, że nie cierpiał swojej matki, zmówiłby modły dziękczynne: w mglistym powietrzu doleciał go ckliwy sztynk reduktorów, wytyczając jasno cel i wytrącając z galaretowatej nicości. Nogi same zaczęły go nieść coraz szybciej. Z każdą sekundą wracał mu humor: sto razy bardziej wolał być robotem do zabijania, niż czarną dziurą. Marzył o tym, by wabić w śmiertelną pułapkę, szarpać kłami i pazurami, kąpać się w krwi reduktorów. Słyszeć rozdzierający wrzask ofiar. Kierując się mdlącym odorem, wbił się w uliczki, meandrując pośród zaułków i przejść między nimi. Woń potężniała z chwili na chwilę, co przyjmował z rosnącym zadowoleniem. Musiało ich być paru, co lepsza, w pobliżu nie uświadczył braci, znakiem czego będzie mógł się zabawić ze swym łupem, nie oglądając na nikogo.

Wziął ostatni zakręt i znalazł się w płytkim zaułku. Przystanął. Zaułek był ślepy, ale budynki po obu stronach działały jak rękaw ewakuacyjny dla bydła, łapiąc cały wiatr nadlatujący znad rzeki, przez co stada molekuł, niosąc na swych raciczkach zapachy, galopowały stadnie wprost do jego nozdrzy. A to co, u diabła? Smród buchał tak potężnie, że nos urywało, ale w polu widzenia nie było żadnych bladolicych lachociągów. Zaułek ział pustką. Jednak wyłowił dziwny ciurkot, jakby ktoś nie dokręcił kranu... Otoczył się warstwą zvidhu, zdjął rękawicę i zaczął oświetlać sobie dłonią drogę. Ruszył, rzucając plamę światła przed sobą. Pierwsze, co zobaczył, to wpuszczona w but nogawka w panterkę... a potem biodro i udo. I koniec. Ciało reduktora zostało przerżnięte na pół równiutko, jak szynka w delikatesach. Z przekrojonej powierzchni wypływały flaki. Wśród oleistej czerni majaczył biały kikut kręgosłupa. V zaciekawił dziwny chrobot. Spojrzał w prawo i ujrzał dłoń... białą dłoń, która orała paznokciami asfalt. Reduktor kończył się na wysokości pasa, mimo to nadal żył, co zresztą nie było cudem. Taka po prostu była już uroda nieumarłych: choćby nie wiem, co nie mogli kipnąć, póki nie dźgnęło się ich w serce czymś ze stali. V uniósł powoli swoją dłonio-latarkę, oświetlając twarz zabójcy, którego język w otwartych ustach drgał, jakby chciał coś powiedzieć. Jak cały młody narybek Korporacji, nie miał jeszcze całkiem bezkrwistej twarzy, a jego włosom daleko było do śnieżnej bieli. V podjął dalszą wędrówkę, przechodząc okrakiem nad szkaradztwem. Parę metrów dalej natknął się na dwie połówki kolejnego drania. Poczuł, że skóra mu cierpnie na karku, co było zawsze sygnałem ostrzegawczym. Świetlistą dłonią zaczął świecić po okolicy. Obawiał się, że dopadła ich przeszłość. W bardzo nieatrakcyjnej postaci. Panikha leżała w szpitalnym łóżku i czekała. Nawet w lepszych czasach cierpliwość nie należała do jej cnót, a teraz miała wrażenie, jakby lata minęły, nim uzdrowiciel wrócił wreszcie, niosąc z sobą prostokątną płytę, trochę podobną do księgi. Przysiadł na łóżku. Na jego męskiej, przystojnej twarzy malowało się napięcie. - Wybacz, że to trwało tak długo. Nie mogliśmy z Jane odpalić laptopa. Pojęcia nie miała, o czym mówi. - Lepiej powiedz to, co mi chcesz naprawdę powiedzieć. Zręcznie uchylił wieko urządzenia. - Musisz to sama zobaczyć.

Przemagając wkurzenie, spojrzała na ekran. Bez trudu rozpoznała pokój, w którym się znajdowała, choć obraz przedstawiał tamtą chwilę z przeszłości, gdy próbowała podglądnąć go w łazience. Obraz był nieruchomy, ale gdy uzdrowiciel najechał na coś białą strzałką, ożył. Ściągając brwi, przyglądała się sobie. Świeciła fosforycznie: każdy fragment odsłoniętego ciała wyglądał jak podświetlony od wewnątrz. Skąd ta poświata? Najpierw podsunęła się na poduszkach, wykręcając szyję tak, by mogła podglądać uzdrowiciela. Potem wychyliła się najdalej jak mogła, poza krawędź. A potem zaczęła się czołgać w stronę nóg łóżka. - Usiadłam na piętach - wyszeptała. To prawda. Świetlista postać Panikhi dźwignęła się, zachowując idealną równowagę. Podglądała uzdrowiciela w komnacie rosy. - Dokładnie tak - potwierdził. - Świecę. Dlaczego? - Liczyliśmy na to, że ty nam powiesz. Zdarzało ci się to wcześniej? - Nic mi o tym nie wiadomo. Ale byłam długo więziona i nie miałam okazji poznać siebie. - Filmik skończył się. - Mogę zobaczyć jeszcze raz? Milczał, nie wprawiając obrazu w ruch. Spojrzała na niego i przeraziła się. Na twarzy uzdrowiciela malowała się wściekłość tak mordercza, że oczy mu pociemniały. - Jak to, więziona? Przez kogo? Ciekawe, zawsze słyszała, że człowieki są o wiele łagodniejsze od wampirów, tymczasem instynkt opiekuńczy uzdrowiciela przejawiał się równie groźnie, jak u osobników jej gatunku. Chyba że... nie był to instynkt opiekuńczy, tylko odraza do niej. Odrzucało go to, że mogła być w więzieniu. Cóż, trudno go za to winić. - Panikho? - Eee... Wybacz, uzdrowicielu, może użyłam niewłaściwych słów, ponieważ angielski nie jest moim ojczystym językiem. Miałam na myśli bycie pod kuratelą mojej matki. Starała się zatuszować obrzydzenie w głosie i chyba jej się to udało, bo nagle rozluźnił się i odetchnął z ulgą. - Całe szczęście. Tak, to słowo po angielsku ma zupełnie inne znaczenie, niż sądzisz. Trzeba przyznać, że człowieki też mają jakąś moralność: jego ulga była równie głęboka, jak uprzednie napięcie. W sumie, to chyba nic złego, że ktoś oczekuje przyzwoitości od samic - i pewnie również samców. Włączył ponownie film i jej uwaga powróciła do cudu, którego była świadkiem. Potrząsnęła głową z niedowierzaniem. - W ogóle sobie z tego nie zdawałam sprawy. Jak to... możliwe?

Uzdrowiciel kaszlnął. - Rozmawialiśmy o tym z Jane, która... ma swoją teorię na ten temat. Wstał i podszedł do jakiegoś urządzenia pod sufitem w narożniku pokoju. Dziwna rzecz, ale Marvin Gay chyba wiedział, o czym mówi. - Marvin? Szybkim ruchem przysunął krzesło, ustawiając je pod kamerą. - Taki piosenkarz. Może kiedyś ci puszczę ten kawałek. - Uzdrowiciel wszedł na krzesło, wyrwał jakiś drut pod sufitem, po czym zszedł ze stołka. Nadaje się do tańczenia. - Tańczyć też nie umiem. Obejrzał się w jej stronę, mrużąc oczy. - Kolejna rzecz, której muszę cię nauczyć. - Zrobiło jej się gorąco. - Już nie mogę się doczekać. - Zawrócił w stronę łóżka i nachylił się nad nią. Przywarła wzrokiem do jego ust i wstrzymała oddech. Zaraz ją pocałuje, o dobry losie, zaraz ją pocałuje. - Chcesz wiedzieć, co to znaczy dojść? - wymruczał, a ich usta nieomal zetknęły się z sobą. - Zamiast opowiadać, mogę ci to pokazać. Nacisnął przycisk na ścianie i pokój pogrążył się w mroku, rozpraszanym tylko przez światło z łazienki i jasną smugę pod drzwiami na korytarz. - Chcesz, żebym ci pokazał? - spytał niskim głosem. Nagle cały jej repertuar słów skurczył się do jednego wyrazu. - Tak... Niestety, na dźwięk tego słowa uzdrowiciel odsunął się od niej. Już miała zaprotestować, kiedy zorientowała się, że zrobił to po to, by stać na pasku padającego z łazienki światła. - Panikho... Dźwięk jej imienia w jego ustach przyprawił ją niemal o atak duszności. Tak... - Pragnę... - Powoli zadarł białą bluzę, odsłaniając twardą rzeźbę mięśni brzucha. - ... żebyś mnie pragnęła. O, boski losie, jeszcze jak! Mówił serio. Im dłużej patrzyła, tym bardziej mięśnie jego brzucha falowały, jakby on też oddychał z trudem. Dotknął swojej talii. - Widzisz, co ze mną robisz. - Wygładził wybrzuszający się w kroku materiał i... - Jesteś sroghi - szepnęła. - Jak cudownie. - To dobrze czy źle? - Bardzo dobrze. Patrzyła na sztywny członek, który napierał na przód jego spodni, które przestały być luźne. Gruby i gładki. Wielki. Posiadała pewną wiedzę na temat mechaniki seksu, ale aż do tej chwili nie mogła pojąć, co ma w tym niby kręcić samicę. Teraz jednak, patrząc na krocze uzdrowiciela, czuła że dręczące pragnienie, by w nią wszedł.

- Chcesz mnie dotknąć? - wymruczał. - Tak... - Przełknęła przez zaciśnięte gardło. - Błagam... - Spójrz tylko na siebie, bambina. Podnieś rękę do góry i popatrz. Posłuchała go tylko po to, by przeszli już wreszcie do ciągu dalszego... Jej skóra świeciła, jakby podniecenie i emocje, które w niej wzbudzał, przetwarzały się w światło. - Nie... nie wiem, co to jest. - Myślę, że to jest właśnie rozwiązanie tej zagadki. - Usiadł u jej nóg. Powiedz, czy czujesz co robię. - Dotknął delikatnie jej łydki... - Ciepło - wydusiła z niedowierzaniem. - Masz ciepły dotyk. - A tutaj? - Też! Gdy zaczął posuwać się coraz wyżej, w stronę uda, gwałtownie zdarła z siebie kołdrę, żeby mu nic nie przeszkadzało. Serce waliło jej jak młotem... Przytknął dłoń do drugiej nogi. Tym razem nie poczuła nic. - Zaczekaj, dotknij mnie jeszcze raz! - zażądała obcesowo, koncentrując się do granic. - Dotknij... - Zaczekaj... - Co się z tym stało? Zrób mi to jeszcze raz! Na wszystkie ludzkie świętości, zrób mi to znów... - Panikho. - Ujął jej rozedrgane dłonie. - Panikho, spójrz na siebie. Poświata znikła. Wszystko wyglądało jak dawniej. - Do diabła... - Ej, ślicznotko, popatrz na mnie. - Z wysiłkiem spojrzała mu w oczy. Odetchnij głębiej i rozluźnij się. Chodź, pooddychamy razem. Tak, właśnie tak... zrobię tak, że to wróci... Nachylił się nad nią, muskając ją delikatnie po szyi. - Czujesz to? - Tak... - Niecierpliwość walczyła w niej o lepsze z wrażeniem, jakie robił na niej jego głęboki głos i powolny, błądzący dotyk. - Zamknij oczy... - Ale... - Zrób to dla mnie. Kiedy posłusznie zamknęła oczy, koniuszki jego palców gdzieś odpłynęły, a na ich miejsce pojawiły się... usta. Wargami muskał jej szyję, potem leciutko zaczął ssać jej skórę, od czego poczuła w kroku wzbierającą upalną wilgoć. - Czujesz? - spytał ochrypłym głosem. - Tak... tak... - To pozwól mi dotykać cię dalej. - Wtłoczył ją stanowczo w poduchy. Masz tak cudownie gładką skórę...

Zaczął trącać ją nosem w ucho, a jego usta cmokały ją czule po szyi. Jego palce błądziły wciąż po jej karku, po czym... zanurkowały niżej. W jej piersiach wezbrała błoga ociężałość, a potem jej sutki wyprężyły się i nagle poczuła każdy milimetr swojego ciała. Nawet nogi. - Widzisz, bambina, wróciło. Popatrz. Powieki miała jak z ołowiu, ale kiedy spojrzała w dół, spostrzegła z ulgą, że znów się świeci... teraz mogła już bez reszty zanurzyć się w doznaniach, które w niej wywoływał. - Daj mi swoje usta - wydyszał. - Pozwól mi rozchylić twoje wargi. Mówił głębokim, gardłowym głosem, ale jego pocałunek był delikatny: muskał jej usta, ssał jej wargi, w końcu zaczął je lizać. Poczuła jego dłoń po zewnętrznej stronie uda. - Czuję cię - wymruczała w jego usta. Łzy napłynęły jej do oczu. - Czuję cię. - Cieszę się. - Odsunął się lekko. Na jego twarzy malowała się powaga. Powiem szczerze, sam nie wiem, co to jest. Jane też nie ma pojęcia. - Wszystko mi jedno. Chcę tylko odzyskać moje nogi. Zamarł na chwilę, a potem kiwnął głową z powagą. - Zrobię, co w mojej mocy, by je przywrócić - obiecał. Jego wzrok powędrował do jej piersi z piorunującym skutkiem - koszula napinała się na jej sutkach, jakby miała zaraz trzasnąć. - Pozwól mi zrobić ci dobrze. A potem zobaczymy, gdzie nas to doprowadzi. - Tak. - Uniosła dłonie do jego twarzy i kolejny raz przyciągnęła go do swoich ust. - Zrób mi dobrze. Jak wtedy, gdy posiliła się z jego żyły, tak teraz czerpała ciepło z jego warg, wilgotnego języka i energii, którą w niej rozniecał. Jęczała w jego usta pod zalewem wrażeń, takich jak dotyk materaca, tętnienie krwi w żyłach, pulsująca tęsknota u styku nóg i bolesne pragnienie w piersiach. - Uzdrowicielu - wyszeptała bez tchu, czując, jak jego dłoń przesuwa się po jej udzie. Odsunął się. Z ulgą skonstatowała, że też ciężko dyszy. - Mógłbym coś zrobić? - Co tylko zechcesz. Uśmiechnął się. - Chciałbym rozpleść twój warkocz. Prawdę mówiąc, włosy były ostatnią rzeczą, jaką miała w głowie, ale na jego twarzy malował się wyraz prośby tak głębokiej, że nie umiała mu odmówić. - Ależ proszę. Jego ręce drżały leciutko, kiedy sięgał po koniec jej warkocza. - Marzę o tym, odkąd cię znam.

Metodycznie, centymetr po centymetrze, rozplatał ciężkie, czarne pukle; pozwalała im rosnąć swobodnie, bo nie chciało jej się nimi zajmować. Jednak głęboka cześć, z jaką je rozplatał, nasunęła jej podejrzenie, że mogła poważnie nie docenić ich wartości. Skończywszy, rozsypał jej włosy po poduszce i przysiadł, by ją podziwiać. - Jesteś niewiarygodnie piękna. Nigdy nie uważała się za kobiecą, a już na pewno nie za „piękną” i ze zdumieniem przyjmowała podziw, który przebijał przez jego słowa i dawał się wyczuć w głosie. - Zaprawdę... przy tobie zapominam języka w gębie - powtórzyła kolejny raz. - Mam chyba lepsze zajęcie dla twojego języka. Położył się obok niej na łóżku. Przylgnęła do jego umięśnionego torsu. W porównaniu z innymi przedstawicielkami swojej płci była duża, a jej ciało odziedziczyło siłę po ojcu, przez co czasem miała kompleksy przy innych samicach. Brak jej było wiotkości Wybranki Layli - w gruncie rzeczy zdawała się stworzona do walki, a nie do posług duchowych czy cielesnych. Jednak przy uzdrowicielu miała wrażenie, że jej proporcje są idealne. Nie był aż tak potężny, jak jej bliźniak, ale był od niej generalnie większy, tak jak samiec powinien być większy od samicy: kiedy leżała rozpalona, tuląc się do niego w półmroku, przestawała być nie-taka, wybrakowana, i stawała się obiektem pożądania. - Uśmiechasz się - szepnął gdzieś w pobliżu jej ust. - Naprawdę? - Aha. Uwielbiam, jak to robisz. Wsunął rękę pod jej koszulę i zaczął przesuwać ją coraz wyżej po udzie. Czuła wyraźnie wszystko: od delikatnego muśnięcia jego małego palca, po gładkie wnętrze jego dłoni i gorący ślad, który po sobie pozostawiała jego ręka. Przymknęła oczy i wyprężyła się, dociskając do niego, jakby się czegoś - czego? - domagała. Była przy tym pewna, że to dostanie. Tak, uzdrowiciel dobrze wiedział, czego jej trzeba: jego silna, duża dłoń wędrowała do góry po jej żebrach, zatrzymując się tuż przed jej nabrzmiałymi słodką tęsknotą piersiami. - Robić tak dalej? - dobiegł ją gdzieś z daleka jego głos. - Jestem gotowa na wszystko, żeby odzyskać czucie w nogach... wyjęczała. Zaraz jednak uświadomiła sobie, że popycha ją ku niemu nie paraliż, lecz straszliwa chęć, by się z nim kochać. - ...uzdrowicielu! Gdy zamknął jej pierś w swojej dłoni, poczuła rozkoszny wstrząs. Podskoczyła, a jej uda rozchyliły się. Piętami wbiła się mocno w materac uginający się od ciał ich dwojga. Musnął kciukiem jej sutek, wyzwalając w jej sednie pożar.

Zaczęła przebierać nogami w łóżku, jakby odblokował jakąś sprężynę. - Ruszam się - powiedziała zwięźle, jakby nie przywiązywała do tego większej wagi. Naprawdę liczyło się tylko jedno: chciała zjednoczyć się z uzdrowicielem i sprawić, by w niej... doszedł? - Wiem, bambina, i zrobię wszystko, żebyś nigdy nie przestała.

Rozdział 27 BUTCH ZAPARKOWAŁ CADILLACA W PODZIEMNYM GARAŻU Commodore i teraz jechał windą na najwyższe piętro apartamentowca. Nie miał pojęcia, na co się nadzieje w mieszkanku V ale sygnał GPS wskazał ten adres, więc co miał robić? W kieszeni skórzanego płaszcza miał komplet kluczy: plastikową kartę zbliżeniową podziemnego parkingu; srebrną, którą przykładało się w windzie do najwyższego guzika; mosiężny klucz, która otwierał zamek w drzwiach. Serce zabiło mu mocno w piersi, kiedy rozległ się brzęczyk i drzwi windy rozsunęły się bezszelestnie. Tej nocy słowa dostęp do wszystkiego nabrały nowego znaczenia i kiedy wychodził na podest, zaczęło go nieznośnie suszyć. Przy drzwiach wyjął mosiężny klucz, ale najpierw zastukał parę razy. Wreszcie dotarło do niego, że nikt nie odpowiada. Najpierw zastukał palcami, potem zaczął walić pięścią. - Vrhedny - szczeknął. - Otwieraj te cholerne drzwi, albo będę musiał sam sobie radzić. Missisipi raz, Missisipi dwa... Dość tego czajenia się... Wsunął klucz w zamek i przekręcił. Pchnął barkiem masywne stalowe drzwi i otwarł je na oścież. Wpadając do wnętrza, usłyszał ciche pikanie alarmu, co znaczyło, że Vrhednego nie ma w mieszkaniu. - Co, u diabła? Wklepał kod, wyłączył alarm i zamknął za sobą drzwi na zamek. Żadnych kopcących świec, zapachu krwi. Świeżość i chłód. Mrużąc oczy, zapalił światło. Taa... Z tym miejscem wiązało się niemało wspomnień. Przypomniał sobie, jak się tutaj zaszył, kiedy Omega się w nim zalągł, a doktor Agrhes wykopał go z kwarantanny. I jak V odbiło do reszty i wyskoczył z tarasu... Podszedł do ściany z „instrumentarium”. Musiały się tu dziać rzeczy jakie się w pale nie mieszczą. Kiedy zwiedzał galerię eksponatów ze skóry i stali, echo jego kroków odbijało się od sufitu, lasując dodatkowo mózg, zwłaszcza gdy dotarł do końca wystawki: w rogu pokoju na grubych łańcuchach zwisała z sufitu para żelaznych kajdanek. Można było skuć niewolnika i wywindować do góry, jak połeć mięsa. Pomacał w środku. Zero wyściółki, tylko kolce, stępione kolce, które zaciskały się, jak zęby, na ciele. Podjął z powrotem obchód, zaglądając w każdy zakątek mieszkania. Na blacie w kuchni znalazł czip naprowadzający; tylko V potrafił coś takiego usunąć z komórki. - Pieprzony sukinsyn.

Jednym słowem nie miał szans dowiedzieć się, gdzie... Zabrzęczała komórka. Spojrzał na wyświetlacz. Chwała Bogu. - Gdzie się, u diabła, podziewasz? W głosie V czuło się napięcie. - Jesteś tutaj potrzebny. Dziewiąta, róg Broadwayu. Cito. - Czemu, kurwa, zostawiłeś GPS-a w kuchni? - Bo właśnie tam go wyjąłem z komórki. - Grasz ze mną w kulki, V? - Butch ścisnął mocniej komórkę w ręku, żałując, że nie ma takiej aplikacji, która pozwalałaby komuś skopać tyłek na odległość. - Nie możesz... - Bierz dupę w troki i śmigaj do mnie na róg Dziewiątej i Broadwayu. Mamy kłopoty. - Jaja sobie ze mnie robisz, czy jak? Najpierw nie dajesz się namierzyć, a teraz... - Ktoś dobrał się do reduktorów. Jeśli moje domysły są słuszne, będzie kiepsko. - Że... co? - wydukał Butch. - Dziewiąta, róg Broadwayu. No, już! Ja obdzwonię resztę. Butch rozłączył się i pognał do drzwi. Zostawił samochód w garażu i za pięć minut był dokładnie na wskazanym miejscu. Trafiłby nawet po ciemku ze względu na mdlący odór unoszący się w powietrzu i zew nieprzyjaciela, który czuł w głębi trzewi. Skręcił za róg i zderzył się z powłoką zvidhu. Przebił się na drugą stronę, gdzie owionął go dym tureckiego tytoniu. W głębi zaułka majaczył pomarańczowy ognik. Przyspieszył kroku, ale zwolnił na widok pierwszych ciał, czy raczej ich fragmentów. - Witajcie, połóweczki. V podszedł i zdjął rękawiczkę, dzięki czemu Butch miał okazję przyjrzeć się martwym udźcom reduktorów i ich wypadniętym flakom. - O, błe. - Dobra robota - mruknął V - Jak nóż w masło. Celne porównanie. Cięcia były iście chirurgiczne. - To nie może być nowa zagrywka Korporacji Reduktorów. - Butch przykląkł, kręcąc głową z niedowierzaniem. - Nigdy nie porzucają ciał na widoku. Owszem, w Korporacji panowała nieustanna rotacja wierchuszki, która nudziła się Omedze lub upadała wskutek porachunków frakcyjnych. Mimo to zabójcom nie mniej, niż wampirom, zależało na trzymaniu swoich spraw z dala od wzroku człowieków - więc na pewno nie zostawiliby takiego pobojowiska pod nosem Wydziału Policji w Caldwell. Butch wstał. Czuł, że zaraz pojawią się bracia. Pierwsi zmaterializowali się Furiath i Z. Po nich Rankohr z Tohrem. Wreszcie - Blasth. Byli w komplecie: Mordh wprawdzie często wspomagał ich w walce, ale chwilowo

przebywał w kolonii sympathów, pełniąc funkcję Króla Wyklętych, a Khill, Xhex i John Matthew mieli tej nocy wolne. - Powiedz, że to nieprawda - powiedział ze zgrozą Rankohr. - Niestety, prawda. - V zdusił niedopałek o podeszwę buta. - Ja też nie chciałem oczom wierzyć. - Myślałem, że on nie żyje. - On? Jaki „on”? - Butch patrzył raz na jednego, raz na drugiego. - Gdzie jest początek, a gdzie koniec? - Hollywood przeprowadzał inspekcję któregoś z odcinków nieumarłego. - Gdybym miał rożen, mógłbym serwować kebab z reduktorów. - Tylko ty możesz myśleć o żarciu w takiej chwili - prychnął ktoś. - Tak mi się tylko powiedziało. Butch nie słuchał co dalej chrzanią, bo jego wewnętrzny czujnik podniósł alarm. - Mamy gości, chłopcy. Odwrócił się i stanął twarzą do wylotu zaułka. Nieprzyjaciel nadciągał raźnym krokiem. - Ilu ich jest? - spytał V, podchodząc do Butcha. - Co najmniej czterech - odparł, myśląc gorączkowo o tym, że za plecami ma gołą ścianę. - To może być pułapka. W ośrodku treningowym Bractwa Manny nadal zajmował się troskliwie swoją pacjentką. Kiedy uciskał jej pierś dłonią, wiła się pod nim, a jej nogi niecierpliwie przebierały po łóżku. Gdy tak leżała z odrzuconą do tyłu głową, jej ciało lśniło jak księżyc w bezchmurną, zimową noc. - Nie przestawaj, uzdrowicielu - jęczała, gdy zataczał kciukiem koła wokół jej sutka. - Czuję wszystko. - Nie bój się, nie przestanę. Nie zanosiło się na to, by miał prędko skończyć, chociaż nie będzie się z nią kochał. Mimo to... - Błagam, rób tak dalej - wymruczała w jego usta. Wsuwając język do jej ust, ścisnął leciutko jej sutek. - Pozwól, że to zdejmę - zaproponował, ujmując rąbek szpitalnej koszuli. - Chciałem teraz popracować nad dolną partią twojego ciała. Pomagała mu, kiedy rozbierał ją, odłączając delikatnie od urządzeń. Gdy spoczęła przed nim zupełnie naga, zamarł i zaschło mu w ustach. Jej doskonale krągłe piersi wieńczyły różowe pączuszki sutków, a gładka szparka na dole jej szczupłego brzucha sprawiała, że zaczęło mu walić w skroniach. - Uzdrowicielu? Gdy w odpowiedzi tylko przełknął z trudem, sięgnęła po kołdrę, żeby się przykryć. - Nie, nie... - Powstrzymał ją. - Zaczekaj minutkę.

- Na co? Na to, że się zleję. W odróżnieniu od Panikhi wiedział dobrze, do czego to wszystko prowadzi - za kilkadziesiąt sekund jego usta zaczną szaleć po całym jej ciele. - Jesteś przepiękna. Nie masz się czego wstydzić. Jej ciało było niesamowite - szczupłe, umięśnione, powleczone gładką skórą. W jego odczuciu była ucieleśnieniem doskonałości. Żadna z tych ościstych sardynek z towarzystwa, z silikonami jak skały i rękami jak patyki, nigdy nie zrobiła na nim ani ułamka tego wrażenia. Jej ciało było fantastyczne, podniecało go do szaleństwa. Ale obiecał sobie, że Panikha wyjdzie z tego doświadczenia z nienaruszonym dziewictwem. Fakt, że paliła się do tego, co miał jej do zaoferowania, ale w tych okolicznościach branie od niej tego, czego nie mógł jej oddać, byłoby nie fair. Dążąc do odzyskania władzy w nogach, mogła posunąć się dalej, niż byłaby skłonna, uprawiając seks tylko dla przyjemności. To, co mieli zrobić, było służebne wobec nadrzędnego celu. Owszem, miał z tego powodu lekkiego doła, ale nie będzie przecież rozczulać się nad sobą. Pochylił się nad Panikhą. - Daj mi swoje usteczka, bambina. Pozwól mi wejść do środka. Kiedy posłusznie nadstawiła mu usta, znowu położył dłoń na jej krągłej piersi. - Spokojnie - szepnął, kiedy mało nie skoczyła pod sufit. Psiakość, chętnie by uwolnił Dżina z tej butelki... Przez chwilę wyobrażał sobie, jakby to było, gdyby dosiadł te rozkołysane biodra i zaczął ujeżdżać na full... Wstydź się, Manello. Oderwał się od jej ust i zaczął zsuwać twarz po jej szyi, gryząc ją leciutko w obojczyk, tak by poczuła, ale żeby jej nie zabolało. A kiedy, dysząc ciężko, wczepiła kurczowo palce w jego włosy, miał już pewność, że oboje chcą tego samego. Ująwszy jej piersi w dłonie, zaczął językiem znaczyć szlak prowadzący do zwięzłych, różowych sutków. Kiedy dotarł na miejsce, zobaczył, jak przygryza dolną wargę, a spod jej kłów wycieka strużka szkarłatnej krwi. W nagłym impulsie podsunął się do góry, zlizał ją i połknął. Zamknął oczy z rozkoszy, czując w gardle ciemny bukiet smaków. Zaczęło go szczypać w ustach, a potem w żołądku. - Nie powinieneś tego robić - powiedziała gardłowym głosem. Podniósł ciężkie powieki i zobaczył, jak wysuwa język spijając resztki, które pozostawił. - Kiedy ja... muszę - dobiegł go własny głos. Ogarnęło go szaleńcze pragnienie. Położyła mu palec na ustach i potrząsnęła głową. - Nie możesz, bo to grozi szaleństwem.

Oszaleje, jeśli nie ugasi pragnienia, ot co. Jej krew działała na niego jak zastrzyk szkockiej z kokainą - wystarczył jeden łyk, by zamienić go w Supermana: pierś mu się wydęła, mięśnie nabrzmiały od mocy. Musiała mu czytać w myślach. - Nie, to nie jest bezpieczne - powiedziała twardo. Przypuszczalnie miała rację - a może nawet na pewno, co nie znaczyło, że nie zamierzał spróbować przy następnej okazji - o ile się wydarzy. Wrócił do jej sutka, ssąc go i głaszcząc. Kiedy znów się wygięła w łuk, wsunął rękę pod jej krzyż i przycisnął ją do siebie. Myślał tylko o jednym: jak by się dostać ustami między jej nogi... ale wciąż bał się zaryzykować. Jeżeli ją przestraszy tym, co mężczyźni lubią robić swoim kobietom, może wytrącić ją z rozkosznego pobudzenia. Ostatecznie zdecydował się oddelegować rękę tam, gdzie chciałby bawić ustami, zjeżdżając ostrożnie dłonią po żebrach i brzuchu. I jeszcze niżej, po biodrach, a potem górnej partii ud. - Otwórz się przede mną, Panikho - poprosił, przerzucając się na jej drugi sutek i wciągając go do ust. - Otwórz się, żebym cię mógł popieścić. Posłusznie rozchyliła swoje smukłe nogi. - Zaufaj mi - powiedział po prostu i wierzył w to, co mówi. Już i tak miał wyrzuty sumienia, że za dużo jej zafundował tych „pierwszych razów”. Nie będzie naruszać granic, które sam wyznaczył. - Ufam ci - wyjęczała. Niech ich Bóg ma ją w swojej opiece, myślał, wsuwając dłoń pomiędzy jej uda. Jęknął. Była gorąca, wilgotna, gładka jak jedwab. Dotyk go nie mylił. Zdarł kołdrę, odsłaniając drugą dłoń zanurzoną u styku jej nóg. Wygięła się w łuk; jedna noga opadła jej na bok. - Uzdrowicielu - wyszlochała. - Błagam, nie przestawaj. - Nawet nie wiesz, co mam ochotę z tobą robić - mruknął tak, żeby nie słyszała. - Czuję ból. Zgrzytnął zębami. - Gdzie? - Tam, gdzie mnie dotknąłeś i nie posunąłeś się dalej. Błagam, nie przestawaj. Manny zaczął dyszeć przez otwarte usta. - Zrób to, co chciałeś ze mną zrobić - wyjęczała. - Nie wiem, co, ale wiem, że się powstrzymujesz. Warknął, a potem rzucił się na nią. Nie zaprotestowała. W ułamku sekundy znalazł się między jej udami, rozchylając je na boki, a jej płeć rozwarła się wilgotna i zachęcająca. Poddał się. Będzie smażyć się w piekle, ale poszedł na całość i zaczął całować jej sedno. Spadł na nią gwałtownie, jak jastrząb, i ssąc, i liżąc. Zaczęła szlochać, drapiąc go po ramionach.

Ejakulował. Gwałtownie. Pomimo wszystkich orgazmów które przeżył w gabinecie. Buzowanie we krwi, słodki smak jej płci i to, jak dociskała biodra do jego ust - to było, jak na niego, zbyt wiele. - Uzdrowicielu, zaraz stanie się ze mną... nie wiem co. Zwolnił tempo i zaczął ją lizać powoli, metodycznie. - Bądź cały czas ze mną - powiedział w jej cipkę. - Zrobię ci dobrze. Leciutko muskając językiem górną część jej cipki, zaczął pieścić jej szparkę dłonią, nie penetrując jednak, a tylko dając jej to, czego pragnęła, w tempie, które wprawiało ją w słodkie zniecierpliwienie. Dopiero miała się nauczyć, że to pragnienie przed rozładowaniem jest niemal równie cudowne jak sam orgazm. Boże, była niesamowita, jej muskularne ciało gięło się w ekstazie, mięśnie napinały, jej podbródek wyłaniał się zza wzgórków jej perfekcyjnych piersi, gdy jej głowa opadła do tyłu, zrzucając poduszki na podłogę. Wyczuł chwilę, kiedy zaczęła dochodzić. Zastygła wygięta w łuk. Dysząc ciężko, wczepiła palce w prześcieradło, orząc je paznokciami. Wsunął język w jej szparkę. Po prostu nie umiał sobie tego odmówić. Delikatne skurcze jej waginy przyprawiły go o zawrót głowy. Kiedy uznał, że zrobił jej wystarczająco dobrze, odsunął się i zagryzł usta. Teraz najchętniej by ją posiadł - świetlistą, z nabłyszczoną cipką. Zerwał się z łóżka i zaczął krążyć po pokoju. Kutas mu stał jak Empire States Building, a jaja, granatowe jak flaga USA, rwały się do wytrysku, jak pirotechnik do odpalenia fajerwerków w święto narodowe. Co gorsza, coś w nim wyło z tego powodu, że w nią nie wszedł. Nie chodziło przy tym o sam seks. Odczuwał potrzebę oznaczenia jej jako swojej własności, co było jakimś absurdem. Dysząc ciężko, walcząc z nadciągającym orgazmem, oparł dłonie o futrynę drzwi prowadzących na korytarz, przytykając czoło do chłodnej stali, jakby dopraszał się, by ktoś wszedł do pokoju i palnął go w łeb. - Uzdrowicielu, to wciąż nie ustępuje... Zamknął oczy. Obawiał się, że ponowne zaspokojenie jej chwilowo jest ponad jego siły. Czuł się koszmarnie, że nie może... - Popatrz na mnie - poprosiła. Zmusił się, by oderwać głowę od drzwi i spojrzeć za siebie. Nagle dotarło do niego, że Panikha wcale nie ma na myśli seksu: siedziała, świecąc, na krawędzi łóżka z nogami zwieszonymi w dół. Przez chwilę patrzył jak sroka w gnat na jej piersi - pełne i krągłe, z sutkami sterczącymi z chłodu - w końcu jednak zauważył, że kręci stopami w kostkach - jedną i drugą. Racja, do tego przecież wszystko zmierzało... nie do seksu, tylko do postawienia jej na nogi.

Zrozumiałeś, tępa pało? Stawką była władza w jej nogach, a seks był tylko środkiem do celu. Lepiej, żeby sobie wbił w głowę, że on i jego kutas się w tym wszystkim nie liczą. Rzucił się w stronę łóżka z nadzieją, że Panikha nie zauważy śladów wytrysku na jego ciele. Niepotrzebnie się martwił. Patrzyła z fascynacją na swoje stopy. - Pozwól... - Urwał, walcząc przez chwilę z chrypą. - Pozwól, że pomogę ci wstać.

Rozdział 28 KŁY V WYDŁUŻYŁY SIĘ, gdy zabójcy ustawili się w półkole wokół wylotu zaułka. Numer stary jak świat. Było ich, lekko licząc, pół tuzina ewidentnie dostali namiary od innych zabójców, bo przecież zvidh ukrywał masakrę przed ich wzrokiem. Zważywszy na jego aktualny nastrój, powitanie będzie raczej gorące. Sęk jednak w tym, że zaułek był ślepy, a więc bez wyjścia - chyba żeby ktoś chciał się przedrzeć przez szeregi wroga. Pozostawała tylko dematerializacja. Doświadczeni wojownicy potrafią nawet w wirze walki zachować się spokojnie, skoncentrować się i dokonać teleportacji, pod warunkiem, że nie są ranni i nie próbują zabrać z sobą poszkodowanych towarzyszy walki. Zatem Butch będzie w ciężkiej dupie, jeśli sytuacja wymknie się spod kontroli. Jako mieszaniec był uziemiony, i to dosłownie - nie mógł rozpaść się na cząstki, by zestalić w bezpiecznym miejscu. - Nie strugaj gieroja, glino. Pozwól nam się z nimi rozprawić - mruknął V. - Co ty pieprzysz? - Butch twardo wytrzymał jego spojrzenie. - Martw się o siebie. Wykluczone. Nie zamierza stracić jednej i tej samej nocy dwóch osób, które wytyczały jego kosmos. - Ej, panowla - huknął Hollywood na wroga. - Długo tak jeszcze będziecie stać, czy mamy wysłać zaproszenie? To była iskra, która podpaliła lont. Reduktorzy runęli przed siebie, rzucając się do walki wręcz z wojownikami Bractwa. Aby zapewnić im najwyższą dyskrecję, V wzmocnił pole maskujące, tak by ewentualny przygodny przechodzień został poczęstowany iluzją wymarłego zaułka. Zwarł się ze swoim nieumarłym, nie tracąc jednak z oczu Butcha, który, jak to on, wystartował z gołymi rękami do wysokiego, chuderlawego nowicjusza. Uwielbiał bijatykę, a głowy reduktorów były jego ulubionym workiem do boksowania, mimo to Vrhedny wolałby, żeby glina dał drapaka przez mur, a jeszcze lepiej wystrzelił się w kosmos, i to z czubka dachu, byle jak najdalej od pola bitwy. Wkurwiało go, że kumpel pcha się w to wszystko, bo nigdy nie wiadomo, co może wyskoczyć z kieszeni zabójcy, a pistolet czy nóż potrafią narobić niezłej szkody. Kopniak nadleciał nie wiadomo skąd, z siłą młota kowalskiego, trafiając V w bok. Kiedy leciał do tyłu, uderzając w ceglany mur zaułka, czknęło mu się mądrością, którą zwykł wtłaczać w łby, kiedy Bractwo szkoliło jeszcze młodych adeptów: Po pierwsze: patrzyć, co robi przeciwnik. Możesz mieć najlepszy sztylet na świecie, ale jeśli myślisz o niebieskich migdałach, skończysz w charakterze piłki nożnej i to jeśli będziesz miał dużo szczęścia.

Zaczerpnął głęboko tchu i nabuzowany tlenem rzucił się do przodu, łapiąc za kostkę nogę, która robiła wymach z precyzją godną tancerza rewiowego. Reduktor był jednak znakomicie wyszkolony i odstawił numer z Matrixa, używając chwytu Vrhednego jako kotwicy, dzięki której wykonał w powietrzu obrót. Ciężki bucior grzmotnął V w ucho; głowa odskoczyła mu na bok, nadrywając mięśnie i ścięgna szyi. Na szczęście ból zawsze pomagał mu się skoncentrować. Zgodnie z prawami grawitacji noga, osiągnąwszy szczytowy punkt łuku, zaczęła opadać w dół. Zabójca wyciągnął ręce przed siebie, żeby nie grzmotnąć gębą w glebę. Skurwiel ewidentnie zakładał, że V puści jego nogę, skoro jego głowa zamieniła się w bzyczącą kulę śnieżną. Nic z tego, kochaneczku. Mimo trzasków i szumów w głowie V wzmocnił uchwyt kostki cholernego tancerza, wykręcając ją w kierunku przeciwnym do lotu sukinsyna. Prrrask! Coś chrupnęło, czy może wyskoczyło ze stawu. V unieruchomił stopę i łydkę skubańca, zatem poszło najpewniej kolano, kość strzałkowa lub piszczel. Pan Fikalski wrzasnął i runął na ziemię, ale V było jeszcze mało. Wyrwał z pochwy czarny sztylet i poderżnął ścięgno pod kolanem drania. Dopiero wtedy przypomniał sobie o Butchu. Złapał wijącego się zabójcę za wszarz, poderwał do góry i ostrzem sztyletu nakreślił mu kolię na szyi. Tej nocy nie potrafił poprzestać na samym unieszkodliwieniu przeciwnika. Z ociekającym krwią sztyletem w dłoni rozglądał się, chcąc zorientować się w sytuacji. Zbihr z Furiathem dawali wycisk parze reduktorów... Tohr dorwał też jeden egzemplarz nieumarłego... Rankohr zabawiał się ze swoją sztuką. A gdzie Butch? W rogu zaułka glina posłał zabójcę do parteru i zawisł teraz nad jego mordą. Przywarli do siebie wzrokiem; rozdziawione, okrwawione usta reduktora pulsowały jak rybi pysk. Raczej domyślał się, że nie czeka go już nic dobrego. Butch wziął spokojny, głęboki wdech i jego przeklęty dar uaktywnił się. Transfer rozpoczął się smużką czarnego dymu, sączącą się z ust reduktora do ust Butcha, wkrótce jednak popłynął rwący strumień czarnej esencji Omegi. Po wszystkim z reduktora zostanie kupka popiołu, a Butch będzie rzygać jak kot i będzie całkiem do niczego. V rzucił się przed siebie i robiąc unik przed nadlatującą gwiazdką shuriken, wepchnął reduktora, który ją rzucił z powrotem w zasięg pięści Hollywooda. - Opanuj się, do kurwy nędzy - syknął, podrywając Butcha z chodnika i tym samym kładąc kres wchłanianiu reduktora. - To jeszcze nie ta pora. Butch przetoczył się na bok wstrząsany suchymi torsjami. Uległ już częściowemu skażeniu: z jego porów sączył się odór nieumarłych, organizm

zmagał się z pierwszą dawką trucizny. Dobrze by go było podleczyć od razu, ale V wolał nie ryzykować... Później miał się nieźle pukać w czoło. W trakcie jednej tylko bitwy dwa razy zgrzeszyć gapiostwem... Ale miało upłynąć jeszcze wiele godzin, zanim mógł sobie pozwolić na komfort retrospekcji. Dostał kijem bejsbolowym z boku w kolano, tak że runął na ziemię. Pod ciężarem potężnego ciała nogi złożyły mu się jak scyzoryk, a biodro przeszył wściekły ból. Padając od ciosu podobnego do tego, który przed chwilą sam zadał, przeklinał siebie oraz skurwysyna z jego fest pałą i mistrzowskim uderzeniem. Pora szybko przemyśleć sytuację. Leżał na plecach. Noga napierdalała go, jakby go łamano kołem. Śmiercionośny kij wciąż był w pobliżu... Butch wyrósł jak spod ziemi. Zataczając się jak ranny bawół, staranował reduktora dokładnie w chwili, gdy tamten zamachiwał się kijem, celując w czaszkę V. Runęli obaj na ceglany mur, zamierając w zwarciu na chwilę, w końcu jednak reduktor zadrżał, westchnął i zaczął osuwać się na ziemię, a dokładnie spłynął po murze jak stłuczone jajko po drzwiach kuchennej szafki. Butch odpadł do tyłu, trzymając w dłoni ociekający czarną krwią sztylet. Skubaniec wypruł draniowi flaki. - Nic ci nie jest? - stęknął, patrząc na V, który, niestety, mógł serdecznemu druhowi odpowiedzieć wyłącznie spojrzeniem. W wirze walki ci dwaj patrzyli sobie prosto w oczy przy akompaniamencie chrapliwych oddechów, brzękania stali i wymyślnych przekleństw. Pora się wreszcie dogadać, uznał V. - Chcę, żebyś mi to zrobił - wyrzęził. - Bardzo tego potrzebuję. Butch kiwnął głową. - Wiem. - Kiedy? Glina machnął w stronę rozwalonej nogi V. - Najpierw musisz się podleczyć. - Stękając, pozbierał się na nogi. - W tej sytuacji pójdę chyba po samochód. - Uważaj. Weź lepiej kogoś z sobą. - E, tam. Siedź tu i nie ruszaj się z miejsca. - Z tym kolanem daleko ci nie ucieknę. Butch odszedł, człapiąc niewiele żwawiej, niż skakałby V ze swoim przetrąconym kulasem. Wyciągnął szyję, przyglądając się walce. Bracia byli górą - powoli, acz nieubłaganie zdobywali przewagę. Niestety, szczęście trwało krótko. Po chwili u wylotu zaułka wyrosło siedmiu reduktorów. Druga ekipa jakimś sposobem musiała wezwać posiłki złożone również z nowicjuszy, nieobytych jeszcze ze zvidhem. Przybywszy pod wskazany adres, rozglądali się bezradnie, nie widząc żywej duszy.

Zaraz jednak się połapali i przeniknęli przez barierę pola. V wczołgał się czym prędzej do wnęki po jakiejś bramie. Momentami ślepł z bólu, mimo to zdjął rękawiczkę i schował do kieszeni kurtki. Miał nadzieję, że Butch nie zawróci, żeby włączyć się w walkę. Po wszystkim transport przyda się aż za bardzo. Kiedy następna fala wroga runęła do ataku, bezwładnie zwiesił głowę na pierś i spłycił oddech, by jego żebra praktycznie przestały falować. Zza zasłony opadających na oczy włosów podziwiał nowo przybyłych. Niespotykana liczebność nowicjuszy mogła oznaczać tylko jedno: Korporacja zaczęła werbować psycholi i dewiantów na Manhattanie - bo zapasy Caldwell się wyczerpały. No i świetnie. Czterech reduktorów wmieszało się natychmiast w tumult walki, ale jeden, barczysty buldog z łapskami długimi jak u goryla, podszedł do V zapewne chcąc go obszukać pod kątem broni. Vrhedny zamarł bez ruchu, starając się wyglądać, jakby jedną nogą już był na tamtym świecie. Nawet kiedy śmierdziel nachylił się nad nim, V ani drgnął. Ciepło, ciepło, cieplutko... - Mam cię, draniu - syknął, łapiąc go za nadgarstek i pociągając do siebie. Zabójca runął prosto na rozwaloną nogę V ale co tam, adrenalina jest potężnym środkiem przeciwbólowym i dała mu takiego kopa, że nie pisnąwszy nawet z bólu, nie wypuścił swojej zdobyczy z garści. V podniósł świetlistą dłoń, częstując swym przeklętym darem twarz reduktora - nie musiał dawać mu w pysk ani przyładować w szczękę, bo wystarczył sam dotyk. Na widok zbliżającej się dłoni zabójca wytrzeszczył oczy, a jego białka zalśniły fosforycznie. - Zgadłeś, to boli - warknął V. Syk był niewiele cichszy niż wrzask, który zresztą zaraz ucichł. Rozszedł się swąd zwęglonego sera, czemu towarzyszyły kłęby czarnego dymu. Moc zaklęta w dłoni V w okamgnieniu strawiła czaszkę nieumarłego, przy akompaniamencie wierzgających kończyn. Kiedy został już tylko jeździec bez głowy, V odjął rękę i oklapł. Chętnie pozbyłby się ciężaru z napierdalającego kolana, ale jego siły się wyczerpały. Zanim zemdlał, zdążył pomodlić się, żeby chłopcy jak najprędzej załatwili pozostałych. Kiedy straci przytomność, zvidh padnie, a walczący będą widoczni jak na patelni. Odpadł w ciemność.

Rozdział 29 PANIKHA SIEDZIAŁA NA BRZEGU ŁÓŻKA, zginając na przemian to jedną, to drugą nogę. To, że stosowały się do jej poleceń zakrawało na cud. - Załóż to. Podniosła wzrok i... na widok ust uzdrowiciela zapomniała o wszystkim. Wierzyć jej się nie chciało, że on... że tymi ustami... aż ona... Całe szczęście, że miała włożyć szlafrok. - Gdybyś upadała, złapię cię. - Pomógł jej się ubrać. - Możesz mi całkowicie zaufać. Tego akurat była pewna. - Dziękuję. - Nie ma za co. - Podał jej rękę. - No już, chodź, spróbujmy. Wypełniła ją głęboka wdzięczność. - Dziękuję za wszystko, uzdrowicielu. Uśmiechnął się przelotnie. - Jestem tu po to, żebyś wyzdrowiała. - Wiem. Ostrożnie postawiła nogi na podłodze. Najpierw dotarło do niej, że jej zimno w stopy. Dźwignęła się i zaczęły się schody, bo chwyciły ją skurcze i nogi wygięły jej się w pałąk. Uzdrowiciel doskoczył do niej, łapiąc w pasie. - Stoję - wyszeptała oszołomiona. - Naprawdę stoję. - Nie da się ukryć. Jej ciało od pasa w dół jakby nie należało do niej - uda i łydki trzęsły się, kolana zawadzały jedno o drugie. A jednak - stała. - Chodźmy już - powiedziała, zaciskając zęby. Na przemian chwytały ją zimne i gorące dreszcze. - Może nie trzeba się aż tak spieszyć... - Do ubikacji - zażądała. - Chcę się wreszcie załatwić sama. Jak powietrza brakowało jej niezależności. Możliwość samodzielnej obsługi potrzeb fizjologicznych wydawała jej się cudownym darem niebios, dowodem na to, że dobrodziejstwo, podobnie jak czas, jest pojęciem umownym. Ale kiedy próbowała zrobić pierwszy krok, okazało się, że nie może ruszyć z miejsca. - Wychyl się do przodu, a ja zajmę się resztą - powiedział, obracając ją tak, żeby znaleźć się za nią. Jedną ręką objął ją w talii, drugą ujął ją pod udem i oderwał jej stopę od ziemi. Domyśliła się, że powinna przenieść ciężar na kolano, które ustawił w prawidłowej pozycji, blokując tak, żeby się nie ugięło. Cud miał charakter nieco mechaniczny, mimo to, mozolnie posuwając się do kibelka, czuła się wielce podniesiona na duchu.

Kiedy dotarli do celu, uzdrowiciel dyskretnie usunął się, a ona poradziła sobie, chwytając się przykręconego do ściany uchwytu. Nawet wtedy uśmiech nie zszedł z jej twarzy. Załatwiwszy się, podciągnęła się, trzymając się uchwytu, i otwarła drzwi. Uzdrowiciel czekał na zewnątrz. Od razu objął ją znowu w pasie. - Do łóżka - zakomenderował. - Zbadam cię, a potem przymierzymy kule. Kiwnęła głową. Powolutku ruszyli przez pokój. Zanim dotarła do łóżka, miała ciężką zadyszkę, mimo to była cała w skowronkach. To było życie! Paraliż i brak widoków na przyszłość - to była śmierć. Zamknęła oczy, oddychając z trudem, podczas gdy uzdrowiciel z wprawą badał jej tętno i ciśnienie. - Masz podwyższone ciśnienie - powiedział, odkładając na bok ten dziwny rękaw, który zdążyła już dobrze poznać. - Może to być spowodowane tym, co... hm... robiliśmy. - Odchrząknął, co ostatnio robił podejrzanie często. Zbadam teraz twoje nogi. Chcę, żebyś się rozluźniła i zamknęła oczy. Żadnego podglądania. Posłusznie zastosowała się do jego poleceń. - Czujesz to? - spytał. Ze ściągniętymi brwiami sortowała swoje doznania cielesne, od miękkości materaca, przez chłodny powiew na twarzy, po kołdrę, na której spoczywała jej ręka. Nic. Czuła, jakby... W panice poderwała się, by spojrzeć na swoje nogi. Uzdrowiciel stał przy łóżku z rękami przy sobie. Nie dotykał jej wcale. - Oszukałeś mnie. - Nie, po prostu sprawdzałem, jak reagujesz na brak bodźców. To też jest procedura medyczna. Położyła się znowu, zamykając oczy. Była zła, ale musiała przyjąć do wiadomości to, co robił. - A teraz? Poczuła lekki, bardzo wyraźny ucisk poniżej kolana. - Trzymasz rękę na mojej nodze. - Uchyliła powieki. - Dobrze mówię. - Czujesz jakąś różnicę między tym a poprzednim dotknięciem? Ściągnęła brwi w skupieniu. - Tak. Ten jest jakby lepiej wyczuwalny. - Czyli nastąpiła wyraźna poprawa. Zaczął ją badać z drugiej strony, dochodząc aż do biodra, a następnie zawracając z powrotem do podeszew stóp po zewnętrznej stronie uda i kolana... - A teraz? - spytał po raz ostatni. Próbowała wyłowić cokolwiek, ale bez skutku. - Nie czuję nic. - W porządku. Skończone.

Otwarłszy oczy, patrzyła na niego, czując jak przenika ją dziwny dreszcz. Jaka przyszłość ich czeka, zastanawiała się, kiedy skończy się jej szpitalne odosobnienie? Jej niedomoga niezwykle ułatwiała sytuację, ale to się skończy, kiedy stanie na nogi. Czy on będzie się nią wtedy jeszcze interesował? Ujęła jego dłoń w swoje dłonie. - Nieba mi ciebie zesłały. - Co ty opowiadasz, bambina. Nie ma w tym w ogóle mojej zasługi. Twoje ciało samo się regeneruje. - Nachylił się nad nią, wygładził jej rozpuszczone włosy i złożył na czole ojcowski pocałunek. - Musisz się teraz wyspać. Jesteś zmęczona. - Ale ty nie odejdziesz stąd? - Nie. - Zerknął na krzesło, na którym stał, wyrywając kabel od kamery. Będę sobie tu siedział przy tobie. - Łóżko... oboje się na nim zmieścimy. Zawahał się, a ona poczuła nagle, że w jego stosunku do niej zaszła pewna zmiana. A przecież zrobi! jej tak dobrze, rozsiewając przy tym obficie aromat, co upewniło ją, że sam był pobudzony. Mimo to... czuła w nim jakiś dystans. - Połóż się przy mnie, proszę. Przysiadł na łóżku, gładząc ją łagodnie po ręku. Jego dobroć wydała jej się jakaś podejrzana. - To chyba nie jest dobry pomysł - mruknął. - Dlaczego? - Myślę, że lepiej będzie, jeśli moje metody lecznicze zostaną tylko między nami. - O. - Ten twój braciszek przywiózł mnie tutaj, bo był gotów na wszystko, byle poprawić ci humor. Jednak co innego teoria, a co innego praktyka. Jeżeli zajrzy tutaj i nakryje nas pod kołdrą, będzie kłopot. - A jeśli powiem, że mam w nosie, co sobie pomyśli mój brat? - Uważam, że nie powinnaś go drażnić. Powiem szczerze: nie jestem wielkim fanem twojego brata - wzdrygnął się - ale nieźle się musiał męczyć, patrząc, jak cierpisz. Westchnęła w duchu. Niestety, dała mu też inne powody do zmartwień... - To moja wina. - Co ty mówisz. To był nieszczęśliwy wypadek. - Nie to miałam na myśli, tylko zły stan ducha mojego brata. Zanim się tu zjawiłeś, wymogłam na nim pewną obietnicę - nie powinnam była tego robić. A potem na dodatek wciągnęłam w to... - Machnęła ręką. - On i jego żona mają ze mną ciężki zgryz. Zawisłam nad nimi jak jakaś klątwa. To, że nie chciała się pogodzić z losem, było zrozumiałe, ale wciąganie w te plany Jane było niewybaczalne. Przeżycia z uzdrowicielem były dla niej

dobroczynnym objawieniem, ale teraz musiała myśleć o swoim bracie i jego krwiczce... oraz ] konsekwencjach swojego samolubnego tchórzostwa. Na samą myśl o tym dostawała gęsiej skóry. - Muszę koniecznie porozmawiać z bratem. - Dobrze, zaraz go tu poproszę. - Dziękuję. Uzdrowiciel wstał, kierując się do wyjścia, ale zamarł z ręką na klamce. - Powiesz mi coś? - Pytaj, o co tylko zechcesz. - Co wydarzyło się bezpośrednio przed tym, nim twój brat zdecydował się mnie tu przywieźć? Właściwie to nie było pytanie. Chyba się domyślał. - To sprawy między nim a mną. - Co zrobiłaś? - spytał, patrząc na nią z ukosa. Westchnęła, skubiąc kołdrę. - Co byś zrobił na moim miejscu, gdybyś wiedział, że do końca życia będziesz gnił w szpitalnym łóżku, a nie miał przy sobie broni? Przymknął oczy, potem nacisnął klamkę. - Idę po twojego brata. Kiedy została sama z wyrzutami sumienia, poczuła, że ma ochotę przeklinać, rzucać czym się da, wrzeszczeć, aż się ściany będą trzęsły. W tę noc jej zmartwychwstania powinna być w szampańskim nastroju, ale jej uzdrowiciel dziwnie ochłódł, jej brat się gniewał, a ona poważnie obawiała się o przyszłość. Ale ten stan nie trwał długo. Choć czuła mętlik w głowie, fizyczne wyczerpanie szybko wzięło górę. Zapadła się w otchłań, która wchłonęła jej ciało i umysł. Zanim jej zmysły się wyłączyły zdążyła jeszcze się pomodlić o szansę, by naprawić szkody, jakich narobiła. I jeszcze o to, by jakimś cudem nie musieć się rozstawać z uzdrowicielem. Wyszedłszy na korytarz, Manny oparł się ciężko o betonową ścianę. Potarł czoło. Tylko głupi nie odgadłby, co się tu wydarzyło. Tylko absolutna ostateczność mogła skłonić tego typa do wyprawy po niego. Strach pomyśleć, co by było, gdyby w porę go nie znalazł. Albo gdyby zdecydował się nie szukać go... Albo się wybrał za późno. Oderwał się od ściany, wszedł do magazynu, złapał nowy kitel i spodnie. Przebrał się i wyrzucił używaną odzież do kosza. Zajrzał do gabinetu, ale nie zastał Jane, więc ruszył dalej do biura z przeszklonymi drzwiami. Nikoguśko. Na korytarzu wciąż dobiegał łoskot z siłowni. Zajrzał do środka i jego oczom ukazał się ostrzyżony na jeża koleś, który dawał sobie na bieżni do

wiwatu. Pot lał się z niego dosłownie strugami. Był przeraźliwie wychudzony, aż żal było patrzyć. Manny zamknął z powrotem drzwi. Koleś nie wyglądał, jakby znał odpowiedzi na jego pytania. - Szukasz mnie? Odwrócił się do Jane. - Dobrze, że cię spotkałem. Panikha chce się widzieć z bratem. Wiesz może, gdzie go szukać? - Wyszedł walczyć w teren, ale wróci nad ranem. Coś nie w porządku? Miał ochotę powiedzieć: Przede wszystkim to ty nie jesteś w porządku, ale ugryzł się w język. - Ma jakąś sprawę do niego. Wiem tylko tyle, że chce go widzieć. Jane umknęła wzrokiem. - Dobrze, powtórzę mu. Jak się miewa nasza pacjentka? - Chodzi. Spojrzała na niego z zaskoczeniem. - Sama? - Z niewielką pomocą. Masz jakieś stabilizatory kolan, szczudła, czy tym podobne? - Chodźmy, to ci pokażę, co mam. Przez profesjonalną halę treningową przeprowadziła go do magazynu sprzętu, gdzie jednak darmo by szukać piłek do siatkówki czy kosza. Na stelażach wisiały rzędy broni: noże, gwiazdki shuriken, miecze, nunczako. - Niezła sala gimnastyczna, nie powiem. - To hala do treningu rekrutów. - Szkolicie nowy narybek? - Od czasu rzezi już nie. Wyminąwszy arsenał godzien Brucea Willisa i Arnolda S., pchnęła drzwi z tabliczką „gabinet fizjoterapii” wprowadzając Manny'ego do wypasionego gabinetu, gdzie było wszystko, o czym mógł marzyć zawodowy sportowiec, jeśli chciał móc sprężyć rozluźnione mięśnie i rozwinąć szybkość błyskawicy. - Rzezi? - Korporacja Reduktorów najechała na domostwa wampirów, dziesiątkując całe rodziny. Niedobitki umknęły z Caldwell. Powoli zaczynają wracać, ale generalnie nastały ciężkie czasy. Manny ściągnął brwi. - Korporacja Reduktorów? Cóż to jest, u diabła? - Dla wampirów prawdziwie groźne nie są istoty ludzkie. - Otwarła drzwi szafy, zataczając ręką po szerokiej palecie szczudeł, lasek i ortez. - Do wyboru, do koloru. - I to właśnie z nimi twój facet walczy co noc? - Dokładnie tak. A teraz powiedz, o co ci naprawdę chodzi.

Manny patrzył na jej profil. Wreszcie fakty złożyły mu się w spójną całość. - Poprosiła cię, żebyś pomogła jej popełnić samobójstwo. Zgadza się? Jane zamknęła oczy. - Manny, nie obraź się, ale aktualnie nie mam siły na tę rozmowę. - Czyli było tak, jak mówię? - Trochę. Może nawet bardziej. - Poprawiło jej się - powiedział szorstko. - Wyzdrowieje. - Rozumiem, że uzdrowicielski dotyk zadziałał - uśmiechnęła się słabo. Odchrząknął speszony jak sztubak. - Tak. Chyba tak. Cóż, myślę, że wezmę parę stabilizatorów nóg i parę szczudeł pod pachy - to jej będzie teraz potrzebne. Zaczął kompletować sprzęt, czując na sobie baczne spojrzenie Jane. - Zanim zadasz pytanie, odpowiadam: nie - wymknęło mu się mimo woli. Roześmiała się. - Nawet nie wiedziałam, że mam jakieś pytanie. - Nie zostanę tutaj. Postawię ją na nogi i nauczę chodzić, ale potem się zmywam. - Prawdę mówiąc, nie myślałam o tym. - Spochmurniała. - Moim zdaniem mógłbyś spróbować tu zostać. Istnieją precedensy: ja, Butch, Beth. Zdawało mi się, że ona ci się podoba. - Podoba to mało powiedziane - mruknął. - To nie wyprzedzaj niepotrzebnie faktów. Pokręcił głową. - Mam karierę, która schodzi na psy, nota bene z powodu waszego gmerania w moim mózgu. Mam matkę, która nie przepada za mną, ale mimo to byłaby zdziwiona, gdybym się do niej nie odezwał z okazji świąt. A na dobitkę mam konia, z którym jest bardzo nieciekawie. Nie próbuj mi nawet wmawiać, że twój chłopak i jego ziomki zgodzą się, żebym był mieszkańcem obu światów. Poza tym, nie miałbym tutaj nic do roboty. Możesz mi wierzyć, że przywracanie Panikhi do zdrowia jest bardzo przyjemne, ale nie chciałbym tego robić etatowo. Zresztą nie uważam, żeby bycie ze mną służyło jej na dłuższą metę. - A co niby jest z tobą nie tak? - nasrożyła się Jane. - Jesteś świetny pod każdym względem. - Zejdźmy z obłoków na ziemię. Jak to sobie wyobrażasz? - Można by to jakoś urządzić. - Dobra, powiedzmy, że udałoby mi się tutaj zostać. Jak długo żyją? - Kto? - Jaka jest przeciętna długość życia wampira? - Margines jest dość płynny. - Wynosi dziesięć czy sto lat? - Milczała. - Tego się właśnie domyślałem. A ja? Pociągnę może jeszcze ze czterdzieści lat. Za dziesięć zacznę się starzeć. Już teraz wstaję rano połamany i mam zmiany artretyczne w biodrach. Ona

powinna się zakochać w osobniku swojej rasy, a nie w kimś, kto za moment będzie się kwalifikował do opieki geriatrycznej. - Znowu potrząsnął głową. Miłość potrafi zwyciężyć wszystko, poza płaską rzeczywistością, która, niestety, zawsze bierze górę. - Uczciwość nie pozwala mi z tobą polemizować. - Zachichotała nerwowo. Spojrzał na stabilizatory. - Dzięki za sprzęt. - Nie ma za co. Powiadomię V. - Świetnie. Doszedłszy do pokoju Panikhi, nacisnął cicho klamkę i przystanął w progu. W przyćmionym świetle spała jak zabita. Już nie świeciła. Czy to znaczy, że po przebudzeniu będzie z powrotem sparaliżowana, czy jednak poprawa jest trwała? Czas okaże. Oparł szczudła i stabilizatory o ścianę i przysiadł na twardym stołku przy łóżku, gimnastykując się, by znaleźć jakąś wygodną pozycję. Nie zamierzał spać, chciał po prostu popatrzyć trochę na... - Połóż się przy mnie, błagam - odezwała się znienacka. - Strasznie tęsknię za twoim dotykiem. Nie drgnął nawet. Nie żeby bał się jej brata. Kierował nim wyłącznie instynkt samozachowawczy. Kiedy nie musiał, wolał się do niej nie zbliżać. Na pewno będą jeszcze tulić się do siebie - i to pewnie wkrótce. A on, jeżeli będzie trzeba, gotów jest pieścić ją godzinami. Ale nie będzie sobie robił próżnych nadziei, że to będzie trwało wiecznie. On i Panikha należą do dwóch różnych światów. Nachylił się, gładząc ją po ręce. - Cśś, jestem przy tobie. Odwróciła się twarzą w jego stronę. Oczy miała zamknięte. Chyba mówiła przez sen. - Nie odchodź, uzdrowicielu. - Jestem doktor Manuel Manello - wyszeptał. - Mów mi Manny.

