Wolff Isabel - Wzloty i upadki. - Isabel Wolff

ISABEL WOLFF WZLOTY i UPADKI Rok z dziennika Minty Malone Tytuł oryginalny: The Making of Minty Malone 0 Lipiec Gdzie to jest, gdzie to jest, gdzie to jest, błagam, błagam, gdzie TO jest? Gdzie. Jest. Mój. Cholerny. Diadem? Boże, gdzie ja go wetknęłam? Jeszcze przed sekundą tu był. Pod ręką. Wyjęłam go z pudełka i odłożyłam na chwilę, żeby zająć się paznokciami. Miałam go, miałam, miałam, a teraz nie mam. Musi tu gdzieś być, musi, cholera, co ja zrobię, już jestem spóźniona, co za pech. Będą mi bić brawo, kiedy się w końcu pojawię, o ile wcześniej nie wyjdą do pubu. O nie, muszą zaczekać, bo beze mnie nic się nie odbędzie. To

jest mój dzień. Nie ich. Mój. Wszyscy mi to powtarzali, od chwili gdy się zaręczyłam. „To twój dzień, Minty. Musi być taki, jak ty chcesz”. Mama powtórzyła to nie dalej, jak dziesięć minut temu, wychodząc z domu. – Pamiętaj, że to twój dzień, kochanie! – zawołała spokojnie od furtki. – Wszystko musi być dokładnie tak, jak ty chcesz! – No właśnie, chcę, żebyś mi pomogła, mamo. Moja suknia ma trzydzieści pięć guzików zapinanych na pętelki. – Wiem, kochanie, ale muszę już iść do kościoła. TL R – Chyba powinnaś mnie uczesać, czy coś w tym rodzaju? – Nie mam czasu, Minty, matka panny młodej nie powinna się spóźniać. – A panna młoda nie powinna przychodzić do kościoła bez sukni, a tak się stanie, jeśli nikt mi nie pomoże. – Nie denerwuj się, Minty – powiedziała pogodnie mama. –Zaraz wróci Helen i na pewno ci pomoże. Po to właśnie są druhny. Do zobaczenia, kochanie, pa! – Posłała mi w powietrzu pocałunek i wyszła. Cholera! 1 Wtedy zadzwonił telefon. Dzwoniła Helen z komórki, z kościoła, gdzie wciąż zajmowała się kwiatami. – Mały kryzys, Minty. Peonie całkiem zwiędły w tym upale. – Ojej. – Nie martw się – powiedziała uspokajająco. – Usztywnię je kawałkami drutu i zaraz wracam. – Tylko mnie tego nie rób, gdybyś zobaczyła, że przypadkiem więdnę. – Będę za pół godziny – odparła spokojnie. –I będziemy miały… No, przynajmniej z dziesięć minut, żeby wszystko dokończyć, dobrze? – Dobrze. Co? Nie, niedobrze! Jak to dziesięć minut? – Posłuchaj, Minty, wszystko jest pod kontrolą, więc nie panikuj. Jest za gorąco. Helen ma rację. Jest za gorąco. Potworny upał. Ze trzydzieści stopni. Obawiam się jednak, że zaczynam panikować, bo mam za mało czasu, ale nie będę teraz płakać i rozmazywać sobie makijażu. Nie, nie, nie! O Boże, samochód przyjedzie za czterdzieści pięć minut, a ja wciąż jestem w majtkach i w staniku, jeszcze nie skończyłam się malować, a dwieście

osiemdziesiąt osób będzie mi się przyglądać bardzo dokładnie, i nie wiem, gdzie jest mój diadem i TL R welon, a w dodatku paznokcie mi nie wyschły, i nie mogę włożyć sukni, i całkiem straciłam kontrolę, i… DDDDRRRRRR! O Boże, znów telefon! – SŁUCHAM! – wrzasnęłam. – Minty! – To była moja piękna kuzynka, Amber. Bardzo piękna, ale apodyktyczna. – Nie denerwuj się! – warknęła. – Tylko spokojnie! – Nie dam rady – wyjaśniłam. – Zapodziałam gdzieś diadem, nie założyłam jeszcze sukni, nie mam pojęcia, gdzie się podział welon, jest o wiele 2 za gorąco, mama już wyszła do kościoła, nie ma mi kto pomóc i zupełnie straciłam nad wszystkim kontrolę. – Oddychaj głęboko – powiedziała. – Usiądź, Minty. Usiądź i g–ł–ę–b– o–k–o o–d–d–y–c–h–a–j. O tak. Wdech.. .Wydech… Wdech… Wydech… Rozluźnij się. I co, lepiej? – Tak – przyznałam. I faktycznie czułam się dużo lepiej. –Znacznie lepiej. Ufff! Jak tam mowa Charliego? – spytałam, dmuchając na paznokcie. – Teraz w porządku – stwierdziła. – Choć, oczywiście, musiałam ją na nowo napisać. – Dlaczego? – Bo to, co napisał, było bez sensu. A on powiedział: „Posłuchaj, kochanie, to moja mowa, wolałbym więc, aby była napisana moimi słowami”. A ja mu na to: „Nie bądź śmieszny, Charlie. To ja jestem pisarką”. To prawda. Amber jest powieściopisarką. – Przynajmniej dobrze wygląda – dodała. – Drużba nie może wyglądać byle jak. Muszą lecieć. Nie denerwuj się, Minty. I pamiętaj, to jest twój dzień i wszystko musi być tak, jak ty chcesz. Będę miała to, czego chcę. A raczej kogo chcę. Dominika. Mojego TL R ukochanego. On jest dokładnie tym, czego chcę. Dlaczego? Bo jest. I tyle. Dobra. Rzut oka na kuchenny zegar – jeszcze czterdzieści minut. Chciałam się trochę uspokoić, przeglądając książkę pod tytułem: Prawie po ślubie, ale nie na wiele się to zdało. Gdzie jest tata? Ach, tam, pali swego

„odżywczego” papierosa koło powojnika. Przynajmniej jest gotów. To już coś. Ale mężczyznom jest łatwiej, prawda? Dominik musi tylko włożyć swój strój pingwina, stanąć przed ołtarzem i powiedzieć „tak”. 3 W porządku, paznokcie wyschły. Teraz makijaż. Nie za ostry. Bez przesady. Niektóre panny młode wyglądają strasznie – dziesięć ton kosmetyków i włosy tak polakierowane, że wyglądają jak druciany zmywak. Zrobię tylko czarną kreskę… Tusz do rzęs, oczywiście wodoodporny, bo na pewno się popłaczę… Konturówka… Szminka i trochę pudru na nos i brodę. Voila. Szybki rzut oka w lustro i… Aha! Głupia jestem. Mój diadem. Mam go na głowie. Dobrze, teraz suknia. Co za cholerne pętelki. Nie mogę ich pozapinać. Ręce mi się trzęsą z tych nerwów. I ze zmęczenia. Nic dziwnego, skoro sama musiałam wszystko zorganizować. Z drugiej strony, tata jeszcze pracuje na pełny etat, a mama ostatnio jest szalenie zajęta rezerwatem borsuków i kampanią na rzecz ochrony wenezuelskiej świni bagiennej. Mama ubóstwia akcje charytatywne. W gruncie rzeczy nie może bez nich żyć. Zawsze tak było, odkąd pamiętam. Oczywiście nie mogłam prosić o pomoc Dominika. Jest szalenie zapracowany. W tej chwili świetnie mu idzie. Zarabia masę forsy. Dominik Lane. A ja mniej więcej za półtorej godziny zostanę Minty Lane. Aramintą Lane. A raczej panią Dominikową Lane. Nieźle brzmi. Mogło być znacznie gorzej – na przykład pani Dominikową Sourbutts albo pani Dominikową Frogg. Naturalnie nie miałoby to najmniejszego znaczenia, nadal TL R strasznie bym go kochała i nadal wyszłabym dziś za niego za mąż. Dobrze. Buty. Jeden. Drugi. Atłasowe. Bardzo ładne, ale trochę ciasne. Przynajmniej mój horoskop był w porządku. Bardzo satysfakcjonujący. Bardzo pomyślny. „Życie uczuciowe Wagi – napisała Sheryl von Strumpfhosen – nabiera podczas tego weekendu nowego znaczenia, kiedy romantyczna Wenus wchodzi w znak Lwa”. Nie żebym traktowała astrologię poważnie. To w końcu kupa bzdur, prawda? Choć z drugiej strony uważam,

że trafiła w dziesiątkę, pisząc: „Sobota będzie dniem emocjonującym i ważnym, 4 gdyż stanie się początkiem czegoś bardzo znaczącego”. Cholera, te głupie guziki! – Minty! – zawołał tata z ogrodu. – Pomóc ci w czymś? – No… – Trudno było prosić tatę, żeby mi zapiął suknię. Ale w końcu to były tylko górne guziki, a ja się trochę spieszyłam. – Gdzie jest twoja matka? – spytał, zapinając guziki. – Czy poszła gdzieś potrząsać skarbonką? Jest sobota, więc zapewne zbiera na Stowarzyszenie Podstarzałych Zagrożonych Delfinów albo na Fundację Uzależnionych Hiszpańskich Osłów? – Nie, poszła do kościoła. Dzięki, tato. Tata żartuje sobie z dobroczynnej działalności mamy, ale w gruncie rzeczy to dla niego problem. Prawie w ogóle jej nie widuje. Mówi, że zawsze jest na jakiejś charytatywnej imprezie. Albo na zebraniu jakiegoś komitetu. Mówi, że nie jest w stanie rywalizować z jej licznymi akcjami. Mówi, że mama jest uzależniona od dobroczynności. Ale ona nie chce się ograniczyć. Prawdopodobnie będzie musiała to zrobić, gdy tata przejdzie za parę miesięcy na emeryturę. Na razie jednak obsesyjnie zbiera pieniądze na różne cele, choć jej metody są dość nietypowe. Uważam, na przykład, że wystawne przyjęcie na TL R rzecz Stowarzyszenia Chorych Na Bulimię z Belgravii nie było w zbyt dobrym guście, podobnie jak koktajl dla Anonimowych Alkoholików. Na zaprosze-niach było napisane: „Sponsorowane przez Johnny Walkera”. Ale ona twierdzi, że cel uświęca środki. To jest jej odpowiedź na wszystko. I rzeczywiście zbiera wielkie pieniądze. Czasem nawet tysiące funtów. Dlatego wszyscy przymykają oko na jej metody. W każdym razie, ze względu na swoje zajęcia dobroczynne, mnie zostawiła całą organizację ślubu. Tata natomiast za wszystko zapłacił, co było szalenie miłe z jego strony, ponieważ rachunek jest ogromny. 5 Dwadzieścia osiem tysięcy funtów. Nie chcę się przechwalać, ani nic takiego, lecz to dwa razy więcej, niż kosztuje przeciętne londyńskie wesele.

– Wyglądasz fantastycznie, Minty – powiedział tata, spoglądając na mnie z podziwem. – To będzie niezapomniany dzień. Ma rację, pomyślałam. Ludzie będą o tym mówić latami. No, w każdym razie przez parę tygodni. Malone’owie się postawili. Ale tego chciał Dominik. „Eleganckiego” londyńskiego ślubu i wesela. Czegoś wręcz przesadnego. Na przykład przyjęcia weselnego w Waldorfie. Obiad dla dwustu osiemdziesięciu osób. To dość dużo, prawda? Spora część to klienci Dominika. Nie znam ich, lecz jeśli mogę mu pomóc w karierze, zapraszając dziewięćdziesięciu trzech zupełnie obcych ludzi na własny ślub i wesele, to nie mam nic przeciwko temu. Ponieważ bardzo kocham mojego Dominika. Weźmy na przykład tę suknię. Bardzo modna, i tak dalej, choć to nie był właściwie mój wybór. Kiedy się zaręczyliśmy, powiedziałam, że chciałabym mieć ślubną suknię ze starej koronki, coś w stylu edwardiańsko– wiktoriańskim, z dużą ilością cekinów i paciorków oraz z długim trenem. Ale Dominik tak się skrzywił, że jakoś straciłam cały entuzjazm dla tego pomysłu. Stwierdził, że najlepsze są nowoczesne suknie ślubne i wytłumaczył mi, że naj-TL R modniejsze są aktualnie od Neila Cunninghama i że właśnie od niego miały suknie Ffion Jenkins i Darcey Bussell. Przeczytał to u Nigela Dempstera. A może w „Tatlerze”? Tak czy inaczej, mam suknię od Neila Cunninghama. To, że ludzie mówią: „To twój dzień, Minty, wszystko powinno być tak, jak ty chcesz”, nie ma żadnego znaczenia, ponieważ nawet mimo tego, że wcale tej sukni nie chciałam, szybko się przekonałam, iż Dominik miał absolutną rację i suknia wygląda genialnie! Wydawało mi się tylko, że wolę inną. Dominik ma bardzo dobry gust. O wiele lepszy od mojego. I bardzo mu się ta suknia 6 podoba. Uważa, że jest fantastyczna. Wiem, że pan młody absolutnie nie powinien widzieć sukni ślubnej przed ślubem, bo to przynosi pecha; Dominik poprosił jedynie o zdjęcie. Oczywiście zgodziłam się, bo nie chciałabym mieć na sobie czegoś, co by mu się nie podobało. Ponieważ tak naprawdę zależy mi tylko na tym, żeby Dominik był szczęśliwy. A oto co będzie na obiad: trójkolorowa sałatka z pomidorów dojrzałych

na krzaku, smażony miecznik, ciasto z rieslingiem i sosem truskawkowym oraz morze laurent–perriera. Samo jedzenie kosztowało osiemnaście tysięcy; moja suknia – dwa i pół tysiąca i suknia Helen tysiąc. Do tego trzeba jeszcze doliczyć ogłoszenia o zaręczynach, zaproszenia, wynajęcie samochodu, kościół, organistę, ubrania na podróż poślubną, samą podróż, pierścionek i fotografa (zdjęcia i wideo). Całość wyniosła dwadzieścia osiem tysięcy sześćset trzydzieści dwa funty i siedemdziesiąt dwa pensy, razem z VAT–em. A, tu jest mój welon. Na szafce. Ładnie wygląda. Halka mnie trochę drapie. Tak, to będzie niezłe przyjęcie, z muzyką na żywo w wykonaniu trio skrzypcowego. Mama chciała zorganizować na przyjęciu tombolę dla Fundacji Jeży, ale się nie zgodziłam. Jak już mówiłam, to duże wesele, choć osobiście wolałabym coś mniejszego, nie więcej niż sto osób. A nawet pięćdziesiąt. Albo TL R czterdzieści. Albo trzydzieści. Albo dwadzieścia. Doskonale rozumiem, dlaczego niektórzy ludzie wybierają ślub na plaży na Bali czy skromną ceremonię w urzędzie stanu cywilnego. Ale Dominik uważał, że powinniśmy zrobić wszystko jak należy i w dobrym stylu. I na tym stanęło. Myślał, że może nawet napiszą o naszym ślubie w rubryce Jennifer’s Diary, więc zadzwoniłam do „Harpers & Queen”. Powiedzieli bardzo grzecznie, że zapowiada się wielka feta, ale jakoś nie sądzę, żeby ktoś z pisma się zjawił. Przynajmniej Dominik wie, że się starałam. 7 W wielu sprawach nie mam wielkich wymagań. W przeciwieństwie do Dominika. Jest znacznie ambitniejszy ode mnie. Na przykład namówił mnie, żebym zaprosiła dużo ludzi z pracy. – Kontakty zawodowe są bardzo ważne, Minty – powiedział pewnego wieczoru, kiedy jedliśmy kolację w Le Caprice. – Nie jestem pewna – odparłam, bawiąc się widelcem. – A ja jestem. To bardzo pomaga w karierze. – Moim zdaniem trzeba po prostu się starać i odnosić sukcesy. – Jeśli będziesz myśleć o tym w ten sposób – stwierdził Dominik z pobłażliwym uśmiechem – nigdy nie zostaniesz dziennikarką radiową. – Nie? – Nie. Będziesz nadal tylko reporterką. Doprawdy, Minty, jesteś trochę naiwna. Powinnaś zapraszać swoich szefów na przyjęcia, gdy tylko masz

okazję. – Naprawdę? – Tak, naprawdę – powiedział stanowczo. Dominik myśli o mojej karierze. To miłe. Bardzo by chciał, abym osiągnęła sukces w Londyn FM. Uważa, że powinnam już awansować, bo TL R pracuję tam trzy lata. Usiłuję mu wytłumaczyć, że to nie jest tak. Nie ma normalnego przejścia od reporterki do dziennikarki. Trzeba mieć masę szczęścia. Albo bardzo dobre plecy, jak nasza „gwiazda”, Melinda. Dominik uważa, że powinnam mieć większą siłę przebicia. I choć naprawdę się z nim nie zgadzam, i, szczerze mówiąc, jestem zupełnie zadowolona z tego, co robię, to podoba mi się, że jest tak zainteresowany moją karierą. Nie mam tego na co dzień. To nie znaczy, że narzekam na rodziców, ale nigdy się nie interesowali tym, co robię. Dla mamy najważniejsze są jej fundacje i komitety, a tata myśli 8 o swojej pracy. Siedzi w biurze całymi dniami, ponieważ ma własną firmę biegłych księgowych. Mój brat, Robert, od czterech lat mieszka w Australii. Nikt w rodzinie nie interesuje się moją pracą. Oprócz Dominika. Dzięki niemu czuję się bezpiecznie. Nie dlatego, że sam osiągnął sukces zawodowy, lecz dlatego, że jest taki zorganizowany. Lubi mieć plan. I to on rządzi. Teraz już mi to nie przeszkadza. Przyzwyczaiłam się. Przeważnie się go słucham. Dominik lubi żyć na wysokiej stopie. Na przykład często wychodzimy na kolację. Lubi chodzić do drogich restauracji, takich jak: Ivy albo Bluebird Cafe. Dlaczego nie? Ma pieniądze i to jest bardzo przyjemne. I zawsze zaskakuje mnie jakąś niespodzianką, jak na przykład biletami na trzydniowy mecz w krykieta w Oval albo wyjazdem na świetny weekend golfowy do Gleneagles. Nie, ja nie gram w golfa. I oczywiście ryby. Często jeździmy na ryby. To znaczy on łowi ryby, a ja siedzę na brzegu i czytam. Bardzo to lubię. Dominik zawsze ma w zanadrzu jakąś niespodziankę w tym stylu. I zawsze wie, czego chce. Nie ma wątpliwości. Od początku chciał mnie. Trochę się zdziwiłam, bo jest bardzo atrakcyjnym i bogatym facetem. W końcu mógłby wybrać kogoś innego. Tymczasem wybrał mnie i bardzo mi to pochlebia.

Poza tym Dominik jest szalenie praktyczny. I dlatego czuję się przy nim TL R bezpiecznie. Na przykład zasugerował, żebyśmy się ubezpieczyli na wypadek, gdyby coś się nie udało ze ślubem lub z weselem. Sprzedał tacie polisę u Paramutuala, która obejmuje potencjalne nieszczęścia, takie jak niegotowa na czas suknia, pożar Waldorf Astorii czy powódź na Strandzie. Uważał, że w taki dzień nie powinniśmy się niczym martwić. I ma rację. Podobno można nawet ubezpieczyć się od włamania w czasie, gdy państwo młodzi są w podróży poślubnej. Tego akurat nie musieliśmy robić, ponieważ nie wyjeżdżamy na długo. Dominik jest bardzo zajęty. 9 Między nami mówiąc, chętnie pojechałabym na dwa tygodnie na Karaiby. Albo na jakieś dziesięć dni do Wenecji. To byłoby cudowne. Ale nie możemy, bo Dominik nie lata samolotem. Uważa, że to za duże ryzyko, a ponieważ pracuje w ubezpieczeniach, doskonale zna wszystkie wypadki większych linii lotniczych. Jedziemy na cztery dni pociągiem do Paryża. Będzie wspaniale. I wcale mi nie przeszkadza, że byłam już w Paryżu jedenaście razy, bo po pierwsze, to jest fantastyczne miasto, a po drugie rozumiem strach Dominika przed lataniem. On nic nie może na to poradzić. Często zawczasu myśli o nieszczęśliwych wypadkach. I ma rację, W życiu tyle się zdarza nieprzewidzianych rzeczy, że lepiej być przygotowanym. I dlatego, kiedy się zaręczyliśmy, namówił mnie, żebym podpisała szczegółową umowę przedślubną. Nie mam do niego pretensji. Ma wiele do stracenia. I, oczywiście, wykupiliśmy ubezpieczenie na wyjazd do Paryża. Na wszelki wypadek. Czasem w duchu nazywam go: Wszelki Wypadek. Ale mu o tym nie powiedziałam. Nie jestem pewna, czy by go to rozśmieszyło. Kiedyś raz czy drugi sobie z niego zażartowałam, ale nie był zadowolony, więc szybko się nauczyłam, żeby tego więcej nie robić. Poza tym jest doskonałym biznesmenem. Prawdziwym magikiem. Tak się poznaliśmy. Zadzwonił TL R niespodziewanie któregoś dnia, powołał się na znajomego znajomego (już nawet nie pamiętam, kto to był) i powiedział, że musi ze mną porozmawiać o czymś „bardzo ważnym”. Nie chciał powiedzieć przez telefon, o co chodzi, ale mnie zaintrygował, a poza tym miał fantastyczny głos i budził zaufanie, i

nim się zorientowałam, zgodziłam się na spotkanie. Z ciekawości. Zaproponował, że przyjedzie do mojego mieszkania na Primrose Hill. Zadzwonił dzwonek i za drzwiami stał niewiarygodnie przystojny mężczyzna. Był tak atrakcyjny, że mało nie zemdlałam. Wysoki, z jasnymi włosami, ale nie takimi byle jakimi, 10 tylko spalonymi słońcem, jakby właśnie odbył podróż przez Saharę. Miał niesamowicie niebieskie oczy. Jak szafiry ze Sri Lanki. Stał i z uśmiechem wyciągał do mnie rękę. Nawiasem mówiąc, zęby też miał doskonałe. Zaprosiłam go do środka i podałam kawę, a on tymczasem wypytywał mnie o datę urodzenia, stan zdrowia, o to, czy palę papierosy i czy choruję na AIDS. Przy okazji pochwalił urządzenie mojego mieszkania, choć później powiedział, że wcale mu się nie podobało. Potem wyciągnął laptopa, plik tabel i wykresów, i spojrzał na mnie bardzo poważnie i znacząco, co mnie niesłychanie podekscytowało. – Spójrz, Minty, jesteś tutaj. Tutaj. W 1970 roku –powiedział, pokazując na lewą stronę wykresu. – Dopiero się urodziłaś, tak? –Kiwnęłam głową. Faktycznie urodziłam się w 1970 roku. Potem wskazał na prawą stronę wykresu. –I tu jesteś znów, Minty. W roku 2050. Już nie żyjesz. – No, tak, prawdopodobnie. – I co masz zamiar z tym zrobić, Minty? – zapytał, przeszywając mnie spojrzeniem. – Zrobić? Niewiele mogę zrobić w tej sprawie. – Właśnie, że możesz, Minty – odparł z żarliwym błyskiem w oku. – TL R Możesz wiele zrobić dla siebie i dla swoich bliskich. Nagle zrozumiałam. Nie wiem dlaczego zabrało mi to aż tyle czasu. Pewnie byłam rozkojarzona jego atrakcyjnym wyglądem i czarującym zachowaniem. – Jesteś agentem ubezpieczeniowym – powiedziałam i się roześmiałam. On się nie tylko nie roześmiał, ale wręcz zaperzył. – Jestem NDF –stwierdził. –Niezależnym Doradcą Finansowym. I tu nie chodzi o ubezpieczenie, Minty. To jest zabezpieczenie.

