Wojciech Chmielarz Jakub Mortka 2 Farma lalek

Wszel​kie po​wie​la​nie lub wy​ko​rzy​sta​nie ni​niej​sze​go pli​ku elek​tro​nicz​ne​go inne niż jed​no​ra​zo​we po​bra​nie w za​kre​sie wła​sne​go użyt​ku sta​no​wi na​ru​sze​nie praw au​tor​skich i pod​le​ga od​p o​wie​dzial​no​ści cy​wil​nej oraz kar​nej.

Pro​jekt okład​ki PIOTR BU​KOW​SKI Fo​to​gra​fia na okład​ce © by WOJ​C IECH CHMIE​LARZ Fo​to​gra​fia Au​to​ra © by DAG​MA​RA CHMIE​LARZ Co​p y​ri​ght © by WOJ​C IECH CHMIE​LARZ, 2013 Re​dak​cja TO​MASZ ZA​JĄC Ko​rek​ta AGA​TA CZER​WIŃ​SKA / D2D.PL, ZU​ZAN​NA SZA​TA​NIK / D2D.PL Re​dak​cja tech​nicz​na RO​BERT OLEŚ / D2D.PL Skład wer​sji elek​tro​nicz​nej MI​C HAŁ NA​KO​NECZ​NY / VIR​TU​ALO SP. Z O.O. ISBN

978-83-7536-642-6

Spis treści

Dedykacja Motto Prolog Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18

Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Od autora

Dla ro​dzi​ców

Żad​na fir​ma nie jest sa​mo​wy​star​czal​na i nie ma nie​wy​czer​pa​nych za​so​bów, ale naj​czę​ściej ma nie​ogra​ni​czo​ne po​trze​by, kon​ku​ru​ją​ce o rzad​kie za​so​by przed​się​bior​stwa. Dla​te​go pra​ce, któ​re inni mogą wy​ko​nać ta​niej i sku​tecz​niej, trze​ba zle​cać na ze​wnątrz, bo in​a​czej fir​my mar​no​tra​wi​ły​by swo​je za​so​by. Mark J. Po​wer, Ke​vin C. De​so​uza, Car​lo Bo​n i​fa​zi, Out​so​ur​cing. Pod​ręcz​nik spraw​dzo​nych prak​tyk, przeł. To​masz Rzy​choń

Prolog

Dżin​so​wa kurt​ka mar​ki jed​n ej z nie​miec​kich firm odzie​żo​wych, ide​a l​na na ka​p ry​śną gór​ską wio​snę, zo​sta​ła wy​p ro​du​ko​wa​n a w ra​mach out​so​ur​cin​gu w Chi​n ach, a do Pol​ski tra​fi​ła w kon​te​n e​rze z uży​wa​n y​mi ubra​n ia​mi. Te​raz no​si​ła ją je​de​n a​sto​let​n ia dziew​czyn​ka z blond wło​sa​mi za​p le​cio​n y​mi w dwa war​ko​cze. Wiel​kie błę​kit​n e oczy upodob​n ia​ły dziew​czyn​kę do po​sta​ci z ja​p oń​skiej kre​sków​ki. A w szcze​gól​n o​ści do bo​ha​ter​ki jed​n e​go z tych nie​grzecz​n ych fil​mów ani​me, któ​re męż​czy​zna sie​dzą​cy w te​re​n o​wym bmw tak lu​bił oglą​dać, kie​dy wie​dział, że jest sam i nikt mu nie bę​dzie prze​szka​dzać. Męż​czy​zna wziął łyk red bul​la, prze​łknął i na​tych​miast po​czuł, że gar​dło znów robi mu się su​che z eks​cy​ta​cji, a pe​n is tward​n ie​je, na​p ie​ra​jąc na roz​p o​rek zbyt cia​snych spodni. Dziew​czyn​ka sie​dzia​ła na skra​ju dro​gi, ba​zgrząc pa​ty​kiem po zie​mi i ocie​ra​jąc nos dżin​so​wym rę​ka​wem. Chy​ba pła​ka​ła, co spra​wia​ło, że cała sy​tu​a cja ro​bi​ła się jesz​cze bar​dziej pod​n ie​ca​ją​ca. Czy się zgu​bi​ła? Czy za​raz ktoś po nią przyj​dzie – tata, mama, star​szy brat? Może zo​sta​wi​li ją dla prze​stra​chu, bo była nie​grzecz​n a, a te​raz dys​kret​n ie pil​nu​ją, ukry​ci za drze​wem? Męż​czy​zna odło​żył pusz​kę z na​p o​jem do spe​cjal​n e​go uchwy​tu za​wie​szo​n e​go przy sa​mo​cho​do​wym oknie, uwa​ża​jąc przy tym, żeby nie wy​lać ani kro​p li na ta​p i​cer​kę. Wy​chy​lił się lek​ko do przo​du, by zba​dać oko​li​cę. Nie za​uwa​żył ni​ko​go do​ro​słe​go. Je​dy​n a para tu​ry​stów ze​szła w dół do​bre dzie​sięć mi​n ut temu. Było dość wcze​śnie rano, więc tak nie​wiel​ki ruch mimo ład​n ej po​go​dy wy​da​wał się zro​zu​mia​ły. Ostat​n i dom w mie​ście stał dwa​dzie​ścia me​trów da​lej, a jego okna za​sła​n iał gę​sty ży​wo​p łot. Nikt ich nie wi​dział. Męż​czy​zna po​czuł, że na​p ię​cie na​ra​sta. Miał ocho​tę wy​cią​gnąć pe​n i​sa ze spodni i na​tych​miast za​cząć się ma​stur​bo​wać. Po​wstrzy​mał się z tru​dem. Się​gnął po pusz​kę, wy​p ił ostat​n i łyk, po czym zgniótł ją i wy​rzu​cił za pół​otwar​te okno. Wziął dwa głę​bo​kie od​de​chy i z moc​no bi​ją​cym ser​cem uru​cho​mił sil​n ik. Dziew​czyn​ka pod​n io​sła głów​kę do​p ie​ro, kie​dy bmw za​trzy​ma​ło się nie​ca​ły metr od niej, a męż​czy​zna otwo​rzył drzwi od stro​n y pa​sa​że​ra. Uśmie​chał się przy​jaź​n ie. – Cześć – rzu​cił we​so​ło. Nie od​p o​wie​dzia​ła. Ścią​gnął oku​la​ry prze​ciw​sło​n ecz​n e. – Zgu​bi​łaś się? Chwy​ci​ła moc​n iej pa​tyk i za​czę​ła wbi​jać go szyb​ko w zie​mię, two​rząc nie​re​-

gu​lar​n y wzór z nie​wiel​kich dziu​rek. – Dla​cze​go mil​czysz? Mama cię nie na​uczy​ła, że na​le​ży od​p o​wia​dać, jak do​ro​śli py​ta​ją? Bąk​n ę​ła coś, cze​go w pierw​szej chwi​li nie zro​zu​miał. – Słu​cham? Mo​żesz po​wtó​rzyć? Wes​tchnę​ła ci​chut​ko, a jemu prze​szedł dreszcz po ple​cach. Była taka ma​lut​ka, taka sek​sow​n a. – Mama mó​wi​ła, że nie wol​n o mi roz​ma​wiać z nie​zna​jo​my​mi. Był przy​go​to​wa​n y na ta​kie stwier​dze​n ie. – Two​ja mama ma ab​so​lut​n ą ra​cję. Ale ja nie je​stem nie​zna​jo​mym. Spoj​rza​ła na nie​go i zmarsz​czy​ła brwi. – To jak się na​zy​wam? – za​p y​ta​ła. Ro​ze​śmiał się, roz​ba​wio​n y jej bez​czel​n o​ścią i by​stro​ścią. – Nie wiem, ko​cha​n ie – przy​znał. – Ale znam two​ją mamę. A naj​le​p iej to znam wiesz kogo? – Kogo? Pa​trzy​ła na nie​go z wy​cze​ki​wa​n iem. – Pa​n ią ze skle​p u – za​ry​zy​ko​wał. – Pa​n ią Ma​riol​kę? – Oczy​wi​ście, że pa​n ią Ma​riol​kę. Je​stem jej do​brym przy​ja​cie​lem, wiesz? Bar​dzo czę​sto ro​bię u niej za​ku​p y i so​bie roz​ma​wia​my. Cza​sa​mi przy​cho​dzi do nas two​ja mama i dys​ku​tu​je​my wspól​n ie, nie​kie​dy to na​wet o to​bie. Wła​ści​wie to… – za​wie​sił na chwi​lę głos, zwięk​sza​jąc jej cie​ka​wość – …po​win​n aś mnie pa​mię​tać ze skle​p u. – Nie pa​mię​tam. – By​łaś tam nie​daw​n o z mamą, ja​dłaś ba​to​n a. Przy​p o​mi​n asz so​bie? Za​sta​n a​wia​ła się przez chwi​lę. Tym​cza​sem męż​czy​zna drżał we​wnątrz z nie​po​ko​ju. Czy po​łknie przy​n ę​tę? Czy jego mała ryb​ka da się schwy​tać? Dała. Po​ki​wa​ła gło​wą ener​gicz​n ie, a on uśmiech​n ął się lek​ko. – No wła​śnie. Jak we​szłaś z mamą, to wła​śnie roz​ma​wia​łem z pa​n ią Ma​riol​ką, po​tem za​bra​łem swo​je za​ku​p y, mia​łem ta​kie dwie wiel​kie czer​wo​n e tor​by, po​że​gna​łem się, po​wie​dzia​łem „dzień do​bry” two​jej ma​mie i wy​sze​dłem. Pa​mię​tasz już? – Może… – po​wie​dzia​ła z ocią​ga​n iem. – Tak wła​śnie było. Za​p y​taj mamę, jak wró​cisz do domu. Kiw​n ę​ła gło​wą. Męż​czy​zna się​gnął do tor​by scho​wa​n ej za przed​n im sie​dze​niem i wy​cią​gnął ko​lej​n ą pusz​kę z red bul​lem. – Chcesz na​p o​ju? Spoj​rza​ła na nie​go po​dejrz​li​wie, ale tym ra​zem mniej nie​uf​n ie niż wte​dy, kie​dy do niej pod​je​chał. Wie​dział, że musi się po​spie​szyć. Lada mo​ment ktoś może tędy prze​cho​dzić, a wte​dy cały plan, któ​ry tak dłu​go ukła​dał so​bie w gło​wie, tra​fi szlag. Pę​kło​by mu ser​ce. Trzy​mał pusz​kę non​sza​lanc​ko, jak​by mu nie za​le​ża​ło, żeby ją wzię​ła. Cią​gle

się uśmie​chał, pa​trząc bar​dziej na dro​gę niż na dziew​czyn​kę. Ką​tem oka za​uwa​żył, że pod​cho​dzi do sa​mo​cho​du, chwy​ta na​p ój, wy​cią​ga go z jego dło​n i, a po​tem cofa się na​tych​miast dwa kro​ki, za​sko​czo​n a ła​two​ścią, z jaką prze​p ro​wa​dzi​ła tę ope​ra​cję, oraz tym, że nie pró​bo​wał jej zła​p ać. Ko​lej​n a ba​rie​ra po​dejrz​li​wo​ści w jej gło​wie pa​dła. Otwo​rzy​ła red bul​la. – Na​p raw​dę zna pan pa​n ią Ma​riol​kę? – za​p y​ta​ła mię​dzy ły​ka​mi. – Bar​dzo do​brze. Od lat u niej ku​p u​ję. Kiw​n ę​ła gło​wą. – Co tu ro​bisz? – za​p y​tał. Wy​ko​n a​ła nie​okre​ślo​n y ruch ręką, wska​zu​jąc na po​bli​skie góry. – Idziesz na wy​ciecz​kę? – Tak – przy​zna​ła nie​chęt​n ie. – Sama? – za​p y​tał i na​tych​miast uj​rzał w jej oczach iskier​ki zło​ści. Wy​stra​szył się, że po​wie​dział coś nie tak i że za​raz ją stra​ci. Pod​n iósł dło​n ie w ge​ście wy​ra​ża​ją​cym, że wła​ści​wie nic go to nie ob​cho​dzi, czy idzie sama, czy z kimś. Miał na​dzie​ję, że dała się na to na​brać. Była jak małe fu​trza​n e zwie​rząt​ko, któ​re bar​dzo ła​two prze​stra​szyć. – Zmę​czy​łaś się? – Tak. – Bo prze​szłaś ka​wał dro​gi. Nie​zła z cie​bie tu​ryst​ka. – Aha. – Idziesz w górę? – Tak. – Jadę tam wła​śnie. Pod​wieźć cię? Mil​cza​ła, nie po​tra​fiąc się zde​cy​do​wać. Wi​dział ma​lu​ją​cą się na jej twa​rzy roz​ter​kę – z jed​n ej stro​n y miał prze​cież miłą, przy​ja​zną twarz, znał pa​n ią Ma​riol​kę, a pew​n ie i mamę, ale z dru​giej stro​n y cią​gle nie po​tra​fi​ła mu za​ufać. Do​strze​ga​jąc to wa​ha​n ie, chciał po pro​stu wy​sko​czyć z sa​mo​cho​du, chwy​cić ją w pas i wrzu​cić do ba​gaż​n i​ka. Tak by​ło​by naj​le​p iej. Ale wte​dy ktoś mógł​by usły​szeć jej krzy​ki. Nie, mu​siał się kon​tro​lo​wać. Pod po​wie​ka​mi cią​gle wi​dział frag​men​ty ja​p oń​skie​go fil​mu ani​mo​wa​n e​go, w któ​rym bo​ha​ter​ka mia​ła ta​kie same oczy jak ta dziew​czyn​ka. I tak słod​ko ję​cza​ła. Naj​p ierw się bro​n i​ła, ale po​tem ję​cza​ła. Ta mała też bę​dzie ję​czeć. Kie​dy już prze​sta​n ie krzy​czeć. – No nic. Jak chcesz, to idź na pie​cho​tę – po​wie​dział, po​sta​n a​wia​jąc za​grać va ba​nque i się​ga​jąc po klam​kę od drzwi. Za​trzy​ma​ła go, kie​dy już nie​mal za​mknął. – Niech pan po​cze​ka. Sko​czy​ła na rów​n e nogi i wśli​zgnę​ła się do sa​mo​cho​du. Uśmiech​n ął się po raz ko​lej​n y i po​mógł jej za​p iąć pas, przy oka​zji, niby przy​p ad​kiem, mu​ska​jąc jej udo. – To je​dzie​my – po​wie​dział i wska​zał na pusz​kę red bul​la w jej dło​n iach. – Uwa​żaj, żeby nie wy​lać.

Uru​cho​mił sil​n ik i ru​szył. Nie za​uwa​żył, jak z lasu wy​szła dziew​czy​n a z psem, któ​ra dłu​go przy​glą​da​ła się od​jeż​dża​ją​ce​mu sa​mo​cho​do​wi.

Rozdział 1 – Jezu, jak tu pięk​n ie – po​wie​dzia​ła Ola. Mort​ka po​my​ślał, że jego była żona ma ra​cję. Cie​p łe ma​jo​we słoń​ce pa​da​ło na twarz po​li​cjan​ta, prze​bi​ja​jąc się przez gę​sty dach zie​lo​n ych, pach​n ą​cych wio​sną li​ści. Sie​dzie​li w ogród​ku tuż przed za​byt​ko​wym po​n ie​miec​kim pa​ła​cem, a za ich ple​ca​mi roz​cią​ga​ła się ma​low​n i​cza pa​n o​ra​ma Kar​ko​n o​szy. Za​n u​rzył usta w chłod​n ym pi​wie i przez chwi​lę, krót​ką jak mru​gnię​cie po​wie​ki, czuł się szczę​śli​wy. A po​tem Adam, nowy chło​p ak Oli, któ​ry sie​dział na​p rze​ciw​ko, ale któ​re​go Mort​ka w cu​dow​n y spo​sób usu​n ął ze swo​je​go pola wi​dze​n ia, mu​siał się ode​zwać. – Wie​cie, że tu nie​opo​dal, za tym ho​te​lem, znaj​du​je się fa​bry​ka dy​wa​n ów? Ta słyn​n a fa​bry​ka dy​wa​n ów! – Wska​zał na pa​łac za swo​imi ple​ca​mi, w któ​rym wy​n a​jął po​ko​je dla sie​bie, Oli i chło​p a​ków. – Nig​dy o ta​kiej nie sły​sza​łem – po​wie​dział kwa​śno ko​mi​sarz, za​sta​n a​wia​jąc się jed​n o​cze​śnie, czy Adam i Ola za​miesz​ka​li w jed​n ym po​ko​ju, czy jed​n ak osob​n o. – Nig​dy, na​p raw​dę? W PRL-u dy​wa​n y z tej ma​łej mie​ści​n y były praw​dzi​wym ra​ry​ta​sem. Moja mama o mało co nie zgi​n ę​ła, kie​dy pró​bo​wa​ła ku​p ić je​den. – Co się sta​ło? – za​in​te​re​so​wa​ła się Ola, któ​ra wła​śnie koń​czy​ła do​p i​jać kawę. Wy​glą​da​ła pięk​n ie: uśmiech​n ię​ta, wy​lu​zo​wa​n a, ema​n u​ją​ca sek​sa​p i​lem i speł​n ie​n iem. – Mama do​wie​dzia​ła się dzień wcze​śniej, że rzu​cą dy​wa​n y. Od czwar​tej nad ra​n em sie​dzia​ła pod skle​p em, ko​lej​ka gęst​n ia​ła z mi​n u​ty na mi​n u​tę, zro​bił się praw​dzi​wy tłum. Wszy​scy na​p ie​ra​li na drzwi do tego skle​p u, bo każ​dy chciał do​stać to​war. I w pew​n ym mo​men​cie, mniej wię​cej wte​dy, kie​dy mie​li już otwie​rać, ale z ja​kie​goś po​wo​du nie otwie​ra​li, lu​dzie za​czę​li się pchać. A moja mama była w pierw​szym sze​re​gu. Do​słow​n ie wbi​li ją w szkla​n e drzwi, któ​re zbi​ły się z hu​kiem, a ona sama wpa​dła do środ​ka. Naj​p ierw o mało co jej nie stra​to​wa​n o, a po​tem się zo​rien​to​wa​ła, że upa​dła tuż obok wiel​kie​go, ostre​go jak brzy​twa ka​wał​ka szy​by. Upa​dła​by kil​ka cen​ty​me​trów w pra​wo, a odła​mek prze​bił​by jej tęt​n i​cę szyj​n ą. – Adam uśmiech​n ął się lek​ko i wy​cią​gnął szy​ję, żeby przyj​rzeć się opusz​czo​n ym fa​brycz​n ym ha​lom, któ​re kry​ły się za pa​ła​cem. – Wy​obra​ża​cie to so​bie? Lu​dzie się za​bi​ja​li o te dy​wa​n y. – Do​słow​n ie – do​da​ła szyb​ko Ola i chwy​ci​ła go za rękę. Adam mruk​n ął ci​cho z za​do​wo​le​n iem. – Mama do dzi​siaj ma bli​zny. Na szczę​ście tyl​ko na dło​n iach. Je​den z odłam​ków prze​szedł na wy​lot.

– Nie​sa​mo​wi​te. – Te dy​wa​n y były wte​dy ma​rze​n iem każ​dej pani domu. Do wszyst​kich de​mo​lu​dów je wy​sy​ła​n o. – A te​raz? – za​p y​tał Mort​ka, uzna​jąc, że po​wi​n ien się ode​zwać z grzecz​n o​ści. Adam pod​n iósł jed​n ą brew w ge​ście życz​li​we​go zdzi​wie​n ia. – Nie wiesz? Prze​cież tro​chę tu już miesz​kasz. – Nie mia​łem oka​zji się za​in​te​re​so​wać – od​p o​wie​dział zmie​sza​n y po​li​cjant, zły na sie​bie, że w ogó​le wpadł mu do gło​wy po​mysł, by otwie​rać usta. – Za​kład padł po trans​for​ma​cji. Prze​rost za​trud​n ie​n ia, prze​sta​rza​ły park ma​szy​n o​wy, tań​sza kon​ku​ren​cja za​gra​n icz​n a, kon​ser​wa​tyw​n y spo​sób za​rzą​dza​n ia i men​tal​n ość z po​p rzed​n ie​go ustro​ju – wy​mie​n iał jed​n ym tchem Adam. – Czy​li to samo co w ty​sią​cach po​dob​n ych za​kła​dów, któ​re prze​spa​ły re​for​my Bal​ce​ro​wi​cza. Mort​ka po​ki​wał gło​wą, jak​by się zga​dzał, ale tak na​p raw​dę czuł się co​raz bar​dziej nie​swo​jo. Z utę​sk​n ie​n iem spoj​rzał na drzwi pa​ła​cu, gdzie kil​ka mi​n ut wcze​śniej znik​n ę​li jego sy​n o​wie, żeby ku​p ić so​bie lody. Po​sta​n o​wił, że kie​dy wyj​dą, weź​mie ich na spa​cer, na wy​ciecz​kę czy na​wet do Izby Pa​mię​ci Gór​n i​czej, któ​rą mi​jał, idąc tu​taj. Do​kąd​kol​wiek, by​le​by po​zbyć się to​wa​rzy​stwa tego na​dę​te​go, przy​stoj​n e​go i bo​ga​te​go dup​ka, któ​ry ak​tu​a l​n ie dy​mał jego byłą żonę i któ​re​go z ca​łe​go ser​ca nie​n a​wi​dził. – Jak ci tu jest, Kuba? – za​p y​ta​ła Ola. Mort​ka wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Nud​n o. Nic się nie dzie​je. – Żad​n ych mor​derstw? – za​cie​ka​wił się Adam. – Za​bójstw – po​p ra​wi​ła go Ola i na​tych​miast się za​czer​wie​n i​ła. – Na​wyk żony po​li​cjan​ta. – A czym to się róż​n i? Coś ko​ja​rzę ze stu​diów, ale szcze​rze mó​wiąc, te​raz bar​dziej się orien​tu​ję w cy​p ryj​skim pra​wie po​dat​ko​wym niż w pol​skim kar​n ym. – Mor​der​stwo to za​bój​stwo po​p eł​n io​n e ze szcze​gól​n ym okru​cień​stwem. Inna kwa​li​fi​ka​cja czy​n u – wy​ja​śnił Mort​ka. – A rze​czy​wi​ście – Adam pstryk​n ął pal​ca​mi tuż obok swo​je​go ucha – coś mi się przy​p o​mi​n a. To nie mia​łeś tu​taj żad​n e​go mor​der​stwa? – Nie. – A za​bój​stwo? – Jed​n o. Fa​cet za​bił bra​ta… – Po pi​ja​ku, no​żem ku​chen​n ym, po​kłó​ci​li się o pie​n ią​dze – do​koń​czy​ła za ko​mi​sa​rza Ola. – Gdy​bym do​sta​wa​ła zło​tów​kę za każ​dym ra​zem, kie​dy Kuba wra​cał do domu z ta​ki​mi hi​sto​ria​mi, by​ła​bym bo​ga​ta. A tak swo​ją dro​gą, tra​fi​łam? – Pra​wie. Nogą od ta​bo​re​tu, nie no​żem. Resz​ta się zga​dza. Ro​ze​śmia​li się wszy​scy. Adam i Ola szcze​rze, ko​mi​sarz dla to​wa​rzy​stwa. Do​pił swo​je piwo i stwier​dził, że po​wi​n ien za​mó​wić na​stęp​n e, bo in​a ​czej tu​taj nie wy​trzy​ma. Spoj​rzał na ze​ga​rek. Do​cho​dzi​ła dzie​sią​ta rano. – A poza tym? – do​p y​ty​wał się Adam.

– Kra​dzie​że, wła​ma​n ia, kil​ka po​bić, prze​moc do​mo​wa, drob​n y han​del nar​ko​ty​ka​mi. Nudy. Praw​n ik po​dra​p ał się po no​sie. – To co ty tu​taj wła​ści​wie ro​bisz? Bo mnie się wy​da​je, że ty się tu​taj po pro​stu, wy​bacz to okre​śle​n ie, mar​n u​jesz. Ola co praw​da wspo​mi​n a​ła, że masz uczyć tu​tej​szych po​li​cjan​tów spo​so​bów pro​wa​dze​n ia do​cho​dzeń, no​wych me​tod, wy​mie​n iać się do​świad​cze​n ia​mi… – Teo​re​tycz​n ie tak wła​śnie po​win​n o być. – A prak​tycz​n ie? – A prak​tycz​n ie to je​stem tu​taj za karę. I zo​sta​ły mi jesz​cze dwa mie​sią​ce. Adam naj​p ierw za​mru​gał zdzi​wio​n y, a po​tem otwo​rzył usta, żeby za​dać ko​lej​n e py​ta​n ie, ale Ola dała mu znak, żeby mil​czał. Mort​ka był jej za to wdzięcz​ny. Nie chciał mó​wić o po​wo​dach swo​je​go ze​sła​n ia. A na pew​n o nie Ada​mo​wi. W tym mo​men​cie za​dzwo​n ił te​le​fon ko​mi​sa​rza. W samą porę, żeby wy​ba​wić ich od nie​zręcz​n ej ci​szy, któ​ra nie​wąt​p li​wie za​raz by za​p a​dła. Mort​ka wstał, wy​cią​gnął apa​rat z kie​sze​n i kurt​ki, uśmiech​n ął się i od​szedł na stro​n ę. Do​p ie​ro wte​dy ode​brał po​łą​cze​n ie. – Ko​mi​sarz Mort​ka? – Usły​szał szcze​bio​tli​wy głos dys​p o​zy​tor​ki z miej​sco​we​go ko​mi​sa​ria​tu. Nie pa​mię​tał, jak się na​zy​wa​ła, ale była mała, pulch​n a i przy​p o​mi​n a​ła mu cho​mi​ka. – Przy te​le​fo​n ie. – Wiem, że dzi​siaj pan nie pra​cu​je, ale mamy mało lu​dzi, nie​któ​rzy po​bra​li urlo​p y, wy​je​cha​li z ro​dzi​n a​mi, sam pan ro​zu​mie, ma​jów​ka i… – O co cho​dzi? – prze​rwał jej. – Jest zgło​sze​n ie. Moż​li​we za​gi​n ię​cie. Mała dziew​czyn​ka. Je​de​n a​ście lat. Nie wró​ci​ła na noc do domu. – Gdzie? Wy​cią​gnął no​tat​n ik i za​p i​sał po​da​n y ad​res. Po​że​gnał się z dys​p o​zy​tor​ką i wró​cił do sto​li​ka z prze​p ra​sza​ją​cym wy​ra​zem twa​rzy, któ​ry za​miast po​ma​gać, wy​wo​ły​wał za​wsze tyl​ko wście​kłość Oli. Te​raz też tak się sta​ło. Naj​p ierw zbla​dła, po​tem lek​ko po​czer​wie​n ia​ła, po​p ra​wi​ła wło​sy, a jej usta zmie​n i​ły się w wą​ską, nie​mal nie​wi​docz​n ą li​n ię. – Mu​szę iść – po​wie​dział Mort​ka, sta​ra​jąc się uni​kać wzro​ku by​łej żony. – Jest spra​wa do za​ła​twie​n ia. Po​sta​ram się szyb​ko uwi​n ąć. – Jaka spra​wa? – za​p y​ta​ła chłod​n o. – Za​gi​n ę​ła je​de​n a​sto​lat​ka. – I aku​rat cie​bie we​zwa​li? Ko​mi​sarz wy​cią​gnął przed sie​bie ra​mio​n a, jak​by tym ge​stem chciał po​ka​zać, że nig​dzie w po​bli​żu nie wi​dać in​n e​go po​li​cjan​ta. Po​tem się​gnął po port​fel. – Daj spo​kój – za​p ro​te​sto​wał Adam. – Ja za​p ła​cę. Mort​ka uśmiech​n ął się tyl​ko, wy​cią​gnął dzie​sięć zło​tych i po​ło​żył pod pu​stym ku​flem. – Cześć – rzu​cił i ob​ró​cił się na pię​cie.

Z ulgą opu​ścił ogró​dek piw​n y i zo​sta​wił za sobą sta​ry pa​łac, Ada​ma i Olę. Szyb​kim kro​kiem zmie​rzał pod wska​za​n y ad​res. Do​p ie​ro po pię​ciu mi​n u​tach in​ten​syw​n e​go mar​szu zo​rien​to​wał się, że nie po​że​gnał się z sy​n a​mi. Mort​ka po​my​ślał, że wszyst​kie miesz​ka​n ia w blo​kach w ca​łej Pol​sce wy​glą​da​ją tak samo: sta​ro, cia​sno i pach​n ie w nich go​to​wa​n ym ro​so​łem. To nie było wy​jąt​kiem. Le​d​wo się zmie​ścił w przed​p o​ko​ju po​mię​dzy sza​fą, ro​we​ra​mi i sto​sem ubrań. Do środ​ka wpu​ści​ła go mniej wię​cej czter​dzie​sto​let​n ia ko​bie​ta o brą​zo​wych wło​sach: prze​tłusz​czo​n ych, za​cze​sa​n ych gład​ko do tyłu i zwią​za​n ych w luź​n y koń​ski ogon. Mia​ła na so​bie spodnie dre​so​we i czar​n ą ko​szul​kę, któ​rą za​kry​wał po​p la​mio​n y far​tuch ku​chen​n y. Za​miast po​wie​dzieć „dzień do​bry” lub coś po​dob​n e​go, dłu​go przy​glą​da​ła się Mort​ce, mil​cząc po​n u​ro. – Nie znam pana – stwier​dzi​ła wresz​cie. – Na pew​n o jest pan po​li​cjan​tem? – Na​zy​wam się ko​mi​sarz Ja​kub Mort​ka. Je​stem z war​szaw​skie​go Wy​dzia​łu do wal​ki z Ter​ro​rem Kry​mi​n al​n ym i Za​bójstw Ko​men​dy Sto​łecz​n ej. – Ale tu​taj jest nie War​sza​wa, tyl​ko Kro​to​wi​ce – za​uwa​ży​ła przy​tom​n ie ko​bie​ta. – Zga​dza się – od​p o​wie​dział Mort​ka i za​czął re​cy​to​wać wy​uczo​n ą na ta​kie oka​zje for​muł​kę: – Bio​rę udział w po​li​cyj​n ym pro​gra​mie „Most”. Po​le​ga on na tym, że po​li​cjan​ci od​by​wa​ją sta​że u ko​le​gów z in​n ych miast. Pro​gram słu​ży wy​mia​n ie do​świad​czeń, po​zna​n iu pro​ble​mów kry​mi​n al​n ych in​n ych jed​n o​stek, zdo​by​ciu wie​dzy i na​wią​za​n iu kon​tak​tów, któ​re mogą się przy​dać w przy​szło​ści. Rów​n o​cze​śnie nor​mal​n ie pra​cu​je​my. To ozna​cza, że mam ta​kie same upraw​n ie​n ia i obo​wiąz​ki jak ko​le​dzy z kro​to​wic​kie​go ko​mi​sa​ria​tu. Ko​bie​ta roz​wa​ży​ła to, co wła​śnie usły​sza​ła, a po​tem kiw​n ę​ła apro​bu​ją​co gło​wą. Ge​stem ka​za​ła po​li​cjan​to​wi iść za sobą. Mort​ka prze​ci​snął się mię​dzy ro​we​ra​mi, jed​n ym dla chłop​ca, jed​n ym dla dziew​czyn​ki oraz jed​n ym dla do​ro​słe​go, i sta​n ął obok drzwi pro​wa​dzą​cych do du​że​go po​ko​ju. Uj​rzał w nim męż​czy​znę ze spo​rą nad​wa​gą sie​dzą​ce​go na ka​n a​pie w sa​mym pod​ko​szul​ku i bok​ser​kach. W jed​n ej ręce trzy​mał pusz​kę z pi​wem, a w dru​giej pi​lo​ta od te​le​wi​zo​ra. Bez​myśl​n ie ska​kał po ka​n a​łach. Na​gle prze​rwał i ob​ró​cił się w stro​n ę po​li​cjan​ta. – Sama wró​ci – stwier​dził tu​bal​n ym gło​sem. – Sta​ra nie​p o​trzeb​n ie robi afe​rę. – Oby – po​wie​dział ko​mi​sarz i po​szedł do kuch​n i. Ko​bie​ta cze​ka​ła na nie​go, sto​jąc przy na wpół otwar​tym oknie z za​p a​lo​n ym pa​p ie​ro​sem w dło​n i. Na ku​chen​ce ga​zo​wej rze​czy​wi​ście go​to​wał się, ci​cho bul​go​cząc, ro​sół. – Mogę usiąść? – za​p y​tał Mort​ka i wska​zał na sfa​ty​go​wa​n e krze​sło obok nie​wiel​kie​go sto​łu. – Pro​szę, jak pan musi. Po​li​cjant za​jął miej​sce, wy​cią​gnął dłu​go​p is i no​tat​n ik. Po​ło​żył je obok po​p la​mio​n e​go ze​szy​tu, spo​mię​dzy któ​re​go kar​tek wy​sta​wa​ły bia​łe strzę​p y pa​ra​go​nów.

– Pani Jo​a n​n a Gaw​ryś? – za​p y​tał. – Prze​cież pan wie. – To for​mal​n o​ści. – Tak. Na​zy​wam się Jo​a n​n a Gaw​ryś. – Zgło​si​ła pani za​gi​n ię​cie cór​ki? – Mar​ta wy​szła wczo​raj z domu przed po​łu​dniem i nie wró​ci​ła na noc. – Dla​cze​go do​p ie​ro te​raz zgło​si​ła pani za​gi​n ię​cie? Ko​bie​ta za​cią​gnę​ła się pa​p ie​ro​sem i wy​dmu​cha​ła dym za okno. – My​śla​łam, że śpi u ja​kiejś ko​le​żan​ki – wy​ja​śni​ła zmę​czo​n ym gło​sem. – Cza​sa​mi tak robi. Bywa też, że ktoś no​cu​je u nas. Zwy​kle in​for​mu​je​my się o ta​kiej sy​tu​a cji, wie pan, mię​dzy mat​ka​mi, ale nie​kie​dy czło​wiek jest tak zmę​czo​n y, że za​p o​mni. Zda​rza​ło się już tak, więc się na​wet bar​dzo nie de​n er​wo​wa​łam. Ale nie wró​ci​ła dzi​siaj rano do domu. Ob​dzwo​n i​łam mat​ki jej przy​ja​ció​łek. U żad​nej się nie za​trzy​ma​ła. – Może ko​goś pani po​mi​n ę​ła? – Te​le​fo​n o​wa​łam do każ​dej. – Może to ja​kaś nowa ko​le​żan​ka? – Znam jej przy​ja​ciół​ki. Każ​dą jed​n ą – prych​n ę​ła Jo​a n​n a Gaw​ryś. Z pa​p ie​ro​sem w dło​n i po​de​szła do ku​chen​ki, żeby za​mie​szać zupę. – To nie War​sza​wa, pa​n ie po​li​cjan​cie, tu​taj się wszy​scy zna​ją. Mort​ka kiw​n ął gło​wą. – Czy cór​ka mó​wi​ła, gdzie idzie, wy​cho​dząc z domu? – By​łam wczo​raj w pra​cy. Na po​ran​n ej zmia​n ie na sta​cji ben​zy​n o​wej. Wy​szła przed moim po​wro​tem do domu. – A mąż? – Sta​ry! – wrza​snę​ła w stro​n ę du​że​go po​ko​ju. – Mar​ta mó​wi​ła ci, gdzie wy​cho​dzi?! – Nie! – od​krzyk​n ął męż​czy​zna. – Ile razy mam to po​wta​rzać?! – A brat? – za​p y​tał ko​mi​sarz. – Skąd pan wie, że ma bra​ta? – Ro​wer chło​p ię​cy w przed​p o​ko​ju. – Ach tak… – W jej oczach uj​rzał coś na kształt uzna​n ia. – Ja​n ek! Ja​n ek! Nikt nie od​p o​wie​dział. Odło​ży​ła pa​p ie​ro​sa do trzy​ma​n ej za oknem na pa​ra​pe​cie po​p iel​n icz​ki, prze​p ro​si​ła na mo​ment i wście​kłym kro​kiem wy​ma​sze​ro​wa​ła z kuch​n i. – Ja​n ek! Ile razy mam ci mó​wić, że jak cię wo​łam, to masz przy​cho​dzić?! Za uszy cię te​raz za​cią​gnę! – krzy​cza​ła. Mort​ka usły​szał jesz​cze, jak trza​ska drzwia​mi od po​ko​ju dzie​cię​ce​go, a w chwi​lę po​tem Jo​a n​n a Gaw​ryś wró​ci​ła do kuch​n i. Wbrew swo​im obiet​n i​com z pu​sty​mi rę​ka​mi. – Nie ma go w domu – po​wie​dzia​ła od razu. Po​li​cjant zmarsz​czył brwi. – A gdzie jest?

– Nie wiem. Duży jest. Nie mówi mi, gdzie cho​dzi. Jo​a n​n a Gaw​ryś wsa​dzi​ła so​bie do ust odło​żo​n e​go do po​p iel​n icz​ki pa​p ie​ro​sa, ale się nie za​cią​ga​ła. Przez chwi​lę wy​da​wa​ło się, że pa​p ie​ros pali się sam. – Ile ma lat? – Ja​n ek? – Tak. – Trzy​n a​ście. – Wró​cił do domu na noc? Ko​bie​ta aż sap​n ę​ła obu​rzo​n a. – Oczy​wi​ście, że wró​cił! Za kogo mnie pan uwa​ża, że niby na​wet nie wiem, czy moje dzie​ci wra​ca​ją na noc do łó​żek?! – Nie o to mi cho​dzi​ło. – To o co? Mort​ka po​sta​n o​wił szyb​ko zmie​n ić te​mat, za​n im wda się w bez​n a​dziej​n ą kłót​n ię, z któ​rej nic nie bę​dzie wy​n i​ka​ło. – Ja​kie są sto​sun​ki Jan​ka z Mar​tą? – Po twa​rzy ko​bie​ty prze​mknął gry​mas obu​rze​n ia, kie​dy usły​sza​ła sło​wo „sto​sun​ki”, więc po​li​cjant szyb​ko spre​cy​zo​wał, co ma na my​śli. – Lu​bią się? Ba​wią się ra​zem? – Ona by chcia​ła, on nie. To chło​p iec, star​szy. Ma swo​je po​my​sły. Cza​sa​mi ją bije, ale lek​ko. Jak to ro​dzeń​stwo. Poza tym ona nie po​zo​sta​je mu dłuż​n a. Sam pan wie, jak to jest, nie? – Tak, wiem. – No wła​śnie. Ko​bie​ta skoń​czy​ła pa​lić i zga​si​ła nie​do​p a​łek za oknem. Mort​ka przy​p a​try​wał jej się przez chwi​lę, roz​wa​ża​jąc to, co wła​śnie zo​ba​czył i usły​szał. Jo​a n​n a Gaw​ryś na pew​n o nie była do​brą mat​ką, ale nie na​le​ża​ła też do tych złych. Mie​ści​ła się ide​a l​n ie w ka​te​go​rii by​le​ja​ko​ści. Mar​ta mo​gła prze​n o​co​wać u jed​n ej z ko​le​ża​n ek, może u ko​goś z ro​dzi​n y, mo​gła też wpaść na ja​kiś sza​lo​n y po​mysł, któ​ry może przyjść do gło​wy tyl​ko je​de​n a​sto​let​n ie​mu dziec​ku, i wró​cić do domu w cią​gu go​dzi​n y lub dwóch, a cała spra​wa za​koń​czy się na so​lid​n ym la​n iu. Bo też – Mort​ka w to nie wąt​p ił – ro​dzi​n a Gaw​ry​siów praw​n y za​kaz sto​so​wa​n ia kar cie​le​snych wo​bec dzie​ci mia​ła w głę​bo​kim po​wa​ża​n iu. Cho​ciaż za​p ew​n e nie prze​kro​czy​li nig​dy tej cien​kiej gra​n i​cy, któ​ra od​dzie​la ka​ra​n ie od ka​to​wa​nia. Za​ra​zem jed​n ak Jo​a n​n a Gaw​ryś, w prze​ci​wień​stwie do męża, rze​czy​wi​ście przej​mo​wa​ła się znik​n ię​ciem cór​ki. Poza tym prze​czu​cie, a ra​czej chęć zwal​cze​nia kro​to​wic​kiej nudy, pod​p o​wia​da​ło ko​mi​sa​rzo​wi, żeby po​trak​to​wać tę spra​wę po​waż​n ie. Spraw​dził na czy​stej kart​ce w no​tat​n i​ku, czy dłu​go​p is nie jest wy​p i​sa​n y, a po​tem wy​cią​gnął z kie​sze​n i kurt​ki dru​gi, za​p a​so​wy, tak żeby mieć go w ra​zie cze​go pod ręką. Uśmiech​n ął się przy​jaź​n ie do ko​bie​ty. – Bę​dzie pani taka uprzej​ma i od​p o​wie mi jesz​cze na kil​ka py​tań. Kie​dy wy​szedł z blo​ku, ko​mi​sarz Bo​gu​sław Lupa już na nie​go cze​kał, opar​ty

o ka​ro​se​rię swo​jej te​re​n o​wej to​yo​ty RAV4. Mort​ce rzu​ci​ła się naj​p ierw w oczy jed​n a z jego słyn​n ych już kra​cia​stych ko​szul, spod któ​rej wy​sta​wał bia​ły pod​ko​szu​lek. Lupa miał na so​bie rów​n ież ja​sno​brą​zo​wą skó​rza​n ą kurt​kę, dżin​so​we spodnie i czar​n e buty à la kow​boj​ki. Bra​ko​wa​ło mu tyl​ko kow​boj​skie​go ka​p e​lu​sza i wy​ka​łacz​ki w ustach, a moż​n a by go wziąć za za​gi​n io​n e​go w Kar​ko​n o​szach ame​ry​kań​skie​go ran​cze​ra. Lupa za​ma​chał do Mort​ki, któ​ry za​sko​czo​n y obec​n o​ścią ko​le​gi przy​sta​n ął na mo​ment. – Do​wie​dzia​łem się o zgło​sze​n iu za​gi​n ię​cia je​de​n a​sto​lat​ki. Po​dob​n o ty się za​ją​łeś tą spra​wą. – Lupa prze​szedł od razu do rze​czy. – Tak. Mort​ka pod​szedł do ko​mi​sa​rza. Przy​wi​ta​li się uści​skiem dło​n i. – Po​waż​n a rzecz? – za​p y​tał Lupa. – Być może. Lupa cmok​n ął ci​cho. – Co to za dziew​czyn​ka? – Mar​ta Gaw​ryś. Znasz tę ro​dzi​n ę? Kro​to​wic​ki po​li​cjant po​krę​cił dło​n ią w lewo i w pra​wo. – O tyle o ile. Tu​taj wszy​scy wszyst​kich zna​ją. Mniej lub bar​dziej. Ci Gaw​ry​sio​wie nie wy​róż​n ia​ją się ni​czym szcze​gól​n ie. Mie​li​śmy chy​ba dwa czy trzy zgło​sze​n ia w spra​wie prze​mo​cy do​mo​wej, ale jak przy​jeż​dżał na miej​sce pa​trol, to i on, i ona, i dzie​cia​ki ro​bi​li bu​zię w ciup. Na​wet się nie do koń​ca orien​tu​ję, kto kogo miał​by tam bić. On ma co praw​da masę, ale ona cha​rak​te​rek. – Za​uwa​ży​łem. – Kie​dy za​gi​n ę​ła dziew​czyn​ka? – Wczo​raj rano wy​szła z domu. Nie wró​ci​ła na noc. – Ja​kieś śla​dy, po​my​sły? – Na ra​zie nie. – Aha. Mort​ka przyj​rzał się ko​le​dze, któ​ry ner​wo​wo ba​wił się klu​czy​ka​mi sa​mo​cho​do​wy​mi. Nig​dy nie wi​dział go tak prze​ję​te​go i zmar​twio​n e​go. Ko​mi​sarz Bo​gu​sław Lupa był je​dy​n ym po​li​cjan​tem w miej​sco​wej ko​men​dzie, któ​re​go Mort​ka au​ten​tycz​n ie sza​n o​wał i z któ​re​go zda​n iem się li​czył. Wcze​śniej Lupa pra​co​wał we wro​cław​skim od​dzia​le Cen​tral​n e​go Biu​ra Śled​cze​go, gdzie zaj​mo​wał się zwal​cza​n iem prze​stęp​czo​ści zor​ga​n i​zo​wa​n ej. Przez pe​wien czas dzia​łał jako agent pod przy​kry​ciem, wni​ka​jąc w struk​tu​ry grup prze​stęp​czych i do​p ro​wa​dza​jąc do paru bar​dzo spek​ta​ku​lar​n ych w swo​im cza​sie za​trzy​mań. Po kil​ku la​tach ta​kiej służ​by Lupa zdał od​zna​kę CBŚ i po​p ro​sił o spo​koj​n iej​szy przy​dział. I tak wy​lą​do​wał w Kro​to​wi​cach, z cze​go wy​da​wał się za​do​wo​lo​n y. – Co się dzie​je, Bo​guś? – za​p y​tał Mort​ka. Lupa drgnął. Po​tem wska​zał kciu​kiem na sa​mo​chód. – Wska​kuj. Wy​tłu​ma​czę ci wszyst​ko po dro​dze. Nie cze​ka​jąc na od​p o​wiedź, Lupa za​jął miej​sce kie​row​cy. Mort​ka ob​szedł

auto i wsiadł po dru​giej stro​n ie. Ru​szy​li, za​n im zdą​żył za​p iąć pasy. – To o co cho​dzi? – po​n o​wił py​ta​n ie Mort​ka. Lupa wes​tchnął cięż​ko. – Je​śli Mar​ta na​p raw​dę za​gi​n ę​ła, to by była dru​ga dziew​czyn​ka w tym wie​ku, któ​ra znik​n ę​ła w oko​li​cy w cią​gu ostat​n ich trzech mie​się​cy. Mort​ka zmarsz​czył brwi. – Czy​ta​łem wa​sze akta – po​wie​dział. – Nie było w nich zgło​sze​n ia o za​gi​n ię​ciu dziec​ka. – Bo go nie ma. Nig​dy nie zło​żo​n o for​mal​n e​go za​wia​do​mie​n ia. – Nie ro​zu​miem. – Pro​ste. Dziec​ko znik​n ę​ło, ale ro​dzi​ce uwa​ża​ją, że nie ma spra​wy. – Co to za ro​dzi​ce? – Cy​gań​scy – od​p o​wie​dział Lupa. Mort​ka za​p adł się głę​biej w fo​te​lu. W Kro​to​wi​cach miesz​ka​ło oko​ło dwu​stu, trzy​stu Ro​mów. W mia​stecz​ku, któ​re li​czy oko​ło dzie​się​ciu ty​się​cy miesz​kań​ców, to nie jest dużo, ale Ro​mo​wie spra​wia​li wra​że​n ie, że jest ich trzy razy wię​cej. Nie​mal wszy​scy zaj​mo​wa​li bu​dyn​ki ko​mu​n al​n e przy uli​cy, któ​rą miej​sco​wi ochrzci​li mia​n em Har​le​mu. Mort​ka zo​rien​to​wał się już na po​cząt​ku swo​je​go po​by​tu, że Kro​to​wi​ce mają z tym pro​blem. Kie​dy po​ja​wi​ła się plot​ka, że do mia​sta mia​ło​by się spro​wa​dzić jesz​cze kil​ka​n a​ście rom​skich ro​dzin, o mało nie do​szło do za​mie​szek. Przy​go​to​wy​wa​n o de​mon​stra​cję przed ra​tu​szem, do rad​n ych wy​sła​n o ano​n i​mo​we groź​by, któ​rych au​to​ra nie uda​ło się usta​lić. Miesz​kań​cy za​zdro​ści​li Ro​mom pro​gra​mów po​mo​co​wych i so​cjal​n ych, a przy tym twier​dzi​li, że Ro​mo​wie, po pierw​sze, nie pra​cu​ją, po dru​gie, nie chcą pra​co​wać, a po trze​cie, są gło​śni, śmie​cą, nie pil​n u​ją swo​ich psów i dzie​ci oraz by​wa​ją nie​bez​p iecz​n i, szcze​gól​n ie wte​dy, kie​dy są pi​ja​n i. Za​ra​zem Ro​mo​wie wca​le nie spie​szy​li się do in​te​gra​cji z miej​sco​wą spo​łecz​n o​ścią i cza​sa​mi trud​n o było nie od​n ieść wra​że​n ia, że więk​szość z nich całe dnie spę​dza na le​n i​wym włó​cze​n iu się po oko​li​cy lub na nie​koń​czą​cych się roz​mo​wach o wszyst​kim i ni​czym. Miej​sce ta​kich dys​ku​sji moż​n a było po​tem roz​p o​znać po po​rzu​co​n ych na chod​n i​kach sto​sach łu​p in po pest​kach sło​n ecz​n i​ka i dzie​siąt​kach nie​do​p ał​ków. Re​zul​tat tego był taki, że obie spo​łecz​n o​ści nie prze​p a​da​ły za sobą. – Opo​wiedz mi o tej cy​gań​skiej dziew​czyn​ce – po​p ro​sił Mort​ka. – Ade​la Si​wak, lat je​de​n a​ście. Za​gi​n ę​ła mniej wię​cej dwa ty​go​dnie przed two​im przy​jaz​dem. Ro​dzi​ce od​mó​wi​li zło​że​n ia za​wia​do​mie​n ia. – Jak to uza​sad​n i​li? – Ni​jak. Nie ga​da​li z nami. – Tak po pro​stu? – Tak po pro​stu. Mort​ka zmarsz​czył brwi, pró​bu​jąc so​bie przy​p o​mnieć od​p o​wied​n ie prze​p i​sy z Ko​dek​su ro​dzin​n e​go i opie​kuń​cze​go. – A pro​ku​ra​tor? Ku​ra​tor? Opie​ka spo​łecz​n a? Kto​kol​wiek? Nie mo​gli​ście ich

przy​ci​snąć? – Pew​n ie mo​gli​śmy – od​p o​wie​dział po​n u​ro Lupa. – Ale sam wiesz, jak jest. – Jak jest? – To pie​p rze​n i Cy​ga​n ie, Kuba. Nikt ci tego gło​śno nie po​wie, ale na​sta​wie​n ie jest ta​kie, że jed​n e​go Cy​ga​n a mniej, to je​den pro​blem mniej. Za​gi​n ę​ła je​de​n a​sto​let​n ia dziew​czyn​ka, a wszy​scy, wszy​scy mają to, kur​wa, w du​p ie. – Po​li​cjant ude​rzył pię​ścią w kie​row​n i​cę. – Cho​ciaż oczy​wi​ście w pa​p ie​rach wszyst​ko się zga​dza. Do​ku​men​ty krą​ży​ły ele​ganc​ko od jed​n e​go biur​ka do dru​gie​go, aż wresz​cie wy​lą​do​wa​ły w szu​fla​dzie. I tyle. Ale jak te​raz znik​n ę​ła jed​n a z na​szych, to pew​n ie wkrót​ce spro​wa​dzą tu pie​p rzo​n y he​li​kop​ter. Chuj wie, na co, jak tu wszę​dzie lasy. Lupa nie​mal trząsł się ze zło​ści. Ta spra​wa go wy​raź​n ie po​ru​szy​ła, a Mort​ka dzi​wił się, że nig​dy wcze​śniej o niej nie roz​ma​wia​li. Ostat​n io spę​dza​li ra​zem spo​ro cza​su. Dwaj po​li​cjan​ci i To​masz No​wak, le​karz z miej​sco​we​go szpi​ta​la, spo​ty​ka​li się wie​czo​ra​mi w ba​rze o wdzięcz​n ej na​zwie USA, gdzie mar​n o​wa​li czas, pi​jąc piwo oraz oglą​da​jąc me​cze pił​ki noż​n ej i siat​ków​ki. Mort​ki wy​da​rze​nia spor​to​we za bar​dzo nie ob​cho​dzi​ły. Nie po​tra​fił wskrze​sić w so​bie ki​bi​cow​skie​go du​cha, któ​re​go wy​bi​ły mu na po​cząt​ku służ​by wi​zy​ty na sta​dio​n ie przy Ła​zien​kow​skiej, do​kąd wy​sy​ła​n o go ra​zem z resz​tą od​dzia​łu pre​wen​cji i gdzie na ich gło​wy le​cia​ły w naj​lep​szym ra​zie pe​tar​dy i zwo​je pa​p ie​ru to​a ​le​to​we​go. Nie​mniej cie​szył się to​wa​rzy​stwem No​wa​ka i Lupy. Po​ma​ga​ło mu le​p iej znieść to kar​ko​n o​skie ze​sła​n ie. Pod​czas dłu​gich go​dzin, kie​dy sie​dzie​li wpa​trze​n i w te​le​wi​zor nad re​gu​lar​n ie na​p eł​n ia​n y​mi ku​fla​mi, roz​ma​wia​li o pra​cy, ro​dzi​n ie, dzie​ciach i ty​sią​cach in​n ych spraw, któ​re aku​rat wpa​da​ły im do gło​wy. Nig​dy jed​n ak nie pa​dło na​zwi​sko rom​skiej dziew​czyn​ki. – Nie ro​zu​miem, dla​cze​go ro​dzi​ce… – Je​ste​śmy dla nich nie​czy​ści – prze​rwał mu w pół sło​wa Lupa. – Mają coś ta​kie​go, co na​zy​wa​ją ro​ma​n i​p en. To ro​dzaj ko​dek​su ho​n o​ro​we​go. We​dług nie​go każ​dy, kto współ​p ra​cu​je z po​li​cją, pod​p a​da pod wiel​kie ska​la​n ie. Nie wiem, jak oni to na​zy​wa​ją po swo​je​mu. Po pro​stu taki Cy​gan sam sta​je się nie​czy​sty. Hań​ba spa​da na nie​go i na jego ro​dzi​n ę, a on sam prze​sta​je być Cy​ga​n em. – Co ta​kie​go? – Kuba, sam tego do​brze nie ro​zu​miem, ale tak wła​śnie jest. Je​śli ja​kiś Cy​gan współ​p ra​cu​je z po​li​cją, prze​sta​je być Cy​ga​n em. Nie moż​n a z nim jeść, miesz​kać, roz​ma​wiać. Wy​rzu​ca się go poza na​wias spo​łecz​n o​ści. Do​ży​wot​n io. To naj​cięż​sza kara. Wy​je​cha​li poza mia​sto i skie​ro​wa​li się ob​wod​n i​cą Kro​to​wic w stro​n ę szpi​ta​la miej​skie​go. Urzą​dzo​n o go w ogrom​n ym po​n ie​miec​kim gma​chu, umiej​sco​wio​nym na zbo​czu po​bli​skiej góry. Z ta​ra​su na pierw​szym pię​trze roz​cią​gał się pięk​n y wi​dok na Śnież​kę, a sam szpi​tal z da​le​ka przy​p o​mi​n ał luk​su​so​wy ho​tel. Do​p ie​ro kie​dy pod​je​cha​ło się bli​żej, czar pry​skał – sa​n a​to​rium ro​dem z Cza​ro​dziej​skiej góry zmie​n ia​ło się w ko​lej​n y nie​do​in​we​sto​wa​n y za​kład opie​ki me​dycz​n ej.

– Nie współ​p ra​cu​ją z po​li​cją – po​wie​dział Lupa ni to do Mort​ki, ni to do sie​bie – mają wła​sny ję​zyk, inny ko​lor skó​ry. Kur​wa, gdy​by byli choć tro​chę spryt​n iej​si, to mie​li​by​śmy z nimi duży pro​blem. – Wiem, o czym mó​wisz. Na Ma​zow​szu za​sta​n a​wia​my się, co zro​bić z Wiet​nam​czy​ka​mi. – Też nie chcą sy​p ać? – Cza​sa​mi my albo chło​p a​ki z CBŚ do​rwie​my się do ja​kie​goś „ba​n a​n a”, ale „ba​n a​n y” ra​czej wy​p a​dły z obie​gu i wie​dzą tyle co nic. A „pi​ka​chu” w więk​szo​ści na​wet nie zna​ją pol​skie​go. Lupa ro​ze​śmiał się. – O czym ty, kur​wa, mó​wisz, Kuba? Ja​kie „ba​n a​n y”, ja​kie „pi​ka​chu”? – „Pi​ka​chu”. Tak jak z tej kre​sków​ki Po​ke​mo​ny. Znasz? – Tak. Znam. Moje cór​ki to kie​dyś oglą​da​ły. Zbierz je wszyst​kie, co? – Wła​śnie. Pi​ka​chu to ten mały żół​ty stwo​rek. Tak wła​śnie na​zy​wa​my Wiet​nam​czy​ków. – A „ba​n a​n y”? – Spo​lo​n i​zo​wa​n i Wiet​n am​czy​cy. Żół​ci na ze​wnątrz, bia​li w środ​ku. Jak ba​n a​ny. W więk​szo​ści drob​n i przed​się​bior​cy, wła​ści​cie​le re​stau​ra​cji, ro​bią co naj​wy​żej małe prze​krę​ty na ra​chun​kach. Ro​bo​ta bar​dziej dla skar​bów​ki niż dla po​li​cji. Lupa, wciąż roz​ba​wio​n y, skrę​cił z ob​wod​n i​cy w wą​ską li​p o​wą ale​ję pro​wa​dzą​cą bez​p o​śred​n io do szpi​ta​la. – Po co tam je​dzie​my? – za​p y​tał Mort​ka. – Czas na mały wy​kład – roz​p o​czął Lupa. – Cy​gań​ska dziew​czyn​ka, któ​ra za​gi​n ę​ła ja​kiś czas temu, to Ade​la Si​wak. Jej mat​ka to Esme​ral​da Si​wak. Pie​p rzo​na wa​riat​ka. Po​dob​n o kie​dy była mło​da, mia​ła dwa​n a​ście, trzy​n a​ście lat, za​le​cał się do niej bia​ły chło​p ak. To były ta​kie koń​skie za​lo​ty, jak to u dzie​cia​ków w tym wie​ku. Esme​ral​da po​bi​ła go, zła​ma​ła mu nos i o mało nie za​tłu​kła go ce​głów​ką, a po​tem po​ra​dzi​ła, żeby się od​p ie​p rzył. – Ład​n ie. – Oj​ciec Ade​li to Lu​cas Si​wak. Je​śli Esme​ral​da to wa​riat​ka, to po​wiem tak: do​brze się do​bra​ła z mę​żem. Fa​cet ma na swo​im kon​cie bój​ki i po​bi​cia. Po​dej​rze​wa​my go o prze​myt wód​ki i pa​p ie​ro​sów do Nie​miec. Nic gru​be​go, tyle, ile się zmie​ści do ba​gaż​n i​ka. – Im​p ort, eks​p ort, drob​n e kra​dzie​że? – Wła​śnie. To bar​dzo bru​tal​n y i czu​ły na punk​cie swo​je​go ho​n o​ru typ. Do tego stop​n ia, że lu​dzie, rów​n ież bia​li, boją się prze​ciw​ko nie​mu ze​zna​wać. Po​bi​ci przez nie​go, na​wet miej​sco​wi choj​ra​cy, naj​p ierw skła​da​ją za​wia​do​mie​n ie, a po​tem krę​cą, że nie pa​mię​ta​ją, że nie wie​dzą, nie wi​dzie​li do​brze, a może to był ja​kiś inny Cy​gan, a tak wła​ści​wie to oni nie od​róż​n ia​ją jed​n e​go od dru​gie​go. – Chy​ba prze​wi​n ę​ło mi się to na​zwi​sko w wa​szych ak​tach. – Do​bra. Esme​ral​da ma sio​strę. Lu​cil​lę Ko​wal. A ra​czej Ka​ta​rzy​n ę Ko​wal, bo

zmie​n i​ła so​bie imię w urzę​dzie. Nie​zwy​kła bab​ka. Chcie​li ją wy​dać za mąż w wie​ku trzy​n a​stu lat. Wiesz, to je​den z ich dur​n ych zwy​cza​jów. Jak ro​dzi​n a nie chce chło​p a​ko​wi od​dać dziew​czy​n y, to chło​p ak ją po​ry​wa na noc. Na​stęp​ne​go dnia z nią wra​ca. Ale po​n ie​waż jest do​mnie​ma​n ie, że có​recz​ka stra​ci​ła dzie​wic​two, ro​dzi​ce nie mają in​n e​go wyj​ścia, jak od​dać ją za żonę po​ry​wa​czo​wi. U Cy​ga​n ów to nor​mal​n e, ale Kaś​ka ucie​kła z domu. – Tak, tak, sły​sza​łem o tych zwy​cza​jach… I co było da​lej z tą Kaś​ką? – Przy​gar​n ę​ła ją bia​ła ro​dzi​n a, któ​ra zgo​dzi​ła się ją ukry​wać, ale za to trak​to​wa​ła jak dar​mo​wą służ​bę. I przez pięć lat Kaś​ka im sprzą​ta​ła, go​to​wa​ła, pra​so​wa​ła, myła okna. Sło​wem, za​p ie​p rza​ła jak mały cy​gań​ski sa​mo​cho​dzik. A kie​dy skoń​czy​ła osiem​n a​ście lat, po​ka​za​ła im środ​ko​wy pa​lec, wy​ro​bi​ła so​bie do​wód i wy​je​cha​ła do Kra​ko​wa. Tam pra​co​wa​ła jako kel​n er​ka, skoń​czy​ła szko​ły dla do​ro​słych, po​tem stu​dia i jako pani po​lo​n ist​ka i pe​da​gog wró​ci​ła do Kro​to​wic. Pra​cu​je te​raz jako na​uczy​ciel​ka w na​szej pod​sta​wów​ce. To ona na​uczy​ła mnie wszyst​kie​go o Cy​ga​n ach. – Nie bała się z tobą roz​ma​wiać? – zdzi​wił się Mort​ka. – Ten ich cały ko​deks. – Kaś​ka twier​dzi, że nie do koń​ca jest już trak​to​wa​n a jako Cy​gan​ka. Po​ma​ga miej​sco​wej spo​łecz​n o​ści za​ła​twiać spra​wy w urzę​dzie, na​ma​wia ro​dzi​ców, żeby po​sy​ła​li dzie​ci do szkół. Tro​chę ją ak​cep​tu​ją, ale jest już ra​czej ma​n u​si​p en niż Roma. – Ma​n u​si​p en? – To go​rzej niż Cy​gan, ale le​p iej niż ga​dzio. Tak na​zy​wa​ją bia​łych. Cho​ciaż Kaś​ka za​sta​n a​wia się, czy przy​p ad​kiem nie jest już ga​dziem. To dość skom​p li​ko​wa​n a i płyn​n a kwe​stia. Mort​ka za​czy​n ał ża​ło​wać, że nie wy​cią​gnął no​tat​n i​ka, aby to wszyst​ko za​p i​sać. – Skąd w ogó​le wiesz o tym za​gi​n ię​ciu? – Szko​ła za​re​a go​wa​ła, kie​dy Ade​la prze​sta​ła się po​ja​wiać na lek​cjach. Po​cząt​ko​wo uwa​ża​li, że to… cze​kaj, jak to było… za​p rze​sta​n ie re​a li​za​cji obo​wiąz​ku szkol​n e​go. Ale kie​dy na​wet Kaś​ka nie po​tra​fi​ła się do​wie​dzieć, co się sta​ło z dziew​czyn​ką, za​n ie​p o​ko​ili się. Po​wia​do​mi​li nas. Je​dy​n ie oni po​ka​za​li, że przy​n ajm​n iej tro​chę im za​le​ży. – Ro​zu​miem. – Lu​cas ma sio​strę – kon​ty​n u​ował Lupa. – Zresz​tą nie​jed​n ą, bo oni się mno​żą jak kró​li​ki. Ale te​raz cho​dzi o Sarę. Mąż Sary sie​dzi w wię​zie​n iu za kra​dzież sa​mo​cho​dów. Ona opie​ku​je się trój​ką dzie​ci. Tyl​ko że te​raz leży w szpi​ta​lu, bo ktoś ją po​bił. Bar​dzo. Ma zła​ma​n e dwa że​bra. – Ktoś? – Sta​wiam na Lu​ca​sa. – Za co? – Może przy​glą​da​ła się odro​bi​n ę za dłu​go ja​kie​muś in​n e​mu męż​czyź​n ie? Ho​nor ro​dzi​n y jest naj​waż​n iej​szy, więc pew​n ie Lu​cas po​my​ślał so​bie, że na​p ro​stu​je sio​strzycz​kę pię​ścia​mi, za​n im wpad​n ie jej do gło​wy głu​p i po​mysł. Albo coś

ta​kie​go. Temu gnoj​ko​wi na​p raw​dę wie​le nie po​trze​ba. – A może to zro​bił ja​kiś inny Cy​gan? – Je​śli ktoś inny pod​n iósł​by rękę na sio​strę Lu​ca​sa, to już zna​leź​li​by​śmy jego cia​ło w rze​ce. Se​rio, Kuba, ten gość jest wa​ria​tem. Kil​ka lat temu nie​mal za​tłukł na śmierć fa​ce​ta, któ​ry po​wie​dział, że chęt​n ie prze​le​ciał​by jego żonę. Ro​zu​miesz? Nie, że prze​le​ciał, ale że prze​le​ciał​by. Ktoś inny to może by na​wet wziął to za kom​p le​ment. Ko​leś miał pe​cha, że Lu​cas wła​śnie od​le​wał się w krza​kach i to usły​szał. To był zresz​tą je​dy​n y raz, kie​dy uda​ło nam się tego czar​n u​cha wsa​dzić za krat​ki. Za​p ar​ko​wa​li na par​kin​gu przed szpi​ta​lem. – Chcesz iść do Sary? – do​my​ślił się Mort​ka. – Tak. – Po co, sko​ro nie roz​ma​wia​ją z po​li​cjan​ta​mi? – Jest w szpi​ta​lu. Sama. Nikt na nią nie do​n ie​sie. Poza tym, je​śli się nie mylę, ma żal do Lu​ca​sa. Może zdra​dzi nam coś na te​mat znik​n ię​cia Ade​li. Mort​ka rzu​cił okiem na ze​ga​rek. – Nie wiem, czy po​win​n i​śmy… Trze​ba by za​rzą​dzić po​szu​ki​wa​n ia, przy​go​to​wać ak​cję, we​zwać po​sił​ki z Je​le​n iej czy Ka​mien​n ej Góry. – Na​wet nie wiesz, gdzie masz szu​kać – prze​rwał mu Lupa. – Poza tym chło​pa​ki na ko​mi​sa​ria​cie już się tym zaj​mu​ją. Ka​za​łem im. Mort​ka spoj​rzał na bu​dy​n ek i po​czuł, że kur​czy mu się żo​łą​dek. Nie​n a​wi​dził szpi​ta​li, bał się ich i, in​a ​czej niż w pro​sek​to​riach, czuł się w nich nie​kom​for​to​wo. Naj​chęt​n iej zo​stał​by w sa​mo​cho​dzie. Ale Lupa już wcho​dził do środ​ka, więc, chcąc czy nie, ru​szył za nim. – Czo​łem, Bo​guś, czo​łem, Kuba. – Dok​tor No​wak przy​wi​tał ich przy wej​ściu. Był nie​wy​so​kim męż​czy​zną o bla​dej ce​rze i wło​sach ob​cię​tych tak krót​ko, jak​by wła​śnie wy​szedł z woj​ska. Spo​koj​n y i wy​co​fa​n y, wy​glą​dał tro​chę tak, jak​by za​wsze czuł się nie na miej​scu. – Cześć, To​mek. Dzię​ki, że po nas wy​sze​dłeś. – Ża​den pro​blem. Jaką ma​cie spra​wę? – Chcę po​roz​ma​wiać z Sarą. No​wak naj​wy​raź​n iej był przy​zwy​cza​jo​n y do ta​kich od​wie​dzin, bo nie za​da​wał wię​cej py​tań. Od razu po​p ro​wa​dził ich szpi​tal​n y​mi ko​ry​ta​rza​mi do wła​ści​wej sali. Gmach wy​bu​do​wa​n o w sty​lu neo​go​tyc​kim, przez co we​wnątrz bu​dy​n ek wy​glą​dał jak na​wie​dzo​n y za​mek z po​wie​ści gro​zy. Ostra woń de​ter​gen​tów wże​ra​ła się Mort​ce w nos. – Uprze​dzić ją o wa​szej wi​zy​cie? – spy​tał No​wak. – Gdy​byś mógł, to le​p iej nie – po​wie​dział Lupa. – Jak chcesz. Wkrót​ce sta​n ę​li przy drzwiach od sali. W środ​ku znaj​do​wa​ły się czte​ry łóż​ka, ale za​ję​te były tyl​ko dwa. Mort​ka zo​rien​to​wał się od razu, do kogo przy​szli – do ko​bie​ty z pod​bi​ty​mi ocza​mi, si​n ia​ka​mi na rę​kach, opa​trun​ka​mi i za​cię​tą miną,

któ​ra mia​ła od​stra​szyć po​stron​n ych. Wście​kłe, peł​n e gnie​wu spoj​rze​n ie ko​bie​ty mó​wi​ło, że jest go​to​wa zro​bić wszyst​ko, byle tyl​ko obro​n ić do​bre imię swo​jej ro​dzi​n y. Rom​n i doj​rza​ła po​li​cjan​tów, roz​p o​zna​ła Lupę i de​mon​stra​cyj​n ie ob​ró​ci​ła się twa​rzą do ścia​n y. Dru​ga pa​cjent​ka w po​ko​ju, star​sza ko​bie​ta z opa​trun​kiem na brzu​chu, tyl​ko pod​n io​sła wzrok znad krzy​żów​ki. Sara nie od​p o​wie​dzia​ła na żad​n e z py​tań, któ​re jej za​da​li. Pró​bo​wa​li przez bli​sko pięt​n a​ście mi​n ut. Przez ten czas ko​bie​ta na łóż​ku obok co​raz gło​śniej​szy​mi chrząk​n ię​cia​mi da​wa​ła im do zro​zu​mie​n ia, jak bar​dzo jej prze​szka​dza​ją. Wresz​cie zre​zy​gno​wa​li. Po​że​gna​li się z le​ka​rzem i wró​ci​li do mia​sta. Nie za​mie​ni​li po dro​dze ani sło​wa. Mort​ka pró​bo​wał uło​żyć so​bie w gło​wie wszyst​ko, co usły​szał od Lupy, a Lupa z mar​so​wą miną sku​p iał się na pro​wa​dze​n iu. Za​trzy​ma​li się na tym sa​mym osie​dlu, na któ​rym miesz​ka​li Gaw​ry​sio​wie, ale przy in​n ym blo​ku. – Gdzie tym ra​zem? – Po​ga​dać z Kaś​ką Ko​wal – wy​ja​śnił nie​chęt​n ie Lupa. – Chcę, że​byś też usły​szał, co ma do po​wie​dze​n ia na te​mat sio​strze​n i​cy. – A je​śli się my​lisz? Je​śli te dwie spra​wy nie mają ze sobą nic wspól​n e​go? Prze​cież Cy​ga​n ie wy​da​ją za mąż już trzy​n a​sto​lat​ki. Może Ade​lę też wy​da​li. – Trzy​n a​sto​lat​ki, Kuba. Nie je​de​n a​sto​lat​ki. Na​wet oni nie są tacy po​p ier​do​le​ni. Lupa bez sło​wa wy​szedł z sa​mo​cho​du i ru​szył przed sie​bie. Mort​ka po chwi​li wa​ha​n ia po​szedł za nim. Przy drzwiach od klat​ki mi​n ę​li sta​rusz​ka, któ​ry wła​śnie wy​n o​sił z piw​n i​cy za​pa​ko​wa​n e​go w wo​rek na śmie​ci mar​twe​go kota. Spod błę​kit​n ej, po​marsz​czo​n ej fo​lii wy​sta​wa​ły szpi​cza​ste uszy, a z dru​giej stro​n y zwi​sał rudy ogon, któ​ry te​raz przy​p o​mi​n ał gru​be​go, wło​cha​te​go ro​ba​ka. Sta​ru​szek sta​n ął przed Lupą na bacz​n ość i ski​n ął gło​wą po żoł​n ier​sku. – Dzień do​bry panu ko​mi​sa​rzo​wi – po​wie​dział su​chym gło​sem. – Dzień do​bry. – Ko​lej​n e​go mar​twe​go kota wy​n o​szę – wy​ja​śnił sta​ru​szek. Miał na no​sie oku​la​ry w gru​bej ko​ścia​n ej opra​wie i z po​ry​so​wa​n y​mi, cho​ciaż czy​sty​mi szkła​mi. – Z na​szej piw​n i​cy so​bie, kur​wa, umie​ral​n ię zro​bi​ły. Jak to… cmen​ta​rzy​sko sło​n i. Co​raz ja​kie​goś mar​twe​go znaj​du​ję. Nie​któ​rych szko​da, bo na​wet cał​kiem mło​de były. – Może to trut​ka na szczu​ry? – za​su​ge​ro​wał Mort​ka. – Może – po​wie​dział sta​ru​szek, któ​ry chy​ba lu​bił zga​dzać się z in​n y​mi, bo na jego twa​rzy po​ja​wił się mięk​ki uśmiech. – Ale wie pan, my okna za​my​ka​my, wszyst​kie dziu​ry za​tka​n e, a te cho​le​ry i tak wła​żą do środ​ka i zdy​cha​ją. W na​szej piw​n i​cy śmier​dzi już jak nie​szczę​ście od tego ko​cie​go ścier​wa. Po​że​gna​li się ze sta​rusz​kiem i we​szli na dru​gie pię​tro. Lupa za​dzwo​n ił do drzwi po le​wej stro​n ie. Otwo​rzy​ła im trzy​dzie​sto​let​n ia ko​bie​ta o orien​tal​n ej uro​dzie. Uma​lo​wa​n a, w ob​ci​słym swe​trze i dżin​sach, z kru​czo​czar​n y​mi wło​sa​mi wy​glą​da​ła jak hin​du​ska gwiaz​da fil​mo​wa. Do​p ie​ro przy ko​lej​n ym spoj​rze​n iu

moż​n a było do​strzec man​ka​men​ty jej uro​dy: wi​docz​n y już dru​gi pod​bró​dek, lek​ko ob​wi​słe po​licz​ki, a nad lewą brwią zna​mię, z któ​re​go wy​ra​sta​ły trzy dłu​gie ciem​n e wło​ski. – Bo​guś! – krzyk​n ę​ła na wi​dok Lupy i rzu​ci​ła się na nie​go z roz​p o​star​ty​mi sze​ro​ko ra​mio​n a​mi. Uści​snę​li się ser​decz​n ie jak para do​brych przy​ja​ciół. – Wejdź​cie do środ​ka! Ko​bie​ta wzmoc​n i​ła za​p ro​sze​n ie eks​p re​syj​n ym mach​n ię​ciem ręką. – To mój ko​le​ga, Kuba Mort​ka, po​li​cjant z War​sza​wy – przed​sta​wił ko​mi​sa​rza Lupa, wcho​dząc do nie​wiel​kie​go przed​p o​ko​ju. Ko​bie​ta miesz​ka​ła w ka​wa​ler​ce po​dob​n ej do tej, któ​rą przy​dzie​lo​n o Mort​ce. Cho​ciaż oczy​wi​ście ta na​le​żą​ca do Rom​n i była bar​dziej za​dba​n a oraz le​p iej wy​po​sa​żo​n a. – Sły​sza​łam o panu. – Skąd? – za​cie​ka​wił się Mort​ka. Rom​n i uśmiech​n ę​ła się, uka​zu​jąc rząd lek​ko żół​ta​wych zę​bów. – To małe mia​stecz​ko, nie​wie​le się tu​taj dzie​je. Po pana przy​jeź​dzie w po​ko​ju na​uczy​ciel​skim przez pra​wie ty​dzień o panu plot​ko​wa​n o. Po​dob​n o ze​sła​n o pana do nas za karę, bo za​bił pan czło​wie​ka. To praw​da? Ko​mi​sarz skrzy​wił się. – Nie do koń​ca – mruk​n ął. – A jak było? – Kaś​ka! Prze​stań! – Lupa prze​rwał ko​bie​cie. – Sor​ry, Bo​guś, ale wiesz, jaka je​stem. Walę pro​sto z mo​stu, bez ja​kichś tam pod​cho​dów. To jak było na​p raw​dę? Mort​ka wes​tchnął i spoj​rzał z pre​ten​sją na ko​le​gę. Lupa tyl​ko wzru​szył ra​mio​n a​mi w prze​p ra​sza​ją​cym ge​ście. – Za​bi​łem czło​wie​ka – przy​znał Mort​ka. – W sa​mo​obro​n ie. To był pod​p a​lacz i za​bój​ca czte​rech osób, w tym dwój​ki dzie​ci oraz swo​jej mat​ki. Ale nie dla​te​go tu​taj przy​je​cha​łem. – To dla​cze​go? Mort​ka nie miał za​mia​ru zdra​dzać ta​jem​n ic ostat​n iej roz​mo​wy ze swo​im sze​fem ob​cej ko​bie​cie. – Za​p ro​p o​n o​wa​n o mi ten wy​jazd dla pod​re​p e​ro​wa​n ia ner​wów i od​p o​czyn​ku. Sko​rzy​sta​łem z ofer​ty, bo po​dob​n ie jak Bo​guś po​trze​bo​wa​łem tro​chę spo​ko​ju. To nie była kara – skła​mał gład​ko. Prze​szli do po​ko​ju. Po​li​cjan​ci usie​dli na czer​wo​n ej ka​n a​p ie usta​wio​n ej na​prze​ciw​ko nie​wiel​kie​go te​le​wi​zo​ra i biur​ka, na któ​rym stał kom​p u​ter z włą​czo​nym pa​sjan​sem. Nad mo​n i​to​rem wi​sia​ła drew​n ia​n a pół​ka, na któ​rej uło​żo​n o sta​ran​n ie róż​n o​ko​lo​ro​we ma​lut​kie dzban​ki. Nie​któ​re ze szkła, inne z wy​p a​la​n ej gli​n y lub por​ce​la​n y. – Ko​lek​cjo​n u​ję je. Ta​kie hob​by. Jak gdzieś je​stem, to mu​szę ku​p ić taki dzba​nu​szek, nie​za​leż​n ie od tego, czy to dzie​ło sztu​ki, czy zwy​kła tan​de​ta – wy​ja​śni​ła ko​bie​ta. – Pan coś ko​lek​cjo​n u​je, pa​n ie ko​mi​sa​rzu?

– Mów mu Kuba – wtrą​cił się Lupa. – A więc, Kuba, ko​lek​cjo​n u​jesz coś? Mort​ka miał wra​że​n ie, że ta dwój​ka zmó​wi​ła się wcze​śniej i te​raz go wspól​nie prze​słu​chu​ją. Jesz​cze tyl​ko nie wie​dział, któ​re z nich jest do​brym, a któ​re złym gli​n ą. – Nie. Nie ko​lek​cjo​n u​ję – od​p o​wie​dział. – Kaś​ka – Lupa wtrą​cił się po raz ko​lej​n y – tak na​p raw​dę przy​szli​śmy tu nie​ste​ty służ​bo​wo. Chcie​li​śmy po​roz​ma​wiać o Ade​li. Twarz Rom​n i naj​p ierw za​sty​gła, a za​raz po​tem od​ma​lo​wa​ły się na niej ból i złość. Ko​bie​ta za​ci​snę​ła pię​ści i po​de​szła do pół​ki z dzba​n usz​ka​mi. Wzię​ła je​den, małe por​ce​la​n o​we ca​cusz​ko o po​zła​ca​n ych brze​gach, i gła​dzi​ła go opusz​ką pal​ca. Mort​ka po​my​ślał, że ten dro​biazg po​do​bał​by się Oli. Za​wsze mia​ła sła​bość do ta​kich bi​be​lo​tów. Kie​dy od​wie​dza​li jego ro​dzi​ców, po​tra​fi​ła go​dzi​n a​mi oglą​dać ser​wi​sy i krysz​ta​ły, któ​re oj​ciec Mort​ki, or​dy​n a​tor z miej​sco​we​go szpi​ta​la, do​sta​wał od pa​cjen​tów jako do​wo​dy wdzięcz​n o​ści lub zwy​kłe ła​p ów​ki. – Dla​cze​go? – za​p y​ta​ła. – Mamy swo​je po​wo​dy. Kiw​n ę​ła gło​wą. – Co chce​cie wie​dzieć? – Wszyst​ko. Odło​ży​ła dzba​n ek na pół​kę. – Ade​la była, chy​ba mogę już tak o niej mó​wić, bar​dzo zdol​n ą dziew​czyn​ką. Bar​dzo mą​drą, in​te​li​gent​n ą. Tego nie było wi​dać po oce​n ach, bo oczy​wi​ście uczy​ła się go​rzej niż bia​łe ko​le​żan​ki. Tyl​ko że Po​lki za​czy​n a​ją ze znacz​n ie wyż​sze​go po​zio​mu niż my. Szcze​gól​n ie tu, w Kro​to​wi​cach. – Dla​cze​go szcze​gól​n ie tu? – za​in​te​re​so​wał się Mort​ka. – Na​p raw​dę mam panu opo​wia​dać o hi​sto​rii cy​gań​skiej spo​łecz​n o​ści w Kro​to​wi​cach? O tym, że ko​mu​n i​ści naj​p ierw za​bra​li nam na​sze ta​bo​ry, po​tem nie​mal siłą za​cią​gnę​li do pra​cy w fa​bry​kach, a po 1989 roku, kie​dy te fa​bry​ki pa​da​ły, to Cy​ga​n ie byli pierw​si do zwol​n ie​n ia? Tu​taj są ro​dzi​n y, w któ​rych męż​czyź​n i od po​n ad dwu​dzie​stu lat nie po​tra​fią zna​leźć sta​łej pra​cy. Ci bar​dziej ob​rot​n i już daw​n o wy​je​cha​li. Niech pan sam so​bie do​śpie​wa, kto zo​stał. – Wróć​my do Ade​li – po​p ro​sił Lupa. Kiw​n ę​ła gło​wą. – Była in​te​li​gent​n a, zdol​n a i chcia​ła się uczyć. Je​stem pew​n a, że gdy​by jej tyl​ko po​zwo​lić i tro​chę po​móc, po​szła​by przy​n ajm​n iej do gim​n a​zjum i li​ceum. A po​tem, kto wie, może na​wet na stu​dia. Mia​ła dryg. Ale jej ta​tu​sio​wi się to nie po​do​ba​ło. Mat​ce zresz​tą też. Bo​guś, opo​wia​da​łeś Ku​bie o Lu​ca​sie i Esme​ral​dzie? – Tak. – To wiesz już, Kuba, cze​go się po nich spo​dzie​wać. Cy​ga​n ie nie ce​n ią wy​kształ​ce​n ia, szcze​gól​n ie u dziew​czy​n ek. Dla Lu​ca​sa naj​le​p iej by było, żeby Ade​la wy​szła za mąż, kie​dy skoń​czy trzy​n a​ście lat, a po​tem ro​dzi​ła dzie​ci rok po roku jak ja​kaś suka roz​p ło​do​wa. Bo to jest we​dług nie​go ro​ma​n i​p en. – Kie​dy

mó​wi​ła, w jej oczach po​ja​wi​ła się złość. – Lu​cas chciał, żeby Ade​la prze​sta​ła się uczyć. Pla​n o​wał za​bro​n ić jej cho​dzić do szko​ły. Umia​ła czy​tać, umia​ła li​czyć, czy​li już wie​dzia​ła wię​cej, niż cy​gań​ska ko​bie​ta wie​dzieć po​win​n a. Przy​n ajm​niej we​dług Lu​ca​sa. Do​szło do tego, że wy​my​ka​ła się chył​kiem z domu, by pójść do szko​ły. Do​sta​wa​ła po​tem la​n ie, i to po​tęż​n e. Wi​dzia​łam si​n ia​ki, inne na​uczy​ciel​ki rów​n ież. Mo​żesz pójść i spy​tać. – Nie mo​gli​ście ja​koś za​re​a go​wać? Ko​goś za​wia​do​mić? Za​miast mu od​p o​wie​dzieć, prych​n ę​ła zna​czą​co. Mort​ka do​my​ślił się, co to mia​ło ozna​czać. Ni​ko​go nie ob​cho​dził los ma​łej Rom​n i. A na​wet je​śli ktoś taki by się zna​lazł, nie miał​by jak zła​mać zmo​wy mil​cze​n ia, za któ​rą jak za mu​rem schro​n i​ła się rom​ska spo​łecz​n ość. – Pew​n e​go dnia Ade​la po pro​stu nie przy​szła do szko​ły. I od tego cza​su ani ja, ani nikt inny jej nie wi​dzie​li​śmy – do​koń​czy​ła Kaś​ka. – Ko​mi​sarz Lupa już mi wy​tłu​ma​czył, dla​cze​go spra​wą nie za​ję​ła się po​li​cja. Nikt z Cy​ga​n ów nie bę​dzie roz​ma​wiał z po​li​cjan​ta​mi, a bez za​wia​do​mie​n ia lub, w naj​gor​szym wy​p ad​ku, od​n a​le​zie​n ia cia​ła nie za bar​dzo mamy moż​li​wość zro​bić co​kol​wiek. – Mort​ka mó​wił po​wo​li, ostroż​n ie do​bie​ra​jąc sło​wa. – Chciał​bym cię jed​n ak za​p y​tać, czy ty sama cze​goś się nie do​wie​dzia​łaś? Je​śli do​brze zro​zu​mia​łem, to​bie mo​gli​by coś po​wie​dzieć, bo też je​steś Cy​gan​ką. – Tłu​ma​czy​łeś mu, że to tro​chę bar​dziej skom​p li​ko​wa​n e? – Ko​bie​ta zwró​ci​ła się do Lupy, któ​ry tyl​ko kiw​n ął gło​wą. – Je​stem Cy​gan​ką, ale tyl​ko dla was, dla bia​łych. Dla nich nie. By​cie Cy​gan​ką to nie kwe​stia ko​lo​ru skó​ry. – Tak, wiem… – Sko​ro wiesz, Kuba – prze​rwa​ła mu – to po​wi​n ie​n eś się też do​my​ślić, że po pierw​sze, nie mó​wią mi wszyst​kie​go. A po dru​gie, Lu​cas ogło​sił, że to nie moja spra​wa. I tak za​mknął dys​ku​sję. – Na​gle ro​ze​śmia​ła się. – Zresz​tą, Kuba, spójrz na mnie! – Wska​za​ła dło​n ią na swo​je nogi. – Je​stem w spodniach! U Pol​ska Roma to by pew​n ie wy​star​czy​ło, że​bym była ska​la​n a! A do tego roz​ma​wiam z dwo​ma po​li​cjan​ta​mi! Mort​ka zmarsz​czył brwi i po​słał py​ta​ją​ce spoj​rze​n ie Lu​p ie. – Wiesz, że tu​taj miesz​ka​ją nie Pol​scy Cy​ga​n ie, tyl​ko Ber​git​ka, gór​scy? – za​py​ta​ła. Kiw​n ął gło​wą, ma​jąc na​dzie​ję, że Rom​n i nie bę​dzie drą​żyć te​ma​tu. Nie miał ocho​ty na ko​lej​n y wy​kład. – Masz ja​kieś po​dej​rze​n ia, co się mo​gło stać z Ade​lą? – Oba​wiam się, że Lu​cas coś jej zro​bił. Może nie spe​cjal​n ie. Może przez przy​pa​dek. Ude​rzył o kil​ka razy za dużo, kie​dy spra​wiał jej la​n ie. Za​wsze był po​ryw​czy. Nie po​tra​fił się kon​tro​lo​wać. – Wes​tchnę​ła kil​ka razy głę​bo​ko. – Dla​cze​go py​ta​cie mnie o to wszyst​ko? Lupa wstał z ka​n a​p y i strzep​n ął z rę​ka​wa nie​wi​dzial​n y py​łek. – Za​wia​do​mio​n o nas o za​gi​n ię​ciu in​n ej dziew​czyn​ki. W tym sa​mym wie​ku. Mar​ta Gaw​ryś. Znasz ją? – Tak, oczy​wi​ście. Czy te dwa za​gi​n ię​cia…

Lupa prze​rwał jej, za​n im zdą​ży​ła do​koń​czyć py​ta​n ie. – Nie wiem, Kaś​ka. Po pro​stu nie wiem. – I co o tym my​ślisz? – za​p y​tał Lupa, kie​dy wcho​dzi​li do ko​mi​sa​ria​tu. Ko​mi​sa​riat po​li​cji w Kro​to​wi​cach mie​ścił się w przed​wo​jen​n ej jed​n o​p ię​tro​wej wil​li let​n i​sko​wej, któ​ra kie​dyś na​le​ża​ła do ja​kie​goś bo​ga​te​go fa​bry​kan​ta z oko​lic Ber​li​n a. W 1945 roku w nie​udol​n y spo​sób przy​sto​so​wa​n o ją do no​wych za​dań. Było to roz​wią​za​n ie pro​wi​zo​rycz​n e, bo wła​dze za​p o​wia​da​ły, że zo​sta​n ie wy​bu​do​wa​n a od​p o​wied​n io wy​p o​sa​żo​n a i za​p ro​jek​to​wa​n a sie​dzi​ba spe​cjal​n ie dla ów​cze​snej mi​li​cji, ale jak zwy​kle pro​wi​zor​ka oka​za​ła się naj​trwal​sza i cią​gnę​ła się już po​n ad sześć​dzie​siąt lat. Naj​więk​szy man​ka​ment sta​n o​wi​ło na​wet nie to, że bu​dy​n ek był za mały albo za​n ie​dba​n y, lecz to, że z po​wo​du dzie​sią​tek mniej​szych lub więk​szych re​mon​tów, któ​rych w ża​den spo​sób nie do​ku​men​to​wa​n o, nie wie​dzia​n o, jak do​kład​n ie bie​gną rury ani gdzie są po​ło​żo​n e ka​ble elek​trycz​n e. Każ​da naj​drob​n iej​sza na​wet awa​ria zmu​sza​ła więc kro​to​wic​kich po​li​cjan​tów do ar​che​olo​gicz​n ej pra​cy, pod​czas któ​rej sta​ra​li się od​kryć, co się ze​p su​ło i gdzie się to ustroj​stwo wła​ści​wie znaj​du​je. Lupa z Mort​ką prze​szli do sek​cji kry​mi​n al​n ej, któ​ra mie​ści​ła się na pierw​szym pię​trze bu​dyn​ku. Pro​wa​dzi​ły na nie stro​me drew​n ia​n e scho​dy. Trzesz​cza​ły tak bar​dzo, że wy​da​wa​ło się, jak​by za​raz mia​ły ru​n ąć z ło​sko​tem w dół, cho​ciaż ich re​mont wy​ko​n a​n o le​d​wo dwa lata wcze​śniej. Taki to był ko​mi​sa​riat – mimo że z da​le​ka wszyst​ko zda​wa​ło się tu moc​n e i so​lid​n e, w rze​czy​wi​sto​ści wy​glą​da​ło tak, jak​by się za​raz mia​ło roz​p aść na ka​wał​ki lub spaść przy​p ad​ko​we​mu funk​cjo​n a​riu​szo​wi na gło​wę. – I co o tym my​ślisz? – po​wtó​rzył swo​je py​ta​n ie Lupa. – A ty? – od​p o​wie​dział mu py​ta​n iem Mort​ka, zaj​mu​jąc miej​sce za przy​dzie​lo​nym mu tym​cza​so​wo biur​kiem. Był to sta​ry, ma​leń​ki me​bel, któ​ry na oka​zję jego przy​jaz​du wy​cią​gnię​to z piw​n i​cy i wsta​wio​n o w ką​cie po​ko​ju. – Kuba, ja je​stem prze​stęp​czość zor​ga​n i​zo​wa​n a. Za​bój​stwa i ta​kie tam to two​ja dział​ka. Mort​ka uśmiech​n ął się lek​ko i za​ło​żył dło​n ie za gło​wę. – Dwie dziew​czyn​ki w tym sa​mym wie​ku, obie za​gi​n ę​ły w ta​jem​n i​czych oko​licz​n o​ściach… Dużo po​do​bieństw. Nie​bez​p iecz​n ie dużo. Ale wiesz, może się oka​zać, że mat​ka za​dzwo​n i do nas za go​dzi​n ę i po​wie, że Mar​ta wła​śnie wró​ci​ła do domu. – Pew​n ie masz ra​cję. Po pro​stu… Kur​wa, nu​dzę się tu​taj, ro​zu​miesz? To jest taka do​bra nuda, tę​sk​n i​łem za tym, kie​dy by​łem w Biu​rze, ale tro​chę od tego mi od​bi​ja. Ta spra​wa z Ade​lą… Wiesz, że nie​któ​rzy gli​n ia​rze mają ob​se​sję w związ​ku z nie​roz​wią​za​n y​mi spra​wa​mi? – Wiem – od​p o​wie​dział i po​my​ślał, że przez po​dob​n ą ob​se​sję zna​lazł się w Kro​to​wi​cach. – Ja mam tro​chę tak z tą cy​gań​ską dziew​czyn​ką. Po pro​stu chcę wie​dzieć, co się z nią sta​ło. Ro​zu​miesz?

Na​gle Lupa mach​n ął ręką. Nie cze​ka​jąc na od​p o​wiedź, po​szedł prze​glą​dać za​le​ga​ją​ce mu na biur​ku do​ku​men​ty. Mort​ka mil​czał, za​sko​czo​n y tym szcze​rym wy​zna​n iem. Przy​p a​try​wał się ko​le​dze. Lupa wy​glą​dał tak, jak​by miał ocho​tę ko​goś ude​rzyć. Roz​le​gło się pu​ka​n ie do drzwi. – Wejść! – krzyk​n ął Lupa. Drzwi otwo​rzy​ły się i uj​rze​li gło​wę mło​de​go po​li​cjan​ta, a do​p ie​ro za nią po​ja​wi​ła się resz​ta cia​ła. Mort​ka, któ​ry na​wet nie pró​bo​wał się na​uczyć imion i na​zwisk pra​cu​ją​cych z nim ko​le​gów, ko​ja​rzył go tyl​ko z jed​n e​go wie​czo​ru w knaj​p ie, kie​dy gra​li ra​zem w rzut​ki. Mort​ka prze​grał wte​dy. – Prze​p ra​szam, pa​n ie ko​mi​sa​rzu, ja à pro​pos tej dziew​czyn​ki, któ​rej mamy szu​kać. – Co z nią? – za​in​te​re​so​wał się Mort​ka. – Tego… Znam ją, nie​da​le​ko miesz​ka​my, więc sko​ja​rzy​łem na​zwi​sko. I tego, mam taką ko​le​żan​kę, wczo​raj się z nią wi​dzia​łem. Piwo pi​li​śmy z jej chło​p a​kiem, nie… Za​dzwo​n i​łem te​raz do niej, żeby tak po​ga​dać o tym, co ro​bi​my dzi​siaj, i… – Kur​wa, Mar​cin, przej​dziesz w koń​cu do rze​czy? – rzu​cił zi​ry​to​wa​n y Lupa. – No, ta moja ko​le​żan​ka to wczo​raj tę Mar​tę wi​dzia​ła. Była na po​ran​n ym spa​ce​rze z psem i wi​dzia​ła, jak dziew​czyn​ka wsia​da​ła do czar​n e​go bmw, te​re​no​we​go ta​kie​go. – I co da​lej? – Nic. Od​je​cha​li. W stro​n ę Stru​gi Zdro​wia, wie pan – te​raz mło​dy po​li​cjant zwró​cił się w stro​n ę Mort​ki – tego spa, co je wy​bu​do​wa​li kil​ka lat temu. – To bmw… Jaki mo​del? – Pa​n ie ko​mi​sa​rzu, ta moja ko​le​żan​ka to dziew​czy​n a jest. Do​brze, że cho​ciaż wie​dzia​ła, że to bmw było – wy​ja​śnił, uśmie​cha​jąc się pod no​sem. – A nu​me​ry re​je​stra​cyj​n e? – Nie przyj​rza​ła się, py​ta​łem. – Na​wet nie wie, czy były lo​kal​n e, czy ską​di​n ąd? Mło​dy po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Szko​da – mruk​n ął Mort​ka. – Mogę spraw​dzić w Cen​tral​n ej Ewi​den​cji Po​jaz​dów i Kie​row​ców, ile mamy za​re​je​stro​wa​n ych w oko​li​cy czar​n ych te​re​n o​wych bmw – za​p ro​p o​n o​wał po​li​cjant. Mort​ka spoj​rzał py​ta​ją​co na Lupę, któ​ry z ko​lei od​p o​wie​dział mu tym sa​mym. Ko​mi​sarz zro​zu​miał, że to on, a nie miej​sco​wy ko​le​ga ma pro​wa​dzić tę spra​wę. Wes​tchnął ci​cho pod no​sem. – Do​brze. Słu​chaj, mło​dy. – Zwró​cił się do wciąż sto​ją​ce​go w drzwiach po​li​cjan​ta. – Przy​go​tuj nam ten wy​ciąg z CEPiK, ale naj​p ierw po​jedź do tej swo​jej ko​le​żan​ki albo we​zwij ją tu​taj, spisz ze​zna​n ia. Po​sta​raj się do​wie​dzieć jak naj​wię​cej o tym sa​mo​cho​dzie i o sa​mym zda​rze​n iu: gdzie sta​ła ta dziew​czyn​ka, skąd ją wi​dzia​ła… – Prze​rwał na chwi​lę. – Nie za​p i​su​jesz tego?

– Za​p a​mię​tam, pa​n ie ko​mi​sa​rzu. – Le​p iej za​p isz. Po​li​cjant ge​stem po​ka​zał mu, że nie ma dłu​go​p i​su. Mort​ka po​rwał je​den ze swo​je​go biur​ka i rzu​cił go funk​cjo​n a​riu​szo​wi. Po​tem ka​zał mu wziąć czy​stą kart​kę ze sto​su pa​p ie​ru do dru​kar​ki. – A więc tak… – Prze​rwał, żeby mło​dy po​li​cjant miał czas roz​p i​sać dłu​go​p is, opie​ra​jąc kart​kę o ścia​n ę. – Jak naj​wię​cej o sa​mo​cho​dzie. Ko​lor, re​je​stra​cja, mo​del, typ sil​n i​ka. Wiem, mó​wi​łeś, że to dziew​czy​n a, ale masz ją o to py​tać, może so​bie coś przy​p o​mni. Po​tem kie​row​ca. Czy go wi​dzia​ła, a jak tak, to jak wy​glą​dał, jak się za​cho​wy​wał, czy go zna. Gdzie po​je​cha​li. I tak mó​wi​łeś, że po​je​cha​li do tego spa, ale masz ją py​tać, ja​sne? – Tak, pa​n ie ko​mi​sa​rzu. – To do​brze. Zo​rien​tuj się też, gdzie ona była, skąd wra​ca​ła, dla​cze​go zwró​ci​ła uwa​gę na sa​mo​chód. Po​ra​dzisz so​bie? – Ja​sne, że tak. – To od​da​waj dłu​go​p is i spa​daj. Po​li​cjant nie​mal pod​biegł do biur​ka Mort​ki, odło​żył dłu​go​p is i opu​ścił po​kój. – Dy​cha, że się zje​bie – rzu​cił z uśmie​chem Lupa. Usły​sze​li, jak chło​p ak zbie​ga po scho​dach, ale po​n ie​waż nie do​szły ich od​gło​sy upad​ku, za​ło​ży​li, że do​tarł na dół bez​p iecz​n ie. – A my co zro​bi​my? – za​p y​tał Lupa. – Po​jedź​my do Stru​gi Zdro​wia i ro​zej​rzyj​my się za tym sa​mo​cho​dem. Lep​sze​go tro​p u nie mamy. Krę​tą dro​gą, któ​ra z każ​dym ki​lo​me​trem gu​bi​ła as​falt, a zy​ski​wa​ła wy​bo​je, wy​je​cha​li z mia​stecz​ka i za​n u​rzy​li się w po​sęp​n y gór​ski las. Mort​ka oparł gło​wę o szy​bę i spod wpół przy​mknię​tych po​wiek pa​trzył na mi​ja​n e sto​ki, drze​wa ce​lu​ją​ce ko​ro​n a​mi w błę​kit nie​ba i gła​zy, któ​re jak​by tyl​ko cze​ka​ły na oka​zję, żeby się sto​czyć la​wi​n ą, miaż​dżąc wszyst​ko, co spo​tka​ją na dro​dze. W koń​cu zza za​krę​tu wy​ło​n ił się ośro​dek spa – sty​li​zo​wa​n y na gór​skie schro​ni​sko dwu​p ię​tro​wy ho​tel z wiel​kim par​kin​giem i z umiesz​czo​n ą na ta​ra​sie re​stau​ra​cją. Ozda​bia​ły ją roz​ło​żo​n e pa​ra​so​le z na​zwą jed​n e​go z po​p u​lar​n ych bro​wa​rów, a z roz​p a​lo​n e​go gril​la uno​sił się pio​n o​wo w górę siwy dym. Lupa za​trzy​mał sa​mo​chód i wy​sie​dli. Na​tych​miast do​szedł ich za​p ach pie​czo​nych kieł​ba​sek i kar​ków​ki. Mort​ka po​czuł, że ciek​n ie mu śli​n a, i uświa​do​mił so​bie, że od śnia​da​n ia nic nie jadł. Spoj​rzał na ze​ga​rek i stwier​dził, że naj​wyż​szy czas coś prze​ką​sić. – Szu​ka​my tego sa​mo​cho​du? – za​p y​tał Lupa. – Tak, tak – od​p o​wie​dział Mort​ka i zer​k​n ął tę​sk​n ie w stro​n ę ta​ra​su, gdzie brzu​cha​ty fa​cet w żół​tej ko​szul​ce od​bie​rał od ku​cha​rza dwa ta​le​rze peł​n e ocie​ka​ją​ce​go so​ka​mi mię​sa i gru​bych pajd chle​ba. Za​miast jeść, prze​szli wol​n ym kro​kiem wzdłuż par​kin​gu, przy​p a​tru​jąc się uważ​n ie sa​mo​cho​dom. Do​mi​n o​wa​ły kil​ku​let​n ie volks​wa​ge​n y pas​sa​ty i srebr​n e

sko​dy octa​vie. Te​re​n o​we, czar​n e bmw x5 zna​leź​li mniej wię​cej w po​ło​wie dro​gi. Mort​ka wy​cią​gnął no​tat​n ik i spi​sał nu​me​ry re​je​stra​cyj​n e. Li​te​ry na ta​bli​cy in​for​mo​wa​ły, że auto zo​sta​ło za​re​je​stro​wa​n e we Wro​cła​wiu. – Spraw​dzisz to? – po​p ro​sił Lupę. Po​li​cjant kiw​n ął gło​wą i się​gnął po te​le​fon ko​mór​ko​wy. Mort​ka tym​cza​sem upew​n ił się, czy nie ma in​n e​go sa​mo​cho​du te​re​n o​we​go tej mar​ki na par​kin​gu. Nie było. Po​szedł do ho​te​lu. Spo​dzie​wał się, że wnę​trze bę​dzie urzą​dzo​n e w sty​lu gór​skim, z dużą licz​bą ciu​p ag i głów upo​lo​wa​n ych zwie​rząt na ścia​n ach, ale zo​stał przy​jem​n ie za​sko​czo​n y. Re​cep​cja była ja​sna, prze​stron​n a, po​ma​lo​wa​n a na ła​god​n ą żółć, a na pod​ło​dze lśni​ły czy​ste brą​zo​wo-czar​n e ka​fel​ki. Ścia​n y ozda​bia​ły dy​p lo​my i zdję​cia ce​le​bry​tów, któ​rzy od​wie​dzi​li Stru​gę Zdro​wia i któ​rym bar​dzo się tu po​do​ba​ło, a przy​n ajm​n iej tak wy​n i​ka​ło z po​spiesz​n ie na​p i​sa​n ych czar​n ym ma​za​kiem po​dzię​ko​wań. Mort​ka oparł się łok​cia​mi o blat re​cep​cji i za​dzwo​n ił ma​lut​kim dzwo​n ecz​kiem. Po chwi​li z za​p le​cza wy​szedł mło​dy męż​czy​zna w oku​la​rach na no​sie i z pro​fe​sjo​n al​n ym, sztucz​n ym uśmie​chem tuż pod nim. – Dzień do​bry, czym mogę słu​żyć? – Ko​mi​sarz Ja​kub Mort​ka, po​li​cja. – Ko​mi​sarz przed​sta​wił się i mach​n ął przed twa​rzą re​cep​cjo​n i​sty le​gi​ty​ma​cją służ​bo​wą. Męż​czy​zna sku​lił się od​ru​cho​wo, jak​by wła​śnie pró​bo​wał so​bie go​rącz​ko​wo przy​p o​mnieć, za co może być ści​ga​n y. – Dzień do​bry – po​wtó​rzył prze​stra​szo​n y chło​p ak. – Jak mogę po​móc panu wła​dzy? Coś się sta​ło? Pan wła​dza, po​wtó​rzył w my​ślach roz​ba​wio​n y Mort​ka. Daw​n o już nie sły​szał tego okre​śle​n ia. A przy​n ajm​n iej nie wy​ma​wia​n e​go w ten spo​sób, śmier​tel​n ie po​waż​n ie, bez cie​n ia szy​der​stwa. – Szu​kam wła​ści​cie​la tego sa​mo​cho​du. – Ko​mi​sarz wy​cią​gnął no​tat​n ik i od​czy​tał gło​śno nu​mer re​je​stra​cyj​n y auta. – Coś się sta​ło? – do​p y​ty​wał się re​cep​cjo​n i​sta, któ​ry po​wo​li za​czy​n ał od​zy​ski​wać re​zon. – To nie jest te​raz waż​n e. Czy może mnie pan skon​tak​to​wać z wła​ści​cie​lem tego po​jaz​du? – Nie​ste​ty, nie za bar​dzo. Nie mamy ta​kiej moż​li​wo​ści… – Prze​p ra​szam, ale o co cho​dzi? – ode​zwał się ktoś z boku. Mort​ka od​wró​cił się na pię​cie. Stał przed nim moc​n o opa​lo​n y trzy​dzie​sto​la​tek o dłu​gich, ja​snych wło​sach, któ​re spa​da​ły mu falą na kark. Uśmie​chał się sze​ro​ko, jak​by w ten spo​sób chwa​lił się rzę​dem nie​ska​zi​tel​n ie bia​łych zę​bów. Zza czar​n e​go pa​ska spodni wy​le​wał mu się jed​n ak brzuch. Gdy​by był odro​bi​n ę młod​szy i chud​szy, moż​n a by go wziąć za mo​de​la. – A pan to? – Grze​gorz Brat​kow​ski. Wy​da​je mi się, że prze​czy​tał pan nu​mer re​je​stra​cyj​n y mo​je​go sa​mo​cho​du. Mogę zer​k​n ąć?

Mort​ka po​ka​zał mu za​p i​sa​n y na kart​ce nu​mer. Brat​kow​ski ścią​gnął z gło​wy oku​la​ry prze​ciw​sło​n ecz​n e, na któ​rych opraw​ce moż​n a było do​strzec na​p is RayBan, i wsa​dził je so​bie za koł​n ierz bia​łe​go pod​ko​szul​ka. – Tak, to mój wóz. Czyż​bym źle za​p ar​ko​wał? – Nie, ale mam do pana kil​ka py​tań. Pan tu miesz​ka? – Je​stem o coś po​dej​rza​n y? – Niech pan od​p o​wie na py​ta​n ie. Męż​czy​zna wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Grze​siu, wra​caj do nas! – krzyk​n ę​ła blon​dyn​ka sie​dzą​ca na ka​n a​p ie nie​da​le​ko. Wraz z nią byli jesz​cze jed​n a dziew​czy​n a i dwóch męż​czyzn. Wszy​scy przy​p a​try​wa​li się uważ​n ie Mort​ce i szep​ta​li coś mię​dzy sobą. Brat​kow​ski mach​nął do nich ręką, że za​raz przyj​dzie. – Od​wie​dzam przy​ja​ciół z War​sza​wy, któ​rzy aku​rat ko​rzy​sta​ją ze spa. – Czy​li nie miesz​ka pan tu​taj? – upew​n ił się po​li​cjant. – Prze​cież przed chwi​lą po​wie​dzia​łem, że nie! Po​wie mi pan wresz​cie, o co cho​dzi? – Co pan ro​bił wczo​raj rano? Tak do dwu​n a​stej? Brat​kow​ski uśmiech​n ął się sze​ro​ko. Od​wró​cił się, po​słał zna​czą​ce spoj​rze​n ie zna​jo​mym i prych​n ął na ko​n iec lek​ce​wa​żą​co. – Ja wiem? Wsta​łem, ubra​łem się i przy​je​cha​łem rano na śnia​da​n ie do zna​jo​mych. – Przy​je​chał pan ze swo​je​go domu? – No ja​sne, że ze swo​je​go domu. W tym mo​men​cie do ho​te​lu wszedł Lupa. Po​li​cjant od​szu​kał wzro​kiem Mort​kę i pod​szedł do nie​go. Wy​szep​tał mu do ucha kil​ka słów. Ko​mi​sarz słu​chał uważ​n ie, po​tem le​d​wo do​strze​gal​n ie ski​n ął gło​wą i scho​wał trzy​ma​n y do tej pory w rę​kach no​tat​n ik do kie​sze​n i spodni. – Pro​szę pana – po​wie​dział – wy​da​je mi się, że by​ło​by do​brze, gdy​by po​je​chał pan z nami na ko​mi​sa​riat.

Rozdział 2 Boże, jak tu pięk​n ie, po​my​śla​ła, kie​dy pa​ko​wa​ła za​ku​p y do to​reb​ki, a po​tem za​rzu​ci​ła ją so​bie na ra​mię. Pa​trzy​ła na rów​n o uło​żo​n ą kost​kę bru​ko​wą, żół​to-czer​wo​n y dys​kont Bie​dron​ka i bu​dy​n e​czek pu​blicz​n e​go sza​le​tu, je​dy​n e​go w ca​łym mie​ście, a i tak nie​p o​trzeb​n e​go, bo wszy​scy cho​dzi​li w krza​ki obok, gdzie nie trze​ba było pła​cić zło​ty pięć​dzie​siąt za wej​ście. Tam, skąd po​cho​dzi​ła, wy​glą​da​ło to do​kład​n ie tak samo. Tyl​ko że tu​taj w każ​dej ubi​ka​cji znaj​do​wał się por​ce​la​n o​wy se​des, a nie dziu​ra w zie​mi obi​ta bla​chą, nad któ​rą czło​wiek mu​siał ku​cać, kie​dy za​ła​twiał swo​je po​trze​by, ba​lan​su​jąc przy tym cia​łem jak sko​czek nar​ciar​ski. Dwaj chło​p a​cy sie​dzie​li na mur​ku. Przy​glą​da​li się jej po​żą​dli​wie. Je​den mógł mieć oko​ło sie​dem​n a​stu lat, a dru​gi pew​n ie wię​cej, bo jego twarz była ogo​rza​ła od słoń​ca i wy​p i​te​go al​ko​ho​lu. Ten star​szy rzu​cił ja​kąś uwa​gę. Nie sły​sza​ła do​kład​n ie z tej od​le​gło​ści jaką. Młod​szy ro​ze​śmiał się po​słusz​n ie. Po​sła​ła im lek​ce​wa​żą​ce spoj​rze​n ie i po​szła przed sie​bie, krę​cąc za​lot​n ie po​ślad​ka​mi. Tak jak się spo​dzie​wa​ła, ze​szli z mur​ka i ru​szy​li za nią. Ten star​szy zno​wu się ode​zwał. Miał chro​p a​wy głos. Wy​da​ło jej się, że usły​sza​ła sło​wa „cipa”, „ku​tas”, „wsa​dzić”. Po ple​cach prze​szedł jej dreszcz. Nie żeby się nim przej​mo​wa​ła, zna​ła go prze​cież do​brze. To​wa​rzy​szył jej całe ży​cie, na​wet tam, w domu, za​nim wy​da​rzy​ło się to wszyst​ko, za​n im po​sta​n o​wi​ła za​wal​czyć o wła​sną przy​szłość. A jed​n ak przy​spie​szy​ła. Oni byli bli​sko. Sły​sza​ła te​raz wy​raź​n ie każ​dy ich krok. Za​wsze po​do​ba​ła się męż​czy​znom, bo była, jak to jej mat​ka uj​mo​wa​ła, ślicz​na. Ślicz​n a, a nie ład​n a czy pięk​n a. Mia​ła lek​ko za​dar​ty no​sek, któ​ry do​da​wał jej ło​bu​zer​skie​go uro​ku, de​li​kat​n e, le​d​wo wi​docz​n e pie​gi, wiel​kie zie​lo​n e oczy i blond wło​sy jak z ob​raz​ka. To było jej prze​kleń​stwem. Bo taką ślicz​n ą dziew​czyn​ką musi się za​opie​ko​wać ta​tuś albo brat, ktoś musi ją od​gro​dzić mę​skim ra​mie​n iem od złe​go świa​ta. Ta​kiej ślicz​n o​ści szko​da, taką ślicz​n ość trze​ba wziąć na ręce, otu​lić, po​sa​dzić na ko​la​n ach i moc​n o trzy​mać. Broń Boże nie pusz​czać. Bo jej miej​sce jest w mę​skich, tro​skli​wych ra​mio​n ach. Tyle razy jej to po​wta​rza​n o, że nie​mal w to uwie​rzy​ła. Te​raz była jed​n ak star​sza i mą​drzej​sza. Ślicz​n ość za​kry​ła agre​syw​n ym ma​ki​ja​żem i war​stwą opa​le​n i​zny z so​la​rium. Na​wet wło​sy chcia​ła za​far​bo​wać na kru​czo, ale fry​zjer​ka w ostat​n iej chwi​li za​p y​ta​ła raz jesz​cze: „Czy na​p raw​dę chce to pani zro​bić?”. Ta​kie wło​sy, ta​kie pięk​n e. Nie chcia​ła. Ka​za​ła je ściąć, na krót​ko, żeby było po chło​p ię​ce​mu. Fry​zjer​ka zno​wu pró​bo​wa​ła pro​te​sto​wać, że ta​kie pięk​n e, że ta​kie dłu​gie, że każ​da ko​bie​ta by ta​kie chcia​ła, ale Olga tyl​-

ko spoj​rza​ła na nią, a ta za​mil​kła prze​stra​szo​n a i się​gnę​ła po le​żą​ce nie​da​le​ko no​życz​ki. Kie​dy wy​ko​n y​wa​ła pierw​sze cię​cie, za​mknę​ła oczy, jak​by nie chcia​ła oglą​dać fry​zjer​skie​go aktu bar​ba​rzyń​stwa, któ​ry wła​śnie po​p eł​n ia​ła. Olga po​my​śla​ła, że gdy​by te​raz wró​ci​ła do domu, to mat​ka spu​ści​ła​by ze smut​kiem gło​wę, prze​ko​n a​n a, że jako ro​dzic po​n io​sła wy​cho​waw​czą klę​skę. A po​tem syk​n ę​ła​by z wy​rzu​tem, że ta​kie ślicz​n e dziew​czyn​ki nie po​win​n y tak wy​glą​dać. Za​wsze na​zy​wa​ła ją dziew​czyn​ką. Na​wet kie​dy Olga skoń​czy​ła osiem​n a​ście lat. Ale do domu nie wró​ci, bo nie ma po co. Mat​kę pew​n ie wy​żarł już ten sam rak, przed któ​rym Olga pró​bo​wa​ła ją ra​to​wać. Ci dwaj chłop​cy, młod​szy i star​szy, cią​gle szli za nią. Po​krę​ci​ła tył​kiem, żeby się przy​p ad​kiem nie znie​chę​ci​li, i jak na ży​cze​n ie na​tych​miast do​le​ciał ją pe​łen pod​n ie​ce​n ia głos star​sze​go. Skrę​ci​ła na dep​tak przed ra​tu​szem. Było po​p o​łu​dnie i do tego week​end, więc krę​ci​ło się tam spo​ro osób. Przed po​bli​ską ka​wiar​nię wy​cią​gnię​to sto​li​ki. Przy jed​n ym z nich sie​dzia​ło dwóch star​szych pa​n ów w kasz​kie​tach chro​n ią​cych przed słoń​cem. Po​p i​ja​jąc w mil​cze​n iu her​ba​tę, roz​gry​wa​li par​tię sza​chów. Mat​ki pcha​ły przed sobą wóz​ki lub pró​bo​wa​ły za​p a​n o​wać nad cią​gną​cy​mi je do lo​dziar​n i dzieć​mi, pod​czas kie​dy ich mę​żo​wie szli tuż obok, uśmie​cha​jąc się i szu​ka​jąc pie​n ię​dzy w port​fe​lu. Od cza​su do cza​su chwy​ta​li roz​bry​ka​n e po​cie​chy, pod​rzu​ca​li je w górę lub żar​to​bli​wie gro​zi​li klap​sem. Tu​tej​si pi​jacz​ko​wie sie​dzie​li na ła​wecz​kach i ra​czy​li się ko​lej​n ym pi​wem ukry​tym w fo​lio​wej to​reb​ce, a po​tem wy​sta​wia​li twa​rze do słoń​ca, mru​cząc coś przy tym nie​zro​zu​mia​le, roz​kosz​n i jak małe kot​ki. Byli też Ro​mo​wie. Pil​n o​wa​li, żeby nie prze​kro​czyć tej nie​wi​dzial​n ej gra​n i​cy, któ​ra dzie​li​ła ich od Po​la​ków i dzię​ki któ​rej obie spo​łecz​n o​ści były za​wsze obok, a nig​dy ra​zem. Tyl​ko ich dzie​ci, brud​n e, ha​ła​śli​we i roz​bry​ka​n e, jej nie do​strze​ga​ły. Znów przy​spie​szy​ła kro​ku, śle​dzą​cy ją chło​p a​cy zro​bi​li to samo. Za​ci​snę​ła zęby, a na jej ple​cach po​ja​wi​ły się kro​p le zim​n e​go potu. I tak jak za​wsze w ta​kich sy​tu​a cjach przy​p o​mnia​ła so​bie to, co prze​ży​ła, i zro​zu​mia​ła po raz ko​lej​ny, dzie​sią​ty lub set​n y, że wszyst​ko, co naj​gor​sze, jest już za nią. I tak jak za​wsze, kie​dy to do niej do​cie​ra​ło, przez chwi​lę mia​ła ocho​tę po pro​stu usiąść na zie​mi i pła​kać. Za​miast tego zna​la​zła otwar​tą bra​mę. Wia​ło z niej chło​dem i kwa​śnym za​p a​chem mo​czu. We​szła do środ​ka, skry​ła się we wnę​ce i cze​ka​ła spo​koj​n ie, pew​n a tego, co się sta​n ie, i tego, co chce zro​bić. Wresz​cie ich zo​ba​czy​ła. Sta​n ę​li ską​p a​n i w słoń​cu, tuż-tuż. Wy​da​wa​ło się jej, że są tak bli​sko, że może ich do​tknąć. Młod​szy roz​glą​dał się go​rącz​ko​wo do​oko​ła, a star​szy do​p a​lał pa​p ie​ro​sa. Wresz​cie rzu​cił go pod nogi i przy​gniótł czub​kiem buta, żeby za​raz po​tem splu​n ąć w bok. Marsz​czył brwi, my​śląc in​ten​syw​nie. Wstrzy​ma​ła od​dech, cze​ka​jąc na to, co zro​bią. – Wcho​dzi​my? – za​p y​tał młod​szy.

Star​szy za​gryzł war​gę, a po​tem po​krę​cił gło​wą. – Nie, no co ty, de​bi​lu! – od​p o​wie​dział, uda​jąc roz​ba​wie​n ie. – Faj​n a dup​cia była, ale prze​cież, kur​wa, mam cie​kaw​sze rze​czy do ro​bo​ty niż go​n ie​n ie za nią jak pies za suką, nie? – Nie, ja​sne – po​wie​dział nie​p ew​n ie młod​szy. – Pies za suką – po​wtó​rzył chło​p ak i ro​ze​śmiał się we​so​ło, jak​by jego ko​le​ga opo​wie​dział do​bry dow​cip. To chy​ba osta​tecz​n ie udo​bru​cha​ło star​sze​go, któ​ry do tej pory cią​gle wpa​try​wał się w ciem​n e wnę​trze bra​my, za​sta​n a​wia​jąc się pew​n ie, czy pod​jął do​brą de​cy​zję. Uśmiech​n ął się sze​ro​ko i klep​n ął młod​sze​go ser​decz​n ie w ra​mię. – Chodź. Przy sta​cji ben​zy​n o​wej znaj​dzie​my lep​sze sucz​ki. – Ja​sne, kur​wa, przy sta​cji ben​zy​n o​wej. Ode​szli. Ode​tchnę​ła z ulgą. Cze​ka​ła jesz​cze przez mi​n u​tę, pew​n a, że chłop​cy wró​cą, ale się nie po​ja​wi​li. Scho​wa​ła więc gaz pie​p rzo​wy z po​wro​tem do to​reb​ki, cho​ciaż nie wie​dzia​ła, kie​dy i jak zna​lazł się w jej dło​n i. Z ża​lem po​my​śla​ła, że nie po​czę​stu​je swo​im ko​la​n em ją​der tego star​sze​go. Wiel​ka szko​da. Mia​ła ocho​tę po​ka​zać tym dwóm dup​kom, gdzie jest ich miej​sce. Po​p ra​wi​ła to​reb​kę na ra​mie​n iu i wy​szła z bra​my. Czaj​n ik elek​trycz​n y wy​łą​czył się z ci​chym pyk​n ię​ciem, wy​rzu​ca​jąc z sie​bie chmu​rę go​rą​cej pary. Woda wrza​ła jesz​cze przez chwi​lę, za​n im się uspo​ko​iła. Mort​ka za​lał ku​bek z kawą, a po​tem do​sy​p ał dwie ły​żecz​ki cu​kru. Po chwi​li za​sta​n o​wie​n ia do​sy​p ał jesz​cze dwie i za​mie​szał. – Kto cię na​uczył tak sło​dzić? – za​p y​tał Lupa. – Był kie​dyś w sto​łecz​n ej taki au​to​mat… – roz​p o​czął Mort​ka i prze​rwał, kie​dy zdał so​bie spra​wę, że wła​ści​wie nie ma o czym mó​wić. Wska​zał tyl​ko na le​żą​cy na po​bli​skim biur​ku wy​druk. – Mów… – Jesz​cze raz? Mort​ka przy​tak​n ął. Lupa z wes​tchnie​n iem się​gnął po pa​p ie​ry i prze​tarł zmę​czo​n e oczy. Przez ostat​n ią go​dzi​n ę sie​dzie​li przed ekra​n a​mi kom​p u​te​rów, spraw​dza​jąc po​li​cyj​n e bazy da​n ych lub dzwo​n iąc do ko​le​gów albo ko​le​gów ko​le​gów, któ​rzy mo​gli coś wie​dzieć o in​te​re​su​ją​cej ich oso​bie. – Grze​gorz Brat​kow​ski, lat dwa​dzie​ścia osiem, syn Mi​cha​ła i Ce​cy​lii, za​mel​do​wa​n y we Wro​cła​wiu. Nie mamy in​for​ma​cji o za​wo​dzie, ale nie jest za​re​je​stro​wa​n y jako bez​ro​bot​n y. Co, jak wie​my, o ni​czym nie świad​czy. Nie​ka​ra​n y. Trzy lata temu za​trzy​ma​n y pod za​rzu​tem na​p a​sto​wa​n ia sek​su​a l​n e​go dzie​się​cio​let​n iej dziew​czyn​ki. Pro​ku​ra​tor zde​cy​do​wał o nie​sta​wia​n iu za​rzu​tów. – Dla​cze​go? – za​p y​tał Mort​ka. – Ze wzglę​du na sła​bość ma​te​ria​łu do​wo​do​we​go. Kum​p el, któ​ry zna spra​wę, twier​dzi, że na dwo​je bab​ka wró​ży​ła. Mat​ka tej dziew​czyn​ki to po​dob​n o strasz​na wa​riat​ka. O na​p a​sto​wa​n ie dziew​czyn​ki oskar​ża​ła też jej ojca i jed​n e​go ze swo​ich ko​chan​ków. Oba za​rzu​ty się nie po​twier​dzi​ły. Do tego psy​cho​log po roz​mo​wie z dziew​czyn​ką miał wąt​p li​wo​ści, czy do cze​go​kol​wiek do​szło. Ale za​-

ra​zem… no wła​śnie. Miał wąt​p li​wo​ści. Ro​zu​miesz, Kuba? Coś ta mała mu w koń​cu po​ka​za​ła na tej lal​ce. Wie​dzie​li, że ta​kie spra​wy nie zda​rza​ją się tak po pro​stu. Cza​sa​mi mia​ło się fa​ce​ta bar​dzo bli​sko, moż​n a było nie​mal chwy​cić go za ten par​szy​wy kark i wrzu​cić do wię​zien​n ej celi. Tyl​ko że to pa​skud​n e „nie​mal” ro​bi​ło róż​n i​cę. Przy „nie​mal” za​mknię​tej spra​wie „nie​mal” ska​za​n y wy​cho​dził z aresz​tu wol​n y jak ptak. Naj​czę​ściej po to, żeby przy ko​lej​n ym prze​stęp​stwie zro​bić o je​den błąd za dużo i osta​tecz​n ie skoń​czyć tam, gdzie po​wi​n ien był tra​fić już po​p rzed​n im ra​zem, gdy​by ktoś bar​dziej przy​ło​żył się do swo​jej pra​cy, nie prze​oczył cze​goś lub gdy​by po pro​stu po​li​cji do​p i​sa​ło zwy​kłe, psie szczę​ście. – Co da​lej? – Rok póź​n iej zła​p a​n y pod​czas ob​ła​wy na in​ter​n e​to​wych pe​do​fi​lów i za​trzy​ma​n y pod za​rzu​tem po​sia​da​n ia por​n o​gra​fii dzie​cię​cej. Zno​wu pro​ku​ra​tu​ra zde​cy​do​wa​ła nie sta​wiać mu żad​n ych za​rzu​tów. – Co mó​wią twoi ko​le​dzy? – Że za​re​kwi​ro​wa​n y Brat​kow​skie​mu dysk twar​dy w ta​jem​n i​czych oko​licz​n o​ściach uległ znisz​cze​n iu w po​li​cyj​n ym ma​ga​zy​n ie i nie uda​ło się z nie​go od​czy​tać żad​n ych da​n ych. A pro​ku​ra​tor, któ​ry pro​wa​dził spra​wę, gra w bry​dża w tym sa​mym klu​bie co oj​ciec Brat​kow​skie​go. Aha, za​p o​mnia​łem do​dać, że sta​ry Brat​kow​ski jest głów​n ym spon​so​rem tego klu​bu. – I wszyst​ko ja​sne. Mort​ka wziął łyk kawy, któ​ra mimo czte​rech ły​że​czek cu​kru sma​ko​wa​ła mu te​raz bar​dzo gorz​ko. – My​ślisz, że miał coś wspól​n e​go z za​gi​n ię​ciem Mar​ty? – za​p y​tał Lupa. Ko​mi​sarz nie od​p o​wie​dział. Pod​szedł do okna i wyj​rzał na ze​wnątrz. Na po​li​cyj​n ym par​kin​gu miej​sco​wy tech​n ik kry​mi​n al​n y o czer​wo​n a​wej twa​rzy i drżą​cych dło​n iach prze​szu​ki​wał wła​śnie sa​mo​chód Brat​kow​skie​go. – To jak to chcesz ro​ze​grać? Do​bry i zły gli​n a? Mort​ka spoj​rzał na wi​szą​cy na ścia​n ie ze​gar. Trzy​ma​li po​dej​rza​n e​go w po​ko​ju prze​słu​chań po​n ad pół​to​rej go​dzi​n y. Nie mo​gli tego prze​dłu​żać. Oj​ciec Brat​kow​skie​go miał zna​jo​mych we wro​cław​skiej pro​ku​ra​tu​rze, ale i pew​n ie w kil​ku in​n ych miej​scach. – Do​bry i zły? To już chy​ba wszy​scy zna​ją z fil​mów, praw​da? – od​p o​wie​dział w koń​cu. – Zdzi​wił​byś się, jak czę​sto to dzia​ła. Nie sto​su​je​cie tego w Wa​wie? – Cza​sa​mi. Ale mó​wiąc szcze​rze, do mnie naj​czę​ściej tra​fia​ją ko​le​sie, któ​rzy uczest​n i​czy​li w więk​szej licz​bie prze​słu​chań niż ja. Oni nie na​bie​ra​ją się na byle gów​n o. Lupa wzru​szył ra​mio​n a​mi. Pod​szedł do Mort​ki i rów​n ież wyj​rzał przez okno. Przez chwi​lę obaj po​li​cjan​ci w mil​cze​n iu ob​ser​wo​wa​li pra​cu​ją​ce​go po​n i​żej tech​ni​ka, któ​ry wła​śnie zdej​mo​wał od​ci​ski pal​ców z klam​ki od stro​n y pa​sa​że​ra. – Trze​ba było za​dzwo​n ić po Je​le​n ią Górę – mruk​n ął Lupa. – Ich tech​n i​cy nie chle​ją tak jak nasz.

– Trze​ba było – po​wtó​rzył jak echo Mort​ka. – Za​ło​żę się, że nic nie znaj​dzie – mruk​n ął Lupa. – Pew​n ie nie. – Jak go znam, to za​dep​tał to, co było do za​dep​ta​n ia. – Pew​n ie tak – zgo​dził się Mort​ka i po​czuł przy​p ływ zło​ści na sa​me​go sie​bie. To on na​le​gał, żeby się po​spie​szyć i nie cze​kać na przy​jazd tech​n i​ków z Je​le​niej Góry. Te​raz ża​ło​wał. Od​wró​cił się od okna. Pod​szedł do biur​ka, chwy​cił le​żą​ce tam pa​p ie​ry i wsa​dził je do bia​łej tecz​ki za​wią​zy​wa​n ej na sznu​rek. Do​rzu​cił jesz​cze zdję​cie za​gi​nio​n ej dziew​czyn​ki, któ​re do​star​czy​li ro​dzi​ce Mar​ty. – Miej​my to już za sobą – po​wie​dział. Lupa wska​zał mu dro​gę do po​ko​ju prze​słu​chań. Kie​dy we​szli, Brat​kow​ski ba​wił się pu​stą szklan​ką, w któ​rej wcze​śniej po​da​n o mu wodę mi​n e​ral​n ą. Tur​lał ją po sto​le, po​p y​cha​jąc na jed​n ym krań​cu i ła​p iąc na dru​gim, nim spa​dła na zie​mię. Usły​szaw​szy po​li​cjan​tów, pod​n iósł gło​wę. Jego twarz wy​ra​ża​ła tyl​ko czy​ste i szcze​re znu​dze​n ie. – Mogę już iść? – za​p y​tał. – Zro​bi​łem, co chcie​li​ście. Przy​je​cha​łem z wami, po​zwo​li​łem wam prze​szu​kać swój sa​mo​chód, a te​raz tu sie​dzę… Jezu… wła​ści​wie, ile już cza​su mi​n ę​ło? Nie od​p o​wie​dzie​li. Po​kój prze​słu​chań kro​to​wic​kiej po​li​cji nie za​słu​gi​wał na swą szum​n ą na​zwę. Było to po​miesz​cze​n ie słu​żą​ce jako skła​dzik na rze​czy co​dzien​n e​go użyt​ku lub miej​sce pra​cy dla tych po​li​cjan​tów, któ​rzy nie mie​ści​li się gdzie in​dziej. Dla​te​go za​n im umiesz​czo​n o w nim Brat​kow​skie​go, mi​n ę​ło pięt​n a​ście mi​n ut, w cza​sie któ​rych męż​czy​zna ob​ser​wo​wał, jak funk​cjo​n a​riu​sze wy​n o​szą z po​ko​ju sta​re krze​sła, ryzy pa​p ie​ru, szczot​ki, mopy wraz z wia​drem na wodę, za​ku​rzo​n y mo​n i​tor i jed​n o biur​ko. Wszyst​ko te​raz le​ża​ło na ko​ry​ta​rzu, przez co, żeby nim przejść, trze​ba było nie​mal​że cho​dzić bo​kiem. Mort​ka za​jął miej​sce za sto​łem, a Lupa pod​szedł do sto​ją​cej w rogu ka​me​ry. – Będę na​gry​wał – oznaj​mił i włą​czył urzą​dze​n ie. Brat​kow​ski po​słał mu zdu​mio​n e spoj​rze​n ie, a po​tem od​chy​lił się lek​ko na krze​śle i za​ło​żył dło​n ie na brzuch. Uśmie​chał się. Mort​ka od​n iósł wra​że​n ie, że Brat​kow​ski już się za​sta​n a​wia, jak opo​wie​dzieć o tym wszyst​kim po​zo​sta​wio​nym w Stru​dze Zdro​wia zna​jo​mym, żeby osią​gnąć naj​lep​szy to​wa​rzy​ski efekt. – Jak się pan na​zy​wa? – za​czął ko​mi​sarz. – Grze​gorz Brat​kow​ski. – Ad​res za​mel​do​wa​n ia? – Wro​cław. – Uli​ca? – Prze​cież ma​cie to na do​wo​dzie oso​bi​stym, któ​ry mi za​bra​li​ście – od​p o​wie​dział Brat​kow​ski i prych​n ął roz​ba​wio​n y. – Ad​res za​miesz​ka​n ia? – Wy​n aj​mu​ję tu w oko​li​cy taką cha​tę let​n i​sko​wą. Od dłuż​sze​go już cza​su.

