Witkiewicz M, Kuydowicz M - Selfie

SPIS TREŚCI Okładka Karta tytułowa Spis treści Biedulek Ta cudowna porażka Obcuch Wieczna singielka Szczupła zmora Miłość na czterech łapach Na dobre i na złe Chcesz być piękna, to cierp! Wyluzuj na Święta Kasy brak Niszcząca siła plotki Jaką jesteś kobietą? Chamstwo nie popłaca Ucz się babo, ucz! Szukam samca Alfa Gadu gadu nocą Krótko i na temat Gender-srender

Tabaka w rogu Zakupy zamiast miłości? Matka Polka Koczowniczka Dam radę, czyli maksymalistki Energia kobiet, czyli lubimy się trochę Dlaczego tak trudno być (z) facetem? Kurtyna Po co nam to było? Karta redakcyjna



Biedulek

Cześć, Magdo Wu, tu MagdaQ Szczerze mówiąc, dziś jestem zła jak osa! Wiesz dlaczego? Denerwuje mnie Biedulek. Kim jest? Posłuchaj tej jednej z wielu podobnych historii, to dowiesz się dokładnie, o kogo mi chodzi. Sama się zaraz przekonasz, ile podobnych zapewne sama też znasz. Najpierw najświeższa „biedulkowa” opowieść. O mężu mojej bliskiej koleżanki, który stracił pracę i zamiast wziąć się z życiem za bary, powoli zamienia się w 50-letniego emeryta. Przez to Ona – drobna szatynka „cała” w lokach – nagle stała się facetem w rodzinie. Zapytasz zapewne, z jakiego powodu? Otóż nie miała innego wyjścia! Bo Adam w sekundę po plajcie swojego biznesu stał się delikatnym, wymagającym szczególnej troski mężczyzną po przejściach. W rezultacie nie jest w stanie nic robić od miesięcy. Głównie słucha starych płyt, odnawia znajomości sprzed lat na fejsie oraz pożera tony chleba z dżemem, żeby, jak twierdzi z fałszywą moim zdaniem troską, „nie pogłębiać naszego stanu zadłużenia”. I tak spokojnie tyje w tym nieróbstwie. No a moja dzielna Małgosia oczywiście zakasała rękawy i poszła do dodatkowej roboty. Obecnie zasuwa na dwóch etatach i sama spłaca jego ogromny kredyt. Ale nie to jest w tym wszystkim najtrudniejsze do pojęcia. Najbardziej wkurza mnie reakcja jej przyjaciół i rodziny. Otóż znajomi tej pary bardzo mu współczują i bez przerwy mówią Małgosi, że to Adaś jest biedny i że trzeba go wspierać. A jej nie trzeba?? Blada, chuda, wymęczona do granic

i z nerwowym poczuciem winy siedziała ze mną ostatnio na kawie. Zmartwiona faktem, że natychmiast po robocie nie pędzi na złamanie karku do swojego mężulka. Biedulek tymczasem, gdy tylko nie siedzi przy kompie, przemierza leniwie okolice samochodem dostawczym z dawnej firmy w poszukiwaniu przygód i kolejnych przyjemności. Ma także coraz ciekawsze, i co gorsza, nieustanne pomysły na bezstresowe spędzanie czasu razem. Oczywiście za jej pieniądze. To znaczy formalnie „ich”, bo wspólnota majątkowa małżonków pogrąża ją także w tym względzie. On w każdej chwili może udać się do bankomatu i wyczyścić konto! Poradziłam jej więc perfidnie, żeby przelała środki na jakieś subkonto, do którego on nie ma dostępu. Zrobiła to w końcu, ale dopiero gdy zdebetował ich wspólną kartę na kilka tysięcy. Oczywiście wszystko „w trosce o jej zdrowie”. Wykupił bez uzgodnienia rajd rowerowy po Suwalszczyźnie dla dwojga. Dodam, że mieszkają z Biedulkiem pod lasem, mają hektary terenów rowerowych dostępnych w każdym możliwym kierunku, a on tu wyskakuje nagle pod koniec miesiąca z tą wycieczką za sporą kasę, bo, cytuję: „przecież wiesz, że nie wypocznę w domu, nie potrafię”. Zabić go to mało! Tymczasem Małgosia tyra i codziennie zostawia mu na komodzie 20-30 zeta, a sama rusza o świcie do pracy. Biedulek rzecz jasna w tym czasie spokojnie sobie chrapie, bo musi się wyspać. Z powodu przewlekłego stresu. Faktycznie stan ten trwa już ponad pół roku i zapewne się w nim utrwala. Żeby chociaż dom wysprzątał (na niego też jest zaciągnięty ogromny kredyt) albo zakupy zrobił i obiad. Czy – nie wiem – czekał na nią z gorącą kąpielą i romantyczną kolacją przy świecach. Ale gdzie tam! Gośka wraca późno, bo korki – tak 20.0021.00 – i co widzi? Spasionego na kanapkach małżonka, który siedzi nabrzdżony na sofie i żłopie piwo za piwem. A w lodówce pustki! Gdy zagaduje swoje „szczęście ukochane” o jakieś życzenie żywieniowe, on tylko wzdycha, przewraca przekrwionymi od piwa oczkami i wyznaje, że „naprawdę niczego nie potrzebuje już od losu, który tak podle go doświadczył…”. Słysząc te słowa, oczywiście rzuca się Gośka do najbliższej „Żabki” 24 h, a tam kupuje prowiant na pocieszenie: schabowego,

ziemniaczki i mizerię, które to dania Biedulek z apetytem wcina przed 23.00. Pewnie spytasz mnie zaraz o stan zdrowia i dzieci Biedulka. Otóż na szczęście mężusiowi, jak wykazały badania, nic nie jest, a córki wyprowadziły się od matki i nie bardzo mogą jej pomóc. Same na siebie zarabiają i mają własne, równie skomplikowane związki. Co jest z tymi facetami, powiedz mi matko dwójki dzieci z rodziny pachworkowej? Tak ich rozpuściłyśmy? Dlaczego po latach stajemy się pielęgniarką i zaopatrzeniowcem w jednym? A może to także wina mamusi tych Biedulków będących po stracie roboty na permanentnym utrzymaniu żony? Małgosia była ostatnio na spotkaniu klasowym i co druga jej koleżanka ma taką sytuację albo podobną. Wszystkie te babki są tak samo bezradne, bo nadal w swoim facecie zakochane. Do głowy im nie przyjdzie „wymienić go na lepszy model” lub chociaż pogonić do roboty, do diaska! Skąd w nas takie przywiązanie oraz poczucie przyzwoitości i odpowiedzialności! Bez wzajemności dodam tylko! Dlaczego Biedulek nie ma poczucia winy, że żonę wsadził na taką minę? I spokojnie zajmuje się swoim nicnierobieniem. Co gorsza, jest w tym coraz lepszy. Mądrzy ludzie mówili mi, że trzeba się umieć postawić w jego trudnej sytuacji. Jednak jakoś jest mi trudno mieć pozytywne nastawienie w stosunku do owego „skrzywdzonego” mężczyzny. Od razu wyobraźnia podsuwa mi obraz udręczonej Małgosi z siatami, która, mimo że pracuje w dwóch miejscach, biegnie z wywieszonym językiem do domu. Robi mu obiad, wysłuchując setek pytań i utajonych pretensji w stylu: ilu miałaś dziś pacjentów?, z kim się dziś widziałaś? Siedzę sam, nie mam nic do roboty i jest mi TAK SMUTNO I ŹLE! Tu przywołana zostaje mina smutnego spaniela numer 6, jak na zawołanie, która zawsze na Gośkę działa. Podobnie jak leki na uspokojenie, które zaraz potem łyka na jej oczach, wzdychając. I żebyś nie myślała, że to jedyna taka historia wśród moich znajomych! Otóż nie, kolejny 50-latek (to jakaś zmora z tą Conradowską „smugą cienia” w tym wieku dla mężczyzny, która usprawiedliwia wszystko), też splajtował i żona go utrzymuje. I jeszcze się uśmiecha! A Filip popada codziennie w wielogodzinne odrętwienie przy komputerze, systematycznie oddalając się od żony i ich wspólnych spraw.

Wynajduje także, co gorsza, coraz więcej wad w ludziach dookoła, jednocześnie użalając się nad sobą. Najgorsze, że ja obu tych panów bardzo lubiłam kiedyś, serio. Ale teraz nie mogę ich znieść! Czy to jest ta nasza osławiona solidarność jajników lub coś podobnego? Nie mam pojęcia, ale faktem jest, że coraz więcej wzbiera we mnie pozytywnych uczuć do ich dzielnych, zaradnych i fajnych, mądrych żon. A tych zgnuśniałych darmozjadów nie cierpię i już! Widziałam niedawno świetny program, żeglując w nocy pilotem po wielu telewizyjnych kanałach. Mądry terapeuta powiedział tak: „Wszystko w takiej sytuacji zależy, od kiedy ten pan nie pracuje i z jakiego powodu tę pracę stracił? Oraz ile czasu trwa ten stan odrętwienia?”. Pytanie podstawowe nasuwa się samo – kiedy i jak reagować? Bo obaj Biedulkowie na samo wspomnienie o problemie śmiertelnie się obrażają i zamykają w sobie. Może po prostu pogonić dziada z domu na próbę? Sama nie wiem… Zresztą u mnie zawsze było tak, że w każdym związku był wspólny koszyczek i osobne konta oraz mieszkania, w których pomieszkiwaliśmy oboje. I szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie inaczej! Pytać faceta o forsę na drogi krem pod oczy? Nigdy! Przecież on nie zrozumie, dla niego to kolejny „tłuszcz z foki” i tyle. Z drugiej strony, może część kobiet lubi mieć w domu takiego Biedulka w kapciach? I tak zaspokajać swoją potrzebę kontroli nad partnerem… Sama nie wiem. Masz męża, to powiesz więcej na ten temat. Ja od lat żyję jak wolny ptak. Tylko chwilami gotowa jestem zmienić zdanie. Gdy widzę jakieś super szczęśliwe pary, które się dogadują. Dumne, bardzo w siebie wpatrzone i z obrączką na palcu. Wtedy czuję, że miłość i szacunek działają także w takim uświęconym przez Boga i prawo układzie. W naszej „Perle Bałtyku” w Nowym Porcie w Gdańsku, gdzie powstawały podwaliny pomysłu na tę książkę, spotkałam uroczą parę małżonków. Prowadziłam trudną i niezwykle emocjonującą dyskusję na temat relacji matka-córka-zięć, o podziale ról w związku i co zrobić z kwestią pieniędzy, żeby nie było awantur? I wreszcie jeden facet w lokalu nie wytrzymał. W którymś momencie porzucił przepyszny kotlet autorstwa nieocenionej

Iwony – właścicielki i krzyknął: – Jaki do cholery podział ról i pieniędzy! – Jak jest brudno, sprzątam, a jak pusto w lodówce, idę na zakupy! – O czym wy baby w ogóle, do jasnej Anieli, gadacie! A śliczna pulchna blondynka z trwałą ondulacją tylko mu zgodnie potakiwała, przeżuwając leniwie obiad. Tyle że oni byli bardzo jeszcze młodzi i na początku swojej drogi. A może podstawą jest najpierw dobrze poznać faceta, którego się wybiera na życie? Jak myślisz?

Mag! Oj, doskonale Cię rozumiem. Też mam chroniczną alergię na takich Biedulków! Oczywiście wiem, że są takie małżeństwa, gdzie facet traci pracę i popada w odrętwienie, choć przecież jest silny i uważa, że sam z tego odrętwienia wyjdzie. I na pewno żaden terapeuta mu nie pomoże, bo przecież tylko nienormalni ludzie chodzą do terapeuty, prawda? Przynajmniej tak sądzi wiele osób. Przodują w takim sposobie myślenia mężczyźni. Niestety. U nas w rodzinie, według mojego męża, ja jestem czarną owcą, która nie przynosi pieniędzy. A on haruje jak wół. Kiedyś mi wypominał, że nic nie robię. Najdziwniejsze, było to w czasie, kiedy prowadziłam firmę, pisałam książki i zajmowałam się dziećmi. Ostatnio jakby przestał. Czy dlatego, że sam został na 10 dni z dziećmi, gdy ja byłam w Wietnamie? A może dlatego, że na tym moim koncie coś się pojawia, w miarę regularnie? Chociaż nie wiem, czy przestał? Teraz wkurzają go moje wyjazdy promocyjne, bo przecież to nie przekłada się bezpośrednio na kasę. No, ale przynajmniej coś robię. I tak źle, i tak niedobrze.

Brak pracy, Magdo, siedzi w głowie. Miałam kiedyś takiego kolegę. Stracił pracę. To było dawno, dawno temu. Ja wtedy pracowałam pełną parą, a on siedział w domu u mamusi i narzekał, że jest taki biedny i nie ma roboty. – A szukasz roboty? – Nooo… – powiedział wymijająco. – Co zrobiłeś w tym kierunku? – Nooo… – nie dodał, że siedział w fotelu i od rana pił piwo. – Kupiłeś gazetę? (to były czasy, gdy głównie szukało się pracy w ogłoszeniach w „Gazecie Praca”) – Nie. – Dlaczego? – Bo i tak tam nie ma dla mnie pracy. Szlag człowieka (czyli mnie) trafiał. To jak z moim odchudzaniem, marudzę, że jestem gruba, a nie potrafię się długofalowo spiąć, bym wreszcie była szczupła. I dlatego trochę rozumiem ten marazm. Ale z byciem grubym można przeżyć, a bez pracy trochę ciężko. Dlatego coś takiego faceta powinno obudzić. Czy twoje koleżanki nie mogą powiedzieć: – Słuchaj kochanie. Jest równouprawnienie. Skoro ja zarabiam pieniądze, to ty zabezpieczaj tyły. Sprzątaj, prasuj, gotuj i czekaj na mnie, aż wrócę do domu. Możesz czekać z ciepłą, wonną kąpielą. Oczywiście, że tak nie powiedzą. Bo uważają, że to stan przejściowy. Bo przecież ten mężczyzna jest bardzo zajęty SZUKANIEM pracy. I na nic innego już mu tego cennego czasu nie wystarcza. A mogę się założyć, że gdyby tak przez miesiąc zamienił się na dobre rolami z żoną i ona by go rozliczała za wykonane obowiązki, to zaraz, szybciutko, by pracę znalazł. Powinna powiedzieć: – Kochanie, to nie tak, że ty teraz nie masz pracy. Jak najbardziej masz pracę. Jesteś panem domu. Po prostu stało się tak, że role się odwróciły i dopóki nie znajdziesz zajęcia, cieszę się, że przejmiesz na siebie moje dotychczasowe obowiązki. Ale wiesz co?

Tak na poważnie, jestem mocna tylko teoretycznie. W gruncie rzeczy nie wiem, co bym zrobiła. I tak się zastanawiam, czy obecnie mój mąż mnie tak postrzega. „Siedzi w domu, nic nie robi, tylko klepie w klawiaturę, popijając kawę”. O matko. Idę umyć włosy. Wszak to podstawa. Magda



Ta cudowna porażka

Magdo Wu, dzień dobry! Czy przyszłoby Ci do głowy, że klęski mogą być dla nas inspirujące? Znasz mnie już trochę. Mam taki kłopot, że boję się podróży i zmian. Głupi remont w kuchni planuję z dwumiesięcznym wyprzedzeniem. Wszystko sprawdzam, oszczędzam, ile się da i konsultuję. Zamęczam zaprzyjaźnioną panią architekt nieustającymi poprawkami w projekcie. Na tańsze i prostsze – czytaj mniej czasochłonne – a więc organizujące mi codzienność. O wakacjach nie wspomnę. Już rok wcześniej wiem, co będę robić latem. Zmiana pokoju z tarasem na inny pokój z tarasem to źródło mojej nieustającej troski. Ja MUSZĘ wiedzieć, gdzie postawię leżak i co będę z niego widziała – limbę po prawej czy po lewej stronie? Ale jeśli chodzi o zmiany fundamentalne w moim życiu – w tematach miłość, praca, rodzina jestem szybka i konsekwentna do bólu lub, jak mawiał pewien Mężczyzna Mojego Życia: „wtedy jesteś tępo zasadnicza i wtedy Cię nienawidzę”. No jestem, fakt. I można mnie wtedy znienawidzić. Ale i nie ma wówczas na mnie siły. Bo i tak zrobię, co sobie postanowiłam. Bez względu na koszty. Co ciekawe, zwykle potem dzieje się coś fajnego. Coś, czego w ogóle nie planowałam. A, przyznam szczerze, uwielbiam planować niestety. Bo wtedy się czuję bezpieczniej. Dlatego też często, ponosząc porażki, czy dokonując bolesnych i trudnych wyborów, które burzą mój poukładany świat, myślę sobie – hej, a może to jest droga do czegoś lepszego? Czegoś,

co się czai za horyzontem, a ja tego nie dostrzegłam? I naprawdę tak jest! Chcesz konkretnego przykładu zapewne? Oto i on! Ostatnio czytam z zapartym tchem ponownie „Piotrusia Pana”, w nowym przekładzie czarującego erudyty Michała Rusinka. Jak wiadomo, ten nieodpowiedzialny młodzieniec (Piotruś Pan, nie Rusinek), stał się pewnym syndromem – określeniem w psychologii współczesnej – a konkretnie synonimem mężczyzny, który nigdy nie dorasta i ciągle żyje w swojej Nibylandii, narażając swoją partnerkę na wieczną opiekę nad niedojrzałym facetem. Do końca jej życia lub ich romansu na przykład. Spytasz, czy warto i po co się wikłać w taki związek? A która z nas o tym myśli, gdy jest zakochana! Żadna! Miłość z mądrością ma przecież niewiele wspólnego. Wybucha jak wulkan i szerzy się w naszych żyłach, myślach, snach, by wreszcie dać nam odsapnąć po słynnych trzech miesiącach gorączki. Zrzucamy wtedy różowe okulary, kilka kilogramów przy okazji i zaczynamy widzieć coś, czego wolałybyśmy nie wiedzieć. Walka z Piotrusiem Panem nie ma sensu – uda się do Krainy Wróżek wraz z innymi chłopcami, którzy podobnie jak on wymagają wiecznej troski i tolerancji. A gdy zatęskni do towarzystwa innych pań, wybierze sobie nową, ładną i świeżo zakochaną. Wyjściem heroicznym jest polubienie jego wad i życie mimo tych ograniczeń. Cierpliwe trwanie u boku wybranka. Ale czy warto? Moim zdaniem nie. Piotruś Pan jest dobry do uniesień, pokonywania kolejnych bram w Krainie Jego Czarów, jednak na czas określony. Dopóki działa czar. Tłumaczyłam to pewnej nieszczęśliwej koleżance na przykładzie literackim. Lenka martwi się małżeństwem swojej młodziutkiej córki, zakochanej w Piotrusiu Panu bez pamięci i rozumu. Za wszelką cenę chce jej pokazać, jak bardzo się myli. W rezultacie ma pod jednym dachem skłócone świeżo upieczone małżeństwo i córkę, która się na nią śmiertelnie obraziła. Marysia jest zbuntowana i przeciwko swojemu facetowi, i przeciw matce, która, jej zdaniem, nie chce stanąć po stronie córki. Trochę Lenę rozumiem, bo jej dziecko cierpi. Jednak Marysię też, bo jej mama wtrąca się do związku, a nie powinna. Z drugiej strony, jak to dziecko samo się nie

przekona i boleśnie nie doświadczy konsekwencji swojego wyboru, to nigdy nie będzie żyło świadomie. Powiesz pewnie, że rozstanie czy rozwód to tragedia w rodzinie. No jasne, i może nie trzeba od razu się rozstawać, tylko zacząć inaczej postępować z Piotrusiem Panem? Czegoś od niego wymagać? Na przykład porzucenia gier komputerowych na rzecz zmywania czy odkurzenia salonu? A może praca w ogrodzie? Dobrze na Piotrusia Pana działają pochwały. Ja tego Piotrusia poznałam, on świetnie i bardzo ryzykownie jeździ na rowerze. Godzinami potrafi o tym opowiadać. Bardzo interesująco. W trakcie takiej tyrady z Piotrusiem przemyślałam sobie parę swoich spraw, wykonując jedynie proste działania podtrzymujące konwersację typu: „Acha, no co Ty powiesz?”, „Yhm” lub „Ooo!”. Potem otrzymałam recenzję, że jestem niebywale inteligentną rozmówczynią. Przy tej okazji prosiłam go też oczami o dolewanie wina mi i okolicznym paniom oraz dostarczanie nowej porcji smakołyków z kuchni. Wszystko to Piotruś Pan na wernisażu swojej teściowej wykonywał bez słowa protestu, bo perrorował w trakcie. Powiesz mi, że ja z nimi nie mieszkam i się mądrzę? Otóż czasem mieszkam, jak wpadam z wizytą i nocowaniem. Wówczas naocznie sprawdzam działanie różnych innych kobiecych forteli na Piotrusia. Zresztą sama Marysia niedługo po tym wernisażu postanowiła boleśnie go doświadczyć. Po kolejnej awanturze o brak zaangażowania we wspólne gospodarstwo, z hukiem wyprowadziła się do babci, pozostawiając biedaka z teściami i ogrodem po zimie do ogarnięcia. Wtedy teściowie taktownie i konsekwentnie zamilkli, pozostawiając sprawę młodym. No i co mi powiesz na to, że po krótkim czasie niedojrzały żonkoś dostał propozycję nowej pracy, związanej z rowerami? A Marysia także zmieniła pracę na lepszą? Nie. Dzielna dziewczyna bez słowa skargi opiekuje się schorowana babcią i jeździ do pracy na drugi koniec miasta. Natomiast małżonek po chwili upojenia samotnością, w nieróbstwie, chyba zatęsknił do Marysi, bo przebąkuje coś o wspólnej wyprawie rowerowej na Litwę. Żonka się wzbrania i wynajduje rozliczne problemy, ale myślę, że pęknie. I pojadą. Drugi przykład. Jak wiesz, moją wielką namiętnością od lat są bransoletki. Mam taką piękną specjalistkę od tych spraw. Założyła

z koleżanką od zera firmę, już słynną na rynku. Ta kobieta może być dla nas przykładem. Po bolesnym rozwodzie stanęła na nogi, zakochała się z wzajemnością i założyła firmę, która odniosła sukces. Mając już dwójkę dzieci ze swoim ex i będąc przez lata jedynie luksusową żoną, ale i bystrą przy okazji. Na szczęście. Rzadko się widujemy, ale jeśli już, zawsze widzę w jej oku ten charakterystyczny błysk tryumfu. Podobnie u Marysi, gdy mówi o swoich planach związanych z podróżą do wymarzonego Wietnamu. I to w pojedynkę, w pojedynkę, moja droga Pisarko! Co do mnie, dzięki wielkiej osobistej tragedii zaczęłam pisać książki, poznałam między innymi Ciebie i wiele innych szlachetnych kobiet „pióra”. I dobrze mi z tym! A co u Ciebie?

Mag, zanim przeczytam do końca Twój list, napiszę wielkimi literami: KLĘSKI DLA MNIE NIGDY NIE SĄ INSPIRUJĄCE. No dobra. Mogę czytać dalej. Przeczytałam. Ja inaczej patrzyłam na klęskę. Jak na porażkę w pewnym konkretnym temacie. Wiesz? Przez długi okres w moim życiu byłam w wielu rzeczach najlepsza. Albo przynajmniej w czołówce. W podstawówce najlepsza uczennica, w liceum może nie najlepsza, ale całkiem nieźle mi szło. Gdy widziałam, że w czymś osiągam sukcesy, chciało mi się jeszcze bardziej walczyć, o więcej. Gdy byłam dobra z matematyki, chciałam tę pozycję utrzymać. Człowiek się przyzwyczaja, że jest w czymś dobry i potem… samo już tak wychodzi. Byłam też najgorsza. Najgorsza byłam z wuefu. Traktowałam to jako życiową klęskę, ale przyzwyczaiłam się i kompletnie nie zależało mi, by cokolwiek zmienić. Po

prostu przeszłam nad tym do porządku dziennego. Zakładałam, że skoro nie umiem czegoś robić, to po prostu nie będę. Nie było we mnie sportowego ducha walki. Wręcz przeciwnie. Migałam się, ile mogłam, co – jak teraz wiem – było z ewidentną szkodą dla mnie. Ten wuef stanowił moją zmorę przez całą podstawówkę i liceum. Jedynym nauczycielem wuefu, który do czegokolwiek mnie zachęcił, był pan Marek, uczący nas w siódmej czy ósmej klasie. Wiedział, że jestem do niczego, ja uważałam, że jestem najgorsza. Strach paraliżował mnie. Pamiętam, gdy skakałyśmy w dal, zatrzymywałam się na desce, z której powinnam się odbijać, i to był koniec. Bałam się porażki! Wolałam w ogóle nie robić tego, co nie przyniesie mi sukcesu. Może wszystko zbyt łatwo mi przychodziło? Do tej pory nauczyciel wuefu stawiał mi dwóję czy jedynkę, a ja byłam wyluzowana, bo byłam przekonana, że na koniec roku, przy samych piątkach, nie będę miała dwói z wuefu, prawda? Pan Marek powiedział, że mam skoczyć. Mam spróbować. Że niezależnie, ile skoczę, to postawi mi piątkę. Nie ważne. Może być dwadzieścia centymetrów. Może być dziesięć. Mam skoczyć. Próbowałam kilkanaście razy. Chyba nawet został ze mną na przerwie. Za każdym razem trafiałam na szklaną ścianę, która mnie zatrzymywała. W końcu jednak skoczyłam. Wydaje mi się, że ten niedaleki skok ucieszył mojego nauczyciela dużo bardziej, niż skok koleżanki, która miała najlepszy rezultat. Ja w każdym razie jestem mu za niego bardzo wdzięczna. To był mój sukces. Nie porażka. On potrafił pokazać mi, że sukcesem jest skoczyć w ogóle. Nie skakać daleko. Zawsze motywowały mnie sukcesy. Gdy osiągam porażki, sama się na siebie obrażam. Ale z racji tego, iż ja nie umiem długo być obrażona, szybko godzę się i obmyślam plan awaryjny. I wiesz? Sam plan już jest sukcesem. Nie porażka motywuje, a sukces! Sukces i pokazanie światu, że wcale nie jestem taka beznadziejna, jak ktoś mówił. Pamiętam o dwóch porażkach w mojej karierze zawodowej. Jedna, gdy nie dostałam pracy po macierzyńskim w tej samej firmie, w której pracowałam, kiedy zaszłam w ciążę. Wtedy się obraziłam na tę firmę i…

założyłam swoją. Druga porażka jest ściśle związana z moją działalnością literacką. Balladę o ciotce Matyldzie pisałam na zamówienie dla jednego z dużych wydawnictw. Bardzo podobała mi się ta książka. Niestety wydawnictwo miało odmienne zdanie. Musiałam zwrócić połowę zaliczki i rozwiązaliśmy umowę. Jeszcze tego samego dnia, wkurzona, wysłałam umowę do Naszej Księgarni. Chyba następnego dnia odpowiedzieli mi, że im się Matylda bardzo podoba. Dostałam rewelacyjną redaktorkę, Nasza Księgarnia wydała też moją książkę dla dzieci, wkrótce wydaje drugą i wszystko dobrze się skończyło. Ale wiesz, na tamto wydawnictwo się obraziłam, no jak im mogło się nie podobać moje dziecko! Normalnie ich strata! Dopiero niedawno mi przeszło i znowu ich polubiłam na Facebooku. Taka jestem pamiętliwa! Nienawidzę porażek. Nie jestem do nich przyzwyczajona. Pogrążam się niczym Ania z Zielonego Wzgórza (miejsce zamieszkania zobowiązuje) w otchłani rozpaczy i cierpię. A potem się obrażam. I cierpię dalej. Później wymyślam plan działania. Tak, jak wymyślił mi go pan od wuefu. Ale wiesz? Gdybym wciąż osiągała porażki, na przykład z pisaniem, rzuciłabym to w cholerę. Znalazłabym sobie coś innego. Chyba. A gdy ktoś mi mówi, że napisałam cudną książkę, od razu chce mi się tworzyć kolejną. I kolejną, i kolejną… Pisałaś o Twoich znajomych, że to porażki zmobilizowały ich do działania. Moim zdaniem mobilizują zmiany. Małżeństwo, macierzyństwo, rozwód. Każda zmiana wiąże się z czymś zupełnie innym, nowym, bardzo często lepszym. A wracając do planowania… Ja jestem mistrzem chaosu. Lubię gnać prosto przed siebie. Planowanie wymuszają na mnie tylko dzieci. Chociaż… Wiesz. Może gdybym była sama, nie miała stabilizacji w postaci męża, który planuje wszystko w najdrobniejszych szczegółach, życie zmusiłoby mnie do planowania. Czasem planuję. Ale siebie zupełnie nie słucham. Nie potrafię na sobie wymóc tego, co zaplanowałam. Jestem mistrzem działania na ostatnią minutę, co zapewne przeraża Cię wielce.

Masz okazję tego doświadczyć podczas pisania tej książki… W tym aspekcie jesteśmy zupełnie inne. Wiesz, o jakich wakacjach marzę? By kiedyś wsiąść do samochodu, wziąć dzieci i namiot i pojechać na zachód. Prosto przed siebie. Zatrzymywać się tam, gdzie będzie nam się podobało, i gdzie będzie coś ciekawego do zobaczenia. Nocować co noc w innym miejscu. Nie spieszyć się. Codziennie rano budzić się z widokiem na inne krajobrazy. Uśmiechać się do coraz to innych ludzi. Bez planu, jedynie z przewodnikiem i GPS-em. Marzę o tym! Tylko czekam, aż dzieci trochę dorosną. Już niedługo.



Obcuch

Cześć! Czy zastanawiałaś się kiedyś nad tym, czy wiesz kim jest mężczyzna, którego kochasz? I dlaczego nie jest to zawsze klasyczny oswojony misio, ale taki sobie facet i co gorsza „Obcuch”, którego wyidealizowany obraz darzysz od lat wielkim uczuciem, nieświadoma i ślepa jak kret? Ciekawe, że najczęściej dowiadujemy się o tym dopiero wtedy, kiedy wybucha jakaś afera. Wówczas zaczynamy prowadzić z najukochańszym facetem, który nagle staje się „Obcuchem”, poważne życiowe narady. A to o zdradzie, a to o debecie czy o prawdziwym sprawdzianie dla związku, jakim jest w rodzinie poważna choroba. Ale dlaczego nie rozmawiamy, gdy wszystko jest fajnie? A „Obcuch” jest bezpiecznie ukryty w środku miłego faceta i sobie śpi? Nie – po prostu boimy się zapeszyć. Bo każda kobieta, którą znam, wychodząc za mąż, myśli o spokojnej starości, trzymaniu się za rączki na słonecznej werandzie i wspólnym, zgodnym wąchaniu maciejki, a nie o pokonywaniu codziennych problemów. Nie umiemy więc chyba się dogadywać na bieżąco i w zgodzie. Ale za to w chwili spiętrzenia największych emocji… wtedy zawsze znajdujemy czas na życiowe rewolucje! Które oczywiście się nie udają, bo po nich następuje zwykle ochłodzenie stosunków, a zaraz potem zerwanie lub zmiana sytuacji na gorszą. Czyli mamy przewrót, który nas prowadzi do złego, a nie dobrego zakończenia. Trochę bez sensu. Na co dzień pracuję w kobiecej telewizji i zawodowo śledzę portale plotkarskie. Czego tam codziennie się dowiaduję

o związkach damsko-męskich – Matko Boska! Gdy sprawy dotyczą samych, nazwijmy to, znanych z niewierności kochanków i ich pieniędzy, a właściwie ciągłego ich braku, to jeszcze prosta sprawa. Gorzej, gdy para weźmie głośny ślub, a potem szybki i drogi rozwód. Zaraz potem zawzięcie walczy publicznie o zmniejszenie alimentów lub opiekę nad dzieckiem. U gwiazd to bywa hałaśliwe, brzydkie, a chwilami wręcz okrutne. Na jaw wychodzą jakieś wstydliwe sekrety z przeszłości. Ktoś tam był panienką na telefon, a ktoś inny kradł, zamiast uczciwie zarabiać na utrzymanie. I robi się wokół tego taki medialny cyrk, że potem trudno się połapać, kto co mówił i o kim. U „Normalsów”, jak to się u nas potocznie mówi, kłótnia odbywa się wśród swoich i potem „smród” w rodzinie pozostaje na długo. Ale jednak tylko wśród znajomych i bliskich, na szczęście. I to jest właśnie ta wielka przewaga posiadania życia prywatnego nad publicznym wizerunkiem gwiazd w prasie kolorowej. Ciekawą rzecz powiedziała mi ostatnio jedna znana prawniczka, specjalistka od rozwodów. Otóż jej zdaniem klasę faceta poznaje się po tym, jak się on rozstaje, a wcześniej, jak reaguje na kryzys w rodzinie czy w związku. Moim zdaniem problem może być jeszcze inny. Nie wiemy, w kim się zakochujemy tak naprawdę. Boimy się za dużo pytać i sprawdzać, żeby się nie rozczarować lub żeby „on się przypadkiem nie rozmyślił”. Znam mądre, fajne kobiety, które tak bardzo dbają o luksus i zadowolenie swojego wybranka, że kompletnie zapominają o sobie i o związku. „Proszę dbać o partnera, ale nie zapominać o sobie” – to podobno najczęściej powtarzana, jak mantra, rada terapeuty dla związku, który przechodzi kryzys. Czasem trzeba wybrać trudną rozmowę, czasem odejść, a czasem znieść porzucenie. Nigdy nie miałam ani męża, ani dziecka, ale mam na swoim koncie kilka poważnych i długich związków. Wiesz, z iloma Mężczyznami Mojego Życia rozstałam się z klasą i do tej pory utrzymujemy kontakt? Z jednym! Tylko i wyłącznie dlatego, że było to dawno temu i nie bardzo, szczerze mówiąc, o ten układ dbałam. Myślę, że wszystkiemu winne są emocje. Gdy się bardzo kocha, bardzo gwałtownie przeżywa się też załamanie uczuć. I na to nie ma rady, po prostu, i już.

Natomiast, gdy wspomnę sytuacje kryzysowe, tylko jeden facet mi się sprawdza od lat. Wiesz dlaczego? Bo się tym zajmuje zawodowo. To znaczy pomaganiem i rozładowywaniem kryzysowych sytuacji. Kiedyś spędziłam z nim pół nocy, ćwicząc różne warianty trudnej do przeprowadzenia rozmowy rodzinnej. Wytłumaczył mi, że jak w biznesie – trzeba założyć sobie cel i konsekwentnie do niego dążyć. Nie walczyć i udowadniać swoje racje, wybielając się przed tymi, na których opinii nam zależy. Tak naprawdę spojrzenie na siebie z boku i na swojego faceta w trudnej sytuacji to mega trudna sprawa. Znam tylko jedną znaną kobietę, która to potrafi (nie wiem skąd) i mogę, obserwując ją od wielu lat, powiedzieć w ciemno, że tylko ona wie, jak zawsze wyjść na prostą. Nawet gdy ponosi porażki, wyciąga z tego wnioski na przyszłość i robi to tak, żeby potem, w dłuższej perspektywie, wyjść na swoje. Umie odpuścić i umie postawić na swoim w odpowiednim momencie. Gdy dłużej o tym myślę, to stwierdzam, że ona nie ma kompleksów i spotyka się z mężczyznami, którzy także ich nie mają. Zatem żadna ze stron nie musi sobie niczego udowadniać, ale również ich relacja jest „równa”. Wzajemnie się wspierają, ale są też samodzielni emocjonalnie. Nie potrzebują siebie nawzajem, aby przeżyć. „Kocham Cię, a więc Cię potrzebuję” mówi podobno doświadczona kobieta. Nie odwrotnie. Nazywa się Krystyna Janda i bardzo ją szanuję. Trudne to wszystko, co? Słyszałam, że każdy związek podobno zakłada także pewien rodzaj gry z partnerem, w której pokazujesz i sobie, i jemu, że świetnie Ci z nim, ale i bez niego sobie rewelacyjnie poradzisz. Traktowanie mężczyzn nie do końca poważnie też się, jak mówią, doskonale sprawdza, pod warunkiem jednak, że rzeczywiście w to się wierzy. Ja tego akurat nigdy nie umiałam. Moje oczy zawsze mówią facetowi prawdę i koniec. Myślę jednak, że mężatkom obarczonym dziećmi jest trudniej. Singielka w każdej chwili może wstać i wyjść. Gdy ma potomstwo, musi myśleć chyba inaczej. Może przeżyć na serku wiejskim i chlebie z pomidorem jak przez całe studia i ograniczyć rozrywki do minimum, gdy poziom życia z powodu rozstania finansowo spada gwałtownie w dół. Ale z dziećmi jest trudniej, bo z jakiego powodu mają one płacić za jej błędy i niedogadanie? Może, gdy się jest mamą i tatą,

trzeba zapomnieć o sobie w sytuacji zagrożenia i myśleć raczej o dzieciach, a potem dopiero o sobie? Nie wiem, pewnie Ty wiesz lepiej, ale wracając do początku moich dywagacji, sądzisz, że pełna wiedza o mężczyźnie, którego kochamy, jest nam rzeczywiście potrzebna i niezbędna? Moim zdaniem pełna nie. Ale trzeba koniecznie poznać matkę i ojca wybranka. I zobaczyć, jak się do siebie odnoszą. Czy „Obcuch” widział, jak to jest być ze sobą przez całe życie i nadal się lubić? No i warto „Obcucha” też czasem samego wypuszczać na miasto. Poluzować mu szelki i dać trochę wolności. Pamiętam do dziś opowieści o osłupiałych kolegach męża mojej koleżanki, która przyszła ze swoim facetem na męski wypad do pubu. Nie wyprosili jej oczywiście, ale mieli oczy jak spodki i zupełnie nie wiedzieli, w jaki sposób powiedzieć kumplowi, żeby im takich numerów więcej nie robił. Jasne, są pary, które wszędzie bywają razem i wszystko robią i omawiają wspólnie. Potrzebują tego zapewne. Ale czy to nie jest na dłuższą chwilę tak po prostu nudne? W sytuacji, kiedy wychodzi z naszego mężusia „Obcuch”, to może być nawet fascynujące doznanie, prawda? Ten urok tajemnicy, niespodzianek i niepewności wynikającej z tego, że można siebie i kogoś czymś mile i niemile zaskoczyć… Zrobić mu niespodziewanie przyjemność lub przykrość, i sobie przy okazji? Może jestem złośliwa i w tym względzie, ale co mi tam, droga Pisarko! A jak u Ciebie, z Twoim „Obcuchem”, który siedzi uśpiony w mężu? Jak sobie z nim radzisz lub nie? Jako matka, żona i bussineswoman musisz się nieźle „zwijać”, żeby wszystkie te przestrzenie życia ogarnąć. Co robisz, gdy czasem z faceta, którego teoretycznie świetnie znasz, wychodzi bestia? Wyciągasz od razu najcięższe armaty i idziesz z nim na wojnę? Jesteś na takie sytuacje przygotowana? Czy reagujesz spokojnie, pamiętając o wytyczonym celu? Celem tym jest uśpienie „Obcucha” i szybki powrót miłego faceta! Tak już zupełnie na marginesie, wiesz, że aranżowane przed laty związki małżeńskie były najtrwalszej, bo zawierano je z rozsądku i ekonomicznej potrzeby?

Ślub z miłości to wynalazek dopiero XX wieku! Te zawierane z rozsądku, bez miłości i uniesień przetrwały najdłużej. Dziwne, prawda? I logiczne zarazem. Ja bym tak nie chciała. Ale będąc miłą kobietą z potrzebą posiadania potomstwa i stabilnej, sytej rodziny, zapewne wolałabym partnera z rozsądku. Każdej według potrzeb zatem! Miłego wieczoru dla Ciebie i Twojego mężczyzny!

Droga Mag. Cóż ja mam Ci powiedzieć. Jestem mężatką od lat ośmiu i rozwodziłam się już milion pięćset razy. Oczywiście myślałam, że to jedynie mnie biedną, nieszczęśliwą spotyka, ale jak potem pogadałam sobie z koleżankami, okazało się, że one też się rozwodziły milion razy, z czego pół miliona na poważnie. Małżeństwo to sztuka kompromisów. Jeżeli chodzi o związek dwojga osób, najbardziej lubię dwa momenty. Pierwszy, to te motyle w brzuchu, które przed każdym spotkaniem powodują lawinę różnych emocji. Takich, że nie wiesz, czy śmiać się, czy płakać, kiedy wszystko ci z rąk wylatuje, kiedy chcesz wypaść bardzo dobrze, inteligentnie i pięknie, a przewracasz się na środku ulicy, chichocząc nerwowo. Drugi to ten, kiedy jest zima, masz katar, siedzisz w dresie pod kocem i pijesz herbatę, robisz cokolwiek, a twój mąż siedzi gdzieś obok i ogląda telewizję. Na przykład. I czujesz się bezpieczna. I czujesz, że ten czerwony nos i podkrążone oczy naprawdę nie wpłyną na to, że on cię zostawi jeszcze tego samego wieczoru. To się chyba nazywa bezpieczeństwo.