11 – Najmocniej przepraszam. – Posłuchaj, jestem pewien, że powinnaś skorzystać z mojej pomocy – powiedział z łagodnym uśmiechem. Nie wiem, czy to zasługa jego pociągającej osobowości, tego, że wciąż się do mnie zwracał po imieniu, mocnego zapachu jego wody po goleniu czy nieodpartego uroku, ale zanim pomyślałam, już podpisywałam się w kilku wykropkowanych miejscach, tym samym łącząc się na resztę życia z Towarzystwem Ubezpieczeń od Okropnych Wypadków, Funduszem Ogromnych Emerytur i Stowarzyszeniem Irlandzkich Wdów. A teraz, zaledwie półtora roku później, mam się także połączyć na resztę życia z Dominikiem. Jestem bardzo szczęśliwa. Coś zaiskrzyło między nami od pierwszego spotkania. Naprawdę. Jak już mówiłam, uważam, że jest diabelnie przystojny. Zawsze podobali mi się blondyni. Są kobiety, które ich nie lubią, ale dla mnie mają w sobie coś. Po pierwsze są inni, a po drugie różnią się ode mnie. Mam lekko południowy wygląd: długie, kręcone, ciemne włosy i oczy koloru espresso. Dominik jest moim przeciwieństwem. Jest bardzo jasny. Typowy Anglik. Wygląda jak Ashley z Przeminęło z wiatrem. Cudowny. Pociąg fizyczny jest szalenie TL R ważny, prawda? Oczywiście jesteśmy bardzo zgrani. To znaczy teraz. Na początku nie byliśmy. Sama to przyznają. On lubił jeździć na ryby, a ja tego nie znosiłam. Często grywał w tenisa, a mnie to potwornie nudziło. Uwielbiał zakupy, zwłaszcza kupowanie ubrań, a mnie to nie interesowało. Dominika nie obchodziły galerie sztuki i teatry, a ja przepadam za wystawami i sztukami teatralnymi. I filmami. Kocham kino. I dobrze się na nim znam. Poza tym dość dużo podróżowałam, a Dominik boi się latać i właściwie nie był nigdzie poza 12 Wielką Brytanią. Prawdę mówiąc, niczego dobrego to nie wróżyło. Ale teraz sytuacja jest zupełnie inna. Szalenie do siebie pasujemy. Ponieważ zmusiłam się, aby polubić wszystko to, co lubi on. Jeżdżę z nim na ryby.

Przyglądam się, jak gra w krykieta. Z przyjemnością oglądam z nim Eurosport w telewizji. Chyba że pokazują bilard. Albo strzałki. A jeśli jest jakiś fascynujący dokument albo doskonały dramat, zawsze mogę go obejrzeć na jego małym, czarno–białym telewizorze na górze. Wiem, że do siebie pasujemy, ponieważ wypełniliśmy specjalny test i tak nam wyszło. I wcale nie zrezygnowałam z wcześniejszych zainteresowań. Nadal czasem bywam w teatrze i w Tate Gallery, chociaż chodzę z przyjaciółkami, bo nie wyobrażam sobie, żebym mogła zmuszać Dominika do czegoś, na co nie ma ochoty. Można by pomyśleć, że nie powinnam mu tak bardzo ustępować. Ale to są dla mnie drobnostki, w końcu w każdym związku daje się i bierze. Poza tym rozpatruję to raczej w szerszym kontekście, ponieważ naprawdę kocham Dominika i mogę się od czasu do czasu poświęcić. W dodatku nie znoszę awantur. Jestem bardzo „miła”. Tak wszyscy o mnie mówią; że jestem strasznie „miła”. Zawsze tak mówili. Nie cierpię konfrontacji i kłótni. Zupełnie sobie z nimi nie radzę. Więc jeśli chodzi o jakąś drobnostkę, wolę ustąpić, bo TL R moim zdaniem nie warto się przejmować drobiazgami. Do niechęci Dominika do podróży podchodzę filozoficznie, ponieważ wiele miejsc już widziałam. A poza tym naprawdę lubię spędzać urlopy w Anglii i w Walii. Można się oczywiście zachwycać Malezją, Mauritiusem, Martyniką, Wenezuelą, Wenecją, Kenią czy Hongkongiem, ale człowiek sam nie wie, co traci. Dominik i ja spędziliśmy kilka cudownych weekendów w Norfolk. I w Szkocji. W Okręgu Jezior. Dwukrotnie. Należy się starać być zadowolonym. Ja jestem. Jestem bardzo szczęśliwa i zadowolona z życia. Trzeba się 13 zdecydować, z kim się chce być. A ja, na dobre i na złe, chcę być z Dominikiem. Ponieważ go ubóstwiam. Absolutnie. Jest moim przeznaczeniem. Jestem bezgranicznie szczęśliwa, gdy mogę być razem z nim i coś dla niego ugotować. Chociaż muszę się z nim zgodzić, że gotowanie nie jest moją najmocniejszą stroną. Pieczonego kurczaka w moim wydaniu należy po prostu potrząsnąć, a nie kroić. Ale wybieram się na kurs i nauczę się gotować, bo chcę, żeby Dominik był ze mnie bardzo zadowolony. Z drugiej strony, jak już o tym mówimy, nieprawdą jest, że wszystko mi

się w nim podoba. To byłoby niemożliwe. Nikt nie jest stuprocentowo zachwycony swoim partnerem, prawda? Między nami mówiąc, nie lubię, gdy usiłuje sprzedawać ludziom polisy na przyjęciach. To dla mnie żenujące. Oczywiście nigdy tego nie powiedziałam. I nie sądzę, że od razu powinien mówić ludziom po imieniu. Nie bardzo mi się też podoba, że cały czas nosi przeciwsłoneczne okulary, nawet gdy jest pochmurno. Natomiast kiedy świeci słońce, nosi okulary nad czołem. Nie zachwyca mnie też szczególnie jego niski, czerwony japoński kabriolet. Nie lubię takich samochodów. Szczerze mówiąc, głupio się w nich czuję, a poza tym taki samochód jest szalenie TL R nieekologiczny, co mamę, która zbiera pieniądze na Przyjaciół Ziemi, doprowadza do szału. Nie lubię, jak Dominik pstryka na kelnera i porusza w powietrzu palcami, jakby pisał, kiedy chce dostać rachunek. Doprowadza mnie do rozpaczy, gdy ciągle opowiada o wspaniałych latach spędzonych w Uppingham. To całkiem bez sensu. Któregoś dnia ktoś powie: „Naprawdę? Ja też skończyłem tę szkołę. W którym internacie mieszkałeś?” i wtedy Dominik będzie w kłopocie. Do tej pory miał szczęście. Ja staram się w takich przypadkach nie odzywać i jak najszybciej zmienić temat. Osobiście nie widzę 14 nic złego w tym, że chodził do państwowej szkoły średniej w Sutton Coldfield. On, z jakiegoś powodu, się tego wstydzi. I jeszcze jedno – rzadko mówi o ojcu. Nawet nie zaprosił go na ślub, co uważam za okropne. Ale co mogę zrobić? Dominik upiera się, że obecność ojca sprawi przykrość jego matce. Wydaje mi się, że naprawdę chodzi o to, że jego ojciec jest mechanikiem. Nie ma w tym nic złego. Zawód jak każdy inny. Dominik jednak tak nie uważa. Za każdym razem, gdy pytam go o ojca, albo proponuję, żebyśmy go odwiedzili, zmienia temat. To okropne. Dominik jest w bardziej zażyłych stosunkach z matką. Z Madge. Uwielbiają. Ciągle tylko: „Mamusia to” i „Mamusia tamto”. Rozczulające. W pewnym sensie. Uważam, że to fantastyczne zostać żoną faceta, który jest mocno związany z matką. Ona też świata poza nim nie widzi. Jest niesamowicie dumna, z tego, co osiągnął, a on jest dla niej bardzo dobry. Po rozwodzie kupił jej dom w Solihull. A ona nigdy nie zdradziła, że naprawdę wcale nie ma na imię

Dominik. Tylko Neil. Odkryłam to przypadkowo parę tygodni temu, kiedy zobaczyłam jego prawo jazdy. Tak się zdumiałam, że go o to spytałam. Przyznał mi się, że kiedy piętnaście lat temu przyjechał do Londynu, doszedł do wniosku, iż Neil do niego nie pasuje. Prawdę mówiąc, ja też uważam, że to okropne imię i nie TL R dziwię się, że je zmienił. W końcu nie powinnam się odzywać, bo Minty nie jest moim prawdziwym imieniem. W każdym razie to nie jest moje pierwsze imię, lecz drugie. Na chrzcie dostałam imiona Irene Araminta, po obu babkach, ale od samego początku zostałam Minty. Dominik chciał mieć na imię Dominik, bo uważał, że to dobrze brzmi. Tak więc ma swoje czułe punkty, problemy i drobne grzeszki. Nie jestem ślepa. Ze wszystkiego doskonale zdaję sobie sprawę. Ale nie ma to wpływu na moje uczucia. Kocham go i rozumiem. Nie jestem psychiatrą, lecz rozgryzłam 15 Dominika. A kiedy się wie, skąd ktoś pochodzi, można mu wybaczyć drobne słabości, gdyż zrozumieć znaczy wybaczyć. Dominik, mimo swej zewnętrznej pewności siebie, jest w gruncie rzeczy dość zakompleksiony. Głównie na punkcie pochodzenia. Chciałby mieć świadomość, że nie wstydzi się swoich nieciekawych początków, choć wolałabym, aby raczej był dumny z tego, że tyle udało mu się osiągnąć, mimo iż wychował się w blokach kwaterunkowych. Nie wiem dlaczego mu to przeszkadza. Wydawało mi się, że dziś każdy chce należeć do klasy robotniczej. Jego matka mówi, że zawsze „miał aspiracje”. Tak się wyraziła. Dlatego tak dużą wagę przywiązuje do modnych metek na ubraniu, lubi się pokazywać we „właściwych” miejscach i wyrażać „odpowiednie” poglądy. I dlatego czyta książki o etykiecie. Na przykład w jego ubikacji na dole można znaleźć Poradnik Sloane’a Rangera, Klasę Jill Cooper, Właściwą rzecz i Dobre maniery, ponieważ zależy mu na wejściu do pewnych kręgów. Bardzo dobrze zarabia. Przeważnie na premiach ubezpieczeniowych. Świetnie zarobił na emeryturach. I często jest zapraszany na przyjęcia przez firmy ubezpieczeniowe, które reprezentuje, na przykład do Ascot i do Henley, więc chce się pokazać z jak najlepszej strony. To naturalne, prawda? A ja go TL R kocham. Naprawdę. Kocham go takiego, jaki jest, za to, co osiągnął, za

to, że tak ciężko pracował i do czego doszedł. I podziwiam go właśnie dlatego, że nie urodził się w czepku i nie odziedziczył pieniędzy po babce, tak jak ja. Dlatego mogłam kupić sobie mieszkanie. Dominik musiał sam do wszystkiego dojść. I zrobił to. Szanuję go za to. Chciałabym tylko, żeby miał trochę więcej pewności siebie. Mam nadzieję, że nabierze jej po ślubie. Zachęcam go, jak mogę i nigdy, przenigdy bym go nie skrytykowała, bo po pierwsze, zawsze szybko rzucał dziewczyny, które go nie akceptowały, a po 16 drugie, sama nie jestem doskonała. Daleka od doskonałości, jak lubi przypominać Dominik. Opowiadam o jego drobnych wadach, mając masę własnych. Na przykład Dominik uważa, że za dużo mówię. Twierdził tak od samego początku. Trochę mnie to dziwi, bo nikt inny mi tego nie zarzucał, ale może robię to bezwiednie. Dominik nie lubi, jeśli prowadzę rozmowy, które on uważa za zbyt „poważne”, gdyż sądzi, iż to jest nudne i nie na miejscu. Przeczytał gdzieś, że ludzie na topie nie rozmawiają o poważnych sprawach. Przeważnie lubią mówić o rzeczach „zabawnych”. Przede wszystkim nie o polityce. Ani nie o Królu Learze. Ani nie o Camille Paglii. Często więc muszę gryźć się w język, żeby nie powiedzieć czegoś interesującego i go nie rozzłościć. Ponieważ Dominik łatwo wpada w złość. Bardzo łatwo. Mój gust, jeśli chodzi o ciuchy, też nie jest taki dobry, ale na szczęście Dominik dużo mnie nauczył. On zawsze jest doskonale ubrany. Podoba mi się to, bo, prawdę mówiąc, wielu facetów nie przykłada do tego wagi. Dominik powiedział, że wyglądam jak „emerytowana studentka”. I miał rację. Pewnie mam to po mamie. Ona ubiera się w stylu Bloomsbury – długie, powiewne, „artystyczne” ciuchy, oczywiście ze sklepów dobroczynnych. Dominik stwierdził, że nie pozwoli mi się tak ubierać. On lubi rzeczy dobrze skrojone, TL R drogie i eleganckie – na przykład od Gucciego. Co nie jest łatwe przy tak niewielkiej pensji, jak moja, choć przynajmniej nie muszę płacić rat za mieszkanie. Kiedy zaczęłam się z nim spotykać, okazało się, że wielu rzeczy nie mogę nosić. Nazywał je moimi, koszmarami sennymi”. To też mnie zdziwiło, bo żaden z moich wcześniejszych facetów nie narzekał. W każdym razie Dominik kazał mi wyrzucić prawie wszystkie moje ubrania, ale go nie

posłuchałam i schowałam je do pudeł pod łóżkiem. 17 Dominik ciągle mi coś kupuje. Przeważnie ciuchy. Uwielbia chodzić ze mną na zakupy, chociaż na początku trochę mnie to krępowało. I nie byłam pewna, czy to jest w porządku. Ale Madge powiedziała, żebym mu na to pozwoliła, bo chce i stać go na to. Więc się zgodziłam. Nawet jeśli nie lubię spędzać całej soboty w Harvey Nicholsie i nie zachwycam się tym, co Dominik mi kupuje. Ostatnio, na przykład, kupił mi torebkę Hermesa. Wiem, wiem, są bardzo drogie. Powiedział, że chce, żebym miała choć jedną. Oczywiście uściskałam go i powiedziałam, że strasznie się cieszę i że jest dla mnie taki dobry. Bo jest, nie chciałabym być źle zrozumiana. Ale, szczerze mówiąc, torebka wcale mi się nie podoba, chociaż nigdy bym się do tego nie przyznała. Naturalnie noszę ją. Kiedy jednak ja kupię dla niego coś, co mu się nie podoba, muszę to potem zwracać do sklepu. Właściwie już się do tego przyzwyczaiłam. Ale lubię sprawiać przyjemność Dominikowi, bo życie jest wtedy znacznie łatwiejsze. Zawsze taka byłam. Zawsze lubiłam łagodzić kłótnie i zażegnywać konflikty, starać się, aby wszystkim było miło. Tak wszyscy o mnie mówią: „Minty jest taka miła”. I to jest fajne, prawda? Że wszyscy uważają, że jestem miła. A ponieważ lubię być miła, zawsze ustępuję Dominikowi, bo dobrze go TL R znam, a ludzi należy akceptować takimi, jakimi są. Tak mówi Dominik. Ludzi nie da się zmienić, prawda? Zwłaszcza kiedy mają trzydzieści pięć lat, tak jak on, i… O Boże, która to godzina! Piętnaście po dziesiątej! Boże, Boże! Może powinnam zacząć się modlić? Prawdę mówiąc, jestem przerażona. „Dopóki śmierć nas nie rozłączy”, i tak dalej. To zobowiązanie na resztę życia. Zostanę panią Dominikową Lane i… Dzięki Bogu, Helen wróciła! 18 Po kwadransie byliśmy w drodze do kościoła. Helen sprawdziła, czy wszystkie guziczki są zapięte, obejrzała mój makijaż i fryzurę, potem

pomogłam zapiąć jej suknię, zawołałam tatę i wskoczyliśmy do bentleya, który czekał od pół godziny. We trójkę usiedliśmy z tyłu. Na kolanach miałam bukiet z białych anemonów i różowych róż, zrobiony przez Helen. Nie był to jeden z tych sztywnych bukietów z drutami, które, moim zdaniem, równie dobrze wyglądałyby na trumnie, lecz prosta wiązanka wyglądająca tak, jakby Helen przed chwilą sama zerwała kwiaty w ogrodzie. W gruncie rzeczy zostały wyhodowane w holenderskiej szklarni, wysłane w nocy samolotem i kupione przez nią w New Covent Garden o trzeciej nad ranem. Helena ma talent do kwiatów. Bukiet wygląda niezwykle naturalnie, ale talent Helen polega właśnie na tym, że jej aranżacje mają nieformalną, przypadkową urodę kompozycji z holenderskich obrazów. Wyjeżdżając w ciężkim upale lipcowego przedpołudnia z Primrose Hill, Helen, tata i ja wymienialiśmy nerwowe uwagi. Był dwudziesty ósmy dzień lipca, data, którą miałam zapamiętać na całe życie, tak jak datę urodzenia. Cieszyłam się, że Helen jest przy mnie. Poznałyśmy się dwanaście lat temu, na studiach w Edynburgu, i od tej pory jesteśmy w stałym kontakcie. Studiowała TL R ekonomię i poszła do pracy w Metrobanku, gdzie zrobiła karierę. Ale trzy lata temu zwolniono ją z powodu fuzji i wykorzystała odprawę, aby zrealizować swoje marzenie, które nazywa się „Floribunda” i mieści się w Covent Garden, gdzie Helen mieszka. Kwiaciarnia jest tak maciupeńka, że człowiek boi się odwrócić, żeby nie potrącić wazonów z floksami i naparstnicą. Jest bardzo popularna, niedawno sama Jerry Hall zamówiła u Helen kwiaty. A najmilsze jest to, że Helen wcale nie przewróciło się w głowie. Jej suknia wyglądała prześlicznie: w lodowatoniebieskim kolorze, także od Neila Cunninghama, 19 pasująca do mojej. Helen związała włosy – przypominające pasmo jasnego jedwabiu – w prosty węzeł i ozdobiła go dwoma różanymi pączkami. Mimo że wygląda cudownie, chciałabym też mieć gromadkę małych druhenek, dziewczynek dłubiących w nosie i potykających się w drodze do ołtarza. Jednak nie znam żadnych dziewczynek w odpowiednim wieku. Jestem pewna, że ktoś mógłby zrobić majątek, wynajmując takie dziewczynki na śluby. W każdym razie chciałam mieć kogoś, kto byłby dla mnie oparciem i dlatego poprosiłam Helen, aby została moją druhną. Ostatecznie Dominik miał Charliego.