– Ale da​lej jest pan za​mel​do​wa​n y we Wro​cła​wiu? – Tak. To chy​ba nie jest ka​ral​n e? – Jest. Ale tym aku​rat nie bę​dzie​my się te​raz kło​p o​tać. Czym się pan zaj​mu​je? – Zaj​mu​je? – Za​wo​do​wo. – Je​stem ren​tie​rem – oznaj​mił dum​n ie Brat​kow​ski, huś​ta​jąc się na krze​śle. Mort​ka miał ocho​tę kop​n ąć w nogę od me​bla, tak żeby męż​czy​zna się prze​wró​cił. – Ren​tie​rem? Co to zna​czy? – To zna​czy, że za​ro​bi​łem dość pie​n ię​dzy, żeby żyć z od​se​tek. To wła​śnie ro​bię. – Za​ro​bił pan? To dziw​n e… – Mort​ka prze​rwał, żeby otwo​rzyć tecz​kę. Prze​rzu​cił kil​ka kar​tek, szu​ka​jąc no​ta​tek. Wła​ści​wie nie mu​siał tego ro​bić. Wszyst​ko pa​mię​tał, ale dzię​ki temu drob​n e​mu przed​sta​wie​n iu chciał zbu​rzyć do​bre sa​mo​po​czu​cie Brat​kow​skie​go. I uda​ło mu się, bo męż​czy​zna za​marł w pół ru​chu, od​chy​lo​n y do tyłu, od cza​su do cza​su ner​wo​wo zer​ka​jąc na cią​gle sto​ją​ce​go przy ka​me​rze Lupę. – Z tego, cze​go się do​wie​dzie​li​śmy, wy​n i​ka, że nig​dy nie pro​wa​dził pan żad​n ej dzia​łal​n o​ści go​spo​dar​czej, nie był nig​dzie za​trud​n io​n y ani nie za​sia​dał w ra​dach nad​zor​czych lub za​rzą​dzie ja​kich​kol​wiek spół​ek. Za to pana oj​ciec… – Mort​ka za​wie​sił głos. Brat​kow​ski uśmiech​n ął się krzy​wo i ze zło​ścią, bo zdał so​bie spra​wę, że zo​stał przy​ła​p a​n y na kłam​stwie. – Oj​ciec kie​dyś umrze, a wte​dy ja wszyst​ko odzie​dzi​czę. Te pie​n ią​dze są już wła​ści​wie moje. – Oczy​wi​ście, ma pan ra​cję, ale jak na ra​zie nie jest pan żad​n ym ren​tie​rem, ale zwy​kłym fra​je​rem ży​ją​cym z jał​muż​n y od ro​dzi​ców. Na​wet sa​mo​chód, któ​rym pan jeź​dzi, jest za​re​je​stro​wa​n y na ojca! Brat​kow​ski wró​cił ze swo​im krze​słem do po​zy​cji pio​n o​wej i przy​su​n ął się w stro​n ę Mort​ki. Drża​ły mu noz​drza. – I chuj – syk​n ął. – I tak mam wię​cej kasy od cie​bie, gli​n o. Ko​mi​sarz po​n ow​n ie się​gnął do tecz​ki. Za​czął ją prze​glą​dać. I tym ra​zem do​sko​n a​le wie​dział, gdzie jest to, cze​go szu​ka, ale chciał zwięk​szyć nie​p o​kój Brat​kow​skie​go. Uda​ło mu się wy​p ro​wa​dzić go z rów​n o​wa​gi. Na​le​ża​ło to wy​ko​rzy​stać. – Po​zna​jesz tę dziew​czyn​kę? – za​p y​tał, kła​dąc na sto​le zdję​cie Mar​ty Gaw​ryś. Brat​kow​ski tyl​ko rzu​cił na nie okiem i po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. Za​re​a go​wał odro​bi​n ę zbyt szyb​ko. A przy​n ajm​n iej tak się Mort​ce wy​da​wa​ło. – Nie, nie znam jej – po​wie​dział męż​czy​zna. – Szko​da. – Bo co? – Bo nic. Ład​n a jest. Brat​kow​ski zer​k​n ął raz jesz​cze na fo​to​gra​fię i wzru​szył ra​mio​n a​mi.

– Nie wiem. Może. – Mnie się po​do​ba – cią​gnął Mort​ka. – Bar​dzo ład​n a dziew​czyn​ka z niej. Lu​bi​ła się ca​ło​wać. Na​wet bar​dzo. Z chło​p a​ka​mi, cza​sa​mi z dziew​czyn​ka​mi. – Cze​mu mi pan to mówi? – za​p y​tał Brat​kow​ski. – Bez po​wo​du. Mort​ka zro​bił pau​zę, żeby przyj​rzeć się prze​słu​chi​wa​n e​mu przez sie​bie męż​czyź​n ie. W jego oczach doj​rzał coś jak​by cie​ka​wość, przy​zwo​le​n ie na dal​szą roz​mo​wę. – Ca​ło​wa​ła się z ję​zycz​kiem. Jak praw​dzi​wa ko​bie​ta. Ta​kie już są nie​któ​re dzie​ci. Bar​dzo, ale to bar​dzo chcą być do​ro​słe. A jak ja​kiś chło​p ak jej się po​do​bał, to bra​ła jego dłoń i kła​dła so​bie na pier​si. Co ja mó​wię, pier​si! Ta​kie małe cy​cusz​ki mia​ła, wła​ści​wie to jesz​cze guz​ki – kon​ty​n u​ował ko​mi​sarz. Brat​kow​ski przy​mknął po​wie​ki, a jego dłoń, jak​by nie​za​leż​n ie od resz​ty cia​ła, po​wę​dro​wa​ła w stro​n ę zdję​cia, żeby za​trzy​mać się kil​ka cen​ty​me​trów od nie​go. – Ale lu​bi​ła, kie​dy się ją tam smy​ra​ło po tych ma​leń​kich gu​zicz​kach. Po pro​stu uwiel​bia​ła. Ale naj​bar​dziej lu​bi​ła, wiesz co? – do​dał Mort​ka. – Co? – wy​char​czał Brat​kow​ski. – Jak jej się smy​ra​ło cip​kę. Naj​p ierw pa​lusz​kiem, a po​tem… sam wiesz. Ona to lu​bi​ła. Rżnę​ła się ta mała dziw​ka jak zło​to. Brat​kow​ski za​drżał gwał​tow​n ie, wy​p ro​sto​wał się i otwo​rzył sze​ro​ko oczy. – Co ta​kie​go?! – Rżnę​ła się jak zło​to. Z chłop​ca​mi w jej wie​ku, ze star​szy​mi też, ta​ki​mi, co już wą​sik pod no​sem mie​li. Roz​kła​da​ła nogi, jak ją tyl​ko po​p ro​sić, a kie​dy ją pier​do​li​li, to tak śmiesz​n ie pisz​cza​ła. Ale nie z bólu, bo to jej spra​wia​ło przy​jem​n ość. Pisz​cza​ła z ra​do​ści, jak małe dziec​ko, kie​dy do​sta​n ie watę cu​kro​wą. – Gów​n o praw​da! – Słu​cham? – Gów​n o praw​da! Ona taka nie była. Z ni​kim się nie… – Brat​kow​ski prze​rwał, niby żeby wziąć od​dech, ale tak na​p raw​dę sło​wa nie po​tra​fi​ły mu przejść przez usta. – Była dzie​wi​cą – do​koń​czył. – Ja​sne, ja​sne. Co in​n e​go mó​wią ci chłop​cy, któ​rzy ją ob​ra​ca​li. I to w każ​dą dziu​rę, cho​ciaż naj​bar​dziej lu​bi​ła po bo​że​mu. – Kła​mią! Była dzie​wi​cą! Ko​mi​sarz prych​n ął te​a tral​n ie. – A skąd to mo​żesz wie​dzieć? – Bo to ja ją roz​dzie​wi​czy​łem! Mort​ka prze​łknął śli​n ę. Od​wró​cił się w stro​n ę Lupy, któ​ry przy​p a​try​wał się ca​łej sce​n ie w mil​cze​n iu, bla​dy i wście​kły. – Masz to? – za​p y​tał. – Oczy​wi​ście. – W ta​kim ra​zie ro​bi​my prze​rwę. Brat​kow​ski za​marł, a po jego twa​rzy wi​dać było, że do​p ie​ro do​cie​ra do nie​go

to, co po​wie​dział. Na prze​mian ma​lo​wa​ły się na niej nie​do​wie​rza​n ie, zdzi​wie​nie, lęk i gniew. Na​gle chwy​cił się za gło​wę, wbił pal​ce w za​cze​sa​n e do tyłu wło​sy i jęk​n ął, sko​wy​cząc, jak​by ktoś mu wbi​jał gwoź​dzie w sto​p ę. – Pan mnie okła​mał – stwier​dził peł​n ym ura​zy gło​sem i wy​ce​lo​wał oskar​ży​ciel​sko pa​lec w Mort​kę. Ko​mi​sarz wstał od sto​łu i bez sło​wa wy​szedł z po​ko​ju. Za​mknął za sobą do​kład​n ie drzwi, prze​szedł kil​ka kro​ków i oparł się o ścia​n ę. Od​dy​chał głę​bo​ko. Czuł się tak, jak​by przed chwi​lą wy​ta​rzał się w czy​jejś sper​mie. Mort​ka wie​dział, że każ​dy pe​do​fil bu​du​je so​bie w gło​wie wy​ide​a li​zo​wa​n ą wi​zję dziec​ka, któ​re skrzyw​dził. Wi​zję, w któ​rej ofia​ra naj​czę​ściej była nie​win​nym, ko​cha​n ym anioł​kiem, nie​zbru​ka​n ym i czy​stym. Po​sta​n o​wił znisz​czyć ten ob​raz, ude​rzyć moc​n o i pre​cy​zyj​n ie, wstrzą​snąć Brat​kow​skim w na​dziei, że ten rzu​ci się do wal​ki, aby chro​n ić swo​je cho​re ma​rze​n ie, i wte​dy się od​sło​n i. Uda​ło mu się. Ale wca​le nie czuł się z tego po​wo​du za​do​wo​lo​n y. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – za​p y​tał Lupa, któ​ry wy​ło​n ił się z po​ko​ju. Przez szpa​rę w na wpół otwar​tych drzwiach Mort​ka do​strzegł Brat​kow​skie​go. Męż​czy​zna sie​dział za sto​łem ze spusz​czo​n ą gło​wą. Mam​ro​tał coś pod no​sem. – Tak. W po​rząd​ku. – Cały je​steś zie​lo​n y. – Przej​dzie mi. Wra​caj​my do pra​cy. Lupa zro​bił mu miej​sce w przej​ściu. Mort​ka usiadł za sto​łem, się​gnął po do​ku​men​ty i za​raz je odło​żył. Nie miał już cze​go w nich szu​kać. Chciał tyl​ko na kil​ka se​kund od​da​lić mo​ment roz​p o​czę​cia dru​giej czę​ści prze​słu​cha​n ia. – Chce pan coś do pi​cia? Brat​kow​ski po​cząt​ko​wo nie zro​zu​miał, że po​li​cjant mówi do nie​go. Po​tem po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Pro​szę opo​wie​dzieć, co się sta​ło. – Już po​wie​dzia​łem prze​cież – od​p arł po dłu​giej chwi​li mil​cze​n ia. – Kie​dy pan spo​tkał Mar​tę? – Nie mu​szę od​p o​wia​dać na te py​ta​n ia! – To praw​da. Ale by​ło​by dla pana le​p iej, gdy​by pan jed​n ak od​p o​wie​dział. Brat​kow​ski wy​p u​ścił z ci​chym świ​stem po​wie​trze z ust. Wy​da​wa​ło się, że za​raz coś po​wie, ale za​miast tego znów za​mknął się w so​bie. – To wy​da​rzy​ło się wczo​raj – za​czął Mort​ka. – Je​chał pan sa​mo​cho​dem od​wie​dzić zna​jo​mych w Stru​dze Zdro​wia. W pew​n ym mo​men​cie zo​ba​czył pan, że po​bo​czem dro​gi idzie sa​mot​n a dziew​czyn​ka. Za​trzy​mał się pan i wte​dy… – To nie było tak – ni to szep​n ął, ni jęk​n ął Brat​kow​ski. – A jak? – Nig​dzie nie szła. Sie​dzia​ła po pro​stu na po​bo​czu. Za​p ar​ko​wa​łem nie​da​le​ko. Dłu​go ją ob​ser​wo​wa​łem. My​śla​łem, że jej ro​dzi​ce są gdzieś w po​bli​żu. A może wu​jek czy star​szy brat. Ale nikt się nie po​ja​wił, nikt jej nie pil​n o​wał. Była zu​peł​n ie sama, a dzień za​czy​n ał się tak pięk​n ie. – Pod​je​chał pan do niej?

– Tak. Za​czę​li​śmy roz​ma​wiać. Mó​wi​ła, że idzie na górę. Tro​chę się mnie bała i mu​sia​łem się na​p ra​co​wać, żeby zgo​dzi​ła się wejść do sa​mo​cho​du. Ale się uda​ło. Sama do nie​go we​szła! Do ni​cze​go jej nie zmu​sza​łem! – za​strzegł go​rącz​ko​wo. – Ro​zu​miem. Sama we​szła do sa​mo​cho​du. Co się wy​da​rzy​ło póź​n iej? – Po​je​cha​li​śmy w las, w stro​n ę Stru​gi. Skrę​ci​łem w bocz​n ą dro​gę, taką le​śną ścież​kę, praw​dzi​we wer​te​p y. Prze​je​cha​łem kil​ka​set me​trów i się za​trzy​ma​łem. – Nie pro​te​sto​wa​ła? – Pro​te​sto​wa​ła, ale wy​tłu​ma​czy​łem jej, że to skrót. – Co się sta​ło, kie​dy sta​n ę​li​ście? – Wy​cią​gną​łem ją z sa​mo​cho​du. Nie chcia​łem, żeby tam zo​sta​ły ja​kieś śla​dy. Rzu​ci​łem na zie​mię i się z nią ten… za​ba​wi​łem. Ze​rżną​łem ją. I była dzie​wi​cą! – Bro​n i​ła się? – Tak jak się bro​n i mały ko​tek. Tro​chę po​dra​p ie, ale krzyw​dy nie zro​bi. – Gdzie Mar​ta jest te​raz? Brat​kow​ski jęk​n ął. Od​wró​cił gło​wę w stro​n ę ścia​n y i prze​cze​sał wło​sy pal​ca​mi. – Mo​głem… mo​głem ją tro​chę za moc​n o przy​ci​snąć. Mo​gła się tro​chę za moc​no wy​ry​wać. Mo​głem jej zro​bić krzyw​dę. – Gdzie jest te​raz? – Zo​sta​wi​łem ją w le​sie. – W le​sie? Tym mię​dzy mia​stem a Stru​gą Zdro​wia? – Tak. – Gdzie do​kład​n ie? Brat​kow​ski po​trzą​snął gło​wą. – Nie po​wiem. – Le​p iej, żeby pan po​wie​dział. – Ale nie po​wiem. – Czy Mar​ta żyje? Ci​sza cią​gnę​ła się w nie​skoń​czo​n ość. Brat​kow​ski my​ślał in​ten​syw​n ie. – Nie. Ra​czej nie. Przy​ci​sną​łem ją na​p raw​dę moc​n o. – Mówi ci coś imię Ade​la Si​wak? – wtrą​cił się Lupa. Opu​ścił sta​n o​wi​sko obok ka​me​ry i pod​szedł do prze​słu​chi​wa​n e​go. Sta​n ął za jego ple​ca​mi i za​czął wpa​try​wać się in​ten​syw​n ie w kark męż​czy​zny. Brat​kow​ski za​czął się wier​cić ner​wo​wo. – Ade​la Si​wak? – Lat je​de​n a​ście. Jak Mar​ta. Cy​gan​ka. Za​gi​n ę​ła trzy mie​sią​ce temu. Brat​kow​ski zmarsz​czył brwi. – Aaa! Cy​gan​ka! – wy​krzyk​n ął na​gle z ulgą. – Ona do​p ie​ro mia​ła ogień mię​dzy no​ga​mi. Była jak małe, ślicz​n e zwie​rząt​ko, któ​re aż pro​si​ło, żeby je pie​ścić. Pa​trzy​ła na mnie z ta​kim ża​rem, że nie było uciecz​ki. Ślicz​n a. Praw​dzi​wa cza​ro​dziej​ka. Lupa zro​bił krok w stro​n ę prze​słu​chi​wa​n e​go męż​czy​zny. Dłoń za​ci​snął

w pięść i wzniósł ją w górę. Mort​ka po​de​rwał się z miej​sca. – Ko​mi​sa​rzu… – po​wie​dział twar​do. Lupa cof​n ął się pod ścia​n ę. Był cały czer​wo​n y ze zło​ści. – Co się sta​ło z Ade​lą? – za​p y​tał Mort​ka, sia​da​jąc z po​wro​tem. – Jej też mo​głem zro​bić krzyw​dę – oznaj​mił ci​chym, ale moc​n ym gło​sem Brat​kow​ski. – Krzyw​dę? Taką jak Mar​cie? – Tak. Taką jak Mar​cie. – Gdzie jest cia​ło? Brat​kow​ski prych​n ął, a po​tem uśmiech​n ął się sze​ro​ko, od​sła​n ia​jąc swo​je bia​łe zęby. – To pa​n o​wie są po​li​cjan​ta​mi. Pa​n o​wie po​win​n i ich po​szu​kać. Jak się po​sta​ra​cie, to je od​n aj​dzie​cie. Obie. Po​wi​n ie​n em po​cze​kać na resz​tę, po​my​ślał Mort​ka i przy​ci​snął pe​dał gazu, wy​cho​dząc ła​god​n ie z gór​skie​go za​krę​tu. Świa​tła sa​mo​cho​do​wych re​flek​to​rów wy​do​by​wa​ły as​falt z ciem​n o​ści nocy, któ​ra tu​taj w gó​rach była praw​dzi​wie czar​na, a nie po​ma​rań​czo​wa, tak jak w to​n ą​cej w bla​sku ulicz​n ych lamp War​sza​wie. Po za​koń​cze​n iu prze​słu​cha​n ia i od​sta​wie​n iu Brat​kow​skie​go do aresz​tu Lupa za​brał się do or​ga​n i​zo​wa​n ia gru​p y po​szu​ki​waw​czej. Ob​dzwa​n ia​n o miej​sco​wych po​li​cjan​tów, na​ka​zu​jąc im sta​wić się jak naj​szyb​ciej na ko​mi​sa​ria​cie, z szaf wy​cią​ga​n o za​ku​rzo​n e mapy, a z Je​le​n iej Góry miał przy​je​chać pa​trol z psa​mi tro​pią​cy​mi. Mort​ka po​ży​czył od Lupy sa​mo​chód. Chciał po​je​chać do domu, wziąć szyb​ki prysz​n ic, coś prze​gryźć i wró​cić. Jed​n ak po kil​ku​set me​trach, nie do koń​ca wie​dząc dla​cze​go, za​miast do miesz​ka​n ia skie​ro​wał się w stro​n ę Stru​gi Zdro​wia. Coś mu nie pa​so​wa​ło w hi​sto​rii Brat​kow​skie​go i to coś na prze​mian to po​ja​wia​ło się, to cho​wa​ło gdzieś w krę​tych za​ka​mar​kach jego mó​zgu, jak​by ba​wi​ło się z ko​mi​sa​rzem w kot​ka i mysz​kę. Mu​siał jesz​cze raz zo​ba​czyć tę dro​gę. Nie pa​mię​tał żad​n e​go skrę​tu, kie​dy je​chał tędy za dnia ra​zem z Lupą. A Brat​kow​ski miał po​n oć gdzieś zje​chać, gdzieś się ukryć – on, jego duży te​re​n o​wy sa​mo​chód i mała dziew​czyn​ka, któ​rą za​mie​rzał zgwał​cić. Ale czy to na​p raw​dę było moż​li​we? Czy na​p raw​dę nikt go nie za​uwa​żył? Czy nikt nie zwró​cił na nie​go uwa​gi? Ko​mi​sarz nie po​tra​fił w to uwie​rzyć. To był co praw​da gór​ski szlak, ale czę​sto jeź​dzi​ły nim sa​mo​cho​dy do Stru​gi Zdro​wia, a miesz​ka​ją​cy tam tu​ry​ści cho​dzi​li na pie​sze wy​ciecz​ki do mia​sta i z po​wro​tem. – Jest! – krzyk​n ął i za​ha​mo​wał gwał​tow​n ie. W tej ciem​n o​ści pra​wie prze​ga​p ił skrzy​żo​wa​n ie, o ile tak moż​n a było na​zwać prze​cię​cie się as​fal​to​wej wstę​gi i na wpół za​ro​śnię​tej, nie​rów​n ej grun​to​wej dro​gi. Wrzu​cił wstecz​n y i cof​n ął się o kil​ka me​trów, żeby wziąć za​kręt. Te​re​n o​wa to​yo​ta le​d​wo zmie​ści​ła się na ścież​ce, ale i tak odro​bi​n ę się prze​chy​li​ła. Sa​mo​chód Brat​kow​skie​go był szer​szy. Je​śli rze​czy​wi​ście tędy je​chał, to pra​we koła

po​ru​sza​ły się po nie​rów​n ym zbo​czu i były znacz​n ie ni​żej niż lewe. Przez to wóz frag​men​tem pod​wo​zia szo​ro​wał​by po zie​mi, żło​biąc w niej sze​ro​ką bruz​dę. Mort​ka nie wi​dział ta​kich śla​dów przed sobą, do​strzegł jed​n ak ko​le​iny po ko​łach. A za​tem ktoś tą dro​gą jeź​dził. Ko​mi​sarz po​je​chał tam, do​kąd pro​wa​dzi​ły śla​dy. Sta​n ął po oko​ło dwóch mi​n u​tach jaz​dy po wer​te​p ach, pod​czas któ​rej nie​ustan​n ie pod​ska​ki​wał na sie​dze​n iu. Zga​sił sil​n ik i wy​siadł z sa​mo​cho​du. Otwo​rzył ba​gaż​n ik, gdzie zna​lazł linę ho​low​n i​czą, ap​tecz​kę, za​p a​so​we koło i la​tar​kę, któ​rą od razu za​brał ze sobą. Ru​szył przed sie​bie, świe​cąc to pod nogi, to po oko​licz​n ych zbo​czach. Za​sta​na​wiał się, gdzie Brat​kow​ski mógł​by za​wieźć Mar​tę, żeby ją zgwał​cić, za​bić, a po​tem ukryć zwło​ki. Kuc​n ął i na​brał garść zie​mi w dło​n ie. Tak jak się spo​dzie​wał, grunt był twar​dy, bar​dzo ka​mie​n i​sty. Żeby wy​ko​p ać w nim dół na cia​ło, po​trzeb​n e były moc​n a ło​p a​ta i ki​lof. Nie zna​leź​li tych na​rzę​dzi w wo​zie męż​czy​zny. To oczy​wi​ście nie zna​czy​ło, że w dniu po​p eł​n ie​n ia zbrod​n i nie miał ich ze sobą. Ale jak sam przy​znał, na dziew​czyn​kę na​tknął się przy​p ad​kiem, nie pla​n o​wał gwał​tu i mor​der​stwa. A sko​ro tak, to po co miał​by wo​zić ze sobą sprzęt do ro​bót ziem​n ych? Mort​ka z każ​dą chwi​lą co​raz mniej wie​rzył w opo​wieść męż​czy​zny. Wszyst​ko, co im opo​wie​dział, w dal​szym cią​gu mo​gło się teo​re​tycz​n ie na​p raw​dę wy​da​rzyć, ale małe szcze​gó​ły spra​wia​ły, że mia​ło to nie​wie​le sen​su. A może wca​le nie ko​p ał gro​bu? Ale w ta​kim ra​zie gdzie ukrył cia​ło? Mort​ka sta​n ął jak wry​ty i po​czuł, że włos jeży mu się na gło​wie. Już wie​dział, co zro​bił Brat​kow​ski. Na​p rze​ciw​ko sie​bie ko​mi​sarz doj​rzał wbi​tą w zbo​cze góry be​to​n o​wą fra​mu​gę i ciem​n e de​ski, któ​ry​mi za​blo​ko​wa​n o wej​ście do sta​rej ko​pal​n i. Kil​ka dni po swo​im przy​jeź​dzie do Kro​to​wic, w le​n i​we, po​chmur​n e po​p o​łu​dnie, kie​dy nie dzia​ło się ab​so​lut​n ie nic, Mort​ka wy​brał się na spa​cer po mie​ście i z nu​dów wszedł do bu​dyn​ku ozdo​bio​n e​go ta​blicz​ką: „Izba Hi​sto​rii Kro​to​wic”. Kie​dy prze​kro​czył próg, zna​lazł się przy nim star​szy szpa​ko​wa​ty męż​czy​zna, któ​ry, jak się oka​za​ło, spo​łecz​n ie pro​wa​dził Izbę i z praw​dzi​wą pa​sją opo​wia​dał za​sko​czo​n e​mu Mort​ce o wspa​n ia​łych gór​n i​czych tra​dy​cjach mia​sta. Po​li​cjant nie​śmia​ło wtrą​cił, że prze​cież w oko​li​cy nie ma żad​n ych ko​p alń. – Te​raz nie – zgo​dził się ku​stosz. – Ale tu​taj ko​p a​n o od śre​dnio​wie​cza. Pro​szę spoj​rzeć na tę ry​ci​n ę, to re​p ro​duk​cja oczy​wi​ście, wi​dać na niej daw​n ych gwar​ków przy pra​cy. Aż do XVII wie​ku wy​do​by​wa​n o w Kro​to​wi​cach rudy me​ta​li. Do​pie​ro woj​n a trzy​dzie​sto​let​n ia to prze​rwa​ła. Wy​bi​to wte​dy więk​szość miesz​kań​ców mia​sta, a same Kro​to​wi​ce go​spo​dar​czo się za​ła​ma​ły. Do gór​n ic​twa wró​co​no po II woj​n ie świa​to​wej, kie​dy na roz​kaz So​wie​tów ko​p a​n o tu​taj rudę ura​n u. – Ura​n u? – Tak. – Męż​czy​zna po​ki​wał ener​gicz​n ie gło​wą. – Nie wie​dział pan, że w ca​łych Kro​to​wi​cach jest pod​wyż​szo​n y po​ziom pro​mie​n io​wa​n ia? To wła​śnie z po​wo​du rudy. Uran od nas tra​fiał póź​n iej do ZSRR i ru​scy bu​do​wa​li z tego ato​mów​-

ki. – Nie​sa​mo​wi​te. – To praw​da. Jak pan wi​dzi, mamy w mie​ście pięk​n ą gór​n i​czą tra​dy​cję. I cho​ciaż obec​n ie nic się nie ko​p ie, to wła​ści​wie wszyst​kie góry w oko​li​cy po​dziu​ra​wio​n e są daw​n y​mi szy​ba​mi czy sztol​n ia​mi – opo​wia​dał pod​n ie​co​n y sta​rzec. I te​raz oto Mort​ka stał przed wej​ściem do daw​n ej ko​p al​n i. Na be​to​n o​wych słu​p ach na​ma​lo​wa​n o znak ostrze​ga​ją​cy przed pro​mie​n io​wa​n iem. De​ski za​sła​nia​ją​ce wej​ście były sta​re, czar​n e i po​kry​te pla​ma​mi mięk​kie​go mchu, ale gwoź​dzie, któ​ry​mi je przy​bi​to, mia​ły wciąż me​ta​licz​n e, względ​n ie czy​ste głów​ki. Wy​glą​da​ły na nowe. Odło​żył la​tar​kę na zie​mię. Chwy​cił za jed​n ą z de​sek, szarp​n ął moc​n o i wy​rwał ją, two​rząc w ten spo​sób dziu​rę, przez któ​rą mógł zaj​rzeć do środ​ka. Owia​ło go wil​got​n e, chłod​n e po​wie​trze. Przed sobą wi​dział tyl​ko czerń. Nie​wie​le my​śląc, wy​rwał dru​gą de​skę. Pod​n iósł la​tar​kę, otrze​p ał ją z ka​mycz​ków i prze​ci​ska​jąc się po​mię​dzy de​cha​mi, wśli​zgnął się do wnę​trza ko​p al​n i. Ru​szył przed sie​bie ko​ry​ta​rzem o łu​ko​wa​tym skle​p ie​n iu i wy​be​to​n o​wa​n ych ścia​n ach. Już po kil​ku me​trach wdep​n ął w ka​łu​żę, a lo​do​wa​ta woda wla​ła mu się do wnę​trza buta. Pod​sko​czył i za​klął za​sko​czo​n y. Wy​co​fał się szyb​ko i zna​lazł coś jak​by ka​mien​n ą bel​kę. Wszedł na nią i po​szedł da​lej. Miał wra​że​n ie, że ko​ry​tarz bie​gnie lek​ko w dół, w głąb góry. Be​to​n o​we ścia​ny za​stą​p i​ły po​tęż​n e gór​n i​cze stem​p le, za​wil​got​n ia​łe, w wie​lu miej​scach nad​kru​szo​n e, tak że dało się wi​dzieć ukry​te we wnę​trzu po​rdze​wia​łe prę​ty. Bel​ka, po któ​rej szedł, wkrót​ce się skoń​czy​ła. Mort​ce uda​ło się zna​leźć su​che przej​ście, cho​ciaż gdzie​n ieg​dzie było ono tak wą​skie, że mu​siał ba​lan​so​wać cia​łem, tak jak​by cho​dził po li​n ie nad prze​p a​ścią. W in​n ych miej​scach ska​kał po ka​mie​niach, żeby nie wpaść do wody. Po kil​ku me​trach znik​n ę​ły tak​że stem​p le, ustę​pu​jąc li​tej ska​le. Mort​ka za​trzy​mał się. Spoj​rzał za sie​bie. Było tak ciem​n o, że nie do​strze​gał wej​ścia do ko​p al​n i. W dru​gą stro​n ę ko​ry​tarz cią​gnął się w mro​ku, nie wia​do​mo jak da​le​ko. Roz​wa​żał, czy nie po​wi​n ien za​wró​cić. Na ko​mi​sa​ria​cie pew​n ie już się za​sta​n a​wia​li, gdzie jest. Wy​cią​gnął z kie​sze​n i ko​mór​kę. Oczy​wi​ście nie miał za​się​gu. La​tar​ka świe​ci​ła ja​sno i moc​n o. Ba​te​rie po​win​n y wy​trzy​mać, ale gdy​by zga​sły w środ​ku tej pod​ziem​n ej wę​drów​ki, miał​by kło​p o​ty. Nie dla​te​go, że mógł​by się zgu​bić, w koń​cu ko​ry​tarz biegł pro​sto. Pod​ło​że za to było bar​dzo nie​rów​n e, peł​n e dziur. W ciem​n o​ści ła​two mógł​by so​bie skrę​cić kost​kę. Po​sta​no​wił przejść jesz​cze kil​ka​n a​ście me​trów. Zno​wu mu​siał ska​kać po ka​mie​n iach. Tym ra​zem wy​lą​do​wał na czymś śli​skim. Stra​cił rów​n o​wa​gę i ener​gicz​n ie za​ma​chał rę​ka​mi, co tyl​ko po​gor​szy​ło sy​tu​a cję. Wpadł tył​kiem do wody, mo​cząc kom​p let​n ie nie tyl​ko buty, lecz tak​że spodnie. Na szczę​ście ura​to​wał przed stłu​cze​n iem la​tar​kę. Za​czął wście​kle kląć, a póź​n iej, kie​dy już za​bra​kło mu tchu, nie​spo​dzie​wa​n ie dla sa​me​go sie​bie uśmiech​n ął się sze​ro​ko i za​chi​cho​tał. Mu​siał wy​glą​dać ko​-

micz​n ie, sie​dząc tak w ka​łu​ży brud​n ej, ko​p al​n ia​n ej wody. Na​gle jak​by coś usły​szał. Da​le​ki głos, może szept. Po​de​rwał się na rów​n e nogi i omiótł ko​ry​tarz świa​tłem la​tar​ki. Ser​ce za​bi​ło mu moc​n iej. – Halo! – krzyk​n ął. Od​p o​wie​dzia​ło mu tyl​ko echo. Ale prze​cież do​szedł go ja​kiś dźwięk! Z se​kun​dy na se​kun​dę był tego co​raz bar​dziej pe​wien. Po​szedł da​lej, tym ra​zem nie oglą​da​jąc się na to, czy idzie po su​chym, czy nie. Woda się​ga​ła mu nie​mal do ko​lan. Ża​ło​wał, że nie wziął ze sobą pi​sto​le​tu. Po kil​ku mi​n u​tach mar​szu, kie​dy bro​dził w wo​dzie i za​sta​n a​wiał się, czy na​praw​dę ko​goś usły​szał, a je​śli tak, to czy do​brze robi, wcho​dząc sa​me​mu w głąb ko​p al​n i, ko​ry​tarz za​czął się roz​sze​rzać. Wkrót​ce zmie​n ił się w salę. Na jej środ​ku stał po​jazd, któ​ry przy​p o​mi​n ał wa​go​n ik gór​n i​czy, a głę​biej moż​n a było do​strzec błę​kit​n e drzwi z na​ma​lo​wa​n ym na nich na​p i​sem WC. Mort​ka zaj​rzał tam. W środ​ku zna​lazł znisz​czo​n ą umy​wal​kę i nad​tłu​czo​n y, prze​wró​co​n y se​des. Zno​wu coś usły​szał. Głos. – Halo! Jest tam ktoś?! – wrza​snął. Echo. Tyl​ko echo. Po​sta​n o​wił, że przej​dzie jesz​cze tro​chę i za​cznie wra​cać, za​n im się prze​zię​bi. Ko​ry​tarz skrę​cił i po​p ro​wa​dził go do ko​lej​n ej sali. Mort​ka przy​sta​n ął i sap​n ął zdzi​wio​n y. Pod ścia​n a​mi sta​ły w rów​n ych rzę​dach me​ta​lo​we le​ża​ki, moc​n o już po​rdze​wia​łe i zde​ze​lo​wa​n e. Wy​glą​da​ło to tak, jak​by w ko​p al​n i urzą​dzo​n o pla​żę. – Gdzie ja je​stem? – szep​n ął sam do sie​bie. Na ścia​n ach do​strzegł ja​kieś na​p i​sy, ale bia​ła far​ba od​ry​wa​ła się pła​ta​mi, czy​n iąc je zu​p eł​n ie nie​czy​tel​n y​mi. Po​szedł da​lej, już nie tyle szu​ka​jąc cia​ła dziew​czyn​ki czy ta​jem​n i​cze​go gło​su, ile ze zwy​kłej cie​ka​wo​ści. Czuł się jak mały chło​p iec, któ​ry po raz pierw​szy wszedł do bab​ci​n ej piw​n i​cy i te​raz bu​szu​je wśród ukry​tych tam skar​bów. Do​szedł do miej​sca, w któ​rym ko​ry​tarz się roz​dzie​lał. Jed​n a dro​ga pro​wa​dzi​ła w pra​wo, dru​ga na niż​szy po​ziom ko​p al​n i. Aby tam się do​stać, trze​ba było jesz​cze zejść po sta​lo​wej dra​bi​n ie. Ko​mi​sarz do​tknął jej, szarp​n ął kil​ka razy, a kie​dy upew​n ił się, że jest sta​bil​n a, zszedł na dół. Tam zno​wu była woda. Jej po​wierzch​n ię, tak samo jak ścia​n y, po​kry​wa​ła ja​kaś dziw​n a brą​zo​wa sub​stan​cja po​dob​n a do dy​wa​n u utka​n e​go z grzy​bów. Prze​ła​mu​jąc obrzy​dze​n ie, ru​szył ko​ry​ta​rzem. Do​szedł do ko​lej​n ej sali. Tam rów​n ież zna​lazł stos dzi​wacz​n ych me​ta​lo​wych le​ża​ków, tym ra​zem uło​żo​n ych nie rzę​dem, tyl​ko rzu​co​n ych sto​sem je​den na dru​gi, tak że two​rzy​ły plą​ta​n i​n ę sta​lo​wych prę​tów. I na​gle ją do​strzegł. Sie​dzia​ła na jed​n ym z łó​żek – mała, je​de​n a​sto​let​n ia dziew​czyn​ka okry​ta dżin​so​wą kurt​ką. Przy​cią​gnę​ła ko​la​n a pod bro​dę, cała bla​da i nie​ru​cho​ma. Żyła. Od​dy​cha​ła de​li​kat​n ie, a z jej ust wy​do​by​wa​ły się sła​be ob​łocz​ki pary. Wpa​try​wa​ła się w je​den punkt, cho​ciaż w ciem​n o​ści nie mo​gła

prze​cież nic wi​dzieć. Mort​ka prze​n iósł świa​tło la​tar​ki tam, gdzie pa​dał wzrok dziec​ka, i po​czuł, że robi mu się su​cho w gar​dle. Były tam – na​gie, po​wy​krę​ca​n e w ma​ka​brycz​n y spo​sób, rzu​co​n e mię​dzy po​rdze​wia​łe ramy le​ża​ków. – Dziew​czyn​ko – usły​szał swój głos – czy​je to zwło​ki?

Rozdział 3 Ode​brał te​le​fon, kie​dy dzwo​n ek zro​bił się tak iry​tu​ją​cy, że nie po​tra​fił go dłu​żej igno​ro​wać. – Do​je​cha​li​śmy do War​sza​wy. – Słu​cham? – Mó​wi​łam ci, Kuba, że dzi​siaj wra​ca​my, bo ju​tro Mi​chał i An​drzej jadą do mo​ich ro​dzi​ców. Wła​śnie do​tar​li​śmy do domu. Po​my​śla​łam, że bę​dziesz chciał o tym wie​dzieć, i to mimo że się nie po​że​gna​łeś z chłop​ca​mi. – Prze​p ra​szam, Ola. Mam taką spra​wę. – Za​wsze masz ja​kąś spra​wę, Kuba – po​wie​dzia​ła ostro i sta​n ow​czo. Mil​cze​li wspól​n ie przez kil​ka ude​rzeń ser​ca. – Oni tam przy​je​cha​li dla cie​bie, Kuba. – Wiem. – Ja już je​stem byłą żoną. Mnie mo​żesz trak​to​wać tak, jak so​bie chcesz. Ale to są twoi sy​n o​wie. In​n ych nie bę​dziesz miał. Do​p ie​ro po kil​ku​n a​stu se​kun​dach zo​rien​to​wał się, że Ola się roz​łą​czy​ła, a on wsłu​chu​je się w ci​szę w słu​chaw​ce. Scho​wał apa​rat do kie​sze​n i i się​gnął po ku​bek z cie​p łą her​ba​tą, któ​rą kil​ka mi​n ut wcze​śniej przy​n iósł mu je​den z funk​cjo​na​riu​szy. Sie​dział w toy​ocie Lupy, otu​lo​n y ko​ca​mi, wpa​trzo​n y w to​n ą​ce w ciem​n o​ściach zbo​cze góry na​p rze​ciw​ko. W gło​wie miał pust​kę, jak​by ktoś ode​brał mu wszyst​kie my​śli i wszyst​kie emo​cje. Od​n a​le​zio​n a w ko​p al​n i dziew​czyn​ka nie chcia​ła z nim iść. Albo po pro​stu nie była w sta​n ie się ru​szyć po po​n ad do​bie spę​dzo​n ej w zim​n ie i ciem​n o​ści, za to​wa​rzy​stwo ma​jąc tyl​ko ludz​kie szcząt​ki. Mort​ka mu​siał ją wy​n ieść. Na​cią​gnął so​bie mię​śnie, kie​dy wspi​n ał się po dra​bi​n ie, jed​n ą ręką pod​trzy​mu​jąc opla​ta​ją​cą sła​bo jego szy​ję Mar​tę, a dru​gą chwy​ta​jąc ko​lej​n e stop​n ie. Te​raz bo​le​śnie pie​kła go lewa stro​n a ple​ców. Dal​sza część wę​drów​ki rów​n ież nie była ła​twa. Po​li​cjan​to​wi wy​da​wa​ło się, że szedł dwa, trzy razy dłu​żej niż za pierw​szym ra​zem. Na​gle zro​bi​ło mu się strasz​n ie zim​n o. Za​czął gło​śno szczę​kać zę​ba​mi i nie mógł prze​stać. Po wyj​ściu na po​wierzch​n ię wsa​dził dziew​czyn​kę do sa​mo​cho​du i włą​czył ogrze​wa​n ie. Chciał je​chać do szpi​ta​la, ale nie po​tra​fił wy​krę​cić na znisz​czo​n ej gór​skiej dro​dze, a z jaz​dy na wstecz​n ym zre​zy​gno​wał, kie​dy o mało co nie ru​nę​li w dół stro​me​go zbo​cza. Za​ha​mo​wał w ostat​n iej chwi​li. Za​dzwo​n ił do Lupy, żeby spro​wa​dzić po​moc. Ko​mi​sarz po​ja​wił się po pięt​n a​stu mi​n u​tach, po​go​to​wie po ko​lej​n ych pię​ciu. Sa​n i​ta​riu​sze za​bra​li Mar​tę i po​je​cha​li na sy​gna​le do

szpi​ta​la. Dźwięk sy​re​n y jesz​cze dłu​go niósł się po oko​licz​n ych gó​rach. Dziew​czyn​ka przez cały ten czas nie po​wie​dzia​ła ani sło​wa. Od tam​tej chwi​li mi​n ę​ła pra​wie go​dzi​n a. Lupa wraz z dwo​ma in​n y​mi funk​cjo​n a​riu​sza​mi sta​n ął obok Mort​ki. Miej​sco​wi po​li​cjan​ci nie​p ew​n ie spoj​rze​li po so​bie. – Za​wia​do​mi​li​śmy już pro​ku​ra​tu​rę w Je​le​n iej – po​wie​dział Lupa. – Ktoś już do nas je​dzie. – To do​brze – od​p o​wie​dział Mort​ka i wziął ko​lej​n y łyk her​ba​ty. Pa​trzy​li na nie​go wy​cze​ku​ją​co, ale ża​den się nie ode​zwał. – O co cho​dzi? – za​p y​tał. Lupa naj​wy​raź​n iej zo​stał wy​zna​czo​n y do mó​wie​n ia, bo zro​bił krok w stro​n ę ko​mi​sa​rza. – Nig​dy tu​taj cze​goś ta​kie​go nie mie​li​śmy. – A więc chce​cie… – Gdy​byś mógł. – Ale ja nie je​stem od was. – Nig​dy tu​taj cze​goś ta​kie​go nie mie​li​śmy – po​wtó​rzył Lupa. Mort​ka przyj​rzał się twa​rzom po​zo​sta​łych po​li​cjan​tów i zro​zu​miał, że nie mają po​ję​cia, co zro​bić ani jak się za​cho​wać. Ktoś mu​siał nimi po​kie​ro​wać. Teo​re​tycz​n ie po​wi​n ien to być pro​ku​ra​tor, ale oni rzad​ko się po​ja​wia​li na miej​scu od​n a​le​zie​n ia zwłok, a jak już byli, to nie mie​li nic war​to​ścio​we​go do po​wie​dze​n ia. Pa​dło więc na nie​go. Za​klął ci​cho pod no​sem i po​my​ślał, że je​śli ma się za​jąć tą spra​wą, to bę​dzie mu​siał się jed​n ak na​uczyć imion po​zo​sta​łych funk​cjo​n a​riu​szy z Kro​to​wic. – Do​brze – po​wie​dział. – Po pierw​sze, znajdź​cie mi naj​młod​sze​go sta​żem po​li​cjan​ta w ko​mi​sa​ria​cie. – To bę​dzie Ka​mil. – Jest tu​taj? – Tak. – Świet​n ie. Mort​ka się​gnął do kie​sze​n i, wy​cią​gnął klu​cze od miesz​ka​n ia i rzu​cił je sto​ją​ce​mu naj​bli​żej po​li​cjan​to​wi. – Daj mu to, po​wiedz, gdzie miesz​kam, i niech mi​giem przy​wie​zie mi su​che spodnie. Ja​sne? – Tak. – Przy​da​ły​by się też ka​lo​sze albo wo​de​ry. Za​ła​tw​cie mi parę. Nie chcę się zno​wu wy​mo​czyć w tym sy​fie. – Zro​bi się. – Te​raz przejdź​my do po​waż​n iej​szych rze​czy. Lupa, wy​bierz jed​n e​go lub dwóch bar​dziej ku​ma​tych chło​p a​ków i daj im apa​rat fo​to​gra​ficz​n y. Je​den albo dwa, w za​leż​n o​ści od tego, ile ma​cie na sta​n ie. – Nie​wie​le. – Po​trze​bu​je​my jak naj​wię​cej. W ra​zie cze​go niech ktoś po​je​dzie do domu

i przy​wie​zie swój pry​wat​n y. Zdję​cia z ko​mór​ki, je​śli nie ma in​n ej moż​li​wo​ści, też mogą być. – Do​brze. – Tych dwóch chło​p a​ków po​win​n o się przejść po oko​li​cy i sfo​to​gra​fo​wać śla​dy opon. Je​śli po​tra​fią, niech zro​bią od​le​wy gip​so​we. Ko​n iec koń​ców pew​n ie się oka​że, że wszyst​kie bież​n i​ki na​le​żą do na​szych sa​mo​cho​dów, ale kto wie, może nam się po​szczę​ści. Po​tem niech po​szu​ka​ją in​n ych rze​czy. Ni​tek, strzę​p ów ubrań, od​ci​sków bu​tów. Wszyst​ko, co znaj​dą, mają naj​p ierw ob​fo​to​gra​fo​wać, a póź​n iej ostroż​n ie ze​brać. – Prze​rwał na mo​ment, żeby wziąć ko​lej​n y łyk her​ba​ty. –Ja, ty i wy, pa​n o​wie, a do tego wasz tech​n ik kry​mi​n al​n y ro​bi​my to samo, ale pod zie​mią – kon​ty​n u​ował. – Sęk jed​n ak w tym, że tam jest ciem​n o jak w du​p ie. Pew​n ie nie ma​cie ge​n e​ra​to​ra Die​sla na sta​n ie, a na​wet je​śli, to nie wy​obra​żam so​bie, że​by​śmy go zno​si​li do ko​p al​n i. Dla​te​go trze​ba skom​bi​n o​wać jak naj​wię​cej jak naj​moc​n iej​szych la​ta​rek. – Ro​sec​ki – Lupa zwró​cił się do sto​ją​ce​go nie​opo​dal brzu​cha​te​go po​li​cjan​ta, któ​ry ner​wo​wo prze​stę​p o​wał z nogi na nogę – zaj​miesz się tym. – Tak jest. – Co da​lej, Kuba? – Plan jest taki. Wcho​dzi​my do ko​p al​n i. Roz​sta​wia​my świa​tła. Im da​lej od zwłok, tym le​p iej. Po​tem dzie​li​my się te​re​n em i fo​to​gra​fu​je​my wszyst​ko, do​słow​n ie wszyst​ko, metr po me​trze. Ma​cie uwa​żać na to, żeby zdję​cia wy​szły ostre. I po​sta​raj​cie się nie ośle​p iać na​wza​jem fle​sza​mi. Za​wie​sił głos i ob​ra​cał w dło​n iach pla​sti​ko​wy ku​bek. Przy​p o​mniał so​bie te​le​fon od Oli. A więc są już w War​sza​wie, po​my​ślał i zro​bi​ło mu się przy​kro, że nie zdą​żył się po​że​gnać z sy​n a​mi. Mógł​by za​dzwo​n ić i po​ga​dać. Ale nie, nie w ta​kiej chwi​li. Jego dłoń za​trzy​ma​ła się w po​ło​wie dro​gi do kie​sze​n i, w któ​rej scho​wał te​le​fon. – Weź​my się do pra​cy – po​wie​dział do po​li​cjan​tów. Jego głos za​brzmiał dziw​n ie głu​cho. Pół go​dzi​n y póź​n iej bro​dził po kost​ki w wo​dzie. Tym ra​zem miał na no​gach wy​so​kie ka​lo​sze węd​kar​skie i su​che spodnie. Po bli​sko dzie​się​ciu mi​n u​tach uda​ło im się tak za​mon​to​wać la​tar​ki, żeby w mia​rę roz​świe​tla​ły pod​ziem​n ą salę ze zwło​ka​mi. Ich pro​mie​n ie spra​wi​ły, że po​miesz​cze​n ie skur​czy​ło się dra​stycz​n ie. Przed chwi​lą to​n ę​li w nie​skoń​czo​n ej ciem​n o​ści, te​raz tkwi​li w klau​stro​fo​bicz​n ej klit​ce. Wciąż jed​n ak w po​miesz​cze​n iu było zbyt dużo cie​n i, cie​n i, któ​re mo​gły skry​wać śla​dy, tro​p y, do​wo​dy. – Co to wła​ści​wie za miej​sce? – za​p y​tał Mort​ka. – Sta​re sa​n a​to​rium ra​do​n o​we – wy​ja​śnił Ro​sec​ki. – Zwo​zi​li tu​taj cho​rych po tym, jak za​koń​czo​n o ko​p a​n ie ura​n u. Po​dob​n o in​ha​la​cja tu​tej​szym po​wie​trzem po​ma​ga przy nie​któ​rych scho​rze​n iach ukła​du krą​że​n ia i ta​kich tam. Ale w pew​n ym mo​men​cie sa​n a​to​rium też za​mknę​li. Na​wet nie wiem dla​cze​go. Mó​wił szep​tem, od​wra​ca​jąc wzrok od miej​sca, gdzie le​ża​ły cia​ła. Mort​ka po​-

dzię​ko​wał mu ru​chem gło​wy i pod​szedł do tru​p ów. Dłu​go przy​glą​dał się plą​ta​ni​n ie koń​czyn, bla​dej, na​giej skó​rze po​kry​tej tym sa​mym brą​zo​wym grzy​bem, któ​ry jak gru​by dy​wan osiadł na po​wierzch​n i wody. – Jezu – szep​n ął Lupa, któ​ry pod​szedł do ko​mi​sa​rza. – Ile ich tu wła​ści​wie jest? – Na​wet nie po​tra​fię po​li​czyć – od​p o​wie​dział Mort​ka. – Czte​ry? Pięć? Do​wie​my się, jak je wy​n ie​sie​my na po​wierzch​n ię. – Wszyst​kie to ko​bie​ty? – Chy​ba tak. Na​chy​lił się nad zwło​ka​mi, któ​re uło​żo​n o cha​otycz​n ie jed​n e na dru​gich. Wszyst​kie były zu​p eł​n ie na​gie. W świe​tle la​ta​rek ko​mi​sarz do​strze​gał te​raz wy​raź​n ie to, co umknę​ło mu w chwi​li, kie​dy zna​lazł Mar​tę – głę​bo​kie rany na udach, brzu​chu, pier​siach. Jak​by ktoś rzeź​bił w ludz​kim mię​sie. – Co to, kur​wa, jest? – szep​n ął sam do sie​bie. Przez wie​le lat pra​cy w po​li​cji nig​dy nie wi​dział ni​cze​go po​dob​n e​go. – Do​bra, te​raz two​ja ko​lej – zwró​cił się do sto​ją​ce​go nie​opo​dal tech​n i​ka. Męż​czy​zna w od​p o​wie​dzi po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Nie chcę – po​wie​dział. – Co ta​kie​go? – Nie chcę tam pod​cho​dzić. – Co to zna​czy? – Że, kur​wa, nie chcę. – Prze​cież to two​ja pra​ca. – Nie. Ja się na ta​kie coś nie pi​sa​łem. Wła​ma​n ia do sa​mo​cho​dów, do do​mów, czy​ste, schlud​n e ro​dzin​n e za​bój​stwa tak. Ale nie ta​kie rze​czy. – To chy​ba ja​kiś żart! Bierz się, chu​ju, do ro​bo​ty. Tech​n ik raz jesz​cze po​krę​cił prze​czą​co gło​wą i zro​bił krok w tył. – Kuba, od​p uść mu – wtrą​cił się Lupa. – Prze​cież wi​dzisz, jak to wy​glą​da. – To co?! Mamy tak to zo​sta​wić?! Roz​je​chać się do do​mów i uda​wać, że ni​cze​go tu​taj nie zna​leź​li​śmy?! Nikt mu nie od​p o​wie​dział. Mort​ka prze​łknął śli​n ę i pod​szedł do tech​n i​ka. Po​ło​żył dłoń na ra​mie​n iu męż​czy​zny w uspo​ka​ja​ją​cym, jak miał na​dzie​ję, ge​ście. – Trze​ba to zro​bić. Wiesz o tym. – Tak – szep​n ął tech​n ik. Chwi​lę póź​n iej uśmiech​n ął się sła​bo. Mi​n ął Mort​kę i po​ło​żył na jed​n ym z me​ta​lo​wych le​ża​ków tor​bę ze sprzę​tem. Otwo​rzył ją i za​brał się do pra​cy. – Wąt​p ię, że​bym coś tu zna​lazł – po​wie​dział, kie​dy na​chy​lił się nad cia​ła​mi. Na twarz na​cią​gnął ma​skę chi​rur​gicz​n ą, przez co jego głos był odro​bi​n ę znie​kształ​co​n y. – Na pierw​szy rzut oka zwło​ki le​ża​ły w wo​dzie tak dłu​go jak to cho​ler​stwo. – Wska​zał na grzy​ba. – Na​wet je​śli spraw​ca po​zo​sta​wił ja​kiś ślad, to nie wiem, czy bę​dzie się do cze​go​kol​wiek nada​wał. – Po pro​stu wszyst​ko do​kład​n ie sprawdź i opisz – po​p ro​sił Mort​ka. – Żeby po​tem nam nikt nie za​rzu​cał, że da​li​śmy cia​ła.

– A więc cho​dzi o du​p o​chron? – Tak. – Okej – ucie​szył się tech​n ik. – To po​tra​fię ro​bić. W pod​zie​miach Mort​ka spę​dził jesz​cze dwie go​dzi​n y. Nad​zo​ro​wał pra​cę tech​ni​ka i in​n ych po​li​cjan​tów. Póź​n iej ra​zem prze​szu​ka​li dno kom​n a​ty. Szli szpa​le​rem, co krok za​n u​rza​jąc dło​n ie w męt​n ej, zim​n ej wo​dzie i ostroż​n ie ma​ca​jąc pal​ca​mi nie​rów​n e, ska​li​ste pod​ło​że. Nie zna​leź​li nic prócz kil​ku po​rdze​wia​łych, roz​sy​p u​ją​cych się w dło​n iach ka​wał​ków me​ta​lu. Wresz​cie, kie​dy nie​mal pa​dał z nóg, po​sta​n o​wił po​je​chać do domu. Na miej​scu po​zo​sta​wił Lupę, któ​ry obie​cał, że wszyst​kie​go przy​p il​n u​je. Pro​ku​ra​tor z Je​le​n iej Góry miał się po​ja​wić lada chwi​la. Mort​ka na​wet nie miał siły się za​sta​na​wiać, dla​cze​go trwa to tak dłu​go. Je​den z miej​sco​wych funk​cjo​n a​riu​szy od​wiózł go do miesz​ka​n ia. – To na pew​n o spraw​ka czar​n u​chów – po​wie​dział, kie​dy się że​gna​li. – Czar​n u​chów? – za​p y​tał Mort​ka. – Cy​ga​n ów – do​p re​cy​zo​wał po​li​cjant. – Tyl​ko oni są na tyle po​je​ba​n i, żeby ro​bić ta​kie rze​czy. Mort​ka był zbyt zmę​czo​n y, żeby dys​ku​to​wać na ten te​mat, i tyl​ko mach​n ął dło​n ią. Funk​cjo​n a​riusz od​je​chał, a ko​mi​sarz do​wlókł się do sie​bie. Chwi​lę póź​niej, wciąż w ubra​n iu, le​żał już w łóż​ku i gło​śno chra​p ał. Obu​dzi​ło go dzwo​n ie​n ie do drzwi. Otwo​rzył oczy i pod​n iósł się na łok​ciach. Się​gnął dło​n ią na blat szaf​ki noc​n ej w po​szu​ki​wa​n iu ze​gar​ka. Do​p ie​ro kie​dy go tam nie zna​lazł, zo​rien​to​wał się, że cią​gle ma go na prze​gu​bie. Do​cho​dzi​ła ósma. Spał oko​ło trzech go​dzin. Dzwo​n ie​n ie nie usta​wa​ło. Zwlókł się z łóż​ka i pod​szedł do drzwi. Oparł się o nie i od​kaszl​n ął gło​śno. – Kto tam?! – za​p y​tał. – To ja – od​p o​wie​dział ko​bie​cy głos. Wy​p ro​sto​wał się gwał​tow​n ie. Spoj​rzał na swo​je od​bi​cie w lu​strze za​wie​szo​nym w ma​leń​kim przed​p o​ko​ju ka​wa​ler​ki. Wy​glą​dał pa​skud​n ie. Miał pod​krą​żo​ne oczy, sza​rą szcze​ci​n ę na po​licz​kach i wy​mię​te ubra​n ie na so​bie. Był zbyt zmę​czo​n y, żeby się ro​ze​brać przed po​ło​że​n iem do łóż​ka. Nie​chęt​n ie otwo​rzył drzwi. Zo​ba​czył Ali​cję. Trzy​ma​ła tacę, na któ​rej le​żał ta​lerz z ka​n ap​ka​mi i kil​ko​ma rów​n o uło​żo​n y​mi pla​stra​mi ogór​ka, a obok dy​mią​cy ku​bek z kawą. Mia​ła na so​bie dżin​sy i tur​ku​so​wą bluz​kę. Nie za​p ię​ła dwóch gór​n ych gu​zi​ków, przez co wi​dział wy​raź​n ą pio​n o​wą li​n ię po​mię​dzy jej pier​sia​mi i zwi​sa​ją​cy mię​dzy nimi zło​ty wi​sio​rek. Za​sta​n a​wiał się, czy cho​dzi​ło jej o taki efekt. Miał na​dzie​ję, bo bar​dzo mu się po​do​bał. – Przy​n io​słam ci śnia​da​n ie – po​wie​dzia​ła. – Dzię​ku​ję. Nie​zgrab​n ie ode​brał od niej tacę. – Czy to praw​da? – za​p y​ta​ła.

– Co ta​kie​go? – Że zna​leź​li​ście zwło​ki w sta​rej ko​p al​n i nie​da​le​ko Stru​gi Zdro​wia. Zmarsz​czył brwi. – Tu​taj plot​ki na​p raw​dę roz​cho​dzą się tak szyb​ko? – za​p y​tał. – Zdzi​wił​byś się – od​p o​wie​dzia​ła z uśmie​chem. – Ale jest do​p ie​ro ósma rano! – Ese​me​sy – wy​ja​śni​ła. – Dzi​siaj wie​le osób w Kro​to​wi​cach obu​dził dźwięk przy​cho​dzą​cej wia​do​mo​ści. Mia​ła ra​cję. Głu​p ie ese​me​sy, szyb​kość roz​cho​dze​n ia się plot​ki uro​sła do kwa​dra​tu. – Co wiesz? – Nie​wie​le wię​cej niż to, co ci po​wie​dzia​łam. Po​dob​n o po​li​cja zna​la​zła cia​ła. Wię​cej niż jed​n o. Po​dob​n o po nocy wy​dzwa​n ia​n o do nie​mal wszyst​kich funk​cjo​n a​riu​szy z na​sze​go mia​stecz​ka i ka​za​n o im się sta​wić na służ​bę. Nad​zwy​czaj​ny wy​p a​dek. To wszyst​ko. – A ja nie mogę po​wie​dzieć ci nic wię​cej. – Do​bro śledz​twa? – do​my​śli​ła się. – Tak jak​by. Uśmie​cha​ła się do nie​go, a on do niej. – Smacz​n e​go – po​wie​dzia​ła wresz​cie. – Mia​łam wra​że​n ie, że bę​dziesz dzi​siaj po​trze​bo​wał po​mo​cy. – Bo po​trze​bu​ję. Dzię​ku​ję. – Od​n ie​siesz po​tem tacę? – Tak. Oczy​wi​ście. Zro​bi​ła dziu​bek z ust i po​ki​wa​ła gło​wą. Od​wró​ci​ła się na pię​cie i już wkrót​ce znik​n ę​ła za drzwia​mi wła​sne​go miesz​ka​n ia. Mort​ka doj​rzał jesz​cze jej syna, dwu​n a​sto​let​n ie​go Mar​ci​n a. Kiw​n ął chłop​cu gło​wą, a ten od​p o​wie​dział mu w ten sam spo​sób, ze śmier​tel​n ie po​waż​n ą miną. Ko​mi​sarz po​ło​żył tacę na sto​li​ku w anek​sie ku​chen​n ym i zjadł przy​n ie​sio​n e mu śnia​da​n ie. Ali​cję po​znał, kie​dy tyl​ko się wpro​wa​dził do przy​dzie​lo​n ej mu ka​wa​ler​ki. Byli w po​dob​n ym wie​ku. Obo​je mie​li dwój​kę dzie​ci, ona dwu​n a​sto​let​n ie​go syna Mar​ci​n a i sied​mio​let​n ią Ju​dy​tę. Obo​je byli sa​mot​n i. On się roz​wiódł, jej mąż zgi​n ął w wy​p ad​ku sa​mo​cho​do​wym czte​ry lata temu. Nig​dy nie opo​wia​da​ła mu o szcze​gó​łach tam​te​go wy​da​rze​n ia, a on nie py​tał. Pra​co​wa​ła jako pie​lę​gniar​ka i la​bo​rant​ka w miej​sco​wym szpi​ta​lu. Nie spa​li ze sobą. Mort​ce wy​da​wa​ło się, że obo​je mają na to ocho​tę, ale nig​dy nie uda​ło im się zna​leźć oka​zji. Raz, kie​dy Ali​cja za​p ro​si​ła go na ko​la​cję, a po​tem oglą​da​li wspól​n ie film w te​le​wi​zji, było na​p raw​dę bli​sko. Ale nim do cze​go​kol​wiek do​szło, do po​ko​ju wma​sze​ro​wał Mar​cin. Chło​p ak obu​dził się, bo chcia​ło mu się jeść. A przy​n ajm​n iej tak twier​dził. Po​p ro​sił mamę, żeby zro​bi​ła mu ka​n ap​kę. Mort​ka od​n iósł wra​że​n ie, że chło​p iec cały czas ich ob​ser​wo​wał z ukry​cia i po​sta​n o​wił za​in​ter​we​n io​wać, za​n im do cze​goś doj​dzie. Tak czy siak,

do łóż​ka nie po​szli. Tam​te​go wie​czo​ra po​że​gna​li się nie​zgrab​n ym, peł​n ym za​kło​p o​ta​n ia uści​skiem i po​li​cjant wró​cił do sie​bie. Po śnia​da​n iu Mort​ka wziął szyb​ki prysz​n ic, ogo​lił się i prze​brał w czy​ste ubra​n ia. Tro​chę przed dzie​wią​tą po​je​chał na ko​mi​sa​riat. O od​n a​le​zie​n iu ciał Olga do​wie​dzia​ła się w skle​p ie, kie​dy ku​p o​wa​ła buł​ki. Sprze​daw​czy​n i plot​ko​wa​ła na ten te​mat z ko​le​żan​ką. Dziew​czy​n a nie dała po so​bie po​znać na​ra​sta​ją​cej z każ​dą chwi​lą eks​cy​ta​cji. Spo​koj​n ie zro​bi​ła za​ku​p y, po​dzię​ko​wa​ła i wy​szła na ze​wnątrz. Od​szu​ka​ła naj​bliż​szą ław​kę. Chu​s​tecz​ką wy​tar​ła pta​sie kupy i usia​dła. Do​p ie​ro wte​dy po​zwo​li​ła so​bie… na uśmiech? Tak, uśmie​cha​ła się. Nie spo​dzie​wa​ła się po so​bie ta​kiej re​a k​cji, ale tak wła​śnie było. Szcze​rzy​ła zęby, jak​by pod cho​in​kę do​sta​ła naj​p ięk​n iej​szy pre​zent. Za​raz jed​n ak ukry​ła twarz w dło​n iach i po​czu​ła pie​ką​cy wstyd. Cie​szy​ła się. Na​p raw​dę tak było. Jak mo​gła? Mia​ła ocho​tę samą sie​bie spo​licz​ko​wać, wbić po​ma​lo​wa​n e na ró​żo​wo pa​znok​cie głę​bo​ko w po​licz​ki, roz​orać skó​rę twa​rzy, tak żeby po​zo​sta​ły z niej tyl​ko strzę​p y. Ale prze​cież, do dia​bła, to była do​bra wia​do​mość! Koń​czy​ły się jej pie​n ią​dze i bała się, że za chwi​lę bę​dzie mu​sia​ła się pa​ko​wać i wra​cać, wła​ści​wie nie wia​do​mo do​kąd, bo wąt​p i​ła, żeby po​kój w War​sza​wie jesz​cze na nią cze​kał. Te​raz przy​n ajm​n iej mia​ła ja​kiś punkt za​cze​p ie​n ia, coś, wo​kół cze​go mo​gła krą​żyć. Po​sta​n o​wi​ła się go chwy​cić i moc​n o trzy​mać, mimo top​n ie​ją​cej z każ​dym dniem za​war​to​ści port​fe​la. W naj​gor​szym wy​p ad​ku, po​my​śla​ła, pój​dzie pra​co​wać. Ostat​n iej nocy po​ło​ży​ła się wcze​śnie. Mia​ła gor​szy wie​czór. Czu​ła się sła​ba i zmę​czo​n a, jak​by jej cia​ło na​gle od​mó​wi​ło po​słu​szeń​stwa. Ale nie mo​gła za​snąć. Le​ża​ła w bia​łej, pach​n ą​cej ta​n im pły​n em do płu​ka​n ia po​ście​li i wpa​try​wa​ła się w po​p ę​ka​n y su​fit. Z nu​dów za​czę​ła li​czyć rysy, ale po​gu​bi​ła się gdzieś po​mię​dzy czter​n a​ście a dwa​dzie​ścia. Wresz​cie wsta​ła z łóż​ka i z tor​by po​dróż​nej wy​cią​gnę​ła bu​tel​kę czer​wo​n e​go pół​wy​traw​n e​go wina o na​zwie So​p hia. Chwi​lę si​ło​wa​ła się z kor​kiem, co ją zde​n er​wo​wa​ło i jesz​cze bar​dziej po​bu​dzi​ło. W koń​cu upo​ra​ła się z za​mknię​ciem i wzię​ła pierw​szy łyk. A po​tem dru​gi i trze​ci. Kie​dy roz​p o​czy​n a​ła swo​je po​szu​ki​wa​n ia, pra​wie nie piła. Wy​star​czał jej sam gniew. Ale wkrót​ce jej we​wnętrz​n y po​twór tak się roz​be​stwił, że mu​sia​ła poić go kie​lisz​kiem wina, by od​p o​czął choć chwi​lę. Kie​li​szek wraz z ko​lej​n y​mi od​wie​dza​n y​mi miej​sco​wo​ścia​mi zmie​n iał się w szklan​kę, po​tem w ku​bek, a te​raz na pod​ło​dze nie​opo​dal ka​lo​ry​fe​ra w rów​n ym rzę​dzie sta​ły zie​lo​n e bu​tel​ki. Jed​na na każ​dy dzień po​by​tu. Tym ra​zem jed​n ak na​wet so​p hia nie przy​n o​si​ła uko​je​n ia. Cierp​ki al​ko​hol tyl​ko draż​n ił jej gar​dło, więc po​zby​wa​ła się tego uczu​cia, prze​żu​wa​jąc po​wo​li sta​ry chleb, ukra​dzio​n y ze sto​łów​ki ośrod​ka. Na​gle po​czu​ła prze​moż​n ą ocho​tę, żeby za​dzwo​n ić do Ane​ty. Nie​wie​le my​śląc,

wy​cią​gnę​ła z to​reb​ki te​le​fon. Do​p ie​ro prze​glą​da​jąc za​p i​sa​n e nu​me​ry, przy​p o​mnia​ła so​bie, że kil​ka ty​go​dni temu wy​ka​so​wa​ła z pa​mię​ci apa​ra​tu nu​mer przy​ja​ciół​ki i po​zo​sta​wi​ła tyl​ko kon​takt do pu​ste​go o tej po​rze biu​ra fun​da​cji. Po​kłó​ci​ły się wte​dy. A wła​ści​wie to Olga się kłó​ci​ła, bo Ane​ta, świę​ta, pier​do​lo​na Ane​ta jak za​wsze nie dała się wy​trą​cić z rów​n o​wa​gi. „Po​win​n aś za​p o​mnieć. Iść da​lej” – mó​wi​ła swo​im spo​koj​n ym, opa​n o​wa​n ym gło​sem, któ​ry Olga sły​sza​ła już tyle razy, że chcia​ło jej się rzy​gać. Nie mo​gła za​p o​mnieć. Nie po​tra​fi​ła. Inne może tak, je​śli były jesz​cze ja​kieś inne, ale nie ona. Tak było, tak jest i tak zo​sta​n ie. Ale sie​dząc sa​mot​n ie w ho​te​lo​wym po​ko​ju z bu​tel​ką wina po​mię​dzy ko​la​n a​mi, za​sta​n a​wia​ła się, czy przy​ja​ciół​ka jed​n ak nie mia​ła ra​cji. I czy po opusz​cze​n iu mat​ki po to, żeby spró​bo​wać ją ura​to​wać, nie po​p eł​n ia wła​śnie dru​gie​go naj​więk​sze​go błę​du w ży​ciu. Bała się, że zmar​n o​wa​ła dni, ty​go​dnie, mie​sią​ce, go​n iąc bez​sen​sow​n ie za kosz​ma​ra​mi prze​szło​ści w złud​n ym prze​ko​n a​n iu, że to może co​kol​wiek zmie​n ić. A te​raz, kie​dy za​czę​ła już tra​cić na​dzie​ję, wresz​cie tra​fi​ła na trop. Tak, je​śli to praw​da, je​śli rze​czy​wi​ście zna​le​zio​n o cia​ła, to była do​bra wia​do​mość. Sie​dząc na ław​ce, po​my​śla​ła, że bra​ku​je jej wina. Chęt​n ie wznio​sła​by to​a st za to, że w koń​cu coś się wy​da​rzy​ło. Za​sta​n a​wia​ła się na​wet przez chwi​lę, czy nie wró​cić do skle​p u, ale zre​zy​gno​wa​ła. Póź​n iej kupi bu​tel​kę na wie​czór. Szarp​n ę​ła prze​cho​dzą​ce​go nie​da​le​ko męż​czy​znę za spodnie. Za​trzy​mał się za​sko​czo​n y. – Tak? – ni to stęk​n ął, ni to za​p y​tał. – Prze​p ra​szam, ale gdzie tu​taj znaj​dę ko​mi​sa​riat po​li​cji? Wska​zał jej kie​ru​n ek. Po​dzię​ko​wa​ła. Ze​bra​ła swo​je rze​czy i po​szła w stro​n ę po​ste​run​ku. Po​my​śla​ła, że tam też jest ja​kaś ła​wecz​ka, gdzie bę​dzie mo​gła w spo​ko​ju zjeść śnia​da​n ie. A przy oka​zji bę​dzie ob​ser​wo​wać miej​sco​wych po​li​cjan​tów i ob​my​ślać plan dzia​ła​n ia. Wresz​cie zna​la​zła ślad. Te​raz już nie od​p u​ści. Za żad​n ą cenę. Le​d​wie Mort​ka prze​kro​czył próg ko​mi​sa​ria​tu, dy​żur​n y po​in​for​mo​wał go, że ma na​tych​miast zgło​sić się do ko​men​dan​ta Zaj​dy. Ko​mi​sarz prze​szedł pod ga​bi​n et sze​fa i za​p u​kał do drzwi. – Wejść! Zaj​da sie​dział za biur​kiem pod wol​n o krę​cą​cym się su​fi​to​wym wen​ty​la​to​rem i go​rącz​ko​wo prze​rzu​cał ko​lej​n e stro​n y gru​be​go no​tat​n i​ka. Wy​szu​ki​wał nu​me​ry te​le​fo​n ów, któ​re po​tem prze​p i​sy​wał na czy​stą kart​kę, przy każ​dym do​da​jąc dwa, trzy sło​wa uwag. Na wi​dok Mort​ki ścią​gnął oku​la​ry, zło​żył je i scho​wał do kie​sze​n i mun​du​ro​wej ko​szu​li. Po​tem po​ka​zał ko​mi​sa​rzo​wi dło​n ią krze​sło na​prze​ciw​ko sie​bie. Po​li​cjant za​jął wska​za​n e miej​sce. Ko​men​dant wy​cią​gnął z szu​fla​dy biur​ka po​p iel​n icz​kę. Po​ło​żył ją na po​ry​so​wa​n ym bla​cie i się​gnął po pa​p ie​ro​sy. Wsa​dził so​bie jed​n e​go do ust, za​p a​lił, a póź​n iej prze​su​n ął pacz​kę błę​kit​n ych LM-ów w stro​n ę ko​mi​sa​rza. – Za​p a​lisz?

– Nie. Dzię​ku​ję. Zaj​da kiw​n ął gło​wą ze zro​zu​mie​n iem. Był śred​n iej bu​do​wy. Miał czar​n e, przy​p ró​szo​n e si​wi​zną wło​sy, za​dba​n e wąsy i lek​ko opa​lo​n ą twarz. W mło​do​ści za​p ew​n e był wy​spor​to​wa​n y i na​wet przy​stoj​n y. Te​raz jed​n ak naj​bar​dziej pa​so​wa​ło do nie​go jed​n o sło​wo – sfla​cza​ły. – Do​brą ro​bo​tę wczo​raj od​wa​li​łeś, Mort​ka – po​wie​dział, ba​wiąc się trzy​ma​nym mię​dzy pal​ca​mi pa​p ie​ro​sem. – Dzię​ku​ję. – Cho​ciaż te​raz czu​ję się tak, jak​by gów​n o wła​śnie nam wpa​dło w wen​ty​la​tor. Wiesz, co mam na my​śli? – Tak. – To do​brze. Spra​wę po​p ro​wa​dzi ko​mi​sarz Lupa. Jest już po spo​tka​n iu z pro​ku​ra​to​rem. Mam na​dzie​ję, że nie masz nic prze​ciw​ko? W koń​cu to ty zna​la​złeś zwło​ki. – Ab​so​lut​n ie nie. To było na​tu​ral​n e roz​wią​za​n ie. Mort​ka prze​by​wał tu tyl​ko tym​cza​so​wo. Wkrót​ce miał wra​cać do War​sza​wy, a Lupa to naj​bar​dziej do​świad​czo​n y z miej​sco​wych po​li​cjan​tów. – Bar​dzo nam za​le​ży na two​jej po​mo​cy – kon​ty​n u​ował Zaj​da. – Jak pew​n ie zdą​ży​łeś się już zo​rien​to​wać, nie​czę​sto zda​rza​ją nam się ta​kie zna​le​zi​ska. Dla​te​go chciał​bym, że​byś był kon​sul​tan​tem w ze​spo​le Lupy tak dłu​go, jak to tyl​ko moż​li​we. – Oczy​wi​ście. Coś jesz​cze? Ko​men​dant zgniótł w po​p iel​n icz​ce na wpół wy​p a​lo​n e​go pa​p ie​ro​sa i od​chy​lił się na krze​śle. Przy​glą​dał się Mort​ce jak chy​try lis, któ​ry wła​śnie pod​kra​da się do swo​jej ofia​ry, a gdzieś pod wą​sem błą​kał mu się ta​jem​n i​czy uśmie​szek. – Wiesz, że znam two​je​go sze​fa? An​drze​jew​skie​go. – Nie wie​dzia​łem – od​p o​wie​dział zgod​n ie z praw​dą Mort​ka, ale nie był za​sko​czo​n y. To wie​le tłu​ma​czy​ło. Jego trans​fer do ko​mi​sa​ria​tu w Kro​to​wi​cach od​był się nad​zwy​czaj szyb​ko i spraw​n ie. – By​li​śmy w jed​n ej dru​ży​n ie siat​ków​ki w Szczyt​n ie. Po​tem na​sze dro​gi tro​chę się ro​ze​szły, ale cią​gle utrzy​mu​je​my ze sobą kon​takt. Tra​fi​łeś do nas, bo An​drze​jew​ski za​dzwo​n ił do mnie i po​p ro​sił o po​moc. Po​wie​dział, że je​den z jego lu​dzi tro​chę się po​gu​bił. Stwier​dził, że mu​sisz po​być gdzieś, gdzie na​bie​rzesz dy​stan​su. Zgo​dzi​łem się, bo cze​mu nie? Kie​dy do nas przy​je​cha​łeś, za​uwa​ży​łem, że bar​dzo przy​p o​mi​n asz An​drze​jew​skie​go. Ro​zu​miesz, o co mi cho​dzi? – Nie za bar​dzo. – Po pro​stu wy z War​sza​wy, zresz​tą ci z Wro​cła​wia też, ale tro​chę mniej, za​wsze ma​cie taki skrzyw​dzo​n y wy​raz twa​rzy. Wy​glą​da​cie jak skwa​szo​n e chu​je. Dłu​go za​sta​n a​wia​łem się, z cze​go to się bie​rze. Wresz​cie do mnie do​tar​ło. Po pro​stu w War​sza​wie każ​dy gno​jek, któ​ry le​d​wo co skoń​czył ja​kieś SGH czy coś ta​kie​go, za​ra​bia wię​cej od was. To musi do​ło​wać, co? Mort​ka wzru​szył ra​mio​n a​mi, pró​bu​jąc ukryć, że Zaj​da tra​fił w sed​n o. Tym​-

cza​sem ko​men​dant po​stu​kał pal​cem w biur​ko. – Tu​taj jest in​a ​czej. Tu​taj to ja do​wo​dzę naja​trak​cyj​n iej​szym za​kła​dem pra​cy w re​gio​n ie. My​ślę, że An​drze​jew​ski o tym wie i dla​te​go chciał, że​byś przy​je​chał do nas. Że​byś zo​ba​czył, jak wy​glą​da ży​cie poza sto​li​cą. – Dla​cze​go mi pan o tym mówi? – Bo chcę, że​byś zro​zu​miał, o co te​raz bę​dzie​my wal​czyć. Wi​dzi pan, ko​mi​sa​rzu, ta spra​wa to ła​ko​my ką​sek. Daw​n o nie mie​li​śmy tu​taj nic rów​n ie in​te​re​su​ją​ce​go. A z ko​men​dy wo​je​wódz​kiej pły​n ą sy​gna​ły, że będą nam w re​gio​n ie ciąć eta​ty. Kro​to​wi​ce po​dob​n o są pierw​sze na li​ście. Nie​spe​cjal​n ie mnie to dzi​wi. W mie​ście spa​da licz​ba miesz​kań​ców, mło​dzi wy​jeż​dża​ją, więc zmie​n ia się struk​tu​ra de​mo​gra​ficz​n a. Sło​wem, prze​stęp​czość i tak bę​dzie spa​dać, bo sta​rusz​ko​wie nie mają prze​cież siły roz​ra​biać. Ale jak​kol​wiek to jest słusz​n e, będę bro​nił tego ko​mi​sa​ria​tu, swo​ich lu​dzi i ich pra​cy. I cho​ciaż wiem, że po​li​cjan​ci z Je​le​n iej chęt​n ie prze​ję​li​by od nas tę spra​wę, to zro​bię wszyst​ko, żeby im to unie​moż​li​wić. Bo to my mu​si​my się wy​ka​zać, to my mu​si​my udo​wod​n ić, że je​ste​śmy po​trzeb​n i, to my mu​si​my ura​to​wać eta​ty! – Ko​men​dant za​koń​czył swo​ją prze​mo​wę i spoj​rzał zna​czą​co na Mort​kę. – Kto​kol​wiek to zro​bił, ko​mi​sa​rzu, kto​kol​wiek za​bił te bied​n e ko​bie​ty, znajdź​cie tego skur​wie​la. Ma​cie z Lupą do​stęp do wszyst​kich na​szych za​so​bów. Tyl​ko go, kur​wa, znajdź​cie. Bo je​śli tego nie zro​bi​cie, to kto wie, może za rok tego ko​mi​sa​ria​tu już tu​taj nie bę​dzie. Zaj​da ru​chem gło​wy dał znak, że roz​mo​wę na​le​ży uznać za za​koń​czo​n ą. Się​gnął po ko​lej​n e​go pa​p ie​ro​sa. Dłoń, w któ​rej trzy​mał za​p al​n icz​kę, lek​ko drża​ła. Mort​ka wy​szedł z ga​bi​n e​tu i na​tych​miast na​tknął się na Lupę. Ko​mi​sarz cze​kał na nie​go, opie​ra​jąc się o ścia​n ę ze zwie​szo​n ą gło​wą. Drze​mał. Mort​ka po​ło​żył mu dłoń na ra​mie​n iu i de​li​kat​n ie po​trzą​snął. Po​li​cjant po​de​rwał się gwał​tow​n ie. – Cze​go chciał od cie​bie „księ​ciu​n io”? – za​p y​tał, mru​ga​jąc, jak​by chciał udo​wod​n ić, że wca​le nie spał. „Księ​ciu​n io” – tak na​zy​wa​n o ko​men​dan​ta. Mort​ka nie wie​dział dla​cze​go. – Po​tem ci opo​wiem. Naj​waż​n iej​sze jest to, że mam być two​im kon​sul​tan​tem. – To do​brze. – Po​dob​n o pro​wa​dzisz śledz​two? – Aha. – Jak spo​tka​n ie z pro​ku​ra​to​rem? – To pod​wład​n y do​bre​go kum​p la Zaj​dy. Sta​ry prze​ko​n ał swo​je​go przy​ja​cie​la, żeby nie zle​cać ni​cze​go Je​le​n iej i zo​sta​wić wszyst​ko u nas. I to jest chy​ba wia​do​mość dnia. Za​mil​kli na mo​ment. Lupa wy​glą​dał na wy​czer​p a​n e​go. Mort​ka po​spał te kil​ka go​dzin i zdą​żył zjeść do​bre śnia​da​n ie. Jego ko​le​ga był na no​gach całą noc. Być może urwał przez ten czas ża​ło​sne dwa​dzie​ścia mi​n ut drzem​ki w sa​mo​cho​dzie. – Co z Mar​tą? – za​p y​tał Mort​ka. – Są już ja​kieś wie​ści? – Tak. Są. Wła​ści​wie to wie​my już wszyst​ko. Jest wy​chło​dzo​n a, wy​czer​p a​n a,

ale nic jej nie gro​zi. Nie ma żad​n ych ob​ra​żeń ze​wnętrz​n ych. I, co naj​waż​n iej​sze, nie ma żad​n ych śla​dów gwał​tu. Ko​mi​sarz aż stęk​n ął za​sko​czo​n y. – To zna​czy, że… – Z ob​duk​cji le​kar​skiej wy​n i​ka, że nie tknął jej na​wet ma​łym pal​cem – spre​cy​zo​wał Lupa. – To co tam się sta​ło? – Wy​sła​łem do Gaw​ry​siów jed​n e​go z na​szych lu​dzi z do​bry​mi wia​do​mo​ścia​mi. Kie​dy je prze​ka​zy​wał, pękł ich syn, star​szy brat Mar​ty. Nasz chło​p ak tro​chę go przy​ci​snął i oka​zu​je się, że ten cały syf to jego spraw​ka. – Opo​wia​daj. – Z wy​ja​śnień chło​p a​ka wy​n i​ka, że po​szedł się ba​wić w oko​li​ce sta​rej sztol​n i z dwo​ma ko​le​ga​mi. Od​kry​li ją nie​daw​n o. Nikt się tam nie za​p usz​cza, więc mie​li spo​kój. Mo​gli strze​lać pe​tar​da​mi i wa​lić ko​n ia nad wy​kra​dzio​n y​mi ro​dzi​com por​n o​sa​mi. Prze​szka​dza​ła im tyl​ko mała Mar​ta. Po​dob​n o cią​gle się za nimi włó​czy​ła. Tam​te​go dnia od​n a​la​zła ich do​p ie​ro wcze​snym po​p o​łu​dniem. Przy ko​p al​n i, oczy​wi​ście. Chcie​li jej zwiać, ale za​gro​zi​ła, że po​skar​ży się ro​dzi​com, że palą. – A pa​li​li? – Je​den z nich wy​kradł sta​re​mu dwie faj​ki. Nic wiel​kie​go, ale tro​chę się prze​stra​szy​li. Wpa​dli więc na głu​p i po​mysł. Stwier​dzi​li, że bę​dzie mo​gła na​le​żeć do ich ban​dy, je​śli przej​dzie pró​bę. – Wpro​wa​dzi​li ją do pod​zie​mi – do​my​ślił się Mort​ka. Lupa przy​tak​n ął. – Wej​ścia nie za​bez​p ie​czo​n o wy​star​cza​ją​co do​brze. Po​mię​dzy de​ska​mi było dość miej​sca, żeby te małe gnoj​ki mo​gły się prze​śli​znąć. Wcze​śniej tro​chę ba​da​li wnę​trze ko​p al​n i, ale tam​te​go dnia we​szli na​p raw​dę głę​bo​ko. W re​jo​n y, w któ​re do tej pory się nie za​p usz​cza​li. A po​tem za​bra​li dziew​czy​n ie la​tar​kę i po pro​stu ucie​kli. Zo​sta​wi​li ją samą, w zu​p eł​n ych ciem​n o​ściach. Po​dob​n o byli prze​ko​n a​n i, że wkrót​ce sama wyj​dzie i da im wresz​cie spo​kój. Ale ona naj​wy​raź​n iej stra​ci​ła orien​ta​cję. Za​miast iść w kie​run​ku wyj​ścia, po​szła w prze​ciw​n ą stro​n ę. W głąb. – I zu​p eł​n ym przy​p ad​kiem tra​fi​ła na cia​ła. – Tak wła​śnie. A gów​n ia​rze ze stra​chu ni​ko​mu nic nie po​wie​dzie​li. Na​wet wte​dy, kie​dy Mar​ta nie wró​ci​ła na noc do domu – za​koń​czył Lupa. Mort​ka po​krę​cił z nie​do​wie​rza​n iem gło​wą. Ile lat miał syn Gaw​ry​siów? Je​śli do​brze pa​mię​tał, to trzy​n a​ście. Trzy​n a​ście lat i o mało co nie za​bił wła​snej sio​stry. – W ta​kim ra​zie ten Brat​kow​ski… – za​czął ostroż​n ie. – Wszyst​ko wska​zu​je na to, że tyl​ko pod​wiózł ją dwa ki​lo​me​try w górę i grzecz​n ie wy​sa​dził. Nie mamy naj​mniej​sze​go do​wo​du na to, żeby zro​bił jej ja​ką​kol​wiek krzyw​dę – po​wie​dział po​n u​ro Lupa. – Ale po​zo​sta​je jesz​cze spra​wa Ade​li?

– Tak. Mort​ka po​dra​p ał się po czo​le, roz​wa​ża​jąc coś. W tej sy​tu​a cji nie mie​li cza​su, żeby ga​n iać po le​sie i szu​kać cia​ła cy​gań​skiej dziew​czyn​ki, ba​zu​jąc na opo​wie​ściach pe​do​fi​la-mi​to​ma​n a. Ale prze​cież Brat​kow​ski przy​znał się do dwóch gwał​tów i dwóch mor​derstw. Jed​n a spra​wa już zo​sta​ła roz​wią​za​n a, ale nie mo​gli zlek​ce​wa​żyć dru​giej. – Czy Brat​kow​ski wie, że zna​leź​li​śmy Mar​tę? – za​p y​tał ko​mi​sarz. Lupa po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – I niech tak zo​sta​n ie – stwier​dził Mort​ka. – Chodź​my do nie​go i za​ła​tw​my tę spra​wę jak naj​szyb​ciej. Wcze​śniej jed​n ak chciał​bym zo​ba​czyć film ze wczo​raj​sze​go prze​słu​cha​n ia. I daj mi, pro​szę, nu​mer do Kaś​ki. Chciał​bym z nią po​roz​ma​wiać. Pod​n io​sła z ko​szycz​ka garść po​tpo​ur​ri i spo​mię​dzy jej pal​ców uniósł się słod​ki zio​ło​wy za​p ach, zu​p eł​n ie róż​n y od opa​rów sta​re​go tłusz​czu i ta​n ie​go al​ko​ho​lu, któ​re nie​p o​dziel​n ie pa​n o​wa​ły w jej ro​dzin​n ym domu, oraz ostre​go chlo​ro​we​go odo​ru do​me​sto​su, za​wsze ko​ja​rzą​ce​go się jej z okre​sem, któ​ry spę​dzi​ła na „służ​bie” u Szau​sne​rów. Ile​kroć przy​p o​mi​n a​ła so​bie tam​ten czas, wy​da​wa​ło jej się, że całe pięć lat spę​dzi​ła na ko​la​n ach, my​jąc pod​ło​gi oraz okna. (Co cie​ka​we, Szau​sne​ro​wa nig​dy nie po​zwo​li​ła jej zmy​wać ta​le​rzy. Twier​dzi​ła, że Cy​gan​ka ma to​p or​n e dło​n ie i na pew​n o znisz​czy za​sta​wę). To oczy​wi​ście nie mo​gła być praw​da. Wie​dzia​ła prze​cież, że dużo wte​dy czy​ta​ła, a jej go​spo​dy​n i, czy też „pani”, jak ka​za​ła się na​zy​wać, uczy​ła ją w wol​n ych chwi​lach ma​te​ma​ty​ki i ję​zy​ka an​giel​skie​go. Od cza​su do cza​su po​zwa​la​ła jej rów​n ież wy​cho​dzić na mia​sto z kil​ko​ma zło​ty​mi w kie​sze​n i. Kaś​ka włó​czy​ła się wte​dy po Wro​cła​wiu, nie wie​dząc, co ma ze sobą zro​bić. Prze​chod​n ie ob​rzu​ca​li ją nie​chęt​n y​mi spoj​rze​n ia​mi, rów​n o​cze​śnie za​sko​cze​n i, że nie że​brze i nie ma ban​dy dzie​cia​ków ucze​p io​n ych spód​n i​cy. Wresz​cie lą​do​wa​ła w em​p i​ku, gdzie sie​dząc w kuc​ki na pod​ło​dze, prze​glą​da​ła książ​ki, za​wsze pod czuj​n ym okiem ko​goś z ob​słu​gi, kto tyl​ko cze​kał, aż spró​bu​je coś ukraść, żeby wresz​cie móc we​zwać ochro​n ę. Po​cząt​ko​wo wy​da​wa​ło się jej, że Szau​sne​ro​wa jest wcie​lo​n ym anio​łem. Bo jak moż​n a in​a ​czej my​śleć o ko​bie​cie, któ​ra nie za​da​jąc zbęd​n ych py​tań, de​cy​du​je się przy​jąć pod swój dach prze​ra​żo​n ą, zmar​z​n ię​tą trzy​n a​sto​let​n ią cy​gań​ską dziew​czyn​kę? Uczu​cie wdzięcz​n o​ści zmie​n ia​ło się stop​n io​wo w nie​n a​wiść, kie​dy jej „pani” zrzu​ca​ła na nią ko​lej​n e do​mo​we obo​wiąz​ki („Mu​sisz za​ro​bić na swo​je utrzy​ma​n ie” – ma​wia​ła), zna​la​zła w Ka​ś​ce wdzięcz​n y obiekt do wy​ła​do​wy​wa​n ia swo​ich fru​stra​cji („To ma być we​dług cie​bie po​sprzą​ta​n e, ty śmier​dzą​ca cy​gań​ska bru​da​sko?!”), oskar​ża​ła ją o wy​ima​gi​n o​wa​n e prze​wi​n ie​n ia („Gdzie jest mój na​szyj​n ik?! Pew​n ie ty go ukra​dłaś. Za​wsze wie​dzia​łam, że je​steś małą zło​dziej​ką!”), a wresz​cie stra​szy​ła tym, że albo wy​rzu​ci ją z po​wro​tem na uli​cę („Jak ty tam so​bie po​ra​dzisz? Pew​n ie się bę​dziesz pusz​czać albo kraść, co?”), albo za​wia​do​mi jej ro​dzi​ców, gdzie się ukry​wa („Zo​ba​czysz. Za​raz tu przy​ja​dą

i od razu od​da​dzą cię temu two​je​mu Ro​me​owi, od któ​re​go ucie​kłaś. Ale nie po to, żeby się z tobą oże​n ił. O nie, to już prze​p a​dło. On cię tyl​ko wy​ko​rzy​sta i zo​sta​wi, śmier​dzie​lu!”). Anioł z do​me​sto​sem zmie​n ił się w dia​bła. Mąż Szau​sne​ro​wej był na​to​miast cał​ko​wi​cie pod​p o​rząd​ko​wa​n y żo​n ie i ogra​ni​czył się do ob​rzu​ca​n ia Cy​gan​ki lu​bież​n y​mi spoj​rze​n ia​mi. Jed​n ak do ni​cze​go nig​dy nie do​szło. Za bar​dzo bał się mał​żon​ki, żeby zbli​żyć się do słu​żą​cej. A był taki czas, kie​dy Kaś​ka chcia​ła przy​jąć go mię​dzy swo​imi uda​mi tyl​ko po to, żeby zro​bić na złość „pani”. Dzwo​n ek te​le​fo​n u wy​rwał ją z roz​my​ślań o prze​szło​ści. Odło​ży​ła płat​ki po​tpo​ur​ri do mi​secz​ki i się​gnę​ła po apa​rat. – Tak? – Ko​mi​sarz Ja​kub Mort​ka. Nie wiem, czy mnie pani pa​mię​ta, spo​tka​li​śmy się wczo​raj. Ser​ce za​czę​ło jej bić szyb​ciej. – Tak. Kuba, pa​mię​tam. Czy cho​dzi o Ade​lę? – Po​n ie​kąd. Ale pro​szę się nie mar​twić. Nie zna​leź​li​śmy jej… – usły​sza​ła w jego gło​sie wa​ha​n ie. Nie chciał po​wie​dzieć tego jed​n e​go sło​wa: „cia​ła”. Nie zna​leź​li jej „cia​ła”. – O co w ta​kim ra​zie cho​dzi? – Chciał​bym pani za​dać jed​n o py​ta​n ie. – Ja​kie? Wy​p o​wie​dział je, a ona zmarsz​czy​ła brwi. – Nie ro​zu​miem, po co ci to. – Nie mogę pani te​raz tego wy​tłu​ma​czyć. Ale to może być waż​n e. Po​mo​że mi pani? – Tak, oczy​wi​ście. Od​p o​wie​dzia​ła mu naj​le​p iej, jak po​tra​fi​ła. Po​dzię​ko​wał i się roz​łą​czył. Ka​ta​rzy​n a Ko​wal jesz​cze przez dłu​gą chwi​lę sta​ła po​środ​ku miesz​ka​n ia z te​le​fo​n em w dło​n i i ner​wo​wo za​gry​za​ła war​gę. Coś się dzie​je, po​my​śla​ła, a w oko​li​cach krzy​ża po​czu​ła ukłu​cia ro​sną​ce​go z każ​dą se​kun​dą nie​p o​ko​ju. Coś się dzie​je. Mort​ka otwo​rzył drzwi od celi, gdzie na sta​rej pry​czy z ko​cem pod gło​wą le​żał Grze​gorz Brat​kow​ski. Z po​wo​du nie​spo​dzie​wa​n ych wy​p ad​ków nikt nie po​my​ślał, żeby prze​wieźć go do aresz​tu w Je​le​n iej Gó​rze, więc męż​czy​zna spę​dził noc na ko​mi​sa​ria​cie. Na wi​dok po​li​cjan​ta usiadł i po​dra​p ał się po bro​dzie. – Zna​leź​li​ście je? – za​p y​tał. – Nie. Jesz​cze nie. Ale szu​ka​my. Ko​mi​sarz wniósł do celi krze​sło i usta​wił je na​p rze​ciw​ko Brat​kow​skie​go. Wziął od Lupy dwa kub​ki kawy. Je​den po​dał za​trzy​ma​n e​mu, dru​gi zo​sta​wił so​bie. – Do​sta​n ę też śnia​da​n ie? Je​stem głod​n y. – Za chwi​lę. Naj​p ierw od​p o​wie nam pan na kil​ka py​tań.

– Może nie chcę? – To może nie do​sta​n ie pan śnia​da​n ia. – Prze​cież nie mo​że​cie tego ro​bić! To tor​tu​ro​wa​n ie za​trzy​ma​n e​go, drę​cze​n ie! Mort​ka za​śmiał się ostro i szy​der​czo. – Ro​zu​miem, że dzię​ki pro​tek​cji ta​tu​sia pana do​tych​cza​so​we kon​tak​ty z po​li​cją od​by​wa​ły się na bar​dzo, na​zwij​my to, przy​ja​ciel​skiej sto​p ie. Ale te​raz sy​tu​acja jest inna. Przy​znał się pan do zgwał​ce​n ia i za​bi​cia dwóch ma​łych dziew​czy​n ek. Ta​tuś panu już nie po​mo​że. Nikt panu nie po​mo​że. Pro​szę się przy​zwy​cza​ić do tej my​śli. Ko​mi​sarz wziął łyk kawy i odło​żył ku​bek na pod​ło​gę. Usiadł na​p rze​ciw​ko Brat​kow​skie​go i na​chy​lił się ku nie​mu. – W ta​kiej sy​tu​a cji po​li​cjan​ci po​zwa​la​ją so​bie na róż​n e rze​czy, któ​rych teo​re​tycz​n ie nie po​win​n i ro​bić. Od​mo​wa śnia​da​n ia to te​raz pana naj​mniej​szy pro​blem. Bar​dziej bym się mar​twił tym, do ja​kiej celi pan tra​fi, kie​dy pana stąd za​bie​rze​my. Kim będą współ​a ​resz​tan​ci i… – za​wie​sił głos – ile będą o panu wie​dzieć. Bo wie pan, jed​n o sło​wo i pań​skie ży​cie zmie​n i się w pie​kło. Ude​rzył Brat​kow​skie​go wy​p ro​sto​wa​n ym pal​cem w sam śro​dek pier​si, a ten się sku​lił, jak​by wła​śnie do​stał cios pię​ścią pro​sto w nos. – Dla​te​go od​p o​wie nam pan na kil​ka py​tań. A kie​dy pan już to zro​bi, to w na​gro​dę do​sta​n ie pan małe papu. Ja​sne? – Tak. – Ade​la Si​wak. Pań​ska pierw​sza ofia​ra. Cy​gan​ka. Pa​mię​ta pan? – Tak. Oczy​wi​ście, że pa​mię​tam. – Pro​szę mi opo​wie​dzieć, co pan z nią zro​bił. – Zgwał​ci​łem ją. Po​tem za​bi​łem i za​ko​p a​łem cia​ło. – To już wiem. Pro​szę mi opo​wie​dzieć ze szcze​gó​ła​mi. – Po co? – Bo może lu​bię słu​chać. Nie twój za​sra​n y in​te​res. Opo​wia​daj. – No więc… Spo​tka​łem ją, jak wę​dro​wa​ła sa​mot​n ie po mie​ście. Naj​p ierw ją dłu​go ob​ser​wo​wa​łem, by upew​n ić się, że… – Nudy – prze​rwał mu Mort​ka. – Opo​wiedz mi le​p iej o bliź​n ie. – Bliź​n ie? – Tej po ope​ra​cji wy​cię​cia wy​rost​ka ro​bacz​ko​we​go. O tu… Wska​zał na pra​wą stro​n ę wła​sne​go brzu​cha. Brat​kow​ski uśmiech​n ął się lek​ko, a oczy za​snu​ła mu mgła roz​ma​rze​n ia. – Tak. Pa​mię​tam. Jej bli​zna. Była jak bia​ły kwiat na jej ciem​n ej skó​rze. Cu​dow​n e, bla​de uwy​p u​kle​n ie. – Do​ty​kał go pan? – Oczy​wi​ście, że tak! To było tak, jak​by mia​ła bi​żu​te​rię wszy​tą w to cu​dow​ne, drob​n e, ciem​n e ciał​ko. Ja lu​bię ta​kie abs​trak​cyj​n e wzor​ki, więc kie​dy zo​ba​czy​łem tę bli​znę, od razu mi sta​n ął. – Ro​zu​miem. Mort​ka się​gnął po ku​bek z kawą. Wy​p ił ko​lej​n y łyk i spoj​rzał na sto​ją​ce​go

bez ru​chu w drzwiach Lupę. – Sły​sza​łeś to wszyst​ko? – Tak. – To do​brze. Ko​mi​sarz od​wró​cił się do Brat​kow​skie​go i wes​tchnął cięż​ko. Nie po​do​ba​ło mu się to, co te​raz za​mie​rzał po​wie​dzieć. Naj​chęt​n iej wstał​by, za​mknął drzwi od celi i za​p o​mniał, że kto​kol​wiek tam jest. – Wczo​raj zna​leź​li​śmy Mar​tę – oznaj​mił, a sie​dzą​cy na​p rze​ciw​ko męż​czy​zna drgnął. – Nic jej nie jest. Żyje i nie zo​sta​ła zgwał​co​n a ani przez pana, ani przez ni​ko​go in​n e​go. Brat​kow​ski zgiął kark, jak​by wła​śnie na ra​mio​n a spa​dło mu ko​wa​dło. – Co? – wy​ją​kał. – Zna​leź​li​śmy ją – po​wtó​rzył po​li​cjant. – Nikt jej nie skrzyw​dził. Jest pan wol​n y. – Ale Ade​la – szep​n ął Brat​kow​ski. – Wła​śnie. Ade​la… – Mort​ka zro​bił krót​ką prze​rwę. – Przej​rza​łem za​p is fil​mo​wy na​szej wczo​raj​szej roz​mo​wy. Nie po​wie​dział pan na te​mat tej Cy​gan​ki ni​cze​go, cze​go wcze​śniej nie do​wie​dział się pan od nas. Niech pan przy​zna, nic pan o niej nie sły​szał, do​p ó​ki nie wspo​mniał o niej mój ko​le​ga, praw​da? – Ale ja… ale bli​zna! – Spraw​dzi​łem. Ta bli​zna, o któ​rej pan z ta​kim en​tu​zja​zmem nam opo​wia​dał… Ade​la nig​dy nie mia​ła ope​ra​cji wy​cię​cia wy​rost​ka ro​bacz​ko​we​go. Mort​ka wstał i od​su​n ął krze​sło pod ścia​n ę. Cof​n ął się dwa kro​ki, żeby zro​bić Brat​kow​skie​mu przej​ście. – Nie do​sta​n ie pan od nas śnia​da​n ia. Nie po​p eł​n ił pan zbrod​n i, do któ​rych się przy​znał, więc jest pan wol​n y. Sam pan so​bie kupi buł​kę i jo​gur​cik. Pro​szę jed​n ak nie opusz​czać oko​li​cy. Być może bę​dzie​my mu​sie​li z pa​n em po​roz​ma​wiać, a może ktoś bę​dzie pró​bo​wał panu po​sta​wić za​rzu​ty za utrud​n ia​n ie pra​cy po​li​cji. Mnie oso​bi​ście nie chce się w to ba​wić, ale kto wie, czy ktoś bar​dziej pra​co​wi​ty nie bę​dzie miał na ten te​mat in​n e​go zda​n ia. Brat​kow​ski nie ru​szył się z miej​sca. Pod​n iósł tyl​ko gło​wę i spoj​rzał na Mort​kę. Był cał​ko​wi​cie bla​dy. Drża​ła mu dol​n a war​ga, jak​by miał się za​raz roz​p ła​kać. – Pan nie ro​zu​mie – po​wie​dział bar​dzo po​wo​li. – Mam bar​dzo po​waż​n y pro​blem. – Wi​dzę. Je​śli bę​dzie pan chciał, mo​że​my się spo​tkać w przy​szło​ści. Dam panu na​mia​ry do kil​ku psy​cho​lo​gów, któ​rzy pro​wa​dzą te​ra​p ię dla osób z pań​ski​mi… skłon​n o​ścia​mi. – Nie. To nie wy​star​czy! To nie wy​star​czy! Ja w koń​cu zro​bię ko​muś krzyw​dę! Sły​szy mnie pan?! Sły​szy?! Trze​ba mnie po​wstrzy​mać, za​mknąć gdzieś! Z tą dziew​czyn​ką było prze​cież tak bli​sko. Mia​łem ją, mo​głem zro​bić z nią wszyst​ko. Wy​sia​dła! Tak, kur​wa, w koń​cu wy​sia​dła, ale była ze mną tak dłu​go! Nie ro​zu​mie pan tego?! Te​raz się uda​ło, ale w koń​cu ko​muś zro​bię krzyw​dę!

– I wte​dy spo​tka​my się po​n ow​n ie – od​p o​wie​dział Mort​ka. – A te​raz po​ka​żę panu dro​gę do wyj​ścia.

Rozdział 4 – Skur​wiel! – wrza​snął Lupa i ude​rzył pię​ścią w blat sto​łu, aż prze​wró​cił się sto​ją​cy na nim ku​bek z her​ba​tą. Mimo że zbli​ża​ło się ze​bra​n ie, Mort​ka na​wet nie sta​rał się uspo​ko​ić ko​le​gi. Wie​dział, że nie miał​by te​raz naj​mniej​szych szans. Lupa był wście​kły: na Brat​kow​skie​go, na to, że męż​czy​zna ich oszu​kał, i na to, że mu​sie​li go wy​p u​ścić. Na całą tę nie​spo​ty​ka​n ą i dzi​wacz​n ą sy​tu​a cję. Mort​ka do​sko​n a​le to ro​zu​miał. Sam od​czu​wał coś na kształt pa​lą​ce​go, gniew​ne​go roz​cza​ro​wa​n ia. Brat​kow​ski nie po​wi​n ien wyjść z ko​mi​sa​ria​tu wol​n y, ale tak wła​śnie się sta​ło i nic nie moż​n a było na to po​ra​dzić. Taką gorz​ką pi​guł​kę każ​dy po​li​cjant prze​ły​kał w swo​im ży​ciu wie​le razy. Ale te​raz bo​le​śnie od​czu​li nie​moc. Wła​śnie wy​p u​ści​li pe​do​fi​la. I to ta​kie​go, któ​ry naj​wy​raź​n iej sam chciał tra​fić do wię​zie​n ia, do miej​sca wol​n e​go od po​kus. Lupa, sza​le​ją​cy po po​ko​ju, za​trzy​mał się gwał​tow​n ie, jak​by wła​śnie zde​rzył się z nie​wi​dzial​n ą ścia​n ą. – Wiesz, co on może zro​bić? – za​p y​tał Mort​kę. – Wiem – od​p o​wie​dział ko​mi​sarz. – Co nie zmie​n ia fak​tu, że mo​że​my mu te​raz na​sko​czyć. – A wpro​wa​dza​n ie w błąd po​li​cji? Fał​szy​we ze​zna​n ia? – I za to chcesz go trzy​mać w celi? Jak my​ślisz, ile cza​su zaj​mie, za​n im jego ad​wo​kat do​bie​rze się nam do tył​ków? A ko​le​dzy jego ta​tu​sia z pro​ku​ra​tu​ry? – Mamy na​gra​n ie. – A oglą​da​łeś je w ogó​le? – za​p y​tał, sta​ra​jąc się, żeby jego głos brzmiał jak naj​bar​dziej chłod​n o. – Wiesz, jak to wy​glą​da? Byle pa​p ug jest w sta​n ie udo​wod​n ić, że wy​mu​si​li​śmy na nim przy​zna​n ie się do winy. I szcze​rze mó​wiąc, nie​wie​le się po​my​li. Do​rzuć do tego ja​kieś kłam​stew​ka o tym, że go za​stra​sza​li​śmy i gro​zi​li​śmy mu śmier​cią, a wie​my prze​cież, że Brat​kow​ski po​tra​fi pięk​n ie kła​mać, i zo​ba​czysz, jak głę​bo​ko je​ste​śmy w du​p ie. Pew​n ie wy​glą​da​ło​by to in​a ​czej, gdy​by na​p raw​dę zro​bił to, do cze​go się przy​znał. Ale nie zro​bił. Na​p raw​dę chcesz wal​czyć z ca​łym tym gów​n em te​raz, kie​dy zna​leź​li​śmy czte​ry za​mor​do​wa​n e ko​bie​ty? Lupa spoj​rzał na nie​go z wy​rzu​tem. – Bo ty tu nie miesz​kasz – wy​ce​dził przez zęby. – Co to zna​czy? – To zna​czy, że jak wresz​cie ten gno​jek prze​le​ci ja​kąś dziew​czyn​kę, to nie bę​dzie to two​je dziec​ko. Ani ni​ko​go, kogo znasz. Mort​ka ze​sztyw​n iał. Te sło​wa były jak cel​n ie wy​mie​rzo​n y po​li​czek. Lupa

miał ra​cję. – Mo​że​cie go wziąć na ob​ser​wa​cję. Li​czyć na to, że go uprze​dzi​cie, kie​dy na​dej​dzie ten mo​ment – od​p o​wie​dział ci​cho po kil​ku chwi​lach za​sta​n o​wie​n ia. – Naj​le​p iej by było jed​n ak, gdy​byś po​ga​dał z pro​ku​ra​to​rem. Zdo​bądź ze​zwo​le​n ie na prze​szu​ka​n ie domu Brat​kow​skie​go. Już raz dał się zła​p ać na po​sia​da​n iu dzie​cię​cej por​n o​gra​fii. Tacy lu​dzie lu​bią po​p eł​n iać ten sam błąd dwa razy. Od jego do​staw​cy in​ter​n e​tu wy​do​bądź dane na te​mat tego, na ja​kie stro​n y wcho​dzi. Może znaj​dziesz tam cie​ka​we ad​re​sy, dzię​ki któ​rym bę​dziesz mógł po​sta​wić praw​dzi​we, twar​de za​rzu​ty. Nie to, co tu​taj. Bo je​śli te​raz na nie​go na​sko​czy​my, to sami po​ło​ży​my gło​wę pod to​p ór. A ja już mia​łem jed​n ą dys​cy​p li​n ar​kę i na ra​zie mi wy​star​czy. – Tak, tak – mruk​n ął jak​by spo​koj​n iej​szy Lupa. – Być może tak wła​śnie trze​ba bę​dzie zro​bić. Drzwi od po​ko​ju otwo​rzy​ły się i do środ​ka wszedł Zaj​da. Kiw​n ął gło​wą Lu​p ie i Mort​ce, a po​tem gwizd​n ął. Za nim wma​sze​ro​wa​ła resz​ta pra​cu​ją​cych w Kro​to​wi​cach po​li​cjan​tów. Usie​dli na uprzed​n io przy​n ie​sio​n ych tam krze​słach. Było ich za​le​d​wie dwu​dzie​stu, ale i tak po​miesz​cze​n ie oka​za​ło się za małe i trzy oso​by mu​sia​ły stać w drzwiach. Zaj​da po​cze​kał, aż wszy​scy zaj​mą miej​sca i ucich​n ie szum. Po​tem chrząk​n ął gło​śno, żeby zwró​cić na sie​bie uwa​gę. Zu​p eł​n ie zresz​tą nie​p o​trzeb​n ie, bo wszy​scy i tak wpa​try​wa​li się w nie​go jak w świę​ty ob​ra​zek. – Wie​cie już pew​n ie, co się wy​da​rzy​ło wczo​raj, więc nie będę wcho​dził w nie​po​trzeb​n e szcze​gó​ły – roz​p o​czął. – Od​n a​leź​li​śmy zwło​ki czte​rech ko​biet. Wszyst​kie zo​sta​ły za​mor​do​wa​n e, be​stial​sko oka​le​czo​n e, a ich cia​ła po​rzu​co​n o w jed​n ej z opusz​czo​n ych sztol​n i. Bóg je​den ra​czy wie​dzieć, ile tam le​ża​ły. Zro​bił prze​rwę. Ob​rzu​cił su​ro​wym wzro​kiem twa​rze swo​ich lu​dzi. – To naj​p o​waż​n iej​sza i naj​waż​n iej​sza spra​wa, jaką kie​dy​kol​wiek mie​li​śmy w Kro​to​wi​cach – stwier​dził z po​wa​gą. – Od​p o​wied​n ie ra​p or​ty wła​śnie idą w górę łań​cu​cha do​wo​dze​n ia. Jest ma​jów​ka, więc te​raz może bę​dzie​my mieć tro​chę spo​ko​ju, ale jak tyl​ko skoń​czy się dłu​gi week​end, oczy ca​łej dol​n o​ślą​skiej po​li​cji będą zwró​co​n e na nas. I ani tro​chę tu nie prze​sa​dzam. Dla​te​go ocze​ku​ję, że da​cie z sie​bie wszyst​ko, żeby zna​leźć spraw​cę. To nasz ab​so​lut​n y prio​ry​tet. Zro​zu​mia​n o? Od​p o​wie​dzia​ło mu zbio​ro​we, nie​me po​ta​ki​wa​n ie gło​wa​mi. – Sze​fem do​cho​dze​n ia jest ko​mi​sarz Lupa. Wszy​scy go zna​cie i od tej chwi​li je​ste​ście na jego roz​ka​zy. Nasz war​szaw​ski ko​le​ga, ko​mi​sarz Mort​ka, bę​dzie kon​sul​tan​tem w śledz​twie. Ja​kieś py​ta​n ia? Nikt się nie ode​zwał. – Zna​ko​mi​cie – po​wie​dział ko​men​dant, wy​glą​da​jąc na odro​bi​n ę za​wie​dzio​n e​go. – Lupa, przej​mu​jesz pa​łecz​kę. Zaj​da usiadł na pod​su​n ię​tym mu krze​śle, a na śro​dek nie​chęt​n ie wy​szedł kro​to​wic​ki ko​mi​sarz. Z tyl​n ej kie​sze​n i spodni wy​cią​gnął po​mię​tą kart​kę, któ​rą te​raz roz​p ro​sto​wy​wał i wy​gła​dzał ener​gicz​n y​mi ru​cha​mi.

– Do​brze, chło​p a​ki. Nie mam za​mia​ru przy​n u​dzać. Ra​zem z ko​men​dan​tem wy​my​śli​li​śmy kil​ka za​sad, któ​rych ma​cie prze​strze​gać. Po pierw​sze, mor​dy w ku​beł. Wiem, że nie mo​że​cie się do​cze​kać, żeby opo​wie​dzieć swo​im dziew​czy​nom, żo​n om, mat​kom o tym, co się tu dzie​je, ale jest za​kaz. Was, dro​gie pa​n ie – zwró​cił się w stro​n ę dwóch ko​biet, je​dy​n ych, któ​re słu​ży​ły w Kro​to​wi​cach – to też do​ty​czy. Żad​n ych plo​te​czek z przy​ja​ciół​ka​mi przy her​bat​ce. – Lu​dzie są cie​ka​wi. Co mamy od​p o​wia​dać, jak ktoś nas za​p y​ta? – ode​zwał się ktoś z tyl​n e​go rzę​du. – Nic – od​wark​n ął Lupa. – Co naj​wy​żej, że ta​jem​n i​ca śledz​twa i że po​su​wa​my się do przo​du. Chrząk​n ął, przy​kła​da​jąc pięść do ust. Za​stygł w ta​kiej po​zie i prze​glą​dał za​pi​sa​n e na kart​ce no​tat​ki. – Je​dzie​my da​lej – za​czął po krót​kiej prze​rwie. – Dru​ga rzecz, miej​cie oczy i uszy otwar​te. Wszyst​kie in​for​ma​cje, ja​kie zdo​bę​dzie​cie, mają spły​wać do mnie. Nie do ko​men​dan​ta, nie do któ​re​goś z wa​szych ko​le​gów, nie do Mort​ki, nie do cio​ci Zuzi, ale do mnie. Naj​le​p iej na pi​śmie w dwóch eg​zem​p la​rzach. Wresz​cie, trze​cia i ostat​n ia rzecz. Tą spra​wą bę​dzie się zaj​mo​wał spe​cjal​n y ze​spół. W jego skład wcho​dzi​my ja, aspi​rant Ro​sec​ki jako mój za​stęp​ca, sier​żant Waj​to​ła oraz star​szy po​ste​run​ko​wy Bor​kow​ski. Czy są ja​kieś py​ta​n ia? Mort​ka przyj​rzał się ze​bra​n ym. Nikt się nie po​ru​szył. Wbi​ja​li wzrok w Zaj​dę lub Lupę, jak​by zmę​czo​n e twa​rze tych dwóch po​li​cjan​tów skry​wa​ły ja​kieś ta​jem​n i​ce. Ko​mi​sarz pod​n iósł rękę. – Tak, Kuba? – Kto się bę​dzie zaj​mo​wał kon​tak​ta​mi z pra​są? – My​ślisz, że się za​in​te​re​su​ją? – Oczy​wi​ście, że tak. Dzi​wię się, że jesz​cze was nie za​a ta​ko​wa​li. Je​śli za​raz nie zda​rzy się coś in​n e​go, coś na​p raw​dę gło​śne​go, mu​si​cie być przy​go​to​wa​n i na praw​dzi​wy na​jazd. – Bio​rę ich na sie​bie – po​wie​dział Zaj​da. – Lo​kal​n ych dzien​n i​ka​rzy znam i nie będę miał naj​mniej​szych trud​n o​ści, żeby ich po​skro​mić. A jak przy​je​dzie ktoś z ja​kie​goś TVN-u, to so​bie też po​ra​dzę. – No to spra​wa za​ła​twio​n a – stwier​dził Lupa. – Są inne py​ta​n ia? Nie było. Zaj​da ogło​sił ko​n iec spo​tka​n ia. Po​li​cjan​ci wy​szli, a w sal​ce po​zo​sta​li tyl​ko ci, któ​rych na​zwi​ska wy​czy​tał Lupa. Mort​ka po​znał wszyst​kich ostat​niej nocy. Ro​sec​ki i Waj​to​ła byli ra​zem z nim na dole pod​czas oglę​dzin miej​sca od​n a​le​zie​n ia zwłok. Bor​kow​ski na​to​miast, wy​so​ki, do​brze zbu​do​wa​n y chło​p ak o za​sę​p io​n ym spoj​rze​n iu, od​wo​ził Mort​kę nad ra​n em do domu. Wy​zna​cze​n ie wła​śnie ich do gru​p y do​cho​dze​n io​wej wy​da​wa​ło się do​brym wy​bo​rem. Nie trze​ba było ich wpro​wa​dzać i zna​li do​kład​n ie prze​bieg do​tych​cza​so​wych wy​p ad​ków. Zaj​da klep​n ął Lupę w ra​mię. – Mu​szę za​dzwo​n ić w kil​ka miejsc. Po​ra​dzi​cie so​bie sami? Ko​mi​sarz kiw​n ął gło​wą i za​mknął drzwi za ko​men​dan​tem. Od​cze​kał kil​ka se​-

kund, jak​by chciał się upew​n ić, że prze​ło​żo​n y na​p raw​dę so​bie po​szedł, i od​wró​cił się do resz​ty. – No to „księ​ciu​n ia” mamy z gło​wy – stwier​dził. – Słu​chaj​cie, wiem, że wszy​scy pa​da​my na ryje ze zmę​cze​n ia, ale spró​buj​my jesz​cze tro​chę po​p ra​co​wać. Za​jął miej​sce za sto​łem. Po​ło​żył przed sobą trzy​ma​n ą cią​gle w dło​n iach kart​kę, a obok niej wy​ję​ty z kie​sze​n i dłu​go​p is. – Kto się zgła​sza na ochot​n i​ka, żeby na​p i​sać po​rząd​n y ra​p ort z miej​sca od​n a​le​zie​n ia zwłok? Wzrok Waj​to​ły i Ro​sec​kie​go po​wę​dro​wał w stro​n ę Bor​kow​skie​go. Pi​sa​n ie ra​por​tów było naj​n ud​n iej​szą ro​bo​tą. Nic dziw​n e​go, że chcie​li zrzu​cić to na naj​młod​sze​go. Ale Lupa po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Mło​dy jest mło​dy – stwier​dził oczy​wi​sty fakt. – Nie ma do​świad​cze​n ia i nie na​p i​sze tego do​brze. Waj​to​ła, ty się tym zaj​miesz. Sier​żant zro​bił gest, jak​by chciał za​p ro​te​sto​wać, ale tyl​ko otwo​rzył usta, żeby za​raz je za​mknąć. Zre​zy​gno​wa​n y, wzru​szył ko​ści​sty​mi ra​mio​n a​mi i opadł na opar​cie krze​sła, da​jąc w ten spo​sób wy​raz swo​jej dez​a pro​ba​cie. Do po​ko​ju we​szła jed​n a z po​li​cjan​tek, nio​sąc przed sobą tacę w kwie​ci​ste wzo​ry. Sta​ły na niej czer​wo​n y ter​mos z kawą, wło​żo​n e je​den do dru​gie​go pla​sti​ko​we kub​ki oraz ta​lerz z wa​fel​ka​mi ka​ka​owy​mi. Po​ło​ży​ła ją na środ​ku sto​łu, uśmiech​n ę​ła się do Lupy i zni​kła za drzwia​mi. – No to ra​p ort mamy za​ła​twio​n y – po​wie​dział Lupa, prze​cią​ga​jąc każ​de sło​wo. – Te​raz chy​ba przy​szedł czas na su​ge​stie co do dal​szych dzia​łań. Słu​cham. Nie cze​ka​jąc na od​p o​wiedź, się​gnął po wa​fel​ka i wsa​dził go so​bie od razu w ca​ło​ści do ust. Szyb​ko po​gryzł, prze​łknął i na​tych​miast wziął na​stęp​n y. Kil​ka okru​chów przy​cze​p i​ło mu się do bro​dy. Inni po​li​cjan​ci przy​glą​da​li się po​n u​ro Lu​p ie, jak​by wła​śnie okra​dał ich z dru​gie​go śnia​da​n ia. Ro​sec​ki do​dat​ko​wo ner​wo​wo dra​p ał się po po​licz​ku tak ener​gicz​n ie, że zo​sta​wił na nim trzy czer​wo​n e prę​gi, śla​dy po swo​ich pa​znok​ciach. Mort​ka na​chy​lił się do przo​du. Mu​siał być ostroż​n y. Kie​dy po raz pierw​szy po​ja​wił się w Kro​to​wi​cach, inni po​li​cjan​ci po​wi​ta​li go z re​zer​wą i na​tu​ral​n ym w tej sy​tu​a cji dy​stan​sem. Uda​ło mu się go prze​ła​mać tyl​ko dla​te​go, że od po​cząt​ku trzy​mał się z boku i da​wał wy​raź​n e sy​gna​ły, że nie za​mie​rza się ani wtrą​cać w ich spra​wy, ani w ja​ki​kol​wiek spo​sób po​uczać. Po pro​stu tu bę​dzie. Za​a k​cep​to​wa​li więc jego obec​n ość, tak jak ko​n iec koń​ców ak​cep​tu​je się nie​ład​ny me​bel sto​ją​cy w ką​cie sy​p ial​n i. Te​raz jed​n ak mu​siał dzia​łać, de​li​kat​n ie nimi po​kie​ro​wać, ale w taki spo​sób, żeby nie po​czu​li się ura​że​n i. Nikt w koń​cu nie lubi go​ścia, któ​ry rzą​dzi się, jak​by był u sie​bie. Szcze​gól​n ie je​śli ten gość jest z War​sza​wy. – Kie​dy bę​dzie ra​p ort z sek​cji? – za​p y​tał. Lupa wy​tarł pal​ce w chu​s​tecz​kę. – Dzi​siaj wie​czo​rem po​win​n i​śmy mieć wstęp​n e wy​n i​ki – od​p o​wie​dział. – A co? Masz ja​kiś po​mysł, co po​win​n i​śmy zro​bić? – Tak.

– Pro​szę. Mort​ka z tru​dem po​wstrzy​mał się od wsta​n ia. Gdy​by te​raz za​czął do nich mó​wić z góry, z po​zy​cji sze​fa, zo​sta​ło​by to źle ode​bra​n e. Za​miast tego od​wró​cił lek​ko gło​wę, tak jak​by roz​ma​wiał ze ścia​n ą. Chciał wy​glą​dać na bar​dziej po​kor​n e​go. – Trze​ba wy​ty​p o​wać spraw​ców. – Co to zna​czy? – za​p y​tał Ro​sec​ki. Miał zmę​czo​n y, za​chryp​n ię​ty głos. – Mu​si​my spraw​dzić w ba​zach da​n ych, czy w mie​ście nie miesz​ka ktoś, kto ma już na kon​cie wy​rok za po​dob​n e prze​stęp​stwo. Czy​li – wy​cią​gnął przed sie​bie dłoń i za​czął od​li​czać na pal​cach – za​bój​stwo, gwałt, gwałt ze szcze​gól​n ym okru​cień​stwem, pró​ba za​bój​stwa, po​bi​cie z uży​ciem groź​n ych na​rzę​dzi. Naj​le​piej, gdy​by ofia​ra była ko​bie​tą, ale to nie jest ko​n iecz​n e. – Co da​lej? – Zro​bić z tego li​stę i po ko​lei spraw​dzać, czy klient może mieć coś wspól​n e​go ze spra​wą. Ale z tym bym po​cze​kał, aż będą wy​n i​ki sek​cji. – Ro​sec​ki? – za​p y​tał Lupa. Brzu​cha​ty po​li​cjant po​ki​wał gło​wą z wy​raź​n ą ulgą. Spodo​ba​ło mu się przy​dzie​lo​n e za​da​n ie. Mort​ka po​my​ślał, że aspi​rant za​p ew​n e wy​ko​rzy​sta oka​zję i kie​dy zo​sta​n ie sam, utnie so​bie drzem​kę albo dwie z gło​wą na biur​ku. – Co da​lej, Kuba? – za​p y​tał Lupa. – Da​lej? – Je​zus Ma​ria! – krzyk​n ął ko​mi​sarz i wy​rzu​cił ra​mio​n a w górę. – Nie kry​guj się jak pa​n ien​ka, któ​ra chce pierw​szy raz dać dupy, ale się boi, żeby nie wzię​li jej za ła​twą. Prze​cież wi​dzę, że masz już w gło​wie plan. Ulżyj i nam, i so​bie i po pro​stu po​wiedz, co trze​ba zro​bić. Bor​kow​ski za​chi​cho​tał pod no​sem, ale spio​ru​n o​wa​n y spoj​rze​n iem Lupy na​tych​miast za​milkł, a na po​licz​ki wy​stą​p i​ły mu ru​mień​ce wsty​du. Za​in​te​re​so​wał się czub​ka​mi swo​ich bu​tów, na któ​rych naj​wy​raź​n iej od​krył na​gle coś wy​jąt​ko​wo cie​ka​we​go. – Do​brze, Lupa. Za​cznij​my w ta​kim ra​zie od tego ty​p o​wa​n ia. Mie​li​ście już u sie​bie coś po​dob​n e​go? – Ta​kie​go to nie – mruk​n ął Waj​to​ła. – A z tych in​n ych rze​czy, co mó​wi​łeś, to wy​da​je mi się, że wszy​scy sie​dzą. No może oprócz po​bić z uży​ciem nie​bez​p iecz​nych na​rzę​dzi. Co pe​wien czas się zda​rza, że w pią​tek wie​czór je​den z dru​gim sko​czą so​bie do gar​deł z no​ża​mi. – Zrób​cie li​stę. A nie​wy​ja​śnio​n e spra​wy? Za​bój​stwa, mor​der​stwa, gwał​ty? Po​li​cjan​ci spoj​rze​li po so​bie, na​wza​jem szu​ka​jąc od​p o​wie​dzi na swo​ich twa​rzach. – Mie​li​śmy gwałt na je​sie​n i. Chy​ba w li​sto​p a​dzie – przy​p o​mniał so​bie Ro​sec​ki. – Dziew​czy​n a wra​ca​ła nocą z im​p re​zy. Szła skró​tem przez pola i tam ktoś ją na​p adł, a po​tem zgwał​cił. Ale szcze​rze mó​wiąc, nie je​stem pe​wien, czy to przy​pad​kiem nie był ka​wał. Mort​ka po​trzą​snął gło​wą, nie ro​zu​mie​jąc.