Albo gdy zaszalałaś i nie możesz od pół roku spłacić swojej karty kredytowej, a mąż, choć na co dzień najgorsza sknera, spłaca ją za ciebie, nie mówiąc ani słowa. To chyba też jest miłość. Ludzie się zmieniają cały czas. Wydaje mi się, że teraz mój związek jest bardziej tolerancyjny (nie dzwonię do męża, gdy wychodzi na piwo z kolegami) i mniej burzliwy (dawno wszak się z nim nie rozwodziłam). Może do wszystkiego trzeba dojrzeć? Kiedyś podczas kłótni kazałam mu przeczytać „Opowieść niewiernej”. Zniknął na dwa wieczory. I chyba zrozumiał, jak my, kobiety, myślimy. I był bardzo zaskoczony. Tak sobie myślę, że z każdym dniem zmieniamy się. I ten mężczyzna, którego kocham też się zmienia i ja również. Teraz, gdy skończył czterdziestkę, zaczął regularnie trenować na siłowni. Kryzys wieku średniego pełną parą. Och, Magdo, jaki to jest wdzięczny temat do książek! Na przykład ostatnio, gdy byliśmy na wakacjach, mój mąż mnie zaskoczył, o ile nie zszokował. Oczywiście gdzieś to opiszę. Położyliśmy się do łóżka, obok siebie, ja ze swoim tabletem, on ze swoim. Ja spokojnie oglądam sobie, cóż mogłybyśmy z Lilką uszyć nowego, i nagle zaglądam mu przez ramię. Fraza, jaką napisał w googlach, mnie zatrwożyła. Otóż napisał „starzy kulturyści”. Chociaż może i lepiej, że napisał „starzy kulturyści”, a nie „młode cizie”. Jak myślisz? Zatem, czy znam mężczyznę, którego kocham? Nie wiem. Wydaje mi się, że nie jesteśmy w stanie poznać siebie dokładnie. Ale wiem, co go zdenerwuje, a z czego się będzie cieszył. Wiem, co mnie w nim najbardziej wkurza, a dlaczego z nim jestem. I nie są to tylko dzieci. Chociaż czasem, w swojej wielkiej złośliwości, stwierdzam, że jego była żona to super babka, bo w końcu jego córka z pierwszego małżeństwa musi być po kimś taka fajna. Bo u nas taki trochę patchwork. Jednak wszyscy się chyba lubimy. Magda



Wieczna singielka

Hej! Dziś chciałabym Ci napisać o trudnej miłości. Takiej na odległość, gdy oboje zakochani mają swoje życie w innych miastach czy nawet w innych krajach. Przeżyłaś kiedyś coś podobnego? Bo ja tak. Mnie się takie związki zdarzyły dwukrotnie i zawsze kończyły krótkim, konkretnym rozstaniem. Na początku wszystko teoretycznie było cudownie. Ja zawsze uśmiechnięta i zadbana zjawiałam się w Łodzi lub Paryżu na weekend lub tydzień i spędzaliśmy upojne chwile tylko we dwoje. Miałam dobrą fryzurę, dopasowany do reszty kolor paznokci i byłam nawet po krótkiej drzemce w pociągu lub długiej w autobusie (na samolot do Paryża nie było mnie stać). Potem wracałam jak na skrzydłach do mojej zgrzebnej i skomplikowanej rzeczywistości – życia w pojedynkę, gdzie mogłam być zaspana, niedoczesana lub z uczuleniem, które atakuje mnie zwykle podstępnie i nie opuszcza przez kilka dni. Po jakimś czasie zdałam sobie jednak sprawę, że taka opuchnięta i zaganiana bardziej jestem sobą, niż wypieszczona w weekend na zaplanowanym spotkaniu. Poza tym na początku pisaliśmy sobie o wszystkim i wiedziałam bardzo precyzyjnie, co Mój Mężczyzna robi i myśli. Nawet co je i nad czym pracuje. Pamiętam jednak bardzo dokładnie ten moment, gdy odczułam boleśnie sygnał, że ON zaczyna się oddalać. Teoretycznie nie zdarzyło się nic złego. Po prostu piękna koleżanka w płaszczyku Deni Clair zjadła z Nim bezczelnie pierogi

domowej roboty, przygotowane przez Jego mamę. W naszej małej romantycznej kuchni z oknem w dachu. Piękna miała faceta, pracowali razem z Nim. Tak naprawdę, cóż w tym złego? W dodatku On powiedział mi o tym lojalnie pewnego wieczoru, gdy rozmawialiśmy przez telefon. Jednak we mnie natychmiast zaczęła wyć ostrzegawcza syrena alarmowa. I zrobiłam najgłupszą rzecz pod słońcem. Kierowana zgubnym impulsem, następnego dnia wsiadłam do pociągu i niespodziewanie pojawiłam się na progu naszego pied a terre, czyli na romantycznym strychu z pierogami w lodówce. Miałam klucz, weszłam i przysięgam, że poczułam zapach jej perfum. I oczywiście z miejsca trafił mnie szlag! Gdy oblubieniec zwabiony odgłosami z góry (pracował na dole) pojawił się z uśmiechem w progu, zaatakowałam go znienacka pytaniami w stylu: jak mogłeś mi to zrobić?!! ITD., ITP. Był w szoku. Niedługo potem rozstaliśmy się. Romantycznie, na dworcu. Ja odjechałam, płacząc, w sukience, którą mi kupił na pożegnanie, a on z ulgą, jak sądzę, powrócił do innych amatorek pierogów. Niedługo potem z jedną z nich się ożenił. Po długim czasie, gdy rozmawiałam o tym z pewnym mądrym terapeutą, z którym pracowałam nad kolejną książką, doszło do mojej świadomości, że zmieniając warunki naszego „bycia razem”, praktycznie zmusiłam go do rozstania. No bo jak związek bez zobowiązań, od weekendu do weekendu, zamienić bezboleśnie na codzienne bycie razem? Po prostu czasem się nie da! To jak renegocjacja skomplikowanej umowy – albo się porozumiemy, albo nie. Z ręką na sercu, mi też codzienność z Nim nie pasowała do modelu romantycznej miłości, wypielęgnowanej w sercu, którą On umiejętnie we mnie podsycał w soboty i niedziele… Reasumując, wybrał życie beze mnie, zamiast naszych szalonych i romantycznych weekendów. Proste. Pewnie powiesz, że porównywanie życia uczuciowego do biznesowego kontraktu jest nieludzkie i bolesne. Tak, ale zasady są podobne. I jeśli na to spojrzeć z takiej spokojnej perspektywy i psychologicznego dystansu, wiele rzeczy się zgadza. Niestety. Po raz kolejny nierozmawianie o tym najistotniejszym modelu życia, który się wybiera – bo wszystko jest dobrze i po co to psuć – zemściło się. Tym razem na mnie. Historia paryska jest inna, ale jeszcze bardziej

odległa w czasie. Zdarzyła mi się też historia miłosna, taka typowa, żeby nie przyznać, że banalna. Wakacyjna francuska miłość nie przetrwała próby czasu. Listy, maile i zdjęcia kursowały między nami kilka miesięcy, aż dostałam zaproszenie na zaręczynową imprezę Ukochanego z Jego Najlepszą Przyjaciółką, piękną Isabelle. Taką ponętną brunetką, trochę w typie Moniki Bellucci. No nie dziwię Mu się teraz, szczerze mówiąc. Mieć pod nosem chętną Belluci i ponad 1000 km dalej rozczochraną i marudzącą Kuydowicz…, co byś wybrała? Poza tym On miał potrzebę połączenia się z przedstawicielką bogatej rodziny francuskiej, kimś z podobnej sfery. I ja, jako osoba pochodząca ze zubożałej rodziny lekarskiej, czyli mieszczka pełną gębą, miałabym zamieszkać w odrestaurowanym chateau na południu Francji? Mission impossible! Ale, ale, zauważyłam też, że z dystansu 1000 km cierpi się inaczej. To raczej melancholia, czyli „smutek, który stał się lekki”, jak nazwał ten stan kiedyś pięknie pewien utalentowany Włoch i pisarz, Italo Calvino. I to, szczerze mówiąc, jest moim zdaniem podstawowa zaleta związku na odległość. Jesteś przyzwyczajona do braku tej drugiej osoby i krócej rozpaczasz, gdy oblubieniec zniknie na dobre. Natomiast miłość z dystansu kilku ulic, w jednym mieście, jak najbardziej! Jestem za! Pomieszkujecie u siebie, często się komunikujecie, wyjeżdżacie razem, jeśli chcecie lub nie.To chyba najlepszy sposób na przetrwanie relacji, która może być dla kobiety niezależnej ważna. Poza tym odkryłam ostatnio ze zdumieniem, że kilka moich koleżanek „z odzysku”, czyli po rozwodzie, za nic by teraz nie weszło w związek małżeński! Uważają, że ten model mają już przepracowany i nigdy więcej! Co ciekawe, kiedy nowy mężczyzna za bardzo się do nich zbliża, natychmiast „luzują smycz”. Ciekawa jestem bardzo, co o tym myślisz, czekając na męża wieczorami, gdy kładziesz swoje dzieci spać? Rozumiesz nas trochę – wieczne singielki, bojące się stałej relacji, a tak naprawdę uciekające w niezależność przed rozczarowaniem – czy nie bardzo?



Droga Magdo! Miłość na odległość? Jasne! Tysiąc razy. Nie jeździłam wprawdzie nigdy do Paryża, a raczej nie latałam, ja po prostu swojsko podróżowałam do Warszawy. Wsiadałam w pociąg, były to czasy, gdy z Gdańska do Stolicy jechał niecałe cztery godziny. Tam czekał na mnie mężczyzna z różą, a w domu czekała na mnie jego straszna siostra. Czy coś Ci świta? A może coś Ci się kojarzy? Pamiętasz dentystę z Milaczka i jego upiorną siostrzyczkę? No. Powiem Ci, że gdyby nie oni, to nie byłabym pisarką. Zatem chyba powinnam im być wdzięczna? To mówię: Jestem wdzięczna. Bardzo! Jeździłam do tej Warszawy, Warszawa przyjeżdżała do mnie, zaręczyny w Pradze, bukiet dla mnie, dla mojej mamy, cud miód. No i się rozmyło. Kiedyś go zapytałam, jak się skończyła jego znajomość z poprzednią dziewczyną. – Po prostu przestałem dzwonić – usłyszałam. Czy muszę pisać, jak zakończył znajomość ze mną? Ot. Po prostu. Po prostu przestał dzwonić. I cały czas jestem wdzięczna losowi, że tak to nieźle wykombinował, że ten napływowy warszawiak po prostu zamilkł. Teraz już pewnie byłabym nieszczęśliwą rozwódką, mieszkającą gdzieś w obcym mieście, o ile nie leczyłabym się z głębokiej depresji.Wyobrażasz sobie w ogóle, aby zakończyć z kimś znajomość bez słowa? Jednego dnia „kocham cię”, a potem nic? Jak ze sklepu – wychodzisz, mówisz „do widzenia”, przestał

dzwonić. Ale myślę sobie, że to dobrze, bo w tym szoku nawet nie byłam smutna. Byłam tak zaskoczona, że z tego zaskoczenia bardzo chciało mi się śmiać. Może o to chodziło? Może mój ówczesny narzeczony miał bardzo dobre serce i nie chciał, bym cierpiała? Prawdę mówiąc, nie podejrzewam go o to, ale wiesz… Ja zwykle myślę o ludziach dobrze i staram się wierzyć, iż mają dobre intencje. To były czasy „Samotności w sieci” Wiśniewskiego. Nawet napisałam do autora i wyobraź sobie, że mi odpisał. Wyobrażasz sobie, co czułam, gdy PRAWDZIWY PISARZ mi odpisał? Jeszcze wtedy nie miałam pojęcia, że będę pisarką. On opisał wszystkie targające mną emocje, będące efektem miłości, która rozpoczęła się wirtualnie. Drugi zainteresowany mieszkał jeszcze dalej. Super facet. Ale miał dwie wady. A raczej trzy. Żonę i dwójkę dzieci. To go zupełnie dyskwalifikowało w moich oczach jako potencjalnego partnera życiowego. Jako znajomi do tej pory utrzymujemy kontakt i muszę przyznać, że teraz ma jeszcze więcej wad, bo jest druga żona i jeszcze dwoje dzieci. No ale teraz to są zalety, chyba. Wiesz? Ja jestem istotą bardzo stadną. Bałam się samotności. I chyba nadal się boję. Pal licho mąż (kochanie, nie czytaj tego). Bałam się, że nie będę miała dzieci. Zawsze chciałam mieć dwoje. Być może, gdybym nie mogła ich mieć, zachowywałabym się tak, jak moja bohaterka z „Zamku z piasku”, ukierunkowana tylko na prokreację… Szaleńczo pewna swoich nie do końca właściwych poglądów. Ale miało być o mężczyznach i miłości na odległość. Jak wiesz, mieszkam nad morzem. Wiele moich koleżanek miało ojców marynarzy. Żona marynarza to ciekawy przykład związku na odległość. Mężowie pływali w rejsy, czasem na pół roku i dłużej. Życie tych rodzin płynęło dokładnie jak morska fala. Gdy były same, żyły spokojnie, niczym tafla morza w bezwietrzną pogodę. Potem nie mogły się doczekać, gdy mąż przyjedzie. Gdy już był w domu, starały się nadrabiać stracony czas. W remontach, wakacjach, kłótniach, seksie. Mężowie sobie przypominali,

że mają dzieci, którymi należy się zająć, i zaczynali je wychowywać po swojemu, oraz żony, które przecież muszą pamiętać, iż mają męża. Doprowadzali bardzo szybko do tego, że cała rodzina z utęsknieniem wyczekiwała momentu, gdy tenże pan i władca wypłynie znowu w daleki rejs. Oczywiście po jakimś czasie ponownie się wszystko normowało i cała rodzina zaczynała wypatrywać ojca oraz męża na horyzoncie. Kiedyś myślałam, że to fatalne tak się rozstawać na kilka miesięcy. Ale teraz, gdy już trochę tą żoną jestem, myślę, że chwilowe rozstania są fajne. Można się za sobą stęsknić. Można zrobić coś fajnego, by potem o tym poopowiadać. Gdy się jest ciągle ze sobą, ciągle się kąpiesz w tej samej wannie pełnej codzienności – potrzebujesz chwili wytchnienia. Ja czasem lubię być sama. Tak na chwilę, by zatęsknić. By poczuć, że ktoś na mnie czeka. Wydaje mi się, że czasem tak szybko pędzimy w życiu, że nie mamy czasu nawet za sobą zatęsknić. Czas pędzi nieubłaganie, a my próbujemy go gonić, nie zwracając uwagi na rzeczy naprawdę istotne. Magda



Szczupła zmora

Droga Magdo Wu. Co to za zmora jakaś z tym odchudzaniem, powiedz mi? Wszędzie mnie atakują – mailami jakieś firmy z ankietami o starzeniu się i chudnięciu, w telewizji bez ustanku donoszą o kolejnych dietach cud, zgodnych z grupą krwi, DNA, ba!, szerokością geograficzną i dostępem do produktów fit! Codziennie w internecie wyskakują na mnie kolejne zdjęcia znanych grubasków, którzy chudną i robią się natychmiast smutni i bez wyrazu. Co więcej, na przyjęciach u znajomych większość pań i panów jest na tak zwanej, potwornie drogiej, diecie pudełkowej. I TYLKO o braku jedzenia w swoim życiu chcą oni teraz rozmawiać! Za, bagatelka, 1300 złotych miesięcznie bez weekendów – od 1000 do 1500 kalorii dziennie. Fajnie można w ten sposób podobno przytyć, bo organizm nieprzyzwyczajony do pięciu posiłków dziennie, od razu się buntuje i „grubnie”. Tymczasem, jak radzą mądrzy eksperci, każde odchudzanie trzeba zacząć od badań całego człowieka. Dopiero potem wybrać z poleconym lekarzem-dietetykiem sposób odżywiania na stałe najlepszy. A nie, rzucać się na jakąś głupią dietę, krótkotrwałą i drogą w dodatku! To takie proste! I dużo tańsze, naprawdę! Wiem, bo przeszłam przez to jako alergik. Ale tego Ci te głupie media nie powiedzą! Ich zdaniem musisz schudnąć błyskawicznie! A po cholerę? Potem się dwa razy tyle przytyje przecież! Dobrze natomiast rozumiem nerwowe odchudzanie na wiosnę i zmorę,

która męczy mnie od marca – „wejdę w białe spodnie czy nie wejdę”? Ale żeby się katować cały rok?? Od kilku lat mam taką filozofię, że nie tyję i to uważam za jakiś tam sukces. Zmieniam za to nawyki żywieniowe i teraz stanowczo wolę nie zjeść nic, niż wrzucać do żołądka byle co. Inna sprawa to kondycja fizyczna. Moja idolka, nieżyjąca już Królowa Kryminału Pierwsza, Joanna Chmielewska – w odróżnieniu od znanej nam Królowej Kryminału Drugiej, żyjącej i to jak Katarzyny Bondy – mawiała, że dopóki kobieta może założyć rajstopy na stojąco, nie jest źle. I tego się trzymam. Jak się chwieję, stojąc na jednej nodze, zasapię, pędząc do autobusu lub gdy czuję, że jakiś kleszcz zacisnął mi się na plecach lub karku ze stresu i nie mam siły wstać z fotela, wiem, że trzeba zacząć się regularnie ruszać. Codziennie rano ćwiczyć i wydłużać wieczorne spacery z moją, znaną Ci, kudłatą przyjaciółką Sonią. Ale żeby kupować wagę spożywczą i patrzeć podejrzliwie na jedzenie jak na insekta – nigdy w życiu! Zgoda, muszę uważać na to, co jem i co stosuję jako kosmetyki do twarzy i włosów, ale to tyle i basta! Gdzie znikła zwykła codzienna przyjemność życia, polegająca na pieczeniu ciasta jesienią, żeby w domu ładnie pachniało? Parzeniu herbaty, robieniu konfitur… ratunku! Co się z nami kobietami stało? Nagle chcemy być zawsze młode i wychudzone! Dlaczego?? Mało stresów mamy na co dzień? Poza tym, bądźmy szczere, ktoś kto całe życie jest na diecie (moja mama), naprawdę się nie odchudza, tylko samooszukuje. Znamy dobrze te grzechy: kanapeczki wrzucone przed obiadem czy batonik skonsumowany ukradkiem przy zmywaniu po kolacji lub, o zgrozo, śniadanie jedzone w łóżku, całym obsypanym potem okruszkami – co celebruję w niedzielę, gdy mam na to czas. Niestety, regularnie i z upodobaniem. Często bywa, że nie opuszcza mnie wtedy także przez cały dzień moja piżama. Ach, cudowne są te grzechy jedzeniowe w porównaniu z dietami! Oczywiście bez przesady, trzeba o siebie dbać, byle się tylko nie terroryzować przy okazji, hodując gigantyczne poczucie winy! Takie kompleksy mogą człowieka dobić – obojętnie kobietę czy mężczyznę. Wszak wiele chodzi teraz po naszej planecie metroseksualnych stworów męskich, których wrażliwość na punkcie wagi i gładkości cery jest zastanawiająca.

Czego oni nie robią i co robią, aby wypaść ślicznie. Ile wydają na to pieniędzy… Niedawno byłam w takiej męskiej łazience i ugrzęzłam tam na długo, oglądając rozmaite kosmetyki. A to do włosów, a to do ciała balsamy, kilka rodzajów kremów do rąk, do twarzy oczywiście także. Jednak najbardziej zafascynowały mnie scruby, czyli kremy z ziarenkami, złuszczające, do stóp i łokci za 60 złotych każda tubka! I zestaw wód perfumowanych unisex, których chętnie używałabym sama na co dzień. Tyle że mnie na to nie stać, aby specjalnie w tym celu jechać do Nowego Yorku. Ale taki facecik zapatrzony w siebie, czemu nie? Chętnie pojedzie! I potem ma limitowane serie drogich marek amerykańskich, a ja siedzę na jego wannie i usycham z zazdrości. Na szczęście krótko, bo jak mu się przyjrzę potem, to nie widzę u siebie zachwytu. Jednak nie o mój podziw chodzi. To koledzy go docenią! Tak, tak, droga Pisarko, faceci teraz dużo rozmawiają o dietach, zdrowiu i wyglądzie! Gdy mam przerwę w pracy podczas nagrywania programów, lubię sobie poudawać, że niby czytam coś dla przyjemności, ale tak naprawdę podsłuchuję kolegów z pracy. Kochana… wszystko o nich wiem! Ile i kiedy schudli, i na jakiej diecie? Co kupują sobie fajnego, zdrowego do jedzenia i jak gotują to na parze lub smażą na patelni beztłuszczowej. Poza tym, gdybyś zajrzała do ich „diety pudełkowej” – o rany! Starannie zbilansowany, zdrowy pokarm dla ptaków – same ziarna zbóż, suszone owoce i oliwa wysokiej jakości posypana pietruszką! Oczywiście to jest obieg oficjalny, bo „na nielegalu” ci sami panowie biegną do minibusów z hamburgerami, które stoją u nas pod biurem w każdy wtorek oraz czwartek i cieszą się ogromnym wzięciem. Ale to jest „ten wyjątek, o którym się nie mówi”. Dlaczego się tak rozpisałam o zmorze bycia szczupłym? Może zazdroszczę? Chyba nie… po prostu dla mnie to jest jednoznaczne z zamachem na moją wolność osobistą. Takie bezczelne zmuszanie mnie na siłę do unifikacji! Weźmy polskie aktorki serialowe, one wszystkie powoli zaczynają wyglądać tak samo – blade, chude, z wydłużonymi prostownicą włosami. Zgodnie z zasadą, im starsza, tym młodziej ma wyglądać! Ja wiem, one są biedne, bo „pracują swoim wyglądem” i muszą być wymuskane. Ale taka Agata Kulesza na przykład

albo Joanna Kulig, moje ulubienice, czy Izabela Kuna – polska Meryl Streep – one wyglądają NORMALNIE i za to je kochamy! Przynajmniej ja. A ty? Masz jakieś swoje wzorce kobiecego piękna? Kogoś, kogo chciałabyś naśladować? Bo jeśli chodzi o odchudzanie, wiem, że dzielnie biegasz i masz coraz większe sukcesy w walce z kanapowym leniem? Uważam, że kobiety powinny się na Tobie wzorować i częściej robić to, co Ty, czyli domowe przetwory i weki sezonowe. Dla zdrowia. Twoje ogórki z musztardą i miodem, pomidory złociste czy ciasta z owocami zamrożonymi latem i podane zimą nie mają sobie równych! Są zdrowe, dobre i nie wymagają oszukiwania smaku jakimiś majonezami czy ketchupami. Same z siebie są tak dobre. Można je jeść osobno jako super składnik i jako dodatek. Dasz przepis? Poza tym, kiedy tak dzielnie biegasz po tym Zielonym Wzgórzu, mobilizujesz także inne mamy pracujące w domu jak Ty. I czytelniczki wierne, z którymi to omawiasz na swoim fanpage’u. A to poważne wzywanie, mając dom i dwójkę dzieci oraz męża powracającego późnym wieczorem z pracy, jeszcze się zmusić do działania. I znaleźć codziennie godzinę na samotną przebieżkę, marzenie… Należę raczej do chodziarzy, ale biegaczy i biegaczki podziwiam szczerze. Krótko mówiąc, jak się jest chudym z natury, dbać o to żadna sztuka. Jak się jest okrągłym i każdy kilogram dodatkowy widać na kilometr, to już jest wyzwanie, które stale podejmujemy same ze sobą, prawda, droga Pisarko? Byle bez histerii, bez histerii… A co u Ciebie?

Magdo Q. Dobra forma? A co to? No, może teraz trochę przesadzam, bo od jakiegoś czasu zaczynam dostrzegać potrzebę utrzymywania mojego jestestwa

w dobrej formie. Gdy czytam, co robisz, podziwiam Cię. Mam wrażenie, że jesteś tak zorganizowana, że muszę się wybrać do Ciebie na przeszkolenie. Nie wytrzymałabyś ze mną dłużej niż trzy godziny, w moim chaosie, nazwijmy to, twórczym. Uznajmy, że to chaos, okej? Nawet masz zorganizowaną lodówkę! No, ale miało być o dietach. Nie wiem, czy zauważyłaś, ale ja po prostu jestem WIELKĄ pisarką. Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy i przejść nad tym faktem do porządku dziennego, aczkolwiek to nadzwyczaj trudne. Najgorszy w tym wszystkim jest fakt, że mówiąc o „wielkości” zupełnie nie mam na myśli mojego rozszalałego ego związane z osiągnięciami literackimi, czy jakimikolwiek innymi. Niestety. Po prostu chodzi o to, że jestem WIELKĄ pisarką GABARYTOWO. I bardzo nad tym ubolewam. Kilka moich bohaterek też złośliwie obdarzyłam pulchną sylwetką, ale przy ich anielskim charakterze to zupełnie nie przeszkadza. Jak w życiu. Na przykład Milaczek. „Pies sąsiadów […] zżerał właśnie bułkę znalezioną na śmietniku, a wyrzuconą wczoraj przez Zuzę spod jedynki w drodze powrotnej ze szkoły. I prawdę mówiąc, mało go to obchodziło, że na piątym piętrze Milena stawała właśnie na wagę, przytrzymując się szafy, ściany i wszystkiego wokół, by ważyć jak najmniej. Oczywiście stała goła, bez śniadania i po wizycie w toalecie. Póki trzymała się kurczowo szafy, było względnie dobrze. Jakieś siedemdziesiąt kilo, w porywach do siedemdziesięciu trzech, co przy wzroście koszykarki byłoby całkiem niezłym osiągnięciem. Tyle że tylko wzrost miała koszykarki, bo z koszykówką czy jakimkolwiek innym sportem Milena nie miała nigdy nic wspólnego. […] Zamknęła oczy i puściła się szafy. Chwilę się zastanawiała, czy na pewno warto je otworzyć, ale przezwyciężyła strach. Osiemdziesiąt pięć, przecinek trzy. Zaklęła sobie siarczyście, chociaż robiła to bardzo rzadko. Tylko w bardzo ekstremalnych sytuacjach. A ta sytuacja była ekstremalna”.

U mnie też jest sytuacja ekstremalna. Wzrost mam modelki, bo bliski stu osiemdziesięciu centymetrów, tylko z figurą modelki coś nie bardzo. No chyba że plus size. A z tym też jest różnie, bo one wszystkie mi się takie bardziej apetyczne wydają. Na przykład mają piękne biusty i pęciny zgrabne tak, że mimo iż jestem kobietą, to bym się za nimi obejrzała. O moich pęcinach nie rozmawiajmy. O biuście prędzej. Lubię dekolty. Zawszę mówię, że zakładam je tylko dlatego, by odwrócić uwagę od innych części ciała. I to wychodzi! Oczywiście trzeba wyzbyć się wstydu, związanego z tym, iż mężczyzna niższego wzrostu (a w moim przypadku to częste zjawisko) wgapia się w dekolt, ale dzięki temu nie jest w stanie zapamiętać nic innego. Tym bardziej pęcin. Z każdą moją książką jestem jeszcze większą pisarką. Na dodatek jeden z moich utworów „Szczęście pachnące wanilią” ma tak smakowitą okładkę, że samym patrzeniem można się najeść. Najgorsze, że jakbym policzyła te miliony kalorii, które skonsumowałam podczas jej pisania, zapewne świadczyłoby to o mojej wielkości, która się przez ostatnie miesiące chyba znowu powiększyła. W jaki sposób pani pisze? – słyszę często w wywiadach. Ha. Jak piszę i nie mogę złapać wątku, wstaję i idę. Nie idę na spacer, na siłownię czy pobiegać. Idę do kuchni. Towarzyszem moich kuchennych wycieczek jest mój kot Puszysław. Zawsze jest zadowolony z moich nocnych eskapad do lodówki, często mi coś spada. Niestety piszę nocą. Nocą, kiedy domownicy śpią, a ja mam ciszę i mogę robić, co chcę. W tym jeść. I świadkiem tego jedzenia jest jedynie kot. Staram się, jak mogę. Wybieram przekąski niskokaloryczne. Nawet gdzieś przeczytałam, że seler naciowy jest rewelacyjny do podgryzania. I uwierzyłam w to. Na całe dwa dni. Dwa dni jadłam seler naciowy (surowy i bez przypraw), wmawiając sobie, że właśnie on zapewni mi najlepszy stan mojego umysłu i rozświetli mi go na tyle, że nowe historie będę przelewać na papier z prędkością światła. Tylko, że potem się zacięłam. Wena twórcza nie spływała i z selerem naciowym wygrała czekolada. Czy w rozdziale o zdrowym odżywianiu można używać słowa

„czekolada”. A może pisać tylko o selerze naciowym? Ratunku! Szukam przegryzek. Przegryzek, które mogę jeść o drugiej w nocy, pisząc o miłości oczywiście, i nie odbije się to na moich gabarytach. Sałata, powiesz. Czasem tak sobie myślę, że jakby zsumować ilość kilogramów, jakie udało mi się schudnąć w życiu, mogłabym obdzielić wielu grubasków. Chudnę szybko. Kilka razy w życiu udało mi się nawet spektakularnie. Gorzej z utrzymywaniem idealnej wagi. Raz w życiu byłam szczupła. Chyba przez tydzień. Ależ to było piękne życie! I zawsze sobie mówię, że teraz to już ostatni raz. I tym razem się uda. Teraz znowu zaczynam. Po raz trylion pięćdziesiąty czwarty. Dla zdrowia. Dla urody. I dla tej satysfakcji, że stanę przed lustrem i powiem sobie UDAŁO CI SIĘ. JESTEŚ WIELKA. I tutaj nie będzie chodziło o gabaryty, a o coś zupełnie, zupełnie innego. Na zakończenie fragment z „Pensjonatu marzeń”. Pamiętasz? „Nigdy nie lubiła się ruszać. Wieczne zwolnienia z wuefu… Tolerowała jedynie pływanie i jazdę na rowerze. Byle tylko nie wyczynowo. Wprawdzie nie była tym zachwycona, ale nie sprawiało jej to aż takiej przykrości. Ale teraz miała wrażenie, że to ostatni dzwonek. Ostatni dzwonek na lepsze życie. Ostatni dzwonek na uśmiech, na zadowolenie z siebie, na zakupy w normalnych sklepach i na brak zadyszki przy wchodzeniu na drugie piętro… Oczywiście bała się, że tym razem znowu się nie uda. Ale… To już ostatnia szansa. Mąż już nie patrzył na nią jak dawniej. Jedno dziecko – kilkanaście kilo do przodu. Drugie – kolejne dwadzieścia… Potem, gdy siedziała w domu z dwójką i zajadała samotność, kilogramy przybywały z prędkością światła”. Wiosna przyszła. Ciepło. Minęły już czasy, kiedy biegnącą panią w rozmiarze XXL śledziły zdegustowane spojrzenia. Teraz są to spojrzenia

pełne podziwu. Podziwu, że wreszcie zaczęła, że wyszła z domu, by odnaleźć lepsze „JA”. I biegam. Sapię, dyszę, pluję. Ale pamiętam, że gdy wychodzę z domu i robię nawet trzy kroki, jestem trzy kroki lepsza, niż jakbym siedziała na kanapie. A jak jeszcze podskoczę i zrobię skłon! I odwrócę głowę od tej czekolady! To już w ogóle! I wiesz? Bardzo żałuję, że za to bieganie zabrałam się dopiero teraz. Bo już nie dam rady przebiec w maratonie. Patrzę pełna podziwu na tych, którzy biegną. Ale może… Myślisz, że na czterdziestkę półmaraton jest w zasięgu mojej ręki? A właściwie nóg?

Droga Magdo Wu! Zapraszam, ale nie na przeszkolenie, tylko na relaks do siebie. Kobiety mówią, że u mnie się dobrze odpoczywa. Muszę się tak organizować, łącznie z lodówką, bo nie mam samochodu po prostu. Póki co. Gdybym miała, jeździłabym wieczorem do jakiegoś fajnego sklepu i kupowała rzeczy na następny tydzień i z głowy. Poza tym „jesteś tym, co jesz” to mądre powiedzenie. Jesteś więc może Wielka Pisarką, ale za to kobietą pióra, która także biega i moim zdaniem spokojnie machnie maraton oraz zmieni nawyki żywieniowe, prawda? Poza tym, od kiedy Cię znam, jest Ciebie połowa, a to dobra tendencja. Pewnie masz też więcej siły i energii, od kiedy biegasz. Znam bardzo dobrze problem wieczornego podjadania. I właśnie z tego powodu ulubionego pokarmu kupuję niewiele – mało kabanosów drobiowych, czereśni czy pleśniowych serów – inaczej zjadłabym wszystko, co jest na stanie. Od lat nie mam w domu słodyczy ani wina na zapas. Zwłaszcza muszę się wystrzegać kruchych ciasteczek maślanych. Bo z dobrą herbatą wchodzą mi jak woda do organizmu, a nie chcą wyjść, bo zatrzymują się na brzuchu i biodrach. Szczupła nie byłam

nigdy, nawet przez tydzień, jak to jest? Jestem za to zwolenniczką teorii, że każda kobieta ma swoją wagę. Tak mówił świętej pamięci Franciszek Starowieyski, malarz i artysta, który wielbił i rozumiał wszelkie krągłości. Nie tylko na płótnie. Uważam, że miał rację i każda z nas wie, do jakiej wagi wygląda dobrze, a kiedy zaczyna się problem. I to nie tylko „białych spodni”. Miałam teraz ostatnio dużo stresów i się zaniedbałam. Poza tym, jak mam alergię, puchnę, a jak się zatrzymuje woda w organizmie, to się wygląda źle. No i jak wieczorem jest markotno z różnych powodów, nic tak nie poprawia nastroju jak kanapeczka. I szprycer z białego wina (wino, lód, woda mineralna, gdybyś nie wiedziała, i 1/3 wina do 2/3 wody z lodem). Ale ważne, to umieć się w porę opamiętać. I nie mieć za dużo w lodówce, co w przypadku prowadzenia domu dla męża i dzieci, jak u Ciebie, jest chyba niemożliwe. Zostaje silny charakter, ale ja akurat mam „słabą silną wolę” i dlatego muszę nieustannie się pilnować. Ważne chyba po prostu, aby się dobrze czuć we własnym ciele. I rozmiarze. Walczę teraz o brak brzucha i ogólne samopoczucie, żeby ciało mnie słuchało. Bo nie słucha, ponieważ nie dbałam o jego kondycję. Jak Ty. No i mam za swoje. Taka sflaczała się czuję i bez energii. I jak czytam na Twoim FB, że biegniesz do jeziora, kąpiesz się i wracasz, a potem siadasz do kompa, to Ci zazdroszczę. Ale Twój sposób życia ma duży wpływ. To, gdzie mieszkasz i kiedy masz czas. Ja mam go tylko rano – jednak wolę spać i wieczorem – wtedy zmuszam się czasami. Na popołudniowe marszobiegi nie mam niestety szans. Co do planowania, od dziecka miałam do tego skłonności z uwagi na dużo zajęć. Dlatego weszło mi to w krew. Poza tym ojciec mi robił takie tabelki i wieszał na ścianie w kuchni – „z obowiązkami Magdy”. I tak mi już zostało. Wiem, że bywam w tym względzie upierdliwa, ale czas to wolność dla mnie. Ty lepiej się czujesz w atmosferze chaotycznego wariactwa. To także nas różni. Ale jako kobiety myślące i lubiące się, zawsze się jakoś dogadamy.Z szacunkiem dla naszego czasu, prawda? Ściskam!

Mag

Droga Magdo, ależ ja się źle czuję w atmosferze chaotycznego wariactwa! No, ale cóż… Staram się, jak mogę. I tabelki też dzieciom powieszę… By nie popełniały błędów swojej matki! I jeszcze muszę dodać, że trochę czasu upłynęło od naszego ostatniego listu i muszę powiedzieć, że już nie biegam. Mam trenera osobistego, który gromkim głosem wykrzykuje: „Hop, hop, Madziula” i mnie wykańcza fizycznie. Po każdym treningu cieszę się, że i tym razem udało mi się nie zejść z tego świata! Ale wiesz. Czterdziestka blisko, a ja chcę założyć sukienkę! M.



Miłość na czterech łapach

Hej, Magdo Wu! Oglądając twoje liczne piękne zdjęcia z Wietnamu, nie zauważam tam jednego bardzo ważnego dla mnie elementu rzeczywistości – brakuje zwierząt. Bez nich na pewno nasze życie nie miałoby sensu. A właściwie bez miłości, której warto byłoby dodać. Czas na zwierzenia. Zacznijmy od mojej kudłatej przyjaciółki. Sonia jest kundelką, która towarzyszy mi na co dzień od czterech lat i śmiało mogę przyznać, że to ona właśnie, a nie ktoś inny, uratowała moje życie emocjonalne. Nie chcę pisać dokładnie, co się takiego smutnego dla mnie zdarzyło trzy lata temu, ale fakt, że straciłam w krótkim czasie trzy bliskie mi osoby, które odeszły z tego świata, poważnie zachwiał moją równowagą psychiczną. Poszłam jako osoba „oświecona” do psychologa, a on odbył ze mną szereg spotkań w celu pożegnania się z trójką przyjaciół zabranych na tamten świat przez podstępną chorobę i nieszczęśliwy wypadek. Na pozór to pomogło. Radziłam sobie świetnie. Normalnie funkcjonowałam, pracowałam, żyłam. Ale nie płakałam. Pewnego dnia poszłam do mojej przyjaciółki, do jej knajpki na dalekim Grochowie. Prowadziła księgarniokawiarnię prawniczą i co pewien czas spotykałyśmy się tam na babskie ploty. Gdy dotarłam, na blacie bufetu stał otwarty laptop z włączoną stroną schroniska dla zwierząt o romantycznej nazwie „Azyl pod psim Aniołem”.

W ogóle nie myślałam wówczas o wzięciu psa. Ale bardzo do posiadania zwierzaka w domu tęskniłam. Wielokrotnie się z tego zwierzałam, chętnie wychodząc na spacery z psami przyjaciół i mojej sąsiadki z bloku, na której pomoc zawsze mogę liczyć. Tego dnia, gdy zajrzałam na stronę Azylu, kliknęłam na zdjęcie uroczej kundelki, która jakby wychylała się zza krzaka nasturcji. Poczułam, że właśnie tego wychudzonego czarno-białego psiaka chcę mieć. Zadzwoniłam. Miła starsza pani poinformowała mnie, że suczka jest w schronisku bardzo krótko, ale była już dwukrotnie oddana, więc nikomu przypadkowemu jej nie wyda i że muszę dotrzeć do Falenicy nazajutrz przed ósmą rano, bo jest wielu chętnych do adopcji. Niewiele myśląc, potwierdziłam przyjazd i wtedy za moimi plecami, jak dobry duch, pojawiła się moja przyjaciółka, która powiedziała po prostu: „Jutro wcześnie rano potwierdzę, czy Cię zabiorę. Przyjedź tutaj”. I właśnie wtedy się rozpłakałam. Potem, już w schronisku, ryczałyśmy z suczką we dwie, gdy przyprowadzono mi ją z kojca i dosłownie rzuciła mi się w ramiona z radosnym skowytem. Poczułam też natychmiast ogromną ulgę. Tak, jakby ktoś ciepłą, kojącą dłoń położył mi na sercu. Sonia zawładnęła moim życiem, porządkując je błyskawicznie. Zaczęłyśmy żyć regularnym rytmem jej codziennych spacerów, a także zabaw i rozlicznych przygód, które niebawem zapewne spiszę, ale w zupełnie innej książce. Założyłam bloga, który wkrótce stał się bardzo popularnym, czytanym źródłem informacji o psach ze schroniska i sposobach na ich zaadaptowanie w małym mieszkaniu. Sonia została poddana sterylizacji, założyłam jej książeczkę zdrowia psa, zachipowałam ją. Zakupiłam także kaganiec, aby bezpiecznie z nią wszędzie podróżować. Nie mam bowiem, wstyd się przyznać, ani prawa jazdy, ani samochodu. I tak, dzięki zwierzakowi niepostrzeżenie zaczęłam wracać do świata żywych. Mądry ksiądz dominikanin, który spotyka mnie czasem przy grobie mojego przyjaciela, gdzie przychodzę z Sonią, zawsze gładzi ją po łebku i pozdrawia mnie bez słów z kojącym uśmiechem. Nikt nigdy nie wyprosił mnie z psem z tego małego cmentarza, bo suczka umie się zachować kulturalnie i z klasą i nigdy nikomu nie zrobiła krzywdy. A ludzie, którzy stracili bliskich chyba mnie po prostu dobrze rozumieją. Sonia grzecznie

siedzi i czeka, aż sobie z moim przyjacielem pogadam w duchu i zapalę mu świeczkę, czasem położę także jakiś piękny, samotny kwiat. Ostatnio suczka bardzo chorowała i mogłam ją stracić – zjadła coś groźnego dla jej zdrowia podczas spaceru. Cudowna Dorota Sumińska pomogła mi ją wyleczyć wraz miłą doktor Agnieszką z pobliskiego centrum weterynarii. Odsyłam do zawodowego bloga Doroty Sumińskiej: [email protected]. Dowiecie się tam wszystkiego pożytecznego o karmieniu i wychowaniu zwierzaków domowych. Wszystkich, nie tylko najpopularniejszych w Polsce kotów i psów. Dzięki światłym radom Doroty nikt nigdy w mojej rodzinie nie był tak dokładnie przebadany jak mój pies i nie dostał tylu leków i zdrowych smakołyków oraz kolorowych pluszaków. Zostawiam ją raz do roku na dwa tygodnie mojej mamie na działce, ale wówczas dręczę ją esemesami z pytaniami, jak się Sonia miewa i co u niej słychać. Tylko mamie i mojej przyjaciółce, która pomogła mi ją zabrać ze schroniska, ufam w tym względzie. Oraz Dorocie. Ale ona ma pod opieką 12 psów i 8 kotów, więc nie mam sumienia obarczać jej „dodatkową sforą”. Mam regularnego świra na punkcie Soni i każdy, kto mnie zna, o tym dobrze wie. Wybaczam jej WSZYSTKO. Dziś w nocy na przykład bolał ją brzuch i bez słowa wyszłam z nią na spacer o czwartej rano. Potem nie mogłam zasnąć i bawiłyśmy się na dywanie, na którym usnęłam wtulona w loki mojej ulubienicy, wcześniej okrywając nas szczelnie kocem. Zresztą pamiętasz zapewne, że na moją promocję w Gdańsku w Perle Bałtyku przyjechałam do ciebie także z Sonią. I to z nocowaniem na Zielonym Wzgórzu! Zawładnęła szybko salonem Puszysława, który nieśmiało spoglądał na nas ze schodów, bardzo zainteresowany psem, który go nie atakuje, ale szybko zaznacza swoje terytorium i już. Zresztą Puszysław ma także swoje ważne miejsce i w Twoim sercu, i w życiu całej twojej rodziny, prawda? Zgodzisz się też chyba z tym, że w domu, w którym jest zwierzak, łatwiej się dzieci uczy szacunku w stosunku do zwierząt, jak i do ludzi. Wychowywałam się zawsze z psem w domu, od malucha, i nigdy nie było z tym żadnego problemu. Poza tym, zarówno pies, jak i kot są bardzo wiernymi towarzyszami naszej codzienności. Mało mówią, dużo czują i potrafią dać

mega wsparcie w trudnych chwilach. Moje „słynne niedziele w piżamie” z Sonią należą już do naszych stałych rytuałów. Z nikim tak nie wypoczywam jak z nią. Mam nadzieję, że ona też powiedziałaby to samo. Naprawdę świetnie rozumie, czego mi potrzeba. I vice versa. Tego się nie da wytłumaczyć komuś, kto nigdy nie miał zwierzaka w domu, ale radość z każdego powitania i małej zwykłej czynności, takiej jak drapanie za uchem, nie ma sobie równych. Czy Puszysław wie dokładnie, kiedy jest Ci źle i co Cię boli? Bo Sonia tak. Czy jest w stanie mruczeniem i ugniataniem Twoich kolan rozmiękczyć twarde jak stal nerwy po trudnym dniu czy rozmowie? Bo Sonia to potrafi. A może jest coś, co umie tylko Puszysław, a Sonia nie? Tego byłybyśmy obie bardzo, ale to bardzo ciekawe. Wracaj szybko z tego kraju bez zwierząt i dawaj znaki życia!