Jadąc przez Camden, obok Euston Station i Russel Square, czułam się jak królowa. Samochód błyszczał intensywną czernią, a dwie białe wstążki trzepotały na wietrze, gdy przejeżdżaliśmy przez gorące, zatłoczone ulice. Ludzie przyglądali się i uśmiechali, a tu i ówdzie nawet ktoś pomachał nam ręką. Potem pojechaliśmy Kingsway, obok wielkiej bramy Bush House, i skręciliśmy w lewo, przy St. Clemens Danes, we Fleet Street. Przed nami był Law Courts, stary budynek „Daily Express”, i Pret a Manger, a ja pomyślałam z radością: „Jestem Pret a Marrier”. Słyszałam melodyjne bicie dzwonów, a potem nagłe zobaczyłam przed sobą wysoką wieżę kościoła św. Brygidy, z pięcioma kondygnacjami, jak na TL R torcie weselnym, i pomyślałam, że Christopher Wren był genialnym architektem. Jeszcze jacyś spóźnialscy pospiesznie wchodzili do kościoła. W brzuchu coś mi się trzęsło i burczało, jak w bębnie suszarki i… O Boże, Melinda! Gwiazda naszej stacji ze swym nudnym mężem, Rogerem. Ona nigdy nigdzie nie przychodzi punktualnie. I w dodatku co za okropna suknia! Ma tyle pieniędzy, pomyślałam, i taki zły gust. To znaczy wiem, że jest w piątym miesiącu ciąży, i tak dalej, więc nie chciałabym być niesprawiedliwa, ale naprawdę wyglądała strasznie. Perkal. Różowy. Wyglądała jak źle obita 20 kanapa. I na domiar złego miała na głowie coś, co przypominało rakietę ziemia–powietrze. Wysiadłam z samochodu, uśmiechając się do kamerzysty i fotografa, którzy czekali na chodniku. Helen wygładziła mi przód sukni, wzięłam tatę pod rękę i weszliśmy do chłodnego przedsionka. Spostrzegłam Roberta, który usadzał gości, ale nigdzie nie widziałam Dominika. I nagle wpadłam w panikę. Poprosiłam tatę, żeby zajrzał do środka, a on spełnił moją prośbą, uśmiechnął się i powiedział, że Dominik stoi przy ołtarzu razem z Charliem. Dobiegał mnie szmer przyciszonych głosów i muzyka Saint–Saensa. Wtem organista skończył grać, w kościele zapadła cisza i Robert dał nam znak do wejścia. – Dobra, Minty, idziemy – szepnął z uśmiechem tata. Wkroczyliśmy do

kościoła do wtóru Mendelssohna i wszyscy wstali. Nagle poczułam się bardzo zadowolona, że wybrałam właśnie kościół św. Brygidy. Nie dlatego, że jestem szczególnie religijna, zresztą Dominik też nie. Podczas nauk małżeńskich z proboszczem prawie się nie odzywał. Ale ze wszystkich kościołów w śródmieściu Londynu w tym czuję się najlepiej. To kościół dziennikarzy, katedra Fleet Street, i to również był powód, dla którego go wybrałam. A poza tym zawsze miałam słabość do kościołów zbombardowanych w czasie wojny. Na TL R przykład do katedry w Coventry czy londyńskiej katedry św. Pawła. Kościół św. Brygidy też padł ofiarą wojny – w grudniu 1940 roku pojedynczy pocisk V2 zostawił po sobie dymiące ruiny. Ale kościół się odrodził, jak Feniks z popiołów. Proboszcz powiedział mi, że zniszczenie miało swoje dobre strony, ponieważ odsłoniły się rzymskie krypty. Nikt o nich nie wiedział i w ten sposób kościół zyskał dodatkowe tysiąc lat historii. Co świadczy o tym, że z najgorszych rzeczy może wyniknąć coś dobrego. Znów mi się to 21 przypomniało, gdy szłam środkiem kościoła, zdenerwowana, bliska płaczu i szczęśliwa. Przez okna ze zwykłego szkła wpadały szerokie, prążkowane promienie słońca. Popatrzyłam na sklepiony sufit, pomalowany na biało i złoto, a potem opuściłam oczy na czarno–białe kafelki z marmuru, wypolerowane do połysku. W powietrzu unosił się ciężki, słodki zapach wosku i kwiatów Helen. Obie jej kompozycje zaparły mi dech w piersiach. Były fantastyczne – kolumny opadających gwiazdników, lewkonii, różowych peonii, frezji i pachnącego groszku wielkości budki telefonicznej. Na końcu każdej ławki Helen przywiązała bukiecik białych anemonów. Dominik stał przodem do ołtarza. Jego jasne włosy oświetlało słońce i pomyślałam, że wygląda jak sam Anioł Gabriel ze Zwiastowania Fra Angelico. Charlie, który stał obok Dominika, odwrócił się i uśmiechnął do mnie zachęcająco. Idąc do ołtarza, widziałam w ławkach wszystkich gości. W dłoniach trzymali kartki z porządkiem ceremonii, które trzepotały jak wielkie, białe ćmy. Najpierw zauważyłam Jacka, mojego szefa, jak zwykle z

ironicznym uśmieszkiem, jego żonę Jane i ich nastoletnie córki, obie w czarno– różowych ciuchach w stylu postpunkowym. Obok stała Amber, cudownie TL R chłodna i elegancka w zieleni. W ławce za nią stał Wesley, ode mnie z pracy, oczywiście z Deirdre. Wyglądała strasznie, ale ona zawsze tak wygląda, biedaczka; między nami mówiąc, wydaje mi się, że ma jakiś problem ze ślubami. Obok stała moja mama w powiewnej artystycznej sukni i w niesamowitym kapeluszu, ozdobionym kwiatami. Po stronie pana młodego spostrzegłam matkę Dominika, Madge, i mnóstwo ludzi, których nie znałam. To z pewnością byli jego klienci. Wszyscy na mnie patrzyli i uśmiechali się, a ja wiedziałam, że w tym momencie, jak to mówią, wszystkie oczy są zwrócone 22 wyłącznie na mnie. Helen uniosła mój welon, wzięła ode mnie bukiet i usiadła w ławce obok mamy. Zaczynała się ceremonia. Wszystko szło dobrze. Było takie… ładne. Dominik wyglądał na lekko przejętego, więc delikatnie uścisnęłam jego rękę. Odśpiewaliśmy Ten kto będzie dzielny, Dominik i ja bardzo cicho, on był trochę zdenerwowany, ale to dlatego, że blisko niego latała osa i musiał ją raz czy drugi odpędzić. Potem Amber wyszła na środek i odczytała Dezyderatę, naprawdę pięknie, ponieważ ma fantastyczny głos. Następnie zaśpiewaliśmy Jeruzalem i wreszcie nadszedł Ten Moment. Proboszcz, John Oakes, powiedział dlaczego małżeństwo jest ważne i że nie powinno się go zawierać pochopnie lub lekkomyślnie, a potem spytał zgromadzonych, czy znają jakiś powód, dla którego Dominik i ja nie moglibyśmy zostać połączeni węzłem małżeńskim. Dla mnie to była straszna chwila, choć wiedziałam przecież, że nikt nie wyskoczy na środek kościoła, wyrażając sprzeciw lub wymachując świadectwem ślubu. Mimo to się denerwowałam i odczułam ulgę, gdy przeszliśmy do dalszej części. Osa wciąż latała koło Dominika, który poczerwieniał i coraz bardziej się irytował. Delikatnie machnęłam w jej stronę kartką papieru z porządkiem uroczystości. A proboszcz powiedział: TL R – Dominiku, czy bierzesz tę kobietę za żonę, aby żyć razem według prawa boskiego w świętym sakramencie małżeństwa? Czy będziesz ją

kochał, szanował i opiekował się nią na dobre i na złe? Czy zostaniesz z nią, dopóki śmierć was nie rozłączy? Cisza. Nieplanowana. W radio nazywamy to „ciszą w eterze”. Ku mojemu zdumieniu cisza trwała bardzo długo. Wreszcie Dominik się odezwał: – No… – zaczął i przełknął ślinę, jakby się miał zakrztusić. –No – powtórzył i zamilkł. Potem głęboko westchnął. A potem utkwił wzrok w 23 obrazie nad ołtarzem, przedstawiającym ukrzyżowanego Chrystusa. W ciszy, która trwała wiecznie, choć prawdopodobnie nie dłużej niż pięć sekund, czułam się – mimo upału –jak w lodowatej kąpieli. – Czy bierzesz tę kobietę za żonę? – powtórzył z nadzieją proboszcz. Nic. Przyglądałam się kropli potu, która spływała Dominikowi po twarzy, od skroni do brody. – Czy tak? – Proboszcz też się zaczerwienił. Czoło miał błyszczące i spocone. Wpatrywał się w Dominika, czekając aż coś powie. W końcu Dominik przemówił. – Nnno – wyjąkał i odchrząknął. – No… – powtórzył. –Tak? – Nie, Johnie – odparł cicho Dominik. – Obawiam się, że nie. Gapiłam się na proboszcza, a on gapił się na Dominika. Potem i ja spojrzałam na Dominika i nagle bardzo pożałowałam, że wybrałam św. Brygidę, ponieważ moją czerwoną twarz widziała doskonale każda osoba w kościele. – Posłuchaj, Dominiku – powiedział bardzo cicho proboszcz, TL R uśmiechając się z przymusem. – Spróbujmy jeszcze raz. Czy będziesz kochał i szanował Irenę Aramintę, etcetera, etcetera, etcetera, dopóki śmierć was nie rozłączy? – Nie – odparł Dominik, tym razem głośniej. – Nie. – Wpatrując się w niego, usłyszałam, że ludzie kręcą się w ławkach. – Dominiku! – powiedział Charlie. – Daj spokój, stary. Kontynuujmy, co? 24 – Nie mogę – szepnął Dominik, potrząsając powoli i z żalem głową.

Wyglądał okropnie. – Po prostu nie mogę – powtórzył. I wtedy udało mi wydobyć z siebie głos. – Chory jesteś? – spytałam szeptem. – Źle się czujesz? Spojrzał na mnie i jęknął. –Nie, nie jestem chory. Dobrze się czuję. Nic mi nie jest. – To o co chodzi? – wychrypiałam. Zaschło mi w ustach, za plecami słyszałam szmer głosów. – Chodzi o to, że… Chodzi o to, że to jest bardzo poważna przysięga, Minty. Przysięga, której może nie będę mógł dotrzymać. Nie byłoby tak źle, gdybyśmy nie byli w kościele. – Tak – przyznałam słabym głosem. – Wiem. – A w kościele nie można kłamać i mieć nadzieję, że jakoś się uda – mówił dalej. – Ostatnio wiele myślałem o Bogu, ponieważ jestem człowiekiem głęboko wierzącym, choć może nie zdajesz sobie z tego sprawy, Minty. – O czym ty mówisz, Dominiku? – spytałam szeptem. – Nigdy nie chodzisz do kościoła. – Nie trzeba chodzić do kościoła, żeby wierzyć. Teraz, gdy stoję tutaj, TL R przed ołtarzem, w obliczu Boga, zrozumiałem, iż nie mogę tego zrobić. Ponieważ musiałbym przysiąc, że będę cię kochał, szanował i nie opuszczę aż do śmierci, a to są bardzo poważne obietnice, Minty. – Tak, tak, wiem. – I dopiero teraz, kiedy się tu znalazłem, pojąłem, jak bardzo poważna jest przysięga małżeńska. Dopiero teraz zaczynam rozumieć, jaka to potworna odpowiedzialność. 25 – Nie „potworna”, Dominiku – szepnęłam. – Chciałeś powiedzieć „ogromna”. – Nie poprawiaj mnie, Minty. Chodzi mi o to, z czego musiałbym zrezygnować. – Przecież wiedziałeś o tym wcześniej – powiedziałam, czując gulę w gardle. – Wiedziałem, ale nie rozumiałem, co to naprawdę oznacza. Ale teraz, w kościele, zrozumiałem. To bardzo poważna przysięga. Na całe życie. Nie

jestem gotowy by ją złożyć,bo,szczerze mówiąc, masz wiele cech, które mnie irytują. Z ławek dobiegł nagły szmer, jakby stadko kuropatw poderwało się z pola. Słyszałam nerwowe chichoty i głęboko wciągane powietrze. – Mówi się, że dobijają cię w końcu drobiazgi – powiedział. –I właśnie o takie drobiazgi mi chodzi. Na przykład jesteś nieporządna – wyjaśnił, nabierając animuszu. Jego głos wznosił się coraz wyżej. Dominik zawsze piszczy, kiedy się denerwuje. – Cały czas mówisz, przeważnie głupstwa, i nigdy nie wiesz, kiedy skończyć. – Dlaczego cię to dziwi? – spytałam z bijącym sercem. – Sam wiesz, że TL R po pierwsze, jestem pół–Irlandką, a po drugie, dziennikarką radiową. – Naprawdę mnie denerwujesz – jęknął. – Usiłowałem zapomnieć o wątpliwościach, ale już dłużej nie mogę, po prostu nie mogę, bo uważam, że i tak musielibyśmy się rozstać. Przykro mi, Minty, ale ja rezygnuję. Szczęka mi opadła. Musiałam wyglądać jak kompletna kretynka, jakbym nie rozumiała, co on do mnie mówi. Spojrzałam na tatę, ale on też siedział z otwartymi ustami. Mama i Helen znieruchomiały niczym sparaliżowane. Charlie jeszcze raz zainterweniował: 26 – Posłuchaj, stary, przestań pieprzyć, przepraszam księdza, zrób nam tę grzeczność i powiedz „tak”, dobrze? To była kropla, która przepełniła czarę, a w dodatku ta cholerna osa wróciła. – Nie ma mowy – powiedział Dominik, machając ręką przy spoconej twarzy. – Nie powiem niczego tylko dlatego, żeby zrobić przyjemność tobie i wszystkim innym. Nie jestem kukiełką. Żyjemy w wolnym kraju. Nie możesz mnie zmusić do czegoś, na co nie mam ochoty. Postanowiłem, że w końcu pomyślę o sobie. –Odwrócił się o dziewięćdziesiąt stopni i stanął twarzą w twarz ze zgromadzonymi gośćmi. Ujrzałam wyraz przerażenia, kiedy zdał sobie sprawę, że jest wystawiony na ich pogardę. – Bardzo przepraszam… – powiedział, nerwowo przesuwając palcem między kołnierzykiem a szyją. – Ja wiem, że… niektórzy z was przyjechali z daleka. A nawet z bardzo daleka, jak na przykład moja ciotka Beth, która przyjechała aż z Aberdeen. Ale ja nie mogę tego zrobić. Mam nadzieję, że mnie

zrozumiecie. I jeszcze raz… przepraszam. – Poczuł się pewniej i przez chwilę wyglądał i mówił jak dawny Dominik. – Chciałbym jednak dodać, że opłacone zostało specjalne ubezpieczenie, które powinno wszystko załatwić. – Przełknął ślinę i głęboko TL R odetchnął. A potem spojrzał na mnie. – Posłuchaj, Minty. Nic by nam z tego nie wyszło. Myślę, że w głębi ducha też się ze mną zgadzasz – powiedział i stanowczym krokiem ruszył do wyjścia. O mało nie pośliznął się na wypolerowanej posadzce, a ja krzyknęłam za nim: – Uważaj, Dominiku! Nie przewróć się! Doszedł do drzwi, coraz głośniej, prawie wesoło, stukając obcasami o błyszczące kafelki. 27 Nie pamiętam właściwie, co się zdarzyło tuż po jego wyjściu. Myślę, że wymazałam to z pamięci, jak się wymazuje stare kasety wideo. Za wszelką cenę usiłowałam sobie przypomnieć jakieś pożyteczne lub pocieszające zdanie z poradnika Prawie po ślubie, ale nic nie przychodziło mi do głowy oprócz tytułu jednego z rozdziałów: „Jak przeżyć najszczęśliwszy dzień twojego życia”. Stałam nieruchomo, przyciskając do siebie kartkę z porządkiem ceremonii. Nie wiedziałam, co robić. Miałam tylko nadzieję, że kamera jest wyłączona. Charlie pobiegł za Dominikiem, ale wrócił sam, po trzech minutach. – Wsiadł do autobusu – szepnął do mnie, do taty i Helen, którzy podeszli i stanęli obok mnie. Bardzo mnie to zdumiało, bo Dominik nie cierpi publicznego transportu. – Nie mogłeś go dogonić? – spytał tata. – Nie, jechał bardzo szybko. To była jedenastka. – Rozumiem – powiedział poważnie tata. Spojrzeliśmy na proboszcza, daremnie oczekując, iż będzie wiedział, co robić. Też nie miał pojęcia. – Jeszcze nigdy w życiu nie przytrafiło mi się coś takiego –stwierdził, co niespecjalnie mnie pocieszyło. TL R Ludzie w ławkach szeptali coraz głośniej, wiele osób było zdenerwowanych. Amber otwierała i zamykała usta jak wściekły karp.

– Co ten bęcwał właściwie sobie wyobraża? – zapytała swym donośnym głosem. – Co za kawał skurczybyka! – dodała, wychodząc z ławki. – Co za… – Ciii. Proszę pani, jesteśmy w domu bożym – zwrócił jej uwagę proboszcz. – Nie obchodzi mnie nawet, jeśli to jest dom cholernej Bernardy Alby! – odparowała. – Ten facet porzucił przed ołtarzem moją kuzynkę. 28 Porzucił! Poczułam się jak dźgnięta nożem. Porzucona! Amber miała rację. Zostałam porzucona. I nie była to chwilowa aberracja, bo mijały minuty, a Dominik nie wracał. Za drzwiami gromadzili się już goście na następny ślub, i nie zdążylibyśmy złożyć przysięgi małżeńskiej, nawet gdyby Dominik wrócił, w co coraz bardziej wątpiłam. Poza tym on nigdy, ale to nigdy, nie wycofuje się z raz podjętej decyzji. Tata usiadł i objął głowę rękami. Mama i Helen były bardzo przejęte. Spojrzałam na gości, żeby sprawdzić, kto jest świadkiem mojego wstydu. Jack nie wiedział, gdzie podziać oczy, jego córki usiłowały powstrzymać chichot. Obok siedziała Melinda, która przyłożyła dłoń do ust w teatralnym geście przerażenia. Wesley cmokał z oburzeniem do Deirdre i kiwał głową, ciotka Flo płakała, nikt nie wiedział co powiedzieć i gdzie obrócić wzrok. Ale wszyscy bardzo się starali, żeby przypadkiem nie spojrzeć na mnie, tak samo, jak dobrze wychowani ludzie na ogół starają się nie patrzeć na ofiary ulicznego wypadku. Ja się tak właśnie czułam. Jak trup na jezdni. Uderzony i porzucony. Nie byłam ranna. Nie byłam nawet podrapana, ale krwawiłam na oczach wszystkich. Charlie i proboszcz prowadzili dramatyczną wymianę zdań. Pomyślałam, TL R że w końcu ktoś musi podjąć jakąś decyzję. Charlie objął przywództwo. Podszedł do mnie i opiekuńczo położył mi rękę na ramieniu. – Czy pojedziemy do Waldorfa, Minty? Chcesz tam pojechać? – Co? – Nie możemy tu stać. – Co? Nie. – Dominik raczej nie wróci, a przed kościołem zbierają się ludzie na

następny ślub. Proponuję, żebyśmy wszyscy udali się do Waldorfa, trochę się 29 uspokoili, coś zjedli i zaplanowali dalsze działania. Zgadzasz się, Minty? Tak? Pamiętaj, że to twój dzień. Zrobimy wszystko tak, jak ty zechcesz. – No, dobrze, czemu nie? – zgodziłam się, sama dziwiąc się swemu opanowaniu. Próbowałam się nawet uśmiechnąć. – Ona jest w szoku – oznajmiła głośno Amber i objęła mnie ramieniem. – Jesteś w szoku, Minty. Nie martw się, to zupełnie naturalne. – Jestem pewna, że wszystko będzie dobrze – powiedziała Helen, biorąc moją rękę w swoje dłonie. – Jestem pewna, że opętało go jakieś chwilowe… no wiesz… zaćmienie. – Nie sądzę – odparłam spokojnie. – Czy ktoś mógłby powiedzieć fotografowi i kamerzyście, żeby sobie poszli? – Co za skurczybyk! – powiedziała znów Amber. – Proszę pani – powtórzył proboszcz. – Chodźmy, Minty – powiedziała mama. – Jedziemy do hotelu. – Razem z tatą wyprowadzili mnie z kościoła, trzymając pod ręce, jakbym była kaleką. Czekający bentley mógł być karetką, spodziewałam się, że zaraz zabłyśnie mu na dachu niebieskie światełko. Głos w mojej głowie zagłuszył zaszokowane głosy zebranych. Dlaczego? – powtarzał. Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? TL R – To jest dość… no, nietypowa sytuacja – oznajmił Charlie, kiedy zasiedliśmy pół godziny później do naszych dojrzałych na krzaku pomidorów w Adelphi Suite w Waldorfie. Stojąc przed gośćmi, nerwowo gmerał palcem w butonierce. – Nie chciałbym w tej chwili spekulować, dlaczego Dominik się zawahał… – Zawahał? – wtrąciła ozięble Amber. – Ten facet uciekł, gdzie pieprz rośnie. 30 – Dziękuję, Amber. Jak już powiedziałem, nie będę się rozwodził nad postępowaniem Dominika, choć chciałbym podkreślić, że ostatnio ciężko pracował. Bardzo ciężko. I wydawał się dość zdenerwowany, podejrzewam