Rozdział 30 W HALLU REZYDENCJI ROZLEGŁ SIĘ PRZENIKLIWY GWIZD. To musiał być John Matthew. Khill nasłuchał się jego gwizdów przez ostatnie trzy lata. Zatrzymał się z jedną nogą na stopniu schodów, otarł pot z twarzy mokrym podkoszulkiem. Musiał się złapać rzeźbionej poręczy, żeby nie stracić równowagi. Po treningu głowę miał jak z waty, w odróżnieniu od nóg i tyłka, które były ciężkie jak z ołowiu. John znowu gwizdnął. Było jasne, że chce zwrócić jego uwagę. Khill odwrócił się. Jego kumpel stał w rzeźbionych odrzwiach jadalni. Cóżeś ty z sobą zrobił? zamigał, klepiąc się po czaszce. Nie twoja sprawa, odparł w myślach Khill. W dawnych, dobrych czasach takie pytanie na pewno nie dotyczyłoby wyłącznie fryzury. - To się nazywa krótki jeżyk. A ja myślałem, że łysienie plackowate. Khill potarł nieogolony podbródek, który sobie zafundował. - Nie chce mi się o tym gadać. Zawsze możesz sobie zamówić peruczkę. John zmrużył podejrzliwie niebieskie oczy. Gdzie się podziało twoje żelastwo? - Broń trzymam w szafie. Mam na myśli twoje wkręty. Khill wzruszył ramionami, odwrócił się i podjął wędrówkę po schodach. Nie miał ochoty rozmawiać o tym, czemu usunął piercingi. W głowie miał mętlik, był wykończony, sztywny i obolały od ganiania dzień w dzień na bieżni... Gwizd rozległ się tuż za jego uchem; miał ochotę rzucić Johnowi przez ramię, żeby spadał, ale dla świętego spokoju powstrzymał się: John nigdy nie odpuszczał, kiedy był w podobnym nastroju. - Czego? - warknął tylko. Musisz jeść więcej. Nie musisz schodzić na posiłki, możesz jeść u siebie. Wyglądasz jak kościotrup. - Nic mi nie jest. Będziesz papusiał, albo każę zamknąć siłownię na klucz. Wybór należy do ciebie. A, i wezwałem Laylę. Czeka na ciebie w sypialni. Khill odwrócił się za siebie, co okazało się fatalnym posunięciem, gdyż hall zawirował jak karuzela. - Sam mogłem ją wezwać - syknął, łapiąc za poręcz. Tak, ale nie wezwałeś, więc cię wyręczyłem. To mój dobry uczynek na ten tydzień, oczywiście, nie licząc skasowania dwunastu reduktorów. - Jeśli chcesz zostać Matką Teresą, to musisz sobie znaleźć innych podopiecznych...

Niestety, mój wybór padł na ciebie, więc lepiej pedałuj na górę, bo damom nie każe się czekać. A, i jeszcze: Fritz przyniesie ci żarcie do pokoju. Na potem. Ruszył w kierunku pokoju kredensowego. - Nikt mnie nie musi zbawiać. Sam sobie dam radę - wrzasnął za nim Khill. John podniósł środkowy palec do góry. - Kurwa mać - mruknął Khill. Nie miał najmniejszej ochoty na spotkanie z Laylą. Nie żeby miał coś przeciwko Wybrance, ale odpychała go myśl o przebywaniu sam na sam z kimś, kto chce się z nim przespać. Nie do wiary: on, dla którego do niedawna pieprzenie było nie tyle jedną z czynności życiowych, ile sposobem wyrażania własnej istoty. Niestety, od tygodnia na myśl o bzykaniu robiło mu się niedobrze. Jak tak dalej pójdzie, to okaże się, że rudzielec był jego ostatnim podbojem erotycznym w życiu. Ta-a... Trudno odmówić Pani Kronik oryginalnego poczucia humoru. Wlokąc się po schodach, kombinował, jak by tu spławić uprzejmie Laylę. Na drugim podeście tak zakręciło mu się w głowie, że musiał przystanąć. Przez ostatnich siedem nocy przywykł do stanu sztucznej nieważkości efektu głodówki i katowania się bieżnią. Czekał z utęsknieniem na stan tępego zobojętnienia: był tańszy od picia wódki, w dodatku dopisywał mu non stop, o ile nie złamał postu. Teraz jednak działo się z nim coś zgoła innego. Miał wrażenie, jakby mu z tyłu ktoś podciął nogi, choć wzrok miał wciąż na normalnej wysokości, w dodatku biodrem opierał się o poręcz. Nagle, bez ostrzeżenia kolano ugięło się pod nim i zaczął składać się jak scyzoryk. Zdążył się złapać poręczy i zawisnąć na ręce. Z wściekłością zaczął kopać nogę drugą nogą, sądząc, że tym sposobem przywróci ją do działania. Nic z tego. Co gorsza, nie mógł utrzymać się w pionie i musiał schylić się całkiem, żeby wyglądało, jakby sobie poprawiał sznurówkę. Nie mógł oddychać, czy też oddychał, ale nieskutecznie. Weź się w garść, chłopie. Jasna dupa... - Wasza łaskawość? - dobiegł go z góry głos, dopełniając czary nieszczęść. Zamykając oczy, myślał o tym, że pojawienie się Layli było znakomitym przykładem na działanie prawa Murphyego. - Czy mogę pomóc waszej łaskawości? Z drugiej strony lepiej, że to ona go zdybała, niż któryś z braci. - Pewnie tak. Kolano mi wysiadło. Sforsowałem na treningu.

Patrzył, jak Wybranka spływa do niego po schodach, a biel jej sukni odcina się wyraźnie od krwistoczerwonego dywanu i połyskliwych złoceń na ścianach hallu. Podała mu rękę, ale odtrącił jej pomoc i spróbował wstać o własnych siłach... bez skutku. - Ostrzegam cię, że ważę niewąsko. Urocza dłoń Layli ujęła jego - drżącą! - dłoń. Jezu-u, jednym pociągnięciem postawiła go na nogi. - Ty to masz parę - pochwalił, kiedy objęła go w pasie i postawiła w pionie. - Poprowadzę cię. - Wybacz. Lepię się od potu. - Nie ma sprawy. Na tym wątek się urwał. Ruszyli przed siebie. Powolutku weszli na pierwsze piętro, a potem wlekli się korytarzem, mijając szereg drzwi, które na szczęście były zamknięte: do gabinetu Chroma, do pokoju Tohrtura. Na drzwi Blastha wolał nie patrzyć. Miał ochotę wpaść do pokoju Saxtona i wykopać kuzynka przez okno. Wreszcie pokój Johna Matthew i Xhex. - Ja otworzę - ofiarowała się Wybranka, kiedy dotarli do pokoju Khilla. Z powodu gabarytów Khilla musieli przejść przez drzwi bokiem. Poczuł głęboką wdzięczność, kiedy zamknęła drzwi za nimi i doprowadziła go do łóżka. Nikt nie powinien się dowiedzieć, co mu się przydarzyło. Liczył na to, że Wybranka kupi kit o jego sforsowanej nodze. Planował usiąść, ale gdy tylko go puściła, padł plackiem na łóżko, zastanawiając się, jakiż to niewidzialny samochód rozjechał mu pierś. Raczej nie toyota prius, prędzej chevrolet tahoe. O ile nie wręcz suburban. - Czy mogłabyś mi podać z kieszeni kurtki baton proteinowy? Za drzwiami rozległ się brzęk sztućców o porcelanę. Powiało obiadkiem. - Może wasza łaskawość woli rostbef? Żołądek skurczył mu się boleśnie. - Chryste... nie... - To może ryż? - Nie, tylko ten batonik. Ciche skrzypienie oznaczało zapewne, że Layla pcha tacę na kółkach w stronę łóżka. Wkrótce owionął go zapach smakołyków upichconych przez Fritza. - Jazda z tym! - Szarpnął się bezskutecznie, próbując zwymiotować do kosza. - Won z tym żarciem! - Trzeba jeść - odezwała się zaskakująco stanowczo. - Wasza łaskawość otworzy buzię. Jego łaskawość John Matthew mówi, że trzeba jeść.

Opadł z powrotem na poduszki, zasłaniając twarz ręką. Serce trzepotało mu w piersi. Czuł podświadomie, że gdyby chciał, mógłby się wykończyć w ten sposób. Właściwie pomysł całkiem przypadł mu do gustu, zwłaszcza kiedy w pamięci powróciła twarz Blastha. Była tak piękna, tak niesamowicie piękna. Czuł, że jego uniesienie jest idiotyczne i niemęskie, ale taka była prawda. Najgorsze były usta... czarowne, z lekko obrzmiałą dolną wargą. Choć może oczy były jeszcze gorsze - ten cudowny błękit... Chciał całować te usta w zachwycie. Patrzyć, jak oczy zachodzą mgłą. Zmarnował szansę na to, by zostać pierwszym i ostatnim kochankiem Blasthera, i teraz jego cholerny kuzynek wskoczył na to miejsce. - O, Boże - wyjęczał. - Wasza łaskawość, jemy. Nie miał sił, żeby się kłócić, więc posłusznie otwarł usta i zaczął jeść jak automat, wmuszając w wyschnięty przełyk kęsy chleba. Po jakimś czasie poczuł, że węglowodany uciszyły trzęsienie ziemi w jego żołądku i, o dziwo, zaczyna tęsknić za czymś bardziej konkretnym. Niestety, następnym punktem programu okazała się mineralna w butelce, którą Layla przytknęła mu do ust. Pił drobnymi łyczkami. - Może powinniśmy teraz zrobić przerwę. - Wykręcał się od następnej kromki z obawy, by poprzedni stan nie wrócił. Obracając się na bok, czuł wyraźnie kościstość swoich nóg. Własna ręka też leżała na piersi jakoś inaczej - na mniejszej poduszce mięśni. Spodenki treningowe były luźne w pasie. Raptem siedem dni i tak sobie dogodził. Jeśli tak dalej pójdzie, wkrótce zmieni się nie do poznania. Prawdę mówiąc, już przestał być sobą. Wygolił się prawie na glacę, co nie uszło uwagi Johna Matthew, a na dodatek wyjął sobie wkręty z brwi i z dolnej wargi i chyba z tuzin z uszu. Usunął też kolczyki z sutków. Ciągle jeszcze miał śrubkę na języku i drugą pod językiem, ale z wszystkim, co było na widoku, zrobił koniec. Skończył z sobą na wielu różnych poziomach. Miał już wyżej uszu swego lekkoduchostwa i dryfowania bez celu. Reputacja jebaki zaczynała mu ciążyć, w dodatku wygasł w nim przymus buntu wobec bandy nieboszczyków. Nie potrzebował psychologa, by zrozumieć swoje uwarunkowania psychiczne. Jego rodzina hołdowała konserwatywnym wzorcom glymerii, a on odreagowywał to, kreując się na biseksualnego, nadzianego ćwiekami, wytatuowanego Gota, który rypie wszystko, co ma dwie nogi. Ale co z tego było jego prawdziwą naturą, a co wyzwaniem rzuconym światu przez różnookiego wyrzutka? Kim był, u diabła? - Może jeszcze troszkę? - odezwała się Layla. Hmm...

Kiedy Wybranka podsunęła mu bagietkę przed twarz, postanowił skończyć z udawaniem. Otwarł usta i pozwolił się nakarmić bułką, a potem jeszcze następną. Jakby czytając w jego myślach, Layla zbliżyła do jego ust srebrny widelec z kęsem rostbefu. - Może wasza łaskawość spróbuje teraz tego. Ale jeść trzeba wolniutko... Tłuszcz. Tłuszcz! Rzucił się na mięso z takim apetytem, że mało nie przegryzł widelca. Layla wyczuła jego stan, serwując natychmiast repetę. - Chwileczkę - wymamrotał, bojąc się, że zwymiotuje. Przewrócił się na wznak, kładąc rękę na piersi. Ratował go płytki oddech. Jeśli odetchnie głębiej, puści tęczowego pawia na wszystkie strony. Twarz Layli zawisła nad jego twarzą. - Może już dość, wasza łaskawość. Khill skupił wzrok na jej twarzy i po raz pierwszy tej nocy przyjrzał się jej uważnie. Kurczę, była niezłą laską z tymi platynowymi włosami upiętymi w kok i nieskazitelnymi rysami twarzy, malinowymi usteczkami i zielonymi oczami o fosforycznym blasku. Tak, miała doskonałe DNA - ucieleśniała genetyczny ideał ich rasy. Podniósł rękę i pogładził ją po koku. Miała gładziutkie włosy bez cienia lakieru: jej falujące kosmyki musiały wiedzieć, że ich zadaniem jest oprawianie jej urody i gorliwie wypełniały swoje zadanie. - Wasza łaskawość? - wybąkała, sztywniejąc. Widział, co kryje się pod jej szatą: jej piersi były niebywałe, brzuch płaściutki jak deska... a jej biodra i jedwabista płeć u styku ud były tak cudowne, że niejeden samiec gotów był nago przejść przez zasieki z drutu kolczastego, żeby się do nich dostać. Znał te szczegóły, ponieważ widział wszystko, dotknął niejednego, miał też w ustach parę wybranych fragmentów jej ciała. Ale nie kochał się z nią, a nawet nie posunął się wobec niej zbyt daleko. Co prawda przeszła trening ehros, jednak z braku Najsamca, który wyszkoliłby ją praktycznie, jej wiedza, powiedzmy sobie szczerze, była akademicka. Przez pewien czas chętnie udzielał jej instrukcji. Ale czuł się jakoś nie w porządku. Fakt, że nieźle jej dogodził, ale w jej oczach czytał o wiele więcej niż sam czuł, więc uznał, że nie ma sensu ciągnąć tego dalej. - Czy wasza łaskawość dokrwi się z mojej żyły? - szepnęła ochryple. Nie odpowiedział. - Wasza łaskawość? - nalegały jej pąsowe usta. Przymknął oczy i znów pod powiekami zobaczył twarz Blastha... ale nie tę, obecną - daleką i obojętną, na co sam sobie zapracował, tylko tamtego dawnego Blastha z niebieskimi oczami, które, tak się dziwnie składało, zawsze były skierowane w jego stronę. - Wasza łaskawość... jestem do usług. Jak zawsze. Kiedy spojrzał znów na Laylę, smukłymi palcami właśnie rozchylała poły szaty, odsłaniając długą,

wytworną szyję, delikatne kości obojczyków i cudowny rowek między piersiami. - Wasza łaskawość... chcę ci służyć sobą. - Rozsunęła jeszcze szerzej jedwabną tkaninę, oferując mu nie tylko swą krew, ale również ciało. - Weź mnie... - Nie rób tego. - Przytrzymał jej dłonie wędrujące w stronę paska. Zastygła z wzrokiem wbitym w kołdrę. A potem wyrwała się z jego objęć, nieporadnie zasuwając szatę. - Proszę się wobec tego dokrwić z mojego nadgarstka. - Drżącymi rękami podciągnęła rękaw. - Wasza łaskawość bardzo tego potrzebuje. Nie patrzyła na niego. Pewnie miała go dosyć. A mimo to stała przy nim... zwarzona upokorzeniem, na które nie zasłużyła i którego, gdyby mógł, byłby jej oszczędził... nadal ofiarowując mu siebie. Nie w patetycznym geście, tylko zgodnie ze swym urodzeniem i wychowaniem - służąc sprawie, podporządkowywała osobiste pragnienia wymogom społecznym... zdecydowana zawsze stać na wysokości zadania. Nawet wtedy, kiedy jej ciało nie wzbudzało pożądania. Jezu, dobrze wiedział, co czuje. - Laylo... - Proszę się nie tłumaczyć, to mnie upokarza. Chwycił ją za ramię, bo czuł, że Layla zaraz zerwie się z łóżka. - Posłuchaj, to moja wina. Nie powinienem był cię pieścić w sposób erotyczny... - A ja do tego dopuścić. - Siedziała przesadnie wyprostowana, a w jej głosie słychać było napięcie. - A teraz, jeśli łaska, chciałabym odejść. Ściągnął brwi. - Rany, ale jesteś zimna. - Czyżby? - Owszem. - Przejechał dłonią po jej ręce - Może potrzebujesz się dokrwić? Ej, Laylo, mówi się do ciebie... - Przebywam stale w Sanktuarium, po Tamtej Stronie, więc nie muszę. No tak, prawda. Wybranka przebywająca w Sanktuarium istniała, nie istniejąc, a tym samym, nie potrzebując dokrwienia i wykazując nieograniczoną zdolność regeneracji. Przez ostatnich parę lat Layla sama obsługiwała braci, którzy nie mogli się dokrwić od swoich partnerek. Była dyżurną Wybranką wszystkich. Nagle go olśniło. - Zaczekaj. Chcesz powiedzieć, że nigdy nie byłaś na północy? Teraz, kiedy Furiath uwolnił Wybranki z ich skostniałego życia, większość z nich porzuciła Sanktuarium, w którym tkwiły od niepamiętnych czasów, i udała się do obozowiska w górach Adirondack, aby oswoić się z wolnością panującą po tej stronie. - Laylo? - Nie, przestałam tam bywać. - Dlaczego?

- Nie mogę. - Wzruszyła ramionami, podciągając ponownie rękaw. Wasza łaskawość dokrwi się? - Czemu przestałaś tam bywać? W końcu spojrzała mu w oczy. W jej wzroku było głębokie wkurwienie, co przyjął z dziwną ulgą. Jej pokorna uległość budziła w nim czasem podejrzenia, że jest niezbyt rozgarnięta. Ale jej obecny wyraz twarzy zdradzał, że pod płaszczykiem opanowania kryje się niezły temperament - pewnie również i erotyczny. - Pytam cię, Laylo. Dlaczego? - Nie mogę. - Kto ci zabrania? - Nie był szczególnie blisko z Furiathem, ale znał go wystarczająco dobrze, by móc poruszyć z nim ten temat. - Nikt mi nie zabrania i nie musisz się tym w ogóle zajmować. Podsunęła mu znów nadgarstek. - Przyjmij dar krwi, aby odzyskać siły. Potem cię już zostawię w spokoju. - Dobrze, ale najpierw wyjaśnij mi co ci nie pozwala? Na jej twarzy odbiło się zgorzknienie. - To nie jest sprawa waszej łaskawości. - Ja decyduję o tym, co jest moją sprawą. - To nie macho przemawiał przez niego, lecz szlachetny samiec, który dotąd bujał w obłokach, ale wreszcie ocknął się i zstąpił na ziemię. - No, mów wreszcie. Nigdy by się po sobie nie spodziewał, że będzie się o kogoś szczerze troszczył, tymczasem nagle zdał sobie sprawę, że nie zniósłby, gdyby tej samicy miała stać się krzywda. - Chcesz wiedzieć? Proszę bardzo! - Zaczęła gestykulować z przejęciem. Jeśli zamieszkam na północy, nie będę mogła was wszystkich dokrwić. Dlatego powracam do Sanktuarium, by się zregenerować, oczekując na kolejne wezwanie. Potem wracam znów tutaj, żeby was obsłużyć i znowu muszę się zregenerować. To jest zamknięte koło. Nie mam kiedy wybrać się w góry. - Jezu... - Ależ z nich była banda egoistycznych krwiopijców. Powinni byli przewidzieć ten problem, przynajmniej Furiath. Chyba że... - Rozmawiałaś z Najsamcem? - O czym niby? - prychnęła. - Czy wasza łaskawość paliłaby się do tego, by wyznawać królowi swoje porażki na polu bitwy? - Jakie znów porażki? Trzymasz przy życiu całą naszą czwórkę. - Otóż to. Obsługuję was w bardzo wąskim zakresie - wybuchnęła, odchodząc do okna i zapatrzyła się w dal. Jakże chciałby jej pożądać: dałby w tej chwili wszystko, by odwzajemniać jej uczucie - w końcu uosabiała w sobie wszystkie cnoty, które w oczach jego rodziny budziły uznanie. W kategorii samic plasowała się na samym szczycie hierarchii społecznej, co więcej - była na niego napalona. Jednak kiedy wejrzał w swoje serce, znalazł tam miłość do kogoś innego. Obawiał się, że to się nie zmieni. Nigdy.

- Sama nie wiem, kim, czy raczej czym jestem - odezwała się, jakby mówiła do siebie. Cóż, wyglądało jakby oboje na próżno zadawali sobie to pytanie. - Nigdy się tego nie dowiesz, dopóki nie wyrwiesz się z Sanktuarium. - To niemożliwe. Jeśli mam obsługiwać... - Weźmiemy sobie kogoś innego i po sprawie. Zrobiła głośny wdech. - Naturalnie. Zrobicie, jak będziecie uważać. Patrzył na jej dumnie uniesiony podbródek. - Zrobimy to dla twojego dobra. Posłała mu od okna gniewne spojrzenie. - Nieprawda - moje życie straci sens. Decyzja należy do was, ale ja będę ponosić jej skutki. - To twoje życie. Możesz sama o nim decydować. - Nie chcę o tym więcej rozmawiać. Na Panią Kronik, nie masz nawet pojęcia, co znaczy pragnąć czegoś, co ci nie jest pisane. Zaśmiał się gorzko. - Ta-a, nie mam. Łączy nas więcej, niż sądzisz. - Jesteś wolny. Możesz robić, co ci się podoba. Chyba nie ma dla ciebie rzeczy niemożliwej. - Jest, jest. Możesz mi wierzyć. - Ja pragnę ciebie, ale nie mogę cię mieć. Nie mam na to wpływu. Służąc tobie i innym, przynajmniej mam jakieś zajęcie, lepsze niż zadręczanie się tym, że moje marzenia nigdy się nie spełnią. Khill zassał ostro powietrze. Musiał przyznać, że wzbudziła jego szacunek. Tam, przy oknie, nie żebrała o litość, tylko przedstawiała nagie fakty. Kurczę, naprawdę byłaby z niej krwiczka, o jakiej zawsze marzył. Nawet kiedy bzykał wszystko, co żyje, zawsze w głębi duszy miał wizje siebie związanego na stałe z samicą najczystszej wampirzej krwi, arystokratką w każdym calu, która zdobyłaby aprobatę jego rodziców, a ci z tej okazji zaczęliby i do niego odnosić się z większym szacunkiem. O tym zawsze marzył, ale teraz, kiedy miał taką szansę... stała na wyciągnięcie ręki, patrząc mu w oczy... jego pragnienia kierowały się w zupełnie inną stronę. - Żałuję bardzo, że cię nie kocham - powiedział szorstko, odpłacając szczerością za szczerość. - Dałbym wiele, żeby cię darzyć uczuciem, na jakie zasługujesz. Jesteś moim ideałem samicy. Wszystkim, o czym zawsze marzyłem, wierząc, że na to nie zasługuję. Chłonęła jego słowa z oczami otwartymi tak szeroko, że wyglądały jak dwa piękne, lśniące księżyce. - No to, czemu... Potarł twarz. Co go pogięło, żeby jej to wyznać? Co też zrobił najlepszego?

Kiedy odjął ręce od twarzy, zniknęły z niej wszelkie pozory czczej uprzejmości. - Bo jestem zakochany - powiedział obcesowo. - Ale nie w tobie.

Rozdział 31 BIEGANINA, CICHE BLUZGANIE, TĘPY ŁOSKOT... Manny'ego obudził ruch na korytarzu. Ocknął się natychmiast z głębokiego snu. Korytarzem przetoczyła się lawina dźwięku, po czym ucichła jak uciął, pewnie znikając za zamkniętymi drzwiami. Podniósł głowę wspartą na łóżku Panikhi i spojrzał na swoją pacjentkę. Była cudownie piękna, gdy tak spała spokojnym snem. Smuga światła dała mu ostro po oczach. - Potrzebuję natychmiast pary rąk do pomocy. - Zdenerwowany głos należał do Jane. Czarny kontur lekarki rysował się w progu. Bez zadawania zbędnych pytań Manny rzucił się do drzwi, gotów natychmiast udzielić pomocy jako chirurg. Ruszyli szybkim krokiem. - Co się dzieje? - Rany, głównie kłute, jedna postrzałowa. - Jane wygładziła poplamiony krwią kitel. - Właśnie przywożą kolejnego rannego. Wpadli do izby przyjęć. Chryste... ranni stali po kątach, pokładali się na stole, słaniali przy blacie recepcyjnym, krążyli po izbie, przeklinając. Elena, czy też Elaina, pielęgniarka, pośpiesznie szykowała skalpele i kilometry nici, a mały staruszek roznosił wodę na srebrnej tacy. - Nie zdążyłam jeszcze oszacować stanu rannych, bo jest ich za dużo wyjaśniła Jane. - Mogę dostać stetoskop i ciśnieniomierz? Wyszarpnęła jakąś szufladę w szafce i podała mu jedno i drugie. - Ciśnienie jest o wiele niższe niż ludzkie, puls też wolniejszy. Innymi słowy nie będzie umiał określić, czy są w normie, czy nie. Odłożył instrumenty na bok. - W tej sytuacji lepiej ty ich badaj razem z pielęgniarką, a ja się wezmę za przygotowania do operacji. - Masz rację - zgodziła się Jane. - Przejmę twoją robotę, a ty pomóż Jane ich przebadać - zwrócił się do jasnowłosej pielęgniarki, która przytomnie krzątała się wokół szafy. Skinęła głową i natychmiast wzięła się za badanie rannych. Zaczął otwierać po kolei szuflady, wykładając na blat recepcyjny zestawy chirurgiczne. Środki znieczulające znalazł w wąskiej gablocie, strzykawki półkę niżej. Buszując po wyposażeniu kliniki, był pod wrażeniem: jakimś cudem Jane zorganizowała całość na profesjonalnym poziomie. Po dziesięciu minutach spotkali się z Jane i z pielęgniarką na środku izby. - Mamy dwóch w marnym stanie - oznajmiła Jane. - Rankohr i Furiath stracili sporo krwi - obawiam się, że doszło do uszkodzeń tętnic z powodu bardzo głębokich ran ciętych. Zbihr i Tohr wymagają prześwietlenia, u Blasthera podejrzewam wstrząs mózgu na dokładkę do brzydkiej rany brzucha.

Manny podszedł do umywalki i zaczął myć ręce. - Bierzmy się do roboty. - Powiódł wzrokiem, dopóki nie wypatrzył wielkiego jak tur blondyna, pod którego lewym butem formowała się kałuża krwi. - Zajmę się nim. - Zgoda. Ja się wezmę za Furiatha. Ehleno, weź ich po kolei do rentgena. Uznawszy sytuację za polową, Manny zaniósł narzędzia do pacjenta, który leżał na podłodze w miejscu, gdzie się wcześniej zwalił. Wielkie chłopisko, od stóp do głów odziany był w czarne skóry. Musiał bardzo cierpieć, bo zgrzytał zębami, tocząc głową po ziemi. - Masz coś przeciwko temu, że się wezmę za ciebie? - spytał Manny. - Jeśli dzięki temu nie wykrwawię się na śmierć - to nie. - Umowa stoi. - Manny ujął w rękę nożyce. - Najpierw rozetnę ci nogawkę i zdejmę but. - Mówisz o moim skopajdupie? - Jak go zwał, tak go zwał. Dość, że poleci z nogi. Nie bawił się w rozwiązywanie, tylko rozciął sznurówki z przodu buta, zsuwając go ze stopy wielkości łodzi podwodnej. Potem, bez trudu rozciął skórę po zewnętrznej stronie nogawki aż po biodro. Nogawka rozpadła się jak paszcza krokodyla. - Co tam widzisz, doktorku? - Świątecznego indyka, przyjacielu. - Tak głęboko? - Owszem. - Pominął fakt, że przeświecała naga kość, a krew sikała równym strumieniem. - Muszę jeszcze raz umyć ręce. Zaraz wracam. Po zdezynfekowaniu rąk Manny naciągnął parę rękawic i wracając do pacjenta, wziął po drodze butelkę lidokainy. - Proszę się nie przejmować moim bólem, doktorku - próbował go powstrzymać Wielki Blondyn. - Sfastryguj mnie i zajmij się moimi braćmi potrzebują tego bardziej niż ja. Sam bym się tym zajął, ale Jane mi nie chciała pozwolić. Manny zastygł. - Sam byś się zszył? - Robiłem to, jak cię jeszcze nie było na świecie, doktorku. Manny pokręcił głową. - Wybacz, twardzielu. Nie mogę ryzykować, że zaczniesz podskakiwać, kiedy będę łatać twój wyciek. - Doktorze... Manny wycelował strzykawkę w oszałamiająco piękną twarz pacjenta. - Stul pysk i leż spokojnie. Musisz dostać głupiego Jasia. Nie bój się, jeszcze cię czeka wiele kiepskich chwil, które pozwolą ci się wykazać bohaterstwem. - Dobra, doktorku, daruj sobie ten wywód. Załatw mnie i weź się za tamtych.

Lojalność gościa wzbudzała prawdziwy szacunek. Manny szybko uwinął się ze znieczuleniem miejscowym, wstrzykując substancję w paru miejscach wokół rany. Kurczę, czuł się, jakby wrócił znów na akademie medyczną i, o dziwo, był bardziej ożywiony, niż kiedy operował w ostatnich latach. To było... życie, samo życie. Intensywne do bólu. I właśnie takie natężenie mu odpowiadało. Złapał stertę czystych ręczników i wsunął pod nogę, a następnie wypłukał ranę. - Spoko, wielkoludzie. Musimy oczyścić ranę - uspokoił pacjenta, który syknął z bólu. - Nie ma... sprawy. Akurat. Manny żałował, że nie może znieczulić go lepiej, ale nie było czasu. Czekali ranni ze skomplikowanymi złamaniami, więc doprowadziwszy olbrzyma do jako takiego stanu, będzie musiał zająć się nimi. Ktoś jęknął, z lewej posypała się litania przekleństw. Manny załatał dziurkę w tętnicy, zszył mięśnie, a potem tkankę podskórną i skórę. - Świetnie się trzymasz - mruknął, widząc zbielałe knykcie wielkoluda. - O mnie się nie martw. - Racja, to twoi bracia. Nie wiem, czy wiesz, ale z tobą już wszystko dobrze. - Tak? A ja myślałem, że świetnie. - Wojownik błysnął kłami w uśmiechu. Następnie zamknął oczy i opadł na ziemię, zaciskając szczęki tak kurczowo, że chyba nie mógł przełknąć śliny. Manny zwijał się jak w ukropie, starając się, by się to nie odbiło na jakości. W chwili gdy przemywał gazą szew z sześćdziesięciu ściegów, dobiegł go krzyk Jane. Błyskawicznie odwrócił się w jej stronę. - Rany... boskie. W drzwiach izby przyjęć stał Red Sox, trzymając w ramionach męża Jane, który wyglądał, jakby wpadł pod samochód: był kredowobiały oczy miał wywrócone białkami do góry, a jego but... ten jego, kurwa... jego skopajdup... był zupełnie wykręcony do tyłu. Manny przywołał pielęgniarkę. - Proszę to zabandażować. Muszę pójść, obejrzeć... - zwrócił się do wielkoluda. - Jasne. - Olbrzym klepnął go po ramieniu. - I... dzięki. Nie zapomnę, co dla mnie zrobiłeś, doktorku. Śpiesząc ku nowo przybyłemu, Manny zastanawiał się, czy bezczel z kozią brodą zgodzi się, żeby go poskładał. Z kilometra było widać, że jego noga poszła w drebiezgi.

Gdy Butch wiózł go do kliniki Bractwa, Vrhedny raz po raz tracił przytomność. Kolano i biodro nawet nie sprawiały mu bólu, tylko wyrzucały go na inną orbitę, a natłok doznań osłabiał i uszkadzał jego procesy myślowe. Nie tylko on był w złej formie. Kiedy Butch, zataczając się, przenosił go przez próg, strzelił głową V w futrynę. - Weź się, kurwa. - Sorry, stary. - Rzuć mnie gdzieś do śmieci - wyrzęził V. Skronie rozsadzał mu wściekły ból, którego akustycznym wykładnikiem był Welcome to the Jungle Guns'N Roses w wersji a cappella. Żeby uciszyć szatański jazgot, dla odmiany otwarł oczy. Tuż przed nim stała Jane z nicią chirurgiczną w odzianej w krwawą rękawicę dłoni, z włosami odgarniętymi opaską z twarzy. - Tylko nie ona - wyjęczał. - Nie ona. Przedstawiciele profesji medycznych nie powinni leczyć swoich małżonków: to mogło skończyć się nieszczęściem. Jeżeli się okaże, że jego biodro czy kolano na zawsze już będą do dupy, ten fakt nie powinien ciążyć na sumieniu Jane. Już i tak mieli dosyć problemów jako związek. Manny wystąpił krok przed Jane. - W tej sytuacji nie masz wyboru. Jeśli nie ona, to ja. Vrhedny wzniósł oczy do nieba. Alternatywa prawdziwie powalająca. - To jak, zgoda? - spytał człowiek. - Czy może chcesz się zastanowić troszkę, a w tym czasie twoje stawy zrosną się i będziesz miał nogi jak flaming? Albo wda się gangrena i będzie po kłopocie, bo ci gicz sama odpadnie? - To jakiś przetarg, czy jak? - Zatem odpowiedź brzmi...? - Tak. - Na stół z nim. Butch zaczął ostrożnie deponować kumpla na stole, ale V i tak mało nie strzelił pawia z bólu. - Ja pierdolę... Manello, lepiej się do mnie zbytnio nie zbliżaj - wystękał, widząc nachylającą się nad nim twarz chirurga. - Masz zamiar dać mi wciry? W porządku, ale pozwolisz, że się najpierw zajmę twoją nogą. - Nie... będę rzygał. - Najpierw musimy uśmierzyć ból. Poproszę o demer... - Tylko nie demerol - krzyknęli chórem V i Jane. Oczy V pobiegły w jej stronę. Po drugiej stronie pokoju klęczała nad Blastherem, zszywając mu paskudną ranę na brzuchu. Szyła perfekcyjnym ściegiem, spokojną, opanowaną dłonią. Gdyby nie łzy płynące po jej twarzy, wyglądałaby jak uosobienie chłodnego profesjonalizmu. Z jękiem wbił wzrok w lampę nad głową.

- Morfina może być? - spytał Manello, rozcinając rękaw motocyklowej kurtki V - Tylko nie stawiaj się, bo nie mam ochoty słuchać, jak wyjesz, kiedy składam twoją kończynę. Tym razem Jane nie pomogła mu i V musiał sam odpowiedzieć. - Spoko. Manello napełnił strzykawkę. Nagle podszedł do niego Butch. - Radziłbym ci nie spieprzyć nogi mojemu kumplowi. Rozumiemy się? Był osłabiony wchłanianiem reduktorów, mimo to jego słowa brzmiały groźnie. - Pieprzenie akurat mi nie w głowie - odparł chirurg, nie podnosząc wzroku znad strzykawki. - Ale nawet gdybym mi stawał, to na pewno nie do twojego kumpla. Więc zamiast się zajmować moim pieprzeniem, lepiej zrób nam wszystkim uprzejmość i weź prysznic, bo cuchniesz. Butch zamrugał, a potem roześmiał się. - Masz, chłopie, jaja. - I to jak dzwony, kolego... Po chwili V poczuł, że coś zimnego pociera go w zgięciu łokcia, a następnie ukłucie. Zaczął odjeżdżać, a jego ciało stało się lekkie jak z waty. Co jakiś czas do jego świadomości przedzierał się ból, który płynął z trzewi, kąsając go w serce. Ból ten jednak nie miał nic wspólnego z tym, jak Manello obchodził się z jego kontuzją: V nie mógł oderwać wzroku od swojej krwiczki, która zajmowała się jego braćmi. Patrzył jak przez pofałdowaną szybę na Jane, która uporawszy się z Blasthem, brała się właśnie za Tohrtura. Nie słyszał, co mówią, bo słuch miał przytępiony, ale Blasth był wyraźnie wdzięczny, a Tohrowi poprawiło się już na sam jej widok. Manello co chwilę ją o coś pytał, Ehlena radziła się w różnych sprawach, albo Tohr krzywił się, więc przerywała robotę, czekając, aż poczuje się lepiej. Była w swoim żywiole. Leczenie, profesjonalizm, głębokie oddanie pacjentom - to była cała ona. Całe jej istnienie było podporządkowane służbie bliźniemu. Widząc ją w tej odsłonie, poczuł, że musi zrewidować swój pogląd na to, co wydarzyło się między nim a Panikhą. Gdyby Panikha wahała się, czy odebrać sobie życie, Jane z pewnością próbowałaby ją przed tym powstrzymać. Kiedy jednak pojęła, że nie jest to możliwe... Nagle Jane odwróciła się w stronę V, jakby poczuła jego wzrok na sobie. Jej oczy były tak mroczne, że nie sposób było orzec, jakiego są koloru. W jednej chwili stała się bezcielesna. Czyżby jego widok odebrał jej chęć do życia. Zobaczył nad sobą twarz doktora. - Dostrzyknąć ci jeszcze morfiny? - Co? - spytał V z trudem poruszając suchym, obrzmiałym językiem. - Jęknąłeś. - Nie... z powodu... kolana. - Kolano to jeszcze nie wszystko.

- ... co...? - Moim zdaniem masz wywichnięte biodro. Będę ci musiał zdjąć całkiem spodnie. - Rób, co musisz. V powrócił do przyglądania się Jane, ledwie rejestrując fakt, że nożyce rozcinają oba boki spodni, nie umknęło jednak jego uwagi, że gdy chirurg odsłonił jego genitalia, syknął z wrażenia, choć zaraz ugryzł się w język. Bez wątpienia jego reakcja nie dotyczyła ostrzegawczych tatuaży w Starym Języku. - Sorry, doktorku - mruknął V choć Bogiem a prawdą nie wiedział, co mu każe przepraszać za to, jak mu zmasakrowano krocze. - Ja... zaraz cię nakryję. - Człowiek zniknął na chwilę i wrócił z kocem, którym okrył podbrzusze y - Muszę tylko obejrzeć twoje stawy biodrowe. - Proszę cię... bardzo. Vrhedny wrócił do przyglądania się Jane... gdyby nie umarła i nie została przywrócona w takiej, a nie innej postaci, czy próbowaliby mieć młode? Jego tatuś urządził go tak, że mógł swojej samicy zafundować najwyżej orgazm. Zresztą, nigdy nie tęsknił do dzieci. Ale Jane byłaby cudowną matką. We wszystkim, co robiła, była niezwykła. Czy chciałaby być żywa, jak kiedyś? Czemu jej o to nigdy nie spytał? Znów nadpłynęła twarz doktora, przerywając rozmyślania V. - Masz zwichnięty staw biodrowy. Muszę go nastawić, zanim się wezmę za twoje kolano, żeby nie siadło ci krążenie. Zgoda? - Rób, co chcesz, abym tylko wrócił do formy - jęknął w odpowiedzi. - Tak zrobię. Chwilowo włożyłem ci kolano w stabilizator. - Chirurg podniósł wzrok na Butcha, który olawszy zalecenie, by udać się pod prysznic, podpierał ścianę obok. - Musisz mi pomóc. Oprócz ciebie nie ma żadnych wolnych rąk. Glina natychmiast zebrał się w sobie i odepchnął od ściany. - Co mam robić? - Przyciskaj jego miednicę tak, żeby się nie ruszała. - Doktor wskoczył na metalowy stół od strony nóg V pochylając się, żeby głową nie walnąć w lampę. - Musimy to zrobić na siłę. Nie da się inaczej. Stań naprzeciwko mnie, a ja ci pokażę, jak go masz trzymać. Butch posłusznie obszedł stół chwiejnym krokiem. - Gdzie? - Tu. - V poczuł ciepły ciężar po obu stronach bioder. - Jeszcze bardziej na zewnątrz. O, właśnie tak. W porzo. Butch obejrzał się przez ramię na V. - Jesteś gotów?

Głupie pytanie. Tak, jakby kogoś pytać, czy jest gotów na zderzenie czołowe. - No już, start - mruknął V. - Skoncentruj się na mnie. V skupił wzrok na Butchu, tak że widział zielone cętki w jego piwnych oczach, kontur złamanego nosa, sinawy zarost. Doktor złapał V za spód uda i zaczął podnosić jego nogę do góry. V podskoczył na stole, odrzucając do tyłu głowę, aż mu żyły wyszły na szyi. Spokojnie, chłopie. Patrz na mnie - powiedział glina. Łatwo tak gadać. Istnieje ból i BÓL. Ten tutaj to był... BÓL!!! Vrhedny oddychał z trudem. Neurony w jego mózgu doznały przeciążenia z powodu nadmiaru bodźców. Miał wrażenie, że zaraz go rozniesie, choć jego skóra była wciąż w jednym kawałku. - Powiedz mu, żeby oddychał - usłyszał głos zapewne należący do chirurga. Tego się akurat po nim nikt nie doczeka. - Dobra, na trzy wcisnę główkę kości na miejsce. Gotowi? V nie miał pojęcia, do kogo gość mówi, ale jeśli do niego się zwracał, to wybrał kiepski adres. Serce mu łomotało, płuca miał z ołowiu, fajerwerki w jego mózgu przypominały Las Vegas nocą. Do tego... - I... trzy! Wrzasnął. Ale głośniejsze od jego wrzasku było chrupnięcie wstawianej kości biodrowej. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył zanim wylogował się ze świadomości, była spanikowana twarz Jane zwracająca się w ich stronę. W oczach samicy wyczytał zgrozę, jakby nie była w stanie znieść jego bólu... Pojął, że kocha ją nadal.

Rozdział 32 W SYPIALNI KHILLA ZAWISŁA CĘSTA CISZA, jak zwykle, gdy ktoś zdetonuje bombę, wszystko jedno, czy w przenośni, czy w realu... Sam nie mógł uwierzyć w to, co powiedział przed chwilą: chociaż w pokoju nie było nikogo oprócz Layli, czuł się, jakby wszedł na dach najwyższego budynku w Caldwell i na cztery strony świata obwieścił niewygodną prawdę o sobie. - Kochasz twojego przyjaciela. Blasthera - wyszeptała Layla. Serce zamarło w nim, zaraz jednak zmusił się, by potaknąć. - Zgadłaś. Czekał na jakieś oznaki obrzydzenia, ironii, czy wręcz szok. W sferach, z których pochodził, homofobia była na porządku dziennym, a Layla była w końcu Wybranką. Przy konserwatyzmie Wybranek glymeria z jej przesądami mogła uchodzić za ultraliberałów. Piękne oczy Layli błądziły uważnie po jego twarzy. - Chyba się tego domyślałam. Widziałam, jak na ciebie patrzy. Niestety, to się już skończyło. - Nie brzydzi cię to? W końcu on jest samcem? Milczała przez chwilę. Jej odpowiedź spłynęła jak balsam na jego duszę. - Dlaczego miałoby mnie brzydzić? Ani trochę. Khill odwrócił się, żeby nie dostrzegła, że oczy mu się zaszkliły. - Dziękuję. - Za co? Wzruszył tylko ramionami. Kto by pomyślał, że akceptacja może być równie bolesna jak odrzucenie. - Lepiej już sobie pójdź - powiedział szorstko. - Dlaczego? Dlatego, że jeszcze chwila, a zamieni się w ogrodową polewaczkę. Nie zamierzał odstawiać wierzby płaczącej na oczach świadków. Nawet Layli. - Wasza łaskawość, nie ma w tym nic złego - powiedziała z głęboką powagą. - Nie oceniam waszej łaskawości na podstawie tego, kogo kocha, tylko... jak kocha. - W tej sytuacji powinnaś mną pogardzać. - Jezu, czy on kiedyś wreszcie zamknie tę swoją durną jadaczkę? - Złamałem mu serce. - A więc... on nie wie, że wasza łaskawość go kocha? - Nie. - Posłał jej groźne spojrzenie. - Nie wie i się nie dowie. Rozumiemy się? Nikt nie wie. Skinęła głową. - Wasza łaskawość może mi zaufać. Ale widziałam jego wzrok, gdy na ciebie patrzył, mój panie. Może powinien się dowiedzieć...

- Pozwól, że powiem ci coś z własnego doświadczenia: czasem bywa za późno. On jest teraz szczęśliwy - zasłużył na to. Do diabła, chcę, żeby był szczęśliwy w miłości, nawet jeśli mam na to patrzyć z oddali. - Ale co z waszą łaskawością? - Co ze mną? - Chciał przeczesać włosy palcami, ale przypomniał sobie, że już nie ma włosów. - Wiesz co, skończmy już ten temat... Powiedziałem ci o tym tylko dlatego, żebyś wiedziała, że nieporozumienie między nami nie wynika z tego, że nie jesteś dosyć dobra dla mnie, czy dość atrakcyjna. Chcesz znać prawdę? Mam dosyć chodzenia do łóżka z każdym. Ten etap mam za sobą. To nie prowadziło donikąd i... No cóż, skończyłem z tym. Jak na ironię, teraz, kiedy nie mógł już być z Blasthem, zaczął dochowywać mu wierności. Layla przeszła przez pokój i usiadła wytwornie na łóżku, wygładzając suknię smukłymi, białymi dłońmi. - Cieszę się, że mi powiedziałeś. - Ja... chyba też. - Ujął jej dłoń. - Mam pewien pomysł. - Tak? - Zostańmy przyjaciółmi. Ty i ja. Będziesz mnie odwiedzać, dokrwię cię, a potem będziemy wspólnie spędzać czas. Jak przyjaciele. Uśmiechnęła się z niewypowiedzianym smutkiem. - Przyznam, że... zawsze czułam, że nie pociągam cię w ten specjalny sposób. Dotykałeś mnie powściągliwie, pokazując rzeczy, od których byłam w siódmym niebie - ale pod pokrywką podniecenia erotycznego nigdy nie czułam... - Ty też nie jesteś we mnie zakochana, Laylo. Absolutnie. Myliłaś burzę zmysłów z uczuciem. Rzecz w tym, że do związku ciał dochodzi o wiele łatwiej, niż do związku dusz. Położyła na sercu drugą dłoń. - Ale ja tutaj czuję ból. - To dlatego, że cię kręcę. To minie, zwłaszcza gdy spotkasz właściwego faceta. Jezu, co się z nim dzieje. Z niepoprawnego jebaki zamienił się w dobrego wujka. Jeszcze trochę, a wystąpi w talk-show z Barbarą Walters i jej druhnami. Podsunął Layli nadgarstek. - Dokrwij się ode mnie, żebyś mogła dłużej zostać po tej stronie, i zastanów się, czego chcesz od życia - nie pod kątem tego, kim masz być, czy co powinnaś robić, ale czego chcesz. Chętnie ci w tym pomogę. W temacie duchowego zagubienia jestem ekspertem. Trwało całą wieczność, nim podniosła na niego swoje zielone oczy. - Blasther... nie wie, co stracił. Khill pokiwał głową posępnie. - Wie aż za dobrze. Możesz mi wierzyć.

Sprzątanie okazało się mordęgą. Kiedy wynosiła wiadro z pomieszczenia gospodarczego, myśli Jane krążyły wokół konieczności uzupełnienia lekarstw i środków opatrunkowych: zużyto sto opakowań gazy, została jej śmieszna ilość nici, bandaże wyszły do ostatniej rolki... Pchnęła pupą drzwi do izby przyjęć, przesunęła wiadro mopem i przystanęła, żeby odzipnąć. Krew była wszędzie: na podłodze, na ścianach. Podłoga była zasłana kłębami pokrwawionej gazy. Trzy torby na toksyczne odpady pękały w szwach, jakby dostały wzdęcia. A na domiar wszystkiego... Uświadomiła sobie, że gdyby nie było z nią Manny'ego, mogli stracić któregoś z braci. Taki na przykład Rankohr mało się nie wykrwawił. Albo Tohr - to, co wyglądało jak prosty postrzał barku, okazało się sprawą daleko bardziej skomplikowaną. Manny musiał go w końcu operować, zaraz po tym, jak uporał się z Vrhednym. Zamknęła oczy, wspierając ciężką głowę na kiju od mopa. Odkąd była duchem, w ogóle przestała się męczyć: nic jej nie bolało, nigdzie jej nie strzykało, nie zdarzało jej się powłóczyć nogami. Teraz była jednak wykończona psychicznie do tego stopnia, że musiała przymknąć oczy, żeby się odciąć od wszystkiego, jakby konsola jej umysłu musiała się wyłączyć i schłodzić. Zwykle potem zapadała w sen pełen marzeń sennych. Jednak w dni takie jak dziś nie mogła zasnąć. Bezsenność nadal bywała jej problemem. - Pierwsza rzecz: trzeba tu posprzątać. Poderwała głowę do góry. Manny. Próbowała wykrzesać z siebie uśmiech. - Święte słowa. - Pozwól, że ja się tym zajmę. Mowy nie ma. Wcale nie było jej spieszno zamknąć się w którymś z pokoi pooperacyjnych i patrzyć tępo w sufit. Poza tym, Manny też musiał być nieźle zmęczony. - Kiedy jadłeś ostatni raz? - spytała. - Którą mamy godzinę? Spojrzała na zegarek. - Jest pierwsza. - W dzień? - Tak. - Jakieś dwanaście godzin temu - skonstatował z zaskoczeniem. Sięgnęła do telefonu na biurku. - Wezwę Fritza. - Daj spokój, nie trzeba... - Musisz lecieć z nóg.

- Bynajmniej. Czuję się świetnie. To są właśnie mężczyźni. Chociaż... ciekawa rzecz: Manny naprawdę tryskał energią, zamiast padać z nóg. Mimo wszystko postanowiła zadbać o jego żołądek. Błyskawicznie zamówiła dla niego posiłek. Po przedświtku kamerdyner ze swoimi pomocnikami szedł do skrzydła dla służby odpocząć trochę przed porannym sprzątaniem, ale psańce gdyby mogły, wolałyby pracować na okrągło. - Gdzie jest schowek na miotły? - spytał Manny. - Na korytarzu. Zaraz w lewo. Napełniła wiadro wodą z lizolem. Manny wyszukał miotłę dla siebie i raźno wziął się do roboty. Gdy sprzątali ramię w ramię, jej myśli pochłonięte były bez reszty Vrhednym. Kiedy zwijała się wokół rannych braci, jej umysł był nieustannie zajęty, ale teraz, gdy sznurki mopa wlekły się spolegliwie w tę i nazad po glazurowanej posadzce, czuła, jak drzemiący na dnie jej umysłu niepokój wypełza na światło dzienne. Z każdym, byle nie z tobą. W kółko słyszała w myślach te słowa. Widziała jego poszarzałą twarz, jego lodowate oczy. Czuła, że V wypycha ją ze swojego życia. Drgnęła na widok białej płachty chusteczki do nosa, którą Manny podsunął jej przed twarz. - Płaczesz - dotarł do niej głos kolegi. Oparła kij mopa w zgięciu łokcia i wzięła od Manny’ego chusteczkę, przyznając mu rację nie bez zdziwienia: chustka po przytknięciu do oczu natychmiast zwilgotniała. - Prawdę mówiąc, kiedy patrzę na ciebie, żałuję, że nie odrąbałem mu tej jego przeklętej nogi. - Płaczę nie tylko przez niego. - To twoja opinia. Pozwól, że ja zachowam na ten temat własne zdanie. Podniosła oczy. - Dasz jeszcze jedną? Podsunął jej pudełko, z którego zaczęła wyciągać chusteczkę za chusteczką, wydmuchując nos. Kiedy kolejna chustka wylądowała w koszu, Jane trochę ochłonęła. - Dzięki za pomoc. - Podniosła wzrok i mimo woli uśmiechnęła się, widząc święte oburzenie na twarzy doktora. - Tęskniłam za tym. - Za czym? - Za tą twoją miną, kiedy jesteś wkurzony. Przypomniały mi się stare, dobre czasy. - Spoważniała. - Czy V wyzdrowieje? - Tak, o ile mu nie nakopię za to, jak się odnosi do ciebie. - Zawsze byłeś rycerski wobec dam - powiedziała z powagą. - Dziś w nocy spisałeś się na medal. To też mówiła serio.

Odstawił chusteczki na biurko. - Ty też. Często tak tu bywa? - Nie, ale obawiam się, że to może ulec zmianie. Wzięła się z powrotem do roboty, wykonując jakieś pozorowane ruchy mopem, co niewiele pomogło podłodze, za to rozmazała krew równo po całości. Może powinna polać po prostu podłogę ogrodowym szlauchem. W parę minut później rozległo się stukanie i w drzwiach pojawiła się głowa Fritza. - Jedzenie gotowe. Gdzie podać do stołu jaśnie panu? - Manny zje w biurze - wyprzedziła odpowiedź doktora Jane. - Przy biurku. Idź od razu, zanim wystygnie - zwróciła się do dawnego szefa. Spojrzenie Manny'ego było równoznaczne z uniesieniem środkowego palca, mimo to w odpowiedzi pomachała mu tylko wesoło. - Idź, a potem połóż się, wypocznij. Nie przewidziała jednak, że nikt nie będzie wydawać rozkazów doktorowi Manny'emu Manello. - Zaraz przyjdę - spławił kamerdynera. Gdy Fritz zniknął za drzwiami, były szef Jane wsparł się pod boki. Spodziewała się, że jej zmyje głowę, ale on spytał tylko: - Gdzie moja teczka? Gdy Jane zamrugała w osłupieniu, wzruszył ramionami. - Dobra, nie będę ci zadawać kłopotliwych pytań. - Rozumiem, że chcesz przejść do innych spraw. - Zgadza się. Muszę sprawdzić moje wiadomości. - Skinął w stronę wiszącego na ścianie telefonu. - Chcę dostać z powrotem moją komórkę. - Hmm... cóż, twoje porsche stoi w podziemnym garażu. Idź po prostu korytarzem do samego końca. Komórka może być w samochodzie. - Dzięki. - Masz zamiar stąd odejść? - Tak, na zawsze. - Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi. - O niczym innym nie marzę. Ona też tylko o tym marzyła, choć jeszcze do wczoraj przez myśl jej nie przeszło, że będzie chciała opuścić świat wampirów. Dowód na to, że nie warto snuć planów o świetlanej przyszłości.

Rozdział 33 KOD TOWARZYSKI GLYMERII WYMAGAŁ, by wchodząc do czyjegoś domu, kłaść wizytówkę na srebrnej tacy podsuwanej przez psańca, kamerdynera gospodarzy. Na karcie wizytowej powinno znajdować się jedyne i niepowtarzalne imię gościa, oraz jego rodowód. Celem wizytówki było zaanonsowanie gościa, jak również zadośćuczynienie obyczajom, które były wyznacznikiem przynależności do klas wyższych. Co jednak miał robić ktoś, kto nie umiał pisać ani czytać... czy, ściślej mówiąc, ktoś, czyj idiom komunikacji był mniej lordowski, a bardziej, hmm... płynący z trzewi? Cóż, wtedy zostawiał ciała wroga w zaułku, licząc na to, że „gospodarz” je znajdzie. Xkohr wstał od stołu, biorąc z sobą kubek kawy. Reszta jego oddziału spała na dole. Zdawał sobie sprawę, że powinien dołączyć do nich, ale nie miał czasu na wypoczynek. Nie tego dnia i następnego zapewne też. Pozostawienie za sobą wijących się fragmentów ciał reduktorów było przemyślanym ryzykiem z jego strony. Co będzie, jeśli znajdą je człowieki? Kłopot. Mimo to, uznał, że warto. Chrom z Bractwem zbyt długo już rządzili na tym kontynencie. Skutek? Korporacja Reduktorów nadal kwitła, a populacja wampirów żyła w rozsypce. Wszędzie panoszyły się aroganckie, rozlazłe, nieodpowiedzialne człowieki. Xkohr przystanął w korytarzu na dole, rozglądając się po swoim ostatecznym miejscu zamieszkania. Trzeba przyznać, że Dholor załatwił im metę, jak się patrzy. Był to stary, kamienny dom na przedmieściach, a więc z obu powodów wielce przystosowany do ich potrzeb. W lepszych czasach musiał być wystawną rezydencją, ale czasy te dawno już minęły, podobnie jak prestiż domu. Teraz był tylko wspomnieniem swojej dawnej świetności, ale wciąż miał wszystko, co trzeba: mocne mury, cały dach i przestrzeń, która z naddatkiem mogła służyć potrzebom ich załogi. Co zresztą nie znaczyło, że w pomieszczeniach parteru, czy siedmiu pokojach piętra ktokolwiek miał się często pojawiać. Pomimo sutych zasłon na każdym oknie, musieliby oszklić niezliczone otwory okienne, zanim pomieszczenia byłyby bezpieczne w godzinach dziennych. Prawdziwe życie toczyło się więc w piwnicach. Czuł, jakby dawne, dobre dni wróciły, gdyż praktyka oddzielnych pomieszczeń była stosunkowo świeżym wynalazkiem. Dawniej jadano wspólnie, chędożono zbiorowo i wypoczywano na kupie. Ot, żołnierska brać. Może nie będzie się spieszył z przeprowadzką na górę. Zostaną pod ziemią. Razem. Jednak chwilowo nie zachodził do nich na dół. Niespokojny, podminowany, gotów walczyć, ale, chwilowo bez przeciwnika, przechadzał się

po pustych pokojach, wzbijając kurz i snując marzenia o podboju nowego świata. - Mam ich. Co do jednego. Xkohr przerwał wędrówkę, zaciskając dłoń na uchu kubka. - Spisałeś się na medal - powiedział, odwracając się do przybyłego. Dholor wkroczył do czegoś, co kiedyś było eleganckim salonem, teraz jednak ziało pustką i chłodem. Wojownik wciąż miał na sobie skóry, mimo to jednak wyglądał wytwornie. Nic dziwnego. W przeciwieństwie do innych jego rodowód był równie nieskazitelny jak jego złote loki i oczy, błękitne jak niebo. Jego ciało i oblicze były również nienaganne, wolne od jakichkolwiek defektów wewnętrznych i zewnętrznych. Mimo to w każdym calu przynależał do bandy odszczepieńców. Zaczął się jąkać. Xkohr uśmiechnął się pod nosem. Nawet po tylu wspólnie spędzonych latach w jego obecności Dholor czuł się nieswojo. Zabawne. - I... - ponaglił podwładnego. - Aktualnie w Caldwell rezydują niedobitki dwóch rodów. Ocaleni przedstawiciele czterech pozostałych rodzin założycielskich są rozsiani po tym, co nazywa się Nową Anglią, czyli w promieniu do pięciuset, siedmiuset mil. - Z iloma z nich jesteś spokrewniony. - P... pięcioma. - Pięcioma? To by znaczyło, że mógłbyś szybko zapełnić twój karnecik towarzyski planowanymi wizytami? - Wiesz, że nie mogę. - A... prawda. - Xkohr dopił kawę. - Zapomniałem, że zostałeś wydziedziczony. Rozumiem, że dlatego włóczysz się z takimi odszczepieńcami jak my? - Tak jest. - Hmm. - Xkohr delektował się niezręczną ciszą. Jednak samiec po chwili przerwał mu przyjemność. - Obyczaj nie pozwala nam wystąpić wobec nich z żadną inicjatywą. Nie należymy do glymerii. Xkohr błysnął w uśmiechu kłami. - Za bardzo się przejmujesz regułami, przyjacielu. - Twoja pozycja nie uprawnia cię do zwołania Rady Princepsów. - To prawda, ale jest zupełnie wystarczająca, by przedstawić im powody do zwołania obrad. Sam mówiłeś, że po rzezi zaczęto psioczyć na króla. - Zgadza się, ale znając twe cele, uważam, że w najlepszym wypadku zmierzamy do zdrady, a w najgorszym - do samobójstwa. - Masz klapki na oczach, mój Dholorze. Jesteś dobrze zaprawiony w boju, ale brak ci wizji. - Nie możesz wydać króla, a chyba nie myślisz o tym, by go zabić?

- Zabić? - Xkohr uniósł brwi do góry. - Oczywiście, że nie zamierzam go kłaść do trumny. Nic z tych rzeczy. Życzę mu najdłuższego życia... aby mógł się smażyć w sosie własnej przegranej. Dholor pokręcił głową. - Nie mogę pojąć, czemu go tak nienawidzisz. - Daruj sobie. - Xkohr wywrócił oczyma. - Osobiście nie mam nic przeciwko niemu, chcę się tylko z nim zamienić miejscami. Jeśli za jego życia zasiądę na tronie, doda to moim planom dodatkowego pieprzyka. - Boję się czasem, czy nie jesteś szalony. Xkohr spojrzał na niego spod rzęs. - Zapewniam cię, że nie jestem szalony ani nie działam pod wpływem emocji. Powinieneś się dwa razy zastanowić, zanim ośmielisz się mówić coś takiego. Nie miałby żadnych problemów z zabiciem wiernego druha, dziś czy jutro. Ojciec wpoił mu, że żołnierz to broń jak każda inna, więc gdy pojawia się obawa, że nie wypali, należy jej się pozbyć. - Wybacz. - Dholor skłonił się oszczędnie. - Zawsze będę twoim dłużnikiem i wiernym sługą. Żałosny mięczak. Trzeba jednak przyznać, że zamordowanie samca, który zhańbił siostrę Dholora, było korzystną inwestycją czasu i ostrza, gdyż zyskało mu dozgonną wierność tego znakomitego wojownika. Dholor sprzedał Xkohrowi duszę w zamian za tę przysługę. W tamtych czasach był zbyt wielkim dandysem lelum polelum, by dokonać morderstwa własnoręcznie, wobec tego wyprawił się w strefę mroku, by znaleźć kogoś, kogo nie wpuściłby nawet kuchennymi drzwiami do domu. Był w szoku, kiedy Xkohr odmówił przyjęcia zapłaty, a słysząc jego warunki, w pierwszej chwili chciał się wycofać. Ale szybkie przypomnienie okoliczności, w jakich jego siostra została znaleziona, wystarczyło, by skłonić go do zaprzysiężenia. Trening dokonał cudów. Pod okiem Xkohra Dholor z czasem zahartował się jak stal. Teraz on stał się zabójcą. Był kimś więcej, niż woskową figurą podczas galowych obiadków i balów glymerii. Wielka szkoda, że jego ród nie był świadkiem jego transformacji i rozwoju, chociaż jego papa sam był, u licha, członkiem Bractwa. Należałoby się spodziewać wdzięczności ze strony rodzinki, która jednak, niestety, wydziedziczyła nieszczęsnego durnia. Xkohrowi szczerze zbierało się na płacz, ilekroć o tym myślał. - Napisz do nich. - Uśmiechnął się, czując, jak kły go świerzbią, podobnie zresztą, jak kutas. - Napisz do wszystkich, anonsując nasze przybycie. Przypomnij im o ich stratach, o wszystkich samicach i młodych wyciętych w pień tamtej letniej nocy. O tym, jak często król nie chciał im udzielić posłuchania. Musisz wyrazić swoje święte oburzenie z tego powodu, zrozumiałe u kogoś, kto kiedyś był jednym z nich. A potem będziemy czekać... na odzew.

Dholor pokłonił się. - Tak, provodhyrze. - W międzyczasie będziemy polować na reduktorów, mnożąc nasze zasługi. Dzięki temu, po pierwszych całusach na dzień dobry, których się raczej nie doczekamy, będziemy mogli im powiedzieć, że choć ogiery najczystszej krwi dobrze się prezentują w stajni... na tyłach posiadłości lepiej hodować stado wilków. Glymeria była pod wieloma względami beznadziejna, na szczęście jednak hasło „przetrwania elity społeczeństwa” nakręcało ich jak zegarek. - Lepiej idź wypocząć - powiedział pobłażliwie - chyba że jesteś już na tropie kolejnego dewianta. - Nachmurzył się, gdy odpowiedziało mu milczenie, ponieważ brak odpowiedzi był aż nadto wymowną odpowiedzią. - Masz cel, który wykracza poza nasze dotychczasowe godziny spędzone na polu walki. Podłe uczynki ludzkiego zwyrodnialca nie mogą się nawet równać ze zbrodniami naszego wroga. - Tak. Czytaj: Nie. - Nie oddawaj się zbyt długo innym sprawom z uszczerbkiem dla naszych celów. - Czy żem cię kiedy zawiódł? - Wszystko jeszcze przed nami, przyjacielu. - Xkohr spojrzał spod wpółprzymkniętych powiek na samca. - Zawsze jeszcze twoje miękkie serduszko może cię wpędzić w tarapaty. Czy może mam ci wyliczyć wszystkie takie sytuacje na przestrzeni ostatnich dwustu lat? Dholor zesztywniał. - Nie, nie musisz. Znam się dobrze. - To świetnie. To bardzo ważna rzecz w życiu. Rób tak dalej. Dholor skłonił się. - Życzę ci miłych snów, provodhyrze. Xkohr odprowadził go wzrokiem, a kiedy został sam, nieznośne świerzbienie wróciło ze zdwojoną siłą. Chuć była wielką stratą czasu, bo jej zaspokojenie nie wiązało się z zabijaniem ani pożywieniem, ale na dłuższą metę jego kuś i jajca domagały się czegoś ponad samotne trzepanie konia. Po zapadnięciu zmroku Dholor pójdzie załatwić kolejną sprawę dla oddziału wyrzutków i tym razem Xkohr będzie musiał z tej okazji skorzystać. Będą też potrzebować krwi, niechętnie ludzkiej, ale dobre i to na początek. Potem będą się musieli jakoś pozbyć ciał.

Rozdział 34 MANNY OBUDZIŁ SIĘ NA ŁÓŻKU SZPITALNYM, a nie na krześle. Po chwili dezorientacji pojawiły się mgliste wspomnienia: zjadł w biurze przyniesiony przez kamerdynera posiłek, tak jak mu kazała Jane, i tam właśnie, a nie w samochodzie, znalazł komórkę, portfel, klucze i teczkę. Mała kolekcja manelli leżała na widoku, na krześle i ten brak zabezpieczeń zaskoczył go, zważywszy na to, że wszystko tutaj było pod kluczem. Kiedy jednak włączył komórkę, zorientował się, że zniknęła jego karta SIM. W dodatku gotów był się założyć, że tylko wybuch bomby atomowej pozwoliłby mu wyjechać lub wydostać się z ich garażu bez pozwolenia, tak więc jego kluczyki nie miały żadnej wartości. Teczka? Miał w niej raptem batonik proteinowy i trochę papierów, które nie miały nic a nic wspólnego z podziemną kliniką, wampirami, czy też Panikhą. Tak więc nieszkodliwość jego osobistych przedmiotów wyjaśniała fakt, że nikt się nie trudził, żeby je ukryć. Był już gotów dać za wygraną, kiedy doszło do sprawdzania poczty głosowej, ale potem wziął się na odwagę i sięgnął po telefon na biurku. Podniósł słuchawkę, wybrał 9... i osłupiał, słysząc normalne buczenie. Prawdę mówiąc, nie spodziewał się chyba, że cokolwiek pozostawiono tutaj przypadkowi? Może z wyjątkiem dnia, kiedy dziewięćdziesiąt procent wampirów zostało rannych w walce, a pozostałe dziesięć procent zamartwiało się o swych pobratymców. W krótkim czasie Manny odsłuchał trzy poczty głosowe: w mieszkaniu, w komórce i w biurze. Na pierwszej zastał dwie wiadomości od matki. Nic szczególnego - dom wymagał remontu, a ona sfuszerowała na cholernym dziewiątym dołku. Na komórce była wiadomość od weterynarza, którą musiał odsłuchać dwukrotnie. A w biurze... wiadomości z sekretarki w jego biurze były równie dołujące jak stan zdrowia Glory: siedem wstrząsająco normalnych telefonów od kolegów z całego kraju. Prośby, żeby leciał gdzieś skonsultować coś tam, albo przygotował artykuły na konferencje, albo wkręcił do przychodni przyszpitalnej ich dzieci, albo przyjaciół. Niestety, prawda wyglądała tak, że owe wezwania z codziennego kieratu nie nadążały za jego obecnym życiem, trochę jakby wykonał sprytny zwód, gubiąc nieszczęśników, którzy swoimi telefonami deptali mu po kicie. W dodatku nie miał pojęcia, czy kiedy te cholerne wampiry znów dobiorą mu się do mózgu, będzie miał czym liczyć do dziesięciu, nie mówiąc już o prowadzeniu operacji czy kierowaniu oddziałem chirurgii. Nie mógł przewidzieć, w jakim będzie stanie, kiedy się stąd wydostanie... Podskoczył, słysząc dźwięk spuszczanej wody w toalecie.