Ależ Mag! W Wietnamie są zwierzęta! Moja tłumaczka, w której domu byłam gościem, ma dwa piękne psy. Nie za bardzo znam się na rasach, ale to chyba Golden Retrievery. Są cudne, kochane i bardzo sympatyczne. Na ulicach czasem przemknie jakiś kotek… Ale faktycznie, nie pamiętam, bym widziała, że ktoś wyprowadza psa na spacer na smyczy… Wiesz, że ja kiedyś będę miała psa? Chyba w tym momencie, kiedy dzieci nie będą chciały mi już siadać na kolana i gdy Matewka nie obejmie mnie swoimi małymi łapkami, zapewniając mnie po raz kolejny tego dnia, że mnie „kocha nieskończoność razy”. Moim zdaniem zwierzęta rozładowują negatywne emocje. Czasem, gdy jestem zła, Puszysław się przytuli, wskoczy na kolana i od razu jest mi

lepiej. Nie przychodzi czasem na zawołanie, ale gdy smutno i źle, zawsze znajdzie się w zasięgu moich dłoni. Jednak wiem, że koty chadzają własnymi drogami, psy chyba bardziej pilnują właściciela. Dzisiaj na facebooku ktoś udostępnił post ze zdjęciem labradora do oddania. Dzwoniłam dwa razy. Niestety nie odebrano. Wiesz, że gdyby ktoś mi przywiózł tego labladora tutaj do domu i powiedział: „zaopiekuj się nim”, to bym od razu go wzięła? Do kota mój mąż jakoś się przyzwyczaił, ale do psa? Nad tym, by mieć kota, zastanawiałam się rok. Oczywiście słuchałam tych, którzy mówili „weź”, ale też takich, którzy przestrzegali, że zwierzak to nie zabawka. Wiesz, Ty jesteś sama i sama decydujesz o swoim życiu. Ja każdą w zasadzie decyzję powinnam konsultować z mężem. Muszę też wziąć pod uwagę fakt, jak ta decyzja będzie wpływać na dzieci. Dlatego z psem się wstrzymywałam. Moja wyobraźnia nie pozwoliła na to. No bo co się stanie, jak dzieci będą chore, będzie zima, pies będzie chciał wyjść? Przecież dzieci nie mogę zostawić samych w domu… Ale teraz są starsze i chyba mogłabym! Dlatego padło na kota. Kot jest w zasadzie bezobsługowy. Nauczyłam go załatwiać swoje potrzeby fizjologiczne w toalecie, więc nawet kuwety nie mamy. Łapię się na tym, że czasem schodzę na dół i na głos mówię: „Puszysław, ale mógłbyś nauczyć się spuszczać wodę!”. No bo wiesz… Nie umie jeszcze! Mój mąż nie chciał zwierzaka. Myślałam nawet na początku, że się nie lubią z Puszysławem. Ale zmieniłam zdanie, gdy kiedyś nakryłam ich sam na sam. Otóż mąż leżał na kanapie i czułym głosem mówił: „No chodź kotku, chodź do tatusia”. Mówię Ci, chciałabym wtedy być moim kotem! Co sądzisz? Jak postanowię, że w naszym domu zamieszka pies, również się polubią? Bo że zamieszka KIEDYŚ, to wiem. Jestem o tym przekonana. Może zadzwonię jeszcze raz w sprawie tego labradora? Czy myślisz, że kot, pies i dwoje dzieci to dobry pomysł? Magda



Droga Magdo Wu Naprawdę są psy w Wietnamie – uff! Pewnie je trzymają na wolności w domach, a nie na smyczy. I w ogrodach sobie biegają. Tak o tym przynajmniej chcę myśleć. Powiem ci, że pies to ZAWSZE jest dobry pomysł, a jeśli kot był pierwszy, to się zwierzaki świetnie ze sobą dogadają. Dzieci zaś, jak trochę dorosną, nauczą się obowiązku wyprowadzania i pilnowania. I tego, aby pies miał zawsze miskę ze świeżą wodą. Zatem TAK. Dzwoń po labradora, ale męża uprzedź, moim zdaniem. Nie rób tego na wariata. Jeśli chodzi o Tomka, zapewniam Cię, że będzie jak z kotem Puszysławem, w końcu go zaakceptuje. Dogadają się jak z kotem pies. Gorzej z wyjazdami. Pomyśl zawczasu o kimś sympatycznym mieszkającym obok, kto by Ci pomógł z wyprowadzaniem go, gdy pojedziesz w trasę czytelniczą. Ja mam kogoś takiego i wiem, że 8-9 godzin to dla Soni maks bez spaceru. Na dłuższe wakacje wyjeżdżam raz w roku i dlatego muszę mieć wtedy dom zastępczy dla niej u mamy. Ale mam też wyjście zapasowe, gdyby mama nie mogła lub nie chciała w tym terminie. Kochaną przyjaciółkę, która zawsze mnie wesprze, bez marudzenia. Najwyżej potem się okaże, że mam jej oddać za coś pieniądze. Ona na mnie też może liczyć in emergency. I to nie tylko w sprawach psich. Bo tak to już jest, że w trudnych chwilach pomagają nam nie ci, których się o to podejrzewa, ale ci, którzy się pojawiają niespodziewanie. Zauważyłaś to? Monika, znając moje zwariowane, nieuporządkowane życie zawodowe, wie dobrze, że nigdy nie jestem pewna, jak będzie wyglądał mój tydzień w pracy. Dlatego mi pomaga, bo świetnie rozumie moją sytuację. Nie komentując tego w żaden sposób. Znakomicie to działa i poprawia samopoczucie, żeby nie powiedzieć wręcz, wzmacnia moje poczucie bezpieczeństwa. Poza tym jestem pewna, że pies będzie Ci towarzyszył

w bieganiu i podczas różnych samotnych spacerów, których tak bardzo potrzebujesz. Chętnie i bez marudzenia. Ma również tę przewagę nad kotem, że pojawia się natychmiast, jak tylko wracasz do domu i wita Cię zawsze z ogromną radością. Jakby od tego zależało całe jego życie. A to naprawdę wspaniałe uczucie. Całujemy Cię z Sonią, która merda ogonem.



Na dobre i na złe

Hej Magdo Wu! Od jakiegoś czasu jestem ofiarą podstępnej i niszczącej mnie od środka alergii. Nabawiłam się tego, jedząc zaledwie dwa razy w stołówce korporacyjnej obiady zawierające potworne wręcz ilości glutaminianu sodu. Od wielu tygodni jestem na męczącej diecie, bez przyjemności, czyli ulubionych smaków, białego wina, słonecznych pomidorów i pozbywam się z toaletki aromatu pachnących kosmetyków. Wszystko jednak dałoby się znieść, gdyby nie fakt, że walczę sama. Lub raczej osamotniona. Dotarło to do mnie boleśnie. Przestając pić alkohol i jedząc normalnie, stajesz się automatycznie nieatrakcyjna towarzysko i wykluczona z większości balang czy spontanicznych spotkań. Bo jesteś mniej zabawna, nie przyniesiesz flaszki, tylko bakłażana na grilla. Do głowy ci nie przyjdzie skakać przez ognisko, bo różnice temperatury są dla twojej cery teraz zabójcze. Jesteś mniej beztroska i dowcipna, a w dodatku spowita w szale, z czarnymi okularami na pół twarzy i kryjesz w cieniu swoje zmaltretowane maściami z apteki, białawe po zimie ciało. Powiesz mi pewnie, że to minie. Jasne, ale dopiero we wrześniu, a mamy właśnie cudowny rozkwiecony i buchający zielenią traw maj! Gromady ludzi niczym roje pszczół wypełniają kawiarenki, a kobiety skwapliwie walczą z cellulitem, aby odkrywać powaby swojego ciała. Dla siebie, koleżanek i mężczyzn, choć ci są ostatni w tej kolejce. Denerwujące diety i presja otoczenia na bycie fit to jedno, ale gdzie wsparcie i miejsce na zwykłe ludzkie współczucie! Oczywiście, wiem,

jestem emocjonalna. W dodatku wiosną muszę być umalowana, uczesana oraz mieć staranny manicure i pedicure, bo inaczej źle się ze sobą czuję, taka „odsłonięta”. Ale całe życie mogłam pochwalić się dwoma rzeczami – nieskazitelną cerą i dekoltem, a teraz czym?! Jedynie walką o odzyskanie tych atutów, niestety. I to w pojedynkę. Tu dochodzimy do sedna moich rozważań. Dlaczego niektóre koleżanki tego nie rozumieją? Lekceważą coś, co jest aktualnie moją udręką, machając tylko ręką i mówiąc „ale przecież do jesieni niedaleko!”. Jakie to ma za znaczenie dla mnie, że inni cierpią bardziej? Czy ja jestem na tyle głupia, że tego nie wiem? Przecież dla każdej z nas samopoczucie jest najważniejsze i w dodatku buduje nasz stosunek do świata i innych. Czy tego chcemy, czy nie. No chyba, że jest się Święta Matką Teresą z Kalkuty. Za dużo jest we mnie egoizmu i miłości do beztroskiego życia singielki w wielkim mieście. No i tu właśnie przyszedł moment na poruszenie kolejnej bolesnej kwestii. Może rodzina pomoże? Ale gdzie tam! Moja mama, gdy przyjechała odwiedzić mnie na święta wielkanocne, usiadła bardzo blisko i wpatrywała się w moją twarz uporczywie, patrzyła jak na insekta, po czym skrytykowała wszystko w moim ukochanym M1, czyli rozpieszczonego psa, wystrój łazienki, kuchni oraz ogromne nagromadzenie książek i bibelotów. Ojciec zaś tylko westchnął i orzekł sentencjonalnie, że słabo mnie widzi bez okularów, a poza tym – coś go łupie w krzyżu i prosi o herbatę. Ale chociaż zapytał, czy to dla mnie nie kłopot, bo jeśli się źle czuję, to on się tymczasem zdrzemnie, a herbatę zrobi sobie sam. Później. Następnie zasnął i zapomniał o herbacie. Nie mniej jednak po czterech godzinach ich wizyty miałam już ogromną chęć samotnego zaszycia się pod kocem i przytulenia do mojego psa, który jako jedyny świetnie mnie rozumie. Nie zadaje zbędnych pytań i nie oczekuje błyskotliwych odpowiedzi. Po prostu jest zawsze blisko i bardzo mi współczuje, gdy sobie pochlipuję w chwilach udręki, czekając, aż leki zaczną działać i zapadnę w ozdrowieńczą, oniryczną drzemkę. Sonia przynosi mi wówczas wszystkie swoje pluszaki, wzdycha i ciasno przytula się do moich pleców. Powiedz mi, dlaczego ludzie tego nie potrafią? Umieć znaleźć się w chwili choroby przyjaciela?

Dodam tylko, że artykułuję chęć pobycia z kimś i wskazuję delikatnie sposób, w jaki można mi pomóc. Nie codziennie, nie za często. Czasem, po prostu i z wyczuciem. Mój przyjaciel terapeuta uważa, że pomagania można się nauczyć, jak wszystkiego. O ile się tego chce. I że najgorsze jest niepotrzebne pomaganie, czyli takie, które zaspokaja potrzeby pomagającego, a nie osoby, która pomocy wymaga? Jaka jest na to wszystko recepta? Pytać i jasno artykułować możliwości oferowanego wsparcia. A potem być w tym konsekwentnym. Jednak ofiara musi zacząć pomaganie od samej siebie – to stwierdziłam już samodzielnie, kupując sobie śliczną sukienkę i planując zakup odpowiednich do niej klapków na wygodnym acz dyskretnym obcasie. Co wysmukli mi sylwetkę, doda pewności siebie moim krokom i pozwoli spojrzeć na rzeczywistość z pewnego dystansu. Czy raczej z pewnej wysokości. Drobne, proste przyjemności są według mnie najlepsze. I mimo horrendalnie drogiego leczenia, muszę sobie na nie pozwolić, żeby nie zwariować. Howgh – jak mawiał dzielny wódz Winnetou, bohater mojego dzieciństwa! Tak właśnie uczynię! A jak jest z twoimi chorobami? Bo słyszałam, że matki nie pozwalają sobie na chorowanie, wiedząc, że nikt tak jak one nie zadba o ich potomstwo? To prawda? Czy możesz liczyć na mamę, tatę, męża, przyjaciółki, gdyby nagle rozłożyła Cię grypa? Porzucić beztrosko obowiązki domowe, zaszyć się pod kołdrą i drzemać uśpiona aspiryną? Bo znam matki tak dzielne, że nikomu z rodziny do głowy nie przyjdzie im pomagać. Tak przyzwyczaiły bliskich do samodzielności i panowania nad wszystkim. Pytałam niedawno moją przyjaciółkę, jak radziła sobie z dwójką małych dzieci, które chorowały nieustannie, a ona była z nimi sama na działce pod miastem przez całe lato. Wzdrygnęła się na to wspomnienie i odparła mi szczerze, że to wyparła z pamięci. Ale lekko jej nie było. Obie babcie intensywnie pracowały, a znikający za bramą co poniedziałek o świcie samochód męża, który wracał do miasta i roboty, napełniał jej serce rozpaczą. Oznaczało to bowiem, że zobaczy go za 5 dni i 5 nocy, a do tego czasu będzie zdana całkowicie na siebie. Ale dała radę.

Oczywiście. Jak zawsze. Nie pamiętam jej również dłużej chorującej niż półtora dnia – twardzielka po prostu. Nie wiem tylko, czy owe babcie powinny być z siebie dumne, że jej dały kiedyś tak stanowczy odpór w pomaganiu. Miało to tę zaletę co prawda, że i w nic się nie wtrącały. Ale gdzie tu miejsce na budowanie więzi między pokoleniami? Nie wszystkie rodziny tak mają. Ostatni lany poniedziałek spędziłam w gronie dwóch szczęśliwych rodzin. Pozornie nic się nie działo. Grill, badminton, uganianie się na śmiesznych szczudłach po wysokiej trawie. Jednak to, jak oni wszyscy wzajemnie wspierali się w opiece nad sobą i dwójką rozbrykanych maluchów, napawało moje serce otuchą. W dodatku odłam rodziny to wegetarianie, więc nareszcie mogłam się wyluzować i jeść, co przygotowaliśmy wspólnie, bo wiedziałam, że jest zdrowe i w dodatku ma jakiś smak. A wegański pasztet i smalec nie miały sobie równych! Najmłodsza Lilka, psotna, o bystrym i przenikliwym spojrzeniu, brunetka lat dwa i pół rozczuliła mnie prawie do łez prawie, dyskutując ze swoją mamą na temat otrzymanych prezentów, od tak zwanego Zajączka. Mama Lilki: Lusia, to od Magdy jest ten różowy komin? Lilka: Co ty, Mamo, to od mojej cioci, nie od Magdy! Mama Lilki: Ale ciocia to przecież Magda (czyli ja). Lilka stanowczo: Ciocia to ciocia, a Magda to Magda! Lilka w ogóle ma świetne podejście do życia. Od rana nosi romantyczne sukienki i ogląda ulubione seriale. A gdy czegoś chce od ojca, mówi o nim czule „mój Ken” i dostaje wszystko, czego od taty zapragnie. Poza tym jest jak moja Sonia. Przytula się do człowieka i w sekundę wszystko przechodzi. I choroby, i troski. Wiem, wiem, zaraz mi powiesz, że wszystkie małe dziewczynki są słodkie, a potem im to mija. Niemniej jednak uważam, że małe dziewczynki i psy, które jak wiemy są mentalnie dziećmi do 5 lat, mają właśnie to, czego obecnie brakuje mi w świecie dorosłych. Spontaniczną chęć niesienia pomocy i wrodzoną empatię. Powiedz mi kochana Magdo Wu, dlaczego to potem w nas kobietach zanika? I zaczynamy żyć osobnym, egoistycznym życiem. Odrzucamy poświęcenie, empatię i przyjaźń na wieki w imię wygody, komfortu

i bogactwa sensu stricte? Bo takie jest życie i już? Chciałabym to wiedzieć…

O matko. Magdo kochana, kiedyś mi pisałaś, że się nie obrażasz. Zatem mogę z grubej rury, prawda? Czy Ty się nad sobą za bardzo nie rozczulasz? Ja wiem, wyjdę na mało empatyczną i wredną jędzę, ale naprawdę tak myślę. Alergia? Powiem Ci tak, jak Twoje koleżanki. Do września niedaleko! Rozumiem, że zawsze jesteś piękna i dystyngowana, ale zrozum, czasem tak nie jest!! Czasem możesz sobie pozwolić na bycie potarganą, nieumalowaną! I nie jest to powód, by się nad sobą rozczulać. Zachowujesz się jak facet! Bo facet, gdy ma temperaturę 36,9, jest umierający! I trzeba go żałować, i doglądać. Śpi w grubych wełnianych skarpetach, natarty jest wszędzie amolem, na szyi ma zawiązany szalik, a jego mina wyraża wszystkie cierpienia tego świata. Dokładnie jak w tym kawale. Leży facet w łóżku, przykryty po sam czubek nosa. Przychodzi do niego żona i mówi. – Kochanie, a może byś wstał wreszcie? – Ale mówiłaś, że skoro mam grypę, muszę to wyleżeć… – odparł mąż umierającym głosem. – No tak, kochanie, ale to było pół roku temu! Masz rację, matka nie może sobie pozwolić na żadne choroby. Przynajmniej w czasie, gdy jej dzieci nie śpią. Bo jak już pójdą spać, to owszem. Może sobie zrobić herbatę i zalec na tapczanie. Mam jedno bardzo traumatyczne wspomnienie z czasów, gdy zachorowałam, a męża nie było. Zaraziłam się grypą żołądkową, a dziecko należało nakarmić.

Trzymam Lilkę przy cycku, a z drugiej strony miska. Ja wymiotuję, Lilka płacze, bo zabieram jej jedzenie, ja bliska płaczu, bo się źle czuję i me dziecko płacze też. Masakra! Czymże jest to w porównaniu z tym, że musisz nosić okulary słoneczne!! Ja już nawet swoich chorób nie wymieniam. Nie pamiętam po prostu o nich, do czasu, kiedy biorę tabletki. Jak zapomnę, dają o sobie przypomnieć i nie jest ciekawie. Ale mniej więcej wygląda to tak. Siedzę u dentysty z rozdziawioną buzią i pani doktor podąża do mnie ze strzykawką, pytając się, czy na coś jestem chora. Ja kiwam głową przecząco i nagle, gdy strzykawka się niebezpiecznie zbliża do moich ust, krzyczę: Hashimoto! Biorę hormony tarczycy, przy których podobno trzeba uważać ze znieczuleniem. Teraz moja dentystka zna mnie jak własną kieszeń, więc już nawet o nic nie pyta i dzięki temu ja też nie pamiętam. Hashimoto odkryła u mnie dietetyczka. Przez przypadek. Otóż urodziłam Lilkę i byłam zmęczona. Tak, zmęczona permanentnie. Lilka miała już kilka miesięcy, a ja nadal byłam zmęczona. Czasem nawet tak połamana, że ciężko mi było wstać z podłogi, gdy bawiłam się z Lilą. Czy się komuś żaliłam? Ależ skąd? Wyszłam z założenia, że jestem matką i skoro mam małe dziecko, to jestem zmęczona. Proste? Proste. A dlaczego nie mogę wstać z podłogi? Bo jestem gruba. Proste? Jeszcze prostsze. No ale w końcu chciałam przestać być gruba i poszłam do lekarki – dietetyczki. Obejrzała mnie i zleciła badania. Gdy zobaczyła wyniki, złapała się za głowę i zapytała, czy ja się czasem źle nie czuję. I zaczęła wymieniać wszystkie objawy, które ja kładłam na karb zmęczenia. Moje TSH było gdzieś przed czterdziestką. Prawidłowe oscyluje wokół dwójki. Pani doktor uświadomiła mi, że mam prawo się źle czuć. Czy w związku z tym zaczęłam się ze sobą pieścić? Czy położyłam się na tapczanie, prosząc, by mnie wszyscy obsługiwali? Ależ skąd! Po prostu zaczęłam jeść tabletki i niecierpliwie czekać, aż mi się tarczyca ustabilizuje. Znalazłam świetną lekarkę od tarczycy, której ufam bezgranicznie (zresztą jest moją czytelniczką), i o chorobie zapomniałam. Oczywiście potem przypałętała mi się druga choroba. Już miałam dzieci, miałam też męża, który kompletnie nie nadaje się do opieki nad chorymi.

Bo to on zawsze jest najbardziej chory (zaraz o tym napiszę). Ale na szczęście mam mamę. Mamę, która zawsze gdy jestem chora, przygarnia do siebie całą naszą trójkę. Dzieci i mnie. Dzieci są pod opieką, a ja mogę w spokoju chorować. Przypałętała się do mnie dwa lata temu mononukleoza zakaźna. Spędziłam u mamy chyba dwa tygodnie, byłam tak chora, że prawie nic nie pamiętam. I powiem Ci, droga Magdo, nie wiem, co bym zrobiła wtedy bez tej mojej mamy. Świat by się zawalił. Potem się okazało, że mam jeszcze powiększone węzły chłonne w śródpiersiu. Diagnoza lekarzy brzmiała mniej więcej tak: – Nie, nie wygląda pani na osobę chorą na raka. Skoro pani jeszcze żyje, to nie jest rak. No i z taką optymistyczną diagnozą żyłam do czasu, kiedy znalazłam się w rękach pani pulmonolog z Warszawy. Przebadała mnie gruntownie i stwierdziła, że to sarkoidoza. Czyli kolejna choroba autoimmunologiczna (najwyraźniej ja siebie tak nie lubię, że się zwalczam). I co? I nic. Ucieszyłam się, że to nie rak, ale co przeżyłam podczas mojego pobytu w szpitalu, to przeżyłam. Oczywiście na darmo tego nie przeżywałam. Moje ówczesne myśli będą w książce, nad którą zacznę teraz pracować. „Pierwsza na liście”. Widzisz więc… Generalnie jest dobrze. A alergia? Minie! Wrzesień już niedługo. Chociaż z drugiej strony, nie można też być takim sceptycznym… Mój mąż, jak już Ci mówiłam, należy do tych typowych mężczyzn, którzy cierpią, gdy mają 36,8. Szczególnie, gdy jest weekend i mają zająć się dziećmi czy żoną. Bo gdy zaczyna się poniedziałek, ochoczo idzie do pracy albo na siłownię. Kiedyś w święta mąż mój zaniemógł. Oczywiście myślałam, że zaniemógł dlatego, że mieliśmy iść do moich rodziców. Najpierw porządnie go opieprzyłam, a potem sfochowana zgarnęłam dzieci i poszłam ich odwiedzić. Oczywiście, gdy wróciłam, mąż mój spał, zatem położyłam się obok córki i tyle go widziałam. Następnego dnia budzi mnie uradowany syn.

– Mamusiu, tata wygląda jak muchomol. Zza syna wygląda zmizerowany mąż. O Boże. Faktycznie wyglądał jak muchomor. Oczywiście bardzo go przeprosiłam i uwierzyłam, że coś z nim jest nie tak. Dzieci z przedszkola po prostu przyniosły ospę. I mój mąż się nią zaraził, już po czterdziestce… Dlatego już mu trochę bardziej wierzę, gdy pada nieżywy do łóżka. Dlatego też, Magdo, współczuję Ci bardzo Twojej alergii. Byle do września! Magda PS. Imprezy? Spotkania towarzyskie? Co to? Jak się ma dzieci, permanentnie jest się wykluczonym z tego rodzaju spotkań!



Chcesz być piękna, to cierp!

Droga Magdo Wu! Brzydnę. Poziom zmęczenia organizmu przybrał wyraźnie na sile. Codziennie, gdzieś tak koło 21.00 gwałtownie tracę na urodzie. Biorę też silne leki na alergię, a więc nie jestem w stanie zapanować nad wieczornym „śpikiem”. W tej sytuacji moja atrakcyjność fizyczna spada, a intelektualno-towarzyska wieczorami osiąga minimum. Powiedz mi, co się wtedy robi? Chcę i nadal potrzebuję kontaktu z przyjaciółmi, w miarę regularnego i pobudzającego moje endorfiny. Ale co do możliwości, są one, jak oceniam trzeźwo, realnie bardzo słabe. Bo, po pierwsze, po powrocie z roboty i wyprowadzeniu psa oraz ogarnięciu mieszkania nie mam już siły literalnie na nic! Najchętniej leżałabym na podłodze w mojej ulubionej pozie jogińskiej relaksacji, w ciszy i ciemności. I przyznam Ci się, często to robię! Po drugie, trwa remont generalny mojego budynku i do siebie raczej nikogo zaprosić nie mogę. Chyba, że ktoś uwielbia w potwornym hałasie i duchocie (z powodu pyłu raczej nie otwieram okien) przebywać w ścisku terytorialnym ze mną. Ale w to raczej wątpię. Sama krążę z Sonią po okolicy do późnego wieczora, aż robotnicy wyjdą. Po trzecie, odkładam na remont kuchni, bo wszystkie moje oszczędności zjadła choroba alergiczna i droga lekarka. Co prawda dr Ewa Chlebus, groźna oraz niebywale skuteczna, warta jest każdej kwoty, ale wyraźnie ogranicza mi możliwości zaszalenia z kolegami na tak zwanym mieście.

Niedawno miałam taką sytuację. Promocja mojej książki o matkach i córkach w Milanówku – urocze miejsce i ludzie. Potem długa droga do domu i impreza, na którą chciałam pójść – naprawdę! Ale ledwo i na siłę się na nią dowlokłam. Zaczęłam więc wieczór od chłodnego prysznica (to zaprzyjaźniony dom) i rozmowy na kanapie z przemiłym artystą, brodatym bardzo i zaangażowanym w sprawy żydowskie. Niby wszystko szło dobrze, aż tu nagle po sałatce nicejskiej tak się źle poczułam (była tam chyba odrobina papryki chili), że musiałam się ewakuować do domu. I ledwo tam dotarłam, połknęłam zyrtec i runęłam spać z wiernym psem u boku. Na szczęście Sonia wszystko rozumie i potrafi wieczorem błyskawicznie obwąchać trawnik i wysikać się w sekundę. Rewanżuję się długim porannym spacerem, gdy milcząco i monotonnie zwiedzamy wszystkie jej zaklęte rewiry i pozdrawiamy innych, licznych kolegów z podwórka. Albo inny horror – poranny – który pozbawia nas atrakcyjności. Dzwoni nagle przyjaciółka, że zaraz wpadnie z kapryśnym narzeczonym i psem, a ty rozgogolona zupełnie i w trakcie sprzątania, w szlafroku, z błędnym okiem wymigujesz się, proponując spacer z psami za pół godziny. W szalonym tempie myjesz się, przeczesujesz błyskawicznie włosy i wybiegasz, aby usłyszeć: – Ojej, co Ci się stało? Na co odpowiadasz z resztkami wdzięku i godności: – Nic takiego, po prostu nie zdążyłam się już umalować! Uwielbiam domówki, sto razy bardziej niż jakieś restauracyjne szaleństwa, ale z powodów lokalowych niestety nie jestem w stanie inaczej świętować z gośćmi niż w okolicznych, ursynowskich knajpkach. To teraz powszechne – imieniny, urodziny w knajpie. I tu natykamy się na kolejny problem. Estetycznego czekania w lokalu na gości. No bo ludzie, jak to ludzie, zawsze się spóźniają, a stolik jest zarezerwowany dajmy na to od 19.00. Trzeba siedzieć, pięknie wyglądać, a jednocześnie nie pozwalać przysiadać się innym. Oczywiście trzeba też pilnować krzesełek do momentu pojawienia się gości. Przynajmniej z godzinę. Ja wiem, są kobiety, których cera nigdy się nie błyszczy, włosy zachowują się idealnie,

a do tego zawsze oszałamiająco pachną i mają interesująco chłodne dłonie z paznokciami, które nie łamią się im nigdy. Niestety. Ja do nich nie należę. Przychodzę punktualnie, wyciągam książkę i od razu się zaczyna. A to coś/ktoś mnie czymś obleje, sama się zaplamiam trwale jakąś substancją albo nagle właściciel restauracji każe się przesiadać i wtedy podstępnie łamie mi się paznokieć, z którego natychmiast schodzi lakier. Wówczas, gdy po 40 minutach oczekiwania pojawiają się goście, którzy radośnie wkraczają na miły wieczór w moim towarzystwie, już w niczym nie przypominamy tej eleganckiej i zadbanej laski, za którą chcemy uchodzić. I narażamy się na komentarze typu: – No rzeczywiście musisz mieć opór pracy teraz, bo wyglądasz na bardzo zmęczoną, lub: – Bardzo ładna ta sukienka, dobry fason dla Ciebie. Wyglądasz w niej tak wiotko! I tak się to potem już plecie, dopóki nie pęknie kolejna butelka wina i wszyscy się wyluzują i przestaną być tacy spostrzegawczy. Przesadzam? No może trochę, ale te legendy o kobietach, które na pięć minut przed wejściem gości są jeszcze w bamboszach i papilotach, a potem błyskawicznie zamieniają się w romantycznego motyla, odchodzą chyba do lamusa. Inaczej w święta. Wtedy nie ma przebacz, trzeba się postarać i swoje odcierpieć dla świętego spokoju. Podejmujesz gości na wybłyszczonych parkietach i przy najlepszej zastawie, w duchu marząc o chwili ciszy i spokoju pod kocem, z ulubionym kubkiem herbaty w dłoni. Kiedyś miałam na te wszystkie problemy taki sposób, że częściej wyjeżdżałam na wakacje. Co najmniej trzy razy w roku – w lecie, wczesną wiosną i zimą. Teraz nie mam na to żadnych szans. I zamiast odpoczywać częściej i mądrzej, relaksuję się rzadko, a na co dzień dość przypadkowo. Oczywiście, można wyluzować i postanowić, że od tej pory nie uroda jest ważna, tylko życie wewnętrzne. Ale nic to nie da. Bo musimy się podobać przede wszystkim sobie. Też tak masz? Potrafisz się zdystansować i nie malować, od kiedy masz piękne rzęsy na pół policzka i codziennie tyle rodzinnych spraw do

załatwienia? Może gdybym miała więcej rzeczy na głowie, to bym tyle o swojej kondycji nie myślała i już? Napisz co Ty o tym i na to? Ja w tym czasie pójdę poćwiczyć brzuszki. Bo płaski brzuch to teraz mój cel. Całuję melancholijnie z domieszką ironii! Magda Q

Magdo Q, piękna w 5 minut? O czym ty w ogóle mówisz? Nie umiem zupełnie o siebie dbać. Kompletnie. I powiem Ci w wielkim sekrecie, że szkoda mi czasu na jakieś maseczki, maczanki, ogórki na oczach. Zawsze jest coś do zrobienia. Poza tym, jak bym już miała te ogórki na oczach, to na pewno zadzwoniłby do drzwi listonosz albo pan, który sprawdza liczniki elektryczne, albo jedno dziecko na przemian z drugim chciałoby pić albo jeść. Mogłoby też być tak. Wieczór, leżę z tymi ogórkami. Mąż wraca i dostaje ataku śmiechu albo, w zależności od humoru, zaczyna się awanturować, że zabrałam mu ogórki, na które on miał ochotę przez cały ciężki dzień w pracy. Nie, ja się nie nadaję do robienia z siebie pięknej. Ja muszę szybko. Prawdę mówiąc, wolę pospać dłużej o dziesięć minut, niż wstać i sobie zrobić makijaż. Niestety. Oczywiście, chciałabym wyglądać jak z żurnala, ale nie chce mi się spędzać wielu godzin przed lustrem czy z mazidłami na całym ciele. I dlatego kocham moją kosmetyczkę. Wielbię ją miłością wielką, bo udało się jej przekonać mnie, że makijaż permanentny i doczepiane rzęsy rozwiążą moje problemy poranne. Wieczorne też. Bo wyobraź sobie, że cały czas jesteś śliczna. Kiedyś śmiałam się, bo przecież sztuczne rzęsy, sztuczne cycki (niestety mam swoje), botoksy (nie mam) i inne atrakcje mają tylko puste lafiryndy, ale zmieniłam zdanie. Uważam że wszystko

jest dla ludzi. Jeżeli dzięki temu masz poczuć się szczęśliwsza, dlaczego nie? Kiedyś sztuczne rzęsy zrobiła sobie moja koleżanka. Matka dwojga dzieci, zapracowana. Zupełnie nie lafirynda. I była piękna. Zareklamowała mi je tak: – Magdo, wyobraź sobie. Noc. Dziecko ma grypę żołądkową. Rzyga. Trzymasz je nad sedesem, zerkasz kątem oka w lustro – jesteś piękna. Dwie godziny później. Ty rzygasz. Podnosisz się znad kibla, nadal jesteś piękna. Trochę brutalne, aczkolwiek prawdziwe. Wstaję w środku nocy i jestem prawie piękna, bo za piękną się nigdy nie uważałam. No chyba że na zdjęciach Kamili Wyroślak, która potrafi zrobić ze mną cuda. Począwszy od makijażu, poprzez fryzurę, aż do zdjęć. Pamiętam jedną sesję. Taką mi potrzebną. Taką, by się dowartościować. Zdjęcie z tej sesji jest chyba na okładce „Opowieści niewiernej”. Kala zrobiła mi makijaż, zakręciła włosy, miałam na sobie białą koszulkę i wyglądałam jak anioł. No, może trochę niegrzeczny anioł, ale zawsze anioł. Ja jednak, droga Magdo, aniołem nie chciałam być. Chciałam być harpią i piranią. Złem wcielonym. Nieśmiało zapytałam Kalę, czy mogłaby mi zrobić takie zdjęcie, bym wyglądała jak zimna suka. Kala zmrużyła oczy i stwierdziła takim tonem, jakby mówiła do małej dziewczynki. – Ale Madziaczku, ty nie jesteś zimną suką! – No właśnie – odparłam. – I dlatego chcę chwilę nią pobyć. Zdjęcia w czerni też są. Bardzo je lubię. Może nie do końca wyglądam tam jak zimna suka, ale nie wyglądam jak grzeczna dziewczynka, za którą mnie wszyscy mają. I o to chodziło! No, ale miało być o pięknie w pięć minut. Lubię mieć pomalowane paznokcie, nie lubię ich malować. Lubię mieć piękne stopy, sama sobie kompletnie nie umiem zrobić pedicure. Gdy maluję paznokcie, wszystko wokół jest brudne, tylko paznokcie są „niepodociągane”. Nie dziękuję. (Czy wiesz, że teraz jestem w środku lasu i mam piękne paznokcie u rąk i u nóg? Zdradziłam moją kosmetyczkę na chwilę i poszłam do gabinetu

w pobliskich Sierakowcach. Full wypas! Czuję się piękna!) Ale nie chodzi o to, że o siebie nie dbam. Trochę się staram. Nakupuję sobie kremów, mazideł, balsamów, od stóp aż po włosy i… Leżą. Leżą w szafie, zamiast na mnie. W zasadzie tak na co dzień używam tylko dobrego szamponu i dobrej odżywki do włosów. Resztę pominę milczeniem. Albo i nie. Czasem kremem się posmaruję. Nie zawsze zmywam wieczorem makijaż. O matko, same grzechy. Ale zobacz, nic ze sobą nie robię, a wyglądam nie tak strasznie. Jak idealnie bym wyglądała, gdybym ze sobą cokolwiek robiła? Niczym gwiazda filmowa! Niczym modelka (oczywiście plus size). Nie umiem się malować. Tak sobie myślę, że jak moja córka skończy osiemnaście czy siedemnaście lat, wyślę ją na kurs makijażu. U mnie w domu zawsze było to negowane. Na wakacjach miałam pachnieć jeziorem, być czysta, a nie wyszminkowana, wymalowana i wyperfumowana. Ale z drugiej strony, zdajesz sobie sprawę, jak pięknie pachnie jezioro? Lepiej niż Ninna Ricci. Latem oczywiście. Bo zimą lubię pachnieć. Najbardziej lubię pachnieć w łóżku. Gdy zasypiam. Tylko i wyłącznie dla siebie. Nie umiem też się ubierać. Może gdybym miała figurę modelki, to cieszyłabym się nowymi kreacjami, jak widzisz, tak nie jest. I moje ciało takie trochę niedopieszczone ubraniowo. Często kupuję nie to, w czym dobrze wyglądam, ale po prostu to, co pasuje na mój tyłek. Oglądam polskie projektantki, które chwalisz, ale wydaje mi się wszystko strasznie drogie. I nadal kupuję kilka szmatek, by się odziać. A może lepiej kupić jedną, drogą i pasującą na mnie? Taką, która będzie współgrać ze mną i z moją roztrzepaną osobowością? Myślę, że tak. Zatem kosmetyczka raz na miesiąc i jestem piękna. Prawie. Szkoda, że jeszcze nikt za mnie nie może schudnąć. Dobrze by było. Dziś w ramach salonu piękności idę wskoczyć do jeziora. W tym roku

jeszcze się w nim nie kąpałam. Idę poczuć się rusałką! PS. A endorfiny mam po bieganiu. To może najpierw pobiegać, a potem jezioro? Ha!



Wyluzuj na Święta

Hej, Magdo Wu! Czas na wyznanie – TAK – NIE LUBIĘ RODZINNYCH ŚWIĄT! Spędzam cudowne święta z przyjaciółmi, a z rodziną przeżywam wieczny stres. Nie jestem w tym odosobniona i dobrze wiem, dlaczego tak jest. Ale wiedzieć to jedno, a coś z tym zrobić… sama wiesz. Dlaczego jest tak, że mamy luz i brak oczekiwań wobec przyjaciół, a ich nadmiar w stosunku do rodziny? Rodziny, jak wiadomo, się nie wybiera, a przyjaciół już tak. Szczerze? Gdybym miała zaprzyjaźnić się z niektórymi członkami mojej rodziny, za Boga bym tego nie zrobiła! I myślę, że oni to samo powiedzą o mnie. Natomiast przyjaciół mogę chętnie polecać i rekomendować dalej, gdyby ktoś był zainteresowany. Bliscy niebędący z rodziny mają jeszcze tę zaletę, że znikają. Mają własne dzieci, związki i rozwiązki miłosne. Dlatego jak im coś strasznie ważnego i bolesnego dla mnie powiem, oni i tak przefiltrują tę informację przez swoje życie, doświadczenia i emocje i znajdą do mojej tragedii stosunek właściwy. Tymczasem rodzina będzie problem międlić i roztrząsać w nieskończoność i przeżywać jeszcze przez długie lata. Ja natomiast bym chciała, żeby oni pojawiali się, kiedy są potrzebni, a gdy są męczącym i komplikującym wszystko towarzystwem, oby zniknęli z powierzchni ziemi. Ale to się oczywiście nie uda. Święta i w ogóle rodzinne spotkania często służą rozdrapywaniu starych ran i zadawaniu

sobie nowych. I robi się tak zwana rodzinna masakra. Oczywiście wszystko ginie w natłoku ogólnego zamieszania i braku czasu związanego z zakupami, sprzątaniem czy gotowaniem. I, moim zdaniem, ten amok jest nam bardzo do tego potrzebny. Do oswojenia stresu. Dla mnie świąteczny czas to także szansa na zrobienie generalnych porządków w szafach, szufladach, odkurzenie starych kątów i odświeżenie siebie. I swojej głowy. Ja muszę przed świętami zdążyć do fryzjera i na mani-pedi, jak mawia moja kosmetyczka. Bo ja też muszę być „odświętna”. Od bliskich już właściwie wówczas nie oczekuję niczego, tylko tego, żeby byli i nie marudzili za często. A nawet jak marudzą, to żeby co jakiś czas, a nie non stop. I tyle. W ogóle powiem Ci, że „z biegiem lat, z biegiem dni” uważam jak jedna gwiazda Pudelka, że podstawa to się wyspać i wysikać, a reszta to się już jakoś ułoży. Z tym moi przyjaciele zapewne się zgodzą, ale rodzina już nie. W grę bowiem wchodzi jeszcze pląsanie przed ciociami i wujkami i cała ta gra pozorów, którą uprawiamy po to, aby kogoś zadowolić i potem mieć święty spokój. Chcesz przykładów? Proszę bardzo! Mama potrafi zawołać mnie z drugiego końca mieszkania, żeby ją przykryć kocem (koc leży obok niej), ojciec zadręcza wszystkich prośbami o wszystko, bo z powodu choroby nie radzi sobie w różnych sprawach i uważa za naturalne, że świat musi to zrozumieć i szybko temu zaradzić. Często pomagam dla świętego spokoju. Albo uciekam w sen i odmawiam. Po krótkim okresie obrazy następuje zwykle rozluźnienie sytuacji i nadchodzą kolejne problemy, którym należy stawić czoła. Najmądrzejsza rada, jaką usłyszałam, „poczekaj”, ma swoje zastosowanie. Natychmiastowa reakcja boli i jest szalenie męcząca – człowiek wywiera presję na siebie i otoczenie. I tyle z tego ma. Zaczynamy się wykłócać bez sensu o drobiazgi; „Bo Ty zawsze…”, „Dlaczego Ty nigdy…”, „O to jedno Cię tylko proszę, a Ty akurat nie masz czasu…” itp., itd. Oczywiście trzeba umieć odróżnić, kiedy reagować, a kiedy nie. Podobno

warto zareagować w momencie zagrożenia życia czy w czasie kryzysu, który przeżywamy, będąc w relacji z kimś, na kim nam bardzo w życiu zależy. W każdym innym przypadku można sobie odpuścić. Fakt. Życie jest krótkie i dlatego powinno być maksymalnie fajne i pełne treści. Te smutki, stresy, święta, kryzysy są tylko jego częścią. Ja walczę teraz o to, aby były one małą częścią mojego jestestwa. A ty? Jesteś asertywna, mocna, twarda i nieustępliwa? Znajdźmy teraz aspekty pozytywne. Święta mają tę cudowną dekoracyjną oprawę. Lampeczki, bombeczki, prezenty pięknie opakowane, pyszne ciasta pachnące w całym domu, barszcz, pierogi i pieczony karp. To jest fajne. Rodzina, najbardziej marudząca w czasie świąt, ma z kolei tę zaletę, że ją lepiej znamy, więc teoretycznie przynajmniej wiemy, czego się można po niej spodziewać, a czego nie. I jak dobrze się na to czy tamto przygotować. Z kolei zdrady albo kłótnie z przyjaciółmi przeżywamy bardziej i dłużej, a potem zbieramy swój świat rozbity na kawałki, które zawsze są zaskoczeniem, i układamy go od nowa. Z reguły w jakąś nową całość się to nam składa. Gdy na przyjaźni nam bardzo zależy, potrafimy się i ugiąć, i przeprosić, i przyznać do błędu. W przypadku afer rodzinnych odsuwamy się i milczymy z dystansu. Aż do świąt, kiedy TRZEBA się spotkać. Proszone o komentarz, wyjaśniamy swoje stanowisko i znowu się odsuwamy na bezpieczną odległość. Do Wielkanocy. Chyba dlatego, że z bliskimi łączy nas subtelna nić powiązań rodzinnych, interesów, tajemnic, dąsów, rozczarowań i często, niestety, i to jest najgorsze – niewyjaśnionych spraw i kompleksów. Moim zdaniem lepiej rzeczywiście czasem milczeć i czekać, niż wszystko wyjaśniać. Warto zostawić wszystko, jak jest, szczególnie gdy sprawa dotyczy starszych ludzi. Oni nie lubią zmian, o swoje już w życiu się naszarpali i chcą w spokoju doczekać późnej starości, a nie boleśnie zmagać się z widmami przeszłości. Wolę patrzeć w przyszłość, a nie zaglądać w okno przeszłości. Trochę trwało, nim się do tego przekonałam, ale to bardzo ułatwia życie. Jest mi z tym milej i luźniej, lżej na duszy. Co więcej, nawet dawne potwory oswoiłam i nie będę o nich pisać, żeby nie wylazły. Niech one sobie gdzieś tam siedzą, gdzie są i nie wychylają za

bardzo nosa. Kiedyś na Wigilię rodzinną zaprosiłam przyjaciół i cudownie to rozładowało sytuację! Może to jest wyjście? Wiem, że już siedzisz w samolocie, ale przyszło mi do głowy, aby do Ciebie, będącej gdzieś tam w chmurach, o tych najważniejszych rodzinnych sprawach napisać. W końcu mail działa wszędzie, prawda? Pozdrów Wietnam. Ja wracam na Ursynów i zabieram moją kudłatą przyjaciółkę na długi spacer. Bo moje życie bez psa nie ma sensu. I o tym Ci niebawem napiszę. Pa!

