Williams Cathy Wieczory w Toronto

Cathy Williams

Wieczory w Toronto Tłu​ma​cze​nie: Anna Do​brzań​ska-Ga​dow​ska

ROZDZIAŁ PIERWSZY Gdzie ja je​stem, na mi​łość bo​ską, po​my​śla​ła Kate. Na​dal w biu​rze, rzecz ja​sna. Ostat​nia na po​ste​run​ku, przed mo​ni​to​rem kom​pu​te​ra, na któ​rym po​ja​wia​ły się dane do​ty​czą​ce zy​sków i strat. Nie​któ​re z ko​lumn wy​ma​ga​ły uwa​gi, może nie na​tych​mia​sto​wej, ale jed​nak… Wes​tchnę​ła i roz​pro​sto​wa​ła ze​sztyw​nia​łe sta​wy bar​ko​we, na mo​ment po​zwa​la​jąc so​bie za​to​pić się w my​ślach. Do​sko​na​le wie​dzia​ła, gdzie po​win​na się w tej chwi​li znaj​do​wać. Na pew​no nie w biu​rze. Co z tego, że było to w grun​cie rze​czy bar​dzo ład​ne po​miesz​cze​nie w wy​jąt​ko​wo es​te​tycz​nym gma​chu, w sa​mym ser​cu eks​klu​zyw​nej dziel​ni​cy Lon​dy​nu? Kate po​win​na te​raz od​po​czy​wać z przy​ja​ciół​mi gdzieś w Hyde Par​ku, są​cząc schło​dzo​ne wino i de​lek​tu​jąc się upal​nym let​nim dniem, wy​bie​rać się na wie​czor​ne​go gril​la albo re​lak​so​wać przy przy​jem​nej mu​zy​ce, roz​ma​wia​jąc z uko​cha​nym o tym, jak upły​nął im po​wo​li do​bie​ga​ją​cy koń​ca dzień. Za​mru​ga​ła i ma​lu​ją​ce się przed ocza​mi jej wy​obraź​ni moż​li​wo​ści znik​nę​ły. Od​kąd przed czte​re​ma laty prze​pro​wa​dzi​ła się do Lon​dy​nu, nie na​wią​za​ła prak​tycz​nie żad​nych bli​skich zna​jo​mo​ści. Ni​g​dy nie była jed​ną z tych eks​tra​wer​tycz​nych, roz​ga​da​nych i roz​plot​ko​wa​nych dziew​czyn, któ​re za​wsze two​rzy​ły kół​ka wza​jem​nej ad​o​ra​cji, i mia​ła tego świa​do​mość, ale… Cóż, był pią​tek i przy ta​kiej po​go​dzie zde​cy​do​wa​na więk​szość lu​dzi w jej wie​ku ba​wi​ła się w Hyde Par​ku albo gdzie in​dziej. Zer​k​nę​ła w prze​szklo​ne drzwi, zo​ba​czy​ła sze​re​gi biu​rek, przy któ​rych nie było ży​wej du​szy, i po​śpiesz​nie za​bra​ła się do spo​rzą​dza​nia li​sty po​zy​tyw​nych stron swo​je​go ży​cia. Świet​na pra​ca w jed​nej z naj​bar​dziej pre​sti​żo​wych firm w kra​ju; wła​sny ga​bi​net – praw​dzi​we osią​gnię​cie dla oso​by w wie​ku Kate; małe miesz​kan​ko w cał​kiem przy​jem​nej dziel​ni​cy Lon​dy​nu. No, ile osób w tym wie​ku mo​gło się po​szczy​cić wła​snym miesz​ka​niem, i to w Lon​dy​nie? Ku​pi​ła je na kre​dyt, to praw​da, jed​nak co wła​sna nie​ru​cho​mość, to wła​sna. Ra​dzi​ła so​bie zu​peł​nie nie​źle, bez dwóch zdań. Może i nie uda​ło jej się uciec od prze​szło​ści, ale po​grze​ba​ła ją tak głę​bo​ko, że mo​gła się czuć mniej wię​cej wol​na. Tyle że… Sie​dzia​ła te​raz tu​taj, w biu​rze, sama jak pa​lec, dwu​dzie​ste​go szó​ste​go lip​ca. I o czym to świad​czy​ło? Obie​ca​ła so​bie, że za pół go​dzi​ny za​mknie za sobą drzwi ga​bi​ne​tu i wy​ru​szy w dro​gę po​wrot​ną do swo​je​go pu​ste​go miesz​ka​nia. Dane, któ​re prze​glą​da​ła, na​tych​miast po​chło​nę​ły ją tak da​le​ce, że w ogó​le nie usły​sza​ła od​le​głe​go brzęk​nię​cia drzwi win​dy ani kro​ków zmie​rza​ją​cych w jej stro​nę przez dużą salę, któ​ra była miej​scem pra​cy se​kre​ta​rek oraz sta​ży​stów. Nie zwró​ci​ła więc uwa​gi na wy​so​ką mę​ską syl​wet​kę, któ​ra po​ja​wi​ła się w pro​gu i do​pie​ro na dźwięk gło​su przy​by​łe​go pod​sko​czy​ła ner​wo​wo, na kil​ka se​kund wy​cho​dząc z roli chłod​nej, cał​ko​wi​cie opa​no​wa​nej ko​bie​ty.

Ales​san​dro Pre​da za​wsze tak na nią dzia​łał. Miał w so​bie coś, i by​naj​mniej nie cho​dzi​ło o to, że był wła​ści​cie​lem tej ogrom​nej fir​my, zło​żo​nej z wie​lu mniej​szych firm có​rek, o nie. – Och, prze​pra​szam bar​dzo! – Kate ze​rwa​ła się na rów​ne nogi. – Co mogę dla pana zro​bić? Jed​ną ręką ner​wo​wo przy​gła​dzi​ła pro​stą sza​rą spód​ni​cę, a dru​gą po​pra​wi​ła cięż​ki wę​zeł wło​sów na kar​ku, któ​ry i tak ra​czej nie wy​ma​gał żad​nych do​dat​ko​wych za​bie​gów. Ales​san​dro nie​spiesz​nie wszedł do po​ko​ju, któ​ry te​raz był je​dy​nym oświe​tlo​nym po​miesz​cze​niem na tym pię​trze bu​dyn​ku jego fir​my. – Na do​bry po​czą​tek mo​żesz usiąść, Kate, nie na​le​żę prze​cież do ro​dzi​ny kró​lew​skiej. Kate przy​wo​ła​ła uprzej​my uśmiech na twarz i usia​dła. Ales​san​dro Pre​da może i był osza​ła​mia​ją​co przy​stoj​ny – szczu​pły, wspa​nia​le umię​śnio​ny, opa​lo​ny i ema​nu​ją​cy nie​bez​piecz​ną aurą sek​su – jed​nak jej ni​g​dy się spe​cjal​nie nie po​do​bał. Zbyt wie​le osób za​chwy​ca​ło się jego bły​sko​tli​wą in​te​li​gen​cją. Zbyt wie​le ko​biet sła​ło mu się u stóp, ni​czym ża​ło​śnie bez​rad​ne dzie​wi​ce w opre​sji. A sam Ales​san​dro był zbyt aro​ganc​ki, aby mo​gło mu to wyjść na do​bre. Był fa​ce​tem, któ​ry miał ab​so​lut​nie wszyst​ko, i do​sko​na​le zda​wał so​bie z tego spra​wę. Jed​nak po​nie​waż w naj​zu​peł​niej do​słow​nym zna​cze​niu był wła​ści​cie​lem miej​sca, w któ​rym się znaj​do​wa​ła, mu​sia​ła uśmie​chać się w od​po​wie​dzi na jego sło​wa i mieć na​dzie​ję, że nie od​gad​nie, co się kry​je za tym uśmie​chem. – Nie mu​sisz też zwra​cać się do mnie w tak ofi​cjal​ny spo​sób. – Czar​ne jak noc oczy spo​czę​ły na jej bla​dej twa​rzy. – Na​zy​wam się Ales​san​dro i lu​bię, kie​dy pra​cow​ni​cy mó​wią do mnie po imie​niu. Kate prze​łknę​ła śli​nę. – Co mogę dla cie​bie zro​bić, Ales​san​dro? – Chcia​łem zo​sta​wić do​ku​men​ty dla Cape’a. Gdzie on jest? I dla​cze​go tyl​ko ty je​steś w pra​cy? – Jest już za dwa​dzie​ścia siód​ma, więc… wszy​scy wy​szli ja​kiś czas temu. Ales​san​dro spoj​rzał na ze​ga​rek i ścią​gnął brwi. – Rze​czy​wi​ście. Co nie zmie​nia fak​tu, że mam pod​sta​wy za​kła​dać, że przy​naj​mniej ja​kaś nie​wiel​ka część mo​je​go wy​so​ko opła​ca​ne​go per​so​ne​lu mo​gła​by jed​nak jesz​cze pra​co​wać, mimo że jest piąt​ko​wy wie​czór. – Po​pa​trzył na Kate spod zmru​żo​nych po​wiek. – A ty co tu jesz​cze ro​bisz? – Mia​łam kil​ka ra​por​tów do przej​rze​nia i chcia​łam do​koń​czyć to przed wyj​ściem. Póź​ne po​po​łu​dnie to naj​bar​dziej pro​duk​tyw​na pora dnia, na do​da​tek za​wsze pa​nu​je tu wte​dy ci​sza. Zmie​rzył ją bacz​nym spoj​rze​niem, prze​chy​liw​szy gło​wę na bok. W cią​gu paru mi​nio​nych mie​się​cy miał z nią kil​ka razy do czy​nie​nia. Była do​sko​na​łą pra​cow​ni​cą, Geo​r​ge Cape miał jak naj​lep​sze zda​nie o jej in​te​li​gen​cji i twier​dził, że po​tra​fi bły​ska​wicz​nie do​trzeć do sed​na pro​ble​mu, co w grzą​skim świe​cie fi​nan​sów na​praw​dę nie było ła​twe. Ro​bi​ła wra​że​nie per​fek​cjo​nist​ki i ab​so​lut​nej pro​fe​sjo​na​list​ki, ale cze​goś jej bra​ko​wa​ło, coś z nią było nie tak.

Chłod​ne zie​lo​ne oczy mia​ły dziw​nie ostroż​ny wy​raz, peł​ne war​gi za​wsze roz​cią​gnię​te były w uprzej​mym uśmie​chu, fry​zu​ra nie​odmien​nie wy​da​wa​ła się ide​al​nie gład​ka i upo​rząd​ko​wa​na. Spoj​rze​nie Ales​san​dra ob​ję​ło całą po​stać – za​pię​ta pod samą szy​ję bia​ła ko​szu​lo​wa bluz​ka z dłu​gi​mi rę​ka​wa​mi o rów​nież sta​ran​nie za​pię​tych man​kie​tach wy​da​wa​ła się zu​peł​nie nie​od​po​wied​nia, bio​rąc pod uwa​gę pa​nu​ją​cy na dwo​rze upał. Ales​san​dro mógł się też za​ło​żyć, że Kate mia​ła na so​bie raj​sto​py. Asce​tycz​na skrom​ność Kate Wat​son za​wsze bu​dzi​ła jego za​in​te​re​so​wa​nie. Kie​dy ostat​nim ra​zem z nią pra​co​wał – spra​wa do​ty​czy​ła dość ry​zy​kow​nej kwe​stii po​dat​ko​wej, w któ​rej roz​wią​za​niu dziew​czy​na oka​za​ła się dużo bar​dziej spraw​na niż jej bez​po​śred​ni szef, Geo​r​ge Cape, ostat​nio cho​dzą​cy z gło​wą w chmu​rach – pró​bo​wał do​wie​dzieć się o niej cze​goś wię​cej. Za​dał jej parę py​tań o hob​by po​za​za​wo​do​we, lecz osta​tecz​ny re​zul​tat tej ak​cji moc​no go roz​cza​ro​wał. Więk​szość ko​biet re​ago​wa​ła na choć​by naj​drob​niej​sze ozna​ki za​in​te​re​so​wa​nia z jego stro​ny na​tych​mia​sto​wą go​to​wo​ścią do ob​fi​tych zwie​rzeń, wprost nie mo​gły się do​cze​kać, żeby opo​wie​dzieć mu o swo​im ży​ciu, cho​ciaż, szcze​rze mó​wiąc, uwa​ga Ales​san​dra nie za​wsze do koń​ca sku​pio​na była na tych barw​nych hi​sto​riach. A Kate Wat​son? Kate po​zo​sta​ła cał​ko​wi​cie obo​jęt​na. Po​pa​trzy​ła tyl​ko na nie​go tymi chłod​ny​mi zie​lo​ny​mi ocza​mi i zmie​ni​ła te​mat roz​mo​wy, nie zdra​dza​jąc zu​peł​nie nic o so​bie. – Prze​sia​du​jesz tu tak do póź​na co​dzien​nie? Wciąż sie​dząc na kra​wę​dzi jej biur​ka i wy​raź​nie prze​kra​cza​jąc gra​ni​ce jej pry​wat​nej prze​strze​ni, się​gnął po szkla​ny przy​cisk do pa​pie​ru w kształ​cie zło​tej ryb​ki i kil​ka razy pod​rzu​cił go lek​ko. – Nie, oczy​wi​ście że nie – od​par​ła szyb​ko. Ale zde​cy​do​wa​nie za czę​sto, do​da​ła w my​śli. – Nie? Tyl​ko dzi​siaj? I to mimo tego, że po​dob​no mamy naj​bar​dziej upal​ny dzień w roku? – Nie je​stem wiel​ką fan​ką upa​łów. – Spu​ści​ła wzrok, na​gle zi​ry​to​wa​na ja​kąś nie​wy​po​wie​dzia​ną na głos i peł​ną roz​ba​wie​nia kry​ty​ką w jego sło​wach. – Kie​dy jest go​rą​co, za​wsze wol​niej pra​cu​ję. – Nic dziw​ne​go. – Od​sta​wił zło​tą ryb​kę na miej​sce. – Masz prze​cież na so​bie bluz​kę z dłu​gim rę​ka​wem i spód​ni​cę na pod​szew​ce. Na​wet nie mru​gnę​ła. – Je​że​li zo​sta​wisz mi te do​ku​men​ty dla Geo​r​ge’a, prze​ka​żę mu je, kie​dy tyl​ko wró​ci – po​wie​dzia​ła. – Skąd wró​ci? – Jest te​raz na urlo​pie w Ka​na​dzie, spę​dzi tam jesz​cze dwa ty​go​dnie. – Dwa ty​go​dnie! – To nie tak zno​wu dłu​go. Więk​szość lu​dzi spę​dza dwu​ty​go​dnio​wy urlop w le​cie… – A ty? – prze​rwał jej. – No, nie, ale… – Nie je​stem prze​ko​na​ny, czy te pa​pie​ry mogą cze​kać, aż Cape zno​wu za​szczy​ci nas swo​ją obec​no​ścią. Ales​san​dro pod​niósł się, po​ło​żył plik do​ku​men​tów na biur​ku, oparł dło​nie po obu stro​nach sto​su kar​tek i na​chy​lił się ku dziew​czy​nie. – Za​py​ta​łem Wat​so​na Rus​sel​la, czy wia​do​mo mu coś na te​mat za​kłó​ceń w łań​cu​-

chu do​staw do ośrod​ków wy​po​czyn​ku i roz​ryw​ki, któ​re za​kła​dam na ca​łym wy​brze​żu, i po​wie​dział mi, że od sa​me​go po​cząt​ku zaj​mu​je się tym Cape. To praw​da? – Wy​da​je mi się, że to on roz​li​cza ra​por​ty księ​go​we do​staw, fak​tycz​nie. – Wy​da​je ci się? Kate wzię​ła głę​bo​ki od​dech, sta​ra​jąc się opa​no​wać uczu​cie onie​śmie​le​nia, wy​wo​ła​ne bli​sko​ścią tego męż​czy​zny, ale jej sta​ra​nia nie od​nio​sły po​żą​da​ne​go skut​ku. Pa​trzy​ła na nie​go, wy​so​kie​go, mu​sku​lar​ne​go, o kru​czo​czar​nych wło​sach, i ser​ce biło jej co​raz szyb​ciej, a spo​co​ne dło​nie wy​ma​ga​ły na​tych​mia​sto​we​go i dys​kret​ne​go wy​tar​cia w spód​ni​cę. – To Geo​r​ge Cape nad​zo​ru​je roz​li​cze​nia tych do​staw – po​pra​wi​ła się. – Tyl​ko on. Może mógł​byś mi wy​ja​śnić, cze​go chcesz się do​wie​dzieć? Ales​san​dro od​su​nął się i za​czął cho​dzić po ga​bi​ne​cie, za​uwa​ża​jąc, jak nie​wie​le oso​bi​stych rze​czy Kate znaj​do​wa​ło się w po​miesz​cze​niu. Żad​nych za​baw​nych zdjęć w śmiesz​nych ram​kach na biur​ku, żad​nych do​nicz​ko​wych ro​ślin, zero ka​len​da​rzy z nad​mor​ski​mi kra​jo​bra​za​mi, re​pro​duk​cja​mi zna​nych ob​ra​zów, słod​ki​mi szcze​niacz​ka​mi czy moc​no ro​ze​bra​ny​mi stra​ża​ka​mi. Po chwi​li mil​cze​nia od​wró​cił się do niej, wci​ska​jąc dło​nie do kie​sze​ni spodni. – Zu​peł​nie przy​pad​kiem tra​fi​ły do mnie do​ku​men​ty ozna​czo​ne na ko​per​cie tak wiel​kim na​dru​kiem „Wy​łącz​nie do rąk ad​re​sa​ta”, że li​sto​nosz mu​siał au​to​ma​tycz​nie do​star​czyć je na pię​tro dy​rek​cji. Przej​rza​łem je i zwró​ci​łem uwa​gę na pew​ne… Jak by to na​zwać… Pew​ne nie​ści​sło​ści, któ​re zde​cy​do​wa​nie wy​ma​ga​ją wy​ja​śnie​nia. Nie mógł pil​no​wać wszyst​kich, na​wet naj​drob​niej​szych spraw, roz​gry​wa​ją​cych się w jego po​tęż​nym im​pe​rium. So​wi​cie opła​cał lu​dzi, któ​rzy mie​li wy​ko​ny​wać te obo​wiąz​ki, a z wy​so​ką pen​sją łą​czy​ła się prze​cież od​po​wie​dzial​ność. Ufał, że jego pra​cow​ni​cy nie będą pró​bo​wa​li go oszu​ki​wać. – Zna​la​złem w tych roz​li​cze​niach dwie nie​wiel​kie fir​my, któ​rych nazw nie ko​ja​rzę. Je​stem wła​ści​cie​lem spo​rej licz​by firm, to praw​da, ale, ogól​nie rzecz bio​rąc, ra​czej wiem, jak się na​zy​wa​ją. Peł​ne zna​cze​nie jego słów do​tar​ło do Kate w jed​nej chwi​li. Zbla​dła. – Szyb​ka je​steś. – Z apro​ba​tą za​uwa​żył Ales​san​dro. – Wpa​dłem tu​taj, żeby za​py​tać Cape’a, co się dzie​je, ale sko​ro go nie ma, chęt​nie po​wie​rzę ci skon​tro​lo​wa​nie da​nych i zgro​ma​dze​nie nie​zbęd​nych do​wo​dów. – Do​wo​dów? Nie​zbęd​nych do cze​go? – spy​ta​ła sła​bo i na​tych​miast za​ru​mie​ni​ła się, gdy py​ta​ją​co uniósł brwi, jak​by nie był w sta​nie uwie​rzyć, że sens jego uwa​gi kom​plet​nie do niej nie tra​fił. – Geo​r​ge Cape jest już pra​wie w wie​ku eme​ry​tal​nym… Ma żonę, dzie​ci, wnu​ki… – Mo​żesz mnie uznać za sza​leń​ca, lecz kie​dy ktoś, kogo za​trud​niam, po​sta​na​wia wy​ko​rzy​stać moją hoj​ność, uwa​żam, że mam pra​wo odro​bi​nę się zde​ner​wo​wać – po​wie​dział tak je​dwa​bi​ście mięk​kim gło​sem, że mia​ła ocho​tę rzu​cić w nie​go szkla​ną zło​tą rybą. – Na​tu​ral​nie mogę się my​lić, nie moż​na wy​klu​czyć, że ist​nie​je ja​kieś cał​ko​wi​cie pro​ste wy​ja​śnie​nie tego, co za​uwa​ży​łem. – A je​śli nie? – Cóż, mły​ny spra​wie​dli​wo​ści mu​szą mieć coś do mie​le​nia. – Ales​san​dro wzru​szył ra​mio​na​mi. – Zro​bi​my tak: ja ofi​cjal​nie prze​ka​żę ci do​ku​men​ty, a ty do​ko​nasz dro​bia​zgo​wej kon​tro​li, od pierw​szej stro​ny do ostat​niej. Za​kła​dam, że znasz ha​sło do

kom​pu​te​ra Cape’a. – Nie znam go, nie​ste​ty. – W ta​kim ra​zie po​proś któ​re​goś chło​pa​ka z dzia​łu in​for​ma​tycz​ne​go, żeby się tym za​jął. Masz przej​rzeć każ​dy do​ty​czą​cy spra​wy do​ku​ment, któ​ry od nas wy​szedł i do nas do​tarł, i zło​żyć mi ra​port z kon​tro​li poza go​dzi​na​mi pra​cy. – Poza go​dzi​na​mi pra​cy? O czym ty mó​wisz? – Są​dzę, że Cape de​frau​du​je fun​du​sze – po​in​for​mo​wał ją bez ogró​dek. – Mo​że​my pró​bo​wać owi​jać to w ba​weł​nę, ale tak to wy​glą​da, i tyle. Nie mia​łem po​ję​cia, że tyl​ko on zaj​mu​je się tym pro​jek​tem. Gdy​by w pra​ce za​an​ga​żo​wa​ny był ktoś jesz​cze, po​dej​rze​wał​bym ko​goś in​ne​go, lecz w za​ist​nia​łej sy​tu​acji wszyst​kie dro​gi pro​wa​dzą do Cape’a. Przy​sta​nął przed jej biur​kiem, co zmu​si​ło ją do pod​nie​sie​nia wzro​ku i spoj​rze​nia pro​sto w jego śnia​dą, po​cią​głą twarz. – Od​no​szę wra​że​nie, że cho​dzi o sto​sun​ko​wo nie​wiel​kie kwo​ty i praw​do​po​dob​nie wła​śnie dla​te​go nikt nie pod​niósł do​tąd alar​mu, ale małe sumy od​pro​wa​dza​ne przez dłuż​szy czas po​ten​cjal​nie mogą zło​żyć się na bar​dzo po​waż​ną kwo​tę, a je​śli w grę wcho​dzą ja​kieś mar​twe fir​my… – Nie po​do​ba mi się myśl, że mia​ła​bym prze​pro​wa​dzić kon​tro​lę ope​ra​cji Geo​r​ge’a – szcze​rze wy​zna​ła Kate. – To bar​dzo miły czło​wiek, któ​ry od po​cząt​ku mo​jej pra​cy w fir​mie do​brze mnie trak​to​wał. Gdy​by nie on, pew​nie nie awan​so​wa​ła​bym tak szyb​ko. – Wy​chwa​laj go tak da​lej, a doj​dę do wnio​sku, że ty też by​łaś za​an​ga​żo​wa​na w te męt​ne in​te​re​sy. – To nie​praw​da – wy​ce​dzi​ła lo​do​wa​tym to​nem, pa​trząc mu pro​sto w oczy. – Ni​g​dy ni​ko​go bym nie oszu​ka​ła, w żad​nej sy​tu​acji. Nie je​stem tego ro​dza​ju oso​bą. Ales​san​dro na​sta​wił uszu. Zaj​rzał na trze​cie pię​tro wy​łącz​nie po to, aby zo​sta​wić do​ku​men​ty Cape’owi. Miał wol​ny wie​czór i wca​le tego nie ża​ło​wał. Jego ostat​nia ja​sno​wło​sa seks​bom​ba znu​dzi​ła mu się, jak to zwy​kle by​wa​ło, i był wdzięcz​ny lo​so​wi za ten krót​ki od​po​czy​nek od przed​sta​wi​cie​lek płci pięk​nej. Kate Wat​son po​sia​da​ła wszyst​kie ce​chy, ja​kich za​zwy​czaj uni​kał u ko​biet – była chłod​na, opa​no​wa​na, po​waż​na i wraż​li​wa. Ani na chwi​lę nie po​zwa​la​ła mu za​po​mnieć, że jest tu​taj wy​łącz​nie po to, aby wy​ko​ny​wać kon​kret​ne za​da​nia, i tyle. Jed​nak to ostat​nie zda​nie – „nie je​stem tego ro​dza​ju oso​bą” – dało mu do my​śle​nia. Bo je​śli nie była „tego ro​dza​ju” oso​bą, to jaka wła​ści​wie była? – Py​ta​łaś, co to zna​czy, że spo​dzie​wam się two​je​go ra​por​tu z kon​tro​li da​nych poza go​dzi​na​mi pra​cy – za​czął z na​my​słem. Miał przed sobą wol​ny piąt​ko​wy wie​czór, co było praw​dzi​wą rzad​ko​ścią. Przy​su​nął do biur​ka dru​gie sto​ją​ce w ga​bi​ne​cie krze​sło i usiadł tak, aby móc roz​pro​sto​wać dłu​gie nogi i skrzy​żo​wać je w kost​kach. Kate przy​glą​da​ła mu się z uczu​ciem zbli​żo​nym chy​ba do prze​ra​że​nia. – Wła​śnie mia​łam wyjść. Mo​gli​by​śmy wró​cić do tej roz​mo​wy w po​nie​dzia​łek rano? Zwy​kle je​stem tu bar​dzo wcze​śnie, przed siód​mą trzy​dzie​ści. – God​na po​chwa​ły prak​ty​ka. Cie​szy mnie, że przy​naj​mniej jed​na oso​ba w dzia​le księ​go​wo​ści nie zer​ka co parę se​kund na ze​ga​rek. – Na pew​no masz ja​kieś pla​ny na dzi​siej​szy wie​czór, a ja… Je​śli we​zmę do​ku​men​-

ty do domu, będę mo​gła do​kład​nie przej​rzeć je przez week​end i przed​sta​wić ci ra​port w po​nie​dzia​łek rano. Co ty na to? – Za​pro​po​no​wa​łem, że​by​śmy omó​wi​li sy​tu​ację poza go​dzi​na​mi pra​cy, po​nie​waż wo​lał​bym nie bu​dzić roz​ma​itych spe​ku​la​cji wśród in​nych pra​cow​ni​ków. Na​tu​ral​nie uczci​wie za​pła​cę ci za nad​go​dzi​ny. – Nie cho​dzi o nad​go​dzi​ny – sztyw​no od​par​ła Kate. Wciąż pa​trzy​ła mu pro​sto w twarz, była jed​nak aż nad​to świa​do​ma bli​sko​ści jego dłu​gie​go cia​ła, wy​raź​nie ry​su​ją​cych się pod bia​łą ko​szu​lą mię​śni, opa​lo​nej ko​lum​ny szyi i mu​sku​lar​nych przed​ra​mion, któ​re mia​ła tuż przed ocza​mi, po​nie​waż rę​ka​wy pod​wi​nął wy​so​ko, aż po​nad łok​cie. W jego obec​no​ści za​wsze była pod​de​ner​wo​wa​na, a inni męż​czyź​ni ra​czej nie bu​dzi​li w niej tego uczu​cia. Ales​san​dro miał w so​bie ja​kąś su​ro​wą, pier​wot​ną, le​d​wo ha​mo​wa​ną agre​sję, któ​ra za​gra​ża​ła jej opa​no​wa​niu, i było tak od sa​me​go po​cząt​ku, od pierw​sze​go dnia, kie​dy zo​ba​czy​ła go jako nowo przy​ję​ta do fir​my sta​żyst​ka. Było to nie​bez​piecz​ne i Kate do​sko​na​le wie​dzia​ła, że ta​kie​go nie​bez​pie​czeń​stwa po​win​na sta​ran​nie uni​kać. Zde​cy​do​wa​nie nie po​do​bał jej się spo​sób, w jaki jej cia​ło re​ago​wa​ło na wi​dok sze​fa. Bała się sa​mej sie​bie. Już jako dziec​ko na​uczy​ła się, że naj​waż​niej​szą rze​czą jest kon​tro​la – pa​no​wa​nie nad emo​cja​mi, fi​nan​sa​mi, po​dą​ża​niem w kie​run​ku celu, jaki miał być jej ży​cio​wym prze​zna​cze​niem. Do​ra​sta​ła prze​cież w cie​niu mat​ki, któ​ra nie mia​ła kon​tro​li nad żad​ną czę​ścią swe​go ży​cia. Shir​ley Wat​son jako osiem​na​sto​lat​ka przy​ję​ła dość fry​wol​ny pseu​do​nim „Li​lac” i roz​po​czę​ła ka​rie​rę od tan​cer​ki na ru​rze, przez kel​ner​kę w ba​rze, do bar​man​ki i zno​wu kel​ner​ki, prak​tycz​nie bez​u​stan​nie flir​tu​jąc z ma​ga​zy​na​mi dla męż​czyzn, w któ​rych czę​sto po​ja​wia​ły się jej zdję​cia, mniej lub bar​dziej roz​ne​gli​żo​wa​ne. Je​dy​ną dzie​dzi​ną, w ja​kiej osią​gnę​ła mi​strzo​stwo ta osza​ła​mia​ją​co pięk​na, fi​li​gra​no​wa blon​dyn​ka, było wy​ko​rzy​sta​nie fi​zycz​nych za​let, z ja​ki​mi przy​szła na świat. Kate je​dy​nie z grub​sza zna​ła szcze​gó​ły prze​szło​ści mat​ki, wie​dzia​ła jed​nak, że Li​lac wy​cho​wy​wa​ła się w ro​dzi​nach za​stęp​czych. Nie za​zna​ła żad​nej sta​bil​no​ści i za​miast sta​rać się stwo​rzyć taki stan we wła​snym do​ro​słym ży​ciu, wo​la​ła przy​jąć rolę „głu​piej blon​dyn​ki”, któ​ra nie​odmien​nie wie​rzy, że mi​łość cze​ka tuż za ro​giem, a męż​czyź​ni, z któ​ry​mi idzie do łóż​ka, szcze​rze ją ko​cha​ją. Oj​ciec Kate znik​nął ze sce​ny za​raz po przyj​ściu na świat dziec​ka, po​zo​sta​wia​jąc dwu​dzie​sto​let​nią Li​lac ze zła​ma​nym ser​cem. Póź​niej mło​da ko​bie​ta prze​cho​dzi​ła już z rąk do rąk. Dwa razy wy​szła za mąż i bły​ska​wicz​nie się roz​wio​dła, a po​mię​dzy mał​żeń​stwa​mi po​świę​ca​ła się do​sko​na​le​niu sztu​ki przy​cią​ga​nia męż​czyzn, za​wsze my​ląc ich en​tu​zja​stycz​ny za​chwyt dla jej cia​ła z praw​dzi​wym uczu​ciem i prze​ży​wa​jąc dra​mat, gdy ko​lej​ni ko​chan​ko​wie, znu​dze​ni nią, od​cho​dzi​li, aby szu​kać bar​dziej in​te​re​su​ją​cej part​ner​ki. Nie bra​ko​wa​ło jej in​te​li​gen​cji i spry​tu, ale na​uczy​ła się sta​ran​nie ukry​wać te ce​chy, po​nie​waż, jak zwie​rzy​ła się kie​dyś cór​ce, by​stra dziew​czy​na ni​g​dy nie znaj​dzie so​bie fa​ce​ta. Kate ko​cha​ła mat​kę, lecz prak​tycz​nie od naj​wcze​śniej​szych lat do​strze​ga​ła jej błę​dy i uro​czy​ście obie​ca​ła so​bie, że sama ni​g​dy ta​kich nie po​peł​ni. Na​tu​ra przy​szła jej z po​mo​cą – Kate była ciem​no​wło​sa, wy​so​ka i po​zba​wio​na oczy​wi​ste​go, rzu​ca​ją​-

ce​go się w oczy sek​sa​pi​lu Li​lac. Swo​je za​le​ty trzy​ma​ła pod klo​szem, a je​śli cho​dzi o męż​czyzn, to każ​dy, któ​re​mu po​do​ba​ło się jej cia​ło, au​to​ma​tycz​nie tra​cił u niej wszyst​kie punk​ty. Po​le​ga​ła na swo​im in​te​lek​cie i za​wsze była świet​ną uczen​ni​cą, cho​ciaż nie było to ła​twe, je​śli wziąć pod uwa​gę czę​ste prze​pro​wadz​ki i bez​u​stan​nie to​wa​rzy​szą​ce dziew​czyn​ce, a po​tem dziew​czy​nie uczu​cie nie​pew​no​ści, co za​sta​nie w domu po po​wro​cie ze szko​ły. Jej mat​ka, dzię​ki szczę​śli​we​mu zrzą​dze​niu losu, otrzy​ma​ła po ugo​dzie roz​wo​do​wej z dru​gim mę​żem kwo​tę wy​star​cza​ją​cą na kup​no nie​wiel​kiej po​sia​dło​ści w Korn​wa​lii. Kate zło​ży​ła wte​dy dru​gą uro​czy​stą przy​się​gę, że sama ni​g​dy nie bę​dzie li​czy​ła na żad​ne uśmie​chy for​tu​ny i wła​sny​mi si​ła​mi za​pew​ni so​bie fi​nan​so​wą nie​za​leż​ność, a je​śli kie​dy​kol​wiek się za​ko​cha, to tyl​ko w męż​czyź​nie bez oso​bi​stych zo​bo​wią​zań, któ​ry bę​dzie ce​nił przede wszyst​kim jej in​te​li​gen​cję. Jak na ra​zie ten wzór cnót mę​skich nie po​ja​wił się na ho​ry​zon​cie, ale to nie zna​czy​ło, że w ocze​ki​wa​niu na nie​go Kate po​zwo​li so​bie na dys​trak​cję w po​sta​ci fa​ce​ta bu​dzą​ce​go jej po​gar​dę. Dla​cze​go więc jej głu​pie cia​ło pło​nę​ło, kie​dy Ales​san​dro Pre​da znaj​do​wał się w za​się​gu jej wzro​ku? Tak jak w tej chwi​li, gdy na do​miar złe​go wy​su​wał ja​kieś su​ge​stie na te​mat wspól​nych za​jęć poza go​dzi​na​mi pra​cy? – O co cho​dzi? – za​py​tał te​raz, bru​tal​nie wy​ry​wa​jąc ją z za​my​śle​nia. – Pro​wa​dzisz nie​zdro​wo oży​wio​ne ży​cie to​wa​rzy​skie? Nie mo​żesz po​świę​cić jed​ne​go ty​go​dnia na roz​wi​kła​nie tej spra​wy? – Ro​zej​rzał się do​oko​ła i zno​wu utkwił ciem​ne oczy w jej chłod​nej, bla​dej twa​rzy. – Mimo mło​de​go wie​ku masz już tak przy​jem​ny ga​bi​net? Bo ile wła​ści​wie masz lat? Dwa​dzie​ścia trzy, czte​ry? – Otrzy​ma​łam awans za cięż​ką, od​po​wie​dzial​ną pra​cę. – I z tego awan​su wy​ni​ka, w spo​sób dość bez​po​śred​ni, go​to​wość do wzię​cia nad​go​dzin, raz na ja​kiś czas, rzecz ja​sna. Uznaj tę spra​wę za jed​ną z ta​kich sy​tu​acji. Kate spu​ści​ła wzrok i po​wstrzy​ma​ła się od od​po​wie​dzi. – Mó​wi​łaś, że wła​śnie wy​cho​dzisz? – Tak. – Wo​bec tego od​pro​wa​dzę cię do wyj​ścia. – Ales​san​dro pod​szedł do drzwi i oparł się o fra​mu​gę. – Wła​ści​wie mam jesz​cze lep​szy po​mysł: od​wio​zę cię do domu. Gdzie miesz​kasz? Kate ner​wo​wo ob​li​za​ła war​gi i uśmiech​nę​ła się uprzej​mie, za​ję​ta naj​zu​peł​niej zbęd​nym, a co za tym idzie, po​zo​ro​wa​nym po​rząd​ko​wa​niem bla​tu biur​ka. – Jak dłu​go już tu je​steś? Pod​nio​sła gło​wę i ob​rzu​ci​ła męż​czy​znę za​sko​czo​nym spoj​rze​niem. – Jak dłu​go je​stem gdzie? W two​jej fir​mie? W Lon​dy​nie? – Za​cznij​my od tego ga​bi​ne​tu. Kate ogar​nę​ła wzro​kiem swo​ją bez​piecz​ną przy​stań, ten na​ma​cal​ny do​wód, że zgod​nie z pla​nem po​su​wa się na dro​dze zwa​nej „fi​nan​so​wym bez​pie​czeń​stwem”. Nie​daw​no mat​ka za​py​ta​ła, czy może wpaść do niej do pra​cy, gdy na​stęp​nym ra​zem przy​je​dzie do Lon​dy​nu, lecz Kate z lek​kim za​że​no​wa​niem, choć nie​zwy​kle tak​tow​nie, zdła​wi​ła tę su​ge​stię w za​rod​ku. Li​lac Wat​son, któ​ra mia​ła te​raz czter​dzie​ści parę lat i nie​co mniej na​tręt​nie eks​po​no​wa​ła swo​je fi​zycz​ne atu​ty, i tak zu​peł​nie nie pa​so​wa​ła do tego sto​no​wa​ne​go,

dys​kret​nie kosz​tow​ne​go oto​cze​nia. Ten bu​dy​nek, ten ga​bi​net były ży​ciem Kate, eg​zy​sten​cją, któ​rą zbu​do​wa​ła wła​snym wy​sił​kiem, na​to​miast miej​sce jej mat​ki było zu​peł​nie gdzie in​dziej. W Korn​wa​lii. Da​le​ko stąd. Osob​no. – Co z moim ga​bi​ne​tem? – Wsu​nę​ła lap​top do skó​rza​nej tecz​ki i się​gnę​ła po sza​ry ża​kiet, prze​rzu​co​ny przez opar​cie krze​sła. Sza​ry ża​kiet, sza​ra spód​ni​ca do po​ło​wy łyd​ki, wy​god​ne skó​rza​ne pan​to​fle na pła​skim ob​ca​sie i raj​sto​py, po​my​ślał Ales​san​dro. Tak, raj​sto​py, nie poń​czo​chy. Moż​li​we, że ta​kie z wzmac​nia​ną, ob​ci​ska​ją​cą brzuch i po​ślad​ki górą, bo prze​cież nie spo​sób po​wie​dzieć, jaką fi​gu​rę ukry​wa ten skrom​ny, roz​sąd​ny ko​stium. Wy​so​ka, ani gru​ba, ani chu​da. Ko​szu​lo​wa bluz​ka osła​nia gór​ną część syl​wet​ki, spód​ni​ca dol​ną. – Jak dłu​go masz ten ga​bi​net? – spre​cy​zo​wał. Zmarsz​czy​ła brwi. – Tro​chę po​nad pół roku. Z po​cząt​ku wpro​wa​dzi​łam się tu, po​nie​waż bar​dzo czę​sto pra​co​wa​łam do póź​na nad ra​por​ta​mi dla dwóch waż​nych klien​tów i Geo​r​ge uznał, że po​trze​bu​ję ci​szy i spo​ko​ju, żeby le​piej się skon​cen​tro​wać, a póź​niej, gdy awan​so​wa​łam, za​pro​po​no​wa​no mi, że​bym za​ję​ła go na sta​łe, i oczy​wi​ście chęt​nie sko​rzy​sta​łam z tej ofer​ty. Prze​rzu​ci​ła czar​ny pa​sek tor​by przez ra​mię i po​pra​wi​ła spód​ni​cę. – Bar​dzo dzię​ku​ję za pro​po​zy​cję pod​wie​zie​nia do domu, lecz po dro​dze mu​szę za​ła​twić parę rze​czy, więc po​ja​dę me​trem. – Ja​kich rze​czy? – Róż​nych. Po​win​nam ku​pić coś do je​dze​nia, i ta​kie tam. Wy​raź​nie usły​szał iry​ta​cję, ukry​tą pod spo​koj​nie wy​po​wie​dzia​ny​mi sło​wa​mi. Nie był przy​zwy​cza​jo​ny do ta​kie​go od​bio​ru swo​ich su​ge​stii i te​raz wła​sna re​ak​cja moc​no go zdzi​wi​ła, po​dob​nie jak wcze​śniej​sze za​cie​ka​wie​nie, co znaj​du​je się pod dys​kret​nym i roz​sąd​nym stro​jem tej dziew​czy​ny. – Ża​den pro​blem. – Lek​ce​wa​żą​cym ru​chem ręki zbył jej obiek​cje. – Ode​sła​łem szo​fe​ra do domu, więc mo​że​my po​je​chać moim sa​mo​cho​dem. Bę​dzie ci o wie​le wy​god​niej, gdy wrzu​cisz za​ku​py na tyl​ne sie​dze​nie, niż gdy​byś mia​ła sama tasz​czyć je do domu. – Je​stem przy​zwy​cza​jo​na do ra​dze​nia so​bie z za​ku​pa​mi. Po​pa​trzył na nią spod zmru​żo​nych po​wiek. Ni​g​dy nie uznał​by jej za oso​bę lę​kli​wą, ale te​raz w jej za​cho​wa​niu był ja​kiś cień lęku. I dla​cze​go tak zde​cy​do​wa​nie od​rzu​ci​ła pro​po​zy​cję pod​wie​zie​nia do domu? Przez nie​go? – By​ło​by do​brze, gdy​by​śmy wspól​nie zde​cy​do​wa​li, jak pod​jeść do tego de​li​kat​ne​go pro​ble​mu z Geo​r​ge’em i fun​du​sza​mi, któ​re nie​le​gal​nie od​pro​wa​dzał z fir​my – rzu​cił. – Je​że​li w ogó​le ja​kieś nie​le​gal​nie od​pro​wa​dzał. Od​nio​słam zresz​tą wra​że​nie, że już zde​cy​do​wa​łeś, co z nim zro​bić, gdy​by oka​za​ło się to praw​dą – wrzu​cić go do lo​chu i po​zbyć się klu​czy. – Miej​my więc na​dzie​ję, że się po​my​li​łem i Geo​r​ge unik​nie wię​zie​nia. – Ales​san​dro od​su​nął się, żeby prze​pu​ścić ją w drzwiach. – Zaj​mu​jesz ten ga​bi​net od po​nad pół roku, jak sama po​wie​dzia​łaś, i do​pie​ro te​raz ude​rzy​ło mnie, że nie ma tu ani jed​ne​go oso​bi​ste​go przed​mio​tu. Ani jed​ne​go, do​słow​nie. Kate za​czer​wie​ni​ła się.