Drzwi łazienki otwarły się i zobaczył sylwetkę Panikhi podświetloną od tyłu, przez co szpitalna koszula wydawała się prawie przezroczysta. Słodki Jezu... Natychmiast dostał wzwodu. Pożałował, że nie spędził nocy na tym cholernym krześle. Rzecz w tym, że kiedy wreszcie wrócił do Panikhi, nie miał siły odmówić jej, kiedy go poprosiła, by się przy niej położył. - Zbudziłeś się - powiedziała ochrypłym głosem. - A ty wstałaś. - Uśmiechnął się. - Jak się miewają twoje nogi? - Są słabe, ale chodzą. - Popatrzyła tęsknie za siebie. - Marzę o prysznicu. Kurczę, ewidentnie sugerowała, że potrzebuje pomocy, a jego umysł natychmiast wyprodukował obraz ich dwojga oddzielonych od siebie wyłącznie pianą z mydła. - Chyba tam jest jakaś ławka, na której można usiąść. - Wstał z drugiej strony łóżka, żeby upchać erekcję pod gumę w spodniach. Idąc do łazienki, starał się omijać Panikhę szerokim kołem. - O, jest. Puścił wodę, potem przekręcił ławkę. - Przestawiłem ją tak, żebyś... Spojrzał za siebie i zamarł. Panikha rozwiązała troczki przodu szpitalnej koszuli, który powoli, nieubłaganie, zaczął opadać w dół. Woda opryskała mu na ramiona, mocząc bluzę od kitla. Przełknął z trudem i mało nie załkał z rozpaczy, kiedy Panikha w ostatniej chwili chwyciła przód koszuli i przycisnęła do piersi. Stała, jakby czekała, co powie, a kiedy ich oczy spotkały się, kutas mu stanął tak, że cudem tylko nie rozdarł pieprzonych gaci. - Puść to, bambina - usłyszał swój własny głos. Puściła posłusznie. Do diabła, chyba zostanie czcicielem grawitacji: miał ochotę złożyć się w ofierze na ołtarzu Newtona, roniąc łzy wdzięczności za błogosławiony upadek wszechrzeczy w kierunku gleby. - Spójrz na siebie - wystękał, widząc, jak jej różowe sutki twardnieją na chłodzie. Pod wpływem nagłego impulsu, bez żadnego ostrzeżenia jego wilgotne ręce wyciągnęły się w jej stronę, porywając ją w objęcia i przyciągając jej pierś do ust. Trzymając ją w żelaznym uścisku, zaczął ją ssać intensywnie i pieścić językiem. Ale nie musiał się martwić, że robił coś nie tak. Wpiła się palcami w jego włosy i przyciągnęła go do siebie, wyginając się do tyłu, jak naga samica, która czeka, że jej samiec ją pochłonie. Zgasił światło i wepchnął się z nią pod ciepły prysznic. Gdy ciało Panikhi rozświetliło się od wewnątrz, osunął się na kolana, łapiąc na język gorącą wodę, która spływała między jej piersiami i po brzuchu. Panikha wyciągnęła rękę, szukając jakiegoś oparcia. Rzucił się, by pomóc jej bezpiecznie wylądować na ławce. Ujął ją za kark i zaczął całować, drugą ręką chwytając mydło, którym zamierzał umyć ją bardzo, ale to bardzo

starannie. Gdy ich języki spotkały się, był tak zaabsorbowany ocieraniem się jej sutków o jego pierś i dotykiem jej ust na jego ustach, że w ogóle nie docierało do niego, że włosy kleją mu się do czaszki, a kitel, jak folia spożywcza, przylega do ciała. - Uzdrowicielu - szepnęła, kiedy zaczął ją mydlić. Mydlił ją od szyi po biodra; jej tors był teraz rozgrzany i śliski. Potem wziął się za jej nogi, myjąc po kolei delikatne stopy i kostki, a potem łydki i spody kolan. Woda spływała po nich, pomiędzy nimi, obmywała Panikhę ledwie zdążył ją namydlić, a dźwięk jej zderzenia z posadzką głośnością ustępował tylko jękom Panikhi, a intensywnością - kłopotom, w jakie Manny się pakował. Ssąc jej szyję, rozchylił jej nogi szeroko, wciskając się między jej kolana. - A nie mówiłem, że spodoba ci się kąpiel? - zażartował, gryząc ją leciutko. W odpowiedzi wpiła mocno paznokcie w jego ramiona. Czuł, że pora zacząć myśleć o czymś innym: wynikach meczów bejsbolowych, kodach pocztowych... cenach samochodów. O... prezydentowej Eleonorze Roosevelt. - Miałeś rację, uzdrowicielu - odparła, dysząc. - Bardzo mi się podoba, ale masz za dużo ubrań na sobie. Zamknął oczy i zadrżał. A potem odzyskał na tyle panowanie nad sobą, że wróciła mu mowa. - Nie, tak mi jest właśnie dobrze. Po prostu odchyl się do tyłu i pozwól mi się zająć wszystkim. Zanim zdążyła odpowiedzieć, zamknął jej usta pocałunkiem i przycisnął ją piersią do ściany. Żeby odwrócić jej uwagę od faktu, że nie był nagi, wsunął obie ręce między jej uda i przejechał palcami po jej cipce. Była szalenie wilgotna - wilgocią, której był wściekle spragniony, choć nie miała nic wspólnego z wodą. Odsunął się lekko i spojrzał w dół. Była w stanie najwyższej gotowości, by go przyjąć. Wygięta do tyłu, z piersiami lśniącymi od wody, wargami rozchylonymi i lekko spierzchniętymi od ich pocałunków, nogami rozsuniętymi szeroko wyglądała cudownie. - Weźmiesz mnie teraz? - wyjęczała. Jej oczy rozbłysły, kły wysunęły się z dziąseł. - Tak... Złapał ją za kolana i pochylił głowę, przytykając usta tam, gdzie wpatrywał się hipnotycznie. Kiedy krzyknęła, spadł na nią jak drapieżnik, zanurkował w jej płeć, poczynając sobie dziko i bezpardonowo. Kiedy eksplodowała, wsunął w nią język. Smakował wszystko: jej skurcze, ocieranie się o jego nos i podbródek, dłonie zaciskające się na jego głowie. Nie miał uczucia, że to koniec. Przy Panice czuł niewyczerpaną witalność i wiedział, że dopóki ma kitel na sobie, może z nią zabawiać się tak bez końca.

Vrhedny obudził się nie w swoim łóżku, ale w ułamku sekundy zorientował się, gdzie jest: w klinice. W jednej z sal pooperacyjnych. Potarł solidnie oczy i rozejrzał się wokół. Przez uchylone drzwi łazienki zobaczył wór żeglarski na podłodze. Jeden z jego worków, a konkretnie ten, który podarował Jane. Jane jednak nie było w pobliżu, a w każdym razie w jego pokoju. Usiadł, czując się połamany do szczętu. Miał wrażenie, że jest anteną zbiorczą i każdy sygnał radiowy na świecie trafia do jego systemu nerwowego. Jęcząc, opuścił nogi na ziemię i uznał, że pora na wypoczynek. Kilka minut później zdecydował się odepchnąć od materaca, modląc... Jego modły zostały wysłuchane. Nogi dzielnie zniosły ciężar jego ciała. Ta noga, na której wyżywał się Manello, nie nadawała się może jeszcze do udziału w maratonie, ale kiedy V zdarłszy bandaże, próbował ją zgiąć - był pod wrażeniem. Blizny po operacji kolana zagoiły się prawie całkiem, zostały tylko bladoróżowe kreski. Co więcej, stał się cud: kolano było w fantastycznym stanie. Staw był jeszcze trochę zesztywniały, ale już czuło się, że będzie działać bezbłędnie. Biodro też było jak nowe. Pieprzony chirurg człowieków był prawdziwym cudotwórcą. W drodze do kibla wzrokiem omiótł cholerny worek żeglarski. Wspomnienia z morfinowego odjazdu wróciły żywsze od rzeczywistości. Jezu, Jane była fantastycznym lekarzem. W conocnym kołowrocie może nie tyle o tym zapomniał, ile przestał to zauważać. Zawsze dawała z siebie wszystko swoim pacjentom. Zawsze. Opiekowała się fantastycznie wojownikami Bractwa wcale nie dlatego, że byli jego braćmi. Robiła to tylko i wyłącznie dla nich. Każdy pacjent był dla niej najważniejszy tak samo traktowałaby cywilów, przedstawicieli glymerii, a nawet człowieków. W łazience wszedł pod prysznic, gdzie opadły go niespokojne myśli. Dotarło do niego, że musiał za bardzo uprościć scenę, na którą trafił przedostatniej nocy. Nie poświęcił żadnej myśli faktowi, że między tymi dwiema samicami istniało wyraźne porozumienie. Myślał wyłącznie o swojej siostrze i o sobie... nie poświęcając ani chwili więzi lekarz-pacjent. Był przeklętym sobkiem. Wydawało mu się, że cały świat kręci się wokół niego. W ogóle nie pomyślał o Panice i jej wyobrażeniach o szczęściu. Albo o tym, dlaczego Jane zdecydowała się postąpić tak, a nie inaczej. Zwiesił głowę. Woda spływała mu po karku, gdy patrzył w kratkę ściekową u swych stóp. Nie miał talentu do przeprosin. W ogóle nie umiał gadać. Ale przecież nie był tchórzem. Parę minut później w szpitalnej koszuli kuśtykał korytarzem w kierunku gabinetu. Wykombinował, że jeśli Jane tam jest, to śpi przy biurku, zważywszy na ilość zajętych przez braci łóżek na oddziale pooperacyjnym.

Dalej nie wiedział, jak jej wyjaśni wosk na spodniach, ale przynajmniej mogą spróbować pogadać o Panice. W gabinecie nie było nikogo. Usiadł przy komputerze i w kilka sekund zlokalizował swoją krwiczkę. Kiedy instalował system alarmowy w rezydencji, w Bunkrze i w ośrodku treningowym, umieścił kamerę w każdym pomieszczeniu z wyjątkiem apartamentu Pierwszej Rodziny. Naturalnie podgląd można było wyłączyć, odłączając kabel kamery: prawdę mówiąc, wszystkie pokoje jego braci były czarnymi plamami na monitorze. Na szczęście. Jeszcze tylko tego brakowało, żeby musiał oglądać, jak się bzykają. Jednak chabrowy pokój gościnny był na podglądzie i w świetle zapalonej lampki nocnej zobaczył skuloną postać swojej partnerki. Jane spała jak zabita, ale gołym okiem widać było, że we śnie nie znajduje wytchnienia: brwi miała ściągnięte, jakby jej umysł rozpaczliwie czepiał się marzeń sennych. A może śniła o czymś niemiłym? W pierwszym odruchu chciał wybrać się tam natychmiast, jednak po chwili namysłu doszedł do wniosku, że najlepsze, co mógł dla niej zrobić, to pozostawić ją w spokoju i nie przerywać jej wypoczynku. Przez wiele godzin uwijali się z Manello jak w ukropie. Poza tym, tej nocy nie wychodził w teren: z powodu obrażeń Ghrom zatrzymał wszystkich w domu. Przeklęta Korporacja Reduktorów. Od lat nie widział tylu zabójców - i wcale nie miał na myśli tylko tuzina nieumarłych, którzy wyłonili się ostatniej nocy. Od dwóch tygodni miał nieodparte wrażenie, że Omega musiał inicjować setki tych sukinsynów, w dodatku podejrzewał, że roili się jak karaluchy. Na jednego, który wylazł gdzieś z kąta, dziesięciu czaiło się pod podłogą. Dobrze chociaż, że bracia walczyli piekielnie skutecznie. A Butch dość szybko wracał do formy po odwaleniu numerów Dhestruktora - nawet po operacji Vrhedny miał dość sił, żeby podleczyć glinę, choć mało co z tego pamiętał. Przytłoczony poklepał się po kieszeniach w poszukiwaniu bibułek i tytoniu, ale zorientował się, że ma na sobie koszulę nocną. Nici z papieroska. Zerwał się z krzesła, maszerując pośpiesznie w stronę pokoju, w którym się obudził. Drzwi do pokoju Panikhi były zamknięte, ale nacisnął klamkę bez zastanowienia. Liczył się z tym, że zastanie w środku chirurga człowieków, ale zamierzał go wykopać z pokoju. Wszedł i, niestety, nie zwrócił uwagi na unoszący się w powietrzu samczy aromat, jak również na szum prysznica. Był jednak zbyt zaszokowany widokiem pustego łóżka i stojącymi w kącie stabilizatorami i szczudłami. Sparaliżowany pacjent używa raczej wózka inwalidzkiego, a nie urządzeń pomagających się poruszać. Czyżby... zaczęła chodzić? - Panikho?

Jeszcze raz, głośniej. - Panikho? W odpowiedzi usłyszał jęk. Gardłowy jęk rozkoszy... Nikt tak nie jęczy tylko dlatego, że stoi pod prysznicem. Wpadł do gorącej, zaparowanej łazienki, omal nie wyrywając drzwi z zawiasów. To, co zobaczył, przeszło jego najgorsze oczekiwania. Paradoksalnie, to, co chirurg wyrabiał - V brakowało na to nawet słów uratowało mu życie: V czuł się tak wstrząśnięty, że musiał odwrócić wzrok, jak struś chowa głowę w piasek, co powstrzymało go przed wyszarpnięciem w szyi doktorka dziury rozmiarów kratki odpływowej. Kiedy wytoczył się na zewnątrz, z łazienki zaczęły dobiegać podejrzane odgłosy. Czuł się, jakby dostał kopniaka w tyłek: wpadł na łóżko, potem rykoszetem poleciał na krzesło, z którym razem grzmotnął o ścianę. Jeśli tak dalej pójdzie, za tydzień trafi w drzwi wyjściowe. - Vrhedny? Czując, że Panikha zbliża się do niego, skromnie spuścił wzrok, dzięki czemu wyraźnie widział nagie stopy swojej bliźniaczki. A więc - odzyskała władzę w nogach. Wow! - Proszę, oszczędź sobie wyjaśnień - wycedził, zanim spojrzał z nienawiścią na doktora Manello. Sukinsyn ociekał wodą, włosy kleiły mu się do głowy, kitel lepił się do ciała. - I nie przywiązuj się do niej. Będziesz tutaj tylko dopóty, dopóki będziesz potrzebny, a zważywszy na stan mojej siostry, nie potrwa to długo. - Jak śmiesz? To ja decyduję o tym, kto się ze mną sparzy! Potrząsnął głową, patrząc na Panikhę. - To wybierz sobie jakieś inne stworzenie, niż człowieka o połowę mniejszego od ciebie i pięć razy słabszego. Życie tutaj, kochaneczko, to nie to samo co bujanie tam u was w chmurach. Korporacja Reduktorów ma cię na muszce, jak każdego z nas. Jest słabeuszem, zagraża naszemu bezpieczeństwu i powinien raz na zawsze wrócić tam, skąd przyszedł. Teraz na dobre rozwścieczył swoją bliźniaczkę: czarne brwi zestrzeliły się nad diamentowymi oczami. - Wy-no-cha. - Spytaj go, czym się zajmował cały ranek - nie dawał za wygraną V Zresztą - sam ci to powiem. Łatał mnie i pozostałych braci, ponieważ stanęliśmy w obronie naszych samic i naszej rasy. A ten tu doktorek człowieków, to wypisz, wymaluj - wymarzony materiał na reduktora, jak chcesz wiedzieć. - Jak śmiesz! Nic o nim nie wiesz! Przysunął twarz do jej twarzy. - Ty też nic o nim nie wiesz. Punkt dla mnie. Nie czekając, aż do reszty straci panowanie nad sobą, odwrócił się na pięcie i ruszył do drzwi, łowiąc po drodze ich wizerunek w lustrze. Niezła

byłaby z tego fotografia rodzinna: jego siostrzyczka bezwstydnie goła, ponury, przemoknięty doktorek, wreszcie on z szaleństwem w oczach, jakby miał zaraz kogoś rozszarpać na sztuki. Zagotowało się w nim, zanim zdążył się zorientować co się dzieje. Zrobił dwa kroki do przodu i strzelił łbem w lustro, rozpirzając cholerny widok w diabły. Siostrzyczka pisnęła, doktorek wrzasnął, ale on miał ich gdzieś. Wyszedł godnie z pokoju. Kiedy się znalazł na korytarzu, nie miał najmniejszych wątpliwości, dokąd skierować swe kroki. Idąc przez tunel, miał jasno skrystalizowany plan. Krew kapała mu po policzkach i brodzie jak czerwone łzy, spływając na pierś i mięśnie brzucha. Nie czuł bólu. Ale jeśli jego plan się powiedzie, wkrótce go poczuje.

Rozdział 35 KIEDY PANIKHA UBRAŁA SIĘ I WYSZŁA NA KORYTARZ, po bliźniaku nie było już śladu i tylko ślad krwi na podłodze informował ją, gdzie go szukać. Kierując się tą wskazówką, doszła do oszklonych drzwi z napisem Biuro. Weszła do środka, gdzie plamki czerwieni okrążały biurko, znikając za drzwiami... szafy ściennej z ryzami papieru i przyborami do pisania. Coś jej mówiło jednak, że to nie może być koniec trasy. Sznur kropel kończył się przed ścianką z półkami. Zaczęła macać ścianę w poszukiwaniu jakiejś dźwigni czy przycisku, który rozsunąłby plecy szafy, wspominając przy tym nadal scenę tłuczenia lustra. Straszliwie się bała, nie o siebie zresztą, tylko o Vrhednego. To ona doprowadziła go do tego stanu. Znowu. Bardzo chciała, żeby między nią a bratem wytworzyła się więź. Ale nie taka. Nie pociągały ją chore gierki. - Gdzieś się wybierasz? Odwróciła się i zobaczyła uzdrowiciela. Stał w progu biura. Był nadal mokry, ale już nie ociekał wodą. Na szyi miał biały ręcznik. Krótkie, ciemne włosy miał rozwichrzone, jakby je tylko wytarł i na tym poprzestał. - Nie widzę wyjścia. - Zabrzmiało to wieloznacznie. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się bezmyślnie w pakiety żółtych fiszek, pudełka z piórami i schludne rzędy gadżetów, których przeznaczenia mogła się tylko domyślać. Kiedy wreszcie dała za wygraną i wycofała się z szafy, uzdrowiciel nadal stał w progu biura, nie spuszczając z niej wzroku. Oczy miał pociemniałe od niedawnych emocji. Zagryzał wargi. Nagle uderzyło ją, że jest, jak zawsze, całkowicie ubrany. Tak samo zresztą jak zawsze, gdy ją pieścił. Nigdy nie pozwolił jej się dotknąć. - Myślisz to samo, co mój brat, prawda? - powiedziała posępnie. To nie było pytanie i przyjęła bez zdziwienia, że kiwnął głową. - To nie będzie trwało długo - powiedział z zatrważającą łagodnością. Dla ciebie. - I właśnie dlatego nie dałeś mi zaznać rozkoszy twojego podniecenia? Poruszył brwiami, jakby jej szczerość była dla niego kłopotliwa. - To nam się nie może udać, Panikho. - I kto to mówi? To przecież my decydujemy, z kim... - Mam swoje życie, do którego powinienem wracać. Wstrzymała oddech zaszokowana własną arogancją. Przez myśl jej nigdy nie przeszło, że uzdrowiciel mógłby mieszkać gdzie indziej. Jak słusznie zauważył jej brat - nic a nic o nim nie wiedziała.

- Mam rodzinę - ciągnął. - Pracę. Muszę zobaczyć mojego konia. Podeszła do niego z dumnie uniesioną głową. - Dlaczego stawiasz sprawy na ostrzu noża? Nie próbuj mi nawet wciskać, że mnie nie pragniesz. Samczy aromat cię zdradza. Odkaszlnął. - Seks to jeszcze nie wszystko, Panikho. Zresztą w naszym przypadku chodziło tylko o doprowadzenie cię do aktualnego stanu. Na dźwięk tych słów wstrząsnęła się, jakby powiał przeciąg. Zaraz jednak pokręciła głową. - Pożądałeś mnie, uzdrowicielu. Kiedy przybyłeś tu znów i zbliżyłeś się do mojego łóżka, twój aromat nie zdradzał współczucia i troski. Nie bądź tchórzem, przyznaj się do własnych uczuć. Albo zresztą, rób, jak uważasz, uzdrowicielu. - Nazywam się Manny - wszedł jej w słowo. - Manuel Manello. Sprowadzono mnie tu, żebym ci pomógł. Chyba nie muszę ci przypominać, że chodzisz na własnych nogach, a więc cel mojego pobytu został osiągnięty. Aktualnie czekam, kiedy twoi pobratymcy poprzestawiają mi znów mózg tak, że nie będę potrafił odróżnić dnia od nocy i jawy od snu. Jesteśmy w twoim świecie, a nie w moim. Te dwa światy wzajemnie się wykluczają. Ich oczy znów się spotkały. Czuła w tej chwili, że choćby się waliło i paliło, nie mogliby oderwać wzroku od siebie. - A gdybyś mógł odchodzić i wracać, kiedy zechcesz, zostałbyś ze mną? spytała obcesowo. - Panikho... - Pytam chyba jasno. Odpowiedz. - Uniósł brwi. Trudno powiedzieć, czy podobało mu się to, że wyłożyła kawę na ławę, czy uznał to za prostactwo. Było jej wszystko jedno. - Prawda jest jedna, nawet jeśli zostaje przemilczana, więc równie dobrze można ją powiedzieć na głos. Pokręcił opornie głową. - Twój brat nie uważa... - Pieprzyć mojego brata - przerwała mu. - Powiedz mi co ty o tym myślisz. Zapadła niezręczna cisza. Miała ochotę znów zakląć, kiedy dotarło do niej, co przed chwilą powiedziała. Zwiesiła głowę, wzbijając wzrok w podłogę, nie z uległości, lecz z zakłopotania. Szanująca się samica nie używała takich wyrażeń ani nie śmiała zaprosić samca nawet na herbatkę, a co dopiero namawiać, by dzielił z nią życie. Wysoko urodzona samica powinna czekać pokornie, aż męska głowa jej rodziny zadecyduje o jej życiu, począwszy od tego, gdzie będzie mieszkać, aż po to, z kim będzie się parzyć. Wybuchy złości. Seks. Przekleństwa. Jeszcze trochę, a życzeniom Vrhednego stanie się zadość, bo jej uzdrowiciel - czyli Manuel - uzna ją za tak

odrażającą, że będzie błagał, by go już stąd zabrali i wykasowali mu wszystkie wspomnienia jej osoby. Czy nigdy nie uda jej się sprostać wytyczanym przez Laylę kryteriom samicy idealnej? - Macie obaj rację, ale z innych powodów, niż sądzicie - mruknęła, masując skronie. - Nie ma dla nas wspólnej przyszłości, ponieważ nie jestem godna żadnego samca. - Co? Miała wszystkiego wyżej uszu... jego, jej brata, siebie, spraw damskomęskich w ogóle... Odprawiła Manuela skinieniem dłoni i odwróciła się do niego plecami. - Uważasz, że to mój świat? Mylisz się. Jestem tu obca nie mniej, niż ty. - O czym, do diabła, mówisz? Proszę bardzo, na odchodnym może dowiedzieć się, jak się rzeczy naprawdę mają. - Jestem córką bóstwa, Manuelu - oznajmiła, odwracając się przez ramię. - Bogini. Ten blask, który we mnie wywołujesz, to czysta esencja jej istoty. To cała ona. A mój ojciec? Był sadystycznym łotrem, który przekazał mi żądzę mordu. To jest moje „dziedzictwo”. Chcesz wiedzieć, jak je wykorzystałam? Chcesz? - Zdawała sobie sprawę, że coraz bardziej podnosi głos, ale za nic w świecie nie mogła teraz umilknąć. - Zabiłam go, Manuelu. Właśnie za tę zbrodnię przeciwko własnej krwi, za wyłamanie się z norm zachowań przewidzianych dla samic, zostałam uwięziona na całe stulecia. Więc słusznie robisz. Idź i nie zwlekaj. Zrób to dla swojego dobra. Ale nie myśl sobie, że pasuję tu bardziej od ciebie. Klnąc znów, wyminęła go i wyszła na korytarz. Już niebawem Manuel będzie wolny... - Zemściłaś się za brata. Zgadłem? Ciche, spokojne słowa odbiły się echem po pustym korytarzu, zatrzymując nie tylko jej nogi, ale i serce. - Widziałem, jak go urządzono - powiedział ze współczuciem. - Własny tatuś tak go załatwił? Powoli odwróciła się do niego. Uzdrowiciel stał na środku korytarza. Nie wydawał się ani wstrząśnięty, ani przerażony. Z jego twarzy biła inteligencja właśnie taka, jakiej się po nim spodziewała. - Skąd ci to przyszło do głowy? - spytała matowym głosem. - Kiedy go operowałem, widziałem blizny wskazujące dobitnie na to, że ktoś próbował go wykastrować. Wniosek? Z nielicznych kontaktów z nim wyniosłem wrażenie, że łatwo nadepnąć mu na odcisk i robi się agresywny, kiedy coś jest nie po jego myśli. Zatem coś takiego mogło być tylko aktem zbiorowym, albo zrobił to ktoś, kto miał do niego dostęp kiedy był bardzo, ale to bardzo bezbronny. Ten drugi wariant wydaje mi się bardziej prawdopodobny, ponieważ... podejrzewam, że w waszej rasie też zdarza się przemoc rodzicielska.

Ścisnęło ją za gardło. - Nasz ojciec... - udało jej się wydusić dopiero po dłuższej chwili. - Nasz ojciec... kazał innym, żeby go trzymali. Wezwano kowala, żeby go wytatuował... Potem kowal wziął parę obcęgów... Manuel zamknął oczy na chwilę. - Przykro mi. Cholernie mi przykro. - Nasz ojciec został wybrany, by nas spłodzić, z uwagi na jego agresję i okrucieństwo. Mój brat został oddany mu pod opiekę w bardzo młodym wieku, ja natomiast zostałam w Sanktuarium z naszą mamanh. Nie mając nic do roboty, śledziłam, co się dzieje na Ziemi, w misach jasnowidzenia i... oglądałam, jak latami mój brat był maltretowany w obozie wojskowym. Raz po raz donosiłam o tym mojej matce, ona jednak uparcie trzymała się paktu, który zawarła z Khrviopijem. - Zacisnęła ręce w pięści - Ten samiec, przeklęty, sadystyczny samiec... nie mógł począć syna, więc przyrzekła mu jednego w zamian za to, że się z nią sparzy. Trzy lata po naszych narodzinach wydała Vrhednego na żer sadyzmu naszego ojca, mnie zaś starała się urobić na modłę, która zupełnie do mnie nie pasowała. A potem, ta ostatnie historia, kiedy Vrhedny został... - Łzy popłynęły jej z oczu. - Nie mogłam... nie mogłam już dłużej patrzyć na to bezczynnie. Teleportowałam się na tę stronę i... zapolowałam na Khrviopija. Kiedy go dopadłam, zrzuciłam go z konia i spaliłam na popiół. W ogóle tego nie żałuję. - Kto cię wtrącił do więzienia? - Moja matka. Zostałam ukarana nie tylko za zabicie go. Czasem myślę, że prawdziwym powodem było jej głębokie rozczarowanie mną. - Szybkim ruchem otarła łzy i wtarła w szlafrok. - Ale dość tego. Dosyć tego... wszystkiego. Idź już... porozmawiam z królem, żeby cię odesłał. Żegnaj, Manuelu. Nie czekając na jego odpowiedź, ruszyła przed siebie. - Tak, pragnę cię. Zatrzymała się i znów obejrzała za siebie. - Jesteś świetnym uzdrowicielem i zrobiłeś, co do ciebie należy, jak słusznie zauważyłeś. Nie mamy już więcej o czym mówić - odezwała się po chwili i podjęła wędrówkę. Dogonił ją szybko i złapał, odwracając do siebie. - Tylko spodnie powstrzymują mnie przed wejściem w ciebie. - Czyżby? - Daj rękę. Podała mu dłoń, nie patrząc na niego. - Po co ci moja... Błyskawicznie przytknął jej dłoń do swojego krocza, przyciskając do rozpalonej, twardej erekcji. - Masz rację. - Przycisnął się do niej, wykonując ruchy frykcyjne miednicą. Oddychał głęboko. - Choć próbowałem sobie wmawiać, że tak nie

będzie, wiedziałem, że jeśli się rozbiorę, wywrócę cię na plecy i rozdziewiczę w pięć sekund. To niezbyt romantyczne, ale właśnie taka jest prawda. Rozchyliła usta, a on mało nie wyskoczył z gatek. - Czujesz tę prawdę - zawarczał. - Trzymasz ją w ręku. - Nie odstręcza cię to, co zrobiłam... - Ojcu? - Znieruchomiał i ściągnął brwi. - Nie. Prawdę mówiąc, jestem wyznawcą zasady oko za oko. Twój brat mógł z dużym prawdopodobieństwem przypłacić tamten zabieg życiem, nawet przy tempie, w jakim goją się wasze rany. Przede wszystkim jednak uważam, że ów przejaw ojcowskiej czułości poprzestawiał mu w głowie na resztę życia - więc, szczerze mówiąc, łatwo mi cię zrozumieć. Oko za oko, myślała trawiąc jego słowa. Zacisnęła dłoń na jego kroczu, podejmując przerwany kontakt. Zaczęła gładzić go w obie strony. - Twoje odczucia mnie uspokoiły. I to na wielu poziomach: jego penis był cudowny w dotyku, twardy i zakończony obłą żołędzią. Miała ochotę badać go tak, jak on ją uprzednio badał: palcami... ustami... językiem... Manuel zacisnął zęby. Oczy uciekły mu nagle w głąb czaszki. - Twój brat, mimo wszystko, ma rację. - Naprawdę? - Przysunęła się do niego i polizała go po wargach. - Jesteś pewien? Odsunęła się i przez jedną elektryczną chwilę ich oczy się spotkały... Chwycił ją i przycisnął do ściany. - Uważaj - warknął. - Dlaczego? - Przytknęła usta do jego szyi, powoli, nieodwołalnie zagłębiając jeden kieł w jego żyle szyjnej. Zmełł przekleństwo, blokując dłoń, którą pieściła go w kroczu. - Posłuchaj, wiem, że jesteśmy jakby stworzeni dla siebie... - Przełknął z trudem. - Mimo to... Twój cholerny brat wie, co robi. Nie mogę się tobą opiekować tak, jak należy... - Sama się sobą mogę opiekować. - Przycisnęła usta do jego ust. Miała go! Jego miednica znów zaczęła się kołysać: chociaż unieruchomił jej rękę, jego ciało kompensowało z nadwyżką przestój na froncie tarcia. - Chryste - wystękał - chcesz, żebym zaraz doszedł? - Tak. Chcę wiedzieć, jak to jest. Znów zaczęła go całować. I chociaż on ją trzymał i przyciskał do ściany, to ona go atakowała. Cofnął się, choć wyglądało na to, że musiał w tym celu stoczyć poważną walkę z sobą. Dyszał ciężko przez chwilę, zanim się odezwał. - Pytałaś mnie, czy zostałbym, gdyby to było możliwe? Bez mrugnięcia okiem. Jesteś piękna, seksowna i nie wiem, co twojej matce i innym odbiło, żeby przerabiać cię na własne kopyto. Jesteś najdoskonalsza... pod każdym względem.

Mówił ze śmiertelną powagą i głęboką szczerością... Jego aprobata była dla niej czymś cudownym, ale zarazem niepojętym. Nigdy nie zaznała jej w życiu. Nawet jej brat odmawiał jej prawa do wyboru partnera. - Dzięki - szepnęła. - To nie jest komplement, tylko najprawdziwsza prawda. - Pocałował ją delikatnie i przeciągle w usta. - Nie zmienia to jednak faktu, że Capia Broda ma rację. - Capia... Broda? Wzruszył ramionami. - Wybacz, tak nazywam w myślach twojego braciszka. Mimo wszystko jednak uważam, że twoje dobro leży mu na sercu. Rzeczywiście potrzebujesz kogoś, kto będzie mógł być z tobą dłużej niż ja - to, czy mogę tu zostać, to jest tylko ułamek problemu. - Dla mnie nie. - To znaczy, że nie zastanowiłaś się nad tym dobrze. Za czterdzieści lat opuszczę ziemski padół - i to jeśli będę miał szczęście. Naprawdę chcesz patrzyć, jak się starzeję? Jak umieram? Zamknęła oczy i odwróciła głowę. Nie mogła nawet myśleć o jego śmierci. - O, słodka Pani... nie. W ciszy, która zapadła, energia między nimi z seksualnej zamieniła się w jakiś inny rodzaj tęsknoty. Jakby zrozumiał, co poczuła, przytulił ją do siebie i trzymał mocno w objęciach. - Jako lekarz nauczyłem się jednego: biologia zawsze jest górą. Ty i ja możemy sobie Bóg wie co obiecać, ale nie da się zniwelować różnicy między naszymi zegarami biologicznymi. Przewidywana długość mojego życia jest tylko ułamkiem twojej, co gorsza, mamy najwyżej dziesięć lat, zanim wyląduję w Viagralandzie. - Co to jest? - To taka dziwna okolica, w której łatwiej o pochyłości terenu niż wzniesienia. - Chętnie tam się z tobą udam, Manuelu. - Odsunęła się, by lepiej widzieć jego piękne, piwne oczy. - Choćby na koniec świata. Uśmiechnął się ze smutkiem. - Lubię sposób, w jaki wymawiasz moje imię. Z westchnieniem oparła głowę na jego ramieniu. - A ja uwielbiam je wymawiać. Kiedy tak stali przytuleni do siebie, zastanawiała się, czy robią to po raz ostatni. To przypomniało jej o bracie. Martwiła się o Vrhednego. Chciała z nim porozmawiać, ale on wyraźnie nie życzył sobie tego i zniknął tak, żeby nie mogła go znaleźć.

Trudno. Musiała się z tym pogodzić, że Vrhedny chwilowo jest nieosiągalny... dzięki czemu mogła się lepiej skupić na samcu, który był dostępny. - Chciałam cię o coś prosić - zwróciła się do uzdrowiciela. Manuela, poprawiła się w myślach. - Słucham. - Chciałam, żebyś mnie wziął do swojego świata i tam pokazał, jeśli nie wszystko, to przynajmniej coś. Zesztywniał. - Nie jestem pewien, czy to najlepszy pomysł. Jak na razie jesteś dopiero od dwunastu godzin na nogach. - Ale czuję się silna, mam też swoje sposoby na podróżowanie. - Gdyby coś poszło nie tak, w każdej chwili mogła teleportować się z powrotem do rezydencji. W misie jasnowidzenia widziała, że jej brat otoczył posiadłość zvidhem, więc mogła łatwo tu z powrotem trafić. - Możesz mi wierzyć, że to będzie dla mnie całkiem bezpieczne. - Ale jak się stąd wydostaniemy? Wyswobodziła się z jego objęć. - Zmień szaty, a ja zajmę się wszystkim. - Zanim zdążył zgłosić obiekcje, ciągnęła dalej. - Mówisz, że biologia zawsze zwycięża? Zgoda. Ale ta noc należy do nas. Powinniśmy ją dobrze wykorzystać. - Im więcej czasu spędzimy z sobą, tym trudniej będzie nam się rozstać. Tak, to było bardzo bolesne. - Obiecałeś, że spełnisz moją prośbę. Twoje słowo nic dla ciebie nie znaczy? Zagryzł usta, w końcu jednak skinął głową. - Masz rację. Pójdę się przebrać. Kiedy ruszył w kierunku ich pokoju, zawróciła do biura i podniosła słuchawkę, bo Jane i Ehlena pokazały jej jak działa telefon. Dodzwoniła się bez trudu. Kamerdyner odebrał radosnym głosem psańca. To się musi udać. Po prostu musi. - Tu mówi Panikha, rodzona siostra Vrhednego, wojownika Bractwa Czarnego Sztyletu. Uprzejmie proszę o posłuchanie u króla.

Rozdział 36 VRHEDNY WPADŁ DO BUNKRA z podziemnego tunelu, ocierając pokrwawioną twarz dłonią, żeby móc pokazać się na pokojach. Całe szczęście, że lustro głównie obłupało się, dzięki czemu nie był zbyt naszpikowany odłamkami szkła - ale tak naprawdę było mu wszystko jedno. Dotarłszy do drzwi Butcha i Marissy, zastukał. Głośno. - Chwileczkę. Butch stanął w drzwiach, zasuwając szlafrok. - Co się... - Urwał. - Rany kota...V. Za plecami gliny Marissa usiadła na łóżku z zarumienionymi policzkami, jasne, długie włosy miała potargane, kołdrę przyciskała do piersi. Na jej twarzy wyraz sennego zadowolenia szybko przeszedł w szok. - Powinienem był zadzwonić, ale nie wiem, gdzie jest mój telefon. - V był dumny ze spokojnego tonu swojego głosu, zważywszy na to, że mówiąc, czuł metal na języku. Spojrzał w oczy najlepszego kumpla wygłodniałym wzrokiem, jak heroinista żebrzący o strzał. Musiał zafundować sobie odjazd, żeby nie oszaleć i nie popełnić jakiegoś niewybaczalnego głupstwa. W rodzaju przerobienia chirurga na kotlet siekany. - Przyłapałem ich razem - dotarł do niego jego własny głos. - Ale nie martw się. Doktorek nadal oddycha. A potem już tylko sterczał przed Butchem ze swoją prośbą wymalowaną równie wyraźnie jak krwawe rany na twarzy. Butch obejrzał się na swoją krwiczkę, która bez wahania kiwnęła głową, a w jej oczach malował się taki smutek, dobroć i wyrozumiałość, że V nawet w aktualnym stuporze, poczuł wzruszenie. - Idź, zajmij się nim. Kocham cię. - To były jej słowa. Butch kiwnął jej głową. Można było się domyślić, że bezgłośnie odpowiedział „kocham cię”. Wrócił wzrokiem do V. - Idź, zaczekaj na dziedzińcu - odburknął. - Wyprowadzę cadillaca. Weź jakiś ręcznik, bo wyglądasz jak jakiś Freddy Krueger. - Zrzucił szlafrok i zaczął wyjmować ubrania z szafy. V przeniósł wzrok na krwiczkę gliny. - Nic się nie martw, V, wszystko będzie dobrze - powiedziała. - Ja tego w ogóle nie lubię. - Ale musiał to zrobić, zanim stanie się niebezpieczny dla siebie i innych. - Wiem. Ciebie też kocham. - Jesteś błogosławieństwem dla świata - powiedział w Starym Języku. Ukłonił się i wyszedł. Kiedy V jako tako otrzeźwiał, siedział na przednim fotelu cadillaca. Obok niego za kierownicą siedział Butch. Wszystko wskazywało na to, że glina skutecznie majstrował przy drążku i pedałach: wielkomiejskie światła Caldwell,

jeszcze do niedawna hen, na horyzoncie, teraz już otaczały ich, sącząc się przez okna samochodu. W samochodzie panowała napięta cisza. Nawet kiedy dojeżdżali na miejsce, V nie bardzo mógł sobie przypomnieć, po co jadą. Ale nie było nawet mowy, by zawracać. Wjechali do podziemnego garażu Commodore. Silnik zgasł. Trzasnęły drzwi po obu stronach samochodu. Ruszyli windą na górę. V nic z tego później nie pamiętał, podobnie jak z podróży do centrum. Oprzytomniał, kiedy Butch mosiężnym kluczem wziął się za otwieranie drzwi do penthouse'u. V wszedł pierwszy, mentalnym rozkazem zapalając czarne świece w kandelabrach. Gdy tylko światła padły na czarne ściany i podłogi, przeszedł ze stanu zombie do nagłego pobudzenia. Jego zmysły wyostrzyły się tak bardzo, że jego własne kroki brzmiały dla niego jak salwy armatnie, a gdy trzasnęły zamykane drzwi, przeraził się, że apartamentowiec wali się w gruzy. Jego oddech brzmiał jak ryk wichury, serce łomotało mu w piersi jak bokser na ringu. Kiedy przełykał ślinę, słyszał ogłuszający gulgot. Czy tak zawsze czuli się jego niewolnicy seksualni? Też przeżywali niesłychane wyostrzenie wszystkich zmysłów? Przystanął przy stole do praktyk sado-maso. Nie musiał nawet zdejmować kurtki, bo na grzbiecie miał jedynie schlapaną krwią szpitalną koszulę. Za plecami czuł obecność potężnego Butcha. - Czy mogę skorzystać z twojego telefonu? - spytał kumpla. - Łap. Dłonią w rękawicy chwycił rzuconego mu BlackBerryego. Wybrał opcję: utwórz SMS-a. Z kontaktów wybrał: Doktor Jane. Jego palce zawisły bez ruchu nad komórką. Mózg rozsadzały mu niewyrażone emocje, które musiał wykrzyczeć z siebie, zanim jego wrodzona rezerwa zamieni się w żelazną klatkę więżącą go we własnym wnętrzu. No ale właśnie po to się tutaj znaleźli. Zaklął cicho, kasując pustą wiadomość. Poszukał Butcha, żeby mu oddać telefon, i zastał go przy łóżku, jak zdejmował z grzbietu egzemplarz ze swojej kolekcji frymuśnych skórzanych okryć. Żadną tam nabijaną ćwiekami kurtkę harleyowca dla byłych gliniarzy, tylko szytą na miarę marynarkę ze skórki gładkiej jak pupa niemowlęcia, idealnie dopasowaną do wydatnej piersi gliny. V znał ją dobrze. Zawsze zazdrościł jej kumplowi. To nie był strój do walki. Ciuchów tej klasy nie narażało się na zbryzganie krwią. V położył telefon na łóżku i cofnął się, podczas gdy Butch pedantycznie złożył kurtkę, a następnie odłożył na czarną kołdrę z pietyzmem, jakby była jego

najdroższą. Silnymi, topornymi paluchami podciągnął pasek czarnych spodni i wygładził koszulę z czarnego jedwabiu. Zaległa niezręczna cisza. Vrhedny wpatrywał się w odbicie przyjaciela w przeszklonych ścianach swojego gniazdka. Butch odwrócił się. Ich oczy spotkały się w szybie. - Zostaniesz w tym? - spytał ponuro V. Vrhedny sięgnął od troczków na karku i pociągnął koniec tasiemki. Koszula zaczęła zsuwać się z ramion. Potem rozwiązał tasiemki w pasie. Glina z drugiego końca pokoju przyglądał się, jak koszula spada na podłogę. - Muszę coś, kurwa, chlapnąć - oznajmił Butch. Podszedł do barku i nalał sobie kieliszek lagavulinu, który zaraz poprawił następnym. Odstawił kieliszek, uniósł butelkę do ust i golnął zdrowo z gwinta. Vrhedny obserwował go, nie ruszając się z miejsca. Oddychał ciężko przez rozchylone usta. Butch odstawił flaszkę, nie wypuszczając jej jednak z ręki. Zwiesił głowę na piersi. - Nie musisz tego robić - powiedział ochryple V. - Niestety, ale muszę. Podniósł ciemnowłosą głowę i odwrócił się. Ruszył przez pokój, zostawiając wódkę na barze. Przystanął tuż za V. Był blisko... tak blisko, że V czuł promieniowanie ciepła z jego ciała. Chyba że to w nim krew zaczynała się już gotować. - Jakieś reguły? - spytał glina. - Żadnych. - Vrhedny zaparł się mocniej nogami w ziemię. - Rób co chcesz, byłeś mnie złamał. Chodzi o to, żebym puścił w szwach. Manny przebrał się w kolejny świeży uniform lekarski. Jak tak dalej pójdzie, zostanie akcjonariuszem wytwórni odzieży roboczej. Albo fabryki pralek. Na korytarzu oparł się o betonową ścianę i zapatrzył w swoje nike'i. Nie sądził, że będą miały wiele do roboty. Przeczuwał, że ich wspólna wyprawa z Panikhą raczej nie dojdzie do skutku. Córka bóstwa. Prawdę mówiąc... miał to gdzieś. Kochałby ją nawet gdyby była córką strusia. Potarł twarz. Sam nie wiedział, czy to dobrze, czy źle, że ta wiadomość spływa po nim jak woda po gęsi. Może zdrowiej by było, gdyby popadł w szok i niedowierzanie. Ale jego mózg przełknął nowinę bez oporów, co znaczyło, że albo jego granice rzeczywistości zaczęły się niebezpiecznie rozciągać, albo jego szare komórki popadły w stan wyuczonej bezradności. Zapewne to pierwsze. Tak czy owak, bez oporów przyjął do wiadomości fakty. Prawdę mówiąc, czuł się lepiej, niż kiedykolwiek: choć operował przez

dziesięć godzin pod rząd i część nocy przespał na stołku - to znaczy dnia, znów się w tym gubił - jego ciało i duch trzymały się znakomicie i tryskały energią. Nawet kiedy przeciągał się, w ogóle mu nie strzelało w kościach. Czuł się, jakby od miesiąca siedział na plaży z masażystą i instruktorem jogi. A przecież nie umiał nawet zrobić pozycji Psa z Głową Skierowaną ku Dołowi. Na myśl o tej asanie w jego wyobraźni wyłonił się podniecający i bardzo rozwiązły obraz Panikhi. Jego kutas zareagował na to, wyrywając się do odpowiedzi. W tej sytuacji oprowadzanie Panikhi po, powiedzmy, sypialni w jego apartamencie nie wydało mu się dobrym pomysłem. Zważywszy na ostatnie wydarzenia, które powaliły go na kolana... łazienka też raczej nie wchodziła w rachubę. Może powinien unikać wszelkich pomieszczeń wykładanych glazurą? Tym samym odpadałaby kuchnia, przedpokój... Panikha wypadła z drzwi biura, niosąc jego teczkę i inne gadżety. - Jesteśmy wolni! Z gracją antylopy biegła w jego stronę z rozwianym włosem. Całe jej ciało falowało płynnie, jak pukle czarnych włosów. - Niech żyje wolność! Kiedy padła mu w objęcia, złapał ją i zakręcił wokół siebie. - Pozwalają nam jechać? - zdumiał się. - Tak! Wolno nam opuścić posiadłość twoim samochodem. - Wręczyła mu jego dobytek, błyskając w uśmiechu kłami. - Pomyślałam, że możesz potrzebować tych rzeczy. Twój telefon już działa. - Skąd wiedziałaś, że to moje rzeczy? - Były nasączone twoim aromatem. Ghrom powiedział mi, gdzie mam szukać wkładziku, który mój brat wyjął z telefonu. Diabła tam, telefon. Najbardziej kręcił go fakt, że rozpoznawała go po zapachu, co mu uprzytomniało, jak bardzo się do siebie zbliżyli... Dobra, pora skończyć obracać tę samą taśmę w kółko. Dotknęła jego twarzy. - Wiesz co? - Co? - Podoba mi się, jak na mnie patrzysz, Manuelu. - Naprawdę? - Przypomina mi to, co twoje usta ze mną robiły. Manny jęknął. Najchętniej urządziłby jej powtórkę z tamtego, więc przezornie objął ją tylko w talii. - Chodźmy, zanim się rozmyślą. Zaśmiała się tak beztrosko, że serce mu zabiło żywiej w piersi. Potem, na domiar złego, pocałowała go w policzek. - Jesteś podniecony, Manuelu. - Ty za to igrasz z ogniem, Panikho. - Lubię, jak jest gorąco.

Roześmiał się. - Wiem, zauważyłem. Kiedy dotarli do drzwi ewakuacyjnych, dotknął z niedowierzaniem sztaby. - Myślisz, że to naprawdę się otworzy? - Spróbuj, to się przekonasz. Dźwignął sztabę i, o dziwo, stalowe drzwi otwarły się na oścież. Kiedy przekonał się, że nie okrąża ich sfora wampirów ze spluwami i z maczetami, pokręcił głową z niedowierzaniem. - Jakim cudem udało ci się to załatwić? Król nie był zachwycony tym pomysłem. Ale nie jestem jego więźniem, jestem dorosła i nie ma żadnych przeciwwskazań, żebym opuściła posiadłość. - A... co będzie, kiedy noc się skończy? Widząc, jak mina jej rzednie, domyślił się wszystkiego. Tak naprawdę, eskortowała go po prostu do domu. To miało być ich pożegnanie. Odgarnął jej włosy z twarzy. - W porządku. Wszystko jest tak, jak trzeba, bambina. - Nie będę myśleć o przyszłości i ciebie też o to proszę - powiedziała przez ściśnięte gardło. - Mamy przed sobą wiele godzin. Godzin. Nie dni, tygodni czy miesięcy... nie mówiąc już o latach. Godzin. Do diabła, co to za wolność. - Chodźmy - powiedział, biorąc ją za rękę i wyprowadzając na parking. Czas leci. Jego samochód stał w ciemnościach po prawej. Był otwarty, no ale kto go miał niby stąd zwinąć? Otwarł drzwi, szarmancko wziął Panikhę pod rękę i pomógł jej wsiąść. Potem przełożył jej pas przez pierś i zapiął. Widząc, jak omiata wzrokiem wnętrze auta, a jej dłonie gładzą boki siedzenia, domyślił się, że to zapewne będzie pierwsza przejażdżka w jej życiu. Ciekawe, czy jej się spodoba. - Siedziałaś kiedyś już w czymś takim? - spytał. - Nigdy w życiu. - No to będę jechał powoli. Złapała go za rękę. - To umie jeździć szybko? Roześmiał się. - To jest porsche. Szybko, to mało powiedziane. - To pędźmy jak wiatr, ścigając się z czasem. Wiedział, że chce na zawsze zachować w pamięci wyraz dziecięcej szczęśliwości na jej twarzy: jaśniała, i to nie tamtą, nadprzyrodzoną poświatą, tylko zwykłą radością istnienia. Nachylił się i pocałował ją. - Jesteś taka piękna. Ujęła jego twarz.

- Tobie to zawdzięczam. Bzdury. Jaśniała wolnością, zdrowiem i optymizmem - czyli tym wszystkim, co jej się od życia należało. - Jest ktoś, kogo chciałbym, żebyś poznała - wyznał. - To ruszaj, Manuelu - ponagliła go z uśmiechem. - Jedźmy w objęcia nocy. Nie mógł oderwać od niej oczu, ale w końcu się przemógł i włączył zapłon.

Rozdział 37 STOJĄC NAGO w PENTHOUSIE VRHEDNY CZEKAŁ, aż wreszcie się zacznie. Butch jednak zniknął w kuchni, pozostawiając go samemu sobie. V zamknął oczy i zaklął. To nie był dobry pomysł, żeby prosić syna katolickiego domu, żeby... Cios dopadł go zza pleców w postaci eleganckiego rzutu jego cielesną powłoką: dwa potężne ramiona objęły go przez pierś i biodra i posłały ruchem wirowym na ścianę, o którą grzmotnął równo i tak już pozostał, bo coś go docisnęło za kark i tyłek. - Ręce do góry. Ten głos terroryzował go jak przytknięta do potylicy lufa. Potulnie próbował spełnić rozkaz, ale ręce miał przyciśnięte własną piersią do ściany. Ledwie udało mu się wysunąć nadgarstek jednej ręki, zacisnęły się na nim szczęki kajdanek. Podobny los spotkał drugą rękę. No tak - gliny są dobre w te klocki. Nastąpiła krótka przerwa, podczas której udało mu się nabrać trochę powietrza. A potem szczęk łańcucha przesuwającego się przez bloczek powiadomił go, że zaraz powędruje do góry. Stopniowo ciężar jego ciała przeniósł się z nóg na stawy barków i rąk. Zawisł, wciąż jeszcze stojąc na palcach, zwrócony twarzą do okien. Oddychał chrapliwie, nasłuchując, co Butch robi za jego plecami. - Gęba szeroko - padł rozkaz. V otwarł usta na oścież, aż mu chrupnęło w żuchwie i pociachana skóra twarzy naciągnęła się boleśnie. Pomiędzy jego kłami wylądował knebel, rozpychając mu usta jeszcze szerzej. Skórzany pasek zacisnął się gwałtownie z tyłu jego czaszki, wrzynając się sprzączką w potylicę. Była to kombinacja doskonała: podwieszenie w połączeniu z podduszeniem wywołało potężny zastrzyk adrenaliny, napinając mięśnie w całym ciele. Teraz wokół tułowia V domknął się gorset ze skórzanych pasów nabijanych kolcami skierowanymi do wewnątrz. Butch zaczął od dociągnięcia pasa idącego dokładnie przez mostek, po czym posuwał się coraz niżej przez brzuch w stronę bioder i kolejne obręcze zaciskały się wokół V, wysyłając impulsy oślepiającego bólu w górę, do mózgu i w dół, do kutasa, który stwardniał mu na kość. W przerwie między kolejnymi atrakcjami poczuł w nozdrzach powiew hiperwentylacji, zaraz jednak wrócił Butch z czterema gumowymi pasami. Był debiutantem, ale szybko się połapał w możliwościach: i knebel, i uprząż na

piersi miały szereg stalowych pierścieni. Glina ewidentnie zamierzał odpowiednio z nich skorzystać. Metodycznie ponawlekał kółka knebla na haki, łącząc je gumowymi pasami z przodem i tyłem gorsetu. W efekcie głowa V została przyciągnięta do piersi. Następnie Butch rozbujał go i zafundował mu małą karuzelkę. W stanie aktualnego obezwładnienia nie umiał powiedzieć, czy on wiruje, czy pokój kręci się wokół niego. Przed jego oczami migał bar, drzwi na taras, stół do praktyk BDSM... Butch... łóżko, okna... znowu bar, drzwi, stół... Butch... Który właśnie podszedł do kolekcji pejczy i łańcuchów na ścianie. Glina przystanął, nie spuszczając Vrhednego z oka. Obroty zaczęły zwalniać jak koła wtaczającego się na stację pociągu... aż wreszcie stanęli twarzą w twarz. - Mówiłeś, że wszystkie chwyty dozwolone - powiedział Butch przez zaciśnięte zęby. - Czy mam rozumieć, że nie zmieniłeś zdania? Nie mógł ani kiwnąć, ani pokręcić głową, więc nie pozostało mu nic innego, jak tylko oderwać na chwilę nogi od podłogi. - Jesteś pewien? Kiedy znów poderwał nogi, oczy Butcha zalśniły w świetle świec, jakby zabłysły w nich łzy. - OK, skoro tak uważasz - powiedział szorstko. Butch otarł twarz, odwrócił się do ściany, a potem zaczął się przechadzać wzdłuż galerii zabawek. Kiedy dotarł do sekcji biczów, V zaczął sobie wyobrażać, jak nabijane kolcami rzemienie wrzynają się w jego plecy i uda... ale glina nie wybrał pejcza, tylko wędrował dalej w stronę klipsów na sutki i opasek ze stalowymi kolcami na ręce, nogi, szyję... V zaczynał już podejrzewać Butcha o brak wyobraźni, kiedy glina wreszcie zatrzymał się i wyciągnął rękę po... V zaskowyczał i zaczął miotać się w powietrzu. Żebrał. - Wszystkie chwyty dozwolone - wycedził. - To będziesz miał za swoje. V zaczęły dygotać nogi. Czuł, że się dusi. Maska, którą wypatrzył glina, nie miała w ogóle otworów na oczy, uszy czy usta. Była zrobiona ze skóry zszytej stalową nicią, a tlen mógł dostać się do środka tylko przez dwa siatkowe otwory po bokach, na tyle daleko, żeby światło nie mogło dotrzeć, a powietrze, zanim dostało się przez gardło do płuc, nagrzało się od gorącej, spotniałej z paniki twarzy. V kupił maskę, ale nigdy jej nie używał. Trzymał ją, ponieważ go napawała lękiem, a to był już wystarczający powód, żeby dołączyć ją do kolekcji. Butch wiedział, że V sra z przerażenia, kiedy przestaje widzieć i słyszeć, i właśnie dlatego jego wybór padł na ten gadżet. Wiedział doskonale, jakie guziki przycisnąć - fizyczny ból swoją drogą, ale tortury psychiczne, to dopiero było to.

Butch usunął się z pola widzenia V, który rozpaczliwie przebierając nogami, próbował ustawić się do niego twarzą, jednak palcami muskał tylko ziemię - co było kolejnym taktycznym posunięciem gliny. Kiedy wiłeś się i miotałeś bezsilnie, twój strach się pogłębiał. Jednym słowem, umierałeś ze strachu. Vrhedny szamotał się, ale było jasne, że jest na przegranej pozycji: jednym pewnym ruchem Butch dopiął maskę wokół jego szyi. V natychmiast dostał paranoi, że się dusi. Był pewien, że pożegnał się z dopływem tlenu raz na zawsze. Potem poczuł coś na swojej nodze. Coś długiego i cienkiego, a w dodatku zimnego. Ostrze? Zamarł. Jego ciało zawisło na dwóch łańcuchach jak posąg. Pod maską oddech V wydawał się rykiem powietrza. V koncentrował się na doznaniach poniżej pasa: sztylet powoli, nieubłaganie wędrował po wewnętrznej stronie uda... ...pozostawiając za sobą mokry szlak; krew sączyła się po kolanie V. Nie czuł w ogóle bólu sparaliżowany świadomością, że ostrze zbliża się w stronę jego genitaliów: to, co miało teraz nastąpić, przyprawiało go o kompletnego pierdolca. W jednej sekundzie przeszłość zmieszała się z teraźniejszością; alchemię tę podsycała adrenalina buzująca w jego krwi. Przeniósł się do tamtej nocy sprzed lat, kiedy samce jego ojca, Krhviopija, przyciskały go do ziemi na jego rozkaz. Tatuaże to był tylko początek zabawy. A teraz miała nastąpić powtórka, tyle tylko, że bez obcęgów. Spod knebla wydobył się przeraźliwy krzyk, który nie cichł. Krzyczał z bólu za tym, co utracił... że był tylko pół-samcem... z tęsknoty za Jane... z żalu, że miał takich, a nie innych rodziców... ze złości na swoją siostrę... z przerażenia, do czego zmusza swego najlepszego kumpla... Krzyczał i krzyczał, do całkowitej utraty tchu, świadomości, do zaniku wszystkiego. Nie było już przeszłości i teraźniejszości. Nawet jego samego już nie było. Nagle, o dziwo, w samym jądrze tego chaosu poczuł się wyzwolony. Butch zorientował się, kiedy jego najlepszy kumpel zemdlał, nie tyle po znieruchomieniu dyndających nóg, ile po nagłym zwiotczeniu mięśni. Z wielkich ramion i muskularnych ud zniknęło wszelkie napięcie. Potężna pierś przestała pompować powietrze. Sznury, na których V był podwieszony, znieruchomiały. Butch natychmiast odjął od nogi V przyniesioną z kuchni łyżkę i przestał go polewać letnią wodą ze szklanki capniętej z barku. Łzy w oczach nie pomagały mu w sprawnym zdjęciu maski ani krępujących więzów. Szczególnie trudno szło mu z kneblem.

Żyły wyszły mu na skroniach, kiedy poluzowywał gorset. Chciał jak najprędzej odstawić V na ziemię, ale o wiele łatwiej mu go było porozbierać, kiedy mógł go obracać o 360 stopni. Po chwili V jakkolwiek pokrwawiony, był wolny od makabrycznych gadżetów. Butch odblokował kołowrót na ścianie i powoli zaczął spuszczać potężne, nieruchome ciało V na ziemię. V nie reagował w żaden sposób na zmianę wysokości, wyjąwszy fakt, że jego bezwładne nogi ugięły się w kontakcie z marmurową posadzką, na którą wkrótce klapnął tyłkiem i grzbietem Kiedy Butch rozluźnił opaski, pociekło trochę krwi. Jezu, jego przyjaciel przedstawiał sobą opłakany widok - na policzkach miał czerwone pręgi od knebla, ślady gorse tu były jeszcze bardziej dramatyczne, a nadgarstki były poszarpane do żywego mięsa. Do tego wszystkiego dokładała się twarz, którą V grzmotnął diabli wiedzą w co. Przez chwilę gładził V po kruczoczarnych włosach rękami, które drżały, jakby miał Parkinsona, dopiero potem przyjrzał się ciału przyjaciela, tatuażom poniżej pasa, zwiotczałemu penisowi, bliznom po kastracji. Tylko skończony drań mógł tak potraktować syna jak Krhviopij. A Panią Kronik chyba całkiem odmóżdżyło, że mu na to pozwoliła. Butchowi serce krwawiło, kiedy patrzył, jak przeszłość wciąż wykańczała jego kumpla. Głównie chodziło mu o to, żeby nie bić V - nie był babą ale wydawało mu się to odrażające. Zresztą, własny umysł jest najstraszliwszą bronią. Mimo to łzy popłynęły mu z oczu, kiedy przytykał łyżkę do wnętrza uda, bo wiedział jaki uruchamia ciąg skojarzeń. Wykombinował też, że letnia woda dopełni przeniesienia w przeszłość. Choć krzyki V tłumił knebel i maska, ów brak dźwięku boleśnie ranił uszy Butcha. Wiele wody upłynie, zanim uwolni się od tych wspomnień. Ilekroć zamknął oczy, widział miotające się spazmatycznie ciało przyjaciela. Wstał i udał się do łazienki, gdzie z półki w szafie wyjął stertę czarnych ręczników, z których część zwilżył ciepłą wodą z kranu. Wrócił i z powrotem przykląkł przy V ścierając krew i zimny pot z jego ciała. Przetaczał kumpla z boku na bok, żeby nie ominąć ani kropli. Obmywanie zajęło z pół godziny i wymagało kilkakrotnych wypraw do umywalki. Pół godziny, czyli wielokrotnie dłużej, niż sam seans. Po wszystkim wziął ogromne ciało V na ręce i zaniósł go do łóżka, składając jego głowę na poduszkach z czarnej satyny. Ponieważ V podczas mycia dostał gęsiej skóry, Butch opatulił go starannie kołdrą. Proces gojenia ruszył już: zdarta i pocięta skóra zabliźniała się bez śladu. Na szczęście.

Butch miał wielką ochotę położyć się obok kumpla i przytulić go, ale seans nie jemu miał służyć - poza tym czuł, że jeśli natychmiast stamtąd nie wyjdzie i nie da sobie w szyję, oszaleje. Kiedy upewnił się, że V oddycha równo, podniósł swoją elegancką kurtkę, którą cisnął wcześniej na podłogę... Racja, jeszcze pokrwawione ręczniki i syf wokół miejsca, nad którym wisiał V. Pośpiesznie wytarł podłogę, po czym złapał naręcz ręczników i zaniósł do kosza w łazience - co nasunęło mu pytanie, kto tutaj, u diabła, sprząta? Fritz, czy może sam V krząta się w fartuszku. Po powrocie do salonu jeszcze sprawdził, czy nie zostawił jakichś śladów poza szklanką i łyżką... a potem poszedł sprawdzić, czy V wciąż jeszcze śpi, czy może raczej jest w stanie niby-śpiączki. Był głęboko nieprzytomny. - Przywiozę ci coś, co ci naprawdę dobrze zrobi - powiedział łagodnie, zastanawiając się, czy V kiedykolwiek jeszcze będzie oddychał prawidłowo, bo wyglądał, jakby go ktoś grzmotnął w pierś. - Trzymaj się stary. W drodze do wyjścia wyjął z kieszeni komórkę i upuścił. Rety, nieźle mu się ręce trzęsą. Ale jaja. W końcu udało mu się wybrać numer. Modlił się, żeby telefon został odebrany. - Już po wszystkim - poinformował zwięźle. - Przybywaj. Spokojnie, możesz mi wierzyć: będzie cię potrzebował. Zrobiłem to dla was obojga. Nie... tak. Nie, zaraz wychodzę. Dobrze. W porządku. Rozłączył się, zatrzasnął V i wezwał windę. Czekając, próbował włożyć kurtkę, ale ręce mu się tak trzęsły, że ostatecznie przerzucił ją przez ramię. Kiedy drzwi otworzyły się z cichym dzwonieniem, wszedł do środka i wcisnął guzik z literą P. Zaczął zjeżdżać w dół, gładko i bezpiecznie dzięki osłonie metalowych ścian kabiny. Wysłał do swojej krwiczki SMS-a zamiast dzwonić z dwóch powodów: bał się, że głos go może zawieść, poza tym nie był gotów na pytania, które miałaby mu prawo zadać. Wszystko OK. Wracam do domu odpocząć. Kocham cię xxx B. Marissa odpowiedziała tak szybko, że nie miał wątpliwości, iż siedziała z komórką w ręku, czekając na wiadomość od niego. Ja też cię kocham. Jestem w Azylu, ale mogę wrócić do domu. Drzwi kabiny rozsunęły się i mdły zapach benzyny upewnił Butcha, że dojechał na miejsce. Idąc do samochodu, wklepywał odpowiedź. Nie trzeba, nic mi nie jest. Skończ robotę, zobaczymy się po twoim powrocie. Sięgał po kluczyki, kiedy znowu zabrzęczał SMS. OK, ale gdybyś mnie potrzebował, pamiętaj, że dla mnie jesteś wszystkim. Ona była naprawdę wspaniałą samicą. A ty dla mnie. XXX odpisał.

Wyłączył alarm w samochodzie, otwarł drzwi, wsiadł do środka, zamknął, ale wcale nie ruszył, tylko oparł głowę na kierownicy i odetchnął głęboko. Dobra pamięć to stanowczo przereklamowany atut. Choć nie zazdrościł Manello czyszczenia mózgu, dałby wszystko, żeby wymazać pewne obrazy z pamięci. Wymazać wspomnienia, ale nie pozbyć się z życia V, ich… związku. V nie oddałby za nic w świecie.