Mag! Na dziś wybrałam tematy, które muszę przemyśleć. By o nich napisać, trzeba być niezłą dyplomatką. A, jak wiesz, bardzo ciężko mi być dyplomatką. Zatem dyplomatycznie opowiem Ci, o jakich świętach marzę. Wiesz, że mam swoje miejsce na Ziemi? Na Kaszubach? Zimą tam bardzo trudno dojechać. Ale można poprosić gospodarza, to przejedzie traktorem i może uda się odśnieżyć drogę dojazdową. Jeżeli się nie uda, trzeba zostawić samochód u gospodarza i dalej dotrzeć pieszo. Po śniegu, a raczej przez śnieg. To nie wyprawa dla małych dzieci. Ja raz tę drogę pokonałam, brnąc po pas w białym puchu. Byłam jednak nieco starsza niż obecnie moje dzieciaki. I marzę, że kiedyś pojadę tam na święta. O ile namówienie mojego taty i brata byłoby realne, tak mojej mamy i męża nie namówię nigdy. Zatem przyjazd na Kaszuby pozostaje wyłącznie w sferze marzeń. Ale wyobraź sobie. Zaśnieżony las, drewniany domek, ciepły ogień w kominku. Na długim drewnianym stole biały obrus, dwanaście potraw. Prostych. Niewymagających godzinnego zamęczania się staniem przy garach.

Choinka ubrana, ta, która rośnie najbliżej domu. Prezenty leżące właśnie pod tą choinką albo blisko – na tarasie. Leśna zimowa cisza, bez telewizora, bez nieustającego nakrywania do stołu i zaraz potem sprzątania, by znowu nakryć do kawy. Byłoby lepienie bałwana i bitwa na śnieżki. Marzenia nierealne, ale jakże piękne! U mnie zawsze świąteczną mistrzynią ceremonii jest mama. Dobrze gotuje, doskonale piecze. I zawsze uważa, że musi sama wszystko zrobić. Potem pada zmęczona i nic już się jej nie chce. Nie przyjmuje do wiadomości, że może następnym razem mniej, że może inaczej. Nie. Musi być dużo. I własnymi rękami. Oczywiście wszyscy uwielbiają jej potrawy, ale okupuje to ciężką pracą. I zapytam mało kulturalnie. Po jaką cholerę? Pewnie mama by mi odpowiedziała: „by było fajnie”. Ja zaś wolałabym przyjemną atmosferę. By ten opłatek, symbol pojednania, nie zostawał tylko symbolem. Nie był na pokaz, lecz faktycznie sprawiał, by wszystkie żale i wzajemne niesnaski zostały zapomniane. A tak nie jest. Opłatek opłatkiem, a życie toczy się dalej. Nie lubię, gdy święta polegają tylko na konsumpcji albo na odpoczywaniu, bo się jest zmęczonym przygotowywaniem jedzenia. Święta powinny być czasem spędzonym wspólnie. Nie bitwą, kto sprząta ze stołu i robi kawę. Kiedyś byliśmy z prawie całą najbliższą rodziną na Wielkanoc w Jastrzębiej Górze. Cudnie było! Można było wreszcie świętować! Chodzić na spacery i cieszyć się, że jesteśmy razem. Byli moi rodzice, teść, mąż, dzieciaki. I naprawdę miło to wspominam. Pamiętam konkursy dla dzieci na najładniejszą pisankę, zabawę z małymi króliczkami… Muszę to powtórzyć! I wiesz co? Masz rację, że w święta oprócz przygotowań okołodomowych, trzeba pamiętać o MANI-PEDI, jak mówi Twoja kosmetyczka. Czy wiesz, że kiedyś, gdy dzieci nocowały w święta u babci, czekałam na męża

w łóżku w czapce Mikołaja? Na tym też polegają święta, ale o tym ciiii… A luz na co dzień? Moja mama powiedziałaby, że ja mam wieczny luz. Przecież nie mam kompletnie nic do roboty. Praca, dom, dwoje dzieci, mąż i kot. Znaczy nic. Tym wyluzowanym akcentem otwieram sobie lekkie słodkie piwo i patrzę, co jeszcze do mnie ciekawego napisałaś. Magda



Kasy brak

Hej, Magdo Wu! Każdy to kiedyś przeżył. Brak pieniędzy nie jest niczym nowym i miłym w naszym życiorysie. Moja podstawowa praca, z której żyję, dziennikarza telewizyjnego, nie jest z zasady stała i dlatego nieustannie ciułam i odkładam wszystkie zaskórniaki. Co więcej, poszłam nawet jakiś czas temu do banku i założyłam lokatę oszczędnościową! Skrobię też na boku różne małe, dodatkowe rzeczy, żeby mieć co pewien czas zastrzyk gotówki na wypadek miłych potrzeb kosmetycznych. Zdarzył mi się takowy trzy razy w życiu i od razu straciłam poczucie życiowej równowagi. Dziwnie jest to powiązane z moim organizmem, bo od razu popadam w odrętwienie i przestaję normalnie funkcjonować. Choruję, tracę poczucie własnej wartości. Jestem smutna i otępiała. Praca jest dla mnie ważnym stabilizatorem codzienności. Dzięki niej wiem, że muszę wstać, wyjść z psem, wypić kawę i zjeść owsiankę, a następnie umyć się, wystroić, umalować i ruszyć do roboty. To niby nic, bo przecież zawsze można znaleźć pretekst, żeby wyjść z domu. Jednak praca zawsze mnie uzdrawiała i stawiała do pionu. Już dawno to odkryłam, że jestem typem mieszczki i pracusia. Zupa na gazie, wyspacerowany pies i robota wykonana na czas to dla mnie podstawa bytu. Pewnie gdybym była artystką, myślałabym i działała inaczej. Takimi zrywami jak Ty. A tak, mozolnie i nudno wyrabiam swoje cotygodniowe normy i wtedy czuję się dobrze. Jak mawiała jedna z moich ulubionych autorek powieści

kryminalnych, Agatha Christie: „[…] życie nie ma sensu, gdy do południa nie zrobi się czegoś pożytecznego”. No, ale żeby sobie tak egzystować, trzeba jednak mieć dochody. Może nie stałe, ale regularne w miarę, żeby o tym nie myśleć. Gdy nagle człowiek ma puste konto, to co zrobić? Ja mam taki system wypracowany już, że natychmiast zaczynam oszczędzać, czyli staram się nie wydawać i narzucam sobie stały rytm działania. Piszę do netu regularnie lub zaczynam pracę nad nową książką i walczę o zaliczkę. Jednego, czego unikam jak ognia, to pożyczki! Wydaje mi się, że jeśli pożyczę, to na tym stracę. Będę miała świadomość, że dostałam kasę i zapomnę, że de facto jest jeszcze dług do spłacenia. Wiesz, co mnie ratuje zawsze? Życzliwi ludzie! Przyjaciele, którzy mają dzieci w wieku szkolnym, z kłopotami z języka polskiego (z korków i sprzątania u staruszek utrzymywałam się przez całe studia). Czasem wysłany w tramwaju sms do kolegi, że gdyby coś słyszał… i po chwili przychodząca cudowna odpowiedź: „czy możesz być jutro na spotkaniu o 8.30 na dalekiej Pradze?”. Od mojego producenta, który ma wiele wad, ale zawsze umie się znaleźć w trudnej sytuacji. Mądrą rzecz powiedziała mi kiedyś, gdy byłam w dołku finansowym i życiowym, moja przyjaciółka. Żeby nie myśleć cały czas obsesyjnie o braku pracy i pieniędzy, tylko dać spokojnie życzliwym ludziom czas na działanie. Rozesłać wici, że się szuka stałego zajęcia i czymś sobie zająć głowę i czas. Na przykład pracą charytatywną czy pomocą dla osób w ciężkiej życiowej sytuacji. Wszędzie takie wolontariaty funkcjonują i warto naprawdę przyjrzeć się z takiej perspektywy swoim problemom. Dla mnie koniec pracy z ludźmi, z którymi się zżyłam, to zawsze był koniec świata, a nie początek czegoś nowego. Paradoksalnie lepiej znoszę rozstanie z facetem, niż z pracą i swoim zespołem. Tyle że to zwykle idzie w parze – takie kłopoty życiowe lubią przychodzić falami i z falą odpływać. I wtedy ten chybotliwy okres trzeba jakoś przetrwać. Mądre osoby radzą zająć się wówczas czymś, na co zwykle nie mamy czasu. Odchudzaniem się na przykład lub generalnymi porządkami w domu. Wszystko, co męczy mnie fizycznie, uspokaja też psychikę. To banał, ale naprawdę działa. Jak mawia moja ulubiona gwiazda – Anna Maria Jopek – „nie ma to jak wyszorować wannę lub zrobić porządki

w szafce z butami!”. Szorowanie, segregowanie, układanie, wyrzucanie zbędnych a oddawanie cennych, ale już niepotrzebnych rzeczy, zawsze mi pomaga. Od razu też nadaję czytelny komunikat znajomym, że jestem bez pieniędzy i oni zwykle potrafią się znaleźć. Nie żądają prezentu na imieniny, czasem zaproszą mnie do kina, a czasem i na zupę. Ponieważ wśród znajomych też idzie falami ekonomiczne tsunami, jestem otwarta na prośby, gdy im czasowo coś nie działa w sferze finansów. I oferuję kawę, herbatę, zupę lub kapustę młodą postną z koperkiem w moim miłym towarzystwie. Ostatnio wpadła do mnie znękana przyjaciółka na herbatę z konfiturą, która okazała się w rezultacie dżemem bio, niskosłodzonym, ale nie to było ważne. Chwila odsapki w towarzystwie osoby bez kredytu okazała się dla niej zbawienna. Poweselała nawet trochę i obdarowałam ją filmami kobiecymi do obejrzenia. Aby mogła poprawić sobie nastrój, przebywając w pokoju do pracy i relaksu, jaki sobie stworzyła w domu, na który ją nie stać. Przed chwilą dzwoniła do mnie inna moja przyjaciółka, informując mnie o kolejnych znajomych, którzy nie potrafią odpuścić i żyją ponad stan. Nie płacą zaległych rat kredytowych, ale mają wypasione samochody, jeżdżą na bardzo drogie wakacje i kupują drogie ciuchy czy wakacje dla swoich dzieci. Bo inaczej ich firma nie będzie miała dobrych klientów i oni wyjdą na „dziadów”, a tak się nie da żyć. Bez luksusu znaczy. Rzadko noszą przy sobie gotówkę, ale często korzystają z kart płatniczych, co też jest zwodnicze, bo się tego wydatku nie czuje zupełnie w portfelu, ale na koncie już tak. Mam swoje grzechy. Kocham książki, sukienki i bransoletki. I sporo na nie wydaję, ale za to bardzo rzadko korzystam z taksówki, na wakacje odkładam od marca i nie ubieram się w Deni Claire, tylko w internecie, u dobrych polskich projektantów. Ale i mnie się zdarza zaszaleć w EMPIKU czy zaprosić koleżanki na wino i potem pościć. Oczywiście, że tak. Jednak mam taką obsesję, że nie potrafię funkcjonować z kredytem, pożyczką, długiem. Nie spałabym po nocach. Zresztą wiem, że moi bogaci-niebogaci znajomi czasami przez to nie śpią. Oni po prostu inaczej żyją. Chwilą. W pięknych pomieszczeniach, gdzie bywają rzadko. I mają do tego prawo. Ja tymczasem żyję zgodnie z moim stanem konta i ducha. Czyli ubogo

i nudno zapewne. Ale powiem Ci – uwielbiam ten stan. A Ty jak sobie radzisz? W bogactwie i bez? Pieniądze są dla Ciebie ważne? Dla mnie bardzo, ale są jak znajomi, których rzadko widuję i na krótko. Ponieważ nie mam ich dużo, nie bardzo się do nich przywiązuję. Są środkiem, nie celem. Przepustką do miłego życia, które w każdej chwili może się zmienić na mniej miłe, ale zapewne też ciekawe. Spojrzeć na siebie w trudnej sytuacji z dystansu – pamiętasz – niedawno pisałyśmy o tym. Jakie to trudne i niezbędne. Ćwiczysz jakoś? Przeglądasz się jak w lustrze w historiach swoich bohaterek, w losach swoich przyjaciół? Potrafisz to? Nauczysz mnie? Idę na długi spacer z Sonią, może ona mi coś mądrego podpowie w tej kwestii. Jest całkowicie ode mnie zależna, ale tak samo się cieszy na widok białego serka i wołowiny, jak na mój – na ten nawet najbardziej. A to krzepiące uczucie.

Mag droga! Podziwiam Cię! Chyba już Ci to mówiłam nie raz. Za systematyczność i poukładanie. Ja mam wrażenie, że posiadam bardzo, bardzo zwichrowaną osobowość. Gdyby wyrazić to naszymi fryzurami, to nawet widać. Ty masz zawsze nieskazitelną, a ja wyglądam jak potargane czupiradło. Ty zawsze wiesz, gdzie sięgnąć, a ja miotam się niczym ćma przy lampie. Ale wiesz? Tak jest do czasu. Odpukać, ale ja przeważnie miałam pieniądze. Oczywiście nie na tyle, by co tydzień wylatywać na Bali. Moje żądania nie są specjalnie wygórowane. W czasie studiów pracowałam. Można powiedzieć, że praca przychodziła do mnie sama. Dawałam korepetycje z matematyki (pisarka z matematyki, dobre, nie?) i byłam w tym całkiem niezła. Promowałam jogurty i inne czekoladki na promocjach w sklepach, a za to też można było wyciągnąć

fajne pieniądze, jak na ówczesną studencką kieszeń. Wtedy pracę traktowałam jak rozrywkę, która mi na dodatek przynosi kasę. I bardzo mnie zaskakiwało, jakim cudem dostaję pieniądze za tak wspaniałą zabawę? Oczywiście potem się to zmieniło, bywało różnie, ale zawsze dążyłam do tego, by praca dawała mi przyjemność. Kiedyś rozmawiałam z moim tatą, mężczyzną, jak się domyślasz, już dojrzałym. I on mi powiedział, że w życiu zawsze robił to, co chciał. W sensie zawodowym, oczywiście (podejrzewam, że w nie zawodowym też robił, co chciał, ale pozostańmy przy pieniądzach). Ja chyba też robiłam, co chciałam. Nie bałam się zmian aż tak bardzo, by nie próbować czegoś zupełnie nowego. Jak popatrzysz na moje CV… Szukałam po prostu swojego miejsca. Na studiach były korepetycje i promocje w sklepach, w wakacje zbierałam truskawki w Finlandii (ach, potem pojechałam za to do Norwegii na wakacje, och, jak cudnie było!), po studiach dostałam pracę w niewielkiej firmie jako account manager – miałam pomagać dobierać klientom oprogramowanie wspierające biznes. Fajna praca, ale potem bank mnie wezwał. Kilka lat pracowałam w banku jako analityk marketingowy. Robiłam modele ekonometryczne. Czy w ogóle wiesz, co to? Połowa społeczeństwa nie wie. Kiedyś napiszę o tym książkę. Najlepiej sensacyjną, ale nie wiem doprawdy, czy umiem. Jak jednak wiesz, nie boję się nowych wyzwań, więc pewnie kiedyś, kiedyś spróbuję. No, ale wracając do modeli, to totalna inwigilacja społeczeństwa. A ja się na to godzę. Takie czasy chyba. Potem pojechałam do Afryki. Wlazłam na Kilimandżaro (celowo piszę „wlazłam”, bo to było z pewnością wleczące włażenie krokiem posuwistoleniwym), dowartościowałam się bardzo i po powrocie miałam wrażenie, że mogę wszystko. Zatem rzuciłam pracę w banku w pieruny i stwierdziłam, że chcę pracować w znanej firmie odzieżowej. Bo wiesz, ja całe życie robiłam na drutach, szydełku, szyłam i myślałam, że gdzie jak gdzie, ale tam moja artystyczna dusza znajdzie przytulny kąt. Jakże się zdziwiłam! Praca z artyzmem nie miała nic wspólnego. Generalnie wyglądało to tak.

– Co się dzieje z modelem trzy-dwa-osiem-jedenaście? – W szwalni. – A z trzy-dwa-osiem-czterdzieści trzy? Trzy-dwa-osiem-pięćdziesiąt? Czyli tabeleczki, numereczki i totalna organizacja. Dla księgowego, nie dla artysty. Ha. Oczywiście nie uważałam się wtedy za artystkę i nadal się nie uważam, ale byłam pewna, że coś ze mną jest nie tak. Zatem rzuciłam tę robotę… Potem długo jeszcze, gdy jeździłam drogą nieopodal, robiło mi się słabo. Bynajmniej nie z tęsknoty. Przygarnął mnie tata i jego firma. Popracowałam tam trochę, wyszłam za mąż i urodziła się córka. O tym napiszę trochę później, ale moim zdaniem macierzyństwo każdą kobietę tak naprawdę budzi do nowych rzeczy. To taki zastrzyk pozytywnej energii. Tak, mnie też obudziło i napisałam „Milaczka”. Jednak wtedy w życiu nie przypuszczałam, że pisanie będzie moją pracą, która przyniesie mi pieniądze. I to na dodatek takie, na które mój mąż nie kręci nosem. Bo wiesz, mamy z mężem zupełnie inne podejście do pieniędzy. I to głównie powoduje wyładowania, grzmoty i pioruny w naszym domu. Ja lubię pieniądze, kocham wręcz. Jednak zarabiam je po to, by życie było szczęśliwsze, wygodniejsze i łatwiejsze dla mnie i dla moich bliskich. Mój mąż natomiast może spać w namiocie na twardej karimatce, ale wiesz, lubi patrzeć, gdy mu się konto w banku rozrasta. Ja lubię zarabiać po to, by pojechać na wakacje, zobaczyć coś nowego, kupić dzieciom to, o czym marzą. I taka między nami panuje symbioza. Mnie wnerwiają te jego tabeleczki z wydatkami, a jego kolejny, według niego niepotrzebny, przedmiot, który nie wiadomo skąd się wziął w naszym domu… No przecież on nie wie, że ten przedmiot był mi bardzo potrzebny. Poza tym piękny i pożyteczny!! (słynne 3P Perfekcyjnej Pani Domu). Pieniądze się mnie nie trzymają, ale zawsze gdy zastanawiam się, co zrobię, jak ich zabraknie, zjawiają się zupełnie nieoczekiwanie. Na przykład teraz dostałam zwrot podatku (tak, to ten miesiąc, gdy kocham Urząd Skarbowy), a potem się okazało, że już niedługo wpłynie

rozliczenie za książki. Czasem ktoś zaproponuje opowiadanie do gazety… Oczywiście, mogę sobie pozwolić, by tak żyć, bo… mam męża, który kitrasi te pieniądze na czarną godzinę i dba, aby nam nie zabrakło na zaspokojenie najbardziej podstawowych potrzeb. Gdybym była sama, byłoby zupełnie inaczej. Potrafię się spiąć w razie czego. Wtedy piszę na kartce wszelakie pomysły. Kocham mapy myśli, one pozwalają mi poukładać chaotyczne pomysły tak, by to, co dzieje się w mojej głowie, zostało uporządkowane. Tak było, gdy skończył mi się urlop macierzyński, a tym samym pieniądze. Szukałam ogłoszeń dotyczących dorywczego pisania do gazet. I tak trafiłam na dwa zupełnie różne bieguny. Z jednej strony, poważne czasopisma związane z marketingiem, a z drugiej, popularny tygodnik dla kobiet. Po jednej stronie suche fakty, a po drugiej opowiadania o miłości. Jak myślisz, co mi bardziej odpowiadało? Z gazetą „Na żywo” współpracuję do dzisiaj. To już chyba siedem lat! I bardzo się cieszę, gdy dostaję maila od pani redaktor naczelnej z zapytaniem: „Czy napisałaby pani coś dla nas?”. I zawsze piszę. I to uwielbiam. Zatem, gdy chcę oszczędzić pieniądze, sprężam się i robię takie same tabelki jak mój mąż. Ale o tym ciiii… Nie lubię nie mieć pieniędzy. Też się czuję chora, zmęczona i śpiąca. Ale wierzę w to, że jeżeli ktoś chce pracować, tę pracę znajdzie. Tylko trzeba zrobić pierwszy krok. Za bezczynne siedzenie w fotelu chyba jeszcze nie płacą?



Niszcząca siła plotki

Hej, Magdo Wu! Czy zastanawiałaś się kiedyś nad niszczącą siłą plotki? Jaki ta groźna chimera ma zasięg i wszechobecne działanie? Wiesz może, jak sobie z tym radzić? Ignorować czy walczyć z otwartą przyłbicą, a może intrygować na przekór intrygantowi? Powiem Ci szczerze, że to jest coś, co mnie obezwładnia. Oczywiście, że plotkuję. Jak każdy. Ale nie niszczę. Bo są plotki-drobne złośliwostki, a są i takie, które potrafią „pogrzebać stary świat”, których siły się boję. Są one specjalnie preparowane i wysyłane w świat w kierunku upolowanego starannie obiektu jak błyskawica. Jednak zawsze wracają do adresata, bo tak już jest, to broń obosieczna. Parokrotnie mi się zdarzało, że zostałam obdarowana kwiatami i byłam przepraszana przez osobę, która niesłusznie mnie o coś oskarżyła. Ale wiesz co? To wcale nie kończyło sprawy, bo osoba, która musiała mnie przeprosić, nadal czuła się nienasycona w swym krwiożerczym działaniu. I sączyła jad dalej. Tyle że ja już się z tą historią teoretycznie pożegnałam, a zatruwała ona nadal mojego prześladowcę. Czy wiesz, że ja, osoba świadoma i konkretna w sprawach służbowych, nie umiałam sobie z tym do końca poradzić! Poszłam więc do coacha od komunikacji. Pokiwał tylko głową i zrobił mi krótki trening świadomości oraz przestrzegł przed paranoicznym przyglądaniem się ludziom pod kątem reakcji na moją skromną osobę. Krótko rzecz ujmując, zapewnił mnie, że to bzdura. I że są

osoby, które być może obrazić mnie nie mogą. Powiesz, że się wywyższam? Tak, wśród takich osób czuję się wyżej w hierarchii, nazwijmy to, człowieczeństwa. Ale od niedawna. Ściślej, od kiedy „coś” po raz kolejny zachwiało moim prywatnym światem i musiałam stanąć twarzą w twarz z całą grupą, a nie z jednym człowiekiem. I to mnie niebywale wzmocniło. Pierwsza rzecz, odrzuciłam ich towarzystwo w ogóle. Niczego nie wyjaśniałam i nie tłumaczyłam jak poprzednio – no bo po co? I nagle okazało się, że poczułam ogromną ulgę. Że to były osoby nie z mojej bajki, które nieustannie krążyły wokół własnej orbity, tworząc kolejne koterie, zgrupowania i frakcje. Ich świat nie był moim i wyraźnie to do mnie dotarło. Po drugie, moi bliscy także odczuli ulgę z faktu, że ustały napięcia z nimi związane. Odległość i czas zabliźniły rany i poczułam, że mogę spokojnie już o tym myśleć i porozmawiać sama ze sobą. Tak też uczyniłam, zakupując wcześniej niezbędną dawkę ekskluzywnej herbaty i konfitury z wiśni. Oraz pachnącą wanilią świecę, taką, która jarzy się od środka i jest dla mnie namiastką ogniska, w które mogę wpatrywać się godzinami. To mnie przygotowało zewnętrznie. Zaparzyłam więc spory dzbanek ciemnej, aromatycznej herbaty, wrzuciłam na spodeczek słodkie wiśnie i zapaliłam świeczkę. Następnie zapadłam w mój ulubiony fotel w kwiaty. Dopiero wówczas rozpoczęłam konwersacje z samą sobą. – Jak się czujesz? – zapytałam łagodnie i uprzejmie, dając sobie czas na wyciągnięcie nóg i głębokie westchnienie. – Nie najgorzej – tu czas na łyk herbaty i porcję soczystych wiśni. – Co dziś myślisz o wiadomej sprawie? – drążyłam. – No, sądzę, że już rzadziej o niej myślę i że to dobry znak. – Co zmieniła w twoim życiu? – nie ustępowałam. – Spowodowała, że otworzyłam się na inne, ważne dla mnie sprawy i przewartościowałam swoje spojrzenie na relacje z ludźmi w ogóle. – Ale czujesz się z tym gorzej czy lepiej? – nie dawałam za wygraną. – … – milczenie i po chwili – …inaczej się czuję, zupełnie inaczej, po prostu, ani lepiej, ani gorzej. – A zmieniłabyś w swoim postępowaniu coś, co twoim zdaniem zrobiłaś źle albo nie tak?

– Nie – tu byłam pewna i twarda jak granit. – Czy możemy już nie wracać do tego tematu? – Nie wiem – odparłam zgodnie z prawdą (okłamywanie samej siebie zawsze się u mnie źle kończy). – No dobrze, jeśli chcesz wracać, to kiedy i po co? – To było dla mnie bardzo cenne doświadczenie i chcę z niego czerpać wiedzę na przyszłość – zakończyłam sentencjonalnie rozmowę, bo zaczynał się właśnie mój ulubiony serial „House of Cards”, traktujący o manipulacjach w wyższych sferach rządowych w Stanach Zjednoczonych. Z tą aktorską bestią, Kevinem Spacey, w roli głównej, która potrafi zagrać wszystko. Łącznie z perfidną świnią i zbrodniarzem, którego kochasz mimo wszystko. Bo bywa i tak. I to nie tylko w serialu. A jak Ty sobie z tym radzisz i z podobnymi sprawami? Wiem, że w środowisku pisarek znanych powieści intrygi i zawiść są równie popularne. Osiągnęłaś sukces, publikujesz i w Polsce, i za granicą, masz szeroką rzeszę wielbicielek Twojego talentu. A może nie zwracasz na to uwagi? Nie tracisz czasu na takie dywagacje przy świeczce, bo masz za dużo na głowie. A może – i tak byłoby najfajniej – nie zauważasz tego po prostu i już? Są bowiem kobiety całkowicie zaimpregnowane na ludzką podłość. Znam takie. Żyją trochę poza światem. Także w sensie terytorialnym, ale mają tę przewagę nade mną na przykład, że ich życie biegnie zupełnie innym, równym rytmem. Mazurskiej czy łowickiej codzienności. Najważniejsza jest dla nich rodzina, na tym się koncentrują i tego chronią jak oka w głowie. Bez problemu unikając wielu rozrywek, szaleństw i chybotliwych uciech mieszkanek wielkich miast. Jak ja. Ty też masz taki stosowny dystans, wydaje mi się. Te Twoje przebieżki po lesie, cudowne światy wymyślane w powieściach z happy endem. Kot Puszysław, Matewka i jego siostra Lilka – to są twoje kotwice. Bieguny bezpieczeństwa. I biada zawistnikom, którzy odważą się to tknąć. Mam rację? Zwykle unikanie niebezpieczeństw współczesnego świata na rzecz spokojnej egzystencji wydaje się niektórym tchórzostwem. Tymczasem dla

mnie to może być mądry, świadomy wybór, który ma te konsekwencje, że nasz świat się zawęża do naprawdę istotnych, bliskich nam spraw. Ja takie kobiety podziwiam z oddali i czerpię siłę z ich siły i mądrości. Bardzo w ich towarzystwie odpoczywam. Reasumując, kiedy się spotkamy? Na twojego kota nie jestem uczulona. Ty do Warszawy mkniesz na Targi książki zapewne, ale to będzie czas literackich żniw i wielu spotkań zawodowych. Może jakaś spontaniczna, miła „czerwcówka” nad morzem. Co o tym sądzisz?

Mag, znowu poruszasz temat, na który dyplomatycznie powinnam milczeć. A może wreszcie wykrzyczeć, zaprzeczyć wszystkim plotkom, które odkąd zaczęłam odnosić sukces, pojawiają się tu i ówdzie. Czy powinnam je wszystkie tutaj wypunktować i z każdej się tłumaczyć? A może jednak przejść nad nimi do porządku dziennego? A może samej wypuścić jakąś mega plotkę na swój temat? Taką, która zszokuje wszystkich wokół? Taką, która umieści mnie na stronie głównej Pudelka? (notabene chyba jeszcze nigdy mnie tam nie było, to chyba nie miejsce dla pisarzy). Chciałabym Ci odpowiedzieć dobitnie, gdzie ja mam te wszystkie plotki, ale pisałyśmy ostatnio o kulturze i nie chcę znowu wyjść na kogoś, kto nie umie się zachować w towarzystwie. Otóż lata pisarstwa (miało zabrzmieć patetycznie) znieczulają. Znieczulają niczym maść znieczulająca bądź zastrzyk przed wyrwaniem ósemki. Na początku człowiek się męczy. Czyta każdą niepochlebną opinię. Każdą złośliwość pod swoim adresem, cierpi i przeżywa katusze. Spać nie może. Ale potem? Potem ataki spływają po tobie jak woda, no chyba że te

merytoryczne. Ale miało być o plotce. Ciężko mi cokolwiek więcej napisać, bo naprawdę nie myślę o tym. Zmuszasz mnie do zastanawiania się, a tu już dawno północ wybiła i myślami jestem w łóżku, a nie przy plotkach… Odniosę się do dwóch rzeczy. Mag, ja nigdy, ale to nigdy nie siadałam ze sobą przy świeczce i nigdy, ale to nigdy ze sobą nie rozmawiałam. I jak przeczytałam Twoje słowa, nagle mnie olśniło, że może czas to zmienić? Że może lepiej bym się czuła, gdybym poświęciła sobie i tylko sobie te dziesięć minut dziennie. Bez radia, bez dzieci, bez stukania w klawisze. Po prostu usiąść, wyperfumować się ulubionymi perfumami i zapytać, jak minął mi dzień, czy mam jakiś kłopot i jak mogę sobie pomóc w rozwiązaniu nurtujących mnie problemów. Eureka! Chciałabym krzyknąć. To takie proste! Mi się wydaje, że uciekam od sam na sam ze sobą. Niby jestem sama, ale zawsze w zasięgu. Co chwilę mam potrzebę nerwowego komunikowania się z otoczeniem. Jakbym się bała, że jeśli nie będę informować wszystkich co chwilę: „Halo, tu jestem! Żyję!”, to wszyscy o mnie zapomną. A gdyby tak zaryzykować i na tydzień zupełnie się odciąć od wszystkiego? Umiałabyś? Wiem, że jedziesz na urlop i się odcinasz. Podziwiam. Ja odkąd stałam się mamą, zawsze już muszę mieć furtkę kontaktu dla moich dzieci. Inaczej się nie da. I masz rację. Mnie można mieszać z błotem. Pisać, mówić różne rzeczy na mój temat. Ale wszelakie złośliwości na temat rodziny niszczę. I niszczę nadawców tychże złośliwości. Bezwzględnie, nieoczekiwanie, jak lwica. I wtedy też jestem pamiętliwa. Bardzo. Gorzej, kiedy plotkują najbliżsi. Wtedy staram się wyjaśniać rzeczy niewyjaśnione. Niestety nie ze wszystkimi tak się da. Nienawidzę nierozwiązanych sytuacji. Zawsze mówię prosto w twarz. Czasem jest to nieprzyjemne, ale na dłuższą metę dobre. Jednak niektórzy wolą, jak problemy rozpłyną się w nurcie życia. Jeśli mi na takiej osobie zależy – z trudem to akceptuję. Z wierzchu skała, w środku drżąca galaretka. Robię dobrą minę do złej gry. Takie życie.

Magda



Jaką jesteś kobietą?

Hej, Magdo Wu! Zwątpiłam w siebie poważnie i upadłam ostatnio na duchu. Nic na to nie pomagało, ani prince polo orzechowe, ani dowcipny mężczyzna, ani nawet nowa sukienka. Postanowiłam więc udać się w tym celu do mądrych kobiet po radę. Była słoneczna sobota, miałam trochę luzu, więc dlaczego nie? Z jedną, która jest coachem, Justyną Dworczyk, rozmawiałam przy porannej kawie, siedząc wygodnie na leżaku rozstawionym na trawie, tuż obok hałaśliwej ulicy. O chwiejnym poczuciu własnej wartości. Nas – kobiet. Przyszło mi bowiem do głowy, że wiele naszych, a więc i moich życiowych błędów wynika z jego braku. Bo tak naprawdę nie wiemy, co to jest. Według Justyny, która od 3 lat prowadzi warsztaty z kobietami, mamy ten kłopot, że widzimy się zwykle w jednej życiowej roli, która ogranicza nasze spojrzenie na siebie. Taka na przykład matka-opiekunka rozlicza się tylko z tego zakresu działań i obwinia często samą siebie o to, że nie zadbała perfekcyjnie o życie swojego dziecka i o dom na poziomie, który dla niej jest niezbędnym minimum. Zapominając na przykład o tym, że potrafi doradzić w sprawie projektowania ogrodu, znakomicie panuje nad budżetem domowym czy świetnie prowadzi samochód. Ponieważ ma w głowie swoje wyidealizowane „ja”, które nie ma nic wspólnego (na szczęście) z rzeczywistym obrazem jej osoby. Ale ona o tym nie wie i ciągle czuje niedosyt, rosnące poczucie winy. To ma także wiele wspólnego

z naszym egoizmem. Chcesz przykładu – proszę bardzo! Szef krzywo na nas spojrzy, a my już myślimy „chce mnie wylać”, lub odwrotnie – boss uśmiechnie się przy kawiarce, a my uważamy, że zaraz dostaniemy awans. Wydaje nam się, że każde działanie szefa ma związek z nami. Że aż tak jesteśmy dla niego ważne. Guzik prawda! A dlaczego po prostu nie schodzimy mu z drogi, gdy jest zły, a na uśmiech nie odpowiadamy uśmiechem, nie oczekując od razu zmiany swojego statusu zawodowego lub gigantycznej podwyżki? Bo nie jesteśmy świadome swojej wartości! Justyna podała mi taki fajny przykład. Dajmy na to, kobieta chce schudnąć (bo każda chce) i marzy o bieganiu w lesie jak gazela. Ale nie biega, tylko wyobraża sobie, jak to zrobi. Wymyśla w duchu, jaki z niej słabeusz, bo sportowe buty stoją w szafie, a ona leży na kanapie i podjada melancholijnie orzeszki. Nie pomyśli na przykład o tym, żeby mniej jeść i w taki sposób schudnąć, skoro bieganie idzie tak opornie. Często także podobno działamy według takiego schematu, jaki znamy z domu. Gdzie tata zarabiał więcej, a mama pracowała mniej i dbała o dom. Pieniądze stają się naszą podstawową wartością, ustalamy tak hierarchię ważności domowych spraw. Rządzi ten, który płaci, i pod niego ustawia się wszystkie domowe plany. Znam przykład takiego męża, który nigdy o to nie poprosił, a żona i tak układała życie swoje i dzieci według jego priorytetów, według tego, jak wyobrażała sobie jego pomysły na życie w rodzinie. Dlaczego nigdy o tym nie porozmawiali? Nie wiem. Pewnie w domu tej kobiety nie rozmawiano na o takich kwestiach, a ona nie wpadła na to, że warto zapytać albo po prostu rozejrzeć się dookoła, żeby porównać swoje życie do funkcjonowania rodzin znajomych. Potrzeba zmiany czy chociaż „ruszenia” takich schematów bardzo teraz Justynę pasjonuje. Boimy się zmian, według niej, bo tkwienie w trudnej, ale znanej sobie dobrze sytuacji uważamy za łatwiejsze i bezpieczniejsze. Ale czy to jest życie? Raczej trwanie. Nie wiem, czy też masz takie wrażenie jak ja, że nasi rodzice uważali trwałość związku za jego wartość.

Dbali, żeby być, ale nie zagłębiali się w to, jak to wspólne życie ma wyglądać. Dla części naszych mam było to nietaktem, dla reszty pewnie stratą czasu. Wszyscy byli nakarmieni, zdrowi, dom zadbany, rachunki opłacone, więc o co chodzi? Oczywiście, lubię mieć „porządek” w papierach i nie wyobrażam sobie bałaganu w kuchni przed zaśnięciem. Ale najbardziej boli mnie niedogadanie w sprawach dla mnie ważnych. Ten porządek muszę mieć. Ponieważ jednak jestem raczej tchórzliwa, do sprawy podchodzę metodycznie. Jak? Badam grunt. Czyli zbieram informacje o nastroju osoby, z którą mam coś ustalić danego dnia. Potem szukam sposobu na zagajenie. I momentu. Bo „kiedy” jest równie ważne co „w jaki sposób” przyprzeć do muru delikwenta. Pierwsza rzecz, nie atakuję obiektu rano w biegu i nie żądam odpowiedzi, gdy dany egzemplarz męski jest głodny. Czekam, zagryzam zęby i szukam sposobności. Po południu startuję z herbatą świeżo parzoną i zagajam o jego sprawy. Zwykle Obiekt rozluźnia się wtedy i swobodnie, i długo mówi. Słucham, podtrzymując rozmowę krótkimi uwagami typu: „Naprawdę?” lub „To ciekawe…”, a w duchu już obmyślam, kiedy wejść z tematem właściwym. Mój przyjaciel mówi, że robię wtedy taką specjalną minę, która jego zdaniem dodaje mi atrakcyjności, czyli „dzióbek”. I on wtedy wie, że go zaraz podręczę i się zgadza. Bawi go to, tak mi się zdaje, ale co tam. Niech go bawi, byle by sprawę załatwić. Startuję więc z dzióbkiem i pytaniem, czy dajmy na to, warto poświęcić trochę czasu na wspólne milczenie w ważnej sprawie. Taki odpoczynek od siebie, będąc razem. Żeby było miło i fajnie. Albo informuję go, że moje życie w piątek było bez sensu i dlatego przez dwie godziny chodziłam z psem bez celu po trawie, aż mi przeszło. I że dlatego dziś obiad zjemy na mieście, bo lodówka jest pusta. Zazwyczaj Obiekt się zgadza, a jeśli nie, to bierzemy psa i idziemy do sklepu razem kupić coś fajnego do zjedzenia i szybkiego do przygotowania. Ostatnio była to kasza kus kus i pierś kurczaka oraz por. To mnie skłania z kolei do zadbania o nasz domowy budżet, więc proponuję wyższe składki do części wspólnej, bo na coś tam brakuje. Nie wiem skąd mi się to wzięło, ale od zawsze jest i wspólna kasa, i nasze

odrębne konta. Mam do nich dostęp lub nie – nigdy jednak nie korzystam bez konsultacji. Dla mnie stosunek do pieniędzy – zdrowy i konkretny – jest szalenie ważny, bo tak naprawdę wolę się w życiu zajmować czymś innym. I dlatego to chcę mieć z góry ustalone. Podobnie jak sprzątanie i pranie oraz zmywanie, o które w moim domu rodzinnym były zawsze dzikie awantury. Dlatego we własnym takich bzdurnych konfliktów unikam. Jako „emocjonalny unikacz” mam stałą potrzebę wyładowania się i dlatego mój pies jest bardzo wyspacerowany. To jest mój system, a twój? Poza tym, po rozmowie z Justyną postanowiłam sama siebie chwalić i nagradzać za różne drobiazgi. Żeby na bieżąco wiedzieć, za co się lubię i cenię. Dziś na przykład jestem z siebie dumna, bo zrobiłam wszystko, co zaplanowałam, i to nie spiesząc się. Na fanpage’u jest taka fajna strona: „Dziś jestem wdzięczna za” – chętnie tam zaglądam i bardzo ją polecam! Poniżej definicja poczucia własnej wartości z Wikipedii – może się nam to kiedyś przyda, kto wie? „Samoakceptację określa się jako postawę nacechowaną wiarą, zaufaniem i zdrowym szacunkiem dla samego siebie. Postawa taka sprawia, że możemy wykonywać i wykorzystywać swoje możliwości, a także potrafimy skorygować swoje zachowanie pod wpływem innych. Osoby, które akceptują siebie, mają pozytywne mniemanie o sobie i dobre samopoczucie. Przez samo odtrącenie rozumie się postawę wobec siebie łączącą się z przeżywaniem poczucia krzywdy, poczucia winy, poczucia niższości albo innych doznań związanych z pretensją i żalem do siebie. Osoba taka nie docenia własnych sukcesów, a przecenia porażki, dąży do poniżenia siebie, czasem wręcz siebie nienawidzi. Samoocenę można mierzyć na dwóch wymiarach – wysokości i pewności. W tym sensie samoocena może być: zawyżona i pewna, zawyżona i niepewna, zaniżona i pewna,

zaniżona i niepewna. Pewność samooceny ma większe znaczenie dla regulacji zachowania niż sama jej wysokość. Jakość dokonywanej samooceny zależy często od wychowania”. Pewność samooceny, no właśnie – nad tym teraz popracuję. A co u Ciebie? Nie tylko w tej sprawie.