– Jak to ka​wał? Zgło​sze​n ie prze​stęp​stwa to był żart czy ktoś ją zgwał​cił dla dow​ci​p u? – No nie! – za​p ro​te​sto​wał Ro​sec​ki i chwy​cił za blat sto​łu tak moc​n o, aż zbie​la​ły mu kłyk​cie. – Ta dziew​czy​n a jest z ta​kie​go śro​do​wi​ska, że z nimi to nig​dy nie wia​do​mo. Poza tym była na​wa​lo​n a jak ra​dziec​ki czołg. Kto wie, może się z kim umó​wi​ła na tym polu. Mu​sisz wie​dzieć, że to był taki skrót, co to jej był nie po dro​dze. Albo spo​tka​ła ko​goś i od sło​wa do sło​wa. Sam ro​zu​miesz. A po​nie​waż była pi​ja​n a, to po​tem, jak się obu​dzi​ła w błoc​ku i bez maj​tek, nic nie pa​mię​ta​ła. I od razu, że gwałt. Ale żeby nie było. Zgło​sze​n ie przy​ję​li​śmy, spra​wę zba​da​li​śmy… – Spraw​ca nie​wy​kry​ty – do​koń​czył Mort​ka, uśmie​cha​jąc się kwa​śno. – Wróć​cie do tego. Prze​czy​taj​cie akta, po​roz​ma​wiaj​cie z tą dziew​czy​n ą. Może so​bie coś przy​p o​mnia​ła. – Ro​sec​ki, to też spa​da na cie​bie – zde​cy​do​wał szyb​ko Lupa. Aspi​rant wzniósł oczy do nie​ba, ale po​ki​wał gło​wą na znak, że się zga​dza. Naj​wy​raź​n iej uwa​żał, że to po​le​ce​n ie nie ma więk​sze​go sen​su, ale sko​ro musi, to zro​bi to, co do nie​go na​le​ży. Mort​ka nie lu​bił ta​kich po​li​cjan​tów. Wo​lał już lu​dzi, któ​rzy się kłó​cą, pro​te​stu​ją i przy​n ajm​n iej w ten spo​sób dają do​wo​dy za​an​ga​żo​wa​n ia. Ci, któ​rzy tyl​ko po​ta​ku​ją, naj​czę​ściej od​faj​ko​wu​ją swo​je obo​wiąz​ki naj​szyb​ciej, jak to moż​li​we, nie po​świę​ca​jąc wła​snym dzia​ła​n iom ani se​kun​dy i my​śli wię​cej, niż to ko​n iecz​n e. – Do​brze – po​wie​dział Ro​sec​ki. – Ale to nie tak, że nie wy​kry​li​śmy spraw​cy. To ta dziew​czy​n a wy​co​fa​ła za​wia​do​mie​n ie o po​p eł​n ie​n iu prze​stęp​stwa. – Kie​dy? – Wła​ści​wie za​raz po tym, jak je zło​ży​ła. Nie wiem, czy mi​n ę​ło pięt​n a​ście mi​nut. – I co zro​bi​li​ście? – za​p y​tał Mort​ka. – A co mie​li​śmy zro​bić? – Prze​ko​n ać ją ja​koś, żeby się nie wy​co​fy​wa​ła. – Jak? Mort​ka już otwie​rał usta, kie​dy na​gle zdał so​bie spra​wę, że dal​sza roz​mo​wa jest bez​ce​lo​wa. Ro​sec​ki po pro​stu nie wi​dział pro​ble​mu. Było zgło​sze​n ie, zgło​sze​n ie znik​n ę​ło. Na​wet nie zdą​ży​ło za​śmie​cić im sta​ty​styk. – Inne przy​p ad​ki? – Spraw​dzi​my. Ale ra​czej nic, a przy​n ajm​n iej nic, o czym by​śmy wie​dzie​li. – Chy​ba że u czar​n u​chów – mruk​n ął Bor​kow​ski. Mło​dy po​li​cjant wy​p ro​sto​wał się gwał​tow​n ie, kie​dy po​czuł na so​bie wzrok in​n ych. – A nie mam ra​cji?! Nie ga​da​ją z nami. Nie wie​my, czy się tam na Har​le​mie nie gwał​cą dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​n y na dobę! A zresz​tą, stam​tąd, gdzie tę dziew​czy​n ę zgwał​co​n o, to do Har​le​mu nie​da​le​ko. Trze​ba tyl​ko przejść przez uli​cę i… – Tu​taj jest wszę​dzie nie​da​le​ko – prze​rwał mu twar​do Lupa. – Ale masz ra​cję.

Weź​mie​my tę hi​p o​te​zę pod uwa​gę. Bor​kow​ski ode​brał te sło​wa jako po​chwa​łę i z za​do​wo​le​n iem roz​siadł się na krze​śle, za​kła​da​jąc ręce na brzu​chu. Nikt inny nie sko​men​to​wał jego słów, więc Mort​ka rów​n ież po​sta​n o​wił tego nie ro​bić. Za​miast tego po​wie​dział: – Ko​lej​n a rzecz to zi​den​ty​fi​ko​wa​n ie ofiar. Tym oczy​wi​ście bę​dzie​my mo​gli się na po​waż​n ie za​jąć w mo​men​cie, kie​dy do​sta​n ie​my ra​p ort od pa​to​lo​ga. Ale już moż​n a prze​p ro​wa​dzić wstęp​n ą se​lek​cję. Czy w oko​li​cy za​n o​to​wa​n o w ostat​n im cza​sie, po​wiedz​my do roku, za​gi​n ię​cie ko​biet w wie​ku do lat czter​dzie​stu? Naj​pierw spraw​dza​my Kro​to​wi​ce, póź​n iej po​bli​skie wsie i mia​sta, wo​je​wódz​two, a wresz​cie całą Pol​skę. – Kupa żmud​n ej, ni​ko​mu nie​p o​trzeb​n ej ro​bo​ty – sko​men​to​wał Lupa. – Bor​kow​ski. Ty się tym zaj​miesz. – Nie… – jęk​n ął po​li​cjant. – Tak – od​p o​wie​dział Lupa. – A my​śla​łeś, że co tu bę​dziesz ro​bił? Ciesz się, że nie każę ci kawy pa​rzyć. – Bo Ma​ry​sia wcze​śniej przy​go​to​wa​ła – do​rzu​cił Ro​sec​ki. Za​re​cho​ta​li wszy​scy prócz Mort​ki i mło​de​go, któ​ry te​raz wró​cił do swo​je​go zwy​cza​jo​we​go za​sę​p io​n e​go i na​bur​mu​szo​n e​go wy​ra​zu twa​rzy. – Coś jesz​cze, Kuba? – Nie. Chy​ba nie. Je​śli coś mi przyj​dzie do gło​wy… – Po​wia​do​misz mnie. – Lupa kla​snął i wstał z miej​sca. – Wie​cie, pa​n o​wie, co ma​cie ro​bić. Gdy​by coś wy​szło, to zna​cie mój nu​mer te​le​fo​n u. Wi​dzi​my się tu​taj ju​tro – zro​bił prze​rwę, żeby spoj​rzeć na ze​ga​rek – niech bę​dzie, że o ósmej rano. Chcę, żeby każ​dy z was miał się wte​dy czym po​chwa​lić. Za​n im wy​szli, Ro​sec​ki z Waj​to​łą na​la​li so​bie jesz​cze kawy, a Bor​kow​ski po​rwał garść wa​fel​ków. W sal​ce po​zo​sta​li już tyl​ko Mort​ka z Lupą. Miej​sco​wy po​li​cjant opadł na krze​sło i ode​tchnął gło​śno. Był zu​p eł​n ie wy​czer​p a​n y. Za​mknął oczy i za​czął ma​so​wać so​bie skro​n ie. – Łeb mnie na​p ier​da​la – po​skar​żył się. – Gdzieś mam ibu​p rom. – Nie. Nie chcę. Po​trze​bu​ję kil​ku go​dzin snu. Nie​wia​ry​god​n e, co? – Co ta​kie​go? – Jak się po​sta​rza​łem. Kie​dy by​łem w CBŚ i pra​co​wa​łem jako przy​kryw​ko​wiec, zda​rza​ły się noce, że non stop pi​łem, ćpa​łem, pa​li​łem, po​tem wra​ca​łem do lo​ka​lu, gdzie cze​ka​ła na mnie taka jed​n a zoł​za od nas z biu​ra i pil​n o​wa​ła, że​bym od razu na​p i​sał ra​p ort na te​mat tego, co się wy​da​rzy​ło. Mi​n u​ta po mi​n u​cie, kto co zro​bił, co po​wie​dział, kogo prze​ru​chał. No to pi​sa​łem. Przez kil​ka go​dzin. Po​tem szyb​ki prysz​n ic, żar​cie i jaz​da z po​wro​tem na mia​sto, do pra​cy. I ży​łem. A te​raz? Jed​n a nie​p rze​spa​n a noc, a ja czu​ję się, jak​by prze​je​chał po mnie wa​lec. Mort​ka pod​szedł do ter​mo​su. Wziął ku​bek, na​lał so​bie kawy. Po​tem spró​bo​wał wa​fel​ka. Było w nim za dużo cu​kru, a za mało ka​kao, ale sma​ko​wał nie​źle. – Po​wi​n ie​n eś wy​wa​lić z ze​spo​łu Bor​kow​skie​go – rzu​cił.

– Dla​cze​go? – Bo on już wie, kto to zro​bił. – Kto? – Cy​ga​n ie. – Jezu… Nie cze​p iaj się tak chło​p a​ka. Prze​cież te​raz miał ra​cję. Ja​sne, po​wie​dział to, jak po​wie​dział, ale miał ra​cję. – Nie cho​dzi tyl​ko o to. Kie​dy od​wo​ził mnie nad ra​n em, też stwier​dził, że to na pew​n o czar​n u​chy są win​n e. On jest uprze​dzo​n y. Cze​p ił się tej my​śli o Cy​ga​nach i nie bę​dzie za​uwa​żał ni​cze​go, co mu nie pa​su​je do kon​cep​cji. Lupa wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Może i tak, ale po​trze​bu​ję ko​goś mło​de​go, sil​n e​go i z gło​wą na kar​ku. Jak zdą​ży​łeś się zo​rien​to​wać, nie mam tu​taj wiel​kie​go wy​bo​ru. On był naj​lep​szy. Coś jesz​cze? Ko​lej​n e uwa​gi? – Nie. – Je​stem umó​wio​n y z pa​to​lo​giem o szó​stej w szpi​ta​lu u No​wa​ka, mo​żesz przyjść, je​śli chcesz. A te​raz wy​bacz, ale nie dam rady. Jadę do domu. Prze​chy​lił się na krze​śle, jak​by miał z nie​go spaść, ale w ostat​n iej chwi​li po​de​rwał się i zła​p ał rów​n o​wa​gę. Po​że​gnał się z Mort​ką ski​n ie​n iem gło​wy i wkrót​ce ko​mi​sarz zo​stał w sal​ce sam z na wpół opróż​n io​n ym ter​mo​sem i kil​ko​ma nad​kru​szo​n y​mi wa​fel​ka​mi na bia​łym ta​le​rzu. Roz​my​ślał o człon​kach ze​spo​łu. Ro​sec​ki i Waj​to​ła mie​li wszyst​kie ce​chy złych po​li​cjan​tów: oszczęd​n ość w ru​chach i my​ślach, roz​cza​ro​wa​n ie, bra​ko​wa​ło im choć​by odro​bi​n y gnie​wu, nie oka​zy​wa​li za​a n​ga​żo​wa​n ia. To na​wet nie do koń​ca były wady. Mort​ka wie​dział, że nie na​le​ży się spo​dzie​wać po nich wła​snej ini​cja​ty​wy, ale przy​dzie​lo​n e za​da​n ia będą wy​ko​n y​wać su​mien​n ie, cho​ciaż bez en​tu​zja​zmu. O ile tyl​ko się ich do​brze przy​p il​n u​je. Do tego do​świad​cze​n ie mó​wi​ło mu, że tacy funk​cjo​n a​riu​sze są jak ten wiel​ki, miły pies, pu​p il ca​łej ro​dzi​ny, któ​ry nig​dy ni​ko​go nie ugryzł, ale jak go sztur​chać do​sta​tecz​n ie dłu​go ki​jem, to rzu​ci się na cie​bie i ro​ze​rwie gar​dło jed​n ym kłap​n ię​ciem. Mort​ka za​sta​na​wiał się tyl​ko, czy miał do dys​p o​zy​cji wy​star​cza​ją​co dłu​gi pa​tyk. Mar​twił go na​to​miast Bor​kow​ski, i to nie tyl​ko ze wzglę​du na cy​gań​skie uprze​dze​n ia. Chło​pak był star​szym po​ste​run​ko​wym. Ile mógł słu​żyć? Dwa, trzy lata? Tacy mło​dzi jak on cią​gle wie​rzą, że pra​cu​ją w po​li​cji, żeby wal​czyć ze Złem. Aż się palą do ak​cji, a w nocy, na pa​tro​lu pusz​cza​ją w ra​dio​wo​zie na cały re​gu​la​tor Błę​kit Po​li​cyj​n ych Lamp: Kim w ogó​le je​steś, że na​zy​wasz nas psa​mi / Wy, kur​wy z uli​cy, je​ste​ście ze​ra​mi / Solą w oku mia​sta – my po​rzą​dek sie​je​my / Wjeż​dża​my peł​ną kur​wą, pa​to​lo​gii kres nie​sie​my. Tym​cza​sem w spoj​rze​n iu Bor​kow​skie​go ko​mi​sarz do​strze​gał taką apa​tię, jak​by chło​p ak zdą​żył się już zde​rzyć ze ścia​n ą. Wy​szedł z ko​mi​sa​ria​tu wprost na ską​p a​n e w wio​sen​n ym słoń​cu po​dwó​rze. Mi​nął ra​dio​wo​zy na par​kin​gu, bra​mę wej​ścio​wą, a po​tem skrę​cił w pra​wo, żeby sta​n ąć po kil​ku kro​kach. Z kon​ster​n a​cją ob​ser​wo​wał mi​ja​ją​cych go męż​czyzn, ubra​n ych w zbyt gru​be na tę po​go​dę gar​n i​tu​ry, oraz ko​bie​ty, z któ​rych każ​da

mia​ła na so​bie naj​lep​szą bluz​kę i się​ga​ją​cą za ko​la​n a spód​n i​cę. Do​p ie​ro po chwi​li do Mort​ki do​tar​ło, że jest nie​dzie​la, a lu​dzie wra​ca​ją wła​śnie ze mszy w po​bli​skim ko​ście​le. Po dru​giej stro​n ie uli​cy kil​ka osób sta​n ę​ło w kół​ku. Ge​sty​ku​lo​wa​ły ener​gicz​nie, co chwi​la z nie​p o​ko​jem lub eks​cy​ta​cją wska​zu​jąc na ko​mi​sa​riat. Obok nich na ła​wecz​ce sie​dzia​ła mło​da, naj​wy​żej dwu​dzie​sto​p ię​cio​let​n ia ko​bie​ta – ostrzy​żo​n a na krót​ko blon​dyn​ka w zno​szo​n ych dżin​sach i nie​dba​le za​rzu​co​n ej na ra​mio​n a skó​rza​n ej kurt​ce. Cał​kiem ład​n a, ale wy​glą​da tro​chę wul​gar​n ie, za​uwa​żył Mort​ka. Dziew​czy​n a jak​by wy​czu​ła jego my​śli, bo na​gle skie​ro​wa​ła swój wzrok na ko​mi​sa​rza i po​sła​ła mu pro​wo​ku​ją​ce spoj​rze​n ie. A przy​n ajm​n iej tak mu się wy​da​wa​ło, bo nie miał cza​su się przyj​rzeć. Na​tych​miast się od​wró​cił i ru​szył przed sie​bie szyb​kim kro​kiem. Po​sta​n o​wił się przejść, od​świe​żyć tro​chę gło​wę i my​śli. Za​dysz​kę zła​p ał po oko​ło stu me​trach i wca​le go nie tłu​ma​czy​ło, że szedł pod górę. Po pro​stu po​dob​n ie jak Lupa czuł się sta​ry i zmę​czo​n y. Cho​ciaż za​p ew​n e z zu​p eł​n ie in​n ych po​wo​dów. Do​stał przy​dział do pro​gra​mu „Most” tuż po za​koń​cze​n iu ostat​n ich for​mal​n o​ści zwią​za​n ych ze spra​wą pod​p a​la​cza z Ur​sy​n o​wa. Jed​n a z jego ofiar, mło​dy stu​dent o imie​n iu Pio​trek, była przez pe​wien czas współ​lo​ka​to​rem Mort​ki. Ko​mi​sarz za​strze​lił spraw​cę pod​czas ak​cji, któ​rą prze​ło​że​n i uzna​li za sa​mo​wol​n ą i ab​so​lut​n ie nie​p o​trzeb​n ą. W re​zul​ta​cie tra​fił na dy​wa​n ik ko​mi​sji dys​cy​p li​n ar​nej. Nie zo​stał w ża​den spo​sób uka​ra​n y, bo jego szef, pod​in​spek​tor An​drze​jew​ski, nie miał za​mia​ru bruź​dzić w ak​tach jed​n e​go ze swo​ich naj​lep​szych śled​czych. Wszyst​ko ro​ze​szło​by się po ko​ściach, gdy​by nie śmierć Klau​dii Ka​me​ron, jesz​cze jed​n ej oso​by za​mie​sza​n ej w spra​wę tego pod​p a​la​cza. Zgi​n ę​ła po​trą​co​n a przez sa​mo​chód. Od​p o​wie​dzial​n e​go za wy​p a​dek szyb​ko zła​p a​n o, a ten do wszyst​kie​go się przy​znał. Mimo to An​drze​jew​ski po​dej​rze​wał, że Mort​ka miał z tą śmier​cią coś wspól​n e​go. Nie po​tra​fił tego jed​n ak udo​wod​n ić, więc nig​dy nie wy​p o​wie​dział pu​blicz​n ie swo​ich po​dej​rzeń. Było je jed​n ak wi​dać w jego gry​ma​sach, ge​stach, sły​chać w chłod​n ym to​n ie gło​su, kie​dy pew​n e​go razu we​zwał ko​mi​sa​rza do swo​je​go ga​bi​n e​tu i rzu​cił mu pro​sto w twarz: „Pro​gram »Most«, Kro​to​wi​ce, czte​ry mie​sią​ce. Że​byś prze​my​ślał swo​je po​dej​ście do służ​by”, po czym ka​zał się wy​n o​sić. Po​li​cjant ro​zu​miał, że te czte​ry mie​sią​ce były po​trzeb​n e głów​n ie An​drze​jew​skie​mu, by mógł się w spo​ko​ju za​sta​n o​wić nad tym, co ma wła​ści​wie zro​bić z ko​mi​sa​rzem. Ale i Mort​ka chciał jak naj​le​p iej wy​ko​rzy​stać ten czas. Ja​dąc tu​taj, pla​n o​wał, że w koń​cu się do sie​bie weź​mie. Przej​dzie na lek​ką die​tę, za​cznie ćwi​czyć na świe​żym gór​skim po​wie​trzu, tro​chę po​czy​ta, od​p ocz​n ie i wy​my​śli, co wła​ści​wie zro​bić z wła​snym ży​ciem. Jed​n o było dla nie​go ja​sne i oczy​wi​ste. To, że po po​wro​cie odej​dzie ze służ​by. Po nie​mal dwóch mie​sią​cach w Kro​to​wi​cach ni​cze​go już nie był pe​wien. Bie​gać po​szedł raz, i to mimo le​żą​ce​go cią​gle na uli​cach śnie​gu. Na​stęp​n e​go dnia miał strasz​n e za​kwa​sy, ka​tar i go​rącz​kę, któ​ra na szczę​ście wkrót​ce mi​n ę​ła. Na​-

to​miast za​le​ga​ją​cy w no​sie i gar​dle zie​lon​ka​wy glut miał mu to​wa​rzy​szyć przez ko​lej​n e trzy ty​go​dnie. Co do od​chu​dza​n ia, to miał wra​że​n ie, że waży wię​cej, niż kie​dy przy​je​chał z War​sza​wy. Za​p ew​n e dla​te​go, że tu​taj pod​sta​wą jego die​ty była ku​p o​wa​n a w Bie​dron​ce i od​grze​wa​n a po​tem w mi​kro​fa​li gu​mo​wa​ta piz​za, pod​czas gdy w sto​li​cy, po​zba​wio​n y ku​chen​ki mi​kro​fa​lo​wej, od​ży​wiał się odro​bi​n ę zdro​wiej, bo ku​p o​wa​n y​mi w bud​ce ke​ba​ba​mi. Naj​więk​szą klę​skę po​niósł jed​n ak w dzie​dzi​n ie ży​cio​wych prze​my​śleń. Wciąż nie wie​dział, co bę​dzie ro​bił po po​wro​cie. Co wię​cej, nie miał na​wet naj​mniej​sze​go po​my​słu na to, nad czym po​wi​n ien się za​sta​n a​wiać. Żad​n ej wi​zji przy​szło​ści, a na​wet ma​rzeń na te​mat tego, kim chciał​by się stać. Za to prze​czy​tał dwie książ​ki: Ame​ry​kań​skich bo​gów Ne​ila Ga​ima​n a i ja​kiś kry​mi​n ał jed​n e​go z po​p u​lar​n ych ostat​n io szwedz​kich au​to​rów. Na​wet mu się po​do​ba​ły. Tyl​ko że to w ni​czym nie po​mo​gło. Da​lej był tym sa​mym smut​n ym trzy​dzie​sto​p a​ro​let​n im fa​ce​tem, któ​re​mu wie​le lat temu ży​cie wy​mknę​ło się z rąk i któ​ry na​wet nie wie​dział, co zro​bić, żeby od​zy​skać nad nim kon​tro​lę. Szedł przed sie​bie, mi​ja​jąc dwu​p ię​tro​we sza​re blo​ki kry​te czer​wo​n ą da​chów​ką. Na nie​któ​rych pa​ra​p e​tach le​ża​ły zwi​n ię​te w ru​lon koce. Wbi​ja​ły się w nie łok​cia​mi star​sze ko​bie​ty, wy​grze​wa​ją​ce się na słoń​cu ni​czym koty. Po​dwór​ka to​n ę​ły w zie​le​n i od​ra​dza​ją​cych się po dłu​giej zi​mie krze​wów, a po​mię​dzy drze​wa​mi roz​wie​szo​n o sznu​ry na bie​li​znę, na któ​rych su​szy​ły się ubra​n ia i prze​ście​ra​dła. Pod no​ga​mi Mort​ki wy​lą​do​wa​ła pił​ka. Za​trzy​mał ją sto​p ą, za​n im zdą​ży​ła sto​czyć się w dół uli​cy, i pod​n iósł. Gru​p a chłop​ców ma​cha​ła do nie​go, da​jąc zna​ki, że zgu​ba na​le​ży do nich. Rzu​cił im fut​bo​lów​kę i uśmiech​n ął się lek​ko, kie​dy ła​god​n ym łu​kiem do​le​cia​ła do celu. Je​den z dzie​cia​ków krzyk​n ął mu „dzię​ku​ję” i wró​ci​li do gry. Wy​cią​gnął z kie​sze​n i te​le​fon ko​mór​ko​wy. Wa​żąc go w dło​n i, za​sta​n a​wiał się, do kogo ma za​dzwo​n ić. Miał ocho​tę wy​brać nu​mer Oli i wy​tłu​ma​czyć jej, co się sta​ło, dla​cze​go nie mógł po​że​gnać się z chłop​ca​mi, opo​wie​dzieć o od​n a​le​zio​nych w sta​rej ko​p al​n i cia​łach. Ale ona pew​n ie nie bę​dzie chcia​ła słu​chać. Od​po​wie coś nie​uprzej​me​go i za​czną się kłó​cić, wrzesz​cząc do słu​cha​wek, od​da​le​n i od sie​bie o po​n ad czte​ry​sta ki​lo​me​trów. Nie, to nie mia​ło sen​su. Za​dzwo​n ił do Ko​cha​n a. – Cześć, Kuba. – Pod​ko​mi​sarz, ko​le​ga z Ko​men​dy Sto​łecz​n ej, ode​brał po dwóch sy​gna​łach. – Co tam sły​chać na wy​gna​n iu? Mort​ka już otwo​rzył usta, ale zdał so​bie spra​wę, że nie chce opo​wia​dać o wy​da​rze​n iach ostat​n iej nocy. Nie czuł się na si​łach, by to wszyst​ko re​la​cjo​n o​wać. Poza tym pod​ko​mi​sarz na​wet nie był​by spe​cjal​n ie za​in​te​re​so​wa​n y. – Jest taka jed​n a spra​wa, ale to nie​waż​n e. Co w War​sza​wie? – Pe​da​ły przy​jeż​dża​ją. – Nie ro​zu​miem. – Na​sza dum​n a sto​li​ca bę​dzie go​ścić Pa​ra​dę Rów​n o​ści. Z tej oka​zji zja​dą do nas pe​da​ły z ca​łej Eu​ro​p y. No i jest roz​kaz, żeby ich ochra​n iać. Po​n ie​waż sama

pre​wen​cja za​p ew​n e nie wy​star​czy, żeby za​bez​p ie​czyć cały po​chód i tra​sę, a góra spo​dzie​wa się pro​ble​mów, to za​ga​n ia​ją do tej ro​bo​ty nas wszyst​kich. – Cie​bie też? – Tak. Już się boję. Za​sta​n a​wiam się, czy so​bie kor​ka w dupę nie wsa​dzić. Wiesz, żeby nikt mnie nie za​p iął nie​spo​dzie​wa​n ie, kie​dy tyl​ko się ob​ró​cę. Cho​ciaż ist​n ie​je ry​zy​ko, że jak tak zro​bię, a ktoś jed​n ak spró​bu​je, to mi ten ko​rek wbi​je głę​biej. I bę​dzie kło​p ot. – Ko​chan za​re​cho​tał do słu​chaw​ki. – Tak więc masz szczę​ście, że cię tu nie ma, Kuba – kon​ty​n u​ował pod​ko​mi​sarz, kie​dy już prze​stał się śmiać. – A jak An​drze​jew​ski? Wspo​mi​n ał coś o mnie? – Nie. Ani sło​wem. – Ja​sne. Słu​chaj, Da​rek, mam do cie​bie spra​wę. Je​steś może w pra​cy? – No, nie​ste​ty tak. Służ​bę dzi​siaj mam. – W ta​kim ra​zie za​ła​twisz mi nu​mer do Brod​ki? Tej psy​cho​log, któ​ra współ​pra​cu​je z ko​men​dą. Ktoś go musi u nas mieć. – Oczy​wi​ście, że ją pa​mię​tam. Co tam, po​sta​n o​wi​łeś jed​n ak umo​czyć ki​jek w jej źró​deł​ku? Mort​ka nie od​p o​wie​dział. – Cho​dzi​ło mi o to, że… – pró​bo​wał wy​tłu​ma​czyć Ko​chan. – Wiem, o co ci cho​dzi​ło. Nie, nie chcę nic nig​dzie mo​czyć. Po pro​stu za​łatw mi ten nu​mer, okej? – Do​bra, do​bra. Wy​ślę ci za​raz ese​me​sem. – Dzię​ki. – A słu​chaj. Tak so​bie te​raz po​my​śla​łem. Jak ty nie chcesz kij​ka mo​czyć u ta​kiej faj​n ej ba​becz​ki, to może chciał​byś przy​je​chać do War​sza​wy na tę pa​ra​dę. Wiesz, żeby po​ma​sze​ro​wać z ko​le​ga​mi. Kto wie, może spo​tkasz swo​je​go wy​bran​ka. Co, Ku​buś? – Cha, cha, bar​dzo śmiesz​n e. Mort​ka to gej. Za​ła​p a​łem. – Ty to po​wie​dzia​łeś. Cześć! Ko​chan roz​łą​czył się. Ko​mi​sarz pod​n iósł te​le​fon do ust i przez mo​ment trzy​mał go tuż przy war​gach. Wresz​cie ru​szył da​lej. Po kil​ku​dzie​się​ciu me​trach do​szedł do pło​tu, za któ​rym moż​n a było do​strzec ośro​dek wcza​so​wy jed​n ej z rzą​do​wych agen​cji. Na ogro​dzo​n ym te​re​n ie, cał​kiem zresz​tą spo​rym, zna​la​zło się też miej​sce na plac za​baw, bo​isko do siat​ków​ki i mały park z oczkiem wod​n ym, te​raz za​ro​śnię​tym, bo ośro​dek cza​sy świet​n o​ści miał już daw​n o za sobą. Świad​czy​ły o tym tak​że po​wie​wa​ją​ca smęt​n ie na wie​trze siat​ka na bo​isku oraz rdza na huś​taw​kach, pisz​czą​cych przy naj​mniej​szym ru​chu. Ko​mór​ka za​wi​bro​wa​ła w dło​n i po​li​cjan​ta. Prze​czy​tał wia​do​mość od Ko​cha​n a i od razu za​p i​sał nu​mer Brod​ki w pa​mię​ci te​le​fo​n u. Wy​brał go i za​dzwo​n ił. Tym ra​zem cze​kał tro​chę dłu​żej na po​łą​cze​n ie. – Tak, słu​cham, kto mówi? – Mia​ła za​dy​sza​n y głos. Jak​by przed chwi​lą bie​ga​ła, ćwi​czy​ła lub, jak za​raz ko​mi​sa​rzo​wi pod​su​n ę​ła wy​obraź​n ia z po​wo​du su​ge​stii Ko​cha​n a, upra​wia​ła seks.

– Ko​mi​sarz Ja​kub Mort​ka. – Aaa! Pan ko​mi​sarz. Daw​n o pana nie wi​dzia​łam na ko​men​dzie. Po​dob​n o pan gdzieś wy​je​chał, to praw​da? – Praw​da. – Jak się pan czu​je? Miał pan spo​tka​n ia z psy​cho​lo​giem w związ​ku ze śmier​cią tego pod​p a​la​cza Groc​kie​go, praw​da? – Tak. Mia​łem. – Tro​chę mi było przy​kro, że nie sko​rzy​stał pan z mo​jej ofer​ty po​mo​cy. – Wie pani… – Za​wie​sił głos. – Tro​chę czuł​bym się nie​zręcz​n ie, roz​ma​wia​jąc z pa​n ią o ta​kich spra​wach. – Bo je​stem ko​bie​tą? – Nie – za​p ro​te​sto​wał szyb​ko. – Po pro​stu. Sam nie wiem. Cza​sa​mi wolę, jak rze​czy się dzie​ją same. Ro​zu​mie pani? – Nie za bar​dzo. Na kogo pan tra​fił? Był jej wdzięcz​n y, że zmie​n i​ła te​mat. – Na jed​n e​go sta​re​go capa, któ​ry cały czas ka​zał mi opo​wia​dać, jak się czu​ję, a po​tem roz​wią​zy​wać de​bil​n e te​sty. – Aha… – Usły​szał w słu​chaw​ce, że pije. – Po co pan dzwo​n i? – Tak so​bie po​my​śla​łem. Je​stem te​raz w Kro​to​wi​cach. To ta​kie mia​stecz​ko w Kar​ko​n o​szach. Pra​cu​ję przez kil​ka mie​się​cy w miej​sco​wej po​li​cji w ra​mach pro​gra​mu „Most”. – Sły​sza​łam o nim. To do​brze dla pana, że pan z nie​go sko​rzy​sta. – Bo? – Zmarsz​czył brwi. – Po spra​wie Groc​kie​go do​brze by było, żeby się pan ode​rwał od war​szaw​skich pro​ble​mów. – Co też pani po​wie. W gło​wie Mort​ki po​ja​wi​ło się po​dej​rze​n ie, że myśl o wy​sła​n iu go do Kro​to​wic pod​su​n ął An​drze​jew​skie​mu psy​cho​log, do któ​re​go cho​dził ko​mi​sarz. A może na​wet sama Brod​ka. – W każ​dym ra​zie – za​czął, po​trzą​sa​jąc gło​wą – mamy tu te​raz taką spra​wę. Za​sta​n a​wiam się, czy mo​gła​by mi pani tro​chę po​móc. Z ra​cji od​le​gło​ści i oko​licz​n o​ści cho​dzi mi o po​moc nie​for​mal​n ą. – Co się dzie​je? Wziął głę​bo​ki od​dech i opo​wie​dział jej wszyst​ko, co się wy​da​rzy​ło do tej pory. Słu​cha​ła uważ​n ie, ani razu nie prze​ry​wa​jąc. Kie​dy skoń​czył, dłu​go nic nie mó​wi​ła. – Czy to zna​czy, że zmie​n ił pan zda​n ie co do „sza​ma​n ów”? – za​p y​ta​ła. Wy​czuł z jej gło​su, że od​p o​wiedź na to py​ta​n ie jest waż​n a. – Nie. – Ro​zu​miem. – Nie wy​da​wa​ła się roz​cza​ro​wa​n a. – But a man’s got​ta do what a man’s got​ta do, praw​da? – Tak. Chy​ba tak. – Oczy​wi​ście zda​je pan so​bie spra​wę, że je​śli panu te​raz po​mo​gę, jak pan to

ujął, nie​for​mal​n ie, to po​tem nie będę mo​gła wy​stę​p o​wać w spra​wie jako bie​gły? – Tak. Za​sta​n a​wia​ła się kil​ka se​kund nad jego sło​wa​mi, po czym prych​n ę​ła ze śmie​chem. – Chcia​łam od​mó​wić i po​słać pana do dia​bła – po​wie​dzia​ła – ale ta spra​wa jest zbyt cie​ka​wa. Niech pan do mnie wy​śle ma​te​ria​ły, zdję​cia, opis ciał, opis miej​sca zna​le​zie​n ia zwłok. Wszyst​ko, co się da. Przej​rzę to i po​sta​ram się po​móc. Może za​uwa​żę coś, co wam umknę​ło. Pro​szę po​wie​dzieć, czy ma pan do​stęp do kom​p u​te​ra z ka​mer​ką in​ter​n e​to​wą? – Nie wiem. Mogę po​szu​kać. – Je​śli bę​dzie pan miał, to mo​gli​by​śmy się zdzwo​n ić przez Sky​p e’a i zro​bić wi​de​okon​fe​ren​cję. Tyl​ko że wte​dy mu​siał​by pan być, ko​mi​sa​rzu, w spo​koj​n ym miej​scu, gdzie nikt po​stron​n y by nas nie pod​słu​chi​wał. – Po​szu​kam. – Do​brze. Wy​ślę panu swój ad​res ma​ilo​wy i lo​gin do Sky​p e’a. – Dzię​ku​ję. – Za​wie​sił głos. – Na​p raw​dę dzię​ku​ję. Ro​ze​śmia​ła się. – Niech pan prze​sta​n ie, bo jesz​cze uwie​rzę, że je​stem w sta​n ie zmie​n ić pań​ską opi​n ię na te​mat swo​jej pra​cy. Do wi​dze​n ia, pa​n ie ko​mi​sa​rzu. Mort​ka scho​wał ko​mór​kę do kie​sze​n i. Od​wró​cił się w stro​n ę szczy​tu Śnież​ki i przy​glą​dał się po​kry​te​mu śnie​giem wierz​choł​ko​wi góry. A póź​n iej ru​szył w dro​gę po​wrot​n ą do mia​sta. Chciał jesz​cze raz prze​czy​tać ma​te​ria​ły, któ​re ze​bra​li do tej pory. Przy​go​to​wać się przed wie​czor​n ym spo​tka​n iem z pa​to​lo​giem.

Rozdział 5 Mort​ka za​p ar​ko​wał obok sa​mo​cho​du Lupy. Zga​sił sil​n ik, zdjął pa​nel ra​dia i scho​wał go do schow​ka. Wresz​cie wy​siadł z auta i za​czął szu​kać ko​le​gi. Przed głów​n ym wej​ściem do szpi​ta​la sta​li pa​cjen​ci w kra​cia​stych pi​dża​mach. Prze​cha​dza​li się po par​ko​wych ale​jach, pro​wa​dzi​li le​n i​we roz​mo​wy lub pa​li​li ukrad​kiem pa​p ie​ro​sy, kry​jąc się przed wzro​kiem pie​lę​gnia​rek i le​ka​rzy. Mort​ka do​strzegł w koń​cu Lupę w to​wa​rzy​stwie jesz​cze dwóch in​n ych męż​czyzn w naj​bar​dziej od​da​lo​n ym skrzy​dle szpi​ta​la, tam, gdzie, jak się orien​to​wał, mie​ści​ły się la​bo​ra​to​ria i ma​ga​zy​n y. Pod​szedł do nich. Przy​wi​tał się uści​śnię​ciem dło​n i z Lupą. – Ko​mi​sarz Ja​kub Mort​ka z Ko​men​dy Sto​łecz​n ej, nasz kon​sul​tant w tej spra​wie – przed​sta​wił go po​li​cjant. – To dok​tor Je​rzy Ol​szew​ski, bie​gły z za​kre​su me​dy​cy​n y są​do​wej. Prze​p ro​wa​dził sek​cję, przed​sta​wi nam wy​n i​ki. Ol​szew​ski był wy​so​kim męż​czy​zną, któ​ry wy​glą​dał na po​n ad pięć​dzie​siąt lat. Trzy​mał się pro​sto, miał sze​ro​kie bary i wiel​kie dło​n ie, do któ​rych bar​dziej pa​so​wa​ła​by sie​kie​ra drwa​la niż skal​p el chi​rur​ga. Siwe, mie​n ią​ce się bry​lan​ty​n ą wło​sy za​cze​sał do tyłu, tak że od​sła​n ia​ły wy​so​kie, gład​kie czo​ło ozdo​bio​n e dwo​ma rów​n y​mi li​n ia​mi wy​p ie​lę​gno​wa​n ych brwi. Uśmie​chał się, a w ką​ci​ku jego ust czer​wie​n i​ła się nie​p rzy​jem​n a, szpe​cą​ca go pla​ma opryszcz​ki. Dru​gi nie​zna​jo​my był mniej wię​cej w wie​ku Mort​ki. Mimo przy​jem​n e​go, cie​płe​go ma​jo​we​go wie​czo​ru za​ło​żył gru​by weł​n ia​n y gar​n i​tur. Ma​ry​n ar​kę jed​n ak roz​p iął, tak że moż​n a było do​strzec ciem​n e smu​gi potu cią​gną​ce się spod pach aż do brzu​cha. Po​mię​dzy pal​ca​mi le​wej dło​n i trzy​mał cien​kie​go pa​p ie​ro​sa. Wy​glą​dał na męż​czy​znę, któ​ry przez całe ży​cie cho​dzi z za​ci​śnię​ty​mi po​ślad​ka​mi. – Pro​ku​ra​tor Adam Za​ga​jew​ski – przed​sta​wił się. Chrząk​n ął i po​p ra​wił oku​la​ry w cien​kich, dru​cia​n ych opra​wach. – Nie mie​li​śmy się jesz​cze oka​zji spo​tkać, ko​mi​sa​rzu. Kie​dy zja​wi​łem się na miej​scu od​n a​le​zie​n ia zwłok, pana już tam nie było. – Po​je​cha​łem do domu. Mu​sia​łem się tro​chę prze​spać. – Ja​sne, ja​sne. Pro​szę nie my​śleć, że mam do pana pre​ten​sje. Wręcz prze​ciw​nie. Pięk​n ie pan tym wszyst​kim po​kie​ro​wał. Daw​n o nie wi​dzia​łem tak do​brze zro​bio​n e​go pro​to​ko​łu oglę​dzin. Mort​ka nie za bar​dzo wie​dział, jak ma za​re​a go​wać na tę po​chwa​łę, więc po pro​stu wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Koń​czy pan, pa​n ie pro​ku​ra​to​rze? – za​p y​tał pa​to​log. Pro​ku​ra​tor spoj​rzał na trzy​ma​n e​go w dło​n i pa​p ie​ro​sa, jak​by wi​dział go po

raz pierw​szy w ży​ciu. Wy​rzu​cił go do sto​ją​ce​go nie​opo​dal ko​sza. – Skoń​czy​łem. – Mam na​dzie​ję, że ma pan jesz​cze ja​kieś w pacz​ce? – A co? Chce pan za​p a​lić? – Nie. Ale pan bę​dzie po​trze​bo​wał parę fa​jek, kie​dy już skoń​czy​my. Na czo​le pro​ku​ra​to​ra po​ja​wi​ła się zmarszcz​ka. – Pro​szę mnie nie brać za żół​to​dzio​ba. Kil​ka rze​czy już w swo​im ży​ciu wi​dzia​łem. – Ale nie ta​kich – od​p o​wie​dział mu Ol​szew​ski. – Nie ta​kich. Pa​to​log dał im znak, żeby po​szli za nim. Obe​szli szpi​tal, żeby wejść do bu​dyn​ku tyl​n ym wej​ściem. Le​karz roz​ma​wiał z Lupą, a ze strzęp​ków słów Mort​ka zro​zu​miał, że oma​wia​ją mecz lo​kal​n ej dru​ży​n y pił​kar​skiej. Pro​ku​ra​tor z ko​mi​sa​rzem zo​sta​li kil​ka kro​ków za nimi. – I co pan o tym my​śli? – za​p y​tał szep​tem Za​ga​jew​ski. – O tej spra​wie? – Też. Ale bar​dziej in​te​re​su​je mnie pań​ska opi​n ia na te​mat tego, czy tu​tej​si po​li​cjan​ci da​dzą so​bie z nią radę. Z jed​n ej stro​n y Mort​ka wie​dział, że śledz​two bę​dzie skom​p li​ko​wa​n e, naj​praw​do​p o​dob​n iej wie​lo​wąt​ko​we, i wąt​p ił, żeby same siły kro​to​wic​kie​go ko​mi​sa​ria​tu tu​taj wy​star​czy​ły. Z dru​giej stro​n y po​czu​cie na​tu​ral​n ej za​wo​do​wej so​li​dar​n o​ści za​bra​n ia​ło mu pod​wa​żać kom​p e​ten​cje ko​le​gów. – Zo​ba​czy​my – po​wie​dział, ma​jąc na​dzie​ję, że to wy​star​czy. – Ano zo​ba​czy​my – mruk​n ął pro​ku​ra​tor, za​gry​za​jąc war​gi. – Zaj​da po​ru​szył nie​bo i zie​mię, żeby za​trzy​mać tę spra​wę u sie​bie. A sku​ba​n y ma zna​jo​mo​ści i ga​da​n e. Oczy​wi​ście ro​zu​miem go. Sły​sza​łem o re​or​ga​n i​za​cji, cię​ciach i nie dzi​wię się, że zro​bi wszyst​ko, by bro​n ić swo​je​go ko​mi​sa​ria​tu. Ale boję się, że będę miał kło​p o​ty przez jego ma​chi​n a​cje. – Nie może pan zle​cić spra​wy Je​le​n iej Gó​rze lub pro​sić o po​moc Wro​cław? – za​p y​tał Mort​ka. Źle się czuł z tym, że Za​ga​jew​ski naj​wy​raź​n iej po​sta​n o​wił mu się wy​ża​lić, ale nie wie​dział, jak mógł​by ele​ganc​ko za​koń​czyć tę roz​mo​wę. – Tak dłu​go, jak to moż​li​we, zo​sta​wia​my wszyst​ko w Kro​to​wi​cach. Do​sta​łem taką wy​raź​n ą su​ge​stię z… – Wska​zał pal​cem na nie​bo i zro​bił zna​czą​cą minę. – Swo​ją dro​gą, pan zda​je so​bie spra​wę, że to dzię​ki panu ten nu​mer w ogó​le prze​szedł? – Dzię​ki mnie? – Aha. Zaj​da roz​p o​wia​dał na lewo i pra​wo, że nie po​trze​bu​je po​mo​cy, bo ma na miej​scu do​świad​czo​n e​go funk​cjo​n a​riu​sza war​szaw​skie​go Wy​dzia​łu do wal​ki z Ter​ro​rem Kry​mi​n al​n ym i Za​bójstw. Zro​bił wra​że​n ie, sku​ba​n y. Mort​ce po​win​n o to schle​biać, ale czuł tyl​ko nie​p o​kój. Za​sta​n a​wiał się, co Zaj​da na​opo​wia​dał na jego te​mat, w ja​kim świe​tle go przed​sta​wił i czy po​tem nie bę​dzie miał z tego po​wo​du kło​p o​tów. We​szli do szpi​ta​la i skie​ro​wa​li się w stro​n ę klat​ki scho​do​wej, któ​rą ze​szli do piw​n i​cy. Mort​ka z ulgą stwier​dził, że mi​n ę​li w ten spo​sób sale z pa​cjen​ta​mi.

Ol​szew​ski wrę​czył im ma​ski i gu​mo​we rę​ka​wicz​ki. Po​cze​kał, aż je wło​żą, i wpro​wa​dził całą gru​p ę do pro​sek​to​rium. Po​miesz​cze​n ie było nie​p rzy​jem​n ie ja​sne. Ten efekt wy​wo​ły​wa​ły za​wie​szo​n e pod su​fi​tem świe​tlów​ki i bia​łe ka​fle, któ​ry​mi wy​ło​żo​n o ścia​n y oraz pod​ło​gę. Przez chwi​lę moż​n a było od​n ieść wra​że​n ie, że czło​wiek wszedł w sam śro​dek chmu​ry. Na me​ta​licz​n ym sto​le sek​cyj​n ym le​ża​ło przy​kry​te prze​ście​ra​dłem cia​ło. Ol​szew​ski pod​szedł do nie​go i pod​n iósł kar​tę in​for​ma​cyj​n ą. Czy​tał coś przez kil​ka se​kund. – Resz​ta ciał jest w chłod​n i – po​wie​dział i wska​zał na drzwi za swo​imi ple​ca​mi. – Nie wy​n o​si​li​śmy ich, bo do prze​ka​za​n ia tego, co mam do po​wie​dze​n ia, wy​star​czy to jed​n o. Wszy​scy go​to​wi? Po​cze​kał, aż po​ki​wa​ją gło​wa​mi, i pod​n iósł prze​ście​ra​dło. Uka​za​ło im się na​gie ko​bie​ce cia​ło o żół​to​brą​zo​wym ko​lo​rze. Mia​ło fak​tu​rę, jak​by ktoś po​sy​p ał je gip​sem. Licz​n e rany od​kry​wa​ły czar​n e, po​skrę​ca​n e wnętrz​n o​ści. Mort​ka za​uwa​żył, że pro​ku​ra​tor po​bladł, a na jego czo​ło wy​stą​p i​ły kro​p le potu. Za​ga​jew​ski pod​n iósł dłoń do ma​ski. Le​karz po​słał mu ostrze​gaw​cze spoj​rze​n ie. – Rzy​ga​my na ze​wnątrz – po​wie​dział Ol​szew​ski. – Nie, nie… Nie będę wy​mio​to​wać – za​p ro​te​sto​wał pro​ku​ra​tor, ale ton jego gło​su wska​zy​wał, że nie było to ta​kie pew​n e. Mort​ka po​tra​fił go zro​zu​mieć, cho​ciaż sam nie od​czu​wał ani stra​chu, ani nud​n o​ści. Na​wet na po​cząt​ku pra​cy w po​li​cji mar​twe cia​ła nie wzbu​dza​ły w nim za​zwy​czaj żad​n ych emo​cji prócz oka​zjo​n al​n e​go obrzy​dze​n ia. Za​bi​tych pod​czas pi​jac​kich awan​tur trak​to​wał już jak sta​rych zna​jo​mych, bo zo​ba​czyć jed​n e​go, to jak zo​ba​czyć wszyst​kich. Cho​rzy, ran​n i, umie​ra​ją​cy to co in​n e​go. Oni go prze​ra​ża​li. Zwło​ki na​to​miast były dla nie​go tyl​ko przed​mio​tem, do​wo​dem, opa​ko​wa​n iem na po​szla​ki. Rzad​ko coś nim po​tra​fi​ło wstrzą​snąć. Cho​ciaż ta​kie spra​wy też się zda​rza​ły. Mar​twi sio​strzeń​cy Bo​rze​stow​skie​go le​żą​cy na śnie​gu tuż przy do​p a​la​ją​cym się po​wo​li domu wciąż mu się śni​li od cza​su do cza​su. – Ale niech pan so​bie ulży – za​p ro​p o​n o​wał pro​ku​ra​to​ro​wi le​karz. – Je​śli to panu po​mo​że, to ja też się nie za do​brze po​czu​łem, jak to zo​ba​czy​łem. A sie​dzę w tym fa​chu do​brych dwa​dzie​ścia lat. Sło​wa Ol​szew​skie​go po​dzia​ła​ły naj​wy​raź​n iej jak za​klę​cie, bo Za​ga​jew​ski wy​biegł z po​miesz​cze​n ia, po dro​dze zry​wa​jąc z twa​rzy ma​skę. Usły​sze​li, jak wy​mio​tu​je na ko​ry​ta​rzu. Wró​cił po chwi​li, blad​szy niż po​p rzed​n io, ale z de​ter​mi​na​cją w spoj​rze​n iu. – Za​czy​n aj​my – po​wie​dział, wy​cie​ra​jąc usta chu​s​tecz​ką. Le​karz ski​n ął gło​wą. – Po​dob​n ie jak w po​zo​sta​łych przy​p ad​kach ofia​ra to ko​bie​ta w wie​ku dwu​dzie​stu, trzy​dzie​stu lat. Zgon na​stą​p ił od trzech mie​się​cy do na​wet roku od dnia dzi​siej​sze​go. Po​wód zgo​n u wła​ści​wie nie​moż​li​wy do stwier​dze​n ia. Cia​ło po sa​po​n i​fi​ka​cji. – Co to ta​kie​go? – za​p y​tał Lupa.

– Prze​obra​że​n ie tłusz​czo​wo-wo​sko​we. Pro​ces, do któ​re​go do​cho​dzi w śro​do​wi​sku wil​got​n ym przy bra​ku do​stę​p u lub ogra​n i​czo​n ym do​stę​p ie po​wie​trza. Po​le​ga na prze​mia​n ie tkan​ki tłusz​czo​wej w tłusz​czo​wosk. Trwa od kil​ku ty​go​dni do na​wet roku. Ład​n ie utrwa​la zwło​ki, jak zresz​tą moż​n a zo​ba​czyć na tym przy​kła​dzie. Gdy​by cia​ło zo​sta​ło pod​da​n e zwy​kłym pro​ce​som gnil​n ym, to wi​dok był​by dużo mniej przy​jem​n y. – Trud​n o to so​bie wy​obra​zić – mruk​n ął pro​ku​ra​tor. – Aha. Pa​skud​n y wy​gląd zwłok wy​n i​ka nie z pro​ce​sów na​tu​ral​n ych, tyl​ko z tego, co z nimi zro​bio​n o. – Le​karz wziął do ręki skal​p el i za​czął wska​zy​wać nim po​szcze​gól​n e czę​ści cia​ła. – Za​czy​n a​my od gło​wy. Aku​rat u tej de​n at​ki mamy roz​cię​te po​licz​ki od ust w stro​n ę ko​ści po​ty​licz​n ej. To wy​ją​tek, inne zwło​ki są po​zba​wio​n e tego typu ran. Prze​cho​dząc ni​żej, wi​dzi​my rany pier​si. Za​da​n e od dołu, ostrym na​rzę​dziem. Bar​dzo pre​cy​zyj​n e cię​cia. Ofia​ry po​zba​wio​n o frag​men​tów cia​ła: sut​ków, mię​śni dwu​gło​wych ra​mion, a przede wszyst​kim… – Skie​ro​wał ostrze skal​p e​la w oko​li​ce kro​cza, gdzie znaj​do​wa​ła się bru​nat​n a rana. – Or​ga​n ów rod​n ych łącz​n ie z ma​ci​cą i jaj​n i​ka​mi – do​koń​czył Ol​szew​ski. Za​ga​jew​ski czknął, jak​by zno​wu miał wy​mio​to​wać, i spoj​rzał w su​fit. Jego usta po​ru​sza​ły się nie​mo pod ma​ską. – Ja​kieś py​ta​n ia, pa​n o​wie? – za​koń​czył pa​to​log. – Rany za​da​n o przed śmier​cią czy po? – ode​zwał się Mort​ka. Le​karz po​trzą​snął gło​wą. – Nie​moż​li​we do usta​le​n ia. Mi​n ę​ło zbyt dużo cza​su od mo​men​tu zgo​n u. Poza tym miej​sce po​rzu​ce​n ia zwłok bar​dzo utrud​n ia wy​cią​gnię​cie wnio​sków z sek​cji. To bar​dzo spe​cy​ficz​n e wa​run​ki. Cia​ło prze​by​wa​ło pod zie​mią, do tego czę​ścio​wo w śro​do​wi​sku wod​n ym. Sa​p o​n i​fi​ka​cja przy tym wszyst​ko utrud​n ia. Jak już jest ja​kaś li​te​ra​tu​ra, któ​rą moż​n a by tu za​sto​so​wać, to są tam opi​sa​n e przy​p ad​ki to​p iel​ców. Coś ab​so​lut​n ie róż​n e​go od tego, z czym mamy do czy​n ie​n ia w tym wy​p ad​ku. – Prze​p ro​wa​dził pan ba​da​n ia tok​sy​ko​lo​gicz​n e? – Pró​bo​wa​łem, ale to po​zba​wio​n e sen​su. Po pierw​sze, zno​wu czas od zgo​n u do od​n a​le​zie​n ia zwłok jest zbyt dłu​gi. Co się mia​ło roz​p aść, to się roz​p a​dło. Po dru​gie, w tej ko​p al​n i po​ziom pro​mie​n io​wa​n ia jest cią​gle wyż​szy niż nor​ma. Nie​zbyt dużo, to daw​ki nie​groź​n e dla czło​wie​ka, ale zwło​ki były pod​da​n e ich dzia​ła​n iom przez dłuż​szy czas. To wy​p a​cza wy​n ik każ​de​go te​stu, jaki mogę prze​p ro​wa​dzić. Mort​ka stłu​mił prze​kleń​stwo, któ​re ci​snę​ło mu się na usta. Pod​szedł do sto​łu sek​cyj​n e​go. Dłu​go przy​p a​try​wał się bez​i​mien​n ej ko​bie​cie, któ​rej twarz stę​ża​ła w bru​n at​n ą ma​skę. Prze​su​n ął wzrok ni​żej i zmarsz​czył brwi. Na​chy​lił się nad dłoń​mi de​n at​ki. W oko​li​cach nad​garst​ka doj​rzał coś, co przy​p o​mi​n a​ło sze​ro​ką, ciem​n iej​szą od ko​lo​ru skó​ry prę​gę. – Co to ta​kie​go? – Wska​zał pal​cem na ślad. – Nie wiem.

– Czy na po​zo​sta​łych cia​łach też jest coś ta​kie​go? Le​karz prze​rzu​cił pro​to​ko​ły sek​cyj​n e. Przez kil​ka se​kund w pro​sek​to​rium sły​chać było tyl​ko sze​lest kar​tek pa​p ie​ru. – Tak. Na wszyst​kich. – Czy to mogą być śla​dy po sznu​rach lub kaj​dan​kach? – Tak – od​p arł po na​my​śle le​karz. – To może świad​czyć, że ofia​ry były skrę​po​wa​n e. Prę​gi są dość głę​bo​kie. – Czy​li były wię​zio​n e dość dłu​go? – To moż​li​we. – Czy jest coś, co z me​dycz​n e​go punk​tu wi​dze​n ia może wska​zy​wać na ta​kie dłu​gie uwię​zie​n ie? – Co ta​kie​go? – od​p o​wie​dział py​ta​n iem Ol​szew​ski. – Na przy​kład or​ga​n y we​wnętrz​n e zmniej​szo​n e w wy​n i​ku dłu​go​trwa​łej gło​dów​ki. – Spraw​dzę, ale oba​wiam się, że od​p o​wiedź bę​dzie taka sama jak te, któ​re tu​taj już wie​lo​krot​n ie pa​da​ły. Cia​ło jest w ta​kim sta​n ie, że trud​n o wy​cią​gać wnio​ski na te​mat oko​licz​n o​ści po​p eł​n ie​n ia za​bój​stwa. Mort​ka wy​p ro​sto​wał się i od​su​n ął o krok, żeby zro​bić miej​sce Lu​p ie i Za​ga​jew​skie​mu, któ​rzy chcie​li przyj​rzeć się śla​do​wi. – Inne zwło​ki… – roz​p o​czął ostroż​n ie. – Kie​dy na​stą​p ił zgon? – W wy​p ad​ku cia​ła nu​mer je​den od roku do trzech lat, w wy​p ad​ku cia​ła nu​mer dwa w po​dob​n ym okre​sie. Nu​mer trzy leży wła​śnie przed pa​n em. Zwło​ki nu​mer czte​ry moim zda​n iem do pół roku. Ale na​le​ży za​cho​wać dużą ostroż​n ość i mar​gi​n es błę​du. – I nic nie moż​n a po​wie​dzieć o przy​czy​n ie śmier​ci? – No cóż… W tej sy​tu​a cji trud​n o na​wet jed​n o​znacz​n ie wy​klu​czyć uto​n ię​cie. Ko​ści są całe, po​dob​n ie po​zo​sta​wio​n e or​ga​n y we​wnętrz​n e, acz​kol​wiek ze wzglę​du na prze​obra​że​n ia tłusz​czo​wo-wo​sko​we trud​n o wy​p a​trzyć stłu​cze​n ia na​rzą​dów miąż​szo​wych. Po​bi​cie, po​trą​ce​n ie przez sa​mo​chód lub upa​dek z wy​so​ko​ści jako przy​czy​n y zgo​n u są ra​czej mało praw​do​p o​dob​n e. Co nie ozna​cza, że de​n at​ki nie były bite. Wy​da​je mi się na​to​miast, że ich nie udu​szo​n o, bo wte​dy naj​p raw​do​p o​dob​n iej zo​sta​ły​by ja​kieś śla​dy, na przy​kład uszko​dze​n ie krta​n i. – Te rany…? – By​ły​by oczy​wi​ście śmier​tel​n e. Mort​ka ski​n ął po​wo​li gło​wą i zer​k​n ął na Lupę. Po​li​cjant stał z boku z za​ło​żo​ny​mi rę​ka​mi i po​n u​rym spoj​rze​n iem. – Zna​la​złeś co​kol​wiek, co mo​gło​by po​móc nam w usta​le​n iu toż​sa​mo​ści ko​biet? – za​p y​tał Lupa pa​to​lo​ga. – Nic, Bo​guś. Wy​p i​sa​łem w pro​to​ko​łach wszyst​kie zna​ki szcze​gól​n e. – Ba​da​n ia dak​ty​lo​sko​p ij​n e? – wtrą​cił się Mort​ka. – Do​brze, że pan pyta. Tu​taj ni​cze​go z nimi nie zro​bię, skó​ra jest za bar​dzo uszko​dzo​n a. Le​karz prze​rwał, żeby pod​n ieść lek​ko dłoń ko​bie​ty, i spoj​rzał zna​czą​co na

pro​ku​ra​to​ra. – To co? – rzu​cił, si​ląc się na we​so​łość. – Tnie​my? Pro​ku​ra​tor po chwi​li wa​ha​n ia przy​tak​n ął. Le​karz za​mie​rzał uciąć pal​ce ko​bie​ty, za​kon​ser​wo​wać je i wy​słać do Za​kła​du Me​dy​cy​n y Są​do​wej we Wro​cła​wiu. Tam bie​gli z za​kre​su dak​ty​lo​sko​p ii będą pró​bo​wa​li po​brać z nich od​ci​ski. – Po​win​n i​śmy wie​dzieć coś jesz​cze? – za​p y​tał Lupa. – Nic mi nie przy​cho​dzi do gło​wy – od​p o​wie​dział po za​sta​n o​wie​n iu le​karz. – Kuba, może ty byś chciał o coś za​p y​tać? – Nie. Ra​czej nie. – Pan pro​ku​ra​tor? – Nie. Dzię​ku​ję. – W ta​kim ra​zie koń​czy​my – za​de​cy​do​wał Lupa. – Jak so​bie ży​czysz, Bo​guś. Znaj​dą pa​n o​wie dro​gę do wyj​ścia. Rę​ka​wicz​ki i ma​skę pro​szę wy​rzu​cić do ko​sza na od​p ad​ki me​dycz​n e przy drzwiach. Po​sprzą​tam tu​taj i do was do​łą​czę. Kil​ka mi​n ut póź​n iej po​li​cjan​ci po​de​szli do pro​ku​ra​to​ra, któ​ry sie​dział na ław​ce pod roz​ło​ży​stym kasz​ta​n em i pa​lił chci​wie pa​p ie​ro​sa. Lupa wy​jął swo​ją pacz​kę z kie​sze​n i spodni i pod​su​n ął Mort​ce pod nos. Ko​mi​sarz po​dzię​ko​wał ru​chem dło​n i. Lupa wy​jął jed​n e​go pa​p ie​ro​sa dla sie​bie i wsa​dził go so​bie w usta. Przez chwi​lę szu​kał za​p al​n icz​ki, kle​p iąc się po kie​sze​n iach, aż pro​ku​ra​tor po​dał mu swo​ją. Pa​li​li wspól​n ie, a Mort​ka od​wró​cił twarz do za​cho​dzą​ce​go słoń​ca i cie​szył się ostat​n i​mi cie​p ły​mi pro​mie​n ia​mi. – I co my​śli​cie, pa​n o​wie? – ode​zwał się Za​ga​jew​ski mię​dzy jed​n ym za​cią​gnię​ciem się a dru​gim. – Mu​si​my usta​lić ich toż​sa​mość – po​wie​dział ci​cho Mort​ka. – Tyl​ko jak to zro​bić? Na​gle ko​mi​sarz po​czuł się bar​dzo zmę​czo​n y. Po​my​ślał, że ma dość i naj​chęt​niej po​ło​żył​by się do łóż​ka, zwi​n ął w kłę​bek pod koł​drą i spał tak dłu​go, jak to tyl​ko moż​li​we. – Może ju​tro bę​dzie​my się tym mar​twić, co? – za​p ro​p o​n o​wał Lupa. – Te​raz i tak nic mą​dre​go nie wy​my​śli​my. – Tak, oczy​wi​ście – zgo​dził się Za​ga​jew​ski. Par​ko​wą alej​ką szedł w ich stro​n ę dok​tor Ol​szew​ski. Le​karz sta​n ął obok Lupy i wsa​dził dło​n ie w kie​sze​n ie spodni. – Ład​n y dłu​gi week​end mamy. Cho​ciaż krót​ki – rzu​cił, żeby prze​rwać prze​dłu​ża​ją​ce się mil​cze​n ie. – By​łeś na dział​ce, Bo​guś? – Aha. W ze​szłą so​bo​tę. Krze​wy przy​ci​n a​łem. Strasz​n ie się chwa​sty roz​ro​sły. – U sie​bie mu​szę śli​wę wy​ciąć. Mia​łem na​dzie​ję, że uda się ją ura​to​wać, ale nic z tego. Szko​da. W ze​szłym roku świet​n a śli​wo​wi​ca mi z niej wy​szła i li​czy​łem na po​wtór​kę. – Le​karz cmok​n ął ci​cho, jak​by przy​p o​mi​n ał so​bie wła​śnie smak na​lew​ki. – Pró​bo​wa​łeś mie​dzia​n em? – Pró​bo​wa​łem. Nie po​mo​gło.

Pro​ku​ra​tor skoń​czył pa​lić i wstał z ław​ki. Po​że​gnał się ze wszyst​ki​mi uści​skiem dło​n i i ru​szył w stro​n ę szpi​tal​n e​go par​kin​gu. Po kil​ku kro​kach za​trzy​mał się i od​wró​cił. Jego wzrok po​wę​dro​wał po twa​rzach po​li​cjan​tów i le​ka​rza. – Po​wiem wam jed​n o – stwier​dził na​gle po​n u​rym, gro​bo​wym gło​sem – w ży​ciu nie mia​łem jesz​cze tak zje​ba​n ej ma​jów​ki. Pies, o ile moż​n a tak było na​zwać tę małą wło​cha​tą kul​kę, bie​gał mię​dzy no​ga​mi Waj​to​ły, szcze​ka​jąc i do​ma​ga​jąc się uwa​gi. Waj​to​ła zdjął buty, a po​tem stał przez kil​ka se​kund nie​zde​cy​do​wa​n y, aż wresz​cie po​chy​lił się i po​gła​skał yor​ka po grzbie​cie i py​sku. – No cześć, ma​lu​chu, no cześć – mam​ro​tał pod no​sem. Do​p ie​ro kie​dy pies dał mu spo​kój, po​szedł do du​że​go po​ko​ju, gdzie jego żona sie​dzia​ła przy biur​ku i prze​rzu​ca​ła fak​tu​ry, pró​bu​jąc do​li​czyć się cze​goś w ra​chun​kach na​le​żą​ce​go do nich skle​p u. Po​ca​ło​wał ją w kark. Od​chy​li​ła się na krze​śle i spoj​rza​ła na nie​go. – Póź​n o wró​ci​łeś – po​wie​dzia​ła to bez wy​rzu​tu, jako su​che stwier​dze​n ie fak​tu. – I przez naj​bliż​sze dni tak bę​dzie. – Z po​wo​du tej ko​p al​n i? – No… – przy​tak​n ął. – Nie dam rady po​je​chać do hur​tow​n i. – Nie? Prze​cież nig​dy nie było pro​ble​mu. – Bo nig​dy nie mie​li​śmy ta​kie​go syfu na gło​wie, Jola. Gdy​bym te​raz znik​n ął pod​czas służ​by na dwie go​dzi​n y, ni​ko​mu nic nie mó​wiąc, to mogę się po​że​gnać z pra​cą. – Po​wie​dzia​łeś, że po​je​dziesz. – Bo my​śla​łem, że tak bę​dzie. Ale nie da rady. Prze​p ra​szam. – To co ja mam te​raz zro​bić? – Wy​ślesz Do​ro​tę? – za​p ro​p o​n o​wał. Miał na my​śli pra​cow​n i​cę Joli. Żona Waj​to​ły wes​tchnę​ła. – Do​rcia jest do rany przy​łóż, ale tępa jak but. Wiesz o tym. Zno​wu ją tam oszu​ka​ją. Roz​ło​żył ra​mio​n a, po​ka​zu​jąc, że nie ma in​n e​go po​my​słu. Jola po​stu​ka​ła trzy​ma​n ym w dło​n i dłu​go​p i​sem o pod​bró​dek i wró​ci​ła do ra​chun​ków. – Obiad jest na pa​tel​n i. Od​grzej so​bie – po​wie​dzia​ła. – A do tej hur​tow​n i to pew​n ie sama po​ja​dę. – Do​bra. Po​szedł do kuch​n i. Włą​czył gaz pod pa​tel​n ią, na któ​rej le​ża​ły ko​tlet scha​bo​wy i kil​ka ziem​n ia​ków. Otwo​rzył lo​dów​kę, wy​cią​gnął sok jabł​ko​wy i na​lał do szklan​ki. Od​kła​da​jąc kar​ton, za​czął prze​szu​ki​wać pół​ki. – Nie ma su​rów​ki?! – krzyk​n ął w stro​n ę po​ko​ju. – Nie! Po​mi​do​ra so​bie ukrój! Nie lu​bił po​mi​do​rów. Po ich zje​dze​n iu wo​kół ust za​wsze ro​bi​ła mu się swę​dzą​ca, czer​wo​n a wy​syp​ka. Jola o tym wie​dzia​ła, ale z ja​kie​goś po​wo​du nig​dy

nie po​tra​fi​ła tego za​p a​mię​tać. Kie​dy jej przy​p o​mi​n ał, ma​cha​ła tyl​ko dło​n ią i po​wta​rza​ła: „Jedz, jedz, to czy​sty po​tas”. Wy​cią​gnął ogó​rek i za​mknął lo​dów​kę. Ob​rał go szyb​ko, po​kro​ił w ćwiart​ki i po​ło​żył na ta​le​rzu. Do​rzu​cił ko​tlet, ziem​n ia​ki i wró​cił do po​ko​ju. Usiadł przy sto​le, włą​czył te​le​wi​zor i ska​kał po ka​n a​łach, aż w koń​cu tra​fił na Eu​ro​sport. Żona ob​ró​ci​ła się na krze​śle i spoj​rza​ła na nie​go zna​czą​co. Się​gnął po pi​lo​ta i ści​szył. – Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła, a po​tem zer​k​n ę​ła na jego ta​lerz. – Mia​łeś po​mi​do​ra so​bie wziąć. – Nie mia​łem ocho​ty. – Aha. Wró​ci​ła do swo​jej pra​cy. – Mło​dy w domu? – za​p y​tał Waj​to​ła. – Nie. Wy​szedł. – A gdzie? Odło​ży​ła z hu​kiem dłu​go​p is na biur​ko i od​wró​ci​ła się do nie​go po raz ko​lej​ny. Tym ra​zem so​lid​n ie zi​ry​to​wa​n a. – Pró​bu​ję się tu​taj do​li​czyć dzie​się​ciu ty​się​cy. Mogę mieć tro​chę spo​ko​ju? – Py​tam tyl​ko, gdzie wy​szedł Da​n iel. – Nie wiem. Nie po​wie​dział mi prze​cież, jak za​wsze. Taki wiek. A te​raz prze​pra​szam, ale je​stem za​ję​ta. Wró​ci​ła do ob​li​czeń. Waj​to​ła wy​cią​gnął z kie​sze​n i te​le​fon i wy​brał nu​mer syna. Trzy​mał apa​rat przy uchu, żu​jąc ka​wa​łek ko​tle​ta i cze​ka​jąc na po​łą​cze​nie. Da​n iel oczy​wi​ście nie ode​brał. Na​uczył się tej sztucz​ki kil​ka mie​się​cy temu. Ile​kroć prze​czu​wał, że ro​dzi​ce dzwo​n ią do nie​go, żeby ka​zać mu przyjść do domu albo zro​bić coś in​n e​go, po​dob​n ie nie​p rzy​jem​n e​go, po pro​stu nie od​bie​rał. Tłu​ma​czył póź​n iej, że nie sły​szał dzwon​ka albo wy​ła​do​wa​ła mu się ba​te​ria. Waj​to​ła przez chwi​lę bił się z my​śla​mi. Był zmę​czo​n y i naj​chęt​n iej spę​dził​by resz​tę wie​czo​ra na ka​n a​p ie, ale ko​n iec koń​ców oj​cow​skie uczu​cia wy​gra​ły. Od​niósł ta​lerz do kuch​n i i po​szedł się ubie​rać. – Gdzie idziesz? – za​p y​ta​ła Jola. – Po​szu​kać Da​n ie​la. – Nie prze​sa​dzasz? – W jej gło​sie za​brzmiał de​li​kat​n y wy​rzut, ale rów​n ież oba​wa. – Nie – od​p o​wie​dział. – I za​mknij za mną drzwi. Po​je​chał naj​p ierw na szkol​n e bo​isko. Syn czę​sto prze​sia​dy​wał tam z ko​le​ga​mi, gra​jąc w pił​kę albo ukrad​kiem pa​ląc pa​p ie​ro​sy. Tym ra​zem jed​n ak nie było tam Da​n ie​la. Spo​tkał za to kil​ku jego ko​le​gów. Nie​ste​ty, albo nie wie​dzie​li, gdzie chło​p ak jest, albo po pro​stu nie chcie​li mu po​wie​dzieć. Przez chwi​lę roz​wa​żał, czy ich nie przy​ci​snąć, może po​stra​szyć ko​mi​sa​ria​tem, ale uznał, że w ten spo​sób zro​bił​by tyl​ko z sie​bie kre​ty​n a. Od​wie​dził dep​tak przy ra​tu​szu i miej​sco​wą Żab​kę, gdzie, jak są​dził, syn mógł pró​bo​wać ku​p ić ta​n ie piwo. Zno​wu pu​dło.

Da​n ie​la zna​lazł do​p ie​ro w par​ku. Ra​zem z ja​kąś ko​le​żan​ką sie​dział na ła​wecz​ce w ustron​n ym miej​scu. Coś pili. Ona pa​li​ła. Waj​to​ła uśmiech​n ął się pod no​sem i po​czuł oj​cow​ską dumę. Sam w swo​im cza​sie chęt​n ie przy​p ro​wa​dzał tu​taj dziew​czy​n y. Nie tyl​ko po to, żeby z nimi roz​ma​wiać, lecz tak​że żeby po​ro​bić inne, cie​kaw​sze rze​czy. Do​brze mu zresz​tą szło. Miał w mło​do​ści ten błysk w oku i ga​da​n e, dzię​ki cze​mu za​wsze po​tra​fił so​bie zna​leźć ko​goś na wie​czór. Tyl​ko z Jolą nie było tak ła​two. Na am​bi​cję mu w koń​cu we​szła. Za to kie​dy ją tu w koń​cu przy​p ro​wa​dził, na​tych​miast tra​fił. Od pierw​sze​go razu za​cią​ży​ła. Waj​to​ła zro​bił wte​dy to, co zro​bić trze​ba było, i klęk​n ął przed nią na jed​n o ko​la​n o z pier​ścion​kiem w dło​n i. Przy​ję​ła go, bo co mia​ła zro​bić. Zo​sta​li ra​zem i ślub się od​był, mimo że Jola dwa mie​sią​ce wcze​śniej po​ro​n i​ła. A po​tem po​ja​wił się Da​n iel. Waj​to​ła ja​koś nig​dy nie ża​ło​wał. Do​brze mu się ży​cie uło​ży​ło. Pra​co​wał tyl​ko tyle, ile mu​siał, a czę​sto i mniej, cho​ciaż oczy​wi​ście był su​mien​n y i po​tra​fił się przy​ło​żyć. A że ro​dzi​ce Joli mie​li smy​kał​kę do in​te​re​sów, któ​rą cór​ka odzie​dzi​czy​ła po nich, to ni​cze​go im nie bra​ko​wa​ło. Waj​to​ła skrę​cił i spe​cjal​n ie po​szedł dłuż​szą dro​gą, tak żeby Da​n iel miał szan​sę go wcze​śniej wy​p a​trzyć. Uda​ło się i po​li​cjant z roz​ba​wie​n iem ob​ser​wo​wał, uda​jąc, że nic nie wi​dzi, jak syn cho​wa bu​tel​kę ta​n ie​go wina, a dziew​czy​n a po​spiesz​n ie gasi pa​p ie​ro​sa. – Do​bry wie​czór – po​wie​dział, kie​dy się do nich zbli​żył. Kiw​n ę​li obo​je gło​wa​mi, cią​gle prze​stra​sze​n i. Waj​to​ła przy​p a​trzył się dziew​czy​n ie. Ład​n a była. Do​syć tęga, ale nie gru​ba. Na tyle, że było za co chwy​cić i do cze​go się przy​tu​lić, stwier​dził. – Ka​ro​li​n a, praw​da? – spy​tał, roz​p o​zna​jąc w niej ko​le​żan​kę Da​n ie​la z kla​sy. – Tak. – Miło cię po​znać. – Na​wza​jem, pro​szę pana. Uśmiech​n ął się. – Do​bra, mło​dy. Czas do domu. – Tato… – Nie ta​tuj mi tu. Prze​cież wiesz, że masz szla​ban. Da​n iel otwo​rzył usta za​sko​czo​n y. – Za tę bój​kę – spre​cy​zo​wał Waj​to​ła, kła​miąc szyb​ko. Nie za​mie​rzał upo​ka​rzać syna przed dziew​czy​n ą, a tak za​p ew​n e zo​sta​ło​by ode​bra​n e to, że za​bie​ra go do domu le​d​wo po dzie​wią​tej wie​czo​rem. Wzmian​ka o wy​my​ślo​n ej bój​ce zu​p eł​n ie zmie​n i​ła sy​tu​a cję. W oczach Ka​ro​li​n y po​li​cjant do​strzegł cie​ka​wość. Da​n iel na szczę​ście za​ła​p ał i zwlókł się z ław​ki. – Chodź, Ka​ro​li​n a – po​wie​dział Waj​to​ła. – Od​wio​zę cię do domu. Dziew​czy​n a po​szła z nimi. Kie​dy wra​ca​li do domu, Da​n iel cią​gle był na nie​go ob​ra​żo​n y. Sie​dział na przed​n im sie​dze​n iu, mil​cząc i z no​sem przy​le​p io​n ym do szy​by. Chciał wy​sia​dać, kie​dy tyl​ko za​p ar​ko​wa​li, ale Waj​to​ła po​p ro​sił, żeby zo​stał jesz​cze chwi​lę.

– Po co? – za​p y​tał chło​p ak. – Pro​si​łem cię, że​byś się nie włó​czył po nocy. – Prze​cież to nie noc – od​burk​n ął. – Mło​dy, nie prze​gi​n aj, do​bra? Mia​łeś być o ósmej w domu. I tyle. – Nie je​stem dziec​kiem! Waj​to​ła wes​tchnął. Roz​mo​wy z na​sto​lat​kiem w tym wie​ku nie na​le​ża​ły do ła​twych. Cza​sa​mi miał tego ser​decz​n ie dość i ża​ło​wał, że mi​n ę​ły cza​sy, kie​dy gów​n ia​rza moż​n a było po pro​stu prze​ło​żyć przez ko​la​n o i przy​ło​żyć mu so​lid​nie pa​sem. – Sły​sza​łeś o tej ko​p al​n i, mło​dy? O tym, co tam zna​leź​li​śmy? – Tak. – No wła​śnie. Póki się to nie wy​ja​śni, masz być w domu wie​czo​rem. Ko​n iec. Da​n iel prych​n ął i chwy​cił ob​ra​żo​n y za klam​kę. – Cze​kaj! – po​wie​dział Waj​to​ła. – Po co? – Prze​cież mo​żesz tę Ka​ro​li​n ę za​p ro​sić do nas, do domu. Chło​p ak pra​wie się ro​ze​śmiał. – Tia… Ja​sne. Dzię​ki, tato. Na pew​n o bę​dzie su​p er. – Cze​kaj… – Waj​to​ła za​trzy​mał go po raz ko​lej​n y. – A jak ni​ko​go nie bę​dzie w domu? Da​n iel od​wró​cił się w jego stro​n ę. Chwy​cił ha​czyk i te​raz wcho​dzi​li na grzą​ski grunt mię​dzy​p o​ko​le​n io​wych ne​go​cja​cji. – Mama od dłuż​sze​go cza​su pró​bu​je mnie gdzieś wy​cią​gnąć, do kina czy te​atru. W koń​cu się zgo​dzę. Usta​li​my ja​kiś dzień. – Aha… I… – Nie prze​gi​n aj. – Nie prze​gi​n am, tato. Ale wiesz… Co my bę​dzie​my w domu ro​bić? – Film ja​kiś zo​ba​czy​cie. – Film to każ​dy ma w domu, tato. Co to za atrak​cja? Waj​to​ła spoj​rzał na syna z uzna​n iem. Miał ga​da​n e chło​p ak. Po mat​ce. – Zo​sta​wię otwar​ty ba​rek – zde​cy​do​wał. – Se​rio? – Se​rio, se​rio – prze​drzeź​n iał syna. – Ale jak mama cię zła​p ie, to ja o ni​czym nie wiem. Ja​sne? Sam so​bie bę​dziesz z nią ra​dził. – Nie ma pro​ble​mu. Coś się wy​my​śli. – To jak? Umo​wa? – Umo​wa. Uści​snę​li so​bie dło​n ie, a Waj​to​ła po​my​ślał, że może rze​czy​wi​ście prze​sa​dza. Że jego syn stał się już wła​ści​wie męż​czy​zną. Pięt​n a​sto​let​n im męż​czy​zną, któ​ry uma​wia się z dziew​czy​n a​mi i któ​ry wy​mu​sił wła​śnie na ojcu, żeby po​dzie​li​li się trzy​ma​n ym w domu al​ko​ho​lem. Po​tar​mo​sił mu czu​p ry​n ę i klep​n ął lek​ko chło​pa​ka w kark. – Le​ci​my do domu. I pa​mię​taj, ani sło​wa ma​mie.

Da​n iel pod​n iósł dwa pal​ce jak do ślu​bo​wa​n ia i ra​zem wy​szli z sa​mo​cho​du. Mort​ka pla​n o​wał wra​cać do domu, ale Lupa prze​ko​n ał go, żeby po​je​cha​li ra​zem do USA. Nie mu​siał na​ma​wiać ko​mi​sa​rza dłu​go. Zmę​cze​n ie to jed​n o, ale wi​zja po​wro​tu do pu​ste​go miesz​ka​n ia, gdzie w lo​dów​ce nie było nic poza sta​rym jo​gur​tem, oka​za​ła się mało ku​szą​ca. Po​je​cha​li więc, każ​dy swo​im sa​mo​cho​dem, do pubu, żeby wy​p ić przed snem ku​fel piwa lub dwa. – Mia​łeś ra​cję – stwier​dził Lupa, kie​dy wcho​dzi​li do środ​ka. – Z czym? – Z Brat​kow​skim. Jego pa​p ug by nas upier​do​lił, za​n im by​śmy się zo​rien​to​wa​li, co się dzie​je. Knaj​p a była peł​n a. Go​ście za​ję​li wszyst​kie miej​sca przy ba​rze, co zda​rza​ło się na​p raw​dę rzad​ko. Zwy​kle sie​dzia​ło tam dwóch czy trzech sta​łych by​wal​ców nad swo​im al​ko​ho​lem, a gru​p a mło​dzie​ży gło​śno roz​ma​wia​ła na ja​kiś te​mat. Ścia​n y lo​ka​lu były ozdo​bio​n e ta​bli​ca​mi re​je​stra​cyj​n y​mi z róż​n ych sta​n ów, więc mło​dzi prze​n o​si​li wzrok z jed​n ej bla​chy na dru​gą. Być może ma​rzy​li o tym, że wy​rwą się z tego za​gu​bio​n e​go po​środ​ku Kar​ko​n o​szy mia​stecz​ka i roz​p ocz​n ą szczę​śli​we ży​cie hen za oce​a nem: w Ka​li​for​n ii, Min​n e​so​cie czy na​wet Ken​tuc​ky. Te​raz we​wnątrz pa​n o​wał taki gwar, że le​d​wo dało się usły​szeć wła​sne my​śli. Każ​dy chciał sko​rzy​stać z oka​zji, bo dziś był nie​dziel​n y wie​czór, a po nim na​stę​po​wał trze​ci maja i wol​n y po​n ie​dzia​łek. Czy​li ko​lej​n y „piąt​ko​wy” wie​czór z rzę​du. Mort​ka za​czął już się za​sta​n a​wiać, czy wi​zy​ta w pu​bie USA ma ja​ki​kol​wiek sens. Nie miał za​mia​ru spę​dzić ko​lej​n ej go​dzi​n y, sto​jąc i ocie​ra​jąc się przy​p ad​ko​wo o mi​ja​ją​cych go lu​dzi z ku​fla​mi peł​n y​mi piwa. Na​gle jed​n ak do​strzegł dok​to​ra No​wa​ka, któ​ry ma​chał do nie​go go​rącz​ko​wo. No​wak za​jął ich zwy​cza​jo​wy sto​lik w rogu sali, gdzie był do​bry wi​dok na za​wie​szo​n y na​p rze​ciw​ko te​le​wi​zor, i bo​ha​ter​sko bro​n ił go przed ko​lej​n y​mi oso​ba​mi, któ​re py​ta​ły, czy mogą się do​siąść. Mort​ka szturch​n ął Lupę i wska​zał na ich ko​le​gę. – Sia​daj, ja idę po bro​wa​ra – stwier​dził i ru​szył w kie​run​ku baru. Mu​siał się tro​chę prze​p y​chać łok​cia​mi, a raz do​stał od ko​goś pię​ścią w ple​cy. Od​wró​cił się na​tych​miast, ale nie po​tra​fił stwier​dzić, czy zo​stał za​a ta​ko​wa​n y. W koń​cu do​p chał się do lady. Bar​man​ka roz​p o​zna​ła go i za​raz ob​słu​ży​ła. Piwa do​li​czy​ła do ra​chun​ku. Zno​wu mu​siał się prze​p y​chać, tym ra​zem nio​sąc ku​fle. Na szczę​ście lu​dzie, być może z sza​cun​ku dla piwa, ro​bi​li mu przej​ście. Do​tarł bez​p iecz​n ie do sto​li​ka. Odło​żył szklan​ki na blat i opadł na ławę. – Cześć – rzu​cił No​wa​ko​wi. – Cześć, Kuba. – Tłu​my dzi​siaj. – Wia​do​mo, ger​mań​cy przy​je​cha​li. Po​li​cjant ro​zej​rzał się do​oko​ła. Nie sły​szał, żeby kto​kol​wiek mó​wił po nie​miec​ku.

– Ger​mań​cy? – Miej​sco​wi, któ​rzy pra​cu​ją w Niem​czech. Zjeż​dża​ją do Kro​to​wic z oka​zji świąt oraz róż​n ych dłu​gich week​en​dów, żeby wy​dać u nas swo​je cięż​ko za​ro​bio​n e euro – wy​ja​śnił No​wak. Się​gnę​li po piwo. Mort​ka wy​p ił pierw​szy łyk i po​my​ślał, że to naj​p rzy​jem​niej​sza rzecz, jaka zda​rzy​ła mu się przez cały dzień. A po​tem za​marł ze szklan​ką w po​ło​wie dro​gi od ust. Po dru​giej stro​n ie knaj​p y doj​rzał blon​dyn​kę z bar​dzo krót​ki​mi wło​sa​mi. Za​ję​ło mu chwi​lę, nim się zo​rien​to​wał, że na​tknął się na nią rów​n ież wte​dy, kie​dy wy​cho​dził z ko​mi​sa​ria​tu po po​ran​n ym ze​bra​n iu. Te​raz miał oka​zję, żeby dłu​żej się jej przyj​rzeć. Była ład​n a i mło​da. Nie​bie​skie dżin​sy cia​sno opi​n a​ły zgrab​n ą pupę, a wy​so​kie czar​n e buty, się​ga​ją​ce nie​mal​że do ko​lan, spra​wia​ły, że wy​glą​da​ła wy​zy​wa​ją​co. Mort​ka na​tych​miast wy​obra​ził so​bie, że sie​dzi na nim zu​p eł​n ie goła, w sa​mych tyl​ko bu​tach, i ujeż​dża go gwał​tow​n ie, lek​ko za​gry​za​jąc przy tym dol​n ą war​gę. Z za​że​n o​wa​n iem stwier​dził, że za​czy​n a mieć erek​cję. Usiadł tak, żeby ukryć ją pod bla​tem sto​łu. Jezu, po​my​ślał, może Ko​chan ma ra​cję i po​wi​n ie​n em w koń​cu „za​mo​czyć kija w źró​deł​ku”? Nie był z żad​n ą od… roz​wo​du? Tak, od roz​wo​du. Po​cząt​ko​wo dla​te​go, że w ogó​le stra​cił za​in​te​re​so​wa​n ie sek​sem i ko​bie​ta​mi. Póź​n iej zaś nie miał cza​su ani chę​ci, żeby pró​bo​wać po​de​rwać ja​kąś na​wet na jed​n ą noc. Czuł, że na​wet nie wie​dział​by, co ma po​wie​dzieć i jak się za​cho​wać. Ża​ło​sne. – Jak było na sek​cji? – za​p y​tał No​wak. – Jak to na sek​cji – mruk​n ął Lupa. – Co z Mar​tą? – Do​cho​dzi do sie​bie. Ju​tro chy​ba bę​dzie​cie mo​gli z nią po​roz​ma​wiać. – A co z Sarą? – Wy​szła ze szpi​ta​la. Po​ja​wi się jesz​cze u nas, żeby ode​brać re​cep​tę na leki. Ale moim zda​n iem Lu​cas już wkrót​ce wy​śle ją do nas na dłu​żej. – Ku​tas. Lupa opadł na opar​cie i zmru​żył po​wie​ki, rów​n o​cze​śnie wy​krzy​wia​jąc nie​przy​jaź​n ie twarz. Po​ru​szał pal​ca​mi, to roz​p ro​sto​wu​jąc je, to za​ci​ska​jąc dłoń w pięść. – A śledz​two? Sami wie​cie, w ja​kiej spra​wie. – No​wak ści​szył głos. – Całe mia​sto o tym hu​czy. Po​dob​n o… – Wszyst​ko idzie nor​mal​n ym to​rem – od​p o​wie​dział Lupa, zi​ry​to​wa​n y nie wia​do​mo dla​cze​go. – Kon​tro​lu​ję sy​tu​a cję. – Aha… Bo lu​dzie mó​wią. – W du​p ie to mam. Co​kol​wiek to jest. – Ja​sne. No​wak po​dra​p ał się po no​sie i z kwa​śną miną się​gnął po swo​je piwo. – Sor​ry, To​mek – wtrą​cił się Mort​ka, któ​ry po​czuł się w obo​wiąz​ku uspra​wie​dli​wić ob​ce​so​we za​cho​wa​n ie Lupy. – Ale to był na​p raw​dę cięż​ki i cho​ler​n ie dłu​gi dzień. Pa​da​my z nóg.

– Tak. Ro​zu​miem. W mil​cze​n iu wy​p i​li resz​tę piwa – trzech po​n u​rych fa​ce​tów, każ​dy z gło​wą zwie​szo​n ą nad bla​tem i z wy​ra​zem twa​rzy, któ​ry od​stra​szył​by każ​de​go, na​wet naj​bar​dziej zde​spe​ro​wa​n e​go akwi​zy​to​ra. Po​tem Lupa po​szedł ku​p ić dru​gą ko​lej​kę, a Mort​ka wy​szedł na ze​wnątrz, żeby ode​brać te​le​fon, któ​ry roz​dzwo​n ił mu się w kie​sze​n i. – My​śla​łam, że już dzi​siaj za​dzwo​n isz do chłop​ców – usły​szał gniew​n y ko​bie​cy głos w słu​chaw​ce. – Cześć, Ola. Z tego, co pa​mię​tam, to mie​li być nad je​zio​rem z two​imi ro​dzi​ca​mi. – To jesz​cze nie po​wód, żeby się do nich nie od​zy​wać. Mia​ła ra​cję, ale nie za​mie​rzał jej tego przy​znać. W tle usły​szał jak​by kro​ki, a po​tem kaszl​n ię​cie. Ktoś z nią był. Adam? To by​ło​by lo​gicz​n e. Chłop​cy wy​je​cha​li na dwa dni, a oni mie​li całą noc dla sie​bie. Gdzie byli? U niej czy u nie​go? Będą się pie​p rzyć w łożu mał​żeń​skim by​łych pań​stwa Mort​ków czy na ja​kimś luk​su​so​wym łóż​ku w jego luk​su​so​wym apar​ta​men​cie na Po​wi​ślu lub Mo​ko​to​wie? – Mamy tu mały kry​zys. By​łem za​ję​ty – od​p arł, sta​ra​jąc się, żeby głos nie zdra​dził gnie​wu, któ​ry się w nim po​ja​wił. – Wy​star​czy​ło​by pięć mi​n ut. Każ​dy po​wi​n ien zna​leźć pięć mi​n ut dla swo​ich dzie​ci. Nie od​p o​wia​dał, więc roz​łą​czy​ła się bez po​że​gna​n ia. Zo​stał jesz​cze przez kil​ka mi​n ut na dwo​rze. Żeby ochło​n ąć, cho​dził tam i z po​wro​tem wzdłuż ścia​n y bu​dyn​ku. Wra​ca​jąc do No​wa​ka i Lupy, roz​glą​dał się za krót​ko ostrzy​żo​n ą blon​dyn​ką. Przy​szło mu do gło​wy, że mógł​by do niej po​dejść, spró​bo​wać po​roz​ma​wiać, może za​p ro​p o​n o​wać drin​ka (o ile ta​kie w USA sprze​da​wa​li, w dło​n iach klien​tów wi​dział za​wsze tyl​ko piwo bądź kie​lisz​ki z wód​ką), a po​tem, kto wie, od sło​wa do sło​wa mo​gło​by z tego wyjść coś mi​łe​go. Nig​dzie jej jed​n ak nie do​strzegł. Wy​p i​li ra​zem ko​lej​n e piwo, roz​ma​wia​jąc nie​wie​le. My​śli każ​de​go krą​ży​ły wo​kół in​n ych te​ma​tów. Przy ko​lej​n ym pi​wie, ku​p io​n ym przez No​wa​ka, ję​zy​ki im się roz​p lą​ta​ły. Nie wia​do​mo skąd i dla​cze​go bar​dzo istot​n ym te​ma​tem stał się pro​blem bu​do​wy ho​te​lu Go​łę​biew​ski w Kar​p a​czu i kon​tro​wer​sje z nim zwią​za​n e, co do​p ro​wa​dzi​ło na​tych​miast do prze​rzu​ca​n ia się aneg​do​ta​mi na te​mat ab​sur​dów pra​wa bu​dow​la​n e​go oraz krót​kie​go omó​wie​n ia me​a n​drów lo​kal​n ej, kro​to​wic​kiej po​li​ty​ki. Przy oka​zji wy​p i​li wszy​scy po czwar​tym ku​flu i do​p ie​ro wte​dy po​sta​n o​wi​li się po​że​gnać. Po wyj​ściu z USA Mort​ka za​sta​n a​wiał się, jak ma się do​stać do domu. Czuł, że jest pi​ja​n y. W War​sza​wie pew​n ie dzwo​n ił​by już po tak​sów​kę. Kro​to​wi​ce były jed​n ak na tyle nie​wiel​kie, że mógł spo​koj​n ie dojść do domu na pie​cho​tę i wró​cić po sa​mo​chód ran​kiem. Tyle że mu się po pro​stu nie chcia​ło. Po kil​ku mi​n u​tach we​wnętrz​n ej wal​ki wsiadł do co​rol​li, uru​cho​mił sil​n ik i ru​szył. Za​mie​rzał je​chać bar​dzo po​wo​li i bar​dzo ostroż​n ie.

Po dro​dze od​wie​dził Żab​kę, gdzie ku​p ił czte​ro​p ak le​cha i pacz​kę chip​sów na ko​la​cję.

Rozdział 6 Otwo​rzył oczy i na​tych​miast po​czuł ostry ból gło​wy. Zu​p eł​n ie jak​by ktoś ude​rzył go gu​mo​wym młot​kiem. W su​chych ustach czuł smak al​ko​ho​lu oraz kon​ser​wan​tów spo​żyw​czych utrwa​la​ją​cych pa​p ry​ko​wy aro​mat. Pod​n iósł się z łóż​ka i wte​dy zdał so​bie spra​wę, że zno​wu spał w ubra​n iu. Dzwo​n ek u drzwi brzę​czał ostro i na​tar​czy​wie. Ktoś do​bi​jał się do Mort​ki już od dłuż​sze​go cza​su. Do​czła​p ał do przed​p o​ko​ju i otwo​rzył. Nim zdą​żył co​kol​wiek po​wie​dzieć, Ali​cja wma​sze​ro​wa​ła do ka​wa​ler​ki. Po​ło​ży​ła na sto​li​ku w po​ko​ju ta​lerz z ka​n ap​ka​mi oraz ku​bek z kawą. Jej wzrok prze​su​n ął się po le​żą​cych na pod​ło​dze pusz​kach po pi​wie oraz opróż​n io​n ej pacz​ce po chip​sach. Mort​ka uświa​do​mił so​bie na​gle, że kie​dy wra​cał wczo​raj do domu, chciał za​pu​kać do Ali​cji i za​p ro​p o​n o​wać jej, żeby do​koń​czy​li to, co nie​daw​n o prze​rwał im jej syn. Nie po​tra​fił so​bie jed​n ak za nic przy​p o​mnieć, czy to rze​czy​wi​ście zro​bił. Miał na​dzie​ję, że nie. Z jej twa​rzy nie po​tra​fił wy​czy​tać od​p o​wie​dzi. – To ja​kaś nowa świec​ka tra​dy​cja? – ode​zwał się w koń​cu i wska​zał na śnia​da​n ie. Jego głos był nie​p rzy​jem​n ie za​chryp​n ię​ty. Uśmiech​n ę​ła się. – Nie. Ale po​my​śla​łam, że bę​dziesz głod​n y i że pew​n ie sam nie bę​dziesz so​bie w sta​n ie nic przy​go​to​wać. – Co? Dla​cze​go? – Wczo​raj do​bi​ja​łeś się do mo​ich drzwi – wy​tłu​ma​czy​ła, a Mort​ka po​bladł. – By​łeś zu​p eł​n ie pi​ja​n y. Otwo​rzy​łam ci, ty po​trzą​sną​łeś mi przed no​sem siat​ką z pi​wa​mi, wy​beł​ko​ta​łeś coś, cze​go nie zro​zu​mia​łam. Może dla​te​go, że kła​dłam się już spać i mia​łam za​tycz​ki w uszach. Za​n im zdą​ży​łam je wy​jąć i po​p ro​sić, że​byś po​wtó​rzył, po​wie​dzia​łeś ob​ra​żo​n y, że „to moja stra​ta”, i po​sze​dłeś do sie​bie. Po​li​cjant opadł na łóż​ko i chwy​cił się za gło​wę. – Ja… Jezu. Prze​p ra​szam cię bar​dzo. Ro​ze​śmia​ła się gło​śno. – Nic nie szko​dzi, Kuba. To było na​wet za​baw​n e. – Nie, ja… Na​p raw​dę nie chcia​łem. Czuł się jak ostat​n i idio​ta. – Nic nie szko​dzi. Nie przej​muj się. A te​raz sia​daj, wy​p ij kawę, zjedz śnia​da​nie i do​p ro​wadź się do po​rząd​ku. Z obrzy​dze​n iem spoj​rzał na le​żą​ce na ta​le​rzu ka​n ap​ki. – Mu​sisz coś zjeść – po​wie​dzia​ła Ali​cja, kie​dy za​uwa​ży​ła, jak się skrzy​wił.

– Ale po co? – Po to. – Wy​ję​ła z kie​sze​n i blu​zy dwie ta​blet​ki apa​p u i po​ło​ży​ła je obok chle​ba. – Nie po​win​n o się brać pi​gu​łek na pu​sty żo​łą​dek. Po​słu​chał jej nie​chęt​n ie. Wy​brał krom​kę z żół​tym se​rem. Wy​da​wa​ła mu się ła​twiej​sza do prze​gry​zie​n ia. Wąt​p ił, żeby był w sta​n ie prze​łknąć tego ran​ka ja​kie​kol​wiek mię​so. – Przy​n io​sła​bym ci wodę mi​n e​ral​n ą, ale mam w domu tyl​ko jed​n ą bu​tel​kę i po​trze​bu​ję dla dzie​cia​ków. Ale u nas moż​n a pić kra​n ów​kę, nic ci nie bę​dzie. Do​p ie​ro te​raz za​uwa​żył, że Ali​cja cho​dzi po ka​wa​ler​ce i zbie​ra na jed​n ą kup​kę le​żą​ce na pod​ło​dze ubra​n ia. – Co ro​bisz? – Nie masz tu​taj pral​ki, co? – Nie – od​p o​wie​dział za​sko​czo​n y. – Jeż​dżę raz na ja​kiś czas do Je​le​n iej, od​da​ję ciu​chy do pral​n i. – Nie​p o​trzeb​n ie. Wy​p io​rę ci. – Nie trze​ba. – To ża​den kło​p ot, Kuba. Jak się ma dwój​kę dzie​cia​ków, to pral​ka cho​dzi wła​ści​wie non stop. Jed​n a par​tia wię​cej, jed​n a mniej. Żad​n a róż​n i​ca. – Dzię​ku​ję – po​wie​dział, bo nie czuł się na si​łach da​lej pro​te​sto​wać. Ugryzł ka​n ap​kę i prze​zwy​cię​ża​jąc brak ape​ty​tu i su​chość w ustach, żuł ją po​wo​li. – A wła​ści​wie to cze​go ode mnie chcia​łeś? – Nie ro​zu​miem. – Wczo​raj w nocy – uści​śli​ła. Dał jej znak ręką, że nie może mó​wić, bo musi prze​łknąć, cho​ciaż tak na​praw​dę chciał w ten spo​sób zy​skać tyl​ko kil​ka se​kund na za​sta​n o​wie​n ie. – Nie pa​mię​tam – od​p arł w koń​cu. Było to naj​p rost​sze i naj​lep​sze kłam​stwo, ja​kie przy​szło mu do gło​wy. Skoń​czy​ła zbie​rać ubra​n ia. Po​ło​ży​ła je wszyst​kie na roz​ło​żo​n ym swe​trze, któ​ry po​tem za​wią​za​ła w zgrab​n y to​bo​łek. – A co z tymi ko​bie​ta​mi, któ​rych zwło​ki od​n a​leź​li​ście? Wia​do​mo już coś? – za​p y​ta​ła niby mi​mo​cho​dem. Aha, po​my​ślał, prze​ły​ka​jąc, więc dla​te​go przy​n io​sła mu śnia​da​n ie. Chcia​ła po​cią​gnąć go za ję​zyk, żeby mieć o czym plot​ko​wać. Mimo to był jej wdzięcz​n y za po​moc. Bez tego śnia​da​n ia, kawy, a przede wszyst​kim apa​p u nie dał​by rady wyjść z miesz​ka​n ia. – Nie. Jesz​cze nie. Po​ru​sza​my się tro​chę po omac​ku. Może dzi​siaj się coś wy​ja​śni. – Mam na​dzie​ję, że zła​p ie​cie tego, kto to zro​bił. Bo wiesz, lu​dzie już ta​kie rze​czy opo​wia​da​ją… – Ja​kie? – za​in​te​re​so​wał się. Zwy​kle w „ga​da​n iu lu​dzi” nie było nic cie​ka​we​go, ale cza​sa​mi, bar​dzo rzad​ko, da​wa​ło się w plot​kach zna​leźć cie​ka​we in​for​ma​cje. Szcze​gól​n ie wte​dy, kie​dy ktoś, kto za​mie​rzał sie​dzieć ci​cho, po​wie​dział o jed​n o sło​wo za dużo.

– Że w mie​ście gra​su​je wam​p ir. Nie taki praw​dzi​wy, ale jak ten z Za​głę​bia. Gwał​ci, a po​tem za​bi​ja. – Jak za​bi​ja? Drgnę​ła za​sko​czo​n a tym py​ta​n iem i po​p a​trzy​ła na nie​go ba​daw​czo, jak​by spraw​dza​ła, czy przy​p ad​kiem nie ma​ja​czy. Do​p ie​ro kie​dy się upew​n i​ła, że pyta na po​waż​n ie, zde​cy​do​wa​ła się od​p o​wie​dzieć. – Róż​n i lu​dzie róż​n ie mó​wią. Że dusi albo wali młot​kiem w gło​wę. Tro​chę strach wy​cho​dzić z domu. A co do​p ie​ro wie​czo​rem! – Zła​p ie​my go – po​wie​dział. Uśmiech​n ę​ła się do nie​go i za​bra​ła to​bo​łek brud​n ych ubrań. – Idę dzi​siaj do pra​cy, więc od​n ieś mi na​czy​n ia wie​czo​rem, do​brze? – Pra​cu​jesz trze​cie​go maja? – W szpi​ta​lu jak w po​li​cji, ro​bi​my całą dobę. – No tak. Oczy​wi​ście. Po​ma​cha​ła mu dło​n ią na po​że​gna​n ie. – Ala… – Za​trzy​mał ją, kie​dy już sta​ła w drzwiach. Coś mu wła​śnie przy​szło do gło​wy. – Masz może kom​p u​ter? Taki z ka​mer​ką i Sky​p e’em? Przy​szedł na spo​tka​n ie ostat​n i. Waj​to​ła sie​dział pod samą ścia​n ą. Prze​glą​dał ko​lo​ro​wy ma​ga​zyn, na któ​re​go okład​ce lśnił czer​wo​n y spor​to​wy sa​mo​chód, a mło​da dziew​czy​n a w ko​stiu​mie ką​p ie​lo​wym wy​p i​n a​ła biust i uśmie​cha​ła się za​lot​n ie. Ro​sec​ki, znu​dzo​n y, ba​wił się za​p al​n icz​ką i koń​czył do​p i​jać kawę, a Bor​kow​ski grał w grę na ko​mór​ce, któ​ra co pe​wien czas wi​bro​wa​ła mu w dło​ni i wy​da​wa​ła iry​tu​ją​cy, pi​skli​wy dźwięk. Lupa tym​cza​sem sie​dział za sto​łem z gniew​n ym wy​ra​zem twa​rzy oraz dłu​go​p i​sem w dło​n i i wpa​try​wał się bez​myśl​n ie w blat. Kie​dy Mort​ka wszedł, pod​n iósł gło​wę i bez sło​wa wska​zał mu miej​sce. – Za​czy​n a​my, pa​n o​wie – mruk​n ął. Wstał, zdjął kra​cia​stą ko​szu​lę i za​rzu​cił ją na opar​cie krze​sła. Po​cze​kał, aż Waj​to​ła odło​ży ma​ga​zyn, a Bor​kow​ski wy​łą​czy te​le​fon. Prze​szedł do​oko​ła sto​łu i po​ło​żył przed każ​dym plik kar​tek. – To wstęp​n e pro​to​ko​ły sek​cji zwłok. Za​p o​znaj​cie się z nimi póź​n iej. Oczy​wi​ście nie mogą opu​ścić ko​mi​sa​ria​tu. Te​raz, żeby nie prze​dłu​żać nie​p o​trzeb​n ie ze​bra​n ia, zre​fe​ru​ję wam po​krót​ce, co tam znaj​dzie​cie. – Zro​bił krót​ką prze​rwę na wzię​cie od​de​chu. – No więc nie ma tam nic, cze​go by​śmy nie wie​dzie​li już wczo​raj. Ofia​ry to ko​bie​ty w wie​ku od oko​ło dwu​dzie​stu do trzy​dzie​stu lat, nie wia​do​mo, jak zgi​n ę​ły, nie wia​do​mo, kie​dy zgi​n ę​ły, nie wia​do​mo, skąd się tam wzię​ły. Czy coś po​mi​n ą​łem, Kuba? Mort​ka wy​p ro​sto​wał się, kie​dy usły​szał swo​je imię. Gło​wa już go nie bo​la​ła, przy​n ajm​n iej nie tak moc​n o jak rano. Mę​czy​ło go tyl​ko lek​kie ćmie​n ie w oko​li​cach skro​n i, któ​re spra​wia​ło, że cią​gle chcia​ło mu się wy​mio​to​wać. – Nie. Chy​ba nie. – W ta​kim ra​zie przejdź​my da​lej. Ro​sec​ki, po​szu​ka​łeś po​ten​cjal​n ych spraw​-

ców? – Tak. Ale oprócz tego gwał​tu nic nie mamy. – A po​roz​ma​wia​łeś z tą dziew​czy​n ą? – Nie. Jesz​cze nie. – Bo​rów​ka? Bor​kow​ski od​wró​cił się w stro​n ę ko​mi​sa​rza i pod​n iósł brwi py​ta​ją​co. – Spraw​dzi​łeś li​stę za​gi​n io​n ych ko​biet? – Tak. – Mło​dy po​li​cjant się​gnął na pod​ło​gę, gdzie le​ża​ła pa​p ie​ro​wa tecz​ka. Pod​n iósł ją, otwo​rzył i wy​cią​gnął kil​ka kar​tek. – U nas nikt nie pa​su​je do zna​le​zio​n ych zwłok. W Je​le​n iej Gó​rze zna​la​złem dwie ko​bie​ty, ale jed​n a skoń​czy​ła sie​dem​dzie​siąt sie​dem lat, a dru​ga pięć​dzie​siąt sześć. Kar​p acz: pew​n a sta​rusz​ka. Ze Szklar​skiej Po​rę​by mam za to jed​n ą mło​dą dziew​czy​n ę w wie​ku dwu​dzie​stu trzech lat. Pu​ścił pla​kat z fun​da​cji ITA​KA wo​kół sto​łu. Kie​dy ten do​tarł do Mort​ki, ko​mi​sarz uj​rzał na czar​n o-bia​łym zdję​ciu ład​n ą, uśmiech​n ię​tą ko​bie​tę o okrą​głej twa​rzy i lek​ko unie​sio​n ym w górę, za​dzior​n ym no​sie ozdo​bio​n ym bla​dy​mi pie​ga​mi. – Co się z nią sta​ło? – za​p y​tał. – Sześć mie​się​cy temu wy​szła z domu i już nie wró​ci​ła. – Coś ze sobą wzię​ła? Ubra​n ia, port​fel, te​le​fon? Może ba​gaż? – Tu​taj pi​szą, że tyl​ko port​fel i te​le​fon. – Mia​ła się z kimś spo​tkać? Mó​wi​ła, po co wy​cho​dzi? – do​p y​ty​wał się Mort​ka. – Nie wiem. – To się zo​rien​tuj, Bo​rów​ka – prze​rwał tę wy​mia​n ę zdań Lupa. – Czy od wczo​raj​sze​go dnia po​ja​wi​ły się nowe śla​dy? A może któ​ryś z was wpadł na ja​kiś ge​n ial​n y po​mysł, co? Nikt się nie ode​zwał. W koń​cu Mort​ka pod​n iósł dłoń do góry. – Mo​głem się spo​dzie​wać – mruk​n ął kwa​śno Bor​kow​ski i za​raz sku​lił się pod kar​cą​cym spoj​rze​n iem Lupy. – Mów, Kuba. – Sły​sza​łem, że całe Kro​to​wi​ce ga​da​ją o tych za​bój​stwach. Po​win​n i​śmy wy​słać ko​goś w te​ren, nie​ko​n iecz​n ie ko​goś z nas, żeby ze​brał plot​ki. Być może za​bój​ca bę​dzie chciał się po​chwa​lić i zdra​dzi ko​muś coś, co mamy pra​wo wie​dzieć tyl​ko my. – Do​bry po​mysł. – Mu​si​my też przy​go​to​wać i wy​p u​ścić na​szą, na​zwij​my to, „kon​tro​l​n ą” wer​sję wy​da​rzeń ze zmie​n io​n y​mi kil​ko​ma szcze​gó​ła​mi. – To zna​czy? – Na przy​kład, że zna​leź​li​śmy pięć ciał, a nie czte​ry. Że wszyst​kie ko​bie​ty zo​sta​ły za​szty​le​to​wa​n e cio​sem pro​sto w ser​ce. Coś ta​kie​go. Ale nie zdra​dza​my nic na te​mat wy​cię​tych or​ga​n ów i in​n ych szcze​gó​łów spra​wy. – Po co to wszyst​ko? – za​in​te​re​so​wał się Waj​to​ła.

– Z dwóch po​wo​dów. Po pierw​sze, je​śli wy​p u​ści​my na​szą wer​sję, a mimo to da​lej będą do nas do​cie​rać plot​ki, hm… bliż​sze praw​dy, to war​to bę​dzie pójść tym tro​p em. Po dru​gie, prę​dzej czy póź​n iej po​ja​wi się nowy Brat​kow​ski, któ​ry przy​zna się do tych mor​derstw, cho​ciaż tak na​p raw​dę nie ma z nimi nic wspól​ne​go. W ta​kim wy​p ad​ku mu​si​my mieć moż​li​wość szyb​kiej we​ry​fi​ka​cji, czy to praw​dzi​wy spraw​ca, czy tyl​ko ko​lej​n y wa​riat. Lupa stu​kał ryt​micz​n ie pal​cem w stół, rów​n o​cze​śnie marsz​cząc brwi, za​my​ślo​n y. – Zro​bi​my tak – zde​cy​do​wał. – Waj​to​ła. Po​do​bał mi się twój ra​p ort. Ład​n ie pi​szesz. A sko​ro tak, to przy​go​tu​jesz tę wer​sję „kon​tro​l​n ą”. Po​tem do​star​czysz ją mnie, Zaj​dzie i mo​żesz wy​p uść ją bo​kiem ko​muś zna​jo​me​mu. Naj​le​p iej dzien​ni​ka​rzo​wi. Ale wiesz, po​sta​raj się, żeby to wy​glą​da​ło tak, jak​byś wy​n o​sił te in​for​ma​cje w wiel​kiej kon​spi​ra​cji, a jak się wyda, to stra​cisz pra​cę. Dasz radę? – Tak – od​p o​wie​dział bez en​tu​zja​zmu po​li​cjant. – I naj​le​p iej się po​spiesz. Zaj​da na​rze​kał, że wieść o na​szym ma​łym zna​le​zi​sku już się roz​n io​sła i dzien​n i​ka​rze za​czy​n a​ją się nim in​te​re​so​wać. Na szczę​ście na ra​zie mę​czą rzecz​n i​ka z Je​le​n iej Góry, ale prę​dzej czy póź​n iej tra​fią do nas. „Księ​ciu​n io” wspo​mi​n ał też, że dzi​siaj mogą do nas przy​je​chać z TVN-u, i mam wra​że​n ie, że miał​by ocho​tę tro​chę po​p a​ra​do​wać przed ka​me​ra​mi. Le​p iej, żeby wie​dział, co ma im po​wie​dzieć. – Już się bio​rę do tego. – Jesz​cze ja​kieś uwa​gi? Tym ra​zem to Bor​kow​ski pod​n iósł nie​śmia​ło dłoń. – Tak, Bo​rów​ka? – Cy​ga​n ie. Lupa zmru​żył po​wie​ki. – Coś się mo​n o​te​ma​tycz​n y ro​bisz, pa​n ie star​szy po​ste​run​ko​wy. – Ej! A nie mam ra​cji?! – za​p ro​te​sto​wał po​li​cjant. – U nas w Kro​to​wi​cach nikt nie pa​su​je na za​bój​cę! Ale co się dzie​je u nich w Har​le​mie? Nie mamy po​ję​cia. Czar​n a, kur​wa, dziu​ra. Roz​glą​dał się do​oko​ła, szu​ka​jąc po​p ar​cia u in​n ych. – Coś w tym jest – za​ry​zy​ko​wał Ro​sec​ki. – Na​p raw​dę mało o nich wie​my. – Co w ta​kim ra​zie za​mie​rzasz z tym zro​bić? Wy​słać tam pa​trol na ca​ło​do​bo​wą ob​ser​wa​cję? A może wzy​wać Cy​ga​n ów po ko​lei na prze​słu​cha​n ie? – Nie, no. – Aspi​rant za​czął się wy​co​fy​wać. – Tak tyl​ko po​wie​dzia​łem. Mort​ka przy​glą​dał się temu krót​kie​mu star​ciu i za​uwa​żył, że Lupa zdo​mi​n o​wał po​zo​sta​łą trój​kę po​li​cjan​tów. Na​wet Bor​kow​skie​go, któ​ry te​raz wy​glą​dał jak zbi​ty szcze​n iak. Po​my​ślał, że będą ro​bić to, co każe im ko​mi​sarz, i uwa​żać na to, żeby zbyt​n io się nie wy​chy​lać. Nie wie​dział tyl​ko, czy tak było na ko​mi​sa​ria​cie za​wsze, czy od​p o​wie​dzial​n ość zwią​za​n a z tą kon​kret​n ą spra​wą była tak duża, że wo​le​li ją zrzu​cić na ko​goś in​n e​go. On sam był tu tyl​ko cia​łem ob​cym, kimś, kogo bie​rze się na po​waż​n ie tak dłu​go, jak dłu​go cie​szy się sza​cun​kiem Lupy.

– Po po​łu​dniu bę​dzie​my mo​gli prze​słu​chać Mar​tę Gaw​ryś. Prze​p ro​wa​dzę prze​słu​cha​n ie w asy​ście ko​mi​sa​rza Mort​ki. Do tego cza​su… Bor​kow​ski, sprawdź mi to za​gi​n ię​cie. Prze​czy​taj akta, po​roz​ma​wiaj z miej​sco​wy​mi, któ​rzy się tym zaj​mo​wa​li. – Lupa wy​cią​gnął z kie​sze​n i ko​mór​kę i za​czął prze​glą​dać li​stę kon​tak​tów. Po kil​ku se​kun​dach znie​cier​p li​wio​n y rzu​cił te​le​fon na blat. – Przyjdź do mnie póź​n iej, to dam ci nu​mer do fa​ce​ta z tam​tej​sze​go ko​mi​sa​ria​tu, z któ​rym po​wi​n ie​n eś się spo​tkać. On ci wszyst​ko opo​wie. Bor​kow​ski ski​n ął gło​wą i za​czął zbie​rać swo​je pa​p ie​ry z po​wro​tem do tecz​ki. – Ro​sec​ki. Two​ja sta​ra ma strasz​n ie dłu​gi ję​zor. Weź ją za nie​go po​cią​gnij. Na pew​n o zna już wszyst​kie plot​ki i plo​tecz​ki. Zbierz je i spisz. Waj​to​ła, ty już masz co ro​bić. Ale do tego do​rzu​cę ci jesz​cze jed​n o za​da​n ie. – Sko​ro mu​sisz. – Bo​rów​ka ład​n ie nam spraw​dził oko​li​cę. Te​raz ty po​szu​kasz za​gi​n io​n ych dziew​cząt z wo​je​wódz​twa dol​n o​ślą​skie​go. Do​bra? Po​li​cjant zgo​dził się bez en​tu​zja​zmu. – I zo​stał nam ko​mi​sarz Mort​ka. – Daj​cie mi na​miar na tę zgwał​co​n ą dziew​czy​n ę. Po​roz​ma​wiam z nią – za​pro​p o​n o​wał ko​mi​sarz. Spoj​rze​li na nie​go za​sko​cze​n i, za​sta​n a​wia​jąc się pew​n ie, czy po​win​n i za​p ro​te​sto​wać. Był tu​taj go​ściem, go​ściem, któ​re​go zresz​tą nikt nie za​p ra​szał, a obcy jako taki nie po​wi​n ien wsa​dzać nosa w za​mknię​te spra​wy, szu​kać luk i błę​dów. Ale Lupa zde​cy​do​wał in​a ​czej. – To na​wet nie jest taki zły po​mysł – stwier​dził. – Może wy​cią​gniesz z niej coś, cze​go nam nie chcia​ła po​wie​dzieć. Skoń​czy​li ze​bra​n ie. Mort​ka zo​stał w sal​ce, żeby do​p ić w spo​ko​ju ko​lej​n ą tego dnia kawę. Miał głu​p ią na​dzie​ję, że w ten spo​sób osta​tecz​n ie po​ko​n a kaca. Pod​szedł do okna. Przy​p a​try​wał się gór​skim szczy​tom i po​czuł ocho​tę, żeby ni​ko​mu nic nie mó​wiąc, wziąć ple​cak, za​p a​ko​wać do nie​go bu​tel​kę wody oraz ka​n ap​ki i pójść na szlak. Zmarsz​czył brwi, pró​bu​jąc so​bie przy​p o​mnieć, kie​dy po raz ostat​n i wę​dro​wał po gó​rach. Li​czył bez​gło​śnie. To mu​sia​ło być kil​ka lat przed ślu​bem z Olą. Dwa​n a​ście lat temu? Pięt​n a​ście? Nie po​tra​fił się do​li​czyć. Zresz​tą za​wsze na​le​żał do tych, któ​rzy wolą spę​dzać wa​ka​cje na chłod​n ych, za​tło​czo​n ych bał​tyc​kich pla​żach. Nie​mniej to mo​gło​by być przy​jem​n e. Wziąć ple​cak i tak po pro​stu znik​n ąć. Zo​sta​wić za sobą wszyst​kie kło​p o​ty, tro​ski, zmar​n o​wa​n e lata. Za​sta​n a​wiał się, czy miał​by dość od​wa​gi, aby tak po​stą​p ić. Nie wie​dział. Jed​n o​p ię​tro​wy bu​dy​n ek wy​bu​do​wa​n o tak bli​sko dro​gi, a może to dro​gę wy​bu​do​wa​n o tak bli​sko nie​go, że wy​cho​dzą​cy z klat​ki scho​do​wej czło​wiek od razu sta​wał na jezd​n i. Chod​n ik, zresz​tą tak wą​ski, że z tru​dem mie​ści​ła się na nim jed​n a do​ro​sła oso​ba, po​p ro​wa​dzo​n o dru​gą stro​n ą, wzdłuż pły​n ą​cej tuż obok rzecz​ki. Mort​ka za​p ar​ko​wał sa​mo​chód kil​ka​dzie​siąt me​trów da​lej, tam, gdzie dro​ga

się roz​sze​rza​ła i miej​sca było tro​chę wię​cej. Ostroż​n ie mi​n ął wy​le​gu​ją​ce​go się na cie​p łym as​fal​cie wiej​skie​go psa – po​tęż​n e​go kun​dla z wy​wie​szo​n ym bla​do​czer​wo​n ym ję​zo​rem, któ​ry nie wsta​wał na​wet wte​dy, kie​dy sa​mo​cho​dy prze​jeż​dża​ły tuż obok jego łba. Po trzesz​czą​cych drew​n ia​n ych scho​dach wszedł na pierw​sze pię​tro i za​p u​kał do drzwi, któ​rych dół był oku​ty sta​lo​wą bla​chą. Usły​szał ner​wo​we kro​ki, a po​tem szczęk licz​n ych zam​ków i za​suw. Wresz​cie drzwi się uchy​li​ły. W szcze​li​n ie po​ja​wi​ła się po​ry​ta zmarszcz​ka​mi twarz star​szej ko​bie​ty o pod​krą​żo​n ych oczach i wy​szmin​ko​wa​n ych in​ten​syw​n ą czer​wie​n ią ustach. – Tak? – Ko​mi​sarz Ja​kub Mort​ka. Chcia​łem po​roz​ma​wiać z Re​n a​tą. Ko​bie​ta spraw​dzi​ła oka​za​n ą jej le​gi​ty​ma​cję. Zdję​ła łań​cuch i otwo​rzy​ła sze​ro​ko drzwi. – Re​n a​ta! – krzyk​n ę​ła do wnę​trza miesz​ka​n ia. – Po​li​cja do cie​bie. Co ty, dziew​czy​n o, zno​wu prze​skro​ba​łaś?! Mort​ka wszedł do środ​ka i od razu zna​lazł się w ma​leń​kim przed​p o​ko​ju. Za​pach ku​lek na mole wy​do​by​wa​ją​cy się spo​mię​dzy ubrań był tak in​ten​syw​n y, że nie mógł tam wy​trzy​mać. Prze​szedł da​lej, do po​miesz​cze​n ia, któ​re oka​za​ło się prze​chod​n ią kuch​n ią, gdzie z ko​lei uno​si​ła się woń sma​żo​n ych skwar​ków. Nie​mal rów​n o​cze​śnie z nim, tyle że od dru​giej stro​n y, we​szła kru​czo​wło​sa dziew​czy​n a o moc​n ym i agre​syw​n ym ma​ki​ja​żu. Pró​bo​wa​ła nim za​p ew​n e od​wró​cić uwa​gę od du​że​go nosa i ust tak wą​skich, że mo​gło się wy​da​wać, iż nie ma w ogó​le warg. W uszach no​si​ła mon​stru​a l​n ych roz​mia​rów kol​czy​ki, któ​re dzwo​ni​ły ci​cho przy każ​dym ru​chu jej gło​wy. – Cze​go? – Pani Re​n a​ta? – No prze​cież. A co, mam do​wód po​ka​zać? – Nie. Nie trze​ba. – Co zno​wu na​bro​iła?! – wtrą​ci​ła się ko​bie​ta, któ​ra otwo​rzy​ła Mort​ce drzwi. Jej gło​wa wy​chy​la​ła się znad ra​mie​n ia dziew​czy​n y. – Nic nie na​bro​iła. Chcia​łem tyl​ko po​roz​ma​wiać. Za​dać kil​ka py​tań. – A po co? Ja nic nie wiem! – Cho​dzi mi o… – za​trzy​mał się w pół sło​wa. – Być może le​p iej by było, gdy​by​śmy po​roz​ma​wia​li na osob​n o​ści. Re​n a​ta wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Mamo, spa​daj – stwier​dzi​ła. Ko​bie​ta pró​bo​wa​ła pro​te​sto​wać, ale wte​dy dziew​czy​n a wznio​sła ręce do góry i krzyk​n ę​ła: – Prze​cież to po​li​cjant ka​zał, nie?! Mat​ka Re​n a​ty dą​sa​ła się przez chwi​lę, ale wresz​cie po​szła do po​ko​ju. Sia​dła na fo​te​lu i osten​ta​cyj​n ie po​gło​śni​ła te​le​wi​zor. Dziew​czy​n a za​mknę​ła drzwi od kuch​n i i opar​ła się o pa​ra​p et. Za​ło​ży​ła ręce na pier​siach. – Cze​go? – po​wtó​rzy​ła swo​je py​ta​n ie. – Ja nic nie wiem. Miesz​kam te​raz w Le​eds. W ogó​le się nie orien​tu​ję, co się na tym za​du​p iu dzie​je.

– W Le​eds? – To w An​glii. – No tak. – Przy​je​cha​łam te​raz na ma​jów​kę. Od​wie​dzić mamę. Ju​tro się zmy​wam. Mam bi​let na lot do Li​ver​ka. Czy​li Li​ver​p o​olu. – Do​my​śli​łem się. – Uśmiech​n ął się lek​ko, ma​jąc na​dzie​ję, że wy​glą​da te​raz na mi​łe​go, przy​ja​zne​go fa​ce​ta. – Chcia​łem z pa​n ią po​roz​ma​wiać o tym, co się wy​da​rzy​ło w li​sto​p a​dzie. – W li​sto​p a​dzie… – O gwał​cie. – Prze​cież wiem! – krzyk​n ę​ła. – Nic się wte​dy nie sta​ło. Mó​wi​łam. Po​my​li​łam się. Wy​co​fa​łam wszyst​ko. Cze​go się pan cze​p ia?! Mort​ka znał ta​kie dziew​czy​n y. Pod ma​ską aro​gan​cji kry​ło się prze​ra​że​n ie po​mie​sza​n e z gnie​wem. Praw​dzi​wie wy​bu​cho​wa mik​stu​ra. Naj​gor​sze było jed​n ak to, jak te oba uczu​cia były ukie​run​ko​wa​n e. Ofia​ry bały się spraw​cy, a wście​ka​ły na oso​by, któ​re pró​bo​wa​ły im po​móc. – Przy​szła pani na ko​mi​sa​riat zgło​sić gwałt. Ale póź​n iej zmie​n i​ła zda​n ie. Nie wiem dla​cze​go. Ale chcę się do​wie​dzieć, co się na​p raw​dę wy​da​rzy​ło. – Prze​cież mó​wi​łam. Nic. – Nie było mnie wte​dy w Kro​to​wi​cach. Nie je​stem stąd, pro​szę pani. To ją za​cie​ka​wi​ło. Opu​ści​ła ręce, przy​bie​ra​jąc mniej obron​n ą po​sta​wę. – A skąd? – Z War​sza​wy. Bio​rę udział w pro​gra​mie wy​mia​n y do​świad​czeń po​li​cyj​n ych po​p rzez od​by​wa​n ie sta​ży w róż​n ych miej​scach w kra​ju. – Ale le​gal​n ie mnie pan prze​słu​chu​je? – To nie prze​słu​cha​n ie. Po pro​stu chcia​łem po​roz​ma​wiać. Ale tak, je​stem upraw​n io​n y do do​ko​n y​wa​n ia wszyst​kich czyn​n o​ści po​li​cyj​n ych w Kro​to​wi​cach pod​czas swo​jej służ​by w miej​sco​wym ko​mi​sa​ria​cie. – Aha. – Co się wte​dy wy​da​rzy​ło? Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Przy​je​cha​łam na gro​by na Świę​to Zmar​łych. Spo​tka​łam się ze zna​jo​my​mi. Tro​chę wy​p i​łam. – Jej dłoń po​wę​dro​wa​ła w górę i dziew​czy​n a wsa​dzi​ła so​bie koń​ców​ki po​ma​lo​wa​n ych na zie​lo​n o pa​znok​ci do ust. Wy​da​wa​ło się, że na​wet tego nie za​uwa​ży​ła. – Kie​dy wra​ca​łam do domu przez pola, ktoś mnie za​wo​łał. Sta​n ę​łam, żeby zo​ba​czyć kto. Ja​kiś fa​cet biegł za mną. Za​n im za​p y​ta​łam, kto to, ude​rzył mnie i rzu​cił na zie​mię. Chwi​lę po​tem mia​łam kurt​kę na gło​wie i… Sam pan wie. Spodnie po​le​cia​ły do ko​stek. – Pró​bo​wa​ła się za​śmiać. – Po co to panu? Prze​czu​wał, że to waż​n e py​ta​n ie. Zdra​dzi​ła mu wła​śnie coś bo​le​sne​go. Je​śli chciał, żeby po​dzie​li​ła się z nim czymś wię​cej, mu​siał dać jej rów​n ie war​to​ścio​wą in​for​ma​cję. – Sły​sza​ła pani o zwło​kach ko​biet od​n a​le​zio​n ych w tu​tej​szej ko​p al​n i?