więc, że to wszystko z powodu obowiązków zawodowych. Sądzę, że najlepiej będzie, jeśli zjemy ze smakiem obiad i spróbujemy, no, tak… zjeść obiad – dokończył niepewnie. Kelnerzy zaczęli roznosić szampana (w tej sytuacji zrezygnowaliśmy z wstępnego toastu na stojąco), a ludzie siedzieli za stołami, pochylając się ku sobie, jak szpiedzy, i przyciszonymi głosami dzielili się swymi przypuszczeniami co do zachowania Dominika. – Inna kobieta? – ktoś pytał. – Nie wiem. – Może jest już żonaty? – Załamanie nerwowe? – Zawsze był niezdecydowany. – To okropnie poniżające. – A co z prezentami? Miałam miejsce przy głównym stole, ale zamiast siedzieć z mężem, TL R siedziałam jedynie w towarzystwie druhny i drużby, moich rodziców, brata i kuzynki. I, niestety, Madge. Ona też zjawiła się w Waldorfie. – Przynajmniej mogłam włożyć nowy kostium – stwierdziła z zadowoleniem. – Kosztował masę forsy. – Coś takiego! – powiedziała z niedowierzaniem Amber. Była chyba bardziej oburzona ode mnie. – Czy wie pani, dlaczego pani syn tak się zachował? – spytał sztywno tata. 31 – Uważał, że nie powinien tego robić – odparła. – Mój syn jest bardzo prawym człowiekiem. – Prawym! – prychnęła Amber. –I co jeszcze? – Proszę cię, Amber – powiedział Charlie. – W ten sposób nikomu nie pomagasz. – Masz ładny diadem, Minty – zauważyła Madge. – Dziękuję. –I możesz sobie zatrzymać patelnię – dodała. Byłam zbyt zszokowana, aby wyrazić swoją wdzięczność. – Nie przejmuj się, Minty – powiedziała mama, obejmując mnie. – Zawsze uważałam go za podejrzanego typa i kanalię, nic na to nie poradzę

i… Och, przepraszam, Madge! – Mama zaczerwieniła się. – I w dodatku straciliśmy dwadzieścia osiem tysięcy – dodała z żalem. – Czy ty potrafisz myśleć tylko o pieniądzach, Dympno? –spytał ze smutkiem tata, gdy kelner rozkładał jej serwetkę na kolanach. – Pomyśl ile bezdomnych nietoperzy i maltretowanych kobiet moglibyśmy uratować za tę sumę – odparła. – A co z tym ubezpieczeniem? – Charlie zadzwonił do informacji ze swojej komórki – powiedział tata. – TL R Nie obejmuje ucieczki pana młodego od ołtarza. Siedzieliśmy przy obiedzie, pośród dziwnie wesołego szczęku sztućców, przyniesiono smażonego miecznika i wszyscy powiedzieli, że jest bardzo dobry, choć ja nie mogłam przełknąć ani kęsa, trio grało Solitaire, co uważałam za bardzo nietaktowne i właśnie postanowiłam, że nie dostaną żadnego napiwku, gdy zadzwonił telefon Charliego. Włączył go i wstał. – Tak? Tak? Posłuchaj, Dominiku, nie mów tego mnie, tylko Minty. Musisz z nią porozmawiać, stary, oddaję jej słuchawkę. 32 Złapałam telefon jak tonący linę ratunkową. – Posłuchaj, Dominiku, to ja. Słuchaj… Tak… Tak, dobrze. Dzięki… Nie, nie odkładaj słuchawki. Nie! Proszę! Dzięki, Dominiku… Nie, Dominiku, zaczekaj. Za… Rozłączył się. I wtedy nareszcie wybuchnęłam płaczem. – Co powiedział? – spytał po chwili Charlie. – Powiedział… Powiedział, że mogę zatrzymać pierścionek zaręczynowy. – Jak to miło z jego strony – stwierdziła Madge z łaskawym uśmiechem. – Zawsze był bardzo szczodry. –I podróż poślubną. – Złote serce. Mama rzuciła jej mordercze spojrzenie. – Jak mam sama jechać w podróż poślubną? – załkałam. – Pojadę z tobą – zaproponowała Helen. Za dziesięć piąta wyjechałyśmy z Helen taksówką z Waldorfa. Ona wcześniej wpadła do domu po paszport i parę ciuchów. Wszyscy nam

machali i czułam się dość dziwnie. W tej sytuacji postanowiłam nie rzucać bukietu. Zostawiłam go z całym ślubnym strojem tacie, który obiecał, że zawiezie TL R wszystko do mojego mieszkania. Jadąc z moją druhną taksówką, bez przerwy zastanawiałam się, gdzie jest Dominik. Gdzie? Wciąż w autobusie? Niemożliwe. Z powrotem w Clapham? Kiedy podjął decyzję? Wcześniej czy dopiero przed ołtarzem? Czy to był klasyczny coup de theatre czy prawdziwy eclaircissement? I dlaczego w ogóle myślałam po francusku? – On już chyba nie wróci – oznajmiła Madge, pijąc kawę. – Dlaczego jest pani taka pewna? – spytał przez zęby Charlie. Wszyscy mieli zszargane nerwy. 33 – Jak już raz podejmie decyzję, nigdy jej nie zmienia – powiedziała, poprawiając trwałą ondulację. – Już mówiłam, że jest prawym człowiekiem. – Czy nie mogłaby się pani zamknąć? – spytała gwałtownie i raczej niegrzecznie Amber. – Niech pani zobaczy, co zrobił Minty. Jaka w tym prawość? – Tak, to niezbyt fortunne posunięcie — przyznała z żalem Madge. – Ale lepiej wycofać się teraz niż po ślubie. – Nie – zaprotestowałam głosem, którego sama nie poznawałam. – Wolałabym, żeby załatwił to do końca i rozwiódł się ze mną jutro, jeśli ma takie życzenie. – Ale on ma tyle do stracenia – powiedziała Madge. – A ja straciłam własną godność! To takie poniżające – jęknęłam, usiłując nie zwracać uwagi na litościwe spojrzenia obsługi. –W dodatku przed wszystkimi znajomymi. – Gorzko pożałowałam, że dałam się namówić Dominikowi na zaproszenie połowy pracowników radia. Jak mogłam teraz wrócić do pracy? Moja serwetka miała plamy od tuszu, co mnie rozzłościło, bo zapłaciłam za niego dwadzieścia cztery funty i ekspedientka zapewniała mnie, że jest wodoodporny. Spojrzałam na zegarek. Była za dziesięć czwarta, a TL R pociąg do Paryża odjeżdżał piętnaście po piątej. – Powinnaś już jechać – powiedział znów tata. – Wy pojedźcie. Z mamą.

– Nie mogę – stwierdziła mama. – We wtorek jest bal Stowarzyszenia Anorektyków. Muszę zadbać o lorda Eatmore’a, jest sponsorem. – Pojedź z Helen, Minty – powiedział tata. – W ten sposób Dominik będzie wiedział, gdzie cię szukać. 34 O tak. Dominik będzie bardzo dobrze wiedział. Hotel George V. Apartament dla nowożeńców. Poprosił, abym go zarezerwowała, a ja, posłusznie, spełniłam jego prośbę. I teraz będzie mógł do mnie zadzwonić. Zadzwonić i się wytłumaczyć. Może nawet przyjedzie i ze mną porozmawia. Jednakże w głębi duszy wiedziałam, że tego nie zrobi. Madge miała rację. W Szkarłatnej literze Nathaniela Hawthorne’a bohaterka, Hester, musi nosić na sukni literę „C”. „C” jak cudzołóstwo. „C” dla napiętnowania jej publicznie. Kiedy jechałyśmy z Helen pociągiem przez Kent pomyślałam, że może powinnam nosić literę „P” – jak porzucona. To by mi w nadchodzących tygodniach zaoszczędziło odpowiadania na pytania, dlaczego tak źle wyglądam, dlaczego nic nie jem i dlaczego mam w oczach ten dziwny wyraz. To mógłby być emocjonalny ekwiwalent czarnej opaski na rękawie, łatwo roz-poznawalny z daleka i nie wymagający żadnej reakcji, oprócz może okazjonalnego i całkowicie dobrowolnego gestu współczucia. Spoglądając na oświetlone słońcem pola, myślałam też o moim nieprawdopodobnym pechu. Miałam większe szanse zginąć od bomby terrorysty czy być zabita przez latającą krowę, niż zostać porzucona przed ołtarzem w trakcie zawierania ślubu. Sheryl von Strumphosen pomyliła się w TL R moim horoskopie. Napisała: „Twoje życie uczuciowe nabierze podczas tego weekendu nowego znaczenia”. Nowego znaczenia? A potem przypomniałam sobie poradnik ślubny i na moich ustach pojawił się ponury uśmiech. Myślałam także o wszystkich tych miłych słowach, którymi żegnano mnie przed hotelem; „Głowa do góry, Minty”, „Nie ma tego złego…”, „Jeszcze do ciebie wróci”, „Bardzo ładnie wyglądałaś…”. Byli tak zakłopotani i zażenowani, że właściwie bardziej żałowałam ich niż siebie. No bo co można powiedzieć w takiej sytuacji? A potem z ciężkim sercem zdałam sobie sprawę, że nie chodziło 35

tylko o ludzi, którzy przyszli do kościoła. A co z tymi, którzy przeczytali wiadomość o zaręczynach w specjalnej rubryce „Telegrapha” i „Timesa”? Od tego się wszystko zaczęło. I jeszcze bez sensu zamieściłam je w sobotę, kiedy więcej ludzi czyta gazety. Przez wiele miesięcy będę musiała wyjaśniać, że nadal nazywam się Minty Malone i że w końcu nie wyszłam za mąż, właściwie bez żadnego powodu, ha, ha, tak jakoś wyszło. „Zdarza się” i „Nie ma tego złego…” – będę mówić. O Boże! Moje czarne rozmyślania przerwał dźwięk nadjeżdżającego wózka. – Zjedz coś, proszę cię – powiedziała Helen. – Idzie kelner. Nie jadłaś obiadu. Nie jadłam? Byłam w takim szoku, że ledwo mogłam oddychać. – Czy podać szampana, proszę pani? Szampana? Już nigdy w życiu nie wypiję kieliszka szampana. – Nie, dziękuję. Ale ty się napij, Helen. – Jagnię czy kaczka, proszę pani? –Nic, dziękuję. – Nic w ogóle dla pani? – zdziwił się kelner z wyrazem zatroskania. – Nie, nic dla pani. A poza tym nie jestem pani tylko wciąż panna. Kelner odszedł urażony. Helen wzięła nóż i widelec. TL R – Jestem pewna, że Dominik do ciebie wróci – powiedziała, usiłując znów mnie pocieszyć. Taka jest Helen. Bardzo dobra. Wieczna optymistka. Tak się nazywa: Spero, czyli mam nadzieję. Motto jej rodziny brzmi: Dum spiro, spero. Dopóki oddycham, mam nadzieję. Tak, Helen zawsze ma nadzieję. Ale dziś bardzo się myliła. – On nie wróci – powiedziałam. – Nigdy, ale to nigdy nie zmienia decyzji. To już koniec, Helen. Koniec i szlus. 36 Potrząsnęła głową i po raz nie wiem który mruknęła: – Niewiarygodne. A potem, nadal starając się poprawić mi humor, zaczęła opowiadać o innych ślubnych horrorach, o których czytała w pismach kobiecych. O panu młodym, który już po ślubie dowiedział się, że ożenił się z transwestytą; o drużbie, który nie zjawił się na uroczystości; o pannie młodej, która uciekła z inną kobietą, poznaną na wieczorku przedślubnym; o zapadających się

namiotach, w których odbywały się przyjęcia weselne. Helen znała dużo takich przypadków. – A słyszałaś o kurczaku a la koronacja? – spytała, popijając bordo. –Nie. – W Reigate zatruło się śmiertelnie pięć osób. – To straszne. – A w Maidstone się pobili. – Naprawdę? – Panna młoda spędziła noc poślubną w więzieniu. – Coś takiego. – A jedna kobieta w Kent wyszła za mąż i owdowiała tego samego dnia. TL R –Nie! – Pan młody powiedział „tak” i padł. Atak serca spowodowany stresem. –O Boże! – Jednej mojej znajomej babka umarła w trakcie przyjęcia. – Naprawdę? – Upadła twarzą w galaretkę owocową w trakcie toastów. 37 – To straszne – mruknęłam. Helen chciała jak najlepiej, ale jej litania nieszczęść zaczynała działać mi na nerwy. Ucieszyłam się, gdy pociąg wjechał do Paryża. – Może wszystko obróci się na dobre – stwierdziła, gdy wysiadłyśmy na dworcu. – Jestem pewna, że poznasz kogoś innego… To znaczy, o ile Dominik do ciebie nie wróci – dodała szybko. Może poznam, pomyślałam. Może, jak Linda, bohaterka W poszukiwaniu miłości Nancy Mitford, spotkam czarującego francuskiego arystokratę już tu, na Gare du Nord. To byłoby bardzo wygodne. Ale jakoś w zasięgu wzroku nie widziałam żadnych arystokratów, jedynie bardzo długą kolejkę do taksówek. – Le George V, s’il vous plait – powiedziała Helen do taksówkarza i po chwili pędziłyśmy przez ulice Paryża, wdychając przez otwarte okna cierpki paryski aromat spalin, tytoniu i pisuarów, przy Rue La Fayette stał gmach opery, ozdobny jak weselny tort, pomyślałam gorzko. Potem przejechaliśmy

przez Plac Zgody i wjechaliśmy na Pola Elizejskie. – Pola Elizejskie – powiedziałam zgryźliwie. Widok sukien ślubnych na wystawie sklepowej dźgnął mnie w samo serce. Minął nas samochód ozdobiony białymi wstążkami i zrobiło mi się niedobrze. Przed nami stał TL R masywny i wyniosły Łuk Triumfalny. Wydawał się wyśmiewać z mojego nieszczęścia. Ucieszyłam się, gdy kierowca skręcił w lewo, w Avenue George V i Łuk zniknął mi z oczu. – Gratulacje, madame Lane! – zawołał z uśmiechem recepcjonista. – W imieniu hotelu George V przekazuję państwu nasze najlepsze życzenia. Czy pan Lane zaraz nadjedzie? – Nie – odparłam. –I proszę nie mówić do mnie madame. 38 Recepcjonista zaczerwienił się i przywołał boya, aby zawiózł na górę nasze bagaże. – Rozumiem – powiedział, podsuwając mi do podpisu formularz zameldowania. –Alors, nic nie szkodzi, jak to mówią Anglicy. – Mnie szkodzi – stwierdziłam. – Nawet bardzo. Ale namówiono mnie, żebym nie marnowała okazji, więc przyjechałam z moją druhną. – Helen uśmiechnęła się niepewnie do recepcjonisty. – Eh bien, czemu nie? Apartament nowożeńców jest na ósmym piętrze, proszę pań. Windy są po prawej stronie. Mam nadzieję, że będą się panie dobrze bawić. – To raczej mało prawdopodobne – powiedziałam. – W tych warunkach. – Proszę pamiętać, madame… – Mademoiselle. – Że jesteśmy na każde pani życzenie. W George V żadne życzenie nie jest zbyt skromne, zbyt śmiałe, ani zbyt niezwykłe. – Dobrze. Niech mi pan sprowadzi mojego narzeczonego. – Nasi pracownicy są do pani dyspozycji dniem i nocą. – Uciekł z kościoła. TL R – Jeśli potrzebuje pani pomocy w rozpakowaniu czy w zakupach… – Na oczach wszystkich ludzi. – Gdyby chciała pani, żeby coś wyprać czy wyprasować… – To było poniżające.

– Z przyjemnością spełnimy pani życzenie. – Okropne. – O każdej porze. – Straszne. 39 – Dwadzieścia cztery godziny na dobę. – To było straszne – powtórzyłam szeptem. – Naprawdę straszne. – Oui, mademoiselle. Marmurowy blat zamazał mi się przed oczami. Poczułam uścisk ręki Helen. – Chodź, Minty – powiedziała. – Pójdziemy do pokoju. Nazywanie tego „pokojem” równało się nazwaniu Bazyliki św. Piotra „kościołem”. Sypialnia miała co najmniej dziewięć metrów długości i ogromną wbudowaną szafę. W apartamencie był także salonik, duża łazienka, oddzielne pomieszczenie z prysznicem i taras. Ściany miały jasnożółty kolor i wszędzie stały antyki. Z sufitu zwisał wielki żyrandol, którego kryształowe krople wyglądały jak łzy. – Fantastyczne – powiedziałam, opadając na łoże wielkości łodzi. Spojrzałam na duży bukiet róż i butelkę szampana przy łóżku. – Fantastyczne – powtórzyłam. – Tak bardzo… – Gorąca łza kapnęła mi na rękę. – Och, Minty – powiedziała Helen i też o mało się nie rozpłakała. – To jest niewiarygodne. Po prostu niewiarygodne – powtórzyła, obejmując mnie. – Tak – załkałam – ale prawdziwe. Zrobił to. I dopiero teraz zaczyna to TL R do mnie docierać. – Ale dlaczego? – spytała, potrząsając głową. – Nie wiem – płakałam. – Nie mam pojęcia. – Och, Minty, dobrze, że tak się stało – powiedziała, gwałtownie mrugając powiekami, żeby odpędzić łzy. – Nie chcesz chyba mieć nic wspólnego z facetem, który jest zdolny do takiego tchórzliwego, nikczemnego czynu. Dobrze, że to się okazało zawczasu. 40

Pomyślałam, że teraz będę to słyszała przez cały czas. Każdy będzie mi w kółko powtarzał, że właściwie dobrze się stało. I choć to niewiele pomoże, będą mieli rację. Zdarza się, że facet zrywa zaręczyny i już to jest okropne, ale uciec sprzed ołtarza?! Obrzydliwe. Helen wstała i otworzyła drzwi na taras. Wyszłam za nią. W każdym rogu stały donice z pnącymi pelargoniami, a przez żelazną balustradę przepleciona była biała wstążka. Stół nakryto na dwie osoby; biały obrus z adamaszku, błyszczące srebrne sztućce, porcelana, kwiaty i świece. Doskonałe miejsce na romantyczną kolacją we dwoje. Nie mogłam tego znieść. – Powiem, żeby to zabrali – stwierdziłam ponuro. Usiadłam i zaczęłam kontemplować widok z okna. Przed nami, z prawej strony, była wieża Eiffla, teraz cała oświetlona. Z lewej strony była wieża Katedry Amerykańskiej, a dalej, pozłacana kopuła Inwalidów. A potem zauważyłam most Alma i wieczny płomień przy wjeździe do tunelu, gdzie zginęła księżniczka Diana. Zdarzają się gorsze rzeczy, pomyślałam. To jest straszne. Okropne. Ale przynajmniej nikt nie umarł. – Przeżyjesz to, Minty – powiedziała cicho Helen. – Teraz trudno ci w to uwierzyć, ale przeżyjesz. I wiem, że któregoś dnia znów będziesz szczęśliwa. – TL R Gdy to mówiła, jej złoty sygnet zabłysł w blasku zachodzącego słońca. Dum spiro, spero, powiedziałam sobie. Tak, dopóki oddycham, mam nadzieję. – Audrey Hepburn tu mieszkała – powiedziała z ożywieniem Helen następnego ranka w restauracji hotelowej. –I Greta Garbo. I Sophia Loren. I Jerry Hall. – Oraz Minty Malone – dodałam zgryźliwie. – Kobieta porzucona. Laureatka nagrody panny Havisham. 41 Brak snu sprawił, że byłam zdenerwowana i podminowana. Nie przeszkadzała mi obecność Helen w podwójnym łóżku, było tak wielkie, iż ledwo ją zauważyłam, ale po prostu nie mogłam spać. O drugiej nad ranem wstałam i zaczęłam chodzić po pokoju, załamując ręce niby lady Makbet, a potem zadzwoniłam do recepcji. – Oui, madame? – To był wciąż ten sam recepcjonista. – Mówił pan, że dwadzieścia cztery godziny na dobę, prawda? –

szepnęłam. – Oui, madame. – Czy mogę o coś poprosić? – Oczywiście, proszę pani. W George V żadna prośba nie jest zbyt skromna, zbyt śmiała, ani zbyt niezwykła. – Czy może pan, wobec tego, przynieść mi egzemplarz Wielkich nadziei Charlesa Dickensa. Po angielsku. – Na kiedy pani potrzebuje tę książkę? – Na teraz. – Eh, bien sur… Mamy tu małą bibliotekę. Pójdę i zobaczę. – Dziękuję. TL R Pięć minut później ktoś zastukał do drzwi. Za nimi stał boy z książką w skórzanej oprawie. Dałam mu dwadzieścia franków, a potem usiadłam w saloniku i tak długo przewracałam kartki, aż znalazłam to, czego szukałam. Ubrana była w kosztowne materiały, atłas, jedwab i koronki, wszystko białe. Na nogach miała białe pantofle, we włosach welon ślubny przypięty kwiatem mirtowym, ale włosy te były siwe. Kilka klejnotów błyszczało na jej szyi i na palcach, a kilka mieniło się na stole. Naokoło widniały rozpostarte suknie mniej strojne od tej, którą dziwna pani miała na sobie, zwieszały się też 42 z na pół zapakowanych kufrów… Nie była jeszcze całkiem ubrana, gdyż włożyła dopiero jeden pantofelek; drugi stał przy niej na stole. Welon został upięty tylko do połowy, zegarek z łańcuszkiem spoczywał na stole, kawałek koronki, przeznaczony do ozdoby stanika, leżał obok chusteczki do nosa i rękawiczek wraz z książką do nabożeństwa i jakimiś kwiatami przed lustrem. Wszystko to ujrzałem nie od razu, chociaż od pierwszej chwili spostrzegłem więcej, niż można się było spodziewać. Zauważyłem, że to, co miało być białe, nie lśniło już bielą, że przygasło, zwiędłe i pożółkłe. Że panna młoda zwiędła i pożółkła jak jej suknia ślubna i jak jej kwiaty, i że jedyny jej blask stanowił ponury połysk zapadłych oczu. Spostrzegłem, że suknia ślubna, szyta zapewne na pełniejszą, młodszą postać, obwisła teraz na ciele, z którego pozostały tylko skóra i kości*.