Magdo kochana, poruszyłaś temat bardzo mi bliski. O którym piszę w książkach, i z którym sama mam ogromny problem. Z jednej strony, na zewnątrz, wydaje się, że zdobywam świat przebojem. Że wierzę w siebie i swoją wartość. Jednak w domu, w głębi duszy, jestem małą podporządkowaną dziewczynką, która owszem, buntuje się w wielu sprawach, ale bardzo łatwo pociągnąć za jej sznurki, tak, by chociaż przez chwilę działała w sposób, w jaki ten „pociągający” chce… O czym jest „Szkoła żon”? O czym jest „Pensjonat marzeń”? O tym, że trzeba w końcu uwierzyć w siebie, a nie siedzieć w fotelu i żyć przeszłością. Łatwo mówić, prawda? Może Tobie łatwo. Mi jest bardzo, bardzo trudno uwierzyć w siebie. I jestem wieloma dobrymi rzeczami bardzo zaskoczona, nawet takimi, które ciężko sobie wypracowałam i powinnam tylko spijać śmietankę. Na przykład byłam zdumiona, że w Wietnamie traktowano mnie jak gwiazdę. Przyjechałam na lotnisko, czekała na mnie Małgosia, moja tłumaczka, i powiedziała mi, że tam za rogiem stoi szofer i samochód do naszej wyłącznej dyspozycji przez cały okres mojego pobytu w Wietnamie. Aż się przestraszyłam, że to jakaś pomyłka i że chodzi o kogoś innego, a nie o mnie. Bo dlaczego akurat ja mam mieć samochód z szoferem? Dlaczego akurat ja jestem zaproszona do takiego hotelu, o jakim nigdy nie marzyłam nawet? Dlaczego akurat ja jestem w tym pięknym Wietnamie i leżę w basenie, dokoła upał i cykady.

I tak leżałam w tym basenie, myśląc, jaka jestem szczęśliwa. I natychmiast ktoś niewidzialny szepnął mi do ucha, że przecież nie można być tak do końca szczęśliwą. Że w przyrodzie musi być zachowana równowaga. Oczywiście zaraz pomyślałam o dzieciach. Wyskoczyłam z basenu, popędziłam do pokoju i cała ociekająca jeszcze wodą zadzwoniłam, korzystając ze Skype’a (no widzisz do czego się przydają ułatwiacze życia?), i się dowiedziałam, że wszystko jest okej. No i zeszłam z powrotem do tego basenu. Leżę szczęśliwa, a ten wredny głos dalej mi szepcze, że przecież nie może być w życiu idealnie. I zamiast chłonąć szczęście, ja się zamartwiam. Zamartwiam się i szukam dziury w całym. Leżę w tym basenie i nagle dostałam niepowiedzianej ulgi. Nie wszystko jest super! Jestem wszak gruba i fatalnie wyglądam w tym basenie. Jak wieloryb. I wyobrażasz sobie, od razu się uspokoiłam? Nie uważasz, że to dziwne, że często nie potrafimy cieszyć się szczęściem, tylko szukamy dziury w całym? Uważamy, że nie zasługujemy na bycie szczęśliwym ponad miarę? Kiedyś było jeszcze gorzej. Gdy zapytałaś Amerykanina, co u niego słychać, odpowiadał, że wszystko świetnie i cudownie. Gdy zapytałaś Polaka, narzekał. Na wszystko. Na ceny, na rodzinę, na męża. Jakby podświadomie czuł, że ludzie nie będą go lubili za jego szczęście. „Nie chwal dnia przed zachodem słońca”. Tak zawsze się mówiło. Wiesz? Kiedyś pójdę na takie warsztaty, które spowodują, że rozkwitnę wiarą we własne możliwości. I wtedy dopiero się zacznie! Teraz za każdym razem potrzebuję akceptacji. Gdy napiszę książkę, nigdy nie wiem, czy ona jest fajna. Mam zawsze wątpliwości. Dopiero gdy jedna, druga, trzecia osoba się zachwyca, zastanawiam się i dociera do mnie, że napisałam coś naprawdę fajnego. Bardzo zależy mi na opinii innych ludzi. Ciężko mi, gdy nie jestem akceptowana. Nawet w domu akceptacja tego, że jestem pisarką, zajęła mojemu mężowi dobre dziesięć książek. Cały czas mnie namawiał, żebym wreszcie zajęła się normalną robotą, a nie siedziała w fotelu z kotem i klepała głupoty w klawiaturę.

Pamiętam naszą rozmowę. To było zaraz po ubiegłorocznych targach w Krakowie, gdzie naprawdę czekała na mnie kolejka czytelniczek. Dostałam akurat bardzo miły list od jednej z nich i przeczytałam go mężowi. Zmarszczył czoło i powiedział: – No tak, jak ktoś coś robi, zawsze znajdzie kilku fanów. Zapowietrzyłam się z lekka i zapytałam sycząco: – Kilku?? – No dobra. Kilkunastu. No i jak, droga Magdo, mam wierzyć w siebie? Powiem Ci w sekrecie, że bardzo, ale to bardzo chciałabym pojechać do takiej „Szkoły żon” czy „Pensjonatu marzeń”. Niestety. Nie znam adresu… „Jest takie miejsce, gdzieś w środku lasu, Gdzie zmysły panują nad tobą Gdzie każda kobieta, taka jak ty Może być po prostu sobą… Ref. Tam zaprzyjaźnisz się sama ze sobą, Tam poznasz dokładnie siebie Bo jeśli sama siebie nie kochasz, To czy ktoś pokocha Ciebie? Gdzie dotyk panuje, wiatr czule cię głaszcze Jak smyczek struny swych skrzypiec Jest takie miejsce, gdzieś niedaleko, Ty też tam możesz uciec… Ref. Tam zaprzyjaźnisz się sama ze sobą, Tam poznasz dokładnie siebie Bo jeśli sama siebie nie kochasz, To czy ktoś pokocha Ciebie?

Radość jest w tobie, piękno masz w oczach Powtarzaj to sobie co rano Uwierz w swą siłę, magię swych działań A szczęście cię znajdzie samo…”. PS. Przypomniało mi się jeszcze coś. Najbardziej wierzyłam w siebie po powrocie z Afryki. Tam każda biała kobieta jest piękna. Niezależnie ile ma w talii czy w biodrach. A nawet sobie myślę, że im więcej ma, tym jest piękniejsza. I otóż w tej Afryce (a byłam tam wyłącznie z koleżankami) miałyśmy licznych, oczywiście platonicznych, adoratorów. Miałam szczęście, że mnie polubił uroczy rastafarianin Ali. Sięgał mi do ramienia i przynosił zielone banany. Kiedyś, gdy kąpałyśmy się w oceanie i wyłoniłam się całym moim jestestwem z wody, Ali patrzył zachwycony. Ja oczywiście cała zestresowana, no bo kompleksy mam od zawsze. A tu Ali, jąkając się, szepcze w zachwycie: – Magdalena, you have body like a lion, so gold and so strong! Magdo droga. To był najpiękniejszy komplement, jaki w życiu usłyszałam. Po tej Afryce czułam, że mogę zdobywać świat. Wróciłam z tysiącem drobnych warkoczyków na głowie, sięgających pośladków, a najważniejsze, z poczuciem, że jestem piękna. I wiesz co? Wszystkim wtedy też się tak wydawało! Tamte wakacje należały do mnie. Mój uśmiech przyciągał wielbicieli nie tylko okrągłych kształtów. Powodzenie miałam, że ho, ho! Chyba sobie powieszę nad lustrem w łazience napis, że mam „body like a lion”. Ach. Znowu poczułam się piękna! Powiem jeszcze na koniec, że kiedyś bałam się powiedzieć „jestem szczęśliwa”. „Tu i teraz”. Nie wiem jak Ty, ale jestem wychowana w taki sposób, że nigdy nie można było się cieszyć za bardzo, że coś fajnego cię spotkało. Babcia mówiła „ranne ptaszki koty zjadają”. I nie wiem dlaczego, ale nie lubiła jak się od rana śpiewało. Właśnie wtedy wspominała te ptaszki. Bałam się powiedzieć, że jestem szczęśliwa, bo – powiem kolokwialnie – obawiałam się, że jak to powiem, spadnie mi na głowę cegła

lub ptak na mnie nasra. Mogłam wspominać „jaka ja kiedyś byłam szczęśliwa” albo mogłam myśleć, że jak coś się zdarzy, to dopiero będę szczęśliwa. A tu i teraz? Niee, szczęścia nie ma. Ale wiesz co? Jestem szczęśliwa. Jeszcze nieśmiało spoglądam, czy nic mi na głowę nie spada, gdy piszę te słowa, ale już coraz mniej. Magda



Chamstwo nie popłaca

Droga Magdu Wu! Długo nie pisałam, bo chorowałam. Miałam dużo czasu na myślenie. I rozmyślałam do woli. O kulturze bycia i życia. Jakie to dla nas ważne. Miłe kulturalne gesty są po prostu cenne i skuteczne. Są też niezbędne do życia jak łyk wody na pustyni. Jakie to miłe, gdy ktoś taktownie nas wesprze w trudnej godzinie. Gdy ma się grypę i chandrę równocześnie. Na przykład szlochamy sobie spokojnie w poduszkę, z gorączką, usmarkane, a tu dzwoni kolega z dawnych lat i proponuje, żeby pochorować sobie pod miastem u niego w willi, bo akurat teść wyjeżdża i zwalnia strych. Dzięki temu pies pobiega sam dookoła domu, a uczynni gospodarze zrobią z licznymi córkami zupy, załadują nas na mansardę i zostawią w świętym spokoju do poniedziałku. Zapewniam Cię, takie dwa dni mogą przywrócić zdrowie i wiarę w człowieka, droga Pisarko. Albo gdy niepodziewanie odzywa się pewna bardzo znana i zalatana dziennikarka, Dorota Wellman, tylko po to, aby zapytać, jak się czuję, bo widziała mnie na ulicy i minę miałam nietęgą (po grypie). Od razu robi się raźniej. Lub gdy ulubiony bas-baryton odzywa się w słuchawce wieczorami, żeby nas pozytywnie opieprzyć i postawić do pionu. Dlatego starajmy się szerzyć kulturę na co dzień! Wychodząc z windy w korporacji, życzmy pozostałym pracownikom

miłego dnia, to samo w mailu. Z poszanowaniem godności, tytułów i zrozumieniem dla braku czasu. Bo nie da się przecież komuś zawracać głowę i jeszcze być niemiłym. Jak w tym słynnym dowcipie o patelni, którą lis chciał pożyczyć od zająca. Nie lubił szaraka, więc go zwymyślał tylko za to, że jakiś marny zając ma Jemu – pięknemu posiadaczowi rudej kity – w czymś pomóc. To bez sensu. Łatwiej zmienić swoje nastawienie niż człowieka. Wielokrotnie to ćwiczyłam, choć musiałam sobie wcześniej wszystko dokładnie wytłumaczyć. Bo to trudne nie opieprzyć kogoś, jak masz na to WIELKĄ ochotę i po prostu aż cię od tego skręca! No i jeszcze kwestia witania się. Lubisz być całowana w rękę czy nie? Bo ja tak, pod warunkiem, że ktoś przy okazji nie wyłamuje mi jej razem z ramieniem i nie obślinia przy okazji, zezując na dekolt. Natomiast jeśli ktoś z szacunkiem skłoni się ku mej dłoni i delikatnie ją muśnie wargami, to czemu nie, czemu nie… A całowanie w policzek i z misiem-przytulasem? Czy to nie jest już przekroczenie granicy intymności, a takową szalenie cenimy i bardzo jej pragniemy? Z kobietami może klasyczny dzióbek – trzy razy lewa-prawalewa – ale tylko, gdy bardzo ją lubimy i znamy. Inaczej – klasyczny, mocny, niechwiejny i miękki uścisk dłoni i już! Bo „misia” tylko wtedy, gdy dany miś jest w naszym guście i musi to być męski uścisk silnego faceta, a nie żadne tam „ence pence, w której ręce”, czyli macanie na oślep, ile mamy w talii. Podobnie z byciem na „pan, pani”. Bo w pracy to szalenie ułatwia wiele rzeczy. Taki narzucony dystans bywa naprawdę bardzo cenny. Miałam w swoim życiu takie sytuacje, Ty pewnie też, kiedy sto razy bardziej wolałam zachować dystans, niż zakumplować się z kimś, z kim byłoby to niezręczne w danym momencie. A tak jest i szacun, i zachowana bezpieczna odległość. Kontakt z natrętem kontrolujmy na naszych zasadach. Szczególnie, jeśli w danym momencie życia wiele od niego zależy. I jeszcze kultura higieny, a konkretnie kwestia czystości w obiektach mieszkalnych. Porządek w kuchni i łazience to podstawa. Moja nieżyjąca babcia, która nadal nade mną czuwa, mimo że jej nie znałam, mówiła ponoć, że po tym można poznać prawdziwą damę, gdy ma,

z przeproszeniem, zawsze czyste zęby, włosy, bieliznę, łazienkę i kuchnię. A damą była. Łatwe to nie jest, ale warto próbować. I jeszcze codzienne zwykłe jedzenie – żeby było ładnie nakryte i przygotowane. Oczywiście każdej z nas zdarza się zjeść coś na szybko i na stojąco, bo nie ma czasu, ale już kolację możemy celebrować na nowej tacy w różyczki, będąc po kąpieli. Pachnąca, elegancka i spokojna dama po kolejnym ciężkim dniu. Uczesana, o ile wcześniej zdążymy jeszcze cudem do fryzjera. A zamierzamy i musimy zdążyć, bo dobry fryzjer i kosmetyczka w jednym miejscu to podstawa dla kobiety kulturalnej i zabieganej. O chamskich zagrywkach i wulgarnych słowach nie piszę, bo wiadomo, każdemu się wyrwie. Złota zasada: „pochwal chama, to cię opieprzy, a opieprz jego, to Ci podziękuje”, jak mawia mój kolega z pracy, którego mądrości życiowe sobie niezwykle cenię, jest naprawdę bardzo przydatna. Czyli z chamem po chamsku, a z gentlemanem kulturalnie i konkretnie. Każdemu według zasług. A co Ty o tym myślisz na Zielonym Wzgórzu, gdzie jest miło i spokojnie, o ile oczywiście nie zaatakują Cię znienacka i po chamsku stada dzików?

Magdo! Teraz zupełnie się załamałam. Nie jestem damą! O ile z czystymi zębami i bielizną nie mam zupełnie problemu, to z innymi rzeczami gorzej. Zatem, moja droga, zostawiam Cię na chwilę i zaraz wracam. Bo muszę umyć włosy, posprzątać kuchnię i łazienkę. Moja babcia mówiła, że na noc trzeba posprzątać, bo jak będzie pożar i przyjdą strażacy, nie będzie trzeba się wstydzić, że jest bałagan. Nie przekonała mnie tymi słowami. Może gdyby mówiła, że jak nie posprzątam, nie będę damą, bardziej by podziałało? Ratunku! A sama

zapewne damą była. No to ja lecę i zaraz wracam. Bo włosy, powiem ci, mam spięte byle jak w kitkę. Wyszłam z jeziora (bo jestem w Moim Miejscu na Ziemi) i po prostu tak zostały… A w zlewie jeszcze naczynia po obiedzie. Nie. Nie jestem damą. I nie umiem zakładać rajstop na stojąco. Widzisz? Mówiłam, że Ty z Sonią jesteście takie dystyngowane. Kiedyś pytałam Ciebie, czy można przy Tobie kląć. Ja klnę rzadko, ale czasem mi się zdarza. Tobie chyba nie? I pewnie pijesz kawę z filiżanki, odchylając mały palec… Ja wolę z wielkiego kubka. I gdy siadam do stołu, to zaraz się ufyfram. I obrus też. Poza tym, ja dla siebie gotuję sporadycznie. I nie nakrywam ładnie. Nie celebruję samotnie posiłków. Może ja siebie za mało lubię? Choć piszę o tym, że siebie należy kochać… „Bo siebie trzeba kochać. Bardzo. I lubić siebie trzeba. I szanować. I musicie się sobie podobać – mówił Dominikanin. – Bo jeżeli sami siebie nie lubicie, nie kochacie, to jak możecie wymagać, by inni was kochali? Jeżeli sami nie zasługujecie na swoją miłość, to jak możecie zasługiwać na miłość innych? Męża? Żony? Czasem przychodzi ktoś do mnie z płaczem. «On mnie nie kocha» – mówi. A ja wtedy pytam. Czy ty kochasz siebie? Wszyscy słuchali, zapatrzeni. Miał rację. – Gdy wstaniecie rano z łóżka, zaraz potem, jak umyjecie zęby, bo wiecie, z brudnymi nie każdy czuje się komfortowo, popatrzcie w lustro i powiedzcie sobie, jak bardzo siebie lubicie. I jacy jesteście piękni. Ja robię tak codziennie. Mam w łazience takie duże lustro, zaraz gdy wstanę, staję przed nim i mówię: Zdzisiu, jak ja ciebie lubię! Jaki ty fajny chłopak jesteś! – złapał się za gruby brzuszek. – Zdzisiu! I jaki śliczny! Normalnie oczu nie można oderwać!”. Wiesz, mam wrażenie, że mimo iż mieszkasz w Stolicy, pracujesz w korporacji i pewnie zawodowo jesteś zabiegana, to w środku, w duszy, jesteś spokojniejsza. Nie miotasz się. Umiesz zwolnić, zrobić coś tylko dla siebie. Pozwolić na to, by przez chwilę nie robić nic i by samo wszystko w duszy Ci się poukładało. Zazdroszczę tej umiejętności. Ja mam

wrażenie, że wszystko robię w takim chaotycznym pędzie. Jednej rzeczy nie skończę, bo już myślami jestem przy innej. Wszędzie się spieszę. Chociaż wiem, że gdybym była taka poukładana jak ty, byłoby mi o niebo łatwiej! No, ale miało być o kulturze! Jestem mistrzynią gaf. W tym roku podczas pobytu w Wietnamie trochę się uspokoiłam, bo Pierwszy Radca Ambasady stwierdził, że pisarzom się wiele wybacza. Powiedział mi to, zanim wyraziłam swoje obawy, że kompletnie nie znam protokołu dyplomatycznego, a zostałam zaproszona na obiad przez panią Ambasador Barbarę Szymanowską. Jaka ja byłam naiwna, że jedyną gafą, jaką zrobię, będzie niewłaściwe trzymanie kieliszka! Bo że trzyma się za nóżkę, to wiedziałam… Jako doskonale przygotowana do marketingu businesswoman, przez przypadek zupełny pisarka, mam wizytówki. Kiedyś ktoś w recenzji nazwał mnie „Specjalistką od szczęśliwych zakończeń”. Bardzo mi się to podobało. Całe moje zawodowe życie byłam specjalistą od czegoś tam. I ciężko mi było z tej „specjalizacji” zrezygnować. Zatem na wizytówkach mam napisane „Specjalistka od szczęśliwych zakończeń”. Przed wyjazdem na Festiwal Literatury Dziecięcej na Litwie zrobiłam sobie wizytówki po angielsku. Zamiast polskiego specjalisty od szczęśliwych zakończeń, na wizytówkach został wydrukowany „Happy Endings Expert”. I tak ekspercko pojechałam na Litwę. Wizytówki porozdawałam, ale mi oczywiście zostały, więc przed Wietnamem były jak znalazł. W Wietnamie rozdawałam wizytówki nowo poznanym cudnym ludziom. I dostał ją Pierwszy Radca, i mój szofer (wspominałam Ci, że miałam, własnego szofera?), i przewodnik… Dostała wizytówkę również pani Ambasador, która po przeczytaniu jej treści, dyplomatycznie się uśmiechnęła. – Pani Magdo, proszę przypomnieć, bym coś pani powiedziała, gdy wysiądziemy z samochodu. – A czy to nada się do książki? – Oj, myślę, że się nada. – uśmiech był nieco mniej dyplomatyczny, ale jakby bardziej radosny. Po oficjalnych spotkaniach miałam okazję porozmawiać z Panią

Ambasador mniej oficjalnie. I się dowiedziałam. W Azji popularne są masaże. W bardziej szemranych miejscach można sobie wybrać masaż z happy endem bądź bez. I nagle przyjeżdża z Polski na zaproszenie Ambasady pisarka, która chwali się, że co jak co, ale w dziedzinie happy endów jest ekspertem!! O matko! – To, pani Magdo, komu pani dała wizytówkę? – zapytała Pani Ambasador, prawie wybuchając śmiechem. Na początku nie było mi do śmiechu. – No… Szoferowi dałam, przewodnikowi… Panu Jackowi… – wyliczałam bezradnie. Pani Ambasador ze swoją sekretarką Moniką śmiały się już w głos. Przed następnym wyjazdem do Azji na pewno zmienię wizytówki! Bo kogo gościła pani Ambasador w Ambasadzie Polski? Jakąś doprawdy ladacznicę. Eksperta od szczęśliwych zakończeń. Happy Endings Experta! Do tej pory, gdy dostaję maile od sekretarki pani Ambasador, zaczyna je słowami „Cześć ekspercie…”. Myślę, że nie zapomną o mnie długo, prawda? No, ale to dotyczyło raczej różnic kulturowych niż kultury samej w sobie. Lubię kulturalnych ludzi. Nie cierpię, gdy ktoś w towarzystwie co drugie słowo używa wyrazów niecenzuralnych. Kocham być przepuszczana w drzwiach i gdy traktuje się mnie jak Kobietę, przez duże K. I znowu kolejny rozdział sprowadza się do tego, droga Magdo, że lubię, gdy kobieta jest kobietą, a mężczyzna mężczyzną. Czy wiesz, że mi nie przeszkadza, kiedy mężczyzna zagląda w mój dekolt? Zawsze mówię, że zakładam dekolty dlatego, by odwrócić uwagę od nóg! Magda



Ucz się babo, ucz!

Droga Magdo Wu! Czerwiec miał być spokojny, a tymczasem przeszedł przez moje życie prawdziwy huragan zdarzeń – spodziewanych i niespodziewanych. I dlatego miałam przerwę w pisaniu dla przyjemności, bo pisałam szybko i dużo z obowiązku. Poznałam dzięki temu mnóstwo ciekawych osób. W tym coacherkę – czyli trenerkę doradzającą tym, którzy trochę nie wiedzą, co ze swoim zawodowym życiem zrobić. Zadała bardzo zaskakujące pytanie-klucz, skierowane do mnie i kilku babek w naszym wieku – 35-45 lat. – Co by pani sprawiło w pracy największą przyjemność? Wyobrażasz sobie, żeby od tego zacząć myślenie o robocie? Przecież praca dla nas – Polek – to ciężki urobek, trud i znój! Nie radość, a jednak i ona może być motywacją do twórczego działania. Babki zatkało, jedna nawet popukała się znacząco w głowę. A ja odpowiedziałam tak: Wie Pani, ja bardzo lubię to, co robię. Nigdy tego nie żałowałam, choć praca dziennikarki w mediach jest mega wyczerpująca, stresująca i niepewna zarazem. Ale i fascynująca, bo nic nigdy nie jest takie samo. Czyli rutyna mi nie grozi, ani nuda. Coacherka pokiwała tylko głową i zajęła się kimś innym. Pewnie uznała, że ja tak się dla przyjemności właśnie urabiam po łokcie, bo wiem, czego chcę. Prawda jest inna. Z jednej strony, nie jest to praca do końca życia, chyba żeby się

botoksować i stosować dopalacze umysłowe. Ale z drugiej, wiem, że ja bez pracy w ogóle nie dam rady funkcjonować. Zawsze będę coś robić. Nawet gdyby to miała być praca społeczna na rzecz innych. Poza tym widmo głodowej emerytury sprawia, że będę musiała coś robić, aby po prostu przeżyć. Jak my wszystkie. Kiedyś z przyjaciółmi ustaliliśmy sobie tak bajkowo, że na emeryturę wybierzemy się do Włoch, na Sardynię. I tam spędzimy jesień życia. Popijając leniwie winko i grzejąc się w słońcu. Takie myślenie – przyjemnościowe właśnie – jest mi bardzo bliskie. Co więcej? Coacherka powiedziała, że w każdym nowym zadaniu jest szansa na to, aby coś fajnego dla siebie znaleźć. I żeby od tego zaczynać myślenie nad każdym nowym projektem. Nawet gdy jest to szarlotka z kruszonką, która podobnie jak naleśniki nigdy, przenigdy mi nie wychodzi! Podobno najgłupsza rzecz – taka jak odkryta miła droga do pracy, cicha uliczka willowa, zamiast zakurzonej i hałaśliwej trasy codziennej do roboty – już zmienia nasze nastawienie. Bo przechadzka choć na chwilę odrywa nas od przaśnej rzeczywistości. Męczącej bardzo i trudnej. Czy jest w tym szansa na nasz indywidualny rozwój? Oczywiście! Codziennie coś takiego się zdarza, co nas zastanawia i skłania do zmian i refleksji nad sobą i życiem. Co ciekawe, to obcy, przypadkowi ludzie, wydarzenia, na które nie mamy wpływu, i spontaniczne spotkania na mieście dokonują najwięcej przeobrażeń w naszym życiu. No, ale nie każda z nas była na kursie z coachem lub sama to potrafi. Każda za to żyje w innym rytmie i ma inne cele. I może się swoją mądrością z innymi kobietami podzielić. Zamiast rywalizować, wzajemnie się wspierajmy, a będziemy nie do pokonania! Uczmy się od siebie wzajemnie trudnej sztuki przetrwania w pracy, życiu, związku. I na błędach innych także. A propos inności. Znam takie kobiety, ty pewnie też, które z zabójczą precyzją potrafią powiedzieć, co będą robiły za miesiąc w piątek! Znam też takie, które potrafią umęczyć się planowaniem codzienności, łącznie z perfekcyjnym sprzątaniem i zakupami. Tak się tym udręczając, że na nic innego nie starcza już czasu. Na przyjemności zwłaszcza. Potrafią godzinami w sobotę wieczorem stać w kolejce w supersamie, tuż przed jego zamknięciem. Dorosłego syna wyprawiać nad morze, nie śpiąc i prasując przez całą dobę. A potem

czyszczą precyzyjnie wszystkie szuflady w całym domu. Dlaczego to robią? Może to nerwica natręctw jest? Chyba nie. Zauważyłam bowiem, że u tych pań życie zawodowe stoi w miejscu lub mają poważne kłopoty z facetem w związku. Dlatego tak się z nimi dzieje. Rozumiem je trochę, coś muszą sobie znaleźć w zamian. Zająć czymś czas i rozbiegane myśli. Powiem Ci więcej, mam koleżankę, która urodziła dwójkę dzieci, aby mieć cel. Wokół ich wychowania skupiła wszystkie swoje działania i ambicje. A była kiedyś piękną, inteligentną kobietą o ogromnym życiowym potencjale. I co? I nic. Ma dwójkę fajnych dzieci, ale sama się wycofała zupełnie ze wszystkiego. Zszarzała, prawie znikła. Jakoś egzystuje z dnia na dzień. Stała się też opryskliwa i nieprzyjemna, i, choć od zawsze mam słabość do złośliwych inteligentnych babek, to jednak Jej celowo i starannie unikam. Takie „odpuszczenie sobie” w życiu wszystkiego (ambicji, samorealizacji) i pozbawienie się z własnej woli życiowego pędu, w moim przekonaniu może być autodestrukcyjne i szkodliwe. Oczywiście i takie życie ma jakieś bonusy – jesteśmy dzięki temu spokojniejsze, bo wiemy, co się zdarzy jutro, pojutrze, za tydzień… I wolno płyniemy swoim rytmem. To też może być cenne. Akurat ta mama jednak ma coraz więcej zdrowotnych dolegliwości. Chyba po prostu przestała lubić siebie. A ty jak wolisz żyć, droga Pisarko? Bo wbrew Twoim opisom, jaką to jesteś królową chaosu, dzieci masz zadbane, dom po remoncie, kolejna książka się pisze, a sama stoisz właśnie w kolejce do odprawy na lotnisku i lecisz do Irlandii z koleżanką-pisarką. Co było dla Ciebie motorem tych zmian? Przyznasz się? Bo przecież kiedyś pracowałaś w banku, a potem w marketingu i w prywatnej firmie? Dlaczego zaczęłaś pisać książki? I jak w tym postanowieniu wytrwałaś? No i najważniejsze – jak się mówi „pisarka” po irlandzku?

Mag! Odkąd przestałam być businesswoman, a stałam się wyłącznie ekspertem od szczęśliwych (książkowych!) zakończeń, ciężko mi mówić o karierze i jej planowaniu. Chociaż na swój sposób podchodzę do mojego pisarstwa biznesowo. Moja babcia zawsze mówiła „Siedź cicho w kącie, to cię znajdą”. Niestety to nie te czasy. Gdybym siedziała cicho w kącie, nie mogłabym zostać pisarką. Marketing to mój zawód i moje drugie ja. Zatem obecną karierę planuję marketingowo. Czasami śmieje się ze mnie mój tata: „na coś ci się te studia przydały”. Widać – przydały. Na rozmowach kwalifikacyjnych najbardziej nie lubiłam pytania „gdzie widzi się pani za 5 lat?”. Gdzie się widzę? No w lustrze się widzę. Widzę się w rodzinie z moimi dziećmi i mężem. Widzę się na wakacjach w górach. No, ale kurcze, w pracy za biurkiem? To nieistotne. Praca za biurkiem miała mi posłużyć tylko do tego, by się widzieć z tymi dziećmi na wakacjach. Leniuch ze mnie okropny, prawda? Albo może inaczej. Jak już zauważyłaś, jestem bardzo, ale to bardzo niesystematyczna. We wszystkim. Mam takie zrywy, okresy, kiedy potrafię się spiąć i wtedy działam na najwyższych obrotach (na przykład teraz dzieci są u dziadka, a ja w Moim Miejscu na Ziemi sprężam się i w pięknych okolicznościach przyrody odpisuję na wszystkie listy, które do mnie systematycznie pisałaś). Potrafię skupić się na krótkotrwałych projektach. A jeżeli mam długoterminowy, na przykład wieloletni, to muszę podzielić go na mniejsze etapy. Nie umiem się skoncentrować przez dłuższy czas. Nie umiem żyć bez celu, ale chcę mieć ten cel teraz, zaraz, natychmiast! Może dlatego nigdy nie osiągnęłam wymarzonej wagi na więcej niż 2 tygodnie? Ale też łatwo mnie zmotywować. Łatwo daję pociągać za moje sznurki. Jestem typowym przykładem pracownika, na którego działa uścisk dłoni prezesa. I który po takim uścisku przez pewien czas ma ogromną siłę do pracy (Panie prezesie wydawnictwa, w którym wydaje książki, słyszy Pan?). Działają na mnie pochwały, że ho, ho. A jak się mnie krytykuje, cała

się blokuję i nie mogę zrobić kroku. Wracając jednak do kariery. Często w ważnych, przełomowych chwilach mojego życia robiłam tabelki. Tabelki, gdzie po jednej stronie była rozpatrywana jakaś sytuacja, a po drugiej alternatywna. Taka kartka leżała w zasięgu mojej ręki i co jakiś czas była uzupełniana. Wiesz, tylko wtedy człowiek trochę sam siebie oszukuje… Jak nam zależy na jednej rzeczy, zrobimy wszystko, by po właściwej stronie tabelki było więcej plusów… Czytałaś może, Magdo, książkę „Kto zabrał mój ser” Spencera Johnsona? U mnie ta książka była katalizatorem zmian. Gdy jeszcze pracowałam w dużej korporacji, na stanowisku zupełnie niezwiązanym ze słowem (analityk marketingowy), każdy pracownik otrzymał w prezencie od prezesa tę książkę. Mała niepozorna książeczka opowiadająca o zmianach. Powiedziałabym, że to nawet taka biznesowa bajka dla niemogących w miejscu usiedzieć dorosłych. Spencer Johnson opisuje świat myszy, którym zabrano ser… Czyli nastąpiła zmiana w ich życiu. Dowiadujemy się, że zmiany są nieuchronne, często pozostają poza naszą kontrolą i jeśli chcemy być szczęśliwi (mieć ser), musimy na owe zmiany reagować i sami się zmieniać. Przytoczę tutaj jedno zdanie, które mnie kiedyś zmotywowało do zmian. „Co byś zrobił, gdybyś się nie bał?” – zapytał mnie autor na łamach tej książki. I powiem Ci, Magdo, już wiedziałam. Fakt, że w tamtym wypadku zmiana była fatalnym pomysłem (pisałam Ci już o tym, jak uciekałam z jednego miejsca pracy po ośmiu miesiącach), ale może kiedyś dojdę do wniosku, że jednak była „po coś”. Teraz sobie mówię, że na pewno, bo im więcej działo się w moim życiu, tym więcej mam wspomnień, doświadczeń, które mogę wykorzystać w moich nowych książkach. Potem planowałam karierę w Anglii. Chciałam znowu powrócić na łono korporacji i na dodatek znowu miałam mieć związek ze skomplikowanymi obliczeniami. Nawet przeszłam pierwszy etap rekrutacji, miałam jechać do Londynu na drugi. I… Zakochałam się. Po prostu się zakochałam. Zupełnie nieoczekiwanie. Mama odetchnęła z ulgą, że nie jadę, a tata się zdenerwował, że rezygnuję z szansy, jaką daje mi los. Ja uważałam, że

właśnie z tej szansy korzystam, bo przecież jestem zakochana! Czy dobrze zrobiłam? Patrząc na moje cudne dzieci, bardzo dobrze. Cieszę się, że nie podjęłam wtedy innej decyzji. Ale zobacz, znowu rodzina, dzieci były ważniejsze niż perspektywa kariery. Potem pracowałam w marketingu, a potem znowu chciałam do cyferek. Schizofrenia! W międzyczasie napisałam książkę. Czyli cały czas w wielkim niezaplanowanym chaosie. Mój mąż patrzy na mnie z powątpiewaniem i przestraszony, bo książki piszę już siedem lat i nadal to lubię. I nadal nie chce mi się z tego rezygnować. Chyba dlatego, że lubię marzyć. I lubię opowiadać historie… Teraz już tylko tym się zajmuję, jak wiesz, ale zmiana, doprowadzenie do tej sytuacji też nie było łatwe. W zeszłym roku o tej porze jeszcze byłam współwłaścicielką firmy. Niestety sercem – już tylko pisarką. Umówiliśmy się ze wspólnikiem, że wezmę urlop na wakacje. W czasie tego urlopu miałam czas, by przemyśleć wszystko. I znowu w ruch poszła tabeleczka, w której robiłam znaną mi ze studiów analizę SWOT. Zapisywałam pozytywy, negatywy konsekwencji stania się pełnoetatową pisarką, szanse, jakie z tego wynikają i zagrożenia. Druga tabelka była trywialna. Dla męża. Pokazywała po prostu sumy, jakie mogę zarobić na książkach i działalności okołoliterackiej… Straszne, co? Tabelka dla męża została wysłana mu mailem i czekała na akceptację. Ale wiesz? Ja już wtedy podjęłam decyzję. Tylko sen spędzało mi z powiek, co na to mój wspólnik. Na szczęście on czuł, że się oddalam i myślał dokładnie to samo. W październiku czy listopadzie rozwiązaliśmy firmę bez przesadnych kłótni (jakieś tam spory były, wszak to taki biznesowy rozwód, prawda?) i on poszedł w swoją stronę, a ja swoją. Niedługo mija rok od tej decyzji. Czy jestem zadowolona? Bardzo. Jestem przede wszystkim spokojniejsza. Nie mam wyrzutów sumienia, że piszę, a powinnam robić coś innego w tym czasie. Pracować na rzecz firmy. Oczywiście ciągną się za mną jeszcze jakieś zobowiązania marketingowe. Czasem komuś pomogę w mediach społecznościowych, innym razem

napiszę tekst na stronę internetową czy udzielę porady odnośnie strategii promocji. Ale NIE MUSZĘ. Robię to, bo chcę. I jak nie chcę, staram się być asertywna. Chociaż bardzo ciężko mi to przychodzi. Co do mojej kariery pisarskiej… Owszem, planuję ją. Mam pomysły na co najmniej kilka nowych książek. Mam zamiar w wolnej chwili nauczyć się pisać scenariusz. Chcę, by moje książki były dostępne w innych językach (na razie podpisane są trzy umowy, dwie książki na wietnamski, jedna na litewski). Kocham pisanie. Chyba też dlatego, że każda książka jest inna. I praca jest taką jakby… zabawą? Takimi codziennymi wakacjami? Kocham moje czytelniczki bez wyjątku, cieszę się, że z każdą książką jest ich coraz więcej. A że czasem spotykam się ze stwierdzeniem konkurencji, że „ta Witkiewicz bardzo lansuje się i słabe książki pisze” – trudno. Przyjmuję to z pokorą. Pozdrawiam Cię serdecznie! Magda



Szukam samca Alfa

Hej, Magdo Wu! Do napisania tego maila skłonił mnie fakt, że wczoraj do późnych godzin nocnych kłóciłam się na FB o to, czy mężczyźni to teraz słaba płeć? I czyja to wina? Dodam tylko, że stanęłam w obronie mężczyzny. Twardo i zdecydowanie. I wiesz co? Do tej pory nie wiem, jak to jest. Ale po kolei. Dyskusja rozgorzała po napisaniu męskiego posta, w wyniku którego kobiety poczuły się urażone. Zdaniem mężczyzny R bez przerwy podnosimy facetom poprzeczkę i odzieramy ich z męskości. Konkretnie chodzi o to, że chcemy, aby teraz oni sprzątali i gotowali, a my się rzucamy w wir kariery zawodowej i chcemy zawojować świat. To zdaniem R uderza w jego męskość. Sam świetnie gotuje i w życiu baby do kuchni nie wpuści, ale już za sprzątaniem nie przepada. Dlatego ma pomoc domową, która mu pucuje jego M2 dwa razy w tygodniu. Poza tym prasuje i uzupełnia zapasy środków czyszczących, bo do tego nie ma głowy. Tak sobie R ustawił życie domowe, że mu w zawodowym nie przeszkadza. Bo pracuje w domu. I jest mu z tym dobrze. Po drugie, R nie zamierza z nami w niczym rywalizować, bo dobrze wie, jako świadomy czterdziestolatek, w czym jest dobry, a w czym słaby. Zamierza mocne strony wzmacniać, a słabe ukrywać. Szuka więc takiej partnerki – obojętnie czy w biznesie, czy w życiu – która uzupełni jego życiowy schemat i nie będzie walczyć z nim o palmę pierwszeństwa w sprawie ogórkowej na przykład. Bo jego jest wyśmienita i tyle.

