Where she went 1

Gdzie Ona Poszła Gayle Forman

Może się kiedyś zdarzyć ta godzina próby, Kiedy, przebita bólem, w mocy jego mroków, Albo we władzy głodu silniejszej niż śluby, Będę gotowa miłość twą sprzedać za okruch Ulgi, za okruch chleba — naszych nocy pamięć. Tak, może się tak stać. Choć chyba się nie stanie.1

Fragment z „Nie, miłość nie jest wszystkim” autorstwa Edny St. Vincent Millay

1

Przełożył Stanisław Barańczak

Rozdział 1 Każdego ranka, gdy budzę się mówię sobie: To tylko jeden dzień, jeden dwudziestoczterogodzinny okres, przez, który muszę przejść. Nie wiem, kiedy dokładnie zacząłem sobie codziennie serwować tę podnoszącą na duchu gadkę, lub czemu. Brzmi to jak dwunastoetapowa mantra. Nie jestem w niczym anonimowy, chociaż czytając niektóre bzdury, które o mnie piszą, pomyślałbyś, że powinienem. Mam rodzaj życia, za który wiele osób sprzedałoby nerkę, aby choćby trochę go doświadczyć. Ale ja nadal potrzebuję przypominać sobie o tymczasowości jednego dnia, przypominać sobie, że przebrnąłem przez poprzedni i że przebrnę przez dzisiejszy. Dziś rano, po codziennym przypominaniu, rzucam okiem na minimalistyczny zegar cyfrowy na hotelowej szafce. Wskazuje 11:47, zdecydowanie jest to świt dla mnie. Ale dzwonili już dwa razy z recepcji z budzeniami telefonicznymi, a następnie dostałem uprzejmy, ale stanowczy telefon od naszego menadżera, Aldousa. Dzisiejszy dzień może być tylko jednym dniem, ale jest zapełniony. Jestem tu ze względu na studio, mamy ustalić kilka końcowych ścieżek gitarowych do internetowej wersji pierwszego singla naszego świeżo wydanego albumu. Taka sztuczka. Ta sama piosenka, nowa ścieżka gitarowa, trochę efektów wokalnych, za które dodatkowo zapłacono kasę. „W tych czasach musisz wydoić dolara z każdego grosza” garnitury przy etykiecie lubią nam o tym przypominać. Po studiu mam w czasie lunchu wywiad z pewnym reporterem z Shuffle. Te dwa wydarzenia są jakby podpórkami tego, czym stało się moje życie: tworzenie muzyki, co lubię i mówienie o tworzeniu muzyki,

czego nienawidzę. Ale są dwiema stronami tego samego medalu. Kiedy Aldous dzwoni po raz drugi, w końcu zrzucam kołdrę i biorę buteleczkę z lekami z szafki. To jakiś anty-niepokój, który powinienem wziąć, gdy czuję się zdenerwowany. Zdenerwowany to jest tak, jak czuję się normalnie. Zdenerwowany jak zwykle. Ale odkąd zaczęliśmy naszą trasę z trzema występami na Madison Square Garden, czułem coś innego. Tak jakbym został wciągnięty w coś potężnego i bolesnego. Zakłębowany. Istnieje w ogóle takie słowo? - zastanawiam się. Mówisz do siebie, więc kogo do cholery to obchodzi? Odpowiadam, łykając kilka tabletek. Wciągam jakieś bokserki i idę do drzwi mojego pokoju, gdzie dzbanek kawy już czeka. Został zostawiony przez pracownika hotelu, który niewątpliwie dostał ścisłe polecenie, by nie wchodzić mi w drogę. Kończę kawę, ubieram się, zjeżdżam windą na dół i wychodzę na zewnątrz bocznym wyjściem – kierownik odpowiedzialny za zadowolenie gości życzliwie udostępnił mi specjalny klucz wstępu, więc mogę uniknąć niewolniczej parady w holu. W Los Angeles, gdzie teraz mieszkam, prawie nigdy nie pada deszcz. A wysoka temperatura nie ma swojego końca. Ale to suchy upał. Ludzie tam używają suchości, jako całkowitego usprawiedliwienia dla wszystkiego z nadmiaru gorącego, pełnego smogu miasta. – Może być dzisiaj 42oC – przechwalają się – lecz przynajmniej to suche gorąco. Ale Nowy Jork jest wilgotnym gorącem; do czasu, gdy docieram do studia, pięć bloków dalej na opuszczonym odcinku West Fifties, moje włosy, które chowam pod czapką, są wilgotne. Wyciągam papierosa z kieszeni, a moja ręką trzęsie się, gdy go zapalam. Miałem lekkie drgawki przez zeszły rok lub coś w tym stylu. Po wyczerpujących badaniach lekarskich, doktor oświadczył, że to nic więcej niż nerwy i poradził mi, abym spróbował jogi. Gdy dostaję się do studia, Aldous czeka na zewnątrz pod markizą. Spoglądam na mnie, na mojego papierosa, z powrotem na moją twarz. Mogę powiedzieć przez sposób, w jaki na mnie patrzy, że próbuje

się zdecydować, czy ma być dobrym, czy złym gliną. Muszę wyglądać jak gówno, bo stawia na dobrego glinę. - Dzień dobry2, słońce – mówi wesoło. - Tak? A co jest dobrego w poranku? – Próbuję zażartować. - Technicznie rzecz biorąc, jest teraz południe. Jesteśmy spóźnieni. Gaszę swojego papierosa. Aldous kładzie olbrzymią łapę na moim ramieniu, bezsensownie delikatnie. - Chcemy jedną ścieżkę gitarową dla ‘Sugar’, tylko po to, żeby fani jeszcze raz to kupili dla tego drobiazgu. – Śmieje się, kręcąc głową na to, czym stał się biznes. - Potem masz lunch z Shuffle, a my mamy sesję zdjęciową do Fashion Rock dla Times z resztą zespołu około piątej, następnie szybki drink z jakimiś nadzianymi gośćmi z wytwórni, a później jesteśmy na lotnisku. Jutro masz szybkie spotkanie z ludźmi od promocji i marketingu. Po prostu uśmiechaj się i nie mów wiele. Po tym jesteś już sam dopóki nie znajdziesz się w Londynie. Będę sam? W przeciwieństwie do bycia na ciepłym łonie rodziny, kiedy jesteśmy razem? Mówię to do siebie. Najwyraźniej coraz więcej moich rozmów prowadzę sam ze sobą. Biorąc pod uwagę połowę spraw o których myślę, to prawdopodobnie dobra rzecz. Ale tym razem naprawdę będę sam. Aldous i reszta zespołu lecą do Anglii dzisiaj. Miałem lecieć tym samym lotem z nimi, do czasu aż zdałem sobie sprawę, że dziś jest piątek trzynastego i moją rekcją było: nie ma mowy kurwa! Boję się tej trasy wystarczająco, więc nie będę się jeszcze denerwował tym, że wylatuję w oficjalny dzień pecha. Więc Aldous zabookował mi bilet na następny dzień. Kręcimy teledysk w Londynie, a następnie załatwiamy prasę przed rozpoczęciem europejskiej trasy koncertowej, więc to nie tak, że ominę występ, tylko wstępne spotkanie z reżyserem naszego klipu. Nie potrzebuję słyszeć o jego wizji artystycznej. Kiedy zaczniemy zdjęcia, będę robić to, co mi każą. Podążam za Aldousem do środka studia i wchodzę do dźwiękoszczelnego pokoju, gdzie jestem tylko ja i rząd gitar. Po drugiej 2

Aldous w oryginale mówi do Adama Good Morning, ale nie ma w polskim zwrotu: dobry poranek, więc napisałam dzień dobry. | nata

stronie szkła siedzi nasz producent Stim i dźwiękowcy. Aldous dołącza do nich. – Okej Adam – mówi Stim – jeszcze jedna ścieżka łącząca zwrotkę z refrenem. Po prostu zrób tak, żeby wpadało to w ucho, żeby było dużo bardziej ckliwe. Zgramy to ze śpiewem w miksie. - Wpadające w ucho. Ckliwe. Czaję. – Wkładam słuchawki, podnoszę gitarę, nastrajam instrument i rozgrzewam. Próbuję nie zwracać uwagi na to, że przez złośliwe słowa Aldousa, mam wrażenie jakbym już był całkiem samotny. Sam w dźwiękoszczelnej kabinie. Nie przesadzaj, mówię sobie. Tak nagrywa się w zaawansowanym technologicznie studiu. Problem w tym, że czułem się tak samo kilka dni temu w Garden. Na scenie, przed osiemnastotysięczną widownią, obok ludzi, którzy kiedyś byli częścią mojej rodziny, czułem się sam, jak w tej kabinie. Wciąż mogło być gorzej. Zaczynam grać, a moje palce zwinnie poruszają się w górę, podnoszę się ze stołka, walę w gryf i pogłaśniam, biję mocno dopóki gitara nie piszczy i nie krzyczy tak, jak tego chcę. Albo prawie tak, jak chcę. Jest tu prawdopodobnie ze sto świetnych, sporo wartych gitar, ale żadna z nich nie brzmi tak dobrze, jak mój stary Les Paul Junior – gitara, którą miałem lata, którą nagrywałem nasze pierwsze albumy, którą w napadzie głupoty, albo nieposkromionej pychy, czy coś w tym stylu, pozwoliłem sprzedać na licytacji na cele charytatywne. Lśniące, drogie zamienniki nigdy nie brzmią dostatecznie dobrze. Mimo to, kiedy pogłaśniam, udaje mi się zatracić na sekundę lub dwie. Ale to kończy się zbyt szybko, a następnie Stim oraz dźwiękowcy ściskają mi dłoń, życząc szczęścia w trasie i Aldous z prowadzi mnie na zewnątrz do limuzyny, błyskawicznie jedziemy w dół Ninth Avenue do SoHo, do hotelu, którego restaurację specjaliści od reklamy z naszej wytwórni płytowej uznali za dobre miejsce na nasz wywiad. Czy myślą, że będę mniej narzekać lub nie będę mówić czegoś wyobcowującego, jeśli będę w drogim miejscu publicznym? Pamiętam jak za dużo wcześniejszych dni, kiedy osoby przeprowadzające wywiad, piszące dla magazynów lub blogów były fanami, i przeważnie chciały rockowej rozmowy – dyskutowania o muzyce – oraz pragnęły rozmawiać z całym zespołem. Najczęściej zmieniało się to w normalną rozmowę ze wszystkimi, przekrzykującymi się nawzajem swoimi opiniami. Wtedy

nigdy nie martwiłem się pilnowaniem tego co mówię. Ale teraz reporterzy przesłuchują mnie i zespół oddzielnie, jako, że oni są policjantami i mają mnie, i moich wspólników w sąsiednich celach i próbują tego, aby jeden pociągną za sobą drugiego. Potrzebuję papierosa zanim wejdziemy do środka, więc razem z Aldousem stoimy na zewnątrz hotelu w oślepiającym popołudniowym słońcu, podczas gdy tłum ludzi zbiera się i sprawdza mnie udając, że tego nie robi. Taka jest różnica pomiędzy Nowym Jorkiem, a resztą świata. Ludzie po prostu mają hopla na punkcie znanych osób, jak nigdzie indziej, ale Nowojorczycy – a przynajmniej ci, którzy uważają siebie za wyrafinowanych i wałęsają się wzdłuż bloków w rodzaju SoHo, obok, którego stoję teraz – zachowują pozory, że ich to nie obchodzi, właśnie wtedy zmuszając się do odwrócenia wzroku od ich okularów przeciwsłonecznych za trzysta dolców. Udają tę pogardę, gdy ludzie spoza miasta łamią kodeks, przybiegając i prosząc o autograf, jak para dziewczyn w bluzach sportowych Uniwersytetu Michigan, które właśnie tak zrobiły, ku niezadowoleniu pobliskiego tria snobów, które obserwuje studentki i przewraca oczami, a mnie obdarza spojrzeniami współczucia. Jakby dziewczyny były problemem. - Musimy załatwić ci lepsze przebranie, Wild Man3 - mówi Aldous, po tym, jak dziewczyny chichocząc z radosnego podniecenia odfrunęły. Jako jedyny może pozwolić sobie, aby mnie tak nazywać, nikt więcej. Wcześniej używałem tego, jako głównego przezwiska taki pseudonim od mojego nazwiska Wilde. Ale raz zdemolowałem hotelowy pokój i po tym „Wild Man” stał się niewzruszonym przezwiskiem brukowców. Wtedy, jak na zawołanie pokazuje się fotograf. Nie możesz stać przed wysokiej klasy hotelem przez więcej niż trzy minuty zanim to się stanie. – Adam! Bryn w środku? – Zdjęcie mnie i Bryn jest warte czterokrotności jednego ze mną samym. Ale po pierwszym błysku lampy, Aldous zakrywa jedną ręką soczewkę faceta, a drugą moją twarz. Przygotowuje mnie, podczas gdy wchodzimy do środka. – Reporterka nazywa się Vanessa LeGrande. Nie jest z typu tych szpakowatych, których nienawidzisz. Jest młoda. Nie młodsza niż ty, ale 3

Ksywa od nazwiska Adama.

myślę, że ma nie wiele powyżej dwudziestu lat. Pisała dla bloga zanim została wykorzystana przez Shuffle. - Którego bloga? – przerywam. Aldous rzadko daje mi szczegółowe podsumowanie reporterów, chyba że ma powód. - Nie jestem pewny. Może Gabber. - Och, cała ta strona to gówniane miejsce plotek. - Shuffle nie jest plotkarskim portalem. A to jest okładkowy ekskluzywny wywiad. - W porządku. Niech tam – mówię, pchając drzwi restauracji. Wewnątrz wszystko jest niskie, stalowo-szklane stoły i skórzane kanapy, jak w milionie innych miejsc, w których byłem. Te restauracje mają bardzo wysokie mniemanie o sobie, ale w rzeczywistości są tylko drogą, wystylizowaną wersją McDonalda. - Tam jest, narożny stolik, blondynka z pasemkami – mówi Aldous. – Jest słodkim małym numerkiem. Nie, że masz niedobór słodkich, małych numerków. Cholera, nie mów Bryn, że to powiedziałem. Okej zapomnij o tym. Będę na górze, przy barze. Aldous zostaje na wywiad? To robota dla specjalisty od reklamy, tyle że odmówiłem, żeby gość od reklamy służył za przyzwoitkę. Muszę wyglądać na naprawdę dalekiego od normalności. – Będziesz robić za niańkę? – pytam. - Nie. Pomyślałem, że możesz potrzebować jakiegoś wsparcia. Vanessa LeGrande jest urocza. Albo gorąca jest może dokładniejszym terminem. Nie ma znaczenia. Mogę to powiedzieć przez sposób, w jaki oblizuje wargi i odrzuca włosy do tyłu, że wie o tym, a to rujnuje efekt. Tatuaż wąż biegnie wzdłuż jej nadgarstka i założę się o naszą platynową płytę, że ma tatuaż w dolnej części pleców tuż nad pośladkami. Rzeczywiście, kiedy sięga do torebki po dyktafon, widzę nad jej dżinsami o niskim stanie niewielką, pokrytą tuszem strzałę wskazująca południe. Z klasą. - Hej Adam – mówi Vansessa, patrząc na mnie konspiracyjnie, jakbyśmy byli starymi kumplami. – Mogę tylko powiedzieć, że jestem wielką fanką. Collateral Damage pomogło mi przetrwać wyniszczający ostatni rok college’u. Więc, dziękuję. – Uśmiecha się do mnie.

- Uch, nie ma, za co. - A teraz chciałabym się odwdzięczyć pisząc najlepszy, cholerny profil Shooting Star, jaki kiedykolwiek trafił na stronę. Może, więc przejdziemy do konkretów i pokonajmy ich wprost miażdżąco? Przejść do konkretów? Ludzie rozumieją, chociaż połowę bzdur, które wydobywają się z ich ust? Vanessa może próbować być bezczelna lub opryskliwa, albo usiłować przekonać mnie szczerością, czy też pokazywać mi jaka rzeczywiście jest, ale cokolwiek sprzedaje, ja tego nie kupuję. – Jasne. – To wszystko, co mówię. Kelner przychodzi, aby przyjąć nasze zamówienia. Vanessa zamawia sałatkę, a ja piwo. Dziewczyna przerzuca kartki skórzanego notesu. – Wiem, że powinniśmy porozmawiać o BloodSuckerSunshine… zaczyna. Natychmiast marszczę brwi. To jest dokładnie to, o czym mamy rozmawiać. Dlatego tu jestem. Nie, żeby się zaprzyjaźnić. Nie, żeby wymieniać się sekretami, ale ponieważ to część mojej pracy nad promowaniem albumu Shooting Star. Vanessa włącza swoją syrenę. – Słuchałam tego tygodniami, a jestem nieprzewidywalną, trudną do zadowolenia dziewczyną. – Śmieje się. W oddali słyszę chrząknięcie Aldousa. Spoglądam na niego. Ma na twarzy olbrzymi, fałszywy uśmiech i pokazuje kciuki w górę. Wygląda śmiesznie. Odwracam się do Vanessy i zmuszam się do odwzajemnienia uśmiechu. – Ale teraz twój drugi album z wielkiej wytwórni jest wydany i jest to cięższe brzmienie. Myślę że wszyscy się z tym zgodzimy, iż zostało ono przyjęte, chcę napisać ostateczną opinię, aby zobrazować twoją ewolucję z zespołu emocore do potomków niespokojnego rocka. Potomkowie niespokojnego rocka? Ta niezwykle ważna dla mnie bzdura naprawdę rzuciła mną na początek. Jeśli o mnie chodzi, pisałem piosenki: akordy, bity, teksty, wiersze, przejścia, układałem melodię. Ale potem, kiedy dorośliśmy, ludzie zaczęli wycinać teksty piosenek, jak żabę z lekcji biologii, aż nic nie zostało nic, prócz wnętrzności- maleńkie części, znaczące mniej niż suma.

Lekko przewróciłem oczami, ale Vanessa ciągle koncentrowała się na swoich notatkach. - Słuchałam niektórych twoich płyt z wczesnych lat. Są jak mak, niemal stosunkowo słodki. Czytałam wszystko, co kiedykolwiek o tobie napisano, każdy wpis na blogu, każdy artykuł w magazynie. I prawie każdy odnosił się do tzw. "czarnej dziury" Shooting Star, ale nikt naprawdę w to nie wnikał. Trochę uwolniłeś indie; dobrze zrobiłeś, byłeś gotowy do wielkich lig, ale potem to zostawiłeś. Pogłoski mówiły, że się rozpadłeś. A potem przyszedł Collateral Damage. I bach. - Vanessa udała wybuchy wychodzące z jej zaciśniętych pięści. To był dramatyczny gest, ale niebezpodstawny. Collateral Damage wyszedł dwa lata temu, a w ciągu miesiąca od jego wydania singiel "Animate" włamał się na krajowe listy przebojów i rozszedł się jak wirus. Żartowaliśmy, że nie można słuchać radia dłużej niż przez godzinę, nie słysząc go. Następnie "Bridge" wskoczył na listę przebojów, wkrótce potem cały album wspiął się na numer jeden albumów na iTunes, co z kolei sprawiło, że każdy Walmart w kraju miał ich zapas, a jeszcze później przeskoczył Lady Gagę na pierwszym miejscu na liście Bilboardu. Przez chwilę wydawało się, że album został załadowany na każdego iPoda należącego do osób w wieku od dwunastu do dwudziestu czterech lat. W ciągu kilku miesięcy, nasz na wpół zapomniany zespół z Orgeonu był na okładce magazynu Time, reklamowany jako "Dzisiejsza Nirvana". Ale nic z tego nie było nowe. To wszystko było udokumentowane, w kółko i w kółko, aż do znudzenia, włączając w to artykuł w Shuffle. Nie byłem pewien, dokąd z tym wszystkim zmierzała Vanessa. - Wiesz, każdy wydaje się przypisywać ciężkie brzmienie do tego, że Gus Allen wyprodukował Collateral Damage. - Racja.- mówię. - Gus lubi rocka. Vanessa wzięła łyk wody. Usłyszałem, jak jej język cmoknął. - Ale nie Gus spisał te słowa, które są źródłem tej energii. Ty to zrobiłeś. Całą tę surową moc i emocje. To tak jakby Collateral Damage był najgroźniejszym albumem dekady. - I pomyśleć, że dążyliśmy do szczęścia. Vanessa spojrzała na mnie, mrużąc oczy.

