Witkiewicz Magdalena Milaczek 1 Milaczek

MagdalenaWitkiewicz

MILACZEK

Wydawnictwo SOL

Dziś - I wtedy coś pierdykło pod moim oknem. Na początku nie zwracałam na to uwagi, pierdykło to pierdykło, nie będę przecież zawracać sobie głowy byle pierdyknięciem. Gadałam właśnie z Dorotą i wspominałyśmy, jak to mu odpłaciłam pięknym za nadobne. Potem coś mnie tknęło, wlazłam na parapet, wyjrzałam przez okno i zobaczyłam, że mój samochód się pali. - Jak to - pali? - Majka otworzyła szeroko oczy i wylała pół kieliszka wina na siebie, czego nawet nie zauważyła. Czerwony kolor idealnie komponował się z bielą spodni. - Załatwiła ci samochód? - No wiesz, nie wiem, czy to ona. Śledztwo umorzyli. Samochód się palił, generalnie już go wcale widać nie było, jak wyjrzałam przez to okno. Długo trwało, zanim do mnie dotarło, że to mój samochód... - No i co? - Majka trzymała kieliszek w dalszym ciągu dnem do góry. Jej wyraz twarzy do inteligentnych nie nale­ żał. Z rozdziawionymi ustami jest to raczej trudne. - Pierwsze, co pomyślałam, to „co ja znowu namieszałam, że on się zapalił". To pomyślałam, oczywiście, zaraz potem, jak odzyskałam oddech. Po drugie, zaczęłam się zastanawiać, „co powie t a t a " i jak ja mu to wszystko opowiem albo co p o w i n n a m nakłamać, a potem sobie przypomniałam o przebitych oponach w moim rowerze,

mailach dotyczących rys na lakierze i popsutych klockach hamulcowych w moim „ślicznym czerwonym autku". I coś z lekka zaczęłam podejrzewać... Wybiegając z klatki, natknęłam się przy drzwiach wej­ ściowych na moją m a m ę wracającą z pracy. Nie zwróciłam na nią uwagi, tylko spojrzałam na samo­ chód i krzyknęłam. - Szlag by to! Mama otworzyła oczy szeroko ze zdziwienia. Już chciała powiedzieć kilka słów na temat stosownego wychowania panny z dobrego, bądź co bądź, domu, wciąż na wydaniu, ale podążyła za moim wzrokiem... - O szlag by to! - powiedziała m a m a i upuściła torbę z jajkami. I tak stałyśmy obie, co jakiś czas sobie jeszcze klnąc z cicha i gapiąc się to na samochód, to na coraz liczniejszą grupę łudzi zbierających się wokół, dopóki nie przyjechała policja i straż pożarna. Nie wiem, ile to trwało, ale jak się obie ocknęłyśmy, jajka zostały już wylizane przez psa - arystokratę sąsiadów. Piesarystokrata, seter angielski, zwany Parysem Antonio, miał w zwyczaju wyjadać wszystko to, co niedozwolone, i to, co na pewno mogłoby zaszkodzić jego arystokratycznemu żołądkowi...

WCZEŚNIEJ Parys Antonio właśnie zżerał bułkę znalezioną w śmietni­ ku, a wywaloną wczoraj przez Zuzę spod jedynki w drodze powrotnej ze szkoły. Nie spodziewał się, i prawdę mówiąc, mało go obchodziło, że na piątym piętrze Milena stawała na wagę, przytrzymując się szafy, ściany i wszystkiego wokół, by waga była jak najniższa. Oczywiście stała goła, bez śnia­ dania i po wizycie w toalecie. Póki trzymała się kurczowo szafy, było względnie do­ brze. Jakieś 70 kilo w porywach do 73, co przy wzroście koszykarki byłoby całkiem niezłym osiągnięciem. Jedynie wzrost był koszykarki, bo z koszykówką oraz jakimkolwiek innym sportem Milena nie miała nigdy nic wspólnego. Raz poprzedni chłopak zabrał ją na mecz koszykówki Trefl Sopot. Na meczu darła się niesamowicie, kibicując. Za bardzo nie wiedziała jednak, o co w tym wszystkim chodzi oraz po co ci wszyscy ludzie tak krzyczą. Fajnie było, bo okazało się, że z kolegą chłopaka przyszła jego nowa dziewczyna, blond piękność, Lidia, która okazała się po prostu jej starą przyjaciółką z podstawówki. Cały mecz miały co robić, nie­ koniecznie była to obserwacja tłumu biegających mężczyzn, bądź co bądź przystojnych. Zamknęła oczy i puściła się szafy. Chwilę się zastanawiała, czy na pewno warto je otworzyć, ale przezwyciężyła strach. Osiemdziesiąt pięć przecinek trzy.

Przeklęła sobie siarczyście, chociaż robiła to bardzo rzad­ ko. Tylko w bardzo ekstremalnych sytuacjach. Ta sytuacja była wyjątkowo ekstremalna. Albo proszkowane świństwo, albo Ruscy Cudotwórcy. To były dwa wyjścia z sytuacji. Te metody na nią działały, a odchudzała się od zawsze. Jej życie generalnie dzieliło się na momenty szczęśliwsze, kiedy to zapinała pasek na ostatnią dziurkę, miała pomalowane paznokcie oraz iskierki w oczach, oraz na momenty pełne zgryzoty, gdy przeżuwa­ jąc kolejne kalorie, stała nad palnikiem i rozżarzonym gwoź­ dziem wypalała kolejną dziurkę w pasku, bądź odkładała spodnie na półkę z niewidocznym napisem „napóźniejjakbędęchudsza", a tłuste włosy zwinięte w kucyk zwisały smętnie. Teraz również była w nastroju J e s t e m gruba, to po co mam się starać". Koszula nocna w szkarłatnym kolorze, prezent świąteczny od brata, rozmiar 44, okazała się trochę przy­ ciasna i zdecydowanie psuła jej humor. Stała zatem goła na tej wadze, włosy miała tłuste, bo prze­ cież mokre włosy więcej ważą niż suche, i po raz sto pięćdzie­ siąty trzeci w życiu obiecała sobie, że schudnie, że będzie ważyć 64 kilo i tym razem to się na pewno uda. Kiedyś już się jej udało. Była u Ruskich Cudotwórców. Pan w ciemnym garniturze, z długą siwą brodą, spojrzał jej głęboko w oczy za pomocą jakiegoś sprzętu. Odstawił sprzęt, zionął jej prosto w twarz czosnkiem i stwierdził. - Pani Mileno. Wątroba czioooorna jest. - Aaaach - westchnęła przerażona i zaraz sobie wyobra­ ziła swoją wątrobę taką zwęgloną jak węgiel drzewny na grillu, na którym smaży się pyszna karkóweczka, a tłuszczyk cieknie i skwierczy... - Trzustka czioooooorna jest! - Aaaach! - jej czarne oczy zrobiły się jeszcze bardziej cziooorne.

- Żołądek, macica, nerki... - Cziooorne są? - zapytała przerażona. - Czioorne, pani Mileno. Czioorne - cudotwórca wyciąg­ nął planszę z trzewiami człowieka obazgranymi cyrylicą, co wyglądało jeszcze bardziej dramatycznie, i zaczął tłumaczyć, co jest czioorne i dlaczego. Poczuła się wtedy strasznie chora. Jakby miała umrzeć za chwilę albo za dwie. Zdecydowana była zrobić wszystko, co jej każą, już nawet nie po to, by schudnąć, ale żeby to, co cziooorne, czioorne być przestało. Piła zioła, jadła warzywka i jogurty, była masowana, nakłuwana, naciskana i podgrze­ wana tajemnym ciepłem bioterapii. Po kilku tygodniach była szczuplejsza o kilkanaście kilogramów. Jej portfel również. Obraziła się na cudotwórców w momencie, kiedy masaży­ sta Siergiej, śpiewając rosyjskie romanse, składał pocałunki na jej nagich plecach, przekonując ją, iż pocałunki wśród przyjaciół są bardzo pożądane. Nie powiedział jej wprawdzie, że Milena była również pożądana przez niego i w niezupeł­ nie przyjacielskich celach, ale szybko sama to zrozumiała. Zwiała z cyckami na wierzchu do recepcji i dopiero gdy wykrzyczała swoje żale, wymachując rękami i nie zważając na zdziwione miny oczekujących pacjentów płci obojga, zobaczyła panią Anię, szefową całego interesu, podającą jej ręcznik do okrycia. Spłonęła rumieńcem i uciekła z powro­ tem do gabinetu, wprost w ramiona Siergieja, który akurat popijał coś z piersiówki. Za nią pobiegła pani Ania. Gdy wtargnęła do środka, zamknęła drzwi i popchnęła Siergieja tak, że aż usiadł na podłodze, wyciągnął rękę z piersiówką i z miłym uśmiechem zapytał: - Pani Aniu, samohonku poodać?

Nie. Na Siergieja tym razem nie miała ochoty. Na samohonek może bardziej. Pozostało sproszkowane świństwo, dieta ostatniej szansy. Od jutra.

MILENA Milena mieszkała z rodzicami. Miała swój pokój, swój komputer, swój tapczan i swoją szafę z ubraniami w roz­ miarach od 38 do 46. Nie miała swojego faceta. To był dla niej wielki problem. Przez całe swoje dwudziestosześcioletnie życie zdążyła już porzucić kilku mężczyzn, rozkochać w sobie wielu, ale cały czas była przekonana o tym, że jej dobra passa się skończyła, a nawet - że dobrej passy nigdy nie było. Była pewna, że się już nigdy nie zakocha, bo kochała już raz, ale porzuciła i powrotu nie było. Bo miał inną. I ona była fantastyczna. „Milenko, mówię ci fan-ta-sty-czna. I taka inna". Jasne, że inna. Była dwa razy niższa od Milenki i dwa razy chudsza. Miała dwa razy większy biust i dwa razy dłuższe włosy. To doprowadzało Milenkę do rozpaczy. Czasem przypominała sobie z nieukrywaną satysfak­ cją, że ta Fantastyczna była też niemalże dwa razy starsza. To były nieliczne chwile, kiedy myśląc o Fantastycznej, miała uśmiech na twarzy. Złośliwy, ale uśmiech. Milenka najprawdopodobniej „inna" nie była. I najwy­ raźniej fantastyczna też nie. Bo mężczyzna jej życia do niej nie wrócił i z Fantastyczną już był jakieś pięć lat. Po powrocie z pracy - jak zwykle w okresie międzyświątecznym nudnej - włożyła różowy dresik ze Snoopym

(również gwiazdkowy prezent od brata, w rozmiarze 46, na szczęście d o b r y ) , zjadła resztkę świątecznego makowca (wszakże od jutra proszkowane) i zasiadła do komputera. www.randki.pl Login:

Milaczek

Hasło:

starapanna

Miała dwie nowe wiadomości. Pierwsza pochodziła od mężczyzny o śpiewnym pseudonimie Pavarotti69, a druga od Leoncia. Pavarotti69 pisał: „Milaczku, przeczytałem Twój opis. Za­ interesowała mnie Twoja osoba. Piszesz, że czytasz książki. Ja nie lubię książek, ale lubię sex. Czy chciałabyś się ze mną spot­ kać? Czekam na odpowiedź!". Leoncio natomiast był żonaty, żona go nie rozumiała i chciał spróbować zacząć od nowa z kimś takim jak „cudny Milaczek". Cudny Milaczek zwątpił. Po dwóch miesiącach korzy­ stania z portalu randkowego wizja staropanieństwa wró­ ciła i cudny Milaczek stwierdził, że umówić z nią chcą się jedynie: a. napaleni zboczeńcy, b. żonaci, c. z dziećmi, d. żonaci z dziećmi, e. młodzieńcy w wieku 15-20 lat. Na żadnego z nich nie miała ochoty. Ona chciała ślub, biały welon i gromadkę dzieci, oczywiście anielsko grzecz­ nych. I chciała się zakochać. Najnormalniej na świecie po­ czuć motyle w brzuchu, dreszcze, nie móc jeść, nie móc myśleć. No, chciała zachorować na Miłość.

- Milena, telefon! - usłyszała głos mamy. - Nie ma mnie! - krzyknęła Milena, zanurzając się jesz­ cze głębiej w truskawkową pianę w wannie. Wanna była jej odskocznią od czasu, kiedy zobaczyła Alexis Carrington relaksującą się przy świecach i dmuchającą karminowymi ustami w pianę. - Mówi, że jej nie ma - usłyszała. Mila kiwnęła głową z aprobatą, zmrużyła oczy, zanuciła razem ze Steczkowską i dmuchnęła w pianę. Wyszło jej to nieco mniej seksownie niż pani Carrington. Jednak łazien­ kowe echo pozwoliło stwierdzić, że śpiewa niemalże tak ładnie jak Steczkowska. - Mila, kiedy będziesz? - mama dalej krzyczała przez drzwi. - Mamo, nie będzie mnie nigdy. Ja tu już zostanę! Mnie tu dobrze! I truskawkowo! Dziewczyna Szamaaaaaaana - śpiewała Mila. - Nie, proszę pana. Nie będzie jej chyba nigdy. Jest jej tru­ skawkowo, jest z jakimś szamanem i nie będzie jej już nigdy chyba. Tak, proszę pana, nigdy. W każdym razie tak mówi.

- Proszę pana? - Mila wybiegła z wanny, omotana w ręcz­ nik, ale kapiąca i zostawiająca mokre plamy na parkiecie. - Jak to, proszę pana? Wyrwała mamie słuchawkę z ręki. - Halo - miała zwyczaj przeciągać ostatnie „o", by roz­ mówca odniósł wrażenie, że rozmawia z kociakiem. Tak... z osiemdziesięciopięciokilowym kociakiem ociekającym wodą. - Ach to pan... Ty... tak, tak, wiem, o kogo chodzi - za­ czerwieniła się speszona.

Mama wychylała się zza drzwi i wymownie grzebała sobie w zębach, warcząc i burcząc. Mila podniosła brwi, a mama otworzyła usta i dalej grzebała sobie w zębach, tym razem długopisem, szybko nim potrząsając, i jeszcze bardziej warczała. Milena zrozumiała. Pokiwała głową, zniecierpliwiona, w stronę mamy. - Tak, będę gotowa. Adres znasz? Ciocia podała? No to pa. Odłożyła słuchawkę. - Tak, mamo. Dentysta. Przyjedzie dziś po mnie. Na spa­ cer jakiś czy coś. Mama, rozanielona, nie zauważyła, że jest cała umazana długopisem. - Muśka, zielona jesteś. Od długopisu.

Z O F I A KRUK Pani Zofia Kruk bawiła się w swatkę. Dentystę dla Mileny wymyśliła, siedząc z otwartą buzią na fotelu dentystycznym u czterdziestoletniego doktora Mariu­ sza Rubika, który właśnie zakładał jej plombę. Doktor Rubik od piętnastu minut zwierzał się pani Zofii, jaki to jest samot­ ny i jak potrzebuje drugiej połowy jabłka. Połowa jabłka Zofię urzekła. Z otwartymi ustami mogła jedynie mrugać oczami ze zrozumieniem, co też czyniła. Od razu oczyma duszy zobaczyła Milenę, swoją siostrze­ nicę, w objęciach Dentysty. Romantyczny obraz nieco zabu­ rzał fakt, że jedyną scenerią, w jakiej mogła sobie wyobrazić Milenkę z Dentystą był gabinet dentystyczny. Konkretnie zaś fotel. A wyobraźnię pani Zofia Kruk miała wybujałą. Odważne wytwory wyobraźni były nieco zamazane przez to, że doktora Mariusza Rubika inaczej niż z odsysaczem do śliny nie była sobie w stanie wyobrazić. Zatem cokolwiek robił w Zofinej wyobraźni pan doktor córce jej jedynej siostry, widziała go z odsysaczem do śliny i niezależnie jak Mariusz Rubik zbliżał się do Milenki, odsysacz syczał i nie dawał o sobie zapomnieć. Gdy pani Zofia Kruk po kilkunastu minutach mrugania oczami w geście zrozumienia dla samotności pana doktora pozbyła się syczącego odsysacza i zamknęła wreszcie usta, zaraz je otworzyła, by powiedzieć:

- Mam siostrzenicę. Dentysta podniósł brwi. - Mądra, ładna. I dobra dziewczyna. Wie pan co, ja dam panu numer telefonu - wyjęła telefon z torebki. - Pisze pan: Milaczek 0502... - podała numer dwa razy. - Ma pan doktor? Pan doktor miał. Zapisał telefon, wyciągnął od pani Zofii kolejne dwie stówki za zęba i postanowił sobie, że jak coś z tego wyjdzie, następny ząb ma pani Zofia za darmo. No może nie za darmo. Po kosztach. Pani Zofia wyszła z gabinetu z poczuciem dobrze spełnio­ nego obowiązku. Jako kobieta ponadsześćdziesięcioletnia, w dalszym ciągu nie miałaby nic przeciw romansowi z Den­ tystą. Ale jak to się oddać w pełni mężczyźnie, który widział jej lewą dolną czwórkę od środka? Było to niemożliwe. Nie zrażała jej dwudziestoletnia różnica wieku w potencjalnym kochanku. Przez całe swoje życie miała ich tak wielu, że ta­ kimi błahymi sprawami jak wiek nie zaprzątała sobie głowy. Zofia Kruk była wdową. Wdową od ponad czterdziestu lat. Rodzice zmusili ją do małżeństwa z ponad trzydzieści lat od niej starszym Zenobim Krukiem, który nie wytrzymał nocy po­ ślubnej z Zofiją i zszedł z tego padołu radości i smutku z wiel­ kim uśmiechem na twarzy. Dwudziestoletnia wówczas Zofia poczuła ulgę. Ulgę, a za­ razem moc. Dostrzegła moc swojej kobiecości, która potrafi wzniecać ogień na tyle mocny, że zostaje tylko popiół. Moc pieniądza poczuła niewiele później, kiedy to okazało się, iż nie tylko popiół pozostał, bo Zenobi Kruk zostawił żonie cały majątek. A było tego więcej, niż się wydawało. Zofia miała wszystko, co kiedykolwiek mieć chciała. Pie­ niądze. Nie rozumiała Milenki i jej pragnień związanych z dzieć­ mi, domem, rodziną. Zofia Kruk od kilkunastu lat miała

swojego pana Staszka, który przychodził wtedy, kiedy miała na to ochotę, a wychodził bądź był wyrzucany, gdy się jej znudził. Poza panem Staszkiem miała kilku innych, w za­ leżności od jej nastroju. Milenkę jednak kochała jak swoje dziecko, którego nigdy nie miała, i prawdę mówiąc, nigdy nie chciała mieć. Odkąd siostrzenica pokazała jej portal randkowy i dzięki temu spędziła kilka upojnych chwil z pew­ nym Pavarottim69, który uderzał w jej najczulsze struny, pokochała ją jeszcze bardziej. Dlatego też, gdy usłyszała tekst o dwóch połówkach jabłka, zaczęła sobie najpierw wyobrażać namiętny seks Milenki z Dentystą, a zaraz potem Milę w białej sukni z welonem. Dzieci już jakoś nie mogła sobie wyobrazić. Pewnie ten odsysacz do śliny przeszkadzał. Włożyła okulary i wystukała numer Mileny. - Mila, Dentystę m a m dla ciebie. - Ciociu, ja m a m już dentystkę, ja mam wszystkie zęby już w porządku, wybielić może jedynie... - Kochanie, wybielaj sobie, co tam chcesz, ja męża ci zna­ lazłam. Szuka drugiej połówki jabłka. I tak pomyślałam, Milenko, o tobie. Milenę zatkało. Cioci Zosi o znajdowanie połówek jabłka nie podejrzewała. Ostatnie połówki, jakie ją interesowały, to te, które zużywał pan Staszek do drinków, a jeżeli chodzi o poszukiwanie jakichkolwiek owoców, ciocia Zosia od kilku lat bezskutecznie doszukiwała się na swoich udach skórki pomarańczy. Ta bezskuteczność poszukiwań zawsze wzbu­ dzała w Mili wielką zazdrość, bo mimo iż ona wcierała od paru dobrych miesięcy liczne specyfiki antycellulitowe (pre­ zent od brata na urodziny) - nie tylko połówkę pomarańczy można było na jej udach znaleźć, ale całe kilogramy.

- Majka, możesz gadać? - Mila zadzwoniła do przyja­ ciółki. - Ciotka Zofia mnie swata z dentystą! Majka, on śnił mi się dzisiaj! Wyglądał jak mój ginekolog, był gruby i łysy, miał krzaczaste wąsy! - O! Randka! - Majka była wyraźnie ucieszona. - Do fry­ zjera idź i pazury pomaluj! Zawsze to jakaś okazja! - Majka, ale ten sen! Obudziłam się zlana zimnym potem i bynajmniej nie był to pot spowodowany uniesieniami miłos­ nymi. Był to pot zimny, z lęku i przerażenia! A jak ja za głupia dla niego jestem? On ma dwie specjalizacje!!! - Mila, głupia nie jesteś, studia masz, nie bój się. - Maja, on powiedział cioci, że się boi, że słodką idiotką będę! Maja, ja chyba nie jestem słodka idiotka, co? Gdy już Majce udało się uspokoić Milenę, że słodką idiot­ ką nie jest i że IQ ma zdecydowanie powyżej przeciętnej, Mili coś się przypomniało i natychmiast zakończyła rozmowę. Zadzwoniła kolejny raz. - Ciocia! - krzyknęła. - Gdzie ciocia jest? Na masażu? Może ciocia gadać? - Jasne, Milenko - odpowiedziała pani Zofia, mrucząc z cicha. - Ciociu, ja m a m metr siedemdziesiąt osiem! - wykrzyk­ nęła Mila. - Wiem, Milenko, i co z tego? - Ciociu, on jest wyższy? - zapytała przerażona. Wiele by zniosła, ale niższego faceta zdecydowanie nie, a więk­ szość mężczyzn na tym padole łez była niższych od niej. - Ciociu, już mi wszystko jedno, czy jest łysy i ma krzaczaste wąsy, byleby był wyższy! - Milenko, kochanie, spokojnie. Przecież niższego bym ci nie proponowała. Idź, kochanie, do fryzjera, wyluzuj się!

Ciocia Zofia Kruk właśnie się luzowała. - Panie Siergieju, pyszny! Naprawdę pan sam to robił? Zofia Kruk leżała na leżance, głośno się zaśmiewając, a Siergiej-masażysta kropelkami wlewał jej w usta samogonek. Zofia oblizywała seksownie usta. - Sofija, jeszczio samohonku? - Ależ, panie Siergieju, masaż miał być. Podwójny, panie Siergieju, całego ciała. Pani Zofia lekko odsunęła koronkowe majtki. - Panie Siergieju, pan mnie tak nie zostawia, tłuszczyk się zbiera tu i tam - podniosła wysoko swoją zgrabną nogę. - Pomasować troszkę trzeba. Galaretkę mam, panie Siergieju! Odwróciła się szybko na brzuch i klepnęła się w pośladki. - Tu m a m galaretkę! Pan Siergiej, zachęcony, również klepnął panią Zofię w pośladki. Perlisty śmiech wypełnił cały gabinet. Uśmiech­ nięty masażysta poklepywał ochoczo, a pani Kruk się słodko zaśmiewała. Chwilę potem na jej plecy zaczęły spadać pierwsze przy­ jacielskie pocałunki. Pani Zofia odwróciła się i mocno przy­ cisnęła Siergieja do siebie. W tym momencie spadła ze stołu do masażu, masażysta upadł wraz z nią na podłogę, a do gabinetu weszła pani Ania. Z lekka zaniepokojona Zofia okryła dłońmi swoje bujne piersi, dzieło chirurga plastycznego, jej przygody sprzed kilku lat, usiadła na podłodze, wdzięcznie krzyżując nogi, a Siergiej odsunął długie włosy z czoła, popatrzył nieprzy­ tomnie na panią Anię i z uśmiechem zapytał: - Pani Aniu, samohonku? Tak, wiedziałam, co dobre, biorąc od Milenki telefon do tych cudotwórców - pomyślała pani Zofia Kruk, zapisując się na serię piętnastu kolejnych masaży do pana Siergieja, po czym oblizała usta.

Nie wiadomo, czy po samogonku, czy po przyjacielskich pocałunkach jurnego masażysty.

BACHOR Na parterze pod jedynką mieszkał Bachor. Zwykle nosił zielone spodnie moro, glany, koszulkę z napisem Pearl Jam, miał buńczuczny wyraz twarzy i był nieznośny. Bachor był długowłosą blondynką o twarzy aniołka i nazywał się Zuza. Miał siedem lat. Psocił nieustannie i wszędzie było go pełno. Ulubione zajęcie Bachora stanowiło karmienie Parysa Anto­ nia rzeczami, które niekoniecznie pies-arystokrata powinien jeść. Na porządku dziennym były resztki kanapek, ale też karaluchy i chrząszcze oraz zdechłe pszczoły. Parys Antonio nie był wybredny. Wszystko jadł i strasz­ nie się cieszył, a Zuza patrzyła na jego reakcję i zapisywała spostrzeżenia w zeszycie z trupią czaszką. W zeszycie z czaszką zapisywała również wszystkie narzeczone swojego taty. Już d a w n o podzieliła ostatnią kartkę na dwie kolumny: „baby halo" i „baby nie halo". Swojego tatę kochała miłością bezgraniczną i zupełnie ślepą. Nie miała zamiaru być jedyną kobietą w jego życiu, ale jeśli już przyszłoby jej dzielić się z kimś swoim ojcem, to zdecydowanie z jakąś panią, która była „halo". Na razie ta kolumna pozostawała pusta. Mama Bachora, o wdzięcznym imieniu Julitta, nie wy­ trzymała depresji poporodowej i ogromu obowiązków zwią­ zanych z małym dzieckiem i w trzy miesiące po porodzie wyjechała do Norwegii. Zostawiła Jacka, małą Zuzię oraz list,

że już nie wróci i że mają radzić sobie sami. Zatem radzili sobie sami, jak mogli. Jaca, długowłosy informatyk prowadzący do tej pory dość imprezowe życie, dogadał się z szefem i większość roboty wykonywał w domu. Powodziło mu się nieźle, więc do Zuzi przychodziła pani Wandzia, która zdecydowanie dbała o zdrowie psychiczne Jacka i o zdrowie, nie tylko psychiczne, Zuzi. Jacek wtedy zakładał słuchawki na uszy, puszczał na cały głos Pearl Jam albo inną Nirvanę i z zapałem stukał w kla­ wisze. Uwielbiał muzykę. W szczególności grunge. Swoją córkę też kochał, ale do pewnego momentu sprawiało mu to wielką trudność. Zakochał się w niej bez reszty, kiedy to mała, siedząc mu na kolanach i słysząc jego duet z Eddim Vedderem, wspólnie przekonujący sąsiadów w promieniu stu metrów, że oni „still alive", zaczęła potrząsać swoimi już wtedy bujnymi włosami w rytm muzyki. Od tej pory zapoznawał ją z całą dyskografią chłopaków z Seattle i w wieku lat trzech, zamiast J a d ą , j a d ą misie", mała śpiewała głośno w wózku „kreeeeeejjjjzi meryyyyy".

DENTYSTA Mariusz Rubik zawsze był indywidualistą. Nie zawsze robił to, czego od niego oczekiwano, a czasem nawet po­ stępował wręcz przeciwnie. Jedyny autorytet stanowiła dla niego matka. Pochodził z małego miasteczka nieopodal Gdańska, gdzie jego rodzice prowadzili drogerię. Mariusz trochę im pomagał, ale w zasadzie unikał tego jak ognia. Mama nie chciała zbyt­ nio angażować syna w biznes rodzinny. Miała inne aspiracje. Pragnęła, by został KIMŚ. Całą szkołę podstawową był jednak tylko syneczkiem mamusi, która każdego dnia roztaczała nad nim parasol ochronny. Łudziła się, że kiedyś będzie inaczej. Co rano mały Mariusz Rubik był odprowadzany do szkoły przez tatę, a popołudniem wracał wraz z mamą, niosącą mu ciężki, choć czasem nawet lekki tornister. Nie miał kolegów. Nie grał w piłkę, nie bawił się w wojnę, nie strzelał z procy. Był grzeczny. Za bardzo grzeczny. Z jednej strony cieszyło to panią Rubik, ale z drugiej - chciała, by chłopak realizował swoje pasje. Pasje, których w zasadzie nie miał. Uczył się tego, co mu odpowiadało. W szkole podstawo­ wej nic mu nie odpowiadało, więc się nie uczył. Całymi dnia­ mi czytał i siedział w oknie, obserwując rzeczywistość. W momencie, gdy Mariusz Rubik zobaczył swoje nazwi­ sko na liście przyjętych do liceum, poczuł, że dostał szansę

od losu. Był na ostatniej pozycji. A w jego nazwisku znalazł się błąd ortograficzny. Kilka lat później również szukał swojego nazwiska na pewnej liście. Jego samozaparcie i przeświadczenie, że wie, czego chce, oraz coś w rodzaju „pasji", dopiero co odkrytej przez Mariusza, sprawiło, że był czwarty. Mariusz Rubik został studentem Akademii Medycznej. Podczas sześciu lat studiów pilnie się uczył, jeździł na sym­ pozja, odbywał darmowe dyżury nocne w szpitalach i spo­ tykał się z kim trzeba. Było to w zasadzie wszystko, co robił. Nie chodził na randki, nie bawił się. Studia skończył z wy­ różnieniem i tak szybko, jak to było możliwe, zrobił dwie specjalizacje. Prywatny gabinet otworzył w międzyczasie. Był przystojnym, wysokim mężczyzną. Może nieco zbyt chudym, ale to dodawało jego sylwetce zwinności. Miał jasne włosy, które obcinane bardzo rzadko niesfornie wiły się wokół jego głowy, zielononiebieskie oczy i lekko garbaty nos. Doskonale tańczył, doskonale jeździł na nartach i do­ skonale pływał. Jego zdaniem - wszystko robił doskonale. I był przeświadczony, że każda kobieta marzy, aby go usidlić. O swoich podbojach miłosnych opowiadał ze szczegółami. Jednak nikt nie był w stanie tego zweryfikować. Jednego lata marzył o Hiszpankach, potem o Włoszkach. Innym razem pragnął zwykłej kaszubskiej dziewczyny, a zaraz potem urzekały go Niemki. Ale tak naprawdę był sam, cho­ ciaż nie samotny. Do tej pory nie był jeszcze gotowy na żonę. Myślał, że ma dużo czasu. W swoje czterdzieste urodziny spędzone między innymi na borowaniu lewej dolnej czwórki pani Zofii Kruk, uświadomił sobie, że ten czas już się powoli kończy. Mariusz Rubik od pewnego czasu mieszkał z kobietą. Utrzymywał ją. Taki układ bardzo pasował Violetcie. Budziła się w południe, robiła sobie kawę i cały dzień siedziała w In-

ternecie, to flirtując z nieznajomymi, to pisząc, to czytając blogi i fora internetowe. Mariusz zarabiał, prał, sprzątał, gotował. Robił wszystko. Violetta niemalże co wieczór wychodziła, biorąc pieniądze od swojego „sponsora". Często wracała rozśpiewana, pija­ na, w towarzystwie przeróżnych mężczyzn, czasem kobiet, z którymi potem w zaciszu bordowego pokoju oddawała się różnorakim wyuzdanym przyjemnościom. Mariusz znosił to cierpliwie, czasem jedynie nieco głośniej słuchając radia, zasypiał, przewracając się na drugi bok. Violetta również była przekonana o tym, że jest ideałem. To w dziwny sposób pozwalało jej na omotanie mężczyzn wokół swojego małego palca. Na jedną noc. Mariusz był w nią zapatrzony. Była dla niego najważniej­ sza w życiu, uważał że jest najpiękniejsza i bardzo, bardzo zdolna. Można powiedzieć że był z niej dumny. Każdy jej suk­ ces był jego sukcesem, a porażkę mocno przeżywał. Spędzał z nią bardzo dużo czasu, chodzili do kina, pili wieczorami hektolitry czerwonego wina, dużo rozmawiali, jeździli pod namiot, na żagle, w góry. Siedemnaście lat młodsza siostra była dla niego wszyst­ kim...

PIERWSZE PODCHODY Milena szykowała się na randkę. Poszła do fryzjera, podcięła i farbowała włosy. Mimo dość młodego wieku miała na głowie j u ż kilka siwych pasm. Od fryzjera wychodziła z przekonaniem, że jest niemalże piękna. Swoje odbicie w oknach wystawowych oglądała z niekła­ m a n ą radością. Czapki nie założyła, m i m o siarczystego m r o z u , by nie p o p s u ć pracy fryzjerki i t y m s a m y m sobie h u m o r u . Trzymając się za uszy, dotarła do d o m u . Gdy weszła do mieszkania, zziębnięta i głodna, stwier­ dziła, że proszkowane j e d n a k nie od dziś, ale od pierw­ szego stycznia, zjadła kawałek ciasta, usiadła w fotelu i pomalowała paznokcie na kolor krwistoczerwony. Dla odwagi. - Mila, wynieś śmieci! - usłyszała głos mamy z kuchni. - Mama, nie mogę, paznokcie pomalowałam! - krzyknęła. - Wyschnąć muszą! - Dobra, Mila, to potem! - Nie mogę! - krzyczała nadal Mila. Mama weszła do pokoju. - Jak to, Mila, nie możesz? A co będziesz robić? - Zęby, m a m o , myć - odpowiedziała. - Zęby? Przez dwie godziny? - Mama zmarszczyła brwi. - Mama, to dentysta! Wiesz, choroba zawodowa! Jak nie wyszoruję ich dobrze, to mi wszystkie ubytki wytknie!

Mama, załamana, poszła z powrotem do kuchni. Jej córka myła zęby przez pięć minut, ubrała się i makijażem popra­ wiała sobie urodę. Będąc w łazience, usłyszała z pokoju głos pani w telewi­ zji, że najcięższym z grzechów głównych jest nienałożenie sypkiego pudru na twarz po zakończeniu makijażu. Zde­ cydowała szybko odkupić swoje niedopatrzenie i obficie zaczęła pędzlować się pudrem. Puder osiadł nie tylko na jej twarzy, ale również na czarnym swetrze, spodniach i na umywalce. Westchnęła, włożyła kolejny sweter, spódniczkę w kwiat­ ki, oczywiście długą do kostek, z których bynajmniej dumna nie była, i stanęła przed lustrem, obracając się w tę i we w tę. Uśmiechnęła się, zadowolona z efektu. Mama wyszła z kuchni, przepasana fartuchem. Za nią wydostał się roz­ koszny zapach jedzenia. Spojrzała krytycznie na Milenkę, poprawiła jej włosy i stwierdziła: - Dziecko, buźkę to ty masz śliczną, ale dupę za dużą - i wycofała się do kuchni. Właścicielka ślicznej buźki i innych nieco większych szcze­ gółów wyjrzała przez okno. Pod blok właśnie podjeżdżał srebrny samochód. Milena nie znała się na samochodach, ważne by jeździły. Od lat miała swoją śliczną czerwoną Bie­ dronkę, którą kochała, jak miała nadzieję, z wzajemnością. Krzyknęła krótkie: - Pa, m a m o - i wybiegła z domu. Nienawidziła pierw­ szych randek. Szczególnie randek w ciemno. Nie cierpiała się wdzięczyć, robić dobrego wrażenia, a wydawało jej się, że tak trzeba. Na myśl, że znowu ma poznawać czyjeś mamy, ojców, braci i siostry, przymusowo być miłą dla kolejnych cioć i wujków, którzy obgadują za plecami jej grube nogi, robiło jej się słabo. Niestety, mając wizję domku z ogród­ kiem i dentysty zabawiającego ich wspólne dzieci, wiedzia-

ła, że musi dzielnie stawić czoła i to wszystko przetrwać z honorem. - Cześć, Mila jestem - powiedziała, gdy dotarła do sa­ mochodu. - Mariusz - uśmiechnął się i otworzył jej drzwi. „Och, jaki szarmancki" - pomyślała. - Zamek się zacina, muszę ci otworzyć, bo sama sobie nie poradzisz - powiedział.

Siedzieli już półtorej godziny w knajpie w Sopocie o wdzięcznej nazwie „Błękitny Pudel". Mila, zestresowana, gadała jak najęta. Zawsze gdy się denerwowała, mówiła bardzo dużo, bojąc się, że jak chociaż na trochę zamilknie, zupełnie straci kontrolę nad sytuacją. - Wiesz, ja to nie lubię takich spotkań w ciemno, ale ciocia Zosia nalegała i stwierdziłam, że warto się spotkać! - uśmiechnęła się. - Nie żałuję - spojrzała, zalotnie mrużąc oczy i wydymając usta. - Fajnie, że tak wyszło. No, pani Zofia to niezła swatka! Nie myliła się jednak.... Piękna jesteś... - powiedział Ma­ riusz, wpatrując się Milenie głęboko w oczy. Milena, zdziwiona, spojrzała na niego. Spuściła wzrok. Naprawdę odzwyczaiła się od komplementów. - Dziękuję - powiedziała i odniosła wrażenie, że atmosfera robi się zdecydowania zbyt napięta i że jak czegoś zaraz nie zrobi, będzie źle. Poczuła to, czego się obawiała. Nazywa­ ła to sercem w gardle. Przełknęła ślinę i wypaliła głośno. - Fajna nazwa, nie? Dla pubu. „Błękitny Pudel". U nas też jest taki pies. Parys Antonio. Nie jest to pudel, ale tak mi się skojarzyło. - Jej uśmiech był już wymuszony, a stał się jesz­ cze bardziej, kiedy zorientowała się, jakie bzdury gada.

Dentysta uśmiechnął się. - Mila, czy ty musisz tak dużo gadać? - zapytał. - Chodź na spacer. Lubisz spacery? W tym momencie Mila była tak zadowolona z życia, że gdyby Dentysta zaproponował jej borowanie zęba u niego w gabinecie, na dodatek bez znieczulenia, poszłaby tam z ochotą. Nawet mógł wyrywać jej wszystko, na co miał ochotę. Spacer w miłym towarzystwie był tym, czego bardzo potrzebowała. Zeszli w dół ulicy Monte Cassino. Zimowymi wieczorami Sopot spał. Czasem jakiś zbłąkany przechodzień szybko wracał do domu, czasem można było dostrzec objętą parę, niemal biegnącą, bo zimno. Na choinkach, które stały na ulicy, migotały lampki, a w oddali ktoś, niekoniecznie zu­ pełnie trzeźwy, śpiewał kolędę. Wiał lekki, ale mroźny wiatr od morza. Szli plażą, nieco zaśnieżoną, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Śmiech Mileny rozbrzmiewał wesoło. Szum fal i blask gwiazd nastrajał bardzo romantycznie. - Dlaczego jesteś sam? - zapytała zaciekawiona. - Nie rozumiem... - A ty, Mila? Dlaczego? Czasem w życiu tak bywa. Czasem ty odchodzisz, czasem ktoś odchodzi od ciebie, a ty stoisz w oknie, patrzysz i płaczesz... - Płakałeś? - dotknęła czule jego ramienia. - Nie raz... - pochylił głowę. - A ostatnio? Kim była? - Trudny to był związek - odparł. - Mieszkała w Pozna­ niu... Miała syna... Potrzebowała bardziej ojca dla niego niż mężczyzny. Poza tym ta odległość. - Ty zerwałeś? - spytała zaciekawiona. - Tak... - powiedział zamyślony. - Po prostu przestałem dzwonić.

- Jak to, przestałeś dzwonić? Tak po prostu? Bez wyjaś­ nienia? - Milena otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. - Tak. Tak było najlepiej - odpowiedział. - Milenko, po­ woli wracamy. Późno już. - I zimno - Milena zadrżała. Mariusz poprawił Milenie szalik, naciągnął jej czapkę na uszy. - Nie marznij, dziewczynko - powiedział i dał jej prztycz­ ka w nos. Wszystko, czego Mila całe życie chciała, to poczuć się małą dziewczynką, maleństwem, którym się ktoś zaopiekuje, pogłaszcze po głowie, przytuli i będzie mówił „maluszku". Teraz właśnie tak się czuła. Lekka i zwiewna niczym motyl, tym bardziej, że wracała do domu jak na skrzydłach.

Pani Zofia Kruk, leżąc na kozetce masażysty, podpytywała Siergieja o plany sylwestrowe. Po cichu marzyła o cało­ nocnym masażu wykonywanym rękami młodego Ukraińca, najlepiej poprzedzonym wspólną kąpielą w tych zielonych kulkach, które dostała od Mileny. Wannę w swoim domu w willowej dzielnicy Gdańska miała dużą, a kulki tworzyły nieziemską pianę i pachniały bardzo zmysłowo. Wewnętrzny wyrzut sumienia kazał jej jednak spędzać sylwestra z panem Staszkiem, który to, jak zawsze, miał ochotę iść do znajo­ mych i grać w scrabble. Zofia lubiła scrabble, brydża lubiła, ale nie, na miłość boską, w sylwestra! Najchętniej spędziłaby ten czas z młodymi, a nie w towarzystwie starych pryków, wymyślających słowa, które to zawsze, ale to zawsze były przyzwoite. Pavarotti69 wyjechał na Ibizę, dlatego też stwierdziła, że jeżeli maestro od masażu wykaże chociaż małą chęć

spędzenia z nią tej jedynej nocy w roku, będzie kuła żelazo póki gorące, a pan Staszek spędzi sylwestra sam. I tak wróci. Zawsze wracał.

W pracy, następnego dnia po pierwszej randce, Milena nie mogła się na niczym skupić. Siedziała z mało inteli­ gentnym uśmiechem przed monitorem, a myślami błądziła gdzieś nad morzem, na plaży, w kawiarni... Zdecydowanie nie była na szóstym piętrze wysokiego biurowca należącego do pewnej firmy, gdzie była analitykiem. Cyferki w Excelu jej wirowały, na biurku nie mogła znaleźć żadnych papierów. Uśmiechała się do siebie i podśpiewywała. Dobrze, że szefa nie było. Szusował gdzieś beztrosko na nartach, co jakiś czas wysyłając rozpaczliwe esemesy z różnorakimi poleceniami na wczoraj. Dziwne, że już go na urlop puścili. Zawsze jednak było to lepsze niż latanie do niego co pięć minut i tłumaczenie się z czegoś, na czym kompletnie się nie znał. Poszła do kuchni zrobić sobie kawę. To już trzecia tego dnia. Na korytarzu Aśka, sekretarka, wiecznie roześmiana dziewczyna, przebiegając szybko jak wiatr i postukując ekstremalnie wysokimi obcasami, zapytała: - Mila, co robisz w sylwestra? - Papiery, które trzymała w rękach, upadły na podłogę. Kucnęła w swojej krótkiej spódniczce, ukazując delikatną koronkę czarnych pończoch. Milena rzuciła się na pomoc. - Może wpadniesz na bal przebierańców? Jedziemy na Kaszuby, bierzemy jedzenie i siedzimy trzy dni. I trzy noce! - mrugnęła okiem i zatrzęsła obfitym biustem w białej ko­ szulowej bluzce, rozpiętej niemalże do pępka.

- Iw z murzynami będzie! Przyjedź, fajnie będzie! Bierz jakiegoś chłopa, jak masz, i przyjeżdżajcie. Jak nie masz, to się jakiś znajdzie - roześmiała się głośno, błysnęła okiem i spojrzała na zegarek. - Szefowa czeka, uciekam! Telefon mój masz! - trzasnęła drzwiami i poszła w głąb korytarza. Milena obserwowała ją dłuższy czas i po raz kolejny w swoim życiu stwierdziła, że dobry Bóg wiedział, co robić, dając jej taką figurę, jaką ma. Gdyby dał jej inną, pewnie by źle skończyła. Nosiłaby największe dekolty, jakie tylko można, najkrótsze spódniczki i stała pewnie gdzieś pod latarnią w prowokacyjnej pozie albo robiła streaptease wieczorami. Poprawiła golf, westchnęła, po raz kolejny obiecała sobie, że proszkowane od pierwszego, weszła do swojego pokoju i usiadła przed biurkiem. Bal przebierańców w domku na Kaszubach... Zaśnieżo­ ne drzewa, zamarznięte jezioro, ogień w kominku... Spa­ cery pod gwiaździstym niebem, śmiech przy rzucaniu się śnieżkami... Gdy to sobie wyobraziła, poczuła znowu serce w gardle, a ręce jej zadrżały. Setki myśli kłębiły się w jej głowie. Wiedziała, że zaiskrzyło. Zaiskrzyło na pewno z jej strony. A z jego? Chyba też. Takie rzeczy się czuje. Nie wiedziała, czy ma zadzwonić pierwsza, czy nie. Wahała się, czy zaproponować wspólnego sylwestra, czy pojechać sama... Nie lubiła nigdzie jeździć sama. W ogóle nie lubiła być sama. Jeśli nie miała kogoś u swojego boku, czuła się „niepełna". Dla niej największym sensem życia była rodzina. Bez tego życie byłoby puste. Z natłoku myśli wybił ją przenikliwy dźwięk telefonu. - Cześć, tu Mariusz. Chciałem podziękować za bardzo miły wieczór. Może go powtórzymy? - zapytał. Gdyby ktoś zrobił zdjęcie poważnej - a przynajmniej chcącej za taką uchodzić - pani analityk pracującej w międzynarodo­ wej firmie, to dalsza jej kariera stałaby pod znakiem zapytania.

Rozanielony wzrok, otwarta buzia z tępawym uśmiechem nie były pożądane na jej stanowisku. Kiedy Milena nieco ochłonę­ ła, udało jej się zapytać Mariusza o plany sylwestrowe. - Cały czas, Mila, łudzę się, że z tobą... - powiedział. - Oooo - ucieszyła się - to zupełnie tak jak ja - na jej twa­ rzy błysnął uśmiech. - Mam zaproszenie na Kaszuby, na bal przebierańców. Jedziemy? - „Mama dostałaby chyba zawału, gdyby wiedziała, że proponuję nowo poznanemu facetowi wspólny wyjazd na kilka dni" - pomyślała równocześnie. - Jedziemy! Z tobą wszędzie - stwierdził. - Ale na dzisiaj m a m inną propozycję. Zaproszenie na bankiet. Pójdziesz ze mną? - zapytał. - Mila, pacjentka idzie. Będę po ciebie o siódmej. Mila odłożyła słuchawkę. Nadal miała rozanielony wyraz twarzy. Tabelki jej nie wychodziły, wykresy się nie zgadzały, brakowało jej trzystu osób do bazy, którą wybierała, ale nic nie było teraz istotne. Byle do szesnastej.