– Jak się masz, Minty? – spytała Helen. – Jak się mam? Wiesz, jestem lekko wkurzona. – Zaskoczyła mnie moja własna ironia. – Zamierzam zaprojektować nową linię sukien ślubnych – dodałam. – Naprawdę? – Tak. Nazwę ją „Anty–Nuptia”. TL R – Och, Minty. Rozejrzałam się po restauracji i zrobiło mi się niedobrze. Wokół siedziały same zakochane pary. Właśnie tego ci trzeba, gdy porzucił cię twój narzeczony. Wszyscy wyglądali na nasyconych seksem, zaglądali sobie w oczy i czule masowali sobie pod stołem kostki nóg. – Zjedz coś – powiedziała Helen. – Nie mogę. * Przełożyła Karolina Beylin. 43 – Spróbuj – namawiała, podsuwając mi koszyczek z rogalikami. – To niemożliwe. –I tak naprawdę było. Nigdy się nie odchudzałam, może dlatego, że nigdy właściwie nie musiałam. Ale teraz czułam się tak, jakby ktoś zakręcił w moim mózgu kranik z napisem Jedzenie”. Rogaliki mogłyby być zrobione z plastiku. Udało mi się jedynie wypić parę łyków przesłodzonej herbaty. – Co będziemy dzisiaj robić? – zapytałam. – Nie wiem – odparła Helen. – Ostatni raz byłam w Paryżu, jak miałam dwanaście lat. – Znam Paryż dość dobrze – przyznałam. – Prawdę mówiąc, byłam tu jedenaście razy. – Minty – zaczęła powoli Helen, delikatnie przeżuwając rogalik nadziewany czekoladą. – Dlaczego wybrałaś Paryż na podróż poślubną, skoro byłaś tu już tyle razy? – To Dominik wybierał. Osobiście wolałabym pojechać do Wenecji – dodałam, wzruszając ramionami. – Ale Dominik powiedział, że podróż pociągiem do Wenecji jest za długa i wybrał Paryż. – Rozumiem. To miło z twojej strony. TL R

– Poza tym Paryż jest cudownym miastem. – Minty… – zaczęła Helen z namysłem, bawiąc się łyżeczką do herbaty. – Słucham? – Dlaczego tak dziwnie mi się przygląda? – Minty – powtórzyła – mam nadzieję, że nie weźmiesz mi tego za złe, ale zauważyłam, że często robiłaś to, czego chciał Dominik. Zastanowiłam się nad tym przez chwilę. – Tak – przyznałam. – Chyba tak było. – Dlaczego? 44 – Dlaczego? Dlaczego? O Boże, dlaczego mnie o to spytała? –Ponieważ go kochałam – odparłam. – Dlatego. I ponieważ… – Coś ścisnęło mnie w gardle. – Chciałam, żeby był szczęśliwy. Helen pokiwała głową. – No to co dziś robimy? – spytała, zmieniając temat. – Co tylko zechcesz – stwierdziłam ponuro. – Będziemy się zachowywać jak turystki. I tak zrobiłyśmy. Tego pierwszego ranka przespacerowałyśmy się wzdłuż Sekwany, a później przeszłyśmy przez ogrody Tuileries do Rue de Rivoli. Ludzie chodzili pasażami pod arkadami lub siedzieli przy stolikach na ulicy, paląc papierosy w ciepłym słońcu. Przeszłyśmy przez plac Carrousel w kierunku Luwru. Helen aż jęknęła, gdy zobaczyła szklaną piramidę, której trójkątne szybki błyszczały w promieniach słońca. – To jest niewiarygodne! – zawołała. – Wygląda jak diament. – Tak – odparłam sucho, bawiąc się pierścionkiem zaręczynowym, który nadal nosiłam na palcu prawej ręki. – Poszukajmy Mony Lisy – zaproponowała Helen, kiedy weszłyśmy do TL R środka, a później szerokimi schodami na pierwsze piętro do skrzydła Denona. Zatrzymywałyśmy się przed obrazami Botticellego, Belliniego i Caravaggia oraz przed dziełami z ołtarzy Giotta i Cimabue. W jednym z pomieszczeń znajdował się obraz Veronese’a, tak wielki, że zajmował całą ścianę. – Nazywa się Wesele w Kanie – powiedziała Helen, zaglądając do

przewodnika. – To był pierwszy cud Jezusa, prawda? Kiedy skończyło im się wino. 45 Szkoda, że nie uczynił podobnego cudu dla mnie, kiedy mój niedoszły mąż wybiegał z kościoła. Teraz szłyśmy długim korytarzem z wieloma oknami, w którym wisiało mnóstwo znanych obrazów. Umęczony św. Sebastian Mantegny przebity strzałami, nie mógł cierpieć bardziej ode mnie. Mnie bolała dusza, lecz ból był równie dotkliwy. Idąc za znakami, znalazłyśmy Monę Lisę za kuloodpornym szkłem w sali numer 6. Przed obrazem stała grupa ludzi, omawiając jej tajemniczy uśmiech. – Jest urocza. – Che bella ragazza. – Sie ist so schone. – To prawdziwa sztuka, mój drogi. – Elle est si mysterieuse, si triste. – Właśnie umarło jej dziecko. – Boże, to straszne – powiedziała Helen. I przeczytała z przewodnika: – Kiedy Leonardo zaczął ten portret, młoda kobieta opłakiwała śmierć córeczki; dlatego ma na głowie czarny welon. Żeby poprawić jej nastrój, Leonardo sprowadził do studia muzyków i klaunów. Ich występy sprawiły, że się uśmiechnęła, bardzo smutno i delikatnie. Ten uśmiech uczynił portret TL R sławnym. Czuła się okropnie, a jednak potrafiła się uśmiechnąć – dodała od siebie Helen. Ja też tak zrobię, postanowiłam. Schowam się za kuloodpornym szkłem i będę się uśmiechać, żeby nikt nie wiedział o moim cierpieniu. Wyprostowałam się i podniosłam głowę. Otworzyłam szerzej oczy i uniosłam kąciki ust. I to podziałało, ponieważ zobaczyłam, że jakiś młody człowiek, ku mojemu zdumieniu, odwzajemnił uśmiech. Przypomniał mi ten miły uśmiech, którym Charlie obdarzył mnie w kościele. I nagle przypomniałam sobie, że wtedy 46 żałowałam, iż to nie Dominik się do mnie uśmiechnął. Teraz wiedziałam,

dlaczego. – Powinnaś być zadowolona, że pokazał swoje prawdziwe oblicze – powiedziała Helen, kiedy schodziłyśmy na dół. Nie chciało mi się odpowiadać. Nie miałam siły się złościć. Nadal byłam w szoku. – Jak można doprowadzić do ślubu, a potem stchórzyć? Nie potrafię tego zrozumieć. – Jego praca związana jest z ryzykiem – powiedziałam ponuro. – Nie podobało mu się to, co było napisane na dole drobnym drukiem, postanowił więc zrezygnować z umowy. Zastosował klasyczne wycofanie się w ostatniej chwili. – Ale dlaczego mu się nie podobało? – Nie wiem. – Co za drań. Powinnaś podać go do sądu za złamanie obietnicy. – W Anglii to nie jest karalne. – Przynajmniej niech zapłaci za wesele. – Nie, to by uchybiało mojej godności. – Ja na twoim miejscu już bym zatrudniła adwokata. Dziwne, że tak się TL R wygłupił przed swoimi klientami. Mam nadzieję, że przejdą do innej firmy. – Nie sądzę. A nawet gdyby to zrobili, szybko znajdzie sobie nowych. Ma dużą siłę przebicia. I zdolność perswazji. – Dominik był znany ze swoich umiejętności przekonywania. Kiedyś sprzedał polisę ochrony zwierząt kobiecie, która nie miała żadnych zwierząt. Dominik da sobie radę. Nie miałam co do tego wątpliwości. A ja? Następne dwa dni upłynęły nam na zwiedzaniu Paryża. Byłyśmy w muzeum d’Orsay, w Lasku Bulońskim i na cmentarzu Pere Lachaise. 47 Myślałam, że na cmentarzu będzie smutno, ale było to zdumiewająco radosne miejsce, jak miła mała cytadela z grobami sławnych ludzi. Znalazłyśmy grób Colette, Balzaka, Szopena i Oscara Wilde’a. I oczywiście Jima Morrisona, zasypany czerwonymi różami, świecami, niedopałkami papierosów i pustymi butelkami po whisky. Ostatniego dnia poszłyśmy na wieżę Eiffla. Stałyśmy godzinę w kolejce

do windy, podczas gdy natrętni sprzedawcy usiłowali wcisnąć nam najrozmaitsze upominki. – Na pamiątkę pobytu w Paryżu – nalegał jeden z nich. – Tego pobytu z całą pewnością nie zapomnę – powiedziałam. Kupiłyśmy bilety i pojechałyśmy na górę. Wielkie koła obracały się i skrzypiały jak koła w kopalni węgla z czasów wiktoriańskich. Minęłyśmy pierwsze miejsce widokowe, potem drugie. W miarę wjeżdżania na górę coraz bardziej zatykały nam się uszy. Kiedy wysiadłyśmy na najwyższym poziomie, znajdowałyśmy się na wysokości trzystu metrów. Wiatr szarpał ubraniami i tarmosił nam włosy. Na górze panowała lekko histeryczna atmosfera. Ludzie uśmiechali się i ze zdumieniem spoglądali na otaczający ich widok. Jakaś młoda para śmiała się przytulona, rzucając niepewne spojrzenia przez siatkę, TL R która uniemożliwiała samobójcze skoki. Pod nami widać było boisko piłkarskie, które wyglądało jak wycięte z zielonego sukna. Gracze biegali jak mrówki, słychać było gwizdy i krzyki kibiców. W dole, tuż przed nami, znajdował się pałac Chaillot i szeroka, brązowa wstęga Sekwany. Wzdłuż brzegów barki delikatnie kołysały się przy nabrzeżu, a uderzające o brzeg fale rzeki opryskiwały pobliskie okna. Z prawej strony widziałyśmy Montmartre i smukłe, białe kopuły Sacre–Coeur, a przed nami, trochę dalej, ponure wieże La Defense. U naszych stóp rozciągało się całe miasto, przykryte lekką mgiełką 48 dwutlenku węgla. Słyszałyśmy jedynie szum wiatru i tępy odgłos miliona samochodów. – Spójrz, jak daleko widać! – wykrzyknęła Helen. – Przynajmniej na siedemdziesiąt kilometrów. Widok horyzontu sprawił, że poczułam się dziwnie podniecona, niemal oszołomiona, i natychmiast przypomniał mi się wiersz Emily Dickinson: Jakby morze się rozdzieliło/I ukazało kolejne morze/A to – kolejne… I pomyślałam, że właśnie to zrobię. Dojdę do horyzontu, odejdę na sam brzeg, daleko, bardzo daleko od tego, co się wydarzyło w kościele. Dezercja Dominika nie może stać się najważniejszym momentem mojego życia. Nie pozwolę, aby jeden człowiek zniszczył moje poczucie własnej godności. W tej chwili postanowiłam, że zostanę dokładnym przeciwieństwem tej smutnej, starej i zasuszonej panny Havisham. Zamknęła się w czterech ścianach i

jedwabna suknia ślubna stała się jej całunem. Jednakże moja suknia stanie się kokonem, z którego wyjdę jak nowo narodzona. Przysięgłam sobie, gdy wiatr smagał mi twarz i łzy napływały mi do oczu, że odzyskam równowagę i zacznę od nowa. Zmienię katastrofę w źródło przemian. Nagle poczułam, że kręci mi się w głowie. Może to z powodu wysokości, TL R dziwnej perspektywy, albo dlatego, że nic nie jadłam. Złapałam się barierki i zamknęłam oczy. Skrzypienie i piszczenie oznajmiło powrót windy. Drzwi otworzyły się z trzaskiem i winda wypluła nową falę turystów. Helen i ja weszłyśmy do środka i zaczęłyśmy długą podróż na dół. – Dokąd teraz? – spytała, gdy odchodziłyśmy z tłumem. – Do Dzielnicy Łacińskiej? – Może być. – Mały spacerek przez Ogrody Luksemburskie? 49 – Świetnie, ale jak się tam dostaniemy? – Pojedziemy metrem. Gdy schodziłyśmy schodami na stację Pola Marsowe, uderzył nas wilgotny i tłusty zapach podziemi oraz bogaty i słodki dźwięk skrzypiec, który narastał w miarę, jak zagłębiałyśmy się w tunel. Miałam ochotę iść za nim niby za nicią Ariadny. W połowie głównego tunelu odkryłyśmy źródło dźwięków. Stary człowiek w zniszczonym czarnym płaszczu grał na skrzypcach koloru miodu. Miał rzadkie, siwe włosy i chude, przezroczyste dłonie z żyłami, które wyglądały jak niebieskie druty. Musiał mieć dobrze po siedemdziesiątce, albo nawet więcej. Ustawił przenośny magnetofon z akompaniamentem i grał Ave Maria Schuberta. Zwolniłyśmy. Zakończył utwór, uniósł smyczek, odczekał chwilę i zaczął grać znajomą melodię. Zatrzymałyśmy się, aby posłuchać i przypomniałam sobie słowa: Widzę zielone drzewa i czerwone róże… – Jak ładnie – powiedziała Helen. Widzę jak kwitną dla ciebie i dla mnie… – Bardzo ładnie – powtórzyła.

Myślę: jaki cudowny świat. TL R U jego stóp leżał otwarty futerał. Na czarnym, wytartym aksamicie błyszczało kilka monet. Widzę niebieskie niebo i białe chmury… Włożyłam rękę do kieszeni i wyciągnęłam pięćdziesiąt centymów. Za mało. Stanowczo za mało. Jasny błogosławiony dzień, czarna święta noc… Otworzyłam torebkę, żeby wyjąć jakiś banknot. / myślę: jaki cudowny świat. 50 Dwadzieścia franków? Powinno wystarczyć. A może pięćdziesiąt. Albo sto? To w końcu tylko dziesięć funtów. Widzę przyjaciół, witających się, mówiących: „Jak się masz?” Naprawdę mówią: „Kocham cię”. To powiedział Dominik, kiedy mi się oświadczał. Ale nie mówił prawdy. Teraz to wiem. Spojrzałam na pierścionek z brylantem. Słyszę płacz dzieci, patrzę jak rosną. Nauczą się dużo więcej, niż ja kiedykolwiek będę wiedział… Zawahałam się przez moment, a potem ściągnęłam pierścionek i położyłam go między monetami. I myślę: jaki cudowny świat. –Merci, madame – powiedział grajek. –Merci, madame. Merci. – Spoglądał na mnie niepewnie, więc się do niego uśmiechnęłam, a potem odwróciłyśmy się i odeszłyśmy. – Jesteś pewna? – spytała Helen, podając mi chusteczkę. – Tak – odparłam cicho. – Jestem pewna. I myślę: jaki cudowny świat. – Co za fantastyczne miejsce! – wykrzyknęła Helen godzinę później, gdy TL R w późnym, popołudniowym słońcu spacerowałyśmy po Ogrodach Luksemburskich. Pod platanami mężczyźni w średnim wieku grali w szachy; ludzie przechadzali się z psami po trawnikach; dzieci podrzucały jo–jo z teatralnym zacięciem, a potem szybko je z powrotem przyciągały. Na rabatach kwitły róże, a z daleka słychać było miękkie uderzenia piłek

tenisowych. Helen zajrzała do przewodnika. – Tańczyła tu Isadora Duncan. A Ernest Hemingway przychodził strzelać do gołębi. 51 – Coś takiego. Minęłyśmy ośmiokątny staw przed pałacem i weszłyśmy w kasztanową aleję. Przebiegali obok nas miłośnicy biegania, którzy w ten sposób odpracowywali zjedzone pasztety z gęsich wątróbek, a miłośnicy książek rozsiedli się na parkowych krzesłach pogrążeni w lekturze. Słyszałyśmy szczekanie małych piesków i śpiew ptaków. To spokojne życie toczyło się o milion kilometrów od pełnych oparów benzyny ulic w centrum miasta. Z placu zabaw dobiegał dziecinny śmiech. Zatrzymałyśmy się na moment i przyglądałyśmy się grupce dzieciaków na huśtawkach. – Chcesz mieć dzieci? – spytałam Helen. Wzruszyła ramionami. – Może… Sama nie wiem. – Westchnęła. – Jeśli spotkam odpowiedniego faceta. Ale i wtedy zaczekałabym jeszcze ze trzy, cztery lata. Jestem zbyt zajęta – dodała z zadowoleniem, gdy wychodziłyśmy z parku. – A poza tym, wiesz co, Minty, ja lubię być sama. – Szkoda, że ja nie – powiedziałam i spojrzałam na zegarek. Dochodziła siódma, najwyższy czas, aby coś zjeść. Chez Marc – ogłaszał się bar w wąskiej, brukowanej uliczce, odchodzącej od Rue de Tournon. Wszystkie stoliki na zewnątrz były zajęte, TL R więc weszłyśmy do środka. Kelnerzy w białych fartuchach przebiegali koło nas z tacami, balansując nimi na czubkach palców, jakby jeździli na niewidzialnych wrotkach. Nad barem wisiała chmura dymu, słychać było stukot ciężkich sztućców i wybuchy męskiego śmiechu. Słyszałyśmy też odgłos stukania plastiku o korek. Pod oknem grano w stołowy futbol. Czterech młodych mężczyzn pochylało się nad stołem, trzymając zbielałymi palcami drążki z zawodnikami, gdy piłka odbijała się od brzegów boiska. 52 – Niegdyś strasznie lubiłam w to grać – stwierdziłam, popijając piwo. – Kiedy byłam mała, w deszczowe wakacje, nieźle dawałam sobie radę. Gracze krzyczeli głośno przy każdym faulu i golu.

– Hors–jeu! – C’est nul! – Veux–tu? – Francuzi są bardzo przystojni, prawda? – powiedziała Helen. – Ach! Putain! – Espece de con! – Zwłaszcza ten tam. – To był banan! – wykrzyknął w zupełnie niefrancuski sposób. – Banany są niedozwolone. Musisz kopać piłkę prosto! Rozumiesz? –Bof! – powiedział jego przeciwnik. – Alors… –I tylko pięć sekund do namysłu! Dobrze? Cinq secondes! – D ‘accord, d ‘accord! Co za fair play – mruknął ze złością przeciwnik. Przyznano rzut wolny. Szybki ruch dłonią i piłka wpadła do siatki. – Gol! – Helen zaklaskała. Nie mogła się powstrzymać. Wszyscy odwrócili się i uśmiechnęli. Nie miałam siły, aby odpowiedzieć uśmiechem. TL R Potem przyszedł kelner z naszym makaronem. Kiedy zjadłam już ile mogłam, dwóch graczy włożyło marynarki, podało ręce przeciwnikom i wyszło. Anglik pozostał przy stole do gry. Dyskretnie mu się przyjrzałam. Helen miała rację. Był dość przystojny, w spokojnym stylu. Miał ciemne, trochę za długie włosy i miłą, otwartą twarz. Nosił dżinsy i wypłowiałą zieloną koszulkę polo. Ku mojemu zdumieniu odwrócił i spojrzał na nas. – Vous voulez jourer? – Słucham? – powiedziałam. 53 – Chciałyby panie zagrać? – Nie, dziękuję – odparłam z gorzkim uśmiechem. – Ostatnio często mnie faulowano. – Co pani szkodzi – namawiał. – To tylko zabawa. –Nie, dziękuję. – Ale mój przyjaciel i ja potrzebujemy partnerów. Potrząsnęłam głową. – Przykro mi, ale nie mam ochoty. Spojrzałam na Helen. Miała dziwny wyraz twarzy.