- Potraktuję to, jako komplement. To było bardzo odświeżające dla wielu ludzi, w tym dla mnie. I to jest mój cel. Wszyscy wiedzą, że coś zaszło podczas "czarnej dziury". To w końcu wyjdzie, więc może lepiej kontrolować te informacje? Kogo dotyczy Collateral Damage? - pyta, wciągając powietrze. - Co się z wami stało? Co z tobą? Nasz kelner przyniósł sałatkę Vanessy. Zamówiłem drugie piwo i nie odpowiedziałem na jej pytanie. Nic nie mówiłem, po prostu spuściłem wzrok. Ponieważ Vanessa miała rację, co do jednego. Kontrolujemy wiadomości. W pierwszych dniach cały czas zadawano nam to pytanie, ale nasze odpowiedzi były niejasne: zajęło nam trochę czasu żeby znaleźć melodię, aby napisać piosenkę. Ale teraz zespół był na tyle znany, że nasi publicyści wydali listę tematów zakazanych dla reporterów: związek Liz i Sary, mój i Bryn, dawne problemy z narkotykami Mikea i Shooting Stars "czarna dziura". Ale Vanessa najwyraźniej nie dostała jej. Spojrzałem na Aldousa prosząc o pomoc, ale on był w głębokiej rozmowie z barmanem. To tyle ze wsparcia. - To odnosi się do wojny. Wyjaśnialiśmy to wcześniej. - Racja – mówi przewracając oczami. – Bo twoje teksty są tak polityczne. Vanessa patrzy na mnie. To jest metoda reporterów: stworzyć krępującą ciszę i czekać na twój temat, którym chcesz wypełnić ciszę. Ale na mnie to nie działa. Mogę tylko patrzeć. Oczy dziewczyny robią się nagle zimne i twarde. Raptownie odkłada swoją śmiałość, romansową osobowość na później i patrzy na mnie z twardą ambicją. Wygląda na głodną, ale to poprawa, gdyż przynajmniej zaczyna być sobą. - Co się stało Adam? Wiem, że są tam historie, historie o Shooting Star i zamierzam być tą, która je odkryje. Co zmieniło ten indie-pop zespół w pierwotny fenomen rocka? Czuję zimną pieść uderzającą w mój brzuch. - Życie się zdarzyło. I zajęło nam trochę napisanie czegoś nowego… - Zajęło tobie trochę – przerywa Vanessa. – To ty napisałeś oba najnowsze albumy. Wzruszam tylko ramionami.

- No dawaj Adam! Collateral Damage jest twoim rekordem. To arcydzieło. Powinieneś być z niego dumny. A ja po prostu wiem, że za twoim zespołem, jest też twoja historia. Olbrzymia zmiana, jak ta, że od wspólnego kwartetu indie doszedłeś do gwiazdy pełnej energii napędzanej przez punk, to wszystko jest w tobie. Mam na myśli, to ty odbierałeś nagrodę Grammy za Najlepszą Piosenkę. Jakie to było uczucie? Gówniane. - Prawie zapomniałaś, że cały zespół wygrał nagrodę Najlepszego Nowego Artysty. A to było tylko trochę ponad rok temu. Kiwa głową. - Spójrz, nie próbuję nikogo obrazić lub ponownie otworzyć ran. Po prostu staram się zrozumieć zmiany. W brzmieniu. W tekstach. W dynamice zespołu. - Obdarza mnie znaczącym spojrzeniem. – Wszystkie znaki wskazują, że to ty jesteś katalizatorem. - Nie ma żadnego katalizatora. Po prostu majstrowaliśmy z naszym brzmieniem. Dzieje się to cały czas. Tak jak Dylan idący w elektronikę. Tak jak Liz Phair idąca w reklamy. Ale ludzie przejawiają tendencję do wariowania, gdy coś odbiega od ich oczekiwań. - Po prostu wiem, że jest coś więcej niż to – ciągnie Vanessa, popychając stół do przodu tak mocno, że wbija się mi w brzuch i muszę go odepchnąć. - Cóż oczywiście masz swoją teorię, więc nie pozwól, żeby coś stanęło na przeszkodzie prawdzie. W jej oczach na sekundę pojawia się błysk i sądzę, że ją wkurzyłem, ale wtedy ona podnosi ręce do góry. Jej paznokcie są obgryzione. - Cóż, chcesz poznać moją teorię? – mówi przeciągając samogłoski. Nieszczególnie. - Przedstaw ją. - Rozmawiałam z kilkoma osobami, z którymi chodziłeś do liceum. Czuję, jak moje ciało zamarza, delikatna sprawa uodporniająca do twardego ołowiu. Podniesienie szklanki do ust i udanie łyku pochłania maksymalnie moją koncentrację. - Nie zdawałam sobie sprawy, że chodziłeś do tej samej szkoły, co Mia Hall – mówi lekko. – Znasz ją? Wiolonczelistka? Zaczyna robić dużo

szumu w tym świecie. Lub jakikolwiek odpowiednik szumu w muzyce klasycznej. Może rozgłos. Szklanka drży w mojej ręce. Muszę pomóc sobie drugą dłonią, żeby postawić ją na stół i nie wylać przy tym jej zawartości na siebie. Wszyscy ludzie, którzy naprawdę wiedzą, co się stało, nie mówią o tym, przypominam sobie. Pogłoski, nawet te prawdziwe, są jak płomienie: pochłaniają tlen, dławią się i umierają. - Nasza szkoła miały dobry program artystyczny. Było to czymś w rodzaju pożywki dla muzyków – wyjaśniam. - To ma sens – mówi Vanessa, kiwając głową. – Ale są niejasne pogłoski, że ty i Mia byliście parą w liceum. Co jest zabawne, ponieważ nigdzie, nigdy o tym nie czytałam, a to wydaje się być godne uwagi. Obraz Mii miga mi przed oczami. Siedemnaście lat, te ciemne oczy pełne miłości, intensywności, strachu, muzyki, seksu, magii, smutku. Jej zimne dłonie. Moje własne zimne dłonie, teraz ciągle trzymające szklankę wody z lodem. - Byłoby to godne uwagi, gdyby było prawdziwe – mówię, zmuszając mój głos do spokojnego tonu. Biorę kolejny łyk wody i proszę kelnera o jeszcze jedno piwo. To mój trzeci kurs alkoholowego lunchu. - Więc nie jest? – Brzmi sceptycznie. - Pobożne życzenie – odpowiadam. – Znaliśmy się mimochodem ze szkoły. - Tak, nie mogłam namówić nikogo, kto naprawdę dobrze cię znał do potwierdzenia tego. Ale wtedy dostaję w ręce starą kronikę i jest tam słodkie ujęcie was obojga. Ładnie razem wyglądacie. Chodzi o to, że nie ma imion ze zdjęciem, tylko podpis. Więc jeśli nie wiesz jak wygląda Mia możesz to przegapić. Dziękuję ci, Kim Schein: najlepsza przyjaciółko Mii, królowo rocznika, paparazzi. Nie chcieliśmy, żeby to zdjęcie zostało wykorzystane, ale Kim zwędziła je nie wymieniając naszych nazwisk, tylko głupie przezwisko. - Piękny i Niunia? – pyta Vanessa. – Mieliście nawet przezwisko. - Używasz licealnego rocznika, jako źródła? Co następne? Wikipedia?

- Jesteś ledwie pewnym źródłem. Powiedziałeś, że znaliście się ‘mimochodem’. - Słuchaj prawda jest taka, że może spotykaliśmy się przez kilka tygodni, wtedy, kiedy było zrobione to zdjęcie. Ale, hej randkowałem z wieloma dziewczynami w liceum. – Obdarzam ją moim najlepszym uśmiechem playboya. - Więc nie widziałeś jej od czasów szkoły? - Nie, odkąd wyjechała na studia – mówię. Ta część jest przynajmniej prawdziwa. - Jak to się stało, że kiedy rozmawiałam z resztą twoich członków zespołu, nic nie powiedzieli, gdy spytałam o nią? - pyta, patrząc na mnie ostro. Ponieważ gdy cokolwiek idzie nam źle wciąż jesteśmy lojalni. O to chodzi. Zmuszam się by powiedzieć to na głos: - Ponieważ nie ma nic do powiedzenia. Myślę, że ludzie tacy jak ty lubią przejawy komedii sytuacyjnej no wiesz, dwóch znanych muzyków z tej samej szkoły, będących parą? - Ludzie tacy jak ja? - spytała Vanessa. Sępy. Krwiopijcy. Złodzieje dusz. - Reporterzy - mówię. – Lubisz bajki. - Cóż, a kto nie? - pyta Vanessa. - Chociaż życie tej kobiety z pewnością nie jest bajką. Straciła całą rodzinę w wypadku samochodowym. Vanessa sztucznie drży w sposób w jaki robisz to, gdy rozmawiasz o jakimś nieszczęśniku, który nie ma z tobą nic wspólnego, o czymś, co nigdy cię nie dotknęło i nigdy tego nie zrobi. Nigdy nie uderzyłem kobiet, ale w tej minucie chcę ją walnąć prosto w twarz, dać jej posmak bólu, który tak łatwo opisuje. Ale nie robię tego, powstrzymuję się, a ona kontynuuje, w ciemno. - Mówiąc o bajkach, czy ty i Bryn Sharaeder spodziewacie się dziecka? Ciągle widzę ją we wszystkich tabloidach z ciążowym brzuszkiem?

- Nie - odpowiadam. - Nic o tym nie wiem. - Jestem cholernie pewny, że Vanessa wie, że Bryn jest dla niej niedostępna, ale jeżeli rozmowa o ciąży Bryn ją rozproszy, zrobię to. - Nic o tym nie wiesz? Jesteście wciąż razem, prawda? Boże, ten głód w jej oczach. Całe jej mówienie o pisaniu ostatecznej opinii, te jej umiejętności śledcze – niczym nie różni się od reszty dziennikarzy, prześladowców, fotografów, którzy umierają, by być pierwszymi, którzy dostarczą informacje o wielkiej wpadce, narodzinach: „Czy Adam i Bryn będą mieć bliźniaki?” lub rozstaniach: „Bryn mówi Wild Manowi: To koniec!” Żadna historia nie jest prawdziwa, ale od kilku tygodni widzę je na okładkach różnych portali plotkarskich, w tym samym czasie. Myślę o domu w L.A. który dzielę z Bryn. Lub wymieniam. Nie pamiętam ostatniego razu, gdy nasza dwójka była w nim razem, w tym samym czasie, dłużej niż przez tydzień. Bryn kręci dwa, trzy filmy na rok i zaczyna tworzyć własne przedsiębiorstwo produkcyjne. Dzieli czas między planem zdjęciowym, promowaniem swoich filmów, zarabianiem pieniędzy na swoje produkcje, podczas gdy ja przebywam w studiu lub w trasie. Zdaje się, że funkcjonujemy zupełnie różnych harmonogramach. - Tak, Bryn i ja nadal jesteśmy razem - mówię Vanessie. - I nie jest w ciąży. Po prostu założyła wtedy zwiewną bluzkę, więc wszyscy założyli, że ukrywa brzuch. Prawda? Prawdę mówiąc, czasami zastanawiam się, czy Bryn nosi te topy specjalnie, by kusić los, że jest w ciąży. Ona poważnie chce mieć dziecko. Według publicznej opinii ma dwadzieścia cztery lata, ale naprawdę ma dwadzieścia osiem i twierdzi, że jej biologiczny zegar tyka. Ale ja mam dwadzieścia jeden i jesteśmy tylko rok razem. Nie obchodzi mnie gadanie Bryn, że mam starą duszę, którą będę mieć przez całe życie. Nawet, gdy będę mieć czterdzieści jeden, i będziemy świętować dwudziestą rocznicę, nie będę chcieć mieć z nią dzieci. - Czy dołączy do ciebie na Tournée? Na samą wzmiankę o Tournée czuję, jak moje gardło się zaciska. Trasa będzie trwała sześćdziesiąt siedem długich nocy. Sześćdziesiąt siedem. Mentalnie klepię swoją buteleczkę z pigułkami,

będąc spokojniejszym, gdyż wiem, że jest tam, ale jestem za mądry na to by wyciągać ją przed Vanessą. - Hm? - pytam. - Czy Bryn w ogóle odwiedzi cię w czasie Tournée? Wyobrażam sobie Bryn w trasie, z jej stylistą, instruktorami pilates, jej ostatnią, surową dietą. - Może? - Jak ci się podoba życie w Los Angeles? - pyta Vanessa. - Nie wydajesz się być towarzyski. - To przez suche gorąco. - Co? - Nic. Żart. - Och. Tak. – Spojrzenie Vanessy jest sceptyczne. Nie czytam już wywiadów o sobie, ale kiedy to robiłem, słowa takie jak ,niepoznawalny' były często używane. I arogancki. Czy ludzie naprawdę tak mnie widzą? Na szczęście, nasz przydzielony czas minął. Zamyka swój notatnik i prosi o rachunek. Aldous wydaje się mieć w oczach ulgę, gdy daję mu do zrozumienia, że się zbieramy. - Miło było cię poznać, Adam - mówi. - Taak, ciebie też - kłamię. - Muszę przyznać, że jesteś zagadką. - Uśmiecha się, a błysk jej zębów jest nienaturalnie biały. - Ale lubię zagadki. Lubię twoje teksty, te wszystkie makabryczne obrazy na Collateral Damege. A teksty nowej płyty są bardzo zagadkowe. Niektórzy krytycy zadają sobie pytanie, czy BloodSuckerSunshine dorówna intensywności Collateral Damage... Wiem, co nadchodzi. Słyszałem to wcześniej. Tak robią reporterzy. Odwołują się do innych krytyków, pod którymi ukrywają swoje własne zdanie. Wiem, o co naprawdę pyta, nawet, jeżeli ona sobie nie zdaje z tego sprawy: Jak to jest, że jedyna warta uwagi rzecz, którą kiedykolwiek stworzyłeś, pochodzi z najgorszego rodzaju straty? Nagle to za wiele. Bryn i brzuszek ciążowy. Vanessa ze szkolnym albumem mojego rocznika. Pomysł, że nic nie jest święte. Wszystko jest dla nich paszą? Uczucie, że moje życie należy do wszystkich poza mną.

Sześćdziesiąt siedem nocy. Sześćdziesiąt siedem, sześćdziesiąt siedem. Popycham stół tak, że szklanki z wodą i piwem wylewają się na jej kolana. - Co do... - Ten wywiad się skończył. - warczę. - Wiem o tym. Dlaczego na mnie naskoczyłeś? - Ponieważ jesteś niczym więcej niż sępem! To, co kurwa robicie z muzyki. To dzieli wszystko. Oczy Vanessy migotają, gdy szarpie się ze swoim dyktafonem. Zanim ma szansę go wyłączyć, biorę go i uderzam nim o stół, rozbijając go, a następnie na dokładkę wrzucam go do szklanki z wodą. Moja ręka drży, a serce bije mocno, gdy czuję początek ataku paniki, ten rodzaj, który upewnia mnie, że jestem bliski śmierci. - Co ty właśnie zrobiłeś? - krzyczy Vanessa. - Nie mam kopii zapasowej. - To dobrze. - Jak teraz mam napisać swój artykuł? - Nazywasz to artykułem? - Tak. Niektórzy muszą pracować by żyć, ty nadęty, wybuchowy ośle… - Adam! - Aldous stoi u mego boku, kładąc trzy sto dolarówki za rachunek na stole. - Na nowy. - mówi do Vanessy, zanim wyprowadza mnie z restauracji do taksówki. Rzuca kolejny banknot sto dolarowy dla kierowcy, po tym jak zaczyna protestować przeciwko paleniu w samochodzie. Aldous przeszukuje moje kieszenie i wyciąga buteleczkę, z której wytrząsa tabletkę do swojej dłoni i mówi. - Otwórz usta. - brzmi jak jakaś niedźwiedzia matka. Czeka dotąd, aż jesteśmy kilka przecznic od mojego hotelu, aż wypalam dwa papierosy i połykam kolejną tabletkę. - Co tam się stało? Mówię mu. Powtarzam jej pytania o „czarną dziurę”. Bryn. Mię. - Nie martw się. Możemy zadzwonić do Shuffle. Zagrozić im, że zastrzeżemy ekskluzywny wywiad, jeżeli nie zmienią dziennikarza. Może

trafi to do tabloidów lub Gabber na kilka dni, ale to tylko kawałek historii. Ucichnie szybko. Aldous mówi to wszystko spokojnie, w tonie: „Hej, to tylko rock and roll”, ale widzę troskę w jego oczach. - Nie dam rady, Aldous. - Nie martw się tym. Nie musisz. To tylko artykuł. Poradzisz sobie z nim. - Nie chodzi o to. Nie jestem w stanie tego zrobić. Nic z tego. Aldous, który jak sądzę nie spał całej noc odkąd był w trasie z zespołem Aerosmith, pozwala sobie na chwilę słabości i patrzy na mnie wyczerpany. Następnie znów wraca do roli menedżera. - Czujesz wypalenie przed Tournée. To się zdarza nawet najlepszym. - zapewnia mnie. – Gdy znajdziesz się na scenie, przed tłumem, zaczniesz czuć uwielbienie, adrenalinę, muzykę, będziesz pobudzony. Chodzi mi o to do diabła, że wypalenie na pewno zmieni się w smażenie, ale ze szczęścia. A gdy nadejdzie listopad, gdy trasa się skończy, będziesz mógł się zrelaksować, wybrać na jakąś wyspę, gdzieś gdzie nikt cię nie zna, gdzie nikt nie gada tego gówna o Shooting Star. Lub dzikim Adam Wilde. Listopad? Teraz jest sierpień. To trzy miesiące. A trasa będzie trwała sześćdziesiąt siedem nocy. Sześćdziesiąt siedem. Powtarzam to w mojej głowie, jak mantrę, ale to chyba nią nie jest. To sprawia, że chcę złapać za garść moich włosów i wyszarpać je. Jak mam powiedzieć Aldousowi, jak mam powiedzieć im wszystkim, że muzyka, adrenalina, uwielbienie, wszystkie rzeczy, które łagodziły, jak ciężkie to się stało, zniknęły? To wszystko pozostało w wirze. A ja jestem na jego skraju. Moje całe ciało drży. Tracę to. Dni mogą trwać dwadzieścia cztery godziny, ale czasami wydaje mi się, że przejście jednego jest równie niemożliwe jak zdobycie Everest. Tłumaczenie: Nata262, DziejeSie, JimmyK Korekta: Martinaza