Mariusz przyjechał po Milenę punktualnie o siódmej wieczorem. Mila czekała już pod klatką razem z Parysem, którego karmiła tik-takami. Parys Antonio bardzo lubił tik-taki, w szczególności te miętowe. Dentysta zajechał i wysiadł z samochodu, by otworzyć dziewczynie drzwi. Ledwo Parys zobaczył Mariusza, podku­ lił ogon i uciekł. Milena, zdziwiona, obejrzała się za psem. Nigdy się tak nie zachowywał. Generalnie Parys lubił wszyst­ kich i wszystko. Mila wsiadła do samochodu, zamknęła oczy i poczuła za­ pach wody kolońskiej. Czuła się jeszcze niepewnie, bądź co bądź była to druga randka, nie za bardzo wiedziała, jak ma się zachować. Biła się z myślami, czy jest właściwie ubrana,

czy właściwie uczesana i czy w ogóle jest tą właściwą. Najle­ piej chciałaby już wiedzieć, czy będzie z tego ślub, czy nie, ile będą mieli dzieci i jakie kwiatki w ogródku. Ewentualnie na balkonie. Odetchnęła trochę w momencie, gdy po raz setny tego dnia uświadomiła sobie, że to Mariusz ją zaprosił na tę randkę, a skoro ją zaprosił, to znaczy, że pewnie mu się podoba i być może coś z tego będzie oraz że wczoraj było mu co najmniej tak fajnie jak jej. - Jedziemy na bankiet do kasyna - powiedział Mariusz. - Ale najpierw skoczymy do mojego znajomego po zaproszenia. - Do kasyna? - Mila nigdy w kasynie nie była. Zaraz zaczęła się zastanawiać, czy czarny garnitur, który włożyła, i bluzka z dekoltem jest strojem odpowiednim do kasyna. W ogóle nie wiedziała, jaki strój byłby odpowiedni. Kasyno kojarzyło się jej do tej pory z miejscem zła, hazardu i prosty­ tucji. Nieco się zdenerwowała. Nie zna faceta, a jedzie z nim Bóg wie gdzie. Najgorsze jednak dopiero miało nastąpić. Bardzo szybko dojechali do Sopotu, potem Dentysta wi­ rował krętymi uliczkami tak zawile i ostro, że Mila, o mało co, wypluła żołądek. Starała się udawać, że nie jest takim tchórzem, ale oczy zamykała na każdym zakręcie, a jej prawa noga ostro hamowała niewidzialnym hamulcem. General­ nie za bardzo nie wiedziała, gdzie się znajduje. Nigdy nie miała orientacji w terenie, a jeżeli można było się gdzieś zgubić, Mila na pewno się gubiła. W pewnym momencie zaczęła się zastanawiać, czy Mariusz specjalnie tak nie kręci i nie chce jej wywieźć gdzieś daleko, w szczere pole, ślepy zaułek, zgwałcić i wyrwać wszystkie zęby na implanty dla bardzo bogatych emerytek. Ten obraz bardzo ją przestraszył, ale zacisnęła pięści i postanowiła jakoś przetrwać wieczór. Niemniej jednak wizja wyrwanych zębów była przerażająca. - Mila, chodź ze mną - powiedział, gdy zajechali pod wysoki wieżowiec. - Skoczymy tylko po zaproszenia.

- Nie, nie Mariusz, ja zostanę - wydusiła z siebie zatrwo­ żona Milena, wyobrażając sobie siebie związaną w jakimś mieszkaniu w domu pod lasem, gdzie nikt nigdy jej nie znaj­ dzie, a jej szczątki (oprócz zębów) zostaną najpierw ukryte w jakiejś dużej lodówce, a potem rozwleczone po całym Sopocie. Dlaczego nie od razu rozwleczone - nie wiedziała. Dentysta nalegał, by poszła z nim i obejrzała „ciekawie urządzone mieszkanie". Mila pomyślała, że każdy pretekst jest dobry, i naprawdę miała nadzieję, że nie będzie musiała uciekać przez okno. Wsiedli do windy i Dentysta nacisnął dziesiątkę. „O Boże" - pomyślała Mila. - „z dziesiątego ciężko przez okno" - westchnęła. Na korytarzu czekał już na nich znajomy Mariusza. Był on niemal w wieku rodziców Mili, tudzież ciotki Zofii, zatem przerażenie Mileny zmieniło się w lekkie zaciekawienie, tym bardziej, że kolega wyglądał bardzo oryginalnie. Był średnie­ go wzrostu, szczupły, szpakowaty i ubrany w garnitur o kroju wielce klasycznym, ale uszytym chyba z worka na ziemniaki, oraz flanelową koszulę. Na głowie miał czapkę z daszkiem z napisem Lee. Założył ją tyłem do przodu. Milena z cieka­ wością przyglądała się znajomemu mężczyzny, z którym już w marzeniach spędzała zarówno młodość, jak i starość, grzejąc swe wykręcone reumatyzmem stopy przy ciepłym kominku. - Cześć! - wykrzyknął. - Maks jestem. Wchodźcie, wchodźcie - zaprosił gości do środka. Mila z Mariuszem weszli. Maks wziął leżące na półce w korytarzu zapro­ szenia i powiedział: - Idziemy do kasyna! Fajna muza będzie! A jak nie, pój­ dziemy do Vivy. Tam to dopiero fajna muza jest! Będziemy rapować! - Milena otworzyła szeroko oczy i w tym momen­ cie usłyszała kobiecy perlisty śmiech. - Zapraszam dalej - powiedział pan oryginalny i gestem zaprosił Milenę i Mariusza do pokoju. Pokój był urządzony

tak, jakby znajdował się w dworku, a nie w mieszkaniu na dziesiątym piętrze wieżowca. Na ścianach wisiały piękne obrazy, okna zdobiły grube kotary, sufit obito drewnianymi belkami, a meble były w stylu Ludwika. Którego Ludwika, Mila nie wiedziała, ale podobało jej się. Na pięknym zielonym fotelu siedziała Cizia, właściciel­ ka perlistego śmiechu. Cizia miała platynowe włosy, całe w drobnych loczkach, częściowo upięte do góry, była eks­ tremalnie chuda, miała ekstremalnie duży biust, ekstremal­ nie długie sztuczne paznokcie, ekstremalnie goły pępek, ekstremalnie wysokie obcasy i krótką futrzaną spódniczkę. Ekstremalnie krótką, zresztą. Wyglądała tak, jakby Max Oryginalny zamówił ją sobie do towarzystwa na godzinę lub dwie. I mniej więcej tak samo się zachowywała. Cizia wstała i stwierdziła, że ma na imię Sonia. Podała Milenie miękką, bezwładną dłoń. Mila uścisnęła tę wiotką istotę niemal ze wstrętem. Sonia włożyła krótki kożuszek, Max włożył skórzany płaszcz i pojechali do kasyna. - „Tu spotkasz swoje szczęście" - przeczytała Milena we wróżbie, którą znalazła w ciasteczkach rozdawanych przy wejściu przez piękne hostessy. Dentysta spojrzał na nią ciepło. - Może już spotkałaś? - zapytał. Mila uśmiechnęła się i zawstydzona, szybko poszła zwie­ dzać ten przybytek rozpusty, jak to nazywała. Na odwagę wzięła od razu dwa kieliszki szampana i świat wydał jej się bardziej kolorowy. Niestety, w tym świecie wszystkie kobiety były od niej ładniejsze, szczuplejsze i dużo lepiej ubrane. Odłożyła dwa puste kieliszki i wzięła kolejny. Gdyby Mila grała na pieniądze, przegrałaby cały swój dobytek. Z kretesem. Grała we wszystko, co było możliwe, w Pokera, w Black Jacka, ale najbardziej podobała jej się ruletka.

Po godzinie siedzenia przy stole do ruletki, z wypieka­ mi na twarzy, zauważyła, że Mariusz przygląda się jej od dłuższego czasu. - Piękna jesteś, taka zaaferowana - powiedział. - Piękna i biedna jak mysz kościelna - zaśmiała się Mile­ na. - Przegrałam wszystko. Dobrze, że były to tylko żetony! - krzyknęła z uśmiechem. - Muzy nie ma - powiedział Max, który cały czas chodził z przyklejoną do niego perliście śmiejącą się Cizią. - Idziemy do Vivy. Milena nie chciała iść do Vivy. Viva była dyskoteką, gdzie średnia wagi wynosiła pięćdziesiąt kilo, wszystkie dziewczy­ ny miały długie blond włosy, odsłonięte brzuchy i spódniczki ledwo przykrywające pośladki. To było ponad jej siły. Ona zdecydowanie odbiegała od kanonów piękna w Vivie. Nie chciała tam iść, mimo iż w Vivie na pewno była „Muza". W drodze powrotnej zapytała Mariusza, z czego żyje Max - Max? Zna wielu ludzi i obraca dużą kasą - powiedział. - Dzieła sztuki... - Dzieła sztuki? - Mila była ciekawa, jaką sztukę ma na myśli Mariusz. Jej zdaniem, jedyną sztuką, jaką obracał Max, była Cizia. A może było ich więcej? Może obracał Ciziami i za to brał dużą kasę, którą potem obracał? Szampan i wrażenia tego wieczoru mieszały Milenie wszystko w głowie. Przed domem pożegnała Dentystę, ledwo co trafiła kluczem w za­ mek drzwi do klatki. Wsiadła do windy i pojechała na piąte piętro. Otworzyła drzwi, popełniła grzech straszny w postaci pozostawienia makijażu na twarzy, nawet nie umyła zębów, tylko włożyła różową piżamkę w prosiaczki, i poszła spać. Śniła jej się Cizia. Dentysta wrócił do domu po siostrę i ra­ zem pojechali do Vivy. Wrócili rozśpiewani o szóstej rano.

SYLWESTER W sylwestrowy poranek panią Zofię Kruk obudził przela­ tujący nad domem samolot. Śniło jej się, że była w Paryżu podczas wojny. Zawsze kiedy śnił jej się Paryż, miała zły dzień. Jak wojna - było jeszcze gorzej. Wojna w Paryżu jeszcze się jej nigdy nie śniła, a samoloty nigdy pani Zofii nie budziły. To był zdecydowanie niedobry znak. Próbowała otworzyć oczy. Nie mogła. - Jakieś cholerne uczulenie - mruknęła. - Pewnie te nowe cienie. Uchyliła lekkie szparki, zobaczyła śpiącego Staszka, któ­ rego chrapanie tego dnia wyjątkowo ją denerwowało. Poszła do łazienki, wzięła prysznic i poczuła się nieco lepiej, mimo iż twarzy daleko było do doskonałości. Zofia była opuchnięta i cała czerwona. Poczłapała do kuchni zrobić sobie kawę. „Och, jak ten Sta­ szek dzisiaj chrapie!" - pomyślała, wściekła na cały świat. We­ szła do kuchni i zobaczyła, że Staszek w nocy coś jadł, pozosta­ wiając po sobie pełno okruchów. Nigdy nie była zbyt porządna, ale, do cholery, okruszki mógłby sprzątnąć - warknęła. Włączyła ekspres do kawy, coś trzasnęło i wszędzie zga­ sło światło. - Te cholerne korki! - jęknęła i poszła je włączyć. Włączyła korki, trzasnęło jeszcze raz i na dodatek zaśmier­ działo spalenizną.

- Stachu! Rusz się! - wrzasnęła. - Korki siadły! Stachu się nie ruszał. O tym, że żyje, świadczyło jedynie głośne chrapanie, w dalszym ciągu dobiegające z sypialni. Wściekła Zofia wyrwała wtyczkę od ekspresu z kontaktu i poszła włączyć korki. Światło się wszędzie zapaliło, a lodówka zaczęła buczeć. Zdecydowanie wyprowadzona z równowagi włączyła czajnik elektryczny i ucieszyła się, że tym razem nic nie trzasnęło. Otworzyła szafę, gdzie jedyną kawą, jaką znalazła, była kawa zbożowa. Niezrażona, nasypała sobie dwie łyżki do ulubionego kubka, który dostała od Mileny, kiedy ta wró­ ciła ze Słowacji. Na kubku był napis „nie som stary, som recyklovany teenager". Przynajmniej ten napis poprawił jej nieco humor w tak fatalnym dniu. Zalała kawę wodą i wlała mleko. Stanęła, zrobiła trzy głębokie wdechy i upiła trochę. Zaraz potem wypluła tak szybko, jak się dało. - Co to, do cholery, jest? - wrzasnęła. - Mleko zepsute - stwierdziła. Westchnęła i zrobiła sobie drugą. Upiła łyk i wypluła jeszcze szybciej. - Stachu!!! - ryknęła. - Coś ty nalał do czajnika? - Zaczęła się zastanawiać, czy do tej pory wierny przyjaciel nie chce jej się pozbyć na zawsze. Po chwili zauważyła, że obok czajnika stoi proszek do usuwania osadu z kamienia. Zaklęła cicho ponownie i podjęła trzecią kawową próbę. Usiadła na fotelu, zamknęła zapuchnięte w dalszym ciągu oczy. Dzisiaj wyjątkowo chrapanie Staszka ją wykańczało. Włączyła telewizję. W telewizji podawano, że jakiś sate­ lita szpiegowski się zabłąkał i niedługo spadnie w niekon­ trolowany sposób. - Byleby nie tutaj - westchnęła Zofia. - I byleby nie dzisiaj - dodała.

Staszek przestał chrapać. Usłyszała, jak krząta się w sy­ pialni, potem podśpiewuje pod prysznicem. Śpiewał, że komety szaleją, szaleją i śmieją się, śmieją. - Na czasie - stwierdziła Zofia, po czym wstała z fote­ la, szlafrokiem zahaczając o kubek. Gdy chciała go złapać, zawadziła o stół i złamała dwa paznokcie. Kubek rozprysł się na trzy części. Najbardziej widoczna była ta z napisem „som stary". Zofia poczuła się pierwszy raz w życiu na tyle lat ile miała właściwie. Stwierdziła, że dziś nigdzie nie idzie, nawet na scrabble do znajomych. Do tych znajomych, z któ­ rych zwykła była drwić, że to ludzie, dla których jedynym wibratorem jest ten w komórce. O Siergieju nawet nie pomyślała. Siedziała wpatrzona w ten kawałek kubka, który dobitnie ją przekonywał, że jest stara. I na nic się zdało, że tym razem Staszek śpiewał, że wesołe jest życie staruszka. Wesołe nie było. Przynajmniej dzisiaj. Tak. Zostanie w domu. Miała nadzieję, że Staszek zostanie razem z nią. Przedtem jednak chciała iść na zakupy, poprawić sobie humor.

Zuza z sylwestra cieszyła się średnio. Dzień jak co dzień. W Wigilię Parys Antonio nie przemówił ludzkim głosem, mi­ mo trzech kawałków makowca, kawałka keksa, klusek z ma­ kiem i śledzia w oleju, jakie w niego wpakowała zaraz po wie­ czerzy wigilijnej, więc stwierdziła, że dziś jej nic nie zaskoczy. - Zuzek, zostajemy dziś w domu. Ja nigdzie nie wychodzę - do pokoju Bachora wparował tata, nie zważając, że Zuza jest kobietą, a do pokoju kobiety, nawet tej siedmioletniej, należy pukać. - Puka się - stwierdziła Zuza, zasłaniając się kołdrą i robiąc obrażoną minę.

- Tak, tak, Zuzanko, przepraszam. Jak chcesz, możesz iść do babci, ale ja i tak zostaję w domu - powiedział Jacek. „Ha" - pomyślał Bachor - „randka nie wyszła... dobrze, że powiedziałam tej ostatniej, że tak naprawdę to mamę mam, tylko wyjechała na weekend... podziałało...". - Danka nie dzwoniła... Nie wiem, dlaczego. Miło było przecież na spacerze z nią i dzieciakami, prawda? - zapy­ tał. - Miło - krótko stwierdził Bachor. Pomyślał sobie, że fajna nawet ta Dana i jej dzieciaki, ale wizja zamieszkania z Klaudią i Filipem w jednym pokoju była nie do zaakcepto­ wania. No i na dodatek Klaudia lubiła sukienki, i to różowe, prychnęła. Nie, zdecydowanie lepiej będzie, jeśli Dana sobie znajdzie jakiegoś innego Jacka, a ona pozostanie sama z tatusiem. Najlepiej na zawsze.

Dentysta czekał na nią przed swoim domem. Był z kobietą. - Mila, to moja siostra, mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. W ostatniej chwili jej plany legły w gruzach, nie chciałem jej zostawiać. - Jasne, cześć. Mila jestem - powiedziała Mila, nieco za­ skoczona zmianą planów. W marzeniach jechali sami, było romantycznie i miło. - Violetta - dziewczyna uśmiechnęła się, a jej oczy obser­ wowały badawczo Milenę. Mila nie wytrzymała. Okręciła się teatralnie wokół własnej osi i zapytała - I jak? Zdałam egzamin? Nadaję się? Viola ryknęła śmiechem. To nie był subtelny śmiech ko­ biecy. To było faktycznie ryknięcie. Klepnęła ją po męsku w ramię. - To mi się podoba! - powiedziała z aprobatą.

- Wsiadajcie, nie mamy czasu - uśmiechnęła się Milena z ulgą. - Im szybciej wyjedziemy, tym szybciej zaczniemy się bawić. Po drodze jeszcze trzeba coś kupić. Na miejsce zajechali późnym popołudniem, coś zjedli i przebrali się w swoje stroje, bo impreza już ruszyła pełną parą. Mila długo zastanawiała się nad przebraniem, stwierdziła, że nie będzie nic kombinować i przebierze się za dziewczynę z lat siedemdziesiątych, pozostającą w klimatach flower-power. Pożyczyła od koleżanki bluzkę hippiski i w zasadzie strój był gotowy. Po domku chodziła na bosaka, pobrzękując licznymi bransoletkami i pacyfkami zawieszonymi na szyi. Usiadła po turecku na środku pokoju, wzięła do ręki wino i zaczęła pleść wianek z kwiatów, które kupiła w miasteczku obok. - O! Flower-power girl - krzyknęła Aśka, która pojawiła się nagle w objęciach jakiegoś mężczyzny. Aśka była ubrana w ekstremalnie krótkie spodenki z ogonkiem i czarny ko­ ronkowy top, na głowie miała doczepione uszy. - To Darek, poznajcie się - pocałowała chłopaka w poli­ czek. - A to flower-power girl! Plotąca wianek! Mila przywitała się z uśmiechem. Mariusz nie chciał zdra­ dzić, kim będzie, więc nie nalegała. Oczekiwała z niecierpli­ wością, aż się pojawi. Za chwilę z pokoju wyszedł zakonnik, ubrany w długą brązową sutannę, w towarzystwie siostry zakonnej... O ile Mariusz wyglądał jako ksiądz dowcipnie, o tyle strój Violetty wydawał się Milenie po prostu niesmaczny. Tym bardziej, że habit miał wielkie rozcięcie i widać było czerwone pończochy kabaretki z czerwoną podwiązką. Mila siedziała na podłodze po turecku, rozmawiając z Aśką. Na głowie miała już wianek, który upinała właśnie wsuwkami, by jej za szybko nie spadł. - O, dziewica! - zarechotała Violetta. - No, w wianku to dziewica, nie? Uważaj, żeby ci nie spadł! Bo może spaść i dziewica straci wianek! - zaśmiała się i okręciła wokół

habitem. Pobiegła przedstawiać się po kolei wszystkim goś­ ciom, a w szczególności Jimnr/emu i Johny'emu - dwóm czarnoskórym kolegom Iwony, których przywiozła ze swoich wojaży i którzy grzali się właśnie przy kominku. Mariusz podkasał sutannę, wziął butelkę wina i usiadł na podłodze obok Mileny. - Nalać? - zapytał. Milena skinęła głową, bardzo lubiła czerwone wino. Tego wieczoru wina nie brakowało. Dziewczyny kończyły uwijać się w kuchni, mężczyźni tachali gałęzie do kominka. Część towa­ rzystwa siedziała już przy nim w różnorakich strojach. Była i czarownica, i zakonnica, dziewica oraz kurtyzana. Był ksiądz, diabeł i dwóch mężczyzn przebranych za kobiety. Aśka okazała się króliczkiem Playboya. „Ona byłaby playmate nawet w gol­ fie" - pomyślała Mila - „i w różowych dresach też. Nawet ze Snoopym. Na pewno miałaby rozpięty zamek w bluzie i po­ trząsałaby bujnym biustem. I stringi by jej wychodziły. Spod tych spodni. Ze Snoopym" - kontynuowała myśl przy trze­ ciej lampce. - Ze Snoopym - powiedziała na głos. - Króliczkiem Play­ boya, nie? - Ty króliczkiem? Nie kochana, ty dziewica jesteś. - Iw, która pojawiła się owinięta w koc masajski, pogłaskała Milę po głowie. - Z wiankiem nieco na bakier - uśmiechnęła się i przytuliła ją mocno. Iw jak zawsze była miękka i ciepła, ko­ chana. Należała do kategorii takich osób, które możesz znać pięć minut, ale od razu je pokochasz. Iw kochał każdy. Z nią mogłaś nie rozmawiać rok, a potem w kilka sekund zdradzałaś jej najbardziej intymne sekrety. Po kolejnych kieliszkach nalewanych przez Mariusza, który dbał, by Mila nie zobaczyła pustego dna tego wieczoru, Milena czuła się zdecydowanie dziewicą, utożsamieniem niewinności i skromności, niczym lilia wodna albo lądowa.

- Mariusz, powiedz mi, czy ja jestem niewinna w tym wianku niczym lilija? - zapytała, mrucząc i sącząc wino. - Jesteś niewinna niczym lilija, mówię ci, to jakem ksiądz - szybko schował swoją owłosioną nogę pod sutannę i przy­ brał poważny wyraz twarzy. - A, proszę księdza, lelija wodna czy lądowa jest niewin­ na? - zapytała, kładąc mu głowę na ramieniu i nadstawiając kolejny kieliszek w stronę butelki. Dentysta nie wiedział, myślał długo, intensywnie, po czym skapitulował. Pogłaskał Milenę po głowie, narusza­ jąc jej wianek, który pod wpływem tańców i hulanek, nie szczędzonych jej przez przystojnego księdza w habicie, był z lekka naderwany, a kwiatki z wianka można było zobaczyć na całej podłodze. - Kwiat niewinności zgubiłaś - zaśmiała się Violetta. - Mó­ wiłam! - rzuciła, wirując w tańcu. Siostra Mariusza tańczyła to z jednym, to z drugim Mu­ rzynem, obściskując się z obydwoma naraz. Milena, niestety, nie odróżniała Jimnr/ego od Johny^go i z tego powodu było jej bardzo wstyd. Na szczęście rozpoznawała ich po koszulkach. Z tym odróżnianiem zawsze miała problem. Kiedyś była w Anglii. Tydzień musiał upłynąć, nim zaczęła rozróżniać Koreańczyków od Chińczyków i Japończyków. Po dwóch bu­ telkach wina opróżnionych wspólnie z Mariuszem zupełnie nie odróżniała Murzynów. A co najgorsze, wydawało się jej, że ich jest co najmniej czworo. - Albo sześcccioooorooo - zaśpiewała Mila. - Co - sześcioro? - zapytał Mariusz, pijąc już wino prosto z butelki. - Mila wyrwała mu butelkę z rąk i upiła łyk. - Zobacz, Mariusz - starała się mówić wyraźnie. - Było dwóch Murzynów, a jest ich sześć. Muuuuszyynów sześć, nie? Się rozmnożyli czy co? Murzyny, nie? Normalnie cud

- wzruszyła ramionami i otworzyła szeroko oczy. Poprawiła warkoczyk, który jej się rozplótł, i odsłoniła czoło z wianka. - Cud, mówię ci. - Ooo, dwie Viole! - dodała, patrząc na siostrę Mariusza. - Dwie Viole tańczą z sześcioma murzy­ nami. No cud! Milena wstała, by sięgnąć po chipsy. Pochyliła głowę i spadł jej wianek. - Widzisz? - zawołała do Mariusza - Wianek spadł. Znowu mi spadł. Straciłam normalnie wianek. Wianek, symbol niewinności, spadał jej tego wieczoru już wielokrotnie. Był zdeptany i zbrukany. Płatki z kwiatów opadały i układały dróżkę do kwintesencji zła i nieczystości, jednak Milena zawsze podnosiła go z ziemi i nadal była niewinnym dziewczęciem w wianku. - Dwunasta dochodzi! - zawołała Aśka. - Wychodzimy na dwór! - rozkazała. Wszyscy szybko wybiegli przed dom. Mila stała z pustym kieliszkiem w ręku obok Dentysty. Violi nie było, Jimm/ego, albo Johny'ego też nie. - Pięć, cztery, trzyyy, dwaaaa, jedeeeen!!! - zaczęło się od­ liczanie. Wszyscy krzyczeli. Ktoś odpalił fajerwerki, ktoś nalał szampana do kieliszków. Mariusz podszedł blisko do Mileny. - Wszystkiego dobrego w Nowym Roku - powiedział. Czołem dotknął jej czoła, zmrużył oczy, a potem pocałował. Milena poczuła ciepło ogarniające ją całą. O dwunastej zero trzy nowego roku Milena wianek stra­ ciła zupełnie. Pod wpływem pocałunku przebranego za­ konnika straciła również głowę. Mariusz całował obłędnie. O-BŁĘ-DNIE. Fajerwerków nie widziała. Nie słyszała. Tej nocy życzeń już nikomu nie dała rady złożyć. Mogłaby tak stać z zamkniętymi oczami całą noc, co też starała się okazać Mariuszowi na wszelakie sposoby. Z zachwytu wyrwały ją jego słowa:

- A może zjemy kiełbaski? - zapytał. „Jakie kiełbaski, jakie kiełbaski?" - krzyczało wszystko w środku Mileny - „Całować się chcę! Natychmiast!" Pierwsze godziny Nowego Roku upłynęły niedoszłej dzie­ wicy bardzo miło, a nawet więcej - fantastycznie. Dzie­ więćdziesiąt dziewięć procent czasu minęło na całowaniu, a jeden procent - ten, kiedy Dentysta jadł kiełbaski - na opowiadaniu, jak to świetnie jej się z nim całowało. Odczu­ wała tak niebiańską rozkosz, że aż sama przerażona była spadkiem swojego morale. O czwartej nad ranem wianek już dawno spłonął w og­ nisku. Mila obudziła się. Po prawej stronie leżał Dentysta z ręką na jej brzuchu, a po lewej stronie było czarno. Ale to nie znaczyło, że nikt tam nie leżał. Koło niej spał Johny (lub Jimmy), lekko pochrapując. W tej ciemności nie było go wcale widać. Tylko słychać. Aśka zabawiała się ze swoim chłopakiem, Viola też się z kimś zabawiała, ale generalnie nie wiadomo było z kim, chyba z tym Murzynem, który właśnie nie spał z Milą. Mi­ lena nie zabawiała się, no bo jak to się zabawiać, kiedy wydaje się, że obok nikt nie leży, bo czarno, a jednak leży. I jak to robić, kiedy facet, ten z którym mogłaby się nieco pozabawiać, nosi sutannę. Nawet jeżeli już po niewinności tylko ślad pozostał, bo wianek spadł z głowy poprzedniego wieczoru. Z drugiego pokoju było słychać głośne okrzyki Violi, która ł a m a n ą angielszczyzną zachęcała Jimmy'ego (lub Johny'ego) do boju. Krzyczała głównie to, co usłyszała kiedyś w filmach. Przez uchylone drzwi widać było nagie, białe ciało Violi, podskakujące na kimś - kogo nie było widać. Milena przez pewien czas słuchała tego z zainte­ resowaniem, ale kiedy usłyszała rozdzierający wrzask Violetty - Run, Forrest! Run! - przykryła uszy poduszką.

Pierwszą noc Nowego Roku Mila spędziła z dwoma fa­ cetami w jednym łóżku, z czego tylko jeden był biały. „Co by mama powiedziała?" - pomyślała Milena, przewracając się na drugi bok. Zdjęła rękę Dentysty ze swojego brzucha, no bo przecież gruby, wtuliła się w niego, a on westchnął przez sen: „Nie dotykaj mnie, księdzem przecież jestem" - i zasnęła.

Pani Zofia Kruk nie zadawalała się byle jakimi zakupami. Jak już poprawić sobie humor, to na całego. Zapragnęła mieć komputer. Natychmiast. Jeszcze dziś. Pokłóciła się ze Staszkiem i w końcu, gdy on jej oświad­ czył, że sobie idzie i niech ona spędza sylwestra „w towarzy­ stwie własnej dupy", co jak na Staszka było bardzo mocnym określeniem, stwierdziła, że tym razem humoru sobie nie poprawi zwykłym lakierem do paznokci. Czuła, iż niezbędny jest komputer. Nie wiedziała jaki. Kompletnie się na tym nie znała. Chciała Allegro i chciała randki. Więcej nie potrzebowała, a raczej myślała, że nie po­ trzebuje. Nie sądziła, że sześćdziesięciopięcioletnia kobieta będzie w stanie robić z tym komputerem cokolwiek więcej, ale humor chciała mieć lepszy. A wizja jej wypielęgnowa­ nych paznokci na klawiaturze nowego laptopa była kusząca. Spojrzała na swoje paznokcie i przypomniała sobie, że są złamane. W sylwestra o tej porze kosmetyczki już chyba nie znajdzie. Obcięła je zatem krótko, zweryfikowała swoje marzenia o wypielęgnowanych dłoniach i wyszła z domu. Taksówka czekała już na nią, bo mimo dużej energii życio­ wej samochodem Zofia nie nauczyła się nigdy jeździć. Nawet nie próbowała. Autobusem jechała po raz ostatni chyba trzydzieści lat temu, ale z jej grubym portfelem i licznymi

zerami na kontach w banku mogła sobie pozwolić nawet na osobistego szofera. - Panie Krzysiu, do sklepu chciałam - powiedziała, gdy wsiadła do taksówki. - Do jakiego, pani Zosiu, co dziś kupujemy? Manhattan? Alfa? Galeria Bałtycka? - Panie Krzysiu, nie wiem. Komputer chciałam sobie kupić. Pana Krzysia żadna z próśb pani Zofii Kruk, ekscentrycz­ nej kobiety w wieku trudnym do określenia, nie była już w stanie zadziwić. Woził ją po eleganckich butikach, po sklepach oddalonych o 50 metrów od jej domu, gdy nie chciało jej się chodzić, woził po sex-shopach. Sam dla niej też często robił zakupy. Różnorakie. Nawet choinkę jej w tym roku przytargał. Sklep komputerowy był łatwym celem do osiągnięcia. - Pani Zosiu, zawiozę panią do tego dużego na Grunwal­ dzkiej. Promocje mają, całkiem niezłe - powiedział, skręca­ jąc w Słowackiego. - Proszę na mnie nie czekać - powiedziała, gdy dojechali. - Szczęśliwego Nowego Roku - powiedziała, dając taksów­ karzowi dwa razy więcej, niż wybił licznik. - Pani Zosiu, szczęśliwego! - wykrzyknął pan Krzysiu za nią, kiedy odchodziła. Szła zamaszystym krokiem, postukując obcasami. Jej czerwony kapelusz i takie same rękawiczki było widać z daleka. Przy każdym zdecydowanym kroku poły czarne­ go, maksymalnie wciętego w talii płaszcza rozchylały się, ukazując bardzo zgrabne nogi w czerwonych kozakach na dużej szpilce. Za nią unosił się zapach nieziemsko kuszących perfum. Zdziwiona była, że w sylwestra jest tu taki tłok. Prze­ pychanki, pełno ludzi, matek z rozkrzyczanymi dziećmi

i nerwowych ojców głośno pokrzykujących. Obsługa w fir­ mowych koszulkach dwoiła się i troiła, ale co chwila było słychać narzekanie jakiegoś niezadowolonego klienta. W tym tłumie dostrzegła blond loki podskakującej dziew­ czynki. Widywała ją czasem tam, gdzie mieszkała Mila. Sprawiała wrażenie bardzo znudzonej i zniecierpliwionej. Krążyła w podskokach wokół ojca, który stał nad jakimiś kabelkami i studiował opisy. Blondyneczka latała od półki do półki i w końcu zobaczyła Zofię. Uśmiechnęła się i przy­ biegła do niej. - Cześć, ja cię znam - powiedziała. - Przychodzisz do takiej pani. Ona chyba na szóstym mieszka. Zuza jestem. - Na piątym - wydukała zdziwiona Zofia. - Ja jestem Zosia. - Co tu robisz? - zapytała Zuza. - Bo my kabel kupuje­ my. Tata chce przegrać film z kamery i nie może. Wiesz? Już trzeci kupujemy - roześmiała się złośliwie - i żaden nie pasuje! - Zuza cały czas przeskakiwała z nogi na nogę, a jej niesforne loki skakały wraz z nią. - A ja kupuję komputer. Ale nie wiem jaki - odpowie­ działa szczerze Zofia. - Nie wiesz? Chodź! - pociągnęła panią Zofię za rękę. - Mój tata wie wszystko! - krzyknęła. Pani Zofia Kruk z ledwością dotrzymywała kroku pę­ dzącej Zuzannie. Podbiegły do Jacka, Zuza z klasą przed­ stawiła swoją koleżankę Zosieńkę i wytłumaczyła ojcu o co chodzi. - Pomogę pani, pani Zofio. A do czego pani potrzebuje komputera? - Yyyyy - zająknęła się Zofia - Allegro c h c i a ł a m . . . - wyszeptała. -I granie, tata, granie! - Podskakiwała Zuza. - Wiesz - spojrzała na panią Zofię - tam są takie lalki, które można

ubierać! I one idą na ślub i na imprezy! - mówiła zaafero­ wana. Pokażę ci! W Internecie! Po kilku pomocniczych pytaniach Jacek stwierdził, że tak naprawdę pani Zofia wcale nie wie, do czego potrzebuje komputera. Przecież Zofia nie mogła powiedzieć, że humor sobie właśnie poprawia! Zdecydowana była wydać pienią­ dze, tym samym poprawić sobie humor i uzyskać okno na świat, w którym czekali na nią sami wspaniali i przystojni mężczyźni, o niczym innym niemarzący, jak tylko o tym, by z Zofią uprawiać dziki, a zarazem namiętny seks. Tego też Jackowi nie powiedziała. Jacek wybrał laptopa, Zuza dołożyła do koszyka jeszcze śliczną myszkę w krwistoczerwonym kolorze, mówiąc, że będzie Zofii pasowała do kapelusza, Jacek wreszcie zdecy­ dował się na trzeci kabel i udali się razem do kasy. - Ma pani w domu Internet? - zapytał Jacek. - Nie, m a m komórkę - Zofia pokazała komórkę, do której przyczepione były na łańcuszku koraliki. - Umie pani sama sobie to zainstalować? - zapytał. - No nie, a to coś instalować trzeba? - zapytała zdumiona Zofia. - To nie będę mogła tak od razu usiąść i już? - Ja pani to zrobię - uśmiechnął się Jacek. - Kiedy pani może przyjść? - zapytał. - Dzisiaj! Tata dzisiaj! - podskakiwała Zuza. - Mogę dzisiaj! - powiedziała pani Zofia, przed którą ot­ worzyła się perspektywa spędzenia sylwestra niekoniecznie samej, w domu lecz płaczącej w poduszkę, w miłym, jak jej się wydawało, a na pewno młodym towarzystwie. Jacka nie zaskakiwał żaden gość o żadnej porze. Czy to był sylwester, święta, piąta rano, czy okolice północy, jego mieszkanie zawsze było otwarte dla przyjaciół. Gdy nie było jeszcze na świecie Zuzy, wiele jeździł stopem. Zwie­ dził prawie całą Europę i czuł się w obowiązku oddać to

wszystko, co dostał kiedyś od przyjaciół rozsianych po gó­ rach i dolinach Szwajcarii, fiordach Norwegii, lasach i je­ ziorach Finlandii. Pani Zofia zupełnie nie przypominała zbłąkanego autostopowicza, ale jej bezradna mina wyrażała dokładnie taki sam stan emocjonalny, jaki ogarnia cię, gdy znajdujesz się w obcym mieście o trzeciej w nocy, zaczyna padać deszcz, a w oddali słychać burzę z piorunami. A ty masz do wyboru, albo most, którego nie ma, albo przy­ stanek autobusowy, którego dach właśnie zerwał wiatr. Tym sposobem Jacek Wolicki zapakował laptopa pani Zofii do bagażnika swojego zdezelowanego auta, sprawdził, czy Zuzka dobrze się przypięła pasami, otworzył drzwi ocze­ kującej na to pani Zofii i odjechał spod sklepu. Pani Zofia wymusiła na Jacku postój przy cukierni, przy sklepie spożywczym i przy stoisku z fajerwerkami. Siedząc w samochodzie, zamówiła megapizzę meksykańską oraz grecką sałatkę, i uzbrojona w tysiąc siatek stwierdziła, że jest gotowa, by świętować sylwestra. Gdy zajechali, Parys Antonio błąkał się po ulicy w poszu­ kiwaniu pożywienia. Zuza wyjęła ukradkiem z torby ciastko i podzieliła się z psem. Parys lubił babeczki kajmakowe.

Jacek instalował pani Zofii wszystko, co potrzebne, a ona z Bachorem okupowała drugi komputer. W międzyczasie zrobiły sałatkę warstwową, kanapki i piły wymyślone drin­ ki z kieliszków, rozmawiając, jak to tylko kobiety potrafią, niezależnie od wieku. W Internecie grały w gry, oglądały teledyski i ubierały jakąś lalkę w supermodne ciuchy. Pani Zofia w dzieciństwie bawiła się też w ten sposób, ale lalka do ubierania była z papieru i ubrania dla niej także. Obecne

możliwości ją zaskoczyły. Wirtualna lalka miała czerwone kabaretki i skórzany kombinezon, a w ręku trzymała ka­ rabin. Karabin był kompromisem pomiędzy kabaretkami i spodniami moro, na jakie nalegała Zuza. Przed północą nowy laptop był gotowy do użytku. Gdy wy­ biła dwunasta, wszyscy złożyli sobie życzenia, wypili szampa­ na i poszli puszczać petardy. Zofia stała nieco z tyłu, ale Zuzanka odkryła w sobie duszę piromana. Biegała wokół i wy­ buchała perlistym śmiechem, gdy kolorowe gwiazdki poja­ wiały się na niebie. O pierwszej w nocy Nowego Roku Jacek Wolicki już spał. Zuza siedziała z panią Zofią przed jej nowym laptopem. Pani Zofia w okularach bacznie przyglądała się temu, co robi Bachor, i zapisywała to skrupulatnie na kartkach, których został pozbawiony zeszyt z trupią czaszką. Gdy po raz pierwszy w Nowym Roku wzeszło słońce, Zofia Kruk umiała włączyć i wyłączyć komputer, wysyłać e-maile, rozmawiać na Gadu-Gadu, korzystać z Allegro i ob­ sługiwać przez Internet swoje konto bankowe. Kiedy Zuza zaczęła mocno ziewać, mimo iż przekonywała Zofię, że wcale, ale to wcale nie chce jej się spać, Zofia spa­ kowała laptopa, opowiedziała jej bajkę o złym królewiczu, pożegnała się i wezwała taksówkę. Był to jeden z najlepszych sylwestrów w jej życiu. W życiu Zuzy też.

Parys Antonio nie lubił relanium. Od godziny jego pani próbowała mu przemycić małą tabletkę w różnora­ kich pysznościach, niemniej pies głupi nie był i wiedział, że relanium nie lubi. Lubił ser topiony, pasztet robiony przez babcię Jankę, kiełbasę polską i żelki o smaku malinek. Relanium wypluwał.

Petardy i resztki po fajerwerkach były nawet smaczne. Korkiem od szampana nie pogardził, ale relanium budziło wstręt. Parys Antonio sylwestra spędził, cały się trzęsąc ze stra­ chu, pod stolikiem kawowym, przytulony mocno do nogi swojej pani. Sylwestra i huku petard Parys Antoni nie lubił tak samo jak relanium.

SZCZĘŚLIWY N O W Y R O K Drugiego stycznia nowego roku Milena obudziła się z uśmiechem na ustach w swoim własnym łóżku. Spała z misiem, na którego poprzedniego dnia Dentysta wylał połowę swojej wody po goleniu. Gdyby nie sen, spało by jej się zupełnie miło. Śnił jej się tor przeszkód, który musiała pokonywać codziennie. I pokonywała go drogą, która wydawała jej się bardzo t r u d n a . Nagle pojawiła się Violetta i powiedziała, że zna drogę łatwiejszą. Droga polegała na tym, że Violetta była wyrzucana z wyrzutni, miała złapać się drabinki zawie­ szonej na wysokości dziesiątego piętra, podciągnąć na rękach, przejść kawałek dalej - i już tor był pokonany. A Violetcie tę drogę pokazał jakiś Wietnamczyk. I powie­ dział, że prawie każdy da radę. Mila się bała, że jest za gruba i wyrzutnia ją za blisko wyrzuci. I nie złapie tej drabinki. I potem to, co z niej zostanie, będzie leżało na dole, a nad nią kolejne osoby b ę d ą z powodzeniem z tej wyrzutni wyrzucane. A Violetta będzie się śmiała, wirując w habicie. Straszne. Bolała ją głowa. Kaca zawsze miała na drugi dzień. Pierw­ szego dnia czuła się zupełnie dobrze, ale drugiego od sa­ mego rana przysięgała sobie, że nigdy więcej nie weźmie do ust wina. NIGDY. Ani kropelki.

Miała jeszcze urlop, bo wiedziała, że drugi stycznia bę­ dzie ciężki. Spojrzała na wagę, która bardzo złośliwie wy­ stawała spod szafy. Poszła do łazienki, umyła zęby, wróciła do pokoju, zdjęła zieloną piżamkę z osiołkiem i znowu kur­ czowo trzymając się szafy, stanęła na wagę. Osiemdziesiąt sześć przecinek dwa. Już nawet nie zaklęła. Ponownie stanęła na wagę. Dwa­ dzieścia gramów więcej. Poprzednia wersja bardziej jej od­ powiadała. Usiadła w szlafroku przy komputerze, otworzyła arkusz kalkulacyjny i zapisała tę ekstremalną wartość. Do­ pisała - „dzień pierwszy proszkowanego". Sprawdziła pocztę, w której było dwadzieścia pięć e-maili od kogoś, kto wyświetlał się jako Kruczka. Przeważnie były to zdjęcia różnych bohaterów kreskówek, wysyłane pierwszego stycznia pomiędzy godziną pierwszą a trzecią w nocy. Milena chciała już zrezygnować z oglądania kolejnych wiadomości, kiedy otworzyła następnego e-maila. „To ja, ciocia Zosia, całkiem nieźle już mi to wychodzi". Dziew­ czyna uśmiechnęła się. Ciotka Zofia całe życie czymś ją zaskakiwała. Myślała jednak, że Zofia ma lepsze sposoby spędzania sylwestra, niż siedzenie przed k o m p u t e r e m i wysyłanie e-maili do siostrzenicy. Nie spodziewała się, że dla „Kruczki" właśnie ten sposób był najlepszy. Milena poczłapała do kuchni, tęsknie spojrzała na kawę, która w y r a ź n i e się do niej tego d n i a uśmie­ chała, i sięgnęła po torebkę proszkowanego. Dieta ta zawsze działała. Trzeba było tylko stosować się ściśle do jej zasad, czyli nie jeść nic poza czterema torebkami dziennie, rozrobionymi w o d ą . Westchnęła, otworzyła torebkę o smaku cappuccino, nasypała do kubka, zalała w o d ą i zaczęła mieszać. Grudki o smaku cappuccino. „Niezłe" - pomyślała i poszła do pokoju jeść.

W telewizji właśnie mówili, ilu osobom petarda urwała całą rękę, a kto stracił tylko palec. Przerzuciła kanał. Był program o tym, że po świętach trzeba zrzucić kilogramy. Wypowiadała się na ten temat piękna i zgrabna modelka. Opowiadała, jak to super zawsze jej wychodzi i że zawsze chudnie ten kilogram, który przybiera w czasie świąt. Mila prychnęła: „kilogram to pikuś". Wysiorbała proszkowane do końca i poszła dalej spać. Ze snu wyrwał ją dźwięk telefonu. Telefon trzymała nie­ mal przy uchu, by nie przegapić jakiegokolwiek sygnału od Mariusza. - Jadłaś już śniadanie? - zapytał. - Jadłam - powiedziała, myśląc ze wstrętem o grudkach o smaku cappuccino. - A gdybym był za trzy minuty, co byś mi zrobiła na śniadanie? - zapytał. - Mhmm, mogłoby być jajeczko, jajecznica, serek wani­ liowy - zaczęła wymieniać. - To otwieraj! - uśmiechnął się. - Jestem pod drzwiami! W tym momencie Mila usłyszała dzwonek domofonu. Nim otworzyła, z szybkością światła zmoczyła wodą tłu­ ste włosy. Pobiegła otworzyć. „Piąte piętro, winda znowu nie działa, m a m trzy minuty" - pomyślała. Pędem ruszyła z powrotem do łazienki, gubiąc po drodze kapcie, wyję­ ła pierwszy lepszy szampon, wylała pół butelki na głowę, posmarowała nieco włosy, spłukała - i w tym momencie odezwał się dzwonek do drzwi. Zawiązała na włosach turban z ręcznika, w locie spryska­ ła się perfumami, rzuciła okiem w lustro i z promiennym uśmiechem otworzyła drzwi. W drzwiach stał Dentysta z metrową różą w ręku. - Nie spodziewałam się ciebie, wariacie! - Mila uśmiech­ nęła się szeroko poprawiając turban. - Przepraszam, włosy

właśnie myłam - Mila zdjęła ręcznik z głowy, a jej mokre włosy rozsypały się na ramiona. - Nie szkodzi, ślicznie wyglądasz! - Dziękuję - Milena wkładała różę do wazonu. - A wra­ cając do śniadania... Jajecznica? Ja już jadłam, więc tylko kawę wypiję... - powiedziała Milena, otwierając lodówkę, z której ziała pustka. Rodzice wyjechali na tydzień, a Mila, chcąc uniknąć różnorakich pokus, w lodówce miała trzy jajka i jogurt naturalny, ważny do piętnastego grudnia. - Hmm - powiedziała, zaglądając do lodówki. - Jajecz­ nica? - Nie, dziękuję. Żartowałem. Jadłem już. Może zrób kawy - uśmiechnął się. Mila właśnie się zastanawiała, czy Dentysta dojrzał w lodówce, oprócz pustki, kawałek zeschniętego sera, pokrytego grubą już warstwą niebieskiego nalotu, a nienależącego bynajmniej do szlachetnego gatunku serów pleśniowych, czy faktycznie jadł już śniadanie. Postano­ wiła nie wnikać. Szybko zamknęła lodówkę, dziękując w duchu swojej mamie, że zawsze miała zapas śmietanki w proszku, bo Mariusz pijał jedynie białą kawę. - To przez wrzody - jak powiedział jej na pierwszej randce. - Mam wrzody i nadżerki. Duże nadżerki w całym przełyku - wymownie przejechał palcem w okolicach szyi. Po tym wyznaniu Mariusz zaszczycił ją opowieścią ze szczegółami na temat gastroskopii, którą miał wykony­ w a n ą już trzy razy w życiu, nie pomijając faktu połykania kabla z kamerą, czy Bóg wie czego, odruchów wymiot­ nych z tym związanych, wpompowywania powietrza do żołądka oraz wydostawania się gazów wszystkimi nie­ malże otworami w ciele Dentysty. Mila musiała mocno się natrudzić, by wymazać z pamięci Dentystę leżącego na kozetce z rurą w buzi. Aby zapomnieć

o odgłosach powietrza wydostającego się otworami Denty­ sty, musiała się namęczyć jeszcze bardziej. Ale się w końcu udało.

