Witkiewicz Magdalena Milaczek 2 Panny roztropne

Magdalena Witkiewicz Panny roztropne

Lecz o północy rozległo się wołanie: „Pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!". Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. A nierozsądne rzekły do roztropnych: „Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną". (Mt 25, 6 - 8) Mateuszowi, temu, co w brzuchu siedział, gdy jego mama pod kapliczką za dwuletnią Lilianką ganiała...

PANNY ROZTROPNE I NIEROZSĄDNE Parys Antonio nie lubił baterii R20 firmy Duracell. W to, czy bateria innej firmy by mu smakowała, również szczerze powątpiewał. Minę miał wielce zdegustowaną i z wyrzutem w swoich arystokratycznych psich oczach spoglądał na Zuzannę Wolicką, z tornistra której tę baterię wyciągnął. Zuzanna Wolicka, czyli Bachor spod jedynki, panienka przecudnej urody, lat prawie osiem, żywiołowo opowiadała coś swojej „najdroższej Zosieńce", przyjaciółce od serca. Bagatela, starszej od niej jakieś osiem razy. - Zosieńko, trzeba czuwać, bo nie znasz dnia ani godziny! - opowiadał Bachor, z przejęciem potrząsając swoimi jasnymi lokami. - Wszystko się może zdarzyć! Wszystko! Naprawdę! Pani Zofia Kruk z niepokojem pomyślała o Staszku, całkiem nowym, niezupełnie młodym mężu oraz o swoim sercu, liczącym już lat sześćdziesiąt pięć. Niekoniecznie zupełnie zdrowym. O, właśnie, trzeba zobaczyć w kalendarzu, kiedy ma termin u kardiologa... - Nie znasz dnia ani godziny... - szepnęła przerażona. - Nie znasz, Zosieńko, nie znasz - powtórzył przejęty Bachor. - I dlatego musisz mieć oliwę. - Spojrzał z wyrzutem na psa. - Parys, nie żryj baterii! Normalnie wszystko zeżre oświadczył zmartwiony. - Gdybym miała oliwę, pewnie też by wyżłopał. Wiesz, Zosieńko, czego się dowiedziałam? - Oliwę? - Zosieńka nie wiedziała, czy dociekać dalej informacji o dniu i godzinie, której nie zna, czy o oliwie, którą musi mieć, czy dowiadywać się najnowszych wieści na temat Parysa Antonia. Znała Bachora już jakiś czas i myślała, że nic nie jest w stanie jej zaskoczyć, a jednak każde spotkanie z Bachorem było niepowtarzalne. - Zosieńko, czy ty mnie słuchasz? - Zatroskana Zuza spojrzała na Zofię. - Parys, wypluj to świństwo i nie grzeb mi w tornistrze! - krzyknęła na psa, wyciągnęła kanapkę i

rozwijając papierek, mówiła dalej: - Otóż, Zosiu, dowiedziałam się, że ci właściciele Parysa chcieli go oduczyć jedzenia. Wiesz, bo on wszystko zżera normalnie. Albo chociaż próbuje! No i oni kupili książkę o wychowaniu psów. I wiesz, co się stało? - Nie wiem, Zuzanko - odparła Zofia, wzdychając ciężko. - No jak to nie wiesz? On tę książkę zeżarł! - Bachor wybuchnął perlistym śmiechem. - Wyszli z domu, a jak wrócili, przeżuwał okładkę, z pyska smętnie mu zwisała strona tytułowa! No i zwątpili. Ale ja nie o tym chciałam. O czym to ja mówiłam, Zosieńko? - O oliwie, Zuzanko. - Zofia Kruk była coraz bardziej zdezorientowana, aczkolwiek oczyma wyobraźni ujrzała Parysa, który przeżuwa okładkę książki o jego wychowaniu, i zrobiło się jej całkiem wesoło. Pogłaskała psa, który siedział tym razem z nosem zagłębionym w jej torebce. Jednak nic oprócz gumy do żucia tam nie znalazł. Zatem zdezorientowany, próbował odkleić górną szczękę od dolnej. - No, o oliwie mówiłam! Bo wiesz, Zosieńko, postanowiłam być panną roztropną! Gdyby Zofia już nie siedziała na ławce pod blokiem numer dwadzieścia dziewięć, na pewno by usiadła. Siłą powstrzymywała śmiech. Bardziej roztropnej panny niż Zuza chyba nie znała. Chociaż... - Ależ, Zuza, ty zawsze byłaś panną roztropną! wykrzyknęła szczerze. - Nie, Zosiu, ja jestem nią dopiero od dzisiaj! Bo tu chodzi o tę oliwę! I wiesz, tata mówił, że w dzisiejszych czasach zwykłe baterie wystarczą. Ja mam akumulatorki. - Po co ci baterie? - zapytała pani Zofia Kruk z ciekawością. - By być gotową na przyjście oblubieńca! - wykrzyknęła Zuza. - Jak nie będę miała baterii czy latarki, to te inne wredne

baby mi nie pożyczą! Tylko same pójdą na oblubieńca czekać! Bo baby potrafią być bardzo wredne, wiesz? Zofia Kruk nie miała już siły powstrzymywać się od śmiechu. Zaczęła rechotać całkiem głośno. Bachor poczuł się urażony. - No wiesz co, Zosiu? - popatrzył na nią z wyrzutem. - Bo ty nic nie wiesz. Byliśmy z tatą w Malborku. Na zamku. Pięknie! Zosieńko, byłaś tam kiedyś? - Oczywiście, że byłam! - Zofia przytaknęła, ale w gruncie rzeczy na zamku w Malborku po raz ostatni była chyba ze dwadzieścia lat temu. - A! To pewnie pamiętasz, że tam one są! Panny roztropne i nieroztropne! - ożywił się Bachor. - No i tata mówił, że te roztropne są zawsze przygotowane na wszystko. I mają oliwę do lamp. Myślałam, że to taka oliwa z oliwek, jak do sałaty, ale tata mówił, że mogą być baterie. - Bachor westchnął. - To mam latarkę i te baterie zapasowe, ale teraz Parys mi je obślinił. - Spojrzał na psa, kończącego kanapkę z ziołowym serkiem topionym. - Zosieńko, a czy ty jesteś panną roztropną? Zofia Kruk nie miała pojęcia. Panna z niej żadna - to wiedziała na pewno, ale z roztropnością nie było najgorzej. Przynajmniej do tej pory... Z rozterek egzystencjalnych wybawiła ją Milena, która właśnie zajechała na rowerze przed dom. Przed wyjazdem w podróż poślubną do Afryki Zofia chciała jakiejś pannie roztropnej przekazać instrukcje dotyczące podlewania kwiatków w pustym domu. Milaczek był pod ręką. To, czy był panną roztropną, dopiero się miało okazać. * Przynależność Aleksandry Pieczki do określonej grupy panien miała się rozstrzygnąć dużo później.

Do czasu wykazywała się dużą dozą cierpliwości, wyrozumiałości i spokoju. Nadeszła jednak chwila, kiedy jej cierpliwość się skończyła. Aleksandra przestała być wyrozumiała dla różnorakich wybryków otaczającej ją ludzkości, a w szczególności wybryków dokonywanych przez indywiduum przypominające Hugh Granta. Pewnego dnia, odwiedzając toto, wcześniej określane jako miłość jej życia, w jego biurze na dziesiątym piętrze, nakryła go na słodkim tete a - tete z równie słodką długonogą blondynką. Aleksandra Pieczka nawet nie zdążyła się zdenerwować. Upuściła styropianowe pojemniki z obiadem na beżową wykładzinę (bo jako panna do tej pory zdecydowanie roztropna dbała o wikt i opierunek owego Indywiduum), odwróciła się mechanicznie w stronę drzwi i pojechała do domu. Drogi nie pamiętała. Nie pamiętała również, w jaki sposób spakowała wszystkie walizki należące do mężczyzny jej dotychczasowego życia i wystawiła je za drzwi. Potem jak w amoku posprzątała całe mieszkanie, tak dokładnie, jakby chciała zmyć wszelkie ślady jakiejś straszliwej zbrodni. Nie zdejmując żółtych gumowych rękawiczek, położyła się na kanapie i zasnęła. Ocknęła się dopiero nad ranem, gdy czarny pies rodziców, który tymczasowo znalazł się u niej na przechowaniu, lizał ją po twarzy, domagając się spaceru. Włożyła dres, adidasy i wybiegła z domu. Za nią podążał merdający ogon przyczepiony do czarnego psa. Walizek na korytarzu już nie było. To, czy je ktoś ukradł, czy zabrało Indywiduum, do którego należały, Aleksandry zupełnie nie interesowało. * Dwa tygodnie intensywnie przepłakała, wtulona na przemian to w psa swoich rodziców, Ziutka, to w przyjaciela geja - Macieja Filipiaka.

Gdy leżeli pod jedną kołdrą, zajadając się piekielnie ostrym kurczakiem przyniesionym przez Maćka, i oglądali Sopot Festival, podjęła decyzję. Zacznie życie od nowa. A przynajmniej zrobi sobie urlop. Pojedzie gdzieś, gdzie będzie zwykłą Olą, a nie Pieczką. Aleksandrą Pieczką. Nad morze. Polskie morze. W Jastarni jej się podobało, mimo iż była tam z mężczyzną, o którym chciała zapomnieć, ale zdecydowanie wolała większe miasto. Gdańsk będzie znakomity.

COŚ „PIERDYKŁO" Milena siedziała i jadła. Oprócz tego popijała Sheridansa prosto z butelki, co było wielce kłopotliwe. - Białe lepsze, mamo - stwierdziła na widok matki wchodzącej do pokoju. - To brązowe takie za bardzo brązowe. Ale szybciej leci niż białe. Mama kiwnęła głową ze zrozumieniem. Wyciągnęła pojemnik na nutellę, w obecnych czasach pełniący rolę szklanki (nutellę w natłoku problemów miłosnych Milena wyżarła prosto ze słoika) i podstawiła córce. - Nalej mi też - westchnęła. - Należy się nam, co, muśka? - zapytała nieprzytomnie Milena. - Pierdykło jak cholera! Nieczęsto wybuchają samochody, a przez mieszkanie przewija się tabun mundurowych. - Upiła łyk z butelki i dodała: - Z tymi mundurowymi w sumie to szkoda. - Milaczku, co ty teraz zrobisz, dziecko? - zatroskana mama bała się bardziej o życie córki, niż martwiła Biedronką, z której pozostały tylko zgliszcza. - Rower mam, mamunia. Do zimy dam radę! uśmiechnęła się Milenka. - Autobusy jeżdżą, tramwaje. Niekoniecznie o to chodziło pani Annie. - Dziecko drogie, nie boisz się? - Czego? Tramwajów? - Milaczek oblizywał butelkę. Pani Anna stwierdziła, że niestety zmuszona jest odłożyć tę rozmowę na inny dzień. Z przyczyn płynnych, brązowo białych, które jeszcze było widać na dnie eleganckiej butelki. * - Dzień dobry, Milena mówi. - Milena w końcu zdecydowała się zadzwonić do szefa. Nie miała wcale takiego zamiaru, ale gdy na wyświetlaczu zobaczyła piętnaście nieodebranych połączeń, westchnęła i wybrała numer.

- A gdzie to się lalunia podziewa dzisiaj? - Wacław był zdecydowanie zdenerwowany. - Lalunia właśnie idzie spać. Szef już miał zamiar wybuchnąć władczym gniewem, ale nie zdążył. - Samochód mi ktoś wysadził - kontynuowała Milena. Zatem dziś i jutro poproszę wolne. Pojutrze też. - Ależ Milenko, jak to wysadził? - Wacław wciąż trzymał palec w nosie, badając tajemne zakamarki wnętrza. - Bombą wysadził? - Zapowiadało się ciekawie. Jakieś urozmaicenie w jego życiu. Zapachniało mu wielkim światem. CIA, FBI... Z rozmarzeniem zmrużył oczy. - Nie wiem czym, chyba bombą. Ktoś podłożył coś w torbie ekologicznej z Biedronki. - Z Biedronki - przytaknął Wacław. Wizja odznaki FBI na tle torby z Biedronki jakoś mu się rozmywała, ale trudno. - A ktoś ci groził? - Nooo - Milena westchnęła. - Siostra świętej pamięci narzeczonego. - Umarł biedaczek? - Wacław kontynuował dłubanie w nosie. - Dla mnie umarł - ucięła Milena. Wacław tym bardziej nic nie rozumiał, ale nie zdążył zapytać o szczegóły, bo usłyszał: - To co z tym urlopem? Ze trzy dni muszę... - No idź dziecko, idź... - Chciał zgłębić temat wybuchu, ale zamiast opowieści mrożącej krew w żyłach dobiegł go przerywany sygnał. Milena miała chwilowo dość. Co chwilę odbierała telefony z zapytaniem, czy to jej samochód wybuchł i dlaczego. Do cholery, skąd może wiedzieć dlaczego? Może dlatego, że sprzedała pierścionek? A może dlatego, że się nie spodobała siostrzyczce jej narzeczonego, phi, świętej pamięci?

Miała dość tej plątaniny myśli, jak zawsze w chwilach stresu chciała iść spać. A już w żadnym wypadku nie miała ochoty nic opowiadać żądnemu niezdrowej sensacji szefowi. Policja dziesięć razy pytała o to samo, co wszyscy znajomi, którzy nagle sobie przypomnieli o jej istnieniu i przepytywali ją o okoliczności wybuchu. Miała tego dość. Wyłączyła komórkę, odłączyła zasilanie telefonu stacjonarnego, wyłączyła komputer, żeby nic jej nie kusiło, zdjęła dżinsy i poszła spać. Nie mogła zmienić świata. Samochodu też nie odzyska. Dobrze, że był ubezpieczony. Zatem spanie wydawało się jej jedynym rozsądnym wyjściem z sytuacji. O ile takowe w ogóle istniało. * Sen wydawał się też jedynym wyjściem z sytuacji Wiesławowi Gibończykowi, który poświęcił swoją jedyną poduszkę, w postaci torby ekologicznej z Biedronki, na zapakowanie doń zawiniątka, które dostał od dziwnego gościa w czapeczce z napisem "Eee". Strasznie niewygodnie mu było na samych szmatach. Leżał w krzakach, popijając wiśnióweczkę, pod głową miał zwinięte w kłębek stare ciuchy, znalezione gdzieś pod śmietnikiem. Kilka godzin wcześniej dostał pakunek. Nie wnikał, co w nim jest. Viola - wysoka ślicznotka - dała mu dwie wiśnióweczki, tyleż samo ślicznych banknotów stuzłotowych, a on miał tylko „podłożyć pakuneczek" pod czerwony samochód tej dziewuszki, całkiem zresztą sympatycznej. „Pakuneczek" podłożył i poszedł w krzaki odpocząć. Gdy Biedronka Mileny wybuchała, Gibon właśnie odwracał się na drugi bok ze słowami na ustach „Burza idzie, trzeba będzie się zmywać". Nie zmył się jednak i spał smacznie dalej. *

Milena, idąc spać, nie wyłączyła dzwonka przy drzwiach wejściowych. Gdyby jednak wiedziała, jak to zrobić, na pewno by go wyciszyła. A tak dzwonek brzęczał, dźwięczał i nie chciał przestać. Wstała, jeszcze z lekka zamroczona snem, włożyła spodnie, nie zapinając nawet rozporka, i przeciągając się, otworzyła drzwi. - Cześć. - W progu stał Jacek Wolicki. Milena obiecała sobie, mimo całej sympatii do niego i prawie miłości do Bachora, że jak zacznie wypytywać ją o wybuch, to mu przyłoży. Przyłoży, pozostawi na wpół martwego, leżącego na zimnym betonie klatki schodowej i wróci spać. I Milenie będzie całkiem obojętne, kto pozbiera jego szczątki z podłogi. Wizja rozładowania emocji w ten sposób była nawet interesująca, ale ku jej zaskoczeniu Jacek zapytał, wyciągając rękę z płytą: - Oglądamy film? Nie czekając na odpowiedź, wparował do dużego pokoju, znalazł DVD ukryte pod stertą starych gazet i włączył płytę. Milena stała w drzwiach z otwartymi ustami, ale w końcu usiadła obok Jacka, który nalewał już wino do kubków z reklamą herbaty i uśmiechał się szeroko. - „Lejdis". Komedia. Lekka, łatwa i przyjemna. Oglądaj. Spodoba ci się. * Milena nie wiedziała, że kilka godzin wcześniej, podczas rozmowy telefonicznej z ciotką Zofią, ktoś sterczał z uchem przyklejonym do drzwi wejściowych. I podsłuchiwał. Zuzanna Wolicka właśnie miała zapukać do drzwi, by wypytać Milenkę o okoliczności wybuchu, najlepiej ze wszystkimi przerażającymi szczegółami, gdy usłyszała podniesiony głos:

- Ciociu, mam dość! Ja już nie chcę o tym rozmawiać! Milena krzyczała tak, że Bachor z przyłożonym uchem do drzwi słyszał wszystko dokładnie. - Wszyscy tylko pytają o to: po co, dlaczego i jak. Ja mam dość! Co wybuchło i dlaczego! Sama nie wiem dlaczego! Chciałabym sobie usiąść, wypić duszkiem pół butelki wina i obejrzeć jakiś film. Im głupszy, tym lepszy! Mały szpieg uśmiechnął się, marszcząc nos. - Nie, ciociu, przesadzasz. Sama sobie samochód kupię... Dobrze, pogadamy później... Teraz naprawdę idę spać. Muszę po tym wszystkim odetchnąć. Zuzanna dalej nie słuchała, tylko zbiegła po schodach na dół. Jak to było w jej zwyczaju, miała już dokładnie opracowany plan działania, który pozostawało jedynie wprowadzić w czyn. Zuzanna, siedząc w oknie, niecierpliwie czekała na ojca. Gdy znajomy samochód stanął wreszcie na parkingu, szybko pobiegła otworzyć drzwi. - Tata, czy masz jakiś głupi film? - zapytała, gdy Jacek był jeszcze na klatce schodowej. - Co, Zuzanko? Jaki głupi film? - zdziwiony wszedł do domu i pocałował ją na przywitanie. Zuzanna szybko otarła policzek. - Głupi, tato. Jakąś komedię, im głupszą, tym lepszą odparła panna Wolicka. - Dziecko, dla ciebie? Po co ci głupi film? - Jacek był przyzwyczajony do dziwnych pomysłów swojej jedynej córki, ale mimo to często go zaskakiwały. - Tata, nie dla mnie. Dla Milenki! - Milenki? - Jacek zamiast w miarę upływu czasu rozumieć więcej, pojmował coraz mniej. - A Milence po co to?

- wykrzyknął zza drzwi łazienki, za którymi przed chwilą zniknął. - A właśnie, Zuzanko, co to za wrak stoi za oknem? Jakiś samochód się palił? - No i właśnie o to chodzi - krzyknęła Zuza, zniecierpliwiona. - Dlatego ten głupi film potrzebujesz! Jacek otworzył drzwi, ze zdziwienia podniósł brwi, coraz bardziej przerażony brakiem wspólnego języka z Zuzanną. „Różnica pokoleń" - pomyślał. - Ja potrzebuję? - zdziwił się. - Jeny, tata. To po kolei. - Zuza usiadła na stole w kuchni i energicznie przebierając nogami, mówiła: - Milence wybuchł samochód. Bomba jakaś była. Podobno to zemsta, czy coś. Wiesz, jak na filmach - tłumacząc, mocno gestykulowała. Byłam u niej i podsłuchałam, że nie chce o tym już rozmawiać i że jest jej źle. Gadała przez telefon. No i powiedziała, że wypiłaby wino i obejrzała głupi film. Może tak byś do niej poszedł z tym winem i filmem? Masz jakiś? Bo wino masz, sprawdzałam. Jacek wpatrywał się zdumiony w córkę. Najwyraźniej na świecie wyganiała go do Milenki, a on, prawdę mówiąc, nie miał nic przeciwko. Nie wiedział, o co chodzi z tą bombą, ale miał zamiar się dowiedzieć. - Tylko tata, żadnych rozmów o bombie. Bo ona ma dość. Tak powiedziała. Zatem Jacek niczego się nie dowie o bombie. Innym razem. Ech. - To masz film? - Zuzanna nie ustępowała. - Głupi? Spojrzała na zegarek wiszący na ścianie. - Za godzinę możesz do niej iść. Już się wyśpi. Spojrzała na Jacka, krzątającego się w kuchni. Skrzywiła się. - Znowu chińszczyzna, tato? Pierogi bym zjadła. Ruskie. Z takimi faaaaajnymi skwarkami.

* Oglądanie filmu Milena rozpoczęła od wypicia duszkiem całego kubka wina. Skrzywiła się niemiłosiernie i wyciągnęła rękę z pustym kubkiem, wymownie wskazując na butelkę. - Poproszę jeszcze. Jacek podniósł brwi, ale nie skomentował. Nalał jej kadarki. Milena wypiła łyk, próbując skoncentrować się na filmie. - Nie zapytasz nawet, o co chodzi? - zapytała w końcu, zirytowana. - Sama powiesz, jak będziesz chciała - odparł Jacek. - Racja - przyznała Milena, kuląc się na tapczanie obok Jacka. Po chwili westchnęła i stwierdziła: - Bo wiesz, on chyba mnie nigdy nie kochał. Albo może mnie kochał, ale przez te dwie wiedźmy przestał. Jacek po raz kolejny tego dnia stwierdził w myślach, że kobiet nie rozumie. Zarówno tych, co łomoczą piętami o szafki kuchenne, jak i tych, które kuszą zalotnie zbyt dużym dekoltem w rozwleczonym T - shircie. Nie przerwał jednak wywodu Milaczka o dwóch wiedźmach. Zapowiadała się zdecydowanie grubsza afera. Wyłączył DVD, włączył pierwszą z brzegu płytę. - Jopek? Lubisz? - Uwielbiam. Wiesz, że on nie lubił? Jak można Jopkowej nie lubić? Chociaż kiedyś też średnio... Ale byłam na koncercie. Firma organizowała. I pokochałam. Włącz piątą. Ale będę płakać. Mimo wszystko Jacek posłusznie przerzucił piosenki. Milena zamknęła oczy. - Ja nie wiem na pewno, ale mnie się wydaje, że jego siostrzyczka była w to zamieszana. W tę bombę. Bo wiesz, że mi bombę podłożyli? - otworzyła oczy i pytająco spojrzała na Jacka. - Pod samochód. Normalnie jak na filmie. - Wybuchła

nerwowym śmiechem. - Bum było. I z Biedronki został szkielet. Chyba se kupię motorynkę. Po chwili dodała: - Jak się na niej zmieszczę. Jacek nie wiedział, czy pytać o szczegóły, czy raczej się powstrzymać. Położył rękę na dłoni Mileny. Milena się rozkręcała. Chaotycznie, bo chaotycznie, ale opowiedziała Jackowi całą historię romansu z Dentystą. Jacek słuchał i zastanawiał się, skąd ona takiego gościa, na dodatek z taką rodziną, wytrzasnęła. Po godzinie opowiadania Milena chlipała mu w rękaw. - I wiesz, chlip, na tym weseeeelu, to on mnie skrytykował, że ja wrzucam brzęczące, nie szeleszczące, chlip... do tego weloooonu... chlip... A wszyscy wrzucaaaaali, chlip, szeleszczące. .. - Milena po raz drugi przeżywała co dosadniejsze elementy swojego opowiadania. Jacek nie za bardzo wiedział, jaki związek ma wrzucanie szeleszczących czy brzęczących z dzisiejszym wybuchem, ale niech będzie dziewczynie. Skoro twierdzi, że ma, to na pewno ma. Przytulił Milaczka i stwierdził w myślach, że jak ich spotkania będą tak okraszane winem, to albo on, albo ona popadną w alkoholizm. Albo razem. I razem będą chodzić na te spotkania AA. A to chyba jednak nie o to chodzi. Wolałby na spacer nad morze. - Muszę iść, Milaczku - wyrodny ojciec przypomniał sobie o swojej pierworodnej, na pewno cierpiącej z samotności gdzieś w swoim pokoju, w mieszkaniu na parterze. - Szkoda... - przeciągnął się Milaczek, ukazując całkiem miły, miękki brzuch. Jacek nie mógł się oprzeć i pogłaskał go. Milena szybko obciągnęła koszulkę. - Muszę - wstał z tapczanu. - Szkoda... - rzuciła Milena w drzwiach. - Bardzo fajnie przytulasz... Bardzo...

* Jacek wrócił zamroczony. Cały czas przed oczami miał miękki brzuch Milenki, który to wydawał się mu najpiękniejszy na świecie całym, a w uszach brzmiały mu jej słowa „Bardzo fajnie przytulasz". Uśmiech nie schodził z jego twarzy. Pierworodna najwyraźniej nie potrzebowała jego towarzystwa. Spała smacznie, tuląc do siebie jakiegoś pluszowego potwora, którego głowa była większa niż cała reszta. Według Zuzy był to kot. Jacek niezupełnie się z córką zgadzał, no ale cóż. Koty bywają różne. Zasłonił rolety, zgasił lampkę nocną, przykrył wystającą spod kołdry nogę Zuzanny i poszedł do swojego pokoju. Leżąc w łóżku, wystukał jeszcze SMS - a „Fajnie się Ciebie przytula". Od razu wysłał, bo bał się, że jak tego szybko nie zrobi, to zapewne coś na tym straci. Nie bardzo wiedział co, ale wolał nie ryzykować. Po chwili Jacek Wolicki już spał, uśmiechając się i kurczowo trzymając komórkę w dłoni. Na wszelki wypadek, jakby odpowiedziała.

PRZEZ ŻOŁĄDEK DO SERCA Kilka dni później Milaczek obudził się, głośno westchnął i stwierdził, że „Always the Sun", piosenka grupy The Stranglers, z Dentystą, byłym narzeczonym, już jej się nie kojarzy. Był to przełom w życiu uczuciowym Mileny. A także, prawdę mówiąc, muzycznym. Mogła tej piosenki wysłuchać w całości, nie płacząc rzewnymi łzami. To niewątpliwy postęp. Bardzo byłą z siebie dumna. Świat robił się znacznie ciekawszy, tym bardziej że nie wiadomo dlaczego od Jacka, sąsiada spod jedynki, znanego jako tatuś uroczego Bachora, wczoraj dostała prezent. W ogóle Jacek coraz częściej gościł w jej domu oraz w jej myślach. I ten film po tym, jak Biedronka wybuchła, i teraz ten prezent. Uśmiechnęła się do siebie. Poprzedniego dnia siedziała, czytając po raz tysięczny najlepsze i sprawdzone lekarstwo na chandrę, czyli „Błękitny Zamek", i doszła do wniosku, że nie tak wiele lat dzieli ją od Joanny Sterling, dwudziestodziewięcioletniej starej panny. Chudej starej panny, należałoby dodać. Nie ma książek o grubych, tylko o takich, co im się wydaje, że są grube. A jakby Milena była chuda, nie groziłoby jej staropanieństwo. Z pewnością. Bridget Jones, phi, 60 kilo. Jakby ona ważyła 60 kilo, toby skakała pod niebo z radości. Właśnie te rozmyślania o urokach staropanieństwa i tuszy przerwał jej Jacek, którego - o czym Milena nie wiedziała przed dwiema minutami z domu wypchnął Bachor, rozkazując, by wreszcie dał Milaczkowi prezent, jaki zrobił. A raczej nagrał. Dokładniej mówiąc, „spiracił". - Jacek! - krzyknęła zaskoczona. - Myślałam, że to znowu ktoś po prośbie.

- Cześć, ja nie po prośbie, ja wręcz przeciwnie. Coś ci przyniosłem - uśmiechnął się niezręcznie i wyciągnął płytę przed siebie. - Ballady takie moje ci nagrałem. Kiedyś słuchaliśmy i ci się podobały. Urodziny miałaś jakieś? Milena zrobiła jeszcze większe oczy niż wcześniej. Nie pamiętała, że słuchała jakichkolwiek ballad w towarzystwie Jacka, ale ponieważ większość ich spotkań odbywała się pod wpływem kadarki albo innych trunków, miała prawo nie pamiętać. A prezentu od niego nie spodziewała się już w ogóle. - Dziękuję! - Obejrzała okładkę, na której wygląd wyraźny wpływ miała Zuza. Narysowała wokół tytułu drobne różowe kwiatki i uśmiechnięte buźki. Od rysowania serduszek na okładce Zuzanna z trudem się powstrzymała. - Wejdź, może się kawy napijesz? - W myślach Milena dziękowała Bogu, że po pracy nie zdążyła się przebrać w różowy dresik i wygląda całkiem jak człowiek. - Nawet ciasto upiekłam! To przeważyło. Jacek wszedł do mieszkania, gdzie faktycznie pachniało cukrem waniliowym i ciastem dopiero co wyjętym z piekarnika. - Serniczek! - westchnął rozanielony. - Domowy serniczek! Wraz z pierwszym kęsem Jacek przepadł. Stare przysłowie „Przez żołądek do serca" nie straciło nic na znaczeniu. Milena nie jadła. Patrzyła tylko w rozanielone oczy Jacka i dokładała ciasta. To był chyba pierwszy ich wspólny wieczór, kiedy do obopólnego upojenia nie było potrzebne wino. Wystarczył serniczek... Ale jaki! Po dwóch godzinach „Serniczek Alejaki", a raczej resztki, które z niego zostały, Milena zapakowała w pudełko po

lodach i Jacek zabrał je do domu, gdzie z żalem odstąpił swojej córce. Bachor zeżarł wszystko, po czym oświadczył, że z tego przeżarcia umrze. Położył się na podłodze i zaczął jęczeć. Z przeżarcia jęczał również kilka pięter wyżej Parys Antonio, który właśnie kończył konsumować miesięcznik „Twój Styl". Długa noga Aleksandry Pieczki, zdobiąca okładkę lipcowego numeru, akurat znikała w czeluściach jego pyska. Parys Antonio, podobnie jak jego przyjaciółka z parteru, położył się i zaczął jęczeć. Czy z przeżarcia, czy z zafascynowania właśnie co pożartą lewą nogą Aleksandry, wiedział tylko on sam. Nikt inny. * Lewa noga Aleksandry Pieczki spoczywała w rozdeptanym, wełnianym kapciu w jej poznańskim mieszkaniu i cieszyła się zupełnie dobrym zdrowiem, podobnie jak noga druga oraz reszta niezbyt dużego ciała, które zajmowało wygodny fotel i jadło posypany obficie solą popcorn, przełączając programy pomiędzy TVN24, gdzie leciało „Szkło Kontaktowe", a TVN Style, gdzie w „Mieście Kobiet" miał być z nią wywiad. Zadzwonił telefon. Numer zastrzeżony. - O tej porze? - mruknęła. - Słucham? - Dziewczyno, zwariowałaś? Aleksandra westchnęła. Indywiduum. Jego głos był wielce zdumiony: - Coś ty tam naopowiadała? Do jakiego cyrku? - Telefony? O tej porze? - Aleksandra nie miała zamiaru długo rozmawiać z Indywiduum, po którym już od jakiegoś czasu wisiały puste wieszaki w szafie, a które nie wiadomo dlaczego uzurpowało sobie prawo do ingerowania w jej życie.

- Aj, Oleńko - kontynuowało Indywiduum. - O co chodzi z tym cyrkiem? Czy ty wiesz, że teraz to wszyscy podchwycą? I w różnych Pudelkach jako cyrkowka będziesz? Kochanie? Co się z tobą dzieje? Indywiduum, po zajściach ze słodką blondyneczką, dla „Oleńki" nie było „kochaniem". A ona dla Indywiduum tym bardziej nie będzie „Oleńką". Wyłączyła zatem telefon i uśmiechnęła się do siebie. Widziała te nagłówki w różnorakich szmatławcach. „Cyrk na koniec kariery", „Pieczka niczym małpa w cyrku" ... Co ci redaktorzy potrafią zrobić? Jeden niewinny żart, a już huczy. I dobrze, niech huczy. Aleksandra Pieczka miała to, prawdę mówiąc, gdzieś. Właśnie odebrała mejla, że Maciek znalazł jej mieszkanie w Gdańsku i nazajutrz ma zamiar dzwonić do właściciela. Nic poza tym jej nie interesowało. No, może popcorn. Teraz mogła go jeść do woli. Co też czyniła. Żadna paskudna kariera na nią nie czekała. Tym bardziej cyrkowa. Mniam.

PIECZKA, NIE PIECZKA - WYNAJĄĆ TRZEBA Staszek odetchnął z ulgą, gdy wylądowali na gdańskim Rębiechowie. W tym samym momencie, zaraz po sygnale, że można odpiąć pasy, uznał, że były to wakacje jego życia. Zofia wiedziała to od początku. Jego Zosieńka. Jego Zosieńka, piękna i opalona, również twierdziła, że były to bardzo udane wakacje. Podczas całego pobytu jedynie raz pomyślała, że może by tak pójść w tango z tym uroczym Masajem, który tak na nią patrzy tymi czarnymi ślepiami. Ale zaraz uchwyciła wzrokiem zielone ślepia męża i tym samym nie wkroczyła na drogę grzechu oraz małżeńskiej zdrady. Nieco ją to uwierało, ale tylko do wieczora. Wieczorem Staszek wykazał się energią godną dzikiego ogiera, co Zofię wprawiło w taki stan zdumienia, że już przez cały pobyt na kenijskiej plaży wpatrywała się tylko w Staszka, odliczając godziny do kolacji. Jeszcze przed podróżą Staszek przeniósł przy pomocy ekipy budowlanej cały swój majątek do domu Zofii i można było mieszkanie pod lasem już wynająć. Jako że oboje byli sobą nad wyraz zafascynowani, w czasie miodowego miesiąca nie chcieli tracić czasu na zbytki. Cały remont oraz wynajem zostawili na głowie Milaczkowi. Ten na pewno sobie poradzi. Milaczek, siostrzenica pani Zofii, oczywiście, poradził sobie z remontem. Z wynajmem też zapewne sobie poradzi, skuszony obietnicą otrzymania od ciotki trzymiesięcznego czynszu „za fatygę". * - Dzień dobry. - Kilka dni wcześniej męski silny głos zastał Milenę przy porannej kawie w pracy. - Dzień dobry - odparła Milena i łyknęła kawy.

- Ja w sprawie ogłoszenia... Mieszkanie chciałbym wynająć. Aktualne? Milena się ożywiła. Perspektywa wpływu większej gotówki na jej ogołocone ostatnio konto była bardzo radosna. - Tak, proszę pana, jak najbardziej! Aktualne! - A może mi pani coś więcej powiedzieć? - zapytał rozmówca. - Bo wie pani, to dla Aleksandry Pieczki! Powiedział to takim tonem, jakby Milena panią Pieczkę powinna była znać. Milena rzeczonej Pieczki nie znała i na poznaniu jej nie zależało. Zbagatelizowała to. - Mieszkanie jest całkowicie urządzone, pralka, lodówka, kuchenka, mikrofalówka... - recytowała jednym tchem, jak automat. - Super! - przerwał jej mężczyzna. - Kiedy można je obejrzeć? - Może być jutro o dwunastej? Najbardziej by mi pasowało... - Dobrze, będziemy jutro - powiedział rozmówca. - Będę z Aleksandrą Pieczką! Pieczka, nie Pieczka, najważniejsze, by wynajęła pomyślała Milena i wzruszyła ramionami. A czy tam będzie mieszkać jakaś Aleksandra czy inna Lukrecja, wszystko jej jedno. * - Halo! I jak było? - Milena zadzwoniła do ciotki Zofii, zaraz po tym, jak dowiedziała się, że szczęśliwie dotarli do domu. - Milaczek! - ucieszyła się Zofia Kruk. - Bajecznie! - Jej uradowany głos wskazywał, że robiła to, co naprawdę lubiła. - Ciociu, lokatorów jutro oprowadzam. - Bardzo dobrze, kochanie, wynajmij to mieszkanie i z głowy!

Pani Zofia zdecydowanie nie chciała mieć na głowie niczego innego oprócz, ewentualnie, papilotów. Siedziała ze Staszkiem w łóżku i piła drinka z palemką. Staszek zupełnie się nie zdziwił, gdy o dziewiątej rano Zofia obudziła go, podstawiając mu rogaliki z dżemem oraz drinka koloru zielonego. Do tej pory zaskoczony, że ma żonę, i to taką, wypiłby i zjadł dokładnie wszystko, co by mu podstawiła pod nos. Drinki z palemką o dziewiątej rano, i to zielone, nie były w żadnym wypadku niczym nadzwyczajnym. * Nadzwyczajna miała okazać się sobota, kiedy to Milena, krótko przed spotkaniem z panią Aleksandrą Pieczką i najwyraźniej jej osobistym sekretarzem, wielbicielem czy innym gachem załatwiającym wszystkie sprawy, odebrała telefon. - Milena, słucham? - Myślała, że dzwoni znowu ten facet, przekazać jej, że przyjdzie z Pieczką. Aleksandrą Pieczką. - Cześć - powiedział ktoś po drugiej stronie słuchawki. - Cześć - odpowiedziała Milena, usiłując przypomnieć sobie, skąd zna ten głos i czy w ogóle powinna. Na pewno nie należał do Pieczki. Bo był to głos męski. - A z kim mam przyjemność? - zapytała, jak zwykle grzecznie. Och, gdyby wiedziała, jaka padnie odpowiedź, wolałaby uzyskać informację, z kim ma nieprzyjemność, bo głos odparł: - Mariusz mówi. - Milena zdębiała. - Słuchaj, czy mogłabyś mi wysłać te zdjęcia, co robiłaś, jak byliśmy na weselu? - Nie - odparła spokojnie, opierając się wygodnie na krześle. - Jak to nie? - zapytał Mariusz, zupełnie zaskoczony.

- Po prostu nie - uśmiechnęła się pobłażliwie Milena. - A poza tym - przeciągnęła się leniwie - nie mam ochoty z tobą rozmawiać. - I odłożyła słuchawkę. Mariusz dla niej nie istniał. Po prostu były narzeczony. Niech mu będzie, dla niej świętej pamięci. Komórka zabrzęczała. Mila, widząc nadawcę SMS - a, skasowała go bez czytania. Telefon, a w szczególności zaskoczenie Mariusza, wprawił ją w bardzo dobry nastrój. Bardzo. Na jej twarzy długo widać było jeszcze uśmiech. * W dobrym nastroju był również Parys Antonio, który zjadał kolejną stronę „Twojego Stylu", gdzie Aleksandra Pieczka wyjawiała właśnie tajemnicę, że marzy o tym, by zaistnieć na arenach całego świata jako akrobatka cyrkowa. Trampoliny i te sprawy. Zanim pies zmrużył oczy, pożarł jeszcze stronę z reklamą wędlin i margaryny, co niestety tylko rozbudziło jego apetyt. Leżąc przy drzwiach wejściowych, cierpliwie czekał na powrót właścicieli, którzy mieli szczególny dar przemiany gazetowych smakołyków w te bardziej realne. * Nadszedł sobotni poranek. Milena zwarta i gotowa czekała na potencjalnych lokatorów. - Dzień dobry państwu! - Otwierając drzwi, Milena uśmiechnęła się szeroko. - Zapraszam. - Dzień dobry - odpowiedział mężczyzna. - Maciej Filipiak. A to - popatrzył z uwielbieniem na drobną szczupłą brunetkę - Aleksandra Pieczka. Milena uśmiechnęła się. Pieczka, nie Pieczka, wynająć trzeba.

Na przywitanie uścisnęła gościom dłonie. Dłoń Aleksandry Pieczki była ciepła i zdecydowana. A sama Aleksandra wydawała się być bardzo sympatyczna. - O, tutaj jest łazienka, pralka, nowa zupełnie... Szafka... Wanna z prysznicem... Przejdźmy do kuchni. - Zmywarka jest! - Pani Pieczka się ucieszyła. Wyjrzała przez okno. - Och! Las za oknem! Na spacery blisko! Milena pokazała pozostałe pokoje, odpowiadając na wszystkie nurtujące pytania potencjalnych lokatorów. - Na dole jest miejsce parkingowe. Brama otwiera się automatycznie. Chcą państwo zejść na dół? - zapytała. - Ach! I w telewizorze można zobaczyć wejście do klatki i garaż. Włączyła odpowiedni kanał. - To chyba wszystko - popatrzyła wyczekująco. Aleksandra Pieczka, nawet nie patrząc w stronę Macieja, stwierdziła: - Biorę. - Ależ, Oleńko, mamy jeszcze trzy do obejrzenia! Mężczyzna był zdziwiony. - Może... Może poczekasz jeszcze trochę? - Maciek, na co mam czekać? Jest wszystko, czego potrzebuję. Bierzemy! - Promiennie uśmiechnęła się do Mileny. Tym samym Pieczka, Aleksandra Pieczka, już wkrótce miała stać się nowym lokatorem mieszkania pod lasem. * Milena radośnie ściskała w ręku umowę, kiedy wieczorem na gadu - gadu ciotce oznajmiła, że umowa została już podpisana, a na dodatek Zofia dostanie kasę za całe osiem miesięcy. I to z góry. Zofia Kruk z radości prawie podskoczyła. Tego dnia już nawet nie miała na głowie papilotów, aczkolwiek ta, po

zielonych drinkach od samego rana wydawała jej się być ciężkawa. „No i ta Pieczka chce się szybko wprowadzić" - napisała Milena. „Jaka Pieczka? Aleksandra Pieczka?????????? !!!!!!!!!!!" ilość wykrzykników i znaków zapytania postawionych przez ciotkę po raz kolejny uświadomiła Milenie, że co jak co, ale Aleksandrę Pieczkę znają wszyscy i nieznajomość tak ważnej osoby świadczy zdecydowanie o ewidentnej głupocie, a nawet gorzej. Milena natychmiast wpisała w Google'a „Aleksandra Pieczka". Wikipedia o Aleksandrze Pieczce pisała w następujący sposób: „Aleksandra Pieczka (ur. 19 stycznia 1979 r. w Poznaniu) - była gimnastyczka, jedna z najbardziej utytułowanych gimnastyczek sportowych. Wielokrotna złota medalistka mistrzostw świata i Europy oraz igrzysk olimpijskich, pierwsze złoto zdobyła w wieku 15 lat. Zdobyła cztery medale olimpijskie. Mistrzyni olimpijska w ćwiczeniach na poręczach z Atlanty (1996) i Sydney (2000). Wicemistrzyni w wieloboju indywidualnym z Aten (2004). Brązowa medalistka z Sydney w wieloboju drużynowym". Dalej Milena już nie czytała. Faktycznie, Aleksandrę Pieczkę winna była znać. Jak każdy.

JESSICA MARCHEWKA W ROLI KRÓLOWEJ BUŁAW, DIABEŁ, A POZA TYM RYDWAN Jeszcze tego samego dnia, którego podjęła decyzję o wynajmie mieszkania pod lasem, Aleksandra Pieczka wraz z Maćkiem jechała do Poznania swoją srebrną strzałą, jak nazywało jej samochód Indywiduum, podśpiewywała i uśmiechała się do siebie. W głośnikach nie wiadomo dlaczego leciał dawno niesłyszany w eterze „Wind of change" Scorpionsów. W sumie nie byłoby w tym nic dziwnego, bo przecież niedawny seans tarota z Maćkiem powinien otworzyć jej oczy na wszelakie sprawy, a niestety jakoś o tym zapomniała. Miłość Maćka, wieloletniego przyjaciela Aleksandry, do magii, w szczególności tej czarnej, była znana wszystkim. Karty tarota odziedziczył po ukochanej babci, od której się wszystkiego nauczył i - co tu ukrywać - do kart nabrał dużo szacunku. Często przyglądał się poszczególnym rozkładom, a z czasem pomagał w interpretacjach. Nawet babcia była zdziwiona, jakie bywały trafne... Przepiękną, naznaczoną zębem czasu talię kart tarota z należnym szacunkiem przechowywał w koronkowym woreczku zrobionym niegdyś na szydełku przez Aleksandrę, następnie w pudełku z cedrowego drzewa. Gdyby nie alergia, która powodowała, że Maćkowi Filipiakowi raz na jakiś czas odechciewało się żyć, zapewne miałby już ze dwa czarne koty, które budziłyby go co rano, wpatrywały się w niego zielonymi oczyma z niekłamaną miłością i na pewno nie przechodziłyby złośliwie przez jego drogę, zwykle gdy on liczył na łut szczęścia. Chociaż jak robi to własny kot, to może się nie liczy? - Ożeż ty! - zdenerwował się Maciek, gdy Aleksandra przemierzała jedną z uliczek po drodze. - Ola, zawracaj. Spojrzę na mapę, może da się to jakoś objechać.

- Maciek, co znowu? Dlaczego? - Zdezorientowana Aleksandra zatrzymała się na poboczu. Popatrzyła na pasażera z obawą. - O czymś zapomniałeś? - Kot - lakonicznie stwierdził Maciek. - Czarny - dodał. - Cofnij w tę uliczkę i zawróć! - No chyba żartujesz? - Aleksandra zmrużyła oczy i z powątpiewaniem popatrzyła na Maćka. Niestety, zdawała sobie sprawę, że Maciek nigdy nie żartował w sprawach tak istotnych jak kot, i to na dodatek czarny oraz przechodzący mu przez drogę. Nie mogło być nic gorszego. No, może baba z próżnymi wiadrami, ale o to w dzisiejszym cywilizowanym świecie trudno. - Mogłeś splunąć przez lewe ramię. Na to samo by wyszło - zamruczała, bez sprzeciwu szukając nowej drogi. - Przecież nie będę pluć w twoim samochodzie - odparł Maciek. - Tu mam jakiś objazd... - Dobra, jedziemy. - Aleksandra z powątpiewaniem patrzyła na polną drogę, którą wskazywał jej pilot. - Ale nie wiem, czy wyjdziemy z tego cało - dodała, podskakując na piaszczystych wertepach. - Cało byśmy nie wyszli, jakbyśmy pojechali po kocie powiedział z wyższością Maciek. - A tak, mamy przynajmniej szansę. - Za serwis ty płacisz, jak nam się coś urwie - mruknęła z lekka poirytowana Aleksandra. - Płacę, płacę. Wolę zapłacić, niż przejechać po kocie powtórzył Maciej, uspokojony, że nie będzie musiał jechać drogą skażoną czarnym kotem. Po chwili odetchnął z ulgą. - Zobacz, polna droga się kończy, jesteśmy na głównej! Faktycznie. Byli na głównej. Aleksandra Pieczka niemalże zaczęła się modlić, by nie spotkali znowu czarnego kota, baby czy innej drabiny. Mimo wieloletniej przyjaźni z Maćkiem nie bardzo znała się na tych jego gusłach. Niemniej jednak bardzo

ceniła talenty Maćka w dziedzinie wróżbiarstwa, tylko nie zawsze brała je pod uwagę. No bo kto, jak nie on, pierwszy ujrzał Diabła w Kartach i Królową Buław, tę lafiryndę ciziowatą, co to Indywiduum się z nią spoufalało? Ech. Trzeba było mu wierzyć, a nie naocznie się przekonywać. Królowa Buław, phi. Lafirynda, a nie królowa. Phi. * Aleksandra odstawiła pod dom Maćka, który nie tylko przeżył drogę z Gdańska do Poznania cały i zdrowy, ale również obiecał, że jak panna Pieczka będzie się przemieszczała w przeciwną stronę z dobytkiem swego życia, by odreagować stres w nadmorskim klimacie, również z nią pojedzie. No, bo kto jej pomoże w przeprowadzce, jak nie on? Maciej zapewne był w tym nie do zastąpienia. Niezastąpiona, jak się wydawało, była również Aleksandra, przynajmniej dla oczekującego na nią przed jej poznańskim mieszkaniem Indywiduum, które siedząc na schodach przykrytych gazetą „Harvard Business Review", zastanawiało się, jak przekonać swoją byłą już dziewczynę do puszczenia w niepamięć nic w sumie nieznaczącego epizodu z cizią lanryndowatą, by powróciła w jego stęsknione ramiona. Siedział tam już od godziny i strasznie się nudził. Nie zdecydował się jednak wyciągnąć gazety spod swojego tyłka, odzianego w niesamowicie drogie dżinsy. Bał się, że od razu mu się zafajdają. Stać już nie miał siły. W końcu czekał na nią od trzech godzin. Najpierw poczuł perfumy. Zrobiło mu się gorąco. Sięgnął po wielki kosz kwiatów, który rankiem jego sekretarka zamówiła w kwiaciarni

nieopodal, otrzepał niewidzialne pyłki ze swoich lewisów i stanął na baczność. Aleksandra Pieczka, wchodząc na górę, najpierw zobaczyła błysk butów, a następnie ich właściciela utrzymującego z ledwością kosz kwiatów wielki jak stodoła. - O, nie - stwierdziła lakonicznie i odwróciła się, by jak najszybciej zwiać od gnębiącego ją, jak jej się wydawało, Indywiduum. - Oleńko, poczekaj! Porozmawiajmy! - wykrzyknęło Indywiduum, rzucając kosz na podłogę i łapiąc Aleksandrę za ramię. - Nie odchodź. Ja proszę tylko o rozmowę! - Popatrz, jaki grzeczny... - mruknęła Aleksandra. - O coś prosi. Koniec świata. - Na głos powiedziała, złowrogo mrużąc oczy: - Słucham. Masz pięć minut. - Oleńko... Kwiatki ci przyniosłem... Proszę... Proszę, chodź ze mną w bardziej neutralne miejsce... Tu... Tu wszystko mi się kojarzy... Oleńka starała się być niewzruszona, ale gdy Indywiduum uklękło przed nią i przytuliło do niej głowę, zmiękła. - Poczekaj... A raczej wejdź... Zostawię tylko bagaże, trochę się umyję po podróży i wyjdziemy. Ale tylko na godzinę. Nie dłużej. - Choćby na pół... - Indywiduum w niczym nie przypominało przedsiębiorczego biznesmena, mającego biuro na szczycie wieżowca. Bardziej było podobne do basseta sąsiadów. A przynajmniej jego błagalny wzrok. Darek, czyli Indywiduum, przycupnął na skraju niepościelonego łóżka, przypomniał sobie, jak Lipnicka śpiewała o tym, że pościel jeszcze pachnie ogniem ich ciał, i westchnął. Aleksandra Pieczka wyszła właśnie spod prysznica, otulona miękkim szlafrokiem. Indywiduum ponownie westchnęło.