Rozdział 2 Igła i nić, mięso i kości Kosa i ścięgna, złamane serce gości Twoje linie szwów błyszczą jak diamenty A jasne gwiazdy oświetlają moje uwięzienie “STITCH” COLLATERAL DAMAGE, ŚCIEŻKA 7 Aldous zostawił mnie przed moim hotelem. – Słuchaj, myślę, że potrzebujesz trochę czasu, by ochłonąć. Więc słuchaj: zmienię harmonogram na resztę dnia i odwołam twoje jutrzejsze spotkania. Twój lot do Londynu jest na dziewiętnastą, więc nie musisz być na lotnisku do siedemnastej. – Zerknął na swój telefon. – To więcej niż dwadzieścia cztery godzin na robienie czegokolwiek, co zechcesz. Obiecuję Ci, poczujesz się lepiej. Rozerwij się. Aldous zerknął na mnie zaniepokojony. Jest moim przyjacielem, ale jest też za mnie odpowiedzialny. – Przebukuję swój lot – oświadczył – polecę jutro z Tobą. Jestem zażenowany tym, jak bardzo jestem wdzięczny. Latanie pierwszą klasą z zespołem nie jest wielkim wstrząsem. Wszyscy wydajemy się być podłączeni do własnych luksusowych siedzeń, ale przynajmniej, kiedy latam z nimi, nie jestem sam. Kiedy latam sam, kto wie, kto będzie siedział obok? Raz był to japoński biznesmen, który nie przestawał do mnie mówić przez cały dziesięciogodzinny lot. Pragnąłem się przesiąść, ale nie chciałem wyglądać na kutasa udającego gwiazdę

rocka, który prosi o zmianę miejsca, więc siedziałem tam, kiwając głową, nie rozumiejąc połowy z tego, co do mnie mówił. Ale jest jeszcze gorzej, gdy jestem zupełnie sam w czasie tych długodystansowych lotów. Wiem, że Aldous ma sporo do zrobienia w Londynie. Bardziej rzeczowo: nieobecność na jutrzejszym spotkaniu z resztą zespołu i reżyserem teledysku będzie jak następne małe trzęsienie ziemi. Nieważne. Za dużo tego, by zliczyć. Poza tym, nikt nie będzie winił Aldous ‘a. Będą winić mnie. Więc, to ogromna komplikacja, pozwolić Aldousowi spędzić dodatkowy dzień w Nowym Jorku. Ale nie odmówiłem, umniejszając ponadto jego hojność zwykłym „okej’’. – Świetnie. Oczyść umysł. Zostawię cię samego, nawet nie zadzwonię. Chcesz, żebym cię stąd odebrał, czy spotkamy się na lotnisku? Reszta zespołu jest ulokowana w śródmieściu. Mamy zwyczaj zostawać w innych hotelach, a od ostatniego tournée Aldous na przemian przebywał w moim lub ich hotelu. Tym razem był z nimi. – Lotnisko. Spotkamy się w poczekalni4 – mówię mu. – W porządku. Zamówię ci podwózkę na czwartą. Do tego czasu, odpręż się. Obdarzył mnie na wpół uściskiem dłoni, na wpół objęciem i był z powrotem w taksówce, skupiając się na następnych sprawach. Prawdopodobnie na naprawieniu bałaganu, który spowodowałem rano. Idę naokoło, do wejścia dla personelu, by dojść do pokoju. Biorę prysznic, rozważając pójście z powrotem spać. Ostatnimi czasy sen mi się wymyka, nawet z apteczką pełną psychofarmakologicznych pomocników. Z okna osiemnastego piętra widzę popołudniowe słońce, które skąpało miasto w ciepłej poświacie, sprawiając, że Nowy Jork stał się nagle przytulny, a apartament klaustrofobiczny i gorący. Wrzuciłem na siebie parę czystych jeansów i moją szczęśliwą czarną koszulkę. Chciałem zostawić tę koszulkę na jutro, gdy będę wyjeżdżał na tournée, ale czuję się jakbym potrzebował trochę szczęścia już teraz, więc będzie musiała wypełnić ten obowiązek podwójnie.

4

Lounge, to osobny hall, w którym na lot czekają pasażerowie pierwszej klasy, nie tak jak reszta chołoty ściśnięta razem. Lounge ma wygodne fotele i inne udogodnienia :D

Włączyłem swój iPhone. Jest pięćdziesiąt dziewięć nowych e-maili i siedemnaście wiadomości głosowych, włączając kilka z wytwórni od na pewno zirytowanego rzecznika prasowego i kilka od Bryn, pytającej, jak poszło w studio i z wywiadem. Mógłbym do niej zadzwonić, ale jaki to ma sens? Jeśli powiem jej o Vanessie LeGrande, pogniewa się na mnie, że straciłem zimną krew przed reporterem. Próbuje oduczyć mnie tego złego nawyku. Mówi, że za każdym razem, gdy tracę kontrolę przed prasą, to tylko wzbudza ich apetyt na więcej. – Pokaż im publicznie nudną twarz, Adamie, a oni przestaną pisać tak dużo o tobie - ciągle mi radzi. Rzecz w tym, że jeśli powiedziałbym Bryn, jakie pytania wyprowadzają mnie z równowagi, ona też z pewnością straciłaby swoją „nudną’’ twarz. Myślałem o tym, co powiedział Aldous, o tym by uciec od tego wszystkiego, więc wyłączyłem telefon i rzuciłem go na szafkę nocną. Potem chwyciłem czapkę, okulary, moje pigułki i portfel i wyszedłem. Odwróciłem się w stronę Columbus5, kierując się w stronę Central Parku. Wóz strażacki przejechał, zawodząc syreną. Nie podrapiesz się w głowę, a będziesz martwy6. Nie pamiętam nawet, gdzie się nauczyłem tej dziecięcej rymowanki, czy też powiedzonka, które nakazywało podrapać się w głowę za każdym razem, gdy słyszysz syrenę, albo następna syrena będzie zawodzić dla ciebie. Ale wiem, kiedy zacząłem to robić, a teraz wydaje się to być naturalną rzeczą. Jednak w miejscu takim jak Manhattan, gdzie syreny ciągle rozbrzmiewają, może okazać się to zbyt wyczerpujące. Jest wczesny wieczór i agresywny gorąc złagodniał. Wygląda na to, że wszyscy wyczuli, że można bezpiecznie wyjść na zewnątrz, bo zaczęli oblegać miasto: zabrali się za piknikowanie na trawie, wyszli pobiegać z dziecięcymi wózkami po chodniku, pływać kajakami wzdłuż pokrytego liliami jeziora. Jak bardzo lubię oglądać tych ludzi, tak bardzo sprawia to, że czuję się wystawiony na pokaz. Nie mogę zrozumieć, jak inni ludzie wystawieni na widok publiczny to znoszą. Czasem oglądam zdjęcia Brada Pitta ze 5

Nazwa ulicy Taki zwyczaj, jak u nas przy przechodzeniu koło kościoła robi się znak krzyża, u nich trzeba się podrapać po głowie przy wozie strażackim, durnie się to tłumaczy, bo nie ma rymu, pasowałoby podrap się w głowę a jak nie to w nogę 6

stadkiem swoich pociech w Central Parku, po prostu bawiących się na huśtawce. To oczywiste, że byli śledzeni przez paparazzich, lecz nadal wyglądało to, jakby spędzali normalny dzień z rodziną. Albo może i nie. Zdjęcia mogą być bardzo zwodnicze. Myśląc o tym wszystkim i przechodząc koło szczęśliwych ludzi, korzystających z letniego wieczoru, zacząłem czuć się jak ruchomy cel, chociaż mam naciągniętą nisko czapkę, okulary przeciwsłoneczne i jestem bez Bryn. Kiedy Bryn i ja jesteśmy razem, to prawie niemożliwe być niezauważonym. Ulegam tej paranoi. Nie boję się tak bardzo tego, że będę fotografowany czy nagabywany przez łowców autografów - choć wcale nie mam ochoty tym się teraz zajmować - ale tego, że będę wyśmiany, będąc jedyną samotną osobą w parku. Nawet jeśli oczywiście nie jestem. A jednak czuję, jakby lada chwila mieli mnie wytykać palcami i nabijać się ze mnie. Wiec tak to się stanie? To jest to, czym się stałem? Chodzącą sprzecznością? Jestem otoczony ludźmi, a czuję się samotny. Twierdzę, że chcę odrobiny normalności, a teraz, kiedy trochę jej mam, wygląda na to, że nie wiem, co z nią zrobić, nie wiem już jak to jest być normalną osobą. Idę w kierunku Ramble7, gdzie jedynymi ludźmi, na których mogę wpaść są tacy, którzy nie chcą być zauważeni. Kupuję kilka hot dogów i połykam je w kilku kęsach. I właśnie wtedy orientuję się, że nie jadłem cały dzień, co przypomina mi o lunchu i Vanessie LeGrande - o klęsce. Co tam się stało? Mam na myśli, że byłem znany z rozdrażnienia w stosunku do reporterów, ale to był strasznie amatorski ruch - mówię sobie. Jestem po prostu zmęczony - przekonuję siebie. Przeciążony. Myślę o tournée i wydaje się, że omszona ziemia otwiera się i zaczyna szumieć. Sześćdziesiąt siedem nocy. Próbuję to zracjonalizować. Sześćdziesiąt siedem nocy to nic. Próbuję je podzielić, zminimalizować, zrobić coś, by stały się mniejsze, ale sześćdziesiąt siedem nie da się podzielić równo. Wiec porzucam to. Czternaście krajów, trzydzieści dziewięć miast, kilkaset godzin w autobusie. Ale matematyka sprawia tylko, że szumi mocniej i zaczynam odczuwać zawroty głowy. Chwytam pień drzewa i

7

Ramble to ścieżka w Central Parku http://en.wikipedia.org/wiki/The_Ramble_and_Lake,_Central_Park

gładzę ręką korę, która przypomina mi o Oregonie i czyni tę ziemię bliską mi w tej chwili. Nie mogę nic poradzić na to, że myślę o tym, że kiedy byłem młodszy8, czytałem o zastępach artystów, którzy upadli - Morrison, Joplin, Cobain, Hendrix9. Obrzydzali mnie. Mieli to, czego pragnęli i co potem zrobili? Ćpali w zapomnieniu. Albo strzelili sobie w głowę. Co za zgraja dupków. Wiec, spójrz na siebie teraz. Nie jesteś śmieciem, ale nie jesteś dużo lepszy. Zmieniłbym to, gdybym mógł, ale jak dotąd, nakazuję sobie zamknąć się i cieszyć się jazdą, która nie miała większego wpływu10. Jeśli ludzie otaczający mnie wiedzieliby, jak się czuję, śmialiby się ze mnie. Nie, to nieprawda. Bryn by się nie śmiała. Byłaby zaskoczona moją niezdolnością do rozkoszowania się tym, co osiągnąłem, ciężko pracując11. Ale czy pracowałem aż tak ciężko? Z takiego założenia wychodzi moja rodzina, Bryn i reszta zespołu, więc przynajmniej powinienem być przyzwyczajony przez tych ludzi, że w jakiś sposób zasługuję na to wszystko, że to uznanie i bogactwo jest zapłatą. Nigdy tego tak naprawdę nie kupiłem. Karma nie jest jak bank. Złóż depozyt, weź zapłatę. Coraz częściej zaczynam podejrzewać, że to wszystko jest zapłatą za coś, co nie było dobre. Sięgam po papierosa, ale moja paczka jest pusta. Wstaję, otrzepuję dżinsy i pokonuję swoją drogę przez park. Słońce zaczyna zniżać się ku zachodowi, jasna świecąca kula chyli się w kierunku Hudson i zostawia za sobą kolaż brzoskwiniowych i fioletowych smug na niebie. To naprawdę ładne i na chwilę zmuszam się do podziwiania tego. Skręcam na południe na Seventh, zatrzymuję się w delikatesach, aby kupić fajki, a następnie kieruję się do centrum. Wrócę do hotelu, zamówię room service, może choć raz pójdę wcześniej spać. Na zewnątrz Carnegie Hall taksówki zatrzymują się, wysadzając ludzi na wieczorny występ. 8

No, bo teraz jest naprawdę stary haha:D Chyba nie muszę ich przedstawiać. 10 Jazda nie od jeździć, myślę że chodzi o całe to bycie rockmanem i życie rockowym stylem, no ale tak to zdanie napisane ze niech mnie piorun strzeli:D 11 No i już jej nie lubię tej Bryn:D/DevilCake 9

Starsza kobieta w perłach i szpilkach chwiejnie wychodzi z taksówki, jej pochylony towarzysz w smokingu podtrzymuje ją za łokieć. Przyglądając się im, jak potykają się razem, czuję coś w rodzaju szarpnięcia w mojej klatce piersiowej. Spójrz na zachód słońca, mówię sobie. Popatrz na coś pięknego. Ale kiedy spoglądam w niebo, smugi na nim ściemniały do koloru siniaka. Nadęty, kapryśny dupek. Tak nazwała mnie reporterka. Wstrętny typ, ale w tym konkretnym punkcie, mówiła prawdę. Wracam wzrokiem na ziemię, a gdy to robię widzę jej oczy. Nie w sposób, jaki widzę je zwykle – za każdym rogiem, za moimi zamkniętymi powiekami na początku każdego dnia. Nie w sposób, w jaki zazwyczaj je sobie wyobrażałem w oczach każdej dziewczyny, przy której leżałem. Nie, tym razem to naprawdę są jej oczy. Jej zdjęcie, ubrana na czarno, opierająca jedno ramię na wiolonczeli jak zmęczone dziecko. Jej włosy są związane w jeden z tych koków, które wydają się być obowiązkowe dla muzyków klasycznych. Zazwyczaj nosi go wysoko, jak tutaj, na recitale i koncerty muzyki kameralnej, ale ze zwisającymi kosmykami włosów, by łagodzić poważny wygląd. Nie ma żadnych wąsów na tym zdjęciu. Przyglądam się bliżej napisowi. CYKL KONCERTÓW MŁODYCH PRZEDSTAWIA MIĘ HALL. Kilka miesięcy temu, Liz złamała nasze niepisane embargo na wszystkie rzeczy związane z Mią i wysłała mi wycinek z magazynu All About Us. Pomyślałam, że powinieneś to zobaczyć, było napisane na karteczce. Był to artykuł zatytułowany „Twenty Under 20”12, z nadchodzącym udziałem „cudownego dziecka”. Była tam strona o Mii, razem ze zdjęciem, na które ledwo mogłem zmusić się spojrzeć i artykuł o niej. Dopiero po kilku rundach głębokiego oddychania dałem radę przebiec wzrokiem tekst. Artykuł nazywał ją „prawowitą następczynią YoYo Ma”. Wbrew sobie uśmiechnąłem się na to. Mia zwykła mówić, że ludzie, którzy nie mieli żadnego pojęcia o wiolonczeli, zawsze opisywali wiolonczelistów jako następców Yo-Yo Ma, ponieważ był ich jedynym punktem odniesienia.

12

Po polsku: „Dwudziestki poniżej 20”/nata

- A co z Jacqueline Du Pré? – zawsze pytała odnosząc się do jej własnego idola, utalentowanej i burzliwiej wiolonczelistki, która zachorowała na stwardnienie rozsiane w wieku dwudziestu ośmiu lat, a zmarła około piętnastu lat później. Artykuł All About Us nazwał grę Mii „nieziemską”, a następnie bardzo obrazowo opisał wypadek samochodowy, który zabił jej rodziców i młodszego brata ponad trzy lata temu. Zaskoczyło mnie to. Mia nie była osobą, która mówiłaby o tym, aby zyskać sympatię. Ale kiedy znów dałem radę przejrzeć tekst, zdałem sobie sprawę, że cytaty zaczerpnięto ze starych gazet i nie było w tym nic bezpośrednio od Mii. Trzymałem wycinek przez kilka dni, od czasu do czasu wyjmując go, by spojrzeć na niego. Posiadanie tej rzeczy w moim portfelu było jak noszenie wszędzie fiolki plutonu. I z całą pewnością, gdyby Bryn złapała mnie z artykułem o Mii, nastąpiłaby eksplozja jądrowa. Więc po kilku dniach wyrzuciłem go, zmuszając się, by o nim zapomnieć. Teraz staram się zebrać informacje, przypomnieć sobie, czy było w nim coś napisane o Mii opuszczającej Juilliard lub grającej recitale w Carnegie Hall. Spoglądam jeszcze raz. Jej oczy wciąż tam są, nadal patrzą na mnie. I po prostu jestem pewien, tak bardzo jak niczego na tym świecie, że gra ona dziś wieczorem. Wiem to jeszcze nawet przed tym jak konsultuję się z datą na plakacie i widzę, że występ jest 13 sierpnia. I nim zdaję sobie sprawę z tego, co robię, zanim mogę zacząć spierać się ze sobą, uświadomić sobie jaki to fatalny pomysł, idę w kierunku kasy biletowej. Nie chcę się z nią zobaczyć, mówię sobie. Nie zobaczę się z nią. Chcę ją tylko usłyszeć. Znak na okienku mówi, że wszystkie bilety są już wyprzedane. Mogłem powiedzieć kim jestem lub zadzwonić do hotelowego konsjerża lub Aldousa i prawdopodobnie dostałbym bilet, ale zamiast tego pozostawiam to losowi. Prezentuję się jako anonimowy, nieubrany zbyt elegancko młodzieniec i pytam, czy pozostały jakiekolwiek wolne miejsca.

- Właściwie wydajemy tylko bilety zniżkowe13. Mam tylną, boczną antresolę. Nie jest to idealny widok, ale tylko to zostało – mówi mi dziewczyna za szybą. - Nie jestem tutaj dla widoku – odpowiadam. - Zawsze też tak myślałam – mówi dziewczyna, śmiejąc się. – Ale ludzie stają się wymagający, co do tych rzeczy. To będzie dwadzieścia pięć dolarów. Rzucam moją kartą kredytową i wchodzę do chłodnego, ciemnego teatru. Wślizguję się na fotel i zamykam oczy, przypominając sobie, kiedy ostatni raz poszedłem na koncert wiolonczelowy w miejscu tak luksusowym. Pięć lat temu, na naszą pierwszą randkę. Podobnie jak tamtej nocy, czuję ten szalony pęd oczekiwania, choć wiem, że w przeciwieństwie do tamtej nocy, dziś nie będę jej całować. Lub jej dotykać. A nawet nie zobaczę jej z bliska. Dziś wieczorem, będę słuchał. I to będzie na tyle. Tłumaczenie: DevilCake i Nata262 Korekta: Bacha383

13

Rush tickets – nie ma dokładnego polskiego odpowiednika, są to tańsze bilety, ale w gorszych miejscach i czasem wydawane tylko dla studentów.