Styczeń tego roku był jak z bajki. Mila biegała z głową w chmurach i z rozanielonym wzrokiem. Zasypiała, czytając po raz kolejny esemesy od Mariusza. Pisała e-maile pełne miłości, z niecierpliwością czekając na odpowiedź. Spotykali się niemal codziennie, chodzili na długie space­ ry i do kina. Dużo rozmawiali. Mila przesiadywała u niego, czasem grali w scrabble z Violą, czasem po prostu siedzieli i wspólnie milczeli. Milena twardo jadła proszkowane, nic poza tym, więc chudła. Codziennie rano powtarzała rytuał wagowy, skru­ pulatnie zapisując cyferki. Z diety nie wyłamała się ani razu. Sabina, zwana przez nią „dilerką proszkowanego", kobieta o obfitym biuście i kruczoczarnych włosach, srogo ją przed tym przestrzegała. - Pani Milenko, jak zje pani cokolwiek innego, zniszczy się pani powłoka ketonowa! Trzeba będzie odbudowywać! A to solidna robota! Powłoki ketonowej Mila niszczyć nie chciała. Czymkol­ wiek ta powłoka była. Tym bardziej nie chciała wykonywać solidnej roboty, by tę powłokę odbudować. Jadła zatem proszkowane - jarzynowe, pomidorowe, kakaowe. Chudła, a tym samym rozkwitała... - Kocham cię, Mila - powiedział kiedyś, gdy siedzieli na jego wielkiej kanapie i oglądali telewizję. W oczach miał łzy. Tego dnia cały wieczór Milena leżała na podłodze, wą­ chając misia, którego regularnie zapachem zasilał Dentysta.

Słuchała po raz dziesiąty piosenki z serii „Leżę na podłodze i płaczę". Płakała ze szczęścia i radości. Motyle w brzuchu szalały nieprzeciętnie. - Kochaj mnie nieprzytomnie, jak zapalniczka płomień, jak sucha studnia wodę! - śpiewała. - Kochaj mnie namięt­ nie tak, jakby świat się skończyć miał! - pachnący misio leżał na twarzy Mili, a ona to płakała, to wdychała zapach Mariusza, śpiewając bardzo głośno.

E F E K T CIEPLARNIANY Zofia Kruk wyjrzała przez okno i zobaczyła śnieg. Za­ mknęła oczy i ponownie je otworzyła, marząc, by śnieg okazał się marą senną, a nawet koszmarem. Zofia nie cierpiała zimy. Śnieg, lód, ślizgawica były dla niej jednymi z najgorszych rzeczy, jakie jej się w życiu przy­ darzały. Bo generalnie od śmierci męża nie przydarzało się jej nic złego. A czy śmierć Zenobiego była dla niej czymś złym? Niekoniecznie. Całkiem dobrze na tym wyszła. Włożyła ciepłe skarpety, przechodząc obok lustra kry­ tycznie obejrzała swoją flanelową piżamę. Schowała górę od piżamy w spodnie, które podciągnęła niemalże pod biust, skarpety naciągnęła na nogawki i tak opancerzona wróciła do łóżka. Staszek spał. - Jasne, że śpi. Co ma robić, jak taka pogoda - mruknęła. - Kobieta we flaneli, i to w kratkę, zamiast w seksownych koronkach, to tylko spać się chce - ściągnęła kołdrę ze Stasz­ ka, który leżał cały w nią zawinięty. - Kołdrę oddaj, Stachu - mruknęła. - I nie chrap. - Pojechałoby się gdzieś. Na Karaiby. Albo inne Seszele - pomyślała i popatrzyła na Staszka. - Ech, Karaiby - wes­ tchnęła. - Staszka ciężko wyciągnąć do Sopotu na spacer, a co dopiero na Karaiby. Albo Afryka. Plaże nad oceanem i to uwielbienie w oczach czarnoskórych Masajów. Może lepiej, że Staszek boi się latać. Chyba pojedzie kiedyś sama.

Milena, idąc spać, nie mogła się doczekać, kiedy się obudzi. Kiedy wstanie, odwali robotę w pracy i spotka się z Mariuszem. Budziła się z uśmiechem i z olbrzymią chęcią do życia. Ostatnio nie potrzebowała snu. Prawie wcale. Nawet nie potrzebowała jeść. I całe szczęście. Pewnego styczniowego poranka obudziła się, jak zwykle ostatnio, radośnie. Poszła do łazienki, rozebrała się i powta­ rzając swój rytuał związany ze wspieraniem się na szafie, stanęła na wagę. Osiemdziesiąt trzy przecinek dwa. - Spada! - ucieszyła się. Za oknem zobaczyła opadające płatki śniegu. - Pięknie jest - pomyślała. Ubrała się i nie jedząc śniadania, wybiegła z domu. Hu­ moru nie popsuło jej nawet to, że stała na mrozie już kilka minut, skrobiąc szyby. Obok z wielką werwą drapała szyby podskakująca dziewczynka z parteru. - Fajnie, nie? - skakała, a jej loki wraz z nią. - Fajnie tak podrapać - uśmiechała się. - No, fajnie - przytaknęła Milena. - Ale zimno. - Zimno? - zdziwił się Bachor. - Poskacz trochę, cieplej ci się zrobi. Bachor złapał Milenę za rękę i zaczął skakać z nią w kółko, śmiejąc się przy tym bardzo głośno i śpiewając jakąś piosenkę o zimie. Skakały dobrą chwilę, Milenie zdążyły się już nawet zaróżowić policzki, tylko nos był jeszcze czerwony od zimna. - Dzień dobry - usłyszała nagle. Natychmiast stanęła w miejscu. Przy samochodzie Zuzanny pojawił się jej tata. - Dzień dobry - odpowiedziała Milena speszona i mimo iż szyba była tylko w połowie oskrobana, uciekła do samo­ chodu i odjechała.

Fatalnie się jechało. Milena za kierownicą siedziała zgarbiona tak, by jej oczy dokładnie trafiały w ten cienki pasek przezroczystej szyby, który oczyściła ze śniegu. Nic nie było widać. No, prawie nic.

Zofia Kruk od pół godziny nie zajmowała się niczym innym jak poszturchiwaniem Staszka. - Przewróć się na drugi bok - warczała. - Nie chrap! Staszek mimo wszystko chrapał. Chrapał i buczał. Zofia, zrezygnowana, spojrzała na zegarek. Dochodziła ósma. - Człowiek nie pracuje, a o świcie musi wstawać - mruk­ nęła. Wstała z łóżka, na piżamę założyła różowy frotowy szlafrok i poszła zrobić sobie kawę. - Boże, minus dwadzieścia - spojrzała na termometr za oknem. - Jak jeszcze raz usłyszę, że jest ocieplenie klimatu, to chyba zwątpię w naukowców - zawiązała mocniej pasek od szlafroka. - Jestem ciekawa, ile by było bez ocieplenia. Zrobiła dwie kawy, posmarowała rogaliki dżemem i po­ szła obudzić Staszka. - Stachu, wstawaj. Wstawaj, bo efekt cieplarniany prze­ oczysz - mówiła, potrząsając nim gwałtownie.

Parys Antonio również nie był zadowolony z nagłego „ocieplenia klimatu". Leżał na wycieraczce, zziębnięty po spacerze, i obgryzał sople lodu ze swoich łap.

JACEK

Jacek Wolicki był w pracy. Siedział pod biurkiem i łączył kabelki w niedziałającym komputerze należącym do dyrek­ tora marketingu. Przynajmniej tam go wezwano. Pod biurkiem, oprócz Jacka, były również nogi, odziane w cienkie czarne rajstopy bądź pończochy - Jacek mimo wnikliwej obserwacji tego nie zweryfikował - oraz buty na ekstremalnie wysokich obcasach. I w zasadzie tylko tyle było widać. Nogi znajdowały się dwadzieścia centymetrów od twarzy Jacka. Właścicielka tych nóg właśnie usiadła przy biurku, nie mając zielonego pojęcia, że pod nim ktoś siedzi. I to męż­ czyzna. I to mężczyzna, na którego czekała od dwóch go­ dzin, non stop dzwoniąc do informatyków i awanturując się, że komputer nie działa. Ponownie próbowała połączyć się z Internetem. Nic z tego. Zamaszyście założyła nogę na nogę. Jacek gwał­ townie się odsunął, by obcas lakierowanego b u t a nie znalazł się w jego oku. - Znowu nie działa! - warknęła przez telefon. - Czy mo­ żecie wreszcie kogoś przysłać? Jacek siedział, bez słowa, pod biurkiem. - Jak to przysłaliście? Ślepa nie jestem! - awanturo­ wała się kobieta. - Niewidzialny czy co? Zaraz mi powie­ cie, że pod stołem się schował! - mówiąc te słowa, mocno

odepchnęła się nogą, by odjechać fotelem od biurka. Nie­ stety, tym razem cienki obcas wylądował na policzku Jacka, który jęknął. Ewelina, wciąż trzymając telefon przy uchu, zajrzała pod biurko. - O, kurczę. Schował się, faktycznie się schował - zdziwio­ na rzuciła słuchawką, po czym weszła pod stół do Jacka.

Bachor był zły. Zły był zawsze wtedy, gdy jego ojciec był przesadnie za­ dowolony. Przesadne zadowolenie u ojca Zuzanny objawiało się tym, że Jacek podśpiewywał i tańczył. Często śpiewał, zdarzało mu się nawet tańczyć, ale gdy Jacek Wolicki zaczynał śpiewać o tym, że moknie pod oknem w mokrym ubraniu, a luba o tym nie wie­ działa, bądź inne tego typu piosenki - dla Bachora był to sygnał alarmowy. Bachor się właśnie obudził. Z łazienki dobiegał śpiew Jacka. „Ja pod twoim oknem trzy godziny moknę. Z góry na mnie pada deszcz. Buty przemoknięte i ubranie zdjęte. Czy ty luba o tym wiesz, że ja...". Zwrotka została powtórzona. Przy trzeciej powtórce Zuza przykryła głowę poduszką, by tego nie słyszeć. Nie pomogło. Wciąż brzęczało jej to w głowie. Jak zawsze postanowiła działać. Nie wiedziała jeszcze jak, ale na pewno zrobi wszystko, by wybić tacie z głowy to stanie pod oknem w deszczu. - Też ma pomysły - szepnęła cicho i naciągnęła dodat­ kowo kołdrę na głowę.

Miała jeszcze pięć minut do pobudki. Za chwilę ojciec będzie kazał wstawać z łóżka. Bachor postanowił udawać, że jest chory. Bardzo chory. Zawsze gdy Zuza była chora, ojciec wracał szybko z pracy z czymś słodkim, robił jej herbatę malinową z dużą ilością cukru, kazał jej ubierać grube skarpety i grał z nią w karty. Raz, jak ją ucho bolało, grali w wojnę do pierwszej w nocy. Ale wtedy była jeszcze mała. Potem już grali we wszystko inne. Nawet w pokera. Na pieniądze. Czasem takie do za­ bawy, a czasem nawet te prawdziwe... W wieku siedmiu lat Zuzanna Wolicka umiała grać we wszystko, w co był w stanie nauczyć ją Jacek. Czasem grali z babcią, czasem tylko we dwoje. Lubiła zapach kart i ich szelest przy tasowaniu. Uwielbiała zza nich patrzeć i obser­ wować swojego tatę tak, by jej wcale nie widział. Fajne były te momenty, kiedy tata marszczył czoło. Wtedy myślał. Była przeszczęśliwa, że jest tak dobrym przeciwni­ kiem, że tata, grając z nią, musi kombinować. - Pod twoim oknem. Z góry na mnie pada deszcz - Jacek wszedł do pokoju córki ze śpiewem na ustach - Zuzanko! Wstawaj! Piękny dzień mamy dzisiaj! Zuzanna już chciała oświadczyć, że gardło to ją tak boli, że nic nie może powiedzieć, a już na p e w n o nie może iść do szkoły, kiedy usłyszała: - Śnieg spadł, na sanki trzeba iść! Wyjrzała przez okno. Chwilę zastanawiała się, czy sanki ważniejsze, czy to, żeby kolejna narzeczona taty od niego się odczepiła, ale stwierdziła, że śnieg stopnieje, a narzeczoną można się zająć później. - Sanki! - zawołała. - Pójdziesz ze mną na sanki? Dzisiaj? Po szkole? - skakała na łóżku niczym na trampolinie. - No jasne! Pójdziemy! - Jacek próbował uspokoić córkę. - Wstawaj, bo się spóźnisz.

Zuzanna Wolicka nie uznawała spóźniania się. Wszędzie była przed czasem. Gdyby została zaproszona do królowej angielskiej, na pewno by się nie spóźniła. Przyszłaby pierwsza i czekałaby przed złotymi drzwiami. Królowa angielska na pewno ma złote drzwi. I fosę. I most zwodzony. Zuzanna Wo­ licka czekałaby zatem, aż opuszczą most zwodzony i będzie mogła wejść do królowej. W drugiej sukni. Niestety, idąc do królowej, musiałaby ubrać długą suknię, a nie spodnie moro. Westchnęła, szybko naciągnęła rajstopy, potem spodnie i pobiegła do kuchni na śniadanie.

W pracy od rana Jacek szukał pretekstu. Pretekstu, by pójść do Eweliny. Najlepiej znowu pod stół. Natychmiast.

Zuzanna Wolicka nie bała się niczego. A przynajmniej za taką chciała uchodzić. Myszy, pająki nie były jej straszne. Żaby całowała, sprawdzając, czy się zamienią w księcia, czy nie. Skakała przez płoty, chodziła do ciemnej piwnicy i wy­ woływała duchy z koleżankami. Bała się jednego. Że tata się ożeni i nie będzie miał dla niej czasu. Albo chęci. Albo że zwinie się z kolejną narze­ czoną i ucieknie tak jak mama. Bez śladu. Dlatego każdą nową miłość taty przyjmowała z rezerwą. Rezerwa - to mało powiedziane. Sympatię taty do kobiet innych niż ona przyjmowała z wielkim, ale to wielkim prze­ rażeniem.

- Zuzanko, spóźnię się trochę - Bachor usłyszał w tele­ fonie głos taty. - Tata, a co z sankami? - Zuzanna miała łzy w oczach. - Obiecałeś! - zacisnęła swoją małą piąstkę na słuchawce. - Tak, kochanie. Nie mogę teraz przyjść. Awaria jakaś poważniejsza - tłumaczył się Jacek, siedząc znowu pod stołem w gabinecie Eweliny, szefowej Działu Marke­ tingu. Od godziny zastanawiał się, dlaczego komputer Eweliny nie działa. Zastanawianie to było wielce utrudnione licznymi pocałunkami, które spadały na niego to z lewej, to z prawej strony. Na pocałunki miał ochotę, ale w godzinach pracy. Siedzenie dzisiaj po godzinach niekoniecznie mu odpowia­ dało. Obiecał Zuzie sanki, chciał tej obietnicy dotrzymać, a nie siedzieć z Eweliną pod biurkiem w słoneczne zimowe popołudnie. Wolał z nią spędzać wieczory i noce. Gdziekol­ wiek. Ale nie kosztem Zuzy. Nie wiedział, że tego dnia Ewelina już jakiś czas pod swoim biurkiem przesiedziała. Pół godziny pracowicie prze­ cinała nożyczkami do paznokci najbardziej niedostępne kabelki, jakie tylko znalazła w swoim komputerze. - Warto było - pomyślała, wychodząc z pracy bardzo późnym popołudniem.

Milena wyjrzała przez okno. Po śniegu szedł Bachor, dziewczynka z parteru. Na głowie miała czapkę w paski, zawadiacko założoną na bakier, na szyi powiewający szalik. Szła zgarbiona, najwyraźniej smutna, szurając nogami. Trzymała sanki, na których siedział miś. Obok statecznym krokiem szedł pies.

Miś wypadł z sanek. Dziewczynka nie zauważyła. Pod­ biegł do niego pies. Dziewczynce wlokącej za sobą z wielkim, wydawałoby się, trudem sanki smętnie zwisały blond loki, które przepla­ tały się z frędzlami szalika. Z pyska psa zwisał miś. On też wyglądał na smutnego.

WACŁAW

Wielka, szara rozdeptana guma do żucia. To było pierwsze, co Milena zobaczyła po wejściu do ga­ binetu szefa. Guma była przyklejona do podeszwy od buta, który tkwił prawie na wysokości jej oczu. Właścicielem buta, jak i samej nogi, był nowy dyrektor Departamentu Analiz, Wacław Lubkiewicz. Wacław Lubkiewicz, przez swoją mamę do tej pory czule zwany „moim Wackiem", siedział głęboko w skórzanym fotelu, największym, jaki można było dostać we wszystkich chyba sklepach na świecie, i trzymał nogi na stole. Sam ledwo co wystawał spod sterty zadrukowanych analizami papierów i drżał ze zdenerwowania. - Jakieś seksy ci w głowie dziewczyno! - wybuchnął wzburzony. - Czytam twoje analizy i same seksy tutaj! - wymachiwał kartką. Milena stała i doprawdy nie wiedziała, co ma robić. Zda­ rzało jej się w pracy myśleć o seksie, ale żeby zaraz o tym pisać? Kompletnie nie miała pojęcia, o czym jej dyrektor mówi. - Jakie seksy, panie dyrektorze? - zapytała cicho. - Tutaj, o tutaj! - dyrektor potężnym palcem wskazał na kod programu napisany przez Milenę. - If sex równa się jeden - zmrużył oczy w okularach - a potem zaraz dwa seksy! If sex równa się dwa. A potem,

kochana, nie ma seksu! Nuli! - machnął kartką przed nosem Mileny. - Żadnego seksu! Nic! Celibat jakiś! Milena przerażona sięgnęła po wydruki. - Panie dyrektorze, to są analizy naszych klientów! Po­ dział na płeć! - Archimedes musiał swoje „Eureka" powie­ dzieć dokładnie takim samym tonem. - Sex to płeć po an­ gielsku! Jeden - kobiety, dwa - mężczyźni, a te nuli to puste, panie dyrektorze. - Płeć? Ty mnie angielskiego nie ucz! - pan Wacław nieco się zmieszał. - Wracaj do pracy. Milena, powstrzymując się od parsknięcia śmiechem, skierowała się w stronę drzwi. Zatrzymał ją ryk dyrektora. - Mila! Jakiś Grek, Hindus czy inny Arab przyjedzie cię szkolić. Kiriosek Mikrosek czy jakoś tak. Zajrzyj do maila. „Kiriosek Mikrosek? Matko! I co jeszcze?" - pomyślała Mila, zostawiając w pokoju szefa samego, wraz z jego butem oraz przyklejoną do niego wielką szarą gumą do żucia.

Nim odebrała e-maile, poszła sobie zrobić kawy. Kawa była jeszcze tym, co trzymało ją w pracy po zmianie szefa. Stary szef - ni stąd, ni zowąd zwolnił się i odszedł, Bóg wie gdzie. Świat stanął na głowie, odkąd przyszedł Wacek. Dyrektor Departamentu Biura Analiz był nazywany wśród pracowników Wackiem od momentu, gdy kiedyś do firmy przyszła starsza pani z torbą wypchaną ręcznie robionym swetrem, szalikiem i czapką, pytając wszystkich napotka­ nych na swojej drodze: „Czy tu pracuje mój Wacek?". Pytała portiera, sekretarkę, a nawet samego prezesa, z którym jechała windą. Dopiero Milena skojarzyła Wacka ze swoim dyrektorem. Wacławem Fryderykiem Lubkiewiczem. W podziękowaniu dostała słoik miodu z domowej pasieki.

- Na przeziębienie. Doskonały na przeziębienie - przeko­ nywała mama „mojego Wacka". - Nie będziesz miała takiego czerwonego nosa, jaki masz - dodała na koniec. Mila wlała mleko do kawy. Lubiła bardziej mleko z kawą, niż kawę z mlekiem. Podobnie było z piwem i sokiem mali­ nowym. Zawsze prosiła o sok z piwem, nigdy odwrotnie. Niosła kawę do pokoju, gdy natknęła się na Aśkę. Ta rechotała jak żaba. - Chartofakilas, słyszałaś Mila? Przyjeżdża do nas. Do roboty, z Grecji. Co za nazwisko! Od rana, jak tylko zobaczę maila od niego, to mi się humor poprawia. - E, Asia, mnie będzie szkolił jakiś Kirusek Mikrusek - odpar­ ła Mila - a Wacek miał mi do zarzucenia, że o seksie piszę! - O seksie? - Aśka była bardzo zainteresowana. Już miała zapytać o coś więcej, gdy z pokoju wybiegł dyrektor Lub­ kiewicz. - Dzień dobry, panie dyrektorze - uśmiechnęła się słodko Aśka. - Dzień dobry - odparł Lubkiewicz, wpatrując się w jej jak zwykle bardzo głęboki dekolt. Po chwili gdzieś obok dekoltu zobaczył Milenę. - Mila, do roboty! Odpisałaś Mikrusowi? Mila bez słowa pomachała Aśce i zamknęła drzwi za sobą w swoim pokoju. - Panno Asiu, może kawy z ekspresu? - zapytał „mój Wacek". Pytanie było skierowane jednak bardziej w stronę dekoltu niż panny Asi. Dekolt nie chciał kawy. Również po­ szedł do roboty, by spocząć na biurku, zaraz obok klawiatury.

Kirios Mikros pisał, że przyjeżdża za dwa tygodnie i ocze­ kuje powitania na lotnisku. Oczekiwał też, że zostaną zro­ bione analizy, które określa w załączonym pliku.

Plik o wdzięcznej nazwie Mikros_Anal zawierał pięć­ dziesiąt punktów, a każdy z nich był informacją o anali­ zie, która była bardzo potrzebna panu Kiriosowi do pracy. Milena, nie chcąc być posądzona przez szefa o zamiłowa­ nia do seksu, w szczególności niezbyt tradycyjnego, zmie­ niła nazwę pliku na Mikros_Analiza, westchnęła i zabrała się ostro do roboty.

WALENTYNKI

- Tata, przegraj te płyty, proszę. - Dobrze, córeczko. Bachor siedział Jacy na kolanach i machał nogami w takt muzyki. Kątem oka zajrzał do jego poczty. Zuza czytać umiała znakomicie. Już od kilku lat. Tak naprawdę nikt nie wiedział, kiedy i w jaki sposób się nauczyła. Zobaczyła znowu list od Eweliny. Niestety, nie mogła dojrzeć nic więcej. W zeszłym miesiącu autorka listów była u nich pierwszy raz na kawie. W momencie jednak, gdy na przywitanie uszczypnęła Zuzę w dwa policzki, mówiąc wysokim głosikiem „tititi malutka", a w prezen­ cie dała jej czarne żelki, których Zuzanna nie cierpiała, wiedziała już, w jakiej rubryce w jej zeszycie Ewelina się znajdzie.

Dziewczynka, zdenerwowana zbliżającymi się Walen­ tynkami i coraz dziwniejszym wyrazem twarzy jej taty, nieprzytomnymi oczami oraz tym, że tata zaczął pach­ nieć inaczej, a do niej już dwa razy wieczorem przyszła pani Wandzia, wpadła na szatański plan. Pobiegła na siódme piętro. Windy nie uznawała - tak głosiła wersja oficjalna. Nieoficjalna, a zarazem prawdziwa,

była taka, że panicznie się windy bała. Trzeba było dbać jednak o image Bachora. Zuza zadzwoniła do drzwi. - Cześć, ja do ciebie. Musisz mi pomóc. - Do mnie? - rudy Michał, student trzeciego roku politechni­ ki, a z zamiłowania znany osiedlowy haker, który według słów „wszystkich na podwórku" potrafił „wszystko", ze zdziwieniem otworzył oczy. Miał już wizję wyrzucania śmieci, mycia okien, tudzież bawienia się lalkami z Bachorem. - Płytki ci dam. Jakie chcesz. Mój tata ma wszystko. Michał był jeszcze bardziej zakłopotany. - Wpuść mnie. Musimy poważnie porozmawiać - Zuza zmarszczyła brwi i pomiędzy drzwiami a futryną znalazła się mała stopka. - Poważnie. W tym momencie w drzwiach stanęła Ania, dziewczyna Michała. Gdyby kobieta chcąca poważnie rozmawiać z jej mężczyzną była trzy razy starsza, pewnie by się zmartwiła, jednak widząc aniołka w blond lokach, ubranego na tę oka­ zję specjalnie w sukienkę, zaintrygowana kazała Michałowi wpuścić Zuzę do środka. Michał poszedł do kuchni nalać Bachorowi coś do picia, a dziewczyny poszły do pokoju. - Zuza jestem. Nie przedstawiłam się jeszcze, a to wstyd. Tata mówi, że trzeba być dobrze wychowanym, bo inaczej mnie nie zaproszą na obiad do królowej angielskiej. A tak to pewnie pojadę - zamyśliła się, po czym podniosła głowę i krzyknęła. - Musicie mi pomóc! Siedziała po turecku na dywanie, kręcąc swoje loki wokół palca. - Ja nie chce tej Eweliny za macochę! Nie chcę być Kop­ ciuszkiem! Dalej Zuzanna zaczęła roztaczać Ani obraz Eweliny w charakterze potencjalnej złej macochy. Im bardziej

oczy dziewczyny się rozszerzały z przerażenia, tym bar­ dziej Bachor popuszczał wodze fantazji. Opowiadał, jak Ewelina zgasiła papierosa w oczach jej ulubionej lalki, a potem niedopałek wrzuciła Zuzi do mleka. Mówił, jak Ewelina zamyka ją w pokoju i drzwi zastawia krzesłem, by nie wyszła. Kiedy jednak Zuza zobaczyła łzy w oczach Ani, stwierdziła, że nieco przesadziła. Na szczęście w tym momencie wszedł Michał z ciasteczkami i oranżadą. - Musisz jej pomóc. Koniecznie - Ania wstała z tapczanu i potrząsnęła za ramiona chłopaka. - Musisz! - krzyknęła jeszcze raz. Zuza siedząc na podłodze otarła oczy - niby z łez, których tak naprawdę nie miała. Kilka razy westchnęła teatralnie, potem spojrzała błagalnie na Michała. - Pomóż mi - szepnęła, wbijając w niego swoje anielskie oczy. Michał usiadł zrezygnowany. - O co chodzi? - zapytał. - Kasuj maile Eweliny mojemu tacie. Włam się do jego poczty i kasuj. Tata kiedyś mówił, że tak się da. Proszę. Płytkę ci dam. Jaką chcesz.

Michał był ostatnią deską ratunku. Sama nie potrafiła sobie poradzić. Przebicie opon w samochodzie Eweliny spowodowało tylko to, że siedziała samotnie w d o m u , a tata załatwiał Ewelinie wulkanizatora. Zbity reflektor przez kolegę z klasy (w zamian tata przegrał mu nowe Simsy) skłonił Ewelinę do s p a z m a t y c z n e g o szlochu, a t y m s a m y m do rzucenia się tacie na szyję, czego już Zuza nie mogła znieść. Tata pocieszał Ewelinę do północy, a że ze zbitym reflektorem nie mogła wrócić

do d o m u , r a n o Zuza n a t k n ę ł a się na nią w łazience w taty szlafroku, na dodatek dłubiącą swoim czerwonym p a z u r e m w nosie. - Nie dłubie się w nosie - powiedziała Zuza. - Jak bę­ dziesz dłubała w nosie, nigdy nie pójdziesz na obiad do królowej angielskiej. Tak mówi tata - odwróciła się na pięcie i wyszła z łazienki.

Zuza zgarnęła płyty. Narysowała na jednej serduszko i napisała „dla Ani", na drugiej - już nic nie rysując, bo Ania mogłaby być przecież zazdrosna, napisała „dla Michała" i pobiegła na siódme piętro. - Cześć. Płytki przyniosłam - powiedziała, gdy Michał otworzył jej drzwi. - Skasowałeś? - Bez problemu - powiedział Michał. - Są jeszcze od jakiejś Violi, skasować też? - Pokaż - Zuza wspięła się na kolana Michała i zaczęła wpatrywać się w monitor. „A nie możesz pozbyć się małej na weekend, pojechali­ byśmy do SPA" - mignęło jej przed oczami. - Kasuj! - powiedziała. Nie wiedziała, gdzie leży to SPA, ale nie życzyła sobie, by tata się jej pozbywał. - Dziękuję ci bardzo - pocałowała go w policzek. Gdy była na piątym piętrze, coś sobie przypomniała i wbiegła z powrotem na górę. Zadzwoniła ponownie do drzwi, po czym nacisnęła klamkę i wparowała prosto do pokoju zaskoczonego Michała. - Od Violi też wszystkie kasuj. Płytki ci dam. Jakie chcesz - nie czekając na odpowiedź, uciekła.

Na trawniku przed domem Parys Antonio powąchał wyrzu­ cony prezent od Eweliny, po czym z niesmakiem się odwrócił. „Parys Antonio nie lubi czarnych żelków" - Zuza siedziała w oknie, zapisując swoje obserwacje w zeszycie. Była to jedyna rzecz do tej pory, której osiedlowy arystokrata nie lubił. Zuzanna nie lubiła Eweliny i Violi. Szybko to zanoto­ wała, po czym poszła się uczyć angielskiego. Przyda się na obiedzie u królowej.

Pani Zofia Kruk siedziała u fryzjera i podsłuchiwała. Głowę wystawiła spod suszarki. - Ech, bokserki to takie oklepane - blondynka w wałkach wielkich jak pół głowy rozmawiała przez telefon. - Kup mu coś innego. Zrób kolację przy świecach, bieliznę kup sobie... - Nie, nie musisz po sklepach chodzić. Wejdź na Allegro, „pozostałe" i potem „dla dorosłych". Pani Zofii zaczęło szybciej bić serce. Wyciągnęła kalen­ darz, zapisała dokładnie, gdzie ma wejść. - Mówię ci, tam jest wszystko! Olejek do masażu i sexy bielizna... - dziewczyna kontynuowała - tak, viagrę też tam pewnie kupisz, ale, kochana, jak będziesz miała bieliznę, wino, muzykę, to po co viagra? Da radę bez!- Zofia szybko skreśliła viagrę, dopisała „da radę bez", a przy bieliźnie postawiła duży wykrzyknik. Blondynka skończyła gadać. Zofia Kruk zamknęła oczy i zastanawiała się, co kupić dla kogo na walentynki. Amerykański to zwyczaj, nie była przyzwyczajona, ale dlaczego nie? Kolejny miły, rozryw­ kowy dzień w roku. Pomyślała o panu Staszku i Siergieju... Z Pavarottim kontakt się urwał, po tym jak przesłała mu e-maila z tematem „Enlarge your penis". Pavarotti obraził

się śmiertelnie i nie odezwał więcej. A Zofia przecież chciała dobrze. Zofia uśmiechała się na myśl o zbliżającym się dniu, po­ zwalając robić się na bóstwo. Wkładając fryzjerowi Filipowi napiwek do tylnej kieszeni jeansów, uszczypnęła go kilka razy w pośladek, po czym wyjęła telefon z torebki. - Milaczek? Milaczku, ty wiedziałaś, jakie fajne rzeczy są na Allegro? - zapytała. - Milaczku, będę u Ciebie za godzinę!

Jacek od kilku dni nie dostawał e-maili od Eweliny. W związku z t y m na w a l e n t y n k i nie p l a n o w a ł nic. Ewelina nie odbierała komórki, a on swojej nie mógł znaleźć od trzech dni. Nie wiedział, że obie komórki leżą w zgodzie w zamkniętej na kluczyk sekretnej szufla­ dzie Zuzanny.

Dentysta prezent walentynkowy miał z głowy. Dostał od jakiegoś przedstawiciela handlowego dwa zegarki Armaniego. - Viola, chodź tutaj, mam coś dla ciebie - zawołał siostrę. Wyłożył dwa zegarki na stół. - Armani!! Braciszku! Ile to jest warte?-Viola przybiegła do brata w samej bieliźnie. - Dla mnie oba? Jejku! - Wybierz jeden. Drugi Milenie dam na walentynki - po­ wiedział. Viola się skrzywiła. Nie bardzo odpowiadała jej perspek­ tywa dzielenia się czymkolwiek z Mileną. Ani z kimkolwiek

innym. Wystarczyło, że dzieli się już z nią bratem, którego do tej pory przez większość czasu miała na wyłączność. Nie była zadowolona, że wszystkie kobiece prezenty, które otrzymywał Mariusz, będą musiały trafiać teraz również do rąk Mili. Zgarnęła czarny zegarek, zostawiła brązowy, odwróciła się obrażona i znikła w swoim pokoju, skąd nie wyszła przez cały dzień.

- Mila, wchodź na Allegro. Konto założyłam, ale na jakieś potwierdzenie czekam - powiedziała ciotka Zofia, która właśnie dotarła do Mileny. Wyciągnęła kalendarz i przeczy­ tała - „pozostałe" i „dla dorosłych". Mila zakrztusiła się kawą. - Ciociu? - zapytała zdziwiona. - A co ty chcesz kupować? - Mileczko, walentynki są! Prezenty! Dla Mariusza nic nie kupujesz? Bielizna, świece, muzyka, kochana, to lepsze niż viagra! Mila posłusznie spełniła rozkazy ciotki. Ciotka zamówiła trzy olejki do erotycznego masażu, każdy inny, bieliznę dla siebie, niemalże przezroczystą, i szukała jeszcze filmu. - Mila, Staszkowi chcę kupić. Bo on taki nierozkręcony. Wiesz, Mileczko, za grzeczny jest - powiedziała, oglądając paznokcie. - Tylko szukaj, Mila, jakiegoś z treścią. Wiesz, nie genitalia na cały ekran. Chłopak się przestraszy. Mila chciała, by ten dzień się już skończył. Mimo iż znała swoją ciotkę całe życie, ta wciąż ją zaskakiwała. - Milaczku, film ma być piękny, romantyczny, ukazu­ jący uczucia oraz miłość fizyczną - kontynuowała ciotka. - Wiesz, ma ją czule pieścić, ona jego, i takie tam. Rozu­ miesz, prawda?

Mila rozumiała. Zaczęła w Internecie szukać filmów ero­ tycznych. - O! Masz już! Czytaj opis, boja nie widzę bez okularów - ciotka oparła się wygodnie na krześle, które dostawiła sobie do biurka Mileny. - No, czytaj. - „Tak p o w i n n a wyglądać prawdziwa lekcja tenisa, jeba...". Ciociu! - Mila była zgorszona. - Czytaj dalej - rozkazała Zofia. - „..na korcie młodej laski przez starego nauczyciela. Do­ gadza jej w najlepszy sposób, pier.." Ciociu! - Mila nie mogła wydobyć z siebie słów. Jednak gdy zauważyła wzrok ciotki, szybko zaczęła czytać dalej - „..na całego w każdy sposób, a ona jęczy jak prosiak" - skończyła. - Hm. Mila, a może jednak coś innego. To jęczenie prosia­ ka nie pasuje mi do wizerunku seksu z uczuciem. Cholera - zatroskała się pani Zofia. - Szukaj czegoś innego - po­ wiedziała. - Staszkowi nie będzie się ten prosiak podobać. Zdecydowanie nie. Prosiaków on nie lubi.

Milena zdecydowała, że na walentynki upiecze Mariuszo­ wi ciasto w formie serduszka, ładnieje przystroi i da w pre­ zencie. Weszła na wagę. Od sylwestra spadło osiem kilo. Nieźle. Może sobie pozwolić na ciasto. Nawet duży kawałek. Potem znowu proszkowane. Ciotka Zofia wprawdzie bardzo była zadowolona z rezultatów cudotwórców i z masowania, ale Mila nie chciała powtórki z rozrywki i obiecała sobie, że masować ją może tylko Dentysta. Usiadła do komputera, znalazła przepis na torcik walentynkowy, wydrukowała go i oczyma duszy widziała już Dentystę, który z zachwytem w oczach sięga po kolejny kawałek, a potem kolejny i kolejny...

- Ludzie listy piszą, zwykłe, polecone - śpiewał Staszek, jak zawsze pod prysznicem. Zofia Kruk, jak zwykle zaraz po obudzeniu, usiadła do komputera i odebrała pocztę. Dwie wiadomości. Pierwsza od jakiegoś banku, który oferował jej kredyt - zupełnie przecież niepotrzebnie - a w drugim ktoś prze­ konywał ją, że ona, Zofia Kruk, lubi rosyjskie dziewczęta. Zofia nie miała nic przeciwko rosyjskim dziewczętom, aczkolwiek n a p r a w d ę nie wiedziała, skąd nadawca miał jej adres. Od pewnego czasu dostawała różne e-maile, które pilnie czytała, zaglądając czasem do internetowego słow­ nika - bo wiadomości pisano w większości po angielsku - i była zadziwiona różnorodną tematyką. Przeważnie sek­ sualną. Żałowała nieco, że kupiła już na Allegro prezent dla pana Staszka, bo takich ofert jak w e-mailach, doty­ czących Viagry i innych afrodyzjaków, nigdy wcześniej nie widziała. A prezent dla Staszka był rewelacyjny. Bała się tylko, że Staszek odłoży prezent na półkę i pójdzie spać, odwracając się do niej plecami.

Milenka miała z Dentystą trochę wspólnego. Obydwoje kochali kalkulować. Obydwoje kochali rubryczki, analizy i wykresiki. Codziennie w arkuszu kalkulacyjnym Milenka zapisywała swoje spadające kilogramy - Dentysta rosnące wydatki. Milenka liczyła zjadane kalorie, Mariusz Rubik liczył wpły­ wy do kasy za każdego naprawionego, tudzież wyrwanego

zęba. Dentysta miał wydatki skategoryzowane i na każdą ka­ tegorię przeznaczał określony budżet, Mila prognozy spadku wagi miała również podzielone na te prawdopodobne, bar­ dziej i najbardziej prawdopodobne. Każdy z nich analizował wieczorami swoje wykresy i tabelki, cieszył się niesamowicie, gdy odpowiednie linie spadały, a inne rosły. Przełomem w związku Milenki z Mariuszem był zapewne moment, kiedy w jego arkuszu kalkulacyjnym „Wydatki", pojawiła się rubryka „Milaczek". Do tej pory kwiatki dla Mileny były kwalifikowane do wydatków okazjonalnych, ale po głębokiej analizie niepokojącego wzrostu tychże Dentysta stwierdził, że jego związek z Milą jest już na takim etapie, iż dziewczyna wymaga osobnej kolumny.

W walentynkowy sobotni poranek Milenę obudził Joe Cocker, który przekonywał ją, że jest piękna i jest tym wszystkim, na co czekał i na co miał nadzieję. Milena w to zdecydowanie uwierzyła i otworzyła najpierw jedno oko, a potem drugie. Oko jedno, a potem drugie zauważyło wiel­ kie zielone skarpety z napisem Wściekła Krowa, wystające spod kołdry. Poprzedniego dnia, gdy już cały dom pachniał biszkop­ tem w kształcie serca, a Mila wyżarła pół garnka kremu budyniowego, usiadła do komputera i przeczytała na jednym z forów kobiecych, że aby pięty były gładkie, należy je ko­ niecznie posmarować kremem do stóp, potem owinąć folią spożywczą, ubrać grube skarpety i tak iść spać. Natychmiast to uczyniła. Oprócz tego siedziała wczoraj z plastrami do depilacji snując marzenia. W słuchawkach brzmiało Red Hot Chili Peppers, bo do zrywania owłosienia potrzebowała zwykle bardziej energicznych rytmów.

- Jak zedrę to cholerstwo z siebie, nim policzę do pięciu - szeptała po cichu, przyklejając na nogę kolejny plaster z woskiem - to wtedy Mariusz będzie mnie kochał... Zwykle gdy miała zrobić coś, czego nie lubiła, wymyślała sobie życzenia i obiecywała, że jeżeli wykona to bardzo ważne, nielubiane zadanie, to życzenie się spełni. Odle­ pienie plastra do depilacji z bardzo owłosionej nogi było zdecydowanie ważnym zadaniem do wykonania, a tym bardziej nielubianym. - ... trzy, cztery, aaaaaaaaaa - jęknęła i zdarła plaster z nogi. - Jeżeli uda mi się ściągnąć to cholerstwo - naklejała kolejny plaster - zanim policzę do pięciu - zacisnęła usta i zamknęła oczy - Mariusz mi się oświadczy - nie zdążyła policzyć do dwóch i zerwała, po czym wkurzona stwierdziła, że to nie ma sensu. Poszła do łazienki i dokończyła dzieła różową maszynką do golenia. „Bo i tak się nie oświadczy. I już" - pomyślała. Nogi miała gładkie, posmarowane balsamem brązującym. Była ciekawa, czy pięty ma równie miękkie, jak to obiecywa­ ły dziewczyny na forum. Poszła pod prysznic, wysmarowała się truskawkowym żelem i spłukała. Faktycznie, pięty miała niemalże jak u niemowlaka. Uśmiechnęła się, nałożyła na twarz zielone świństwo z torebeczki, którą kupiła poprzedniego dnia, i poszła do pokoju malować paznokcie u nóg. Bordowo. Podobał jej się prawie każdy lakier, pod warun­ kiem, że był bordowy. W jej szufladzie stało ze trzydzieści buteleczek, z czego każdy w kolorze mniej lub bardziej zbli­ żonym do bordowego. Milena dziwnym trafem odróżniała te odcienie i w zależności od nastroju malowała to jednym, to drugim. Siedziała z zieloną ciapką na twarzy, w t u r b a n i e z ręcznika na głowie i z w a t ą pomiędzy palcami u nóg,

śpiewała razem z Lipnicką i próbowała nie wyjeżdżać pędzelkiem poza krawędzie paznokci. Nie zauważyła mamy, która weszła do pokoju i dziwnym wzrokiem patrzyła na nią. - Paczkę wczoraj przynieśli - powiedziała wręczając Mili duży pakunek. - Zośka już trzy razy dzwoniła i dopytywała. Powiedziała, że te XXL są dla ciebie, a reszta dla niej, i że jeden olejek masz sobie wziąć - mama wzruszyła ramio­ nami, a miała minę wyrażającą zakłopotanie pomieszane z zatrwożeniem. - Zadzwoń do niej. Chciała, żebyś jej to koniecznie dziś podrzuciła. Mila poczłapała do telefonu, uważając, by nie pory­ sować sobie paznokci. Ciotka oświadczyła, że koniecz­ nie musi dzisiaj jej przywieźć tę paczkę, i to przed pięt­ nastą, bo inaczej ona Krzysia Taksówkarza po to przyśle, bo ,jak ona sobie poradzi w walentynki bez paczki, kiedy tam jest i bielizna, i olejek z afrodyzjakiem oraz prezent dla p a n a Staszka". Ciotce Zofii nigdy nie odmawiała. Westchnęła, ubrała się i pojechała zawieźć paczkę. Nie rozpakowywała jej nawet. Złapała za sznurek, paczkę wrzuciła do samochodu i poje­ chała. Zofia Kruk czekała już na nią przed domem. Na różowy szlafrok miała zarzucone futro z norek czy innych bożych stworzeń. Milena nie rozróżniała. - Wchodź, Milaczku, wchodź. Pani Asia jest u mnie, pa­ znokcie robimy. Załapiesz się! Po dwóch godzinach Mila wyszła od ciotki Zofii. Była prawie piękna, a przynajmniej tak się czuła. Pięty miała jeszcze gładsze niż o poranku, brwi wyskubane, paznok­ cie u nóg i rąk pomalowane na krwistoczerwono, a jej torba była wypełniona po brzegi trzema kompletami bie­ lizny, butelką czerwonego wina oraz dwiema butelecz-

kami po sokach Kubuś, zawierającymi olejek erotyczny o wdzięcznej nazwie Camour. Ciotka Zofia miała gest. Milena wróciła do domu. Pozostało jej tylko leżeć i pach­ nieć oraz czekać na dziewiętnastą, kiedy to umówiła się z Mariuszem.

Pani Zofia Kruk, zrelaksowana po masażu, została właśnie przywieziona przez pana Krzysia do domu. Olejek Uamour sprawdził się w stu procentach, mimo iż tego dnia u pana Sier­ gieja skończyło się jedynie na masażu. Ale za to jakim masa­ żu! Zofia uśmiechnęła się do swoich myśli. Była wymasowana wszędzie. Doprawdy WSZĘDZIE. Ach. Tego dnia przygotowała kolację i wino. Staszek miał zawitać do niej około siódmej. Nie było zbyt wiele czasu. Nakryła do stołu, zapakowała prezent i z dreszczykiem emocji czekała. - Siadaj do kolacji, już stygnie - powiedziała, gdy Sta­ szek wyswobodził się z płaszcza i wręczył jej olbrzymi bu­ kiet róż oraz butelkę białego wina. - Masz rację, napijmy się, potem dam ci prezent, bo, kochanie, do tego prezentu - zmrużyła oczy - musimy się bardzo mocno przygotować - zamruczała. Zaskoczony Staszek usiadł do stołu. - Co ty mi kupiłaś? - zapytał. - W swoim czasie, Staszku. Poczekaj chwilę - Zofia prawie drżała z niecierpliwości. Włączyła muzykę. Płytkę dostała od Zuzy. Była to mie­ szanka słodkich dźwięków. Ive Mendes delikatnie zawodziła, Sade śpiewała o niezwykłej miłości, potem kilka nut Mike'a Oldfielda. Zofia zapaliła świeczki i usiadła naprzeciwko

Staszka. Czuła się tak, jakby była właśnie na pierwszej randce i nie bardzo wiedziała, o czym ma rozmawiać i czego może oczekiwać po tym spotkaniu. Świeczka migotała, muzyka płynęła w głośnikach, a słowa same układały się w rozmowę. Gdy butelka wina została już opróżniona, Staszek ot­ worzył kolejną, a Zofia wyciągnęła dość duży czerwony pakunek przewiązany złotą wstążką i z trwogą w oczach wręczyła Staszkowi. - Co ta moja Zosia wymyśliła? - zapytał, oglądając pre­ zent ze wszystkich stron. - Otwórz! - pani Zofia Kruk w blasku świec, ze swoją niecierpliwą miną wyglądała jak mała dziewczynka, która czeka na prezent gwiazdkowy. - Co to jest? - zapytał ponownie i rozwiązał wstążkę oplatającą pakunek. Z okładki pudełka patrzyła na niego naga kobieta w dość dwuznacznej pozie. - Staszku, gra planszowa. Erotyczna gra planszowa - Zofia spuściła wzrok, co do niej nie było wcale podobne. Staszek otworzył opakowanie, rozłożył planszę na stole. - A to piórko? - Staszek wyciągnął z pudełka czerwone piórko. - No, Staszku, do miziania ono jest - stwierdziła Zofia zawstydzona. - Zobacz, tu są różne zadania, na planszy - rozłożyła kartonik na stole. - Jak staniesz na to pole - wska­ zała piórkiem - to musisz mnie pomiziać. Albo pogłaskać mój brzuch - Zofia nadal była niepewna reakcji Staszka. - To co, zagramy? - zapytała i zamknęła oczy z trwogą, że ją Staszek wyśmieje. - Jasne, gramy! - odpowiedź Staszka zadziwiła ją wielce. Staszek wziął do ręki zasady gry i stwierdził, że najpierw muszą zagrać w pokera rozbieranego. Zofia, ku swojej wielkiej rozpaczy, wygrywała każdą par­ tię, co doprowadziło do tego, że Staszek siedział na łóżku,

wstydliwie zakrywając się rękami, a ona kompletnie ubrana siedziała obok. - Och, jak tu gorąco - westchnęła tylko po to, by ściągając bluzkę i spodnie, ukazać Staszkowi nowy bieliźniany naby­ tek, a konkretnie siebie w tym nabytku. Ułożyła się wygodnie na podłodze, prezentując przezroczystości. Staszkowi na widok Zofii rozszerzyły się źrenice. Szybko złapał za kostki do gry, wyrzucił szóstkę, stanął na zielonym polu z napisem „pomasuj brzuch". Wieloletni partner pani Zofii w walentynkowy wieczór wykazał się specyficzną znajomością anatomii. Według pana Staszka brzuch Zofii Kruk zaczynał się w okolicach kolan, a kończył gdzieś około głowy. Masując Zofię po plecach, uparcie twierdził, że to nadal brzuch, całując zaś, przekony­ wał ją, że to również masaż, ale ustami. Polecenia według gry miały trwać 90 sekund. Staszek „masował" szeroko rozumiany brzuch pani Zofii już od godziny. To był nie tylko najlepszy seks, jaki Zofia miała ze Stasz­ kiem. To był najlepszy seks w jej całym życiu. Po trzech godzinach wzajemnego głaskania swoich brzu­ chów oraz miziania piórkiem innych części ciała, Zofia i Sta­ szek z lekka wyczerpani zasnęli w swoich objęciach. Piórko, kostki do gry i dwie butelki wina leżały rozrzucone pod łóżkiem.