– Tak. – Za​mor​do​wa​n o bru​tal​n ie kil​ka ko​biet. Pro​wa​dzę śledz​two w tej spra​wie. Za​sta​n a​wiam się, czy te mor​der​stwa i to, co się pani przy​da​rzy​ło, mają ze sobą coś wspól​n e​go. Za​mar​ła z pa​znok​cia​mi tkwią​cy​mi po​mię​dzy bia​ły​mi zę​ba​mi. – Nie – stwier​dzi​ła nad​zwy​czaj sta​n ow​czo. – Nie ma. – Skąd ta pew​n ość? – Bo po pro​stu nie ma. Zmarsz​czył brwi. Na​gle go oświe​ci​ło. – Pani wie – stwier​dził. Po​sta​rał się o to, żeby jego głos brzmiał ła​god​n ie i przy​ja​ciel​sko. – Co ta​kie​go niby wiem? – Kto pa​n ią zgwał​cił. Od​wró​ci​ła gło​wę w stro​n ę pię​trzą​cych się w zle​wie na​czyń. Mil​cza​ła. On rów​n ież. Chciał jej dać kil​ka se​kund do na​my​słu, po​zwo​lić na to, żeby sama mu wszyst​ko opo​wie​dzia​ła. Gdy​by na​ci​skał, mógł​by ją tyl​ko spło​szyć. Wtem Re​n a​ta do​p a​dła do drzwi od po​ko​ju i za​czę​ła wa​lić w nie z ca​łych sił pię​ścia​mi. – Spier​da​laj! Sły​szysz?! Spier​da​laj! Za ma​to​wym szkłem Mort​ka do​strzegł syl​wet​kę, któ​ra ucie​kła w głąb miesz​ka​n ia. Mat​ka dziew​czy​n y. Pod​słu​chi​wa​ła ich. Re​n a​ta po raz ostat​n i wznio​sła ra​mię w górę, ale za​miast ude​rzyć, opu​ści​ła je bez​wład​n ie. Spoj​rza​ła Mort​ce pro​sto w oczy: ostro, agre​syw​n ie i bła​gal​n ie rów​n o​cze​śnie. – Po​p eł​n i​ła pani błąd, wy​co​fu​jąc zgło​sze​n ie – po​wie​dział po​li​cjant. – Ale moż​n a to na​p ra​wić. Je​śli się pani boi, mogę po​móc. Za​dbać o opie​kę praw​n ą, ochro​n ę, przy​p il​n o​wać wszyst​kie​go – do​dał bez prze​ko​n a​n ia. Wie​dział, że to już ra​czej na nic. Ni​cze​go się tu​taj nie do​wie. Ale mu​siał przy​n ajm​n iej spró​bo​wać. – Nie je​steś stąd – stwier​dzi​ła. – Nic nie wiesz. – Ktoś pani zro​bił wiel​ką krzyw​dę. A tu​tej​sza po​li​cja z ja​kie​goś po​wo​du za​wio​dła. To strasz​n e i nie je​stem w sta​n ie na​wet wy​ra​zić jak bar​dzo… – Za​milkł, zda​jąc so​bie spra​wę, że bra​ku​je mu słów. – Chcę i mogę po​móc – do​koń​czył nie​zgrab​n ie. – Nie. To wszyst​ko? Po​czuł nie​ocze​ki​wa​n y przy​p ływ zło​ści. Miał ocho​tę pod​biec do tej dziew​czy​n y, chwy​cić ją za ra​mio​n a i po​trzą​sać nią tak dłu​go, aż wy​bi​je jej z gło​wy te głu​p ie po​my​sły. Po​cił się ze zde​n er​wo​wa​n ia, pró​bo​wał do niej do​trzeć na róż​n e spo​so​by, a usły​szał w od​p o​wie​dzi tyl​ko jed​n o pro​ste „nie”. – Za​mor​do​wa​n o czte​ry ko​bie​ty. Bar​dzo czę​sto się zda​rza, że gwał​ci​cie​le póź​niej… – Spró​bo​wał jesz​cze raz. – Jed​n o z dru​gim nie ma nic wspól​n e​go – wy​sy​cza​ła. Pod​dał się. Miał przed sobą mur i wie​dział, że może w nie​go wa​lić, ile chce, ale i tak nie da rady się prze​bić. Mi​n ę​ło zbyt wie​le cza​su, wmó​wi​ła so​bie, że pod​ję​ta przez nią de​cy​zja była słusz​n a i wła​ści​wa. Te​raz nie zmie​n i​ła​by jej tak

od razu. Miał tyl​ko na​dzie​ję, że uda​ło mu się za​siać w dziew​czy​n ie ziar​n o wąt​pli​wo​ści, któ​re kie​dyś przy​n ie​sie owo​ce. Po​zo​sta​ło mu tyl​ko wy​co​fać się i dać jej czas na prze​my​śle​n ia. – W ta​kim ra​zie ży​czę pani bez​p iecz​n e​go lotu. Gdy​by jed​n ak pani zmie​n i​ła zda​n ie, to moja wi​zy​tów​ka. Pro​szę dzwo​n ić o do​wol​n ej po​rze. – Wrę​czył jej bia​ły kar​to​n ik. Przy​ję​ła go nie​chęt​n ie i na​tych​miast po​ło​ży​ła obok sie​bie na pa​ra​p e​cie. – Czy da mi pani na​mia​ry na sie​bie? Tam, w An​glii. Na wszel​ki wy​pa​dek, gdy​by się oka​za​ło, że będę chciał z pa​n ią jesz​cze po​roz​ma​wiać. – Mama wszyst​ko ma. Kiw​n ął gło​wą. Po​że​gnał się krót​ko i wy​szedł na dwór. Pies, któ​ry wy​grze​wał się na as​fal​cie, wciąż tam le​żał. Na wi​dok Mort​ki pod​n iósł na mo​ment cięż​ki łeb i za​mer​dał trzy razy ogo​n em. Por​tier w rzą​do​wym ośrod​ku wcza​so​wym Pod Klo​n a​mi skoń​czył kil​ka dni temu pięć​dzie​siąt sześć lat, co było dla nie​go wy​da​rze​n iem sym​bo​licz​n ym. Tyle wła​śnie miał jego oj​ciec, kie​dy zmarł w 1978 roku w szpi​tal​n ym łóż​ku po​wa​lo​n y przez bia​łacz​kę. Cho​ro​ba ujaw​n i​ła się tak na​gle, jak​by była wy​ska​ku​ją​cym z pu​deł​ka dia​beł​kiem, któ​re​go por​tier wi​dział kie​dyś na ko​ściel​n ym od​p u​ście. Tata był jed​n ym z tych męż​czyzn, któ​rzy za miesz​ka​n ie, do​brą pen​sję, ta​lo​n y na de​fi​cy​to​we to​wa​ry, ra​dia, me​ble ryli w la​tach czter​dzie​stych ki​lo​fa​mi, dy​n a​mi​tem i mło​ta​mi oko​licz​n e góry. Za​ra​bia​ło się wte​dy tyle, że czło​wiek nie wie​dział na​wet, co ma ro​bić z pie​n iędz​mi. A po​tem przy​szedł ten smut​n y dzień, kie​dy wy​je​cha​li Ru​scy, a pro​duk​cja za​czę​ła za​mie​rać. Wszyst​ko to​czy​ło się jesz​cze siłą roz​p ę​du przez parę lat, ale ko​n iec koń​ców ko​p al​n ie po​za​my​ka​n o. Oj​ciec, po​my​ślał por​tier, i tak dłu​go po​żył. Więk​szość jego ko​le​gów umar​ła kil​ka, góra kil​ka​n a​ście lat po wyj​ściu spod zie​mi. W ak​tach zgo​n u pi​sa​n o im „py​li​ca” lub po​dob​n e bzdu​ry, cho​ciaż tak na​p raw​dę za​bi​jał ich ten ra​dio​a k​tyw​ny syf, któ​ry no​si​li tyle lat do wa​go​n i​ków go​ły​mi rę​ka​mi i wy​wo​zi​li na po​wierzch​n ię, a któ​ry te​raz tkwił w gło​wi​cach ro​syj​skich ra​kiet. Lu​dzie opo​wia​da​li cuda o tych ko​p al​n iach. Że Ru​scy ni​ko​mu nie mó​wi​li, co wła​ści​wie się tam ko​p ie, że jak ktoś zdra​dził coś ob​ce​mu albo na​wet pro​wo​ka​to​ro​wi, to do​sta​wał kulę w łeb bez sądu. Ale to były bzdu​ry. Oj​ciec z ko​le​ga​mi do​sko​n a​le wie​dzie​li, że ko​p ią uran. Inna rzecz, że nikt im nie wy​tłu​ma​czył, czym ten uran wła​ści​wie jest. So​wie​ci co praw​da ostrze​ga​li, żeby pod żad​n ym po​zo​rem nie jeść dru​gie​go śnia​da​n ia pod zie​mią, ale kto by tra​cił czas na to, żeby wy​je​chać na po​wierzch​nię, kie​dy tra​fi​ła się do​bra żyła? Bo za do​bry uro​bek do​sta​wa​li ta​kie pre​mie, któ​re się na​wet gór​n i​kom z Wał​brzy​cha nie śni​ły. Ta​kie to cza​sy były. Zło​ty wiek dla Kro​to​wic. A te​raz tyl​ko syf, bez​ro​bo​cie i pa​dli​n a, po​my​ślał por​tier i chęt​n ie by splu​n ął, gdy​by miał gdzie. Ale po​p iel​n icz​ka le​ża​ła da​le​ko, a zie​lo​ną wy​kła​dzi​n ę sam nie​daw​n o od​ku​rzał i szko​da mu było ją bru​dzić. Był więc w wie​ku swo​je​go ojca, a za rok bę​dzie star​szy. Nie wie​dział, czy po​wi​n ien się z tego po​wo​du cie​szyć, czy mar​twić. Oparł łok​cie o blat por​tier​n i i wbił pod​bró​dek w za​ci​śnię​te w pięść dło​n ie.

Oj​ciec umarł może i mło​do, ale pięk​n e miał ży​cie. Wszyst​kie​go pod do​stat​kiem. A on sam? Tkwił w tym ośrod​ku, od lat nie do​stał pod​wyż​ki, wciąż tyl​ko wy​słu​chi​wał plo​tek o tym, że albo ich za​mkną, albo zwol​n ią całą ob​słu​gę i za​trud​n ią tych z ja​kie​goś out​so​ur​cin​gu. Tych, co nie pra​cu​ją na eta​tach, więc są tań​si. Por​tier to na​wet ro​zu​miał, bo prze​cież wi​dział, że ośrod​ko​wi się nie prze​le​wa​ło. W szczy​cie se​zo​n u, jak do​brze po​szło, to mie​li za​ję​tą le​d​wo po​ło​wę miejsc. I tak od paru lat. Na je​sie​n i cza​sa​mi ktoś z rzą​du przy​jeż​dżał kon​fe​ren​cję ro​bić. Wszy​scy wte​dy chla​li po no​cach do upa​dłe​go, a po​tem na​stęp​n e​go dnia je​den fra​jer ga​dał go​dzi​n a​mi do pu​stej sali, a sprzą​tacz​ki zbie​ra​ły peł​n e po​p iel​n icz​ki, bu​tel​ki i rzy​go​wi​n y. W zi​mie pust​ki, bo cho​ciaż Kro​to​wi​ce są w ser​cu Kar​ko​n o​szy, to nie mają ani jed​n e​go wy​cią​gu nar​ciar​skie​go, więc wszy​scy ucie​ka​ją do Kar​p a​cza czy Szklar​skiej. W cią​gu roku od cza​su do cza​su tra​fia​ły się ślub, chrzci​n y, sty​p a lub fir​ma, pró​bu​ją​ca wci​snąć eme​ry​tom niby-zdro​wot​n e garn​ki lub su​p er​p o​ściel z weł​n y wiel​błą​da, któ​ra le​czy reu​ma​tyzm. Ale wszyst​ko to mało. Weź​my cho​ciaż​by te​raz, my​ślał por​tier. Dłu​gi week​end się koń​czy, a z osiem​dzie​się​ciu miejsc mają za​ję​te tyl​ko pięć. Czte​ry wy​n a​ję​li tu​ry​ści, któ​rzy z Kro​to​wic urzą​dzi​li so​bie bazę do gór​skich wę​dró​wek, a pią​te… – Dzień do​bry, pa​n ie Zbysz​ku! Aż pod​sko​czył prze​stra​szo​n y. Olga zna​la​zła się tuż obok nie​go, uśmiech​n ię​ta, uma​lo​wa​n a i pach​n ą​ca kwia​ta​mi. Za​wsze po​tra​fi​ła go po​dejść. – Dzień do​bry, pani Olgo. Sta​n ę​ła obok nie​go i zło​ży​ła gło​wę na la​dzie, wy​p i​n a​jąc za​lot​n ie pupę. Po​my​ślał, że gdy​by był choć tro​chę młod​szy, to nie za​sta​n a​wiał​by się dłu​go, tyl​ko chwy​cił​by ją i zro​bił, co trze​ba. Chcia​ła​by czy nie. – Co sły​chać, pa​n ie Zbysz​ku? – za​p y​ta​ła. Mó​wi​ła, za​cią​ga​jąc, jak Kar​gul i Paw​lak z Sa​mych swo​i ch. – Po sta​re​mu, pani Olgo. Nic się nie dzie​je. Zmarsz​czy​ła za​baw​n ie brwi i wy​dę​ła lek​ko usta. – Nic. A te mor​der​stwa? A… Mor​der​stwa. Ga​da​ło o nich całe mia​sto, ale por​tier nie lu​bił plo​tek. Po​my​ślał tyl​ko, że może z tej oka​zji ja​cyś dzien​n i​ka​rze zja​dą do Kro​to​wic i wy​n aj​mą kil​ka po​koi w ośrod​ku. Do​bre by było i to. – Ano. Są. – A pan może ma zna​jo​mych w po​li​cji, któ​rzy by coś wie​dzie​li? Co, pa​n ie Zbysz​ku? Po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – A ktoś inny ma? Może pani Go​sia? – To niech pani z pa​n ią Go​sią gada. Ja się nie in​te​re​su​ję. A co pani taka cie​ka​wa? – A co tu in​n e​go ro​bić? – od​p o​wie​dzia​ła py​ta​n iem. Wła​śnie. Nic in​n e​go nie było do ro​bo​ty. Ale mimo to sie​dzia​ła u nich już cał​kiem dłu​go. Cza​sa​mi za​sta​n a​wiał się na​wet, co ją tu trzy​ma. – A jak pie​sek? – Zmie​n i​ła szyb​ko te​mat.

– Drza​zga? – Zro​bi​ło mu się miło, że pa​mię​ta​ła. – Da​lej nie chce jeść. Za to szcze​ka na każ​de​go ob​ce​go. I to tak dziw​n ie szcze​ka, pani Olgo. Zu​p eł​n ie in​a ​czej niż do​tych​czas. Tak z zę​ba​mi, jak​by gryźć chcia​ła czy wście​kli​znę mia​ła. – A le​karz co na to? – We​te​ry​n arz ją prze​świe​tlił, po​wie​dział, że nic nie wi​dzi i że trze​ba cze​kać. A jak to cze​ka​n ie nie po​mo​że, to bę​dzie ją ciął, żeby zo​ba​czyć, co w tych psich be​be​chach sie​dzi. Ale ja tam nie wiem. To sta​ry pies jest. Czy war​to ją mę​czyć i kłaść na stół? – za​p y​tał re​to​rycz​n ie, ma​jąc na​dzie​ję, że dziew​czy​n a nie usły​szy fał​szu w jego sło​wach. Praw​da była taka, że nie miał dość pie​n ię​dzy, by za​p ła​cić za ope​ra​cję psa. I im bar​dziej Drza​zga ro​bi​ła się agre​syw​n a, tym bar​dziej por​tier li​czył się z tym, że pew​n e​go dnia bę​dzie ją mu​siał za​wieźć do kum​p la na go​spo​dar​kę, po​ło​żyć jej łeb na pień​ku i za​koń​czyć to psie ży​cie jed​n ym cio​sem sie​kie​ry. Ile​kroć o tym my​ślał, łzy zbie​ra​ły mu się pod po​wie​ka​mi. – Bę​dzie do​brze – po​wie​dzia​ła dziew​czy​n a, a on był jej wdzięcz​n y za sło​wa po​cie​sze​n ia. A chwi​lę póź​n iej jej dło​n ie wy​ko​n a​ły ta​n iec, któ​ry po​wta​rza​ły dzień w dzień od dwóch ty​go​dni. Prze​śli​zgnę​ły się po jego ra​mio​n ach i tor​sie, żeby z kie​sze​n i ko​szu​li wy​cią​gnąć pacz​kę pa​p ie​ro​sów i się po​czę​sto​wać. – Ma pan za​p al​n icz​kę? Po​dał jej, a ona scho​wa​ła ją do kie​sze​n i kurt​ki. Bez sło​wa, ale za to z pro​mien​n ym uśmie​chem. Pacz​kę pa​p ie​ro​sów odło​ży​ła tym​cza​sem na ladę. – Dzię​ku​ję, pa​n ie Zbysz​ku. Pa​trzył za nią, jak wy​cho​dzi​ła z ośrod​ka. Przy każ​dym kro​ku krę​ci​ła bio​dra​mi, jak​by była na wy​bie​gu mo​de​lek. Lek​kim kop​n ię​ciem otwo​rzy​ła drzwi i już jej nie było. Będą z tą dziew​czy​n ą kło​p o​ty, po​my​ślał pan Zby​szek. Od​n o​sił ta​kie wra​że​nie, ile​kroć się spo​ty​ka​li, ale cho​ciaż mi​jał dzień za dniem i nic się do​tąd nie wy​da​rzy​ło, na​wet nie przy​szło mu do gło​wy, że mógł​by się po​my​lić. Będą z tą dziew​czy​n ą kło​p o​ty, to było pew​n e, jak dwa i dwa jest czte​ry. Mort​ka ob​ra​cał w dło​n iach plu​szo​we​go mi​sia z na​de​rwa​n ym uchem. Kie​dy przy​ło​żył go do twa​rzy, wy​czuł wy​raź​n y za​p ach stę​chli​zny i sta​rych ubrań. Inne za​baw​ki nie wy​glą​da​ły le​p iej. – Mo​gli​ście się tro​chę bar​dziej po​sta​rać – stwier​dził ko​mi​sarz. Bor​kow​ski wzru​szył ra​mio​n a​mi lek​ce​wa​żą​co, da​jąc tym sa​mym wy​raź​n y znak, że opi​n ia ko​mi​sa​rza zu​p eł​n ie go nie ob​cho​dzi. – Tyl​ko ta​kie mia​ła moja sio​stra. – A ile sio​stra ma lat? – Czter​n a​ście – po​wie​dział Bor​kow​ski i ro​ze​śmiał się. – Już się tymi za​baw​ka​mi nie bawi, ale jak je za​bie​ra​łem, to i tak krzy​cza​ła, jak​bym jej zęby wy​ry​wał. Mó​wi​ła, że to dla niej waż​n e pa​miąt​ki. Do​p ie​ro jak obie​ca​łem, że od​dam, to się tro​chę uspo​ko​iła. Mort​ka odło​żył plu​sza​ka obok lal​ki z gru​by​mi blond war​ko​cza​mi i nie​p o​ko​ją​cym uśmie​chem wy​szy​tym czer​wo​n ą ni​cią. Na czas prze​słu​cha​n ia Mar​ty Gaw​-

ryś prze​me​blo​wa​li jed​n o z po​miesz​czeń, tak żeby dziew​czyn​ka czu​ła się tam bez​p iecz​n ie. Wy​n ie​śli więk​szość me​bli, po​zo​sta​wia​jąc tyl​ko trzy krze​sła. Na pod​ło​dze po​roz​rzu​ca​li za​baw​ki. Pod jed​n ą ze ścian sta​ła ta​bli​ca do ry​so​wa​n ia, a w ką​cie go​to​wa do pra​cy ka​me​ra. – Wie​cie, że no​szą kwia​ty pod sztol​n ię? – ode​zwał się Bor​kow​ski. Ko​mi​sarz spoj​rzał na nie​go py​ta​ją​co. – By​łem tam dzi​siaj, bo sio​ra po​wie​dzia​ła mi, co się dzie​je – do​dał star​szy po​ste​run​ko​wy. – Przy wej​ściu do ko​p al​n i lu​dzie zo​sta​wia​ją kwia​ty oraz za​p a​lo​n e zni​cze. Nie​któ​rzy to się na​wet mo​dlą. – Jezu, bra​ku​je nam tam tyl​ko kół​ka ró​żań​co​we​go… Mam na​dzie​ję, że za​bez​pie​czy​li​śmy wszyst​kie śla​dy w oko​li​cy – jęk​n ął Mort​ka. – Za​bez​p ie​czy​li​śmy – po​twier​dził po​n u​ro Lupa. – A wej​ście do ko​p al​n i? – Wsta​wi​li​śmy kra​tę i za​mknę​li​śmy na kłód​kę. Mort​ka nie wie​dział, czy to wy​star​czy. Ale co mie​li wię​cej zro​bić? Wy​sta​wić pod sztol​n ią war​tę ho​n o​ro​wą?! Wy​p ro​sto​wał się i omiótł wzro​kiem po​kój. W ni​czym nie przy​p o​mi​n ał wzo​ro​wej sali prze​słu​chań dla dzie​ci, ale i tak było nie​źle. – Za​raz będą – po​n a​glił go Lupa. Wy​szli przed ko​mi​sa​riat. Lupa wy​cią​gnął marl​bo​ro z pu​deł​ka i pod​su​n ął pacz​kę Mort​ce, a po​tem Bor​kow​skie​mu. Obaj od​mó​wi​li. Ko​mi​sarz za​czął się ba​wić pa​p ie​ro​sem, przy​glą​da​jąc mu się spod na wpół przy​mknię​tych po​wiek. – Kur​wa… Pra​wie uda​ło mi się rzu​cić. Trzy mie​sią​ce nie pa​li​łem – po​wie​dział. – Nie​zły wy​n ik. – No. Mój naj​lep​szy. I wszyst​ko po​szło się je​bać. Wsa​dził pa​p ie​ro​sa do ust, ale nie zdą​żył za​p a​lić, bo w tej sa​mej chwi​li zza rogu wy​ło​n i​ła się ka​ret​ka. Lupa pstryk​n ął pal​ca​mi na Bor​kow​skie​go i mło​dy po​li​cjant po​biegł otwo​rzyć bra​mę. Sa​mo​chód wje​chał na te​ren ko​mi​sa​ria​tu i za​trzy​mał się nie​da​le​ko po​li​cjan​tów. Z ka​bi​n y wy​siadł dok​tor No​wak z sa​n i​ta​riu​szem. Otwo​rzy​li tyl​n e drzwi i po​mo​gli wyjść Jo​a n​n ie Gaw​ryś, któ​ra tu​li​ła w ra​mio​n ach otu​lo​n ą w koce Mar​tę. – To na​p raw​dę ko​n iecz​n e? – za​p y​ta​ła ko​bie​ta od razu, kie​dy tyl​ko po​de​szli do niej po​li​cjan​ci. – Tak. Jak mó​wi​łem, mu​si​my mieć to na​gra​n e – po​twier​dził Lupa i wpro​wa​dził ją do bu​dyn​ku. Ojca Mar​ty nie było w ka​ret​ce. Mort​ka uznał, że za​p ew​n e zo​stał w domu, żeby pil​n o​wać syna. Cie​ka​we, co się dzie​je z gów​n ia​rzem? Ktoś się po​wi​n ien tym za​in​te​re​so​wać, spraw​dzić, czy Gaw​ry​sio​wie nie spu​ści​li mu zbyt wiel​kie​go la​n ia. Bo że swo​je do​stał, tego ko​mi​sarz aku​rat był pe​wien. Wpraw​dzie nie po​pie​rał kar cie​le​snych, ale tym ra​zem ja​koś nie było mu żal dzie​cia​ka. Jo​a n​n a Gaw​ryś we​szła z cór​ką do po​ko​ju prze​słu​chań. Usia​dła na krze​śle

i wzię​ła ją na ko​la​n a. Mort​ka po​słał Lu​p ie py​ta​ją​ce spoj​rze​n ie, a ten tyl​ko się skrzy​wił w od​p o​wie​dzi. Ro​dzi​ce nie po​win​n i brać udzia​łu w prze​słu​cha​n iu, ale po​li​cjant uznał, że ra​czej nie uda mu się skło​n ić Jo​a n​n y Gaw​ryś do wyj​ścia. Ko​bie​ta po​sta​n o​wi​ła nie spusz​czać dziec​ka z oczu. Mo​gli pró​bo​wać ją prze​ko​n ać, żeby opu​ści​ła po​kój, lub na​wet do tego zmu​sić, ale to tyl​ko utrud​n i​ło​by kon​takt z dziew​czyn​ką. Lupa włą​czył ka​me​rę. – Dzień do​bry, Mar​to – roz​p o​czął. – Zna​my się, praw​da? Na​zy​wam się Bo​guś Lupa, a to mój ko​le​ga Kuba Mort​ka. Obaj je​ste​śmy po​li​cjan​ta​mi. Chcia​łem z tobą po​roz​ma​wiać na te​mat tego, co się wy​da​rzy​ło w ko​p al​n i. Pa​mię​tasz? Dziew​czyn​ka dłu​go tkwi​ła w bez​ru​chu. Wresz​cie pod​n io​sła prze​stra​szo​n e, wiel​kie oczy i kiw​n ę​ła gło​wą. – Czy wte​dy w ko​p al​n i zda​rzy​ło się coś nie​zwy​kłe​go? Kiw​n ę​ła gło​wą. Lupa uśmiech​n ął się lek​ko, za​chę​ca​jąc ją do mó​wie​n ia. – Zna​la​złam te pa​n ie – wy​szep​ta​ła Mar​ta drżą​cym gło​sem. – Ro​zu​miem. – Pro​si​łam, żeby mi po​mo​gły. – Tak. – Ale one nie żyły. – Pew​n ie się prze​stra​szy​łaś? Po​wtór​n e kiw​n ię​cie gło​wą. – To nie szko​dzi, ko​cha​n ie. Każ​dy by się prze​stra​szył. I tak je​steś bar​dzo dziel​n a. A po​wiedz mi, czy coś jesz​cze się wy​da​rzy​ło? Dłu​gie, dłu​gie mil​cze​n ie, po któ​rym pa​dło jed​n o ci​che sło​wo. – Tak. – Co ta​kie​go? – Ktoś tam przy​szedł. – Gdzie, ko​cha​n ie? – Do ko​p al​n i. – Do miej​sca, gdzie były te pa​n ie? – Tak. – Kto to był? – Taki pan. Lupa rzu​cił Mort​ce szyb​kie spoj​rze​n ie, a po​tem zer​k​n ął na ka​me​rę, żeby się upew​n ić, że prze​słu​cha​n ie jest na​gry​wa​n e. – Co ro​bił? – Oglą​dał te pa​n ie – wy​szep​ta​ła Mar​ta. – Bar​dzo dłu​go oglą​dał. – A co ty zro​bi​łaś? – Ukry​łam się. – Dla​cze​go, ko​cha​n ie? Nie chcia​łaś pro​sić go o po​moc? – Chcia​łam. – Po​p ro​si​łaś? – Nie.

Za​drża​ła, a jej mat​ka na​tych​miast moc​n iej ją ob​ję​ła. – Mar​ta, do​brze zro​bi​łaś. Nikt tu​taj nie jest na cie​bie zły. Ro​zu​miesz? – Lupa prze​ma​wiał ci​cho i spo​koj​n ie. – Tak. – Chce​my tyl​ko wie​dzieć, dla​cze​go nie po​p ro​si​łaś tego pana o po​moc. – Bo się ba​łam. – Cze​go się ba​łaś? – Tego pana. – Dla​cze​go? – Bo mama mó​wi​ła, żeby na nich uwa​żać. Żeby się trzy​mać od nich z da​le​ka. – Od kogo masz się trzy​mać z da​le​ka? Mar​ta prze​łknę​ła śli​n ę. – Od Cy​ga​n ów.

Rozdział 7 Mort​ka po​dzię​ko​wał ru​chem gło​wy, kie​dy Ali​cja po​ło​ży​ła przed nim ta​lerz z jaj​kiem na twar​do i po​sma​ro​wa​n y​mi ma​słem krom​ka​mi ciem​n e​go, żyt​n ie​go chle​ba. Ostat​n ie klik​n ię​cie i Sky​p e po​gra​tu​lo​wał mu utwo​rze​n ia no​we​go pro​fi​lu. Się​gnął po te​le​fon ko​mór​ko​wy i od​szu​kał ese​me​sa od Brod​ki. Wpi​sał w od​p o​wied​n im okien​ku jej na​zwę użyt​kow​n i​ka. Pro​gram od​n a​lazł ją po dwóch se​kun​dach. Była jesz​cze nie​do​stęp​n a. Mort​ka do​p ie​ro wte​dy się zo​rien​to​wał, co przed chwi​lą po​ja​wi​ło się na biur​ku. Ogłu​p ia​łym wzro​kiem wpa​try​wał się w ko​la​cję. Wresz​cie wstał i wy​szedł z po​ko​ju. Ali​cja sie​dzia​ła ra​zem z dzieć​mi w du​żym po​ko​ju. Je​dli i wspól​n ie oglą​da​li film w te​le​wi​zji. – Dzię​ki – po​wie​dział i od razu od​kaszl​n ął. Ko​bie​ta od​wró​ci​ła się do nie​go i uśmiech​n ę​ła py​ta​ją​co. – Za je​dze​n ie. Za kom​p u​ter zresz​tą też, ale te​raz za je​dze​n ie – chrząk​n ął raz jesz​cze, żeby po​zbyć się reszt​ki chry​p y. – Chy​ba po​wi​n ie​n em ci za​cząć pła​cić za te wszyst​kie po​sił​ki. – Nie wy​głu​p iaj się – po​wie​dzia​ła, a w jej gło​sie brzmia​ła nuta obu​rze​n ia. Po​gła​ska​ła sie​dzą​ce​go obok syna po wło​sach, ale ten od razu się od​su​n ął. Po​sła​ła Mort​ce spoj​rze​n ie, któ​re mó​wi​ło: „Ach, ci chłop​cy!”. Coś o tym wie​dział. Pa​mię​tał jesz​cze ten słod​ko-gorz​ki smak od​rzu​ce​n ia, kie​dy jego sy​n o​wie po raz pierw​szy stwier​dzi​li, że są już za duzi na wie​czor​n e przy​tu​la​n ie. I tak zresz​tą nie miał zbyt wie​lu oka​zji, by oka​zy​wać im czu​łość. To Ola ich usy​p ia​ła. On był albo w pra​cy, albo prze​glą​dał wła​śnie pa​p ie​ry, któ​re przy​n iósł do domu. Po​tem się kłó​ci​li. Ona wy​rzu​ca​ła mu, że nie​mal nie zaj​mu​je się dzieć​mi, on jej, że nie ro​zu​mie jego pra​cy. Wresz​cie ona mó​wi​ła mu, że jego sy​n o​wie pra​wie go nie zna​ją, a on ją py​tał, kie​dy po raz ostat​n i wi​dzia​ła mar​twe​go czło​wie​ka. Bo on dzi​siaj. Nie​unik​n io​n e i osta​tecz​n e ar​gu​men​ty. Po​trzą​snął gło​wą, żeby uwol​n ić się od wspo​mnień, i po​szedł do to​a ​le​ty. Wy​si​kał się, a po​tem umył ręce. Kie​dy szu​kał ręcz​n i​ka, trą​cił ra​mie​n iem pół​kę nad umy​wal​ką i zrzu​cił jed​n ą ze sto​ją​cych tam bu​te​lek. Zła​p ał ją w ostat​n iej chwi​li, za​n im roz​trza​ska​ła się o pod​ło​gę. Miał w dło​n iach bu​te​lecz​kę per​fum Escen​tric Mo​le​cu​les 01. Pod​n iósł ją do nosa i po​czuł za​p ach Ali​cji – woń drew​n a, cy​tru​sów i kwia​tów po​mie​sza​n a z czymś syn​te​tycz​n ym, trud​n ym do okre​śle​n ia, a co ko​ja​rzy​ło mu się z lek​cja​mi che​mii w li​ceum. Odło​żył fla​ko​n ik na pół​kę. Wró​cił do po​ko​ju Mar​ci​n a i Ju​dy​ty. Jed​n a jego po​ło​wa była ob​le​p io​n a pla​ka​-

ta​mi z pił​ka​rza​mi i sa​mo​cho​da​mi, a dru​ga – ob​raz​ka​mi z lal​ka​mi Bar​bie, pio​sen​kar​ka​mi i ku​cy​ka​mi My Lit​tle Pony. Do​strze​gał na ścia​n ie śla​dy wal​ki mię​dzy ro​dzeń​stwem, kie​dy jed​n o z nich chcia​ło za​le​p ić swo​im pla​ka​tem wła​sność dru​gie​go. Zjadł ka​n ap​ki i wte​dy do​strzegł, że iko​n a obok na​zwi​ska Brod​ki zmie​n i​ła wy​gląd. Na​ci​snął ją i pro​gram na​wią​zał po​łą​cze​n ie. Na ekra​n ie kom​p u​te​ra po​ja​wi​ła się twarz psy​cho​loż​ki. Po​n i​żej, na mniej​szym ob​raz​ku wi​dział sie​bie. Ka​me​ra ob​cię​ła mu po​ło​wę twa​rzy. Po​p ra​wił ją. – Do​bry wie​czór, pa​n ie ko​mi​sa​rzu – ode​zwa​ła się Brod​ka. Mort​ka od​n iósł wra​że​n ie, że jej oczy mia​ły ko​lor sza​ry, a nie in​ten​syw​n ie błę​kit​n y jak pod​czas ich ostat​n ie​go spo​tka​n ia w War​sza​wie. Wte​dy chy​ba no​si​ła so​czew​ki. – Do​bry wie​czór. Sły​szy mnie pani? – Gło​śno i wy​raź​n ie. Ro​ze​śmia​ła się. – Prze​czy​ta​ła pani ma​te​ria​ły, któ​re jej wy​sła​łem? Mort​ka zła​mał za​kaz Lupy. Naj​p ierw ze​ska​n o​wał część do​ku​men​tów do​ty​czą​cych śledz​twa, po​tem na​grał pli​ki na pły​tę DVD, żeby wresz​cie, ko​rzy​sta​jąc z kom​p u​te​ra Ali​cji, wy​słać je pro​fi​ler​ce. – Tak. – I co pani są​dzi? Ru​chem dło​n i od​gar​n ę​ła nie​sfor​n y ko​smyk, któ​ry opadł jej na czo​ło. – Wie pan, że to nie bę​dzie peł​n o​war​to​ścio​wy pro​fil kry​mi​n al​n y? – Oczy​wi​ście. – Za​dam w ta​kim ra​zie ko​lej​n e py​ta​n ie. Czy w śledz​two zo​sta​n ie włą​czo​n y inny pro​fi​ler? Być może ktoś z Wro​cła​wia lub Je​le​n iej Góry? Po​trzą​snął gło​wą. – Dla​cze​go nie? – Dłu​go by tłu​ma​czyć. – Mam czas. – Ale ja nie. Je​śli jed​n ak to co​kol​wiek dla pani zna​czy, to nie jest moja de​cy​zja. Je​stem tu​taj tyl​ko kon​sul​tan​tem. Zmarsz​czy​ła brwi, za​sta​n a​wia​jąc się nad tym, co usły​sza​ła. Po​tem wes​tchnę​ła zre​zy​gno​wa​n a i się​gnę​ła po oku​la​ry o gru​bych, czar​n ych opraw​kach, któ​re kie​dyś no​si​ły tyl​ko ku​jon​ki, a któ​re ostat​n io zro​bi​ły się sza​le​n ie mod​n e. Za​ło​ży​ła je i za​czę​ła prze​rzu​cać kart​ki pa​p ie​ru. W jej pra​wej dło​n i nie​p o​strze​że​n ie zna​lazł się dłu​go​p is, któ​rym za​czę​ła szyb​ko pod​kre​ślać po​szcze​gól​n e zda​n ia i sło​wa. – Po​wiem panu tak… – za​czę​ła. – To bar​dzo bru​tal​n e mor​der​stwa. Mam wra​że​n ie, że w pol​skich wa​run​kach to ewe​n e​ment. A przy​n ajm​n iej nie ko​ja​rzę po​dob​n e​go wy​p ad​ku. Do tego stan, w ja​kim zna​le​zio​n o cia​ła, utrud​n ia wy​cią​gnię​cie wnio​sków, po​sta​wie​n ie hi​p o​tez. Nie mamy na przy​kład szans zna​leźć od​p o​wie​dzi na pod​sta​wo​we py​ta​n ie.

– Ja​kie? – Czy były gwał​co​n e przed śmier​cią lub po niej, czy nie? – A jak pani uwa​ża? – Wy​da​je mi się, że były. Za​uwa​żył pan, że ofia​ry wię​zio​n o przed śmier​cią. Ta​kie uwię​zie​n ie jest bar​dzo czę​sto sko​re​lo​wa​n e z prze​stęp​czo​ścią sek​su​a l​n ą. Po​wsta​je jed​n ak py​ta​n ie: dla​cze​go w ta​kim ra​zie ktoś tak bru​tal​n ie je za​mor​do​wał lub tak nie​ludz​ko ob​szedł się z ich cia​ła​mi? – Dla​cze​go to pa​n ią dzi​wi? Czło​wiek, któ​ry wię​zi ko​bie​tę, gwał​ci ją i za​bi​ja, jest zdol​n y do wszyst​kie​go. – Dłu​gie uwię​zie​n ie pro​wa​dzi do po​wsta​n ia re​la​cji po​mię​dzy spraw​cą a ofia​rą. Z jed​n ej stro​n y mamy słyn​n y syn​drom sztok​holm​ski, z dru​giej rów​n ież opraw​ca przy​wią​zu​je się do oso​by wię​zio​n ej. Po​ja​wia się pew​n a więź, trud​n a do opi​sa​n ia i zro​zu​mie​n ia, ale bę​dą​ca wy​ra​zem… no cóż, niech bę​dzie, że ja​kiejś tam cho​rej sym​p a​tii. Tym​cza​sem mam wra​że​n ie, że rany, któ​re za​dał spraw​ca, sto​p ień agre​sji, bru​tal​n ość wska​zu​ją na sil​n ą, ogrom​n ą nie​n a​wiść do ofiar. – Jest ona skie​ro​wa​n a prze​ciw​ko kon​kret​n ym oso​bom czy też… – Po​wie​dzia​ła​bym, pro​szę mi wy​ba​czyć ten wy​świech​ta​n y tekst, że to męż​czy​zna, któ​ry nie​n a​wi​dzi ko​biet. Pro​szę zwró​cić uwa​gę na ob​ra​że​n ia: wy​cię​te or​ga​n y płcio​we, sut​ki. To atry​bu​ty ko​bie​co​ści. – Tak​że rany na udach. – Rów​n ież ko​ja​rzą​ce się z ko​bie​co​ścią. – Oraz bi​cep​sy. – Sym​bo​le siły? Boi się, nie​n a​wi​dzi sil​n ych ko​biet? Tym ra​zem to Mort​ka po​trze​bo​wał chwi​li na za​sta​n o​wie​n ie. Wy​cią​gnął no​tat​n ik i za​p i​sał krót​ki​mi ha​sła​mi hi​p o​te​zy, do któ​rych do​szli. – Czym może być spo​wo​do​wa​n a ta nie​n a​wiść? – Sta​wia​ła​bym na nie​p o​wo​dze​n ia sek​su​a l​n e. Dłu​go​trwa​łe, skut​ku​ją​ce nie​moż​li​wo​ścią zbu​do​wa​n ia nor​mal​n ej re​la​cji z ko​bie​tą. Plus, być może, ja​kaś trau​ma. A może do​mi​n u​ją​ca mat​ka, żona. – Czy​li to męż​czy​zna? – Nie​mal na pew​n o tak. – A może ko​bie​ta, któ​ra nie​n a​wi​dzi in​n ych ko​biet? Uśmiech​n ę​ła się i po​krę​ci​ła gło​wą. – In​te​re​su​ją​ca hi​p o​te​za, pa​n ie ko​mi​sa​rzu. Pew​n ie nie moż​n a jej wy​klu​czyć, ale ta​kie rze​czy ra​czej się nie zda​rza​ją. Do​dat​ko​wo spraw​czy​n i mu​sia​ła​by mieć dość siły, żeby obez​wład​n ić i uwię​zić inną ko​bie​tę. Praw​dzi​wa he​rod-baba. – Mo​gła​by ko​rzy​stać z pod​stę​p ów. Zwa​biać ofia​ry, po​da​wać im śro​dek na​sen​n y do ko​la​cji lub coś po​dob​n e​go. – Ko​bie​ta nie​n a​wi​dzą​ca wła​snej ko​bie​co​ści? Po​zba​wia​ją​ca się jej sym​bo​licz​nie po​p rzez oka​le​cze​n ie in​n ych dziew​cząt? Brzmi cu​dow​n ie, pa​n ie ko​mi​sa​rzu, ale sta​wia​ła​bym jed​n ak na coś bar​dziej zwy​kłe​go, tra​dy​cyj​n e​go. – Pa​triar​chal​n e​go?

– A fe! Ja​kie brzyd​kie sło​wo, pa​n ie ko​mi​sa​rzu! Ja go nie uży​łam. Nie je​stem fe​mi​n ist​ką, wbrew temu, co może pan my​śleć. Po pro​stu ta​kie rze​czy się nie zda​rza​ją, a je​śli już, to bar​dzo rzad​ko. Kiw​n ął gło​wą. Mia​ła ra​cję. Całe jego po​li​cyj​n e do​świad​cze​n ie po​twier​dza​ło jej sło​wa. – Kogo by pani w ta​kim ra​zie szu​ka​ła? – Męż​czy​zny. Naj​p raw​do​p o​dob​n iej sa​mot​n e​go, cho​ciaż to nie jest pew​n e. Może tkwić w nie​szczę​śli​wym mał​żeń​stwie, związ​ku. Może się dziw​n ie za​cho​wy​wać, ale nie od​bie​gać bar​dzo od nor​my. Przy​n ajm​n iej nie na tyle, żeby ja​koś szcze​gól​n ie zwra​cać na sie​bie uwa​gę. Ma bez​p iecz​n y do​stęp do miej​sca, gdzie może wię​zić ofia​ry: piw​n i​ca domu jed​n o​ro​dzin​n e​go, po​rząd​n a al​ta​n a na dział​ce, coś w tym gu​ście. Spraw​n y fi​zycz​n ie i sil​n y, sko​ro za​n iósł cia​ła w głąb szy​bu ko​p al​n i. Do​brze zna​ją​cy oko​li​cę. Skoń​czył za​p i​sy​wać jej sło​wa. Scho​wał no​tat​n ik do kie​sze​n i. – Coś jesz​cze? – za​p y​tał. Za​wa​ha​ła się. – Tak – po​wie​dzia​ła wresz​cie. – Jest coś jesz​cze. – Co ta​kie​go? – Pa​mię​ta pan tę dziew​czy​n ę z roz​cię​ty​mi po​licz​ka​mi? – Oczy​wi​ście. – Ta​kie rany za​da​wał swo​im ofia​rom Jo​ker. – Jo​ker? – Prze​stęp​ca z ko​mik​su. Głów​n y wróg Bat​ma​n a z fil​mu Mrocz​ny ry​cerz. Wi​dział pan? – Nie. – W jed​n ej ze scen tego fil​mu Jo​ker opo​wia​da, że pi​ja​n y oj​czym roz​ciął mu po​licz​ki brzy​twą, stąd ten jego wiel​ki, sze​ro​ki uśmiech. Po​tem gro​ził in​n ym tym sa​mym ostrzem i za​da​wał py​ta​n ie: „Why so se​rio​us?”. Dla​cze​go je​steś taki po​waż​n y? – Czy​li mor​der​ca to fan fil​mów o Bat​ma​n ie. – Tak. Nie. Nie wiem. To do​ty​czy tyl​ko jed​n ych zwłok. Przez to wpro​wa​dza pe​wien dy​so​n ans. Ro​zu​mie pan, ko​mi​sa​rzu? – Nie do koń​ca. – Se​ryj​n i mor​der​cy są bar​dzo przy​wią​za​n i do swo​je​go mo​dus ope​ran​di, spo​so​bu po​stę​p o​wa​n ia. Je​śli z nie​go re​zy​gnu​ją lub wpro​wa​dza​ją nowe ele​men​ty, to mu​szą mieć wy​raź​n y po​wód. Ten tu​taj na​to​miast jak​by po pro​stu chciał spró​bo​wać cze​goś no​we​go albo sko​p io​wał to, co wi​dział na ja​kimś fil​mie, a po​tem przy ko​lej​n ych ofia​rach o tym za​p o​mniał. – To tak pa​n ią dzi​wi? – Jak pan sika, ko​mi​sa​rzu? Aż się wzdry​gnął, za​sko​czo​n y tym py​ta​n iem. Brod​ka wy​gię​ła ką​ci​ki ust w zło​śli​wym uśmiesz​ku. – Pew​n ie pan się na​wet nad tym nie za​sta​n a​wia, ale przy każ​dej wi​zy​cie

w to​a ​le​cie po​wta​rza pan te same ge​sty. Jed​n ą ręką roz​p i​n a roz​p o​rek, dru​gą wyj​mu​je pe​n i​sa. Sika pan, od​gi​n a​jąc się, pa​trząc w su​fit lub ko​ły​sząc się na pię​tach. Po​tem otrze​p u​je pan pe​n i​sa, zwy​kle mniej wię​cej tę samą licz​bę razy, i myje ręce lub nie. – Do cze​go pani zmie​rza? – Do tego, że zwy​kle robi pan to samo w tej sa​mej ko​lej​n o​ści. Z se​ryj​n y​mi mor​der​ca​mi jest po​dob​n ie. Po​wta​rza​ją się. Je​śli coś zmie​n ia​ją w swo​im mo​dus ope​ran​di, to na​p raw​dę, na​p raw​dę musi to coś zna​czyć, mieć ja​kiś sens. A tu​taj tego sen​su nie wi​dzę. Bo co miał​by zna​czyć ten gest? – Nie wiem. – Ja rów​n ież nie, pa​n ie ko​mi​sa​rzu. Dla​te​go to jest ta​kie dziw​n e. To ten ele​ment, któ​ry nie pa​su​je do ob​raz​ka. Po​ki​wał gło​wą na znak, że ro​zu​mie. Po​że​gnał się z Brod​ką, obie​cu​jąc, że jesz​cze się z nią skon​tak​tu​je. Psy​cho​loż​ka była bar​dzo cie​ka​wa, jak roz​wi​n ie się śledz​two. Ko​rzy​sta​jąc z oka​zji, wszedł jesz​cze na jed​n ą stro​n ę, któ​rą zna​lazł nie​daw​n o pod​czas nud​n e​go dnia w pra​cy. Było to fo​rum o na​zwie „Klub roz​wod​n i​ków”, ro​dzaj wir​tu​a l​n ej gru​p y wspar​cia, cho​ciaż oczy​wi​ście ża​den z użyt​kow​n i​ków nig​dy tego nie przy​znał. Miło było przez chwi​lę po​czy​tać o lu​dziach, któ​rzy mie​li po​dob​n e pro​ble​my do nie​go. Sam jed​n ak nie był za​re​je​stro​wa​n y. Za​in​te​re​so​wał go szcze​gól​n ie wą​tek o na​zwie „Moja była ma no​we​go fa​ce​ta”. Prze​czy​tał kil​ka wpi​sów, a po​tem prze​stra​szył się, że Ali​cja wej​dzie do po​ko​ju i zo​ba​czy, co robi. Po​czuł​by się bar​dziej za​że​n o​wa​n y, niż gdy​by zła​p a​ła go na oglą​da​n iu por​n o​gra​fii. Roz​łą​czył się, po​dzię​ko​wał za uży​cze​n ie kom​p u​te​ra i wró​cił do sie​bie. Wy​p ił dwa piwa i po​ło​żył się spać. Śni​ło mu się, że przy​szła do nie​go Ali​cja. Za​p u​ka​ła do drzwi, a kie​dy jej otwo​rzył, mia​ła na so​bie tyl​ko zwiew​n ą ko​szu​lę noc​n ą i usta w ko​lo​rze krwi. „Do​kończ​my to, co za​czę​li​śmy” – wy​szep​ta​ła. Po​ło​żył dłoń na jej udzie, a dru​gą na ta​lii i przy​cią​gnął do sie​bie. We śnie mia​ła skó​rę jak dwu​dzie​sto​lat​ka – de​li​kat​n ą i mięk​ką. Jej sut​ki ry​so​wa​ły się wy​raź​n ie pod ko​ron​ko​wym ma​te​ria​łem. Wziął je do ust i dłu​go pie​ścił ję​zy​kiem. Zbu​dził go te​le​fon. Ob​ró​cił się na bok i wziął do ręki apa​rat. Spoj​rzał na wy​świe​tlacz. Dzwo​n ił Lupa. Ode​brał. – Brat​kow​ski nie żyje. Za​bi​to go.

Rozdział 8 Grze​gorz Brat​kow​ski, znu​dzo​n y oglą​da​n iem te​le​wi​zji, za​p a​rzył so​bie her​ba​tę i włą​czył kom​p u​ter. Jego pal​ce pra​co​wa​ły sa​mo​dziel​n ie, wła​ści​wie bez udzia​łu mó​zgu, prze​mie​rza​jąc na kla​wia​tu​rze do​brze zna​n e ścież​ki. Wszedł do sie​ci i za​lo​go​wał się do Tora – sys​te​mu umoż​li​wia​ją​ce​go ano​n i​mo​we ko​rzy​sta​n ie z do​bro​dziejstw in​ter​n e​tu. W pa​sku prze​glą​dar​ki wpi​sał ad​res jed​n ej ze swo​ich ulu​bio​n ych stron. Jego pa​lec za​wi​snął nad kla​wi​szem en​ter. Sie​dział przez chwi​lę bez ru​chu, wpa​trzo​n y w bla​do​n ie​bie​ską po​świa​tę mo​n i​to​ra, a płat​ki jego nosa drża​ły nie​mal nie​do​strze​gal​n ie. Nie wie​dział, co wła​ści​wie czu​je ani co czuć po​wi​n ien. Nie była to ani wście​kłość, ani pa​lą​ca roz​p acz, uczu​cia, któ​re opa​n o​wa​ły go, kie​dy opu​ścił ko​mi​sa​riat. My​ślał o po​ku​sach drę​czą​cych go, od kie​dy za​czął doj​rze​wać i od kie​dy zdał so​bie spra​wę, że wca​le nie po​cią​ga​ją go ro​sną​ce z ty​go​dnia na ty​dzień biu​sty ko​le​ża​n ek. Tak na​p raw​dę bar​dziej po​do​ba​ły mu się one wte​dy, kie​dy ich pier​si przy​p o​mi​n a​ły dwa gu​zi​ki, a bio​dra były nie za​okrą​glo​n e, tyl​ko przy​jem​n ie chło​p ię​ce. Już wte​dy prze​czu​wał, że te my​śli są z ja​kie​goś po​wo​du nie​sto​sow​n e i po​wi​n ien za​cho​wać je dla sie​bie. Ro​bił więc to co inni – gło​śno się prze​chwa​lał, co by tu wy​mię​to​sił, pod​czas przerw na szkol​n ym ko​ry​ta​rzu pró​bo​wał cham​skich ma​ca​n ek, a na szkol​n ych dys​ko​te​kach wtu​lał się w obrzy​dli​wie mięk​kie krą​gło​ści i my​ślał, że im dziew​czy​n a star​sza, tym bar​dziej przy​p o​mi​n a zno​szo​n e mę​skie spodnie. Po​tem wy​do​ro​ślał, do​wie​dział się, że męż​czyzn, któ​rzy mają po​dob​n e upodo​ba​n ia, jest wię​cej i że wszy​scy mu​szą się ukry​wać ze swo​ją mi​ło​ścią. Z nie​któ​ry​mi na​wią​zał kon​takt dzię​ki in​ter​n e​to​wi. Na​uczył się od nich, jak jed​n o​cze​śnie ma​sko​wać swo​je uczu​cia oraz bez​p iecz​n ie od​da​wać się swo​jej pa​sji. Po​le​ca​li mu fora in​ter​n e​to​we. Te bar​dziej le​gal​n e, gdzie mo​del​ki mia​ły wię​cej niż osiem​n a​ście lat, ale wy​glą​da​ły na mniej. Ta​kie, gdzie zbie​ra​n o zdję​cia z pro​fi​li na Fa​ce​bo​oku i Na​szej Kla​sie, na któ​rych na​sto​lat​ki prę​ży​ły się w ko​stiu​mach ką​p ie​lo​wych, ku​sząc spoj​rze​n iem i opa​le​n i​zną w wa​ka​cyj​n ej sce​n e​rii. Oraz te mniej le​gal​n e, z fo​to​gra​fia​mi, fil​ma​mi, za któ​re moż​n a było pójść do wię​zie​n ia, z ja​poń​ski​mi ani​ma​cja​mi, z wiel​ko​oki​mi blon​dy​n ecz​ka​mi w bia​łych maj​tecz​kach, w któ​rych Brat​kow​ski za​ko​chał się mo​men​tal​n ie i któ​re póź​n iej śni​ły mu się po no​cach, opa​n o​wu​jąc bez resz​ty jego wy​obraź​n ię. Dzi​kie fan​ta​zje oży​wio​n e ręką uta​len​to​wa​n e​go ry​sow​n i​ka, fan​ta​zje, któ​re Brat​kow​ski chciał​by wy​p ró​bo​wać w rze​czy​wi​sto​ści. Na​gle od​wró​cił się na ob​ro​to​wym krze​śle i zmarsz​czył brwi. Wy​da​wa​ło mu się, że coś usły​szał. Jak​by skrzy​p ie​n ie. Wstał i zro​bił kil​ka kro​ków w głąb sa​lo​-

nu. Wstrzy​mał od​dech i na​słu​chi​wał, ale do​cho​dzi​ło go tyl​ko gło​śne ty​ka​n ie ze​ga​ra za​wie​szo​n e​go na ścia​n ie. Od cza​su afe​ry z dys​kiem kom​p u​te​ro​wym, za​re​kwi​ro​wa​n ym mu przez po​li​cję, z któ​rej wy​szedł bez szwan​ku tyl​ko dzię​ki po​mo​cy taty, miesz​kał w gór​skim domu na​le​żą​cym do jego ro​dzi​n y. Oj​ciec wy​słał go tu​taj, w oko​li​ce Kro​to​wic, żeby, jak to ujął, spra​wa przy​ci​chła. W dzień wy​jaz​du we​zwał syna do sie​bie, po​ło​żył mu dłoń na ra​mie​n iu i po​wie​dział, uśmie​cha​jąc się cie​p ło: „Grze​siu, też lu​bię mło​de, ale to już była lek​ka prze​sa​da. Prze​myśl to so​bie, do​bra?”. Oj​ciec nie dał tego po so​bie po​znać, ale to było oskar​że​n ie. Wy​ra​żo​n e nie sło​wa​mi, tyl​ko ge​sta​mi, wy​ra​zem twa​rzy. Jed​n ak oj​ciec się my​lił. Grze​gorz nie był pe​do​fi​lem. Pe​do​fil to ktoś, kto krzyw​dzi dzie​ci. A on tego ani nie ro​bił, ani nie chciał ro​bić. Te małe dziew​czyn​ki, pięk​n e i de​li​kat​n e, w od​sła​n ia​ją​cych pęp​ki blu​zecz​kach i przy​krót​kich spód​n icz​kach, one same tego chcia​ły. Wi​dział w ich pa​lą​cych spoj​rze​n iach tę proś​bę, to bła​ga​n ie, to ma​rze​n ie i tę​sk​n o​tę, któ​rych może same so​bie nie uświa​do​mi​ły, ale któ​re tkwi​ły w nich tak moc​n o, że wła​ści​wie sto​p i​ły się w jed​n ość z ich ma​ły​mi ser​dusz​ka​mi. Spo​łe​czeń​stwo tego nie ro​zu​mia​ło. A Brat​kow​skie​mu prze​cież za​le​ża​ło wy​łącz​n ie na szczę​ściu tych naj​p ięk​n iej​szych pod słoń​cem isto​tek. I w tej sa​mej chwi​li zdał so​bie spra​wę, co to za uczu​cie drę​czy​ło go od wyj​ścia z celi. A był to – spo​kój. Zro​bił bo​wiem wszyst​ko, co zro​bić po​wi​n ien. Pró​bo​wał się od​dać w ręce po​li​cji, od​dać pod osąd spo​łe​czeń​stwa. Mo​gli go wsa​dzić do wię​zie​n ia, wy​znał im prze​cież praw​dę. A jed​n ak się nie od​wa​ży​li. Pu​ści​li go wol​n o. A sko​ro tak, to te​raz nie on był od​p o​wie​dzial​n y za swo​je czy​n y, tyl​ko oni. Mógł wresz​cie uwol​n ić drę​czą​ce go od lat po​ku​sy, po​czuć wresz​cie smak speł​n ie​n ia. Obo​je mo​gli. On i ta mała dziew​czyn​ka, któ​ra ju​tro sta​n ie na jego dro​dze. Uczy​n i ją szczę​śli​wą. Uczy​n i ją tak szczę​śli​wą, że bę​dzie z tego szczę​ścia krzy​czeć i pła​kać, przy​gnie​cio​n a cię​ża​rem jego na​gie​go cia​ła. Usiadł z po​wro​tem do kom​p u​te​ra. Uśmiech​n ął się sze​ro​ko i na​ci​snął kla​wisz en​ter. Czas było po​szu​kać in​spi​ra​cji dla fan​ta​zji, fan​ta​zji, któ​re sta​n ą się wresz​cie rze​czy​wi​sto​ścią. Zno​wu coś usły​szał. Tuż za sobą. De​li​kat​n e stuk​n ię​cie o drew​n ia​n ą pod​ło​gę i lek​ki od​dech. Ser​ce za​czę​ło wa​lić mu w pier​si jak osza​la​łe. In​stynk​tow​n ie wy​łą​czył okno prze​glą​dar​ki i ob​ró​cił się. – Co tam so​bie oglą​da​łeś, ga​dzio? Nim zdą​żył od​p o​wie​dzieć, spadł na nie​go pierw​szy cios. Mort​ka kuc​n ął przy cie​le. Brat​kow​ski le​żał na pod​ło​dze, nie​da​le​ko włą​czo​n e​go cią​gle kom​p u​te​ra. Usta miał sze​ro​ko otwar​te w ostat​n iej, de​spe​rac​kiej pró​bie zła​p a​n ia od​de​chu. Czer​wo​n e od krwi dło​n ie opa​dły w oko​li​ce pier​si. Tuż nad nimi przez gar​dło cią​gnę​ło się pro​ste, moc​n e cię​cie, tak głę​bo​kie, że gło​wa nie​mal od​p a​dła od szyi. Sze​ro​ka smu​ga krwi roz​p o​czy​n a​ją​ca się tuż przy kom​p u​te​ro​wym sto​li​ku zna​czy​ła ostat​n ią dro​gę, któ​rą prze​szedł Brat​kow​ski.

– Kto od​n a​lazł zwło​ki? – za​p y​tał. – Nasz pa​trol – od​p o​wie​dział Lupa. – Skąd się tu wzię​li? – Do​sta​li​śmy ano​n i​mo​wy te​le​fon o moż​li​wo​ści po​p eł​n ie​n ia wła​ma​n ia. Dzwo​nią​cy wi​dział, jak ktoś się skra​dał pod ten dom, a po​tem prze​sko​czył przez płot. Uznał, że to po​dej​rza​n e, i nas za​wia​do​mił. Wy​sła​li​śmy tu chło​p a​ków. Dłu​go do​bi​ja​li się do drzwi, ale kie​dy nikt im nie od​p o​wia​dał, zde​cy​do​wa​li się na wej​ście. Drzwi nie były za​mknię​te. – I na​p raw​dę się nie przed​sta​wił? – Kto? – Dzwo​n ią​cy. – Nie – wark​n ął Lupa. – Dla​te​go mó​wię, że to był ano​n im. – Dziw​n e. – Mort​ka po​dra​p ał się po no​sie i wstał. – Brat​kow​ski sie​dział przy kom​p u​te​rze – za​czął – kie​dy do​p adł go na​p ast​n ik. Wy​wią​za​ła się krót​ka wal​ka – wska​zał pal​cem na prze​wró​co​n e krze​sło i le​żą​cy tuż obok w ka​łu​ży her​ba​ty ku​bek – ale Brat​kow​ski nie miał szans. Spraw​ca po​de​rżnął mu gar​dło. Pró​bo​wał jesz​cze do​trzeć do… Za​wie​sił głos i roz​glą​dał się po po​ko​ju. Wresz​cie do​strzegł to, cze​go szu​kał. Na sto​li​ku, nie​da​le​ko te​le​wi​zo​ra le​żał te​le​fon ko​mór​ko​wy. – …ko​mór​ki. Ale umarł tu​taj. Co w tym cza​sie ro​bił na​p ast​n ik? – Mort​ka przyj​rzał się śla​dom bu​tów, wy​raź​n ie od​bi​tym na lśnią​cym drew​n ia​n ym par​kie​cie. – Kie​dy po​de​rżnął mu gar​dło, od​su​n ął się – cią​gnął po​wo​li – i sta​n ął tam. Przy ka​n a​p ie. Nie ru​szał się. Przy​glą​dał się, jak Brat​kow​ski umie​ra. A kie​dy to już się sta​ło, pod​szedł do zwłok. Po co? – Chciał coś za​brać Brat​kow​skie​mu? – za​ry​zy​ko​wał Lupa. Ko​mi​sarz na​chy​lił się nad zwło​ka​mi. Na prze​gu​bie le​wej ręki do​strzegł ślad. Ze​ga​rek? Za​brał mu ze​ga​rek. Nie. To nie mia​ło sen​su. Nie za​bie​ra się ta​kiej drob​n ost​ki, je​śli rów​n o​cze​śnie zo​sta​wia się kom​p u​ter i ko​mór​kę. Ze​ga​rek na pew​n o jest gdzieś tu​taj, po​my​ślał. Cho​dzi​ło o coś in​n e​go. Zmru​żył oczy i na​gle uśmiech​n ął się sze​ro​ko. – Daj​cie mi lam​p ę UV i bi​bu​łę. Lupa pstryk​n ął pal​ca​mi na tech​n i​ka, któ​ry po​dał Mort​ce sprzęt. Ko​mi​sarz włą​czył lam​p ę i zbli​żył ją do twa​rzy Brat​kow​skie​go. Na po​licz​ku do​strzegł lek​ko ja​rzą​cą się nie​re​gu​lar​n ą pla​mę. Po​ło​żył na niej ostroż​n ie pła​tek bi​bu​ły, któ​ry po​tem wło​żył do pod​su​n ię​te​go mu przez tech​n i​ka wo​recz​ka. – Wy​obra​żasz to so​bie? – za​p y​tał Mort​ka. – Pod​szedł tu​taj tyl​ko po to, żeby na​p luć umie​ra​ją​ce​mu w twarz. Ostat​n ią rze​czą, jaką wi​dział Brat​kow​ski przed śmier​cią, była le​cą​ca w jego stro​n ę plwo​ci​n a. – Za to zo​sta​wił nam pięk​n y ślad – mruk​n ął Lupa. – To praw​da. Nie jest zbyt by​stry. – Albo jest na​p raw​dę wkur​wio​n y. Ko​mi​sarz po​ki​wał gło​wą. – Ale kogo Brat​kow​ski mógł​by tak bar​dzo wku​rzyć?

– Nie spodo​ba ci się ta od​p o​wiedź – po​wie​dział z ocią​ga​n iem Lupa. – Spró​buj. – Lu​cas. Mort​ka w pierw​szej chwi​li nie sko​ja​rzył tego imie​n ia. – Oj​ciec Ade​li? Ten Cy​gan, o któ​rym mi opo​wia​da​łeś? – Tak. – Prze​cież to nie ma sen​su! Brat​kow​ski nic nie zro​bił Ade​li. Był nie​win​n y i do​brze o tym wiesz. – Ale mó​wił, że zro​bił! Że ją za​bił, a przed​tem, co pew​n ie gor​sze, że ją zgwał​cił. Ta​kie​mu świ​ro​wi jak Lu​cas to wy​star​cza. Pew​n ie po​czuł, że to ujma dla jego ho​n o​ru czy coś ta​kie​go. – Na​wet je​śli, to skąd miał​by o tym wie​dzieć? – To małe mia​stecz​ko, Kuba. A w ma​łych mia​stecz​kach lu​dzie dużo plot​ku​ją. Tak​że na te​mat tego, dla​cze​go w ogó​le po​sze​dłeś do tej sztol​n i. Mort​ka wes​tchnął cięż​ko i wyj​rzał przez okna. Na ze​wnątrz noc ustę​p o​wa​ła wła​śnie miej​sca mdłej sza​ro​ści wio​sen​n e​go po​ran​ka, a pierw​sze pta​ki, ćwier​ka​jąc, opusz​cza​ły gniaz​da. To, co mó​wił Lupa, mo​gło być praw​dą, speł​n ia​ło wszyst​kie wa​run​ki praw​do​p o​do​bień​stwa i gdy​by la​bo​ra​to​rium kry​mi​n a​li​stycz​ne po​in​for​mo​wa​ło ich, że DNA z ze​bra​n ych na miej​scu zbrod​n i śla​dów śli​n y od​po​wia​da DNA Lu​ca​sa Si​wa​ka, Mort​ka w ogó​le by się nie zdzi​wił. Mimo to czuł, że coś tu nie gra. Nie po​tra​fił jed​n ak po​wie​dzieć, co to ta​kie​go. – Co pro​p o​n u​jesz? – za​p y​tał zre​zy​gno​wa​n y Lupę. – Sprawdź​my go. – Lu​ca​sa? – Tak. Mort​ka spoj​rzał na ze​ga​rek. – Do​p ie​ro pią​ta rano. – Znasz lep​szą porę na ta​kie od​wie​dzi​n y? Lupa wbił wzrok w ko​mi​sa​rza, jak​by pró​bo​wał go siłą woli przy​gnieść do naj​bliż​szej ścia​n y. – Nie. Nie znam. – W ta​kim ra​zie ru​szaj​my. Lupa za​p ar​ko​wał przy jed​n ym z mo​stów, któ​re zbu​do​wa​n o nad wi​ją​cą się przez Kro​to​wi​ce gór​ską rze​ką. Oparł się ra​mio​n a​mi o kie​row​n i​cę i wy​cią​gnął gło​wę do przo​du, wpa​trzo​n y w po​bli​ską ka​mie​n i​cę. Bu​dy​n ek, kie​dyś schlud​n y i so​lid​n y, te​raz nie​bez​p iecz​n ie zbli​żał się do sta​tu​su ru​iny. Miał trzy pię​tra. Sta​ry dach z czer​wo​n ej da​chów​ki roz​sa​dza​ły pęta so​czy​sto​zie​lo​n ej tra​wy, któ​re wy​ra​sta​ły ze szcze​lin. Brud​n a fa​sa​da od​p a​da​ła od bu​dyn​ku wiel​ki​mi pła​ta​mi, od​sła​n ia​jąc sza​ry tynk. – Jest jego sa​mo​chód. – Lupa wska​zał pal​cem na sto​ją​ce nie​opo​dal bra​my wie​ko​we bia​łe bmw. Auto oszpe​co​n o nie​udol​n ym tu​n in​giem: po​ma​rań​czo​wy​mi alu​fel​ga​mi, nie​sta​ran​n ie po​ło​żo​n ym la​kie​rem i dwo​ma nie​rów​n o na​ma​lo​wa​n y​-

mi czer​wo​n y​mi li​n ia​mi cią​gną​cy​mi się od ma​ski aż po tyl​n y zde​rzak. – Jak to ro​bi​my? – za​p y​tał sie​dzą​cy z tyłu Waj​to​ła. Prócz sier​żan​ta to​wa​rzy​szył im jesz​cze mło​dy po​li​cjant, je​den z tych, któ​rzy od​n a​leź​li cia​ło Brat​kow​skie​go. Na​zy​wał się Ru​dziak. De​n er​wo​wał Mort​kę, bo od kie​dy sta​n ę​li, nie​ustan​n ie stu​kał pal​ca​mi w swo​je ko​la​n o. – Lu​cas to wa​riat, ale do tej pory przy za​trzy​ma​n iach nie ro​bił nic głu​p ie​go. Nie​mniej mu​si​my uwa​żać – po​wie​dział Lupa. – Ta ka​mie​n i​ca ma dwa wej​ścia. Waj​to​ła, pil​n u​jesz przo​du, Mort​ka tyłu. Ru​dziak idzie ze mną na górę. Wszyst​ko ja​sne? Przy​tak​n ę​li. Waj​to​ła prze​że​gnał się i dał znak, że może iść. – To do ro​bo​ty. Wy​szli z sa​mo​cho​du. Lupa z Ru​dzia​kiem szli przo​dem i szyb​ko znik​n ę​li w bra​mie ka​mie​n i​cy. Waj​to​ła sta​n ął tak, żeby mieć oko na wej​ście oraz dro​gę pro​wa​dzą​cą na po​dwór​ko. Mort​ka ob​szedł bu​dy​n ek bo​kiem i prze​szedł na plac z tyłu, gdzie na sznu​rze roz​wie​szo​n ym mię​dzy bla​sza​n y​mi ga​ra​ża​mi su​szy​ły się dwie pary za​p o​mnia​n ych przez wła​ści​cie​la czar​n ych skar​p et. Nie​da​le​ko pło​tu sta​ła sta​ra przy​cze​p a do prze​wo​zu koni oraz znisz​czo​n a, po​rdze​wia​ła pral​ka. Dwa koty, je​den czar​n o-bia​ły, dru​gi prę​go​wa​n y, prze​ma​sze​ro​wa​ły dum​n ie przez po​dwór​ko, nie za​szczy​ca​jąc Mort​ki na​wet spoj​rze​n iem. Ko​mi​sarz zer​k​n ął na ze​ga​rek. Za kwa​drans szó​sta. W po​wie​trzu wy​czu​wa​ło się już za​p ach pięk​n e​go sło​n ecz​n e​go dnia, ale chłód nocy jesz​cze nie znik​n ął. Po​li​cjant zro​bił kil​ka szyb​kich kro​ków i za​ma​chał ener​gicz​n ie ra​mio​n a​mi, żeby choć tro​chę się roz​grzać. Za​sta​n a​wiał się, czy kie​dy ta cała awan​tu​ra się skoń​czy, zdą​ży jesz​cze wró​cić do miesz​ka​n ia i prze​spać się go​dzin​kę lub dwie. Czuł, że tego po​trze​bu​je. Po​dob​n ie jak po​rząd​n e​go śnia​da​n ia i cie​p łej kawy. Cie​ka​we, czy dzi​siaj Ali​cja zno​wu do nie​go przyj​dzie? By​ło​by miło, po​my​ślał i mi​mo​wol​n ie uśmiech​n ął się pod no​sem. Usły​szał huk, kie​dy coś cięż​kie​go spa​dło na dach bla​sza​n e​go ga​ra​żu. Pod​sko​czył prze​stra​szo​n y, od​wró​cił się w stro​n ę, z któ​rej do​biegł dźwięk, i uj​rzał, jak na zie​mi lą​du​je męż​czy​zna o ciem​n ej ce​rze i gę​stych, czar​n ych wło​sach. Miał na so​bie brud​n e adi​da​sy za​ło​żo​n e na gołe sto​p y, sza​re dre​so​we spodnie i ciem​ny pod​ko​szu​lek. Lu​cas. Ich spoj​rze​n ia się spo​tka​ły. – Tu​taj jest! – zdą​żył krzyk​n ąć Mort​ka, rów​n o​cze​śnie się​ga​jąc po broń do ka​bu​ry za​wie​szo​n ej pod ra​mie​n iem. Lu​cas pę​dził pro​sto na nie​go, a w jego le​wej dło​n i coś groź​n ie błysz​cza​ło. Mort​ka roz​p o​znał nóż woj​sko​wy o sze​ro​kim, po​n ad​sie​dem​n a​sto​cen​ty​me​tro​wym ostrzu. Cy​gan mach​n ął nim przed sobą, a ko​mi​sarz zdał so​bie spra​wę, że męż​czy​zna jest cho​ler​n ie szyb​ki i że żad​n e sztucz​ki z po​li​cyj​n e​go szko​le​n ia te​raz mu nie po​mo​gą. Po ple​cach spły​wa​ły mu kro​p le potu. Zre​zy​gno​wał z pró​by wy​cią​gnię​cia pi​sto​le​tu. W ostat​n iej chwi​li usko​czył

przed cio​sem, ale Rom już był tuż przy nim. Chwy​cił po​li​cjan​ta za kurt​kę. Był sil​n y. Za​rzu​cił Mort​ką, jak​by ten pra​wie nic nie wa​żył, i pchnął go pro​sto na ścia​n ę. Po​li​cjant ude​rzył w nią bo​kiem oraz łok​ciem i syk​n ął z bólu. Lu​cas znik​n ął za ro​giem bu​dyn​ku. Mort​ka po​p ę​dził za nim. Wi​dział, jak Waj​to​ła pró​bu​je za​trzy​mać Roma na dro​dze bie​gną​cej na po​dwór​ko. Z jed​n ej stro​ny była tam bocz​n a ścia​n a ka​mie​n i​cy, z dru​giej ob​ro​śnię​ty wy​so​ki​mi krze​wa​mi płot. Ucie​ka​ją​cy męż​czy​zna nie miał wiel​kie​go pola ma​n ew​ru i zda​wał so​bie z tego spra​wę. Na​wet nie pró​bo​wał wy​mi​n ąć po​li​cjan​ta. Wpadł po pro​stu na sier​żan​ta, wy​ko​n ał krót​ki, ostry ruch ra​mie​n iem uzbro​jo​n ym w nóż i po​biegł da​lej. Waj​to​ła za​chwiał się, zro​bił dwa nie​p ew​n e kro​ki i padł na zie​mię, trzy​ma​jąc się za brzuch. Spo​mię​dzy jego pal​ców wy​cie​ka​ła czer​wo​n a, gę​sta krew. Ko​mi​sarz do​p adł do ran​n e​go. Waj​to​ła był bla​dy i za​ci​skał zęby, żeby nie krzy​czeć z bólu i stra​chu. Mort​ka chciał przy nim klęk​n ąć, ale usły​szał za sobą kro​ki. To Lupa i Ru​dziak. Lupa omiótł wzro​kiem oko​li​cę, szyb​ko sko​ja​rzył fak​ty i wy​cią​gnął z kie​sze​n i ko​mór​kę. Dru​gim ra​mie​n iem ma​chał na Mort​kę. – Na co cze​kasz?! Goń go! Ko​mi​sarz kiw​n ął gło​wą. Wy​cią​gnął pi​sto​let i od razu po​czuł się pew​n iej, wa​żąc w dło​n i cię​żar P99. Wy​biegł na uli​cę. W od​da​li do​strzegł syl​wet​kę ucie​ka​ją​ce​go Lu​ca​sa. Ru​szył za nim. Rom się od​wró​cił, za​uwa​żył po​li​cjan​ta i przy​śpie​szył. Tak samo jak Mort​ka. Po prze​bie​gnię​ciu kil​ku​dzie​się​ciu me​trów ko​mi​sarz się po​tknął. Nogi za​czę​ły mu się plą​tać. Roz​p o​starł sze​ro​ko ra​mio​n a i uda​ło mu się od​zy​skać rów​n o​wa​gę. Ale stra​cił cen​n e ułam​ki se​kun​dy. Tym​cza​sem Lu​cas znik​n ął już w jed​n ej z bocz​n ych uli​czek, na te​re​n ie, któ​re​go ko​mi​sarz nie znał. Mort​ka nie zre​zy​gno​wał jed​n ak z po​ści​gu. Wbiegł na grun​to​wą dro​gę cią​gną​cą się po​mię​dzy po​dwór​ka​mi ka​mie​n ic i kil​ko​ma zruj​n o​wa​n y​mi bu​dyn​ka​mi. Było tam dużo kry​jó​wek i oka​zji, żeby zmy​lić trop, wy​bie​ra​jąc jed​n ą z mniej​szych ście​żek lub prze​ska​ku​jąc przez chy​lą​ce się pło​ty. Mort​ka biegł jesz​cze przez chwi​lę, ale wresz​cie sta​n ął zre​zy​gno​wa​n y. Od​dy​chał cięż​ko. Roz​glą​dał się na​oko​ło i na​słu​chi​wał, ma​jąc na​dzie​ję, że do​strze​że jesz​cze Cy​ga​n a. Ale sły​szał tyl​ko osza​la​łe bi​cie wła​sne​go ser​ca i czuł pot le​ją​cy mu się z czo​ła na oczy. Wście​kły, kop​n ął le​żą​cy przed nim ka​mień i wró​cił na głów​n ą dro​gę. Tam do​go​n ił go Lupa. – Zgu​bi​łem go – po​wie​dział Mort​ka, od​p o​wia​da​jąc na nie​za​da​n e jesz​cze py​ta​n ie. Miej​sco​wy po​li​cjant skrzy​wił się z gnie​wu. – Co z Waj​to​łą? – za​p y​tał ko​mi​sarz. – Już po nie​go jadą. Mort​ka kiw​n ął gło​wą i scho​wał pi​sto​let do ka​bu​ry. Nie mie​ści​ło mu się w gło​wie, że to do​p ie​ro wto​rek rano. Zaj​da wy​słu​chał ust​n e​go ra​p or​tu i po​krę​cił z dez​a pro​ba​tą gło​wą. Po​tem stęk​n ął i za​ło​żył dło​n ie za gło​wę. Mimo wcze​snej pory miał na so​bie mun​dur. Mort​kę to aku​rat ucie​szy​ło. Do​brze, że zna​la​zła się choć jed​n a oso​ba, któ​ra przy​p o​mi​n a​ła

praw​dzi​we​go po​li​cjan​ta, bo wszy​scy inni wy​glą​da​li tak, jak​by cią​gle ga​n ia​li w pi​dża​mach. – To nie było tak – stwier​dził Zaj​da, prze​ry​wa​jąc prze​dłu​ża​ją​cą się w nie​skoń​czo​n ość ci​szę. – A jak? – od​p o​wie​dział mu gniew​n ym prych​n ię​ciem Lupa. – Ja​koś in​a ​czej. No bo jak to, Bo​guś? Że niby we czwór​kę po​szli​ście za​trzy​mać po​dej​rza​n e​go o za​bój​stwo? Fa​ce​ta, o któ​rym wia​do​mo, że jest nie​bez​p iecz​ny. – A co? Czwór​ka to mało? Mie​li​śmy tu pół ko​mi​sa​ria​tu ścią​gnąć? – Ty się tak nie de​n er​wuj, Bo​guś. Nie cho​dzi o to, co zro​bi​li​ście, ale o to, jak to się skoń​czy​ło. A skoń​czy​ło się chu​jo​wo. A bę​dzie jesz​cze bar​dziej chu​jo​wo, jak za ta​kie zła​ma​n ie pro​ce​dur do​bio​rą się do nas ci z góry. Lupa otwo​rzył już usta, żeby od​p o​wie​dzieć, ale w ostat​n iej chwi​li zre​zy​gno​wał. Ka​ret​ka za​bra​ła Waj​to​łę czter​dzie​ści mi​n ut wcze​śniej. Przed kwa​dran​sem do​sta​li pierw​sze in​for​ma​cje na te​mat jego sta​n u. Nóż tra​fił w wą​tro​bę i spo​wo​do​wał po​waż​n y krwo​tok we​wnętrz​n y. Szan​sę prze​ży​cia oce​n ia​n o na pięć​dzie​siąt pro​cent. – W ta​kim ra​zie co się sta​ło? – Po​wiedz​my, że przy​je​cha​li​ście tu​taj za​bez​p ie​czyć te​ren na wy​p a​dek uciecz​ki po​dej​rza​n e​go. Za​dzwo​n i​li​ście lub mie​li​ście wła​śnie dzwo​n ić po wspar​cie, kie​dy ten świr wy​sko​czył przez okno. Waj​to​ła pró​bo​wał go za​trzy​mać, ale tam​ten go za​a ta​ko​wał. Wy by​li​ście za da​le​ko, żeby sku​tecz​n ie udzie​lić po​mo​cy. No ja​koś tak mi to na​p isz, do​bra? – Do​bra. – Kuba? Mort​ka pod​n iósł wzrok na ko​men​dan​ta. – Tak? – Bę​dziesz miał z tym pro​blem? Wiesz, z tymi po​p raw​ka​mi? – Nie. Zaj​da po​ki​wał gło​wą za​do​wo​lo​n y. Pró​bo​wał wy​glą​dać na pew​n e​go sie​bie, ale nie po​tra​fił ukryć ulgi, jaką od​czu​wał. – Jaka jest sy​tu​a cja? – za​p y​tał ko​men​dant, zmie​n ia​jąc te​mat. – Wszy​scy od nas już szu​ka​ją tego skur​wie​la. Za​wia​do​mi​li​śmy Je​le​n ią Górę, Ka​mien​n ą Górę, Kar​p acz i Szklar​ską. Wie​dzą, co zro​bił Lu​cas. Nie od​p usz​czą mu – od​p arł Lupa. – Tak po​wie​dzie​li? – Tak. – I to wła​śnie chcia​łem usły​szeć. Mort​ka po​my​ślał, że Lu​cas wpadł w praw​dzi​we kło​p o​ty. Uciecz​ka, po​dej​rze​nie o za​bój​stwo to jed​n o, ale atak na po​li​cjan​ta, nie daj Boże ze skut​kiem śmier​tel​n ym, to było naj​gor​sze, co mo​gło go te​raz spo​tkać. Nikt mu nie od​p u​ści, nikt nie przy​mknie oka, nikt nie zlek​ce​wa​ży spra​wy. A kie​dy go do​rwą, o tak, wte​dy do​p ie​ro się za​cznie. Każ​dy do​bry po​li​cjant wie, jak bić, żeby nie

zo​sta​wiać śla​dów. – Prze​słu​cha​li​ście jego żonę? – do​p y​ty​wał Zaj​da. Lupa wes​tchnął. Pró​bo​wa​li to zro​bić. Ale Esme​ral​da tyl​ko oto​czy​ła się wia​nusz​kiem dzie​cia​ków i wrzesz​cza​ła na nich po cy​gań​sku, cho​ciaż i tak wszy​scy wie​dzie​li, że do​brze zna pol​ski. Przy​n ajm​n iej nie pró​bo​wa​ła prze​szka​dzać przy prze​szu​ki​wa​n iu miesz​ka​n ia. Na ra​zie nie zna​leź​li tam nic, co wska​zy​wa​ło​by na miej​sce po​by​tu Lu​ca​sa. Wpa​dło im za to w ręce kil​ka fan​tów, któ​re mo​gły po​cho​dzić z kra​dzie​ży. Esme​ral​dzie dziel​n ie se​kun​do​wa​li są​sie​dzi. Sta​li w otwar​tych drzwiach swo​ich miesz​kań, zło​rze​cząc na po​li​cjan​tów, ale ża​den z nich nie prze​kro​czył pro​gu. Na dole miesz​ka​ła Po​lka, bia​ło​wło​sa sta​rusz​ka, któ​ra z ko​lei ucie​szy​ła się jak dziec​ko na wi​dok funk​cjo​n a​riu​szy: „Wresz​cie, wresz​cie się nimi zaj​mu​je​cie. Bo już wy​trzy​mać się nie dało”. Prze​słu​cha​li ją, ale nie mia​ła nic war​to​ścio​we​go do po​wie​dze​n ia. Na​rze​ka​ła tyl​ko na „cy​gań​skich bę​kar​tów”, któ​rzy bie​ga​ją w tę i we w tę, prze​kli​n a​ją i piją al​ko​hol. Z tru​dem uda​ło im się od niej uwol​n ić, za​n im za​rzu​ci​ła ich li​ta​nią skarg. – Prze​p ra​szam. Od​wró​ci​li się w stro​n ę tech​n i​ka, któ​ry za​trzy​mał się trzy kro​ki od Zaj​dy. Nie​pew​n ie spo​glą​dał to na ko​men​dan​ta, to na Lupę. – Wy​da​je mi się, że ktoś po​wi​n ien to zo​ba​czyć – po​wie​dział. Po​p ro​wa​dził ich do sa​mo​cho​du Lu​ca​sa. Ba​gaż​n ik bmw był otwar​ty. Kla​p a lek​ko ki​wa​ła się na wie​trze. – Po zba​da​n iu miesz​ka​n ia stwier​dzi​łem, że za​in​te​re​su​ję się sa​mo​cho​dem. Klu​czy​ki zna​la​złem w przed​p o​ko​ju, w kurt​ce, któ​ra na​le​ża​ła do Lu​ca​sa. Mia​łem na​dzie​ję, że bę​dzie tu ja​kiś GPS z za​p i​sa​n y​mi prze​by​ty​mi tra​sa​mi lub coś po​dob​ne​go. Chcia​łem rów​n ież po​rów​n ać bież​n ik opon ze śla​da​mi, któ​re od​kry​li​śmy nie​da​le​ko domu Brat​kow​skie​go. W ka​bi​n ie nie było nic cie​ka​we​go. Tony śmie​ci, pły​ty z cy​gań​ską mu​zy​ką i ta​kie tam. Wresz​cie od​kry​łem to. Odło​ży​łem ten przed​miot od razu na miej​sce, że​by​ście zo​ba​czy​li wszyst​ko tak, jak było scho​wa​n e – tłu​ma​czył go​rącz​ko​wo. Otwo​rzył sze​rzej ba​gaż​n ik. We​wnątrz uj​rze​li tyl​ko brud​n y pod​ko​szu​lek, bu​tel​kę pły​n u do spry​ski​wa​czy oraz kil​ka wa​la​ją​cych się lu​zem klu​czy fran​cu​skich. Mu​sia​ły ha​ła​so​wać pod​czas jaz​dy. Spoj​rze​li po so​bie nie​p ew​n i, czy tech​nik przy​p ad​kiem nie robi so​bie z nich żar​tów. On zaś po​cze​kał kil​ka se​kund i pod​n iósł kla​p ę od​dzie​la​ją​cą prze​strzeń ba​gaż​n i​ka od schow​ka na koło za​p a​so​we. Tam, wci​śnię​ty obok opo​n y, le​żał skó​rza​n y fu​te​rał. – Tak to zna​la​złem – po​wie​dział tech​n ik. – Nie wie​dzia​łem, co to, do cho​le​ry, jest, więc wy​cią​gną​łem. Po​wtó​rzył tę czyn​n ość, upew​n ia​jąc się, że po​li​cjan​ci go ob​ser​wu​ją. Po​ka​zał wszyst​kim fu​te​rał. Po​zwo​lił, żeby mu się przyj​rze​li z każ​dej stro​n y. Do​p ie​ro wte​dy otwo​rzył. Wnę​trze było po​dzie​lo​n e na kie​szon​ki, w któ​rych ostroż​n ie uło​żo​n o ze​staw skal​p e​li oraz pił le​kar​skich. Lśni​ły chłod​n ym bla​skiem sta​li chi​-

rur​gicz​n ej. – Co do dia​bła? – stęk​n ął Lupa. Tech​n ik bez sło​wa od​chy​lił dru​gie skrzy​dło fu​te​ra​łu i wte​dy uj​rze​li ko​lek​cję sta​ran​n ie za​p a​ko​wa​n ych w fo​lio​we wo​recz​ki dłu​gich ko​smy​ków ko​bie​cych wło​sów. Zaj​da gwizd​n ął ci​cho. – O ile, że na​le​żą do tych dziew​czyn ze sztol​n i? – za​p y​tał ko​men​dant. Mort​ka nie miał za​mia​ru się za​kła​dać. Prze​czu​wał, a było to prze​czu​cie gra​n i​czą​ce z pew​n o​ścią, że by prze​grał.

Rozdział 9 – Mamy po​dej​rza​n e​go! – oznaj​mił Zaj​da i ro​zej​rzał się po sali. Nikt nie za​mie​rzał świę​to​wać. Wszy​scy wie​dzie​li już, co spo​tka​ło Waj​to​łę, i my​śle​li tyl​ko o tym, żeby jak naj​szyb​ciej do​rwać Lu​ca​sa. Zaj​da opu​ścił ra​mio​na, któ​re przed chwi​lą wzniósł w trium​fal​n ym ge​ście. Chrząk​n ął. – W ba​gaż​n i​ku sa​mo​cho​du Lu​ca​sa Si​wa​ka zna​leź​li​śmy do​wo​dy, któ​re wska​zu​ją na to, że może być on od​p o​wie​dzial​n y za mor​dy na ko​bie​tach ze sztol​n i. Jego wina nie jest jesz​cze pew​n a, cze​ka​my na po​twier​dze​n ie ba​dań z la​bo​ra​to​rium, ale w tym mo​men​cie to nasz głów​n y po​dej​rza​n y. Mort​ka miał już na koń​cu ję​zy​ka „i je​dy​n y”, ale się po​wstrzy​mał. – Szu​ka​ją go wszy​scy po​li​cjan​ci w po​wie​cie i oko​li​cach. Ze szcze​gól​n ym uwzględ​n ie​n iem tych z Ka​mien​n ej Góry, gdzie, jak pew​n ie wie​cie, tak​że znaj​du​je się spo​re zbio​ro​wi​sko Cy​ga​n ów. W chwi​li obec​n ej zła​p a​n ie Si​wa​ka to nasz ab​so​lut​n y prio​ry​tet. – Po raz ko​lej​n y chrząk​n ął. Pod​szedł do ścia​n y, na któ​rej przed chwi​lą za​wie​szo​n o mapę Kar​ko​n o​szy. – Na​szym za​da​n iem jest prze​trzą​śnię​cie Kro​to​wic oraz po​bli​skich wio​sek. Gdzie​kol​wiek ten szczur się ukrył, w koń​cu wy​sta​wi łeb ze swo​jej dziu​ry, a wte​dy trach! – Ude​rzył pię​ścią w otwar​tą dłoń. – Do​p ad​n ie​my go. Są py​ta​n ia? Nie. W ta​kim ra​zie, Lupa, po​wiedz jesz​cze kil​ka słów. Lupa za​jął miej​sce Zaj​dy. Po​p ra​wił kra​cia​stą ko​szu​lę, któ​ra wy​su​n ę​ła mu się ze spodni, i prze​tarł pal​ca​mi wło​sy. – Z tego, co wie​my, Si​wak nie ma ze sobą pie​n ię​dzy, port​fe​la, ja​kich​kol​wiek kart płat​n i​czych i kre​dy​to​wych, a tak​że te​le​fo​n u ko​mór​ko​we​go. Wszyst​kie te rze​czy zna​leź​li​śmy u nie​go w domu. Prócz kart, któ​rych naj​p raw​do​p o​dob​n iej po pro​stu nie po​sia​da. Uzna​je​my, że uciekł tyl​ko w spodniach dre​so​wych, ko​szul​ce i adi​da​sach. Jest cho​ler​n ie nie​bez​p iecz​n y i uzbro​jo​n y w nóż woj​sko​wy. Przy pró​bie za​trzy​ma​n ia ma​cie za​cho​wać szcze​gól​n ą ostroż​n ość. O ile to moż​li​we, we​zwij​cie ko​le​gów na po​moc. Prze​rwał, żeby ro​zej​rzeć się po twa​rzach sie​dzą​cych na​p rze​ciw​ko nie​go po​li​cjan​tów. – Wie​cie, co spo​tka​ło Waj​to​łę – po​wie​dział po​n u​rym, po​waż​n ym gło​sem. – Wie​cie, w ja​kim jest sta​n ie. Wszy​scy mo​dli​my się te​raz o jego po​wrót do zdro​wia. I cho​ciaż ro​zu​miem wasz gniew, bo czu​ję to samo, pro​szę, że​by​ście nie ry​zy​ko​wa​li. Tak czy siak, do​rwie​my Lu​ca​sa. A wte​dy, uwierz​cie mi, bę​dzie miał na​p raw​dę, na​p raw​dę prze​je​ba​n e. Od​p o​wie​dzia​ło mu peł​n e apro​ba​ty mruk​n ię​cie. – W dys​p o​zy​tor​n i każ​dy z was do​sta​n ie ko​p er​ty z roz​ka​za​mi. W środ​ku będą

re​wi​ry do prze​szu​ka​n ia lub inne dys​p o​zy​cje. Po​kwi​tu​je​cie ich od​biór. Do ro​bo​ty. Po​li​cjan​ci wsta​li z miejsc i za​czę​li wy​cho​dzić z sali. Po​wtrzy​mał ich Zaj​da. – Jesz​cze chwi​la! – krzyk​n ął. – O osiem​n a​stej jest msza w in​ten​cji po​wro​tu do zdro​wia sier​żan​ta Waj​to​ły. Wiem, że więk​szość z was bę​dzie mia​ła wte​dy inne rze​czy na gło​wie, ale do​brze by było, żeby ci, któ​rzy mogą, jed​n ak się po​ja​wi​li. Naj​le​p iej w mun​du​rach. A te​raz bierz​cie się już do pra​cy. W po​miesz​cze​n iu po​zo​sta​li tyl​ko Mort​ka, Lupa, Ro​sec​ki oraz Bor​kow​ski. Ten ostat​n i wstał z miej​sca, nie​mal prze​wra​ca​jąc przy oka​zji krze​sło, i prze​szedł pod okno. Aż się pa​lił do dzia​ła​n ia. – A co z nami? – za​p y​tał. – Co my bę​dzie​my ro​bić? – Na​sze za​da​n ie się nie zmie​n ia. Zaj​mu​je​my się spra​wą za​mor​do​wa​n ych ko​biet ze sztol​n i. Dla​te​go naj​p ierw za​sta​n o​wi​my się nad kil​ko​ma kwe​stia​mi – od​po​wie​dział mu Lupa. – Nad czym się tu za​sta​n a​wiać?! – Cho​ciaż​by nad tym, czy Si​wak to na​p raw​dę nasz czło​wiek. – No bez prze​sa​dy, kur​wa! Miał prze​cież w ba​gaż​n i​ku te noże le​kar​skie i ko​lek​cję wło​sów. – Nie mamy jesz​cze po​twier​dze​n ia, że wło​sy na​le​żą do ofiar. Po​sia​da​n ie skal​pe​li oraz dziw​n ych hob​by jesz​cze nie jest w tym kra​ju ka​ral​n e – ode​zwał się Mort​ka. Bor​kow​ski wy​p ro​sto​wał się gwał​tow​n ie i wy​mie​rzył pa​lec w ko​mi​sa​rza. – Co jest?! – Bo​rów​ka, uspo​kój się – in​ter​we​n io​wał Lupa. – Je​stem spo​koj​n y. – Bor​kow​ski roz​ło​żył sze​ro​ko ręce. Na war​gach lśni​ły mu kro​p le śli​n y. – Py​tam się, co jest? Waj​to​ła wal​czy o ży​cie, dziab​n ię​ty przez tego wal​n ię​te​go Cy​ga​n a, a war​szaw​ka so​bie z tego żar​tu​je. – Nie żar​tu​ję so​bie z tego. Nie wie​my jesz​cze na sto pro​cent, że Lu​cas jest mor​der​cą ze sztol​n i. I do​brze, że​byś o tym pa​mię​tał. – Bo to po pro​stu zbieg oko​licz​n o​ści był z tymi no​ża​mi, nie? – Bo​rów​ka! – wark​n ął Lupa. Po​ste​run​ko​wy zer​k​n ął na zwierzch​n i​ka i wzru​szył gniew​n ie ra​mio​n a​mi. Za​ło​żył dło​n ie na brzuch i cze​kał z miną ob​ra​żo​n e​go dziec​ka. – Kuba ma ra​cję. Nie mamy jesz​cze pew​n o​ści. Ale też nikt nie wpadł na lep​szy po​mysł, praw​da? – Praw​da – po​twier​dził Ro​sec​ki. – Wciąż nie zi​den​ty​fi​ko​wa​li​śmy ofiar – wtrą​cił Mort​ka. – I co w związ​ku z tym? – Jak to co? Mu​si​my się wresz​cie do​wie​dzieć, kim były te ko​bie​ty. Skąd się wzię​ły. – To pew​n ie tu​ryst​ki. Po gó​rach cho​dzi​ły albo… – Albo co? Zwie​dza​ły? Od​wie​dza​ły spa? I nikt nie zgło​sił ich za​gi​n ię​cia? Ża​den ko​le​ga, na​rze​czo​n y, ro​dzi​n a? Jak to so​bie wy​obra​żasz? Że czte​ry ko​bie​ty

w ta​jem​n i​cy przed wszyst​ki​mi przy​jeż​dża​ją w Kar​ko​n o​sze, a Si​wak przy​p ad​kiem wła​śnie na nie tra​fił? Mort​ka ge​stem po​ka​zał Ro​sec​kie​mu, że cze​ka na jego od​p o​wiedź. Aspi​rant po​ru​szał bez​gło​śnie usta​mi, jak​by pró​bo​wał prze​drzeź​n iać ko​mi​sa​rza. – Jak​by był ich ga​chem, toby się ni​ko​mu nie przy​zna​wa​ły, że do nie​go jadą, nie? – po​wie​dział Bo​rów​ka. Mort​ka zmarsz​czył brwi i spoj​rzał na po​ste​run​ko​we​go. – Wy​ja​śnij – po​p ro​sił. – Mo​gły być jego ko​chan​ka​mi. Za​p ro​sił je do sie​bie, żeby go od​wie​dzi​ły. Po​nie​waż były mę​żat​ka​mi, ni​ko​mu się nie przy​zna​ły, do​kąd jadą. Okła​ma​ły swo​ich mę​żów, ro​dzi​n ę, może na​wet ko​le​żan​ki. A kie​dy już tu były, to mógł z nimi ro​bić, co chciał. Ko​mi​sarz spu​ścił gło​wę i po​dra​p ał się po na​sa​dzie nosa. – Kuba? – ode​zwał się Lupa. – Brzmi sen​sow​n ie – przy​znał nie​chęt​n ie Mort​ka. Nie po​do​ba​ło mu się, że mu​siał po​chwa​lić po​mysł Bor​kow​skie​go. – Mor​der​ca ja​koś te ko​bie​ty po​zna​wał, to praw​da… Lu​cas opusz​czał mia​sto? – O ile wiem, to zda​rza​ło mu się jeź​dzić na ja​kieś ro​bo​ty do Nie​miec – po​wie​dział Ro​sec​ki. – Czy​li ofia​ra​mi mo​gły być Niem​ki? – za​p y​tał Lupa, ale nie ocze​ki​wał, że kto​kol​wiek od​p o​wie. Na​brał po​wie​trza w płu​ca i wy​p u​ścił je z ci​chym stęk​n ię​ciem. – Trze​ba się bę​dzie z nimi skon​tak​to​wać. – Z kim? – Z nie​miec​ki​mi po​li​ca​ja​mi. – Nie mu​siał na​wet wy​jeż​dżać z mia​sta – ode​zwał się roz​go​rącz​ko​wa​n y Bor​kow​ski. – Nie​daw​n o czy​ta​łem w ne​cie o jed​n ym ko​le​siu, któ​ry za​bił dru​gie​go, bo ten po​da​wał się za ko​bie​tę i uwiódł go na cza​cie. Ale spra​wa się wy​da​ła i kolo się wku​rzył na mak​sa. Byli z róż​n ych miast. Cho​dzi mi o to, że Lu​cas mógł te dziew​czy​n y zna​leźć w sie​ci, za​cząć z nimi ga​dać, a kie​dy zna​jo​mość za​czy​n a​ła się ro​bić go​rą​ca, za​p ra​szał je do sie​bie. – Miał kom​p u​ter w domu? – za​p y​tał Mort​ka. Lupa po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Ka​fej​ka in​ter​n e​to​wa? – W mie​ście są dwie. Po​roz​ma​wia​my z wła​ści​cie​la​mi. – Lupa uśmiech​n ął się z uzna​n iem. – Gra​tu​lu​ję, Bo​rów​ka, uda​ło ci się pod​su​n ąć nam cał​kiem zgrab​n y trop. Kto wie, może to ten ele​ment ukła​dan​ki, któ​re​go nam bra​ku​je. – Dzię​ki. Bor​kow​ski przez chwi​lę wy​glą​dał tak, jak​by urósł o dwa cen​ty​me​try z dumy. Spoj​rzał jesz​cze drwią​co na Mort​kę, jak​by rzu​cał mu wy​zwa​n ie. – Do​bra. W ta​kim ra​zie, Ro​sec​ki, skon​tak​tuj się z Niem​ca​mi. Wy​ślij im opis zna​le​zio​n ych ciał. A jak już to zro​bisz, to na wszel​ki wy​p a​dek zrób to samo z Cze​cha​mi. Si​wak mógł prze​cho​dzić przez gra​n i​cę i tam po​lo​wać. Da​le​ko nie miał. Tyle, co rzut ka​mie​n iem.

Aspi​rant po​ki​wał gło​wą. – Bo​rów​ka – kon​ty​n u​ował Lupa – przejdź się po ka​fej​kach. Do​wiesz się, czy Si​wak ko​rzy​stał z ich usług, a je​śli tak, to jak czę​sto i czy jest moż​li​wość prze​śle​dze​n ia hi​sto​rii jego po​łą​czeń. – Okej. – Kie​dy już z tym skoń​czy​cie, pój​dzie​cie do dys​p o​zy​tor​n i. Na was też cze​ka​ją roz​ka​zy. Włą​czy​cie się w po​szu​ki​wa​n ia Si​wa​ka. Bor​kow​ski od razu po​rwał swo​ją kurt​kę i wy​biegł z sali. Ro​sec​ki po​że​gnał się szyb​kim uści​skiem dło​n i z Mort​ką oraz Lupą i po​szedł do sie​bie, żeby roz​p o​cząć pra​cę przy te​le​fo​n ie. – I co o tym my​ślisz? – za​p y​tał Lupa. – O Si​wa​ku? – O wszyst​kim. Trzy​ma się to kupy? Mort​ka za​wa​hał się. Od​p o​wiedź sama ci​snę​ła mu się na usta, ale cią​gle był czło​wie​kiem z ze​wnątrz. Tak​że dla Lupy. Star​cie z Bor​kow​skim przy​p o​mnia​ło mu, jak nie​wie​le bra​ku​je do prze​kro​cze​n ia li​n ii, za któ​rą prze​sta​n ie być po​strze​ga​n y jako kon​sul​tant, a sta​n ie się upier​dli​wym gnoj​kiem, wszyst​kie​go się cze​p ia​ją​cym. – A dla​cze​go mia​ło​by nie? – za​p y​tał. – Bo we​dług mnie to się nie spi​n a. Strasz​n ie dużo tu​taj przy​p ad​ków. Przy​p ad​kiem za​trzy​mu​je​my Brat​kow​skie​go, ten przy​p ad​kiem przy​zna​je się do gwał​tu na Ade​li, o czym oczy​wi​ście przy​p ad​kiem do​wia​du​je się Lu​cas. A my far​tem od​naj​du​je​my w sa​mo​cho​dzie czar​n u​cha do​wo​dy. – Lupa chwy​cił się za gło​wę. – Po​p ro​si​łem o prze​n ie​sie​n ie tu​taj, bo my​śla​łem, że w Kro​to​wi​cach bę​dzie spo​kój. A tym​cza​sem wpa​ko​wa​łem się w szam​bo po same uszy… Wiesz, o co wczo​raj za​p y​ta​ła mnie żona? – Nie. – Czy może po​zwo​lić dziew​czyn​kom ba​wić się na pla​cu za​baw. Czy będą tam bez​p iecz​n e. Jesz​cze kil​ka dni temu wy​śmiał​bym ją i po​my​ślał, że zwa​rio​wa​ła. Ale dzi​siaj sam nie wiem, co mam jej od​p o​wie​dzieć. Mort​ka zmarsz​czył brwi. Lupa jak​by czy​tał mu w my​ślach. Za dużo far​ta, szczę​śli​wych przy​p ad​ków, zbie​gów oko​licz​n o​ści. Ale za​ra​zem, bo za​wsze było ja​kieś „ale”, ta​kie rze​czy cza​sa​mi się po pro​stu zda​rza​ły. – Po​wiedz żo​n ie, żeby przez kil​ka dni trzy​ma​ła dziew​czyn​ki bli​sko sie​bie. Przy​n ajm​n iej do mo​men​tu, kie​dy zła​p ie​my Si​wa​ka albo usta​li​my, że wy​je​chał za gra​n i​cę – po​wie​dział Mort​ka. – A co do śledz​twa. Cza​sa​mi w ży​ciu po pro​stu trze​ba mieć szczę​ście. Lupa przy​mknął po​wie​ki i oparł czo​ło na wy​p ro​sto​wa​n ych pal​cach, pod​czas gdy jego dru​ga dłoń za​wi​sła na koł​n ie​rzu kra​cia​stej ko​szu​li. Wy​glą​dał tak, jak​by miał się zu​p eł​n ie roz​sy​p ać. – A co ja mam ro​bić? – za​p y​tał Mort​ka. – Nie wiem – od​p o​wie​dział ko​mi​sarz, nie pod​n o​sząc gło​wy. – Spró​buj może po​p ra​co​wać nad iden​ty​fi​ka​cją tych dziew​cząt. Co ty na to?

– Do​brze. Przez chwi​lę sie​dzie​li w mil​cze​n iu. Lupa wciąż w nie​zmie​n io​n ej po​zy​cji. Od​dy​chał płyt​ko i tyl​ko po​ja​wia​ją​cy się co kil​ka se​kund ner​wo​wy gry​mas ust świad​czył o tym, że nie za​snął. Mort​ka zo​sta​wił go w spo​ko​ju. Wy​szedł bez sło​wa. Tuż po tym, jak za​mknął za sobą drzwi, za​dzwo​n i​ła jego ko​mór​ka. Ode​brał, nie pa​trząc na​wet, kto dzwo​n i. – Kuba Mort​ka? – Tak. Z kim roz​ma​wiam? – Kaś​ka Ko​wal. Spo​tka​li​śmy się, kie​dy… – Pa​mię​tam. O co cho​dzi? – Jest u mnie ktoś, kto chciał​by z tobą po​roz​ma​wiać. My​ślę, że po​wi​n ie​n eś przy​je​chać. – Kto taki? – Zo​ba​czysz. Usły​szał w jej gło​sie, że nie po​wie mu nic wię​cej. Wszedł do klat​ki scho​do​wej i za​czął się wspi​n ać po scho​dach. Za​trzy​mał się na mo​ment, żeby so​bie przy​p o​mnieć, czy Kaś​ka Ko​wal miesz​ka na pierw​szym, czy dru​gim pię​trze. – Pssst… Od​wró​cił się na pię​cie. Drzwi od miesz​ka​n ia z nu​me​rem je​den na par​te​rze były na wpół otwar​te, a przez szpa​rę wy​sta​wa​ła ko​ści​sta ręka, któ​ra ma​cha​ła do nie​go za​chę​ca​ją​co. Pod​szedł do niej i uj​rzał kry​ją​ce​go się w ciem​n ym wnę​trzu przed​p o​ko​ju sta​rusz​ka. – To pan jest tym po​li​cjan​tem z War​sza​wy, praw​da? – za​p y​tał męż​czy​zna. – Tak. – Bo chcia​łem zgło​sić, że ta Cy​gan​ka z dru​gie​go za​bi​ja koty. – Słu​cham?! – Ci​szej – sta​ru​szek przy​ło​żył pa​lec do ust. – Bo nas usły​szy. – Ale o co cho​dzi? – Jak mó​wi​łem, chcia​łem zgło​sić, że ta Cy​gan​ka z dru​gie​go pię​tra, spod sió​dem​ki, za​bi​ja koty. Wi​dzia​łem, jak w nocy zno​si tru​chła i pod​rzu​ca do piw​n i​cy. Po​tem tam śmier​dzi i mu​szę te bied​n e zwie​rza​ki wy​n o​sić. Mort​ka przy​p o​mniał so​bie, że ten sam sta​ru​szek za​cze​p iał ich, kie​dy od​wie​dzał Ka​ta​rzy​n ę Ko​wal ra​zem z Lupą. Wte​dy tak​że opo​wia​dał o mar​twych ko​tach w piw​n i​cy. Cóż, wszę​dzie zda​rza​li się wa​ria​ci. – Pro​szę zgło​sić to na ko​mi​sa​ria​cie, do​brze? Na pew​n o się tym zaj​mą. – Zgła​sza​łem już. Ko​mi​sa​rzo​wi Lu​p ie. – I co? Sta​ru​szek opu​ścił wzrok i wy​mam​ro​tał coś w od​p o​wie​dzi. – Prze​p ra​szam, ale nie usły​sza​łem. Męż​czy​zna chrząk​n ął.

– Po​wie​dział mi, że​bym so​bie po​szedł. W bar​dzo wul​gar​n ych sło​wach. Ale on się przy​jaź​n i z tą smo​la​rą, więc nic dziw​n e​go, że jej bro​n i. Po​my​śla​łem so​bie, że może w ta​kim ra​zie pan… – Za​wie​sił głos. – Zaj​mę się tym – obie​cał Mort​ka. Taka obiet​n i​ca była naj​lep​szym spo​so​bem, żeby za​koń​czyć roz​mo​wę z na​trę​tem. Sta​ru​szek po​ki​wał gło​wą bez prze​ko​n a​nia, naj​wy​raź​n iej świa​do​my tego, że zo​stał spła​wio​n y, i znik​n ął za za​mknię​ty​mi drzwia​mi. Ko​mi​sarz uśmiech​n ął się, roz​ba​wio​n y całą sy​tu​a cją, i wszedł na dru​gie pię​tro. Za​p u​kał do drzwi z nu​me​rem sie​dem. Usły​szał szyb​kie kro​ki, od​głos otwie​ra​n ych zam​ków i chwi​lę póź​n iej Kaś​ka Ko​wal za​p ro​si​ła go ge​stem do miesz​ka​nia. – Nie zdej​muj bu​tów – po​wie​dzia​ła i pchnę​ła go lek​ko do po​ko​ju. Tam, pod oknem, opie​ra​jąc ło​kieć na pa​ra​p e​cie, sie​dział na krze​śle sta​ry Rom o si​wych, krót​ko ostrzy​żo​n ych wło​sach i gę​stych, za​dba​n ych wą​sach, w któ​rych wciąż moż​n a było do​strzec ciem​n e pa​sma. Fio​le​to​wą ko​szu​lę miał roz​p ię​tą tak, żeby było wi​dać zło​ty łań​cu​szek z krzy​ży​kiem na szyi, a pod​wi​n ię​te rę​ka​wy od​sła​n ia​ły nie​wy​raź​n e kre​ski ta​tu​a ży. – To Sta​szek Try​buk. Stasz​ku, to po​li​cjant, o któ​rym roz​ma​wia​li​śmy. Rom na​wet mru​gnię​ciem po​wie​ki nie dał po so​bie po​znać, że za​uwa​żył po​ja​wie​n ie się Mort​ki w miesz​ka​n iu. Po​li​cjant spoj​rzał py​ta​ją​co na Kaś​kę, szu​ka​jąc u niej pod​p o​wie​dzi, jak po​wi​n ien się za​cho​wać, ale ko​bie​ta wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. Usia​dła na ka​n a​p ie nie​da​le​ko okna, wcze​śniej ścią​ga​jąc z pół​ki je​den ze swo​ich dzba​n usz​ków. Gła​dzi​ła pal​cem ce​ra​micz​n ą po​wierzch​n ię. – To pan chciał ze mną po​roz​ma​wiać? – za​p y​tał Mort​ka. Rom drgnął i od​wró​cił twarz od okna. – Po​wiedz mu, że nie – od​p arł głę​bo​kim gło​sem. – Mówi, że nie – po​wtó​rzy​ła Kaś​ka Ko​wal. Mort​ka zmarsz​czył brwi, nic nie ro​zu​mie​jąc. – To po co mnie tu ścią​ga​łaś? Kaś​ka spoj​rza​ła na Roma, któ​ry tym​cza​sem wró​cił do ob​ser​wo​wa​n ia tego, co się dzia​ło za oknem. Mort​ka cze​kał chwi​lę na od​p o​wiedź, a po​tem mach​n ął ręką. – Nie wiem, co po​wi​n ie​n em te​raz zro​bić, ale nie mam na to ani cza​su, ani siły. Je​śli przyj​dzie panu ocho​ta na roz​mo​wę, to za​p ra​szam na ko​mi​sa​riat. I su​ge​ru​ję, żeby się pan tam zja​wił, za​n im pana sami we​zwie​my. Ru​szył do drzwi. – Lu​cas tego nie zro​bił – po​wie​dział gło​śno i wy​raź​n ie Rom. – Po​wtórz mu to. – Lu​cas tego nie zro​bił! – krzyk​n ę​ła Kaś​ka. Mort​ka wró​cił do po​ko​ju. – Cze​go nie zro​bił? Nie za​a ta​ko​wał po​li​cjan​ta? Nie za​bił Brat​kow​skie​go? – Po​wiedz mu, że nie za​bił tych ko​biet. A co do resz​ty, to mniej​sza o to. – Sta​szek mówi, że Lu​cas… Zresz​tą sam sły​sza​łeś. Sta​rzec łyp​n ął na nią zło​wro​go i wark​n ął coś w ję​zy​ku, któ​re​go Mort​ka nie

ro​zu​miał. Kaś​ka od​p o​wie​dzia​ła mu w tym sa​mym dia​lek​cie dwo​ma ostry​mi zda​n ia​mi. Rom prych​n ął pod no​sem i ude​rzył dło​n ią w pa​ra​p et. – Po​wiedz mu, że błą​dzą. Lu​cas jest nie​win​n y. – Mamy do​wo​dy. – To ja​kieś kłam​stwa, fał​szer​stwa! – Po​de​n er​wo​wa​n y wy​rzu​cił ra​mię w górę. – Po​wiedz mu to! Kaś​ka spoj​rza​ła zna​czą​co na Mort​kę i z obo​wiąz​ku mruk​n ę​ła coś nie​zro​zu​mia​łe​go pod no​sem. – Niech Lu​cas zgło​si się na ko​mi​sa​riat. Prze​ka​że nam swo​ją wer​sję. Wy​ja​śni​my spra​wę – po​wie​dział ko​mi​sarz. – Lu​cas się do was nie zgło​si. A ja nie przy​sze​dłem tu​taj, żeby go bro​n ić. Przy​sze​dłem tu​taj, bo bru​ka​cie nasz ho​n or. Za​rzu​ca​cie nam zbrod​n ie, któ​rych ża​den Rom nig​dy by nie po​p eł​n ił. A czło​wiek, któ​ry to zro​bił, to je​den z was. – Pa​lec Roma wę​dro​wał mię​dzy Kaś​ką a Mort​ką. – Za​miast go szu​kać, tra​ci​cie czas na drę​cze​n ie nie​win​n ych lu​dzi. Sta​szek wstał, po​p ra​wił ko​szu​lę i po raz pierw​szy spoj​rzał na Mort​kę. Po​ora​na głę​bo​ki​mi zmarszcz​ka​mi twarz Roma pul​so​wa​ła gnie​wem. – Po​wiedz mu to – roz​ka​zał i wy​szedł z ka​wa​ler​ki, trza​ska​jąc drzwia​mi. – Kto to był? – za​p y​tał Mort​ka, kie​dy zo​sta​li sami. – Jak by ci to wy​ja​śnić… Pa​mię​tasz, co to jest ro​ma​n i​p en? – Ko​deks cy​gań​ski. – Mniej wię​cej. Sta​szek to w Kro​to​wi​cach ktoś, kto pil​n u​je, żeby był prze​strze​ga​n y. – Sę​dzia? – Mo​żesz go na​zwać sę​dzią, ale to nie jest żad​n e ofi​cjal​n e sta​n o​wi​sko. To ra​czej kwe​stia sza​cun​ku, ja​kim da​rzą go inni. To, że zde​cy​do​wał się z tobą po​roz​ma​wiać… – Ład​n a mi roz​mo​wa. – …to ozna​ka tego, że za​rzu​ty, któ​re sta​wia​cie Lu​ca​so​wi, bar​dzo go po​ru​szy​ły. – Skąd wła​ści​wie wie​dział, co na nie​go mamy? Kaś​ka bez sło​wa wzię​ła pi​lot i włą​czy​ła te​le​wi​zor. Na ekra​n ie po​ja​wi​ło się naj​p ierw logo TVN24, a po​tem za​tro​ska​n a twarz pre​zen​te​ra. – Raz jesz​cze po​wta​rza​my na​szą wia​do​mość dnia. Lu​cas S. po​dej​rze​wa​n y o udział w za​bój​stwie ko​biet, któ​rych cia​ła od​n a​le​zio​n o w Kro​to​wi​cach na Dol​nym Ślą​sku, pod​czas pró​by za​trzy​ma​n ia za​a ta​ko​wał i ra​n ił miej​sco​we​go po​li​cjan​ta. Po​li​cja roz​p o​czę​ła ob​ła​wę. Oto por​tret po​szu​ki​wa​n e​go męż​czy​zny. Każ​dy, kto może po​móc w schwy​ta​n iu po​szu​ki​wa​n e​go, pro​szo​n y jest o kon​takt pod nu​me​rem… Kaś​ka wy​łą​czy​ła te​le​wi​zor. Mort​ka stał bez ru​chu, przed ocza​mi cią​gle ma​jąc po​waż​n ą twarz dzien​n i​ka​rza, i po​my​ślał, że sy​tu​a cja wła​śnie wy​mknę​ła im się spod kon​tro​li.

Resz​ta wtor​ku przy​p o​mi​n a​ła go​n i​twę. Pla​n y, któ​re mie​li przed emi​sją wia​do​mo​ści w TVN24, roz​le​cia​ły się jak do​mek z kart. Wciąż dzwo​n i​ły te​le​fo​n y. Na​wet Mort​ka jeź​dził od jed​n e​go zgło​sze​n ia do dru​gie​go, nie ma​jąc cza​su, żeby po​roz​ma​wiać z Lupą o spo​tka​n iu ze Stasz​kiem Try​bu​kiem. Ze strzę​p ów zdań do​wie​dział się, że in​for​ma​cję o ob​ła​wie na Lu​ca​sa te​le​wi​zja do​sta​ła od pro​ku​ra​to​ra Za​ga​jew​skie​go z Je​le​n iej Góry. Po​tem oka​za​ło się, że pro​ku​ra​tu​ra wy​da​ła oświad​cze​n ie w re​a k​cji na wy​p o​wiedź Zaj​dy, któ​ry chlap​n ął kil​ka słów za dużo w roz​mo​wie z dzien​n i​ka​rza​mi, jesz​cze przed ze​bra​n iem na ko​mi​sa​ria​cie. Ko​men​dan​to​wi wy​stę​p y w me​diach naj​wy​raź​n iej się spodo​ba​ły, bo więk​szość cza​su spę​dził, wę​dru​jąc od jed​n ej ka​me​ry do dru​giej. Przed ko​mi​sa​ria​tem sta​ły wozy trans​mi​syj​n e, a dzien​n i​ka​rze za​cze​p ia​li każ​de​go, kto wcho​dził do bu​dyn​ku lub z nie​go wy​cho​dził. Jak​by tego było mało, re​gu​lar​n ie mu​sie​li wy​sy​łać ra​dio​wóz do Har​le​mu, bo zbie​ra​ły się tam ban​dy agre​syw​n ie wy​glą​da​ją​cych wy​rost​ków. Ob​rzu​ca​li Ro​mów obe​lga​mi i po​ja​wi​ła się oba​wa, że wkrót​ce przej​dą od słów do czy​n ów. Na szczę​ście na wi​dok po​li​cjan​tów i po krót​kiej roz​mo​wie od​p usz​cza​li, ale tyl​ko po to, żeby wró​cić za kil​ka​n a​ście czy kil​ka​dzie​siąt mi​n ut i roz​p o​cząć całe przed​sta​wie​n ie od nowa. Wie​czo​rem Mort​ka miał wra​że​n ie, że nikt już nie wie, co się dzie​je. Pew​n e było je​dy​n ie to, że ktoś za​wsze dys​kret​n ie ob​ser​wu​je dom Lu​ca​sa na wy​p a​dek, gdy​by ten po​sta​n o​wił wró​cić. Po mszy w in​ten​cji po​wro​tu do zdro​wia Waj​to​ły kil​ku po​li​cjan​tów, któ​rzy w niej uczest​n i​czy​li, po​szło jesz​cze na piwo lub dwa do USA. Po​trze​bo​wa​li chwi​li od​p rę​że​n ia. Mort​ka usiadł obok Lupy, któ​ry wpa​try​wał się tępo w szklan​kę piwa i me​cha​n icz​n ie wkła​dał so​bie do ust ko​lej​n e sło​n e orzesz​ki ze sto​ją​cej obok mi​secz​ki. – Mój wu​jek też jest w po​li​cji, tyle że w dro​gów​ce – roz​p o​czął Bor​kow​ski. – Od nie​go znam tę hi​sto​rię. Dwóch mło​dych ko​le​si po​sta​n o​wi​ło so​bie zro​bić jaja z fo​to​ra​da​ru. – Jezu… Bo​rów​ka, zli​tuj się. Ty​siąc razy to chy​ba opo​wia​da​łeś – jęk​n ął Lupa. – No tak, ale może Kuba nie zna. Mort​ka zmarsz​czył brwi, pró​bu​jąc so​bie przy​p o​mnieć, czy i kie​dy prze​szedł z mło​dym po​li​cjan​tem na „ty”. Ten zaś cią​gnął nie​wzru​szo​n y: – Zdję​li ta​bli​ce re​je​stra​cyj​n e z sa​mo​cho​du. I za​czę​li jeź​dzić w jed​n ą i dru​gą przed fo​to​ra​da​rem z po​n ad set​ką na licz​n i​ku. A ra​dar pstry​kał im fot​ki jak sza​lo​n y. Ale tego im było mało, więc za​czę​li albo po​ka​zy​wać fa​kul​ce, albo wy​p i​nać gołą dupę do obiek​ty​wu. – Ale po co ty to w ogó​le opo​wia​dasz, Bo​rów​ka? – za​p y​tał Lupa. – Jak to po co? Sie​dzi​my tu od po​n ad dzie​się​ciu mi​n ut, a ani ty, ani Kuba nie po​wie​dzie​li​ście ani sło​wa. – A od kie​dy to mó​wisz mi po imie​n iu? Bor​kow​ski za​mru​gał. – Wiem, że na ko​mi​sa​ria​cie to je​steś pan ko​mi​sarz, ale te​raz je​ste​śmy po ro​bo​cie i my​śla​łem, że… – Źle my​śla​łeś.

– Do​bra. Prze​p ra​szam. To nic nie będę mó​wił. Nie ma pro​ble​mu. Mort​ka wziął dwa łyki piwa. Prze​łknął, spoj​rzał na sie​dzą​ce​go na​p rze​ciw​ko Bor​kow​skie​go, któ​ry smęt​n ie oglą​dał czub​ki wła​snych pa​znok​ci, i wes​tchnął cięż​ko. – To jak było z tymi du​p a​mi? – za​p y​tał. Mło​dy po​li​cjant pod​n iósł gło​wę. – Z du​p a​mi? – po​wtó​rzył, jak​by nie wie​dział, o co cho​dzi. – Z du​p a​mi i fo​to​ra​da​rem. Opo​wia​daj. – Nie wiem, czy Lupa… – Mów! – krzyk​n ął Lupa. Uda​wał zde​n er​wo​wa​n e​go, ale unio​sły mu się ką​ci​ki ust. Bor​kow​ski kla​snął w dło​n ie i prze​chy​lił gło​wę naj​p ierw w jed​n ą, po​tem w dru​gą stro​n ę, jak​by roz​grze​wał się przed gim​n a​sty​ką. – No więc chło​p a​ki jeź​dzi​ły w tę i we w tę, a fo​to​ra​dar strze​lał im fot​ki. Po​tem wró​ci​li do sie​bie, uba​wie​n i, że ta​kie z nich cwa​n ia​ki. I te​raz wy​obraź so​bie, jak się zdzi​wi​li, kie​dy mniej wię​cej ty​dzień póź​n iej do​sta​li ko​p er​tę z dro​gów​ki, a w środ​ku był gru​by jak mój kciuk plik man​da​tów za prze​kro​cze​n ie pręd​ko​ści. A do tego oczy​wi​ście do​ku​men​ta​cja zdję​cio​wa, a tam gołe dupy, ku​ta​sy, fa​kul​ce. – Zi​den​ty​fi​ko​wa​li ich? – Oczy​wi​ście. – Jak? Bo​rów​ka wy​szcze​rzył zęby. – Chło​p acz​ki co praw​da ścią​gnę​ły re​je​stra​cję, ale nie za​sło​n i​ły na​klej​ki z nu​me​rem re​je​stra​cyj​n ym na szy​bie. Mort​ka prych​n ął we​so​ło i wzniósł szklan​kę z pi​wem, od​da​jąc Bor​kow​skie​mu sym​bo​licz​n y sa​lut. – Do​bre! Bor​kow​ski po​kło​n ił się lek​ko i sam wzniósł ku​fel. – Za dro​gów​kę? – Może być za chło​p a​ków z dro​gów​ki. Wy​p i​li po po​tęż​n ym łyku. Mort​ka odło​żył ku​fel na stół i wes​tchnął z ulgą, kie​dy al​ko​hol spły​n ął do żo​łąd​ka. Oparł się o ławę i przy​mknął po​wie​ki. Zmę​cze​n ie jak​by zma​la​ło. Nie ode​szło, ale na chwi​lę od​p u​ści​ło. Wte​dy ją za​uwa​żył. Sie​dzia​ła kil​ka sto​li​ków da​lej, wpa​trzo​n a w te​le​wi​zor. Na ekra​n ie po​ja​wi​ła się twarz Zaj​dy, któ​ry wła​śnie wy​gła​szał ko​lej​n e oświad​cze​n ie. Dźwięk na szczę​ście był na tyle ci​chy, że nie do​cho​dzi​ły do nich sło​wa ko​men​dan​ta. – Co to za dziew​czy​n a? – za​p y​tał Mort​ka. – Któ​ra? – za​in​te​re​so​wał się Bor​kow​ski. – Blon​dyn​ka z krót​ki​mi wło​sa​mi. Sie​dzi tam, pra​wie przy ba​rze. Lupa pod​n iósł gło​wę i uważ​n ie przy​p a​trzył się dziew​czy​n ie, pró​bu​jąc przy​p o​rząd​ko​wać twarz do na​zwi​ska. – Nie wiem – po​wie​dział wresz​cie. – Nie znam jej.

– Dziw​n e. Wy​da​je mi się, że wi​du​ję ją co chwi​lę. – Też jej nie znam – wtrą​cił Bor​kow​ski. – Ale nie​zła jest. Brał​bym ją jak Cy​gan za​si​łek. Star​tu​jesz do niej, Kuba? Mort​ka wy​p ił ostat​n i łyk piwa i po​trzą​snął prze​czą​co gło​wą. – Nie mam siły. Wy​p i​ję z wami jesz​cze jed​n o i kła​dę się spać. Wstał od sto​li​ka i do​czła​p ał do baru. Zło​żył za​mó​wie​n ie i ob​ser​wo​wał, jak bar​man z moc​n o owło​sio​n y​mi ra​mio​n a​mi na​p eł​n ia czy​sty ku​fel, a po​tem sta​wia go tuż przed no​sem po​li​cjan​ta. – Ile pła​cę? – Szóst​kę. Mort​ka się​gnął po port​fel i za​czął szu​kać drob​n ych. Wte​dy usły​szał, jak ktoś kła​dzie mo​n e​ty na la​dzie. – Ja sta​wiam. – Blon​dyn​ka mia​ła de​li​kat​n y, ale za​ra​zem moc​n y, zde​cy​do​wa​ny głos. Sta​ła tuż obok i uśmie​cha​ła się, rów​n o​cze​śnie mru​żąc za​baw​n ie zie​lo​n e oczy. – Dzię​ku​ję – od​p o​wie​dział po chwi​li za​sta​n o​wie​n ia i się​gnął po ku​fel. – Olga – przed​sta​wi​ła się, za​n im zdą​żył odejść, i wy​cią​gnę​ła w jego stro​n ę dłoń. Uści​snął ją de​li​kat​n ie. – Ja​kub Mort​ka. – Ja​kub. Bar​dzo ład​n e imię. Zna​łam kie​dyś chło​p a​ka o imie​n iu Ja​kub. Wła​ści​wie to była moja pierw​sza wiel​ka mi​łość. Za​czer​wie​n i​ła się, a jemu zro​bi​ło się przy​jem​n ie. I to był ten ro​dzaj przy​jem​no​ści, któ​re​go nie od​czu​wał od bar​dzo daw​n a. Nie czuł go na​wet tam​tej nocy z Ali​cją na ka​n a​p ie, za​n im prze​szko​dził im jej syn. Może dla​te​go, że ta dziew​czy​n a była od Ali​cji ład​n iej​sza. I młod​sza. – Dzię​ku​ję. Usią​dzie​my, po​roz​ma​wia​my? W pierw​szej chwi​li nie wie​dział, jak się za​cho​wać. Jak​by za​bra​kło mu ję​zy​ka w gę​bie. Zer​k​n ął w stro​n ę swo​ich ko​le​gów. Lupa gdzieś znik​n ął, a Bor​kow​ski wy​cią​gał w jego stro​n ę dwa kciu​ki i szcze​rzył głup​ko​wa​to zęby. – Do​brze. Za​ję​li miej​sca przy jej sto​li​ku. Po​li​cjant z pi​wem, ona po​p ro​si​ła o kie​li​szek czer​wo​n e​go wina – słod​kiej ka​dar​ki, bo tyl​ko ta​kie tu​taj sprze​da​wa​n o. – Od kil​ku dni mam wra​że​n ie, że cią​gle gdzieś pa​n ią spo​ty​kam – po​wie​dział Mort​ka, ma​jąc na​dzie​ję, że nie za​brzmia​ło to tan​det​n ie. – Może to dla​te​go, że od kil​ku dni rze​czy​wi​ście cią​gle się spo​ty​ka​my – od​p o​wie​dzia​ła. – Na​p raw​dę? Ba​łem się, że tyl​ko ja od​n io​słem ta​kie wra​że​n ie. – Na​p raw​dę. – Wiem, dla​cze​go ja zwró​ci​łem na pa​n ią uwa​gę. Jest pani pięk​n ą dziew​czy​ną. Ale dla​cze​go pani mia​ła​by zwró​cić uwa​gę na mnie? – Bo coś pan ma w so​bie. Coś ta​kie​go… – Przy​bli​ży​ła się do nie​go, tak że czuł jej cie​p ły od​dech na swo​im po​licz​ku. – Mia​łam w swo​im ży​ciu do czy​n ie​n ia z kil​ko​ma po​li​cjan​ta​mi. Im byli star​si, tym wy​da​wa​li się bar​dziej… syci. Tak, to

chy​ba do​bre sło​wo. Bo sy​te​mu czło​wie​ko​wi prze​sta​je za​le​żeć. A w pana oczach cią​gle wi​dzę głód. – Skąd pani wie, że je​stem po​li​cjan​tem? – To wi​dać. – Jak? – Nie tyl​ko pan po​tra​fi pa​trzeć. – Nie ro​zu​miem. – To nie jest tak, jak mó​wią? Że do​świad​czo​n y po​li​cjant roz​p o​zna​je na pierw​szy rzut oka czło​wie​ka, któ​ry ma coś na su​mie​n iu? Zło​dzie​ja, nar​ko​ma​n a, mor​der​cę, pro​sty​tut​kę? – Nie. – Dziw​n e. Tyle razy to sły​sza​łam, że by​łam pew​n a, że to musi być praw​da. – Kim pani jest? Scho​wa​ła się za kie​lisz​kiem. Zy​ska​ła kil​ka se​kund, bio​rąc łyk ka​dar​ki, a Mort​ka za​sta​n a​wiał się, czy nie po​wi​n ien wstać i wyjść. Ale ta dziew​czy​n a pa​trzy​ła na nie​go w taki spo​sób, że nie po​tra​fił się na to zdo​być. – Po​li​cyj​n e oko. Mó​wi​łam. Ma pan to. – Nie od​p o​wie​dzia​ła pani na moje py​ta​n ie. – Dzien​n i​kar​ką. Zje​ży​ły mu się wło​sy na kar​ku. Się​gnął po swój ku​fel, go​tów odejść. – Pro​szę się zwró​cić ze swo​imi py​ta​n ia​mi do ofi​ce​ra od​p o​wie​dzial​n e​go za kon​tak​ty z pra​są. – Niech pan za​cze​ka. Nie je​stem taką dzien​n i​kar​ką! A pan nie jest ta​kim po​li​cjan​tem! – Ja​kim? – Pan jest tym ko​mi​sa​rzem, któ​ry przy​je​chał tu​taj z War​sza​wy, praw​da? Na ja​kiś staż czy coś ta​kie​go. – Pro​gram „Most”. – Wła​śnie! Ale mniej​sza o to. Nie pra​cu​ję dla żad​n ej ga​ze​ty, sta​cji te​le​wi​zyj​nej ani nic z tych rze​czy. Pi​szę książ​ki. Re​p or​ta​że. Zwy​kle prze​wod​n i​ki tu​ry​stycz​n e. Dla​te​go zna​la​złam się w Kro​to​wi​cach. Żeby na​p i​sać roz​dział do książ​ki o Kar​ko​n o​szach, o tu​tej​szych szla​kach, atrak​cjach. I wte​dy wy​bu​chła ta spra​wa z cia​ła​mi. Cia​ła​mi, któ​re pan od​n a​lazł. – I… – Chcia​łam po​roz​ma​wiać na ten te​mat. – Nie mam nic do po​wie​dze​n ia. – Czy​tał pan Z zim​ną krwią Tru​ma​n a Ca​p o​te’a? – Nie. Co to ta​kie​go? – To opo​wieść o mor​der​stwie w ta​kim ma​łym mia​stecz​ku w Sta​n ach Zjed​n o​czo​n ych. Ca​p o​te na​p i​sał re​p or​taż na ten te​mat, o spraw​cach. Re​p or​taż, któ​ry uka​zał się do​p ie​ro po pro​ce​sie. Ja chcę zro​bić coś po​dob​n e​go. At​mos​fe​ra tu​taj w Kro​to​wi​cach jest nie​sa​mo​wi​ta. To coś elek​try​zu​ją​ce​go. Coś, cze​go jesz​cze nie było. Nie za​le​ży mi na new​sach, pierw​szych stro​n ach. Cho​dzi mi o coś wię​cej,

o to, co jest głę​biej. Słu​cha​jąc jej, z tru​dem się nie ro​ze​śmiał. – Pra​wie pani uwie​rzy​łem. Zro​bi​ła ob​ra​żo​n ą minę, a za​raz po​tem uśmiech​n ę​ła się uro​czo. – W ta​kim ra​zie niech pan mi opo​wie coś o so​bie. – O so​bie? Nie ma we mnie nic cie​ka​we​go. – O! Co za szcze​rość. A po​dob​n o każ​dy czło​wiek nosi w so​bie jed​n ą do​brą książ​kę. – Nie ja. – Pan nie lubi dzien​n i​ka​rzy. – Zde​cy​do​wa​n ie. – A gdy​bym po​wie​dzia​ła, że nie je​stem dzien​n i​kar​ką? – A kim? Na​chy​li​ła się do nie​go po raz ko​lej​n y i po​ło​ży​ła swo​ją dłoń na jego. – Znu​dzo​n ą tu​ryst​ką, któ​ra szu​ka roz​ryw​ki. Za​n im od​p o​wie​dział, od​su​n ę​ła się i wy​bu​chła śmie​chem, któ​ry niósł ze sobą obiet​n i​cę. – Za​p o​mnij​my o tej roz​mo​wie – po​p ro​si​ła. – Do​brze. – I po​roz​ma​wiaj​my o czymś in​n ym. – O czym? – O tym, że chęt​n ie po​ssa​ła​bym panu ku​ta​sa. Za​marł z otwar​ty​mi usta​mi. – Słu​cham? – Sły​szał pan do​sko​n a​le. – Ro​ze​śmia​ła się. – To jest mo​ment – cią​gnę​ła, gła​dząc pal​cem szkło kie​lisz​ka – kie​dy pan ener​gicz​n ie wsta​je i ucie​ka. Albo… ten, kie​dy pan zo​sta​je. – A gdy​bym zo​stał? – za​p y​tał, uda​jąc pew​n ość sie​bie. – Wte​dy po​wi​n ien pan ku​p ić bu​tel​kę wina. I pójść ze mną tam, gdzie mo​gli​by​śmy je w spo​ko​ju wy​p ić. Zer​k​n ął w stro​n ę swo​je​go sto​li​ka. Bor​kow​ski rów​n ież znik​n ął. Przez chwi​lę za​sta​n a​wiał się, czy przy​p ad​kiem nie wy​da​rzy​ło się coś waż​n e​go, ale stwier​dził, że na​wet je​śli, to zu​p eł​n ie go to nie ob​cho​dzi. Dwa piwa szu​mia​ły mu przy​jem​n ie w gło​wie, a przed nim sie​dzia​ła mło​da, pięk​n a dziew​czy​n a, któ​ra wła​śnie wy​szep​ta​ła: – Niech pan idzie po wino. Więc po​szedł. A po​tem zna​leź​li się w ho​te​lu. Olga po​da​ła mu nu​mer swo​je​go po​ko​ju i za​ga​da​ła por​tie​ra. Kie​dy od​wró​ci​ła jego uwa​gę, za​ma​cha​ła dło​n ią, da​jąc znak, że Mort​ka może bez​p iecz​n ie przejść. Wła​ści​wie nie wie​dział, dla​cze​go tak się ukry​wa​ją, ale nie pro​te​sto​wał. Ba​wi​ło go to. Cały czas uśmie​chał się sze​ro​ko, le​d​wo po​wstrzy​mu​jąc śmiech. Wbiegł na pię​tro i cze​kał na nią pod jej drzwia​mi, zdy​sza​n y. Do​tar​ła tam chwi​lę po nim, a wte​dy po​ca​ło​wa​li się po raz pierw​szy.