Rozdział 3 Mia obudziła się po czterech dniach, ale nie powiedzieliśmy jej aż do szóstego. Nie miało to jednak znaczenia, wyglądała jakby już to wiedziała. Siedzieliśmy wokół jej łóżka na OIOMie zgaduję, że jej małomówny dziadek musiał wyciągnąć najkrótszą zapałkę. To on został wybrany, aby przekazać wiadomość o tym, że jej rodzice, Kat i Denny, zostali natychmiastowo zabici w wypadku samochodowym, przez który znalazła się tutaj. I że jej młodszy brat Teddy zmarł na ostrym dyżurze w miejscowym szpitalu, gdzie on i Mia zostali zabrani, zanim ewakuowano Mię do Portland. Nikt nie znał przyczyny wypadku. Czy Mia miała jakiekolwiek wspomnienia związane z nim? Mia po prostu tam leżała, mrugając oczami i trzymając moją rękę, wbijając w nią swoje paznokcie tak mocno, że wyglądało to jakby nigdy nie pozwoliłaby mi odejść. Pokręciła głową i cicho powiedziała: - Nie, nie, nie. – W kółko i w kółko, bez łez i nie byłem pewien czy tylko odpowiada na pytanie dziadka, czy też neguje całą sytuację. – Nie! Ale wtedy wkroczyła pracowniczka socjalna, przejmując obowiązki w jej rzeczowy sposób. Powiedziała Mii o operacjach jakie przeszła dotychczas. - Centrum ratownictwa specjalistycznego, naprawdę tylko co cię ustabilizowało, a ty masz się wybitnie dobrze. – Następnie mówiła o operacjach, z którymi będzie musiała się zmierzyć w ciągu najbliższych miesięcy. Pierwsza operacja, aby nastawić kość w jej lewej nodze z metalowym prętem. Następna operacja nastąpi około tydzień po tej, aby pobrać skórę z uda jej nieuszkodzonej nogi. Następnie inna, by przeszczepić jej tę skórę do uszkodzonej nogi. Te dwie procedury niestety

mogą zostawić jakieś „paskudne blizny”. Ale obrażenia na jej twarzy, przynajmniej mogły całkowicie zniknąć za sprawą chirurgii plastycznej po roku. - Jak tylko przejdziesz przez zaplanowane operacje, pod warunkiem, że nie będzie żadnych komplikacji – żadnych infekcji po splenektomii14, żadnego zapalenia płuc, żadnych kłopotów z płucami wypuścimy cię ze szpitala, na rehabilitację – powiedziała pracowniczka socjalna. – Fizyczną i zawodową przemowę i na cokolwiek jeszcze będziesz potrzebować. Będziemy oceniać gdzie jesteś za parę dni. – Byłem oszołomiony tą litanią, ale Mia wydawała się chłonąć każde jej słowo, poświęcać więcej uwagi szczegółom operacji niż wiadomości o jej rodzinie. Później tego popołudnia, pracowniczka socjalna wzięła resztę z nas na bok. My – dziadkowie Mii i ja – byliśmy zmartwieni reakcją Mii czy też raczej jej brakiem. Spodziewaliśmy się wrzasku, ciągania za włosy, czegoś wybuchowego, pasującego do potworności wiadomości, pasującego do naszego własnego cierpienia. Jej upiorne milczenie sprawiło, że wszyscy myśleliśmy o jednej tej samej rzeczy: uszkodzenie mózgu. - Nie, to nie to – szybko uspokoiła pracownica socjalna. – Mózg jest kruchym instrumentem i możemy nie wiedzieć przez kilka tygodni, jakie konkretnie regiony zostały dotknięte, ale młodzi ludzie są bardzo odporni i teraz jej neurolodzy są nastawieni bardzo optymistycznie. Jej kontrola nad mięśniami jest ogólnie dobra. Jej zdolności językowe nie wydają się być zbyt ograniczone. Ma niemoc po prawej stronie i dlatego nie może utrzymać równowagi. I jeśli świadczy to o zakresie uszkodzenia jej mózgu, to ma szczęście. - Wszyscy poczuliśmy zażenowanie słysząc te słowo. Szczęście. Ale pracownica socjalna spojrzała na nasze twarze. - Wielkie szczęście, ponieważ to wszystko można odwrócić. Co do reakcji tam – powiedziała wskazując na OIOM. – To jest typowa reakcja na taką ekstremalną, psychologiczną traumę. Mózg może znieść tylko tak dużo, więc filtruje po kolei, trawiąc wolno. Wytrzyma to wszystko, ale będzie potrzebowała pomocy. – Następnie powiedziała nam o etapach

14

Chirurgiczne usunięcie śledziony

żałoby, obładowała nas broszurami na temat zespołu stresu pourazowego i zaleciła, aby Mia spotkała się w szpitalu z doradcą. - Może to nie jest zły pomysł również dla was – powiedziała. Zignorowaliśmy ją. Dziadkowie Mii nie byli typami terapeutycznymi. A ja martwiłem się rehabilitacją Mii, nie moją własną. Następna runda operacji zaczęła się niemal natychmiast, co uważałem za okrutne. Mia dopiero co wróciła znad krawędzi tylko po to, aby dowiedzieć się, że jej rodzina nie żyje i teraz znowu musiała iść pod nóż. Nie mogliby dać dziewczynie przerwy? Ale pracownica socjalna wyjaśniła, że im szybciej noga zostanie naprawiona, tym szybciej Mia będzie mogła się poruszać i tym szybciej będzie mogła naprawdę zacząć zdrowieć. Więc jej kość udowa została udekorowana szpilkami; przeszczep skóry został wykonany. I z prędkością, która wywarła na mnie ogromne wrażenie została wypisana ze szpitala i odesłana do klinki rehabilitacyjnej, która wyglądała jak kompleks mieszkalny ze ścieżkami przecinającymi ziemię, na której zaczynały kwitnąć wiosenne kwiaty, kiedy Mia przyjechała. Była tam niecały tydzień, zdeterminowana, zaciskając zęby przez straszny tydzień, kiedy przyszła koperta. Juilliard. Tak wiele rzeczy poczułem wtedy. Przesądzenie. Dumę. Rywalizację. A następnie po prostu o tym zapomniałem. Myślę, że wszyscy tak zrobiliśmy. Ale życie kłębiło się poza centrum rehabilitacyjnym Mii i gdzieś tam na świecie, ta inna Mia – ta, która miała oboje rodziców, brata i w pełni funkcjonujące ciało – nadal istniała. I w tym innym świecie, sędziowie wysłuchali gry Mii kilka miesięcy wcześniej i kontynuowali przetwarzanie jej kandydatury, przeszła ona przez różne zwariowane mechanizmy zanim został podjęty ostateczny wyrok, który był wtedy przed nami. Babcia Mii była zbyt zdenerwowana by otworzyć kopertę, więc czekała na mnie i dziadka Mii zanim przetnie list nożem z masy perłowej. Mia weszła do środka. Czy były tam kiedykolwiek jakieś pytania? Wszyscy uważaliśmy, że przyjęcie byłoby dla niej dobre, jasny punkt na ponurym horyzoncie.

- Rozmawiałam już z dziekanami odpowiedzialnymi za rekrutację i wyjaśniłam twoją sytuację. Powiedzieli, że mogą odłożyć rozpoczęcie twoich studiów na za rok lub dwa lata, jeśli potrzebujesz – powiedziała babcia Mii, jak już zapoznała ją z wiadomością i hojnym stypendium, które towarzyszyło akceptacji. Juilliard rzeczywiście zaproponował odroczenie, chcąc się upewnić, że Mia będzie wstanie dostosować się do rygorystycznych standardów placówki, gdyby postanowiła uczęszczać do szkoły. - Nie – powiedziała Mia z centrum przygnębiającej świetlicy tym bezbarwnym głosem, którym zaczęła mówić od wypadku. Żadne z nas nie było pewne czy to przez uraz psychiczny lub czy też był to teraz afekt Mii, sposób mówienia według jej nowo uporządkowanego mózgu. Pomimo ciągłych zapewnień pracowniczki socjalnej, pomimo oceny jej terapeutów, że czyni ciągłe postępy, wciąż się martwiliśmy. Omówiliśmy te sprawy półgłosem po tym jak zostawiliśmy ją samą, nie mogłem się zmusić, żeby zostać na noc. - Cóż nie spiesz się – odpowiedziała jej babcia. – Świat może wyglądać inaczej po roku lub dwóch. Może nadal będziesz chciała pójść. Babcia Mii myślała, że Mia odmawia pójścia do Juilliardu. Ale wiedziałem lepiej. Znałem Mię lepiej. To odroczeniu odmawiała. Jej babcia kłóciła się z nią. Do września zostało pięć miesięcy. Zbyt mało. A ona miała cel. Noga Mii wciąż była w jednym z tych butów nakładanych na gips15 i dopiero co znowu zaczęła chodzić. Nie mogła otworzyć słoika, ponieważ jej prawa ręka była na to zbyt słaba i często zapominała nazw prostych przedmiotów jak, np. nożyczki. Wszystkiego tego można było się spodziewać, mówili terapeuci i prawdopodobnie przejdzie – we właściwym czasie. Ale pięć miesięcy? To nie wiele czasu. Mia poprosiła o wiolonczelę tego popołudnia. Jej babcia zmarszczyła brwi, obawiając się, że głupota zatrzyma powrót Mii do zdrowia. Ale ja zeskoczyłem z krzesła i pobiegłem do samochodu, i wróciłem z wiolonczelą zanim zaszło słońce. Po tym, wiolonczela stała się jej terapią: psychiczną, emocjonalną, mentalną. Lekarze byli zdumieni siłą górnej części ciała Mii – co jej stary 15

Chodzi o to link

nauczyciel muzyki profesor Christie nazywał „wiolonczelnianym ciałem” szerokie barki, silne ramiona – i tym jak muzyka przyniosła z powrotem jej siłę, która sprawiła, że osłabienie w jej prawym ramieniu odeszło i wzmocniło jej uszkodzoną nogę. Pomogło to z zawrotami głowy. Mia zamykała oczy kiedy grała i twierdziła, że to wraz z dwiema stopami na ziemi, pomaga jej zachować równowagę. Przez grę ujawniła zaniki, które próbowała ukrywać w codziennej rozmowie. Jeśli chciała colę, ale nie pamiętała tego słowa tuszowała to prosząc o sok pomarańczowy. Ale z wiolonczelą szczerze mówiła o tym, że zapamiętała suity Bacha 16, nad którymi pracowała kilka miesięcy temu, ale nie prostą etiudę, której się nauczyła jako dziecko; pomimo, że kiedyś profesor Christie, który przychodził raz na tydzień pracować z nią, pokazał jej to, poradziła sobie z tym. To dało wskazówkę dla logopedów i neurologów w jaki sposób jej działa mózg i odpowiednio dostosowali swoje terapię. Ale przede wszystkim wiolonczela poprawiała jej nastrój. Dawało jej to zajęcie każdego dnia. Przestała mówić monotonnie i znowu zaczęła mówić jak Mia, przynajmniej wtedy kiedy mówiła o muzyce. Terapeuci zmienili jej plan rehabilitacyjny, pozwalając jej więcej czasu spędzać na ćwiczeniu. - Nie wiemy w jaki sposób muzyka leczy mózg – powiedział mi jeden z neurologów pewnego popołudnia, gdy słuchał jej gry dla grupy pacjentów w świetlicy. – Ale wiemy, że to robi. Tylko popatrz na Mię. Z kliniki rehabilitacyjnej wyszła po czterech tygodniach, dwa tygodnie przed terminem. Mogła chodzić o lasce, otworzyć słoik masła orzechowego i grać piekło z Beethovena17.

Ten artykuł „Twenty Under 20” z All About Us, który pokazała mi Liz, pamiętam jedną rzecz z niego. Pamiętam nie tylko zasugerowany, ale jawnie stwierdzony związek pomiędzy „tragedią” Mii, a jej „nieziemską” grą. I pamiętam jak mnie to wkurzyło. Ponieważ było w tym coś 16

Suity na wiolonczelę solo J. S. Bacha – zbiór sześciu suit Jana Sebastiana Bacha przeznaczonych na wiolonczelę solo. 17 play the hell out of Beethoven.

obraźliwego. Jakby jedynym sposobem wyjaśnienia jej talentu było powiązanie z nim jakiś nadprzyrodzonych sił. Myślą, że jej zmarła rodzina zamieszkuje jej ciało i gra niebiańskie chóry za pomocą jej palców? Ale coś było, coś nieziemskiego się stało. I wiem to, ponieważ tam byłem. Byłem świadkiem tego: widziałem jak Mia zaczynając od bardzo utalentowanego gracza przeszła do czegoś całkiem innego. W ciągu pięciu miesięcy coś magicznego i groteskowego odmieniło ją. Więc tak, to wszystko było związane z jej „tragedią”, ale Mia była jedyną, która nosiła tego ciężar. Zawsze była.

Wyjechała do Juilliardu po Dniu Pracy. Odwiozłem ją na lotnisko. Pocałowała mnie na pożegnanie. Powiedziała mi, że kocha mnie nad życie. Następnie przeszła przez zabezpieczenia. Nigdy nie wróciła z powrotem. Tłumaczenie: Nata262 Korekta: Domi

Rozdział 4 Smyczek jest tak stary, jego końskie włosie jest klejone Wysłany do fabryki, zupełnie tak jak ty i ja Więc jak to się stało, że zatrzymali oni twoją egzekucję? Publiczność ryczy jej owacje na stojąco „DUST” COLLATERAL DAMAGE, ŚCIEŻKA 9 Kiedy światła zostają ponownie zapalane po zakończeniu koncertu, czuję się wysuszony, przygnębiony, jakby krew została ze mnie spuszczona i zastąpiona smołą. Kiedy oklaski zamierają, ludzie wokół mnie podnoszą się z miejsc, rozmawiają o koncercie, o pięknie Bacha, o nastroju żałobnym Elgara, o ryzyku, które się opłaciło dokładając kawałek współczesnego Johna Cage’a. Ale to Dvořák jest tym, który pochłania cały tlen w pomieszczeniu i rozumiem czemu. Kiedy Mia grywała na swojej wiolonczeli, jej koncentracja zawsze była wypisana na całym jej ciele: zmarszczka przecinająca czoło, usta zaciśnięte tak mocno, że czasem traciły swój kolor, jak gdyby cała krew w jej ciele zgromadziła się w dłoniach. Mała część z tego wydarzyła się we wcześniejszej części tego wieczoru. Ale gdy doszła do Dvořáka, końcowego kawałka jej recitalu, coś ją ogarnęło. Nie wiem, czy osiągnęła swój rytm lub była to jej wizytówka, zamiast jednak garbić się pod wiolonczelą, jej ciało wydawało się rozwijać, kwitnąć, a muzyka wypełniała puste przestrzenie wokół niego niczym kwitnąca winorośl. Jej uderzenia były silne i szczęśliwe oraz

odważne, a dźwięk, który wypełnił salę, wydawał się wykorzystywać te czyste emocje, podobnie jak same intencje kompozytora wijące się przez salę. A spoglądając na jej twarz z jej oczami uniesionymi ku górze, małym uśmiechem igrającym na ustach - nie wiem jak to opisać, nie brzmiąc jak w jednym z tych wyświechtanych artykułów z czasopism, ale wyglądała tak, jakby zjednoczyła się z muzyką. Lub może po prostu na szczęśliwą. Myślę, że zawsze wiedziałem, że jest zdolna do tego poziomu kunsztu, ale bycie tego świadkiem zrobiło na mnie cholerne wrażenie. Na mnie i wszystkich w tej sali, sądząc po oklaskach, jakie dostała.

Światła są już zapalone, jasne, odbijają się od żółtych krzeseł i geometrycznych paneli ściennych, czym sprawiają, że podłoga zaczyna wirować. Zapadam się z powrotem w najbliższym krześle i próbuję nie myśleć o Dvořáku lub innych rzeczach: sposobie w jaki wytarła dłoń o swoją spódnicę pomiędzy częściami występu, w jaki sposób przechyliła głowę w porę do niewidzialnej orkiestry, wszystkie gesty są dla mnie zbyt znajome. Chwytając krzesło przede mną dla równowagi, wstaję jeszcze raz. Upewniam się, że moje nogi funkcjonują, a ziemia się nie kręci i następnie jedna noga podąża za drugą w stronę wyjścia. Jestem zdruzgotany, wyczerpany. Wszystko, co chcę teraz zrobić, to wrócić do mojego pokoju hotelowego, wziąć kilka tabletek Ambienu lub Lunesta albo Xanaxu, lub czegokolwiek innego z mojej apteczki i zakończyć ten dzień. Chcę pójść spać i obudzić się żeby to wszystko się skończyło. - Przepraszam, panie Wilde. Zwykle nie przepadam za zamkniętymi pomieszczeniami, ale jeśli jest jakieś jedno miejsce w mieście, gdzie spodziewałbym się być bezpiecznym i anonimowym to jest to właśnie Carnegie Hall na koncercie muzyki klasycznej. Przez koncert i przerwę nikt nie zaszczycił mnie spojrzeniem, z wyjątkiem pary staruchów, którzy byli po prostu przerażeni widokiem moich dżinsów. Ale ten facet był w moim wieku; jest biletowym, jedyną osobą poniżej trzydziestego piątego roku życia w

odległości pięćdziesięciu stóp, jedyną osobą tutaj, która może mieć album Shooting Star. Sięgam do kieszeni po długopis, ale żadnego nie mam. Biletowy wygląda na zakłopotanego, kręci głową i potrząsa rękoma jednocześnie. - Nie, nie, pani Wilde. Nie proszę o autograf. – Zniża swój głos. – To właściwie niezgodne z przepisami, mogliby mnie za to wyrzucić. - Och – mówię zawstydzony, zdezorientowany. Przez sekundę zastanawiam się, czy mam rozebrać się przez nieeleganckie ubranie. Biletowy mówi: - Panna Hall chciałaby żeby przyszedł pan za kulisy. W pomieszczeniu jest głośno przez po występowy zgiełk, więc przez chwilę zakładam, że się przesłyszałem. Wydaje mi się, że powiedział, iż chce mnie ona zobaczyć za kulisami. Ale to nie może być prawda. Musi mówić o korytarzu18, nie o Mii Hall. Ale zanim mogę poprosić go o wyjaśnienie, on już prowadzi mnie za łokieć w stronę klatki schodowej i na dół do głównego hallu, przez małe drzwi obok sceny i przez labirynt korytarzy, których ściany są pokryte nutami w ramkach. Pozwalam mu się prowadzić; to jest tak jak wtedy, gdy miałem dziesięć lat i zostałem wysłany do biura dyrektora za rzucanie balonem z wodą w klasie i jedynym, co mogłem zrobić, było podążanie za panią Linden w dół korytarza i zastanawianie się, co mnie czeka za drzwiami gabinetu. Czuję się tak samo. Że jestem w kłopotach za coś, że Aldous tak naprawdę nie dał mi wolnego wieczoru i właśnie mam zostać zwymyślany za przegapienie sesji zdjęciowej lub wkurzanie reporterów, albo za bycie antyspołecznym samotnikiem i za narażanie zespołu na rozpad. I nie przetwarzam tego tak naprawdę, nie pozwalam sobie słyszeć tego lub wierzyć w to, albo myśleć o tym do chwili, kiedy biletowy zaprowadza mnie do małego pokoju i otwiera drzwi, a następnie je zamyka i nagle ona tam jest. Naprawdę tam jest. Osoba z krwi i kości, nie widmo. Moim pierwszym odruchem nie jest chwycenie jej lub pocałowanie czy krzyczenie na nią. Ja tylko chcę dotknąć jej policzka, wciąż 18