Punktualnie o siódmej Milena zapukała do drzwi Mariu­ sza. Violi już nie było, wyjechała gdzieś na koniec świata z kolejnym absztyfikantem. Byli zupełnie sami. Dentysta otworzył drzwi. Jasne dżinsy zasłaniał fartuch kuchenny, a podwinięte rękawy koszuli ukazywały całkiem muskularne ręce.

- Cześć, kochanie - pocałował ją mocno. - Wchodź, już koń­ czę, lubisz ostre, prawda? - mruknął porozumiewawczo. - Lubię ostrych - odparła Mila, mrużąc oczy - bardzo ostrych - dotknęła palcem ust Mariusza. - Szczególnie ta­ kich, którzy dla mnie robią kolację. Ostrą kolację, oczywiście - zaśmiała się. Weszła do pokoju, wszędzie stały świeczki. Na parapecie, na telewizorze, na stole. Nawet na podłodze wzdłuż ściany. Światło było zupełnie zgaszone, ale od tych świec bił taki blask, że było prawie jasno. Mila usiadła na tapczanie z pod­ kurczonymi nogami, po chwili do pokoju wszedł Dentysta z kieliszkiem wina. - Pij, Milaczku, ja zaraz przyjdę - powiedział, podając kieliszek. Z kuchni dochodził wspaniały zapach. - Co to? - krzyknęła Mila. - Zobaczysz! Już dochodzi! - odpowiedział z kuchni. - Mariusz, kto dochodzi? - Mila zaczęła się śmiać. Do pokoju wszedł Mariusz z dwoma talerzami wypełnionymi po brzegi czymś żółtym i pachnącym. - Na razie danie doszło. A potem się zobaczy... - uśmiech­ nął się porozumiewawczo, nalał sobie wina do kieliszka i stuknął swoim kieliszkiem w kieliszek Mileny. - Za nas - powiedział. Milena usiadła do stołu. Prawdę mówiąc, żaden męż­ czyzna jeszcze nie przygotował dla niej kolacji. Już samo to wystarczyło, by uznała tę kolację za najbardziej udaną w dotychczasowym życiu. Gdy już wszystko zjadła, usiadła na sofie, odchylając się mocno do tyłu, piła wino, ledwo mocząc usta w kieliszku, krople spływały jej po policzku, szyi, w zagłębienie dekoltu. - Pięknie wyglądasz - szepnął wpatrzony w nią Mariusz. - I te krople, na dekolcie. Piękne - podszedł do Mileny i zaczął scałowywać wino z jej policzków, szyi, dekoltu i piersi...

Na parterze Zuzanna Wolicka pakowała w papier bok­ serki w serduszka. Tata lubił bokserki - Zuza lubiła serduszka. Wszystko zatem grało.

F U N D U S Z EMERYTALNY BACHORA

- Tatusiu, czy Zosia jest emerytką? - wyraźnie zaniepo­ kojony Bachor przybiegł do ojca. Jacek właśnie próbował wyjaśnić w e-mailu Ewelinie, że tym razem n a p r a w d ę , ale to n a p r a w d ę musi iść na sanki z córką. Po raz kolejny pytał również, dlaczego Ewelina nie odpowiada na listy, telefony, a na dodatek w pracy jej w ogóle nie m a . - Mhm - mruknął Jacek zamyślony. - Tato, co to znaczy „mhm"? Jest emerytką? Czy nie? - pytał dalej Bachor zniecierpliwiony. - Tak, Zuzanko, na pewno jest - odpowiedział Jacek i dalej zagłębił się w pisaniu. Gdyby Jacek Wolicki wiedział, jak wielki wpływ będzie miała jego odpowiedź na przyszłość narodu, w postaci jego córki, Zuzanny, zastanowiłby się nad nią trzy razy. A może nawet i cztery. Bardzo by się zastanowił. Bardzo.

Zofia Kruk leżała i pachniała. To lubiła najbardziej. W ręku trzymała poradnik dla nowych internautów i próbowała się skupić. Nie mogła. Terminologia ją przerażała.

- Milaczku, ja nic nie rozumiem - zadzwoniła do siostrze­ nicy. - Jakieś hatetepy, esemtepy i inny gogel. Milaczku, ja czuję się z lekka zagubiona! - mówiła zdenerwowana. Słysząc jakieś głosy w tle, zawołała z rozpaczą. - Kochana, ty rozmawiaj ze mną! Ja nie wiem, kto to jest gogel! - Ciociu, w pracy jestem - cicho powiedziała Milena. Nad nią stał Kirios Mikros, który przerywał tego dnia po raz trze­ ci swój wykład na temat wyższości analiz robionych metodą jedną nad metodą drugą. Z lekka był zirytowany. - W sobotę, w pracy? Milenko? Na głowę upadłaś? - ciot­ ka oglądała swój paznokieć i stwierdziła, że następnym razem pomaluje go sobie w odcieniu nieco bardziej śliw­ kowym. Znaczy, pani Asia go jej pomaluje. - Milaczku, kto ci za to płaci? - Korporacja, ciociu, korporacja - westchnęła Milena. - Załatwię ci jakąś inną książkę. Zostaw to. Albo ci wytłu­ maczę. Zofia Kruk była zadowolona. Na Milence jeszcze nigdy się nie zawiodła. Odłożyła poradnik pod łóżko. Czuła się doskonale. Okrywał ją miękki koc, na DVD leciał film, który Staszek kupił z jakąś gazetą, paznokcie miała pięknie zrobione przez panią Asię, włosy przez Filipa, wymasowana była przez Siergieja... Dobrze być bogatą na stare lata. Pomyślała z czułością o świętej pamięci Zenobim. - Na mszę muszę dać - powiedziała cicho. - W sumie zasłużył. Za życia Zenobiego Kruka młoda Zosia nigdy nie myślała o nim z czułością. Co gorsza, starała się w ogóle o nim nie myśleć. Po jego śmierci, a w szczególności przy okazji wydawania pozostawionych przez niego pieniędzy, Zofia Kruk myślała o nim tak ciepło, że Zenobi, patrząc na nią gdzieś z góry, był

przekonany, że właśnie dla takich chwil umarł w tę pełną wrażeń noc poślubną.

Bachor był przerażony. Bardzo przerażony. Rano w radiu powiedzieli, że emeryci nie mają na chleb. Nie mówiąc o czymś, co na ten chleb można położyć. I jesz­ cze tata potwierdził, że Zosia jest emerytką. Niedobrze. Siedziała ze łzami w oczach, myśląc o Zosi. - Coś z tym trzeba zrobić - powiedziała po cichu. - Nie ma na chleb. Biedna Zosia. Bachor poszedł do lodówki, wyciągnął dwa plasterki sera, dwa plasterki szynki i słoik, w którym na dnie było trochę keczupu. Razem z połową bułki, która została mu ze śnia­ dania, zapakował to w plastikową torebkę. Wyrwał kartkę z zeszytu, napisał na niej „Dla Zosi" i przywiązał ją do torby. - Biedna Zosia - pomyślał. Poszedł sprawdzić w swojej kurtce, czy nie ma jakiś pieniędzy. Dołożyłby. W kurtce było pięć złotych. Już Bachor miał włożyć je do reklamówki, kiedy wpadł na pomysł. Iście szatański. Uśmiechnął się przebiegle, schował pięć złotych do kie­ szeni, szybko się ubrał i wbiegł pędem na piąte piętro. Powie­ sił reklamówkę na drzwiach i nadal utrzymując szelmowski uśmiech na twarzy, wybiegł gdzieś na mróz. Wrócił po trzech godzinach. W jego kieszeni zamiast jednej samotnej piątki były trzy, a obok nich tkwiła równo poskładana w kosteczkę papierowa dwudziestka.

CIĄŻA Mila była w ciąży. Była w ciąży już po raz mniej więcej siedemdziesiąty drugi w swoim życiu. Generalnie zawsze, gdy z kimś się spotykała, to jeszcze nie zdążyła się z nim na dobre pocałować, a już miała wszystkie objawy ciążowe, z mdłościami, powiększonymi piersiami i chęcią na śledzie oraz ogórki kiszone włącznie. Z Mariuszem zdążyła już się nie tylko pocałować. Była zatem NAPRAWDĘ w ciąży. Na­ prawdę w ciąży była już razy dwadzieścia pięć. Gdyby była Mariuszem, w swoim arkuszu kalkulacyjnym zapisałaby pozycję „Testy ciążowe" i byłaby to bardzo zna­ cząca pozycja w domowym budżecie. Jej organizm był zsynchronizowany z księżycem w stu procentach, aczkolwiek Mila nigdy nie dotrwała do tej pełni i już trzy dni przed zawstydzonym głosem prosiła w aptece o test ciążowy, a „najlepiej trzy i to każdy inny, byleby szybko wykrywały". Usiadła na tapczanie po turecku, j e d n ą rękę położyła na brzuch, a w d r u g ą wzięła ogórka kiszonego i wes­ tchnęła. Nie byłoby tak źle. Mieszkanie by wynajęli albo kupili na kredyt, Viola zostałaby sama w domu, a oni poszliby na swoje. Małe urodziłoby się jakoś w paździer­ niku. „Niezbyt fajny chyba miesiąc na rodzenie" - wes­ tchnęła ponownie, ale już widziała Mariusza, jak uczest­ niczy w porodzie, ociera jej pot z czoła, potem widziała go

wbiegającego z bukietem kwiatów, do szpitala. Na samą myśl o tych wydarzeniach Milena się popłakała. W tym momencie zadzwonił Mariusz. - Jestem w ciąży - powiedziała Mila. - Jak to - przerażony Mariusz usiadł na fotelu - przecież, przecież nie było możliwości. - No wiesz, jest zawsze ten jeden procent... - odparła Milena, gryząc ogórka i zastanawiając się, czy Jeremi to ładne imię. - Robiłaś test? - zapytał z trwogą w głosie, oczekując na odpowiedź.

Milena stała przed lustrem, wypinając brzuch i oglądając się z profilu. Obróciła się, popatrzyła z drugiej strony. Fajnie będzie. Wypięła brzuch jeszcze bardziej. Będzie mogła teraz sobie chodzić w luźnych sukien­ kach i udawać, że ten brzuch, co ma, to od ciąży, a nie od tłuszczu. Uśmiechnęła się i zagryzła ogórka. Brzuch miała taki, że kobieta w czwartym miesiącu ciąży by się nie powstydziła. Szczególnie po kilogramie jabłek i pięciu kiszonych ogórkach popitych kawą z mlekiem. Milena włożyła buty, stękając wielce i wczuwając się w sytuację ciężarnej kobiety, nie zdając sobie zupełnie sprawy, że kilka kilometrów dalej Dentysta zagryza zęby, robiąc symulację wydatków w arkuszu kalkulacyjnym i zastanawia się nad sensem dalszego życia. Nie wie­ dział, czy już kupować pierścionek, czy lepiej zbierać na wózek, czy się cieszyć, czy martwić. Nie wiedział, co powie Viola na tę informację. Kochał Milenę, ale na ciążę, rodzinę, dzieci było stanowczo za szybko. Zastanawiał się - j a k w podobnej sytuacji tysiące matek i ojców - „W jaki

sposób TO się mogło stać?". I podobnie jak tysiące matek i ojców nie miał pojęcia. Mila, idąc do apteki, minęła trzy wózki. Najbardziej podobał jej się taki niebieski w kratkę. No, ale jakby była dziewczynka, to różowy. Koniecznie różowy. Złapała się za brzuch i weszła do apteki. Chowając prawą rękę w kieszeni, by nie było widać, że nie ma obrączki (jakieś pozory trzeba stwarzać), powiedziała: - Test ciążowy poproszę - i jak zawsze spłonęła rumieńcem. - Który? - farmaceutka wyciągnęła trzy testy, każdy inny. Milena wybrała ten z najbardziej uśmiechniętym niemow­ lakiem na opakowaniu. - Ten poproszę - wskazała. - I jeszcze ten drugi. One szybko wykrywają ciążę, prawda? Chowając testy do torebki, miała minę kobiety, która skrywa w sobie wielką tajemnicę.

Zofia Kruk wysiadała z taksówki pana Krzysia, kiedy usłyszała za sobą tupot stóp i poczuła małe rączki obejmu­ jące ją w pasie. - Zosieńka!! - usłyszała. Odwróciła się i zobaczyła małe stworzenie, oczywiście w moro, ale z cygańską chustką na głowie i ramionach. Spod chustki jak zawsze w każdą stronę uciekały loki. - Zuzka, co ty masz na głowie? - zapytała zdziwiona Zofia, poprawiając apaszkę, nowy zakup na Allegro, jak zachwalał Supersprzedawca, oryginalna Prada. Zuzka natychmiast odsunęła się od Zofii i nasunęła chust­ kę na oczy. Wypluła frędzle wpadające jej do ust, zmrużyła oczy, zadarła wyżej już i tak nieźle zadarty nos i spojrzała na Zofię.

- Ja nie jestem Zuza! Ja jestem cyganka! - powiedział Ba­ chor, kołysząc się na boki. - Pani da dychę, powróżę! - Zuza wyciągnęła trzęsącą się małą dłoń. - Jak nie dasz dychy, będziesz przeklęta. - Bachor wyglądał bardzo groźnie. Zofia nie chciała być przeklęta. Zdecydowanym ruchem otworzyła torebkę, wyjęła z portmonetki dwadzieścia zło­ tych i dała Zuzie. Dziewczynka z kieszeni spodni wyciągnęła różowe karty. - Ciągnie pani jedną - powiedziała, nadal potrząsając ręką. Zofia wyciągnęła kartę ze środka talii. Podała Zuzce. - Rychło na cię troski spadną, bo złodzieje cię okradną! - przeczytał Bachor i zwiał. Zofia westchnęła głośno, poprawiła apaszkę od Prądy i weszła do klatki. W przedsionku minęła jakiegoś pijaka, który, zataczając się, popchnął ją na ścianę. Wzdrygnęła się. Obciągnęła płaszcz, założyła kapelusz mocniej na głowę i pojechała windą na piąte piętro. Nacisnęła dzwonek. Nikt nie otwierał. Drugi raz. Nic. Nacisnęła klamkę i weszła do środka. Ani żywego ducha. Martwego ducha też nie było. Weszła do kuchni, przy stole siedział Milaczek i zalewał się łzami. Zofia rzuciła torebkę na ziemię. - Milenko, kochanie, co się stało? - usiadła na krześle obok Mili i zaczęła ją głaskać po głowie. - Ciociu! - łkała Milena. - No bo test robiłam, ciążowy! - Oj, Milaczku! Nie martw się! - ciotka Zofia była zasko­ czona. - Jakoś sobie poradzisz! - zaczęła wymyślać miliony scenariuszy możliwych do zastosowania w tym momencie. Kupi mieszkanie Milence, bo przecież nie będą mieszkać z siostrą doktora Rubika! Kupi wózek, potem założy fundusz na szkołę dla malucha. Jakoś to będzie. - Milaczku, ale jesteś pewna? - zapytała.

- Cio... ach... cioooooooociuuu - wył dalej Milaczek m a . . . ach, m a m jeszcze j e d e n test - Mila wywijała błękit­ nym opakowaniem z uśmiechniętym bobasem. - Milaczku, to leć sikać! - zawołała wzburzona Zofia. - Siknij na ten test i zobaczymy - stwierdziła, zachowując opanowanie i spokój i wypychając Milenę w stronę ubikacji. - Raz, dwa! - Mila weszła do toalety, wciąż płacząc. - Już? - zapytała po minucie Zofia, stojąc niemalże z nosem przytkniętym do drzwi. Z łazienki słychać było tylko łkanie. Ciotka wyszła na balkon, by odetchnąć nieco świeżym powietrzem. Zapaliłaby sobie papieroska. Albo dwa. Spoglądając na dół, zobaczyła Bachora i jego powiewającą chustkę. Zuza właśnie zgarnęła kolejne dziesięć złotych od jakiejś naiwnej staruszki. Pani Zofia Kruk uśmiechnęła się, ale szybko jej uśmiech zgasł, bo zamiast łkania usłyszała znowu wycie. Wyjęła z kieszeni gumę do żucia, odwinęła z papierka, licząc do dziesięciu i wróciła pod drzwi łazienki. - I co, Mila? - zapytała, nasłuchując. - Tak samo jak było - odparła pociągająca nosem Milena, wychodząc z łazienki. - Milaczku, poradzisz sobie - ciotka Zofia przytuliła sio­ strzenicę do siebie. - Urodzi się zimą, będzie dobrze! - N i e urodzi się, ciocia! - powiedziała Milena, płacząc i pokazując ciotce jeden obsikany test, a wyciągając drugi z kieszeni. - Jedna kreska - wykrzyczała ze łzami.- I tutaj też jedna! - pokazała drugi. - Milaczku, ja nic nie rozumiem, jak to się nie urodzi? Co to znaczy jedna kreska? - ciotka Zofia kiwała głową bezradnie. - No, nie jestem w ciąży! - Milena płakała jeszcze głośniej. - A już imię miałam! Jeremi miał być! I wózek wybrany! Taki w kratkeeee - kratka zamieniła się w jęk rozpaczy. - Niebieską kratkę, ciociu!

Ciotka Zofia nie była w stanie nic zrozumieć. Dzisiejsza młodzież wciąż ją zadziwiała i zastanawiała. Och, jak dobrze, że ona nie ma takich problemów. Otworzyła torebkę w poszukiwaniu apaszki, którą zamó­ wiła od tego samego Supersprzedawcy dla Milenki. Mała rzecz, a na pewno pocieszy. - Milaczku, nie martw się, mam dla ciebie mały prezent, kochanie - powiedziała, wręczając Mili pakunek z wielkim napisem Burberry. - Nie widziałaś czasem mojej portmo­ netki? Milaczek nie widział. Ostatni raz Zofia miała pieniądze, gdy rozmawiała z Zuzanną... „Rychło na cię troski spadną, bo złodzieje cię okradną". Bachor zwinął pani Zofii Kruk portmonetkę.

PORTMONETKA

- Konseee madonseee flooore, o made, o made, o ma deo deo riki tiki, sprzedajemy narkotyki, łan tu friiiii - śpie­ wał pod oknem Bachor Liliance, rocznej wnuczce sąsiadów z czwartego piętra. Lilianka w tym czasie karmiła chrupkami to Bachora, to Parysa Antonio, zaśmiewając się i pokazując wszystkie swoje zęby, sztuk cztery. Parys Antonio bardzo lubił chrupki. Na parterze, pod jedynką, a konkretnie przed kompute­ rem, siedział Jacek Wolicki. Spojrzał przez okno na swoją rozkrzyczaną radośnie córkę, westchnął, słysząc słowa wyli­ czanki, odpalił komputer, wpisał adres serwisu randkowego, zalogował się i zaczął szukać. Miał dość już samotności, dość przelotnych związków, dość dziewczyn, dla których Zuzanna była zdecydowaną przeszkodą. Chciał też, by Zuza miała bliski kontakt z ko­ bietą, bo o pewnych sprawach, mimo dużego samozaparcia, naprawdę nie umiał, a przede wszystkim bardzo nie chciał rozmawiać. Sześćdziesięciopięcioletnia zwariowana wdowa, która nagle pojawiła się w ich życiu, nie była w stanie za­ stąpić Zuzie matki. Spojrzał na monitor. Już chciał spełnić marzenie Julitty, dziewczyny z ekranu, lat trzydzieści pięć, szukającej nowej drogi w życiu właśnie akurat z nim, gdy usłyszał głośne pukanie do drzwi. Można by powiedzieć - walenie.

Za nimi stała wzburzona pani Zofia Kruk, wymachująca rękami i apaszką w kratkę. Nie mogła złapać oddechu. - Bachor jeden! - zaczęła. - Pani Zosiu, co się stało? - zapytał zdziwiony Jacek. - Bachor jeden, zwinął mi portmonetkę! Miałam t a m wszystko! Karty, dowód, pieniądze! - krzyczała Zofia, w dalszym ciągu wymachując rękami. - Pani Zosiu, proszę wejść, porozmawiamy - powiedział Jacek, zasłaniając się przed atakami Zofii Kruk w postaci nieudolnych prób okładania go po twarzy apaszką Burberry, jeszcze w woreczku. - Porozmawiamy, porozmawiamy! Panie Jacku, kobiety panu trzeba! Nie do rozmawiania! Do wychowywania córki panu trzeba! - wzburzona Zofia spojrzała na zdjęcie Julitty i krzyczała dalej. - Nie jakiejś wydumanej marzycielki, ale normalnej baby z ikrą! Julitta, phi. - Zofia prychnęła, usiadła przy stoliku z komputerem i przeczytała na głos ofertę Julitty. - „Jesteś tym, na kogo czekam, moim wybrań­ cem, słońcem na bezkresnym niebie" - Zofia spojrzała na zawstydzonego Jacka z politowaniem. - Bezkresne niebo, żeż... - wycedziła Zofia i zamachnęła się na Jacka workiem z apaszką. Tym razem trafnie. Jacek złapał się za policzek i spojrzał na Zofię. - O co chodzi, pani Zosiu? - zapytał zdruzgotany Jacek. - Spokojnie, boja nic nie rozumiem. Moja Zuza zabrała pani portmonetkę? Moja Zuza? - Tak, panie Jacku - stwierdziła już nieco spokojniejsza Zofia Kruk. - W cygankę się bawiła! Wywróżyła mi, że mnie złodzieje „napadną i coś mi ukradną" - powiedziała teatralnym szeptem, mocno gestykulując. - W każdym razie wróżba się spełniła - westchnęła. - Portmonetka znikła, a ostatnią osobą, która ją widziała, była Zuza. Skasowała mnie za tę wróżbę na dwadzieścia złotych!

Jacek zmarszczył czoło. Poszli razem do pokoju Zuzy. Na stole leżała książka Dzieci z Bullerbyn, otwarta na sto dwudziestej stronie. Marginesy były brudne od krwi, a obok leżały dwa, niemalże świeżo wyrwane zęby mleczne. Jacek po kolei otwierał wszystkie szuflady i szafki Zuzy. Nigdy tego nie robił. Dla zasady. Czuł się podle, niemal jak CBA wkraczające do mieszkań o godzinie szóstej rano i szperające w poszukiwaniu ukrytych dowodów na czyny przestępcze. Jacek też szukał dowodu winy. Bezskutecznie. Wyjrzał przez okno i zawołał Zuzę, by wracała do domu. - Zosieńka! - Zuza rzuciła się w objęcia Zofii Kruk, gdy tylko ją zobaczyła. Ta stanowczo odsunęła dziewczynkę od siebie. Zuza, zdziwiona, spoglądała raz na panią Kruk, raz na tatę. Nie wiedziała, o co chodzi. - Co się stało? - zapytała. - Coś się stało? - dodała. - Zuzanko... - zaczął Jacek - gdzie jest portmonetka pani Zosi? - zapytał spokojnie. - Portmonetka? - zapytał Bachor zdziwiony. - Ja nie wiem. - Zabrałaś portmonetkę? - Jacek złapał córkę za rękę i spojrzał w jej coraz bardziej szkliste oczy. - Pani Zofia nie ma portmonetki. Ostatnio dawała ci pieniądze za wróżenie. O tym też porozmawiamy, innym razem. Teraz najważniej­ sze, gdzie jest portmonetka. Gdzie ją schowałaś? I dlaczego to zrobiłaś? - Jacek zasypał córkę gradem pytań. Zuzanna wybuchnęła płaczem i uciekła do pokoju. - Nic nie zabrałam! Nie m a m ! Nawet te dwadzieścia zło­ tych Gibon mi ukradł - łkała Zuza. - Chciałam mu wróżyć, a on mi ukradł! - Bachor trzasnął drzwiami. - Kto to Gibon? - zapytała Zofia Jacka. - E, to taki menel okoliczny. Popija wiśnióweczkę i chodzi bez celu po osiedlu.

W tym samym czasie Parys Antonio gryzł złotą kartę kredytową pani Zofii Kruk. Parys Antonio lubił złote karty kredytowe.

Dzisiejszy dzień był dla pani Zofii Kruk bardzo trudny. Zmęczona wydarzeniami leżała w wannie i opowiadała wszystko Staszkowi. Zawiodła się na Zuzannie. Dziecku potrzebna jest matka. Musiała jakoś im pomóc. Usłyszała dzwonek do drzwi. Staszek poszedł otworzyć, po chwili wrócił. - Zosieńko, policja do ciebie - stwierdził. - Policja? - zapytała Zofia, wychodząc z wanny i narzu­ cając swój różowy szlafroczek. - Czego chcą? - zapytała. Staszek nie wiedział. Miły pan policjant, tak młody, że mógłby być jej wnukiem, na jej widok zamarł. - Nie patrz się tak, kochasiu, tylko mów, o co chodzi - powiedziała Zofia i ścisnęła się mocniej paskiem. Kochaś powiedział. O godzinie piętnastej znaleźli na trawie pijanego w sztok Wiesława Gibończyka. Pan Wiesław, zwany Gibonem, przed odwiezieniem na izbę wytrzeźwień zeznał, iż zwinął portmonetkę kobiecie, na którą wpadł przez przypadek w klatce D, w bloku o numerze dwadzieścia dziewięć. Zofia odetchnęła z ulgą. Wyciągnęła rękę po portmonetkę, w której było wszystko oprócz dwustu złotych i złotej karty kredytowej. - Która godzina? - zapytała Zofia. - Dwudziesta dochodzi - odparł policjant. - Pan poczeka na mnie - powiedziała pani Kruk, wycho­ dząc z pokoju. - Zawiezie mnie pan do sklepu z zabawkami. Na sygnale, byle szybko.

O jedenastej w nocy Jacek usłyszał, jak w jego okno ktoś rzuca drobnym żwirkiem. Przed oknem stała pani Zofia Kruk z wielkim, owiniętym w kolorowy papier kartonem. - Cii, panie Jacku. Nie chciałam budzić Zuzanny - po­ wiedziała cicho. - Portfel się znalazł, Gibon go zwinął, ten menel od wiśniówki. Głupio mi strasznie i m a m prezent dla Zuzanki. Położy pan, panie Jacku, pod drzwiami Zuzy i powie, że od Wróżki Zębuszki! Ucieszy się.

Następnego dnia Zuza, idąc do szkoły, zatrzymała się, ro­ zejrzała konspiracyjnie wokoło, wyciągnęła czarny sprej i na­ pisała na murze „Gibon to parowa i osraniec oraz złodziej". Odsunęła się i podziwiała swoje dzieło. Parys Antonio pod­ niósł prawą nogę, zrobił swoje i uciekł z podkulonym ogonem.

Jacek Wolicki, bardzo zaniepokojony ostatnimi ekscesami córki, postanowił działać. Ewelina nie była taka zła. Wyda­ wało mu się, że Zuza niezbyt ją lubiła, ale w miarę upływu czasu na pewno będzie lepiej. Polubią się, zaprzyjaźnią, za­ wsze to dorosła kobieta w domu. Ewelina była w porządku. I jak całowała! O matko! Nie dawał za wygraną. To, że telefon Eweliny nie odpowia­ dał, przecież nic nie znaczyło. E-maile mogły nie dochodzić. Fakt, w pracy nie było jej ostatnio, ale może wreszcie jest? Jacek, zaraz po ósmej, gdy tylko machnął kartą magne­ tyczną przed bramką wejściową, pobiegł na trzecie piętro do Marketingu, do Eweliny.

Ewelina Forycka - Dyrektor. Pokój numer trzysta dwa­ naście. Zapukał do drzwi. Nikt nie otwierał. Nacisnął klamkę. Ustąpiła. Zajrzał do środka. Nikogo nie było. A przynajmniej tak mu się wydawało. Spod biurka wystawały nogi niekończącej się długości. W czerwonych tym razem szpilkach. Zaraz obok nich wy­ stawały spodnie od garnituru. W prążki. Pod biurkiem Dyrektor Marketingu, Ewelina Forycka, całowała się namiętnie ze swoim nowym asystentem. Jacka nie zauważyła. Po chwili wahania, Jacek stwierdził, że może powinien poszukać innego wzorca dla swojej jedynej córki Zuzanny i wyszedł z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi.

A L E R G I A N A PANA J A N K A

Milena siedziała w ciemnym kinie i siąkała nosem. Obok siedział Dentysta i się nudził. Na ekranie leciała reklama czekoladek, która to Milenę bardzo, ale to bardzo wzruszała. Milenę wzruszało niemalże wszystko, począwszy od re­ klam, poprzez rzewne piosenki, a na wyborach Miss Polonia czy Świata skończywszy. „A bo ona taka szczęśliwa" - myślała sobie Mila i ocierała łzy z oczu. Zatem w ciemnym kinie, podczas reklamy czekoladek, w m o m e n c i e , kiedy m a ł y chłopiec ofiarował jeszcze mniejszej dziewczynce bukiet kwiatów w r a z z czeko­ ladką zawiniętą w złoty papierek, rozległ się spazma­ tyczny szloch. Po chwili dało się słyszeć wyraźny szept przerywany głośnym dmuchaniem w chusteczkę. - Pyli coś. Niechybnie alergia. Milena, nie zważając, iż w samym środku zimy, przy t e m p e r a t u r z e p i ę t n a s t u stopni poniżej zera t r u d n o o pylenie, wtuliła się w Mariusza i w p a t r z o n a w ekran, dalej cicho pochlipywała. Tym r a z e m przez r e k l a m ę kawy.

Alergię miała też Zofia Kruk. Alergię na dobroczynność. Objawiało się to nie tyle płaczem, ile wściekłością i prze­ kleństwami w co najmniej trzech językach obcych. Idąc do swojej siostry, na drzwiach zobaczyła reklamówkę. W niej znalazła bułkę „rozmaitości", ser topiony, jabłko i do połowy wypitego Kubusia. Na dnie reklamówki luzem latały trzy monety pięcio­ złotowe. - Po jaką cholerę? - mruknęła Zofia, otwierając drzwi. - Żarty się kogoś trzymają - pokiwała głową i rzuciła rekla­ mówką w wychylającego głowę z sąsiednich drzwi Parysa Antonia.

Pomiędzy piętrem czwartym a piątym, w klatce D dużego wieżowca pies arystokrata na pewno nie miał alergii. Prze­ żuwał z należytym szacunkiem bułkę z pasztetem oraz dwa trójkąciki serków topionych, które wyjął z małej reklamówki. Mruknął z zadowolenia, wypluł resztkę kartki w kratkę z napisem „Dla Zosieńki" i poszedł pod drzwi mieszkania, czekać, aż go ktoś wpuści do środka.

- Podobało ci się? - rozmarzona Milena wpatrywała się w Mariusza. - To była miłość! Na śmierć i życie! Mariuszowi film mniej się podobał, ale zachwycona Mi­ lena bardzo. Jej oczy, jej włosy, jej głos. Wszystko. Chciał pokazać ją całemu światu. Ale przede wszystkim mamie.

- Milaczku, chciałbym cię do mamy zawieźć - powiedział, gdy siedzieli w samochodzie pod jej blokiem i obściskiwali się namiętnie. - Do mamy? - Milena czuła się zdecydowanie nieswojo, kiedy Mariusz jedną ręką dotykał jej brzucha, drugą uda i mówił o swojej mamie. - Kiedy? Po co? - Milena nie lubiła być „pokazywana". Uświadomiła sobie, że sama jeszcze Mariusza nie za­ prosiła do domu. „Wypadałoby" - pomyślała. Ale tak samo jak nie chciała być pokazywana, nie chciała też pokazywać. Mama kupowałaby już jej wtedy suknię ślubną, a tata konse­ kwentnie mówiłby do niego „panie Janku", jak do wszystkich chłopaków, którzy się kiedykolwiek przy Milenie kręcili. Pan Janek wprawdzie był jeden, ale za to długo. Jeździł do Mileny na rowerze, zwykle z różą w zębach. Czasem konwaliami. To ten od Fantastycznej. Gdy Milena płakała któryś dzień z kolei dlatego, że ta Fantastyczna jest fantastyczna i że na pewno do Janka nie ma powrotu, tata wreszcie to zauważył. Usiadł zmartwiony na kanapie w pokoju Mileny, podrapał się zatroskany w resztkę siwych włosów, jaką miał, i zadał pytanie retoryczne. - Milaczku, ale ty chyba nie traktowałaś go poważnie? Nie. Prowadzając się z kimś za rękę przez tyle lat, nie można traktować kogoś poważnie. Zaiste - jakby powie­ działa ciotka Zofia.

Zuzanna wracała do domu. Niewiele dzisiaj. Osiemnaście złotych i dwadzieścia groszy oraz scyzoryk. Po kiego jej scyzoryk? Niby szwajcarski.

Trudno. Lepsze to niż nic - pomyślała, chowając pienią­ dze do skarbonki.

Parys Antonio miał niestrawność. Niestrawność ta dopad­ ła go przez zupełny przypadek, zaraz po tym, jak zobaczył Jacka Wolickiego wchodzącego do domu w towarzystwie nowej kobiety. Nowa kobieta Jacka miała na imię Jowita. Była infor­ matykiem. Chuda, jakby wysuszona, miała rzadkie włosy koloru mysiego, długi szpiczasty nos, a na nim okulary w srebrnych oprawkach. Słodka córeczka Jacka Wolickiego, Zuzanna, również przez zupełny przypadek na widok Jowity dostała niestraw­ ności. Jacek, zamiast spędzać mile czas ze swoją nową wybran­ ką (poznaną na forum „Serwery i urządzenia serwerowe"), doglądał córki koczującej w toalecie, a konkretnie siedzącej na sedesie z różową miską na kolanach. I cierpiącej. Latał pomiędzy łazienką a pokojem, pomiędzy j e d n ą kobietą żądną jego towarzystwa a drugą, co chwila każdą przepraszając. Gdy Zuzanna, wymęczona, wreszcie usnęła w jego ra­ mionach, Jacek Wolicki zaskoczony stwierdził, że Jowita znikła. Nowa kobieta Jacka Wolickiego znikła bezpowrotnie z jego życia, jak i również z forum „Serwery i urządze­ nia serwerowe". A szkoda. Ekspertem była.

- Ładnie ci Mila schudła - pani Zofia Kruk piła kawę u siostry i obserwowała siostrzenicę sprzątającą nerwowo swój pokój. - No ładnie, ładnie. Byleby to utrzymała. Bo z nią różnie to bywa - popatrzyła krytycznie na córkę. - No zobacz, jak ona wygląda. Stringi jej wystają. Mila! - zawołała. - Cicho, Aniu - Zofia spojrzała na siostrę wieszającą pra­ nie. - A co ty byś chciała, żeby jej wystawało? - zapytała. - Barchany? Jak już muszą wystawać, to koronki. - Ty popatrz - mama Mileny wyciągnęła coś czarnego z miski. To „coś" zamknęłoby się w łupinie orzecha. - Majtki ze sznur­ kiem w tyłku. Ja nie wiem, po co. Ani to wygodne, ani ładne. - Aj tam, zaraz „wygodne" - prychnęła Zofia. - Żeby być piękną, trzeba się nacierpieć - wzruszyła ramionami. - Zo­ bacz, jak na nodze szpilki ładnie wyglądają - wyciągnęła do góry zgrabną stopę w ekstremalnie wysokiej szpilce. - A chodzimy w nich? - zapytała. - Chodzimy - odpowie­ działa sama sobie - i cierpimy, prawda? Mama Mileny, a zarazem siostra Zofii Kruk, nie bardzo wiedziała co powiedzieć. Szpilek nigdy nie posiadała, a cierpieć nie miała zamiaru. Ani przez sznurki w tyłku, ani przez ekstremalnie wysokie obcasy. Spojrzała tylko na siostrę i dalej wieszała pranie. Szpilki, jak i sznurek w tyłku, były jej zupełnie obce. Wo­ lała jeansy, koszulę flanelową, na plecy plecak i góry. Teraz, będąc na emeryturze, kiedy tylko mogła, pakowała do pociągu męża, siebie, tonę książek i jechała do małego domku w Bieszczadach, który wprawdzie należał do Zofii, ale Zofia nigdy nawet tam nie była. Zofia Kruk na górskim szlaku? I może jeszcze w traperkach? Niemożliwe. Zofia i Anna były zupełnie inne. Zupełnie.

F E R A L N A KAWA

Pani Zofia Kruk czuła się z lekka poirytowana. Po raz kolejny Milena wręczyła jej reklamówkę z kawał­ kiem bułki i wędliną oraz niedokończonym słoikiem majo­ nezu. I jeszcze była tam koperta. A w niej dziesięć złotych. Jak zawsze do reklamówki przyczepiona była kartka z napisem „Dla Zosieriki". Zosieńkę powoli trafiał szlag. Milena też się wkurzała, że co najmniej raz w tygodniu na drzwiach do jej mieszkania wisiała reklamówka z jakimś jedzeniem w środku, a czasem nawet pieniędzmi. - Głupie kawały się kogoś trzymają! - irytowała się ciotka Zofia. - Czyja wyglądam na wychudzoną? Zdaniem Mileny ciotka wyglądała na zdecydowanie bar­ dziej wychudzoną niż ona, ale nie zmieniało to faktu, że reklamówka wieszana na klamce była zdecydowanie nie na miejscu. Jedynie pewien arystokrata tym faktem nie był zdener­ wowany. Pies Parys Antonio wolał, gdy Zuza do reklamówki wraz z bułką wrzucała kiełbasę krakowską, a nie metkę tatar­ ską. Parys Antonio surowizny nie lubił.

Milena od rana cierpiała. Przeżywała katusze. Mariusz miał przyjść na kawę. - Przyjdzie, mamunia. W niedzielę - oświadczyła mamie, korzystając z okazji, że ta nie siedziała w Bieszczadach. - Kiedyś musi być ten pierwszy raz. Trzeci raz już odkurzała swój pokój, zastanawiając się, gdzie jeszcze nie jest wystarczająco sterylnie. Potem dwa razy machnęła mopem. Nakrzyczała na ojca, że na podłodze stoją dwie brudne butelki od wina, na mamę też się wydarła, ale tak właściwie nikt nie wiedział dlaczego. Zmęczona i zestresowana położyła się późno spać. Zrzu­ ciła tylko jeansy i weszła do łóżka. Pozostawało tylko przeczekać. Spojrzała na zegarek. - Dziewięć godzin i trzydzieści dziewięć minut - powie­ działa cicho - i już. Nic mnie nie może zaskoczyć - i za­ snęła.

Wieczorem Zuza z poczuciem spełnionego obowiązku włożyła kolejne trzydzieści złotych do skarbonki. Monetę pięciozłotową, luźno brzęczącą, wrzuciła do koperty z na­ pisem „Zosia". Postanowiła kupić drugą skarbonkę. Było ją na to stać. Uśmiechnęła się i poszła oglądać Scoobiego na DVD. Jacek spał.

- A c h , cukru zapomniałam dać! - Milena zerwała się i pobiegła do kuchni. - Milaczku, nie trzeba - Mariusz chciał ją zatrzymać.

- Przyniosę, kochanie, nie ma kłopotu - krzyknęła. Gdy przyszła, zauważyła, że nie ma łyżeczki. Znowu śmignęła do kuchni. Mariusz odprowadził ją wzrokiem. A w szczególności jej lewą nogawkę, z której coś wysta­ wało. Mila usiadła i uśmiechnęła się. - Tato, przyjdziesz? - zawołała. - Idę po tatę - powie­ działa i poszła do pokoju ojca. Mariusz był coraz bardziej zaintrygowany czymś wysta­ jącym z lewej nogawki. Nie powiedział jednak nic. - Tato, to Mariusz - zawsze zapominała, kogo należy przedstawiać pierwszego. - A to mój tata. Dwaj mężczyźni jej życia uścisnęli sobie dłonie. - Mila, przynieś słodzik - poprosił tata. Milena zerwała się z miejsca. - Milaczku, poczekaj! - nie tylko Dentystę zaintrygowało COŚ wystające z nogawki jeansów Mileny. Zmrużył oczy spod okularów i złapał. Zaczął ciągnąć. I ciągnąć. Z nogawki zaczęły wychodzić rajstopy koloru cieliste­ goI wychodziły bardzo długo. Na jakieś dwa metry, bezli­ tośnie ciągnięte przez ojca. Milena od razu zaczęła żałować, że nie potrafi wzorem bohaterek romantycznych zemdleć na zawołanie. Przyda­ łoby się. Natychmiast padłaby nieżywa. Rajstopy były tam od wczoraj. Zdjęte razem ze spodniami. Milena zrobiła zdziwioną minę i stwierdziła z wymuszo­ nym uśmiechem: - Ojej. Rajstopy. Ach, jak one się tu znalazły? A wszędzie ich szukałam - zwinęła rajstopy w kłębek i poszła do kuchni, skąd po chwili rozległ się rozdzierający szloch.

Nie wychodziła przez pół godziny. Mama starała się ją pocieszyć, a w tym czasie ojciec zabawiał Mariusza, opo­ wiadając mu o dzieciństwie Milenki. Gdy wróciła, miała taką minę, że Mariusz od razu zde­ cydował się iść do domu. Zostawił niedojedzony placek z wiśniami i niedopitą kawę. - Miły ten twój kolejny Janek - stwierdził tata. - Chyba najlepszy z nich wszystkich.

WIZYTA U TEŚCIOWEJ

- Kochanie, a może jutro pojedziemy do mamy? - usły­ szała na początku rozmowy telefonicznej z Mariuszem pewnego piątkowego wieczoru. - Jutro? Do twojej mamy? - zapytała zdziwiona. - Ale ja nie jestem przygotowana! - Mila, co tam jest do przygotowywania na dwa dni. Pi­ żamę bierzesz i już. Spędzimy weekend razem. To Milenę przekonało. Wspólny weekend z Mariuszem, to było to, na co zawsze miała ochotę. Pół biedy potencjalna teściowa - w ustach Mariusza - kobieta idealna. Wstała z łóżka, wzięła prysznic. Spakowała do małej walizki najpotrzebniejsze rzeczy i była już gotowa. Pozostało jeszcze przygotować się psychicznie. Miała na to całą noc.

- Witaj, Helenko, Mariusz dużo mi o tobie opowiadał - na progu dużego białego domu z czerwoną dachówką stała, uśmiechając się czarująco, dystyngowana pani. Przez okulary w złotych delikatnych oprawkach wnikliwie obser­ wowała gości. - Milenko, mamo, Milenko - poprawił Mariusz. - Ach, oczywiście, że Milenko! Witaj zatem, Milenko! - ko­ bieta w nieskazitelnie białej sukience cmoknęła powietrze

trzy razy gdzieś w okolicach policzków Mileny. Mila poczuła woń perfum i pudru. Nie zdążyła nawet odwzajemnić poca­ łunków. Pani domu szybko się od niej odsunęła. - Wejdźcie do środka, zapraszam - uchyliła drzwi i przepuściła gości przodem. - Helenko? - Milena przerażona spojrzała na Mariusza i wyszeptała cicho - jaka Helenko? - po czym chwyciła go mocno za rękę. - Ciii, kochanie, mama się przejęzyczyła - uspokoił ją Mariusz. „Helenka" brzmiała w uszach Mileny w dalszym ciągu. Widziała tę Helenkę oczyma wyobraźni i pod każdym wzglę­ dem wyimaginowana Helenka wypadała lepiej. Na pewno była blondynką. I chuda była. Chuda była na pewno. Rozszczebiotana pani Rubik zaprowadziła Milenę i Ma­ riusza do kuchni. Na ławie przy stole, niemal wbity w róg kuchni, siedział przykryty w całości gazetą pan Rubik. Na dźwięk otwieranych drzwi podskoczył wysoko, energicznie zamknął gazetę i widząc rozkazujący wzrok żony, ośmielił się przywitać syna i jego dziewczynę. - To jest He... Milenka, kochanie, oczywiście, że Milenka. - Pani Rubik szybko poprawiła się, widząc wzrok syna. - Milena podeszła do pana Rubika, objęła go w pół i poca­ łowała na powitanie w obydwa policzki. Marek Rubik nie był przyzwyczajony do takiej wylewności. Zaskoczony upuścił gazetę. Milena rzuciła się pod stół. Między stroną piętnastą a szesnastą schowana była książka. Z okładki patrzył na nią koń. I się uśmiechał. Przynajmniej tak się Milenie wydawało. Spod stołu patrzył na nią pan Rubik, błagalnie kiwał głową i wymownie wywracał oczy w stronę żony. Nie uśmiechał się zupełnie, a prawie płakał. Milena zrozumiała. Schowała książkę z powrotem pomię-

dzy stronę piętnastą a szesnastą i oddała gazetę panu Rubikowi. Wstała i otrzepała kolana. - Zanieś, kochanie, torbę Milenki do pokoju - rozkazała mężowi pani Rubik. - Toż zostaw tę gazetę! - wyciągnęła rękę. - Ja z chęcią ją przejrzę - Milena ubiegła panią Rubik w zamiarze przechwycenia gazety z końską zawartością. - Poczytam trochę później. Pójdę się rozpakować - uśmiech­ nęła się i trzymając gazetę, poszła za panem Rubikiem. Pan Rubik położył bez słowa walizkę na podłodze, gestem wskazał łóżko, zgarnął gazetę niczym najcenniejszy skarb i zgar­ biony szybko czmychnął z powrotem do kuchni.