We​p chnę​ła go do po​ko​ju. Po​tknął się i upadł na nie​wiel​kie łóż​ko, ude​rza​jąc gło​wą o ścia​n ę. Ścią​gnę​ła z nie​go spodnie, a po​tem zrzu​ci​ła z sie​bie bluz​kę i sta​n ik. Za​czę​ła pie​ścić jego pe​n i​sa, a po​tem wzię​ła go do ust i ssa​ła dzi​ko, na​mięt​n ie, jak​by za​le​ża​ło od tego jej ży​cie. Mort​ka tyl​ko jęk​n ął i przy​mknął po​wie​ki, kie​dy fale roz​ko​szy pły​n ę​ły wzdłuż jego ud. Kie​dy otwo​rzył oczy, sie​dzia​ła na nim. Nie wie​dział na​wet, kie​dy to się sta​ło. Była zu​p eł​n ie naga, a jej cia​ło lśni​ło od świa​tła la​tar​n i za oknem. Chwy​cił dziew​czy​n ę za bio​dra i przy​trzy​mał. – Nie mam pre​zer​wa​ty​wy. – Nie po​trze​bu​jesz. Do​tknę​ła jego ra​mion, a on pod​dał się z po​cząt​ku de​li​kat​n ym, a po​tem co​raz moc​n iej​szym ru​chom jej mied​n i​cy. Na jej ra​mio​n ach i wo​kół sut​ków po​ja​wi​ły się kro​p le potu. Nie prze​sta​wa​ła się ru​szać, a on pie​ścił jej po​ślad​ki, ugnia​ta​jąc je i głasz​cząc na prze​mian. Na​chy​li​ła się nad nim, wgry​zła w jego pier​si, żeby za​głu​szyć ro​dzą​cy się w niej krzyk. On ob​jął moc​n o Olgę i po​czuł na​gle, że ją wy​p eł​n ia raz za ra​zem. Trwa​li przez dłu​gie se​kun​dy w peł​n ym na​p ię​cia skur​czu, po któ​rym dziew​czy​n a zsu​n ę​ła się z po​li​cjan​ta. Od​dy​cha​ła głę​bo​ko i nie​spo​dzie​wa​n ie ro​ze​śmia​ła się gło​śno, ra​do​śnie, jak​by wła​śnie wsta​wał nowy dzień. Le​że​li po​tem obok sie​bie i pili wino pro​sto w bu​tel​ki. Mort​ka uśmie​chał się pod no​sem. To był dzi​ki, spon​ta​n icz​n y, sza​lo​n y seks. Za​sta​n a​wiał się, kie​dy po raz ostat​n i coś ta​kie​go prze​ży​wał. Pod tym wzglę​dem ostat​n ie lata jego mał​żeń​stwa z Olą były kosz​ma​rem. Obo​je trak​to​wa​li współ​ży​cie (tak to wła​śnie na​zy​wa​li, na​wet w my​ślach) jako obo​wią​zek, któ​ry trze​ba speł​n ić i któ​ry speł​nia​li siłą przy​zwy​cza​je​n ia raz lub dwa razy w ty​go​dniu, do​kład​n ie tak jak siłą przy​zwy​cza​je​n ia lu​dzie cho​dzą w nie​dzie​lę do ko​ścio​ła. Ale kie​dy obo​je byli mło​dzi, kie​dy do​p ie​ro się spo​ty​ka​li i żad​n e z nich nie było pew​n e, czy to jesz​cze za​ba​wa, czy już coś po​waż​n e​go, po​tra​fi​li się ko​chać tak pięk​n ie. Tyl​ko kie​dy to było? Tak daw​n o, że Mort​ka nie miał na​wet do koń​ca pew​n o​ści, czy to praw​da, czy so​bie coś wy​my​śla. Ale ta dziew​czy​n a z bu​tel​ką wina, le​żą​ca naga obok nie​go, była te​raz. I była dzi​ka. Oto​czy​ła jego pe​n i​sa dło​n ią, ostroż​n ie i de​li​kat​nie, jak​by był ran​n ym pta​kiem, i po​ru​sza​ła nią po​wo​li w górę i w dół, cze​ka​jąc, aż stward​n ie​je. – O czym my​ślisz? – za​p y​ta​ła. – Sam nie wiem. A ty? – O to​bie. – O mnie? Nie ma o czym. – A jed​n ak. Za​sta​n a​wiam się na przy​kład… skrzyw​dzi​łeś kie​dyś ko​goś? – Jako po​li​cjant? Na służ​bie? Ro​ze​śmia​ła się. – Nie. Jako czło​wiek. Zmarsz​czył brwi. Po​my​ślał naj​p ierw o Oli, o tych wszyst​kich nie​p o​trzeb​n ych cio​sach, któ​re za​da​wa​li so​bie wza​jem​n ie, jak​by bra​li udział w ja​kiejś sa​dy​stycz​-

nej grze. A po​tem przy​p o​mniał so​bie Klau​dię Ka​me​ron, jak wcho​dzi​ła do swo​je​go apar​ta​men​tow​ca, a por​tier otwie​rał jej drzwi. – Nie wiem. Może. Chy​ba tak. – Kogo? – Ko​bie​tę. – Dla​cze​go? – Wy​da​wa​ło mi się, że coś o niej wiem. – A nie wie​dzia​łeś? – Wie​dzia​łem. Wte​dy. Ale te​raz to już inna hi​sto​ria. A ty? Skrzyw​dzi​łaś kie​dyś ko​goś? – Tak. Chy​ba tak. – Kogo? – Cie​bie. Uśmiech​n ął się i po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Nie. Mnie nie. Po​czuł, że jego pe​n is zro​bił się twar​dy. Olga odło​ży​ła nie​mal​że już pu​stą bu​tel​kę po wi​n ie na pod​ło​gę i raz jesz​cze na nie​go we​szła. – Zo​ba​czy​my – szep​n ę​ła. Chwy​cił ją za pierś, a dru​gą dło​n ią za po​ślad​ki. Przy​cią​gnął do sie​bie, a po​tem prze​to​czy​li się tak, że te​raz on był na gó​rze. Jęk​n ę​ła słod​ko pod jego cię​ża​rem. Była wil​got​n a i cie​p ła. Pra​gnął jej. Pra​gnął jej tak bar​dzo, jak ni​cze​go od daw​n a nie pra​gnął. I miał ją. Śni​ło jej się, że wró​ci​ła do domu. Przez okno sły​sza​ła, jak mat​ka w kuch​n i tłu​cze mię​so na ko​tle​ty. Była więc nie​dzie​la. W ogro​dzie kwi​tły cha​bry, de​li​kat​n e goź​dzi​ki i wy​so​kie iry​sy, a mię​dzy nimi fru​wa​ły tłu​ste trzmie​le. Po​my​śla​ła, że nie​któ​rzy lu​dzie całe ży​cie szu​ka​ją swo​je​go miej​sca na zie​mi, a mat​ka od​n a​la​zła je tuż za pro​giem wła​sne​go domu, wśród kwia​tów, któ​rym nie szczę​dzi​ła cza​su, tro​skli​wej opie​ki i pły​n ą​cych pro​sto z ser​ca słów peł​n ych mi​ło​ści. Olga mia​ła na​dzie​ję, że mat​ka umar​ła (bo mu​sia​ła już umrzeć) w tym ogro​dzie, utu​lo​n a let​n i​mi pro​mie​n ia​mi słoń​ca i wo​n ią uko​cha​n ych ro​ślin. Po​ło​ży​ła dłoń na klam​ce. Za​sta​n a​wia​ła się, czy po tak dłu​giej nie​obec​n o​ści może po pro​stu wejść do domu, wejść, jak gdy​by wy​szła le​d​wo wczo​raj lub go​dzi​n ę temu. Le​p iej za​p u​kać, po​sta​n o​wi​ła. Pod​n io​sła za​ci​śnię​tą pięść, ale nie mo​gła wy​ko​n ać żad​n e​go ru​chu. Za​mar​ła jak rzeź​ba z lodu. Wie​dzia​ła, co się wy​da​rzy da​lej. Mat​ka otwo​rzy, a w jej oczach Olga uj​rzy dez​a pro​ba​tę. A po​tem mat​ka uśmiech​n ie się sze​ro​ko, uści​ska ją bez sło​wa i weź​mie pod ra​mię. Za​p ro​wa​dzi do kuch​n i, usa​dzi przy sto​le, na​le​je her​ba​tę do szklan​ki i po​sta​wi kosz z jabł​ka​mi. „Tyl​ko nie jedz za dużo, bo za​raz obiad” – po​wie. Wró​ci do ku​chen​ki, spraw​dzi ogień pod pa​le​n i​skiem i prze​wró​ci mię​so na pa​tel​n i. I tak już tu zo​sta​n ie. Zwy​czaj​n ie, cho​ciaż zwy​czaj​n ie nie było. Olga nie mo​-

gła do tego do​p u​ścić. Za dużo prze​ży​ła, za dużo wi​dzia​ła. Mia​ła jesz​cze coś do zro​bie​n ia przed po​wro​tem do domu. Ale odejść też nie po​tra​fi​ła. Tkwi​ła więc bez ru​chu, cią​gle w tej sa​mej po​zie, a po po​licz​kach spły​wa​ły wiel​kie łzy. Obu​dzi​ła się. Za ho​te​lo​wym oknem za​czy​n a​ła się śro​da, od​zy​wa​ły się pierw​sze pta​ki, a w po​wie​trzu wy​czu​wa​ło się za​p ach mo​krej tra​wy. Prze​wró​ci​ła się na bok i zo​ba​czy​ła, że jest sama. Miej​sce obok było jesz​cze cie​p łe i wciąż pach​nia​ło jego po​tem, mu​siał więc wyjść nie​daw​n o. Po Mort​ce po​zo​sta​ła tyl​ko bu​tel​ka po wi​n ie. Ko​lej​n a do ko​lek​cji. Prze​cią​gnę​ła się i spraw​dzi​ła dło​n ią miej​sce na szaf​ce noc​n ej, tam, gdzie zwy​kle zo​sta​wia​li pie​n ią​dze. Na​wyk sil​n iej​szy od niej. Nic nie zna​la​zła. To do​brze. Nie po​win​n o tam nic być. Na​tra​fi​ła na coś opusz​ka​mi pal​ców. Coś pa​p ie​ro​we​go. Jed​n ak bank​n ot? Pod​nio​sła się na łok​ciu. Na szaf​ce noc​n ej le​ża​ła zło​żo​n a kart​ka z no​tat​n i​ka. Roz​ło​ży​ła ją i od​czy​ta​ła na​p i​sa​n y sta​ran​n ie nie​bie​skim dłu​go​p i​sem nu​mer te​le​fo​n u. Jed​n ak się po​że​gnał. Opa​dła na łóż​ko. Chwi​lę póź​n iej już spa​ła z nu​me​rem te​le​fo​n u Mort​ki w za​ci​śnię​tej dło​n i.

Rozdział 10 – Wy​p ra​n e ubra​n ia leżą w re​kla​mów​ce przy drzwiach. Weź je, jak bę​dziesz wy​cho​dził – po​wie​dzia​ła Ali​cja. Mort​ka po​dzię​ko​wał. Było mu dość nie​zręcz​n ie. Naj​chęt​n iej uni​kał​by jej tak dłu​go, jak to tyl​ko moż​li​we, ale mu​siał sko​rzy​stać z kom​p u​te​ra. Uda​ło mu się wy​mi​gać od śnia​da​n ia, mó​wiąc, że już coś zjadł, ale mimo to do​stał ku​bek cie​płe​go ka​kao. – I tak ro​bi​łam dzie​ciom – od​p o​wie​dzia​ła, kie​dy za​p ro​te​sto​wał. Ziew​n ął i po​trzą​snął gło​wą. Nie​wie​le spał ostat​n iej nocy i od​n o​sił wra​że​n ie, że wy​p i​te wino cią​gle szu​mi mu w gło​wie. Ale czuł się świet​n ie. Nie tyle wy​p o​czę​ty, ile po pro​stu za​do​wo​lo​n y. Wy​brał iko​n ę Sky​p e’a i po​cze​kał, aż pro​gram się włą​czy. Przez za​mknię​te drzwi sły​szał, jak Ali​cja za​ga​n ia dzie​ci do wyj​ścia. Za​wo​zi​ła je do szko​ły, po​tem sama je​cha​ła do pra​cy, do szpi​ta​la. Wziął łyk ka​kao, któ​re mo​gło​by być odro​bi​n ę słod​sze, i na​ci​snął przy​cisk przy na​zwi​sku Brod​ki. Po​łą​cze​n ie zo​sta​ło na​wią​za​n e i na ekra​n ie po​ja​wi​ła się twarz psy​cho​loż​ki. Mimo wcze​snej pory ko​bie​ta mia​ła już na so​bie bia​łą wyj​ścio​wą ko​szu​lę i na​ło​żo​n y ma​ki​jaż. – Dzień do​bry, pa​n ie ko​mi​sa​rzu. Musi pan wie​dzieć, że spe​cjal​n ie dla pana wsta​łam dwa​dzie​ścia mi​n ut wcze​śniej. Nie pa​mię​tam, kie​dy po raz ostat​n i po​świę​ci​łam się tak dla ja​kie​goś męż​czy​zny. – Dzię​ku​ję. Czu​ję się za​szczy​co​n y. A wła​ści​wie dla​cze​go tak wcze​śnie pani wsta​ła? Wes​tchnę​ła te​a tral​n ie i prze​je​cha​ła dło​n ią wzdłuż swo​jej twa​rzy. – To, pro​szę pana, nie robi się samo. Trze​ba się na​kre​mo​wać, od​kre​mo​wać, umyć, wy​ma​lo​wać. Męż​czyź​n i mają ła​twiej. Wy​star​czy, że się ogo​lą. I to tyl​ko na twa​rzy. – Czy​ta​ła pani mo​je​go ma​ila? Wczo​raj, jesz​cze przed mszą w in​ten​cji Waj​to​ły, wy​słał Brod​ce list z naj​n ow​szy​mi usta​le​n ia​mi w śledz​twie. Psy​cho​loż​ka przy​tak​n ę​ła. – Tak. Ale musi pan so​bie zda​wać spra​wę, że na pod​sta​wie tak nie​p eł​n ych prze​sła​n ek… – Niech pani so​bie da​ru​je, do​brze? Obo​je do​brze wie​my, że ja chcę pani wy​słu​chać, a pani chce mi opo​wie​dzieć, co wy​my​śli​ła. – Skąd ta pew​n ość? – Gdy​by było in​a ​czej, to czy wsta​wa​ła​by pani dwa​dzie​ścia mi​n ut wcze​śniej?

Za​chi​cho​ta​ła. – Spryt​n e – po​wie​dzia​ła z uzna​n iem. – Więc? Przy​bra​ła po​waż​n y wy​raz twa​rzy. Za​ło​ży​ła oku​la​ry i po​p ra​wi​ła ko​smyk wło​sów. – Zna​leź​li​ście już jego do​mek? – za​p y​ta​ła. – Co ta​kie​go? – Do​mek. Pa​mię​ta pan? Mó​wi​łam o nim pod​czas na​szej ostat​n iej roz​mo​wy. Mor​der​ca musi mieć ja​kiś do​mek na od​lu​dziu lub coś po​dob​n e​go. Miej​sce, gdzie może prze​trzy​my​wać i tor​tu​ro​wać po​rwa​n e ko​bie​ty. Zna​leź​li​ście je? – Nie. A piw​n i​ca… – W ka​mie​n i​cy? Gdzie miesz​ka​ją inni lu​dzie? Od​p a​da. On ich nie za​bi​ja szyb​ko, pa​n ie ko​mi​sa​rzu. To trwa wie​le go​dzin, może na​wet dni. Roz​ko​szu​je się ich bó​lem, cier​p ie​n iem. Te ko​bie​ty na pew​n o krzy​cza​ły, a być może pró​bo​wa​ły tak​że ucie​kać. Miej​sce, w któ​rym były prze​trzy​my​wa​n e, musi za​p ew​n iać mor​der​cy spo​kój, da​wać pew​n ość, że nikt przy​p ad​kiem nie usły​szy ofia​ry, nie prze​szko​dzi mu. Za​p ew​n e od​p o​wied​n io je za​bez​p ie​czył. Za​mon​to​wał so​lid​n e drzwi, kra​ty w oknach. Piw​n i​ca w ka​mie​n i​cy nie speł​n ia ta​kich wa​run​ków. Moż​n a w niej ukryć tru​p a, ale nie wię​zić do​ro​słą ko​bie​tę. – Ro​zu​miem. A sta​ra sztol​n ia? – Taka jak ta, w któ​rej od​n a​lazł pan cia​ła? – Tak. – Je​śli ją od​p o​wied​n io przy​sto​so​wać, to tak. Ale jak zwa​biał tam te ko​bie​ty? Jak skła​n iał je do tego, żeby we​szły do pod​zie​mi? – Mógł je obez​wład​n iać, a po​tem po pro​stu… – I ry​zy​ko​wać, że ktoś go za​uwa​ży? Że żywa ofia​ra wy​p lą​cze się z wię​zów, od​zy​ska świa​do​mość i spró​bu​je sta​wiać mu opór? Moż​li​we, ale mało praw​do​p o​dob​n e. – A je​śli same chcia​ły tam wcho​dzić? Były gro​to​łaz​ka​mi, pa​sjo​n at​ka​mi hi​sto​rii. – To brzmi le​p iej. Mort​ka po​ki​wał gło​wą i za​p i​sał tę uwa​gę na przy​go​to​wa​n ej wcze​śniej kart​ce. – A co pani my​śli o Lu​ca​sie? – Czy jest spraw​cą? Szcze​rze? – Tak. – Nie pa​su​je mi. – Dla​cze​go? Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – To ra​czej in​tu​icja niż sen​sow​n y pro​fil, ale wy​da​je mi się, że spraw​ca po​wi​nien być bia​ły i mieć przy​n ajm​n iej śred​n ie wy​kształ​ce​n ie. Jego czy​n y, po​rwa​nia, tor​tu​ry, spo​sób ukry​cia zwłok, to wszyst​ko wy​ma​ga spry​tu, pew​n ej ży​cio​wej za​rad​n o​ści, ogól​n e​go ogar​n ię​cia i wy​obraź​n i. A ten Lu​cas, z tego, co pan

pi​sze, to ra​czej pro​sty czło​wiek. Nie skoń​czył na​wet pod​sta​wów​ki. Skąd taki po​mysł miał​by mu w ogó​le wpaść do gło​wy? – Pro​ści lu​dzie nie mogą być se​ryj​n y​mi za​bój​ca​mi? – Mogą – zgo​dzi​ła się. – I naj​czę​ściej to wła​śnie oni. Tyle że ich zbrod​n ie też są dość pro​ste. Wła​mać się do ko​goś, zgwał​cić i za​bić. Za​a ta​ko​wać ko​goś w nocy. Ude​rzyć w tył gło​wy młot​kiem. Te zbrod​n ie, któ​ry​mi pan się zaj​mu​je, są jak​by bar​dziej wy​ra​fi​n o​wa​n e i skom​p li​ko​wa​n e. Ale to tyl​ko prze​czu​cie. – Coś jesz​cze? – Tak. Do​tych​cza​so​we czy​n y kry​mi​n al​n e tego Lu​ca​sa wska​zu​ją na jego sil​n e przy​wią​za​n ie do po​ję​cia ho​n o​ru. Prze​cież dla​te​go po​szedł sie​dzieć. Po​bił tam​te​go fa​ce​ta, żeby bro​n ić ho​n o​ru swo​je​go i swo​jej żony. I za​p ew​n e dla​te​go też, je​śli to rze​czy​wi​ście on, za​bił Brat​kow​skie​go. Swo​ją dro​gą, ta cała spra​wa, prze​słu​cha​n ie, któ​re pan prze​p ro​wa​dził, i to, co się sta​ło po​tem… – Mo​że​my się tym za​jąć póź​n iej? – prze​rwał jej ostro. – Na przy​kład jak wró​cę do War​sza​wy. – Tak – od​p o​wie​dzia​ła po chwi​li wa​ha​n ia. – Mo​że​my. O czym mó​wi​łam? – O ho​n o​rze. – Wła​śnie. Nie wy​da​je mi się, żeby za​bój​stwa ko​biet były ho​n o​ro​we. – Naj​p raw​do​p o​dob​n iej po​bił swo​ją szwa​gier​kę. – Tak. Ale to co in​n e​go. Po​czy​ta​łam tro​chę o Ro​mach. U nich cała spo​łecz​ność ma za za​da​n ie dbać o do​bre pro​wa​dze​n ie się ko​biet. Im bliż​szy krew​n y, tym więk​sza od​p o​wie​dzial​n ość. I więk​sza hań​ba, je​śli dana ko​bie​ta za​cho​wu​je się źle. Tak więc zno​wu wra​ca​my do ho​n o​ru. Poza tym wie pan, co to jest „ska​la​n ie”? – Tak. – Ist​n ie​je sze​reg za​wo​dów, któ​rych Ro​mo​wie nie mogą wy​ko​n y​wać pod groź​bą ska​la​n ia. – Na przy​kład po​li​cjant. Wiem, o tym. – Tak. Ale li​sta za​ka​za​n ych za​wo​dów jest dłuż​sza. Wśród nich są tak​że te zwią​za​n e ze sfe​rą cie​le​sną, jak le​karz, pie​lę​gniarz, gra​barz. To dla nich tabu, któ​re​go zła​ma​n ie gro​zi wy​rzu​ce​n iem ze spo​łecz​n o​ści. Mor​der​ca to tabu ła​mie. – Może o to wła​śnie cho​dzi? Chciał po​czuć, jak to jest? – Ist​n ie​je taka moż​li​wość, ale moim zda​n iem jest mało praw​do​p o​dob​n a. – To jak wy​tłu​ma​czyć skal​p e​le w ba​gaż​n i​ku sa​mo​cho​du Lu​ca​sa? – Nie wiem. Ale to mało rom​ska broń. Nie uwa​ża pan? Za​miast od​p o​wie​dzieć, wzru​szył ra​mio​n a​mi. Brod​ka po​p a​trzy​ła na ze​ga​rek. – Już póź​n o – stwier​dzi​ła. – Mu​szę się zbie​rać do pra​cy, na uni​wer​sy​tet. – Wy​kła​dy? – Pro​wa​dzę ćwi​cze​n ia. – Rze​czy​wi​ście. – Po​mo​głam panu choć tro​chę? – Tak. Chy​ba tak. – Pro​szę dać znać, jak się roz​wi​ja sy​tu​a cja. Do​brze?

– Oczy​wi​ście. Po​że​gna​ła się i jej twarz znik​n ę​ła z ekra​n u kom​p u​te​ra, a Mort​ka wy​lo​go​wał się z pro​gra​mu. Miał jesz​cze tro​chę cza​su, za​n im bę​dzie mu​siał iść do pra​cy. Włą​czył prze​glą​dar​kę i wszedł na fo​rum roz​wod​n i​ków. Od razu sku​p ił się na in​te​re​su​ją​cym go wąt​ku. Prze​czy​tał dwie stro​n y wy​p o​wie​dzi in​n ych użyt​kow​n i​ków, któ​re po​ja​wi​ły się od jego ostat​n iej wi​zy​ty. Wszyst​kie kon​cen​tro​wa​ły się wo​kół opo​wie​ści użyt​kow​n i​ka o nic​ku Lar​ry​37, któ​ry roz​wiódł się trzy lata temu. Sąd przy​znał opie​kę nad dzieć​mi żo​n ie i pra​wo do wi​zyt przy​n ajm​n iej dwa razy w ty​go​dniu dla męża. Po​cząt​ko​wo wszyst​ko ukła​da​ło się w mia​rę po​praw​n ie, ale od kie​dy ko​bie​ta zna​la​zła so​bie no​we​go part​n e​ra, wi​zy​ty były co​raz czę​ściej od​wo​ły​wa​n e z byle po​wo​du. Lar​ry​37 po​cząt​ko​wo nie re​a go​wał, nie chcąc pro​wo​ko​wać kon​flik​tu, i te​raz uwa​żał to za błąd, bo Księż​n icz​ka (jak na​zy​wał byłą żonę) uzna​ła naj​wy​raź​n iej, że wszyst​ko wol​n o. Tym​cza​sem Pan Du​pek (nowy part​n er żony) spę​dzał z dzieć​mi co​raz wię​cej cza​su, prze​ku​p y​wał je pre​zen​ta​mi, na któ​re Lar​ry’ego​37 nie było stać, i w re​zul​ta​cie wła​ści​wie od​cię​li ojca od dzie​ci. Inni użyt​kow​n i​cy do​da​wa​li Lar​ry’emu​37 otu​chy, kil​ko​ro da​wa​ło do​bre rady na te​mat tego, jak się za​cho​wać. Jed​n i pro​p o​n o​wa​li, żeby pró​bo​wać roz​wią​zać spra​wę po​lu​bow​n ie, dru​dzy ra​dzi​li, żeby od razu iść do sądu. Ktoś po​le​cał na​wet ad​wo​ka​ta, któ​ry „jest nie​źle ob​la​ta​n y w ta​kich spra​wach”. Tyle że z Płoc​ka, a Lar​ry​37 w ru​bry​ce „skąd” wpi​sał „Go​rzów Wiel​ko​p ol​ski”. Mort​ka za​sta​n a​wiał się, czy jego też cze​ka los Lar​ry’ego​37. Może wła​śnie te​raz Adam wrę​cza chło​p a​kom kon​so​lę Play​Sta​tion 3 z ze​sta​wem gier, a wie​czo​rem za​bie​rze ich do kina, żeby po​ka​zać im ten film, o któ​rym cią​gle roz​ma​wia​ją ich ko​le​dzy. I co się sta​n ie, je​śli jego zwią​zek z Olą prze​ro​dzi się w coś po​waż​n iej​sze​go? Były na to cał​kiem duże szan​se, bo Adam wy​glą​dał na doj​rza​łe​go fa​ce​ta. Ta​kie​go, któ​ry już się w ży​ciu wy​szu​miał i któ​ry te​raz szu​ka nie krót​kie​go ro​man​su, a cze​goś na dłu​żej. Jak za​re​a gu​ją chłop​cy, je​śli Adam z nimi za​miesz​ka? Jak za​re​a gu​je Mort​ka? Nig​dy nie po​tra​fił dać swo​im sy​n om z sie​bie tyle, ile po​wi​n ien. Nie dla​te​go, że nie chciał, tyl​ko dla​te​go, że nie po​tra​fił. Za​wsze było coś waż​n iej​sze​go, coś zwią​za​n e​go z pra​cą, coś, co spra​wi​ło, że jego po​czu​cie obo​wiąz​ku ka​za​ło od​su​nąć całą resz​tę na dru​gi plan, na ju​trzej​szy dzień. Ale na​stęp​n e​go dnia zda​rza​ło się coś no​we​go. I tak w kół​ko. Jego dzie​ci mo​gły tyl​ko ob​ser​wo​wać, jak sza​mo​cze się, skrę​p o​wa​n y ko​lej​n y​mi śledz​twa​mi, nie​zdol​n y wy​swo​bo​dzić się z tych wię​zów. A może nie chciał tego ro​bić? Nie chciał wra​cać do domu, zaj​mo​wać się sy​n a​mi, pa​trzeć, jak Ola robi ka​rie​rę, i po​wo​li zmie​n iać się w kurę do​mo​wą. Je​śli jego sy​n o​wie cią​gle uwa​ża​li go za ojca, to tyl​ko dla​te​go, że nie mie​li in​ne​go. Ale gdy​by po​ja​wi​ła się kon​ku​ren​cja… Ko​chał ich. Nie po​tra​fił im tego po​wie​dzieć, nie po​tra​fił im dać tego, cze​go po​trze​bo​wa​li, ale nie chciał ich stra​cić. Klik​n ął przy​cisk od​p o​wie​dzi, a jego dło​n ie za​wi​sły nad kla​wia​tu​rą. Wa​hał się jesz​cze przez trzy ude​rze​n ia ser​ca, aż wresz​cie za​czął pi​sać: „Cześć. Na​zy​wam

się Kuba i je​stem tu nowy. Moja była spo​ty​ka się z in​n ym fa​ce​tem od czte​rech mie​się​cy…”. Na ko​mi​sa​riat przy​szedł spóź​n io​n y. Zwol​n ił, kie​dy zo​ba​czył, że lu​dzie już opusz​cza​ją salę ze​brań. Mi​ja​li go bez sło​wa, w po​n u​rym mil​cze​n iu, z za​ci​śnię​ty​mi pię​ścia​mi i spusz​czo​n y​mi gło​wa​mi. Jed​n a oso​ba czy dwie mia​ły łzy w oczach. Za​n ie​p o​ko​jo​n y, wszedł do po​miesz​cze​n ia, gdzie po​zo​sta​li tyl​ko Zaj​da i Lupa, po​grą​że​n i w ci​chej, za​cie​kłej roz​mo​wie. – Co się sta​ło? – za​p y​tał Mort​ka. Po​li​cjan​ci prze​rwa​li i od​wró​ci​li się w jego kie​run​ku. Ko​men​dant spoj​rzał na Mort​kę z wy​rzu​tem, jak​by prze​szko​dził im w czymś waż​n ym, i od​szedł na bok. Lupa po​p ra​wił ko​szu​lę i po​tarł pal​ca​mi czu​bek nosa. Szu​kał od​p o​wied​n ich słów. – Waj​to​ła nie dał rady – po​wie​dział wresz​cie. Mort​ka za​mru​gał kil​ka razy kom​p let​n ie za​sko​czo​n y i oszo​ło​mio​n y. – Jesz​cze wie​czo​rem pro​gno​zy były do​bre, stan się usta​bi​li​zo​wał, Waj​to​ła od​po​czy​wał i na​bie​rał sił – kon​ty​n u​ował Lupa. – Ale w nocy miał za​p aść. Le​ka​rzom nie uda​ło się go ura​to​wać. Zmarł o czwar​tej trzy​dzie​ści sześć. – Miał ro​dzi​n ę? – Żonę i syna. Póź​n iej zro​bi​my zrzut​kę dla nich, żeby mie​li tro​chę spo​ko​ju fi​nan​so​we​go na po​czą​tek. – Tak. Oczy​wi​ście, do​rzu​cę się. Po​wiedz​cie tyl​ko ile. – Jesz​cze nie wie​my. – Noż kur​wa mać! – wrza​snął na​gle Zaj​da i z ca​łych sił ude​rzył we fra​mu​gę okna, aż za​dźwię​cza​ły szy​by. Oczy lśni​ły mu, jak​by był pi​ja​n y. – To się nie zda​rza, ro​zu​mie​cie!? W Kro​to​wi​cach nie mamy se​ryj​n ych mor​der​ców! W Kro​to​wi​cach po​li​cjan​ci nie giną! To się nie mia​ło pra​wa wy​da​rzyć! Może gdzie in​dziej, ale nie u mnie! I na​wet nie chce​cie wie​dzieć, ja​kie te​le​fo​n y mu​szę od​bie​rać! I od kogo! – Ko​men​dant dy​szał cięż​ko. Stał lek​ko przy​gar​bio​n y, ra​mio​n a miał opusz​czo​n e i chwiał się nie​znacz​n ie. – Kur​wa mać – po​wtó​rzył, koń​cząc swój wy​buch. – To było ta​kie spo​koj​n e mia​stecz​ko. Mort​ka nie wie​dział, jak ma za​re​a go​wać. – Co te​raz bę​dzie​my ro​bić? – za​p y​tał nie​śmia​ło. – Kon​ty​n u​ować – od​p o​wie​dział mu Zaj​da. – Znaj​dzie​my tego Cy​ga​n a i wy​cią​gnie​my go za uszy z każ​dej dziu​ry, w któ​rej się scho​wa. – Ze​bra​li​śmy śla​dy DNA z jego miesz​ka​n ia i po​rów​n a​li​śmy ze śli​n ą, któ​rą zna​la​złeś na cie​le Brat​kow​skie​go – wtrą​cił Lupa. – A wła​ści​wie Je​le​n ia to zro​bi​ła. Nie ma jesz​cze stu​p ro​cen​to​wej pew​n o​ści, ale we​dług wstęp​n ych wy​n i​ków mamy tra​fie​n ie. To był on. – A skal​p e​le? – Były czy​ste. Wło​sy naj​p raw​do​p o​dob​n iej na​le​żą do ofiar z ko​p al​n i. Tak jak w wy​p ad​ku śli​n y cze​ka​my na po​twier​dze​n ie wy​n i​ków. – Skal​p e​le były czy​ste? Żad​n ych od​ci​sków pal​ców, mi​kro​śla​dów?

– Tak. – Dziw​n e. – Dla​cze​go? Pew​n ie po​rząd​n ie je wy​ste​ry​li​zo​wał. – I po​tem wo​ził je w ba​gaż​n i​ku wła​sne​go sa​mo​cho​du? Ra​zem z wło​sa​mi ofiar? – To dur​n y Cy​gan – wark​n ął Zaj​da. – Nie ocze​kuj od nie​go, że bę​dzie ty​ta​nem in​te​lek​tu. Mort​ka roz​wa​żał, czy po​wi​n ien opo​wie​dzieć im o wąt​p li​wo​ściach Brod​ki, ale zre​zy​gno​wał, wi​dząc miny po​li​cjan​tów. To nie był do​bry mo​ment na po​ru​sza​nie ta​kich te​ma​tów. Do​p ie​ro do​wie​dzie​li się o śmier​ci ko​le​gi i li​czy​ło się tyl​ko zła​p a​n ie spraw​cy. – Ja​kie ja mam za​da​n ie? – Oj​ciec Brat​kow​skie​go przy​je​chał do mia​sta. Chce po​roz​ma​wiać. Zaj​miesz się tym? – za​p y​tał Lupa. Kiw​n ął gło​wą na znak, że to zro​bi. – To za​ła​twio​n e. Je​steś z nim umó​wio​n y na je​de​n a​stą w ka​wiar​n i na głów​nym dep​ta​ku. – W któ​rej? – Kuba, ogar​n ij się. Mamy tu​taj tyl​ko jed​n ą. Kel​n er​ka usta​wia​ła na tacy fi​li​żan​ki z kawą oraz ta​le​rzy​ki z ciast​ka​mi z kre​mem, rów​n o​cze​śnie spo​glą​da​jąc co chwi​la na włą​czo​n y w ką​cie te​le​wi​zor. Pre​zen​ter TVN24 in​for​mo​wał o no​wych do​n ie​sie​n iach do​ty​czą​cych ka​ta​stro​fy smo​leń​skiej. Mort​ka po​my​ślał, że ta cała tra​ge​dia im aku​rat po​mo​gła. W me​diach mało kto in​te​re​so​wał się te​raz in​n y​mi spra​wa​mi. Gdy​by nie to, mie​li​by w Kro​to​wi​cach praw​dzi​wy na​jazd dzien​n i​ka​rzy i praw​do​p o​dob​n ie po​ty​ka​li​by się o wy​cią​gnię​te mi​kro​fo​n y. – Po​mo​że mi pan?! – za​wo​ła​ła kel​n er​ka i uśmiech​n ę​ła się. Jed​n o ciast​ko w ża​den spo​sób nie mie​ści​ło się na tacy. Mort​ka pod​szedł do lady i wziął ta​le​rzyk. – Dzię​ku​ję panu. – Ża​den pro​blem. Ra​zem po​szli do sto​li​ka. Ko​bie​ta roz​ło​ży​ła za​mó​wie​n ie, sta​ran​n ie ukła​da​jąc po​jem​n icz​ki z mlecz​kiem na brze​gu spodków do fi​li​ża​n ek. – My​śli pan, że jesz​cze nas po​ka​żą? – za​p y​ta​ła i wska​za​ła ru​chem gło​wy na te​le​wi​zor. – Prze​cho​dzi​łam w tle, kie​dy ro​bi​li ma​te​riał. Cie​ka​we, czy i mnie zła​pa​li. – To moż​li​we. – Ko​le​żan​ka wspo​mi​n a​ła, że mają coś u nas krę​cić. Albo Uwa​gę, albo In​ter​wen​cję. Kel​n er​ka wró​ci​ła za ladę, a Mort​ka za​jął swo​je miej​sce przy sto​li​ku. Spo​dzie​wał się, że oj​ciec Grze​go​rza Brat​kow​skie​go bę​dzie brzu​cha​tym biz​n es​me​n em z wiel​kim wą​sem, któ​ry za​rzu​ci go peł​n ym wście​kło​ści i wy​rzu​tów sło​-

wo​to​kiem. Za​miast tego sie​dział przed nim szpa​ko​wa​ty, wy​spor​to​wa​n y męż​czy​zna, in​ten​syw​n ie pach​n ą​cy dro​gą wodą ko​loń​ską. Od po​cząt​ku ich spo​tka​nia nie po​wie​dział jesz​cze ani jed​n e​go sło​wa. Lek​ko przy​gar​bio​n y, z wy​ra​zem udrę​ki wy​p i​sa​n ym na twa​rzy, wlał mle​ko do kawy i za​mie​szał. – Pan sło​dzi, ko​mi​sa​rzu? – za​p y​tał i pod​su​n ął Mort​ce cu​kier​n i​cę. Po​li​cjant wrzu​cił trzy kost​ki do fi​li​żan​ki i po​dzię​ko​wał. – Pro​si​łem o spo​tka​n ie – za​czął ostroż​n ie Mi​chał Brat​kow​ski – po​n ie​waż wy​da​wa​ło mi się, że i tak bę​dzie​cie chcie​li ze mną po​roz​ma​wiać. Po co więc prze​dłu​żać. – Pań​ski syn… – Grze​gorz był bar​dzo spe​cy​ficz​n ym czło​wie​kiem. – Co ma pan na my​śli? – To, że w grun​cie rze​czy był kłęb​kiem psy​chicz​n ych pa​to​lo​gii. Zdia​gno​zo​wa​no u nie​go skłon​n o​ści psy​cho​p a​tycz​n e. Wie pan, co to zna​czy? – Że nie li​czył się z uczu​cia​mi in​n ych lu​dzi, sku​p ia​jąc się wy​łącz​n ie na wła​snej ko​rzy​ści i przy​jem​n o​ści. – Mniej wię​cej. A rów​n o​cze​śnie po​tra​fił wpaść w czar​n ą roz​p acz. Wte​dy za​drę​czał się tym, ja​kim jest złym czło​wie​kiem, i do​ma​gał się kary. Im sroż​sza, tym lep​sza. A jesz​cze po​tem po​tra​fił się za​cho​wy​wać jak zu​p eł​n ie nor​mal​n y czło​wiek, taki jak pan i ja. Na​stęp​n e​go dnia zaś to​n ął we wła​snych, wy​ima​gi​no​wa​n ych kom​p lek​sach. – Wie​dział pan o jego skłon​n o​ściach? – Ja​kich? – Do mło​dych dziew​czyn. Bar​dzo mło​dych. Brat​kow​ski odło​żył fi​li​żan​kę i po​trzą​snął ener​gicz​n ie gło​wą. – Nie. Nie wie​dzia​łem. – Po​dob​n o we Wro​cła​wiu do​szło do in​cy​den​tu i pan mógł mu wte​dy po​móc. – Bzdu​ra! – za​p ro​te​sto​wał. – Nic nie wiem o żad​n ym in​cy​den​cie. Szcze​gól​n ie na ta​kim tle, ja​kie pan su​ge​ru​je, ko​mi​sa​rzu. – Dla​cze​go w ta​kim ra​zie wy​słał go pan, żeby miesz​kał tu​taj? Bo to pan ka​zał mu tu za​miesz​kać, praw​da? Męż​czy​zna przy​tak​n ął z wes​tchnie​n iem. – Ma pan dzie​ci? – Tak. Dwój​kę. – To po​wi​n ien pan wie​dzieć, jak to jest. Czło​wiek ko​cha swo​je dzie​ci, ja​kie​kol​wiek one są. Grze​gorz… Po​tra​fił być róż​n y. Raz nor​mal​n y, in​n ym ra​zem cza​ru​ją​cy, a po​tem, zu​p eł​n ie nie​spo​dzie​wa​n ie, wy​cho​dzi​ło z nie​go to, co naj​gor​sze. Krzyw​dził wte​dy lu​dzi. Nie w sen​sie kry​mi​n al​n ym, ale pro​szę mi wie​rzyć, że i ja, i moja żona wie​le z jego po​wo​du wy​cier​p ie​li​śmy. Pró​bo​wa​łem wcią​gnąć go w dzia​łal​n ość swo​ich przed​się​biorstw. Dać mu ja​kieś za​ję​cie. Na po​cząt​ku zwy​kle ja​koś się spraw​dzał. Miał w so​bie mnó​stwo en​tu​zja​zmu, po​my​słów. Ale po​tem albo się nu​dził, albo sam nie wiem co. W każ​dym ra​zie za​wsze za​wa​lał. Zwy​kle w tym naj​waż​n iej​szym mo​men​cie, wte​dy, kie​dy już mu za​ufa​-

łem i po​wie​rzy​łem coś waż​n e​go. Wte​dy da​wał cia​ła. Jak​by mnie sa​bo​to​wał. Brat​kow​ski prze​rwał. Się​gnął po ta​le​rzyk z kre​mów​ką. Wziął wi​del​czyk i przez chwi​lę si​ło​wał się z chrup​kim cia​stem. Kie​dy wresz​cie ustą​p i​ło, krem wy​strze​lił na boki, pla​miąc man​kie​ty jego ko​szu​li. – Obie​ca​łem mu wresz​cie kil​ka gro​szy na ży​cie co mie​siąc, da​łem sa​mo​chód i wy​sła​łem tu​taj, do na​sze​go dom​ku let​n i​sko​we​go. Chcia​łem od nie​go od​p o​cząć, ale mia​łem tak​że na​dzie​ję, że on sam prze​my​śli swo​je ży​cie. No i tu​taj było spo​koj​n iej. Mniej bodź​ców. Tyl​ko góry. I pro​szę mi wie​rzyć, to za​dzia​ła​ło. – Jak? – Uspo​ko​ił się. Od kie​dy tu​taj za​miesz​kał, nie mia​łem z nim pro​ble​mów… Aż do te​raz. Mort​ka się​gnął po fi​li​żan​kę i wy​p ił łyk kawy. – Kie​dy do​wie​dział się pan o jego śmier​ci, co pan po​my​ślał? – Że mo​głem się tego spo​dzie​wać – od​p o​wie​dział Brat​kow​ski. – Dla​cze​go? Prze​cież przed chwi​lą twier​dził pan, że Grze​gorz się uspo​ko​ił. Brat​kow​ski wziął łyk kawy, a po​tem pod​n iósł gło​wę w kie​run​ku te​le​wi​zo​ra. Przez dłu​gą chwi​lę ob​ser​wo​wał zmie​n ia​ją​ce się na ekra​n ie ob​raz​ki. Z pro​fi​lu bar​dzo przy​p o​mi​n ał Grze​go​rza. Ich nosy mia​ły iden​tycz​n e kształ​ty, a oczy po​dob​n y ko​lor zmą​co​n e​go błę​ki​tu. – Pan tego nie zro​zu​mie, ko​mi​sa​rzu – od​p o​wie​dział wresz​cie. – A mnie, mó​wiąc szcze​rze, na​wet się nie chce tego tłu​ma​czyć. To trze​ba prze​żyć. – Czy po​dej​rze​wa pan, kto mógł​by być od​p o​wie​dzial​n y za śmierć pań​skie​go syna? – Sły​sza​łem, że ma​cie już ko​goś. Mort​ka nie dał po so​bie po​znać, że nie​p rzy​jem​n ie go to za​sko​czy​ło. Za​sta​n a​wiał się, skąd Brat​kow​ski może o tym wie​dzieć. – Po​dej​rza​n y, jak sama na​zwa wska​zu​je, jest tyl​ko po​dej​rza​n ym. – Wiem. Nie musi pan być nie​grzecz​n y. – A więc, czy jest ktoś, kto we​dług pana mógł​by być od​p o​wie​dzial​n y za śmierć syna? – Nie. – Ktoś z pań​skich wro​gów, ktoś zwią​za​n y z dzia​łal​n o​ścią biz​n e​so​wą? – Nie. Nie mam wro​gów. – Ma pan ja​kieś związ​ki ze świa​tem zor​ga​n i​zo​wa​n ej prze​stęp​czo​ści? – Za kogo mnie pan uwa​ża?! Gdy​by Mort​ka był w War​sza​wie, nie mu​siał​by za​da​wać tych wszyst​kich py​tań. A je​śli​by to ro​bił, to tyl​ko po to, żeby skon​fron​to​wać od​p o​wie​dzi z tym, cze​go do​wie​dział się od po​li​cyj​n ych wy​wia​dow​ców i wła​snych in​for​ma​to​rów. Tu​taj, na ob​cym te​re​n ie, czuł się tro​chę jak ka​le​ka. – Tyl​ko py​tam. – Nie. Nie mam żad​n ych związ​ków z ma​fią. – Ro​zu​miem. – Zła​p ie​cie go?

– Kogo? – Jak to kogo, do cho​le​ry! Mor​der​cę mo​je​go syna! – Tak. Na pew​n o. – Chciał​bym wy​zna​czyć na​gro​dę dla po​li​cjan​ta, któ​ry go zła​p ie. Pięć​dzie​siąt ty​się​cy zło​tych. Jak mogę to zro​bić? – To nie jest moż​li​we. Brat​kow​ski po​ki​wał gło​wą, jak​by wła​śnie tego się spo​dzie​wał. – Mam wra​że​n ie, że po​wi​n ie​n em po​czy​n ić ja​kieś kro​ki. Po​ka​zać, że nie jest mi wszyst​ko jed​n o. – A co chciał​by pan zro​bić? – Chciał​bym wró​cić do domu. Od​p o​cząć. – To pro​szę bar​dzo. Bę​dzie​my pana in​for​mo​wać na bie​żą​co o po​stę​p ach w śledz​twie. Brat​kow​ski po na​my​śle się​gnął po port​fel. Wy​jął z nie​go wi​zy​tów​kę, któ​rą wrę​czył Mort​ce, i bank​n ot pięć​dzie​się​cio​zło​to​wy, któ​ry po​ło​żył na sto​le. Wstał i wy​szedł bez sło​wa. Na sto​le zo​sta​ły kawa i nad​je​dzo​n e ciast​ko. Na ka​n a​le TVN24 wresz​cie po​ka​za​n o Kro​to​wi​ce. Zaj​da skoń​czył pa​lić pa​p ie​ro​sa i rzu​cił go na zie​mię, tuż obok po​zo​sta​łych. Po​my​ślał, że je​śli zo​sta​n ie tu​taj dłu​żej, to kup​ka nie​do​p ał​ków bę​dzie się​ga​ła mu do ko​stek. Cała ta wy​p ra​wa zmie​n ia​ła się w jed​n ą wiel​ką po​raż​kę i ciąg upo​ko​rzeń. Naj​p ierw ko​men​dant po​li​cji w Je​le​n iej Gó​rze stwier​dził, że nie bę​dzie mógł się z nim spo​tkać, i ode​słał go do swo​je​go za​stęp​cy – młod​sze​go in​spek​to​ra Mi​cha​ła Dą​brow​skie​go. Któ​ry owszem, mógł w swo​im na​p ię​tym ka​len​da​rzu zna​leźć chwi​lę dla kro​to​wic​kie​go ko​le​gi, ale tyl​ko tuż po prze​bież​ce. Wcze​śniej i póź​niej miał umó​wio​n e spo​tka​n ia i nie, nie było naj​mniej​szych szans, żeby któ​reś z nich prze​ło​żyć. I mu​sie​li ko​n iecz​n ie spo​tkać się w te​re​n ie, nie na ko​men​dzie. A za​tem Zaj​da stał te​raz na le​śnym par​kin​gu, od​ga​n ia​jąc dło​n ią wio​sen​n e ro​bac​two i cze​ka​jąc na to, aż Dą​brow​ski w swo​jej ła​ska​wo​ści skoń​czy wresz​cie ostat​n ie okrą​że​n ie. Było to o tyle iry​tu​ją​ce, że do tej pory miał do​bre sto​sun​ki ze swo​imi prze​ło​żo​n y​mi. Ostat​n ie dni zmie​n i​ły sy​tu​a cję. Wszy​scy wie​dzie​li o zbli​ża​ją​cych się cię​ciach. Py​ta​n ie brzmia​ło tyl​ko, w któ​rym miej​scu za​czną pra​co​wać no​życz​ki. In​spek​tor Dą​brow​ski po​ja​wił się wresz​cie na le​śnej ścież​ce. Na uszach miał słu​chaw​ki. Po​ru​szał ryt​micz​n ie gło​wą w takt mu​zy​ki. Był ubra​n y w zwy​kły sza​ry dres, na któ​rym po​ja​wi​ły się po​dłuż​n e pla​my potu. Mach​n ię​ciem dło​n ią dał znak, że do​strzegł Zaj​dę, i pod​biegł do swo​je​go sa​mo​cho​du. Truch​ta​jąc w miej​scu, za​czął grze​bać w kie​sze​n iach, żeby wresz​cie wy​cią​gnąć klu​czy​ki. Otwo​rzył drzwi, wy​cią​gnął bu​tel​kę na​łę​czo​wian​ki i wziął kil​ka głę​bo​kich ły​ków. Na ko​niec par​sk​n ął, wy​p lu​wa​jąc z sie​bie fon​tan​n ę wody i śli​n y. I wte​dy za​czął się roz​cią​gać. Zaj​da ob​ser​wo​wał Dą​brow​skie​go i po​wta​rzał so​bie w du​chu, że nie może się

dać spro​wo​ko​wać. Chcie​li go wy​trą​cić z rów​n o​wa​gi, zmu​sić do zro​bie​n ia błę​du, a on nie za​mie​rzał dać swo​im je​le​n io​gór​skim ko​le​gom tej przy​jem​n o​ści. Bę​dzie cier​p li​wie zno​sił ko​lej​n e upo​ko​rze​n ia. Niech dup​ki te​raz się cie​szą, ale ko​n iec koń​ców to on bę​dzie się śmiał. A przy​n ajm​n iej taką miał na​dzie​ję. Dą​brow​ski od​giął się po raz ostat​n i i krę​cąc bio​dra​mi, pod​szedł do Zaj​dy. Wy​cią​gnął w jego stro​n ę dłoń, żeby w ostat​n iej chwi​li ją cof​n ąć z nie​szcze​rym uśmie​chem. – Sor​ry, ko​le​go, za​p o​mnia​łem, że jest cała spo​co​n a. Zaj​da za​stygł ze swo​ją dło​n ią za​wie​szo​n ą w po​wie​trzu. Opu​ścił ją po​wo​li, kie​dy Dą​brow​ski przy​p a​try​wał się nie​do​p ał​kom u jego stóp. – To wszyst​ko two​je? – Mamy te​raz ner​wo​wy okres. – Ale to ni​cze​go nie tłu​ma​czy. Po​li​cjant po​wi​n ien być od​p or​n y na stres. Ko​lej​n a szpi​la. – Zresz​tą spójrz na sie​bie – kon​ty​n u​ował Dą​brow​ski i nie​spo​dzie​wa​n ie pchnął Zaj​dę wy​cią​gnię​tym pal​cem w brzuch. – Kie​dyś by​łeś twar​dy, a te​raz… roz​ty​łeś się, ko​le​go. Mię​śnie ci sfla​cza​ły zu​p eł​n ie. Wy​cho​dzisz ty cza​sa​mi zza tego swo​je​go biu​recz​ka? – Tak. – Ale gdzieś in​dziej niż do dom​ku po obia​dek? Na si​łow​n ię? Po​bie​gać? Po​ćwi​czyć spor​ty wal​ki? Wiesz, że po​li​cjant po​wi​n ien re​gu​lar​n ie ćwi​czyć. Dbać o for​mę. Roz​wi​jać się. – O co ci cho​dzi? – A tak się tyl​ko za​sta​n a​wiam, czy twoi pod​wład​n i wy​glą​da​ją tak samo jak ty. Może by trze​ba ja​kąś in​spek​cję urzą​dzić, spraw​dzić, jak tam wa​sza kon​dy​cja. – Cze​go chcesz? – wark​n ął Zaj​da. Dą​brow​ski od​giął się lek​ko do tyłu i zro​bił zdzi​wio​n ą minę. – Ja? To ty się chcia​łeś ze mną spo​tkać. Słu​cham. Zaj​da po​czuł, że ręce za​czy​n a​ją mu drżeć ze zde​n er​wo​wa​n ia. Stłu​mił chęć, żeby się​gnąć po ko​lej​n e​go pa​p ie​ro​sa. – Po​trze​bu​ję wa​szych lu​dzi. – O! A wy​da​wa​ło mi się, że sami so​bie świet​n ie ra​dzi​cie. Przy​n ajm​n iej tak wmó​wi​łeś wszyst​kim w pro​ku​ra​tu​rze, praw​da? – Bo to praw​da. Śledz​two idzie do przo​du. – Chcesz mi po​wie​dzieć, że wkrót​ce za​trzy​ma​cie spraw​cę? – To aku​rat te​mat na roz​mo​wę po​mię​dzy mną a pro​ku​ra​to​rem. Dą​brow​ski uniósł brwi w wy​ra​zie po​błaż​li​wo​ści i lek​ce​wa​że​n ia. – No do​bra. Cze​go w ta​kim ra​zie od nas chcesz? – Pa​tro​lu. Albo dwóch. – Po co? – Sły​sza​łeś o tym Cy​ga​n ie? – O tym od Waj​to​ły?

– Tak. – Przy​kro mi. Na​p raw​dę. Zro​bi​my wszyst​ko, żeby do​rwać gnoj​ka. – Dzię​ku​ję. – Jak się trzy​ma jego ro​dzi​n a? Miał żonę, praw​da? I chło​p a​ka? – Tak. Nie naj​le​p iej, ale mamy na nich oko. Ro​bi​my zrzut​kę. – Do​rzu​ci​my się. – Na pew​n o będą wam wdzięcz​n i. My też. Na kil​ka​n a​ście se​kund za​ko​p a​li to​p ór wo​jen​n y. – Lu​dzie w Kro​to​wi​cach za​czy​n a​ją ga​dać nie​p rzy​jem​n e rze​czy. I z po​wo​du Waj​to​ły, i z po​wo​du tych ko​biet. Mię​dzy nami a Cy​ga​n a​mi nig​dy nie było do​brze. Boję się, że ko​muś wpad​n ie do gło​wy ja​kiś głu​p i po​mysł. A ja nie mam dość lu​dzi, żeby non stop trzy​mać ko​goś w Har​le​mie – po​wie​dział po chwi​li mil​cze​n ia Zaj​da. In​spek​tor mru​żył oczy, jak​by ra​zi​ło go wio​sen​n e słoń​ce. – W co ty wła​ści​wie grasz, Zaj​da? – Nie ro​zu​miem py​ta​n ia. – Wiesz, że nie da​cie so​bie z tym rady sami. Nie ma​cie, kur​wa, naj​mniej​szych szans. – To chy​ba moje zmar​twie​n ie. – Chu​ja two​je. Skąd mam wie​dzieć, że ten świr, kim​kol​wiek jest, nie bie​rze so​bie dziew​czyn z Je​le​n iej Góry, co? Usta​li​li​ście już cho​ciaż toż​sa​mość ofiar? – Nie. – No wła​śnie. Nie ogar​n ia​cie tego. Nie ma​cie lu​dzi, środ​ków, do​świad​cze​n ia. – A wy może ma​cie? – za​p y​tał z prych​n ię​ciem Zaj​da. – W Je​le​n iej też zaj​mu​je​cie się pi​jacz​ka​mi, któ​rzy się po wód​ce po​cię​li z ko​le​ga​mi, mę​ża​mi, któ​rzy za moc​n o po​bi​li swo​je żony, i ku​chen​n y​mi za​bój​stwa​mi. Dą​brow​ski nie od​p o​wie​dział. Od​wró​cił gło​wę. Chrząk​n ął, a póź​n iej splu​n ął na zie​mię zie​lon​ka​wą fleg​mą. – Złóż pi​sem​n y wnio​sek – stwier​dził wresz​cie. – Już to zro​bi​łem. I na​wet mam na to pa​p ier. Zaj​da wy​cią​gnął z tyl​n ej kie​sze​n i spodni kart​kę i po​ma​chał nią Dą​brow​skie​mu przed no​sem. – Tu​taj jest po​świad​cze​n ie, że proś​ba do was do​tar​ła. Two​ja se​kre​tar​ka mi wy​p i​sa​ła. Ko​p ia leży u cie​bie na biur​ku. I te​raz je​śli lu​dziom w Kro​to​wi​cach na​praw​dę od​bi​je – mó​wił ci​cho ko​men​dant – je​śli na​p raw​dę coś się sta​n ie, to nie będę się wa​hał ani se​kun​dy, żeby jak naj​wię​cej tego gów​n a spa​dło na was. Na cie​bie kon​kret​n ie… ko​le​go. Tym ra​zem to on pchnął pal​cem Dą​brow​skie​go i bez sło​wa wsiadł do sa​mo​cho​du. Mort​ka wró​cił na ko​mi​sa​riat i przy​go​to​wał no​tat​kę z roz​mo​wy z oj​cem Brat​kow​skie​go. Zro​bił so​bie ko​p ię, a ory​gi​n ał zo​sta​wił Lu​p ie na biur​ku. Kie​dy skoń​czył, po​je​chał do domu, żeby zjeść obiad.

W kuch​n i włą​czył małe prze​n o​śne ra​dio. To był je​dy​n y więk​szy za​kup, ja​kie​go do​ko​n ał w Kro​to​wi​cach. Po kil​ku pierw​szych dniach po​by​tu miał dość ci​szy pa​n u​ją​cej w miesz​ka​n iu, prze​ry​wa​n ej tyl​ko od​gło​sa​mi kro​ków na klat​ce scho​do​wej i oka​zjo​n al​n y​mi kłót​n ia​mi są​sia​dów z góry. Na​sta​wił na Ze​tkę. Pre​zen​ter opo​wia​dał o atrak​cjach, ja​kie cze​ka​ją na tu​ry​stów w Peru, i ogło​sił kon​kurs, w któ​rym moż​n a było wy​grać książ​kę po​dróż​n i​czą. Mort​ka wy​cią​gnął z szaf​ki ku​chen​n ej sło​ik z fa​sol​ką po bre​toń​sku. Prze​lał za​war​tość do garn​ka i po​sta​wił go na ga​zie. Cze​ka​jąc, aż obiad się pod​grze​je, na​sta​wił wodę na her​ba​tę i za​brał się do roz​p a​ko​wy​wa​n ia pacz​ki z upra​n y​mi ubra​n ia​mi od Ali​cji. Były schlud​n ie zło​żo​n e, mięk​kie i pach​n ia​ły cy​try​n ą. Mort​ka na​le​żał do tych męż​czyzn, któ​rzy nig​dy nie opa​n o​wa​li do koń​ca sztu​ki pra​n ia i pra​so​wa​n ia. Oczy​wi​ście wie​dział, jak dzia​ła​ją pral​ka oraz że​laz​ko, po​tra​fił ich uży​wać, ale przez cały czas od​n o​sił wra​że​n ie, że robi coś źle. Jego ubra​n ia za​wsze były po​tem chro​p o​wa​te i sztyw​n e. Dla​te​go ile​kroć mógł i było go stać, ko​rzy​stał z usług pral​n i. Tam przy​n ajm​n iej ro​bio​n o to do​brze. Bę​dzie mu​siał po​dzię​ko​wać Ali​cji. Coś jej ku​p ić za wszyst​kie te śnia​da​n ia i pra​n ie. Może bu​te​lecz​kę tych per​fum, któ​re wi​dział u niej w ła​zien​ce? Prze​rwał na mo​ment ukła​da​n ie ubrań w sza​fie, żeby za​p i​sać ten po​mysł w no​tat​n i​ku. Ścią​gnął gar​n ek z ku​chen​ki, ra​tu​jąc fa​sol​kę przed przy​p a​le​n iem, i po​sta​wił go na sto​le w po​ko​ju. To był sta​ry me​bel o krzy​wych no​gach i nie​rów​n o po​ło​żo​n ym la​kie​rze, któ​ry pa​mię​tał jesz​cze lata osiem​dzie​sią​te. Taki sam mie​li kie​dyś ro​dzi​ce Mort​ki. Już się za​bie​rał do je​dze​n ia, kie​dy za​dzwo​n ił te​le​fon. Zi​ry​to​wa​n y odło​żył łyż​kę i się​gnął po apa​rat. Ode​brał. – Tak? – Ro​sec​ki. Sor​ry, że prze​szka​dzam, ale po​my​śla​łem, że bę​dziesz chciał o tym wie​dzieć. – O czym? – Uda​ło się zi​den​ty​fi​ko​wać jed​n ą z ofiar. Po pa​lu​chu. Wiesz, tym ob​cię​tym i wy​sła​n ym do Wro​cła​wia. – Już się tym za​ję​li? – Prio​ry​tet. – I co? – Swie​tła​n a Uzna​jo​wicz. Wiek: dwa​dzie​ścia trzy lata. Oby​wa​tel​ka Ukra​iny, za​miesz​ka​ła w Ja​wo​ro​wie, okręg lwow​ski. – Ukra​in​ka? Jezu… Co ona tu​taj ro​bi​ła? – Nie wie​my. – Dla​cze​go mie​li​śmy jej od​ci​ski pal​ców? – Czte​ry lata temu wpa​dła pod​czas ob​ła​wy na gang prze​myt​n i​ków pa​p ie​ro​sów w Prze​my​ślu. Zo​sta​ła aresz​to​wa​n a ra​zem z czte​re​ma męż​czy​zna​mi, dwo​ma Ukra​iń​ca​mi i dwo​ma Po​la​ka​mi. Osta​tecz​n ie oka​za​ło się, że była tyl​ko dziew​czy​n ą jed​n e​go z nich i nie bra​ła udzia​łu w prze​my​cie. A przy​n ajm​n iej tak uznał

sąd. Wy​p usz​czo​n o ją. – Ktoś się skon​tak​to​wał z Ukra​iń​ca​mi w tej spra​wie? – Pra​cu​je​my nad tym. Mort​ka usiadł na ka​n a​p ie i wziął do ust łyż​kę fa​so​li. Prze​żu​wał do​kład​n ie, z te​le​fo​n em przy uchu. Za​sta​n a​wiał się nad tym, co usły​szał. Co tu​taj ro​bi​ła ta Ukra​in​ka? Dla​cze​go wy​je​cha​ła z kra​ju i prze​je​cha​ła całą Pol​skę tyl​ko po to, żeby dać się za​bić, i to w tak okrut​n y spo​sób? A jej związ​ki z prze​myt​n i​ka​mi pa​p ie​ro​sów? Jak były po​waż​n e i czy mia​ły coś wspól​n e​go ze spra​wą? Ko​ja​rzył, że Ro​sja​n ie, tak​że prze​stęp​cy, chęt​n ie przy​jeż​dża​ją spę​dzać świę​ta i wa​ka​cje w Za​ko​p a​n em. Do​kąd jeż​dżą Ukra​iń​cy? Do Kar​p a​cza, Szklar​skiej Po​rę​by? Trze​ba to spraw​dzić. W gło​wie krą​ży​ło mu już ty​siąc my​śli, a krew szyb​ciej pły​n ę​ła w ży​łach. Coś już mie​li, w koń​cu coś kon​kret​n e​go. Na​zwi​sko, trop. Mu​siał prze​czy​tać do​tych​cza​so​we akta spra​wy, no​tat​ki. Spi​sać po​my​sły, stwo​rzyć sce​n a​riu​sze, za​p la​n o​wać dzia​ła​n ia. Wie​dział, że nie ma jesz​cze wszyst​kich ele​men​tów ukła​dan​ki, a te, któ​re już od​krył, na​wet do sie​bie nie pa​so​wa​ły, ale do cho​le​ry, po raz pierw​szy, od​kąd roz​p o​czę​ła się ta spra​wa, po​czuł, że rze​czy​wi​ście jest to ja​kaś ła​mi​głów​ka, a nie tyl​ko stos po​roz​rzu​ca​n ych cha​otycz​n ie, po​wy​ry​wa​n ych z róż​n ych ga​zet i ksią​żek kar​te​czek. Prze​łknął. – Za​raz będę na ko​mi​sa​ria​cie – oznaj​mił i się roz​łą​czył. Po​rwał gar​n ek i wy​lał jego za​war​tość do ko​sza na śmie​ci. Nie był już głod​n y. Naj​wy​żej póź​n iej kupi so​bie pącz​ka lub dwa i za​p i​je kawą. Na klat​ce scho​do​wej spo​tkał Ali​cję z Mar​ci​n em. Wra​ca​ła do domu, nio​sąc dwie peł​n e tor​by za​ku​p ów. Nie​mal ją po​trą​cił, wy​bie​ga​jąc. Za​trzy​mał się w ostat​n iej chwi​li. – Prze​p ra​szam – stęk​n ął. – I dzię​ki za pra​n ie. – Nie ma za co – od​p o​wie​dzia​ła. Mort​ka chciał już ru​szyć da​lej, kie​dy na​gle jego wzrok spo​czął na Mar​ci​n ie. – Masz dwa​n a​ście lat, praw​da? – Tak – od​p o​wie​dział chło​p ak. – Zna​łeś może Ade​lę Si​wak? – Czar​n ul​kę. – Mar​cin! – Cy​gan​kę – po​p ra​wił się chło​p ak. – Tak. Cho​dzi​li​śmy do jed​n ej kla​sy. Za​n im prze​sta​ła przy​cho​dzić do szko​ły. – Wiesz, co się z nią sta​ło? Po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Nie dzi​wi cię to, że znik​n ę​ła. – Nie. – A dla​cze​go? Mar​cin pod​n iósł gło​wę i spoj​rzał na mat​kę. Ta za​chę​ci​ła go ge​stem do od​p o​wie​dzi. – Ona nie lu​bi​ła cho​dzić do szko​ły.

– Chy​ba żad​n e dziec​ko nie lubi – wtrą​ci​ła Ali​cja. – No tak, ale ona opo​wia​da​ła ta​kie rze​czy… – Ja​kie? – za​in​te​re​so​wał się Mort​ka. – To głu​p ie. – Po​wiedz. Chło​p ak wes​tchnął. – Że nie​dłu​go ktoś po nią przy​je​dzie i ją po​rwie. – Po​rwie? – Tak. Strasz​n ie się cie​szy​ła na to po​rwa​n ie. – Mó​wi​ła, kto miał​by to zro​bić? – Nie. Sama jesz​cze nie wie​dzia​ła. Ale już się cie​szy​ła. To wszyst​ko. – Tak. Mort​ka po​dzię​ko​wał. – Dziw​n ie wy​glą​dasz, Kuba – za​in​te​re​so​wa​ła się Ali​cja. – Coś się sta​ło? Przy​tak​n ął. – Zi​den​ty​fi​ko​wa​li​śmy jed​n o cia​ło. – Kto to był? – Nie mogę ci po​wie​dzieć. Prze​p ra​szam, ale pę​dzę. – Tak, oczy​wi​ście – wy​szep​ta​ła, ale już jej nie sły​szał. Do​p adł do sa​mo​cho​du. Ali​cja sta​ła w drzwiach od klat​ki i przy​p a​try​wa​ła się, jak uru​cha​mia sil​n ik i od​jeż​dża. W koń​cu coś się ru​szy​ło, po​wta​rzał so​bie Mort​ka, ja​dąc na ko​mi​sa​riat. Z ra​do​ści miał ocho​tę wa​lić pię​ścia​mi w dach i kie​row​n i​cę. W koń​cu coś się ru​szy​ło. Tyl​ko że wciąż nie po​tra​fił prze​stać my​śleć o Ade​li.

Rozdział 11 Spa​ła do dwu​n a​stej, a póź​n iej dłu​go wy​le​gi​wa​ła się w łóż​ku. Nie ro​bi​ła nic, tyl​ko prze​cią​ga​ła się raz w jed​n ą, raz w dru​gą stro​n ę w cie​p łej po​ście​li. Dla niej było to coś przy​jem​n iej​sze​go od ką​p ie​li z pia​n ą. Po​my​śla​ła, że to naj​lep​sza śro​da od wie​lu, wie​lu ty​go​dni. Wsta​ła po pierw​szej i wzię​ła prysz​n ic. Nie uży​wa​ła my​dła ani żad​n e​go pły​nu. Woda w Kro​to​wi​cach była tak mięk​ka, że reszt​ki my​dlin usu​wa​ło się po​tem ze skó​ry z tru​dem. Po​zo​sta​wia​ły na cie​le po​dłuż​n e, bia​łe smu​gi. Usia​dła na pod​ło​dze ka​bi​n y prysz​n i​co​wej i pa​trzy​ła, jak wart​kie stru​mycz​ki spły​wa​ją wzdłuż jej nóg pro​sto do od​p ły​wu. W domu nig​dy nie mo​gła tak ro​bić. Cie​p łej wody za​wsze było za mało. Mu​sia​ło jej wy​star​czyć do kuch​n i i dla wra​ca​ją​cych z pra​cy męż​czyzn – ojca i star​sze​go bra​ta, któ​rzy wie​czo​ra​mi zmy​wa​li z sie​bie smród ca​ło​dzien​n ej ha​rów​ki, a ran​ka​mi go​li​li się sta​ry​mi ma​szyn​ka​mi na ży​let​ki, wpa​trze​n i we wła​sne od​bi​cia w lu​strze, któ​re co chwi​la gi​n ę​ły w kłę​bach pary. Tym, co zo​sta​wa​ło, dzie​li​ły się z mat​ką. A nie było tego wie​le. Dla​te​go na​wet w zi​mie zwy​kle ką​p a​ła się w lo​do​wa​tej wo​dzie. Wska​ki​wa​ła szyb​ko pod prysz​n ic, ob​le​wa​ła się po​spiesz​n ie i wy​ska​ki​wa​ła, szczę​ka​jąc zę​ba​mi. „To ci do​brze dla zdro​wia zro​bi, có​ruś” – po​cie​sza​ła ją mat​ka. I chy​ba mia​ła ra​cję. Olga nie pa​mię​ta​ła, żeby wte​dy kie​dy​kol​wiek cho​ro​wa​ła. Te​raz było in​a ​czej. Raz po raz ła​p a​ła ja​kieś prze​zię​bie​n ia i wie​dzia​ła, że wkrót​ce bę​dzie jesz​cze go​rzej. Wy​szła spod prysz​n i​ca i owi​n ę​ła się ręcz​n i​kiem. Usia​dła na łóż​ku. Koł​drę zwi​n ę​ła w nie​zgrab​n ą kulę, któ​rą póź​n iej wy​rzu​ci​ła pod okno, w po​bli​że bu​te​lek z wi​n em. Szyb​ko łyk​n ę​ła co​dzien​n ą por​cję le​karstw, pró​bu​jąc nie my​śleć o tym, że wkrót​ce się skoń​czą i zno​wu bę​dzie mu​sia​ła zo​sta​wić w ap​te​ce kil​ka​set zło​tych. Roz​ło​ży​ła mapę oko​li​cy i za​czę​ła ją stu​dio​wać. Na myśl o na​stęp​n ej wy​p ra​wie nogi same za​czy​n a​ły ją bo​leć. Pod​czas po​by​tu w Kro​to​wi​cach wy​ty​p o​wa​ła kil​ka​n a​ście miejsc, któ​re się nada​wa​ły. Tyl​ko co te​raz? Prze​cież nie mo​gła ich sama ob​ser​wo​wać dniem i nocą! Do tej pory wy​obra​ża​ła so​bie, że to wszyst​ko od​bę​dzie się tro​chę jak w kry​mi​n a​łach. W pew​n ym mo​men​cie, może przy​p ad​kiem, tra​fi na trop, chwy​ci go i nie pu​ści aż do szczę​śli​we​go za​koń​cze​n ia. Pierw​sza część się speł​n i​ła. A co do dru​giej, za​czy​n a​ła już tra​cić na​dzie​ję. Po​trze​bo​wa​ła po​mo​cy. Wie​dzia​ła o tym, przy​n ajm​n iej w pew​n ym sen​sie, bo choć do tej pory od​p y​cha​ła tę myśl od sie​bie, to jed​n ak ta cią​gle wra​ca​ła do niej jak na​tręt​n a mu​cha. Tak, po​trze​bo​wa​ła po​mo​cy. Tyl​ko do kogo się zwró​cić? Komu za​ufać? Może ten Kuba Mort​ka?

Zdzi​wi​ła się, że pa​mię​ta na​wet jego imię. Zwy​kle szyb​ko za​p o​mi​n a​ła na​zwi​ska męż​czyzn, z któ​ry​mi spa​ła. Nie. Jesz​cze za wcze​śnie. Poza tym to był jed​n ak po​li​cjant. Może nada​wał się na na​rzę​dzie, może uda się go wy​ko​rzy​stać w przy​szło​ści, ale nie moż​n a mu ufać. Za​n im zdą​ży​ła do​brze się za​sta​n o​wić, już mia​ła te​le​fon przy uchu. Wy​bra​ła nu​mer fun​da​cji. Wstrzy​ma​ła od​dech, kie​dy usły​sza​ła dźwięk od​bie​ra​n e​go po​łą​cze​n ia, gło​sy dziew​czyn w wiecz​n ie ha​ła​śli​wym biu​rze, a wresz​cie Ane​tę. – Tak, słu​cham? Ane​ta nig​dy się nie przed​sta​wia​ła. Cią​gle w bie​gu, nie lu​bi​ła tra​cić cza​su na ta​kie ce​re​gie​le. – Tu Olga. – Olga?! Mój Boże. Gdzie je​steś? Co się z tobą dzie​je? Dziew​czy​n a prze​łknę​ła śli​n ę. To dziw​n e, że Ane​ta była je​dy​n ą oso​bą, któ​rej się bała. Świę​ta, pier​do​lo​n a… Opo​wie​dzia​ła o wszyst​kim, co ro​bi​ła przez ostat​nie dni, co od​kry​ła, cze​go się do​wie​dzia​ła, a co przy​p usz​cza​ła. Ane​ta słu​cha​ła uważ​n ie, ale Olga wie​dzia​ła, że jej ko​le​żan​ka po​sy​ła te​raz peł​n e zmę​cze​n ia i re​zy​gna​cji spoj​rze​n ie w prze​strzeń. Mimo to od​wa​ży​ła się po​p ro​sić. – Przy​jedź tu​taj do mnie… – Olga. Wiesz, jak mam dużo pra​cy. – Ale to wła​śnie to, Ane​ta. Tu​taj. Te​raz. – Nie masz żad​n ych do​wo​dów. – A cia​ła? – Za​sta​n o​wię się. Za​dzwo​n ię do cie​bie póź​n iej. – Dzię​ku​ję. Ane​ta roz​łą​czy​ła się. Wy​czer​p a​n a Olga pa​dła twa​rzą na mapę. Mo​gła​by prze​spać resz​tę dnia. Ale nie. Nie było na to cza​su. Do zro​bie​n ia po​zo​sta​wa​ła jesz​cze jed​n a rzecz. Wsta​ła z łóż​ka. Po​de​szła do sza​fy. Pod​su​n ę​ła do niej krze​sło i sta​n ę​ła na nim. Z gór​n ej pół​ki ścią​gnę​ła wa​liz​kę, a póź​n iej się​gnę​ła ra​mio​n a​mi głę​biej. Wy​cią​gnę​ła bia​łą ko​sme​tycz​kę ozdo​bio​n ą błę​kit​n y​mi, fa​li​sty​mi li​n ia​mi. Otwo​rzy​ła ją i wy​sy​p a​ła za​war​tość na sto​lik. Wy​p a​dło kil​ka bank​n o​tów i kil​ka​n a​ście mo​n et. Prze​li​czy​ła je szyb​ko. Zbyt mało. A cze​go się spo​dzie​wa​łaś, głu​p ia?! Chcia​ła wrza​snąć na sie​bie. Prze​cież wie​dzia​łaś, ile tu jest! Co, że niby ktoś do​ło​żył tu​taj w ta​jem​n i​cy kil​ka stów?! Nie. Nie mo​gła się de​n er​wo​wać z ta​kie​go głu​p ie​go po​wo​du. To praw​da. Wie​dzia​ła, ile tu jest. Wie​dzia​ła też, co po​win​n a te​raz zro​bić. Pora po pro​stu wziąć się do pra​cy. Chcia​ła​by mieć to już za sobą. Mort​ka ze​brał wszyst​kie no​tat​ki, spra​woz​da​n ia i ra​p or​ty, któ​re do​ty​czy​ły spra​wy od​n a​le​zio​n ych w ko​p al​n i ciał. Uło​żył je w sto​sik i po​ło​żył na swo​im zbyt ma​łym biur​ku. Po​tem przy​go​to​wał so​bie kawę, wy​cią​gnął z to​reb​ki fo​lio​wej ku​-

pio​n e​go wcze​śniej pącz​ka i za​brał się do pra​cy. Na pierw​szy ogień po​szły ra​p or​ty z sek​cji zwłok. Sam nie wie​dział, cze​go wła​ści​wie szu​ka. Ale tak to już było w tej pra​cy. Cza​sa​mi do​sta​wa​ło się spra​wy pro​ste, w któ​rych od razu wia​do​mo, kto za​bił, cza​sa​mi na​le​ża​ło tro​chę po​głów​ko​wać i ko​goś po​stra​szyć, a cza​sa​mi sie​dzia​ło się do póź​n ej nocy, wer​tu​jąc akta, i pi​sa​ło pi​sma do pro​ku​ra​tu​ry o ko​n iecz​n o​ści przy​go​to​wa​n ia ko​lej​n ej eks​per​ty​zy. Aż na​gle oka​zy​wa​ło się, że gdzieś tam po​mię​dzy kart​ka​mi znaj​do​wa​ła się ta in​for​ma​cja, ten ele​ment, któ​ry zo​stał prze​oczo​n y w pierw​szej chwi​li, któ​ry wy​da​wał się mało istot​n y, a któ​ry jed​n ak pchał spra​wę do przo​du. Cza​sa​mi to wy​star​czy​ło. A cza​sa​mi po pierw​szej eu​fo​rii zno​wu przy​cho​dzi​ły dłu​gie go​dzi​n y po​szu​ki​wań, żeby od​n a​leźć ko​lej​n y trop. Tym ra​zem jed​n ak nic nie zna​lazł. Nie znie​chę​ci​ło go to spe​cjal​n ie. Wie​dział, że do sek​cji zwłok jesz​cze wró​ci. Może wte​dy do​strze​że to, co te​raz mo​gło mu umknąć. Chwy​cił za ko​mór​kę i otwo​rzył książ​kę te​le​fo​n icz​n ą. Na czy​stą kart​kę prze​p i​sał kil​ka nu​me​rów i za​czął dzwo​n ić z te​le​fo​n u sta​cjo​n ar​n e​go. – Pod​ko​mi​sarz Da​riusz Ko​chan, słu​cham. – Cześć, Da​rek. Mort​ka z tej stro​n y. – Kuba! Wi​dzia​łem was w te​le​wi​zji. Kur​wa, ale wy tam ma​cie po​żar w bur​de​lu. Pew​n ie mi za​zdro​ścisz te​raz tych pe​da​łów, co? – Tro​chę – przy​znał. – Zresz​tą ja w tej spra​wie. – Pe​da​łów? – zdzi​wił się Ko​chan. – Nie. Po​ża​ru. – W czym ci mogę po​móc, Kuba? Mort​ka opo​wie​dział szyb​ko ko​le​dze o zi​den​ty​fi​ko​wa​n ej Ukra​in​ce i jej związ​kach z prze​myt​n i​ka​mi pa​p ie​ro​sów na gra​n i​cy pol​sko-ukra​iń​skiej. – No do​brze. Tyl​ko co ta dziew​czy​n a mia​ła​by ro​bić na Dol​n ym Ślą​sku? – Jesz​cze nie wiem. Ale ukra​iń​skie faj​ki wę​dru​ją przez Pol​skę na za​chód. Do Nie​miec i Wiel​kiej Bry​ta​n ii. Może wę​dro​wa​ła ra​zem z nimi? – Ma to sens. – Chcia​łem cię po​p ro​sić, że​byś po​p y​tał wśród na​szych chło​p a​ków, czy cze​goś nie sły​sze​li o kon​flik​tach mię​dzy gru​p a​mi, cze​goś, co pa​so​wa​ło​by do tej spra​wy. – Woj​n a gan​gów? – Tak. – I ofia​ra​mi są same dziew​czy​n y? – To może być ja​kaś ze​msta. Ale to tłu​ma​czy​ło​by, dla​cze​go nikt nie zgło​sił ich za​gi​n ię​cia. Po co zgła​szać to po​li​cji, sko​ro oni za​ła​twia​ją ta​kie rze​czy na wła​sną rękę? – Na​cią​ga​n e. Mort​ka za​zwy​czaj ce​n ił Ko​cha​n a za to, że ten bez owi​ja​n ia w ba​weł​n ę mówi, co my​śli, i nie boi się mieć wła​sne​go zda​n ia. Te​raz jed​n ak mu​siał ha​mo​wać złość. Ła​two było kry​ty​ko​wać, kie​dy się sie​dzia​ło po dru​giej stro​n ie słu​chaw​ki kil​ka​set ki​lo​me​trów da​lej, a naj​więk​szym zmar​twie​n iem sta​wa​ła się zbli​ża​ją​ca

się Pa​ra​da Rów​n o​ści. – I tak po​p y​taj – po​wie​dział sta​n ow​czo ko​mi​sarz. – Może ktoś coś sły​szał i bę​dzie miał coś cie​ka​we​go na te​mat tego, co tu się dzie​je. – Ża​den pro​blem. Ale wiesz, z kim po​wi​n ie​n eś po​roz​ma​wiać? – Dzwo​n i​łem już do zna​jo​mych z CBŚ i cel​n i​ków. Obie​ca​li, że się ro​zej​rzą. – Mia​łem na my​śli ra​czej Bo​rze​stow​skie​go. Za​marł. Bo​rze​stow​ski – je​den z naj​groź​n iej​szych war​szaw​skich gang​ste​rów, któ​ry po​dob​n o ma​czał pal​ce we wszyst​kim: od ha​ra​czy do han​dlu nar​ko​ty​ka​mi. Pod​p a​lacz, któ​re​go Mort​ka ści​gał i osta​tecz​n ie za​bił, był od​p o​wie​dzial​n y za śmierć bra​tan​ków „Wiel​kie​go B.”, jak na​zy​wa​n o Bo​rze​stow​skie​go na mie​ście. W związ​ku z tą spra​wą spo​tka​li się kil​ka razy. W nie​zbyt przy​jem​n ych oko​licz​no​ściach. – Dla​cze​go miał​bym z nim ga​dać? – Wiesz, fa​cet jest w koń​cu w sa​mym cen​trum tego ca​łe​go syfu. Je​śli coś się dzie​je, to on o tym wie. – Ale skąd ci się wziął w ogó​le po​mysł, że taka roz​mo​wa by​ła​by moż​li​wa?! – No cóż, po​dob​n o Bo​rze​stow​ski wy​p o​wia​da się o to​bie w sa​mych su​p er​la​ty​wach. – Ku​tas. – Oj tam, Kuba. W te​le​wi​zji jest taki pro​gram. Na​zy​wa się War​to roz​ma​wiać. Na two​im miej​scu za​dzwo​n ił​bym do Bo​rze​stow​skie​go. W koń​cu za​bi​łeś tego pod​p a​la​cza, któ​ry od​p o​wia​dał za śmierć jego bra​tan​ków. Ma więc wo​bec cie​bie dług wdzięcz​n o​ści. Tego Mort​ka nie był taki pe​wien. Miał swo​je po​wo​dy, żeby trzy​mać się od gang​ste​ra z da​le​ka. Te same, dla któ​rych roz​wa​żał odej​ście z po​li​cji. – Dla ta​kich jak on to nic nie zna​czy. – Nie wiesz, póki się nie prze​ko​n asz. Jest jesz​cze jed​n a spra​wa. – Tak? – Szef by się ucie​szył, gdy​by się oka​za​ło, że masz z „Wiel​kim B.” do​bre kon​tak​ty… – Ko​chan zna​czą​co za​wie​sił głos. – Bo​rze​stow​ski miał​by być na​szym in​for​ma​to​rem?! Chy​ba żar​tu​jesz?! – Bo? Nie on pierw​szy, nie ostat​n i, Kuba. Wiesz, jak to dzia​ła. W tym sy​fie za​wsze są ja​kieś po​ra​chun​ki, któ​re mogą za​ła​twiać na​szy​mi rę​ka​mi. Bo​rze​stow​ski po​zby​wa się kon​ku​ren​cji, my do​sta​je​my pre​mię. Wszy​scy zwy​cię​ża​ją. Kwe​stia tyl​ko, jak do ta​kie​go ko​le​sia po​dejść. A ty, ko​le​go, masz przed sobą wy​dep​ta​n ą ścież​kę. Po​myśl o tym. – Coś ci za bar​dzo na tym za​le​ży. – Bo, kur​wa, dużo ze sobą pra​cu​je​my. Jak ty bę​dziesz do​sta​wał pre​mię, to ja też! Mort​ka uśmiech​n ął się pod no​sem. – Kuba… – Co? – Masz ja​kiś inny głos. Taki… lep​szy.

– Bo le​p iej się czu​ję. – Przy​znaj się, za​ru​cha​łeś, co? – Tak – od​p o​wie​dział Mort​ka, za​n im się zo​rien​to​wał, że po​wi​n ien trzy​mać gębę na kłód​kę. Ko​chan za​re​cho​tał. – Wie​dzia​łem! Od daw​n a ci po​wta​rza​łem, że po​wi​n ie​n eś to zro​bić. I co?! Dok​tor Ko​chan nig​dy się nie myli. Kto to był? Ja​kaś żwa​wa gó​ra​lecz​ka? – Ta… Skon​cen​truj się le​p iej na tych swo​ich pe​da​łach. – Do​bra, do​bra, Kuba. Nie rób się zno​wu taki ner​wo​wy. Prze​p y​tam chło​p a​ków w te​ma​cie tej Ukra​in​ki. Jak się cze​goś do​wiem, to dam znać. Trzy​maj się. – Cześć. Odło​żył słu​chaw​kę. Uświa​do​mił so​bie, że rze​czy​wi​ście do​brze się czu​je. Po raz pierw​szy od nie pa​mię​tał kie​dy. Roz​p ie​ra​ła go ener​gia, a do tego był skon​cen​tro​wa​n y i spo​koj​n y. Czy Ko​chan na​p raw​dę miał ra​cję? Czy wy​star​czy​ła mu jed​n a noc do​bre​go sek​su, żeby ży​cie zno​wu na​bra​ło ko​lo​rów? Tak, po czę​ści rze​czy​wi​ście tak. Ale rów​n ie waż​n e było to, że po​su​n ę​li się do przo​du w do​cho​dze​n iu. Wresz​cie miał coś przed sobą, ja​kiś kształt, cią​gle jesz​cze męt​n y i nie​ja​sny, ale z każ​dym kro​kiem we wła​ści​wym kie​run​ku bę​dzie na​bie​rał kon​kre​tów. W ta​kich chwi​lach nie moż​n a od​p usz​czać. Trze​ba przy​spie​szyć, za​n im cień roz​pły​n ie się z po​wro​tem we mgle. Wes​tchnął. Na​gle zu​p eł​n ie nie​ocze​ki​wa​n ie przy​szła mu do gło​wy pew​n a myśl. Ba​wił się nią przez chwi​lę, ob​ra​cał w gło​wie, aż w koń​cu uznał za in​te​re​su​ją​cą. Do​ty​czy​ła Re​n a​ty. Mort​ka wąt​p ił, żeby spra​wa po​p eł​n io​n e​go na niej gwał​tu kie​dy​kol​wiek do nich wró​ci​ła, ale i tak nic nie szko​dzi​ło spraw​dzić jed​nej rze​czy. Zszedł na dół do dys​p o​zy​tor​n i i po​p ro​sił o kil​ka in​for​ma​cji na te​mat służ​by po​li​cjan​tów. Dys​p o​zy​tor po​ma​ru​dził chwi​lę, ra​czej dla tra​dy​cji niż z rze​czy​wi​stych po​wo​dów, ale wresz​cie przy​n iósł od​p o​wied​n ie pa​p ie​ry. Mort​ka prze​p i​sał po​trzeb​n e mu in​for​ma​cje. Nowe ele​men​ty ukła​dan​ki. Pa​so​wa​ły do ob​ra​zu, któ​ry zdą​żył już so​bie uło​żyć. Nie od​wa​żył się jed​n ak jesz​cze na wy​cią​gnię​cie osta​tecz​n ych wnio​sków. Wró​cił na górę z cięż​ką gło​wą. Spi​sał no​tat​kę z do​tych​cza​so​wych roz​mów i po​n ow​n ie za​brał się do prze​glą​da​n ia akt spra​wy. Był mniej wię​cej w po​ło​wie, gdy usły​szał gło​śny tu​p ot, a po​tem prze​kleń​stwo, kie​dy ktoś się po​tknął i ude​rzył ko​la​n em o scho​dek. Wresz​cie przez drzwi wpadł zdy​sza​n y Ro​sec​ki. – Masz broń? – za​p y​tał Mort​kę. Ko​mi​sarz ski​n ął gło​wą. Pod​n iósł się i po​ka​zał ka​bu​rę z P99 przy pa​sie. Kie​dyś rzad​ko no​sił przy so​bie pi​sto​let. Nie lu​bił bro​n i pal​n ej. To się zresz​tą nie zmie​ni​ło, cho​ciaż pod tym wzglę​dem był wśród po​li​cjan​tów wy​jąt​kiem. Ale ist​n ia​ły ku temu po​wo​dy. Zbyt ła​two o wy​p a​dek i zbyt moc​n o ku​si​ła, żeby po nią się​gać. Na​wet wte​dy, kie​dy nie było to po​trzeb​n e. Ale od cza​su spra​wy pod​p a​la​cza od​czu​wał po​trze​bę, żeby mieć przy so​bie coś, co za​p ew​n i mu bez​p ie​czeń​stwo. Być może w ten spo​sób sam so​bie prze​czył, ale nie ob​cho​dzi​ło go to.

Wciąż pa​mię​tał świst wzno​szo​n ej do góry sie​kie​ry, któ​ra mia​ła mu przy​n ieść śmierć, i huk wy​strza​łu, któ​ry oka​zał się wy​ba​wie​n iem. Tyle wy​star​czy​ło. – Co się dzie​je? – za​p y​tał. – Cy​ga​n ie się ru​szy​li. – To zna​czy? – Żona Lu​ca​sa i jego dzie​ci. Za​p a​ko​wa​li ich wszyst​kich do sa​mo​cho​du i wy​wo​żą za mia​sto. Zbie​ra​my lu​dzi i je​dzie​my za nimi. Je​steś go​to​wy? – Jadą się spo​tkać z Lu​ca​sem? – Tak po​dej​rze​wa​my. – Z kim jadę? – Ze mną. Mort​ka po​rwał kurt​kę z wie​sza​ka i dał znak, że jest go​to​wy. Kie​dy sa​mo​chód ha​mo​wał, spod opon wy​strze​li​ły ka​mycz​ki żwi​ru i tra​fi​ły ją pod ko​la​n a. Za​p ie​kło. Du​p ek, po​my​śla​ła. Cze​ka​ła, aż kie​row​ca się cof​n ie, żeby nie mu​sia​ła do nie​go iść, ale auto sta​ło w miej​scu z włą​czo​n ym sil​n i​kiem. Tacy byli naj​gor​si. Pew​n i sie​bie, aro​ganc​cy, nie​chęt​n ie się​ga​li do port​fe​la. Wsa​dzi​ła dłoń do kie​sze​n i skó​rza​n ej kur​tecz​ki, gdzie znaj​do​wa​ła się pusz​ka z ga​zem pie​przo​wym. Tak na wszel​ki wy​p a​dek. Po raz ostat​n i za​cią​gnę​ła się pa​p ie​ro​sem. Wy​rzu​ci​ła nie​do​p a​łek na zie​mię i przy​gnio​tła. Po​de​szła do sa​mo​cho​du. Idąc, za​uwa​ży​ła, że w środ​ku są co naj​mniej czte​ry oso​by. Nie​do​brze. Mło​dy chło​p ak opu​ścił szy​bę od stro​n y pa​sa​że​ra i wy​szcze​rzył żół​te zęby. Na​chy​li​ła się do nie​go, wy​p i​n a​jąc tak, że po​ślad​ki zna​la​zły się nie​mal​że wy​żej niż jej gło​wa. Oce​n i​ła sy​tu​a cję. Inni pa​sa​że​ro​wie oraz kie​row​ca byli w po​dob​n ym wie​ku do tego, któ​ry otwo​rzył okno. Ża​den z nich nie miał wię​cej niż dwa​dzie​ścia lat. Nic, z czym by so​bie nie po​tra​fi​ła po​ra​dzić. – Nic z tego, pa​n o​wie, tyl​ko so​lów​ki – po​wie​dzia​ła. – Ale jak to? No kur​wa! – za​p ro​te​sto​wał kie​row​ca. Po lek​ko beł​ko​tli​wym gło​sie i męt​n ym wzro​ku zo​rien​to​wa​ła się, że tro​chę już wy​p ił. – Tyl​ko so​lów​ki – po​wtó​rzy​ła. – Ale my mamy ku​p on z Gro​upo​n a! – rzu​cił z tyłu ja​kiś dow​cip​n iś i cały sa​mo​chód za​re​cho​tał. – Nic z tego, pa​n o​wie. Ale za​p ra​szam po​je​dyn​czo. – Pa​n iu​siu, ale masz dwie rącz​ki, bu​zię i otwo​ry, gdzie trze​ba, co? – Prze​ko​n asz się, jak przy​je​dziesz tu​taj sam, mi​siacz​ku. Nie po​ża​łu​jesz. – Ostat​n ie sło​wa po​wie​dzia​ła z wy​ćwi​czo​n ą chryp​ką. Je​den z chło​p a​ków gwizd​n ął prze​cią​gle, inny się za​śmiał. – Jedź​cie, chło​p a​ki, bo się spóź​n i​cie. Od​su​n ę​ła się od sa​mo​cho​du i ode​szła, krę​cąc bio​dra​mi. Wie​dzia​ła, że się za nią oglą​da​ją. Po​tem opel ru​szył z chrzę​stem żwi​ru. Ode​tchnę​ła z ulgą i wy​p u​ści​ła pusz​kę z ga​zem pie​p rzo​wym. Wnę​trze dło​n i mia​ła mo​kre od potu. Sta​rze​ję się, po​my​śla​ła z roz​ba​wie​n iem i mia​ła ocho​tę się ro​ze​śmiać.

Się​gnę​ła po pa​p ie​ro​sa, cien​kie​go men​to​lo​we​go vo​uge’a. Sma​ko​wał tak, że na​tych​miast chcia​ło się po nim rzy​gać. Od pew​n e​go cza​su pró​bo​wa​ła ogra​n i​czyć pa​le​n ie, żeby za​osz​czę​dzić, i wy​da​wa​ło jej się, że ku​p o​wa​n ie nie​do​brych pa​p ie​ro​sów to naj​lep​szy na to spo​sób. Za​p a​li​ła i za​cią​gnę​ła się obrzy​dli​wym mię​to​wym dy​mem. Nic jesz​cze dzi​siaj nie za​ro​bi​ła. Za​sta​n o​wi​ła się, czy to dla​te​go, że wy​bra​ła złe miej​sce, czy dla​te​go, że stra​ci​ła to coś. Ale inne miej​sca, te lep​sze, były już na pew​n o ob​sta​wio​ne. I to ob​sta​wio​n e przez pa​n ien​ki ma​ją​ce opie​ku​n ów – bar​czy​stych miś​ków, któ​rzy szyb​ciej bili, niż my​śle​li. Ta​kim mo​gła​by się nie spodo​bać tań​sza kon​ku​ren​cja, a Olga nie chcia​ła mieć z nimi nic wspól​n e​go. Pla​n o​wa​ła tyl​ko szyb​ko za​ro​bić kil​ka gro​szy na parę dni ży​cia. Po​tem może po​ży​czy pie​n ią​dze od Ane​ty. Je​śli ta rze​czy​wi​ście przy​je​dzie. A je​śli nie, to wy​my​śli coś in​n e​go. Ko​lej​n y sa​mo​chód za​trzy​mał się tuż obok niej. Do​bry znak. Ko​lej​n y opel. Tym ra​zem astra. Zer​k​n ę​ła szyb​ko do środ​ka. Kil​ka ko​ców na tyl​n ym sie​dze​n iu, ale było w mia​rę czy​sto. Kie​row​ca był ły​sym męż​czy​zną o ma​łych, głę​bo​ko osa​dzo​n ych, ale mi​łych oczach. Uśmie​chał się nie​p ew​n ie i mru​gał ner​wo​wo, jak​by po raz pierw​szy ko​rzy​stał z usług pro​sty​tut​ki. Prze​chy​lił się, nie roz​p i​n a​jąc pasa, i otwo​rzył drzwi. – Cześć, ko​cha​n ie. – Przy​wi​ta​ła go z pro​mien​n ym uśmie​chem. Po​chy​li​ła się, żeby mógł się do​brze przy​p a​trzyć jej de​kol​to​wi. – Na co masz ocho​tę? – Jesz​cze nie wiem. – Ooo… Mogę ci wie​le za​ofe​ro​wać, mi​sia​ku. Praw​dzi​we cuda. Py​ta​n ie tyl​ko, na co cię stać? Się​gnął po le​żą​cy przy nim port​fel i otwo​rzył go na tyle, że mo​gła zo​ba​czyć znaj​du​ją​ce się w środ​ku dwa bank​n o​ty stu​zło​to​we. – A więc cena nie gra roli, co? – Chcę, żeby było do​brze. – Bę​dzie do​brze – za​p ew​n i​ła, prze​jeż​dża​jąc ję​zy​kiem po po​ma​lo​wa​n ych czer​wo​n ą szmin​ką war​gach. – To pro​szę, wejdź. Wsia​dła do sa​mo​cho​du i za​mknę​ła za sobą drzwi. Po​p ra​wi​ła fry​zu​rę. – Chcesz, że​bym wzię​ła do buzi? Cip​ki? Może anal? Z pre​zer​wa​ty​wą czy bez? Ja wolę bez, ale to kosz​tu​je wię​cej. Od tej wy​li​czan​ki zro​bi​ło jej się nie​do​brze. Ale da​lej gra​ła swo​ją rolę. – Po​jedź​my naj​p ierw gdzieś w spo​koj​n iej​sze miej​sce. – Znasz ja​kieś? – Tak. – To w dro​gę, ko​cha​n ie. Na​ci​snął kie​run​kow​skaz i płyn​n ie włą​czył się do ru​chu. Przy​spie​szył gwał​tow​n ie, żeby wy​p rze​dzić ja​dą​ce​go przed nim gol​fa z ro​we​rem gór​skim przy​cze​pio​n ym do ba​gaż​n i​ka na da​chu. Męż​czy​zna stu​kał pal​ca​mi w kie​row​n i​cę. Za​uwa​ży​ła, że nie ma ob​rącz​ki. – Do​kąd mnie za​bie​rasz, kot​ku?

– Jest taki za​gaj​n ik nie​da​le​ko. – Uhm… – mruk​n ę​ła, uda​jąc, że po​mysł się jej po​do​ba. – Lu​bię lasy i lu​bię na ło​n ie na​tu​ry. W sa​mo​cho​dzie zresz​tą też. – Tak. – Czym się zaj​mu​jesz, ma​lut​ki? – Nie​waż​n e. – Do​brze, kot​ku. Chcesz być ta​jem​n i​czy. Sza​n u​ję to. Po​do​ba mi się. To jest sek​sow​n e. – Tak. A ty? Czym ty się zaj​mu​jesz? Za​chi​cho​ta​ła. Nie drwią​co, tyl​ko tak, żeby czuł się, jak​by opo​wie​dział wła​śnie do​bry dow​cip. Cho​ciaż w rze​czy​wi​sto​ści mia​ła ocho​tę go spo​licz​ko​wać. Wy​obra​ża​ła so​bie, że wbi​ja pa​znok​cie w mięk​kie po​licz​ki męż​czy​zny i roz​ry​wa je jed​n ym, płyn​n ym ru​chem. – To zna​czy… – po​wie​dział zmie​sza​n y. – Cho​dzi​ło mi o to, czym zaj​mu​jesz się poza tym, Olgo. – Poza tym… – Za​mar​ła. Nie mó​wi​ła mu, jak się na​zy​wa. Jej dłoń po​wę​dro​wa​ła do kie​sze​n i z ga​zem. – Skąd wiesz, jak mam na imię? Ob​ró​cił się ku niej, za​sko​czo​n y, bla​dy i prze​stra​szo​n y. Jego war​gi po​ru​szy​ły się, ale nic nie po​wie​dział. Na​gle usły​sza​ła głos do​bie​ga​ją​cy z zu​p eł​n ie in​n ej stro​n y. Z tyłu. Tuż za nią. – Bo my już mie​li​śmy się oka​zję spo​tkać, ma​leń​ka. Koce, po​my​śla​ła. Nie spraw​dzi​ła, co jest pod ko​ca​mi! Nie zdą​ży​ła wy​cią​gnąć gazu z kie​sze​n i. Nie zdą​ży​ła na​wet się ob​ró​cić. Mort​ka ką​tem oka ob​ser​wo​wał, jak mi​ja​ją ta​bli​cę z na​zwą „Kro​to​wi​ce”, i przy​spie​szył, do​ga​n ia​jąc ja​dą​cy przed nimi ra​dio​wóz. Ro​sec​ki sie​dział obok, ob​ra​ca​jąc swój te​le​fon ko​mór​ko​wy w dło​n i. Po​n ie​waż w sa​mo​cho​dzie ko​mi​sa​rza nie było CB-ra​dia, tyl​ko w ten spo​sób mo​gli się po​ro​zu​mie​wać z resz​tą gru​p y. Aspi​rant co chwi​la od​bie​rał lub wy​sy​łał ese​me​sy. – I co te​raz? – za​p y​tał Mort​ka. – Skrę​ci​li przed My​sła​ko​wi​ca​mi i kie​ru​ją się na Szklar​ską Po​rę​bę. – Chcą omi​n ąć Je​le​n ią? – Może. – Co mam ro​bić? – Jedź da​lej za na​szy​mi. Wje​cha​li w nie​wiel​ki za​gaj​n ik, gdzie dro​ga za​krę​ca​ła ostro w lewo. Za za​krę​tem roz​p o​star​ła się przed nimi pa​n o​ra​ma Kar​ko​n o​szy. Lasy na zbo​czach gór cie​szy​ły oczy so​czy​stą zie​le​n ią, ale szczyt Śnież​ki cią​gle po​kry​wa​ła śnież​n a cza​pa. – Ład​n ie tu​taj – po​wie​dział Mort​ka. – Po​wi​n ie​n eś w ta​kim ra​zie przy​je​chać zimą. – Lep​sze wi​do​ki? Ro​sec​ki uśmiech​n ął się krzy​wo.

– Naj​p ierw robi się tak zim​n o, że wy​da​je ci się, że cię prze​wie​je na dru​gą stro​n ę, a w no​sie za​ma​rza​ją gile. Po​tem spa​da śnieg, któ​ry zu​p eł​n ie za​sy​p u​je dro​gi, po​dwór​ka i sa​mo​cho​dy. Za​n im od​śnie​żysz swo​je auto na tyle, żeby ru​szyć, mija co naj​mniej pół go​dzi​n y, a kie​dy już to zro​bisz, oka​zu​je się, że wy​siadł ci aku​mu​la​tor. Lu​dzie palą w pie​cach i ko​min​kach wszyst​kim, co im wpad​n ie w ręce, więc są dni, że w ca​łym mie​ście śmier​dzi tak, jak​by​śmy do​sta​li ja​kąś bom​bą che​micz​n ą. I tak to trwa przez czte​ry mie​sią​ce czy pięć, a po​tem przy​cho​dzi od​wilż i robi się jesz​cze go​rzej – mó​wił szy​der​czym, ale peł​n ym sa​tys​fak​cji gło​sem, jak​by nisz​cze​n ie mitu o ma​low​n i​czej zi​mie w gó​rach spra​wia​ło mu przy​jem​n ość. – I na​gle War​sza​wa prze​sta​ła być taka strasz​n a. – Że​byś wie​dział. Do​brze ci ra​dzę, nie daj się na​brać. Śnieg w Kar​ko​n o​szach wy​glą​da do​brze tyl​ko na pocz​tów​kach. Mort​ka wska​zał pal​cem na ja​dą​cy przed nimi ra​dio​wóz. – Mam na​dzie​ję, że ro​dzi​n y Lu​ca​sa nie śle​dzi​cie czymś ta​kim? Ła​two by się zo​rien​to​wa​li. – Nie. Mamy na sta​n ie je​den cy​wil​n y sa​mo​chód do prze​p ro​wa​dza​n ia ob​ser​wa​cji. Ko​mi​sarz zmarsz​czył brwi. – Je​den? – za​p y​tał. – Tak. Srebr​n ą sko​dę. – Od daw​n a? – Dość. – To pew​n ie już każ​dy wie, jak wy​glą​da? Ro​sec​ki zmarsz​czył czo​ło, kie​dy zdał so​bie spra​wę, do cze​go zmie​rza Mort​ka. – My​ślisz, że nas od​cią​ga​ją? Są aż tacy cwa​n i? – Nie wiem. To na pew​n o ro​dzi​n a Lu​ca​sa wsia​dła do tego auta? – Nie było mnie tam. – Dzwoń. Ro​sec​ki chwy​cił te​le​fon. Po​łą​czył się i szyb​ko za​dał kil​ka py​tań. Wy​słu​chał od​p o​wie​dzi i za​krył apa​rat dło​n ią. – Wi​dzie​li z da​le​ka, ale ko​bie​ta, któ​ra wsia​da​ła, była po​dob​n a do Esme​ral​dy. Licz​ba dzie​cia​ków też się zga​dza​ła. I Cy​ga​n ie strasz​n ie się kry​li z tym wy​jaz​dem. – Tak strasz​n ie, że bez tru​du za​uwa​żył to po​li​cyj​n y wy​wia​dow​ca? Ro​sec​ki za​klął bez​gło​śnie. – Co ro​bi​my? Za​wra​ca​my? Mort​ka kiw​n ął gło​wą po kil​ku se​kun​dach. – Tak. Jak​by co, to po​ra​dzą so​bie bez nas. Po​wiedz, co ro​bi​my, i za​su​ge​ruj, żeby wy​sła​li nam ja​kieś wspar​cie. Na wszel​ki wy​p a​dek. Ale niech nie pod​jeż​dża​ją pod dom Lu​ca​sa. Wy​star​czy, że będą w oko​li​cy. Ro​sec​ki wró​cił do roz​mo​wy te​le​fo​n icz​n ej. Mort​ka zje​chał na bok i za​wró​cił. Spoj​rzał na ze​ga​rek. Z ko​mi​sa​ria​tu w Kro​to​wi​cach wy​ru​szy​li mniej wię​cej dzie​-

sięć mi​n ut temu. Za​kła​da​jąc, że wy​jazd rom​skiej ro​dzi​n y miał ich tyl​ko od​cią​gnąć spod domu Lu​ca​sa, to cze​mu słu​ży​ła ta dy​wer​sja? I ile mie​li cza​su, za​n im wy​da​rzy się to, co za​p la​n o​wa​li Ro​mo​wie? Moc​n iej przy​ci​snął pe​dał gazu. Wje​chał do Har​le​mu i za​p ar​ko​wał tak, żeby czę​ścio​wo scho​wać się za sto​ją​cy​mi na chod​n i​ku ku​bła​mi na śmie​ci. – I co? – za​p y​tał, wi​dząc, że Ro​sec​ki od​kła​da te​le​fon. – Tam​ci da​lej jadą na Szklar​ską Po​rę​bę. Zaj​da po​wie​dział, że chy​ba tro​chę nam od​bi​ło, ale jak chce​my, to mo​że​my tu sie​dzieć. We​dług nie​go to nie ma sen​su. Cy​ga​n ie w ża​den spo​sób nie dali znać, że zo​rien​to​wa​li się, że ich śle​dzi​my. – No wła​śnie. Ro​sec​ki roz​p iął pas i wy​cią​gnął się na fo​te​lu. Stęk​n ął i za​ło​żył so​bie dło​n ie za gło​wę. – Sam nie wiem – za​czął, prze​cią​ga​jąc wy​ra​zy. – Jak wy​jeż​dża​li​śmy z Kro​to​wic, to brzmia​ło to w mia​rę sen​sow​n ie, ale te​raz… Tu​taj się nic nie dzie​je. Poza tym na​p raw​dę uwa​żasz, że czar​n u​chy są ta​kie cwa​n e? Mort​ka zmru​żył po​wie​ki i przy​bli​żył się do przed​n iej szy​by. – Są – po​wie​dział i skie​ro​wał pa​lec w stro​n ę wy​jeż​dża​ją​ce​go z po​dwór​ka gra​na​to​we​go volks​wa​ge​n a kom​bi. Ba​gaż​n ik miał cał​ko​wi​cie za​ła​do​wa​n y, a na tyl​nym sie​dze​n iu cho​wa​ła się nie​okre​ślo​n a licz​ba osób. Kie​row​ca za​trzy​mał się przy uli​cy, dłu​go spo​glą​da​jąc to w jed​n ą, to w dru​gą stro​n ę. Nie spraw​dzał, czy dro​ga jest wol​n a, ale szu​kał po​li​cji. Mort​ka scho​wał się za kie​row​n i​cą. Dał znak Ro​sec​kie​mu, żeby rów​n ież się po​chy​lił. Miał na​dzie​ję, że nie zwró​ci​li na sie​bie uwa​gi. Wresz​cie volks​wa​gen ru​szył. Ko​mi​sarz prze​krę​cił klu​czyk w sta​cyj​ce. Co​rol​la za​kasz​la​ła, ale sil​n ik za​sko​czył. – Dzwo​n ię do Zaj​dy – szep​n ął aspi​rant. Mort​ka wy​je​chał na dro​gę. Pil​n o​wał, żeby trzy​mać wła​ści​wą od​le​głość od volks​wa​ge​n a, a rów​n o​cze​śnie nie tra​cić go z oczu. Bał się, że kie​row​ca ich za​uwa​ży. Nie​p o​trzeb​n ie. Kim​kol​wiek tam​ten był, pro​wa​dził agre​syw​n ie i szyb​ko, jak​by chciał do​trzeć do celu jak naj​p rę​dzej. Przy ta​kiej jeź​dzie nie ma się za dużo cza​su na to, żeby pa​trzeć w lu​ster​ka, po​my​ślał Mort​ka. Ko​mi​sarz sta​rał się, by mię​dzy nim a volks​wa​ge​n em był za​wsze przy​n ajm​n iej jesz​cze je​den sa​mo​chód. Wy​je​cha​li z Kro​to​wic, ale tym ra​zem kie​ro​wa​li się w stro​n ę Ka​mien​n ej, a nie Je​le​n iej Góry. Dro​ga, po​cząt​ko​wa pro​sta i ła​god​n a, szyb​ko za​czę​ła się piąć za​krę​ta​mi w górę, zmie​n ia​jąc się w ciąg stro​mych ser​p en​tyn. Volks​wa​gen przy​spie​szył. Kie​row​ca do​brze znał tra​sę, bo zwal​n iał tyl​ko tam, gdzie to było nie​zbęd​n e, i tyl​ko do ta​kiej pręd​ko​ści, po​wy​żej któ​rej gro​zi​ło mu wy​p ad​n ię​cie za ba​rier​ki i ru​n ię​cie w dół sto​ku. Mort​ka pró​bo​wał trzy​mać się w mia​rę bli​sko. Dło​n ie na kie​row​n i​cy miał już zu​p eł​n ie mo​kre od potu, a ser​ce wa​li​ło mu moc​no w pier​siach. Ha​mul​ce pisz​cza​ły, ile​kroć gwał​tow​n ie na​ci​skał pe​dał przed wej​ściem w za​kręt. Ko​mi​sarz pró​bo​wał so​bie przy​p o​mnieć, kie​dy ostat​n io wy​-

mie​n iał kloc​ki. Ro​sec​ki nic nie mó​wił, ale sie​dział z za​ci​śnię​ty​mi cia​sno war​ga​mi, trzy​ma​jąc się moc​n o fo​te​la, jak​by bał się, że za​raz wy​p ad​n ie. – Gdzie mogą je​chać? – za​p y​tał Mort​ka. – Ka​mien​n a Góra? Wy​je​cha​li zza ko​lej​n e​go za​krę​tu. Nie do​strze​gli volks​wa​ge​n a. Mort​ka za​mru​gał. Przed nimi cią​gnął się dłu​gi od​ci​n ek pro​stej dro​gi, po​tem ko​lej​n a ser​p en​ty​na. Nie​moż​li​we, żeby od​sko​czył im aż tak bar​dzo. Gdzie był? Ko​mi​sarz za​uwa​żył go w ostat​n iej chwi​li, kie​dy już prze​jeż​dża​li obok. Gra​n a​to​we kom​bi sta​ło na nie​wiel​kim le​śnym par​kin​gu, scho​wa​n e za więk​szym krze​wem, któ​ry wy​rósł tuż przy drew​n ia​n ym pło​cie. Mort​ka po​je​chał da​lej. Nie mógł te​raz za​wró​cić. Za​trzy​mał się do​p ie​ro za pierw​szym za​krę​tem. Prze​tarł szyb​ko twarz wierz​chem dło​n i. – Za​dzwoń do Zaj​dy! – Już to ro​bię! – wark​n ął Ro​sec​ki, któ​ry miał te​le​fon przy uchu. – Niech spro​wa​dzi nam wspar​cie. – Prze​cież wiem! Mort​ka za​gryzł war​gę i ude​rzył pię​ścią w kie​row​n i​cę. Co te​raz? Czy na par​kin​gu był jesz​cze inny sa​mo​chód? Pró​bo​wał so​bie przy​p o​mnieć, ale nie pa​mię​tał. To wszyst​ko wy​da​rzy​ło się za szyb​ko, nie miał cza​su się przyj​rzeć. Co się tam dzia​ło? Czy w kom​bi był Lu​cas, jego ro​dzi​n a? Ro​sec​ki skoń​czył roz​ma​wiać. – Ktoś już do nas je​dzie. – Kto? – Tego nie po​wie​dział. Pew​n ie do​p ie​ro to usta​la​ją. – Szlag… Mort​ka wy​cią​gnął klu​czy​ki ze sta​cyj​ki i rzu​cił je Ro​sec​kie​mu. Aspi​rant pró​bo​wał je za​ła​p ać, ale nie zdą​żył. Upa​dły mu na spodnie. – Spró​bu​ję się tam pod​kraść i zo​ba​czyć, co się dzie​je. Ko​mór​kę wy​ci​szam, ale wi​bra​cje mam włą​czo​n e. Jak​byś wi​dział, że kom​bi od​jeż​dża, to ru​szaj za nim. Po​ra​dzę so​bie – po​wie​dział. – Do​bra. Je​steś pe​wien, że to do​bry po​mysł? – Tak – skła​mał. Mort​ka wy​siadł z sa​mo​cho​du. Ro​sec​ki za​jął jego miej​sce za kie​row​n i​cą. Ko​mi​sarz kiw​n ął mu gło​wą na po​że​gna​n ie i ru​szył w las. Przez mo​ment mu​siał się wspi​n ać pod górę, po​tem te​ren się lek​ko wy​rów​n ał. Szedł od drze​wa do drze​wa, wy​p a​tru​jąc par​kin​gu, aż wresz​cie do​strzegł go w prze​świ​cie. Zwol​n ił kro​ku. Wy​cią​gnął pi​sto​let z ka​bu​ry. Przy​sta​n ął za naj​bliż​szym drze​wem, ogrom​nym bu​kiem o pniu tak gru​bym, że mógł się o nie​go swo​bod​n ie oprzeć, nie bo​jąc się, że jego ra​mio​n a będą wy​sta​wać. Po​li​czył do dzie​się​ciu. Po​cił się jesz​cze moc​n iej niż w sa​mo​cho​dzie. Przy​p o​mniał so​bie Waj​to​łę i nóż w dło​n i Lu​ca​sa tam, na po​dwór​ku. Prze​kradł się do ko​lej​n e​go drze​wa, a po​tem jesz​cze ko​lej​n e​go, tak że od par​kin​gu dzie​li​ło go nie wię​cej niż dwa​dzie​ścia me​trów. Nie za​mie​rzał pod​cho​dzić

bli​żej. Kuc​n ął. Od​dy​chał płyt​ko, bo​jąc się, że ja​ki​kol​wiek gło​śniej​szy dźwięk zdra​dzi jego obec​n ość. Z kom​bi do​cho​dzi​ły go od​gło​sy ta​n ecz​n ej mu​zy​ki, któ​ra wkrót​ce się skoń​czy​ła, za​stą​p io​n a przez sy​gnał wia​do​mo​ści ra​dia RMF. Drzwi sa​mo​cho​du otwo​rzy​ły się i z wozu wy​siadł ni​ski, umię​śnio​n y Rom w dżin​sach i bia​łym pod​ko​szul​ku. Męż​czy​zna naj​p ierw roz​p ro​sto​wał ko​ści, po​tem spoj​rzał na ze​ga​rek i po​krę​cił gło​wą. Za​czął się prze​cha​dzać po par​kin​gu i ko​p ać ka​mie​n ie, a kie​dy znu​dzi​ła mu się ta za​ba​wa, pod​szedł do drew​n ia​n e​go płot​ka. Oparł się o nie​go, wy​chy​lił do przo​du i za​czął roz​glą​dać to w lewo, to w pra​wo, wy​raź​n ie cze​goś wy​p a​tru​jąc na dro​dze. We wnę​trzu otwar​te​go volks​wa​ge​n a Mort​ka do​strzegł ko​bie​tę i dziec​ko, ale było tam wię​cej lu​dzi. Wia​do​mo​ści się skoń​czy​ły i zno​wu za​czę​ła grać mu​zy​ka. Męż​czy​zna tym​cza​sem wró​cił do ko​p a​n ia ka​my​ków. Z chwi​li na chwi​lę ro​bił się co​raz bar​dziej ner​wo​wy. Na dźwięk każ​de​go prze​jeż​dża​ją​ce​go sa​mo​cho​du przy​sta​wał i spo​glą​dał na dro​gę tak dłu​go, aż wóz nie znik​n ął mu z oczu. Raz po raz zer​kał też na ze​ga​rek. Mort​ka rów​n ież po​czuł się nie​spo​koj​n y. Mię​śnie nóg za​czę​ły mu drę​twieć. Pal​ce trzy​mał na kie​sze​n i spodni, tej, w któ​rej scho​wał ko​mór​kę. Wy​cze​ki​wał na wia​do​mość od Ro​sec​kie​go. Czy kto​kol​wiek oprócz nich już się po​ja​wił? Ile cza​su mi​n ę​ło? Do​kąd mógł do​je​chać Zaj​da za fał​szy​wą ro​dzi​n ą i czy zdą​żą wró​cić? Wo​lał na ra​zie nie my​śleć o tym, co bę​dzie mu​siał zro​bić, je​śli zo​sta​n ie z tym wszyst​kim sam. Na​gle Rom uśmiech​n ął się sze​ro​ko. Na par​king wje​cha​ła czer​wo​n a hon​da o ni​skim, spor​to​wym za​wie​sze​n iu i z na​kle​jo​n ym na tyl​n ej szy​bie na​p i​sem „Ra​cing”. Za​trzy​ma​ła się nie​da​le​ko volks​wa​ge​n a. Wy​siadł z niej Lu​cas. Miał na so​bie dres, a pod pa​chą niósł skó​rza​n ą kurt​kę. Mort​ka wstrzy​mał od​dech i wy​cią​gnął ko​mór​kę z kie​sze​n i. Od​szu​kał nu​mer Ro​sec​kie​go i wy​słał mu ese​me​sa z tyl​ko jed​n ym sło​wem: „Jest!”. Męż​czyź​n i na par​kin​gu przy​wi​ta​li się uści​skiem i wy​mie​n i​li klu​czy​ka​mi od sa​mo​cho​dów. Ten, któ​ry do tej pory pro​wa​dził volks​wa​ge​n a, wsiadł do hon​dy i od​je​chał z ry​kiem sil​n i​ka. Lu​cas po​ma​chał mu na po​że​gna​n ie i pod​szedł do kom​bi. Wy​da​wał się pew​n y sie​bie i wy​lu​zo​wa​n y. Otwo​rzył drzwi sa​mo​cho​du, po​wie​dział coś do sie​dzą​cych w środ​ku osób, a po​tem ro​ze​śmiał się gło​śno. Rzu​cił kurt​kę do środ​ka. Mort​ka wie​dział, że ma tyl​ko se​kun​dy na pod​ję​cie de​cy​zji. Mógł po​zwo​lić Lu​ca​so​wi od​je​chać, li​cząc na to, że Ro​sec​ki bę​dzie go śle​dzić i nie stra​ci go z oczu. Do za​trzy​ma​n ia doj​dzie wte​dy gdzieś na tra​sie, kie​dy uda się spro​wa​dzić po​sił​ki. Ale co, je​śli Rom się wy​mknie? Je​śli uda mu się prze​kro​czyć gra​n i​cę i wje​chać do Nie​miec? Dal​sze po​szu​ki​wa​n ia będą trwa​ły mie​sią​ca​mi. Nie mógł ry​zy​ko​wać. Wy​cią​gnął pi​sto​let z ka​bu​ry i od​bez​p ie​czył broń. Wziął głę​bo​ki od​dech i wy​sko​czył zza drze​wa wte​dy, kie​dy Lu​cas był od​wró​co​n y do nie​go ple​ca​mi. – Stój! Po​li​cja! Gle​ba, kur​wa! – wrza​snął z ca​łych sił, wbie​ga​jąc na par​king. Lu​cas obej​rzał się przez ra​mię. Wi​dok pę​dzą​ce​go w jego stro​n ę po​li​cjan​ta

z wy​ce​lo​wa​n ą bro​n ią spra​wił, że cały po​bladł i otwo​rzył sze​ro​ko oczy. A po​tem wsko​czył do volks​wa​ge​n a. Koła sa​mo​cho​du za​buk​so​wa​ły na piasz​czy​stym pod​ło​żu. – Stój, po​li​cja! Mort​ka wy​strze​lił w po​wie​trze. Huk spło​szył po​bli​skie pta​ki, któ​re po​de​rwa​ły się do lotu czar​n ą chmu​rą. Sa​mo​chód ru​szył z miej​sca. Ko​mi​sarz wy​ce​lo​wał w tyl​n ą szy​bę, ale nie po​cią​gnął za spust. Wi​dział syl​wet​ki ko​bie​ty i dzie​ci na sie​dze​n iach pa​sa​że​rów. Nie chciał ry​zy​ko​wać, że ich przy​p ad​ko​wo tra​fi. Volks​wa​gen w peł​n ym pę​dzie wy​p adł z par​kin​gu na dro​gę. Ale w tym mo​men​cie wbi​ła się w nie​go czer​wo​n a to​yo​ta RAV4, tak że kom​bi nie​mal unio​sło się nad jezd​n ią i ude​rzy​ło w ba​rier​kę od​dzie​la​ją​cą szo​sę od sto​ku. Po​tem na​sta​ła chwi​la dźwię​czą​cej ci​szy jak po eks​p lo​zji bom​by. Mort​ka po​biegł w kie​run​ku sa​mo​cho​dów. Do​strzegł, jak z volks​wa​ge​n a wy​pa​da Lu​cas. Wy​glą​dał na oszo​ło​mio​n e​go, na jego czo​le po​ja​wi​ła się czer​wo​n a struż​ka krwi. Po​trzą​snął gło​wą. Przez uła​mek se​kun​dy przy​glą​dał się toy​ocie, któ​ra w nie​go ude​rzy​ła, i ze​rwał się do bie​gu. Prze​sa​dził ba​rier​kę i znik​n ął w le​sie. Z te​re​n ów​ki wy​sko​czy​li Lupa z Bor​kow​skim. Po​p ę​dzi​li za Ro​mem. Mort​ka do​padł do volks​wa​ge​n a i zaj​rzał do środ​ka. Na tyl​n ym sie​dze​n iu prze​stra​szo​n a ko​bie​ta przy​tu​la​ła do sie​bie małą dziew​czyn​kę. Star​sze dziec​ko, chło​p iec, wyło wście​kle, wy​rzu​ca​jąc z sie​bie po​tok słów, któ​rych ko​mi​sarz nie ro​zu​miał, i ude​rza​ło piąst​ka​mi o ta​p i​cer​kę. Wy​glą​da​ło na to, że ca​łej trój​ce nic nie jest. To​yo​ta co​rol​la Mort​ki pod​je​cha​ła do scze​p io​n ych ze sobą sa​mo​cho​dów. – Co tu się sta​ło? – za​p y​tał Ro​sec​ki, wy​chy​la​jąc się przez okno. – Za​dzwoń po po​go​to​wie. Przy​p il​n uj tych w środ​ku. Mort​ka prze​sko​czył przez ba​rier​kę. W dole, kil​ka​n a​ście me​trów ni​żej, mi​gnę​ły mu ple​cy po​li​cjan​tów. Ko​mi​sarz zbiegł w dół sto​ku, po dro​dze dwa razy o mało co nie tra​cąc rów​n o​wa​gi. Przed upad​kiem ra​to​wa​ły go drze​wa, na któ​re rzu​cał się w ostat​n iej chwi​li, chwy​ta​jąc się ich roz​p acz​li​wie i ude​rza​jąc o twar​de pnie pier​sią lub bar​kiem. Po​tem zro​bi​ło się odro​bi​n ę mniej stro​mo, biec było ła​twiej. Przy​spie​szył, cho​ciaż stra​cił już na​dzie​ję na to, że do​go​n i Lupę i Bor​kow​skie​go. Obaj znik​n ę​li za nie​wiel​ką gór​ką. Kie​dy Mort​ka ją po​ko​n ał, zo​ba​czył, że po​li​cjan​ci skrę​ca​ją za skał​ka​mi i gła​za​mi, któ​re wy​ra​sta​ły ze sto​ku jak gi​gan​tycz​n e, po​krzy​wio​n e zęby. Biegł da​lej. Strzał. Ci​sza. Sły​szał w niej tyl​ko wła​sny od​dech i tu​p ot swo​ich stóp ude​rza​ją​cych o le​śne pod​ło​że. – Stój! Po​li​cja! Ko​lej​n y strzał. Mort​ka wy​biegł zza skał. Do​strzegł ple​cy Lupy. Po​li​cjant stał bez ru​chu. A obok nie​go Bor​kow​ski ze spusz​czo​n ą gło​wą i pi​sto​le​tem w dło​n i. Nie​ca​łe dwa

me​try od nich na ple​cach le​żał Lu​cas. Ra​mio​n a miał sze​ro​ko roz​ło​żo​n e, jak​by pró​bo​wał wzbić się w po​wie​trze. Jego oczy były za​szklo​n e, usta lek​ko otwar​te. Pra​wą dłoń za​ci​skał na rę​ko​je​ści noża. Na pier​si wy​kwi​tła mu szkar​łat​n a pla​ma krwi. Mort​ka pod​szedł do cia​ła. Na​chy​lił się nad nim. Lu​cas nie żył. Ko​mi​sarz na​wet nie mu​siał spraw​dzać pul​su. Strzał był czy​sty. Pro​sto w ser​ce. – Chy​ba go tra​fi​łem – po​wie​dział Bor​kow​ski drżą​cym gło​sem. Mort​ka wstał i spoj​rzał na Lupę, któ​ry przy​ło​żył dwa pal​ce do czo​ła i po​krę​cił le​d​wo do​strze​gal​n ie gło​wą, jak​by nie wie​rzył w to, co wi​dzi. – Tak. Chy​ba tak. Chy​ba go, Bo​rów​ka, tra​fi​łeś.