– To ga​bi​net, po​miesz​cze​nie prze​zna​czo​ne do pra​cy – od​par​ła, mi​ja​jąc go z ce​lo​wo od​wró​co​ną gło​wą. – Nie bu​du​ar. – Bu​du​ar, ta​kie przy​jem​ne sło​wo… Czy wła​śnie tam prze​cho​wu​jesz oso​bi​ste pa​miąt​ki, w swo​im bu​du​arze? Nuta roz​ba​wie​nia w jego gło​sie spra​wi​ła, że na​gle ogar​nął ją gniew. Weź się w garść, po​wie​dzia​ła so​bie. Nie daj mu wy​pro​wa​dzić się z rów​no​wa​gi. Ales​san​dro Pre​da miał opi​nię uwo​dzi​cie​la, a na​wet gdy​by plot​ki na ten te​mat nie do​tar​ły do jej uszu, wy​star​czy​ło​by jed​no spoj​rze​nie na pierw​szą stro​nę któ​re​go​kol​wiek bru​kow​ca. Wy​ko​rzy​sty​wał ko​bie​ty. Na zdję​ciach za​wsze to​wa​rzy​szy​ła mu ja​kaś mo​del​ka czy ak​to​recz​ka uwie​szo​na na jego ra​mie​niu i z uwiel​bie​niem wpa​trzo​na w jego twarz. Tych dziew​czyn były całe le​gio​ny, co mie​siąc inna, Ales​san​dro mógł​by chy​ba za​ło​żyć wła​sną agen​cję. Kate za​sta​na​wia​ła się, czy nie​któ​re z nich były ta​kie jak jej mat​ka. Ża​ło​sne stwo​rze​nia, ob​da​rzo​ne wiel​ką uro​dą, lecz zbyt ma​łym roz​sąd​kiem, żeby się zo​rien​to​wać, co się tak na​praw​dę z nimi dzie​je, były cał​ko​wi​cie uza​leż​nio​ne od wi​dzi​mi​się męż​czyzn i peł​ne na​dziei na wię​cej, niż mia​ły szan​se do​stać. – Czy mam wy​słać ci ra​port mej​lem? – spy​ta​ła z lo​do​wa​tą uprzej​mo​ścią. Na​ci​snę​ła przy​cisk przy​wo​łu​ją​cy win​dę i wy​pro​sto​wa​ła się sztyw​no. Ales​san​dro ni​g​dy w ży​ciu nie wi​dział aż tak spię​tej oso​by. Było to coś wię​cej niż opa​no​wa​nie, coś wię​cej na​wet niż cał​ko​wi​ta kon​tro​la nad re​ak​cja​mi. Dla​cze​go taka była, co o tym zde​cy​do​wa​ło? I czy na​praw​dę nie zda​wa​ła so​bie spra​wy, że wszyst​kie te sy​gna​ły i symp​to​my były ni​czym świe​cą​ca w ciem​no​ści la​tar​nia w oczach męż​czy​zny ta​kie​go jak on? Miał trzy​dzie​ści czte​ry lata, ni​g​dy nie mu​siał zdo​by​wać żad​nej ko​bie​ty i sam nie wie​dział, czy po​wi​nien być dum​ny z tego fak​tu, czy po pro​stu uznać, że tak jest, i tyle. Tak czy ina​czej, Kate Wat​son mia​ła z nim ja​kiś pro​blem i było to oczy​wi​ste wy​zwa​nie. A czy kie​dy​kol​wiek zda​rzy​ło się, by Ales​san​dro Pre​da nie pod​jął wy​zwa​nia? Gdy​by tak było, z pew​no​ścią nie osią​gnął​by w świe​cie biz​ne​su tak wy​so​kiej po​zy​cji. – Ra​czej nie. – Od​su​nął się, żeby wpu​ścić ją do ka​bi​ny win​dy. – Mej​le są dość ła​twe do prze​chwy​ce​nia. – Nie ma chy​ba po​trze​by, żeby za​cho​wy​wać się jak bo​ha​te​ro​wie fil​mu szpie​gow​skie​go, praw​da? Upar​cie wpa​try​wa​ła się w me​ta​lo​wą kon​so​lę z przy​ci​ska​mi, mia​ła jed​nak peł​ną świa​do​mość jego fi​zycz​nej bli​sko​ści, cie​pła, któ​re ema​no​wa​ło z jego cia​ła i otu​la​ło ją ni​czym nie​bez​piecz​ny płaszcz. Nie przy​po​mi​na​ła so​bie, żeby wcze​śniej czu​ła się tak w jego obec​no​ści, ale być może po​wo​dem był fakt, że za​wsze to​wa​rzy​szy​li im inni lu​dzie. Ales​san​dro za​trzy​mał wzrok na jej bla​dym pro​fi​lu i ze zdu​mie​niem zdał so​bie spra​wę, że ma przed sobą pięk​ną ko​bie​tę. Jej uro​da nie rzu​ca​ła się w oczy tak od razu, głów​nie dla​te​go, że ze wszyst​kich sił sta​ra​ła się ją ukryć, więc do​pie​ro te​raz był w sta​nie oce​nić jej ide​al​ne rysy. Nos mia​ła drob​ny i pro​sty, war​gi peł​ne i sek​sow​ne, ko​ści po​licz​ko​we wy​so​kie i wy​raź​nie za​zna​czo​ne. Po​my​ślał, że może to su​ro​wa, zu​peł​nie gład​ka fry​zu​ra uwy​dat​nia sub​tel​ne pięk​no jej twa​rzy. Był cie​ka​wy, jak dłu​gie ma wło​sy.

Nie​ocze​ki​wa​nie od​wró​ci​ła się do nie​go. Wy​pro​sto​wał się, przy​ła​pa​ny na go​rą​cym uczyn​ku. – Nie są​dzę, by Geo​r​ge zde​cy​do​wał się na śmia​łą uciecz​kę, na​wet gdy​by się zo​rien​to​wał, że masz go na ce​low​ni​ku – ode​zwa​ła się. – I przy za​ło​że​niu, że fak​tycz​nie jest win​ny. – Dla​cze​go tak go bro​nisz? – Nie bro​nię go, po pro​stu sta​ram się za​cho​wać spra​wie​dli​wy i trzeź​wy osąd. Je​ste​śmy wier​ni za​sa​dzie, że każ​dy jest nie​win​ny, do​pó​ki nie do​wie​dzie mu się winy, praw​da? Drzwi win​dy roz​su​nę​ły się z ci​chym po​mru​kiem, Kate zro​bi​ła krok do przo​du i zna​la​zła się w ogrom​nym, wy​ło​żo​nym mar​mu​rem holu, któ​ry wciąż ro​bił na niej wra​że​nie, mimo że w cią​gu ostat​nich dwóch lat prze​cho​dzi​ła przez nie​go prak​tycz​nie co​dzien​nie. Nie bro​ni​ła Geo​r​ge’a Cape’a. Cho​ciaż może jed​nak… Gdy my​śla​ła o tym ni​skim, nie​mło​dym już męż​czyź​nie, któ​ry stał tuż przed lufą re​wol​we​ru i w ogó​le nie zda​wał so​bie z tego spra​wy, wi​dzia​ła swo​ją kru​chą, spo​nie​wie​ra​ną przez ży​cie mat​kę, i ser​ce ści​ska​ło jej się z bólu. Oczy​wi​ście jej ści​ska​ją​ce się z bólu ser​ce nie mia​ło tu nic do rze​czy. Nie dla ko​goś ta​kie​go jak Ales​san​dro Pre​da. Mu​sia​ła też przy​znać, że ro​zu​mia​ła jego punkt wi​dze​nia. – Do​bra de​cy​zja – wy​mam​ro​tał Ales​san​dro. – Wo​bec tego w po​nie​dzia​łek za​czy​na​my po​lo​wa​nie na do​wo​dy, czy Geo​r​ge Cape jest win​ny sprze​nie​wie​rze​nia, czy głu​po​ty. Tak czy siak, nie​wąt​pli​wie trze​ba bę​dzie go zwol​nić. No, do​brze, więc gdzie miesz​kasz? Mój sa​mo​chód stoi na pod​ziem​nym par​kin​gu.

ROZDZIAŁ DRUGI Kate przez cały week​end za​sta​na​wia​ła się, czy nie za​dzwo​nić do Geo​r​ge’a Cape’a. Nie mo​gła uwie​rzyć, że na​praw​dę zde​frau​do​wał pie​nią​dze fir​my. Geo​r​ge był dżen​tel​me​nem, uprze​dza​ją​co uprzej​mym i mi​łym, i od po​cząt​ku wziął ją pod swo​je skrzy​dła. A jed​nak, bio​rąc to wszyst​ko pod uwa​gę, Kate nie mo​gła nie za​uwa​żyć, że na prze​strze​ni ostat​nich trzech mie​się​cy po pro​stu nie był sobą. Czy ist​nia​ło ja​kieś lo​gicz​ne wy​ja​śnie​nie mar​ne​go sta​nu jego ner​wów? Uważ​nie przej​rza​ła do​ku​men​ta​cję. Na szczę​ście nie zna​la​zła żad​nych śla​dów za​ło​że​nia firm krza​ków, co, jak mia​ła na​dzie​ję, wy​klu​cza​ło de​frau​da​cję na dużą ska​lę, ale dziw​ne za​pi​sy księ​go​we jed​nak były, czar​no na bia​łym. Wes​tchnę​ła i spoj​rza​ła na ze​ga​rek. W pią​tek uda​ło jej się ja​koś zbyć Ales​san​dra, lecz te​raz pew​nie już cze​kał na nią w swo​im ga​bi​ne​cie. Po siód​mej wie​czo​rem w bu​dyn​ku zwy​kle nie było pra​wie ni​ko​go poza kil​ko​ma en​tu​zja​sta​mi cięż​kiej pra​cy, któ​rzy na​wet nie spoj​rze​li na nią, gdy prze​szła do win​dy, nio​sąc tecz​kę z do​ku​men​ta​mi. Mi​nę​ło spo​ro cza​su, od​kąd ostat​ni raz była w ga​bi​ne​cie Ales​san​dra. To​wa​rzy​szy​ła wte​dy Geo​r​ge’owi Cape’owi oraz sze​fo​wi dzia​łu fi​nan​so​we​go, lecz na krót​ki czas zo​sta​li tyl​ko we dwo​je, za​ję​ci roz​wią​zy​wa​niem ja​kie​goś pro​ble​mu po​dat​ko​we​go, i wte​dy Ales​san​dro za​mó​wił dla nich coś do je​dze​nia. Kate do tej pory pa​mię​ta​ła, jak w pew​nej chwi​li pod​nio​sła wzrok i na​po​tka​ła jego spoj​rze​nie. Miał bar​dzo ciem​ne oczy w opra​wie gę​stych czar​nych rzęs i tam​te​go dnia ich pe​łen za​my​śle​nia wy​raz spra​wił, że go​rą​cy dreszcz prze​biegł jej po ple​cach. Kon​takt z jego spoj​rze​niem oka​zał się doj​mu​ją​co fi​zycz​nym do​zna​niem, co by​naj​mniej nie przy​pa​dło jej do gu​stu. Te​raz, kie​dy zno​wu mia​ła wejść do ja​ski​ni lwa, obie​ca​ła so​bie trzy​mać emo​cje na wo​dzy, szko​da tyl​ko, że ser​ce ło​mo​ta​ło jej w pier​si jak sza​lo​ne, a dło​nie były mo​kre od potu. W od​po​wie​dzi na pu​ka​nie Ales​san​dro za​pro​sił ją do środ​ka. Sie​dział głę​bo​ko od​chy​lo​ny do tyłu w skó​rza​nym fo​te​lu, z dłoń​mi sple​cio​ny​mi na brzu​chu. – Nie​wiel​ka zmia​na pla​nów – ode​zwał się. Kate przy​sta​nę​ła. – Może zo​sta​wię ci do​ku​men​ty i omó​wi​my je in​nym ra​zem. – Ogar​nę​ło ją uczu​cie ulgi, w dziw​ny spo​sób zmie​sza​ne z roz​cza​ro​wa​niem. – Bo sko​ro je​steś za​ję​ty… – Omó​wi​my je przy po​sił​ku. Spoj​rza​ła na nie​go, za​sko​czo​na i za​nie​po​ko​jo​na. – Nie trze​ba. – Nie mia​ła naj​mniej​szej ocho​ty na po​wtór​kę tam​te​go prze​ży​cia. – Nie uda​ło mi się jesz​cze zła​pać ni​ko​go z dzia​łu kom​pu​te​ro​we​go w spra​wie ha​sła Geo​r​ge’a, ale chy​ba nie bę​dzie ta​kiej ko​niecz​no​ści. Spraw​dzi​łam wszyst​ko szcze​gó​ło​wo i nie zna​la​złam żad​nych po​dej​rza​nych firm. – Zaj​mie​my się tym przy ko​la​cji. – Gład​kim ru​chem pod​niósł się z fo​te​la, chwy​cił le​żą​cą na skó​rza​nej so​fie ma​ry​nar​kę i prze​rzu​cił ją przez ra​mię. – Na moją proś​bę

pra​cu​jesz po go​dzi​nach, więc mogę przy​naj​mniej za​brać cię na ko​la​cję, zresz​tą prze​cież obo​je mu​si​my coś zjeść. – Nie przy​szło mi do gło​wy… To na​praw​dę nie zaj​mie dużo cza​su. Ales​san​dro za​trzy​mał się tuż obok niej. Jego szczu​płe, mu​sku​lar​ne cia​ło ema​no​wa​ło ener​gią, wpra​wia​jąc ją w stan zmie​sza​nia. Bar​dzo jej się to nie po​do​ba​ło – była ab​so​lut​ną pro​fe​sjo​na​list​ką, oso​bą, któ​rej chłód i opa​no​wa​nie ni​g​dy nie do​zna​ły uszczerb​ku. Po​świę​ci​ła spo​rą część ży​cia na osią​gnię​cie sta​nu cał​ko​wi​tej kon​tro​li nad ko​bie​cą sła​bo​ścią, któ​ra zro​bi​ła z jej mat​ki wiecz​ną ofia​rę losu. Aby wró​cić do rów​no​wa​gi, po​wo​li i uważ​nie za​pię​ła ża​kiet i wy​pro​sto​wa​ła się. – Mó​wi​my tu o czy​jejś przy​szło​ści. – By​stre oczy Ales​san​dra do​strze​gły i od​no​to​wa​ły cały ten obron​ny ry​tu​ał. – Nie chcesz chy​ba spi​sać czło​wie​ka na stra​ty w pię​cio​mi​nu​to​wym pod​su​mo​wa​niu wy​łącz​nie dla​te​go, że masz dziś rand​kę, praw​da? – Nie mam żad​nej rand​ki. Sło​wa wy​fru​nę​ły z jej ust, za​nim zdą​ży​ła je po​wstrzy​mać. Na​tu​ral​nie nie mia​ło to żad​ne​go zna​cze​nia, ale jed​nak nie​po​trzeb​nie się od​sło​ni​ła. Pod jego za​cie​ka​wio​nym spoj​rze​niem jej po​licz​ki ob​la​ła fala go​rą​ca. – Za​zwy​czaj ni​g​dzie nie wy​cho​dzę w cią​gu ty​go​dnia – pod​ję​ła po​śpiesz​nie. – Czę​sto za​bie​ram pra​cę do domu, po​nie​waż wiem, jak ła​two na​war​stwia​ją się nie​za​ła​twio​ne do koń​ca spra​wy. – Pra​cu​jesz do póź​na dzień w dzień – za​uwa​żył. – Nie wy​da​je mi się, aby kto​kol​wiek ocze​ki​wał, że bę​dziesz jesz​cze za​bie​ra​ła pra​cę do domu. Tak czy ina​czej, tym bar​dziej po​wi​nie​nem za​pro​sić cię na ko​la​cję. Nie chcę, że​byś wi​dzia​ła we mnie bez​względ​ne​go sze​fa, któ​ry od​ma​wia pra​cow​ni​kom pra​wa do pry​wat​ne​go ży​cia. Kate od​wró​ci​ła się i ru​szy​ła w stro​nę win​dy. – A nie je​steś taki? – rzu​ci​ła przez ra​mię. Było to śmia​łe py​ta​nie, któ​re​go jed​nak nie po​win​na była za​da​wać. Ales​san​dro był uoso​bie​niem wszyst​kie​go, cze​go nie zno​si​ła. W nor​mal​nych oko​licz​no​ściach ich ścież​ki ni​g​dy by się nie spo​tka​ły, po​nie​waż do​brze na​oli​wio​ne try​by i try​bi​ki spraw​nej ma​szy​ny, jaką była jego fir​ma, nie za​ci​na​ły się i nie wy​ma​ga​ły jego bez​po​śred​niej in​ter​wen​cji. – Jaki nie je​stem? – Ales​san​dro nie mógł po​jąć, ja​kim cu​dem do tej pory nie za​uwa​żył, że jej zie​lo​ne oczy mają od​cień ciem​ne​go, po​le​ro​wa​ne​go szkła. – Bez​względ​ny – od​par​ła po chwi​li mil​cze​nia. Kie​dy je​cha​li w dół win​dą, ze wszyst​kich sił sta​ra​ła się nie pa​trzeć na nie​go. Ser​ce wciąż biło jej zde​cy​do​wa​nie zbyt moc​no i szyb​ko, i była wdzięcz​na, że ma na so​bie zbro​ję w po​sta​ci sta​ran​nie wy​kroch​ma​lo​nej i wy​pra​so​wa​nej bluz​ki oraz ko​stiu​mu. Wy​szli z bu​dyn​ku i wte​dy wresz​cie mo​gła z nim swo​bod​niej roz​ma​wiać, bo szła obok nie​go i nie mu​sia​ła na nie​go pa​trzeć. – Cho​dzi​ło mi o to, że nie moż​na wspiąć się na sam szczyt, nie bę​dąc bez​względ​nym. W Li​dze Mi​strzów nie gra​ją za​wod​ni​cy, któ​rzy nie są go​to​wi… No, ro​zu​miesz… – Po​de​ptać na swo​jej dro​dze wszyst​kich in​nych? – pod​su​nął. – Nie po​wie​dzia​łam tego. – To nie w moim sty​lu, nie ma zresz​tą ta​kiej po​trze​by. A je​śli są​dzisz, że wła​śnie

tego typu dys​po​zy​cja stoi za moją de​cy​zją w spra​wie Cape’a, to bar​dzo się my​lisz. Je​że​li Cape fak​tycz​nie do​pu​ścił się de​frau​da​cji, po​nie​sie sto​sow​ne kon​se​kwen​cje, to wszyst​ko. To przy​kra praw​da, ale lu​dzie sami są ko​wa​la​mi wła​sne​go losu. – Twar​de po​dej​ście. – Tak uwa​żasz? – Pu​ścił jej ra​mię i przy​sta​nął. Śpie​szą​cy uli​cą tłum prze​chod​niów roz​stą​pił się wo​kół nich, zer​ka​jąc na nich z za​cie​ka​wie​niem. Wie​czór był bar​dzo cie​pły i Kate na​gle po​czu​ła się nie​wy​god​nie w swo​im ko​stiu​mie-zbroi. Ner​wo​wo ob​li​za​ła war​gi. – To nie moja spra​wa – po​wie​dzia​ła szyb​ko. – Do​kąd idzie​my? – Czy w ten spo​sób da​jesz mi do zro​zu​mie​nia, że czas za​koń​czyć ten te​mat? – Nie po​win​nam była po​wie​dzieć tego, co po​wie​dzia​łam. – Je​steś wol​na, mo​żesz mó​wić, co chcesz. Ru​szy​li w kie​run​ku pubu przy jed​nej z bocz​nych uli​czek. – Mogę mó​wić, co chcę, po​nie​waż pra​cu​ję w ro​dzin​nej fir​mie. – Kate uśmiech​nę​ła się lek​ko, pró​bu​jąc po​pra​wić at​mos​fe​rę. – Masz ra​cję. To jed​na wiel​ka szczę​śli​wa ro​dzi​na, pod wa​run​kiem, że wszy​scy jej człon​ko​wie za​cho​wu​ją się jak na​le​ży. Kie​dy ktoś gwał​ci obo​wią​zu​ją​ce za​sa​dy, mu​szę prze​jąć ster. – To na​praw​dę wiel​ka ro​dzi​na. – Po​cząt​ki były skrom​ne i pew​nie wła​śnie dla​te​go w ta​kich sy​tu​acjach jak ta wciąż sta​ram się za​jąć spra​wą oso​bi​ście. Nie za​ło​ży​łem fir​my po to, aby ktoś mógł pod jej przy​kryw​ką nie​uczci​wie za​ra​biać. Je​ste​śmy na miej​scu. Pchnął drzwi i we​szli do po​miesz​cze​nia tak ciem​ne​go, że wzrok Kate przy​zwy​cza​ił się do mro​ku do​pie​ro po paru se​kun​dach. W ba​ro​wej sali pa​no​wał lek​ki nie​ład, a wy​strój wnę​trza wy​dał się Kate za​ska​ku​ją​co świe​ży. – Nie przy​szło​by mi do gło​wy, że lu​bisz ta​kie miej​sca – wy​zna​ła im​pul​syw​nie. Ales​san​dro uśmiech​nął się. – Wła​ści​ciel tego pubu to mój sta​ry przy​ja​ciel. Każ​da wi​zy​ta tu​taj jest jak an​ti​do​tum na go​rącz​ko​we tem​po ży​cia, mo​żesz mi wie​rzyć. Może zdej​miesz ża​kiet? – Nie, tak mi jest wy​god​nie. Nie​do​wie​rza​ją​co uniósł brwi. – Wi​dzę, że chcesz od razu za​brać się do pra​cy i po​mi​nąć przy​jem​ne stro​ny tej sy​tu​acji. – Mam wszyst​kie dane w tecz​ce, więc… – Nie chcę po​mniej​szać two​je​go en​tu​zja​zmu, ale ja chęt​nie zła​pał​bym od​dech, za​nim za​cznę słu​chać, co na​bro​ił Geo​r​ge Cape – prze​rwał jej. – Mo​żesz so​bie uwa​żać mnie za bez​względ​ne​go po​two​ra, lecz Cape prze​pra​co​wał w mo​jej fir​mie ład​nych parę lat. Bar​dzo ża​łu​ję, że nie przy​szedł do mnie, gdy do​szedł do wnio​sku, że po​trze​bu​je po​życz​ki. Kate mia​ła wiel​ką ocho​tę po​ra​dzić mu, żeby jesz​cze po​pra​co​wał nad re​ali​za​cją idei „wiel​kiej ro​dzin​nej fir​my”, ale unie​moż​li​wił jej to wła​ści​ciel lo​ka​lu, któ​ry pod​szedł do nich i wdał się w oży​wio​ną kon​wer​sa​cję z Ales​san​drem. Roz​ma​wia​li po wło​sku i Kate mia​ła moż​li​wość ob​ser​wo​wać zu​peł​nie in​ne​go niż za​zwy​czaj sze​fa, któ​ry swo​bod​nie ge​sty​ku​lo​wał i cie​pło się uśmie​chał. To w tym wcie​le​niu ocza​ro​wu​je ko​bie​ty, prze​mknę​ło jej przez gło​wę. Oto fa​cet,

któ​ry może mieć każ​dą i w peł​ni wy​ko​rzy​stu​je swój ta​lent. Gdy pod ko​niec wcią​gnę​li ją do roz​mo​wy, uśmiech​nę​ła się uprzej​mie i sztyw​no uści​snę​ła dłoń wła​ści​cie​la baru, co, jak po​wie​dział jej Ales​san​dro, gdy usa​do​wi​li się przy sto​li​ku w al​ko​wie na ty​łach sali, nie​wąt​pli​wie sku​tecz​nie zdu​si​ło w za​rod​ku wszel​kie na​gan​ne na​dzie​je jego przy​ja​cie​la. – Nie mam po​ję​cia, o czym mó​wisz. – Kate wy​ję​ła fol​der z do​ku​men​ta​mi, któ​re mie​li omó​wić, i po​ło​ży​ła go na bla​cie obok sie​bie. Kel​ner przy​niósł im wino, na koszt lo​ka​lu. – Mu​sisz na​praw​dę do​brze znać wła​ści​cie​la, sko​ro sta​wia ci wino – mruk​nę​ła. – Do​rzu​cił​by i je​dze​nie, ale ja za każ​dym ra​zem na​le​gam, żeby wy​sta​wił mi ra​chu​nek za wszyst​ko, co tu za​ma​wiam. – Bar​dzo ład​nie z two​jej stro​ny. Ro​ze​śmiał się gło​śno i rzu​cił jej peł​ne uzna​nia spoj​rze​nie. – Masz po​czu​cie hu​mo​ru, nie wie​dzia​łem. Po​my​śla​ła, że to bar​dzo nie​grzecz​na uwa​ga, za​raz jed​nak uświa​do​mi​ła so​bie, że nie bar​dzo może na​rze​kać, bo prze​cież sama po​zwo​li​ła so​bie na śmia​łe spo​strze​że​nia pod ad​re​sem sze​fa. – Roz​luź​nij się – za​mru​czał, de​li​kat​nie od​su​wa​jąc dłoń, któ​rą za​sła​nia​ła kie​li​szek, i na​le​wa​jąc jej wino. – Przy​szli​śmy tu​taj, żeby pra​co​wać, to praw​da, ale nie je​steś te​raz w biu​rze. I wła​śnie na tym po​le​gał pro​blem – w biu​rze, oto​czo​na kom​pu​te​ra​mi, sza​fa​mi na do​ku​men​ty, biur​ka​mi i bez​u​stan​nie dzwo​nią​cy​mi te​le​fo​na​mi, po​tra​fi​ła być zim​na i opa​no​wa​na, na​to​miast tu​taj… Tu​taj było zu​peł​nie ina​czej. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że lo​kal cie​szy się wiel​ką po​pu​lar​no​ścią, bo pra​wie wszyst​kie sto​li​ki były za​ję​te, a przy ba​rze tło​czy​li się męż​czyź​ni w gar​ni​tu​rach i ko​bie​ty w ku​szą​cych let​nich kre​acjach i pan​to​flach na wy​so​kim ob​ca​sie. – Dla​cze​go tyle pra​cu​jesz po go​dzi​nach? Kate zmarsz​czy​ła brwi i po​wo​li po​cią​gnę​ła łyk wina. Co to za py​ta​nie, po​my​śla​ła. Mia​ła przed sobą sze​fa i wła​ści​cie​la fir​my, któ​ry chy​ba po​wi​nien gra​tu​lo​wać jej en​tu​zja​zmu i po​świę​ce​nia, a nie do​cie​kać, cze​mu tak cięż​ko pra​cu​je. – Wy​da​wa​ło mi się, że to pro​sta dro​ga do dal​szych awan​sów, ale cał​kiem nie​wy​klu​czo​ne, że się po​my​li​łam. Uśmiech​nął się, da​jąc wy​raz uzna​niu dla jej sar​ka​stycz​ne​go po​czu​cia hu​mo​ru. – Zresz​tą prze​cież kie​dy w pią​tek przy​sze​dłeś zo​sta​wić te do​ku​men​ty, sam oka​za​łeś roz​cza​ro​wa​nie, że na ca​łym pię​trze nikt już nie pra​cu​je. – To praw​da. – Więc dla​cze​go te​raz kry​ty​ku​jesz mnie za to, że od cza​su do cza​su we​zmę parę nad​go​dzin? – Od​nio​słem wra​że​nie, że ro​bisz to ra​czej co​dzien​nie, a nie tyl​ko od cza​su do cza​su. I wca​le cię nie kry​ty​ku​ję. Jego ciem​ne oczy wpa​try​wa​ły się w nią z ta​kim sku​pie​niem, że zno​wu po​czu​ła się nie​swo​jo. Ales​san​dro był jej sze​fem, w jej in​te​re​sie było więc trak​to​wa​nie go z neu​tral​ną uprzej​mo​ścią. Wszyst​kie te gad​ki o fir​mie jako wiel​kiej ro​dzi​nie były w grun​cie rze​czy mało istot​ne, znacz​nie bar​dziej li​czy​ło się to, że jed​nym ski​nie​niem mógł

zruj​no​wać jej ka​rie​rę. Tak samo jak ka​rie​rę Geo​r​ge’a Cape’a. Rzu​ci​ła mu nie​chęt​ne spoj​rze​nie i na​gle przez gło​wę prze​mknę​ła jej kom​plet​nie za​ska​ku​ją​ca myśl, że chcia​ła​by po​czuć jego zmy​sło​we war​gi na swo​ich. Zu​peł​nie nie wie​dzia​ła, skąd się ta myśl wzię​ła, była jed​nak tak rze​czy​wi​sta i żywa, że całe jej cia​ło za​re​ago​wa​ło w jed​nej chwi​li. – Je​stem am​bit​na i nie wi​dzę w tym nic złe​go – oświad​czy​ła twar​do, byle tyl​ko po​zbyć się de​kon​cen​tru​ją​cej wi​zji. – Cięż​ko pra​cu​ję, gdyż mam na​dzie​ję, że moja cięż​ka pra​ca prze​ło​ży się na kon​kret​ne ko​rzy​ści, czy​li awans. Nie na​le​żę do w czep​ku uro​dzo​nych i za​wsze mu​sia​łam wal​czyć o wszyst​ko, co chcia​łam zdo​być. – Su​ge​ru​jesz, że twoi ko​le​dzy po​cho​dzą z bar​dziej uprzy​wi​le​jo​wa​nych śro​do​wisk? – za​gad​nął. – Ni​cze​go nie su​ge​ru​ję, stwier​dzam tyl​ko fakt. Ales​san​dro za​uwa​żył ru​mie​niec na po​licz​kach Kate. Czuł, że jej re​ak​cje są szcze​re. Nie sie​dzie​li te​raz w zim​nym, pe​dan​tycz​nie upo​rząd​ko​wa​nym biu​rze, nie​wiel​ki fol​der na sto​le był je​dy​nym do​wo​dem, że przy​szli tu w ce​lach za​wo​do​wych. Bez tła w po​sta​ci ga​bi​ne​tu na​gle do​strzegł praw​dzi​wą oso​bę, ukry​wa​ją​cą się pod pięk​ną, lecz bez​oso​bo​wą ma​ską. Czy za​le​ża​ło mu, by już w tej chwi​li spro​wa​dzić roz​mo​wę na pra​cę? Nie, jesz​cze nie te​raz. – Może uwa​żasz, że ja wy​wo​dzę się z ta​kie​go śro​do​wi​ska? – spy​tał le​ni​wie. – W ogó​le się nad tym nie za​sta​na​wia​łam – skła​ma​ła. – Je​stem tu, żeby wy​ko​nać kon​kret​ne za​da​nie, a nie wtrą​cać się w pry​wat​ne ży​cie in​nych. – Mu​sisz się po​twor​nie nu​dzić. – Dla​cze​go? Dla​cze​go tak mó​wisz? – Bo cięż​ka pra​ca jest god​na naj​wyż​szej po​chwa​ły, ale czy biu​ro​we plot​ki nie do​star​cza​ją lu​dziom przy​jem​nej roz​ryw​ki? Plo​tecz​ki, przy​pusz​cze​nia, su​ge​stie? – To nie dla mnie. Jej głos brzmiał zde​cy​do​wa​nie, była jed​nak wi​docz​nie zde​ner​wo​wa​na. Się​gnę​ła po menu i za​czę​ła je stu​dio​wać, ale wciąż czu​ła na so​bie jego wzrok. – Chy​ba za​mó​wię rybę – po​wie​dzia​ła. Ales​san​dro na​wet nie zer​k​nął w menu. Ge​stem przy​wo​łał krę​cą​ce​go się w po​bli​żu kel​ne​ra, któ​ry na​tych​miast po​spie​szył do ich sto​li​ka. Pie​nią​dze wy​czu​wa się z da​le​ka, po​my​śla​ła Kate. Jej szef miał mnó​stwo pie​nię​dzy, był na​praw​dę bo​ga​ty i lu​dzie od razu wi​dzie​li, z kim mają do czy​nie​nia. Tak, lu​dzie zmie​nia​li się, gdy w grę wcho​dzi​ły pie​nią​dze. Uprzej​mie za​cze​ka​ła, aż Ales​san​dro skoń​czy skła​dać za​mó​wie​nie, i naj​pierw po​dzię​ko​wa​ła za wino, za​raz jed​nak zmie​ni​ła zda​nie, po​nie​waż nie​wiel​ka ilość al​ko​ho​lu mo​gła jej po​móc tro​chę się roz​luź​nić. – Je​śli więc cho​dzi o Geo​r​ge’a… – Otwo​rzy​ła fol​der i po​czu​ła dłoń Ales​san​dra na swo​jej. – Wszyst​ko w swo​im cza​sie. – Prze​pra​szam, wy​da​wa​ło mi się, że już zdą​ży​łeś zła​pać od​dech. – Do​pie​ro za​czy​nam. Rzu​cił jej osza​ła​mia​ją​cy uśmiech, któ​ry by​naj​mniej nie uspo​ko​ił jej nie​po​słusz​ne​go cia​ła.