– Zagraj z nimi – powiedziałam. – Ale ty też. – Zagraj. Ja się będę przyglądać. – Nie, zagrajmy obie. – Nie, nie zagramy, bo ja nie chcę. – Ja chcę, ale tylko z tobą. Chodź, Minty. – Co? – Dlaczego tak nalegała? – Chodź – powtórzyła i wstała. – Chętnie zagramy – poinformowała czekających mężczyzn. TL R Ponieważ tkwiłam za stołem, nie mogłam po prostu wyjść. Nagle młody Anglik podszedł i wyciągnął rękę. – Proszę z nami zagrać – powiedział. Spojrzałam na niego i bardzo niechętnie podałam mu dłoń. – Jestem Joe – powiedział i pociągnął mnie na nogi. – A ty? – Minty. Minty Malone, nawiasem mówiąc. Nie Minty Lane. –Znów się zdumiałam własną zgryźliwością. Joe chyba też, bo rzucił mi lekko zaskoczone 54 spojrzenie. Helen już stała przy stole, partnerując Francuzowi, który miał na imię Pierre. – Chcesz być napastnikiem? – spytał Joe. – Czym? – Środkowym napastnikiem? – Nie, dziękuję, wolę bronić. – Dobrze. I bez podkręcania. – Nie wiedziałam, o czym mówi. – Nie można kręcić drążkami – wyjaśnił. – To oszukiwanie. – Kiwnęłam głową. –I żadnych bananów. – Nie wiem nawet, co to jest. – Zagranie nową piłką z podkręceniem, tak że wraca na twoją stronę. Tego się nie robi. Spojrzałam na figurki zawodników. Dwudziestu dwóch facetów w czerwonych lub żółtych swetrach na metalowych drążkach wpatrywało się tępo przed siebie. Mieli w sobie równie mało życia jak ja. Złapaliśmy za drążki. Pierre wrzucił pieniądze i pojawiła się piłka. Położył ją między dwoma środkowymi napastnikami, gwizdnął i gra się zaczęła. Joe i Pierre walczyli o piłkę, która toczyła się i odbijała od ścianek

TL R boiska, aż w końcu znalazła się przy moim obrońcy. Zatrzymałam ją, a potem kopnęłam do Joego. Czekaliśmy w napięciu, gdy zaczepił stopy zawodnika o piłkę, uniósł drążek i bang! Strzelił wprost do bramki. – Wspaniała gra drużynowa, Minty – powiedział. – Fantastyczna. Uśmiechnęłam się i poczerwieniałam z zadowolenia. Wbrew wszystkiemu mój nastrój trochę się poprawił. Dwie minuty później Pierre wyrównał. Przeze mnie. Mogłam obronić, ale się zagapiłam i za późno 55 ruszyłam bramkarzem. Czułam się jak Dawid Seaman, kiedy nie obronił karnego i Anglia przegrała z Argentyną na mistrzostwach świata. – Przepraszam. – Nie ma za co – zaśmiał się Joe. –I tak wygramy. Joe i Pierre znów walczyli o piłkę. Trudno mi się było skoncentrować, ponieważ Joe cały czas coś do mnie mówił. – Czym się zajmujesz, Minty? – Jestem dziennikarką radiową – odparłam, zdumiona, że Joe potrafi jednocześnie skupić się na grze i rozmawiać. – A ty? –zapytałam z grzeczności. – Jestem pisarzem. Gdzie pracujesz? – W Londyn FM. W programie pod tytułem To ważne. – Znam go. Bieżące wydarzenia i sprawy, o których się mówi. –Nagle obrońca Helen kopnął piłkę tak mocno, że wypadła poza boisko i potoczyła się gdzieś po podłodze. Na chwilę przerwaliśmy grę. – Często słucham twojego programu – powiedział Joe. – Mieszkasz w Londynie? – Od czasu do czasu. Teraz prowadzę tutaj letni kurs kreatywnego TL R pisania, ale wracam do Londynu w połowie października. Gdzie się zatrzymałaś w Paryżu? Po co te wszystkie pytania, pomyślałam. W tym momencie Helen wróciła z odnalezioną piłką. – Zaczynamy! – wykrzyknął Pierre. – Gdzie mieszkasz w Paryżu? – zapytał znów Joe. – W George V. – Nie chciałam wyjaśniać dlaczego. Gwizdnął przeciągle i podał do mnie piłkę.

56 –Le George V. Nieźle. – Tylko przez cztery dni – powiedziałam, przesuwając mojego bramkarza, gdyż napastnik Pierre’a przymierzał się do ataku. – Dobra robota, Minty! – wykrzyknął Joe. – Kiedy wracasz do Londynu? – Jutro. Jutro rano. Dlaczego tak mnie wypytywał? Nawet nie znałam człowieka. W tej chwili Joe kopnął piłkę i strzelił gola. – Dziękuję! Dwa jeden! – zawołał. – Czy mogę do ciebie zadzwonić? – zapytał nagle, gdy Helen ustawiała nową piłkę. – Słucham? – Czy mogę do ciebie zadzwonić? – powtórzył. – Czy mogę do ciebie zadzwonić, jak wrócę do Londynu? – No, nie wiem – odparłam zaskoczona. – Moglibyśmy zagrać w futbol. W Cafe Kick. – Ach tak? – Co za bezczelność. Poczułam przygnębienie. Usiłował mnie poderwać. Najwyraźniej stale to robił. Podrywał ledwo co poznane kobiety. Tego akurat mi nie trzeba, pomyślałam ze złością. Właśnie zostałam porzucona, na litość boską. Nie chciałam, żeby jakikolwiek mężczyzna do TL R mnie dzwonił. Ani teraz, ani nigdy. Miałam dość poniżenia na całe życie. – Faul! – wykrzyknął Pierre. – Czy mogłabyś dać mi swój numer telefonu, Minty? – zapytał Joe, podając do mnie piłkę. –Nie. – Co? – Nie, nie mogłabym – powiedziałam opryskliwie i z całej siły kopnęłam piłkę. 57 – Samobój, Minty! – krzyknęli chórem. TL R 58

Sierpień Dobrze się pani bawiła, kochana? – zainteresował się kierowca taksówki, którą złapałam przy dworcu Waterloo. Helen pojechała do Holland Park, do rodziców. – Mniej więcej. Raczej nie. – Była pani na urlopie? – Nie, w podróży poślubnej. – To gdzie jest pani mąż? Nie mam męża. – Nie ma pani męża? – Nie, uciekł przed ślubem. – Uciekł? – spytał z niedowierzaniem kierowca. Odwrócił się do mnie i o mało nie rozwalił taksówki. – Aha. W trakcie ceremonii w kościele. Pojechałam do Paryża z druhną. – Uciekł! – Zarechotał i potrząsnął głową. – Jasna cholera! Mam nadzieję, że go pani nie złapie. – Nawet nie będę próbować. TL R Mój nastrój, kiedy jechaliśmy przez zakurzone ulice, opadł niczym zwiędnięte kwiaty. Krótki urlop się skończył i wracałam do rzeczywistości. Mało się nie rozpłakałam, gdy przejeżdżaliśmy obok hotelu Waldorf. A na widok kościoła zrobiło mi się niedobrze. Z rozpaczą pomyślałam o powrocie do pracy. Jak stanę twarzą w twarz z kolegami? Jak zareagują? Doszłam do wniosku, że z pewnością będę przedmiotem litości i drwin. Uduszę się od ich współczucia i troski. Zatrzymaliśmy się przed moim domem i zobaczyłam tabliczkę z napisem „Na sprzedaż”. Muszę ją usunąć, pomyślałam, bo przecież nigdzie się nie 59 wybieram. Po raz pierwszy poczułam lekką ulgę, bo nie przepadam za dzielnicą Clapham Common. I wiedziałam, że jedyną rzeczą, za którą w związku z Dominikiem na pewno nie zatęsknię, będzie odbywana dwa razy w tygodniu podróż kolejką podziemną Northern Line z piętnastoma przystanka-mi. W tym momencie skonsternowana zdałam sobie sprawę, że będę musiała zabrać od niego swoje rzeczy. Nie było tego wiele, właściwie bardzo mało, biorąc pod uwagę, iż byliśmy zaręczeni. Szczoteczka do zębów,

stary żakiet i trochę książek. Dominik nie chciał, żebym trzymała u niego zbyt wiele, żeby Madge przypadkiem nie pomyślała, iż „żyjemy w grzechu”. Zastanawiałam się właśnie, jak zabrać moje rzeczy i jak najmniej przy tym ucierpieć, kiedy zobaczyłam przed drzwiami dwie wypchane torby z Safewaya. Do jednej z nich przypięta była koperta z moim imieniem, wypisanym znajomym charakterem pisma. Przekręciłam klucz, wzięłam torby i weszłam do pustego, cichego mieszkania. Złapałam nóż z kuchni i z bijącym sercem rozcięłam kopertę. Pomyślałem, że tak będzie dla ciebie łatwiej. Przepraszam, ale wiem, iż nie powinniśmy tego robić. Nie masz do mnie żalu, prawda? Najlepsze życzenia, Dominik TL R Najlepsze życzenia! Najlepsze życzenia? Mężczyzna, którego zaledwie cztery dni temu miałam poślubić; mężczyzna, z którym miałam mieć dzieci; mężczyzna, którego bokserki prałam i prasowałam teraz grzecznie przesyła mi „najlepsze życzenia”? A poza tym, owszem, miałam do niego żal. I to jaki! Proszę, jak szybko oddał moje rzeczy! Ledwie zdążyłam wrócić z podróży poślubnej, a już wyrzucił mnie ze swego życia w dwóch plastikowych torbach. Oburzające! Po tym, co zrobił! Oburzające! A gdybym rzuciła się do Sekwany? 60 Wściekła ściągnęłam żakiet, otworzyłam szeroko okna i złapałam gumowe rękawiczki. Ludzie w chwilach stresu piją lub biorą narkotyki, a ja sprzątam. Odkurzałam, wycierałam kurze, czyściłam, zmywałam i polerowałam. W przypływie szaleństwa umyłam nawet w środku piekarnik i wyczyściłam parapety. Dopiero po trzech godzinach energicznego sprzątania poczułam, że ciśnienie mi spadło. Byłam już dość opanowana, aby zająć się prezentami ślubnymi. Tata zostawił mi wiadomość, że zaniósł je do salonu. Celowo tam wcześniej nie zaglądałam, ale teraz otworzyłam drzwi. Ładnie zapakowane paczki leżały w stosach na kanapie, na krzesłach oraz na całej podłodze. Przypominało to Boże Narodzenie, choć bez radosnego oczekiwania. Prezenty zapakowane były w srebrny lub perłowobiały papier, ozdobione frędzelkami i

kokardkami. Do zakręconych wstążeczek przyczepione były maleńkie kopertki z napisem „Minty i Dominik”. Rzuciłam okiem na kartkę od taty. „Wszyscy powiedzieli, że możesz zatrzymać prezenty – napisał. –I możesz z nimi zrobić, co zechcesz”. Już postanowiłam, co zrobię. Otwierałam po kolei każdy upominek, starannie zapisując, co to jest i od kogo. Opiekacz do grzanek od Allesiego. Dominik o niego prosił. Prezent od jednego z jego klientów. W porządku. TL R Organizacja zbierająca rzeczy dla głodujących. Pojemnik z dozownikiem na oliwę od ciotki Clare. To może pójść dla organizacji dla starych ludzi. Schodki do biblioteki od kuzyna Petera –bardzo ładne. Bamado. Stojak na płyty CD od Pat i Jo. Sklep Fundacji Zdrowego Serca. Szlafroki „Jej” i „Jego” od byłego współlokatora Dominika. Poradnia małżeńska, pomyślałam z ponurym uśmieszkiem. Wyszywana torba na brudną bieliznę od Wesleya. Organizacja Sue Ryder. Dwie pary świeczników. Scope. Stopniowo przebijałam się przez stertę prezentów, przydzielając je różnym stowarzyszeniom i organizacjom 61 charytatywnym w Północnym Londynie, niczym bandyta rozdzielający łupy, ale najdroższe rzeczy zachowałam dla mamy na jej najbliższą aukcję dobroczynną. Na przykład obraz od jej brata Briana. Jest akademikiem, to powinno przynieść większą sumę. Komplet solidnych srebrnych łyżeczek do herbaty od mojego chrzestnego wart przynajmniej trzysta funtów. Sześć kryształowych szklanek do whisky kupionych u Thomasa Goode’a i, oczywiście, serwis do herbaty Wedgwooda. To prezent od mamy, więc w żadnym razie nie mogłam go zatrzymać. W gruncie rzeczy nie miałam zamiaru zatrzymywać niczego. Ani jednej rzeczy. Panna Havisham mogła ze swego dnia wstydu stworzyć obiekt litości, ale ja postanowiłam zrobić coś wręcz przeciwnego. Nie zostawię sobie żadnych przedmiotów, które mogłyby mi przypominać o ślubie: pożółkłej sukni ślubnej czy spleśniałego tortu. Pozbędę się wszystkiego, co kojarzyłoby się z tym okropnym dniem. Usunę każdy ślad jak kryminalista usuwa ślady przestępstwa. Jeszcze raz przyjrzałam się sukni, która od początku mi się nie podobała, a którą kupiłam, żeby zrobić przyjemność Dominikowi. Wisiała w plastikowym pokrowcu na drzwiach do sypialni. Na krześle, owinięte w bibułkę, stały w pudełku satynowe pantofle. Na

TL R parapecie leżał bukiet ślubny, powoli usychający w ciepłym, letnim powietrzu. Cekiny na welonie błyszczały w promieniach zachodzącego słońca. Na stoliku przy łóżku leżały kartki z porządkiem ceremonii. Wzięłam jedną z nich i usiadłam na łóżku. „Kościół św. Brygidy, Fleet Street, Londyn” – obwieszczały czarne, eleganckie litery. „Sobota, 28 lipca”. A pod spodem z lewej strony „Araminta”, z prawej – „Dominik”. Na stoliku stały także dwa pudełka z konfetti. Nieotwarte. Na ich widok omal nie wybuchnęłam płaczem. Ale się powstrzymałam. Pomyślałam o Charliem, o tym, jak usiłował jakoś 62 sobie ze wszystkim poradzić, o tym, że dla niego też to było okropne i że jest dobrym i przyzwoitym człowiekiem. Amber ma szczęście, że na niego trafiła. Nigdy nie zachowałby się tak, jak Dominik. Teraz ich kolej, pomyślałam z zazdrością, pakując welon w bibułkę. Jednak ich ślub będzie radosną uroczystością w przeciwieństwie do mojego, który był koszmarem. W gabinecie miałam trzy pudełka wizytówek z wydrukowanym napisem „Dziękuję” i moim nowym, małżeńskim nazwiskiem. Korektorem wymazałam „Lane” i napisałam na każdej z nich „Malone”. W tych okolicznościach postanowiłam ograniczyć się do paru słów, choć w kilku przypadkach wspomniałam o Paryżu, o tym, że hotel był znakomity, że to miło ze strony Helen, iż wybrała się ze mną oraz że, na swój sposób, dobrze się bawiłyśmy. Nie pisałam tylko, że ich pojemniki na przyprawy, ubijaczki do mleka czy latarnie przeciwhuraganowe bardzo mi się przydadzą, gdyż nie byłaby to prawda. Wszystko miało pójść w obce ręce. Pisałam te kartki chyba przez dwie godziny, ale w końcu zaczęłam płakać i nie mogłam dłużej pisać. Byłam bardzo zła. Bardzo. Złość ogarnęła mnie jak fizyczny ból. Jak on mógł? Jak mógł tak okropnie mnie zranić i poniżyć? A potem podrzucił moje rzeczy i zasugerował, że nie powinnam mieć żalu. Żalu? TL R Zrobiłam to, czego postanowiłam nie robić – podniosłam słuchawkę

telefonu. Zadzwonię do niego. Powiem mu tak, żeby mu w pięty poszło. Nie pozbiera się. Serce waliło mi w piersi, gdy zaczęłam wykręcać numer. 01… Powiem mu, co o nim myślę. 81… A taka byłam dla niego dobra. 9… Nawet zaprosiłam jego… 2… cholernych klientów na moje… 4… cholerne wesele. Ludzi, których w życiu na oczy nie widziałam. A tata za wszystko płacił. 5… Bez słowa. 2…3… A potem Dominik wybiegł z kościoła, jakby wyszedł z nudnej sztuki w teatrze. Teraz byłam już potwornie wściekła. Nigdy bym do 63 niego nie wróciła po tym, co mi zrobił. Rozsadzała mnie furia. Plułam ogniem. O Boże! A to kto? Zadzwonił dzwonek. I znów dzwonił, bez przerwy. Rzuciłam słuchawką. Dominik! Przyszedł Dominik! Przyszedł, żeby powiedzieć, że to wszystko okazało się tragiczną pomyłką i błagać o wybaczenie. Powiedzieć, że posypie głowę popiołem i będzie nosił pokutne szaty przez rok, nie, przez dwa, jeśli tylko przyjmę go z powrotem. Otarłam oczy i popędziłam na dół. Dominik! Dominik! Oczywiście, że mu wybaczę. Zaczniemy nowe życie. Damy sobie radę. Otworzyłam drzwi. – Domi… Och, Amber! – Och, Minty! – załkała. Weszła do środka i objęła mnie. –Och, Minty! – jęknęła. – To było straszne! – Owszem. Okropne. Płakała na moim ramieniu. – Nie mam pojęcia, jak mógł coś takiego zrobić. – Wiem. – To był szok! – Nie musisz mi mówić. TL R – Coś tak okropnego. – Tak, zgadza się. – Hau! Hau! O Boże, przyniosła ze sobą Pedra. Swoją papugę. Właściwie dlaczego? I dlaczego przyszła do mnie o dziesiątej wieczorem z Pedrem i z torbą

podróżną? – Co się stało, Amber? – To… To Charlie – załkała. 64 – Co mu się stało? – Jemu się nic nie stało – jęknęła. – To mnie się stało. Och, Minty, Minty, Charlie mnie rzucił. Cudze nieszczęście skutecznie pozwala zapomnieć o własnym. Przykro mi się przyznać, ale udręka Amber natychmiast poprawiła mi nastrój. Mimo, że znam ją całe życie i bardzo ją lubię. Wtoczyła się do mieszkania ze swoimi rzeczami i usiadła, płacząc, w kuchni. Pedro piszczał w salonie. Tam go ulokowałam, gdyż jest niesłychanie hałaśliwą papugą, a my byłyśmy potwornie zdenerwowane. Wielkie łzy spływały Amber po policzkach, gdy opowiadała mi swoją historię. Podobno to wszystko przeze mnie. A raczej przez to, co zaszło w kościele. Można by to chyba nazwać efektem domina, a może efektem Dominika? – Kiedy Charlie usłyszał, co powiedział ci Dominik, o tym, że nie może złożyć przysięgi, zrobiło to na nim wielkie wrażenie –wyjaśniła, szlochając. – Wtedy właśnie zrozumiał, że nie może złożyć takiej przysięgi mnie. – Ale zawsze byliście tacy szczęśliwi. – Ja też tak myślałam – jęknęła, wznosząc ręce do góry w geście TL R rozpaczy. – Ja byłam szczęśliwa. – Wiem. – Jednak Charlie przeżył taki szok, że następnego dnia powiedział, że my też musimy się rozstać. – Nie rozumiem. – Powiedział, że nie może mi zrobić czegoś tak strasznego. I że wobec tego powinniśmy rozstać się teraz, nim sprawy zajdą za daleko, ponieważ… 65 ponieważ… Mówi, że nie mamy przyszłości. – Jej wielkie zielone oczy wypełniły się łzami, które spłynęły po policzkach. – Dlaczego tak uważa? – spytałam zaintrygowana.