- Przejdź do drugiego pokoju. Muszę się ubrać. Darek posłusznie wstał i wyszedł, z tęsknotą spoglądając na lekko wilgotne włosy Aleksandry. W drugim pokoju pospiesznie wystukał SMS - a o treści „Dzisiaj nie. Zadzwonię potem. Nie dzwoń, mam ważne spotkanie" i wysłał do kogoś, kto widniał w telefonie jako „JM". W tym samym czasie z pokoju wyszła Aleksandra. Włosy miała związane w koński ogon tak ciasny, że mogłoby się wydawać, że jej oczy zrobiły się skośne. Czarna sukienka do kostek wyraźnie wskazywała, z jakim nastawieniem Aleksandra Pieczka ma zamiar wyjść z Indywiduum. - Gdzie idziemy? - zapytała. - A zresztą obojętnie. Masz godzinę. - Odrzuciła włosy na plecy i wskazała Darkowi drzwi. * - No nie mów, że idziemy do ciebie do pracy - ze zdziwieniem zawołała, gdy podjechali pod biurowiec. - No... Mieszkam tam chwilowo... - Mogłaby przysiąc, że Indywiduum się zarumieniło. - I mam niespodziankę... - Miało się nie kojarzyć - mruknęła Ola. - A tu kompletnie nic, nic mi się nie kojarzy, prawda? - krzyknęła. - To wcale nie tutaj obściskiwałeś tę lafiryndę! - Proszę... Godzina dla mnie... Dobrze? Aleksandra spojrzała na zegarek. - Godzina to była pod moim domem. Masz czterdzieści minut. Spojrzała na telefon, który wibrował od pewnego czasu. Odebrała. - Maciuś, kochany, nie mogę teraz. Jaka Królowa Buław? Znowu? - westchnęła - Te same karty?... Jakie kije?... Osiem kijów? Maciuś, mów do mnie po ludzku!... Rycerz? Ja zadzwonię później, okej? Na spokojnie pogadamy! - Odłożyła słuchawkę, nic nie rozumiejąc.

- Znowu ci karty stawiał? - No chyba tak. Ale nic nie rozumiem - spojrzała na Darka. - Dobra, to gdzie chcesz rozmawiać? Wziął ją za rękę, mimo iż wyraźnie się ociągała, zaprowadził do windy. Po chwili byli przed drzwiami biura. Otworzył je. Zza nich dobiegła ją woń kwiatów i włoskiego jedzenia. Na podłodze, na biurku, na wszystkich możliwych miejscach były porozstawiane małe świeczki. Aleksandrę ścisnęło w gardle. - Darek... Wychodzę. Natychmiast wychodzę... - Poczekaj trochę. Proszę... - Podstawił jej pod nos talerz z pachnącym spaghetti, które, zgodnie z jego wytycznymi, kilka minut wcześniej dostarczyła tam jego niezawodna asystentka, nalał wina do kieliszka. Romantyczna w głębi duszy Aleksandra nie mogła się temu oprzeć. Ku przerażeniu Maćka, siedzącego u siebie w domu nad tarotem i wyraźnie dostrzegającego zdradę, została zaniesiona na sofę i tam wycałowana niemalże od stóp do głów. Gdy odchyliła jednak głowę, by w miłosnym uniesieniu zaczerpnąć powietrza, zobaczyła zdjęcie... Zdjęcie było zatknięte za ramkę z certyfikatem jakości ISO 9001. Na nim widniała lafirynda ciziowata, w niedwuznacznej pozie i w skąpym stroju. Bardzo skąpym. Z piórami. Miłosne uniesienie Aleksandry prysło natychmiast. Tchu zapomniała również zaczerpnąć. Zrzuciła z siebie nic nierozumiejącego Darka, wstała na równe nogi, sięgnęła po zdjęcie, na odwrocie którego czerwonym flamastrem była napisana dzisiejsza data, a poniżej dedykacja:

„Kochanemu Kiciusiowi - Jessica Marchewka". Aleksandrze Pieczce spaghetti niemalże wyszło z żołądka razem z winem, które zdążyła wypić. Wstała bez słowa. Nawet w oczach, zamiast łez, miała drwinę. Z kimś, kto się tak nazywa, nawet nie miała zamiaru konkurować. Jessica Marchewka. Tę to rodzice dopiero skrzywdzili... Kiciuś. Pióra. Fuj. * - Ech, mężczyźni - westchnęła Aleksandra, gdy wreszcie po niezbyt udanym spotkaniu dotarła do Maćka. Przecież nie będzie sama siedzieć w domu i użalać się nad swoim losem, skoro znowu się natknęła na tę Marchewkę. Jessicę zresztą. Może użalać się razem z Maćkiem. W końcu od czego są przyjaciele? - Ja ci o wszystkim mówiłem. Już jakiś czas temu. A ty jak zawsze swoje. - Aj, bo ty masz manię prześladowczą - usiadła po turecku na łóżku. - W tych swoich kartach widzisz same zdrady i romanse. Jedynie jakieś królowe, kije i inne diabły! - Nie same, nie same. Wiesz, że nie każdemu wróżę. - No wiem, na mnie testujesz swoje umiejętności, a potem ja się denerwuję. Dobrze, że przed zawodami zabroniłam ci wróżyć... - Mnie tak, ale babci nie broniłaś. Babcia zawsze wróżyła. - I nic mi nie powiedziałeś? - Po co miałaś się denerwować?

- No tak, a tak się nie denerwowałam wcale sarkastycznie stwierdziła Aleksandra. - Kto by się zawodami denerwował, prawda? - Ej tam, Niunia, nie bądź zła. Przecież wyszła ta cizia w kartach już wcześniej. A po chwili Maciek dodał: - Nigdy mi się ten Darek nie podobał. Trzy lata wycięte z życiorysu, Niunia... A nie chciałabyś, żeby babcia ci karty postawiła? Może pojedziemy do niej jeszcze przed twoim wyjazdem? Ona przecież nic nie wie o twoim życiu... - Nie mam co robić, tylko kart słuchać... - wzruszyła ramionami Aleksandra. - A dla mnie to zrobisz? Kurczę, mnie to nigdy babcia nie chce kart stawiać... A sam jakoś nie mogę sobie wywróżyć tego rycerza na białym koniu. Oczywiście odpowiedniej orientacji... - rozmarzył się Maciej. - Ech, Maciuś. Do dupy, prawda? - stwierdziła Aleksandra i przytuliła się do przyjaciela. - No, do dupy - przytaknął. - Nie kusi cię, by dowiedzieć się, co, albo kto - uśmiechnął się porozumiewawczo - czeka na ciebie w Gdańsku? Aleksandra wytarła głośno nos. - Trochę kusi. Możemy jechać. Jutro? - zapytała. - Jutro. Zrobię kolację, zostaniesz na noc. Nie puszczę cię do domu w takim stanie. - W jakim? Czyż powodem do rozpaczy jest to, że mężczyzna twojego życia prowadza się z jakąś Marchewką? zapytała filozoficznie. - Jakby mężczyzna mojego życia się z Marchewką prowadzał, tobym się załamał - roześmiał się Maciej. - A przedtem bym go do psychiatry wysłał - figlarnie zmrużył oczy. - Kanapka z mielonką? Czy marchewka?

- O nie, marchewek na dzisiaj mam już dosyć. Kanapka z mielonką jak najbardziej. I pomidor z cebulką... I kakao... Jak dobrze, że nastały czasy, gdy Aleksandra nie musiała trzymać diety... Maciej zniknął za drzwiami kuchni, a Aleksandra Pieczka po raz tysięczny w trakcie ich już bardzo długiej znajomości uświadomiła sobie, że żałuje, iż Maciej Filipiak jest zdeklarowanym gejem. * Nazajutrz Maciek zabrał przyjaciółkę do swojej babci. - Tośka znowu ukradła mi Wisielca! - poskarżyła się na wstępie pani Anastazja Filipiak, obcałowując Aleksandrę, a zaraz potem Maćka. - Nie mam siły za nią ganiać. Od trzech dni psoci i kradnie - wskazała na białego kota, który właśnie oblizywał kartę Wisielca, siedząc na wysokiej szafie. - Nie ma nic poszanowania dla kart. Podreptała do pokoju. - Chodźcie za mną. Maciek, zabierz jej tę kartę, bo bez tego ani rusz. Denerwuje mnie ta Tośka z Wisielcem. Może to jakiś znak? - Otworzyła szafkę i wyciągnęła ciasteczka. - Wiedziałam, że goście będą. Mile widziani. Ale nie wiedziałam, że to wy. Miałam zapytać, no ale Tośka mi Wisielca zwinęła. Masz go już? - zawołała do Maćka, który polował na korytarzu na wyraźnie zadowoloną z życia kotkę. - Mam! - kichnął Maciek. - Obśliniona trochę. - Daj, wytrę. Jeszcze się tarot na mnie obrazi przez tego kota - powiedziała babcia, wyciągając rękę po kartę. Herbatka na stole, ciasteczka też... Schowam je i pogadamy. - Babciu, nie chowaj... Postaw karty Niuni... - Niunia, od kiedy ty chcesz mieć karty stawiane? zdziwiła się babcia. - Ech, życie mi się sypie... - zaczęła Aleksandra. - I chciałabym wszystko...

- Nie kończ, kochana, jak mam ci karty stawiać. Podała talię Aleksandrze. - Potrzymaj je, dziecko troszkę. Poprzekładaj, pobaw się nimi... Aleksandra wzięła karty od babci i przekładała je w dłoniach. - Tośkę wyrzucimy - zarządziła babcia, złapała polującą na karty kotkę i wystawiła ją na korytarz, po czym zamknęła drzwi. Po chwili siedziała już nachylona w skupieniu nad kartami. - Ty, znowu ta Królowa Buław - szepnęła cicho Aleksandra. Maciek tylko położył palec na ustach. - Duże zamieszanie... - zaczęła pani Anastazja. - Z jednej strony przykre sprawy, rozstanie przez romans z inną... Ale o tym już chyba wiesz, bo to już było. Dobrze, że się tak stało... - Dobrze? - Aleksandra była zdziwiona. - Jak nie teraz, to później. On ma to we krwi. Ale widzę zmiany pozytywne! Rydwan, As Monet... Przeprowadzka. Bardzo pozytywnie! I to już na dniach. Aleksandra zamarła, wpatrzona w babcię Maćka. Po chwili zwróciła oczy w stronę przyjaciela z niemym pytaniem „Mówiłeś jej coś?". Maciek pokręcił przecząco głową. - Miłość widzę. I dwóch ich będzie. Tacy sami! Koło Fortuny i Dwa Puchary, widzisz, Maćku? - uśmiechnęła się babcia. - Trochę też kłopotów, ale je pokonasz. - Miłość? - zainteresowała się Aleksandra. - Ale wrócę do Darka? - Nie, kochana. Tamto to już przeszłość. Nowe wyzwania przed tobą. Jak nie popsujesz tego, to fajne życie cię czeka! * Na razie na Aleksandrę Pieczkę czekała Milena. Oczekiwanie było bardzo intensywne, bo Milena przy

głośnych dźwiękach dochodzących z głośników radia, podśpiewując, szorowała właśnie wannę, by przygotować wszystko na rychły przyjazd nowej lokatorki. Nie słyszała stukania dobiegającego z mieszkania poniżej. Po chwili powinna była usłyszeć dzwonek do drzwi, którego również nie słyszała. Leon Niski, prezes zarządu wspólnoty mieszkaniowej, niestety musiał odejść spod drzwi bez słowa. A on tak lubił słowa. Szczególnie swoje, głośno i w dużej ilości. Prawie tak jak papierosy. Niestety, Milena nie dała mu okazji. Leon Niski był bardzo niepocieszony i postanowił coś z tym zrobić. A jak Leon Niski coś postanawiał, to zawsze dotrzymywał obietnic. Ale tylko danych sobie. O tym miała się przekonać Aleksandra Pieczka, na którą Leon Niski również już czekał...

O, KURCZĘ, HARRY POTTER Idąc ulicą, liżąc loda na patyku, Bachor stanął jak wryty. Jak wryty stanął również Parys Antonio, seter angielski przecudnej urody. On stanął w miejscu nie z racji tego, co zobaczył Bachor, ale dlatego, że jakieś całkiem niezłe pożywienie się zatrzymało, i to na wysokości jego pyska. Nie omieszkał wysunąć swojego długiego jęzora i liznąć. Mniam. Bachor, czyli Zuzanna Wolicka, lat prawie osiem, zobaczyła postać ze swoich marzeń i snów. Zobaczyła Harry'ego Pottera. Otworzyła szeroko usta ze zdziwienia. Parys Antonio też miał pysk szeroko otwarty, jednak nie ze zdziwienia, lecz z lubości i zasmakowania. Czekoladowe z toffi. Parys bardzo lubił lody, a w szczególności czekoladowe. Toffi jadł pierwszy raz w życiu. To było wydarzenie! - O, kurczę! Harry Potter!!! - zawołała głośno. - Skąd on się tu wziął? Harry Potter spojrzał na nią zdziwiony. Zuza podniosła prawie pusty patyk do ust i zaczęła go lizać. Parys Antonio był niepocieszony. Właśnie doszedł do nadzienia toffi. Nadzienie toffi uwielbiał, o czym właśnie miał okazję się przekonać. Spojrzał tęsknie na rękę Zuzy, trzymającą resztkę loda. Nieśmiało szczeknął. - Nie jedz tego! Umrzesz! - Chłopiec najwyraźniej walczył z odruchem wymiotnym. - W piekielnych cierpieniach! Zuzanna nie chciała umierać. Tym bardziej w cierpieniach. I to na dodatek piekielnych. Przerażona wyrzuciła loda daleko za siebie, nawet nie patrząc, gdzie spada. A spadł na Gibona, przekupnego osiedlowego pijaczka,

o wielce czarnym charakterze. Gibon oblizał się ze smakiem. Toffi. Podobnie jak Parys, lodem toffi nie pogardził. „Pewnie umrze. Należy mu się" - pomyślał wrednie Bachor. - Dlaczego umrę? - zapytał na głos. - Bo pies to lizał - odpowiedział Harry. - No i? - I tam są zarazki! - Harry skrzywił się z niesmakiem. - I inne bakterie. Świństwa. Ohydne świństwa, trujące świństwa, pasożyty i wirusy. Zuza patrzyła na niego zdziwiona. Wyglądał niby jak Harry, ale coś jej w nim nie pasowało. Stanęła naprzeciw niego, obserwując go, a w szczególności jego usta. Wykrzywiła się raz. Kiwnęła głową zdenerwowana. Nie była zadowolona. Spojrzała ponownie na chłopca. Nie spuszczając z niego wzroku, stanęła obok niebieskiego zdezelowanego samochodu i spojrzała w boczne lusterko. Spoglądając znad lusterka na Harry'ego, robiła miny, nieudolnie go naśladując. Przekrzywiła głowę ze smutkiem. Niestety żadna z tych min jej nie usatysfakcjonowała. W końcu skapitulowała i odrzucając do tyłu blond loki, powiedziała: - Nie mogę tak jak ty. Dlaczego masz uśmiech w drugą stronę? Jak ty to robisz? - Jaką drugą stronę? - Usta chłopca wygięły się w jeszcze większą podkówkę. - Normalnie tak mam. Zawsze. - Normalnie? - Zuza była zdziwiona. - Normalnie to jest inaczej, o, tak jest normalnie! - Wyszczerzyła się w anielskim uśmiechu i zatrzepotała rzęsami. Jak tylko Harry Potter, w legitymacji szkolnej Wojciech Romanowski, zobaczył anielski uśmiech Zuzanny Wolickiej, stwierdził, że zrobi wszystko, ale to wszystko, by Zuzanna nie umarła, nawet jeżeli lizała tego loda. By cieszyła jego oczy swoim uśmiechem, a uszy swoim głosem. Zamrugał z

wrażenia, a oczy mu się zaszkliły. Zmniejszył nieco podkówkę, która wydawała się być już zardzewiała od wciąż takiego samego wyrazu, wyjął z plecaka rękawiczki jednorazowe i włożył je. Następnie wyszperał komplet próbówek i szkiełek. Wzdrygając się, dał do polizania jakieś szkiełko Parysowi. Polizane schował w woreczek, potem w pudełko i włożył z powrotem do plecaka. Pies był bardzo rozczarowany. Myślał, że zbliża się chwila jedzenia, a gdy tylko zaczął lizać dziwny przedmiot, wprawdzie bez smaku, to mu zaraz go zabrano. Parys Antonio nie lubił, jak mu pożywienie uciekało. Nawet takie zupełnie bez smaku i przezroczyste. * W jeden z pierwszych wrześniowych poranków Bachor bardzo się zdumiał, kiedy wychowawczyni z uśmiechem oznajmiła: - To jest wasz nowy kolega, Wojtek Romanowski. Postarajcie się, by było mu miło w naszej szkole. Zuzanna Wolicka zdegustowana wpatrywała się w swoją nauczycielkę, stojącą obok Harry'ego Pottera, którego Zuza miała okazję już poznać. Wojtek Romanowski vel Harry Potter właśnie ujrzał Zuzannę i zastygł z promiennym uśmiechem na twarzy. Skrzywiła się, udając, że robi to samo. - Ja ją znam - szepnął Wojtek nauczycielce. - Mogę z nią siedzieć - stwierdził. - Jak miło! - nauczycielka wyraźnie się ucieszyła. Zuzanko, zaopiekuj się kolegą - lekko pchnęła Wojtka w stronę ławki, którą zajmował Bachor. Zuzanna była jak najdalsza od opiekowania się kimkolwiek, w szczególności kolegą, który jeszcze niedawno przepowiadał jej rychłą śmierć poprzez zarażenie się niesamowicie niebezpiecznymi wirusami, ale nie chcąc się

narazić nauczycielce, przesunęła swoje rzeczy na jedną część stolika. Wyciągnęła linijkę, skrupulatnie odmierzyła połowę stołu, po czym ołówkiem narysowała kreskę przez całą jego szerokość. - To moja połowa, a to twoja - szepnęła cicho, ale stanowczo. - I jej nie przekraczaj. Pod żadnym pozorem spojrzała groźnie, potrząsając swoimi blond lokami. Wojtek energicznie pokiwał głową i skulił się na swojej części ławki. Spotkało go niezmierne szczęście, że siedzi w jednej ławce z obiektem swoich westchnień, więc był zdecydowany iść na wszelakie ustępstwa. Byleby nie kazała mu się bawić tymi straszydłami, które trzymała w piórniku. Zwierzaki na magnes, na punkcie których wszystkie dziewczyny dostały fioła. Phi. Chociaż gdyby to miało być gwarancją szczęścia Zuzanny, mógł się zmusić do tej zabawy. Raz. Albo dwa. Ale nie więcej. Chyba.

LEK NA CAŁE ZŁO Kilka tygodni po tym, jak zobaczyła dedykację panny Marchewki dla Kiciusia, Aleksandra Pieczka siedziała na walizce w korytarzu, w mieszkaniu gdzie zamierzała spędzić co najmniej osiem najbliższych miesięcy, mocno odreagowując zawód miłosny. Walizka była wielka, Aleksandra zaś bardzo drobna. Gdyby chciała, cała by się do niej, w charakterze bagażu, zmieściła. Nie musiałaby się nawet zwijać w zbyt ciasny kłębek. Podkurczyła nogi, brodę oparła na kolanach. W biało - czarnych podkolanówkach w kratkę i grubym warkoczu wyglądała nie na trzydzieści lat, ale na o połowę mniej. Siedziała i obserwowała Maćka, jak przykręcał żarówkę. - Szkoda, Maciuś, że gejem jesteś. Z miejsca bym się w tobie zakochała. Od razu. Dożywotnio. - Rozmarzona, objęła kolana rękoma. - Tak ładnie wyglądasz z tą żarówką w dłoni. - Ależ, Niunia! - Maciek o mało co nie spadł z taboretu. Był jedyną osobą, która mogła na Aleksandrę mówić „Niunia". W czasach, kiedy się poznali, Aleksandra była zwana przez swoją babcię Sandrunią, a mały Maciuś między Niunią i Sandrunią nie widział żadnej różnicy, toteż Aleksandra Pieczka, późniejsza mistrzyni olimpijska, dla Macieja Filipiaka od zawsze była Niunią. Niezależnie od ilości medali i ich koloru. Nawet wtedy, gdy stała na podium i śpiewała hymn Polski, Maciek stawał na baczność, przyciskał prawą rękę do serca, lewą ocierał łzy i bezgłośnie szeptał „Moja Niunia złota" - niezależnie, czy Niunia była wtedy złota, srebrna czy brązowa. - Niunia, my się przecież kochamy od zawsze. Jak... - Jak brat i siostra - dokończyła Aleksandra. - Ty pojedziesz do Poznania, a ja zostanę sama. No, ale w sumie o to mi chodziło. Po to tu jestem - westchnęła.

- Ziutek przecież będzie! - Maciek usiadł na podłodze obok Oli. - Przytulisz się do Ziutka i wszystko będzie prostsze! - No tak. Ziutek też jest lekiem na całe zło - stwierdziła Aleksandra. - Szkoda, że przez chwilę jedynie. * - Nie dzwoń do mnie więcej - wrzasnęła Aleksandra do słuchawki telefonu, w której ktoś głośno przemawiał. Moralizował. Wychowywał i dręczył. Siedziała pod kocem, przełączając kanały w telewizji. Właśnie zainteresował ją jeden z nich. W hali garażowej ktoś jeździł na rolkach. Kamera? W hali garażowej? Zmrużyła oczy, by lepiej się przyjrzeć. - Nie dzwoń! Wyjechałam przecież po to, żebyś nie wiedział, gdzie mnie szukać! - Odłożyła słuchawkę i wyłączyła telefon. Uśmiechnęła się. Maciek właśnie skończył naprawiać kran w łazience, bo kapanie doprowadzało ją do szału, i usiadł obok niej. Przykrył się kocem i przyłączył do oglądania hali garażowej, od niedawna monitorowanej, jak głosiła kartka przyklejona w wielu miejscach hali, „Dzięki staraniom pana prezesa wspólnoty mieszkaniowej, Leona Niski". „Zbliża się północ, a ten na rolkach" - pomyślała Aleksandra. - Może to jakiś duch? - szepnęła, po czym zasnęła wtulona w Maćka. Chłopak, obserwując na przemian rolkarza i TVN24, ściągnął z Aleksandry równo połowę koca w szkocką kratę i również z przyjemnością udał się w objęcia Morfeusza, nie wypuszczając nawet pilota z ręki. * Tego samego dnia, późnym popołudniem, Janek Roguski miał okazję się przekonać, że mimo chęci - może nie do końca szczerych - i w tym roku nie uda mu się skończyć studiów. Przekonywał się o tym od dobrych kilku lat. Mimo

trzydziestki na karku, wciąż był studentem Uniwersytetu Gdańskiego, Wydziału Zarządzania i tak naprawdę nikt nie wiedział, dlaczego jeszcze go stamtąd nie wyrzucono. Sam tego też nie wiedział. I za każdym razem, kiedy ponownie o tym się przekonywał, był bardzo zdziwiony. Nieśmiało podejrzewał, że uczynił to jego urok osobisty, pieniądze i znajomość upodobań perfumeryjnych pań w dziekanacie. Panie w dziekanacie mogły wszystko. O czym też miał nadzieję przekonać się i tym razem. Siedząc z piwkiem przed komputerem, mimochodem zajrzał na stronę z wynikami egzaminu poprawkowego z Zarządzania Personelem. Filigranowa starsza pani profesor, o spojrzeniu ostrym jak żyletka i takim też samym charakterze (albo nawet gorszym), umieściła wyniki w Internecie. Od razu jego humor uciekł gdzieś z zawrotną szybkością, bowiem nazwisko Roguski było napisane na czerwono, a przy nim widniała adnotacja „ndst.". A wydawało mu się, że zarządzać personelem to on potrafi. I to całkiem nieźle. Janek westchnął, dopił resztkę piwa, pożegnał się grzecznie z trzema koleżankami poznanymi właśnie w Internecie i stwierdził, że trzeba obmyślić strategię. W obmyślaniu strategii Jan Roguski, właściciel firmy Rogusta, był całkiem niezły. Dlatego właśnie miał kasę na te perfumy. I inne uciechy życia codziennego. I dlatego nie miał czasu na studia. Gdyby czas na uciechy przeznaczał na naukę, to może by mu się udało skończyć studia, a tak więcej czasu niż na uczelni spędzał wśród rozchichotanych koleżanek, w przydymionych pubach lub nad szklaneczką whisky, gdzie prowadził długie męskie rozmowy. Kwestia wyboru. Jan umiał dokonywać wyborów. Zwykle trafnych.

Dlatego teraz właśnie stwierdził, że musi porozmyślać, a rozmyślanie można połączyć z odrobiną wysiłku fizycznego. A że lało jak z cebra, a noc była już czarna, Roguski zszedł w rolkach na nogach z drugiego piętra, głośno przy tym łomocząc, wprost do hali garażowej. Minął kartkę z napisem, chwalącym uprzejmość i wspaniałomyślność pana Leona Niskiego, nasunął głębiej kaptur na głowę, by go zainstalowane co kawałek kamery nie zidentyfikowały, i jeździł w kółko, obmyślając tę strategię. A miał co obmyślać. Oj, miał. W rozmyślaniach przeszkodziła mu wibracja telefonu znajdującego się w tylnej kieszeni bojówek. * Lekiem na całe zło dla Tomasza Roguskiego miał być jego brat. Brat bliźniak, podobny jak dwie krople wody. I właśnie to podobieństwo było lekarstwem na smutki Tomasza. Wzniósł oczy ku niebu i zadzwonił do niego. - Janek, jest sprawa - chrząknął. - No? - odparł zziajany Janek. Jeżdżenie na rolkach w hali garażowej bywało męczące. - Nie chcesz się napić? - zapytał. - Napić? Jasne! Za ile? - Janek aż stanął w miejscu, hamulcem robiąc długą czarną rysę. Skrzywił się, wyobrażając sobie minę pana Leona, i odruchowo zerknął na kamery, które bezlitośnie rejestrowały każdy ślad, każdy pyłek niepotrzebnie fruwający w hali garażowej. - Za darmo. Jedziesz ze mną na tydzień do Jastarni?

BOCIANA DZIOBAŁ SZPAK Tego samego wieczora, gdy Janek Roguski z lekka klął, oglądając wyniki z Zarządzania Personelem, Tomasz Roguski zamykał swój arkusz kalkulacyjny i żegnał się z obliczeniami dotyczącymi przyszłej wartości firmy budowlanej oraz zmian wartości pieniądza w czasie. Już miał sobie westchnąć z ulgą, gdy w prawym dolnym rogu monitora pojawiła się koperta, sygnalizująca nową pocztę. Uczucie ulgi natychmiast znikło. Na jego miejscu pojawiły się strach i zniecierpliwienie, doskonale znane wszystkim, których szef wzywa na spotkanie w piątek, pięć minut przed planowym wyjściem do domu. Tomasz Roguski nie miał w zasadzie szefa. O ile nie liczyć promotora jego pracy doktorskiej, który generalnie mało co się wtrącał. Sam był sobie sterem, żeglarzem i okrętem, prowadząc firmę szkoleniową i oferując swoje usługi jako wolny strzelec. Nie było chyba bardziej surowego szefa i bardziej pilnego pracownika niż, dwa w jednym, Tomasz Roguski. Ostatnie prowadzone przez Tomasza szkolenie, dla kierowców tirów olbrzymich jak stodoła, w połączeniu z jego wielkim poczuciem obowiązku, spowodowało, że po powrocie spał trzy dni i noce, budząc się w zasadzie tylko po to, by zażyć kolejne lekarstwo na wątrobę albo żołądek, wypić łyk kefiru czy wody z kranu, nalanej do butelki po wodzie mineralnej, która dawno się skończyła. O innych potrzebach fizjologicznych nie wspominając. Tomasz Roguski miał wątpliwości, czy w jego żyłach płynie mieszanina wódki Czystej Wyborowej z wódką Absolwent, czy jest tam choć kropla jego krwi. * - Panie szanowny, na jednego? - Kilka miesięcy wcześniej do hotelowego pokoju, w którym z racji prowadzenia szkoleń zatrzymał się chwilowo Tomasz

Roguski, zajrzała głowa z nieogoloną twarzą. Tomasz zdążył już zdjąć jedną skarpetkę i rozpiąć pasek u spodni od całkiem niezłego garnituru. Zdziwiony zamarł z ręką przy rozporku. Zdejmie pan te ślubne fatałaszki i zejdzie do baru. Na jednego! Chłopaki czekają! - Uśmiechnięta i zarośnięta wszędzie z wyjątkiem czubka głowa znikła za drzwiami. - Na jednego, czemu nie? - zastanowił się Tomasz. Może to lepsze, niż spać w towarzystwie pilota i książki. Tomasz Roguski bardzo się ucieszył, kiedy ponad dwa miesiące temu dostał zlecenie na cykl szkoleń dla kierowców. Kierowców było od groma i ciut - ciut, a on sam jeden. Już zacierał ręce z zadowolenia. Firma będzie prosperować. I to jak! Z różnych przyczyn poprzedni szkoleniowcy zrezygnowali i dzięki temu szkolenie o zakładaniu i prowadzeniu firmy transportowej było jego. Co go bardzo zdziwiło. Taki kontrakt i rezygnacja? Tirowców było stu pięćdziesięciu, co daje około pięciu cykli szkoleniowych. Pełne morze, Jastarnia, hotel z sauną i jacuzzi, czego można chcieć więcej? Osiem godzin szkolenia, no, z lunchem podanym pod nos dziewięć, a potem laba. Oprócz laptopa i ciuchów na zmianę zapakował trzy książki, które leżały od dawna na nocnym stoliku, czekając na swoją kolej, i uśmiechnięty wyruszył na miejsce. Pierwszego wieczoru skierował swoje kroki prosto do pokoju, po czym udał się na basen, gdzie dziewczyna w czerwonym bikini non stop skakała do wody. Przepłynął kilka długości basenu, poobserwował dziewczynę i fruwający za nią czarny warkocz, a potem w ślad za nią udał się do sauny. - Gorąco, co? - zagadnął, ocierając pot z czoła. Dziewczyna spojrzała na niego jak na odmieńca. Odrzuciła warkocz na plecy i skuliła się, niemalże cała chowając się w ręczniku. Wzrok wbiła w drewnianą podłogę. Nic nie odpowiedziała.

- Wygrzać się można, prawda? - kontynuował niczym niezrażony Tomasz. - I spocić też - uśmiechnął się mało inteligentnie. - O! Widzi pani? Na dekolcie ma pani kropelki! Dziewczyna wstała, wyraźnie zła. - Trudno, żeby w saunie zimno było, proszę pana. Jakbym chciała, żeby mi było zimno, wybrałabym krioterapię! Zostaw pan moje kropelki w spokoju i zajmij się swoimi. Byle beze mnie. Dumnie podniosła głowę i wyszła z sauny. Gdyby tymi drzwiami mogła trzasnąć, na pewno by to zrobiła. Tomasz wzruszył ramionami. Kurde, no gorzej nie mógł zacząć. To tak jakby na Antarktydzie dziwić się, że śnieg leży. Porażka. No cóż... Wkrótce też wyszedł z sauny, zmierzając w kierunku jacuzzi. Gdy dziewczyna w bikini zobaczyła, że Tomasz nadchodzi, natychmiast wyskoczyła z wody, owinęła się ręcznikiem i pobiegła do wyjścia. Poruszała się inaczej niż wszystkie znane mu dziewczyny. Nie wiedział, na czym to polega, ale na pewno inaczej. Westchnął i zaczął zagadywać blondynkę siedzącą obok niego w jacuzzi. Po tym, gdy po raz trzeci poinformował ją, że woda bąbluje, i to mocno oraz głośno, a potem spytał, czy ona lubi to bąblowanie, blondynka wstała i poszła gdzieś, nawet się nie odwracając. To był zły znak. Pocieszył się jedynie, że jeszcze cztery wieczory przed nim i że jak nie blondynka, to ruda albo inna na pewno będą chciały z nim gadać. Wrócił do pokoju hotelowego, włączył telewizor, przeleciał przez wszystkie pięćdziesiąt cztery kanały, na koniec stwierdzając, że Doda jest całkiem niczego sobie i on się nie dziwi jej fanom. Potem przypomniał sobie brunetkę w skąpym bikini, z warkoczem. I to, w jaki sposób stukała tymi klapkami po mokrych kafelkach na basenie. Po

czym nastawił sobie budzik na szóstą rano i położył się z „Polityką" na twarzy. Gazeta była rozpostarta na stronie dwudziestej siódmej. Na tejże stronie, według polityków i dziennikarzy, polemizowali prezydent z premierem. Według normalnych śmiertelników po prostu darli koty. Tym bardziej że brat prezydenta chyba jednego kota miał. Alik albo Rudolf się nazywał. Nie, Rudolfa to miał chyba sam prezydent. Tak, na pewno prezydent miał Rudolfa. Kilka sekund później Tomasz Roguski usnął. Z imieniem Rudolf na ustach. Śniło mu się, że kobieta w bikini miała na imię Rudolfina i podawała mu śniadanie do łóżka. W mokrym bikini, stukająca klapkami. A jakże. Następnego dnia wprowadzał kierowców w świat PIT ów, NIP - ów i VAT - ów oraz innych równie ważnych dokumentów niezbędnych każdemu, kto chce mieć swój biznes, a po południu, gdy zdjął tę lewą skarpetkę i prawie rozpiął rozporek, zarośnięta głowa zaproponowała mu kieliszeczek w barze na dole. Z czego skwapliwie skorzystał. * - Tomaszszszkuuu kochanieńki. Yyk. - Zarośnięta głowa uzurpowała sobie prawo do wyłączności do Tomasza Roguskiego. Wyłączność ta objawiała się obejmowaniem ręką równie owłosioną, co reszta ciała (z wyjątkiem głowy) Tomasza przez tirowca o imieniu Zdziś. - Tomaszkuu, yyyk czknął sobie Zdzicho - no to po maluchu! Tomaszek kochanieńki był przytłoczony. Zarówno wcale nie małymi „maluchami", których już nawet nie liczył, jak i ciężką ręką pana Zdzisia. Przytłoczony był również tym, że dochodziła północ, jego telefon komórkowy miał alarm nastawiony na godzinę szóstą, a on był pijany w sztok. I tym, że Rudolfina, przechodząc obok niego, spojrzała z pogardą. On na nią też spojrzał z niezadowoleniem, ale tylko dlatego,

że szła uwieszona na ramieniu jakiegoś typa, zapewne Rudolfa. Ech, kobiety. Yyk. Tomasz Roguski nie pamiętał, jak trafił do swego pokoju. Dopiero rano, gdy się obudził, ku swojemu zaskoczeniu stwierdził, że jest ubrany w piżamę, a dżinsy leżą poskładane w równą kostkę. „Mama byłaby dumna" - pomyślał i w tym momencie jęknął, łapiąc się za głowę. „Może jednak nie byłaby...". Opadł z powrotem na łóżko. Po kilku minutach z trudem zawiązywał krawat przed lustrem, popijając co chwila wodę mineralną. - Uch, robota, szlag by to - zaklął, po czym wziął w jedną rękę torbę z laptopem, w drugą reklamówkę z Biedronki z dwiema butelkami wody mineralnej niegazowanej oraz kefirem i wyszedł opowiadać tirowcom o wyższości podatku liniowego nad podatkiem progresywnym. Pozostałe dni, a raczej popołudnia i wieczory, wyglądały dokładnie tak samo. Zawsze, gdy zaczynał marzyć o śnie i tęsknie spoglądał na łóżko w swoim hotelowym pokoju, odpinając guziki od spodni, zdejmując skarpetkę, mniej lub bardziej zarośnięta i potargana głowa zaglądała do jego pokoju proponując mu kieliszeczek. Po pięciu dniach szkolenia Tomasz Roguski był wyczerpany. W alkoholowym transie co wieczór, coraz to bardziej gorąco dziękował Bogu, że ma brata bliźniaka, podobnego jak dwie krople wody, który to na dodatek lubił imprezować. Zamierzał to wykorzystać. I dlatego, gdy pewnego dnia zobaczył mejla informującego go o kolejnym szkoleniu pod tytułem „Własna firma transportowa", sięgnął po telefon, zadzwonił do Janka i zapytał: - Nie chcesz się napić?

Bo wiedział, że „to było tak, bociana dziobał szpak, a potem była zmiana i szpak dziobał bociana, a potem były dwie zmiany i który z nich był dziobany? ". Zdecydowanie chciał, by tym razem dziobano szpaka. A bocian będzie „se" leżał przed telewizorem i sączył leniwie herbatkę. Nigdy więcej alkoholu. Nigdy.

BIERZMY ZA GRABKI I W TE RABATKI „Bierzmy za grabki i w te rabatki ruszmy Wspólnoto posadzić kwiatki" - te słowa na tablicy ogłoszeń w bloku pod lasem zobaczyła Aleksandra Pieczka, która po dniu latania po sklepach w celu poprawienia sobie humoru chciała wyciągnąć się wreszcie na kanapie i przez chwilę tylko leżeć i pachnieć. Na widok specyficznego ogłoszenia prychnęła śmiechem. Zmrużyła oczy i zaczęła dokładnie studiować tablicę. Oprócz poezji rabatowej było kilka innych wierszyków, zwykle rymowanych, a każdy z nich podpisany był zamaszystym zawijasem. „Leon Niski". „L" zasłaniało pół tekstu i było olbrzymie, jakby zdecydowanie na przekór nazwisku. Uśmiechnęła się, przerzuciła torbę z zakupami przez ramię i wbiegła na górę. W żadnym wypadku nie miała zamiaru dygać z grabkami przed blokiem, w którym od niedawna mieszkała. * - Zosieńko, czy mogłabyś załatwić, by ten Niski nie dzwonił do mnie więcej? - Staszek minę miał taką, jakby go prowadzili na ścięcie. - Co się stało? - Zofia Kruk układała właśnie pasjansa na komputerze i doprawdy, gdyby nie był to komputer, założyłaby się, że kilka kart spadło pod stół. Nie chciał jej wyjść za nic w świecie. - Dzwonił i narzekał na Pieczkę, że nie przyszła kwiatków sadzić - wzruszył bezradnie ramionami. - No co ja mogę, że nie poszła? Może nie lubi kwiatków? - Zmartwiony Staszek spojrzał na Zosię. - Wiesz, co mu powiedz, Stasiulku? - Zofia spojrzała na męża. - Żeby się odpimpał.

- Zosieńko, a może ja powinienem te kwiatki sadzić? Tak mi Niski powiedział... - westchnął jej ślubny. - Powiedział, że to mój obowiązek jako właściciela, by tam kwiatki rosły... - Stasiulku?! Z jakiej racji ty masz tam kwiatki sadzić? Zofia nie kryła oburzenia. Stasiulek był bliski łez. Zmarszczył czoło, wyraźnie zmartwiony, że znowu będzie musiał grzebać w ziemi, czego szczerze nie znosił. Nienawiść do pielenia pogłębiła się jeszcze bardziej, gdy pewnego pięknego dnia, rok temu, uczestniczył w akcji pod wołającym rozpaczliwie o pomoc tytułem „Stokrotkom pozwól żyć". Wyrywając chwasty, maciupeńkie roślinki, które według niego niczego złego nie zrobiły i mogły sobie jeszcze długo pożyć w towarzystwie stokrotek, usłyszał rozmowę córki prezesa wspólnoty, niejakiej Klaudii Niskiej z pryszczatym młodzieńcem, palącym strasznie śmierdzącego papierosa. Otóż Klaudia, wydymając wargi i ruszając pomalowanym na czerwono paznokciem w złotym sandałku, próbowała tłumaczyć swojemu absztyfikantowi, że jej stary, grzebiąc w ziemi, do tej ziemi się przyzwyczaja. Staszek tylko westchnął. Na przyzwyczajanie do ziemi jeszcze przyjdzie czas, na razie był szczęśliwie zakochany w swojej wybrance, obecnej żonie - pod każdym względem idealnej - pani Zofii Kruk. Wybranka, podobnie jak Staszek, chciała jeszcze długo cieszyć się urokami życia doczesnego. O przyzwyczajaniu do ziemi nie myślała również w żadnym wypadku. - Wiesz co, Staszku, powiedz temu kurduplowi, że Milenka się wszystkim zajmuje. Nagle Zofia wpadła na pomysł. - Wiesz, niech on do niej dzwoni ze wszystkim. Po co ma nas denerwować, kochanie, a dzieciak sobie dorobi. - Mówiąc

te słowa, złożyła ostatnie karty na wirtualną kupkę na monitorze i poszła robić masaż Staszkowi. Mając taką żonę, Stanisław godził się na wszystko. „Olać kurdupla" - pomyślał. Na głos zdołał jedynie powiedzieć: Zosieńko, trochę bardziej w lewo - i zaczął mruczeć.

„NA

JEDNEGO, PARKOWANIA

KOCHANIEŃKI"

PRZYCZYNĄ

ZŁEGO

- Jestem chuda, proszę pana, ale bez przesady! Aleksandra Pieczka próbowała wejść do samochodu, obok którego zaparkował właśnie mężczyzna z bardzo podkrążonymi oczami. - A mówią, że to kobiety nie potrafią parkować - mruknęła. - Oblałby pan, naprawdę. Oblał. O oblewaniu egzaminu na prawo jazdy Aleksandra Pieczka co nieco wiedziała, bo zdarzyło się jej to siedem razy. No, może osiem, ale tamten jeden raz to zupełnie niesłusznie. Zupełnie. Jej ówczesny Don Juan, ten sam, którego niedawno pogoniła, już za czwartym razem próbował zasugerować Aleksandrze, że we współczesnym świecie prawo jazdy się kupuje, a nie zdaje się egzamin, Aleksandra jednak była nieugięta. Trenowała, obijając samochód instruktora raz to z lewej, a raz z prawej strony. Gdy w końcu za magicznym siódmym razem (a może ósmym - zależy, jak na to patrzeć) ten egzamin zdała, kazała się szczypać egzaminatorowi i zapewniać, że wszystko jest w najlepszym porządku. Gdy w końcu uwierzyła, że sukces nie jest snem, wycałowała egzaminatora sążniście i głośno ze trzy razy. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby egzaminator nie był kobietą, która po nagłym wybuchu euforii pani Pieczki zaczęła się zastanawiać nad jej orientacją seksualną i na wszelki wypadek szybko uciekła. Niemniej jednak liczne próby u boku instruktorów spowodowały, że Aleksandra Pieczka parkowała co do centymetra zgodnie z wytycznymi, zawartymi w kodeksie drogowym i w widzimisię ośrodka egzaminowania kierowców - Proszę spojrzeć, równiutko - wskazała na swój samochód. - Równiutko pomiędzy liniami. - Wciągnęła brzuch, by ponowić próbę wejścia do samochodu. - Po obiedzie bym się nie zmieściła! - dodała złośliwie.

Jan Roguski faktycznie zaparkował jak ostatnia łajza, ale właśnie wracał ze szkolenia w Jastarni, na które zabrał go brat. Obawiał się, że gdyby kazano mu dmuchać w alkomat, wynik nie byłby zadowalający. Ba, byłby wielce niepoprawny. „Królestwo za wodę" - pomyślał, głośno jednak powiedział: - Bardzo panią przepraszam, zwykle mi się to nie zdarza... Mam wycofać? - Zrobił tak zbolałą minę, że Aleksandra machnęła ręką i odjechała z piskiem opon. Janek spojrzał na oddalający się samochód z wyraźną aprobatą, po czym zaraz o nim zapomniał. Aleksandra starała się zapomnieć również o Janku, ale cały dzień męczyło ją to, że tego faceta skądś zna. Nie mogła się oprzeć myślom, że widziała go już kiedyś i że wie o tym, że ma on owłosioną klatkę piersiową. Tym bardziej była zaskoczona, bo należała raczej do dobrze prowadzących się panien i jak już oglądała mężczyznę prawie nagiego, to zwykle pamiętała okoliczności towarzyszące temu widokowi. Tym razem było inaczej. Abstrahując od chwilowej amnezji, pamiętała, że klatka ta była całkiem, całkiem. * Zaraz po tym jak Jan Roguski, bliźniaczy brat Tomasza, zapomniał o pisku opon samochodu Aleksandry Pieczki, udał się do domu i wypełnił swój żołądek wodą prosto z kranu. Chwilę później leżał już w objęciach Morfeusza. Pobyt z bratem w Jastarni przerósł nawet jego możliwości. Niestety, obiecał mu, że pojedzie jeszcze raz. Westchnął ciężko przez sen. * - Sprawa jest prosta - tłumaczył Jankowi brat przed tygodniem w drodze do Jastarni. - Ja szkolę, ty śpisz, ja śpię, ty pijesz... Baran jeden! Hamuje na zakręcie! - przerwał, wciskając hamulec. - No, a jak się skapną?