- Dobranoc, Milenko - do pokoju, gdzie przygotowywała się do snu, cicho wszedł Mariusz. - Zostań ze m n ą chwilę, przytul mnie - wyciągnęła do niego ręce. - Milenko, ale mama. Jeszcze nie śpi, krząta się - Mariusz wyraźnie był spięty. - Wracam do siebie. - Mariusz, no co ty... - Milenie było przykro. - Daj mi buzi no, na dobranoc chociaż! - uśmiechnęła się i wydy­ mając usta do pocałunku zamknęła oczy. Otworzyła je natychmiast po tym, gdy usłyszała trzask zamykanych drzwi. Od zewnątrz. Mariusz Rubik poszedł spać.

Niedzielny poranek upłynąłby w zupełnie miłej atmo­ sferze, gdyby nie to, że Milena już na stałe została Helenką. Nawet przestała protestować. Dobrze, że chociaż kochaną. Chociaż „kochana Helenka" nieco jej przeszkadzała.

Milena starała się zachowywać bardzo poprawnie. Tak jak na potencjalną narzeczoną szanowanego lekarza przy­ stało. Nie wychodziło jej to zupełnie. Na swojej bluzce miała już pomidora, kawałek masła i żółtko od jajka. Obok siedział Mariusz i nerwowo połykał kawę zbożową. Naprzeciwko niej pani Rubik, w nieskazitelnie czystej bluzce, przeżuwała kanapkę z szynką. Pan Rubik, jak zwykle, siedział w rogu i czytał gazetę. Po latach prób przekonywania męża do właściwego zachowywania się przy stole - konwersowania, zaś czytania bzdurnej poli­ tyki, pani Rubik dała za wygraną. - Dobrze, że chociaż czyta o polityce, a nie jakieś bzdurne dyrdymały - zwykle myślała. Dyrdymały dla pani Rubik były wszystkim, co nie leżało w sferze jej zainteresowań. O godzinie jedenastej ojciec Mariusza podziękował za śniadanie i wstał od stołu. Każdej niedzieli na dwunastą udawał się do kościoła. Najpierw była suma, potem spotkanie Kościelnej Służby Mężczyzn. „Old boye" - mawiała z drwiną pani Rubik, ale pozwalała na te trzy godziny nieobecności. Każdy musi mieć jakieś hobby, a że jej mąż miał kościół? Nieszkodliwe. Zupełnie nieszkodliwe. Nogi złamać nie można, kobiety innej poznać... Pan Rubik ubierał najlepszy garnitur, wylewał na siebie pół butelki wody kołońskiej i szedł na sumę. Pani Rubik do kościoła chodziła sama. Suma wydawała się dla niej zbyt długa, sąsiadki chodziły na wieczorną mszę, więc chodziła z nimi, by chwalić się to nową sukienką, to kapeluszem, to synem czy córką. Chociaż córką nie chwaliła się już dawno. Poza tym te męskie, kościelne spotkania. Nuda. Wielokrot­ nie próbowała przekonać męża, by się z nią pokazywał w pierwszej ławce w kościele, głośno śpiewając „Ave Maria" - taki piękny miał głos! - ale bezskutecznie. Pan Rubik konse-

kwentnie wsiadał sam w samochód, cicho mówił „Z Bogiem" i szybko odjeżdżał w stronę kamiennego kościółka. Do kościoła nigdy jednak nie docierał. Tym bardziej na spotkania służby kościelnej. Kilka kilometrów za miastem, w starej stodole, zrzucał z siebie elegancki garnitur i sta­ rannie wieszał go na wieszaku. Potem ubierał wysłużony podkoszulek, bryczesy, oficerki i całą godzinę to kłusował, to galopował na koniu po okolicznych lasach. Zwykle pędził jak wiatr z tak promiennym uśmiechem na twarzy, że nawet mijający go znajomi nie byli w stanie rozpoznać w nim Marka Rubika, cichego, smutnego pantoflarza, mieszkają­ cego w domu z czerwoną dachówką.

- Kim jest ta cholerna Helenka - myślała Milena, zasy­ piając już w swoim własnym łóżku. - Helenka to, Helenka tamto. - Dobranoc, kochana Helenko - ziewnęła przeciągle. Ostatnią rzeczą, na której zawiesiła wzrok przed snem, był brzeg skórzanej okładki z napisem „Moralność pani Dulskiej". Milena wzięła poduszkę pod pachę, odwróciła się na bok, nogę założyła na kołdrę, jeszcze raz mruknęła coś o cholernej Helence i zasnęła.

O C H , KAROLAJNA Milena siedziała u szefa, oglądając jego podeszwę, tym razem bez gumy do żucia. Ciekawe natomiast były skarpetki. Każda innego koloru, chociaż zbliżonego, i każda ukazująca owłosione nogi Wacława. Zaiste, c u d o w n y widok, jakby p o w i e d z i a ł a ciotka Zofia. Milena miała ten cudowny widok przed oczami już jakąś chwilę i usiłowała się skupić na słowach szefa, który oświadczył, że Kirusek Mikrusek do swojej pracy potrzebuje jeszcze analiz, które przedstawił na wydruku. Mówiąc te słowa, Wacek wyciągnął segregator wypeł­ niony papierami. - Co to jest? - zapytała nieświadoma swojej sytuacji w nadchodzącym miesiącu, dwóch, a może nawet i trzech, Milena. - Analizy do zrobienia - odparł szef również nieświa­ domy swojej sytuacji, z tym że w dużo bliższej przyszłości - w nadchodzących minutach, a nawet sekundach. - Analizy? - Milena spojrzała pytająco. Szef machał gło­ wą. - Do zrobienia? - Milena wstała i pytała dalej bardzo podniesionym głosem, robiąc się coraz bardziej czerwona. - Te wszystkie kartki, tak? Te wszystkie karteczki - krzycząc, zacisnęła pięści - i te kolorki mówią, co ja m a m robić? Kie­ dy? - rzuciła segregatorem tak mocno, że nogi szefa spadły

ze stołu. Zachwiał się na swoim fotelu. - Pomocy potrzebuję! Inaczej nie da rady. Dla trzech roboty tu jest aż nadto! - wy­ chodząc, trzasnęła drzwiami. Wpadła na zdziwionego Kiriosa. - I need help, panie Mikrusek - powiedziała wzburzona. - I jak pan mi kogoś nie znajdzie, sam pan se będzie te ana­ lizy robił - krzyknęła. Kirios Mikros nie rozumiał. Nie rozumiał, dlaczego ta miła, zwykle spokojna dziewczyna potrzebuje pomocy, na dodatek wymachując jego segregatorem, nad którym tak bardzo się napracował.

Wacek miał problem. A raczej problem miał Szef Departa­ mentu Analiz Wacław Fryderyk Lubkiewicz. Zaobserwował bunt na pokładzie. Bez Milenki jego okręt zatonie, zatonie na pewno. A on, jako ten szczur, będzie musiał uciekać. Zawsze uciekał. Gene­ ralnie umiał niewiele, ale przez ciągłą zmianę pracy miał kon­ takty. Tu nabroił, tam nabroił i potem zwiewał. Jak ten szczur. - Nie ma analityków - westchnął. Wszyscy wyjechali do Irlandii. O tym Wacław Lubkiewicz był przekonany. Wszyscy. I nie miał kto pracować. A drugiej takiej Milenki nie znajdzie. Trzeba działać. Na kartce napisał sobie dwa punkty. 1. Udobruchać Milenkę. 2. Znaleźć nową laskę do analiz. O ile punkt pierwszy wydawał mu się łatwy do spełnienia - w swój urok osobisty przecież nie wątpił - o tyle punkt drugi był czystą abstrakcją. Przez Irlandię. Westchnął i zadzwonił do kadr.

Trzy godziny później w drzwiach stanęła dziewczyna. Milena znienawidziła ją od pierwszego wejrzenia. Z założenia nie lubiła kobiet, których rozmiar garderoby wynosił mniej niż 38. Rozmiar 34 był zupełnie odpychający. Tym bardziej odpychające były jej błękitne jak niebo oczy i długie do pasa włosy blond - kompletnie bez odrostów. Widać naturalne - jak zauważyła Milena. Nie mówiąc już o twarzy, która była tak piękna, że aż niemożliwa. Okropność. - Cześć, jestem Karolina. Twoje wsparcie - dziewczyna podeszła do Mileny i uśmiechnęła się promiennie. - Przy­ szłam z marketingu, tam mamy chwilowo luz, a słyszałam, że ci pomoc potrzebna? Ostatnia deska ratunku. „Karolina na pewno jest głupia. Jak na blondynkę przy­ stało" - pomyślała Mila. Po czterech godzinach dłubania w analizach i dzielenia się pracą Milena stwierdziła ku swojemu zaskoczeniu, że Karolina jest fajna. I łapie wszystko w lot. Kirosek, który wleciał w międzyczasie z kolejnym segre­ gatorem do zrobienia, pewnie miałby taką sama opinię, ale widząc zjawiskowe piękno pochylające się nad jego segre­ gatorem, wydusił z siebie tylko jedno: - Och, Karolajna. Och - i znikł za drzwiami. Za drzwiami natomiast nie znikł Wacław Lubkiewicz, który gdy tylko zobaczył nowe wsparcie działu analiz, sam chciał ten dział wesprzeć. Całym sercem i duchem, a najchętniej ciałem. Usiadł niedaleko dziewczyn i udając, że się przysłuchu­ je, tylko się przyglądał. A raczej pochłaniał rozmarzonym wzrokiem nowy „nabytek" działu.

Do tej pory Milena myślała, że nie można mieć wszyst­ kiego. Przypadek Karoliny pokazywał, że jest inaczej. Była piękna, zgrabna, mądra i fajna. - Niesprawiedliwe - zamruczała Milena, porównując swoje udo z u d e m Karoliny. - Niesprawiedliwe.

Kirios Mikros również uważał, że życie jest niesprawiedli­ we. Połowę życia szukał żony, pracując na wszystkich niemal kontynentach - bez rezultatu. Jego kontrakty trwały długo. Czasem rok, czasem pół roku, ale nigdy krócej. I dopiero teraz, gdy przyjechał do takiej Polski, o której wcześniej niewiele co słyszał, na rap­ tem dwa tygodnie, spotkał Zjawisko. Zjawisko przecudnej urody. I wybornego intelektu. - Och, Karolajna - westchnął - och - po czym wyciągnął komórkę, by zadzwonić do kogo trzeba w sprawie przedłu­ żenia kontraktu. Najlepiej na całe życie.

BALLADA O „HENDRYKU" I HOKUS-POKUS - Chyba już wystarczy - pomyślał Bachor, gdy wyrwał sobie trzeciego zęba mlecznego i otarł zakrwawiony palec o książkę, którą w prezencie dostał od Wróżki Zębuszki. Siedział w pe­ lerynie Harry'ego Pottera, wywijał różdżką i mówił zaklęcia. - Lumos! - krzyknęła Zuza. Światło się nie zapaliło, ale przez otwarte okno zobaczyła panią Zofię Kruk wysiadającą z taksówki. Szybko wzięła kartkę i przeczytała szeptem: włos staruszki, trzy włosy kota, paznokieć dziewicy, zęby, piasek i marcepan". - Zosieńko, czy ty jesteś staruszką? - zapytał Bachor Zofię, krzycząc przez okno. Zofia rozejrzała się wokół, czy ktoś nie widzi, i odparła, że wolałaby nie być staruszką, aczkolwiek niektórym się wydaje, że jest. - To jesteś czy nie jesteś? - pytał dalej Bachor. - Włosa twojego potrzebuję. - Zuza, po co ci włos? - Zofia zamarła. Oczyma wyobraź­ ni widziała, jak Bachor ją skalpuje, by zrobić sobie totem. Naciągnęła kapelusz mocniej na głowę. - Zosieńko, lecę na dół! - krzyknęła Zuza. Po chwili Zofia usłyszała trzask drzwi i nim się spostrzegła, Bachor wyrwał jej trzy kruczoczarne włosy i schował do woreczka, w którym znajdowały się już trzy zęby mleczne. - A to futro, co masz, to z kotów jest? - zapytał Bachor, gładząc Zofię po rękawie.

- No, z norek, Zuzanko... - Zofia była coraz bardziej zaniepokojona. - A norki to są takie inne koty, tak? - dziewczynka była żądna wiedzy. - No, Zuzanko... - zaczęła Zofia, ale widząc marzenie w oczach dziecka, by norki okazały się niezwykłym gatun­ kiem kotów, kontynuowała - tak, norki to takie inne koty - wzniosła oczy ku niebu. - To wyrywam - stwierdził Bachor, wyrwał trzy włosy z futra pani Zofii i zwiał do domu. Po chwili zobaczył kolejne ofiary idące w stronę klatki. Szybko spojrzał na przepis eliksiru, schował kartkę do kie­ szeni i wybiegł z domu. - Cześć, jesteś dziewicą? - zapytał Bachor Mileny, która wracała z m a m ą ze sklepu. Milenę zatkało. Jej mamę też. - No, jesteś dziewicą czy nie? Potrzebuję do czarodziej­ skiego eliksiru paznokcia dziewicy. I szukam. - Oj... To obetnij najlepiej swój paznokieć - zaśmiała się Milena. - A ja jestem dziewicą? - zapytała Zuza. - Na pewno - Milena usiłowała zachować poważną minę. - To lecę - Zuzanny już nie było. Milena z matką wymieniły porozumiewawcze spojrzenia i udały się do windy. Drzwi się otworzyły i ukazały czekającą na nich Zofię. - No wreszcie! Gdzie wy się podziewacie? Przyszłam na kawę. Mila, skocz po ciastka - powiedziała te ostatnie, wyj­ mując portmonetkę z torebki - wiesz, kochanie, te kawowe, z bezami kup. Mila poszła do cukierni, obiecując sobie solennie, że nie zje ani kawałka, a mama z ciotką pojechały na piąte piętro. - Coś ty taka skwaszona? - zapytała Zofia siostrę.

- Milena chyba uprawia seks - wyznała wstydliwie mama Mili. - Kochanie, seks po dwudziestce to zaiste dziwna sprawa! Najlepiej z tym do emerytury czekać! - stwierdziła Zofia i wyszła z windy, stukając obcasami swoich czerwonych kozaków.

- Tata, gaz mi podpal - zażądała Zuza. - Już, kochanie - Jacek wcale nie był zdziwiony, że jego dziecko w piątkowy wieczór, a właściwie noc, będzie coś gotować. Przyzwyczajony był do tabunów dzieci różnej płci, przebiegających przez jego dom o różnych porach dnia i gotujących zupy bądź piekących ciasteczka. Nawet o pół­ nocy. Sam im pomagał, to wycinając wymyślne kształty, to dekorując ciastka kolorowym lukrem. Zdziwiony był jedynie telefonami bardzo zaniepokojo­ nych rodziców, którzy martwili się o swoje dzieci. Zupełnie nie wiedział dlaczego. Przecież były z nim. Tym razem Zuza była sama. Trzymała jakiś woreczek jedną ręką, w drugiej miała gruby tom Harry'ego Pottera. Na stole w kuchni leżała zadrukowana kartka z napisem „Zaklęcia i eliksiry". Jacek zawsze starał się poważnie trak­ tować córkę, zatem nie skomentował nawet tego widoku. Zapalił gaz pod garnkiem z wodą i wyszedł z powrotem do swojego pokoju. Zuza zamknęła szczelnie drzwi do kuchni, włożyła strój czarodzieja, który dostała w paczce od Wróżki Zębuszki, i odmawiając zaklęcia z kartki, wrzucała wszystko po kolei do garnka. - Tata, ile to jest pół godziny? - krzyknęła do Jacka. - Jeden raz „M jak Miłość" - odpowiedział tata.

Zuzanna mimo wielu swoich zalet miała swoiste poczucie czasu. Na zegarku nie znała się kompletnie, a pięć godzin, pięć minut i pięć sekund było mniej więcej tym samym. Wiedziała jednak, ile trwa „M jak Miłość". I tej miary czasu trzymała się już od jakiegoś roku. Eliksir miał gotować się pół godziny, krótko przed północą, zatem Zuza wpatrywała się w garnek i czekała, wykrzykując zaklęcia różnorakie i śpiewając najstraszniejsze piosenki, jakie jej przychodziły do głowy. Napisane na kartce było, że trzeba śpiewać strasz­ nie, to się stosowała ściśle do zaleceń. Jedna z najstraszniejszych była taka, co ją starsza kole­ żanka nauczyła, że cztery mile za Warszawą wydał ojciec córkę za mąż i ta córka wyszła za „Hendryka", największego rozbójnika.

Około północy Milena wysiadała ze swojej Biedronki. Gdy w swojej ogromnej torebce szukała kluczy do klatki schodowej, przez otwarte okno słyszała donośny śpiew dziecka. - Raz jej przyniósł chustkę białą, całą we krwi umazaaaaną, całą we krwi umazaaaaną... - zdziwiona słuchała dalej. - Ona prała i płakała, ona prała iiii płakała, bo po chustce poznawała, bo po chustce poznawała... Na szczęście piosenka została przerwana głośnym „hokus-pokus", a potem „abrakadabra" i Milena nie dowiedziała się, czyja to była chustka. Wydawało jej się, że kojarzy tę piosen­ kę ze swoich lat kolonijnych. Z tego, co pamiętała, „Hendryk" był wielce okrutny i wszystkich po kolei zabijał, a na końcu ukatrupił bohaterkę tej strasznej ballady. Jadąc sama windą na piąte, wzdrygnęła się, tym bardziej, że jej zegarek piknął właśnie, informując iż wybiła godzina duchów.

Biorąc prysznic, Milena miała w uszach śpiew Bachora spod jedynki. Nawet nie wiedziała, kiedy zaczęła śpiewać smętnym głosem: „Raz zaprosił ją na łączkę. Raz zaprosił ją na łączkę Tam wyłamał śliczną rączkę. Tam wyłamał śliczną rączkę". Milena zadrżała. Straszna piosenka. Mimo iż pomyślała sobie o narzeczonym, nie spała spokojnie tej nocy. Śnił jej się „Hendryk" z twarzą Mariusza, który wspólnie z Violą kazał jej prać brudne chusteczki.

Parys Antonio spał. Śnił mu się napad na sklep mięsny. Aż przebierał łapami, gdy we śnie próbowali go złapać, by wyrwać mu z pyska te pęta kiełbasy, które ukradł.

NAJSZCZĘŚLIWSZY DZIEŃ W ŻYCIU W pierwszą słoneczną sobotę marca każdy robił to, co lubił. Prawie każdy. Milena kupowała na ryneczku za trzynaście złotych ko­ lejny stanik maksymalnie powiększający biust - tym razem czerwony, Zofia Kruk była masowana przez cudotwórcę, nucąc Bułata Okudżawę, Bachor karmił Parysa Antonio dżdżownicą znalezioną w kałuży, Parys Antonio jadł. Tylko Mariusz Rubik zamierzał zrobić to, czego nie lubił bardzo. Zamierzał wydać pieniądze. Na pierścionek. Zaręczynowy pierścionek dla Mileny. Zaplanował budżet na następne trzy miesiące, uwzględ­ niając nieoczekiwane koszty, i z racji takiej, iż kompletnie nie znał się na pierścionkach, wziął siostrę do jubilera, by mu pomogła podjąć decyzję. - Ten z oczkiem kup - powiedziała Viola, nachylając się nad ladą i wskazując pierścionek. - Viola, a to nie muszą być brylanty? - zapytał Mariusz zagubiony. Ostatnio czytał w jakimś czasopiśmie pozosta­ wionym przez pacjentkę, że pierścionek zaręczynowy to jedynie z brylantem. - Ach, nie bądź taki małomiasteczkowy - drwiąco od­ parła Viola. - Zobacz, jest jakaś różnica? Cyrkonia wygląda

tak samo - podniosła pierścionek do góry. Oczko błysnęło w promieniach lamp. Mariusz nie był przekonany do końca. - Ale nie będzie jej przykro, że nie brylanty? - zapytał. Kochał Milenę i podświadomie czuł, że powinny to być bry­ lanty. Było go na nie stać, więc zdecydowanie powinien kupić. - Nie, braciszku. Nie bądź śmieszny - prychnęła Viola. - Z cyrkonią będzie na pewno równie szczęśliwa. Zobacz, jakie piękne kolczyki! - krzyknęła. - Popatrz tylko! Pięć minut później Mariusz płacił swoją kartą kredyto­ wą za delikatny pierścionek z cyrkonią, który jubiler scho­ wał w śliczne czerwone pudełko w kształcie serca, oraz za ogromne złote kolczyki, które uśmiechnięta szeroko Violetta miała już w uszach.

- No idę, idę - Milena sapała, wchodząc na wieżę kościoła Mariackiego. - Zwolnij trochę! - Chodź, już niedaleko - odparł całkiem rześko Mariusz - kiedy ostatnio widziałaś Gdańsk z góry? - Nie wiem, Mariusz - sapała Milena - z góry czy z dołu też mi się podoba. Nie trzeba włazić tak wysoko, by popa­ trzeć. - Mila przystanęła, żeby złapać oddech. Weszli wreszcie na samą górę. Mila, dysząc głośno, wy­ cierając nos, wychyliła się i spoglądała na czerwone dachy miasta. Delikatny wiatr rozwiewał jej włosy, pachniało wios­ ną. Rozpięła sweter i zamknęła oczy. - Milaczku - usłyszała. Odwróciła się i zobaczyła klęczą­ cego przed nią Mariusza, który trzymał otwarte czerwone pudełeczko z prześlicznym pierścionkiem.

- Majka! - Milena ryczała przez telefon. - Majka, oświad­ czył mi się! - krzyczała przez słuchawkę, oglądając swój serdeczny palec. - No, piękny jest! Taki z oczkiem! Piękny! I ukląkł przede mną, i zapytał, czy chcę, i ja powiedziałam, że chcę... - Z brylantem? - zapytała jak zawsze pragmatyczna Majka. - Maja, nie wiem, nieważne! - szczebiotała dalej Milena - piękny jest! Jestem taka szczęśliwa! I potem piliśmy szam­ pana! I w ogóle cudowny wieczór! Ślub za rok! Za tydzień jedziemy szukać miejsca! - Milaczku, a to nie za szybko? - zapytała Maja. - Majka, takie rzeczy się wie. Się wie, że to ten - stwier­ dziła Mila z wyższością kobiety, na której palcu lśnił pier­ ścionek zaręczynowy. Trochę ciasny. „Muszę go powięk­ szyć" - pomyślała Milena, uśmiechając się błogo i marząc o pięknej białej sukni. - „Phi, za szybko. To ona jest z tym swoim Romeo już od czterech lat i nic. Nie ma na co czekać" - myślała, wyja­ dając kawowe lody prosto z pudełka. - „Piętnasty czerwca, piękna d a t a " - Mila oblizywała kolejną łyżkę o smaku mocnej kawy. - „W ogóle wszyscy się czepiają. Mama też jakaś taka niedzisiejsza. Czepiła się, że nie powiedział, że mnie kocha. Nie wystarczyło, że prosił o rękę jej córki z bukietem róż wielkich jak stodoła. Nie powiedział, że ją kocha, też coś. Jasne, że kocha. Bardzo kocha. Pier­ ścionek taki ładny kupił" - Mila wyrzuciła puste pudełko po lodach, obiecując sobie, że musi się znowu wziąć za siebie, bo przecież te pięć kilo, co wróciło, trzeba zgubić. I jeszcze jakieś dziesięć. By w sukni ślubnej mieć talię osy i czarować męża swym wdziękiem. „Milena Rubik - dobrze brzmi" - stwierdziła Milena i poszła marzyć do wanny pełnej, jak zawsze, truskawkowej piany.

Mila chciała bajkowego ślubu. Królewicza już miała, teraz pozostało znaleźć zamek i karocę.

- Zgodziła się! - Mariusz wrócił do domu i od progu przekazał siostrze szczęśliwą nowinę. - Viola, pijemy! - Nie marudziła na cyrkonie? - zapytała Vioła. - Jaką cyrkonie? - zapytał. Jego mętny wzrok wyrażał szczęście bezgraniczne. - A nie, nie, no co ty? Szczęśliwa była! - uśmiechnął się. - Nie jest tak źle - pomyślała Viola. - Wymagająca to ona nie jest. Może jakoś przeżyję to małżeństwo. A jak będzie źle, to coś się z tym zrobi... - uśmiechnęła się i na głos powiedziała - jasne, że pijemy, braciszku. Dla Yioletty Rubik każda okazja do picia była dobra.

SĄD OSTATECZNY Bachor siedział na ławce w kościele Mariackim i wywi­ jał nogami z wrażenia, a zarazem przerażenia. W kaplicy rozlegał się miarowy łomot. Od godziny wpatrywał się w obraz Memlinga „Sąd Osta­ teczny" 1 . Bał się. Bardzo się bał. Przez tę długą godzinę (ja­ kieś dwa odcinki „M jak Miłość"), podczas której tu siedział, przypomniał sobie wszystkie dokonane złe uczynki. Oczy­ wiście namawianie hackera do włamywania się do skrzynki pocztowej jego taty zaliczane było przez specyficzne sumie­ nie Bachora do kategorii uczynków dobrych. W sumie afera z eliksirem też była pozytywna. Jego wzrok uciekał w prawą stronę, gdzie postacie z okrzykiem spadały w ogień piekielny. Oj, Zuzanna słyszała ten krzyk! Co chwila zamykała oczy i otwierała je ponownie z przerażeniem. Była ciekawa, co ci ludzie takiego narobili, że znaleźli się w tym ogniu. Pewnie też bawili się we wróżkę. I zabierali pieniądze za stawianie kart, i w nie grali. I pewnie też podrabiali podpisy... Jacek doszedł do wniosku, że trzeba koniecznie pokazać córce obraz Memlinga, w momencie, gdy przyłapał ją właś­ nie na podrabianiu jego podpisu pod uwagą o następującej treści: „Zuzanna Wolicka poiła kolegę świństwem. Kolega zwymiotował na tornister koleżanki". 1

Kopia obrazu znajduje się w Bazylice Mariackiej w Gdańsku, oryginał w Muzeum Narodowym.

- Zuza, co ty robisz? - zapytał, zabierając jej dzienniczek. Przeczytał w spokoju uwagę i zmartwiony usiadł obok córki na tapczanie. Rozejrzał się po pokoju dziecka. Przed oczami mignął mu plakat Harr/ego Pottera i zaczął się zastanawiać, czy Zuza do tej książki nie jest jeszcze za mała. Tym bardziej do filmu. Wziął do ręki czapkę czarodzieja i zapytał - o co chodzi z tym świństwem? - Bo wiesz, tata, ja eliksir robiłam. Czarodziejski - wydukała Zuza ze spuszczoną głową. - Miłosny eliksir. I chciałam wypróbować. No i Kacper się nawinął... - podniosła szybko głowę. - Tata, naprawdę to nie jest moja wina, że on się porzygał! - kiwała głową przecząco. - Zrobił to zaraz po tym, jak mu powiedziałam, z czego to zrobiłam... - Z czego? - zapytał Jacek. Nieco bał się odpowiedzi, ale postanowił sobie, że będzie dzielny. - „Włosy kota, woda z kranu, odrobina marcepanu, włos staruszki, cztery zęby, co wypadły komuś z gęby, trochę piasku z piaskownicy i paznokieć od dziewicy" - wyrecyto­ wała Zuza jednym tchem. Jacek walczył mocno z odruchem wymiotnym. - Dziecko, i ty mu dałaś to wypić? - zapytał skrzywiony. - Tak, ale przecedziłam - powiedział niewinnie Bachor. - Było napisane, żeby przecedzić, to przecedziłam, przez skarpetkę - Jackowi było jeszcze gorzej. - Czystą, tata! - krzyknął Bachor, widząc minę Jacka. - Ale, Zuza, dlaczego? - w dalszym ciągu nie rozumiał. - Skąd ty ten przepis wzięłaś? I na co on miał pomóc? - Tata, z Internetu, a miał pomóc na miłość, n o . . . - znie­ cierpliwiła się Zuza. - Dzisiaj rano dałam polizać Parysowi. Zaraz zwiał pod piętnastkę. Położył się na wycieraczce i skomlał. Wiesz, tam ta sznaucerka mieszka. Wył do niej, zatem myślę, że się zakochał - uśmiechnęła się i kontynuo­ wała. - Pomyślałam sobie, że jak na Parysa działa, to muszę

na ludziach wypróbować. A ten idiota się porzygał na torni­ ster Karoliny - wzruszyła ramionami i zrobiła smutną minę. - Zuza! - krzyknął tata. - No, naprawdę - Bachor kiwał głową - prawie wszystko wyrzygał. Zmarnował eliksir. - Zuzanko, ale po co ci było, żeby Kacper się w tobie zakochał? - rozmowy tego typu wykańczały Jacka. Zdecy­ dowanie nie rozumiał kobiet, nawet tych zupełnie małych. - Tata, tu nie chodziło o mnie! - krzyknęła Zuza - ani o Kacpra! To było na próbę! - mówiła dalej podniesionym głosem. - To chodziło o ciebie, tato! Jacka zatkało. Przez chwilę nie mógł z siebie wydobyć słowa. Jego córka skorzystała z okazji i ciągnęła dalej. - Bo nie idzie ci z tymi dziewczynami, tato, co jedna to gorsza - powiedziała z miną znawcy. - I pomyślałam sobie, że jak znajdę kogoś odpowiedniego, to dam eliksir i już. I ty się zakochasz, i ona. No, niestety, jeszcze nie spotkałam, ale przecież ty mi zawsze mówisz, że trzeba być przygotowanym na wszystko. Jacek nie wiedział, co ma powiedzieć. Z jednej strony wie­ dział, że powinien ukarać córkę za takie zachowanie, a z dru­ giej strony czuł, że to jego wina. Że coś zaniedbał. Westchnął głęboko i stwierdził, że j a d ą do Mariackiego zobaczyć „Sąd Ostateczny" Memlinga. Może córka popatrzy i przemyśli pewne sprawy. Wierzył w jej inteligencję. A potem obiecał sobie, że zabierze Zuzę na duże lody. I frytki. I cokolwiek będzie chciała. Cokolwiek.

MECZ Pani Zofia Kruk siedziała po turecku na podłodze, w sta­ rym czerwonym dresie z dwoma białymi paskami na nogaw­ ce i z dziurą na kolanie, i głośno pokrzykiwała. Generalnie pani Zofia Kruk nigdy nie siadywała na pod­ łodze w dresie. Tym bardziej dziurawym. Chyba że był mundial czy inne cholerstwo, gdzie tabuny chłopów biegały za piłką. Teraz właśnie był ten czas. Czy to był mundial, czy inne mistrzostwa, Staszek nie wiedział. Był ogromnym laikiem w kwestii sportu, a w szcze­ gólności piłki nożnej. Jedyny sport, jaki uznawał, stanowił chyba brydż. Czasem szachy. No, ale mundial (czy inne cholerstwo) rządził się swoimi prawami. Gdy tylko widział Zosię ubraną w dres, koszulkę z na­ pisem „Polska", natychmiast zaczynał chodzić po domu na palcach, co chwila tylko uzupełniając Zofii popcorn w kar­ toniku, który leżał na podłodze, i dolewając piwa do kufla z napisem „Lechia Gdańsk". Sam brał kufel z napisem „Arka Gdynia" i nalewał sobie do niego pepsi. Ktoś musiał zachować trzeźwość umysłu podczas mundia­ lu. A może to i co innego, bo ostatnim razem, jak był mundial, ciepło było. I Staszek stał w gorącej kuchni, spocony, i pop­ corn smażył na patelni. Przypalało mu się wszystko strasznie. Śmierdziało i pryskało na wszystkie strony. Nawet się poparzył.

A Zofia cały wieczór domagała się to zwycięstwa, to popcornu. Na przemian albo równocześnie. Wtedy obiecał sobie, że na następne mistrzostwa na pewno kupi maszynkę. Automat do popcornu. I kupił. Teraz Zofia dalej krzyczała, ale Staszek wyjmował już zupełnie nieprzypalony popcorn z maszynki i donosił go co chwilę chyba najwierniejszemu na świecie kibicowi drużyny polskiej.

Bachor był bardzo zawiedziony niesprawiedliwością pa­ nującą na świecie. Bardzo. Był zniesmaczony wręcz. Przez to, że umiał czytać „od zawsze", za czytanie nie do­ stawał ocen. Ba, nawet go pani o to czytanie nie pytała. A taka Arieta wydukała ledwo jakieś trzy zdania i pani wniebowzię­ ta. Ale sukces. Phi. Los wydawał mu się okrutny. Do tego stopnia okrutny, że niosąc cotygodniowy zestaw spożywczy dla biednej emerytki pani Zofii Kruk, Bachor postanowił je­ chać windą. Mimo strachu. Po prostu na nic nie miał już siły. - O, jak dobrze, że panowie jadą - powiedział Bachor, dusząc guzik od windy na parterze - zawsze to raźniej, prawda? - mówiła Zuza i równocześnie zastanawiała się, czy może jednak obrać inną drogę dostania się do mieszkania siostrzenicy pani Zofii. - No raźniej, raźniej - mruknął mężczyzna w okularach znad gazety z wynikami ostatniego meczu. - To dobrze - nerwowo mówił Bachor. - A panu też raź­ niej? - zapytał sąsiada z siódmego. Został zapewniony, że tak. Nerwowo stąpał z jednej nogi na drugą w oczekiwaniu na windę. W ręku trzymał zawiązaną reklamówkę. Dziś udało mu się tam włożyć drożdżówkę. Bardzo się z tego cieszył.

Winda przyjechała, Zuza wbiegła do niej szybko, naci­ skając piąte. Całą drogę miała zamknięte oczy, bo się bała. Otworzy­ ła dopiero, gdy minęli czwarte piętro. Cel był blisko. Była prawie bezpieczna. W tym momencie coś zazgrzytało, huknęło i winda za­ trzymała się między piętrami. Bachor pomyślał, że to kara za grzechy. Na pewno tak było. - Stanęła! - wyszeptał przerażony. Postanowił nie płakać. Było to bardzo trudne. - Co teraz zrobimy? - Musimy czekać - westchnął sąsiad, naciskając guzik alarmowy. - Mecz jakiś teraz jest. Zanim zareagują, miną pewnie ze trzy godziny. Drugi sąsiad wyciągnął telefon. W windzie nie było za­ sięgu. Westchnął. - Drożdżówkę m a m - powiedziała Zuza. - Nie umrzemy z głodu - usiadła po turecku w kącie windy, rozwiązując reklamówkę. - Proszę - poczęstowała towarzyszy niedoli. Gdy jadła było jej nieco lepiej. Mężczyźni skwapliwie przyjęli poczęstunek. - To za grzechy kara - westchnęła zupełnie zrezygnowana. - Moje grzechy. Za granie w karty i takie tam... - Grasz w karty? - zapytał z zainteresowaniem sąsiad z siódmego. - W co grasz? - Noo... We wszystko chyba - odpowiedział wciąż smutny Bachor. - W pokera chyba nie umiesz? - zapytał drugi sąsiad. W tym momencie Zuzanna Wolicka doznała olśnienia. Winda zatrzaśnięta pomiędzy piętrem czwartym i piątym nie była karą za grzechy! Była potwierdzeniem słuszności jej działań charytatywnych! A nawet mogłaby stać się szansą na zdobycie nowych środków!

Trzy godziny w windzie z dwoma mężczyznami i talią kart dawało jej niesamowite możliwości... - Trochę u m i e m - odpowiedział niewinnie Bachor. - Nawet karty m a m przy sobie - wyciągnęła z kieszeni talię kart. - Możemy zagrać! - zawołał uszczęśliwiony sąsiad w oku­ larach, który wolał zdecydowanie grać w karty, nawet z sied­ mioletnim dzieckiem, niż nudzić się trzy godziny w windzie. Prawdę mówiąc, wolał to nawet od meczu. Nie był już taki uradowany, kiedy po dwóch godzinach ekipa techniczna windę otworzyła. Był uboższy o całe dwie­ ście trzydzieści złotych. Gotówką. Promienny, w swoim mniemaniu bardzo bogaty Bachor wyczołgał się z windy, pobiegł szybko pod drzwi na piątym piętrze. Do rozerwanej, niestety uboższej już o drożdżów­ kę z kruszonką, reklamówki włożył 130 złotych, poprawił kartkę z adresatem i zbiegł na dół. W domu, do skarbonki z napisem „Zuza - emerytura" wrzucił pozostałe pieniądze. Była t a m już całkiem niezła sumka. Potrząsnął skarbonką. Miło zagrzechotało. - Może nie będzie tak źle z tą emeryturą - uśmiechnął się Bachor. - To był dobry dzień - szepnął i poszedł przytulić się do taty, który nieświadomy niczego, na tapczanie w swoim pokoju oglądał zrezygnowany końcówkę meczu.

Milena strasznie się nudziła. Piłka nożna nie należała do ścisłej czołówki jej zainteresowań. Była gdzieś na szarym końcu, o ile w ogóle. Siedziała u Mariusza na sofie, przeglądała gazetę z modą ślubną i z niecierpliwością czekała, kiedy wygrają lub prze­ grają. Było jej wszystko jedno.

Na podłodze siedział Mariusz wpatrzony w piłkę, obok Viola wpatrzona w piłkarzy. W zależności od sytuacji ich „eeeee" miało różną intonację. - O! - pomyślała Milena, odwracając stronę - ta z trenem nawet ładna. Tyko dekolt powinna mieć inny.

CELLULIT MILENKI Na chodniku stał Parys Antonio z rolką folii spożywczej w zębach. Nieopodal miotała się w dzikim szale Milena, próbując złapać pozostałe rolki, które turlały się po ulicy we wszystkie strony. W akcie desperacji zakupiła przed chwilą aż sześć, bo na forum przeczytała, że folia spożywcza to cud i że należy nią owijać nie tylko stopy, ale też uda i włosy. Mila miała zamiar owinąć sobie wszystko, co jest możliwe, jeszcze tego samego wieczora. Jednak najpierw musiała złapać te rolki, które wydawały się żyć własnym życiem, bo inaczej na nic plany spania w kompresie z ciapki kawowej, która podobno jest rewelacyjna na cellulit. A cellulit Mila miała. Coś jej nie grało ostatnio w związku z Mariuszem, była pewna, że to przez cellulit. Albo przez Violę. Jedno i drugie było tak samo okropne. Pozbierała rolki, niemal wpadając pod samochód, i wdra­ pała się na piąte piętro po schodach. Przez namiętne kola­ cyjki, wspólne obiadki i wypady do kawiarni waga, niestety, rosła w zastraszającym tempie. Mila pożegnała się już z jed­ nymi spodniami, odłożyła je na stosowną półkę, wyciągając inne, w nieco większym rozmiarze. Waga obecnie była jej najgorszym wrogiem, więc nie chcąc sobie zbytnio psuć humoru, wsunęła ją głębiej pod szafę i starała się zapomnieć o jej istnieniu. Niestety, nie­ udolnie.

Przygotowania do ślubu trwały dość intensywnie. Mila zarejestrowała się na wszystkich możliwych forach ślubnych, na pulpicie jej komputera widniał suwak pokazujący, że do ślubu zostało już tylko trzysta osiemdziesiąt pięć dni. To było bardzo mało, by zaplanować ślub jak z bajki. Sala była już wstępnie wybrana, zaklepana. Menu miało przyjść e-mailem w przeciągu miesiąca, powoli nadchodził czas, by wpłacać zaliczkę. - Kochanie, już powoli trzeba - powiedziała Milena Ma­ riuszowi pewnego dnia, gdy leżeli objęci na jego kanapie. - Wiesz, to bardzo popularne miejsce, zwiną nam sprzed nosa - martwiła się. - Myślę, że pod koniec sierpnia trzeba wpłacić zaliczkę. Mariusz zmrużył oczy i westchnął. Tempo przygotowań go przerażało. Życie go przerażało. Przerażała go Viola, która robiła wszystko, by się rozstał z Mileną, przerażała go Milena, która ciągle mówiła o ślubie i o niczym innym, i przerażało go to, co z samego rana sobie wyliczył w Excelu, a mianowicie liczbę zębów, które musi zrobić, by zapłacić swoją część za wesele. Tak, to przerażało go najbardziej.

- Wiesz, Mila, jak będę chciała, żeby z tobą zerwał, zerwie - powiedziała Viola któregoś dnia. - Myślisz, że dlaczego zostawił poznaniankę? - Violetta wydęła usta i spojrzała na Milę z wyższością. - Nie podobała mi się, kotku - pstryknęła Milenę w nos i wyszła do swojego pokoju. Zabrzmiało to złowrogo. Mila stała w kuchni u Denty­ sty i sypała już czwartą łyżkę cukru do zupy pomidorowej. Chciała mu zrobić przyjemność, gdy wróci z pracy, i jak idealna żona czekać z dobrym obiadem. Gdyby się w porę

nie opamiętała, idealny obiad stanąłby pod znakiem zapy­ tania. Mila nadepnęła Violi na odcisk. A nawet na dwa. Zupeł­ nie przez przypadek i zupełnie niechcący. Sama nawet nie wiedziała dlaczego. - Mila, podobno miałaś szóstkę z polskiego na maturze - pewnego dnia Viola wpadła z kartką papieru do pokoju, gdzie Milena czekała na Mariusza. - Zerknij na ten list mo­ tywacyjny, chcę go wysłać dzisiaj. List motywacyjny był przysłowiową oliwą dolaną do pło­ nącego już ognia. Viola czuła się opuszczona przez wszystkich. Mina rozanielonego wiecznie brata działała jej na nerwy. Tu uśmiech, tam uśmiech. Porzygać się można. Nawet podczas usuwania jej kamienia nazębnego dwa tygodnie temu szczerzył zęby, nie wiadomo dlaczego i po co. Tydzień temu Viola dorwała się do analiz wydatkowych Mariusza i to, co ujrzała, bardzo ją zaniepokoiło. Wydatki w rubryce „Milaczek" były ponad dwukrotnie wyższe niż w rubryce „Viola". Mila chodziła w coraz to innych bluzach z logo przedsta­ wicieli farmaceutycznych, ewidentnie prezentach od Mariu­ sza, które powinny być Violi, a teraz na dodatek oddała po­ kreślony list motywacyjny. W każdym zdaniu była jakaś po­ prawka, to przecinek, to kropka. Wzięła kartkę do ręki, spoj­ rzała na rzucające się bardzo w oczy czerwone podkreślenia i wycedziła przez zęby. - Nauczycielka się znalazła. Wiesz co, przestań się wtrącać w moje życie - odwróciła się obrażona i wyszła do swojego po­ koju, zatrzasnąwszy Milenie drzwi przed nosem. Milena stała zaskoczona, wpatrując się w szybę oddaloną od niej o centymetr. Nie wiedziała, o co chodzi. Zapukała i weszła do pokoju Yioletty.

- Ależ, Viola, ja tylko chciałam pomóc! - Milena zaczęła mówić drżącym głosem. - Nie wiedziałam, że cię urażę, myślałam, że chcesz, bym poprawiła to, co uważam za... - Wyjdź - przerwała Viola. - Wyjdź z mojego pokoju. I z mojego życia najlepiej. Naszego życia - powiedziała, patrząc Milenie prosto w oczy. Po tym zdarzeniu Milena długo chlipała w poduszkę przesiąkniętą zapachem Mariusza. Ten próbował ją pocie­ szać. Bezskutecznie. Wielokrotnie chciała porozmawiać z Violą, ale ta zacho­ wywała się, jakby co najmniej ktoś wyrządził jej krzywdę, taką, za którą nie było przebaczenia. W telefonach do rodziców grała biedną dziewczynkę, która znalazła się sama w dużym mieście i nie może sobie dać rady, bo brat, do tej pory otaczający ją czułą opieką, nagle dostał się w sidła modliszki, która najpierw go pożre, a potem całą jego rodzinę, w tym Violę, niewinne dziewczę. Mamie przedstawiała Milenę jako latawicę, która za­ chowuje się co najmniej dziwnie i rości sobie prawo do wszystkiego, co jest w ich wspólnym domu. - Mamo, grzebie w garach, przestawia w szafkach! I po­ wiedziała, że się tutaj wprowadzi, i że dla mnie nie będzie już miejsca! - żaliła się Viola przez telefon. Słysząc reakcję mamy, wiedziała, że osiągnęła już połowę drogi do sukce­ su. - Nie życzę sobie żadnych kłótni w rodzinie! - strofowała mama Mariusza. - Czy ty dobrze się zastanowiłeś? Co za tupet ma ta dziewczyna! - Mamo, to tak nie było, to ja mówiłem Violi, że chciałbym, by Mila się wprowadziła - nie pomagały żadne tłumaczenia. Mama była obrażona i oburzona. Ktoś krzywdził jej biedne dziecko, kochaną małą córeczkę Yioletkę.

Kochana mała córeczka Violetka dalej realizowała swój chytry plan, jeżdżąc do domu co tydzień, szlochając, że Mila spędza całe weekendy u Mariusza i ona nie ma się gdzie podziać.

- Daj mi telefon do twojej mamy. Ja jakoś to załagodzę - powiedziała Mila, czując niezbyt dobrą atmosferę wiszącą w powietrzu. Po rozmowie, w której Mila generalnie przepraszała za to, że żyje, i informowała, iż nigdy w życiu nie miała zamiaru się wprowadzać do wspólnego mieszkania Mariusza i Violi, było jeszcze gorzej. Jej potencjalna teściowa oburzyła się już nie tylko na Milenę, ale także na Mariusza. Z dwóch powodów. Po pierw­ sze, dał tej tupeciarze jej numer telefonu. Jak śmiał? Po drugie, nie poinformował, że modliszka będzie dzwonić, a zadzwoniła w momencie, kiedy pani Rubik była u fry­ zjera i jako właścicielka drogerii, u której wszystko zawsze było świetnie i która miała wszystko najlepsze, nie mogła powiedzieć Milenie tego, co chciała. Musiała się uśmiechać, robiąc dobrą minę do złej gry. - Sytuacja nie jest kolorowa. Jest fatalna - Mila leżała w wannie i rozmyślała. - I jeszcze ta propozycja Mariusza. Jechać na wesele na drugi koniec Polski, gdzie będzie cała jego rodzina. Do dupy - Mila dolała sobie ciepłej wody do wanny i kontynuowała rozmyślania. - Milaczku, żyjesz? - zapytała mama. - Żyję, mamo, żyję! - powiedziała i zaraz mruknęła - phi, ale co to za życie.