Rozdział 38 - ZAKŁADAŁEM, ŻE NIE POGARDZISZ KAWĄ. Jose de la Cruz postawił venti latte od Starbucksa na biurku partnera, a sam rozsiadł się naprzeciwko. Veck powinien był wyglądać jak wrak, zważywszy na to, że od czasu pamiętnej przejażdżki na masce zeszłej nocy nie zdążył się przebrać. Mimo to skurczybyk nie był w ogóle zmiętolony - no, może trochę rozchełstany. Jose był gotów iść o zakład, że sześć filiżanek niedopitej kawy wokół komputera pochodziło od żeńskiego personelu Wydziału Zabójstw. - Dzięki, szefie. - Podnosząc do ust kolejną dymiącą daninę, Veck nie odrywał wzroku od monitora - Jose obstawiał, że przegląda wykazy zaginionych osób, zwłaszcza kobiet w wieku od lat siedemnastu do trzydziestu. - Co tam masz? - zapytał mimo wszystko. - Rejestr zaginięć. - Veck wyprostował się. - Czy też zauważyłeś lawinowy wzrost zgłoszeń zaginięć osiemnasto - dwudziestoczterolatków płci męskiej? - Owszem. Burmistrz skrzykuje komisję do zbadania tej sprawy. - Ginie też wiele dziewcząt, ale to zakrawa na jakąś epidemię. Korytarzem przeszło dwóch mundurowych. Obaj z Veckiem kiwnęli im głową. Kiedy odgłos kroków przycichł, Veck kaszlnął nerwowo. - Jak się odniósł do tamtej chryi Wydział Spraw Wewnętrznych? zagadnął, nie odrywając chabrowych oczu od bazy danych. - Dlatego tu przychodzisz, tak? - No i jeszcze po to, żeby przynieść ci kawę, ale wygląda na to, że ktoś o ciebie już zadbał. - Dziewczyny z biura przepustek na dole. No tak, jasne. Dwie Kathy, Brittany która pisała się Britnae, i Theresa. W ich oczach Vecka spowijał nimb bohatera. - Jak się okazuje, fotograf miał już wcześniejsze wyroki w zawieszeniu za utrudnianie pracy funkcjonariuszom i wściubianie nosa tam, gdzie nie trzeba. Obydwu z adwokatem zależy bardzo na zażegnaniu sprawy, bo kolejne oskarżenie o bezprawne wkroczenie na teren działań policyjnych raczej mu się nie przysłuży. Wydział Spraw Wewnętrznych zebrał już zeznania świadków, z których wynika, że dopuściłeś się zwykłej napaści, bez zamiaru zadania uszkodzeń cielesnych. W dodatku fotograf oświadczył, że gdyby przyszło co do czego, nie będzie współpracować z Prokuraturą Okręgową w twojej sprawie. Wygląda na to, że chce się nam w ten sposób podlizać. A jednak. Modre oczęta wreszcie oderwały się od ekranu. - To chwała Bogu. - Tak, ale nie masz zbyt wielu powodów do radości.

Veck zmrużył oczy, bynajmniej nie pytająco. Wiedział dobrze, co jest prawdziwym powodem wizyty Jose, jednak nie pytał, tylko czekał, aż sam się wygada. Jose rozejrzał się ostrożnie. O dziesiątej wieczór biuro Wydziału Zabójstw było puste, chociaż telefon raz po raz brzęczał uporczywie, póki nie odezwała się poczta głosowa. Sprzątające po godzinach wzięły właśnie na celownik wykładzinę: z drugiego końca korytarza, spod drzwi laboratorium kryminologicznego, dobiegał chóralny ryk odkurzaczy. Mógł mówić z młodym szczerze. Mimo to zamknął drzwi. Usiadł z powrotem naprzeciwko Vecka i zaczął bawić się zbłąkanym spinaczem biurowym, kreśląc esy floresy na drewnopodobnej okleinie biurka. - Pytali mnie, co o tobie sądzę. - Popukał się spinaczem po skroni. - To znaczy, czy uważam, że masz wszystkie klepki. - A pan na to... Jose w milczeniu wzruszył ramionami. - Sukinsyn pstrykał fotki trupa. Dla kasy... - zaczął Veck. Jose przerwał mu gestem dłoni. - Nie będę się z tobą spierał. Do diabła, wszyscy mieliśmy mu ochotę dołożyć. Pytanie jednak, czy gdybym cię nie powstrzymał... jak daleko posunąłbyś się, Veck? Młody spochmurniał. Zapadła cisza. Głucha cisza, przerywana jedynie brzęczeniem telefonów. - Wiem, że sprawdzałeś moje akta. - Zgadza się. - Cóż, mogę tylko powiedzieć, że nie jestem moim ojcem - powiedział Veck słabo. - Nawet z nim nie mieszkałem. Prawie go nie znałem i nie odziedziczyłem po nim żadnych cech. To się nazywa: przyjść na świat pod złą gwiazdą. Wiele świadczyło na korzyść Thomasa DelVecchio: ukończył z najwyższymi ocenami szkołę policyjną... był najlepszym studentem na swoim roku... Trzy lata nienagannej służby. Do tego warunki zewnętrzne, dzięki którym nigdy nie musiał płacić za kawę... Ale był synem potwora. I to właśnie rzutowało potężnie na kabałę, w którą się właśnie wpakował. Wiadomo, że ojców winy nie powinny obarczać potomnych. Badania psychologiczne wykazały, że w niczym nie odbiega od tysięcy normalych mężczyzn. W tej sytuacji Jose wziął go na swojego partnera, przymykając oko na to, kto go spłodził. To się jednak zmieniło zeszłej nocy z powodu wyrazu twarzy, z jakim Veck rzucił się na fotografa.

Opanowanie. Kamienny spokój. Emocji nie więcej, niż przy otwarciu puszki coli. Jose, którego prawie całe życie zawodowe upłynęło w Wydziale Zabójstw, miał okazję naoglądać się morderców. Dzielił ich na trzy kategorie: tych, którzy zabili w afekcie - po prostu ich poniosło, półgłówków, do których zaliczał pijaczków, ćpunów i członków gangów, wreszcie - sadystycznych zboczeńców, których należałoby wziąć na odstrzał, jak wściekłe psy. Przedstawiciele każdej kategorii mieli na swoim sumieniu niewyobrażalne tragedie w życiu rodzin ofiar i ich otoczenia. Ale to nie oni spędzali Josemu sen z powiek. Ojczulek Vecka na przestrzeni siedemnastu lat zamordował co najmniej dwadzieścia osiem osób - tyle dokładnie ciał znaleziono. Sukinsyn siedział teraz w celi śmierci raptem dwieście kilometrów stąd, w Somers, w Connecticut i wkrótce, pomimo niezliczonych apelacji swojego obrońcy, miał dostać zastrzyk. Ale najbardziej chory w tym wszystkim był fakt, że Thomas delVecchio senior miał fanklub o światowym zasięgu. Ze stu tysiącami przyjaciół na Facebooku, koszulkami i kubkami z jego podobizną i opiewającymi go kawałkami metalowych kapel, stary delVecchio posiadał status mrocznego celebryty co doprowadzało Josego do szału. Banda idiotów wielbiących tego zwyrodnialca powinna popracować choć przez tydzień w Wydziale Zabójstw i przekonać się na własne oczy, jak zabawni są mordercy. Nigdy nie spotkał osobiście DelVecchio seniora, ale obejrzał kilka filmów z przesłuchań policyjnych i sądowych. Gość miał pogodę ducha i spokój godny trenera jogi. Sympatyczny. Nikomu żadnym tekstem nie udało się go zapędzić w kozi róg ani sprowokować do wybuchu. Jednak Jose wypatrzył coś w jego twarzy, a specjaliści potwierdzili jego spostrzeżenia: co pewien czas w oczach papy Vecka pojawiał się błysk, który sprawiał, że Jose łapał się za krzyżyk na szyi. To był błysk, jaki mógł pojawić się w oczach szesnastolatka na widok cipki koleżanki z klasy, oglądanej na tylnym siedzeniu. Krótki, lubieżny błysk - jak światło załamujące się na ostrej krawędzi stali. Tylko ten drobny szczegół mógł budzić podejrzenie. Skazany został wyłącznie na podstawie dowodów, bo nie przyznał się do niczego. Tak, to właśnie przez ten typ mordercy Jose spędzał noce z wzrokiem wbitym w sufit, podczas gdy jego małżonka spała sobie obok snem sprawiedliwych. DelVecchio senior był dostatecznie przebiegły, by przytomnie zacierać po sobie ślady. Był pomysłowy i samowystarczalny. A do tego nieubłagany, jak cykle roku... Życie było dla niego maskaradą, co nie znaczy, że przywdziewał jakąś sztuczną maskę, przeciwnie - ukrywał się za fasadą życzliwej, przystojnej twarzy. Veck z wyglądu był wykapanym papą. - Słyszy pan, co powiedziałem, poruczniku?

Jose ocknął się z zadumy. - Tak, słyszę. - To co będzie z nami - spytał Veck ostrym tonem. - Rozumiem, że nie będzie pan chciał ze mną pracować? O ile całkiem nie wyleciałem z roboty. Jose podjął bazgranie spinaczem. - Wydział Spraw Wewnętrznych udzieli ci nagany z upomnieniem. - Doprawdy? - Powiedziałem im, że masz wszystkie klepki - dorzucił po chwili detektyw. - Dzięki, szefie. - Veck walczył ze wzruszeniem. Jose nie przestawał skreczować spinaczem po blacie. - Nasza robota wiąże się z zabójczym stresem. - Spojrzał Veckowi prosto w oczy. - Nie myśl, że z czasem się oswoisz. Zapadła cisza. - Sam pan nie wierzy w to, co im powiedział? Zgadłem? - burknął w końcu Veck. Jose wzruszył ramionami. - Pożyjemy, zobaczymy. - To co kazało panu ratować mój tyłek? - Uważam, że należy ci się szansa zrehabilitowania się. W dodatku - za cudze winy. Nie zdradził jednak, że nie po raz pierwszy dobrał sobie partnera, który, w pewnym sensie, odreagowywał w pracy własne problemy. Taki, na przykład, Butch O'Neal. Skończyło się to marnie: zaginiony, uznany za zmarłego, choć Jose dałby głowę, że słyszał jego charakterystyczny głos, który się nagrał na 911. - Nie jestem moim ojcem, poruczniku. Przysięgam. To, że nie straciłem zimnej krwi, kiedy go... Jose wychylił się do przodu, patrząc młodemu przenikliwie w oczy. - Skąd wiesz, że to mnie najbardziej w tej historii zaniepokoiło? Twoje nieludzkie opanowanie? Gdy Veck pobladł, Jose z powrotem opadł na oparcie krzesła. - To nie znaczy, że jesteś typem mordercy, synu - podjął po chwili, kręcąc głową. - Twoje lęki mogą być nieuzasadnione. Chciałbym jednak być z tobą szczery aż do bólu. Jak już wspomniałem, uważam, że nikt nie ma prawa z powodu twego ojca rozliczać cię z innego rozdzielnika, ale jeśli raz jeszcze dostaniesz podobnego szału, obojętne z jakiego powodu - zepsutego parkometru, nędznej lury - skinął w stronę kawy od Starbucksa - grudki krochmalu na koszuli, zaciętej kserokopiarki... to koniec. Rozumiemy się? Nie pozwolę na to, by policyjna oznaka - nie mówiąc o broni - stały się własnością groźnego szaleńca. Veck uciekł wzrokiem w monitor, z którego patrzyła na niego twarz ładnej, jasnowłosej dziewiętnastolatki, która wyszła z domu i nie wróciła około

dwu tygodni temu Jeszcze nie znaleziono zwłok, ale Jose miał obrzydliwe przeczucie, że jest to tylko kwestią dni. Veck skinął głową, uniósł kubek z kawą i rozsiadł się wygodniej. - Umowa stoi. Jose z westchnieniem ulgi odłożył spinacz na miejsce, do przezroczystej kasetki z magnesem na krawędzi. - To świetnie, bo musimy złapać tego drania, zanim dopadnie kolejną ofiarę.

Rozdział 39 KIEDY ZJECHALI NA POŁUDNIE Z AUTOSTRADY PÓŁNOCNEJ, jak ją nazywał Manuel, oczy Panikhi chłonęły z fascynacją świat wokół. Wszystko było źródłem zaciekawienia, od sznura samochodów po każdej stronie drogi, po mroczną płachtę nieba nad głową i chłodny powiew nocy, wdzierający się do samochodu ilekroć odsunęła szybę, co, nota bene, robiła co pięć minut. Uwielbiała przeskoki temperatury - od ciepła do chłodu i z powrotem... Co za różnica w porównaniu z Sanktuarium, gdzie klimat nigdy nie ulegał zmianie. Podmuch powietrza na twarzy rozwiewał jej włosy i skłaniał do wybuchów śmiechu, które Manuel kwitował uśmiechem. - Nie pytasz w ogóle, dokąd jedziemy - powiedział, kiedy na chwilę przymknęła okno. Prawdę mówiąc, nie miało to żadnego znaczenia. Byli razem, bez zbędnych osób, na wolności i to powinno jej wystarczyć... Wyczyścisz mu pamięć. Pod koniec nocy usuniesz mu wspomnienia i wrócisz do rezydencji. Sama. Zachowała swoje zastrzeżenia dla siebie: Ghrom, syn Ghroma, miał głos, w którym pobrzmiewał tron, korona i czarne sztylety na piersi. Królewski ton miał w sobie to, że wzbudzał posłuch. Panikha nie łudziła się, iż będąc córką Pani Kronik, jest zwolniona z posłuszeństwa władcy. Dopóki przebywa po tej stronie, jest poddaną w jego świecie. Słuchała okrutnych słów króla i zamknęła oczy. Dopiero po chwili dotarło do niej, że jeśli chce wydostać się z rezydencji z Manuelem, musi złożyć wymaganą obietnicę. Tak też zrobiła. - Chcesz wiedzieć? Ej, Panikho. Wymusiła uśmiech na twarzy. - Wolę mieć niespodziankę - odparła z wymuszonym uśmiechem. Manuel promieniał. - Mam jeszcze coś w zanadrzu. Chciałbym cię poznać z kimś. - Jego uśmiech przygasł. - Czuję, że ją polubisz. Ją? Jakąś samicę? Polubi? Chyba tylko, jeśli będzie miała końskie zęby i zad, odparła w myślach. - Cudownie - powiedziała na głos. - Tu zjeżdżamy z autostrady. - Rozległa się seria chrupnięć, po czym Manuel skręcił kierownicę i zaczęli zjeżdżać z szerokiej drogi na spadzistą dróżkę. Kiedy stanęli jako jedni z wielu w sznurze samochodów, daleko, na horyzoncie zobaczyła olbrzymie miasto, którego kontury próbowała przeniknąć wzrokiem: Wielkie rozgwieżdżone budynki strzelały w niebo spośród niższych budowli. To miejsce żyło. Pochód czerwonych i białych świateł pełzał wokół

krawędzi... bez wątpienia setki samochodów poruszały się po drogach podobnych do tej, którą przed chwilą jechali. - Przed nami Nowy Jork - odezwał się Manny. - Jest... piękny. - Miejscami na pewno - parsknął śmiechem. - Noc i odległość też dodają miastu urody. - Tam, w górze, widnokrąg był zawsze tuż, tuż. Wszystko było jakieś... karłowate. Wiecznie nad głową mlecznobiałe niebo, wokół klaustrofobiczna granica lasu. Tutaj wszystko jest takie cudowne... - Dotknęła przejrzystej szyby przed sobą. Coś zatrąbiło raz po raz za nimi. Manny zerknął w zwierciadełko nad głową. - Spokojnie, koleś, zaraz... - Przyspieszył, doganiając samochód przed nimi. - Przepraszam, nie będę już więcej gadać - wybąkała, zawstydzona tym, że odciąga jego uwagę. - Możesz mówić non stop, a ja chętnie będę tego słuchał. Cóż, miło słyszeć. - Wiele rzeczy, które macie tutaj, znałam już wcześniej, ale większość jest dla mnie objawieniem. Misy jasnowidzenia, które mamy po Tamtej Stronie, oferują jedynie migawki tego, co się dzieje na Ziemi, skupiając się tylko na osobach, z pominięciem rzeczy, chyba że jakiś przedmiot nieożywiony jest ważnym elementem czyjegoś przeznaczenia. W gruncie rzeczy, nie znamy postępu, życia, a tylko przeznaczenie i niezmienny krajobraz. Z tego właśnie chciałam się za wszelką cenę wyrwać. - Jak ci się udało uciec? Zależy, za którym razem. - No cóż, za pierwszym razem... zauważyłam, że kiedy moja matka udziela audiencji mieszkańcom waszej strony tworzy się małe okienko, w którym bariera między oboma światami jakby rzednie. Zorientowałam się, że mogę przecisnąć molekuły przez szczeliny w powłoce - i już. - Przeszłość ożyła w jej pamięci, budząc emocje. - Moja matka była wściekła i dogoniła mnie, żądając powrotu do Sanktuarium. Odmówiłam. Miałam pewną misję i nikt nie mógł mi stanąć na drodze. - Pogrążyła się we wspomnieniach. - Kiedy dokonałam już tego, po co tutaj przybyłam, miałam zamiar żyć tu dalej, ale pojawiały się problemy, których nie przewidziałam. Tu, w dole, muszę pić krew, są też inne kłopoty... Przede wszystkim - chcączka. Oczywiście, nie zamierzała szczegółowo rozwodzić się nad tym, jak dni płodne dopadły ją, krzyżując jej plany. Tam, w górze Wybranki Pani Kronik są płodne niemal na okrągło, w związku z czym nie przeżywają zawieruch hormonalnych. Z chwilą jednak, gdy zstąpią na Ziemię i spędzą tam choćby dzień, cykl uaktywnia się. Chwała, fatum trwa aż

dziesięć lat - Panikha jednak mylnie założyła, że jej kłopoty zaczną się dopiero za dziesięć lat. Na nieszczęście okazało się, że chociaż cykl trwa tak długo, chcączka pojawia się już w miesiąc po opuszczeniu Sanktuarium. Wspominając straszliwy ból towarzyszący wściekłemu pragnieniu, by się parzyć, spojrzała na twarz Manuela. Czy usłużyłby jej, gdyby dostała przy nim chcączki? Zaspokoił jej dojmujące pragnienie i ulżył jej, kochając się z nią? Czy człowieki w ogóle są do tego zdolne? - Jednak w końcu wylądowałaś z powrotem w Sanktuarium - dokończył za nią. Przez chwilę walczyła z chrypą. - Tak. Miałam pewne kłopoty i moja matka znów przybyła do mnie. Prawdę mówiąc, Pani Kronik przeraziła się, że rozpustne samce dorwą się do jej córki, która i tak już nieźle „zmarnowała” sobie życie, które zawdzięczała swej matce. - Powiedziała, że mi pomoże, ale tylko po Tamtej Stronie. Zgodziłam się na to, sądząc, że potem będę mogła wrócić tu znowu, ale myliłam się. Manny przykrył jej dłoń swoją dłonią. - Ale teraz wreszcie jesteś już panią siebie. Czyżby? Ślepy Król zamierzał decydować o jej losach tak, jak dawniej jej matka. Kierowały nim mniej samolubne pobudki: miał pod swoim dachem braci, ich krwiczki i młode, którymi opiekował się z oddaniem. Obawiała się jednak, że Ghrom może podzielać opinię jej brata, że człowieki to tylko banda potencjalnych reduktorów czekających na swoją kolej inicjacji. - Wiesz co? - zmieniła temat. - Co? - Czuję, że mogłabym spędzić całą wieczność w tym samochodzie, z tobą. - Zabawne... ja też się tak czuję. Znowu coś szczęknęło, po czym skręcili w prawo. W miarę upływu czasu widziała coraz mniej samochodów, a coraz więcej budynków. Zrozumiała, co miał na myśli, kiedy wspominał o nocy dodającej miastu urody; ta okolica nie miała nic z wielkomiejskiego splendoru. Okna bez szyb szczerzyły się jak wybite zęby, mury magazynów i hurtowni pokrywały wiekowe warstwy brudu. Ospa erozji, wandalizmu, nieuwagi trawiła gładkie ongiś fasady, jasne tynki pociemniały, a uroki nowości nie ostały się w starciu z żywiołami i upływem czasu. W nie lepszym stanie były kryjące się w cieniu człowieki. W szmatławych ubraniach, barwą nieodcinających się od chodnika i jezdni, wyglądały, jakby jakaś niewidzialna siła przygniotła ich do parteru, z którego nigdy nie mieli się podnieść. - Nie bój się, drzwi są zabezpieczone - odezwał się Manuel. - Nie boję się, tylko jest mi jakoś... smutno. - To normalne w kontakcie z miejską nędzą.

Minęli rozpadający się karton, w którym dwóch człowieków mościło się pod jednym płaszczem. Możliwe, że nie doceniała męczącej perfekcji Sanktuarium. Czyżby jej matka stworzyła ten przybytek, by uchronić Wybranki przed takimi widokami? Przed takim życiem? Wkrótce zresztą okolica jakby się poprawiła. Manuel zjechał z jezdni na parking biegnący wzdłuż wielkiego, kilkuskrzydłowego budynku, który zajmował sporą parcelę. Dookoła latarnie na wysokich pałąkach rzucały ciepłe światło na przysadzisty budynek i lśniące dachy dwóch pojazdów oraz starannie wystrzyżony żywopłot, który biegł po dwóch stronach ścieżki. - Jesteśmy na miejscu - oznajmił, zatrzymując samochód. - Przedstawię cię jako koleżankę, dobrze? Po prostu udawaj, że znamy się z pracy. - Będę się starać. - Uśmiechnęła się. Wysiedli i nagle... powietrze. Co za cudowny melanż miłych i przykrych zapachów, słodkich i metalicznych, wspaniałych i nieczystych. - Jak cudownie - zachwyciła się. Z rozłożonymi rękami zaczęła wirować w koło, wykonując piruet na obcasie buta. Gdy opuściła ręce i zatrzymała się, zorientowała się, że Manuel cały czas jej się przyglądał. - Przepraszam. Ja nie... - Chodź tutaj - zawarczał, opuszczając powieki. W jego oczach wyczytała namiętność i żądzę. Natychmiast zaczęła płonąć z podniecenia. Mimo to jakiś nieznany głos kazał jej zbliżać się do niego powoli, z pewnym ociąganiem. - Pragniesz mnie - powiedziała, kiedy w końcu dotarła do niego. - Cholera, tak. - Chwycił ją w talii i przyciągnął do siebie. - Daj mi usta. Podała mu usta, a on zarzucił sobie jej ręce na szyję i przywarł do niej swoim umięśnionym ciałem. Zatracili się oboje w pocałunku, a kiedy wreszcie oderwali się od siebie, uśmiech nie schodził z jej twarzy. - Lubię, kiedy mnie pożądasz - oznajmiła. - To tak, jak wtedy w prysznicu, kiedy mnie... Jęknął i zakrył jej usta dłonią, przerywając w pół słowa. - Pamiętam, możesz mi wierzyć. Panikha polizała wnętrze jego dłoni. - Zrobisz mi to jeszcze raz. Dzisiaj. - Będę zachwycony. - Będziesz. I ja też. Zaśmiał się nagle. - Będę musiał znowu założyć kitel. Otwarł drzwi i zaczął grzebać w samochodzie. Po chwili wyprostował się, trzymając w rękach wykrochmaloną białą bluzę z jego nazwiskiem wyhaftowanym na piersi. Po tym, jak szczelnie zasuwał poły bluzy, poznała, że próbuje zatuszować reakcję swojego fallusa na nią. Szkoda. Podobał jej się we wzwodzie, dumny i twardy.

- Chodźmy już do środka - powiedział, biorąc ją za rękę. - Zanim wejdę w ciebie - mruknął, albo tak jej się zdawało. Na wszelki wypadek nadal uśmiechała się promiennie. Budynek z bliska okazał się solidnie zabezpieczony: okna były dyskretnie zakratowane, wysokie ogrodzenie ciągnęło się, niknąc w dali. Drzwi wejściowe też były zakratowane. Manuel nie próbował nawet naciskać klamki. Sądząc z wyglądu większej części miasta, ufortyfikowanie budynku wydawało się mieć sens. Manuel nacisnął guzik. - Tricounty Equine Hospital - rozległ się dziwny głos, jak z puszki. - Doktor Manuel Manello. - Odwrócił twarz w stronę kamery. Przychodzę zobaczyć. - Witamy, doktorze. Prosimy. Rozległo się bzyczenie. Manuel otwarł drzwi i skinął na Panikhę. - Proszę, idź przodem, bambina. Weszli do przestronnego, bardzo czystego wnętrza, z gładką kamienną posadzką i krzesłami przy ścianach, jakby wszyscy najchętniej wysiadywali w tym pomieszczeniu. Ściany zdobiły obrazki w ramkach przedstawiające konie i bydło; wiele zwierząt miało czerwone lub niebieskie wstążki przy obrożach. Po drodze napotkali szklaną szybę z napisem REJESTRACJA złożonym ze eleganckich, złotych czcionek. Wszędzie były drzwi, pełno drzwi. Drzwi z symbolami mężczyzn i kobiet... z tabliczkami w rodzaju NACZELNY WETERYNARZ... RACHUNKOWOŚĆ... DZIAŁ PERSONALNY. - Co się robi w tym miejscu? - Ratuje życie. Chodź, pójdziemy tędy. Przeprowadził ją przez dwuskrzydłowe drzwi i podszedł do ubranego na biało samca człowieków, który siedział za biurkiem. - Witam, doktorze Manello. - Mężczyzna odłożył gazetę, opatrzoną dużym nagłówkiem New York Post. - Dawnośmy się nie widzieli. - To moja koleżanka, Pan... Pamela. Przyszliśmy zobaczyć moją dziewczynkę. Samiec człowieków zatonął wzrokiem w twarzy Panikhi, po chwili jednak otrząsnął się. - Jest... tam, gdzie ją pan widział ostatni raz. Nasz weterynarz poświęcił jej dzisiaj wiele czasu. - Wiem. Dzwonił do mnie. Do zobaczenia niebawem. - Manuel popukał w biurko. - Właśnie... Niebawem. Miło było panią poznać... Pamelo. - Ja też uważam, że to cudownie, że pana poznałam. Skłoniła się, a kiedy się wyprostowała, zapadła niezręczna cisza. Samiec człowieków siedział oniemiały. Usta miał lekko rozchylone, w wybałuszonych oczach malował się zachwyt.

- Spocznij, stary - mruknął Manuel niechętnie. - Możesz zacząć mrugać, kiedy tylko zechcesz... Na przykład... już! Naprawdę. Wkroczył między Panikhę a doktora, wziął ją za rękę, zasłaniając ją, a zarazem pokazując, kto tu jest panem. Mało tego: buchnęła z niego fala ciężkiego, korzennego aromatu, ostrzegając drugiego samca, że podziwiana samica będzie do wzięcia wyłącznie po trupie Manny’ego. To wszystko sprawiało, że czuła się, jakby na środku jej piersi zapłonęło wielkie słońce. - Chodźmy Pan... Pamelo. - Pociągnął ją za rękę. - Zanim naszemu Johnowi szczęka opadnie do końca i wyląduje w kronice sportowej - mruknął. Panikha zaczęła radośnie podskakiwać. - Nieszczęsny strażnik omal życiem nie przypłacił twojego widoku, bo identyfikator mało mu nie poderżnął gardła, a tobie pstro w głowie? Panikha nie dała się zwieść udawanej zgrozie na przystojnym obliczu doktora i cmoknęła go w policzek. - Ty mnie lubisz. Manuel wywrócił oczami. Przyciągnął ją za kark, odwzajemniając całusa. - Ba. - Ba - powtórzyła za nim, rozbawiona. Ktoś potknął się o czyjąś nogę, trudno powiedzieć, kto o czyją, dość, że Manuel w ostatniej chwili uratował ich przed upadkiem. - Lepiej uważajmy, żeby nas nie musieli tutaj ratować. - Rozumowanie godne mędrca. - Dała mu kuksańca. - Dajesz mi klapsa? Panikha rozejrzała się po korytarzu, a potem energicznie strzeliła go w tyłek, aż wrzasnął. - Tak, a co? - Puściła do niego oko. - Chcesz, Manuelu, żebym zrobiła to jeszcze raz? - spytała dramatycznym szeptem. - Co powiesz na... drugi pośladek? - Uniosła komicznie brwi. Śmiech Manny'ego poniósł się pustym korytarzem. Kiedy znowu zderzyli się z sobą, przyciągnął ją do siebie. - Zaczekaj, to nie tak się robi. - Wsunął ją sobie pod pachę, pocałował w czoło i zrównał się z nią. - Na trzy ruszamy z prawej. Gotowi? Raz, dwa... trzy! Jednocześnie wysunęli do przodu długie prawe nogi, a potem lewe. Prawe, lewe... Szli idealnie w nogę. Ramię w ramię. Maszerowali korytarzem. Razem. Manny'emu nigdy nie przeszło przez myśl, że jego seksowna wampirzyca może mieć poczucie humoru, co zresztą było ostatecznym uwieńczeniem jej doskonałości. Prawdę mówiąc, na tym się nie kończyło. Była ciekawa świata, radosna, można było z nią konie kraść. Była całkowitym przeciwieństwem tych

wszystkich mdłych, anemicznych ciem towarzyskich i anorektycznych modelek, z którymi się prowadzał. - Panikho? - Tak? - Co byś powiedziała na to, żeby dziś nocy wdrapać się na górę? - Cudownie! Chętnie zobaczę, jak wygląda świat z... Trafiony! Jaka jednak złośliwość losu sprawiła, że spotkał swoją drugą połówkę w tak niesprzyjających okolicznościach? Gdy dotarli do wahadłowych drzwi prowadzących do medycznej części lecznicy, Manny pchnął jedną połowę i wmaszerowali do środka równo w nogę, w ogóle nie zwalniając. Wtedy zakochał się w niej do szaleństwa. Kochał jej radosny szczebiot, sprężysty krok i diamentowe oczy siejące krystaliczny blask. Jej historię, emanującą z niej godność, wreszcie - to, jak wypadała w porównaniu z jego dawnymi laskami, z których z żadną nie wytrzymałby teraz pięciu minut przy stole. To była siła jej ciała, błyskotliwość umysłu i... Niesamowite. W całej tej wyliczance ani razu nie padł seks, a chociaż szczytował przy niej, jak z nikim w życiu, orgazmy nie dotarły nawet w pobliże szczytu tej wyliczanki, a to z powodu jej ogólnej cudowności. - Co oznacza ten uśmieszek, Manuelu? - zagadnęła. - Czyżbyś liczył na kolejnego klapsa w pupę? - Trafiłaś w sedno. Przyciągnął ją do siebie, żeby znów pocałować, starając się nie zwracać uwagi na ból w piersi: Nie zamierzał psuć darowanych chwil rozmyślaniem o nieuchronnym rozstaniu. Na to będzie czas - już wkrótce. Poza tym, byli już prawie na miejscu. - To tutaj - powiedział, skręcając w lewo, gdzie znajdowały się boksy rekonwalescencyjne. Panikha przystanęła w progu niepewnie, słysząc poparskiwania i postukiwanie kopyt. W powietrzu unosił się zapach siana. - Tam, w głębi sali. - Manny pociągnął ją za rękę. - Nazywa się Glory. Glory była w ostatnim boksie z lewej, ale gdy tylko wymówił jej imię, wyciągnęła długą, wytworną szyję i jej głowa o nieskazitelnych proporcjach wychynęła ponad przepierzenie. - Hej, dziewczynko - powitał ją. Nastawiła szpiczastych uszu, a jej chrapy rozdęły się. Kiedy doszli do boksu, Glory zaczęła rzucać łbem, połyskując czarną grzywą, i Manny nagle przeraził się, że może ugryźć Panikhę. - Uważaj - przyspieszył kroku, żeby ją dogonić. - Ona nie lubi... Gdy tylko Panikha przytknęła rękę do aksamitnego pyska klaczy, Glory przymilnie zaczęła uderzać łbem w jej dłoń, jakby się dopraszała dalszych pieszczot.

- ...nowych ludzi - zakończył Manny niezręcznie. - Witaj, kochanie - mruknęła Panikha. Nie odrywając oczu od klaczy, zajrzała z góry do boksu. - Jesteś śliczna... wielka i silna... - Białe dłonie Panikhi zaczęły gładzić łagodnie czarną szyję. - Czemu ma przednie nogi w bandażach? - Złamała prawą nogę, fatalnie. Mniej więcej przed tygodniem. - Mogę wejść do środka? - N-no n-nie... - Rany, Glory wyglądała, jakby się zakochała. Oczy uciekły jej w głąb głowy, kiedy Panikha zaczęła drapać ją za uszami. - Tak, myślę, że możesz wejść. Odsunął zasuwę w drzwiach i wśliznęli się oboje do boksu. Kiedy Glory zaczęła cofać się przed nimi, zobaczył, że utyka... na zdrową nogę. Schudła tak bardzo, że jej żebra wyrzynały się pod skórą. Gotów był się założyć, że kiedy podniecenie nowym gościem osłabnie, Glory szybko opadnie z sił. Wiadomość od weterynarza na poczcie głosowej, niestety, odpowiadała prawdzie: stan Glory był marny. Co prawda złamana kość się zrastała, ale nie dość szybko, a nierówne rozłożenie ciężaru ciała spowodowało osłabienie i rozwarstwienie kopyta drugiej nogi. Glory wyciągnęła szyję i trąciła go pyskiem w pierś. - Moja dziewczynka. - Jest niesamowita. - Panikha nie przestawała głaskać konia. Niesamowita. Teraz miał kolejną rzecz na sumieniu: Mogło się okazać, że sprowadzanie Paniki wcale nie było przyjemnością, tylko okrucieństwem. Po co poznawać ją ze stworzeniem, które zapewne wkrótce zostanie... Jezu, nie był w stanie nawet myśleć o tym. - Nie tylko ty jesteś zazdrosny - powiedziała łagodnie Panikha. - Że co? - Spojrzał na nią ponad końskim łbem. - Kiedy powiedziałeś, że poznam jakąś „ją”, życzyłam jej, żeby miała końską szczękę. - Cóż, twoim życzeniom stało się zadość - zaśmiał się, gładząc Glory po grzywie. - Co z nią zrobisz? Szukając odpowiednich słów, odgarniał grzywę, która spadła na bardzo ciemne oczy klaczy. - Bardzo wymowne milczenie - zauważyła Panikha ze smutkiem. - Nie wiem, po co cię tu przywiozłem. Chociaż... - przez chwilę walczył z chrypą - chyba wiem. To zresztą bardzo żałosne. Nie mam nic, poza pracą... oprócz Glory. Ona dla mnie znaczy bardzo wiele. - Musisz być zrozpaczony. - Jestem. - Spojrzał ponad grzbietem gasnącej klaczy na kruczowłosą wampirzycę, która tuliła twarz do boku Glory. - Jestem... głęboko niepocieszony moją stratą.

Rozdział 40 W PARĘ CHWIL PO WEZWANIU BUTCHA JANE zmaterializowała się na tarasie podniebnej kawalerki V. Kiedy jej postać zgęstniała w swojej powłoce, chłodny powiew nocnego powietrza zaczął mierzwić jej włosy i wyciskać łzy z oczu. A może... po prostu płakała. Patrząc przez szybę, widziała wnętrze aż za wyraźnie: stół, pejcze, bicze i... cała reszta. Kiedy bywała tutaj wcześniej, te świadectwa jego makabrycznych upodobań wydawały jej się jedynie wymyślnym i trochę przerażającym tłem dla wspaniałych seansów miłosnych, które tutaj odbywali. Najwyraźniej jednak ich wizje gier erotycznych miały się do siebie, jak pekińczyk do wilkołaka. Teraz dotarło to do niej w pełni. Czym posłużył się Butch? W jakiej formie był jej samiec? Czy zastanie morze krwi...? Zaraz, zaraz. Ale gdzie jest V? Odsunęła szklany panel drzwi... Żadnej krwi na podłodze. Ociekających narzędzi tortur. Żadnych haków wiszących pod sufitem. Wszystko wyglądało dokładnie tak, jak wtedy, kiedy była tutaj ostatni raz, jakby się nigdy nic nie zdarzyło... Gdzieś z mroku, spoza zasięgu świec, dobiegł ją jęk. Gwałtownie odwróciła głowę. No jasne. Łóżko. Kiedy jej oczy oswoiły się z mrokiem, dostrzegła wreszcie V w jedwabnej pościeli, leżącego na wznak. Ciało V wiło się z bólu... czy może to był tylko sen? - Vrhedny? - szepnęła. W jednej sekundzie obudził się z krzykiem i usiadł na łóżku, szeroko otwierając oczy. Od razu rzuciło jej się w oczy, że jego twarz jest poznaczona gojącymi się już ranami... podobne wypatrzyła na jego umięśnionej piersi i brzuchu. Ale najbardziej wstrząsnął nią wyraz jego twarzy: widniało na niej przerażenie. Nagle z głośnym szelestem zaczął z siebie zrzucać kołdrę. Kiedy spojrzał po sobie, pot zaczął płynąć mu po piersi i plecach, a jego skóra zaczęła lśnić w ciemnościach, gdy ujął w dłonie swoje genitalia... jakby chronił to, co mu jeszcze zostało. Zwiesił głowę, oddychając głęboko. Wdech, wydech. Wdech, wydech... Oddech przeszedł niepostrzeżenie w szloch. Skulił się, chroniąc w dłoniach efekt jatki sprzed lat, i szlochał spazmatycznie, dając upust emocjom. Gdzieś znikła jego chłodna rezerwa, jego opanowanie. Jego intelekt przestał być władcą, a stał się nędznym poddanym. Nawet nie zorientował się, że Jane przy nim stoi. Powinna się ulotnić, przemknęło jej przez myśl. Nie chciałby, żeby widziała go w takim stanie, nawet wtedy, kiedy między nimi było jeszcze

dobrze. Samiec, którego znała, kochała i z którym się parzyła, nie chciałby, by była świadkiem tej... Właściwie nie wiadomo, co sprawiło, że ją nagle zauważył... potem miała się zastanawiać, jakim cudem spojrzał w jej stronę dokładnie w chwili, kiedy miała się właśnie zdematerializować. Zamarła, przerażona. Jeśli wciąż był wkurwiony z powodu Panikhi, teraz będzie dopiero wściekły - nie wybaczy jej takiego naruszenia jego prywatności. - Butch zadzwonił po mnie - pośpieszyła z wyjaśnieniami. - Myślał, że... - Skrzywdził mnie... Mój ojciec mnie skrzywdził. Mówił cichym, dziecinnym głosem, od którego mało jej serce nie pękło. - Dlaczego? Dlaczego mi to zrobił? I matka? Nigdy się nie prosiłem o to, żeby być ich synem... i nigdy bym się na to nie pisał, gdybym miał cokolwiek do powiedzenia... Dlaczego? Policzki miał mokre od łez płynących strumieniami z jego diamentowych oczu, czego w ogóle nie zauważał, albo nie zwracał na to uwagi. Czuła, że sporo wody upłynie zanim ustąpi ten zalew łez - pękła tama w sercu V i popłynęła krew, zatapiając V bez reszty. - Tak mi przykro - powiedziała przez ściśnięte gardło. - W ogóle o tym nie wiedziałam... ale wiem, że na to nie zasłużyłeś. To... to nie jest twoja wina. Zdjął dłonie z genitaliów. Spojrzał w dół. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili. Mówił powoli, z namysłem. Jak wcześniej strumienie łez, tak teraz płynął z niego potok słów. - Żałuję, że jestem okaleczony. Żałuję, że nie mogę dać ci młodych, gdybyś ich pragnęła i była w stanie począć. Żałuję, że nie umiem ci powiedzieć, jak bardzo cierpiałem, kiedy myślałaś, że byłem z inną. Żałuję, że przez ostatni rok nie budziłem się z nastaniem każdej nocy, mówiąc ci, jak bardzo cię kocham. Żałuję, że nie odprawiłem rytualnej ceremonii godowej tamtego wieczoru, kiedy powróciłaś do mnie ze świata zmarłych. Żałuję, że... - spojrzał mokrymi oczami w jej oczy - że nie jestem ani w połowie tak mocny, jak ty i żałuję, że nie zasługuję na ciebie. To... to wszystko. Teraz już oboje zalewali się łzami. - Tak mi przykro z powodu Panikhi - powiedziała ochryple. - Chciałam z tobą porozmawiać, ale ona była nieugięta. Próbowałam jej to wyperswadować, uwierz mi, ale w końcu przeważyło to, że nie chciałam, żebyś... żebyś to ty zrobił. Wolałam sama żyć ze straszliwym poczuciem winy, niż żebyś ty zabijał swoją siostrę. Albo ryzykować, że ona to zrobi nieskutecznie i będzie w jeszcze gorszym stanie niż była. - Rozumiem... Teraz już wszystko rozumiem. - Szczerze mówiąc, świadomość, że wyzdrowiała, przyprawia mnie o zgrozę. Byłyśmy już o krok... - No tak, ale wszystko skończyło się dobrze. Jane otarła łzy.

- A co się tyczy... - zapatrzyła się w ścianę, na której migotliwe światło świec ani trochę nie łagodziło ostrych kolców i sterczących haków po Bóg wie jakich narzędziach tortur -...seksu, zawsze martwiłam się, że ci nie wystarczam. - O, Chryste, co ty wygadujesz? Świata nie widzę poza tobą. Zakryła usta dłonią, tłumiąc gwałtowny szloch. Zawsze marzyła, by usłyszeć z jego ust te słowa. - Nigdy nawet nie kazałem sobie na plecach wypalić twojego imienia. Uważałem, że to tylko zawracanie głowy... ale jak możesz się czuć sparzona ze mną - zważywszy na to, że każdy samiec w posiadłości nosi na ciele imię swojej krwiczki? Szczerze mówiąc, nigdy o tym nie pomyślała. Potrząsnął głową. - Zawsze dawałaś mi wolność... mogłem łajdaczyć się z Butchem, walczyć z moimi braćmi, surfować w sieci. A ja... co ja ci dałem? - Chociażby klinikę. Nigdy bym jej bez ciebie nie stworzyła. - Dosyć szczególny bukiet róż. - Uważam, że nie doceniasz swojego drygu do stolarki. Uśmiechnął się pod nosem, zaraz jednak spoważniał. - Czy mogę powiedzieć ci coś, co czułem ilekroć budziłem się przy tobie? - Tak. Nagle zaniemówił, choć przecież zawsze miał na wszystko ciętą ripostę. - To dzięki tobie udaje mi się wstać z łóżka co noc o zmierzchu przemógł się wreszcie. - Dla ciebie co noc wracam do domu o świcie. Nie z powodu wojny. Nie dla Bractwa. Nawet nie dla Butcha. Robię to... dla ciebie. Tak wiele uczuć w tak prostych słowach. Tak... uczuć! - Czy mogę cię przytulić? - spytała ochryple. Wyciągnął do niej potężne ramiona. - A co byś powiedziała na to, żebym ja cię przytulił? Oczywiście, jedno nie wyklucza drugiego - dorzucił, kiedy zanurkowała w jego objęcia. W ułamku sekundy, bez najmniejszego wysiłku, stała się w pełni cielesna, powołana do życia ową magiczną chemią, która się wytwarzała między nią a V. A kiedy Vrhedny zanurzył twarz jej włosach i zadrżał, jakby przebiegłszy wiele mil dotarł wreszcie do domu... wiedziała doskonale, co czuje. Teraz, gdy ciepłe ciało jego ukochanej tuliło się do niego, V czuł, jakby mu ktoś wypruł trzewia, a potem zaszył z powrotem. Butch, zdaje się, odwalił niezłą robotę za nich wszystkich. Metoda, którą obrał, okazała się słuszna. Okrutna, makabryczna... ale jedyna słuszna. Teraz, kiedy V tulił do siebie ciało swej samicy, jego oczy wędrowały po arenie tych wszystkich wydarzeń. Pokój został wysprzątany... jedynym wyjątkiem były dwa przedmioty pozostawione na podłodze: łyżka i szklanka, w której na dnie została tylko resztka wody.

To wszystko były tylko strachy na lachy: żadne ostrze nie wbijało mu się w ciało. Był gotów się założyć, że Butch zostawił łyżkę i szklankę na widoku, żeby V po przebudzeniu wiedział, od czego mało nie zwariował ze strachu. Kiedy patrzył na to z perspektywy czasu, to wszystko wydawało mu się chore... nie seans z gliną, tylko fakt, że tak bardzo wyparł z pamięci Krhviopija i tamte wydarzenia w obozie wojskowym. Ostatni raz myślał o tym, kiedy Jane kochała się z nim po raz pierwszy - i to tylko dlatego, że widziała go nago i musiał jej to jakoś wytłumaczyć. Mój ojciec nie chciał, żebym się rozmnażał. W zasadzie ograniczył się do tej informacji. A potem cała ta historia zapadła się gdzieś w nim, jak topielec, który wypłynął na powierzchnię, mignąwszy twarzą, by opaść z powrotem na muliste dno. DCJ, czyli Do Czasów Jane, kochał się zawsze, nie zdejmując spodni. Nie ze wstydu - tak sobie w każdym razie wmawiał, tylko dlatego, że nie interesowała go żadna intymność z samcami i samicami, które pieprzył. OBJ? Odkąd Był z Jane, sprawy zaczęły wyglądać z gruntu inaczej. Nagość stała się bardzo pożądana, może dlatego, że Jane nie robiła żadnych aluzji do jego wyznań. Mimo to, kiedy teraz na to patrzył, widział, że zawsze trzymał ją na dystans, nawet wtedy, kiedy tulił ją w objęciach. W pewnym sensie był bliżej z Butchem - no ale to był układ męsko-męski, a więc nie tak groźny dla ego, jak damsko-męski. Niewątpliwie były w tym również jakieś echa problemów z matką. Po tym wszystkim, co mu zgotowała jego mamanh, nie mógł już ufać samicom, tak jak braciom czy kumplowi. Ale przecież Jane nigdy go nie zdradziła. Więcej, była gotowa żyć ze śmiercią Panikhi, po to tylko, by uchronić go przed straszliwym uczynkiem, którego żądała od niego bliźniaczka. - Nie jesteś moją matką - wyszeptał we włosy Jane. - Zdecydowanie nie. Odsunęła się, zaglądając mu w ten swój charakterystyczny sposób w oczy. - Nigdy bym nie porzuciła mojego syna ani nie potraktowała mojej córki, jak ona. V westchnął głęboko. Robiąc wydech, czuł się, jakby wyrzucał z siebie wszystkie mity, potrzebne mu do samookreślenia... do umiejscowienia w jego życiu Jane... i ich związku. Przyszedł czas na zmianę paradygmatu. Dla dobra ich dwojga. Dla jego dobra. Dla dobra Butcha. Chryste, wyraz twarzy Butcha, kiedy dotarli na miejsce jego kaźni... Tragiczny, to mało powiedziane. Pora zatem położyć kres stosowaniu gównianych bajerów jako panaceum na bolączki duszy. Seks ekstremalny i zadawanie bólu przez dziesięciolecia wydawały się idealnym rozwiązaniem, ale one w swojej istocie działały jak korektor na pryszcz, tuszując przykry problem, lecz go nie lecząc.

Musiał się uporać ze swoim bagażem psychicznym, ale nie będzie się wysługiwał Butchem ani nikim innym, po to, by wycisnął z niego to gówno. Perwersyjne techniki erotyczne będą odtąd służyć mu wyłącznie w zabawach z Jane. Musi wypróżnić się z całego gówna, które w nim się uzbierało zastosować jakąś formę psychicznego przeczyszczenia. Wyobrażał już sobie siebie na ekranie telewizyjnym, jak mówi do kamery: - Należy przetrzeć kroplą samoświadomości... przyprawić markowym przedefiniowaniem własnych granic i nasze ciało i umysł zaczynają lśnić na najwyższy połysk. Jezu, naprawdę mu odbiło. Pogładził Jane po delikatnych włosach. - Co się tyczy moich zabawek tutaj... Jeśli chcesz, możemy się w to bawić... rozumiesz, co mam na myśli. Odtąd jednak będę to robił tylko dla zabawy i tylko z tobą. Kurczę, w tym pomieszczeniu przeżył w skórzanej masce Bóg wie ile erotycznych odjazdów. Zawsze marzył o tym, żeby powtórzyć to z Jane. Miał nadzieję, że da się namówić... - Lubię nasze zabawy tutaj. - Uśmiechnęła się. - Kręcą mnie. Cóż... nie da się ukryć, że od tych słów jego kutas zaczynał się podnosić. - Mnie też. Kiedy odwzajemniał jej uśmiech, dotarło do niego, że w tym wszystkim jest jedno drobne ale: to fajno, że chciał zacząć nowy rozdział życia, ale jak to zrobić? Kiedy zbudzi się jutro wieczorem, nie będzie mógł sobie pozwolić na to, żeby być znów gostkiem, któremu szajba odbija. No, ale w końcu jakoś sobie z tym poradzi. Bo będzie chciał i musiał. Pogładził delikatnie policzek swojej krwiczki. - Nigdy nie byłem z nikim od czasu, kiedy spotkałem ciebie. Powinienem był przewidzieć, że prędzej czy później trafimy na jakąś minę. - To normalka. Myślał o swoich braciach. O niezliczonych chryjach, kłótniach, awanturach między tą bandą bojowo nastawionych osiłków. Mimo wszystko zawsze się to w końcu jakoś ułożyło, choć zwykle nie bez rękoczynów. Jak to wśród panów... Z nim i z Jane zdaje się będzie tak samo. Oczywiście, pominąwszy rękoczyny... Ich droga do celu nie będzie usłana różami. W końcu, to jest prawdziwe życie, a nie bajka. - Wiesz jednak, co mi się w tym najbardziej podoba? - spytała Jane, zarzucając mu ręce na szyję. - To, że wróciło mi życie, odkąd znów jesteś ze mną? - To też. Cmoknęła go, wyciągając szyję.

- Czy mówiłam ci, że jesteś najbardziej seksownym świrem, jakiego spotkałam w życiu? - Zakarbuję to sobie w pamięci. - Pochylił głowę i musnął ustami jej usta. - Zachowaj to dla siebie, bo muszę bronić mojej reputacji twardziela. - Nikomu nie powiem. Spoważniał. - Widzę, że mogę liczyć na ciebie. Dotknęła jego twarzy. - Nie mogę ci obiecać, że nigdy więcej nie nadziejemy się na jakąś rafę, i wiem, że nie zawsze będziemy się z sobą zgadzać. Ale jednego jestem pewna zawsze możesz na mnie liczyć. Zawsze. Vrhedny przyciągnął ją do siebie i wtulił głowę w zagłębienie jej szyi. Wydawało mu się, że po tym, jak Jane zginęła, a potem wróciła do niego w cudownej postaci eterycznej zjawy, nic złego już im nie grozi. Mylił się. Miłość to coś, jak świeżo wykuty sztylet: lśniący nowy, z połyskliwym ostrzem. Gdy go bierzesz do ręki, ogarnia cię entuzjazm, rwiesz się do walki, nie możesz się doczekać, kiedy wreszcie będziesz go mógł użyć. Ale potem przez pierwszych kilka nocy, zanim dopasujecie się do siebie, czujesz się na patrolu niepewnie. Z czasem stal straciła swój połysk, rękojeść zacznie lepić się od krwi i brudu, będzie wymagać czyszczenia. Ty jednak wiesz, że ta broń po wielokroć ratowała ci życie: w międzyczasie stała się częścią ciebie, przedłużeniem twojej ręki. Chroniła cię i pomagała ci chronić twoich braci; dodawała pewności siebie i siły, by stawić czoło nieprzyjacielowi, kiedy wyłoni się z mroków nocy. Gdzie ty, tam i ona, zawsze z tobą, przy sercu, w najcięższej potrzebie. Ale musisz pamiętać, by mieć ją zawsze pod ręką. Co jakiś czas wymieniać osłonę rękojeści. Sprawdzać, czy jest dobrze wyważona. Śmieszne... nigdy nie przyszło mu do głowy, że w związku z samicą mogłyby obowiązywać podobne reguły. Miał pomysł! Kartki walentynkowe z czarnym sztyletem, zamiast serca! Murowany sukces na rynku! Przymknął oczy, przytulając do siebie Jane. Był straszliwie szczęśliwy, że przeszli przez to piekło po to, żeby znaleźć się wreszcie w tym miejscu. Cóż, gdyby potrafił, na pewno wybrałby jakąś łatwiejszą drogę. Nie był jednak pewien, czy byłaby aż tak skuteczna. Na swoją obecną sytuację z Jane musiał solidnie zapracować. - Muszę cię o coś spytać - powiedział łagodnie. - Pytaj, o co tylko zechcesz. Odchylając się do tyłu, pogładził ją po głowie swoją dłonią w rękawiczce i dopiero wtedy odważył się zadać pytanie, które już od dawna cisnęło mu się na język. - Czy... moglibyśmy się pokochać?

Patrząc na tulącego ją Vrhednego i czując jego ciało przy sobie, wiedziała, że nigdy nie pozwoli mu odejść. Przenigdy. Wiedziała też, że jeśli uda im się przebrnąć przez następny tydzień, to znaczy, że ich związek ma wytrzymałość kluczową dla dobrych małżeństw i partnerstw. - Tak - powiedziała. - Proszę. Jej broniec kochał się z nią setki razy odkąd byli z sobą: w nocy i w dzień, w prysznicu i w łóżku; w ubraniu i bez, i częściowo rozebrany; szybko i intensywnie... intensywnie i szybko. Jego szajba zawsze ją podniecała, podobnie jak jego nieprzewidywalność. W ogóle nie wiedziała, czego się ma spodziewać czego będzie chciał od niej: czy będzie musiała mu się podporządkowywać, czy też krępować go i robić z nim, co jej się podoba. Mogła liczyć w ciemno tylko na jedno - gwałtowną namiętność. Teraz jednak głaskał ją tylko po włosach, przeczesując je palcami i utykając kosmyki za uszy. Patrząc jej w oczy, delikatnie przysunął usta do jej ust i muskał je wargami, liżąc. Kiedy jednak rozchyliła wargi, nie zanurkował między nie językiem, jak miał w zwyczaju, tylko dalej ssał i pieścił jej usta, aż do upojenia. Zwykle straszliwie ją to podniecało, teraz jednak, chociaż czuła rozkoszny dreszcz rozchodzący się po całym ciele, nie był ani tak głęboki, ani tak wstrząsający, jak porywy namiętności, które nią zwykle targały w podobnej sytuacji. Opadła na plecy, a on położył się na niej, nie przestając jej całować. Całowali się nieprzerwanie i było to tak angażujące, że nie zauważyła, kiedy wsunął dłoń pod jej koszulkę. Ciepła dłoń V leniwie wędrowała w górę, znajdując w końcu upragnioną pierś, wokół której się domknęła. Nie ściskał, nie ugniatał jej dłonią, tylko przejechał kciukiem w tę i z powrotem po sutku. Jane wygięła się w łuk, jęcząc mu w usta. Zaczęła gładzić go dłońmi po bokach. Nagle wyczuła ślady gojących się ran. Ślady ciągnęły się na całym tułowiu. Vrhedny złapał ją za nadgarstki i przycisnął jej ręce do łóżka. - Nie myśl o tym... - Co on ci zrobił... - Ćśś... Znów zaczął ją całować. Miała ochotę z tym walczyć, ale muśnięcia jego warg okazały się zbyt absorbujące. Było, minęło, doszła w końcu do wniosku. To, co się w międzyczasie działo, pomogło im dotrzeć do tego punktu, w którym byli. Tyle tylko wiedziała i to jej musi wystarczyć. - Czy mogę cię rozebrać? - spytał cicho i z przejęciem. - Tak... Tak. Rozbieranie Jane było elementem gry seksualnej, środkiem do celu, jakim była rozkosz zetknięcia się ich nagich ciał. Za każdym razem robił to z takim zachwytem, jakby oglądał jej ciało po raz pierwszy.

Jej piersi pod dotykiem chłodnego powietrza stały się jeszcze bardziej jędrne. Obserwowała jego twarz, kiedy patrzył na nią. Pożądanie mieszało się na niej z uwielbieniem, wdzięcznością... bezbronnością, którą w nim przeczuwała, ale nigdy nie widziała jej tak wyraźnie. - Jesteś dla mnie wszystkim - powiedział, nachylając się nad nią. Jego ręce były wszędzie, na jej brzuchu, biodrach, między udami. Na jej gładkiej płci. Orgazm rozkołysał ją ciepłą falą, rozchodzącą się po całym ciele, i spowił ją obłokiem rozkoszy. Czuła, jakby promieniowała na zewnątrz. Dopiero kiedy zaczęła dochodzić, wśliznął się w nią i zaczął poruszać powoli, z miłością intensyfikując błogą falę. Nie śpieszył się, bo mieli cały czas świata. Dogonił ją, gdy był już u kresu wytrzymałości, na ostatnim skurczu jej orgazmu i porwał z sobą, jednocząc się z nią ciałem i duszą. Odwrócił się tak, że teraz ona była na nim. Leżała na jego twardej, muskularnej piersi, czując lekkość, ciepło i błogie rozleniwienie letniej bryzy. - Dobrze się czujesz? - Patrzył na nią z dołu. - Lepiej niż dobrze. - Błądziła wzrokiem po jego twarzy. - Czułam się, jakbym się z tobą pierwszy raz w życiu kochała. - Właśnie o to mi szło. - Pocałował ją. Złożywszy głowę na jego bijącym mocno sercu, patrzyła na ścianę za stołem do BDSM. Kto by pomyślał, że dojdzie do punktu, w którym będzie wdzięczna za istnienie tych wszystkich makabrycznych „zabawek”. A jednak. Burza skończyła się i na niebie pojawiła się tęcza. Rozstali się... ale znów byli razem.

Rozdział 41 KHILL MIOTAŁ SIĘ PO SYPIALNI JAK SZCZUR W KLATCE. Że też cholerny Ghrom musiał ich zapudłować właśnie w tę noc. Kiedy kolejny raz mijał otwarte drzwi do łazienki, świadomość, że chwila wypoczynku od walki ma sens, wkurzała go jeszcze bardziej. Aktualnie tylko on i John, i Xhex byli w jednym kawałku, poza nimi wszyscy byli posiekani, połamani albo pogięci. Mieszkali w jakiejś pierdolonej infirmerii. A przecież, u diabła, oni troje mogliby śmiało wyjść w teren i odpłacić sukinsynom pięknym za nadobne. Przystanął przed drzwiami na taras, patrząc na wypielęgnowany ogród, w którym już wkrótce zacznie się budzić wiosna. Nie zapalił światła w pokoju i widział wyraźnie basen pokryty na zimę olbrzymią płachtą folii. Drzewa były jeszcze nagie. Klomby były nadal... Blasth jest ranny. ...ciemnymi plamami. - Kurwa. Drapiąc się po wygolonej głowie, próbował znaleźć jakiś sposób na ucisk w środku piersi. Według relacji Johna Blasth dostał solidnie w głowę i zaliczył cios w brzuch. Głowę mu prześwietlono, bebech zacerowała doktor Jane. Ani jedna, ani druga kontuzja nie zagrażały życiu. Wszystko w porządku. Mimo to coś w jego piersi nie chciało się dać nabrać na te gładkie słowa. Odkąd John Matthew poinformował go o wypadkach, cholerny ból zaczął go toczyć podstępnie jak kret, uciskając oskrzela. Po prostu dusił się. Do diabła, gdyby był dojrzałym samcem - a zważywszy na sposób, w jaki się czasem zachowywał, było to bardziej niż wątpliwe - wyszedłby na korytarz, zastukał do drzwi Blastha, wsunął głowę, przekonał się na własne oczy, że rudy żyje i nie brakuje mu piątej klepki... a następnie poszedłby dalej toczyć swoją noc. Tymczasem krążył jak pies wokół swojego ogona, udając przed sobą, że nie myśli o kumplu. Zamiast dreptać w kółko, mógłby pójść do siłowni i poćwiczyć na bieżni, ale obecność Blastha w tym skrzydle rezydencji przykuwała go do tego miejsca. Trzeba by było czegoś naprawdę mocnego, żeby przełamać ten zaklęty krąg: wyjścia w teren, żeby walczyć z reduktorami, pożaru domu... Kiedy kolejny raz przystanął przy drzwiach werandowych, olśniło go nagle, co go przyciąga do tego miejsca. Musiał stoczyć z sobą walkę, żeby nie nacisnąć na klamkę. Nic z tego.

Odsunął zasuwę i powiew chłodnego powietrza owionął mu twarz. Był boso i w samym szlafroku. Lodowate płyty tarasu szczypały go w stopy, a od zimnego wiatru kurczyły mu się jaja, ale nie zwracał na to uwagi, wpatrzony w światło sączące się z werandowych drzwi pokoju Blastha. To była dobra wiadomość. Gdyby się kochali, pewnie zasunęliby firanki. A zatem chyba mógł zerknąć spokojnie? Poza tym, Blasth dopiero wylizywał się z ran, więc chyba nie gimnastykują się jeszcze w łóżku. Czując się, jak jakiś pieprzony podglądacz, zaczął się skradać w cieniu w stronę sąsiednich drzwi wychodzących na taras. Gdy dotarł na miejsce, szykując się na najgorsze, zapuścił żurawia... Odetchnął z ulgą. Blasth był sam. Siedział na łóżku ze skrzyżowanymi w kostkach nogami w czarnych skarpetkach. Miał na sobie czarny, przewiązany paskiem szlafrok. Oczy miał zamknięte, a rękę trzymał na brzuchu, jakby sprawdzał, czy bandaż dobrze się trzyma. Coś poruszyło się wgłębi sypialni. Drzwi łazienki otwarły się i Layla wyszła spokojnie na pokój. Zamienili parę słów z Blasthem - zapewne dziękował jej za dokrwienie, a ona mówiła, że nie ma za co. Jej obecność u Blastha nie była dla niego żadnym zaskoczeniem - odbywała rundę po rezydencji i natknął się już na nią tuż przed wieczerzą, czy też tym, co byłoby wieczerzą, gdyby ktokolwiek pojawił się w jadalni. Layla wyszła, więc teraz kolej na przeklętego kuzynka. Drzwi się otworzą i na progu stanie Saxton. Nagi, z różą w zębach i pudełkiem zasranych pralinek. I, oczywiście, erekcją, przy której pomnik Waszyngtona będzie wyglądać jak ogrodowy krasnal. Nikt jednak nie nadchodził. Blasth odrzucił głowę do tyłu i przymknął ciężkie powieki. Wyglądał na straszliwie wyczerpanego. Postarzał się. Po raz pierwszy nie wyglądał na samczyka świeżo po przemianie, tylko na w pełni dojrzałego samca. Oszałamiająco pięknego, pełnokrwistego samca... Khill wyobraził sobie, co by było, gdyby nagle otworzył drzwi i wkroczył do sypialni. Blasth poderwałby się, ale Khill, zbliżając się do łóżka, gestem ręki nakazałby mu powrót na poduszki. Spytałby go o jego kontuzję, a Blasth rozsunąłby poły szlafroka, żeby mu pokazać bandaże. Khill wyciągnąłby rękę, żeby ich dotknąć, a potem jego dłoń niepostrzeżenie ześliznęłaby się z gazy i plastrów na ciepłą, gładką skórę brzucha Blastha. Blasther byłby zaszokowany, ale w fantazjach Khilla nie odepchnąłby jego dłoni... Palce Khilla zsunęłyby się z rany Blastha na pachwinę, a potem na... - O, kurwa!

Odskoczył od okna, ale było już za późno: Saxton, nie wiedzieć kiedy, wszedł do pokoju, podszedł do okien i zaczął zaciągać zasłony, przy okazji dostrzegając żałosnego chujka na tarasie, który bawił się w kamerę monitoringu. Zawrócił na pięcie i pomknął w stronę swojej sypialni, modląc się w duchu, żeby Saxton nie wyjrzał na taras. - Khill? - Trafiony, zatopiony. Zamarł. Jak włamywacz przyłapany z telewizorem plazmowym pod pachą. Zanim odwrócił się, sprawdził, czy szlafrok ma zasunięty. O, ja pierdolę. Saxton wylazł na taras, też tylko w szlafroku. To chyba jakiś strój obowiązkowy. Nawet Layla miała na sobie podomkę. Stając dzielnie twarzą w twarz z kuzynem, uświadomił sobie, że praktycznie nie zamienił z nim ani słowa, odkąd Saxton wprowadził się do rezydencji. - Chciałem tylko sprawdzić, jak się miewa. - Nie musiał używać imienia, bo i tak było jasne, o kim mowa. - Blasther śpi. - Dokrwił się? - udawał głupiego. - Tak. - Saxton zamknął drzwi za sobą, pewnie żeby nie zawiało Blastha. Khill starał się nie wpatrywać w gołe nogi kuzyna, sugerujące, że raczej nie miał na sobie majtek. - Wybacz, że cię niepokoję - mruknął Khill. - Życzę dobrej no... - Mogłeś zastukać z korytarza - powiedział Sax z arystokratyczną wyższością, od której Khillowi skóra ścierpła, nie tylko dlatego, że nienawidził kuzyna, ale również dlatego, że ten ton przypomniał mu aż za bardzo rodzinę, która się go wyparła. - Nie chciałem przeszkadzać. Blasthowi, to znaczy wam... Wiatr znów uderzył w mury rezydencji, ale na gęstej, pofalowanej czuprynie Saxa włos nawet nie drgnął, jakby jego włosy, aż po cebulki, były zbyt wytworne i nienaganne, by ulegać... czemukolwiek. - Ależ w niczym byś nam nie przeszkodził. Przeklęty ściemniacz. - Znasz go dłużej, niż ja - mruknął Saxton. - Gdybyś go chciał zobaczyć, albo być z nim, zostawiłbym was samych. Khill zatrzepotał rzęsami. Czyżby tych dwóch żyło w otwartym związku? Co, u diabła? A może jego wewnętrzna przemiana udzieliła się w jakiś tajemniczy sposób Blasthowi i Saxtonowi, którzy również postanowili zrezygnować z seksu. - Kuzynie, czy mogę być z tobą szczery? - Zależy co chcesz powiedzieć - odparł Khill przez ściśnięte gardło. - Jestem tylko jego kochankiem, kuzynie... - Nie mam obowiązku tego słuchać... - Uniósł obronnym gestem dłoń.

- ...a nie miłością jego życia. Khill zamrugał ponownie, a potem przez ułamek sekundy dał się porwać fantazji, że jego kuzynek podaje się do dymisji, a Khill skwapliwie wypełnia po nim wakat. Niestety jednak, w tej fantazji było jedno, wielkie ale: Blasth wypiął się już na niego. Zbyt wiele lat pracował na ten efekt. - Rozumiesz, co do ciebie mówię, kuzynie? - spytał Saxton półgłosem pomimo zamkniętych drzwi i szumu wiatru. - Słyszysz, co mówię? Niestety, Khill nie zamierzał się zapuszczać w te rewiry ani tej, ani żadnej innej nocy. Nagle wszystko zaczęło go świerzbić i miał ochotę powiedzieć kuzynowi, żeby poszedł sobie nawoskować brwi, albo zwyczajnie, żeby się walił. Zaraz jednak przypomniał sobie postarzałą twarz Blastha. Dopiero co odnalazł się w życiu i kupczenie jego losem w ciemnościach wydawało się skończoną podłością. Pokręcił głową. - Tak się nie robi. A w każdym razie nie Blasthowi. - Nie bądź głupi. - Już nie jestem. - Pozwól, że będę odmiennego zdania. - Saxton wytwornym gestem zsunął pod szyją poły szlafroka. - Wybacz, ale chciałbym wrócić do wnętrza, bo tutaj wieje chłodem. Cóż za trafna metafora. - Nie mów mu o tym - powiedział szorstko Khill. - Proszę cię. Kuzyn spojrzał na niego pobłażliwie. - Kamień w wodę. Możesz mi ufać. Co powiedziawszy, odwrócił się na pięcie i wszedł do sypialni Blasthera. Szczęknęła zasuwka i na tarasie zapadł mrok, kiedy zasunął w oknach zasłony. Khill znowu potarł głowę. Miałby wielką ochotę wpaść do sypialni Blastha, Zmieniłem zdanie, bo tak, a teraz wypierdalaj stąd, żebym mógł... Wyznać Blasthowi to, co wyznał Layli. Ale Blasth mógł z powodzeniem kochać się w Saxtonie, podczas gdy Khill dymał go, odkąd pamięć sięga. Czy, co gorsza, nie dymał. Kiedy wreszcie wrócił do siebie - tylko dlatego, żeby nie sterczeć jak żałosny dureń, gapiąc się w zasłonięte okna - dotarło do niego, że jego życie zawsze kręciło się wokół niego. Jego potrzeb, zachcianek, jego widzimisię. Dawny Khill staranowałby te zasłony czołgiem z pięciometrową lufą... Ha, ha. Freud by się uśmiał... Najgorsze jednak w tym wszystkim było to, co powiedział ten wypierdek: Jeśli kochasz kogoś, dajesz mu wolność.