Rozdział 12 Mort​ka skoń​czył pić trze​cią kawę tego wie​czo​ra. Odło​żył ku​bek i raz jesz​cze prze​czy​tał to, co na​p i​sał – spra​woz​da​n ie z pró​by za​trzy​ma​n ia Lu​ca​sa Si​wa​ka, któ​re za​koń​czy​ło się śmier​cią po​szu​ki​wa​n e​go. Po​tem zło​żył pod​pis na kart​ce i od​dał cze​ka​ją​ce​mu obok po​li​cjan​to​wi. Wstał zza biur​ka i spoj​rzał na ze​ga​rek. Do​cho​dzi​ła dwu​dzie​sta dru​ga. Czuł, że to do​bra pora, aby po​ło​żyć się spać. Może wcze​śniej wy​p ić piwo albo dwa. Od​stre​so​wać się. Cie​ka​we, czy USA było jesz​cze otwar​te. Była śro​da wie​czór, a w ty​go​dniu za​my​ka​li cza​sa​mi nie​p rzy​zwo​icie wcze​śnie. Bor​kow​ski był w in​n ym po​ko​ju. Kie​dy Mort​ka prze​cho​dził po raz ostat​n i obok, mło​dy po​li​cjant sie​dział na biur​ku oto​czo​n y przez gro​n o ko​le​gów. Ma​chał no​ga​mi i opo​wia​dał go​rącz​ko​wo o tym, co się wy​da​rzy​ło. W pew​n ym mo​men​cie zro​bił z pal​ców pi​sto​let i udał, że strze​la. W tam​tej chwi​li Mort​ka miał ocho​tę wejść do środ​ka i go ude​rzyć, roz​sma​ro​wać pię​ścią ten pe​łen za​do​wo​le​nia z sie​bie uśmiech na ca​łej twa​rzy. To się nie po​win​n o tak skoń​czyć. Nie w ten spo​sób. – Mogę wyjść? – za​p y​tał dys​p o​zy​to​ra. Po​li​cjant wzru​szył ra​mio​n a​mi w od​p o​wie​dzi i nie​p ew​n ie ro​zej​rzał się do​oko​ła, szu​ka​jąc wzro​kiem ko​goś, kto był​by bar​dziej od​p o​wied​n i do udzie​le​n ia od​p o​wie​dzi na to py​ta​n ie. – Jak​by co, po​wiedz po pro​stu, że po​sze​dłem się przejść. Wró​cę za… dzie​sięć, pięt​n a​ście mi​n ut. Coś ta​kie​go. Wy​szedł przed ko​mi​sa​riat. Mi​n ął ko​goś, kto klep​n ął go po ple​cach i po​wie​dział: „Do​bra ro​bo​ta”. Ob​ró​cił się, żeby zo​ba​czyć, kto to, ale po​li​cjant już znik​n ął we​wnątrz bu​dyn​ku. Mort​ka po​szedł przed sie​bie. Bez celu. Po pro​stu, żeby iść, roz​p ro​sto​wać ko​ści, za​p ew​n ić tro​chę ru​chu ze​sztyw​n ia​łym od sie​dze​n ia przy biur​ku no​gom. Księ​życ świe​cił wy​so​ko na nie​bie ja​snym bla​skiem oto​czo​n y przez set​ki gwiazd. Było ich dużo wię​cej, niż moż​n a by do​strzec w War​sza​wie na​wet w naj​bar​dziej po​god​n ą noc. Kil​ka chmur, nie​wiel​kich ciem​n ych smug, le​n i​wie po​dą​ża​ło w stro​n ę Wro​cła​wia. Lu​cas nie żył. Był win​n y śmier​ci Waj​to​ły. To pew​n e. Mort​ka sam wi​dział, jak Rom wbi​ja nóż w cia​ło po​li​cjan​ta. Lu​cas był też głów​n ym po​dej​rza​n ym o za​mor​do​wa​n ie zna​le​zio​n ych w opusz​czo​n ej ko​p al​n i ko​biet. Zna​leź​li do​wo​dy w jego sa​mo​cho​dzie. Ale im wię​cej ko​mi​sarz o tym my​ślał, tym bar​dziej zga​dzał się z Brod​ką. „Ska​la​n ie” to jed​n o. Czło​wiek, któ​ry uwa​ża, że pra​ca le​ka​rza uczy​n i​ła​by go nie​czy​stym, ra​czej nie grze​bał​by się w ludz​kich wnętrz​n o​ściach. Zbyt sil​n e tabu. Były też inne prze​słan​ki. Tacy lu​dzie jak Lu​cas za​bi​ja​ją dzi​ko,

gwał​tow​n ie, pod wpły​wem im​p ul​su. Nie ba​wią się w wy​ci​n a​n ie ka​wał​ków cia​ła, zbie​ra​n ie tro​fe​ów, cho​wa​n ie tru​p ów do ko​p al​n i. Po​zo​sta​wia​ją je tam, gdzie do​ko​n a​li zbrod​n i. Za​trzy​mał się i wziął głę​bo​ki od​dech. Coś tu nie gra​ło. Wie​dział o tym. Ale co po​wi​n ien zro​bić? Za​sta​n a​wiał się nad tym przez kil​ka mi​n ut, prze​cha​dza​jąc się w po​bli​żu ko​mi​sa​ria​tu, ale nie po​tra​fił wy​my​ślić ni​cze​go roz​sąd​n e​go. A może po​wi​n ien so​bie dać spo​kój? To nie były jego te​ren ani jego pro​ble​my. Jesz​cze kil​ka ty​go​dni i już go tu​taj nie bę​dzie. Zro​bi​ło mu się nie​swo​jo. Za​bił ko​ma​ra, któ​ry usiadł mu na przed​ra​mie​n iu. Przy​su​n ął rękę do oczu i przy​p a​trzył się roz​ma​za​n e​mu na niej owa​do​wi. – Tu​taj je​steś! – Lupa pod​biegł do nie​go i wy​cią​gnął z kie​sze​n i pacz​kę pa​p ie​ro​sów. – Mó​wi​łem ci, że pra​wie uda​ło mi się rzu​cić? – Tak. Wy​trzy​ma​łeś trzy mie​sią​ce. Już ci gra​tu​lo​wa​łem świet​n e​go wy​n i​ku. – No tak. Za​p a​lił. Za​cią​gnął się głę​bo​ko i wy​dmu​chał dym no​sem. Za​p ach ni​ko​ty​n y i ty​to​n iu spra​wił, że Mort​ce za​krę​ci​ło się w gło​wie. – Zaj​da pro​sił, że​bym z tobą po​ga​dał. – O czym? – Prze​czy​tał twój ra​p ort. – Szyb​ko. – No. Lupa zro​bił prze​rwę. Pa​ląc, szu​kał słów. – Nie po​do​bał mu się. – Bo? – Bo stoi w sprzecz​n o​ści z tym, co my na​p i​sa​li​śmy. – A co wy na​p i​sa​li​ście? – Że Bo​rów​ka krzyk​n ął: „Stój, po​li​cja!”. Od​dał strzał ostrze​gaw​czy w po​wie​trze, a po​tem strzał w stro​n ę Lu​ca​sa, któ​ry biegł na nie​go z no​żem. Tak, jak było. – Wiem, jak było. Wiem, co sły​sza​łem. – Jezu, Kuba – jęk​n ął Lupa. – To się wszyst​ko dzia​ło tak szyb​ko. Kom​p let​n e sza​leń​stwo. Cu​dem uda​ło nam się z Bo​rów​ką zdą​żyć do cie​bie, za​n im Lu​cas nie od​je​chał w siną dal. Wszy​scy by​li​śmy zde​n er​wo​wa​n i i w wiel​kim stre​sie. Mo​gło ci się po​my​lić. Mort​ka wes​tchnął. Spo​dzie​wał się, że doj​dzie do ta​kiej roz​mo​wy. Miał tyl​ko na​dzie​ję, że uda mu się wcze​śniej prze​spać. – Nie. Nie po​my​li​ło mi się. Naj​p ierw był strzał. Po​tem okrzyk i ko​lej​n y strzał. – Dla​cze​go to ro​bisz? – Co? – Dla​cze​go chcesz to skom​p li​ko​wać? Dla​cze​go chcesz na​smro​dzić Bo​rów​ce w ży​cio​ry​sie? Prze​cież to nie ma sen​su. Kło​p o​ty bę​dzie miał Bo​rów​ka, będę miał ja i bę​dziesz miał też ty, a ko​n iec koń​ców oka​że się, że to zwy​kłe nie​p o​ro​-

zu​mie​n ie. Po​mył​ka. Roz​wiąż​my ten pro​blem od razu i ro​zejdź​my się do do​mów. A ju​tro bę​dzie​my świę​to​wać, że to wszyst​ko już się skoń​czy​ło i ży​cie w tej dziu​rze wró​ci wresz​cie do nor​my. – Wiem, co na​p i​sa​łem. Wiem, co sły​sza​łem. Nic nie zmie​n ię. Lupa za​cią​gnął się po raz ostat​n i, rzu​cił nie​do​p a​łek na zie​mię i przy​gniótł go tak moc​n o, jak​by chciał go wbić w chod​n ik. – Do​bra – po​wie​dział ze zło​ścią w gło​sie. – Za​łóż​my, że ty mia​łeś ra​cję. Naj​pierw był strzał ostrze​gaw​czy, po​tem krzyk​n ął, po​tem strze​lił po raz ko​lej​n y. – Nie wiem, czy pierw​szy strzał był ostrze​gaw​czy. Lupa ze​sztyw​n iał. – Co ty… Ale do​bra, Kuba. Niech bę​dzie po two​je​mu, cho​ciaż to bzdu​ra, bo ja tam by​łem. Wi​dzia​łem to i było tak, jak ja na​p i​sa​łem. Ale za​łóż​my, za​łóż​my na chwi​lę, że two​ja wer​sja jest praw​dzi​wa. Bo​rów​ka naj​p ierw strze​lił do Lu​ca​sa, tra​fił go w pierś, za​bi​ja​jąc na miej​scu. Do​p ie​ro wte​dy krzyk​n ął i dał strzał ostrze​gaw​czy. I co, kur​wa, z tego?! – Jak to co? To wszyst​ko zmie​n ia. – Gów​n o zmie​n ia. Lu​cas za​bił Waj​to​łę. Pa​mię​tasz? I szedł na nas z no​żem. Bo​rów​ka mógł spa​n i​ko​wać. Miał do tego pra​wo. Mort​ka spoj​rzał w górę, na księ​życ. Pró​bo​wał upo​rząd​ko​wać my​śli. – Tam​te​go po​ran​ka, kie​dy szli​śmy do Lu​ca​sa – za​czął – kie​dy uciekł przez okno i po​tem za​bił Waj​to​łę… Szedł pro​sto na mnie. Miał nóż… W le​wej ręce. A kie​dy do was pod​bie​głem, miał go w pra​wej. On był le​wo​ręcz​n y, Lupa. Nie wie​dzia​łeś o tym, praw​da? – Co ty su​ge​ru​jesz? – Nic. Ale wi​dzia​łem to, co wi​dzia​łem, i sły​sza​łem to, co sły​sza​łem. Nie za​mie​rzam ni​cze​go zmie​n iać. A wszyst​kie wąt​p li​wo​ści niech roz​wią​że ktoś z ze​wnątrz. Mam na​dzie​ję, że wyj​dzie na two​je. Lupa był wście​kły. War​gi drża​ły mu tak, jak drżą psu, któ​ry szy​ku​je się do ata​ku. Wte​dy za​dzwo​n ił jego te​le​fon. Ode​brał, ale wy​cią​gnął pa​lec w kie​run​ku Mort​ki, jak​by w ten spo​sób chciał mu po​wie​dzieć: „Jesz​cze z tobą nie skoń​czy​łem”. – Co jest?… Je​stem nie​da​le​ko… Roz​ma​wiam z Mort​ką… Co?! Po​wtórz! Usta Lupy zmie​n i​ły się w cien​ką li​n ię, a twarz przy​bra​ła nie​bez​p iecz​n ie czer​wo​n y od​cień. – Kur​wa mać!!! – ryk​n ął i rzu​cił z ca​łych sił te​le​fo​n em o zie​mię. Apa​rat roz​padł się z trza​skiem na kil​ka czę​ści, któ​re po​to​czy​ły się po chod​n i​ku. Po​li​cjant dy​szał cięż​ko, to za​ci​ska​jąc, to roz​p ro​sto​wu​jąc pal​ce, jak​by chciał ko​goś udu​sić. – Co się sta​ło? – za​p y​tał Mort​ka. – Zna​leź​li ko​lej​n e cia​ło – od​p o​wie​dział po chwi​li Lupa. Mó​wił ci​cho, nie szep​tem, ale tak, jak​by nie miał po pro​stu sił. – Z ta​ki​mi sa​my​mi ob​ra​że​n ia​mi jak te w ko​p al​n i. Tyl​ko tym ra​zem świe​że. Po​win​n i usta​wić tu wię​cej świa​teł. To była pierw​sza myśl, któ​ra po​ja​wi​ła się

w gło​wie Mort​ki, kie​dy przy​je​chał z Lupą do miej​skie​go par​ku. Cia​ło od​n a​le​zio​no w jego naj​bar​dziej od​da​lo​n ej od za​bu​do​wań czę​ści, na ustron​n ej po​lan​ce oto​czo​n ej przez gę​ste chasz​cze i krze​wy. Świa​tło par​ko​wych la​tarń, któ​rych zresz​tą i tak było nie​wie​le, wła​ści​wie tu​taj nie do​cie​ra​ło. Na zie​mi wa​la​ły się pu​ste opa​ko​wa​n ia po pa​p ie​ro​sach i bu​tel​ki po pi​wie oraz ta​n im wi​n ie. Na miej​scu był już pa​trol i tech​n ik z ko​mi​sa​ria​tu. Za​bez​p ie​cza​li te​ren. – Cześć, Ru​dziak. – Lupa przy​wi​tał się z mło​dym po​li​cjan​tem. – Dru​gie cia​ło w cią​gu dwóch dni. Ale masz far​ta, co? Funk​cjo​n a​riusz nie wie​dział, czy ma za​cho​wać po​wa​gę, czy rów​n ież spró​bo​wać za​żar​to​wać. – Kto zgło​sił zwło​ki? – za​p y​tał Mort​ka, wy​ba​wia​jąc go z opre​sji. Po​li​cjant wska​zał na sto​ją​cą nie​da​le​ko mło​dą parę. On mógł mieć dwa​dzie​ścia pięć lat, ona osiem​n a​ście. Chło​p ak trzy​mał w dło​n i bu​tel​kę wina, dziew​czy​n a mia​ła pod pa​chą koc. – Nie za chłod​n o jesz​cze na ta​kie za​ba​wy? – zdzi​wił się Mort​ka. – Mło​dzi mają zdro​wie. I chci​cę, któ​ra od​bie​ra ro​zum – mruk​n ął w od​p o​wie​dzi Lupa. – Do​bra, nie chce mi się z nimi ga​dać. Ru​dziak, co się sta​ło? – Po​wie​dzie​li, że przy​szli tu​taj na spa​cer. Po​oglą​dać gwiaz​dy. – Gwiaz​dy? Tu​taj? – Mort​ka spoj​rzał w górę. Przez ko​ro​n y drzew le​d​wie było wi​dać księ​życ. – Mo​gli się bar​dziej wy​si​lić. – Od oboj​ga czuć al​ko​hol, ale ra​czej nie są pi​ja​n i. – Do​bra, do​bra. Kto to jest? – Obo​je z Kro​to​wic. Nic na nich nie mamy. On pra​cu​je w Je​le​n iej Gó​rze w warsz​ta​cie sa​mo​cho​do​wym, ona się uczy. – Po​wie​dzie​li coś cie​ka​we​go? – Nie​wie​le. Za​raz po od​n a​le​zie​n iu cia​ła chcie​li ucie​kać, ale po mniej wię​cej dzie​się​ciu mi​n u​tach stwier​dzi​li, że jed​n ak za​dzwo​n ią na po​li​cję. I ko​n iec. – Ko​goś wi​dzie​li? – za​p y​tał Mort​ka. – Coś sły​sze​li? Coś zwró​ci​ło ich uwa​gę? – Nie. Ze​zna​li, że ucie​kli od razu, kie​dy się zo​rien​to​wa​li, co zna​leź​li. Idąc tu​taj, nie za​uwa​ży​li ni​cze​go po​dej​rza​n e​go. Lupa od​szedł na chwi​lę na bok, żeby ode​brać te​le​fon. – Do​wiedz się, któ​rę​dy szli – po​p ro​sił Ru​dzia​ka Mort​ka. – Niech po​wie​dzą, czy zo​sta​wi​li ja​kieś śla​dy, na któ​re mo​że​my tra​fić: nie​do​p ał​ki pa​p ie​ro​sów, gumy do żu​cia. Ro​zu​miesz? – Tak jest. Po​li​cjant wró​cił do pary. I chło​p ak, i dziew​czy​n a wy​glą​da​li na lek​ko wy​chło​dzo​n ych i zmę​czo​n ych. Wio​sen​n e noce zde​cy​do​wa​n ie nie sprzy​ja​ły „oglą​da​n iu gwiazd”, ale do tej dwój​ki do​p ie​ro te​raz to do​cie​ra​ło. – Ol​szew​ski bę​dzie tu​taj wkrót​ce – po​wie​dział Lupa. – Ten pa​to​log? – Tak. – Kur​wa… – Mort​ka po​krę​cił z nie​do​wie​rza​n iem gło​wą. – Co zno​wu?

– Nie pa​mię​tam, czy w Wa​wie kie​dy​kol​wiek mia​łem me​dy​ka są​do​we​go przy oglę​dzi​n ach. – Se​rio? – Aha. – Tu​taj też za​zwy​czaj nikt nie przy​jeż​dża do zwłok. Ale to wy​jąt​ko​wa spra​wa. – To praw​da. – Cho​ciaż by​łem pe​wien, że gdzie jak gdzie, ale w sto​li​cy… – Taki sam syf jak wszę​dzie in​dziej, Lupa. Prze​p i​sy prze​p i​sa​mi, kosz​ty kosz​ta​mi. A pro​ku​ra​tor? – Za​wia​do​mi​łem Za​ga​jew​skie​go. Zo​ba​czy​my, czy się po​ja​wi. – Czy​li nor​ma. Oglę​dzi​n y spa​da​ją na nas. – Tak jest. Mort​ka ziew​n ął i po​trzą​snął gło​wą. Ob​ser​wo​wał Ru​dzia​ka, któ​ry roz​ma​wiał z parą „astro​n o​mów”, jak za​czął ich na​zy​wać w my​ślach. Dziew​czy​n a przy​tu​li​ła się do chło​p a​ka, któ​ry ogrze​wał ją te​raz wła​snym cia​łem, rów​n o​cze​śnie od​po​wia​da​jąc na py​ta​n ia po​li​cjan​ta. – Co do Lu​ca​sa… – za​czął Lupa. – Tak? – Ani ja, ani Bo​rów​ka nie wło​ży​li​śmy mu noża do ręki. – Ja​sne. – Nie wie​rzysz mi? – Wie​rzę. Ale wiem też, co sły​sza​łem i wi​dzia​łem. Nie ocze​kuj ode mnie, że zmie​n ię co​kol​wiek w tym, co na​p i​sa​łem. Lupa otwie​rał usta, żeby coś od​p o​wie​dzieć, kie​dy usły​sze​li za sobą ruch. Od​wró​ci​li się nie​mal rów​n o​cze​śnie. Ol​szew​ski z tor​bą w ręku prze​dzie​rał się wła​śnie przez po​bli​skie krza​ki. – Nie​da​le​ko jest ścież​ka – po​wie​dział Lupa i wska​zał kie​ru​n ek. Ol​szew​ski za​trzy​mał się w pół kro​ku z ga​łę​zią w dło​n i, któ​ra in​a ​czej ude​rzy​ła​by go pro​sto w twarz. – Nie za​uwa​ży​łem. Ciem​n o tu. Le​karz przez chwi​lę wa​hał się, czy za​wró​cić i iść dro​gą po​ka​za​n ą przez Lupę, czy prze​dzie​rać się da​lej przez krza​ki. Zde​cy​do​wał się na to dru​gie. Za​ci​ska​jąc zęby, ru​szył przed sie​bie. Kie​dy do​tarł do po​li​cjan​tów, kurt​kę miał całą w li​ściach, jak​by to był mi​li​tar​n y ka​mu​flaż. – Cho​ler​n a przy​ro​da – po​wie​dział za​miast przy​wi​ta​n ia. – Gdzie de​n at​ka? Nie mu​sie​li od​p o​wia​dać, bo Ol​szew​ski sam zo​ba​czył oto​czo​n y ta​śmą kwa​drat, po któ​re​go ob​wo​dzie krą​żył ro​bią​cy zdję​cia tech​n ik. Le​karz otwo​rzył swo​ją wa​liz​kę i wy​jął z niej gu​mo​we rę​ka​wicz​ki. Wrę​czył po pa​rze po​li​cjan​tom. – To co, idzie​my? Prze​szli pod ta​śmą. Tech​n ik dał znak, żeby po​cze​ka​li. Flesz bły​snął trzy razy i męż​czy​zna wy​szedł z kwa​dra​tu. Sta​n ął z boku i prze​glą​dał na ekra​n ie apa​ra​tu cy​fro​we​go wy​ko​n a​n e zdję​cia. Mort​ka z sa​tys​fak​cją stwier​dził, że miej​sco​wi jed​-

nak się cze​goś na​uczy​li. Ale prze​cież w cią​gu ostat​n ich dni mie​li dużo oka​zji, żeby prze​ćwi​czyć fo​to​gra​fo​wa​n ie zwłok. Naj​p ierw ko​p al​n ia, po​tem Brat​kow​ski. – Mo​że​cie iść – po​wie​dział tech​n ik, kie​dy stwier​dził, że wy​n i​ki jego pra​cy są sa​tys​fak​cjo​n u​ją​ce. Mort​ka po raz pierw​szy włą​czył la​tar​kę i po raz pierw​szy uj​rzał cia​ło. Mar​twa ko​bie​ta była goła, tak jak po​p rzed​n ie ofia​ry. Wy​cię​to frag​men​ty mię​śni ud, a na miej​scu, gdzie znaj​do​wa​ła się po​chwa, zia​ła tyl​ko krwa​wa dziu​ra. Skie​ro​wał świa​tło la​tar​ki wy​żej. Rany cię​te w oko​li​cach że​ber. Coś, cze​go po​p rzed​n ie ofia​ry nie mia​ły. Wy​cię​te sut​ki. I ta twarz… Za​marł. Krót​kie blond wło​sy, lek​ko za​dar​ty no​sek i wiel​kie zie​lo​n e oczy. Ślicz​n a. Olga. – Pla​my opa​do​we oraz stę​że​n ie po​śmiert​n e wska​zu​ją, że zgon na​stą​p ił oko​ło sied​miu, ośmiu go​dzin temu. Czy​li w oko​li​cach – Ol​szew​ski zer​k​n ął na ze​ga​rek – go​dzi​n y szes​n a​stej. Mamy śla​dy wy​sy​cha​n ia w oko​li​cach szyi, co wska​zu​je na moż​li​wość du​sze​n ia. Jest za wcze​śnie, żeby usta​lić, czy to była przy​czy​n a śmier​ci. Prze​rwał, żeby wy​cią​gnąć z kie​sze​n i kurt​ki ze​szyt i szyb​ko zro​bić parę no​ta​tek. Mort​ka wciąż nie po​tra​fił ode​rwać wzro​ku od Olgi. Twarz zmar​łe​go po​win​na wy​glą​dać na spo​koj​n ą, po​my​ślał, ale ta taka nie była. W za​sty​gnię​tych ry​sach do​strzec moż​n a było ból i prze​ra​że​n ie, jak​by dziew​czy​n a z kimś wal​czy​ła. – Rany cię​te, głę​bo​kie, za​da​n e naj​p raw​do​p o​dob​n iej już po śmier​ci. Brak śla​dów prze​obra​żeń po​śmiert​n ych ta​kich jak gni​cie, co wska​zu​je na nie​od​le​gły czas zgo​n u – do​dał Ol​szew​ski, po czym znów prze​rwał i się​gnął do tor​by. Wy​cią​gnął z niej coś, co wy​glą​da​ło jak bar​dzo cien​ki śru​bo​kręt, któ​ry w rącz​ce miał elek​tro​n icz​n y ekran. Coś przy​ci​snął w tam​tym miej​scu i roz​le​gło się ci​che pyk​n ię​cie. Ol​szew​ski na​chy​li się do Olgi i wbił jej przy​rząd pro​sto w oko. Po kil​ku se​kun​dach roz​le​gło się dru​gie pyk​n ię​cie. Le​karz spi​sał dane z wy​świe​tla​cza. – Jak pew​n ie wie​cie, tem​p e​ra​tu​ra cia​ła de​n a​ta przy​da​je się do okre​śla​n ia cza​su zgo​n u. Naj​czę​ściej mie​rzy się ją do​mię​śnio​wo lub do​od​byt​n i​czo. Ale te dwie me​to​dy mają po​waż​n e wady. Cia​ło czło​wie​ka tra​ci tem​p e​ra​tu​rę w róż​n ym stop​n iu w za​leż​n o​ści od wagi zmar​łe​go. Tego pro​ble​mu nie ma, je​śli mie​rzyć tem​p e​ra​tu​rę gał​ki ocznej – wy​ja​śnił Ol​szew​ski, cho​wa​jąc przy​rząd. – A tak przy oka​zji, niech ktoś się zo​rien​tu​je, ile stop​n i mamy te​raz, do​bra? – Spraw​dzi​my i wy​ślę ci te dane. Le​karz wró​cił do oglę​dzin zwłok. Otwo​rzył usta Olgi i dłu​go przy​p a​try​wał się jej zę​bom. – Nie ma nic w ustach. Żad​n ych ka​wał​ków skó​ry, śla​dów krwi. Może znaj​dę coś pod pa​znok​cia​mi. Ale to już u mnie na sto​le. – Wstał i otrze​p ał spodnie. – Zo​ba​czy​łem to, co chcia​łem. Mo​że​cie ją za​bie​rać. Ju​tro z rana prze​p ro​wa​dzę sek​cję zwłok i będę wie​dział wię​cej. Czy jest coś jesz​cze? – Nie – od​p o​wie​dział Lupa.

Ol​szew​ski po​że​gnał się z nimi szyb​ko i znik​n ął w gę​stwi​n ie krze​wów. – I co o tym my​ślisz, Kuba? – Zna​łem ją. – Słu​cham? – Na​zy​wa​ła się Olga. Była dzien​n i​kar​ką. – Dzien​n i​kar​ką? Pier​do​lisz?! Dla kogo pra​co​wa​ła?! TVN-u?! – Nie wiem. Chy​ba była, jak to po​wie​dzia​ła, wol​n ym strzel​cem. – I tak prze​je​ba​n e. – Tak. Śmierć dzien​n i​ka​rza – naj​gor​szy syf, w jaki moż​n a było wpaść. Dzien​n i​ka​rze za​zwy​czaj rzu​ca​li się so​bie na​wza​jem do gar​deł, ale kie​dy tyl​ko jed​n e​mu z nich coś się dzia​ło, zmie​n ia​li się we wście​kłą sfo​rę, któ​ra mia​ła tyl​ko je​den cel – po​mścić ko​le​gę. Przy​p o​mi​n a​li w tym po​li​cjan​tów. Kro​to​wic​cy funk​cjo​n a​riu​sze mo​gli się za​tem te​raz spo​dzie​wać ostrych na​głów​ków i wy​mie​rzo​n ych w sie​bie non stop mi​kro​fo​n ów. – A cała resz​ta? – Lupa za​kre​ślił ra​mie​n iem łuk. Mort​ka za​mknął oczy. Chciał się uspo​ko​ić, zmu​sić do my​śle​n ia, ale przy​cho​dzi​ło mu to z tru​dem. Wciąż wi​dział Olgę z po​p rzed​n iej nocy. Kie​dy sie​dzia​ła na nim i go ujeż​dża​ła, a on moc​n o trzy​mał ją za bio​dra, czu​jąc skur​cze zbli​ża​ją​ce​go się or​ga​zmu. – To za​bój​stwo jest inne – po​wie​dział wresz​cie. – Spie​szył się. Chciał, że​by​śmy ją zna​leź​li. Ła​two się tu​taj za​kraść, praw​da? Lupa przy​tak​n ął. – Moż​n a pod​je​chać po​lną dro​gą z dru​giej stro​n y. Tam są tyl​ko nie​użyt​ki. Mało kto tam cho​dzi. – Ale bu​tel​ki po wi​n ie, pa​p ie​ro​sy, wska​zu​ją na to, że miej​sco​we lump​ki chęt​nie od​wie​dza​ją te chasz​cze. Skur​wiel wie​dział, że ktoś znaj​dzie zwło​ki. Może tyl​ko nie spo​dzie​wał się, że doj​dzie do tego tak szyb​ko. – Dla​cze​go miał​by to ro​bić? – Chciał się po​chwa​lić? Ale je​śli tak, to dla​cze​go po​p rzed​n ie cho​wał w ko​p al​ni? Wzdry​gnął się i wes​tchnął cięż​ko. Zmu​sił się, żeby zro​bić krok do przo​du, bli​żej cia​ła. Kuc​n ął, tak że przed ocza​mi miał ła​god​n ą li​n ię jej brzu​cha i zma​sa​kro​wa​n ych pier​si. – To bez sen​su – wy​szep​tał. Oto​czył ko​la​n a ra​mio​n a​mi i przy​ło​żył czo​ło do zło​żo​n ych dło​n i. Ko​ły​sał się ła​god​n ie na pię​tach. Była tuż przy nim. Pa​mię​tał jesz​cze gład​kość jej skó​ry i za​pach potu zbie​ra​ją​ce​go się we wgłę​bie​n iu wy​gię​tych w łuk ple​ców. – Kuba? Pod​n iósł gło​wę. Za​snął? Może na se​kun​dę. – Tak? – Kiep​sko wy​glą​dasz. Idź może się prze​śpij, co? Przy​p il​n u​ję tu​taj wszyst​kie​go.

Wstał i prze​tarł po​wie​ki. Trzy kawy nie po​mo​gły, po​my​ślał. Spra​wi​ły tyl​ko, że trzę​sły mu się lek​ko dło​n ie, a w ustach czuł słod​ka​wy, nie​p rzy​jem​n y po​smak. – Chy​ba masz ra​cję. Po​ja​dę do sie​bie. Wi​dzi​my się rano na ko​mi​sa​ria​cie? – Tak. Od​szu​kał wzro​kiem ścież​kę po​mię​dzy krza​ka​mi. – Po​trze​bu​jesz la​tar​ki? – spy​tał Lupa. – Nie. Dam so​bie radę bez. – Uwa​żaj tyl​ko, żeby nie wpaść w żad​n ą dziu​rę. – Lupa? – Co? – Je​śli Ol​szew​ski ma ra​cję i po​twier​dzi się to, że Olga zgi​n ę​ła w oko​li​cach go​dzi​n y szes​n a​stej… Wiesz, co to ozna​cza? Lupa kiw​n ął gło​wą. Wie​dział. I nie był z tego po​wo​du za​do​wo​lo​n y. – Że Lu​cas nie mógł jej za​bić. Ko​mi​sarz zo​sta​wił Lupę, któ​ry przy​glą​dał się le​żą​ce​mu przed nim cia​łu za​to​pio​n y we wła​snych my​ślach. Ko​lej​n a ofia​ra. Mar​twa ko​bie​ta nu​mer pięć. Za​bój​ca wy​szedł z ko​p al​n i na po​wierzch​n ię. A oni da​lej nie mie​li po​ję​cia, kim on może być. Buty zdjął już na ko​ry​ta​rzu, a po​tem ci​chut​ko, naj​ci​szej, jak po​tra​fił, otwo​rzył drzwi i wszedł do miesz​ka​n ia. Odło​żył buty na pół​kę, a po​tem ostroż​n ie, wstrzy​mu​jąc od​dech, za​wie​sił kurt​kę na wie​sza​ku. Wte​dy usły​szał ruch w po​ko​ju mamy. Chwi​lę póź​n iej za​p a​li​ło się u niej świa​tło. Wresz​cie ona sama we​szła do przed​p o​ko​ju, za​rzu​ca​jąc na ra​mio​n a szla​frok. – Wró​ci​łeś wresz​cie. Mar​twi​łam się. – Mamo… Po​de​szła do nie​go i uści​snę​ła moc​n o, a po​tem wspię​ła się na pal​ce, żeby po​ca​ło​wać go w po​li​czek. Mi​mo​wol​n ie chciał się od​su​n ąć. Nie lu​bił, kie​dy tak ro​bi​ła. Wciąż trak​to​wa​ła go jak małe dziec​ko. – Coś się sta​ło? – za​p y​ta​ła zmar​twio​n a. Przez chwi​lę Bor​kow​ski od​czu​wał po​ku​sę, żeby wszyst​ko opo​wie​dzieć, ale ugryzł się w ję​zyk. Nie, bę​dzie mil​czał. Niech się sama ju​tro do​wie, jaki z jej syna jest bo​ha​ter. – Nic, mamo. Spoj​rza​ła mu ba​daw​czo w oczy, rów​n o​cze​śnie mru​żąc po​wie​ki. Tak samo pa​trzy​ła na nie​go wte​dy, kie​dy wra​cał ze szko​ły ze złym stop​n iem, ale kła​mał, że na​uczy​cie​le jesz​cze nie od​da​li kla​só​wek. Pa​mię​tał, że wte​dy ten wzrok przy​p ra​wiał go o dresz​cze. Za​wsze po​tra​fi​ła się wszyst​kie​go do​my​ślić, jak​by zo​sta​ła wy​p o​sa​żo​n a przez na​tu​rę w ja​kiś my​ślo​wy rent​gen. No, ale te​raz już nie był w szko​le. – Zro​bić ci ka​n ap​ki, sy​n uś? Mam świe​że mię​sko w lo​dów​ce. – Nie.

– Pa​ró​wecz​ki? – Nie je​stem głod​n y. W jej twa​rzy wy​czy​tał nie​p o​kój po​mie​sza​n y z cie​ka​wo​ścią. Przy​tu​li​ła go po raz dru​gi. – To śpij do​brze, sy​n uś – szep​n ę​ła mu do ucha. – Jak​byś zgłod​n iał, to sam so​bie zro​bisz, do​brze? – Tak, mamo. Wró​ci​ła do swo​jej sy​p ial​n i i wkrót​ce usły​szał, jak sprę​ży​n y wy​słu​żo​n e​go tap​cza​n u ugi​n a​ją się pod jej cię​ża​rem. Po​szedł do sie​bie. Za​p a​lił lamp​kę noc​n ą. Zdjął ze​ga​rek i po​ło​żył go na ko​mo​dzie. Ko​szul​kę rzu​cił na pod​ło​gę, a za​raz obok niej wy​lą​do​wa​ły spodnie. Ścią​gnął skar​p et​ki i przy​ło​żył je do nosa. Pach​nia​ły brzyd​ko, ju​tro za​ło​ży świe​że. Padł na łóż​ko i pod​ło​żył ręce pod gło​wę. Kie​dy je​chał do domu, wy​da​wa​ło mu się, że jest śmier​tel​n ie zmę​czo​n y. Ale te​raz czuł się zbyt pod​n ie​co​n y, żeby za​snąć. Przed ocza​mi prze​la​ty​wa​ły mu ob​ra​zy z dzi​siej​sze​go dnia: sza​lo​n a jaz​da sa​mo​cho​dem z Lupą, to, jak wje​cha​li w sa​mo​chód pe​łen czar​n u​chów, a po​tem bieg przez las za Lu​ca​sem. Lupa zo​stał wte​dy tro​chę w tyle. Ale on, kie​dy tyl​ko zo​ba​czył ple​cy Roma, wie​dział już, że nie od​p u​ści. A po​tem wró​ci​li na ko​mi​sa​riat, gdzie wszy​scy dys​kret​n ie mu gra​tu​lo​wa​li, po​ka​zy​wa​li wy​cią​gnię​te w górę kciu​ki lub kle​p a​li ser​decz​n ie po ple​cach. Na​wet Zaj​da, kie​dy wy​da​wa​ło mu się, że aku​rat nikt go nie wi​dzi, uśmiech​n ął się sze​ro​ko i ude​rzył dło​n ią w dłoń, na​śla​du​jąc kla​ska​n ie. Tyl​ko ten Mort​ka coś kom​bi​n o​wał. Nic nie mó​wił, nie było po nim wi​dać, że się cie​szy. Od razu siadł do pa​p ie​rów i pi​sał jak sza​lo​n y. Zaj​da po prze​czy​ta​n iu ra​p or​tu tego war​sza​wia​ka nie wy​glą​dał na za​do​wo​lo​n e​go, pa​lił wście​kle pa​p ie​ro​sa przy otwar​tym oknie. Co Mort​ka mógł na​p i​sać? Prze​cież nie było go tam! Zo​stał da​le​ko w tyle, jesz​cze za Lupą. Do​biegł do nich, kie​dy już było po wszyst​kim. Nie mógł nic wi​dzieć. A jed​n ak się cze​p ia. Bor​kow​ski prze​wró​cił się na bok i ude​rzył pię​ścią w po​dusz​kę. To go uspo​ko​iło. Wie​dział, że zro​bił to, co na​le​ża​ło. I miał pew​n ość, że Lupa, Zaj​da i resz​ta ko​le​gów z ko​mi​sa​ria​tu będą go wspie​rać. Z Mort​ką so​bie po​ra​dzą. Spa​cy​fi​ku​ją go, je​śli bę​dzie po​trze​ba. A on bę​dzie bo​ha​te​rem. Już się nie mógł do​cze​kać, kie​dy opo​wie o tym wszyst​kim kum​p lom. Dziew​czy​n y też za​raz za​czną in​a ​czej na nie​go pa​trzeć. Za​czął się za​sta​n a​wiać nad tym, czy do​sta​n ie za dzi​siej​szą ak​cję na​gro​dę. Wy​da​wa​ło mu się, że po​wi​n ien. Cie​ka​we, kie​dy i ile to bę​dzie. Ty​siąc? Dwa? Chy​ba nie wię​cej. Ale to i tak dużo. Kupi so​bie za to nowe ra​dio i gło​śni​ki do sa​mo​cho​du. Sta​re nada​wa​ły się już tyl​ko na śmiet​n ik. Sam nie pa​mię​tał, kie​dy za​snął. Śnił mu się li​sto​p ad.

Rozdział 13 Zaj​da rzu​cił dłu​go​p i​sem, któ​ry od​bił się od bla​tu biur​ka i upadł na pod​ło​gę. Po​li​cjant za​stygł w bez​ru​chu, wpa​trzo​n y w le​żą​cy na zie​mi przed​miot, jak​by ten z nie​go drwił. Sap​n ął wście​kle, pod​n iósł go i odło​żył do kub​ka. – I co te​raz z tym zro​bi​my? – za​p y​tał roz​gnie​wa​n y. Mort​ka spoj​rzał py​ta​ją​co na Lupę, któ​ry sie​dział tuż obok. Ko​mi​sarz był bla​dy, miał pod​krą​żo​n e oczy i wy​glą​dał, jak​by po​trze​bo​wał kil​ku wol​n ych dni. Po​nie​waż Zaj​da nie do​cze​kał się od​p o​wie​dzi, kon​ty​n u​ował: – Pro​ku​ra​tor Za​ga​jew​ski bę​dzie tu​taj za pół go​dzi​n y. Wczo​raj do nie​go dzwo​ni​łem, mó​wi​łem, że za​ła​twi​li​śmy spraw​cę, i od​bie​ra​łem gra​tu​la​cje. Moż​n a było otwie​rać szam​p a​n a. Te​raz mamy czwar​tek rano i co mam mu po​wie​dzieć? Że za​bi​li​śmy nie tego czar​n u​cha, co trze​ba?! – Jezu, Zaj​da – jęk​n ął Lupa. – Nie wiem, co trze​ba mu po​wie​dzieć. Może praw​dę? – A jaka jest praw​da, co? Kur​wa, czy ty so​bie w ogó​le zda​jesz spra​wę z po​wa​gi sy​tu​a cji? Wiesz, za ile sznur​ków mu​sia​łem po​cią​gnąć, ile obiet​n ic zło​żyć, co na​opo​wia​dać, żeby to śledz​two zo​sta​ło u nas? Wszyst​ko po to, że​by​śmy się mo​gli wy​ka​zać. I co? I oka​zu​je się, że ro​bi​łem z gęby cho​le​wę, a to do​cho​dze​n ie to pier​do​lo​n a ka​ta​stro​fa! Zaj​da pa​trzył to na Lupę, to na Mort​kę. Zno​wu ża​den z nich się nie ode​zwał. Ko​men​dant mach​n ął ręką i wró​cił za biur​ko. Wy​cią​gnął z kie​sze​n i chu​s​tecz​kę, któ​rą prze​tarł so​bie szyb​ko usta. Przez chwi​lę przy​p o​mi​n ał gra​cza na wy​ści​gach, któ​ry wła​śnie się zo​rien​to​wał, że po​sta​wił na nie tego ko​n ia, co trze​ba. – Do​brze – po​wie​dział już tro​chę spo​koj​n iej​szy. – Ja​kie hi​p o​te​zy mo​że​my przed​sta​wić Za​ga​jew​skie​mu? Czy Si​wak był, czy nie był na​szym spraw​cą? Lupa? – Na tym eta​p ie sam nie wiem. – Mort​ka? Ja​kaś do​bra rada od na​sze​go war​szaw​skie​go kon​sul​tan​ta? Nie spo​sób było nie usły​szeć gorz​kiej drwi​n y w jego gło​sie. – Wi​dzę kil​ka moż​li​wo​ści – od​p o​wie​dział po na​my​śle ko​mi​sarz. – Pierw​sza, naj​gor​sza, jest taka, że Lu​cas nie był na​szym czło​wie​kiem. I że nie miał nic wspól​n e​go z za​bój​stwa​mi z ko​p al​n i. – Skąd w ta​kim ra​zie skal​p e​le w jego ba​gaż​n i​ku? – Ktoś mu pod​rzu​cił, żeby zrzu​cić na nie​go po​dej​rze​n ia. A przez ko​goś mam na my​śli, oczy​wi​ście, za​bój​cę. – Nie po​do​ba mi się to – mruk​n ął Zaj​da. – Inne moż​li​wo​ści? – Dwóch wspól​n ie pra​cu​ją​cych spraw​ców. Je​den z nich to Lu​cas, toż​sa​mo​ści

dru​giej oso​by jesz​cze nie zna​my. – To moż​li​we? – Ten snaj​p er z Wa​szyng​to​n u, pa​mię​ta​cie? – wtrą​cił Lupa. – Oka​za​ło się, że to dwie oso​by. Star​szy fa​cet i jego mło​dy pod​opiecz​n y. Zaj​da zmarsz​czył brwi, my​śląc nad tym, co usły​szał. Wresz​cie kiw​n ął gło​wą. – To mi się bar​dziej po​do​ba. Zde​cy​do​wa​n ie. A co my​śli​cie o tym na​śla​dow​cy? Ta​kie rze​czy też się zda​rza​ją, praw​da? – To moż​li​we, ale mało praw​do​p o​dob​n e – stwier​dził Mort​ka. – Cia​ła z ko​p al​ni i to z wczo​raj mia​ły nie​mal iden​tycz​n e ob​ra​że​n ia. Nie po​da​li​śmy tylu szcze​gó​łów pra​sie, żeby na​śla​dow​ca mógł do​ko​n ać zbrod​n i aż tak bar​dzo po​dob​n ej do po​p rzed​n ich. Ko​men​dant skrzy​wił się, wy​raź​n ie roz​cza​ro​wa​n y. – Szko​da. To by wy​glą​da​ło z ca​łe​go tego baj​zlu naj​le​p iej… – Za​wie​sił głos. – A co z moż​li​wo​ścią, że za wszyst​ko od​p o​wie​dzial​n y jest jed​n ak Si​wak? – Nie miał​by szans zdą​żyć – od​p arł sta​n ow​czo Lupa. – Cho​le​ra. No do​bra, to spró​bu​je​my z dwo​ma spraw​ca​mi. Wte​dy przy​n ajm​niej bę​dzie​my mo​gli się po​chwa​lić, że roz​wią​za​li​śmy po​ło​wę pro​ble​mu. Mort​ce wy​da​wa​ło się, że Zaj​da ocze​ku​je od nich, iż się ro​ze​śmie​ją lub przy​najm​n iej kur​tu​a zyj​n ie uśmiech​n ą. Nic ta​kie​go nie na​stą​p i​ło, więc ko​men​dant za​kasz​lał gło​śno. – Co z tą wczo​raj​szą ofia​rą? Lupa wspo​mi​n ał, że ją zna​łeś, Kuba. Po​dob​n o była dzien​n i​kar​ką. – Tak mó​wi​ła. – Jak się na​zy​wa​ła? – Olga. – Na​zwi​sko? – Nie wiem. – W ja​kiej re​dak​cji pra​co​wa​ła? – Nie wiem. Wspo​mi​n a​ła, że jest wol​n ym strzel​cem. Ko​men​dant po​dra​p ał się po czo​le. – Nie zna​łeś jej w ta​kim ra​zie za do​brze, co? – Nie. Po pro​stu roz​ma​wia​li​śmy raz. Nic spe​cjal​n e​go. – Wie​my co​kol​wiek o niej? Chciał​bym się cho​ciaż zo​rien​to​wać, jak bar​dzo skom​p li​ku​je mi to ży​cie. Czy po​wi​n ie​n em się spo​dzie​wać te​le​fo​n u z Je​le​n iej, Wro​cła​wia, a może sa​mej War​sza​wy? Mort​ka po​czuł, jak na​p i​n a​ją mu się wszyst​kie mię​śnie. A więc cho​dzi​ło tyl​ko o to, jak moc​n o ko​lej​n a ofia​ra ude​rzy w Zaj​dę i jego uko​cha​n y ko​mi​sa​riat. To, kim była dziew​czy​n a, dla​cze​go zgi​n ę​ła, kto ją za​bił, było kwe​stią dru​go​rzęd​n ą i nie​zbyt istot​n ą w po​rów​n a​n iu z tą śmiesz​n ą małą sta​bi​li​za​cją, jaką so​bie tu​taj stwo​rzył. W swo​im po​li​cyj​n ym księ​stwie. – Sta​wiał​bym na Bruk​se​lę – rzu​cił kwa​śno, a Zaj​da po​czer​wie​n iał ze zło​ści. – To nie jest śmiesz​n e. – Prze​cież się nie śmie​ję.

– Wiesz, że po za​koń​cze​n iu pro​gra​mu będę mu​siał ci na​p i​sać ewa​lu​a cję, któ​ra póź​n iej wy​lą​du​je w two​ich ak​tach oso​bo​wych? – za​p y​tał nie​spo​dzie​wa​n ie ko​men​dant. – Za​sta​n ów się, co byś chciał, żeby się tam zna​la​zło, za​n im rzu​cisz ko​lej​n y żar​cik. Mort​ka udał za​sko​czo​n e​go, jak​by nie wie​dział, dla​cze​go Zaj​da wła​ści​wie się go cze​p ia. Po​gróż​ka nie zro​bi​ła na nim wiel​kie​go wra​że​n ia. I tak chciał prze​cież odejść z po​li​cji. Chy​ba… – Wie​my przy​n ajm​n iej, gdzie miesz​ka​ła? – Tak. Pod Klo​n a​mi. – W tym rzą​do​wym ośrod​ku? Szlag. Mam na​dzie​ję, że nie mia​ła nic wspól​n e​go z po​li​ty​ka​mi. Wie​cie ja​kimś far​tem, któ​ry po​kój? – Do​wiem się w re​cep​cji – skła​mał Mort​ka. Nie chciał, by wie​dzie​li, że spę​dził z Olgą noc. Po​sta​n o​wił to ukry​wać tak dłu​go, jak to bę​dzie tyl​ko moż​li​we. – Chcesz tam je​chać? – Tak. – Do​brze – zde​cy​do​wał Zaj​da. – Zrób prze​szu​ka​n ie na bla​chę, a ja wy​cią​gnę od Za​ga​jew​skie​go zgo​dę. Lupa otwo​rzył usta, żeby za​p ro​te​sto​wać, ale ko​men​dant nie dał mu dojść do sło​wa. – My i tak mamy za​raz spo​tka​n ie z Za​ga​jew​skim, któ​re zaj​mie nie wia​do​mo ile. Szko​da, żeby resz​ta chło​p a​ków nic wte​dy nie ro​bi​ła. – Sko​ro tak uwa​żasz. Mort​ka wstał z krze​sła. Za​trzy​mał się w pół kro​ku, kie​dy zo​ba​czył, że ani Lupa, ani Zaj​da się nie po​ru​szy​li. – Coś jesz​cze? – za​p y​tał. Nie​p o​trzeb​n ie, bo znał od​p o​wiedź. – Cho​dzi o śmierć Lu​ca​sa Si​wa​ka – roz​p o​czął ostroż​n ie Zaj​da. – Nic nie zmie​n ię w ra​p or​cie. – Po​słu​chaj, Kuba. Nie​daw​n o sam mia​łeś dys​cy​p li​n ar​kę. Wiesz, jaka to nie​przy​jem​n a pro​ce​du​ra, na​wet w wy​p ad​ku, kie​dy ktoś jest zu​p eł​n ie nie​win​n y, tak jak ty. Dla​cze​go chcesz… – Ko​men​dant prze​rwał, bo za​dzwo​n ił jego te​le​fon. Wy​cią​gnął apa​rat z kie​sze​n i i ode​brał. – My też już idzie​my – rzu​cił do słu​chaw​ki i ją odło​żył. – Za​ga​jew​ski przy​je​chał – oznaj​mił, wsta​jąc od biur​ka i zgar​n ia​jąc le​żą​ce na nim do​ku​men​ty do pa​p ie​ro​wej tecz​ki. Spraw​dził, czy jest w niej wszyst​ko, co po​win​n o być, za​mknął, za​wią​zu​jąc szyb​ki wę​zeł, i wsa​dził ją so​bie pod pa​chę. – Jesz​cze wró​ci​my do tej roz​mo​wy, Kuba – rzu​cił chłod​n o, gdy wy​cho​dził. Lupa po​szedł za nim. Wy​glą​dał jak pies, któ​ry wie, że za​raz zo​sta​n ie uka​ra​n y. Naj​p ierw po​je​chał do Re​n a​ty. Pew​n ie nie bę​dzie chcia​ła z nim roz​ma​wiać, ale mu​siał jej za​dać jed​n o py​ta​n ie. Im dłu​żej nad nim my​ślał, tym waż​n iej​sze mu się wy​da​wa​ło. Zwłasz​cza po wczo​raj​szym dniu. Za​p ar​ko​wał tam, gdzie po​p rzed​n io. Uśmiech​n ął się, kie​dy zo​ba​czył, że pies, któ​ry pod​czas ostat​n iej jego wi​zy​ty wy​le​gi​wał się na as​fal​cie, cią​gle leży w tym

sa​mym miej​scu. Otwo​rzy​ła mu mat​ka dziew​czy​n y. Mia​ła na so​bie szla​frok, któ​ry za​rzu​ci​ła na spra​n ą, fla​n e​lo​wą ko​szu​lę noc​n ą. Do​bry strój na po​ra​n ek, ale ko​bie​ta wy​glą​da​ła na taką, któ​ra cho​dzi tak ubra​n a cały dzień. – To pan – po​wie​dzia​ła za​wie​dzio​n a, kie​dy jego twarz po​ja​wi​ła się w szpa​rze uchy​lo​n ych drzwi. Mort​ka za​sta​n a​wiał się, czy spo​dzie​wa​ła się wi​zy​ty ko​goś in​ne​go. Trud​n o było w to uwie​rzyć, bio​rąc pod uwa​gę jej nie​chluj​n y wy​gląd. – Tak. Chcia​łem po​roz​ma​wiać z Re​n a​tą. – Wy​je​cha​ła. Do Le​eds. Wró​ci​ła do An​glii. Spóź​n ił się. Mu​siał wy​glą​dać na zmar​twio​n e​go, bo w twa​rzy ko​bie​ty zo​ba​czył współ​czu​cie. – Cie​szę się, że jest w tym Le​eds. Wie pan, przez tego mor​der​cę. Wła​ści​wie to ja też się za​sta​n a​wia​łam, czy gdzieś nie wy​je​chać, do​p ó​ki go nie zła​p ie​cie, ale nie mam gdzie – po​wie​dzia​ła. – Chce pan nu​mer Re​n a​ty? – Nie, dzię​ku​ję. Od​p o​wie​dzi, któ​re chciał uzy​skać od dziew​czy​n y, mógł wy​do​być, tyl​ko sto​jąc tuż przed nią i pa​trząc jej pro​sto w oczy. Roz​mo​wa te​le​fo​n icz​n a skoń​czy​ła​by się na tym, że rzu​ci​ła​by słu​chaw​ką po pię​ciu se​kun​dach. – To do​bra dziew​czy​n a jest – po​wie​dzia​ła ko​bie​ta. Uśmiech​n ę​ła się lek​ko. – Wiem. – To wi​dać, praw​da? – Oczy​wi​ście. Spoj​rzał pro​sto w oczy mat​ki Re​n a​ty. – Mo​gła​by mi pani dać nu​mer do ja​kiejś jej bli​skiej ko​le​żan​ki? Do​stał to, o co pro​sił. Wy​cho​dząc, już roz​ma​wiał z nie​ja​ką Zo​sią. Przed​sta​wił się i za​dał dwa krót​kie py​ta​n ia. Nie​do​kład​n ie te same, któ​re chciał za​dać Re​n a​cie, ale od​p o​wie​dzi i tak zbli​ży​ły go do celu. Pięt​n a​ście mi​n ut póź​n iej był Pod Klo​n a​mi. Sta​n ął przy re​cep​cji i pu​kał przez kil​ka​dzie​siąt dłu​gich se​kund w blat, za​n im wresz​cie z kan​cia​p y wy​ło​n ił się por​tier. – Je​stem już, je​stem – mó​wił męż​czy​zna, wcho​dząc za ladę. – Słu​cham, w czym mogę po​móc sza​n ow​n e​mu panu? Mort​ka wy​jął port​fel i po​ka​zał le​gi​ty​ma​cję po​li​cyj​n ą. Por​tier zbladł i otwo​rzył sze​ro​ko prze​stra​szo​n e oczy. – Coś się sta​ło? – Tak. Ale na ra​zie nie mogę zdra​dzać szcze​gó​łów. Szu​kam nie​ja​kiej Olgi. Zna ją pan? – Tak. A o co cho​dzi? – Któ​ry po​kój zaj​mo​wa​ła? – Sto dwa​dzie​ścia dzie​więć. – W ta​kim ra​zie przy​sze​dłem, żeby do​ko​n ać prze​szu​ka​n ia po​ko​ju nu​mer sto dwa​dzie​ścia dzie​więć. Zgod​n ie z ar​ty​ku​łem 220, ustęp 3 Ko​dek​su po​stę​p o​wa​n ia kar​n e​go ma pan obo​wią​zek umoż​li​wić mi do​ko​n a​n ie tej czyn​n o​ści. Ma pan

pra​wo zgło​sić żą​da​n ie po​twier​dze​n ia prze​szu​ka​n ia przez pro​ku​ra​tu​rę lub sąd i ta​kie po​twier​dze​n ie zo​sta​n ie panu do​star​czo​n e w cią​gu sied​miu dni od daty do​ko​n a​n ia czyn​n o​ści – wy​re​cy​to​wał Mort​ka. – To zgła​szam w ta​kim ra​zie. – Do​brze. Przy​ją​łem. Te​raz pro​szę o klucz. Por​tier ro​zej​rzał się nie​p ew​n ie, szu​ka​jąc wzro​kiem ko​goś, kto mógł​by go wspo​móc w pod​ję​ciu de​cy​zji. – Wie pan co, pa​n ie… – Ko​mi​sarz Ja​kub Mort​ka. – Pa​n ie ko​mi​sa​rzu. Ja tak sam nie mogę, cho​ciaż jak​by to ode mnie za​le​ża​ło, to​bym pana wpu​ścił. Ale jak to zro​bię, to do​sta​n ę strasz​n y ochrzan. Pój​dę po kie​row​n i​ka, do​brze? – Tak. Pro​szę go przy​p ro​wa​dzić pod po​kój. Będę tam cze​kał. – Olga… – po​wie​dział ci​cho męż​czy​zna na od​chod​n ym. – To ją zna​leź​li​ście wczo​raj w par​ku, praw​da? – Tak. – Mort​ka nie wi​dział sen​su, żeby ukry​wać przed nim tę in​for​ma​cję. Por​tier skrzy​wił się, jak​by do​stał cios pro​sto w splot sło​n ecz​n y. – Szko​da jej. Była bar​dzo sym​p a​tycz​n a. Za​wsze się za​trzy​ma​ła, po​roz​ma​wia​ła. – Po​krę​cił z nie​do​wie​rza​n iem gło​wą. – Mia​łem prze​czu​cie, że będą z nią kło​po​ty – mruk​n ął. – Pan po​cze​ka, idę po kie​row​n i​ka. Wy​szedł zza lady i skie​ro​wał się w stro​n ę czę​ści ad​mi​n i​stra​cyj​n ej ośrod​ka. Mort​ka ru​szył na scho​dy. – Aha! – Za​trzy​mał go głos por​tie​ra. – Ja​kaś pani py​ta​ła już dzi​siaj o Olgę. Po​szła na​wet na górę. Nie wiem, czy wy​szła. – Jaka pani? – Nie znam. – Była sama? – Sama, sama. Mort​ka dał dło​n ią znak, że zro​zu​miał, i wszedł na pię​tro. Od​n a​lazł drzwi do po​ko​ju sto dwa​dzie​ścia dzie​więć. Sprzą​tacz​ka mu​sia​ła nie​daw​n o od​ku​rzać zie​lo​ny, sta​ry chod​n ik na ko​ry​ta​rzu, bo w po​wie​trzu uno​sił się cha​rak​te​ry​stycz​n y za​p ach, jaki po​zo​sta​wia po so​bie roz​grza​n y, pra​cu​ją​cy od​ku​rzacz. Za​sta​n a​wiał się, czy sprzą​ta​ła rów​n ież w po​ko​ju. Mo​gła w ten spo​sób znisz​czyć wie​le śla​dów. Ale star​ła​by za​p ew​n e też jego od​ci​ski pal​ców. I do​brze. Ko​mi​sarz za​ło​żył gu​mo​we rę​ka​wicz​ki i na​ci​snął klam​kę. Chciał tyl​ko spraw​dzić, czy drzwi są za​mknię​te. Nie były. Otwo​rzy​ły się z ci​chym skrzy​p ie​n iem. Wszedł do po​ko​ju. Wnę​trze wy​glą​da​ło tak, jak​by prze​szło przez nie tor​n a​do. Na pod​ło​dze wa​la​ły się bu​tel​ki po wi​n ie i ubra​n ia wy​rzu​co​n e z sza​fy, a po​ściel była roz​p ru​ta, tak że wy​cho​dzi​ło z niej po​lie​stro​we wy​p eł​n ie​n ie koł​dry. Na łóż​ku sie​dzia​ła ko​bie​ta. Po​de​rwa​ła się na wi​dok Mort​ki. Była ni​ska, mie​rzy​ła naj​wy​żej metr pięć​dzie​siąt. Krót​ko ostrzy​żo​n e mie​dzia​n e wło​sy lśni​ły roz​ja​śnio​n e fał​szy​wym bla​skiem far​by fry​zjer​skiej. Mia​ła na so​bie skó​rza​n ą kurt​kę, a obok jej stóp le​ża​ła duża to​reb​ka. Wsa​dzi​ła dłoń do kie​sze​n i i za​ci​snę​ła ją

na czymś. Ka​stet? Pa​ra​li​za​tor? Gaz pie​p rzo​wy? Mort​ka nie po​tra​fił roz​p o​znać po kształ​cie. – Nie wiem, kim je​steś, ale wiedz, że po​tra​fię się obro​n ić – po​wie​dzia​ła z wo​jow​n i​czą miną – a na pew​n o bar​dzo, ale to bar​dzo gło​śno krzy​czeć. Kie​dy mi​n ę​ło pierw​sze za​sko​cze​n ie, ko​mi​sarz wy​cią​gnął przed sie​bie dło​n ie, po​ka​zu​jąc, że nie ma złych za​mia​rów. – Na​zy​wam się Ja​kub Mort​ka. Je​stem ko​mi​sa​rzem po​li​cji. Ko​bie​ta jak​by lek​ko się roz​luź​n i​ła, ale mimo wszyst​ko po​zo​sta​ła po​dejrz​li​wa. – A le​gi​ty​ma​cja? Po​wo​li się​gnął do kie​sze​n i i wy​cią​gnął od​zna​kę. Ko​bie​ta po​de​szła, żeby się jej przyj​rzeć. Na​p ię​cie wi​docz​n e w jej ru​chach wska​zy​wa​ło, że jest go​to​wa wal​czyć lub ucie​kać, je​śli bę​dzie taka ko​n iecz​n ość. – Ko​men​da Sto​łecz​n a?– za​p y​ta​ła z nie​do​wie​rza​n iem. – Da​le​ko pana za​wia​ło z War​sza​wy, pa​n ie ko​mi​sa​rzu. Już miał po raz dzie​sią​ty lub set​n y wy​p o​wie​dzieć wy​uczo​n ą na pa​mięć re​guł​kę o pro​gra​mie „Most”, ale po​czuł, że nie ma siły. – Ta​kie roz​ka​zy – stwier​dził po pro​stu. Na szczę​ście ko​bie​cie to wy​star​czy​ło. Wy​ję​ła dłoń z kie​sze​n i i ode​tchnę​ła głę​bo​ko. Po​tem uśmiech​n ę​ła się do po​li​cjan​ta. – Prze​stra​szył mnie pan, ko​mi​sa​rzu – po​wie​dzia​ła. Wy​glą​da​ła na mniej wię​cej pięć​dzie​siąt lat, ale to dla​te​go, że była nie​mal nie​uma​lo​wa​n a. Po​sta​rza​ła ją też chło​p ię​ca fry​zu​ra, któ​ra nie pa​so​wa​ła do okrą​głej twa​rzy i ostrych, świad​czą​cych o zde​ter​mi​n o​wa​n iu i ener​gicz​n ym cha​rak​te​rze ry​sów. Z ozdób no​si​ła tyl​ko zło​ty łań​cu​szek na szyi. Me​da​lik scho​wa​ła pod bluz​kę i Mort​ka nie wie​dział, czy był to zwy​kły krzy​żyk, czy por​tret Mat​ki Bo​skiej. – Pan już w środ​ku! – ode​zwał się ktoś za nim. W drzwiach po​ko​ju stał por​tier z jesz​cze jed​n ym męż​czy​zną. Por​tier wska​zał na ko​bie​tę. – To ta pani, o któ​rej panu wspo​mi​n a​łem, pa​n ie ko​mi​sa​rzu. – Niech pani tu​taj zo​sta​n ie – roz​ka​zał Mort​ka i pod​szedł do kie​row​n i​ka. Szyb​ko prze​ka​zał mu in​for​ma​cję o śmier​ci Olgi, jego go​ścia, po​wia​do​mił o prze​szu​ka​n iu, po​wo​łu​jąc się na od​p o​wied​n ie pa​ra​gra​fy, i po​p ro​sił o udzie​le​n ie wszel​kiej po​mo​cy. Kie​row​n ik, wy​so​ki, tęgi męż​czy​zna w nie​bie​skiej ko​szu​li z krót​ki​mi rę​ka​wa​mi, oczy​wi​ście na wszyst​ko się zgo​dził. Obie​cał, że udzie​li od​p o​wie​dzi na każ​de py​ta​n ie. Mort​ka na po​czą​tek po​le​cił mu przy​go​to​wa​n ie wy​p i​su z księ​gi go​ści i wró​cił do ko​bie​ty. – A więc nie żyje… – po​wie​dzia​ła Ane​ta, kie​dy zna​lazł się zno​wu w po​ko​ju. Nic nie po​wie​dział. – Olga nie żyje – po​wtó​rzy​ła ko​bie​ta. – A kim pani wła​ści​wie jest? Nie pa​mię​tam, żeby się pani przed​sta​wia​ła. – Ane​ta Bie​lik. Mam po​ka​zać do​ku​men​ty? – Oczy​wi​ście.

Po​da​ła mu do​wód oso​bi​sty. Dane się zga​dza​ły. Miesz​ka​ła w War​sza​wie, mia​ła czter​dzie​ści czte​ry lata. – Cześć! Mam do cie​bie py​ta​n ie… Mort​ka po​de​rwał gło​wę. W cza​sie, kie​dy spi​sy​wał dane Ane​ty Bie​lik, ko​bie​ta wy​cią​gnę​ła ko​mór​kę i do ko​goś za​dzwo​n i​ła. – Nie po​win​n a pani… Uci​szy​ła go ru​chem ręki i wsa​dzi​ła so​bie pa​lec do ucha, zu​p eł​n ie igno​ru​jąc jego pro​te​sty. – Znasz Ja​ku​ba Mort​kę? Tak, ko​mi​sa​rza… Nie, nie mam z nim pro​ble​mu… I nie, nie mu​sisz z nim po​roz​ma​wiać, cho​dzi mi ra​czej o… tak… dzię​ku​ję… – Roz​łą​czy​ła się i wrzu​ci​ła te​le​fon do tor​by. – Gru​da mówi, że jest pan w po​rząd​ku. Upier​dli​wy, ale w po​rząd​ku. Ko​mi​sarz Gru​da był ko​le​gą Mort​ki z Ko​men​dy Sto​łecz​n ej. Nie prze​p a​da​li za sobą. Ostat​n io do​szło mię​dzy nimi do po​waż​n e​go kon​flik​tu w związ​ku ze spra​wą ur​sy​n ow​skie​go pod​p a​la​cza. Mort​kę za​sko​czy​ła tro​chę do​bra oce​n a, któ​rą wy​sta​wił mu te​raz ko​le​ga. – Zna pani Gru​dę? – Od lat – po​wie​dzia​ła ta​kim to​n em, jak​by to było coś oczy​wi​ste​go. – Z pa​nem za to nie mia​łam oka​zji współ​p ra​co​wać, więc chcia​łam się do​wie​dzieć, co z pana za czło​wiek. – Kim pani jest, do dia​bła? – Ane​ta Bie​lik, wi​ce​p re​zes fun​da​cji Bia​ły Pła​tek. – Jak się pani tu do​sta​ła? – Przez drzwi. Tak jak pan. Były otwar​te. Spoj​rzał na nią z nie​do​wie​rza​n iem i iry​ta​cją. Była bez​czel​n a. Tak wo​bec po​li​cjan​tów za​cho​wy​wa​li się za​zwy​czaj tyl​ko prze​stęp​cy albo lu​dzie, któ​rzy z or​ga​na​mi ści​ga​n ia mie​li bar​dzo dużo do czy​n ie​n ia. – Przy​szedł pan tu​taj prze​p ro​wa​dzić prze​szu​ka​n ie, ale wi​dzę, że ma pan ocho​tę za​dać mi dużo py​tań. Prze​szu​ka​n ie może po​cze​kać, a tym​cza​sem zejdź​my na dół coś zjeść. Je​stem okrop​n ie głod​n a. Po​p a​trzy​ła na nie​go wy​cze​ku​ją​co. Zgo​dził się. Ho​te​lo​wa sto​łów​ka mie​ści​ła się w przy​bu​do​wie o szkla​n ych ścia​n ach. Pa​n o​ra​mę Kar​ko​n o​szy przy​sła​n ia​ły tyl​ko roz​ło​ży​ste pal​my w po​tęż​n ych do​n i​cach i po​ło​żo​n e jed​n e na dru​gich sto​ły, któ​re usta​wio​n o tak, żeby się nie​p o​trzeb​n ie nie ku​rzy​ły. Byli je​dy​n y​mi go​ść​mi. Spe​cjal​n ie dla nich ku​char​ka roz​ło​ży​ła świe​ży bia​ły ob​rus i ta​le​rze. Ane​ta zdję​ła kurt​kę i po​wie​si​ła ją na jed​n ym z krze​seł. – Pa​ra​li​za​tor czy gaz? – za​p y​tał Mort​ka. Ko​bie​ta uśmiech​n ę​ła się sła​bo, ale jej spoj​rze​n ie po​zo​sta​ło smut​n e i zmę​czo​ne. – Gaz. Ale nie wiem, czy dzia​ła. Mam go od kil​ku lat. Nig​dy nie mu​sia​łam uży​wać. Na szczę​ście. Usia​dła na​p rze​ciw​ko ko​mi​sa​rza. Ku​char​ka przy​n io​sła im po kub​ku z kawą

i dwie ka​n ap​ki z szyn​ką oraz ja​jecz​n i​cę dla Ane​ty. Ko​bie​ta na​tych​miast chwy​ci​ła za wi​de​lec. Ja​dła szyb​ko, łap​czy​wie, nie tyle z gło​du, ile z przy​zwy​cza​je​n ia, jak czło​wiek, któ​ry na wszyst​ko ma za mało cza​su. – Nie zro​bi​ło to na pani wra​że​n ia – stwier​dził Mort​ka, kie​dy skoń​czy​ła jeść. – Co ta​kie​go? – Śmierć Olgi. Wia​do​mość o tym, że zo​sta​ła za​mor​do​wa​n a. Ob​ser​wo​wał wa​ha​n ie ma​lu​ją​ce się na jej twa​rzy, kie​dy za​sta​n a​wia​ła się, czy ma po pro​stu wstać i wyjść, czy wy​krzy​czeć swój gniew. Ku jego za​sko​cze​n iu zde​cy​do​wa​ła się na coś zu​p eł​n ie in​n e​go. – Ma pan ra​cję – przy​zna​ła z lek​ką skru​chą w gło​sie. – Chy​ba dla​te​go, że od daw​n a się spo​dzie​wa​łam, że coś się jej w koń​cu sta​n ie. – Dla​cze​go? – Wie pan, jak by​łam mała, zna​la​złam na uli​cy kot​ka. Przy​p lą​tał mi się pod nogi, kie​dy się ba​wi​łam na po​dwór​ku. Przy​gar​n ę​łam go i wy​rósł z nie​go pięk​ny, do​rod​n y, sil​n y ko​cur. Nie wy​ka​stro​wa​li​śmy go i to był błąd, bo kie​dy tyl​ko chciał, ucie​kał z domu. Wszy​scy pil​n o​wa​li, żeby drzwi i okna były za​wsze za​mknię​te, ale ten spry​ciarz za​wsze po​tra​fił się wy​mknąć. Nie wia​do​mo na​wet kie​dy. Ko​n iec koń​ców za​wsze wra​cał. Po​dra​p a​n y, po​obi​ja​n y, za​krwa​wio​n y, jak​by przez te wszyst​kie dni nie ro​bił nic in​n e​go, tyl​ko wal​czył. A za​cho​wy​wał się, sku​ba​n y, jak gdy​by nig​dy nic. Ku​ro​wał się u nas, a po​tem po ty​go​dniu lub dwóch, hyc, i zno​wu go nie było. A pew​n e​go dnia wy​szedł i już nig​dy do nas nie wró​cił. Nie wiem, co się z nim sta​ło. Lu​bię my​śleć, że zna​lazł so​bie ja​kąś dzi​ką kot​kę i ra​zem z nią do​ro​bił się stad​ka ko​ciąt, ale pew​n ie po​trą​cił go sa​mo​chód. – Prze​rwa​ła na mo​ment, żeby wziąć łyk kawy, i za​sty​gła z kub​kiem w dło​n i. – Olga przy​p o​mi​n a​ła mi tego kota – pod​ję​ła opo​wieść. – Po​ja​wia​ła się u nas w fun​da​cji tyl​ko po to, żeby na​brać sił, po​roz​ma​wiać, po​śmiać się, a po​tem zni​ka​ła, ni​ko​mu nic nie mó​wiąc. To się mu​sia​ło źle skoń​czyć. – Pra​co​wa​ła u was? – za​p y​tał zdzi​wio​n y. – Nie. Po​ma​ga​ła. Jako wo​lon​ta​riusz​ka. Nie wiem, z cze​go żyła. – Była dzien​n i​kar​ką. – Dzien​n i​kar​ką? – Tym ra​zem to Ane​ta Bie​lik wy​glą​da​ła na za​sko​czo​n ą. – Nie. Na pew​n o nie. – Więc jak za​ra​bia​ła? – Tak jak panu po​wie​dzia​łam, nie wiem. Po​p a​trzy​li so​bie pro​sto w oczy. Wy​da​wa​ła się mó​wić praw​dę. – Czym się wła​ści​wie zaj​mu​je pani fun​da​cja? – Po​ma​ga​my ko​bie​tom, któ​re pa​dły ofia​rą han​dlu ludź​mi. Głów​n ie ko​bie​tom, choć cza​sem zda​rza​ją się też męż​czyź​n i. Pro​wa​dzi​my rów​n ież ak​cje edu​ka​cyj​n e i cen​trum in​for​ma​cyj​n e na ten te​mat. Han​del ludź​mi. Ta​jem​n i​cza Ukra​in​ka. Ser​ce za​czę​ło mu bić szyb​ciej. Za​czął ro​zu​mieć. – Co Olga tu​taj ro​bi​ła? – Olga – za​czę​ła ostroż​n ie – mia​ła w ży​ciu pew​n ą ob​se​sję. Wie​rzy​ła, że gdzieś

w Pol​sce ist​n ie​je pew​n e miej​sce, któ​re sama na​zy​wa​ła „far​mą”. W tym miej​scu prze​trzy​mu​je się ko​bie​ty. Są bite, gło​dzo​n e, gwał​co​n e, cza​sa​mi po​da​je się im nar​ko​ty​ki. Robi się wszyst​ko, żeby je zła​mać, za​n im po​ja​dą w dal​szą dro​gę: do nie​miec​kich i in​n ych za​chod​n ich bur​de​li. Chcia​ła od​n a​leźć to miej​sce. – Zwró​ci​ła się do was o po​moc? – Tak. – Po​mo​gli​ście jej? – Nie. Wła​ści​wie nie. Ale wy​słu​cha​li​śmy jej i wy​słu​chi​wa​li​śmy za każ​dym ra​zem, kie​dy wra​ca​ła z jed​n ej ze swo​ich wy​p raw. – Dla​cze​go? – Pro​szę so​bie wy​obra​zić, pa​n ie ko​mi​sa​rzu, że ktoś do pana przy​cho​dzi i mówi, że po​p eł​n io​n o mor​der​stwo, a spraw​ca ukrył cia​ło. A gdzie? Gdzieś w Pol​sce. Kto za​bił? Nie wia​do​mo. Kogo za​bił? Czło​wie​ka. Co by pan zro​bił w ta​kiej sy​tu​a cji? Wzru​szył ra​mio​n a​mi. Ku​char​ka zno​wu po​ja​wi​ła się przy ich sto​li​ku i za​bra​ła pu​sty ta​lerz Ane​ty. Przed odej​ściem zaj​rza​ła do wnę​trza kub​ków, ale cią​gle była w nich kawa. – Do​lać? – za​p ro​p o​n o​wa​ła. Po​dzię​ko​wa​li. – Kim była Olga? – Ukra​in​ką pol​skie​go po​cho​dze​n ia. Z jed​n ej ze wsi w oko​li​cach Lwo​wa. – Skąd wie​dzia​ła o tej… far​mie? – Ostat​n ie sło​wo z tru​dem prze​szło mu przez gar​dło. – Znał ją pan? – za​p y​ta​ła, za​miast od​p o​wie​dzieć. – Tak. Ale to nie była bli​ska zna​jo​mość. Zmarsz​czy​ła brwi, jak​by się za​sta​n a​wia​ła, co wo​bec tego może mu wła​ści​wie po​wie​dzieć. – Skąd wie​dzia​ła? – po​wtó​rzył py​ta​n ie. – Z tego, co mi opo​wie​dzia​ła, jej mat​ka za​cho​ro​wa​ła. Na raka. Żeby zdo​być pie​n ią​dze na le​cze​n ie, Olga po​sta​n o​wi​ła wy​je​chać do pra​cy za gra​n i​cę. Je​den z chło​p a​ków z jej oko​li​cy już wcze​śniej wy​emi​gro​wał do Nie​miec. Wra​cał co pe​wien czas, w do​brym sa​mo​cho​dzie, świet​n ie ubra​n y. Fura, skó​ra i ko​mó​ra, sam pan ro​zu​mie. Roz​p o​wia​dał, że może po​móc zna​leźć pra​cę dziew​czy​n om: jako sprzą​tacz​ki, opie​kun​ki do osób star​szych, dzie​ci. Olga mó​wi​ła, że gdy​by to był obcy, to nig​dy to wszyst​ko by się nie wy​da​rzy​ło. Ale to był jej ko​le​ga. Zna​ła go nie​mal od ma​łe​go. Za​ufa​ła mu. Po prze​je​cha​n iu gra​n i​cy z Pol​ską za​brał jej pasz​p ort i od​dał ją gru​p ie męż​czyzn. Obez​wład​n i​li ją, wsa​dzi​li wo​rek na gło​wę, wpa​ko​wa​li do vana i wy​wieź​li. Zo​ba​czy​ła jesz​cze, jak jej zna​jo​my prze​li​cza pie​n ią​dze, a po​tem wsia​da do swo​je​go no​we​go sa​mo​cho​du. I tak tra​fi​ła na far​mę. Mort​ka sie​dział jak ska​mie​n ia​ły. Po​czuł się, jak​by ja​kaś strasz​n a, zim​n a dłoń ści​snę​ła mu wnętrz​n o​ści. – Uwol​n io​n o ją po ak​cji nie​miec​kiej po​li​cji. Nie wiem, ja​kie były jej do​kład​n e

losy, ale po​ja​wi​ła się u nas tro​chę po​n ad pół roku temu. Opo​wie​dzia​ła mi to, co ja te​raz opo​wie​dzia​łam panu. Wzię​ła łyk kawy i odło​ży​ła pu​sty już nie​mal​że ku​bek na bok. Nie spusz​cza​ła oczu z Mort​ki, któ​ry wciąż nie po​tra​fił wy​krztu​sić z sie​bie sło​wa. – Nie po​wie​dzia​ła panu, że była pro​sty​tut​ką, praw​da? – Nie. – Tego, że cho​ro​wa​ła na AIDS, rów​n ież nie? Wy​raz jego twa​rzy po​wie​dział jej wszyst​ko. – Po​wi​n ien się pan prze​ba​dać, pa​n ie ko​mi​sa​rzu. Wy​szedł, chwie​jąc się i za​ta​cza​jąc, jak​by był pi​ja​n y. Prze​szedł przez par​king pro​sto do par​ku i oparł się ra​mie​n iem o naj​bliż​sze drze​wo. Chcia​ło mu się wy​mio​to​wać i wyć z wście​kło​ści rów​n o​cze​śnie. Jej skó​ra, pier​si, za​p ach, wło​sy, wil​goć jej po​chwy, kie​dy w nią wcho​dził. Wspo​mnie​n ia tam​tej nocy po​wra​ca​ły do nie​go fa​la​mi. Tym ra​zem jed​n ak nie były przy​jem​n e. Przy​p o​mi​n a​ły cio​sy, któ​re tra​fia​ły pro​sto w jego brzuch, ner​ki, krę​go​słup, miaż​dży​ły mózg i wnętrz​no​ści. „Nie mam pre​zer​wa​ty​wy” – po​wie​dział. „Nie po​trze​bu​jesz” – od​p ar​ła. Dla​cze​go to zro​bi​ła? Co on jej zro​bił? Prze​cież wie​dzia​ła. Do cho​le​ry ja​snej! Prze​cież wie​dzia​ła! Pró​bo​wał nie dać się pa​n i​ce. Z każ​dym od​de​chem miał przed ocza​mi ob​ra​zy pły​n ą​cej w jego ży​łach i tęt​n i​cach krwi, w któ​rej za​gnieź​dził się jak pa​so​żyt śmier​cio​n o​śny wi​rus. Dzwo​n ek te​le​fo​n u. Wy​cią​gnął go z kie​sze​n i, na​wet nie pa​trząc na wy​świe​tlacz. – Tak… – Kuba, tu​taj Kaś​ka. – Roz​p o​znał głos rom​skiej na​uczy​ciel​ki. – Jest u mnie ktoś, kto chciał​by z tobą po​roz​ma​wiać. O wczo​raj. Po​czuł, że twarz wy​krzy​wia mu okrop​n y, gro​te​sko​wy uśmiech. – Ta sama oso​ba co ostat​n io? – Tak. – To po​wiedz jej, że my, psy, też mamy swój ho​n or. Swój ro​ma​n i​p en. I we​dług nie​go roz​mo​wa z Cy​ga​n em spra​wia, że je​ste​śmy nie​czy​ści, że śmier​dzi​my. Ro​zu​miesz? – Kuba? – Po​wiedz mu, żeby się pier​do​lił! Roz​łą​czył się. Ane​ta Bie​lik po​ja​wi​ła się obok nie​go mniej wię​cej po kwa​dran​sie. Sie​dział na tra​wie, a wio​sen​n e słoń​ce grza​ło go le​n i​wie. Pod​n iósł zwie​szo​n ą do tej pory gło​wę. Usia​dła obok na roz​ło​żo​n ej kurt​ce. – Za​p ła​ci​łam za pań​ską kawę. – Dzię​ku​ję.

– Pali pan? – Nie. – Ja też nie. A szko​da. Pa​p ie​ros by panu po​mógł. Nie był tego taki pe​wien. Te​raz każ​dy ruch i każ​dy od​dech przy​p ra​wia​ły go o dresz​cze. – Jak się pan czu​je? – A jak pani my​śli? – Nie naj​le​p iej. Prych​n ął. – Do​brze po​wie​dzia​n e. Nie naj​le​p iej. – Nie wiem… Nie wiem, co się mię​dzy wami wy​da​rzy​ło, ale musi pan wie​dzieć, że ry​zy​ko za​ka​że​n ia wi​ru​sem HIV jest za​wsze więk​sze u ko​bie​ty niż u męż​czy​zny. – A ile wy​n o​si? – To za​le​ży. Od wie​lu rze​czy. Ale dla męż​czy​zny to może być na​wet dużo mniej niż je​den pro​cent. – Ale ry​zy​ko po​zo​sta​je. – Tak. Po​cią​gnął no​sem. Mniej niż je​den pro​cent. Brzmia​ło​by do​brze, gdy​by to nie cho​dzi​ło o HIV. Gdy​by nie cho​dzi​ło o nie​go. – Dla​cze​go to zro​bi​ła? Dla​cze​go nic mi nie po​wie​dzia​ła? Czy to był ja​kiś ro​dzaj ze​msty? Prze​cież jej nie skrzyw​dzi​łem. Nie ja ją trzy​ma​łem na tej far​mie, nie ja ją wię​zi​łem w nie​miec​kim bur​de​lu! – Nie wiem – od​p o​wie​dzia​ła. – Nie wiem, dla​cze​go to zro​bi​ła. Mort​ka wstał z zie​mi i otrze​p ał tył spodni. Wziął głę​bo​ki od​dech. Mniej niż je​den pro​cent, po​my​ślał, tego się mu​siał trzy​mać. Mniej niż je​den. Cho​ciaż te​raz to tak na​p raw​dę nie mia​ło żad​n e​go zna​cze​n ia. Waż​n e było tyl​ko jed​n o – czy tak, czy nie. – Po​ra​dzi pan so​bie? – Tak. Chy​ba tak. Ane​ta wciąż sie​dzia​ła na tra​wie. Spo​glą​da​ła na nie​go opie​kuń​czo, jak​by na​praw​dę się bała, że coś so​bie zro​bi. – Mu​szę za​dzwo​n ić do le​ka​rza, któ​ry bę​dzie prze​p ro​wa​dzał sek​cję – po​wie​dział. – Ostrzec go. Pro​szę nie wy​jeż​dżać jesz​cze z mia​sta, do​brze? Ja albo któ​ryś z mo​ich ko​le​gów bę​dzie​my chcie​li z pa​n ią po​roz​ma​wiać. – Do​brze. Cho​ciaż… – Tak? – Nie – mach​n ę​ła ręką. – Po​tem po​roz​ma​wia​my. Po​że​gnał się i po​wo​li po​szedł do sa​mo​cho​du. Wsiadł do środ​ka. Przez dłu​gi czas sie​dział po pro​stu bez ru​chu, wpa​trzo​n y w po​p ę​ka​n ą dro​gę i kwa​dra​to​wą bry​łę Pod Klo​n a​mi. Po​tem wy​cią​gnął z kie​sze​n i ko​mór​kę. Nad​szedł czas, żeby za​dzwo​n ić w parę miejsc.

Rozdział 14 Lupa sie​dział na ław​ce w par​ku, nie​da​le​ko miej​sca, gdzie po​przed​n iej nocy zna​le​zio​n o cia​ło Olgi. Po​wo​li i za​wzię​cie żuł gumę, jak​by chciał ją, a przy oka​zji wła​sne zęby, zmiaż​dżyć. Był bla​dy, gło​wa co chwi​la sama mu opa​da​ła i pod​n o​sił ją z gniew​n ym mruk​n ię​ciem. Trzy​mał się na no​gach tyl​ko dzię​ki ab​sur​dal​n ej sile woli. Mort​ka nie mógł nie od​czu​wać po​dzi​wu i sym​p a​tii dla ko​le​gi. Pro​wa​dził już trud​n e śledz​twa, wie​dział, z ja​kim ob​cią​że​n iem psy​chicz​n ym i fi​zycz​n ym się to wią​że. On sam na miej​scu Lupy pew​n ie by już padł nie​p rzy​tom​n y, zwi​n ął się w kłę​bek na tyl​n ym sie​dze​n iu sa​mo​cho​du lub w ja​kim​kol​wiek in​n ym miej​scu, któ​re nada​wa​ło​by się do spa​n ia. Mort​ka pod​szedł do ko​mi​sa​rza i po​dał mu pusz​kę z na​p o​jem ener​ge​ty​zu​ją​cym. Lupa pod​n iósł ją do oczu i zmru​żył po​wie​ki. – Le​vel – od​czy​tał po​wo​li. – Nie znam. – Żab​ko​wy. – Aha. Dzię​ki. Otwo​rzył pusz​kę i upił łyk. – I jak po spo​tka​n iu z Za​ga​jew​skim? – za​p y​tał Mort​ka. – Kur​wa… Jak by ci to wszyst​ko opo​wie​dzieć, naj​le​p iej ob​ra​zo​wo. Wy​obraź so​bie dwa wście​kłe ty​gry​sy za​mknię​te ra​zem w cia​snej klat​ce. Tyl​ko że oba te ty​gry​sy to pie​p rze​n i ka​rie​ro​wi​cze, któ​rzy za​miast kłów i pa​zu​rów mają pi​sma, pa​ra​gra​fy i zna​jo​mo​ści. – Nie brzmi to za do​brze. – Czy ja wiem? Jak dla mnie to kupa śmie​chu. Za​ga​jew​ski jest wście​kły na Zaj​dę, bo wi​dzi, że so​bie nie ra​dzi​my, i na​wet jak osią​ga​my ja​kiś suk​ces, to się oka​zu​je, że to wszyst​ko jest pi​sa​n e pal​cem po wo​dzie. – Nie uwie​rzył w teo​rię dwóch spraw​ców? – Nie. Ale naj​wy​raź​n iej nie może ode​brać nam jesz​cze do​cho​dze​n ia. Przy​najm​n iej do​p ó​ki nie do​sta​n ie po​zwo​le​n ia z góry, od kum​p li Zaj​dy. Ko​men​dant też jest wkur​wio​n y, bo na​opo​wia​dał ko​le​gom głu​p ot i te​raz tra​ci twarz. A Za​ga​jew​ski, za​miast ły​kać każ​de kłam​stwo i bzdu​rę, któ​re Zaj​da mu ser​wu​je, ma czel​n ość się sprze​ci​wiać, za​da​wać py​ta​n ia, mieć swo​je zda​n ie. Sło​wem, od​wa​lać ro​bo​tę, któ​rą ma od​wa​lać. W gło​sie Lupy moż​n a było usły​szeć sym​p a​tię dla Za​ga​jew​skie​go. Na Mort​ce zresz​tą pro​ku​ra​tor też zro​bił cał​kiem nie​złe wra​że​n ie. A sy​tu​a cja, w któ​rej się zna​lazł, nie na​le​ża​ła do god​n ych po​zaz​drosz​cze​n ia. – Za​ga​jew​ski ma do​dat​ko​wo prze​je​ba​n e – kon​ty​n u​ował Lupa. – Z tego, co się zo​rien​to​wa​łem, spra​wa zro​bi​ła się dość pre​sti​żo​wa tak​że dla pro​ku​ra​tu​ry. Paru

pa​ca​n ów ostrzy so​bie pa​zur​ki, żeby ją prze​jąć. Ale nie zro​bią tego, do​p ó​ki bę​dzie​my w ta​kiej du​p ie, w ja​kiej wła​śnie je​ste​śmy. Ale kie​dy tyl​ko po​ja​wi się świa​teł​ko w tu​n e​lu… – Wy​sa​dzą go z sio​dła? – Tak jest. I za​miast suk​ce​su przy​lgnie do nie​go łat​ka fa​ce​ta, któ​ry za​wa​lił jed​n o z naj​waż​n iej​szych śledztw w re​gio​n ie. Bo gdy​by nie pan X czy Y, któ​ry prze​jął spra​wę… Resz​tę znasz. – Tak. – Czy​li da​lej cią​gnie​my ten wóz, ale i nad nami, i nad Za​ga​jew​skim zbie​ra​ją się czar​n e chmu​ry. Czu​ję, że to się źle skoń​czy. Lupa skoń​czył pić i zgniótł pusz​kę. Po​szu​kał wzro​kiem śmiet​n i​ka, ale naj​bliż​szy znaj​do​wał się dwie ła​wecz​ki od nich. Wy​rzu​cił śmieć za sie​bie, pro​sto na traw​n ik. Prze​szli przez cały park. W pew​n ym mo​men​cie ścia​n a zie​le​n i skoń​czy​ła się, a oni zna​leź​li się na żwi​ro​wej, peł​n ej dziur i wer​te​p ów dro​dze. Po jej dru​giej stro​n ie cią​gnę​ły się pola nie​użyt​ków, na któ​rych pa​sły się dwie brą​zo​we kro​wy. Uwią​za​n o je do wbi​te​go w zie​mię koł​ka. Mort​ka sły​szał brzę​cze​n ie łań​cu​chów, kie​dy stą​p a​ły, szu​ka​jąc lep​szej tra​wy. Do naj​bliż​szych do​mów było bli​sko dwie​ście me​trów. – Dro​ga jest su​cha, ra​czej twar​da – po​wie​dział Lupa. – Nie zna​leź​li​śmy żad​nych śla​dów opon. – Do​kąd pro​wa​dzi? – za​p y​tał Mort​ka. – Do​n i​kąd. Okrą​ża park. Kie​dyś ko​rzy​sta​li z niej rol​n i​cy, ale sam te​raz wi​dzisz, jak to wy​glą​da. Za​miast stad by​dła, jak daw​n iej, dwie smut​n e kro​wy. – Prze​słu​cha​li​ście oko​licz​n ych miesz​kań​ców? Może któ​ryś z nich wi​dział wjeż​dża​ją​cy tu sa​mo​chód? – Ru​dziak się tym zaj​mu​je. Ale nie spo​dzie​wał​bym się re​we​la​cji. Lupa za​p ew​n e miał ra​cję. Dro​ga była nie​oświe​tlo​n a, na od​lu​dziu. Je​śli za​bój​ca je​chał nią z wy​łą​czo​n y​mi świa​tła​mi, nie było szans, żeby go zo​ba​czyć. Ale nie mo​gli ni​cze​go za​n ie​dbać. Spra​wa zro​bi​ła się gło​śna i Mort​ka wie​dział, że będą roz​li​cza​n i z każ​de​go naj​drob​n iej​sze​go błę​du i nie​do​cią​gnię​cia. – A jak było w Pod Klo​n a​mi? Ko​mi​sarz za​gryzł war​gę. A po​tem opo​wie​dział wszyst​ko, cze​go się do​wie​dział, po​mi​ja​jąc tyl​ko fakt, że spał z Olgą. Lupa wy​słu​chał go uważ​n ie, a jego twarz z chwi​li na chwi​lę co​raz bar​dziej tę​ża​ła i sza​rza​ła rów​n o​cze​śnie. Przy​p o​mi​n ał dzie​cia​ka, któ​ry spo​dzie​wał się, że na świę​ta do​sta​n ie ko​lej​n y swe​ter, i wła​śnie wy​cią​gnął go spod cho​in​ki. Żad​n e​go zdzi​wie​n ia, tyl​ko smut​n a re​zy​gna​cja, bo naj​gor​szy sce​n a​riusz po raz ko​lej​n y stał się fak​tem. – A więc o to cho​dzi​ło – wy​szep​tał Lupa. – Co ta​kie​go? – Ja​kiś czas temu za​p ro​szo​n o mnie na roz​mo​wę we wro​cław​skim CBŚ. Dzwo​nił kum​p el, z któ​rym pra​co​wa​łem, kie​dy by​łem przy​kryw​kow​cem. Fa​cet już wte​dy do​wo​dził ope​ra​cja​mi. Po moim odej​ściu po​szedł jesz​cze wy​żej.

– I… – Roz​ma​wia​li​śmy o pra​cy. Mo​jej pra​cy. Dużo. O sy​tu​a cji w re​gio​n ie. Jak to po​strze​gam. W su​mie to była taka bar​dzo okrą​gła roz​mo​wa. Wiesz, taka, w któ​rej nic się nie mówi wprost. Ale jed​n ak prze​kaz był ja​sny. Coś się u nas dzie​je i CBŚ się tym za​in​te​re​so​wa​ło. Mort​ka kiw​n ął gło​wą. Słu​chał Lupy, a rów​n o​cze​śnie pró​bo​wał od​two​rzyć dzia​ła​n ia za​bój​cy. Po​szli w stro​n ę kępy krza​ków, gdzie ukry​to cia​ło Olgi. Dziew​czy​n a wa​ży​ła oko​ło pięć​dzie​się​ciu ki​lo​gra​mów. Nie do​strze​gał żad​n ych śla​dów cią​gnię​cia zwłok po zie​mi, co ozna​cza​ło, że albo spraw​ca był bar​dzo sil​ny, albo było ich dwóch. – Naj​gor​sze oka​za​ło się jed​n ak to, o co nie za​p y​ta​li. – To zna​czy? – Sam wiesz… Kie​dy się sie​dzi tro​chę w tej ro​bo​cie, ro​zu​miesz, że rów​n ie waż​n e jak sło​wa, któ​re pa​dły, są te, któ​re nie zo​sta​ły wy​p o​wie​dzia​n e. Szcze​gól​nie, je​śli krą​żysz wo​kół ja​kie​goś te​ma​tu, ale go nie po​ru​szasz. Cho​dzi o spo​sób pro​wa​dze​n ia roz​mo​wy, su​ge​stie, rzu​ca​n e tu i tam ha​czy​ki. I to wszyst​ko, co z tego wy​n i​ka. – Do cze​go zmie​rzasz? – Wy​da​je mi się, że chcie​li mi za​p ro​p o​n o​wać pra​cę pod przy​kryw​ką. Mort​ka za​mru​gał dwa razy i po​trzą​snął gło​wą. – To bez sen​su – po​wie​dział. – Prze​cież wszy​scy tu​taj wie​dzą, że je​steś po​li​cjan​tem. Ja​ką​kol​wiek hi​sto​rię stwo​rzą, nikt się nie na​bie​rze. – Wła​śnie. Mort​ka przy​sta​n ął. Zro​zu​miał. – Sko​ro tak, to wca​le nie mia​łeś in​wi​gi​lo​wać pół​świat​ka. Ce​lem była po​li​cja. Po​dej​rze​wa​ją, że ktoś od nas w tym sie​dzi, praw​da? – Tak – przy​znał po chwi​li wa​ha​n ia Lupa. – Nie​ko​n iecz​n ie ktoś z Kro​to​wic. Może z Kar​p a​cza, Szklar​skiej, Je​le​n iej. Cho​dzi​ło im chy​ba o to, żeby ro​zej​rzeć się w śro​do​wi​sku, po​p y​tać tu i tam. Zo​rien​to​wać się, kto może sie​dzieć w kie​sze​n i dru​giej stro​n y. – Kto to może być? – Nie wiem. Ale ra​czej nie zwy​kły kra​węż​n ik. Ktoś wy​żej. – Co im od​p o​wie​dzia​łeś? – Da​łem do zro​zu​mie​n ia, że się nie na​da​ję. I, kur​wa, to praw​da, Kuba. Po pro​stu się nie na​da​ję. Ostat​n ia ope​ra​cja o mało co mnie nie wy​koń​czy​ła i nie​mal kosz​to​wa​ła mał​żeń​stwo. Nie, nig​dy wię​cej. Mort​ka wi​dział już ścież​kę, któ​rą wy​ko​rzy​stał za​bój​ca, nio​sąc cia​ło. Kro​czył nią po​wo​li, sto​p a za sto​p ą, wy​p a​tru​jąc śla​dów i my​śląc. – Dla​cze​go nic nie po​wie​dzia​łeś? – Pro​szo​n o mnie o po​uf​n ość. Nor​mal​ka. A kie​dy zna​leź​li​śmy cia​ła, na​wet przez gło​wę mi nie prze​szło, że te dwie spra​wy może coś łą​czyć. Sta​wia​łem, że CBŚ ma na ce​low​n i​ku zło​dziei sa​mo​cho​dów albo go​ści, któ​rzy spro​wa​dza​ją tra​wę z Czech.

W prze​świ​cie po​mię​dzy buj​n y​mi krze​wa​mi Mort​ka do​strze​gał po​lan​kę, gdzie jesz​cze nie​daw​n o le​ża​ło cia​ło Olgi. Te​raz je​dy​n ym śla​dem po niej był kwa​drat z po​li​cyj​n ej ta​śmy. Ko​mi​sarz my​ślał o tym, co wła​śnie usły​szał. CBŚ po​dej​rze​wa​ło o zdra​dę jed​n e​go z tu​tej​szych po​li​cjan​tów. To mu​siał być ktoś, kto miał do​stęp do in​for​ma​cji na te​mat pro​wa​dzo​n ych w te​re​n ie dzia​łań. A może na​wet dość wła​dzy, żeby ochra​n iać gru​p ę w ra​zie wpad​ki. – Zaj​da – szep​n ął. – Co ta​kie​go po​wie​dzia​łeś? Lupa na​chy​lił się w stro​n ę Mort​ki, a na jego twa​rzy ma​lo​wa​ła się ner​wo​wa kon​ster​n a​cja. – Zaj​da – po​wtó​rzył ko​mi​sarz gło​śno i wy​raź​n ie. – Jezu… „Księ​ciu​n io”? – jęk​n ął Lupa i po​krę​cił gło​wą z nie​do​wie​rza​n iem. – Ale te​raz to ma sens, praw​da? – A z ja​kie​go in​n e​go po​wo​du mia​ło​by mu za​le​żeć na tym, żeby za​trzy​mać tu​taj śledz​two? Prze​cież wie​dział, że nie damy so​bie rady sami. Za mało lu​dzi, do​świad​cze​n ia, na​wet ze mną i tobą w ze​spo​le. Od po​cząt​ku trze​ba było pro​sić o po​moc Je​le​n ią lub Wro​cław. Nie zro​bił tego. Lupa wy​p u​ścił z sy​kiem po​wie​trze z płuc i ze zło​ścią kop​n ął le​żą​cy nie​da​le​ko ka​mień, któ​ry po​le​ciał ła​god​n ym łu​kiem i upadł w gę​stą tra​wę. – I co te​raz? – za​p y​tał. – Za​wia​do​misz swo​ich kum​p li z CBŚ? – Tak, ale wąt​p ię, żeby to co​kol​wiek dało. – Dla​cze​go? – Bo oni już wie​dzą o tych mor​der​stwach. Trą​bi o nas pra​sa i te​le​wi​zja. Je​śli do tej pory nie in​ter​we​n io​wa​li, to mu​szę mieć po​wód. Pro​wa​dzą ja​kąś grę ope​ra​cyj​n ą, coś pla​n u​ją. – To co po​win​n i​śmy zro​bić? Od​p u​ścić so​bie? Uda​wać, że nic się nie dzie​je, i cze​kać z za​ło​żo​n y​mi rę​ka​mi, aż Biu​ro ru​szy wresz​cie swo​je sza​cow​n e tył​ki?! – A skąd ja mam wie​dzieć?! Już tam, kur​wa, nie sie​dzę! Mort​ka prych​n ął. Ścież​ką po​mię​dzy krza​ka​mi prze​do​stał się na po​la​n ę. Wy​pa​try​wał na drob​n ych, ale sil​n ych i kłu​ją​cych ga​łąz​kach śla​dów krwi po za​dra​pa​n iach, strzęp​ków ma​te​ria​łu lub nici. Nic nie zna​lazł. – Je​den czy dwóch? – za​p y​tał przez ra​mię. – Dwóch – od​p o​wie​dział po chwi​li za​sta​n o​wie​n ia Lupa. – A je​śli je​den, to jest z nie​go praw​dzi​wy by​dlak. Pie​p rzo​n y Pu​dzian. – Ma​cie tu ko​goś ta​kie​go? – Paru by się zna​la​zło. Moż​n a spró​bo​wać wziąć ich na ce​low​n ik. – Jak? To bę​dzie mu​sia​ło przejść przez Zaj​dę, a on, je​śli w tym sie​dzi, ostrze​że, kogo trze​ba. – Ra​cja. Poza tym i tak bra​ku​je nam już lu​dzi. Ten cały bur​del… Bra​ku​je mi słów. – To co ro​bi​my? – To, co do nas na​le​ży. Za​dzwo​n ię do kum​p la z Biu​ra. Może coś zdzia​łam.

A po​tem… – Lupa za​wa​hał się, pró​bu​jąc ze​brać my​śli. – Nie mo​że​my ni​ko​mu o tym po​wie​dzieć. – Ani je​chać z tym do Je​le​n iej. Zaj​da ma wszę​dzie zna​jo​mo​ści. Kto wie, kogo w to wcią​gnął. – Tak. Mort​ka za​ło​żył ręce za gło​wę i od​chy​lił się w tył, wy​sta​wia​jąc twarz do tych nie​licz​n ych pro​mie​n i słoń​ca, któ​re prze​bi​ja​ły się przez zie​lo​n e ko​ro​n y drzew. Zna​lazł się w sy​tu​a cji, z któ​rej nie było do​bre​go wyj​ścia. Sami nie mo​gli wie​le zdzia​łać. Sie​dzieć bez​czyn​n ie i cze​kać na Biu​ro nie po​tra​fił. Już te​raz sły​szał, jak w jego wnę​trzu uja​da wiel​ki, wście​kły pies. Zła​p ał trop. Nie może go zo​sta​wić, odejść po pro​stu na bok, li​czyć na to, że zaj​mie się tym za nie​go ktoś inny. – Po​szu​kam tej far​my – po​wie​dział. – Kie​dy już ją znaj​dę, ścią​gnę chło​p a​ków z Je​le​n iej czy Wro​cła​wia. Wszyst​ko jed​n o. Je​śli będę miał w ręku do​wo​dy, to Zaj​da nie da rady tego uwa​lić. – Jak ty to so​bie wy​obra​żasz? Wsią​dziesz w sa​mo​chód, bę​dziesz jeź​dził po oko​licz​n ych wsiach i co da​lej? – Nie wiem. Ale nie mam lep​sze​go po​my​słu. A ty? Lupa roz​ło​żył ra​mio​n a. – Pust​ka. Ale masz ra​cję. Trze​ba szu​kać. Po​my​ślę nad tym, do​bra? Znam te te​re​n y dużo le​p iej niż ty. Sią​dzie​my nad mapą, spró​bu​je​my wy​ty​p o​wać od​p o​wied​n ie obiek​ty. Mort​ka kiw​n ął gło​wą. Pro​p o​zy​cja Lupy brzmia​ła roz​sąd​n ie. – Ale naj​p ierw mu​szę się po​ło​żyć. Zła​p ać parę go​dzin snu, bo pa​dam z nóg. – Wi​dzę. Do​bra, tak zrób. Wi​dzi​my się o… Lupa spoj​rzał na ze​ga​rek. Do​cho​dzi​ła trzy​n a​sta. – Może być sie​dem​n a​sta? – Tak. Ko​mi​sarz mach​n ął dło​n ią Mort​ce na po​że​gna​n ie i ru​szył, szu​ra​jąc no​ga​mi w stro​n ę swo​je​go sa​mo​cho​du. – Lupa, jesz​cze jed​n o! – Co ta​kie​go? – Do​ty​ka​łeś wczo​raj cia​ła? Mia​łeś stycz​n ość z jej krwią lub in​n y​mi pły​n a​mi? – Nie. Dla​cze​go py​tasz? – Bo cho​ro​wa​ła na AIDS – od​p o​wie​dział po​wo​li, z tru​dem wy​ma​wia​jąc ostat​nie sło​wo. Coś go zno​wu chwy​ci​ło za żo​łą​dek. Miał na​dzie​ję, że nie dał tego po so​bie po​znać. – Dzien​n i​kar​ka? Se​rio? Na​p raw​dę mia​ła ten syf? – Po​dob​n o tak. – Kur​wa… Piła piwo w USA z ku​fli. Czy w ten spo​sób moż​n a się za​ra​zić? – za​py​tał Lupa. – Nie wiem. – Ja też nie. Szlag by to. Mam na​dzie​ję, że po​rząd​n ie tam myją na​czy​n ia. Za​wia​do​mi​łeś pa​to​lo​ga?

– Tak. – To do​brze. Oby miał na sta​n ie wy​star​cza​ją​cą licz​bę gu​mo​wych rę​ka​wi​czek – po​wie​dział Lupa i na​gle uśmiech​n ął się sze​ro​ko. – Kur​czę, Ol​szew​ski bę​dzie te​raz jak praw​dzi​wy sa​p er. Je​den zły ruch i bęc… Po​wiem ci szcze​rze, Kuba, na jego miej​scu srał​bym w ga​cie ze stra​chu. – Ja też – od​p arł przez ści​śnię​te gar​dło Mort​ka. – Ja też. Spa​ce​ro​wał po par​ku. Co pe​wien czas mi​ja​li go lu​dzie, któ​rzy przy​cho​dzi​li tu​taj, żeby po​p a​trzeć na krza​ki, w któ​rych od​n a​le​zio​n o Olgę. Co od​waż​n iej​si wcho​dzi​li w gę​stwi​n ę, zni​ka​li w niej na chwi​lę, a po​tem wy​cho​dzi​li z głu​p i​mi uśmie​cha​mi na twa​rzy, ma​cha​jąc do sto​ją​cych da​lej zna​jo​mych. Ja​kiś star​szy pan za​p a​lił znicz. Miej​sce zbrod​n i zmie​n i​ło się w mia​stecz​ko​wą atrak​cję. Mort​ka miał tyl​ko na​dzie​ję, że tech​n i​cy za​bez​p ie​czy​li wcze​śniej wszyst​kie śla​dy. My​ślał o Ol​dze i o wi​ru​sie HIV, któ​ry być może wła​śnie za​czy​n ał swo​ją wę​drów​kę po jego or​ga​n i​zmie, od​wie​dza​jąc ko​lej​n e żyły i tęt​n i​ce. Co je​śli za​cho​ru​je na AIDS? Wie​dział, że AIDS nie za​bi​ja już tak szyb​ko jak kie​dyś. Były od​p o​wied​n ie le​kar​stwa, któ​re po​zwa​la​ły żyć. Tyl​ko co to było za ży​cie? Ra​czej gni​cie. Po​wol​n e, mę​czą​ce, po​n u​re, wy​p eł​n io​n e prze​stra​szo​n y​mi spoj​rze​n ia​mi zna​jo​mych i ludź​mi, któ​rzy dys​kret​n ie by się od nie​go od​su​wa​li, byle unik​n ąć naj​mniej​sze​go do​ty​ku. A co z dzieć​mi, z An​drze​jem i Mi​cha​łem? Prze​cież Ola nie po​zwo​li​ła​by mu ich wię​cej po​gła​skać, po​ca​ło​wać, a na​wet zbli​żyć się na tyle, żeby mógł po​czuć ich od​dech na swo​jej skó​rze. Je​śli już, to ze​zwo​li tyl​ko na to, żeby pa​trzył na nich z bez​p iecz​n e​go dy​stan​su. Naj​le​p iej z in​n e​go kra​ju, przez in​ter​n et. Wy​obra​żał już so​bie sie​bie sa​me​go, jak stoi za pło​tem szkol​n e​go po​dwór​ka i ob​ser​wu​je, jak na bo​isku jego sy​n o​wie gra​ją w pił​kę. Są za da​le​ko, więc nie wi​dzi wy​raź​n ie ich twa​rzy. Tyl​ko syl​wet​ki i po​wie​wa​ją​ce na wie​trze wło​sy. Po​czuł na​gle prze​moż​n ą ocho​tę, żeby do nich za​dzwo​n ić, usły​szeć ich głos. Ale nie wie​dział, jaki wła​ści​wie nu​mer miał​by wy​brać. Byli w szko​le? W domu? A może cią​gle u dziad​ków? Spier​do​lił to – uświa​do​mił so​bie na​gle i wy​raź​n ie. Spier​do​lił. Przy​p o​mniał so​bie swo​je wszyst​kie spo​tka​n ia z sy​n a​mi, to, że przy​je​cha​li tu​taj do nie​go, na dru​gi kra​n iec Pol​ski, a on po​świę​cił im naj​mniej cza​su, jak to tyl​ko było moż​li​we. Zro​zu​miał, że nie tyl​ko nie po​tra​fi da​wać. Nie. Jego pro​blem był dużo głęb​szy, dużo po​waż​n iej​szy. On na​wet nie po​tra​fił brać tego, co ofia​ro​wu​ją mu inni. Tak wy​glą​da​ło jego ży​cie. Jego mał​żeń​stwo. Jego oj​co​stwo. Był zwy​kłym ele​men​tem kra​jo​bra​zu, do któ​re​go moż​n a się przy​wią​zać, ale któ​re​go nie moż​n a po​ko​chać. Wy​szedł z par​ku i wsiadł do sa​mo​cho​du. Mu​siał za​cząć my​śleć o czymś in​nym, za​jąć się czym​kol​wiek, za​n im zwa​riu​je od tych my​śli. Ale na​wet kie​dy roz​ma​wiał z Lupą, wciąż miał w gło​wie tyl​ko to sło​wo: AIDS. Sa​mot​n e umie​ra​n ie.

Nie, na​le​ża​ło się sku​p ić na pra​cy. Prze​stać się za​mar​twiać tym, na co i tak nie miał wpły​wu. Po​wi​n ien zro​bić test i cze​kać na wy​n i​ki. I tyle. Aż tyle. Wró​cić do śledz​twa. Do czte​rech za​mor​do​wa​n ych be​stial​sko ko​biet, pię​ciu, li​cząc z prze​klę​tą Olgą, do po​szu​ki​wań far​my, je​śli ona na​p raw​dę ist​n ie​je. Do Cy​ga​n a… Cy​gan… Mar​ta mó​wi​ła, że wi​dzia​ła w ko​p al​n i Cy​ga​n a. Czy to był Lu​cas? A je​śli nie on, to kto? I co tam ro​bił, do kur​wy nę​dzy?! Uru​cho​mił sil​n ik i ru​szył. Chciał jesz​cze raz po​roz​ma​wiać z dziew​czyn​ką. Jo​a n​n a Gaw​ryś otwo​rzy​ła drzwi i zmie​rzy​ła go po​n u​ro wzro​kiem od stóp do głów. Oce​n ia​ła, czy po​win​n a wpu​ścić po​li​cjan​ta, czy nie. Mia​ła na so​bie zie​lo​ne ob​ci​słe spodnie i sza​ry luź​n y pod​ko​szu​lek, pod któ​ry nie za​ło​ży​ła sta​n i​ka. Przez lewe ra​mię prze​wie​si​ła so​bie ku​chen​n ą ścier​kę o nad​p a​lo​n ych brze​gach. – Pan ko​mi​sarz – po​wie​dzia​ła, jak​by do​p ie​ro te​raz go roz​p o​zna​ła. – Z War​sza​wy. – Mogę wejść? – Je​śli pan musi. Zro​bi​ła mu miej​sce w pro​gu. Spo​dzie​wał się odro​bi​n ę cie​p lej​sze​go przy​ję​cia. Po​dzię​ko​wań lub ja​kich​kol​wiek wy​ra​zów wdzięcz​n o​ści. W koń​cu to on od​n a​lazł cór​kę Gaw​ry​siów. Tra​fił zaś nie tyle na wro​gość, ile na wy​mę​czo​n ą obo​jęt​n ość. – Ja​n ek! – krzyk​n ę​ła ko​bie​ta w kie​run​ku du​że​go po​ko​ju. – Idź do sie​bie! Mort​ka usły​szał, jak chło​p ak wy​łą​cza te​le​wi​zor i wsta​je z ka​n a​p y. Chwi​lę póź​n iej po​ja​wił się w przed​p o​ko​ju. Ko​mi​sarz uświa​do​mił so​bie, że wi​dzi go po raz pierw​szy. Był wy​so​ki jak na swój wiek. Dłu​gą grzyw​kę sło​mia​n ych wło​sów za​cze​sy​wał na bok, ale na​wet w ten spo​sób nie mógł ukryć fio​le​to​wej opu​chli​zny, któ​ra wy​kwi​tła pod jego okiem. Prze​mknął przez ko​ry​tarz, cho​wa​jąc się za drzwia​mi swo​je​go po​ko​ju. – Pan wej​dzie. Po​p ro​wa​dzi​ła go do sa​lo​n u i po​sa​dzi​ła na skó​rza​n ej ka​n a​p ie. Z kre​den​su wy​cią​gnę​ła szklan​kę w kwia​to​we wzo​ry i po​sta​wi​ła przed po​li​cjan​tem. Zo​sta​wi​ła go sa​me​go, zni​ka​jąc naj​p ierw w sy​p ial​n i, a po​tem w kuch​n i. Wró​ci​ła z bu​tel​ką wody mi​n e​ral​n ej i za​ło​żo​n ym sta​n i​kiem. – Lu​dzie mó​wią, że je​stem złą mat​ką – ode​zwa​ła się. – Bo mój syn o mało co nie za​bił swo​jej sio​stry. Co pan na to? – To nie była pani wina. Wca​le tak nie uwa​żał. Po​de​szła do okna bal​ko​n o​we​go, od​su​n ę​ła fi​ran​kę i opar​ła się o szy​bę. Wy​glą​da​ła na roz​cza​ro​wa​n ą, jak​by spo​dzie​wa​ła się usły​szeć od nie​go ja​kieś głę​bo​kie, mą​dre sło​wa, któ​re zmie​n ią jej ży​cie i roz​wie​ją wy​rzu​ty su​mie​n ia. Mort​ka po​tra​fił to zro​zu​mieć i po​sta​wić się w jej sy​tu​a cji. W pe​wien spo​sób na​wet jej współ​czuł. Ale miał zbyt wie​le na gło​wie, żeby ba​wić się jesz​cze w psy​cho​lo​ga. Poza tym nie naj​le​p iej ra​dził so​bie w ta​kich roz​mo​wach. Był ty​p o​wym śled​czym, wie​dział, ja​kie py​ta​n ia za​dać, żeby do​stać od​p o​wie​dzi, jak i gdzie drą​żyć,

żeby zna​leźć win​n e​go. Po​cie​sza​n iem zaj​mo​wa​li się inni. – Czy Mar​ta jest w domu? – Nie. W szko​le. – A Ja​n ek? – Dzi​siaj nie po​szedł. Nie po​zwo​li​li mu iść, żeby na​uczy​cie​le nie za​uwa​ży​li opu​chli​zny, po​my​ślał i za​sta​n a​wiał się przez mo​ment, czy po​wi​n ien coś z tym zro​bić. Pew​n ie tak. I zro​bi. Je​śli bę​dzie miał dość cza​su. – Kie​dy Mar​ta wró​ci? – Dla​cze​go pan pyta? – Chcia​łem z nią po​roz​ma​wiać. – Nie – po​wie​dzia​ła sta​n ow​czo, od​kle​ja​jąc się od szy​by. – Nie? – Nie zga​dzam się. Dość już. Mała po​win​n a o tym jak naj​szyb​ciej za​p o​mnieć. Tak po​wie​dział psy​cho​log w szko​le. – Do​bro śledz​twa… – Te​raz li​czy się tyl​ko do​bro mo​jej có​recz​ki! Prze​słu​cha​li​ście ją już dwa razy. Wy​star​czy! Mort​ka nie miał już przed sobą zmę​czo​n ej ko​bie​ty, tyl​ko groź​n ą lwi​cę bro​n ią​cą swo​ich ma​łych. Ma​szy​n ę wo​jen​n ą na​p ę​dza​n ą wy​rzu​ta​mi su​mie​n ia. Sam ni​cze​go nie wskó​ra. Żeby do​wie​dzieć się cze​goś wię​cej o ta​jem​n i​czym Ro​mie, bę​dzie mu​siał się zwró​cić o po​moc do Zaj​dy, a tego nie chciał ro​bić. Na wszel​ki wy​p a​dek le​p iej było ko​men​dan​ta od​ciąć od tylu in​for​ma​cji, ile tyl​ko moż​li​we. Za​mru​gał i spoj​rzał pro​sto w oczy Jo​a n​n y Gaw​ryś. – Jak to dwa razy? – za​p y​tał. – Co ta​kie​go? – od​p o​wie​dzia​ła py​ta​n iem, nie ro​zu​mie​jąc, co ma na my​śli. – Po​wie​dzia​ła pani, że prze​słu​cha​li​śmy ją dwa razy. Było tyl​ko jed​n o prze​słu​cha​n ie. Na ko​men​dzie. – To było dru​gie. Pierw​sze od​by​ło się jesz​cze w szpi​ta​lu. – Jak to? Kto z nią roz​ma​wiał?! Na czo​le ko​bie​ty po​ja​wi​ła się zmarszcz​ka. – To był… ko​mi​sarz, praw​da? Taki ma sto​p ień? – Ale kto? – Pan Lupa – po​wie​dzia​ła i za​raz się po​p ra​wi​ła. – Ko​mi​sarz Lupa. Lupa nie od​bie​rał te​le​fo​n u. Mort​ka przez chwi​lę po​jeź​dził po mie​ście, pró​bu​jąc uło​żyć so​bie w gło​wie to, co usły​szał. Ale kie​dy po raz trze​ci prze​je​chał obok tej sa​mej Bie​dron​ki, a w gło​wie miał cią​gle pust​kę, zdał so​bie spra​wę, że tra​ci czas. Na ko​mi​sa​riat nie chciał wra​cać. Nie wie​dział, jak by się za​cho​wał, gdy​by sta​n ął w oko w oko z Zaj​dą. A do ta​kie​go spo​tka​n ia nie​wąt​p li​wie by do​szło, bo ko​men​dan​to​wi za​le​ża​ło prze​cież na roz​mo​wie w związ​ku z Bor​kow​skim. Nie, naj​p ierw mu​siał so​bie wy​ro​bić zda​n ie na te​mat Zaj​dy, tego, ja​kie jest jego

miej​sce w ca​łej tej spra​wie, oraz opra​co​wać tak​ty​kę, dzię​ki któ​rej wy​cią​gnie z ko​men​dan​ta tyle in​for​ma​cji, ile to tyl​ko moż​li​we, sa​me​mu nie zdra​dza​jąc wie​le. Wró​cił do sie​bie. Przed blo​kiem na ław​ce wy​ma​lo​wa​n ej przez dzie​cia​ki mar​ke​ra​mi sie​dział chło​p ak – szczu​p ły Rom o dłu​gich pal​cach, któ​ry​mi po​ru​szał bez​gło​śnie w po​wie​trzu, jak​by pró​bo​wał zła​p ać chwyt na nie​wi​dzial​n ej gi​ta​rze. Na wi​dok Mort​ki uśmiech​n ął się sze​ro​ko, a po​tem wsa​dził pal​ce w usta i za​gwiz​dał prze​raź​li​wie, aż ko​mi​sarz miał ocho​tę za​tkać so​bie uszy. Kie​dy dźwięk ucichł, chło​p ak po​de​rwał się z ław​ki i po​biegł naj​szyb​ciej, jak po​tra​fił, nie oglą​da​jąc się za sie​bie. Drzwi od klat​ki scho​do​wej otwo​rzy​ły się same, od​sła​n ia​jąc ciem​n e, chłod​n e wnę​trze. Ktoś tam był. Mort​ka wi​dział nie​wy​raź​n ą syl​wet​kę kry​ją​cą się w cie​niu. Się​gnął do ka​bu​ry przy pa​sku. Kto to? Ktoś po​dob​n y do Lu​ca​sa? Ko​lej​n y mło​dy Rom z no​żem? Czy to mia​ła być ze​msta? Ro​zej​rzał się. W za​się​gu wzro​ku do​strzegł tyl​ko mło​dą ko​bie​tę z wóz​kiem, w któ​rym le​ża​ło ma​lut​kie dziec​ko. Czy po​wi​n ien wró​cić do sa​mo​cho​du? Tak by było naj​le​p iej. Ale nie chciał ucie​kać. Prze​szedł kil​ka me​trów w stro​n ę blo​ku i przy​sta​n ął. Wa​hał się, czy to już do​bry mo​ment, żeby wy​cią​gnąć pi​sto​let. W po​dob​n ych sy​tu​a cjach zbyt czę​sto zda​rza​ły się przy​p ad​ko​we po​strze​le​n ia. Nie, jesz​cze za wcze​śnie. Nikt go nie ata​ko​wał. Nikt mu nie gro​ził. Zro​bił na​stęp​n e kil​ka kro​ków w kie​run​ku klat​ki, z któ​rej wy​szedł nie​spiesz​nie, roz​glą​da​jąc się na boki, Sta​szek Try​buk. Miał na so​bie kra​cia​stą fla​n e​lo​wą ko​szu​lę, któ​rej rę​ka​wy za​wi​n ął aż po łok​cie. Im bar​dziej zbli​żał się do po​li​cjan​ta, tym szedł wol​n iej, a na jego twa​rzy po​ja​wia​ło się obrzy​dze​n ie. Mort​ka od​p rę​żył się. Sta​szek Try​buk na pew​n o przy​szedł sam i za​dbał o to, żeby ża​den inny Rom nie zo​ba​czył, jak roz​ma​wia z ko​mi​sa​rzem. – My​śla​łem, że wasz ko​deks za​bra​n ia wam spo​ty​kać się z po​li​cją. Rom spoj​rzał na nie​go groź​n ie z uko​sa, za​sta​n a​wia​jąc się za​p ew​n e, czy Mort​ka z nie​go drwi. Wy​glą​dał jak ty​p o​wy zbir, któ​ry spę​dza po​ło​wę ży​cia, roz​wa​ża​jąc, czy ktoś go ob​ra​ził, czy nie. – Za​bra​n ia – przy​znał. – Co w ta​kim ra​zie tu​taj ro​bi​my? – Ra​tu​je​my ży​cia. Rom po​cze​kał, aż Mort​ka prze​tra​wi jego sło​wa, i cią​gnął su​chym, zi​ry​to​wa​nym gło​sem czło​wie​ka, któ​ry zo​stał zmu​szo​n y do tego, żeby wy​p rzeć się wła​snych za​sad. – Wczo​raj po​bi​li na​sze​go chło​p a​ka. Ja​so​n a, sie​dem​n a​sto​lat​ka. Duży, ale spo​koj​n y. – Kto go po​bił? – A ja wiem?! Krzy​cze​li na nie​go „mor​der​ca po​li​cjan​tów” i do​p a​dli we trzech. Ko​p a​li na​wet, jak le​żał. Kie​dy zo​ba​czy​li, że kil​ku od nas bie​gnie na po​moc, to

ucie​kli. Ta​kie z nich choj​ra​ki! – Zło​ży​li​ście za​wia​do​mie​n ie? Za od​p o​wiedź mu​sia​ło wy​star​czyć mu prych​n ię​cie. – My po​tra​fi​my o sie​bie za​dbać. Te​raz trzy​ma​my na​szych mło​dych bli​sko, po do​mach, aż się uspo​koi. Ale pan zna mło​dych, ile oni usie​dzą? Prę​dzej czy póź​niej się gdzieś wy​mkną, a wte​dy spo​tka​ją ko​lej​n ych od​waż​n ych od was. I wie pan, co się wte​dy sta​n ie? W ruch pój​dą noże. – Kto je wy​cią​gnie? – A co to ma za zna​cze​n ie? My wy​cią​gnie​my noże, wy przyj​dzie​cie z pał​ka​mi. Krew się po​le​je, to jest waż​n e. Mu​si​cie coś z tym zro​bić, bo to wa​sza wina. – Na​sza? – Za​bi​li​ście Lu​ca​sa. – Bo on za​bił po​li​cjan​ta, do dia​bła. – To był wy​p a​dek! – Ład​n y mi wy​p a​dek! Na​wet się nie za​wa​hał! – A na​wet je​śli?! Kto to wi​dział na​cho​dzić męż​czy​znę w domu, o świ​cie, wśród dzie​ci. Przy​szli​by​ście jak lu​dzie w do​brej po​rze, to in​a ​czej by się wszyst​ko skoń​czy​ło. Sam by z wami po​szedł. Ho​n o​ro​wo! – Bzdu​ra! Rom za​ci​snął moc​n o usta. Mort​ka wi​dział, jak na​p ię​ły się też jego ży​la​ste mię​śnie, za​p ew​n e szy​ko​wał się do sko​ku. Ko​mi​sarz ostroż​n ie zmie​n ił uło​że​n ie cia​ła, tak żeby ła​twiej się bro​n ić w ra​zie ata​ku. Ale męż​czy​zna, za​miast za​cząć się bić, splu​n ął na bok gę​stą, żół​ta​wą fleg​mą. – Pójdź pan i się spy​taj, ile razy za​trzy​my​wa​li​ście już Lu​ca​sa. Nig​dy nie spra​wiał żad​n ych pro​ble​mów. Dał się wam pro​wa​dzić grzecz​n ie jak owiecz​ka. – Nig​dy wcze​śniej nie był ści​ga​n y za za​bój​stwo – od​p a​ro​wał Mort​ka. – Poza tym, cze​mu, do dia​bła, tak go chro​n i​cie? Prze​cież ten czło​wiek nie zro​bił nic, żeby od​n a​leźć za​gi​n io​n ą cór​kę. – Nie wiesz, co Lu​cas zro​bił, a cze​go nie. – Za to wiem, że bił Ade​lę. Opo​wia​da​n o mi o jej siń​cach. – Lu​cas był, jaki był – po​wie​dział szorst​ko Sta​szek Try​buk – ale nig​dy nie zro​bił Ade​li krzyw​dy. Nie tknął jej na​wet pal​cem. Ani jej, ani in​n ych dzie​cia​ków. Mort​ka pra​wie się ro​ze​śmiał. Sły​szał ten sam tekst róż​n ią​cy się kil​ko​ma za​le​d​wie szcze​gó​ła​mi set​ki razy. Mat​ki bro​n i​ły w ten spo​sób sy​n ów, a żony mę​żów, ma​jąc na​dzie​ję, że po​to​kiem słów zmy​ją krew z rąk swo​ich uko​cha​n ych anioł​ków. – To po​zwa​lał ją bić swo​jej żo​n ie. Tak, do​brze wiem, do cze​go jest zdol​n a Esme​ral​da. Sły​sza​łem o tym chło​p a​ku, któ​re​go w dzie​ciń​stwie pra​wie za​tłu​kła na śmierć ce​głów​ką. Sta​ry Rom wy​szcze​rzył zęby w dra​p ież​n ym uśmie​chu. – Wy, po​li​cjan​ci… Nie od​róż​n ia​cie jed​n e​go Cy​ga​n a od dru​gie​go, co? Do​brze pa​mię​tam tam​te​go chło​p a​ka. Ale to nie Esme​ral​da się na nie​go rzu​ci​ła, tyl​ko jej sio​stra. Lu​cil​la. Czy też, jak wy ją na​zy​wa​cie, Kaś​ka.

Rozdział 15 Wy​cią​gnął przed sie​bie przed​ra​mię, za​ci​snął zęby i od​wró​cił gło​wę, żeby nie wi​dzieć, jak Ali​cja wbi​ja igłę w żyłę. Ukłu​cie. Na​brał z sy​kiem po​wie​trza i za​czął po​wo​li li​czyć w my​ślach. – Już – po​wie​dzia​ła Ali​cja, kie​dy do​szedł do dwu​dzie​stu trzech. Ko​bie​ta uśmie​cha​ła się i pa​trzy​ła na nie​go z lek​kim nie​do​wie​rza​n iem. – Jak małe dziec​ko. Z pod​sta​wów​ki – rzu​ci​ła żar​to​bli​wie. – Prze​p ra​szam – po​wie​dział Mort​ka, przy​ci​ska​jąc gazę do przed​ra​mie​n ia. – Mam nie​cie​ka​we wspo​mnie​n ia zwią​za​n e ze służ​bą zdro​wia. – Ja​kie? – Mój oj​ciec jest le​ka​rzem. Jak by​łem mały, to za​bie​rał mnie ze sobą do szpi​ta​la. Żeby za​szcze​p ić we mnie du​cha me​dy​cy​n y. – Chciał, że​byś po​szedł w jego śla​dy? – do​my​śli​ła się. – Tak. Ale osią​gnął sku​tek wręcz prze​ciw​n y. – Na​p a​trzy​łeś się jako dziec​ko? – Na pa​skud​n e rze​czy – po​twier​dził. Ob​ser​wo​wał, jak opi​su​je prób​kę, umiesz​cza ją na sto​ja​ku, a po​tem zdej​mu​je rę​ka​wicz​ki i wy​rzu​ca je do ko​sza na od​p a​dy. Po roz​mo​wie z Try​bu​kiem Mort​ka na​tych​miast po​szedł do Ali​cji. Drzwi otwo​rzył jej syn. Chło​p ak nie​chęt​n ie wy​ja​wił, że mama jest już w pra​cy. Ko​mi​sarz za​dzwo​n ił do niej i spy​tał, czy mo​gła​by mu wy​świad​czyć małą przy​słu​gę. Chciał szyb​ko zro​bić ba​da​n ie krwi. Zgo​dzi​ła się po​móc. Nie wy​ja​wił jej, o co do​kład​n ie cho​dzi​ło. – Szko​da, że nie przy​sze​dłeś do mnie wcze​śniej. – Dla​cze​go? – Po​je​chał​byś ze mną do pra​cy. Przy​n ajm​n iej bym się nie wy​róż​n ia​ła. Spoj​rzał na nią py​ta​ją​co. – Od kil​ku dni wszyst​kie moje ko​le​żan​ki są od​p ro​wa​dza​n e do pra​cy przez mę​żów albo do​ro​słych sy​n ów. Wiesz, boją się tego mor​der​cy, któ​re​go ści​ga​cie. Tyl​ko ta​kie sie​ro​ty jak ja przy​jeż​dża​ją same. – Nie je​steś sie​ro​tą. – To miłe. – Uśmiech​n ę​ła się. – Ja​kie do​kład​n ie ba​da​n ie mam zro​bić? – Ogól​n e. Za​zna​czy​ła od​p o​wied​n i kwa​drat w me​dycz​n ym for​mu​la​rzu. – I na obec​n ość wi​ru​sa HIV – do​dał po chwi​li. Sło​wa z tru​dem prze​szły mu przez gar​dło. Dłoń Ali​cji za​mar​ła nad kart​ką pa​pie​ru.