Korytarz to po ang Hall, czyli tak jak ma na nazwisko Mia /nata

zaczerwienionego po wieczornym występie. Chcę przebić się przez dzielącą nas przestrzeń, mierzoną w stopach – nie milach, nie kontynentach, nie latach – i dotknąć stwardniałym palcem jej twarzy. Chcę ją dotknąć, aby upewnić się, że to naprawdę ona, a nie jeden z tych snów jakie często miałem po jej odejściu, kiedy widziałbym ją jasną jak słońce i byłbym gotów ją pocałować, przyciągnąć do siebie , tylko po to by się obudzić ze świadomością, że Mia jest poza zasięgiem. Ale nie mogę jej dotknąć. Jest to przywilej, który został cofnięty. Wbrew mojej woli, ale jednak. Mówiąc o woli, muszę mentalnie trzymać moją rękę w miejscu, aby zapobiec jej drżeniu, żeby powstrzymać ją przed zamienieniem się w wiertarkę udarową. 19 Podłoga wiruje, wir wzywa, a ja potrzebuję jednej ze swoich tabletek, ale nie mam żadnej. Biorę kilka uspokajających oddechów, aby powstrzymać atak paniki. Poruszam ustami na próżno próbując powiedzieć kilka słów. Czuję się jakbym był sam na scenie, bez zespołu, bez sprzętu, nie pamiętając żadnej z naszych piosenek będąc oglądanym przez milion ludzi. Czuję jakby minęła godzina odkąd stoję tu przed Mią Hall, oniemiały jak noworodek. Pierwszy raz spotkaliśmy się w liceum, ja przemówiłem pierwszy. Zapytałem Mię co za wiolonczelowy kawałek właśnie grała. Proste pytanie, które wszystko zaczęło. Tym razem to Mia, jest tą, która zadaje pytanie: - Czy to naprawdę ty? – Jej głos jest dokładnie taki sam. Nie wiem, czemu spodziewałem się, że będzie inny pomijając fakt, że teraz wszystko jest inne. Jej głos skłania mnie do powrotu do rzeczywistości. Powrotu do rzeczywistości minionych trzech lat. Jest tak wiele rzeczy, o których trzeba powiedzieć. Gdzie poszłaś? Czy kiedykolwiek o mnie myślałaś? Zrujnowałaś mnie. Wszystko w porządku? Ale oczywiście nie mogłem powiedzieć żadnej z tych rzeczy. Zaczynam czuć łomotanie mojego serca i dzwonienie w uszach, zaraz zwariuję. Ale dziwne, kiedy panika zaczyna osiągać szczyt, jakiś instynkt umożliwiający przetrwanie zaczyna działać i pozwala mi stanąć na scenie 19

Haha genialne porównanie xD/Domi

przed tysiącami nieznajomych. Ogarnia mnie spokój, gdy wycofuję się z siebie, spychając na drugi plan i pozwalając tej drugiej osobie zająć miejsce. - We własnej osobie – odpowiadam tak samo. Jakby to było najzwyklejszą rzeczą w świecie dla mnie, aby być na jej koncercie i dla niej czekanie na mnie w jej sanktuarium. - Dobry koncert – dodaję, ponieważ wydaje mi się, że powinienem tak powiedzieć. Również okazuje się to być prawdą. - Dziękuję – mówi. Następnie kuli się. – Po prostu nie mogę uwierzyć, że tu jesteś. Myślę o trzyletnim zakazie zbliżania, który w zasadzie wywarła na mnie, który dziś naruszyłem. Ale to ty mnie sprowadziłaś, chcę powiedzieć. - Taa, myślę, że będą wpuszczać jakąkolwiek starą hołotę w Carnegie Hall – żartuję. Jednak przez moje zdenerwowanie dowcipna uwaga, wychodzi gburowato. Wygładza dłonią materiał spódnicy. Przebrała się już ze swojej galowej, czarnej sukni w długą, zwiewną spódnicę i koszulkę na ramiączkach. Potrząsa głową i w sposób konspiracyjny pochyla twarz w kierunku mojej. - Nie bardzo. Punkom wstęp wzbroniony. Nie widziałeś ostrzeżenia? Dziwię się, że nie zostałeś aresztowany tylko za postawienie stopy w lobby. Wiem, że próbuje ona zastąpić mój kiepski żart jej własnym i część mnie jest jej za to wdzięczna oraz za to, że mogłem zobaczyć przebłysk jej dawnego poczucia humoru. Ale inna część, ta chamska, chce przypomnieć jej o wszystkich koncertach muzyki kameralnej, kwartetów smyczkowych i recitalach, na których niegdyś wysiedziałem. Przez nią. Z nią. - Skąd wiedziałaś, że tu jestem? – pytam. - Żartujesz? Adam Wild w Zankel Hall. Podczas przerwy całe kulisy huczały o tym. Najwyraźniej wielu fanów Shooting Star pracuje w Carnegie Hall.

- Myślałem, że będę incognito – powiedziałem. Do jej stóp. Jedynym sposobem na przetrwanie tej konwersacji jest posiadanie jej z sandałami Mii. Jej paznokcie są pomalowane na blady róż. - Ty? Niemożliwe – odpowiada. – Więc jak się masz? Jak się mam? Ty tak na serio? Zmuszam moje oczy do tego, aby po raz pierwszy spojrzały w górę na Mię. Jest wciąż piękna. Nie w sposób oczywisty jak Vanessa LeGrande lub Bryn Shraeder, lecz w dyskretny sposób, który zawsze był dla mnie niszczycielski. Jej długie i ciemne włosy są teraz rozpuszczone, spływają po jej nagich ramionach, wciąż mlecznobiałych i pokrytych konstelacją piegów, które zazwyczaj całowałem. Blizna na jej lewym ramieniu, niegdyś wściekle czerwony obrzęk, jest teraz srebrno-różowa. Prawie jak w najnowszej mani dodatków tatuażowych. Prawie ładna. Oczy Mii spotykają moje i przez sekundę obawiam się, że moja maska się rozpadnie. Odwracam wzrok. - Och, wiesz. Dobrze. Zapracowany – odpowiadam. - Racja. Oczywiście. Zapracowany. Jesteś w trasie? - Ta. Wylatuję jutro do Londynu. - Och. Ja wylatuję jutro do Japonii. Przeciwne kierunki - myślę i jestem zaskoczony, kiedy Mia mówi głośno właściwie to samo: - Przeciwne kierunki. – Słowa złowieszczo zawisają w powietrzu. Nagle, czuję jak wir znowu zaczyna się kłębić. Połknie nas oboje jeśli zaraz sobie nie pójdę. - Cóż, chyba powinienem już iść. – Słyszę spokojną osobę podszywającą się pod Adama Wilda, mówiącą jakby kilka stóp dalej. Myślę, że widzę ciemniejszą emocję na jej twarzy, ale nie jestem pewien, ponieważ każda część mojego ciała faluje i przysięgam, że zaraz mogę stracić nad sobą panowanie. Ale kiedy ja tracę rozum, ten inny Adam wciąż funkcjonuje. Wyciąga rękę w stronę Mii, chociaż według mnie dawanie Mii Hall biznesowego uścisku jest prawdopodobnie jedną z najsmutniejszych rzeczy jakie kiedykolwiek mogłem sobie wyobrazić.

Mia spogląda w dół na moją wyciągniętą rękę, otwiera usta, żeby coś powiedzieć, a potem po prostu wzdycha. Jej twarz twardnieje pod maską, gdy sięga swoją ręką, aby uścisnąć moją. Drżenie mojej ręki stało się dla mnie tak normalne, że na ogół już go nie zauważałem. Ale tak szybko jak moje palce zaciskają się na Mii czuję, że ono ustaje i nagle znika, jak wtedy kiedy drżenie basów jest nagle ucinane, gdy ktoś wyłączy wzmacniacz. I mógłbym zostać tu na wieczność. Tylko, że to jest tylko uścisk dłoni i nic więcej. I w ciągu kilku sekund moja ręka jest już z powrotem u mojego boku i tak jakby przekazałem trochę mojego szaleństwa Mii, ponieważ wygląda na to, że teraz jej własna ręka drży. Ale nie jestem tego pewien, ponieważ oddalam się wraz z szybkim prądem. I następną rzeczą, której jestem pewien, jest to, że słyszę drzwi od jej garderoby, zatrzaskujące się za mną i tym samym zostawiające mnie tutaj na progu rzecznym i Mię tam na brzegu. Tłumaczenie: Nata262 Korekta: Domi

Rozdział 5 Wiem, że to jest naprawdę nędzne – a nawet okropne – porównywać bycie odrzuconym do śmierci rodziny Mii, ale nie mogę nic na to poradzić. Bo ja - w każdym razie w następstwie - czuję się dokładnie tak samo. Przez pierwsze kilka tygodni budziłem się z niedowierzaniem. To nie stało się naprawdę, prawda? O kurwa, stało się. Potem zgiąłem się w pół. Trwało kilka tygodni zanim wszystko zrozumiałem. Ale w przeciwieństwie do wypadku kiedy musiałem tam być obecnym, pomóc, być osobą, na której można polegać po jej odejściu byłem sam. Nie było nikogo kto mógłby mi pomóc. Więc po prostu pozwoliłem wszystkiemu osłabnąć, a potem wszystko się skończyło. Wróciłem do domu, z powrotem do mieszkania rodziców. Po prostu chwyciłem stertę rzeczy z mojego pokoju w Domu Rocka i wyszedłem. Zostawiając wszystko. Szkołę. Zespół. Moje życie. Nagłe i bezsłowne odejście. Zwinąłem się w kłębek w moim łóżku z dzieciństwa. Martwiłem się, że wszyscy będą walić w drzwi i będą kazali mi się wytłumaczyć. Ale tu chodzi o śmierć. Pogłoska podróżuje szybko i szeroko, i ludzie musieli wiedzieć, że stałem się trupem, bo nikt nawet nie przyszedł zobaczyć ciała. Cóż, z wyjątkiem nieugiętej Liz, która zatrzymywała się raz w tygodniu, aby podrzucić płyty z jakąś nową muzyką, którą ona kocha, które radośnie kładła na stosie nieruszonych płyt, które zostawiła tydzień wcześniej. Rodzice wydawali się być zaskoczeni moim powrotem. Ale jednak zaskoczenie było typowe, gdy chodziło o mnie. Mój tata był rejestratorem, ale kiedy branża zbankrutowała, dostał pracę na linii w fabryce elektronicznej. Moja mama pracowała w cateringu na uniwersytecie. To

było ich drugie małżeństwo, ich pierwsze próby były zgubne i bezdzietne, nigdy o nich nie wspominano; dowiedziałem się o tym od cioci i wujka, kiedy miałem 10 lat. Urodziłem się kiedy byli starsi i najwyraźniej byłem niespodzianką. Moja mama lubiła mówić, że wszystko co zrobiłem – od mojej zwykłej egzystencji, przez zostanie muzykiem, zakochanie się w dziewczynie jak Mia, pójście na studia, bycie w zespole, który stawał się popularny, do rzucenia studiów i zespołu – też było niespodzianką. Zaakceptowali mój powrót do domu bez żadnych pytań. Mama przyniosła mi tacę z jedzeniem i kawę do mojego pokoju, jakbym był więźniem. Przez 3 miesiące leżałem w moim łóżku z dzieciństwa, prosząc o to, żebym był w śpiączce tak jak Mia była. To byłoby prostsze niż to. Moje poczucie wstydu w końcu obudziło mnie. Miałem 19 lat, rzuciłem szkołę, mieszkałem w domu rodziców, bezrobotny, leń. Moi rodzice byli super i w ogóle, ale smród mojej żałosności sprawiał, że robiło mi się niedobrze. W końcu, zaraz po Nowym Roku, zapytałem taty czy znalazłaby się jakaś praca w fabryce. - Jesteś pewny, że tego chcesz? - zapytał mnie. To nie było to czego chcę. Ale nie mogłem mieć tego, co chciałem. Tylko wzruszyłem ramionami. Słyszałem go i moją mamę jak się o to kłócili, jej próbę wbicia mu do głowy, że gadam bzdury. - Nie chcesz czegoś więcej dla niego? - Usłyszałem jej głośny szept z dołu. - Nie chcesz, żeby przynajmniej wrócił do szkoły? - Nie chodzi o to, czego ja chcę - odpowiedział. Więc popytał tu i tam, załatwił mi rozmowę o pracę i tydzień później zacząłem pracę w bazie danych. Od szóstej trzydzieści rano do trzeciej trzydzieści po południu siedziałem w pokoju bez okien wpisując numery, które nie miały dla mnie żadnego znaczenia. W pierwszy dzień mojej pracy mama wstała wcześnie, żeby zrobić mi ogromne śniadanie, którego nie mogłem zjeść i filiżankę kawy, która nie była wystarczająco mocna. Stanęła za mną w swoim wkurzająco różowym szlafroku, ze zmartwioną twarzą. Kiedy wstałem żeby wyjść, potrząsnęła na mnie głową. - Co? - zapytałem.

- Pracujesz w fabryce - powiedziała, patrząc na mnie z powagą. - To nie jest dla mnie niespodzianką. To jest to czego oczekiwałam od mojego syna. - Nie mogłem stwierdzić czy gorycz w jej głosie była zarezerwowana dla niej czy dla mnie. Praca była do dupy, ale mniejsza z tym. To było głupie. Wracałem do domu i spałem całe popołudnie, potem wstawałem i czytałem oraz drzemałem od dziesiątej w nocy do piątej rano, kiedy trzeba było wstać do pracy. Plan nie miał synchronizacji ze światem żyjącym, co było dobre dla mnie. Kilka tygodni wcześniej, w okolicach Gwiazdki, wciąż miałem nadzieję. Boże Narodzenie, kiedy Mia początkowo planowała wrócić do domu. Bilet, który kupiła do Nowego Jorku był w dwie strony i data powrotu była dziewiętnastego grudnia. Chociaż wiedziałem, że to było głupie, myślałem że przyjedzie mnie zobaczyć, da jakieś wytłumaczenie – albo jeszcze lepiej, ogromne przeprosiny. Albo zrozumiemy, że to było ogromne i okropne nieporozumienie. Pisała do mnie codziennie e-maile, ale nie doszły do mnie i pokazała się przed moimi drzwiami - wściekła, że nie odpowiadam na jej wiadomości, w sposób w jaki zwykła wkurzać się na mnie za głupie rzeczy, jak to jak byłem miły lub nie byłem w stosunku do jej przyjaciół. Ale grudzień przyszedł i mijał, monotonia szarości, ściszonych kolęd, dochodzących z dołu. Zostałem w łóżku. Dopiero w lutym miałem w domu gościa ze wschodniego uniwersytetu. - Adam, Adam, masz gościa - powiedziała mama, delikatnie stukając w moje drzwi. Było coś około pory obiadowej, a ja spałem, był to środek nocy dla mnie. Zaspany, pomyślałem, że to Mia. Wstałem szybko, ale zauważyłem przez jej zbolałą minę, że wie, że przynosi mi rozczarowujące wieści. - To Kim! - powiedziała z wymuszoną jowialnością. Kim? Nie słyszałem o najlepszej przyjaciółce Mii od sierpnia, nie odkąd wyjechała do szkoły do Bostonu. I wszystko na raz uderzyło we mnie - jej milczenie było taką samą zdradą jak Mii. Kim i ja nigdy nie byliśmy kumplami, kiedy Mia i ja byliśmy razem. Przynajmniej nie przed

wypadkiem. Ale po nim byliśmy jakoś połączeni. Nie zdałem sobie sprawy, że Mia i Kim były w pakiecie dwa w jednym. Tracisz jedno, tracisz drugie. Ale jak mogłoby być inaczej? Ale teraz była tutaj Kiki. Czyżby Mia wysłała ją jako pewnego rodzaju emisariusza? Kim uśmiechała się z zakłopotaniem, obejmując się. - Hej - powiedziała. – Ciężko cię znaleźć. - Jestem tu, gdzie zawsze byłem – mówię, skopując kołdrę. Kiki widząc moje bokserki odwraca się, dopóki nie wciągam pary dżinsów. Sięgnąłem po paczkę papierosów. Zacząłem palić kilka tygodni wcześniej. Wszyscy w zakładzie wydawali się to robić. To był jedyny powód, żeby zrobić sobie przerwę. Kiki otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia, jakbym właśnie wyciągnął Glocka. Odłożyłem papierosy z powrotem bez zapalania. - Myślałam, że będziesz w Domu Rocka, więc poszłam tam. Widziałam Liz i Sarahę. Poczęstowały mnie obiadem. Miło było je zobaczyć. – Przerwała i zaczęła oceniać mój pokój. Zmięte koce i zaciągnięte żaluzje. – Obudziłam cię? - Funkcjonuję na dziwnym planie. - Tak. Twoja mama mi powiedziała. Wprowadzanie danych? – Nie starała się nawet ukryć swojego zaskoczenia. Nie byłem w nastroju na pogawędki lub protekcjonalność. - Więc, co się stało, Kim? Wzrusza ramionami. - Nic. Jestem w mieście na przerwę. Pojechaliśmy wszyscy do Jersey, aby zobaczyć moich dziadków na Chanukę, dopiero co wróciłam i chciałam się zatrzymać i przywitać. Kim wyglądała na zdenerwowaną. Ale i również na zaniepokojoną. To była emocja, którą dobrze rozpoznawałem. Ktoś mógłby uznać, że ja byłem tym cierpliwym w tamtym momencie. W odległej nocy usłyszałem syreny. Odruchowo podrapałem się w głowę. - Ciągle ją widujesz? – zapytałem. - Co? – zaćwierkała zaskoczona Kim. Spojrzałem na nią. I wolno powtórzyłem pytanie: - Czy ciągle widujesz Mię?

- T…Tak – Kim jąka się. – Znaczy się, niewiele. Obie jesteśmy zajęte szkołą, a Nowy Jork, i Boston są od siebie oddalone o cztery godziny. Ale tak. Oczywiście. Oczywiście. To było pewne. Sprawiło to, że mordercze uczucie wzrosło we mnie. Cieszyłem się, że nie było niczego ciężkiego w zasięgu ręki. - Czy ona wie, że tu jesteś? - Nie. Przyjechałam jako twoja przyjaciółka. - Jako moja przyjaciółka? Kim zbladła przez sarkazm w moim głosie, ale ta dziewczyna zawsze była silniejsza niż się to wydawało. Nie wycofa się lub wyjdzie. - Tak – wyszeptała. - Powiedz mi wobec tego, przyjaciółko. Czy Mia, twoja przyjaciółka, twoja BFF20, powiedziała ci dlaczego mnie rzuciła? Nic? Czy w ogóle ci o tym wspomniała? Czy wcale o mnie nie rozmawiałyście? - Adam, proszę… - głos Kim był błagalny. - Nie proś, Kim. Proszę, bo nie mam pojęcia. Kim wzięła głęboki oddech, a następnie wyprostowała się. Mogłem praktycznie zobaczyć jak jej kręgosłup prostuje się, kręg po kręgu; linie lojalności zostały narysowane. - Nie przyszłam tu po to, aby rozmawiać o Mii. Przyszłam tu, aby się z tobą zobaczyć i nie sądzę, że powinnam dyskutować z tobą o Mii lub vice versa. Przyjęła ton pracownika socjalnego, bezstronnej osoby trzeciej i chciałem ją za to uderzyć. Za to wszystko. Zamiast tego po prostu eksplodowałem. - Więc co ty tu do cholery robisz? Co za dobrem jesteś wówczas? Kim ty dla mnie jesteś? Bez niej, kim jesteś? Jesteś niczym! Nikim! Kim zachwiała się, ale kiedy spojrzała w górę, zamiast spoglądać ze wściekłością, patrzyła na mnie pełna czułości. To sprawiło, że chciałem udusić ją nawet jeszcze bardziej. - Adam… - zaczęła. 20

Best Friend Forever – najlepsza przyjaciółka na zawsze |Nata

- Wynoś się do diabła z mojego domu – warknąłem. – Nie chcę cię więcej widzieć! – Z Kim jest tak, że nie musisz jej dwa razy powtarzać. Wyszła bez słowa.