Po powrocie do sypialni usiadł na łóżku. Rozejrzał się wokół. To nie on kupił te meble ani dobierał wystrój - pełen przepychu, lecz zupełnie nie w jego stylu. Jedyną jego własnością były ubrania w szafie, brzytwa w łazience i adidasy, które zrzucił po powrocie do domu. Zupełnie jak w domu jego starych. No, może nie do końca. Mieszkańcy tego domu bardziej go cenili. Ale każdy żył własnym życiem, z wyjątkiem jego. Był strażnikiem Johna, wojownikiem Bractwa i... I, odkąd przestał nałogowo oddawać się urokom seksu - nikim. Oparł się o zagłówek łóżka, zakładając nogę na nogę. Przed nim rozpościerało się pasmo beznadziejnych godzin, a to był dopiero początek niekończącej się wędrówki przez jałową pustynię nocy. Wędrówki, która będzie trwała miesiące i lata. Przypomniał sobie Laylę i rady, jakich jej udzielał. To dziwne, w jak podobnej byli sytuacji. Zamknął oczy i z ulgą zapadł w drzemkę. Przeczuwał jednak, że na dłuższą metę nie jest mu pisany spokój ducha. Niestety, miał dobrego nosa.

Rozdział 42 MANNY STAŁ NIERUCHOMO, gdy Glory obwąchiwała jego kitel. Czuł, że powinien już odejść, ale ani on, ani Panikha nie potrafili oderwać się od konia. Dni klaczy były już policzone i to go zabijało. Nie miał jednak serca skazywać jej na to, że z dnia na dzień będzie marnieć, stając się coraz chudsza i coraz bardziej okulawiona. Zasłużyła na lepszy los. - Kochasz ją - powiedziała cicho Panikha, wiodąc białą dłonią po grzbiecie w stronę kłębu Glory. - Tak, to prawda. - Ma wielkie szczęście. Niestety, nie. Umiera, a to jest nieszczęście. Przez chwilę walczył z chrypą. - Chyba musimy... - Doktor Manello? Manny odwrócił się, patrząc ponad drzwiami boksu. - Witam, doktorze. Co słychać? W ich stronę szedł naczelny weterynarz. Jego smoking wydawał się w tym miejscy równie od czapy, jak widły w operze. - Dobrze, a pan, jak widzę, też niezgorzej. - Poprawił muszkę. - Mam na sobie to przebranie, bo właśnie wracam z Metropolitan. Nie mogłem jednak nie zajrzeć w drodze powrotnej do pańskiej dziewczynki. Manny podał mu rękę. - Mam to samo. Wymienili uścisk dłoni. Weterynarz zerknął w stronę boksu i oczy wyszły mu na wierzch na widok Panikhi. - O... witam. - Kiedy Panikha odpowiedziała uśmiechem, weterynarz zamrugał, jakby słońce nagle przedarło się przez zwały chmur. No cóż. Manny przywykł już do tego, że wszystkie dranie tak się na nią gapią. - Czy nie można by jej było podwiesić, żeby trochę odciążyć jej nogi? spytał, wsuwając się między doktora a Panikhę. - Codziennie trzymamy ją po parę godzin w pasach. - Weterynarz, mówiąc, przechylał się w bok i Manny musiał kopiować ten ruch, żeby torsem zasłonić Panikhę. - Na dłuższą metę prowadzi to jednak do zaburzeń układu pokarmowego i problemów z oddychaniem. Manny miał dość gimnastyki podczas konwersacji, wolał też oszczędzić Panice ostatecznych wniosków rozmowy. - Co robimy w tej sytuacji? - spytał, biorąc doktora pod rękę i prowadząc na stronę. Weterynarz potarł oczy, jakby chciał zyskać na czasie.

- Szczerze mówiąc, doktorze Manello, nie mam dobrych przeczuć. Drugie kopyto rozwarstwia się i nie reaguje na żadną ze stosowanych przeze mnie terapii. - Musi być na to przecież jakiś sposób. - Cholernie mi przykro. - Kiedy będziemy mogli stwierdzić z całkowitą pewnością... - Ja już jestem pewien. - Wzrok doktora był niewesoły. - Dlatego właśnie tu zaglądam - bo liczyłem na jakiś cud. Nie on jeden. - Zostawię was teraz samych - oznajmił doktor. - Nie ma żadnego pośpiechu. Czyli, w języku lekarzy, Może się pan z nią pożegnać. Weterynarz położył przelotnie dłoń na ramieniu Manny’ego, po czym odwrócił się i odszedł. Po drodze zaglądał po kolei do każdego boksu, czasem poklepując po pysku swoich pacjentów. Dobry facet. Porządny gość. Jeden z tych, którzy najpierw spróbują każdej możliwości, zanim ogłoszą kapitulację. Manny westchnął ciężko, upominając się, że Glory nie jest jego pieskiem ani kotkiem. Konie wyścigowe nie są ulubionymi czworonogami swoich właścicieli. Na pewno nie zasługiwała na dogorywanie w ciasnym boksie, gdy on, za ścianą, próbuje zmobilizować się do podjęcia słusznej decyzji. Przytknął rękę do piersi i pomacał krzyżyk przez płótno lekarskiego uniformu. Nagle zapragnął pójść do kościoła... W pierwszej chwili zauważył tylko, że cienie na ścianach zrobiły się wyrazistsze. Potem pomyślał, że ktoś zapalił światło. W końcu dotarło do niego, że poświata sączy się z boksu Glory. Co... u... Odwrócił się tak gwałtownie, że stracił na chwilę równowagę. Panikha klęczała w trocinach z zamkniętymi oczami w skupionej twarzy, trzymając dłonie na przednich nogach klaczy. Z jej ciała wydobywała się rzęsista przepiękna poświata. Nad nią Glory stała w całkowitym bezruchu, tylko skurcze przebiegały po jej sierści, a oczy uciekały w głąb łba. Jej długa szyja rozdymała się rytmicznie, a z nozdrzy wydobywały się błogie poparskiwania, jakby doznawała głębokiej ulgi w swych cierpieniach. Z uszkodzonych nóg klaczy wydobywała się łagodna poświata... Manny stał, jakby go zamurowało, ściskając tylko mocniej krzyż i modląc się, żeby nic nie przerwało tego seansu. Nie umiał powiedzieć, jak długo to trwało, w końcu jednak stało się oczywiste, że Panikha zaczyna słabnąć z wysiłku: jej ciało zaczęło drżeć, oddychała nierówno. Manny wpadł do boksu, odrywając ją od Glory i wywlekając jej bezwładne ciało z boksu, na wypadek, gdyby koń się spłoszył i zaczął zachowywać nieprzewidywalnie.

- Panikho! - Boże, nie pozwól... Jej powieki zadrgały. - Czy... czy jej pomogłam? Manny odgarnął jej włosy z czoła, patrząc na swoją klaczkę. Glory podnosiła na przemian przednie nogi, jakby się zastanawiała, co przyniosło jej tak nieoczekiwaną ulgę. Potem otrząsnęła się... i zaczęła skubać siano, którego wcześniej nie chciała tknąć. Odgłos końskiego pyska chrupiącego siano dla uszu Manny’ego brzmiał jak najpiękniejsza muzyka. - To twoja robota - wyszeptał przez ściśnięte gardło, odwracając się do Panikhi. - Nie chciałam, żebyś ją stracił - odparła z trudem, przytomniejąc. Zdjęty niewysłowioną wdzięcznością, przycisnął ją do serca i tak trzymał przez chwilę. Chętnie stałby tak w nieskończoność, ale Panikha wyglądała marnie, w dodatku świetlisty seans mógł mieć jakichś niepowołanych widzów. Powinni się raczej ulotnić. - Jedźmy do mnie, będziesz się mogła wyciągnąć. Skinęła głową, a on ją porwał na ręce. To był prawdziwie słodki ciężar. Zamykając boks za sobą, rzucił pożegnalne spojrzenie Glory. Klacz pałaszowała siano, jakby się bała, że zaraz może zniknąć. - Przyjdę jutro - zapewnił ją, zanim odszedł niesiony nadzieją, jak na skrzydłach. - Wykończyły ją podwójne zmiany w szpitalu - uśmiechnął się bezradnie, mijając wartownika siedzącego na dole. Strażnik stanął na baczność, jakby sama obecność Panikhi, nawet w stanie omdlenia, domagała się uhonorowania. - Weź pan ją lepiej do siebie. O taką kobitę trzeba dbać. Święte słowa. - Właśnie zabieram ją do domu. Szybkim krokiem wyszedł do izby przyjęć, czekając, aż brzęczyk poinformuje go, że może otworzyć drzwi. Miał nadzieję, że naczelny weterynarz niczego nie zauważył... - Dzięki ci, Jezu - wyszeptał, pchając biodrem drzwi i wychodząc na zewnątrz. Pośpiesznie udał się do samochodu. Musiał się nieźle nagimnastykować, żeby wyciągnąć kluczyki, a potem otworzyć drzwiczki, nie odstawiając Panikhi na ziemię. Posadził ją na siedzeniu obok kierowcy, zastanawiając się cały czas, jak poważny jest jej stan. Kurczę, że też nie ma się jak skontaktować z kimś z jej ziomków... Obszedł samochód i usiadł za kierownicą. Cholera, może powinien ją odwieźć zaraz do wampirów? - Mogę cię o coś prosić? - spytała niewyraźnym głosem. - Proś, o co tylko...

- Czy mogłabym się troszkę dokrwić z twojej żyły? Czuję się dziwnie wyczerpana. Nie ma sprawy: Jan Niezbędny zaradzi wszystkiemu. Zamknął ich w samochodzie i skwapliwie wyciągnął rękę w jej stronę. Jej miękkie wargi bez trudu odnalazły jego nadgarstek, ale jej ukąszenie było niemrawe, jakby zupełnie opadła z sił. Udało jej się jednak wkłuć w jego żyłę: poczuł w sercu ukłucie bólu potem zakręciło mu się w głowie, co zresztą mogło być skutkiem nagłej, potężnej erekcji, która nie ograniczając się do penisa i jąder, wstrząsnęła całym jego ciałem. Odrzucił głowę do tyłu i jęcząc, zaczął wykonywać ruchy frykcyjne na siedzeniu porsche. Jezu, ale bosko... rytm, w jakim połykała jego krew, zapewne sprawdziłby się też na jego penisie. Cały zabieg, choć teoretycznie powinien być bolesny, wywoływał w nim jedynie przyjemne mrowienie, rozkosz tak słodką, że gotów byłby ją przypłacić życiem. Popadł w stan euforii; miał wrażenie, jakby jej kły tkwiły w jego ciele od tysiąca lat. Czas przestał się liczyć, podobnie jak fakt, że się znajdują na parkingu w samochodzie o przezroczystych szybach. Pieprzyć wszystkich. Na świecie nie było nikogo, oprócz nich. A potem jej diamentowe oczy otwarły się, zatrzymując się nie na jego twarzy, lecz na szyi. Wampir, przemknęło mu przez myśl. Cudowna wampirzyca. Moja. Ledwie to słowo powstało w jego mózgu, mechanicznie, jak robot przechylił głowę na bok, podając jej swoją żyłę szyjną. Nie musiał czekać długo. Panikha rzuciła się do przodu całym ciałem i pod linią włosów chwyciła go za kark, unieruchamiając, jak drapieżnik swoją ofiarę. Teraz, gdy juą go miała w garści, jej ruchy spowolniały. Czubkami kłów zaczęła przesuwać po jego szyi. Zamarł w błogim oczekiwaniu na ukłucie, po którym zacznie go ssać. - O, kurwa! - szczeknął. - Jezu-u... - Chwycił ją za ramiona, przyciągając jeszcze mocniej do siebie. - Pij... Wypij mnie do dna... O, matko... Coś zaczęło gładzić go po penisie, a ponieważ miał zajęte ręce, mogły to być tylko dłonie Panikhi. W przypływie straszliwej żądzy odsunął się, zostawiając jak najwięcej pola do manewru, z czego skwapliwie skorzystała, wodząc ręką w górę i w dół po jego penisie do czego ruchami bioder tworzył wdzięczny kontrapunkt. Oddychał głośno, jęcząc wniebogłosy. Wkrótce jego jądra nabrzmiały, a czubek penisa napiął się pod wpływem narastającego ciśnienia. - Zaraz dojdę - wystękał. - Lepiej przestań, jeśli nie chcesz, żebym... Pociągnęła za troczek i zanurzyła dłoń w jego spodniach... Zobaczył gwiazdy przed oczami. Gdy tylko jej naga dłoń spoczęła na jego penisie, zaczął szczytować jak nigdy dotąd, odrzuciwszy głowę do tyłu, wpijając w jej ramiona palcami i miotając miednicą jak oszalały. Panikha nie przerywała

ani picia, ani ruchów dłonią, więc jego ejakulacja zdawała się trwać wieczność, a rozkosz rosła z każdym kolejnym skurczem. Wszystko skończyło się o wiele za szybko. Inna sprawa, że nawet gdyby trwało to tydzień, też byłoby mu wciąż mało. Panikha wysunęła się z jego żyły i różowym języczkiem zaczęła lizać ślady po ostrych czubkach kłów. Jezu, jej skóra znów wydawała się cudownie podświetlona od środka. Czuł się jak we śnie. Prawdę mówiąc, w pewnym sensie to był sen. - Masz mocną krew - wyszeptała ochrypłym głosem, nachylając się i liżąc ponownie jego szyję. - Niesamowicie mocną. - Naprawdę? - wymamrotał, a może nawet tylko pomyślał. - Czuję, jak krąży we mnie moc. Nigdy dotąd nie przepadał za samochodami terenowymi - wydawały mu się toporne, toczyły się jak głaz po zboczu góry - ale teraz dałby wszystko za tylne siedzenie, na którym można zmieścić coś więcej, niż tylko zestaw kijów golfowych. Chciał ją wywrócić na plecy i... - Jeszcze mi ciebie mało - wymruczała, trącając go nosem. Cóż, wciąż był jeszcze twardy jak granit, mimo że... - Chcę cię wziąć do buzi. Manny z jękiem odrzucił głowę do tyłu. Jego kutas zaczął się prężyć, jakby szykował się do lotu. Choć jednak jej pożądał, nie był do końca przekonany, że Panikha wie, o co prosi. Na samą myśl o jej ustach na jego... Głowa Panikhi opadła na jego podołek zanim zdążył zaczerpnąć tchu, żeby coś powiedzieć. Bez żadnych zbędnych wstępów wessała go i uwięziła w ciepłej, wilgotnej komnacie swoich ust. - Chryste! Panikho! Złapał ją za ramiona, próbując ją odepchnąć, z czego jednak nic sobie nie robiła. Bez żadnego naprowadzania doskonale wiedziała jak go podniecić, wsysając rytmicznie, a potem liżąc spód jego penisa. A potem zaczęła go badać ze skrupulatnością, która upewniła go, że sprawia jej to równą przyjemność jak jemu, co podkręciło go na maksa. Nagle jej kły zaczęły lekko kąsać jego żołądź. Oderwał ją błyskawicznie od siebie i zaczął namiętnie całować w usta, oblewając spermą jej dłonie. Nie trwało to jednak długo. Wyrwała mu się z rąk i powróciła do punktu wyjścia, wsysając do ust pół wytrysku i połykając poczęstunek płynący z jego penisa. Kiedy przestał się wreszcie miotać konwulsyjnie, odsunęła się, patrząc mu w oczy, i... oblizała wargi. Manny musiał przymknąć oczy, bo jego kutas znów zaczął się boleśnie wyrywać do niej. - Teraz masz mnie wziąć do siebie - zawarczała. To nie była prośba, tylko rozkaz. A więc wreszcie stanie się to, co się w końcu musiało stać.

Manny wziął się w garść i otwarł oczy. Pogładził ją po twarzy, a potem kciukiem przejechał po jej dolnej wardze. - Nie wiem, czy to rozsądne z naszej strony, bambina - powiedział szorstko. Zacisnęła mocniej dłoń na jego penisie, aż jęknął. - Manuelu, wydaje mi się, że już najwyższy czas. - To nie jest dobry pomysł. Odsunęła się i puściła go. Jej poświata zaczęła blednąć. - Przecież jesteś podniecony. Nawet teraz. Mądrala. - Posłuchaj mnie uważnie. - Jego oczy błądziły po jej twarzy, a potem zsunęły się na piersi. Był tak napalony na nią, że gotów był poszarpać na niej kitel i rozdziewiczyć ją na przednim siedzeniu. - Kiedy znajdziemy się w domu, nie będę w stanie dłużej panować nad sobą. Już teraz ledwie się trzymam... Zamruczała jak kotka i znowu zaczęła oblizywać swoje pąsowe usta. - Lubię, kiedy nie panujesz nad sobą. Nie bardzo chciała mu pomóc. - Ja... - pokręcił głową. To było istne piekło. Czuł wręcz fizyczny ból, odmawiając jej i sobie. - Uważam, że powinnaś zrobić teraz to, co musisz, i zostawić mnie, dopóki jestem jeszcze w stanie pozwolić ci odejść... W pierwszej chwili nie mógł się połapać, skąd wzięło się stukanie w szybę. Przecież byli sami na pustym parkingu. Wkrótce jednak zagadka się wyjaśniła: - Wysiadać z wozu. Z portfelem - rozległ się męski głos. Manny gwałtownie odwrócił się do okna, napotykając wycelowaną w twarz lufę rewolweru. - Słyszysz, co mówię? Wysiadaj albo kula w łeb. - Kiedy wysiądę, zablokuj drzwi - powiedział półgłosem do Panikhi, popychając ją na oparcie, żeby usunąć z trajektorii strzału. - Tym przyciskiem. Dotknął deski rozdzielczej. - Pozwól, że to załatwię. - W portfelu miał około czterech stówek i furę kart kredytowych. - Nie wychodź z wozu. - Manuelu... Nie słuchał jej, uznawszy, że ton w tej rozmowie nadaje spluwa. Wyszarpnął portfel z kieszeni i powoli zaczął otwierać drzwi, potem jednak wysiadł i zatrzasnął je błyskawicznie za sobą, czekając, kiedy usłyszy szczęk blokady zamka, ale nie mógł się tego doczekać. Zaabsorbowany nasłuchiwaniem, kiedy wreszcie Panikha stanie się w miarę bezpieczna w wozie, ledwie słyszał, co mówi do niego typ w kominiarce. - Portfel. I powiedz suce, że ma wysiąść z wozu. - W środku jest czterysta... Portfel zniknął. - Każ jej wysiąść, bo inaczej sam ją wyciągnę. Dawaj zegarek...

Manny omiótł wzrokiem lecznicę. Okien mieli od groma, a ich strażnik robił chyba jakiś obchód od czasu do czasu. Może jeśli będzie przeciągał wręczanie okupu... Przed nosem zobaczył lufę rewolweru. - Powiedziałem: zegarek. To nie była jakaś perła jego kolekcji - nikt przecież nie operuje z piagetem na nadgarstku. Ale może skurwiel się nie pozna, myślał, drżącymi rękami usiłując zdjąć. Właściwie nie wiadomo, co się stało i w jakiej kolejności. Dopiero później, kiedy analizował wydarzenia, uznał, że Panikha musiała pierwsza otworzyć drzwi. Wydawało się jednak, że w tej samej chwili, kiedy z przerażeniem usłyszał trzask drzwi otwierających się od strony pasażera, Panikha już była za bandytą. Kolejną dziwną rzeczą był fakt, że dopóki Manny nie zaklął, skurwiel w ogóle nie zauważył, że ktoś trzeci wkroczył do akcji. To jednak graniczyło z niemożliwością - nie mógł nie zauważyć, jak Panikha obchodzi samochód dokoła. Tak czy owak, bez względu na to, jak do tego doszło, Kominiarka odskoczył w bok i zaczął miotać się z bronią między Panikhą a Mannym. Ale ten ping-pong musiał się wkrótce skończyć. Upiorna logika podpowiadała Manny’emu, że bandyta wybierze Panikhę, jako słabszą z nich dwo... Kiedy kolejny raz lufa rabusia skierowała się w stronę Panikhi, ta... zniknęła nagle. Nie, nie wskoczyła za samochód ani nie rzuciła się do ucieczki. W jednej chwili stała w miejscu, a w drugiej już jej nie było. Pojawiła się po ułamku sekundy, łapiąc mężczyznę za nadgarstek w chwili, gdy przytknął broń do twarzy Manny’ego. Rozbroiła go równie szybko: na raz wykręciła mu rękę do tyłu, na dwa, wyrwała z niej pistolet, na trzy rzuciła go Many’emu, który złapał broń w locie. A potem spuściła mu tęgie lanie. Obróciła bandziora tyłem do siebie, złapała za potylicę i walnęła jego twarzą w maskę porshe. Wypolerowawszy karoserię facjatą gnoja, postawiła go z powrotem do pionu, łapiąc za opadające na dupie gacie. Dźwignąwszy go za pasek od spodni, a może i za zwieracz, zamachnęła się i rzuciła go jakieś dziesięć metrów dalej. To był lot godny Supermana - rabuś pieprznął czółkiem w mur lecznicy dla koni. Budynek przyjął to ze stoickim spokojem, on jakby też. Wylądował ryjem w klombie i tak pozostał, jak kawał ścierwa. Nie wierzgał, nie jęczał, nie próbował się pozbierać w żaden sposób. - Nic ci nie jest, Manuelu? Manny powoli odwrócił głowę w stronę Panikhi. Nie miała nawet śladu zadyszki. - Ja cię kręcę... - wyszeptał z nabożnym podziwem.

Panikha poprawiła na sobie workowatą bluzę i zbyt szerokie spodnie, a następnie przygładziła włosy. To było wszystko, co mogła zrobić, żeby poprawić swoją aparycję po walce z bandziorem. Chyba traciła tylko czas, próbując się wydać bardziej kobieca. Manuel ani na chwilę nie oderwał od niej wzroku. - Zapomniałeś języka w gębie, czy jak? - spytała półgłosem. - J-ja... - przytknął dłoń bez pistoletu do czoła - ... już wiem. Pójdę sprawdzić, czy żyje. Panikha stała z założonymi rękami, patrząc, jak idzie w stronę samca człowieków. Prawdę mówiąc, nie obchodziło jej wcale, w jakim stanie zostawiła bandytę. Liczyło się dla niej tylko odsunięcie śmiercionośnej broni od twarzy Manuela. Zadanie wykonała. To, co się stanie z rabusiem, nie miało najmniejszego znaczenia... naturalnie jednak nie znała reguł świata ludzi. Ani konsekwencji swojego uczynku. Manuel był już w połowie trawnika, kiedy „ofiara” z jękiem przeturlała się na plecy. Te same dłonie, które mierzyły do nich z broni, teraz złapały za brzeg kominiarki, zsuwając ją na czoło. Manuel przykląkł. - Jestem lekarzem. Ile palców widzisz? - Co? - Ile palców ci pokazuję? - Trzy. Manuel położył dłoń na ramieniu typa. - Nie wstawaj. Nieźle przypakowałeś głową. Czy czujesz bezwład albo dziwne mrowienie nóg? - Nie. Właściwie... czemu to robisz? - Typ łypnął na Manuela, który machnął bagatelizująco ręką. - Efekt tresury w Akademii Medycznej, która wdraża kompulsywną potrzebę leczenia chorych i rannych bez względu na okoliczności. Moim zdaniem powinniśmy wezwać karetkę... - Za Chiny! Panikha teleportowała się w ich stronę. Doceniała dobre chęci Manuela, obawiała się jednak, że bandzior może mieć przy sobie jeszcze jakąś broń. Gdy zestaliła się za Manuelem, koleś na ziemi skulił się z przerażenia, wyciągając ręce obronnym gestem. Manuel obejrzał się przez ramię - zorientowała się, że nie był tak naiwny, jak się obawiała. Broń miał wycelowaną w stronę typa. - Wszystko jest pod kontrolą, bambina. Mam go na... Bandyta niezdarnie pozbierał się i stanął na chwiejnych nogach. Manuel nie spuszczał go z celownika, kiedy poleciał do przodu, łapiąc równowagę dopiero w kontakcie ze ścianą budynku. Wyraźnie szykował się do ucieczki.

- Pozwolę sobie zatrzymać broń - rzucił Manuel. Wiesz, co to znaczy. Nie muszę ci mówić, że masz szczęście, że żyjesz. Radziłbym ci nie narażać się więcej mojej dziewczynie. Kiedy rabuś poszorował w kierunku ciemności, Manuel odetchnął z ulgą. - Powinienem przekazać broń policji. - Zerknął niespokojnie w jej stronę. - Nie ma sprawy. Potrafię zrobić tak, że strażnik nie będzie mnie pamiętać. Rób, co trzeba. Skinął głową, wyjął swój miniaturowy telefon, otwarł i wcisnął kilka klawiszy. - Tu mówi Manuel Manello - powiedział, przytykając aparacik do ucha. Przed chwilą zostałem napadnięty przez uzbrojonego mężczyznę na parkingu Tricounty... Słuchając go, rozglądała się wokół. Czy naprawdę musieli się żegnać w takim otoczeniu? Niestety... - Muszę odejść - powiedziała, kiedy skończył rozmawiać. - Nie mogę tutaj być, jeśli zjawi się więcej człowieków. To grozi poważnymi komplikacjami... Powoli opuścił rękę z telefonem. - Cóż... skoro tak uważasz. - Ściągnął brwi. - Jedna sprawa... kiedy nadjedzie policja, muszę pamiętać, co się wydarzyło, inaczej nie będę im mógł wytłumaczyć, skąd mam w ręku pistolet. Faktycznie, byli w potrzasku. Po raz pierwszy w życiu ten stan jej odpowiadał. - Chcę, żebyś mnie pamiętał - powiedziała cicho. - To nie jest zgodne z planem. - Wiem. Pokręcił głową. - W tym wszystkim liczysz się ty przede wszystkim. Musisz więc zadbać o siebie i wymazać mi... - Doktorze Manello! Doktorze Manello, nic się nie stało? Panikha obejrzała się za siebie. Samiec człowieków, który siedział zaraz przy drzwiach kliniki, przerażony biegł przez trawnik w ich stronę. - No, już. Zrób to, a ja coś wymyślę dla nich... Sytuacja zaczęła się zagęszczać, bo strażnik już ich dopadł. - Właśnie robiłem obchód i byłem w biurach na drugim końcu budynku, kiedy was wypatrzyłem przez okno - przybiegłem co sił w nogach! - Nic nam nie jest - uspokoiła go. - Czy byłby pan uprzejmy coś dla mnie zrobić? - Naturalnie! Wezwaliście już policję. - Tak. - Dotknęła się pod prawym okiem. - Proszę na mnie spojrzeć. I tak już gapił się w nią jak sroka w kość, a teraz dostarczyła mu dodatkowego punktu, na którym mógł się skupić, dzięki czemu mogła bez przeszkód wejść do jego umysłu i zablokować wszystkie związane z nią wspomnienia.

Odtąd miał pamiętać, że jej uzdrowiciel wszedł i wyszedł z lecznicy w pojedynkę. - Nie martw się o niego. Ingerowałam tylko w pamięć krótkotrwałą, więc nic mu nie będzie. Z oddali zaczął dobiegać wysoki, natarczywy dźwięk. - Policja - wyjaśnił Manuel. - Czas na mnie. - Jak wrócisz do domu? - Tak jak wyszłam z samochodu. Czekała, że wyciągnie do niej ręce, powie coś, albo... Ale Manuel stał nieporuszony w chłodzie nocy. - Będziesz kłamać? - odezwał się wreszcie. - Powiesz im, że wyczyściłaś mi pamięć? - Zobaczę. - Na wypadek, gdybyś musiała tu wrócić, żeby to zrobić, mieszkam w... - Dobranoc, Manuelu. Proszę, uważaj na siebie. Pomachała mu dłonią i bezgłośnie znikła bez śladu.

Rozdział 43 KOLEŚ W ŁÓŻKU STOSOWAŁ JAKIEŚ DZIWNE NUMERY. - No i gdzie ten twój kolega? Karrie Ravisc, na ulicach znana jako Kandy kurwiła się od dziewięciu miesięcy, więc widziała niejednego pojeba. Ale ten... - Przyjdzie - odparł cicho potężny mężczyzna, stojący przy drzwiach motelowego pokoju. Karrie sztachnęła się. Cóż, przynajmniej koleś był przystojny. Zapłacił jej też pięć stów za to, że dała się wziąć do motelu. Coś jej się jednak w nim nie zgadzało. Miał dziwny akcent. Dziwne oczy. Dziwne pomysły. Jednak był bardzo seksowny. Leżała w ciemnościach goła, jak ją Pan Bóg stworzył. Ciemności nie były kompletne. Właściciel wypchanego portfela postawił masywny reflektorek na drugim końcu pokoju, na tandetnej komodzie. Promień był wycelowany tak, by oświetlać jej ciało. Czuła się trochę jak na scenie. Albo jak jakieś dzieło sztuki. Prawdę mówiąc, nie takie rzeczy robiła. Jeżeli, będąc kurwą, nie uważasz mężczyzn za ohydnych, zboczonych skurwysynów, to znaczy, że twoja wiara w ludzkość jest niewyczerpana: oprócz zwykłych niewiernych mężów i pospolitych macho trafiali się fetyszyści stopy, amatorzy klapsów w pupę i zboki, które kazały sikać na siebie. Dopaliła brzoskwiniowe cygaro. W gruncie rzeczy ten reflektorek, to jeszcze nic takiego. Dwa tygodnie temu jakiś świntuch chciał jej wyjadać z cipy hamburgery... Słysząc szczęk zamka w drzwiach, podskoczyła. Kurde, ktoś, nie wiedzieć jak, zjawił się w pokoju i właśnie zamykał drzwi. Od wewnątrz. Do pierwszego kolesia dołączył drugi. Jak to dobrze, że jej alfons był za ścianą. - 'Bry wieczór - powiedziała odruchowo, przeciągając się, żeby podniecić obu. Piersi miała sztuczne, niezłe podroby, brzuch płaski, mimo że raz rodziła, nie musiała się golić, bo miała laserową depilację. Dlatego właśnie mogła sobie nieźle krzyknąć za usługę. Kurde, ten też był kawał chłopa. Przybyły ruszył w jej stronę i stanął w nogach łóżka. Ja pierdolę, ale góra mięcha Istny żubr. Nie to, żeby był gruby czy rozlazły - bary miał równe, jak od linijki, klatę jak trójkąt czubkiem wetknięty w szczupłe biodra. Nie widziała jego twarzy, bo stał w kontrze, zresztą było jej wszystko jedno, bo pierwszy koleś położył się na łóżku przy niej. Kurde... nagle zrobiło jej się mokro. Składał się na to ich wzrost, mrok stwarzający posmak niebezpieczeństwa, no i ten zapach. Jezu... pachnieli zajebiście. - Połóż się na brzuchu - zażądał ten drugi.

Rany, ten głos. Też z cudzoziemskim akcentem, jak u kolesia, który to wszystko namotał, ale o wiele niższy, rzeczowy. - Naprawdę chcesz patrzyć na mój tyłek? - wycedziła, siadając. Ścisnęła swoje dwa balony rozmiaru D. - Przód mam jeszcze ciekawszy. Podsunęła jedną pierś pod brodę, wysunęła język i zaczęła się lizać po sutku, wodząc wzrokiem od jednego mężczyzny do drugiego. - Kładź się na brzuchu. Hmm, musiała tu być jakaś hierarchia dziobania: facetowi, który z nią leżał, stał jak drąg, jednak nie zbliżał się do niej. Głos wyraźnie należał do pana Głównodowodzącego. - Skoro ci na tym zależy... Zepchnęła poduszki na podłogę, po czym zrobiła niezły cyrk z obracania się na brzuch, dopilnowując, żeby jeden z jej cycków znalazł się w polu widzenia. Czarnym paznokciem kręciła koła wokół sutka, wyginając się w krzyżu i wypinając tyłek. Ciche warczenie rozwibrowało stęchłe, duszne wnętrze pokoju. To ten ze sterczącą pałą. Rozsunęła nogi i ugięła w kolanach, obciągając stopy i ponownie wyginając się w łuk. Doskonale wiedziała, co widzi koleś w nogach łóżka - jego pomruk poinformował ją, że podoba mu się spektakl. Zatem pora na następny akt. Odwróciła głowę w jego stronę, wsunęła środkowy palec do ust, pośliniła, a następnie w pozycji kobry przytknęła go do cipy i zaczęła się nią zabawiać. Czy za sprawą trawki, którą paliła, czy czegoś w tych kolesiach... nagle poczuła się strasznie podhajcowana, do tego stopnia, że naprawdę miała ochotę na ciąg dalszy. Ten wielki, co tu rządził, położył rękę na swoim kroczu. - Pocałuj ją - zażądał. Normalnie nie pozwalała na to, ale była cholernie podrajcowana. Odwróciła twarz w stronę drugiego i poczuła, że jej wargi zostają zawłaszczone przez miękkie, zaborcze wargi, a potem język wsuwa się do jej ust. Jednocześnie jakieś wielkie dłonie wsunęły się między jej uda, rozsuwając je jeszcze szerzej. Druga para dłoni chwyciła ją za cycki. Była zawodową kurwą, mimo to odjechała, zapominając zupełnie o sprawach, którymi zwykle w podobnej sytuacji była zajęta - gdzie są kondomy i jakie reguły obowiązują w tym przypadku. Sprzączka. Zamek. Szelest zsuwanych spodni. Materac ugina się pod czymś ciężkim. Jak przez mgłę zastanawiała się, czy wyjęty z gaci kutas jest rozmiarów kolesia za nią, a jeśli tak, była gotowa odpalić im drugą kolejkę za friko. Jeżeli wcześniej nie odpadną... Coś obłego zaczęło się wciskać do jej pochwy. Czyjeś dłonie szarpnęły ją za biodra do góry, żeby klęczała na czworakach. Jezu, ależ pała po byku - czując

jak dłoń wędrująca po jej plecach wczepiła się ostatecznie w jej krótką czuprynę, nastawiała się na niezłe łomotanie. Pewnie odciągnie jej głowę do tyłu, ale co tam. Ważne, żeby nigdy z niej nie wychodził... Jednak, o dziwo, wcale nie był brutalny ani nie zabrał się bez wstępu do rzeczy. Najpierw gładził ją, jakby lubił dotyk jej skóry: najpierw po plecach, potem po krzyżu, wreszcie - po jej wilgotnej cipce. A kiedy węszcie wszedł w mą do końca, zrobił to gładko i bezboleśnie, odczekując nawet chwilę, żeby oswoiła się z jego gabarytami. Potem ścisnął ją mocno dłońmi za biodra i zaczął posuwać. Jednocześnie jego kumpel wsunął się pod nią, ssąc jej rozbujane cycki. W miarę jak bzykanie nabierało tempa, jej sutki coraz szybciej muskały wzdłuż i w poprzek usta leżącego pod mą kolesia w rytmie, w jakim drugi dopychał ją od tyłu. Coraz szybciej i coraz mocniej. - Pierdol mnie - wyjęczała. - Tak. Tak, tak... Nagle ten, który leżał na łóżku, okręcił się wokół własnej osi i wypełnił jej usta największym kutasem, jakiego kiedykolwiek dane jej było połknąć. Dostała nieudawanego orgazmu. Dobra, teraz ona im pokaże, co potrafi. Pół sekundy później koleś z tylu wyskoczył z niej i poczuła na plecach ciepłą ciecz. Jednak wyraźnie to nie był koniec. Natychmiast wszedł w nią z powrotem, sterczący i nabrzmiały, jak za pierwszym razem. Wtedy ten, któremu obciągała, zaczął jęczeć. Odepchnął jej głowę, wsunął fiuta między piersi i oblał je fontanną gorącej spermy. Ten ich zajebisty zapach przybrał na sile, kiedy koleś z tyłu wyskoczył z niej, zlewając się ponownie na plecy. A potem świat zawirował i znalazła się na plecach, a koleś, który jej płacił, zamienił się miejscem z tamtym, który obsługiwał jej cipę, dopychając ją równie solidnie. Sama sięgnęła po kutasa jego milczącego, władczego kolegi i włożyła go sobie do ust, tym samym awansując z roli biernego widza, do roli aktywnego uczestnika. Był tak wielki, że musiała nieźle rozdziawić szczękę, żeby się zmieścił. Miał fantastyczny smak. Nigdy czegoś takiego nie spotkała. Ssąc go, gdy jego kumpel robił jej dobrze od dołu, czuła się rozkosznie wypełniona, nabita na dwa solidne drągi, które kołysały jej ciałem. W ekstazie próbowała podejrzeć twarz kolesia, któremu ciągnęła druta, ale zawsze jakoś tak się ustawiał, żeby plecami zasłaniać latarkę, co dodawało scenie erotyzmu. Czuła się, jakby robiła laskę ruchomemu cieniowi. Co ciekawsze, w przeciwieństwie do drugiego nie wydawał z siebie żadnych odgłosów, nie słyszała nawet jego oddechu. Ale w najważniejszej kwestii się nie oszczędzał: dopychał ją w usta, cofał się i znów ją dopychał. Do chwili, gdy wyskoczył z niej i zaczął robić sobie dobrze ręką. Ścisnęła piersi, fundując mu

niezłe gniazdko, w które mógł się wytrzaskać i, niech ją diabli, chociaż to był trzeci spust, zlał się tak, że miała na całych cyckach ślizgawkę. Zaraz potem miała na uszach stereo z własnych kolan, a ten od pieniążków dobierał się do jej skarbonki w optymalny sposób. Jego szef, nadal nienasycony, atakował jej usta, które poddała mu ochoczo. Na chwilę na widok ich bezszmerowej współpracy zdjął ją lęk. Wygięta w precel uświadomiła sobie, że mogą jej przetrącić kark, gdyby przyszła im taka ochota. Ale nic jej nie zrobili. Zdawało się, że to się nigdy nie skończy. Ci dwaj zamieniali się miejscami bez wytchnienia, a ona nie szczędziła im swoich wdzięków. Wreszcie było po wszystkim. Nie padło ani słowo - kolesie nie odzywali się nawet do siebie, co ją zaskoczyło, bo kiedy dwóch idiotów pieprzyło ją naraz, zazwyczaj przybijali sobie potem piątkę. Upchnęli fiuty w rozporki i w ruch poszły... portfele. Stali nad nią, a ona gładziła się po ustach, szyi, cyckach. Cała lepiła się od spermy i było jej z tym bosko. Wcierała ją w siebie dla własnej przyjemności, a nie na pokaz. - Chcielibyśmy ci dać jeszcze jedną pięćsetkę - powiedział cicho pierwszy koleś. - Za co? - Czy ten błogo rozleniwiony głos naprawdę należał do niej? - Za coś przyjemnego. Masz moje słowo. - Perwersja? - I to jeszcze jaka. - Wobec tego się zgadzam - zachichotała, walcując biodrami. Mężczyzna odliczył pięć franklinów z tak grubego pliku banknotów, że w każdym innym przypadku namówiłaby Macka, swojego alfonsa, żeby obrobił ich na parkingu. Ale nie tym razem, bo jeszcze nikt nie zafundował jej tak nieziemskiej jazdy. Poza tym czuła, że ci dwaj z jej bossa zostawiliby mokrą plamę. - Co mam zrobić? - spytała, odbierając banknoty i mnąc je w ręku. - Rozłóż nogi. Bez wahania rozłożyła kolana na boki. Obaj natychmiast nachylili się nad jej śliską piczką. O, kurde, chcą jej wylizać patelnię? Na samą myśl o tym oczy uciekły jej w głąb głowy, a z piersi zaczął się dobywać jęk... - Au! Podskoczyła, ale cztery dłonie wtłoczyły ją z powrotem w materac. Poczuła ssanie, od którego zakręciło jej się w głowie. To jednak nie była cipka, tylko pachwiny, po obu stronach. Rytmiczne ssanie, coś, jakby niemowlę.

Poddała się z westchnieniem. Miała dziwne wrażenie, że jest z czegoś obcyckiwana, ale czuła się bosko - zwłaszcza kiedy coś, jakby palce, zaczęło w nią wchodzić. Tak, to musiały być palce. Każdy z nich wsunął dwa palce do jej cipy i przyssani do jej pachwin poruszali nimi na przemian. Znowu doszła. Trzy razy pod rząd. Trwało to całą wieczność, a kiedy było po wszystkim, lizali ją przez chwilę, ale nie tam, gdzie trzymali palce, tylko w pachwinach. A potem nagle odkleili się od niej i wyprostowali. - Spójrz na mnie - zakomenderował ten ważniejszy. Powieki miała tak ciężkie, że z najwyższym trudem spełniła polecenie. Jej skronie przeszył nagły ból, zaraz jednak minął i całkiem odpłynęła. Dlatego właśnie nie zwróciła większej uwagi na przytłumiony krzyk dochodzący zza ściany - ale nie z pokoju, w którym czatował Mack, tylko tego po drugiej stronie Łup. Dup. Jebut! (Rozległ się wystrzał, a po nim łoskot). Karrie jednak zapadła już w głęboki sen, zapominając o bożym świecie. Sperma wyschła i banknoty przykleiły jej się do ręki. Nic jej nie trapiło. Przeciwnie, czuła się bosko. Kurwa... kto to był, kto ją tak zajebiście wyrypał? Xkohr wyszedł z kurwimotelu. Dholor deptał mu po piętach. Xkohr zamknął drzwi i rozejrzał się w obie strony. Przybytek, który jego wojownik wybrał dla uciech ciała, znajdował się na obrzeżach miasta. Parterowa, gnijąca miejscami rudera podzielona była na pięćdziesiąt pokoików. Recepcja znajdowała się na samym końcu, po lewej. Aby uniknąć niepożądanych świadków, Xkohr zażądał pokoju dokładnie na drugim końcu budynku, ale Dholorowi udało się załatwić tylko przedostatni. Z drugiej strony, nie było zbytnich obaw, że pokój będzie zajęty. Gości było tyle, co kot napłakał. Rozglądając się po parkingu, wypatrzył czarnego mercedesa, który bohatersko udawał nowszy rocznik, i ciężarówkę z brezentową budą. Oba samochody stały na drugim końcu parkingu, przed recepcją. To miejsce na zadupiu doskonale nadawało się do ich celów. Gośćmi motelu byli osobnicy, którzy nie lubili, żeby wtryniać nos w ich sprawy, i gotowi byli odwdzięczać się podobną uprzejmością. Parking był słabo oświetlony: na sześć żarówek na zewnątrz jedna działała. Lampa nad głową Xkohra była całkiem rozpieprzona. Stali w półmroku. On i jego kompani prędzej czy później znajdą samice swojej rasy, od których będą mogli się na dłuższą metę dokrwić. Póki co, muszą się zadowolić erzacem od dziwek w rodzaju tej, którą właśnie przerżnęli z Dholorem, posługując się w tym celu motelikiem na wygwizdowie. - I jak? - spytał półgłosem Dholor.

- Może być. Pasowała mi. - Cieszę się. Powiew wiatru przyniósł dziwną woń. Obaj spojrzeli w stronę ostatniego pokoju. Xkohr pociągnął mocniej nosem. Ludzka krew. Przykra niespodzianka. Dholor też pociągnął nosem. Na jego twarzy odbiła się przykrość, ale darmo by szukać zaskoczenia. - Ani mi się waż - syknął Xkohr. - Słyszysz, co mówię? Rozjuszony Dholor odwracał się w stronę drzwi pokoju - jego gniew był tym większy, że zapach wskazywał wyraźnie, iż ofiarą była kobieta. - Nie mamy na to czasu - wkurwił się Xkohr. W odpowiedzi Dholor kopniakiem wyważył przeklęte drzwi. Xkohr zaklął. Przez moment zastanawiał się, czy by się nie teleportować, ale jedno spojrzenie na miejsce zbrodni wyleczyło go z tego pomysłu. Żałosny heroizm Dholora otwarł furtkę do MESS, w przenośni i dosłownie. Przywiązana do łóżka samica człowieków miała coś wciśnięte do ust. Jeszcze żyła, ale już była jedną nogą w grobie i nic nie dało się zrobić. Jej krew była wszędzie - na ścianie, na łóżku, na podłodze. Na nocnym stoliku leżały akcesoria zbrodniarza: dwa noże, taśma klejąca, nożyczki... do tego z pół tuzina słoiczków z przezroczystą cieczą. Nakrętki leżały obok. W słoikach pływały... Z łazienki dobiegł huk, jakby ktoś trzasnął oknem albo lufcikiem. Gdy Dholor rzucił się w tamtą stronę, Xkohr dopadł go i chwycił za ramię. Błyskawicznie rozpiął stalowe kajdanki, które nosił przy pasie, i zatrzasnął na nadgarstku swojego kompana. Odchyliwszy się do tyłu, zakręcił samcem jak kulą na łańcuchu. Ostatecznie jednak tamten z łomotem walnął w tandetną gipsościankę. - Puszczaj mnie. Xkohr przyciągnął go na łańcuchu do siebie. - To nie jest twoja sprawa. Dholor walnął pięścią w ściankę, wybijając w niej dziurę. - Moja sprawa! Puszczaj mnie! Xkohr plasnął go otwartą dłonią w kark. - Ani mi się śni. Zaczęli walczyć, roztrącając sprzęty i robiąc przy tym stanowczo za dużo hałasu. Byli o krok od tego, by zacząć się tarzać po zakrwawionej wykładzinie, kiedy samiec człowieków, któremu brak szyi kompensowały okulary wielkości szyb okiennych, stanął w progu. Rzucił wzrokiem na łóżko, a potem na Xkohra i Dholora i mamrocząc coś, rzucił się do ucieczki, zasłaniając oczy rękami. Zaraz potem w pokoju, w którym chędożyli kurwę, drzwi z trzaskiem otwarły się i zamknęły raz, a potem drugi. Damskie szpileczki zastukotały bezładnie po podłodze, potem dobiegły odgłosy człowieków ładujących się do samochodu.

Mercedes z wyciem silnika wystrzelił z parkingu, unosząc zapewne kurwę i jej forsę. Ten błyskawiczny odwrót potwierdził tylko opinię Xkohra o klienteli tej budy. - Słuchaj, co mówię, durniu - zwrócił się do Dholora. - Nie będziemy się pakować w cudze kłopoty. - Morderca umknął! - Podobnie jak my. Siwe oczy Dholora spoczęły na łóżku i jego wściekłość przygasła na chwilę, przechodząc w straszliwy ból, który rozmiękczył nawet Xkohra. - To nie jest twoja siostra - szepnął. - No już, idziemy. - Nie mogę... jej... zostawić. - Szeroko otwarte oczy Dholora były martwe i szkliste. - Nie możesz tego żądać ode mnie. Xkohr zaczął się rozglądać po wnętrzu, nie spuszczając swojego kompana z uwięzi. Zabójca musiał zostawić po sobie jakąś pamiątkę, coś, co pomoże im... Xkohr zaciągnął swojego towarzysza do łazienki, gdzie odnalazł to, co było mu potrzebne do zemsty. Gruba szyba z mrożonego szkła w oknie nad sedesem była cała, ale na ostrej metalowej krawędzi okna widniała czerwona smuga krwi. Tego właśnie potrzebowali. Xkohr przejechał po śladzie czubkami palców. Krew przylgnęła mu do skóry. - Szeroko - zakomenderował. Dholor otwarł usta i wyssał z palców krew, zamykając oczy w skupieniu. Z oddali dobiegało już wycie policyjnych syren. - Nic tu po nas - oznajmił Xkohr. - Jeżeli teraz znikniesz ze mną, dostaniesz urlop, żeby znaleźć mordercę. Zgoda? Kiwnij głową, że tak. - Dholor skinął głową, ale Xkohr nadal mu nie dowierzał. - Przysięgnij. - Przysięgam - powiedział Dholor z głębokim ukłonem. Szczęknęły kajdanki i obaj rozwiali się dokładnie w chwili, gdy na parkingu rozbłysły niebieskie lampy policyjnych wozów. Xkohr nie znał litości, ale nawet gdyby znał, nie odpuściłby zwyrodnialcowi. Jednak pomścić ludzką samicę miał Dholor, a kiedy raz przystąpi do dzieła - biada człowiekowi!

Rozdział 44 - DOKTORZE MANELLO? Dźwięk nazwiska przywołał Manny'ego do rzeczywistości, w której nadal stał na trawniku przed Tricounty. Ciekawe, że strażnik, któremu Panikha na odchodnym poprzestawiała w głowie, nadal był bardziej przytomny od niego. - Przepraszam bardzo, co mówiłeś? - Dobrze się pan czuje? - Nie za bardzo. - Został pan napadnięty - to nie do wiary, jak pan sobie z nim poradził. W jednej sekundzie trzymał panu lufę przy twarzy, a w następnej pan miał już spluwę, a on... frunął. Nic dziwnego, że jest pan teraz zmachany. - No właśnie. Dobrze pan to ujął. Gliny pokazały się parę sekund później i zaczęła się lawina pytań i odpowiedzi. Ciekawa rzecz - strażnik nigdy nie wspomniał o Panice, jakby w ogóle nie istniała. Właściwie żadna niespodzianka, zważywszy na to, co Manny przeżył nie tylko z nią, ale i z Jane. Mimo to, szczęka mu opadła. Nie mógł tego wszystkiego rozkminić: jakim cudem Panikha rozpłynęła się na jego oczach, jakim cudem nie został po niej żaden ślad, przynajmniej w pamięci strażnika, który jednak doskonale jego pamiętał; jakim cudem zachowała taki spokój i opanowanie w tak groźnej sytuacji. Prawdę mówiąc, jej ostatni wyczyn był bardzo podniecający. Kiedy patrzył, jak daje wpierdol bandziorowi, omal mu nie stanął, choć nie był pewien, czy to dobrze o im świadczy. Będzie musiała nieźle nakłamać swoim ziomkom. Powie im że mu wykasowała pamięć zgodnie z dyrektywą. Panikha znalazła optymalne rozwiązanie: on zachował zdrowy umysł, ona zdrowe nogi. Pieprzyć to, co o tym sądzi jej braciszek i jego kumple. Tak wszystko skończyło się happy endem, tyle tylko, że do końca życia będzie ślinić się do kobiety, której nie miał prawa spotkać. Takie już jego parszywe szczęście. Godzinę później siedział już w swoim porsche mknąc w stronę Caldwell. Teraz, gdy jechał w pojedynkę, samochód wydawał mu się nawet nie pusty, ile pustynny; przyłapał się na tym, że w kółko podnosi i opuszcza okna. Tak, to nie było to. W końcu jej nie powiedział, gdzie mieszka, ale to i tak nieważne, bo przecież nie miała wrócić. Sam nie umiał powiedzieć, co było gorsze: długie, nieznośne pożegnanie, kiedy patrzył w jej oczy, gryząc się w język, żeby nie powiedzieć za dużo? Czy tamto cyk, pstryk i po wszystkim? Jedno i drugie bolało.

Zaparkował samochód w podziemnym parkingu Commodore i wjechał windą na górę. Ledwie wszedł do siebie i zamknął drzwi, zadzwonił telefon. Wyjął z kieszeni komórkę i zaklął, odczytawszy numer. Goldberg ze szpitala. - Tak? - odparł bez entuzjazmu. - Pozbierałeś się - stwierdził tamten z ulgą. - Jak się miewasz? Jezu, jak mu się tam nie chciało jechać. - W porządku. - Chwilę czekał, aż tamten coś powie, wreszcie spytał: - A ty? - Może być. Nie uwierzysz, ale właśnie... - Szpital, szpital, szpital pital, pitalsz, alszpi, ital pital... Słuchając jednym uchem i wypuszczając drugim, Manny nie tracił czasu. Poszedł do kuchni, wyjął butelkę lagavulinu... Przeżył bolesny szok, widząc, ile mu tego zostało. Wygrzebał z głębi barku butelkę Jacka Danielsa. Stała tak długo bezużytecznie, że kurz uzbierał się na nakrętce. Wreszcie Goldberg się rozłączył, a on mógł się zabrać serio do picia raz z tej, raz z drugiej butelki. Zresztą miał jeszcze w lodówce dwie butelki wina i sześciopak piwa, co prawda, nieschłodzonego, bo stało w spiżarce. Ale jego neuronom temperatura alkoholu nie robiła żadnej różnicy. W tych warunkach starczyło mu paliwa na godzinę, półtorej zalewania pały nota bene z całkiem niezłym skutkiem. Kiedy z ostatnim piwkiem w ręku ruszył w stronę sypialni, czuł się jakby podczas szkwału kroczył po mostku kapitańskim. Chociaż światła wielkiego miasta sączyły się przez okna doktora, co i rusz nadziewał się na coś: w jego graty jakimś cudem wstąpiło życie, co gorsza, uparły się, żeby mu podłożyć nogę. Jeden po drugim, począwszy od krzeseł obitych skórą, po... - O, kurwa! ...stolik do kawy. Fakt, że w marszu rozcierał sobie goleń, dodatkowo zakrzywiał jego trajektorię. Dotarłszy do sypialni, chlapnął piwka, żeby uczcić ten sukces, a następnie wtoczył się do łazienki. Odkręcił kran, zrzucił łachy i wskoczył pod prysznic. Nie musiał czekać, aż się woda nagrzeje, bo i tak nic nie czuł, co zresztą było jego celem. Nie zawracając sobie głowy żadnym wycieraniem, udał się do łóżka, ociekając wodą, wszedł pod kołdrę i dokończył flaszkę. Nie miał pomysłu, co dalej. Jego alkomat pokazywał zawrotne wyniki, chociaż ciągle jeszcze nie doszedł do poziomu krytycznego, kiedy wreszcie Manny'emu urwie się film. Jednak świadomość była pojęciem względnym. Chociaż teoretycznie nie spał, zaliczał totalną dętkę - nie tylko z powodu poziomu alkoholu we krwi. Brakowało mu chęci do życia. Opadł na łóżko, rozmyślając o tym, że teraz, kiedy Panikha wróciła do zdrowia, przyszła pora wziąć się za własne życie - a przynajmniej spróbować

jutro rano, kiedy obudzi się na kacu. Był zdrów na umyśle i nie było powodu, żeby nie wracać do pracy i postarać się zapomnieć o tym przedziwnym interludium i resztą zwykłego życia. Patrząc w sufit, z ulgą przyjął fakt, że widzi jak przez mgłę. Potem zorientował się, że beczy. - Pieprzony mazgaj. Wytarł oczy zdecydowany pod żadnym pozorem nie iść w tę stronę. Jezu, brakowało mu jej do szaleństwa. - Co... u diabła. Nagle odwrócił głowę, a jego kutas spuchł. Patrzył przez szklane drzwi na taras tak intensywnie i z rozpaczliwą nadzieją, jakby z powrotem miał coś nie tak z głową. Panikha. Panikha? Walczył o to, by wstać z łóżka, ale jego ciało stawiało opór - jakby jego mózg przemawiał w języku nieznanym reszcie ciała. Potem jednak wóda wzięła górę, stosując opcję „wyłącz komputer” bez „uruchom ponownie”. Zamknął powieki i spowiła go ciemność, za nic mając jego niemy protest. Na tarasie apartamentu doktora zmarznięta Panikha stała na chłodnym wietrze z rozwianym włosem. Zniknęła z oczu Manuelowi, co nie znaczy, że go opuściła. Chociaż udowodnił, że potrafi zadbać o siebie, wciąż była niespokojna o niego. W tej sytuacji spowiła się zvidhem i stała na trawniku lecznicy dla koni, patrząc, jak rozmawia z policją i strażnikiem. A potem, kiedy wsiadł do samochodu, udała się w ślad za nim, teleportując skokowo, gdyż namierzała go dzięki malutkiej porcji krwi, którą z niego wypiła. Jego podróż powrotna do domu zakończyła się w mieście mniejszym od tego, które widział ze swojego auta, mimo wszystko jednak imponującym, z wysokimi budowlami, brukowanymi ulicami i pięknymi mostami wznoszącymi się w poprzek rzeki. Nocne Caldwell było naprawdę piękne, gdy tak stała na tarasie, by pożegnać go, choć on jej nie widział. Gdy Manuel wjechał do czegoś, co wyglądało, jak podziemna powozownia, zostawiła go. Jej misja skończyła się z chwilą, gdy bezpiecznie dotarł do domu, więc mogła już się ulotnić. Niestety jednak, gdy znalazła się na powierzchni, nie mogła zdobyć się na to, by stąd odejść. Minęła godzina, a ona wciąż stała opatulona w zvidh, patrząc na przejeżdżające samochody i rozpędzonych pieszych. Czas płynął. Nie mogła się zebrać do odejścia. Wreszcie poddała się. Idąc za głosem serca, teleportowała się wysoko nad ziemię, tam, gdzie wyczuwała obecność Manuela, zestalając się na tarasie przed jego mieszkaniem... i zastając go w salonie potykającego się na chwiejnych nogach, wpadającego na meble - chyba nie tylko dlatego, że światła były pogaszone. W rękach trzymał napitek.

Chyba jeden z wielu. W sypialni nie tyle rozebrał się, ile zdarł ubrania i udał się pod prysznic. Kiedy pojawił się, ociekając wodą, chciało jej się płakać. Wierzyć jej się nie chciało, że minął raptem dzień, odkąd widziała go w takim stanie - a przecież czuła, że tamte elektryzujące chwile, kiedy zdawało im się, że należy do nich nie tylko chwila obecna, ale również przyszłość, są na wyciągnięcie ręki. To wszystko już zniknęło. Usiadł na łóżku, a potem padł na wznak. Kiedy zaczął wycierać oczy, wyglądał na zdruzgotanego. Dałaby wszystko, żeby go pocieszyć... - Panikho. Odwróciła się z okrzykiem. Na tarasie, w porywach wiatru, stał jej bliźniak. Ledwie na niego spojrzała, poczuła, że coś jest z nim nie tak. Owszem, jego twarz goiła się już od ran zadanych odłamkami lustra, ale nie tyle wygląd Vrhednego się zmienił, ile jego wnętrze: znikło napięcie, gniew i przerażający chłód. Wiatr rozwiewał jej włosy dokoła. Szybko próbowała się pozbierać, ocierając łzy, które napłynęły jej do oczu. - Skąd wiedziałeś, że jestem... - Mam tutaj metę - uniósł do góry palec w rękawiczce. - Na najwyższym piętrze. Już mieliśmy z Jane znikać stąd, kiedy wyczułem, że tu jesteś. Powinna się była domyślić. Oboje wyczuwali i potrafili zlokalizować nawzajem swoje zvidhy. Najchętniej zerwałaby się zaraz z tego miejsca. Tego jej tylko brakowało, żeby kolejny pan i władca mówił jej, co ma robić. Zresztą król już dawno wydał swój werdykt odnośnie do jej losu i brat nie musi jej tego drugi raz powtarzać. Podniosła dłoń, nie czekając, aż zacznie do niej gadać o Manuelu. - Nie musisz mi powtarzać słów króla. Właśnie miałam się teleportować. - Wyczyściłaś mu pamięć? Zadarła brodę. - Nie. Byliśmy na zewnątrz, kiedy wydarzył się pewien... incydent... Syk wściekłości Vrhednego zagłuszył wiatr. - Co ci zrobił? - Nie on. Na fatum, kiedy wreszcie przestaniesz go... nienawidzić? Potarła skronie, zastanawiając się, czy głowa może eksplodować i czy innym też zdarza się tak czasami czuć. - Zostaliśmy zaatakowani przez człowieka. W trakcie obezwładniania go... - Człowieka? - Tak, w procesie rozbrajania zraniłam go, do tego trzeba było wezwać policję... - Rozbroiłaś człowieka? Panikha spojrzała krzywo na bliźniaka. - Kiedy odbiera się komuś rewolwer, to chyba się tak nazywa, prawda?

Oczy Vrhednego zwęziły się. - Owszem. - Nie mogłam wyczyścić Manuelowi pamięci, bo nie dałby rady odpowiedzieć na pytania policji. - Jestem tu, bo chciałam sprawdzić, czy dotarł bezpiecznie do domu. Skończyła i zorientowała się, że, mówiąc, wycofała się narożnik tarasu. Chroniąc Manuela potwierdziła tylko podejrzenia swojego brata, że samiec, którego pragnie, nie potrafi roztoczyć nad nią odpowiedniej opieki. Cóż to jednak ma za znaczenie? Jeśli dochowa królowi posłuszeństwa, nie ma przyszłości dla niej i dla Manuela. Vrhedny otworzył usta, żeby co powiedzieć, ale z jękiem zatkała uszy. - Jeśli masz w sobie choć krztę miłosierdzia, zostaw mnie, bym mogła w spokoju opłakać moje nadzieje. Nie mam ochoty wysłuchiwać powodów, dla których nie wolno nam być razem - znam je na pamięć. Proszę, idź sobie. Przymknęła oczy i odwróciła się, modląc do swojej matki tam, w górze, żeby jej posłuchała... Położył jej na ramieniu ciężką, ciepłą dłoń. - Panikho. Panikho, spójrz na mnie. Była zbyt zdołowana, żeby się z nim sprzeczać, więc opornie spojrzała w jego ponure oczy. - Powiedz mi jedno. - Co. - Kochasz tego su... kochasz go? Znów spojrzała przez szybę na uśpionego samca człowieków. - Tak, jestem w nim zakochana. A jeśli będziesz mi wmawiać, że nie jestem dosyć dorosła, żeby wiedzieć, co mówię, to... spadaj. Nikt nie będzie dyktował mojemu sercu pragnień. Zapadła długa cisza. - Co na to Ghrom? - To samo, co ty. Muszę wymazać mu się z pamięci i pod żadnym pozorem nie wolno mi się z nim spotykać. Jej bliźniak stał tylko, potrząsając w milczeniu głową. - Czemu tu jesteś, Vrhedny? Zastanawiasz się, jakie słowa dobrać, żeby mnie ściągnąć do domu? Oszczędź sobie fatygi - nad ranem wrócę do rezydencji i będę posłuszna poleceniom króla, nie dla twojej, czy króla wygody, tylko dlatego, że tak jest dla niego najbezpieczniej - nie będą go wrogowie w rodzaju ciebie i innych braci nękać z powodu moich uczuć. Tak więc będzie, jak sobie życzysz. No, chyba że - spojrzała na brata z ukosa - żebym go nie wyczyściła. Jego umysł jest zbyt drogocenny, żeby go narażać - może nie znieść kolejnej korekty pamięci. Dla bezpieczeństwa Manuela nie będę tutaj wracać, ale nie skażę na demencję kogoś, kogo jedynym zadaniem było mi pomóc. Nie zasłużył sobie na to, żeby go wyrzucić po wszystkim do śmieci. Znów zajrzała przez szybę do wnętrza.

Cisza trwała tak długo, że doszła do wniosku, iż jej bliźniak ulotnił się, dlatego z trudem zdusiła okrzyk, kiedy nagle wszedł przed nią, zasłaniając jej widok na Manuela. - Ciągle tu jeszcze jesteś? - wkurzyła się. - Zajmę się tym. Cofnęła się zjeżona. - Nie ważysz się go zabić... - Pogadam z Ghromem. Zajmę się tym. - Poskrobał się po głowie. - Coś wymyślę, żebyś mogła go sobie zatrzymać. Szczęka jej opadła. - Co... co powiedziałeś? - Znam Ghroma od lat. W myśl Starego Prawa, to ja jestem głową naszej kochanej rodzinki w rezydencji. Pójdę i powiem mu, że aprobuję twój... wybór i uważam, że powinnaś mieć możliwość spotykania się z tym su... człowiekiem. Z Manellą. - Kaszlnął. - Ghrom ma hopla na punkcie bezpieczeństwa, ale zważywszy na stężenie zvidhu wokół posiadłości... Manello nas nie znajdzie, nawet gdyby chciał. Poza tym, to niesprawiedliwe, żeby odmawiać ci prawa do tego, co robią bracia od czasu do czasu. Do diabła, Hardhy miał córkę z samicą człowieków - nota bene Ghrom się z nią ożenił. Nawiasem mówiąc, kiedy poznał Beth, zabiłby każdego, kto by chociaż pisnął, że nie powinni być z sobą. Mary Rankohra? To samo. Nie widzę powodu, żebyś miała zostać potraktowana inaczej. W razie czego gotów jestem nawet porozmawiać z mamanh. Przyłożyła dłoń do łomocącego serca. - Nie wiem, co ci każe to robić? Spojrzał przez ramię na samca człowieków, którego jego siostra sobie upodobała. - Jesteś moją siostrą, a on jest spełnieniem twoich marzeń. - Wzruszył ramionami. - A ja... cóż, sam zakochałem się w istocie rasy ludzkiej. Zakochałem się w Jane w pierwszej godzinie naszej znajomości - i... cóż, żyć bez niej nie potrafię. Jeśli czujesz do Manella choćby połowę tego, co ja do Jane, twoje życie bez niego nigdy nie będzie pełnym życiem. Porwała brata w objęcia, omal nie wywracając go przy tym. - O, mój bracie! - Wybacz, że byłem takim dupkiem. - Byłeś - szukała najwłaściwszego słowa - byłeś takim dupkiem. Zaśmiał się grzmiącym basem. - Widzisz: są kwestie, co do których się zgadzamy. - Dziękuję... Dziękuję ci. - Zmiażdżyła go w uścisku. - Pozwól, że porozmawiam z Ghromem, zanim pójdziesz do Manella, zgoda? Chciałbym to wszystko najpierw pozałatwiać. Tak, idę teraz do domu. Jane jest na dyżurze, bracia w terenie, więc król powinien być wolny od rozmów. - Umilkł. - Chciałbym od ciebie tylko jednego w zamian. - Czego tylko zechcesz.