– Może po​wi​nie​nem był bar​dziej za​in​te​re​so​wać się two​ją ka​rie​rą – rzekł ci​cho. – Bio​rąc pod uwa​gę, że je​steś jed​ną z mo​ich wscho​dzą​cych gwiazd… – Nie przy​pusz​cza​łam, że an​ga​żu​jesz się w oce​nę kom​pe​ten​cji pra​cow​ni​ków. To mój szef, je​stem jego pod​wład​ną, przy​po​mnia​ła so​bie do​bit​nie. Szef za​da​je do​wol​ne py​ta​nia, pod​wład​na nie za​da​je żad​nych. – To praw​da, nie ro​bię tego – przy​znał. Na​wet nie spoj​rzał na kel​ne​ra, któ​ry po​sta​wił przed nimi ta​le​rze. – Za​kła​dam, że od tego są moi lu​dzie z dzia​łu kadr – do​dał. – Oczy​wi​ście oni pew​nie też pra​cu​ją tyl​ko od dzie​wią​tej do sie​dem​na​stej, po​dob​nie jak twoi ko​le​dzy z księ​go​wo​ści. – Wszy​scy pra​cu​ją po go​dzi​nach zimą – wy​ja​śni​ła Kate. – Te​raz mamy lato i upa​ły, więc lu​dzie chcą wyjść wy​star​cza​ją​co wcze​śnie, żeby się jesz​cze na​cie​szyć słoń​cem. – Ale nie ty – od​bił pi​łecz​kę. – Nie cze​ka​ją na cie​bie ani słoń​ce, ani żad​ne inne waż​ne spra​wy? – Nie wy​da​je mi się, żeby to była two​ja spra​wa. I z góry prze​pra​szam, je​że​li uwa​żasz, że to nie​uprzej​me spo​strze​że​nie. – Nie mu​sisz mnie prze​pra​szać, chcia​łem się tyl​ko upew​nić. Czu​jesz, że mu​sisz miesz​kać w biu​rze, żeby awan​so​wać? – Ja… Pró​bo​wa​ła wy​obra​zić so​bie ży​cie z tą mi​tycz​ną dru​gą po​ło​wą, męż​czy​zną, któ​ry te​raz szy​ko​wał​by ko​la​cję dla nich dwoj​ga, co ja​kiś czas z nie​po​ko​jem zer​ka​jąc na ze​ga​rek. Po​win​na coś z tym zro​bić, po​win​na prze​mie​nić wi​zję w rze​czy​wi​stość. W tej chwi​li nie od​czu​wa​ła bra​ku męż​czy​zny w ży​ciu, wie​dzia​ła jed​nak, że taka chwi​la w koń​cu na​dej​dzie. Je​że​li nie bę​dzie uwa​ża​ła, pew​ne​go dnia obu​dzi się bez szans na nor​mal​ną eg​zy​sten​cję, zu​peł​nie sama, głów​nie dla​te​go, że po​świę​ci​ła wszyst​ko w po​szu​ki​wa​niu po​czu​cia bez​pie​czeń​stwa. – O czym my​ślisz? – za​py​tał. – Słu​cham? – By​łaś ty​siąc mil stąd – zdia​gno​zo​wał su​cho. – Za​da​łem ci pro​ste py​ta​nie, sło​wo daję, jed​no z tych, któ​re ra​czej nie wy​ma​ga​ją aż tak głę​bo​kie​go za​my​śle​nia. Mało bra​ko​wa​ło, a po​wie​dzia​ła​by mu, jak głę​bo​kie​go za​my​śle​nia wy​ma​ga to „pro​ste py​ta​nie”. – Prze​pra​szam. Wiem, że nie mu​szę pra​co​wać do nie wia​do​mo któ​rej go​dzi​ny, oczy​wi​ście, cho​ciaż, je​śli mam być zu​peł​nie szcze​ra, zimą zo​sta​ję po go​dzi​nach rza​dziej niż nie​któ​rzy z mo​ich ko​le​gów. – No, tak. Dla​te​go, że je​steś noc​ną isto​tą? Kate po​my​śla​ła na​gle o mat​ce, o jej pra​cy w mrocz​nych ba​rach, o na​piw​kach, po​tań​ców​kach i po​ka​zy​wa​niu się w każ​dym idio​tycz​nym stro​ju, jaki ka​za​no jej wło​żyć. To była noc​na isto​ta, za​ję​ta noc​ny​mi za​ję​cia​mi. Nie ona. – Ni​g​dy mnie tak nie na​zy​waj! – eks​plo​do​wa​ła, za​nim zdą​ży​ła się po​wstrzy​mać. Cała dy​go​ta​ła ze zło​ści, mu​sia​ła ukryć dło​nie pod bla​tem, żeby nie zo​ba​czył, jak się trzę​są. – Jak mam cię nie na​zy​wać? – za​py​tał po​wo​li, nie spusz​cza​jąc wzro​ku z jej za​czer​wie​nio​nej twa​rzy. – Po​wie​dzia​łem coś złe​go? Wy​ja​śnij mi, o co cho​dzi, bo na​praw​dę

nie ro​zu​miem. Opa​no​wa​ła się z naj​wyż​szym tru​dem. – O nic nie cho​dzi. Prze​pra​szam, nie​po​trzeb​nie tak ostro za​re​ago​wa​łam. – Po pierw​sze, prze​stań prze​pra​szać za wszyst​ko, co, jak ci się wy​da​je, może mnie ura​zić. Nie ob​ra​żam się tak ła​two. A po dru​gie, o coś jed​nak cho​dzi. Zbla​dłaś jak prze​ście​ra​dło, te​raz trzę​siesz się jak osi​ka. Co spo​wo​do​wa​ło ten na​gły wy​buch obu​rze​nia? Na​praw​dę chciał się do​wie​dzieć, dla​cze​go tak za​re​ago​wa​ła. Pod spo​koj​ną ma​ską bu​zo​wał pło​mień na​mięt​nych uczuć i to go moc​no in​try​go​wa​ło. Oparł łok​cie na sto​le i na​chy​lił się ku niej. – Pró​bu​jesz wy​my​ślić uprzej​my spo​sób zwró​ce​nia mi uwa​gi, że nic mi do tego, mam ra​cję? Kate pra​wie fi​zycz​nie czu​ła, że zna​la​zła się w polu dzia​ła​nia po​tęż​nej oso​bo​wo​ści, któ​ra nie​wąt​pli​wie po​zwo​li​ła mu prze​nieść się w stra​tos​fe​rę bo​gac​twa i wła​dzy. Wie​dzia​ła też, że na tę oso​bo​wość skła​da się dużo, dużo wię​cej niż nie​zwy​kła in​te​li​gen​cja i ol​brzy​mia am​bi​cja. Od​wró​ci​ła twarz i z tru​dem prze​łknę​ła śli​nę. – Moja mat​ka pra​co​wa​ła w ba​rze, tań​czy​ła na ru​rze i ro​bi​ła wie​le in​nych po​dob​nych rze​czy. Nie mam po​ję​cia, dla​cze​go ci to mó​wię, bo ra​czej nie je​stem skłon​na do zwie​rzeń. Pew​nie wy​da​je ci się to dziw​ne, że dużo pra​cu​ję po go​dzi​nach, ale… – Ale po​trze​bu​jesz za​bez​pie​cze​nia fi​nan​so​we​go? – Może i tak – uśmiech​nę​ła się ostroż​nie. – Może masz ra​cję. Czu​ła ulgę i nie mo​gła temu za​prze​czyć, na​wet sama przed sobą. Kie​dy do​ra​sta​ła, wraż​li​wość na​sto​lat​ki na​ra​ża​ła ją na ago​nie za​że​no​wa​nia. Sta​ra​ła się z ni​kim nie utrzy​my​wać zbyt bli​skich kon​tak​tów. Nie chcia​ła, aby kto​kol​wiek do​wie​dział się, że jej mat​ka pra​cu​je jako kel​ner​ka w noc​nym ba​rze i spro​wa​dza do domu męż​czyzn, któ​rzy ją wy​ko​rzy​sty​wa​li, bo wy​glą​da​ła tak, jak wy​glą​da​ła, i była smut​ną, zde​spe​ro​wa​ną ko​bie​tą, zdol​ną sku​pić na so​bie uwa​gę je​dy​nie dzię​ki swe​mu ku​szą​ce​mu cia​łu. Ko​cha​ła mat​kę, lecz wsty​dzi​ła się jej i wła​snych uczuć. A te​raz jej szef, któ​re​go styl ży​cia bu​dził w niej obrzy​dze​nie, któ​ry był sym​bo​lem wszyst​kie​go, co znie​chę​ca​ło ją do męż​czyzn, sie​dział na​prze​ciw​ko niej z wy​ra​zem współ​czu​cia na twa​rzy, i to współ​czu​cie było jak klucz otwie​ra​ją​cy jej skryt​kę z ta​jem​ni​ca​mi. Było to głu​pie. Idio​tycz​ne. I w ja​kiś spo​sób nie​bez​piecz​ne. – Świat mo​je​go dzie​ciń​stwa był moc​no roz​chwia​ny – cią​gnę​ła, zma​ga​jąc się z we​wnętrz​nym opo​rem. – Mama ni​g​dy nie była za​in​te​re​so​wa​na nor​mal​ną biu​ro​wą pra​cą. Wy​cho​dzi​ła do tych swo​ich ko​lej​nych ba​rów w nocy, zo​sta​wia​jąc mnie z tą czy inną ko​le​żan​ką, a kie​dy skoń​czy​łam dwa​na​ście lat, zu​peł​nie samą. Ko​cha​łam mat​kę… Ko​cham ją, ale nie​na​wi​dzę tego, w jaki spo​sób za​ra​bia​ła. Robi mi się sła​bo, zu​peł​nie do​słow​nie, na samą myśl o niej w ską​pych, ob​ci​słych ciu​chach, tań​czą​cej przed męż​czy​zna​mi, któ​rzy ga​pi​li się na nią i wy​cią​ga​li łapy, żeby ją ob​ma​cy​wać. Cią​gle się w któ​rymś za​ko​chi​wa​ła, za​wsze my​śla​ła, że ten je​dy​ny to pierw​szy z brze​gu przy​stoj​niak, któ​ry po​pa​trzy na nią z za​chwy​tem i po​wie jej, że jest pięk​na. – Więc gdy na​zwa​łem cię noc​ną isto​tą… – Prze​pra​szam. – Kate wbi​ła wzrok w kie​li​szek, któ​ry Ales​san​dro wła​śnie po​now​-

nie na​peł​niał wi​nem. – Co mó​wi​łem ci na te​mat tego cią​głe​go prze​pra​sza​nia? – Pra​cu​ję dla cie​bie. – Ten fakt nie czy​ni z cie​bie mo​jej pod​da​nej. Nie mam jesz​cze mo​nar​sze​go sta​tu​su, o tym też ci mó​wi​łem. Gdzie te​raz miesz​ka two​ja mat​ka? – W Korn​wa​lii. – Rzu​ci​ła mu szyb​kie spoj​rze​nie i na​tych​miast od​wró​ci​ła wzrok. Był tak grzesz​nie przy​stoj​ny! Nie po​win​no to mieć dla niej żad​ne​go zna​cze​nia, była prze​cież ostat​nią oso​bą na świe​cie, któ​ra mia​ła​by oce​niać czło​wie​ka po wy​glą​dzie, lecz żo​łą​dek sku​lił jej się z pod​nie​ce​nia i z ogrom​nym tru​dem zmu​si​ła się, żeby nie za​pa​trzeć się na tę śnia​dą, po​waż​ną, peł​ną za​in​te​re​so​wa​nia twarz. Mia​ła dziw​ne uczu​cie, że był​by w sta​nie zaj​rzeć do jej gło​wy i wy​cią​gnąć stam​tąd naj​głę​biej skry​wa​ne, naj​mrocz​niej​sze my​śli. – Dwa razy wy​szła za mąż i dwa razy się roz​wio​dła – pod​ję​ła. – Dru​gi mąż, Greg, dał jej w ra​mach ugo​dy dość dużą sumę, aby mo​gła ku​pić so​bie ja​kiś mały dom i mama wy​bra​ła wy​brze​że. – Co z two​im oj​cem? – Nie po​dej​rze​wa​łam, że będę zmu​szo​na od​po​wia​dać na tyle oso​bi​stych py​tań. – Kate do​sko​na​le zda​wa​ła so​bie spra​wę, że sama za​czę​ła tę roz​mo​wę, i w to​nie jej gło​su za​brzmia​ła te​raz nuta re​zy​gna​cji. Ales​san​dro ni​g​dy nie in​te​re​so​wał się ży​ciem ko​biet, z któ​ry​mi ro​man​so​wał. Jed​nak w przy​pad​ku dziew​czy​ny sie​dzą​cej te​raz przed nim, naj​zu​peł​niej szcze​rze pra​gnął się do​wie​dzieć, co ją drę​czy. – Oj​ciec zo​sta​wił nas za​raz po moim przyj​ściu na świat. Był pierw​szą i je​dy​ną mi​ło​ścią mamy, w każ​dym ra​zie ona tak twier​dzi. – Od​chrząk​nę​ła i bez​sku​tecz​nie spró​bo​wa​ła wró​cić do chłod​ne​go, obo​jęt​ne​go tonu gło​su, któ​ry nie​wąt​pli​wie był jej zna​kiem fir​mo​wym. – My​ślę, że od jego odej​ścia cią​gle sta​ra​ła się za​stą​pić go kimś in​nym. – A te​raz? – Co, a te​raz? – Ma ko​goś? Kie​dy się uśmiech​nę​ła, na uła​mek se​kun​dy wstrzy​mał od​dech, po​ra​żo​ny na​głym, nie​spo​dzie​wa​nym od​kry​ciem. Była pięk​na. Czyż​by ce​lo​wo pró​bo​wa​ła ukryć swo​ją uro​dę? Nie po​tra​fił się oprzeć wra​że​niu, że oto otwo​rzył pusz​kę Pan​do​ry. Dziew​czy​na pra​co​wa​ła dla nie​go i przy​szli tu wy​łącz​nie po to, aby prze​dys​ku​to​wać przy​szłość in​ne​go pra​cow​ni​ka jego fir​my. Była to po​waż​na spra​wa, tym​cza​sem on za żad​ne skar​by świa​ta nie chciał skie​ro​wać roz​mo​wy na wła​ści​we tory. – Od trzech lat w ży​ciu mo​jej mat​ki nie ma żad​ne​go męż​czy​zny. Nie​wy​klu​czo​ne, że w koń​cu uda​ło jej się uwol​nić od uza​leż​nie​nia, ja​kim było po​szu​ki​wa​nie mi​ło​ści w naj​zu​peł​niej nie​od​po​wied​nich miej​scach. – A ty? – wy​mam​ro​tał ochry​ple. – W two​im ży​ciu też nie ma żad​ne​go męż​czy​zny? Wbrew swo​jej woli wy​obra​ził ją so​bie z męż​czy​zną. Ze sobą. Twarz, któ​rą upar​cie po​ka​zy​wa​ła świa​tu, wca​le nie sta​no​wi​ła traf​ne​go pod​su​mo​wa​nia oso​by, jaką była. Wy​star​czy​ło le​ciut​ko za​dra​pać wierzch​nią war​stwę i już spod zim​nej, mar​mu​ro​wej po​wierzch​ni wy​zie​ra​ły skłę​bio​ne, nie​prze​wi​dy​wal​ne wiry. Ogar​nę​ło go nie​zwy​kle sil​ne, sza​lo​ne pra​gnie​nie, aby wy​pły​nąć na te nie​spo​koj​ne

wody. Nie bez po​wo​du do​ko​ny​wał okre​ślo​nych wy​bo​rów. Wy​klu​cza​ją​ca in​nych lu​dzi po​tęż​na mi​łość jego ro​dzi​ców nie po​zo​sta​wi​ła dużo miej​sca dla dziec​ka. Nie po​trze​bo​wa​li ni​ko​go in​ne​go i w re​zul​ta​cie nie​roz​sąd​nych, zwa​rio​wa​nych de​cy​zji roz​trwo​ni​li wszyst​kie pie​nią​dze, to​piąc je w z góry ska​za​nych na nie​po​wo​dze​nie in​we​sty​cjach. Kon​tro​la nad ży​ciem? Nie mie​li żad​nej. To on po​tra​fił kon​tro​lo​wać swo​je po​su​nię​cia i po​stę​po​wa​nie, włącz​nie z ży​ciem sek​su​al​nym, lecz na​gle wszyst​kie te pięk​ne, próż​ne, płyt​kie i ule​głe ko​bie​ty, któ​re za​peł​nia​ły jego świat, wy​da​ły mu się nud​ne i mę​czą​co prze​wi​dy​wal​ne. Było to kom​plet​ne sza​leń​stwo. Ni​g​dy, ni​g​dy nie łą​czył pra​cy z przy​jem​no​ścią. Ni​g​dy. Ta ko​bie​ta po​win​na być dla nie​go jak za​ka​za​ny owoc. Mimo tego roz​bu​dzi​ła jego po​żą​da​nie. Kate wy​chwy​ci​ła w jego gło​sie coś, co prze​szy​ło ją dresz​czem, cho​ciaż roz​pacz​li​wie sta​ra​ła się za​pa​no​wać nad emo​cja​mi. Jak do tego do​szło? Jak to się sta​ło, że ich roz​mo​wa zbo​czy​ła z za​sad​ni​cze​go te​ma​tu na cał​ko​wi​cie pry​wat​ny grunt? Co jej strze​li​ło do gło​wy, żeby za​cząć dzie​lić się hi​sto​rią swe​go ży​cia z wła​snym sze​fem, któ​ry śmia​ło mógł​by star​to​wać w kon​kur​sie na naj​przy​stoj​niej​sze​go fa​ce​ta na świe​cie? Dla​cze​go po​sta​no​wi​ła zro​bić z sie​bie idiot​kę? – By​łam do​tąd cał​ko​wi​cie po​chło​nię​ta ka​rie​rą – po​wie​dzia​ła oschle. – Nie mia​łam cza​su na ro​man​tycz​ne związ​ki. – Oso​bi​ście za​wsze uwa​ża​łem, że odro​bi​na przy​jem​no​ści po​ma​ga nie tyl​ko w ży​ciu pry​wat​nym, ale i za​wo​do​wym – wy​mam​ro​tał Ales​san​dro. – Ja tak nie po​tra​fię – skrzy​wi​ła się lek​ko. – A te​raz uwa​żam, że na​praw​dę naj​wyż​szy czas, że​by​śmy po​pro​si​li o ra​chu​nek i za​ję​li się spra​wą Geo​r​ge’a. Jest już póź​niej, niż przy​pusz​cza​łam. Ales​san​dro już ja​kiś czas temu mach​nął w my​śli ręką na spra​wę Geo​r​ge’a. Tym pro​ble​mem śmia​ło mo​gli się za​jąć póź​niej, tym​cza​sem te​raz… – Jak nie po​tra​fisz? – za​py​tał. Po​pa​trzy​ła na nie​go spod wy​so​ko unie​sio​nych brwi, uda​jąc, że nie ro​zu​mie py​ta​nia. – Ach, po​sta​no​wi​łaś scho​wać się za tą swo​ją za​wo​do​wą ma​ską! Dla​cze​go? – Po​nie​waż nie przy​szli​śmy tu​taj, żeby roz​ma​wiać o mnie. Mie​li​śmy roz​ma​wiać o Geo​r​ge’u. – Ale nie zro​bi​li​śmy tego – oświad​czył z bez​li​to​sną lo​gi​ką. – Tak się zło​ży​ło, że nie po​roz​ma​wia​li​śmy o Geo​r​ge’u. – I to był błąd – ode​tchnę​ła z ulgą, gdy kel​ner przy​niósł im ra​chu​nek i gdy za​raz po​tem do sto​li​ka pod​szedł wła​ści​ciel baru, któ​ry za​czął wy​py​ty​wać o opi​nię na te​mat po​sił​ku, uważ​nie ich ob​ser​wu​jąc by​stry​mi czar​ny​mi ocza​mi. Parę chwil póź​niej Kate wsta​ła, unie​moż​li​wia​jąc dal​szą roz​mo​wę na te​ma​ty oso​bi​ste. – Po​ja​dę do domu tak​sów​ką – po​wie​dzia​ła zde​cy​do​wa​nie. – Nic z tego. Wy​szli na ze​wnątrz, gdzie zro​bi​ło się już chłod​niej. Ales​san​dro wy​ko​nał krót​ki te​le​fon i jego sa​mo​chód, ra​zem z szo​fe​rem, rzecz ja​sna, po​ja​wił się obok nich, nie

wia​do​mo skąd. Ales​san​dro otwo​rzył drzwicz​ki i po​mógł Kate wsiąść, a gdy była już w środ​ku, schy​lił się tak, by spoj​rzeć jej pro​sto w oczy. – Na pew​no z ra​do​ścią przyj​miesz wia​do​mość, że los oszczę​dził ci mo​je​go to​wa​rzy​stwa w tej po​dró​ży. Uśmiech​nął się i Kate szó​stym zmy​słem od​ga​dła, że do​kład​nie wie​dział, co się dzie​je w jej gło​wie. – Po​pro​szę Jack​so​na, żeby pod​rzu​cił cię do domu, a o tam​tej spra​wie bę​dzie​my mo​gli po​mó​wić w póź​niej​szym ter​mi​nie. – Ja​kim póź​niej​szym ter​mi​nie? – Ner​wo​wo przy​gry​zła dol​ną war​gę. Zde​cy​do​wa​ła, że zro​bi wszyst​ko, by wy​mó​wić się za​peł​nio​nym ter​mi​na​rzem spo​tkań, a przede wszyst​kim ni​g​dy, ale to ni​g​dy nie zgo​dzi się na ko​lej​ne „nad​go​dzi​ny” w przy​tul​nej re​stau​ra​cyj​ce. – Dam ci znać. – Nie chcesz jak naj​szyb​ciej upo​rząd​ko​wać tego ca​łe​go ba​ła​ga​nu? – Miej oko na wszel​kie po​dej​rza​ne ru​chy na na​szych ban​ko​wych kon​tach, to na ra​zie wy​star​czy. Dla​cze​go nie mie​li​by​śmy po​zwo​lić Geo​r​ge’owi na​cie​szyć się ostat​ni​mi chwi​la​mi spo​ko​ju? Wy​pro​sto​wał się, lek​ko ude​rzył otwar​tą dło​nią w ma​skę ni​skie​go czar​ne​go ma​se​ra​ti i cof​nął się od kra​węż​ni​ka, od​pro​wa​dza​jąc wzro​kiem włą​cza​ją​cy się do ru​chu sa​mo​chód. Od bar​dzo daw​na nie był tak przy​jem​nie oży​wio​ny. Tyl​ko co wła​ści​wie miał te​raz z tym fan​tem zro​bić?

ROZDZIAŁ TRZECI W cią​gu ubie​głych kil​ku lat Kate wi​dzia​ła w swo​im miej​scu pra​cy bez​piecz​ne schro​nie​nie. Tam czu​ła, że po​sia​da peł​ną kon​tro​lę nad swo​im ży​ciem, i tam cięż​ko pra​co​wa​ła, bu​du​jąc z po​szcze​gól​nych ele​men​tów zde​fi​nio​wa​ną, okre​ślo​ną przez cel ca​łość. Te​raz czu​ła się w biu​rze nie​swo​jo i prak​tycz​nie bez prze​rwy świa​do​mie lub nie roz​glą​da​ła się za Ales​san​drem, któ​ry ostat​nio czę​sto z nią roz​ma​wiał, a to o klien​cie ze skom​pli​ko​wa​ną sy​tu​acją po​dat​ko​wą, a to o dwóch za​gra​nicz​nych fir​mach, któ​re być może war​to by​ło​by roz​bić na mniej​sze jed​nost​ki, a to o na​by​ciu fir​my elek​tro​nicz​nej czy wresz​cie o za​ło​że​niu wy​daw​nic​twa. – Nor​mal​nie za​jął​by się tym Cape, ale sko​ro prze​by​wa na dłu​gich wa​ka​cjach za gra​ni​cą, któ​re być może prze​dłu​żą się w spo​sób trwa​ły, chy​ba do​brze by​ło​by, że​byś się za​czę​ła za​po​zna​wać z nie​któ​ry​mi jego obo​wiąz​ka​mi. Z tą ostat​nią pro​po​zy​cją wy​stą​pił tego dnia o sie​dem​na​stej trzy​dzie​ści, czy​li w po​rze, gdy więk​szość ko​le​gów Kate przy​go​to​wy​wa​ła się do opusz​cze​nia biu​ra. Kate sta​ra​ła się za​cho​wy​wać chłod​no i spo​koj​nie, ale ner​wy po​wo​li jej pusz​cza​ły. Od​po​wie​dzia​ła, że to ra​czej szef dzia​łu fi​nan​so​we​go po​wi​nien się za​jąć tymi spra​wa​mi, usi​łu​jąc nie pa​trzeć na Ales​san​dra, któ​ry przy​siadł na kra​wę​dzi jej biur​ka i na któ​re​go mu​sku​lar​ne uda, wy​raź​nie ry​su​ją​ce się pod na​pię​tym ma​te​ria​łem spodni, wo​la​ła na​wet nie zer​kać. Na do​da​tek szef do tej pory nie po​dał jej ter​mi​nu spo​tka​nia, pod​czas któ​re​go mo​gła​by przed​sta​wić mu re​zul​ta​ty swo​jej kon​tro​li fi​nan​so​wej, re​zul​ta​ty, któ​re trud​no by​ło​by na​zwać im​po​nu​ją​cy​mi. Geo​r​ge rze​czy​wi​ście ma​czał pal​ce w ja​kichś mal​wer​sa​cjach, ro​bił to jed​nak od bar​dzo nie​daw​na, a kwo​ty, ja​kie wcho​dzi​ły w grę, nie na​le​ża​ły do istot​nych. Chcia​ła po​roz​ma​wiać o tym z Ales​san​drem i prze​ko​nać go, by oka​zał li​tość star​sze​mu pra​cow​ni​ko​wi, nie ży​wi​ła jed​nak wiel​kiej na​dziei na suk​ces. Te​raz, wró​ciw​szy do domu znacz​nie wcze​śniej niż za​zwy​czaj, spoj​rza​ła na swój lap​top i od​wró​ci​ła się z nie​chę​cią. Nie było jesz​cze osiem​na​stej i Kate po pro​stu nie mo​gła się zmu​sić, by usiąść przed mo​ni​to​rem i wró​cić do kwe​stii, któ​ry​mi zaj​mo​wa​ła się przez cały dzień. Cho​dząc po swo​im ład​nym miesz​kan​ku na par​te​rze ka​mie​ni​cy nie była w sta​nie nie my​śleć o tym, że na​praw​dę nie pro​wa​dzi żad​ne​go ży​cia to​wa​rzy​skie​go. Drzwi na ogró​dek za do​mem sta​ły otwo​rem i do po​ko​ju na​pły​wał za​pach gril​lo​wa​ne​go przez są​sia​dów mię​sa oraz wa​rzyw. Kate uświa​do​mi​ła so​bie, że poza sym​pa​tycz​ną parą z dwój​ką dzie​ci, zaj​mu​ją​cą miesz​ka​nie na pię​trze, nie zna ni​ko​go ze swo​ich są​sia​dów. Całe jej ży​cie sku​pio​ne było wo​kół pra​cy. Jak to się sta​ło? W po​rząd​ku, do​brze wie​dzia​ła jak, nie ro​zu​mia​ła je​dy​nie, dla​cze​go stra​ci​ła szer​szą per​spek​ty​wę. Nie mia​ła żad​ne​go ży​cia poza pra​cą, nie mia​ła też

męż​czy​zny, z któ​rym mo​gła​by umó​wić się na wie​czór, ani tym bar​dziej eks​cy​tu​ją​cych prze​żyć sek​su​al​nych. Trzy lata wcze​śniej mia​ła chło​pa​ka, któ​ry naj​zwy​czaj​niej w świe​cie znik​nął z jej pola wi​dze​nia, po​nie​waż chciał, by dziew​czy​na po​świę​ca​ła mu wię​cej uwa​gi niż Kate. Jego żą​da​nia iry​to​wa​ły ją wte​dy, wy​da​wa​ło jej się, że dla utrzy​ma​nia związ​ku wy​star​czą spo​tka​nia raz na ty​dzień, naj​le​piej w cza​sie week​en​du. I tak zo​sta​ła sama. Jej ów​cze​sny chło​pak nie był na​tu​ral​nie ide​al​nym part​ne​rem i z pew​no​ścią nie chcia​ła​by do nie​go wró​cić, ale czy nie po​win​na roz​po​cząć no​we​go eta​pu ży​cia i po​szu​kać ko​goś, kto by go za​stą​pił? Cał​ko​wi​cie sfru​stro​wa​na, za​trza​snę​ła wy​cho​dzą​ce na ogró​dek fran​cu​skie okno, po​szła wziąć prysz​nic i wło​ży​ła kró​ciut​kie szor​ty i ta​kiż top. Winą za na​pływ drę​czą​cych ją my​śli po​sta​no​wi​ła obar​czyć sze​fa, któ​ry w ja​kiś spo​sób za​lazł jej za skó​rę i spra​wił, że za​czę​ła wi​dzieć, cze​go jej bra​ku​je. Po bar​dzo krót​kim cza​sie od​kry​ła, że nie może prze​stać o nim my​śleć. Był tak pe​łen ży​cia, do​słow​nie try​skał ener​gią, czu​ła się przy nim ni​czym bla​dy, smęt​ny cień. Z nie​przy​jem​ne​go za​my​śle​nia wy​rwał ją gło​śny, na​tar​czy​wy dzwo​nek do drzwi. Sko​czy​ła do ko​ry​ta​rza, żeby są​sia​dom przy​pad​kiem nie przy​szło do gło​wy po​skar​żyć się na ha​łas, i szyb​ko otwo​rzy​ła drzwi. Ales​san​dro Pre​da był ostat​nią oso​bą, któ​rą spo​dzie​wa​ła się zo​ba​czyć na swo​im pro​gu. Za​mru​ga​ła ner​wo​wo, li​cząc, że ja​kimś cu​dem uda jej się zmie​nić go w ko​goś in​ne​go, za​bieg ten nie przy​niósł jed​nak spo​dzie​wa​ne​go skut​ku. Szef Kate na​dal tam był, wy​so​ki, dy​na​micz​ny, sze​ro​ki w ra​mio​nach i zde​cy​do​wa​nie zbyt eg​zo​tycz​nie przy​stoj​ny jak na lon​dyń​skie przed​mie​ście. Pa​trzył na nią bez sło​wa. Naj​wy​raź​niej do​pie​ro co wy​szedł z pra​cy, po​nie​waż na​dal miał na so​bie te same ciem​no​sza​re spodnie od gar​ni​tu​ru, w któ​rych wi​dzia​ła go wcze​śniej, po​zbył się tyl​ko ma​ry​nar​ki, a pod​wi​nię​te do łok​cia rę​ka​wy ko​szu​li od​sła​nia​ły im​po​nu​ją​co umię​śnio​ne przed​ra​mio​na, gę​sto po​ro​śnię​te ciem​ny​mi wło​sa​mi. Za​bra​kło jej tchu i słów, zu​peł​nie do​słow​nie. – Za​pro​sisz mnie do środ​ka? – prze​rwał mil​cze​nie. I od​krył, że wy​ma​ga​ło to od nie​go pew​ne​go wy​sił​ku. Chciał ją za​sko​czyć, przy​je​chał wie​dzio​ny czy​stą cie​ka​wo​ścią i pra​gnie​niem, żeby zo​ba​czyć ją w in​nym oto​cze​niu niż biu​ro, ale w żad​nym ra​zie nie spo​dzie​wał się cze​goś ta​kie​go. Sta​ła przed nim nie wy​kroch​ma​lo​na, sztyw​na ko​bie​ta, któ​ra pra​co​wa​ła trzy pię​tra pod jego ga​bi​ne​tem, lecz dziew​czy​na, któ​rą do​strzegł w ba​rze. Mia​ła na so​bie szor​ty i krót​ki top, dłu​gie wło​sy zwią​za​ła w opa​da​ją​cy na ple​cy koń​ski ogon, a jej cia​ło… Była wy​so​ka i smu​kła, brzuch mia​ła pła​ski, pier​si… Ales​san​dro po​czuł, jak na czo​ło wy​stę​pu​ją mu kro​ple potu. Ni​g​dy do​tąd nie za​ob​ser​wo​wał u sie​bie ta​kiej re​ak​cji na wi​dok ko​bie​ty. Nie wło​ży​ła biu​sto​no​sza. – Co ty tu​taj ro​bisz? – za​py​ta​ła gniew​nym to​nem. Kate z tru​dem ra​dzi​ła so​bie z obec​no​ścią Ales​san​dra w biu​rze, więc jak śmiał wyjść z do​brze zna​ne​go jej oto​cze​nia, któ​re i tak prze​sta​ło już być bez​piecz​nym por​tem, wła​śnie przez nie​go, i po​ja​wić się na pro​gu jej miesz​ka​nia? Na​gle do​tar​ło do niej, jak znacz​na część jej cia​ła jest wy​sta​wio​na na jego spoj​rze​-

nia, oplo​tła się ra​mio​na​mi i znie​ru​cho​mia​ła. Nie za​mknę​ła mu drzwi przed no​sem, ale też nie za​pro​si​ła go do środ​ka. – W tym ty​go​dniu by​łem bar​dzo za​ję​ty – rzekł nie​co szorst​ko, prze​cze​su​jąc pal​ca​mi ciem​ne wło​sy i za wszel​ką cenę usi​łu​jąc od​zy​skać pa​no​wa​nie nad sobą. – Mia​łem szcze​ry za​miar za​jąć się spra​wą Cape’a ra​zem z tobą, ale za​bra​kło mi cza​su. No i zgod​nie z two​ją su​ge​stią uzna​łem, że Geo​r​ge za​słu​gu​je na wię​cej niż pięć przy​pad​ko​wych mi​nut. – Nie za​bra​kło ci jed​nak cza​su, żeby zrzu​cić na mnie całą górę obo​wiąz​ków, jesz​cze za​nim bied​ny Geo​r​ge ostygł w gro​bie, me​ta​fo​rycz​nie, rzecz ja​sna. – Do dia​bła, cze​mu tak dra​ma​ty​zu​jesz? I za​pro​sisz mnie w koń​cu, czy może mam tu da​lej stać i pro​wa​dzić tę roz​mo​wę z tobą na wpół pu​blicz​nie, co? Są​sie​dzi za​raz pew​nie za​cie​ka​wią się, co się dzie​je. Kate od​wró​ci​ła się na pię​cie, bo​le​śnie świa​do​ma, jak bar​dzo ską​pe są jej szor​ty i jak bar​dzo bra​ku​je jej te​raz co​dzien​nej zbroi w po​sta​ci asce​tycz​ne​go ko​stiu​mu. Ales​san​dro wszedł do środ​ka, nie mo​gąc ode​rwać wzro​ku od jej nie​zwy​kle kształt​nych po​ślad​ków. Miał ocho​tę spy​tać Kate, czy za​wsze otwie​ra drzwi w tak nie​for​mal​nym stro​ju, zwłasz​cza że Lon​dyn to prze​cież nie Korn​wa​lia. We​tknął ręce do kie​sze​ni spodni, sta​ra​jąc się cho​ciaż odro​bi​nę za​ma​sko​wać spo​re wy​brzu​sze​nie. – Za​raz się prze​bio​rę – rzu​ci​ła Kate, ge​stem wska​zu​jąc go​ścio​wi, że może po​cze​kać na nią w kuch​ni. – Prze​pra​szam cię, wiem, że je​steś moim sze​fem i pew​nie uwa​żasz, że mo​żesz do​wol​nie dys​po​no​wać moim cza​sem, ale wy​da​je mi się, że nie po​wi​nie​neś zja​wiać się u mnie tak bez uprze​dze​nia. Ich oczy spo​tka​ły się i Kate po​czu​ła, jak jej ser​ce bije co​raz moc​niej i szyb​ciej. Jej sut​ki prę​ży​ły się pod jego spoj​rze​niem, z tru​dem się po​wstrzy​my​wa​ła, by nie po​trzeć udem o udo. – Dla​cze​go? Usiadł przy ku​chen​nym sto​le. Nie miał po​ję​cia, co się z nim dzie​je. Znał dzie​siąt​ki osza​ła​mia​ją​co pięk​nych i po​cią​ga​ją​cych ko​biet, jed​nak żad​na z nich nie pod​nie​ca​ła go tak bar​dzo jak ta. Może cho​dzi​ło o oczy​wi​sty roz​dź​więk mię​dzy zim​nym, pro​fe​sjo​nal​nym wi​ze​run​kiem Kate a dłu​go​no​gą, nie​wy​mow​nie atrak​cyj​ną ko​bie​tą, któ​ra kry​ła się pod tą ma​ską? A może po pro​stu zbyt dłu​go nie miał żad​nej sek​su​al​nej przy​go​dy? Kom​plet​nie wbrew so​bie wy​obra​ził so​bie po​ca​łu​nek z Kate, i gwał​tow​nie wcią​gnął po​wie​trze. – No, tak – od​chrząk​nął. – Prze​bierz się w je​den z tych two​ich pra​wie woj​sko​wych ko​stiu​mów, je​śli uwa​żasz, że w nim bę​dziesz się le​piej czu​ła w mo​jej obec​no​ści. – Co to ma niby zna​czyć? – Su​ro​wo ścią​gnę​ła brwi. Ales​san​dro z wes​tchnie​niem od​chy​lił się do tyłu. – Nic, na​praw​dę. I masz ra​cję, nie po​wi​nie​nem na​cho​dzić cię bez uprze​dze​nia. – Skąd znasz mój ad​res? – Jack​son był tak do​bry, że po​dzie​lił się ze mną tą in​for​ma​cją. Chwi​lę pa​trzy​ła na nie​go w mil​cze​niu, a po​tem spu​ści​ła gło​wę. Czy na​praw​dę mu​siał wy​glą​dać tak… tak onie​śmie​la​ją​co? I tak sek​sow​nie? Uświa​do​mi​ła so​bie, że jej do​świad​cze​nie w re​la​cjach z męż​czy​zna​mi oscy​lu​je w oko​li​cy zera.