- Nie skapną. Oni tam są już od wczoraj. - Tomasz włączył kierunkowskaz, by wyprzedzić „barana". - Pewnie już pijani w sztok. No i długo nie wytrzeźwieją. - I co, mam tylko pić i spać? - Janek zdawał się nie wierzyć swojemu szczęściu. Nie spodziewał się, że picie w szacownym gronie kierowców tirów do najłatwiejszych nie należy. Każdego dnia, a raczej nocy, Jan Roguski toczył nierówny pojedynek z barem. Zwykle to bar był zwycięzcą. Punktualnie o godzinie osiemnastej do pokoju, w którym sypiał na zmianę z bratem, pukała, tym razem, rozczochrana głowa i z rozbrajającym uśmiechem pytała: - Panie szanowny, na jednego? Jeden z „panów szanownych" zalegał wtedy w bokserkach z pilotem TV, a drugi, wcielając się w rolę swojego brata bliźniaka, szedł do baru. O godzinie szóstej rano zwycięstwo baru było przesądzone i Jan Roguski z uśmiechem oświadczał: - Chochani mojiii. Ya idę to pokkoju moego. Prysznicz piorę, twie koodzinki snu... Yyyk. I jak młody bóg pendem was szkolił. Yyyk. Zaraz potem, dla zachowania względnego pionu, przytrzymując się ściany, wracał do pokoju, gdzie czekał na niego świeży i rześki niczym poranna rosa brat. Gdy Janek leżał już bez czucia na łóżku, Tomasz zdejmował mu buty i przykrywał kocem. Sam wstawał rześki jak młody bóg i pełen energii do pracy. Brał prysznic, schodził na śniadanko i dziesięć minut przed czasem był już w sali wykładowej. Sytuacja powtarzała się każdego dnia. Tirowcy robili zakłady, kiedy Tomasz będzie miał dość. Nie doczekali się. Byli zdania, że w piciu Tomaszowi Roguskiemu nikt nie dorówna. W poziomie merytorycznym szkoleń również...

STANIKI U PANI JADWIGI ORAZ BRODACZ NIEBRODATY Milenka, wpatrzona w ekran monitora, właśnie sączyła herbatkę, bynajmniej nie leniwie, kiedy zadzwonił telefon. Miała nadzieję, że to nie znowu wścibscy znajomi chcący ją wypytywać o przygody w jej życiu. Doszło już do tego, że wszystkie SMS - y kasowała bez czytania. Nawet te, które chyba bardzo chciałaby przeczytać, a inni oczekiwali, że zostaną przeczytane... Odebrała telefon. - Milaczku, zwariować można! Pod górę i w dół, pod górę i w dół! - Ciotka Zofia była wyraźnie zdenerwowana. - To nie na moje lata! - Ciociu, gdzie ty jesteś? Pojechałaś do tej Warszawy? Bo ja tu mam sprawę, podobno pani Pieczka jakiegoś pieska ma! - Idź do pieska, znaczy Pieczki, i wyjaśnij. Ja już w Warszawie od wczoraj! - odparła ciotka. - A Stachu, ciamajda, hotele pomylił! Milaczku! Ja normalnie nie wiem, gdzie ja jestem! Wiem tylko, że gdzieś w Warszawie, i to w podziemiach! Pani Zofia Kruk już prawie pół godziny miotała się w przejściu podziemnym „gdzieś w Warszawie". Gdzie dokładnie - nie miała zielonego pojęcia. Wiedziała jedynie, że przejście to powinno zaczynać się gdzieś w okolicy hotelu Novotel, gdzie przed chwilą jadła pyszne śniadanie, a kończyć zaraz obok hotelu Marriott, gdzie ten „Stachu - ciamajda" na nią czekał. Pani Zofia Kruk pojechała do Warszawy zupełnie zwyczajnie kupić stanik. W TVN Style powiedzieli, że stanik ma na pewno źle dobrany, a w Internecie przeczytała, że nikt nie dobiera lepiej staników niż pani Jadwiga Wąs. Szkopuł w tym, że pani Jadwiga Wąs mieszkała i dobierała te staniki w stolicy, na ulicy Grochowskiej. Podobno pani Jadwiga z

każdego małego B robiła ekstremalnie duże C. Mimo iż Zofia biust miała w przewadze silikonowy i mogłaby chodzić cały dzień bez biustonosza, a biust nadal sprawiałby wrażenie, jakby nie działała na niego siła grawitacji, to w dalszym ciągu było jej mało. Z dużego „C" chciała mieć zdecydowanie coś innego, zbliżającego się bardziej do końca alfabetu, a nie do jego początku. Wsiadła zatem w pociąg o wdzięcznej nazwie „Lajkonik" i pojechała do Warszawy, zostawiając w domu męża, który był przeciwny całej tej wyprawie, bo biust Zosieńki kochał i w staniku, i bez. Staszek zdecydował się, że powinien z nią jechać, dopiero gdy była gdzieś pomiędzy Iławą a Działdowem. Swe zdecydowanie wyraził oświadczeniem przez telefon, że nazajutrz przyjeżdża. No i przyjechał. Przyjechał zaraz po śniadaniu pani Zofii Kruk i czekał pod hotelem Marriott, zamiast pod Novotelem. Ciamajda. - W obłokach bujany ten Stachu - mruknęła Zofia, zaglądając z dołu, czy wyjście z podziemi tym razem poprowadzi ją do celu, czy nie. - I to intensywnie bujany! dodała, sapiąc. Znowu była zupełnie po przeciwnej stronie, niż zamierzała. Droga z jednego hotelu do drugiego wbrew pozorom, mapie i zapewnieniom obsługi hotelowej była bardzo długa. I pod górkę. W szczególności, gdy się co chwila wchodziło i schodziło różnymi schodami i widziało tramwaje, ale Marriotta w żadnym wypadku. Staszek czekał na Zofię z uśmiechem i rozmyślał. Zupełnie nie rozumiał jej problemów z biustem. Ba, nie rozumiał nawet tych literek, którymi Zofia operowała, tłumacząc mu konieczność wyjazdu do Warszawy. On kochał Zofię taką, jaka jest, i był szczęśliwy. Wypad do Warszawy

traktował jako drugą podróż poślubną, ale gdy tylko znalazł się przy Marriotcie, obserwując warszawski zgiełk i harmider, zaczął się zastanawiać, czy w charakterze tego miodowego miesiąca numer dwa nie lepiej by było leżeć na trawie za domem i sączyć drinki z palemką. Stał pod Marriottem, niczym kurtyzana, już od czterdziestu minut. Czekał na panią swojego serca, która dzwoniła mniej więcej co cztery minuty i dwadzieścia sekund i klęła w słuchawkę. - Stasiulku, no szlag by to! Znowu gdzieś wyszłam na górę i znowu to nie tu! - Kochanie, spokojnie - odparł Staszek, jakże by inaczej, jak nie „spokojnie". - Jak ja mogę być spokojna? - Zofia prawie krzyczała. Albo w tej Warszawie są same Coffe Heaven i bary kanapkowe, albo ja krążę gdzieś w kółko! Staszku! Ja przez to przestanę lubić kawę z Coffe Heaven! * Milena oparła się mocniej na krześle. Obowiązki piętrzące się po odejściu Karoliny powodowały, że w pracy spędzała dużo więcej czasu, niżby chciała. Wacławowi Fryderykowi Lubkiewiczowi, jej wybrednemu szefowi, żaden kandydat na nowe stanowisko się nie podobał. „Podobał" było bardzo trafnym określeniem. Nowy analityk przede wszystkim musiał spełniać następujące warunki: - miał mieć nogi niebylejakie, - miał mieć oczy niebylejakie, - miał mieć włosy niebylejakie, najlepiej w kolorze blond... I najważniejsze... Musiał być kobietą. Niebylejaką, a jakże. Merytoryczne przygotowanie do zawodu tegoż analityka wydawało się być drugoplanowe. Po odejściu Karoliny i po

kilku rozmowach kwalifikacyjnych, w jakich Milena uczestniczyła, stało się jasne, że ciężko będzie wypełnić lukę zarówno w kwestii urody potencjalnego analityka, jak też jego zalet na niwie zawodowej. Niestety, zwykle zalety dotyczące części merytorycznej nie szły w parze z urodą. Karola, przysyłająca SMS - y i mejle z Grecji, była niezastąpiona w obu kwestiach. Po trzech telefonach ciotki Zofii Milena miała dość. Dość miała wszystkiego, aczkolwiek chyba najbardziej pracy. W momencie, gdy złapała się na tym, że w internetowych bazach danych GUS - u zamiast średniej płacy zaczęła sprawdzać cenę „ondulacji na zimno włosów damskich" w podziale na województwa, stwierdziła, że ma dość. Gdyby umiała mdleć na zawołanie, niczym bohaterki przedwojennych romansów, niechybnie by zemdlała. Niestety. Poziom hemoglobiny jak u drwala (ostatni komentarz pani doktor do wyników badań) uniemożliwiał jej utratę przytomności, co wywoływało u niej wielkie niezadowolenie. Zamiast osunąć się wdzięcznie na podłogę, wstała, głośno odsuwając krzesło, i wtargnęła do pokoju dyrektora. - Mam dość - oświadczyła donośnie, niczym ten drwal, który miał takie same krwinki jak ona. - Doprawdy, mam dość! - powtórzyła. Wacław zajmował się właśnie selekcją CV, przyniesionych przez kadry. Jak można się domyślać, głównym kryterium wyboru była fizjonomia aplikanta. Nie mówiąc o cechach tak istotnych jak płeć. Żałował jedynie, że w wymogach nie nakazał przysyłania zdjęcia całej sylwetki. Uśmiechnął się właśnie na widok namiętnie rozchylającej usta czarnuli na zdjęciu, gdy do jego gabinetu wkroczyła Milena, również rozchylająca usta, ale bynajmniej nie w celu działań namiętnych, tylko w celu - w mniemaniu Mileny - wyrażenia

opinii, a według Wacława - wydarcia się na niego z powodu zbyt dużej ilości obowiązków, jakie na nią nałożono. - Milenko, kochanie... - powiedział słodko. „W Ameryce posądzono by go już o molestowanie" pomyślała Milena. - „Jakie kochanie, do cholery?" - na głos jednak nie powiedziała nic. - Milenko, przecież nie masz męża, dzieci - mówił, wpatrując się w czarnulę na CV - po co masz siedzieć sama w domu? Nie lepiej w pracy? Słowa te podziałały na nią niczym płachta na byka. Nie będzie jej Wacek wypominał braku absztyfikantów! I trudności ze znalezieniem tychże! O, nie! Zmarszczyła brwi. - Co to za kupki? - warknęła, wymownie spoglądając na stół. Leżały na nim dwa stosiki papierów. Na wierzchu jednego z nich była czarnula po ekonomii, chwaląca się zdobyciem zaszczytnego miana drugiej wicemiss „Wakacje Chmielno 2007", a z drugiego wesoło uśmiechał się brodaty młodzieniec po statystyce i ekonometrii, lubiący jazz. - Która kupka do wywalenia? - zapytała, przeszywając wzrokiem Wacława. - Ta czy ta? - wskazała ręką. - No... Ta... - Dyrektor nieśmiało skinął na brodacza. - Statystyka i ekonometria do odrzutu? - wykrzyknęła. Pan chyba żartuje? - No... - zmieszał się Wacław - nad nim się waham... Pokiwał kilka razy głową, jakby chciał zobrazować swe „wahanie". - To się pan nie wahaj, dyrektorze! - Milena złapała leżący telefon na biurku Wacława, wystukała numer brodacza. - Dzień dobry panu. Łączę z dyrektorem Wacławem Fryderykiem Lubkiewiczem. W sprawie rozmowy kwalifikacyjnej, na którą chcielibyśmy pana zaprosić. Oddała szefowi telefon i złośliwie się uśmiechnęła.

Wacławowi daleko było do śmiechu. Wizja długonogiej wakacyjnej miss powoli odchodziła w zapomnienie, a w miejsce anioła o czarnych lokach materializował się coraz wyraźniej młodzieniec. Na dodatek brodaty. - Dzisiaj będzie - oświadczył Milenie, gdy skończył rozmowę - około czternastej. Później nie może, bo ma turniej brydża. - Ooo, w brydża gra. - To Milenę zainteresowało. - Niestety. Hazardzista jeden - odparł szef z pogardą. * Dokładnie o godzinie czternastej zero pięć Milena wpatrywała się w „hazardzistę jednego" niczym w obrazek. Hazardzista nie miał już brody, widocznie była chwilowym wybrykiem i znał Excela lepiej niż ona, co do tej pory wydawało jej się niemożliwe. Znał też Accessa i inne wymysły wspomagające pracę analityków, a gdy zadała mu pytanie na temat pracy z dużymi bazami danych, zaczął mówić i mówić, a Milena słuchała wniebowzięta. Jakieś piętnaście minut. Wykład brodatego, który nie miał już brody, na temat nowych metod badawczych, stosowanych w CIA i FBI, przerwał Wacław Lubkiewicz. - Panie... Panie... - Nerwowo zaczął przeglądać papiery. - Słowiński - odparł młodzieniec. - Robert Słowiński. Uśmiechnął się. - Panie Słowiński... - zamyślił się Lubkiewicz, po czym chrząknął. - Ekhm, muszę stwierdzić, że bardzo nam imponuje pana wiedza, ale... - Ale się zastanawiamy, czy może pan zacząć od jutra! Milena przerwała szefowi w połowie zdania. Pan Słowiński patrzył na Milenę zaskoczony. Wacław Lubkiewicz również. Jednak gdy zobaczył minę Milenki i jej wzrok, tnący jak żyletka, skapitulował.

- Panie Słowiński... Zatem od jutra... Tylko... zmarszczył brwi. - Tylko nie wiem, czy zdąży pan wszystko załatwić, badania i takie tam... Milena się uśmiechnęła. Pan Słowiński również. Wacławowi nie było do śmiechu, ale spojrzał na czarnego anioła ze zdjęcia i stwierdził, że niezbędna mu jest asystentka. Z kadrami trzeba porozmawiać. Milenka go wesprze. Milenka była w takim stanie umysłu, że wsparłaby go w każdej, nawet najbardziej idiotycznej decyzji. Błyszczącymi oczami wpatrywała się w nowy nabytek działu analiz i wsłuchiwała z uwagą w każde jego słowo. Matko! Jak on wymawiał „SQL". Był zdecydowanie lepszy niż Żebrowski w swych piosenkach. W domu zupełnie nie mogła się skupić. Robert opanował jej myśli w stu procentach. - SQL - powtórzyła Milena, zasypiając. - SQL... Zdecydowanie Robert Słowiński pomógł jej nieco zapomnieć o kompanie od wina, czasem przytulającym, mieszkającym na parterze pod jedynką... * W tym samym czasie, gdy Milena zasypiała z „eskuelem" na ustach, Zofia Kruk stała rozgoryczona i naga przed lustrem w hotelowym pokoju. Była niepocieszona już od rana. Dotarła w końcu do Staszka, sterczącego z długą różą pod Marriottem, następnie do pani Jadzi od superstaników, aczkolwiek pani od staników potwierdziła rozmiar biustonosza, który Zofia nosiła od lat, i tym samym spowodowała, iż Zofia poczuła, że jej warszawska misja nie miała sensu. Rozgoryczona Zofia wraz ze Staszkiem usiłującym poprawić jej humor na wszystkie znane mu sposoby wsiadła do taksówki i narzekając na jakość jazdy, życia i pani od

biustonoszy, kazała się zawieźć do Novotelu. Pod same drzwi, żeby nie musiała błądzić w tunelach. - Życie jest podłe, Stasiulku - stwierdziła, oglądając swój całkiem spory biust w lustrze. - Normalnie podłe. Wpatrzony w nagie piersi swojej żony Stanisław miał zdanie zgoła odmienne, czemu natychmiast dał wyraz. Zaiste wyraźny wyraz dał. Ach, Życie podłe na pewno nie było. Zaiste.

BLIŹNIAKI JESZCZE RAZ, WSPÓŁCZESNA MATA HARI I CESARZ, KTÓRY BRUŹDZI - Janek, kto to był? - Tomasz Roguski w drzwiach minął się z obłokiem perfum, w który była spowita dama nawet niezłej fizjonomii. Jedynie wyraz jej twarzy pozostawiał wiele do życzenia. Oczy dziewczyny iskrzyły z furią, a mina świadczyła o tym, że nie była tego dnia najszczęśliwszą osobą na świecie. Stukanie obcasów rozlegało się głuchym łomotem jeszcze przez chwilę. Bracia usłyszeli trzask zamykanych drzwi klatki schodowej i w tym samym momencie Janek Roguski odetchnął z ulgą. - Polazła - skwitował, rozsiadając się z wyraźną ulgą na kanapie. - Otwórz okno, bo się uduszę - dodał. - Wylała na siebie chyba z pół butelki. Zobacz, jakie te baby są. One chyba specjalnie wylewają na siebie połowę tego, byśmy za długo nie zwlekali z kupnem następnych. - Uśmiechnął się na dźwięk otwieranej właśnie przez siebie puszki piwa. - Kurde, wywietrzyć tego nawet nie można. A jak kupowałem, wydawały mi się super. Na papierku wąchałem je przez tydzień najpierw. W samochodzie dyndał sobie ten papierek. Ale jakoś lepiej pachniał... - A to ty jej kupiłeś te perfumy? - Tomek wyciągnął rękę po piwo. Upił łyk. - Niezłe. - Też mi się wydawały niezłe... - Piwo niezłe. - Tomasz włączył telewizor. - Perfumy nie wiem. A co ona była taka naburmuszona? - E, tam, nieważne. Spotkała mnie po prostu, jak sobie jeździłem na rolkach... - Ha, z kimś innym! - No sam przecież nie będę na rolkach jeździł! - Janek wzruszył ramionami. - Sam to czasem w garażu...

- Sądząc po jej minie, niezła musiała być jej rywalka... Cizia miała minę nietęgą. - Anka zawsze tak ma. Braciszku, jaką ty byś miał minę, jakbyś pracował w urzędzie skarbowym? I to w dziale egzekucji? Na pewno nie lepszą. Tomasz przyznał mu rację. Ktoś, kto pracował w dziale egzekucji urzędu skarbowego, nie mógł mieć wesołej miny. Chyba że był sadystą. O to Cizi jednak nie podejrzewał. Mimo swojej ciziowatości wyglądała całkiem poczciwie. * Poczciwie wyglądał również Parys Antonio, który był karmiony przez Zuzannę krówkami ciągnącymi się na odległość kilometra. O ile Zuzannie zdawało się to trochę przeszkadzać, Parys był wniebowzięty. Siedzieli pod klatką na ławce i miarowo przeżuwali cukierki. Bachor co chwilę rozwijał kolejny papierek, sprawiedliwie obdzielając słodkościami siebie i psa. Gdy Parys Antonio czuł, że ilość kleistej substancji w jego pysku zaczyna się niepokojąco zmniejszać, wkładał swój mokry nos pod pachę Zuzanny i domagał się dokładki. Zwykle nie musiał się dopominać długo. Jednak to, co Zuzanna ujrzała, zaabsorbowało ją tak mocno, że przestała zauważać mokry nos Parysa. Milenka została podwieziona do domu przez mężczyznę. Zuzanna Wolicka skrzywiła się. Po chwili jeszcze bardziej wykrzywiła usta, bo Milena wyglądała na całkiem zadowoloną. A nawet bardziej. Mężczyzna zaparkował, wysiadł z samochodu i szarmancko otworzył drzwi. Dziewczyna wysiadła, rozsyłając uśmiechy na prawo i lewo. - Parys, weź ten mokry nos. - Zuza odepchnęła zdziwionego, a zarazem rozżalonego psa. - Koniec z

krówkami - rzuciła w powietrze, ale widząc bardzo nieszczęśliwy wzrok psiego arystokraty, zlitowała się i włożyła mu jeszcze jedną do pyska. - Nie podoba mi się tutaj coś - zmarszczyła swój zadarty nosek. Parysowi, dopóki czuł smak krówki, wszystko się podobało. I życie wydawało mu się całkiem piękne. * Milenie życie też wydawało się całkiem piękne, bo nie dość, że Robert Słowiński odwiózł ją pod sam dom, to jeszcze dał się zaprosić na kawę. To nic, że przez Roberta lista zaległych spraw w robocie powiększyła się do niebotycznych rozmiarów, trzeba było przecież nowego pracownika wdrożyć we wszystkie nowe obowiązki... No... Obowiązki i nie tylko. Pokazać, gdzie lunch można zjeść, gdzie kawę zaparzyć... Takie podstawy przeżycia każdego pracownika w wielkiej korporacji. A że potem nowy pracownik odwiózł ją do domu, zabawiając miłą rozmową, to już kolejny powód do radości. - Cześć, Zuzanko - zawołała Milena do Bachora badawczo wpatrującego się raz w nią, a raz w Roberta. - Dzień dobry - odparła poważnie Zuzanna, potrząsając lokami. - Zuzanna Wolicka jestem - podała rękę Robertowi. Robert zdziwiony spojrzał na Milenę. - To Zuzanka, sąsiadka z parteru - uśmiechnęła się Mila. - Robert... - cicho odparł mężczyzna. - Robert jak? - zapytał Bachor, przeszywając wzrokiem towarzysza Mileny. - No... Słowiński... - ustąpił pod presją młodej kobietki. - Miło mi - odpowiedziała Zuzanna, mimo iż prawdę mówiąc, wcale jej aż tak miło nie było. Chwilę się wahała, czy starać się wprosić do Mileny na kawę, by poznać bliżej pana Roberta, czy szybko uciec do domu, by wygooglać jakieś informacje o facecie, który śmie odwiedzać Milaczka, wobec

którego miała zupełnie inne plany i do których to planów miała zamiar szybko przekonać swojego ojca. Wybrała drugą opcję. Dała ostatnią krówkę Parysowi, który w podzięce polizał ją po policzku i udała się do domu. W Google'a wpisała „Robert Słowiński", ale oprócz jakichś bardzo nieciekawych informacji na Goldenline nic nie znalazła. Bo w sumie kogo to obchodzi, że on studia skończył. Phi. Tata też skończył. I to już dawno. Otworzyła Naszą Klasę. Tu już ciekawiej. Galeria zablokowana, ale komentarz jakiejś dziewczyny, która śle mu buziaczki. Szpieg Zuzanna Wolicka zajrzała do galerii zdjęć tejże dziewczyny. Niemalże na każdym był Robert Słowiński, obściskiwany albo obłapiany przez tę kobietę. Miał brodę, ale poznałaby go wszędzie. Tego była pewna. - Eureka! - zawołałaby Zuzanna Wolicka, gdyby tylko znała znaczenie tego słowa. Niestety, jeszcze nie znała, zatem poprzestała na zmarszczeniu czoła i dokładnym obgryzieniu czerwonego ołówka swojego ojca. - Niedobrze - westchnęła. - Chociaż skoro on na tych zdjęciach z kimś innym, to może nie ma zagrożenia? westchnęła głośno, po czym stwierdziła, że mimo wszystko trzeba działać. Otworzyła szafkę kuchenną, po czym cały zapas soli wyrzuciła do ubikacji. W stosownym czasie przypomni ojcu, że jej zabrakło i gdzie ma się on udać, by tę sól pożyczyć. Ciężki jest los współczesnej Maty Hari. * Współczesna Mata Hari zaczęła powątpiewać w swoją inteligencję w chwili, kiedy jej ukochany ojciec wszedł do domu, niosąc zakupy.

Z zainteresowaniem zajrzała do torby ekologicznej z wizerunkiem bociana. Innej Jackowi nie pozwalała używać. Trzy kilo soli. Jęknęła. - Tata, po co tyle soli kupiłeś? - zapytała wyraźnie zmartwiona. - Zuzanko, bez przerwy lepisz coś z tej masy solnej i ciągle brakuje. Chciałem, żebyś miała na zapas i była zadowolona - odpowiedział z łazienki. Zuzanna jęknęła po raz drugi. Zapas soli zdecydowanie nie wprawił jej w stan zadowolenia. * Aleksandrę Pieczkę w stan zadowolenia wprowadziła również nie sól, tylko lody o smaku cafe latte, które właśnie pożerała ze smakiem. „Pożerała" - to było bardzo trafne określenie. Lody znikały w jej ustach w zastraszającym tempie, a ona sama, wciąż mając nieskazitelną figurę, leżała na podłodze, ubrana jedynie w skąpą koszulkę i poruszała nogą w takt Doorsów, grających dość głośno w słuchawkach. The Doors towarzyszyło Oli na każdym etapie jej życia. Dobrze było jej w tym Gdańsku. Nikt się niczego nie czepiał, nikt od niej nic nie chciał. Powoli sobie życie zaczynała układać i przestawała się martwić sprawami sercowymi. Czyżby w jej życie zaczęła wkradać się rutyna? Zdjęła słuchawki i zaczęła się śmiać. - Lenistwo, a nie rutyna! - szepnęła cicho. - Ale jakże przyjemnie trochę poleniuchować... - Złapała za telefon. - Cześć, Maciuś, co słychać? - Niunia kochana! - ucieszył się wyraźnie. - Słuchaj, ja cały dzień dziś o tobie myślę. Ja już chciałem dzwonić, by zapytać, czy ci karty postawić! - Oj, Maciuś, mnie tak dobrze jest, że możesz karty mi stawiać. Dla ciebie wszystko.

- Aj, tam dla mnie. To ja postawię i zadzwonię za chwilę. - No, Maciek, ale ja pogadać chciałam! - Pogadamy, zaraz dzwonię - rozłączył się. Aleksandra założyła z powrotem słuchawki. Wyciągnęła krwistoczerwony lakier i zaczęła sobie malować paznokcie u stóp. Kiedy kładła drugą warstwę, zawibrował telefon. Dzwonił Maciek. - Niunia, miłe czy niemiłe mam mówić najpierw? - O, matko, Maciek, miało nie być „niemiłych"! - Kochana, przecież wiesz, że tarot pokazuje to, na co mamy jeszcze wpływ. Zatem słuchaj. Cesarz jakiś ci bruździ. Facet znaczy się. Uważaj na niego. Siedem Mieczy, Księżyc! Same, Niunia, plotki i oszczerstwa! - Mhmhm... - mruknęła Aleksandra, zmywając resztki lakieru z palców. - I, kochana, Dziewięć Denarów z Diabłem! Ty się nie mieszaj, mała, w jakieś lewe interesy, ja cię bardzo proszę. - Maciuś, ty masz już psychikę zwichrowaną. Ty wszędzie diabły widzisz! - Oleńka, nie wszędzie. Poza tym to super. Jak na tego cesarza będziesz uważać, to naprawdę wszystko rewelacja. - Rewelacja - powtórzyła Aleksandra Pieczka, która chcąc nie chcąc, wróżbą z lekka się zdenerwowała. No, ale najważniejsze, że poza tym to rewelacja. Tia. Rewelacja.

SŁODKO - GORZKO - Milaczku kochany, do Biedronki idziesz? - Bachor w podskokach dogonił Milenę. Za Bachorem dystyngowanie podążał Parys Antonio. I nieco mniej dystyngowanie piegowaty kolega, Wojtek Romanowski, który chodził za nią krok w krok. - Milaczku, to ja z tobą pójdę, dobrze? kontynuowała Zuza. - Bo misję mam. - Cześć, Zuzanko, chodź ze mną. Olej mi się skończył. - O! No ważne, by ten olej mieć czy oliwę - powiedział zamyślony Bachor, szukając czegoś na ziemi. Piętnaście. Jeszcze cztery. - Milaczku? Wojtek wyglądał, jakby miał zwymiotować. Ale on często tak wyglądał, więc ani Zuzanna, ani Milena się tym nie przejęły. - Noo... - Milaczek myślami był zupełnie gdzie indziej. Był razem z Robertem na randce. Niestety, tylko w marzeniach. Generalnie był na randce z kimkolwiek. - O, jest! Szesnasty - zawołał Bachor wpatrzony w trawę. Pogrzebał patykiem i uśmiechnął się. Siedemnasty też jest! Wojtek wzniósł oczy ku niebu i zatkał nos. Zastanawiał się, czy nie usunąć się gdzieś w bok, ale za bardzo się bał, że Zuza się obrazi. - Milaczku, a jakbyś tę oliwę miała, a ja bym nie miała, tobyś się podzieliła? - nagle zapytał Bachor. - A nie masz oliwy? - zainteresowała się Milenka. - Nie no, mam. Ale te panny roztropne, o których ci kiedyś już mówiłam, się nie podzieliły. I ja tak się zastanawiam, czy to w porządku. Ja myślę, że nie. Ja się dzielę. Milaczek się zastanowił. Faktycznie. Miały baby oliwę i się wypięły. Same chciały na tego gacha czekać. I o ile pamięta, tamte zostały na lodzie. I gdzie tu słynna solidarność jajników? Nie ma solidarności.

Nie ma wolności. Znaczy się wolność, kurczę, jest. Niestety. „Lato mija, a ja niczyja" - pomyślała Milenka. Niestety, miała dziś wyjątkowo podły humor. - Jest, Milaczku! Osiemnasty! - promiennie uśmiechnął się Bachor, grzebiąc patykiem w ziemi. Wojtek oparł się o drzewo, bliski omdlenia. - Parys! Nie umrzesz! - Bachor rzucił się w radosny tan z Parysem, który niczego nie rozumiał poza tym, że Zuzanna się z czegoś bardzo cieszy. - A co ty właściwie liczysz, Zuzanko? - zapytała zdziwiona Milena. - A! Bo ja ci nie mówiłam. Kupy sprawdzam - odparła Zuza. - Grzebię sobie patykiem. - Kupy? - Milena miała zdegustowaną minę. - Patykiem? - spojrzała na Wojtka, który odetchnął z ulgą, że brudna misja Zuzanny dobiegła końca. Do czasu, aż wymyśli coś nowego. Niewątpliwie. Weszli do Biedronki, Parys Antonio grzecznie poczekał na zewnątrz. - No tak. Parys Antonio zjadł dziś prawie całe opakowanie ferrero rocher. Osiemnaście sztuk. Ty wiesz, jakie to? - spojrzała na Milenę. - Takie ze złotkiem. No i on zjadł to złotko też. I się martwiłam. Bo jakbym nie znalazła wszystkich osiemnastu, trzeba by do lekarza z nim. A tak, wszystko jest okej! Milenie było niedobrze. Obawiała się, że długo już nie tknie ferrero rocher. Może i dobrze. Dla jej linii na pewno dobrze. Dla pewności odłożyła na półkę inne czekoladki, które miała zamiar pożreć w domu w samotności, wzięła jedynie olej słonecznikowy, dwa jogurty, płatki kukurydziane i skierowała swoje kroki do kasy.

Parys Antonio, grzecznie czekając pod Biedronką, zjadał właśnie maliny, sprzedawane przez kaszubskiego handlarza. Daleko malinom do ferrero rocher. Ale z braku laku... * Aleksandra Pieczka dla odmiany cieszyła się wolnością. Ubrana w czarne legginsy i obcisłą bluzkę z napisem „Mam ochotę na chwileczkę zapomnienia" szukała tej chwili zapomnienia, siedząc w pozycji kwiatu lotosu na karimacie leżącej na trawniku w parku Oliwskim. Próbowała medytować, jednakże stwierdziła, że o ile w domu potrafi się skupić chociaż na chwilę, to w parku zupełnie nie ma na to szans. Mimo poniedziałku roiło się od spacerowiczów. Chyba wszyscy mają wakacje... Tabuny kobiet z wózkami, jeszcze więcej rozkrzyczanych kilkulatków, namiętnie karmiących kaczuszki. Że też te kaczuszki jeszcze niestrawności nie dostały. I jak tu medytować, kiedy jedno krzyczy, drugie płacze, a jeszcze inne, nieco starsze i mogące uchodzić za tatusia któregoś z wrzeszczących, wpatruje się w nią od dobrych kilku minut. Odrzuciła do tyłu swój czarny warkocz, podniosła się z ziemi i usiadła na pobliskiej ławce. - Co ja, do cholery, tutaj robię? - mruknęła. - Po co ja tu przyjechałam? Przechodzący obok staruszek uśmiechnął się do niej. - Wie pani co? - przystanął. - Ja też zawsze sobie zadaję to pytanie - szepnął nad nią nachylony - i za każdym razem znajduję właściwą odpowiedź. - Jaką? - zapytała Aleksandra. - Karmię kaczuszki. To odpręża. Proszę bardzo - wręczył jej woreczek z pokrojonymi w kostkę kawałkami chleba, pomachał ręką i odszedł w stronę katedry.

- Kaczuszki? - Aleksandra zdziwiona spojrzała na trzymany w dłoni woreczek. Przecież nie musiała jechać do Gdańska, by karmić kaczki. A tak, znalazła się tu sama, Maciek pojechał, nawet nie ma z kim pogadać. Czy to marne Indywiduum było powodem, by uciekać? Pochyliła zmartwiona głowę. Czy zmęczenie karierą to powód, by zwiewać, gdzie pieprz rośnie? Nie. Podniosła dumnie głowę. Aleksandra Pieczka nie ucieka. Aleksandra Pieczka podejmuje nowe wyzwania. I wychodzi z nich zwycięsko. Uśmiechnęła się do siebie. Po chwili wyciągnęła kawałek chleba z woreczka i rzuciła w stronę nadpływającej kaczki, która spojrzawszy z niekłamaną wdzięcznością, pożarła zdobycz w tempie ekspresowym. Aleksandra po chwili rzuciła kolejny raz i znowu kolejny... Faktycznie. Karmienie kaczek odpręża. Miał staruszek rację. Może nawet bardziej niż medytacja... * Wchodząc do klatki, Aleksandra Pieczka natknęła się na mężczyznę zaglądającego do skrzynek na listy. - Ekhm, ekhm. Dzień dobry - powiedział, na przemian to zaciągając się papierosem, to kaszląc. - List ma pani. Pod szesnastkę, prawda? Aleksandra Pieczka wstrzymała oddech. Bardzo nie lubiła papierosów. - Tak - odparła, próbując wydostać się z zadymionego obszaru. Bezskutecznie. Mężczyzna na nią napierał. Nachylił się nad nią i szepnął zachrypniętym głosem: - Listonosz był. Widziałem, jak wrzuca. Ekhm, ekhm.

Aleksandra Pieczka wyciągnęła klucze z plecaka i próbowała skłonić intruza samym spojrzeniem, by chociaż trochę się odsunął. Niestety, nie zrozumiał. Dziewczyna skuliła się i znajdując się między jego dość obfitym brzuchem a ścianą, otworzyła drzwiczki do skrzynki na listy. - O! Kanada! - wykrzyknął mężczyzna, zaglądając przez ramię. Aleksandra Pieczka zmroziła go wzrokiem. - Narzeczony jakiś? - zapytał. - Absztyfikant zamorski? Dziewczyna powiedziała tylko cicho: - Do widzenia panu - i wbiegła na trzecie piętro. Przed drzwiami zaczęła skrupulatnie oglądać kopertę, jakby chciała się koniecznie dowiedzieć, czy aby zbytnia ciekawość faceta spod skrzynki nie spowodowała prób otwierania korespondencji nad parą buchającą z czajnika. Stan nirwany, do jakiego dążyła poprzez karmienie kaczek, znowu się oddalił. - Ekhm, ekhm - usłyszała z parteru.

TĘSKNOTA ZA MARIUSZEM - Miłaczku, szy ty moszesz po mnie pszyjechacz? dziwny głos zabrzmiał w telefonie Mileny. - Ciocia Zosia? - Dziewczyna nie kryła zdziwienia niespotykanym akcentem ciotki. - Ciociu, co się stało? - Miłaszku, nie mogę rozmawiać. Ty po mnie pszyjeć! Jestem na Grunwaldzkiej we Wrzeszczu. Szchowałam się w barze Maciuś! - Ciociu! Ale co się dzieje? - Miłaszku, nie pytaj, tej chorernej fomówki ten dentyszta nie mógł wyjąć! I siedże z tą fomówką! - Ciociu, ja nic nie rozumiem. Jaką „fomówką"? Postaram się zwolnić i przyjadę po ciebie. Dziś akurat mam taty samochód w pracy, więc nie potrwa to długo. Okej? - Okej - westchnęła ciotka. - Tylko się zwolnię. Siedź w tym Maciusiu, jak będę w pobliżu, zadzwonię. Zatrzymam się na sekundę i cię zgarnę, dobrze? - Yhmmm... - Pani Zofia Kruk jedynie tyle była w stanie wydukać. Żelastwo z prętem w buzi bardzo jej przeszkadzało. I nie wiedziała, co z tym robić. Nawet nie mogła sobie kupić ulubionej coli light, bo po pierwsze, jak o to poprosić, a po drugie, nawet nie mogłaby tego wypić. Z wystającym z ust drutem się nie da. Siedziała w kącie baru Maciuś, zasłaniając się serwetką i mierząc odpychającym wzrokiem wszystkich, na wypadek, gdyby ktoś zechciał podejść i czegoś od niej chciał. No bo jak ona, Zofia Kruk, zawsze nieskazitelna, miałaby się pokazać komukolwiek z formówką w ustach? Nawet nie mogła ich poprawić swoją czerwoną szminką. Siedziała wbita w krzesło i naprawdę miała ochotę sobie popłakać. Gdyby nie ryzyko, że makijaż jej się zupełnie rozmaże, na pewno by to uczyniła. Ale wymuskana pani Kruk nie może mieć czarnych

smug pod oczami. Chociaż w zestawieniu z tą formówką... Czymże byłyby te zacieki? - Ech - westchnęła pani Zofia i otarła niewidoczną jeszcze łzę, trzepocząc rzęsami. * - Panie dyrektorze... - Milenka wparowała do gabinetu. Wacław Lubkiewicz położył palec na ustach, po czym gestem zaprosił ją do środka. - Mamusiu, żadna lafirynda. To Milenka, nasz analityk westchnął. Milena chciała wyjść z pokoju, ale powstrzymał ją gestem. - Mamusiu, naprawdę. Muszę kończyć... tak, będę o siedemnastej... Tak, mamusiu, bardzo się cieszę, że upiekłaś bułeczki... Pa, pa. Odłożył słuchawkę i położył nogi na stole, głośno wzdychając. - Panie dyrektorze... - nieśmiało powtórzyła Milena. - Ja muszę się zwolnić... W sprawach rodzinnych... - Idź, idź... - westchnął zupełnie zrezygnowany dyrektor, luzując krawat i rozpinając koszulę pod szyją. - Ja też mam już dosyć. I wiesz, Milenko? Jest mi już wszystko jedno. Nawet te bułeczki mamusi mnie nie wzruszają, a zawsze je tak lubiłem... Teraz cholesterol i te sprawy... Wacław wyraźnie chciał głębiej wniknąć w tematykę zdrowotną swojej osoby oraz bułeczek mamusi, jednak Milena mu przerwała. - To... To ja może pójdę... Naprawdę muszę. Do widzenia. Wacław Fryderyk Lubkiewicz westchnął już po raz kolejny tego dnia i machnął jedynie ręką. Milena po cichu wyszła z pokoju. *

- Ciociu, za trzy minuty zatrzymam się pod Maciusiem. Tam chyba nie wolno, więc czekaj na mnie - oznajmiła Mila przez telefon ciotce Zofii. - Yhm - wydukała pani Zofia Kruk, trzymając w dalszym ciągu chusteczkę przy twarzy. Po chwili z gracją wstała od stolika i stukając obcasami, udała się do wyjścia. Milena, nie zważając na klaksony kierowców, zatrzymała się na chwilę na prawym pasie. Ciotka weszła do samochodu i odetchnęła z ulgą. Nawet odsunęła chusteczkę od ust. Zerknęła na siebie w lusterku i zaklęła. - Chorera. - Ciociu, co ty masz w buzi? - Milena kątem oka zauważyła drut wystający z ust ciotki Zofii. - Milaszku, no mówię ci od godziny, że fomówkę mam! Dentysztę zmieniłam i jakiś partacz - mówiła wzburzona ciotka - wysiongnąc mi jej nie mógł! Milaszku, może zawieź mnie do Mariuszka? Milena zahamowała ostro przed światłami. Spojrzała z wyrzutem na ciotkę. - Do niego? Nigdy. On by ci tę formówkę zabetonował i byś musiała wszystkie zęby wyrywać, jakie ci pozostały, by ją wyjąć. I na pewno bez piłowania kości by się nie obyło mówiła stanowczo. Zabrzmiało złowrogo. Zofia Kruk z westchnieniem próbowała poluzować sztywno tkwiącą formówkę, ale nic z tego. Żelastwo sprawiało wrażenie, jakby miało tam tkwić już na zawsze. Zofia skrzywiła się jeszcze raz, widząc siebie w lustrze. - Milaszku, to co my złobimy? - Koleżankę mam, ciociu. Dentystkę. Ale w Baninie. - Jeny, Milaszku, choćby w Supsku...

Ciotka Zofia była bliska wyczerpania nerwowego. Była skłonna jechać nawet na koniec świata, żeby ktoś jej to cholerstwo z buzi wyjął. - Milaszku, a mosze zazwoń? Bo jak jej tam nie ma, to so my srobimy? - Dobra, dzwonię - stwierdziła Milena. - Mam nadzieję, że komórka aktualna. Ciotka wzruszyła ramionami. Milena, stojąc na światłach, wyszukała odpowiedni numer. - Paulina Rogaczewska, słucham? - Paulina? - zdumiał się Milaczek. - A to przepraszam, bo ja do Kamy chciałam... A to chyba pomyłka... - Nie, nie, nie pomyłka, zaraz będzie. Truskawki poszła sobie zrobić. - Truskawki? Przecież nie sezon... - Milena była zdezorientowana. - Ale to Kamila, kurczę, jak ona się teraz nazywa... No... Gabinet stomatologiczny? - Tak, tak, gabinet! - odpowiedziała Paulina w słuchawkę. Przykrywając ją ręką, ryknęła głośno. - Kamaaaaaa! Zostaw te truskawki! Ktoś do ciebie! - O co chodzi? - usłyszała Milena z oddali. - A czy mogłaby pani powiedzieć dokładniej, o co chodzi? - zapytała grzecznie Paulina. - O formówkę... - jęknęła Milena. - Może mi pani dać Kamę do telefonu? Albo chociaż powiedzieć, czy możemy być za piętnaście minut w gabinecie? - Proszę poczekać, sprawdzę. - Milena usłyszała szelest papierów. - Tak, mamy wolne. - Będziemy - stwierdziła krótko Milena i odłożyła słuchawkę. - Milaszku, nie ma nic gorszego niż facet dentysta stwierdziła Zofia Kruk, po czym opadła bezsilnie na fotel. Drut od formówki dziarsko wystawał jej z ust.

* - No i o co chodziło? - zapytała doktor Kamila, wycierając usta z bitej śmietany, zabarwionej nieco truskawkami. - Kto dzwonił? Zdezorientowana Paulina w dalszym ciągu trzymała komórkę w dłoni. - Kto dzwonił, to nie wiem. Ale będzie za piętnaście minut i chodzi o jakąś formówkę. - Formówkę? - Kama wzruszyła ramionami. - Nic nie rozumiem... - Ja też nie - stwierdziła Paulina. - Ale już niedługo się przekonamy. Zostały jakieś truskawki? * Czterdzieści minut później pani Zofia Kruk nie dość, że została pozbawiona przeklętej formówki, to jeszcze jej zęby były wyszlifowane, wyczyszczone. Miała wrażenie, że zrobiono z nimi jeszcze jakieś inne czary - mary, ale, zadowolona, nie wnikała. Gotowa była doktor Kamilę i jej asystentkę całować po rękach. Wyrzuciła całą zawartość portfela, chcąc płacić, jednak dentystka powstrzymała jej zapędy. - Spokojnie, spokojnie - uśmiechnęła się Kama. - Powie pani, co właściwie się stało? - O matko, dzieciaku! Ale ja najpierw zapłacę, pięćset wystarczy? - Pani Zosiu, naprawdę, spokojnie. Najpierw pani opowie. - No dobra - westchnęła Zofia. - Wyleciała mi plomba. No i sobie obiecałam, że nie pójdę już do żadnego partacza faceta, ale się napatoczył. No bo Mariuszek spalony. - Ciotka Zofia spojrzała pytająco na Milenę. - Pani doktor wie o Mariuszku? - No... Nie wie, chyba... - odparła Milena.

- Ech, nie warto, pani Kamilo. Dupek dupowaty. W każdym bądź razie do niego nie poszłam. Znalazłam jakiegoś super - hiper w Internecie. Normalnie kosmos! - krzyknęła Zofia. - Najpierw mi zmierzył głębokość kanałów jakimś śpiewającym komputerkiem, a potem wsadził jakiś przyrząd, który powodował, że dym mi buchał z paszczy jak smokowi wawelskiemu. Naprawdę! Cóż to teraz za technika! Kamila uśmiechnęła się. - No, ale to nie powód do zakładania formówki. - No do tego jeszcze daleko! Ja tam chyba trzy godziny byłam! - stwierdziła Zofia Kruk. - Mówię wam, tak mi się zachciało siusiu! No i on coś mi tam grzebie, a ja sobie w myślach „O mamusiu, muszę siusiu!". Raźniej było, gdy tak myślałam. Jednak bardzo to przykre wrażenie - westchnęła. Chociaż może dzięki temu w ogóle nie odczuwałam żadnych dolegliwości stomatologicznych, aż dentysta się dopytywał, czy „naprawdę nic nie boli? To chyba jeszcze nie dopchnąłem". - Wzdrygnęła się Zofia. - I, kurczę, jak „dopchnął", to nareszcie poczułam - krzyknęła - nie tylko chęć zrobienia siusiu, ale i szpilę w pięcie! Wyskoczyłam w górę z tego fotela, wrzeszcząc „siusiu muszę". A on się zaczął chichrać! Kamila i Paulina też płakały już ze śmiechu. - O, kurczę, sama nie wierzyłam, że to wrzeszczę, ale trudno, stało się! Potem z godnością oczywiście wróciłam na fotel. A trzeba było już wtedy uciec. Ja nie wiem, z czego wy się śmiejecie? Milena po kryjomu ocierała łzy z oczu, starając się nie pokazywać zbytnio rozbawionego wyrazu twarzy. - No chyba nie z tego, że starej kobiecie się siusiu zachciało? - zapytała „stara kobieta", po czym założyła jedną zgrabną nogę na drugą i przypudrowała sobie to i owo. - No, a potem drugiego zęba robił. I założył tę przeklętą formówkę. I

nie mógł jej wyjąć. Jak usłyszałam, po jakie on narzędzia idzie, zwiałam. Nie wiem, co to było, ale nazywało się strasznie. Normalnie, miałam dosyć! I tych śpiewów komputerka, i buchania, i dopychania, że aż mi w pięty poszło! Kamila starała się wyglądać tak, by Zofia Kruk była przekonana o pełnym zrozumieniu. Nie patrzyła na Milenę i Paulinę, bojąc się znów ryknąć śmiechem. Zofia Kruk przez to „pełne zrozumienie" darzyła ją uczuciem tak wielkim, że obiecała sobie, że na innego dentystę nie spojrzy już do końca życia. Zapakowała nieszczęsną formówkę do torby, na pamiątkę niechlubnych wydarzeń, po czym z ulgą pozwoliła się zawieźć do domu. Wieczorem, leżąc już w łóżku, nawet nie miała siły opowiedzieć Staszkowi o swoich przygodach. Ale czy mężczyzna musi o wszystkim wiedzieć? Co takiego ekscytującego w tej formówce, by o niej opowiadać? To, że kawał nieatrakcyjnego druta wychodzi z buzi, a ty upokorzona siedzisz w barze Maciuś, wstydliwie przykrywając twarz chusteczką? - Doprawdy, nic ciekawego - mruknęła Zofia. - Coś mówiłaś, Zosieńko? - zapytał Stanisław. - Nie, kochanie, nic. Dolej mi trochę coli, bo za mocny ci wyszedł - wyciągnęła rękę z drinkiem. Och, jak dobrze mieć w ustach jedynie słomkę, przez którą płynie słodki smak zapomnienia...