W gruncie rzeczy R to klasyczny samiec Alfa. Poszukiwany i pożądany. Tylko co to właściwie znaczy? „Osobnik alfa – dominujący osobnik u zwierząt stadnych, posiadający najwyższą pozycję społeczną w stadzie, pełniący rolę jego przywódcy. Ma pierwszeństwo zarówno przy podziale pożywienia, jak i w doborze partnera. U niektórych gatunków para alfa jest jedyną przystępującą do rozrodu parą w stadzie. U innych osobnik alfa jest zbyt agresywny lub zbyt zajęty ustalaniem hierarchii lub obroną zajmowanego terytorium, by przystępować do rozrodu”. Bo są też samice Alfa, droga Pisarko, i jak one się dobiorą z samcem, wychodzi z tego co najmniej para prezydencka. Ale jak zaczną ze sobą walczyć, to samica takiemu samcowi może spokojnie odgryźć łeb i poszukać innego partnera. Bo ona też chce mieć hierarchię ustaloną. W stadzie i poza nim. Tyle definicja, ale co to dla nas oznacza w praktyce, w życiu? Chyba tylko, że jeśli zdiagnozujemy się jako samicę alfa, będzie nam trudniej niż łatwiej dobrać partnera. Zatem szukając go, trzeba najpierw patrzeć na siebie. I pogodzić się z tym, kim się jest i jakie z tego wynikają ograniczenia. W wyborze. Jedna z pań, śląc mu co prawda na FB uśmieszki, oburzona oświadczyła, że ona po powrocie z pracy, gdzie ma być perfekcyjna, wraca do domu, gdzie również taka być musi. I że ona już pada na twarz, a tymczasem jest sobota – ona w pracy, a R wypoczywa, robi nowalijki na lekki i zdrowy lunch i się wymądrza, bo miał czas, aby przeczytać wszystkie gazety tygodniowe i siedzieć na FB. Tu mała dygresja a propos tego, co każda i każdy z nas „musi”. Pewien mój przyjaciel, który ma teraz rzeczywiście trudny czas i dużo kłopotów, udał się do psychologa. Zaczął narzekać i wymieniać wszystkie zobowiązania i dramaty rodzinne. Za każdy wyliczony element katastrofy dostawał od terapeuty nowe krzesło do uniesienia. Tak rosła sterta, którą dzielnie podtrzymywał, porządnie już zdyszany i ręce mu mdlały. Ale ofiarnie nie puszczał, bo czuł że to ważny sprawdzian dla jego męskości. W końcu postawił wszystkie krzesła z ogromnym poczuciem winy

i wówczas terapeuta powiedział z ulgą: „Widzi pan, w końcu musi pan je postawić, bo wszystkiego utrzymać się po prostu nie da!”. I to dopiero poskutkowało. Coś tam sobie chłop odpuścił, coś mu się w międzyczasie rozwiązało samo. I jakoś mu idzie. Choć problemy pozostały. Tak samo jest z perfekcyjną kobietą w domu i w pracy. Coś trzeba odpuścić. Trudno. Zarabiania raczej nie możemy odłożyć na później, bo wiadomo – drożyzna wszędzie, a o robotę na rynku pracy łatwo nie jest. Ale już pucowania szuflad w środku czy wycierania starannie każdej muszelki w szklanej miseczce na brzegu wanny nie musimy się chyba trzymać jak niepodległości? Podobnie z dziećmi – im ma się ich więcej, tym większy prezentuje się ponoć luz wychowawczy. Bo nie ma innego wyjścia. Dam Ci jeszcze jeden praktyczny przykład. Moja przyjaciółka po rozwodzie ma na głowie dwoje nastolatków, ogromne mieszkanie, psa i kota. Asertywnie uznała, mając natłok obowiązków, że muszą sobie one (zwierzęta) jakoś radzić same. Dlatego, gdy jej mama, która często zajmowała się psem, zaoferowała, że kundelek zamieszka z nią i jej psem naprzeciwko, to z ulgą taką pomoc przyjęła. Byłam początkowo oburzona i stęskniona (uwielbiałam tego kundla z obszarpanym uchem), ale gdy zobaczyłam, w jakim pędzie i napięciu Joanna działa na co dzień, uznałam, że musiała tak zrobić. Dla dobra swojego, dzieci i psa. Kot jest w związku z tym trochę smutny, bo mu się nudzi, ale reszta rodziny bardzo zadowolona. Oczywiście są rzeczy, których nie możemy zaniedbać. Na przykład leczenia, żywienia, rozmawiania i okazywania miłości bliskim (kolejność przypadkowa). Ale pewnie dałoby się jakoś tak z dziećmi pogadać, żeby nam pomagały, na przykład synowie w noszeniu toreb z zakupami, a córki w sprzątaniu, lub odwrotnie, jeśli tak wolą. Gotujący mąż-partner też będzie mile widziany! No i tu właśnie dochodzimy do sedna rozważań o roli mężczyzny i jak tego uczyć w rodzinnym domu. Jeśli matka wszystko ukochanemu synkowi podtyka pod nos i uprzedza każde jego działanie, prośbę, potrzebę, to on w końcu zmieni się w leniwego rezydenta. Cytuję teraz mądrą kobietę, Krystynę Jandę, ma bowiem taką daleką kuzynkę z synkiem-

beniaminkiem, o którym mowa. Aktorka zręcznie to na swoim blogu niedawno opisała. Historię, którą przeżyła, wizytując daleką rodzinę w jakimś odległym od Warszawy mieście, gdzie grała swoje fenomenalne monodramy. Także szarpanie się z ciężką walizką w pociągu (pomogła jej w dźwiganiu kobieta, nie mężczyzna) i długie stanie w tramwaju nad wygodnie rozpartym na siedzeniu młokosem, który coś sobie stukał w swoim iphonie i musiał być w tym celu wypoczęty. Krótko mówiąc, Janda wie na pewno, że już nie będzie jeździła do tej kuzynki pociągiem, tylko samochodem. Nie chce przeżywać tych komunikacyjnych upokorzeń! Nigdy więcej! A leniwego beniaminka także nie zamierza już oglądać w pieleszach domowych, rozpartego niczym basza, woli kuzynkę wyciągnąć na kawę w mieście. Nie wiem, może się mylimy z Krystyną J., ale zdarza Ci się prosić mężczyzn o pomoc? Jak często? W noszeniu ciężkich rzeczy, naprawieniu zlewu czy na przykład w logistyce związanej z planowaniem wakacji dla całej rodziny? Mnie się to zdarza – obcych i bliskich mężczyzn o różne rzeczy proszę. I nagradzam pochwałami lub nie w zależności od efektu. Ale daję im szansę. Chwytam samca pod ramię, gdy jest ciemno i ślisko (boję się tych dwóch rzeczy na raz), i proszę o otwieranie wina czy przyniesienie krzesła dla moich gości oraz o pomoc w noszeniu ciężkich półmisków i talerzy na naszych cyklicznych domówkach. W zamian staram się, aby jedzenie było smaczne, atmosfera miła, a ja zadbana i zadowolona. Nie wiem sama, dlaczego to robię? Może dlatego, że moja mama postępowała podobnie, aż odpuściła i zamieniła się w pielęgniarkę swojego męża? Bo tak będzie łatwiej i szybciej ze wszystkim? A małżonek-truteń posiedzi w fotelu i podrzemie. Niby może być fajnie, ale w ten weekend oglądałam z przyjemnością moich przyjaciół, którzy razem krzątali się w kuchni i ze śmiechem przyrządzali nam śniadanie-obiad-kolację. I ten widok zdecydowanie wolę. Oni to robili nie dlatego, że musieli, chcieli to robić wspólnie! Gdy zapytałam Julka, czy zawsze pomaga w domu, otworzył szeroko zdumione oczy i odparł:

– No co Ty, mama nas dwóch wychowywała sama, więc musiałem sam sprzątać, gotować, robić zakupy. Byłem starszym bratem, szybko stałem się za Młodego i mamę odpowiedzialny. A teraz jestem za Karolinę, moich synów i pasierba. To normalne! Po czym pojechali wspólnie do kina na nędzny film, który chciała obejrzeć młodzież, a oni uznali, że to jedyny sposób, aby pobyć razem w Dniu Dziecka. Przy okazji odwieźli mnie do domu i było to bardzo miłe. Dlatego mam taki postulat, pozwólmy sobie na kobiecą słabość, a facetom na silną męskość! Może nie codziennie, ale choćby od święta, na luzie i z przyjemnością! I nie szukajmy na siłę samca Alfa, tylko odpowiedzialnego, fajnego przyjaciela na życie. A jeszcze lepiej – dajmy Mu szansę, aby to On nas znalazł. Co Ty na to?

Mag, coraz bardziej mi droga. Jakie to dziwne, że jesteśmy zupełnie, zupełnie różne, a na wiele tematów mamy dokładnie takie samo zdanie. Cieszę się, że właśnie dzisiaj piszę do Ciebie w tej sprawie, bo przeczytałam pewną wiadomość w internecie, która mnie zbulwersowała. Cytuję za portalem interia.pl: „Ojciec zrobił obóz przetrwania swojemu 4,5-letniemu synowi. Na terenie warszawskich fortów Blizne mężczyzna zbudował z gałęzi i liści szałas, w którym przez dwa dni mieszkał wraz z synem. Mężczyzna może teraz odpowiedzieć za narażenie dziecka na niebezpieczeństwo utraty życia i zdrowia”. Nie zbulwersował mnie obóz przetrwania. Zbulwersowało mnie to, że za wspaniałą zabawę taty z synem (Indianie, szałasy, spanie prawie pod

gołym niebem) ten wspaniały ojciec ma odpowiadać przed sądem. Co się porobiło na tym świecie? Gdzie mali mężczyźni mają się nauczyć, jak być mężczyznami? Gdzie i kiedy mają złapać kontakt z najważniejszym mężczyzną w ich życiu, z własnym ojcem? Dlaczego ojciec ma być karany za to, że poświęcił swój czas na wspaniałą zabawę z synem. Czy lepiej by było, gdyby w tym czasie zajął się swoimi sprawami, a dziecku włączył telewizor? Świat, droga Mag, coraz bardziej stoi na głowie. Ale wiesz… Powiem Ci coś w sekrecie jako matka. Jak wspominałam, mam w domu pięcioletniego mężczyznę mojego życia. Jest dla mnie małym syneczkiem. I pewnie pozostanie nim w moim sercu do końca życia. Ale zdaję sobie sprawę, że trzeba wychować go na mężczyznę. I naprawdę nie pomoże w tym podawanie mu kanapeczek pod nos czy wyręczanie go we wszystkim. Musi być mężczyzną. I wiesz co? Jestem bardzo dumna, jak Lila, dwa lata starsza od niego, krzyczy, że na nią wchodzą mrówki, a mój mały mężczyzna ratuje siostrę przed tymi wielce groźnymi stworzeniami. Oni po prostu to wiedzą, że jak dzieje się krzywda, mężczyzna pomoże. Nawet jeśli ma tylko pięć lat. I jak mi smutno, on też to wyczuje. I powie, że kocha mnie nieskończoność razy i na pewno kocha bardziej niż ja jego. Tak myślę, że ci nieudolni mężczyźni, z którymi teraz musimy często walczyć, to wina naszych teściowych. Czyli kochających mam, które kochały może za bardzo. Ale tak sobie myślę, że chyba teraz od mężczyzn za dużo wymagamy. Chcemy, by byli męscy, silni niczym bohaterowie westernów. Twardzi i bezwzględni. Jednak z drugiej strony, oczekujemy czułości, miłości i by taki twardy mężczyzna, ogorzały od słońca, które złapało go, gdy polował, szeptał do nas czule… Chyba trochę przesadziłam z tym polowaniem, ale wiesz, co mam na myśli. Czasy się zmieniły. Wiesz, chciałabym czasem być taką malutką księżniczką mojego mężczyzny. Taką, by się mną opiekował, troszczył i był tym silnym, który

chroni mnie przed złem tego świata. Niestety tak nie jest. Ja również muszę pracować, również muszę rozpychać się łokciami, by świat mnie zauważył. Nikt mi w tym nie pomoże. Również zdobywam zadrapania i blizny. To robi ze mnie twardszą kobietę. Życie robi z nas twarde kobiety. I dlatego mężczyźni łagodnieją. Bo kobiety pokazują, że nie potrzebują już twardzieli decydujących o wszystkim. I taki mężczyzna chyba musi być zakłopotany? Bo przecież on kompletnie nie wie, o co chodzi tej babie jednej z drugą? Z jednej strony, chce twardziela, a z drugiej, ma być miękkim misiaczkiem. Paranoja! Sama tak bym chciała, ale może po prostu się nie da?Wracając do „twardości” kobiet. Moja koleżanka miała chłopaka w czasie studiów. Opiekował się nią w rycerski sposób, nawet przenosił przez kałużę, gdy ją napotkała na swojej drodze. Dla niego była delikatna jak porcelana. Ona sama też uważała, że taka jest. Po latach spotkałam ją po raz drugi. Miała dwoje dzieci, jednak tamten mężczyzna uznał, że bardziej podobałyby mu się inne, delikatne. Teraz koleżanka ma męża drugiego. Stąpa twardo po ziemi i wyobrażasz sobie moją minę, gdy powiedziała mi, że regularnie oddaje krew? Ta sama, która piszczała, gdy zobaczyła komara i była przenoszona przez kałużę. Jestem dla niej pełna podziwu. Może to przeczyta nawet. Piękna jak kilkanaście lat temu, ale też waleczna i dzielna. Nie wiem, czy obecny mąż przenosi ją przez kałuże. Muszę zapytać. Ale miało być o słabości mężczyzn, nie o twardości kobiet. Może zatem na koniec o twardości mężczyzn. I nie chodzi o nieprzyzwoite skojarzenia, aczkolwiek chciałam wspomnieć o nurcie nieprzyzwoitych książek, które są modne ostatnimi czasy. Zobacz, jaka liczba kobiet wielbi „50 twarzy Greya” – powieść o silnym macho i kompletnie uległej mu, zupełnie poddanej kobiecie. Zobacz, ile milionów sprzedanych egzemplarzy! Może gdzieś tam, w głębi duszy, chcemy być małymi dziewczynkami? Miałam kiedyś takiego chłopaka. Pamiętam, kiedy na jednej z pierwszych randek poprawił mi szalik. By mi było cieplej. Czy ty wiesz, jak mnie tym ujął? Inny z kolei przynosił kanapki ze szprotką i wielką ilością czosnku, gdy zachorowałam podczas naszych wspólnych eskapad namiotowych. Na mojego męża też mogę liczyć w trudnych chwilach.

Często mamy odmienne zdanie na różne tematy, ale w chwilach kryzysowych posiadam ten stabilny pień, na którym mogę się oprzeć. Mimo iż sama też (chyba) słaba nie jestem. Jednak nadal chcę, by mi ktoś poprawił szalik i zrobił kanapkę. Ach!

Kochana Magdo Wu! Bardzo chętnie zrobię Ci kanapkę ze szprotką. Umiem też układać malowniczo na kobiecie szale po cejlońsku. Pamiętaj o tym! A propos niezrozumiałej, dla mnie także, przygody tego fajnego taty z sądem – najcudowniejsze moje wspomnienie z dzieciństwa to właśnie robienie szałasu na górce na wsi u mojej niani. Mieszkanie tam całymi dniami z zapasami ukradzionymi z kuchni. Latanie na boska po rosie o świcie, żeby sprawdzić, czy nikt mi moich skarbów nie skradł! W życiu nie pozwoliłabym sobie tego odebrać! I jaka fajna była moja niania, że tak często drzemała z robótką na kolanach, a ja mogłam biegać, gdzie chciałam! Męskość-kobiecość to wartość największa! Miałam być chłopcem i do 12 roku życia tak byłam chowana. Obcinana krzywo nożyczkami przez ojca fryzura, całe dnie na trzepaku (kto dziś pamięta jeszcze, co to jest trzepak na podwórku?) i ciuchy wygodne – spodnie i koszulki oraz koniecznie czapka-gawroszka (taka duża z ogromnym daszkiem) noszona zawadiacko na skos. Aż tu nagle – przyszła kobiecość! I z dnia na dzień zapragnęłam mieć długie włosy i paznokcie oraz szeleszczące długie spódnice. Były awantury, ale postawiłam na swoim. Najgorsza draka, to ta o kolczyki, które założyłam na biwaku, bo pewien zdolny student chemii pomógł mi przekłuć uszy. Bardzo mi się wówczas, jako 15-letniej kobiecie, spodobał. I tak sobie jestem – kobieta na 100 a czasem i na 200 procent i dobrze mi z tym! Uparcie szukam męskiego faceta i ramienia, na którym warto się oprzeć.

Nie cały czas, nie nachalnie, ale treściwie i z przyjemnością. Ukłony dla małżonka! Mag



Gadu gadu nocą

Zastanawiałaś się może nad tym, czy i dlaczego tak nam są potrzebne rozmowy z innymi kobietami? Mnie wczoraj naszła nagła i silna potrzeba, a żadna z moich kum nie miała akurat czasu. Dramat! Zaczęłam robić porządki i czesać moją kundelkę. Nie pomogło. Wzięłam prysznic i poszłam z suczką na długi spacer. Nic to nie dało. Uczestniczyłam w niesamowitej awanturze pod moim balkonem (prawie pobiły się dwie staruszki z psami – serio), ale i to było nic w porównaniu z emocjami, które tliły się w moim sercu i które musiałam szybko uwolnić. Wysłałam więc późnym wieczorem „komórkowego głuchacza” do pewnej mądrej kobiety i czekałam. Po kwadransie odezwała się zdyszana Kasia, która niedawno urodziła córeczkę – Lilkę, wielkiego psotnika o nieprawdopodobnej dawce wdzięku osobistego – i wysapała mi w słuchawkę, że może mnie słuchać przez góra 10 minut, bo potem Lilka absolutnie musi iść spać. I, jestem tego pewna, to 10 minut uratowało mi wczoraj życie emocjonalne. Przede wszystkim zostałam spokojnie wysłuchana, bez przerywania mi, nawet gdy Lilka wydarła się rozpaczliwie, że Ken (tata) nie daje jej soku, tylko wodę. Kasia sprawnie nalała małej soku, grożąc na migi ojcu dziecka rękoczynem, jeśli nie zajmie się problemem natychmiast. Czyli uspokajaniem małej furiatki. Tata, śmiertelnie w Lilce zakochany, zrobił, co mógł. Wygadałam się więc (wbrew pozorom 10 minut mówienia non stop to długo) i czekałam. Kasia po chwili powiedziała spokojnie: „Doskonale Cię rozumiem i chociaż nie umiem pomóc, czułabym dokładnie to samo co Ty. Bezsilną złość i brak wiary w poprawę tej beznadziejnej sytuacji”. To mnie uleczyło. Żadnych

rad, żadnego głupiego „ja na twoim miejscu”, tylko pełne zrozumienie i empatia. Żaden mężczyzna, terapeuta, lekarz, dermatolog estetyczny, by tego nie dokonał! A Kasia spokojnie wcisnęła swoją mądrość pomiędzy pracę, kąpanie Lilki a ogarnianie domu. I za to (między innymi) ją bardzo cenię. Nie jest może filozofem, ale wybitnym praktykiem życiowym. Genialnie wyczuwa intencje i wszystko rozumie. Jak nikt inny. Bo wysłuchanie kobiety w trudnym momencie napięcia emocjonalnego znaczy więcej, niż wskazanie jej błyskawicznego rozwiązania, w czym na ogół celują faceci. Na przykład jeden pan, najmądrzejszy gość jakiego znam, w irytujący sposób mówi mi w podobnych chwilach tak: – Ty to masz problemy – no to się z nią nie kontaktuj!, lub: – Mówiłem Ci, że tak będzie, teraz już nie możesz zrobić NIC, czy ewentualnie: – Odpocznij. Nawet nie słuchasz, co do Ciebie mówię, albo – Jesteś i smutna, i zmęczona, i zła, więc chociaż bądź wypoczęta, smutna i zła – ta akurat celna uwaga doprowadza mnie do furii. Nie o to przecież chodzi, kto ma rację, ale o ucinanie przez niego sprawy w zarodku. Bo lepiej wie, co będzie dalej. Poza tym uważa, że rozmowa o tym, co znajduje się po drodze, będzie stratą czasu. Kiedy mi właśnie o to „po drodze” chodzi! Jestem kobietą. Istotą emocjonalną. Dlatego muszę gdzieś ten ładunek niepotrzebnych nikomu uczuć zrzucać. Stopniowo, a nie na raz. I to w sposób dla mnie najbardziej luksusowy. Stwarzanie sobie sytuacji wygodnej i bezpiecznej w chwili napięcia, jest według mnie jedynym i najlepszym rozwiązaniem! Zwłaszcza wygadanie się drugiej, życzliwej nam babce! Co więcej, jestem pewna, że także dlatego jesteśmy od facetów silniejsze psychiczne. Tak naprawdę lepiej znosimy życiowe porażki i problemy, bo po drodze zrzucamy jeden balast, a bierzemy sobie na plecy inny. I ten płodozmian jest bardzo istotny. Poza tym wiem coś, czego nie wiesz ty. Jeśli obie tego czegoś nie wiemy, wówczas znamy kogoś, kto to będzie wiedział. Zazwyczaj jakaś koleżanka, ciotka, kuzynka przeżyła sytuację dla nas nie do przejścia i może się tą mądrością z nami podzielić.

Kobiece rozmowy, złośliwie przez niektórych nazywane „rozmowami o niczym”, w istocie dotyczą istoty sprawy. Naszego postrzegania rzeczywistości i radzenia sobie z nią. Na nasz sprawdzony od wieków sposób. Czy wiesz, że dzięki zwierzeniom wśród kobiet notuje się mniej samobójstw niż wśród mężczyzn? Co więcej, żyjemy dłużej, jesteśmy bardziej odporne na choroby i przeciwności losu? To, że nasze niekończące się czasem rozmowy dla niektórych są śmieszne i pozbawione sensu, nie ma naprawdę żadnego znaczenia. Bo one działają! A gdy już sobie poradzimy z tymi dywagacjami czy porównaniami, nic nie jest w stanie nas zawrócić z obranej drogi. Tak przynajmniej dzieje się z kobietami, które cenię i znam. Bo są i takie, które gadają tylko, żeby gadać, a nie żeby działać i coś w sobie naprawić. Takich kobiet nie rozumiem i ich towarzystwa się, szczerze mówiąc, wystrzegam jak ognia! Denerwują mnie i niecierpliwią w sposób potworny. Nie potrafię wówczas nad sobą zapanować. Bo można żyć po swojemu, ale po co wtedy innym zawracać głowę i mówić, że chce się zmian! Gdy tymczasem tak naprawdę nie chce się ich za żadną cenę wprowadzić, tylko się o tym ględzi w nieskończoność. Bo to moim zdaniem wyłącznie ględzenie. Wiem, jestem zasadnicza i bezwzględna teraz, ale głęboko w to wierzę. Jestem też pewna, że miałaś podobne doświadczenia jak ja – znoszenie latami czyichś utyskiwań bez sensu i jeszcze poczucie, że jesteś jedyną osobą, która może pomóc. Nieprawda! Ofiara z wyboru zawsze znajdzie kolejnego spowiednika. Wiesz dlaczego, bo taka postawa jest dla niej bardzo wygodna! I bezpieczna. Niczego nie musi robić, tylko nieustannie sączyć jad beznadziei i smutku. Mi też ktoś kiedyś powiedział stanowczo: „OK, ale dość już tego smutku i cierpienia”. Podziałało bez pudła. Skoro umiemy wywołać w sobie tak silne emocje, potrafimy je także uwolnić i zatrzymać. Kierunek tej siły trzeba tylko i „aż” odwrócić. Głęboko w to wierzę! Zauważ, że wkurzona kobieta nie idzie a „zasuwa”, jaki niesamowity ładunek energii i siły ją napędza! Najlepiej sprzątam, jak jestem zdenerwowana i biegam, gdy mnie roznosi złość. A ty? Wiesz, że słynny tenisista sprzed lat Joe McEnroe specjalnie

przed meczem wściekał się na swojego przeciwnika? A potem wkurzony wpadał na kort, jak chmura gradowa, i go rozkładał w sekundę na łopatki. Taką miał strategię. Niezwykle skuteczną, nad którą zawsze jednak panował. Poza sportem też był raptusem, ale korzystał z tego „atutu”, nie walczył z nim. Nasza słabość może być naszą siłą! Wystarczy tylko zmienić kierunek działania. Zmieniajmy więc kierunki na te korzystne dla nas. Co u Ciebie?

Mag! Och, jakże się z Tobą zgadzam. Jak zwykle nie we wszystkim, ale w gruncie rzeczy się zgadzam. Powiem Ci, że w świecie dzieci i mężów trudno się spotkać z przyjaciółką na pogaduchy. Ale wiesz, mimo iż się nie spotykam, to i tak moje przyjaciółki kocham i mam nadzieję, że one o tym wiedzą. Dlaczego niełatwo się umówić? Otóż dlatego, że naprawdę trudno wygospodarować czas pomiędzy spaniem dzieci a ich kąpaniem i innymi czynnościami. Na przykład moja przyjaciółka Kasia. Ma troje dzieci, właśnie skończyła kolejne studia, dietetykę. Urodziła synka, Filipa, kilka miesięcy wcześniej niż ja Mateusza. I wiesz, gdzie się spotykałyśmy i o której? O godzinie 23 w supermarkecie czynnym całą dobę. Ty wiesz, jak nam było dobrze? Wyjść z domu, gdy nasze dzieci śpią i chociaż chwilę pogadać o normalnych sprawach? Owszem, potem gdy nasi mężowie zobaczyli rachunki za zakupy, stwierdzili, że nie był to dobry pomysł. Kiedy ona miała jeszcze dwoje dzieci, a ja urodziłam Lilkę, spotykałyśmy się na basenie. O 21.20. Potem szłyśmy do McDonalda na herbatkę, bo przecież o tej porze w dużym mieście tylko ten McDonald był czynny. Robiłyśmy to regularnie! Kiedyś pojechałyśmy w tym samym czasie na wakacje do Ciechocinka. Wiesz, że tam też nie mogłyśmy się spotykać do woli? A to był jakiś masaż,

a to basen, jeszcze obiad o określonej porze, potem jeden synek spał, a jak się właśnie obudził, drugi zasnął i znów nie można się było spotkać. Innej przyjaciółki, Asi, nie widziałam już chyba z rok. Ona z kolei ma czwórkę dzieci. Ale to chyba mój brak czasu jest problemem w tej kwestii. Z przyjaciółkami muszę spotykać się „przy okazji”. Bo, jak wiesz, samo spotykanie się wyłącznie na plotki spowodowałby u mnie olbrzymie wyrzuty sumienia. Zatem z Anią biegam. Ania w ogóle jest rewelacyjna. Oprócz tego, że jest przyjaciółką, jest psychologiem. Wyobrażasz sobie lepsze połączenie? Uspokaja mnie, gdy zastanawiam się, czy świat zwariował, czy ja. Co najlepsze, nie zawsze mówi, że to świat zwariował! Czasem ja też mam za uszami! I jeszcze Gosia! Gosia w ogóle jest jedyna w swoim rodzaju. To alter ego Zofii Kruk. Jej mogę powiedzieć wszystko. Nawet najbardziej mroczny sekret mojego jestestwa. Również jej powierzyłam kota, gdy wyjeżdżałam na wakacje. Jest też upoważniona do odbioru mojej córki ze szkoły. I jak do niej przyjdę, zawsze mi robi kanapeczki, kawkę, traktuje jak najważniejszego gościa, chociaż twierdzi, że u niej w domu nigdy nie ma gości i każdy sam sobie ma radzić. Mogę jej powiedzieć wszystko, ale też wkurza mnie niemiłosiernie, gdy do niej przyjdę i wyglądam jak kloszard. Kiedy odwiedziłam ją przed wywiadem w VIVIE, kazała mi się rozebrać, wyciągnęła z szafy swoją cudną sukienkę, a moje spodnie chciała wyrzucić do śmieci. Narzeka oczywiście, ale myślę, że mnie trochę lubi! I z nimi potrzebuję rozmowy. Chociażby o tym, że mąż mnie tak wnerwił, że wyjdę z siebie i stanę obok, że ktoś mi zrobił przykrość. Też muszę się wygadać. Nie rozwiązywać problemy, ale najnormalniej w świecie ponarzekać i oczyścić się ze wszystkich złych myśli. Powkurzać, poryczeć. A propos wkurzania. Wiesz, dopiero teraz odkryłam, że jak jestem wkurzona, to muszę iść pobiegać? Nie wygadać się. Wygadać później. A jak uda mi się pobiegać z Anią, czyli pobiegać i równocześnie się wygadać, to już w ogóle jest cudownie. Mężczyźni uważają, że kiedy im coś mówisz, wymagasz od nich natychmiastowego rozwiązania problemu. Tylko że ty wcale nie chcesz rozwiązywać problemów! Ty chcesz po prostu się wygadać! I chcesz, by

twoja przyjaciółka przyznała ci rację, że ten, kogo aktualnie uważasz za najgłupszego na świecie, faktycznie taki jest! Kobiety mają mniej zawałów, bo nie duszą w sobie tych wszystkich negatywnych emocji. Mężczyźni nie rozmawiają często o tym, co ich boli. W ogóle, zauważyłaś, że mężczyźni na spotkaniach towarzyskich rozmawiają głównie na tematy zawodowe? I często nawet się nie pochwalą? Kiedyś mój mąż był na piwie z naszym wspólnym znajomym. Urodził mu się właśnie synek. Mąż wrócił i pytam go: – Jak synek Marka? – Synek Marka? – pyta zaskoczony. – No, synek Marka. Ten, co się urodził niedawno. – Aaaa, nie wiem. Nie rozmawialiśmy o tym. Pamiętam, jak zaszłam w ciążę. Dla mnie było to całym światem. Zadzwonił kolega Tomka w sprawach zawodowych. Oczywiście podsłuchiwałam całą rozmowę (dla mnie nudną wielce), bo chciałam usłyszeć, jak się chwali tym, że będzie tatą po raz kolejny. I co? I nic! Wyobraź sobie, że on się nie pochwalił. Oczywiście, to był etap, gdzie jeszcze obrażałam się śmiertelnie, więc natychmiast to uczyniłam. O tym, że jestem w ciąży, moja przyjaciółka wiedziała od razu. Chyba nawet szybciej niż mąż, który akurat nie mógł odebrać telefonu, bo przecież był w pracy. Ale i tak mi się podobają Twoje rozmowy ze sobą. Wszak ze sobą też powinniśmy się przyjaźnić? Magda



Krótko i na temat

Cześć! Dziś rozważam sobie dla odmiany powody, dla których lubię rozmawiać z facetami. Po co to robię? Doszłam do wniosku, że Ci, których wybieram do rozmowy, są mistrzami konkretu i precyzji w myśleniu. Mózg męski, zwłaszcza taki, który sprawnie działa, jest sexy. Bardzo. Naprawdę. Przynajmniej dla mnie. To właśnie on, połączony z niskim głosem, daje efekt piorunujący. Działa na mnie obezwładniająco i w dość szybkim tempie. Wtedy głupieję. Dlaczego tak jest? Są teorie, które mówią, że działa na nas to, czego same nie mamy. Ale ja się skłaniam ku innej opcji. W mężczyznach zawsze szukałam cech podobnych do moich i moich bliskich. Odpowiednikiem niskiego głosu oraz precyzji myślenia jest zmysłowość i otwartość umysłu. Nowe, mądre sugestie. Jednak, co chyba ważne, do rozmowy z facetem zawsze trzeba się przygotować. Nie chodzi o pójście do fryzjera czy świeży manicure, bo o to trzeba dbać zawsze, ale o temat czy sposób rozmowy. Taka rozmowa nie ma być pojedynkiem na słowa, ale dobrze rozegrana, może przynieść naprawdę fajne skutki. Krótko mówiąc, trzeba wiedzieć z kim, o czym, kiedy i gdzie dyskutować? A to niełatwa sprawa, bo z mężczyznami rozmawiamy w określonym celu. Rozrywka, flirt, otrzymanie konkretnej informacji, inspiracja czy przeżycie krótkiej intelektualnej przygody – to ostatnie najbardziej lubię. O książce, muzyce, artykule, wypowiedzi, która mną wstrząsnęła lub

rozbawiła do łez, o tym zawsze rozmawiam z facetami. Ciekawe dlaczego… Myślę, że wówczas i od siebie, i od niego więcej wymagamy. Po pierwsze, rozmawiamy z nimi rzadziej, a po drugie, rozmowa „tak sobie zadzwoniłam, aby pogadać”, zwykle kończy się po 3 minutach, bo panowie nie są mistrzami „small talku”. Chyba, że pracują w dyplomacji, wtedy muszą, ale akurat w tych sferach nie mam znajomych, więc nie wiem, jak to jest. Wracając do sedna, każda rozmowa z facetem – poza obowiązkowymi służbowymi, bo tam stosuje się inne sztuczki i tricki, z komplementami włącznie, byle nie za często i nie te same – to wyzwanie. A lubimy wszak wyzwania. Przykład? Proszę bardzo – chcesz mieć pół dnia wolnego na kosmetyczkę i fryzjera. Każda z nas wie, że tyle to zajmuje. Po drodze robimy zakupy, szybko wyprowadzamy psa (przed lub po) i tracimy 4-5 godzin minimum. Zwłaszcza, jeśli w grę wchodzi odrost, podcięcie grzywki i staranny manicure oraz pedicure. Nie liczę przyprowadzania i odprowadzania dzieci do szkoły, czy wożenia ich na zajęcia dodatkowe. Załóżmy optymistycznie, że to zrobi nasz partner. Ale jak wytłumaczyć szefowi, którego ubiera żona i który kolekcjonuje wyłącznie kolejne elektroniczne gadżety? Odchudzanie traktuje jak kolejny projekt do zrealizowania i zaczyna go i kończy w dokładnie wyznaczonym czasie. I to z pełnym sukcesem? Minus 15 kg. Ciężka sprawa. Jesteśmy zalogowane na FB, śledźmy więc jego posty. Szef codziennie chwali się swoimi wyczynami sportowymi i kolejnymi zrzuconymi kilogramami. No rzeczywiście, ma czym. Pozazdrościć konsekwencji i uporu. Ale co myślisz, jak reagują jego koledzy? Nabijają się i powątpiewają w niego. Z zawiści. Tylko jego kuzynka poprosiła o poradę i kontakt do tej samej dietetyczki. Dostała namiar i od tej pory razem czatują, dyskutując o tej sprawie. To na pewno dobry punkt zaczepienia. Czekasz na odpowiedni moment i gdy pod jednym z postów ukazuje się kolejna męska złośliwość pod jego adresem, piszesz: „Jesteś szczupły i wysportowany, nie słuchaj

zawistników”. Prawda jest taka, że kobiety są zawsze w trakcie diety, ale to mężczyźni odchudzają się naprawdę. Po dwóch dniach mniej więcej masz ten wolny dzień przeznaczony na „beauty time”. Wstajesz rano i dzwonisz – niestety jest wściekły, więc szybko się rozłączasz pod byle pretekstem. Czekasz, czas biegnie nieubłaganie, gdyż obie panie – ta od fryzur i ta od pazurów – są wiosną bardzo oblegane. Zawsze zapisujesz się do nich z wyprzedzeniem. Godzinę później sam dzwoni z pytaniem, co mamy do zrobienia. Ustalasz i siadasz do komputera, aby mu to wszystko przygotować. Gdy pstrykasz maila z mnóstwem informacji, on dzwoni ponownie i mówi TE SŁOWA: „Wiesz co, sam to zrobię. I tak muszę tam podjechać. Wszystkiego dobrego!”. Zapomniałam bowiem dodać, że działo się to w dniu moich imienin (i Twoich). I wiesz co? To był najcudowniejszy prezent, jaki szef mógł mi ofiarować! Poszłam z psem na długi spacer, do kosmetyczki, a wieczorem niespodziewanie dziewczyny wyciągnęły mnie na wino w ogródku w centrum miasta. Nie masz pojęcia jaka byłam szczęśliwa! Zdążyłam „się zrobić”, przyszłam chwilę wcześniej i gapiłambezmyślnie na ludzi, potem usiadłam w środku z butelką chłodzącego się wina i czekałam na koleżanki. Po powrocie koło północy przyjaciel przysłał cudowne życzenia esemesem. Czego chcieć więcej….Tak to wygląda w marzeniach? Tym sposobem opisałam Ci moje imieniny sprzed roku! Fajne, co? A co u Ciebie?

Mag, zacznę nie od tematu właściwego, tylko trochę inaczej. Jesteś nieskazitelną doskonałością, jak już Ci kiedyś pisałam, dystyngowaną.

Piszesz o świeżym manicure, kosmetyczce. Jak często chodzisz do kosmetyczki? Pytam, bo to jest temat, o którym nie mogę porozmawiać z moim mężczyzną! Ja staram się chodzić raz w miesiącu. Te moje cudne rzęsy, regulacja brwi. To mus. Jak jest czas, również manicure i pedicure. A mój mąż cały czas pyta „PO CO”? Oni kompletnie tego nie rozumieją. Kiedyś miałam chłopaka, który nie pozwalał mi regulować brwi. Fakt, że argumentował to najpiękniej na świecie. Mówił: – Nie reguluj brwi. Teraz jesteś jak Wisła, jedyna nieuregulowana rzeka Europy Zachodniej. No i nie regulowałam. To bardziej pasuje do naszego tematu o pięknie w pięć minut, ale też obrazuje kompletnie inne postrzeganie świata przez płeć męską. Wydaje mi się, że nam, kobietom, bardzo potrzebny jest ten odmienny punkt widzenia. Potrzebujemy mężczyzn. Chcemy widzieć zachwyt w ich oczach, nawet gdy jesteśmy statecznymi mężatkami z dwojgiem dzieci. Zauważ, że romanse w moich książkach bardzo często zaczynają się od rozmowy. „Dziwna była ta nasza znajomość. Kilka spotkań i tysiące maili. O wszystkim i o niczym. O moich kłopotach, o jego problemach. Po kilku tygodniach poznałam pewien rytm. Rytm odpisywania na maile. Rytm, który wyznaczały dyżury jego żony – nie żony. Najpierw dwanaście godzin dyżuru. Wtedy czekałam na listy, wpatrując się niemalże bez przerwy w monitor. Potem 36 godzin przerwy. W czasie tej pustki w mojej skrzynce, nie umiałam sobie znaleźć miejsca. Odliczałam godziny powrotu do pracy żony Kuby, by znowu zanurzyć się w jego słowach… Potem znowu dwanaście godzin dyżuru. I znowu kilkanaście maili”. Kiedyś często rozmawiałam z mężczyznami. Teraz, prawdę mówiąc, jedynymi, z którymi mam czas rozmawiać, są mój mąż, syn i tata. Czasem jeszcze brat. Nie mam czasu wyjść do kawiarni, aby spotkać się z kolegą. Co powiedziałby na to mój mąż? Ja nie miałabym sobie nic do zarzucenia, bo to przecież tylko kawa. Ale gdyby mój mąż spotkał się na „tylko na kawę” z koleżanką, nie byłabym

zadowolona. Mam kilku przyjaciół internetowych. I o dziwo wszyscy trafili do mnie po lekturze którejś z moich książek. Wymieniliśmy kilka, kilkanaście maili, najpierw na temat literatury, a potem już na zupełnie inne, życiowe tematy. Czasem fajnie, jak ktoś popatrzy na twoje problemy z boku. Fajnie, jak pogłaszcze Cię wirtualnie po głowie i powie, że wszystko będzie dobrze. I często fakt, że jest to mężczyzna, ma bardziej terapeutyczne działanie, niż cokolwiek innego. Wiesz? Tak teraz myślę, że na nic nie mam czasu. Czytam, to co piszesz, że wychodzisz z przyjaciółkami na wino, chadzasz na domówki. Ja mam kompletnie inne życie. I brakuje mi okazji, aby porozmawiać z tymi mężczyznami. Jednak podczas takich rozmów, gdy jesteś w stałym związku, musisz bardzo uważać. Pamiętasz „Zamek z piasku”? „Uważaj na znajomości, które zaczynają się od głowy. O tych, spowodowanych tylko fascynacją seksualną można szybko zapomnieć. O tych, które zaczynają się od rozmów, myśli i emocji możesz nigdy nie zapomnieć. Te są trwalsze”. Chyba zadzwonię do męża. Magda



Gender-srender

Hej, dlaczego milczysz tak uparcie Magdo Wu? Przeczuwam, że myślami jesteś już w Wietnamie. Na Kongresie Literackim Kobiet jako gość honorowy z Polski. A wiesz, co to jest gender? Bo to temat-wytrych ostatnio. Wszyscy o tym mówią, pewnie dlatego, że zbliża się Kongres Kobiet. A nikt chyba nie wie dokładnie, co to jest? Na przykład ja. Ostatnio dotarłam do oficjalnego komunikatu-stanowiska znanej genderystki – profesor Magdaleny Środy – na ten temat. Posłuchaj: „Gender to nauka o tym, co i jak «robi» kultura z płcią biologiczną. Jak powstają, jak funkcjonują i jak ograniczają nas wzorce kulturowe związane z płcią. Życie, tożsamość, role i możliwości mężczyzn i kobiet w różnych epokach i w różnych kulturach były inne, mimo że ich płeć pozostawała niezmienna. Studiując gender – studiujemy w istocie kulturowe uwarunkowania i znaczenia ról przypisanych kobietom i mężczyznom. Studia gender stanowią uznany i dobrze rozwijający się dział wiedzy o człowieku i społeczeństwie. Traktować je jako „ideologię”, to nie rozumieć naukowego charakteru psychologii, socjologii czy kulturoznawstwa z badaniami gender bezpośrednio związanymi. Kościół przez setki lat odrzucał naukowość fizyki, chemii, biologii. Naukę Gallileusza czy osiągnięcia związane z postępem medycyny (np. szczepionki) uznawał dopiero po wielu dziesiątkach lat od czasu ich powstania. Dziś – ustami

swoich hierarchów – głosi „ideologiczność” i potępienie badań gender zagrażających rzekomo rodzinie, dzieciom i społeczeństwu. Historia się więc powtarza. Możemy się tylko pocieszyć, że stosy, na których niegdyś palono nieuznanych przez Kościół uczonych, zostały wygaszone. Kościół rozpala jednak inne”. Profesor Środa, jak zawsze, używa słów celnych, zapalnych i łatwo wpadających w ucho. A chodzi przecież o to, że kobieta może świetnie prowadzić samochód jako zawodowy kierowca, zaś mężczyzna może być znakomitą przedszkolanką czy zawodową nianią na przykład. Płeć biologiczna nie powinna nas ograniczać w tym względzie. Wręcz przeciwnie. A komentarze niektórych posłanek, jakoby chłopcom w przedszkolach nakazano zgodnie z ideologią gender nosić sukienki, są po prostu bzdurne. Kościół boi się, że takie otwarte myślenie może zagrozić rodzinie i będzie prowadzić do zalegalizowania związków homoseksualnych, a tym samym adoptowania przez wspomniane pary dzieci. Z czym ja akurat się nie zgadzam. Bo jeśli to są partnerzy na życie, wówczas OK. Dzieciak mówi do nich po imieniu, jest kochany i bezpieczny. Ale jeśli mamą i tatą mają być dwaj mężczyźni lub dwie kobiety, to trochę moim zdaniem mąci małemu człowiekowi w głowie. Ja proponowałabym w tym miejscu raczej ochronę prawną dla związków partnerskich. Czyli zapewnione prawo do dziedziczenia, odwiedzana się w szpitalach, zachowku po śmierci partnera. Niedawno wiodłam długą i męczącą dyskusję w podobnej sprawie. Na temat tego, czy moja koleżanka ma moralne prawo urodzić dziecko i wychowywać je wspólnie z parą gejów czy nie? Według mnie, jeśli to precyzyjnie ustalą i będą się tych zasad trzymać, dlaczego nie? Znam ich wszystkich – mądrzy, odpowiedzialni single. Ale radziłabym im to porozumienie jakoś spisać. Aby mieli czarno na białym, że takie reguły mają obowiązywać. Bo jeśli to będzie „na gębę”, może się stać jak z bohaterami filmu, który ostatnio widziałam – „Single od dziecka” – i bardzo Ci polecam. Jest mądry, nienachalny. I o miłości, i o życiu. Para przyjaciół mieszkających w pięknych apartamentach na

Manhatannie w Nowym Yorku z braku odpowiedzialnego partnera decyduje się na dziecko bez miłości i wspólne wychowywanie go na zasadach „po połowie” – kosztów, czasu, zaangażowania. Wszystko grało, dopóki mieli swoich partnerów na boku i umawiali się na randki. W momencie jednak, gdy jedno przeżywało trudny moment, a drugie było mega szczęśliwe, zaczęły się „schody”, zazdrość i wzajemne oskarżenia. Do apogeum awantur doszło wówczas, gdy wyjechali wspólnie, każdy ze swoim nowym partnerem, na narty i tam ktoś z grona znajomych zadał im dwa kluczowe pytania: „No dobrze, a co wtedy, gdy syn was zapyta, dlaczego razem nie mieszkacie?” i drugie pytanie-bomba, które zmieniło wszystko w życiu tej kobiety i jej przyjaciela – ojca dziecka: „A jak wytłumaczycie dziecku, że powstało ono bez miłości?”. I tu się zaczęła tak zwana jazda. Ojciec dziecka zaczął wykrzykiwać, że jego przyjaciółka jest najlepszą z kobiet, jaką mógł wybrać na matkę swojego dziecka i że ją kocha od lat. Jak przyjaciółkę. A ona (niestety) odkryła, że jest od lat w swoim przyjacielu beznadziejnie zakochana i nie chce mieć innego mężczyzny. Powiedziała mu to, a on się przestraszył śmiertelnie i zwiał. Nie chcę Ci opowiadać zakończenia, bo to mądry, fajny film i zakończenie jest „otwarte” – jak w życiu, a nie kiczowate, jak w amerykańskiej komedii klasy C z tezą. Grunt, że ten układ okazał się w rezultacie bardzo chwiejny i niebezpieczny. Dla dziecka zwłaszcza. A dzieciom należy się bezwzględnie ochrona i bezpieczeństwo. Bo jak mawia Krystyna Janda: „dorośli niech spadają, bo sobie poradzą”. I ma rację. Dumam sobie też o równej liczbie stanowisk i zaszczytów dla nas i dla mężczyzn. I wiesz co? Waham się. Bo co zrobić, jeśli te baby, wybrane słusznie, będą głupie, niedokształcone lub porywcze? Czy nie lepiej stawiać po prostu na fachowców, nieważne jakiej płci? I sowicie ich opłacać i hołubić? Kiedyś miałam tak genialną dokumentalistkę, że zupełnie nie przeszkadzało mi, że zarabia więcej niż ja. Co więcej, zapłaciłabym jej praktycznie WSZYSTKIE pieniądze. Bo potrafiła znaleźć każdego. Lemur, pozdrawiam Cię serdecznie, pewnie gdzieś usypiasz teraz swoją maleńką córeczkę. Inna sprawa to nasze prawo do decydowania o własnym ciele, wyglądzie, aktywności społecznej czy politycznej. Co do

tego, uważam, że bezwzględnie powinnyśmy mieć prawo decydować same. Jak również do wiary w takiego czy innego Boga. To jest nasza sprawa i koniec. Ale obce mi są już zrzeszania się w kluby, stowarzyszenia czy bractwa. Właściwie jedyna społeczność do której należę, to ta na FB. Jestem tam w dwóch grupach zamkniętych, gdzie dyskutujemy. A co u Ciebie? Mówisz już płynnie po wietnamsku?