Za​ci​snę​ła zęby i po​wie​dzia​ła so​bie, że nie wol​no jej za​po​mi​nać o dy​plo​ma​cji. Ales​san​dro był bo​ga​tym i aro​ganc​kim męż​czy​zną, a ona mu​sia​ła so​bie ja​koś z tym po​ra​dzić. – Wy​glą​dasz, jak​byś po​łknę​ła prze​kro​jo​ną cy​try​nę – uśmiech​nął się. Nie za​uwa​żył wcze​śniej jej pie​gów ani tego, że jej ciem​ne wło​sy są ra​czej kasz​ta​no​we niż brą​zo​we, ze zło​ci​sty​mi re​flek​sa​mi na koń​cach. – Za​raz wra​cam – po​wie​dzia​ła. – Je​że​li masz ocho​tę na coś do pi​cia, w lo​dów​ce jest otwar​ta bu​tel​ka wina, mo​żesz też zro​bić so​bie her​ba​tę albo kawę. To nie​du​ża kuch​nia, więc na pew​no uda ci się zna​leźć to, cze​go po​trze​bu​jesz. Z tymi sło​wa​mi od​wró​ci​ła się i ru​szy​ła do sy​pial​ni, wście​kła na nie​go, że tak bez​czel​nie po​gwał​cił jej pry​wat​ność. Za​mknę​ła za sobą drzwi i sta​nę​ła przed lu​strem. Była moc​no za​ru​mie​nio​na, dłu​gie pa​sma wło​sów wy​mknę​ły się spod gum​ki, któ​rą ścią​gnę​ła koń​ski ogon, i luź​no oka​la​ły jej zu​peł​nie po​zba​wio​ną ma​ki​ja​żu twarz. Po​de​szła bli​żej, żeby przyj​rzeć się pie​gom, z któ​ry​mi za​wsze wy​glą​da​ła dziw​nie nie​po​waż​nie i mło​do. Pie​gi, wzbu​rzo​ne wło​sy, szor​ty i jesz​cze ten ob​ci​sły, kusy top, pod któ​ry nie wło​ży​ła biu​sto​no​sza, bo prze​cież nie przy​szło jej do gło​wy, że ktoś ją od​wie​dzi. Szcze​rze mó​wiąc, wy​glą​dem wca​le nie od​bie​ga​ła da​le​ko od jed​nej z tych ba​ro​wych kel​ne​rek, do któ​rych czu​ła taką po​gar​dę. Przy​tom​na część umy​słu mó​wi​ła jej, że to tyl​ko wy​obraź​nia pła​ta jej fi​gle, ale te fi​gle tra​fia​ły pro​sto w jej czu​ły punkt. Była prze​wraż​li​wio​na na punk​cie po​do​bień​stwa do mat​ki, naj​chęt​niej po​zby​ła​by się wszyst​kich cech, fi​zycz​nych i in​nych, ja​kie mo​gły ją łą​czyć z Li​lac. Za​mknę​ła oczy, wzię​ła głę​bo​ki od​dech i po​śpiesz​nie zrzu​ci​ła nie​skrom​ny strój, za​stę​pu​jąc go dżin​sa​mi i luź​ną ba​weł​nia​ną bluz​ką ze spra​nym logo z przo​du, i upo​rząd​ko​wa​ła fry​zu​rę. Gdy wró​ci​ła do kuch​ni, Ales​san​dro sie​dział przy sto​le z rę​ka​mi sple​cio​ny​mi za gło​wą i dłu​gi​mi no​ga​mi wy​cią​gnię​ty​mi w stro​nę środ​ka kuch​ni. Na bla​cie przed nim sta​ła szkla​necz​ka z wi​nem. – Po​do​ba mi się two​je miesz​ka​nie – oświad​czył. – Jest peł​ne po​wie​trza, świa​tła i ja​snych ko​lo​rów. Nad tobą jest tyl​ko jed​no miesz​ka​nie, praw​da? – Je​steś okrop​nie cie​kaw​ski. – Zmru​ży​ła oczy. – Znik​nę​łaś gdzieś, żeby się prze​brać, więc ro​zej​rza​łem się tro​chę do​oko​ła. Co in​ne​go mia​łem ro​bić? – Za​pa​rzyć so​bie fi​li​żan​kę her​ba​ty. – Wino wy​da​ło mi się lep​szą opcją, szcze​gól​nie że po osiem​na​stej sta​ram się uni​kać ko​fe​iny. Wca​le nie je​steś do niej po​dob​na, wiesz? Kate ze​sztyw​nia​ła. To był jej dom, jej kuch​nia, a jed​nak Ales​san​dro w ja​kiś spo​sób kom​plet​nie zdo​mi​no​wał tę prze​strzeń swo​ją obec​no​ścią, bu​dząc w niej uczu​cie, że po​win​na za​py​tać, czy może otwo​rzyć lo​dów​kę. – Na​praw​dę nie mam po​ję​cia, o czym mó​wisz. – Na​la​ła so​bie wina i usia​dła na​prze​ciw nie​go. – Wo​la​ła​bym zresz​tą nie za​głę​biać się w te dy​wa​ga​cje. – Ja​kie dy​wa​ga​cje? Prze​cież nie masz po​ję​cia, o czym mó​wię. Pod​niósł się, pod​szedł do lo​dów​ki i zaj​rzał do środ​ka. – Wi​dzę, że masz bar​dzo zdro​we na​wy​ki ży​wie​nio​we. – Wy​jął bu​tel​kę z wi​nem, wró​cił do sto​łu i po​now​nie na​peł​nił swo​ją szkla​necz​kę. – Cho​ciaż pu​deł​ko cze​ko​la​-

dek zdra​dza nie​co de​ka​denc​ką na​tu​rę. – Je​śli dasz mi pięć mi​nut, przy​go​tu​ję do​ku​men​ty zwią​za​ne ze spra​wą Geo​r​ge’a – po​wie​dzia​ła chłod​nym to​nem. – To za chwi​lę. Wra​ca​jąc do te​ma​tu, w ni​czym nie przy​po​mi​nasz mat​ki, mo​żesz mi wie​rzyć. Obej​rza​łem nie​któ​re zdję​cia, któ​re masz w sa​lo​nie… – Nie po​wi​nie​neś był przy​cho​dzić tu, a już na pew​no nie po​wi​nie​neś był wę​szyć. – Kate nie mo​gła się oprzeć wra​że​niu, że jej świat chwie​je się w po​sa​dach. – Ja na​to​miast nie po​win​nam była opo​wia​dać ci o mo​jej prze​szło​ści! – Dla​cze​go? Uwa​żasz, że jest coś złe​go w zwie​rza​niu się? – A ty? – od​bi​ła pi​łecz​kę. – Masz zwy​czaj bie​gać po mie​ście i otwie​rać przed wszyst​ki​mi swo​ją du​szę? Może przed tymi mo​del​ka​mi, z któ​ry​mi się uma​wiasz? Po​wie​rzasz im swo​je naj​głęb​sze, naj​bar​dziej oso​bi​ste ta​jem​ni​ce? Trzy​ma​cie się za rącz​ki i szlo​cha​cie ra​zem nad bu​tel​ką wina? Zu​peł​nie stra​ci​ła nad sobą kon​tro​lę. Ona, ta, któ​ra za​wsze nad sobą pa​no​wa​ła, te​raz dała się wy​pro​wa​dzić z rów​no​wa​gi fa​ce​to​wi, któ​ry mógł w każ​dej chwi​li znisz​czyć jej z ta​kim tru​dem bu​do​wa​ną ka​rie​rę. I czu​ła się tak bar​dzo… Tak bar​dzo żywa. Oczy​wi​ście nie było w tym nic do​bre​go, ani gra​ma po​zy​tyw​nej sy​tu​acji, upo​mnia​ła się po​śpiesz​nie. Po pro​stu wpa​dła we wście​kłość, i tyle. – Do​brze cho​ciaż, że nie prze​pra​szasz mnie za zbyt śmia​łe py​ta​nie – mruk​nął Ales​san​dro. Do​szedł do wnio​sku, że cho​ciaż Kate zmie​ni​ła szor​ty i kusy top na dżin​sy i luź​ną blu​zę, w ni​czym nie zmniej​szy​ło to jej atrak​cyj​no​ści. Te​raz, kie​dy wi​dział już to cia​ło po​zba​wio​ne ma​sku​ją​cych osłon, jego ob​raz na do​bre wy​rył się w jego mó​zgu. – Masz ra​cję, nie mie​szam swo​ich spraw oso​bi​stych z ko​bie​ta​mi, z któ​ry​mi uma​wiam się na rand​ki, nie przy​po​mi​nam też so​bie, że​bym ostat​nio otwie​rał przed kimś ser​ce, za​le​wa​jąc się przy tym łza​mi. – Ką​ci​ki jego ust za​drża​ły le​ciut​ko. – Pod tym wzglę​dem je​ste​śmy chy​ba do sie​bie po​dob​ni, tyle tyl​ko, że ty ob​no​sisz się ze swo​im me​cha​ni​zmem obron​nym jak z tar​czą, za​sła​niasz się od stóp do głów, cho​ciaż w ogó​le nie ma ta​kiej po​trze​by. Nie je​steś swo​ją mat​ką. Ro​zu​miem, że za żad​ne skar​by świa​ta nie chcesz pójść w jej śla​dy, ale nie mu​sisz ubie​rać się jak sta​ra pan​na. – Jak śmiesz przy​cho​dzić tu​taj i ro​bić mi ja​kąś idio​tycz​ną psy​cho​ana​li​zę?! – Kate po​czu​ła pie​ką​ce łzy w gar​dle i na​tych​miast prze​łknę​ła je, byle tyl​ko się nie roz​pła​kać. – Nie ro​bię ci żad​nej psy​cho​ana​li​zy – rzekł ła​god​nie. – Nie je​steś przy​pad​kiem tro​chę zmę​czo​na tym ska​ka​niem przez roz​ma​ite ob​rę​cze, któ​re wciąż usta​wiasz na swo​jej dro​dze? – Nie, wca​le nie! To jest ży​cie, któ​re sama wy​bra​łam! Nie masz po​ję​cia, jak to jest, kie​dy do​ra​sta się w cią​głym po​czu​ciu za​gro​że​nia… – Skąd wiesz? – prze​rwał jej, wciąż tym sa​mym ła​god​nym to​nem. Po​pa​trzy​ła na nie​go roz​sze​rzo​ny​mi ocza​mi. Rze​czy​wi​ście, skąd mo​gła to wie​dzieć? Bo był bo​ga​ty, wpły​wo​wy, aro​ganc​ki? Bo był je​dy​nym dziec​kiem swo​ich ro​dzi​ców, po​cho​dzą​cych z bar​dzo za​moż​nych ro​dzin? Wy​star​czy​ło wstu​kać jego na​zwi​sko do in​ter​ne​to​wej wy​szu​ki​war​ki, żeby do​wie​dzieć się tego wszyst​kie​go. Oczy​-

wi​ście ona tego nie zro​bi​ła, pod​słu​cha​ła tyl​ko w sto​łów​ce roz​mo​wę dwóch roz​chi​cho​ta​nych dziew​czyn z dzia​łu praw​ne​go. Ales​san​dro żył w świe​cie kom​plet​nie od​mien​nym od jej wła​sne​go. – I na​tu​ral​nie spo​tka​li​śmy się po to, żeby się za​jąć spra​wą Cape’a, w tym rów​nież masz ra​cję – do​rzu​cił. Przez krót​ką chwi​lę pra​gnął wy​mie​nić się z nią zwie​rze​nia​mi, za​raz jed​nak od​zy​skał roz​są​dek. Słu​cha​jąc jej opo​wie​ści o mat​ce, mimo woli po​my​ślał o swo​ich ro​dzi​cach. Oni tak​że miesz​ka​li na wy​brze​żu, być może gdzieś w tej sa​mej oko​li​cy. Mały jest ten świat, na​praw​dę. – Oczy​wi​ście. – Kate wzię​ła głę​bo​ki od​dech. – Za​raz przy​nio​sę do​ku​men​ty i ra​port, któ​ry przy​go​to​wa​łam. – Do​sko​na​le. Kie​dy po paru se​kun​dach wró​ci​ła do kuch​ni, na​dal sie​dział w tym sa​mym miej​scu. Nie grze​bał w szu​fla​dach i ra​czej nie pró​bo​wał się jesz​cze bar​dziej za​do​mo​wić. – Zro​bić ci kawę? – za​py​ta​ła uprzej​mie. Uniósł brwi i uśmiech​nął się, tro​chę kpią​co. – Nie je​stem wsta​wio​ny, na​praw​dę. Dzię​ku​ję za kawę. Poza tym mó​wi​łem ci prze​cież, że po osiem​na​stej sta​ram się uni​kać ko​fe​iny. – Tak, mó​wi​łeś, ale pa​mię​tam też, że parę mie​się​cy temu, kie​dy pra​co​wa​łeś z Geo​r​ge’em, ze mną i jesz​cze pa​ro​ma oso​ba​mi do póź​nej nocy, wy​pi​łeś kil​ka fi​li​ża​nek kawy, więc… – Nie zda​wa​łem so​bie spra​wy, że bacz​nie ob​ser​wu​jesz, co jem i piję. O rany, ależ była po​cią​ga​ją​ca, kie​dy tak się ru​mie​ni​ła i od​wra​ca​ła wzrok, zu​peł​nie jak​by się bała, że zdra​dzi ta​jem​ni​ce pań​stwo​we, je​że​li spoj​rzy mu w oczy. Po​da​ła mu do​ku​men​ty i za​czął czy​tać. Nie było tego dużo. – Wi​dzę, że nie​dłu​go trud​nił się de​frau​da​cją. – Co prze​ma​wia na jego ko​rzyść – za​uwa​ży​ła po​śpiesz​nie. – Nie​ko​niecz​nie. Okra​dał mnie, fakt jest fak​tem. – Mu​siał mieć ja​kiś po​wód. – Oczy​wi​ście. Po​wód jest za​wsze ten sam: chci​wość. Być może wy​ni​ka​ją​ca ze świa​do​mo​ści, że ma do spła​ce​nia ja​kiś kre​dyt, ale ja sta​wiał​bym na ha​zar​do​wy dług. No, chy​ba że za​uwa​ży​łaś coś nie​zwy​kłe​go, na przy​kład bu​tel​ki po wód​ce w szu​fla​dzie biur​ka. – Nie mogę so​bie wy​obra​zić Geo​r​ge’a jako ha​zar​dzi​sty. I z pew​no​ścią nie jest al​ko​ho​li​kiem. – Skąd mo​żesz to wszyst​ko wie​dzieć? Nie spo​ty​kasz się z nim chy​ba na grun​cie to​wa​rzy​skim, i to re​gu​lar​nie? – To przy​zwo​ity czło​wiek. – Któ​ry przy​pad​kiem ukradł po​nad sto ty​się​cy fun​tów na prze​strze​ni pię​ciu mie​się​cy. Au​re​ola trosz​kę zsu​wa się z jego gło​wy, nie są​dzisz? Tak czy ina​czej, bę​dzie miał szan​sę bli​żej okre​ślić sta​tus swo​jej świę​to​ści przed nie​za​leż​nym są​dem i nic nie stoi na prze​szko​dzie, że​byś ty wy​stą​pi​ła tam jako świa​dek po​twier​dza​ją​cy krysz​ta​ło​wą czy​stość jego cha​rak​te​ru. – Cza​sa​mi… – Kate ugry​zła się w ję​zyk, żeby nie po​wie​dzieć cze​goś, z czym zde​cy​do​wa​nie nie po​win​na się wy​ry​wać, i zno​wu wzię​ła głę​bo​ki od​dech. – Cóż, zgo​-

dzisz się chy​ba przy​naj​mniej wy​słu​chać go, za​nim osta​tecz​nie po​tę​pisz? W in​nych oko​licz​no​ściach na​wet nie za​sta​na​wiał​by się, co ro​bić, po​nie​waż nie było żad​ne​go wy​tłu​ma​cze​nia dla de​frau​da​cji i oszu​stwa. Świat pe​łen był lu​dzi wy​ba​cza​ją​cych in​nym ich idio​tycz​ne po​czy​na​nia, cho​ciaż w osta​tecz​nym roz​ra​chun​ku głup​cy w peł​ni za​słu​gi​wa​li na karę, jaka w koń​cu ich spo​ty​ka​ła. Po​pa​trzył na jej po​waż​ną, pięk​ną twarz. Bio​rąc pod uwa​gę jej hi​sto​rię, po​win​na być twar​da i nie​zdol​na do współ​czu​cia, ale wca​le taka nie była. Była skom​pli​ko​wa​na, in​try​gu​ją​ca, dziw​na, za​baw​na. I wszyst​ko to mimo tego, że ze wszyst​kich sił sta​ra​ła się być zu​peł​nie inna. Po​do​ba​ło mu się to. I prze​cież nie było w tym nic złe​go, praw​da? Je​śli cho​dzi o ko​bie​ty, to za​wsze do​sta​wał od nich to, cze​go chciał. Ta dziew​czy​na sta​no​wi​ła wy​zwa​nie dla jego stę​pia​łe​go ape​ty​tu, ale co z tego. Niby dla​cze​go nie miał​by po​cią​gnąć tego wąt​ku tro​chę dłu​żej? – Chy​ba tak – od​parł po​wo​li, ob​ser​wu​jąc ją uważ​nie. – Każ​dy ma ja​kąś hi​sto​rię do opo​wie​dze​nia. – Wiem – uśmiech​nę​ła się lek​ko. – Pew​nie uwa​żasz mnie za wa​riat​kę, ale ja po pro​stu wiem, że Geo​r​ge nie jest złym czło​wie​kiem. On… On na​praw​dę jest jed​nym z naj​ła​god​niej​szych, naj​sym​pa​tycz​niej​szych lu​dzi, ja​kich kie​dy​kol​wiek spo​tka​łam, cho​ciaż… – ro​ze​śmia​ła się i ten po​god​ny, ja​sny dźwięk wy​peł​nił całą kuch​nię. – Cho​ciaż je​śli po​my​ślę o nie​któ​rych fa​ce​tach, któ​rych mia​łam nie​szczę​ście po​znać, oczy​wi​ście dzię​ki mo​jej mat​ce, to ra​czej nie​trud​no jest to so​bie wy​obra​zić. Ża​den z nich nie był dla mnie żad​nym za​gro​że​niem, mu​szę od​dać im spra​wie​dli​wość, ale zdą​ży​łam się zo​rien​to​wać, że męż​czyź​ni po​tra​fią być ostat​ni​mi dra​nia​mi. Uśmie​cha​ła się nie​śmia​ło, zdu​mio​na, że pod tą aro​ganc​ką pew​no​ścią sie​bie być może kry​je się ktoś wca​le nie aż tak nie​ustę​pli​wy, jak są​dzi​ła. – Bar​dzo się cie​szę, że je​steś go​to​wy go wy​słu​chać. Ales​san​dro od​chrząk​nął i od​po​wie​dział jej le​ni​wym uśmie​chem. – I pew​nie by​ło​by dużo le​piej, gdy​bym po​roz​ma​wiał z nim twa​rzą w twarz, naj​le​piej poza biu​rem, praw​da? Nie chciał​bym prze​cież, żeby pu​blicz​nie wy​pro​wa​dza​no go z ga​bi​ne​tu w kaj​dan​kach, czyż nie? – Oczy​wi​ście – go​rą​co przy​tak​nę​ła Kate. – To by go znisz​czy​ło. – I wła​śnie dla​te​go po​le​ci​my do Ka​na​dy i tam prze​dys​ku​tu​je​my z nim całą spra​wę. Do​wie​my się, co się tak na​praw​dę sta​ło. Za​sko​czy​my go, ale unik​nie​my też cyr​ku w po​sta​ci lu​dzi za​glą​da​ją​cych do ga​bi​ne​tu przez szy​bę, wy​cią​ga​ją​cych nie​praw​dzi​we wnio​ski i roz​pusz​cza​ją​cych plot​ki. – My?! – Na​tu​ral​nie. To pod two​im wpły​wem pod​ją​łem de​cy​zję, któ​rej ina​czej z całą pew​no​ścią bym nie pod​jął, po​win​naś więc wziąć udział w roz​mo​wie z Geo​r​ge’em, nie wy​da​je ci się? – No, może… – Świet​nie, że zmie​ni​łaś zda​nie. Każę mo​jej se​kre​tar​ce za​re​zer​wo​wać bi​le​ty na pierw​szy po​ran​ny lot w po​nie​dzia​łek. Ro​zu​miem, że masz waż​ny pasz​port? Świet​nie, w ta​kim ra​zie wie​my już, co ro​bić. Ales​san​dro po​słał Kate pe​łen sa​tys​fak​cji uśmiech.

ROZDZIAŁ CZWARTY Pięć dni póź​niej cze​kał na nią w punk​cie od​praw na lot​ni​sku. Do​strze​gła go już z da​le​ka. Nie było to trud​ne, na​praw​dę. Wy​róż​niał się na​wet na za​tło​czo​nym lot​ni​sku, gdzie lu​dzie albo bie​ga​li go​rącz​ko​wo, albo sta​li w ko​lej​kach, znie​cier​pli​wie​ni i zde​ner​wo​wa​ni. Ze zmarsz​czo​ny​mi brwia​mi wpa​try​wał się w ekra​nik smart​fo​na i prze​glą​dał wia​do​mo​ści, opar​ty o ladę. Na pod​ło​dze obok nie​go sta​ła wy​raź​nie bar​dzo dro​ga skó​rza​na tor​ba, a jego strój – kre​mo​we spodnie, bia​ła ko​szu​la i lek​ka kurt​ka – był sym​bo​lem dys​kret​nej ele​gan​cji. Kate za​mie​rza​ła wejść do hali od​praw punk​tu​al​nie albo odro​bi​nę przed cza​sem, spóź​ni​ła się jed​nak i w re​zul​ta​cie mu​sia​ła pra​wie biec. Mia​ła wra​że​nie, że jej ścią​gnię​te w gład​ki kok wło​sy wy​my​ka​ją się spod kon​tro​li, było jej też za go​rą​co w ko​stiu​mie i czó​łen​kach. Nie chcia​ła so​bie wy​obra​żać, jak bę​dzie się czu​ła i wy​glą​da​ła po dłu​gim lo​cie, ale z całą de​ter​mi​na​cją wy​bra​ła biu​ro​wy strój, bo prze​cież nie wy​bie​ra​ła się na wa​ka​cje. – Spóź​ni​łaś się – za​uwa​żył Ales​san​dro, za​my​ka​jąc te​le​fon i pro​stu​jąc się. – Utknę​łam w kor​kach, prze​pra​szam. By​ło​by szyb​ciej, gdy​bym po​je​cha​ła me​trem, ja​sne, no ale już je​stem. Mam na​dzie​ję, że nie cze​ka​łeś na mnie zbyt dłu​go. Po​wie​dzia​ła to wszyst​ko chłod​nym, uprzej​mym to​nem, w ogó​le na nie​go nie pa​trząc. – Je​steś już po od​pra​wie? – za​gad​nę​ła. – Nie, cze​ka​łem na cie​bie. – To cały twój ba​gaż? – W jej gło​sie za​brzmia​ła nuta nie​do​wie​rza​nia. W po​rów​na​niu z jego tor​bą jej wa​liz​ka wy​da​wa​ła się wręcz mon​stru​al​nej wiel​ko​ści, lecz prze​cież le​cie​li do Ka​na​dy na ty​dzień i zu​peł​nie nie mia​ła po​ję​cia, ja​kie ubra​nia za​brać na tę oka​zję, więc na wszel​ki wy​pa​dek za​pa​ko​wa​ła spo​ro róż​nych rze​czy. Kate szcze​rze współ​czu​ła Geo​r​ge’owi. Bie​dak, nie miał po​ję​cia, co go cze​ka. Ales​san​dro za​pew​nił ją, że jest go​to​wy go wy​słu​chać, ale nie była prze​ko​na​na, czy był go​to​wy prze​ba​czyć mu winy. W świe​cie Ales​san​dra Pre​dy nie było miej​sca na wy​ja​śnie​nia i prze​pro​si​ny. Je​że​li ktoś wa​żył się po​peł​nić ja​kieś wy​kro​cze​nie, kara wy​mie​rza​na była bły​ska​wicz​nie i bez cie​nia li​to​ści. Mo​gła pró​bo​wać mi​ty​go​wać sze​fa, oczy​wi​ście od​po​wied​nio ła​god​nie i dys​kret​nie, ale nic wię​cej. I tak za​kra​wa​ło już pra​wie na cud, że zde​cy​do​wał się wy​słu​chać po​dej​rza​ne​go. – Wy​zna​ję za​sa​dę po​dró​żo​wa​nia z jak naj​mniej​szym ob​cią​że​niem – po​wie​dział, prze​ka​zu​jąc do od​pra​wy jej wa​liz​kę i z nie​ukry​wa​nym za​in​te​re​so​wa​niem oglą​da​jąc zdję​cie w jej pasz​por​cie. – Ro​zu​miem, że ty nie? – Nie by​łam pew​na, co za​brać. – I na wszel​ki wy​pa​dek wzię​łaś wszyst​ko, co mia​łaś? Ra​zem z ku​chen​nym zle​-

wem? Kate za​czer​wie​ni​ła się i wy​mam​ro​ta​ła coś na te​mat męż​czyzn, któ​rzy z na​tu​ry rze​czy mają dużo mniej pro​ble​mów z pa​ko​wa​niem się, bo mogą wrzu​cić byle co do tor​by i wy​je​chać za gra​ni​cę na mie​siąc albo wię​cej. Mo​gła do​dać, że sama była za gra​ni​cą może ze czte​ry razy, ale nie zro​bi​ła tego, rzecz ja​sna. I do​pie​ro te​raz przez gło​wę prze​mknę​ła jej myśl, że ko​stium nie jest jed​nak naj​lep​szym stro​jem na wie​czór. Oczy​wi​ście nie za​mie​rza​ła spę​dzić ani jed​ne​go wie​czo​ru w to​wa​rzy​stwie Ales​san​dra, co to, to nie. Po​sta​no​wi​ła trzy​mać się sztyw​nych za​sad – od dzie​wią​tej rano do sie​dem​na​stej jest jego pod​wład​ną, a po sie​dem​na​stej zaj​mu​je się wła​sny​mi spra​wa​mi. Dla​te​go wrzu​ci​ła też do wa​liz​ki tro​chę mniej zo​bo​wią​zu​ją​cych ubrań, na przy​kład dżin​sy i luź​ne blu​zy. Ko​bie​ta w kró​ciut​kich szor​tach i ską​pym to​pie zo​sta​ła na do​bre wy​klu​czo​na z to​wa​rzy​stwa. – Gdy​bym po​trze​bo​wał cze​goś wię​cej, za​wsze mogę ku​pić na miej​scu. – Ales​san​dro prze​pro​wa​dził Kate przez kon​tro​lę cel​ną, za​ła​twia​jąc wszyst​ko tak spraw​nie i szyb​ko, że zo​rien​to​wa​ła się, że ma ją za sobą do​pie​ro w dro​dze do po​cze​kal​ni dla pa​sa​że​rów z bi​le​ta​mi do pierw​szej kla​sy. – Poza tym je​śli ktoś po​dró​żu​je tak czę​sto jak ja, ła​twiej jest od​pra​wiać się z nie​wiel​kim ba​ga​żem. – Dla​te​go za​bie​rasz tyl​ko tę tor​bę? – Wła​śnie. Kie​dy lecę do Eu​ro​py, pa​ku​ję jesz​cze mniej rze​czy. – Nie bar​dzo umiem wy​obra​zić so​bie, jak to wy​glą​da – wy​dy​sza​ła Kate, sta​ra​jąc się do​trzy​mać kro​ku sze​fo​wi. – Pa​ku​jesz się w port​fel? Za​śmiał się z uzna​niem. – Cza​sa​mi tak. – Zwol​nił kro​ku i skrę​cił w lewo. – Zda​rza się, że port​fel jest wszyst​kim, co czło​wie​ko​wi po​trzeb​ne. Moż​na mieć w nim dużo wię​cej niż tyl​ko bank​no​ty i kar​ty kre​dy​to​we. – Na​praw​dę? Na przy​kład co? – rzu​ci​ła sar​ka​stycz​nie. – Kurt​kę na zmia​nę? Parę bu​tów? Wy​buch​nął śmie​chem, przy​sta​nął i po​pa​trzył na nią z trud​nym do od​szy​fro​wa​nia wy​ra​zem twa​rzy, spra​wia​jąc, że Kate na mo​ment za​krę​ci​ło się w gło​wie. – Gdzie się do tej pory ukry​wa​łaś? – za​py​tał. – Jak to? – Py​tam o tę dow​cip​ną isto​tę o ostrym ję​zy​ku. Gdy​bym wie​dział o jej ist​nie​niu, nie ża​ło​wał​bym cza​su ani tru​du, żeby ją zna​leźć. Może scho​wa​łaś ją pod biur​kiem albo za wie​sza​kiem, co? Albo w sza​fie na przy​bo​ry pa​pier​ni​cze? Nie zdo​ła​ła się po​wstrzy​mać. Za​ru​mie​ni​ła się, uśmiech​nę​ła, od​wró​ci​ła wzrok, lecz po se​kun​dzie zno​wu spoj​rza​ła mu w oczy. – W port​fe​lu moż​na cza​sem za​mknąć coś na​praw​dę waż​ne​go. – W jego ciem​nych oczach po​ja​wił się sza​tań​ski błysk. – Ale co ta​kie​go? – Dam ci tro​chę cza​su, że​byś się nad tym za​sta​no​wi​ła. Ru​szył da​lej przed sie​bie, otwie​ra​jąc drzwi do po​cze​kal​ni pierw​szej kla​sy, a ona po​bie​gła za nim. I na​gle znie​ru​cho​mia​ła. Pa​nu​ją​cy na lot​ni​sku gwar przy​cichł gdzieś w tle, ustę​pu​jąc miej​sca przy​jem​nej ci​szy. Szkla​ne lady ugi​na​ły się tu pod cię​ża​rem roz​ma​itych

prze​ką​sek i po​traw, sie​dzą​cy w wy​god​nych fo​te​lach ko​bie​ty i męż​czyź​ni pra​co​wa​li na roz​ło​żo​nych lap​to​pach. – Ojej… Przy​zwy​cza​jo​ny do tego wszyst​kie​go Ales​san​dro zwró​cił uwa​gę na jej wy​raz twa​rzy do​pie​ro po chwi​li i na​tych​miast ogar​nę​ła go fala za​do​wo​le​nia, że to wła​śnie on wpro​wa​dza ją w nowy świat. – A więc to tak żyje mniej​sza część ludz​ko​ści – wes​tchnę​ła, na​wet nie kry​jąc, że jest pod wra​że​niem. – Wi​dać, jak bar​dzo tu nie pa​su​ję? – Nie wy​da​je mi się, żeby obo​wią​zy​wał tu ja​kiś ko​deks, je​śli cho​dzi o strój – od​parł, zu​peł​nie roz​bro​jo​ny jej wy​raź​nym za​nie​po​ko​je​niem. Oczy​wi​ście skła​mał. Obo​wią​zy​wał tu ko​deks stro​ju, i to bar​dzo dro​gie​go. Na​gle do​tar​ło do nie​go, że chce ją chro​nić, cho​ciaż za​raz uznał to za naj​zu​peł​niej na​tu​ral​ne pra​gnie​nie sze​fa, któ​ry czu​je się od​po​wie​dzial​ny za swo​ją pod​wład​ną. W głę​bi du​szy do​sko​na​le zda​wał so​bie jed​nak spra​wę, że nie zniósł​by, gdy​by ktoś pró​bo​wał ją skry​ty​ko​wać lub po​ni​żyć. Po​pro​wa​dził ją do dłu​giej ni​skiej ka​na​py i po​mógł usiąść. Kie​dy za​py​tał, cze​go mia​ła​by się ocho​tę na​pić, na​tych​miast ze​rwa​ła się na rów​ne nogi. – To ja po​win​nam za​pro​po​no​wać ci coś do pi​cia – oświad​czy​ła po​waż​nie. – Je​steś prze​cież moim sze​fem! – Oczy​wi​ście, jak mo​głem za​po​mnieć – wy​mam​ro​tał. Nie pa​so​wa​ła do tego oto​cze​nia? I co z tego? Z nie​chę​cią po​my​ślał o wszyst​kich nie​pi​sa​nych za​sa​dach, któ​rym pod​po​rząd​ko​wy​wa​li się bo​ga​ci. Prze​by​wa​nie z su​per​mo​del​ka​mi ode​bra​ło mu zdol​ność wi​dze​nia nor​mal​ne​go świa​ta, za​miesz​ka​ne​go przez zde​cy​do​wa​ną więk​szość ludz​ko​ści. A prze​cież on, wła​śnie on, po​wi​nien naj​le​piej wie​dzieć, że bo​ga​ci obar​cze​ni są ca​łym mnó​stwem wad i nie za​wsze sto​su​ją się do za​sad. Ścią​gnął brwi, zde​kon​cen​tro​wa​ny nie​ocze​ki​wa​nym na​pły​wem wspo​mnień. Przy​szedł na świat w bo​ga​tej ro​dzi​nie i dość wcze​śnie do​świad​czył kru​cho​ści tego, co tak ła​two uznać za pew​ne i oczy​wi​ste. Jego pry​wat​ny ma​ją​tek był do​brze za​bez​pie​czo​ny, sam o to za​dbał, lecz nie​ocze​ki​wa​nie ude​rzy​ło go, że już daw​no temu prze​stał przy​glą​dać się eg​zy​sten​cji in​nych, tych, któ​rzy nie byli ani bo​ga​ci, ani uprzy​wi​le​jo​wa​ni. Kate wró​ci​ła po pię​ciu mi​nu​tach z dwo​ma ta​le​rza​mi, na któ​rych pię​trzy​ły się roz​ma​ite przy​sma​ki, od ma​lut​kich tar​ti​nek po ciast​ka z kre​mem i her​bat​ni​ki. – Tro​chę za​sza​la​łam – wy​zna​ła. – Wiem, że pró​bo​wa​nie wszyst​kie​go nie jest w do​brym sty​lu, ale nie mo​głam się po​ha​mo​wać. – Nie mu​sisz się przede mną tłu​ma​czyć, bierz, na co masz ocho​tę. Za​ło​żę się, że po​ło​wa tych lu​dzi z ra​do​ścią zro​bi​ła​by to samo, gdy​by nie ja​kaś cał​ko​wi​cie skrzy​wio​na po​trze​ba wto​pie​nia się w tło. Kate ode​tchnę​ła z ulgą. – Umie​ram z gło​du, to pew​nie dla​te​go. – Je​że​li wo​lisz, mo​że​my za​mó​wić peł​ne śnia​da​nie – uśmiech​nął się. – Żar​tu​jesz? – W żad​nym ra​zie. Wszyst​kie li​nie lot​ni​cze ścią​ga​ją tłu​ste sum​ki od pa​sa​że​rów pierw​szej kla​sy, więc go​rą​ce da​nia to naj​drob​niej​sza rzecz, ja​kiej mo​że​my ocze​ki​-

wać w za​mian. – Nie, dzię​ku​ję. – Kate przy​po​mnia​ła so​bie, że ce​lem tej wy​pra​wy z pew​no​ścią nie jest roz​ryw​ka. Wy​god​nie usa​do​wi​ła się z ta​le​rzem na ko​la​nach i do​pie​ro po chwi​li za​uwa​ży​ła, że Ales​san​dro pra​wie nic nie je. – Je​że​li chcesz, mo​żesz pra​co​wać – ode​zwa​ła się nie​pew​nie. – Nie mu​sisz mnie za​ba​wiać, na​praw​dę. – Nie mu​szę. Po​pa​trzy​ła na sto​sik ka​na​pek na swo​im ta​le​rzu. – W jaki spo​sób za​mie​rzasz za​cząć roz​mo​wę z Geo​r​ge’em? Za​sta​na​wia​łeś się nad tym? Zda​ję so​bie spra​wę, że masz wszyst​kie do​wo​dy, ale czy pla​nu​jesz przed​sta​wić mu całą do​ku​men​ta​cję, ot tak, w obec​no​ści jego żony? – Nie wy​bie​gam my​ślą aż tak da​le​ko. – Nie chcia​ła​bym, żeby uznał, że to ja za​ini​cjo​wa​łam to nie​szczę​sne śledz​two – wes​tchnę​ła cięż​ko. – Cho​ciaż kie​dy po​ja​wię się tam u twe​go boku, bę​dzie to pierw​sza rzecz, jaka przyj​dzie mu do gło​wy. – Dla​cze​go ma to dla cie​bie tak duże zna​cze​nie? – Ales​san​dro zbył jej oba​wy lek​ce​wa​żą​cym wzru​sze​niem ra​mion. – O co cho​dzi? – O to, że dla nie​któ​rych na​praw​dę waż​ne jest, co my​ślą o nich inni. – Dla​cze​go? Oba​wiasz się, że jesz​cze go kie​dyś spo​tkasz? Albo ko​goś z jego naj​bliż​szych? – Nie w tym rzecz. – Spoj​rza​ła na nie​go dziw​nie. – Jak mo​żesz być taki zim​ny i obo​jęt​ny? Cóż, taki wła​śnie był. Pro​wa​dził buj​ne ży​cie to​wa​rzy​skie, miał mnó​stwo ko​biet, ale co z tego? Po ple​cach Kate prze​biegł zim​ny dreszcz. Czy chłód i dy​stans przy​czy​nia​ły się do nie​zwy​kłej atrak​cyj​no​ści Ales​san​dra? W lon​dyń​skim City cie​szył się opi​nią bez​względ​ne​go za​wod​ni​ka, lu​dzie bali się go i po​dzi​wia​li. Na​wet tu​taj, w tej sali peł​nej ob​cych, nie​któ​rzy ob​ser​wo​wa​li go spod oka. Sku​piał na so​bie uwa​gę i trak​to​wał te hoł​dy jako rzecz cał​ko​wi​cie na​tu​ral​ną. A jed​nak, mimo tego wszyst​kie​go, na ja​kimś po​zio​mie jak​by w ogó​le nie ist​niał. Dużo by dała, żeby się do​wie​dzieć, dla​cze​go tak było. – Zim​ny i obo​jęt​ny to sło​wa, któ​rych nie sły​sza​łem do​tąd z ust żad​nej ko​bie​ty, mo​żesz mi wie​rzyć – rzekł. W tej sa​mej chwi​li do Kate do​tar​ło, co miał na my​śli, gdy z nie​od​gad​nio​nym uśmie​chem na ustach mó​wił, że w port​fe​lach moż​na zmie​ścić rze​czy znacz​nie waż​niej​sze niż pie​nią​dze i kar​ty kre​dy​to​we. Pre​zer​wa​ty​wy. Męż​czy​zna, któ​ry może mieć każ​dą ko​bie​tę, musi być za​wsze przy​go​to​wa​ny, po​my​śla​ła cy​nicz​nie. Nie do wia​ry, że do tego stop​nia za​po​mnia​ła, z kim ma do czy​nie​nia. Był dow​cip​ny i bły​sko​tli​wy, ale pod wzglę​dem uczu​cio​wym był płyt​ki jak ka​łu​ża, i pew​nie dla​te​go za​wsze no​sił w port​fe​lu kon​do​my. Bo prze​cież ni​g​dy nie wia​do​mo, kie​dy na jego dro​dze po​ja​wi się ja​kaś atrak​cyj​na dziew​czy​na, li​czą​ca na coś wię​cej niż tyl​ko jed​na czy dwie noce w jego łóż​ku i bu​kiet róż na po​że​gna​nie… – Sły​szysz je te​raz z mo​ich ust – oświad​czy​ła chłod​no. – Kie​dy już roz​pra​wi​my się z nie​szczę​snym Geo​r​ge’em w jego po​ko​ju ho​te​lo​wym i kie​dy bez wa​ha​nia wy​rzu​cisz

go z fir​my, czy wte​dy bę​dziesz w sta​nie po pro​stu otrze​pać dło​nie i odejść, na​wet nie obej​rzaw​szy się za sie​bie? Bo je​śli tak, to zna​czy, że je​steś zim​ny i obo​jęt​ny, i nie ma zna​cze​nia, ile wiel​bi​cie​lek wma​wia ci, że to nie​praw​da. Ales​san​dro nie przy​jął​by tej dia​gno​zy od żad​nej in​nej ko​bie​ty. Wy​ty​czał gra​ni​ce, któ​rych ni​ko​mu nie było wol​no prze​kro​czyć. Oczy​wi​ście były to nie​pi​sa​ne za​sa​dy, lecz i tak nie zda​rzy​ło się do​tąd, aby kto​kol​wiek je prze​kre​ślił. Kate Wat​son, któ​ra po​zor​nie wy​da​wa​ła się sztyw​na i twar​da jak ka​wa​łek drew​na, po​sta​no​wi​ła zlek​ce​wa​żyć to wszyst​ko i jej otwar​te, śmia​łe nie​po​słu​szeń​stwo bar​dzo go za​in​try​go​wa​ło, cho​ciaż na​praw​dę nie wie​dział dla​cze​go. – Pew​nie za​raz upo​mnisz mnie, że nie do mnie na​le​ży wy​gła​sza​nie opi​nii na te​mat two​ich po​czy​nań – wy​mam​ro​ta​ła pra​wie, ale jed​nak nie do koń​ca prze​pra​sza​ją​cym to​nem. – Spę​dzi​my ra​zem cały na​stęp​ny ty​dzień, więc je​śli masz mi coś do po​wie​dze​nia, naj​le​piej zrób to od razu, bo nie wy​da​je mi się, że​bym mógł znieść two​ją bez​u​stan​ną dez​apro​ba​tę. – Ja… Nie, skąd… Ja nie… – Pa​trzysz na mnie z dez​apro​ba​tą, to oczy​wi​ste. Masz okre​ślo​ne zda​nie na te​mat lu​dzi ta​kich jak ja i za​chwyt by​naj​mniej nie jest jed​nym z od​cie​ni two​jej opi​nii. Go​rą​cy ru​mie​niec po​wo​li wy​pełzł na po​licz​ki Kate. – Szcze​rze po​dzi​wiam two​ją wie​dzę i zmysł do pro​wa​dze​nia in​te​re​sów – po​wie​dzia​ła sztyw​no. – Sły​sza​łam, że wszyst​ko, cze​go się nie tkniesz, za​mie​nia się w zło​to, a to nie lada osią​gnię​cie. Do​sko​na​le zda​ję so​bie spra​wę, że po​tra​fisz stwo​rzyć ideę fir​my, za​ło​żyć ją, zbu​do​wać od pod​staw i po​pro​wa​dzić na szczyt. – Ta opi​nia, cho​ciaż nie​wąt​pli​wie wy​so​ce po​chleb​na, nie ma jed​nak nic wspól​ne​go z za​chwy​tem, praw​da? Bar​dzo lu​bił, kie​dy się ru​mie​ni​ła. Jego umysł zno​wu ze​rwał się z uwię​zi, zu​peł​nie jak na​ro​wi​sty koń, i przy​wo​łał ob​raz Kate w tych krót​kich szor​tach, z dłu​gi​mi, dłu​gi​mi no​ga​mi i peł​ny​mi, krą​gły​mi na​gi​mi pier​sia​mi, wy​raź​nie ry​su​ją​cy​mi się pod ob​ci​słym to​pem. Trzy​ma​ła to wspa​nia​łe cia​ło w ukry​ciu, po​nie​waż ży​cie z mat​ką, któ​ra bez wa​ha​nia wy​sta​wia​ła wła​sne wdzię​ki na wi​dok pu​blicz​ny, dużo ją na​uczy​ło. – Nie mu​szę chy​ba na​le​żeć do two​je​go fanc​lu​bu, żeby wła​ści​wie oce​nić two​je zdol​no​ści i kom​pe​ten​cje biz​ne​so​we – wark​nę​ła. Mia​ła ocho​tę po​wie​dzieć mu, że roz​mo​wa, któ​rą pro​wa​dzą, jest naj​zu​peł​niej nie​wła​ści​wa, po​dej​rze​wa​ła jed​nak, że nic go nie ob​cho​dzi​ło, co jej zda​niem jest wła​ści​we, a co nie. Ro​bił, co chciał, po​nie​waż mógł się tak za​cho​wy​wać. Czu​ła też, że je​że​li nad​mier​nie go zi​ry​tu​je, bar​dzo szyb​ko znaj​dzie się w dro​dze do kra​iny szu​ka​ją​cych no​wej pra​cy, w to​wa​rzy​stwie Geo​r​ge’a. – Być może re​pre​zen​tu​ję inne stan​dar​dy, je​śli cho​dzi o związ​ki uczu​cio​we – do​da​ła, sta​ran​nie omi​ja​jąc go wzro​kiem. – Może wy​ja​śnisz mi, ja​kie to stan​dar​dy… Od​wró​ci​ła się twa​rzą do nie​go i od​kry​ła, że stoi tuż obok niej, zde​cy​do​wa​nie zbyt bli​sko. Spoj​rza​ła w jego ciem​ne oczy, oko​lo​ne nie​przy​zwo​icie dłu​gi​mi rzę​sa​mi, i na mo​ment za​bra​kło jej tchu. Cof​nę​ła się, wście​kła na samą sie​bie, że po​zwo​li​ła się do​pro​wa​dzić do ta​kie​go sta​nu.