– HIV? – Tak – po​twier​dził. Po​sta​wi​ła krzy​żyk. W jej oczach od​bi​ja​ły się wa​ha​n ie i strach. – Czy… – To bar​dzo świe​ża spra​wa. – To ma zwią​zek z tą ostat​n ią ofia​rą? – za​p y​ta​ła. – Po​dob​n o ona była cho​ra. Przy​n ajm​n iej tak opo​wia​da​ją dziew​czy​n y, któ​re roz​ma​wia​ły z Ol​szew​skim. Pa​to​log nie po​tra​fił za​cho​wać dys​kre​cji. Bar​dzo zła ce​cha w tym za​wo​dzie. Mort​ka przy​tak​n ął. – Je​śli się bo​isz, że to dla​te​go, że do​ty​ka​łeś zwłok lub… – Spę​dzi​li​śmy ra​zem noc – prze​rwał jej szyb​ko. – Nie za​bez​p ie​czy​łem się. Pró​bo​wa​ła za​cho​wać pro​fe​sjo​n al​n y chłód i dy​stans, ale zdra​dza​ło ją le​d​wie wi​docz​n e drże​n ie ra​mion. Mort​ka nie ro​zu​miał, dla​cze​go czuł się tak, jak​by wła​śnie wbił jej nóż pro​sto w ser​ce. Prze​cież nig​dy so​bie ni​cze​go nie obie​cy​wa​li, nig​dy ni​cze​go nie zro​bi​li ani nie po​wie​dzie​li nic, co by w ja​ki​kol​wiek spo​sób wią​za​ło jed​n o z dru​gim. A jed​n ak na​ra​stał w nim ten wstręt do sa​me​go sie​bie, któ​ry czu​je tyl​ko czło​wiek zda​ją​cy so​bie spra​wę z po​p eł​n io​n e​go strasz​li​we​go błę​du. – Kie​dy do tego do​szło? – Przed​wczo​raj w nocy. – W ta​kim ra​zie to nie ma te​raz sen​su – po​wie​dzia​ła. – Prze​ciw​cia​ła po​ja​wia​ją się naj​wcze​śniej trzy ty​go​dnie po eks​p o​zy​cji. Ale tak na​p raw​dę naj​le​p iej cze​kać dzie​więć, dwa​n a​ście ty​go​dni, za​n im się prze​p ro​wa​dzi ba​da​n ie. Dzie​więć, dwa​n a​ście ty​go​dni, pra​wie trzy mie​sią​ce. Mort​ka po​my​ślał, że nie wy​trzy​ma. Osza​le​je. – Ro​zu​miem. W ta​kim ra​zie prze​p ra​szam, że… Po pro​stu prze​p ra​szam. – Nie ma za co. Wstał z krze​sła i prze​cią​gnął dło​n ią po swo​jej twa​rzy. Dzie​więć ty​go​dni. Za dłu​go. – Kuba… – szep​n ę​ła Ali​cja. – Tak? – Jest coś jesz​cze. To chy​ba do​ty​czy tej dziew​czy​n y. Mort​ka mil​czał cier​p li​wie. Ali​cja coś chcia​ła mu po​wie​dzieć, ale nie wie​dzia​ła, jak i czy po​win​n a to zro​bić. Ła​ma​ła się. – Znasz dok​to​ra No​wa​ka? – Tak. – On też dzi​siaj przy​n iósł prób​kę krwi. Po​p ro​sił o prze​p ro​wa​dze​n ie te​stu na HIV. – To była jego krew? – Po​wie​dział, że nie. Że to pa​cjen​ta. Ale ja wiem, że to jego. – Dla​cze​go? – Każ​dy le​karz i pie​lę​gniar​ka ro​bią ba​da​n ia okre​so​we. Znam krew No​wa​ka. Za​wsze miał pod​wyż​szo​n ą bi​li​ru​bi​n ę. Zwy​kle to ob​jaw żół​tacz​ki, ale nie u nie​-

go. Ma ze​spół Gil​ber​ta. To ta​kie za​bu​rze​n ie me​ta​bo​li​zmu. Ta prób​ka, któ​rą przy​n iósł… Po​brał ją od sie​bie. No​wak? Mort​ka przy​p o​mniał so​bie te wszyst​kie wie​czo​ry, któ​re spę​dzi​li nad pi​wem w USA. Czy le​karz na​p raw​dę był​by zdol​n y do oka​le​cze​n ia tych wszyst​kich ciał? Do za​bi​cia Olgi? – Po​wie​dzia​łaś, że prze​ciw​cia​ła po​ja​wia​ją się naj​wcze​śniej po trzech ty​go​dniach. Wcze​śniej nie ma sen​su ro​bić te​stu. No​wak o tym nie wie? – Wie. Ale u per​so​n e​lu me​dycz​n e​go to wy​glą​da tro​chę in​a ​czej. Z ra​cji wy​ko​ny​wa​n e​go za​wo​du je​ste​śmy po​ten​cjal​n ie na​ra​że​n i na kon​takt z wi​ru​sem. Za​le​ce​n ia są ta​kie, że je​śli doj​dzie do eks​p o​zy​cji, to na​le​ży jak naj​szyb​ciej wy​ko​n ać test w celu po​twier​dze​n ia, że wcze​śniej, przed wy​p ad​kiem, było się se​ro​n e​ga​tyw​n ym – wy​tłu​ma​czy​ła. To brzmi sen​sow​n ie, po​my​ślał Mort​ka. Spoj​rzał na Ali​cję. Uśmie​cha​ła się ła​god​n ie, z ulgą, jak​by ka​mień spadł jej z ser​ca. – Będę miał do cie​bie jesz​cze proś​bę – po​wie​dział. – Sprawdź dla mnie jed​n ą rzecz. Zgo​dzi​ła się. No​wak otwo​rzył drzwi i za​sko​czo​n y wi​do​kiem Mort​ki zro​bił krok w tył. Ko​mi​sarz mi​n ął go, bez py​ta​n ia wcho​dząc do miesz​ka​n ia. Ja​dąc tu​taj, nie wie​dział, czy po​wi​n ien po​dej​rze​wać le​ka​rza, czy nie. Był więc przy​go​to​wa​n y na dłuż​szą roz​mo​wę, ostroż​n e ba​da​n ie te​re​n u, ale kie​dy tyl​ko go zo​ba​czył – zmę​czo​n e​go czło​wie​ka o zmę​czo​n ej twa​rzy, wie​dział, jak po​wi​n ien po​stą​p ić. – Żona jest w domu? – Nie. – Dzie​ci? – Wszy​scy wy​je​cha​li. Prze​szedł do kuch​n i, gdzie w zle​wie pię​trzył się stos nie​umy​tych ta​le​rzy i kub​ków, z ko​sza na śmie​ci wy​sta​wa​ły pu​deł​ka po piz​zy, a stół świe​cił tłu​sty​mi pla​ma​mi. – Wy​je​cha​li? – Ja​kiś czas temu. Zaj​rzał do po​ko​ju dzie​cię​ce​go. Me​ble po​kry​wał kurz, na pół​kach sta​ło za​le​d​wie kil​ka za​ba​wek. Nie otwo​rzył sza​fy, ale był pe​wien, że jest pu​sta. – Kil​ka mie​się​cy temu – uści​ślił No​wak. – Ale wciąż no​sisz ob​rącz​kę? Le​karz uniósł pra​wą dłoń i przyj​rzał się jej tak, jak​by wi​dział ją po raz pierw​szy. – Nie wzię​li​śmy roz​wo​du. – Dla do​bra dzie​ci? – rzu​cił Mort​ka, nie sta​ra​jąc się na​wet ukryć iro​n ii. – Po pro​stu nie. Ko​mi​sarz za​uwa​żył, że No​wak zro​bił się zbyt spię​ty. Od​p u​ścił mu tro​chę. – Prze​p ra​szam za naj​ście, ale chcia​łem z tobą po​roz​ma​wiać. Po​ra​dzić się

w pew​n ej spra​wie. Mogę? – Tak. Oczy​wi​ście. Na​p i​jesz się cze​goś? Chy​ba nie mam już piwa, ale gdzieś są whi​sky i ko​n iak. Dużo ko​n ia​ku. Może chciał​byś bu​tel​kę lub dwie? – Nie, dzię​ku​ję. Mort​ka prze​szedł do sa​lo​n u i za​jął naj​bar​dziej wy​słu​żo​n y fo​tel. Jego stan wska​zy​wał na to, że to wła​śnie w nim naj​czę​ściej sia​da No​wak. Ko​mi​sarz zro​bił to spe​cjal​n ie. Chciał w ten spo​sób wy​p ro​wa​dzić tro​chę le​ka​rza z rów​n o​wa​gi, spra​wić, żeby czuł się nie​kom​for​to​wo. – Gdzie by​łeś wczo​raj​szej nocy? – Mia​łem dy​żur. W szpi​ta​lu. – Nie mia​łeś. Spraw​dzi​łem. Mort​ka ob​ser​wo​wał wy​raz twa​rzy No​wa​ka. Po​cząt​ko​wy strach dok​tor pró​bo​wał za​ma​sko​wać fał​szy​wym uśmie​chem. – W ta​kim ra​zie się po​my​li​łem. By​łem w domu. – Jest ktoś, kto mógł​by to po​twier​dzić? – Nie. – No wła​śnie. Ko​mi​sarz za​wie​sił zna​czą​co głos. Przez mo​ment za​sta​n a​wiał się, co po​wi​n ien zro​bić. Po​sta​n o​wił za​ry​zy​ko​wać. No​wak się bał, na​le​ża​ło to wy​ko​rzy​stać, za​nim zno​wu po​czu​je grunt pod no​ga​mi. – Ta dziew​czy​n a, któ​rą wczo​raj zna​leź​li​śmy mar​twą. Na​zy​wa​ła się Olga. Zna​łem ją. Roz​ma​wia​li​śmy. Moż​n a po​wie​dzieć, że się za​p rzy​jaź​n i​li​śmy – mó​wił po​wo​li i wy​raź​n ie, tak żeby każ​de sło​wo do​tar​ło do le​ka​rza. Zro​bił pau​zę przed ostat​n im ude​rze​n iem. – Roz​p o​zna​ła cię. – Co ta​kie​go? – Pa​mię​ta​ła cię. Z far​my. – Nie wiem, o czym mó​wisz. Nie po​tra​fił kła​mać. Był bla​dy, czo​ło zro​si​ły mu kro​p el​ki potu. Strze​lał ocza​mi na boki, jak​by szu​kał tam ra​tun​ku. Mort​ka wie​dział już, że ten czło​wiek nie jest za​bój​cą, cze​go oba​wiał się tro​chę na po​cząt​ku. To nie on za​bił Olgę. Nie dał​by rady. Ale coś wie​dział i po​li​cjant mu​siał to z nie​go wy​do​być. – To ty ją po​cią​łeś – po​wie​dział. – To ty po​cią​łeś je wszyst​kie. Były już mar​twe, kie​dy do cie​bie tra​fia​ły? – Nie wiem… Mort​ka nie po​zwo​lił mu do​koń​czyć. Chwy​cił za stół i wy​wró​cił go jed​n ym ru​chem. Miał na​dzie​ję, że wy​p a​dło to au​ten​tycz​n ie. – Nie kłam, kur​wa! Mów, jak było! – Ja… Ja… Ja… – Ja, ja, ja – prze​drzeź​n iał go ko​mi​sarz. – Mów! – Mu​szę iść do ubi​ka​cji. – Pój​dziesz po​tem. – Ze​sram się, Kuba – oznaj​mił płacz​li​wie le​karz. – Pro​szę… Za​wa​hał się, a po​tem kiw​n ął gło​wą. Za​p ro​wa​dził No​wa​ka do ła​zien​ki. Naj​-

pierw sam zaj​rzał do środ​ka. Nie było żad​n e​go okna, któ​rym moż​n a uciec. Tyl​ko se​des i umy​wal​ka. – Od​daj ko​mór​kę. Le​karz po​ka​zał, że te​le​fon leży obok klu​czy na szaf​ce w przed​p o​ko​ju. Ko​mi​sarz ob​szu​kał mu kie​sze​n ie, ale zna​lazł tyl​ko pacz​kę chu​s​te​czek. – Idź srać. No​wak wbiegł do środ​ka i za​trza​snął za sobą drzwi. Mort​ka oparł się o ścia​n ę i prze​cze​sał pal​ca​mi wło​sy. Były mo​kre. Do​p ie​ro te​raz do​tar​ło do nie​go, jak bar​dzo się boi. I tego, że No​wak jest za​mie​sza​n y w tę spra​wę i bę​dzie pró​bo​wał się bro​n ić, i tego, że jest nie​win​n y. Szedł te​raz po kra​wę​dzi. Je​den fał​szy​wy krok mógł go kosz​to​wać ko​lej​n ą dys​cy​p li​n ar​kę. I może utra​tę pra​cy. Tyl​ko czy po​wi​n ien się tym przej​mo​wać? Chciał odejść, praw​da? Ode​tchnął głę​bo​ko, ma​jąc na​dzie​ję, że le​karz go nie usły​szał. Co po​wi​n ien te​raz zro​bić? Za​trzy​mać No​wa​ka? Za​brać go na prze​słu​cha​n ie na ko​mi​sa​riat, do Zaj​dy? To nie wcho​dzi​ło w grę. Nie miał żad​n ych do​wo​dów, tyl​ko po​dej​rze​n ia. Je​śli No​wak po​czu​je, że ktoś za nim stoi, za​raz się wszyst​kie​go wy​p rze. Raz jesz​cze zaj​rzał do kuch​n i. Peł​n y zle​wo​zmy​wak spra​wiał przy​gnę​bia​ją​ce wra​że​n ie. W ogó​le roz​wie​dze​n i męż​czyź​n i, w tym sam Mort​ka, byli smut​n i. Nie. To złe sło​wo. Bar​dziej pa​so​wa​ło – ża​ło​śni. Ża​ło​śni męż​czyź​n i w brud​nych ciu​chach. Męż​czyź​n i, u któ​rych stan za​ro​stu zdra​dzał, kie​dy po raz ostat​n i zmie​n i​li bie​li​znę. Wró​cił pod ubi​ka​cję i za​p u​kał do drzwi. – Wy​sra​łeś się już? Żad​n ej od​p o​wie​dzi. Za​stu​kał jesz​cze raz. – Czas wy​cho​dzić. Zno​wu ci​sza. Skurcz stra​chu chwy​cił ko​mi​sa​rza za żo​łą​dek. No​wak mu​siał być w środ​ku. Nie mógł uciec. Nie miał szans, żeby się wy​mknąć nie​zau​wa​żo​n y! Mort​ka prze​cież pra​wie cały czas był przy drzwiach. Chwy​cił za klam​kę i szarp​n ął. Za​mknię​te od środ​ka. Ude​rzył pię​ścią w szy​bę. – Otwie​raj! Zno​wu żad​n ej re​a k​cji. Wy​jął pi​sto​let z ka​bu​ry i chwy​cił go za lufę. Kol​bą zbił szyb​kę, a po​tem ob​tłukł kra​wę​dzie, żeby się nie po​ka​le​czyć. Cią​gle ci​sza. No​wak nie krzyk​n ął, nie pro​te​sto​wał. Mort​ka po​biegł do kuch​n i, przy​n iósł ta​bo​ret. Sta​n ął na nim i wsa​dził ra​mię przez wy​bi​tą dziu​rę. Od​szu​kał pal​ca​mi za​mek tuż po​n i​żej klam​ki i otwo​rzył go, a po​tem drzwi. Le​karz sie​dział na ubi​ka​cji. Kla​p a od spłucz​ki była od​su​n ię​ta na bok. Twarz No​wa​ka była jak kart​ka pa​p ie​ru. Od​dy​chał płyt​ko, nie​rów​n o, a z ką​ci​ka si​n ych ust spły​wa​ła dłu​gą kro​p lą śli​n a. Pra​we przed​ra​mię trzy​mał wy​cią​gnię​te przed sobą, opar​te na udzie. Nad łok​ciem za​wią​zał so​bie cia​sno gu​mo​wą rur​kę. Pu​sta już strzy​kaw​ka le​ża​ła na zie​mi. – Kur​wa mać! – wrza​snął Mort​ka i do​p adł do le​ka​rza. Ścią​gnął go z ubi​ka​cji i spo​licz​ko​wał, ale nie przy​n io​sło to żad​n e​go efek​tu. – Skur​wy​syn – szep​n ął ko​-

mi​sarz. Pró​bo​wał so​bie go​rącz​ko​wo przy​p o​mnieć, co po​wi​n ien zro​bić w ta​kiej sy​tu​acji. Przede wszyst​kim nie mógł po​zwo​lić, żeby dok​tor za​dła​wił się wła​sny​mi wy​mio​ci​n a​mi. Uło​żył No​wa​ka w po​zy​cji bocz​n ej, tak żeby rzy​go​wi​n y wy​le​cia​ły na pod​ło​gę. Po​tem po​biegł do ubi​ka​cji. Zaj​rzał do spłucz​ki i wy​cią​gnął z niej dwie nie​wiel​kie pa​czusz​ki z prosz​kiem o lek​ko be​żo​wym ko​lo​rze. Pod​n iósł je do góry, żeby przyj​rzeć się pod świa​tło. Sub​stan​cja we​wnątrz wy​glą​da​ła jak he​ro​ina. W do​dat​ku cał​kiem do​brej ja​ko​ści. – W co ty się wpa​ko​wa​łeś? – za​p y​tał i spoj​rzał zna​czą​co na No​wa​ka. Le​karz nie od​dy​chał. Mort​ka od​rzu​cił wo​recz​ki i pod​biegł do No​wa​ka. Ob​ró​cił go na ple​cy. Pod​wi​nął mu ko​szul​kę i wzniósł za​ci​śnię​tą pięść. Za​mknął oczy. A po​tem z ca​łych sił ude​rzył w mo​stek. Nic. Przy​p o​mi​n a​jąc so​bie ru​chy z kur​su pierw​szej po​mo​cy, nie​zgrab​n ie od​giął gło​wę No​wa​ka lek​ko w tył i otwo​rzył mu usta. Mogę być no​si​cie​lem HIV, po​my​ślał, ale to był tyl​ko prze​błysk. Cia​ło dzia​ła​ło samo. Zbli​żył war​gi do warg le​ka​rza i za​czął wdmu​chi​wać po​wie​trze pro​sto w jego płu​ca. Po​tem na​cisk na mo​stek. Trzy​dzie​ści uci​śnięć. Dwa od​de​chy. Trzy​dzie​ści uci​śnięć. Dwa od​de​chy. I tak w kół​ko, aż był cały mo​kry od potu. Krę​ci​ło mu się w gło​wie, a ra​mio​n a mdla​ły z wy​sił​ku. Dwa od​de​chy. Trzy​dzie​ści uci​śnięć. No​wak na​gle chark​n ął prze​cią​gle i sa​mo​dziel​n ie wziął od​dech. Po​tem ko​lej​ny. Wciąż był nie​p rzy​tom​n y, wciąż był bla​dy. Ale od​dy​chał, a jego klat​ka pier​sio​wa uno​si​ła się i opa​da​ła w rytm nie​rów​n ych ude​rzeń obo​la​łe​go ser​ca. Mort​ka po​ło​żył się obok nie​go. Przy​mknął po​wie​ki. Wy​cią​gnął z kie​sze​n i te​le​fon i wy​brał nu​mer alar​mo​wy. Le​karz miał na imię Ma​riusz, na​zwi​sko Ko​złow​ski. Był dość wy​so​ki, do​brze zbu​do​wa​n y. Gę​ste czar​n e wło​sy ob​ciął na krót​ko, przez co le​d​wie było wi​dać siwe pa​sem​ka po bo​kach. Po​ru​szał się i mó​wił z nad wy​raz dużą pew​n o​ścią sie​bie. Mort​ka miał ocho​tę ude​rzyć go pro​sto w twarz. Zło​żyć pię​ścia​mi swój au​to​graf i zo​sta​wić na pa​miąt​kę kil​ka blizn. Wy​krzy​czeć w ten spo​sób fru​stra​cję ostat​n ich dni. – To była he​ro​ina – po​twier​dził Ko​złow​ski. – Bar​dzo duża daw​ka. – Jak duża? – za​p y​tał. – Tak duża, że mnie albo pana za​bi​ła​by na miej​scu. Ani by​śmy się obej​rze​li, a roz​ko​szo​wa​li​by​śmy się ostat​n i​mi chwi​la​mi zło​te​go strza​łu. – Ale No​wak żyje. – Tak. Ko​złow​ski otwo​rzył usta, żeby coś po​wie​dzieć, ale za​mknął je po kil​ku se​kun​dach. Za​wo​do​wa so​li​dar​n ość zwy​cię​ży​ła. Ale Mort​ka i tak wie​dział, o co mu cho​dzi​ło. Je​śli No​wak prze​żył, to tyl​ko dla​te​go, że mu​siał wy​kształ​cić w so​bie dużą od​p or​n ość na nar​ko​tyk. A to ozna​cza​ło, że brał od daw​n a.

– Po​da​li​śmy mu na​lok​son. Utrzy​mu​je​my go w sta​n ie śpiącz​ki. – Ja​kie są ro​ko​wa​n ia? – za​p y​tał sto​ją​cy obok Lupa. – Ro​ko​wa​n ia? – Le​karz po​dra​p ał się pod no​sem i zna​czą​co spoj​rzał w górę. – Wie​cie, pa​n o​wie, to nie ode mnie za​le​ży, ale od tego tam. – Ro​ko​wa​n ia – po​wie​dział twar​do Mort​ka, czu​jąc, że tra​ci cier​p li​wość i że, je​śli tak da​lej pój​dzie, jego fan​ta​zja o po​bi​ciu przy​stoj​n ia​ka za​raz zmie​n i się w rze​czy​wi​stość. – Nie jest do​brze – stwier​dził wresz​cie Ko​złow​ski. – We​dług mnie szan​se na to, że po​zo​sta​n ie w sta​n ie śpiącz​ki, są więk​sze niż na to, że doj​dzie do sie​bie. Spoj​rzał naj​p ierw na Mort​kę, a póź​n iej na Lupę i za​koń​czył zwy​cza​jo​wą for​muł​ką: – Przy​kro mi. To był wła​śnie je​den z głów​n ych po​wo​dów, dla któ​rych Mort​ka nie​n a​wi​dził szpi​ta​li. Wszech​obec​n y, prze​ra​ża​ją​cy fałsz. Tyle razy ob​ser​wo​wał to u wła​sne​go ojca, któ​ry naj​p ierw prze​ka​zy​wał ro​dzi​n ie pa​cjen​ta złe wie​ści, a se​kun​dę po​tem w kan​cia​p ie pę​kał ze śmie​chu, opo​wia​da​jąc so​bie z ko​le​ga​mi dow​ci​p y o Po​la​ku, Ru​sku i Niem​cu. Mort​ka niby ro​zu​miał, że tak to musi wy​glą​dać. Że le​karz nie może so​bie po​zwo​lić na to, aby przy​wią​zy​wać się do pa​cjen​ta, że musi całe to cier​p ie​n ie cho​rych przy​kry​wać kłam​stwa​mi, al​ko​ho​lem, pa​p ie​ro​sa​mi lub kiep​ski​mi żar​ta​mi. A wie​dza, czy na​wet świa​do​mość tego, że jako po​li​cjant robi do​kład​n ie to samo, w ni​czym nie po​ma​ga​ła. Ko​złow​ski od​szedł do in​n ych pa​cjen​tów, a Mort​ka z Lupą skie​ro​wa​li się pod po​kój, w któ​rym le​żał No​wak. Po dro​dze ku​p i​li kawę z au​to​ma​tu w pa​p ie​ro​wych kub​kach. Go​rą​cy na​p ój pa​rzył ich w pal​ce. – Wy​spa​łeś się? – za​p y​tał Mort​ka. – O tyle o ile. Jak wró​ci​łem do domu, to jesz​cze się po​ba​wi​łem z dziew​czyn​ka​mi, bo żona aku​rat mu​sia​ła bar​dzo pil​n ie coś za​ła​twić. Pa​da​łem z nóg, ale sam wiesz. Mam wra​że​n ie, że przez ostat​n ie dni w ogó​le ich nie wi​dzia​łem. Spa​łem wszyst​kie​go ze czte​ry go​dzi​n y. Lupa wziął łyk kawy i skrzy​wił się, kie​dy opa​rzył so​bie lek​ko ję​zyk. – Boję się, że ta spra​wa mnie wy​koń​czy – po​wie​dział po​li​cjant. – Nie do koń​ca to wszyst​ko ogar​n iam. Wiesz, o czym ma​rzę? – O czym? – O swo​jej dział​ce. Mam tam w przy​sło​wio​wy chuj ro​bo​ty, ale i tak chciał​bym tam po​je​chać. Móc wresz​cie za​jąć się spo​koj​n ie tą całą zie​le​n i​n ą, któ​ra się tam roz​p le​n i​ła. Przy​ciąć ży​wo​p łot, traw​n ik, wy​p ie​lić chwa​sty. Zro​bi​łem so​bie na​wet ogró​dek wa​rzyw​n y. Mam sa​ła​tę, po​mi​do​ry, gro​szek, ja​kieś zio​ła. Mó​wię ci, Kuba, po​mi​do​ry z wła​snej ho​dow​li to jest to. Nie da się po​rów​n ać z czym​kol​wiek, co znaj​dziesz w skle​p ie. Lupa skoń​czył mó​wić i za​to​p ił się w my​ślach o ogród​ku. – A ty? – za​p y​tał na​gle. – O czym ma​rzysz? – Nie wiem. O ni​czym chy​ba. – Żar​tu​jesz. Prze​cież każ​dy musi coś mieć. In​a ​czej moż​n a osza​leć.

Mort​ka za​sta​n o​wił się, ale nic nie przy​cho​dzi​ło mu do gło​wy. Wziął łyk kawy. Miał wra​że​n ie, że mia​ła smak środ​ka do de​zyn​fek​cji. – Ja nic nie mam. Chciał​bym tyl​ko… – Nie do​koń​czył zda​n ia. Nie wie​dział jak. – Jak wła​ści​wie tra​fi​łeś do No​wa​ka? – za​p y​tał Lupa. Mort​ka za​dzwo​n ił do ko​mi​sa​rza za​raz po tym, jak za​wia​do​mił po​go​to​wie. Po​li​cjant ode​brał za​spa​n y do​p ie​ro za dru​gim ra​zem. Kie​dy do​wie​dział się, co się sta​ło, po​wie​dział, że przyj​dzie do szpi​ta​la naj​szyb​ciej, jak to tyl​ko moż​li​we. – Jak tra​fi​łem… – po​wtó​rzył Mort​ka. Nie chciał mó​wić Lu​p ie ani ko​mu​kol​wiek in​n e​mu o roz​mo​wie z Ali​cją, o te​ście na obec​n ość wi​ru​sa HIV. – Przy​sze​dłem do nie​go, żeby po​roz​ma​wiać o oka​le​cze​n iach ofiar mor​derstw – skła​mał. – Za​le​ża​ło mi na tym, żeby po​znać jego spe​cja​li​stycz​n ą opi​n ię. – I co? – W trak​cie roz​mo​wy za​czął się dziw​n ie za​cho​wy​wać. Zro​bił się nie​spo​koj​n y. Po​dejrz​li​wy. Za​n im zdą​ży​łem go po​rząd​n ie przy​ci​snąć, prze​p ro​sił, po​wie​dział, że musi iść do ubi​ka​cji, i… resz​tę już znasz. Pró​bo​wał oce​n ić, czy Lupa mu uwie​rzył. Wy​da​wa​ło mu się, że tak. – Czy​li jest w to za​mie​sza​n y? – Praw​do​p o​dob​n ie. – Naj​p ierw Zaj​da, te​raz on. Jezu… – jęk​n ął Lupa i chwy​cił się za gło​wę. Za​marł w tej po​zy​cji jak rzeź​ba. Mort​ka po​my​ślał, że moż​n a by go te​raz wsa​dzić do ga​le​rii i pod​p i​sać, że to sym​bol nie​wdzięcz​n ej po​li​cyj​n ej ro​bo​ty. Sam od​chy​lił się i oparł gło​wę o ścia​n ę. Przy​mknął po​wie​ki. Kawa nie po​ma​ga​ła, po​czuł, że do​p a​da go zmę​cze​n ie. Było dwa​dzie​ścia mi​n ut po dwu​dzie​stej trze​ciej w czwart​ko​wy wie​czór. – Zaj​da o cie​bie py​tał – ode​zwał się Lupa, nie zmie​n ia​jąc po​zy​cji. – Chciał po​roz​ma​wiać o Lu​ca​sie i ra​p or​cie. Da​łem mu twój nu​mer. Spo​dzie​waj się te​le​fo​n ów. – Dzię​ki za ostrze​że​n ie. Za​sta​n a​wiał się, czy po​wi​n ien za​p y​tać te​raz o to, co tak na​p raw​dę za​szło pod​czas za​trzy​ma​n ia Roma. Ale nie spo​dzie​wał się, że usły​szy co​kol​wiek in​n e​go niż do​tych​czas. Lupa da​lej bę​dzie twier​dził, że Bo​rów​ka naj​p ierw od​dał strzał ostrze​gaw​czy i do​p ie​ro po​tem strze​lił do pę​dzą​ce​go w jego stro​n ę Lu​ca​sa. Mort​ka za​p rze​czy. Nie, nie miał siły ani ocho​ty pro​wa​dzić tej roz​mo​wy. Była jed​n ak inna rzecz, któ​rą chciał wie​dzieć. – Po​je​cha​łem jesz​cze do Gaw​ry​siów. – Po co? – To nie​waż​n e. Do​wie​dzia​łem się cze​goś cie​ka​we​go. – Cze​go? – Tego, że roz​ma​wia​łeś z Mar​tą jesz​cze w szpi​ta​lu, przed prze​słu​cha​n iem jej na ko​mi​sa​ria​cie. Lupa wy​p ro​sto​wał się i spoj​rzał na Mort​kę otę​p ia​łym, zmę​czo​n ym wzro​kiem. – I co z tego?

– Jak to co z tego? Roz​ma​wia​łeś z na​szym naj​waż​n iej​szym wte​dy świad​kiem zu​p eł​n ie sam. W ża​den spo​sób nie utrwa​li​łeś tego spo​tka​n ia. Nie na​p i​sa​łeś na​wet pier​do​lo​n ej no​tat​ki. – Po​wie​dzia​ła do​kład​n ie to samo co póź​n iej na ko​mi​sa​ria​cie. – I nie ma ni​ko​go, kto mógł​by to po​twier​dzić! Lupa zmarsz​czył brwi, jak​by na​p raw​dę nie ro​zu​miał, dla​cze​go Mort​ka się go cze​p ia, a po​tem prych​n ął lek​ce​wa​żą​co. – Wiesz, jak dzia​ła mózg świad​ka. Szcze​gól​n ie dziec​ka – po​wie​dział Mort​ka, si​ląc się na za​cho​wa​n ie spo​ko​ju. – Zbyt ła​two mu coś za​su​ge​ro​wać. – Twier​dzisz, że…? – Twier​dzę, że zro​bi​łeś coś wbrew za​sa​dom, ni​ko​mu się do tego nie przy​zna​łeś i te​raz ze​zna​n ia Mar​ty Gaw​ryś są tak na​p raw​dę bez​war​to​ścio​we. Nie wie​my, czy co​kol​wiek z tego, co nam opo​wia​da​ła, było praw​dą. Nie wie​my, czy na​p raw​dę wi​dzia​ła w ko​p al​n i tego Cy​ga​n a. – Wi​dzia​ła. – Nie wie​my tego, bo nie wie​my, co jej na​opo​wia​da​łeś w szpi​ta​lu. Każ​dy świa​dek chce za​do​wo​lić swo​imi ze​zna​n ia​mi śled​czych, a każ​de dziec​ko chce speł​n ić ocze​ki​wa​n ia do​ro​słych. Je​śli coś po​wie​dzia​łeś, pod​su​n ą​łeś, na​wet mi​mo​cho​dem, a ona to wy​ła​p a​ła, zo​rien​to​wa​ła się, że ten Cy​gan to jest wła​śnie to, co spra​wi, że bę​dziesz z niej za​do​wo​lo​n y… – Nic jej nie pod​su​wa​łem. – Nie wie​my tego! To jest wła​śnie naj​waż​n iej​sze! Nie wie​my tego! Blon​d​wło​sa pie​lę​gniar​ka wy​chy​li​ła się z dy​żur​ki i syk​n ę​ła groź​n ie na Mort​kę. – Pro​szę nie krzy​czeć! Jest pan w szpi​ta​lu. Pa​cjen​ci po​trze​bu​ją spo​ko​ju. Mort​ka już chciał od​krzyk​n ąć coś zło​śli​we​go, ale po​wstrzy​mał się w ostat​n iej chwi​li. Po​ki​wał tyl​ko prze​p ra​sza​ją​co gło​wą, ma​jąc na​dzie​ję, że to wy​star​czy, by za​mknąć usta pie​lę​gniar​ce. – Po co po​je​cha​łeś do Gaw​ry​siów? – za​p y​tał chłod​n o Lupa. – Co ta​kie​go? – Po co do nich po​je​cha​łeś? – Chcia​łem po​roz​ma​wiać z Mar​tą. Lupa prze​chy​lił gło​wę w bok i przy​p a​try​wał się Mort​ce. Przy​p o​mi​n ał te​raz cie​kaw​ską wro​n ę ob​ser​wu​ją​cą gnat, któ​ry za​raz osku​bie z resz​tek mię​sa. Na​gle ro​ze​śmiał się ra​do​śnie. – Szlag by to! – krzyk​n ął i za​czął się kle​p ać po ko​la​n ie. Pie​lę​gniar​ka wy​chy​li​ła się po raz ko​lej​n y z dy​żur​ki. – Pro​szę ci​szej, bo za​raz stąd pa​n ów wy​rzu​cę. – Prze​p ra​szam – po​wie​dział wciąż roz​ba​wio​n y Lupa i na​chy​lił się do Mort​ki. – Kuba, po​je​cha​łeś do nich, żeby po​roz​ma​wiać z Mar​tą? – Tak. – Czy​li chcia​łeś zro​bić do​kład​n ie to samo co ja. Po​roz​ma​wiać z ma​ło​let​n im świad​kiem bez oso​by to​wa​rzy​szą​cej i bez urzą​dze​n ia utrwa​la​ją​ce​go. Chy​ba że mia​łeś ka​me​rę albo dyk​ta​fon?

– Nie. – A jak po​je​cha​łeś do No​wa​ka za​le​d​wie kil​ka go​dzin temu? Cho​le​ra wie, co mu na​opo​wia​da​łeś. Mia​łeś coś ze sobą? – Nie. Lupa wzniósł trium​fal​n ie ra​mio​n a. – Kuba, to​bie nie prze​szka​dza to, że ktoś zła​mał za​sa​dy. To​bie prze​szka​dza tyl​ko to, że ty tego nie zro​bi​łeś! Mort​ka nie po​tra​fił zna​leźć na to od​p o​wie​dzi. Od​wró​cił wzrok, za​ci​ska​jąc moc​n o szczę​ki. Lupa, cią​gle się uśmie​cha​jąc, wy​cią​gnął się na krze​śle z rę​ka​mi za​ło​żo​n y​mi na brzu​chu. W mil​cze​n iu cze​ka​li, aż No​wak się obu​dzi. Mort​ka otwo​rzył oczy. Pró​bo​wał się po​ru​szyć, zmie​n ić po​zy​cję, ale lewa noga od​mó​wi​ła po​słu​szeń​stwa. Jęk​n ął, a w oczach po​ja​wi​ły mu się łzy. W ustach czuł stę​chły smak kawy. – Jezu… – mruk​n ął, roz​kle​ja​jąc przy tym su​che, spie​czo​n e usta. Zmu​sił swo​je cia​ło do wy​p ro​sto​wa​n ia się. Prze​tarł za​spa​n e po​wie​ki i za​czął roz​ma​so​wy​wać zdrę​twia​łą nogę. Kie​dy krew za​czę​ła krą​żyć w niej na po​wrót, a dziw​n e, nie​p o​ko​ją​ce mro​wie​n ie ustą​p i​ło, spró​bo​wał wstać. Za​chwiał się, zro​bił parę kro​ków, lek​ko ku​le​jąc, i za​ma​chał ra​mio​n a​mi w pa​ro​dii po​ran​n ej gim​na​sty​ki. Spoj​rzał na ze​ga​rek. Do​cho​dzi​ła szó​sta trzy​dzie​ści. Lupa, któ​ry le​żał lub sie​dział, trud​n o było to okre​ślić, pa​trząc na po​zy​cję, jaką przy​jął, wła​śnie się bu​dził. – Chcesz kawy? – za​p y​tał Mort​ka. Lupa za​mru​gał dwa razy, jak​by nie ro​zu​miał. – Nie, dzię​ki. – Ja w su​mie też nie chcę – stwier​dził ko​mi​sarz. Na samą myśl o sprze​da​wa​nej w szpi​ta​lu lu​rze zbie​ra​ło mu się na mdło​ści. – Wła​ści​wie nie po​zwa​la​my spać w szpi​ta​lu go​ściom – ode​zwał się Ko​złow​ski, któ​ry za​trzy​mał się przy nich pod​czas ob​cho​du. – Ale że pa​n o​wie są z po​li​cji, to po​my​śle​li​śmy, że zro​bi​my dla was wy​ją​tek. No i tak słod​ko wy​glą​da​li​ście. Jak dwa wtu​lo​n e w sie​bie szcze​n iacz​ki. Ani Mort​ka, ani Lupa na​wet się nie uśmiech​n ę​li, ale le​karz był tak za​do​wo​lo​ny ze swo​je​go dow​ci​p u, że nie zwró​cił na to uwa​gi. – Co z No​wa​kiem? – za​p y​tał Lupa. – Nie​dłu​go bę​dzie​my pró​bo​wać go wy​bu​dzać. – Kie​dy? – Za dzie​sięć, pięt​n a​ście mi​n ut. – Po​cze​ka​my. – Pa​n o​wie zda​ją so​bie spra​wę, że na​wet je​śli nam się uda, to nie​ko​n iecz​n ie bę​dzie się nada​wał do roz​mo​wy. Daw​ka he​ro​iny, któ​rą so​bie za​a pli​ko​wał, po​wa​li​ła​by sło​n ia.

– Po​cze​ka​my – po​wtó​rzył Lupa. Le​karz wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Wa​sza spra​wa. Po​wia​do​mię was o wy​n i​kach. Wró​cił do swo​ich obo​wiąz​ków. Mort​ka za​czął się prze​cha​dzać ko​ry​ta​rzem, z nu​dów czy​ta​jąc ta​blicz​ki z prze​pi​sa​mi BHP oraz pla​n y ewa​ku​a cji w ra​zie wy​bu​chu po​ża​ru. Sta​rał się nie my​śleć o bo​lą​cych ple​cach i kar​ku. Lupa klep​n ął ko​mi​sa​rza w ra​mię, po​wie​dział, że idzie do ki​bla, i znik​n ął w ubi​ka​cji. Mort​ka prze​je​chał pal​ca​mi po po​licz​ku i stwier​dził, że mógł​by się ogo​lić. Lu​bił no​sić kil​ku​dnio​wy za​rost, ale po​tem ro​bił się on tward​szy, dłuż​szy i za​czy​n ał nie​p rzy​jem​n ie kłuć, a na szyi po​ja​wia​ły się czer​wo​n e kro​sty. Przez chwi​lę za​sta​n a​wiał się, czy kiosk na dole jest otwar​ty i czy mają tam jed​n o​ra​zo​we ma​szyn​ki do go​le​n ia. – Przy​p o​mnij mi, dla​cze​go zo​sta​li​śmy tu​taj na noc? Jaki spryt​n y plan mie​li​śmy? – za​p y​tał Lupa, wra​ca​jąc. Ma​chał mo​kry​mi rę​ka​mi, roz​rzu​ca​jąc do​oko​ła kro​p el​ki wody. – Nie mie​li​śmy żad​n e​go. Samo wy​szło – od​p o​wie​dział Mort​ka. – Tak wła​śnie my​śla​łem, bo za cho​le​rę nie po​tra​fi​łem so​bie przy​p o​mnieć mo​men​tu, kie​dy za​sną​łem. – Ja też nie. Usie​dli na krze​słach, na któ​rych jesz​cze przed chwi​lą spa​li, i cze​ka​li cier​p li​wie. Ko​złow​ski po​ja​wił się po mniej wię​cej go​dzi​n ie. Miał kwa​śną, nie​wy​raź​n ą minę. – Nie​ste​ty, ale nic z tego. Wy​p ro​wa​dzi​li​śmy go ze śpiącz​ki far​ma​ko​lo​gicz​n ej, ale się nie wy​bu​dził. Nie wiem, czy w ogó​le z tego wyj​dzie. Le​karz stał chwi​lę przy po​li​cjan​tach, ocze​ku​jąc ja​kiejś re​a k​cji. Nie do​cze​kał się. Kiw​n ął im wresz​cie gło​wą i zo​sta​wił ich sa​mych. Lupa chrząk​n ął i po​dra​p ał się po tyle gło​wy. Skrzy​wił się przy tym z bólu, kie​dy coś trza​snę​ło mu mięk​ko w oko​li​cach krę​go​słu​p a. – Chodź, Kuba – po​wie​dział. – Za​p ra​szam cię na śnia​da​n ie.

Rozdział 16 Lupa miesz​kał na obrze​żach Kro​to​wic, w jed​n o​ro​dzin​n ym domu, któ​ry wy​glą​dał tro​chę jak wy​ję​ty w ksią​żecz​ki dla dzie​ci. Miał bia​łe ścia​n y, zie​lo​n e okien​n i​ce i so​czy​ście czer​wo​n y dach. Bra​ko​wa​ło tyl​ko, żeby z ko​mi​n a uno​si​ły się w nie​bo przy​p o​mi​n a​ją​ce bitą śmie​ta​n ę kłę​by dymu. Mort​ka za​p ar​ko​wał przy pło​cie tuż obok czer​wo​n e​go fia​ta pun​to, a Lupa wje​chał do ga​ra​żu, któ​ry miał elek​tro​n icz​n ie otwie​ra​n e drzwi. – Ma​cie psa? – za​p y​tał ko​mi​sarz i po​stu​kał pal​cem w ta​blicz​kę na furt​ce. Były na niej zdję​cie śli​n ią​ce​go się i groź​n ie zje​żo​n e​go rot​twe​ile​ra oraz na​p is: „Do​bie​gam do furt​ki w 5 se​kund. A ty?”. – Nie. To dla picu. Od​stra​sza włó​czę​gów i świad​ków Je​ho​wy. Cho​ciaż dziew​czyn​ki oczy​wi​ście by chcia​ły. Tyle że yor​ka. Wiesz, ta​kie​go ma​łe​go fu​trza​ka. – Wiem. Wi​dzia​łem też ta​kie ta​blicz​ki z yor​ka​mi. Lupa spoj​rzał na nie​go, nie ro​zu​mie​jąc. – Bez sen​su. Jak kto​kol​wiek miał​by się tego prze​stra​szyć? We​szli na po​se​sję. W nie​wiel​kim przy​do​mo​wym ogród​ku buj​n ie roz​ra​sta​ły się krze​wy róż, a pną​cza blusz​czu roz​p o​czy​n a​ły swo​ją wspi​n acz​kę po ścia​n ie. Lupa wy​cią​gnął klu​cze z kie​sze​n i, ale nim zdą​żył wło​żyć je do zam​ka, drzwi się otwo​rzy​ły, a w pro​gu sta​n ę​ła ko​bie​ta, któ​rą Mort​ka opi​sał​by jed​n ym sło​wem – wy​spor​to​wa​n a. Agniesz​ka Lupa była w wie​ku męża. Się​ga​ją​ce jej do ra​mion blond wło​sy spię​ła w koń​ski ogon. Mia​ła ład​n e oczy, duże i zie​lo​n e, wo​kół któ​rych po​ja​wi​ła się de​li​kat​n a pa​ję​czy​n a zmarsz​czek. Nie pró​bo​wa​ła jej jed​n ak w ża​den spo​sób ukryć, czym od razu zdo​by​ła sym​p a​tię Mort​ki. Jed​n ak te​raz w jej spoj​rze​n iu wi​dać było chłód i iry​ta​cję. – Sły​sza​łam, jak przy​je​cha​łeś – po​wie​dzia​ła do męża. – Nie wró​ci​łeś na noc do domu. – Nie. – Pra​ca? – Tak. Zro​bi​ła miej​sce Lu​p ie, żeby mógł przejść. Do​strze​gł​szy Mort​kę, uśmiech​n ę​ła się nie​szcze​rze i wy​cią​gnę​ła rękę na po​wi​ta​n ie. – Ty je​steś pew​n ie Kuba, praw​da? – Tak. Mia​ła sta​n ow​czy, sil​n y uścisk. – Bo​guś o to​bie wspo​mi​n ał kil​ka razy. Szko​da, że nie mie​li​śmy oka​zji się po​znać wcze​śniej.

– To praw​da. Nie zło​ży​ło się. – Chcie​li​śmy u nas zro​bić gril​la, kie​dy zro​bi się tak na​p raw​dę wio​sen​n ie, ale ro​zu​miem, że te​raz żad​n e​mu z was nie w gło​wie ku​cha​rze​n ie na świe​żym po​wie​trzu. – Nie. Ra​czej nie. Lupa w tym cza​sie roz​ma​wiał z dziew​czyn​ka​mi, któ​re zbie​gły z pię​tra z tor​n i​stra​mi w dło​n iach. Star​sza wy​glą​da​ła na mniej wię​cej dzie​sięć lat, dru​ga mo​gła mieć dwa, trzy lata mniej. – Za​wo​żę Mał​go​się i Klau​dię do szko​ły. – Do​brze. Agniesz​ka Lupa za​go​n i​ła cór​ki do czer​wo​n e​go pun​to. Kie​dy od​jeż​dża​ły, dziew​czyn​ki ma​cha​ły przez szy​bę do ojca. – Chodź​my na​p ić się po​rząd​n ej kawy – mruk​n ął Lupa. Prze​szli do sa​lo​n u po​łą​czo​n e​go z kuch​n ią. To było wiel​kie po​miesz​cze​n ie, któ​re zaj​mo​wa​ło pra​wie cały par​ter. Wy​jąt​ko​wo ele​ganc​kie. Mort​ka z za​zdro​ścią pa​trzył na drew​n ia​n ą pod​ło​gę w czę​ści wy​p o​czyn​ko​wej i gru​be, kre​mo​we ka​fel​ki w czę​ści ku​chen​n ej, skó​rza​n ą sofę z fo​te​la​mi, szkla​n y stół za​wa​lo​n y ga​ze​ta​mi i po​n ad czter​dzie​sto​ca​lo​wy te​le​wi​zor za​wie​szo​n y na ścia​n ie. Naj​bar​dziej jed​n ak po​do​ba​ły mu się szkla​n e drzwi, któ​re pro​wa​dzi​ły na ta​ras, a po​tem do ogro​du. Sta​ły tam tram​p o​li​n a dla dzie​ci i ma​lut​ka szo​p a na na​rzę​dzia. – To jest ta two​ja dział​ka, o któ​rej tak ga​dasz? Lupa po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Nie. Dział​ka jest gdzie in​dziej. Tu​taj Aga nie po​zwo​li​ła mi nic za​sa​dzić. Zde​cy​do​wa​ła, że to bę​dzie plac za​baw dla dzie​ci. Ma być tyl​ko tra​wa, żeby mo​gły so​bie bie​gać na świe​żym po​wie​trzu. Za to dział​kę do​sta​łem na wła​sność. Wiesz, to był nasz azyl, kie​dy miesz​ka​li​śmy jesz​cze w blo​ku. Ale od cza​su prze​p ro​wadz​ki wła​ści​wie tyl​ko ja tam jeż​dżę. I do​brze. Wy​da​je mi się, że każ​dy męż​czy​zna po​wi​n ien mieć ta​kie miej​sce, gdzie może ro​bić to, co chce. Maj​ster​ko​wać, pra​co​wać fi​zycz​n ie, na​p ra​wiać rze​czy, a od cza​su do cza​su coś ze​p suć – opo​wia​dał Lupa, krę​cąc się przy eks​p re​sie. Włą​czył ma​szy​n ę, któ​ra pra​co​wa​ła z gło​śnym brzę​cze​n iem, wła​ści​wie unie​moż​li​wia​ją​cym roz​mo​wę. Po​li​cjant roz​lał kawę do fi​li​ża​n ek i po​sta​wił je na bla​cie od​dzie​la​ją​cym część ku​chen​n ą po​miesz​cze​n ia od dzien​n ej. Sta​ły przy nim wy​so​kie ba​ro​we stoł​ki. Mort​ka usiadł na jed​n ym, a Lupa po​dał mu peł​n ą cu​kier​n i​cę i ły​żecz​kę. – Wiem, że dużo sło​dzisz. Jak​by za​bra​kło cu​kru, to się nie krę​p uj. Mamy w domu jesz​cze ze dwa ki​lo​gra​my. – Bar​dzo śmiesz​n e. Lupa wy​szcze​rzył zęby w od​p o​wie​dzi i za​brał się do ro​bie​n ia ja​jecz​n i​cy. Roz​beł​tał jaj​ka no​żem i wle​wał za​war​tość na pa​tel​n ię, na któ​rej skwier​cza​ło już ma​sło. Sko​rup​ki lą​do​wa​ły w zle​wie. – Ka​n ap​ki? – Wy​star​czy chleb z ma​słem – od​p o​wie​dział Mort​ka, wsy​p u​jąc do fi​li​żan​ki trze​cią ły​żecz​kę cu​kru.

Lupa ukro​ił im po dwie krom​ki, po​sma​ro​wał i po​ło​żył na ta​le​rzu. Obok wy​lą​do​wa​ła ja​jecz​n i​ca. Po​dał Mort​ce jego por​cję i za​czął jeść. – Two​ja żona nie wy​glą​da​ła na za​do​wo​lo​n ą – po​wie​dział Mort​ka. – Aha… Agniesz​ka to do​bra ko​bie​ta, ale nie do koń​ca ro​zu​mie moją pra​cę. Krę​ci ją to, że ma męża po​li​cjan​ta, któ​ry ła​p ie prze​stęp​ców. A jak za​czą​łem pra​co​wać w CBŚ, to aż pisz​cza​ła z ra​do​ści. Tyl​ko że rów​n o​cze​śnie chcia​ła​by, że​bym był w domu o szes​n a​stej, a po​tem przy​kład​n ie zaj​mo​wał się dzieć​mi, go​to​wał obiad​ki i inne ta​kie. Prze​rwał mó​wie​n ie, żeby zjeść pół krom​ki chle​ba. Mort​ka po​my​ślał, że z nim i Olą było po​dob​n ie. Naj​p ierw eks​cy​ta​cja, a po​tem ro​sną​ce z każ​dym mie​sią​cem wspól​n e​go ży​cia pre​ten​sje o to, że nie ma go w domu, że nie po​świę​ca cza​su chłop​com, że jej nie wspie​ra. A wresz​cie dłu​gie dni gniew​n ej ci​szy i cią​głe pre​ten​sje o wszyst​ko. – No i ma skrzy​wie​n ie po pra​cy przy​kryw​kow​ca – cią​gnął Lupa. – Od razu się de​n er​wu​je i drę​czy, czy zno​wu się w coś nie wpa​ko​wa​łem. – Je​śli się de​n er​wu​je, to cze​mu nie za​dzwo​n i​ła? – Mó​wię ci prze​cież, skrzy​wie​n ie po pra​cy przy​kryw​kow​ca. Na​uczy​ła się wte​dy, że nie może do mnie dzwo​n ić. Mort​ka po​ki​wał gło​wą. – To na​p raw​dę tak moc​n o tkwi w czło​wie​ku? – za​p y​tał. – Na​wet so​bie nie wy​obra​żasz – od​p o​wie​dział Lupa. Skoń​czy​li jeść. Po​li​cjant ze​brał na​czy​n ia i scho​wał je do zmy​war​ki. – Pój​dę wziąć prysz​n ic – po​wie​dział. – Też bę​dziesz chciał? – Nie. Nie mam ciu​chów na zmia​n ę. – Coś ci po​ży​czę. – Je​steś ode mnie niż​szy. – Nie​du​żo. – Nie, dzię​ki. W cią​gu dnia pod​sko​czę do sie​bie. – Do​bra, nie na​le​gam. Zaj​mie mi to parę mi​n ut. Po​tem za​sta​n o​wi​my się, co da​lej. Mort​ka dał mu dło​n ią znak, żeby już so​bie po​szedł, i sam sta​n ął przy prze​szklo​n ych drzwiach do ogro​du. Sły​szał, jak Lupa wcho​dzi na pię​tro i za​my​ka drzwi ła​zien​ki. Chwi​lę po​tem do​szedł go dźwięk od​krę​ca​n ej wody. Przy​glą​dał się in​ten​syw​n ie zie​lo​n ej tra​wie, na któ​rej ostat​n ie kro​p le rosy błysz​cza​ły w ma​jo​wym słoń​cu, i po​my​ślał, że za​zdro​ści Lu​p ie. Nie tyl​ko tego domu, ale przede wszyst​kim uło​żo​n e​go, w mia​rę spo​koj​n e​go ży​cia z żoną, dzieć​mi, dział​ką i nie​dziel​n y​mi obia​da​mi. Z ro​so​łem i scha​bo​wym za​miast róż​nych wy​n a​laz​ków wy​cią​ga​n ych z za​mra​ża​rek w su​p er​mar​ke​tach. Może on też po​wi​n ien tak zro​bić? Nie od​cho​dzić z po​li​cji, ale po​p ro​sić o prze​nie​sie​n ie do ja​kie​goś ma​zo​wiec​kie​go mia​stecz​ka, gdzie naj​więk​szy​mi pro​ble​ma​mi są dzie​cia​ki han​dlu​ją​ce po​kąt​n ie ma​ri​hu​a ną, rzad​kie kra​dzie​że sa​mo​cho​dów i pi​jac​kie bój​ki w piąt​ko​we wie​czo​ry. Ide​a l​n e miej​sce, żeby za​cząć wszyst​ko od nowa. Spo​koj​n ie i po​wo​li. Może na​p raw​dę po​wi​n ien tak po​stą​p ić? A może gdy​-

by tak zro​bił kil​ka lat wcze​śniej, ura​to​wał​by swo​je mał​żeń​stwo i te​raz miał​by to samo co Lupa – do​mek jed​n o​ro​dzin​n y w ci​chej oko​li​cy, ogró​dek z tram​p o​li​ną, na któ​rej sza​le​li​by An​drzej i Mi​chał, oraz Olę przy swo​im boku. A w nocy, kie​dy nie by​ło​by nic sły​chać, na​wet prze​jeż​dża​ją​cych sa​mo​cho​dów, ko​cha​li​by się i za​sy​p ia​li wtu​le​n i w swo​je za​p a​chy. – Jesz​cze je​ste​ście? Drgnął za​sko​czo​n y i lek​ko za​wsty​dzo​n y tym, że ktoś go pod​szedł pod​czas ta​kich roz​my​ślań. Agniesz​ka Lupa we​szła do kuch​n i i wy​ję​ła to​reb​kę z fu​sa​mi z eks​p re​su. – Tak. Je​ste​śmy – po​wie​dział i kaszl​n ął, kie​dy zdał so​bie spra​wę, że za​czął pisz​czeć jak na​sto​la​tek zła​p a​n y na ma​stur​ba​cji. – Lupa bie​rze prysz​n ic. – Sły​szę – po​wie​dzia​ła, wy​rzu​ca​jąc to​reb​kę z fu​sa​mi do śmie​ci. – Gdzie by​li​ście? – Dzi​siaj w nocy? – Tak. – W szpi​ta​lu. Pod​n io​sła gło​wę znad zle​wu i spoj​rza​ła w kie​run​ku Mort​ki. – Coś się sta​ło? – Tak. Ale nie mogę po​wie​dzieć co. – Ta​jem​n i​ca śledz​twa? – za​p y​ta​ła agre​syw​n ie kpią​cym to​n em. – Tak. Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi, da​jąc znak, że nie za​mie​rza o nic wię​cej py​tać, bo zu​peł​n ie jej to nie ob​cho​dzi. – Zro​bić ci kawę? Pod​n iósł i po​ka​zał jej trzy​ma​n ą w dło​n i fi​li​żan​kę. Kiw​n ę​ła gło​wą i za​ję​ła się wyj​mo​wa​n iem sko​ru​p ek ze zle​wu i wrzu​ca​n iem ich do śmiet​n i​ka. – Znaj​dzie​cie tego mor​der​cę? – Tak. Oczy​wi​ście, że znaj​dzie​my. Wes​tchnę​ła. – Nie mów tak do mnie. – Jak? – Tak jak mó​wisz do byle prze​stra​szo​n ej ko​biet​ki. Py​tam na se​rio. – Są na to szan​se – od​p o​wie​dział po na​my​śle. – Jak duże? – Śred​n ie. – Dzię​ku​ję. Na​la​ła na gą​becz​kę tro​chę pły​n u do my​cia i za​bra​ła się do czysz​cze​n ia zle​wu. Kil​ka ko​smy​ków wło​sów opa​da​ło jej co kil​ka se​kund na czo​ło i mu​sia​ła od​gar​niać je przed​ra​mie​n iem. – Py​tam dla​te​go – za​czę​ła – że przy odro​bi​n ie szczę​ścia, je​śli uda​ło​by się wam go szyb​ko do​rwać, Bo​guś być może mógł​by wró​cić do CBŚ. Mort​ka zmarsz​czył brwi. – Do CBŚ?

– Oczy​wi​ście. Prze​cież przy​sła​li go tu​taj za karę. Tak samo jak cie​bie. Tyl​ko cie​bie na kil​ka mie​się​cy, a my tu​taj naj​wy​raź​n iej utkwi​li​śmy do koń​ca ży​cia. Te​raz pró​bu​je mi to wy​n a​gro​dzić tym do​mem, ale… – Mach​n ę​ła dło​n ią i kil​ka kro​p el pia​n y z gąb​ki po​fru​n ę​ło na ku​chen​n e bla​ty. – Szko​da ga​dać. – My​śla​łem, że pro​sił o prze​n ie​sie​n ie tu​taj. Prze​rwa​ła sprzą​ta​n ie i spoj​rza​ła na nie​go zdzi​wio​n a. – Pro​sił? Bo​guś? Nie! Kto ci na​opo​wia​dał ta​kich bred​n i? On? – Nie – skła​mał. – Ja​kiś ko​le​ga z pra​cy. – No tak. – Za co go uka​ra​n o? – Coś po​szło nie tak pod​czas ostat​n iej ope​ra​cji, w któ​rej brał udział w biu​rze. Ale nie po​wie​dział mi co, bo – zgię​ła w po​wie​trzu pal​ce, ro​biąc znak ozna​cza​ją​cy cu​dzy​słów – ta​jem​n i​ca śledz​twa. I tak tra​fi​li​śmy tu​taj – do​koń​czy​ła, wzdy​cha​jąc. – A ty kie​dy wra​casz do praw​dzi​we​go świa​ta? – Nie​dłu​go. – Szczę​ściarz. – Chy​ba że mnie tu​taj przy​trzy​ma​ją w związ​ku z tymi mor​der​stwa​mi. – Oby nie. A to w ogó​le moż​li​we? – Nie wiem. Chy​ba tak. Lupa zszedł na dół. Gło​wę miał mo​krą. Ubrał się w czy​ste rze​czy i szcze​rzył się, jak​by woda zmy​ła z nie​go całe zmę​cze​n ie i ból. – O! Aga. Wró​ci​łaś? – Tak, ko​cha​n ie – po​wie​dzia​ła kwa​śno, uśmie​cha​jąc się przy tym sze​ro​ko. Był to je​den z tych uśmie​chów, od któ​rych za​czy​n a​ją się mał​żeń​skie kłót​n ie. Lupa sta​n ął przy ku​chen​n ym bla​cie. Przy​p a​try​wał się żo​n ie, któ​ra da​lej sprzą​ta​ła, uda​jąc, że nie wi​dzi męża. Oparł się rę​ka​mi o sto​łek ba​ro​wy. Praw​do​p o​dob​n ie za​sta​n a​wiał się nad tym, co ma jej te​raz po​wie​dzieć, jak się za​cho​wać, ale na​gle jak​by zre​zy​gno​wał. Kiw​n ął pal​cem na Mort​kę i wska​zał drzwi. – Mu​szę iść do pra​cy – po​wie​dział. – Oczy​wi​ście, że mu​sisz. – Być może wró​cę do​p ie​ro na ko​la​cję. – Oczy​wi​ście, że tak. Lupa za​ci​snął pięść i na​tych​miast ją roz​luź​n ił. Pod​szedł do żony, po​ło​żył swo​je dło​n ie na jej ra​mio​n ach i de​li​kat​n ym, ale pew​n ym ru​chem ob​ró​cił ją do sie​bie. – Ko​cie… Naj​p ierw pa​trzy​ła na nie​go zi​ry​to​wa​n a, po​tem zmarsz​czy​ła brwi, aż wresz​cie ką​ci​ki jej ust lek​ko się unio​sły. – To lu​bię – po​wie​dział Lupa i po​ca​ło​wał ją moc​n o, a po​tem przy​tu​lił. Mort​ka nie chciał im prze​szka​dzać ani da​lej przy​p a​try​wać się jak pod​glą​dacz tej chwi​li bli​sko​ści dwoj​ga do​ro​słych lu​dzi. Ci​cho, nie​mal bez​sze​lest​n ie wy​szedł na ze​wnątrz. Oparł się łok​cia​mi o płot i wy​cią​gnął twarz w stro​n ę wio​sen​n e​go słoń​ca.

Lupa wy​szedł z domu po mniej wię​cej pię​ciu mi​n u​tach. W ża​den spo​sób nie sko​men​to​wał swo​je​go ma​łe​go star​cia z żoną, więc Mort​ka rów​n ież się nie od​zy​wał. – Co te​raz? – za​p y​tał po​li​cjant. – No​wak – od​p o​wie​dział Mort​ka. – Sprawdź​my jego miesz​ka​n ie. Za​n im otwo​rzył drzwi, bar​dzo dłu​go przy​p a​try​wał się obu zam​kom. Chciał się upew​n ić, że nikt się nie wła​mał do środ​ka w cią​gu nocy, tak jak wła​ma​n o się do po​ko​ju Olgi. Nie do​strzegł jed​n ak żad​n ych śla​dów uży​cia wy​try​chu. Otwo​rzył klu​czem, któ​ry po​p rzed​n ie​go dnia za​brał No​wa​ko​wi, i we​szli. W środ​ku nic się nie zmie​n i​ło od cza​su, kie​dy opu​ścił lo​kal w to​wa​rzy​stwie sa​n i​ta​riu​szy i le​żą​ce​go na no​szach le​ka​rza. Drzwi od ubi​ka​cji wciąż były otwar​te, w środ​ku cią​gle pa​li​ło się świa​tło. Kla​p a od spłucz​ki była od​su​n ię​ta, a na pod​ło​dze le​ża​ły wo​recz​ki z he​ro​iną. Mort​ka po​ło​żył na ko​mo​dzie w przed​p o​ko​ju pu​deł​ko z ku​p io​n y​mi wcze​śniej w dro​ge​rii gu​mo​wy​mi rę​ka​wicz​ka​mi. Wy​jął parę, po​dał Lu​p ie, a sam za​ło​żył dru​gą. Lupa z ko​lei wy​cią​gnął z kie​sze​n i za​bra​n y z domu apa​rat cy​fro​wy. – Wiesz, że to, co ro​bi​my, jest nie​le​gal​n e? – za​p y​tał. – Je​śli mamy ra​cję, to Za​ga​jew​ski nam po​tem wszyst​ko pod​p i​sze. – A jak nie? – A jak nie, to do​sta​n ie​my pa​p ier cho​ciaż​by ze wzglę​du na pro​chy. Lupa skoń​czył za​kła​dać rę​ka​wicz​ki i po​ru​szył pal​ca​mi we wszyst​kie stro​n y, żeby le​p iej się uło​ży​ły. Po​tem pod​n iósł to​reb​kę z nar​ko​ty​kiem i po​ło​żył ją na swo​jej otwar​tej dło​n i. – Co o tym są​dzisz? – za​p y​tał Mort​ka. – A ty? – Nie je​stem eks​p er​tem, ale prze​cho​dzi​łem parę szko​leń. – Jak wszy​scy. – Wła​śnie. We​dług mnie to he​ro​ina. Bar​dzo czy​sta. – Tak. – Ktoś to sprze​da​je w Kro​to​wi​cach? Lupa po​trzą​snął gło​wą. – Tyl​ko cze​ska ma​ryś​ka i na​sza amfa. Nie pa​mię​tam przy​p ad​ku, że​by​śmy zła​pa​li ko​goś z czymś tward​szym. Może w Je​le​n iej… – Tak my​śla​łem. Ane​ta opo​wia​da​ła, że na tej far​mie wię​zio​n ym dziew​czy​nom po​da​je się nar​ko​ty​ki. Mogą je uza​leż​n iać od hery. To prze​cież lep​sze niż ja​kie​kol​wiek kaj​da​n y. – I to od tych fa​ce​tów No​wak miał​by do​stać to​war? – Do​stać lub pod​p ro​wa​dzić. Lupa odło​żył to​reb​kę i zro​bił jej dwa zdję​cia. Mort​ka w tym cza​sie szyb​ko zaj​rzał do wszyst​kich po​koi. – Od cze​go za​czy​n a​my? – Duży po​kój.

– Do​bra. Prze​szli do sa​lo​n u jak​by wy​ję​te​go pro​sto z ka​ta​lo​gu Black Red Whi​te. Wszyst​kie me​ble wy​glą​da​ły na względ​n ie nowe, mało znisz​czo​n e i w mia​rę ele​ganc​kie. Za​czę​li prze​szu​ki​wać szaf​ki i szu​fla​dy. Więk​szość była pu​sta. Opróż​n io​n o je co naj​mniej kil​ka mie​się​cy temu, na co wska​zy​wa​ła gru​ba war​stwa ku​rzu, któ​re​go nikt nie ście​rał. – Co się sta​ło z żoną No​wa​ka? – Ode​szła i za​bra​ła dzie​cia​ki. – Dla​cze​go? – Nie mó​wił. – Cią​gle no​sił ob​rącz​kę. – Bo się nie roz​wie​dli. Wiesz, ona jest głę​bo​ko wie​rzą​cą ka​to​licz​ką. To tłu​ma​czy​ło wi​szą​ce w każ​dym po​ko​ju krzy​że – małe i dys​kret​n ie umiesz​czo​n e tuż nad drzwia​mi. Kru​cy​fik​su nie było w ubi​ka​cji. – Zna​la​złeś coś? – za​p y​tał Mort​ka. – Nie. Tyl​ko jego ubra​n ia. Ko​mi​sarz za​brał się do otwie​ra​n ia ko​lej​n ej szu​fla​dy i prze​rzu​ca​n ie znaj​du​ją​cych się tam ko​szu​lek. – Roz​ma​wia​łem z Agniesz​ką – za​czął ostroż​n ie Mort​ka – po​wie​dzia​ła, że nie prze​n ie​śli​ście się tu​taj do​bro​wol​n ie, ale przy​sła​n o cię tu za karę. Lupa prze​stał wy​rzu​cać T-shir​ty i od​wró​cił się do Mort​ki. Nie wy​glą​dał na zdzi​wio​n e​go. – Bo ona my​śli, że tak to się wła​śnie od​by​ło – stwier​dził spo​koj​n ie, a w jego gło​sie moż​n a było usły​szeć we​so​ły ton. – Dla​cze​go? – Bo tak jej to sprze​da​łem. – Lupa wes​tchnął. – Ty jej nie znasz, Kuba. Ale to miej​ska dzie​wu​cha. W ży​ciu by się tu​taj do​bro​wol​n ie nie prze​n io​sła. A mu​sie​li​śmy za​miesz​kać w ja​kimś spo​koj​n iej​szym miej​scu. In​a ​czej moja ro​dzi​n a by nie prze​trwa​ła. Nie​ste​ty… Zro​bi​łem więc to, co trze​ba było zro​bić. Okła​ma​łem wła​sną żonę. Mort​ka po​czuł się nie​zręcz​n ie z po​wo​du tego na​głe​go i szcze​re​go wy​zna​n ia. Po​ża​ło​wał, że w ogó​le po​ru​szył ten te​mat. – Mam na​dzie​ję, że nic jej nie wy​ga​da​łeś? – Mo​głem coś chlap​n ąć – wy​znał z ocią​ga​n iem ko​mi​sarz. – Ale zwa​li​łem to na plot​ki w pra​cy. – Kur​wa… – mruk​n ął Lupa. – Do​bra. Po​tem się będę tym przej​mo​wał. Je​śli w ogó​le bę​dzie czym. Lupa otwo​rzył ba​rek, zro​bił wiel​kie oczy i po​ki​wał z uzna​n iem gło​wą. Mach​nął do ko​mi​sa​rza i po​ka​zał mu sto​ją​ce cia​sno obok sie​bie rzę​dy bu​te​lek wina, whi​sky i ko​n ia​ku. Do​wo​dy wdzięcz​n o​ści, któ​rych No​wak nie zdą​żył wy​p ić. Oj​ciec Mort​ki miał po​dob​n ą ko​lek​cję. Na​zy​wał ją „ar​mią Na​p o​le​onów” i śmiał się gło​śno, ile​kroć po​wta​rzał ten dow​cip. Mort​ka prze​szu​kał ostat​n ią szu​fla​dę w swo​jej czę​ści po​ko​ju i prze​szedł do ła​-

zien​ki. To było nie​wiel​kie po​miesz​cze​n ie, któ​re​go nie​mal po​ło​wę zaj​mo​wa​ła duża na​roż​n a wan​n a, a resz​tę pral​ka i umy​wal​ka. Z tru​dem dało się tam po​ru​szać. Zna​lazł szczo​tecz​kę do zę​bów, pa​stę, kil​ka mę​skich ko​sme​ty​ków, go​lar​kę, my​dło w pły​n ie i płyn do de​zyn​fek​cji. Nic, co by zwra​ca​ło ja​ką​kol​wiek uwa​gę. Kuc​n ął i przy​su​n ął się do wan​n y. Za​czął do​kład​n ie oglą​dać ce​ra​micz​n e ka​fel​ki, któ​ry​mi ją obu​do​wa​n o, rów​n o​cze​śnie je ostu​ku​jąc, aż zna​lazł je​den, któ​ry się po​ru​szył. Pró​bo​wał go zdjąć, ale nie dał rady. Wstał, po​szedł do kuch​n i i wró​cił z no​żem sto​ło​wym. Wsa​dził ostrze w nie​wiel​ką szcze​li​n ę i za​czął nim ru​szać. Wresz​cie uda​ło mu się pod​wa​żyć ka​fe​lek. Był za​cze​p io​n y na ma​gne​sy. To czę​ste roz​wią​za​n ie, ma za​p ew​n ić hy​drau​li​kom do​stęp do in​sta​la​cji bez ko​n iecz​n o​ści nisz​cze​n ia gla​zu​ry. Zaj​rzał do środ​ka, przy​świe​ca​jąc so​bie ko​mór​ką. Do​strzegł błysk fo​lii. Wsa​dził ra​mię do dziu​ry i wy​cią​gnął spod wan​n y re​kla​mów​kę. We​wnątrz znaj​do​wa​ły się opa​ko​wa​n e w wo​recz​ki zwit​ki bank​n o​tów. Wy​rzu​cił je na pod​ło​gę i pod​n iósł je​den. Euro. Wi​dział na no​mi​n a​łach cy​fry 10 i 20. Nie po​tra​fił oce​nić, ile łącz​n ie było tu​taj pie​n ię​dzy. Za​dzwo​n ił jego te​le​fon. Ode​brał szyb​ko, nie pa​trząc na wy​świe​tlacz. – Mort​ka. – Kuba. Tu​taj ko​men​dant Zaj​da. Gdzie je​steś? Za​wa​hał się na uła​mek se​kun​dy. – W domu. – Przy​jedź na ko​mi​sa​riat. Mu​si​my po​roz​ma​wiać. – O czym? – O two​im ra​p or​cie z za​trzy​ma​n ia Lu​ca​sa. – Nie mam tam nic do do​da​n ia ani zmie​n ie​n ia. – Przy​jedź na ko​mi​sa​riat – po​wie​dział ostro Zaj​da. – Nie mogę. Źle się czu​ję. To chy​ba gry​p a. Roz​łą​czył się i wsa​dził te​le​fon do kie​sze​n i. Ko​lej​n y dzwo​n ek. Wy​jął apa​rat. Nu​mer Zaj​dy. Od​rzu​cił po​łą​cze​n ie, wszedł w menu te​le​fo​n u i wy​łą​czył dźwięk. – Kto to był? – za​p y​tał Lupa, któ​ry skoń​czył już pra​co​wać w sa​lo​n ie. – Zaj​da. – Aha. Zna​la​złeś coś? Mort​ka od​su​n ął się, żeby po​li​cjant mógł zo​ba​czyć pie​n ią​dze. Lupa gwizd​n ął prze​cią​gle. – Ile tego jest? – Nie li​czy​łem jesz​cze. Lupa za​gryzł dol​n ą war​gę. – Co z tym ro​bi​my? – A co masz na my​śli? – Że trze​ba by to ko​muś po​ka​zać. Za​wieźć na ko​mi​sa​riat. – I po​wia​do​mić Zaj​dę o tym, co się dzie​je? – za​p y​tał Mort​ka. – Boję się, że mamy za mało, by pchnąć spra​wę we wła​ści​wym kie​run​ku. – Mamy he​ro​inę i kasę.

– He​ro​ina to nie jest twar​dy do​wód. Za​wsze moż​n a twier​dzić, że No​wak był zwy​kłym ćpu​n em. Na​wet wśród le​ka​rzy może się coś ta​kie​go zda​rzyć. A pie​n ią​dze? To już nie te cza​sy, kie​dy za​ka​zy​wa​ło się trzy​ma​n ia de​wiz oso​bom pry​wat​nym. – A je​śli się my​li​my? – rzu​cił Lupa. – Je​śli Zaj​da nie ma z tym nic wspól​n e​go? Mort​ka wstał i otrze​p ał spodnie. – Mam na​dzie​ję, że tak jest. Ale chciał​bym mieć w ręku coś so​lid​n iej​sze​go – po​wie​dział, wy​cho​dząc z ła​zien​ki. Za​uwa​żył le​żą​cy w ko​szy​ku przy drzwiach te​le​fon No​wa​ka. Pod​n iósł apa​rat. To był Sam​sung. Chwi​lę za​ję​ło mu, za​n im się zo​rien​to​wał, jak wy​łą​czyć blo​ka​dę kla​wia​tu​ry. – Te​le​fon. Spryt​n e. Mo​gli​by​śmy wy​stą​p ić o dane ze sta​cji ba​zo​wych sie​ci ko​mór​ko​wej i w ten spo​sób od​two​rzyć ru​chy No​wa​ka – za​p ro​p o​n o​wał Lupa. – To zaj​mie wie​ki – od​p o​wie​dział Mort​ka. Wszedł w re​jestr roz​mów. Ode​bra​n e te​le​fo​n y. Tyl​ko jed​n o po​łą​cze​n ie z dnia, kie​dy za​mor​do​wa​n o Olgę. Wy​cią​gnął swój apa​rat i wpi​sał nu​mer. Za​dzwo​n ił. Po​łą​cze​n ie ode​bra​n o po pię​ciu sy​gna​łach. – Hur​tow​n ia odzie​ży uży​wa​n ej Ciu​ch​hurt. Jego mózg pra​co​wał bły​ska​wicz​n ie. – Dzień do​bry. Je​stem wła​ści​cie​lem lum​p ek​su. Chcia​łem się za​opa​trzyć. Spro​wa​dza​cie to​war z za​cho​du? – Eee… Tak. Z Nie​miec i An​glii. – No i zna​ko​mi​cie. Kie​dy moż​n a do was pod​sko​czyć po to​war? Dwie se​kun​dy ci​szy. – Wie pan, my daw​n o nie mie​li​śmy do​sta​wy. – To nie​waż​n e. Na pew​n o coś znaj​dę – po​wie​dział, wy​cią​ga​jąc no​tat​n ik i dłu​go​p is. – Jaki jest wasz ad​res? – Ale my na​p raw​dę… – Tak na przy​szłość. Jak bę​dzie do​sta​wa. – Fa​brycz​n a 31, ale nie ma te​raz po co przy​jeż​dżać. Prze​rwał po​łą​cze​n ie. Pod​su​n ął Lu​p ie kart​kę pod nos. – Znasz tę uli​cę? – Tak – od​p o​wie​dział ko​mi​sarz po chwi​li za​sta​n o​wie​n ia – to na pe​ry​fe​riach mia​sta. Wła​ści​wie nie wiem, czy to da​lej Kro​to​wi​ce. Co to za miej​sce? Mort​ka ścią​gnął gu​mo​we rę​ka​wicz​ki i wsa​dził je do tyl​n ej kie​sze​n i spodni. – To, do któ​re​go wła​śnie je​dzie​my – po​wie​dział.

Rozdział 17 Uli​ca Fa​brycz​n a nie za​słu​gi​wa​ła na swo​ją na​zwę. Już od daw​n a nie było tu​taj żad​n e​go prze​my​słu. Bu​dy​n ek nie​dzia​ła​ją​cej fa​bry​ki dy​wa​n ów jesz​cze ja​koś się trzy​mał, ale wszyst​ko inne szło w ru​inę. Sta​re, roz​sy​p u​ją​ce się bu​dyn​ki gro​zi​ły w każ​dej chwi​li za​wa​le​n iem, o czym zresz​tą ostrze​ga​ły od​p o​wied​n ie ta​blicz​ki. Sta​n o​wi​ły one je​dy​n e za​bez​p ie​cze​n ie, ja​kie sto​so​wa​n o. Każ​dy pi​jak czy dzie​ciak mógł do nich wejść i do​stać w łeb spa​da​ją​cą z su​fi​tu ce​głów​ką. Kie​dyś były chy​ba oto​czo​n e pło​tem, ale ten zo​stał ukra​dzio​n y przez zło​mia​rzy. Po​zo​sta​ły po nim tyl​ko po​rdze​wia​łe słu​p y, któ​rych naj​wy​raź​n iej nie uda​ło się ni​ko​mu wy​ko​p ać z zie​mi. Pod nu​me​rem 31 znaj​do​wał się je​dy​n y bu​dy​n ek, któ​ry wy​glą​dał jako tako – par​te​ro​wy ma​ga​zyn z czer​wo​n ej ce​gły, oto​czo​n y be​to​n o​wym pło​tem. – Co tu​taj się mie​ści​ło? – za​p y​tał Mort​ka, ocie​ra​jąc pot z czo​ła. Zro​bi​ło się dusz​n o, a w od​da​li wi​dać już było zbie​ra​ją​ce się ciem​n e, groź​n e chmu​ry. – In​fra​struk​tu​ra po​moc​n i​cza dla fa​bry​ki dy​wa​n ów. Ga​ra​że, ma​ga​zy​n y, warsz​ta​ty – od​p o​wie​dział Lupa, stu​ka​jąc pal​cem w kie​row​n i​cę. – My​ślisz, że to tu​taj? – Pa​so​wa​ło​by. Ma​ga​zyn od​da​lo​n y od bu​dyn​ków miesz​kal​n ych, nie zwra​ca na sie​bie uwa​gi. Teo​re​tycz​n ie spro​wa​dza​ją odzież uży​wa​n ą z Nie​miec, więc cię​ża​rów​ki i sa​mo​cho​dy na tam​tej​szych bla​chach nie będą bu​dzić ni​czy​ich po​dej​rzeń. Ot, ko​lej​n y trans​p ort. Lupa chrząk​n ął. – Kie​dy mó​wi​łeś o far​mie, to wy​obra​ża​łem so​bie sta​re go​spo​dar​stwo rol​n e. Ale tak, ta hur​tow​n ia też pa​su​je. To co, chcesz się tam ro​zej​rzeć? – By​ło​by do​brze. – Spro​wa​dza​my po​moc? – Cią​gle mamy tyl​ko po​dej​rze​n ia. Nic wię​cej. – Czy​li pój​dzie​my tam tyl​ko we dwóch? – Tak, ale ostroż​n ie. Tyl​ko żeby się ro​zej​rzeć. Bez sza​leństw. Lupa przez chwi​lę bił się z my​śla​mi. Wresz​cie kiw​n ął gło​wą. – Masz broń? – za​p y​tał. – Tak. A ty? – Oczy​wi​ście. Wy​szli z sa​mo​cho​du i ru​szy​li w stro​n ę bra​my. – Kur​wa. Gdy​bym wie​dział, że tak to bę​dzie wy​glą​dać w tych Kro​to​wi​cach, to zo​stał​bym w CBŚ – mruk​n ął Lupa pod no​sem. – Tam była spo​koj​n iej​sza ro​bo​ta?

– No ba! Z bud​ki przy bra​mie wy​chy​lił się męż​czy​zna w dre​so​wej blu​zie z kap​tu​rem. Był łysy, miał lek​ki za​rost na twa​rzy i nie​wiel​kie za​czer​wie​n io​n e oczka, jak​by całą noc sie​dział przed kom​p u​te​rem czy te​le​wi​zo​rem. – Dzień do​bry. Ko​mi​sarz Bog​dan Lupa, po​li​cja – po​wie​dział po​li​cjant, po​ka​zu​jąc od​zna​kę. – To mój ko​le​ga, ko​mi​sarz Mort​ka. Jest wła​ści​ciel? Łysy przy​p a​try​wał się to Mort​ce, to Lu​p ie, in​ten​syw​n ie przy tym my​śląc. – Kie​row​n ik? – Może być. – Jest – po​wie​dział łysy. – A o co cho​dzi? – O to cho​dzi, że chce​my z nim po​ga​dać. I tyle, kur​wa – po​wie​dział Lupa, przy​su​wa​jąc się do ły​se​go i pa​trząc na nie​go groź​n ie. Męż​czy​zna od​wró​cił gło​wę w bok. Na kar​ku miał wy​ta​tu​owa​n ą pa​ję​czy​n ę. – Do​bra, do​bra – mruk​n ął. – Za​raz go przy​p ro​wa​dzę. Pa​n o​wie po​cze​ka​ją. Łysy po​szedł szu​kać sze​fa. Mort​ka prze​szedł przez bra​mę i sta​n ął przy bud​ce. Na zbu​do​wa​n ym z nie​rów​n o po​ło​żo​n ych be​to​n o​wych płyt par​kin​gu sta​ły dwa auta oso​bo​we i jed​n a cię​ża​rów​ka z nie​bie​ską na​cze​p ą, na któ​rej na​ma​lo​wa​n o pe​li​ka​n a nio​są​ce​go rybę w dzio​bie. Na​p is po​n i​żej był tak sta​ry i znisz​czo​n y, że ko​mi​sarz nie po​tra​fił go od​czy​tać. Straż​n ik wró​cił w to​wa​rzy​stwie kor​p u​lent​n e​go, ni​skie​go męż​czy​zny o spo​co​nej twa​rzy. – To pa​n o​wie są z po​li​cji? – za​p y​tał, przy​spie​sza​jąc kro​ku. Dy​szał przy tym, jak​by za​raz miał do​stać za​wa​łu. – Tak. Ko​mi​sarz Bo​gu​sław Lupa, to mój ko​le​ga Ja​kub Mort​ka. – Mie​czy​sław Biel​ski – przed​sta​wił się gru​ba​sek i otarł czo​ło wy​cią​gnię​tą z kie​sze​n i chu​s​tecz​ką. – Chwi​la… Lupa, tak? – Tak. – Żona Agniesz​ka? – Tak. – Znam. Znam. Na​sze dzie​ci cho​dzą do jed​n ej kla​sy. – Na​p raw​dę? – No. Mój to Adaś. Wie pan, ten strasz​n y ło​buz. – Żona chy​ba rze​czy​wi​ście coś wspo​mi​n a​ła. Ale mó​wi​ła też, że choć Adaś to ło​buz, to rów​n ież faj​n y chło​p ak. – No faj​n y, faj​n y, ale mógł​by się le​p iej uczyć. Do​brze, pa​n o​wie, w czym mogę po​móc? Lupa spoj​rzał na Mort​kę, któ​ry pra​wie nie​do​strze​gal​n ie kiw​n ął gło​wą. – Mamy proś​bę – od​p o​wie​dział ko​mi​sarz. – Chcie​li​by​śmy się u pana tu​taj tro​chę ro​zej​rzeć. – Ale po co? – za​p y​tał po​dejrz​li​wie Biel​ski. – Głu​p ia spra​wa, ale nie mam po​ję​cia. Do​sta​li​śmy roz​kaz z góry i lo​ka​cje do spraw​dze​n ia. Cho​le​ra wie, co oni kom​bi​n u​ją w tej Je​le​n iej – skła​mał Lupa. – To co, moż​n a? Pięć mi​n ut i już nas nie bę​dzie.

– Sam nie wiem. Lupa zmie​n ił wy​raz twa​rzy, po​sta​wę, ton gło​su. Prze​stał być mi​łym po​li​cjan​tem z są​siedz​twa, a stał się groź​n ym, śmier​tel​n ie po​waż​n ym gli​n ia​rzem. – Pro​szę mi nie ka​zać wra​cać tu​taj z pro​ku​ra​tor​skim na​ka​zem – po​wie​dział twar​do. – To nam obu bar​dzo, ale to bar​dzo utrud​n i ży​cie. Panu bar​dziej niż mnie. Bo wie pan, jak bę​dzie​my mie​li na​kaz, to wy​wró​ci​my tu​taj wszyst​ko na dru​gą stro​n ę. Biel​ski wal​czył sam ze sobą przez kil​ka dłu​gich se​kund, aż mach​n ął ręką. – Do​bra. Idź​cie. Tyl​ko nie zrób​cie mi ba​ła​ga​n u. – Ktoś tu jest jesz​cze oprócz pana? – Ka​mil w biu​rze. Je dru​gie śnia​da​n ie. – Ro​zu​miem. Mi​n ę​li Biel​skie​go i po​szli do ma​ga​zy​n u. Po przej​ściu kil​ku​n a​stu kro​ków Lupa zwol​n ił, żeby zrów​n ać się z Mort​ką. – Co ro​bią? – za​p y​tał. Ko​mi​sarz rzu​cił okiem za sie​bie. – Ga​da​ją przy bud​ce. – Pa​trzy​li na nas? – Tak. – Do​bra. Wcho​dzi​my tam. Ja za​bez​p ie​czam wej​ście, ty ba​dasz ma​ga​zyn i spa​da​my stąd naj​szyb​ciej, jak się da – po​wie​dział Lupa. – Jest tam jesz​cze je​den fa​cet. – Albo i wię​cej. Nie wiem, czy ten Biel​ski mó​wił praw​dę. Sta​n ę​li przy drzwiach. – Na​p raw​dę chcesz się w to ba​wić? – za​p y​tał Lupa. Mort​ka spoj​rzał w stro​n ę bra​my. Biel​ski cią​gle roz​ma​wiał z ły​sym. Go​rącz​ko​wo przy tym ge​sty​ku​lo​wał. Nie wy​glą​da​ło to do​brze. Ko​mi​sarz po​my​ślał, że gdy​by te​raz stąd po pro​stu ode​szli, po​wie​dzie​li, że coś im się po​my​li​ło, to naj​praw​do​p o​dob​n iej nic złe​go się już nie wy​da​rzy. A je​śli wej​dą do tego ma​ga​zy​nu, zda​rzyć się może wszyst​ko. Ale to mo​gło być to. Far​ma. Mi​n ął Lupę i wszedł do środ​ka. Zna​lazł się w nie​wiel​kim po​miesz​cze​n iu od​dzie​lo​n ym od resz​ty bu​dyn​ku gip​so​wy​mi ścia​n a​mi. W środ​ku były je​den kom​pu​ter, kasa fi​skal​n a i pół​ka z nie​chluj​n ie uło​żo​n y​mi se​gre​ga​to​ra​mi. Ja​kiś fa​cet za​stygł na krze​śle, z ka​n ap​ką w pół dro​gi do ust. – Kim je​ste​ście? – Po​li​cja. Pro​szę so​bie nie prze​szka​dzać – po​wie​dział Mort​ka i prze​szedł da​lej, do ma​ga​zy​n u. Lupa wszedł za nim. Uspo​ko​ił fa​ce​ta od ka​n ap​ki kil​ko​ma sło​wa​mi, któ​rych ko​mi​sarz już nie usły​szał. Był w hali, któ​rej środ​kiem biegł rząd pod​trzy​mu​ją​cych dach że​liw​n ych słu​pów. Pod ce​gla​n y​mi, po​kry​ty​mi ciem​n ym na​lo​tem ścia​n a​mi le​ża​ły po dwie wiel​kie ster​ty sta​rych ubrań: bluz, dżin​sów, ko​szu​lek, bie​li​zny. Ale żad​n ych

wię​zio​n ych ko​biet. Ni​ko​go, kto po​trze​bo​wał​by ich po​mo​cy. Tyl​ko za​p ach środ​ków prze​ciw mo​lom. Lupa za​mknął drzwi od czę​ści biu​ro​wej. Sta​n ął przy nich, z dło​n ią po​ło​żo​n ą na ka​bu​rze pi​sto​le​tu. – Idź spraw​dzić resz​tę – po​wie​dział. Mort​ka ru​szył mię​dzy ster​ty ubrań. Jego kro​ki od​bi​ja​ły się mięk​kim echem od ce​gla​n ych ścian i be​to​n o​wej pod​ło​gi. Wresz​cie po​mię​dzy jed​n ą ster​tą a dru​gą do​strzegł sta​lo​wą, brud​n ą kla​p ę, czę​ścio​wo przy​sło​n ię​tą ubra​n ia​mi. Pod​biegł tam z bi​ją​cym ser​cem. Od​rzu​cił ubra​n ia. Kla​p a była za​mknię​ta na so​lid​n y, moc​ny sko​bel. Od​cią​gnął go i otwo​rzył wej​ście. Buch​n ę​ła w nie​go cie​p ła, piw​n icz​n a wil​goć o za​p a​chu grzy​bów. Mort​ka ro​zej​rzał się szyb​ko. Lupa cią​gle stał przy drzwiach od biu​ra, trzy​ma​jąc war​tę. Nic po​dej​rza​n e​go się nie dzia​ło. Ko​mi​sarz zszedł po sta​lo​wej dra​bi​n ie do piw​n i​cy. Od​n a​lazł prze​łącz​n ik na ścia​n ie i włą​czył świa​tło. Nie​p rzy​jem​n y, mdły, lek​ko błę​kit​n y blask za​wie​szo​nych pod su​fi​tem świe​tló​wek roz​ja​śnił ko​ry​tarz. Piw​n i​cę po​dzie​lo​n o na kil​ka mniej​szych po​miesz​czeń. Mort​ka spraw​dził szyb​ko wszyst​kie. Każ​de było pu​ste. Znaj​do​wa​ły się tam tyl​ko sta​re skrzy​n ie, usta​wio​n e pod ścia​n ą kar​to​n y i jesz​cze jed​n a ster​ta ubrań. Te jed​n ak już za​wil​got​nia​ły i nada​wa​ły się tyl​ko do wy​rzu​ce​n ia. Zga​sił świa​tło i wró​cił na górę. Za​mknął kla​p ę od piw​n i​cy i za​su​n ął sko​bel. Wy​p eł​n ia​ły go gniew i roz​cza​ro​wa​n ie. Po​mył​ki były nie​od​łącz​n ą czę​ścią tej pra​cy. Pa​mię​tał o tym. Ale ta wie​dza w ża​den spo​sób mu te​raz nie po​ma​ga​ła. Pod​szedł do Lupy. – Czy​sto – po​wie​dział, si​ląc się na to, żeby za​cho​wać spo​kój. Ra​zem opu​ści​li ma​ga​zyn. Lupa po​dzię​ko​wał Biel​skie​mu za po​moc i za​mie​n ił z nim jesz​cze kil​ka słów, kie​dy za​wie​dzio​n y Mort​ka wsia​dał do sa​mo​cho​du. Po chwi​li do​łą​czył do nie​go ko​mi​sarz. – Czy​li to nie tu​taj. – Nie tu​taj – po​wie​dział po​n u​ro Mort​ka i ude​rzył pię​ścią w dach to​yo​ty. – Kur​wa mać! – Ej, spo​koj​n ie. – By​łem pra​wie pe​wien! Na cho​le​rę No​wak tu​taj dzwo​n ił?! Co, chciał ku​p ić uży​wa​n e ciu​chy w hur​cie? Wi​dzia​łeś prze​cież te eu​ro​sy, stać go było na parę no​wych ko​szul! – Nie wiem, Kuba, po co tu​taj dzwo​n ił. Jak się obu​dzi, to bę​dziesz mógł o to za​p y​tać – od​p o​wie​dział zi​ry​to​wa​n y Lupa i uru​cho​mił sil​n ik. Ru​szył po​wo​li. Prze​je​chał obok ma​ga​zy​n u, za​wró​cił i skie​ro​wał się z po​wro​tem do mia​sta. Mort​ka bez​gło​śnie wy​p o​wia​dał ko​lej​n e prze​kleń​stwa. – Co te​raz? – za​p y​tał po chwi​li ci​szy Lupa. – Nie wiem. – Je​dzie​my do USA? – Nie mam ocho​ty te​raz od​wie​dzać baru. Żad​n e​go.

– A ja bym się na​p ił piwa. Po​sie​dział i po​my​ślał nad tym, jak po​win​n i​śmy te​raz po​stą​p ić. I czy w ogó​le to, co te​raz ro​bi​my, ma ja​ki​kol​wiek sens. Mort​ka dał znak dło​n ią, że się zga​dza. In​n ym wyj​ściem były od​wie​dzi​n y na ko​mi​sa​ria​cie albo sa​mot​n e sie​dze​n ie w miesz​ka​n iu i wpa​try​wa​n ie się tępo w ścia​n ę. Ani na jed​n o, ani na dru​gie nie miał naj​mniej​szej ocho​ty. – Ale nie do USA, pro​szę. – U mnie nie moż​n a. Wkrót​ce wra​ca​ją dziew​czyn​ki, a Aga ma świ​ra na punk​cie pi​cia przy dzie​ciach. To​tal​n y za​kaz. Na​wet jed​n e​go piw​ka. – Moż​n a u mnie. – Do​bra. Może być u cie​bie – po​wie​dział Lupa, kie​dy mi​ja​li pierw​sze bu​dyn​ki miesz​kal​n e w Kro​to​wi​cach. Zaj​da spoj​rzał na ze​ga​rek. Do​cho​dzi​ła go​dzi​n a pięt​n a​sta, a ani Mort​ka, ani Lupa nie po​ka​za​li się jesz​cze na ko​mi​sa​ria​cie. Co wię​cej, ża​den z nich nie od​bie​rał te​le​fo​n u. Ko​men​dant w nor​mal​n ej sy​tu​a cji za​p ew​n e był​by wście​kły i rzu​cał mię​sem na wi​dok każ​de​go, kto mu się na​p a​to​czy, ale te​raz jego po​ło​że​n ie sta​ło się tak tra​gicz​n ie złe, że aż za​czy​n a​ło to być za​baw​n e. Przy​p o​mniał so​bie An​drze​jew​skie​go i ich pierw​sze spo​tka​n ie na po​cząt​ku lat dzie​więć​dzie​sią​tych w Szczyt​n ie. Za​p rzy​jaź​n i​li się, jak tyl​ko mogą się za​p rzy​jaź​n ić dwaj moc​n o róż​n ią​cy się od sie​bie męż​czyź​n i o róż​n ych ce​lach i am​bi​cjach, któ​rzy wie​dzą, że ich losy po​to​czą się tak od​mien​n y​mi to​ra​mi, że w przy​szło​ści będą mo​gli so​bie tyl​ko po​móc. Nig​dy za​szko​dzić. An​drze​jew​ski się​gał wy​so​ko. Nig​dy nie po​wie​dział tego gło​śno ani ni​ko​mu się do tego nie przy​znał, ale we​dług po​wszech​n ej opi​n ii wi​dział sie​bie w przy​szło​ści w fo​te​lu ko​men​dan​ta głów​n e​go po​li​cji. Był ła​two emo​cjo​n u​ją​cym się chło​p a​kiem, któ​ry więk​szość cza​su spę​dzał z no​sem w książ​kach. In​te​re​so​wał się nową na​uką, czy​li in​for​ma​ty​ką, oraz jej za​sto​so​wa​n ia​mi w pra​cy śled​cze​go. Po​tra​fił go​dzi​n a​mi tłu​ma​czyć każ​de​mu, kto tyl​ko chciał go słu​chać, że wła​śnie te​raz ro​dzą się w Pol​sce zu​p eł​nie nowe ro​dza​je prze​stęp​czo​ści, a po​li​cja nie tyl​ko nie do​sta​ła na​rzę​dzi do ich zwal​cza​n ia, lecz co gor​sza, men​tal​n ie tkwi w po​p rzed​n im ustro​ju. Przy​szłość po​ka​za​ła, że miał ra​cję. Zaj​da z ko​lei był zu​p eł​n ie inny. Nie in​te​re​so​wa​ły go olśnie​wa​ją​ca ka​rie​ra i ko​lej​n e znacz​ki na pa​go​n ach. Chciał tyl​ko nie​źle za​ra​biać i mieć swój mały, wła​sny świat, któ​ry mógł​by w peł​n i zro​zu​mieć i nad nim pa​n o​wać. Po​cho​dził ze wsi, zresz​tą nig​dy się tego nie wsty​dził, i w głę​bi du​szy po​zo​stał pro​stym, za​rad​n ym, wiej​skim chło​p a​kiem. Po szko​le w Szczyt​n ie tra​fił do Kro​to​wic. An​drze​jew​ski nie wy​trzy​mał​by tu​taj wię​cej niż pół roku. Udu​sił​by się. Ale Zaj​dzie się od razu spodo​ba​ło to mia​stecz​ko skry​te w Ko​tli​n ie Je​le​n io​gór​skiej. Z cza​sem, jak się oka​za​ło, wraz z ko​lej​n y​mi prze​gra​n y​mi star​cia​mi z po​li​cyj​ną ma​chi​n ą am​bi​cje An​drze​jew​skie​go ma​la​ły, a Zaj​dy tym​cza​sem ro​sły. Za​czę​ło się od pierw​sze​go we​zwa​n ia, na któ​re Zaj​da po​je​chał sam. Gru​p a pi​ja​ków, świe​żo zwol​n io​n ych z pra​cy w fa​bry​ce dy​wa​n ów, awan​tu​ro​wa​ła się na miej​skim dep​ta​ku. Za​cze​p ia​li lu​dzi, krzy​cze​li, prze​kli​n a​li, a każ​de​mu, kto im

zwra​cał uwa​gę, gro​zi​li pię​ścia​mi. Pa​mię​tał, że dłu​go wte​dy sie​dział w sa​mo​cho​dzie, skry​ty w cie​n iu, tak że pi​ja​cy nie wi​dzie​li ra​dio​wo​zu, i po​my​ślał, że An​drze​jew​ski miał ra​cję. Ro​dzi​ła się nowa prze​stęp​czość. Tyle że An​drze​jew​ski miał na my​śli ma​fię, zor​ga​n i​zo​wa​n e ban​dy, prze​krę​ty go​spo​dar​cze. Zaj​da sta​nął w oko w oko z zu​p eł​n ie in​n ym za​gro​że​n iem – ta​bu​n em po​zba​wio​n ych na​dziei mło​dych bez​ro​bot​n ych, któ​rym bez​p iecz​n y, wy​da​wa​ło​by się, świat za​wa​lił się wła​śnie na gło​wy. Był prze​ra​żo​n y, bo wi​dział w ich oczach, ge​stach, ru​chach, że mun​dur nie sta​n o​wi dla nich świę​to​ści. Oplu​ją go, prze​klną, a na ko​niec po​bi​ją. Mo​gli to zro​bić, czu​li, że po​tra​fią, że uj​dzie im to na su​cho. Cza​sy, kie​dy mi​li​cjant był bo​giem, mi​n ę​ły, PRL się skoń​czy​ła, co bo​le​śnie od​czu​li na wła​snej skó​rze, a po​li​cjant stał się zwy​kłym psem. Psy zaś trzy​ma się na łań​cu​chu i leje ki​jem, je​śli za gło​śno szcze​ka​ją. A po​tem Zaj​da po​my​ślał, że je​śli Kro​to​wi​ce na​p raw​dę mają być jego, je​śli na​p raw​dę ma nad tym mia​stem za​p a​n o​wać, to nie może dać się po​ko​n ać na sa​mym po​cząt​ku dro​gi. W jego ser​cu po​ja​wi​ła się iskra zło​ści, któ​ra wkrót​ce za​mie​n i​ła się w pło​n ą​ce wście​kle ogni​sko. Wy​siadł z ra​dio​wo​zu i trza​snął moc​n o drzwia​mi, tak gło​śno, żeby na pew​n o go usły​sze​li i za​uwa​ży​li. Po​szedł do nich, wy​p ro​sto​wa​n y, dum​n y i groź​n y. A oni, sam w to nie wie​rzył, prze​stra​szy​li się go. Pię​ciu do​ro​słych, agre​syw​n ych fa​ce​tów w jed​n ej chwi​li zmie​n i​ło się w garst​kę ucznia​ków, któ​rych ro​dzi​ce przy​ła​pa​li na pa​le​n iu. Wle​p ił każ​de​mu po man​da​cie i ka​zał wra​cać do do​mów. Po​słu​cha​li go. Szyb​ko się roz​n io​sło, że w mie​ście po​ja​wił się nowy gli​n a. Taki, z któ​rym nie było żar​tów. Był spraw​n y i sku​tecz​n y. Zwró​cił na sie​bie uwa​gę prze​ło​żo​n ych i za​czął szyb​ko awan​so​wać. Tym szyb​ciej, im bar​dziej za​uwa​ża​n o, że jego am​bi​cje ogra​n i​cza​ją się tyl​ko do Kro​to​wic. Ko​men​dan​ci i ofi​ce​ro​wie z Je​le​n iej Góry, a po​tem Ko​men​dy Wo​je​wódz​kiej zo​rien​to​wa​li się, że nie jest dla nich żad​n ym za​gro​że​n iem. Zaj​da zaś zro​zu​miał, że jego mały świat gra​n i​czy i czę​ścio​wo wcho​dzi w in​te​rak​cje z in​n y​mi ma​ły​mi i więk​szy​mi świa​ta​mi. Za​czął więc zbie​rać kon​tak​ty, wy​świad​czać przy​słu​gi, za​wią​zy​wać przy​jaź​n ie, któ​re przy​da​wa​ły mu się na ko​lej​n ych eta​p ach po​li​cyj​n ej ka​rie​ry. Wie​dział, że pod​wład​n i za jego ple​ca​mi za​czę​li na​zy​wać go „księ​ciu​n iem”. Po​zwo​lił im my​śleć, że o tym nie wie. Po​do​ba​ło mu się to prze​zwi​sko. Wy​da​wa​ło mu się, że od​da​je praw​dę. Tak, Kro​to​wi​ce sta​wa​ły się po​wo​li jego księ​stwem, jego ma​łym skraw​kiem świa​ta, któ​ry ogar​n iał i nad któ​rym pa​n o​wał. A po​tem przy​szedł upra​gnio​n y roz​kaz z mia​n o​wa​n iem go na ko​men​dan​ta miej​sco​we​go ko​mi​sa​ria​tu i Zaj​da z dumą uświa​do​mił so​bie, że wła​śnie zdo​był szczyt. I ni​ko​mu już nie da się z nie​go zrzu​cić. Stał się praw​dzi​wym księ​ciem. Dla​te​go tak bo​le​sne były dla nie​go ostat​n ie ty​go​dnie. Naj​p ierw po​gło​ski o re​or​ga​n i​za​cji, po​tem groź​ba prze​n ie​sie​n ia eta​tów, nie​uda​n e per​trak​ta​cje. Wresz​cie zna​le​zie​n ie ciał w ko​p al​n i, sła​be świa​teł​ko na​dziei, że dzię​ki tej spra​wie uda mu się ura​to​wać swój ko​mi​sa​riat i swo​ją po​zy​cję w miej​sco​wej eli​cie. Ale z dnia na dzień oka​zy​wa​ło się, że to do​cho​dze​n ie zmie​n ia się w co​raz więk​szą ka​ta​stro​fę. Śmierć Waj​to​ły, śmierć Lu​ca​sa, głów​n e​go po​dej​rza​n e​go, ko​lej​n e mor​der​-

stwo i żad​n ych wska​zó​wek na te​mat tego, kim mógł​by być za​bój​ca. Te​le​fo​n y od prze​ło​żo​n ych ro​bi​ły się co​raz bar​dziej na​tar​czy​we, a jemu za​czy​n a​ło bra​ko​wać sznur​ków, za któ​re mógł​by po​cią​gnąć, i kłamstw, któ​ry​mi mógł​by ich uspo​ko​ić. Do tego ra​p ort Mort​ki, w któ​rym de fac​to oskar​żał Lupę i Bor​kow​skie​go o, w naj​lep​szym wy​p ad​ku, nie​zgod​n e z prze​p i​sa​mi uży​cie bro​n i. Nie chciał my​śleć, co jesz​cze mo​gło tam zajść. Ale aku​rat tę spra​wę da się szyb​ko i ele​ganc​ko za​ła​go​dzić i za​mknąć. Trze​ba tyl​ko wpły​n ąć na ko​mi​sa​rza, żeby zmie​n ił w swo​im ra​p or​cie je​den szcze​gół czy dwa. Nic wiel​kie​go. Wła​ści​wie trud​n o było to na​zwać kłam​stwem. Mort​ka mu​siał​by tyl​ko przy​znać, że pew​n e rze​czy mo​gły mu się trosz​kę po​mie​szać. Zaj​da wstał od biur​ka i pod​szedł do okna. Za​sta​n a​wiał się, czy nie po​wi​n ien za​dzwo​n ić do An​drze​jew​skie​go i po​p ro​sić go, żeby po​roz​ma​wiał z Mort​ką. Po​sta​n o​wił jesz​cze tro​chę po​cze​kać. To był jego as w rę​ka​wie. Nie chciał tej kar​ty ujaw​n iać za wcze​śnie. Wes​tchnął cięż​ko i za​czął szu​kać pacz​ki pa​p ie​ro​sów wśród po​roz​rzu​ca​n ych na bla​cie pa​p ie​rów. Na​gle zdał so​bie spra​wę, że od wie​lu lat tak wła​śnie wy​glą​da jego świat. Ogra​n i​czał się do ga​bi​n e​tu, ty​sią​ca do​ku​men​tów, któ​re trze​ba było na​p i​sać, uzu​p eł​n ić, po​p ra​wić, po​słać da​lej, ta​be​lek, for​mu​la​rzy, sta​ty​styk. On sam zaś po​sta​rzał się, stra​cił mię​śnie i spraw​n ość fi​zycz​n ą, na​brał brzusz​ka. Prze​stał być po​li​cjan​tem, zmie​n ił się w zwy​kłe​go urzęd​n i​ka, a jego księ​stwo za​my​ka​ło się te​raz w czte​rech ścia​n ach tego po​ko​ju. Dość tego, po​my​ślał. Mu​siał się zmie​n ić, wró​cić do tego, co było. Za​cznie od Mort​ki. Od​n aj​dzie go, wci​śnie mu ten jego ra​p ort głę​bo​ko do gar​dła i każe na​pi​sać wszyst​ko od nowa. Tak żeby tym ra​zem było do​brze. Mort​ka zdjął ka​bu​rę z bro​n ią, po​ło​żył ją na szaf​ce i usiadł w fo​te​lu. Oparł czo​ło o roz​p ro​sto​wa​n ą dłoń, pod​czas gdy Lupa pa​ko​wał piwo do lo​dów​ki, a piz​zę wsa​dzał do za​mra​żar​ki. Mie​li ją zjeść póź​n iej. Po​tem po​li​cjant wy​cią​gnął krze​sło z kuch​n i, usta​wił je w po​ko​ju i usiadł na​p rze​ciw​ko Mort​ki. – Chcesz piwo? – Póź​n iej. Lupa wstał i za​czął prze​cha​dzać się po ka​wa​ler​ce. – Ład​n ie tu​taj – za​uwa​żył. – Nie wie​dzia​łem, że mamy ta​kie miesz​ka​n ie na sta​n ie. Szko​da tro​chę, że to par​ter, no i przy​da​ło​by się je tro​chę od​świe​żyć. – Przy​da​ło​by się – po​wtó​rzył Mort​ka. My​śla​mi cią​gle był w ma​ga​zy​n ie. Przy​p o​mi​n ał so​bie całą wi​zy​tę, twa​rze pra​cu​ją​cych tam męż​czyzn. Cią​gle się za​sta​n a​wiał, czy coś po​mi​n ę​li. Czy o czymś za​p o​mnie​li? A może po pro​stu to nie było to miej​sce? Lupa skoń​czył ob​chód po miesz​ka​n iu i wró​cił na krze​sło. Po​p ra​wił kra​cia​stą ko​szu​lę, któ​ra wy​su​n ę​ła mu się ze spodni, i usiadł. – Co te​raz? – Nie wiem. Po​win​n i​śmy chy​ba wy​cią​gnąć mapę, ja​kąś książ​kę ad​re​so​wą i wy​ty​p o​wać miej​sca do spraw​dze​n ia. Od​lud​n e go​spo​dar​stwa, opusz​czo​n e bu​-

dyn​ki. – Tego bę​dzie od cho​le​ry i tro​chę. Sta​re fa​bry​ki, na​wet opusz​czo​n e domy. – Tak. – We dwóch to nam zaj​mie ty​go​dnie. Może na​wet mie​sią​ce. I to na​wet za​kła​da​jąc, że nie bę​dzie​my mieć żad​n ych in​n ych obo​wiąz​ków. – Zda​ję so​bie z tego spra​wę. – Więc co? – Da​lej nic nie mamy. Nie mo​że​my z tym do ni​ko​go pójść! Do cho​le​ry ja​snej! Na​sza je​dy​n a prze​wa​ga po​le​ga te​raz na tym, że ci lu​dzie nie wie​dzą, że do​tar​li​śmy do No​wa​ka. Ale to się wkrót​ce zmie​n i. – Je​śli w ogó​le ist​n ie​ją ja​cyś lu​dzie. Mort​ka nie od​p o​wie​dział. Zwie​sił gło​wę i po​dra​p ał się po cią​gle bo​lą​cym kar​ku. Noc spę​dzo​n ą na szpi​tal​n ym krze​śle bę​dzie czuł w ko​ściach i mię​śniach jesz​cze przez kil​ka naj​bliż​szych dni. – A jak z two​imi kum​p la​mi z CBŚ? – za​p y​tał Lupę. – Nie mia​łem cza​su do nich za​dzwo​n ić. – Zro​bisz to? – Tak. Oczy​wi​ście. Ale mó​wi​łem ci. Nie wiem, czy to w ja​ki​kol​wiek spo​sób nam po​mo​że. – Spró​buj. W od​da​li za​grzmia​ło i na szy​bę spa​dły pierw​sze, drob​n e jesz​cze kro​p le desz​czu. Mort​ka pró​bo​wał się sku​p ić. Ten ma​ga​zyn. Po pierw​sze, pa​so​wał, po dru​gie, No​wak na​p raw​dę nie miał po​wo​du, żeby tam dzwo​n ić. A jed​n ak to zro​bił. Dla​cze​go? – A ta Ane​ta z Bia​łe​go Płat​ka? Ile ona wie? – spy​tał Lupa. – Nie​wie​le. – Pój​dzie z tym do ko​goś? – Nie wiem – od​p o​wie​dział zgod​n ie z praw​dą Mort​ka. Zu​p eł​n ie za​p o​mniał o tej ko​bie​cie. – Masz do niej ja​kiś kon​takt? – Tak. Po​dać ci jej nu​mer? – Do​brze by było. Ko​mi​sarz się​gnął do port​fe​la i za​czął prze​glą​dać wi​zy​tów​ki. Wresz​cie od​n a​lazł wła​ści​wą i po​dał Lu​p ie, któ​ry na​tych​miast za​czął prze​p i​sy​wać nu​mer do pa​mię​ci swo​je​go te​le​fo​n u. Ma​ga​zyn, znów po​my​ślał Mort​ka. Pra​cow​n i​cy. To jed​n a rzecz. Trzech męż​czyzn, cho​ciaż za​wsze mu się wy​da​wa​ło, że w hur​tow​n i ciu​chów pra​cu​ją ra​czej ko​bie​ty. Nie wi​dzie​li jed​n ak żad​n ej. A może nie miał ra​cji. To jed​n ak hur​tow​nia. Trze​ba roz​ła​do​wy​wać kon​te​n e​ry, prze​n o​sić pacz​ki. Po​rzu​cił tę myśl, żeby sku​p ić się na ko​lej​n ej – same ubra​n ia. Rzu​co​n e byle jak, two​rzą​ce czte​ry wiel​kie sto​sy. Nie były po​sor​to​wa​n e, a po​win​n y być. Ko​szu​le w jed​n ym miej​scu, bie​li​zna dam​ska w dru​gim, mę​ska w trze​cim, a jesz​cze gdzie in​dziej odzież dla dzie​ci. Tak żeby ku​p u​ją​cy wi​dział, co bie​rze. Tam zaś pa​n o​wał cha​os. To nie

była hur​tow​n ia, ale ra​czej… sce​n o​gra​fia. To sło​wo samo po​ja​wi​ło się w jego gło​wie. Ser​ce za​czę​ło moc​n iej bić, ale Mort​ka za​ci​snął war​gi i pró​bo​wał się uspo​ko​ić. Mu​siał my​śleć po​wo​li, chłod​n o, pre​cy​zyj​n ie. Hur​tow​n ia wy​glą​da​ła, jak wy​glą​da​ła, spraw​dzi​li wnę​trze, spraw​dzi​li piw​n i​ce. In​n ych po​miesz​czeń nie zna​leź​li. Na par​kin​gu sta​ły tyl​ko dwa sa​mo​cho​dy i… – Cię​ża​rów​ka – wy​szep​tał. Lupa drgnął i spoj​rzał na nie​go py​ta​ją​co. – Cię​ża​rów​ka – po​wtó​rzył Mort​ka. – Kie​dy dzwo​n i​łem do tej hur​tow​n i, po​wie​dzie​li, że nie ma po co przy​jeż​dżać, bo od daw​n a nie mie​li do​sta​wy. Ale na par​kin​gu sta​ła cię​ża​rów​ka. Nie spraw​dzi​li​śmy jej. – I… – Mu​si​my tam wró​cić. – Chy​ba żar​tu​jesz. – Mu​si​my tam wró​cić. Mort​ka wstał, ale Lupa był se​kun​dę szyb​szy. Po​de​rwał się i pchnął ko​mi​sa​rza de​li​kat​n ie, nie​zbyt moc​n o, ale na tyle sta​n ow​czo, że Mort​ka wy​lą​do​wał z po​wro​tem na fo​te​lu. – Po​cze​kaj chwi​lę – po​wie​dział Lupa. – Na co? Lupa wy​cią​gnął broń z ka​bu​ry przy pa​sku, od​bez​p ie​czył i wy​ce​lo​wał. A kil​ka se​kund póź​n iej, se​kund, któ​re cią​gnę​ły się jak wiecz​n ość, Mort​ka usły​szał jego zmę​czo​n y, gniew​n y głos. – Nie mo​głeś so​bie po pro​stu od​p u​ścić, praw​da?

Rozdział 18 – I co te​raz? Prze​cież mnie nie za​bi​jesz. Lupa, któ​ry ner​wo​wo krą​żył po po​ko​ju, przy​sta​n ął i od​wró​cił się do Mort​ki. – A dla​cze​go nie? – za​p y​tał zdzi​wio​n y. Ko​mi​sarz po​ru​szył się nie​spo​koj​n ie. Mniej wię​cej dwie mi​n u​ty wcze​śniej Lupa, wciąż ce​lu​jąc w nie​go, rzu​cił mu jego wła​sne kaj​dan​ki i ka​zał przy​p iąć się do ka​lo​ry​fe​ra. Mort​ka przez uła​mek se​kun​dy za​sta​n a​wiał się wte​dy, czy nie za​ry​zy​ko​wać i nie rzu​cić się na prze​ciw​n i​ka. Ale od​le​głość, któ​ra ich dzie​li​ła, była zbyt duża, a Lupa trzy​mał już pa​lec na spu​ście. Nie​chęt​n ie wy​ko​n ał po​le​ce​n ie. – Bo je​stem po​li​cjan​tem, kur​wa. Wiesz, jaka zro​bi się z tego afe​ra? – Więk​sza niż te​raz? – za​p y​tał Lupa. – Nie są​dzę. Kuba, szam​bo już się wy​la​ło. Gów​n a może być tro​chę mniej albo tro​chę wię​cej, ale i tak bę​dzie śmier​dzieć na całe wo​je​wódz​two. – Nie uda ci się. – Do tej pory ja​koś szło. A te​raz za​sta​n ów​my się – przy​ło​żył lufę do czo​ła i po​dra​p ał się nią. – Sa​mot​n y po​li​cjant, w ob​cym mie​ście, z pro​ble​ma​mi oso​bi​sty​mi i za​wo​do​wy​mi po​p eł​n ia sa​mo​bój​stwo. Brzmi cał​kiem praw​do​p o​dob​n ie, praw​da? Do tego do​rzu​cę kil​ka opo​wie​ści o two​ich czar​n ych my​ślach i może na​mó​wię Bo​rów​kę, żeby coś do​dał od sie​bie. On nie​spe​cjal​n ie cię lubi, więc może się uda. Mort​ka po​czuł, że robi mu się su​cho w gar​dle. Nie mógł te​raz spa​n i​ko​wać. Mu​siał zna​leźć ja​kiś spo​sób, żeby się uwol​n ić, uciec lub obez​wład​n ić Lupę. Ale jak to zro​bić, bę​dąc przy​p ię​tym wła​sny​mi kaj​dan​ka​mi do ka​lo​ry​fe​ra? – Bo​rów​ka pra​cu​je dla cie​bie? – Nie. Ale to te​raz nie ma zna​cze​n ia. Po​wi​n ie​n eś się ra​czej za​sta​n a​wiać nad tym, co z tobą zro​bię. Mort​ka prze​łknął śli​n ę. – Wiesz… – za​czął ostroż​n ie. – Przy​dał​by mi się nowy sa​mo​chód. I kil​ka in​nych rze​czy. Lupa zmarsz​czył brwi, my​śląc o tym, co wła​śnie usły​szał, a po​tem uśmiech​nął się pa​skud​n ie. Na ze​wnątrz zro​bi​ło się sza​ro, a w miesz​ka​n iu ciem​n o. W tym świe​tle twarz Lupy przy​p o​mi​n a​ła groź​n ą ma​skę. – To by roz​wią​zy​wa​ło parę pro​ble​mów, praw​da? – za​p y​tał. – Zgo​dził​bym się, Kuba. Na​p raw​dę bym się zgo​dził. Gdy​bym tyl​ko cię nie znał. A tak nie jest. I wiem, że jak tyl​ko cię uwol​n ię, po​le​cisz do Zaj​dy, do Je​le​n iej czy sa​me​go Wro​cła​wia. Nie. Nic z tego.

– My​lisz się. Nie je​stem taki. – Je​steś. Lupa przy​mknął po​wie​ki, krzy​wiąc się rów​n o​cze​śnie, jak​by miał na​gły atak mi​gre​n y. – Przy​kro mi, Kuba – po​wie​dział. – Gdy​bym do​strze​gał naj​mniej​szą szan​sę na to, żeby to się do​brze skoń​czy​ło… – Jest taka szan​sa. – Ja jej nie wi​dzę. – Ale jest… Pu​ka​n ie. Ostre i agre​syw​n e. Lupa za​marł, a po​tem przy​ło​żył pa​lec do ust. Zno​wu pu​ka​n ie. Jesz​cze gło​śniej​sze. – Mort​ka! Otwie​raj! Sły​sza​łem cię. – To Zaj​da stał za drzwia​mi. Ko​mi​sarz wie​dział, że je​śli bę​dzie mil​czał tak, jak na​ka​zu​je Lupa, ko​men​dant prę​dzej czy póź​n iej so​bie pój​dzie. A wte​dy Lupa go za​bi​je. Je​śli krzyk​n ie, ko​mi​sarz i tak na​ci​śnie spust. Po​tem naj​p raw​do​p o​dob​n iej uciek​n ie przez okno. A na​wet je​śli nie, to dla Mort​ki nie bę​dzie to mia​ło naj​mniej​sze​go zna​cze​n ia. Nie miał dużo cza​su na za​sta​n o​wie​n ie. – Lupa! – wrza​snął naj​gło​śniej, jak po​tra​fił. – Lupa! Lupa! Lupa! Lupa zro​bił wiel​kie oczy. Zro​zu​miał. Na​wet je​śli te​raz za​bi​je Mort​kę, to Zaj​da i tak bę​dzie wie​dział, kto był spraw​cą. Po​dob​n ie jak po​ło​wa blo​ku. – Kur​wa mać! Sto​p a Lupy wy​lą​do​wa​ła na przy​p ię​tej kaj​dan​ka​mi do ka​lo​ry​fe​ra ręce po​li​cjan​ta. Przed​ra​mię wy​krzy​wi​ło się pod nie​n a​tu​ral​n ym ką​tem. Mort​ka jęk​n ął dzi​ko. Przez se​kun​dę czuł się, jak​by ktoś prze​je​chał mu roz​grza​n ą do czer​wo​n o​ści piłą po ko​ści. Dru​gą dło​n ią chwy​cił za zła​ma​n ą rękę i sku​lił się, ocze​ku​jąc ko​lej​n e​go cio​su. Ten jed​n ak nie spadł. – Co tam się dzie​je?! Lupa otwo​rzył okno i wdra​p ał się na pa​ra​p et. Na krót​ką chwi​lę spoj​rze​n ia Mort​ki i ko​mi​sa​rza się spo​tka​ły, a po​tem Lupa wy​sko​czył. – Otwie​raj, bo po​ża​łu​jesz! Drzwi od miesz​ka​n ia wy​gię​ły się. Zaj​da ude​rzył w nie jesz​cze raz. Zam​ki pu​ści​ły z trza​skiem ła​ma​n e​go drew​n a, a ko​men​dant wpadł do środ​ka, trzy​ma​jąc się za bark. Za​trzy​mał się po kil​ku kro​kach. Zo​ba​czył Mort​kę. Wy​p ro​sto​wał się i po​bladł. – Co jest, do dia​bła? – Klu​czy​ki – wy​szep​tał ko​mi​sarz. – Na szaf​ce. Zaj​da po​dał mu je do zdro​wej dło​n i. Mort​ka zdjął kaj​dan​ki i opadł na zie​mię. Le​żał sku​lo​n y na pod​ło​dze, czu​jąc, jak zła​ma​n a ręka pul​su​je bó​lem i za​czy​n a puch​n ąć. – Co tu się sta​ło? Mort​ka po​ka​zał, że po​trze​bu​je po​mo​cy. Zaj​da pod​szedł do nie​go, a ko​mi​sarz, opie​ra​jąc się na jego ra​mie​n iu, wstał po​wo​li.

– Masz sa​mo​chód? – za​p y​tał. – Tak, oczy​wi​ście. – Do​brze. Mort​ka pod​n iósł kaj​dan​ki, scho​wał je do tyl​n ej kie​sze​n i spodni i wy​cią​gnął z ka​bu​ry pi​sto​let. Wyj​rzał przez okno. Nie wi​dział Lupy. Chy​ba nie było sen​su go już go​n ić. – Zbie​ra​my się – po​wie​dział do Zaj​dy. – Wy​tłu​ma​czę ci wszyst​ko po dro​dze. Cięż​kie kro​p le wio​sen​n e​go desz​czu roz​bi​ja​ły się na przed​n iej szy​bie for​da mon​deo Zaj​dy. Ko​men​dant sie​dział bez ru​chu, wpa​trzo​n y w sza​ry, be​to​n o​wy mur, któ​ry ota​czał ma​ga​zyn. – To tu​taj? – za​p y​tał. – Tak bli​sko? – Praw​do​p o​dob​n ie. Mort​ka w skró​cie opo​wie​dział ko​men​dan​to​wi o Ol​dze, roz​mo​wie z Ane​tą, far​mie, wi​zy​cie w ma​ga​zy​n ie i zdra​dzie Lupy. Zaj​da słu​chał, nie prze​ry​wa​jąc ani razu, ale z chwi​li na chwi​lę za​gry​zał co​raz moc​n iej war​gi, a jego twarz ro​bi​ła się co​raz bar​dziej czer​wo​n a. – Wzy​wam chło​p a​ków. – Do​brze. Spraw​dzę, czy cię​ża​rów​ka wciąż tam jest. Wy​siadł z sa​mo​cho​du. Pod​biegł do pło​tu i sku​lił się przy nim, kie​dy już go do​padł. Za​czął się skra​dać do bra​my. Nie sły​szał nic poza desz​czem. Jego zła​ma​n a ręka pul​so​wa​ła tę​p ym bó​lem. Kie​dy do​tarł do celu, ostroż​n ie się wy​chy​lił i stłu​mił prze​kleń​stwo, któ​re ci​snę​ło mu się na usta. Cię​ża​rów​ki nie było. Za​mknął oczy i po​wo​li po​li​czył do pię​ciu. Po​tem zer​k​n ął do bud​ki straż​n i​czej. Ły​sol sie​dział zgar​bio​n y przy kom​pu​te​rze i grał w ja​kąś grę. Mort​ka do​strzegł na ekra​n ie nie​wiel​ką fi​gu​rę bo​ha​te​ra, któ​ry prze​mie​rza pod​zie​mia, a w jego stro​n ę pę​dzi hor​da prze​ciw​n i​ków. Ko​mi​sarz wy​cią​gnął pi​sto​let. Pra​wie ku​ca​jąc, pod​kradł się do wej​ścia do bud​ki straż​n i​czej. Drzwi były otwar​te. Na par​kin​gu nie do​strzegł żad​n e​go in​n e​go czło​wie​ka, stał też tyl​ko je​den sa​mo​chód. Po​li​cjant za​p u​kał we fra​mu​gę. Łysy wzdry​gnął się i od​wró​cił bły​ska​wicz​n ie na ob​ro​to​wym krze​śle. Na wi​dok Mort​ki uśmiech​n ął się sze​ro​ko. – O, pan po​li​cjant! W czym mogę te​raz po​móc? – za​p y​tał, prze​sad​n ie przy​mil​n ym, peł​n ym sa​mo​za​do​wo​le​n ia gło​sem. – Gdzie jest cię​ża​rów​ka? – Jaka cię​ża​rów​ka? – Ta, któ​ra tu​taj sta​ła. – Nie pa​mię​tam. Ko​mi​sarz pod​n iósł pi​sto​let tak, żeby straż​n ik mógł się mu przyj​rzeć. Re​a k​cja ły​so​la była na​tych​mia​sto​wa. Sko​czył na Mort​kę, chcąc go zła​p ać i po​wa​lić. Po​li​cjant od​su​n ął się w bok i za​mach​n ął dło​n ią z pi​sto​le​tem. Kol​bą tra​fił ły​se​go pro​sto w gło​wę i męż​czy​zna ru​n ął jak dłu​gi na zie​mię. Na roz​bi​tym czo​le po​ja​wił się stru​mień ja​sno​czer​wo​n ej krwi. Mort​ka cof​n ął się na bez​p iecz​n ą od​le​-

głość i wy​ce​lo​wał. – Nie ru​szaj się – po​wie​dział na wszel​ki wy​p a​dek, cho​ciaż wi​dać było, że łysy nie za​mie​rza wię​cej sta​wiać opo​ru. Po​li​cjant do​strzegł ką​tem oka, jak pod​bie​ga do nie​go Zaj​da. Ko​men​dant na wi​dok ły​se​go za​trzy​mał się za​sko​czo​n y. – W tyl​n ej kie​sze​n i mam kaj​dan​ki – po​wie​dział Mort​ka. – Wy​cią​gnij je i przy​pnij go gdzieś. Zaj​da chwy​cił ły​se​go za kark, wy​krę​ca​jąc mu rów​n o​cze​śnie rękę, a po​tem go pod​n iósł. Pod​p ro​wa​dził pod bra​mę i przy​p iął do me​ta​lo​we​go słup​ka. Do​p ie​ro wte​dy Mort​ka opu​ścił broń. Pod​szedł do męż​czy​zny i kuc​n ął przy nim. – Jest tu jesz​cze ktoś? Łysy nie od​p o​wie​dział. Otarł tyl​ko krew, któ​ra za​le​wa​ła mu oczy. Te​raz czer​wo​n y pas cią​gnął się przez całe jego czo​ło. Wkrót​ce za​czął zmy​wać go deszcz, przez co męż​czy​zna wy​glą​dał tak, jak​by roz​ma​zał mu się ma​ka​brycz​n y ma​ki​jaż. – Gdzie jest cię​ża​rów​ka? Da​lej ci​sza. Mort​ka prze​tarł mo​kre wło​sy i stęk​n ął, kie​dy ból w ręce się na​si​lił. – Mu​sisz coś wie​dzieć – po​wie​dział, eks​p o​n u​jąc przy tym pi​sto​let. – Lupa nie żyje. Łysy pod​n iósł wzrok. – Za​bi​łem go – kon​ty​n u​ował Mort​ka. Mó​wił ci​cho, spo​koj​n ie, ale wy​raź​n ie wy​ma​wia​jąc każ​de sło​wo. – Trzy strza​ły. Ża​den czy​sty. Je​den w wą​tro​bę, dru​gi w oko​li​ce ne​rek, trze​ci w żo​łą​dek. Wy​krwa​wił się. – Zro​bił pau​zę, aby upew​n ić się, że męż​czy​zna go zro​zu​miał. – A te​raz za​p y​tam cię jesz​cze raz. Jest tu jesz​cze ktoś? – Nie. – A gdzie są? – Wy​p u​ści​li​śmy trans​p ort, więc wró​ci​li do do​mów. Ja zo​sta​łem pil​n o​wać te​re​n u. – Cię​ża​rów​ka. Gdzie po​je​cha​ła? – Do Nie​miec. – Któ​rę​dy? – Nie wiem. – Jak daw​n o temu? Łysy wzru​szył ra​mio​n a​mi i po​ka​zał, że nie ma ze​gar​ka. – Nie​daw​n o. – Jest ob​sta​wa? – Nie. Chy​ba nie. My się tym nie zaj​mu​je​my. Pa​ku​je​my, co trze​ba, od​bie​ra​my za​p ła​tę, a resz​ta to już spra​wa Niem​ca. – Nu​mer re​je​stra​cyj​n y? – Czło​wie​ku! Prze​cież nie pa​trzy​łem na​wet! – Mar​ka.