INTERNET ZBLIŻA LUDZI. A JESZCZE BARDZIEJ JEGO BRAK - Cholera! - kilka dni później mruknął Tomasz Roguski, siedząc pod biurkiem swojego brata. - Jak mi znowu jakiś palant będzie kazał sprawdzać, czy diodki mrugają, to rozwalę ci telefon! Siedział przykurczony, a minę miał zdecydowanie niezadowoloną. Wpatrywał się w diody mrugające na urządzeniu zapewniającym wyjście na świat, czyli połączenie z Internetem. Najnormalniej w świecie padło i przestało działać. Od kilkunastu minut informował coraz to nowych konsultantów z firmy dostarczającej Internet o tym mruganiu. - Spoko, spoko, wyluzuj. - Jego brat był oazą spokoju. Ja zawsze z trzema rozmawiam, każdy pyta o to samo. A co, przełączyli cię? - Kurde, właśnie już z trzecim gadam! - odgarnął jakąś wtyczkę, która wbijała mu się w tyłek, a wraz z nią zwój chyba nikomu niepotrzebnych kabli. Kichnął głośno. Sprzątasz tu czasem? - Czasem to zbyt dużo powiedziane - roześmiał się Janek. - Ale co ja, pod biurkiem przesiaduję, żebym miał tam sprzątać? Siedzę tam, jak Internet nawali. - Ja nie wiem, Janek, co ty robisz pod biurkiem z tymi swoimi laskami - westchnął Tomek. - Ale jak coś zamierzasz, odkurz tu najpierw. - Kichnął znowu. - Kurde, ile można czekać? - Dawno żadnej nie było na horyzoncie. Trzeba by się zakręcić, co? - Janek poważnie się zadumał. - Jedna taka mała czarna z warkoczem się wprowadziła pod szesnastkę. Fajna nawet. Może ja cukier pójdę pożyczyć? Albo inną sól? - Na razie wyluzuj... Diodki mrugają! - ożywił się Tomek, znacząco patrząc na Janka. Widać „Konsultant" się odezwał. - I to wszystkie! Czy jedna bardziej mruga? No kurczę, nie wiem, może i tak... Tak, ta bardziej. Trochę szybciej jakby

mruga. Tak razdwarazdwarazdwa mruga. A te inne raaaaz dwaaaa... Nie mówić jak? OK. Nie mówię - westchnął. - Tak, pierwsza mruga. Proszę pana, ja już mówiłem to wszystko dwóm pana kolegom, czy tego nie da się zautomatyzować? Jak pan teraz znowu chce mnie przełączać, to normalnie rozwalę ten modem, czy cokolwiek to jest! - Był już z lekka wzburzony. - No, ja, kurde, wiem, jak rozwalę, to będę nowy kupował! Ech, cholera, do kolejnego mnie przełączył! zdziwiony spojrzał na brata. - Mówiłem? Może ci piwka podać pod biureczko? Kocyk? Poduszeczkę? - Daj spokój. Która godzina? Ja do czwartej muszę tę cholerną ofertę wysłać! - Może nie zdążysz i nie będziemy musieli do tej Jastarni znowu jechać - z nadzieją stwierdził Janek. - Słuchaj, Jastarnia zapewnia mi godziwy byt na dwa miesiące, zatem nie mam wyjścia, braciszku. Która godzina? - Za dwadzieścia. - Cholera - westchnął. - O, nie, proszę pana! Ja nie będę znowu panu mówił, jakie diodki mi się świecą! - trzasnął słuchawką w podłogę. - No, powariowali. Normalnie porypało ich! - Wygramolił się, wściekły, spod biurka, otrzepując spodnie z kurzu. - I co teraz? - zapytał Janek, rozwalony w fotelu z pilotem od telewizora. Na jego kolanach leżała gruba zielona książka do makroekonomii. Nieskażona czytaniem. - Idę szukać szczęścia. - Tomasz Roguski wziął swojego laptopa, kliknął „Pokaż sieci bezprzewodowe" i wyszedł na klatkę schodową. - Kurde, wszyscy mają zabezpieczone, co za ludzie? mruknął. Wyszedł przed blok i dalej szukał. Zostało mu jedynie piętnaście minut. *

Aleksandra Pieczka od pięciu minut z zainteresowaniem spoglądała przez okno. Pod jej klatką przechadzał się mężczyzna, chyba ten, co tak fatalnie zaparkował, i z obłędem w oczach coś mamrotał. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że w rękach trzymał otwartego laptopa i wznosił go to ku górze, to w bok, to znowu ku górze. - Taniec godowy czy co? - zaśmiała się. - Czy jakaś nowa forma modlitwy? Nie wytrzymała i zawołała z okna: - Hej! Wschód jest na prawo! Tomasz Roguski podniósł swój błędny wzrok i odkrzyknął: - Ja nie wschodu szukam! Internetu! Aleksandra Pieczka, długo się nie zastanawiając, zawołała: - Zapraszam! Trzecie piętro, numer szesnaście! Tomasz Roguski nie wierzył swojemu szczęściu. Zegarek wskazywał 15:53 i on naprawdę musiał wysłać tego mejla. Niczym młody bóg wbiegł bez zadyszki na trzecie piętro, gdzie przed drzwiami czekał na niego czarny warkocz wraz z Aleksandrą. Przynajmniej tak to zarejestrował na początku. - Cześć, ja ci zaraz wszystko wytłumaczę, ale najpierw tego mejla muszę wysłać! Masz tu jakieś hasła? Aleksandra podała mu hasła i wyszła z pokoju, Tomasz usiadł na podłodze i próbował wysłać mejla. - Kawki? - dobiegło pytanie z kuchni, na które Aleksandra nie dostała odpowiedzi. - No to kawki. Odpowiedziała sobie sama. - I ciasteczko - dodała, krojąc placek ze śliwkami i kładąc go na talerz. Weszła po cichu do pokoju, gdy Tomasz właśnie zamykał laptopa.

- Z nieba mi spadłaś, dziewczyno! - Najchętniej rzuciłby się na nią i ją wycałował, aczkolwiek zreflektował się w porę, że mogłoby to zostać źle zrozumiane. Aleksandra Pieczka, zaczarowana uśmiechem swojego niespodziewanego gościa, nie miałaby nic przeciwko temu, by zostać wycałowana, chociaż troszeczkę. Może nie na pierwszym spotkaniu, ale już na drugim? Upiła łyk kawy, by swoje myśli sprowadzić na jedyną słuszną i właściwą drogę, czyli ku plackowi ze śliwkami. - Nie z nieba, nie z nieba, ale z trzeciego piętra uśmiechnęła się - i na szczęście nie spadłam! - No, całe szczęście! - Tomasz spojrzał na kawę i ciasto. O, matko, to dla mnie? Z nieba spada, ratuje z opresji i jeszcze ciasto podsuwa! Anioł jaki, czy co? - uśmiechnął się tak, jak tylko on potrafił. Aleksandra się roześmiała. Poczuła się jak nastolatka. Motyle w brzuchu jakieś, no bo chyba nie niestrawność? Odrzuciła czarny warkocz na plecy, wyciągnęła przed siebie nogi, na których miała podkolanówki z trupimi czaszkami, i stwierdziła: - Prędzej diablica! „Diablica" Tomaszowi się jeszcze bardziej podobała. A dokładniej jej nogi. To, czy były opatulone w szkaradne czarne podkolanówki w białe trupie czaszki, to było drugorzędne. Same w sobie stanowiły zapewne dużą wartość. - Diablico jedna, w podkolanówkach, ja się nawet nie przedstawiłem! Tomasz Roguski jestem! - wyciągnął rękę. - Aleksandra - uśmiechnęła się. - Myśmy się już chyba spotkali, na parkingu... - Ola drwiąco zmrużyła oczy. Zaparkowałeś jak ostatnia łajza... - Na parkingu? - zdziwił się Tomasz. - Nie, na parkingu na pewno nie, to musiał być mój brat, podobny do mnie... Ale wiesz co, ja naprawdę mam wrażenie, żeśmy się już kiedyś spotkali...

Aleksandra też miała takie wrażenie. A co gorsza, znowu była pewna, że spotkała tego faceta w momencie, kiedy był niekompletnie ubrany. I na to wrażenie nie mogła nic poradzić. Aż miała ochotę rozpiąć mu te dwa górne guziki koszuli i sprawdzić, czy jej się coś przypomni. Z trudem się powstrzymała. - Bo musiałem wysłać mejla do szesnastej. I padł net u mojego brata. No i poszedłem szukać szczęścia! - spojrzał na Aleksandrę. - I znalazłem! * Po dwóch godzinach spędzonych u Aleksandry Tomasz Roguski postanowił sobie, że zrobi wszystko, by jego brat, znany flirciarz, kobieciarz i łachudra, nie poszedł do małej czarnej sąsiadki pożyczyć cukru, mąki, jajek czy czegokolwiek innego. Choćby miał mu zakupy robić codziennie i pod drzwi podtykać. Janka do Aleksandry nie dopuści. Nigdy. Tomasz Roguski nie miał zielonego pojęcia, że jego brat miał zdecydowany zamiar odwiedzić miłą sąsiadkę, w szczególności po tym, jak ujrzał jej nogi w podkolanówkach w szkocką kratkę, schodzące, a raczej zbiegające po dwa stopnie ze schodów. Wtedy to sobie obiecał, że nie popuści. A jak Jan Roguski sobie coś obiecał, a w szczególności, że nie popuści, to nie popuścił. Mała czarna sąsiadeczka bardzo mu się podobała. A jeżeli ktokolwiek w promieniu stu metrów, a szczególnie „ktoś" płci przeciwnej, wzbudził zainteresowanie Jana Roguskiego, to nie mogło to pozostać bez odzewu. Pozostało tylko poczekać.

UNIWERSYTET GERIATRYCZNY ORAZ ABSZTYFIKANT, DLA KTÓREGO NIE WARTO GOLIĆ NÓG

- Stasiulku, życie jest smutne. - Zofia Kruk zaczęła sobotni poranek tymi słowami. - Nam, starym, to już tylko się zawinąć w worek pokutny, żeby mniej bolało, jak będziemy się do grobu czołgać... - Ależ, Zosieńko, dlaczego? - zapytał Staszek, zerkając znad okularów. - Przecież wczoraj było wszystko okej! - Okej, okej, zaraz tam okej. Nic nie było okej. - Zofia Kruk wzruszyła ramionami, odzianymi jedynie w skąpe ramiączka od satynowej koszulki. - Bo ja bym chciała na studia. - Na studia? - Staszek zachłysnął się poranną kawą. Zosieńko, powiem brzydko, po jaką cholerę ci studia? zamarł, wpatrzony w swoją żonę. - Po każdą cholerę, Staszku! Nawet ty mnie nie rozumiesz! - Trzasnęła drzwiami od kuchni i stukając obcasami swoich różowych klapek, zniknęła w łazience, pomrukując. Staszek wzruszył ramionami i zagłębił się w nowe „Wprost". Nie mógł się jednak skupić. Odłożył „Wprost" i sięgnął po „Fakt" leżący na lodówce. Z ostatniej strony zerkała na niego goła baba, informując go, że w dzisiejszych czasach nie liczy się wyłącznie ciało, ale i dusza. I że ona tę duszę pokaże wszystkim. Na razie duszy nie było widać, ale ciało kobita miała obfite. Szczególnie w niektórych miejscach. Złożył gazetę, odłożył ją na kuchenną ławę i poszedł do Zosieńki. Zosieńka siedziała na sedesie, łkając rozpaczliwie. Łokcie oparła na kolanach, a twarz ukryła w dłoniach. - Przyszedłeś mnie gnębić? - zapytała przez łzy.

- Gnębić? Ależ, Zosieńko! - obruszył się Staszek. - O co chodzi? - O wiedzę, Stanisławie! - podniosła zapłakaną twarz. - O wiedzę i wykształcenie! Ale, Staszku, mnie na żadne studia nie chcą! Stasiulku, oni nawet nie chcą oglądać mojego świadectwa maturalnego! Bo nie wiedzą, jak punkty liczyć! Ukryła z powrotem twarz w dłoniach. - Ty wiesz, co mi powiedzieli? - Nie wiem, Zosiu... - Staszek gładził żonę po włosach. - Że mam iść na uniwersytet trzeciego wieku! Czy ty wyobrażasz mnie sobie z tymi staruchami? - Wstała na równe nogi i spojrzała w lustro. Bez makijażu nie wyglądała tak atrakcyjnie, jak zwykle. - Też już stara jestem. - Westchnęła. Trzeba sprawdzić tematykę zajęć tego geriatrycznego uniwersytetu. Nic się z ludźmi nie liczą. Ale wiesz co, Stasiulku? - Tak, kochanie? - Jak ktoś nie chce być stary, musi się w młodości powiesić. Stanisław jęknął. * Milena również jęknęła, kiedy jakiś czas później w drzwiach jej mieszkania pojawiła się ciotka Zofia, trzymając w dłoniach informator uniwersytecki. Jęknęła bynajmniej nie z powodu informatora, ale z powodu wizyty ciotki, która przybyła niezapowiedziana, na dodatek w towarzystwie jak zawsze uśmiechniętego Bachora spod jedynki. Wizyta mogłaby być całkiem przyjemna, gdyby nie fakt, że Milena oczekiwała Roberta. Zapowiedział się kilka godzin temu, że „być może wpadnie pożyczyć Biblię Excela, bo „być może będzie przejeżdżał w okolicy". Księga leżała od tych kilku godzin na biurku w pokoju, regularnie przekładana z miejsca na miejsce, w odstępach czasowych równych mniej

więcej kwadransowi, bo Milena nie mogła się zdecydować, czy książka lepiej wygląda na biurku, czy na tapczanie. Milaczek natomiast spryskany wonnym kwieciem w postaci perfum oraz ubrany w bluzkę z największym dekoltem, jaki miał, oczekiwał Roberta Słowińskiego, nie mogąc robić w zasadzie nic. Zatem nic nie robił. Każdy dzwonek do drzwi przyprawiał go o palpitację serca, a od chwili, kiedy Robert „się zapowiedział", takie dzwonki były już trzy. Pierwszy, listonosz z poleconym do rodziców, którego i tak nie mogła odebrać, bo był do rąk własnych. Drugi to dzieci koniecznie chcące umyć jej okna, za drobną opłatą oczywiście. A trzeci to wymuskany pan w garniturze, w towarzystwie równie wymuskanej pani z przyklejonym uśmiechem. Pani pytała wnerwionego Milaczka o to, czy chciałby poznać prawdę. Milaczek jak najbardziej chciałby prawdę poznać, aczkolwiek pani nie wydała mu się ku temu osobą odpowiednią, więc odparł, że jak będzie chciał poznać prawdę, to pójdzie do wróżki, i zamknął niezadowolonej pani drzwi przed nosem, niewzruszony tym, iż pani prawie w te drzwi wsunęła mu gazetę z rysunkiem młodej kobiety na okładce, która widać tę prawdę już poznała. Dlatego też kolejny dzwonek do drzwi znów wywołał u Mileny objaw niezdrowego podniecenia, a towarzystwo stojące na progu niemałe rozczarowanie. - Cześć, kochanie, niespodziankę ci zrobiłam! - zawołała wesoło ciotka Zofia, zdejmując okulary przeciwsłoneczne w ciemnym korytarzu. - Nie wyglądasz na ucieszoną? - zapytała. - Nie? Czekam na kogoś... - odparła Milena. - Na nas, na nas! - zaczęła podskakiwać Zuzanna, która to Zofii towarzyszyła. - No, niekoniecznie... - burknęła Milena. - Milaczku! Jesteś niegrzeczna! - upomniała ją ciotka.

- Ech, ciociu... Miał przyjść cztery godziny temu i czekam jak ta sierota - spojrzała na ciotkę, wzruszając ramionami. Tylko latam co chwilę do lustra i to szminkę, to fryzurę poprawiam. - Ha! Na mężczyznę czekasz? - Ciotka spojrzała na jej dekolt. - No, a na kogo, jak żeś taka rozchełstana? Jasne, że na mężczyznę - odpowiedziała sama sobie. - Na mężczyznę, moja droga, się nie czeka - stwierdziła. - I to cztery godziny! Kochanie! Ty dumy nie masz! - Objęła Milenę wyglądającą, jakby zaraz miała się rozpłakać. - Nic cię ta Anka nie nauczyła. No, ale czegóż cię miała nauczyć, jak ona z twoim ojcem od podstawówki się prowadza... - Od podstawówki? - zainteresował się Bachor. - Tak, Zuzanko! - odparła ciotka. - A nogi ogoliłaś? Zajrzała Milenie pod spodnie. - Tak, ciociu, no jasne, że ogoliłam! - Błąd! - Jak to błąd? - zapytała zdezorientowana Milena. Przecież zawsze mówiłaś, by golić! - No, golić, golić, kochanie. Ale... Która to jest randka? - Ciociu... Ja właściwie nie wiem, czy to randka... Z pracy się znamy, może jest u mnie drugi raz... A właściwie go nie ma... - Westchnęła po raz kolejny już dzisiejszego dnia. - No i masz odpowiedź na pytanie. Skoro jesteś skłonna czekać na faceta cztery godziny, to jesteś skłonna mu ulec na pierwszej randce, mimo iż to wcale nie jest randka. - Zosieńko, co to znaczy „ulec"? - zapytała Zuzanna, odrywając się od komputera. - Przytulać się - odparła od razu Zofia. - Na pierwszej randce nie należy się przytulać, Zuzanko. I dlatego nie należy golić nóg. - Ja nie golę - powiedział rezolutnie Bachor. - I dobrze - skwitowała Zofia. - Masz jeszcze czas.

- Ciociu... - Milena dalej nie bardzo rozumiała wywody pani Zofii Kruk. - To ja mam golić te nogi czy nie? - Milaczku, ty masz dziś chyba jakiś kryzys intelektualny. Zaraz biorytmy zrobimy. Jak masz ogolone - na pewno ulegniesz. Zatem, by nie ulec, nóg nie golisz. Prosta sprawa? Bo przecież się nie pokażesz mężczyźnie, na którym ci zależy, w nogach owłosionych jak sarenka. Prawda? - Prawda... - Milena pokiwała głową. - Wiesz, mężczyźni nam nie wierzą, a my same mamy sobie wierzyć? Nigdy. Trzeba zatem uciekać się do różnorakich, tylko nam znanych, sposobów. Ja, jak Stasiulka poznałam, nogi ogoliłam dopiero przed piątą randką. Ech, ale i tak ja musiałam go zbałamucić... - rozmarzyła się. - Zosieńko, co to znaczy zbałamucić? - dobiegło z drugiego pokoju. - O, matko! To dziecko mnie kiedyś wykończy. - Zofia Kruk pokiwała głową. - Poderwać, Zuzanko! - odkrzyknęła, po czym zwróciła się do Mileny. - No, ale skoro już ogoliłaś, to ja poczekam tu z tobą. Ale nie podoba mi się to. Nie dość, że czekasz na kawalera, to jeszcze sama mu do wyra wchodzisz. - Ależ, ciociu! Ja tylko nogi ogoliłam! - To jest, Milenko, jednoznaczne. Niczego cię ta Anka nie nauczyła. Niczego. * Mimo wykładu ciotki Zofii na temat moralności i postępowania z mężczyznami, szczególnie w pierwszych etapach znajomości, Milaczek nadal siedział jak na szpilkach, przysłuchując się nadjeżdżającym samochodom i łudząc się, że wreszcie Robert „po drodze" do niej zajedzie. Dochodziła dwudziesta druga. Bachor, nakłaniany przez Zofię Kruk i przez to wielce niezadowolony, już dawno poszedł do domu, a ciotka Zofia zaczynała ziewać.

- Ojej, Milaczku, ja cię tu wychowuję, a przyszłam z zupełnie czymś innym! - zawołała nagle. - Gdzie jest ta moja książeczka? - Informator? - zapytała Mila. - Właśnie się zastanawiałam, po co on cioci. Leży tutaj. - Tak jest, Milenko. Bo ja bym chciała na studia. - Na studia? - Milena prawie udławiła się żelkowym misiaczkiem, a konkretnie dwoma, które właśnie miała w ustach. - O, matko! Reagujesz tak samo jak Stasiulek! zdenerwowała się Zofia. - A co, jak się jest po sześćdziesiątce, to tylko te głupie seriale można oglądać? Ile można, Milaczku? - Ciociu, ty nigdy nie oglądałaś seriali... - Nie oglądałam, ale na studiach też nie byłam... zasmuciła się Zofia, wspominając. - Głupia byłam, Milaczku. Miałam pieniądze, Zenobi zszedł z tego padołu, a mnie się zachciało trwonić jego kasę... No, całej nie roztrwoniłam, coś mi się udało pomnożyć i to nieźle, ale na studia nie poszłam. Wzięła do rąk informator. - A mogłam. Wiesz, Milenko, mam straszne kompleksy, że mi brakuje tego magistra. Dobrze, że ty robisz te swoje wszystkie podyplomowe, bo to się przyda... - Ale, ciociu! - Ciociu, ciociu... Taka prawda, Milenko. Ale wiesz, teraz to ja bym nie chciała dla papierka. Tylko wiesz, chciałabym, by coś zaczęło się dziać. Nudno u mnie ostatnio. Zdjęła szpilki i wyciągnęła swoje zgrabne nogi na krześle, które stało obok. - Dowiedziałabym się czegoś nowego. Staszek miał mi sprawdzić ten uniwersytet trzeciego wieku. Ale wiesz, Milenko, sama nazwa mnie odrzuca... Jaki trzeci wiek? Jak ktoś tak o mnie myśli, zaraz czuję się jak dinozaur!

- Tam od razu dinozaur! Ciociu, ale może jest tam coś ciekawego? - No właśnie po to przyszłam. Byś mi sprawdziła. Bo Staszek to jeszcze tak nie bardzo w tym Internecie. Ja nie bardzo, Staszek nie bardzo... No, dinozaury... Pewnie niedługo też wyginiemy... - Dobra, ciociu, sprawdzam. - Milena usiadła do komputera, wpisała w Google'a „uniwersytet trzeciego wieku tematy wykładów" i wcisnęła enter. W tym samym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi. Zofia wymownie spojrzała na zegarek. Dochodziła jedenasta w nocy. Pokręciła z dezaprobatą głową. Milena pobiegła do drzwi, nie widząc wzroku ciotki, a ciotka nie dojrzała już przez nocnego gościa tematów zajęć „geriatrycznego uniwersytetu". I całe szczęście. Dojrzał je natomiast Staszek, który po dwóch godzinach poszukiwań wreszcie dotarł do tych samych rezultatów, do których Milenka doszła za pomocą jednego entera. I obiecał sobie solennie,, że Zofii tego nigdy nie pokaże. Pierwszy wykład traktował o zespołach chorobowych wieku podeszłego. Kolejny mówił o wielkich katastrofach ekologicznych w dziejach Ziemi, obrazowanych udarem mózgu. Inny ukazywał „Choroby nowotworowe przewodu pokarmowego na przykładzie chorób jelita grubego". Staszek, mimo swojego wrodzonego optymizmu i pogody ducha, miał zdecydowanie dosyć. Bał się zajrzeć na kolejny tydzień. Było nieco mniej tragicznie. Biorąc pod uwagę ostatnie dentystyczne przygody Zosieńki, „Problemy stomatologii wieku podeszłego" mogłyby ją zainteresować... * - Panie Robercie, dochodzi północ, chyba czas na nas. Zofia Kruk kilka minut przed północą poczuła się w obowiązku stanąć na straży moralności siostrzenicy i nie

dopuścić do sam na sam z Robertem, który jej się wcale nie podobał. Wtargnął do pokoju o dwudziestej trzeciej, niczym do swojego mieszkania, rozwalił się na kanapie, bo „siedzeniem" tego, co on robił, nie można było nazwać, i niepytany, zaczął pić coca - colę prosto z butelki. Zofia Kruk już nawet nie chrząkała wymownie, bo niestety, on tej „wymowności" nie rozumiał. Milena zapatrzona była w niego jak w obrazek i należało coś z tym zrobić. Na początek zasugerować panu Robertowi, że już czas do domu wracać. Z powodu tej sugestii miała wrażenie, że jej siostrzenica zaczęła pałać do niej bardziej negatywnym uczuciem niż do tej pory. Trudno. - Panie Robercie, podwiezie mnie pan na Matemblewo? zapytała Zofia. - O tej porze korków nie ma. A pan, zdaje się, do Wrzeszcza jedzie? W tym momencie Robert zaczął się bardzo spieszyć. Oświadczył szarmancko, całując Zofię w dłoń, że niestety ma rezerwę w baku i dojedzie jedynie do Wrzeszcza. Zofia, mimo jego niepodważalnego uroku osobistego, poczuła swego rodzaju niesmak. Niesmak ten nie znikał przez całą drogę do Matemblewa, którą to odbyła z nieznajomym taksówkarzem, bo pan Krzysio najwyraźniej już spał. Spał też już Staszek. Na początku zamierzała go obudzić, by zapytać o rezultaty internetowych poszukiwań, ale on podczas tego snu miał tak błogi wyraz twarzy, że postanowiła szybko iść w jego ślady. Przebrała się w bladoróżową koszulkę nocną, umyła zęby i po chwili już spała wtulona w swojego męża, nie zdając sobie sprawy z myśli kotłujących się w jego głowie, a dotyczących spraw iście naukowych...

ONA MA NOGI - Zuza, kolega do ciebie! - zawołał Jacek z przedpokoju. - Tata, to Wojtek, wpuść go! - Zuzanna siedziała przed komputerem u siebie w pokoju i obserwowała boże stworzenie, które patrzyło na nią z monitora. - Pediculus humanus - krzyknęła, kierując różdżkę Harry'ego Pottera w stronę Wojtka, z którym mimo jego wielu wad zdołała się zaprzyjaźnić. - Nie było czegoś takiego - odparł chłopiec, krzywiąc się, jakby wypił sok z cytryny. - W „Potterze" nie było takiego zaklęcia. Przystawił sobie krzesło do półki i sięgnął po dwa tomy stojące z brzegu. Usiadł na tapczanie i wertował książki. - Ty zobacz, ona ma nogi! - Zuzanna dłuższą chwilę przypatrywała się zdjęciu na ekranie. - I takie małe skrzydełka! Normalnie skrzydełka! - Zuza, lumos jest, locomotor mortis jest, ale żadnego pediculus humanus nie ma! - Wojtek z nosem zanurzonym w książce mruczał: - Wiedziałaś, że alohomora otwiera wszystkie zamki? Może ten w sklepiku też? - Wiedziałam - odparła Zuza. - Wojtek, one czułki mają! Niesamowite! Posłuchaj tego: „Mają zredukowane oczy, krótkie czułki, kłująco - ssące narządy gębowe". - Zuza przerażona patrzyła na monitor. Potem odwróciła się do Wojtka. - Buaaaaaaaaaaaaaaaaaa! - krzyknęła groźnie, wymachując rękami. - Mam kłująco - ssący narząd gębowy! ryknęła. - I będziesz moim żywicielem! A ja twoją wszą! - Czym będę? - Wojtek zbladł. - I dlaczego ty masz w ogóle chustkę na głowie? - skrzywił się. - Chyba nieładnie ci w żółtym. - Oj, Wojtek. - Zuza złapała się za głowę. - Mówię ci cały czas, że Pediculus humanus. Przeczytałam w Wikipedii, że to

wesz głowowa. - Wzruszyła ramionami. - Wszy mam. A ty nie masz? - Złapała go za głowę. - Pokaż. Wszyscy w klasie mają. Wojtek odchylił się szybko. - Nie dotykaj mnie! Ty, ty, mała zarazo! - krzyknął. Mała Zaraza nie posłuchała kolegi. Chwyciła intruza znalezionego we włosach Wojtka. Wojtek zobaczył stworzenie boże w palcach Zuzanny, rzucił okiem na ekran komputera z rysunkiem podpisanym „Młode wszy po karmieniu krwią ludzką" i zemdlał. * Zuzanna Wolicka już na lekcji plastyki zaczęła się drapać. Drapała się tak intensywnie, że po chwili, chcąc nie chcąc, zaczął się drapać kolega siedzący obok. Po minucie drapały się dwie kolejne koleżanki, a pod koniec lekcji robiła to już cała klasa. Łącznie z panią plastyczką o obfitym biuście w fioletowym sweterku z napisem „sexy girl". Wojtek do szkoły nie poszedł, bo się skaleczył w palec i czuł, że jego koniec jest bliski. Zapowiedzią bliskiego końca według niego było również mrowienie w głowie. Stan agonalny, zapewne. - To pewnie po tym psie - pomyślał smutno, leżąc na tapczanie. - Polizał mnie. Westchnął, przypominając sobie tę straszną chwilę, kiedy to Parys Antonio, ten straszny potwór, na niego napadł i chciał mu odgryźć palec. Prawie mu się to udało. Westchnął jeszcze raz i wyjął palec z kieliszka, gdzie moczył go już w spirytusie od prawie godziny. - Chyba wystarczy - wyszeptał niemal bezgłośnie. Palec przybrał barwę zdecydowanie nieludzką i bolał Wojtka jeszcze bardziej. Bólowi towarzyszyły też dreszcze w głowie. Wojtek zaczął się drapać. Koniec zatem był zdecydowanie bliski.

Wstał, napisał list pożegnalny do Zuzy o treści „Nie ufaj zarazkom, to wszystko przez nie, twój na zawsze, Wojtek", włożył swoją najlepszą koszulkę z dinozaurem, czyste dżinsy, które zdjął z linki, położył się na pościelonym łóżku i czekał na przeznaczenie. * - Wszy są. - Pani plastyczka, o zupełnie nieplastycznym nazwisku Śpiewak, weszła do gabinetu dyrektora. - No są - przytaknął dyrektor, biolog z wykształcenia, znad sterty papierów. - Stawonogi, gromada owady, rząd phthiraptera.... - wyrecytował na bezdechu. - To pan wie, że są wszy? - wybuchła. - I pan tak siedzi cicho? - Jej czarne oczy pociemniały jeszcze bardziej, a zaciśnięte usta zrobiły się węższe. - I nic? - Droga koleżanko, u nas ze dwadzieścia pięć gatunków, a na całym świecie około pięciuset! Wyobraża sobie to pani? - zapytał zadowolony, podnosząc oczy na panią Śpiewak i zatrzymując je na napisie „sexy girl". Plastyczka zdołała jedynie wyszeptać: - Boże, dwadzieścia pięć gatunków... U nas... - Złapała się za głowę i przełknęła głośno ślinę. „Badania jakieś robił czy co? Eksperymentalna szkoła. Uciekać trzeba. Uciekać" pomyślała głośno i podrapała się ponownie. Gdy wyszła z pokoju dyrektora, oparła się o ścianę i już wszystko ją swędziało. Stała tam przez chwilę, głośno oddychając. - Jeszcze pani tu stoi? - Dyrektor wyszedł z dziennikiem pod pachą. - A z kim jest druga „a"? Przecież pani ma tam zastępstwo! - Zmarszczył się i spojrzał na czubek głowy pani Śpiewak. - Widzi pani? Klasyczny przykład Pediculus humanus capitis - uśmiechnął się, po czym zamarł. - Droga koleżanko! Pani ma wszy! - spojrzał na nią zdumiony. - Boże

mój drogi, trzeba coś z tym zrobić! - Złapał się za zupełnie łysą głowę. - Do domu pani idzie! Z kim jest druga „a"? - Z wszami zapewne. Próbowałam panu powiedzieć odparła zrezygnowana plastyczka. - Wszyscy mają. Sprawdzałam. * Milena po wizycie Zuzanki w bardzo nietwarzowej żółtej chusteczce na głowie nic innego nie robiła, tylko się drapała. Zdawała sobie sprawę, że jest bardzo mało prawdopodobne, żeby te miniaturowe potwory na nią przeszły, ale „mało" nie znaczy „wcale". Zuzanka raczej nie zbliżała się do Milenki, ale za to do jej komputera, by z dumą pokazać to, co na głowie miała jeszcze tak niedawno. A może jeszcze ma. Bo ją swędzi. Google pokazywał tych małych krwiopijców ze wszystkich stron. Zuzanna wpatrywała się z lubością w zdjęcia. - Niesamowite, prawda, Milenko? - W jej oczach widniał zachwyt. Milenka nic niesamowitego w tym nie widziała, wręcz przeciwnie. Stworzenia były obrzydliwe. - Milaczku, ja jednej rzeczy nie rozumiem - stwierdził Bachor, przybliżając nos do monitora, by lepiej zobaczyć intruza. - Jak mi tata natarł włosy płynem i ja siedzę w tej chustce, to od tego płynu one wszystkie umrą? - Zuzannie zadrżał głos, a oczy się zaszkliły. Milena miała nadzieję, że tak. Że umrą wszystkie co do jednej, najmniejszej, paskudnej weszki. Bachorowi jednak nie była w stanie tego powiedzieć. Dobrze, że zadzwonił telefon i wybawił ją z opresji, bo przyjaźń z Bachorem zakończyłaby się z kretesem. Na ich drodze stanęłaby różnica zdań co do przyszłości kilkunastu bożych stworzeń żyjących (a wielce prawdopodobne, że już nie) w długich blond lokach.

Telefonicznym wybawicielem okazała się Majka, przyjaciółka Mileny. Gdy obgadały już sprawę nowo zatrudnionego Roberta z głosem Żebrowskiego, pani Zofii i jej warszawskiej przygody ze stanikami oraz tajemniczego mężczyzny, poznanego na gg przez Maję, przeszły do spraw bardziej przyziemnych, jakimi byli nieproszeni goście we włosach Zuzanny. Milena stanowczo zaczęła się domagać, by przyjaciółka przyszła i sprawdziła, czy u niej potwory się nie zadomowiły. - Majeczko, swędzi niemiłosiernie! Przyjdź! - Rozpacz w jej głosie była słyszalna niczym syrena strażacka. Niestety, Maja miała zupełnie inne plany na ten wieczór, a grzebanie we włosach przyjaciółki w poszukiwaniu intruzów było bardzo odległe od jej marzeń. Na dodatek napawało ją lekkim obrzydzeniem, do czego lojalnie oczywiście się nie przyznała. * Milena zdjęła dresy, włożyła spodnie, zerknęła dwa razy w lustro i wyszła z mieszkania. Naciskając guzik windy, uzmysłowiła sobie, że idąc do mężczyzny, powinna pachnieć, najlepiej kusząco i zmysłowo. Nic to, że nie jest on Żebrowskim. Z braku laku... Jak nie jeden, to drugi. Trzeba pachnieć. Zmysłowo najlepiej. Nieważne, w jakiej sprawie się idzie do tegoż mężczyzny. Wróciła do domu, włożyła bluzkę z dekoltem ukazującym wszystkie jej wdzięki (a że na ryneczku znowu nabyła nowy push - up, było co ukazywać), wylała na siebie pół butelki Niny Ricci Premier Jour, jej ulubionego zapachu, i ponownie wyszła z mieszkania. Zjechała windą na parter. Energicznie nacisnęła dzwonek do drzwi. - Zuza ma wszy - oskarżycielsko oznajmiła Milena zaraz po tym, jak Jacek otworzył drzwi. Miał na sobie jedynie dżinsy. Po nagiej klatce piersiowej spływały kropelki wody. W ręku trzymał ręcznik, którym wycierał szyję i tę klatkę, na

którą Milena starała się nie patrzeć. Chociaż wzrok uciekał. Bardzo zainteresowały ją jej kapcie. A przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Albo chciała sprawiać. - Miała wszy - sprostował Jacek, dziękując Bogu, że Milena nie zadzwoniła trzy minuty wcześniej, kiedy siedział w łazience ze śmierdzącą octem zieloną pianką na głowie i zastanawiał się, czy jeżeli położył to świństwo na włosy trzeci raz z rzędu, to wszyscy ewentualni intruzi zostali wypędzeni. Oczywiście piankę na włosy położył „na wszelki wypadek". Zuza już nie ma - wypiął swoją nagą pierś, jakby chciał bronić córkę całym swym jestestwem. Milena zrobiła krok do przodu, dotknęła ramienia Jacka i lekko go popychając, zapytała: - Mogę wejść? - Jasne. - Jacek odsunął się od drzwi. - Poczekaj, ubiorę się. - Nie... - Milena niemalże zamruczała. - Fajnie tak wyglądasz - zmrużyła oczy, a po chwili zreflektowała się, co też ona mówi. Jackowi oczy się śmiały. - Mówisz, nie ubierać? - mrugnął okiem. - Może być i tak. - Uśmiechnął się. - Winka? Jak zawsze? Z prrrrawie nagim mężczyzną? - No, daj... - Milena miała zmartwioną minę. - Jacek, ty się ze mnie nabijasz, a ja mam problem. - Wzięła kieliszek podany przez Jacka i jednym haustem wypiła jego zawartość. Wyciągnęła rękę po dolewkę. „Jak tak dalej pójdzie, zostanę alkoholiczką" - pomyślała. Na głos jednak powiedziała: - Jacek, wszystko mnie swędzi. Znaczy, głowa mnie swędzi - popatrzyła na niego z rozpaczą. - Jacek, sprawdź mi włosy, proszę! - Upiła łyk wina. - Bo ja zaraz zwariuję.

- Mila, jasne. - Odłożył wino na stolik, sam usiadł na tapczanie. - Masz poduszkę. Usiądź na niej na podłodze, a ja sprawdzę. * O dwunastej w nocy Bachora obudził brzęk tłuczonego szkła. Przecierając oczy, Zuzanna wyszła ze swojego pokoju i zamarła bez ruchu w drzwiach. Podobał jej się ten widok. Na podłodze siedziała Milena, zaraz za nią Jacek z twarzą wtuloną w jej włosy. Na podłodze leżał rozbity kieliszek, ale nikt na to nie zwracał uwagi. Jacek to głaskał Milenę po włosach, to po szyi i ramionach. Słuchali muzyki. Bachor zakrył oczy dłonią. Podczas filmów też nigdy nie patrzył na ekran w tak zwanych momentach. Scena na podłodze, w pokoju Jacka Wolickiego, na pewno takowym „momentem" była. Zuzanna uśmiechnęła się, ziewając. Podciągnęła piżamkę i po cichu weszła z powrotem do łóżka. Już wiedziała, jak powinny wyglądać wieczory i noce jej taty. Milaczka ubóstwiała i naprawdę nie miała nic przeciwko temu, by Milaczek z nimi zamieszkał. Jak najszybciej. Musi zadzwonić do Zosieńki i jej o wszystkim opowiedzieć. O tym, że tata całował włosy Milenki, również. He, he. A to się Zosieńka ucieszy. I wąchał te włosy. Ale co tu się dziwić, Milenka zawsze ładnie pachniała. * O pierwszej w nocy Jacek po raz pierwszy pocałował Milenę. W same usta. Stali pod otwartymi drzwiami windy i pocałował ją na pożegnanie. Nigdy wcześniej tego nie robił i Milena była zbyt zaskoczona, by ten pocałunek odwzajemnić. A szkoda - jak potem wielokrotnie myślała. Nie była do końca przekonana, że jest to tylko taki zwykły przyjacielski pocałunek. Im dłużej o tym myślała, tym bardziej nie była pewna. No bo niby cmok, ale taki dłuższy cmok, ale chyba nie taki na serio.

Zwariować można! Pomiędzy parterem a piątym piętrem doszła jednak do wniosku, że coś się jej ubzdurało, a otwierając drzwi do domu, przypomniała sobie o Robercie z głosem Żebrowskiego. Bardzo ciekawa była, jak on całuje. Uśmiechnęła się do lustra, obiecując sobie to kiedyś sprawdzić. Nie miała zupełnie świadomości, że ktoś będzie jej skutecznie te testy utrudniał. Leżąc w łóżku i wpatrując się w wirujący sufit, zastanawiała się nad Jackiem i Robertem, którzy się pojawili w jej życiu prawie równocześnie. A przynajmniej tak jej się wydawało. Jeden lepszy od drugiego. - Jak posucha, to posucha - mruknęła. - A potem wszyscy naraz. - Odwróciła się na drugi bok. - Jeden fajny i drugi ziewnęła. - Ale jak ten te włosy masuje... Mhmhm... Tej nocy śnili jej się obaj. Robert całował ją w jeden policzek, a Jacek w drugi. Milenie się to podobało. Nawet bardzo. Do tego wszystkiego Żebrowski śpiewał, że lubi, kiedy „kobieta omdlewa w objęciu, kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię przegięciu, gdy jej oczy zachodzą mgłą, twarz cała blednie i wargi się wilgotne rozchylą bezwiednie". Oj, Milenie wargi się rozchylały. I w lubieżnym przegięciu też zwisała. Cudowny to był sen. Zaiste, jak by powiedziała ciotka Zofia.

NOWA MISJA ZUZANNY - Cześć, kochanie, może byś wpadła do nas? - Pani Zofia Kruk jak zawsze była urocza. - Nie odzywasz się w ogóle, nie wiem, co jest grane. Anka w górach, to myślałam, że towarzystwa potrzebujesz! - Cześć, ciociu. - Milena ledwo zdołała ciotce przerwać. Jest u mnie Robert... - dodała po chwili. - I Zuza... - Robert - skrzywiła się ciotka. - Nie podobał mi się on, Milenko. Ale to nie rozmowa na telefon... No, ale Zuzanka jest! - wyraźnie ucieszyła się Zofia. - I co robicie? - Rozmawiamy... - westchnęła Milena. - A właściwie my z Robertem rozmawiamy, a na Zuzę „rzucamy okiem". - Okiem rzucacie? - Zofia nie za bardzo rozumiała. - Tak, ciociu. Okiem. Milena sama już nie wiedziała, kto na kogo „rzuca okiem", zerka i dlaczego. Mimo całej miłości do Bachora zaczynało to ją lekko denerwować, bo naprawdę chciała pobyć sam na sam z Robertem, jego głosem i nie tylko, ale niestety Bachor od pewnego czasu skutecznie jej to uniemożliwiał. A tak sobie obiecywała, że te pocałunki kolegi z pracy sprawdzi. Siedziała właśnie z Robertem nachylona nad komputerem (Matko, jak ten facet pachniał!) i wsłuchiwała się w jego głos, objaśniający zawiłości nowego oprogramowania. To nic, że program ten sama łyknęła poprzedniego wieczoru. Skoro Robert chciał jej go wytłumaczyć, przystała ochoczo na propozycję, zgodnie z zasadą, że jak mężczyzna chce błyszczeć, trzeba stworzyć ku temu okazję. Oczywiście zasada ta wpojona jej została przez Zofię Kruk, która mężczyzn zwykle owiniętych miała wokół jednego, najmniejszego paluszka. Pomiędzy informacjami zawodowymi Milena próbowała dowiedzieć się pewnych szczegółów z życia zarówno tego bardziej, jak i mniej intymnego Roberta o anielskim głosie.

- A gdzie ty właściwie mieszkasz? - zapytała, z gracją siadając na brzegu biurka. - Ostatnio często cię tu widuję uśmiechnęła się. - Normalnie z babką w Sopocie - odparł, nie przestając stukać w klawisze. - Ale teraz awantura była, to wróciłem na chwilę do rodziców, we Wrzeszczu. Poczekam, aż jej przejdzie. - Awantura? - Milena była ciekawa tej babki Roberta, która się awanturuje. - No... Pokłóciliśmy się - stwierdził lakonicznie. Zatem Milena pochylała się nad siedzącym Robertem, muskając go delikatnie rozpuszczonymi włosami, starając się nie wnikać głębiej w kłótnię Roberta z jego babką, leciwą już zapewne kobietą, kiedy nagle ktoś załomotał do drzwi. Z niechęcią do nich podeszła. - Cześć. - Przed drzwiami stała mała blondwłosa osóbka, w spodniach w kolorze khaki, a jakże. W ręku trzymała książkę. - Tata musiał wyjść. Pytał, czy rzuciłabyś na mnie okiem. - Stópka w różowym kapciu znalazła się pomiędzy drzwiami a futryną. - Nie wiem, kiedy wróci. Sama się boję. Powiedział, że jak będę się bała, mam przyjść i ty rzucisz na mnie okiem - uśmiechnęła się uroczo. Milena miała inne plany co do dzisiejszego wieczoru, nie po to wkładała bluzkę z dekoltem i goliła nogi (w końcu z Robertem już jakiś czas się znali), by zerkać na Zuzannę bądź rzucać czymkolwiek, ale widząc jej oczy, wyrazem przypominające oczy kota ze „Shreka", uległa. Westchnęła i zaprosiła dziewczynkę do środka. * Kilka chwil wcześniej Zuza stwierdziła, że w zeszycie z czaszką prawie wszystkie kartki są już zapisane. Niedobrze. Nie widziała drugiego takiego fajnego. A było co pisać. Westchnęła.

- O, nie! - wykrzyknęła. - Znowu on! Przyłożyła do oczu lornetkę, która od pewnego czasu pełniła dyżur na parapecie, wyregulowała ostrość i przez chwilę patrzyła na Milenę wychodzącą z jakiegoś auta. Dobrze by było, gdyby Milena była sama, ale ona, po raz trzeci w tym tygodniu wysiadała z samochodu z tym samym chłopakiem. I to na dodatek owiniętym zielonym szalikiem. Bachor otworzył swój zeszyt na jednej z ostatnich stron: Obserwacje obiektu: Wtorek 17:18 - Milena z szalikowcem wchodzi do domu. Wtorek 19:38 - Szalikowiec wychodzi (Pogłaskał Parysa, niestety, chyba nie jest zupełnie niefajny). Czwartek 17:32 - Milena z szalikowcem wchodzi do domu. Czwartek wieczorem - przegapiłam, jak wychodził, a może nie wyszedł? Co oni robią? Piątek 18:02 - Znowu ten szalikowiec! Odkąd Zuza nauczyła się korzystać z zegarka, życie stało się jeszcze bardziej fascynujące. Niemniej jednak Szalikowiec fascynujący nie był. Zuzanna Wolicka wobec Mileny miała zdecydowanie inne plany, niekoniecznie związane z Szalikowcem. Weszła do pokoju ojca, który czytał książkę o administrowaniu sieciami rozległymi, a raczej zasypiał z nosem pod tą książką. - Tato, do Mileny idę - oznajmił Bachor - nie wiem, kiedy wrócę. Muszę czuwać. - Przerwała i spojrzała na ojca. - Dla twojego dobra. Gdy usłyszał krótkie „Yhm", przykrył Jacka kocem i wyszedł z mieszkania. * Bachor nie mógł patrzeć na to, jak Milena dogadza Szalikowcowi. Minę miał dokładnie taką samą, jaką zwykł

miewać jej kolega z klasy, Wojtek. Bachor był bardzo zdegustowany. - Też chcę ciasteczko - Zuzanna przerwała szczebiot Mili - i herbatkę z cytrynką. Kanapeczkę z masełkiem, serkiem i pomidorkiem później - powiedziała, używając dokładnie tych samych zwrotów co Milena. Nawet Zuzannę mdliło. Ziewnęła demonstracyjnie. Milena spojrzała na nią z wyrzutem, po czym z wymuszonym uśmiechem zapytała: - Zuzanko, spać ci się chce? Może tata już wrócił? - Nie, Mila, nie wrócił. - Bachor położył się na tapczanie. - Ale masz rację, powinnam się zdrzemnąć. Choć troszkę. Milena, widząc zamknięte oczy Bachora, odetchnęła z niekłamaną ulgą. Zapaliła małą lampkę, zgasiła górne światło, usiadła obok Roberta i dalej wpatrywała się w monitor. Trochę rozmawiali. Zerkała na Bachora - spał. Położyła głowę na ramieniu Roberta, gdy usłyszała: - Milaczku, dasz mi kocyk? - Zuzanna wpatrywała się w Milenę i trzepotała swoimi anielskimi rzęsami. - Zimno tutaj masz. Milaczek zrobił się czerwony. Wstał od biurka. Zaraz za nim wstał Robert. - Mila, pójdę już. - Owinął się swoim zielonym szalikiem. Milena była niepocieszona. Bachor wręcz przeciwnie. Gdy tylko zamknęły się drzwi za Robertem, spojrzała na zegarek wiszący na ścianie, poczekała, aż ta najszybciej biegnąca wskazówka zatoczy trzy koła, po czym nagle podniosła się z tapczanu i stwierdziła. - Też już pójdę. Tata powinien już być. Rzuciła się Milenie na szyję. - Dziękuję ci, Milenko, bez ciebie byłabym strasznie samotna! - chlipnęła teatralnie, wyszła za drzwi i zbiegła ze schodów, tupiąc niczym konie w galopie.