– Ja… – Chy​ba nie zo​sta​wisz mnie te​raz w nie​pew​no​ści, co? – uśmiech​nął się drwią​co. – Nie te​raz, kie​dy za​szli​śmy tak da​le​ko! Jak to się sta​ło? – po​my​śla​ła bez​rad​nie. W jed​nej chwi​li szli​śmy obok sie​bie przez lot​ni​sko​wą halę, a w na​stęp​nej przy​pu​ści​łam atak na za​sa​dy mo​ral​ne mo​je​go sze​fa. No, ład​nie! Za​sko​czo​na wła​sną głu​po​tą, roz​pacz​li​wie pró​bo​wa​ła wy​my​ślić spo​sób na zmia​nę te​ma​tu roz​mo​wy, lecz on cze​kał na jej na​stęp​ne sło​wa, z pew​no​ścią nie ta​kie, któ​re by​ły​by uwa​gą na te​mat po​go​dy czy sta​nu świa​to​wej go​spo​dar​ki. I dla​cze​go miał​by wy​cią​gnąć do niej te​raz po​moc​ną dłoń, sko​ro mógł się nie​źle za​ba​wić, przy​ci​ska​jąc ją do muru i ob​ser​wu​jąc, jak wije się ni​czym ro​bak na szpil​ce. – Nie prze​pa​dam za męż​czy​zna​mi, któ​rzy wy​ko​rzy​stu​ją ko​bie​ty – za​czę​ła. – Cho​ciaż nie, źle to sfor​mu​ło​wa​łam! Cho​dzi mi o ta​kich, któ​rzy wcho​dzą w związ​ki na krót​ki czas i ucie​ka​ją, przy​mie​rza​ją je do sie​bie i od​rzu​ca​ją, gdy do​cho​dzą do wnio​sku, że czu​ją się w nich nie​kom​for​to​wo. – A co z ko​bie​ta​mi, któ​re przy​mie​rza​ją męż​czyzn do sie​bie i rzu​ca​ją ich, bo do nich nie pa​su​ją? – Ta​kie rze​czy w ogó​le się nie zda​rza​ją. – Nie? – Ales​san​dro uniósł brwi. – Mia​łaś kie​dyś chło​pa​ka? – Oczy​wi​ście! – zi​ry​to​wa​ła się Kate. – I nie ro​zu​miem, co to ma do rze​czy! – Gdzie on te​raz jest? – Słu​cham? – Gdzie jest ten ósmy cud świa​ta? – Ro​zej​rzał się, jak​by ocze​ki​wał, że chło​pak Kate na​gle wy​ło​ni się z kom​pu​te​ro​we​go ter​mi​na​la. – My… ze​rwa​li​śmy ja​kiś czas temu. – Ach, ro​zu​miem. – Ales​san​dro od​chy​lił się do tyłu i splótł dło​nie na ko​la​nach. – Nie wy​szło? – Nie wy​szło – ostroż​nie przy​zna​ła Kate. – Wy​ko​rzy​stał cię z całą mę​ską bez​względ​no​ścią, a po​tem rzu​cił na stos in​nych od​rzu​co​nych? – Nie! – Więc co się sta​ło? I nie wy​obra​żaj so​bie przy​pad​kiem, że zbę​dziesz mnie ostrym stwier​dze​niem, że to nie moja spra​wa. Sama ra​czej z nie​wiel​kim wa​ha​niem mó​wisz to, co my​ślisz, i mam na​dzie​ję, że dasz radę od​po​wie​dzieć na parę nie​skom​pli​ko​wa​nych py​tań. – Ze​rwa​li​śmy, po​wie​dzia​łam. – Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i ode​rwa​ła wzrok od jego szczu​płej, agre​syw​nej twa​rzy. – To nie był naj​lep​szy mo​ment na sta​ły zwią​zek. By​łam bar​dzo za​ję​ta, dzień w dzień, prak​tycz​nie bez prze​rwy. – Czy​li roz​sta​li​ście się w przy​ja​znej at​mos​fe​rze, tak? Kate zna​ła parę in​nych słów, traf​niej od​da​ją​cych spo​sób, w jaki się roz​sta​li. Zwrot „przy​ja​zna at​mos​fe​ra” ra​czej nie mie​ścił się w tym lek​sy​ko​nie. – Po​słu​chaj mnie te​raz – pod​jął Ales​san​dro gło​sem mięk​kim jak je​dwab. – Wy​da​je mi się, że two​im zda​niem każ​dy zwią​zek, któ​ry nie koń​czy się mar​szem pod oł​tarz, jest wy​ko​rzy​sta​niem jed​nej z dwóch za​an​ga​żo​wa​nych osób przez dru​gą, ale ży​cie nie jest ta​kie. Moż​li​we, że tak to wy​glą​da​ło w przy​pad​ku two​jej mat​ki, lecz ona była

i pew​nie na​dal jest okre​ślo​nym ty​pem oso​bo​wo​ści. Two​ja mat​ka szu​ka​ła być może cze​goś i je​dy​ną dro​gą od​na​le​zie​nia tego cze​goś było za​ofe​ro​wa​nie fi​zycz​ne​go aspek​tu sie​bie sa​mej z na​dzie​ją, że ten dar przyj​mie wła​ści​wy męż​czy​zna. Od razu mó​wię, że są to je​dy​nie moje przy​pusz​cze​nia, nie je​stem eks​per​tem… – Masz ra​cję – prze​rwa​ła mu. – I nie znasz mo​jej mat​ki. – Może bra​ko​wa​ło jej po​czu​cia bez​pie​czeń​stwa – cią​gnął, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na jej re​ak​cję. – Jed​nak to nie zna​czy, że każ​da ko​bie​ta jest taka jak ona. Two​ja mat​ka nie jest żad​nym wzor​cem. – Ni​g​dy nie twier​dzi​łam, że nim jest. – Nie? – W ogó​le nie po​win​nam była za​czy​nać tego te​ma​tu – rzu​ci​ła nie​chęt​nie. – To okrop​ne, kie​dy mó​wisz coś ko​muś, a ten od​wra​ca kota ogo​nem i uży​wa two​ich wła​snych słów prze​ciw​ko to​bie, zu​peł​nie jak w są​dzie. Ale czy przy​pad​kiem nie miał jed​nak ra​cji? Nie chcia​ła przy​znać się sama przed sobą, że może tak być, ale su​mie​nie mę​czy​ło ją jak ni​g​dy do​tąd. Ales​san​dro odarł ją z wy​god​ne​go czar​no-bia​łe​go po​dej​ścia i wca​le jej się to nie po​do​ba​ło. – Nie cho​dzi o osta​tecz​ny re​zul​tat – wy​mam​ro​ta​ła. – Cho​dzi o in​ten​cję. – Wy​ja​śnij. – Nie chcę dłu​żej pro​wa​dzić tej roz​mo​wy. – Spoj​rza​ła na let​nią kawę w kub​ku. – Może czas już spraw​dzić, czy nie po​win​ni​śmy iść do sa​mo​lo​tu. Albo coś w tym ro​dza​ju. – We​zwą nas, kie​dy bę​dzie trze​ba wejść na po​kład. Roz​luź​nij się. Była na​pię​ta jak stru​na, całe cia​ło mia​ła zu​peł​nie sztyw​ne. Wy​cią​gnął rękę i de​li​kat​nie mu​snął pal​cem je​dwa​bi​stą skó​rę po we​wnętrz​nej stro​nie jej przed​ra​mie​nia. Do​zna​nie było kom​plet​nie nie​ocze​ki​wa​ne i elek​try​zu​ją​ce, cał​kiem jak​by na​gle ktoś pod​łą​czył ich obo​je do prze​wo​du wy​so​kie​go na​pię​cia. Po​śpiesz​nie cof​nął dłoń. – Za​czy​nasz roz​mo​wę, a kie​dy te​mat oka​zu​je się trud​ny, wy​co​fu​jesz się, po​nie​waż bo​isz się wejść w nie​go głę​biej – po​wie​dział chłod​no. – To zły zwy​czaj. Nie na​uczo​no cię, że trze​ba koń​czyć to, co się za​czę​ło? – W po​rząd​ku. – Nie​świa​do​mie po​tar​ła prze​gub dło​ni w miej​scu, gdzie do​tknął jej skó​ry. – Je​że​li chcesz wie​dzieć, ist​nie​je róż​ni​ca mię​dzy roz​po​czę​ciem związ​ku z na​dzie​ją, że wy​nik​nie z nie​go coś po​waż​ne​go, a roz​po​czę​ciem związ​ku ze świa​do​mo​ścią, że za​koń​czy się, kie​dy doj​dzie​my do wnio​sku, że czas iść da​lej. – I ja je​stem fa​ce​tem, któ​ry wcho​dzi w związ​ki tego dru​gie​go ro​dza​ju? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Wy​glą​da​ło na to, że za​pa​mię​ty​wał wszyst​ko, co mó​wi​ła, aby wy​ko​rzy​stać jej sło​wa w naj​bar​dziej od​po​wied​nim mo​men​cie. Czy w ogó​le ob​cho​dzi​ło go, co mó​wi​ła? Ra​czej nie. Nie na​le​żał do fa​ce​tów, któ​rzy to​le​ru​ją oso​bi​ste uwa​gi na te​mat mo​ral​ne​go aspek​tu swo​ich de​cy​zji. Nie mo​gła so​bie wy​obra​zić, by ja​kaś ko​bie​ta sia​da​ła z nim do sto​łu i przy fi​li​żan​ce her​ba​ty dzie​li​ła się swo​ją opi​nią o jego za​sa​dach etycz​nych. A jed​nak te​raz sie​dział obok niej i cze​kał, aż ona coś po​wie. Gdy​by rze​czy​wi​ście miał w no​sie jej zda​nie, chy​ba po pro​stu mach​nął​by ręką, i tyle. – Tak mi się wy​da​je – od​par​ła. – Ale wła​ści​wie skąd mia​ła​bym wie​dzieć… – Ła​two jest przyj​mo​wać coś z góry, praw​da? – rzekł ci​cho. – Do​pie​ro co kry​ty​ko​-

wa​łaś mnie za wy​gła​sza​nie są​dów, w jaki spo​sób dzie​ciń​stwo wpły​wa na two​je po​stę​po​wa​nie w do​ro​słym ży​ciu, a te​raz sama ro​bisz coś bar​dzo po​dob​ne​go. Trą​ci to hi​po​kry​zją, co? Py​ta​nie za​wi​sło w po​wie​trzu mię​dzy nimi. – Je​że​li nie stać cię na do​pro​wa​dze​nie spra​wy do koń​ca, to nie za​czy​naj – cią​gnął. – Uwa​żasz, że mo​żesz przed​sta​wiać opi​nie o tym, co, zgod​nie z two​imi wy​obra​że​nia​mi, dzie​je się w moim pry​wat​nym ży​ciu? Je​śli tak, pa​mię​taj, że dzia​ła to w obie stro​ny. Ru​chem ręki przy​wo​łał mło​dą dziew​czy​nę, któ​ra krą​ży​ła po sali w po​szu​ki​wa​niu brud​nych na​czyń, i po​pro​sił ją o fi​li​żan​kę czar​nej kawy, na​wet na se​kun​dę nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od twa​rzy Kate. – Ale cie​szę się, że po​ru​szy​łaś tę kwe​stię – do​dał, naj​wy​raź​niej nie od​bie​ra​jąc emi​to​wa​nych przez nią wi​bra​cji. – Po​nie​waż, jak już mó​wi​łem, cały ty​dzień mil​czą​cej dez​apro​ba​ty nie jest tym, cze​go mi naj​bar​dziej po​trze​ba. – Nie mu​sia​łam wy​bie​rać się z tobą do Ka​na​dy. – A jed​nak je​steś tu​taj. I nie masz ra​cji, bo mu​sia​łaś mi to​wa​rzy​szyć. Mu​sia​łaś, po​nie​waż za​żą​da​łem tego od cie​bie, praw​da? Więc te​raz, gdy tak tu so​bie sie​dzi​my i ga​wę​dzi​my, po​zwól, że wy​pro​wa​dzę cię z błę​du. Nie pod​ry​wam ko​biet i nie po​rzu​cam ich po wcze​śniej​szym pod​da​niu nie​zwy​kle przy​jem​nej pro​ce​du​rze uwo​dze​nia, nic z tych rze​czy. Nie skła​dam też obiet​nic, któ​rych nie za​mie​rzam do​trzy​mać, w za​mian za seks. Kate wbi​ła wzrok w pod​ło​gę, mo​dląc się, aby zie​mia roz​stą​pi​ła się do​kład​nie pod jej sto​pa​mi i po​chło​nę​ła ją. Zo​sta​ła skar​co​na, zu​peł​nie jak nie​grzecz​ne dziec​ko w szkol​nej kla​sie. – Nie mu​szę po​su​wać się do ta​kich środ​ków, mo​żesz mi wie​rzyć. Mło​da kel​ner​ka przy​nio​sła mu kawę i po​da​ła fi​li​żan​kę z lek​kim dy​gnię​ciem, cała w ru​mień​cach. – Więc nie zo​sta​wiasz za sobą sto​su zła​ma​nych serc? – Kate uzna​ła, że trze​ba wresz​cie prze​rwać to nie​wy​god​ne mil​cze​nie. Po​pa​trzył na nią z na​my​słem. – Może zo​sta​wiam, ale nie z mo​jej winy. Mało bra​ko​wa​ło, a otwo​rzy​ła​by usta ze zdu​mie​nia. Ta sztucz​ka z prze​rzu​ca​niem od​po​wie​dzial​no​ści na nie​win​ne ofia​ry była na​praw​dę pry​mi​tyw​na. Z jej twa​rzy bez tru​du moż​na było wy​czy​tać, co się dzie​je w jej gło​wie, lecz on tym ra​zem po pro​stu spo​koj​nie i z uśmie​chem są​czył kawę. – Nie ocze​ku​ję sta​łe​go związ​ku i ni​g​dy nie uda​ję, że tak jest – po​wie​dział. – Od sa​me​go po​cząt​ku wy​kła​dam kar​ty na stół. – I co to są za kar​ty? – za​gad​nę​ła uprzej​mie. Po​my​śla​ła, że pew​nie po​cho​dzą z tej sa​mej ta​lii, któ​rą gra​ją wszy​scy uczu​le​ni na trwa​łe związ​ki. – Żad​nych zo​bo​wią​zań. Od razu mó​wię, że za​le​ży mi na roz​ryw​ce i daję czas na pod​ję​cie de​cy​zji. Jak to ład​nie z two​jej stro​ny, po​my​śla​ła iro​nicz​nie. – Żad​nych wspól​nych nocy u mnie albo u nich, żad​nych przy​jem​nych wie​czo​rów przed te​le​wi​zo​rem, żad​nych za​baw w ła​zien​ce…

– Całe mnó​stwo za​sad – za​uwa​ży​ła po​waż​nie. – Co da​lej? – Co masz na my​śli? – Zmarsz​czył brwi, za​sko​czo​ny, że jego wy​ja​śnie​nia zo​sta​ły uzna​ne za nie​wy​star​cza​ją​ce. – Co się dzie​je, je​śli jed​na ze stron zła​mie któ​rąś re​gu​łę? No, je​że​li na przy​kład jed​na z tych two​ich dziew​czyn doj​dzie do wnio​sku, że wo​la​ła​by zo​stać na noc i nie wy​cho​dzić? Cho​ciaż nie, su​per​mo​del​ki prze​sad​nie dba​ją o swój wy​gląd, więc pew​nie żad​na z nich nie chce za​ry​wać nocy i za​szko​dzić swo​jej uro​dzie… Ales​san​dro uśmiech​nął się, ale nic nie po​wie​dział. Nie mu​siał. Dla​cze​go ja​kaś ko​bie​ta mia​ła​by do​bro​wol​nie wy​cho​dzić, gdy​by mo​gła zo​stać w jego łóż​ku? Kate bez naj​mniej​sze​go tru​du wy​czy​ta​ła to wszyst​ko z jego lek​kie​go uśmie​chu. – Nikt nie ła​mie mo​ich za​sad – rzekł z ab​so​lut​ną, nie​pod​wa​żal​ną pew​no​ścią sie​bie. – A gdy​by ktoś spró​bo​wał, ozna​cza​ło​by to ko​niec związ​ku. Mam na​dzie​ję, że te​raz wszyst​ko jest już dla cie​bie zu​peł​nie ja​sne. Otwo​rzył le​żą​cy przed nimi na sto​li​ku lap​top i za​brał się do prze​glą​da​nia do​ku​men​tów. Wy​tłu​ma​czył jej wszyst​ko i nie po​trze​bo​wał już ani jej sa​mej, ani tym bar​dziej jej opi​nii.

ROZDZIAŁ PIĄTY Nie była to naj​przy​jem​niej​sza po​dróż, cho​ciaż na taką się za​po​wia​da​ła. Ob​słu​ga w pierw​szej kla​sie oka​za​ła się nie​na​gan​na, ra​do​śnie uśmiech​nię​te ste​war​de​sy tyl​ko cze​ka​ły, żeby speł​nić każ​dą proś​bę pa​sa​że​ra. Spra​wia​ły wra​że​nie wy​tre​so​wa​nych, naj​do​słow​niej. Lu​dzie pła​ci​li ma​ją​tek za bi​le​ty i otrzy​my​wa​li pe​łen ser​wis usług. Trzy lata wcze​śniej Kate po​le​cia​ła z mat​ką na ty​go​dnio​wy urlop na Ibi​zie i do​świad​cze​nie tam​te​go lotu po​zo​sta​wi​ło jej cał​kiem od​mien​ne wspo​mnie​nia – ka​bi​na była cia​sna i nie​zbyt czy​sta, a per​so​nel trak​to​wał pa​sa​że​rów tak obo​jęt​nie, że wszy​scy nie mo​gli się do​cze​kać, kie​dy wresz​cie wy​lą​du​ją i wy​sią​dą z sa​mo​lo​tu. Tym ra​zem mia​ła mnó​stwo miej​sca na nogi, fo​tel moż​na było roz​ło​żyć do po​zy​cji le​żą​cej, szam​pan, wino i da​nia były naj​lep​szej ja​ko​ści. Tyle że na pew​no po​win​na była wło​żyć coś in​ne​go niż ko​stium. Pan​to​fle mo​gła zdjąć, lecz spód​ni​ca była po​twor​nie nie​wy​god​na. Całe szczę​ście, że Ales​san​dro na zmia​nę pra​co​wał i drze​mał, zo​sta​wia​jąc ją samą so​bie, mo​gła więc do woli wy​obra​żać so​bie, jak bę​dzie wy​glą​dał nad​cho​dzą​cy ty​dzień. I bać się. Na brak po​wo​dów do obaw nie mo​gła na​rze​kać. Do​sko​na​le zda​wa​ła so​bie spra​wę, że może do znu​dze​nia po​wta​rzać man​trę o ko​niecz​no​ści trzy​ma​nia się na dy​stans od sze​fa, ale w grun​cie rze​czy nie ma to naj​mniej​sze​go zna​cze​nia, po​nie​waż Ales​san​dro miał nad nią szcze​gól​ną wła​dzę i po​tra​fił ją wcią​gnąć do roz​mo​wy na do​wol​ny te​mat. Mo​gła ma​chać mu przed no​sem do​ku​men​ta​mi w spra​wie Geo​r​ge’a, lecz je​śli nie był w na​stro​ju do pra​cy, to po pro​stu nie było o czym mó​wić. No i miał w so​bie coś, co ja​koś dziw​nie za​chę​ca​ło ją do roz​mo​wy. Ten nie​zno​śnie aro​ganc​ki fa​cet umiał prze​chy​lić gło​wę na bok, po​słać jej swój osza​ła​mia​ją​cy uśmiech i już ją miał, już zwie​rza​ła mu się z rze​czy, o któ​rych ni​g​dy wcze​śniej ni​ko​mu nie mó​wi​ła. Sko​ro pod​czas za​le​d​wie kil​ku roz​mów zdo​ła​ła opo​wie​dzieć mu o swo​im nie​zbyt szczę​śli​wym dzie​ciń​stwie i zwią​za​nych z nim uczu​ciach, nie wspo​mi​na​jąc już o swo​ich prze​my​śle​niach na te​mat męż​czyzn ta​kich jak on, to co przy​nie​sie cze​ka​ją​cy ich wspól​ny ty​dzień? Na do​miar złe​go po pro​stu nie była w sta​nie prze​stać się na nie​go ga​pić, i to wca​le nie w taki nie​szko​dli​wy spo​sób, w jaki pod​wład​na może się wpa​try​wać w sze​fa, o nie. Żad​ne z ca​łe​go wa​chla​rza uczuć, któ​re w niej bu​dził, nie było wła​ści​we ani nie​win​ne. Więc o co w tym wszyst​kim cho​dzi​ło? Może i nie mia​ła du​że​go do​świad​cze​nia w kon​tak​tach z męż​czy​zna​mi, ale prze​cież nie była kom​plet​ną idiot​ką. Dla​cze​go nie umia​ła spre​cy​zo​wać, co się z nią wła​ści​wie dzie​je? – Mia​łaś do​bry lot? – za​py​tał, kie​dy wszy​scy wsta​li, by przy​go​to​wać się do wyj​ścia z ka​bi​ny. – Wy​glą​dasz na tro​chę zmę​czo​ną. Mó​wi​łem ci prze​cież, że nie tra​fi​łaś w dzie​siąt​kę z wy​bo​rem stro​ju.

– Mia​łam bar​dzo do​bry lot – od​par​ła spo​koj​nie. – Czy​ta​łam książ​kę, obej​rza​łam dwa fil​my, tro​chę spa​łam i było mi wy​jąt​ko​wo wy​god​nie. Sam wy​glą​dał ab​so​lut​nie świe​żut​ko, uśmiech​nię​ty, wy​po​czę​ty i go​to​wy na wszyst​ko, z czym mie​li się zde​rzyć w To​ron​to. Kate na​wet nie chcia​ło się spoj​rzeć na spód​ni​cę, któ​ra była na pew​no strasz​li​wie wy​gnie​cio​na, czy​li ide​al​nie do​pa​so​wa​na do ko​szu​lo​wej bluz​ki. Cie​ka​we, czy jej twarz była w po​dob​nym sta​nie… Na wszel​ki wy​pa​dek od​po​wie​dzia​ła mu uśmie​chem. Ales​san​dro przyj​rzał jej się uważ​nie, gdy ru​szy​li w kie​run​ku wyj​ścia. Ścią​gnię​te w cia​sny kok wło​sy wy​po​wie​dzia​ły jej po​słu​szeń​stwo i wszel​kie pró​by upo​rząd​ko​wa​nia wy​my​ka​ją​cych się spod spi​nek pa​se​mek i ko​smy​ków koń​czy​ły się nie​po​wo​dze​niem. Wy​glą​da​ła, jak​by roz​po​czę​ła po​dróż go​to​wa pro​sto z sa​mo​lo​tu udać się na po​sie​dze​nie za​rzą​du fir​my, lecz po dro​dze pa​dła ofia​rą ja​kie​goś zło​śli​we​go po​two​ra, któ​ry prze​cią​gnął ją przez ży​wo​płot. I była ślicz​na. Kate nie mia​ła po​ję​cia, cze​go się spo​dzie​wać po To​ron​to, za​raz po wyj​ściu z lot​ni​ska zo​rien​to​wa​ła się jed​nak, że mia​sto oglą​dać bę​dzie z okien li​mu​zy​ny, któ​ra cze​ka​ła na nich przy kra​węż​ni​ku. – Czy to może czas na ko​lej​ne „ojej”? – Ales​san​dro ujął ją pod ło​kieć i po​mógł wsiąść do dłu​gie​go, ab​so​lut​nie luk​su​so​we​go wozu. – To w koń​cu tyl​ko sa​mo​chód – od​par​ła uprzej​mie, zde​cy​do​wa​na nie afi​szo​wać się z na​iw​no​ścią. – Nie robi na mnie wiel​kie​go wra​że​nia, bo nie po​tra​fię do​strzec naj​mniej​sze​go sen​su po​sia​da​nia cze​goś tak nie​prak​tycz​ne​go. Ra​czej nie da się wy​sko​czyć tym do su​per​mar​ke​tu, praw​da? – Słusz​nie, moż​na jed​nak wy​pić w dro​dze szkla​necz​kę whi​sky z pod​ręcz​ne​go bar​ku. Masz ocho​tę na drin​ka? Po​trzą​snę​ła gło​wą i utkwi​ła wzrok w oknie, każ​dą ko​mór​ką cia​ła świa​do​ma jego bli​sko​ści. – By​łeś tu już kie​dyś? – za​gad​nę​ła. – Gdy​byś uważ​niej prze​glą​da​ła ra​por​ty do​ty​czą​ce fir​my, któ​rą za​mie​rza​my tu​taj roz​krę​cić, wie​dzia​ła​byś, że by​łem w To​ron​to nie​ca​łe pół roku temu. I nie mów mi tyl​ko, że nie prze​glą​da​łaś ich w ogó​le, bo był​bym gorz​ko roz​cza​ro​wa​ny. Kate od​chrząk​nę​ła. – Lu​bisz te gier​ki, co? – Ja​kie gier​ki? – Uwiel​biasz mnie stre​so​wać. – Na​praw​dę tak są​dzisz? My​śla​łem, że pra​wię ci kom​ple​men​ty, sło​wo daję. Je​steś tak per​fek​cyj​ną pro​fe​sjo​na​list​ką, że po pro​stu nie wy​obra​żam so​bie, że​byś mo​gła nie prze​czy​tać tych do​ku​men​tów od de​ski do de​ski i nie za​pa​mię​tać wszyst​kich istot​nych in​for​ma​cji. – Przej​rza​łam je, nie zda​wa​łam so​bie jed​nak spra​wy, że mam wziąć udział w pro​ce​sie za​ku​pu fir​my. – Dla​cze​go nie? – Bo jest to bar​dzo po​waż​na ope​ra​cja. Są​dzi​łam, że od​po​wia​dać za to bę​dzie ktoś… No, ktoś po​sta​wio​ny tro​chę wy​żej w hie​rar​chii. – To chy​ba nie​moż​li​we – od​parł spo​koj​nie. – Geo​r​ge może już za​cząć pa​ko​wać

ma​nat​ki, a ty z ta​kim uczu​ciem opo​wia​da​łaś mi o swo​ich am​bi​cjach… – Oczy​wi​ście, że mam am​bi​cje – prze​rwa​ła mu, au​to​ma​tycz​nie wkra​cza​jąc na zna​jo​my te​ren. Do​pó​ki roz​ma​wia​li o pra​cy, czu​ła się w mia​rę swo​bod​nie – po​wta​rza​nie opo​wie​ści o na​dzie​jach na ka​rie​rę było dużo bez​piecz​niej​sze niż wda​wa​nie się w roz​wa​ża​nia na te​ma​ty oso​bi​ste. – Tak, wiem, mu​sisz się za​bez​pie​czyć fi​nan​so​wo, po​nie​waż w dzie​ciń​stwie mia​łaś po​czu​cie za​gro​że​nia. – Chcę awan​so​wać – wy​ce​dzi​ła przez za​ci​śnię​te zęby. – Ra​port, któ​ry w ze​szłym ty​go​dniu przy​go​to​wa​łaś dla mnie na pod​sta​wie tego, co ci pod​rzu​ci​łem, był na​praw​dę świet​ny. Kate za​ru​mie​ni​ła się z ra​do​ści. – Na​praw​dę? – Ro​zu​miem, co ta​kie​go do​strzegł w to​bie Cape i dla​cze​go tak szyb​ko cię awan​so​wał. Oczy​wi​ście po​dej​rze​wam, że jego uwa​ga była w tym cza​sie sku​pio​na na zu​peł​nie in​nych spra​wach, więc two​ja bły​sko​tli​wość i wy​so​ki po​ziom kom​pe​ten​cji pew​nie po​waż​nie mu się przy​słu​ży​ły. – Ales​san​dro uśmiech​nął się sze​ro​ko. – Bły​ska​wicz​nie wy​ła​pu​jesz wszyst​kie po​mył​ki. I za​nim rzu​cisz się bro​nić nie​szczę​sne​go Geo​r​ge’a, chciał​bym ci zło​żyć pew​ną pro​po​zy​cję… – Co ta​kie​go?! – Za​miast szu​kać ko​goś z ze​wnątrz na miej​sce Cape’a, wo​lał​bym chy​ba awan​so​wać cie​bie. Na​tu​ral​nie nie masz jesz​cze wy​star​cza​ją​cych kwa​li​fi​ka​cji, żeby za​jąć jego sta​no​wi​sko, ale śmia​ło moż​na po​pchnąć cię ze dwa szcze​ble w górę. By​ła​byś od​po​wie​dzial​na za całą księ​go​wość, a żeby nie bu​dzić złych uczuć wśród lu​dzi, z któ​ry​mi obec​nie pra​cu​jesz, zre​or​ga​ni​zo​wał​bym tro​chę ten ze​spół. W osta​tecz​nym roz​ra​chun​ku wszy​scy na tym sko​rzy​sta​ją. – Ja… Ja… Nie mo​gła​bym… – W jed​nej chwi​li za​la​ło ją po​czu​cie winy. – Bied​ny Geo​r​ge zo​sta​nie bez pra​cy, a ja mam wsko​czyć na jego miej​sce! Zu​peł​nie jak​bym tań​czy​ła na czy​imś gro​bie! Ales​san​dro ścią​gnął brwi. – Dra​ma​ty​zu​jesz – po​wie​dział. – Nikt nie za​mie​rza tań​czyć na ni​czy​im gro​bie, w dzia​le księ​go​wo​ści zwol​ni się sta​no​wi​sko, i tyle. To bar​dzo sen​sow​ne roz​wią​za​nie. – Może sen​sow​ne, ale nie​sto​sow​ne! – Cape od​cho​dzi, więc albo przyj​mę na jego miej​sce ko​goś z ze​wnątrz, co bę​dzie wy​ma​ga​ło szko​le​nia i tak da​lej, albo awan​su​ję ko​goś z fir​my, i w tym wy​pad​ku ty je​steś oczy​wi​stą kan​dy​dat​ką. Chcesz mieć po​czu​cie fi​nan​so​we​go za​bez​pie​cze​nia? Za​ję​cie wyż​sze​go sta​no​wi​ska zde​cy​do​wa​nie ci w tym po​mo​że. – Ta spra​wa nie jest tak czar​no-bia​ła, jak ci się wy​da​je. – W po​rząd​ku, może ty chcesz się gu​bić w roz​ma​itych od​cie​niach sza​ro​ści, lecz z mo​jej per​spek​ty​wy spra​wa jest ab​so​lut​nie czar​no-bia​ła. Albo przyj​mu​jesz moją pro​po​zy​cję, albo nie, to pro​ste. I pa​mię​taj, że twój awans bę​dzie na pew​no ko​rzyst​niej​szy dla lu​dzi, z któ​ry​mi pra​cu​jesz, niż prze​ję​cie kie​row​nic​twa dzia​łu przez nową oso​bę, więc do​brze się za​sta​nów. To był cel​ny strzał. Kate w żad​nym ra​zie nie chcia​ła kom​pli​ko​wać sy​tu​acji w pra​-

cy. – Na​tu​ral​nie nie przej​miesz dzia​łu na​tych​miast, nie bój się. – Szef nie spusz​czał bacz​ne​go wzro​ku z jej twa​rzy. – Prze​ka​za​nie obo​wiąz​ków od​bę​dzie się stop​nio​wo i do​pie​ro po pew​nym cza​sie otrzy​masz nowy ty​tuł, no i od​po​wied​nią pod​wyż​kę. Po​win​naś do​strzec, że jest to wy​raz mo​jej wia​ry w two​je umie​jęt​no​ści, a nie wbi​cie noża w ple​cy Geo​r​ge’a. Cape sam so​bie za​szko​dził w naj​więk​szym stop​niu, wierz mi. W chwi​li, kie​dy po​sta​no​wił zde​frau​do​wać fir​mo​we fun​du​sze, sam wy​ko​pał so​bie grób. – Ogrom​nie się cie​szę, że wie​rzysz w moje umie​jęt​no​ści, ale… – z pier​si Kate wy​rwa​ło się cięż​kie wes​tchnie​nie – nie wie​my prze​cież jesz​cze, co bę​dzie z Geo​r​ge’em, praw​da? Nie znasz jego wer​sji wy​da​rzeń, nie wy​słu​cha​łeś jej, więc… – Nie mu​szę tego ro​bić – po​wie​dział ła​god​nie. – Dla two​jej sa​tys​fak​cji mogę uda​wać, że in​te​re​su​ją mnie jego wy​ja​śnie​nia, lecz w mo​ich oczach kra​dzież to kra​dzież. – Więc na​sza po​dróż jest w za​sa​dzie bez sen​su, tak? – Wręcz prze​ciw​nie, pod​czas na​sze​go po​by​tu tu​taj masz szan​sę na​uczyć się, jak ra​dzić so​bie z trud​ny​mi sy​tu​acja​mi. Kie​dy zaj​mu​jesz na​praw​dę od​po​wie​dzial​ne sta​no​wi​sko, nie mo​żesz so​bie po​zwo​lić na roz​wa​ża​nia o tym, że nie wszyst​ko jest czar​no-bia​łe, na wa​ha​nie czy nie​zde​cy​do​wa​nie. Mu​sisz wie​dzieć o jed​nym: im wy​żej w hie​rar​chii sto​isz, tym le​piej i szyb​ciej mu​sisz roz​wią​zy​wać pro​ble​my ta​kie jak ten. – Ina​czej mó​wiąc, mam stać się tak bez​względ​na, jak… – Jak ja? – My​ślę, że są inne spo​so​by… – Nie ma żad​nych in​nych spo​so​bów. Słu​chaj, wiem, że przyj​miesz nowe sta​no​wi​sko, bo od​mo​wa by​ła​by czy​stą głu​po​tą, ale po​roz​ma​wia​my o tym wszyst​kim przy ko​la​cji, do​brze? – Przy ko​la​cji? Ja​kiej ko​la​cji? – po​my​śla​ła moc​no spło​szo​na. Nie le​piej by​ło​by, gdy​by każ​de z nich za​mó​wi​ło so​bie coś do po​ko​ju? Prze​cież o spra​wie Geo​r​ge’a i jej awan​sie mo​gli​by po​roz​ma​wiać rano przy ka​wie… – Trze​ba jeść, żeby żyć, nie są​dzisz? – Ales​san​dro po​czuł się dziw​nie ura​żo​ny jej wy​raź​nym prze​ra​że​niem. – Tak, ale my​śla​łam, że po pro​stu szyb​ko zjem coś w po​ko​ju i wcze​śnie pój​dę spać. To był dłu​gi dzień. – Cóż, w ta​kim ra​zie mu​sisz po​my​śleć o zmia​nie pla​nów. – Tak, oczy​wi​ście. – Mam na​dzie​ję, że gar​de​ro​ba, któ​rą za​bra​łaś, nie skła​da się wy​łącz​nie ze sztyw​nych ko​stiu​mów… – Dla​cze​go mia​ło​by ci to ro​bić ja​kąś róż​ni​cę? – za​py​ta​ła z na​pię​ciem. – Po​nie​waż nie wy​bie​ra​my się na ofi​cjal​ną ko​la​cję. Do​sko​na​le ro​zu​miał, na czym po​le​ga pro​blem – dzie​ciń​stwo Kate uczy​ni​ło ją ko​bie​tą, dla któ​rej naj​waż​niej​sza jest kon​tro​la nad każ​dym aspek​tem ży​cia, tak​że nad wy​glą​dem. To dla​te​go była tak po​waż​na, że cza​sa​mi trud​no było uwie​rzyć, że ma za​le​d​wie dwa​dzie​ścia parę lat. Na do​da​tek Ales​san​dro nie przy​wykł do ko​biet, któ​re umie​ra​ły ze stra​chu na myśl

o spę​dze​niu pię​ciu mi​nut w jego to​wa​rzy​stwie. – Mo​gła​byś się na se​kun​dę roz​luź​nić, co ty na to? – Do​brze, po​sta​ram się. – Ja​koś nie sły​szę prze​ko​na​nia ani tym bar​dziej en​tu​zja​zmu w two​im gło​sie – rzu​cił z roz​draż​nie​niem. – No, je​ste​śmy na miej​scu. Hol peł​ny był ho​te​lo​wych go​ści, przy któ​rych Kate na​tych​miast po​czu​ła się bar​dzo nie​zręcz​nie w swo​im sta​ran​nie wy​bra​nym, lecz te​raz przede wszyst​kim po​twor​nie wy​gnie​cio​nym ko​stiu​mie. Nie pa​so​wa​ła do tych lu​dzi. Na​wet nie​któ​rzy mło​dzi, w de​si​gner​skich dżin​sach i T-shir​tach, wy​glą​da​li zdu​mie​wa​ją​co atrak​cyj​nie i mod​nie. Przez je​den je​dy​ny uła​mek se​kun​dy po​ża​ło​wa​ła, że nie jest w sta​nie pójść za przy​kła​dem mat​ki, na​tu​ral​nie tyl​ko w pew​nym stop​niu, i pod​kre​ślić swo​je fi​zycz​ne atu​ty. Gniew​nie zmarsz​czy​ła brwi. Ales​san​dro oskar​żył ją o hi​po​kry​zję, a ona za​re​ago​wa​ła wy​bu​chem zło​ści, rzecz ja​sna, ale czy przy​pad​kiem nie miał ra​cji? Nic dziw​ne​go, że cza​sa​mi tak bar​dzo go ba​wi​ła. Nic dziw​ne​go, że draż​nie​nie się z nią spra​wia​ło mu przy​jem​ność. Kie​dy wsie​dli do win​dy, z ulgą po​my​śla​ła, że za chwi​lę znaj​dzie się w swo​im po​ko​ju, wresz​cie sama, lecz ulga znik​nę​ła bez śla​du, gdy ho​te​lo​wy boy otwo​rzył przed nimi drzwi ogrom​ne​go apar​ta​men​tu. – Co to ma zna​czyć? – wy​ją​ka​ła. Ales​san​dro ro​zej​rzał się do​oko​ła, jak​by nie do koń​ca ro​zu​miał, o co jej cho​dzi. Była tak prze​wi​dy​wal​na w swo​ich re​ak​cjach. Nie​chęć na myśl o spę​dze​niu odro​bi​ny cza​su w jego to​wa​rzy​stwie, prze​ra​że​nie per​spek​ty​wą wspól​nej ko​la​cji, a te​raz atak pa​ni​ki, bo oka​za​ło się, że będą dzie​lić duży apar​ta​ment. – To jest apar​ta​ment, moja dro​ga – ode​zwał się cier​pli​wym to​nem. – Ta​kie rze​czy zda​rza​ją się w ho​te​lach. – Ha, ha – od​par​ła zim​no. Nie spo​dzie​wał się chy​ba, że za​miesz​ka z nim w jed​nym po​ko​ju? Nie, to nie​moż​li​we. – Po co ta pa​ni​ka? – rzekł spo​koj​nie, pod​cho​dząc do wiel​kie​go okna. – Ten po​kój jest mój. Od​wró​cił się i zo​ba​czył, jak całe jej cia​ło roz​luź​nia się lek​ko. – Po​pro​si​łem moją se​kre​tar​kę, żeby za​mó​wi​ła dwa są​sia​du​ją​ce ze sobą po​ko​je, żeby w ra​zie cze​go wy​god​niej było nam pra​co​wać do póź​na, i do​pie​ro po otrzy​ma​niu po​twier​dze​nia do​tar​ło do mnie, że moje po​le​ce​nie zo​sta​ło po​trak​to​wa​ne tro​chę zbyt do​słow​nie… Bez po​śpie​chu ru​szył w stro​nę drzwi w bocz​nej ścia​nie, któ​rych na​wet nie za​uwa​ży​ła, i otwo​rzył je. – Ty bę​dziesz miesz​ka​ła tu. Gdy​byś się ro​zej​rza​ła, bez wąt​pie​nia za​uwa​ży​ła​byś, że w tym po​ko​ju nie ma two​jej wa​liz​ki i oszczę​dzi​ła​byś so​bie tego ata​ku wa​po​rów. – Nie mam ata​ku wa​po​rów, zdzi​wi​łam się tyl​ko, że… – Ro​zu​miem, że masz nie naj​lep​szą opi​nię o mo​ich sto​sun​kach z ko​bie​ta​mi, ale chy​ba jed​nak nie po​dej​rze​wa​łaś mnie o chęć dzie​le​nia sy​pial​ni z jed​ną z mo​ich pra​cow​nic, i to pod​czas służ​bo​we​go wy​jaz​du – rzekł zim​no. Kate bez sło​wa zaj​rza​ła do po​ko​ju nie​wie​le mniej​sze​go niż ten, w któ​rym się znaj​-