Milena cały czas się wahała, czy ma jechać na to wesele. Dyskusje, jakie prowadziła z Mariuszem na ten temat, do­ prowadzały ją do szaleństwa. Dni mijały, a ona wciąż nie wiedziała, czy jechać na pastwę rodziny Rubików, czy nie. W końcu stwierdziła, że sroce spod ogona nie wypadła. Skoro to ma być jej najbliższa rodzina już za rok, trzeba stawić czoło problemom i pokazać, że aż taka beznadziejna to ona nie jest. Postanowiła na weselu być olśniewająco piękna, zadbana. Zaczęła od krawcowej. „Najlepszej, Milaczku, na świecie" - j a k zapewniała Aśka z pracy. - Dzień dobry - Mila weszła do dość ciemnego miesz­ kania w jednej z kamienic w starej Oliwie. Na oknach wisiały ciężkie złotawe kotary, wszędzie było pełno mane­ kinów ubranych w różnorakie stroje, a w powietrzu unosił się zapach kadzidełka. W resztkach materiału w wielkim wiklinowym koszu drzemał czarny kot. - Chciałam uszyć sobie sukienkę, na wesele - powie­ działa Milena. - Pani wesele? - zapytała niska okrągła kobieta, o by­ strych i przenikliwych oczach, zwana przez wszystkich panią Jasią. Pani Jasia miała w sobie coś takiego, że gdy ktokolwiek ją zobaczył, czuł potrzebę opowiedzieć jej o sobie wszystko, łącznie z historią rodziny do trzech pokoleń wstecz. Mila zaczęła mówić. Opowiadała o narzeczonym, o jego sio­ strze, o rodzinie. Mówiła o tym, co ją gnębi, a krawcowa mierzyła, upinała tkaninę i starała się Milę pocieszyć, że będzie dobrze. Nagle Milena zobaczyła, że pod oknem, w tym najciem­ niejszym miejscu, na małym sekretarzyku leży szklana kula. - Pani wróży? - zapytała zdumiona. - Tak - powiedziała pani Jasia - od zawsze.

- Proszę mi powróżyć - poprosiła Mila, łapiąc krawcową za ręce. - Proszę. Pani Jasia wyjęła szpilki z ust, podeszła do biurka. Gdy to zrobiła, kot zerwał się szybko z legowiska i zaczął leniwie chodzić wokół Mileny, ocierając się o jej nogi. Krawcowa z szuflady wyjęła karty tarota, poprosiła dziewczynę o prze­ łożenie ich i zaczęła rozkładać. Szybko jednak przerwała, jednym ruchem złożyła karty z powrotem na kupkę i po­ prosiła Milę o to, by już szła do domu. Niby ktoś miał do niej zadzwonić. - Ale, pani Jasiu, co się dzieje? Miała mi pani powróżyć, chcę wiedzieć, czy będzie dobrze! - protestowała Mila. - Pani Mileno, tak czy inaczej będzie dobrze. Proszę iść do domu. Czekam na ważny telefon. Do zobaczenia na przymiarce - niemalże wypchnęła ją z domu i zamknęła szybko za nią drzwi. Mila usłyszała tylko zgrzyt zamykanego zamka, stukot oddalających się w głąb korytarza obcasów krawcowej i głoś­ ne miauczenie kota.

U R O C Z A MAŁA SĄSIADECZKA Zuzanna Wolicka otarła zakrwawione palce w spodnie i położyła kolejnego zęba na stole. To był już piąty. - Całkiem niezła kolekcja - pomyślała. Postanowiła być Pocahontas. Wzięła od taty klej Super Glue i poprzyklejała zęby do starego rzemyka. Wpisała w internetowej wyszukiwarce „Pocahontas" i skrzywiła się. Pocahontas nosiła tylko sukienki, a na jej szyi nie było żad­ nych zębów. - Phi - westchnęła pogardliwie. Będzie Indianinem. Fa­ cetem. Tacy to mają czasem lepiej. Mogą nosić zęby na szyi i spodnie. Bez żadnego gadania o sukienkach. - Będę wodzem Apaczów - stwierdziła. Wyszukała w In­ ternecie wodza Apaczów i była bardzo usatysfakcjonowana jego wyglądem. Przewiązała włosy apaszką, wsadziła za nie trzy pióra, na szyję założyła naszyjnik z zębów i wybiegła na dwór. Pod klatką stał mężczyzna. Czasem widywała go z Mileną z góry. Podbiegła do niego z dzikim okrzykiem, jak się jej wydawało - wojennym, i zapytała, spoglądając groźnie. - Biały człowieku, kim jestem? - ponownie wydała okrzyk. Biały człowiek spojrzał na nią badawczo. - Mieszkasz tutaj? Jesteś sąsiadką Milenki. Uroczą małą sąsiadeczka - uszczypnął ją w policzek.

Mariusz Rubik miał szczęście, że w tym momencie z klatki wyszła Milena i nie widział wzroku „uroczej małej sąsiadeczki". Gdyby Zuza mogła, natychmiast by go oskal­ powała. Milena pocałowała na powitanie Mariusza, ale widząc groźny wzrok Bachora spod apaszki i znad naszyjnika z zę­ bami jeszcze ociekającymi krwią, wykrzyknęła: - Cóż za groźny wódz Apaczów! Chodź, Mariusz, szybko uciekamy na te kręgle! Wódz Apaczów w tym momencie uwielbiał Milenę do­ kładnie w tym samym stopniu, w jakim „urocza mała sąsia­ deczka" nienawidziła Mariusza Rubika. Zuzanna Wolicka mogła znieść wiele, ale nazwanie ją „uroczą małą sąsia­ deczka" i szczypanie w policzek niczym niemowlaka było poniżej jej godności.

- Wszystkie poszły! - Milena z radością odwróciła się do Mariusza. - Widziałeś? Wszystkie kręgle zbiłam! Spędzali wieczór na spotkaniu organizowanym przez jednego z najbardziej wpływowych przedstawicieli han­ dlowych. Od akrylu czy czegoś podobnego. Akryl Milenie jedynie kojarzył się ze sztucznymi paznokciami. Mniej­ sza z tym. Bawiła się świetnie i nawet całkiem dobrze jej szło. - Ech, dochodzi dwunasta. Muszę wracać. Kto to wymyślił organizować takie imprezy w poniedziałek? - przytuliła się do Mariusza. Pogłaskał ją po głowie. - Nie możesz zostać? Zostań jeszcze chwilę, za godzinę pójdziemy! Muszę jeszcze pogadać z tym przedstawicielem, jakiś rabat może da... - przytulał ją mocno. - A może do mnie potem pojedziemy?

- Nie mogę, kochanie, jutro do roboty, muszę coś z domu wziąć - uśmiechnęła się - i wytrzeźwieć muszę! Ty zostań, sama wrócę! Wsiadając do taksówki, nie mogła oderwać się od na­ rzeczonego. Zasypiała z uśmiechem na twarzy, ale mimo to pod za­ mkniętymi powiekami kłębiły jej się jakieś złe myśli. - On popycha te bile, a może oprócz bil on pcha coś inne­ go? O matko, kogoś! - Milena wyraźnie w głowie usłyszała muzykę podnoszącą grozę sytuacji, dokładnie tak jak na filmach. - Ach, te wszystkie długonogie pchaczki i kręglarki! Z biustami wielkości bil do kręgli! I nogami od podłogi do promiennych oczu! Wypinające się wdzięcznie do Mariusza, gotowe do pchnięcia... Pchnięcia bili oczywiście. - Milena przewróciła się na drugi bok i przytuliła do poduszki. - Jak one się tak pochylają, to i z przodu, i z tyłu jest źle... Z przo­ du zwisające bile i wystające spoza dekoltu, a z tyłu jeszcze gorzej - Mila ziewnęła - Jak m a m spać, kiedy narzeczony wciąż kręgluje? Kręgluje z bilami, kręglarkami oraz popy­ cha? O matko, ciężkie jest życie narzeczonej... - Milena zasnęła i śniło jej się, że nie mogła strącić żadnego kręgla. Bardzo się tym snem zmęczyła.

Zuzannie śniła się emerytura. Zuza miała kok na głowie, zupełnie białe włosy i robiła na drutach bardzo długi szalik. Siedziała w bujanym fotelu i słuchała Mozarta. Zuza chyba nigdy Mozarta nie słyszała, ale śniąc, była przeświadczona, że to, co słyszy, jest Mo­ zartem. U jej stóp leżał pies łudząco podobny do Parysa Antonia. Jadł kawior. Zuzanna raz miała jeść kawior, razem z Zosią, ale gdy Staszek życzliwie ją poinformował, że kawior

to jajka od ryby, grzecznie podziękowała. Nie miała zamiaru jeść rybich jajek, jednakże sama nazwa „kawior" brzmiała bardzo ekskluzywnie. I bogato. W tym śnie była damą bardzo dobrze sytuowaną. Miała kilkanaście skarbonek z napisem „Zuza - emerytura". Każda z nich była ponumerowana. I w tym śnie nagle wszyst­ kie skarbonki pękły, a pieniądze zaczęły wyfruwać przez okno. Zuzanna obudziła się przestraszona. Szybko wstała z łóżka, wyjęła z szafki swoje skarbonki. - Dwieście trzydzieści, trzysta trzydzieści, trzysta trzy­ dzieści pięć, trzysta osiemdziesiąt pięć... - było wszystko. Nie brakowało ani złotówki. Zapowiada się, że sen przynajmniej po części się spełni. Będzie bardzo bogata. Już jest. Zuzanna uśmiechnęła się szeroko, schowała skarbonki do tapczanu i poszła spać.

IDIOTKA MIMOCHODEM W pierwszą sobotę lipca Milena robiła z siebie przez cały wieczór idiotkę. Idiotkę robiła z siebie już w pierwszy piątek lipca, ale to, co się stało w sobotę, przekroczyło wszelkie normy idiotyzmu. Niestety, a może na szczęście, wcale nie zdawała sobie z tego sprawy. Stała w kościele gdzieś na dalekich Mazurach, wpatrzo­ na w piękną filigranową pannę młodą, marzyła o swoim cudownym dniu za rok i miała łzy wzruszenia w oczach. Czuła się bardzo szczęśliwa. Przed chwilą odeszła od kon­ fesjonału, gdzie stary zakonnik długo namawiał ją na życie w małżeństwie, a ona przekonywała go, że jak najbardziej, że już w przyszłym roku będzie stała u boku Mariusza przed ołtarzem. Mariusz spowiadał się poprzedniego dnia. „Pewnie to samo księdzu obiecywał" - uśmiechnęła się Milena, pod­ chodząc do ławki. Siedziała t a m m a m a Mariusza, ojciec, który jak zwykle nie miał nic do gadania, i przyszła szwagierka Viola - niby osłonięta szalem, a tak n a p r a w d ę pro­ wokacyjnie ukazująca miejsce, które ci bardziej domyślni nazywali już pośladkami, a ci bardziej przyzwoici mówili, że to jeszcze plecy. Nieco nad tym miejscem była bardzo widoczna róża - t a t u o w a n a niegdyś przez mężczyznę mającego wszędzie kolczyki. O miejscach tychże kolczy­ ków Viola informowała z detalami każdego, kto tylko

chciał tego słuchać. O okolicznościach, w jakich te miejsca oglądała, również. Teraz Viola kołysała biodrami przy każdym możliwym ruchu. Nawet w kościele nie potra­ fiła zachowywać się stosownie. Mariusz stał blisko panny młodej, był świadkiem, więc tego dnia miał swoje obo­ wiązki. Mila strasznie bała się samotności na tym weselu. Napięta sytuacja z Violą i m a m ą Mariusza powodowała skurcz żołądka i strach, że będzie stała jak ta sierota, bez żadnego wsparcia. Sama, opuszczona, daleko od d o m u . Rzeczywistość mile ją zaskoczyła. Spotkała się z bardzo ciepłym przyjęciem, zarówno przez Violę, jak i przez mamę Mariusza. Była przeszczęśliwa. Chodziła niemal na palcach, by nic nie popsuć. I, o dziwo, to się udawało. Ale „o mało co"... Przed ślubem, siedząc w kuchni u ciotki Mariusza i pijąc kawę, rozmawiali na temat zakupu kwiatów. - Kochanie, ja nie będę kupować żadnych wielkich kwia­ tów. Myślę o małym bukieciku fiołków, margerytek. A może stokrotki? - mówiła Milena - Wiesz, to zawsze tak ślicznie wygląda! Niezobowiązująco, ale ładnie. - Dobrze, kochanie - odpowiedział Mariusz. - Masz rację. W tym momencie wpadła do kuchni pani Rubik. A raczej nie wpadła, ale weszła z gracją. Albo wpłynęła. - O! Jesteście jeszcze! - powiedziała, poprawiając sukien­ kę. - To dobrze. Kupcie mi kwiaty, proszę. - Jakie, mamo? - zapytał Mariusz. - H m m . . . Syneczku, wszystko j e d n o - odparła m a m a - tylko wiesz, absolutnie nie żadne margerytki czy frezje. - wykrzywiła się. - Bo co ludzie powiedzą? Mogą być orchi­ dee, lilie - zastanawiała się - O, anturium byłoby dobre. Mila dziękowała Bogu, że nie kupiła tych margerytek. Nie wiedziała wprawdzie, w czym kwiat przypominający paprykę z fiutkiem w środku miałby być lepszy od deli-

katnych białych płatków, ale lepiej się nie narażać. Kupiła długą bordową różę i miała nadzieję, że przyszła teściowa nie będzie jej miała za złe, że tylko jedną. - Przekażcie sobie znak pokoju - z zamyślenia wyrwał ją głos księdza. Spojrzała na Violę i wyciągnęła rękę. Viola ręki jej nie podała, ale objęła ją wpół i powiedziała teatralnym szeptem, tak głośno, że aż mama zmroziła ją wzrokiem. - Znak pokoju, znak pokoju, wódki musimy się razem napić!

Milena wyglądała kwitnąco. Włosy prosto od fryzjera, bordowa sukienka podkreślająca talię - czyli to, co Milena miała - a zasłaniającą nogi, czyli to, czego Milena miała zdecydowanie zbyt dużo. Czuła się znakomicie, w szcze­ gólności po dwóch kieliszkach wina i wódce wypitej z Violą. Niezbyt lubiła wódkę, ale skoro ona miała pomóc w dobrych relacjach z siostrą narzeczonego, była gotowa wypić nawet pół litra. Zupełnie sama. Albo nawet trzy ćwiartki, wszyst­ ko jedno. Może już ten czas pod górkę się skończył? Może już będzie dobrze? Za rok ślub, ona będzie p a n n ą młodą wpatrzoną w swojego królewicza, potem dzieci, najlepiej dwójka. Najlepiej od razu. I mieszkanie fajne jakieś. I pelar­ gonie na balkonie, ale te zwisające, są ładniejsze. Różowe. W oknach w kuchni firanki, a na parapecie zioła. Pięknie będzie - uśmiechała się Mila. - Pięknie wyglądasz - podeszła do Agnieszki, panny mło­ dej - rewelacyjny ślub, wszystko dopięte na ostatni guzik! - Dziękuję - odparła kuzynka Mariusza - ciężkie te przy­ gotowania! Ale warto było! A ile to wszystko kosztowało! Majątek. Chcesz wiedzieć ile? Mila była zakłopotana. Nie chciała rozmawiać o pienią­ dzach. Ale widziała, że panna młoda aż płonie, by jej o tym

opowiedzieć. Nie zdążyła wyrazić jeszcze zgody, gdy usły­ szała zawrotną sumę. - A suknia moja pięć tysięcy. Była sprowadzana prosto z Włoch - mówiła dalej Agnieszka. Mila nie wiedziała, jak zakończyć temat. Stwierdziła szybko, że dziękuje za informację, i z uśmiechem oświad­ czyła, iż ta wiedza przyda jej się z pewnością, bo przecież ma ślub z Mariuszem już za rok. Słysząc tę wiadomość Agnieszka, uśmiechnęła się z poli­ towaniem. A może Milenie tylko się wydawało, że to polito­ wanie? Usiadła z powrotem obok Mariusza i sama z własnej woli kazała sobie nalać wódki.

Po godzinie drugiej zmęczeni tańcem usiedli przy stole. - Ale super, prawda, kochanie? - zapytała Milena, z led­ wością łapiąc oddech po intensywnym kankanie. Wywi­ jała nogami zamaszyście, jakby od tego miało zależeć jej życie. Kamerzysta szczególnie sobie ją upodobał, jak również młody brunet o czarującym spojrzeniu. Brunet okazał się dalekim kuzynem Mariusza. - Nie przedstawisz mnie? - zapytał. - Milena, moja dziewczyna - Mariusz wskazał ręką na Milę. - Narzeczona! - poprawiła Milena. - Za rok ślub bierze­ my! - nie zauważyła niepewnej miny Dentysty. - Nie mogę się doczekać naszego! To już za rok! - rozmarzyła się. - Już mamy wybraną salę. Czekamy tylko na menu, które mają przysłać do zaakceptowania. Mam nadzieję, że szybko minie ten czas! - trajkotała jak nakręcona. - Macie ślub? - zapytał zdziwiony kuzyn - Mariusz nic nie mówiłeś, gratulacje! - Mariusz uśmiechnął się zakło-

potany. Milena wtuliła się w niego, a jej oczy promieniały szczęściem.

- O kurczę, już jedenasta! - Milena obudziła się i mruk­ nęła, patrząc na zegarek. Tej nocy dzieliła pokój, ba, nawet łóżko z Violą, bo przecież pozory zachować trzeba. Violetty już nie było, natomiast na łóżku leżała rozrzucona piżama i dwa staniki, każdy innego koloru. Milena spojrzała na staniki, przeciągnęła się i szybko wstała. Z kuchni położonej na końcu korytarza usłyszała podnie­ sione głosy. Gdy tam dotarła, umilkły w pół zdania. Twarz matki Mariusza w jednej sekundzie rozbłysła promiennym uśmiechem. - Siadaj, kochanie. Śniadanko - powiedziała i wskazała miejsce. Kochanie dało buzi Mariuszowi, mimo wyraźnych jego protestów, i usiadło do stołu. Po wspaniałym weselu, na którym nawet nie miała czasu na jedzenie, była bardzo głodna. Viola z m a m ą poszły do ogrodu, a Mila została z narze­ czonym. Miała szampański humor. Rewelacyjnie się bawiła poprzedniego dnia. - Milaczku... - Tak, kochanie? - uśmiechnęła się do niego, kładąc rękę na jego kolanach. - S ł u c h a j . . . Może byśmy... - Mariusz był wyraźnie za­ kłopotany. - Może byśmy przesunęli ślub nieco... Może to trochę za szybko? - wydusił z siebie. Milena zamarła z kanapką w połowie drogi do ust. Rękę kurczowo zacisnęła na kolanie Mariusza.

- Jak to - za szybko? - łzy napłynęły jej do oczu. - Jak to - za szybko? - powtórzyła szeptem. - Nie chcesz? Rozmyśliłeś się? - słone krople spływały powoli po policzku. - Przecież to dopiero za rok? - zapytała drżącym głosem. - Za rok to za szybko? - czuła, jakby ktoś jej dał w twarz. Jakby nie­ widzialne imadło ścisnęło mocno jej serce i za bardzo nie chciało puścić. Wstała bez słowa i poszła do pokoju. Mariusz próbował ją zatrzymać. - Kochanie, ja cię nadal kocham! Nic się nie zmieniło! - Kiedy możemy wracać? - zapytała ze ściśniętym gar­ dłem. - Chciałabym jak najszybciej. Sama, w obcym domu, ponad trzysta kilometrów od własnego ciepłego łóżka i wanny pełnej truskawkowej piany. Bardzo daleko od szczęścia. Nie mogło być gorzej.

- Ci twoi nadal w Bieszczadach? - Zofia Kruk otwierała kopertę, która jak zwykle była w reklamówce wiszącej na drzwiach Mileny. - Zobacz, pięćdziesiąt złotych - pokazała Milenie banknot - czy ci ludzie nie wiedzą, co z kasą mają robić? - Ano w Bieszczadach - Milena jeszcze nie rozpakowała się po powrocie z feralnego wesela. Nie miała ochoty na żadne wizyty. Nawet ciotki Zofii. - Zrób mi kawy, Milaczku - ciotka jednak miała ochotę zostać. - Co ja m a m z tą kasą zrobić? Dam na biedne dzieci - podniosła głowę i popatrzyła na Milenę. - No, co z tą kawą? Milena westchnęła i podniosła się z krzesła. W drzwiach do kuchni kopnęła ze złością walizkę. - Milenko, coś ty taka naburmuszona? - ciotka wreszcie zauważyła, że coś nie gra. Poszła za nią do kuchni.

- E, tam. - Mila usiadła na taborecie. - Ślubu nie będzie. - Jak to, Milaczku? Nie będzie? - otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. - Co się stało? Zerwaliście? - Niby nie... Niby kocha, ale ślubu nie chce - westchnęła Milena. - Na razie przynajmniej. A już się tak cieszyłam, tak było miło i sympatycznie... I z Violą wódkę piłam... - Milenko, nie rozumiem - ciotka złapała Milę za rękę. - Co ma wódka do ślubu, którego nie będzie? W tym momencie Mila zaczęła płakać. Nie mogła wy­ krztusić z siebie słowa. Ciotka ją przytuliła i głaskała po głowie, zastanawiając się co ma robić. - Masz, Milenko, masz - wyciągnęła z koperty pięćdzie­ siąt złotych, które miało być ofiarą na biedne dzieci. - Ty w końcu też dziś jesteś biedne dziecko.

H I P O P O T A M NA MAJTKACH Milena właśnie wracała od Mariusza. Miała mieszane uczucia, bo Dentysta skwitował, że tylko dziwki noszą stringi, a ona miała właśnie na sobie takowe. I to w dodatku czerwone. Dziwne, że jej tego nie powiedział wcześniej. Tyle razy widział ją w stringach. Na klatce natknęła się na siedzącego na schodach i pła­ czącego Bachora. Płaczący Bachor spod jedynki to był rzadki widok. Milena miała taki nastrój, że chętnie by się dołą­ czyła. Gdy Bachor zobaczył, że ktoś idzie, natychmiast podniósł głowę, otarł szybkim ruchem oczy i chciał coś powiedzieć, ale zobaczył oczy Mileny. Wyglądały zupełnie tak samo jak jego. Były czerwone i zapłakane. - Co jest? - zapytała Zuza. - Ryczałaś? Milena, zaskoczona pytaniem, przystanęła. - Ja? Nie ryczałam, to alergia. Uczulenie. Pyli coś - i siąknęła nosem. - Ale ty płakałaś - stwierdziła. - Nie, też uczulenie - powiedział Bachor i zaczął z prze­ konaniem potakiwać głową. Milena usiadła na schodach obok Zuzy. - Jak ty się właściwie nazywasz? - zapytała. - Zuzanna Wolicka - wyszeptał Bachor. - Ja jestem Milena - uścisnęły sobie dłonie, po czym Zuza nagle zerwała się na równe nogi.

- Chodź. Chodź do mnie. Ciasto mam. Sama upiekłam. Tata trochę mi pomagał - zamyśliła się. - Ale może lepiej, jakby tego nie robił. Milena była tak zaskoczona propozycją, że nawet się nie spostrzegła, jak stała już przy drzwiach z numerem jeden, a Bachor kluczem zdjętym z szyi manipulował w zamku. W pokoju, na środku stołu stał placek o wysokości półtora centymetra. Był efektem wspólnych starań Zuzy i jej taty.

Często w domu państwa Wołickich pod okiem taty, nie­ koniecznie czujnym, gotowała Zuza. Tata otwierał książkę kucharską w dowolnym miejscu i mówił: „Chcę to". Nie­ zależnie, co to było. Wczoraj wypadło na placek droż­ dżowy. „Przykryć i pozostawić w ciepłym miejscu" - przeczytała Zuza. Najcieplejsze miejsce to był nasłoneczniony balkon. Zuza wyniosła rozczyn na balkon, co chwila zaglądała, ale nie wyrósł. Do akcji wkroczył tata. Pół nocy cudowali. Pod­ grzewali na gazie, w kuchence mikrofalowej, potem oziębiali - nic nie pomogło. Koło północy zdecydowali, że trudno, robią dalej. Placek miał półtora centymetra. Bardzo różnił się od tego na zdjęciu w książce...

- Weź kawałek - powiedziała Zuza. - Z dżemem nie jest taki niedobry. Próbowałam już rano - nałożyła solidną porcję dżemu na ciasto. Milena zrobiła to samo. Ugryzła kawałek. - Masz rację, Zuza. Aż taki niedobry to z tym dżemem nie jest - wybuchnęła śmiechem.

Zuza uśmiechnęła się, po chwili popatrzyła badawczo na Milenę, zakręciła lok na palcu i westchnęła. - Nie m a m uczulenia. Ty też nie masz - wbiła wzrok w dziewczynę. Milena zdziwiona popatrzyła na Bachora. - Nie mam - powiedziała. - Płakałam. - Ja też - odparł cicho Bachor. - Miał zostać i Shreka ze m n ą oglądać. Obiecał, że wszystkie trzy części. Po kolei - Zuza siedziała po turecku na białej kanapie, ręce wycierała w spodnie. - Mieliśmy jeść ciasto i pić wino. Znaczy, tata wino, a ja sok. Ale w prawdziwych kieliszkach! - szybko podniosła się z tapczanu, podbiegła do szafki. - Chcesz soku? Bo nie wiem, gdzie tata wino trzyma. - postawiła kieliszki na stole i podała Milenie sok jabłkowy. - Nalej. Bo ja porozlewam. Tata powiedział, że serwer nawalił i musi iść. Pani Wandzia miała przyjść, ale zadzwoniła, że nie może, i musiałam zostać sama. Nie lubię być sama. Jak wisi pranie, to tak, jakby duchy wisiały, i się boję. A tata prał dzisiaj białe - wskazała ręką na lekko różową bieliznę wiszącą na balkonie. - A ty czemu ryczałaś? - zapytała znienacka. Milena zakrztusiła się ciastem z dżemem. - Bo... bo... nie podobały mu się moje majtki - odparła prosto z mostu. - Pokaż! - rozkazał Bachor. Milena ze zdziwieniem otworzyła oczy i chciała coś powiedzieć, ale nie zdążyła. Ponownie usłyszała głos nieznoszący sprzeciwu. - No, pokaż! Nie zastanawiając się długo, Milena odsunęła kawałek spodni i pokazała dziewczynce kawałek koronki. - O, ja cię...! Piękne! Czerwone! Ja mam z hipopotamem, chcesz zobaczyć? - Zuza szybko pokazała Milenie hipopota­ ma. Był on różowy, uśmiechał się i trzymał kwiatek w zębach.

Milena rozlała sok do kieliszków. Podniosła kieliszek do góry. - Za nas - powiedziała, gdy się stuknęły. - Ja obejrzę z tobą Shreka, jak chcesz. Wszystkie trzy. Z przyjemnością. Jacek Wolicki wrócił do domu około godziny drugiej w nocy. Oczy mu się zamykały. Wszedł do pokoju córki. Zuzanna spała głęboko, tuląc misia do siebie. Zasłonił rolety, poprawił Zuzie kołdrę. Poszedł do drugiego pokoju. Zaskoczony zatrzymał się w progu. Na sofie zobaczył leżącą sąsiadkę z piątego piętra. Spod spodni wystawał jej kawałek czerwonej koronki. Jaca przełknął głośno ślinę. Milena otworzyła oczy, przeciągnęła się. Zobaczyła Jacka i z przerażeniem usiadła na tapczanie. - Ja, my, no... - zaczęła się jąkać. - My z Zuzą oglądałyśmy Shreka... I... Fałszywe wino piłyśmy... Powąchał kieliszek. - Może napijesz się n a p r a w d ę wina, a nie na niby - uśmiechnął się. Wyjął wino z barku i otwierając je, wes­ tchnął - mnie też się to przyda. Wyłączył telewizor, z którego uśmiechali się Shrek i Fiona, i włączył Dianę Krall. O piątej rano śpiący na ręcznie tkanym dywanie Parys Antonio usłyszał trzaśniecie drzwi na klatce. Podniósł prawe ucho do góry. Milena, sąsiadka z naprzeciwka, często pach­ nąca truskawkami, wróciła właśnie do domu. Parys Antonio bardzo lubił truskawki.

BRZĘCZĄCE, NIE SZELESZCZĄCE Milena stała w wannie, polewając się ciepłym pryszni­ cem. Niemalże wrzątkiem. Szorowała się myjką z włosia naturalnego (rewelacja na skórkę pomarańczową), tak że prawie zdarła sobie cały naskórek z tyłka. Chciała zmyć, zetrzeć z siebie problemy. Najlepiej nie tylko swoje, ale całego świata. Z oczu lało jej się niemal tak samo jak z prysznica. Tylko bardziej słono. Szum wody zagłuszał jej szloch. Przed chwilą zadzwonił długo wyczekiwany telefon. A przynajmniej t a k się Milenie w y d a w a ł o . Dzwonił Mariusz. Przez ostatnie dni miał niewiele dla niej czasu. Kursy, szkolenia, konferencje, nagłe przypadki wymagające na­ tychmiastowej interwencji nie przyczyniały się do rozkwitu miłości. W ostatnim tygodniu tylko do siebie dzwonili, nie licząc krótkiego spotkania, gdy wpadł do niej pożyczyć tysiąc zło­ tych, bo zablokował sobie dostęp do konta internetowego, a pilnie potrzebował. Teraz również tylko zadzwonił. - Cześć, Milena - zabrzmiało nieco poważniej niż zwy­ kle. - Cześć, kochanie, stało się coś? - zmartwiła się Mila. - Brzmisz tak oficjalnie - uśmiechnęła się.

- No, właściwie to nic - odparł. - Jest film z wesela. - O, to super! - Mila ucieszyła się. Pomijając wiele aspek­ tów, wesele było rewelacyjne, wariowali nieziemsko i - co tu ukrywać - byli ulubieńcami kamerzysty. - I jesteśmy na tym filmie? - zapytała. - No... Tak... Jesteśmy. Ty też jesteś - wycedził z siebie Mariusz - wiesz, cała rodzina o tym mówi! - krzyknął. - Mariusz, o czym? - Milena była zakłopotana. Nie wie­ działa, czy mówią ojej za grubych nogach, za grubym tyłku, czy za dużym dekolcie. A może miała oczko w rajstopach? A może tyłkiem za bardzo kręciła? Gubiła się w domysłach. - Mariusz, o czym mówią? - powtórzyła pytanie. - Pamiętasz oczepiny? I ten taniec, za który trzeba było zapłacić? - zapytał. - No, pamiętam, wielokrotnie podchodziłam do pana młodego! Filmowali mnie wtedy! - powiedziała radoś­ nie Milena. - No właśnie, filmowali. Cała rodzina mówi o tym, że ty wrzucałaś brzęczące, a wszyscy inni szeleszczące... Dobrze, że Mila siedziała. Bo gdyby stała, osunęłaby się na podłogę bez życia. A tak westchnęła sobie głęboko, odłożyła słuchawkę i po­ szła ryczeć pod prysznic. Rodzina Dentysty była co najmniej dziwna.

W O J N A NA POLACH ELIZEJSKICH Pani Zofia Kruk biegła z rozwianym włosem przez Pola Elizejskie w Paryżu, śpiewając głośno „ooooo szanzelize tarararara, o szanzelize tarararara". Za nią biegł Staszek, Pavarotti69, Siergiej masażysta i kilku innych mężczyzn, których kiedykolwiek poznała. Może nawet było ich kilku­ dziesięciu. Nie oglądała się za siebie, to nie wiedziała. Biegła szybko, mężczyźni nie mogli nadążyć za jej krokami. Obcasy w różowych sandałach stukały rytmicz­ nie. Sukienka w pastelowe kwiaty powiewała lekko na wietrze. Zofia nie odczuwała zmęczenia. Biegła, ale cel był wciąż daleko. Nawet nie za bardzo wiedziała, gdzie on się znaj­ duje. Niemalże frunęła, śpiewając, kiedy nagle usłyszała wybuch. - Wojna! - pomyślała. Szybko odwróciła się zobaczyć, co się stało. Za nią z obłoków dymu wybiegł Siergiej, potem Pavarotti69 i kilkunastu innych. Przerażona usiadła na ulicy, podkurczając kolana pod brodę. Patrzyła w kłęby dymu. Po kolei mijali ją mężczyźni. Nawet w tłumie zauważyła Zenobiego Kruka, który przeska­ kiwał z gracją przez kałuże. Staszka wciąż nie było. Czekała tylko na niego. Bezskutecznie.

Obudziła się zlana potem. - Matko Boska, znowu Paryż. I znowu wojna - wyszeptała przerażona. Leżała w łóżku - tym razem sama - na brzu­ chu, mocno przytulając poduszkę. Staszek był u siebie, bo posprzeczali się, on trzasnął drzwiami i poszedł w cholerę. Przynajmniej tam go wysyłała. Była zdenerwowana snem i niewyspana. Poprzedniego wieczora odkryła portal Nasza-Klasa i stwierdziła, że to jest dużo lepsze niż Pudelek. O godzinie drugiej w nocy wiedziała już wszystko. Wiedziała, kto z kim się ożenił tudzież wyszedł za mąż i jak wyglądają ich dzieci oraz wnuki. Wiedziała, kto z kim się rozwiódł i dlaczego. Widziała, kto gruby, a kto chudy, a co najdziwniejsze, te, co kiedyś wyglądały jak świnki Piggy, teraz wyglądają jak Pamela Anderson. „Niesa­ mowite, doprawdy. I niesprawiedliwe, bardzo niesprawied­ liwe..." - pomyślała, łapiąc się za małą fałdkę na brzuchu. Nie podnosząc się z łóżka, sięgnęła po telefon. Wystu­ kała numer Staszka, oddalając telefon tak daleko, jak tylko mogła, bo posiała gdzieś okulary i z bliska kompletnie nic nie widziała. Staszek nie odbierał. Wstała z łóżka, mając bardzo złe przeczucia. Zrobiła sobie kawę, nasłuchując. Brakowało jej dzisiaj donośnego śpiewu Staszka pod prysznicem. Wystukała ponownie jego numer, ale i tym razem telefon nie odpowiadał. Nie miała ochoty na śniadanie. Znalazła okulary, wzięła telefon do ręki i wcisnęła zieloną słuchawkę. - Panie Krzysiu, gdzie pan jest? - zadzwoniła do taksów­ karza. - Kiedy pan może być? W przeciągu pięciu minut była gotowa. Niedbale zarzu­ ciła szal na ramiona i wybiegła z domu. Pan Krzysio już czekał. - Panie Krzysiu, do Staszka, byle szybko! - powiedziała w biegu, niemal nie oddychając.

Pan Krzysiu do Staszka jechał nie raz. Doskonale znał drogę. Wyzywając mężczyzn z wąsami i wszystkie kobiety za kierownicą, bardzo szybko dojechali do wysokiego wie­ żowca pod lasem. Pod jedną z klatek stała karetka, mocno migająca syreną. Pani Zofia Kruk wybiegła z taksówki, nie zamykając nawet drzwi. - Staszek! - krzyknęła - Staszku! Co się dzieje! - zobaczy­ ła, jak wychodzi z klatki wsparty na sanitariuszu. - Staszku! - podbiegła do niego. - Zosia - Staszek uśmiechnął się - wszystko dobrze. Serce mi nierówno bije. Jadę to sprawdzić. - J a d ę za tobą - Zofia pobiegła do taksówki. - Panie Krzysiu, za karetką.

Siedziała, kurczowo ściskając swoją torebkę. Co chwila przechodził ktoś w białym fartuchu, lekarz, pielęgniarka. Nerwowo wstawała, pytając każdego, czy coś wie na temat Staszka. Czasem mężczyźni w czerwonych strojach wy­ siadali z karetek, które były widoczne przez okno. Zofia nie mogła zrozumieć, dlaczego oni się uśmiechają. Jak oni w ogóle mogą się uśmiechać? W takiej sytuacji? Uśmiechać się? Kiedy Staszek leży, jej Staszek leży i nie wiadomo, co się z nim dzieje? Staszka badali, kłuli, podłączali do dziwnych sprzętów, czy Bóg wie co jeszcze. Nie mogła się niczego dowiedzieć już od godziny. - Czy jest pani rodziną pana Stanisława? - zapytała chuda pielęgniarka siedząca w okienku z napisem „Informacja", bacznie przypatrując się Zofii. - Tak jakby proszę pani - odpowiedziała Zofia, siląc się na uśmiech. - Przyjaciółką jestem.

- Niestety, informacji udzielamy tylko rodzinie - odparła z uśmiechem, stukając swoimi tipsami w klawiaturę kompu­ tera. Odwróciła wzrok i Zofia już jej nie interesowała. To były jedne z ostatnich słów, jakie pani Zofia Kruk usłyszała od pani w informacji. Zaraz po tym, jak nazwalają chudą tandetną ździrą bez serca, „pani dobrze o wszystkim poinformowana" zamilkła. Z tego wszystkiego Zofii zrobiło się niedobrze. Wstała, by pójść do łazienki. Zrobiła dwa kroki, po czym osunęła się na podłogę. Dwie godziny później Staszek i Zofia leżeli obok siebie w metalowych łóżkach. Dzieliła ich tylko cienka szpitalna ściana. Każde z ich serc biło inaczej, ale każde nierówno i niemiarowo.

BACHOR - A N I O Ł E M Milena całowała się zawzięcie z Dentystą, leżąc na jego wygodnej kanapie. Mimo jej usilnych prób nie chciał się posunąć dalej. Mila nie wiedziała dlaczego. - Co się dzieje, k o c h a n i e - zapytała - nie masz ochoty? - Nie, Mila, nie o to chodzi - odparł - chodzi o mamę - odsunął się od dziewczyny. - Co się stało z mamą? - przestraszyła się Milena. - Chora jest? - popatrzyła ze współczuciem. - Nie, nie, kochanie, ale mama jest oburzona - Mariusz spojrzał narzeczonej w oczy. - Mama jest oburzona, gene­ ralnie cała rodzina jest oburzona - westchnął. Mila usiadła i zapięła bluzkę pod samą szyję, nogi pod­ kuliła i objęła rękami. - Co się znowu stało? - zapytała ze strachem w oczach. Zastanawiała się, do czego tym razem mogłaby się przycze­ pić rodzina Mariusza, i z czystym sumieniem stwierdziła, że do niczego. - Milaczku, czy to prawda, że na ślubie wypytywałaś Agnieszkę, ile kosztowało wesele i ile zapłaciła za suknię ślubną? - zapytał Mariusz. - Agnieszka była zadziwiona twoim brakiem taktu. - M a r i u s z ! To Aga mi sama powiedziała! - krzyknęła wzburzona Milena.

- Nie wiem, Milaczku, ja nie wnikam. Załatwiajcie to mię­ dzy sobą, tylko m a m a prosiła, byś już do niej nie dzwoniła w tej sprawie - Mariusz westchnął. Milena wstała bez słowa. Pożegnała się z Mariuszem. Nawet jej nie zatrzymywał. Wsiadła za kierownicę swojej Biedronki i z płaczem odje­ chała. Parkując pod blokiem, usłyszała dzwoniący telefon. Ciot­ ka Zofia. Nie chciała gadać o masażystach, seksownej bieliź­ nie, strojach kuchareczek, króliczków Playboya i innych poko­ jówek, które Zofia znalazła na Allegro i chce je kupić Milenie w prezencie. Odrzuciła połączenie. Wysiadła z samochodu. Po chwili ujrzała Zuzę biegnącą do niej z rozpostartymi ramionami. Za nią galopem, z wy­ wieszonym jęzorem przemierzał trawnik Parys Antonio. - Milaczek! - krzyknęła dziewczynka, obejmując mocno Milenę. Mila odwzajemniła uścisk. - Znowu alergia - stwier­ dził Bachor, spoglądając na łzy na policzku. - Znowu mu się twoje majtki nie podobają? - zapytała groźnie. - Nie, Zuzanko - Milenie drżały wargi - teraz co innego - odpowiedziała, szukając kluczy w torebce. Ponownie za­ dzwonił telefon. - Nie odbieram, znowu ciotka - powiedziała wyraźnie zirytowana. Bachor wyrwał jej telefon z rąk. Odebrał. - Zosieńka, to ja, Zuza! Właśnie stoję z Milenka przed klatką i ona znowu płakała! - z szybkością błyskawicy trajkotała Zuza. - Daj, kochanie, Milenę - powiedziała ciotka. Milena intensywnie kiwała głową do Zuzy, by pokazać, że nie bardzo ma ochotę z ciotką rozmawiać. Jednak dla Bachora pani Zofia Kruk była najważniejsza. Szybko od­ dała słuchawkę i po chwili zobaczyła przerażone oczy Mili i usłyszała jej cichy szept.

- Szpital? W jakim szpitalu? Staszek też? Co się stało? - Zuzanna, słysząc rozmowę, złapała Milenę kurczowo za sweter i zacisnęła kciuki. - Ciociu, już idę! - Milena szeptała. Szpital był po drugiej stronie ulicy. Milena, jak w transie, wrzuciła telefon znowu do torebki, złapała Zuzę za rękę i prawie płacząc, powiedziała: - Idziemy. Migotanie przedsionków. - Jakie migotanie, jakich przedsionków? - chlipał cicho Bachor, usiłując nadążyć za Mileną. Co chwilę podbiegał, by dotrzymać kroku. - Milaczku, czy Zosia umrze? - Zuza! Nawet tak nie myśl! - krzyknęła Mila. Bachor starał się TAK nie myśleć. W jej siedmioletnim życiu nikogo jeszcze nie miała w szpitalu. Szpital jej się kojarzył wyłącznie z przeraźliwym wyciem karetek i tym, że tata wtedy jeździł po chodniku, by te karetki przepuścić. Wtedy nawet było fajnie.

- No i kicha. Nie umiarowiło się - westchnęła Zofia, pa­ trząc na wykres EKG. - Ładują we mnie te kroplówki i nic. Staszek już lepiej. Niedługo go wypuszczą - powiedziała z wyraźną ulgą. Leżała na łóżku w zielonej szpitalnej koszuli nocnej i czuła się bardzo bezsilna. Nad nią stała Milena, a Zuza, nie wydając z siebie głosu - co w jej przypadku było przynajmniej dziwne - obserwowała z zainteresowaniem maszynerię rysującą wykresy na cienkiej rolce papieru i wieszak z płynem, kapiącym po kropelce do żyły jej uko­ chanej Zosieńki. - Dobrze, że chociaż Stasio może już wrócić do domu - powiedziała Zofia. - Chciałabym, żeby zawsze już był

ze mną. - marzyła. - Budzić się razem, zasypiać. Cholera! Nawet mogę z nim codziennie w to pioruńskie scrabble grać! - To dlaczego się z nim nie ożenisz? - wybuchnął Bachor. - Ożeń się z nim, Zosieńko! - Ożenić może nie, Zuzanko, ale za mąż za niego bym wyszła - powiedziała Zofia cicho. - To czemu nie wyjdziesz? - pytała Zuza zaciekawiona. Dla pani Zofii ślub bez oświadczyn nie mógł nastąpić. Poinformowała Zuzę, że szanująca się kobieta oczekuje od mężczyzny kwiatów, pierścionka co najmniej z brylantem - w tym momencie Milena spojrzała na swój pierścionek zawstydzona - i tego, by padł na kolana, przekonując wy­ brankę o swojej dozgonnej miłości. Zofia Kruk zdecydowanie była szanującą się kobietą. Zuza nie czekała do końca wypowiedzi. Oświadczyła, że „idzie sikać", i wyszła ze szpitalnego pokoju.

- Ty jesteś Staszek? - zapytała Zuza, wpadając z impetem do sąsiedniej szpitalnej sali i zderzając się z przystojnym mężczyzną w kwiecie wieku. Zdziwiony mężczyzna przytaknął. - Zuzanna Wolicka - dziewczynka dygnęła, podając rękę. - Ożenisz się z Zosią? - zapytała. Staszek zdębiał. W jego twarz wpatrywały się przepełnione nadzieją oczy małego, jasnowłosego aniołka. - Ale... - wydukał. - Ona chce! Przed chwilą mówiła, że chce - Zuza złapała Staszka za rękę. - Ożeń się z nią! Proszę! Staszek nadal był zakłopotany. Do jego szpitalnego po­ koju przyszedł Anioł, w momencie gdy myślał, że to koniec

jego drogi, i zachęca go, by zrealizował największe marzenie swojego życia. - Musisz kupić pierścionek z brylantem - mówił Bachor. - Co najmniej brylantem - podkreślił. - Musisz kupić kwiaty i powiedzieć, że ją kochasz, i takie tam. - Zuza patrzyła wciąż błagalnym wzrokiem. - Kupisz? Zdziwiony Staszek rozczulił się i ku swojemu wielkiemu zaskoczeniu szybko obiecał, że kupi zarówno pierścionek, jak i kwiaty, oraz że będzie klękał. Zaraz po tym Anioł rzucił mu się na szyję, pocałował go głośno w policzek, oświad­ czył „Stasiulku, jak ja ciebie kocham" i znikł, trzaskając drzwiami.

ELEKTROWSTRZĄSY - Milaczku, ty mnie nie opuszczaj. - Zofia Kruk leżała na szpitalnym łóżku i była zdenerwowana. - Staszek wczoraj wyszedł, a mnie nie chcą puścić. - Ciociu, wypuszczą - Mila złapała ciotkę za rękę. Wyda­ wała jej się taka drobna i krucha. Jak nigdy. - Milenko, ty wiesz, co oni powiedzieli? - Zofia patrzyła przerażona. - Że jak się nie umiarowi do drugiej, to elek­ trowstrząsy mi zrobią! - krzyknęła. - Przepraszam, że obudziłam - zwróciła się do niezadowolonej szpitalnej współlokatorki. - Elektrowstrząsy? - Mila zaczynała być przerażona. - Tak, Mila. To się chyba kardiowersja nazywa czy jakoś tak. „Linię życia" oglądałaś? - zapytała Zofia. - Taki film, co brali sprzęt, przykładali do człowieka i robili takie „pach"! - pokazała odpowiedni ruch. - Mila, od tego umrzeć można! Mila chyba oglądała „Linię życia", ale nawet gdyby nie, „pach" ciotki Zofii było na tyle wymowne, że sama zaczęła się bać. - I oni nawet każą podpisać, że jak umrę w czasie tych wstrząsów, to moja wina - westchnęła Zofia. - No fakt, bo czyja by być miała? - zmartwiła się wyraźnie. - Pewnie jak ożywić tym umarlaka mogą, to zabić też - myślała głośno. - I to będzie moja wina. Zaiste.

Pan Krzysio, taksówkarz, podjechał pod klatkę D bloku numer 29. Zatrąbił dwa razy. Ledwo co ucichło trąbienie, z drzwi wejściowych do klatki, jak z procy, powiewając lokami, wybiegła Zuzanna Wolicka. Szybko wsiadła do taksówki, trzaskając za sobą drzwiami. W samochodzie czekał na nią Staszek. Mieli do wyko­ nania bardzo ważną misję. Misję tajną i ekstremalnie od­ powiedzialną.