– Z powodu dzieci. – Jakich dzieci? – Tych, których ja nie chcę. Ach tak. Kwestia dzieci. To dla Amber poważna sprawa. A raczej brak sprawy, ponieważ Amber nigdy nie chciała mieć dzieci. – Ale przecież znał twoje zdanie na ten temat, prawda? – Oczywiście – powiedziała, przykładając do czerwonych oczu mokrą chustkę. – Od samego początku, ale miał nadzieję, że zmienię zdanie. Nie zamierzam tego robić. Powinien to uszanować, bo takie jest moje przekonanie. Ale on tego nie widzi. Jest taki samolubny! Mówi, że chce mieć rodzinę. Drań! – To jest bardzo poważna… – zaczęłam. – To znaczy, zawsze zakładałam, że zna twoje stanowisko i je akceptuje. – Nie akceptuje. Nigdy się z tym nie zgadzał. A jesteśmy razem od dwóch lat. I powiedział, że jeśli nadal nie chcę mieć dzieci, to musimy ze sobą zerwać, bo on chciałby znaleźć kogoś, kto zechce. TL R – Hmm, nie całkiem… –I strasznie się pokłóciliśmy. Powiedziałam mu, że nie jestem maszynką do rodzenia i że powinien mnie chcieć dla mnie samej. – Rozumiem… – Ale on nie chce tego przyjąć do wiadomości. –Aha… – Powiedziałam, że w takim razie musi się wyprowadzić. A on na to: „To jest moje mieszkanie”. 66 – Ach tak. Faktycznie. – Więc przyjechałam prosto tutaj, Minty. Ponieważ gdzieś muszę się podziać. Czy mogę? Na krótko. –No… Oczywiście. – Dzięki, Minty. – Łzy znikły. – Ojej, ale tu czysto. Zawsze myślałam, że Amber powinna kupić sobie mieszkanie. Już dawno temu. W końcu miała pieniądze. Obie miałyśmy. Babcia była bardzo bogata. Zarobiła majątek na swoich książkach. A kiedy umarła, zostawiła nam

wszystkim po osiemdziesiąt tysięcy. Robert za swój spadek wyemigrował do Australii, ja kupiłam mieszkanie, a Amber zainwestowała swoje pieniądze tak sprytnie, że może żyć z procentów. Zrezygnowała z pracy i pisze książki. Tak jak babcia jest powieściopisarką. Pisze jedną książkę rocznie. Ma dopiero trzydzieści trzy lata, a napisała ich już osiem. Jednak o ile babcia pisała dobre, romantyczne powieści, to książki Amber są trudniejsze do określenia. Na przykład jej ostatnia książka, Ubikacja, jest czymś w rodzaju kryminału politycznego. Ukazała się sześć tygodni temu, ale chyba nie sprzedaje się najlepiej. Amber jest już w połowie dziewiątej książki, która wyjdzie w czerwcu przyszłego roku. To jest podobno „niezwykła” historia miłosna, która TL R dzieje się w rzeźni. W każdym razie Amber, zanim wprowadziła się do Charliego, zawsze wynajmowała mieszkanie i dlatego teraz nie miała się gdzie podziać. U mnie jest miejsce – moje mieszkanie jest całkiem duże. A poza tym nigdy bym jej nie odmówiła. Jesteśmy siostrami ciotecznymi, ale czujemy się raczej jak rodzone, przypuszczalnie dlatego, że nasze matki są bliźniaczkami. Choć patrząc na nas, nikt by się nie domyślił, że Amber i ja w ogóle jesteśmy ze sobą spokrewnione. Ona ma jasne włosy w kolorze miodu i wielkie, 67 jasnozielone oczy. Jest absolutnie cudowna w pewien lisi sposób, z szerokimi kośćmi policzkowymi i spiczastą brodą. Jest szczupła, tak jak ja, ale wyższa. Znacznie wyższa. Ma sto osiemdziesiąt trzy centymetry. Wcale jej to nie przeszkadza. Jest wręcz dumna ze swego wzrostu. Nigdy się nie garbi. Nie ma żadnych kompleksów. I jest bardzo mądra. W niektórych sprawach. I szalenie oczytana. Co można od razu stwierdzić ze sposobu, w jaki się wypowiada. Thackeray to, dr Johnson tamto, William Hazlitt jeszcze coś innego, i „Jak mawiał Balzac…”. Czasami pisuje recenzje. Są marnie płatne, ale w ten sposób ma kontakty w środowisku wydawniczym. Dominik nazywał je „Lit– Biz”. Oddałam jej gościnny pokój, może nieszczególnie duży, ale wystarczający na krótki czas, i Amber zaniosła tam swoje rzeczy. Oczywiście musiała się wprowadzić z Pedrem – doskonale to rozumiałam. Są

nierozłączni. I choć Pedro jest dość irytujący, ja też go lubię na swój sposób. Przypomina mi babcię. I nie tylko dlatego, że tak długo u niej był, lecz także ponieważ mówi dokładnie jak ona. „Super, kochanie!” – mówi. I: „Nie! Naprawdę?” oburzonym głosem. „Coś takiego!” – piszczy czasem, jak ptasi Terry Thomas. Albo: „To bardzo śmieszne”. Babcia stale to mówiła. Śmieje się też tak jak ona. To wstrząsające i TL R tak autentyczne, że czasem pytam: „Co w tym śmiesznego, babciu?”, chociaż nie żyje już od sześciu lat. Za każdym razem, kiedy dzwoni telefon Pedro mówi: „Halo”. A potem: „Jak się masz?”. I „Tak… tak… tak” znudzonym tonem. Kiedy nie prowadzi jednostronnych rozmów telefonicznych, gwiżdże, skrzeczy i, co najgorsze, szczeka. Za każdym razem, gdy słyszy dzwonek do drzwi, szczeka piskliwie, ponieważ tak robił Audrey, babci terier yorkshire. Pedro to kolorowa papuga znad Amazonki, ma trzydzieści centymetrów, groszkowozielone upierzenie, niebiesko–czerwone piórka na łebku, i 68 jaskrawoczerwoną kamizelkę, widoczną tylko wtedy, gdy rozkłada skrzydła. Babcia kupiła go w Kolumbii w 1955 roku, kiedy zbierała materiał do książki Romans nad Amazonką. Zatrzymała się w miasteczku Leticia, blisko granicy z Peru i Brazylią, a na targu jakiś mężczyzna sprzedawał młode papugi, które były upchnięte w klatkach. Babcia tak się tym przejęła, że kupiła Pedra i przywiozła go do domu samolotem. W tamtych czasach mówił bardzo dobrze po hiszpańsku. Mówił: Loros! Hermosos loros! Comprenme a mil – „Papugi! Śliczne papugi! Kupujcie u mnie papugi!”. Pago uno, lleve dos – „Kup jedną, drugą dostaniesz za darmo”. Krzyczał: Cuidado que pica – „Uwaga na palce”. Cuanto me dijo? Tan caro – „Ile? Chyba żartujesz!”. Teraz zapomniał już większość hiszpańskich słów, choć z pewnością by mu się przypomniały, gdybyśmy z nim rozmawiały. Uwielbia prawdziwie autorytatywne głosy kobiece, na przykład Margaret Thatcher. Zawsze piszczał z zachwytu i podskakiwał, gdy ją słyszał. Teraz podobnie reaguje na Hillary Clinton. W każdym razie babcia i Pedro byli nierozłączni przez blisko czterdzieści

lat. Kiedy umarła, nie wiedzieliśmy jak Pedro to przeżyje. Ale w testamencie zapisała papugą Amber („Amazonka dla Amazonki” – stwierdziła sucho) i na szczęście, choć papugi zazwyczaj przywiązują się do jednej osoby, Pedro się TL R przystosował. Uwielbiają się z Amber. Pedro lubi podróżować na jej ramieniu i podskubywać jej blond włosy albo słuchać, jak czyta mu urywki ze swojej ostatniej książki. Następnego dnia Amber zaproponowała, że rozwiezie ze mną prezenty ślubne po organizacjach charytatywnych. Powiedziała, że chętnie mi pomoże i że będzie to dla niej jakaś rozrywka. Przy śniadaniu wyglądała okropnie, najwyraźniej źle spała, i usiłowała schować cukier do lodówki. – Jesteś pewna, że będziesz w stanie prowadzić samochód? –spytałam. 69 Kiwnęła głową. – Hau! Hau! Dzwonek. Ciekawe, kto to? Listonosz już był. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam jakiegoś faceta z wielkim bukietem kwiatów. – Pani Amber Dane? – spytał, gdy gapiłam się na masę różowych róż. – Nie, ale jest tutaj. – Podpisałam kwitek i zaniosłam bukiet do środka. Na celofanie napisane było „Floribunda”. Dziwne. Dlaczego Helen miałaby przysyłać Amber kwiaty? – To od Charliego! – wrzasnęła Amber, chwytając małą, białą kopertę. – To jego charakter pisma. Na pewno chce, żebym do niego wróciła. Minęło dopiero kilka godzin, ale już zdał sobie sprawę, iż popełnił okropny błąd. – Rozerwała kopertę i wyjęła małą, prostokątną kartkę. Błyskawicznie ją przeczytała i zobaczyłam, że jej oczy gasną. – Powinien przysłać wieniec – stwierdziła gorzko, podając mi kartkę. Bardzo mi przykro, że to się tak skończyło – napisał Charlie. – Mam nadzieję, że się trzymasz i że pewnego dnia zechcesz, abyśmy zostali przyjaciółmi. Dominik nie przysłał mi kwiatów, pomyślałam. Dominik nie zaoferował TL R przyjaźni. Dominik potrafił jedynie odesłać moje rzeczy w dwóch plastikowych torbach.

– Nie mogę na nie patrzeć – powiedziała Amber, biorąc kluczyki od samochodu i torebkę. – Zawiozę te róże do szpitala. Najpierw zatem wstąpiłyśmy do Royal Free, gdzie zostawiła bukiet w recepcji, a potem zajęłyśmy się rozwożeniem prezentów. W sumie musiałyśmy jeździć pięć razy, bo prezentów było bardzo dużo, a samochód Amber jest 70 mały. Czarny mini morris parkował na podwójnej żółtej linii, a ja leciałam z upominkami. Czułam się jak wróżka rozdzielająca skarby. – Nie chce pani tego? – zdziwiła się kobieta w sklepie Czerwonego Krzyża, gdy podałam jej elegancką misę Waterforda. – Nie – odparłam stanowczo. – Nie chcę. Amber protestowała przeciwko oddawaniu tarki do trufli od Antonia Carluccia i Książki kucharskiej River Cafe, ale ja byłam nieubłagana. Oddawałam wszystko, każdą najmniejszą rzecz. Kiedy jeździłyśmy po Camden i Hampstead, humor zaczął jej się lekko poprawiać. Przez cały czas nadawała na Dominika i mówiła, że najchętniej zabiłaby go za to, co mi zrobił. A potem stwierdziła, że Charlie też jest wstrętnym draniem, co wcale nie jest prawdą. I nie winię go za rozstanie z Amber, choć nigdy bym jej tego nie powiedziała. Spytałam tylko, czy jest pewna, że nie robi błędu i czy pewnego dnia nie zmieni zdania. – Oczywiście, że jestem pewna – warknęła. – Czy sądzisz, że naprawdę chciałabym przez to wszystko przejść? To barbarzyństwo! – I zaczęła mówić o tym, jak okropna jest ciąża: wymioty, skurcze, spuchnięte kostki i żylaki. – Zgaga i tysiące dolegliwości każdego dnia – powiedziała. – Nie mówiąc już o TL R hemoroidach i wypadaniu włosów. – W zasadzie płód jest pasożytem – stwierdziła. – Wysysa ci wapń z zębów, żelazo z krwi i witaminy z pożywienia. Jest szybko rosnącym nowotworem, który zawłaszcza sobie twoje ciało. – A potem zaczęła się rozwodzić nad horrorem samego porodu: bóli partych, krzyków, szwów i krwi. I powiedziała, że najgorsza jest utrata rozumu. – To dobrze znany fakt, że mózg kobiety kurczy się w czasie ciąży – powiedziała z udawaną pewnością, gdy znów wsiadłam do auta.

71 – Być może, ale na pewno nie o siedemdziesiąt procent – odparłam. – Statystyka chyba w tej materii przesadza. – A ja uważam, że się nie myli – powiedziała, wydymając usta i potrząsając głową. – Mam wiele przyjaciółek intelektualistek, które natychmiast po zajściu w ciążę zaprenumerowały „Halo”. A potem znów zaczęła mówić o Dominiku, jaką jest kanalią i że gdyby mnie nie zostawił, Charlie by z nią nie zerwał. Nie zgadzałam się z jej rozumowaniem, ale milczałem. Nigdy nie kłócą się z Amber. Nigdy się z nikim nie kłócę, choć mam wrażenie, że może powinnam. A później mówiła i mówiła o tym, że opisze Dominika w następnej książce. – Proszę cię, Amber, nie rób tego – powiedziałam. – Nie przejmuj się – odparła ze złośliwym uśmiechem. – Zrobię to bardzo subtelnie. Subtelnie? Amber jest mniej więcej tak subtelna jak oddział komandosów. – Naprawdę, Minty – przekonywała tym swoim pseudouspokajającym głosem. – Całkowicie go zakamufluję. Nazwę go Dominik Lane, lat trzydzieści trzy, przedstawiciel towarzystwa ubezpieczeniowego z Clapham Common, i TL R nikt się nie domyśli, o kogo chodzi. –I roześmiała się maniakalnym śmiechem, przejeżdżając przez kolejne czerwone światło. Coś takiego jest w stanie zrobić. Ponieważ, prawdę mówiąc, wcale nie ukrywa, o kim pisze. To okropne. Nie wiem, jak jej się to udaje. Na przykład w jednej z książek, Słaba szansa, przedstawiła mnie jako „Mindy”, sfrustrowaną prezenterkę radiową z pretensjami do zostania dziennikarką. „Mindy” miała, tak samo jak ja, długie, kręcone, ciemne włosy i mieszkała pod moim adresem na Primrose Hill. Mama była w następnej, pod tytułem Kryjówka, rodzaju sagi, 72 której akcja dzieje się w dzielnicy W9. Oczywiście wszyscy wiedzieli, że to mama. Jej portret był tak wyraźny, że powinna była nazwać bohaterkę Dympna Malone i nie zawracać sobie głowy zmianą nazwiska. Kiedy mama i ja powiedziałyśmy jej w końcu, że dziękujemy bardzo, ale wolałybyśmy nie

występować więcej w jej książkach, jak zwykle zaczęła nam wmawiać, że stosuje „składanki charakterologiczne” i że chyba nikomu nie przyszłoby do głowy, że chodzi o nas. To pokrętne wyjaśnienie słyszałyśmy wiele razy. – Dlaczego nie skorzystasz z wyobraźni, moja droga? – zasugerowała słodko mama. – Następnym razem powinnaś wymyślić swoich bohaterów. Amber spojrzała na mamę dziwnie i niezbyt przyjaźnie, a ja spuściłam głowę. – Ciociu Dympno – powiedziała poważnie – jestem pisarką. Moje zadanie polega na „przystawieniu zwierciadła do rzeczywistości”, jak to kiedyś określił sam Książę Danii. – Tak, ale tu chodzi o metaforyczne zwierciadło, moja droga –podsunęła łagodnie mama. Na to Amber wzięła jedną ze swoich książek i otworzyła ją na stronie drugiej. TL R – Ta powieść – zaczęła – jest wyłącznie wytworem wyobraźni autorki. Jakiekolwiek podobieństwo do żyjących lub zmarłych osób, wydarzeń lub miejscowości, jest całkowicie przypadkowe i niezamierzone. Całkowicie – podkreśliła. No i tak. Przynajmniej nie przedstawiła nas w bardzo złym świetle, choć mama zapewne nie była szczególnie szczęśliwa jako ekscentrycznie ubrana kobieta, w zaawansowanym średnim wieku, zdobywająca pieniądze wysoce wątpliwymi, a może nawet nielegalnymi metodami, dla każdego 73 charytatywnego celu, jaki jej tylko przyszedł do głowy. Najgorzej jednak mają byli faceci Amber. Im niczego nie wybacza. Opisuje wszystkich. Oczywiście bardzo źle, jako pedofilów, morderców, oszustów, cudzołożników, gangsterów, handlarzy narkotyków, fryzjerów i drobnych kanciarzy. Same oszczerstwa. Dziwię się, że nikt jej jeszcze nie podał do sądu. Przypuszczam, że wstydzą się przyznać, iż mogłoby chodzić o nich. Chyba Amber właśnie na to liczy, ale pewnego dnia się przeliczy. Mimo pewnych napięć lubię, kiedy jest przy mnie. W tej chwili się wspieramy. Podtykamy sobie chustki do nosa. Namawiamy się do jedzenia – od soboty schudłam o trzy kilo i zaczynają sterczeć mi biodra. Amber postanowiła, że Charlie zapłaci za przewiezienie furgonetką jej rzeczy. Skoro ją rzucił, to niech płaci za przeprowadzkę. W piątek biała

furgonetka podjechała na Primrose Hill i zaczęło się wyładowywanie rzeczy: mnóstwo książek, komputer, trzy obrazy, parę lamp, stolik i fotel oraz kilka walizek z ubraniami. A także przedmioty kuchenne. Było mi jej żal, gdy wnosiła swoje rzeczy, a po policzkach płynęły jej łzy. Szczerze mówiąc, nie miałam pojęcia, gdzie się to wszystko zmieści. No, ale zostanie tu jedynie na krótko, powiedziałam sobie. I w końcu mam dużo miejsca na półpiętrze i TL R schowek. – Halo! – zaskrzeczał Pedro. Telefon! Dominik! Złapałam za słuchawkę. – Minty… – Niestety, to był Jack. – Cześć, Jack – powiedziałam ze smutkiem. – Posłuchaj, Minty… – O co chodzi? – spytałam, choć dokładnie wiedziałam, dlaczego dzwoni. – Nie będą owijał w bawełnę, Minty. Kiedy wracasz? 74 Usiadłam na krześle w przedpokoju. – Jeszcze nie jestem gotowa. Minął dopiero tydzień. Proszę, daj mi jeszcze trochę czasu. – No… – Urlop okolicznościowy? – Nie należy ci się, nikt ci nie umarł. – Ale jestem w żałobie! – jęknęłam. – W pewnym sensie… –Nie mogę stanąć z nimi twarzą w twarz. Jeszcze nie. – Jestem pogrążona w rozpaczy – przyznałam cicho, przełykając ślinę. – Jesteś mi tu potrzebna, Minty – powiedział Jack. –I myślę, że powrót do pracy dobrze ci zrobi. Jak wiesz, jest nam wszystkim bardzo przykro. – Z tego powodu jest mi jeszcze gorzej – zajęczałam. – Nie chcę waszego współczucia. – Rozpłakałam się. Nie mogłam się powstrzymać. – Dominik odebrał mi moją godność – łkałam. –Caluteńką. Wolałabym, żeby mnie zabił. – A ja bym wolał, żebyś ty go zabiła – powiedział Jack. – Sto lat temu ktoś by to zrobił dla ciebie. Czy chcesz, abym zwołał pospolite ruszenie? Jestem pewien, że znalazłbym paru chętnych ochotników, którzy pomściliby twoją krzywdę. TL R

Oczami wyobraźni natychmiast ujrzałam Dominika ściganego po ulicach Londynu przez grupę kowbojów z lassami, pod wodzą Jacka z odznaką szeryfa. I wtedy się roześmiałam. Śmiałam się i śmiałam. Nagle zdałam sobie sprawę, że roześmiałam się po raz pierwszy od zeszłej soboty. Teraz już nie mogłam przestać i śmiałam się jak wariatka. Wpadłam w histerię. Naprawdę. – O dziewiątej w poniedziałek, dobrze? – powiedział szybko Jack. Westchnęłam głęboko. Dwa razy. – O wpół do dziesiątej. 75 Następnego dnia, w sobotę, w „tygodnicę” tragedii, zajęłam się suknią ślubną i butami. Zawiozłam je do sklepu z używanymi strojami ślubnymi tuż obok Earl’s Court. Przyglądając się rzędom białych i kremowych sukien, zastanawiałam się, jakie kryją tajemnice. – To piękna suknia – powiedziała z westchnieniem właścicielka, szukając plam po lodach i szampanie. – Powinnam za nią dostać co najmniej osiemset funtów – dodała entuzjastycznie. – Z tego czterysta będzie dla pani. – Na badania nad rakiem. – Na pewno wyglądała pani fantastycznie – stwierdziła, przypinając kartkę do sukni. – Wszystko poszło dobrze? – Nadzwyczajnie – odparłam. – Bardzo sprawnie. – Płakała pani? – spytała, odwieszając suknię. – O tak – powiedziałam. I już. Nic mi nie zostało. Prawie nic. Został mi tylko ślubny poradnik, bukiet i welon. W niedzielę wieczorem, koło dziewiątej, Amber zawiozła mnie na Embankment i weszłyśmy po schodach na most Waterloo. Mewy z krzykiem zataczały koła nad wodą, a okna okolicznych biurowców błyszczały złotem i czerwienią zachodzącego słońca. Pod mostem przepłynął statek, z którego dobiegały głosy, śmiech i muzyka. Obserwowałam rozszerzający się TL R ślad na fali. Potem otworzyłam torbę, wyjęłam poradnik ślubny i wrzuciłam go do wody. Następnie bez słowa wyciągnęłam welon i nożyczki. Amber przytrzymała brzeg welonu, a ja pocięłam tiul na kawałki, które odlatywały z wiatrem. Po kolei wzlatywały w powietrze, a później opadały jak konfetti. Niektóre kawałki płynęły bardzo daleko, podskakując na wodzie jak duże, białe motyle. Teraz został mi już tylko bukiet. Spojrzałam na niego po

raz ostatni, przypominając sobie, jak bardzo byłam szczęśliwa, zaledwie tydzień temu, gdy trzymałam go na kolanach w udekorowanym bentleyu. Płatki 76 straciły świeżość i zwisały smętnie na łodygach. Przedtem z niecierpliwością oczekiwałam, że po ślubie rzucę go w stronę przyjaciółek. Zamiast tego rzucałam go teraz w wodę. – Pospiesz się – ponagliła Amber. Mocno schwyciłam bukiet, porządnie się zamachnęłam i z całej siły, stając na palcach, rzuciłam przed siebie. Usłyszałam cichy plusk i zobaczyłam, że szybko odpływa, obracając się łagodnie pośród wirów rzeki. Za parę godzin, pomyślałam, dopłynie do morza. – Teraz twoja kolej – powiedziałam. – Dobrze. – Amber roześmiała się krótko. – Ja też zmienię swoje życie! – Otworzyła torebkę i wyjęła z niej mocno zużyty egzemplarz Zasad. Uśmiechnęła się słodko, przedarła go na pół i wrzuciła obie części do rzeki. – Nie interesuje mnie „znalezienie odpowiedniego mężczyzny”! – krzyknęła. –I nic mnie nie obchodzi, że nie mam męża – dodała, wyjmując Dziennik Bridget Jones i także wrzucając do wody. – Do widzenia, ty idiotko! – zawołała wesoło, gdy książka wpadła do Tamizy. Następna była książka Czego chcą mężczyźni. Ta też poszybowała w powietrze, a później spadła do wody. – Nic mnie nie obchodzi, czego chcą przeklęci faceci! – krzyknęła, ku rozbawieniu TL R przechodzącej obok pary. – Najważniejsze jest to, czego ja chcę. A ja nie chcę żadnych bachorów. Nie chcę nawet wychodzić za mąż. Chcę tylko, żeby nagradzano moje książki. To był pewien problem. Usiłowałam wymyślić coś taktownego. –Może dostaniesz nagrodę za Najlepszą Powieść Romantyczną Roku – powiedziałam z autentycznym entuzjazmem. Amber rzuciła mi nieprzyjemne spojrzenie i zrozumiałam, że coś palnęłam. 77 – Chodziło mi o nagrodę Bookera – stwierdziła oschle. – Albo Whitbreada. Nie mówiąc o nagrodzie Orange za fikcję. Oczywiście nie spodziewam się dostać wszystkich trzech – dodała prędko.