- Jeśli masz zamiar sterczeć tutaj do świtu, wejdź pod dach. Tu jest zimno jak w psiarni. - Zrobił krok w tył. - Idź... idź i bądź przy twoim... samcu. - Potarł oczy, a ona miała wrażenie, że próbuje usunąć z nich obraz tego, co zobaczył, kiedy ją nakrył z uzdrowicielem pod prysznicem. - Wrócę... zadzwoń... Masz komórkę? Weź moją - kurczę, nie mam jej przy sobie. - Spokojnie, bracie. Wrócę o świcie. - To dobrze - powinienem wtedy już coś wiedzieć. Patrzyła na niego przez chwilę. - Kocham cię. Teraz on też się uśmiechnął. Szeroko, od ucha do ucha. - Ja też cię kocham, siostrzyczko - powiedział, gładząc ją po twarzy. - A teraz wejdź do środka i ogrzej się. - Tak jest! - Podskoczyła, całując go w policzek. - Tak też zrobię! Pomachała mu ręką i teleportowała się na drugą stronę szyby. Tak, wnętrze w porównaniu z tarasem wydało jej się wręcz upalne... a może zrobiło jej się gorąco ze szczęścia. Tak czy owak, zrobiła piruet na jednej puencie, a potem podeszła do łóżka. Manuel mało, że spał, był ciężko nieprzytomny. Tym lepiej. Położyła się na łóżku, obejmując go, a on natychmiast z jękiem odwrócił się w jej stronę, tuląc ją do siebie. Kiedy ich ciała ciasno przywarły do siebie i poczuła w pachwinie jego erekcję, jej wzrok mimowiednie powędrował za okno. Wolała nie zadzierać z Vrhednym - ale bliźniaka już nie było. Rozluźniła się i uśmiechając w ciemnościach, pogładziła swojego samca po ramieniu. Wszystko będzie dobrze dzięki strategii, którą jej przedstawił Vrhedny. Prawdę mówiąc, jego argumenty były tak nieodparte, że wierzyć jej się nie chciało, że sama na nie nie wpadła. Ghrom może nie być zachwycony: jednak w obliczu faktów nie będzie mógł odmówić - był prawym władcą, który wielokrotnie udowadniał, że nie jest niewolnikiem tradycji. Wiedziała, że musi się pilnować, żeby nie zasnąć i nie doznać poparzeń słonecznych. Już i tak żarzyła się od wewnątrz, rzucając cienie na ściany pokoju Manuela. Nie zmruży oka. Chwilo, trwaj. Po wieczność.

Rozdział 45 VRHEDNY W OKAMGNIENIU ZNALAZŁ SIĘ W REZYDENCJI. Pokazał się Jane w klinice, a następnie ruszył podziemnym tunelem do rezydencji. Kiedy wkroczył do foyer, zaniepokoiła go dziwna cisza. Oczywiście zwykle o drugiej w nocy Bractwo działało w terenie, jednak tej nocy wszyscy siedzieli w pokojach, zapewne bzykając się, wypoczywając po bzykaniu, albo kochając się kolejny raz na dobitkę. Czuję się, jakbym się kochała z tobą pierwszy raz. Na wspomnienie głosu Jane nie wiedział, czy uśmiechnąć się, czy kopnąć w tyłek. Tak czy owak, dla niego zaczynał się właśnie nowy, wspaniały świat co prawda nie do końca wiedział, co to znaczy. Wiedział tylko, że mu to odpowiada. Wszedł na piętro i udał się niezwłocznie do gabinetu Ghroma, poklepując się po nieistniejących kieszeniach. Wciąż miał na sobie cholerną szpitalną koszulę splamioną krwią. Papierosów nawet na lekarstwo. - Psiakrew. - Czy jaśnie pan czegoś potrzebuje? Przystanął. Fritz pucował balustradę balkonu. Chętnie by staruszka wyściskał. - Nie mam tytoniu ani bibułek... Stary psaniec uśmiechnął się szeroko. Zmarszczki na jego twarzy upodobniały go do buldoga. - Mam tytoń w spiżarni. Zaraz przyniosę. Czy jaśnie pan będzie się spotykał z królem? - Tak. - Przyniosę wszystko do gabinetu. Szlafrok też? - spytał od niechcenia. - Jezu, Fritz, życie mi ratujesz. - Nie, proszę jaśnie pana, to pan wraz z Bractwem ratuje nam wszystkim życie co noc. Potruchtał po schodach w dół żwawiej, niż na to jego wiek pozwalał. Najbardziej w świecie lubił być potrzebny. Miły staruszek... A teraz - do dzieła. Czując się w koszuli nocnej jak jakieś warzywo, podszedł do drzwi Ghroma, zwinął dłoń w pięść i zastukał. - Proszę - dobiegł go głos króla zza ciężkich dębowych drzwi. V zajrzał do środka. - To ja. - Siadaj, bracie. Na samym końcu pokoiku dla pensjonarek przy masywnym biurku siedział Ghrom na fotelu swojego ojca. U jego nóg, na podłodze, spoczywający na szytym na miarę posłaniu w kolorze królewskiej purpury, George podniósł

jasną głowę, nastawiając trójkątnych uszu. Złoty retriever na powitanie zaczął merdać ogonem, jednak nie oddalił się od swego pana. Król i jego Sokole Oko stanowili nierozłączną parkę, i to nie tylko dlatego, że Ghrom potrzebował pomocy. - Słucham, V - Ghrom rozsiadł się wygodniej na rzeźbionym stolcu, gładząc psa po głowie. - Wydzielasz interesujący zapach. - Czyżby? - V usiadł naprzeciwko króla, ściskając oparte na udach dłonie, żeby uwolnić się od głodu nikotyny. - Nie zamknąłeś drzwi za sobą. - Fritz ma mi przynieść tytoń. - Przy moim psie nie będziesz palić. - Rozumiem. - Kurwa, zapomniał o nowym przepisie. Nie wolno kurzyć przy George'u - Ghrom nawet po utracie wzroku był śmiertelnie niebezpieczny, a V tej nocy przeżył dość ekstremalnych emocji, by narażać się na kolejną dawkę cykora. Fritz nadszedł dokładnie w chwili, gdy czarne brwi króla z powrotem opadły za ramki ciemnych okularów. - Tytoń dla jaśnie pana - oznajmił radośnie psaniec. - Dzięki, staruszku. - V odebrał bibułki, mieszek z tytoniem i zapalniczkę, którą psaniec przezornie dołączył. I, oczywiście, szlafrok. Drzwi zamknęły się za sługą. V spojrzał na psa. Wielka, kanciasta głowa George'a spoczywała na łapach, poczciwe piwne oczy zdawały się przepraszać za szlaban na kurzenie. Machał porozumiewawczo czubkiem ogona. Vrhedny gładził paczkę przedniego, tureckiego tytoniu, jak jakiś żałosny palant. - Pozwolisz, że chociaż zwinę sobie parę. - Jeśli chociażby pstrykniesz zapalniczką, poślę cię na ziemię. - Kapuję. - V odłożył przedmioty na biurko. - Chciałem porozmawiać o Panice. - Jak się miewa twoja siostrzyczka? - Zdumiewająco dobrze. - Otwarł paczkę i pociągnął z lubością nosem. Wyzdrowiała - nie wiem, jakim cudem, ale stanęła na nogi, jakby nigdy nic jej nie było. - Nie pierdol! Naprawdę? - Król cały wychylił się do przodu. - Na sto procent. - To cud. Cud o imieniu Manuel Manello. - Niezaprzeczalnie. - Cóż, to wspaniała wiadomość. Chcesz, żeby zamieszkała z nami? Fritz mógłby jej... - Sprawy są bardziej skomplikowane.

Gdy czarne brwi znów zniknęły za okularami, V poczuł, że mimo ślepoty, Ghrom się w ogóle nie zmienił. V dalej czuł się, jakby król widział go na wylot. V ułożył na biurku szereg bibułek. - Chodzi o tego chirurga człowieków. - Kurwa, wszystko tylko nie to... - Ghrom przesunął okulary na czoło i zaczął trzeć oczy. - Nie mów mi, że się mają ku sobie. V w milczeniu zaczął kłaść szczypty tytoniu na bibułki. - Błagam, powiedz mi, że się mylę. - Ghrom z powrotem opuścił okulary na nos. - Ona się w nim zakochała. - A tobie to nie przeszkadza? - Oczywiście, że przeszkadza. Ale to, że byłaby z jakimś bratem, wcale nie znaczy, że byłby dla niej dobry. - Zaczął zawijać tytoń w bibułkę. - Skoro ona go kocha, to uważam, że ma prawo robić, co jej się podoba. - V..., wiem, jak zamierzasz do tego podejść, i nie mogę na to pozwolić. Vrhedny przerwał lizanie bibułki. Dobrze byłoby włączyć Beth do tej miłej rozmowy. Niestety, król wyglądał, jakby właśnie dostał migreny. - Nie możesz tego nijak zabronić. Rankohr i Mary... - Może już nie pamiętasz, że Rankohr za to nieźle oberwał. Nie bez powodu. Poza tym, czasy się zmieniają, V. Wojna się zaostrza, Korporacja Reduktorów rekrutuje na prawo i lewo, do tego dochodzą poćwiartowani nieumarli, których znalazłeś zeszłej nocy w śródmieściu. Racja, przypomniał sobie podroby z nieumarłych w zaułku... - Poza tym, mam jeszcze to. - Nie patrząc na biurko, wyszukał dłonią tekst pisany Braille'em. - Mam tu kopię listu przesłaną nam przez Stowarzyszenie Rodzin Założycielskich. Xkohr ze swoimi chłopakami przeniósł się do nas - co jest rozwiązaniem zagadki, dlaczego znalazłeś reduktorów w takim, a nie innym stanie. - Kurwa... mać. Coś mi mówiło, że to on. - Stawia nas w bardzo niezręcznej sytuacji. - A to niby dlaczego? - zjeżył się V. - Poginęły całe rodziny naszych - ostudził go Ghrom. - Reszta uciekła ze swoich domów, ale powoli chce wracać. W międzyczasie sytuacja w Caldwell zamiast poprawić się, zmieniła się na gorsze. Nie można ufać nikomu. Między wierszami informował, że boi się o tron, nawet wyglądający tak, jak ten. - Nie myśl, że nie rozumiem położenia Panikhi - powiedział Ghrom. - Ale aktualnie musimy się konsolidować w obliczu wroga. To nie pora na dodatkowe komplikacje w rodzaju ludzkich istot pośród nas. Zapadła cisza. Szukając w głowie kolejnych argumentów, V sięgnął po bibułkę, zwinął skręta, polizał brzeg i zakleił.

- Zeszłej nocy pomógł mojej Jane. Kiedy wróciliśmy z braćmi po tamtym starciu w zaułku, Manello dwoił się i troił. Jest wspaniałym chirurgiem, o czym się przekonałem na własnej skórze, bo mnie też składał. To nie jest jakiś darmozjad - Podniósł spojrzenie na króla. - Jeśli wojna będzie się zaostrzać, przydałaby się nam dodatkowa para profesjonalnych rąk w klinice. Ghrom zaklął raz po raz. Po angielsku i w Starym Języku. - Vrhedny... - Jane jest niesamowita, ale nie ma żadnego zmiennika. A Manello, jako chirurg, przewyższa ją technicznie. Ghrom przesunął znowu szkła na czoło i potarł oczy. - Chcesz powiedzieć, że gość ma ochotę żyć do końca swoich dni, nie wyściubiając nosa z tego domu? Nie wiem, czy się na to zgodzi. - Spytam go. - Nie podoba mi się to. Tym razem dłuuuga cisza, a więc, w odczuciu V, postęp. Jednak wolał nie naciskać. - Myślałem, że chciałeś zakatrupić sukinsyna - zakpił Ghrom. Tak, to by rozwiązało sprawę. Nagle obraz Manella klęczącego między nogami Panikhi zapłonął w umyśle V, sprawiając, że miał ochotę złapać pióro króla i wykłuć sobie własne oczy. - Nadal chcę - odparł ponuro. - Ale on jest jej wybrankiem i na to nic nie poradzę. Kolejna dłuuuuuga cisza, w trakcie które, zbudował imponujący stosik ze skrętów. Wreszcie Ghrom przeczesał dłonią kilometrowe czarne kudły. - Jeśli chce go spotykać w jego świecie, to jej sprawa. Vhrendy otworzył usta, żeby wyrazić sprzeciw, zaraz jednak ugryzł się w język. W porównaniu z całkowitym zakazem był to z pewnością postęp, a kto mógł wiedzieć, co się jeszcze wydarzy: po haniebnej scenie w prysznicu, gdyby V natknął się na żywego doktora, mogło się to różnie skończyć. - Rozumiem. - Zamknął paczkę tytoniu. - Zatem, co robimy z Xkohrem? - Musimy zaczekać, aż Rada Provodhyrów zwoła zebranie w jego sprawie - czyli nie dalej, niż za parę nocy. Glymeria zapewne da mu się wziąć na haczyk i wtedy zaczną się dla nas prawdziwe kłopoty - oznajmił sucho król. - To, co było dotąd, to pikuś. - Chcesz zwołać zebranie Bractwa? - Nie. Niech wypoczną przez tę jedną noc. Ta sprawa nie ucieknie. V wstał, włożył szlafrok i pozbierał swoje przybory do palenia. - Dziękuję. No wiesz, za Panikhę. - Nic specjalnego dla niej nie zrobiłem. - Tak, ale jednak mam dla niej dobrą wiadomość. Ruszył w stronę drzwi.

- Będzie chciała walczyć - zatrzymał go w pół drogi głos króla. - Że co? - spytał, odwracając się na pięcie. - Twoja siostra. - Ghrom oparł się łokciami na zarzuconym papierami biurku. Na jego groźnej twarzy malowała się powaga. - Musisz się na to przygotować, że zażąda, żeby ją wysłać w teren. Rany, tylko nie to. - Nic o tym nie wiem. - To się dowiesz. Trenowałem z nią sztuki walki. Jest równie groźna, jak ty czy ja, a jeśli sądzisz, że się zgodzi dreptać po domu przez następne sześćset lat, to chyba masz źle w głowie. Prędzej czy później wystąpi z takim żądaniem. Vrhedny otworzył usta, zaraz jednak je zamknął. Cóż, jego zadowolenie z życia trwało aż... dwadzieścia dziewięć minut. - Nie mów, że na to pozwolisz. - Xhex walczy z nami. - Xhex jest poddaną Mordha, a nie twoją. - Brwi Ghroma zniknęły po raz trzeci. - To zupełnie inna sprawa. - Po pierwsze, każdy pod tym dachem jest moim poddanym. Po drugie fakt, że jest twoją siostrą, niczego nie zmienia. - J-jasne. N-nic a nic. - Na pewno? Vrhedny przez chwilę walczył z chrypą. - Poważnie myślisz o tym, żeby jej pozwolić... - Widziałeś, jak wyglądałem po naszych sparringach, prawda? Nie dawałem jej żadnych forów, Vrhedny. TA samica wie, co robi. - Ale przecież ona jest... - Moją siostrą. - Nie możesz jej wypuścić w teren. - Aktualnie każdy wojownik jest dla mnie na wagę złota. Vrhedny wsunął w usta skręta. - Chyba już sobie pójdę. - Dobry pomysł. Ledwie wyszedł za próg i zamknął drzwi za sobą, skrzesał ogień złotą zapalniczką, którą dostał od Fritza, i zaciągnął się po pępek. Obmyślał teraz swój następny ruch. Chyba powinien zestalić się w Commodore i przekazać radosną nowinę swojej siostrze - bał się jednak, że może trafić na jakąś niestrawną scenę. Poza tym, musiał przespać się z tym poronionym pomysłem wysyłania Panikhi do walki. No i jeszcze powinien się z kimś zobaczyć. Zszedł po schodach do hallu, a stamtąd przez sień na dziedziniec. Szybko przeciął wybrukowaną kocimi łbami przestrzeń i wszedł do Bunkra przez masywne drzwi frontowe. Swojski widok kanap, plazmy i piłkarzyków podziałał na niego kojąco, w przeciwieństwie do pustej butelki po lagavulinie na stoliku do kawy. - Butch?

Cisza. Ruszył korytarzem w stronę sypialni gliny. Przez uchylone drzwi zobaczył potężną szafę z ciuchami Butcha i skotłowane, puste łóżko. - Tu jestem. Co, u diabła? Zawrócił i popchnął drzwi do swojego pokoju. W środku panował mrok, ale kandelabry w korytarzu wystarczająco oświetlały wnętrze. Butch siedział na jego łóżku zgarbiony, ze zwieszoną głową, tyłem do drzwi. Vrhedny wszedł do środka i zamknął drzwi za sobą. Nie obawiał się nadejścia Jane czy Marissy bo obie były w robocie. Ale Fritz i jego załoga co jakiś czas sprzątali w Bunkrze, a stary kamerdyner nie próbował nawet stukać do zamkniętych drzwi. Za długo tutaj mieszkał. - Hej - powiedział V w mroku. - Hej. V obszedł łóżko, trzymając się ściany, żeby trafić gdzie trzeba, i przysiadł na materacu obok najlepszego kumpla. - Z tobą i z Jane w porządku? - spytał glina. - Tak. Spoko. - Spoko to mało powiedziane. - Zjawiła się mniej więcej wtedy, kiedy się budziłem. - Wezwałem ją. - Domyśliłem się tego. - Vrhedny odwrócił głowę do kumpla, choć w nieprzeniknionym mroku nie miało to najmniejszego znaczenia. - Dzięki za to, że... - Tak mi przykro - wychrypiał Butch. - Strasznie cię przepraszam. Z trudem hamował szloch. V wyciągnął w ciemnościach rękę, objął glinę i przyciągnął do piersi. Przytknął głowę do głowy swojego druha. - Już dobrze, dobrze - powiedział, kryjąc wzruszenie. - Nic się nie stało. Zrobiłeś to, co trzeba. Nie wiedzieć jak i kiedy położyli się obok siebie, a V tulił kumpla do siebie. Nagle przypomniał sobie pierwszą noc, którą razem spędzili, będzie ze sto lat temu, w miejskiej rezydencji Hardhego. Spali w łożu małżeńskim na górze. Butch spytał go o tatuaże, a V kazał mu pilnować swojego nosa. I oto znów leżeli obok siebie w ciemnościach. Po tym wszystkim, co się w międzyczasie wydarzyło, wierzyć się nie chciało, że kiedyś udało im się dogadać tylko dlatego, że obaj kibicowali Red Soxom. - Prędko mnie na to znowu nie namówisz - odezwał się glina. - Załatwione. - Ale, gdybyś musiał... to możesz przyjść do mnie. V już miał powiedzieć coś w rodzaju Nigdy więcej, ale to by była ściema. Obaj z gliną zbyt wiele przeżyli w psychiatryku na najwyższym piętrze Commodore i chociaż V zaczynał niby nowy rozdział życia... wolał się nie zarzekać.

Dlatego w myślach odnowił ślubowanie, które złożył Jane. Odtąd będzie wyrzucał z siebie całe swoje ciśnienie na zewnątrz. Nawet jeśli przez to przestanie panować nad sobą i zacznie wrzeszczeć, to i tak będzie lepsze od tłamszenia wszystkiego w sobie. I, oczywiście, zdrowsze. - Mam nadzieję, że to nie będzie konieczne - mruknął. - Mimo to, dziękuję. - Jeszcze jedna sprawa. - Tak? - Obawiam się, że nasz związek jest erotyczny. Przypomnij sobie... rozebrałem cię do naga - ciągnął, nie zważając na to, że V ryczy ze śmiechu. Miałeś na sobie ten cholerny gorsecik. Nie mówiąc już o tym, że po wszystkim myłem cię gąbeczką. - Pierdolisz. - Ciebie, kotku, zawsze. Kiedy przestali wreszcie rżeć, V przymknął oczy i na chwilę wyłączył umysł. Czuł muskularną pierś druha przy swojej piersi. Między nim a Jane znów było dobrze. To wszystko, czego potrzebował do szczęścia. Gdyby jeszcze udało mu się uchronić siostrę przed patrolowaniem w nocy ciemnych uliczek i zaułków... byłoby naprawdę ekstra.

Rozdział 46 KIEDY JOSE ZAJECHAŁ PRZED MOTEL MONROE, jedyną nową rzeczą w tym miejscu była żółta taśma opasująca koniec obiektu. Poza tym wszystko było odrapane i pogięte, nie wyłączając zaparkowanych przy recepcji samochodów. Mijając szereg gruchotów, dojechał do samego końca budynku, gdzie zaparkował pod kątem prostym do innych wozów CPD. Zatrzymał samochód i spojrzał na swojego pasażera. - Jesteś w stanie tam iść? Veck właśnie sięgał do klamki. - Bez obaw. Kiedy wysiedli, policjanci otoczyli ich kołem, klepiąc po plecach Vecka. W wydziale incydent z paparazzim okrył go nimbem bohatera, mimo że Veck na co dzień szorstko odpierał wszelkie zawodowe komplementy. Spięty i trzeźwy, zawinął rękawy i sięgnął po papierosa. - Wiemy już coś? - spytał, wydmuchując kłąb dymu. Jose zostawił młodego, a sam zanurkował pod taśmą. Wyważone drzwi do numeru były przymknięte i ustąpiły, kiedy pchnął je ramieniem. Zmełł przekleństwo. W pokoju unosił się odór świeżej krwi i... formaliny. Błysnął flesz, oświetlając ciało ofiary na łóżku oraz słoiki z przejrzystą cieczą na nocnym stoliku. Noże. Przymknął oczy na ułamek sekundy. - Poruczniku? - Słucham - zwrócił się do stojącego za jego plecami Vecka. - Mamy rejestrację ciężarówki. Illinois. Właściciel: David I Kroner. Nie ma jej w rejestrze skradzionych wozów, a nasz Kroner jest mężczyzną rasy białej, wiek - trzydzieści trzy lata, nieżonaty, aktualnie na bezrobo... ja pierdolę. - Veck umilkł na widok zwłok. - Jezus Maria. Lampa błyskowa zgasła, ładując się ponownie z bzykiem. - Od dawna nie żyje? - spytał Jose koronera. - Od chwili. Jest jeszcze ciepła. Jak skończę, to będę mógł coś dokładniej powiedzieć. - Dzięki. - Jose podszedł do tandetnej komody. Długopisem lekko przesunął złoty pierścionek, parę błyszczących kolczyków i czarno-różową bransoletkę. Tatuaż wycięty i zanurzony w słoju też był różowo-czarny. Musi gustować w tym zestawie kolorów. Musiała. Podjął wędrówkę po pokoju; szukając rzeczy, które wyglądały, jakby pochodziły z zewnątrz, szperał w koszach na śmieci, zaglądał do łazienki...

Ktoś ewidentnie musiał przerwać mordercy zabawę. Ktoś coś usłyszał, czy zobaczył, i wyważył drzwi, zmuszając do ucieczki przez czarne okno nad sedesem. Na 911 zadzwonił mężczyzna, który odmówił podania swoich danych. Poinformował tylko o znalezieniu zwłok w numerze na samym końcu motelu i tyle. To nie mógł być zabójca. Tego rodzaju typy nie dzwonią, jeśli nie muszą, i dobrowolnie nie zostawiają za sobą trofeów, w rodzaju tych, które stały na nocnym stoliku. - Dokąd się zwinąłeś po wyjściu stąd - mruknął Jose do siebie. - Gdzie się kitrasz teraz? Oddziały z psami przeczesywały już lasy na tyłach, ale Jose miał przeczucie, że ich trud był daremny. Jakieś dwieście metrów od motelu była rzeka na tyle płytka, że można ją było przejść w bród - jadąc tutaj, przejeżdżał przez most nad nią. - Zmienił swoje nawyki - zauważył Veck, biorąc się pod boki i kręcąc głową. - Po raz pierwszy robi to w miejscu publicznym, a przecież zostawia po sobie bałagan i musi robić hałas. Nigdy dotąd nie trafiliśmy na scenę jego działalności. - Fakt. - To musi być David Kroner. Jose wzruszył ramionami. - Być może. Albo jakieś zwłoki, które znajdziemy wkrótce. - Nikt dotąd nie zgłosił jego zaginięcia. - Mówiłeś, że stanu wolnego? Może mieszka sam i nikt nie wie, że się zapadł pod ziemię. Chociaż Jose podważał koncepcje Vecka, sam miał podobne przeczucia. Rzadko zdarzało się, by ktoś ginął i nikt go nie szukał - rodzina, przyjaciele, współpracownicy, właściciel mieszkania... Mogło się tak, oczywiście, zdarzyć, ale było to bardzo mało prawdopodobne. Pytanie teraz, co zabójca zrobi? Zgodnie z prawami kryminalistyki, jego dewiacja zacznie się nasilać. W przeszłości ofiary znajdowano w wielomiesięcznych odstępach, teraz przerwa wynosiła raptem dwa tygodnie. W konsekwencji można było przyjąć, że ostrożne postępowanie, które miało za zadanie osłonić zbrodniarza, skończyło się. Wszystkie dotychczasowe kamuflaże upadły w obliczu wściekłej potrzeby nasycenia dewiacji. Dobra wiadomość była taka, że niechlujstwo może ułatwić złapanie zboczeńca. Zła - że jego działanie może nabrać tempa. - Idę obejrzeć ciężarówkę od środka. Idzie pan ze mną, poruczniku? - Owszem - odpowiedział Veckowi. Na zewnątrz na szczęście skończył się żelazisty odór krwi i wyziewy formaliny. Jose odetchnął parę razy pełną piersią, a Veck włożył gumowe rękawiczki i wziął się do roboty. Pojazd był, oczywiście, zamknięty, ale dla

Vecka nie stanowiło to przeszkody. Wsunął wytrych i otworzył drzwi po stronie kierowcy ze zręcznością włamywacza. - Błe - mruknął, cofając się. Zapach po chwili dotarł do nozdrzy Josego. Kaszlnął, zatykając usta. Znowu formalina, a do tego trupi odór. - Tu nic nie ma. - Veck omiótł latarką szoferkę. - Musimy przeszukać pakę. Drzwi budy były zamknięte na kłódkę, ale Veck pogrzebał w bagażniku nieoznakowanego wozu policyjnego i wrócił z bateryjną piłką do metalu. Rozległ się wysoki wizg, a potem kłódka pękła z brzękiem. - Ja... pierdolę! - powiedział Veck, otwarłszy drzwiczki. Jose podszedł zobaczyć, co też zrobiło na jego partnerze takie wrażenie. Promień latarki Vecka oświetlał sporą kolekcję słoiczków z przezroczystą cieczą, w których uniosły się lub leżały na dnie jakieś obiekty. Słoiki były umocowane w domowej roboty stelażu po lewej stronie budy. Prawa strona była zarezerwowana dla narzędzi: noży i sznurów, taśmy klejącej, młotków, dłut, brzytew, chirurgicznych skalpeli i haków. Mamy cię, Davidzie Kronerze. Prawdopodobieństwo, że zbrodniarz zainstalował swoje laboratorium w czyjejś ciężarówce było znikome - można było iść o zakład, że trofea w słoikach pasowały jak ulał do oskalpowanych obszarów na ciałach ofiar. Oby psy policyjne znalazły jego trop w lasach, w przeciwnym wypadku kolejna kobieta rozstanie się z życiem. Jose gotów byłby założyć się o swój dom. - Muszę się skontaktować z FBI - zawyrokował. - Powinni tu przyjechać, popatrzyć na to. Veck rozglądał się po wnętrzu. - Zostanę pomóc chłopcom z wydziału śledczego. Trzeba natychmiast odprowadzić samochód na komendę i tam starannie opisać całą zawartość. Jose skinął głową, wyjął komórkę i wcisnął połączenia ekspresowe. Po rozmowie z okręgowym biurem FBI będzie musiał zadzwonić do żony. Nie zanosi się na to, żeby zdążył do domu na śniadanie.

Rozdział 47 - RANY BOSKIE, SŁOŃCE! SZYBKO, MUSISZ... Manny obudził się na środku pokoju: musiał wyskoczyć z łóżka, pociągając za sobą kołdrę i kilka jaśków, które wylądowały u jego stóp na podłodze. Sypialnia zalana była ostrym światłem wschodzącego słońca. Coś w jego głowie mówiło mu, że Panikha jest w pobliżu. Rozglądając się gorączkowo wokół, pognał do łazienki. Nikogo. Obiegł całe mieszkanie. Żywej duszy. Czochrając się po głowie, zawrócił w stronę łóżka. Nagle dotarło do niego, że wspomnienia ma nienaruszone. Wspomnienia Panikhi, wspomnienia Jane. Koziej Bródki. Operacji. I tego niesamowitego zbliżenia w prysznicu. Uzdrowienia Glory... Co, u diabła? Schylił się, podniósł jasiek i powąchał. Na bank musiała leżeć przy nim. Po co jednak zjawiła się u niego? I czemu, korzystając z okazji, nie wyczesała mu wspomnień? Wyszedł na korytarz. Złapał za komórkę... Zaraz, przecież nie może do niej zadzwonić, bo nie zna jej numeru. Przez chwilę tkwił w miejscu jak kołek, a potem przypomniał sobie, że za niecałą godzinę jest umówiony z Goldbergiem. Owładnięty niezrozumiałym dławiącym lękiem, przebrał się w strój treningowy i wsiadł do windy. W siłowni kiwnął głową trzem sąsiadom, którzy podnosili ciężary albo robili brzuszki. Sam wskoczył na tę samą co zwykle bieżnię. Zapomniał cholernego iPoda, ale tak buzowało mu pod pokrywką, że nie mógł narzekać na ciszę w głowie. Wstrzeliwszy się w swój rytm, próbował zrekonstruować przebieg zdarzeń po pamiętnym zeszłonocnym prysznicu, ale bez skutku. Łeb go jednak nie napierdalał, co sugerowało, że czarna dziura jest pochodzenia naturalnego, a konkretnie - alkoholowego. Parę razy musiał podbić tempo bieżni - jakiś palant chyba gmerał w ustawieniach i pas wlókł się w ślimaczym tempie. Na dziewiątym kilometrze olśniło go, że nie ma kaca. No, chyba że maskował go skutecznie ten cały mętlik w głowie. Kiedy po kwadransie schodził z bieżni, musiał sięgnąć po jeden ze stosu ręczników przygotowanych przy wyjściu. Koleś, który dźwigał ciężary, wyrósł obok w tym samym celu, cofnął się jednak z szacunkiem. - Pan pierwszy - powiedział z uprzejmym gestem. - Dziękuję.

Osuszywszy pot, ruszył do wyjścia. Zdrętwiał. W całej siłowni zamarł wszelki ruch. Wszyscy gapili się na niego. Zerknął nerwowo w dół, czy nie ma jakiejś garderobianej wpadki. Nie. Co, u diabła? W windzie przeciągnął się. Kurczę, spokojnie mógłby jeszcze przebiec z piętnaście, dwadzieścia kilometrów. Pomimo zalania pały wyspał się dobrze, bo czuł się trzeźwy i tryskał energią. To pewnie endorfiny... Gdy człowiek jest zworowany przebieżka stawia na nogi lepiej niż czarna kawa czy... abstynencja. Przyjdzie chwila, że będzie musiał się zdrzemnąć, ale będzie się tym martwił, kiedy dopadnie go zmęczenie. Pół godziny później wchodził do Starbucksa na Everett, tego samego, w którym poznali się z Goldbergeim przed laty. Lokal był wtedy małą kafejką, której jeszcze nie zdążyła wchłonąć sieć. Gość był absolwentem Columbii i ubiegał się o posadę na oddziale internistycznym St. Francis. Manny był w komisji rekrutacyjnej, która była za - Goldberg był już wtedy wschodzącą gwiazdą, a Manny miał ambicję stworzenia najlepszego zespołu w kraju. Stojąc w kolejce po venti latte, rozglądał się po kawiarni. Był tłum ludzi, ale Goldberg już im załatwił stolik przy oknie. Zawsze można było na niego liczyć - na zebrania zawsze przychodził pierwszy. Pewnie siedział tu już od piętnastu, dwudziestu minut, jednak nie rozglądał się za Mannym, tylko patrzył w papierowy kubeczek z cappuccino, jakby tam kryła się jakaś zagadka. No tak... miał coś ważnego do powiedzenia Manny'emu. - Manuel? - ucieszył się na jego widok barman. Manny odebrał kawę i lawirując pośród wielbicieli kofeiny, półek z kubkami i torebkami kaw i firmowej planszy w trójkąty anonsującej promocje, usiadł naprzeciwko Goldberga. - Cześć. Chirurg podniósł wzrok i siorbnął dwukrotnie z kubeczka. - Eee... cześć. Manny też łyknął ze swojego i rozsiadł się wygodnie na krześle. Półokrągłe oparcie wrzynało mu się w plecy. - Jak leci? - W porządku. Doktorze, wygląda pan fantastycznie. Manny przejechał dłonią po szorstkim podbródku. Goldberg wciskał mu jakiś kit. Był nieogolony, miał na sobie sweter i dżinsy. Daleko mu do elegancji. - Darujmy sobie piękne słówka. - Manny znów upił latte. - Co mi masz do powiedzenia? Goldberg milczał z rozbieganymi oczyma. W końcu Manny ulitował się nad nim. - Chcą, żebym wziął urlop zdrowotny, zgadłem? Goldberg odchrząknął nerwowo. - Rada nadzorcza szpitala uważa, że tak będzie dla wszystkich... najlepiej. - Wybrali cię na mojego następcę, tak? Znów seria kaszlnięć. - Ja...

- Spoko. Nie ma sprawy. - Manny odstawił kubek. - Cieszę się - wiem, że poradzisz sobie doskonale. - Bardzo mi przykro. - Goldberg pokręcił głową. - Ja... Uważam, że to nie jest w porządku. Ale... zawsze pan może przecież wrócić... potem. Tym bardziej że wypoczynek świetnie panu zrobił. Naprawdę, wygląda pan... - Wiem, fantastycznie - dokończył cierpko Manny. Trele, morele... Tak się mówi na pociechę, kiedy ktoś jest skończony. Przez chwilę obaj popijali kawę w milczeniu. Manny zastanawiał się, czy tamten myśli to samo, co on: rany, ale się porobiło. Kiedy spotkali się tutaj pierwszy raz, Goldberg był cały w nerwach, tak jak teraz on, ale z jakże odmiennych powodów. Kto mógł wtedy przewidzieć, że Manny’emu pokażą kiedyś drzwi. W tamtych czasach piął się błyskawicznie do góry i nic nie mogło go powstrzymać. Zaszedł wysoko. Tym bardziej zaskoczyła go własna reakcja na decyzję rady. Nie za bardzo się przejął. Czuł się trochę obok, jakby to wszystko wydarzało się komuś, kogo kiedyś znał, ale stracił z nim dawno kontakt. Oczywiście, to był cios, ale... co mu tam. - Cóż... - Nie dokończył, bo zadzwoniła komórka i w jednej sekundzie zmienił się, ożywił, co dobitnie wskazywało na to, co go naprawdę interesuje. Nie, nie dzwoniła Panikha. Ale dzwonił weterynarz. - Muszę odebrać - powiedział do Goldberga. - Momencik. Witam, doktorze, jak się miewa... - Na twarz Manny’ego z wolna zaczął wypływać szeroki, promienny uśmiech. - Tak. Wiem. To jakiś cholerny cud! Kiedy skończył rozmawiać, spojrzał na osłupiałego Goldberga. - Dobra wiadomość. O moim koniu. Brwi Goldberga powędrowały jeszcze bardziej do góry. - Nie wiedziałem, że pan ma konia. - Nazywa się Glory. Pełnokrwisty arab. - Wow. - Wystawiam ją na wyścigach. - Nie wiedziałem. - Wiem. Prywatna część rozmowy dobiegła końca, co uświadomiło Manny'emu, jak wiele ich uwagi pochłania praca. W szpitalu z Goldbergiem przegadali setki godzin o pacjentach, zadaniach personelu i kierowaniu oddziałem. Teraz? Nie mieli sobie nic do powiedzenia. Mimo to, siedzący naprzeciwko niego mężczyzna był bardzo porządnym facetem... i zapewne zostanie kolejnym ordynatorem oddziału chirurgii szpitala St. Francis. Rada nadzorcza oczywiście roześle wici po całym kraju, ale Goldberg zostanie wybrany, bo reszta chirurgów, kapryśnych i nielubiących niespodzianek, ufała mu. I tak trzymać. Goldberg błyskotliwie posługiwał się skalpelem, był zdolnym administratorem, a do tego był od Manny'ego o wiele bardziej zrównoważony.

- Dasz sobie świetnie radę - powiedział. - Ależ co pan... to tylko przejściowe zastępstwo... do czasu, gdy pan, tego... wróci. Wyraźnie wierzył w to, co mówi, co dobitnie świadczyło o jego poczciwości. - Taa... - Manny przełożył nogi pod stołem, rozglądając się wokół... Przy sąsiednim stoliku siedziały trzy dziewoje w wieku maturalnym. Kiedy spojrzał im w oczy, zaczęły się chichrać, po czym nachyliły się do siebie, udając, że nie zwracają na nic uwagi. Znów, jak w siłowni, obrzucił się uważnie wzrokiem. Nic. Rozporek mu się nie rozpiął. Co, u diabła... Kiedy podniósł wzrok, jedna z nich wstała i zmierzała w jego stronę. - Cześć. Podobasz się mojej kumpeli. Masz ci los. - M-miło mi. - To jest jej numer. - Nie, nie... dziękuję. - Pchnął karteczkę po stoliku z powrotem w jej stronę. - Czuję się zaszczycony, ale... - Ma osiemnaście lat... - A ja czterdzieści pięć. Siksie opadła kopara. - Niemożliwe. - Owszem, możliwe. - Przeczesał włosy dłonią, zastanawiając się, czy aby niechcący nie wdepnął na plan Plotkary. - Poza tym mam dziewczynę. - O. - Małolata uśmiechnęła się porozumiewawczo. - Trzeba było od razu tak mówić, zamiast ściemniać, że jesteś starym dziadkiem. Co powiedziawszy, odeszła z godnością, a gdy usiadła, od stolika dobiegł ich chóralny jęk. W jego stronę poszybowały porozumiewawcze spojrzenia. - Dzieciaki są teraz zupełnie niemożliwe - rzucił do Goldberga. - Aha, tak. Dobra, pora położyć kres tym męczarniom. Spojrzał na zewnątrz, planując odwrót, i nagle w witrynie kawiarni zobaczył swoje odbicie. Te same wydatne kości policzkowe. Ta sama kanciasta szczęka. Identyczny nos i wargi. Włosy czarne, bez zmian. Coś jednak się zmieniło. Przysunął się do szyby. Jego oczy zrobiły się... - Słuchaj, muszę iść do toalety - powiedział, starając się zachować spokój. - Popilnujesz mi kawy? Chciałbym jeszcze dopić przed wyjściem. - Naturalnie. - Goldberg uśmiechnął się z ulgą, zadowolony z tego, że Manny dał wreszcie sygnał do wyjścia, w dodatku popiera objęcie przez niego stanowiska. - Nie ma pośpiechu. Manny wstał i udał się do wspólnej toalety dla mężczyzn i dla kobiet. Zastukał i nie słysząc odpowiedzi, nacisnął klamkę i zapalił światło. Zamknął

drzwi. Nad jego głową zaszumiał wentylator. Podszedł do lustra z nalepką: „Pracownicy proszeni są o każdorazowe mycie rąk”. Jego twarz, z racji usytuowania żarówki nad głową, powinna wyglądać koszmarnie: worki pod oczami, ziemista cera. Tymczasem, nawet w anemicznym świetle jarzeniówki, wyglądał dziesięć lat młodziej niż zwykle. Tryskał zdrowiem, jakby mu poprawiono twarz w Photoshopie. Zrobił przysiad, spodziewając się, że zaczną mu trzeszczeć stawy, zresztą dał nogom nieźle popalić przed godziną na bieżni. Albo będzie go strzykać w plecach. Nic z tych rzeczy. Jego ciało rwało się do czynu. W uszach słyszał jeszcze podniecony i oszołomiony jednocześnie głos weterynarza: Tkanka kostna odtworzyła się, a kopyto zrosło samoistnie, jakby wypadek w ogóle nie miał miejsca. Rany Julek, czyżby Panikha na nim również próbowała swojej magii? Kiedy byli z sobą? Może nieświadomie uzdrowiła również Manny'ego, cofając jego zegar biologiczny o dziesięć lat co najmniej? Złapał kurczowo krzyż na łańcuszku. Rozległo się stukanie do drzwi. Spuścił wodę w pustym sedesie, a potem odkręcił kran, udając, że myje ręce. Oszołomiony skinął głową czekającej pod drzwiami korpulentnej niewieście i ruszył do stolika. Siadając, otarł spotniałe dłonie o dżinsy. - Chciałem cię o coś prosić. Tylko do ciebie mogę się zwrócić w tej sprawie - powiedział do ekswspółpracownika. - Co tylko pan zechce, doktorze. Po tym wszystkim, co pan dla mnie... - Chciałbym, żebyś mnie zbadał. I zrobił mi parę prześwietleń... Goldberg skinął głową. - Było mi głupio o tym mówić, ale uważam, że to świetny pomysł. Bóle głowy... utrata pamięci. Warto byłoby sprawdzić, czy nie ma jakichś ubytków... - Urwał, jakby się wzdrygnął przed czarnym scenariuszem. - Choć, szczerze mówiąc, wygląda pan, doktorze, rewelacyjnie. Manny dopił kawę i wstał od stolika. Czuł, że rozpierająca go energia nie ma nic wspólnego z kofeiną. - Chodźmy. Znajdzie pan dla mnie czas teraz? Goldberg zrównał z nim krok. - Dla pana zawsze, doktorze.

Rozdział 48 CO PEWIEN CZAS KHILL PRZYPOMINAŁ SOBIE WŁASNĄ ŚMIERĆ. Zwykle zdarzało się to we śnie, w tych rzadkich chwilach, kiedy był spokojny i nie ruszał się. Ale czasem na jawie też zabawiał się tą myślą. Z reguły raczej unikał tamtego kolażu widoków, zapachów i dźwięków jak zarazy, ale wewnętrzny zakaz, jaki sobie wydał, często padał pod naporem równie silnej wewnętrznej opozycji, i tak w koło Macieju. Teraz, gdy leżał w łóżku, mglista ziemia niczyja pomiędzy jawą a snem aż się prosiła, by zagospodarować ją wspomnieniami tamtej nocy i, rzecz jasna, zaczęły napływać, zmuszając go, by poświęcił im uwagę. Jego rodzony brat był pośród strażników honoru, którzy zjawili się, by mu spuścić tęgi łomot. Banda sukinsynów w czerni dorwała go na poboczu drogi, kiedy wrota rezydencji jego rodziców zamknęły się za nim raz na zawsze. Na plecach niósł swój skąpy dobytek i nie miał pojęcia, dokąd zmierza. Ojciec wyrzucił go, wykreśliwszy z drzewa rodowego, więc szedł, gdzie go oczy poniosą - pozbawiony korzeni, w niewiadomym kierunku. Dlatego, że był różnooki. Strażnicy honoru mieli go tylko pobić - nie zabić - za to, że był zakałą swojego rodu. Jednak sytuacja zaczęła wymykać się z rąk i jego brat, w nieoczekiwanej wolcie, próbował do tego nie odpuścić. Khill nieczęsto wspominał ten moment, gdy głos jego brata przywoływał pozostałych do porządku. Było już jednak za późno i Khill zaczął odpływać, oddalając się nie tylko od bólu, ale również od ziemi... po to tylko, by ocknąć się w morzu białej mgły która rozstąpiła się, odsłaniając drzwi. Nie wiedzieć skąd, wiedział, że jest u wrót Zanikhu, wiedział też, że jeśli je otworzy, będzie po nim. W tamtej chwili wydawało się to nie najgorszym rozwiązaniem. Nie miał nic do stracenia... Mimo to, w ostatniej chwili, rozmyślił się z przyczyn, których nigdy nie mógł sobie przypomnieć. To było bardzo dziwne: choć cała noc wyraźnie wryła mu się w pamięć, tej cząstki, mimo usilnych starań, nie mógł sobie przypomnieć. Pamiętał jednak nagły powrót do ciała: gdy odzyskał przytomność, Blasth robił mu sztuczne oddychanie metodą usta-usta. Warto było wrócić pomiędzy żywych choćby dla tego pocałunku... Stukanie do drzwi rozbudziło go do końca. Wyskoczył z piernatów, mentalnie zapalając światła, żeby upewnić się, gdzie jest. Aha, w sypialni. Sam. Ale to się właśnie miało skończyć. - Proszę - powiedział słabym głosem.

Wybranka cicho wśliznęła się do pokoju. Była wymizerowana, wyglądała jak siedem nieszczęść. - Wasza łaskawość... - Mów do mnie Khill. Proszę. - Dziękuję. - Skłoniła się nisko i nie miała siły wrócić do pionu. Zastanawiałam się, czy mogłabym raz jeszcze skorzystać z twojej uprzejmej propozycji, żeby się dokrwić. Jestem straszliwie osłabiona i nie daję rady przejść na Tamtą Stronę. Na widok tych zielonych oczu coś drgnęło gdzieś na dnie jego pamięci, jakieś niejasne wspomnienie, wciąż jeszcze nieuchwytne, ale czuł, że lada chwila się wyłoni. Zielone oczy. Zielone jak winogrona, jak jadeit, jak wiosenne pączki. - Czemu tak na mnie patrzysz? - spytała, zasuwając ciaśniej poły szaty. Zielone oczy... w twarzy, która... Zerknęła niespokojnie w stronę drzwi. - To może sobie pójdę... - Wybacz. - Ocknął się ze wspomnień i upewniwszy się, że jest przykryty od pasa w dół, przywołał ją skinieniem. - Przed chwilą się zbudziłem i jeszcze nie doszedłem całkiem do siebie. - Jesteś pewien, że mogę? - Absolutnie. Chodź tutaj. Pamiętasz przecież, że jesteśmy przyjaciółmi. Wyciągnął rękę w stronę Layli, a gdy zbliżyła się do łóżka, złapał jej dłoń i pociągnął w dół, żeby usiadła. - Wasza łaskawość wciąż się na mnie patrzy. Wędrował wzrokiem po jej twarzy, potem omiótł spojrzeniem jej postać. Oczy zielone... Coś w tych oczach nie dawało mu spokoju. Czuł się, jakby skądś je już znał. Oczy zielone... Zaklął. Jezu, zupełnie jakby słyszał w głowie melodię, ale za Chiny nie mógł sobie przypomnieć słów. - Wasza łaskawość? - Proszę, mów mi Khill. - Khill. Uśmiechnął się. - Proszę, pij do woli. - Podał jej nadgarstek. Była tak cholernie krucha. Gdy nachyliła się nad jego ręką, z jej ust wysunęły się długie, białe, ale bardzo delikatne kły. Nie to co jego zębiska. A kiedy wkłuła mu się w żyłę, zrobiła to wytwornie i delikatnie - jak to ona. Jako syn glymerii nie mógł tego nie docenić. Gdy piła jego krew, podziwiał jej jasne włosy zwinięte w misterny węzeł, jej szczupłe ramiona, piękne dłonie. Zielone oczy. - Chryste. - Zaniepokojona, chciała oderwać się od jego nadgarstka, ale położył dłoń na jej karku, nie pozwalając jej się ruszyć. - Nic, nic. Dostałem skurczu łydki.

Raczej skurczu mózgu. Miał ochotę bić głową w mur, ale potarł tylko oczy. Kiedy je znów otwarł, ujrzał drzwi... przez które przed chwilą weszła Layla. W jednej chwili wessały go z powrotem wspomnienia. Teraz jednak nie czuł razów ani nie słyszał głosu brata mitygującego swoich kompanów, tylko z powrotem stał przed wrotami Zanikhu... Dwa białe skrzydła opatrzone klamką, w stronę której wyciągał rękę. Świat zafalował i rozsypał mu się przed oczami... Sen splatał nierozdzielnie z jawą, a może życie ze śmiercią? Środek wrót zafalował, jakby ich materia przeszła w stan konsystencji płynnej. Z mlecznego wiru wyłonił się kształt tak subtelny, że bardziej przypominał dźwięk niż obraz. Twarz młodej samicy. Młodej samicy o jasnych włosach, subtelnych rysach twarzy i... seledynowych oczach. Patrzyła na niego, przykuwając wzrokiem z tak wielką siłą, jakby trzymała jego twarz w ślicznych, drobnych dłoniach. Potem zamrugała i jej tęczówki zmieniły kolor. Jedna zrobiła się zielona, druga niebieska, zupełnie jak u niego. - Wasza łaskawość! Na dźwięk tych słów osłupiał. Skąd młoda samica mogła wiedzieć, kim jest? - Khill, uspokój się! Muszę zalizać rany. Ocknął się i zorientował się, że odskoczył gwałtownie, wyrywając kły Layli z żyły; krew lała się na pościel. - Muszę... Zdecydowanym ruchem odepchnął Wybrankę i sam zalizał ślady ukąszeń, nie spuszczając przy tym oczu z Layli. Twarz samicy na wrotach Zanikhu i twarz Layli były nie tyle podobne, ile wręcz - identyczne. Serce zaczęło łomotać mu w piersi, chociaż próbował się zmitygować, że przyszłość nie zdradza mu swoich tajemnic i nie potrafi uchylić jej rąbka, jak V. Layla ostrożnie wstała z łóżka, jakby bała się go znów zdenerwować. - Chcesz, żebym wezwała Jane, czy może wolisz, żebym po prostu zostawiła cię w spokoju? Otworzył usta, ale nie wydobył się z nich nawet najcichszy dźwięk. Jak dotąd nigdy nie miał wypadku, ale mógł sobie wyobrazić, jak to jest, gdy na czerwonych światłach rozpędzony samochód zmierza w kierunku drzwi twojego wozu: Błyskawicznie obliczasz w myśli jego szybkość i własną, plus kąt pomiędzy pojazdami, dochodząc do trudnego wniosku, że zderzenie jest nieuniknione. Choć nie mógł sobie jakoś wyobrazić rzeczywistości, w której spłodziliby z Laylą młode.

- Miałem wizję przyszłości. - Własny głos docierał do niego z oddali. Dłonie Layli powędrowały ku jej szyi, jakby zaczęła się dusić. - Coś złego? - Coś... co się nie ma prawa wydarzyć. Zasłonił twarz dłońmi, ale w ciemnościach wciąż widział tamtą twarz... twarz, która należała zarówno do Layli, jak i do niego. Boże, zmiłuj się na nad nimi. Nad nimi... trojgiem. - Wasza łaskawość? Jestem bardzo zaniepokojona. To tak jak on. Ale przecież to jakiś absurd. Nic takiego nie może się wydarzyć. - Pójdę już - powiedziała oschle. - Dziękuję ci za twój dar. Kiwnął głową, unikając jej wzroku. - Nie ma za co. Po chwili drzwi trzasnęły. Zadrżał, do szpiku kości przeniknięty nagłą trwogą, która zakradła się do jego duszy. Co za ironia. Jego rodzice uważali, że nie powinien się rozmnażać, a on miałby teraz wrobić Laylę w wybrakowaną córkę lub, co gorsza, musieć samemu oglądać Bogu ducha winną różnooką samiczkę. Na samą myśl o tym czuł potrzebę odnowienia swych ślubów abstynencji płciowej. I tak miał szczęście. Ze wszystkich możliwych scenariuszy przyszłości, tego jednego mógł na bank uniknąć. Po prostu nigdy nie pójdzie do łóżka z Laylą. Przenigdy. Nie dopuści do tego. Nie i już.

Rozdział 49 MANNY WRÓCIŁ DO DOMU KOŁO SZÓSTEJ PO POŁUDNIU. W sumie spędził osiem godzin w szpitalu, obsłuchiwany i obstukiwany przez osoby, które znał lepiej niż członków swojej dalszej rodziny. Wyniki badań czekały na niego w skrzynce mejlowej - przesłał sobie wszystko ze szpitalnej skrzynki na prywatną. Właściwie nie miał powodów, żeby otwierać załączniki. Znał na pamięć wyniki badań, analiz, rentgena, tomografii... Rzucił klucze na blat kuchenny i zajrzał do lodówki z nadzieją, że znajdzie świeży sok pomarańczowy, lecz, niestety, nadział się tylko na chińskie danie na wynos, butelkę keczupu i pojemnik z resztkami służbowej kolacji sprzed dwóch tygodni. Wszystko jedno. I tak nie był specjalnie głodny. Niecierpliwie zerkał na niebo: na horyzoncie zachodnim wciąż jeszcze widział jasne pasmo. Jeszcze trochę. Panikha wróci, kiedy zapadnie zmrok. Czuł to w kościach. Wciąż nie wiedział, czemu spędziła z nim noc ani dlaczego nie wykasowała mu wspomnień, ale możliwe, że zrobi to podczas najbliższej wizyty. Po wejściu do sypialni po pierwsze podniósł poduszki z podłogi i odłożył na miejsce. Potem wygładził kołdrę i zaczął się pakować. Opróżniał szuflady komody, wykładając ubrania na łóżko. Decyzję, by nie wracać do St. Francis, podjął w trakcie badań. W tej sytuacji nic go już nie trzymało w Caldwell - czuł, że woli się gdzieś przenieść. Skarpety, bokserki, koszulki polo, dżinsy, koszule koloru khaki. Jedną z zalet posiadania garderoby złożonej głównie ze szpitalnych kitli było to, że można się spakować w trymiga. A worków żeglarskich miał przecież od groma. Z najniższej szuflady komody wyjął aż dwa posiadane przez siebie swetry... Pod spodem, twarzą do dołu, leżała fotografia w ramce. Sięgnął po nią i odwrócił zdjęciem do góry. Znał tę fotografię na pamięć od niepamiętnych lat. Mimo to kolejny raz przeżył szok, kiedy z ramek spojrzała na niego twarz jego ojca. Sukinsyn był przystojny jak diabli. Manny odziedziczył po nim ciemne włosy i głęboko osadzone oczy. Nie zamierzał jednak wdawać się w zbytnie rozmyślania o swoim papie. Jak zawsze, kiedy wypływał ten temat, spychał go gdzieś na obrzeża świadomości i powracał do swoich spraw.

Tego wieczoru przejawiało się to w ten sposób, że ramka ze zdjęciem powędrowała do najbliższej torby i po krzyku. Rozległo się stukanie w szybę. To chyba nie mogła być jeszcze Panikha... Zerknął na zegar i nagle zorientował się, że pakowanie zajęło mu, lekko licząc, godzinę. Spojrzał za siebie i serce zabiło mu szybciej, kiedy zobaczył Panikhę po drugiej stronie szyby. Ja nie mogę, wyglądała powalająco. Włosy splotła w warkocze, miała na sobie długą, białą, przewiązaną w pasie suknię. Czuł, że braknie mu tchu. Podszedł i odsunął drzwi na taras. Zimny powiew powietrza chlasnął go w twarz ze skutkiem otrzeźwiającym. Uśmiechnięta od ucha do ucha Panikha runęła mu w objęcia. Kiedy oplotła silne ramiona wokół jego szyi, nie mógł już dłużej wątpić w jej istnienie. Dał sobie pół sekundy na to, by tulić ją, po raz ostatni w życiu, a potem, chociaż bolało go to jak diabli, odsunął ją od siebie pod pretekstem zamknięcia drzwi na taras, z których płynął ostry przeciąg. Kiedy obejrzał się po chwili, z jej twarzy ulotniła się radość. Panikha stała, obejmując się własnymi rękami. - Domyśliłem się, że wrócisz - powiedział ochrypłym głosem. - Mam dla nas dobrą nowinę. - Nagle zauważyła kolekcję płóciennych toreb na łóżku. - Co robisz? - Muszę się stąd wynieść. Czując jej niepokój, musiał stoczyć walkę z sobą, żeby nie podejść i nie wziąć jej w objęcia. Ale i tak sytuacja dostatecznie go wykańczała. Jeśli jej dotknie choćby raz jeszcze, serce mu pęknie. - Byłem dziś na badaniach. Spędziłem całe popołudnie w szpitalu. Pobladła. - Jesteś chory? - Nie do końca. - Zaczął nerwowo spacerować po pokoju. Mijając komodę, wepchnął najniższą szufladę z powrotem. - Prawdę mówiąc, wręcz przeciwnie... Wygląda na to, że niektóre narządy w moim ciele uległy regeneracji. - Poklepał się po udzie. - Latami miałem artretyczne bóle w biodrze nadwerężonym uprawianiem sportu - czułem, że prędzej czy później skończy się to operacją. Dzisiejszy rentgen wykazał, że staw jest w doskonałym stanie. Ani śladu zmian artretycznych, zniknął stan zapalny. Biodro zdrowe, jak u osiemnastolatka. Kiedy otwarła usta w osłupieniu, zdecydował się wyrzucić z siebie wszystko do końca. - Nie ma śladu po piegach, które zarobiłem na słońcu przez ostatnie dwadzieścia lat. - Schylił się i podciągnął nogawkę. - Zero bólów w łydkach, które mi często dokuczają, i to pomimo przebiegnięcia rano trzynastu kilometrów w niecałe trzy kwadranse. Badania krwi wykazują cholesterol w normie, doskonały stan wątroby, idealny poziom żelaza i czerwonych krwinek. -

Popukał się w skronie. - Miałem już przepisane okulary - gazetę i kartę dań musiałem trzymać kilometr od nosa - ale są niepotrzebne. Nie uwierzysz - ale to dopiero początek. Wolał nie wdawać się już w brak kurzych łapek wokół oczu, fakt że siwizna ulotniła się z jego skroni i przestało go strzykać w kolanach. - Uważasz... uważasz, że to przeze mnie? - Wiem, że to twoja sprawka, bo cóż by to mogło być innego? Pokręciła z niedowierzaniem głową. - Nie rozumiem, dlaczego cię to nie cieszy? Wszystkie rasy, jak świat światem, szukały eliksiru młodości... - To nie jest naturalne. - Widział, że się żachnęła, ale nie był w stanie pohamować powodzi słów. - Jestem lekarzem, Panikho, i wiem, jak przebiega naturalny proces starzenia się człowieka i jak reaguje na uszkodzenia tkanek. To - machnął ręką w swoją stronę - nie jest normalne. - Wystąpiła regeneracja... - Ale czym się to skończy? Czy jak Benjamin Button będę się cofać w czasie aż do niemowlęctwa? - To niemożliwe. Byłam bardziej od ciebie wystawiona na działanie światłości, mimo to nie wróciłam do wczesnej młodości. - Dobrze, ale nawet założywszy, że do tego nie dojdzie - co na to powiedzą inni? - Nie żeby lista była specjalnie długa. - Kiedy moja matka zobaczy mnie w takim stanie, będzie mnie posądzać o operację plastyczną. Ale za dziesięć lat? Na razie ma dopiero siedemdziesiątkę, ale kiedy będzie mieć osiemdziesiąt czy dziewięćdziesiąt lat, zaświta jej w końcu, że jej synek ani myśli się starzeć. Czy może mam się wypiąć na mamę? - Znów zaczął krążyć po pokoju, przeczesując palcami włosy, które - gotów był przysiąc - stały się gęstsze. - Wywalono mnie dziś z roboty z powodu tego, co się ze mną działo, kiedy wyczyszczono mi pamięć. Przez ten tydzień, kiedy nie byłem z tobą, tak mi się pokićkało we łbie, że nie wiedziałem, czy jest noc, czy dzień. Uznali, że obluzowała mi się klepka, a ja przecież nie mogę im wytłumaczyć, co się stało. Odwrócił się plecami. - Rzecz w tym, że mam tylko to jedno ciało, ten jeden umysł... i tak dalej. Wy, wampiry, zaczęłyście grzebać w moim mózgu i mało mi nie wymówił służby - a skutki nie dały na siebie czekać. Znam tylko przyczyny... skutki są nieprzewidywalne. Nie mam pojęcia, co jest grane, a to mnie przeraża. I słusznie. Panikha przerzuciła gruby warkocz przez ramię i wygładziła nerwowo. - Prze... praszam. - Spuściła oczy skruszona. - To nie twoja wina, Panikho - jęknął, wznosząc ręce do nieba. - Nie chciałbym zwalać na ciebie winy za wszystko, ale... - Kiedy to jest moja wina. Ja jestem przyczyną tego wszystkiego. - Panikho... - Masz rację. - Zrobiła krok do tyłu, ładując się w szklane drzwi, przez które ją wpuścił. - Jestem groźna. Destruktywna.

Manny złapał za krzyż przez koszulę. Najchętniej wycofałby to wszystko, co powiedział, byle tylko ją uspokoić. - Posiadasz pewien dar, moja miła. - W końcu na jego klaczy zademonstrowała dobroczynne skutki krótkotrwałej ekspozycji na światłość. Na pewno będziesz mogła dzięki temu pomagać twoim krewnym i pobratymcom. Prawdę mówiąc, twoje umiejętności mogą przyćmić Jane. - Co ty nie powiesz? - Panikho... popatrz na mnie. - Kiedy w końcu podniosła oczy, zachciało mu się płakać. - Ja... Urwał. Prawda była taka, że ją kochał. Bezgranicznie. Na wieki. Ale jego miłość raczej nie służyła żadnemu z nich. Nigdy jej nie zapomni i nigdy nie będzie już z żadną inną. Wziął się na odwagę. - Chciałbym cię prosić o jedno. - Co takiego? - spytała z bólem. - Nie usuwaj mi wspomnień. Nie powiem nikomu o tobie ani twoich braciach - klnę się na moją matkę. Po prostu odejdź i zostaw to wszystko, jak było. Kiedy stracę rozum, zostanę całkiem z niczym. Panikha opuszczała rezydencję jak na skrzydłach. Jej brat zaraz po powrocie przed świtem podzielił się z nią wspaniałą wiadomością, po czym spędziła cały dzień w skowronkach, choć niecierpliwiło ją to, że czas się tak nieznośnie wlecze. Wreszcie jednak dotarła do Manuela. Wierzyć jej się nie chciało, że przed dziesięcioma minutami zaledwie jej serce wzbierało radością. Niestety, radość prysła za sprawą niepojętej postawy Manuela. Prawdę mówiąc, żadne z nich nie przewidziało komplikacji, jakie niosła za sobą jej... uzdrowicielska moc, czy jak to zwał. Jasne, że to wszystko musiało się odbić jakoś na Mannym. Kiedy patrzyła na Manny'ego, czuła, że napięcie między nimi osiągnęło nieznośne stężenie: był naprawdę szczerze przerażony myślą, co z niego zostanie po odjęciu wspomnień o niej z jego świadomości. Nic dziwnego. W końcu przez nią stracił swoją ukochaną pracę. Stanowiła zagrożenie dla jego ciała i umysłu. Na fatum, nigdy nie powinna go była spotkać. Właśnie dlatego zbliżenia z człowiekami były tak źle widziane. - Nie bój się - powiedziała łagodnie. - Nie uszkodzę ci umysłu. Już i tak dość wycierpiałeś przeze mnie. Kiedy odetchnął z ulgą, poczuła bolesny ucisk w gardle. Patrzył na nią przez chwilę. - Dziękuję.

Skłoniła głowę, a gdy ją podniosła, z zaskoczeniem spostrzegła, że jego piękne, mahoniowe oczy zwilgotniały. - Chcę cię pamiętać, Panikho... wszystko, co przeżyłem z tobą. - Wodził po jej twarzy głodnym, żałosnym spojrzeniem. - Twój smak i dotyk. Brzmienie twojego śmiechu... twojego oddechu. Czas, kiedy byliśmy blisko... - Głos mu się załamał i w końcu musiał odchrząknąć. - Te wspomnienia będą musiały mi wystarczyć do końca życia. Łzy wezbrały w jej oczach, spływając po policzkach. Serce stanęło jej w piersi. - Będzie mi ciebie brakowało, bambina. Każdego dnia, do końca życia. Kiedy wyciągnął do niej ręce, padła mu w objęcia. Siorbała w jego koszulę, tuląc go równie mocno, jak on ją. A potem jednocześnie odsunęli się od siebie, jakby pod dyktando jednego serca. Była skłonna uwierzyć, że dzielą z Manuelem wspólne serce. Oczywiście był w niej ktoś, kto chciał walczyć, protestować, przekonać Manuela do swoich racji, znaleźć inne rozwiązanie. Ale nie bardzo wiedziała, jakie. Niewiele więcej od niego wiedziała na temat przyszłości i potencjalnych skutków swojej ingerencji w jego życie. Nie było o czym gadać. Ten nagły, nieoczekiwany koniec był ciosem, którego nie uśmierzą słowa, ani nawet, obawiała się, czas. - Pójdę już - powiedziała, odwracając się. - Pozwól, że otworzę ci drzwi... Dematerializując się, uświadomiła sobie, że to były jego ostatnie słowa, jakie słyszy w życiu. Tak brzmiało ich pożegnanie. Manny patrzył w pustą przestrzeń, którą przed chwilą jeszcze zajmowała jego ukochana. Nie został po niej nawet ślad; zniknęła nagle, jakby ktoś wyłączył światło. Odeszła. W pierwszym odruchu miał ochotę wyjąć z szafy w przedpokoju kij bejsbolowy i rozchrzanić tę przeklętą chatę. Wytłuc lustra, szyby, talerze i resztę tego dziadostwa - a następnie wypirzyć przez balustradę tarasu nieliczne meble. Potem? Wsiąść w porsche i wyskoczyć na Autostradę Północną, rozpędzić wóz do stu pięćdziesięciu na godzinę i władować się w filar mostu, naturalnie z niezapiętym pasem. Skończyło się jednak tym, że usiadł na łóżku obok sportowych toreb i ukrył twarz w dłoniach. Nie był żadnym mięczakiem, który szlocha jakby kogoś pochowano. Nic z tych rzeczy. Po prostu siąpił na swoje nike'i. I to ma być facet. Miał jednak gdzieś, jak się prezentuje w oczach nieistniejącej widowni jego kawalerki. Lał na swoją dumę, swoje ego, swoją męskość. Olewał wszystko. Smutny, to mało powiedziane.

Był zdruzgotany stratą. Ten ból będzie mu towarzyszył do końca życia.