Zofia Kruk zbierała się do domu. - Droga pani - zwróciła się do pacjentki w łóżku obok, machając pędzlem oproszonym pudrem - trochę koloru jeszcze nigdy nikomu nie zaszkodziło - wydęła usta. - Błyszczyku nieco, a na oczy oczywiście cień - popatrzyła na kobietę. - Pani pasowałby niebieski. Sąsiadka patrzyła na nią zaciekawiona. - Niebieski? - zapytała z niedowierzaniem. Wstała z łóżka, ciągnąc za sobą kroplówkę z kolejną butelką potasu, podeszła do lustra. - Eeee, zielony chyba - popatrzyła na swoją bladą twarz krytycznie. - Nie, proszę pani. Niebieski - Zofia stanowczo zaprzeczy­ ła i nie pytając nikogo, a już zupełnie samą zainteresowaną, zabrała się do dzieła. Pomachała kilka razy pędzlem, to jednym, to drugim, położyła cienie, oczywiście niebieskie, dodała trochę różu i błyszczyku. - Chwilkę - powiedziała, gdy weszła pielęgniarka. - Już! - dodała po chwili. - Ślicznie pani teraz wygląda! Proszę pamiętać, niebieski! - uśmiechnęła się. - To dla pani - wy-

ciągnęła pudełeczko z cieniami do powiek i zostawiła je oszołomionej pacjentce. Poskładała w równą kosteczkę swoją koszulę nocną, szlaf­ rok. Ułożyła w kosmetyczce mazidła i malowidła. Wszystko zapakowała do małej walizeczki. Pościeliła łóżko i dosunęła krzesło do ściany. Zofia Kruk tak się zdenerwowała tymi elektrowstrząsami, którymi ją straszyli, że jej serce zaczęło, bez żadnych wspomagaczy, bić równo i miarowo, co przyjęła z niesamowitą ulgą, a lekarze z niemałym zdumieniem.

- Z brylantem musi być - komenderowała Zuza. - Zosia powiedziała, że żadne inne się nie liczą. - Kupimy, Zuza, z brylantem. - Staszek wciąż nie do­ wierzał, że kupuje pierścionek zaręczynowy. Na dodatek doradza mu Anioł, który pojawił się znikąd w szpitalnej sali. I teraz ten Anioł podryguje wokół niego. Jak żywy! Nie mógł się nadziwić. - Ojej! - Anioł położył się niemal cały na przeszklonej ladzie. - Stasiulku, a te z czerwonym oczkiem jakie śliczne! To brylanty! Na pewno brylanty! - Bachor promieniał szczęś­ ciem. - Ojej! A te z niebieskim! - krzyczał. - I z zielonym! - prawie skakał na tej ladzie. - Stasiulku, piękne! Ekspedientka patrzyła na nią takim wzrokiem, jakby miała za chwilę ją zgładzić z powierzchni ziemi. - Przyszliśmy kupić pierścionek! - oświadczyła Zuza, od­ rzucając poważnie włosy do tyłu. - Z brylantem! Pięknym brylantem, proszę pani! Pani za ladą pytająco spojrzała na zgarbionego, niemalże zawstydzonego Staszka, który, gdyby mógł, zapadłby się pod ziemię.

- Tak, tak... - wydukał cicho. - Zaręczynowy - zaczer­ wienił się. - Pan się oświadcza? - zapytała sprzedawczyni. - Czy syn? - No jasne, że Staszek się oświadcza! - krzyknął Bachor. - Wie pani, Zosieńce! - szepnęła konspiracyjnym szeptem. Pani popatrzyła podejrzliwie, wyciągnęła kilka pierścion­ ków i położyła na stół. - To są brylanty? - Zuzanna była rozczarowana - A nie te duże, kolorowe? - jej oczy były jeszcze większe niż zazwy­ czaj. Patrzyła smutno na błyszczące kamyki w pierścionkach leżących na czerwonym suknie. - Tak, Zuzanko, to są brylanty. - Staszek patrzył oczaro­ wany. Wyciągnął pierścionek z małym oczkiem. Tak. Ten będzie najlepszy. - Poproszę.

- Ooo, co to? - u Mariusza na półce Milena zobaczyła bordowy kartonik złożony na pół. - Zaproszenie na wesele dostaliśmy? - ucieszyła się. - Kiedy jest? - zapytała, otwie­ rając. - No... - mruknął Mariusz. - Ale Milaczku... - O m a t k o ! - przerwała mu zdziwiona. - Gdzie to jest? - Koło Suwałk - odparł Dentysta - ale... - O kurde, daleko - westchnęła Milena - a to jacyś twoi bliscy znajomi? - Tak, Milaczku... - Dentysta chciał wyraźnie jeszcze coś dodać. - No to trzeba jechać! - uśmiechnęła się promiennie. - Boże, to już za tydzień! W co ja się ubiorę? - zmarszczyła czoło - może tę bordową, wiesz którą, tę na ramiączkach...

- spojrzała na Mariusza, który siedział z dziwnym, jak się jej wydawało, wyrazem twarzy. - Co jest? - zapytała. - Coś nie gra z tą bordową?

I'M JUST DYING IN YOUR ARMS TONIGHT Milena ponownie wystukała numer. Nie ma zasięgu. Nie ma zasięgu lub wyłączył komórkę. To drugie było mało prawdopodobne. Mariusz miał zawsze komórkę włączoną. - Mówił przecież, że nie pójdzie na to wesele - rozmyślała, w przerwach próbując skupić się na liczbach, które wyplu­ wał co chwila komputer na ekran monitora. Siedziała nocą przy biurku, kończyła zaległy raport dla szefa. - Pewnie na ślubie wyłączył komórkę. I nie włączył - myślała dalej. Znowu spróbowała dzwonić, nic z tego. Napisała trzeciego esemesa. Każdy był o podobnej treści: „Kochanie, martwię się. Co z Tobą? Zadzwoń". Nie pojechała na ten ślub, bo tak dziwnie wyszło z tym zaproszeniem. Niby został zaproszony sam, niby z nią. Cza­ sem odnosiła wrażenie, że Mariusz po prostu nie chce, by jechała. Wrażenie? Wyraźnie jej to powiedział. - Milenko, przecież nie będziesz jechała czterysta kilome­ trów, by iść na wesele osób, których nie znasz. Nie warto. Ja pojadę na sam ślub, a potem ulotnię się do ciotki. Mieszka rzut beretem, a dawno jej nie widziałem - mówił kilka dni wcześniej. - Nie m a m ochoty na to wesele. Samotny wyjazd Mariusza bardzo się Milenie nie po­ dobał.

O trzeciej w nocy w wieżowcu numer dwadzieścia dzie­ więć paliły się tylko dwa światła. Na parterze Jacek Wolicki w Internecie bezskutecznie szukał matki, żony i kochanki, a Milena siedziała nad raportem dla szefa, który musiał być gotowy na jutro. Oczy jej się zamykały, ale chciała to wydrukować, przeczytać i mieć święty spokój. O trzeciej trzydzieści pięć na parterze zgasło światło. Na piątym piętrze Mila, wzorem Witkacego - który na każdym niemalże swoim dziele pisał, ile czego wypił i czym się naćpał, by dzieła dokonać - na raporcie dla szefa nabazgrała ołówkiem: „Dwa Redbulle, jedna czekolada z orzechami, pół paczki żelków, chleb ze smalcem ze skwarkami i z solą. Razowy". Podkreśliła razowy na zielono i poszła spać. W tym samym czasie Dentysta spał już od godziny. W stodole, na sianie, gdzieś daleko na mazurskiej wsi. W ręku trzymał muszkę, którą złapał na oczepinach. Obok niego leżała dziewczyna w purpurowej sukni, przykryta długim, białym welonem. Nie spała. Gładziła Mariusza po policzku.

Mila obudziła się rano z podpuchniętymi oczami. Od razu spojrzała na telefon. Nie było żadnej wiadomości, żadnej nie­ odebranej rozmowy. Westchnęła, zadzwoniła po raz kolejny. Znowu nic. Te­ lefon był w dalszym ciągu wyłączony. Zwlokła się z łóżka, stwierdziła, że włosów myć nie bę­ dzie, tylko je zepnie, wysmarowała twarz fluidem, poma­ lowała oczy, włożyła ubranie robocze w postaci szarego garnituru i poszła do pracy. Szkoda jej było cennych minut na jedzenie śniadania. Wolała się wyspać.

Na parkingu minęła Parysa Antonia błąkającego się po osiedlu, mignęły jej również blond włosy Zuzy, która popędzana wsiadała do samochodu swojego taty. Milena usiadła za kierownicą swojej Biedronki, światła włączyła dopiero, gdy trzeci z kolei kierowca mrugnął jej długimi. Wreszcie zaspana odgadła, co jest grane. Nastawiła głośniej radio, leciała ich piosenka. „I'm just dying in your arms tonight". Uśmiechnęła się i zaczęła śpiewać razem z wokalistą. Nie byłaby taka rozśpiewana, gdyby wiedziała, że jej narzeczony „umierał" poprzedniego wieczora w zupełnie innych ramionach. Jednak w tym czasie na jej ustach był śpiew, a jej serce grało wciąż marsz Mendelssohna. Nie spodziewała się, że niedługo serce, dusza i ciało najchętniej zagrałoby marsz żałobny.

- Cześć, kochanie, wreszcie się dodzwoniłam do ciebie! - Mila odetchnęła z ulgą i spojrzała na zegarek. Docho­ dziła dziewiętnasta. - Nie mogłam się z tobą skontakto­ wać, co się działo? - zdjęła buty i położyła nogi na stół. Była bardzo zmęczona. Prezentacja wyszła nieźle, raport był dobrze policzony, więc miała poczucie dobrze speł­ nionego obowiązku. Odwinęła j e d n ą ręką michałka ze srebrnego papierka. - Milaczku, to zadupie było! Zasięgu nie miałem! - usły­ szała. - Kochanie, gdybyś wiedział, jak się martwiłam. Chyba ze sto razy dzwoniłam! Bałam się, że coś ci się stało! - jed­ nym tchem wyrzuciła z siebie Milena z ustami pełnymi michałków. - Byłeś w końcu na tym weselu czy pojechałeś do ciotki?

- Przekonali mnie, Mila - odpowiedział Mariusz. - Ale wiesz, to nie było typowe wesele, tylko takie ogrodowe przyjęcie. Nic specjalnego. -A mówiłeś, że nie pojedziesz beze mnie... - Milenie zrobiło się przykro. - Mówiłeś, że do ciotki pojedziesz... - Mila miała łzy w oczach. - Kochanie, nie smuć się! Naprawdę nie masz czego ża­ łować! - przekonywał Mariusz. - Muszę ci powiedzieć, że muszkę złapałem! Teraz moja kolej! - Twoja czy nasza? - zapytała Milena. - No, nasza, kochanie, oczywiście - powiedział szybko Mariusz. Nie był przekonujący. Mila zamknęła oczy. Cały wieczór wyobrażała sobie narzeczonego, który tańczy w kółeczku, a wpatrują się w niego tabuny starych panien, czyhają­ cych na jego ciało, posag, poczucie h u m o r u i inne cnoty. Wyobrażała go sobie, jak podczas zabaw weselnych jest bałamucony przez te wszystkie, co wcześniej w niego się wpatrywały. Widziała wyraźnie, jak one, najlepiej wszystkie naraz, przekładają jajko kurze przez nogawki jego spodni, jak macają go po kolanach, kostkach, nosie i innych wysta­ jących częściach ciała, jak noszą jego marynarki wywrócone na drugą stronę i podają mu butelkę po wódce między no­ gami wypinając się na niego w obcisłych sukienkach. Bez majtek. O tak, na pewno któraś była bez majtek. Milena nawet nie wiedziała, jak blisko była prawdy.

ZAPRACOWANY NARZECZONY Zuza siedziała przed oknem, wkuwając angielskie słów­ ka - w razie tego obiadu u królowej - gdy nagle zobaczyła kręcącego się koło klatki Gibona. Przechadzał się w tę i we w tę, jakby na kogoś czekał „albo jakby miał robaki w tyłku" - pomyślał Bachor. Bachor czuł się w obowiązku ustrzec wszystkich przed Gibonem, tym obsrańcem, parową i złodziejem. Włożył polar, założył buty i wybiegł przed dom. Szybko narysował kredą kwadraty na chodniku i udając, że jest bardzo zaan­ gażowany w skakanie na lewej nodze, obserwował Gibona, pociągającego wiśniówkę prosto z butelki. - Raz, dwa, trzy, cztery - liczyła Zuza podskoki. Pod blok zajechał samochód, z którego wysiadła wysoka kobieta. Zuzannie wydawało się, że już kiedyś ją widziała. Kobieta podeszła do Gibona. On wyciągnął dłoń na przy­ witanie, ale kobieta to zignorowała. Odsunęła się od niego na odległość ręki. - Ile za to chcesz? - zapytała, wyjmując portmonetkę z torebki. - Pani Violetko, niedużo, wiśnióweczkę bym chciał. No, może dwie wiśnióweczki. I jakieś sto złotych - uśmiechał się bezzębnymi ustami. - No, może dwie stóweczki - śmier­ działo od niego na kilometr. Nawet Zuzanna, skacząc nieco dalej, uważała, by za bardzo nie oddychać. Violi to chyba też

przeszkadzało, bo niecierpliwie przestępowała z jednej nogi na drugą. Wyglądała, jakby chciała załatwić jakąś sprawę i szybko odjechać. - Dobrze. Stówa teraz, stówa po robocie. Czekaj na mój znak. Znajdę cię - odwróciła się i udała do samochodu. Na Bachora nawet nie spojrzała. Zuzanna nie wiedziała za bardzo, o co chodzi. Ale że na Gibona trzeba uważać, to miała przeczucie. Postanowiła sobie, że będzie go obserwować. Usiadła na ławce, wyjęła zeszyt z plecaczka. W połowie zeszytu z trupią czaszką napisała czarnym flamastrem „GIBON - PAROWA". Pod spodem zanotowała „Obserwacja pierwsza. Gibon dostał stówę i coś knuje". Zamknęła zeszyt z trzaskiem. Dała Parysowi kanapkę ze szkoły i wróciła do domu. Nie zauważyła, że w czerwonym samochodzie na par­ kingu siedziała Milenka, zalewając się łzami. - Jak to, nie zobaczymy się wcale w tym tygodniu? - pytała. - Nie mogę, Milenko. Dopiero w następną środę jestem wolny. - W środę? A co z sobotą? Nie będzie cię w sobotę na moich urodzinach? - łkała przez telefon. - Przecież to jedyny dzień w roku! Obiecałeś, że go spędzimy razem! - Milenko, nie mogę. Mam bardzo dużo pacjentów - tłu­ maczył się Dentysta - wiesz, nagłe przypadki. Codziennie kończę o dwudziestej drugiej i jestem zmęczony. - Mariusz, ale mieliśmy spędzić ten dzień razem! - Milena nie rozumiała, jak to własny, osobisty narzeczony nie chce spędzić z nią dwudziestych siódmych urodzin. - Przyjedź chociaż po dwudziestej drugiej! Proszę! Albo ja przyjadę do ciebie! - zaproponowała. - Milenko. Będę bardzo zmęczony - uciął krótko. - Zachowujesz się dziwnie! Albo przyjedziesz, albo, Ma­ riusz, to koniec! - wzburzona Milena przerwała połączenie.

Oparła się o fotel, wzięła głęboki oddech, telefonem rzuciła z całej siły w siedzenie pasażera. Nie rozumiała Mariusza. Kiedy ona kochała, kochała całym sercem. Wszystko inne szło na drugi plan. Praca, zainteresowania... Liczył się tylko on i dla niego była w stanie zrobić wszystko. A on, nie może sobie tak ustawić pacjentów, by spędzić z nią urodziny? Wzięła komórkę, trzasnęła drzwiami, aż zatrzęsło Biedroną, i szybkim krokiem udała się do domu. Minęła menela po­ pijającego wiśniówkę, który bacznie ją obserwował. Miała ochotę wzorem Zuzy spod jedynki pokazać mu język.

- Masz, jedz! - pani Zofia Kruk z reklamówki, którą jak zwykle co tydzień przekazała jej Milena, wyjęła bułkę. Od­ winęła ją z folii i rzuciła Parysowi. - Jaja sobie ktoś ze mnie robi! - warknęła wściekła. - O! Jajo też sobie zjedz - mrucza­ ła Zofia, obierając ze skorupki jajko wyjęte z worka. - Jajka też lubisz? - zapytała, widząc jak Parys Antonio posłusznie wszystko zjada, co znajdzie się w zasięgu jego pyska. - Boże, ten pies wszystko zeżre. - A może z majonezem, kochany? - Parys Antonio posłusz­ nie wylizał podetknięty pod nos słoiczek. - O kurde, znowu koperta - zasępiła się pani Zofia. Włożyła okulary i spojrzała na banknot. - Pięćdziesiąt! No, normalnie nie wytrzymam! Pani Zofia Kruk nie wiedziała już, co ma robić. Anoni­ mowy darczyńca, póki jeszcze dawał jej bułki, był nieszkod­ liwy. Pieniądze to była już przesada. Schowała kopertę do płaszcza. Odda jak zwykle na ten dom dziecka obok Staszka. Dzieciaki tam zawsze się cieszą.

WARTOŚĆ SŁÓW „ N A ZAWSZE" Milena w dalszym ciągu wpatrywała się w komórkę. - I nadal nie dzwoni - stwierdziła, popijając prosto z butel­ ki czerwone wino. - Nawet durnego esemesa. Nawet życzeń. Powinien, prawda? - Dentysta nie dzwonił już ponad tydzień. Dokładnie dziesięć dni, trzy godziny i jedenaście minut. - Powinien dzwonić - Majka wzięła od niej butelkę i upiła duży łyk. Mila obracała pierścionek wokół palca, wpatrując się w niego poprzez łzy. - Zdejmę go. Zdejmę i mu odeślę. - Odeślesz? - skwitowała Majka - głupia byś była! Sprze­ daj! Przynajmniej na coś się przyda! Dwudzieste siódme urodziny Milena spędziła, zamiast w romantycznym towarzystwie narzeczonego, w doboro­ wym towarzystwie przyjaciółki. Po prawie trzech butelkach Kadarki, całym torcie czeko­ ladowym z internetowej cukierni o smacznej nazwie Deserlandia.pl - prezencie od ciotki Zofii - i nalewce wiśniowej przywleczonej z domu przez Majkę zasnęły zgodnie w jed­ nym łóżku przytulając się mocno. - Szkoooda Majeszkoo, że nie jesteś fasssetem - wybeł­ kotała Milenka. - Oszeniłabymm się s tobom - przytuliła mocno przyjaciółkę. Zdjęła pierścionek i wywaliła go na środek pokoju.

- W Holandii moszszna - odpowiedziała z trudem Majka, walcząc, by półprzymknięte oczy nie zamknęły się jej do końca. - Yy, jeziemy zatem do Holandii. - Milena próbowała wstać z łóżka, ale bezskutecznie. - Mosze jutro pojezie­ rny - stwierdziła i zasnęła. Obok donośnie chrapała Majka, wystawiając z gracją lewą zgrabną nogę, odzianą jedynie w cieliste podkolanówki, które zrolowały jej się aż do kostek, a z dziury wystawał duży palec pomalowany na wściekły czerwony kolor.

Trzy dni później Mariusz nadal nie dzwonił. Trzy dni później Milena również co minutę spoglądała na zegarek. Trzy dni później otworzyła skrzypiące drzwi i wparowała do jubilera. Jednym tchem wyrzuciła z siebie: - Dzień dobry, m a m do sprzedania złoty złom - przy sło­ wie „złom" głos jej zadrżał. Wyłożyła pierścionek na blat. Starszy pan kilka chwil oglądał przez szkło powiększające skarb Mileny. Zawzięta mina Mili wyrażała stanowczość i zdecydowanie. Co się za tym kryło - jubiler nie miał pojęcia, ale czuł się z lekka zaniepokojony. Przypominała mu się jego świętej pamięci żona i jej dokładnie taka sama mina, która owocowała dużymi zmianami w ich życiu. Czasem były to zmiany nieistotne, takie jak zmuszanie go do szurania meblami po całym mieszkaniu, a czasem bardziej znaczące. Wspominał drobną filigranową czarnulkę, która po dwóch latach obściskiwania się w jego ciasnym pokoiku oświad­ czyła, że jak się nie pobiorą, to idzie brać ślub z Ludwikiem z sąsiedztwa. Dwa miesiące później stała piękna u jego boku przy ołtarzu w Katedrze Oliwskiej.

- Nie zależy mi, proszę pana, na pieniądzach. Proszę to wycenić tak, by dla pana było korzystnie - oświadczyła Milena. Mężczyzna zdziwił się. Położył pierścionek na wagę, wziął kalkulator do ręki, wykonał kilka prostych obliczeń i stwierdził: - Droga pani, za to mogę dać jedynie sześćdziesiąt siedem złotych. Cyrkonia, złoto... - Dobrze, proszę pana. Super. Proszę tylko o jakiś świstek, że sprzedałam. Jubiler zaintrygowany podniósł wzrok, z kasy wziął wy­ druk i wręczył Milenie. - Mógłby pan jeszcze napisać tutaj, że to złoty pierścionek z cyrkonią? - I jeszcze pieczątkę. Że jubiler. Mężczyzna napisał wszystko o co prosiła go dziewczy­ na. Pieczątka została przybita i Milena z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku i z kwotą sześćdziesięciu siedmiu złotych w kieszeni wybiegła od jubilera. Poszła kupić sobie czerwone wino, przy okazji zahaczyła o sklep muzyczny i wsiadła do samochodu. Odpaliła silnik i puściła sobie nowo nabytą płytę. „Wymienię cięęęę na lep­ szy model" - podśpiewywała, uśmiechając się złośliwie.

Stała pod prysznicem i szorowała się zamaszyście rękawi­ cą, która mogłaby być używana zamiast papieru ściernego, a nie jako masaż dla delikatnych ud kobiety. Skóra przypo­ minała kolorem buraka. - Już się zepsułeś i wiem, co zrobię! Wymienię cięęęęę na lepszy moooodel! - śpiewała głośno, maltretując swoje uda.

Łazienka na piątym piętrze miała małe okienko. Przez szybę zaglądała głowa. Męska głowa. Kiedy Milena po raz trzeci ryczała wniebogłosy, że wymieni Dentystę na lepszy model, głowę tę ujrzała. Nie wiedziała, czy zacząć krzyczeć, czy może się zakrywać, a może szybko uciekać. Zamiast tego Milena po prostu zamarła. Dopiero gdy dała obejrzeć w szczegółach swoje ciało panu z głową za oknem, przypomniała sobie, że w zasadzie to powinna się zakryć, wiec owinęła się zasłonką od prysz­ nica i zaczęła się nerwowo chichrać. Głowa znikła. Gibon, bardzo usatysfakcjonowany widokiem, zszedł z powrotem po rusztowaniach, które rozłożyli robotnicy pracujący przy docieplaniu budynku. Mimo wiśniówki płynącej w jego żyłach wyszedł z tego bez szwanku. Milena włożyła różowy szlafrok, na głowie zawinęła sobie ręcznik i usiadła przy biurku. Wyjęła z torebki dowód sprze­ daży pierścionka, zeskanowała go i otworzyła Outlooka. „Ile są warte słowa NA ZAWSZE" - napisała w temacie. Wkleiła zeskanowany świstek, dopisała „Dzięki Przydało się", wpisała adres Dentysty i kliknęła „Wyślij". Dawno na twarzy Mileny nie m o ż n a było dostrzec takiego uśmiechu.

KOCHANY MAŁY SZKRAB Parys Antonio rozrywał zębami niebieską reklamówkę. Nad nim stała zrezygnowana Zofia. Nie miała już sił. Prywatne śledztwo nic nie dało. Mimo wielu usilnych starań nie dowiedziała się, kto jej robił nie­ chciane prezenty. Gdyby jeszcze ta Anka ciągle w Biesz­ czadach nie siedziała, może i by coś zauważyła, a tak - nic nie wiadomo. Parys dorwał się do koperty, która jak zawsze była w re­ klamówce. Zofia szybko ją podniosła, do środka nawet nie zajrzała. Przeważnie nie było mniej niż pięćdziesiąt złotych. Czasem sto, czasem nawet więcej. - Folii nie żryj, Parys - zebrała folię z chodnika i wyrzu­ ciła do śmieci. Zostawiła Parysa jedzącego bułkę - tym razem z nutellą, i już chciała dzwonić po pana Krzysia, gdy usłyszała: - Zosia, Zosieńko!!! - rozdzierający serce krzyk Bachora był słyszalny chyba w promieniu kilometra. - Parys ci bułkę zżera! Pani Zofia Kruk odwróciła głowę i zobaczyła blond loki powiewające nad Parysem Antoniem, który patrzył tęsknymi oczami na ten kawałek bułki, który wydarła mu Zuza. Bachor chwycił strzępy reklamówki i ze łzami w oczach przybiegł do Zofii.

Zofia patrzyła na tą scenę zdziwiona, jeszcze do końca nie zdając sobie sprawy, o co chodzi. - Zosieńko! Zżarł ci wszystko! - krzyknęła Zuza, płacząc. - Wszystko! Trochę tej bułki zostawił, ale oblizana! - trzyma­ ła w zaciśniętej pięści kawałek obślinionej bułki, na widok której Parys Antonio wyraźnie się ożywił. - Koperta tu była! Też zżarł! Całe sto złotych! - Bachor był zrozpaczony. - I nic nie będziesz miała! Takiego rozżalonego Zofia go jeszcze nigdy nie widziała. Ba, nikt nie widział. Nawet on sam. Bachor usiadł na ławce. Twarz schował w dłoniach i głoś­ no płakał. Zofia poczuła się niezręcznie. Parys Antonio chyba też, bo lizał Bachora po obdartych kolanach. Zofia objęła dziew­ czynkę. - Zuzanko... Skąd, kochanie, wiesz, ile tam było pieniąż­ ków? - zapytała spokojnie. - Jak to skąd? Sama je tam włożyłam! - odparł Bachor. - Włożyłaś? - Zofia otworzyła oczy szeroko ze zdumienia. - No tak! - Bachor tarł czerwone od płaczu oczy. - I bułka była dla ciebie, i ta koperta też! - Zofia patrzyła z niedowierzaniem na Zuzannę. - Zuza, czy te reklamówki dla mnie to twoja sprawka? - zapytała Zofia. - No jasne, że moja! Dla ciebie! - Zuza uśmiechnęła się nieznacznie przez łzy. - Zuzanko, ale dlaczego? - mimo wybujałej wyobraźni Zofia Kruk sama nie była w stanie udzielić na to pytanie odpowiedzi. - Bo jesteś emerytką! - Bachor znowu zaczął szlochać. Zofia w zamyśleniu pokiwała głową, ale w dalszym ciągu nic nie mogła zrozumieć. Głaskała Zuzannę po nodze. - No... Jestem. I co? - zapytała.

- I emeryci nie mają pieniędzy! - powiedziała Zuza. - Ale ja m a m ! - krzyknęła Zofia. Bachor podniósł głowę i spokojnie powiedział: - No, masz Zosieńko, boja ci je daję. Już ci dałam pięćset dwadzieścia trzy złote - uśmiechnął się i wyjął zeszyt z ple­ caka. Otworzył i pokazał Zofii kolorową tabelkę. - Wszystko mam tu napisane! Zofia wzięła głęboki oddech. Żałowała, że nie ma do­ świadczenia z małymi dziewczynkami. Nie miała zielonego pojęcia, o co Bachorowi chodzi. Jak wytłumaczyć to nagłe zainteresowanie dofinansowaniem jej - bądź co bądź niewymagającego dotacji - życia. Zuza spojrzała na Zofię i widząc jej zagubione spojrzenie, zaczęła mówić. - Zosieńko. Jak to - nie rozumiesz? - zapytała. - W radiu mówili, że emeryci nie mają pieniędzy. I są bardzo biedni. Mówili, że nawet na chleb nie mają! Nic a nic! - złapała Zofię za rękę. - Zupełnie jak ty, Zosieńko - położyła głowę pełną loków na jej kolanach i mówiła dalej. - Zapytałam taty, czy ty jesteś emerytką, i mi powiedział, że tak. - Ba­ chor pociągał nosem. - Nie mogłam cię samej zostawić! - spojrzał na Zofię. - Zosieńko, ja bym nie zniosła, jakbyś ty na chleb nie miała! Pani Zofia Kruk wiele już przeżyła. Śmierć męża, kilku kochanków, okupację i stan wojenny. To, co się dzisiaj stało, było jednak zupełnie nowym doświadczeniem. Zupełnie niespodziewanym. Zaiste. Nerwowo głaskała Bachora po miękkich lokach, zastana­ wiając się, co z tym wszystkim zrobić. Ku swojemu zasko­ czeniu była wzruszona. Kochany mały szkrab. Nie powie Jackowi. Może Milena i Staszek coś wymyślą. Szczególnie Milena. Ona małą dziewczynką była zupełnie niedawno. Powinna pamiętać.

- Tylko skąd Bachor miał pieniądze? - pomyślała, gładząc Zuzankę po głowie. Innym razem zapyta. Na jeden dzień to zbyt wiele.

GROŹBY VIOLI Praca analityka w wielkiej korporacji często polega na siedzeniu, nicnierobieniu, nieruszaniu się, nieoddychaniu i - broń Boże - nieklikaniu myszką. Milena wiedziała, że jeżeli wykona jakąkolwiek czyn­ ność z wyżej wymienionych, to obliczenia trafi szlag, kom­ puter się zawiesi, na monitorze pojawi się napis OUT OF RESOURCES i trzy godziny bezruchu pójdzie na m a r n e . Milena zatem czekała, siedząc na skraju krzesła, prawie na bezdechu, aż komputer skończy i wypluje znowu kilka tysięcy rekordów, które są najbardziej istotne dla jej szefa. Nie mogła również się doczekać na zakończenie obliczeń z tego względu, że chciała jak najszybciej odebrać e-maila. Nie mogła doczekać się reakcji Dentysty na jej wczorajsze słowa. Komputer stwierdził, że już skończył, Milena szybko zapisała rezultat pracy i zajrzała do skrzynki. Reakcji Mariusza nie było. Nie odpisał. Za to jego siostra wysłała trzy e-maile. „Jesteś mniej warta niż ten pierścionek. Twoja klasa jest mniejsza, niż myślałam. Nie mówię, oczywiście, o subtel­ ności. Myślałam, że prezenty się zwraca w takich sytua­ cjach, ale chyba ominęłaś kolejną lekcję na kursie taktu i dobrego smaku. Już ci nic nie p o m o ż e " - przeczytała Milena.

- Phi - prychnęła - „ominęłaś kolejną lekcję taktu" - po­ wtórzyła. - Sratatata - wymamrotała do siebie, biorąc do ręki wafelka. Czując słodycz czekolady w ustach, zajrzała do następ­ nego e-maila. - „Oddaj mojemu bratu wszystkie prezenty, jakie od niego dostałaś. Jeżeli nie oddasz do końca miesiąca, pójdziemy do sądu". - Sratatata - skomentowała Milena z ustami pełnymi czekolady. Trzeci e-mail spowodował, że się zachłysnęła. Viola jej groziła. „Uważaj, by ten twój śliczny czerwony samochodzik nie wylądował na drzewie. Biedronki nie mają dobrych hamulców". Milena nieco się przestraszyła. Wysłała wszystkie e-maile do ciotki z informacją, że jak ją trafi szlag, to wiadomo przez kogo. Ciotka odpisała prawie natychmiast. Napisała, żeby Milenka się nie martwiła, że ona nad wszystkim czuwa. Na końcu dodała, że zmienia dentystę.

- No i, Staszku, wysłała mu mailem ten rachunek. Tam było napisane, że pierścionek z cyrkonią i kosztował sześć­ dziesiąt siedem złotych. - opowiadała Zofia Kruk, nakry­ wając do stołu. - Napisała: „Wartość słów NA ZAWSZE" czy coś w tym stylu. - Niedobrze, Zosieńko - westchnął Staszek - to chyba nieważne, ile kosztował? - zapytał zatroskany Staszek. - Staszku, ty nic nie rozumiesz - Zofia gestykulowała zamaszyście, trzymając chochlę do zupy. - Kiedyś ten pier­ ścionek był dla niej bezcenny. Tak jak ten dupek był bezcenny dla niej - zamyśliła się. - Ale teraz, kochany, aż dziw, że tyle

za niego dostała. Pierścionek z jarmarku dany naprawdę z miłości byłby warty o wiele więcej. - Zosieńko, może odłóż tę łyżkę - Staszek zasłaniał się rękami w trosce o swoją głowę. Zofia z pluskiem włożyła ją do wazy. - Oczywiście, w sklepie kosztował dużo więcej. Gdyby, Staszku, pozostało tak, jak wszystko na to wskazywało, pier­ ścionek stałby się może i bezcenny. Ale ponieważ skończyło się, jak skończyło, warty jest tylko tyle - rozłożyła ręce i usiadła przy stole. - A moim zdaniem - dużo mniej. Nalać ci zupy? - zmieniła temat. - Tak, poproszę - westchnął Staszek. Zofia, nalewając zupę, kontynuowała poprzedni wątek: - Ja bym ten pierścionek normalnie wyrzuciła. Widać oszczęd­ na dziewczyna.

Tej nocy Staszek nie mógł spać. Przewracał się z boku na bok. Kilka razy wstawał, wyciągał małe pudełeczko ze swojej kieszeni w kurtce i zastanawiał się, czy ten złoty pierścionek z małym błyszczącym brylantem, który kupił dla pani Zofii Kruk zaraz po wyjściu ze szpitala, był wystarczająco drogi. Na parterze w wysokim bloku, kilka kilometrów dalej, Zuzanna również nie spała. Tkwiła przy zgaszonym świetle w oknie i podglądała. Na parkingu stał Gibon wraz z dziw­ nym mężczyzną. Mężczyzna miał czapkę z daszkiem z na­ pisem Lee i trzymał w ręku dość spory pakunek. Zuzanna, zaintrygowana, zapisała to w zeszycie z czaszką. Po chwili podjechał kolejny samochód. Wysiadła z niego wysoka kobieta. Zuzannie się wydawało, że to ta, co kiedyś już rozmawiała z Gibonem. Zuza bardzo żałowała, że nic nie słyszy. „Trzeba okno otworzyć" - pomyślała.

Kobieta czule przywitała się z facetem w czapce. Zuza odruchowo zakryła oczy. Na filmach zawsze tak robiła. Nie chciała oglądać całowania. Kobieta wyjęła z torebki dużą kopertę. Zaraz szybko ją schowała, bo zobaczyła, że na parking nadjeżdża ochrona. Rutynowa kontrola. Zuzanna, korzystając z zamieszania, otworzyła okno. Już teraz mogła nie tylko oglądać, ale i podsłuchiwać. Kucnęła pod parapetem, tylko oczy jej wystawały. Małe, świdrujące oczka zaobserwowały ponowny ruch koperty. Pieniądze. Część poszła do rąk dziwnego faceta, a znacznie mniejsza część do Gibona. - To jutro około dziesiątej - powiedziała kobieta i razem z facetem w czapce wsiadła do samochodu. - Będzie stał na parkingu. To ten czerwony - wskazała ręką na samochód Mileny. Gibon skinął głową. Zasalutował i odszedł w ciemność.

Milena spała. Pierwszy raz od pewnego czasu zasnęła bez płaczu. Poprzedniego wieczora przypomniała sobie, że Mariusz nie oddał jej tysiąca złotych, który od niej pożyczył wtedy, kiedy miał kłopoty z bankiem. Wysłała mu numer konta z informacją, że czeka na wpłatę. Wzorem ciotki Zofii chciała zaszaleć, by poprawić sobie humor. Może nie laptop, ale na pewno buty. Najlepiej dwie pary.

WAGARY ZUZANNY Na talerzyku leżał surowy ziemniak pokrojony w plastry. Przy stole, z serwetką na kolanach i z widelcem i nożem w dłoni, siedział Bachor. Serwetkę położył sobie na kolanach, bo uznał, że tak właśnie robi się u królowej angielskiej, a jak będzie sobie wyobrażał, że jest właśnie tam na bankiecie, na pewno łatwiej to świństwo zje. To „świństwo" miało mu zapewnić gorączkę taką, by móc normalnie funkcjonować, ale zarazem taką, by tata uznał, że nie musi iść do szkoły. Tak przynajmniej usłyszała od kolegów z podwórka. Zuzanna odkroiła kawałek ziemnia­ ka i nabiła go na widelec. Chwilkę trzymała przed oczami, uważnie obserwując. - Tak, panie hrabio, to przysmak, zaiste! - powie­ działa do misia siedzącego na krześle obok, również z ser­ wetką na kolanach. Wzięła ziemniaka do ust. Szybko go wypluła. - Aaaaa! - krzyknęła. Zaraz jednak przestała krzyczeć i spokojnie powiedziała, lekko skrzywiona, do misia - wstręt­ ne, panie hrabio, zaiste. - Ponownie spróbowała. Tym razem mniejszy kawałek. Szybko połknęła i stwierdziła, że dalej nie da rady w ten sposób. Jej wzrok pobiegł na półkę nad stołem. - Ach, ma pan rację, panie hrabio - skinęła głową w stronę misia. - To danie będzie przepyszne z konfiturami. Zaiste!

Bardzo podobało jej się to słowo. Zosieńka czasem go uży­ wała. - Zaiste, panie hrabio, z truskawkowymi spróbuję - Zuza stanęła na krześle i sięgnęła po słoik stojący na półce. Usiadła z powrotem, ponownie położyła sobie serwetkę na kolanach i posmarowała plaster ziemniaka pachnącymi konfiturami. - Mmmm, co za aromat, panie hrabio. Zaiste! - ugryzła duży kęs, który natychmiast wypluła, kompletnie bez gracji, na talerz. - Nie da się tak - stwierdziła smutno do misia. - Musimy wykombinować coś innego. Zuzanna miała nadzieję, że wagary w zdecydowanie słusznej sprawie nie spowodują, że znowu przed oczami będzie widziała tę gorszą stronę obrazu Memlinga, a już na pewno nie przyczynią się do tego, że się tam, po tej prawej stronie, znajdzie kiedyś w przyszłości. Nie wiedziała, co ma robić, by zostać jutro w domu. Kie­ dyś przytknęła termometr do kaloryfera i pękł. Innym razem włożyła do herbaty i nie zdążyła strzepnąć. Rany! Jak tata się martwił. Pół nocy jeździli po lekarzach. Teraz musi wymyślić coś innego. Nie chciała, by tata się martwił. Usiadła do komputera i na Gadu-Gadu zobaczyła panią Zofię Kruk. Ucieszyła się strasznie i wymusiła na Zofii, że przyjedzie do niej następnego dnia z panem Krzysiem, by ją zawieźć do szkoły. Do żadnej szkoły Zuzanna nie miała za­ miaru iść, ale o tym pani Zofia miała dowiedzieć się dopiero następnego dnia. Gibon ewidentnie coś knuł. Nie wiedziała co. Musiała się dowiedzieć. Wydawało jej się, że to ma coś wspólnego z Mileną i jej samochodem, a kochanej Milenki, nie chciała skrzywdzić. Bachor był j u ż spokojny. Wystarczyło tylko tacie powiedzieć, że Zosia j u t r o przyjedzie po nią do szkoły, i z głowy.

Trzeba było tylko się dowiedzieć, co Milenka robi jutro o dziesiątej i dlaczego jej samochód będzie stał na parkingu.

Ciężko dysząc, w mgnieniu oka Bachor wbiegł na piąte piętro. Mocno zapukał do drzwi. - Cześć - powiedział. - Przyszłam cukier pożyczyć - wy­ ciągnęła rękę z pustym słoikiem, który wzięła z domu. - Hej, Zuzanko! - odpowiedziała Mila. - Wejdź do środka - zaprosiła. - Już ci nasypuję. Bachor rozsiadł się przy stole w kuchni i rozglądał się badawczo. - O! Już dziś nie ryczysz - powiedział. - To dobrze. Milena nasypała cukru, zakręciła słoik i wręczyła go Zu­ zannie, która wcale nie miała zamiaru wychodzić. - No, nie ryczę - powiedziała Milena. - Jakoś mi lepiej. - Poproszę herbatki malinowej - Bachor wskazał palcem na puszkę stojącą na półce. - A jutro idziesz do pracy? Milena jak zwykle do pracy miała zamiar iść. Mimo wy­ pitych dwóch herbatek malinowych i jednej bułki z miodem Zuza się niczego nie dowiedziała. Wszystko wskazywało na to, że Milena następnego dnia rano wyjedzie samochodem spod bloku. Odetchnęła z ulgą. - Ach, zapomniałam ci powiedzieć! - zatrzymała ją Mi­ lena, kiedy ta wychodziła. - Od tygodnia jeżdżę do pracy rowerem! Rewelacyjnie się po tym czuję! To było to. Bachor musiał doprowadzić do tego, by Mila nie pojechała do pracy rowerem, ale wzięła samo­ chód. Pobiegła do d o m u , poinformować Zosieńkę, że musi coś zrobić. Albo sama musi coś wykombinować. Dla dobra Milenki.

Zuzanna stała przed piwnicą Mileny z kijem, do które­ go taśmą klejącą był przywiązany gwóźdź. Przez szpary w szczeblach próbowała trafić w oponę roweru Mileny. Było ciemno, nie za wiele widziała. Zrobiła dwie dziury w jednej oponie, jedną dziurę w drugiej, potem uklękła na podłodze obok trutki na szczury, poprosiła świętego Antoniego, by się za nią wstawił i poprosił szefa, żeby za to nie poszła do piekła. - Kurczę, a może lepiej Judę poprosić. Tata mówił, że to on jest od rzeczy beznadziejnych - szepnęła, gdy wstała. Uklękła z powrotem i złożyła ręce. - Święty J u d o , ja cię proszę, pogadajcie z Antonim z P a n e m Bogiem, bym nie znalazła się po tej prawej stronie na Memlingu! - podniosła się z kolan, otrzepała je, dowód zbrodni podrzuciła do innej piwnicy i poszła na górę.

O siódmej rano wściekła Milena wstawiała z powrotem swój rower do piwnicy. - Dwa flaki! Jak nie urok, to sraczka - wymamrotała. Zamknęła piwnicę, poszła do góry po kluczyki od samo­ chodu. O siódmej trzydzieści zadowolony Bachor przez okno obserwował czerwoną Biedronkę, odjeżdżającą z piskiem opon z parkingu. Odetchnął z ulgą. Przeciągnął się i poszedł umyć zęby. Kiedyś przeczytał: „Wieczorem dla zdrowia, rano dla urody". Zdrowie pal licho. Uroda była ważniejsza. O porannym myciu zębów Zuzanna Wolicka nigdy nie zapominała.

- Akcja przełożona. Wzięła laska samochód - Gibon cicho gadał z kimś przez telefon. Leżał w krzakach na wyciągniętym ze śmietnika kocu i popijał wiśnióweczkę. - No nie wiem, nie wiem - ziewnął. - Dwie wiśniówki, trochę kasy i powtórzymy, pani Viołetko. Teraz mi się nie chce. Teraz m a m wakacje. Niebawem. Całą drogę do szkoły i dwie pierwsze lekcje młoda adept­ ka szpiegostwa, Zuzanna Wolicka, zastanawiała się nad trzema rzeczami: kiedy Gibonowi się zachce, kiedy skończą się mu wakacje i ile „M jak Miłość" wynosi „niebawem".

NARESZCIE, STASZKU, N A R E S Z C I E . . . - Stanisławie, coś się tak wystroił jak na odpust w Sulę­ czynie? - Zofia Kruk otworzyła drzwi w różowym półprze­ zroczystym szlafroczku. Brakowało jej tylko szpilek z pom­ ponikami na nogach. Owszem, szpilki stały równiutko koło łóżka. Różowe pomponiki przekrzywiały się na nich zalotnie. Zofia była boso. Stanisław się speszył. Zza pleców wyjął wielki bukiet kwiatów. - Dla ciebie, Zosieńko - wydukał. - Och, Staszku! - zawołała. - Z jakiej to okazji? Imienin nie mam, urodzin nie obchodzę... - K o ł o . . . koło kwiaciarni przechodziłem - Staszek ner­ wowo szukał czegoś w kieszeni. Nie mógł znaleźć. - I ten... n o . . . promocja była! - wykrztusił wreszcie. - Kupiłem, bo ładne, dla ciebie - uśmiechnął się zawstydzony. Zofia Kruk odebrała od niego bukiet wielki jak pół stołu, wstawiła kwiaty do wazonu. Były dokładnie takie, jak lubi­ ła. Kolorowe, pomieszane, różne. Zanurzyła w nich twarz. Pachniały wiosną, młodością i tą łąką, gdzie jako dziecko spędzała całe dnie. Uśmiechnęła się do siebie i do Staszka. - Kotku, zdejmij ten pancerz - wskazała na garnitur - przytulimy się trochę - mrugnęła okiem. - Czekam! - za­ wołała śpiewnie i pobiegła do sypialni, zupełnie tak zwinnie, jak za czasów tej łąki, pachnącej jak bukiet.

Żałowała, że już nie paliła. Na filmach zawsze „po" sple­ ciona uściskiem para wspólnie paliła jednego papierosa. Staszek nie palił nigdy, ona rzuciła jakiś czas temu. - Toć jednej gumy z nikotyną nie będziem żuli - westchnę­ ła cicho, odwijając gumę z papierka. Staszek cicho pochrapy­ wał, szczelnie otulony kołdrą. Na filmach mężczyzna nigdy nie pochrapywał. I chyba nigdy kołdry nie zabierał. Czule spojrzała na Staszka. Niech śpi. Ona posprząta, śniadanie zrobi, pewnie biedak nie jadł jeszcze. Wystroił się niczym stróż w Boże Ciało, z pewnością wszystko ma brudne. Musi mu zaproponować, by się wpro­ wadził, bo dalej tak nie może być. Pogłaskała go po jeszcze bujnej, siwej czuprynie. Staszek przez sen mruknął: - Zgubiłem Zosieńko, zgubiłem... - westchnął i zaczął chrapać donośniej. Zofia pogłaskała go jeszcze raz i intensywnie żując gumę, poszła sobie zrobić kawę. Staszek chrapał dalej. Zofia pootwierała okna, usiadła wygodnie, stopy oparła na stołku. Ciepło było. Piła kawę, na talerzyku leżał francuski rogalik z dżemem, pachniało latem. Przymknęła oczy. Po raz pierwszy chyba w życiu cieszyła się z ciszy i spokoju. Chrapiący nagi mężczyzna w łóżku, kawa, rogalik i ogród za oknem. Czego można chcieć więcej?

Staszek spał dwie godziny. W jego wieku miłosne ekscesy bywają wykańczające. Obudził się i nad sobą zobaczył Zofię trzymającą w ręku pudełeczko od jubilera.