Xin chao! To po Wietnamsku „dzień dobry”. Czy wiesz, że tam właśnie trwa w najlepsze rewolucja obyczajowa? I że jeszcze dwa lata temu na pewno nie ukazałaby się moja książka? Mówię tu o „Szkole żon”, która, jak wiesz, zawiera sceny śmielsze niż pocałunek. I co najdziwniejsze? W Polsce ta książka jest czytadłem, a w Wietnamie dziełem literackim, na tyle interesującym, że rozmawiają na jego temat krytycy. Śmiałam się z mojej tłumaczki, że tak doskonale przetłumaczyła powieść, że bardzo zyskała na wartości. Tam kobiety potrzebują takiej energii do działania. Potrzebują poczuć się ważne. Ale miałam pisać o nas. Parytety… Hmm… Chyba bardzo się narażę feministkom, które uważają, że parytety są jak najbardziej wskazane… Ja uważam, że po prostu w sejmie, senacie powinni być lepsi. Jeżeli kobieta jest lepsza od mężczyzny – super, jeżeli mężczyzna jest lepszy od kobiety – też super. Jesteśmy ludźmi. Politycy reprezentują nas, społeczeństwo. To tak jakby decydować o tym, że w sejmie ma być odpowiednia ilość osób chudych, grubych, łysych, rudych i w okularach. Niedawno poznałam pewnego żołnierza. Opowiadał o kobietach w armii. O tym, że coraz więcej kobiet chce być żołnierzami. A może raczej powinnam napisać żołnierkami? Wydaje mi się, że ten pęd za równouprawnieniem powoduje iż zapominamy, po co naprawdę jest

żołnierz. Po to, by nas bronić w razie zagrożenia… Aby stać się zawodowym żołnierzem, trzeba spełnić określone warunki. Na przykład zdać testy sprawnościowe. Wiesz, że są inne kryteria dla kobiet i inne dla mężczyzn? Tym samym kobiety zajmują miejsca w armii mężczyznom, którzy są od nich dużo lepsi. Czy możemy tutaj mówić o równouprawnieniu? Moim zdaniem to raczej dyskryminacja. Dyskryminacja mężczyzn. Po drugie, wiadomo. Wojsko nie jest zabawą. To nie tylko obóz przetrwania, rozrywka dla grupy roześmianych rówieśników. To przygotowania do czegoś, co, mam nadzieję, nigdy nie nastąpi. Kobiety są generalnie słabsze fizycznie. Oczywiście istnieją wyjątki. Ale generalizując, jesteśmy słabsze. I taki żołnierz, gdy ma iść na patrol, najnormalniej w świecie będzie się obawiał iść z kobietą. Bo w razie czego, musi na partnerze polegać. Partner – mężczyzna ma więcej siły i bardziej prawdopodobne jest, że zarzuci sobie rannego dziewięćdziesięciokilowego współtowarzysza na ramię i zaciągnie go w bezpieczne miejsce. Kobiecie będzie trudniej. Oczywiście, jeżeli jakaś kobieta marzy, by być zawodowym żołnierzem, proszę bardzo. Ale na równych prawach. Nie powinna być faworyzowana tylko dlatego, że jest kobietą. Armia to nie miejsce na szarmanckie zachowanie. To zostawmy kawiarniom… I chyba tak samo jest w polityce. Niech rządzi nami lepszy. A czy to kobieta, czy mężczyzna to naprawdę sprawa drugorzędna. Tak się zastanawiam, dlaczego w ogóle wspomniana kwestia jest roztrząsana? Ja jestem kobietą i naprawdę uważam, że bardzo różnimy się od mężczyzn. Jesteśmy zupełnie inne. Inaczej wyglądamy, inaczej chodzimy, mamy inne role w rodzinie (mówię tu o urodzeniu dziecka). I to właśnie jest piękne! Jeszcze poruszyłaś temat adopcji dzieci przez pary homoseksualne. Kiedyś myślałam, że nie znam żadnego geja. Pamiętam, jak mój dobry kolega na studiach oświadczył ni stąd ni zowąd, że jest gejem. Na początku myślałam, że żartuje. Przecież trzymał się strasznie blisko naszej koleżanki! Wszyscy myśleli, że są parą! Gdy szok minął, zaczęliśmy rozmawiać. Pokazał mi swój świat, swoje myśli z zupełnie innej strony.

Czy wiesz, że nadal jest z tym mężczyzną, z którym był wtedy w czasie studiów? Nie mają oczywiście dzieci. Mają dwa psy. Traktują je jak dzieci. Pamiętam, jak rozmawialiśmy na temat adopcji przez pary homoseksualne. Ja nie miałam zdania na ten temat, a może wtedy miałam, ale nie chciałam robić przykrości koledze… Zapytał mnie wprost: – Madziaku, myślisz, że takie dzieci z domu dziecka byłyby szczęśliwsze, mając dwóch kochających ojców, niż gdy są samotne w domu dziecka? Czy byłyby szczęśliwsze, gdyby ktoś im dał miłość, wykształcenie, gdyby miały dom, gdzie będą bezpieczne? I przekonał mnie! Bardzo mnie przekonał. Wydaje mi się, że jeszcze w naszym społeczeństwie homoseksualizm wrzuca się do jednego worka z dewiacjami seksualnymi. I w obalaniu tego mitu parady równości nie pomogą. Moim zdaniem zaszkodzą. Niemniej jednak cieszę się, że możemy głosować i dziękuję feministkom za to, co zrobiły. Ja nie wiem, czy jestem feministką. Po prostu chcę, by każdy czuł się dobrze we własnej skórze. Jeżeli kobieta lubi gotować, prać, sprzątać (są takie!) – proszę bardzo. Jeżeli nie lubi, powinna wybrać sobie takiego partnera, który będzie z nią dzielił te obowiązki. Albo powinna zarobić na sprzątaczkę. Brutalne? Prawdziwe. Moim zdaniem kobiety w tych czasach zostały zmuszone, by być bardziej męskie, a mężczyźni w związku z tym nie dość, że nie wykonują czynności, które jeszcze kiedyś należały do kobiet, ale zapomnieli też o męskich obowiązkach. I teraz kobiety muszą oprócz gotowania, przybijać gwoździe. Chyba że stwierdzą „nie umiem”. I to je ratuje. Na zakończenie przytoczę fragment „Szczęścia pachnącego wanilią”. To wyjaśnia wszystko. „Adam żył pełnią życia. Od roku chodził na siłownię. Regularnie. Codziennie co rano, nim jeszcze zapytała, czy odwiezie dzieci do szkoły, już informował ją, że się spieszy, bo idzie na siłownię. Ona wiozła dzieci do przedszkola, sama szybko jechała do pracy, zakupy i tak pół etatu mijało z prędkością światła, bo trzeba było odebrać

dzieciaki. Wiadomo, że już o to nie poprosi, bo bała się, że znowu zapomni. Kiedyś pod przedszkolem spotkała męża koleżanki. Jeszcze z podstawówki. Odprowadzał swoje bliźniaki. Zawsze je zaprowadzał i przyprowadzał. Ewy nigdy nie spotykała. Aż kiedyś zapytała: – A Ewa kiedyś tu bywa? – Ewa? – zapytał zaskoczony. – No, Ewa. – Magda przestraszyła się, że albo coś się stało, albo najnormalniej w świecie pomyliła imię. – Nie – uśmiechnął się. – Ewunia nie jeździ autem. – powiedział zupełnie normalnie. Jak to nie jeździ? Magdzie nie mieściło się to w głowie. I zaczęła się zastanawiać, jak to byłoby pięknie, gdyby ona nie jeździła autem. Adam by zawoził dzieci do pracy, potem by podrzucał ją do przychodni, wspólne zakupy, wspólne tachanie siatek. A ona by się uśmiechała i mówiła wszystkim: – Mój mąż to załatwia. Bo ja nie jeżdżę. Nawet jej przeszło wtedy przez myśl, że to równouprawnienie kobietom narobiło trochę krzywdy. Bo o ile kobiety weszły bardzo szybko we wszystkie role męskie, które do tej pory były zarezerwowane tylko dla facetów, tak faceci zupełnie nie czują się w pełnieniu funkcji kobiecych. Ale widać są takie rodziny. – Magdusia nie jeździ – powiedziałby mąż. Oczywiście miała też takie koleżanki, które gdy miały okres, leżały przez tydzień w łóżku, a mąż skakał nad nimi i dogadzał. Prawdę mówiąc, im szczerze tego zazdrościła. Niemniej jednak kochała ten czas, kiedy w nocy puszczała sobie na głos muzykę i mknęła do Tesco, czynnego całą dobę na zakupy. Mąż w tym czasie regenerował siły. – Bo wiesz, kochanie. Regeneracja jest tak samo ważna jak trening. Ona trening miała głównie chyba bicepsów. Od siatek. Na regenerację jakoś nie wystarczało czasu. Jej mąż oglądał namiętnie Hardkorowego Koksu na Youtube. – Kochanie. Hardkorowy Koksu nie spożywa drobiu. On wpierdala

ptaszka. A ona te ptaszki tachała. Z Tesco czynnego całą dobę. Oczywiście, gdyby nie feministki, nie mogłaby głosować, nie mogłaby być lekarzem. A pal licho. Mogłaby siedzieć w domu i zajmować się dziećmi. Robić im swetry na drutach, czytać romanse. Po cholerę wnikać w brudny świat polityki. Tylko człowiek się denerwuje. A tak? Jest tyle: „MUSZĘ”. Do kitu z tym feminizmem. Pomyślała po raz kolejny tego dnia Magda, gdy z półki w sklepie wyjmowała cztery tacki z piersią indyczą i cztery tacki z mięsem wołowym bez kości. Wszak Hardkorowy Koksu «stejki» też lubi”. Pozdrawiam! Magda



Tabaka w rogu

Hej! Tym razem piszę do Ciebie z technicznym problemem, dotyczącym organizacji życia każdej z nas – zabieganych kobiet. Jak dobrze wiesz, jeśli chodzi o nowinki techniczne, ciemna jestem jak tabaka w rogu. A dzieje się przecież w naszym życiu kobiecym tyle rzeczy na raz, że już tego nie ogarniamy. Bo nie sposób. Czy znasz jakieś techniczne udogodnienia, poza kalendarzem w telefonie, które pomogą nam się zorganizować? Gdy zapominamy o zapłacie za elektryczność i wlepiają nam kary czy o regularnej dostawie karmy dla psa lub kota. Masz może pomysł na taką mądrą rzecz, która pomoże każdej z nas znaleźć najtańszą karmę i przypomni o płatnościach? Jesteśmy też często-gęsto (wstyd się przyznać), jak za króla Ćwieczka, przyzwyczajone do rozmów telefonicznych (godzinami) z przyjaciółkami wieczorem. Przez telefon stacjonarny. To jak bransoletki – dobra terapia, ale bez wychodzenia z domu. I drogo nie wychodzi, pod warunkiem, że się wymyśli tanie połączenia… Można podobno dzwonić taniej do wybranych osób, nie używając telefonu komórkowego ani stacjonarnego. Jak? Bo szczerze mówiąc, do tej pory było tak, że gdy zaczynałaś mówić mi o jakiejś „chmurze” czy aplikacjach, wyłączałam się. I teraz mi wstyd. Może mogłabyś stworzyć taką poradnię dla osób technicznie nieporadnych? Wszak pracowałaś w banku, Excela masz w małym palcu, a ja w tabelkach i układach scalonych jestem słaba

(Twój mąż to Król Excela, wiem, wiem). Byłybyśmy Ci dozgonnie wdzięczne – ja i nasze czytelniczki. Poza technicznymi warto mieć jednak także bardziej przyziemne sposoby na codzienne przetrwanie. Chcesz wiedzieć jakie? Posłuchaj… Otóż moim „dyżurnym domowym doradcą” jest od niedawna emerytowany hydraulik Pan Edward, którego odkryłam przez przypadek, gdy zatrzasnęłam psa w mieszkaniu i latałam jak opętana po osiedlu w poszukiwaniu pomocy. Nagle na osiedlowej uliczce wpadłam, dosłownie, na miłego, siwego i zgarbionego pana, który szedł sobie, poświstując, niespiesznym krokiem emeryta. Jednak doskonale wiedział, dokąd zmierza. To był impuls – sama nie wiem, dlaczego podeszłam do niego i zapytałam wprost: – Czy może mi Pan pomóc? Pan Edward odwrócił się o 180 stopni i poinformował mnie życzliwie, że słyszy lepiej na drugie ucho, więc prośbę powtórzyłam. Następnie, machając energicznie rękoma i zacinając się z lekka, jak zawsze, gdy rzecz dotyczy mojej ukochanej suczki, wyjaśniłam mu szczegółowo przyczynę problemu. A Pan Edward na to po prostu: – Chodźmy! I poszliśmy. Ten cudowny człowiek wyjął z ogromnej, ciemnej i popękanej miejscami skórzanej torby jakieś dziwne dłuto z haczykiem na końcu, pogmerał, pogmerał i drzwi się otworzyły. Stanęłam w progu, Sonia rzuciła się na mnie i na wybawiciela, obsikując go, co Pan Edward przyjął w naturalny sposób. Odwrócił się do mnie i oznajmił: – Pani z nią wyjdzie, bo jej się chce siku, a ja tu jeszcze sobie popatrzę na ten zamek. Wyszłam, pozostawiając mu całe mieszkanie i mokrą podłogę w przedpokoju na głowie. Przebiegłyśmy się z Sonią galopem dookoła bloku. Gdy wracałyśmy, już z dołu słyszałam wesołe poświstywanie, które cudownie dodawało mi otuchy. Tak jak przypuszczałam, podłoga została wytarta papierem toaletowym, a pan Edward prał sobie nogawkę spodni w misce, którą znalazł pod zlewem. Dodam tylko, że nie zdejmując spodni,

w naturalnym skłonie gimnastycznym. – Zamek się otworzył, ale trzeba go wymontować i zobaczyć, co mu jest, w warsztacie u kolegi we Włochach – uświadomił mnie, wylewając wodę sprawnie do kibelka. – Czy może pani w piątek być od rana w domu i pilnować gospodarstwa? To wymontuję i przywiozę. No, ale to drogo trochę będzie – tak z 50 PLN… może nawet 70 – pokiwał głową z zastanowieniem. – Pan jest, pan jest… – zabrakło mi słów. – Edward Matewka, usługi hydrauliczne – przedstawił się staruszek uprzejmie i skłoniwszy się, lekko wręczył mi wizytówkę. Z prośbą jednak o przypomnienie się w czwartek, bo jest w tym tygodniu bardzo zajęty. I tak właśnie rozpoczęła się nowa era w moim życiu. Okazało się, że istnieje cała rzesza emerytowanych fachowców, uczciwych i solidnych, którzy są w stanie naprawić wszystko. Szafkę w kuchni, która się nie domyka, kibelek zmieścić, który się nie mieści, okno przyjaciółce naprawić na drugim końcu miasta – nieszczelne i oporne na zamykanie i otwieranie. Itd. Itp. Moja codzienna, chaotyczna rzeczywistość zmieniła się w jasną, poukładaną i spokojną. Pogoniłam precz wszystkich fachowców ze spółdzielni, którzy zakładając mi przed świętami liczniki wody, taki zostawili syf i wodę na podłodze po kolana, że ich goniłam ze ścierką po schodach. Sonia świadkiem. Ale czy dzięki fachowcowi moje życie zakwitnie teraz na nowo, bo nie muszę się zajmować techniką? Ano właśnie nie do końca. Pan Edward – cudowny i pokochany już przez wszystkie moje znajome kobiety – mimo najszczerszych chęci nie zmontuje za mnie programu dla telewizji (muszę się tego nauczyć ja), nie będzie szukał tanich ofert artykułów spożywczych (zakupy robię raz w tygodniu i basta), ani nie sprawi, że nogi same poniosą nas do sklepu obuwniczego z przecenami, w którym jesteśmy stałym gościem. Że nie wspomnę o wypożyczalni z dostępnymi rowerami verturillo, która niejednokrotnie uratowała mi życie, gdy autobus nie przyjeżdżał, a ja byłam w na tyle szerokiej spódnicy, że mogłam dosiąść dwukołowego rumaka i pojawić się na umówionym spotkaniu na czas. Czy to wszystko ułatwi mi technika,

droga Pisarko? Bo słyszałam, że tak. Pamiętasz, w jaki zachwyt wprawiłaś mnie, podłączając z komórki internet, gdy siedziałyśmy w „Perle Bałtyku” i rozmawiałyśmy o tym, jakiego maila wysłać i komu? Skąd wiedziałaś, że tak można? Na twoim profilu FB też można Cię spotkać o każdej porze dnia i nocy, a masz duży dom i dwójkę dzieci oraz brakuje Ci pani do sprzątania. Jak Ty to robisz, że jesteś tak obecna i w sieci, i w realu? Wiesz, że mam nowego laptopa z wbudowaną kamerką? Pogadamy dalej na Skypie? Powiesz mi, jak go uruchomić? Ale by się twój mąż i kot zdziwili! Wchodzą rano do kuchni, a tam ja i kundel czarno-biały pałaszujemy serek biały lekki z tobą na Skypie… Życzę miłego wieczoru i daj znać, kiedy zaczynamy techniczne konsultacje!

Kochana Mag! Czy wyglądam na osobę zorganizowaną? Ależ wcale! Jestem najbardziej niezorganizowaną osobą, jaką znam. Owszem, staram się bardzo. Bardzo. Ale… Z różnym skutkiem. Jestem strasznie niesystematyczna, a jak tam „u góry” rozdawali zorganizowanie, stałam w kolejce po coś zupełnie innego. Oczywiście nie wiem nawet po co. Pewnie się błąkałam od jednej kolejki do drugiej, nie bardzo mogąc się zdecydować, o jakie talenty i zalety prosić Najwyższego. I tak tu trochę skapnęło, tam skapnęło. To właśnie odzwierciedla mój stosunek do życia. Niezorganizowanie. Oczywiście czasem mam zrywy. Zryw polega na tym, że zaczynam sprzątać, układać liczne plany i szukać czegoś, co za mnie wprowadzi ład. Oczywiście bardzo dobrze się czuję, jak już to wszystko zaplanuję, tylko potem z realizacją jest nieco gorzej. Ale dla tej chwili samozadowolenia warto się poświęcić i przysiąść nad tym planem.

Oczywiście korzystam z komputera i telefonu, iPada też mam od niedawna i prawdę mówiąc, nie wyobrażam sobie bez tego życia. Mam kilka kalendarzy. Oczywiście w moim telefonie, a w zasadzie w chmurze. O matko. Już nudzę? Bo wiesz, chmura to jest taka wielka szafa gdzieś tam w świecie (nie wnikam gdzie) i tam mam kilka swoich szuflad. W jednej trzymam zdjęcia, w innej maile. W jeszcze innej są kalendarze. Gdy chcę, by ktoś widział udostępniane rzeczy, po prostu daję mu wirtualny klucz. – Kumasz? – jakby zapytał mój synek. Pewnie kumasz, boś mądra babka. Zatem w tej wirtualnej szafce mam kalendarz. Jeden związany z pracą, jeden związany ze mną (na przykład wizyta u kosmetyczki) i jeden związany z domem. Kalendarz domowy może obserwować również mój mąż, by wiedzieć, kiedy przedstawienie w przedszkolu czy Jasełka w szkole dzieci. Bo on z kolei ma swój kalendarz, w którym zapisuje wszystko, aby nie zapomnieć. Ale wiesz, z kalendarza trzeba również umieć korzystać. Staram się, ale życie stwarza tyle niespodzianek, tym bardziej, że nie chodzę teraz do pracy i w zasadzie mogę czas dowolnie ORGANIZOWAĆ. Właśnie. Organizować. Czasem mam wrażenie, że przelatuje mi on przez palce. I gdy termin naprawdę mnie goni, ale tak NAPRAWDĘ, NAPRAWDĘ, sprężam się i działam. Tylko wtedy wszystko inne kuleje. Nawet nie masz pojęcia, jak chciałabym być uporządkowana! Wstaję, jem śniadanie, odwożę dzieci, biegam, pracuję równo kilka godzin… Marzenia!! Za każdym razem, kiedy zaglądam śmierci w oczy (pod postacią mojego wydawcy), dlatego że znowu deadline blisko, a ja w czarnej dupie (czy można przy tobie mówić słowo na d?, bo wydajesz mi się taka dystyngowana!), to sobie obiecuję, że już nigdy w życiu nie będę nic robić na ostatnią minutę. Czy muszę Ci mówić, ile razy tak się zdarzyło? Trylion. Naprawdę. No, ale miało być o ułatwiaczach rzeczywistości. 1. iPhone. Im jestem starsza, tym staję się większą gadżeciarą. Trochę

mnie to przeraża, ale cóż robić, cóż robić? W ogóle iPhone wydaje mi się mistrzostwem świata, a odkąd przeczytałam biografię Steva Jobsa, przed kupnem WSZYSTKIEGO, co jest zsynchronizowane z iPhonem, powstrzymuje mnie tylko stan mojego portfela. Matko, mam wymieniać wszystkie gadżety? Za chwilę. 2. Samochód. Chyba powinien być jako pierwszy. Samochód z zestawem głośnomówiącym, gdzie mogę rozmawiać przez mojego iPhone’a. 3. GPS. Albo… Albo iPhone, który mnie doprowadzi do każdego miejsca na kuli ziemskiej i na dodatek wskaże, którędy mam nie jechać, bo korki są straszliwe. GPS to dobry przyjaciel każdej kobiety. Naprawdę. Ten od map Google ma jeszcze taką funkcję, że wystarczy wpisać DOM, a on sam znajdzie, gdzie mieszkam. Oczywiście musiałam wcześniej to ustawić w moim komputerze, ale tylko raz. Tak, tak na „komputerze”. Wszystko jest ze sobą połączone. Telefon z komputerem, z iPadem i ze mną. Czasem mam wrażenie, że z moją głową. Czy wiesz, że są wagi połączone z iPhonem? I ciśnieniomierze? Nie mówiąc już o bransoletce na rękę, która liczy, ile kroków przechodzę w ciągu dnia. Bransoletkę mam, a wagę… Hm… Muszę sobie kupić. Bo potem ona rysuje wykresy, kiedy ubywa Ci kilogramów. Oczywiście cudnie, jeśli wszystko idzie w pożądanym kierunku. Czyli w dół. W górę… Hm… To temat na inny rozdział. Matko, tyle tematów poruszyłaś, a miało być o ułatwiaczach życia. Ja za to chciałam o remoncie. Widzisz, jakie jest moje zorganizowanie? Czy my mamy temat o remontach? Bo teraz u mnie właśnie trwa. I wiesz co? Kocham remonty! Bo… IDZIE NOWE. Uwielbiam przemeblowania. Ze ściany we wściekłym kolorze „szczypta papryki” w korytarzu zrobił mi się jasnoszary. Z miodowego koloru w salonie lekko beżowa biel z jedną ścianą w kolorze frappe. Och, jak jest cudnie. Ekipa remontowa właśnie walczy, a ja siedzę na Kaszubach. W Amalce. Tak, tak, w tym moim miejscu na Ziemi, które opisywałam już w wielu książkach… No, ale wracając do ekipy remontowej. Puszysławowi rozwalili ubikację.

Traumę kot przeżywa. Trochę wprawdzie mniejszą niż mój mąż, ale zawsze. Mi natomiast nic nie przeszkadza. Czy wiesz, jaką mam wspaniałą ekipę remontową? Przychodzę, ściana w salonie miodowa. Następnego dnia, wszystkie meble na środku przykryte folią. A potem, kolejnego dnia, wszystko już na swoim miejscu, ściany pomalowane na inny kolor, a obrazki przywieszone dokładnie tam, gdzie były. Ekipa remontowa, której nawet mój mąż, poważny i groźny inspektor nadzoru budowlanego, nie patrzy na ręce. Wracając do Twojego pana Edwarda. Kiedyś skorzystałam z usług fachowca, którego moja koleżanka w swoim telefonie miała zapisanego jako „Ryszard Pomocna Dłoń”. Otóż kiedyś, gdy pokłóciłam się z moim mężem śmiertelnie i tym razem na dobre (a zdarzyło się to nam już kilkaset razy), zawołałam na pomoc pana Ryszarda Pomocną Dłoń, by mi zawiesił karnisz. I oczywiście zawiesił. Nad oknami pojawiły się przepiękne firanki, a ja byłam przeszczęśliwa. Mój mąż do tej pory mi wypomina, że ten „fachowiec” karnisz przywiesił krzywo, bo przecież jak tylko pogodziłam się z Tomkiem i przestaliśmy się cieszyć tym pogodzeniem, z poziomicą zaczął sprawdzać jakość wykonanej pracy. Jak można się domyślić, ku wielkiej radości mego męża, było lekko krzywo i mógł powiedzieć „a-nie-mówiłem”. Firanki wiszą do tej pory i mnie cieszą, a mąż regularnie powtarza „a-nie-mówiłem” i wszyscy są zadowoleni. Obecny remont miał być tylko pomalowaniem korytarza. No i wstawieniem ścianki, by ukryć bałagan pod schodami. – Kochanie, nie będzie bałaganu – powiedziałam do męża, argumentując konieczność zabudowy korytarza. – Bałagan będzie! – odparł zasadniczy mąż. – Jedynie nie będzie go widać. Tak to jest z organizacją. Pozornie wydaje się, że jestem rewelacyjnie zorganizowana, ale w środku potrzebuję pomocy. Pomocy! Help! A z remontu korytarza zrobił się remont pokoju… No i pewnego pięknego dnia przychodzę do domu i okazuje się, że mój mąż rozmawiał z ekipą remontową, że mają też wyremontować łazienkę. Dlatego Puszysław

przeżywa traumę. Bo nasz kot, normalnie jak człowiek, załatwia swoje potrzeby fizjologiczne do sedesu. I widzisz, jak to z tą moją organizacją? Do niczego. Ale się staram. Oglądam Perfekcyjną Panią Domu regularnie i daje mi to nadzieję na jakieś trzy dni. Potem trochę mija. Tak, tak. Właśnie dla mnie jest ten program. Mam wtedy wizje, plany i cele – osiągnięcie lepszego JA. No i co? I nic. Urządzam sobie zatem moją niezorganizowaną rzeczywistość, jak mogę. Samochodem, który jest srebrny i jeździ! iPhonem, który ma Internet i mogę pogadać z czytelnikami i przyjaciółmi o każdej porze dnia i nocy. A rozmowy z przyjaciółkami? Polecam Skype i aplikację Viber. Ostatnio rozmawiałam z Nataszą Sochą – pisarką, która była gdzieś pod granicą holenderską. Zupełnie za darmo. No, w ramach abonamentu za internet. Zatem widzisz… Dziwna jestem. Z jednej strony pisarka, a z drugiej technologicznie dość zaawansowana kobieta. Mogłabym Ci jeszcze długo opowiadać o trendach, jakie mi Excel wyrysowuje, jeżeli chodzi o moją wagę i sprawność fizyczną, ale bym Cię zanudziła wtedy naprawdę. Technologia wszelaka w moim życiu pojawiła się chyba dzięki mojemu tacie, który był nauczycielem akademickim na Politechnice Gdańskiej i od kiedy pamiętam, w domu mieliśmy komputer. Grałam w gry, programowałam… Pamiętam te popołudnia, gdy koledzy z podstawówki przychodzili do mnie grać w Prince of Persia… No i zawsze myślałam, że pójdę w tym kierunku. A tu popatrz… Komputer traktuję jako maszynę do pisania… No i do robienia zakupów. WSZYSTKO kupuję przez internet. Nawet stanik i produkty spożywcze. Chociaż spożywcze ostatnio rzadziej, bo już mamy sklep w okolicy. Zdezorganizowana Magda PS. Aplikacje warte uwagi: • Endomondo – ustawia plan treningowy i mówi, co masz robić, by za 2 miesiące pobiec te 5 kilometrów. Rysuje trasy biegowe i mówi, ile spaliłaś hamburgerów. Używam codziennie!

• JakDojadę – rewelacyjna aplikacja, której używam, gdy jestem poza Gdańskiem (no i nie mam samochodu) – za pomocą GPS sprawdza, gdzie jestem, później wpisuję, gdzie chcę się dostać i wyszukuje dogodne połączenia komunikacją miejską. Cudo! • VIBER – rozmawiasz, z kim chcesz, ile chcesz (jak z reklamy, co?). • Things – to aplikacja przypominająca o karmie dla psa i która mówi, że już powinnaś mieć napisaną całą książkę, a Ty dopiero pierwszy rozdział kończysz. Ech. Life! PS2. Kurczę, przypomniałam sobie o tej wadze zsynchronizowanej z iPhonem. MUSZĘ to mieć!!



Zakupy zamiast miłości?

Droga Magdo Wu! Ulegam manii internetowych zakupów. Szczerze mówiąc, kupuję tam już prawie wszystko! Książki, płyty, ciuchy oraz kosmetyki i zapakowane jedzenie. Nawet herbatę i kawę, bo wyczaiłam lepsze źródło. A ostatnio lodówkę. Internet jest niebezpieczny, nie umiem się tak opanować jak w sklepie. Nie wiem skąd to się bierze, ale tak jest. Szczególnie łasa jestem na zniżki płytowo-książkowe. No i na piękne, długie, romantyczne suknie. Nawet projektantkę mody mam z internetu, która szyje dla mnie i na mnie, a dopiero niedawno po raz pierwszy zobaczyła, jak wyglądam. Znalazłam ją na portalu zakupowym i zachwyciły mnie jej suknie – zwiewne, ale charakterne. Znasz ją już mailowo – nazywa się Joa Weyna i jest Twoją krajanką. Zatem ciuchy zamawiam w Gdańsku i noszę je w Warszawie. Joa jest niezwykła, bo z mojej chaotycznej wypowiedzi, o jakim ciuchu marzę, wyławia najistotniejsze rzeczy i po prostu szyje, a potem mi wysyła. Pasują jak ulał! Dasz wiarę! Do tego jest niezwykle twórczą i miłą babką, mamą i koleżanką lub, jak ona lubi mawiać, kumpelą. Wracając do tematu, w sieci kupujemy teoretycznie bezboleśnie – wchodzisz na bankowe konto internetowo w przerwie na lunch i płacisz w sekundę, a potem po dwóch dniach z reguły przychodzi paczka. I tak zaopatrzyłam się ostatnio w zupełnie niepotrzebne mi świece zapachowe oraz dywanik do łazienki – potrzebny, ale w nieodpowiednim kolorze, bo turkusowy. Oczywiście

odesłać go już mi się nie chciało. Łazienka jest cała beżowo-złota, a ściślej w kolorze starego złota. Po co mi tam turkus jeszcze? Żeby był bardziej widoczny chyba. Ale to nie koniec. Chowając rzeczy letnie na zimę, odkryłam całe złoża ciuchów kompletnie mi niepotrzebnych, a zakupionych okazyjnie na portalu, który lubię. Moja mądra nauczycielka angielskiego powiedziała mi, że są targi ciuchów w weekendy na Jazdowie i ona tam takie rzeczy sprzedaje. Oczywiście oddawałam wszystkie nienoszone ciuchy matkom samotnym i Monarowi. Teraz też będę oddawać, ale część jednak sprzedam, żeby jakoś te moją nieroztropność zakupową odkupić finansowo. Kolejny temat-rzeka to jedzenie na telefon. Jakie wygodne i bywa, że zdrowe. Mamy z koleżankami z redakcji takie ulubione, sprawdzone miejsca. No ale to co najmniej 20-30 złotych za posiłek. Za drogo i już. Właśnie minęłam w korytarzu przy windzie koleżankę, która niosła naręcze plastikowych pojemniczków – „na obiady dla siebie i męża”, jak mi wyjaśniła. Trzeba będzie tak sobie radzić, zdaje się, i wieczorem gotować, a rano pobierać pokarm z lodówki. Moim zdaniem strasznie dużo kasy wydajemy też na lakiery do paznokci, bo jak się któryś spodoba, to od razu taki chcemy mieć. A po co? Szybko wysycha i za chwilę podoba nam się inny. No dobrze, wszystko wiemy, ale czy to powoduje, że potrafimy się ograniczyć? Otóż zwykle nie. O co więc chodzi z tym zakupowym szałem? Okazuje się, że o głód… uczucia! Tak, tak, to brak miłości, bliskości, przyjaźni oraz poczucia bezpieczeństwa gna nas do sklepów w sieci i w realu. Dlatego nabywamy kolejne niepotrzebne bluzeczki, spódniczki i buty. Przez chwilę czujemy się lepiej, a potem wszystko ląduje na dnie szafy. Jak smutne, porzucone zabawki, które tak szybko nudzą się dzieciom. Podobno marketingowcy dokładnie zbadali wspomniane zjawisko i okazuje się, że mieszkanki miast w wieku 35-45 lat to ich najlepszy klient, jeśli chodzi o zakupy w sieci. Bo słono płaci i nigdy nie ma dość! To jest jak choroba, nałóg, bez którego nie sposób żyć! Myślisz, że masz

takie rzeczy z głowy, bo sporo czasu spędzasz w pracy i bierzesz jeszcze robotę do domu? Ale gdzie tam. Jest przecież sprzedaż on-line, a życzliwa koleżanka wskaże Ci, kiedy i gdzie są przeceny na sukienki czy bluzy. Wszystko w przerwie na kawę w biurowej kuchni. W ten sposób nabyłam ostatnio spódniczkę i filiżanki do herbaty po okazyjnej cenie. Co więcej, wchodzisz na portal społecznościowy, a tam w rogu od razu wyskakuje to sweterek, to perfumy czy pościel. I co? Nie zajrzysz? Oczywiście, że się skusisz! Najgorsze, że są tam też meble. Znalazłam dziś wreszcie biurko idealnie w kolorze mojej starej szafy, ale … w Szczecinie. I co? Myślisz, że to mnie powstrzymało? Pan szybko oddzwonił i mamił sprzedażą na raty oraz „tanim” transportem – 300PLN dodatkowo… Dobrze, że biurko jest ogromne i zapewne się nie zmieści. Dobrze, już wiemy, co to jest i dlaczego tak jest, ale jak z tym walczyć? Myślę, że to jak z jedzeniem ryżu – brać trochę, a przede wszystkim odczekać. Zjesz garstkę jak chudziutki Chińczyk i już po 20 minutach czujesz absolutną sytość i błogość. Czyli malutkie zakupy róbmy. Takie przyjemnościowe. Nabądźmy śliczne serwetki do domu za kilka złotych. Zawsze się przydadzą, ładnie wyglądają w serwetniku i poprawiają nastrój. Ale najlepiej zmusić się do czegoś, co się odkładało miesiącami (porządki na dnie szafy na przykład) i ZROBIĆ TO! Taki sobie zrobić prezent z hartu ducha i ćwiczenia siły charakteru. Poza tym podczas porządków tyle się fajnych rzeczy znajdzie – starych, zapomnianych, kupionych kiedyś bez sensu. One tam są, wiernie czekają w ciszy, aż znowu ucieszą nasze oczy i zbolałą duszę. Taka niekosztowna niespodzianka, to jest coś! Zatem ruszam dziś do porządków, bo tak mi jakoś markotno. Lub do zakochania, bo jak się zakocham, to nie jem i nie kupuję. Rozmyślam wtedy bez końca i gubię się w metrze. A co u Ciebie na koncie i froncie zakupowym i nie tylko?



Mag! Czy damy dyskutują o pieniądzach? Nie mam pojęcia. Ostatnio dostałam rozliczenie za sprzedaż książek i mam niejasne przeczucie, że przez krótką chwilę będę bogata. Wiesz, Ty jesteś w nieco innym położeniu. Podejrzewam, że masz co miesiąc stałą pensję, która Ci wpływa na konto i możesz sobie lepiej zaplanować. U mnie nigdy nic nie wiadomo. Teraz konto świeci pustkami, bo jestem po remoncie. A w zasadzie w jego trakcie, bo mamy skutą ubikację do gołej szarej ściany, więc design jest nieco surowy. Jak w lofcie. Oczywiście sedes stoi na swoim miejscu, bo przecież Mirek, który robił nam remont i w tym czasie zaprzyjaźnił się z naszym kotem, nie zrobiłby tego Puszysławowi i nie pozbawiłby go ubikacji, w której kot załatwia swe potrzeby fizjologiczne. Na szczęście umówiłam się z mężem, że za remont łazienki płaci on. Zatem może będę bogata przez dłuższą chwilę. Na początku, gdy napisałaś, że lubisz zakupy, zmarszczyłam brwi, gotowa stwierdzić, że ich nie cierpię. No bo naprawdę nie lubię chodzić po sklepach, gdzie młoda piękna blondynka w rozmiarze 34, mrugając rzęsami, powie ze smutkiem: „Niestety nic nie ma w pani rozmiarze”. Zatem takich zakupów nie cierpię! One zdecydowanie zaniżają poczucie mojej własnej wartości. Wczoraj byłam u wspaniałej koleżanki i równie cudnej jej mamy (Madzia Fryt, to o Tobie). Obie rozmiaru słusznego. I wiesz co? Umówiłyśmy się na zakupy w Londynie. Bo podobno tam mój rozmiar nie jest ewenementem i da się kupić wszystko. W Polsce nie patrzę, czy spodnie na mnie dobrze leżą. Patrzę, czy w nie wchodzę. Zatem po sklepach stacjonarnych chodzę rzadko, ale za to po internetowych… Och! Uwielbiam takie zakupy! Może nie kupuję ciuchów dla siebie, ale od kupowania ubrań dla moich dzieci byłam doprawdy uzależniona. Uwielbiam, gdy są pięknie ubrane. Najlepiej robi mi się zakupy w internecie. Mogę w spokoju usiąść i przy wielkim kubku kawy (Ty pewnie przy filiżance) wybierać to, co mi się

najbardziej podoba. Ostatnio z Lilą, moją córką, mamy nowe hobby, którym jest szycie. Lilkę zapisałam do pracowni „Koty na płoty” na warsztaty „szyciowe” i zasuwa na maszynie już lepiej ode mnie! Uszyła poduszkę, niezliczoną ilość torebek, piórnik, maskotki i nie wiem, co jeszcze. Kupiłam super maszynę (podejrzewam, że ona sama szyje) i też się wciągnęłam w wir szycia. Wszak skoro hobby stało się moją pracą, to trzeba sobie znaleźć jakieś zainteresowania, prawda? Zatem sporo pieniędzy idzie na materiały, łatki, szmatki. Oczywiście leży to w kartonie pod schodami i cały czas przybywa, ale mam zamiar w końcu się z tym rozprawić. Pod koniec lata chcę tu, do lasu, na Kaszuby przywieźć maszynę oraz łatki szmatki i same z Lilką zrobimy sobie warsztaty. Obecnie regularnie zaglądam na portal Pinterest (http://www.pinterest.com/madziak76/) i szukam inspiracji do robótek ręcznych. Tym będę się zajmować, gdy już wywiążę się ze wszystkich obowiązków pisarskich. Poza tym kupuję rzeczy do domu. Teraz mam zamiar pomalować dzieciom w pokoju meble, więc zaraz kupię farbę. Kupię też farbę do ścian w ich pokojach. Ostatnio ogromną przyjemność zaczęło mi sprawiać dbanie o dom, a wiąże się to niestety z kupowaniem. Marzę o serwisie śniadaniowym firmy Green Gate, ale przecież mam na czym jeść śniadanie, więc go sobie nie kupię. Czasami czuję, że mam zbyt dużo rzeczy tańszych, słabszej jakości. Może warto mieć mniej, ale lepszych? Czy zauważyłaś ostatnio wszechobecną modę na minimalizm? Mi też się ona trochę udziela. Łatwiej zapanować nad wszystkim, gdy tego „wszystkiego” jest mniej. Niestety daleko mi do tego. Ja kocham obrazki, kwiatki, książki. O właśnie. Książki. To kolejna rzecz, którą bardzo lubię kupować. Chociaż ostatnio częściej kupuję je w formie elektronicznej. Mam czytnik i bardzo sobie chwalę. Mój mąż też sobie chwali, bo na półkach nie przybywa kolejnych tomów. On bardziej skłania się w stronę minimalizmu niż ja. No chyba że wyrzucamy jakąś zabawkę elektroniczną dzieci. To wtedy nieminimalistycznie wykręca wszystkie śrubki i sprężynki i zanosi

je do swojego królestwa (garażu), bo przecież mogą się przydać. Jeszcze jedna rzecz, na którą wydałam ostatnio tyle pieniędzy, że wolę o tym nie myśleć. To telefon z nadgryzionym jabłkiem. Po porostu musiałam go mieć! Na stare lata, jak już wspomniałam, staję się coraz większą gadżeciarą. Ale robię to dla siebie, a nie, by się pochwalić przed innymi. Czyli jednak kocham zakupy. Magda PS. Właśnie przypomniałam sobie, że siedząc w mojej głuszy leśnej, zdążyłam kupić córce dwie bluzeczki. Bo wiesz, w roku szkolnym chadza w mundurku, a w wakacje okazało się, że nie ma co na siebie włożyć… No dobra… Ma… Ale te bluzeczki były takie śliczne!!