do​wa​li. – Śpie​szę z za​pew​nie​niem, że te drzwi mają za​mek, co ozna​cza, że mo​żesz się czuć cał​ko​wi​cie bez​piecz​na. Za​ru​mie​ni​ła się, sły​sząc nutę roz​ba​wie​nia w jego gło​sie. Mia​ła pew​ne trud​no​ści z od​dzie​le​niem nie​sa​mo​wi​cie sek​sow​ne​go fa​ce​ta od sze​fa, któ​ry wy​pła​cał jej pen​sję, ale to była wina jej nadak​tyw​nej wy​obraź​ni. – Za​sta​na​wia​łam się, czy nie by​ło​by le​piej, gdy​śmy kon​ty​nu​owa​li roz​mo​wę o moim no​wym sta​no​wi​sku rano, kie​dy bę​dzie​my wy​po​czę​ci i bar​dziej sku​pie​ni – po​wie​dzia​ła. – Jest do​pie​ro dzie​więt​na​sta trzy​dzie​ści – za​uwa​żył su​cho. – Ja je​stem wy​star​cza​ją​co sku​pio​ny, aby jesz​cze tro​chę po​pra​co​wać, na​to​miast ju​tro cze​ka nas po​szu​ki​wa​nie na​sze​go nie​zwy​kle przed​się​bior​cze​go oszu​sta, więc… – spoj​rzał na ro​le​xa i prze​niósł wzrok na dziew​czy​nę – mogę przyjść po cie​bie za go​dzi​nę albo umó​wi​my się w ba​rze, jak wo​lisz. – Spo​tkaj​my się w ba​rze – wy​mam​ro​ta​ła. – Do​sko​na​le, do​kład​nie za go​dzi​nę – uśmiech​nął się. – A te​raz mo​żesz wresz​cie rzu​cić się do uciecz​ki i wziąć ką​piel! Rzu​cić się do uciecz​ki, też coś. Ni​g​dy nie uwa​ża​ła się za szcze​gól​nie pło​chli​wą oso​bę. Już jako dziec​ko mu​sia​ła się na​uczyć być twar​da, więc dla​cze​go Ales​san​dro wi​dział ją ina​czej? I czy ten spo​sób po​strze​ga​nia jej oso​by nie wpły​nie na jego osta​tecz​ną de​cy​zję w spra​wie jej awan​su? Bo kto chciał​by ob​sa​dzić stra​chli​we​go czło​wie​ka w roli sze​fa dzia​łu księ​go​wo​ści? Nie​ste​ty, wszyst​kie za​bra​ne przez nią ubra​nia bez wąt​pie​nia na​le​ża​ły do ob​se​syj​nie skrom​nych. Parę odro​bi​nę mniej for​mal​nych ze​sta​wów za​pa​ko​wa​ła z my​ślą o zwie​dza​niu mia​sta, oczy​wi​ście w po​je​dyn​kę, bez sze​fa. Wzię​ła nie​śpiesz​ną ką​piel, po​dzi​wia​jąc wiel​kość ła​zien​ki, a na​stęp​nie z wes​tchnie​niem za​bra​ła się do prze​glą​da​nia ko​stiu​mów. Zde​cy​do​wa​ła się na gra​na​to​wą spód​ni​cę do ko​lan, jak wszyst​kie inne, ale z czer​wo​ną bluz​ką, i po na​my​śle nie upię​ła wło​sów w kok. Dość dłu​go szu​ka​ła baru. Ho​tel był ol​brzy​mi, z cał​kiem spo​rym cen​trum han​dlo​wym po​środ​ku i wie​lo​ma re​stau​ra​cja​mi, w koń​cu ktoś z ob​słu​gi skie​ro​wał ją we wła​ści​wym kie​run​ku. Ales​san​dro sie​dział w ką​cie sali i po​pi​jał drin​ka, któ​ry wy​glą​dał ra​czej na wino niż moc​niej​szy al​ko​hol. Do​strzegł ją w chwi​li, gdy sta​nę​ła w drzwiach. Prze​brał się w kre​mo​we spodnie, ja​sną ko​szu​lę, roz​pię​tą pod szy​ją, i mo​ka​sy​ny. Spra​wiał wra​że​nie czło​wie​ka zu​peł​nie na lu​zie, przez co ona na​tych​miast cała się spię​ła. Wzię​ła ze sobą ta​blet, któ​ry po​ło​ży​ła na sto​li​ku, za​nim usia​dła. – Po co ci ta​blet? – Na​lał jej wina, za​nim zdą​ży​ła uprze​dzić go, że nie za​mie​rza nic pić. – Do​szłaś do wnio​sku, że wo​lisz obej​rzeć film niż po​roz​ma​wiać ze mną? Zde​ner​wo​wa​ła się, za​czer​wie​ni​ła, od​su​nę​ła lap​top i zło​ży​ła dło​nie na ko​la​nach. – Po​my​śla​łam, że będę w nim ro​bi​ła no​tat​ki. – Umó​wi​li​śmy się na nie​ofi​cjal​ną po​ga​węd​kę. – Ales​san​dro do​pił wino i za​nim sam zdą​żył po​now​nie na​peł​nić swój kie​li​szek, kel​ner wy​rósł za jego ple​ca​mi jak spod zie​mi i zro​bił to za nie​go. – Nie za​mie​rzam dyk​to​wać ci wa​run​ków umo​wy o pra​cę.

– Wiem, ale… – Nie​waż​ne. Je​że​li ro​bie​nie no​ta​tek na ta​ble​cie spra​wia ci przy​jem​ność, to kim​że ja je​stem, żeby cię od tego od​wo​dzić. Są​dzi​łem, że zje​my coś tu​taj, bo to przy​jem​niej​sze miej​sce niż ho​te​lo​we re​stau​ra​cje, chy​ba że masz chęć po​szu​kać cze​goś na mie​ście. Cie​ka​we, czy ta dziew​czy​na kie​dy​kol​wiek po​zwa​la so​bie na odro​bi​nę luzu, po​my​ślał. Co robi, kie​dy nie pra​cu​je, po pro​stu dla roz​ryw​ki? A może w ogó​le nie zna tego po​ję​cia albo za wszel​ką cenę go uni​ka? Nie od​ry​wa​jąc ciem​nych oczu od jej twa​rzy, przy​wo​łał tego sa​me​go kel​ne​ra, któ​ry przed chwi​lą do​lał mu wina, i po​pro​sił o menu. – Na​praw​dę mam na​dzie​ję, że za​bra​łaś coś in​ne​go, co mo​gła​byś wło​żyć ju​tro, bo o tej po​rze roku pa​nu​ją tu upa​ły i… – Po​ra​dzę so​bie – prze​rwa​ła mu wy​nio​śle. – Na pew​no? Je​śli masz te krót​kie szor​ty, śmia​ło mo​żesz je wło​żyć, wierz mi. Na taką po​go​dę będą dużo od​po​wied​niej​sze – prze​rwał, po​nie​waż kel​ner po​ło​żył mię​dzy nimi dwie kar​ty dań. – Mają tu świet​ną kuch​nię – pod​jął. – Za​trzy​ma​łem się w tym ho​te​lu, kie​dy ostat​ni raz by​łem w To​ron​to, i nie mia​łem nic do za​rzu​ce​nia ani je​dze​niu, ani ob​słu​dze. – W dro​dze z lot​ni​ska wspo​mnia​łeś, że chciał​byś o czymś ze mną po​roz​ma​wiać. Dla​te​go przy​nio​słam ta​blet. Chcia​łam szyb​ko za​pi​sać roz​ma​ite obo​wiąz​ki, któ​re mam pod​jąć. – Ach, tak od razu o pra​cy… Za​czer​wie​ni​ła się zno​wu, znie​sma​czo​na samą sobą, że po​czu​ła się jak ostat​nia nu​dzia​ra. Nu​dzia​ra w spód​ni​cy od ko​stiu​mu. – Do​bry po​mysł, ale masz ra​cję, obo​je po​win​ni​śmy chy​ba po​rząd​nie wy​po​cząć przed ju​trzej​szy​mi za​ję​cia​mi. Chwi​lę szu​ka​ła w jego oczach ty​po​we​go bły​sku iro​nii, lecz on pa​trzył na nią z cał​ko​wi​cie po​waż​nym wy​ra​zem twa​rzy. I tak nie wie​rzy​ła jed​nak, że Ales​san​dro po​trze​bu​je snu o tak wcze​snej go​dzi​nie. Szcze​rze mó​wiąc, mia​ła po​waż​ne wąt​pli​wo​ści, czy on w ogó​le po​trze​bu​je snu. Mia​ła wra​że​nie, że świet​nie ra​dzi so​bie bez od​po​czyn​ku, że może pra​co​wać i pra​co​wać bez koń​ca, no, może z prze​rwą na krót​ką drzem​kę raz dzien​nie. Gdy obo​je za​mó​wi​li coś lek​kie​go, ner​wo​wo prze​łknę​ła tro​chę wina i spoj​rza​ła na nie​go, cze​ka​jąc, aż po​dej​mie roz​mo​wę, ale on mil​czał. – No, tak… – ode​zwa​ła się w koń​cu. – Więc… Na​chy​lił się nad bla​tem sto​li​ka, na​gle bar​dzo kon​kret​ny. – Sy​tu​acja wy​glą​da tak – za​czął. – Pew​nie pa​mię​tasz, że wy​ra​zi​łem pe​wien nie​po​kój, czy po​ra​dzisz so​bie z ko​niecz​no​ścią pra​cy poza go​dzi​na​mi na no​wym sta​no​wi​sku, i my​ślę, że po​win​ni​śmy to so​bie wy​ja​śnić. Miał kom​plet​nie zdu​mie​wa​ją​ce rzę​sy. Nie ogo​lił się i za​rost, lek​ko ocie​nia​ją​cy jego szczę​ki, rów​nież przy​kuł jej uwa​gę. Cu​dem ode​rwa​ła oczy od jego pod​bród​ka i ścią​gnę​ła brwi, uda​jąc sku​pie​nie. – Nie ma cze​go wy​ja​śniać – po​wie​dzia​ła szyb​ko. – Nie mam pro​ble​mu z dłu​gi​mi go​dzi​na​mi pra​cy. W stu pro​cen​tach zda​ję so​bie spra​wę, że to wszyst​ko na​le​ży do mo​ich obo​wiąz​ków.

Ales​san​dro od​su​nął się nie​co od sto​li​ka i za​ło​żył nogę na nogę. Zmie​rzył ją czuj​nym, peł​nym na​my​słu spoj​rze​niem. – A co z two​im ży​ciem oso​bi​stym? Nie chciał​bym od​kryć po pew​nym cza​sie, że nie mo​żesz spro​stać no​wym wy​zwa​niom, po​nie​waż gdzieś w tle jest fa​cet, któ​ry cze​ka, że​byś wró​ci​ła do domu i zro​bi​ła mu ko​la​cję. – Nie mu​sisz się oba​wiać – od​par​ła ostro. – Po pierw​sze, w tle nie ma żad​ne​go fa​ce​ta, a po dru​gie, na​wet gdy​by był, na pew​no nie spo​dzie​wał​by się, że ugo​tu​ję dla nie​go ko​la​cję. Mię​dzy in​ny​mi z tego po​wo​du ze​rwa​łam z moim ostat​nim chło​pa​kiem… Gwał​tow​nie za​ci​snę​ła usta i po​pa​trzy​ła na nie​go z prze​ra​że​niem. – Tak, tak wy​ma​ga​ją​cych fa​ce​tów trze​ba uni​kać, za wszel​ką cenę – za​mru​czał ci​cho. – Twój chło​pak ocze​ki​wał od cie​bie wię​cej, niż by​łaś go​to​wa mu dać, czy tak? I dla​te​go do​stał od​pra​wę. – Ja… By​łam wte​dy bar​dzo za​ję​ta, nie mia​łam cza​su i… – Kate od​chrząk​nę​ła, pró​bu​jąc od​zy​skać kon​tro​lę nad sobą. – Tak czy ina​czej, nie mu​sisz się oba​wiać, że nie będę w sta​nie skon​cen​tro​wać się na pra​cy. – Po​waż​nie mi ulży​ło, cho​ciaż szcze​rze ci współ​czu​ję. Mó​wi​łaś mi, że nie uzna​jesz prze​lot​nych związ​ków, więc pew​nie ten twój eks był waż​ną oso​bą w two​im ży​ciu. – Nie wy​szło nam, to wszyst​ko – oświad​czy​ła zde​cy​do​wa​nym to​nem, go​rącz​ko​wo szu​ka​jąc dro​gi uciecz​ki. – Nie lu​bię roz​grze​by​wać prze​szło​ści. – Bar​dzo mą​drze. Po​zwa​lasz jed​nak, by prze​szłość mia​ła wpływ na roz​ma​ite aspek​ty two​je​go ży​cia, na przy​kład na styl ubie​ra​nia się. Po​sta​no​wi​ła nie re​ago​wać. – Sko​ro już to so​bie wy​ja​śni​li​śmy, może po​wie​dział​byś mi, jaki jest twój plan dzia​ła​nia na ju​tro – ode​zwa​ła się po chwi​li mil​cze​nia, zu​peł​nie spo​koj​nie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Na​stęp​ne​go dnia przy śnia​da​niu Ales​san​dro po​wie​dział Kate, że Geo​r​ge’a znaj​dą w szpi​ta​lu, gdzie re​gu​lar​nie od​wie​dza ko​goś bli​skie​go. Nie mia​ła po​ję​cia, w jaki spo​sób się tego do​wie​dział, i nie py​ta​ła, ale nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że jak zwy​kle od​niósł suk​ces. Pół go​dzi​ny póź​niej byli na miej​scu, a po pół​to​rej go​dzi​nie, któ​re spę​dzi​li w bar​dzo no​wo​cze​snej re​stau​ra​cji nad kawą, pra​cu​jąc na ta​ble​cie oraz smart​fo​nie, do ich sto​li​ka pod​szedł Geo​r​ge. Był zmę​czo​ny i zre​zy​gno​wa​ny, i naj​wy​raź​niej do​sko​na​le wie​dział, dla​cze​go przy​le​cie​li do To​ron​to i cze​ka​li na nie​go w szpi​ta​lu. Ser​ce Kate ści​snę​ło się ze współ​czu​cia. Geo​r​ge był ubra​ny w ty​po​wym dla sie​bie, nie​moż​li​wym do pod​ro​bie​nia sty​lu, któ​ry za​wsze bu​dził uśmiech na twa​rzy Kate. Na​wet kie​dy miał na so​bie gar​ni​tur, jego ko​szu​la była w we​so​łym ko​lo​rze, kra​wat wzo​rzy​sty, a chu​s​tecz​ki do nosa za​baw​nie zło​żo​ne. Daw​no temu po​wie​dział jej, że żona wy​bie​ra jego ko​szu​le, cór​ka kra​wa​ty, a wnucz​ka skar​pet​ki, więc jego szan​se na nie​na​gan​nie ele​ganc​ki strój są do​praw​dy nie​wiel​kie. Te​raz nie mo​gła się oprzeć wra​że​niu, że dziw​nie się skur​czył. – Wiem, dla​cze​go przy​je​cha​li​ście – po​wie​dział, sia​da​jąc na​prze​ciw​ko nich. – Nie mia​łem cie​nia wąt​pli​wo​ści, że zo​sta​nę przy​ła​pa​ny, li​czy​łem tyl​ko, że może zdo​łam za​cząć spła​cać pie​nią​dze, któ​re… któ​re po​ży​czy​łem, tak chcia​łem to okre​ślić, ale ro​zu​miem, że pan pew​nie wi​dzi to ina​czej… – Nie mo​żesz wie​dzieć, jak to wi​dzę – rzekł Ales​san​dro – więc może za​cznij od po​cząt​ku i za​łóż, że mu​sisz być z nami cał​ko​wi​cie szcze​ry. Kie​dy skoń​czy​li, było już po osiem​na​stej. Mie​li za sobą trud​ny, nie​zwy​kle mę​czą​cy dzień i Kate, któ​ra szła te​raz u boku Ales​san​dra, sta​ra​jąc się do​trzy​mać mu kro​ku, au​to​ma​tycz​nie ze​bra​ła w luź​ny wę​zeł lek​ko po​tar​ga​ne, opa​da​ją​ce na ra​mio​na wło​sy. – Ales​san​dro… – ode​zwa​ła się nie​pew​nie i do​pie​ro po chwi​li uświa​do​mi​ła so​bie, że pierw​szy raz zwró​ci​ła się do nie​go po imie​niu. Przy​sta​nął w dro​dze do sa​mo​cho​du, w któ​rym cze​kał bar​dzo cier​pli​wy szo​fer, pew​nie rów​nie zmę​czo​ny jak oni, i rzu​cił jej wie​le mó​wią​ce spoj​rze​nie. – No? Nie ża​łuj so​bie, mo​żesz dać mi po uszach. – Słu​cham? – Mo​żesz wy​gło​sić ja​kąś traf​ną uwa​gę o moim mięk​kim ser​cu. Za​czy​na​my? – Masz mięk​kie ser​ce, wi​dzia​łam to na wła​sne oczy. – Je​stem taki sam jak zwy​kle – rzu​cił su​cho. – Po​zwa​lasz so​bie na su​biek​tyw​ną in​ter​pre​ta​cję fak​tów, i tyle. Wno​sze​nie oskar​że​nia prze​ciw​ko Geo​r​ge’owi nie mia​ło​by naj​mniej​sze​go sen​su. – Zro​bi​łeś dużo wię​cej!

Mógł jej wma​wiać, że był twar​dy jak za​wsze, ale była to oczy​wi​sta nie​praw​da. Wnucz​ka Geo​r​ge’a cho​ro​wa​ła. Po​wie​dział im o tym ze łza​mi w oczach. Cho​ro​ba ma​łej Imo​gen po​stę​po​wa​ła bły​ska​wicz​nie, a pro​gno​zy na wy​le​cze​nie, sta​wia​ne przez bry​tyj​skich le​ka​rzy, były mar​ne. Ro​dzi​ce Imo​gen, któ​rzy wbrew zdro​we​mu roz​sąd​ko​wi wciąż szu​ka​li na​dziei, zna​leź​li w in​ter​ne​cie in​for​ma​cję o re​wo​lu​cyj​nej me​to​dzie le​cze​nia opra​co​wa​nej przez le​ka​rzy z To​ron​to. Oczy​wi​ście te​ra​pia była kosz​tow​na i dla​te​go Geo​r​ge, któ​ry wy​czer​pał już wszyst​kie ro​dzin​ne oszczęd​no​ści, łącz​nie z tymi na eme​ry​tu​rę, za​czął wy​pro​wa​dzać z fir​my pie​nią​dze. Ales​san​dro mógł na​tu​ral​nie za​sto​so​wać po​dej​ście, o któ​rym mó​wił Kate wcze​śniej – zero li​to​ści dla zło​dzie​ja. Naj​bar​dziej opty​mi​stycz​na wer​sja, jaką była w sta​nie prze​wi​dzieć, za​kła​da​ła, że jej szef zro​zu​mie wy​jąt​ko​we oko​licz​no​ści, w ja​kich zna​lazł się Geo​r​ge, roz​grze​szy go i usta​li z nim ko​rzyst​ny plan spłat, tym​cza​sem Ales​san​dro nie tyl​ko uwol​nił Geo​r​ge’a od ko​niecz​no​ści zwro​tu pie​nię​dzy, ale na do​da​tek za​ło​żył w ban​ku kon​to dla cór​ki Geo​r​ge’a i za​pew​nił dy​rek​cję szpi​ta​la, że wszel​kie kosz​ty le​cze​nia Imo​gen zo​sta​ną po​kry​te. Po​in​for​mo​wał też Geo​r​ge’a, że na eme​ry​tu​rze nę​dza na pew​no nie zaj​rzy mu w oczy, i tym osta​tecz​nie pod​bił ser​ce Kate. Ales​san​dro Pre​da, twar​dziel nad twar​dzie​le w świe​cie biz​ne​su, bez​względ​ny i bez​li​to​sny, wy​szedł da​le​ko poza gra​ni​ce obo​wiąz​ku. – Za​sad​ni​czo masz ra​cję – po​wie​dział, otwie​ra​jąc przed nią drzwi sa​mo​cho​du i po​ma​ga​jąc jej wsiąść. – Oczy​wi​ście po​wi​nien był naj​zwy​czaj​niej w świe​cie po​pro​sić o po​moc, kie​dy zo​rien​to​wał się, że kosz​ty prze​kra​cza​ją jego moż​li​wo​ści… Oparł się o wóz i zwró​cił ku niej przy​stoj​ną, szczu​płą, lek​ko roz​ba​wio​ną twarz. – Ale wszyst​ko do​bre, co się do​brze koń​czy – po​śpiesz​nie włą​czy​ła się Kate. – Cho​ciaż przez całą tę hi​sto​rię nie zdą​ży​li​śmy do two​je​go klien​ta. Od​wie​dzi​my go ju​tro? – Nie mów mi tyl​ko, że na​wet po tak cięż​kim dniu chcesz da​lej roz​ma​wiać o pra​cy! Kate ner​wo​wo ob​li​za​ła war​gi, zmie​sza​na jego in​ten​syw​nym spoj​rze​niem. W cią​gu dnia zu​peł​nie za​po​mnia​ła, że musi uwa​żać, kie​dy Ales​san​dro jest bli​sko. Zo​ba​czy​ła zu​peł​nie inną stro​nę jego oso​bo​wo​ści i to od​kry​cie na​praw​dę ją za​chwy​ci​ło. Co na​tu​ral​nie nie zmie​nia​ło fak​tu, że na​dal szcze​rze nie ak​cep​to​wa​ła wie​lu jego po​czy​nań. – Bo ja je​stem zde​cy​do​wa​nie zbyt zmę​czo​ny, żeby te​raz za​cząć się za​sta​na​wiać nad wa​run​ka​mi ko​rzyst​ne​go za​ku​pu fir​my – do​dał. – Oczy​wi​ście. – I bar​dzo się dzi​wię, że to​bie zmę​cze​nie nie do​ku​cza. – Pew​nie chęt​nie bym tro​chę od​po​czę​ła… – To świet​nie – wszedł jej w sło​wo – po​nie​waż dziś wie​czo​rem idzie​my coś zjeść i obej​rzeć mia​sto. Obo​je mo​że​my na parę go​dzin dać so​bie spo​kój z in​te​re​sa​mi, nie uwa​żasz? – Ko​la​cja? – Kate na​gle za​schło w ustach. – Zwie​dza​nie mia​sta? – Tak. Tyl​ko nie wkła​daj ko​stiu​mu. – Ale ja nie mam… – W ta​kim ra​zie kup so​bie coś na ra​chu​nek fir​my. Masz fir​mo​we kon​to, tak? – Tak, ale…

– Wszyst​ko jest ja​sne i za​ła​twio​ne – rzekł mięk​ko, gło​sem rów​nie nie​bez​piecz​nym dla jej zmy​słów, co piesz​czo​ta. – Dzi​siej​szy dzień był pe​łen nie​spo​dzia​nek. Za​sko​czy​łem cię, więc te​raz ty za​skocz mnie; po​każ mi, że je​steś kimś wię​cej niż do prze​sa​dy skrom​ną, pra​co​wi​tą psz​czół​ką. My​ślisz, że ci się uda? Czy to zbyt wiel​kie wy​zwa​nie? Czy to zbyt wiel​kie wy​zwa​nie? To nie​co kpią​ce, za​da​ne roz​ba​wio​nym to​nem py​ta​nie moc​no ją ura​zi​ło. Na​praw​dę wy​obra​żał so​bie, że ona po pro​stu nie umie się re​lak​so​wać? Że jest naj​zwy​czaj​niej​szą nu​dzia​rą, dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny na dobę przy​kle​jo​ną do lap​to​pa lub ta​ble​ta? Drżą​cą z prze​ra​że​nia na samą myśl, że mo​gła​by wło​żyć coś in​ne​go niż biu​ro​wy ko​stium i za​ba​wić się jak nor​mal​na mło​da ko​bie​ta? Sko​ro na​le​gał, by po​szła na za​ku​py i z fir​mo​we​go kon​ta coś so​bie ku​pi​ła, cze​go po tym wie​czo​rze pew​nie już ni​g​dy nie wło​ży, to wła​ści​wie dla​cze​go nie? To​ron​to było peł​ne cu​dow​nych skle​pów, któ​re cią​gnę​ły się wzdłuż każ​dej uli​cy lub sku​pio​ne były w han​dlo​wych cen​trach. Na dwo​rze było wciąż tak go​rą​co, że Kate bez wa​ha​nia zde​cy​do​wa​ła się na Eaton Cen​tre. Nie mia​ła po​ję​cia, co chce ku​pić, wie​dzia​ła tyl​ko, że cała ope​ra​cja nie po​trwa dłu​go. Nie​na​wi​dzi​ła za​ku​pów. Oczy​wi​ście w prze​ci​wień​stwie do swo​jej mat​ki. Kate do​sko​na​le pa​mię​ta​ła, jak Li​lac cią​ga​ła ją za sobą od skle​pu do skle​pu, wy​da​jąc pie​nią​dze po​trzeb​ne im na zu​peł​nie inne rze​czy. Dziew​czyn​ka przy​wy​kła do sie​dze​nia pod prze​bie​ral​nia​mi z książ​ką w ręku, w ocze​ki​wa​niu na mat​kę. Roz​pacz​li​wie pra​gnę​ła, by Li​lac wy​glą​da​ła jak mat​ki jej ko​le​ża​nek, nic wię​cej. Pro​ste spodnie, bluz​ka bez ol​brzy​mie​go de​kol​tu, nie kle​ją​ca się do cia​ła jak mo​kry pla​ster, pan​to​fle bez dwu​na​sto​cen​ty​me​tro​wych ob​ca​sów. Tak czy ina​czej, te​raz mu​sia​ła ku​pić coś na wie​czór. I przy​glą​da​jąc się ubra​niom w skle​pach, po​pa​trzy​ła na samą sie​bie ocza​mi mat​ki i zo​ba​czy​ła za​wsze zbyt su​ro​wo i nie​mod​nie ubra​ną mło​dą ko​bie​tę, któ​ra kon​se​kwent​nie na​wet nie pró​bu​je wy​ko​rzy​stać po​da​ro​wa​nych jej przez na​tu​rę atu​tów. Być może Ales​san​dro wi​dział ją do​kład​nie w ten sam spo​sób. Kate po​czu​ła, że na​gle wstę​pu​je w nią duch bun​tu i uświa​do​mi​ła so​bie, że ku​po​wa​nie spra​wia jej pew​ną przy​jem​ność, chy​ba pierw​szy raz w ży​ciu. Wy​bie​ra​ła ubra​nia wy​łącz​nie dla​te​go, że po​do​ba​ło jej się, jak na niej wy​glą​da​ją. Dwie su​kien​ki, spód​ni​ca do pół uda, bluz​ki bez gu​zi​ków i pan​to​fle, na ob​ca​sie i nie czar​ne. Nie mia​ła po​ję​cia, do​kąd wy​bio​rą się po zwie​dza​niu mia​sta, któ​re su​ge​ro​wał jej szef, i nie​wie​le ją to ob​cho​dzi​ło. Wzię​ła przy​jem​nie dłu​gą ką​piel, umy​ła wło​sy i zo​sta​wi​ła je roz​pusz​czo​ne, żeby opa​da​ły na ple​cy ka​ska​dą fal. Wło​ży​ła jed​ną z ku​pio​nych su​kie​nek, pro​stą, lecz odro​bi​nę ob​ci​słą, w od​cie​niu ja​sne​go ko​ra​lu, i san​da​ły na wy​so​kim ob​ca​sie. Spoj​rza​ła na swo​je od​bi​cie w lu​strze i ser​ce moc​no jej za​bi​ło, po​nie​waż ta Kate Wat​son była mło​dą ko​bie​tą, któ​ra ma ja​kieś ży​cie poza pra​cą, i to bar​dzo eks​cy​tu​ją​ce ży​cie. – No, do​brze – uśmiech​nę​ła się do tej ob​cej dziew​czy​ny. – Obie wie​my, że to lek​ka prze​sa​da, ale co w tym złe​go? Mamo, gdy​byś mo​gła mnie te​raz zo​ba​czyć, by​ła​byś ze mnie dum​na!

Ule​gła at​mos​fe​rze chwi​li, zro​bi​ła so​bie sel​fie i wy​sła​ła je mat​ce. Kil​ka​na​ście mi​nut póź​niej, gdy szła na spo​tka​nie z Ales​san​drem w ba​rze, z uśmie​chem ode​bra​ła od​po​wiedź – całą se​rię wy​krzyk​ni​ków i roz​ra​do​wa​nych bu​ziek. Bez więk​sze​go tru​du zlo​ka​li​zo​wa​ła sze​fa, któ​ry sie​dział przy sto​li​ku pod ścia​ną, za​sło​nię​ty przez prze​le​wa​ją​ce się wszę​dzie tłu​my mło​dych lu​dzi. Nie​któ​rzy z nich od​wra​ca​li się, żeby po​pa​trzeć na Kate, co spra​wi​ło jej nie​ocze​ki​wa​ną sa​tys​fak​cję. Ales​san​dro pod​niósł wzrok i przez krót​ką chwi​lę na​praw​dę nie miał po​ję​cia, kogo ma przed sobą. Rzu​cił jej wy​zwa​nie, ale nie przy​pusz​czał, że ona pod​nie​sie rę​ka​wi​cę. Spo​dzie​wał się, że zo​ba​czy ją w jed​nej z tych nie​zwy​kle mę​czą​cych wer​sji ko​stiu​mu do pra​cy, w dys​kret​nej bluz​ce, za​pię​tej pod samą szy​ję, bo prze​cież ina​czej by​ło​by nie​sto​sow​nie. Ani przez se​kun​dę nie są​dził, że zo​ba​czy… Zja​wi​sko. Wi​dział ją w szor​tach i ob​ci​słym to​pie, to praw​da, lecz na​wet tam​to do​świad​cze​nie nie przy​go​to​wa​ło go na peł​ną kon​fron​ta​cję z jej uro​dą. Była wy​so​ka, ale ob​ca​sy jesz​cze do​da​ły jej wzro​stu. Dłu​gie ciem​no​brą​zo​we wło​sy z re​flek​sa​mi mie​dzi i sta​re​go zło​ta opa​da​ły na wą​skie ra​mio​na, a su​kien​ka w brzo​skwi​nio​wym od​cie​niu, w któ​rym więk​szość ko​biet wy​glą​da nie​atrak​cyj​nie bla​do, ide​al​nie pod​kre​śla​ła ton jej cery. Su​kien​ka była prze​ślicz​na i eks​po​no​wa​ła fi​gu​rę we wszyst​kich wła​ści​wych miej​scach, de​li​kat​nie obej​mo​wa​ła pięk​ne pier​si, otu​la​ła smu​kłą ta​lię i koń​czy​ła się ele​ganc​ką fal​ban​ką gdzieś nad ko​la​na​mi. – Wi​dzę, że by​łaś na za​ku​pach – po​wie​dział, pod​no​sząc się z krze​sła. W tych ob​ca​sach była pra​wie jego wzro​stu. Uma​lo​wa​ła po​wie​ki gra​fi​to​wym cie​niem, któ​ry nada​wał jej dziw​nie sek​sow​ny wy​gląd, i po​cią​gnę​ła peł​ne war​gi błysz​czy​kiem. Ales​san​dro po​czuł sil​ne pod​nie​ce​nie. – Mia​łeś ra​cję. – Kate po​śpiesz​nie usia​dła, bo cho​ciaż świa​do​mość, że przy​cią​ga mę​skie spoj​rze​nia ni​czym ma​gnes, była cał​kiem przy​jem​na, onie​śmie​le​nie szyb​ko wzię​ło górę. – Moje ko​stiu​my są zde​cy​do​wa​nie zbyt ofi​cjal​ne, no i za cie​płe na te upa​ły, więc za​in​we​sto​wa​łam w parę rze​czy… Dys​kret​nie po​pra​wi​ła su​kien​kę, któ​ra od​sło​ni​ła za dużo cia​ła. – Bar​dzo roz​sąd​nie – po​wie​dział Ales​san​dro. – Cho​ciaż mu​szę przy​znać, że chy​ba odro​bi​nę prze​sa​dzi​łaś. Je​że​li za​mie​rzasz no​sić ta​kie sek​sow​ne ciusz​ki w cią​gu dnia… Oczy Kate roz​sze​rzy​ły się na wi​dok le​ni​we​go uśmie​chu, któ​ry po​wo​li uniósł ką​ci​ki jego ust. – To tyl​ko zwy​czaj​na su​kien​ka – wy​ją​ka​ła nie​pew​nie. – Inne ko​bie​ty też ta​kie no​szą… Ales​san​dro de​mon​stra​cyj​nie ro​zej​rzał się do​oko​ła. – Ale nie​wie​le z nich ma fi​gu​rę, któ​ra za​słu​gu​je na taki strój. Na pew​no zda​jesz so​bie z tego spra​wę. – Ja… Za​zwy​czaj ta​kie su​kien​ki nie są mi po​trzeb​ne… Nie ubie​ram się… – Nie ubie​rasz się w rze​czy, któ​re przy​cią​ga​ją uwa​gę? Cze​go wła​ści​wie się spo​dzie​wa​ła? Że będą roz​ma​wiać o pra​cy? Wy​raź​nie jej po​-

wie​dział, że po ca​łym dniu spę​dzo​nym z Geo​r​ge’em i jego smut​ny​mi, nie​po​ko​ją​cy​mi wy​zna​nia​mi nie chce na​wet my​śleć o fir​mie. – Ni​g​dy nie cho​dzi​łam do klu​bów i ta​kich tam – oświad​czy​ła. – Więc to jest je​dy​na moja su​kien​ka w tym sty​lu, no, nie, mam jesz​cze dru​gą, któ​rą też dzi​siaj ku​pi​łam. Czy​li mam dwie. – Dwie? – po​wtó​rzył z uśmie​chem. – Nie wiem dla​cze​go, ale to tro​chę smut​ne. Za​czer​wie​ni​ła się i od​wró​ci​ła wzrok. – Żar​tu​jesz so​bie ze mnie, praw​da? – Ra​czej stwier​dzam fakt. Może ju​tro po​win​ni​śmy pójść na wa​ga​ry i zno​wu wy​brać się na za​ku​py… – Nie umó​wi​łeś się na spo​tka​nie z wła​ści​cie​la​mi fir​my, któ​rą chcesz ku​pić? Sły​sza​łam, jak roz​ma​wia​łeś przez te​le​fon, kie​dy wra​ca​li​śmy ze szpi​ta​la. – Każ​de spo​tka​nie moż​na prze​ło​żyć. – Bez​tro​sko wzru​szył ra​mio​na​mi. – Fir​ma nie uciek​nie, wła​ści​cie​le chcą ją sprze​dać i nie znaj​dą kup​ca lep​sze​go niż ja. – Nie, dzię​ku​ję za pro​po​zy​cję, ale ni​cze​go wię​cej nie po​trze​bu​ję. Cho​dzę na za​ku​py tyl​ko wte​dy, gdy nie mogę tego unik​nąć i… – Na​praw​dę mu​sisz za​cząć żyć wła​snym ży​ciem, na​brać dy​stan​su do sty​lu ży​cia two​jej mat​ki. – Na​lał jej kie​li​szek wina. – Lu​bi​ła ku​po​wać ubra​nia, któ​re ty uzna​łaś za nie​od​po​wied​nie, dla​te​go in​stynk​tow​nie nie cier​pisz za​ku​pów i wy​bie​rasz rze​czy jak naj​bar​dziej od​le​głe od jej gu​stu. Kate prze​łknę​ła odro​bi​nę winę i rzu​ci​ła mu gniew​ne spoj​rze​nie. – Je​stem w służ​bo​wej po​dró​ży i do​sta​ję pie​nią​dze za pra​cę – wy​mam​ro​ta​ła. Uśmiech​nął się. – A ja mó​wię ci, że ju​tro masz dzień wol​ny. Je​śli ty ni​ko​mu nie po​wiesz, to ja też. – Lu​bisz ro​bić za​ku​py? Z ko​bie​tą? – Od​po​wiedź na py​ta​nie pierw​sze: nie lu​bię. Mam ko​goś, kto wie, co no​szę, i po​zo​sta​wiam jej uzu​peł​nia​nie mo​jej gar​de​ro​by. – Kto to taki? Kto się tym zaj​mu​je? – Po​wiedz​my, że daw​no temu uma​wia​łem się z ko​bie​tą, któ​ra za​an​ga​żo​wa​ła się tro​chę bar​dziej, niż po​win​na… – Czy​li chcia​ła cze​goś wię​cej niż tyl​ko nu​me​rek na jed​ną noc, tak? Nie mo​gła uwie​rzyć, że po​wie​dzia​ła coś ta​kie​go na głos, ale cała ta wy​pra​wa po​wo​li po​grą​ża​ła się w nie​co sur​re​ali​stycz​nej au​rze, zresz​tą sko​ro szef wy​raź​nie po​le​cił jej się roz​luź​nić, to po​wi​nien się li​czyć z kon​se​kwen​cja​mi. – Nie upra​wiam nu​mer​ków na jed​ną noc – po​in​for​mo​wał ją. Par​sk​nę​ła śmie​chem. – Wi​dzisz w tym coś za​baw​ne​go? Bo ja nie. – Wy​da​wa​ło mi się… Wy​da​wa​ło mi się, że je​steś fa​ce​tem, któ​ry nie wda​je się w dłu​go​ter​mi​no​we związ​ki! – Prze​ci​wień​stwem dłu​go​ter​mi​no​wych związ​ków wca​le nie są nu​mer​ki na jed​ną noc. Ist​nie​je coś po​środ​ku, mo​żesz mi wie​rzyć. A te​raz do​pij wino i zbie​raj​my się. Po​pro​si​łem re​cep​cjo​ni​stę w ho​te​lu, żeby po​le​cił mi parę re​stau​ra​cji i za​re​zer​wo​wał dla nas sto​lik w lo​ka​lu nie​da​le​ko stąd. My​ślisz, że uda ci się zro​bić wię​cej niż kil​ka kro​ków w tych ob​ca​sach? Kate wy​su​nę​ła sto​pę i przyj​rza​ła jej się uważ​nie, wy​ko​nu​jąc trzy krą​że​nia. Była to