Tej nocy zamiast spać, zamiast czytać, chodziłem po moim pokoju przez godziny. Gdy chodziłem tam i z powrotem, naciskając stałe wklęśnięcie w wydeptanym, tanim dywanie moich rodziców, poczułem, że coś we mnie gorączkowo rośnie. To było żywe i nieuniknione, w sposób w jaki jest czasem rzyganie na paskudnym kacu. Poczułem jak wydrapywało to swoje przejście przez moje ciało, błagając o uwolnienie, aż w końcu przyszło atakując mnie z taką siłą, że najpierw uderzyłem w moją ścianę, a następnie, gdy to nie bolało, w moje okno. Odłamki szkła przecięły moje kłykcie z satysfakcjonującym bólem, podążającym z zimnym podmuchem lutowej nocy. Wstrząs obudził coś drzemiącego głeboko we mnie. Ponieważ tej nocy wziąłem gitarę po raz pierwszy od roku. I to była noc, podczas której znowu zacząłem pisać piosenki. W ciągu dwóch tygodni napisałem ponad dziesięć nowych utworów. W ciągu miesiąca Shooting Star znowu byli razem i grali je. W ciągu dwóch miesięcy podpisaliśmy kontrakt z dużą wytwórnią. W ciągu czterech miesięcy nagraliśmy Collateral Damage, składający się z piętnastu piosenek, które napisałem od przepaści w mojej dziecięcej sypialni. W ciągu roku Collateral Damage był na liście przebojów Billboardu i Shooting Star byli na okładkach krajowych magazynów. Dotarło do mnie, że wiszę Kiki przeprosiny lub podziękowania. Może jedno i drugie. Ale zanim to zrealizowałem, wydawało się, że rzeczy posunęły się za daleko, żeby coś z nimi zrobić. A prawdą jest, że wciąż nie wiem, co bym jej powiedział. Tłumaczenie: English-woman i Nata262 Korekta: Bacha383

Rozdział 6 Będę twoim bałaganem, ty będziesz moim Taka była umowa, którą podpisaliśmy Kupiłem kombinezon, aby posprzątać twoje odpady Maski gazowe, rękawice, aby nas chroniły Ale teraz, jestem sam w pustym pokoju Wpatrując się w dół w nieskazitelną karę „MESSY” COLLATERAL DAMAGE, ŚCIEŻKA 2 Kiedy dostaję się na ulicę moje ręce trzęsą się i czuję jakby moje wnętrze chciało zainscenizować zamach. Sięgam do moich pigułek, ale butelka jest pusta. Kurwa! Aldous musiał nakarmić mnie ostatnią w taksówce. Czy mam więcej w hotelu? Będę musiał załatwić je przed jutrzejszym lotem. Chwytam po mój telefon, ale przypominam sobie, że zostawiłem go w hotelu po głupiej próbie odłączenia go. Ludzie roją się dookoła, a ich spojrzenia na zbyt długo zatrzymują się na mnie. Nie poradzę sobie teraz z rozpoznaniem. Nie poradzę sobie z niczym. Nie chcę tego. Nie chcę nic z tego. Chcę tylko uciec. Uciec od mojej egzystencji. Przyłapuję się, że ostatnio zbyt dużo pragnę. Nie być martwym. Lub się zabić. Lub jakiekolwiek z tego rodzaju głupie gówno. To coś więcej niż to, że nie mogę przestać myśleć o tym, że gdybym wcale się nie urodził, nie musiałbym stawić czoła sześćdziesięciu siedmiu nocom, w ogóle by mnie

teraz tu nie było, nie próbowałbym znieść tej rozmowy z nią. To twoja własna wina, że dzisiaj tutaj przyszedłeś, mówię sobie. Powinieneś wyjść dokładnie sam. Zapalam papierosa i mam nadzieję, że będzie w stanie podtrzymać mnie na tyle, abym doszedł z powrotem do hotelu, w którym zadzwonię do Aldousa, wszystko wyprostuję i może nawet prześpię się kilka godzin i zostawię ten fatalny dzień za sobą raz na zawsze. - Powinieneś rzucić. Jej głos szarpie mną. Ale również jakoś uspokaja. Spoglądam w górę. Tam stoi Mia z wypiekami na twarzy, ale także, co dziwne, uśmiecha się. Oddycha ciężko jakby biegła. Może też była ścigana przez fanów. Wyobrażam sobie, że staruszkowie w smokingach i perłach chwiejnym krokiem idą po nią. Nie mam nawet czasu, aby czuć się zakłopotanym, ponieważ Mia jest znowu tutaj, stoi naprzeciwko jak wtedy, gdy wciąż dzieliliśmy tę samą przestrzeń i czas oraz wpadaliśmy na siebie, choć zawsze przez szczęśliwy zbieg okoliczności i jakby nie było to niczym nadzwyczajnym, w najmniejszym stopniu nieco zadziwiające. Przez chwilę myślę o tej kwestii z Casablanca, kiedy Bogart mówi: „Z wszystkich barów we wszystkich miastach na całym świecie ona musiała wejść do mojego”. Ale wtedy przypomina sobie, że to ja wszedłem do jej baru. Mia pokonuje dzielącą nas odległość pomału, a ja jestem ostrożny jak kot, który musi zostać zabrany. Spogląda na papierosa w mojej dłoni. - Od kiedy palisz? – pyta. I to jest tak jakby lata między nami zniknęły, a Mia zapomniała, że nie ma już prawa do mojej obudowy. Nawet jeśli w tym przypadku jest to zasłużone. Dawno, dawno temu byłem stanowczy w sprawach, gdzie zamieszana była nikotyna. - Wiem. To banalne – przyznaję. Mierzy wzrokiem mnie i papierosa. - Mogę jednego? - Ty? – Kiedy Mia miała około szczęściu lat, przeczytała jakąś książkę dla dzieci o dziewczynie, która namówiła swojego tatę do rzucenia palenia i postanowiła wywrzeć nacisk na swojej mamie – palącej-znowu nie palącej-znowu palaczce – aby rzuciła. Zajęło Mii miesiące, aby

nakłonić Kat, ale zwyciężyła. Kiedy ich poznałem Kat wcale nie paliła. Tata Mii, Denny, palił sziszę, ale chyba głównie na pokaz. - Palisz? – pytam ją. - Nie – odpowiada Mia. – Ale właśnie doświadczyłam bardzo emocjonalnego wydarzenia, a zauważyłam, że papierosy cię uspokajają. Emocje podczas koncertu – czasami zostawiają mnie przytłumionego i podenerwowanego. - Czasami czuję się tak samo po występach – mówię, kiwając głową. Wytrząsam dla niej papierosa; jej dłoń wciąż drży, więc wciąż ucieka mi jego końcówka. Przez chwilę wyobrażam, że chwytam ją za nadgarstek, aby przestał się trząść. Ale nie robię tego. Ścigam papieros dopóki płomienie nie odbijają się w jej oczach, a końcówka zapala. Wdycha, a następnie wydycha i kaszle lekko. - Nie mówiłam o koncercie, Adamie – mówi przed kolejnym ciężkim zaciągnięciem. – Mówiłam o tobie. Drobny wybuch petardy rozchodzi się w górę i dół mojego ciała. Uspokój się, mówię sobie. Sprawiasz, że tylko bardziej się denerwuje przez te całe przybicie, które pokazujesz. Mimo to, jestem zaszczycony – nawet jeśli tylko tyle trzeba, aby ją wystraszyć. Przez chwilę palimy w milczeniu. Wówczas słyszę jak coś bulgocze. Mia potrząsa głową w przerażeniu i spuszcza wzrok na swój brzuch. - Pamiętasz jaka stawałam się przed koncertem? Kiedyś, Mia byłaby zbyt zdenerwowana, aby zjeść coś przed występem, więc potem zazwyczaj była głodna jak wilk. Wtedy poszlibyśmy zjeść nasze ulubione meksykańskie jedzenie lub wyruszylibyśmy w podróż autostradą po obiad, frytki z sosem pieczeniowym i ciasto – wymarzony posiłek Mii. - Kiedy ostatni raz jadłaś? – pytam. Mia znowu przygląda mi się badawczo i gasi swojego na wpół wypalonego papierosa. Kręci głową. - Zankel hall? Nie jadłam od wielu dni. Mój brzuch burczał przez cały występ. Byłam pewna, że nawet ludzie na balkonach, mogli go usłyszeć. - Niee. Tylko wiolonczelę.

- Co za ulga. Stoimy w milczeniu przez chwilę. Jej brzuch znowu burczy. - Frytki i ciasto wciąż są optymalnym posiłkiem? – pytam. Wyobrażam ją sobie w budce, z powrotem w naszym miejscu w Oregonie, wymachującą widelcem, podczas krytykowania swojego występu. - Nie ciasto. Nie w Nowy Jorku. Ciasta w tanich restauracjach są zwykle takim rozczarowaniem. Owoce prawie zawsze pochodzą z puszki. A jeżyny tu nie istnieją. Jak to możliwe, że owoc przestaje istnieć po przeciwnej stronie wybrzeża? Jak to możliwe, że chłopak przestaje istnieć z dnia na dzień? - Nie mam pojęcia. - Ale frytki są dobre. – Obdarza mnie pełnym nadzieli półuśmiechem. - Lubię frytki – mówię. Lubię frytki? Brzmię jak mało pojętne dziecko w wyprodukowanym dla telewizji filmie. Jej pełne emocji spojrzenie spotyka moje. - Jesteś głodny? – pyta. Zawsze.

Podążam za nią przez Pięćdziesiątą-siódmą Ulicę, a następnie Dziewiątą Aleję. Idzie szybko – nawet bez cienia utykania, który nad nią wisiał, kiedy odeszła – i z determinacją, jak to mieszkaniec Nowego Jorku robi, tu i tam wskazuje zabytki, niczym profesjonalny przewodnik. Przychodzi mi na myśl, że nawet nie wiem czy wciąż tu mieszka lub czy dzisiejszy dzień jest tylko oprowadzaniem. Mógłbyś po prostu ją zapytać, mówię sobie. To dość normalne pytanie. Taa, ale to tak normalne, że aż dziwne, iż muszę o to zapytać. Cóż, musisz się odezwać. Ale tylko jak zbieram w sobie odwagę, Dzięwiąta Symfonia Beethovena zaczyna dzwonić z jej torebki. Mia przerywa swój nowojorski monolog, sięga po telefon, spogląda na wyświetlacz i krzywi się.

- Złe wieści? Kręci głową i posyła mi tak zbolałe spojrzenie, iż musiała je ćwiczyć. - Nie. Ale muszę to odebrać. Otwiera gwałtownie telefon. - Dzień dobry. Wiem. Proszę się uspokoić. Wiem. Posłuchaj, możesz po prostu poczekać przez chwilę? – Odwraca się do mnie, jej głos jest teraz spokojny i profesjonalny. – Wiem, że to jest nieznośnie niegrzeczne, ale możesz mi po prostu dać pięć minut? Rozumiem. Dopiero co zagrała wielkie show. Dostaje telefony od ludzi. Ale mimo to i mimo jej przepraszającej maski, czuję się jak groupie poproszony, aby poczekał na tyłach autobusu, dopóki gwiazda rocka nie będzie gotowa. Ale jak to groupie zawsze robią, zgadzam się. Mia jest gwiazdą rocka. Cóż innego miałbym zrobić? - Dziękuję – mówi. Pozwalam Mii odejść kilka kroków ode mnie, aby dać jej trochę prywatności, ale wciąż wyłapuję fragmenty rozmowy. Wiem, że to dla ciebie ważne. Dla nas. Obiecuję, pogodzę się ze wszystkimi. Wcale o mnie nie wspomina. Właściwie, zadaje się, że w ogóle zapomniała o mojej obecności. Co byłoby w porządku z tym, że nie zauważa zamieszania, jakie robi moja osoba wzdłuż Dziewiątej Alei, która jest pełna barów i ludzi marudzących oraz palących przed nimi. Ludzi, którzy patrzą jeszcze raz, gdy mnie rozpoznają, wyszarpują swoje telefony komórkowe i aparaty cyfrowe, aby zrobić zdjęcie. Z roztargnieniem zastanawiam się, czy którekolwiek ze zdjęć dostanie się do Gabbera lub innego tabloidu. To byłby piękne jak sen dla Vanessy LeGrande. I koszmarne dla Bryn. Ona już jest wystarczająco zazdrosna o Mię, chociaż nigdy jej nie spotkała; jedynie wie o niej. I chociaż wie, że nie widziałem Mii od lat, wciąż narzeka: „Trudno konkurować z duchem”. Jakby Bryn Shraeder musiała konkurować z kimkolwiek.

- Adam? Adam Wilde? – To prawdziwy paparazzi z teleobiektywem pół bloku dalej. – Hejka, Adam. Możemy fotkę? Tylko jedno ujęcie – krzyczy. Czasami to działa. Dasz im na minutę twoją twarz i odchodzą. Ale jednak częściej nie, to jak zabicie jednej pszczoły i zachęcenie tym roju do odwetu. - Ej, Adam. Gdzie jest Bryn? Wkładam okulary i przyspieszam, choć zbyt późno już na to. Zatrzymuję się i pokazuję się na Dziewiątej Alei, która zablokowana jest przez taksówki. Mia idzie dalej wzdłuż bloku, ujadając się przez telefon. Stara Mia nienawidziła telefonów komórkowych, osób rozmawiających przez nie publicznie, które lekceważyły swoją osobę towarzyszącą, aby porozmawiać z kimś innym. Stara Mia nigdy nie użyłaby w zdaniu „nieznośnie niegrzeczne” . Zastanawiam się, czy powinienem pozwolić jej iść dalej. Myśl, że wystarczy wskoczyć do taksówki i być z powrotem w hotelu, w momencie kiedy uświadomi sobie, że nie idę za nią daje mi pewną satysfakcję. Niech ona się zdziwi, dla odmiany. Ale wszystkie taksówki są zajęte. Nagle Mia odwraca się w moim kierunku, jak gdyby dotarła do niej woń mojego niepokoju i zauważa fotografa zbliżającego się do mnie, który wymachuje swoim aparatem jak maczetą. Wraca spojrzeniem do Dziewiątej Alei, będącej morzem samochodów. Po prostu idź dalej, mówię jej po ciuchu. Zrobią ci ze mną zdjęcie i twoje życie stanie się paszą dla młyna. Idź dalej. Ale Mia podchodzi do mnie, łapie mnie za nadgarstek i mimo, że jest o stopę niższa i sześćdziesiąt funtów lżejsza ode mnie, nagle czuję się bezpieczniejszy pod jej pieczą niż pod opieką jakiegokolwiek innego bramkarza. Kieruje się prosto do zatłoczonej alei, zatrzymując ruch przez zwykłe trzymanie mnie za rękę. Droga rozstępuje się przed nami, jakbyśmy byli Izraelitami przechodzącymi przez Morze Czerwone. Tak szybko jak znajdujemy się na przeciwległym krawężniku uczucie to znika, gdy wszystkie taksówki ruszają na zielonym świetle, zostawiając prześladującego mnie paparazzi po przeciwnej stronie ulicy.

- Złapanie teraz taksówki graniczy z cudem – mówi mi Mia. – Cały Broadway właśnie się pokazuje. - Mam około dwóch minut. Nawet jeśli wsiądę do taksówki, ten facet będzie mnie śledził na piechotę przy takim ruchu. - Nie martw się. Nie będzie mógł śledzić nas, tam gdzie idziemy. Przepycha się przez tłum wzdłuż alei, popychając mnie i osłaniając jednocześnie jak defensywny zawodnik szarżujący. Skręca do ciemnej uliczki pełnej kamienic. W połowie drogi wzdłuż bloku, pejzaż miejski składający się z ceglanych mieszkań gwałtownie ustępuje nisko położonej okolicy pełnej drzew, która otoczona jest wysokim żelaznym płotem z wytrzymałym zamkiem, do którego Mia wyczarowuje klucz. Z brzękiem, kłódka otwiera się. - Wchodź – mówi mi, wskazując żywopłot i altankę za nim. – Schowaj się w altanie. Ja zamknę. Wykonuję jej polecenie. Po chwili Mia znajduje się u mojego boku. Jest tu ciemno, jedyne delikatne światło pochodzi od blasku pobliskiej latarni. Mia kładzie palec na ustach i pokazuje, abym przykucnął. - Gdzie on do cholery poszedł? – Słyszę krzyk kogoś z ulicy. - Poszedł tędy – mówi kobieta, z mocnym nowojorskim akcentem. – Przysięgam. - No to, gdzie on jest? - A co powiesz na park? – pyta kobieta. Stukot bramy roznosi się echem po ogrodzie. - Zamknięte – mówi. W ciemności zauważam uśmiech Mii. - Może przeskoczył. - To ma około dziesięciu stóp wysokości – odpowiada mężczyzna. – Nie można tego tak po prostu przeskoczyć. - Może ma nadludzką siłę? – odpowiada kobieta. – Możesz wejść do środka i go poszukać. - I porwać na płocie moje nowe spodnie od Armaniego? Mam swoje granice. A ogród wygląda na opustoszały. Prawdopodobnie złapał taksówkę. Co my również powinniśmy zrobić. Dostałem sms od źródła, że Timberlake jest w Breslin.

Słyszę odgłos oddalających się kroków, ale dla pewności zostaję cicho jeszcze przez jakiś czas. Mia przerywa milczenie. - Może ma nadludzką siłę? – pyta, idealnie naśladując. Po czym zaczyna się śmiać. - Nie zamierzam porwać moich nowych spodni od Armaniego – odpowiadam. – Mam swoje granice. Mia zaczyna się jeszcze bardziej śmiać. Napięcie w moim brzuchu się zmniejsza. Prawie się uśmiecham. Po tym jak jej śmiech zamiera, wstaje, otrzepuje tyłek z brudu i siada na ławce w altanie. Robię to samo. - Musi ci się to przydarzać cały czas. Wzruszam ramionami. - Jest to gorsze w Nowym Jorku, L.A i Londynie. Ale jest już wszędzie. Nawet fani sprzedają swoje zdjęcia do tabloidów. - Wszyscy są teraz w grze, co? – mówi. Teraz brzmi bardziej jak Mia, którą znałem, a nie jak wiolonczelistka, grająca muzykę poważną, posługująca się wyniosłym słownictwem i jednym z tych europejskich akcentów, jak ten Madonny. - Każdy chce mieć swój udział – mówię. – Człowiek przyzwyczaja się do tego. - Przyzwyczaiłeś się do wielu rzeczy – przyznaje Mia. Kiwam głową w ciemności. Moje oczy przyzwyczaiły się już, więc zauważam, że ten ogród jest dosyć spory, trawnik przecinają ceglane chodniki otoczone przez rabaty kwantowe. Czasami, maleńki błysk światła pojawia się w powietrzu. - To świetliki? – pytam. - Tak. - W centrum miasta? - Dokładnie. Mnie też zwykło to zadziwiać. Ale jeśli jest jakiś pas zieleni, ci mali goście znajdą go i oświetlą. Są tylko przez kilka tygodni w ciągu roku. I zawsze zastanawiam się, gdzie są przez resztę czasu. Zastanawiam się nad tym. - Może wciąż tu są, ale nie mają powodu, by świecić.