Rozdział 50 PANIKHA NIE WRÓCIŁA DO REZYDENCJI; nie miała ochoty nikogo z tamtejszych oglądać. Ani króla, który podarował jej wolność, jak się okazało bezużyteczną. Ani bliźniaka, który się za nią wstawiał. A już na pewno nie szczęśliwe, radosne pary wybrańców losu, rezydujące pod królewskim dachem. Zamiast więc teleportować się w kierunku północnym, zestaliła się nad rwącym korytem wody między wysokimi, oszklonymi budowlami śródmieścia. Tu, na dole, wiatr nie był tak porywisty, jak na tarasie; niósł w sobie cichy szept fal liżących skaliste brzegi Hudsonu. Dobiegający z dali pomruk samochodów wjeżdżających na półkoliste podjazdy mostu, by zniknąć po drugiej stronie rzeki, uprzytamniał głębię i rozległość doliny Hudsonu. W świecie człowieków była sama jak palec. Cóż, sama się prosiła. To była ta upragniona, z trudem wywalczona wolność. W Sanktuarium życie płynęło bez zmian, za to nie było przykrych niespodzianek. Mimo to, wolała swoje obecne nieszczęścia od dawnego marazmu w wieży z kości słoniowej Sanktuarium. Ach, Manuelu. - Halo, laluniu... Obejrzała się za siebie. Zmierzający w jej stronę samiec człowieków wyraźnie musiał wyjść zza filaru mostu. Machał do niej ręką, wydzielając fetor niezliczonych warstw sfermentowanego potu i brudu. Bez słowa pożegnania Panikha teleportowała się kawałek dalej. Nie musiała mu wymazywać pamięci, bo nie wyglądał, jakby miał pamiętać ich spotkanie, za to z pewnością niejeden raz halucynował naćpany. Patrząc na pobrużdżoną falami powierzchnię rzeki, daleka była od rzucania się w odmęty. Tym razem nie miała zamiaru targnąć się na swoje życie. Świat się nie kończył tak, jak za tamtym razem... zresztą takie zachowanie byłoby niegodnym tchórzostwem. Stała z założonymi rękami bez ruchu. Klepsydra czasu przesypywała się nieubłaganie, gwiazdozbiory przesuwały nad jej głową... W pierwszej chwili nie zareagowała na ckliwy odór, który dołączył do bukietu wyziewów miejskich, wilgotnego betonu gołej ziemi, ale po chwili pień jej mózgu wykrył niebezpieczeństwo. Instynktownie wykonała błyskawiczny zwrot w tamtą stronę. Mdląca woń anonsowała nieprzyjaciela. Reduktora. Puściła się biegiem przed siebie, czując we krwi agresję, która w niczym nie przypominała jednak bólu i gniewu na niepojęte wyroki losu odmawiające jej bycia z Manuelem. Bardziej niż nogi, w stronę, z której dobiegał zapach

niosły ją jej geny przesycone brutalnością i impulsem ochrony rasy. Zacisnęła rękę na sztylecie, z dziąseł wysunęły jej się kły. Nie była już samicą ani samcem, Wybranką ani siostrą czy córką, lecz śmiercionośną maszynąwojownikiem meandrującym pośród ulic wielkiego miasta.. Skręciła w kolejny zaułek i u samego wlotu natknęła się na parę reduktorów, których smród zwabił ją aż znad rzeki. Stali obok siebie, trzymając jeden z tych małych telefoników. Musieli być nowym narybkiem, bo byli niespokojni i mieli ciemne włosy. Nie zwrócili uwagi na jej nadejście, dzięki czemu miała czas podnieść z ziemi srebrny stalowy dysk z wytłoczonym przez środek paskiem. Spodobała jej się ta broń - nadawała się i do rzucania, i do blokowania ciosów. Po chwili podmuch wiatru rozwiał z szelestem fałdy jej sukni. Ten ruch musiał zwrócić ich uwagę, bo spojrzeli w końcu w jej stronę. Wyszarpnęli bagnety; na ich twarze wypłynął uśmiech, od którego krew się w niej zagotowała. Durne testosterony. Sądzili, że jako przedstawicielka płci pięknej, nie stanowi dla nich zagrożenia. Ruszyli bez pośpiechu w jej stronę, a ona patrzyła na to z rozbawieniem, szykując dla nich niespodziankę - ostatnią na tym świecie. - Co tu porabia samotnie nasza ślicznotka? - zagadnął większy. Szykuje się do poderżnięcia ci gardła tym, co trzyma za plecami. Następnie wyrwie ci obie nogi z tyłka - nie z musu, tylko żeby usłyszeć błogi trzask. A potem najbliższym kawałkiem złomu przebije twoją pierś, odsyłając cię na łono twego stwórcy, chyba że zostawi cię wijącego się w błocku. Nie tracąc sił na czcze gadanie, rozsunęła nogi i ugięła lekko w kolanach. Żaden z nieumarłych nie zwrócił uwagi na to, że przyjęła pozycję bojową; zadowoleni szli w jej stronę pusząc się jak pawie. Nie rozdzielili się nawet, żeby zajść ją z dwu stron. Gdyby jeden ją zagadał, drugi mógłby podejść bezpiecznie z tyłu. Stali jednak przed nią jak para cieląt i mogła z nimi zrobić, co tylko chciała. Postanowiła potraktować ich jako rozgrzewkę. Liczyła na to, że nadciągną ich koledzy, którzy wiedzą trochę więcej o tym, jak należy walczyć. Szykowała się niezła zabawa... Xkohr czuł, jak jego kompanów rozsadza energia. Kiedy szli sformowani w szyk ulicami Caldwell, otaczała ich aura naładowana wibrującą, dynamiczną agresją, jakiej nie czuli w kościach od dziesięciu lat. Trzeba przyznać, że przeprowadzka do Caldwell była najlepszym z dotychczasowych posunięć, nie tylko dlatego, że obaj z Dholorem poruchali sobie i popili ostro zeszłej nocy. Jego wojownicy byli jak wyklepane na nowo w kuźni sztylety - ich instynkt zabijania wrócił ze zdwojoną siłą, migocąc w sztucznym księżycowym świetle wielkiego miasta. Nic dziwnego, że w Starym

Kraju nie było żadnych nieumarłych, skoro Korporacja Reduktorów zogniskowała wszystkie swoje wysiłki... Nagle Xkohr zaczął rozglądać się, zwalniając kroku. Zapach unoszący się w powietrzu sprawił, że jego kły zaczęły się wydłużać, a energia żywiej krążyć w ciele. Nie musiał anonsować zmiany kierunku marszu. Jego kompani, podobnie jak on, wyczuli nadlatujący z wiatrem mdlący słodki odór. Kiedy skręcali za róg ulicy, marzyły mu się tuziny, setki nieumarłych. Chciał ociekać krwią wroga, pławić się w czarnym oleju napędowym ich bladych ciał. Gdy dotarli do wylotu zaułka, stanął nagle jak zamurowany. Nieoczekiwanie cofnął się w czasie o miesiące, lata i stulecia. Przeszłość, jak żywa, stanęła mu między oczami. Na środku zaułka samica w białej, rozwianej szacie walczyła z dwoma reduktorami. Kopiąc i boksując trzymała ich na odległość, wirowała przy tym i podskakiwała w tak szaleńczym tempie, że nie mogli za nią nadążyć i musiała na nich czekać. Była tak wyszkolona w sztukach walki, że bawiła się z nimi jak kot z myszą. Czuło się, że walczy raptem na pół gwizdka. W rzeczywistości była wytrawnym zabójcą, który czekał na sposobność, by zadać śmiertelny cios. Xkohr poznał ją natychmiast. - To jest przecież... - Urwał, bo zaschło mu w gardle. Szukał jej bezskutecznie od niepamiętnych czasów, po to, by wreszcie spotkać ją przypadkiem w jednym z setek miast za wielką wodą. To było fatum. Spotkanie naszykował dla nich los. Tu. I teraz. - To morderczyni mego ojca. - Wyszarpnął kosę z uprzęży. - Śmiała wystąpić przeciw mojej krwi... Ktoś chwycił go za rękę w pół gestu. - Nie tutaj. Gdyby to był ten mięczak Dholor, wyrwałby się, ale mitygował go Cypher. - Pojmamy ją i weźmiemy sobie na chatę. - Wojownik zarżał złowieszczo i lubieżnie. - Ulżyliście sobie we dwóch, teraz przyszła kolej na nas. Dopiero jak sobie użyjemy, będziesz mógł jej dać nauczkę za to, co zrobiła. Tego rodzaju logika, to był cały Cypher. I chociaż myśl o wykończeniu jej od ręki miała dla Xkohra wielki urok, czekał na tę okazję tak długo, że z przyjemnością będzie ją smakował kęs za kęsem. Tyle lat.

Trwało to tak długo, że stracił już nadzieję, że spotka zabójczynię swego rodzica i tylko w snach wciąż przeżywał od nowa wydarzenie, które awansowało go do nowej roli, czyniąc tym, kim był teraz. Dobra, postąpią z nią w sposób, który znalazłby aprobatę w oczach Khrviopija. Niech się samica pomęczy. Przypiął z powrotem kosę. Samica wzięła się już ostro za reduktorów. Nagle, bez ostrzeżenia rzuciła się do przodu, chwyciła jednego z nich wpół i robiąc ostre uniki przed jego młócącymi pięściami, rzuciła na ścianę budynku. To wszystko wydarzyło się tak szybko, że drugi reduktor, ewidentnie żółtodziób, nie zdążył swemu towarzyszowi przyjść w sukurs. Gdyby zresztą nawet był godnym przeciwnikiem dla samicy, i tak nie miałby szans. W tej samej dosłownie sekundzie, gdy zaatakowała jego kompana, wyciągnęła zza pleców dekiel od koła i poderżnęła mu gardło, tym samym raz na zawsze zniechęcając do walki. Trysnęła czarna maź, reduktor osunął się na kolana. Samica unieszkodliwiła przyciśniętego do ściany zabójcę, dając mu dwakroć w mordę, a potem raz w grdykę. Następnie uniosła go do góry i walnęła nim w swoje zgięte kolano. Kręgosłup pękł z głośnym trzaskiem, zabójca osunął się na ziemię. Teraz samica odwróciła się, by stawić czoło świadkom swoich wyczynów. Nie było w tym nic dziwnego, iż tak wytrawny wojownik zarejestrował obecność zaczajonych w mroku obserwatorów. Rozglądała się bacznie, ale na jej twarzy nie było lęku - bo czegóż miałaby się bać? Nie widziała ich twarzy, ale wyczuwała osobników swojej rasy: dopóki Xkohr nie wyjdzie z cienia, będzie nieświadoma niebezpieczeństwa. - Dobry wieczór, samico - odezwał się cicho w ciemnościach. - Kim jesteś? - zawołała. Teraz, zadecydował, robiąc krok w stronę smugi światła. - Mamy towarzystwo - szepnął nagle Dholor. Xkohr zatrzymał się, kierując wzrok w stronę siedmiu reduktorów, którzy wyłonili się na drugim końcu zaułka. Taa.... Bez wątpienia mieli towarzystwo. W retrospektywie Xkohr musiał przyznać, że udało mu się pojmać samicę wyłącznie dzięki przybyciu reduktorów. Nadciągający oddział nieumarłych przykuł jej wzrok - i uwagę. Zanim zdążyła się teleportować, Xkohr przypuścił atak. Choć serce waliło mu w piersi, zew zemsty wyostrzył jego koncentrację: rozpadł się na cząstki w chwili, gdy szykowała się, by stawić czoło przybyszom i po sekundzie zestalił się przy niej, zatrzaskując wokół jej nadgarstka żelazną bransoletę kajdanek. Gdy płonąc z wściekłości, odwróciła się w jego stronę, przypomniał sobie z lękiem, jak ongiś spopieliła jego rodzica. Uratował go strzał, który padł ze strony reduktorów.

Strzał nie był zbyt donośny, ale za to brzemienny w skutki: W chwili, gdy zamachnęła się na niego wolną ręką, noga ugięła się pod nią i samica runęła na ziemię, wyraźnie trafiona kulą w jakiś istotny organ. Xkohr skorzystał z tej chwili słabości, by ją sobie podporządkować. Gdyby zaprzepaścił tę okazję, trudno powiedzieć, czy by wyszedł cało z tej konfrontacji. Zatrzasnął drugą bransoletę kajdanek wokół jej wolnej ręki, a potem złapał warkocz i owinął ciasno wokół jej szyi, odcinając dostęp powietrza. W tej samej chwili jego wojownicy dobyli broni i rzucili się na wroga... Walczyła do upadłego. Była mężna. Nieustraszona. Była tylko samicą, lecz walecznością biła na łeb wszystkich samców. Dorównywała prawie siłą Xkohrowi, a to nie był jej jedyny atut. Nawet gdy była w kajdankach, nawet na krawędzi śmierci przez uduszenie, jej świetliste oczy świdrowały go wzrokiem, jakby chciała mu się dostać do mózgu i przejąć nad nim kontrolę. Ale on się jej nie dał. Kiedy w zaułku podniosła się bitewna wrzawa, patrzył w nieulękle oczy zabójczyni jego rodzica, coraz mocniej zaciskając warkocz wokół jej szyi. Walcząc o haust powietrza, wiła się konwulsyjnie, poruszając jak ryba ustami. Przybliżył ucho, by usłyszeć, co ma mu do powiedzenia. - ...dlaczego...? Gdy odsuwał się, nagle przestała się szamotać, a jej oszałamiające oczy wywróciły się do góry białkami. Słodka Pani Kronik, ta samica nie miała w ogóle pojęcia, kim on jest.

Rozdział 51 W ODCZUCIU VRHEDNEGO POKÓJ BILARDOWY W rezydencji miał wszystko, co potrzebne jest samcom do szczęścia w ich jaskini. Gigantyczny ekran plazmowy z panoramicznym dźwiękiem. Kanapy tak wywatowane, że można było na nich komfortowo uciąć komara, kominek, który dawał ciepło i nasączał pokój miłym zapachem żywicy. Bar, a w nim czego dusza zapragnie: drinki, koktajle, napoje gazowane, kawka, herbatka, piwko i te de. A na dodatek: stół bilardowy. Jedynym kontrowersyjnym obiektem była maszyna do popkornu: ten świeży nabytek był obiektem nieustannych walk między Rankohrem, który lubił się nią bawić, a Fritzem, który natychmiast próbował go wyręczyć. Tak czy siak, mieli sporo frajdy. Wiklinowe koszyczki napełniały się prażoną kukurydzą, a wtedy ten z tej dwójki, który miał aktualnie wolne ręce, rzucał się wyprodukować kolejną porcję. Czekając na swój strzał, Vrhedny kawałkiem niebieskiej kredy nacierał koniec kija bilardowego. Po drugiej stronie zielonego sukna Butch nachylał się, próbując zsynchronizować uderzenie z rytmem Aston Martin Musie Ricka Rossa. - Siedem w narożniku - oznajmił glina. - Znów ci się uda. - V odłożył kredę na bok, kręcąc ponuro głową, gdy po odgłosie stuknięcia rozległ się dźwięk toczącej się bili, a potem zderzających się kul. - Sukinsynu. Morda Butcha jaśniała triumfem. - Wybacz, ciapo, ale nic ci nie poradzę na to, że jestem po prostu dobry. Glina pociągnął lagavulinu i znowu zmierzył się do uderzenia, w szerokim, łobuzerskim uśmiechu odsłaniając ukruszoną jedynkę. V nie spuszczał z niego oczu. Po wielu wspólnie spędzonych godzinach rozstali się skrępowani, biorąc osobno prysznic. Na szczęście jednak ciepła kąpiel zresetowała obu i kiedy spotkali się znowu w kuchni Bunkra, zachowywali się jak gdyby nigdy nic. I tak już zostało. Naturalnie V często nachodziła ochota spytać Butcha, czy tamto naprawdę nic między nimi nie zmieniło. Często - czyli średnio raz na pięć minut. Czuł się, jakby walczyli ramię w ramię i obaj teraz przechodzili rekonwalescencję, wylizując się z ran i siniaków. Zamiast wyznań musiał się jednak zadowolić widokiem gliny który mu dawał popalić przy zielonym suknie. - Koniec gry - oznajmił Butch, gdy ósma bila zatoczyła koło wokół otworu, do którego uprzejmie zgodziła się w końcu wpaść. - Znowu wygrałeś.

- Zgadza się. - Butch uniósł swoją szklankę z uśmiechem. - Masz ochotę na rewanż? - A jak myślisz? Zapach roztopionego masła i wściekła kanonada pękającej kukurydzy zaanonsowały przybycie Rankohra - chyba że to był Fritz? Nie, jednak Hollywood obsługiwał maszynę w towarzystwie swojej Mary. V przechylił się do tyłu; w tej pozycji przez otwarte drzwi i cały holi miał widok na starego kamerdynera, który w asyście psańców nakrywał w jadalni do przedświtku. - Jezu, Rankohr znów igra z ogniem - powiedział Butch, wyjmując spod stołu kule. - Daję Fritzowi trzydzieści sekund na... O, już idzie. - Będę udawał, że mnie tu nie ma. V chlapnął sobie grey goose'a. - Ja też. Udając zaabsorbowanie, zaczęli układać kule. Fritz mknął już w ich stronę przez holi, jak pocisk naprowadzany termicznie. Nadszedł Rankohr z koszyczkiem chrupkich delicji. - To mu nie zaszkodzi. Staruszek potrzebuje trochę ruchu. Co tam słychać, Fritz? Obaj z Butchem w odpowiedzi puścili oko do Hollywooda. Nadciągnął Mordh z postawionym irokezem, prowadząc pod odzianą w sobole futro rękę Ehlenę. Sukinsyn był jak zwykle ubrany jak na Syberię, i jak zawsze opierał się na lasce, ale uśmiech sparzonego samca nie schodził mu z twarzy, a jego krwiczka też jaśniała u jego boku. - Czołem - rzucił na wstępie. Odpowiedział mu życzliwy pomruk. Właśnie pojawił się Z z Bellą i Nallą, a za nim Furiath z Cormią, którzy właśnie byli w odwiedzinach w rezydencji. Ghrom z Beth pewnie zasiedzieli się jeszcze w gabinecie, nad papierzyskami, albo próbowali spławić George’a u szczytu schodów, żeby mieć trochę czasu „tylko dla siebie”. Kiedy John i Xhex zeszli na dół z Blastherem i Saxtonem, do kompletu brakowało tylko Khilla i Tohrtura, którzy prawdopodobnie zasiedzieli się na siłowni, i przebywającej w Azylu Marissy. No i jeszcze jego Jane, która w klinice rozpakowywała opatrunki i lekarstwa wyczerpane pamiętnej nocy. No i, naturalnie, jego bliźniaczki, która zapewne migdaliła się teraz z cholernym doktorkiem. Z nadciągnięciem każdej nowej osoby zgiełk gęstniał i przybierał na sile. Nalewano sobie drinki, przekazywano dziecko z rąk do rąk, zajadano popkornem. Rankohr z Fritzem otwierali kolejne paczki kukurydzy. Ktoś zmieniał w kółko kanały telewizyjne - pewnie Mordh, który zawsze musiał

szukać czegoś jeszcze lepszego. Ktoś przerzucał pogrzebaczem drewno w buzującym kominku. - I jak? Nadal dobrze się czujesz? - spytał półgłosem Butch. V zatuszował zaskoczenie, sięgając do kieszeni po skręta. Glina mówił na tyle cicho, że nikt ich nie mógł usłyszeć, i całe szczęście. V co prawda próbował skończyć z tłamszeniem wszystkiego w sobie, ale to, do czego posunęli się z Butchem, wolał zachować dla siebie. To miało zostać tylko między nimi. - Bardzo w pytę - mruknął, pstrykając zapalniczką i zaciągając się dymem. Przeniósł wzrok na piwne oczy swojego kumpla. - A... ty? - Ja... też. - Spoko. - Spoko. Ej, jeśli tak dalej pójdzie, zrobi doktorat z relacji interpersonalnych. Butch zastukał w stół bilardowy i zaczął się przymierzać do pierwszego strzału w nowej rundzie. V nadal pławił się w świadomości świeżo odkrytego talentu do obcowania z bliźnimi. Właśnie niósł do ust przysadzistą szklankę goose, gdy jego wzrok padł na zdobione odrzwia pokoju bilardowego. Jane zajrzała do środka niepewnie, a jej biały kitel rozsunął się lekko, kiedy przechyliła się w bok - zapewne szukając wzrokiem swego brońca. Kiedy ich oczy spotkały się, uśmiechnęła się najpierw leciutko, a potem na całą szerokość twarzy. W pierwszym odruchu chciał skryć swój uśmiech za szklanką goose, zaraz jednak się zmitygował. Obowiązywały nowe reguły. Uśmiechnijżesz się dupku, skarcił się. Jane pomachała mu z powściągliwym wyrazem twarzy, który zwykła przybierać w miejscach publicznych, i odwróciła się, zmierzając do barku, żeby sobie coś nalać. - Miej się na baczności, glino - mruknął V odstawiając szklankę i opierając swój kij o stół. Czując się jak nastolatek, ścisnął w zębach skręta. I wziął się za upychanie koszulki w skórzane spodnie. Przygładził przelotnie włosy, osiągając tym samym stan... podwyższonej gotowości. Zaszedł z tyłu Jane pogrążoną w rozmowie z Mary. Odwróciła się nerwowo, zaskoczona jego nieoczekiwanym nadejściem. - O, cześć, V... Jak tam... Vrhedny podszedł do niej jeszcze bliżej i objął ją w talii. Tuląc ją do siebie zaborczo, powoli wygiął do tyłu, aż wczepiła się w jego ramiona, a włosy opadły jej w dół. Westchnęła głęboko. - Tęskniłem za tobą - powiedział zgodnie z prawdą. A potem zaczął ją całować do upadłego, wsuwając jej język do ust i gładząc jedną ręką po biodrze...

Niejasno zdawał sobie sprawę z tego, że w bilardowym zapadła głucha cisza i każdy, kto żyw, gapił się na nich dwoje. Miał to gdzieś. Robił to, co mu się żywnie podoba. Niech się wstydzi ten, kto widzi - choćby na przykład pies króla, jako że właśnie z hollu wkroczył Ghrom w towarzystwie Beth. Kiedy Vrhedny powoli przywrócił swą krwiczkę do pionu, rozległy się gwizdy i pohukiwania, a ktoś zaczął sypać popkornem, jakby to było konfetti. - To mi się właśnie podoba - huknął Hollywood, wyrzucając w powietrze kolejną garść prażynek. Vrhedny odchrząknął głośno. - Słuchajcie, słuchajcie wszyscy. Jezu, zaraz wszyscy zaczną się na nich gapić. Ale on zawziął się w sobie i nie da dyla. - Chcę zaprosić wszystkich na naszą ceremonię ślubną. Rytualną powiedział głośno i dobitnie, przyciskając do siebie speszoną, zarumienioną Jane. - Mam nadzieję, że nie zabraknie nikogo i, tego... no... To wszystko. Zebrani oniemieli. A potem Chrom puścił obrożę George’a i zaczął klaskać. Mocno i powoli. - Najwyższy czas. Bracia z krwiczkami i reszta domowników poszła w ślad króla, a potem wojownicy odśpiewali pieśń tak gromko, że mało dach nie uniósł się nad rezydencją. V zerknął na Jane, która pojaśniała. Naprawdę, rozświetliła się od wewnątrz. - Pewnie powinienem cię najpierw spytać o zgodę - mruknął. - Ależ skąd. - Pocałowała go. - To doskonały pomysł. Vrhedny zaczął się śmiać. Rany, co za cudowna odmiana. Już nigdy nie wróci do dawnego ścisku półdupków. Miał wokół siebie braci, jego krwiczka była szczęśliwa i... nie przepadał za popkornem we włosach, ale da się to jakoś wytrzymać. Po chwili Fritz wniósł kieliszki do szampana i teraz oprócz popkornu zaczęły strzelać również korki, a gwar przybrał jeszcze na sile. - Od szampana zawsze mi stoi - szepnął do ucha Jane, gdy ktoś wcisnął mu kielich w dłoń w rękawiczce. - Naprawdę? Zsunął dłoń po jej biodrze, a potem niżej, przyciskając do nagłej erekcji. - Czy miałaś już okazję poznać łazienkę w hallu? - Wydaje mi się, że już ktoś nas sobie przedsta... Vrhedny! Przestał ją szczypać ustami po szyi, ale nadal ocierał się o nią kroczem. Było to trochę nieprzyzwoite, ale inne pary też się czasami podobnie zachowywały. - Słucham? - spytał z żartobliwą powagą, a nie doczekawszy się odpowiedzi, warcząc zaczął ssać jej wargę. - O ile jeszcze pamiętasz, rozmawialiśmy o łazience. Pomyślałem, że może mógłbym wam pomóc

odświeżyć znajomość. Nie wiem czy wiesz, ale blat od umywalki straszliwie stęsknił się za tobą. - A ty spisujesz się przy umywalkach wyśmienicie. V drasnął ją kłem po szyi. - Nie inaczej. Kiedy kutas mu zaczął pulsować, ujął swoją samicę za rękę. Stary zegar w rogu pokoju zaczął bić, wydając z siebie cztery spiżowe uderzenia. V odsunął się lekko od Jane, by sprawdzić godzinę na zegarku raczej niepotrzebnie, bo zegar spisywał się bez zarzutu od ponad dwustu lat. Czwarta rano? Gdzie, u diabła, podziewa się Panikha? W pierwszej chwili targnął nim impuls, by udać się do Commodore i ściągnąć siostrę do rezydencji, ale potem przypomniał sobie, że do świtu, mimo wszystko, została jeszcze godzina. A wziąwszy pod uwagę to, co mieli zaraz wyczyniać z Jane za zamkniętymi drzwiami, nie mógł mieć za złe bliźniaczce tego, że chciała wykorzystać każdą chwilę ze swoim samcem, choć wolał sobie nie wyobrażać, co tam robią. - Coś się stało? - zaniepokoiła się Jane. Pora wykonać raz powzięty plan. - Jeszcze nic, ale stanie się, kiedy wreszcie dotrzemy do umywalki. Numerek w kiblu zajął im trzy kwadranse. Kiedy wyszli, wszyscy ciągle jeszcze byli w bilardowym. Muzyka łomotała na fuli; I’m not a Humań Being Lii Wayne'a odbijało się echem od sklepienia hallu. Psańce kręciły się, roznosząc na srebrnych tacach różne fikuśne gówienka, a wokół sypiącego wicami Rankohra utworzył się rechocący krąg. Przez chwilę czuł się jak za starych, dobrych czasów. Ale nigdzie pośród tłumu nie mógł wyłowić swojej siostry. Nikt też nie zbliżył się z wiadomością, że poszła do pokoju gościnnego, w którym rezydowała. - Zaraz wracam - rzucił do Jane. Cmoknął przelotnie krwiczkę, po czym wymknął się z imprezy, przebiegł przez foyer i wpadł do pustej jadalni. Okrążając wokół zastawiony stół, przy którym nie było jeszcze żadnych biesiadników, wyjął komórkę z kieszeni i wybrał numer aparatu, który od niego dostała. Panikha nie odebrała. Spróbował jeszcze raz. Bez skutku. Trzeci raz? Znowu nic. Klnąc, wybrał numer Manella. Skręcało go na myśl, co doktorkowi przerywa - zapewne zaciągnęli kotary i stracili rachubę czasu. Komórka mogła wplątać się w piernaty, stwierdził niechętnie. Drnyń... drrryń... drrryń... - Odbieraj, dziadu... - Halo? Głos Manella miał grobowe brzmienie.

- Gdzie moja siostra? - Niestety, ton doktorka raczej wykluczał, że u niego w łóżku. Przeciągające się milczenie też nie wróżyło dobrze. - Nie wiem. Nie ma jej tu już od paru godzin. - Godzin? - Co się tutaj dzieje? - Rany Boskie! - V rozłączył się z chirurgiem i zaczął wydzwaniać do Panikhi. Odwrócił się za siebie, patrząc przez hall na drzwi do sieni. Stalowe żaluzje chroniące wnętrze rezydencji przed promieniami słońca zaczęły się opuszczać z cichym terkotem. Panikho, wracaj natychmiast do domu. Natychmiast. Do domu. Delikatny dotyk Jane przywrócił go do rzeczywistości. - Wszystko w porządku? W pierwszej chwili chciał się wykręcić, relacjonując za Rankohrem numer Steve-O w koziołkującym toi-toiu. Jednak zdecydował się być z Jane szczery. - Panikha mogła... zaginąć. - Gdy Jane, wstrzymawszy oddech, wyciągnęła w jego stronę drugą rękę, w pierwszym odruchu chciał odskoczyć, ale zaparł się mocno nogami w perski dywan. - Zostawiła Manella... - parę godzin temu - ...parę godzin temu i teraz pozostaje mi się tylko modlić się do mojej znienawidzonej matki, żebym ujrzał mą siostrę w drzwiach rezydencji. Jane nie próbowała nawet nic powiedzieć, tylko ustawiła się tak, żeby też mieć widok na drzwi do sieni. Czekali teraz razem. Wziął ją za rękę i poczuł wielką ulgę, że nie jest sam w tej chwili, gdy z bilardowego dochodzi ostry czad... a jego siostry jak nie ma, tak nie ma. Tam, w zaciszu jadalni, dopadła go nagła wizja Panikhi pędzącej dziko na czarnym koniu. Krucze włosy powiewały za nią, jak grzywa jej wierzchowca, na którym gnała... Bóg wie dokąd. Co mógł symbolizować ten widok? Czy może wyrażał tylko jego życzenia, by wreszcie stała się wolną samicą? Świt zastał ich dwadzieścia dwie minuty później wpatrzonych z Jane w drzwi, które się nie otwarły. Manny chodził z nerwów po ścianach. W pierwszej chwili chciał wyjść z domu zaraz po zniknięciu Panikhi, ale nagle zeszło z niego powietrze i w efekcie spędził całą noc, gapiąc się przed siebie. Czuł się wydrążony wewnętrznie. Z beznadziei nie miał nawet sił się ruszyć.

Kiedy zadzwoniła komórka, na chwilę ożył. Numer zastrzeżony. To musiała być ona. Jego umysł był tak zaabsorbowany odtwarzaniem w kółko tego, co jej powiedział, że chwilę trwało, zanim otrzeźwiał. Jego oracja, gdy ją wygłaszał, wydawała mu się niezwykle mądra, racjonalna i błyskotliwa... do chwili, gdy zorientował się, że jego przyszłość jawi mu się jako wielka, posępna, czarna dziura. Kiedy odbierał telefon, przez myśl mu nie przeszło, że może usłyszeć na linii męski głos. A tym bardziej głos jej brata. A już na pewno nie głos brata osłupiały na wiadomość, że Panikhi nie ma u niego. Krążył w kółko po pokoju, gapiąc się na telefon i modląc, żeby zadzwonił jeszcze raz, żeby ten przeklęty rzęch odezwał się głosem Panikhi, komunikując mu, że nic jej nie jest. Albo głosem jej brata. Kogokolwiek. Jak o niego chodzi, Al Roker mógł zadzwonić z wiadomością, że nic jej nie jest. Ale, niestety, świt nadciągnął za wcześnie, a jego telefon milczał za długo. Jak żałosny palant wszedł do spisu ostatnich połączeń i próbował oddzwonić pod zastrzeżony. Gdy w odpowiedzi usłyszał tylko buczenie, miał ochotę pieprznąć komórką, ale to by nic nie dało. Najbardziej dowalała mu bezsilność. Nosiło go, żeby wyjść i... znaleźć Panikhę, jeśli zgubiła drogę. Albo zabrać ją z powrotem do domu, jeśli błąkała się gdzieś sama. Albo... Komórka odezwała się wreszcie. Numer zastrzeżony. - Jezu, Panikho, ale mi na... - To ja. Manny zacisnął powieki. W głosie jej brata brzmiała rozpacz. - Gdzie jest? - Nie wiemy. Z miejsca, w którym jesteśmy, nie możemy nic zdziałać. Jesteśmy tu zapuszkowani. - Koleś sapnął, jakby wypuszczał kłęby dymu. - Co się, u diabła, wydarzyło przed jej odejściem? Myślałem, że spędzi u ciebie całą noc. Nie ma sprawy, jeśliście się ze sobą... ten... tego... tylko czemu zostawiła cię tak szybko? - Powiedziałem jej, że nie możemy być z sobą. - Co ty sobie, durniu, wyobrażasz? Gdyby to nie był słoneczny dzionek, już by stał na progu Manny'ego, by mu nakopać w jego makaroniarski zadek. - Myślałem, że się ucieszysz. - Czym niby? Tym, że złamałeś mojej siostrze serce? Sram ze szczęścia. Kolejny głośny wydech palacza. - Ona się w tobie kocha, gnojku. Oniemiał, ale zaraz włączyła mu się kataryna: - Zrozum, my...

Już się rozkręcał, żeby opowiedzieć o wynikach swoich badań i o tym, jak go to walnęło, tym bardziej że na dłuższą metę nie sposób przewidzieć konsekwencji... Ale w ciągu tych paru godzin nieobecności Panikhi, dotarło do niego, że wszystko to prawda, ale w gruncie rzeczy oszukiwał się... Spektakularna przemiana w nim polegała przede wszystkim na tym, że się zakochał. W kobiecie, w samicy - co za różnica. Owszem, maczały w tym palce jakieś siły pozaludzkie, których do końca nie obczajał, i te pe, i te de. Ale naprawdę chodziło o to, że się straszliwie zakochał, przez co w ogóle nie poznawał siebie. I tego się właśnie przestraszył. Z tchórzostwa zaprzepaścił swoją szansę. Ale przebudził się w ostatniej chwili. - My się kochamy - oznajmił twardo. Kurwa, dlaczego jej tego nie powiedział? Czemu jej nie przytulił? Nie zatrzymał? - Powtarzam: co ty sobie, durniu, wyobrażasz? - Dobre pytanie. - Uspokój się, kurwa! - Dobra, zrobię co w mojej mocy. Mogę poruszać się w świetle dziennym i zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby ją znaleźć. Wszystko - Straszliwy niepokój dał mu kopa. Ruszył po kluczyki. - Skoro nie jest z tobą, to gdzie może być? Myślałeś o tym całym... Sanktuarium? - Cormia z Furiathem sprawdzali już. Nie ma jej tam. - A... - Wolał o tym nawet nie myśleć. - A ci wasi wrogowie? Gdzie ich można znaleźć w ciągu dnia? Pojadę tam. Z drugiego końca linii dobiegło go przekleństwo, a potem pstryknięcie i głośny wdech, jakby koleś zapalał kolejnego papierosa. - Za dużo palisz - wyrwało mu się mimo woli. - Wampirów rak się nie ima. - Naprawdę? - No. A teraz słuchaj: Korporacja Reduktorów nie jest związana z żadnym konkretnym miejscem. Reduktorzy w niewielkich grupkach wkręcają się między człowieków, wiec trudno jest ich wykryć tak, żeby nie narobić szumu. Ale jest pewien sposób... Musisz przeszukać śródmiejskie zaułki w okolicach nabrzeży. Mogła się natknąć na reduktorów - rozglądaj się za śladami walki. Po wszystkim zostaje czarna maź, podobna do oleju silnikowego. Poczujesz też słodki odór - kombinację padliny z zasypką dla niemowląt. Trudno pomylić go z czymś innym. Zacznijmy od tego. - Muszę mieć możliwość połączenia się z tobą. Potrzebuję numer twojej komórki. - Prześlę ci SMS-em. Masz pistolet, czy co tam? - Mam, mam. - Manny wyjmował już z szafy czterdziestkę. Był mieszkańcem wielkiego miasta i wolał być przygotowany na najgorsze. Miał licencję na broń. Od dwudziestu lat.

- Mam nadzieję, że coś poważniejszego od dziewiątki. - Zgadłeś. - Weź nóż z nierdzewnym ostrzem. Może być potrzebny. - OK. - Zaszedł do kuchni i wybrał największy, najostrzejszy z noży. Coś jeszcze? - Miotacz ognia. Nunczaku. Gwiazdki szuriken. Uzi. Mogę tak w nieskończoność. Gdybyż tylko dysponował podobnym arsenałem... - Odbiję ją, wampirze. Zapamiętaj moje słowa - odbiję ją. - Złapał portfel i ruszył w stronę drzwi, gdy nagle lęk zatrzymał go w pół kroku. - Ilu ich jest? Waszych wrogów? - Nieprzebrane szeregi. - Płci męskiej? - Przedtem tak - padła odpowiedź z ociąganiem. - Przed indukcją byli samcami człowieków. Manny nagle warknął. Ciekawe, nigdy nie wydawał z siebie podobnych dźwięków. - Nie denerwuj się, poradzi sobie z nimi - powiedział brat głuchym głosem. - Jest dobrym wojownikiem. - Nie to miałem na myśli. - Oczy go nagle zapiekły. - Jest dziewicą. - Jeszcze? - spytał ostrożnie kolo. - Tak. Czułem, że nie mam prawa jej... tego pozbawić. Chryste, na samą myśl, że mogliby ją skrzywdzić... Nie umiał nawet w głowie skończyć tego zdania. Pora wziąć się w garść. Wyszedł z mieszkania i wezwał windę. Czekając, uświadomił sobie, że na drugim końcu linii dość dawno zapadła cisza. - Halo? Jesteś tam jeszcze? - Tak - odparł bliźniak łamiącym się głosem. - Jestem. Nie rozłączyli się, gdy Manny wsiadł do windy i nacisnął -1. Przez całą drogę w dół, do garażu, nie zamienili z sobą ani słowa. - Są impotentami - wydusił z siebie wampir w chwili, gdy Manny wsiadał do swojego porsche. - Nie staje im. Prawdę mówiąc, Mannyemu nie poprawiło to zbytnio humoru, a sądząc z tonu jego rozmówcy, tamtemu też. - Będę dzwonić. - Czekam.

Rozdział 52 ODZYSKAWSZY PRZYTOMNOŚĆ, PANIKHA NIE OTWIERAŁA OCZU, aby nie zdradzić się, że wie, co się wokół niej dzieje. Próbowała zorientować się w swojej sytuacji: Stała na rozstawionych nogach, opierając się o wilgotną ścianę. Ręce miała zakute w kajdanki, a kostki nóg oplecione sznurami. Głowa opadała jej na pierś nienaturalnie. Odetchnęła głębiej, czując woń stęchłego klepiska. Z lewej słyszała głosy samców. Donderujące, niskie głosy, w których pobrzmiewało podniecenie łowców, którym wpadł w sieci cenny zwierz. Czyli ona. W miarę, jak wracała do siebie, docierało do niej coraz wyraźniej, co ją lada chwila czeka. Starała się nie myśleć o Manuelu... o tym, jak prymitywne samce, kiedy się do niej dobiorą, przed zabiciem zbezczeszczą ją na sto sposobów, pozbawiając tego, co mu się słusznie należało... Jednak nie mogła myśleć o nim. Wspomnienia o Manuelu były czarną dziurą, która mogła ją wessać, demobilizując. Bezpieczniej było penetrować pamięć i próbować dopasować twarze ciemięzców do wizji oglądanych w misach w Sanktuarium. O co im szło? Dlaczego samiec ze zdeformowaną wargą pałał do niej aż taką nienawiścią? - Nie myśl, że nie wiem, że jesteś przytomna - głos z cudzoziemskim akcentem szepnął jej do ucha. - Poznaję po oddechu. Uchyliła powieki, podnosząc nieznacznie głowę i jej wzrok spoczął na wojowniku. Tak jak ona, stał w cieniu, więc widziała go tylko jak przez mgłę. Nagle głosy samców umilkły i poczuła na sobie liczne spojrzenia. Tak musi czuć się zwierzę, kiedy wpadnie w sidła. - Przykro mi, że nie poznajesz mnie, samico. - Przysunął do swojej twarzy ogarek. - Odkąd poznaliśmy się, myślałem o tobie noc w noc. Przez dwie setki lat. Wytężyła wzrok. Czarne włosy, okrutne, ciemnoniebieskie oczy i zajęcza warga, z którą musiał przyjść na świat. Nagle przeszłość ożyła w jej pamięci. Mała wioska na skraju lesistego parowu, gdzie... zabiła swojego ojca. To musiał być jeden z żołdaków Krhviopija. Podobnie jak jego towarzysze. Polowali na nią od stuleci i będą chcieli się z nią zabawić, nim ją położą trupem w odwecie za śmierć ich wodza. - Przypomnij sobie dobrze. - Jesteś wojem Krhviopija. - Ciepło, ciepło - szczeknął, przybliżając swoją twarz do jej twarzy. - Ale musisz zgadywać dalej.

Zmarszczyła brwi, a on zaczął krążyć przed nią gorączkowo, oblewając sobie woskiem dłoń, w której kurczowo trzymał świecę. Kiedy wreszcie przystanął przed nią, był opanowany, choć kosztowało go to sporo. - Jestem jego synem. Synem. Pozbawiłaś mnie ojca... - Niemożliwe. - ... krzywdząc bezpra... Co? - Nie mogłam cię tak skrzywdzić, bo nie jesteś jego synem. Kiedy jej słowa dotarły do niego, na twarz dowódcy wypłynęła mordercza wściekłość. Drżącą dłonią dał jej w twarz tak, że gwiazdy jej stanęły przed oczami. Kiedy ochłonęła nieco, spojrzała mu prosto w oczy. Miała już dość tego wszystkiego: bezpodstawnej uzurpacji samca, jego kompanów oblizujących się na jej widok i ich ignorancji, która mogła być dla niej opłakana w skutkach. - Krhviopij spłodził jednego, jedynego syna... - zaczęła, wytrzymując spojrzenie swego prześladowcy. - Wiem, wiem - Vrhednego, wojownika Bractwa Czarnego Sztyletu. Śmiech samca poniósł się złowieszczym echem. - Krążą opowieści o jego zboczeniach... - Mój brat nie jest żadnym zboczeńcem! Nagle poniosły ją nerwy i znowu wrócił gniew, który kazał jej tamtej nocy zabić ojca: Vrhedny był krwią z jej krwi i jej wybawcą. Nie pozwoli na szarganie jego imienia, choćby miała to przypłacić życiem. Nagła erupcja energii w jej ciele zalała piwnicę powodzią białego światła. Przepalone kajdanki opadły ze szczękiem na klepisko. Samiec odskoczył od niej, przyjmując pozycję bojową, a jego kamraci dobyli broni. Ona jednak nie planowała ich atakować - przynajmniej w sensie cielesnym. - Słuchajcie moich słów - rzekła dobitnie. - Mą rodzicielką jest Pani Kronik, a ja przybywam z Sanktuarium Wybranek, więc gdy powiadam, że Krhviopij, mój ojciec, spłodził jednego, jedynego syna, musicie dać mi wiarę. - Łżesz - wycharczał samiec. - A ty... ty nie możesz być córką Mateczki rasy wampirów, gdyż jej jedyne młode to... Panikha uniosła świetliste ręce do góry. - Jestem jej córką, a jeśli temu zaprzeczasz, czynisz to na swą zgubę. Krew odpłynęła z twarzy samca. Siły ważyły się: z jednej strony ziemski oręż wycelowany w stronę samicy, z drugiej - jej ręce rozjarzone wskutek słusznego gniewu. Wreszcie przywódca żołdaków zsunął stopy i wyprostował nogi w kolanach. Ręce opadły mu po bokach. - To być nie może - wystękał. - To nieprawda... Biedny dureń.

- Jestem prawowitą córką Krhviopija i Pani Kronik - oznajmiła, zadzierając hardo podbródek. - Zatem zabiłam mojego, a nie twojego ojca. Zrobiła krok do przodu i dała mu z rozmachem w twarz. - Masz, za to, żeś znieważył mego brata. Policzek samicy odrzucił głowę Xkohra z takim impetem, że aż wygiął się w łuk, modląc się, by mu nie odpadła. Krew buchnęła mu z ust. Zaprawdę, gniew i śmiałość tej samicy były imponujące. Dorównywała mu niemal wzrostem i patrzyła mu prosto w oczy, zaciskając pięści, jakby szykowała się do ataku na niego i jego oddział. To nie była zwyczajna samica, poznawał to nie tylko po tym, jak przepaliła kajdany. Prawdę mówiąc, gdy mierzył się z nią spojrzeniem, oczy samicy przypominały mu jego ojca. Z jej twarzy, ciała, emanowała ta sama niezłomność. Niezłomność ducha. Był pewien, że gdyby rzucili się na nią gromadnie, do ostatniego tchu walczyłaby zawzięcie z każdym z nich. Nawet policzek wymierzyła jak wojownik, a nie jak damulka. Ale... - Był moim ojcem. Tak mi powiedział. - Był kłamcą - odparła, nie mrugnąwszy powieką. Wciąż stała z zadartym podbródkiem, patrząc mu dumnie w oczy. - Widziałam w misach jasnowidzenia jego niezliczone córki z nieprawego łoża. Ale syna miał tylko jednego - mojego bliźniaka. Xkohr nie był przygotowany na przyjęcie tej wiadomości na oczach swoich podwładnych. Zerknął na nich. Nawet Dholor zjeżył się, a na wszystkich twarzach malowała się żądza krwi. Jedno skinienie jego głowy i rzuciliby się na nią, nawet gdyby ich miała spopielić. - Zostawcie nas samych - zakomenderował. Cypher, jak to on, od razu podniósł protest. - Pozwól nam przytrzymać ją, gdy... - Zostawcie nas. Żaden nawet nie drgnął. - Zostawcie nas! - ryknął wreszcie. Dopiero teraz zaczęli pośpiesznie znikać na schodach prowadzących na górę, do zaciemnionego domu. Potem trzasnęły drzwi. Przez sklepienie piwnicy słyszał, jak krążą w kółko, niczym zwierzęta w klatce. Skoncentrował się z powrotem na samicy. Spojrzał na nią przeciągle. - Szukałem cię przez stulecia. - Do niedawna nie było mnie na ziemi. Teraz, kiedy zostali sam na sam, nie okazywała żadnej uniżoności. Gdy zaglądał jej w twarz, czuł jakby drgnął lodowiec w jego sercu. - Dlaczego... dlaczego go zabiłaś? - spytał bez ogródek. Samica zamrugała oczami, jakby wahała się odsłonić swoją słabość.

- Ponieważ dręczył mojego brata. Torturował go. Musiał za to zapłacić. Czyżby w krążących pośród wojowników opowieściach było ziarno prawdy? Od niepamiętnych czasów szeptano, iż Krhviopij kazał swego rodzonego syna przykuć do ziemi, pokryć tatuażem i... wykastrować. Wieść niosła, że nie udało mu się to do końca, gdyż Vrhedny cudownym sposobem przepalił krępujące go więzy i zniknął w mroku nocy, nim go do cna okaleczono. Xkohr powiódł wzrokiem po spalonych kajdankach, które spadły z nadgarstków samicy. Ręce Xkohra nigdy w życiu nie rozbłysły płomieniem. - Mówił mi, że powiła mnie samica, do której chadzał się dokrwić. Że ona... że nie chciała mnie, bo... - Dotknął zdeformowanej wargi, nie kończąc zdania. - Zabrał mnie od niej i uczył walczyć u swego boku. Niejasno zdawał sobie sprawę, że głos mu ochrypł, ale nie dbał o to. Czuł się, jakby zajrzawszy w zwierciadło, zamiast własnego oblicza napotkał obcą twarz. - Mówił mi, że jestem jego synem - i traktował mnie jak syna. Po jego śmierci przejąłem dowództwo, jak przystało na syna. Samica mierzyła go długo wzrokiem, wreszcie pokiwała ze współczuciem głową. - A ja powiadam ci, że cię oszukał. Spójrz w moje oczy i wysłuchaj prawdy, którą powinieneś był znać od niepamiętnych lat. - Jej głos opadł do szeptu. - Wiem aż za dobrze, co znaczy być oszukiwanym w kwestii swego pochodzenia. Rozumiem twój ból. Niczym na niego nie zasłużyłeś. Błagam cię jednak, byś się powstrzymał przed bezpodstawną pomsthą, gdyż będzie cię kosztować życie. Jeśli nie uda mi się ciebie zabić, mój brat dopadnie cię wraz z braćmi, a wtedy będziesz żebrał o rychłą śmierć. Xkohr sięgnął do pamięci i odnalazł w niej fakt, którego, mimo usilnych starań, nie mógł z niej wyprzeć: Choć nie pamiętał suki, która wydała go na świat, wielokrotnie opowiadano mu, jak go kazała zabrać od siebie, bo jego twarzyczka wzbudziła jej wstręt. Cierpiał straszliwie z powodu swojego odrzucenia a Krhviopij go akceptował - wygląd zewnętrzny dla niego nigdy nie miał najmniejszego znaczenia. Cenił za to cechy, którymi Xkohr był hojnie obdarzony: szybkość, wytrwałość, zręczność, siłę i niezłomną zawziętość. Xkohr zawsze sądził, że te cechy odziedziczył po swoim ojcu. - Dał mi imię - usłyszał własny, płaczliwy głos. - Moja matka odmówiła mi nawet imienia. Dopiero Krłwiopij nazwał mnie Xkohrem. - Tak mi przykro. Najdziwniejsze w tym wszystkim było to, że jej wierzył. Jeszcze przed chwilą gotowa walczyć zażarcie, teraz zdawała się zasmucona. Xkohr odsunął się od niej i zaczął krążyć po pomieszczeniu.

Kim jest, skoro nie jest synem Krhviopija? Czy nadal należy mu się dowództwo? Czy jego wojownicy zechcą teraz iść za nim w bój? - Gdy patrzę w przyszłość, widzę ciemność - powiedział zduszonym głosem. - To uczucie też nie jest mi obce. Przystanął, patrząc na samicę. Splotła niedbale ręce na piersi. Nie patrzyła na niego, tylko na przeciwległą ścianę. W jej twarzy czytał tę samą pustkę, jaką znajdował we własnym sercu. - Nie mam żadnych rachunków do wyrównania z tobą. Wymierzyłaś sprawiedliwość memu... - urwał i poprawił się - Krhviopijowi, z ważnych pobudek osobistych. W gruncie rzeczy kierowała nimi ta sama lojalność wobec własnej krwi i pragnienie zemsty. Przecież dlatego jej szukał. Skłoniła mu się krótko, po żołniersku, jako wyraz szacunku dla jego szybkiej kapitulacji i dla oczyszczenia atmosfery. - Czy mogę zatem już odejść? - Tak, ale na zewnątrz jest dzień. Zapewniam, że jesteś pośród nas bezpieczna - dodał, widząc, jak rozgląda się niepewnie po piętrowych pryczach, na których jego kompani chętnie by z nią baraszkowali. - Jestem dowódcą... - A w każdym razie nim był. - Spędzimy dzień na górze, by nikt cię nie niepokoił. Na stole znajdziesz jadło i napitek. Xkohr troszczył się o jej dziewiczą skromność i pełny żołądek nie tylko dlatego, że była Wybranką. Po prostu czuł do niej szacunek: Kto, jak kto, ale on rozumiał czym jest potrzeba pomszczenia zniewagi wobec członka rodziny. A Krhviopij trwale okaleczył jej brata. - Gdy noc zapadnie, wyprowadzimy się stąd z zawiązanymi oczami, bo nikt nie może wiedzieć, gdzie jest nasza kwatera. Ale do tego czasu włos ci z głowy nie spadnie. Podszedł do jedynej pryczy, która nie była piętrowa. Czując się trochę jak baba, wygładził szorstki koc. Z braku poduszki, położył pod głowę stertę własnych wypranych koszul. - To moje łoże - możesz na nim wypocząć. Gdyby ktoś nastawał na twoje bezpieczeństwo lub cnotę - po obu stronach łóżka na podłodze znajdziesz broń. Ale nie bój się, dotrwasz cało i zdrowo do zachodu słońca. Nie mógł złożyć przysięgi na swój honor, bo był wyzuty z honoru. Nie oglądając się za siebie, ruszył po schodach. - Jak się nazywasz? - spytała. - Jeszcze tego nie wiesz, Wybranko? - Nie wszystko muszę wiedzieć. Położył dłoń na chropawej balustradzie. - Ja też. Dobrego dnia, Wybranko. Wchodząc po schodach, czuł się, jakby mu przybyło sto lat, odkąd znosił ciepłe, bezwładne ciało samicy na dół.

Otwierając solidne, drewniane drzwi, nie wiedział, co go czeka. Teraz, kiedy wiedzieli już, kim jest, a raczej nie jest, mogli namówić się na boku i zbuntować przeciwko jego przywództwu. Teraz stali wszyscy ustawieni w podkowę zamykaną przez Dholora i Cyphera. W rękach trzymali broń, na twarzach mieli marsowy grymas... wyglądali, jakby czekali, co powie. Zamknął drzwi i oparł się o nie plecami. Nie był tchórzem i nie zamierzał salwować się ucieczką, wypierać ze świadomości rewelacji samicy ani owijać przed kompanami w bawełnę najświeższych nowin. - Samica nie kłamie. Nie jestem jednej krwi z tym, którego uważałem za mego rodzica. I co wy na to? Nie wymienili między sobą ani słowa, ani nawet spojrzenia. Nie było w nich cienia wahania. Padli jak jeden mąż na kolana, chyląc przed nim czoła. - Czekamy na twe rozkazy - rzekł Dholor w imieniu swych kompanów. Słysząc te słowa, Xkohr musiał odchrząknąć kilka razy, nim przemówił w Starym Języku. - Zaiste mam zaszczyt wieść do boju wojów tak wiernych i śmiałych. - To nie pamięci twego ojca służyliśmy przez te lata, lecz twym rozkazom. - Dholor ośmielił się podnieść oczy. Poparli go chóralną wrzawą, która znaczyła więcej niż jakiekolwiek przysięgi składane kwiecistym językiem. A potem jeden po drugim wbili w podłogę u jego stóp sztylety, na znak, że nadal, niezmiennie, oddają się pod jego rozkazy. Chętnie by na tym poprzestał, ale chciał im wyjawić swe dalekosiężne plany i uzyskać na nie zgodę. - Mam plany wykraczające poza walkę z wrogiem, niezależnie od Bractwa - powiedział cicho, aby samica na dole nie mogła go posłyszeć. Odkrycie moich ambicji jest równoznaczne z wyrokiem śmierci. Rozumiecie, co mam na myśli? - Chcesz być królem - wyszeptał któryś. - Tak. - Zajrzał w oczy każdemu po kolei. - Chcę być królem. Żaden z nich nie umknął wzrokiem ani nie powstał z klęczek. Byli jak jedno, muskularne, groźne, gotowe iść w śmiertelny bój ciało. - Jeśli któryś z was ma coś przeciwko temu, niech powie teraz i odejdzie z zapadnięciem zmroku, aby pod karą śmierci nigdy do nas nie powrócić. Nikt nie drgnął, tylko Dholor z powrotem opuścił głowę. - To mi się podoba - skwitował Xkohr. - A co z samicą? - rzucił Cypher z mrocznym uśmiechem na twarzy. - Mowy nie ma. - Pokręcił głową Xkohr. - Niczym nie zasłużyła, by ją karać. Samiec uniósł wymownie brwi. - Przeciwnie, chciałem ją nagrodzić.

- Na Boga, nie zachowuj się wiecznie jak jaki Lhingamonh. Nie pozwalam jej tknąć. Jest Wybranką. - To wzbudziło ich zainteresowanie, ale nie zamierzał się więcej nad tym rozwodzić. Zaczynał mieć ich wszystkich wyżej uszu. - Dzisiaj będziemy spać na górze. - Co, u diabła? - Cypher zerwał się na równe nogi, a za nim cała reszta. Skoro jest nietykalna, może bezpiecznie spać ze mną i z moimi druhami. Czemu więc... - Bo tak. Aby pokazać, że nie rzuca słów na wiatr, siadł na progu, opierając się plecami o drzwi. Swoim samcom zawierzyłby swe życie na polu bitwy, ale w piwnicy przebywała piękna, dorodna samica, a oni, jeden w drugiego, byli bandą tęgich, chutliwych jebaków. Mimo że był wyrzutkiem, nie był do końca wyzuty z czci i wiary, a samica, choćby za swój dobry uczynek, zasłużyła na jego ochronę - czy jej potrzebowała, czy nie. Zabijając Krhviopija, w gruncie rzeczy oddała Xkohrowi przysługę, wyręczając go w sprzątnięciu z tego świata nędznego starego kłamczucha.

Rozdział 53 MANNY JECHAŁ Z DŁOŃMI KURCZOWO ZACIŚNIĘTYMI NA KIEROWNICY, penetrując wzrokiem okolice. Gdy skręcił w prawo, nagle jego oczom ukazał się widok odpowiadający toczka w toczkę opisom Vrhednego. Nareszcie. Spędził, lekko licząc, trzy godziny na metodycznym przeczesywaniu przecznicy za przecznicą, po to, by wreszcie tu trafić. To było to, czego szukał: o dziesiątej rano słońce sączące się spomiędzy zabudowy oświetlało lepką, oleistą maź rozsmarowaną na chodniku, ceglanym murze, oknach pokrytych siatką i kontenerze na śmieci. Wrzucił luz i wcisnął hamulec. Otworzył drzwi i cofnął się ze wstrętem. - Ja pierdolę... Nieopisany smród walnął go w nozdrza, wyłączając na chwilę władze umysłowe. Mimo to poznał go nieomylnie. Tak cuchnął koleś w czapce Soxów tamtej nocy, gdy Manny hurtowo operował wampiry. Wyrwał komórkę i wybrał supertajny numer Vrhednego. Bliźniak odebrał już po pierwszym sygnale. - Mam. Dokładnie to, o czym mówiłeś. Jezu, ale sztynk. Tak Zgadza się. Kapuję. Zaraz znów zadzwonię. Kiedy rozłączył się, zaczęła mu odbijać szajba na mysi o krwawej jatce, w której Panikha zapewne brała udział. Wziął się jednak w garść, by odnaleźć coś, cokolwiek, co wyjaśniłoby mu, co się tutaj działo... - Manny? - Jezu Chryste! - Odwrócił się gwałtownie, łapiąc za krzyż - a może za serce, które mu mało nie wyskoczyło z piersi. - Jane? Zjawa jego byłej szefowej urazówki zmaterializowała się przed nim. - Cześć. O, rany, słońce, przeraził się, co świadczyło o tym, jak daleko w jego życiu zaszły pewne zmiany. - Uważaj, jest już jasno! - Nic mi nie będzie. - Poklepała go po ramieniu. - Chcę ci pomóc. V powiedział mi, gdzie cię znaleźć. Ścisnął krótko jej rękę. - Cholernie się cieszę, że cię widzę. Jane odwzajemniła energicznie uścisk. - Znajdziemy ją. Masz na to moje słowo. Tak, ale w jakim stanie? Ramię w ramię zaczęli przeczesywać zaułek, którego spore partie były pogrążone w cieniu. Chwała Bogu, był wciąż wczesny poranek i mało kto

zapuszczał się w te okolice miasta. Manny nie był w kontaktowym nastroju, zwłaszcza nie miał ochoty na spotkanie gliniarzy. Przez następne pół godziny przeszukali z Jane każdy centymetr kwadratowy zaułka, nie znajdując jednak niczego poza świadectwami zgubnego nałogu narkotykowego, furą śmieci i paroma prezerwatywami, których Manny brzydziłby się wziąć do ręki nawet w rękawiczce. - Nic, ale to, kurwa, nic - mruknął zrozpaczony. Znaczyło to jednak tyle, że siądzie znów za kierownicę i będzie szukał dalej, badał każdą piędź śródmieścia, łudząc się... Nagły warkot od strony kontenera przerwało mu wątek. - Coś tu stuka - zawołał, przyklękając. Znając ich szczęście, pewnie przerwą szczurowi śniadanie. - To chyba jest... komórka - wystękał, obmacując palcami ziemię. - Mam! Rzeczywiście, udało mu się wyciągnąć komórkę, która była przełączona na tryb wibracji. Niestety, dzwoniący został przełączony na pocztę głosową na sekundę przed tym, nim Manny odebrał. - Jezu, cała jest umazana tym jakimś czarnym gównem. - Z obrzydzeniem otarł dłoń o krawędź kontenera. - Niestety, dostęp jest zablokowany hasłem. - Musimy ją przekazać V - on potrafi złamać każdą blokadę. Manny wstał, posyłając jej wymowne spojrzenie. - Wątpię, czy jestem u was mile widzianym gościem. - Wyciągnął rękę z komórką w jej stronę. - Trzymaj. Ja jadę się rozejrzeć po okolicy. Prawdę mówiąc, zjeździł już całe śródmieście. - Nie wolisz się dowiedzieć najpierw z pierwszej ręki, co jest grane? - Jasne, że tak, ale... - A jeśli V coś znajdzie, nie wolałbyś się tym zająć w stosownym ekwipunku? - Kurczę, tak, ale... - Dlatego proponuję, żebyś najpierw coś zrobił, a dopiero potem przepraszał. - Widząc jego zdumienie, wzruszyła ramionami. - Tę taktykę stosowałam latami w szpitalu w stosunku do ciebie. Manny zacisnął mocniej dłoń na aparacie. - Jesteś pewna? - Odwiozę nas do rezydencji, a gdyby ktoś miał jakieś wąty, pogadam z nim. Proponuję też przystanąć na moment pod twoim domem, żebyś mógł z sobą wziąć wszystko, co może ci być potrzebne, gdybyś został z nami dłużej. Pokręcił niepewnie głową. - Jeśli nie wróci... - Zabraniam ci nawet tak myśleć. - Spojrzała mu w oczy ze śmiertelną powagą. - Kiedy wróci do domu, choćby to było nieprędko, będziesz tam na nią czekał. V mówił mi, ze wyleciałeś z pracy. - Panikha powiedziała mu o tym. Później pogadamy na ten temat.

- Nie ma o czym rozmawiać. Rada nadzorcza szpitala praktycznie żąda ode mnie złożenia wymówienia. Jane przełknęła głośno. - O Boże, Manny. - Prawdę mówiąc, guzik mnie to obchodzi - usłyszał z zaskoczeniem własny głos. - Liczy się tylko jedno - żeby wróciła. - To na co jeszcze czekamy? - Skinęła głową w stronę samochodu. Racja. Pędem puścili się do wozu. Zapięli pasy i ruszyli z Jane za kierownicą. W drodze do Commodore porządkował priorytety. Już raz zawalił sprawę ze swoją kobietą, ale to się więcej nie powtórzy. Gdy Jane zaparkowała na dziko przed wysokościowcem, pogalopował do foyer, wskoczył do windy i wjechał na swoje piętro. Zwijając się jak w ukropie, złapał laptop, ładowarkę do komórki... Sejf! Dopadł szafy w sypialni, otwarł małe drzwiczki w środku. Skoncentrował się, po czym bez wahania wyjął metrykę urodzenia, siedem tysięcy dolarów gotówką, dwa złote zegarki Piageta i paszport. Podniósł jedną z poniewierających się toreb i wsypał w nią zawartość, dorzucając laptop i ładowarkę. Do bagażu dołożył dwie torby żeglarskie z garścią ciuchów i wybiegł z mieszkania. Czekając na windę, uświadomił sobie, że wypisał się z dotychczasowego życia na dobre. Bez względu na to, czy będą z Panikhą, czy nie, nie wróci tutaj przez co rozumiał nie tylko swoją kawalerkę. Gdy po raz drugi przekazywał klucze Jane, czuł, że porusza się jak pijany we mgle: nie miał pojęcia, dokąd go niesie i było mu z tym całkiem fajnie. Wrzucił swoje manele do bagażnika i na tylne siedzenie. - Jedźmy. Niecałe pół godziny później Manny znowu wjeżdżał w mglistą krainę góry wampirów. Patrząc na pokiereszowaną komórkę, modlił się do Boga, by ten symboliczny pomost między nim a Panikhą rzucił ich z powrotem w swoje objęcia i dał mu szansę odzyskać to, czym pogardził. - Ale... chata po byku. - Przed nimi, z tej dziwnej mgły, wyłaniała się spiętrzona góra głazów, wielka jak Mount Rushmore. A może jakieś mauzoleum... - Bractwo przykłada wielką wagę do zagadnień bezpieczeństwa. - Jane zatrzymała wóz przed schodami godnymi gotyckiej katedry. - Albo ktoś ma chody w kamieniołomach. Wysiedli z samochodu; w drodze do bagażnika Manny rozejrzał się po okolicy. Okalający dziedziniec, naszpikowany kamerami mur miał ładnych parę metrów wysokości i był zwieńczony zasiekami. Sama rezydencja była wielkim,

paruskrzydłowym dworzyszczem, które miało chyba ze trzy piętra. Budynek miał w sobie coś z warowni: pancerne żaluzje w oknach, drzwi wejściowe, które mógłby staranować najwyżej czołg. Na dziedzińcu stało sporo samochodów, z których kilka w innych okolicznościach podnieciłoby z pewnością Manny’ego, stał też nieporównanie mniejszy budynek zbudowany z takich samych głazów jak dwór. Fontanna na środku dziedzińca o tej porze roku była nieczynna, mógł sobie jednak wyobrazić bez trudu jej łagodny szmer. - Chodźmy. - Jane otwarła bagażnik i wyjęła jedną z toreb doktora. - Pozwól, że jednak ja. - Wyjął jej z ręki torbę i wyciągnął z tylnego siedzenia resztę. - Panie przodem. Jeszcze z samochodu zadzwoniła do swojego faceta, więc liczył na to, że ziomkowie Panikhi nie ustrzelą go na progu. Ale... głowy by nie dał. Na szczęście, mało go teraz obchodziły jego własne losy. Nacisnęła dzwonek przy bramie wejściowej. Szczęknął zamek i znalazł się w sieni bez okien, która miała w sobie coś z wytwornej, luksusowej celi więziennej - wyłożonej rzeźbioną boazerią i spryskanej cytrynowym odświeżaczem. Nie było szans wydostania się stąd, dopóki komuś nie spodoba się ich wypuścić. - To my. Właśnie... - zwróciła się Jane do kamery. Następne drzwi otwarły się natychmiast i Manny zamrugał oczami z wrażenia. Przestronny hall po drugiej stronie drzwi zaskoczył go olśniewającą feerią barw, kontrastujących drastycznie z masywną, ponurą elewacją budynku. Święci Pańscy do wystroju tego wnętrza ściągnięto chyba każdy możliwy odcień marmuru i ozdobnych kamieni, a do tego pewnie z tonę kryształów i złoceń. Kiedy przestąpił próg, jego oczom ukazał się wysoko nad głową pokryty freskami plafon i imponujące schody, przy których schody z Przeminęło z wiatrem wyglądały jak drabina na stryszek. Ledwie drzwi zamknęły się za Mannym i Jane, brat Panikhi wyszedł do nich z Red Soxem z bocznych drzwi, przez które Manny podejrzał stół bilardowy. Wampir z zaaferowaną miną podciągał sobie skórzane gacie, trzymając w kiach skręta. Stanął przed Mannym, mierząc go wzrokiem. Przez chwilę w powietrzu zawisła groźba, czy aby zaraz nie będzie po Mannym. Jednak wampir wyciągnął rękę w stronę doktora. Racja - komórka. Manny cisnął torby na podłogę i wyciągnął BlackBerry’ego z kieszeni płaszcza. - Proszę... bardzo. Wampir wziął od niego telefon, nie zaszczyciwszy go nawet spojrzeniem, przełożył do drugiej dłoni i wyciągnął z powrotem rękę do doktora. Prosty, ale jakże wymowny gest.