* Milena była wściekła. A było tak blisko... - Oby się kłócił z tą babką cały czas - westchnęła rozmarzona. Kurczę, powiedział „z babką"... A jak on nie myślał o babci, tylko o dziewczynie? A ona z siebie idiotkę robi? Trzeba to zweryfikować przy najbliższej możliwej okazji. Tylko Zuzę trzeba gdzieś wysłać. Najlepiej daleko. W tym momencie zadzwonił telefon. - Milenko, to ja, ciocia Zosia - usłyszała. - Ciociu, sprawdzasz mnie? Czy sama jestem? zdenerwowała się. - Ależ Milenko, znasz mnie! Czy ja byłabym zdolna do takiego czegoś? - Zofia Kruk użyła całych swoich zdolności aktorskich, by jej głos brzmiał niewinnie i uroczo. I by wydawało się, że zamiary ma zdecydowanie czyste i nie jest zupełnie zdolna do kontrolowania siostrzenicy. Milenka jednakże znała ciocię Zofię i była głęboko przekonana, że ciotka jest zdolna do wielu czynów tylko po to, by realizować zamierzenia, które uważała za słuszne. Mila nie zdziwiłaby się, gdyby Zofia Kruk pojawiła się za chwilę w progu z jakimś bardzo inteligentnym pretekstem, jedynie po to, by stać na straży moralności siostrzenicy. Milena podejrzewała, że gdyby absztynkant zyskał uznanie ciotki, ta sama pchnęłaby go w jej ramiona i jeszcze nie pozwoliła nikomu przeszkadzać, ale Robert zdecydowanie się nie podobał i ciotka gotowa była uchodzić za stróża czystości i moralności niewieściej. - Oj, ciociu... - odparła jedynie Milenka i wzniosła oczy ku niebu. Ale tego ciotka nie mogła przecież widzieć. - A, Milaczku, poszedł już kolega? Bo wiesz, jest po dziesiątej, a z nim to różnie bywało... Nie ma chłopak umiaru...

- Ciociu, poszedł - przerwała jej dziewczyna. - Spokojnie. - No to dobrze. Milaczku, ja w dwóch sprawach... Zadzwoń jutro do tej Pieczki, skargę mamy... Na jakiegoś pieska. .. Pan Niski będzie do ciebie dzwonił. Czy ty w umowie napisałaś, że nie ma tam być żadnych zwierzaków? Trzeba by to niestety zrobić... A druga rzecz, to, Milenko, ja jutro idę na uniwersytet! Staszek nie sprawdził mi tych wykładów, bo powiedział, że nie umie, ale ja i tak idę. Sama sobie sprawdzę w wolnej chwili. Tylko piorun u nas gdzieś trzasnął i chwilowo nam Internet odcięli. Ale pójdę zobaczyć, co to. Wszystko jest dla ludzi, prawda? * Dla ludzi było wszystko, także uniwersytet geriatryczny, jak to uniwersytet trzeciego wieku nazywała ciotka Zofia. Biedny Stanisław, nie chcąc osłabiać zapału Zofii do zdobywania wiedzy, nawet jej nie zdradził, jakie to interesujące tematy będą poruszane na wykładach... Wolał udawać, że nic nie znalazł, ku wielkiej rozpaczy żony. - Stasiulku, no brak mi słów. Sprawdziłabym sama, ale ten Internet padł! - mówiła wzburzona ciotka Zofia. Trzyletnia dziewczynka potrafi kupić koparkę na aukcji internetowej, a ty mi tematów wykładów nie potrafisz sprawdzić! - kontynuowała złośliwie. - Jakże to trzyletnia? - zdumiał się Staszek. - A gdzieś czytałam. Kupiła koparkę za dwadzieścia tysięcy dolarów. A ty co? Ledwo co sprawdziłeś, że to jutro na dziewiątą! - wykrzyknęła, robiąc porządek w torebce. Staszek spuścił wzrok. Nie będzie mówił Zofii, że tematy wykładów zna i że one go bardzo przytłoczyły. Nie wspomni o poruszanych problemach, związanych z wiekiem podeszłym, brakiem uzębienia i katastrofami przez pryzmat udaru mózgu. Niech Zosieńka myśli, że nie sprawdził. Że nie umie. Tak będzie najlepiej.

A dziewczynka, swoją drogą, niezła. On w jej wieku zwykł bawić się kaczuszką...

ZIUTEK I OBIECUJĄCA NOWA ZNAJOMOŚĆ. MIMO ZIUTKA Nazajutrz Milena westchnęła i wyciągnęła telefon. Nie lubiła załatwiać spraw przykrych, a sprawa z pieskiem lokatorki takową jej się wydawała. - Dzień dobry, pani Aleksandro, przepraszam, że dzwonię, ale rano pan Niski prosił, żebym z panią porozmawiała... To, co powiedziała Milena, było jedynie cząstką prawdy. Pan Leon Niski zbudził Milenę o szóstej zero dwie, z pretensją w głosie, że odbiera tak późno. I kategorycznie się domagał wywalenia pani Aleksandry wraz z pieskiem, który ponoć u niej od pewnego czasu stacjonował. Żądanie to podkreślał wieloma wyzwiskami, których na szczęście ledwo co przebudzona Milena nie zapamiętała. - Pani Aleksandro, pani ma jakiegoś pieska? Czy mogłabym do pani wpaść porozmawiać? - Oczywiście, pani Mileno! Zapraszamy! Ja i Ziutek! - Ziutek? - Piesek, pani Mileno, faktycznie jest - odparła Pieczka. To pies moich rodziców, za dwa dni po niego przyjeżdżają. Ale on niegroźny, przyjaźnie do ludzi nastawiony! Zapraszamy! Trzy godziny później Milena pukała do drzwi oznaczonych numerem szesnastym, skąd wydobywał się nieziemski zapach szarlotki. Aleksandra Pieczka od dwóch tygodni piekła różnorakie ciasta, łudząc się, że Tomasz Roguski przyjdzie szukać szczęścia. Albo Internetu. Albo czegokolwiek, do cholery, będzie szukał i u niej znajdzie. Albo poszukają razem. Nic z tego. Tomasz Roguski nie dawał znaku życia, Aleksandra Pieczka zaś przeklinała swoją głupotę, że mu nie dała numeru

telefonu. Albo nie wyszarpała jego. Zadzwoniłaby albo wystukała zaczepnego SMS - a. Na pewno odniósłby skutek. Nie musiałaby sama codziennie zżerać połowy blachy ciasta. Miałaby towarzystwo. Nie tylko do tego. Otworzyła drzwi Milenie, Ziutek się przed nią wepchał. Milena sznurowała właśnie buta, kucając na wycieraczce przed mieszkaniem, które wynajmowała Aleksandra Pieczka. Drzwi się otworzyły i Milena zobaczyła Potwora. Potwór wypełniał swoim jestestwem całe drzwi. Był czarny. Przerażona dziewczyna zdołała tylko to zauważyć, nawet nie zdążyła pomyśleć o ucieczce, bo na swoim policzku, a później nosie poczuła coś mokrego. Została oblizana. Resztkami sił podniosła się z kucek i ujrzała „pieska". „Pieska niegroźnego, przyjaźnie nastawionego do ludzi". Ziutka. Ziutek Niegroźny był psem rasy nowofundland. Wodołaz. Ważył tyle co Milenka i był większy od Aleksandry Pieczki, stojącej za nim. To, że był OGROMNY, to mało powiedziane. Milenka zamarła. Gdyby nie szybka interwencja Aleksandry, albo by padła zemdlona w progu, albo zjechała po poręczy, byle szybciej, na sam parter. Nie wiedziała, czy modlić się o szybką śmierć, czy o wybawienie. Jednak wsparta o drobne ramię Aleksandry, podreptała do pokoju i usiadła na fotelu. Ziutek usiadł naprzeciw niej, trzymając gumowego misia w zębach. I uśmiechał się, przysięgłaby, że się uśmiechał! Nieczuła na uśmiechy Ziutka, trzymała kurczowo torebkę na kolanach i czekała, kiedy opiekunka Ziutka wreszcie przyjdzie i wesprze ją w walce z tym dziwnym, uśmiechającym się psem! Aleksandra weszła do pokoju, trzymając w rękach tacę z ciastem i dwoma kubkami kawy.

- Zrobiłam w kubkach, bo w filiżankach jakoś tak mało jest, nie można się napić, prawda? Milenka poczuła bratnią duszę. Gdy zjadła szarlotkę, nawet nie zwracała już uwagi na Ziutka, który swój wielki łeb położył na jej stopach. - Pani Aleksandro... On trochę duży jest... - Ziutek podniósł łeb i spojrzał na nią z wyrzutem. - I ten Niski do mnie zadzwonił... - Ziutek nadal patrzył jej prosto w oczy. No i mnie straszył, że mam obejrzeć mieszkanie, bo mówił, że słyszał odgłos żarcia mebli... - Ziutek ziewnął. Aleksandra wybuchła śmiechem. - O, matko, Ziutek? Pani Mileno, proszę spojrzeć, tu nic nie jest zniszczone! Może sierści trochę! Ziutek nie byłby w stanie tego zrobić! - Słysząc te słowa, Ziutek polizał Milenę po ręku. Milena uwierzyła mu od razu. - Co za człowiek, wszystkiego się czepia... - Wyjęła kalendarz, przeczytała swoje zapiski. - O sadzeniu kwiatków nie będę pani mówić... Ech, faceci. - Jęknęła. - Im starszy, tym gorszy... - O! Ja coś o tym wiem! - Aleksandra się ożywiła. - Jak jest młody, przyłapujesz go w łóżku z cizią, a jak jest stary, to go pewnie z domu nie możesz wyrzucić. Bo szuka i węszy! zaczęła się śmiać. - No właśnie. Albo leży gdzieś na sianie z jakąś lafiryndą w mazurskiej wsi... Po dwóch godzinach Milena i Aleksandra przy okazji wieczornego spaceru z Ziutkiem zaliczyły sklep spożywczy i kupiły dwie butelki kadarki, oliwki oraz trzy rodzaje sera. Asekuracyjnie Aleksandra wzięła pieczywo tostowe i dżem na śniadanie. Po kolejnych dwóch godzinach dziewczyny wiedziały o sobie wszystko. Z wyjątkiem jednego.

- I wieszsz, Milenkko... Ja bym przysięgła, sze ja tą jeggo klatę wiziałam! Sałkiem nagom. Sałkiem. - Ola zagryzła serem camembert. - A to przysięgnij! - Milenka, jak zawsze, była zasadnicza. - Pszszysięgam, normalnie wiziałam, tylko nie wiem kiedy. - Aleksandra podniosła dwa palce do góry. - Pszyjdzie jeszcze, prawda? - Pszyjdzie, Oleńko, pszszyjdzie... - uśmiechnęła się Milena i jedną ręką pogłaskała Aleksandrę po policzku, a drugą Ziutka, który załapał się na resztkę sera brie. Pszyjdzie, i to jutro! * Jutro nie przyszedł. Nie przyszedł też pojutrze. Przyszedł za to popojutrze, czyli dokładnie tego dnia, kiedy Aleksandra Pieczka stała na głowie.

WEWNĘTRZNA HARMONIA I SZCZĘŚCIE Aleksandra Pieczka właśnie stała na głowie, by zrelaksować się fizycznie, psychicznie i nabrać pewności emocjonalnej, którą straciła, oczekując na Tomasza Roguskiego. Sirsasana, pozycja odwrotna, miała też oczyścić jej organizm oraz napełnić ją energią witalną. Najlepiej na zapas. Marzyła, by wreszcie poczuć tę wewnętrzną harmonię i szczęście, bo z tymi aspektami w jej życiu było krucho. Na Tomasza czekała już od kilku dni i miała tego serdecznie dość. Serdecznie dość też miała szarlotki oraz sterylnie czystego mieszkania. Może nie tyle mieszkania, ile tego, jak wiele wysiłku ją kosztowało, by mieszkanie do takiej formy doprowadzić i utrzymać. Stała zatem Aleksandra Pieczka na głowie już prawie dziesięć minut, kiedy ktoś załomotał w drzwi. Szybko przybrała pozycję bardziej znośną dla przeciętnego śmiertelnika i poszła otworzyć. W drzwiach stał Leon Niski, paląc papierosa i pokasłując. - Ekhm, ekhm - wydobył z siebie, po czym chuchnął na Aleksandrę dymem. Ta cofnęła się ze wstrętem. - Ekhm, ekhm. Nie zaprosi mnie pani do środka? - Wolałabym... Wolałabym nie... - Aleksandra popatrzyła wymownie na dymiącego papierosa. - Sprawdziłem panią - zabrzmiało złowrogo. Niski zaciągnął się, robiąc kółka z dymu. Podrapał się po owłosionym brzuchu, który ledwo co zakrywała koszulka z napisem „Spartakiada młodzieży, Gdańsk 1973", zaciągnął się jeszcze raz. - Sportsmenka, co? Ja też! - wskazał na koszulkę ale na emeryturze. - Ja też na emeryturze - ledwo co zdołała powiedzieć Aleksandra, bo znalazła się w kłębach dymu wypuszczonych ze sportowych płuc stróża moralności i bezpieczeństwa

Wspólnoty Mieszkaniowej domu pod lasem. - Teraz to tylko joga - powiedziała resztkami sił. - Joga... Ekhm, ekhm... Nie dla normalnych - stwierdził pan Leon. - Na głowie trzeba stać i inne takie. Nie zaprosi mnie pani? - zapytał ponownie, wypuszczając obłok dymu i wpychając się do mieszkania Aleksandry. - Panie Niski, jestem zajęta. Poza tym przeszkadza mi dym od papierosów. - Ręką rozgoniła szare powietrze. Jeszcze coś? - zapytała stanowczo. - Nie? To do widzenia. Zamknęła drzwi panu Niskiemu przed nosem. Pan Niski był oburzony. - Gówniara! - warknął. - Nic szacunku dla starszych! - Po czym rozległa się sekwencja pokasływań i postękiwań. Zrezygnowana Aleksandra postanowiła udawać, nawet przed sobą, że nic się nie stało, i ponownie przybrała pozycję sirsasany, czyli stanęła na głowie. Zza drzwi dobiegły ją słowa przerywane kaszlem. - Nie dość, że odwrotnie stoi, to kolanami w ściany łomocze! A to się niesie! Ekhm, ekhm... Już ja zadzwonię do właścicieli! - schodząc po schodach, minął pędzącego w górę Tomasza Roguskiego. Gdy Tomasz Roguski dzwonił do drzwi, usłyszał jedynie mruczenie Niskiego. - Kolanami telepie, aż tynk odpadnie. Będą mieli kłopot. Gówniara jedna! „Gówniara jedna" nie słyszała tych słów, natomiast dotarł do niej dzwonek do drzwi, ale postanowiła na niego nie reagować. Dzwonek brzęczał i brzęczał. A ona stała na tej głowie i stała. Niestety, w tych warunkach trudno osiągnąć harmonię duszy i ciała. O nabraniu energii witalnej nie było w ogóle mowy. Energię, nie tylko witalną, natomiast na pewno odczuwał Tomasz Roguski i dawał jej wyraz łomotaniem w drzwi.

- Nie ma mnie! - wykrzyknęła zrezygnowana Aleksandra. - To ja, Tomek! - usłyszała zza drzwi. - Wpuść mnie! - Boże! Tomasz! - szepnęła i natychmiast przybrała pozycję siedzącą. Może zrobiła to nieco za szybko, bo zakręciło jej się w głowie. Nieważne, czy z emocji, czy ze zbyt szybkiej zmiany pozycji. Jeszcze szybciej pobiegła do drzwi. Przelotnie spojrzała w lustro, wiszące w korytarzu. - Matko jedyna! Jak ja wyglądam? - szepnęła z przerażeniem. Szybko rozpuściła włosy i otworzyła drzwi. - Matko jedyna! - westchnął również Tomasz Roguski, ale z zupełnie innych przyczyn. - Pięknie wyglądasz! Aleksandra Pieczka stała boso, w krótkiej koszulce i jeszcze krótszych spodenkach. Długie, czarne włosy luźno opadały aż na pośladki. Wzrok przykuwał błyszczący mały kolczyk w pępku. - Wejdź - wyszeptała nieśmiało. - Dziewczyno, z tobą nie ma kontaktu! - wykrzyknął Tomasz. - Głupi nie wziąłem twojego numeru! Musiałem wyjechać na tydzień, telefon masz zastrzeżony, zero kontaktu. - Mówił szybko. Złapał ją za ręce. - Ale cię wyguglałem! Co ty w Gdańsku robisz? Na wakacjach jesteś? Taka znana gimnastyczka? Aleksandra wyrwała swoje dłonie z jego rąk, zrezygnowana zaprosiła go do pokoju. - Powiedzmy, że jestem na wcześniejszej emeryturze, okej? - zapytała, nie podnosząc wzroku. - Możemy o tym nie mówić? - O takiej karierze nie chcesz mówić? - Tomasz był zaskoczony. - Przecież miałaś wszystko! - Między innymi od kariery uciekłam tutaj... - Aleksandra posmutniała. - Chociaż, by naprawdę zwiać od niej, musiałabym chyba na Bahamy pojechać! - uśmiechnęła się.

Tomasz złapał ją za rękę i słuchał. - Nie masz czasem dosyć swojej pracy? - zapytała po chwili Aleksandra. - Tak, że chciałbyś zwiać, gdzie pieprz rośnie? Tomek Roguski przypomniał sobie pierwsze szkolenie w Jastarni i kudłatego wszędzie, z wyjątkiem głowy, Zdzicha, proszącego go, by „po maluchu" sączył z nim wódkę i inne barowe specjały. Wzdrygnął się. - No, czasem miałem dość... - przyznał. - Czasem nawet bardzo - uśmiechnął się. - Okej, nie pytam. Kiedyś może mi opowiesz. Aleksandra uśmiechnęła się. - Opowiem... - Tomasz z nadzieją na nią popatrzył, więc dokończyła przewrotnie: - Kiedyś... Szarlotki? * Kilka chwil później w mieszkaniu pod szesnastką gruchnęło. Tomasz Roguski próbował pocałować Aleksandrę Pieczkę, na razie jedynie w policzek. - To za tę szarlotkę - stwierdził, kiedy była gimnastyczka zrobiła klasyczny unik i Tomasz Roguski, nieuprawiający sportu w nadmiarze, przewrócił się na komodę, rozbijając w drobny mak kryształ, będący niechybnie jakimś trofeum Aleksandry. Niewiarygodny brzęk tłuczonego szkła został zagłuszony przez głośne łomotanie do drzwi. Rozbawiona Aleksandra otworzyła. Nie dostrzegła jednak niczego za drzwiami poza mało przezroczystą szarością. Z obłoków dymu tytoniowego dobiegło pokasływanie. - Ekhm, ekhm, kawalerów se do domu sprowadza! Gówniara! - Leon Niski widać czuwał nad wszystkim. Nad moralnością mieszkańców pod lasem również. - I bezeceństwa z nimi uprawia!

Aleksandra Pieczka do tej pory nie sprowadzała kawalerów do domu i nie uprawiała z nimi bezeceństw. Jednak miało się to zmienić. I to już niedługo. Nad ranem, zaraz po wyjściu Tomasza, z lekka zawstydzona Aleksandra zadzwoniła do Mileny, bo prawdę mówiąc, nie miała do kogo. Kończąc opowieść, zaczęła szlochać. - Milenko, tak szybko! On stracił do mnie cały szacunek! Jednak po nocy spędzonej w mieszkaniu pod szesnastką i licznych „bezeceństwach" z bardzo wygimnastykowaną gimnastyczką, Tomasz Roguski, do tej pory zatwardziały stary kawaler, szacunek do niej akurat zyskał. Uśmiechając się do siebie i wszystkich napotkanych ludzi, ku swojemu zaskoczeniu stwierdził, że się zakochał. Tak nagle! W momencie, gdy sam się sobie do tego przyznał, poczuł wewnętrzną harmonię i szczęście oraz nagły przypływ energii witalnej. „Bezeceństwa" były zdecydowanie lepsze niż joga i stanie na głowie. Zdecydowanie. * Milena nie uprawiała „bezeceństw". A bardzo chciała. Był jeden tylko kłopot. Robert Słowiński wprowadził się znowu do swojej babki (przebrzydła widać starucha) i znowu Milenki nie odwiedzał. Bachor lekko odetchnął z ulgą, a Mitenka znalazła się, niczym Ania Shirley, w otchłani rozpaczy.

MĘŻCZYŹNI NA PROSTEJ DRODZE DO ZAGŁADY - Stasiulku, coś ci przeczytam! W Internecie znalazłam, posłuchaj! - Pani Zofia Kruk przytargała swojego laptopa do męża, który właśnie robił porządek z kwiatkami w doniczkach. Wokół niego były równo przycięte gałązki geranium. - Przeczytam ci o mężczyznach! „Mężczyźni na prostej drodze do zagłady". Staszek znad okularów spojrzał na żonę. - Do zagłady? Zosieńko... - jęknął. - Słuchaj, Stanisławie! - Zofia chciała kontynuować czytanie. - „Mężczyźni są na prostej drodze do wyginięcia, ponieważ ich geny się kurczą i powoli zanikają - twierdzi na łamach »Daily Telegraph« brytyjska profesor Jennifer Graves. Badaczka wykładająca na jednym z australijskich uniwersytetów uważa, że męski chromosom Y zamiera i w ciągu najbliższych pięciu milionów lat zaniknie całkowicie". - Eeee, pięciu milionów lat, Zosieńko, o czym my mówimy? - O zagładzie mężczyzn, Staszku. Grozi nam Seksmisja! Staszek wolał nie wyprowadzać Zosieńki z przeświadczenia, że im jakaś seksmisja grozi. Jak jeszcze pożyją piętnaście lat, będzie dobrze. A co dopiero myśleć o czymś, co będzie za pięć milionów lat? Jego myśli ledwo sięgały następnego dnia... Zofia Kruk jednak, odkąd poszła na te studia, tryskała niespożytą energią. Najgorsze było to, że na „uniwersytecie geriatrycznym" nie spędziła więcej niż pół godziny. W sali obok odbywały się zajęcia zdecydowanie nacechowane feminizmem, a dotyczące problematyki płci... „Gender Studies" - tabliczka na drzwiach nie mówiła kompletnie nic nowo upieczonej studentce, ale w momencie kiedy przekroczyła próg sali wykładowej i usłyszała kilka

pierwszych zdań, wiedziała, że to było to, czego potrzebowała... Staszek tego zdecydowanie nie potrzebował. Zdawał sobie sprawę z oryginalności swojej żony, ale żeby wyrażała się zaraz wojującym feminizmem? Wyginięciem za pięć milionów lat Stanisław wcale się nie przejmował. Kto by się przejmował w ogóle jakimś wyginięciem? * Może nie wyginięciem, ale lekkim uszkodzeniem przejmował się Jan Roguski, który umówił się z dwiema kobietami naraz i właśnie to sobie uświadomił. Dotarło to do niego, kiedy zadowolony z siebie przygotowywał się do randki ze śliczną dziewczyną, z którą od dłuższego czasu przemierzał na rolkach nadmorskie okolice. Dzisiaj randka też miała zacząć się na rolkach, jednakże zakończyć w restauracji w Sopocie na pysznej rybie, a jeszcze lepiej u niego w domu. Na równie „pysznych" rzeczach. Należało tylko załatwić jakoś sprawę z panną z urzędu skarbowego. Kurczę, takiej to nadepnąć na odcisk... - Tomek, mam prośbę. - Noo... - mruknął Tomasz Roguski. Próbował się skupić na robocie, ale mu kompletnie nie szło. Wspomnienie ostatnich nocy powodowało na jego twarzy uśmiech, rozkojarzenie, ale z czegoś trzeba żyć... Akurat, gdy po raz dziesiąty czytał jakieś zdanie i w dalszym ciągu nic z tego nie rozumiał, zadzwonił telefon. To był jego brat. I na dodatek miał prośbę... * - Janek, nie będę rozwiązywał za ciebie twoich problemów. Nie możesz do niej po prostu zadzwonić i jej powiedzieć, że coś ci wypadło? - Tomaszowi nie bardzo

uśmiechało się udawać brata. Szczególnie po nieprzespanych nocach. - Braciszku, nie mogę odwoływać tej randki... Błagam, pomóż mi, no... - Stary, nie jestem w stanie siedzieć na tyłku przed komputerem, a co dopiero flirtować w twoim imieniu! Tomasz jęknął, trzymając się za głowę. - A co żeś ty takiego robił, żeś się tak zmęczył? Znowu praca naukowa? Dłubiesz i dziobiesz znowu coś? - Dziobiesz. Można tak to nazwać. - Tomasz Roguski uśmiechnął się do swoich myśli. - Zatem zmęczony jestem, nie będę się z żadnymi twoimi laskami prowadzać. Mamy zdecydowanie inny gust. - No, mamy, mamy. Ale ta z urzędu skarbowego ci się podobała! - No ta była nawet niezła. - Tomasz chciał zakończyć temat i powrócić do pracy. - Tylko minę miała jakąś taką... - Słuchaj, no widzisz. Właśnie o nią chodzi! Nie musisz nawet się z nią spotykać. Ja mam inny plan. - Noo? - Pójdziesz do urzędu i będziesz na nią czekał... - Janek, ale po cholerę! Nie mam co robić, tylko czekać na jakieś twoje kobiety? I co potem? Na randkę z nią iść? Kino? Spacer? Bracie, wolę sobie sam organizować randki! - Kurczę, poczekaj! - przerwał mu Janek. - Ja wcale nie chcę organizować ci randek! - A co? - zapytał Tomasz. - Ja naprawdę mam co robić! - Braciszku, tutaj tylko chodzi o alibi. Jej wcale tam nie będzie. Ona w tym czasie już od paru chwil będzie czekać na mnie w Krzywym Domku w Sopocie, ja się tam nie pojawię, ale zjawię się za to u niej w pracy. Znaczy się ty tam pójdziesz. I zapytasz kogoś o nią. Tak by się dowiedziała, że byłeś. Rozumiesz? Że niby mi się pomieszało.

- Jezu, ale mieszasz. Ledwo rozumiem, po jaką cholerę mam tak zrobić? - Oj, po taką, że ja z kimś innym jestem umówiony... A tamta mi się może jeszcze przydać. - Do czego? - No, bracie, nie wiem do czego, ale może. Pójdziesz o siedemnastej do urzędu i zapytasz o Ankę Rogacką. Potem się zmartwisz, że jej nie ma, wyciągniesz komórkę i zadzwonisz do mnie. Ale że niby do niej dzwonisz, kumasz? Tylko do jej pokoju musisz wejść, tam będzie taka inna. Też niezła cizia. Może skorzystasz? - Bracie, daj spokój... - Tomek, zrobisz to dla mnie? - Dobra, zrobię. - Tomasz zgodził się bardzo niechętnie. Ale nie wiem, jak się wypłacisz... * Tomasz Roguski miał kaca moralnego już w momencie, gdy wkładając bojówki i T - shirta koloru khaki, upodabniał się do brata. Kiedy użył jego wody kolońskiej, poczuł do siebie jeszcze większy niesmak. Myślał, że uczucie to sięgnęło zenitu w chwili, gdy przekraczał próg urzędu skarbowego na ulicy Kołobrzeskiej. Mylił się jednak. Gdy stał przed pokojem numer sto dwadzieścia, gdzie widniała mała tabliczka „Dział egzekucji, Anna Rogacka", zrobiło mu się niedobrze. Wyjął gumę miętową z kieszeni, wsadził ją do ust, po czym nieśmiało zapukał. - Dzień dobry - zajrzał do środka. W środku siedziała dziewczyna, malująca sobie rzęsy. Wyglądała, jakby właśnie miała zbierać się do wyjścia. - O, dzień dobry panu! - zareagowała zadowolona, jak na widok starego znajomego.

- Dzień dobry, dzień dobry - uśmiechnął się Tomasz nonszalanckim uśmiechem swojego brata. - Zdążyłem? Anka jest? - Wyszła... Jakieś pół godziny temu... - Dziewczyna była najwyraźniej zdziwiona. - A nie byliście umówieni w Krzywym Domku? - No byliśmy, byliśmy, kurczę, myślałem, że zdążę... zrobił smutną minę. Czuł się podle. - To ja może do niej zadzwonię? - Koleżanka Anki najwyraźniej chciała pomóc i sięgnęła po telefon. - Nie trzeba! - Tomasz Roguski w roli Janka był szybszy. Wyciągnął telefon i poszukał numeru. - Uciekam i dzwonię! Dzięki! Wyszedł na korytarz, zlany potem. Za czasów dziecięcych często się z bratem zamieniali, ale teraz to było ponad jego siły. Nigdy więcej. Wyszedł z urzędu, dzwoniąc do brata. - Stary, załatwione. Możesz do niej dzwonić. Ale już nigdy mnie w coś takiego nie wrabiaj. - Odłożył słuchawkę i poszedł w kierunku centrum handlowego Alfa, gdzie na parkingu zostawił samochód. Kupił sobie koktajl truskawkowy, potem poszedł do księgarni po zestaw tygodników na weekend, następnie do kwiaciarni, gdzie miła pani wcisnęła mu bukiet za pięćdziesiąt złotych, i zjechał windą na parking. Marzył, by szybko znaleźć się w domu pod lasem, gdzie na pewno na niego czekała Aleksandra. * Aleksandra czekała na kogokolwiek. Nie musiał to być zaraz Tomasz Roguski, aczkolwiek nawet nie śmiała marzyć, by to był on, bo przecież się nie umawiali. Na kogokolwiek, kto wybawi ją z opresji przebywania w niechcianym towarzystwie. Niechciane towarzystwo przybrało postać Leona Niskiego, od godziny próbującego nakreślić jej na

przykładach wszystkie punkty statutu i regulaminu wspólnoty mieszkaniowej. Siedziała po turecku na fotelu, zrezygnowana, ziewając, a czasem ostentacyjnie pokasłując. Pan Niski oczywiście zaciągał się papierosem, siedząc jak zawsze w kłębach dymu. - Pani Olu, będę tak się do pani zwracał, dobrze? Pani Olu, żadnych potworów. Koty sikają i śmierdzą, psy robią kupy i śmierdzą, świnki morskie śmierdzą, chomiki... - Śmierdzą? - inteligentnie zapytała Aleksandra Pieczka. - Dokładnie. Śmierdzą. Gady śmierdzą, płazy... - Śmierdzą - dokończyła leniwie, jak litanię, dziewczyna. - A dzieci? - Śmierdzą - mechanicznie dokończył Leon Niski. - Aha. - Aleksandra patrzyła na pana Niskiego już bardzo podejrzliwie. - Zatem pani Olu, żadnych zwierząt... - I dzieci dokończyła Aleksandra. - No... Dzieci też nie, ale w sumie - zdumiał się prezes zarządu wspólnoty. - Dlaczego nie dzieci? - Bo śmierdzą. Tak pan powiedział przed chwilą. Aleksandrze zrobiło się całkiem wesoło, zupełnie nie wiadomo dlaczego. - Niee, dzieci ryczą. I hałasują. Ale ma pani rację, czasem też śmierdzą... - zamyślił się. - A te starsze bazgrzą po ścianach. I piszą „Dupa". Albo „Leon Niski to...". - „Dupa" - powtórzyła Aleksandra. - No właśnie. Kiedyś dorwałem tych bliźniaków z parteru. .. Tylko oni nie napisali, że dupa... - Nie? A co napisali? - zapytała, podnosząc z zainteresowaniem wzrok. - Nieważne. Ekhm, ekhm - zakasłał Niski. - Notowała pani?

- Nieee... Dlaczego miałabym notować? I co mam notować? Za przeproszeniem „Dupę"? - Aleksandra była bliska wyczerpania nerwowego. - Ależ, pani Oleńko! Nie to! Jakby pani notowała, podpisałaby pani protokół, że przyjęła pani do wiadomości. Ale nie ma najmniejszego kłopotu, kochana pani Olu zaciągnął się głęboko papierosem, po czym cały dym wypuścił jej prosto w twarz. - Napiszę na komputerze, wydrukuję i przyniosę pani do podpisania - uśmiechnął się. Jakby go nie znała, pomyślałaby, że serdecznie. - My tu gadu - gadu, a obowiązki wzywają. Do rychłego zobaczenia, pani Olu. Panna Pieczka, nie mogąc wytrzymać dymu, wstała, by otworzyć okno. Za nią podniósł się z miejsca pan prezes i szepnął: - I, panno Oleńko... Za głośno przez telefon pani rozmawia. - Położył sobie palec na ustach w wymownym geście. - Ciiiiiiiii. Ciiiiiszej. Przez to otwarte okieneczko wszystko słychać. Raz z jakimś Maćkiem, raz z Tomaszem. Ciiiiiszej. Aleksandra zmarszczyła brwi. Miała tego dosyć. Gdyby czytała wiadomości w Internecie, na pewno ucieszyłoby ją to, że mężczyźni są na prostej drodze do zagłady. W przypadku tego kurdupla byłoby to wskazane. Tylko w zdecydowanie krótszym czasie niż pięć milionów lat! Tak długo społeczeństwo nie mogło czekać. * Tomasz Roguski, razem ze swoim kacem moralnym (o ile tenże kac był rodzaju męskiego), też miał ochotę wyginąć. Najpierw jednak postanowił odwiedzić Aleksandrę, łudząc się, że ona mu poprawi humor. Miał ochotę na romantyczny spacer, kolację, wino, cokolwiek, by zapomnieć o swoim występku. Niecnym zresztą. Cały czas żal mu było tej biednej Anki z działu egzekucji. Mimo jej miny. Gdy sobie wyobraził,

że ona tam biedna, sama w tym Krzywym Domku czeka na jego podłego brata i patrzy co chwilę to na drzwi, to na zegarek, to zdecydowanie robiło mu się jej żal. No, może nie na tyle, aby pędzić ile sił w nogach, a raczej ile fabryka dała w jego samochodzie, by poprawić pannie humor, ale zawsze... Stanął przed klatką bloku pod lasem. Wcisnął na domofonie kod, który dostał od brata. Po chwili, już chowając bukiet za sobą, pukał w drzwi Aleksandry. - Tak, panie Niski, wiem, że śmierdzą. Dzieci, płazy, gady, ptaki... - usłyszał głos zza drzwi. Po chwili ktoś podszedł do nich i usłyszał szept. - A jak śmierdzą gimnastyczki na emeryturze, ha. O - krop - nie! Tomasz Roguski prychnął ze śmiechu. - Tomek? - zdziwiona Aleksandra otworzyła drzwi. Tomek nie mógł wydusić z siebie słowa. - Muszę sprawdzić, jak pachną, tfu, śmierdzą, gimnastyczki na emeryturze! Koniecznie! - Wręczył Aleksandrze bukiet i zaczął ją wąchać w zagłębieniu szyi. - Aj! Przestań! - Odchyliła się i poszła do kuchni, by wstawić bukiet do wazonu. - Ten kurdupel do mnie przyszedł i mnie wychowywał. - Jaki kurdupel? - zapytał Tomasz. Ktoś zawracał głowę jego dziewczynie i bardzo mu się to nie podobało. Choćby był to kurdupel. - Ech, sąsiad z dołu. Leon Niski. Przyszedł, czytał statut wspólnoty i mówił mi, jakie zwierzęta śmierdzą. - O! Jakie? - Wszystkie, łącznie z dziećmi. - Ciekawe. - Bardzo. Mówię ci, o niczym innym nie marzę, jak wyjść gdzieś coś zjeść, a potem pod kocem obejrzeć jakiś film i wypić czerwone wino.

O niczym innym nie marzył również Tomasz Roguski. Aleksandra myślała dokładnie tak jak on i chciała dokładnie tego samego. Była niesamowita.

BABKA, PSIA KOŚĆ Robert Słowiński również był niesamowity. Pod każdym względem. Mądry, przystojny i fantastyczny. Przynajmniej tak się wydawało Milence do tej pory. Wacław Fryderyk Lubkiewicz również był jak najlepszego zdania o walorach swojego nowego pracownika, chociaż według niego nowy analityk miał jedną podstawową wadę. Nie był długonogą blondynką. Brunetką długonogą również nie. Nie był też w żadnym wypadku jakąkolwiek długonogą istotą płci przeciwnej do pana Wacława. No nic, tego Wacław nie zmieni. Ale mógł zmienić jedno. Brak ponętnej sekretarki na jej obecność. Za dnia i w nocy... Ech, może trochę się rozpędził. Chociaż tylko za dnia. Wacław Lubkiewicz mieszkał ze swoją mamusią i bardzo nad tym ubolewał. Ubolewał zwykle w nocy, bo w dzień mu to zupełnie nie przeszkadzało. Rosołki, zupki pomidorowe, naleśniki z twarogiem i knedle ze śliwkami, to było to, co go trzymało przy życiu (bez ubolewania) w dzień. Jednak w nocy... Mamusia Lubkiewicz zapomniała, że syn nie jest młodzieńcem i że naprawdę nie musi być w domu codziennie o dwudziestej drugiej. Ileż randek przez to poszło w zapomnienie.. . Albo raczej w niespełnienie... Gdy randka nabierała wyrazu, cokolwiek przez to rozumieć, zwykle dochodziła godzina dziesiąta wieczorem. Dwie godziny przed północą Mamusia Lubkiewicz, będąc już w koszuli nocnej, zerkała w telewizor. W telewizorze wtedy zwykł był pojawiać się napis: „Minęła godzina dwudziesta druga, czy wiesz gdzie jest twoje dziecko?". Mamusia Lubkiewicz otwierała wtedy szeroko oczy z przerażenia, łapała się jedną ręką za serce, a drugą sięgała do kieszeni szlafroka w różowe kwiaty po telefon komórkowy.

- Minęła godzina dwudziesta druga. A ja nie wiem, gdzie jest moje dziecko. Umieram, synu - zwykle tylko tyle mówiła, po czym rozłączała się i szła spać. Wacław Lubkiewicz wtedy, dla odmiany, zamierał. Przerywał w połowie czynności, jakie w danej chwili wykonywał, niekiedy bardzo przyjemne i trudne do przerwania, i pędem wsiadał w jakikolwiek dostępny wówczas środek lokomocji i wyruszał na ratunek mamusi. Robił to ku ogólnemu wnerwieniu tychże bardziej lub mniej długonogich istot, z którymi się spotykał. Mamusię zwykle zastawał w dobrym zdrowiu i w jeszcze lepszym humorze, spowodowanym tym, że jej synek wreszcie wrócił do domu, a nie spotykał się z lafiryndami różnej maści na mieście. Ciężkie życie miał pan Lubkiewicz. Może dlatego jedynym rozwiązaniem dla niego był romans w pracy. Praca zwykle kończyła się przed dwudziestą drugą, zatem ryzyko telefonu mamusi Lubkiewicz, informującej o zbliżającym się końcu jej żywota, było znikome. Tak... Ta czarnula będzie znakomita. Powrócił myślami do wicemiss wakacyjnej „Chmielno 2007". Mądra, ładna i powabna. Dziś miała przyjść na rozmowę. Czekał od samego rana. Nie przyszła. Wacław Fryderyk Lubkiewicz czuł się samotny jak nigdy. Mimo mejla od mamusi, że na obiad ogórkowa i placki ziemniaczane. Był to już piąty mejl tego dnia. Wacław Lubkiewicz miał dość. * Milena też miała dość. Robert nie zwracał na nią wcale uwagi. Jej analityczny umysł zaobserwował w ich kontaktach klasyczną sinusoidę. Maksimum zaangażowania przypadało na okresy, kiedy kłócił

się ze swoją babką, a minimum na okresy, gdy się znowu do niej wprowadzał. Milena nadal nie mogła zrozumieć, jak ogromny wpływ może mieć na faceta ta przebrzydła starucha. Bo była pewna, że taka jest. Baba Jaga jedna. Dzwoniła dziś do Roberta już kolejny raz i zawsze on wychodził z pokoju. Jakby ze staruchą nie mógł rozmawiać w jej obecności. Phi. Jedynym pozytywem sinusoidy relacji z Robertem w punkcie minimum był nawrót cieplejszych uczuć do sąsiada z parteru. - Jak chorągiewka - mruknęła Milena, gdy Robert wyszedł po raz kolejny rozmawiać ze swoją babką. Pantoflarz - syknęła. - Kolejny pantoflarz - pomyślała, gdy Wacław Fryderyk Lubkiewicz wyszedł ze swojego pokoju, drapiąc się po głowie. Poprzedniego dnia zostawił na jej stole komórkę, by informowała rozmówców, że ma pilne zebranie. Telefonów od mamusi Milena naliczyła czternaście. Na początku jeszcze zapisywała różne światłe myśli, które miała przekazać „synusiowi", ale potem zaprzestała. - Mila, zaniesiesz te papiery do kadr? Prawdę mówiąc, nigdy tam nie byłem... - wzruszył ramionami i już chciał się schować w swojej norze, gdy Milena go zatrzymała. - Najwyższy czas. Alinka czeka - stwierdziła Milenka, nie podnosząc oczu znad komputera. - Alinka? Kto to jest Alinka? - Wacław Lubkiewicz był niepocieszony. - No widzi pan, kadrowa. Najważniejsza. Alinkę trzeba znać - uśmiechnęła się. - Wszyscy Alinkę znają i kochaaaają zaśpiewała Milena. - Podpisać coś pan musi. Ja nie mogę tego

załatwić. Trzecie piętro, pokój trzysta pięć. Alinka Górecka. Zobaczy ją pan i będzie wiedział, że to Alinka. Do pokoju wszedł Robert. - Ja z tą babą zwariuję! Milena, ratuj mnie! Normalnie ją pogięło! - krzyczał wzburzony. - Ależ co się stało? - zapytała Milena z nieukrywaną radością. - Znowu się wyprowadzasz? - Nie wiem, Milena, nie wiem, co mam robić... Kieckę se kupiła za pół tysiąca. Wzięła z konta i kupiła. „Niezła babka" - pomyślała Milena. - Masz z nią wspólne konto? - zapytała zaskoczona. - Niestety. Chodź na lunch. - Wyjechał z jej krzesłem spod biurka. - Ja stawiam. Pięćset w tę czy we w tę, co za różnica. - To gdzie ty chcesz mnie zabrać za tyle kasy? - zaśmiała się. - Restauracja Pod Łososiem? - Mila, do baru na dole - Robert stąpał trzeźwo po ziemi. Idziemy. - Idźcie, idźcie - westchnął Wacław Lubkiewicz. - A ja spieszę do Alinki. Ta misska z Chmielna dziś nie przyszła powiedział smutno. - Chyba już nie chcę sekretarek. Po co mi sekretarka, jak i tak sam do Alinki muszę latać? Zrezygnowany wyszedł z pokoju. Robert ze złością schował telefon do szuflady, po chwili wyjął telefon z rąk Mileny i z jej telefonem zrobił to samo. - Idziemy - powiedział władczo i wziął Milenę za rękę. Milena nie protestowała. Wsiedli do windy i nawet nie spostrzegła, kiedy znalazła się w ramionach Roberta, całując go namiętnie. A może raczej on ją całował namiętnie, a ona te pocałunki odwzajemniała. Na parterze drzwi od windy się otworzyły, Milena nie zdążyła się odkleić od Roberta, gdy usłyszała okrzyk...

- Ty draniu! - krzyczała młoda długonoga blondynka, z lekko zadartym noskiem, która stała przed drzwiami windy na parterze. - Ty draniu! - usłyszała zdumiona Milena ponownie, gdy drzwi się zamykały. Robert wykazał się refleksem i szybko wcisnął guzik na dziesiąte. Oparł się, wyraźnie przerażony, o ścianę. - Kto to był? - zapytała zdziwiona Milena. - Moja babka - szepnął przestraszony Robert, wycierając usta. - Babka? - Zdziwienie Mileny nie znało granic. - To była twoja babka? Starucha, wiedźma pomarszczona... Tak ją sobie wyobrażała. .. Okazała się być długonogą i długowłosą blondynką... Po raz kolejny w swoim życiu Milena zrobiła z siebie idiotkę. Nie pierwszy i pewnie nie ostatni raz. Bez słowa wcisnęła guzik piątego piętra, gdzie znajdował się ich pokój. Zostawiła nadal przerażonego Roberta w windzie, szybko z niej wybiegła, weszła do pokoju, wyłączyła komputer i wyszła z pracy. Dla asekuracji tylnym wyjściem pożarowym. - Babka - prychnęła. - Starucha pomarszczona. Ty się, Milaczku, stuknij w łeb. * W łeb stuknął się Wacław Lubkiewicz, i to poważnie, gdy nie zauważył nieskazitelnie czystej szyby w drzwiach, prowadzących do działu kadr. Gdy się ocknął, zobaczył nad sobą najpiękniejszy widok świata w postaci trzęsącego się ze śmiechu kobiecego biustu. Biust należał do kobiety daleko po czterdziestce, zdecydowanie nie w jego typie. Kobieta Zdecydowanie Nie w Jego Typie właśnie przyciskała mu do czoła apaszkę, w której było coś zimnego, zapewne kostki lodu.