- Stasiulku, co to jest? - zapytała. - Zosieńko, nie zgubiłem! - krzyknął. - Bo ja chciałem, ja chciałem... szybko poderwał się z łóżka, nie zważając, że nic nie ma na sobie, ukląkł przed panią Zofią. - Zosień­ ko, ja cię kocham, ja nic nie mam, wiesz, no, goły jestem, ale zostaniesz moją żoną? - zdziwiona Zofia odruchowo wysunęła palec. Staszek nałożył jej pierścionek. Lśniący brylant wydawał się najpiękniejszy na świecie. Przytuliła narzeczonego do swojej bujnej piersi. - Nareszcie, Staszku, nareszcie... - powtarzała, mocno go t u l ą c . Nie słyszała nawet okrzyku ogrodnika strzygą­ cego trawę, który przez przypadek zajrzał przez okno do środka. Pan Zdzichu wiedział, że pani Kruk jest ekscen­ tryczna. Ale to, co zobaczył, przekraczało jego najśmiel­ sze wyobrażenia. Zofia, obiekt jego długoletnich westchnień, stała ubrana w jakieś zwiewne cudo i szpilki z pomponikami, a przed nią klęczał zupełnie goły facet, wtulając twarz w jej obfity biust. - Ta to ma fantazję - szepnął zafascynowany ogrodnik. Popatrzył jeszcze przez chwilę, po czym rozmarzony poszedł dalej kosić trawę.

REWALORYZACJA EMERYTUR „Rewaloryzacja emerytur" - głosił nagłówek w gazecie, którą była przykryta pani Zofia Kruk, siedząc na ławce pod oknem Zuzanny. Siedziała tam już od trzech godzin, łudząc się, że Zuza wreszcie dojrzy ją, gazetę oraz nagłówek. Był to element chytrego planu Zofii, snutego ze Staszkiem i z Mileną dzień w dzień do późna w nocy przez ostatni tydzień. Gazeta była drukowana na drukarce laserowej w pracy Milenki, ku wielkiemu niezadowoleniu Wacława Lubkiewicza. Wyglądała idealnie. Jak prawdziwa. Zofia Kruk ziewała. Nie wiedziała, gdzie Bachor się podziewa i kiedy przyjdzie. No cóż. By plan wypalił, trzeba było czekać. Spojrzała na zegarek. Podniosła głowę znad gazety i zo­ baczyła podskakującego wesoło Bachora. Za nim, jak zwy­ kle, kroczył dumnie Parys Antonio. Coś przeżuwał. Szybko schowała się za gazetę, udając, że czyta. - Zosieńka! - Zuzanna Wolicka, widząc Zofię, przyspie­ szyła podskoki i znalazła się, uwieszona na jej szyi, w mgnie­ niu oka. Parys Antonio wylizał jej buty niewiele później. Z taką samą niekłamaną radością. - Cześć, Zuzanko - powiedziała Zofia. - Czytam sobie. - O! O czym? - zabrała Zofii gazetę. - Re-wa-lo-ry-za-cja. Co to znaczy?

- Ach, radosne wieści! - uśmiechnęła się Zofia. - To zna­ czy, że emerytury podwyższają. - Podwyższają? - Bachor spojrzał na Zofię wnikliwie. - Dużo? - Ach, Zuza, będę teraz bogata! - kontynuowała Zofia. - Może samochód sobie kupię, jacht albo nowy dom. - Aż taka będziesz bogata? - zdumiała się Zuza. - I na chleb już będziesz miała? - Zuzanko, oczywiście, że tak! I na chleb, i na bułki! Co tylko zapragnę, będę mogła sobie kupić. Do tej pory Zofia Kruk prawie wcale nie kłamała. Ale gdy Zuzanna zapytała ją, czy tak będą mieli teraz wszyscy emeryci, przełknęła głośno ślinę i stwierdziła. - Tak, Zuzanko. Wszyscy emeryci będą mieli na chleb. - zamknęła oczy, mając nadzieję, że to prawda. - O matko! Zosieńko, to cudownie! - Bachor ponownie wisiał na szyi Zofii. - To ja nie mam ci już kanapek robić? Dasz sobie sama radę? Zofia zapewniła, że na pewno da sobie sama radę, a na dodatek czasem jeszcze pomoże innym. Bachor był w pełni szczęścia. Uśmiech rozjaśniał całą jego twarz. Szybko dał Pary­ sowi Antoniowi bułkę, którą mu wcześniej wyrwał z pyska, i drapał psa mocno za uchem. - Ach, Zosia, zapomniałam! - krzyknęła, grzebiąc w ple­ caku. - To co ja mam zrobić z tymi pieniędzmi, co je dzi­ siaj zarobiłam? - zapytała, wyjmując woreczek z kilkoma banknotami będącymi w towarzystwie kilkunastu monet. - Trzysta pięćdziesiąt siedem. I dwadzieścia groszy. Super, nie? - pokazała Zofii woreczek. Zofia wzięła go do ręki i przez chwilę oglądała. - Zuzanko, skąd masz te pieniądze? - Zofia zmarszczyła czoło. Myślała, że na dzisiejszy dzień wszystkie atrakcje

już się skończyły. Życie jednak było bardziej brutalne, niż sądziła. - Zosia! Jak to skąd? - zdumiał się Bachor. - Wygrałam! Zawsze wygrywam! - Bachor zaczął tańczyć wokół ławki. - Wygrałaś? - Zofia nic nie rozumiała. - Zuza, w co ty grasz? - W pokera, Zosieńko! - Bachor wirował wokół Zofii, tak że ta nie mogła się skoncentrować na niczym niż tylko na fruwających lokach Bachora i ogonie Parysa Antonia, któ­ remu radość Zuzanny się udzieliła, bo wirował wraz z nią i swoim ogonem. - Zuza! Zatrzymaj się, dziecko, i wszystko mi opowiedz! - Zofia Kruk aż wstała z ławki. Bachor posłusznie stanął. Jego spocona i zaczerwieniona od biegu twarz promieniała szczęściem. - Ty grasz, dziecko w pokera? Na pieniądze? - zapytała Zofia Kruk, trzymając Zuzę za ramiona. - Od kiedy? - Od zawsze Zosieńko. A jak tata mi powiedział, że jesteś biedną emerytką, zaczęłam grać częściej! - uśmiechnęła się Zuza. - Zawodowo, Zosieńko! I ciągle wygrywam! - okręciła się wokół własnej osi. Zofia myślała, że wiele w życiu przeszła i że już nic nie może jej zaskoczyć. A jednak. Siedmioletnia dziewczynka o twarzy anioła, rżnąca w po­ kera na pieniądze ze starymi facetami, była ponad jej siły. Oparła się o ławkę, westchnęła. Po chwili wymogła z tru­ dem na Zuzannie obietnicę, że ta już nie będzie tego robić. Przynajmniej bez porozumienia z Zofią. - Och, czuję, że to nie był koniec pracy sztabu kryzyso­ wego - pomyślała zmartwiona. - Zapowiada się pracowita noc. Pewnie niejedna.

Zuzanna Wolicka miała problem. Skoro gazety pisały, że na emeryturze będzie bogata, nie wiedziała, co zrobić z tymi wszystkimi pieniędzmi, które miała upchnięte już w dwóch skarbonkach. Zofia już nie chce, ona nie będzie potrzebować, bo eme­ rytura jawiła się jej przed oczami jak senne marzenie, miała zatem kłopot. Przeliczyła szybko pieniądze, schowała je z powrotem do tapczanu, po czym usiadła i stwierdziła, że na pewno wkrótce wymyśli, co zrobić z taką kasą. Bez wątpienia. Wymyśli. Uśmiechnęła się i poszła uczyć się angielskiego. Królowa wciąż nie zapraszała, ale „nie znasz dnia, ani godziny" - jak mawiał tata.

BŁĘKITNE KWIATKI - Milaczku, ty mi powiedz, jak ja mam tych bukietów szukać - Zofia Kruk dzwoniła do Mileny średnio co godzinę. Było tak mniej więcej od momentu, kiedy ze Stanisławem wyznaczyli datę ślubu, z małą przerwą na sen. Sen Zofii, nie Mileny. I tym razem Mila została wyrwana bardzo brutalnie z objęć Morfeusza. Ciotka Zofia nie liczyła się z tym zupełnie, że chociaż podczas snu ktoś Milenę obejmował. Nawet jeżeli to był tylko Morfeusz. - Ciocia, śpię - Milena nie miała ochoty z nikim rozma­ wiać na żaden temat. Tym bardziej na temat ślubu, który ją ominął. I to szerokim łukiem. Bardzo szerokim. - Kochanie, spać będziesz całe życie, powiedz mi, gdzie znaleźć te ze storczykami. Pamiętasz, kiedyś mi pokazywałaś. - Ciociu, jak wstanę, to ci powiem - Milena naprawdę chciała spać. - To wstań, Milaczku, poczekam - powiedziała Zofia. - Przy telefonie poczekam - dodała. - Przecież komputer masz włączony. Na Gadu-Gadu ciebie widzę. Milena westchnęła i wstała z łóżka. Różowe prosiaczki z jej piżamy radośnie się do niej uśmiechały. Podeszła do komputera i wysłała ciotce namiary na stosowne zdjęcia. Zakończyła rozmowę i poszła spać. Różowe prosiaczki poszły wraz z nią, czy tego chciała, czy nie.

- Stasiulku, tam jest wszystko! - Zofia Kruk siedziała przed swoim laptopem i buszowała po forum ślubnym. - Sta­ siulku, ale my nie zdążymy wszystkiego przygotować! - Zdążymy, Zosiu, zdążymy. - Stanisław był lekko zmęczo­ ny tymi wszystkimi przygotowaniami. Zaproszenia jeszcze był w stanie wybierać, ale gdy Zofia kazała mu dopasować, najlepiej jak potrafi, kwiaty w bukiecie ślubnym do wizytó­ wek na stole, załamał się. Zastanawiał się, czy zamiast wieczoru kawalerskiego nie wyprawić tygodnia kawalerskiego albo nawet miesiąca - by­ leby nie uczestniczyć w tym wariackim okresie przygotowań. - Stasiu, a jakie storczyki będą ładniejsze? Białe czy ró­ żowe? - z zamyślenia wyrwała go Zofia. Staszek zastanawiał się chwilę. - Białe chyba, Zosieńko, tak mi się wydaje, że białe. - Hmm... Białe mówisz - Zofia powiększyła zdjęcie na mo­ nitorze - Wiesz co? Różowe wezmę! - powiedziała radośnie. Tak. Przydałby mu się miesiąc kawalerski. Musi do tego jakoś Zofię przekonać.

Bachor w przygotowaniach ślubnych swojej kochanej Zosieńki uczestniczyłby cały czas. Ograniczony był jedynie szkołą, która i tak wkrótce miała się skończyć, więc Bachor cieszył się, że będzie mógł zająć stanowisko dowodzenia przy komputerze i szukać Zofii wszystkiego, czego ona nie będzie mogła znaleźć. - Głupi gogel, Zuzanko. Ja robię dokładnie wszystko tak jak ty, a on mi nie szuka - mówiła Zofia Kruk. Skoro głupi gogel Zofii nic nie mógł znaleźć, musiał znaleźć Zuzannie.

Zuzanna, jako Zuza, lat 23, wysyłała zapytania na fora ślubne, które uprzednio znalazła, w bardzo różnych kwe­ stiach. Pytała o knajpę, potem o orkiestrę, a później szukała zaproszeń. Po tygodniu Zuzanna Wolicka, lat siedem i pół, była ekspertem, jeżeli chodzi o przygotowywanie wesel. Wiedziała jak, gdzie i za ile. Gdzie dobrze, a gdzie źle. Nie dość, że dzieliła się informacjami z Zofią, to jeszcze chętnie udzielała porad na wszystkich forach ślubnych, jakie tylko „gogel" jej wyszukał. Zofia Kruk skrzętnie korzystała z podanych informacji, ale kwestia utworu na pierwszy taniec była w dalszym ciągu nierozwiązana. I nagląca. - Staszku, a walc angielski? - pytała Zofia Staszka, który zaczytany w lekturze uczestniczył w pogoni za radzieckim szpiegiem. - Zosieńko, dobrze, może być walc angielski - szpieg prawie uciekł. A prawie, by go mieli. - Staszku, a może coś Seweryna Krajewskiego? - Zofia przelatywała wzrokiem listę, którą Bachor jej przysłał e-mailem. - Tak, Zosieńko, Krajewskiego - szpieg został zraniony w nogę. Ciężko mu będzie teraz uciec. Cholera. Zofia popatrzyła na Staszka, który z wypiekami na twarzy czytał książkę, wcale na nią nie patrząc. - A może marsz żałobny? - zapytała złośliwie, czekając na jego reakcję. Szpieg zraniony w nogę zamknął się w starej stodole i jedna deska została już wyłamana. Ktoś mógł w każdej chwili wejść do środka! - Tak, Zosieńko, to by było najlepsze! - Staszek odetchnął z ulgą, bo ktoś przeszkodził intruzom i szpieg zyskał na czasie. Jakoś polubił tego szpiega...

- Stachu! - ryknęła Zofia. Wyrwała mu z rąk lekturę. Książka o szpiegu wylądowała z hukiem na głowie Staszka. - Ty mnie w ogóle nie słuchasz! Staszek podniósł głowę zaskoczony nagłym atakiem. Faktycznie, starał się jak najmniej uczestniczyć w tym wariactwie, jakim był jego własny ślub, a raczej przygoto­ wania do niego. Zofia obmyślała każdy najdrobniejszy szczegół, dopaso­ wywała drobiazgi. Sukienka, bukiet, wizytówki na stół, za­ proszenia, dekoracja samochodu. Kilkanaście razy dziennie wyobrażała sobie przysięgę małżeńską, składaną w ogrodzie pełnym kwiatów. Widziała oczyma wyobraźni ich pierwszy taniec, gdy suną spleceni w miłosnym uścisku... Staszek natomiast marzył o czymś zupełnie innym. Rozmyślał o tym, jakie życie będzie piękne, gdy skończy się ten cały harmider i ubrany w koszulę flanelową w kratkę i stare jeansy, albo jeszcze lepiej frotową piżamę z rynecz­ ku, będzie mógł, leżąc na tapczanie z Zofią, czytać książkę. Najlepiej sensacyjną. A ona niech se maluje te paznokcie czy leży z zielonym świństwem na twarzy. Wszystko jedno. Byle razem. I w spokoju.

- Och, Karolajna. Och. - Milenie robiło się niedobrze. Kirusek Mikrusek najwyraźniej się zakochał. I co gorsza, z wzajemnością. Codziennie rano był już w pokoju Mileny i z zapartym tchem czekał, kiedy przyjdzie Karolina. O ile Karoliny już tam nie było. - Niedługo będą tu siedzieć już od piątej rano - mruczała Milena - a wychodzić po północy. Albo i wcale - myślała z nieukrywaną zupełnie zazdrością.

Gdy Karolina przychodziła, Mikrusek zabierał się do ro­ boty, tłumacząc Karolinie zawiłości skomplikowanych analiz, zestawień i innych obliczeń. Milena czuła się niepotrzebna. Łapała coś jednym uchem, dużo się uczyła, robiła swoje, ale tak naprawdę czuła się intruzem. - To ja może wyjdę dziś wcześniej? - zapytała. Gdyby w biurze było echo, pewnie by jej coś odpowiedzia­ ło. Echa nie było. Nikogo nie było oprócz Kiriosa i Karoliny. Wacław miał wolne. - Do domu idę! - powtórzyła, spoglądając na zegarek. Była dwunasta. Miła perspektywa początku weekendu już w piątek w południe. - Mogę iść? - ryknęła prosto nad uchem Karoliny i Mikruska. - Czy wy mnie potrzebujecie? Do you need me, Mikrusek? - spytała. - Och, Karolajna. I need you - powiedział Mikrusek pa­ trząc tępawym wzrokiem na Karolinę. Milena westchnęła, spakowała torbę i piętnaście po dwunastej siedziała już w swojej Biedronce, oddalając się w stronę domu.

Przymrużone oczy Parysa Antonia wskazywały na to, że był szczęśliwy. Jadł loda o smaku cafe latte. Z własnego wafelka. Wafelek ten był trzymany przez Zuzannę Wolicka, która właśnie zakończyła swoją edukację w klasie pierwszej. Zuzanna Wolicka siedziała dumna na ławce pod blokiem, a obok leżało świadectwo i książka. - O! Milaczek! - Zuza zobaczyła Milenę wychodzącą z sa­ mochodu. - A ty nie w pracy? - Uciekłam. Miłość mnie przerosła - westchnął Milaczek i odganiając się od wielce uradowanego Parysa Antonia,

usiadł na ławce obok Bachora. - „Karolcia" - przeczytała na okładce książki. - Ha, w temacie - stwierdziła. - Wszyscy się, Zuza, zakochują. Wszyscy. - Eeee, Mila, ja nie - odpowiedziała Zuza. - Mnie się tylko Pudzian podoba - dodała po chwili. - Ale to nic poważnego. Na razie. - Pudzian? - zdziwiła się Milena. Po chwili j e d n a k przyznała, że tu nie ma się czemu dziwić, bo jej Pudzian też się podoba. I to bardzo. No i co z tego? Nic. Z Pudzianem na wesele ciotki Zofii nie pójdzie. A szkoda.

- Zuzanko, a ty będziesz sypać błękitne kwiatki. - Zofia Kruk rozmarzona siedziała nad kartką papieru, gdzie skre­ ślała rzeczy załatwione, a dopisywała inne, konieczne do zrobienia. Była tego całkiem długa lista. I po jednej, i po drugiej stronie. - Ja? - Bachor popatrzył na Zofię spode łba. - Tak, Zuzanko. - Zofia uśmiechnęła się czarująco. - Kwiatki? - zapytał Bachor z niedowierzaniem. - Sypać? - upewniała się jeszcze raz. - Błękitne? - dłuższą chwilę zastanawiała się, czy jej kochana Zosieńka się dzisiaj do­ brze czuje. - Czyja, Zosiu, wyglądam na kogoś, kto będzie sypał kwiatki? - zapytał, nie dowierzając ekstrawaganckim pomysłom pani Zofii. - Zosiu, czy wyobrażasz sobie mnie sypiącą kwiatki? - zapytał ponownie. Zofia Kruk ocknęła się, jakby ją ktoś nagle obudził. Popatrzyła na Zuzannę, na jej anielskie blond loki i śliczny zadarty nosek i uśmiechnęła się. Zaraz potem zauważyła zbuntowany wyraz twarzy, po­ wyciąganą koszulkę z napisem „Bad girl", spodnie moro

i zabłocone glany. Coś jednak Zuzanka nie pasowała jej do wymarzonego obrazu, jaki kreśliła sobie każdego wieczoru przed snem. Może sobie te kwiatki podaruje. Spojrzała jeszcze raz na Bachora, który miał minę, jakby zwątpił we wszystko, w co do tej pory wierzył. No, dobra. Jeżeli będą kwiatki, to na pewno nie sypane przez Bachora. Zuzanna Wolicka odetchnęła z niekłamaną ulgą.

Przygotowania dobiegały końca. Staszek ciągnął reszt­ kami sił. Nie spodziewał się, że dopiero po ślubie czeka go najgorsze. Podróż poślubna. Do Afryki. Samolotem. Staszek nigdy w życiu nie leciał samolotem i co lepsze - nie zamierzał. Stalowych ptaków Stanisław, przyszły małżonek pani Zofii Kruk, bardzo się bał. Bardzo.

WESELE Całe wesele swojej ciotki Milena przepłakała. Zarówno wtedy, gdy pan w srebrnym garniturze śpiewał o białym misiu, jak i wówczas, kiedy rzewnie zawodził, że taka jedna zabrała jego serce i zabrała jego sny, a tylko zostawiła te łzy, gorące łzy. Apogeum płaczu przypadał jednak na „Siedem dziewcząt z Albatrosa, tyś jedyna". Z oczu Mileny łzy leciały jak grochy. Na weselu Milena nie była sama. Milena miała towa­ rzystwo w postaci Bachora, który na tę okoliczność wło­ żył sukienkę z falbankami. Mimo falbanek na nogach miał swoje glany, które były, jak zwykle, nad wyraz zabłocone. Staszek uparł się, że Bachor na weselu musi być, Zofia nie miała pojęcia dlaczego. Jacek nie mógł przyjść, bo zwalczał nieustającą od trzech dni awarię serwera i ostatnie, na co mógł sobie pozwolić, to balowanie na weselu. Ślub i wesele były w ogrodzie. Pani Zofia Kruk stwierdziła, że skoro czekała już sześćdziesiąt pięć lat na najszczęśliwszy dzień życia, to nie jest w stanie czekać ani chwili dłużej i ślub musi mieć natychmiast. Gdy usłyszała przez telefon o wymogach Kościoła doty­ czących nauk przedmałżeńskich, jeszcze tego samego dnia udała się do proboszcza. - Proszę księdza - wyciągnęła swój dowód, podsuwając pod nos biednemu proboszczowi stronę z datą urodzenia

- ksiądz chce mnie uczyć kalendarzyka małżeńskiego? Tem­ peraturę mam mierzyć? Czy śluz rozciągać? - pytała głośno. - Czy proboszcz wie, co to menopauza? - stała nad skulonym księdzem, niemal wciśniętym w wielkie dębowe biurko. Pro­ boszcz wiedział, co to menopauza. Miał na ten temat zasób wiedzy na tyle wystarczający, że termin ślubu wyznaczył za miesiąc. Dzięki rozległym znajomościom Staszka w magi­ stracie ślub mógłby być nawet na księżycu, więc ukwiecony ogród pani Zofii wydawał się miejscem idealnym.

- Łap, Milena, ł a p ! ! ! - podskakująca Zuzanna pchała Mi­ lenę w stronę spadającego welonu. Zofia Kruk, jak na każdą pannę młodą przystało, miała welon. I wianek. Nie mogła się zdecydować, co tak naprawdę powinna mieć na głowie. Stwierdziła, że to na pewno ostatni ślub w jej życiu, zatem nic nie stało na przeszkodzie, by połączyć wianek z welonem. Zuzanna tak popchnęła Milenę podczas oczepin w stro­ nę Zofii, że ta się przewróciła. Prawie natychmiast na nią spadł welon. Gdy tylko podniosła głowę, dostała w twarz wiankiem. Usiadła z powrotem. Akurat śpiewali, że miłość nie umiera, tylko nie wie, czego chce. Jej miłość umarła. Milena wstała, założyła welon na głowę i poprawiła przekrzywiony wianek. Uśmiechając się przez łzy, zatańczyła taniec z dalekim kuzynem pana Staszka, który złapał muszkę i w tańcu gibał się uroczo. Nie grzeszył wzrostem i przez to jego oczy były mniej więcej na wysokości dekoltu Mileny, co odczuwała jako lekki dyskomfort. Pan z kapeli śpiewał właśnie o tym, że ona chce przetańczyć z ku­ zynem Staszka całą noc i nie odstąpić go na krok. Gdy tylko piosenka się skończyła, Milena odstąpiła swojego partnera

na kilka, a nawet kilkanaście kroków, zgarnęła ociągającego się Bachora i wciąż z welonem i przekrzywionym wiankiem na głowie wsiadła do samochodu i odjechała. - Zuzę przywiozłam - powiedziała, gdy Jacek otwo­ rzył drzwi. Był nieco zaspany. Stał boso, ubrany jedynie w bokserki w serduszka. „Pewnie od jakiejś laski dostał" - pomyślała Milena. - „Bo jaki facet kupuje sobie bokserki w serduszka?". - Może wejdziesz? - zapytał. - Nie, raczej nie - powiedziała stanowczo Milena, patrząc na niego spod welonu. - Idę się upić. Wreszcie - westchnęła. - Kto to pomyślał, by na wesele samochodem jechać - zdjęła buty na obcasach. Światu ukazała się wielka dziura, przez którą wychodził duży palec z pomalowanym na bordowo paznokciem. - Wejdź, mam dobre wino - Jacek zachęcał. - Serwer naprawiłem, jest okazja. Samemu się nie chce. - Wejdź, wejdź - skakała Zuza. „Skąd ten Bachor ma tyle energii?" - pomyślała Milena. Spojrzała na swoje stopy bez butów, pokiwała dużym palcem u nogi i mruknęła: - Do dupy. Pomachała Jackowi i Zuzie i na piechotę powlokła się na piąte piętro. Welon smętnie zwisał, a kwiaty w wianku zgubiły już prawie wszystkie płatki.

O godzinie drugiej w nocy w mieszkaniu Jacka Woli­ ckiego i jego, śpiącej już smacznie, córki Zuzanny rozległ się dzwonek do drzwi. Jacek wstał od telewizora. Właśnie oglądał na Discovery, jak dwóch gości robi z popsutego wraka reprezentacyjny

wóz, i się rozmarzył. Na stole stała wypita do połowy butelka czerwonego wina i pusty kieliszek. W drzwiach stała Milena. Welonu już nie miała, ale za to miała różowy dres. Bordowy paznokieć w dalszym ciągu wystawał z dziury. - Skończyło mi się. Pół butelki to nic - stwierdziła, lekko chwiejnie wchodząc do środka. - Był jeszcze jakiś szampan. Ale piłeś kiedyś szampana, który stoi otwarty dłużej niż miesiąc? Paskudztwo - skrzywiła się. - Potem mamie wypiłam takie małe buteleczki. Kawowe, dobre było. I skończyło się, to przyszłam - uśmiechnęła się pro­ miennie. - Nalej! - rozkazała, podnosząc kieliszek, który stał na stole. Kieliszek Jacka. - Mila, dam czysty - wyciągnął nowy z szafki i nalał po brzegi. - Menisk wypukły - naukowo stwierdziła Mila. - Trzecie miejsce na olimpiadzie chemicznej w podstawówce - siorbnęła głośno, nie podnosząc kieliszka ze stołu. - Faceci to świnie, wiesz? - zapytała. - Wiem, Mila - odparł. - To dobrze, że wiesz - przytaknęła. - Wiesz, kiedy oni tak o tym Albatrosie śpiewali, to mi się wszystko przypomniało - mówiła, nie patrząc nawet, czy Jacek słucha. - I jak mi się oświadczał, i jak mówił, że kocha... Ale, Jacek... Ta jego siostra... - nagle chwyciła go za rękę. - Jacek! To baby są świnie! Wiesz? - Wiem - przytaknął. Cóż miał innego zrobić. - Hmm. Szkoda, że jestem kobietą - stwierdziła, nalewa­ jąc sobie sama kolejny kieliszek wina. Chyba już czwarty. - Okres mam, i takie tam. Tylko rodzić nie będę. Bo stare panny nie rodzą. Jacek. Ale powiedz, faceta nie poznaje się po tym jak zaczyna, ale jak kończy, prawda? - pytała. - Prawda - odparł Jacek. r ~ 240

- Wiesz, bo ja rozumiem, że on przestał mnie kochać. Bo kto by tam mnie kochał. Ale dlaczego bał się mi o tym powiedzieć? - pytała. - Tchórz. Wiesz, że tchórze śmierdzą? OOOOOkropnie. OOOKROPNIE. Jacek ukradkiem wypijał wino z jej kieliszka. Jego zda­ niem miała już dosyć. - O! Dziurę m a m - zauważyła. - Ale głupio. Jaka śmiesz­ na ta dziura! - głośno się śmiejąc, ściągnęła podkolanówki. - No, normalnie dziura, śmieszna, prawda? Mogłaby być taka nazwa miejscowości. Dziura Śmieszna - Milena wciąż chichotała. - Albo Skórka Gęsia! - powiedziała, obserwując swoją rękę. Mieszkam w Skórce Gęsiej, ulica Grunwaldzka, numer... - kontynuowała. - Nie jest ci zimno? - p r z e r w a ł Jacek. - Koc przy­ niosę. - Przynieś - Milena położyła się na sofie. Gdy J a c e k wrócił, spała p r z y t u l o n a do miękkiego misia Zuzanny. Miał jakby deja vu. Spod lekko zsunię­ tych różowych spodni od dresu wystawały czerwone koronki. - Boże, czy ta kobieta nie nosi innej bielizny? westchnął głośno, przykrył Milenę kocem, zgasił światło i wyszedł z pokoju. Po chwili wrócił, pogładził Milenę po policzku. - Dobranoc - szepnął. - Śpij dobrze - przez chwilę na nią spoglądał. Widział jej zaróżowione policzki, smugi pod oczami od częściowo zmytego łzami makijażu. Kasztanowe włosy lekko opadały na oczy. Bardzo mu się podobała. Po chwili Milena chrapnęła głośno. Tego już na szczęś­ cie Jacek Wolicki nie słyszał. Spał głębokim snem w swojej sypialni. Śniło mu się, że śpiewał na weselu. Nie pamię­ tał dokładnie, co to było, ale na pewno jakiś grunge'owy

kawałek. Wzruszył się przy tym niemal tak mocno jak Milena przy Albatrosie.

TERE-FERE - Jak to - kasę ci jest winien? - ciotka Zofia była zdumio­ na. - Dzwonisz i mówisz, że ma oddać, i po sprawie. - No co za... dupek, Milaczku. Po prostu dupek. - Ciociu! - Mila mimo całej swojej niechęci do Dentysty była zdegustowana. - No, Mila, powiedz, czyja nie mam racji? - ciotka swoimi długimi czerwonymi paznokciami stukała w stół. - No, masz, ciociu, masz - Mila jadła ciasto, pomrukując z zadowolenia. - Jak zawsze masz rację. Zobacz, jakie super - powiedziała, oblizując palce - krem budyniowy i karmel, z mleka skondensowanego z puszki... - Mila! Tysiąc złotych! - ciotka przywoływała ją do po­ rządku. - Ciocia, jak pomyślę, że mam dzwonić do tego, tego... - j ą k a ł a się Milena. - Ulżyj sobie, Milaczku, dupka - ciotka teatralnym ru­ chem wyciągnęła ręce przed siebie. - Właśnie - skwitowała Mila. - Pisałam trzy maile. Nic z tego. Za każdym razem jego adwokat odpowiadał, że mam oddać mu najpierw zegarek za tysiąc złotych - Mila wyciągnęła lewą rękę i pokazała ciotce zegarek. - Armani - westchnęła. - Jaki adwokat? O czym ty mówisz? - pani Zofia Kruk nic nie rozumiała.

Milena już miała wszystkiego dość. Nawet ciotka ją de­ nerwowała. Chciała o sprawie zapomnieć, nie myśleć, iść dalej do przodu, a niech Mariusz się udławi tym tysiącem złotych albo podetrze sobie tyłek. Było jej obojętne, do czego go użyje i co z nim będzie robił. Chciała zapomnieć o całej historii, wymazać ją z pamięci, tak jak wymazała numery z telefonu, i mieć święty spokój. Zarówno od niego, jak i od jego siostry w charakterze ad­ wokata. Nie chciała go słyszeć. Jedyne, na co się zdobyła, to te trzy listy, w których grzecznie poprosiła o zwrot po­ życzonych pieniędzy. Listy pozostały bez echa, saldo na jej koncie nie wzrosło. - Gdzie dzwonisz? - zapytała, gdy ciotka Zofia wyciąg­ nęła swój notes i patrząc z nad okularów, szukała numeru telefonu. - Do niego? - Milena ze zdziwienia otworzyła szeroko oczy. - Cicho - ciotka nerwowo kiwnęła ręką. - Pani Asia? Pani Asiu kochana, Zofia Kruk. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam, ale sprawa pilna - Mila słuchała zacieka­ wiona. - Nie, pani Asiu, nie testament. Pani Asiu, chodzi o następującą sprawę - Zofia w szczegółach wytłuma­ czyła pani mecenas J o a n n i e Wojniło, właścicielce jednej z największych trójmiejskich kancelarii prawnych, o co chodzi. Słuchając tego wywodu, Mila nie wierzyła swoim uszom, że trafiła na faceta, który ją tak potraktował. Słuchała tej historii z p r z y m k n i ę t y m i o c z a m i jakieś piętnaście minut, pochłaniając kolejne kawałki ciasta z k r e m e m budyniowym. W uszach jej brzmiały słowa ciotki: „Pani Asiu, po prostu przestał dzwonić". Mignęły też słowa Dentysty mówiące niemalże to samo, w nieco innych okolicznościach. Mila w wyobraźni obmyślała słodką zemstę.

- Asia się tym zajmie - ciotka przerwała jej w najpięk­ niejszym momencie, momencie, kiedy to Milena doda­ wała właśnie gazu, by raz na zawsze zakończyć żywot Dentysty i jego strasznej siostry. Milena, niestety, nie docisnęła pedału i Dentysta przeżył. Viola również. Ach, jaka szkoda. - Jak Asia powiedziała, że zrobi, to zrobi - przekonywała ciotka. - Milenko, nie martw się, kochanie. Kochanie zupełnie się nie martwiło. Nie myślało nawet o honorarium dla „pani Asi", bo wiedziała, że na mecenas Wojniło stać było nielicznych. Ciotka miała swoje znajomości i Mila w to nie wnikała. Ważne, że będzie miała kasę z po­ wrotem. Na waciki. A Dentysta? Dupek. Wzruszyła ramionami. - Dupek Dupowaty, ciociu, prawda? - zapytała.

Dupek Dupowaty, oficjalnie zwany Mariuszem Rubikiem, stał właśnie przed lustrem i poprawiał musznik. Musznik był na topie tego sezonu i Mariusz Rubik absolutnie nie mógł iść do ślubu bez musznika. Za nim stała uśmiechnięta pani Rubik, w doskonale skrojonej garsonce, i otrzepywała mu niewidzialne pyłki z ramienia. - Kochanie, jak się cieszę - szczebiotała. - Helenka, to taka swojska dziewczyna. Znamy ją od dziecka. To wasz dzień. Zadbaj o to, by było wszystko idealnie. Pamiętaj, całe miasto dziś będzie patrzeć na ciebie! - podziwiała z d u m ą swojego pierworodnego w lustrze. - Wszystko będzie dobrze. Bukiet zamówiłam ten najdroższy, od Kwiatkowskich, kelnerzy zapłaceni, by się uwijali jak mróweczki, wszystko będzie grało - tembr głosu świad­ czył o tym, że nieco się denerwowała. - Ludzie b ę d ą

mówić o t y m ślubie cały rok! Byleby tylko nie było żadnych niespodzianek! Niespodzianka właśnie podążała w kierunku białego domu państwa Rubików, a dokładnie jechała na rowerze, spoczywając spokojnie w torbie pana Władka, miejscowego listonosza. W momencie, gdy Violetta Rubik, leżąc w samych stringach na wielkiej kanapie w swoim pokoju, przekonywała kolejnego wielbiciela, że wystarczy tylko jedno jej słowo, a Mariusz z Heleną od razu się rozwiedzie, w całym domu rozległ się dzwonek wideofonu. Pani Rubik jeszcze nie bar­ dzo umiała z niego korzystać, ale wypadało go mieć, zatem przekonała męża o konieczności montażu i on pewnego dnia wezwał najlepszych fachowców, którzy podłączyli ten - jak mu się wydawało - do niczego niepotrzebny gadżet. Wychodząc z domu, zobaczyła pana Władka, który z cie­ kawością zaglądał przez płot. Bardzo była zadowolona. Listo­ nosz, największy plotkarz w okolicy, w tym dniu był bardzo mile widziany. Ogród wypielony, trawa przycięta, wszystko wysprzątane na błysk. „Pewnie przyniósł powinszowania" - pomyślała. - „Zaproszę go do środka, wszyscy będą mówić, jak pięknie wszystko przygotowane. Włodek o to się postara" - uśmiechnęła się, mrużąc oczy. - P a n i e Włodku! Proszę wejść! Dziś mój syn się żeni! Proszę wejść, chociaż łyczek za szczęście pary młodej wypić! - zawołała, nie dochodząc do furtki. - Otwarte jest! Pana Włodka dwa razy nie trzeba było prosić. Sam był ciekawy, co znajduje się w eleganckiej podłużnej kopercie z logo kancelarii prawnej, adresowanej do bohatera dzi­ siejszego dnia. Zawsze to będzie miał o czym opowiadać małżonce. Ba, może nawet nie tylko małżonce? Usiadł przy stole w dużej kuchni, na stole położył wszyst­ kie listy do Mariusza Rubika. Pani domu nalewała już konia-

ku w kryształowy kieliszek. Całą korespondencję zgarnęła jednym ruchem i odłożyła na półkę. - Tam jest jeden polecony, podpisać trzeba - powiedział listonosz, wznosząc toast za zdrowie państwa młodych. - Polecony? - mama Mariusza zamarła chwilę w bezru­ chu, wzięła z powrotem listy, zobaczyła na kopercie napis „Kancelaria Prawna J o a n n a Wojniło" i usiadła, próbując opanować zdenerwowanie. Rozerwała kopertę byle jak, nie korzystając nawet ze specjalnego nożyka do otwierania korespondencji, leżącego w tym celu od zawsze na półce. To świadczyło o ekstremalnych nerwach. - „Wezwanie do zapłaty" - przeczytała szeptem. - Jezu! Tysiąc złotych! - krzyknęła, nie pamiętając, że ma towa­ rzystwo. Szybko przeczytała cicho dalszy fragment, a na koniec wyszeptała znowu - „Brak dokonania wpłaty na wyżej wymieniony rachunek w terminie tygodnia od daty doręczenia niniejszego pisma spowoduje natychmiastowe podjęcie działań w celu przymusowej egzekucji wierzy­ telności" - nalała sobie koniaku do pustego już kieliszka p a n a Władka i wypiła jednym haustem. - Matko Boska! w tym momencie przypomniała sobie, że ma gościa. - Nic pan nie widział, panie Władku. Pan Władek, niestety, widział. Nie tylko widział, ale i sły­ szał. Nie pomogły nawet pieniądze, które wręczyła mu na pożegnanie pani Rubik z prośbą, by wszystko pozostało między nimi. Nie mógł się już doczekać, kiedy to opowie żonie o długu pierworodnego Rubików. Ha, pan doktór - prychnął. - Jaki pan doktór? Długi ma jakieś. Szemrane interesy pewnie prowadzi. Mafia jakaś czy co. Pewnie mafia. Pan doktór. A to se wymyślili. Pan Włodek oczyma wyobraźni widział już reakcję swojej żony na świeże ploteczki. Uśmiechnął się pod wąsem. Od­ pali jej połowę z kwoty za milczenie. Pomilczą sobie razem

- roześmiał się głośno i zaczął mocniej pedałować, by szybciej dojechać do domu.

Pani Rubik z przyklejonym sztucznym u ś m i e c h e m na twarzy siedziała w pierwszej ławce w kościele. Oczy­ wiście po lewej stronie. Po prawej siedziała rodzina panny młodej, Helenki. Porządek musi być. Uśmiechała się, co chwila pozdrawiając zaproszonych gości ledwo widocznym skinieniem głowy. - Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci - cały kościół wypełniony był słowami Mariusza. - Tere-fere - cicho szepnęła Viola, jednak na tyle głośno, by jej matka to usłyszała. Zmroziła Violę wzrokiem, po czym na jej ustach zakwitł znowu słynny uśmiech.

- Tere-fere - powiedziała w tym samym czasie Milena, odpowiadając na propozycję ciotki, że jej znajdzie kolejnego narzeczonego. - Już mi jednego znalazłaś, ciociu - stwier­ dziła. - Miała być to druga połówka jabłka czy pomarańczy - zaśmiała się szyderczo. - A się okazało, że nie dość, że nadgryziona, to jeszcze robaczywa. - Tak, Milenko, wiem, taki wielki tłusty robak - Zofia przyznała rację. - Eee, ciociu, aż taki wielki i tłusty to on nie był! - Milena mrugnęła okiem do ciotki. Ciotka, niestety, tego nie widziała, bo w ramach poprawia­ nia sobie nastroju obie leżały w ogrodzie u pani Zofii z plastra­ mi ogórków na oczach i z zielonym paskudztwem na twarzy.

Z domu dochodziła cicha muzyka, ptaki śpiewały bar­ dzo donośnie, w stawie odzywały się żaby, a pan Staszek co chwila przychodził i serwował drinki z palemką. - Żyć, nie umierać - stwierdziła Milena. - Och, tak - westchnęła Zofia Kruk, bawiąc się swoją obrączką i błogo się przy tym uśmiechając.

KONIEC Dzień za dniem wyglądał podobnie. Praca od ósmej do szesnastej, a czasem nawet dłużej. Nieskończone analizy, tabelki i formularze. Wreszcie w pracy byli z niej zadowoleni. Karola pojechała do Grecji z wpatrzonym w nią Kiruskiem Mikruskiem i Milena znowu sama została na placu boju z różnorakimi analizami. No tak, ale Mikrusek też pojechał, więc nie miał jej kto tych analiz zlecać. Życie zawodowe powoli nabierało barw, jednak życie prywatne nadal leżało pod gruzami. Jedyną odskocznią był Bachor, dbający o psychikę Milen­ ki i tym samym wymyślający jej na siłę rozmaite rozrywki, i ciotka Zofia, dbająca o wygląd fizyczny swojej siostrzenicy. Tym samym Milena nie miała na nic czasu. Zwłaszcza na rozmyślania. Raz Bachor przychodził, płacząc, że nabroił i Mila musi z nim jechać oglądać Memlinga, a zaraz następnego dnia ciotka Zofia, że trzeba ją zawieźć do kosmetyczki na akry­ lowe paznokcie. - Milenko, akryl jest bardzo ładny. Malujesz tylko raz w tygodniu - przekonywała ciotka. - Zrób sobie przy okazji. Tobie też zarezerwowałam miejsce. Milenka zatem paznokcie malowała raz w tygodniu. Akryl miała na dłoniach i stopach, fryzurę prosto od fryzjera,

cerę prosto od kosmetyczki, wydepilowana laserem była od stóp do głów, a ciało jej pachniało najnowszym odkryciem pani Zofii - olejkiem czekoladowym wmasowywanym przez - o dziwo - kobietę. Pani Zofia po swoim ślubie nie dała do­ tknąć się innemu mężczyźnie. Nawet sprzedawca w sklepie z butami dostał po łapach, gdy próbował założyć Zofii na nogę nową czarną szpilkę. Z Zuzanną Mila była w trzech muzeach, dwa razy na placu zabaw, raz w kinie i raz w teatrze lalkowym. Bachor dwoił się i troił, by zapewnić Milenie rozrywkę. Mila była bardzo szczęśliwa, że - znając upodobania Zuzanny - nie jest zmuszana do picia eliksirów ze składników niewiado­ mego pochodzenia, czołgania się w kanałach pod ulicami czy noszenia naszyjników z zakrwawionych zębów mlecz­ nych. W takich okolicznościach Milenka musiała zapomnieć o swojej olbrzymiej niechęci do mężczyzn. Znowu Milenie potrzeba było chłopa. Jak opowiadała ciotce, brak jej było chłopa ze ściśle określonych, prozaicz­ nych powodów. Wpadła w poślizg i z całej siły przygrzała w murek - miała wybór - walnąć w samochód albo w murek. Opona jęknęła. - Wiesz, ciociu, chłopa mi brak, coby stwierdził, czy opona przebita, czy nie - mówiła, siąkając nosem. Odwinęła papie­ rek od cukierka i wzięła go do ust - I w moim samochodzie, ciociu, piszczy. Piszczy i jęczy. Ciociu, już od trzech miesięcy. Chyba pasek klinowy, bo co może jęczeć? - Duchy? - zapytała ciotka, oglądając swoje paznokcie koloru czerwonego. - Ciociu, jakie duchy? - kontynuowała Milenka zamyślo­ na. - No właśnie, chłopa mi brak, by mi powiedział - Mila zrobiła groźną minę i grubym głosem zakończyła - „słonecz­ ko, to nie duchy, to pasek klinowy, nie musisz się martwić,

możesz jeździć dalej" - wzięła kolejnego cukierka - „albo nie jeździć dalej". No i nie ma, ciociu, kto mi wsadzić... - Milaczku wreszcie mądrze gadasz - ciotka spojrzała na nią zaciekawiona. - Nie, nie, ciociu. Ty to tylko o seksie. Seks też ważny, ale to radio do samochodu, co dostałam od brata, muszę w samochodzie zainstalować. A nie wiem jak. No i wiesz, wszyscy mają facetów, a ja nie. No i dla masażu i seksu wreszcie. Bo tak bez masażu i seksu to człowiek nerwowy jest, ciociu - dalej opowiadała Milena, biorąc kolejnego cukierka z torebki. - Milaczku, tobie zatem nie chłop potrzebny, ale me­ chanik samochodowy! No, ewentualnie świadczący usługi seksualne po godzinach.

Siedziały we trzy na ławce przed blokiem. Pani Zofia, jak zwykle elegancka, w czerwonym kostiumie i szpilkach, Mila w swoim różowym dresiku, a Bachor - o dziwo - był w sukience. W sukience moro. Obok siedział Parys Antonio i z torebki Zofii wyżerał gumę Nicorette. W oddali Gibon rozmawiał z facetem w czapce z napisem Lee. Żadna z nich nawet nie sądziła, że ta rozmowa zaowo­ cuje pierdyknięciem za kilka dni. Głośnym pierdyknięciem za oknem. Bachor, znudzony, przeglądał zapiski w swoim zeszycie. Życie go przytłaczało. Zdecydowanie. Królowa angielska na obiad nie zapraszała, czary Harry'ego Pottera okazały się jedną wielką ściemą, a tata zaczął się do siebie uśmiechać. Zawsze tak robił, gdy na horyzoncie pojawiała się nowa dziewczyna. Zofia Kruk też się martwiła. Obudził się w niej instynkt macierzyński. Trochę za późno.

- Gdybym wyszła za Staszka te dwadzieścia lat wcześniej - westchnęła w myślach. - Miałabym rodzinę, dzieci. A tak, jestem sama. W tym momencie spojrzała na zatroskanego Bachora potrząsającego blond lokami, ukradkiem dłubiące­ go w małym zgrabnym nosku, i na zgarbioną Milenę, obser­ wującą coraz to mniej widoczny ślad po jeszcze niedawno tam tkwiącym pierścionku zaręczynowym. Pani Zofia uśmiechnęła się do siebie. Nie była sama. W mieszkaniu na parterze Jacek Wolicki nagrywał płytkę z balladami Pearl Jamu i marzył, by ktoś nazwał go „Better man'em". Wiedział kto. Szybkim ruchem napisał na płycie „dla Milenki" i wyjrzał przez okno. Spojrzał czule na Milenę. - Ładnie jej w tym różowym - pomyślał. - Pewnie znowu są te koronki pod spodem. Zuza uchwyciła jego spojrzenie. Odrzuciła energicznie loki do tyłu, w zeszycie z czaszką, po stronie „baby halo", napisała „Milena". Dorysowała trzy serduszka i uśmiechnęła się do ojca, który nawet chyba jej nie zauważył. Milena siedziała dalej smutna. - „Tłusta jak tucznik w chwilę przed śmiercią" - myślała o sobie. - „Gruba, brzydka i niekochana. Nic a nic. Przez nikogo". Och, jakże się myliła. Prawda?