- Możliwe. Choroba sezonowa w wersji owadziej, biedaczyska powinny spróbować życia w Oregonie, jeśli naprawdę chcą zaznać przygnębiającej zimy. - Skąd masz klucz do tego miejsca? – pytam. – Mieszkasz w okolicy? – Mia kręci głową, po czym kiwa. - Tak, musiałbyś mieć mieszkanie w okolicy, aby dostać klucz, ale ja tu nie mieszkam. Klucz należy do Ernesta Castorela. Lub należał. Kiedy był dyrygentem w filharmonii, mieszkał niedaleko i klucz do ogrodu dostał przy wynajęciu. Miałam wówczas problemy ze współlokatorką, co jest często powtarzającym się motywem w moim życiu, więc często zostawałam u niego na noc, a po tym jak odszedł, przez „przypadek” zabrałam klucz. Nie wiem czemu poczułem się jak zdzielony pięścią frajer. Byłeś z tak wieloma dziewczynami od czasu Mii, że aż straciłeś rachubę, przekonuję siebie. To nie tak, że przez cały ten czas usychałeś z tęsknoty w celibacie. Sądziłeś, że ona to robiła? - Czy widziałeś go kiedykolwiek, podczas dyrygowania? – pyta mnie. – Zawsze przypomniał mi ciebie. Z wyjątkiem dzisiejszego wieczory, nie słuchałem zbyt wiele klasycznej muzyki odkąd odeszłaś. - Nie mam pojęcia o kim mówisz. - Castorel? Och, jest niesamowity. Pochodzi z wenezuelskich slumsów i dzięki temu programowi, który pomaga dzieciom ulicy ucząc ich grać na instrumentach muzycznych w wieku szesnastu lat stał się dyrygentem. Został dyrygentem Praskiej Filharmonii w wieku dwudziestu czterech lata, a teraz jest dyrektorem artystycznym Chicagowskiej Orkiestry Symfonicznej i bierze udział w tym samym programie w Wenezueli, który dał początek jego karierze. On tak jakby oddycha muzyką. Tak samo jak ty. Kto powiedział, że oddycham muzyką? Kto powiedział, że w ogóle oddycham? - Wow – mówię, próbując zepchnąć na bok zazdrość, do której nie mam prawa. Mia patrzy w górę, nagle zakłopotana.

- Przepraszam. Czasem zapominam, że cały świat nie zwraca uwagi na najdrobniejsze szczegóły muzyki klasycznej. Jest całkiem sławny w naszym świecie. Taa, a moja dziewczyna jest sławna w pozostałej części świata, myślę. Ale czy ona wie o mnie i Bryn? Musiałbyś mieć głowę zakopaną pod górą, żeby o nas nie usłyszeć. Albo celowo unikać wieści o nas. A może po prostu musisz być klasyczną wiolonczelistką, która nie czyta tabloidów. - Brzmi na zarozumiałego. Nawet Mia nie przegapia sarkazmu. - Znaczy się, nie jest tak sławny jak ty – mówi, tryskając niezręcznością. Nie odpowiadam. Przez kilka sekund panuje absolutna cisza, z wyjątkiem odgłosów ruchu ulicznego. A wtedy brzuch Mii znowu burczy, przypominając nam, że czaimy się w tym ogrodzie. Że tak właściwie jesteśmy w drodze dokądś indziej. Tłumaczenie: Nata262 Korekta: Bacha383

Rozdział 7 W dziwny, pokręcony sposób poznałem Bryn przez Mię. Cóż, to chyba pierwszy stopień rozstania. Tak naprawdę stało się to przez piszącą teksty i śpiewającą je Brooke Vegę. Shooting Star mieli rozgrzać widownię dla byłego zespołu Brooke, Bikini, w dniu wypadku Mii. Kiedy nie pozwolono mi odwiedzić jej na OIOMie, Brooke przyszła do szpitala, aby spróbować zrobić dywersję. Nie udało się jej. I to był ostatni raz, kiedy widziałem się z Brook aż do szalonych czasów, kiedy Callateral Damage osiągnęło status podwójnej platyny. Shooting Star przebywali w LA na MTV Movie Awards. Jedna z naszych wcześniej nagranych, ale nigdy nie wydanych piosenek, została umieszczona na ścieżce dźwiękowej do filmu „Hello, Killer”. Nominowano ją do kategorii „Najlepszy Utwór”. Nie wygraliśmy. To jednak nie miało znaczenia. MTV Movie Awards było tylko ostatnim wydarzeniem w sznurze uroczystości, podczas których zebraliśmy rekordową liczbę nagród. Tylko kilka miesięcy wcześniej, odebraliśmy nasze Grammy dla „Najlepszego Nowego Artysty”, a „Animate” została „Piosenką Roku”. To było dziwne. Można by pomyśleć, że platynowa płyta, dwie nagrody Grammy, kilka VMA stworzą twój własny świat, ale im było tego więcej, tym bardziej otoczenie przyprawiało o ciarki. Były dziewczyny, narkotyki, lizusostwo, a do tego szum medialny – ciągły szum medialny. Ludzie, których nie znałem – nie grupie, lecz ludzie z branży – pędzili do mnie, jakbyśmy byli długoletnimi przyjaciółmi, całowali mnie w oba

policzki, nazywając „kochaniem” i wślizgiwali swoją wizytówkę w moje ręce, szepcząc o rolach filmowych lub reklamach japońskiego piwa, informując że za jeden dzień zdjęciowy zapłacą milion dolarów. I nie mogłem tego znieść. Dlatego, kiedy skończyliśmy naszą część na Movie Awards wymknąłem się z amfiteatru Gibson do strefy dla palących. Planowałem ucieczkę, gdy nagle zobaczyłem Brooke Vegę idącą w moim kierunku. Za nią szła ładna, jakby znajomo wyglądająca dziewczyna z długimi, czarnymi włosami i zielonymi oczami wielkości talerzy. - Adam Wilde, jak żyję i oddycham – powiedziała Brooke, obejmując mnie. Kobieta od niedawna występowała solo i jej debiutancki album Kiss This też zebrał kilka nagród, więc często wpadaliśmy na siebie na różnych uroczystościach. - Adam, to jest Bryn Shraeder, ale prawdopodobnie znasz ją jako lisicę nominowaną do nagrody za „Najlepszy Pocałunek”. Widziałeś jej namiętny pocałunek w The Way Girls Fall? Pokręciłem głową. - Niestety nie. - Przegrałam z wampirzo-wilkołaczym pocałunkiem. Akcja pomiędzy dziewczynami nie wywiera już takiego wrażenia jak kiedyś – powiedziała Bryn ze śmiertelną powagą. - Zostaliście okradzeni! – wtrąciła Brooke. – Oboje. To taki palący wstyd. Ale zostawię was, byście lizali swe rany lub po prostu się poznali. Muszę wrócić i dalej się prezentować. Do zobaczenia, Adam. Powinieneś częściej wpadać do L.A. Nabrałbyś trochę koloru. – Odeszła, mrugając do Bryn. Przez chwilę staliśmy tak w milczeniu. Zaproponowałem Bryn fajkę. Pokręciła głową, po czym spojrzała na mnie tymi swoimi irytująco zielonymi oczami. - To było ustawione, jeśli się nad tym zastanawiasz.

- Tak, w pewnym sensie. Wzruszyła zażenowana.

ramionami,

nie

będąc

w

najmniejszym

stopniu

- Powiedziałam Bryn, że sądzę, że jesteś intrygujący, więc wzięła sprawy w swoje ręce. Ona i ja jesteśmy w tym do siebie podobne. - Rozumiem. - Nie przeszkadza ci to? - Czemu by miało? - Wielu gościom stąd by przeszkadzało. Aktorzy mają tendencję do bycia naprawdę niepewnymi. Lub bycia gejami. - Nie jestem stąd. Uśmiechnęła się na to. Następnie spojrzała na moją kurtkę. - Zamierzasz AWOL21, czy co? - Sądzisz, ze wysłaliby za mną psy? - Być może, ale to jest L.A, więc byłyby to malusieńkie Chihuahua siedzące w designerskich torebkach, jak wielką krzywdę mogą one wyrządzić? Potowarzyszyć ci? - Naprawdę? Nie musisz zostać i opłakiwać swojej straty, przegrania najlepszego pocałunku? Spojrzała mi prosto w oczy, jakby załapała dowcip, który powiedziałem i też brała w nim udział. Co doceniałem. - Wolę świętować lub opłakiwać mój pocałunek w odosobnieniu. Jedyny plan jaki miałem, to wrócić do hotelu czekającą na mnie limuzyną. Więc zamiast tego poszedłem z Bryn. Dała swojemu kierowcy wolny wieczór, dziewczyna zabrała kluczki do swojego olbrzymiego SUV-a i z Universal City zawiozła nas na wybrzeże. 21

Uciec bez usprawiedliwienia z wojska

Jechaliśmy Pacific Coast Highway do północnej plaży zwanej Point Dume. Zatrzymaliśmy się po drodze po butelkę wina i sushi na wynos. Zanim dotarliśmy na plażę, mgła zdążyła opaść na atramentową wodę. - Czerwcowy mrok22 - powiedziała Bry, drżąc w swojej króciutkiej zielono-czarnej sukience bez rękawów. – Zawsze marznę podczas niego. - Masz jakiś sweter czy coś? – zapytałem. - Nie pasował do stroju. - Masz. – Podałem jej swoją kurtkę. Zaskoczona uniosła brwi. - Dżentelmen. Siedzieliśmy na plaży, dzieląc się winem pitym prosto z butelki. Opowiedziała mi o filmie, do którego właśnie skończyła zdjęcia i o kolejnym, na plan którego wyjeżdżała w następnym miesiącu. I próbowała wybrać jeden z dwóch scenariuszy produkcji firmy, z którą zaczynała współpracę. - Więc w gruncie rzeczy jesteś leniwą osobą? – zapytałem. Roześmiała się. - Dorastałam w dziurze w Arizonie, gdzie przez całe życie mama powtarzała mi jaka ja jestem ładna i że powinnam zostać modelką lub aktorką. Nigdy nie pozwalała mi bawić się na dworze na słońcu – w Arizonie! – ponieważ nie chciała bym zaszkodziła swojej skórze. Jakby jedyne co się we mnie liczyło to ładna buźka. – Odwróciła się i spojrzała na mnie, mogłem zobaczyć inteligencję w jej oczach, które zostały osadzone w bardzo ładnej buźce. – Ale okej, niech tam, moja twarz była biletem na wydostanie się stamtąd. Jednak teraz w Hollywood jest tak samo. Wszyscy uważają mnie za młodą aktoreczkę, ładną buźkę. Ale ja wiem lepiej. A więc jeśli chcę udowodnić, że mam mózg, jeśli chcę bawić 22

Jest to termin używany w południowej Kalifornii na rodzaj pogody, która objawia się chmurami niską temperaturą podczas późnej wiosny i wczesnego lata, najczęściej występująca w czerwcu.. Zachmurzonemu niebu często towarzyszy mgła i mżawka, choć rzadko kiedy deszcz.

się na słońcu, że tak powiem, to zależy wyłącznie ode mnie, muszę tylko znaleźć projekt, który mnie wyzwoli. Mam wrażenie, że łatwiej byłoby mi to uczynić, gdybym była też producentem. Tu chodzi o kontrolę. Chyba chcę wszystko kontrolować. - Tak, ale niektórych rzeczy nie możesz kontrolować, nie ważne jak bardzo się starasz. Bryn wpatrywała się w ciemny horyzont, wbiła swoje gołe palce u stóp w piasek. - Wiem – powiedziała cicho. Odwróciła się do mnie. – Bardzo mi przykro z powodu twojej dziewczyny. Mia, prawda? Zakrztusiłem się winem. To nie było imię, które spodziewałem się teraz usłyszeć. - Przykro mi. Gdy zapytałam Brooke o ciebie, opowiedziała mi jak się poznaliście. Nie plotkowała, czy coś. Ale była tam, w szpitalu, więc wiedziała. Serce waliło mi w piersi. Pokiwałem głową. - Mój tata odszedł, kiedy miałam siedem lat. To było najgorsze co mnie w życiu spotkało. – kontynuowała Bryn. – Nie mogę sobie wyobrazić, żeby znowu kogoś tak stracić. Skinąłem znowu głową popijając wino. - Przykro mi – wydukałem w końcu. W dowód wdzięczności lekko kiwnęła głową. - Ale w końcu oni wszyscy umarli razem. To znaczy można to w pewien sposób uznać za błogosławieństwo. Jak ja bym była w twojej sytuacji nie miałabym nawet ochoty żeby wstać z łóżka. Wino przelało się z mojej buzi przez mój nos. Odzyskanie oddechu i zdolności mówienia zajęło mi kilka chwil. Następnie oznajmiłem Bryn, że Mia nie jest martwa. Że przeżyła wypadek i w pełni odzyskała siły.

Bryn wyglądała na tak szczerze przerażoną, że bardziej współczułam jej niż sobie. - O Boziu, Adam. Czuje się tak bardzo zawstydzona. Wywnioskowałam to po tym jak Brooke powiedziała, że już nigdy więcej nie słyszała o Mii. Shooting Star tak jakby zniknęli, a następnie pojawił się Collateral Damage, to znaczy, teksty są tak bardzo wypełnione bólem, złością i zdradą przez porzucenie… -Taa – potwierdziłem. Wówczas Bryn popatrzyła na mnie, a zieleń jej oczu lśniła w świetle księżyca. Mogłem spokojnie powiedzieć, że ona wszystko rozumiała, zanim wypowiedziałem choćby jedno słowo. To że nie musiałem nic mówić, odczułem jako największą ulgę. - Och Adamie. W tym sensie to jest jeszcze gorsze. Kiedy Bryn to powiedziała, wypowiadając głośno rzecz, która tylko potęgowała niekończący się wstyd, który czasem odczuwałem, zakochałam się w niej jeszcze bardziej. Myślę że to już wystarczyło. To niezaprzeczalne zrozumienie i te pierwsze zalążki, które kwitły dopóki moje uczucia do aktorki nie pochłonęły mnie tak, jak kiedyś miłość do Mii. Tej nocy wróciłem do domu Bryn. Odwiedzałem ją cała wiosnę na planie w Vancouver, potem w Chicago, a następnie w Budapeszcie. Wszystko, żeby wydostać się z Oregonu, z dala od niezręczności, która uformowała się jak cieniutka szybka akwarium pomiędzy mną a resztą grupy. Kiedy wróciła do Las Vegas tego lata, zasugerowała żebym wprowadził się do jej domu na wzgórzach Hollywood. - Jest tam domek gościnny, którego i tak nigdy nie używam, więc możemy go zmienić go w twoje studio. Myśl o wydostaniu się z Oregonu, z dala od reszty zespołu, z dala od całej tej historii, nowy początek, dom pełen okien i światła, przyszłość z Bryn – to wydawało się wtedy takie właściwe.

Więc tak stałem się jedną z połówek gwiazdorskiej pary. Teraz robią mi zdjęcia z Bryn, gdy robimy przyziemne rzeczy, jak kupienie kawy w Starbucksie lub kiedy wybieramy się na spacer przez Runyon Canyon. Powinienem być wdzięczny. Powinienem być szczęśliwy. Ale problem w tym, że nie mogę pozbyć się uczucia, że sławę nie zawdzięczam sobie, tylko im. Collateral Damage zostało napisane krwią Mii będącą na moich dłoniach, a było to nagranie, które mnie wylansowało. A naprawdę sławny stałem się, kiedy zacząłem chodzić z Bryn, więc bardziej miało to związek z dziewczyną, z którą byłem niż z muzyką, którą tworzyłem. I dziewczyna. Jest niesamowita. Facet zabiłby, żeby z nią być, byłby dumny z zaliczenia jej. Chyba nawet na początku, gdy byliśmy na etapie nie-mogę-się-tobąwystarczająco-nacieszyć, było między nami coś jak niewidzialna ściana. Na początku próbowałem ją zburzyć, ale wiele wysiłku trzeba było włożyć, żeby chociaż pękła. A wtedy miałem już dosyć próbowania. Potem usprawiedliwiałem to. Po prostu tak wygląda związek dwóch dorosłych osób, tak odczuwa się miłość, gdy ma się na sobie kilka bitewnych blizn. Może dlatego nie potrafię się cieszyć tym co mam. Dlatego, w środku nocy, gdy nie mogę spać wychodzę na zewnątrz, aby posłuchać plusku filtru w basenie i prześladuję się gównem, które mnie wkurza w Bryn. Nawet kiedy to robię, wiem że to tylko drobnostki – to jak śpi z BlackBerrym obok poduszki, jak pracuje godzinami w ciągu dnia i zapisuje każdą małą rzecz jaką zjadła, jak odmawia odstąpienia od planu lub harmonogramu. I wiem, że jest masa świetnych rzeczy, które równoważą te złe. Jest hojna jak baron naftowy i lojalna jak pit bull. Wiem, że nie łatwo jest ze mną żyć. Bryn mówi mi, że jestem wycofany, wymijający i zimny. Oskarża mnie – zależnie od jej humoru – o bycie zazdrosnym o jej karierę, o bycie z nią przez przypadek, o zdradzanie jej. To nieprawda. Nie dotknąłem groupie odkąd jesteśmy razem, nie chciałem.

Zawszę mówię jej, że część problemu polega na tym, że prawie nigdy nie jesteśmy w tym samym miejscu. Jeśli nie nagrywam lub nie jestem w trasie, wtedy Bryn jest w plenerze lub baluje na niekończących się imprezach prasowych. To czego jej nie mówię to to, że nie mogę sobie wyobrazić nas razem przez dłuższy czas. Ponieważ nie jest tak, że gdy jesteśmy razem w tym samym pokoju wszystko jest wspaniałe. Czasami, gdy Bryn jest już po kilku kieliszkach wina, twierdzi, że Mia stoi między nami. - Czemu po prostu nie wrócisz do swojego ducha? – mówi. – Jestem zmęczona rywalizowaniem z nią. - Nikt nie może z tobą konkurować – mówię jej, całując ją w czoło. I nie kłamię. Nikt nie może konkurować z Bryn. A więc, gdy mówię jej że to nie Mia, tłumaczę, że nie chodzi o żadną dziewczynę. Razem z Bryn żyjemy w bańce, reflektorach i szybkowarze. To byłoby ciężki dla każdej pary. Ale myślę, że chyba oboje wiemy, ze kłamię. A prawda jest taka, że nie ma żadnego unikania ducha Mii. Bryn i ja nie bylibyśmy razem, gdyby nie ona. Przez ten pokręcony los Mia była częścią naszej historii, a my jesteśmy jednym z odłamków pozostałym po niej. Tłumaczenie: Jus1800 i Nata262 Korekta: Martinaza

Rozdział 8 Ciuchy są już spakowane do kontenerów Pożegnałem się na tym wzgórzu Dom jest pusty, meble sprzedane Niedługo jego zapachy zmienią się w pleśń Nie wiem czemu dzwonię, jeśli nikt nie odbiera Nie wiem czemu śpiewam, jeśli nikt nie słucha

„DISCONNECT” COLLATERAL DAMAGE, ŚCIEŻKA10

Każdy kiedyś słyszał o psie, który ciągle gonił samochody, a gdy już jakiś złapał, nie miał pojęcia, co powinien zrobić. No cóż, ja jestem jak ten pies. Ponieważ będąc sam na sam z Mią Hall, o czym marzyłem od jakiś trzech lat, nie wiem jak powinienem się zachować. Widocznie bar, w którym obecnie się znajdujemy, od początku był jej celem, mimo jego przypadkowego położenia we wschodniej części miasta. - Tu jest parking – oznajmia Mia, kiedy docieramy na miejsce. - Yhm. - Tylko tyle zdołam powiedzieć.