jej pierw​sza para san​da​łów na wy​so​kim ob​ca​sie. – Tak, masz pięk​ne sto​py – po​ki​wał gło​wą. – Ład​ne pal​ce, smu​kłą kost​kę, jest na co po​pa​trzeć. – Nie na​pra​szam się o kom​ple​men​ty! – Nie ma się cze​go wsty​dzić, to przy​na​leż​ne ko​bie​tom pra​wo. – Tro​chę trud​no cho​dzi się w ta​kich ob​ca​sach… – Pój​dzie​my po​wo​li, a je​że​li stra​cisz rów​no​wa​gę, na pew​no cię zła​pię, nie bój się. Ta wi​zja na​tych​miast wy​peł​ni​ła gło​wę Kate, zu​peł​nie jak​by ktoś za​pa​lił ża​rów​kę, oświe​tla​jąc mrocz​ne za​kąt​ki i całe mnó​stwo męt​nych my​śli, od któ​rych ucie​ka​ła. Ales​san​dro Pre​da re​pre​zen​to​wał wszyst​ko, czym gar​dzi​ła, może i tak, ale był sek​sow​ny i cza​ru​ją​cy, więc chy​ba nic dziw​ne​go, że bar​dzo ją po​cią​gał. Oczy​wi​ście nie po​win​na ule​gać temu uczu​ciu – był jej pra​co​daw​cą, ko​bie​cia​rzem, osza​ła​mia​ją​co przy​stoj​nym, bo​ga​tym i pew​nym sie​bie, a jej bra​ko​wa​ło do​świad​cze​nia. Wszyst​kie te ar​gu​men​ty po​łą​czy​ły się w je​den eks​cy​tu​ją​cy kok​tajl i kie​dy wy​cho​dzi​li z baru, Kate czu​ła, jak pod​nie​ce​nie za​czy​na krą​żyć w jej ży​łach, co​raz szyb​ciej i szyb​ciej. Po​le​co​ny lo​kal znaj​do​wał się da​lej, niż Kate mia​ła na​dzie​ję. Po dro​dze do​ro​bi​ła się kil​ku bą​bli na sto​pach, nie za​mie​rza​ła jed​nak mó​wić o tym Ales​san​dro​wi. Ode​tchnę​ła z ulgą, gdy we​szli do cu​dow​nie chłod​nej re​stau​ra​cji, spe​cja​li​zu​ją​cej się w da​niach z ryb, i kie​dy usie​dli, dys​kret​nie zsu​nę​ła san​da​ły z obo​la​łych stóp. Na szczę​ście szef po​sta​no​wił opo​wie​dzieć jej o elek​tro​nicz​nej fir​mie, któ​rą chciał prze​jąć, mo​gła więc przy​wo​łać na twarz wy​raz ogrom​ne​go za​in​te​re​so​wa​nia i sku​pić się na tym, by go nie stra​cić. – W ten spo​sób cała fir​ma zo​sta​ła we​ssa​na w czar​ną dziu​rę i znik​nę​ła w ete​rze – za​koń​czył Ales​san​dro. – Świet​nie! – za​świer​go​ta​ła Kate, ostroż​nie do​ty​ka​jąc du​że​go bą​bla pal​cem dru​giej sto​py i sta​ra​jąc się nie skrzy​wić. – To do​sko​na​ły po​mysł. Je​stem pew​na, że to wy​pa​li. Spraw​dzę dane tej fir​my i zro​bię no​tat​ki… Ale tro​chę… tro​chę póź​niej. – Ni​g​dy nie by​łem w sta​nie oprzeć się ko​bie​cie, któ​ra słu​cha mnie w ogrom​nym sku​pie​niu – po​wie​dział po​wo​li. – Usły​sza​łaś cho​ciaż jed​no sło​wo z tego, o czym mó​wi​łem przez ostat​nie dzie​sięć mi​nut? – Mó​wi​łeś o tej fir​mie elek​tro​nicz​nej… – Ze​chcia​ła​byś może stre​ścić to moje expo​sé? Ach, tak my​śla​łem. Prze​ko​naj mnie, że nie je​stem aż tak po​twor​nym nu​dzia​rzem, że już po pię​ciu se​kun​dach stra​ci​łaś za​in​te​re​so​wa​nie dal​szą kon​wer​sa​cją, bar​dzo pro​szę. – Prze​pra​szam. By​łam my​śla​mi da​le​ko stąd. – W ja​kimś kon​kret​nym miej​scu? Tak, po​my​śla​ła. W świe​cie do​tkli​we​go bólu, gdzie moją je​dy​ną mi​sją było zdo​by​cie opa​trun​ków z pla​strem i pa​ra​ce​ta​mo​lu. – Nie. My​śla​łam o tym, że na​gle zna​la​złam się tu​taj, w Ame​ry​ce Pół​noc​nej, a prze​cież do tej pory pra​wie w ogó​le nie po​dró​żo​wa​łam. Je​stem tro​chę oszo​ło​mio​na tymi wszyst​ki​mi no​wo​ścia​mi i dla​te​go za​my​śli​łam się aż tak głę​bo​ko. Kel​ner naj​wy​raź​niej przy​niósł im wino w cza​sie jej in​te​lek​tu​al​ne​go za​ćmie​nia, po​nie​waż wcze​śniej na ich sto​le nie było bu​tel​ki. Wy​pi​ła pra​wie cały kie​li​szek na​raz z na​dzie​ją, że znaj​dzie w nim ja​kieś war​to​ści prze​ciw​bó​lo​we, któ​re po​mo​gły​by jej

do​trwać do koń​ca wie​czo​ru, nie ro​biąc z sie​bie kom​plet​nej idiot​ki. – Ale chy​ba mu​sia​łaś być cho​ciaż raz za gra​ni​cą, praw​da? – Na Ibi​zie. – Kate prze​wró​ci​ła ocza​mi. – Za​bra​łam tam mamę. – I? – Było cał​kiem przy​jem​nie, tyle że mama spo​ro cza​su po​świę​ci​ła na flir​to​wa​nie z kel​ne​ra​mi – za​śmia​ła się. – Ale nie, kie​dy my​ślę o tym te​raz, mu​szę przy​znać, że nie​źle się ba​wi​łam. Zmu​si​ła mnie, że​bym scho​wa​ła do wa​liz​ki wszyst​kie pod​ręcz​ni​ki, któ​re ze sobą za​bra​łam, bo uczy​łam się wte​dy do eg​za​mi​nów, i ka​za​ła po​wta​rzać, że je​stem na wa​ka​cjach, kie​dy tyl​ko na​po​mknę​łam choć sło​wem o pra​wie po​dat​ko​wym, dy​wi​den​dach czy zy​skach i stra​tach. Ka​za​ła mi też no​sić ko​stium ką​pie​lo​wy bez wiel​kie​go luź​ne​go T-shir​tu, mimo że zro​bi​łam jej cały wy​kład o za​gro​że​niach dla skó​ry, wy​ni​ka​ją​cych z nad​mier​ne​go na​sło​necz​nie​nia. Pew​nie masz mnie za naj​więk​szą nu​dzia​rę na świe​cie… – Nie, nic z tych rze​czy. Je​steś tyl​ko tro​chę… tro​chę ostroż​na, tak to uj​mij​my. – Ty pew​nie ni​g​dy nie by​łeś ostroż​ny? – Każ​dy bywa ostroż​ny w okre​ślo​nych sy​tu​acjach – bąk​nął. – Te​raz wy​bierz coś z menu i nie bój się jeść, ile du​sza za​pra​gnie. Ten re​cep​cjo​ni​sta z ho​te​lu po​wie​dział mi, że po​da​ją tu zu​peł​nie nie​sa​mo​wi​ty cze​ko​la​do​wy pud​ding z brow​nie. Mnó​stwo pysz​ne​go je​dze​nia, za dużo do​bre​go wina i Ales​san​dro Pre​da przy sto​le – wszyst​ko to ra​zem w du​żym stop​niu przy​czy​ni​ło się do przy​tłu​mie​nia bólu, dla​te​go Kate w peł​ni wró​ci​ła do rze​czy​wi​sto​ści do​pie​ro pod ko​niec ko​la​cji, gdy wresz​cie mu​sia​ła wsu​nąć sto​py w san​da​ły. Od ho​te​lu dzie​lił ich pół​go​dzin​ny spa​cer, po​wie​trze wciąż było bal​sa​micz​nie cie​płe i szli na​praw​dę po​wo​li, lecz każ​dy krok był praw​dzi​wą ago​nią. Kie​dy byli już bli​sko, z pier​si dziew​czy​ny wy​rwał się ci​chy jęk. – Co się sta​ło? – za​py​ta​ła z nie​co sztucz​nym oży​wie​niem, kie​dy Ales​san​dro przy​sta​nął i po​pa​trzył na nią spod zmru​żo​nych po​wiek. – To ja po​wi​nie​nem za​dać to py​ta​nie. – Wszyst​ko w po​rząd​ku. Po pro​stu idzie​my so​bie tak spo​koj​nie i cie​szy​my się pięk​nym wie​czo​rem. Tu jest zu​peł​nie ina​czej niż w Lon​dy​nie, praw​da? Ales​san​dro prze​chy​lił gło​wę. Jego by​stre ciem​ne oczy ogar​nę​ły całą syl​wet​kę Kate i za​trzy​ma​ły się na jej sto​pach. – O, do dia​bła! – Schy​lił się, żeby le​piej wi​dzieć. Kate na​tych​miast wy​da​ła krót​ki, pe​łen prze​ra​że​nia okrzyk. – Nie rób tego! – wy​szep​ta​ła go​rącz​ko​wo. – Pro​szę cię, lu​dzie na nas pa​trzą! Ktoś so​bie jesz​cze po​my​śli, że… że się oświad​czasz albo coś w tym ro​dza​ju! – Two​im sto​pom? Od jak daw​na skrę​casz się z bólu? – Nie skrę​cam się z bólu, sto​py mnie tyl​ko tro​chę bolą, bo nie przy​wy​kłam do wy​so​kich ob​ca​sów i san​da​łów… – Do​bry Boże, ko​bie​to! Wy​pro​sto​wał się i wziął ją na ręce jed​nym szyb​kim, płyn​nym ru​chem. Pi​snę​ła roz​pacz​li​wie i za​rzu​ci​ła mu ra​mio​na na szy​ję, sztyw​na z prze​ra​że​nia. Ales​san​dro ru​szył w stro​nę ho​te​lu, nie zwra​ca​jąc naj​mniej​szej uwa​gi na ga​piów, któ​rzy przy​sta​wa​li i śmia​li się gło​śno. – Po​staw mnie na zie​mi! – jęk​nę​ła. – Wszy​scy na nas pa​trzą!

– Za bar​dzo przej​mu​jesz się tym, co lu​dzie so​bie po​my​ślą. Nie po​sta​wię cię, nie ma mowy. Nie pró​buj mnie prze​ko​nać, bo i tak le​d​wo nad sobą pa​nu​ję. Cze​mu nie po​wie​dzia​łaś nic wcze​śniej?! – W re​stau​ra​cji pra​wie mnie nie bo​la​ły. Trud​no było roz​ma​wiać i jed​no​cze​śnie sta​rać się utrzy​mać w po​zy​cji, któ​ra nie by​ła​by cał​ko​wi​cie upo​ka​rza​ją​ca. Kate nie mia​ła pew​no​ści, czy wszy​scy już wi​dzą jej majt​ki, czy jesz​cze nie, i krę​ci​ła się roz​pacz​li​wie, igno​ru​jąc do​bit​ne po​le​ce​nia Ales​san​dra, żeby cho​ciaż przez chwi​lę się nie ru​sza​ła. – Pro​szę, puść mnie, kie​dy wej​dzie​my do ho​te​lu! Z holu dam już radę do​trzeć do po​ko​ju! Bez sło​wa przede​fi​lo​wał z nią przed re​cep​cją, jak​że​by ina​czej. Wy​obraź​nia na​tych​miast pod​su​nę​ła jej wi​zję mar​mu​ro​wej lady z dłu​gim sze​re​giem zło​śli​wych, zja​dli​wie uśmiech​nię​tych mło​dych re​cep​cjo​ni​stek. Usły​sza​ła, jak jej szef pro​si o na​tych​mia​sto​we do​star​cze​nie ap​tecz​ki do jego apar​ta​men​tu i moc​no za​ci​snę​ła po​wie​ki ze wsty​du. Nie, po​wie​dział Ales​san​dro, nie trze​ba wzy​wać le​ka​rza, wy​star​czy ap​tecz​ka z ma​te​ria​ła​mi opa​trun​ko​wy​mi, tyl​ko szyb​ko. Dała so​bie spo​kój z pro​te​sta​mi i sku​pi​ła się na trzy​ma​niu się jego szyi. Otwo​rzy​ła oczy, kie​dy de​li​kat​nie po​ło​żył ją na mięk​kim ma​te​ra​cu i już na​wet bez za​że​no​wa​nia przy​glą​da​ła się, jak z jesz​cze więk​szą ostroż​no​ścią zdej​mu​je z jej stóp te prze​klę​te san​da​ły. Skrzy​wi​ła się lek​ko, gdy so​czy​ście za​klął pod no​sem. – Pew​nie nad​we​rę​ży​łeś krę​go​słup – za​uwa​ży​ła, po​nie​waż nic in​ne​go nie przy​szło jej do gło​wy. – Z moim krę​go​słu​pem wszyst​ko jest w jak naj​lep​szym po​rząd​ku, cze​go na pew​no nie moż​na po​wie​dzieć o two​ich sto​pach. Są okrop​nie po​ob​cie​ra​ne. – Nie przy​wy​kłam do wy​so​kich ob​ca​sów ani do ta​kich san​da​łów. Ko​lej​ny atak za​że​no​wa​nia do​padł ją w chwi​li, gdy Ales​san​dro oparł jej obo​la​łe, obrzmia​łe sto​py na swo​ich ko​la​nach i się​gnął po ap​tecz​kę, któ​rą przed se​kun​dą do​star​czo​no do po​ko​ju. – Masz ra​cję, po​win​nam była wcze​śniej wspo​mnieć, że zro​bi​ło mi się kil​ka bą​bli, ale… pro​szę cię, sama mogę je opa​trzyć. Zi​gno​ro​wał jej proś​bę. Jego dło​nie były tak ko​ją​ce… Za​mknę​ła oczy i pra​wie prze​sta​ła od​dy​chać. De​li​kat​nie oczy​ścił jej po​ra​nio​ną skó​rę, na​ło​żył chłod​ny krem i spe​cjal​ne pla​stry z ap​tecz​ki. – Nie mia​łam po​ję​cia, że je​steś tak​że le​ka​rzem – ode​zwa​ła się żar​to​bli​wym to​nem, głów​nie dla​te​go, że pa​nu​ją​ca w po​ko​ju ci​sza była nie​zwy​kle in​ten​syw​na i w ja​kiś spo​sób in​tym​na. – Szcze​rze mó​wiąc, za​mie​rza​łem kie​dyś stu​dio​wać me​dy​cy​nę. Otwo​rzy​ła oczy. Pa​trzy​ła na jego ciem​ną, po​chy​lo​ną gło​wę, na te dłu​gie opa​lo​ne pal​ce, któ​re tak szyb​ko i spraw​nie opa​trzy​ły jej rany. – Na​praw​dę? – Na​praw​dę – od​parł su​cho, nie pod​no​sząc wzro​ku. – Ale nie trwa​ło to dłu​go. – Dla​cze​go? Tym ra​zem spoj​rzał na nią. Było to szyb​kie spoj​rze​nie, i po​waż​ne. – By​łem po​trzeb​ny moim bez​myśl​nym ro​dzi​com. Mu​sia​łem wy​pro​sto​wać ich po​plą​ta​ne fi​nan​so​we ścież​ki.

Dla​cze​go to po​wie​dział? Prze​cież ni​g​dy się ni​ko​mu nie zwie​rzał, a już zwłasz​cza ko​bie​cie. Do​brze wie​dział, że zwie​rze​nia to dla tych istot czy​sta za​chę​ta do wy​obra​ża​nia so​bie, że w ja​kiś spo​sób uda im się po​ko​nać ba​rie​ry, któ​ry​mi się oto​czył. Wie​dział też, że ko​bie​ta w po​sia​da​niu zwie​rzeń i ta​jem​nic to ko​bie​ta, któ​ra uwa​ża, że pa​nu​je nad męż​czy​zną. Cóż, miał za sobą mę​czą​cy dzień. Mu​siał prze​my​śleć swo​je czar​no-bia​łe po​dej​ście do ży​cia, któ​re do​tąd tak do​brze mu słu​ży​ło. Ży​cie było dużo mniej skom​pli​ko​wa​ne bez sza​rych stref. Na do​da​tek te​raz… Te​raz jego cia​ło kłó​ci​ło się z umy​słem tak gwał​tow​nie, jak jesz​cze ni​g​dy, pró​bu​jąc wziąć nad nim górę, kie​dy tak sie​dział z jej sto​pa​mi na swo​ich ko​la​nach. – Jak to? – za​py​ta​ła z za​cie​ka​wie​niem. – Są​dzi​łam, że… – Że je​stem w czep​ku uro​dzo​ny? – No, coś w tym ro​dza​ju. – Masz tro​chę ra​cji. – Ostroż​nie do​tknął jed​ne​go z pla​strów i z sa​tys​fak​cją przyj​rzał się swe​mu dzie​łu. – Je​stem po​tom​kiem dwóch za​moż​nych ro​dzin. Moi ro​dzi​ce mie​li tyle pie​nię​dzy, że sami nie wie​dzie​li, co z nimi ro​bić. Nie​ste​ty, żad​ne z nich nie zo​sta​ło wy​po​sa​żo​ne w wy​star​cza​ją​cą por​cję zdro​we​go roz​sąd​ku ani umie​jęt​no​ści do​bre​go za​rzą​dza​nia ma​jąt​kiem. Uśmiech​nął się kpią​co i wstał. Roz​pro​sto​wał ple​cy, za​mknął ap​tecz​kę i pod​szedł do okna. Stał tam kil​ka se​kund, zu​peł​nie nie​ru​cho​mo, wpa​trzo​ny w uli​cę w dole. – To jest do​pie​ro mi​łość – od​wró​cił się i zbli​żył do łóż​ka. – Brat​nie du​sze, wspól​na bu​do​wa związ​ku i uczu​cia, wszyst​kie te idee, któ​re tak ci się po​do​ba​ją… – O co ci cho​dzi? – Zmarsz​czy​ła brwi, zdzi​wio​na i za​gu​bio​na. – Cho​dzi mi o to, że… – uśmiech​nął się zim​no, nie​przy​jem​nie. – Na wła​snej skó​rze do​świad​czy​łem tego, jak dwie brat​nie du​sze po​tra​fią na​rzu​cić in​nym styl ży​cia na​są​czo​ny ob​se​sją i pra​gnie​niem de​struk​cji. Moi ro​dzi​ce po​bra​li się bar​dzo mło​do i jesz​cze przed czter​dziest​ką zdo​ła​li roz​trwo​nić więk​szość odzie​dzi​czo​nych pie​nię​dzy, mar​nie in​we​stu​jąc i mar​nu​jąc ogrom​ne sumy na idio​tycz​ne, pseu​do​eko​lo​gicz​ne pro​jek​ty. Obo​je żyli w cał​ko​wi​tym ode​rwa​niu od rze​czy​wi​sto​ści. Tak, byli bar​dzo za​ko​cha​ni, ale gdy​by w ich mał​żeń​stwie było odro​bi​nę mniej mi​ło​ści, a wię​cej zdro​we​go roz​sąd​ku, może nie stra​ci​li​by ca​łe​go ma​jąt​ku. Sta​ło się jed​nak to, co stać się mia​ło, i osta​tecz​nie to ja mu​sia​łem ra​to​wać ich przed ko​mor​ni​kiem. – Ty? – Tak. Wy​da​wa​ło im się, że mają tyle pie​nię​dzy, że ni​g​dy im ich nie za​brak​nie. – Więc zre​zy​gno​wa​łeś z ma​rzeń o me​dy​cy​nie na rzecz bar​dziej do​cho​do​wej pro​fe​sji? – Nie roz​czu​laj się, moja dro​ga. Ra​czej nie mogę na​rze​kać na swój styl ży​cia. – Nie, ale… W grun​cie rze​czy pie​nią​dze nie mają wiel​kie​go zna​cze​nia, praw​da? – I to wła​śnie dla​te​go każ​dą chwi​lę po​świę​casz wspi​na​niu się po szcze​blach ka​rie​ry oraz wal​ce o sta​bi​li​za​cję fi​nan​so​wą? Mó​wi​łem ci już o hi​po​kry​zji, pa​mię​tasz? Za​czer​wie​ni​ła się. Stał nad nią, wy​so​ki i przy​tła​cza​ją​cy swo​ją fi​zycz​no​ścią. Na​gle za​schło jej w ustach. Nie po​tra​fi​ła ode​rwać od nie​go oczu. Uświa​do​mi​ła so​bie, że jej nogi są zu​peł​nie ob​na​żo​ne, su​kien​ka krót​ka i lek​ka, ser​ce pom​pu​je krew dużo szyb​ciej niż zwy​kle, a pącz​ki na szczy​tach pier​si sta​ły się twar​de i na​prę​żo​ne. – Na tym po​le​ga stra​te​gicz​na róż​ni​ca mię​dzy nami – rzekł po​wo​li.

Pod​cią​gnę​ła się wy​żej na po​dusz​kach, świa​do​ma, że on ogar​nia wzro​kiem dłu​gie, smu​kłe li​nie jej cia​ła. Po chwi​li na​chy​lił się i oparł dło​nie na łóż​ku, zbli​ża​jąc twarz do jej twa​rzy. – Ja ni​g​dy nie zre​zy​gno​wa​łem z do​brej za​ba​wy na rzecz ja​kie​goś cał​ko​wi​cie nie​re​al​ne​go ma​rze​nia o do​sko​na​ło​ści, ma​rze​nia, któ​re nie ma cie​nia szan​sy na speł​nie​nie. – Wca​le tego nie zro​bi​łam! – Nie? A kie​dy ostat​ni raz upra​wia​łaś seks? Duży po​kój skur​czył się na​gle do roz​mia​rów tek​tu​ro​we​go pu​deł​ka i Kate od​kry​ła, że ma po​waż​ne pro​ble​my z od​dy​cha​niem. Otwo​rzy​ła usta, żeby po​wie​dzieć coś roz​sąd​ne​go, ale opa​no​wa​na ko​bie​ta, któ​ra przy​rze​kła so​bie, że ni​g​dy, ale to ni​g​dy nie znaj​dzie się pod wpły​wem tego męż​czy​zny, znik​nę​ła bez śla​du. Jej miej​sce za​ję​ła zu​peł​nie inna isto​ta, ko​bie​ta w szpo​nach po​żą​da​nia, ko​bie​ta, któ​ra czu​ła, jak jej opa​no​wa​ne pra​gnie​niem cia​ło pło​nie … – Ja… – Kie​dy ostat​ni raz da​łaś się po​nieść po​żą​da​niu? Bo wi​dzisz, przy​szło mi wła​śnie do gło​wy, że dzi​siaj, może pierw​szy raz od lat, wy​szłaś gdzieś wie​czo​rem w stro​ju in​nym niż te ciot​ko​wa​te, biu​ro​we ciu​chy… – Je​steś nie​spra​wie​dli​wy – wy​szep​ta​ła, ura​żo​na, bo prze​cież miał ra​cję, ab​so​lut​ną ra​cję. – Może i je​stem nie​spra​wie​dli​wy, ale mó​wię praw​dę. Kie​dy ostat​ni raz czu​łaś coś poza pra​gnie​niem, żeby bez resz​ty po​grą​żyć się w pra​cy, po​nie​waż tyl​ko w pra​cy wi​dzisz uciecz​kę przed sty​lem ży​cia swo​jej mat​ki? To mar​na eg​zy​sten​cja. – Nie​praw​da… – Mar​na. Su​cha i ste​ryl​na. Ucie​kasz przed uczu​cia​mi, cze​kasz na tę Wiel​ką Rzecz, a tym​cza​sem ży​cie omi​ja cię bez​pow​rot​nie. – Nie wszyst​ko wią​że się z sek​sem! Ales​san​dro nie od​po​wie​dział. Nie mu​siał. Wy​czy​ta​ła za​miar w jego oczach i wie​dzia​ła, że pla​nu​je ją po​ca​ło​wać, i sama tego chcia​ła. Pra​gnę​ła go każ​dą tkan​ką swe​go wy​gło​dzo​ne​go cia​ła, i mia​ła w no​sie fakt, że nie mia​ło to naj​mniej​sze​go sen​su. Jego usta przy​lgnę​ły do jej warg i Kate ani przez se​kun​dę nie od​nio​sła wra​że​nia, że zna​la​zła się we wła​dzy męż​czy​zny, któ​ry chce brać, nic nie da​jąc w za​mian. Po​ca​łu​nek był nie​śpiesz​nym, czu​łym spo​tka​niem ję​zy​ków. Jęk​nę​ła ci​cho, splo​tła dło​nie na jego kar​ku i przy​cią​gnę​ła go do sie​bie, tyl​ko po to, by za​raz się cof​nąć i po​pa​trzeć na nie​go ogrom​ny​mi, prze​ra​żo​ny​mi ocza​mi. – Nie po​win​ni​śmy tego ro​bić – szep​nę​ła ochry​ple. Do​brze wie​dzieć, po​my​ślał Ales​san​dro. Była to naj​praw​do​po​dob​niej ostat​nia rzecz, jaką po​wi​nien ro​bić, rze​czy​wi​ście, ale sy​tu​acja pierw​szy raz w ży​ciu wy​mknę​ła mu się spod kon​tro​li i, o dzi​wo, wca​le nie miał ocho​ty wal​czyć o od​zy​ska​nie pa​no​wa​nia. Był tak pod​nie​co​ny, że pra​wie nie mógł my​śleć. – Le​piej jest zro​bić coś, cze​go nie po​win​ni​śmy ro​bić, niż żyć pu​stym ży​ciem, opie​ra​jąc się po​ku​sie – za​mru​czał. – Ale je​śli chcesz, że​bym prze​stał… – Prze​cież ja na​wet nie ak​cep​tu​ję tego, jaki je​steś… – Wiem.

Uci​szył ją jesz​cze jed​nym po​ca​łun​kiem, tym ra​zem gwał​tow​nym, wy​ma​ga​ją​cym i peł​nym po​żą​da​nia. Pra​wie nie za​uwa​ży​ła, kie​dy zna​lazł się tuż obok niej na łóż​ku i kie​dy uniósł się lek​ko, by zdjąć ko​szu​lę. Wi​dok jego na​gie​go tor​su, opa​lo​ne​go i wspa​nia​le umię​śnio​ne​go, kom​plet​nie ją za​fa​scy​no​wał. Jęk​nę​ła i pod​nio​sła się na łok​ciach, żeby mu​snąć ję​zy​kiem jego brzuch. Wy​da​wa​ło jej się to de​ka​denc​kie i bez​wstyd​ne, i trud​no jej było uwie​rzyć, że na​praw​dę to zro​bi​ła. Od​rzu​cił gło​wę do tyłu i wziął głę​bo​ki od​dech, a do niej na​gle do​tar​ło, że jego do​zna​nia to jej dzie​ło. Ostroż​nie po​ło​ży​ła rękę na twar​dym wy​brzu​sze​niu w jego spodniach i z za​chwy​tem po​czu​ła, jak on moc​niej przy​ci​ska jej dłoń do sie​bie. – Za​cze​kaj chwi​lę. – Na mo​ment wstrzy​mał od​dech i po​wo​li wy​pu​ścił po​wie​trze z płuc. – Na co? – Jesz​cze ni​g​dy nie by​łem tak bli​ski tego, o czym na​wet nie chcia​łem my​śleć… – To zna​czy? Spoj​rzał na jej za​ru​mie​nio​ną twarz i uśmiech​nął się sze​ro​ko. – Osią​gnię​cia or​ga​zmu prak​tycz​nie wbrew wła​snej woli – wy​ja​śnił. – Po​ka​zać ci, jak to jest? Jego ciem​ne oczy ob​ję​ły ją pło​mien​nym spoj​rze​niem, czu​łym i mięk​kim jak piesz​czo​ta. Tak, to był zły po​mysł, na pew​no. Po​mysł cał​ko​wi​cie sprzecz​ny z jej za​sa​da​mi. Seks nie był do​zna​niem, któ​re​mu moż​na było pod​dać się, ot tak, bez za​sta​no​wie​nia, seks po​wi​nien sta​no​wić część sta​ran​nie i świa​do​mie bu​do​wa​ne​go związ​ku, po​wi​nien być od​kryw​czą po​dró​żą. Ales​san​dro Pre​da był za​in​te​re​so​wa​ny od​kryw​czy​mi po​dró​ża​mi w tym sa​mym stop​niu co pi​rat, któ​ry zdo​by​wa abor​da​żem ko​lej​ny sta​tek, lecz ona pra​gnę​ła go całą sobą. I czy nie miał ra​cji? Wi​cie bez​piecz​ne​go gniazd​ka tak ją po​chło​nę​ło, że zu​peł​nie za​po​mnia​ła o świe​cie peł​nym prze​żyć, za​ba​wy i przy​gód. Dla​cze​go mia​ła​by nie przy​jąć wy​zwa​nia i pójść na​przód z du​chem chwi​li, pierw​szy raz w ży​ciu? – Pra​cu​ję dla cie​bie… – My​ślę, że już za póź​no się nad tym za​sta​na​wiać. Ob​jął ją uda​mi i się​gnął do za​pię​cia spodni. Sa​miec alfa, w stu pro​cen​tach, prze​mknę​ło jej przez gło​wę. Po​że​racz ko​bie​cych serc, w stu pro​cen​tach. Czu​ła się jed​nak cał​ko​wi​cie bez​piecz​na. Wie​dzia​ła, że ktoś taki jak on nie może zła​mać jej ser​ca. Tacy jak on raz po raz ła​ma​li ser​ce jej mat​ki, zwo​dzi​li sła​be ko​bie​ty na ma​now​ce i od​wo​dzi​li je od roz​sąd​ku, ale prze​cież ona, Kate, całe ży​cie pra​co​wa​ła nad tym, aby uod​por​nić się na ta​kich męż​czyzn. A co, je​śli tym ra​zem oka​że się, że nie jest cał​ko​wi​cie uod​por​nio​na, oczy​wi​ście tyl​ko pod wzglę​dem fi​zycz​nym? Ja​koś so​bie z tym po​ra​dzi, na pew​no. Tak wy​glą​da​ło ży​cie chwi​lą, czy​li coś, cze​go ni​g​dy do​tąd nie ro​bi​ła. Jed​nak te​raz chcia​ła to zro​bić, po​nie​waż czu​ła, że Ales​san​dro miał ra​cję – le​piej świa​do​mie coś prze​żyć, niż póź​niej gorz​ko ża​ło​wać wła​sne​go tchó​rzo​stwa.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Cie​niut​ka su​kien​ka pod​je​cha​ła wy​so​ko, od​sła​nia​jąc na​gie uda. Kate z za​par​tym tchem pa​trzy​ła, jak Ales​san​dro się​ga ręką do tyłu i kła​dzie ją mię​dzy jej no​ga​mi. Top​nia​ła jak ma​sło pod wpły​wem wy​so​kiej tem​pe​ra​tu​ry. Gdy moc​niej przy​ci​snął dłoń, jęk​nę​ła ochry​ple, a jej po​wie​ki za​mru​ga​ły. Roz​luź​ni​ła wszyst​kie mię​śnie, za​pra​sza​jąc go, by wsu​nął rękę pod jej wil​got​ne majt​ki i po​tarł pal​ca​mi naj​czul​sze miej​sce. – Po​do​ba ci się to, co ci ro​bię? – za​mru​czał. Kiw​nę​ła gło​wą, cał​ko​wi​cie oszo​ło​mio​na i peł​na nie​do​wie​rza​nia, że to na​praw​dę ona, roz​sąd​na, prak​tycz​na, wiecz​nie ostroż​na Kate Wat​son, któ​ra za​wsze pla​no​wa​ła swo​je po​czy​na​nia w naj​drob​niej​szych szcze​gó​łach i za​wsze sta​ra​ła się mieć wszyst​ko pod kon​tro​lą. – Nie tak – wy​chry​pia​ła, z tru​dem roz​po​zna​jąc wła​sny głos. Na​tych​miast za​brał rękę. – Ty be​stio – uśmiech​nę​ła się na wi​dok psot​ne​go bły​sku w jego oczach. – Po​zwo​lę ci zro​bić to samo – oświad​czył ko​ją​cym to​nem. – Cza​sa​mi do​brze jest tak bar​dzo zbli​żyć się do sa​mej kra​wę​dzi, bo póź​niej tym in​ten​syw​niej prze​ży​wa się osta​tecz​ne speł​nie​nie. Pod​niósł się i po​wo​li ro​ze​brał. Dło​nie mu drża​ły, ser​ce wa​li​ło jak sza​lo​ne, nie bar​dzo wie​dział, co się z nim dzie​je. Ni​g​dy do​tąd nie zda​rzy​ło mu się coś ta​kie​go, za​wsze cał​ko​wi​cie pa​no​wał nad swo​im cia​łem i re​ak​cja​mi. Ale nie tym ra​zem. Pa​trzy​ła na nie​go za​fa​scy​no​wa​na, dziw​nie onie​śmie​lo​na i chy​ba tro​chę prze​stra​szo​na. Był ab​so​lut​nie do​sko​na​ły, oczy​wi​ście fi​zycz​nie. – Mu​sisz dużo ćwi​czyć – ode​zwa​ła się ci​cho. – Przyj​mu​ję to jako kom​ple​ment – uśmiech​nął się. Gdy zdjął bok​ser​ki, pra​wie ze​mdla​ła na wi​dok jego im​po​nu​ją​ce​go człon​ka. Przez chwi​lę za​sta​na​wia​ła się, jak to się sta​ło, że zna​la​zła się w jego łóż​ku, obok jego na​gie​go, roz​pa​lo​ne​go cia​ła, opę​ta​na pra​gnie​niem, by jak naj​szyb​ciej zdjąć z sie​bie su​kien​kę, po​nie​waż na​wet tak nie​wiel​ki skra​wek ma​te​ria​łu sta​no​wił ba​rie​rę mię​dzy nimi. Nie była sobą, a jed​nak wszyst​ko to wy​da​wa​ło jej się naj​zu​peł​niej na​tu​ral​ne. Uło​ży​ła się na boku, tak żeby pa​trzeć w jego twarz, i bez resz​ty za​to​nę​ła w jego ciem​nych, gra​na​to​wo​czar​nych oczach. – Po​wie​dzia​łaś, że po​do​ba ci się moje cia​ło – szep​nął, od​su​wa​jąc wło​sy z jej twa​rzy. – Tak? – Mia​łaś ra​cję, spo​ro ćwi​czę. – Kie​dy? My​śla​łam, że miesz​kasz w biu​rze. – Dużo pra​cu​ję, ale i dużo się ba​wię. To taki spe​cjal​ny ro​dzaj rów​no​wa​gi.