Kobieta Zdecydowanie Nie w Jego Typie miała najpiękniejszy śmiech, jaki słyszał, i najpiękniejszy dekolt, w jaki zaglądał. Miała jakieś metr pięćdziesiąt i należała do gatunku tych, o których zwykł był mówić, że łatwiej je przeskoczyć, niż obejść. Kobieta Zdecydowanie Nie w Jego Typie była zjawiskowa. Wacław Fryderyk Lubkiewicz, koneser piękna kobiecego, zupełnie nie rozumiał tego, co się z nim dzieje. Uśmiechnął się jedynie promiennie i nic nie powiedział. Alinka natomiast, bo to ona była tym zjawiskiem, zaczęła chichrać się z radości, że „pacjent" odzyskał przytomność. Jej biust chichrał się wraz z nią, czym wprowadzał Wacława w jeszcze większy zachwyt. Alinka, zdejmując zimny okład z głowy Wacława, stwierdziła, ze śmiechem oczywiście: - Dosyć tego dobrego. Golonka do końca mi się rozmrozi. - Mówiąc to, zamachała przed oczami, jeszcze nieco zamroczonemu Wacławowi, zamarzniętą świńską nogą. - I co ja biedna będę jadła? Do śmierci głodowej Alinki Wacław nie chciał dopuścić. Na dodatek marzył, by razem z nią zjeść tę golonkę. Na pewno to zrobi. Tymczasem trzeba się o Alince dowiedzieć wszystkiego. Milenka była dobrze poinformowana, w to nie wątpił. Podpisał co trzeba i, nadal nieco zamroczony, wyszedł z kadr. Zerkając przez szybę do pokoju Mileny, zauważył Roberta wraz z jakąś blondyną. Po starciu z ciałem Alinki nawet długie zgrabne nogi dziewczyny nie wywarły na Wacławie wrażenia. Wrażenie natomiast wywarła na nim pasja, z jaką drobna dziewczyna waliła biednego Roberta czerwoną torebką po głowie. Wacław usunął się niezauważony. Wysłałby go do Alinki po okład z mrożonej golonki, ale niedoczekanie. Alinka była jego.

Obrączki nie miała. No, ale mogła nie nosić. Prawda? Kurczę. Mimo wszystko uśmiechnął się do siebie. Fajna taka Alinka. * Do śmiechu nie było Milence, która podlewała swoimi łzami ścieżkę rowerową, biegnącą wzdłuż ulicy Hallera. Mechanicznie pedałowała, pochlipując. Nie skręciła tam, gdzie powinna, w lewo do domu. Pojechała prosto, wprowadziła rower na plażę, uprzednio kupując sobie redd'sa, i położyła się na piasku, niemal bez życia. Po wypiciu całej butelki duszkiem nadal twierdziła, że gorszej idiotki od niej nie ma na tym padole łez i rozpaczy. - Babka, psia kość... - mruknęła. - Co za idiotka. I jedynie Milena wiedziała, czy miała na myśli siebie, czy długonogą i długowłosą „babkę" mieszkającą z Robertem Słowińskim. Idiotka. * Parys Antonio w psich kościach również nie gustował. Leżąc na swoim posłaniu obgryzał właśnie wędzone świńskie ucho, przysmak psów rasy wszelakiej i w związku z tym był przeszczęśliwy.

BURDELMAMA NA DZIKIM Kilka dni później pani Zofia Kruk, o barbarzyńskiej porze, jaką była godzina piąta trzydzieści cztery, usłyszała konspiracyjny szept. - To poważna sprawa... Ekhm, ekhm. - W telefonie ktoś zakaszlał. - Bardzo poważna sprawa... Pani Zofia, nieczuła na to, ziewnęła. Nienawykła rozmawiać na poważne tematy, w szczególności o tak nieludzkiej porze, jaką była godzina piąta minut trzydzieści cztery, w szczególności z nieznajomym, któremu od razu należałoby zaaplikować syropek. Przecież chyba nawet jeszcze nie świtało. Zofia Kruk zdecydowanie nie należała do rannych ptaszków. Zwykła była się budzić, jak sama to mówiła „świtkiem, skoro hejnał", więc telefon niemalże w środku nocy był zupełnie niestosowny. Z zamkniętymi oczami próbowała przekazać telefon Staszkowi, ale ten odwrócił się na drugi bok i spał dalej, niewzruszony. Kulturalna, jak zawsze, pani Zofia przyłożyła słuchawkę do ucha, powiedziała swojemu nocnemu rozmówcy: Dobranoc - i rozłączyła się. Ponownie zapadła w dość głęboki sen, zapominając o „poważnej sprawie" po drugiej stronie słuchawki. - Ekhm, ekhm. - Pokasływanie ponownie usłyszała przed ósmą. Również w telefonie, który nieopatrznie odebrała. Ekhm, ekhm. Nie obudziłem? - Obudził pan - odpowiedziała zgodnie z prawdą. Słucham? - W pani mieszkaniu jest agencja towarzyska! - wyszeptał konspiracyjnym szeptem pan Leon Niski. - O! - skwitowała krótko pani Zofia i rozłączyła się, bo o agencji towarzyskiej o szóstej rano nie miała zamiaru rozmawiać. Inną porą, dlaczego nie...

Staszek odwrócił się na drugi bok. - Kto to był? - zapytał z miną cierpiętnika. - Nie wiem, Stasiulku. Ktoś z agencji towarzyskiej. Albo do agencji towarzyskiej chciał... Nie wiem. Tylko dlaczego do mnie zadzwonił? - ziewnęła. - Przecież ja nie jestem agencja towarzyska... Przytul mnie, kochanie, i pośpijmy jeszcze trochę. Po chwili Zofia Kruk zasnęła. Śnił jej się Paryż. A wiadomo, jak pani Zofii śniła się Francja, to był zły znak. Czasem nawet bardzo zły. Obudziła się zlana potem. Podniosła się z łóżka, wypiła kilka łyków wody, którą starała się mieć zawsze pod ręką. Ostatni Paryż we śnie zaowocował migotaniem przedsionków serca u Staszka, potem u niej samej i prawie się skończył elektrowstrząsami. - Boże ty mój... - szepnęła. Popatrzyła na Staszka. Wydawało się, że oddycha całkiem miarowo. A może nie? - Stasiulku... - lekko dotknęła jego ramienia. Staszek zerwał się z posłania. - Spokojnie, to ja - pogładziła go. Sprawdzam, czy wszystko w porządku. - Co za sny! - jęknął i opadł z powrotem na poduszkę. - Tobie też się Paryż śnił? Bo zobacz, Stasiulku, mnie się śnił Paryż. - Pani Zofia Kruk usiadła na łóżku. - I ten Paryż to był Dziki Zachód. W tym śnie. Wiesz, kowboje z pistoletami, konie i rzucanie lassem. Wiesz jak, prawda? - zapytała. - No wiem, jak w westernie. - Właśnie. No i w tym westernie ja prowadziłam saloon. - Saloon? - Staszek usiadł obok Zofii. - O, matko, Staszku, tobie trzeba tak kawa na ławę westchnęła Zofia. - No... Burdelmamą byłam. - Zosieńko! - Zosieńko, Zosieńko - zaczęła go przedrzeźniać. - No co, śniło mi się po prostu - wzruszyła ramionami. - Do tej pory

sen był całkiem przyjemny. Stasiulku, co za suknię miałam! Wstała z łóżka, założyła swoje różowe klapki i w jasnoróżowej krótkiej półprzezroczystej koszulce zaczęła wirować w sypialni. - Staszku, pełno falban - mówiła, okręcając się i pokazując wyimaginowane falbany. Stanisław był oczarowany. - A mój biust... - złapała się za piersi, ścisnęła je i podniosła. - Biust normalnie z tej kiecki wychodził! Staszek przełknął głośno ślinę i po raz któryś w swoim krótkim małżeńskim życiu zaczął się zastanawiać, czy jego żona nie powinna szukać męża gdzieś pośród młodych studentów, a nie starych pryków. Aczkolwiek, patrząc na nią, taką przejętą, był stuprocentowo przekonany, że podoła wszelakim wyzwaniom stawianym mu przez żonę, która wydawała mu się wyglądać na jakieś dwadzieścia lat. Aż bał się pomyśleć, co ona faktycznie wyprawiała, gdy miała tyle... Westchnął z uśmiechem w momencie, gdy Zofia pokazywała bardzo przekonująco, jak to ona, jako burdelmama na dzikim francuskim Zachodzie, schodziła właśnie z krętych schodów, jakie według pani Zofii w każdym „szanującym się" burdelu być powinny. - I, Stasiulku... schodziłam tak i schodziłam, podnosząc tę suknię. Falbany szeleściły, ja się rozglądałam to w lewo, to w prawo, rozsyłając uśmiechy klientom - mówiąc te słowa, dygała wdzięcznie rozglądając się po pokoju. - I nagle, Staszku... - zmrużyła oczy i zacisnęła usta - i nagle Staszku zobaczyłam ciebie! - krzyknęła. - Tto... Tto... chyba dobrze, Zosieńko - wydukał Staszek. - Staszku! - krzyknęła Zofia. - Wcale niedobrze! Ty się dostawiałeś do jakiejś lafiryndy! - Ależ, Zosiu... - próbował się bronić Staszek. - To... to przecież był burdel... - Ledwo to słowo przeszło mu przez usta. - To co ja tam miałem robić?

- Cokolwiek, Staszku! - wykrzyknęła Zofia, zaciskając pieści. - Cokolwiek! Ale nie dostawiać się do tej cizi! Ona była taaaka gruba - pani Zofia wymownie pokazała gabaryty panienki - i miała te... no... Takie białe pantalony! Z koronkami pantalony miała! I falbankami! - Spojrzała na Staszka z wyrzutem. - Stasiulku, czy ty gustujesz w pantalonach? Z falbankami? - usiadła obok niego z powrotem. - Staszku, powiedz, ja sobie zaraz takie kupię! - Ależ, Zosiu - powtórzył Staszek. - Nie mów wciąż „Ależ, Zosiu"! - wykrzyknęła niemalże z płaczem. - Dobrze, Zosieńko... Jak chcesz, możesz sobie kupić te pantalony, czy cokolwiek to jest - przyznał Staszek zgodnie. Nie za dobrze wprawdzie wiedział, co to są te pantalony, zdecydowanie najbardziej lubił Zofię nago, ale rozumiał, że kobieta czasem musi sobie kupić coś nowego i w tym się zaprezentować. Choćby to były nowe majtki. - Stasiulku, ale ja nie wiem, czy ty chcesz? - Oczy Zofii się zaszkliły. - No bo... Bo... Ty się tak w tę lafiryndę wpatrywałeś! - Trzepnęła go ręką w udo. Staszek się odsunął. - A ona się tak głupio chichrała! - Ależ, Zosiu... - Nie mów ciągle „Ależ, Zosiu"! - Kochanie, to tylko sen był! Zofia płakała. Zdezorientowany Staszek próbował ją przytulić, ale ona, cała sztywna, odsunęła się od niego. - I... I... Ją macaaaałeś! - to już nie był płacz. To była czarna rozpacz. - Zosiu, kochanie... - próbował przerwać Staszek. - I ja... I ja... - łkała Zofia. - Ja cię zastrzeliłam! Tak po prostu. Pach! - zrobiła wymowny ruch dłonią - i nie żyyyyyyyłeśśśśs - jej szloch rozbrzmiewał chyba w całej okolicy.

- Zosieńko, kochanie ty moje. - Tym razem jego żona dała się przytulić. - Przecież ja ciebie kocham. Żadnej lafiryndy w pantalonach! To był tylko sen! - Staszek do Zofii miał cierpliwość anioła. Pani Zofia Kruk, nieco już uspokojona, pochlipując, zapytała: - I nie muszę tych gaci kupować? - Chlip. - Oczywiście, Zosieńko! - Staszek głaskał Zofię po nodze. - Wiesz, Staszku, ale ja i tak sobie chyba kupię stwierdziła Zofia. - Może będziesz lubił. Staszek bezsilnie pokiwał głową. Zofia już nie chlipała tak rozpaczliwie. Wytarła głośno nos. Pół godziny później, w ramionach Staszka poczuła się zdecydowanie lepiej. Nie zmieniało to natomiast faktu, że śnił jej się Paryż. A to był zawsze zły znak, o czym się miała wkrótce przekonać. * Stanisław popijał pomarańczowego drinka i oglądał TVN24. Zofia też oglądała, ale z zupełnie innych przyczyn. Przyczyną były zielone buty Moniki Olejnik. Właśnie miała coś na ten temat powiedzieć, a przynajmniej podnieść się z krzesła, gdy zadzwonił telefon Staszka. Ten, wielce niezadowolony, że ktoś mu zakłóca całkiem przyjemny wieczór i tym samym spokój, telefon odebrał. Przez cały czas trwania rozmowy nie powiedział nic. Jego twarz nabrała koloru czerwonego, zacisnął mocno rękę na delikatnej szklance, a oczy zrobiły się dużo bardziej okrągłe. Po zakończonej rozmowie zdziwiony spojrzał jeszcze raz to na telefon, to na swoją żonę, która niestety musiała oderwać wzrok od zapewne nowych butów dziennikarki, i wyszeptał: - Zosieńko... On powiedział, że alfonsem jestem... Staszek był przerażony. - Puszczał mi nagranie, w którym ta

cała Pieczka się przyznała. - Ręce Staszkowi dygotały. Pomarańczowy drink wylewał się na skórzaną kanapę. - Staszku, odstaw tę wódkę i powiedz spokojnie. - Zofia Kruk, kiedy chciała, potrafiła być zasadnicza. Przysiadła się do niego i odłożyła drinka na stół. - No, zadzwonił Leon Niski - odparł już spokojnie Staszek. - Nie powiedział nawet „dzień dobry" ani nic, tylko zaczął mnie od alfonsów wyzywać. Powiedział, że moja lokatorka prowadzi agencję towarzyską. I że są ofiary... Chyba śmiertelne.. . No i puścił mi to nagranie... - Ofiary śmiertelne? - zdziwiła się Zofia. - A co było w tym nagraniu? - zapytała z zainteresowaniem. - No... Przyznała się. - Do czego? Do prowadzenia agencji? - Zofii coś nie pasowało. - Stasiulku... Coś mi się tu nie podoba. To trzeba wyjaśnić - zmarszczyła brwi. - Zadzwonię do Milaczka, czy ta Pieczka na taką wyglądała. Ale przecież gazety coś by pisały? Na razie czytałam tylko, chyba w „Twoim Stylu" albo w innej „Pani", że karierę cyrkową zaczyna. W to też nie bardzo chcę wierzyć. Poczekajmy do jutra. Dowiemy się, co za brewerie ona tam urządza. * Faktycznie, kilka dni wcześniej Aleksandra Pieczka uprawiała brewerie, czy jakkolwiek to nazwać, z Tomaszem Roguskim, w którym się zakochała na zabój i to na dodatek z wzajemnością. Dokładniej rzecz biorąc, nie zdążyła sobie pozwolić na zbyt wiele, gdyż usłyszała głośne pukanie w drzwi. Ze śmiechem odsunęła się od Tomasza, który całując ją, próbował równocześnie wytrzeć rozlane na kafelkach w łazience czerwone wino. Aleksandra zapięła nierówno guziki od bluzki i śmiejąc się, otworzyła drzwi. Od razu uśmiech zszedł z jej twarzy.

- Ekhm, ekhm. Co się tu znowu dzieje? - Pan Leon Niski stał jak zwykle w oparach dymu. - Pani tu klientów zaprasza! O, znowu ten! - wskazał na Tomasza, który wychodził z łazienki z czerwoną od wina szmatą. - Nawet sąsiadów nie oszczędzi! - Załatwione! - Tomasz zdążył krzyknąć, po czym usunął się w kąt pokoju. - Ekhm, ekhm. Załatwione... - mruknął Niski. - A kogo żeście załatwili? - zapytał z ciekawością. - Wroga - zimno odpowiedziała Aleksandra. - Każdego wroga tak załatwiamy. Leon Niski cofnął się o krok. - Co jeszcze chce pan wiedzieć? - zapytała Pieczka, która naprawdę miała już dość kaszlącego prezesa wspólnoty. - Nic, proszę pani. Ja już wszystko wiem. Ekhm, ekhm. Agencję towarzyską pani prowadzi! Sąsiadów pani bałamuci! - wykrzyknął. - I guziki ma pani krzywo zapięte! - dodał. - Tak, proszę pana. Mam. Bo właśnie klient jest u mnie. Żadna praca nie hańbi, a po zakończeniu kariery musiałam się czymś zająć - zadrwiła dziewczyna. - Tto, tto naprawdę ma pani agencję? - wyszeptał konspiracyjnie Leon Niski, mocno się czerwieniąc. Nawet kaszel go przestał chwilowo męczyć. - Tak proszę pana, prowadzę agencję - ucięła krótko Aleksandra, zaczynając się nieźle bawić tą całą sytuacją. - Wie pan, w branży gimnastyczki na emeryturze są w cenie... mrugnęła do niego okiem. - Jakby pan chciał kiedyś skorzystać, wie pan, gdzie mnie szukać. - Mówiąc te słowa, zamknęła mu drzwi przed nosem i chichrając się cicho, wskoczyła prosto na kolana Tomaszowi. Tomasz właśnie odkładał poduszkę, którą przyłożył sobie do twarzy, by Leon Niski nie słyszał jego głośnego rechotu.

- Dziewczyno, on zacznie zbierać teraz kasę na ciebie! stwierdził, starając się szybko znaleźć w miejscu, w którym poprzednio skończyli. - Niech zbiera! - uśmiechnęła się Aleksandra. - I tak go nie stać! * Leon Niski faktycznie sprawdzał swoje oszczędności. Po kryjomu spoglądał na żonę, która wprawdzie jak na swoje lata bardzo dobrze się trzymała, ale nie była gimnastyczką na emeryturze. To chyba była jej jedyna wada. W kieszeni na jego pośladkach spoczywał mały dyktafon, z nagraną kasetą, którą zamierzał natychmiast odsłuchać, gdy tylko żona usunie się z pola widzenia. Zrobił to w nocy. „Tak proszę pana, prowadzę agencję. Wie pan, gimnastyczki na emeryturze są w cenie... Jakby pan chciał kiedyś skorzystać, wie pan, gdzie mnie szukać". To ostatnie się wytnie. Może kiedyś skorzysta z propozycji. To się okaże. Cholera, że też był taki głupi i nie zapytał o cenę. Cholera, że też był taki głupi i zamiast gimnastyczki wziął sobie zwykłą szczypiornistkę. I to bez medali. Cholera, co to znaczy w cenie? Pół tysiaka wystarczy? * Leon Niski nie był na tyle nierozsądny, by nim zakosztuje chwil rozkoszy z emerytowaną gimnastyczką, informować o tym właścicieli mieszkania, o, nie... On chciał chwilę poczekać. Chwila dla pana Leona to był naprawdę krótki czas. Jedyną przeszkodą była małżonka. Małżonka jednak oświadczyła - o, dzięki ci, losie! - że udaje się na babski wieczór i wróci późno. Córki, jak co sobotę, na imprezie, więc nie ma problemu, by wydać pieniądze w słusznej sprawie. W bardzo słusznej. I jakże przyjemnej!

O godzinie dwudziestej trzeciej Leon Niski wziął prysznic, użył dezodorantu kulkowego, który już nieco wysechł, popsikał się wodą kolońską, którą dostał dwa lata temu na Gwiazdkę od córki, włożył bokserki w hipopotamy, czyste dżinsy, koszulkę z napisem „Rajd Rowerowy 2006" i wyszedł z domu. Po kilku minutach zapukał do drzwi na trzecim piętrze. * O godzinie 23:15 Leon Niski siedział w swoich już niezbyt czystych dżinsach na wycieraczce przed drzwiami numer 16. Siedział, trzymając się za nos, z którego krople czerwonej krwi kapały wprost na koszulkę oraz na spodnie. Okolice wycieraczki również nie były czyste. Zupełnie nie wiedział dlaczego, ale gdy ten burak od panny Pieczki usłyszał, w jakim celu Leon Niski zapukał w drzwi w środku nocy, najnormalniej w świecie swoją wielką pięścią rozkwasił mu nos. Po czym, jak gdyby nigdy nic, zamknął drzwi od środka. Leon Niski, siedząc na wycieraczce pod drzwiami, nie do końca wiedział, czy to zgrzyta mu w głowie, czy słyszy dźwięk przekręcanych w zamku kluczy. Po takim traktowaniu Leon Niski nie miał wątpliwości, czy powiadamiać właścicieli o jaskini żądzy i rozpusty, jaka powstała w do tej pory całkiem spokojnym miejscu. Z ledwością dotrwał do godziny piątej trzydzieści cztery, kiedy to wystukał numer podany przez pana Stanisława, właściciela mieszkania w jednym z oliwskich bloków.

I FEEL LONELY LOLOLOLOLONELY Milena otworzyła jedno oko, po czym zaraz je zamknęła. Robert. Jęknęła. Boże, co za dupek. Sami idioci w jej życiu. Radio niestety nie chciało się zamknąć. Jakiś pan radosnym głosem śpiewał po angielsku, że czuje się samotny. A może czuł się samotny? I już się nie czuje? Kto go wie. I feel lonely lololololonely. - Z czego się chłopie tak cieszysz - warknęła Milena i nakryła głowę poduszką. - Udusić się można. Chwyciła telefon. Siódma czterdzieści dwie. Późno. Wystukała numer. - Szefie, mnie dziś nie ma - oświadczyła stanowczo. Urlop na żądanie biorę. Kacowe, wie pan - ziewnęła. - Kacowe? Co wam się stało? - Wacław był zdumiony. Ty kacowe, Słowiński kacowe... Razem piliście, czy co? - Razem, w życiu! - obruszyła się Milena. - Roberta nie będzie? - zdziwiona usiadła na łóżku. - A to ja przyjdę. Może się trochę spóźnię, ale będę. Do zobaczenia. - Ale... Ale... - próbował się dowiedzieć czegoś więcej szef, ale usłyszał jedynie przerywany sygnał. Westchnął, po raz kolejny uświadamiając sobie, że musi iść na szkolenie ze stosunków międzyludzkich albo kupić sobie jakąś mądrą, grubą książkę, bo za nic w świecie nie pojmie swoich pracowników. Książka „Człowiek, istota społeczna" wcale go nie przekonała. Nie czuł się istotą społeczną. Może z Alinką by się poczuł. Nawet chętnie. Bardzo społecznie by się poczuł, z wielką przyjemnością. Starannie przyczesał włosy, psiknął się dwukrotnie wodą toaletową, która ponoć wyzwalała w każdej kobiecie dzikie i nieokiełznane żądze, i wyszedł do pracy. * Milena, myjąc zęby, snuła dysputy niemalże godne Arystotelesa łub Platona. Kwintesencją tychże (może już

mniej filozoficzną) było to, że trzeba pozbierać rozklekotane emocje do kupy, wypiąć pierś do przodu i twardo brnąć dalej w życie. A niech sobie Robercik działa na dwa fronty. Byleby tym drugim frontem nie była ona. I tyle. W końcu się z nią nie żenił, to czego ona chce. Tych kilka niemrawych pocałunków na przywitanie czy pożegnanie? Te długie rozmowy? Może je z ciotką uskuteczniać. A na pożegnanie się z Zuzą całować. Właśnie... Przecież z Jackiem też się całowała. - Matko jedyna, jaki ten świat jest skomplikowany stwierdziła Milena wsiadając na rower, który już zdążyła nawet polubić, mimo wrodzonej niechęci do jakiegokolwiek wysiłku fizycznego. Nic. Jak dojedzie do roboty, zadzwoni do Aleksandry. Ona też sama w tym Gdańsku, może we dwie im będzie raźniej. * - Milaczku, masz może coś do kadr? - Wacław krążył nad Mileną od samego rana. Nie dość, że nie była w stanie nigdzie zadzwonić, bo się na nią nieustannie gapił, to jeszcze co chwilę zerkał na jej monitor i nie mogła sprawdzić swojej prywatnej poczty. - Jakbyś miała coś do kadr, zaniosę! - Nie mam... - mruknęła Miła, otwierając Excela. Wzięła kubek w rękę i wstała, by sobie zrobić kawę. - A jak coś będziesz miała, powiesz? - Dyrektor był nieugięty. - Po co mam mówić? - Mila wzruszyła ramionami. Pójdę i załatwię. - Milenko! Ale Alinka! - Co znowu z Alinką? - Milenko, bo jak ona mi przykładała tę mrożoną golonkę do głowy, to mi było tak dobrze!

Milena wstała i z powątpiewaniem spojrzała na swojego szefa. Na umysł mu się rzuciło? Pochorował się chłop. I to na głowę. Komu dobrze byłoby z golonką na głowie? Podeszła do drzwi i dopiero kiedy je zamknęła i zniknęła z pola widzenia szefa, popukała się w czoło. Golonka na głowie. I to mrożona. Phi. * Milenka uciekła. Wacław był niepocieszony. No po coś musi iść do tych cholernych kadr. Do Alinki. Że też ta Alinka nie może w finansach pracować. Albo sprzedaży. Wtedy by wiedział, jakiego fortelu użyć, żeby się bliżej zaznajomić z Alinką. Ale kadry? Co te kadry robią oprócz szukania dla niego asystentek, analityków z dużym biustem? Urlopy dają. Eee, na urlop on nie chce. Mamusi nie zostawi, a z mamusią, co za urlop. No i bez Alinki. Ach! Podwyżki dają! Milenka. Dobra dziewczyna. Trzeba będzie negocjować. Oj, długie to będą negocjacje. Będzie chodził codziennie i dopytywał się o nowe szczegóły. No, co jak co, ale przecież w sprawie Milenki i jej podwyżki to szef musi osobiście chodzić, nie może wysyłać nikogo innego. Uśmiechnął się do swoich myśli. Podniósł słuchawkę. - Pani Alina? - Głos mu zadrżał. - Wacław Fryderyk Lubkiewicz. Biuro Marketingu. Chciałbym z panią porozmawiać... W sprawie? No, w sprawie... Porozmawiać. To nie na telefon... Ja przyjdę... Bardzo był zadowolony ze swojej, jak mu się wydawało, dobrze przemyślanej intrygi. Jeszcze bardziej miała być zadowolona Milena w przyszłym miesiącu, gdy ujrzała wyciąg ze swojego konta.

A najbardziej była zadowolona mamusia Lubkiewicz, która uzyskała przepis na pasztet domowej roboty, który przypominał jej smak dzieciństwa. Ale to nie dzisiaj. I nie jutro. Przepis ten miała dostać dopiero za jakiś czas... Ale to już zupełnie inna historia...

LISTONOSZ Z LISTEM, DZIEWCZYNKI I KSIĄDZ - Zosiu kochana, przyjeżdżaj! Przyjeżdżaj nam na ratunek! - Głos Staszka brzmiał rozpaczliwie. Jakby wzywał ostatnią deskę ratunku. Była to najgorsza możliwa chwila, kiedy Zofia Kruk chciała być czyimś wybawieniem, tym bardziej ostatecznym. Siedziała u fryzjera ze srebrną folią na głowie, bo zdaniem fryzjera Filipa musiała zapewnić sobie świeży powiew młodości. Świeży powiew młodości według Mistrza wyrażał się w wielokolorowym balejażu, z przewagą odcienia „blask pustyni". Zofia mocno dmuchnęła, próbując odsłonić sobie lewe oko, na które właśnie spadł foliowy pancerz. Filip natychmiast pospieszył z pomocą, podpinając srebrną koronę. - Staszku, jaki ratunek? Co się stało? - niecierpliwiła się Zofia. - Czy ja nie mogę wyjść na moment? Muszę natychmiast zbawiać świat? - Zosiu kochana, sytuacja jest wyjątkowa! Bo list przyszedł. Polecony! I listonosz wszedł, a potem ksiądz zbierał na te samotne matki - jednym tchem recytował Stanisław. - Z dziewczynkami przyszedł. No i drzwi się zatrzasnęły. No i siedzę z księdzem, listonoszem i dziewczynkami. I ślusarza potrzebuję. - Stasiulku, z jakimi dziewczynkami? - Zofia zamarła. No i jaki list? Ślusarz? O co tu chodzi? - Z małymi, Zosiu, dziewczynkami. Jedna ma ze cztery, a druga może sześć lat - odparł Staszek w szczegółach na zadane pytanie. - Ale grzecznie się bawią... - Pani Zosiu, myjemy! - Nad Zofią stał zniecierpliwiony Mistrz. - Blask pustyni się zmatowi!

- Stasiulku, zadzwonię później - przerwała Zofia mężowi w pół zdania, idąc do umywalki, niecierpliwie popychana przez Filipa. - Bo „blask pustyni" zmatowieje! - „Blask pustyni", Zosieńko? - Stanisław nic nie rozumiał. - Zosiu, powiedz mi jeszcze szybko, co to jest „kuplerstwo"? - Stasiulku, nie mam doprawdy pojęcia, porozmawiamy w domu - odparła Zofia, chroniąc telefon przed strumieniami wody spływającej jej po włosach. - Doprawdy nie wiem, co to „kuplerstwo" - powiedziała na głos. - Co ten Stanisław znowu namieszał? Na to pytanie pani Zofii nikt nie odpowiedział. Fryzjer Filip stał naburmuszony, spłukując pani Zofii lekko już matowy według niego „blask pustyni" i nawet gdyby wiedział, najprawdopodobniej nie udzieliłby odpowiedzi. Nikogo innego w salonie fryzjerskim nie było. Zatem ze swoim pytaniem pani Zofia musiała poczekać jeszcze chwilę. Przynajmniej do czasu, aż zdegustowany swoim dziełem Filip skończy doprowadzać jej fryzurę do ładu, a jej samej zapewni świeży powiew młodości czy młody powiew świeżości. To już pani Zofii było obojętne. Zamknęła oczy i relaksowała się przy masażu głowy, który w wykonaniu Mistrza był rewelacyjny... * W pięknej willi w Matemblewie życie towarzyskie, o ile panujący tam nastrój grobowy można nazwać „życiem", a do tego „towarzyskim", koncentrowało się wokół dużego stołu. A konkretnie pod nim oraz na nim. Pod stołem dwie dziewczynki śpiewały kolędy, mimo że do świąt Bożego Narodzenia zostało jeszcze kilka dobrych miesięcy, a nad stołem pochylało się trzech mężczyzn. Jednemu z nich trzęsły się ręce, innemu grdyka podskakiwała nad koloratką, a trzeci nerwowo przebierał

nogami pod stołem, wzbudzając tym samym radość dziewczynek siedzących pod tymże. - Oj, maluśki, maluśki, maluśkiiiiiiiiiiiii - dobiegał śpiew spod stołu. Na stole leżał list. Mężczyźni właśnie go przeczytali i prawdę mówiąc, żaden z nich nie wiedział, co ma powiedzieć. Zatem przez chwilę po prostu oddychali głośno. Pierwszy odezwał się ksiądz. - Panie Stanisławie, czy to prawda? Z tą agencją towarzyską? - Grdyka nadal drgała nerwowo nad koloratką. - Ależ proszę księdza! Czy ja wyglądam... Czy ja wyglądam na... - nie mógł tego powiedzieć - na... - Alfonsa - pomógł mu listonosz. - Ciiii - szepnął przerażony ksiądz, kładąc sobie palec na ustach - dziewczynki! - Ojej, przecież one nie wiedzą, że alfons się dziwkami opiekuje! - Konspiracyjny szept listonosza, słyszalny chyba w promieniu kilometra, spowodował zmianę repertuaru pod stołem. Z piosenek religijnych na pieśni zdecydowanie innego rodzaju. - Byłem dzikim włóczęgą przez tak wiele dniiiiii, przepuściłem pieniądze na dziwki i dżin! - zabrzmiały dwa piskliwe głosiki, naśladując tubalne marynarskie głosy. - Dziewczynki! - Ksiądz był przerażony. - Już nie wróóóóóćęęę na morze! Nigdy więcej, o nieeeee! - odpowiedziało mu spod stołu. Ksiądz westchnął, z powrotem opuścił obrus. Trzeba jednak kontrolować życie samotnych matek. Niech sobie szanty śpiewają, ale nie takie! - Zatem, Stanisławie, to nieprawda? - Ksiądz zapewnienie Staszka przyjął z jednej strony z ulgą, a z drugiej strony z żalem, że nie nadarzy się okazja do ratowania zabłąkanej na złej drodze rozpusty duszyczki. - Nie ma żadnej agencji? ściszył głos.

Staszek przecząco pokręcił głową. Ksiądz westchnął. - No dobra, a co to jest „kuplerstwo"? - zapytał bardzo zainteresowany listonosz. Tego nie wiedział żaden z nich. Co gorsza, miał się nie dowiedzieć przez najbliższych kilka godzin, dopóki nie nadejdzie pani Zofia Kruk, uwalniając ich z niewoli spowodowanej zatrzaśniętymi drzwiami. * Pani Zofia Kruk właśnie dawała fryzjerowi napiwek w wysokości trzydziestu złotych, by złagodzić mu wszelakie trudy i niezadowolenie spowodowane niezbyt błyszczącym „blaskiem pustyni", kiedy przypomniała sobie o wzywającym pomocy Staszku. Wybrała numer pana Krzysia, taksówkarza, i czekając na niego, zadzwoniła do Staszka. - Stasiulku, kochanie, już mogę rozmawiać. To teraz na spokojnie. Powiedz mi, co się stało - zaczęła rozmowę. - Co to za śpiewy? - dodała, słysząc nowy przebój Dody w wielce oryginalnym wykonaniu. - Nie daj sięęęęęęę, ludzie niech swoje myślą, nie daj sięęęęęę, z diabłem do piekła wyślą - dobiegało z telefonu. - Ech, Zosiu - westchnął zrezygnowany Stanisław. Mówiłem ci, że dziewczynki. Pod stołem śpiewają. - Dziewczynki? Pod stołem? - Pani Zofia złapała się za serce, bo pamiętała, by się nie łapać za świeżo ufryzowaną głowę. - Staszku, jakie dziewczynki ty trzymasz pod stołem? Zaraz przypomniał jej się sen o mężu szukającym rozkoszy u dorodnej „dziewczynki" w pantalonach. Kurczę, znowu zapomniała je kupić. - No, dziewczynki, mówiłem. Małe - cierpliwie tłumaczył Staszek. - Jakieś cztery i sześć lat. Przyszły z księdzem

zbierać pieniądze na Dom Samotnej Matki. I drzwi się zatrzasnęły. Nie idzie otworzyć. Nijak. W żadną stronę. - Ślusarza wezwaliście? - rzeczowo pytała Zofia. - Ksiądz dzwonił na plebanię i siostra Bernadetka wezwała. Pani Kruk jakoś słabo wierzyła siostrze Bernadetce. - Siostra Bernadetka, mówisz? - zapytała z powątpiewaniem. - Tak, ale Kasia, żona listonosza, potwierdziła. Wezwany - kontynuował ze stoickim spokojem Stanisław. - Listonosza? A co tam robi listonosz? Też zamknięty? Zofia nie do końca rozumiała, co się dzieje. Trzech mężczyzn, w tym ksiądz razem z dziewczynkami od samotnych matek, od kilku godzin uwięzieni w jej domu. - No bo list przyszedł - westchnął Stanisław resztką sił. Posądzają mnie, że Pieczka ma agencję towarzyską, i chcą skazać na trzy lata więzienia. - W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego... - szepnęła przerażona Zofia, tym razem nie pamiętając, by nie łapać się za głowę. - Amen - odpowiedział Staszek mechanicznie. Ksiądz podniósł brwi. - Jadę do ciebie, kochanie. Niczym się nie martw! Kilka dni wcześniej Leon Niski rozwścieczony nieodpowiednim potraktowaniem swojej szacownej osoby przez klienta, alfonsa, czy jakkolwiek go zwał, w każdym bądź razie gacha Aleksandry Pieczki, wyprodukował list. List ten wystukał palcem wskazującym prawej ręki na komputerze należącym do jego córek. Uśmiechnął się, czytając swoje słowa: Pragnę Pana poinformować, iż najemcy, którym wynajął pan swoje mieszkanie przy ulicy Tatrzańskiej 121 B/16, prowadzą w tym lokalu „agencję towarzyską". Napływają do

nas skargi mieszkańców, że klienci tej agencji zaczepiają mieszkańców, dając im niedwuznaczne propozycje. Zarejestrowano również przypadek ciężkiego, krwistego pobicia jednego z wieloletnich, zasłużonych mieszkańców, a zarazem działaczy społecznych. Pouczenie: Wynajem lokalu ze świadomością, iż jest wykorzystywany do prostytucji, stanowi przestępstwo kuplerstwa, polegającego na ułatwianiu uprawiania prostytucji. W kodeksie karnym zapisano: Art. 204 § 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nakłania inną osobę do uprawiania prostytucji lub jej to ułatwia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 2. Karze określonej w § 1 podlega, kto czerpie korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez inną osobę. Brak reakcji z Pana strony będzie stanowił podstawę do wystąpienia na drogę sądową. Z wyrazami szacunku Leon Niski Prezes Zarządu Wspólnoty Leon Niski, działacz społeczny, a zarazem wieloletni, zasłużony mieszkaniec domu przy ulicy Tatrzańskiej, uśmiechnął się. Zakaszlał nerwowo, po czym polizał kopertę i nakleił znaczek, wciąż się uśmiechając. * Zofii Kruk daleko było do śmiechu, kiedy zbliżając się do swojego domu, zobaczyła przed drzwiami mężczyznę, który wyjmował drzwi z zawiasów, oraz dwie siostry zakonne ochoczo mu towarzyszące. Zdołała też ujrzeć wysypujące się z jej domu, niczym z worka, towarzystwo: dwóch mężczyzn oraz dwoje dzieci, które natychmiast wpadły w ramiona zakonnic. Nie zdążyła

nawet zamienić z nimi słowa, bo szybko oddalili się w stronę sanktuarium. Nie uśmiechała się również, czytając list podpisany charakterystycznym zawijasem. - Trzeba to wyjaśnić - stwierdziła. - „Z wyrazami szacunku" - wycedziła przez zęby. - Stasiulku, niech on ten szacunek sobie wsadzi. Wiesz gdzie. Stasiulek dokładnie wiedział gdzie. Nie powiedziałby tego głośno, ale w stu procentach zgadzał się ze swoją małżonką. Był jedynie niepocieszony, kiedy musiał dzwonić do swojej lokatorki, informując ją o tym, że może warto byłoby się spotkać. Chyba nigdy w życiu się tak nie jąkał. To była zbyt poważna sprawa, by Milaczek go wyręczył. Tym bardziej że Milaczek miał inne sprawy na głowie. A szkoda.

WSZYSCY CHCĄ KOCHAĆ - Zuzanno, chyba będziesz musiała iść na noc do babci takimi słowami powitał córkę Jacek, który wrócił właśnie z pracy. - Nie chcę dzisiaj do babci - oświadczyła Zuza. Spragnione ojca dziecko miało niewyraźną minę. - Musimy poważnie porozmawiać. - Zuzanno. W życiu każdego mężczyzny, nawet twojego ojca, nadchodzi taki dzień, kiedy normalnie musi się urżnąć. Mówiąc te słowa, Jacek westchnął. - Piersi kurczaka z serem i pomidorem. Mogą być? - zapytał, wyciągając mięso z lodówki. - Mogą - odpowiedział pokornie Bachor. - Jak to urżnąć? - Zuzanna była przerażona. - Tym nożem urżnąć? Tata, co będziesz sobie rżnął? - Oczy miała wielkości plastra pomidora. A pomidor był niemały. - Rękę? Jacek, nie przerywając przecinania kurczaka zgrabnym ruchem (wszakże przeczytał na mniammniam.pl, że piersi kurczaka się nie rozbija, tylko przecina), odpowiedział: - Nie, Zuzanko, urżnąć to znaczy napić wódki. Dużo. - Tata, wódki? - Bachor był wstrząśnięty. - Tata, ja nie chcę, żebyś pił wódkę. Alkohol szkodzi zdrowiu. U nas w sklepie jest taki napis. Ja zawsze go czytam. - Wiem, Zuzanko - westchnął Jacek, sypiąc na kurczaka zatrważające ilości ziół prowansalskich. - Szkodzi. Ja też tego nie chcę. Ale muszę. Mówiłem ci już. Wlał olej na patelnię. - Czasem nadchodzi taki dzień w życiu każdego mężczyzny, kiedy musi się urżnąć, i bardzo niedobrze, gdy jego dziecko jest wtedy przy nim i na to patrzy. Zuzanna już patrzyła z niesmakiem na to, co tata mówi, i uważała, że wysłuchiwać ojca mówiącego takie rzeczy jest już wystarczająco „niedobrze".

- Dlaczego nie mogę na to patrzeć? - zapytała. - Bo ojciec twój będzie pił wódkę, a potem zaśnie w ubraniu pod stołem. W międzyczasie będzie śpiewał sprośne piosenki i utyskiwał na kobiety. - Co to znaczy utyskiwał? - Bachor nic nie rozumiał. W szczególności nie rozumiał, dlaczego śpiewanie piosenek jest złe (co to jest „sprośne", w ogóle nie wiedział), nie widział nic niestosownego w leżeniu ojca pod stołem, no i co to jest to „utyskiwanie"? Jacek nie odpowiedział. Kontynuował swoje rozważania, wrzucając kurczaka na patelnię. - I dlatego dziecko takowe - położył plaster pomidora i ser na kurczaka - należy oddelegować w miejsce ustronne. Na przykład do babci - przykrył danie pokrywką. - O ile babcia znajduje się właśnie w miejscu ustronnym i będzie chciała się dzieckiem zająć. A tego nie wie nikt. - Oparł się o blat kuchenny, wyraźnie zmęczony życiem. - Z babciami bywa różnie, ale zaraz do babci zadzwonimy. - Mówiłam ci... Nie chcę do babci. Muszę z kimś porozmawiać. Najlepiej z jakąś panną roztropną - westchnął Bachor. Jacek podniósł brwi. - Wiesz, tata, nikt nie zrozumie kobiety tak, jak druga kobieta. - Babcia nie jest kobietą? - zapytał ojciec. - No, tata... Niby jest... - zamyślił się Bachor. - Ale nie jest panną roztropną. Tata, ona nawet kluczy do własnego mieszkania zapomina, a co dopiero oliwę czy zapasowe baterie. - Zuzanna wzniosła oczy ku niebu. - I oblubieńca nie ma. Zadzwonię do Zosi i zapytam, czy mogę do niej iść? Bachor błagalnie spojrzał na tatę. - A ty sobie wtedy leż pod tym stołem, ile chcesz. I utyskuj czy jak tam... Jacek naprawdę potrzebował kilku chwil zapomnienia. Nie spodziewał się, że o widoku, który zobaczył, wracając z pracy,

pomoże mu zapomnieć lampka wina. Nawet dwie. Tu trzeba będzie użyć silniejszych środków. Wracając z pracy z uśmiechem i pieśnią na ustach (tym razem śpiewał wraz z Marią Peszek o tym, że „są kobiety pistolety i kobiety jak rakiety"), zobaczył Milaczka stojącego pod drzewem na obrzeżach parkingu. Normalnie ucieszyłby się na widok sąsiadki, bo - co tu kryć - ostatnio serce mu biło szybciej na jej widok, ale Milaczek trzymał w ręku bukiet róż i był w towarzystwie. I to w towarzystwie przedstawiciela płci brzydkiej. Ku wielkiemu niezadowoleniu Jacka, ta płeć brzydka, która się dobierała do Milaczka, była całkiem przystojna. Nie można było jej nic zarzucić. Nic, oprócz tego, że właśnie całowała Milaczka, jego Milaczka, i to w same usta. Jego Milaczek. Właśnie to sobie uświadomił. Jego osobisty Milaczek! I ktoś miał czelność go całować! W same usta! Niedoczekanie! Tego nie można tak zostawić! Trzeba działać! Trzeba dać delikwentowi w mordę! Najlepiej natychmiast. Albo nie. Najpierw trzeba się upić z rozpaczy. Podjąwszy takie mocne postanowienie, Jacek Wolicki udał się do domu, gdzie czekała na niego córka, pragnąca odbyć z nim poważną rozmowę. Niestety, nie dała rady go do tego przekonać. Pewnie dlatego, że nie był panną roztropną. No i nie miał oblubieńca. * Panna roztropna, w postaci ponadsześćdziesięcioletniej wdowy, a zarazem młodej mężatki, pani Zofii Kruk, odebrała telefon, który wprawił jej niezupełnie już sprawne serce w lekkie dygotanie. Dzwoniła Zuzanna Wolicka z prośbą, którą

pani Zofia zgodziła się spełnić z największą przyjemnością. Z poczucia obowiązku również. - Zosieńko, bo wiesz... Tata powiedział, że musi się urżnąć, i szukamy dla mnie ustronnego miejsca. - Tymi słowami ośmioletnia dziewczynka zaczęła rozmowę. - Dziecko, co ty mówisz? - Zofia Kruk znała Jacka i nie podejrzewała go o skłonności patologiczne. Dlatego ten telefon zdumiał ją podwójnie. - Urżnąć? - Tak, Zosieńko. Powiedział, że będzie śpiewał piosenki, pił wódkę i pod stołem leżał - kontynuował Bachor, zdecydowany załatwić szybko sprawę, w której dzwonił. - I jeszcze mówił, że będzie coś robił z kobietami. Ale nie zrozumiałam. - Matko... Z kobietami robił... Na oczach dziecka... - Tego nawet pani Zofia nie była w stanie zrozumieć. - Zuzanko, a może przyjdziesz do mnie? Stasiulek na brydża idzie, będziemy same. - Zofia nie mogła pozwolić na to, by Zuzanna została dziś z ojcem, który zamierza wyprawiać jakieś brewerie. - Taki babski wieczór? O to Zuzannie chodziło. Miała problemy, które ją nurtują, i musiała o tym z kimś porozmawiać. A któż mógłby być lepszy, jak nie druga kobieta? * Kilka chwil wcześniej zziajany Milaczek zajeżdżał na rowerze pod blok, gdy na parkingu zobaczył mężczyznę zasłoniętego bukietem róż. Do czasu, kiedy nie zobaczył, kto się za kwiatami ukrywa i do kogo zmierza, z całego serca zazdrościł potencjalnej obdarowanej. W momencie, kiedy stwierdził, że obdarowaną ma być ona sama, a za różami tajniaczy się ten tchórz, Robert Słowiński, chciał natychmiast z powrotem wsiąść na rower i odjechać. Gdziekolwiek. Choćby w siną dal, jak ten kochaś, który odszedł.

Niestety, mężczyzna ją ubiegł. - Milaczku... - zaczął. - Kwiatki ci przyniosłem wepchnął Milenie bukiet w ręce. Róże natychmiast zdecydowały się pokłuć dziewczynę. Milena syknęła. Robert wziął to syknięcie do siebie. - Wiem, że wciąż jesteś na mnie zła... - Ja zła? Skądże? - Milena wzruszyła ramionami. - O co mam być zła? - zmrużyła oczy i powiedziała z przekąsem: - O ten nic nieznaczący pocałunek w windzie? Czy o to, że mieszkając z kimś, przesiadywałeś u mnie codziennie? - Milaczku... On nie był mało znaczący... Ja... Ja... - jąkał się Robert. - Ja nie wiedziałem, że ona przyjdzie... - Och, co za nieszczęście cię spotkało! - wykrzyknął Milaczek drwiąco. - A gdybyś wiedział, że przyjdzie, tobyś na nią czekał z kwiatami - prychnęła. - A gdyby ci powiedziała, że jedzie do Honolulu, zaprosiłbyś mnie na weekend do SPA? - Milena miała dość Roberta i rozmowy z nim. - Milaczku! - wykrzyknął Robert. - To nie tak, jak myślisz! Po czym rzucił się na nią, by pocałunkami obsypać jej twarz. Akurat w tym momencie na parking zajechał Jacek Wolicki, jak już wiadomo, ze śpiewem na ustach. Śpiew na jego ustach zamarł na widok innych ust bardzo blisko siebie. Z żądzą mordu w oczach odwrócił wzrok. A szkoda. Zobaczyłby, jak Milaczek, jego Milaczek (co właśnie sobie uświadomił) uderza w twarz napastnika. Zatem on już nie musiał bić. Nie musiałby się również upijać. Ze zgryzoty. Należałoby się jednak zastanowić, czy mając przed oczami obraz słodkiej Milenki (jego Milenki), która z całej siły wali w twarz biednego mężczyznę, zdołałby podjąć decyzję o zbliżeniu się do Milenki bliżej niż na krok.