– Vo​lvo albo MAN, ale sam nie wiem. Mort​ka wstał i wró​cił do sto​ją​ce​go nie​opo​dal Zaj​dy. Ko​men​dant na​chy​lił się do nie​go. – Gro​zi​łeś mu – po​wie​dział szep​tem, w któ​rym moż​n a było usły​szeć nutę pre​ten​sji. – Nie. Tyl​ko go okła​ma​łem. Resz​tę so​bie sam do​śpie​wał. Zaj​da prze​my​ślał to i po​ki​wał gło​wą z apro​ba​tą. – Nasi już tu jadą. Za​raz będą. – I tak za póź​n o. Mu​si​my go​n ić tę cię​ża​rów​kę. – Prze​cież nie wie​my, któ​rę​dy je​dzie. – Ale wie​my do​kąd. – Do​bra. Za​dzwo​n ię w kil​ka miejsc, niech usta​wią blo​ka​dy. Jaka to była cię​ża​rów​ka? – Nie wiem. – Nie znasz mo​de​lu, mar​ki? – Nie. – To co wiesz? Mort​ka wzniósł oczy do nie​ba. – Była nie​bie​ska. – Tyl​ko tyle? – Mia​ła ja​kie​goś pta​ka na​ma​lo​wa​n e​go na boku. – I to wszyst​ko? – Tak. – Jezu! Prze​cież nie mogę ka​zać na​szym za​trzy​my​wać każ​dej nie​bie​skiej cię​ża​rów​ki. Nikt się na to nie zgo​dzi! – Dla​te​go mu​si​my je​chać za nimi. Może ich do​go​n i​my. Zaj​da przez chwi​lę bił się z my​śla​mi. – Zgo​da – po​wie​dział. Po​bie​gli do sa​mo​cho​du. Ko​n iec. Już po wszyst​kim. Wresz​cie. Do​p ie​ro po chwi​li do​tar​ło do nie​go, że jed​n ak nie, że to tyl​ko prze​rwa. To się sta​ło wte​dy, kie​dy stał w ko​lej​ce na sta​cji ben​zy​n o​wej. Nie był zły ani wście​kły. Nie po​zwo​lił, żeby opa​n o​wa​ło go ja​kie​kol​wiek sil​n iej​sze uczu​cie, bo gdy​by to zro​bił, mógł​by tyl​ko paść na ko​la​n a i wa​lić pię​ścia​mi w zie​mię. Pra​ca w CBŚ na​uczy​ła go wie​lu rze​czy, ale jed​n ą Lupa ce​n ił so​bie naj​bar​dziej – było to opa​n o​wa​n ie. Tyl​ko dzię​ki nie​mu prze​trwał ostat​n ie dni i nie osza​lał. La​wi​ro​wał, kła​mał, pla​n o​wał, żeby póź​n iej w mgnie​n iu oka, pod wpły​wem oko​licz​n o​ści te pla​n y zmie​n ić, do​sto​so​wać do no​wej sy​tu​a cji. I pra​wie mu się uda​ło. Te​raz już było po wszyst​kim. Mógł zdjąć ma​skę, wszyst​kie ma​ski, któ​re no​sił przez tak dłu​gi czas, i wresz​cie dla od​mia​n y po​być po pro​stu sobą. Prze​grał. Ale

nie za​mie​rzał z tego po​wo​du roz​p a​czać. Prze​gra​n a była nie klę​ską, tyl​ko je​dy​nie zmia​n ą oko​licz​n o​ści, do któ​rych na​le​ża​ło się do​sto​so​wać. Na​le​ża​ło po​czy​n ić nie​zbęd​n e kro​ki, żeby wy​ko​rzy​stać zy​ski tam, gdzie to było jesz​cze moż​li​we, i zmi​n i​ma​li​zo​wać stra​ty. Od kil​ku​n a​stu ty​go​dni przy​go​to​wy​wał się na taką chwi​lę. Naj​bliż​sze dni będą trud​n e, ner​wo​we, ale po​tem cze​ka go za​słu​żo​n a eme​ry​tu​ra gdzieś na sło​n ecz​nym wy​brze​żu Hisz​p a​n ii albo Por​tu​ga​lii. Miał odło​żo​n e tro​chę gro​sza na tę oka​zję. Po​ra​dzi so​bie. I przede wszyst​kim wresz​cie od​p ocz​n ie. Dość ma​sek. Bę​dzie wresz​cie sobą. Pod​szedł do kasy, żeby za​p ła​cić za ben​zy​n ę. Ka​sjer przy​jął bank​n o​ty i za​czął wy​da​wać resz​tę. Wte​dy Lupa pod​n iósł gło​wę i zo​ba​czył sie​bie w za​wie​szo​n ym pod su​fi​tem te​le​wi​zo​rze, na któ​rym pusz​czo​n o pod​gląd z ka​me​ry prze​my​sło​wej. Po​my​ślał, że po​li​cja do​trze do tych na​grań i będą wie​dzie​li, że ro​bił tu​taj za​ku​py. Prze​słu​cha​ją wszyst​kich, po​czy​n a​jąc od sprze​daw​cy, a koń​cząc na lu​dziach w ko​lej​ce. A po​tem na​gle uświa​do​mił so​bie, że tak to już bę​dzie wy​glą​da​ło. Wszę​dzie są ja​kieś ka​me​ry, któ​re będą go śle​dzić. A on, za​wsze je wi​dząc, bę​dzie się za​sta​na​wiał, co zro​bi z nimi po​li​cja: pol​ska czy hisz​p ań​ska. Czy go zi​den​ty​fi​ku​ją, czy nie? Nic się nie skoń​czy​ło, po​my​ślał Lupa. To była tyl​ko prze​rwa. Zno​wu mu​siał wło​żyć ma​skę. Stać się kimś in​n ym. I do​p ie​ro wte​dy po​czuł, że ma ocho​tę paść na zie​mię i wa​lić pię​ścia​mi w as​falt tak dłu​go, aż zmie​n ią się w krwa​wą, bez​kształt​n ą mia​zgę. Mort​ka oparł gło​wę o chłod​n ą szy​bę i wsłu​chi​wał się, jak stru​gi desz​czu walą w dach sa​mo​cho​du. Pod​n iósł lewą, zła​ma​n ą rękę i po​rów​n ał ją z pra​wą. Opu​chli​zna była tak duża, jak​by ktoś wsz​cze​p ił mu pił​kę te​n i​so​wą pod skó​rę. Ból to na​si​lał się, to ro​bił lżej​szy, i to pul​so​wa​n ie do​p ro​wa​dza​ło go do ta​kie​go sza​łu, że miał ocho​tę wrzesz​czeć. Już wo​lał, żeby bo​la​ło moc​n o, ale cały czas tak samo. Co gor​sza, chy​ba za​czy​n ał mieć go​rącz​kę. Wy​da​wa​ło mu się, że czo​ło spły​wa​ło mu po​tem, i lek​ko krę​ci​ło mu się w gło​wie. Je​cha​li od pra​wie go​dzi​ny. W tym cza​sie krę​te gór​skie dro​gi ustą​p i​ły ła​god​n ym łu​kom kra​jo​wej dro​gi nu​mer 3. Mi​n ę​li kil​ka cię​ża​ró​wek, ale żad​n a nie przy​p o​mi​n a​ła tej, któ​rą go​n i​li. Nie szu​ka​łem cha​ty, po​my​ślał, przy​p o​mi​n a​jąc so​bie swo​je roz​mo​wy z Brod​ką. Trze​ba było się od po​cząt​ku na tym sku​p ić – na miej​scu, gdzie moż​n a prze​trzy​my​wać i tor​tu​ro​wać po​rwa​n e ko​bie​ty. Tak jak tłu​ma​czy​ła mu psy​cho​loż​ka. „To nie może być piw​n i​ca” – mó​wi​ła. Zbyt duże ry​zy​ko wpad​ki. Poza tym roz​kła​da​ją​ce się zwło​ki śmier​dzą. Ade​la. Imię ma​łej, za​gi​n io​n ej Rom​n i samo po​ja​wi​ło się w jego gło​wie. Mu​siał być ja​kiś po​wód. Pró​bo​wał się sku​p ić. Po​wią​zać luź​n e nit​ki. Za​p ach zwłok. Piw​n i​ca. Gdy​by nie ból w zła​ma​n ej ręce… Sku​p ić się. Mu​siał się sku​p ić.

Był bli​sko. – Dla​cze​go nic mi nie po​wie​dzia​łeś? – za​p y​tał Zaj​da. Tok my​śli Mort​ki urwał się na​gle, jak​by cię​ty no​żem. Po​trzą​snął gło​wą. – Słu​cham? – Dla​cze​go nic nie po​wie​dzia​łeś o tym, co od​kry​łeś? O tej pie​p rzo​n ej far​mie. Ko​men​dant co chwi​la spo​glą​dał na nie​go wy​cze​ku​ją​co. – By​łeś w krę​gu po​dej​rza​n ych – od​p o​wie​dział szcze​rze ko​mi​sarz. Nie chcia​ło mu się wy​my​ślać żad​n ych kłamstw, okrą​głych słó​wek. – Wy​da​wa​ło mi się, że za​trzy​ma​łeś śledz​two w Kro​to​wi​cach po to, żeby je kon​tro​lo​wać i utrud​n ić do​tar​cie do far​my. Albo do​wo​dzi​łeś ludź​mi, któ​rzy zor​ga​n i​zo​wa​li ten pro​ce​der, albo by​łeś w ich kie​sze​n i. Zaj​da mil​czał. Za​ci​snął dło​n ie na kie​row​n i​cy, aż po​bie​la​ły mu kłyk​cie, i na​ci​snął moc​n iej pe​dał gazu. Sil​n ik gło​śno za​mru​czał, a wska​zów​ka na licz​n i​ku zbli​ża​ła się do stu dwu​dzie​stu ki​lo​me​trów. Mort​ka po​my​ślał, że to może nie jest zbyt do​bry po​mysł, żeby je​chać tak szyb​ko pod​czas desz​czu, ale wte​dy ból w ręce zno​wu za​czął się wzma​gać, więc skon​cen​tro​wał się na tym, żeby nie ję​czeć. – Mo​gli po​je​chać przez Cze​chy – po​wie​dział Zaj​da. – Tak. – Zmie​n isz swój ra​p ort w spra​wie Lu​ca​sa? – Nie. – Dla​cze​go? Dla​cze​go się nie od​cze​p isz od Bo​rów​ki? Zaj​da prze​n iósł na kil​ka se​kund spoj​rze​n ie z dro​gi na Mort​kę. Do​ma​gał się od​p o​wie​dzi. – Pa​mię​tasz taką dziew​czy​n ę, Re​n a​tę? W li​sto​p a​dzie przy​szła do was. Chcia​ła zgło​sić gwałt. – Tak. Nie zro​bi​ła tego w koń​cu. – A po​n ie​waż gwałt nie jest ści​ga​n y z urzę​du, mie​li​ście zwią​za​n e ręce. Za​sta​na​wia​łeś się kie​dyś, dla​cze​go zmie​n i​ła zda​n ie? – Nie. – Ja tak. Bo coś się mu​sia​ło stać. Coś u was. W two​im ko​mi​sa​ria​cie. Kie​dy wró​ci​my, sprawdź trzy rze​czy. Kto wte​dy miał służ​bę, z kim kil​ka lat wcze​śniej cho​dzi​ła Re​n a​ta i jak czę​sto były chło​p ak jest spraw​cą gwał​tu. A kie​dy już to zro​bisz, bę​dziesz wie​dział, dla​cze​go nie od​p usz​czę Bo​rów​ce. Zaj​da za​stygł. Po​ru​szał tyl​ko szczę​ką, jak​by chciał zmiaż​dżyć wła​sne zęby. Mort​ka po​sta​n o​wił się nie od​zy​wać. Mil​cze​li przez kil​ka, może kil​ka​n a​ście ko​lej​n ych mi​n ut. Ko​mi​sarz miał trud​no​ści ze zo​rien​to​wa​n iem się w upły​wie cza​su. Czuł się co​raz sła​biej. W pew​n ym mo​men​cie za​czął się oba​wiać, że za​cznie wy​mio​to​wać, ale nud​n o​ści wkrót​ce mi​n ę​ły. Zdro​wą ręką otwo​rzył scho​wek. Wy​jął atlas dro​go​wy, rzu​cił go na tyl​n e sie​dze​n ie i za​czął grze​bać wśród płyt, map i szma​tek. – Cze​go szu​kasz? – za​p y​tał Zaj​da.

– Spraw​dzam, czy masz coś prze​ciw​bó​lo​we​go. – Może w ap​tecz​ce. – A gdzie jest? – W ba​gaż​n i​ku. Mam się za​trzy​mać? Po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Do​jeż​dża​my do au​to​stra​dy. – Jedź​my da​lej. – To ma sens jesz​cze? – A masz ben​zy​n ę? – Tak. – W ta​kim ra​zie jest sens. Zaj​da spoj​rzał na Mort​kę spod zmarsz​czo​n ych brwi, ale skrę​cił na au​to​stra​dę A4, na pas pro​wa​dzą​cy do Nie​miec. Deszcz po​wo​li usta​wał, a zza chmur za​czy​na​ło wy​glą​dać słoń​ce. Zaj​da przy​spie​szył do stu czter​dzie​stu. Ruch był umiar​ko​wa​n y, ale i tak co chwi​la mi​ja​li ko​lej​n e sa​mo​cho​dy albo zjeż​dża​li na pra​wy pas, żeby zro​bić miej​sce ko​muś, kto chciał ich wy​p rze​dzić. Pę​dzi​li tak oko​ło dzie​się​ciu mi​n ut, mi​ja​jąc Le​gni​cę, aż wje​cha​li na od​ci​n ek po​zba​wio​n y pasa awa​ryj​n e​go. – Mo​żesz wy​cią​gnąć moje oku​la​ry prze​ciw​sło​n ecz​n e? – po​p ro​sił Zaj​da. – A gdzie są? – W schow​ku. Mort​ka od​kle​ił się od bocz​n ej szy​by i na​chy​lił w stro​n ę schow​ka. Wy​jął trzy pły​ty i wy​ma​cał fu​te​rał na oku​la​ry. Już miał go chwy​cić, kie​dy ją do​strzegł. Cię​ża​rów​ka z nie​bie​ską na​cze​p ą. – To może być ta – po​wie​dział i wska​zał ru​chem gło​wy, o któ​re​go TIR-a mu cho​dzi. – Je​steś pe​wien? – Jesz​cze nie. Wy​p rzedź go. Lupa zmie​n ił pas na lewy. Po kil​ku​n a​stu se​kun​dach Mort​ka zo​ba​czył na​ma​lo​wa​n e​go na boku na​cze​p y pe​li​ka​n a. – To ta – po​wie​dział, kie​dy mi​ja​li cię​ża​rów​kę. Mimo bólu uśmiech​n ął się sze​ro​ko i ude​rzył otwar​tą dło​n ią zdro​wej ręki w ko​la​n o. Wy​p rze​dzi​li kil​ka in​n ych sa​mo​cho​dów oso​bo​wych. Zaj​da wy​giął się w fo​te​lu i za​czął grze​bać so​bie w kie​sze​n i, krę​cąc przy tym tył​kiem, aż wresz​cie uda​ło mu się wy​cią​gnąć te​le​fon ko​mór​ko​wy. – Za​dzwo​n ię do Wro​cła​wia – po​wie​dział. – Niech zor​ga​n i​zu​ją blo​ka​dę. – Prze​cież nie zdą​żą! – za​p ro​te​sto​wał Mort​ka. – Ile zo​sta​ło do gra​n i​cy? Mniej niż sie​dem​dzie​siąt ki​lo​me​trów! – Da​dzą radę. – A je​śli zje​dzie z au​to​stra​dy? Mamy pie​p rzo​n e Schen​gen, może prze​kro​czyć gra​n i​cę tam, gdzie mu się tyl​ko po​do​ba! – To co mam zro​bić? – Zmuś go, żeby się za​trzy​mał.

– Niby jak? – Za​ta​ra​suj mu dro​gę! – Na au​to​stra​dzie?! Zwa​rio​wa​łeś?! Mort​ka pod​jął de​cy​zję w ułam​ku se​kun​dy, wła​ści​wie na​wet o tym nie wie​dząc. Ude​rzył Zaj​dę łok​ciem w twarz, a po​tem za​wył z bólu, kie​dy zmu​sił pal​ce zła​ma​n ej ręki do ru​chu – chwy​ce​n ia za kie​row​n i​cę i po​cią​gnię​cia jej w dół. Pra​wą dło​n ią za​cią​gnął ha​mu​lec ręcz​n y. Świat za​wi​ro​wał. Mort​ka sły​szał tyl​ko swój wrzask i pe​łen prze​ra​że​n ia okrzyk Zaj​dy. Ude​rzy​li w coś i pas wbił mu się w pierś tak moc​n o, jak​by miał zmiaż​dżyć wszyst​kie ko​ści, krę​go​słup i płu​ca. Miał wra​że​n ie, że unie​śli się w górę, żeby po​tem opaść z hu​kiem. Po​dusz​ki po​wietrz​n e wy​bu​chły im pro​sto w twarz. Ci​sza. Ko​mi​sarz od​dy​chał płyt​ko, spo​koj​n ie. W gar​dle miał zu​p eł​n ie su​cho. Gło​wa ki​wa​ła mu się w przód i tył, jak​by pró​bo​wa​ła od​p aść od resz​ty cia​ła. Od​p iął pas. Od​su​n ął od sie​bie po​dusz​kę po​wietrz​n ą. Otwo​rzył drzwi i wy​pełzł na ze​wnątrz. Klę​czał na be​to​n ie, wciąż mo​krym od nie​daw​n e​go desz​czu. Od​dy​chał głę​bo​ko, cze​ka​jąc, aż usta​n ą za​wro​ty gło​wy. Za​n im wstał, spoj​rzał do wnę​trza sa​mo​cho​du. Zaj​da, ję​cząc, wal​czył z za​p ię​ciem pasa. Żył. To do​brze. Pod​n iósł się, opie​ra​jąc o drzwi sa​mo​cho​do​we. Zo​ba​czył, że ude​rzy​li w ba​rier​kę od​dzie​la​ją​cą au​to​stra​dę od pola, a po​tem sa​mo​chód od​bił się jesz​cze tak, że ta​ra​so​wał te​raz oba pasy jezd​n i. Je​den z bo​ków for​da był po​tęż​n ie wgnie​cio​n y. Zma​sa​kro​wa​n y zde​rzak zwi​sał smęt​n ie wśród szkła z roz​bi​tych re​flek​to​rów. Sa​mo​cho​dy, któ​re je​cha​ły w ich kie​run​ku, zwal​n ia​ły i wresz​cie sta​wa​ły. Wśród nich cię​ża​rów​ka z nie​bie​ską na​cze​p ą. Mort​ka wy​cią​gnął broń i ru​szył w jej kie​run​ku. Je​den z kie​row​ców wy​szedł z sa​mo​cho​du. Krzyk​n ął coś, cze​go Mort​ka nie zro​zu​miał z po​wo​du dzi​wacz​n e​go pisz​cze​n ia w uszach. Chy​ba chciał po​móc, ale na​gle zo​ba​czył pi​sto​let w dło​n i ko​mi​sa​rza i na​tych​miast po​bladł. Scho​wał się do auta i za​mknął zam​ki. Mi​ja​jąc jego wóz, po​li​cjant za​uwa​żył jesz​cze, jak męż​czy​zna wła​snym cia​łem osła​n ia to​wa​rzy​szą​cą mu ko​bie​tę. W ka​bi​n ie cię​ża​rów​ki sie​dział bro​da​ty gru​ba​sek w czar​n ej ko​szul​ce i dżin​so​wej ka​mi​zel​ce. Mort​ka wy​ce​lo​wał w nie​go i bro​dacz na​tych​miast pod​n iósł ręce. – Wy​sia​daj! – wrza​snął. – Na​tych​miast! Bał się, czy kie​row​ca go ro​zu​mie. Mógł być Niem​cem. Ale gru​ba​sek wy​sko​czył z ka​bi​n y. Wciąż trzy​mał ra​mio​n a wy​so​ko nad gło​wą i po​ru​szał nie​mo war​ga​mi, nie po​tra​fiąc wy​do​być z sie​bie gło​su. – Otwie​raj ła​du​n ek – roz​ka​zał mu Mort​ka. Gru​ba​sek po​szedł przo​dem na drżą​cych no​gach, oglą​da​jąc się co chwi​la za sie​bie. Sta​n ął przy tyle na​cze​p y, zwol​n ił za​trza​ski, a po​tem po​cią​gnął za ja​kąś waj​chę i kla​p a po​wę​dro​wa​ła w górę. Mort​ka za​mru​gał dwa razy. Opu​ścił broń i opadł na be​to​n o​wą jezd​n ię. – Mort​ka! Mort​ka! – krzy​czał idą​cy w jego stro​n ę Zaj​da. Po​włó​czył lek​ko pra​-

wą nogą. – Co ta​kie​go? – wy​szep​tał. Zbyt ci​cho, żeby ko​men​dant go usły​szał. Zaj​da sta​n ął przy na​cze​p ie i zaj​rzał do środ​ka. – Mort​ka… Już nie krzy​czał. – Tak? – Kie​row​ca ucie​ka. Mort​ka spoj​rzał we wska​za​n ym kie​run​ku i zo​ba​czył, jak gru​ba​sek prze​ska​ku​je przez ba​rier​kę i wbie​ga w pole rze​p a​ku. Był szyb​ki jak na swo​ją tu​szę. – Niech ucie​ka. Zła​p ie​my go póź​n iej. Na​cze​p ę wy​ci​szo​n o gru​by​mi, cięż​ki​mi ma​te​ra​ca​mi, co spra​wia​ło, że w środ​ku szyb​ko zro​bi​ło się kosz​mar​n ie go​rą​co. Cie​p łe po​wie​trze fa​lo​wa​ło, nio​sąc ze sobą za​p ach sta​re​go mo​czu, potu i stę​chli​zny. Ko​bie​ty sie​dzia​ły na pod​ło​dze i za​sła​n ia​ły ra​mio​n a​mi twa​rze przed słoń​cem. Nie​któ​re z prze​ra​że​n iem, inne z tępą, wy​uczo​n ą bi​ciem obo​jęt​n o​ścią wy​p i​sa​n ą na twa​rzach. Jed​n a z nich łka​ła, prze​cią​ga​jąc krzyk tak moc​n o, że zmie​n iał się w dzi​wacz​n e bul​go​ta​n ie, w któ​rym to​n ę​ły z tru​dem wy​p o​wia​da​n e sło​wa. Były wy​cień​czo​n e, brud​n e, śmier​dzą​ce, po​si​n ia​czo​n e. Zbyt sła​be, żeby pró​bo​wać uciecz​ki, i zbyt zroz​p a​czo​ne, żeby na​wet o tym po​my​śleć. Przy​p o​mi​n a​ły bez​dom​n e psy ze schro​n i​ska. Ile ich było? Dzie​sięć, dwa​n a​ście? – Tu​zin – po​wie​dział sam do sie​bie Mort​ka. – Sprze​da​wa​li je na tu​zi​n y.

Rozdział 19 W le​gnic​kiej ko​men​dzie od​da​n o im do dys​p o​zy​cji dużą salę kon​fe​ren​cyj​n ą. Wy​n ie​sio​n o z niej więk​szość krze​seł, a wsta​wio​n o duży stół. Mort​ka z Zaj​dą sie​dzie​li na jed​n ym jego koń​cu, dru​gi zaj​mo​wa​li ko​men​dant z Le​gni​cy, sym​p a​tycz​n y siwy po​li​cjant wy​stę​p u​ją​cy w roli go​spo​da​rza, ale nie​wie​le się od​zy​wa​ją​cy, oraz przed​sta​wi​ciel ko​men​dy wo​je​wódz​kiej i wro​cław​skie​go CBŚ. Ten pierw​szy, Szy​mon Go​rzel​ski, był mniej wię​cej w wie​ku Mort​ki. No​sił oku​la​ry i ro​bił no​tat​ki drob​n ym dziew​czę​cym pi​smem. Wy​da​wał się prze​sad​n ie na​dę​ty i Mort​ka spo​dzie​wał się z jego stro​n y wszyst​kie​go, co naj​gor​sze. Dru​gi był nad​ko​mi​sa​rzem. Przed​sta​wił się jako Mi​chał Wol​ski. W prze​ci​wień​stwie do Go​rzel​skie​go no​sił cy​wil​n e ubra​n ie. Miał krót​kie, rzed​n ą​ce czar​n e wło​sy i wy​raz twa​rzy, jak​by nig​dy w ży​ciu się nie uśmie​chał. Dłu​gi​mi ko​ści​sty​mi pal​ca​mi co pe​wien czas stu​kał w okład​kę brą​zo​wej, skó​rza​n ej tecz​ki, któ​rą po​ło​żył przed sobą. Do​cho​dzi​ła pół​n oc i Mort​ka po​my​ślał, że dłu​żej nie utrzy​ma się na no​gach. Wcze​śniej za​bra​n o ich oraz ko​bie​ty z cię​ża​rów​ki do szpi​ta​la. Ko​mi​sa​rzo​wi zro​bio​n o prze​świe​tle​n ie, za​ło​żo​n o gips, po​da​n o środ​ki prze​ciw​bó​lo​we. Go​rącz​ka mi​n ę​ła w cią​gu nie​ca​łej go​dzi​n y. Ból znacz​n ie ze​lżał. Były ta​kie chwi​le, że Mort​ka zu​p eł​n ie o nim za​p o​mi​n ał. Po​tem za​wie​zio​n o ich na ko​men​dę, gdzie naj​p ierw każ​dy z osob​n a, a po​tem wspól​n ie zda​wa​li re​la​cję z wy​da​rzeń dzi​siej​sze​go dnia. Skoń​czy​li dzie​sięć mi​n ut wcze​śniej i wresz​cie mo​gli przejść do tego, co było naj​waż​n iej​szą czę​ścią każ​de​go ta​kie​go spo​tka​n ia – wza​jem​n e​go ob​wi​nia​n ia się i pró​by zrzu​ce​n ia od​p o​wie​dzial​n o​ści na ko​goś in​n e​go. – Do​brze – za​czął Go​rzel​ski. – Za​cznij​my od tego: dla​cze​go nie po​p ro​si​li​ście o na​sze wspar​cie i sa​mo​dziel​n ie kon​ty​n u​owa​li​ście po​ścig? Do gra​n i​cy było jesz​cze sie​dem​dzie​siąt je​den ki​lo​me​trów. To daje nam mniej wię​cej pół go​dzi​n y na przy​go​to​wa​n ie blo​ka​dy i za​bez​p ie​cze​n ie ak​cji. Pa​n ie ko​men​dan​cie? Zaj​da za​miast od​p o​wie​dzieć, tyl​ko spoj​rzał zna​czą​co na Mort​kę. Po​li​cjant po​sta​n o​wił nie krę​cić, tyl​ko od razu wziąć winę na sie​bie. Tak bę​dzie naj​szyb​ciej i naj​p ro​ściej, po​sta​n o​wił. – To była błęd​n a de​cy​zja – po​wie​dział. – Spo​wo​do​wa​n a… chy​ba przede wszyst​kim moim sta​n em zdro​wia. Mia​łem go​rącz​kę. Pra​wie czter​dzie​ści stop​n i, kie​dy mie​rzo​n o mi ją w szpi​ta​lu. Nie my​śla​łem ja​sno. Wte​dy wy​da​wa​ło mi się, że tak trze​ba zro​bić. Go​rzel​ski za​p i​sał od​p o​wiedź Mort​ki i odło​żył pió​ro. Mil​czał. – Ja​kieś inne wąt​p li​wo​ści? – za​p y​tał le​gnic​ki ko​men​dant. – Pa​n ie nad​ko​mi​sa​rzu?

– Nie mam uwag. – Pa​n ie ko​mi​sa​rzu Go​rzel​ski? – Wszyst​ko ja​sne. – No to w ta​kim ra​zie chy​ba mo​że​my uznać dzi​siej​sze spo​tka​n ie za za​koń​czo​ne. Mort​ka drgnął za​sko​czo​n y. Wy​da​wa​ło mu się, że się prze​sły​szał. – Już? – za​p y​tał. Go​rzel​ski uśmiech​n ął się lek​ko i wy​cią​gnął przed sie​bie dłoń. – Po pierw​sze – za​czął, od​gi​n a​jąc je​den pa​lec, a póź​n iej ko​lej​n e – pro​wa​dzi​li​ście po​ścig poza wa​szym te​re​n em, pry​wat​n ym sa​mo​cho​dem, bez po​wia​do​mie​nia zwierzch​n i​ków. Po dru​gie, ry​zy​ko​wa​li​ście ży​cie wła​sne i przy​p ad​ko​wych osób. Po trze​cie, spo​wo​do​wa​li​ście po​waż​n e utrud​n ie​n ia w ru​chu na au​to​stra​dzie A4. Po czwar​te w koń​cu, i to jest naj​waż​n iej​sze, przy oka​zji naj​wy​raź​n iej roz​bi​li​ście bar​dzo groź​n ą i bru​tal​n ą gru​p ę han​dla​rzy ludź​mi i uwol​n i​li​ście dwa​na​ście prze​trzy​my​wa​n ych przez nią ko​biet. W tym świe​tle pierw​sze trzy punk​ty są mało istot​n e. To, co mu​si​my te​raz zro​bić, to przed​sta​wić ten suk​ces w taki spo​sób, żeby jak naj​mniej in​for​ma​cji o na​szych wła​snych pro​ble​mach i nie​p ra​wi​dło​wo​ściach prze​n ik​n ę​ło do opi​n ii pu​blicz​n ej. Na wzmian​kę o nie​p ra​wi​dło​wo​ściach Zaj​da pod​n iósł py​ta​ją​co brew. – Tak, pa​n ie ko​men​dan​cie – od​p o​wie​dział na nie​wy​p o​wie​dzia​n e py​ta​n ie Wol​ski. – Cho​dzi o pań​skie​go pod​wład​n e​go, ko​mi​sa​rza Lupę. Mo​że​my za​kła​dać, że szaj​ka dzia​ła​ła przez co naj​mniej kil​ka mie​się​cy i pan, jego prze​ło​żo​n y, przez te kil​ka mie​się​cy nic nie za​uwa​żył. Co wię​cej, po​wie​rzył pan temu czło​wie​ko​wi pro​wa​dze​n ie do​cho​dze​n ia w spra​wie ko​biet, któ​re ten​że Lupa naj​praw​do​p o​dob​n iej sam lub z po​mo​cą swo​ich wspól​n i​ków za​bił. – Chwi​la – za​p ro​te​sto​wał Mort​ka, któ​ry na​gle po​czuł się w obo​wiąz​ku bro​n ić Zaj​dy. – Wy też nie je​ste​ście bez winy. Po​in​for​mo​wa​li​ście cho​ciaż​by Lupę o tym, że in​te​re​su​je​cie się sy​tu​a cją w re​jo​n ie Kro​to​wic i po​dej​rze​wa​cie udział po​li​cjan​ta w zor​ga​n i​zo​wa​n ej gru​p ie prze​stęp​czej. Pro​si​li​ście na​wet, żeby dla was pra​co​wał przy tej spra​wie. Tym ra​zem to Wol​ski był za​sko​czo​n y. Po​p ro​sił ge​stem o chwi​lę cza​su. Otwo​rzył tecz​kę i za​czął prze​rzu​cać znaj​du​ją​ce się tam do​ku​men​ty. Zaj​da uśmiech​n ął się z sa​tys​fak​cją i kiw​n ął gło​wą Mort​ce, jak​by chciał w ten spo​sób po​wie​dzieć: „do​bra ro​bo​ta”. – Nie wiem, o czym pan mówi – po​wie​dział Wol​ski, kie​dy skoń​czył. – CBŚ za​p ro​si​ło Lupę na spo​tka​n ie we Wro​cła​wiu. Tam prze​ka​za​li​ście mu in​for​ma​cje, o któ​rych wspo​mnia​łem przed chwi​lą. – Nie do​szło do ta​kiej roz​mo​wy – oznaj​mił Wol​ski. – Jak to nie do​szło, sko​ro… – Mort​ka prze​rwał w pół sło​wa. Na​gle do nie​go do​tar​ło. – Okła​mał mnie. – Słu​cham? – Kie​dy do​wie​dzia​łem się o far​mie – tłu​ma​czył po​wo​li Mort​ka, rów​n o​cze​śnie zbie​ra​jąc w gło​wie ele​men​ty ukła​dan​ki w ca​łość – wie​dział, że jest za​gro​żo​n y.

Gdy​bym po​szedł z tym do Zaj​dy, roz​p o​czę​li​by​śmy po​szu​ki​wa​n ia tego miej​sca. Mu​siał mi w tym prze​szko​dzić. Dla​te​go wy​my​ślił ba​jecz​kę o spo​tka​n iu w CBŚ i po​p ro​wa​dził roz​mo​wę tak, że sam za​czą​łem po​dej​rze​wać Zaj​dę. Dał mi wszyst​kie tro​p y i tyl​ko cier​p li​wie cze​kał, aż doj​dę do wła​ści​wych wnio​sków. – Sam te​raz nie wie​dział, czy czuł złość, czy po​dziw. – Jezu… Cie​ka​we, czy co​kol​wiek z tego, co opo​wia​dał, było praw​dą. Pa​n ie nad​ko​mi​sa​rzu – Mort​ka zwró​cił się do Wol​skie​go – jak to w koń​cu było? Wy​wa​li​li​ście go z CBŚ czy od​szedł na wła​sną proś​bę? – Co ta​kie​go? – za​p y​tał z nie​do​wie​rza​n iem Zaj​da, któ​re​go do​bry na​strój prysł jak bań​ka my​dla​n a. – Wy​wa​li​li​ście go? Prze​cież w pa​p ie​rach mia​łem, że od​szedł na wła​sną proś​bę! Sami przed​sta​wia​li​ście go jako cen​n y na​by​tek. Co jest, kur​wa, gra​n e? Wol​ski zmru​żył oczy, któ​re zmie​n i​ły się w dwie sza​re szpar​ki, a jego twarz wy​da​wa​ła się te​raz wy​ku​ta w ka​mie​n iu. Ko​ści​ste pal​ce za​ci​snął na tecz​ce. – Nie wy​wa​li​li​śmy go – po​wie​dział, wa​żąc każ​de sło​wo. – Ra​czej mo​że​cie to pa​n o​wie na​zwać roz​sta​n iem za po​ro​zu​mie​n iem stron. Zaj​da ude​rzył pię​ścią w stół i po​de​rwał się z miej​sca. Wy​cią​gnął oskar​ży​ciel​sko pa​lec w stro​n ę Wol​skie​go. – Wsa​dzi​li​ście zgni​łe jajo do mo​je​go ko​mi​sa​ria​tu! – Nie uwa​żam, żeby to było do​bre okre​śle​n ie. Mort​ka prze​p ro​sił wszyst​kich i po​wie​dział, że musi so​bie zro​bić prze​rwę. Po​zwo​lo​n o mu wyjść. Ta roz​mo​wa go nie do​ty​czy​ła. Kie​dy tyl​ko drzwi się za nim za​mknę​ły, usły​szał, że wró​ci​li do kłót​n i. Byli tak roz​złosz​cze​n i, że gdy​by tyl​ko mie​li moż​li​wość, to pew​n ie za​czę​li​by rzu​cać w sie​bie ta​le​rza​mi. Nie​da​le​ko sali kon​fe​ren​cyj​n ej od​n a​lazł au​to​mat z kawą. Nie miał przy so​bie port​fe​la, więc dwo​ma zło​ty​mi po​ra​to​wał go dy​żur​n y. Przy oka​zji po​gra​tu​lo​wał ak​cji na au​to​stra​dzie. Mort​ka po​dzię​ko​wał i uśmiech​n ął się kwa​śno w od​p o​wie​dzi. Za​sta​n a​wiał się, ile ta „ak​cja” bę​dzie go kosz​to​wać. Wró​cił pod au​to​mat. Sta​ła przy nim ko​bie​ta w skó​rza​n ej kurt​ce, któ​ra wła​śnie wy​bie​ra​ła na​p ój dla sie​bie. – Do​bry wie​czór, pa​n ie ko​mi​sa​rzu – po​wie​dzia​ła, kie​dy sta​n ął tuż przy niej. O dzi​wo, sko​ja​rzył jej głos, nie twarz. Ane​ta z fun​da​cji Bia​ły Pła​tek. Przy​ja​ciół​ka Olgi. – Do​bry wie​czór. Co pani tu​taj robi? – Pan aku​rat po​wi​n ien wie​dzieć. Spek​ta​ku​lar​n e za​trzy​ma​n ie na au​to​stra​dzie! Ho, ho! Ju​tro bę​dzie trą​bić o tym cała Pol​ska. Pro​szę się przy​go​to​wać na sła​wę. Fo​to​gra​fie, wy​wia​dy. Bę​dzie pan pierw​szym po​li​cyj​n ym ce​le​bry​tą. Oczy​wi​ście, je​śli panu po​zwo​lą. De​tek​tyw Rut​kow​ski pol​skiej po​li​cji – żar​to​wa​ła z nie​go, ale wi​dział, że nie robi tego zło​śli​wie. – A tak na po​waż​n ie? – Przy​je​cha​łam do dziew​czyn, któ​re pan uwol​n ił. Będę ko​or​dy​n o​wać po​moc, za​ła​twiać psy​cho​lo​gów oraz tłu​ma​czy. – W ja​kim są sta​n ie?

– Ujmę to tak. Je​den z le​ka​rzy, któ​ry się nimi opie​ko​wał, scho​dząc z dy​żu​ru, po​wie​dział, że czu​je się, jak​by zaj​mo​wał się wy​zwo​lo​n y​mi więź​n ia​mi z Oświę​ci​mia. Na​wet je​śli prze​sa​dził, to nie aż tak bar​dzo. – Wiem. Wi​dzia​łem je. Prze​p ro​sił Ane​tę i pod​szedł do au​to​ma​tu. Dwa zło​te star​czy​ły na gorz​ką kawę bez cu​kru. Nie pi​jał ta​kiej od lat, ale w tej sy​tu​a cji nie miał za​mia​ru wy​brzy​dzać. – Dla​cze​go nie jest pani w szpi​ta​lu? – Och… Po​wiedz​my, że to stan​dar​do​wa pro​ce​du​ra. Za​wsze w ta​kich przy​pad​kach jest tak, że po​li​cji za​le​ży na jak naj​szyb​szym prze​słu​cha​n iu uwol​n io​nych dziew​czyn, a i ja, i le​ka​rze wie​my, że te​raz naj​bar​dziej po​trzeb​n e są im spo​kój i od​p o​czy​n ek. Spró​bu​je​my więc wy​n e​go​cjo​wać taki spo​sób po​stę​p o​wa​nia, że​by​ście wy sko​rzy​sta​li jak naj​wię​cej, a rów​n o​cze​śnie dziew​czy​n y ucier​p ia​ły moż​li​wie jak naj​mniej. Spró​bo​wał kawy. Nie sma​ko​wa​ła mu. Zmu​sił się do wzię​cia ko​lej​n e​go łyku. Cie​p ły na​p ój wpadł do żo​łąd​ka, któ​ry za​raz spró​bo​wał zwi​n ąć się w kul​kę. Zno​wu zro​bi​ło mu się sła​bo. – My​ślę, że te​raz bę​dzie mo​gła od​p o​cząć w po​ko​ju. Dzię​ki panu. – Kto taki? – Olga. – Ach tak… – Niech pan jej nie oce​n ia za su​ro​wo. Wi​dział pan, przez co prze​szła. – Nie za​mie​rzam – od​p o​wie​dział ostro. Może na​wet zbyt ostro, ale na​ra​sta​ła w nim złość. Bo co ta Ane​ta mo​gła wie​dzieć? Być może ko​mi​sarz za​cho​ru​je nie​dłu​go na AIDS, śmier​tel​n ą cho​ro​bę, bo Olga za​ra​zi​ła go z pre​me​dy​ta​cją wi​ru​sem HIV. Miał więc pra​wo oce​n iać ją tak, jak tyl​ko chciał. Ale to nie był je​dy​n y po​wód, dla któ​re​go się zło​ścił. Było coś jesz​cze. Uświa​do​mił to so​bie w szpi​ta​lu, cze​ka​jąc, aż wy​schnie gips, któ​ry mu za​ło​żo​n o. – To prze​ze mnie zgi​n ę​ła – po​wie​dział. Spoj​rza​ła na nie​go ba​daw​czo, a on uświa​do​mił so​bie, że po​p eł​n ił błąd. Nie po​wi​n ien nic mó​wić. Te​raz miał ocho​tę od​wró​cić się i odejść bez sło​wa, ale wie​dział, że Ane​ta mu na to nie po​zwo​li. – Spo​tka​łem Olgę w ba​rze – kon​ty​n u​ował. – Był ze mną Lupa, czło​wiek, któ​ry chy​ba tym wszyst​kim kie​ro​wał. A przy​n ajm​n iej był kimś waż​n ym. Po​ka​za​łem mu ją i za​p y​ta​łem, czy wie, kim jest. Skła​mał, że nie. Ale wła​śnie wte​dy ją roz​p o​znał. To ja zwró​ci​łem na nią jego uwa​gę. I gdy​by nie ja, to pew​n ie da​lej by żyła. – Nie mógł pan tego wie​dzieć – po​wie​dzia​ła. – To praw​da – od​p arł z wdzięcz​n o​ścią. – Nie mo​głem. Drzwi od sali kon​fe​ren​cyj​n ej otwo​rzy​ły się i wy​szedł z niej Zaj​da w to​wa​rzy​stwie Wol​skie​go. – Prze​p ra​szam, ale mu​szę iść – po​wie​dzia​ła Ane​ta. – Nie​ba​wem za​czy​n a​my ne​go​cja​cje.

– Trzy​mam za pa​n ią kciu​ki. – Na​p raw​dę? My​śla​łam, że bę​dzie pan za po​li​cją. – Ja też. Po​de​szła do Wol​skie​go i wkrót​ce obo​je znik​n ę​li w in​n ym po​miesz​cze​n iu. Zaj​da tym​cza​sem za​jął miej​sce obok Mort​ki i za​czął stu​dio​wać li​stę na​p o​jów z au​to​ma​tu. – I jak po​szło? – za​p y​tał ko​mi​sarz. – Nie​źle. Do​szli​śmy do wnio​sku, że obie stro​n y dały pla​mę. Co ozna​cza, że uda mi się zrzu​cić część winy na CBŚ… Wy​raz twa​rzy Zaj​dy mó​wił, że nie był prze​sad​n ie za​do​wo​lo​n y z kon​klu​zji roz​mo​wy, ale i Wol​ski nie wy​glą​dał na szczę​śli​we​go. Kom​p ro​mi​ta​cja, na​wet dzie​lo​n a na dwóch, da​lej była kom​p ro​mi​ta​cją. – Nie wie​rzę, że Lu​p ie uda​ło się nas wszyst​kich tak oszu​kać – mruk​n ął Zaj​da. – Przez lata pra​co​wał jako przy​kryw​ko​wiec. To w każ​dym ra​zie na pew​n o było praw​dą. Sami na​uczy​li​śmy go, jak kła​mać, oszu​ki​wać i za​wsze za​cho​wy​wać zim​n ą krew. A on tyl​ko użył tych umie​jęt​n o​ści prze​ciw​ko nam. – Ale mimo to… Trud​n o uwie​rzyć. – A jak noga? – zmie​n ił te​mat Mort​ka. – Le​p iej niż two​ja ręka. Do we​se​la się za​goi. Po​wi​n ie​n eś ra​czej mar​twić się o moją szczę​kę. Masz cho​ler​n ie twar​dy ło​kieć. – Prze​p ra​szam – po​wie​dział i na​p raw​dę tak my​ślał. – Za wszyst​ko, co się wy​da​rzy​ło na au​to​stra​dzie. Mia​łeś ra​cję. Trze​ba było dzwo​n ić do Wro​cła​wia, żeby za​ło​ży​li blo​ka​dę. Albo cho​ciaż przy​sła​li ja​kieś wspar​cie. – Roz​wa​li​łeś mi auto. – Tak. Zaj​da prych​n ął, jak​by się za​krztu​sił. Na​p ię​cie, któ​re mu to​wa​rzy​szy​ło pod​czas roz​mo​wy z przed​sta​wi​cie​la​mi ko​men​dy wo​je​wódz​kiej i CBŚ, na​gle wy​p a​ro​wa​ło. Te​raz wy​glą​dał tro​chę jak czło​wiek, któ​ry wy​p ił dwie set​ki wód​ki. – Nie przej​muj się – po​wie​dział i po​kle​p ał Mort​kę po ple​cach. – Nie sły​sza​łeś? Je​ste​śmy bo​ha​te​ra​mi. Ko​mi​sarz uśmiech​n ął się. Po​szu​kał ko​sza na śmie​ci i wy​rzu​cił nie​do​p i​tą kawę. – Wkrót​ce pod​sta​wią dla nas sa​mo​chód z kie​row​cą – po​wie​dział Zaj​da. – Wra​ca​my do Kro​to​wic. Dużo się tam te​raz dzie​je. – Co kon​kret​n ie? – Mamy ły​se​go z tej fa​bry​ki i Biel​skie​go, któ​ry for​mal​n ie był wła​ści​cie​lem tego biz​n e​su. Trze​ba ich prze​słu​chać. Je​ste​śmy do tego nie​zbęd​n i. A przy​n ajm​niej ty je​steś. No i trze​ba wy​ja​śnić wszyst​ko po​mię​dzy na​szy​mi chło​p a​ka​mi, Je​le​n ią a CBŚ. Wiesz, Za​ga​jew​ski te​raz nie po​tra​fi się zde​cy​do​wać, komu co zle​cić. A po​n ie​waż spra​wa jest już roz​wią​za​n a, to każ​dy chciał​by ją prze​jąć. Zaj​da mó​wił spo​koj​n ie, nie​mal ra​do​śnie, jak​by w ogó​le się tym nie przej​mo​wał. Mort​ka za​czął się mar​twić, czy wszyst​ko jest z nim w po​rząd​ku. – Nie bę​dziesz pró​bo​wał za​trzy​mać do​cho​dze​n ia w Kro​to​wi​cach?

– Te​raz? – od​p o​wie​dział z nie​do​wie​rza​n iem Zaj​da i po​krę​cił gło​wą, zno​wu przyj​mu​jąc po​waż​n ą minę. – Te​raz mogę się tyl​ko sta​rać o to, żeby cio​sy, któ​re na nas spad​n ą, a spad​n ą, wierz mi, roz​ło​żyć mniej wię​cej po rów​n o na nas, CBŚ i pro​ku​ra​tu​rę. – A co z Lupą? – Cią​gle go szu​ka​my. Mort​ka prze​je​chał dło​n ią po swo​jej twa​rzy. – Do​bra. Jesz​cze tyl​ko jed​n o. Masz ja​kiś kon​takt do Ol​szew​skie​go? Tego pa​to​lo​ga ze szpi​ta​la. – Oczy​wi​ście. Po co ci on? – Kie​dyś wspo​mi​n ał, że ma do​mek tuż obok dział​ki Lupy. Chciał​bym się do​wie​dzieć gdzie. Od​gię​ła pal​ca​mi okien​n ą ża​lu​zję i przez po​wsta​łą w ten spo​sób dziu​rę ob​ser​wo​wa​ła, jak Zaj​da z Mort​ką wsia​da​ją do pod​sta​wio​n e​go spe​cjal​n ie dla nich ra​dio​wo​zu. Je​den ze zła​ma​n ą ręką, dru​gi ku​le​ją​cy. Dwaj, mimo wszyst​ko, za​do​wo​le​ni z sie​bie funk​cjo​n a​riu​sze. Dla nich ta spra​wa nie​mal już się skoń​czy​ła. Dla niej się za​czy​n a​ła. Ra​dio​wóz ru​szył i czer​wo​n a smu​ga tyl​n ych świa​teł po​wo​li roz​to​p i​ła się w ciem​n o​ściach. Ane​ta my​śla​ła o Ol​dze, ba​lan​su​ją​cej na cien​kiej li​n ie po​mię​dzy śmier​cią a sza​leń​stwem, i o Mort​ce, na któ​re​go twa​rzy zmę​cze​n ie i znie​chę​ce​n ie było wi​dać tak wy​raź​n ie jak u sta​rych lu​dzi zmarszcz​ki. Od​n io​sła wra​że​nie, że obo​je par​li przed sie​bie z po​n u​rą za​wzię​to​ścią, jak​by chcie​li w ten spo​sób po​ka​zać ca​łe​mu świa​tu środ​ko​wy pa​lec. Chrząk​n ię​cie tuż za jej ple​ca​mi wy​rwa​ło ją z za​du​my. Po​trzą​snę​ła gło​wą i od​wró​ci​ła się. Wol​ski po​słał jej zmę​czo​n y uśmiech. – Od​p ły​n ę​ła pani – po​wie​dział. – Tak. – Zmę​czo​n a? – Oczy​wi​ście. Do tego chy​ba za​raz od​p ad​n ie mi ucho. Pół dzi​siej​sze​go dnia spę​dzi​łam, wi​sząc na te​le​fo​n ie. – Znam to. Do​brze, że mam służ​bo​wy, bo pen​sji by nie star​czy​ło na ra​chun​ki. Po​li​cjant po​ło​żył na sto​le skó​rza​n ą tecz​kę, wy​jął czy​stą kart​kę pa​p ie​ru i czer​wo​n y dłu​go​p is. – Ze szpi​ta​la nikt nie przy​je​chał? – za​p y​tał. – Nie – od​p o​wie​dzia​ła. – Są tro​chę za​ję​ci. Była peł​n a po​dzi​wu dla le​ka​rzy i pie​lę​gnia​rek z noc​n e​go dy​żu​ru, któ​rzy bez za​da​wa​n ia zbęd​n ych py​tań po​ma​ga​li ura​to​wa​n ym dziew​czy​n om. Za to dy​rek​cja już wy​dzwa​n ia​ła go​rącz​ko​wo do praw​n i​ka i NFZ-etu w po​szu​ki​wa​n iu od​p o​wie​dzi na py​ta​n ie, kto za to wszyst​ko za​p ła​ci. Ane​ta nie dzi​wi​ła się temu spe​cjal​n ie ani nie mia​ła żalu. Do​brze, że w ogó​le je przy​ję​li, a nie prze​rzu​ca​li z jed​n ej pla​ców​ki do dru​giej jak go​rą​cy kar​to​fel. – Ile ich jest?

– Dwa​n a​ście. Sześć Ro​sja​n ek, czte​ry Ukra​in​ki i dwie dziew​czy​n y chy​ba z Moł​da​wii. Być może Ru​mu​n ii. – Kie​dy bę​dzie​my mo​gli z nimi po​roz​ma​wiać? – Naj​p ierw mu​si​my ścią​gnąć tłu​ma​czy. Ale dziew​czy​n y po​trze​bu​ją przede wszyst​kim od​p o​czyn​ku, spo​ko​ju, roz​mo​wy z psy​cho​lo​giem. To po​trwa. Mi​n ie wie​le cza​su, za​n im będą go​to​we na roz​mo​wę z po​li​cją. – Do​kład​n ie pro​szę. Ile to po​trwa? Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. W jego gło​sie sły​sza​ła pierw​sze nuty iry​ta​cji. – Kil​ka dni. Może ty​go​dni. Po​wi​n ien się pan uzbro​ić w cier​p li​wość. – Nie mo​że​my tak dłu​go cze​kać. Spro​wa​dzi​my wła​snych tłu​ma​czy i prze​słu​cha​my je ju​tro. – Zda​je pan so​bie spra​wę, że te dziew​czy​n y prze​szły przez pie​kło? Że roz​mo​wa z po​li​cją o tym, co prze​ży​ły, bę​dzie dla nich w tym mo​men​cie tor​tu​rą? – Wiem o tym – po​wie​dział przez za​ci​śnię​te zęby. – Ale bę​dzie tak, jak po​wie​dzia​łem. Naj​p ierw prze​słu​cha​n ie, po​tem od​p o​czy​n ek. – Pan Wi​ta​lij Alek​san​dro​wicz Du​ba​kow ma na ten te​mat inne zda​n ie. Po​li​cjant za​mru​gał za​sko​czo​n y. – Kto to jest? – Kon​sul ge​n e​ral​n y Fe​de​ra​cji Ro​syj​skiej w Po​zna​n iu. Już do nas je​dzie. Je​ste​śmy też w kon​tak​cie ze służ​ba​mi Ukra​iny oraz Re​p u​bli​ki Moł​da​wii. Wszy​scy są bar​dzo cie​ka​wi, co się sta​ło z oby​wa​tel​ka​mi ich kra​jów i jak się nimi opie​ku​je​my. Wol​ski po​czer​wie​n iał gwał​tow​n ie i za​ci​snął pię​ści, jak​by chciał nimi ude​rzyć w stół. Jego dłoń za​wi​sła jed​n ak w po​ło​wie dro​gi i wy​ce​lo​wał pa​lec w Ane​tę. Po​trzą​sał nim, jak​by jej gro​ził. – Pani nie za​le​ży, że​by​śmy zła​p a​li tych, któ​rzy są za to od​p o​wie​dzial​n i! – Za​le​ży – od​p o​wie​dzia​ła spo​koj​n ie. Była przy​zwy​cza​jo​n a do po​dob​n ych wy​bu​chów. – Na​wet bar​dzo. Ale w sta​tu​cie fun​da​cji wśród na​szych za​dań mamy za​p i​sa​n ą po​moc ofia​rom, a nie or​ga​n om ści​ga​n ia. Po​li​cjant opu​ścił pa​lec i chrząk​n ął. Z kie​sze​n i wy​cią​gnął chu​s​tecz​kę i wy​tarł usta. – Twar​da z pani sztu​ka – stwier​dził, kie​dy się uspo​ko​ił. – Taka pra​ca. – Je​stem pani so​jusz​n i​kiem. – A ja pań​skim. Uśmiech​n ął się po​n u​ro. Nie wie​rzył jej, a ona jemu. Będą się te​raz pró​bo​wa​li na​wza​jem prze​chy​trzyć. Pierw​szą run​dę wy​gra​ła. A ko​lej​n e? Mia​ła tyl​ko na​dzie​ję, że uda się jej uchro​n ić dziew​czy​n y naj​dłu​żej, jak to moż​li​we. – W ta​kim ra​zie obo​je sta​raj​my się o tym pa​mię​tać i wra​caj​my do na​szej pra​cy – stwier​dził po​li​cjant, zbie​ra​jąc swo​je rze​czy. – Pro​szę po​zdro​wić ode mnie pana Du​ba​ko​wa – po​wie​dział na po​że​gna​n ie.

Rozdział 20 Było tam pięk​n ie, po​my​ślał. Przez chwi​lę miał ocho​tę po​ło​żyć się w tra​wie, wsa​dzić so​bie dłu​gie źdźbło mię​dzy zęby i spę​dzić cały dzień, le​żąc wpa​trzo​n y w pa​n o​ra​mę Kar​ko​n o​szy i prze​wa​la​ją​ce się przez gór​skie grzbie​ty bia​łe kłę​by chmur. Otwo​rzył drew​n ia​n ą furt​kę i wszedł na po​se​sję. Dział​ka Lupy mia​ła kształt pro​sto​ką​ta, na któ​re​go środ​ku po​sta​wio​n o drew​n ia​n y do​mek let​n i​sko​wy. Pro​wa​dzi​ła do nie​go wy​sy​p a​n a żwi​rem dro​ga. Tuż obok znaj​do​wa​ły się huś​taw​ka i zjeż​dżal​n ia, a da​lej kil​ku​let​n ie drze​wa owo​co​we: ja​bło​n ie, gru​sze i śli​wy. Z dru​giej stro​n y domu były wa​rzyw​n iak i kil​ka za​n ie​dba​n ych ra​ba​tek z kwia​ta​mi, a tak​że szo​p a na na​rzę​dzia. Czer​wo​n a to​yo​ta RAV4 sta​ła za​p ar​ko​wa​n a nie​da​le​ko bra​my. Mort​ka zaj​rzał do środ​ka. Na miej​scu kie​row​cy le​ża​ła kurt​ka, a na tyl​n ym sie​dze​n iu spa​ko​wa​na tor​ba. Sa​mo​chód wy​glą​dał na go​to​wy do dro​gi. Lupa wy​szedł z dom​ku. Fla​n e​lo​wą ko​szu​lę za​rzu​cił na gołe cia​ło. Stał bez ru​chu, roz​glą​da​jąc się uważ​n ie do​oko​ła, ale rów​n o​cze​śnie jak​by nie za​uwa​żał sto​ją​ce​go na​p rze​ciw nie​go Mort​ki. Wzrok miał przy​ga​szo​n y, wło​sy zmierz​wio​n e. Był bez bro​n i, z ulgą za​uwa​żył Mort​ka. Idąc tu​taj, bał się, że Lupa za​miast roz​ma​wiać, za​cznie do nie​go od razu strze​lać. Ko​mi​sarz zro​bił kil​ka kro​ków w stro​n ę Lupy i pod​n iósł w górę trzy​ma​n ą w dło​n i siat​kę. Po​trzą​snął nią. – Nie wy​p i​li​śmy wczo​raj piwa – po​wie​dział gło​śno, po​wo​li i wy​raź​n ie. Lupa zmarsz​czył brwi, jak​by w pierw​szej chwi​li nie zro​zu​miał, a po​tem lek​ko uniósł ką​ci​ki ust. – Od​waż​n y je​steś. Mort​ka pod​szedł do we​ran​dy. Wy​cią​gnął piwo i po​dał Lu​p ie, któ​ry wziął je po kil​ku se​kun​dach wa​ha​n ia. Dla sie​bie ko​mi​sarz wy​cią​gnął dru​gie. Usiadł na po​de​ście i otwo​rzył pusz​kę. Za​czę​ło się in​ten​syw​n ie pie​n ić i ko​mi​sarz za​klął gło​śno. Trzy​mał pusz​kę nad traw​n i​kiem i cze​kał, aż pia​n a prze​sta​n ie się bu​rzyć. – Jak ręka? – za​p y​tał Lupa, sia​da​jąc obok. – Zła​ma​n a. Ale jest nie​źle. Le​karz mó​wił, że jak​byś kop​n ął wy​żej, to zmiaż​dżył​byś mi nad​gar​stek, a wte​dy zo​stał​bym in​wa​li​dą. Wzię​li po łyku piwa. Było przy​jem​n ie chłod​n e. Mort​ce nie​mal na​tych​miast za​szu​mia​ło pod czasz​ką. Głów​n ie ze zmę​cze​n ia i nie​wy​spa​n ia. – Nie spo​dzie​wa​łem się, że cię tu za​sta​n ę – po​wie​dział do Lupy. – Bo nie po​win​n o mnie tu być. Ukry​łem tu​taj ze​staw uciecz​ko​wy, przy​go​to​-

wa​n y na ta​kie sy​tu​a cje jak ta, któ​ra sta​ła się na​szym udzia​łem. Tro​chę pie​n ię​dzy, ciu​chów, fał​szy​we do​ku​men​ty. Znaj​dziesz wszyst​ko w sa​mo​cho​dzie. – To dla​cze​go nie ucie​kłeś? – Uwie​rzysz lub nie, ale ostat​n ie dni mnie też dały w kość. Czu​ję się jak kart​ka pa​p ie​ru, któ​rą ktoś zmiął i wy​rzu​cił na śmiet​n ik. Wie​dzia​łem, że na​wet je​śli uda mi się wy​je​chać z Pol​ski, to schwy​ta​n ie mnie bę​dzie prio​ry​te​tem. Nie uśmie​cha​ło mi się ży​cie z eu​ro​p ej​skim na​ka​zem na kar​ku, cią​głe oglą​da​n ie się za sie​bie i za​sta​n a​wia​n ie, czy fa​cet, któ​ry za mną idzie, to po​li​cyj​n y taj​n iak. Dla​te​go po​sta​n o​wi​łem uciec w inny spo​sób. Ale nie po​tra​fi​łem się zde​cy​do​wać w jaki. Mort​ka kiw​n ął gło​wą. Przyj​rzał się czło​wie​ko​wi, któ​re​go jesz​cze dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​n y temu był go​to​wy na​zwać swo​im przy​ja​cie​lem. Za​sta​n a​wiał się, ile jest praw​dy w tym, co usły​szał, a w ja​kim stop​n iu Lupa kła​mie, gra w ja​kąś swo​ją grę, któ​rej celu i sen​su po​li​cjant jesz​cze nie do​strze​gał. – Sko​ro nie spo​dzie​wa​łeś się mnie tu za​stać, to po co przy​je​cha​łeś? – To miej​sce trze​ba było i tak spraw​dzić – od​p o​wie​dział Mort​ka. – A ja chcia​łem zo​ba​czyć tę dział​kę, o któ​rej tak dużo mó​wi​łeś. Może od​p o​cząć tu chwi​lę. A je​śli przy​p ad​kiem cię za​sta​n ę, po​znać od​p o​wie​dzi na kil​ka py​tań. – No to je​stem. Ale nie spo​dzie​waj się, że po​wiem ci coś po​n ad to, co już sam wiesz albo cze​go mo​żesz się sam do​my​ślić. – Brzmi fair. – Py​taj. – Kie​dy za​ją​łeś się han​dlem ludź​mi? – Nig​dy nie zaj​mo​wa​łem się han​dlem ludź​mi – od​p o​wie​dział twar​do Lupa. Mort​ka już miał otwo​rzyć usta, żeby za​p ro​te​sto​wać, opo​wie​dzieć o cię​ża​rów​ce, uwol​n io​n ych dziew​czy​n ach, ze​zna​n iach za​trzy​ma​n ych w hur​tow​n i męż​czyzn, któ​rzy opo​wie​dzie​li o ca​łym pro​ce​de​rze, o ko​bie​tach, któ​re zmar​ły w cza​sie po​by​tu na far​mie, a któ​rych cia​ła ukry​li po​tem w ko​p al​n i, o tym, że wszy​scy wska​zy​wa​li na Lupę jako na do​wód​cę. Po​wstrzy​mał się w ostat​n iej chwi​li. Lupa chciał mu zdra​dzić coś waż​n e​go, swo​ją wer​sję, a obo​wiąz​kiem Mort​ki było jej wy​słu​chać. Czy tego chciał, czy nie. Mil​czał więc, cho​ciaż w środ​ku wszyst​ko się w nim go​to​wa​ło. – Świad​czy​łem pew​n e usłu​gi – po​wie​dział wresz​cie Lupa. – W tym in​te​re​sie naj​bar​dziej kry​tycz​n y mo​ment na​stę​p u​je wte​dy, kie​dy do​star​czasz to​war bez​p o​śred​n io do klien​ta. Lal​ki są wte​dy twar​de, zde​ter​mi​n o​wa​n e, pró​bu​ją się bro​n ić na róż​n e spo​so​by. Mogą spo​wo​do​wać duże pro​ble​my, za​mie​sza​n ie. A zbęd​n y roz​głos jest nie​p o​trzeb​n y w tej dzia​łal​n o​ści. Dla​te​go to​war trze​ba wcze​śniej zła​mać, ode​brać mu wolę wal​ki. Wła​śnie taką usłu​gę ofe​ro​wa​łem. Bra​łem na sie​bie ry​zy​ko, któ​re w in​n ych oko​licz​n o​ściach spa​dło​by na klien​ta. Ro​bi​łem to, co mu​siał​by zro​bić on. Tyl​ko że szyb​ciej, bez​p iecz​n iej i ta​n iej. To się na​zy​wa out​so​ur​cing, Kuba. Nig​dy jed​n ak nie han​dlo​wa​łem ludź​mi. Żad​n a z tych la​lek na​wet przez chwi​lę nie na​le​ża​ła do mnie. Lal​ki. Tak je na​zy​wał. Byle tyl​ko nie przy​znać, że też były ludź​mi, że na​le​ża​-

ły do tego sa​me​go ga​tun​ku co jego cór​ki, żona. – Bi​li​ście je, gwał​ci​li​ście i szpry​co​wa​li​ście nar​ko​ty​ka​mi. – Tak – od​p o​wie​dział bez​n a​mięt​n ie. – Czte​ry dziew​czy​n y z ko​p al​n i. – Nie wy​trzy​ma​ły ob​rób​ki. Wy​p ad​ki przy pra​cy. Zda​rza się. – Jest ich wię​cej? W in​n ych sztol​n iach? – Nie od​p o​wiem na to py​ta​n ie. – Ka​za​łeś je oka​le​czyć No​wa​ko​wi. – Tak. – Dla​cze​go? – Żeby wy​glą​da​ło to na ro​bo​tę ja​kie​goś psy​cho​la, jak ktoś je znaj​dzie. Jak sam wiesz, uda​ło się. Zmył​ka ko​n iecz​n a do od​wró​ce​n ia uwa​gi, zy​ska​n ia cza​su. Mort​ka ukrył się za pusz​ką z pi​wem. Zro​bi​ło mu się nie​do​brze. Ta roz​mo​wa była gor​sza niż prze​słu​cha​n ie Brat​kow​skie​go. Lupa nie oka​zy​wał żad​n ych emo​cji. Mó​wił spo​koj​n ie, po​wo​li, ostroż​n ie do​bie​ra​jąc każ​de sło​wo. Jak​by to, czym się zaj​mo​wał, było czymś zu​p eł​n ie nor​mal​n ym, zwy​czaj​n ym, co​dzien​n ym. Wręcz nud​n ym. – Pró​bo​wa​łeś wro​bić w te mor​der​stwa Lu​ca​sa. – Tak. – Dla​cze​go? – Bo pa​so​wał. Cy​gan, wy​rok za po​bi​cie, dłu​ga kar​to​te​ka. Każ​dy ła​two uwie​rzył, że jest zdol​n y do bru​tal​n e​go mor​du. Ale nie będę uda​wał, że mia​łem ja​kiś sta​ran​n ie prze​my​śla​n y plan. Ostat​n ie dni to była jed​n a wiel​ka im​p ro​wi​za​cja. Trzy​ma​łem w dło​n i kil​ka​n a​ście róż​n ych sznur​ków, za każ​dy mu​sia​łem po​cią​gnąć w od​p o​wied​n im mo​men​cie i rów​n o​cze​śnie uwa​żać, żeby się nie po​p lą​ta​ły. Pew​n e rze​czy się uda​ły, inne nie. Na przy​kład ta Olga. Mu​sia​ła zgi​n ąć, bo wie​dzia​ła o far​mie. Ale za​bi​li​śmy ją za póź​n o. Dzień wcze​śniej, może na​wet kil​ka go​dzin, a uda​ło​by się i to zwa​lić na Lu​ca​sa. Kie​dy te​raz o tym my​ślę, to kil​ka rze​czy zro​bił​bym in​a ​czej. – Na przy​kład? – Za​bił​bym cie​bie – oznaj​mił Lupa i spoj​rzał na Mort​kę. Uśmie​chał się przy tym nie​mal przy​ja​ciel​sko. – Nie wiem jesz​cze jak, ale mu​siał​bym to zro​bić. Strasz​n ie wszyst​ko skom​p li​ko​wa​łeś. – Cie​szę się. – Na pew​n o. – Brat​kow​ski – zmie​n ił te​mat Mort​ka. – Po​wia​do​mi​łeś Lu​ca​sa, że przy​znał się do zgwał​ce​n ia i za​mor​do​wa​n ia Ade​li. – Aku​rat No​wak to zro​bił. I po​wie​dział nie Lu​ca​so​wi, tyl​ko jego sio​strze Sa​rze, kie​dy przy​szła ode​brać re​cep​ty. Ale to szcze​gó​ły bez więk​sze​go zna​cze​n ia. Waż​n e, że in​for​ma​cja do​tar​ła do wła​ści​wych uszu. Wie​dzia​łem, że Lu​cas jest czu​ły na punk​cie swo​je​go ho​n o​ru i kie​dy tyl​ko się o tym do​wie, wpad​n ie w szał… – …i za​bi​je Brat​kow​skie​go.

– Tak. Ale hej, za to aku​rat po​wi​n ie​n em do​stać me​dal! Fa​cet był pier​do​lo​nym pe​do​fi​lem. Prę​dzej czy póź​n iej ko​goś by zgwał​cił. Na​zwij to pre​wen​cją. – I przy oka​zji uda​ło ci się zwró​cić na​szą uwa​gę na Lu​ca​sa. – Tak. – Co się sta​ło przy pró​bie za​trzy​ma​n ia, tam w le​sie? – To, co ci po​wie​dzia​łem. Bo​rów​ka od​dał strzał ostrze​gaw​czy, a wte​dy Lu​cas rzu​cił się na nas z no​żem. Bo​rów​ka do nie​go strze​lił i go za​bił. – Bar​dzo to dla cie​bie wy​god​n e. – Nie chcia​łem tego. Mia​łem na​dzie​ję, że Lu​cas uciek​n ie. Ukry​je się w ja​kimś cy​gań​skim sku​p i​sku w Ber​li​n ie, An​glii czy gdzie​kol​wiek. W ży​ciu nie przy​szło​by mi do gło​wy, że wró​ci po ro​dzi​n ę. Ale nie ża​łu​ję skur​wie​la. I ty też nie po​wi​n ie​neś. – Dla​cze​go? – Bo to nie był anio​łek, tyl​ko pier​do​lo​n y szaj​bus. Wca​le by mnie nie zdzi​wi​ło, gdy​by się oka​za​ło, że za​bił wła​sną cór​kę. Mort​ka po​czuł, że czas zno​wu zmie​n ić te​mat. – No​wak. – Co z nim? – za​in​te​re​so​wał się Lupa. – Wy​bu​dził się? – Jesz​cze nie. Kie​dy go wcią​gną​łeś? – Spryt​n e. Gdy​bym ci od​p o​wie​dział, do​wie​dział​byś się, jak dłu​go dzia​ła far​ma. Nic z tego. – Wie​dzia​łeś, że brał he​ro​inę? – Tak. Za​czął mniej wię​cej wte​dy, kie​dy opu​ści​ła go żona. Ale nie wie​dział, że ja wiem. – Co to zna​czy? – Pod​kra​dał to​war prze​zna​czo​n y dla dziew​czyn i wy​da​wa​ło mu się, że się nie zo​rien​tu​ję. Po​zwa​la​łem mu na to, bo był to do​dat​ko​wy spo​sób, żeby za​p ew​n ić so​bie jego lo​jal​n ość. Lupa wziął po​tęż​n y łyk piwa, a po​tem po​trzą​snął pusz​ką. W środ​ku po​zo​sta​ła mniej niż po​ło​wa. – Masz jesz​cze jed​n o? – Tak. Po dwa na gło​wę. Ale mogę ci od​stą​p ić swo​je. – Nie, dzię​ki. Do​p ił resz​tę piwa, zgniótł pusz​kę i wy​rzu​cił ją przed sie​bie, pro​sto na żwi​ro​wą dro​gę. Się​gnął do le​żą​cej po​mię​dzy nimi siat​ki i wy​cią​gnął ko​lej​n e. – Chcia​łeś o coś jesz​cze za​p y​tać? – CBŚ. Na​p raw​dę cię z nie​go wy​wa​li​li? – Mniej wię​cej. – Dla​cze​go? Pra​co​wa​łeś dla dru​giej stro​n y? Po​trzą​snął prze​czą​co gło​wą. – Nie. – To co się sta​ło? – Ty, Kuba, pra​cu​jesz w te​re​n ie. Wiesz, jak jest. Żeby coś do​stać, trze​ba wcze​-

śniej coś dać. Tak to dzia​ła. Ale ci biu​ro​kra​ci sie​dzą​cy za biur​kiem nie po​tra​fi​li tego zro​zu​mieć. Dla​te​go się mnie po​zby​li. – A ty w ra​mach ze​msty… – To nie tak – prze​rwał mu zi​ry​to​wa​n y, za​n im Mort​ka zdą​żył do​koń​czyć. – W ta​kim ra​zie dla​cze​go? Lupa wes​tchnął, zbie​ra​jąc my​śli. – Nie ob​raź się za to, co te​raz po​wiem – za​czął. – Nie wszy​scy są tacy jak ty. – To zna​czy? – Po​zba​wie​n i am​bi​cji, pla​n ów ży​cio​wych. – Nie je​stem taki. – Je​steś. Może i cho​dzisz skwa​szo​n y i na​rze​kasz na swo​je ży​cie, ale tak na​praw​dę to tyl​ko ma​ska. Ży​jesz z dnia na dzień i gów​n o cię ob​cho​dzi, co bę​dzie za rok, za dwa, czy co​kol​wiek osią​gniesz, czy nie. W pew​n ym sen​sie ci za​zdrosz​czę. Ja tak nie po​tra​fię. Pra​ca w CBŚ była ko​lej​n ym stop​n iem dra​bi​n y, po któ​rej pią​łem się w górę. Ale ten sto​p ień nie tyl​ko się zła​mał. Skur​wie​le za​bra​li mi dra​bi​n ę. Mu​sia​łem więc so​bie zna​leźć dru​gą. Wy​bór, bio​rąc pod uwa​gę moje do​świad​cze​n ie, był dość oczy​wi​sty. – A więc pie​n ią​dze. – Je​śli taka od​p o​wiedź cię sa​tys​fak​cjo​n u​je, to tak, pie​n ią​dze. – Twoi… – szu​kał przez chwi​lę od​p o​wied​n ie​go sło​wa – part​n e​rzy wie​dzie​li o po​li​cyj​n ej prze​szło​ści? – Tak. – Nie bali się? – Naj​wy​raź​n iej nie, sko​ro in​te​res się krę​cił. Pod​ję​li pew​n e środ​ki ostroż​n o​ści, ale trak​to​wa​li moje za​a n​ga​żo​wa​n ie jako za​le​tę. Taki ośro​dek z po​li​cyj​n ą ochro​ną. To było coś. War​tość do​da​n a, któ​rej nie ofe​ro​wał nikt inny. – Czy ktoś jesz​cze z po​li​cji był w to za​a n​ga​żo​wa​n y? – Nie spo​dzie​waj się… Sam zresz​tą wiesz cze​go. Masz jesz​cze ja​kieś py​ta​n ia? Mort​ka po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. – Co w ta​kim ra​zie wy​da​rzy się te​raz? – Aresz​tu​ję cię. Lupa spoj​rzał na gips na ręce po​li​cjan​ta, a po​tem na pusz​kę piwa w jego zdro​wej dło​n i. – Na​p raw​dę? – Tak. – A gdy​bym te​raz wstał i po pro​stu po​szedł do sa​mo​cho​du? – Nie ra​dzę. – Za​trzy​masz mnie? – Nie. Nie za​mie​rzam się stąd ru​szać – po​wie​dział i wska​zał na we​ran​dę. Lupa zmarsz​czył po​dejrz​li​wie brwi i pod​n iósł pusz​kę piwa. Oglą​dał ją uważ​nie, ob​ra​ca​jąc w pal​cach. – Do​sy​p a​łeś tu​taj cze​goś? – za​p y​tał. – Nie.

– W ta​kim ra​zie jak pla​n u​jesz mnie po​wstrzy​mać? – Snaj​p e​rzy – od​p o​wie​dział Mort​ka. – Mają cię na ce​low​n i​ku, od​kąd wy​sze​dłeś z dom​ku. Lupa uśmiech​n ął się z nie​do​wie​rza​n iem. – Snaj​p e​rzy? Na​p raw​dę? – Dzi​wisz się? Ofi​cer po​li​cji. Zde​ter​mi​n o​wa​n y. Praw​do​p o​dob​n ie uzbro​jo​n y i… – ko​mi​sarz po​stu​kał pusz​ką w gips – …nie​bez​p iecz​n y. Oczy​wi​ście, że są snaj​p e​rzy. – Mógł​bym spró​bo​wać… – Ale nie spró​bu​jesz – prze​rwał mu Mort​ka. – Je​śli do tej pory się nie za​bi​łeś, to już tego nie zro​bisz. Lupa zmru​żył oczy, roz​wa​ża​jąc to, co usły​szał. Po​tem prych​n ął i za​czął wście​kle pić piwo. Mort​ka pod​n iósł dłoń i za​krę​cił nią kil​ka razy. – Chy​ba wiesz, co po​wi​n ie​n eś te​raz zro​bić – po​wie​dział i wska​zał na dwóch umun​du​ro​wa​n ych po​li​cjan​tów, któ​rzy wła​śnie we​szli na te​ren po​se​sji. Mie​li na so​bie ka​mi​zel​ki ku​lo​od​p or​n e i wy​ję​tą broń. Lupa odło​żył pusz​kę, wstał i wy​szedł na dro​gę z roz​ło​żo​n y​mi sze​ro​ko ra​mio​na​mi. Po​ło​żył się i za​ło​żył ręce na kark. Je​den z po​li​cjan​tów przy​gniótł go ko​la​n em, a po​tem za​ło​żył kaj​dan​ki. Dru​gi go ubez​p ie​czał, go​tów w każ​dej chwi​li wkro​czyć do ak​cji. Kie​dy skoń​czy​li, wspól​n ie po​mo​gli Lu​p ie wstać z zie​mi. Mort​ka w tym cza​sie pod​cią​gnął ko​szul​kę, przy​trzy​mał ją so​bie gip​sem, a dru​gą dło​n ią od​cze​p ił mi​kro​fon, któ​ry przez cały czas miał przy​le​p io​n y do cia​ła. Odło​żył go wraz z prze​kaź​n i​kiem na we​ran​dę. – Jesz​cze jed​n o – rzu​cił ko​mi​sarz. Lupa ob​ró​cił gło​wę. Na wię​cej nie po​zwa​la​li mu trzy​ma​ją​cy go po​li​cjan​ci. – Tak? – za​p y​tał. – Lu​cas nie za​bił swo​jej cór​ki. – Skąd ta pew​n ość? – Bo ja wiem, kto to zro​bił – po​wie​dział Mort​ka. Do​my​ślił się w sa​mo​cho​dzie, kie​dy je​chał z Zaj​dą w kie​run​ku au​to​stra​dy A4. Bra​ko​wa​ło mu tyl​ko imie​n ia spraw​cy, ostat​n ie​go ele​men​tu ukła​dan​ki. Te​raz już je miał. Otwo​rzy​ła drzwi, kie​dy pu​ka​n ie zro​bi​ło się tak na​tar​czy​we, że nie mo​gła go już dłu​żej igno​ro​wać. Nie ocze​ki​wa​ła żad​n ych go​ści i nie mia​ła ocho​ty z ni​kim roz​ma​wiać. Chcia​ła po pro​stu po​le​żeć w spo​ko​ju i ci​szy. Nie po​zwo​lo​n o jej. – Kuba? – zdzi​wi​ła się, kie​dy zo​ba​czy​ła sto​ją​ce​go w pro​gu po​li​cjan​ta. – Cze​go chcesz? Mi​n ął ją bez sło​wa, wcho​dząc do miesz​ka​n ia. Po dro​dze zaj​rzał do ła​zien​ki, po​tem sta​n ął przy oknie. Wyj​rzał na ze​wnątrz. Kaś​ka za​mknę​ła drzwi i śle​dzi​ła go wzro​kiem. – O co cho​dzi? – od​wa​ży​ła się za​p y​tać. Uśmiech​n ął się i po​trzą​snął gło​wą. – Prze​p ra​szam. Je​stem strasz​n ie zmę​czo​n y. Do​słow​n ie lecę z nóg.

– Sły​sza​łam, że… – Pew​n ie do​brze sły​sza​łaś – prze​rwał jej w pół sło​wa. – Ale przy​cho​dzę w in​nej spra​wie. – Ja​kiej? Pod​szedł do niej tak bli​sko, że czu​ła jego nie​świe​ży od​dech na swo​jej twa​rzy. – Mo​żesz pod​wi​n ąć rę​ka​wy swe​tra? – po​p ro​sił. Za​wa​ha​ła się, ale zro​bi​ła to, cze​go chciał. Chwy​cił ją za dło​n ie i dłu​go przy​pa​try​wał się po​dłuż​n ym, cien​kim stru​p om na jej przed​ra​mio​n ach. – Ja… – po​wie​dzia​ła ci​cho. – Tnę się – wy​zna​ła, spusz​cza​jąc wsty​dli​wie wzrok. – Nie. To śla​dy po ko​cich pa​zu​rach. Pu​ścił ją i wró​cił pod okno. – Ade​la wca​le się do​brze nie uczy​ła, praw​da? – ode​zwał się po kil​ku se​kun​dach mil​cze​n ia. – Nie tyl​ko ze wzglę​du na opóź​n ie​n ia w sto​sun​ku do in​n ych dzie​ci. Po pro​stu nie lu​bi​ła szko​ły. Mia​ła je​de​n a​ście lat i ma​rzy​ła o tym, żeby ktoś ją po​rwał. Kie​dy o tym usły​sza​łem, w pierw​szej chwi​li nie zro​zu​mia​łem. Do​p ie​ro póź​n iej so​bie przy​p o​mnia​łem, że to cy​gań​ski zwy​czaj. Chłop​cy po​ry​wa​ją dziew​czy​n y, któ​re chcą wziąć za żony. I ona wła​śnie tego chcia​ła. Zo​stać czy​jąś żoną. Pew​n ie nie mo​gła się do​cze​kać, aż skoń​czy trzy​n a​ście lat i bę​dzie mo​gła wyjść za mąż. Może na​wet była już w kimś za​ko​cha​n a. – O czym ty wła​ści​wie mó​wisz? – za​p y​ta​ła zdzi​wio​n a, ale ser​ce wa​li​ło jej jak młot. – O tym, że mimo to cho​dzi​ła do szko​ły. Dla​cze​go? Mia​ła si​n ia​ki. Wszy​scy je wi​dzie​li, ale z tego, co wiem, Lu​cas jej nie bił. – Nie ro​zu​miem. Po​cząt​ko​wo nie od​p o​wia​dał, tyl​ko przy​p a​try​wał się jej z nie​od​gad​n io​n ym, peł​n ym smut​ku i zmę​cze​n ia wy​ra​zem twa​rzy. Bała się go, a rów​n o​cze​śnie na​ra​sta​ła w niej złość. Nie miał pra​wa tak do niej przy​cho​dzić, wcho​dzić do domu bez za​p ro​sze​n ia, mó​wić za​gad​ka​mi. Uda​wać, że wie wię​cej, niż wie na​p raw​dę o stra​chu, upo​ko​rze​n iu, tra​dy​cji i za​sa​dach, któ​re były gor​sze od tor​tur i wię​zi​ły sku​tecz​n iej niż naj​cięż​sze kaj​da​n y. A na​wet je​śli, to nic nie ro​zu​miał. Tak samo jak Ade​la, któ​rą tak moc​n o ko​cha​ła i któ​rą tak moc​n o sta​ra​ła się ura​to​wać. Roz​n ie​cić w niej ten sam pło​mień, któ​ry pło​n ął w jej ser​cu, od​kąd pa​mię​ta​ła. – Kie​dy tu​taj przy​sze​dłem po raz pierw​szy z Lupą, po​wie​dzia​łaś nam, co się sta​ło. – Mort​ka przy​mknął po​wie​ki, przy​p o​mi​n a​jąc so​bie tam​ten dzień. – Oba​wia​łaś się, że Lu​cas coś jej zro​bił. Nie spe​cjal​n ie, tyl​ko przez przy​p a​dek. Ude​rzył kil​ka razy za dużo, kie​dy da​wał jej la​n ie, bo za​wsze był zbyt po​ryw​czy. Ale to nie był on, tyl​ko ty. Ade​la cho​dzi​ła do szko​ły, bo bała się cie​bie. Bi​łaś ją. I to ty ude​rzy​łaś ją kil​ka razy za dużo. Słu​cha​ła z ka​mien​n ą twa​rzą. I na​gle ryk​n ę​ła dzi​ko, prze​cią​gle, ża​ło​śnie i rzu​ci​ła się na nie​go, ce​lu​jąc roz​ca​p ie​rzo​n y​mi pal​ca​mi pro​sto w twarz. Za​sło​n ił się gip​sem, a zdro​wą ręką chwy​cił ją w pa​sie i rzu​cił na sto​ją​cą nie​opo​dal ka​n a​p ę. Pró​bo​wa​ła ode​p chnąć go ko​la​n em, ale ude​rzy​ła go tyl​ko w że​bra. Chciał ją

przy​trzy​mać, ale wiła się pod nim i ma​cha​ła ra​mio​n a​mi, cią​gle pró​bu​jąc tra​fić w gło​wę. Krzy​cza​ła przy tym gło​śno i pi​skli​wie. A po​tem ugry​zła go w dłoń. Wrza​snął. Na​gle chwy​ci​ła ją ja​kaś trze​cia ręka. Ktoś jesz​cze zła​p ał ją i po​mógł obez​wład​n ić. Na​wet nie za​uwa​ży​ła, kie​dy za​ło​żo​n o jej kaj​dan​ki i wy​p ro​wa​dzo​no z miesz​ka​n ia. Mort​ka od​dy​chał cięż​ko, a po​tem otarł rę​ka​wem śli​n ę Kaś​ki ze swo​jej twa​rzy. – Sil​n a była – po​wie​dział Ro​sec​ki. To on po​mógł za​trzy​mać ko​bie​tę. Mort​ka przy​tak​n ął bez​gło​śnie. Przy​glą​dał się swo​jej dło​n i i wy​raź​n ie na niej od​bi​tym śla​dom zę​bów Rom​n i. – Zna​leź​li​śmy dziew​czyn​kę – do​dał. – Kie​dy roz​ma​wia​łeś z Kaś​ką. Była w jej piw​n i​cy, za​p a​ko​wa​n a w duże wor​ki na śmie​ci, przy​kry​ta ja​kąś płach​tą i sta​ry​mi ga​ze​ta​mi. Tak jak mó​wi​łeś. Gra​tu​la​cje. Ko​mi​sarz pod​n iósł gło​wę. – To nie jest po​wód, żeby ko​mu​kol​wiek gra​tu​lo​wać. – Tak, ale… – Ro​sec​ki prze​rwał. Bra​ko​wa​ło mu słów. – Nie​da​le​ko le​żał zde​chły kot. – Aha. Ona go pod​rzu​ci​ła. Je wszyst​kie. – Po co? – Roz​kła​da​ją​ce się zwło​ki śmier​dzą. Mniej, je​śli są w fo​lii, ale na​wet wte​dy… Ko​cie tru​p y mia​ły tłu​ma​czyć fe​tor. Ro​sec​ki spoj​rzał na nie​go tak, jak​by nie wie​rzył, że Mort​ka mówi po​waż​n ie. Do​p ie​ro po chwi​li do nie​go do​tar​ło. Wzdry​gnął się i po​krę​cił z nie​do​wie​rza​niem gło​wą. – Jezu… – jęk​n ął. Mort​ka wstał z ka​n a​p y. – Po​dej​rze​wam, że Ade​la zgi​n ę​ła w tym miesz​ka​n iu. Może ude​rzy​ła gło​wą o pa​ra​p et albo kant sto​łu. Po​win​n i tu​taj wejść tech​n i​cy. Spraw​dzić wszyst​ko cen​ty​metr po cen​ty​me​trze. Może coś znaj​dą. – Po tylu mie​sią​cach? – Zda​rza się. Ko​mi​sarz prze​tarł po​wie​ki i ru​szył do wyj​ścia. – Kto po​wia​do​mi ro​dzi​n ę? – za​p y​tał go Ro​sec​ki. Mort​ka po​my​ślał o Esme​ral​dzie Si​wak, ko​bie​cie, któ​ra nie​daw​n o stra​ci​ła męża, a te​raz mia​ła się do​wie​dzieć, że jej za​gi​n io​n a cór​ka nie żyje. Kto​kol​wiek ją od​wie​dzi, zo​ba​czy w jej oczach roz​p acz, któ​ra bę​dzie śnić mu się w naj​gor​szych kosz​ma​rach. – Nie wiem – od​p o​wie​dział. – Nie ob​cho​dzi mnie to. To już wa​sza spra​wa. Wy​szedł, za​n im Ro​sec​ki zdą​żył go za​trzy​mać. Pięt​n a​ście mi​n ut póź​n iej był już w swo​im miesz​ka​n iu. Za​n im wszedł do środ​ka, po​p a​trzył na drzwi od miesz​ka​n ia Ali​cji. Przez chwi​lę miał ocho​tę do nich po​dejść, za​p u​kać, a po​tem, je​śli mu otwo​rzy, opo​wie​dzieć jej wszyst​ko od po​cząt​ku do koń​ca. A ona słu​cha​ła​by go, mil​cząc spo​koj​n ie i cier​p li​wie, tak jak

już daw​n o nikt go nie słu​chał. Nie zro​bił tego, cho​ciaż po​trze​ba po​roz​ma​wia​n ia z kimś była tak ogrom​n a, że nie​mal wył. Nie po​tra​fił​by spoj​rzeć Ali​cji pro​sto w oczy, nie po te​ście na obec​n ość wi​ru​sa HIV, nie po roz​cza​ro​wa​n iu, któ​re jej spra​wił. Nic so​bie nig​dy nie obie​cy​wa​li, nic mię​dzy nimi się nie wy​da​rzy​ło, ale coś za​czę​ło się ro​dzić. Obiet​n i​ca, któ​rą znisz​czył. Nie było ni​ko​go, z kim mógł​by po​roz​ma​wiać. Ko​chan od​bie​rze, ale za​miast słu​chać, rzu​ci kil​ka swo​ich nie​wy​bred​n ych żar​tów, a po​tem za​cznie sam z nich re​cho​tać do słu​chaw​ki. Do Oli nie chciał dzwo​n ić, bo nie chciał wy​słu​chi​wać ko​lej​n ych pre​ten​sji. Miał jesz​cze sio​strę, ale jego re​la​cje z nią były jesz​cze gor​sze niż z ro​dzi​ca​mi. Przy​n ajm​n iej od cza​su, kie​dy Agniesz​ka po​wie​dzia​ła mu, że jest nie​do​stęp​n y emo​cjo​n al​n ie i sa​mo​lub​n y. Po​tem ucie​kła do Gdań​ska, naj​pierw na stu​dia, po​tem do pra​cy w szpi​ta​lu, pró​bu​jąc za​spo​ko​ić oj​cow​skie am​bi​cje, któ​re za​wiódł Mort​ka. Jego sy​n o​wie byli na​to​miast zbyt mło​dzi, żeby opo​wia​dać im o mło​dych dziew​czy​n ach zmie​n ia​n ych he​ro​iną i gwał​ta​mi w pro​sty​tut​ki oraz o ma​łych dziew​czyn​kach za​mknię​tych w fo​lio​wych wor​kach. Zresz​tą pew​n ie na​wet nie pa​mię​ta​li, jak brzmi jego głos. Wy​rzut su​mie​n ia ude​rzył go pro​sto w ser​ce. Oparł czo​ło o fra​mu​gę i tkwił tak, na​wet sam nie wie​dział ile. Bo​la​ło. Nie do koń​ca wie​dział co, ale był to naj​gor​szy ro​dzaj bólu, jaki czuł kie​dy​kol​wiek w ży​ciu. Obiet​n i​ca, któ​rą znisz​czył. Zło​żył ją prze​cież nie tyl​ko Ali​cji. Ock​n ął się z le​tar​gu, kie​dy mi​ja​ła go scho​dzą​ca z góry star​sza pani. Ob​rzu​ci​ła go peł​n ym dez​a pro​ba​ty spoj​rze​n iem. My​śla​ła, że jest pi​ja​n y. Mort​ka pchnął drzwi i wszedł do miesz​ka​n ia. Na ku​chen​n ej szaf​ce po​ło​żył re​kla​mów​kę z chle​bem, dwo​ma pi​wa​mi, pasz​te​tem i fa​sol​ką po bre​toń​sku w sło​iku. Bur​cza​ło mu w brzu​chu i był głod​n y, ale nie chcia​ło mu się ani go​to​wać, ani jeść. Zrzu​cił buty, zdjął ko​szul​kę i spodnie, któ​re wy​lą​do​wa​ły na pod​ło​dze. Wy​jął jesz​cze te​le​fon ko​mór​ko​wy z kie​sze​n i, wy​łą​czył go i po​ło​żył na sto​le. Wresz​cie padł jak dłu​gi na łóż​ko i za​mknął oczy. Za​snął szyb​ciej, niż się spo​dzie​wał.

Rozdział 21 – Nie prze​szka​dzam ci? – Nie. – Gdzie je​steś? Od​su​n ął odro​bi​n ę te​le​fon od ucha i za​darł gło​wę, spo​glą​da​jąc na wbi​ja​ją​cą się wy​so​ko w nie​bo ko​ściel​n ą wie​żę o ko​lo​rze żół​te​go pia​skow​ca. – Na po​grze​bie – od​p o​wie​dział Mort​ka. – Ojej. Prze​p ra​szam. Za​dzwo​n ię póź​n iej. – Nie, nie trze​ba. W ko​ście​le są tłu​my, na​wet nie wsze​dłem do środ​ka. I do​brze, bo i tak za​mie​rza​łem trzy​mać się z tyłu. Nie mam tu​taj ani gar​n i​tu​ru, ani mun​du​ru. – A gdzie są? – za​p y​ta​ła Ola. – W piw​n i​cy u Ko​cha​n a. Zgo​dził się prze​cho​wać moje rze​czy. – A co po​tem? Przez chwi​lę miał ocho​tę po pro​stu się roz​łą​czyć. Po​tem? Po​tem do​wie się, czy ma HIV, czy nie. Wszyst​ko inne nie mia​ło żad​n e​go zna​cze​n ia. – Prze​p ra​szam – usły​szał w słu​chaw​ce głos by​łej żony. – Nie moja spra​wa. – Tak. To zna​czy… Jak chłop​cy? – Wi​dzie​li cię wczo​raj w te​le​wi​zji. Ja też. Po​p rzed​n ie​go dnia w Je​le​n iej Gó​rze od​by​ła się kon​fe​ren​cja pra​so​wa, na któ​rej obec​n i byli przed​sta​wi​cie​le CBŚ, pro​ku​ra​tu​ry, ko​men​dy po​wia​to​wej i wo​je​wódz​kiej. Wszy​scy pró​bo​wa​li uda​wać, że wła​ści​wie nic się nie sta​ło. Oczy​wi​ście to praw​da, że mie​li kre​ta w swo​ich sze​re​gach, ale nie wy​rzą​dził on wiel​kich szkód, sy​tu​a cja jest pod kon​tro​lą, a dzię​ki ini​cja​ty​wie wła​snej funk​cjo​n a​riu​szy uda​ło się roz​bić jego siat​kę i prze​jąć trans​p ort uwię​zio​n ych ko​biet, za​n im prze​kro​czył gra​n i​cę z Niem​ca​mi. Ani sło​wa, że ta​kich trans​p or​tów wcze​śniej były dzie​siąt​ki lub set​ki, żad​n ej wzmian​ki o czte​rech za​mor​do​wa​n ych ko​bie​tach i oba​wie, że w in​n ych sztol​n iach może być ich jesz​cze wię​cej. Mort​ka słu​chał tego i zbie​ra​ło mu się na wy​mio​ty. Na szczę​ście póź​n iej włą​czy​li się dzien​n i​ka​rze i ko​mi​sarz z pew​n ą sa​tys​fak​cją ob​ser​wo​wał, jak dol​n o​ślą​ska po​li​cja, CBŚ i pro​ku​ra​tu​ra zrzu​ca​ją winy na sie​bie na​wza​jem. W su​mie uda​ło się ura​to​wać wer​sję „mie​li​śmy kło​p o​ty, ale sami so​bie z nimi po​ra​dzi​li​śmy”. Mort​ka na kon​fe​ren​cji wy​stą​p ił w roli „dziel​n e​go po​li​cjan​ta z wła​sną ini​cja​ty​wą”, któ​ry miał klu​czo​wy udział w roz​wią​za​n iu spra​wy. Opo​wie​dział krót​ko o śledz​twie, po​ści​gu, nie szczę​dząc po​chwał miej​sco​wej po​li​cji, tak jak go o to po​p ro​szo​n o. Od​po​wie​dział jesz​cze na dwa, trzy py​ta​n ia, a po wszyst​kim wy​mknął się tyl​n ym wyj​ściem.

– Wy​glą​da na to, że na​p raw​dę by​łeś za​ję​ty – po​wie​dzia​ła. Ro​ze​śmiał się gło​śno, czym zwró​cił uwa​gę trój​ki sto​ją​cych nie​opo​dal ża​łob​n i​ków. Scho​wał się szyb​ko za po​bli​skim mur​kiem. – Tak. Tro​chę by​łem – przy​znał roz​ba​wio​n y. – A jak two​ja ręka? Była w gip​sie. Co się sta​ło? – Dłu​ga hi​sto​ria. – Brzmi nie​źle. Jest w niej prze​stęp​ca, nie​bez​p ie​czeń​stwo? – Tak. – Bę​dziesz ją mógł w ta​kim ra​zie opo​wie​dzieć chłop​com. Lu​bią ta​kie rze​czy. – Nie. Ra​czej nie. Zro​zu​mia​ła. – To może opo​wiesz mnie. – Może. – Wiesz, ostat​n io my​śla​łam dużo o cza​sach, kie​dy by​li​śmy ra​zem. – Na​p raw​dę? – Lu​bię wra​cać do tam​tych chwil. Mimo wszyst​ko mie​li​śmy do​bre mo​men​ty. – To praw​da. – Przy​p o​mnia​łam so​bie, że za​wsze się zło​ści​łam, że przy​n o​sisz pra​cę do domu. Ale to nie był praw​dzi​wy pro​blem, wiesz? – Nie? – zdzi​wił się. – Nie. Praw​dzi​wym pro​ble​mem było to, że przy każ​dej spra​wie zo​sta​wa​ła cząst​ka cie​bie. Było cię co​raz mniej. Ro​zu​miesz? – Nie wiem, co mam po​wie​dzieć – szep​n ął przez ści​śnię​te gar​dło. – Nic nie mów. Nie trze​ba. Trzy​maj się, Kuba. Za​dzwoń do nas kie​dyś. – Do​brze. Roz​łą​czy​ła się. Stał przez kil​ka se​kund z te​le​fo​n em w dło​n i. To była ich pierw​sza roz​mo​wa od nie pa​mię​tał kie​dy, któ​ra nie skoń​czy​ła się kłót​n ią ani pre​ten​sja​mi. Do​ro​śli? Być może. Wresz​cie. Za póź​n o. Msza ża​łob​n a wła​śnie się skoń​czy​ła. Drzwi od ko​ścio​ła otwo​rzo​n o sze​ro​ko. – Kom​p a​n ia, bacz​n ość! – krzyk​n ął do​wód​ca kom​p a​n ii ho​n o​ro​wej. – Na ra​mię broń! Pre​zen​tuj broń! Na pra​wo patrz! Trum​n ę z Waj​to​łą, ude​ko​ro​wa​n ą fla​gą pań​stwo​wą, nio​sło sze​ściu po​li​cjan​tów z kro​to​wic​kiej ko​men​dy. Na cze​le zna​lazł się Zaj​da. Mort​ce pro​p o​n o​wa​n o, żeby był jed​n ym z nich. Ktoś na​wet ofe​ro​wał się po​ży​czyć mu mun​dur, ale od​mó​wił, wy​ma​wia​jąc się zła​ma​n ą ręką. Czuł​by się nie​zręcz​n ie, gdy​by wziął w tym udział. Po​li​cjan​ci po​ło​ży​li trum​n ę w ka​ra​wa​n ie, któ​ry chwi​lę póź​n iej ru​szył po​wo​li w stro​n ę miej​skie​go cmen​ta​rza. Przed nim ma​sze​ro​wa​ła kom​p a​n ia ho​n o​ro​wa, za nim szedł tłum ża​łob​n i​ków na cze​le z ro​dzi​n ą i księ​dzem. Mort​ka szedł jako je​den z ostat​n ich. Po do​tar​ciu na miej​sce wy​gło​szo​n o mowy po​że​gnal​n e. Zaj​da prze​czy​tał roz​kaz po​śmiert​n e​go mia​n o​wa​n ia Waj​to​ły na sto​p ień star​sze​go sier​żan​ta, któ​ry

po​tem wrę​czył ro​dzi​n ie. Z trum​n y zdję​to fla​gę, zło​żo​n o ją i prze​ka​za​n o szlo​cha​ją​cej ci​cho żo​n ie po​li​cjan​ta. – Kom​p a​n ia, bacz​n ość! Dru​gi sze​reg, krok w tył, marsz! Na pas broń! Spo​cznij! Do sal​wy ho​n o​ro​wej trze​ma ła​duj! Sal​wą pal! Ła​duj! Sal​wą pal! Ła​duj! Sal​wą pal! – Do​wód​ca kom​p a​n ii po​cze​kał, aż na cmen​ta​rzu wy​brzmi echo wy​strza​łów. – Za​bez​p iecz broń! Przez pierś broń! Dru​gi sze​reg, krok na wprost, marsz! Na pra​wo patrz! Po zło​że​n iu wień​ców przy​szedł czas na kon​do​len​cje. Mort​ka nie pod​szedł do ro​dzi​n y. W koń​cu wła​ści​wie go nie zna​li. Stał z boku, po​waż​n y i mil​czą​cy. Kil​ko​ro dzie​cia​ków rzu​ci​ło się szu​kać łu​sek. Zaj​da odłą​czył się od ża​łob​n i​ków i pod​szedł do po​li​cjan​ta. Przy​wi​ta​li się uści​skiem dło​n i. – Do​brze, że przy​sze​dłeś – po​wie​dział ko​men​dant. – My​śla​łeś, że się nie po​ja​wię? – Sam nie wiem – od​p o​wie​dział Zaj​da po chwi​li za​sta​n o​wie​n ia. – Nie wi​dzia​łem cię w ko​ście​le. – Tro​chę się spóź​n i​łem. Trud​n o było się po​tem do​stać do środ​ka. – No tak. Praw​dzi​wy tłum, co? Zaj​da ścią​gnął mun​du​ro​wą czap​kę i ob​ró​cił ją w dło​n iach dasz​kiem do sie​bie, tak że mógł spo​glą​dać na srebr​n e​go orła. – Roz​ma​wia​łem z An​drze​jew​skim. Je​śli chcesz, to mo​żesz wra​cać do War​sza​wy. – Dla​cze​go? – Naj​wy​raź​n iej prze​stał być na cie​bie ob​ra​żo​n y. A ja nie mam za​mia​ru trzy​mać cię tu​taj na siłę. Zro​bisz, jak chcesz. Oczy​wi​ście mo​żesz zo​stać do koń​ca pro​gra​mu. Mort​ka kiw​n ął gło​wą. Za​sta​n a​wiał się, dla​cze​go An​drze​jew​ski zmie​n ił zda​nie. Pew​n ie do​wie się, jak wró​ci. Śledz​two w spra​wie Lupy prze​ję​ło CBŚ, więc nic go w Kro​to​wi​cach nie trzy​ma​ło. Oczy​wi​ście bę​dzie mu​siał się jesz​cze po​ja​wić na kil​ku lub kil​ku​n a​stu prze​słu​cha​n iach, ale to już była inna hi​sto​ria. – Sam nie wiem – po​wie​dział. – Tu​taj przy​n ajm​n iej mam gdzie miesz​kać. – An​drze​jew​ski wspo​mi​n ał coś o miesz​ka​n iu służ​bo​wym. – Po​waż​n ie? – Tak. Ale mu​sisz z nim na ten te​mat po​roz​ma​wiać. Po​dob​n o nie może go trzy​mać dłu​go wol​n e​go, bo coś tam, więc masz się szyb​ko de​cy​do​wać. – Ma​cha mi przed no​sem mar​chew​ką. Cie​ka​we, jaki ma kij. – O kiju nie wspo​mi​n ał. Tłum ża​łob​n i​ków prze​rze​dził się. Ci, któ​rzy zło​ży​li już kon​do​len​cje, opusz​cza​li grup​ka​mi cmen​tarz. – Do​sta​łem ra​p ort z sek​cji zwłok Lu​ca​sa Si​wa​ka – ode​zwał się Zaj​da. – I co? – Miał cięż​ko skrę​co​n e ko​la​n o. To była bar​dzo po​waż​n a kon​tu​zja, do le​cze​n ia ope​ra​cyj​n e​go. Była świe​ża, więc mu​siał so​bie to zro​bić pod​czas uciecz​ki. Źle

sta​n ął, prze​wró​cił się czy coś po​dob​n e​go. – Brzmi groź​n ie. – Ol​szew​ski kon​sul​to​wał się w tej spra​wie z or​to​p e​dą. Mało praw​do​p o​dob​n e, żeby Lu​cas mógł ucie​kać z ta​kim ura​zem. Zbyt duży ból, na​wet bio​rąc pod uwa​gę ad​re​n a​li​n ę. Tym bar​dziej wy​klu​czo​n a jest pró​ba ata​ku na Lupę i Bo​rów​kę. Sam by się prze​wró​cił, za​n im zro​bił​by im krzyw​dę – mó​wił spo​koj​n ie Zaj​da, wpa​trzo​n y w zło​żo​n e przy gro​bie wień​ce i pil​n u​ją​cą gro​bu war​tę ho​n o​ro​wą. Mort​ka kiw​n ął gło​wą. – Co to we​dług cie​bie zna​czy? – spy​tał Zaj​dę. – Kie​dy tam do​bie​głeś, le​żał na ple​cach, praw​da? – Tak. – I miał sze​ro​ko roz​ło​żo​n e ra​mio​n a. – Zga​dza się. Ko​men​dant prze​tarł kciu​kiem orzeł​ka na czap​ce i za​ło​żył ją na gło​wę. – Moim zda​n iem – po​wie​dział – skur​wiel wła​śnie pró​bo​wał się pod​dać. Po po​grze​bie wró​cił pro​sto do domu. Nie miał tego dnia żad​n ych obo​wiąz​ków. Przed kon​fe​ren​cją pra​so​wą spę​dził kil​ka go​dzin w pro​ku​ra​tu​rze, cier​p li​wie opo​wia​da​jąc o tym, co się wy​da​rzy​ło. Na​stęp​n e​go dnia cze​ka​ła go po​wtór​ka. Ale te​raz mógł od​p o​cząć. Sta​szek Try​buk sie​dział na ław​ce przed blo​kiem i sku​bał sło​n ecz​n ik. Pod jego sto​p a​mi ze​bra​ło się już spo​ro łu​p i​n ek. Mort​ka wa​hał się przez mo​ment, a po​tem usiadł obok nie​go. – Mo​że​my się tak ra​zem po​ka​zać? – za​p y​tał. – A co? – ode​zwał się Try​buk po roz​gry​zie​n iu ko​lej​n ej pest​ki i wy​p lu​ciu łu​p i​nek. – Wsty​dzisz się sie​dzieć obok Cy​ga​n a? – Nie. – To chy​ba mo​że​my. Rom zro​bił gest, jak​by chciał mu za​ofe​ro​wać sło​n ecz​n ik, ale cof​n ął to​reb​kę, za​n im Mort​ka zdą​żył po nią się​gnąć. – Do​brze, że Esme​ral​da się do​wie​dzia​ła, co się sta​ło z Ade​lą. Mat​ka po​win​n a wie​dzieć ta​kie rze​czy. – Jak to przy​ję​ła? – Jak każ​da mat​ka. – Przy​kro mi, że to tak się skoń​czy​ło. – Mnie też. Rom zwi​n ął to​reb​kę ze sło​n ecz​n i​kiem i po​ło​żył ją obok sie​bie. – Szko​da, że je​steś po​li​cjan​tem – ode​zwał się Try​buk. – Gdy​byś nie był, chęt​nie za​p ro​sił​bym cię do sto​łu. – Je​ste​śmy, kim je​ste​śmy – od​p o​wie​dział Mort​ka, bo nic mą​drzej​sze​go nie przy​szło mu do gło​wy. – Tak – mruk​n ął po głę​bo​kim na​my​śle Rom. – To praw​da. Ża​łu​ję, że Lu​cil​la o tym za​p o​mnia​ła.

Sta​szek wstał z ław​ki i otrze​p ał ko​szu​lę oraz spodnie z łu​p i​n ek, któ​re spa​dły na zie​mię. Kiw​n ął gło​wą Mort​ce na po​że​gna​n ie i po​szedł w stro​n ę cen​trum mia​stecz​ka, nie oglą​da​jąc się za sie​bie. Zo​sta​wił sło​n ecz​n ik. Ko​mi​sarz pod​n iósł pacz​kę, ob​ró​cił ją dwa razy w dło​n i, a po​tem na​sy​p ał so​bie garść. Łu​p ał zia​ren​ko za zia​ren​kiem, wy​grze​wa​jąc się w ma​jo​wym słoń​cu. Kie​dy szedł do domu, mi​n ął spie​szą​cą się do pra​cy Ali​cję. Po​wie​dzie​li so​bie „dzień do​bry” i to było wszyst​ko. Po roz​mo​wie z An​drze​jew​skim Mort​ka po​sta​n o​wił wra​cać do War​sza​wy. Cze​ka​ło na nie​go miesz​ka​n ie służ​bo​we, ka​wa​ler​ka na Ur​sy​n o​wie. Pod​in​spek​tor za​ła​twił przy​dział dzię​ki zna​jo​mo​ściom i przy​słu​gom, któ​re byli mu win​n i róż​n i lu​dzie. Po​mysł, żeby odejść z po​li​cji, ja​koś zszedł na dru​gi plan w na​tło​ku in​n ych spraw. Wciąż gdzieś tam był, ale Mort​ka prze​stał się nim zaj​mo​wać. W koń​cu cią​gle nie wie​dział, co miał​by ro​bić po odej​ściu ze służ​by. No i do​stał miesz​ka​nie służ​bo​we. Od​cho​dze​n ie w tej sy​tu​a cji by​ło​by nie​roz​sąd​n e. Do War​sza​wy wra​cał za dwa ty​go​dnie. Wciąż bał się o wy​n i​ki te​stów, któ​re mu​siał so​bie zro​bić za kil​ka ty​go​dni, ale dużo mniej niż na po​cząt​ku. Co praw​da cią​gle zda​rza​ły się chwi​le, kie​dy opa​da​ły go czar​n e my​śli, a on sam był nie​mal spa​ra​li​żo​wa​n y ze stra​chu, ale do​cho​dzi​ło do tego rzad​ko, naj​czę​ściej w nocy tuż przed za​śnię​ciem i tuż po prze​bu​dze​n iu. Za dnia od​czu​wał przy​jem​n e pod​eks​cy​to​wa​n ie. W koń​cu być może znaj​dzie wresz​cie wła​sny kąt. Pew​n e​go wie​czo​ra wy​cią​gnął z sza​fy dres, wło​żył buty spor​to​we i po​szedł bie​gać. Prze​biegł oko​ło trzech ki​lo​me​trów, za​n im zła​p a​ła go taka kol​ka, że wró​cił do domu, po​włó​cząc noga za nogą. Po​tem wziął prysz​n ic i za​snął jak dziec​ko. Dwa dni póź​n iej znów po​szedł bie​gać. Tym ra​zem kol​ka go nie zła​p a​ła. Po mę​czą​cej se​sji w pro​ku​ra​tu​rze, kie​dy po raz ko​lej​n y od​p o​wia​dał na te same py​ta​n ia, za​miast wra​cać pro​sto do Kro​to​wic, po​szedł na spa​cer po Je​le​n iej Gó​rze. Ter​min wy​jaz​du zbli​żał się du​ży​mi kro​ka​mi i Mort​ka po​my​ślał, że po​wi​nien ku​p ić pre​zent po​że​gnal​n y dla Ali​cji. Coś jej za​wdzię​czał. Gdy​by nie ona, nie do​tarł​by do No​wa​ka, a po​tem do Lupy. W oko​li​cach je​le​n io​gór​skie​go ryn​ku zna​lazł dro​ge​rię, któ​ra wy​glą​da​ła na eks​klu​zyw​n ą. Wszedł do środ​ka. Przez kil​ka mi​n ut krą​żył za​gu​bio​n y wśród pó​łe​czek z kre​ma​mi, pach​n i​dła​mi i ko​sme​ty​ka​mi, za​sta​n a​wia​jąc się, co po​wi​n ien wy​brać, aż na​gle przy​p o​mniał so​bie fla​ko​n ik per​fum, któ​ry kie​dyś oglą​dał w ła​zien​ce u Ali​cji. Pod​szedł do eks​p e​dient​ki, ład​n ej, mło​dej blon​dyn​ki, pach​ną​cej owo​ca​mi i o dziew​czę​cej twa​rzy scho​wa​n ej za war​stwą szmi​n ek, pu​drów i tu​szów. – Dzień do​bry. Szu​kam pre​zen​tu.

– Dla żony? – Nie. Ko​le​żan​ki. – Ro​zu​miem. W ja​kiej kwo​cie po​wi​n ien się zmie​ścić pre​zent? – Nie, to nie tak. – Ma pan w gło​wie coś kon​kret​n e​go? – do​my​śli​ła się. – Zga​dza się. – Co ta​kie​go? – Per​fu​my. – Pro​szę po​wie​dzieć ja​kie. Spraw​dzę, czy mamy. – No wła​śnie, to jest pro​blem – po​wie​dział z uśmie​chem. – Nie pa​mię​tam, jak się na​zy​wa​ły. – Pro​szę się nie przej​mo​wać. To nam się czę​sto zda​rza. Pa​n o​wie już tak mają – po​wie​dzia​ła blon​dyn​ka z nut​ką wyż​szo​ści w gło​sie. – Wie pan co​kol​wiek na te​mat tych per​fum? Fir​ma, za​p ach? – Ani to, ani to. Ale mia​ły chy​ba taką dziw​n ą na​zwę. – To nie​ste​ty nie​wie​le po​ma​ga. – Taką che​micz​n ą. – Uhm. Coś jesz​cze? Po​dra​p ał się po czo​le, pró​bu​jąc so​bie przy​p o​mnieć wię​cej szcze​gó​łów. – Bu​tel​ka? – pod​p o​wie​dzia​ła sprze​daw​czy​n i. – Tak. Była taka dziw​n a. Z pa​ska​mi. Jak​by kod kre​sko​wy. Blon​dyn​ka po​stu​ka​ła się pal​cem w bro​dę, uka​zu​jąc po​ma​lo​wa​n e na czer​wo​no dłu​gie pa​znok​cie. – Pro​szę chwi​lę po​cze​kać – po​p ro​si​ła. Ode​szła na bok i wró​ci​ła po mniej wię​cej pół mi​n u​cie z pu​de​łecz​kiem. Po​da​ła je Mort​ce. – Czy to to? – za​p y​ta​ła. – Chy​ba tak – od​rzekł po na​my​śle. – Escen​tric Mo​le​cu​les 01 – po​wie​dzia​ła z uzna​n iem. – Pana ko​le​żan​ka ma na​praw​dę do​bry gust. – Tak. Też tak my​ślę. Po​p ro​szę… – Oczy​wi​ście. Czte​ry​sta sześć​dzie​siąt zło​tych. Za​stygł z kar​tą płat​n i​czą w dło​n i. – Prze​p ra​szam, ile? – Czte​ry​sta sześć​dzie​siąt – po​wtó​rzy​ła. – Jest pani pew​n a? – Tak – po​twier​dzi​ła. – Może ze​chce pan wy​brać coś tań​sze​go? Mamy bar​dzo cie​ka​we my​deł​ka z tra​wy cy​try​n o​wej za czter​dzie​ści zło​tych. – Nie. We​zmę to – po​wie​dział, wrę​cza​jąc jej kar​tę, a po​tem szyb​ko wbi​ja​jąc PIN na po​da​n ym ter​mi​n a​lu. – Pro​szę ja​koś ład​n ie za​p a​ko​wać. – Oczy​wi​ście, pro​szę pana. Kie​dy wra​cał do sa​mo​cho​du, nie mógł prze​stać my​śleć o tym, że wła​śnie wy​dał pra​wie pięć​set zło​tych na fla​ko​n ik per​fum wiel​ko​ści set​ki wód​ki.

Mar​cin ze​brał ta​le​rze ze sto​łu i ob​ra​żo​n y za​n iósł je do swo​je​go po​ko​ju. Ju​dy​ta pod​n io​sła kub​ki z her​ba​tą i za​sty​gła z nimi, nie​p ew​n ie pa​trząc na mamę. – Nie chcę jeść ko​la​cji u Mar​ci​n a – po​wie​dzia​ła pi​skli​wym, skrzyw​dzo​n ym gło​sem. – Tyl​ko dzi​siaj, ko​cha​n ie – po​p ro​si​ła Ali​cja, pró​bu​jąc nie po​ka​zać po so​bie zmę​cze​n ia. – Włą​czy ja​kąś baj​kę na kom​p u​te​rze, do​brze? Dziew​czyn​ka po​ki​wa​ła ener​gicz​n ie głów​ką i po​bie​gła do po​ko​ju bra​ta. – Mama po​wie​dzia​ła, że masz włą​czyć baj​kę! – krzyk​n ę​ła. – Ale mamo! – za​p ro​te​sto​wał Mar​cin. – Nie chcę oglą​dać żad​n ej baj​ki. Ścią​gną​łem film z cho​mi​ka. – Włącz baj​kę! – Nie chcę! Ali​cja prze​p ro​si​ła wzro​kiem Mort​kę i wsta​ła od sto​łu. Prze​szła do po​ko​ju syna. Za​mie​n i​ła z dzieć​mi kil​ka słów i naj​wy​raź​n iej po​sta​wi​ła na swo​im, bo pro​te​sty Mar​ci​n a wkrót​ce uci​chły, za​stą​p io​n e przez wy​do​by​wa​ją​cą się z kom​pu​te​ro​wych gło​śni​ków we​so​łą me​lo​dyj​kę. Ali​cja za​mknę​ła drzwi i wró​ci​ła do ko​mi​sa​rza. – Prze​p ra​szam – po​wie​dzia​ła, sia​da​jąc. – Ale to je​dy​n e miej​sce, gdzie mo​że​my po​roz​ma​wiać. W kuch​n i mam strasz​n y ba​ła​gan. Wstyd ko​go​kol​wiek tam wpusz​czać. – Nic nie szko​dzi. Trzy​ma​ła go na dy​stans. Nie po​zwo​li​ła zbli​żyć się ani do sie​bie, ani do dzie​ci. Nie za​ofe​ro​wa​ła tak​że nic do pi​cia ani do je​dze​n ia. – Przy​n io​słem ci coś – po​wie​dział. – W po​dzię​ko​wa​n iu za wszyst​ko, co dla mnie zro​bi​łaś. Po​dał Ali​cji przez stół ró​żo​wą pa​czusz​kę z zie​lo​n ą ko​kar​dą. – Nie trze​ba było. – Pro​szę – na​le​gał. Wzię​ła od nie​go pre​zent. Po​p a​trzy​ła na nie​go nie​śmia​ło i uśmiech​n ę​ła się, po raz pierw​szy, od kie​dy za​p u​kał do jej drzwi. Od​wią​za​ła ko​kard​kę, a po​tem de​li​kat​n y​mi, sta​ran​n y​mi ru​cha​mi zdję​ła ozdob​n y pa​p ier z pa​czusz​ki. – Escen​tric Mo​le​cu​les – szep​n ę​ła. – Moje ulu​bio​n e. Skąd wie​dzia​łeś? – Wi​dzia​łem je u cie​bie w ła​zien​ce. – Są nie​zwy​kłe, wiesz? Mó​wią, że pach​n ą tak, że po​tem oglą​da​ją się za tobą wszy​scy fa​ce​ci w od​le​gło​ści trzy​dzie​stu me​trów. – Na​p raw​dę? Uśmiech​n ę​ła się za​lot​n ie i od​gar​n ę​ła za ucho kil​ka nie​sfor​n ych ko​smy​ków. – Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła. – To ja dzię​ku​ję. Mil​cze​li przez bli​sko pół mi​n u​ty. Mort​ka wpa​trzo​n y w Ali​cję, ona we fla​ko​nik per​fum. – Mo​głaś mi po​wie​dzieć wcze​śniej – ode​zwał się. – Co ta​kie​go? – za​p y​ta​ła, pod​n o​sząc rap​tow​n ie gło​wę.

– O No​wa​ku. Że jest w to za​mie​sza​n y. Mo​głaś mi po​wie​dzieć wcze​śniej. – Nie ro​zu​miem. Wes​tchnął. – No​wak był uza​leż​n io​n y od he​ro​iny, co wy​szło​by pod​czas ba​da​n ia krwi. Nie mógł so​bie po​zwo​lić na ta​kie ry​zy​ko. A jed​n ak dał ci prób​kę. Co może ozna​czać dwie rze​czy. Albo z ja​kie​goś po​wo​du ufał ci na tyle, że wie​dział, że go nie wy​dasz, albo mnie okła​ma​łaś, a in​for​ma​cje o jego uwi​kła​n iu mia​łaś z in​n e​go źró​dła. Tak czy siak, mo​głaś mi po​wie​dzieć wcze​śniej. Prze​cież od sa​me​go po​cząt​ku wie​dzia​łaś o far​mie. Zer​k​n ę​ła w stro​n ę drzwi od po​ko​ju dzie​cię​ce​go. Cią​gle były za​mknię​te. Sły​sze​li do​cho​dzą​ce zza nich od​gło​sy fil​mu ani​mo​wa​n e​go. – Cze​go chcesz? – za​p y​ta​ła. – Wie​dzieć dla​cze​go… – Po​trze​bo​wa​li pie​lę​gniar​ki. Do opie​ki nad dziew​czy​n a​mi. Po​da​wa​n ia le​ków, opa​try​wa​n ia lek​kich ran. Dba​n ia o to​war, jak mó​wi​li. No​wak nie za​wsze był do​stęp​n y. – Jak cię w to wcią​gnę​li? – Przez No​wa​ka. Po śmier​ci męża wpa​dłam w kło​p o​ty fi​n an​so​we. Cięż​ko utrzy​mać ro​dzi​n ę z jed​n ej pen​sji. Do tego tak mar​n ej jak moja. Wy​cią​gnę​li do mnie po​moc​n ą dłoń w za​mian za przy​słu​gę. A po​tem nie wie​dzia​łam, jak się z tego wy​p lą​tać. – A pró​bo​wa​łaś w ogó​le? Spoj​rza​ła na nie​go z gnie​wem i łza​mi w oczach. – My​ślisz, że nie? Każ​de​go dnia my​śla​łam tyl​ko o tym, jak to zro​bić. Ale Lupa by mi nie po​zwo​lił. Zro​bił​by mi to, co zro​bił tam​tym dziew​czy​n om. Albo i go​rzej! – Go​rzej? – Mam dzie​ci, Kuba. Dzie​ci, któ​rych nie miał​by kto przed nim obro​n ić. – Mo​głaś pójść na po​li​cję. – Na po​li​cję? – nie​mal się ro​ze​śmia​ła. – Tą samą, w któ​rej pra​co​wał on? – Gdzieś wy​żej. Po​trzą​snę​ła ener​gicz​n ie gło​wą. – Ba​łam się. Że się do​my​śli, że coś za​uwa​ży. Że bę​dzie miał ko​le​gę, któ​ry go ostrze​że. Nie wie​dzia​łam, komu mogę ufać, a komu nie. Do​p ie​ro kie​dy ty się po​ja​wi​łeś… Do War​sza​wy prze​cież by nie się​gnął, praw​da? – Nie. – Od kie​dy się po​ja​wi​łeś, szu​ka​łam spo​so​bu, w jaki mo​gła​bym ci po​móc, tak żeby to było bez​p iecz​n e dla mnie i dla mo​ich dzie​ci. A w koń​cu oka​zja się sama tra​fi​ła. – Opu​ści​ła gło​wę i od​dy​cha​ła głę​bo​ko, pró​bu​jąc za​p a​n o​wać nad ro​dzą​cym się w niej pła​czem. – Po​tem ża​ło​wa​łam, wiesz? Ba​łam się… – Cze​go? – Tego – po​wie​dzia​ła, pod​n o​sząc gło​wę. – Że po mnie przyj​dziesz. I je​steś. Któ​ryś z nich po​wie​dział ci o mnie, praw​da? A może to sam Lupa?

– Nie. Była za​sko​czo​n a. – To jak się do​my​śli​łeś? Po​ka​zał pal​cem fla​ko​n ik. – Wiem mniej wię​cej, ile za​ra​bia la​bo​rant​ka w szpi​ta​lu. Nie stać jej na per​fu​my za pięć​set zło​tych. Po​bla​dła, a dol​n a war​ga za​czę​ła jej lek​ko drżeć. – Nie po​my​śla​łeś, że to mógł być pre​zent? – szep​n ę​ła. – Albo coś wy​jąt​ko​we​go, je​dy​n y luk​sus w moim ży​ciu, na któ​ry od​kła​dam przez cały rok? – Po​my​śla​łem. I mia​łem na​dzie​ję, że wła​śnie coś ta​kie​go mi po​wiesz. Od​wró​ci​ła gło​wę w stro​n ę okna, by​le​by na nie​go nie pa​trzeć i by​le​by się przed nim ukryć. – Co się te​raz sta​n ie? – Po​win​n aś za​ła​twić swo​je spra​wy. Zna​leźć opie​kę dla dzie​ci – po​wie​dział, wsta​jąc. – Ktoś może przyjść po cie​bie. – Ale nie ty? – za​p y​ta​ła z na​dzie​ją. Przy​mknął po​wie​ki, a ser​ce za​czę​ło mu bić moc​n iej. Kil​ka mie​się​cy temu był w ta​kiej sa​mej sy​tu​a cji. Wte​dy wy​dał wy​rok krót​kim ski​n ie​n iem gło​wy. Jed​nym ma​leń​kim ru​chem, któ​ry wy​ko​n ał wbrew sa​me​mu so​bie. Jak bę​dzie te​raz? Wie​dział, co po​wie, ale nie wie​dział, co czu​je. – Nie ja. Wy​szedł bez po​że​gna​n ia. Ma​sze​ro​wał przed sie​bie, otu​lo​n y w blask ulicz​n ych la​tar​n i i po​dmuch wio​sen​nej nocy. Gdzieś w od​da​li za​szcze​kał pies, a na nie​bie iskrzy​ły się gwiaz​dy. Zo​rien​to​wał się, że do​szedł do par​ku, w któ​rym od​n a​le​zio​n o cia​ło Olgi. Wa​hał się mo​ment, ale po​tem ru​szył w stro​n ę tam​tych krza​ków. Przedarł się przez gąszcz i do​tarł do po​lan​ki, gdzie jesz​cze nie tak daw​n o le​ża​ło na​gie, zma​sa​kro​wa​n e cia​ło dziew​czy​n y. Kuc​n ął i czub​ka​mi pal​ców do​tknął czar​n ej zie​mi. Była chłod​n a i wil​got​n a. Ola mia​ła ra​cję, po​my​ślał. Przy każ​dej spra​wie, przy każ​dym tru​p ie zo​sta​wiał cząst​kę sa​me​go sie​bie. Każ​de​go dnia wra​ca​ło go do domu odro​bi​n ę mniej i mniej. Po​czuł przej​mu​ją​cy strach, że kie​dyś znik​n ie cał​ko​wi​cie i zo​sta​n ie po nim tyl​ko pu​sta sko​ru​p a, me​cha​n icz​n ie wy​ko​n u​ją​ca jed​n ą czyn​n ość za dru​gą, bez żad​n ych my​śli i uczuć. A może już się nią stał? Ale prze​cież roz​wią​zał tę spra​wę. Od​n a​lazł far​mę, ura​to​wał dziew​czy​n y, aresz​to​wał Lupę. Za​koń​czył to i Olga, je​śli ist​n ie​je ja​kieś ży​cie po śmier​ci, mo​gła wresz​cie od​p o​czy​wać w po​ko​ju. A że stra​cił część sie​bie… Je​śli taką cenę mu​siał za​p ła​cić, po​my​ślał, to było war​to. KO​NIEC

Od autora Za​ko​cha​n i lu​dzie ro​bią róż​n e dziw​n e rze​czy. Ja pew​n e​go nie​p rzy​jem​n e​go zi​mo​we​go dnia, po prze​je​cha​n iu noc​n ym po​cią​giem bli​sko pię​ciu​set ki​lo​me​trów, spa​ko​wa​łem do ple​ca​ka ka​n ap​ki, węd​kar​skie wo​de​ry i wy​ru​szy​łem li​czyć nie​to​p e​rze w kar​ko​n o​skich sztol​n iach i gro​tach. Zro​bi​łem to tyl​ko dla​te​go, że pew​n a dziew​czy​n a uzna​ła, iż jest to naj​lep​szy spo​sób na spę​dze​n ie ro​man​tycz​n e​go week​en​du. Po​n ie​waż nie zna​łem się na nie​to​p er​zach (wciąż się nie znam), mój udział w tej wy​p ra​wie ogra​n i​czał się do świe​ce​n ia la​tar​ką i wska​zy​wa​n ia zna​le​zio​n ych osob​n i​ków bar​dziej kom​p e​tent​n ym oso​bom. Wśród miejsc, któ​re od​wie​dzi​li​śmy tam​te​go dnia, zna​la​zła się tak​że opusz​czo​n a ko​p al​n ia ura​n u, w któ​rej póź​n iej urzą​dzo​n o sa​n a​to​rium ra​do​n o​we. Wspo​mnie​n ia tych chwil wró​ci​ły do mnie, kie​dy szu​ka​łem po​my​słu na ko​lej​ną książ​kę o ko​mi​sa​rzu Mort​ce. Wy​obra​zi​łem so​bie wte​dy po​li​cjan​ta, któ​ry wę​dru​je po opusz​czo​n ej ko​p al​n i, bro​dząc po ko​la​n a w wo​dzie, żeby w jed​n ej z sal wśród sta​rych szpi​tal​n ych łó​żek od​n a​leźć prze​ra​żo​n e dziec​ko i za​dać py​ta​n ie: „Dziew​czyn​ko, czy​je to zwło​ki?”. Tak jak opusz​czo​n a ko​p al​n ia z Far​my la​lek, tak i Kro​to​wi​ce mają swój pier​wo​wzór. Uważ​n y czy​tel​n ik, stu​diu​jąc mapę Ko​tli​n y Je​le​n io​gór​skiej, po​wi​n ien się do​my​ślić, któ​re mia​stecz​ko mnie za​in​spi​ro​wa​ło. Po​cząt​ko​wo pla​n o​wa​łem użyć jego praw​dzi​wej na​zwy. W toku pra​cy jed​n ak do​ko​n a​łem tak wie​lu zmian w sto​sun​ku do rze​czy​wi​sto​ści, że uzna​łem, iż by​ło​by to nie​upraw​n io​n e. Nie​mniej pew​n e miej​sca mogą pań​stwo spró​bo​wać od​n a​leźć i od​wie​dzić. Na przy​kład ko​p al​n ia, w któ​rej Mort​ka do​ko​n ał swo​je​go ma​ka​brycz​n e​go od​kry​cia, zo​sta​ła nie​daw​n o osu​szo​n a i udo​stęp​n io​n a zwie​dza​ją​cym. Pod​czas pi​sa​n ia tej po​wie​ści mo​głem li​czyć na po​moc wie​lu osób, któ​rym je​stem wi​n ien po​dzię​ko​wa​n ia. Mo​n i​ka Sznaj​der​man uwie​rzy​ła w Far​mę…, jesz​cze za​n im ją na​p i​sa​łem. Pierw​szą wer​sję książ​ki czy​ta​li moja mama, Mi​chał Cho​le​wa (świet​n y pi​sarz scien​ce fic​tion) oraz Ra​fał Gryc​n er. Każ​dy z nich wniósł do po​wie​ści wie​le cen​n ych uwag. An​drzej Ko​n a​rzew​ski ura​to​wał mnie przed jed​n ą po​waż​n ą wpad​ką i ku mo​je​mu za​sko​cze​n iu po​in​for​mo​wał mnie, że na​zwi​ska „Lupa” oraz „Si​wak” są bar​dzo po​p u​lar​n e w oko​li​cach Je​le​n iej Góry. Oczy​wi​ście wszyst​kie po​sta​ci wy​stę​p u​ją​ce w książ​ce są cał​ko​wi​cie fik​cyj​n e i nie mają nic wspól​n e​go z licz​n y​mi Lu​p a​mi i Si​wa​ka​mi za​miesz​ku​ją​cy​mi tam​te te​re​n y. Na​ta​lia Ma​cio​szek spraw​dzi​ła dla mnie sce​n ę w szpi​tal​n ym pro​sek​to​rium i udzie​li​ła kil​ku in​for​ma​cji na te​mat roz​kła​du zwłok w opi​sa​n ych w książ​ce wa​run​kach. Mag​da​le​n a Bi​gaj pod​su​n ę​ła mi po​mysł, ja​kich per​fum po​win​n a uży​wać Ali​cja.

Przede wszyst​kim jed​n ak mu​szę po​dzię​ko​wać tam​tej dziew​czy​n ie, któ​ra wy​cią​gnę​ła mnie na li​cze​n ie nie​to​p e​rzy, a któ​ra, tak się skła​da, jest obec​n ie moją żoną. Dzię​ku​ję, ko​cha​n ie. Bez cie​bie ta książ​ka nig​dy by nie po​wsta​ła. WOJ​CIECH CHMIE​LARZ

WY​DAW​NIC​TWO CZAR​NE SP. Z O.O.

www.czar​ne.com.pl

Se​kre​ta​riat: ul. Koł​łą​ta​ja 14, III p., 38-300 Gor​li​ce tel. +48 18 353 58 93, fax +48 18 352 04 75 e-mail: ma​te​u sz@czar​ne.com.pl, to​masz@czar​ne.com.pl, do​mi​nik@czar​ne.com.pl, ho​no​ra​ta@czar​ne.com.pl, ewa@czar​ne.com.pl Re​dak​cja: Wo​ło​wiec 11, 38-307 Sę​ko​wa tel. +48 18 351 00 70 e-mail: re​dak​cja@czar​ne.com.pl Se​kre​tarz re​dak​cji: mal​go​rza​ta@czar​ne.com.pl Dział pro​mo​cji: ul. An​der​sa 21/56, 00-159 War​sza​wa tel./fax +48 22 621 10 48 e-mail: agniesz​ka@czar​ne.com.pl, anna@czar​ne.com.pl, do​ro​ta@czar​ne.com.pl, zo​fia@czar​ne.com.pl Dział mar​ke​tin​gu: ka​ta​rzy​na@czar​ne.com.pl Dział sprze​da​ży: irek.grad​kow​ski@czar​ne.com.pl tel. 504 564 092, 605 955 550 agniesz​ka.wil​czak@czar​ne.com.pl Au​dio​bo​oki i ebo​oki: Iza​be​la Re​gól​ska, iza@czar​ne.com.pl Wo​ło​wiec 2013 Wy​da​nie I