- Nigdy wcześniej nie widziałam na Manhattanie restauracji z parkingiem, dlatego postanowiłam się tu zatrzymać. Wtedy zauważyłam taksówkarzy, a oni zwykle są „smakoszami”. Ale wciąż nie byłam pewna ze względu na ten parking, ponieważ dla nich darmowe parkowanie jest atrakcyjniejsze niż dobre i tanie jedzenie. Mia zaczęła paplać, podczas gdy ja myślałem: czy my na prawdę rozmawiamy o parkingach? Mimo że, jeśli dobrze się orientuję, żadne z nas nie posiada tutaj samochodu. Ponownie uderza mnie fakt, że nic o niej nie wiem, nawet drobnych rzeczy. Kierownik prowadzi nas do boksu, a siadając Mia niespodziewanie oświadcza: - Nie powinnam była cię tutaj przyprowadzać. Ty zapewne w ogóle nie jadasz w takich miejscach. Właściwie miała racje, lecz nie dlatego, że wolę ciemne, przeraźliwie drogie i ekskluzywne lokale, tylko ze względu na to, tam mnie zabierano i generalnie mam tam spokój. Jednam, mimo że to miejsce jest pełne bladych nowojorczyków i taksówkarzy, nikt mnie tu raczej nie rozpozna. - Nie, tutaj jest okej – mówię. Siedzimy koło okna z widokiem na parking. Dosłownie dwie sekundy później niski, dość przysadzisty, owłosiony facet znajduje się obok nas. - Maestro – woła do Mii. – Dawno cię tu nie było. - Cześć Stavros. Następnie mężczyzna podaje nam menu i odwraca się do mnie. Podnosi krzaczastą brew. - W końcu przyprowadziłaś tutaj swojego chłopaka, żebyśmy mogli go poznać!

Mia rumieni się i mimo że to przykre, że jest tak zawstydzona na myśl, że zostałem przedstawiony jako jej chłopak, miło zobaczyć jej rumieniec. Ta niezręcznie czująca się dziewczyna jest dla mnie bardziej znajoma, niż ta, która szepce podczas rozmowy przez telefon. - To mój stary przyjaciel – mówi. Stary przyjaciel? Mam to odebrać jako obelgę czy komplement? - Stary przyjaciel? Zawsze przychodzisz sama. Taka ładna i utalentowana dziewczyna jak ty. Euphemia! – wykrzykuje. – Chodź tu! Maestro ma towarzysza! Wówczas twarz Mii przybiera fioletowy odcień. Kiedy podnosi głowę, bezgłośnie mówi: - Jego żona. Z kuchni wytacza się żeński odpowiednik Starvrosa, niska kobieta o kwadratowej szczęce. Ma na twarzy pełny makijaż, którego połowa spływa po jej szyi. Wyciera ręce w fartuch i uśmiecha się do Mii, pokazując złoty ząb. - Wiedziałam! – wykrzykuje. – Wiedziałam, że masz sekretnego chłopaka. Taka ładna dziewczyna jak ty. Teraz rozumiem czemu nie chciałaś umówić się z moją Georgie. Mia zaciska usta i unosi brwi, posyła Euphemii fałszywy winny uśmiech pod tytułem: „przejrzałaś mnie”. - A teraz chodź już, zostawmy ich – wtrąca Starvros, uderzając swoją żonę w biodro i staje przed nią. – Maestro, to co zwykle? Mia kiwa głową. - A twój chłopak? Dziewczyna wzdryga się i cisza zawisa nad stołem, jak podczas nagłej przerwy w nadawaniu audycji przez stację radiową uczelni. - Wezmę burgera z frytkami i piwem – mówię w końcu.

- Cudownie – rzuca Starvros, klaszcząc w dłonie, jakbym właśnie dał mu lekarstwo na raka. – Podwójny cheeseburger i krążki cebulowe. Jesteś zbyt chudy młody człowieku. Tak samo jak ty. - Nigdy nie będziesz miała zdrowych dzieci, jeśli nie przybierzesz trochę na wadze – dodaje Euphemia. Mia chowa głowę w dłoniach, jakby próbowała zapaść się we własnym ciele. Po tym jak odchodzą rozgląda się. - Boże, to było takie niezręczne. Najwyraźniej cię nie rozpoznali. - Ale wiedzieli kim ty jesteś. Nie zakwalifikowałbym ich jako miłośników muzyki klasycznej. – Wówczas spoglądam na moje dżinsy, czarną koszulkę i znoszone trampki. Dawno, dawno temu też byłem fanem muzyki klasycznej, więc nigdy nie wiadomo. Mia śmieje się. - Och, nie są. Poznałam Euphemię, gdy grałam w metrze. - Występowałaś jako artystka publiczna w metrze? Nadeszły aż tak ciężki czasy? – Wówczas uświadamiam sobie, co właśnie powiedziałem i chcę to cofnąć. Nie pyta się osób takich jak Mia, czy czasy są ciężkie, chociaż wiedziałem, że finansowo nie były. Denny, oprócz tej nauczycielskiej miał wykupioną dodatkową polisę na życie i pozostawił córkę w dosyć komfortowej sytuacji, jednak nikt nie wiedział o tej drugiej . To był jeden z powodów, dla których po wypadku grupka miejscowych muzyków zagrała kilka koncertów charytatywnych, podczas których zebrali prawie pięć tysięcy dolarów dla Mii na czesne do Julliardu. Ta ilość poruszyła jej dziadków – i mnie taże – ale rozwścieczyła Mię. Odmówiła przyjęcia darowizny, nazywając ją krwawymi pieniędzmi, a kiedy jej dziadek zasugerował, że przyjęcie szczodrości innych ludzi, samo w sobie będzie aktem wielkoduszności, który może pomóc innym ludziom poczuć się lepiej, zadrwiła, mówiąc, że do jej zadań nie należy pocieszanie innych osób. Ale Mia tylko się uśmiecha.

- To była świetna zabawa, która przynosiła zaskakujące dochody. Euphemia widziała mnie i kiedy przyszłam tu zjeść, pamiętała mnie ze stacji Columbus Circle. Zostałam z dumą poinformowana, że wrzuciła do mojego futerału całego dolara. Dzwoni telefon Mii. Oboje milczymy wsłuchując się w metaliczną melodię. Beethoven nie przestaje grać. - Zamierzasz to odebrać? – pytam. Kręci głową, wyglądając na trochę zakłopotaną. Gdy tylko dzwonek cichnie, po chwili zaczyna grać znowu. - Jesteś dziś sławna. - Nie tak bardzo sławna, jak w tarapatach. Miałam po koncercie zjeść kolację z grubymi rybami. Agentami. Sponsorami. Jestem pewna, że to albo jakiś profesor z Juilliardu, albo ktoś z Young Concert Artists, albo mój szef dzwoni, żeby na mnie nakrzyczeć. - Albo Ernesto? – mówię tak beztrosko, jak to tylko możliwe. Ponieważ Stavros i Euphemia byli świadomi, że Mia ma jakiegoś chłopaka ubranego w wymyślne spodnie – takiego, którego nie zabiera do greckiej restauracji. Tylko ja nim nie jestem. Mia znowu wygląda na zakłopotaną. - Możliwe. - Jeśli musisz z kimś porozmawiać lub, no wiesz, masz jakąś sprawę do załatwienia, nie pozwól bym stawał ci na drodze. - Nie. Powinnam po prostu go wyłączyć. – Sięga do torebki i wyłącza telefon. Stavros przychodzi z mrożoną kawą dla Mii i Budweiserem dla mnie, i zostawia po sobie niezręczną ciszę. - Więc – zaczynam. - Więc – powtarza Mia.

- Więc masz tu swój posiłek. Regularnie tutaj przychodzisz? - Przychodzę tu dla spanakopity i dokuczania. Niedaleko jest kampus, więc zwykłam odwiedzać to miejsce. Zwykła? Już po raz dwudziesty tego wieczora, jak liczę. Minęły trzy lata odkąd Mia wyjechała do Juilliardu. Czyli tej jesieni będzie seniorką. Ale gra w Carnegie Hall? Ma szefostwo? Nagle żałuję, że nie zwróciłem większej uwagi na ten artykuł. - Dlaczego już nie? – Słychać frustrację w moim głosie. Mia skupia się, mała zmarszczka niepokoju pojawia się na jej nosie. - Co? – pyta szybko. - Nie chodzisz wciąż do szkoły? - Ach, to – mówi, a zmarszczki na jej czole wygładzają się. – Powinnam ci to wcześniej wyjaśnić. Wiosną ukończyłam szkołę. Juilliard ma trzyletni program dla… - Wirtuozów? – mówię to jako komplement, ale przez irytację wywołaną nie posiadaniem karty basebollowej Mii – statystyki, najważniejsze wydarzenia z życia, historia kariery – brzmi to gorzko. - Utalentowanych studentów – poprawia Mia, niemal przepraszająco. – Dostałam dyplom tak wcześnie, żebym mogła szybciej wyruszyć w trasę koncertową. Teraz, właściwie. Wszystko zaczyna się teraz. - Och. Siedzimy pogrążeni w niezręcznej ciszy, dopóki Stavros nie przychodzi z jedzeniem. Nie sądziłem, że jestem głodny, kiedy składaliśmy zamówienie, ale kiedy tylko czuję zapach hamburgera, zaczyna mi burczeć w brzuchu. Uświadamiam sobie, że zjadłem dzisiaj tylko kilka hot dogów. Stavros stawia przed Mią kilka talerzy: sałatkę, spanakopitę, frytki i pudding ryżowy.

- To twój stały posiłek tutaj? - Mówiłam ci. Nie jadłam od dwóch dni. Sam wiesz jak wiele dam rady zjeść na raz . Lub wiedziałeś, mam na myśli… - Jeśli będziesz czegoś potrzebować Maestro, krzycz. - Dzięki, Stavros. Po tym jak odchodzi, oboje zabijamy czas topiąc nasze frytki i rozmowę w keczupie. - Więc… - zaczynam. - Więc… - powtarza Mia. Po czym mówi: - Jak się mają wszyscy. Reszta zespołu? - Dobrze. - Gdzie są dziś? - W Londynie lub w drodze do niego. Mia przechyla głowę na bok. - Sądziłam, że mówiłeś, że wyjeżdżasz jutro. - Tak, musiałem załatwić coś jeszcze. Logistykę i te sprawy. Tak więc jestem tu jeden dzień dłużej. - Cóż, szczęście nam sprzyja. - Co? - Mam na myśli… że to szczęśliwy zbieg okoliczności, ponieważ w przeciwnym razie nie wpadlibyśmy na siebie. Spoglądam na nią. Ona tak na poważnie? Dziesięć minut temu wyglądała, jakby miała dostać zawału na samą możliwość bycia moją dziewczyną, a teraz mówi, że to szczęśliwy zbieg okoliczności, że dzisiaj za nią poszedłem. Czy to tylko grzeczna rozmowa wieczorna? - Co u Liz? Nadal jest z Sarą?

Och, mały przerywnik w rozmowie. - O tak, coraz bardziej na poważnie. Chcą się pobrać i zastanawiają się nad tym, czy zrobić to w stanie, gdzie jest to legalne, jak Iowa, czy poczekać na legalizację w Oregonie. Tyle kłopotu, żeby wziąć ślub. – Kręcę głową z niedowierzaniem. - Nie chcesz się ożenić? – pyta, w jej głosie słychać wyzwanie. Ciężko mi odwzajemnić jej spojrzenie, ale zmuszam się do tego. - Nigdy – odpowiadam. - Och – mówi, brzmiąc jakby niemal odczuwała ulgę. Nie panikuj Mia. Nie zamierzałem się oświadczyć. - A ty? Wciąż mieszkasz w Oregonie? - Nie. Aktualnie w L.A. - Kolejny deszcz przesuwa uciekinierów na południe. - Taa, coś w tym stylu. – Nie ma potrzeby mówić jej o tym, jak szybko możliwość jedzenia obiadu na zewnątrz w lutym przestała cieszyć, o tym, jak brak pór roku zdaje się być fundamentalnie zły. Jestem przeciwieństwem tych ludzi, którzy muszą siedzieć pod lampami opalającymi w mroku zimy. W środku losangelowskiej słonecznej niezimy, muszę siedzieć w ciemnej szafie, by czuć się dobrze. - Przeprowadziłem tam również swoich rodziców. Ciepło dobrze wpływa na artretyzm taty. - Tak, dziadziowi artretyzm też bardzo dokucza. W biodrze. Artretyzm? Czy to mogłoby jeszcze bardziej przypominać kartkę świąteczną podsumowującą rok: Billy ukończył lekcje pływania, Todd zaliczył swoją dziewczynę, a haluksy cioci Louise usunięto. - Och, to do dupy – mówię.

- Wiesz jaki on jest. Jest spokojny i w ogóle. W istocie, razem z babunią przygotowują się do podróży, aby odwiedzić mnie w trasie, wyrabiają nowe paszporty. Babcia znalazła nawet studenta ogrodnictwa do opieki nad jej storczykami podczas jej nieobecności. - A jak tam storczyki twojej babci? – pytam. Wspaniale. Przeszliśmy teraz do rozmowy o roślinach. - Wciąż wygrywają nagrody, więc pewnie dobrze. – Mia spuszcza wzrok. – Od jakiegoś czasu nie widziałam jej szklarni. Nie byłam tam odkąd przyjechałam tutaj. Jestem zarówno zaskoczony tym stwierdzeniem i nie. To tak, jakbym już to wiedział, choć sądziłem, że odkąd opuściłem miasto, Mia mogła wrócić. Po raz kolejny przeceniam swoje znaczenie. - Powinieneś czasem do nich zajrzeć – mówi. – Byliby szczęśliwi mając od ciebie wiadomości, słysząc, jak dobrze sobie radzisz. - Jak dobrze sobie radzę? Spoglądam na nią, patrzy na mnie spod kaskady swoich włosów, kręcąc głową z podziwem. - Tak Adam, jak wspaniale sobie radzisz. Mam na myśli, poradziłeś sobie. Jesteś gwiazdą rocka! Gwiazda rocka. Słowa te są tak pełne dymu i lustrzanych odbić, że niemożliwym jest znaleźć za nimi prawdziwą osobę. Jednak jestem gwiazdą rocka. Mam konto w banku, jak gwiazda rocka, platynową płytę, jak gwiazda rocka i dziewczynę, jak gwiazda rocka. Ale cholernie nienawidzę tego określenia i gdy słyszę Mii przypinającą mi tę łatkę, mój poziom obrzydzenia podnosi się do stratosfery. - Masz jakieś zdjęcia z resztą zespołu? – pyta. – Na telefonie czy gdzieś. - Taa, zdjęcia. Mam mnóstwo na telefonie, ale zostawiłem go w hotelu. – Totalna bzdura, ale nigdy się o tym nie dowie. A jeśli chce zdjęć, mogę po prostu kupić jej egzemplarz Spin w kiosku na rogu.

- Ja mam parę zdjęć. Moje są papierowe, ponieważ mój telefon to zabytek. Myślę, że mam jakieś z babcią i dziadkiem i, och, wspaniałe zdjęcie Henry'ego i Willow. Razem ze swoimi dziećmi odwiedzili mnie na Festiwalu Marlboro zeszłego lata – mówi. - Beatrix lub Trixie, jak na nią mówią, pamiętasz ich małą dziewczynkę? Ma już pięć lat. I mają jeszcze jedno dziecko, małego chłopca, Theo nazwanego na cześć Teddy’ego. Na wzmiankę imienia Teddy’ego, mój żołądek się zaciska. W rozrachunku uczuć nigdy naprawdę nie wiesz, czy nieobecność jednej osoby wpłynie na ciebie bardziej niż kogoś innego. Kochałem rodziców Mii, ale jakoś byłem w stanie zaakceptować ich śmierć. Odeszli zbyt wcześnie, ale we właściwej kolejności – rodzice przed dziećmi – chociaż nie z perspektywy dziadków Mii. Ale wciąż nie mogę zrozumieć, że Teddy na zawsze pozostanie ośmiolatkiem. Każdego roku, gdy robię się coraz starszy, myślę o tym, ile lat miałby Teddy. Byłby prawie dwunastolatkiem. Widzę jego twarz w obliczu każdego pryszczatego, dojrzewającego chłopca, który przychodzi na nasze koncerty i błaga o autograf. Nigdy nie powiedziałem Mii, kiedy byliśmy jeszcze razem, o tym jak śmierć Teddy’ego mnie wypatroszyła i nie ma mowy, że zrobię to teraz. Straciłem prawo do omawiania takich rzeczy. Zrezygnowałem – albo zostałem zwolniony – z zasiadania przy rodzinnym stole Hallów. - Zrobiłem zdjęcie zeszłego lata, więc jest trochę nieaktualne, ale da ci wyobrażenie jak wszyscy wyglądają. - Och, okej. Ale Mia już grzebie w swojej torebce. - Henry wciąż wygląda tak samo, jak wyrośnięte dziecko. Gdzie jest mój portfel? – Kładzie torbę na stole. - Nie chcę oglądać twoich zdjęć! – Mój głos jest ostry jak odłamek lodu i głośny jak nagana rodzica. Mia przestaje grzebać.

- Och. Dobrze. – Wygląda na skarconą, zbitą z tropu. Zasuwa torbę i z powrotem kładzie na siedzenie, przy czym przewraca moją butelkę z piwem. Rozpaczliwie wyciąga serwetki z dozownika, aby wytrzeć piwo, jakby to był kwas akumulatorowy cieknący po stole. - Cholera! – mówi. - To nic takiego. - Nieprawda. Zrobiłam ogromny bałagan. – mówi jednym tchem. - Starłaś już większość. Zawołaj swojego znajomego, żeby posprzątał resztę. Dalej maniakalnie czyści, dopóki nie opróżnia całego dozownika serwetek i nie zużywa każdej suchej papierowej rzeczy w pobliżu. Zwija zużyte serwetki w kulkę i wydaje mi się, że ma zamiar wycierać stół rękoma. Patrzę na to nieco zakłopotany. Aż nagle Mii wyczerpuje się paliwo. Przestaje i zwiesza głowę. Po czym spogląda na mnie tymi swoimi oczami. - Przepraszam. Wiem, że dobrze byłoby teraz powiedzieć „wszystko w porządku, nic się nie stało, nawet nie mam na sobie piwa.” Ale wszystko dzieje się tak nagle, że nie jestem pewien, czy mówimy o piwie, a jeśli nie mówimy o nim, jeśli Mia wygłasza ukryte przeprosiny… Za co przepraszasz, Mia? Nawet jeśli zmusiłbym się, żeby zapytać – czego nie zrobię – Mia wyskakuje z boksu i biegnie do łazienki, aby wyczyścić się z piwa, jakby była Lady Makbet. Nie ma jej przez chwilę i gdy czekam dwuznaczność, jaką po sobie pozostawiła w boksie, znajduje drogę do najgłębszej części mnie, ponieważ wyobrażałem sobie mnóstwo scenariuszy przez ostatnie trzy lata. Większość z nich zaczyna się od jakiegoś Wielkiego Błędu, ogromnego nieporozumienia. Wiele z moich fantazji obejmuje sposoby, w jakie Mia błaga mnie o przebaczenie. Przeprosiny za odwdzięczenie się

mojej miłości okrutnym milczeniem. Za zachowywanie się jakby dwa lata życia – te dwa lata naszego życia – nic nie znaczyły. Ale zawsze przerywam fantazjowanie o przeprosinach od niej za to, że wyjechała. Bo mimo że, o tym nie wie, zrobiła tylko to, na co jej pozwoliłem. Tłumaczenie: Jus1800 i Nata262 Korekta: Martinaza