Tego nie wiedział nikt. Ani Milenka, która wkurzona wbiegała na piąte piętro, ani Robert Słowiński, który zamroczony siedział na chodniku. Nie wiedział też tego i prawdę mówiąc, nie chciał wiedzieć, Parys Antonio, który z obojętnością obserwował całą sytuację, z braku czegokolwiek innego do przeżuwania jedząc trawę. * Zuzanna Wolicka siedziała po turecku na łóżku w sypialni pani Zofii Kruk i zajadała się popcornem. Przed chwilą, dzięki uprzejmości zaprzyjaźnionego pana Krzysia, taksówkarza, dotarła do Matemblewa, gdzie mieszkała pani Zofia. - Bo ja, Zosieńko, muszę z tobą porozmawiać! wykrzyknął Bachor z pełną buzią. - Ja nawet się cieszę, że tata dziś tę wódkę pije. - Zuzanko! - Pani Zofia była przerażona. - Zosiu, tata mi powiedział, że mężczyzna czasem musi. Tata mi nigdy nie kłamie. Zosiu, czy to prawda, że mężczyzna czasem musi? - No, prawda... - zamyśliła się Zofia. „Dziwne, że kobieta nie musi..." - pomyślała. Mężczyzna idzie się upić i ma wszystko gdzieś. Jacka jednak o to nie podejrzewała. Coś się musiało stać. Trzeba się wybrać na tę Zaspę, pogadać. Ech, wszystko na jej głowie... - Zosiu, czy ty mnie słuchasz? - z zamyślenia wyrwał ją zniecierpliwiony Bachor. - Tak, tak, Zuzanko, przepraszam, zamyśliłam się. - Zofia Kruk spojrzała z troską na dziewczynkę. Miała nadzieję, że to, co Jacek wyprawia, w szczególności z kobietami (o ile to, co Zuza mówiła przez telefon, jest prawdą), będzie jednorazowym wybrykiem. - Możesz powtórzyć, co mówiłaś? - Zastanawiałam się, jak Milenka wyglądałaby z wielką krostą na nosie - odparł Bachor, sącząc przez słomkę sok pomarańczowy.

- Z krostą? Milenka? - Zofia zastanawiała się, czy podoła wyzwaniu, jakie stało przed nią, w postaci babskiej rozmowy z Zuzanną Wolicką, która, o czym Zofia Kruk od dawna wiedziała, była nieprzewidywalna. - Zuzanko, z jaką krostą? - Normalną, Zosiu, na nosie. Taką wielką i czerwoną. Albo z pypciem. - Z pypciem... - powtórzyła nadal nic nierozumiejąca Zofia. - Na języku? - zapytała nagle, zainteresowana. - No, może być na języku. Obojętnie, gdzie ten pypeć odparła rzeczowo Zuza. - Bo jej wyrośnie, prawda? - Matko Boska, o czym ty mówisz? Teraz to się zestresowałam. - Pani Zofia Kruk złapała się za serce. - Czy Mila jest na coś chora? - spojrzała wyczekująco. - Nieeee - skrzywił się Bachor. - No, ale jak ożeni się z moim tatą... - Wyjdzie za niego... - odruchowo poprawiła Zofia Kruk. - No, jak wyjdzie za niego, to jej pewnie wyrośnie stwierdziła Zuza z przekonaniem i nieukrywanym smutkiem. Pani Zofia ze zdumienia otworzyła szeroko oczy. - Zuzanko... - wydukała. - Czy twój tatuś jest na coś chory? - Czekała z przerażeniem na odpowiedź. - Chyba nie - krótko ucięła Zuza. - Ostatnio nawet nie kichał. - Nie kichał - powtórzyła Zofia. - Nie. No to tak sobie patrzę na to zdjęcie Milenki wskazała na fotografię leżącą na stoliku - i się zastanawiam. Zofia spojrzała na uśmiechniętą Milenkę na tle Neptuna. Z pypciem byłoby jej zdecydowanie nie do twarzy. - Zosieńko, bo ja chyba jednak nie chcę, żeby ona wyszła za tatę! - Oczy Zuzanny zaszkliły się. - Ja w ogóle nie chcę, by tata miał żonę! Jakąkolwiek!

- Ależ, Zuzanko, dlaczego? - zdumiała się Zofia. Przecież miałaś ją w rubryce „Baby halo" - pokiwała głową. Czy Milenka jest już „nie halo"? - Nieeee, Zosiu. Milenka jest „halo", zdecydowanie, ale Zosiu, jak ona będzie żoną taty, będzie moją macochą!!! - Nno... Będzie... - zgodziła się pani Zofia. - I co z tego? - Zosieńko, dobrze, porozmawiajmy o literaturze. Zosieńka czuła się jak na karuzeli. Sama chętnie napiłaby się drinka, bo obawiała się, że noc na trzeźwo z Zuzanną Wolicką, która na dodatek - jak się wydawało - ma problemy egzystencjalne, jest ponad jej siły. Ale postanowiła wytrwać. Nie takie rzeczy w życiu się robiło. - O literaturze... No dobrze... Znowu „Harry Potter"? - Nie, Zosieńko, zobacz, taki Kopciuszek. I Królewna Śnieżka. I Jaś i Małgosia też - wymieniał Bachor. - Co z nimi? - zapytała Zofia, ale coś już jej powoli zaczynało świtać w głowie. - No, bo oni wszyscy mieli macochy. I to złe kobiety były... Bardzo złe. * O północy z wieczornego spaceru wraz ze swoim panem wracał Parys Antonio. Parys Antonio nie lubił czerwonych róż „Mercedes". Kolce miały. Ała. * Kilka minut przed pierwszą w nocy Zofia Kruk, myśląc, że rozwiała już wszelkie życiowe wątpliwości swojej małej przyjaciółki nie tylko na tematy macoch, ale również alkoholizmu, narkomanii i przestępczości, z drugiego pokoju, gdzie Zuza leżała już w swojej piżamie z postaciami z „High School Musical", usłyszała pytanie: - Zosieńko, kto to jest gej?

Zosieńka, strzepując resztki popcornu z pościeli, zamarła. Usiadła na łóżku i stwierdziła, że lepiej będzie udawać, że tego nie słyszy. Chwilę później z drugiego pokoju usłyszała: - Wszyscy chcą koooooochać, choć nie przyznają się. Tak pięknie jak w kiiinie, jak we śnieeee. - Zofia się uśmiechnęła. Zuzanna kontynuowała śpiewanie. - Grafik, co preferuje jazz, aktorka w norkach, fryzjer gej... Zofia Kruk usłyszała kroki w korytarzu. Staszek wrócił z brydża. Jak dobrze. Dobrze, że go ma. Bo faktycznie, wszyscy chcą kochać. Ten fryzjer gej również...

WSZYSTKIE DROGI PROWADZĄ DO RZYMU, A WSZYSTKIE SŁOWA PROWADZĄ DO ZMIAN

- Dzień, dzień... Dzień dobry, pani Olu... - Kilka dni po oskarżycielskim piśmie od Leona Niskiego Aleksandra Pieczka w telefonie usłyszała ciche jąkanie. - Mówi Stanisław. .. To ode mnie pani wynajmuje mieszkanie... - Aaaa! Dzień dobry! - przerwała mu Aleksandra. - Miło mi pana usłyszeć, bo do tej pory nie mieliśmy przyjemności... „Przyjemności" - jęknął w duchu Staszek. Na głos jednak powiedział, a w zasadzie wydukał: - Pani Aleksandro... Bo jest problem... - kontynuował nieśmiało, niemalże szeptem. - Słucham... - Lokatorzy się trochę skarżą... - szeptał nieśmiało Staszek. - Że ma pani niby niewłaściwych gości czy coś... - Ja? Niewłaściwych gości? - Aleksandra Pieczka próbowała sobie przypomnieć wszystkich gości, jakich miewała w ostatnim czasie, i oprócz Milenki oraz Tomasza nie mogła sobie nikogo przypomnieć. No, był jeszcze pan Niski. Ze wszystkich gości on wydawał się najbardziej niewłaściwy, ale to pewnie nie o niego chodziło. - Ktoś się skarżył... Pani Olu, a może pani przyjedzie? Może porozmawiamy? - Staszek bardzo nie lubił załatwiać tego typu spraw. Mówił błagalnym tonem: - Może w sobotę? Na spacerek pani pójdzie, tu jest tak ślicznie! Podsłuchująca Zofia Kruk postukała się palcem w czoło. Ten Stachu naprawdę jest dziwny. Oskarżają go o zgniliznę moralną i obyczajową, a ten Pieczkę prawie przeprasza. No, ale nie musi być winna. „Domniemanie niewinności" - to słyszała od Staszka wielokrotnie. No nic. Domniemujmy dalej. W każdym razie z panią Pieczką trzeba będzie porozmawiać. I to zrobi ona. A nie Stanisław, który by jeszcze przeprosił za to, że żyje.

Nie, żeby Zofia miała coś przeciwko agencjom towarzyskim. No, ale nie w mieszkaniu jej męża. Hmmm... Chociaż w sumie, dlaczego nie? Ale czynsz trzeba by zdecydowanie podnieść. Dwukrotnie. Albo może jakieś udziały? Zofia Kruk spojrzała na przerażonego w dalszym ciągu Staszka i stwierdziła, że jednak zaniecha dodatkowej działalności. W każdym razie sprawę trzeba wyjaśnić. Zawsze to lepiej samemu pogadać z Gwiazdą, niż poczytać o niej na Pudelku, prawda? Prawda. Miejmy nadzieję, że to wszystko jest wyssane z palca tego kurdupla Niskiego i że z Gwiazdą nie będzie musiała się żegnać. * Aleksandra Pieczka z westchnieniem odłożyła telefon. Dzisiejszy dzień upływał pod znakiem huśtawki emocjonalnej. Telefony urywały się, każdy w sprawie, która na pewno miała mieć wpływ na przyszłe życie „Gwiazdy", jak to mawiała pani Zofia Kruk. O ile jednak poprzednie telefony wprowadziły ją w dobry nastrój, to ostatni telefon tenże nastrój obniżył do minimum. Poszła do kuchni, sięgnęła po jabłko. W ostatnich dniach jadła ich zastraszające ilości. „Brak witamin" - pomyślała. Zawsze tak miała, odkąd przestała trenować. A w tym roku chyba było jeszcze gorzej. Przesilenie zimowe przemieniło się w wiosenne, potem letnie i - znając życie - potem się przesili w jesienne i znowu będzie pretekst do dołowania się. Z zamyślenia wyrwał ją dźwięk dzwonka telefonu. - Tomek! - ucieszyła się. - Mam nadzieję, że ty nie masz dla mnie żadnych wieści zmieniających moje życie o 180 stopni? I to w tempie natychmiastowym?

- A chciałabyś? - Tomek się prawie zakrztusił. Nie myślał o tym do tej pory, ale po słowach Aleksandry go olśniło. Ola... Chciałabyś? - Tomek, o czym ty mówisz? Tomek w zasadzie już chciał mówić tylko o jednym. Może nie tyle mówić, ile po pytaniu, ba, propozycji zmiany życia Aleksandry o 180 stopni, nie mógł myśleć o niczym innym. Dziewczyna miała dość jakichkolwiek zmian na dzień dzisiejszy. W zasadzie nawet nie skojarzyła nagłego zainteresowania Tomka zmianami w jej życiu. - Tomek, dziwny dzień... Nagle dostaję propozycję pracy, a potem prawie że wyrzucają mnie z mieszkania. - Jak to wyrzucają? - Podobno zapraszam nieodpowiednie osoby uśmiechnęła się Aleksandra. - A w zasadzie zapraszam tylko ciebie! - No tak... I co teraz? - Przyjedziesz? Nieodpowiednia osobo? - zapytała. - O, może pojedziesz ze mną jutro do tego Matemblewa, bo nawet nie mam pojęcia, gdzie to jest? Wydaje mi się to końcem świata! - Będę wieczorem... Zostanę... I jutro pojedziemy razem, OK? - Dobra, dobra - Tomek poprawiał humor Aleksandrze w błyskawiczny sposób - tylko zachowuj się przyzwoicie, bo mnie wyrzucą. - To u mnie zamieszkasz. Niech wyrzucają. I tu Tomasz Roguski wrócił do punktu wyjścia. Znowu do zmian o sto osiemdziesiąt stopni. Tak jak wszystkie drogi prowadzą do Rzymu, tak wszystkie słowa prowadzą do zmian. Tych o sto osiemdziesiąt stopni również.

Nie wiadomo dlaczego Tomasz Roguski wyobraził sobie Aleksandrę Pieczkę w szlafroku, rano myjącą zęby w jego łazience. I klapiącą klapkami o kafelki. O, kurde. Tomasz już wiedział, skąd zna swoją dziewczynę. Rudolfina. Klapiąca klapkami. Jastarnia w tym roku i sauna. Jak mógł o tym zapomnieć? * W życiu Jacka Wolickiego również miały nastąpić zmiany. Jednakże dużo mniejsze, niż spodziewał się po oświadczeniu jego ośmioletniej córki. Pomyślał, że idylla wychowywania dziewczęcia dzieckiem jeszcze będącego się kończy, a zaczyna się katorga wychowania dorastającej panny. Czego się zawsze obawiał. - Tato, idę na imprezę i wrócę jutro - oznajmiło anielskie dziewczę, trzepocząc błękitnymi oczami. Palce Jacka zamarły na klawiaturze. Zaczęło się. Nocne imprezy, alkohol, seks i narkotyki. - Boże - westchnął. - Co się stało, tato? - zapytał Bachor, podkradając z kuchni zimnego kotleta schabowego. - Nie chcę ziemniaków! Zjem samego kotleta! - W podskokach wparował do pokoju. Wojtek po mnie przyjedzie i pojedziemy razem. „Mężczyźni przyjeżdżają po moją małą córeczkę. Samochodem? Jaki Wojtek? Czy to już czas mówić jej o pszczółkach i kwiatkach?" - Jak to Wojtek? Czym przyjedzie? Ten Wojtek, no... Ten taki, co jak Harry Potter wygląda? - Tata, ten sam. Z mamą przyjedzie, spokojnie. Samochodem. - Z mamą? To dobrze... A gdzie ty chcesz iść?

- Tato, no do Wojtka. Wszyscy będą u niego spać. - Wszyscy... wszyscy... - mruknął Jacek. Mamę Wojtka zdążył poznać i w sumie nie miał zastrzeżeń. Szczególnie do jej figury. Za czasów różnych sprowadzanych do domu „przyjaciółek" w sumie ucieszyłby się, że jego córeczka wybiera całonocną wolność, ale teraz... Milenka też odpada. Ma tego swojego od kwiatów... No, ale zawsze można cukier pożyczyć. - Tata, jak się czesze w koronę? - Zuzanna przerwała snucie planów w najważniejszym momencie. - Koronę? Nie mam pojęcia. Po co ci korona? - Spojrzał na jej niesforne loki. - Tata, muszę mieć koronę. Ty patrz w Google'a, a ja na tobie popróbuję - komenderowała Zuza. - Potem jakoś siebie uczeszę. Widząc zaskoczoną minę Jacka, powtórzyła: - No, wpisuj w Google'a „korona uczesanie" albo jakoś tak! A ja idę po grzebień. Kilka minut później zadowolona ze swojego dzieła Zuzanna wpinała spinki z Kubusiem Puchatkiem i jego licznymi towarzyszami we włosy zrezygnowanego Jacka, który cierpliwie znosił próby Zuzanny czynione na jego głowie. - Pięknie - skwitowała na koniec Zuzanna. - Ślicznie wyglądasz, tatuś - uśmiechnęła się, wyraźnie zachwycona. - Idę teraz na sobie spróbować. Zuzanna zniknęła za drzwiami łazienki, Jacek zmarszczył brwi, podrapał się ołówkiem, który utkwił w dobieranym wokół głowy warkoczu stworzonym zręcznymi palcami jego córki, i wrócił do przerwanej pracy. Zuzanna przesiedziała godzinę w łazience, próbując na swojej głowie zrobić to samo, co od pewnego czasu tkwiło na

głowie ojca, ale bezskutecznie. Rozczesała swoje blond loki, stwierdziła, że ma dość i wychodzi. Po chwili wyszła, zostawiając w pustym domu Jacka w dość oryginalnej jak na mężczyznę fryzurze, przyozdobionej spinkami z Prosiaczkiem, Puchatkiem i Kłapouchym oraz ołówkiem automatycznym o grubości wkładu 0,5 mm. Nie było to jednak istotne. Istotne było to, że Jacek, skropiwszy się perfumami, stwierdził, że musi natychmiast iść pożyczyć od Milenki sól, cukier albo cokolwiek. Starannie zamknął za sobą drzwi i wyszedł z domu. Chwilę potem biegł już na górę, bo szkoda mu było czekać na windę, która stała na dziesiątym. * - Milaczku, jakiś dziwny facet do ciebie. - Majka, przyjaciółka Mileny, szeptała przez zamknięte drzwi do łazienki. - Ze słoikiem! - Ze słoikiem? - krzyknęła Milenka. - Może po prośbie? ryknęła jeszcze głośniej. Jacek uśmiechnął się jednym ze swoich najbardziej czarownych uśmiechów. Pojawił się za plecami Majki i krzyknął. - Mila, to ja, Jacek. Faktycznie po prośbie! Sól mi się skończyła! - ponownie się uśmiechnął, zawadiacko mrugając okiem do Majki, która minę miała z lekka niewyraźną. Wpatrywała się w punkt na jego głowie, a w tymże punkcie widziała uśmiechniętego Prosiaczka. Jednak Jacek zupełnie o tym zapomniał. Majka starała się nie patrzeć w tym kierunku, ale wzrok mimo woli jej tam uciekał. - Jacek, wejdź do pokoju, zaraz przyjdę - usłyszał Milenkę - tylko z tą cholerną pralką sobie poradzę!

Majka nieśmiało zaprosiła Jacka do pokoju. - Herbatki? - zapytała. - Nie, nie, ja tylko sól przyszedłem pożyczyć. - To ja sobie pójdę zrobić - uśmiechnęła się z wysiłkiem Majka i szybko czmychnęła do kuchni. Po chwili z łazienki wyszła Milena. Wparowała do pokoju i ujrzała Jacka. Oraz jego dziwną jak na mężczyznę fryzurę. Już miała coś powiedzieć, ale ugryzła się w język. Wpatrywała się tylko w żółtego Kubusia Puchatka, który najwyraźniej tkwiąc na spince w „koronie" długich włosów Jacka, czuł się rewelacyjnie. - Sól... Dobrze, już przynoszę. - Mam słoik - uśmiechnął się Jacek. Uśmiech w połączeniu z błyskiem w oczach można by uznać za seksowny, ale zwierzyniec na głowie powodował, iż Milenie wydał się kuriozalny... Weszła do kuchni ze słoikiem w ręku. - Dość oryginalny ten twój znajomy... - zaczęła Majka nieśmiało. - On tak zawsze? Milenę było stać jedynie na zaprzeczenie głową. Mechanicznie napełniła słoik solą i wróciła do pokoju. - Proszę - podała słoik, starając się nie patrzeć Jackowi w oczy. - Dziękuję bardzo - uśmiechnął się niczego nieświadomy ojciec, nieźle urządzony przez swoją własną pierworodną. - Zajęta jesteś, widzę. Myślałem też o jakimś filmie. Może wpadniesz do mnie, jak już będziesz wolna? - Może wpadnę - mechanicznie stwierdziła Milena. - No to super! - ucieszył się Jacek. Otarł się niby mimochodem o Milenę, co wzbudziło w niej lekkie uczucie dyskomfortu, bo wpięty we włosy ołówek automatyczny niemalże musnął jej ucho, i udał się do domu.

W windzie Jacek zamarł. Na jednej ze ścian windy wisiało lustro. W nim Jacek ujrzał swoje dość oryginalne oblicze. Mężczyznę po trzydziestce z promiennym uśmiechem. Uśmiechniętą twarz okalał misternie upleciony warkocz z włosów. Z tegoż warkocza spoglądał w lustro Kubuś Puchatek. I Prosiaczek. Oraz Kłapouchy. Jacek jęknął. * Milena też jęknęła. Zaraz po wyjściu Majki. Czuła już wcześniej, że normalni mężczyźni wyginęli, podobnie jak mamuty, dinozaury i inne boże stworzenia. Ale resztkami sił łudziła się, że jest w błędzie. Dzień, w którym Jacek przyszedł do Milenki, dziwnie ufryzowany, był chwilą, w której Mila pozbyła się resztek złudzeń. Robert okazał się przebrzydłym poligamistą, a Jacek najwyraźniej na świecie zdziecinniałym gejem. No, ale przecież ją całował. To może biseksualistą? Zdziecinniałym. I pseudointelektualnym, bo, kurczę, dlaczego miałby sobie ten ołówek wsadzać we fryzurę. Dla ozdoby? Okropne. Staropanieństwo jest jej pisane. Na razie musi wystarczyć kadarka z Biedronki. * Jacek Wolicki czuł, że mu wino z Biedronki nie wystarczy. Wnerwiony rozplatał warkocz, odpinał z obrzydzeniem kolorowe spineczki i wykrzywiał się do lustra, wyzywając siebie od debili. I gorzej również.

Ciasno zwinął pofalowane włosy gumką i szybko wyszedł z domu, nadal pod nosem szepcząc wyzwiska pod swoim adresem. * Milena włączyła kolejne pranie i wyszła do Biedronki. Kilkanaście minut wcześniej w kierunku Biedronki udał się Jacek. Minął ją jednak i gwałtownie otworzył drzwi z napisem „Studio Fryzjerskie Brigitte". - Dzisiaj już nie damy rady - miła brunetka uprzedziła jego pytanie. - Ale ja muszę - powiedział Jacek, sadowiąc się na fotelu. - Ja muszę niczym ten Samson biblijny, tylko odwrotnie. - Odwrotnie? - zaciekawiła się brunetka. - Odwrotnie - przytaknął Jacek. - Mnie te cholerne włosy całą moc zabrały. - Zabrały. - Fryzjerka zastygła z nożyczkami w dłoniach. - A co ja, uroki odczyniam? - Kobieto, tnij! W imię miłości! W imię miłości fryzjerka była gotowa ciąć. Miłość musiała być wielka, bo z włosów za ramiona na głowie Jacka został kilkucentymetrowy jeżyk. Fryzjerka była zachwycona. - Wygląda pan jak Michael z „Prison Break"! - szepnęła z zachwytem. - Wie pan, ten wytatuowany, co z więzienia uciekał. Jacek - Michael uśmiechnął się do odbicia w lustrze. Przeczesał włosy ręką. Nie pamiętał już, kiedy miał je tak krótkie. Uśmiechnął się do fryzjerki, mrugnął okiem, a widząc jej wzrok, poczuł, że faktycznie odzyskał moc. Nie miał wprawdzie zamiaru zabijać lwa gołymi rękami, pokonywać armii wroga oślą szczęką, ale łudził się, że nabytą właśnie moc wykorzysta do czego innego.

Ponownie przesunął dłonią po włosach, a raczej tym, co po nich zostało. Mniejsza z tym. Najważniejsze, że żaden cholerny Kłapouchy mu się już do nich nie przyczepi. Choćby nawet bardzo chciał. Odetchnął z niekłamaną ulgą. * Z ulgą bynajmniej nie odetchnęła Milenka, kiedy po chwili od powrotu z Biedronki i wypiciu dwóch kieliszków wina stwierdziła, że jej łazienka przypomina basen albo co najmniej głęboki brodzik. Na podłodze była woda, a z rury tryskała fontanna. Milena wrzasnęła. Jedyną deską ratunku wydał jej się Jacek. To nic, że to pseudointelektualny, zdziecinniały i biseksualny gej. Ale może kran potrafi naprawić? Zbiegła na dół, nie czekając na windę. Drzwi pod jedynką otwierał właśnie krótko ostrzyżony mężczyzna. - Jacek? - zapytała zdziwiona. - Ano, Jacek - potwierdził. - O, matko, jakie zmiany! - krzyknęła, ale zaraz potem sobie przypomniała o powodzi w jej łazience. Złapała Jacka za rękaw skórzanej kurtki i wepchnęła do windy. - Chodź, fontannę mam w domu - szepnęła przerażona. Fontanna w domu wydała się Jackowi być zupełnie sympatyczna. W szczególności to, że Milenka chyba nie zwróciła uwagi na jego wpadkę i nadal to z nim chce oglądać tę fontannę. Gdy weszli do mieszkania na piątym piętrze, zmienił zdanie. Woda niemalże wylewała się z łazienki.

Ściągnął kurtkę, buty i skarpetki. Podwinął spodnie. Szybko zakręcił zawór dopływu wody. Fontanna po chwili przestała tryskać. - Milaczku, daj mi szufelkę, jak masz dwie, też weź. Musimy szybko to sprzątnąć. Spojrzał na Milenę i dopiero teraz zauważył, że bardziej przypomina miss mokrego podkoszulka niż sąsiadkę z piątego piętra. Uśmiechnął się do siebie. Zapomniał już, że kilka chwil wcześniej obsypywał siebie wyszukanymi wyzwiskami. Kilkanaście minut później siedział boso, po turecku na dywanie w pokoju Milenki i pił gorącą herbatę. Mila w kuchni robiła kanapki. Nie była już niestety ubrana w ten mokry podkoszulek, w którym tak go zachwyciła. - Częstuj się - usłyszał i widząc badawczy wzrok Mileny, błądzący po jego głowie, przypomniał sobie, dlaczego jeszcze kilka godzin wcześniej obiecał sobie, że nigdy u Mileny jego noga nie stanie, a Bachor w postaci jego córki Zuzanny dostanie jakąś bardzo surową karę. - Wygłupiłem się dziś... - zaczął - normalnie mi wstyd... Milena spojrzała zainteresowana. - Zuza trenowała na mnie fryzurę na imprezę. No i chyba się nauczyła, ale zapomniała mi przypomnieć o tym, bym ja się jej pozbył... Milena z trudem powstrzymywała śmiech. - Najgorsze te cholerne spineczki z kolorowym zwierzyńcem! - wykrzyknął zrezygnowany Jacek. Jednak gdy zobaczył Milenkę, już niemal turlającą się po podłodze ze śmiechu, uśmiechnął się również. Chwilę potem, na wspomnienie Kłapouchego, który patrzył na niego z wyrzutem z lustra w windzie, leżał wraz z nią na podłodze i chichrał się. Milena odzyskała wiarę w ludzi. Konkretnie w płeć, ponoć brzydszą. Chociaż... Patrząc na Jacka, nie była pewna, czy ta płeć do końca jest brzydka...

- Wyglądasz jak Michael z „Prison Break" - szepnęła. - Już to dziś słyszałem - odparł Jacek. - Fryzjerka mi to mówiła. Milena poczuła ukłucie zazdrości. - Wiesz, że tego nie oglądałem? - zakończył Jacek. - No chyba żartujesz! - krzyknęła Milena ze zdziwieniem. O piątej rano Michael Scollfield nadal starał się uwolnić swojego brata Lincolna z więzienia, Milena słodko spała wtulona w Jacka, a ten ostatni bał się poruszyć, bo było mu tak dobrze. Zapomniał zapytać o delikwenta z kwiatami, ale skoro się nie przytulała do delikwenta, tylko do niego, uprzednio głaszcząc go po głowie, nie było tak źle. - Milaczku, musisz zamknąć za mną drzwi - szepnął cicho. - Muszę wracać. Zaspana Mila przeciągnęła się i nieprzytomnie odprowadziła Jacka do drzwi. Pocałunek, który mu dała na pożegnanie, był również "nieprzytomny". Jacek nie miał pewności, że będzie go pamiętała następnego dnia. Miał rację. Ale sny pamiętała. W snach główną rolę odgrywał Michael Scollfield, na co dzień zwany Jackiem, ojciec ośmioletniego Bachora o imieniu Zuza. Och, Michael! Och!

KTO TU PRZYCHODZI, TEN SZYBKO ZACHODZI Następnego dnia Jacka Wolickiego obudził wrzask. Wrzask jego córki Zuzanny, która wróciwszy z imprezy o godzinie dziesiątej, ujrzała włosy ojca. A raczej ich zdecydowany brak. Jacek zdecydował, że nie będzie wyciągał konsekwencji z Bogu ducha winnego dziecka, które poprzedniego wieczoru chciało się jedynie nauczyć pleść warkocze, i się na Zuzę nie wydarł. Zupełnie niepedagogicznie kazał Zuzannie zjeść coś i oglądać telewizję, a sam przewrócił się na drugi bok. I śnił. O czym, a raczej, o kim, wiadomo... * Leon Niski nie przewracał się na drugi bok, ale przykładał do drzwi pod numerem szesnastym swoje ucho uzbrojone w szklankę firmy Duralex. Oczekiwał ekscesów, jęków i wrzasków, ale jedyne jęki, jakie go dochodziły, były jego własne. Ekscesów nie zanotował. Ostatnio Aleksandra Pieczka jako lokatorka była nieskazitelna, co nawet on sam z niezadowoleniem musiał przyznać. Gach cały czas się kręcił ten sam. Abonament na nią sobie wykupił czy co? Czy w tej branży są też bilety miesięczne? * Tomasz Roguski, gdyby mógł, wykupiłby bilet miesięczny, semestralny, a nawet „życiowy". W szczególności po tym, jak Aleksandra przez telefon mówiła mu o zmianach w swoim życiu. Bał się tych zmian, a najbardziej tego, że właściciel mieszkania wyrzuci jego Oleńkę na bruk, a tym samym ona wróci do Poznania. Jasne, na początku nawet marzył, że dziewczyna zostanie z walizkami gdzieś pod płotem i on, niczym książę na białym koniu, ją uratuje i zabierze do swojego zamczyska.

Jednakże Tomasz Roguski, mimo stanu zauroczenia, zakochania i zamroczenia miłością, był pragmatyczny, praktyczny i bardzo rzeczowy, i wiedział, że jego gimnastyczki nic w Trójmieście nie trzyma. Nic. Miał tylko nadzieję, że ją tu trzyma ktoś. A konkretnie on. Jednakże wiedział, iż miłość bywa ulotna, i wolałby, żeby Aleksandra Pieczka miała w Gdańsku mocniejsze umocowanie. Tak to sobie rozmyślał Tomek Roguski, wpatrując się w śpiącą dziewczynę, a dokładniej w jej rozchylone usta, i nie mógł się doczekać chwili, kiedy te rozchylone usta, a wraz z nimi ich właścicielka, się obudzą i zaczną coś robić. Cokolwiek. Mówić, szeptać, jeść albo całować. Tak, całowanie byłoby najbardziej odpowiednie. Doczekał się. Rozchylone usta się obudziły i po prostu ziewnęły. Po czym oświadczyły, że mają niespodziankę. - Niespodziankę? - zdziwił się Tomasz. - Tak od rana? - Nooo - przeciągnęła się Aleksandra. - Pracę zaczynam od października! Tutaj! Tomek zamarł. - Jak to pracę? Gdzie? - usiadł na skraju łóżka. - W cyrku? - Zmrużył oczy ze śmiechu. - W cyrku, zwanym Akademią Wychowania Fizycznego zaśmiała się Aleksandra. - Nie mówiłam ci nic, bo chciałam, żeby to była niespodzianka. Wariacie, puść mnie! - krzyknęła, gdy Tomek w szaleńczym tańcu zaczął ją ściskać i podnosić z łóżka. Ola śmiała się, kurczowo trzymając kołdrę. Zimnooooo! - piszczała ze śmiechem. - Nie zdzieraj! Zabrał jej kołdrę i spojrzał na nią, po czym czule ją objął. - Kochanie - w jego oczach zamigotały złośliwe ogniki to stać już cię będzie na piżamkę?

W odpowiedzi dostał poduszką w głowę. Kilka minut później Aleksandra Pieczka jadła chleb z pasztetem i ogórkiem kiszonym, a Tomasz Roguski wychwalał w niebogłosy profesora z awuefu, że ten czytuje prasę brukową i dlatego wiedział, że gwiazda polskiej gimnastyki stacjonuje obecnie nad morzem. I dzięki tym godzinom wykładów miała stacjonować przynajmniej jeszcze przez jeden semestr. - I wiesz, ten profesor namawia mnie na doktorat... usłyszał. „O losie kochany" - uśmiechnął się szeroko. To co najmniej trzy lata tutaj! A może i więcej? - Ale ja? Doktorat? Ja jestem zwykłym magistrem od fikołków! - Kochana, a kto powiedział, że z fikołków doktoratu nie można zrobić? - uśmiechnął się. - Zobaczymy - odparła Ola. - Nie zamierzałam pisać doktoratu. No, ale może? Na razie trzeba się skupić na tym, żeby mnie stąd nie wywalili. * Kilkanaście minut później Tomasz Roguski skupiał się na korku na ulicy Słowackiego, który mimo soboty był nie do uniknięcia. Skupiał się na tym korku już kilkanaście dobrych minut. Nic bardziej go nie wnerwiało niż mechaniczna zmiana sprzęgło - gaz - hamulec - sprzęgło - gaz - hamulec... Do tego dochodziło zdenerwowanie Aleksandry, które mu się udzielało. - Na Kaszuby wszyscy jadą - stwierdził. - Albo z Galerii Bałtyckiej. Te obładowane to na Kaszuby. Albo z zakupami z Galerii... Odetchnął z ulgą, gdy wjechali na Rondo de la Salle i skręcili w kierunku Moreny. Aleksandra zobaczyła duży

drogowskaz „Sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej". Dokładnie w tym kierunku skręcił Tomasz. - Gdzie ty mnie wywozisz? - zapytała. - Do Sanktuarium - uśmiechnął się Tomek. - Nie wiesz, że ten, kto tam przychodzi, ten zachodzi? Aleksandrze zrobiło się na samą myśl niedobrze. - Spoko, spoko - pocieszył ją, widząc jej minę. Załatwimy pana Stanisława i pójdziemy na spacer. Pięknie tu jest. Legendę też ci opowiem. * Zofia Kruk była już po śniadaniu. Jak co dzień obudził ją kogut sąsiadów. Kogut ten zwykle był wielce wyrozumiały dla zwyczajów pani Zofii, bo zaczynał piać około godziny dziewiątej dwadzieścia. Pojedyncze donośne „kukuryku" wystarczyło, by Zofia Kruk otworzyła jedno oko i poczuła, że wszystko jest na swoim miejscu, a porządek dnia zostanie zachowany. Kiedyś piał inny kogut. Mniej wyrozumiały. Pewnego dnia jednak przestał. Nieczuli na kogucie śpiewy sąsiedzi widać zrobili z niego rosół. A przynajmniej tak się Zofii zdawało. Niemniej jednak poranne odgłosy kogucie bardzo pasowały do krajobrazu wsi w centrum miasta, jak to pani Kruk zwykła była mówić o Matemblewie, jednej z dzielnic Gdańska. Tego dnia obudziła się z przeczuciem, że będzie to miły dzień, aczkolwiek coś jej zaburzało ten obraz. Nie był to piejący kogut, który jak co dzień o tej dziewiątej dwadzieścia wyśpiewywał swoje hejnały, ale była to myśl. Myśl o Pieczce. Aleksandrze Pieczce. I jej agencji towarzyskiej. Cholera. Przyjedzie dzisiaj. I to na dodatek już niedługo. Zofia westchnęła. Stasiulek sam sobie nie poradzi. Jeszcze gotów przepraszać swoją lokatorkę za to, że ta sprowadza do domu

kawalerów albo co gorsza tych, co kawalerami już dawno nie są... Zofia Kruk westchnęła i spojrzała na puste miejsce przy stole. Staszek już dawno zjadł i krążył teraz między gruszą a jabłonią w ogrodzie, pomrukując cicho. Jeśli go znała, nie spał całą noc, tylko stresował się przebiegiem rozmowy z Aleksandrą Pieczką. Nie zostawi męża samego. Otworzyła okno i zawołała: - Stasiulku, kawa stygnie! Zalała kawę bezkofeinową gotującą się wodą. O jego serce musiała dbać. Sobie zrobiła również kawę, wsypała słodzik tym razem dbała o swoją linię - i ponownie zastukała w szybę. * - Mamy jeszcze trochę czasu. - Tomasz objął Aleksandrę. - To co, spacerek? Czy idziemy najpierw załatwiać niemiłe sprawy? - Może spacerek. Trzeba odetchnąć - odpowiedziała. - Nie co dzień posądzają mnie o prowadzenie domu publicznego. Tomek się roześmiał. - Śmiej się, śmiej - westchnęła Aleksandra. - Ale tu pięknie! - dodała, gdy schodzili polną drogą w kierunku lasu. - Gdzie mnie prowadzisz? - Pod kapliczkę! Kto tu przychodzi, ten zaraz zachodzi. O! Widzisz? - wskazał głową na zasapaną kobietę w zaawansowanej ciąży, próbującą dogonić małą dziewczynkę z dwiema jasnymi kitkami. - Jedno po drugim! - dodał. - Lilianko, poczekaj! - rozlegało się rozpaczliwe wołanie, przerywane dość głośnym dyszeniem i sapaniem. Aleksandra patrzyła na kobietę z lekkim przerażeniem. - Kochanie, nie masz na to wpływu - powiedział wesoło Tomek. - Mówiłem, kto tu przychodzi, ten szybko zachodzi!

Aleksandra uśmiechnęła się i lekko uderzyła Tomka torebką. - Ja na wszystko mam wpływ, kochanie! - Oleńko, na to nie masz! Przynajmniej, jak już tu przyszłaś - przytulił ją. - A wszystko przez pewnego stolarza, który prawie pół wieku temu szedł szukać ratunku dla swojej żony w ciąży - mówił. - Szedł przez las i nagle objawiła mu się Matka Boska i stwierdziła, że z żoną jest już wszystko okej i chłop ma wracać do domu. No i na pamiątkę tego jest tu kapliczka. No i według legend i innych opowieści ma działanie zbawienne! - porozumiewawczo mrugnął okiem. Właśnie pod nią stoimy - .. wskazał ręką. Oprócz Aleksandry i Tomasza stały tam cztery osoby. Osobami tymi były kobiety. Wszystkie w zaawansowanej ciąży, wymownie trzymające brzuchy. Aleksandrze zrobiło się słabo. I niedobrze. Też dotknęła swojego brzucha i mechanicznie zaczęła odmawiać „zdrowaśki". * - Stasiulku, otwórz, goście idą. - Zofia Kruk pędzlem nakładała sobie sypki puder na twarz w perfekcyjnym już makijażu. Po chwili zza otwartych drzwi w łazience ujrzała wielce przestraszonego męża. - Zo - Zosieńko... Nie możesz ty iść otworzyć? - Błagalne oczy patrzyły na nią z wyczekiwaniem. - Ja... Ja herbatki zrobię... - Staszku! To twoi goście! - zamknęła mu drzwi przed nosem. - Załatwiaj sprawy po męsku! - dodała z łazienki. Stanisław niewielu rzeczy w swoim życiu unikał. Jednakże ponad wszelką miarę nienawidził załatwiania spraw „po męsku". A właściwie dlaczego to się nazywa „po męsku"? Jakoś całe życie Stasiulkowi udawało się realizować swoje i

innych plany bez brutalnych poczynań, a odkąd poznał Zosieńkę, ona wszelakie trudne, wymagające „męskiego" spojrzenia na świat rzeczy załatwiała za niego od ręki. I wychodziło jej to doskonale. Także dzisiaj brzmiało mu w uszach to „kuplerstwo" czy „stręczycielstwo" z listu od pana Niskiego, czy jak mu tam, i czuł, że takiej sprawy sam, bez pomocy żony nie załatwi. Prawdę mówiąc, przez chwilę nawet się zastanawiał, czy nie udawać zawału, omdlenia albo innych dolegliwości związanych z podeszłym wiekiem, w którym według siebie się znajdował już od dawien dawna, ale nie zdążył opracować żadnego rozsądnego planu, bo dzwonek do drzwi zabrzmiał ponownie głośno i wyraźnie. Staszek jęknął i otworzył. W drzwiach stała filigranowa brunetka z przepięknym długim warkoczem, towarzyszył jej dość rosły, przystojny mężczyzna. Widać jej alfons. Staszek jęknął ponownie. Nic nie mówiąc, gestem zaprosił gości do środka. Drobna dziewczyna zwiewnie wbiegła do środka, za nią dostojnie wkroczył mężczyzna. Widać ją ochraniał. Przed wrogami. Oraz napastnikami fizycznymi i psychicznymi. Staszek znowu jęknął. - Słabo się pan czuje? - usłyszał dźwięczny głos. Szybko pokiwał przecząco głową. - Nie przedstawiłam się uśmiechnęła się promiennie. - Aleksandra Pieczka. - Sta... Stanisław - wymamrotał Staszek. - Tomasz Roguski, przyjaciel Aleksandry - równie promiennie uśmiechnął się Tomek. „Przyjaciel" - pomyślał Staszek. - „Teraz to się tak nazywa..." - i swoim zwyczajem znowu jęknął. Obrócił się na

pięcie i poszedł w stronę jadalni. Goście, spoglądając na siebie porozumiewawczo, również. Zachęceni gestem, usiedli przy stole. Staszek tym razem nie jęczał, zdołał nawet wypowiedzieć dość długie jak na siebie zdanie. - Co ja będę państwu opowiadał. Proszę sobie przeczytać - podał Aleksandrze list od prezesa wspólnoty, którego Zofia zwykła była nazywać lekceważąco „cieciem". Aleksandra spojrzała zdziwiona na Staszka i wzięła kartkę do ręki. Im dłużej czytała, tym bardziej robiła się czerwona. - Cham i prostak! - zakończyła lekturę. - Normalnie cham i prostak! Stanisław się skulił. - O mnie pani mówi? - zapytał nieśmiało. - Panie Stanisławie, w życiu! O tym, tym niskim kurduplu! - wykrzyknęła. - On przyszedł kiedyś do mnie w nocy i mnie nagabywał! Aż mu Tomek w zęby dał! - To znaczy, że pan Tomasz bywa u pani w nocy? - dość odważnie zapytał Staszek. Zaraz tego pożałował. - No... bywa... bywa... Bo my... - nieśmiało odpowiadała Pieczka - ze sobą... ten... no... sympatyzujemy! - uśmiechnęła się. „Chodzimy" w tym wypadku wydało jej się wielce nieodpowiednie. Generalnie najczęściej razem leżeli, co również było niewłaściwym zwrotem do określenia łączących ich relacji. - Czy ja się dowiem, co jest w tym piśmie? - Tomasz wyciągnął rękę po papier. - O co chodzi? Zaczął czytać. On również zrobił się czerwony, ale nie ze wstydu, jak Aleksandra, tylko z wściekłości. Zarejestrowano również przypadek ciężkiego, krwistego pobicia jednego z wieloletnich, zasłużonych mieszkańców, a zarazem działaczy społecznych - czytał po cichu, poruszając ustami.

- O co, kurde, tu chodzi? - spojrzał na dziewczynę. - O tę jego wizytę w środku nocy, kiedy ci kasę za seks proponował? - Był mocno zbulwersowany. - Krwiste pobicie, nie mogę... - A nie było krwistego pobicia? - cicho zapytał Staszek. - Był jeden strzał. - Tomasz wyciągnął w górę zaciśniętą pięść. - Jak ten dupek przyszedł z plikiem banknotów w rękach. .. I chciał się z Olą, wie pan... „Pan" wiedział. Również po rozmiarze pięści wywnioskował, że w piśmie do niego pan Niski nie musiał wcale przesadzać. Taką łapą, to mogło być ciężko. I krwiście. I, kurczę, musiało to tego zasłużonego działacza społecznego bardzo boleć. * Zofia Kruk jednym uchem przysłuchiwała się rozmowie Staszka z jego gośćmi, a drugim uchem usiłowała skupić się na słowotoku w słuchawce, informującym go o zdradzie. Zdrada ta była zdradą najwyższego kalibru, bo dotyczyła zranionych uczuć dziecięcia zwanego Zuzanną Wolicką. Bachor właśnie płakał w słuchawkę, że jego własny ojciec ma fryzurę na jeża, a nawet gorzej, i tenże sam Bachor na ulicy się z nim więcej nie pokaże, bo ojciec wygląda nader dziwnie. Oraz beznadziejnie. I Bachor najnormalniej na świecie się go wstydzi. Zofia usiłowała się skupić na rozmowie, ale wyzwiska z drugiego pokoju od chamów, prostaków i dupków również absorbowały jej uwagę. Grzecznie powiedziała Zuzance, że musi zobaczyć jej ojca na własne oczy i w tym celu na pewno szybko uda się na Zaspę. Wtedy oceni stopień oszpecenia jedynego obecnego rodzica małej Zuzy. Dziewczynka poczuła się w pełni usatysfakcjonowana, odłożyła słuchawkę i Zofia mogła wreszcie pójść do pokoju, dołączyć do rozmowy, a raczej śledztwa bardzo nieudolnie prowadzonego przez jej męża.

* - Dzień dobry państwu. - Zofia wpłynęła do jadalni. Mocnym uściskiem dłoni przywitała się z panną Pieczką, a Tomaszowi podstawiła rękę do całowania. Zrobiła to w taki sposób, że był pewien, że to on wyszedł z inicjatywą pocałowania wypielęgnowanej dłoni pani Zofii. - Moi drodzy, herbatki, kawki? Stasiulku, nie poczęstowałeś gości! - spojrzała na męża. Stasiulek posłusznie podreptał do kuchni. - No dobrze, moi mili - zaczęła Zofia. - Mój mąż nie może się denerwować. Serce ma słabe. Zatem oszczędźmy mu tej rozmowy. - Założyła smukłą nogę na nogę. - To co, macie tam tę agencję? - Ależ, pani Zosiu! - Aleksandra znowu poczerwieniała. - Tak czy nie, ja prosto pytam. Nie to, żebym miała coś przeciwko agencjom. Wszystko jest dla ludzi, prawda, panie Tomaszu? Pan Tomasz nie wiedział. Może i agencje są „dla ludzi", jednak jakoś nie miał okazji, a może i ochoty, się o tym przekonać. Zofia Kruk kontynuowała: - Agencje są dla ludzi, ale ja, a raczej mój mąż, powinien wiedzieć, że takowa jest w jego mieszkaniu. Jest? - spojrzała na Aleksandrę. - Pani Zosiu, nie ma! - zaprzeczyła Aleksandra. - A to nagranie to po prostu głupi żart. Już nie raz te żarty mnie wpuściły w maliny... Ten z tym cyrkiem też... - No właśnie, czytałam, że karierę cyrkową pani zaczyna... - Bzdura kolejna... Zaczynam pracę na AWF - ie. I może doktorat zrobię... - Brawo! - krzyknęła Zofia. - A pan to narzeczony? zapytała Tomasza.