Manny ścisnął mu grabę w milczeniu. Obustronny szacun i już. O czym tu więcej gadać? - Telefon - przypomniał Manny, wtedy zwolnili uścisk. Dobranie się do wnętrza komórki zajęło Vrhednemu ćwierć sekundy. - Niezły jesteś w te klocki - przyznał Manny. - Pożyczyłem jej ten telefon. Dzwoniłem do niej, co godzinę GPS wysiadł, dlatego nie mogłem ci podać miejsca, w którym go znalazłeś. Manny potarł w znużeniu twarz. - Kurczę nic więcej tam nie było. Przeczesaliśmy z Jane cały zaułek, a przedtem krążyłem po śródmieściu przez wiele godzin. Co teraz? - Musimy czekać. Póki jest jasno, nie mamy nic innego do roboty, ale po zachodzie słońca Bractwo niezwłocznie ruszy z odwetem. Znajdziemy ją, nie bój nic. - Gwoli jasności: idę z wami. Bliźniak Panikhi zaczął kręcić głową, ale Manny nie dał mu dojść do słowa. - Wybacz, wiem, że to twoja siostra, ale dla mnie jest moją kobietą i dlatego nie dam się spławić. - Sranie w banie - włączył się drugi koleś, zdejmując czapkę bejsbolową i przygładzając włosy. Manny zamarł, nie rejestrując ani słowa z tego, co tamten chrzanił. Ta twarz... kurde bele, ta twarz. Ta cholerna, pieprzona twarz. Owszem, znał ją, ale bynajmniej nie z kościoła. - Coś ze mną nie tak? - zaniepokoił się Red Sox, nerwowo patrząc po sobie. Manny miał niejasną świadomość, że brat Panikhi przygląda mu się bacznie, a Jane wygląda na zaniepokojoną, ale za nic nie mógł oderwać wzroku od tamtego. Studiował piwne oczy, usta, podbródek próbując znaleźć jakiś szczegół, który odbiegałby od całości.... coś, co zburzyłoby narastającą w nim pewność. Różnił się tylko troszkę nos, ale dlatego, że był złamany co najmniej raz. Struktura kości była identyczna. Nie znali się ani ze szpitala, ani nawet z katedry Świętego Patryka, choć dałby głowę, że widywał tego mężczyznę... samca... wampira, czy jak go zwał, w kościele. - Co mu odbiło? - mruknął Butch do Vrhednego. Zamiast odpowiedzi Manny schylił się i zaczął trzepać swoje bagaże. Gdzie to mógł włożyć? Na pewno gdzieś to miał, bo los tak naszykował wszystkie elementy puzzle'a, że nie mógł przeoczyć najważniejszego. O, proszę, jest. Kiedy się wyprostował, ręce drżały mu tak, że podpórka klekotała o tył ramki. Głos mu odjęło, więc tylko odwrócił zdjęcie twarzą do zebranych.

Z czarno-białej fotografii patrzył na nich sobowtór Butcha. - To mój ojciec - wydusił wreszcie z siebie. Twarz Butcha przeszła z kpiącej konsternacji w skrajne osłupienie. Jemu też zaczęły trząść się ręce, kiedy wziął w nie z pietyzmem starą fotografię. Nie próbował nawet polemizować. Podobieństwo było zbyt uderzające. - Niezłe jaja - skwitował brat Panikhi, wypuszczając z płuc obłok aromatycznego dymu. Trafna uwaga. Manny zerknął na Jane, a potem na kolesia, który z dużym prawdopodobieństwem był jego przyrodnim bratem. - Poznajesz go? Butch pokręcił odmownie głową. - Czy ludzie i wampiry mogą... - zaczął Manny, zwracając się do bliźniaka Panikhi. - No. - Czy może jesteś... - zwrócił się, gapiąc w twarz o niepokojąco dobrze mu znanych rysach. Kurwa, jak by to ująć? - Mieszańcem? - podchwycił Butch. - Jestem. Moja matka była rasy ludzkiej. - O, żesz kurwa - wyszeptał Manny.

Rozdział 54 GDY BUTCH WZIĄŁ DO RĘKI FOTOGRAFIĘ MĘŻCZYZNY wyglądającego jak jego wierna kopia, jego myśli znienacka podryfowały w stronę żółtych znaków drogowych. Znaków ostrzegających przed oblodzeniem mostu, osypującym się zboczem, czy zmniejszeniem dozwolonej szybkości z powodu robót drogowych. Znaków z sylwetką skaczącego jelenia lub wielką czarną strzałą wskazującą na lewo albo na prawo. Teraz, stojąc jak wryty na środku hallu, dałby wiele za jakieś ostrzeżenie, że jego życie wpada w poślizg i może wylecieć na zakręcie. Ale wypadki, z natury rzeczy, są nieprzewidywalne. Oderwał wzrok od fotografii i spojrzał w oczy chirurga człowieków. Ciemnobrązowe, w odcieniu starego, dobrego portwajnu. Ale ich kształt... Rany, jak mógł wcześniej tego nie zauważyć? - Jesteś pewien, że to twój stary? - palnęło mu się mimo woli. Niestety, nim doktorek potaknął, sam sobie odpowiedział na to pytanie. - Kto... jak... - Kurczę, mógłby być niezłym reporterem. Gdyby jeszcze dodał gdzie i jak, wzięto by go za Andersona Coopera. Faktem było, że odkąd sparzył się z Marissą i przeszedł przez przemianę, wreszcie odnalazł się w życiu. W świecie ludzkim zawsze był na bakier z wszystkimi, prowadząc równoległą egzystencję, która nie miała żadnych punktów stycznych z życiem jego matki, sióstr i braci. Nie mówiąc o ojcu. Czy też facecie, do którego nauczono go mówić: tato. Sądził, że teraz, kiedy znalazł wreszcie swoje prawdziwe miejsce w świecie u boku swej najdroższej, zintegrował w pełni swoją przeszłość, pogodziwszy się z bolesnymi wspomnieniami. Tymczasem wszystko miało się znów wywrócić do góry nogami. - Nazywał się Robert Bluff- powiedział ze smutkiem Manella - Był chirurgiem w nowojorskim Columbia Presbyterian, gdzie moja matka była pielęgniarką... - Moja mama też była pielęgniarką. - Nagle zaschło mu w ustach. - Ale nie w tym szpitalu. - Nosiło go po całych Stanach. Przez jakiś czas mieszkał w Bostonie. Zapadła długa cisza, w trakcie której Butch mierzył się z trudną myślą, że jego matka niekoniecznie była potulną, wierną żoną. - Napijecie się czegoś? - wtrącił V. - Lag... - Lagavulin... - odparli chóralnie, po czym umilkli speszeni. - Takiej właśnie odpowiedzi się spodziewałem. - Vrhedny wzniósł oczy do nieba i ruszył do barku w bilardowym.

- W gruncie rzeczy go nie znałem - wyjaśnił Manello. - Widziałem go... bodaj raz? Prawdę mówiąc, niewiele pamiętam. V z gracją stewardesy wyniósł do hallu tacę ze szkłem. Butch z Manellą golnęli zgodnie. Chirurg pokręcił głową. - Przyznam szczerze, że nigdy nie przepadałem za tym świństwem, dopóki... - Dopóki co? - Dopóki nie zaczęliście mi grzebać w mózgu. Dawniej wolałem Jacka Danielsa. Ale od zeszłego roku coś mi się poprzestawiało. Butch potaknął, choć po prawdzie słuchał ich jednym uchem. Rany, nie mógł oczu oderwać od foty. Po chwili dotarło do niego, że w gruncie rzeczy czuje ulgę. Regresing genetyczny wykazał, że był spokrewniony z Ghromem, nigdy się jednak nie dowiedział, ani też go nie ciekawiło, jak. Teraz odpowiedź miał przed oczyma. Kurczę, całkiem jakby był chory i ktoś wreszcie zdiagnozował jego chorobę. Dolega panu Bękartitis bastardoma. To wszystko składało się sensownie do kupy. Zawsze czuł, że ojciec go nienawidzi, a to by wyjaśniało wiele. Choć trudno mu było sobie wyobrazić, by jego pobożna, purytańska matka mogła zbłądzić, ze zdjęcia wynikało, że zdarzyło jej się to przynajmniej raz. W pierwszym odruchu chciał natychmiast udać się do matki, żądając wyjaśnień. Jednak ta próba była z góry skazana na niepowodzenie. Wskutek starczej demencji była mieszkanką własnego, wyimaginowanego świata i z trudem poznawała syna podczas odwiedzin - dlatego mimo wszystko jeszcze u niej bywał. Sióstr i braci nie miał za bardzo jak spytać. Kiedy wypadł z ich orbity, postawili na nim krechę, zresztą, mało prawdopodobne, żeby wiedzieli na ten temat więcej niż on. - On żyje jeszcze? - Prawdę mówiąc, nie wiem. Zawsze sądziłem, że leży na cmentarzu Pine Grove. Ale teraz już nie dałbym głowy. - Mogę to sprawdzić - zaoferował V. Butch i Manny spojrzeli na niego z niedowierzaniem. - Jeśli chcecie, znajdę go, bez względu na to, czy przebywa w świecie człowieków, czy wampirów. - Kogo znajdziesz? Gromki bas niósł się echem z ponad ich głów. Spojrzeli w górę. U szczytu schodów stał Ghrom z George'em przy nodze. Pomimo oczu skrytych za ciemnymi szkłami, nastrój króla był czytelny dla wszystkich. Ghrom był wpierdolony na maksa. Trudno było jednak odgadnąć, czy powodem wkurwienia króla była obecność człowieka w hallu, czy coś innego - faktem było, że miał teraz fuli kłopotów.

Odpowiedź wziął na siebie Vrhedny, co było dobrym rozwiązaniem w sytuacji, gdy Butch zapomniał języka w gębie, a Manello takoż. - Wygląda na to, że nasz zdolny chirurg może być twoim krewniakiem, mój panie. Manello skulił się w sobie. Łeb odpada, pomyślał Butch. Jak na jeden dzień trochę za dużo atrakcji. Widząc, jak potężny wampir z czarnymi włosami do pasa rusza w dół prowadzony przez płowego retrievera, Manny potarł skronie. Sukinsyn wyglądał, jakby był właścicielem tej budy, a fakt zwracania się do niego per „mój panie” tylko potwierdzał tę teorię. - Jesteś pewien, że się nie przesłyszałem, V? - spytał samiec. - Absolutnie. A więc kolejna sprawa wyjaśniona, jako że Manny też się podejrzewał, że ma coś nie tak z uszami. - To jest nasz król - oznajmił Vrhedny. - Ghrom syn Ghroma. A to Manello. Doktor Manny Manello. O ile wiem, nigdy nie byliście sobie oficjalnie przedstawieni. - To ty jesteś tym ukochanym Panikhi? Nie da się ukryć. - Tak, to ja - odparł Manny bez wahania. Z groźnie wygiętych warg króla wydobyło się coś pomiędzy basowym rżeniem a zduszonym przekleństwem. - I co pozwala ci sądzić, że łączą nas więzy krwi? V odchrząknął i wszedł im w słowo. - Istnieje uderzające podobieństwo pomiędzy Butchem a ojcem Manny’ego. Prawdę mówiąc, glina wygląda jak skóra zdjęta z taty doktora. Brwi króla zniknęły za ciemnymi szkłami, zaraz jednak wyskoczyły nad ramki. - Jak wiadomo, nie mam jak tego sprawdzić. A więc był ślepy. To wyjaśniałoby obecność psa. - Moglibyśmy go poddać regresingowi genetycznemu - zaproponował Vrhedny. - Niezły pomysł - poparł Butch. - Jestem za. - Zaraz, zaraz, przecież to może skończyć się zejściem śmiertelnym zmitygowała ich Jane. - Czy mogę prosić o chwilę spokoju? - Manny pojednawczo uniósł dłonie. - Genetyczny co? - Mowa o procesie, w którym mogę podglądnąć, ile masz naszej krwi w żyłach - wyjaśnił Vrhedny, wypuszczając kłąb dymu. - A przy okazji mogę kipnąć? - Cholera, fakt, że Jane zaczęła gwałtownie potakiwać, bynajmniej nie poprawił mu humoru.

- Tylko tak możemy mieć pewność. W przypadku mieszańców nie wystarczy zbadanie krwi pod mikroskopem. Tym wszystkim rządzą inne prawa. Manny powiódł wzrokiem po zgromadzonych: po królu Vrhednym, Jane i kolesiu, który mógł być jego przyrodnim bratem. Czyżby to właśnie tak cholernie rajcowało go w Panice? Ledwie ją ujrzał, poczuł, jak budzi się w nim jakaś uśpiona część. To mogłoby wyjaśniać również jego niespożyty temperament w łóżku. Przez całe życie zastanawiał się, kim był jego stary i skąd pochodził. Wyglądało na to, że właśnie znalazł odpowiedź. Jednak widząc ich wzrok skupiony na sobie, przypomniał sobie, jak w zeszłym tygodniu udał się do szpitala o rzekomym poranku, który okazał się wieczorem. Do tego jeszcze tajemnicze oddziaływanie Panikhi wywołujące w jego ciele zmiany. - Wiecie co? Wydaje mi się, że nic mi nie brakuje. Gdy Jane skinęła głową, jakby na znak poparcia, był już pewien, że jest na dobrym tropie. Poza tym, szkoda tyle śliny na sprawy pomniejszej wagi. - Panikha w końcu wróci do nas - zaczął. - Nie mam zamiaru ryzykować, zanim jej nie zobaczę - nawet kosztem bycia outsiderem w waszym świecie. Wiem, kim był mój ojciec, i patrzę teraz na jego wykapany obraz, który stoi przede mną. Na razie nie trzeba mi niczego więcej - o ile Panikha nie uzna inaczej. Jezu... mama, ocknął się nagle. Czy o tym w ogóle wiedziała? Vrhedny założył rękę na rękę i Manny zaczął się szykować do kłótni. - Masz blady tyłek, ale kształtny - powiedział wampir ni stąd, ni zowąd. Naprawdę mi się podoba. Co było trochę zaskakujące, zważywszy na sytuację, w jakiej miał okazję mu się przyjrzeć. Ale weźmie słowa tamtego za dobrą monetę. - Tak więc, zgoda. Jeśli moja kobieta będzie za tym, to ja też. A jeśli nie, zadowolę się tym, kim jestem. - Całkiem rozsądnie - pochwalił Ghrom. Odpowiedziało mu milczenie. No bo o czymż mieli jeszcze rozmawiać? Wszyscy byli zaprzątnięci jednym: gdzie jest Panikha? Manny nigdy jeszcze nie czuł się tak bezradny. - Wybaczcie, ale muszę sobie dolać - oznajmił przyrodni brat Manny'ego, znikając w misternie rzeźbionych odrzwiach. - Chyba pójdę w jego ślady - poddał się Manny. - Czuj się jak u siebie w domu - powiedział król ponuro. - Tam znajdziesz barek. Manny zwalczył w sobie ochotę, by złożyć dworny pokłon i tylko kiwnął głową. - Dzięki, stary. - Walnął pięścią w wysuniętą pięść króla i skinął głową Jane i jej mężulkowi.

Pokój, w którym się znalazł, przewyższał najelegantsze saloniki rekreacyjne na wyścigach. Choróbcia, mieli nawet automat do popkornu. - Jeszcze lagavulinu? - padło z boku pytanie. Manny odwrócił się w tamtą stronę i ujrzał nieźle wypasiony barek. - Tak, poproszę. Podał swoją szklaneczkę tamtemu, a sam ruszył na obchód pokoju. Kiedy scotch hojną strugą uderzył w dno szklanki, Manny dotarł do aparatury, która spoko mogłaby nagłośnić halę widowiskową. Pobawił się przyciskami i wywołał menu menu gangsta rapu. Nie, to nie to. Znalazł radio o wysokiej rozdzielczości i poszukał stacji metalowej. Grali Dead Memories Shpknot. Uff, wreszcie coś do rzeczy. Teraz nie pozostawało już nic, jak tylko czekać zapadnięcia zmroku. - Trzynaj. - Glina podał mu drinka. - Lubisz ten łomot? - Krzywiąc się, machnął ręką w stronę głośnika. - A jak? - No to jest coś, co nas zdecydowanie nie łączy. Bliźniak Panikhi wsunął głowę w drzwi. - A co to, kurwa, ma być? - spytał w osłupienie, jakby głośnik przemówił w suahili albo głosem Justina Biebera. - Muzyka - wzruszył ramionami Manny. - Chciałbym ci wierzyć na słowo. Manny wywrócił oczami i wycofał się w mroczny i bardzo niebezpieczny sektor umysłu. Świadomość, że chwilowo nie może zrobić nic dla swojej kobiety, budziła w nim destruktywne impulsy. A myśl, że ma w sobie wampirzą krew, w dzień taki jak ten, wydawała mu się tylko zbędnym balastem. Jezu, coś w nim wyło. - Bilardzik? - rzucił w przestrzeń. - Czemu nie? - Zdecydowanie tak. Jane podeszła do Manny'ego i uścisnęła go. - Czwarta do kompletu. Wyraźnie nie on jeden potrzebował antidotum na ponure myśli.

Rozdział 55 PANIKHA SIEDZIAŁA NA CZYMŚ MIĘKKIM. Przypuszczała, że jedzie samochodem, bo siedzenie pod nią wibrowało, jak wtedy, kiedy podróżowała obok Manuela w jego porsche. Nie mogła tego jednak sprawdzić, bo oczy miała zawiązane zgodnie z zapowiedzią wychowanka Krhviopija. Dobiegał ją aromat dowódcy: zastygł w bezruchu, z czego wynikało, że ktoś inny powoził. Nikt jej nie niepokoił od czasu rozmowy z dowódcą. Spędziła dzień, siedząc skulona na łóżku wodza, obłożona z obu stron pistoletami. Po jakimś czasie rozluźniła się i przestała podskakiwać przy każdym szmerze. Wkrótce oddała się bez reszty rozmyślaniom o Manuelu; w koło odgrywała w pamięci sceny z ich, jakże nielicznych, wspólnych chwil, aż serce zaczęło ją boleć z tęsknoty. Nie wiedziała, ile czasu minęło, przywódca zjawił się u niej, pytając, czy chce zakosztować wieczerzy przed wyjściem. Nie, nie była głodna. Naonczas przewiązał jej oczy nieskazitelnie białą przepaską - tak czystą i miłą w dotyku, że głowiła się, skąd mógł ją wziąć. A potem ujął zdecydowanie jej łokieć i ostrożnie poprowadził ją na górę, po tych samych schodach, po których ją przedtem zniósł. Nie umiała powiedzieć, jak długo jechali samochodem. Dwadzieścia minut? Pół godziny? - Tu - zakomenderował przywódca. Na te słowa pojazd, którym jechali, zatrzymał się, a jego drzwi otwarły się. Poczuła powiew świeżego, chłodnego powietrza. Ktoś znowu wziął ją pod łokieć i pomógł wysiąść. Drzwi zamknęły się i rozległ się huk, jakby ktoś walnął pięścią w powóz. Pył spod kół opadł na jej suknię. Została sama z przywódcą. Milczał, lecz czuła, że porusza się za nią, rozwiązując przepaskę na jej głowie. Gdy opadła, Panice zabrakło tchu w piersi. - Chciałem, by w chwili uwolnienia przed twymi świetlistymi oczami rozpostarł się godny widok. Przed nimi rozpościerała się panorama Caldwell, migotaniem świateł i sznurem pojazdów dostarczając prawdziwej uczty dla ich oczu. Znajdowali się na grzbiecie niewielkiego wzniesienia, dzięki czemu mieli miasto, rozrastające się wokół rzeki, dosłownie u swych stóp. - Jaki cudowny widok - wyszeptała, odwracając się w stronę wojownika. Stał, Wyjąc zdeformowaną twarz w cieniu, daleko za mą, jakby szykował się do odejścia. - Bywaj zdrowa, Wybranko. - A ty… wciąż nie znam twojego imienia. - I nie poznasz. - Skłonił się lekko. - Życzę miłego wieczoru.

Zniknął, dematerializując się z dala od niej. Po chwili oderwała wzrok od panoramy, zastanawiając się gdzie teraz w mieście może przebywać Manuel. Jego dom znajdował się w gęstwie wysokich budowli, która, zważywszy na położenie mostu, powinna znajdować się chyba... tu. Tak, jest właśnie tam, gdzie myślała. Wyciągnęła dłoń i obwiodła w powietrzu obrys wysokiego budynku ze szkła i stali, gdzie mieszkał niechybnie Manuel. Serce ścisnęło jej się tak, że na chwilę straciła oddech. Przez chwalę zwlekała jeszcze, potem jednak rozpadła się na cząstki, przenosząc na północny wschód od miasta, do posiadłości Bractwa. Teleportowała się bez entuzjazmu, ale czuł się w obowiązku powiadomić brata o tym, że jest cała i zdrowa. Zestaliwszy się na kamiennych schodach potężnego domiszcza, z dziwnym lękiem zbliżyła się do potężnych wrót. Oczywiście cieszył ją powrót do miejsca, które w pewnym sensie było jej domem, ale nieobecność ukochanego samca gasiła radość czekającego ją powitania. Nacisnęła dzwonek i drzwi do sieni natychmiast otworzyły się przed nią... Drugie, wewnętrzne drzwi jeszcze szybciej otworzył przed nią uśmiechnięty Fritz. - Jaśnie panienka! - wykrzyknął radośnie. Kiedy weszła do hallu, który ją zachwycił od pierwszego wejrzenia parę dni wcześniej, nagle zobaczyła swojego bliźniaka, który podniecony biegł w jej stronę z bilardowego. Zaraz jednak ktoś odepchnął go na bok tak energicznie, że szklanka wypadła z rąk Vrhednego, a jej zawartość wychlapała się na wszystkie strony. Manuel wypadł do hallu jak pocisk; jego twarz mieniła się niedowierzaniem, niepokojem i ulgą. Jak jednak doszło do tego, że biegł przez hall rezydencji do niej? Skąd się tu wziął? Zanim znalazła odpowiedź na te pytanie, porwał ją w objęcia. O, fatum, jego zapach nic się nie zmienił, wciąż wydzielał z siebie korzenny, seksualny aromat, jedyny, niepowtarzalny i powalający. Ramiona miał równie szerokie jak w jej wspomnieniach, a jego talia była szczupła jak zawsze. Gdy ją przytulił, zalała ją fala szczęścia. Jego umięśnione ciało zaczęło drżeć, kiedy przycisnął ją do siebie, a potem cofnął się, jakby się bał, że jej może zrobić krzywdę. - Nic ci nie jest? Co mogę zrobić dla ciebie? - W jego oczach tlił się niepokój. - Potrzebujesz doktora? Jesteś ranna - wiem, za dużo pytań - wybacz. Na Boga, co się z tobą działo? Gdzie byłaś? Jezu, ja się chyba nigdy nie zamknę… Nie były to może kwieciste słowa, jakich samice oczekują po długiej rozłące, ale dla uszu Panikhi brzmiały jak najpiękniejsza muzyka. - Skąd się tu wziąłeś? - szepnęła, przykładając dłonie do jego twarzy.

- Stąd, że cię kocham. Ta odpowiedź nie wyjaśniała nic, a przecież powiedziała jej tak wiele. Nagle gwałtownie cofnęła dłonie. - Tak, ale co z tym, co się przeze mnie dzieje z twoim ciałem? - Wszystko mi jedno. Zajmiemy się tym potem - może uda się to jakoś rozgryźć – teraz liczy się tylko to, że pomyliłem się co do nas. Zachowałem się jak nędzny tchórz. Nie miałem racji i to mnie wkur… i to mnie smuci. Cholera, muszę oduczyć się ciągłego przeklinania. O Boże, twoja suknia… Spojrzała w dół i zobaczyła czarną krew zabitych przez nią reduktorów zmieszaną z plamą jej własnej, czerwonej krwi. - Jestem cała i zdrowa - powiedziała dobitnie. - Kocham cię. Zamknął jej usta długim pocałunkiem. - Błagam, powtórz to jeszcze raz. - Kocham cię. Jęcząc, porwał ją w objęcia. Poczuła jak w sercu wzbiera czułość i wdzięczność. Przytuliła się do niego jeszcze mocniej, patrząc ponad jego ramieniem na brata bliźniaka, który stał w towarzystwie swojej krwiczki. Gdy napotkała jego oczy, wyczytała w nich wiele obaw i niezadanych pytań. - Nikt mnie nie skrzywdził - powiedziała do obu bliskich jej samców. - Co się stało? - wymruczał Manuel w jej włosy. - Znalazłem twoją komórkę. Była zepsuta. - Szukałeś mnie? - Oczywiście - odrzekł i cofnął się. - Twój brat zadzwonił do mnie o świcie. Nagle otoczył ją krąg osób, jakby jakiś niesłyszalny gong zwołał do hallu wszystkich samców i samice domostwa. Pewnie ściągnęła ich bieganina, jaka zaczęła się po przybyciu, ale dotąd z szacunku trzymali się poza zasięgiem wzroku. Najwyraźniej było tu więcej osób, które niepokoiły się o nią. Nagle poczuła się członkiem tej rodziny. - Byłam nad rzeką, kiedy poczułam odór wroga - powiedziała na tyle głośno, żeby wszyscy mogli ją usłyszeć. - Kierując się tym zapachem, wędrowałam zaułkami, dopóki nie natknęłam się na dwóch reduktorów. Manuel zesztywniał, jej brat też. - Ciągnęło mnie do walki.... Zawahała się, ale król skinął głową, żeby mówiła dalej. Jego towarzyszka, dostojna, krótko ostrzyżona samica również ponagliła ją ruchem głowy, jakby zdarzało jej się walczyć i znała jej powab. Bracia jednak wyglądali na wyraźnie skonsternowanych. - Nagle nadeszła gromada samców - podjęła. - Potężnych, dobrze uzbrojonych - można powiedzieć oddział militarny. Ich przywódcą był bardzo wysoki samiec, ciemnowłosy ciemnooki - dotknęła własnych ust - z zajęczą wargą.

Gdy poniósł się szmer przekleństw, zorientowała się, że za rzadko zaglądała do mis jasnowidzenia po Tamtej Stronie. Zebrani najwyraźniej orientowali się, kim jest opisywany przez nią samiec, a jego osoba nie budziła ich entuzjazmu. - Groził mi - Dobiegło ją podwójne warknięcie: z ust bliźniaka i z ust Manuela. Przytuliła mocniej swojego samca posyłając bratu uspokajające spojrzenie. - Mylnie sądził że zabiłam jego ojca. Uważał się za syna Krhviopija - a był świadkiem owej nocy, gdy pozbawiłam życia naszego rodzica. Przez stulecia szukał mnie, by pomścić tę zniewagę. Urwała, uświadomiwszy sobie, że właśnie przyznała się do ojcobójstwa. Ale nikt nie wydawał się wstrząśnięty co świadczyło wymownie nie tylko o tym, kim byli mieszkańcy rezydencji, ale również jakim nikczemnym łotrem był ojciec. - Pozbawiłam go złudzeń, pod wpływem których działał. - Pominęła milczeniem fakt, że uderzył ją w twarz. Na szczęście siniak już zblakł. Czuła, że ta wiadomość niczemu nie służy. - Dał wiarę moim słowom. Nie skrzywdził mnie, a wręcz przeciwnie, chronił mnie przed swoimi samcami, odstępując swe łoże... Manuel odsłonił zęby, jakby miał kły... co dziwnie ją podnieciło. - …na którym spałam sama, gdy on, wraz z podwładnymi, spędził dzień piętro wyżej. - Znów przytuliła mocniej Manuela, przy okazji orientując się, że ma potężną erekcję, jaką mają samce, gdy chcą oznaczyć swoją samicę. To było niesamowicie seksowne. - On... on zawiązał mi potem oczy i wywiózł w miejsce, z którego roztaczał się piękny widok na miasto. Tam mnie uwolnił. To wszystko. - Uprowadził cię wbrew twej woli - zawyrokował Ghrom. - W swoim pojęciu, miał do tego prawo. Był przekonany że zabiłam jego ojca, a kiedy tylko sprostowałam jego mylne przeświadczenie, chciał mnie wypuścić, ale nie mógł, bo już dzień nastał. Zgubiłam mój telefon, więc nie mogłam dzwonić, a nie zauważyłam, żeby któryś z nich miał coś takiego. Prawdę mówiąc, żyli razem skromnie i po staroświecku w podziemnej komnacie, przy świetle świec. - Orientujesz się, gdzie to mogło być? - spytał brat. - Nie mam pojęcia. Byłam nieprzytomna, kiedy... - Podniosły się trwożne okrzyki zebranych. - Zostałam postrzelona przez reduktora - wyjaśniła, żeby ich uspokoić. - Jak to? - Co się stało? - Z pistoletu? - Postrzelona? - Ranna? Ojej, nie powinna była chyba tego mówić.

Gdy bracia przekrzykiwali się jeden przez drugiego, Manuel porwał ją na ręce. Jego twarz wykrzywiał wyraz straszliwej wściekłości. - Starczy już tego dobrego. Muszę cię zbadać. Dokąd mogę ją zabrać? zwrócił się do Vrhednego. - Pokój gościnny jest na piętrze, trzecie drzwi po prawej. Każę wam przysłać coś do jedzenia. Daj znać, gdybyś potrzebował jakichś opatrunków. - Kapuję. - Jej samiec rzucił się na górę, trzymając ją w objęciach. Dobrze, że udało jej się pobieżnie opowiedzieć swoje losy. Wysunięty do przodu podbródek Manuela sugerował, by w najbliższej przyszłości wystrzegać się podobnych opowieści, o ile nie chce doprowadzić go do szału. Jego obecny stan wskazywał na to, że przywódca wojaków lepiej zrobi, nie wchodząc mu w drogę. - Tak się cieszę, że cię widzę - powiedziała z prostotą. - Cały czas myślałam o tobie, siedząc w tamtej... Zamknął oczy, jakby go przeszył nagły ból. - Nikt cię nie skrzywdził? - Nie. - Dopiero teraz dotarło do niej, co ma na myśli. - Nie tknął mnie. Ani on, ani żaden z jego wojów - powiedziała, przytykając uspokajająco dłoń do jego policzka. Wstrząsnął nim dreszcz tak wielkiej ulgi, że omal się nie potknął. Zaraz jednak oprzytomniał i niósł ją dalej. Patrząc jak samiec człowieków niesie jego siostrę po ozdobnych schodach na górę, Vrhedny czuł, że na jego oczach zawiązuje się przyszłość. Tym dwojgu się to uda: ten chirurg o bardzo wątpliwym guście muzycznym stanie się częścią jej świata... i świata V... na zawsze. Nagle jego pamięć odwinęła się o dwanaście miesięcy wstecz zatrzymując na scenie, gdy V udał się do gabinetu chirurga, by mu wymazać wspomnienia ze swojego pobytu w szpitalu. W trakcie tej procedury w jego głowie rozległo się słowo brat. W tamtej chwili nie miał pojęcia, co jest grane, no bo trudno, żeby przewidział taki numer. Aż nagle rzeczywistość po raz kolejny doścignęła jego wizje. Choć, po prawdzie, powinien był usłyszeć słowo szwagier. Odwrócił się do gliny. Jego najlepszy kumpel też patrzył w górę schodów... Kurczę, brat. Właściwie, czemu nie? Mieć takiego Manellę w rodzinie? - Chirurg może tu zostać tak długo, jak zechce - oznajmił Ghrom, jakby czytał w jego myślach. - Wolno mu się też kontaktować z jego rodziną w ludzkim świecie. Jako mój, krewny jest zawsze mile widziany pod tym dachem. Rozległ się pomruk zgody. Pośród Bractwa nigdy żaden sekret długo się nie uchował, więc wszyscy wiedzieli już o pokrewieństwie Manello/Butch/Ghrom. Bez końca gapili się w tę fotografię, zwłaszcza V.

V zrobił research, który wykazał, że Robert - nomen omen Bluff - używał fałszach personaliów. Niewątpliwie był mieszańcem, w przeciwnym wypadku me mógłby pracować w żadnym szpitalu w godzinach dziennych. Pozostawały dwa pytanie: czy wiedział o swojej wampirzej krwi i czy chodzi jeszcze po tym świecie. Kiedy Jane położyła V głowę na sercu, przygarnął ją jeszcze mocniej do siebie. - Jest jeszcze Xkohr - przypomniał królowi. - Racja - zasępił się Ghrom. - To on, nie ma dwóch zdań. Jeszcze nie raz o nim usłyszymy. Obawiam się, że to dopiero początek. Ano, tak. Pojawienie się oddziału odszczepieńców nie zwiastowało niczego dobrego - zwłaszcza dla Ghroma. - Panie i panowie, wieczerza stygnie! - huknął król, dając zebranym sygnał, by udać się do jadalni i zasiąść do posiłku, na który do niedawna nikt nie miał apetytu. Teraz, gdy Panikha była wśród nich, zdrowa i cała, apetyty wróciły... choć V musiał walczyć z sobą, by nie myśleć o tym, co teraz chirurg wyprawia z jego siostrą. Jęknął. - Coś cię boli? - spytała Jane, mocniej obejmując go w pasie. Spojrzał na nią z góry. - Obawiam się, że moja siostra jest jeszcze za młoda na pożycie płciowe. - Przecież ona jest w twoim wieku, V. Ściągnął brwi. Czyżby? Widocznie on się urodził pierwszy. Cóż, tylko jedna osoba znała odpowiedź na to pytanie. Kurczę, w ogóle nie poświęcił przez ten cały czas jednej myśli swojej matce. Teraz też nie miał najmniejszej ochoty teleportować się na Tamtą Stronę, by poinformować ją, że Panikha miewa się fantastycznie. Ani mu się śni. Jeśli Pani Kronik chce wiedzieć, co się dzieje z jej potomstwem, to niech sobie luka w te swoje cholerne miski. Pocałował Jane. - Wiek nie gra roli, ani kolejność narodzin. Jest moją ukochaną siostrzyczką i dla mnie zawsze będzie za młoda na, hmm... barabara. Jane roześmiała się, wciskając mu się pod pachę. - Jesteś słodki. - E, tam. - Naprawdę. Poprowadził ją do jadalni i odsunął dwornie jej krzesło, a potem usiadł po jej lewej stronie, żeby ją mieć po prawej ręce tej, która sięgnie w razie czego po sztylet. W komnacie poniósł się gwar. Brzęczały sztućce, Jane zaśmiewała się z wiców Rankohra, Butch z Marissą trzymali się za rękę pod stołem. Kurczę, życie to chyba fajna rzecz, stwierdził V.

Nawet na pewno.

Rozdział 56 NA GÓRZE MANNY KOPNIAKIEM ZAMKNĄŁ DRZWI ZA SOBĄ i swoją kobietą po czym złożył ją na łożu o rozmiarach boiska. Nie musiał zamykać drzwi na zasuwę, bo tylko idiota próbowałby się im wtarabanić. Przez odsłonięte okna wpadało dosyć światła by jego serce mogło rosnąć na widok jego kobiety, całej i zdrowej spoczywającej na łóżku, które zaanektują nim dzień zaświta. Przysiadł na skraju materaca, próbując dyskretnie ukryć erekcję napierającą na rozporek odkąd przekroczył próg pokoju. Mieli sobie z Panikhą tak wiele do powiedzenia, wciąż nie mógł się nasycić jej widokiem. Zaraz jednak doszedł w nim do głosu lekarz. - Byłaś ranna? Jej wdzięczne dłonie ujęły rąbek sukni i zaczęły podsuwać do góry, gdy tymczasem jej rzęsy zaczęły opadać w dół. - Chyba przyznasz, że nic mi nie jest. To było tylko draśnięcie... tu, wyżej. Przełknął głośno. Rzeczywiście, nie ma już nawet śladu. Skóra wysoko na udzie miała gładkość i biel porcelany. - Może jednak chciałbyś mnie zbadać dokładniej - powiedziała znacząco. Nagle zabrakło mu tchu. - Na pewno nic ci się nie stało? Nie zrobili ci żadnej krzywdy? Nie zniósłby tego. Usiadła i spojrzała mu prosto w oczy. - Możesz teraz wziąć sobie to, co zawsze było ci przeznaczone. Boże, nie chciał, żeby go źle zrozumiała. - Nie myśl, że to miałoby dla mnie znaczenie, gdybyś... to znaczy, nie uważam się za jakiegoś twojego właściciela... - Kurde bele, jakoś tej nocy nie miał gadany. - Po prostu nie zniósłbym myśli, że ktoś cię skrzywdził. Bogu dzięki, że siedział, bo inaczej jej uśmiech zwaliłby go z nóg. - Chciałem cię przeprosić za wczorajszą noc. Myliłem się... Położyła mu palec na ustach. - Najważniejsze, że jesteśmy razem. - Muszę ci coś powiedzieć. - Odchodzisz? - Oszalałaś? - To dobrze. Wobec tego najpierw bądźmy z sobą, a potem będziemy rozmawiać. - Podsunęła się jeszcze bardziej do góry i dla odmiany przytknęła wargi do jego ust, całując go namiętnie. - Mmm, jakie to miłe. Czułam, że to lepsze od słów. - Jesteś pewna, że chcesz... - Nie dokończył, bo jej język wygasił mu umysł.

Z jękiem położył się na łóżku, zagarniając ją z sobą. Patrząc jej w oczy, opadł na nią, dociskając się erekcją do jej sedna. - Jeśli teraz cię pocałuję, nie będzie już odwrotu. - Jezu, mówił dziwnym, gardłowym głosem, jakby warczał. To, co powiedział, było prawdą. Nie brał jej na bajer. Budził się w nim zagadkowy impuls - nie seksualny, chociaż seks był jego elementem. Rozdziewiczając Panikhę, miał ją oznaczyć w jakiś nieznany mu sposób, który mimo to aprobował. - Bardzo tego pragnę. Czekałam setki lat na to, co tylko ty mi możesz dać. Moja, odezwał się w nim jakiś głos. Nim pocałował ją znów, zsunął się na bok i rozwiązał jej warkocz, rozsypując fale jej czarnych włosów na satynowej pościeli. Potem przycisnął się do jej wzgórka łonowego i rytmicznie poruszając biodrami, chwycił delikatny materiał jej sukni tuż pod piersiami. Sam był zdumiony tym, co chciał zrobić. - Chcę być naga dla ciebie. Rozbierz mnie, Manuelu - zażądała. Wybiła ostatnia godzina sukni. Uniósł się lekko, chwycił za obie poły i szarpnął, rozdzierając równiutko materiał, przez co jej piersi weszły w kontakt z chłodnym powietrzem i płomiennym wzrokiem Manny’ego. W odpowiedzi wygięła się w łuk, jęcząc z rozkoszy. O to właśnie chodziło: opadł ustami na jej prężące się sutki, jednocześnie gładząc jej cipkę. Przypuścił zmasowany atak, ssąc i pieszcząc delikatnie, a kiedy dostała gwałtownego orgazmu, przyjął w usta jej krzyk rozkoszy. Chciał przedłużyć grę wstępną - naprawdę miał taki zamiar - ale jego penis nie mógł już dłużej czekać. Przez chwilę mocował się z paskiem od spodni i zamkiem w rozporku. Wreszcie jego fallus znalazł się na wolności. Czekała na niego wilgotna, rozchylona i - wnosząc z drżenia jej nóg bardzo spragniona. - Zrobię to powolutku - wyszeptał w jej usta. - Nie boję się bólu, który ty mi zadasz. A więc w tej kwestii samice wampirów nie różniły się od ludzkich. Nie będzie lekko. - Nie bój się - szepnęła. - Weź mnie wreszcie. Ustawił penis u wlotu jej cipki i... mało się nie zlał. Była wilgotna i rozpalona... Zrobiła to tak szybko, że praktycznie nie miał szans jej powstrzymać. Złapała go za pośladki, wpijając się mocno palcami.... Uniosła do góry biodra, jednocześnie przyciągając do siebie, tak że wszedł w nią po rękojeść. Penetracji nieodwracalnie stało się zadość. Manny zaklął. Panikha zamarła syknąwszy z bólu, co uznał za cholerną niesprawiedliwość, bo jemu wejście w nią sprawiło wielką przyjemność. Zastygł jednak w bezruchu, żeby doszła do siebie po tym, jak w nią wtargnął. A potem doznał objawienia. Ujął ją za kark i przyciągnął jej twarz do swojej szyi. - Weź mnie.

Dźwięk, który wydała z siebie, sprawił, że dostał orgazmu. Nie mógł się już powstrzymać, to było ponad jego siły. Kiedy zaczął ejakulować, jej kły zatonęły w jego szyi. A potem wszystko wymknęło się spod kontroli. Zaczęła kołysać się pod nim, dojąc go ciasną szparką, aż doszedł znowu... i teraz jego biodra zaczęły drgać rytmicznie. Picie krwi i szaleńczy rytm sprawiły, że ich ciała zaczęły zderzać się ze sobą tak mocno, że o świcie mieli znaleźć na skórze sińce. To nie był cywilizowany seks, lecz parzenie się samicy i samca zredukowanych do najbardziej pierwotnych instynktów. Czyli najlepszy, jaki Manny kiedykolwiek przeżył.

Rozdział 57 THOMAS DELVECCHIO WIEDZIAŁ DOSKONALE dokąd teraz uda się morderca. Nie miał nawet cienia wątpliwości. Porucznik de la Cruz oddalił się już do sztabu głównego, gdzie z resztą chłopaków omawiali teorie i tropy co hipoteza, to błyskotliwsza - ale Veck wiedział lepiej dokąd się udać. Wtaczając się na luzie motocyklem bez świateł na parking motelu Monroe, poczuł, że jednak powinien zadzwonić do porucznika, poinformować o swoim miejscu pobytu. Ostatecznie jednak zarzucił ten pomysł. Zatrzymał BMW w kępie drzew na prawo od parkingu, kopnął podpórkę, zsiadł i powiesił hełm na kierownicy. Broń miał w kaburze pod pachą, obiecując sobie, że w razie czego jej nie użyje. Chwilami nawet w to wierzył. Brutalna prawda wyglądała jednak zupełnie inaczej: kierowały nim motywy, którym od dawna nie dał dojść do głosu. De la Cruz miał rację, wahając się, czy go wziąć na partnera i słusznie rozgraniczał winy ojca od występków syna. Veck miał występną naturę. Do policji wstąpił po to, by dać jej upust. Może powinien był jednak pójść z tym do egzorcysty, ponieważ chwilami czuł, jakby mieszkał w nim demon. Mimo to nie przybył do Monroe zabijać kogokolwiek. Był tu po to, by unieszkodliwić mordercę, nim ten potwór znów zabierze się do roboty. Naprawdę. Idąc w stronę motelu, starał się trzymać w cieniu drzew. Przyglądał się pokojowi, w którym znaleziono ostatnią ofiarę. Wszystko było dokładnie tak, jak zostawili gliniarze z Wydziału Zabójstw: żółta taśma opasywał trójkąt wokół drzwi do pokoju i kawałka chodnika, na framudze tkwiła pieczęć, którą teoretycznie można było złamać tylko w majestacie prawa. Żadnych świateł we wnętrzu pokoju ani na zewnątrz. Wokół - żywego ducha. Veck posiadał umiejętność stania tak cicho, jakby go w ogóle nie było. Potrafił też czaić się w głębokim bezruchu, energooszczędnym stanie podwyższonej czujności. Jego zdobycz pojawi się prędzej czy później. Krwiożerczy świr utracił wszystkie swoje trofea. Ich kolekcja zmieniła właściciela i chłopaki z dochodzeniówki głowili się teraz nad powiązaniem zbrodni z innymi niewyjaśnionymi morderstwami na terenie kraju. Ale obłąkany sukinsyn nie wróci tutaj, by ją odzyskać w całości lub w części. Wróci, by poczuć ducha tego miejsca i opłakać utratę tego, co zdobył takim nakładem kosztów. To zakrawało na fatalną nieostrożność, wpasowywało się jednak w obłędne koło, w jakim funkcjonował. Aktualnie morderca zapewne nie jest w

stanie myśleć jasno i szaleje z powodu swej straty. Tak więc Veck przez następnych parę nocy nieźle zmarznie w nogi, nim doczeka się tej wizyty. Mijały kolejne godziny, a on czekał cierpliwie, jak drapieżnik zaczajony na swoją ofiarę. Powoli zaczynało docierać do niego, że jego samotna misja może się bardzo źle skończyć. Z nożem u pasa i przeklętą spluwą... Trzasnęła gałąź. Veck pobiegł wzrokiem w bok, nie odwracając głowy. Nie zmienił rytmu oddechu. Nie drgnął mu mięsień w twarzy. Wreszcie pojawił się on. Mężczyzna zaskakująco kruchej budowy przedzierał się ostrożnie przez bujne krzewy na przedpolu lasu. Na jego twarzy malował się wyraz nieomal mistycznego uniesienia, ale nie była to jedyna rzecz wskazująca, że jest domniemanym mordercą. Na ubraniu miał zaschniętą krew, na butach też. Kulał, jakby coś mu się stało w nogę, a na twarzy miał świeże ślady zadrapań - od paznokci. Tuś mi, bratku. Veck patrzył na mordercę, a jego ręka sama powędrowała za plecy. Nóż. Choć nakazał sobie zostawić broń w spokoju i wyjąć rękawki, ręka nie chciała go słuchać. Zawsze były w nim dwie sprzeczne połowy, w jego skórze siedziały dwie różne istoty i w chwilach takich jak ta, miał wrażenie, że patrzy na siebie z boku, a sam jest jak pasażer taryfy, biernie niesiony do celu swojej podróży. Bezszelestnie, jak cień, ruszył trop w trop za mężczyzną, skracając dystans do półtora metra. Nóż sam wskoczył mu do ręki i chociaż Veck tego nie chciał, było już za późno i nie mógł się już wycofać, chociaż jakiś głos mówił mu, że to przestępstwo, za które zgnije w mamrze. Jego druga natura wzięła górę i, posłuszny jej rozkazom, miał zaraz zostać zabójcą. Ten trzeci wyrósł jak z pod ziemi. Wielki jak tur, odziany w skóry mężczyzna, pojawił się znienacka, zastępując mordercy drogę. David Kroner odskoczył do tyłu, przerażony. Rozległ się głośny syk. To nie był ludzki odgłos. Jezu, czyżby to były kły? Co, u diabła? Przybysz zaatakował brutalnie, w pierwszych sekundach nieomal odrywając mordercy głowę, która zwisła tryskając krwią z impetem i nie oszczędzając przy tym czarnych drelichów Vecka, golfu i kapelusza. W robocie nie był żaden nóż czy sztylet. Olbrzym rozszarpywał zwyrodnialca gołymi zębami. Cofając się pośpiesznie. Veck wpadł na drzewo i odbił się, zataczając w zupełnie niepożądanym kierunku. Powinien ruszyć pędem w stronę motocykla, czy zwyczajnie, uderzyć w długą, ale patrzył jak zahipnotyzowany na brutalną scenę, nieomylnie wyczuwając, że przybysz nie może być istotą ludzką. Gdy było już po wszystkim, potwór cisnął na ziemię zmasakrowane szczątki seryjnego mordercy i spojrzał na Vecka. - Panie... Jezu... - wyszeptał Veck.

Twarz monstrum miała całkiem ludzkie rysy, ale te kły i ten rozmiar... Matko, z ust spływała mu krew. - Spójrz mi w oczy - powiedział głos z cudzoziemskim akcentem. Szczątki mordercy zagulgotały ale Veck nie spojrzał nawet w tamtą stronę, wpatrując się w parę zdumiewająco błękitnych, lśniących, magnetycznych oczu. - O, kurwa - jęknął, gdy nagły ból głowy odebrał mu wzrok i słuch. Upadł na bok, zwijając się jak embrion z bólu. Mrugnął raz. Skąd się wziął na ziemi? Mrugnął drugi. Skąd ta woń krwi? Znów zamrugał powiekami. Stękając z bólu, uniósł głowę z ziemi. - O, Jezu! Zerwał się na równe nogi, patrząc z przerażeniem na krwawą jatkę obok. - O, Boże! - Stało się to, czego się zawsze obawiał. Zabił człowieka. Jednak na ostrzu swojego noża nie znalazł śladów krwi. Na rękach też. Tylko ubranie miał zbryzgane. Rozejrzał się dokoła. Co tu się, kurwa, działo? Pamiętał, jak tu jechał.... jak zaparkował motocykl... jak szedł za kolesiem, który teraz kitował w parterze. W głębi duszy zdawał sobie sprawę, że chciał zabić i był o krok od tego. Ale dowody rzeczowe wskazywały na to, że zrobił to ktoś inny. Niestety, w miejscu, gdzie powinien mieć informację kto to był, ziała czarna dziura. Słysząc jęk seryjnego mordercy, gwałtownie odwrócił się w prawo. Facet wyciągał ręce w jego kierunku, bezgłośnie żebrząc o pomoc. Krew tryskała z niego na wszystkie strony. Jakim cudem przebywał jeszcze pośród żywych? Drżącymi rękami Veck wyszarpnął komórkę i wybrał 911. - Mówi DelVecchio z Wydziału Zabójstw. Podeślijcie karetkę pogotowia do motelu Monroe. Raz, raz. Kiedy przyjęto zawiadomienie i pogotowie ruszyło w ich stronę Veck zerwał z siebie kurtkę, zwinął w kłębek i przy kląkł przy mordercy. Tamując krew tryskającą z szyi, modlił się by tamten przeżył, choć nie był pewien, czy powinien. - To nie ja cię zabiłem, prawda? Chryste, co tu się wydarzyło?

Rozdział 58 - CHCIAŁ SIĘ Z TOBĄ ZOBACZYĆ. Widziany z perspektywy łóżka Blastha Saxton, syn Tyme’a goląc się w łazience, prezentował się od najlepszej strony. Nie, nie pupy strony, choć pośladki miał kształtne. Po prostu w lustrze nad umywalką odbijał się jego nieskazitelny profil. Był piękny jak młody bóg. Pod każdym względem był wymarzonym kochankiem. - Kto? - spytał Blash z wysiłkiem. Saxton odwrócił się, posyłając drwiące spojrzenie arystokraty. - Aha. - Chcąc uciąć dalszą rozmowę, Blasth opuścił wzrok na podciągniętą na nagiej piersi kołdrę. Pod gładką satyną był całkiem goły, podobnie zresztą jak Saxton, nie przywdział szlafroka. - Sprawdzić czy nic ci nie jest - ciągnął Sax. - Naprawdę? - Musiał tak powiedzieć, jako że aha zostało już wykorzystane. - Spotkałem go na tarasie. Nie chciał wchodzić, żeby nam nie przeszkadzać. Racja, kiedy leżał półprzytomny po tym, jak mu zacerowali bebech, zastanawiał się jak przez mgłę, co też Saxton robi na tarasie. Jednak ból nie pozwalał mu dłużej myśleć o niczym. Teraz jednak przeszył go dreszcz radosnego podniecenia. Jedna Pani Kronik wiedziała, ile wody upłynęło, odkąd czuł się tak po raz ostatni - choć czas bynajmniej nie osłabił jego uczuć. Mimo nieprzepartej ochoty by wypytać o szczegóły spotkania, powstrzymał się. Po pierwsze, żeby nie zranić Saxtona. Po drugie - bo i po co? Na szczęście, miał coś na otrzeźwienie: wystarczyło, że przypomniał sobie, jak przed tygodniem spotkał rozczochranego Khilla zalatującego wodą kolońską jakiegoś samca człowieków. Khill wracał do domu z klubu, a jego chwacki chód świadczył o tym, że zaliczył tęgie ruchanko. Rzygać mu się też chciało na myśl, że nie raz, lecz dwa wyznał Khillowi swoje uczucia i za każdym razem został spuszczony po schodach. - Nie chcesz wiedzieć, co mówił? - mruknął Saxton. Gładził żyletką szyję, omijając zręcznie świeży śladu po ukąszeniu, autorstwa Blastha. Blasth zamknął oczy, zastanawiając się, czy kiedykolwiek przejdzie do porządku dziennego nad faktem, że Khill skłonny był się pieprzyć z każdym z wyjątkiem jego. - Naprawdę? - naciskał Saxton. Sprężyny materaca ugięły się. Blasther uchylił powieki. Saxton przysiadł na skraju łóżka osuszając policzki i podbródek krwistoczerwonym ręcznikiem. - Naprawdę?

- Mogę cię o coś spytać? I proszę cię, nie wykręcaj się, jak zwykle, wdzięczną błazenadą. Saxton natychmiast całkowicie spoważniał. - Pytaj. Blasth wygładził raz po raz kołdrę na piersi. - Czy... czy ja cię podniecam? Gdy kątem oka zobaczył, że Saxton zawahał się, mało nie umarł ze wstydu. - Masz na myśli - w łóżku? Blasth poruszył ustami i kiwnął głową. Próbował wyjaśnić coś więcej, ale w ustach mu zaschło. - Co cię tak nagle naszło? - spytał łagodnie Sax. Naszło go, bo... bo coś z nim chyba było nie tak. - Nie wiem - wydusił. Saxton starannie złożył ręcznik i odłożył na bok. Przerzucił rękę przez biodra kochanka i nachylił się twarzą nad jego twarzą. - Tak. - przytknął usta do szyi Blasha i possał go krótko. - Zawsze. Blash położył rękę na jego karku, wyczuwając jedwabiste kędziory. - To dobrze. Ciało, które z wytwornym wdziękiem nachyliło się nad nim, było mu bliskie, jak żadne inne. Tak było dobrze. Bezpiecznie. Znał na pamięć mapę ciała Saxtona - jego pierś, biodra, uda… Wiedział, gdzie dotykać, gdzie kąsać, jak kołysząc się i wyginając w łuk, przyjmować Saxa w siebie, doprowadzając go do ekstazy. Chyba faktycznie nie miał powodów do obaw. Ale z Khillem było inaczej… ten samiec rozdrapał mu pierś i zostawił z dymiącym sercem i chociaż Blash nauczył się bandażować w kontaktach ze światem, rana nie chciała się zabliźnić, odkąd pojął, że samiec, którego kochał jak nikogo, nigdy z nim nie będzie. Saxton usiadł z powrotem. - Khiller nie radzi sobie ze swoim uczuciem do ciebie. Blasher roześmiał się chrapliwie. - Czy moglibyśmy nie rozmawiać o nim? - Dlaczego? - Saxton przejechał kciukiem po dolnej wardze Blasha - Czy nam się to podoba, czy nie, jest tutaj z nami… Blash heroicznie zdobył się na szczerość. - Wolałbym, żeby go nie było. - Nie myśl, że nie wiem, za kogo w tym układzie robię. - Sax wsunął pod kołdrę drugą rękę. - Ale ja wiem, o co mi chodzi. Blasther jęknął, gdy dotyk Saxtona wywołał u niego natychmiast gigantyczną erekcję. Biodra powędrowały mu do góry; rozchylił nogi i patrząc w oczy swojego kochanka, wessał do ust jego kciuk.

O ileż to było lepsze od emocjonalnej jazdy, jaką fundował mu Khill. Tu był na swoim. Bezpieczny. Dostawał to, czego potrzebował. Nikt go nie ranił. Miał cudowne porozumienie erotyczne. W oczach Saxtona czaiła się namiętność i powaga, gdy zsuwając kołdrę z Blastha, dokonywał odsłonięcia „pomnika”. Zaczął rozwiązywać pasek szlafroka. Czując, jak usta kochanka zsuwają się coraz niżej z jego szyi, Blasth przymknął oczy i odpłynął - jednak twarz, którą ujrzał pod powiekami, nie była wcale twarzą Saxa. - Zaczekaj, proszę... - Usiadł, podrywając również tamtego. - Nie ma sprawy - powiedział łagodnie Saxton. - Wiem dobrze, co jest grane. Blasth poczuł w sercu bolesny wyrzut, ale Saxton pokręcił tylko głową i wrócił do całowania go po piersi. Nigdy nie wyznawali sobie uczuć - i to się raczej nie miało zmienić, bo Saxton doskonale zdawał sobie sprawę, że Blasth kocha się w Khillu i tak już pewnie zostanie. - To dlaczego...? - Bo pragnę cię mieć tak długo, jak długo mi jesteś pisany. - To do niczego nie prowadzi. Saxton pokręcił głową, nie przerywając czułych pocałunków, które składał na brzuchu kochanka. - Nie myśl tyle, skup się na odczuciach. Gdy zręczne wargi Saxa powędrowały niżej, Blasth wstrzymał oddech, postanawiając skorzystać z rady - dla własnego dobra. Czuł, że jest tylko kwestią czasu, kiedy Khill zapowie wszem i wobec swoje gody z Laylą. Nie wiedział, skąd ta pewność, ale wierzył swoim przeczuciom. Tych dwoje od tygodni kręciło ze sobą; nie dalej, jak poprzedniego dnia wyczuł aromat Layli i woń jej krwi zza sąsiednich drzwi. I chociaż jego podejrzenia mogły być po prostu próbą zdołowania się do końca, czuł, że tak nie jest. Miał wrażenie jakby mgła normalnie okrywająca przed wzrokiem nadchodzące dni, miesiące i lata, nagle przetarła się, odsłaniając przed nim zarys tego, co go czeka. To było tylko kwestią czasu. Boże, on tego nie przeżyje. - Jak to dobrze, że jesteś - wyjęczał. - Też tak uważam - powiedział ze smutkiem Saxton, nie wypuszczając go z ust.

Rozdział 59 NASTĘPNEGO WIECZORU PANIKHA krążyła nerwowo po parterze rezydencji, bez końca przemierzając trasę z jadalni, przez hall, do bilardowego i z powrotem. Jej samiec oddalił się z posiadłości po południu, w celu załatwienia „tego i owego”. I chociaż nie chciał zdradzić szczegółów, spodobał jej się uśmiech, z jakim otulił ją przed odejściem kołdrą w łóżku, które mocno nadużyli przez tę noc. Ale ona ani myślała spać. Tyle radosnych rzeczy się wydarzyło. A także - nieoczekiwanych. Przystanąwszy przed przeszklonymi drzwiami z widokiem na dziedziniec, myślała o tamtej fotografii. Nie ulegało wątpliwości, że jest krewnym Butcha - a zatem również króla. Ale ani Manuel, ani ona nie chcieli próbować regresingu. Byli co do tego całkowicie zgodni. Mieli siebie nawzajem, a zważywszy na walkę, jaką stoczyli niedawno z jej kalectwem, ani w głowie im było podejmować kolejne ryzyko. Zresztą informacje uzyskane tą drogą nie były im potrzebne do niczego: król przyjął jej samca pod swój dach pomimo braku formalnego potwierdzenia ich pokrewieństwa, zezwalając przy tym Manuelowi na utrzymywanie kontaktu z jego matką w świecie człowieków. Co więcej, postanowiono, że będzie współpracować nie tylko z doktor Jane, ale również z Agrhesem. Rasa wampirów potrzebowała dobrych lekarzy, a Manuel był doskonałym specjalistą. A ona? Ona miała patrolować miasto i walczyć. Ani Manuel, ani jej brat nie byli specjalnie zachwyceni faktem, że będzie się tak narażać, ale nie zamierzali jej powstrzymywać. Manuel zresztą, po dłuższej rozmowie na ten temat, wydawał się pogodzony z faktem, że jest, jaka jest. Żądał tylko, by była doskonale uzbrojona, a jej brat obiecał tego dopilnować. Kto by pomyślał, że tych dwóch tak dobrze się dogada ze sobą? Przeszła do kolejnego okna, wypatrując w ciemnościach świateł samochodu. Gdzież się tak długo podziewał? Manuel miał w planie przedyskutować z doktor Jane zmiany zachodzące w jego ciele. Zważywszy na to, że Panikha fosforyzowała, ilekroć się kochali, zmiany te miały się raczej pogłębiać. Zamierzał bacznie się obserwować; oboje mieli nadzieję, że dzięki jej oddziaływaniu Manuel zachowa młodość i witalność przez stulecia. Czas okaże... Niecierpliwie odwróciła się i zawróciła z powrotem do jadalni. Doszedłszy do trzeciego okna, spojrzała w niebo. Nie miała najmniejszej chęci składać swojej matce odwiedzin, choć byłoby cudownie dzielić się swoją radością z tymi, którzy ją sprowadzili na ten świat. Ale jej rodzic nie żył, a

mamanh? Obawiała się, że Pani Kronik mogłaby ją znów przyskrzynić: Manuel był mieszańcem, a więc raczej nie odpowiadał wyobrażeniom jej matki o przyszłym zięciu... Na zboczu wzgórza, na którym się wznosiła rezydencja, zalśniła para wielkich oczu. Jej serce zabiło żywiej. Pomimo zamkniętych okien jej uszu dobiegło rytmiczne dudnienie płynącej z auta muzyki. Wyskoczyła jak fryga z jadalni i puściła się pędem po mozaice w hallu. Przebiegła przez sień i wypadła na zewnątrz, przystając na górnym stopniu. Manuel powracał w towarzystwie. Za porsche jej samca stał wóz złożony z szoferki i paki. Manuel wysiadł z porsche. - Witaj! - zawołał, a potem podszedł do niej z uśmiechem i przygarnął ją do piersi. - Tęskniłem za tobą - wymruczał w jej usta. - Ja też. - Teraz ona też była już cała w skowronkach. - Co to jest, co z tobą przyjechało? Zza kierownicy drugiego pojazdu wysiadł stary kamerdyner. - Czy jaśnie pan życzy sobie, żebym... - Dzięki, Fritz, sam się tym zajmę. Kamerdyner skłonił się uniżenie. - Miło mi, że mogłem się przydać. - Jesteś, jak zawsze, niezastąpiony. Psaniec, promieniejąc szczęściem, potruchtał w stronę domu. - Nie ruszaj się - powiedział Manuel. Z wielkiej paki dobiegał dziwny stukot. Nachmurzyła się trochę. - Jak wolisz. Manuel pocałował ją jeszcze raz, zanim zamknął za wozem. Drzwi szczęknęły, znowu rozległ się stukot, potem coś zaczęło się obracać, skrzypiąc. Nagle rozległo się... rżenie. Nie śmiała o tym nawet marzyć. Tamta cudowna klacz... Manuel sprowadził ją tyłem po rampie, a potem podprowadził pod schody. Przyłożyła obie dłonie do ust, czując, że jej oczy wzbierają łzami. Klacz przestępowała z wdziękiem z nogi na nogę. Światła domu odbijały się w jej połyskliwej sierści. Była na powrót zdrowym, rączym koniem. - Czemu... ją tu przywiozłeś? - spytała ochrypłym szeptem. - Samce człowieków mają w zwyczaju w dowód miłości ofiarowywać narzeczonej pierścionek zaręczynowy. - Wyszczerzył się radośnie. - Uznałem jednak, że Glory przypadnie ci do gustu bardziej niż najdroższy diament. Jest mi bardzo droga... Mam nadzieję, że też ją pokochasz. Glory zarżała głośno, pląsając na smukłych nogach, jakby cieszyła ją perspektywa zmiany właściciela. Panikha otarła oczy i padła Manuelowi w objęcia, całując go namiętnie. - Brak mi słów.

A gdy Manuel wypiął dumnie pierś mile połechtany, postanowiła przejąć inicjatywę. Nim zdała sobie sprawę z tego, co robi, wzbiła się w powietrze, lądując na Glory tak pewnie, jakby się znały od lat. Nie musiała spinać jej ostrogami ani rzucać żadnych komend - Glory ruszyła galopem, brzęcząc kopytami po kocich łbach dziedzińca. Panikha wczepiła się dłońmi w powiewającą grzywę klaczy, moszcząc się wygodnie na jej krzepkim, falującym łęku. Wiatr smagał ją po twarzy, ale ona śmiała się tylko uniesiona radosnym pędem i poczuciem wolności. Tak, tak, po stokroć tak! Pędząc w objęcia nocy swobodna, zakochana, czuła, że żyje. Żyje pełnią życia. Stojąc przy ciężarówce do przewozu koni i patrząc, jak jego dziewczyny zgodnie ruszają przed siebie, Manny szalał ze szczęścia. Były tak idealnie zgrane, jakby wyjęte z jednej bajki... silne i zdrowe cwałowały w ciemnościach z szybkością, której mógłby im pozazdrościć niejeden samochód. Fakt, trochę się rozczulił, ale co mu tam. To była wyjątkowa noc... - Miałem wizję tej sceny. Manny złapał się za krzyż na szyi, podskakując. - Rany boskie, czy ty musisz zawsze straszyć ludzi? Brat Panikhi nie odpowiedział. Chyba nie mógł, bez reszty pochłonięty widokiem siostry pędzącej na koniu. Wydawał się równie wzruszony jak Manny. - Myślałem jednak, że to ogier. - Pokręcił głową z niedowierzaniem. Poza tym jednak wszystko się zgadza… Panikha z powiewającym warkoczem na karym arabie. Nie sądziłem jednak, że to wizja przyszłych wydarzeń. Manny odwrócił się do swoich dziewczyn, które galopowały wokół murów obronnych szerokim łukiem, zawracając w stronę domu. - Kocham ją do szaleństwa - wyznał Manny, sam me wiedział czemu. Jest miłością mojego życia. - Tak trzymać. Zadzierzgująca się między nimi więź głębokiej solidarności sprawiła, że Manny nagle poczuł się na miejscu pod każdym względem; wolał o tym nie myśleć z obawy, by nie naruszyć tej, jakże chwiejnej jeszcze równowagi. - Czy mogę o coś spytać? - odezwał się po chwili. - Wal śmiało. - Grzebałeś w mojej bryce? - Pytasz o swoje mp3-ki? - Ktoś mi wykasował całą moją kolekcję... - Gówna? - Diamentowe oczy zajrzały mu w twarz. - Masz zamiar mieszkać tutaj, to lepiej się przyzwyczaj do mojej muzy. Manny pokręcił głową. - Jaja sobie robisz, czy jak?

- Chcesz powiedzieć, że nie podobają ci się moje kawałki? - Pierdol się. - Zgrzytnął zębami, w końcu, się jednak trochę udobruchał. No dobra, nie są całkiem do dupy - A widzisz! - zarechotał wkurwiające V. - No to co tam niby było? - O, już by chciał wiedzieć. - Wampir wyjął skręta i zapalił. - Niech no sobie przypomnę... Eminema Cinderella Man, Lii Wavne'a I Am Not a Human, 2paca... Lista zdawała się nie mieć końca. Manny słuchał jednym uchem, ściskając w dłoni masywny złoty krzyż. Wzrokiem śledził cwałującą na końskim grzbiecie Panikhę. Odtąd mieli już zawsze być razem... obaj z Butchem będą się o północy wymykać na mszę nocną... No i Vrhedny jednak go nie zaciukał. Poza tym, o ile go wzrok nie mylił, na dziedzińcu stał czarny cadillac wampira, a to znaczyło, że Manny będzie mógł mu odpłacić pięknym za nadobne, przelewając mu do odtwarzacza bogatą kolekcję Black Veil Bride, Bullet for My Valentine, Avenged Sevenfold i innych gigantów metalu. Na samą myśl o tym kąciki warg zaczęły mu się rozjeżdżać w dwie strony. Reasumując? Wygrał los na loterii. Zgarnął całą pulę. Zdobył wielkiego szlema. A może był, zwyczajnie, wybrańcem bogów.