Matka Polka Koczowniczka

Droga Mag! Czy wiesz, gdzie ja teraz jestem i co robię? Otóż koczuję. Niczym Apacz koczownik. Ostatnio przeczytałam, że w Stanach wśród plemion koczujących (Apaczów, Dakotów i niektórych szczepów Nawajów) warunki życia są takie jak przed stu laty. Około 70% Indian żyje w pomieszczeniach, które według opinii Ministerstwa Spraw Wewnętrznych „są niegodne ludzi”. Ja koczuję w nieco bardziej humanitarnych warunkach. Głównie w szkole, w samochodzie, czasem w kawiarniach. Matki Polki Koczujące w obecnych czasach występują w przyrodzie bardzo tłumnie, aczkolwiek niezupełnie stadnie. No i teraz prawdopodobnie nic nie rozumiesz. Bo pewnie Tobie życie nie przelatuje przez palce, przypuszczam, że nie zajmujesz się CZEKANIEM. Matka Polka Koczująca głównie czeka. Rano zawozi dzieci do szkoły czy przedszkola i potem udaje się do pracy. Niektóre matki pracują na etacie, a inne, jak ja, usiłują pracować w domu. Potem odbierają jedno dziecko z przedszkola (mama nie odbieraj mnie, jak będzie noc) i idą do szkoły drugiego dziecka koczować na korytarzu do momentu, aż zakończy edukację w danym dniu. Gdy dzieci są zapraszane na urodziny (a teraz urodziny są wyprawiane przez każdego, co przy dwudziestu osobach w klasie daje imprezy co dwa tygodnie, ale należy pamiętać, że dzieci jest dwoje, więc co tydzień…),

koczuje się na ławeczce, obserwując bawiące się grzecznie lub niegrzecznie dziecko. Te bardziej wyrodne matki, do których ja niestety należę, udają się na kawę ze swoim czytnikiem i uradowane oddają lekturze. Niemniej jednak, jest to koczowanie. Koczowanie kawiarniane za jakieś 10 zeta. Co tydzień koczuję na basenie. A raczej w kawiarni basenowej. Czasem mam wrażenie, że jestem w filmie „Dzień świra”. Bo co czwartek dokładnie tak samo. O tej samej porze odbieram syna z przedszkola, tak samo poprawiam mu czapkę i szalik, tak samo poganiam, mówiąc: „ubierz buty” i tak samo się łapię na tym, że przecież butów nie powinno się ubierać, tylko wkładać. Potem pędzimy do samochodu. Jak zwykle zastanawiam się, którą drogą jechać i jak zwykle wybieram tę, gdzie są większe korki. Potem szkoła. I znowu poganianie, tym razem córki. Na szczęście już jest w butach, więc odpada kwestia „ubierania”. Jednak zwykle nie mieści się jej wszystko do plecaka. Jak wychodziła z domu, to się mieściło. Potem biegiem do samochodu. I jazda. Basen. Pomagam przebierać się synowi, córka czeka. Wracam do niej i koczujemy razem. Ona odrabia lekcje. Kupuję soczek. Potem zmiana. Ona się przebiera, koczujemy z synem i jemu kupuję soczek. Potem już wszyscy się suszymy. Po koczowaniu. Matka Polka Koczująca koczuje też, gdy ma coś do załatwienia i gdy tę rzecz załatwi, ale nie opłaca jej się jechać przez pół miasta do domu, bo musiałaby zaraz wracać. Wtedy taka Matka Polka Koczująca udaje się do szkoły i koczuje. Powiem Ci, droga Magdo, że wtedy telefon się bardzo szybko rozładowuje, bo koczowanie jest powiązane z obecnością na wszystkich możliwych portalach społecznościowych, na których Matka Koczująca być powinna. Ostatnio odkryłam, że w szkole mojej córki zasięg łapie sieć bezprzewodowa o nazwie „slysze_jak_uprawiacie_sex”. Cały czas mnie zastanawia, kto ma taką nazwę, i jak koczuję sobie w tej szkole, zaglądam ludziom w okna, które widać z okien szkoły, i zastanawiam się, kto słyszy ten seks i gdzie. Można niejedną książkę napisać! Z rozmów z innymi Matkami Koczującymi wiem, że siedząc

w samochodach, słuchają audiobooków albo nadrabiają zaległości towarzyskie przez telefon. Jutro dla odmiany będę koczować w kawiarni na siłowni. To ta sama kawiarnia, gdzie koczuję, gdy dzieci są na basenie. Już mnie tam znają i nawet jedna kelnerka wie, jaką kawę piję. I robi ją doskonałą. Bo córkę zawożę na 8.15 do szkoły, trening o 10.00, nie opłaca mi się jechać do domu, więc pokoczuję. Może coś Ci napiszę? O kochankach jeszcze nie pisałam. Nie wiem, jak to się ma do koczujących matek, ale napiszę. Pozdrawiam Cię serdecznie Magda PS. Lila wyszła z sali. Koniec koczowania.

Koczująca Pisarko! Często spotykam w windzie mamę niejakiego Ryszarda lat trzy. Jest on moją wielką sympatią. Kocha swoją czerwoną czapkę z daszkiem i niezależność jak Nicolas Cage w „Dzikości serca”. Ta dzielna kobieta też koczuje. Bo ma jeszcze 13-letnią córkę – Maryśka z kolei namiętnie uprawia taniec, rysuje oraz nocuje u przyjaciółek pod Warszawą. Mama koczująca to zjawisko powszechne. Te blade, dzielne i zmęczone kobiety nieustannie krążą (fajnie, jeśli samochodem jak Ty, mama Ryszarda zasuwa metrem i autobusem oraz pieszo) i zaganiają swoje pisklęta do domu. Bo matka dla dziecka zrobi wszystko! Ja miałam nianię, ona też koczowała. Pod trzepakiem na podwórku, gdzie ćwiczyłam fikołki, pod cukiernią, gdzie były rurki z kremem i pod kortami tenisowymi, gdzie od piątego roku życia zgłębiałam tajemnice tej gry. Mieszkała z nami do

momentu, kiedy ukończyłam podstawówkę, potem wróciła do siebie na wieś i spędzałam z nią cudowne wakacje. Śledziła mnie niczym detektyw. Ona zawsze wiedziała, gdzie jestem, co robię, co jadłam i jakie mam koleżanki. Opatrywała mi stłuczone kolana i wycierała włosy po kąpieli. Jej miłość do mnie była wielka i dawała mi ogromne poczucie bezpieczeństwa. I za to właśnie podziwiamy i kochamy koczujące matki. Bo one to robią z miłości, prawda, droga Pisarko? Całuję, bo słyszę Ryszarda na dole, a Sonia uwielbia spacery z nim i jego przysmaki, którymi ma zawsze wypchane kieszenie. Jego mama także o tym pamięta. Mag



Dam radę, czyli maksymalistki

Magdo Wu! Od jakiegoś czasu, analizując moje kobiece przyjaźnie, doszłam do wniosku, że często na życiowe powiernice wybieram maksymalistki. Bardzo mi imponują. Na zasadzie przeciwieństwa zapewne. Znasz takie? To te, które zawsze ciągną pod górę wszystkich i wszystko. Czyli dzieci, męża, kochanka, dom, dwie firmy, zwierzęta domowe oraz licznych pociotków wymagających wsparcia. Do tego szanująca się maksymalistka prowadzi bujne życie towarzyskie, radzi sobie z samotnym wychowaniem dzieci (mąż tyle pracuje, że wychodzi rano a wraca w nocy, natomiast weekendy zajmuje mu dochodzenie do siebie). Tytanka życia wie, co trzeba przeczytać, zobaczyć, kogo warto poznać, a z kim nawiązać kontakty. Taka kobieta nigdy nie powie „nie mam siły, pomóż mi”. Bo ona zawsze DA RADĘ, a w konsekwencji jest zagonioną, szczupłą, niedospaną i wiecznie biegającą za czymś zawodniczką. Ale osiągi ma imponujące. Dużo zer na koncie, świetne ciuchy, piękny apartament lub dom w dobrej dzielnicy, wakacje na Zanzibarze oraz wiele kredytów do spłacenia i mnóstwo schorzeń psychosomatycznych, o których nie miała pojęcia. Wychodzą one podstępnie na jaw, gdy właśnie zaczyna się czuć spełnioną i zadowoloną z życia kobietą sukcesu. A to czuje, że ma raka żołądka, a to mózgu, czasem chwyci ją niespodziewanie ból kręgosłupa lub głowy, tak silny, że ląduje w szpitalu, a lekarze załamują ręce. Badania krwi w normie, waga prawidłowa, odrost wzorowo zrobiony, często i botoks się trafi

wygładzający podstępną zmarszczkę na czole. Na pierwszy rzut oka wzór kobiety w średnim wieku. Jednak takie superkobiety cierpią i nie ma chyba na to prostej rady. Maksymalistki często kończą na kozetce u terapeuty lub w zakładzie leczącym uzależnienia, bo luzują się wieczorami ciągle wzrastającymi dawkami alkoholu lub leków na uspokojenie, lub, co gorsza, jednym i drugim. Nie opisuję tu, żeby było jasne, moich przyjaciółek. One są jeszcze na prostej, ale gdy jedna z nich trafiła z objawami psychosomatycznymi do szpitala, natychmiast wszczęłam alarm. Z innymi koleżankami zaczęłyśmy się do niej gwałtownie odzywać w sprawie spotkania oraz rozmowy i kłaść jej uparcie do głowy, że musi odpocząć. W rezultacie wyjechała na święta w góry, zamykając biuro i budowę domu oraz nowej siedziby firmy na czas świąt. Dobre i to, choć zapewne po świętach wróci do swojego szalonego tempa życia. Jednym z najgłupszych powiedzeń, jakie znam, jest: „Co Cię nie zabije, to Cię wzmocni” – co Cię zabije, to Cię zabije, a co wzmocni, doda sił. I to mogą być dwie zupełnie różne rzeczy. Jedno jest pewne, trzeba umieć dostrzec objawy i czasem się zatrzymać oraz odpuścić. Nie będzie łatwo, bo przez lata przyzwyczaiłyśmy wszystkich do tego, że jesteśmy mega silne, odpowiedzialne i samowystarczalne. Ukochani bliscy mogą nam wtedy po prostu nie uwierzyć. Ale mus to mus, prawda? Niedawno ze smutkiem przeczytaliśmy o śmierci wybitnego reżysera Krzysztofa Krauze. Poza paroma świetnymi filmami i dokumentami zostawił także bardzo mądre przesłanie. Latami jadł niezdrowe rzeczy, lekceważył objawy stresu, pracował nad miarę, aż wyhodował sobie raka. I co wtedy zrobił ten przystojniak? Serię atrakcyjnych zdjęć pod palmą. Po czym wyciął w szpitalu chore komórki i zapowiedział żonie, że on sam sobie z tym poradzi. Krótko i po męsku. Bardzo szybko powracająca choroba postawiła go do pionu. Poprosił żonę i przyjaciół o wsparcie, zmienił dietę, sposób życia, leczenia, przeprowadził się do Afryki, gdzie został poddany eksperymentalnemu leczeniu. To mu dało 8 cennych lat życia, nauczyło uważności, z jaką witał każdy kolejny dzień. Czy nie lepiej od razu się nad tym pochylić, zwolnić, nim organizm nam powie, że

jesteśmy w czarnej d…e? Takie oto refleksje mnie nachodzą pod koniec roku 2014. Idźmy słoneczną stroną ulicy, uważnie rozglądając się na boki. Całuję Cię! Magda Q

Kochana Mag. Zwolnić – to bardzo dobre słowo. I bardzo nielubiane przez wielu. Mam jednak wrażenie, że ogólna sytuacja wymusza zmiany wśród ludzi. Wczoraj słyszałam w radiu o nowym trendzie w biznesie. Otóż już nie pracoholicy są na topie, moja droga. Teraz uważa się, że jeżeli ktoś siedzi non stop w pracy, to znaczy, że nie wyrabia się ze wszystkimi swoimi obowiązkami w określonym czasie, czyli pracuje zbyt wolno. Teraz liczy się taki pracownik, który zrobi wszystko w czasie pracy, na dodatek dobrze i dokładnie. Zaświeciło mi się światełko, że może być jeszcze gorzej, bo teraz cała kadra kierownicza średniego szczebla będzie wychodzić punktualnie z pracy, ale za to w domu będą nadrabiać wszelakie zaległości przez pół nocy. Tak źle, i tak niedobrze. Ja zwolniłam. Przez pewien czas w moim życiu latałam jak szalona. Najpierw prowadziłam firmę, potem biegłam po dzieci do przedszkola, spędzałam z nimi czas, następnie pakowałam do łóżka, denerwując się, że nie śpią jeszcze i dopiero siadałam do pisania książek. Niezadowoleni byli wszyscy. Dzieci – bo mama nerwowa. Wspólnik – bo myśli uciekały mi do książek. A najbardziej niezadowolona byłam ja sama. Miałam wrażenie, że moja pupa stopiła się z fotelem już w jedną całość. Jadłam byle co, piłam byle co, prowadziłam się bardzo, że tak powiem,

niehigienicznie. Mało snu, dużo pracy, jedzenia może nie tak dużo, ale zupełnie niewłaściwego. Dojadałam po dzieciakach i chwytałam to, co mi w ręce wpadło. Czy byłam maksymalistką? Nie! Bo tych licznych zer na koncie i wakacji na Zanzibarze nie było. Miałam wrażenie, że życie to nieustanna sztuka wyboru. Bez przerwy należy określać sobie priorytety. Oczywiście, że najważniejsze są dla mnie dzieci, ale tym dzieciom trzeba coś dać do jedzenia i w coś je ubrać. Czyli powinnam pracować. No, a oprócz pracy fajnie, gdybym miała dobry humor, by te dzieci były ze mną szczęśliwe. Powinnam zatem robić coś dla siebie. Kiedyś, gdy byłam nastolatką, grałam w Simsy. I tam było strasznie mało czasu na wszystko, co ten Sims chciał w ciągu dnia zrobić. Bardzo się wtedy denerwowałam, bo wydawało mi się, że w życiu jest go zdecydowanie więcej. Niestety. W dorosłym życiu tego czasu jest jeszcze mniej. W grze można było wpisać kody, które bez żadnych konsekwencji przedłużały dobę, czy powodowały, że nasz Sim jest wypoczęty i zadowolony z życia. W realnym życiu takich kodów nie ma. Los mi pomógł, oczywiście. Rozwiązaliśmy firmę, miałam zajmować się już tylko domem i pisaniem. Jednak nie rozwiązuje problemów z zerami na koncie, chociaż poszerza horyzonty. Nienormowany, zupełnie niepoukładany czas pracy. Teraz postawiłam przed sobą kolejne wyzwanie. Chcę na mojej czterdziestce wystąpić w mini… albo chociaż w sukience do kolan. Zatem latam pięć razy w tygodniu na siłownię, co zajmuje strasznie dużo czasu, a przede wszystkim energii. Ale czuję się lepiej. Mogę powiedzieć, że odmłodniałam!! Bardzo trudno znaleźć równowagę między wszystkim. Jutro powinnam być w Warszawskiej Szkole Filmowej, ale Mateusz ma 38,2, Lilka musi zrobić do szkoły drzewo genealogiczne i… Jestem niezastąpiona… Trzeba sobie wszystko zorganizować. I jeszcze ten internet zabiera tyle czasu. A dyscypliny we mnie, jak sama wiesz, jest bardzo mało! W prawdziwym życiu kody na większą ilość energii i wzrost poziomu

zadowolenia z życia są nielegalne, niezdrowe i zdecydowanie niewskazane! Magda PS. Jak byłam małą dziewczynką i mama kazała mi iść spać po dobranocce, obiecywałam sobie, że jak będę duża, to będzie taka noc, że WCALE nie pójdę spać. Ale teraz… Jak ja kocham moje łóżko!! I mam fioła na punkcie pościeli. O matko. Chyba już nie kupowałam nowej pościeli przez jakiś rok! Trzeba to zmienić!



Energia kobiet, czyli lubimy się trochę

Droga moja Pisarko i Siostro, jak mawiają światłe feministki! Od jakiegoś czasu dostaję mnóstwo maili z ciekawymi inicjatywami dotyczącymi wspólnych kobiecych działań. A to wyjazd w babskim gronie na medytacje i kursy kuchni 5 przemian, za chwilę wspólne badania piersi propagowane na społecznościowych portalach, aż po wielką akcję Wysokich obcasów „Energia kobiet”. Polega ona na wymianie doświadczeń i rozmowach z najmądrzejszymi przedstawicielkami naszej płci, które to wdarły się już wszędzie. Nawet rządzą naszym krajem. Poza tym są wybitnymi naukowcami, pisarkami, artystkami, inżynierami, prowadzą wielkie firmy i co ciekawe, zwykle mają także rodziny i dzieci. Jak one to robią? Mają wsparcie i w bliskich, i w innych kobietach. Jestem tego pewna! I tu dochodzę do sedna moich rozmyślań, których mam sporo ostatnio, bo złożona niemocą, tydzień spędziłam w domu wtulona w mojego psa i wpatrzona w drzewo za oknem. Moje dolegliwości spowodowały, że nie bardzo mogłam czytać, więc zmuszałam się do twórczego myślenia. W końcu jeden znany tłumacz (nie pamiętam który, ale chyba Artur Sandauer), jak był ukrywany w czasie wojny za szafą, to żeby nie zwariować, tłumaczył sobie z pamięci i zapamiętywał różne dzieła literatury światowej. Skoro on mógł, to i ja mogę zdyscyplinować mózg do lepszej pracy (wykorzystujemy na co dzień 1/5 jego możliwości, wiedziałaś o tym?), choć zapewne z marniejszym skutkiem, ale nie o porównanie mi chodzi, lecz o zasadę. W mojej sytuacji musiałam zawierzyć kilku kobietom, aby zaczęte przeze mnie projekty przez tydzień nadal się

posuwały naprzód. Zazwyczaj wymaga to upierdliwego wysyłania maili i przypominania się nieszczęsnym sojuszniczkom tekstami typu: „czy dzwoniłaś już do…”, „odebrałaś może…”, kupiłaś, załatwiłaś, wydrukowałaś, namówiłaś do tego i owego… Oesus! Ile tego marudzenia jest! Tymczasem postanowiłam spróbować czegoś innego. Techniki zaufania i pozytywnej energii bijącej z moich wpisów na FB i rzadkich esemesów z serdecznym zapewnieniem o wierze w nasze wspólne działania. Upierdliwości zero! Samo zaufanie, wsparcie i przyjaźń. I co powiesz na to, że NIC się nie zawaliło! Zaledwie kilka spraw trzeba było lekko wyprostować. Pozytywna energia działa cuda! Naprawdę. Nauczyła mnie tego dawno temu Małgorzata Musierowicz, która w książce „Kwiat kalafiora” kazała głównej bohaterce, Gabrieli Borejko, wysyłać Eksperymentlany Sygnał Dobra, czyli z uśmiechem wychodzić ludziom na przeciw. Zwłaszcza tym opornym, zgryźliwym i trudnym w kontakcie przedstawicielkom płci pięknej. I co? Nagle okazało się, że podła sąsiadka znakomicie piecze torty, podstępna dyrektorka Dąbek-Nowacka jest ślepo zakochana w swoim synu i dlatego pomoże zbłąkanym nastolatkom odnaleźć drogę ku przyzwoitości, a wredna siostra potrafi zrobić w domu wszystko, gdy zrozumie, że starsza Gabriela wysiada psychicznie i organizacyjnie z powodu nieszczęśliwej miłości. To naprawdę piękna i pożyteczna lektura, do której organizatorki akcji „Energia kobiet” powinny często zaglądać. Bo tak naprawdę nie chodzi o to, co wiemy, potrafimy, w czym jesteśmy lepsze od innych kobiet, ale o to, jak sprawić, aby nasze talenty lepiej służyły wspólnemu dobru. To nie musi być od razu rzecz tak wielka, jak obrona polskich granic, wejście do strefy Euro czy zaprowadzenie porządku podczas delegacji służbowych członków różnych partii. Wystarczy wraz z sąsiadkami zrobić zbiórkę na rzecz dzieci z Domu Dziecka na święta, posprzątać wspólnie teren za blokiem, wypić kawę noworoczną i postanowić coś praktycznego w sprawie umierających roślinek na naszych klatkach schodowych. Kropla drąży skałę. My kobiety jesteśmy bardziej odporne, lepiej zorganizowane, odpowiedzialne i kreatywne, bo na co dzień prowadzimy przedsiębiorstwo zwane domem i zarządzamy nim od rana do nocy. I ono działa! Co prawda

obok perfekcyjnych są i ch….e panie domu, znane nam dobrze z internetowych filmików i wyznań. Ale nigdy przenigdy nie zostawimy dziecka, psa, męża, kochanka, siostry, matki, ojca (niepotrzebne skreślić) bez opieki. Mamy mnóstwo opracowanych patentów na oporne urzędniczki, upierdliwe sprzedawczynie, podstępne infekcje. Mogłabym wymieniać bez końca. Wiele razy sytuacje bez wyjścia okazywały się przecież czymś zwykłym i naturalnym, gdy mądra kobieta opowiedziała nam, jak sobie poradziła w podobnej sytuacji. Wielokrotnie mi piszesz Magdo Wu o kilku niezawodnych kobietach, które motywują Cię do biegania, sprzątania, urządzania wspólnych świąt. Ba, one nawet, z tego co wiem, podsuwają nowe wątki literackie do napisania kolejnych książek! Czym byśmy były bez innych kobiet? Nikim! Jestem tego pewna! Niby to takie proste, ale i trudne do sprawdzenia, bo my ze sobą wciąż rywalizujemy. I to nie tylko o względy facetów. Ponieważ weszłyśmy do świata mężczyzn, przebojem walczymy też o pozycję w pracy, w towarzystwie, w klubie sportowym, na boisku. No i nieustannie ścigamy się w temacie urody. Która piękniejsza, szczuplejsza i powabniejsza. Ma torbę od Michaela Korsa czy nie ma, potrafi mieć dwóch kochanków na raz i trzeciego starającego się czy nie? A ile zarabia, a gdzie była na weekend w spa? Kto jest jej doradcą finansowym, że drugie piętro willi sobie dobudowuje? Nigdy nie zazdrościmy? Stale! Oceniamy, porównujemy się, „dopierniczamy” sobie, złośliwie dodajemy nielubianej koleżance kilogramów i lat. DLACZEGO? Trudno powiedzieć, ale wiem, czym to grozi. Zła energia równie szybko się rozprzestrzenia jak dobra. Ale z potwornym skutkiem niszczy wszystko, co można było, korzystając z tej siły i potencjału, zbudować. Poza tym łatwiej się żyje, gdy człowiek otoczony jest ludźmi uśmiechniętymi i zadowolonymi. Takimi też podobno łatwiej się zarządza. Nie chodzi o to, by schlebiać tym, którzy chcą nas zniszczyć. Bo kobiety złe, które w walce i rywalizacji upatrują źródło sukcesu, także spotykamy na swojej drodze. I nie wiem jak Ty, ale ja takie omijam. Starannie i ze wstrętem. Bo tym się można zarazić. Wolę zarobić mniej, ale uczciwiej, mieć kilka kum niż kilkadziesiąt anonimowych osób z towarzystwa, które mogą wiele załatwić. Natomiast, gdy ktoś mądry,

światły mówi mi, że w energii kobiet tkwi potężna siła, to aż podskakuję z przejęcia. TAK! Energicznie ściskam Cię pełna wiary w to, że mnie zrozumiesz!

Mag, rozumiem! Też widzę Twoje wpisy na FB, delikatne esemesy, które przypominają mi o naszym projekcie, i mam w związku z tym nieustanne wyrzuty sumienia! I jest mi przykro, że czujesz, że to ja jestem tą czarną owcą. Siłę kobiet rozumiem. Przecież sama o tym piszę! We wszystkich książkach podkreślam, że przyjaźń między kobietami i ich wzajemne wsparcie są bardzo ważne. A pozytywna energia zawsze działa cuda. Ja sobie tłumaczę, że wszyscy są normalnymi ludźmi. Takimi jak ja. I jeżeli z kimkolwiek rozmawiam jak z normalnym człowiekiem, to osiągnę więcej, niż gdy mam stosunek roszczeniowy i patrzę na niego z góry. Staram się być miła w każdej sytuacji. Kompletnie nie rozumiem agresji, tym bardziej zupełnie bez powodu. Brzydzę się hejterstwem w sieci. Uważam, że ktoś kto wyładowuje się w ten sposób na innych, musi być bardzo nieszczęśliwy. I naprawdę mu współczuję. Jak już o tym mówimy, owszem siła kobiet… Ale niestety też właśnie ze strony kobiet spotyka nas dużo różnych przykrości. Niemiła pani w urzędzie, plotkara obsmarowująca ci pewną całkiem dużą część ciała. Mężczyźni nie bawią się w tego typu gierki… A kobiety? Lubią! W kobietach siła. Jednak należy otaczać się kobietami, które dają tę siłę, którym możemy oddać ją z wzajemnością. Ja należę do osób głęboko nieszczęśliwych, gdy ktoś ich nie lubi. Kiedyś rozmawiałam z moją koleżanką, coachem. – Marzenka, dlaczego ona mnie nie lubi? Przecież nic jej nie zrobiłam!

– A musi? – Co musi? – No czy musi cię lubić. – No… Nie musi. – No widzisz. Mój kot też cię nie lubi. Zrobiło mi się bardzo przykro. – No jak to twój kot mnie nie lubi? – Po prostu. Nie lubi cię. – Przecież on mnie w ogóle nie zna! – No właśnie. Nie zna cię. Przejmujesz się, że cię nie lubi? – No oczywiście, że się przejmuję! – Magda. Zobacz, jakie to nierozsądne. Co cię obchodzą odczucia mojego kota, którego nie widziałaś nawet na oczy. Być może nigdy go nie zobaczysz. Dlaczego masz sobie psuć nastrój tym, co on o tobie myśli? I przekonała mnie. Nie wszyscy muszą mnie lubić. Nie wszyscy muszą lubić moje książki. Ich sprawa. A jeżeli chodzi o siłę kobiet – pojechałabym do „Szkoły żon”. Natychmiast!! Magda



Dlaczego tak trudno być (z) facetem?

Kochana Magdo Wu! Nie wiem, czy czytasz pisma kobiece typu „Twój Styl”? Bo ja tak. W listopadowym numerze przykuł moją uwagę tekst poświęcony badaniom męskości. Tak, tak, tego właśnie. Okazało się, że wybitny amerykański profesor Richard Zimbardo przyjrzał się pod lupą tej części populacji oraz naszym oczekiwaniom i okazało się, że: – jesteśmy bardzo samodzielne i dlatego facetom zostawiamy za mało miejsca na eksponowanie ich męskości, – od czasu zabiegów in vitro mężczyzna przestał być nam nawet technicznie potrzebny – konkretnie do zapłodnienia (brrr!), – jednocześnie marzymy skrycie o mężczyźnie „prawdziwym”, opiekuńczym, zaradnym, rozumiejącym naszą odrębność, ale także i przewodzącym rodzinnemu stadu, – na życie i obiekt fascynacji wybieramy jednak (uwaga) facetów niestałych, lekkomyślnych, macho, podrywaczy lub Piotrusiów Panów, czyli kompletnie innych niż teoretycznie sugerujemy, że pragniemy. Ha! I co mi teraz powiesz? Uważam, że to bardzo ciekawe i warte obgadania. Przede wszystkim jednak zastrzegam od razu, nie brałam udziału w tych badaniach. Natomiast wielokrotnie ten temat przerabiałam w rozmowach z kobietami rozczarowanymi swoim związkiem, które jednak nadal w nim tkwiły, wpadając coraz głębiej w otchłań rozpaczy. To skłania mnie także do autorefleksji. Mianowicie, zawsze zakochiwałam się nie

w tych facetach, w których teoretycznie powinnam. I nigdy tego nie żałowałam w trakcie, tylko zawsze po fakcie. Czyli gdy trzeba było zerwać znajomość. Z czego to wynika? Otóż, droga Pisarko, wynika z tego, czarno na białym, że jesteśmy niespójne emocjonalnie. Co innego nas kręci i podnieca, a zupełnie co innego teoretycznie uszczęśliwia. Trochę nie wiemy, czego chcemy? Też. Ale przede wszystkim chyba nie umiemy ponieść konsekwencji własnych wyborów, bo nie są one świadome, tylko wynikają z pożaru uczuć bądź chwilowego zaćmienia umysłu na skutek zauroczenia jakimś podłym i skomplikowanym charakterem a la Rett Buttler z „Przeminęło z wiatrem”. Pamiętasz dylemat Scarlett? Całe życie kochała nudnego i zajętego Ashleya, tylko dlatego, że ją odrzucił, i walczyła z Rettem, aż odkryła, że go kocha. Niestety właśnie wtedy Rett od Niej odszedł. Po drodze miała jednak kilku bezpiecznych partnerów i kochanków, z którymi mogła sobie spokojnie ułożyć życie. Ale nie! Ją kręciło niebezpieczne, pachnące cygarem i whisky męskie rozdęte ego Retta! Którego nigdy nie było w domu, zawsze miał inne zdanie na temat wychowania dzieci (malutka Bonnie zginęła w nieszczęśliwym wypadku na koniu, pamiętasz?) i który nieustannie kpił z jej urody i wybuchowego charakteru. Ale jednocześnie umiał się jej przeciwstawić jak nikt inny. I znał ją lepiej niż ona sama. Powiesz mi może, że nie chciałabyś przeżyć takiego burzliwego romansu z Rettem? Nie uwierzę! Każda by chciała! Ale czy to jest partner na życie? Ba, to jest pytanie! Bo jeśli chcemy żyć zgodnie i spokojnie, wówczas na pewno nie. Mieć poukładaną codzienność i spokojne saldo na koncie. Dlaczego nie? Tylko nie z Rettem, a z popłakującym wiecznie i delikatnym wdowcem Ashelyem raczej. Trochę będzie nudno, trochę smutnawo, lecz każdego wieczoru ten sam facet usiądzie obok nas na kanapie. Przewidywalny, dobrze nam znany i kochany przez nas trochę bardziej niż brat, jednak zawsze będzie jakiś mężczyzna na kanapie, prawda? Wystarczy więc dobrze wybrać. Znam też liczne przypadki, że wybieramy z tego, co niedostępne. Na przykład czekamy na list od Brada Pitta, Borysa Szyca lub tajemniczego szefa z działu obok. Jednak ci wybrańcy nic o tych naszych pragnieniach nie wiedzą. Myślisz, że się wygłupiam? Skąd! Opowiedział mi o takich

problemach kobiet zaprzyjaźniony terapeuta Wiesław Sokoluk, z którym napisałam poprzednią książkę „Zaklinacze samotności”. Anonimowo rzecz jasna, pokazując tylko skalę absurdu tych pragnień. Podobno miłość romantyczna na tym polega. Kochamy kogoś i nie mówimy mu o tym, aby żyć tylko owym niespełnieniem i babrać się z upodobaniem w emocjonalnym niedosycie. Brzmi to jak horror, ale jest nadal częstym problemem. I choć pasuje bardziej do dylematów 16-latki, dotyka i kobiety dojrzałe. Miłość z rozumem ma niewiele wspólnego. Na tym także polega jej urok, jak również problem z adresatami naszych odwiecznych, niespełnionych uczuć i pragnień. Przytoczę Ci teraz naszą rozmowę sprzed paru tygodni jako pointę do tych rozważań. Miejsce: kawiarnia w Teatr Studio, Warszawa Czas: niedzielne popołudnie, siarczysty mróz JA: (kulejąc zbliżam się do Ciebie w ogromnym foyer teatru) Cześć pisarko! TY: (zdyszana z walizą po kursie scenariopisarstwa) Cześć, zgubiłam rękawiczkę! JA: A ja mam kontuzję stopy, choć usiądziemy gdzieś w ciepłym miejscu. (siadamy w kącie ciemnym i przytulnym) TY: Wino grzane i kanapkę mi zamów! JA: (do kelnera znudzonego i zakłopotanego czymś) Dwa razy to samo! TY: Przefarbowałam się! Ładnie mi? JA: Widzę, widzę, całkiem niezła z Ciebie blondynka. Czy to początek jakichś większych zmian? TY: Jeszcze nie wiem… JA: Bez powodu się fryzury nie zmienia… TY: Łatwiej to zmienić niż swoje życie. JA: O! W takim razie już o nic więcej nie spytam. TY: I dobrze. Powiedz mi lepiej, jakiego Ty faceta chciałabyś mieć? JA: Hmmm, teraz raczej przyjaciela na życie. Takiego, który by mnie nie denerwował, był blisko. I żebym go lubiła, żeby mnie rozśmieszał. I miał swoją kasę. I nie był skąpcem. Poza tym męski, nie że ładny. Brzydal

raczej. TY: Marzenie ściętej głowy… Kelner: (podsłuchując z zainteresowaniem) Możecie panie mówić szeptem? Trwa spektakl!



Kurtyna

Kochana Mag! Zacznę od tej blondynki! Moja koleżanka poszła kiedyś do fryzjera. Niedawno. Fryzjer pyta: – Co robimy? – A nie wiem. Tak jak zawsze. Fryzjer spojrzał na nią z uwagą. – A mąż już po czterdziestce? – Tak. Po czterdziestce. – Robimy na blond! – Na blond? – zapytała z przerażeniem koleżanka. – Na blond. Inaczej pójdzie szukać innych blondynek. I co? Koleżanka jest prześliczną blondynką! Ja zawsze mówię, że marzenia spełniają się w drugim pokoleniu. Moja córka jest cudną długowłosą blondynką. Zawsze chciałam taką być! Ale los zdecydował inaczej i trzeba mu pomóc wizytami u fryzjera. Ale do blondu chyba mi jeszcze daleko! Niemniej jednak kobieta zmienną jest, a mężczyzna chce lub nie chce, ale musi to zaakceptować. Co do burzliwego romansu, hmm, hmm. Tę sprawę przemilczę, wszak jestem matką dzieciom i żoną mężowi. Ale faktycznie, generalizując, kobiety lubią niegrzecznych mężczyzn. Bardzo często jest tak, że to, co pociągało nas w tych mężczyznach w beztroskim życiu, w szarej

codzienności powoduje, że mamy ochotę spakować sobie albo temu mężczyźnie walizki i rozstać się na zawsze. Bo popatrz. Romantyczna dusza. Kolacje przy świecach, kwiaty, wzdychanie w świetle gwiazd. Każda mówi – ideał! Ale popatrz. Romantyk jest mężem. Ojcem rodziny. Innych zalet nie ma, jest romantyczny. Ty jesteś zmęczoną kurą domową, na urlopie (któż wymyślił to słowo?) macierzyńskim i marzysz, kiedy tenże facet wróci do domu i będziesz mogła iść wreszcie spać. A on? Kolacja romantyczna przy świecach i oczekiwanie nocy z upojnym seksem. Nie. Romantyzm mężczyzny staje się zmorą. Ale z drugiej strony, może być inna sytuacja. Jesteś kobietą dojrzałą, chciałabyś się ustabilizować. Masz dość romansów. Chcesz mężczyzny odpowiedzialnego, mocno stąpającego po ziemi. Zaradnego i takiego, który umie zarabiać kasę, by w razie gdy ty będziesz rodzić jego słodkie dzieci, stanął na wysokości zadania i utrzymał was na poziomie godnym. I rodzisz te dzieci. Jedno, potem drugie. A twojego odpowiedzialnego mężczyzny nie ma nigdy w domu. Bo wiesz, zarabia pieniądze, by utrzymać rodzinę. Na godnym poziomie oczywiście. Do sklepu chadza tylko z kalkulatorem i wyłącznie w czasie promocji „weź dwa a dostaniesz trzeci gratis”. Wkurza cię to niemiłosiernie. Ale zgadzasz się, bo przecież on „was utrzymuje”. A tobie zależy na najlepszych pieluchach, potem dobrym przedszkolu i rewelacyjnej prywatnej szkole. Ty oczywiście nie możesz zarabiać takich pieniędzy jak on, bo przez ostatnie kilka lat bez przerwy rodziłaś dzieci albo karmiłaś piersią, albo siedziałaś na zwolnieniach lekarskich, bo najpierw ospa, potem grypa, potem drugie to samo i w końcu cię z pracy wywalili. Bo ileż można. I na dodatek jeszcze wzięłaś urlop jednodniowy, chcąc iść do przedszkola na występy z okazji dnia matki. I na Jasełka też. Do niczego z takim facetem. Mag, nie wiem, jak wytrzymać z facetem, ale jakoś mi to wychodzi. Po dziesięciu latach małżeństwa, chyba jak każda, czasem mam dość.

I faktycznie wiele cech, dzięki którym zakochałam się w moim mężu, teraz wnerwia mnie niemiłosiernie. Może faktycznie romans z Rettem Buttlerem byłby wyjściem z sytuacji? Muszę to przegadać z mężem. Jest tak zapracowany, że pewnie nie będzie miał nic przeciwko. Poza tym… Narzekamy, marudzimy. Jak w tym kawale. Mąż mówi do żony. – Ech, jesteś piękna, mądra, zgrabna. Dobrze gotujesz i jesteś fantastyczna w łóżku. Gdybyś ty jeszcze obca była! No i chyba coś w tym jest. Inność pociąga. Inność podnieca. Czerwone nowe szpilki na wystawie sklepowej są idealne. Chcesz je mieć. Natychmiast. Tylko jak już po nie sięgniesz, stwierdzasz, że twoje rozdeptane kapcie były o wiele wygodniejsze. Więc nie wyrzucaj ich od razu… Ale chyba odbiegłam trochę od tematu? Czy być mężczyzną w dzisiejszych czasach jest trudno? Nie wiem. Wydaje mi się, że kobiety muszą często pełnić męskie role. Mężczyźni stali się trochę bardziej zniewieściali, bo oczekujemy od nich tego. Kwiatów, czułości i tak dalej. A jak jest męski, to też nie dobrze. Oj, Mag. Nie wiem, co mam myśleć. Dziś idziemy z mężem sprawdzać się w roli kucharzy. Mikołaj nam przyniósł w prezencie warsztaty kulinarne. Gotowanie to zajęcie dla mężczyzn czy dla kobiet? Nie wiem. Gotujemy w parach. Mam nadzieję, że po przyjściu nie powiem, że trudno było gotować z facetem! Magda



Po co nam to było?

Kochana Pisarko! Po roku zmagań i trudów wszelakich dobrnęłyśmy do mety. Nie wiem jak Ty, ale ja się sporo dowiedziałam o sobie i świecie dzięki naszej wymianie myśli i maili. Oprócz tego mam wrażenie, że także sporo się nauczyłam od Ciebie, na przykład odnośnie technologii w życiu codziennym. No i nie będę już taką hipochondryczką, obiecuję! I dziękuję! Poza tym w zalewie codziennych obowiązków udało nam się wyszarpać czas dla siebie. A nawet kilka razy się spotkać, pójść do teatru i nocą na Monciaku pić gorącą czekoladę. Takie chwile są bezcenne! Wykradzione z codziennej pogoni, długo zostają w pamięci i wiele dają. Już się cieszę na kolejny kwietniowy weekend na Wybrzeżu z Tobą i Puszysławem. Każda z nas ma inne życie, priorytety i marzenia. Ale zobacz, w ilu kwestiach się zgadzamy! Niesamowite, prawda? Ściskam Cię i do miłego, siostro w doli i niedoli. O ile Cię poznam, bo sądząc z doniesień na facebooku, schudłaś bardzo i zmieniłaś kolor włosów. A to daje do myślenia. Idę pobiegać i pomyśleć nad strojem oraz kolorem włosów na wiosnę. Mam nadzieję na kolejne spotkania z Tobą. Nie tylko w sieci. Ściskam! Mag



Kochana Mag. Mam ogromne wyrzuty sumienia, że tak musiałaś mnie ścigać. Ścigać, gonić, wyszarpywać. Bardzo Cię za to przepraszam. Nawet jeśli chodzi o sposób pracy, wychodzi, że jestem zupełnie inna. Chaotyczna, niezdyscyplinowana. Uwierz mi, naprawdę nad tym pracuję. Mam koleżankę – cudna osoba. Bardzo religijna, ale w taki szczęśliwy sposób, a nie nawiedzony. Z niecierpliwością czeka na każdą moją książkę. I wczoraj właśnie z nią rozmawiałam. – Święty Ekspedyt. – Co? – Nie co, tylko kto. Święty Ekspedyt. Święty ostatniego ratunku. Patron od rzeczy trudnych, na ostatnią chwilę… O matko. Mój patron. Do tej pory zaanektowałam sobie Świętego Judę. Patrona od rzeczy beznadziejnych. Ale teraz, sama wiesz, że św. Ekspedyt bardziej do mnie pasuje! Dziękuję Magdo za ten wspólny czas. To były fajne chwile, zastanowienia się nad sobą, swoim życiem i nad tym, co jest ważne! Magda

Copyright © by Magdalena Witkiewicz, 2015 Copyright © by Magdalena Kuydowicz, 2015 Copyright © by Wydawnictwo FILIA, 2015 Wszelkie prawa zastrzeżone Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych Wydanie I, Poznań 2015 Projekt okładki: Olga Reszelska Fotografia na okładce: © Andrea Carolina Sanchez Gonzalez/iStock Redakcja i korekta: Kinga Zalejarz eISBN: 978-83-8075-005-0

Wydawnictwo FILIA ul. Kleeberga 2 61-615 Poznań www.wydawnictwofilia.pl Wszelkie pytania prosimy kierować na adres: [email protected] Dołącz do nas na Facebooku! Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: „DARKHART” Dariusz Nowacki [email protected]