- Mam nadzieję, że już wkrótce - uśmiechnął się mężczyzna. - Ech, Matemblewo zawsze sprzyjało życiu rodzinnemu... - rozmarzyła się Zofia. - Idźcie pod kapliczkę, to dzieci będą. Jak po wizycie w Matemblewie nie ma dzieci, to już tylko seks pozostaje - roześmiała się. - Ale z tym to sobie dacie radę, prawda? - mrugnęła okiem do Tomasza. - U mnie dzieci nie ma... Niestety... Ale wprowadziłam się tu po pięćdziesiątce, więc nie było szans. Ale za to, gdziekolwiek tu się obejrzeć, to kobity z brzuchami latają. Miły widok. Miły to był widok dla pani Zofii głównie dlatego, że te z brzuchami, mimo iż dwukrotnie od niej młodsze, „właziły" z sapaniem pod górkę, gdy ona wbiegała z uśmiechem. Ale do tego już się nie przyznała. - Stasiulku, wina przynieś - oświadczyła zdziwionemu miłą atmosferą panującą w pokoju Staszkowi, który właśnie wszedł z tacą pełną biszkoptów i filiżanek z herbatą. - Wina? Czerwone czy białe? - zapytał Staszek. - Czerwone - odparła jego żona. - Państwo nie mają agencji towarzyskiej. Niestety - dodała po chwili i zaniosła się perlistym śmiechem.

RATUNEK DLA SPRAWY BEZNADZIEJNEJ To był już trzeci dzień, kiedy zwykle wesoły Bachor znajdował się w najgłębszej otchłani rozpaczy, jaka istniała na tym ziemskim padole nieszczęścia. A przynajmniej tak mu się wydawało. Przez te trzy dni, odkąd pierwszy raz zobaczył swojego ojca w nowej fryzurze, a raczej w jej braku, starał się podczas codziennych kontaktów zamykać oczy, a przynajmniej je mrużyć. Tym razem również Zuza sięgała do szafki po kakao z prawie zamkniętymi oczami, zrzucając przy okazji na podłogę herbatę i kawę. Jacek spojrzał na nią uważnie. - Halo, co jest? - Nic - odparła Zuzanna, wydymając usta w podkówkę. - Nic? - Jacek spojrzał badawczo na córkę. - Moja fryzura ci się nie podoba? - Tato. - Zuza odważyła się otworzyć oczy, po czym zaraz je zamknęła. - Ty nie masz fryzury! Ty ją całą obciąłeś! - po czym po omacku, trzymając kakao w prawej ręce, wyszła do swojego pokoju. Po chwili usłyszał trzaśnięcie drzwiami. Zuza wyszła do szkoły. * Milena malowała właśnie paznokcie u nóg na kolor - jak zwykle - bordowy i podśpiewywała sobie z Lipnicką. - Zabrałaś mi już tylu kochanków, a każdy z nich miał być na zawsze! Uuuuuuu! Na zawsze! - pociągnięcie pędzla. Cholera - westchnęła. - Faktycznie, Dentysta na zawsze, ten od fantastycznej na zawsze i Robercik na zawsze. - I zawsze, jak ta durna, wyobrażam sobie swój ślub i gromadkę dzieci wzruszyła ramionami. - Idiotka do kwadratu. Po chwili przypomniała sobie Michaela Scollfielda, a raczej jego polskiego odpowiednika. I swoim starym zwyczajem zaczęła sobie wyobrażać ślub i gromadkę dzieci. Jedno już było. Widać ładne dzieci mu

wychodzą. Uśmiechnęła się do swoich palców u nóg, które odpowiedziały energicznymi ruchami, i poszła do kuchni zrobić sobie kawę. * Zuzanna Wolicka pierwszy raz w życiu miała minę bardziej skwaszoną niż jej kolega, młody pan Romanowski. Zwykle to Wojtek przodował w wyginaniu ust w niewłaściwą stronę i w patrzeniu na wszystkich spode łba, ale tym razem to Zuza była mistrzem. - Coś ty taka skwaszona? - odważył się zapytać cicho. - Musisz ze mną iść do kościoła - odparła. - Musimy uciec. Sprawa jest beznadziejna. - Do kościoła? Po co? W niedzielę nie byłaś? - Wojtek z reguły w kościele się nudził i czekał tylko na koniec, aż będzie mógł iść do domu i zająć się czymś bardziej istotnym. Sprawy duchowe i religijne mało zajmowały jego światły, jak mu się wydawało, umysł. On wolał konkrety i materiały dowodowe. W kościele było o to trudno. Zuzanna natomiast zafascynowana była wszystkim, co dotyczyło sfery duchowej, a w szczególności świętymi, którzy „mogli wszystko". Przynajmniej babcia jej tak mówiła i ona tej wersji się trzymała. Ostatnio w jej beznadziejnym - o czym chwilowo była przekonana - życiu pojawił się znienacka święty Juda Tadeusz, któremu to powierzała wszystkie swoje problemy bez opamiętania. Teraz sytuacja była zupełnie wyjątkowa, dlatego też na pewno nie wystarczyło rzucić się na kolana w dowolnym miejscu, choćby natychmiast. Trzeba było jechać do figurki. - Jedziesz ze mną, czy będziesz tak stał? - Bachor odważnie podniósł głowę. - Wsiądziemy w sto dwadzieścia cztery i dojedziemy prawie do samego kościoła.

- Ale... - zająknął się Wojtek, kurczowo trzymając w ręku plecak. - Ale dziś... - Co dziś, co dziś? Sprawa jest poważna. Ja jadę dziś oświadczyła Zuzanna. - Tchórzysz? Wojtek zrobił zbolałą minę. Ostatnim, o co chciał być podejrzewany, było tchórzostwo. Dla Zuzanny mógłby w ogień wskoczyć, co niestety nie równało się ucieczce z ukochanej lekcji przyrody... Jednakże po krótkim namyśle stwierdził, że przyroda mu nie zwieje, a Zuzanna owszem. I będzie się prowadzać z tym Łukaszem z drugiej „c". Niedoczekanie. - Idę, Zuza - spojrzał na nią badawczo. - A może zadzwonimy do rodziców, powiedzieć, gdzie idziemy? - Zwariowałeś? - Zuza zmroziła go wzrokiem. - Ale wiesz co... Do Zosieńki można by zadzwonić. Dasz mi ten telefon? Wojtek Romanowski od niedawna był szczęśliwym posiadaczem telefonu komórkowego. Telefon ten zakupili mu jego wiecznie zapracowani rodzice, by sprawować nad nim chociaż pozorną kontrolę. Dzięki telefonowi Wojtka sprawowano kontrolę nad Zuzanną i połową ich klasy. Zatem telefon rozbrzmiewał dość często, w niekoniecznie odpowiednich momentach. Był również wykorzystywany do zadań specjalnych, chociażby w celu, jaki postawiła przed sobą dzisiejszego dnia Zuzanna Wolicka. Zabrzmiał dzwonek na lekcję. - Uciekamy - szepnęła konspiracyjnie Zuzanna. - Mam bilety. Nie można na gapę jeździć. To nieuczciwe. - A uciekanie z lekcji jest uczciwe? - ośmielił się zapytać Wojtek. - Wojtek! To w słusznej sprawie! Wojtek wiele by dał, żeby się dowiedzieć, jaka to sprawa była tą słuszną i jedyną, która była warta podejmowania ryzyka wagarów i tym samym znalezienia się w policyjnej

izbie dziecka. Nie bardzo wiedział, co to jest ta „policyjna izba dziecka", ale tym był straszony od dawna i tego bał się przeraźliwie. Zuzanna nie miała pojęcia o policyjnych izbach dziecka, bała się porwania, jak w książkach sensacyjnych, które czytywał jej ojciec, i by zminimalizować ryzyko, postanowiła zadzwonić jednak do Zosieńki i powiedzieć jej o swoich działaniach w szczytnym celu. Zuzanna i Wojtek wybiegli szybko ze szkoły. Zza rogu zobaczyli ulicę, przyspieszyli, bo autobus właśnie nadjeżdżał. - Wsiadamy - komenderował Bachor. - Jechałaś już kiedyś sama autobusem? - zapytał z lekka przerażony Wojtek. - Ależ oczywiście - skłamała Zuzanna. - Nie raz! Wojtek poczuł się uspokojony. Zuzanna, mimo wszystko, nie bardzo. - Daj telefon - wyciągnęła rękę do Wojtka. Zuzanna otworzyła swój zeszyt, zaraz przed stroną, gdzie widniała tabelka z podziałem na panny roztropne i nieroztropne, i odczytała numer telefonu pani Zofii Kruk. Wystukała go na małym aparacie i chwilę poczekała. - Zosieńko! - szepnęła konspiracyjnym szeptem, gdy pani Zofia odebrała słuchawkę. - To ja! - Zuza? - ziewając, zapytała Zofia. Wszakże było jeszcze przed dziewiątą dwadzieścia i matemblewski, dobrze wychowany kogut Zofii jeszcze nie obudził. - A ty nie w szkole? - spojrzała na zegarek. - Zosieńko, uciekliśmy - szepnęła Zuza na tyle donośnie, że co najmniej pół autobusu ją słyszało. - Jedziemy do kościoła! - Do kościoła? - Zofia usiadła aż na łóżku, z wrażenia. - Po co do kościoła? Do jakiego kościoła? Czym jedziecie? - Autobusem. Do tego we Wrzeszczu, gdzie ślub braliście

- odparł Bachor. - Tam jest święty Juda! Dzwonię, bo jakby nas porwali, to żeby ktoś wiedział, gdzie ostatnio byliśmy. Rozsądnie, prawda? - Boże, rozsądnie... Jakie porwanie? Dziecko, czekaj, po co ci święty Juda, sami jedziecie? - Zofia nie wiedziała, czy szybko się ubierać i w jakiś sposób interweniować, czy się najpierw pytać o szczegóły tajemniczej wycieczki Zuzanny. Nie mieściło jej się w głowie, by ktoś mógł uciekać z lekcji i jechać przez pół miasta, by oglądać jakąś figurkę, choćby to święty był. Bachora jednakże znała już jakiś czas i wiedziała, że lepiej trzymać go pod kontrolą. - Zuzanko, nigdzie się nie ruszaj z tego kościoła. Ja tam przyjadę - oświadczyła, narzucając na siebie różowy półprzezroczysty szlafroczek. - Wiesz, z tym Judą, co dwie głowy, to nie jedna! - dodała. Bachor był uszczęśliwiony. Jeżeli trzy osoby pogadają ze świętym Judą, na pewno sprawa przestanie być taka beznadziejna, jak to się Bachorowi wydawało. Zuzanna Wolicka oddała telefon Wojtkowi i cierpliwie czekała, aż autobus dotrze do właściwego przystanku. * - Panie Krzysiu, natychmiast! - komenderowała Zofia przez telefon. - Natychmiast musimy jechać do Wrzeszcza! Pan Krzysiu, wierny taksówkarz, na szczęście był w pobliżu. Obiecał stawić się za pięć minut. Te minuty wydawały się Zofii wiecznością. - Nareszcie, panie Krzysiu! - zawołała, wsiadając do samochodu. - Na Czarną, do kościoła. Byle szybko. Po płytach pan jedzie, przez las, bo na Słowackiego jak zwykle korek. *

- Dziecko, jesteś! - wykrzyknęła na cały kościół pani Zofia Kruk. Wbiegła właśnie do kościoła, stukając swoimi czerwonymi szpilkami. - Zosieńko! - Bachor wstał z kolan, na których to klęczał już od kilku minut. Za nim zaraz podniósł się Wojtek Romanowski, otrzepując z obrzydzeniem brudne spodnie. Zuzanna rzuciła się swoim zwyczajem pani Zofii na szyję. - Chciałabym wreszcie usłyszeć, o co chodzi! powiedziała Zofia. - Ech, sprawa jest beznadziejna - zaczął Bachor. - Tata obciął swoje włosy. Zupełnie. I teraz nic mu już nie pomoże. Zosieńko, wygląda strasznie. - Zuzanna zrobiła zbolałą minę. - I teraz trzeba się modlić do Judy o to, by Milaczek jakoś uwierzył, że tata wygląda ładnie. A to chyba niemożliwe. - Niemożliwe - powtórzyła Zofia cicho. - No widzisz, ty też myślisz, że to niemożliwe - zasępił się Bachor. - Nie, nie, Zuzanko, ja po prostu myślę głośno. - Poza tym, nawet jak się jej spodoba, to ona zostanie moją macochą. Tą z pypciem, wiesz, mówiłam ci. - Zuzanna westchnęła. - Więc tak źle, i tak niedobrze. No, ale Zosiu, lepsze zło znane niż nieznane, prawda? - spojrzała wyczekująco. - To wolę, by już Milenka miała tego pypcia i była macochą, niż jakaś inna. Mam rację, prawda? - Prawda - westchnęła Zofia, po czym uklękła pod figurką świętego Judy. Z jednym się zgadzała. Sprawa była beznadziejna. Zuzanna zdecydowanie potrzebowała matki.

GDYBY SYZYF ZNAŁ ŚWIĘTEGO JUDĘ... Milena, nieświadoma beznadziejności sytuacji, w której grała pierwszoplanową rolę żeńską, szamotała się właśnie w przymierzalni w jednym ze sklepów w centrum handlowym Matarnia. Przymierzała akurat tunikę, która najlepiej zakrywała to, co Milena miała zbyt duże i zakryć chciała, a odkrywała to, co również było całkiem spore, ale Milena dla odmiany chciała to jeszcze bardziej uwypuklić. Zadowolona uśmiechnęła się do swojego odbicia. Tego dnia nie popsuła jej humoru nawet dyndająca metka z napisem „size 46". Wypięła pierś do przodu i nieskromnie stwierdziła po raz kolejny, że wygląda bosko. Do zakupów dołożyła również podkolanówki kabaretki w kolorze turkusowym. Ze sklepu wyszła całkiem zadowolona, zastanawiając się, jakiego pretekstu użyje, by zwabić do siebie nowe, jakże ujmujące wcielenie Jacka Wolickiego. Wcielenie, które to bardzo, ale to bardzo jej się podobało. Nie miała zupełnie pomysłu i to trochę psuło jej idealny nastrój, ale była pewna, że coś wymyśli. W ostateczności popsuje sobie komputer albo wyleje ze dwie miski wody na podłogę w łazience, a bohater spod jedynki z pewnością przybiegnie na białym koniu i wybawi ją z każdej opresji. Nawet tej najgorszej. Przymknęła oczy, wąchając Ninę Ricci. Rozmarzyła się. Nowa tunika, ponętny biust na wierzchu, ukryty tyłek nieco mniej ponętny, ona pachnąca Niną Ricci i Jacek, który jej pomaga. W tym momencie ujrzała oczyma wyobraźni Jacka, który uwija się ze ścierą do podłogi w jej łazience. Nie pasowało jej to. Może cos' mniej inwazyjnego. Jakaś pęknięta żarówka albo korki. O! Korki będą właściwe. Jak je trafi szlag, nawet będzie mogła świeczkę zapalić. To na pewno wzmocni romantyzm sytuacji. Musi się jednak dowiedzieć, co zrobić, by korki szlag

trafił i najlepiej załatwić z Zofią, by zaprosiła do siebie Zuzę, żeby Jacek bez wyrzutów sumienia mógł się cieszyć tymi świecami, jej głębokim dekoltem oraz kuszącym zapachem na jej ciele. Korków w sumie nie musi naprawiać. Wystukała numer do ciotki Zofii. * Ciotka Zofia klęczała akurat pod figurą świętego Judy i obserwowała Zuzannę Wolicką, która żarliwie się modliła, co chwila notując coś w swoim zeszycie. Znudzony Wojtek siedział w kościelnej ławce, machając nogami i rytmicznie stukając w klęcznik. Wtem nagle rozległ się głośny dźwięk, informujący o tym, że „brunetki, blondynki, ja wszystkie was dziewczynki całoooować chcę!". Zofia Kruk szybko sięgnęła po telefon. Cicho szepnęła: - Halo, Milaczku, gadać nie mogę! - przepraszająco uśmiechnęła się do Zuzanny, gdy napotkała jej, pełen dezaprobaty wzrok. - U Judy jestem w kościele... No u Judy Tadeusza! Świętego!... Tak, Milaczku, będę w domu za pół godziny. Dzieciaki muszę jedynie zgarnąć. Aj, nie pytaj teraz, jakie dzieciaki, sama zobaczysz. Przyjeżdżaj. * Ciotka Zofia zwariowała. Milena była przerażona. Ciotka Zofia, na stare lata w kościele u Judy Tadeusza? Jakiego Judy Tadeusza? Jakie dzieciaki? Nic dodać, nic ująć. Zwariowała. Milaczek szybko wsiadł do samochodu, wrzucając reklamówkę z zakupami na tylne siedzenie. Musi zobaczyć, co się dzieje z ciotką. Pod nieobecność swojej matki, rodzonej siostry pani Kruk, to właśnie ona czuła się w obowiązku dbać o zdrowie rodziny. Również to psychiczne. Wyjęła z kieszeni

papierek nasączony perfumami, którymi Jacek zwykł był pachnieć, zaczepiła na lusterku i dodała gazu, wyjeżdżając z parkingu. Chwała Bogu, że ojciec zostawił jej swój samochód, wyjeżdżając w te Bieszczady, bo do luksusu człowiek się przyzwyczaja zdecydowanie zbyt szybko. A odzwyczajanie boli dotkliwie. * - Dobra, Zuza, dosyć tego modlenia! - teatralnym szeptem rozkazała Zofia Kruk. - Świętemu to się może znudzić. Wstała ciężko z klęcznika, otrzepując swoje rajstopy czy też pończochy. Tego, co Zofia Kruk miała albo nie miała pod sukienką, nigdy nie można było być pewnym. Wojtek natychmiast podniósł się z kolan, na które ponownie padł, widząc jednak wzrok Zuzy, wyrażający olbrzymie potępienie, z głuchym łoskotem upadł na nie z powrotem i westchnął. Zuza popatrzyła na panią Zofię Kruk z wyrzutem. - Sprawa jest beznadziejna, Zosieńko - powiedziała cicho. - Święty Juda wymaga poświęceń! - Wzniosła oczy ku sklepieniu kolegiaty i powróciła do modlitwy. „Tylko czemu ja się poświęcam" - pomyślała Zofia. Usiadła na ławce i zaczęła się zastanawiać, jak wywabić dzieciaki z kościoła. Wojtek nie stanowił problemu, ale Zuzanna wyglądała, jakby chciała się tam zadomowić. - Święty Juda wymaga dobrych uczynków - powiedziała stanowczo Zofia. - Samo klepanie zdrowasiek w tej sytuacji nie pomoże. Dzieciaki, zabieram was do mnie. Musicie pomóc starej kobiecie. Zuzanna zerwała się na równe nogi. Za nią nieśmiało podniósł się Wojtek. - Wojtek, Zosieńka ma rację. Trzeba pomóc jakiejś starej kobiecie! - potem zwróciła się do Zofii. - Ty, Zosiu, masz zawsze rewelacyjne pomysły! - Odrzuciła swoje blond loki na plecy i mocno się do pani Zofii przytuliła. - To co, idziemy?

Zofia odetchnęła z ulgą. Nie musiała całego ciepłego przedpołudnia spędzać w murach zimnego kościoła. Trzeba było teraz wymyślić jeszcze jakieś bojowe zadanie dla dzieciaków, by miały poczucie spełnienia dobrego uczynku. Spojrzała na Zuzannę, która stanowczo wymaszerowała z kościoła i na ślepo w Zuzę wpatrzony sobowtór Harry'ego Pottera. Nie będzie łatwo. Kurczę, w razie czego pozostanie pielenie albo wyrywanie koniczyny z trawnika. Może się uda. * Zuzanna była rozczarowana. Zosieńka obiecała, że będą pomagać jakiejś starej kobiecie, a tu Zofia zagoniła ich do roboty w ogrodzie. Żadnej „starej kobiety" w ogrodzie Zuza nie spostrzegła. Zadarty, zbuntowany nosek Bachora wydawał się jeszcze bardziej zadarty i zbuntowany. Dopiero zawiłe tłumaczenie Zofii odniosło pozytywny skutek. Zuza uwierzyła w celowość swoich działań ogrodowych. - Zobacz, Zuzanko. - Zofia sama zaczęła prosić w myślach świętego Judę, by podsunął jej jakiś logiczny pomysł na zaspokojenie potrzeb Zuzanny w sprawie spełniania dobrych uczynków. Święty Juda widać czuwał nad zwykłymi śmiertelnikami, bo takowy pomysł się w głowie pani Zofii Kruk pojawił. - Juda to jest patron od spraw beznadziejnych. Koniczyna rosnąca w trawie jest również sprawą beznadziejną - westchnęła. - Ty wyrywasz, ona rośnie. Po kilku dniach, mimo iż wydaje ci się, że wyrwałaś wszystko, znowu cholerstwo wyrasta. Zuzanna zaczęła patrzeć na Zofię ze zrozumieniem. - Zuzanko, czy wiesz, kim był Syzyf? - zapytała Zofia Kruk. - No wiem, tata mi opowiadał kiedyś. Pchał wielki kamień, a ten kamień mu się ciągle zsuwał. Z takiej góry.

- No widzisz, Zuzanko, jeśli Syzyf wiedziałby o świętym Judzie Tadeuszu, toby na pewno było mu łatwiej. Gdyby przewidziała, jaką lawinę pytań wywoła to stwierdzenie, nie łączyłaby mitologii z religią w jednym zdaniu. - Ciociu, czekaj, coś mi nie gra. - Zuza zmarszczyła brwi. - To za czasów Syzyfa Juda Tadeusz już był? Może go nie było i dlatego ten biedny Syzyf musiał pchać ten kamień. - No... Pewnie go nie było - wydukała zaskoczona pytaniem Zofia. - Wojtek, idziemy wyrywać koniczynkę - zarządził Bachor. Wojtek zdążył cicho poprosić o jednorazowe rękawiczki, żeby nie musiał grzebać w brudnej ziemi, pełnej robactwa i różnego rodzaju intruzów, i poszedł grzecznie za koleżanką. Gdy chwilę później zdumiona Milena podjechała pod bramę domostwa ciotki, ujrzała dwoje grzecznych dzieci, które w milczeniu szukały koniczyny na trawniku. Nie spodziewała się nawet, że wyrywały tę koniczynę poniekąd w jej intencji. A raczej w intencji zmiany jej gustu. Bo skąd Zuzanna miała wiedzieć, że Milenka nowym wizerunkiem jej taty jest, krótko mówiąc, nieprzytomnie zachwycona? No skąd? * - A, o te dzieci, ciociu, ci chodziło - zawołała Milena, gdy tylko przeszła przez furtkę i zobaczyła panią Zofię dyrygującą Zuzanną i Wojtkiem. Zuza natychmiast rzuciła się Milenie na szyję, a Wojtek wyjąkał nieśmiałe „Dzień dobry". - O te chodziło, o te - machnęła ręką pani Zofia. - A o jakie jeszcze inne mogłoby chodzić? - Wzruszyła ramionami, jakby innych dzieci nie było na świecie. - Umartwiają się w szczytnym celu.

Zdziwiona Mila uniosła brwi. - Umartwiają się? Po kiego... - Chodź, Milaczku, wszystko ci opowiem. Lepiej niech wyrywają chwasty, niż klęczą u Judy Tadeusza. Prawda? Milena nie bardzo wiedziała, jaki związek ma wyrywanie chwastów z Judą Tadeuszem, ale ciotka szybko ją oświeciła. - Bo, Milaczku, Zuza ma plany - stwierdziła. - Plany względem ciebie. To dziecko najwyraźniej chce zeswatać swojego ojca z tobą. Mimo pypcia i innych problemów związanych ze złymi macochami. Ona marzy o was razem. - Pypcia? - Milena nie wiedziała, o co chodzi. - No pypcia, na języku. Macochy mają, nie wiedziałaś? Ciotka Zofia spojrzała z rozbawieniem na coraz bardziej zdezorientowaną Milenkę. - Zaległości masz, Kopciuszek się kłania i inne takie. Uzupełnij braki - uśmiechnęła się. - No i podobno Jacek obciął włosy i wygląda okropnie i teraz nie ma szans, żebyś się w nim zakochała. Bo jest brzydki jak noc. - Ale... - próbowała zaprzeczyć Milenka. - No i sprawa była na tyle beznadziejna, według Zuzy, że zwiała z lekcji i pojechała na Czarną do Judy Tadeusza. Wiesz, patron od spraw szczególnie trudnych i beznadziejnych. Wymodliła się, ale powiedziałam, że Juda najbardziej ceni dobre uczynki. - Zofia Kruk spojrzała na dzieciaki cierpliwie wyrywające chwasty. - No i dlatego teraz wyrywają tę koniczynę w szczytnej sprawie. Milena zaczęła się śmiać. - Ciociu, Jacek w tej fryzurze wygląda super. Takie ciacho, wiesz? - mruknęła z zachwytem. - Ja właśnie w tej sprawie do ciebie przyjechałam. * Ciacho, Jacek Wolicki w spokoju grzebał sobie w serwerze, siedząc rozpostarty w fotelu i pijąc kawę z olbrzymią ilością mleka, gdy zadzwonił telefon.

Dzwoniła jego córka Zuzanna, oświadczając mu, iż nie wróci do domu na noc, bo musi kochanej Zosieńce pomagać wyrywać chwasty z ogródka. A najlepiej zacząć o świcie, bo to większe umartwianie się. Wstać i o poranku, bez śniadania, pielić. - Dziecko, a po co ty się chcesz umartwiać? - zapytał zdumiony Jacek, mechanicznie klikając myszką na non stop pojawiające się zapytania na ekranie. - Tata, w szczytnej sprawie. - A co na to pani Zofia? - Jacek przerwał klikanie. - Może daj mi ją do telefonu? - Zosiu, do ciebie. Tata chce z tobą rozmawiać. - Mała oddała telefon bardzo się wzbraniającej przed tym Zofii. - Dzień dobry, panie Jacku, dzień dobry - przywitała się. Naprawdę nie ma kłopotu, że Zuza zostanie. Będzie mi bardzo miło! Po licznych zagmatwanych wyjaśnieniach Zofii dotyczących nieobecności Zuzanny w szkole, Jacek uległ namowom Zofii i przekrzykującej ją w tle rozmowy córki i zezwolił na jednonocne wakacje od ojca. Jemu też przydadzą się wakacje. Cóż on będzie robił z wolnym wieczorem? Musi się spotkać z Milenką. Trzeba poszukać pretekstu. Uśmiechnął się do swojego odbicia w monitorze i niczym wyrodny ojciec stwierdził, że pozbycie się na noc Zuzanny to bardzo dobry pomysł. Była przecież pod dobrą opieką. A może po prostu zaprosić Milenkę do kina, a nie szukać pretekstu? Niee... Lepszy będzie pretekst. * Milena, siedząc w głębokim fotelu w salonie ciotki Zofii, rozmyślała głośno. - No to, ciociu, muszę znaleźć pretekst, by się spotkać z Jackiem.

- Nogi wydepiluj. - Ciotka krytycznie spojrzała na Milenę. - Brwi wyreguluj. - Jeny, ciociu. Najpierw pretekst. - Milena podniosła nogawki spodni do góry. - Co ja mu nogi będę pokazywać? To najgorsze, co mam! - E, kochana, w takich chwilach się o tym nie myśli, co najgorsze, co najlepsze - wzruszyła ramionami ciotka. - A nóg w takim stanie nie możesz pokazać nikomu. - Spojrzała z dezaprobatą na siostrzenicę, a w zasadzie na jej łydki. - No, ale Jacka już znasz dobrze, więc... - Ogolę - prychnęła Milena. Widząc badawczy wzrok ciotki, powtórzyła: - No naprawdę, ciociu, obiecuję! podniosła dwa palce do góry. - Ciociu, ale jaki pretekst wymyślić? Korki wyłączyć i udawać głupią? „Udawanie głupiej czasem Milence przychodzi bez trudu" - pomyślała ciotka Zofia. - „Więc może te korki by były dobre". - Wyłączaj korki i działaj, kochanie! Trzymam kciuki! uśmiechnęła się - wracaj do domu, Milaczku. I nogi ogól tym razem!

WSZYSTKO PRZEZ SIEDEMNASTOWIECZNEGO STOLARZA Tego dnia inna panna roztropna, Aleksandra Pieczka, obudziła się z olbrzymią chęcią na ogórka kiszonego. Ochotę miała tak ogromną, że na piżamę szybko włożyła dres i zbiegła do sklepu. Tam kupiła dodatkowo jeszcze sok z kiszonej kapusty i nim doszła do kasy, cały wypiła. Wróciła po drugą butelkę. Do koszyka włożyła jeszcze cały worek jabłek i poszła zapłacić. - Widzę, że samo kwaśne! Chłopak będzie? - kasjerka sprawnie kasowała produkty. Aleksandra spojrzała na nią zaskoczona, zmrużyła oczy i zaczęła liczyć dni. Intensywnie liczyła i liczyła. Gdy doszła do swojej klatki, doliczyła się już do siedmiu tygodni, a drugi sok z kiszonej kapusty był w połowie wypity. - Kurde - zaklęła sobie z cicha. - To niemożliwe. Schowała klucz z powrotem do kieszeni i udała się znowu w stronę sklepu. Zaraz obok była apteka. Weszła do niej. - Poproszę test ciążowy - cicho wyszeptała. Szybko zgarnęła małe pudełko. - Kwas foliowy też? - zapytała pani magister - Przyda się, jeśli pani jest w ciąży. - Wymownie spojrzała na otwartą butelkę z sokiem z kapusty. Aleksandra zrezygnowana pokiwała głową. A niech tam będzie i kwas foliowy. Zapłaciła za wszystko i poszła do domu. Tam rzuciła na podłogę zakupy i usiadła, dzwoniąc do przyjaciela i wyjąc mu w słuchawkę z powodu ciąży, wszakże pośrednio spowodowanej przez stolarza, zamieszkującego w siedemnastym wieku okolice Matemblewa. Była w nastroju iście grobowym. - I to wszystko przez tego stolaaaaaarzaaaaa - płakała przez telefon. Płakała, to mało powiedziane. Ona wyła w niebogłosy, patrząc na nierozpakowany jeszcze test ciążowy.

- Testu jeszcze nie robiłam, ale ja to czu - u - u - ję! - Jakiego stolarza? - Maciej był zatroskany. - Jesteś w ciąży ze stolarzem? Ola, co się dzieje? Z jakim stolarzem? - Maciuś, nie ze stolarzem! Z To - o - o - mkiem jestem! Mówiłam ci o nim! - No mówiłaś, mówiłaś - cicho szepnął Maciek. - Ale kochasz go? - Ko - o - ocham - szlochała Aleksandra. - Ale ja go znam dwa miesiące! I od razu dziecko! - On cię kocha? - No mówi, że kocha - odparła Aleksandra, głośno wycierając nos. Maciej odsunął ucho od słuchawki. - Ale wszyscy tak mówią! - Kochana, zatem nie ma kłopotu. A powiedz mi, co wspólnego miał z tym jakiś stolarz? - Ech, Maciek, ty nic nie rozumiesz, bo on szedł z jednej wsi do Gdańska, by się modlić za żonę w ciąży! No i miał objawienie i potem tam była kapliczka. Maciek nie miał objawienia, dalej nic nie rozumiał. - I my tam na spacerze by - y - yliśmy - chlipała panna Pieczka - i Tomek się śmiał, że kto tam przychodzi, ten szybko zachodzi. - Aleksandra usłyszała śmiech. - Nie śmiej się ze mnie! Ja jestem taka nie - e - e - szczęśliwaaaaaaaa - łkała do słuchawki. - Ty mi zaraz karty postaw! Maciej się uśmiechnął. Znał przyjaciółkę niemalże od urodzenia. Wiedział bardzo dobrze, kiedy była naprawdę nieszczęśliwa. Teraz miał dobre przeczucia. Trzeba wybrać się do tego Gdańska i poznać nowego wybranka jego Niuni. O, matko! Niunia w białej sukni przed ołtarzem, a potem z maleństwem na ręku! Maciej Filipiak najnormalniej na świecie się wzruszył. Wzruszył się jeszcze bardziej, kiedy z kart wyczytał to, co już oznajmiła mu przyjaciółka.

Nie musiała robić testów. On miał pewność. Wisielec, Cesarzowa, Siedem Monet i As kijów. To mówiło wszystko.

BRUTAL, KORKI, TRUSKAWKI I DWÓCH POTENCJALNYCH OJCÓW NA HORYZONCIE

W tym czasie, gdy Milena leżała w pianie o zapachu truskawek, goląc nogi i ich okolice różową maszynką „zaprojektowaną specjalnie dla kobiet", Aleksandra Pieczka oddawała się nieco mniej romantycznemu zajęciu, gdyż po prostu sikała na test ciążowy, myśląc sobie, że to przecież jest zupełnie niemożliwe i że to na pewno jej się nie przydarzyło, no, bo przecież jak? Robiło jej się na przemian zimno i gorąco. „Odczekać trzy minuty" - przeczytała w ulotce. W tym wypadku jakiekolwiek czekanie nie było konieczne. Od razu pojawiły się wyraźne dwie kreski. Aleksandra po raz drugi sprawdziła na ulotce, czy te dwie kreski to na pewno ciąża, a nie jej brak, i zaczęła płakać i na zmianę z płaczem histerycznie się śmiać. Nie było wątpliwości. Zadzwonił dzwonek do drzwi. Otworzyła i przez zapłakane oczy ujrzała Tomasza. Stał z jakimś słoikiem w ręku. Rzuciła mu się na szyję, obcałowując go i łkając. Nie mogła wydusić z siebie słowa. Mężczyzna, któremu na chrzcie dano Jan, objął ją niezdarnie i nie wiedział, co powiedzieć. Wydukał z siebie jedno zdanie. - Ja, ja tylko po sól przyszedłem... - postawił pustą szklankę w przedpokoju i usunął się z pola widzenia panny Pieczki, zostawiając ją wielce zdezorientowaną. No i niedziwne, że jeszcze bardziej zapłakaną. * Milena czuła się piękna. Nieczęsto jej się to zdarzało, ale odkąd czuła motyle w brzuchu spowodowane przez sąsiada z parteru, piękna była coraz częściej. Z zachwytem oglądała swoje bordowe paznokcie na dłoniach i stopach, włożyła

lekkie spodnie i nową tunikę i zaczęła się zastanawiać nad zwabieniem do siebie młodego pana Wolickiego. Sięgnęła po telefon. - Ciocia, to ja te korki wyłączam, dobra? - Wyłączaj, wyłączaj. Albo Milaczku, może jeden wykręć? Może popsuj jakoś? - Ciociu, wyłączę tylko. Powiem, że włączyłam pralkę, żelazko, mikrofalówkę i lokówkę albo inne ustrojstwo i mi trzasnęły - wzruszyła ramionami. - I piekarnik, bo ten placek upiekłam z bezami. - O, Milaczku, wyszedł ci? Mnie zawsze wychodzą miękkie te bezy, Stasiulek nie lubi miękkich... Koniecznie przepis mi daj. - Ciociu, dam, ale potem, dobrze? Mejlem wyślę. Zuza śpi? - Gdzie tam. Wojtek też został. Przyjechała jego mama, pogadałyśmy i go zostawiła. Wiesz, że ona też chodzi do tego salonu kosmetycznego, co ja? Tego Fashion & Beauty na Rogaczewskiego? Wie, co dobre, kobieta. - No to miło... - W normalnych okolicznościach Milenka rozwinęłaby temat, ale teraz co innego ją nurtowało. - Ciociu, ale Zuza dziś nie wraca? - Milaczku, nie martw się, nie martw. Oni siedzą ze Staszkiem na strychu i słuchają jakichś przerażających historii. Będzie tam z nimi spał, bo same to ze strachu posiwieją! Stasiulek mitologię przelatuje. Opowiadał im jakieś słabsze, o Ariadnie, ale one żądne krwi. O Prometeuszu i sępie wyżerającym mu wątrobę już im trzeci raz opowiada. Ze szczegółami, tymi krwistymi - wzdrygnęła się. - Dobra, ciociu, to ja kończę... - Milena uzyskała najważniejszą tego wieczoru informację, że może spędzić z Jackiem czas do rana i nie mieć wyrzutów sumienia co do losów jego córki, Zuzanny.

- Ciociu... Ja bym miała prośbę... - Tak, Milaczku, nie martw się, zadzwoniłam już do Jacka i powiedziałam, że mama Wojtka przywiezie Zuzankę około południa. Bawcie się dobrze, kochanie! - wybuchła perlistym śmiechem i odłożyła słuchawkę. * Gdy zadzwonił dzwonek do drzwi, Jacek Wolicki, spryskany wodą toaletową Brutal (prezentem od córki na niedawne imieniny), stał właśnie tuż obok nich, gotowy do wyjścia do Mileny i zaproponowania jej wspólnego spaceru. Stwierdził, że jednak nie będzie szukał pretekstów, tylko prosto z mostu powie, że pogoda ładna, słońce zachodzi, morze blisko i na spacer chętnie by się przeszedł. W miłym towarzystwie oczywiście. Milena zdawała się być przerażona. - Jacek, czy możesz przyjść do mnie na chwilę? Światło mi wyłączyli! - Starannie unikała jego wzroku. - Piekłam, potem prasowałam i coś nagle trzasnęło! - Może korki? - Jacek badawczo spojrzał na Milę. - Nie wiem, może tak, pomożesz? - złapała go za rękę i zaciągnęła do windy. Weszli do ciemnego mieszkania, gdzie uprzednio Milenka zapaliła kilka świeczek. - O, jaka romantyczna atmosfera! - uśmiechnął się. - I jak pachnie! Ciasto? - Noo... właśnie się skończyło piec, kiedy wysiadły! odparła szybko Milena. - No to co z tymi korkami? - zapytał. - Siedzimy przy świeczkach i zjemy ciasto, czy włączamy? - Nnooo... - zaczęła dukać Milena - możemy najpierw ciasto zjeść. - Wyjęła je z piekarnika, pokroiła na kawałki. Gdy stała tak przy stole, odwrócona tyłem do Jacka, ten niespodziewanie objął ją w pasie, wtulił swój nos w pachnącą

truskawkami i jakimś tajemniczym zapachem szyję i mrucząc, stwierdził: - Milenko, to był pretekst, prawda? Milenka zrobiła się czerwona. - Bo wiesz... - Jacek dalej mruczał, całując ją co chwilę w szyję. Mila nie protestowała, tylko zamarła z nożem w ręku, pochylona nad ciastem. - Kobieta, która rozgryza komputery w trzy minuty i radzi sobie z samochodem lepiej niż niejeden facet, nie potrafi włączyć korków? - Jacek wyraźnie już drwił. - Nie wierzę... uśmiechał się. Milena spurpurowiała jeszcze bardziej, a w oczach Jacka zabłysły zalotne ogniki. - Odłóż ten nóż, bo sobie krzywdę zrobisz. Mila posłusznie odłożyła i odwróciła się do niego. Spuściła wzrok. - No... Sama je wyłączyłam. - Chciałaś, żebym przyszedł? - Chciałam... - Mila swoim wyglądem, a w szczególności kolorem twarzy, przypominała truskawkę. Jacek pogładził ją po policzku. - Ja akurat do ciebie wychodziłem. Chciałem cię na spacer wyciągnąć. Zuzy nie ma, więc mam chwilę dla siebie. - Po czym dodał: - Długą chwilę... Milena spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się. - Włączę te korki, bo mi się lodówka rozmrozi powiedziała, przystawiając stołek do pawlacza, gdzie były ukryte korki. - Korki włącz, ale światła nie zapalaj. Posiedzimy przy świeczkach, a potem pójdziemy nad morze - zaczął Jacek. - A potem wrócimy i... - zapytała nieśmiało Milena. - Potem wrócimy i... Posiedzimy przy świeczkach przytulił ją Jacek. - I nie tylko - dodał po chwili.

* Tego samego wieczoru, którego Milena zakładała sidła na samotnego sąsiada, Aleksandra po raz dziesiąty próbowała się dodzwonić do Tomka. Tomka, który przyszedł do niej i bez słowa sobie poszedł. Dziwne. Jeszcze raz spróbuje. Bezskutecznie. Kolejny frajer w jej życiu. Przychodzi i odchodzi bez słowa. I to na dodatek wtedy, kiedy ona płacze i go potrzebuje. No nic. Sama wychowa dziecko. Da sobie radę. Jak ze wszystkim. Usłyszała łomotanie w drzwi. Zrezygnowana wstała i otworzyła. Za drzwiami stało dwóch identycznych osobników płci męskiej. Jeden z nich ruszył, by szybko wziąć w ramiona wciąż zapłakaną Aleksandrę, drugi stał nieco z tyłu, za tym pierwszym. Ramiona się przydały. Dziewczyna zdołała wydukać z siebie jedynie kilka słów, po czym padła zemdlona. Tomasz i Jan Roguscy, po tym jak usłyszeli te słowa, najchętniej również by padli na podłogę bez jakiejkolwiek świadomości. - O Boże! To który jest ojcem??? - jęknęła Aleksandra, zanim straciła przytomność. Pytanie to dźwięczało jeszcze długo w uszach braci. * Godzinę wcześniej Tomasz Roguski, pędzony wyrzutami sumienia, że zaniedbuje brata, zamiast najpierw swoje kroki skierować do dziewczyny - na co miał wielką ochotę - wybrał mieszkanie brata. Dostał jak zawsze piwko, jak na szpilkach usiadł na fotelu i zastanawiał się, jak powiedzieć Jankowi, że się zakochał, i to

na zabój. I to w jego sąsiadce. Wspaniałej małej czarnej z warkoczem. Brat mu to ułatwił. Zdecydowanie. - Wiesz, byłem dziś u tej Małej Czarnej - zaczął. Tomasz wytężył słuch. - I? - Nawiedzona jakaś. Poszedłem ze szklanką, bo wiesz, że niby sól chcę pożyczyć. Ta otwiera mi zaryczana, rzuca mi się na szyję, obcałowuje mnie... Dojrzał złowrogi wzrok Tomasza i w porę osłonił twarz: - Stary, co ty robisz? Tomasz Roguski wstał z fotela, wylewając pół piwa. Impulsywnie złapał brata za bluzę. - Rzuca się na szyję? Obcałowuje? - W jego oczach kryła się furia. Nie można było tego inaczej nazwać. - No stary, co jest? - Jan nic nie rozumiał. - Mówiłeś sam, że fajna czarnulka. To co? Teraz raptem niefajna? - Fajna, stary, ale ona jest moja - szepnął z nienawiścią w głosie. - Zero obcałowywania, zero rzucania się na szyję! popatrzył groźnie. - Zrozumiałeś? - No dobra, dobra. Ja tylko dziś u niej byłem. A coś ty taki? Stary kawaler Tomasz Roguski się wreszcie zakochał? W tym momencie spojrzał na brata. - O, kurde, zakochał - stwierdził ze zdziwieniem. Tomasz nic nie powiedział. - Wiesz co? To chodźmy do niej. Przedstawisz mnie po ludzku, bez żadnych niespodzianek. Ani jeden, ani drugi nie wiedział, jakie niespodzianki miała dla nich Aleksandra Pieczka. Szczególnie dla Tomasza. No, ale mieli się niebawem o tym przekonać. * - O, kurde, stary... - Jan Roguski zamarł nad nieprzytomną Aleksandrą. - Nie mówiłeś mi, że z nią spałeś... - A ty mi mówisz o wszystkich, co z nimi śpisz? - Janek nieudolnie potrząsał Aleksandrą, mając nadzieję, że ta

odzyska przytomność. - Oleńka!!! - Położył jej nogi na tapczanie, jak przez mgłę pamiętając kurs pierwszej pomocy ze szkoły średniej. - No prawie... Tyle ich było... - No widzisz. A u mnie nie. - Tomasz zmarszczył czoło. - Kurde, Janek, ona się nie budzi. - Był coraz bardziej przestraszony. - Trzaśnij ją - zaproponował Janek. - W twarz z całej siły ją trzaśnij. - Sam się trzaśnij! - skwitował Tomasz. Janek, nie patrząc na brata, trzasnął. Aleksandrę w twarz trzasnął. I to mocno. Tomasz zamarł. Rzucił się z pięściami na brata. - Kobietę w ciąży bijesz? - Jego pięść wylądowała centralnie na twarzy Janka. Ten złapał się za nos. Krew pociekła po parkiecie. - Zwariowaliście? - Aleksandra siedziała na podłodze, trzymając się za policzek. - O co chodzi? Słabo mi się zrobiło, a potem widzę jakieś twarze zakrwawione. Normalni to wy nie jesteście! - Oleńka! - Tomasz Roguski usiadł koło Aleksandry i zaczął ją głaskać po włosach. - To prawda? - Ku zaskoczeniu swojego brata bliźniaka wyglądał, jakby się cieszył. Janek poczuł ukłucie zazdrości. Z jednej strony chciał poszaleć, ale ile można? Może warto byłoby znaleźć kogoś, z kim taka wiadomość by cieszyła, a nie martwiła? Uśmiechnął się do brata i Aleksandry, pokiwał im na pożegnanie i wyszedł do siebie. Wyciągnął telefon komórkowy i wybrał numer. - Anka? Masz może dzisiaj czas? Masz? Super! Podjadę do ciebie do pracy... Może jakaś kolacja na mieście... Nie była śmiertelnie obrażona. Jednak życie ma sens. *

W sens życia nie wątpił również Leon Niski, który zaraz, gdy usłyszał odgłosy bijatyki, udał się na górę w celu udokumentowania pijackich burd dochodzących z mieszkania wynajmowanego przez byłą sportsmenkę. Gdy zobaczył zakrwawionego Jana Roguskiego, rozmawiającego cicho przez telefon, domyślił się, że policja już została wezwana. Zrobił kilka zdjęć swoim telefonem komórkowym, mając nadzieję, że Pudelek będzie zainteresowany, i z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku poszedł spać.

I ŻYLI DŁUGO 1 SZCZĘŚLIWIE Tej nocy jednak nie wszyscy spali... W tym czasie, kiedy Milena wpatrywała się z miłością w błyszczące oczy Jacka, Aleksandra Pieczka po raz tysięczny tego wieczoru, wpatrywała się z przerażeniem w dwie wyraźne kreski na teście ciążowym, Staszek opowiadał Zuzannie o Prometeuszu, któremu sęp wyżerał wciąż odrastającą wątrobę, a Zofia siedziała z maseczką „50+" na twarzy, zaczytana w nowym Kingu. Bała się strasznie. Nie tylko ona. Zuza bała się sępa, a Milena i Aleksandra przyszłości. Przyszłości, która miała obfitować w zmiany. Zmiany nieodwracalne, ale jakże pozytywne... Właśnie z powodu tegoż strachu żadna z panien roztropnych tej nocy nie spała. Zuzanna pół nocy gadała z Judą Tadeuszem, Aleksandra leżała wtulona w Tomasza, wymyślając imię dla dziecka, które miało zaledwie jakieś dziewięć milimetrów, a na to, co Milenka robiła razem z ojcem wyrodnym, spuśćmy zasłonę milczenia... Światłe uwagi ciotki w sprawie ogolenia nóg i nie tylko bardzo się przydały. Bardzo. Dla odmiany, Parys Antonio, który wszystkie panny roztropne uwielbiał, spał. Tysiąc razy wolał, by wszystkie panny, w szczególności te roztropne, nosiły ze sobą w torebkach słuszne zapasy żywności, a nie baterie jakiejkolwiek firmy, choćby była i najlepsza. Phi. Baterie. Co to za panny roztropne, z bateriami. Przecież od dawna wiadomo, że do serca wielbiciela czy oblubieńca trafia się przez żołądek, a nie za pomocą światełka w tunelu. Po co światełko, jak jedzenie tak ładnie pachnie i można je znaleźć nawet po ciemku...

Wszystko można znaleźć po ciemku. Szczęście też. Wystarczy tylko chcieć. PS I żyli długo i szczęśliwie. Wszyscy. Gdańsk, maj 2009