Wie​dzia​ła, co miał na my​śli – nie cho​dzi​ło mu o tre​nin​gi na si​łow​ni, lecz o seks. Seks bez zo​bo​wią​zań, z pięk​ny​mi ko​bie​ta​mi, któ​re nie sta​wia​ły mu żad​nych wa​run​ków ani żą​dań. Tak czy ina​czej, nie mia​ło to żad​ne​go zna​cze​nia. Pra​gnę​ła go i wresz​cie czu​ła, że na​praw​dę żyje. – Dla​cze​go ja? – za​py​ta​ła. – Nie je​stem do​świad​czo​na, w prze​ci​wień​stwie do in​nych two​ich ko​biet, po​win​nam cię ostrzec… – W po​rząd​ku, ale te​raz chy​ba już czas zdjąć tę su​kien​kę, nie są​dzisz? Jest bar​dzo ład​na, lecz w tej chwi​li naj​chęt​niej wi​dział​bym ją na pod​ło​dze. Kate wsu​nę​ła dło​nie pod rą​bek su​kien​ki, go​to​wa zrzu​cić ją przez gło​wę, on jed​nak ją po​wstrzy​mał. – Nie tak szyb​ko. – Jak to? – Po​pro​szę o strip​tiz. – Wy​god​nie oparł się o po​dusz​ki i za​ło​żył ręce za gło​wą. – Ni​g​dy nie ro​bi​łam strip​ti​zu… I ni​g​dy nie mia​ła na to ocho​ty, lecz te​raz na myśl o tych ciem​nych oczach, cał​ko​wi​cie sku​pio​nych na niej i tyl​ko na niej, de​lek​tu​ją​cych się wi​do​kiem jej cia​ła, ogar​nę​ło ją nie​po​ha​mo​wa​ne pod​nie​ce​nie. Czy to zna​czy​ło, że jest sła​ba? Sła​ba jak jej mat​ka? Bez​bron​na w to​wa​rzy​stwie atrak​cyj​ne​go męż​czy​zny? Nie​zdol​na po​słu​chać gło​su roz​sąd​ku? Pod​po​rząd​ko​wa​na re​ak​cjom, nad któ​ry​mi nie mia​ła żad​nej kon​tro​li? Nie. Do​brze wie​dzia​ła, że tak nie jest, nie mo​gła się jed​nak oprzeć wra​że​niu, że na za​wsze że​gna się z daw​ną Kate. – Je​śli nie chcesz, nie mu​sisz tego ro​bić. – Dla​cze​go mia​ła​bym nie chcieć? – Po​wiedz mi coś – rzekł, przy​glą​da​jąc jej się uważ​nie. – Czy za​wsze ko​cha​łaś się w ciem​no​ści? Za​czer​wie​ni​ła się gwał​tow​nie, co oczy​wi​ście było ja​sną od​po​wie​dzią. Wy​cią​gnął rękę i de​li​kat​nie po​gła​skał jej ra​mię. – Ni​g​dy nie chcia​łaś wi​dzieć, co ro​bisz? – Spa​łam z pew​nym męż​czy​zną do​kład​nie czte​ry razy – wy​rzu​ci​ła z sie​bie w zdy​sza​nym po​śpie​chu. – I ni​g​dy… Może gdy​by le​piej uło​ży​ło się mię​dzy nami… Nie, na​wet gdy​by ona i Sam na​dal byli ra​zem, i tak ni​g​dy nie prze​isto​czy​ła​by się w tę zmy​sło​wą, tro​chę wy​uz​da​ną dziew​czy​nę. Wciąż roz​bie​ra​ła​by się w ciem​no​ści, po​nie​waż Sam nie bu​dził w niej tych sza​lo​nych, nie​moż​li​wych do opa​no​wa​nia pra​gnień. Sta​nę​ła w miej​scu, gdzie na pod​ło​dze le​ża​ły po​rzu​co​ne rze​czy Ales​san​dra, i bar​dzo po​wo​li, ze zdu​mie​wa​ją​cym bra​kiem onie​śmie​le​nia, zdję​ła su​kien​kę i roz​pię​ła biu​sto​nosz. Ales​san​dro wstrzy​mał od​dech. Była smu​kła, ale nie chu​da, a jej uwol​nio​ne z biu​sto​no​sza pier​si były krą​głe i jędr​ne, o du​żych ró​żo​wych sut​kach, któ​re wręcz bła​ga​ły, aby je ssać. Zsu​nę​ła majt​ki z bio​der i wy​pro​sto​wa​ła się, cu​dow​nie ko​bie​ca, z mię​ciut​kim pu​chem mię​dzy no​ga​mi. Jesz​cze ni​g​dy nie był tak pod​nie​co​ny. Kie​dy wy​cią​gnę​ła się u jego boku, roz​su​nął jej uda swo​im. Za​ci​snę​ła pal​ce na jego

ra​mio​nach i po​pa​trzy​ła na nie​go spod wpół​przy​mknię​tych po​wiek, pi​ja​na po​żą​da​niem, cał​ko​wi​cie w jego mocy. Po​ca​ło​wał ją na​mięt​nie, nie​śpiesz​nie su​nąc war​ga​mi po smu​kłej ko​lum​nie jej szyi i ra​mio​nach, aż wresz​cie kil​ka razy okrą​żył ję​zy​kiem pąk jej pier​si, wziął go do ust i za​czął po​wo​li ssać. Kate była pew​na, że umar​ła i zna​la​zła się w nie​bie. W ca​łym jej cie​le wi​bro​wa​ły roz​kosz​ne, cu​dow​ne do​zna​nia, któ​re na​si​li​ły się jesz​cze bar​dziej, gdy jego dłoń wsu​nę​ła się mię​dzy jej nogi, aby pie​ścić ją pal​ca​mi w spo​sób nie​wy​po​wie​dzia​nie in​tym​ny i ero​tycz​ny. Była za​chwy​co​na tym, co z nią ro​bił. I nie mia​ła cie​nia wąt​pli​wo​ści, że jej cia​ło do​pie​ro te​raz na​praw​dę obu​dzi​ło się do ży​cia. Za​mknę​ła oczy i wes​tchnę​ła, czu​jąc, jak jego war​gi i ję​zyk roz​po​czy​na​ją zmy​sło​wą po​dróż od jed​nej pier​si do dru​giej. Za​wsze my​śla​ła, że wo​la​ła​by mieć mniej​szy biust, lecz te​raz, pa​trząc na po​chy​lo​ną nad jej sut​ka​mi ciem​ną gło​wę Ales​san​dra, z dumą uświa​do​mi​ła so​bie, że on nie może się nimi na​sy​cić. Po​ru​szy​ła się pod jego pal​ca​mi. Wsu​nął je głę​biej, pod​nie​ca​jąc ją do nie​przy​tom​no​ści. – Pro​szę… – wy​szep​ta​ła. Ode​rwał usta od jej pier​si i uniósł gło​wę, aby na nią spoj​rzeć. – O co pro​sisz? – Prze​cież wiesz… – Może i wiem, ale mu​szę to od cie​bie usły​szeć. – Mam ci po​wie​dzieć, że cię pra​gnę? Te​raz, w tej chwi​li? Że nie wy​trzy​mam już dłu​żej? Że… – Że chcia​ła​byś szczy​to​wać pod mo​imi pal​ca​mi, lecz wo​lisz po​czuć mnie w so​bie? Po​wta​rzaj za mną… – Nie mogę! – krzyk​nę​ła. Ales​san​dro uśmiech​nął się i od​su​nął na mo​ment, pew​nie po to, by na​ło​żyć pre​zer​wa​ty​wę. Gdy wró​cił, cze​ka​ła na nie​go go​rą​ca i otwar​ta. Wszedł w nią jed​nym pchnię​ciem i jej na​pię​te mię​śnie roz​luź​ni​ły się, ota​cza​jąc jego twar​dy czło​nek, a kie​dy za​czął po​ru​szać się w niej, krzyk​nę​ła zno​wu, oszo​ło​mio​na roz​ko​szą. Ra​zem ru​szy​li w dro​gę na szczyt i do​tar​li tam pra​wie w tej sa​mej chwi​li, zmę​cze​ni i na​sy​ce​ni. Ales​san​dro zsu​nął się z niej i przez parę se​kund da​rem​nie sta​rał się wró​cić do rów​no​wa​gi. Miał wra​że​nie, że zna​lazł się na ob​cej pla​ne​cie, że na​uczył się cho​dzić po wo​dzie i zu​peł​nie nie miał po​ję​cia, skąd się wzię​ło to uczu​cie. Kate od​su​nę​ła się po​śpiesz​nie i przy​kry​ła le​żą​cą z boku na​rzu​tą. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że jest dla nie​go tyl​ko jed​ną z wie​lu, ale nie chcia​ła, by po​trak​to​wał ją tak jak jej po​przed​nicz​ki. Jesz​cze nie, nie te​raz, gdy od​kry​ła tę sza​lo​ną, zmy​sło​wą stro​nę swo​jej na​tu​ry, z któ​rą czu​ła się tak wspa​nia​le. Oczy​wi​ście nie za​mie​rza​ła trzy​mać się go za wszel​ką cenę, w żad​nym ra​zie. Przy​je​cha​ła tu jako jego pra​cow​ni​ca, a on był przede wszyst​kim jej pra​co​daw​cą, praw​da? Na​gle po​czu​ła po​trze​bę, aby go o tym za​pew​nić. – Nie wiem, co się mię​dzy nami wy​da​rzy​ło – ode​zwa​ła się z pew​nym wa​ha​niem. –

Ale to nie zmie​nia fak​tu, że ty to ty, a ja to ja. Je​steś moim sze​fem, więc być może po​peł​ni​li​śmy błąd… – Wyjdź​my wresz​cie poza ramy tej idio​tycz​nie służ​bo​wej sy​tu​acji, do​brze? – za​mru​czał le​ni​wie. – Ła​two ci to mó​wić. – Jego nie​wzru​szo​na pew​ność sie​bie i prze​ko​na​nie, że może ro​bić, co chce, bez żad​nych re​per​ku​sji, do​tknę​ły ją do ży​we​go. – Ty mo​żesz prze​cież w każ​dej chwi​li zwol​nić mnie, je​śli uznasz, że je​stem dla cie​bie zbęd​nym ob​cią​że​niem. – A oka​żesz się tym zbęd​nym ob​cią​że​niem? Za​mie​rzasz zro​bić coś, cze​go mu​sia​ła​byś się wsty​dzić? Na​wet nie przy​szło mu do gło​wy, że mo​gła​by być jed​ną z tych, któ​re sprze​da​ją łza​we tek​sty o ro​man​sie z bo​ga​tym sze​fem bru​kow​com, cho​ciaż oczy​wi​ście w żad​nym stop​niu nie za​chwia​ło​by to jego świa​tem. Nie ob​cho​dzi​ło go, co my​śle​li o nim lu​dzie, lecz nie​ocze​ki​wa​na myśl, że mo​gła​by się oka​zać tan​det​ną po​szu​ki​wacz​ką zło​ta, obu​dzi​ła w nim głę​bo​ki nie​smak. Dla​cze​go wcze​śniej nie wziął tej moż​li​wo​ści pod uwa​gę? Wy​raz po​gar​dy, któ​ry po​ja​wił się na jej twa​rzy, po​wie​dział mu, że do​tkli​wie ją ob​ra​ził. – Mu​sia​łem za​py​tać – po​wie​dział chłod​no, prze​wra​ca​jąc się na ple​cy i prze​no​sząc wzrok na su​fit. – Na​tu​ral​nie – przy​tak​nę​ła sar​ka​stycz​nie. – To naj​zu​peł​niej nor​mal​ne, pew​nie każ​dą ko​bie​tę py​tasz, czy za​raz po sek​sie z tobą za​mie​rza za​dzwo​nić do re​dak​cji ja​kie​goś ko​lo​ro​we​go pi​sem​ka, na przy​kład, i za tłu​stą sum​kę zdra​dzić im wszyst​kie in​tym​ne szcze​gó​ły. Je​że​li są​dzisz, że wsko​czy​łam do two​je​go łóż​ka po to, aby w ja​kiś spo​sób osku​bać cię z pie​nię​dzy… Od​wró​cił się twa​rzą do niej i po​pa​trzył na nią bez uśmie​chu. – W moim świe​cie ni​cze​go nie trak​tu​je się jako rze​czy pew​nej. – W ta​kim ra​zie musi to być bar​dzo smut​ny świat – wes​tchnę​ła. – Prze​pra​szam, może nie po​win​nam była tak za​re​ago​wać, ale po pro​stu nie wiem, jak od​no​sić się do cie​bie po tym, co się sta​ło. Czu​ję, że nie mogę być z tobą szcze​ra, bo nie po​tra​fię za​po​mnieć, kim je​steś, i cią​gle się za​sta​na​wiam, dla​cze​go wszyst​ko tak się skom​pli​ko​wa​ło i jak to roz​plą​tać… Wie​dzia​ła jed​nak, że ja​koś musi so​bie z tym po​ra​dzić, po​nie​waż było dla niej ja​sne jak słoń​ce, że po po​wro​cie do Lon​dy​nu nic już mię​dzy nimi nie bę​dzie. – Nie martw się, nie za​mie​rzam bła​gać, że​byś mnie nie zo​sta​wiał – do​da​ła spo​koj​nie. – Wiem. – Na​praw​dę? – Tak. Szu​kasz swo​jej brat​niej du​szy, a ja z całą pew​no​ścią nią nie je​stem. To, co nas na mo​ment po​łą​czy​ło, było je​dy​nie fi​zycz​nym po​żą​da​niem. – Nie je​stem eks​pert​ką w tej dzie​dzi​nie – za​czer​wie​ni​ła się. – Bar​dzo ci do twa​rzy z tym ru​mień​cem – wy​mam​ro​tał. – Wy​ja​śnij​my so​bie jed​no: nie mu​sisz cho​dzić do​oko​ła mnie na pa​lusz​kach. Kie​dy le​żysz naga w łóż​ku, nie je​steś moją pod​wład​ną. A co, kie​dy już nie będę le​ża​ła naga w łóż​ku, po​my​śla​ła z trud​nym do zro​zu​mie​nia

smut​kiem. Kie​dy zno​wu usią​dę za biur​kiem, ubra​na w je​den z mo​ich ko​stiu​mów? Po​chło​nię​ta pra​cą nad pro​jek​ta​mi, któ​ry​mi mnie pew​nie za​rzu​cisz? – Mu​sisz mi coś obie​cać – oznaj​mi​ła po​waż​nie. – Nie lu​bię obiet​nic, zwłasz​cza tych skła​da​nych ko​bie​tom. – Tę bę​dziesz jed​nak mu​siał mi zło​żyć. – Wzię​ła głę​bo​ki od​dech i po​wo​li wy​pu​ści​ła po​wie​trze z płuc. – No, chy​ba że wo​lisz, że​bym się ubra​ła i po​kuś​ty​ka​ła do swo​je​go po​ko​ju! – Czy to szan​taż? – za​py​tał zim​no. – Bo szan​taż jest czymś, cze​go nie zno​szę jesz​cze bar​dziej niż skła​da​nia obiet​nic. – Nie, to nie jest szan​taż. Za​wsze je​steś taki po​dejrz​li​wy? Nie, nie mu​sisz od​po​wia​dać, wiem, że je​steś po​dejrz​li​wy i nic nie mo​żesz na to po​ra​dzić. Obie​caj mi, że kie​dy wró​ci​my do Lon​dy​nu, nic już mię​dzy nami nie bę​dzie. I że ni​g​dy do tego nie wró​ci​my, na​wet w roz​mo​wie. Bę​dzie​my uda​wać, że to się w ogó​le nie wy​da​rzy​ło, do​brze? Ales​san​dro uniósł brwi, po​nie​waż jesz​cze ni​g​dy żad​na ko​bie​ta nie uprze​dzi​ła go, zry​wa​jąc z nim pierw​sza. Wzru​szył ra​mio​na​mi i do​szedł do wnio​sku, że nic nie stoi na prze​szko​dzie, by zło​żył tę obiet​ni​cę. Będą ra​zem przez ty​dzień, a po ty​go​dniu on bę​dzie w peł​ni go​to​wy za​cząć się roz​glą​dać za na​stęp​ną. Kate Wat​son była nie​zwy​kle sek​sow​ną i olśnie​wa​ją​co pięk​ną ko​bie​tą, ale z całą pew​no​ścią nie była w jego ty​pie. Ocze​ki​wa​ła od męż​czy​zny cze​goś wię​cej niż prze​lot​ne​go ro​man​su, a jego in​te​re​so​wa​ły wy​łącz​nie chwi​lo​we zna​jo​mo​ści, więc sprzecz​ność in​te​re​sów była tu dość oczy​wi​sta. – Umo​wa stoi? – spy​ta​ła. – Umo​wa stoi. – Po​pa​trzył na nią z roz​ba​wie​niem. – Mo​że​my przy​pie​czę​to​wać ją uści​skiem dło​ni. Była skom​pli​ko​wa​ną oso​bą. Am​bit​ną i roz​czu​la​ją​co nie​do​świad​czo​ną ko​bie​tą, roz​waż​ną, stą​pa​ją​cą twar​do po zie​mi spe​cja​list​ką od fir​mo​wych roz​li​czeń, któ​ra po​tra​fi​ła ru​mie​nić się jak na​sto​lat​ka. Krysz​ta​ło​wo uczci​wa i szcze​ra, nie zda​wa​ła so​bie spra​wy, że ta ce​cha kom​plet​nie nie przy​da​je się w świe​cie sek​su. Mó​wi​ła to, co my​śla​ła, i nie li​czy​ła się z kon​se​kwen​cja​mi. I wła​śnie taka była dla nie​go przy​jem​nym wy​zwa​niem. W prze​ci​wień​stwie do in​nych ko​biet. Po​my​ślał, że może przy​szedł czas, by skoń​czył z na​mięt​ny​mi ro​man​sa​mi z chęt​ny​mi, lecz pu​sto​gło​wy​mi su​per​mo​del​ka​mi. Nie wie​rzył w wiel​kie uczu​cie, rzecz ja​sna, ale może po​wi​nien ro​zej​rzeć się za ja​ki​miś cie​kaw​szy​mi part​ner​ka​mi. Kate Wat​son po​ka​za​ła mu, że bły​sko​tli​wy umysł znacz​nie zwięk​sza atrak​cyj​ność ko​bie​ty. Gdy​by zna​lazł ko​bie​tę, któ​ra sta​no​wi​ła​by wy​zwa​nie dla jego in​te​lek​tu, roz​sąd​ną re​alist​kę, któ​ra wi​dzia​ła​by mał​żeń​stwo jako zwią​zek wol​ny od kom​pli​ka​cji wy​ni​ka​ją​cych z tak zwa​nej mi​ło​ści, to może by​ło​by to ide​al​ne roz​wią​za​nie, kto wie… – I może po​wi​nie​nem ci po​dzię​ko​wać za tę pro​po​zy​cję – uśmiech​nął się i po​wo​li przy​cią​gnął Kate do sie​bie.

ROZDZIAŁ ÓSMY Ales​san​dro od​wró​cił ob​ro​to​wy fo​tel w stro​nę zaj​mu​ją​ce​go całą ścia​nę okna i po​pa​trzył na sza​re nie​bo. Od​kąd wró​ci​li z To​ron​to, po​go​da w Lon​dy​nie ko​ja​rzy​ła się ra​czej z ka​pry​śną je​sie​nią niż z la​tem, na​to​miast w peł​ni od​po​wia​da​ła jego na​stro​jo​wi. Wier​na da​ne​mu sło​wu, Kate za​koń​czy​ła ich ro​mans w chwi​li, gdy opu​ści​li To​ron​to. – Świet​nie się ba​wi​łam – po​in​for​mo​wa​ła go z po​god​nym uśmie​chem. – Chciał​bym kon​ty​nu​ować tę za​ba​wę – od​parł. Te​raz zgrzyt​nął zę​ba​mi, przy​po​mi​na​jąc so​bie tam​ten dzień. Nie miał po​ję​cia, że lek​ko zra​nio​ne ego może aż tak moc​no bo​leć. Czy na​praw​dę był tak za​ro​zu​mia​ły, że nie mógł znieść świa​do​mo​ści, że dziew​czy​na ze​rwa​ła z nim, za​nim sam to zro​bił? Prze​cież ich ro​mans i tak nie miał naj​mniej​szych szans na prze​trwa​nie. Kate Wat​son za​le​ża​ło na sta​łym związ​ku, a on naj​zwy​czaj​niej w świe​cie nie miał cza​su na ta​kie rze​czy. Po po​wro​cie sta​rał się jej uni​kać. Awans Kate zo​stał po​da​ny do pu​blicz​nej wia​do​mo​ści, po​dob​nie jak in​for​ma​cja o wcze​śniej​szym przej​ściu na eme​ry​tu​rę Geo​r​ge’a Cape’a, więc w grun​cie rze​czy wszyst​ko do​brze się skoń​czy​ło. Tyl​ko on wca​le się nie czuł jak uczest​nik hap​py endu. Pod wpły​wem im​pul​su wy​brał nu​mer ko​mór​ki Kate. Ode​bra​ła na​tych​miast. – Tu Ales​san​dro. Po dru​giej stro​nie Kate po​czu​ła, jak jej ser​ce na mo​ment prze​sta​je bić. Nie mu​siał się przed​sta​wiać, za​wsze roz​po​zna​ła​by ten ni​ski, cu​dow​nie mięk​ki głos. Po dwóch ty​go​dniach na​dal re​ago​wa​ła na nie​go tak samo. Po​my​śla​ła, że do​brze zro​bi​ła, koń​cząc całą spra​wę. Nie wi​dzia​ła żad​ne​go po​wo​du, aby cze​kać, aż on się nią znu​dzi. Nie mia​ła cie​nia wąt​pli​wo​ści, że nie chciał ni​cze​go wię​cej poza przy​jem​ną roz​ryw​ką, w prze​ci​wień​stwie do niej. Bo prze​cież, je​śli mia​ła być ze sobą szcze​ra, mu​sia​ła przy​znać, że za​ko​cha​ła się w nim bez pa​mię​ci. – Zbie​ram się wła​śnie do wyj​ścia – po​wie​dzia​ła chłod​no. – Pew​nie chcesz omó​wić pro​ble​my zwią​za​ne z kon​trak​tem z Wil​so​na​mi? Wiem od Rus​se​la, że nie​po​ko​isz się, czy nie wy​co​fa​ją się w ostat​niej chwi​li. Roz​ma​wia​łam z nimi i wy​da​je mi się, że uda​ło mi się ich prze​ko​nać. – To świet​nie. Pod​rzuć mi tecz​kę z do​ku​men​ta​cją. – Oczy​wi​ście. Rano znaj​dziesz ją na swo​im biur​ku. – Nie, pro​szę, że​byś przy​nio​sła mi je te​raz, od razu – rzu​cił. Parę mi​nut póź​niej Ales​san​dro usły​szał pu​ka​nie do drzwi i wszyst​kie jego mię​śnie na​pię​ły się w ocze​ki​wa​niu. Gdy we​szła, to, co zo​ba​czył, wca​le mu się nie spodo​ba​ło. Mia​ła na so​bie po​wiew​ną su​kien​kę w sto​no​wa​nych od​cie​niach błę​ki​tu, gra​na​to​wy kar​di​gan, któ​ry wręcz pod​kre​ślał jej wspa​nia​łą fi​gu​rę, i nie​bie​skie san​dał​ki z błysz​-

czą​cy​mi krysz​tał​ka​mi na pa​skach. – Bar​dzo cię prze​pra​szam – za​czął po​wo​li. – Wy​glą​da na to, że cię za​trzy​ma​łem, a chy​ba wy​bie​rasz się na ja​kieś przy​ję​cie… Za​czer​wie​ni​ła się gwał​tow​nie. Mia​ła na​dzie​ję, że… że co, wła​ści​wie? Że we​zwał ją, po​nie​waż za nią tę​sk​nił? – Tu są do​ku​men​ty. – Po​ło​ży​ła je na biur​ku i od​wró​ci​ła się na pię​cie. – Za​cze​kaj se​kun​dę. – Ales​san​dro na​wet nie spoj​rzał na tecz​kę. – Jak ci się ukła​da pra​ca z ze​spo​łem? Zwró​ci​ła twarz w jego stro​nę, ale wzrok utkwi​ła w punk​cie nad jego ra​mie​niem. Tak czu​ła się bez​piecz​niej. – Po​wi​nie​neś wie​dzieć, jak mi się ukła​da – po​wie​dzia​ła. – To do​pie​ro po​cząt​ki, ale zło​ży​łam już ra​port mo​je​mu bez​po​śred​nie​mu sze​fo​wi, któ​ry z pew​no​ścią prze​ka​zał ci in​for​ma​cje. Je​że​li to wszyst​ko… – Gdzie się wy​bie​rasz? – Ales​san​dro nie zdo​łał się po​wstrzy​mać. – Wy​cho​dzę dziś wie​czo​rem, a ju​tro wy​jeż​dżam na week​end, więc… Za​ci​snął zęby. Z kim wy​cho​dzi​ła wie​czo​rem? Do​kąd wy​jeż​dża​ła? Nie mógł za​dać jej tych py​tań, w żad​nym ra​zie. Sam po​wie​dział jej, że naj​waż​niej​sza jest do​bra za​ba​wa. I seks. – Szyb​ko zmie​niasz styl ży​cia – wark​nął. Ni​g​dy nie był za​zdro​sny i już jej nie pra​gnął, oczy​wi​ście, ale chy​ba nie był jesz​cze go​to​wy na przy​ję​cie do wia​do​mo​ści fak​tu, że ona ko​goś ma. Gdy bez sło​wa pod​szedł do niej po​wo​li, cof​nę​ła się, prze​ra​żo​na jak kró​lik uwię​zio​ny na środ​ku jezd​ni w świe​tle re​flek​to​rów nad​jeż​dża​ją​ce​go auta. Była prze​ra​żo​na, bo do​sko​na​le wie​dzia​ła, że on może ją zno​wu zdo​być, w każ​dej chwi​li. Że może ją mieć, do​słow​nie na za​wo​ła​nie. Jej pier​si sta​ły się na​gle dziw​nie ocię​ża​łe, sut​ki stward​nia​ły, gdy wy​obra​zi​ła so​bie, jak jego ję​zyk liże je i draż​ni. Przy​mknę​ła po​wie​ki, oszo​ło​mio​na wspo​mnie​niem jego warg mię​dzy jej no​ga​mi, jego du​żych, sil​nych dło​ni na jej udach. Pa​mię​ta​ła, jak się czu​ła, pa​trząc na jego ciem​ną gło​wę tam, w tym szcze​gól​nym miej​scu, gdy za​nu​rza​ła pal​ce w jego gę​stych wło​sach, przy​cią​ga​jąc go jesz​cze bli​żej, tak bli​sko, jak to tyl​ko moż​li​we. Ude​rzy​ła się o kant biur​ka, cho​ciaż zu​peł​nie nie wie​dzia​ła, w jaki spo​sób się tam zna​la​zła. – Wciąż mnie pra​gniesz – za​mru​czał ci​cho. Po​trzą​snę​ła gło​wą w bez​rad​nej ne​ga​cji, lecz jej oczy mó​wi​ły zu​peł​nie co in​ne​go. Ales​san​dro po​żą​dał jej tak in​ten​syw​nie, że pra​gnie​nie łą​czy​ło się z pra​wie fi​zycz​nym bó​lem. Bar​dzo po​wo​li po​gła​skał pal​cem jej po​li​czek. Na​tych​miast od​wró​ci​ła gło​wę, ale od​dy​cha​ła co​raz szyb​ciej i wi​dział, że jej cia​ło całe pło​nie. Ner​wo​wo ob​li​za​ła war​gi. – Nie pró​buj za​prze​czać – cią​gnął. – Ani wma​wiać so​bie i mnie, że ten fa​cet, kim​kol​wiek on jest, bu​dzi w to​bie ta​kie do​zna​nia jak ja… I nie mów, że nie otwo​rzy​ła​byś się dla mnie, gdy​bym w tej chwi​li wsu​nął w cie​bie pal​ce… – Nie! – Szarp​nę​ła się do tyłu i ja​kimś cu​dem zmu​si​ła ugi​na​ją​ce się pod nią nogi do ak​tyw​no​ści. – Skoń​czy​li​śmy ze sobą, tyl​ko to się li​czy! Ucie​kła. Wie​dzia​ła, że je​śli te​raz na nie​go po​pa​trzy, je​śli zaj​rzy w te głę​bo​kie,

ciem​ne oczy, bę​dzie mu​sia​ła się pod​dać. A on ba​wił się z nią jak kot z my​szą, wy​łącz​nie po to, aby cze​goś do​wieść so​bie i jej, dla roz​ryw​ki. Pierw​szy raz w ży​ciu po​czu​ła po​trze​bę roz​mo​wy z mat​ką. Nic w jej ży​ciu nie ukła​da​ło się w tej chwi​li zgod​nie z pla​nem, zna​la​zła się w jed​nej z tych sy​tu​acji, o któ​rych Shir​ley Wat​son wie​dzia​ła do​kład​nie wszyst​ko. Wy​bra​ła nu​mer ko​mór​ki Shir​ley i wy​buch​nę​ła pła​czem na sam dźwięk jej gło​su. – Mamo, wpa​ko​wa​łam się w strasz​ne kło​po​ty – wy​krztu​si​ła z tru​dem. – Zro​bi​łam naj​głup​szą rzecz pod słoń​cem, za​ko​cha​łam się… Za​ko​cha​łam się w zu​peł​nie nie​wła​ści​wym męż​czyź​nie… – Och, skar​bie, to nie ko​niec świa​ta! Nie płacz, ma​lut​ka, pro​szę. Je​steś taką sil​ną dziew​czyn​ką… Co ci mam po​wie​dzieć? Wiem, że ni​g​dy nie ak​cep​to​wa​łaś mo​je​go ży​cia, ale le​piej jest za​ko​chać się w nie​od​po​wied​nim męż​czyź​nie, niż w ogó​le nie wie​dzieć, czym jest mi​łość, mo​żesz mi wie​rzyć. Przy​jedź do Korn​wa​lii, przy​naj​mniej na kil​ka dni. Mor​skie po​wie​trze do​brze ci zro​bi, spo​koj​nie so​bie wszyst​ko prze​my​ślisz. Ales​san​dro ni​g​dy nie uga​niał się za żad​ną ko​bie​tą. Uga​nia​nie się ozna​cza​ło brak kon​tro​li, a wy​star​czy​ło po​pa​trzeć na jego ro​dzi​ców, by so​bie uświa​do​mić, do​kąd to pro​wa​dzi. Efek​tem ich sza​lo​nej mi​ło​ści był to​tal​ny cha​os, któ​ry wy​twa​rza​li do​oko​ła sie​bie. Byli do sie​bie tak po​dob​ni, że chy​ba zu​peł​nie nie​świa​do​mie za​chę​ca​li się na​wza​jem do re​ali​zo​wa​nia roz​ma​itych zwa​rio​wa​nych pro​jek​tów fi​nan​so​wych. Świat po pro​stu dla nich nie ist​niał. Roz​my​śla​jąc o tym wszyst​kim, Ales​san​dro spę​dził wie​czór sam. Wy​pił zde​cy​do​wa​nie za dużo, po​tem nie mógł za​snąć i do ósmej rano prze​wra​cał się z boku na bok. Do​kąd mo​gła po​je​chać? Koło dzie​wią​tej uświa​do​mił so​bie, że musi się do​wie​dzieć, bo ina​czej zwa​riu​je. Wie​dział, gdzie Kate miesz​ka, i po​sta​no​wił spraw​dzić, czy jej sa​mo​chód jesz​cze stoi pod do​mem. Co w tym złe​go? Może zna​la​zła się w ja​kiejś trud​nej, na​wet nie​bez​piecz​nej sy​tu​acji, z któ​rą nie była so​bie w sta​nie po​ra​dzić? A poza tym tak czy ina​czej mu​siał wyjść, ku​pić so​bie kawę, ga​ze​ty… Tak, to bę​dzie taka wie​lo​ce​lo​wa wy​pra​wa. Te​raz, gdy wie​dział już, do​kąd Kate je​dzie, Ales​san​dro zwol​nił i po raz pierw​szy na​praw​dę za​dał so​bie py​ta​nie, dla​cze​go wy​ru​szył w tę po​dróż, dla​cze​go śle​dził ją jak po​li​cjant na tro​pie po​szu​ki​wa​ne​go prze​stęp​cy. W chwi​li, kie​dy był już pra​wie pod jej do​mem, Kate wła​śnie od​jeż​dża​ła. Na tyl​nym sie​dze​niu jej sa​mo​cho​du do​strzegł wa​liz​kę, tę samą, któ​rą za​bra​ła do To​ron​to, i wpadł we wście​kłość. Ja​kaś część jego umy​słu uzna​ła, że w jej ży​ciu nie ma ni​ko​go no​we​go, głów​nie dla​te​go, że wciąż czu​ła coś do nie​go, ale naj​wy​raź​niej moc​no się po​my​lił. Te​raz był już prze​ko​na​ny, że wy​bie​ra​ła się na ja​kiś sza​leń​czy week​end, jed​nak nie mógł jej za​trzy​mać i za​żą​dać wy​ja​śnień, nie mógł, nie zwa​rio​wał jesz​cze do koń​ca. Więc ru​szył za nią, bo nie wi​dział in​ne​go wyj​ścia, i tyle. Nie mia​ła po​ję​cia, ja​kim wo​zem on je​dzie. Na szczę​ście miał ich kil​ka i czar​ny ran​ge ro​ver znacz​nie mniej rzu​cał się w oczy niż fer​ra​ri. Trzy​mał się w bez​piecz​nej od​le​gło​ści za nią, ale pew​nie nie zwró​ci​ła​by na nie​go uwa​gi, na​wet gdy​by przy​kle​ił się do jej zde​rza​ka.

– O, mój Boże! – Co ta​kie​go? – Przy drzwiach stoi ja​kiś męż​czy​zna, bar​dzo atrak​cyj​ny… Kate mia​ła do​syć atrak​cyj​nych męż​czyzn. Nie była za​in​te​re​so​wa​na, a poza tym cał​ko​wi​cie po​chło​nę​ło ją uwal​nia​nie się od trosk za po​mo​cą cia​stek, któ​re usłuż​ny kel​ner po​sta​wił na sto​li​ku. Jej mat​ka le​d​wo nad​gry​zła jed​no, na​to​miast ona była już przy czwar​tym. Cóż, wi​dać jej prze​zna​cze​niem było zo​stać oty​łą sta​rą pan​ną, mu​sia​ła się z tym po​go​dzić. – On idzie w na​szą stro​nę… Za​gu​bio​na w my​ślach, gdy usły​sza​ła jego głos, w pierw​szej chwi​li po​my​śla​ła, że ma ha​lu​cy​na​cje, jed​nak szyb​ko zda​ła so​bie spra​wę, że jej mat​ka wpa​tru​je się w ko​goś za jej ple​ca​mi, a zna​jo​my głos po​wie​dział coś jesz​cze. Z go​rącz​ko​wo bi​ją​cym ser​cem Kate od​wró​ci​ła się i zo​ba​czy​ła go. Pa​trzył na nią z trud​nym do roz​szy​fro​wa​nia wy​ra​zem oczu. – Przy​naj​mniej kil​ka razy prze​kro​czy​łaś do​zwo​lo​ną pręd​kość na au​to​stra​dzie – bąk​nął. Nie po​tra​fił zi​den​ty​fi​ko​wać sza​le​ją​cych w nim uczuć, z wy​jąt​kiem jed​ne​go – ogrom​nej ulgi, trud​no było bo​wiem mieć ja​kie​kol​wiek wąt​pli​wo​ści, że sie​dzą​ca z Kate przy ka​wiar​nia​nym sto​li​ku ko​bie​ta, star​sza od niej, lecz wciąż bar​dzo ład​na, jest jej mat​ką i oso​bą, z któ​rą Kate za​mie​rza​ła spę​dzić week​end. – Na​zy​wam się Ales​san​dro – Z wy​cią​gnię​tą ręką od​wró​cił się do blon​dyn​ki. – A pani pew​nie jest mamą Kate… – Co ty tu​taj ro​bisz? Kate w koń​cu od​zy​ska​ła głos i w jed​nej chwi​li ogar​nął ją gniew. Czy przy​je​chał za nią po to, żeby jej do​wieść, że wciąż ma na nią ogrom​ny wpływ? – Ko​cha​nie, zo​sta​wię was sa​mych, do​brze? – ode​zwa​ła się Shir​ley. – Mu​szę jesz​cze zro​bić drob​ne za​ku​py, zu​peł​nie za​po​mnia​łam… Pod​nio​sła się i się​gnę​ła po tor​bę, cał​ko​wi​cie igno​ru​jąc bez​sil​ny okrzyk, któ​ry wy​rwał się z pier​si jej cór​ki. Kate z prze​ra​że​niem pa​trzy​ła, jak jej mat​ka – jej nie​lo​jal​na mat​ka – z uśmie​chem ma​cha ręką i od​cho​dzi, zwal​nia​jąc miej​sce dla Ales​san​dra. Usiadł, ani na mo​ment nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od jej twa​rzy. – Jak śmia​łeś za mną po​je​chać? Co ty so​bie wy​obra​żasz?! – Nie​po​ko​iłem się. – Nie​po​ko​iłeś się?! Co to ma zna​czyć?! Ależ był przy​stoj​ny… Zmę​czo​ny, bled​szy niż nor​mal​nie, to fakt, lecz i tak po pro​stu osza​ła​mia​ją​cy… – Co mia​łem zro​bić, kie​dy w oczy​wi​sty spo​sób nie chcia​łaś mi po​wie​dzieć, do​kąd je​dziesz? – za​py​tał obron​nym to​nem. – Uzna​łam, że to nie twój in​te​res, po pro​stu! – To nie jest od​po​wied​nie miej​sce na tę roz​mo​wę, Kate. – To jest ide​al​ne miej​sce. – Wzię​ła głę​bo​ki od​dech i po​wo​li wy​pu​ści​ła po​wie​trze z płuc. – Po​słu​chaj, nie chcę tego wszyst​kie​go. To, co mię​dzy nami było, już się skoń​czy​ło, i tyle. Mu​sisz zo​sta​wić mnie w spo​ko​ju, a je​śli nie je​steś w sta​nie, będę mu​sia​ła wrę​czyć ci moją re​zy​gna​cję. – Nic się nie skoń​czy​ło. – Ales​san​dro na​chy​lił się nad sto​li​kiem, świa​do​my, że zgi​-

nie, je​że​li nie po​dej​mie ry​zy​ka. – Nie dla mnie. Pro​szę cię, chodź​my gdzie in​dziej, ta ka​wiar​nia jest zbyt cia​sna, zbyt zwy​czaj​na i za​tło​czo​na, że​bym po​wie​dział ci to, co mu​szę po​wie​dzieć… – Czy​li co? Niech zgad​nę. Ura​zi​ło cię, że ode​szłam i po​sta​no​wi​łeś mi do​wieść, że na​dal cię pra​gnę. To dla​te​go wczo​raj we​zwa​łeś mnie do swo​je​go ga​bi​ne​tu! – Nie, we​zwa​łem cię, bo… bo chcia​łem cię zo​ba​czyć. Nie ra​dzę so​bie bez cie​bie. Nie miał po​ję​cia, co po​wi​nien po​wie​dzieć, żeby ją za​trzy​mać, wie​dział jed​nak, że naj​zwy​czaj​niej w świe​cie musi to zro​bić. – Sta​ra​łem się nor​mal​nie żyć, ale nie po​tra​fię – cią​gnął. – Coś się wy​da​rzy​ło, kie​dy by​li​śmy w To​ron​to… – Coś się wy​da​rzy​ło? – po​wtó​rzy​ła po​gar​dli​wie. – Niby co ta​kie​go? – Nie są​dzi​łem, że się za​an​ga​żu​ję, nie za​mie​rza​łem… Bła​gam cię, wyjdź​my stąd, do​brze? Nie szu​kaj pie​nię​dzy, ja za​pła​cę… Wy​szli z ka​wiar​ni i ru​szy​li w stro​nę par​ku. Od​wró​ci​ła się do nie​go, osła​nia​jąc oczy przed słoń​cem. – No? Wziął ją za rękę, któ​ra wy​raź​nie drża​ła, i po​cią​gnął w kie​run​ku ma​łe​go za​kąt​ka w cie​niu ka​te​dry. Usie​dli na tra​wie. – Po​wiedz, co masz do po​wie​dze​nia, i nie owi​jaj w ba​weł​nę, w po​rząd​ku? Nie za​an​ga​żo​wa​łeś się, nic z tych rze​czy, po​do​bał ci się seks ze mną, to wszyst​ko. Ob​ję​ła ko​la​na ra​mio​na​mi, na​gle bar​dzo zmę​czo​na. – Skąd mo​głem wie​dzieć, że to co in​ne​go? – ode​zwał się. – Jak mia​łem roz​po​znać róż​ni​cę, sko​ro ni​g​dy do​tąd nie mia​łem do czy​nie​nia z taką sy​tu​acją jak ta? Po po​wro​cie z Lon​dy​nu wy​da​wa​ło mi się, że szyb​ko o to​bie za​po​mnę, wy​star​czy, że znaj​dę so​bie nową ko​chan​kę… – To okrop​ne. – Sta​ram się być uczci​wy. Za​wsze tak ro​bi​łem, koń​czy​łem z jed​ną ko​bie​tą i za​czy​na​łem z na​stęp​ną, i ni​g​dy na​wet nie po​my​śla​łem, że na​dej​dzie dzień, kie​dy nie będę w sta​nie tego zro​bić. – Zno​wu mie​szasz mi w gło​wie – wy​szep​ta​ła bez​rad​nie. – Pró​bu​ję po​wie​dzieć ci, co czu​ję. Po​je​cha​łem za tobą, bo nie mo​głem znieść my​śli, że inny męż​czy​zna bę​dzie cię do​ty​kał, że bę​dziesz się do nie​go uśmie​cha​ła, że… Ni​g​dy nie czu​łem za​zdro​ści, ale roz​po​zna​łem ją – uśmiech​nął się lek​ko. – Zu​peł​nie mnie obez​wład​ni​ła. Nie za​mie​rza​łem… Nie masz po​ję​cia, jak bar​dzo cię pra​gnę… – Po​żą​da​nie to za mało – po​wie​dzia​ła ci​cho. – Dla mnie rów​nież. De​li​kat​nie prze​chy​lił jej gło​wę i mu​snął po​li​czek otwar​tą dło​nią, za​my​ka​jąc ją w ich wła​snym świe​cie. – Nie za​mie​rza​łem utra​cić kon​tro​li nad mo​imi uczu​cia​mi – rzekł po​waż​nie. – Wy​da​wa​ło mi się, że wszyst​ko na​praw​dę krę​ci się wo​kół pie​nię​dzy i sek​su, ale… – Ale to nie​praw​da – do​koń​czy​ła za nie​go. – Tak. Do​tar​ło to do mnie, bo za​ko​cha​łem się w to​bie. Kate wstrzy​ma​ła od​dech. Mia​ła wra​że​nie, że je​śli wy​pu​ści po​wie​trze z płuc, unie​sie się wy​so​ko i po​szy​bu​je nad zie​mią. – Za​ko​cha​łem się w to​bie – po​wtó​rzył. – Nie wiem, kie​dy i jak to się sta​ło, wiem

tyl​ko, że gdy mnie zo​sta​wi​łaś, cały świat prze​stał ist​nieć. – Zra​ni​łeś mnie. Ode​szłam, ale wciąż cze​ka​łam, że​byś po mnie przy​szedł. Mia​łam na​dzie​ję, że za​tę​sk​nisz za mną, lecz ty mil​cza​łeś. Ko​cham cię, Ales​san​dro. Ode​szłam z prze​ra​że​nia, bo prze​cież ty nie chcia​łeś sta​łe​go związ​ku, a ja nie chcia​łam ni​cze​go in​ne​go. – Ko​chasz mnie? – za​py​tał drżą​cym gło​sem, dziw​nie szczę​śli​wy, że może się nie sta​rać pa​no​wać nad sobą w obec​no​ści ko​bie​ty, któ​rej od​dał ser​ce. – Two​ja mama pew​nie tro​chę się zdzi​wi, praw​da? Jak za​re​agu​je, gdy jej po​wie​my, że za​mie​rza​my się po​brać? Bo ja nie wy​obra​żam so​bie ży​cia bez cie​bie, naj​droż​sza, więc mu​szę za​dać ci to py​ta​nie. Wyj​dziesz za mnie? Bę​dziesz przy mnie do koń​ca, na za​wsze? Uro​dzisz mi dużo dzie​ci? Kate ro​ze​śmia​ła się przez łzy, któ​re spły​wa​ły jej po po​licz​kach. – Nikt nie zdo​ła mnie po​wstrzy​mać! I kto mówi, że ży​cie to nie baj​ka?