– No, nie, oczywiście, że nie. Ale zawsze jest ten pierwszy raz – stwierdziłam z fałszywym przekonaniem, gdy schodziłyśmy po schodach do samochodu. – Musisz zrozumieć, że moje książki to literatura, Minty –wyjaśniła po raz kolejny, otwierając drzwi samochodu. – Nagroda za Powieść Romantyczną Roku jest za… – skrzywiła się – książki komercyjne. – Rozumiem – powiedziałam, choć wcale nie rozumiałam. Nie byłam w stanie pojąć tego podziału na literaturę i książki komercyjne. Dla mnie książka albo jest dobrze napisana i interesująca, albo nie jest. Albo przyciąga twoją uwagę, albo nie. Albo ludzie ją kupują, albo nie. A ludzie niespecjalnie kupują książki Amber. Chciałam skończyć z tym tematem, bo, szczerze mówiąc, jest to prawdziwe pole minowe, ale Amber nie rezygnowała. – Mam bardzo wyselekcjonowane i niezawodne grono czytelników – powiedziała – właśnie dlatego, że nie piszę „popularnych powieści”. – To była absolutna prawda. –I wiem, że żadna z moich książek nigdy nie będzie TL R bestsellerem – oznajmiła pogardliwie – ponieważ zajmuję się innym gatunkiem literackim. – Ale… – zaczęłam, czując, że poruszam się po śliskim gruncie. – Ale co? – spytała. Jechałyśmy Eversholt Street. – No, tacy pisarze, jak na przykład Julian Barnes, William Boyd, Ian McEwan czy Carol Shields… –Tak? – Helen Dunmore, Kate Atkinson i Annie Prouk. 78 – O co ci chodzi? – zapytała podrażnionym tonem. – To są autorki książek literackich, prawda? – No, taak – przyznała. – A ich książki często są bestsellerami. Amber wyglądała tak, jakby nagle poczuła jakiś nieprzyjemny zapach. – Najwyraźniej nie masz pojęcia o współczesnej literaturze, Minty – stwierdziła, jadąc z prędkością dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę. – Tym razem musi mi się udać – powiedziała, przejeżdżając na czerwonym świetle, – Postanowiłam, że się przebiję. Ja natomiast postanowiłam, że jakoś to wszystko przeżyję.

Problemy z erekcją? Weź niagrę! – powiedział wesołym głosem ze sztucznym amerykańskim akcentem artysta reklamowy, kiedy wchodziłam przez obrotowe drzwi. Weszłam do budynku, uśmiechnęłam się do Toma i machnęłam mu moją legitymacją, a potem wolno weszłam na górę. Każdy głośnik nadawał program naszej stacji. To trochę tak jak z zanieczyszczeniem środowiska – nie da się tego uniknąć. Głośniki są w recepcji, na korytarzach i w windach. W sali konferencyjnej i w stołówce w suterenie. W każdym pokoju i w szafie z TL R papierami. Słychać je nawet w ubikacjach. Pamiętaj! Niagra! Murowany efekt za jedne dziewięć dziewięćdziesiąt dziewięć! Fantastyczne, pomyślałam, przyglądając się swemu blademu obliczu w lustrze damskiej ubikacji na trzecim piętrze. A potem złapałam się za głowę. Za każdym razem, kiedy Londyn FM ma kłopoty, reklamy stają się coraz gorsze. W gruncie rzeczy są nieoficjalnym barometrem sytuacji naszej stacji, która aktualnie nie jest najlepsza. 79 Brzydki tłuszcz na ramionach? – zapytał troskliwy kobiecy głos. Nie – odparłam jej w myśli, gdy uniosłam ręce, żeby się uczesać. Nieładne rozstępy na biodrach i udach? – Spojrzałam na mój wklęsły brzuch. Nie. „ Tu i Tam ” to nowy, absolutnie skuteczny środek odchudzający. Nie mam zamiaru się odchudzać, pomyślałam. W ciągu ostatniego tygodnia schudłam ponad trzy kilo. Spojrzałam na zegarek i poczułam nagły przypływ adrenaliny. Wpół do dziesiątej. Dłużej nie mogą czekać. Muszę iść i spotkać się z moimi kolegami. Przynajmniej będę to już miała za sobą, pomyślałam ze znużeniem. Gapienie się. Powstrzymywane chichoty. Zapadające na mój widok milczenie. Wybuchy śmiechu koło ekspresu do kawy. Szept przy faksie. Oddychając głęboko, przeszłam przez czytelnię gazet, dział sprzedaży i weszłam do naszego biura. Zobaczyłam straszny bałagan. Kolejny raz nie przyszły sprzątaczki. Książki i papiery leżały bezładnie na biurkach, a śmiecie wysypywały się z koszy. Splątana taśma magnetofonowa leżała na podłodze, a z przewróconej filiżanki herbata wylewała się na dywan. Stojąca

w rogu drukarka wyrzucała z siebie stroną po stronie, które nikogo nie interesowały. Zastanawiałam się, gdzie są wszyscy. Co się stało? Nagle z pokoju obok TL R dobiegł mnie znajomy, wysoki głos i zrozumiałam, że planowane zebranie zaczęło się wcześniej. Otworzyłam drzwi i cicho wsunęłam się do środka. Na szczęście byli zbyt zajęci, aby mnie zauważyć. – Bzduła! – krzyknęła Melinda Mitten, nasza „gwiazda”, a ja po raz kolejny zdumiałam się, jak kobieta z poważną wadą wymowy mogła zostać zawodową prezenterką. Ale oczywiście było na to proste wyjaśnienie: a) wuj Melindy jest właścicielem naszej stacji i b) wuj Melindy jest właścicielem naszej stacji. Jej wuj to sir Percy Mitten, król rajstop. A wcześniej pończoch, o 80 których znawcy mówili, że były denier cri. Dwa lata temu sprzedał firmę „Pretty Penny” za niezłą sumę i postanowił kupić Londyn FM. Podobnie jak wielu baronów biznesu chciał się dostać do mediów, a posiadanie stacji radiowej jest bardzo nobilitujące. Komercyjne stacje radiowe, niegdyś ośmieszane jako mało profesjonalne, zyskały pewien status, a nawet stały się niezbędnym nabytkiem dla poważnego przemysłowca, który marzył o członkostwie w Izbie Lordów. Pewnego dnia zjawiliśmy się w pracy i dowiedzieliśmy się, że właściciele stacji sprzedali nas, jak używany samochód, grupie Mittena. Nikt nie miał o niczym pojęcia. Nawet Jack. Poinformowano go przez telefon komórkowy, kiedy był w drodze do pracy. Przez jakiś czas panował totalny chaos. Nikt nie wiedział, czego się spodziewać, Przerzucano się terminami, takimi jak: „racjonalizacja” i „zaciskanie pasa”. Wszystkim, którzy skończyli trzydzieści pięć lat powiedziano, że prawdopodobnie będą zwolnieni. Bob Harper, „głos Londynu FM”, został wezwany i zwolniony, a następnego dnia zjawiła się Melinda – w porsche i w obłoku poison. – Dzień dobły – powiedziała przyjaźnie. – Jestem nową płezentełką. Oprócz przybycia Melindy w zasadzie nic się nie zmieniło. Oczywiście plotkowano o naszej stacji na łamach pisma „Broadcast” oraz obrzucano TL R insynuacjami Jacka. Niektórzy twierdzili, iż utracił autorytet i powinien odejść, ale miał już czterdzieści lat, co nie jest najszczęśliwszym wiekiem w

dziedzinie zdominowanej przez młodych ludzi. Ja osobiście odczułam ulgę, kiedy się okazało, że zostaje. To on dał mi pierwszą szansę. Nie miałam pojęcia o pracy w radiu – od pięciu lat byłam nauczycielką – i nagle zachciało mi się spróbować, zaczęłam więc nachodzić Jacka. Napisałam do niego i dostałam odpowiedź odmowną, napisałam ponownie i znów nic z tego nie wyszło. Pojechałam do radia i spytałam asystentkę Jacka, Monikę, czy mógłby mnie 81 przyjąć. Powiedziała, że nie ma czasu. Pojechałam tam znowu następnego dnia i tym razem się zgodził. Monika zaprowadziła mnie do jego gabinetu. Jack siedział przy komputerze. Miał trzydzieści parę lat i był bardzo przystojny. – Mogę z panią porozmawiać – powiedział po chwili. – Ale, jak wspominałem wcześniej, nie mam wolnych miejsc. A poza tym przyjmuję jedynie doświadczonych pracowników. – A nie mogłabym u pana nabrać doświadczenia? – spytałam. – Nie – odparł stanowczo. – Nie mam na to pieniędzy. – Ile to kosztuje? – To nie o to chodzi – powiedział, lekko zirytowany. – Nawet nie jest pani dziennikarką. – To prawda. Nie byłam zachęcającą propozycją. – Kiedy kogoś zatrudniam – wyjaśnił – muszę to uzasadnić przed kierownictwem. I obawiam się, że nie mam wystarczającego budżetu, aby założyć przedszkole dla początkujących. –Oddał mi mój życiorys. – Bardzo mi przykro. Podziwiam pani determinację, ale nie mogę pani pomóc. – Ale ja chcę być dziennikarką radiową – powiedziałam, jakby to wszystko załatwiało. – Naprawdę myślę, że będę dobra. – Nie ma pani żadnego doświadczenia i nie mogę pani przyjąć. TL R Mimo to nie wychodziłam, starając się go namówić, aby zmienił zdanie. Kiedy patrzę wstecz, jestem zdumiona własną bezczelnością. W końcu prawie wyszedł z siebie. Pokazał mi stos podań o pracę, które leżały na jego biurku. Kazał mi wysłuchać nagrań trzech swoich najlepszych reporterów. Powiedział, żebym spróbowała zatrudnić się do parzenia kawy w BBC. Ale ja byłam nieustępliwa.

– Będę pracować za darmo – zaproponowałam. 82 – Nie wolno nam tego robić – powiedział. Pochylił się w moją stronę nad wielkim, zawalonym papierami biurkiem, złożywszy dłonie jak do modlitwy. Kiedy się znów odezwał, prawie szeptał: – Nie umie pani redagować taśm, nigdy nie przeprowadziła pani z nikim wywiadu, nie ma pani pojęcia, jak przygotować nagranie i nie odróżnia pani mikrofonu od kija bejsbolowego. Potrzebni mi są kompetentni, utalentowani i doświadczeni ludzie, Minty, i taka jest cała prawda. – Dobrze, wiem, że nie mam doświadczenia, ale jestem bardzo entuzjastycznie nastawiona i gdyby dał mi pan szansę, szybko bym się wszystkiego nauczyła, a poza tym czytałam książkę o pracy radiowca i już dużo wiem. – Książkę? – powtórzył kwaśno. – Bardzo ładnie. No, dobrze – dodał, wpatrując się we mnie. – Co to są „puszki”? – Słuchawki. – Co oznacza „dubbing”? – Kopiowanie. – „Odumowanie”? – Kasowanie wszystkich tych niepotrzebnych dźwięków, jak „uhm” i TL R mhm”. – Co to jest „dzika ścieżka”? – Wziął kawałek żółtej taśmy i obracał ją w palcach. – Hałas w tle, na przykład śpiew ptaków albo ruch uliczny. – Mniej więcej. Co to jest „pukanie”? – Zniekształcenia mikrofonu. – Dobrze. Co to są „paski”? – Odwrócił się na krześle i pisał coś na komputerze. 83 – Zredagowane wstawki słowne. – Co to jest „przypadkowe cięcie”? – Podszedł do drukarki, która włączyła się z hałasem.

– Wcześniejsze wstawienie przygotowanej wstawki, kiedy program na żywo za szybko się kończy. To wypytywanie zaczęło mnie już męczyć. Jack znów wystukał coś na komputerze. – Co znaczy skrót „cms”? – Centymetry na sekundę. – Bardzo dobrze. Co to jest „simulrec”? – Teraz coś drukował. – Nie mam pojęcia. – To już nie było śmieszne. – Ten sam wywiad nagrany w dwóch różnych miejscach i później nadany jako jeden. – Jack czytał jakiś papier. – Co to jest sekwens? – Nie wiem. – Wstałam. Rozmowa przestała mi się podobać. – Muzyka albo tekst bez dodatkowych wyjaśnień. – Złożył na pół kartkę z wydrukiem. – Co to jest lyrec? – Nie mam pojęcia. I nic mnie to nie obchodzi. TL R – Przenośny magnetofon szpulowy, raczej przestarzały, ale nadal używany do NZ. Co to jest NZ? – Cholerne nagranie zewnętrzne – powiedziałam, podnosząc torebkę z podłogi. – To są tylko nudne terminy techniczne. Nie muszę ich znać. Chcę być reporterką, a nie inżynierem dźwięku. Przepraszam, że zawracałam panu głowę. Chyba spróbuję gdzie indziej. –Sięgnęłam do klamki, ale Jack podał mi tę złożoną kartkę. 84 – W porządku – powiedział zza biurka, wpatrując się we mnie ciemnobrązowymi oczami. – To jest wiadomość o proteście w obronie środowiska w Lambeth. Chcą tam zbudować nowy supermarket i drogę dojazdową. Przeciwnicy organizują protest. – Wiem – powiedziałam. – Moja ma… – Przygryzłam wargę. Postanowiłam nie mówić o mamie. – Pisali o tym w gazetach. – Chcę, żeby pani tam pojechała i zebrała materiał. Hałas buldożerów na tło dźwiękowe i kilka rozmów z protestującymi, nie więcej niż sześć, które będą towarzyszyć jutrzejszemu reportażowi. Monika załatwi pani magnetofon – dodał, odwracając się do komputera. – Proszę pilnować kabla, żeby nic nie trzeszczało i trzymać mikrofon na odległość najwyżej dłoni od

ust rozmówcy. Kiedy pani wróci, znajdę kogoś, kto pomoże w edycji. – Spojrzał na mnie poważnym wzrokiem. – Spodziewam się, że nie wszystko pójdzie gładko, bo to pani pierwszy raz. Jeśli jednak spieprzy pani całą robotę, proszę mi się więcej nie pokazywać na oczy. I tak to się zaczęło. Mama była na miejscu protestu, zbierając pieniądze dla grupy „Eko–Logical”, a ponieważ znała protestujących, pomogła mi w nagraniu ciekawych wypowiedzi. Jackowi podobało się to, co zrobiłam, więc TL R zlecił mi kolejny reportaż. I następny tydzień później. I jeszcze jeden. Wkrótce przygotowywałam dłuższe kawałki, całkiem skomplikowane, które początkowo zabierały mi mnóstwo czasu. Czasami – choć nigdy bym się nikomu nie przyznała – nawet całą noc. Oczywiście pracowałam jako wolny strzelec, ale po paru miesiącach to się zmieniło. Jednego z etatowych reporterów zwabił Czwarty Kanał telewizji i ja wskoczyłam na jego miejsce. To było trzy lata temu. Moje życie wydawało się spełnione. Zakochałam się w radiu, a potem zakochałam się w Dominiku. 85 – To stłaszna bzduła! – pisnęła znów Melinda, kiedy pierwszego dnia po powrocie usiadłam w sali konferencyjnej. – Mnie się pomysł Wesleya nawet podoba – powiedział Jack. – Dzięki, Jack – wdzięczył się Wesley. – Naprawdę tak myślisz? A potem spostrzegł mnie i się uśmiechnął. – Witaj, Minty – powiedział. I przybrał wyraz współczującej troski. – Posłuchaj, Minty, chcę powiedzieć… – Wesley! – przerwał mu Jack. – Powiedz nam, kogo zaprosiłbyś do studia do rozmowy o astrologii? – No… Tak… – Wesley nigdy nie ma żadnych pomysłów. W głowie miał najwyraźniej pustkę, ale wydął wargi i wbił wzrok w podłogę. – Może jakiegoś astrologa? – podpowiedział mu Jack.

– Tak! Fantastyczny pomysł! Ta kobieta z „Weekly Star”… – Sheryl von Strumpfhosen – podsunęłam. – Tak, tak. Dzięki, Minty. – Jest beznadziejna – dodałam ponuro. – Posłuchaj, Minty – powiedział Wesley – chciałbym powiedzieć… Poczułam, że się czerwienię i serce zaczyna mi bić szybciej, ale Jack TL R znów mu przerwał: – Jakie masz jeszcze pomysły, Wesley? – No… – zaczął Wesley. – No… – Przesunął dłonią po łysiejącej głowie, a potem pokręcił górnym guzikiem przy koszuli ze sztucznego włókna. Wzniósł wodniste, niebieskie oczy w górę i zacmokał, ale najwyraźniej nie miał nic do powiedzenia. – Ktoś jeszcze? – spytał sucho Jack. Cisza. Jak zwykle żaden z producentów nie miał żadnego pomysłu. Zawsze czekają na Sophie, naszą 86 nową wyszukiwaczkę tematów. Dopiero co skończyła studia w Oksfordzie, jest potwornie ambitna i ostra jak stłuczone szkło. – Czy możesz pomóc swoim beznadziejnym kolegom, Sophie? – spytał Jack. Spojrzała do notesu, wsunęła kosmyk włosów za ucho i poprawiła okulary w drucianej oprawce. – Dzisiaj ukazał się raport o narkotykach w szkołach – zaczęła – oraz kolejny apel w obronie Barta. Z katalogu wydawniczego dowiedziałam się, że w tym tygodniu wychodzi nowa biografia Borysa Jelcyna, więc zgłosiłam się do autora, a za trzy dni ogłoszą listę książek do nagrody Turnera. – Doskonale – powiedział Jack. – Coś jeszcze? – Tak, rozmawiałam z rzecznikiem Petera Greenawaya i ustaliłam termin wywiadu na zasadach wyłączności na temat jego nowego filmu. Mamy także specjalny raport z festiwalu w Edynburgu, przesłany Internetem. – Dobrze – powiedział Jack, ale Sophie go nie słyszała. – Kolejna artystka zrezygnowała z angażu w Operze Królewskiej, a poza tym chciałabym zwrócić uwagę na bardzo interesujące badanie socjologiczne na temat malejącej popularności instytucji małżeństwa – kontynuowała z TL R

entuzjazmem. – Ze statystyk wynika, że zawiera się coraz mniej małżeństw, pomyślałam więc, że Minty mogłaby przygotować raport o „micie rozkoszy małżeńskich”. To absolutnie fascynujący temat… Jack otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale Melinda go ubiegła. – Jak możesz płoponować to Minty? – spytała z oburzeniem. – Dopięło co rzucił ją narzeczony. 87 Zrobiłam się czerwona jak burak i coś ścisnęło mnie w żołądku. Cholerna Melinda. Głupia krowa. Ku mojemu przerażeniu Melinda wstała i splątała dwie tłuste, ozdobione licznymi pierścionkami dłonie na wielkim brzuchu. – Chciałabym powiedzieć, że, moim zdaniem, wszyscy powinniśmy być specjalnie mili dla Minty – oznajmiła – ponieważ przydarzyło jej się coś stłasznego. Coś napławdę, napławdę okłopnego. I jeszcze chcę powiedzieć, Minty, że jesteś bałdzo, bałdzo dzielna. – Skończyła. Usiadła i rozejrzała się wokół, jakby czekając na oklaski. Zapadło niezręczne milczenie. Wszyscy wbili wzrok w podłogę, a ja usiłowałam sobie przypomnieć, kiedy Melinda idzie na macierzyński. Chyba już niedługo. Za dwa czy za trzy miesiące? Nie mogłam się doczekać. A potem spojrzałam na nią i pomyślałam, że Amber ma rację. To był żywy dowód na to, że ciąża to horror. Tłuste, gołe nogi Melindy całe były w żylakach, musiała nosić druciane podpórki w staniku i, choć zawsze była niska i pulchna, teraz wyglądała jakby połknęła oponę traktora. Zwłaszcza w tych ostentacyjnie ciasnych ciążowych ubraniach, które czasem nosiła. Dzisiaj jej wielki brzuch okrywała obcisła koszulka bawełniana z napisem: „Wypuść mnie!”. Nie, to ja chciałam wyjść. W dodatku jest okropną prezenterką. Po pierwsze, nie wy-TL R mawia „r”. A poza tym popełnia strasznie dużo gaf. Zawsze źle odczytuje skrypt. Robi masę czeskich błędów. Czasem nawet ćwiczy przed nagraniem, a mimo to robi następną gafę. Wszyscy aż się wzdrygają, a później słuchacze protestują. Ale po Melindzie to wszystko spływa jak woda po kaczce. Uważa, że jest wspaniała, cudowna, jedyna w swoim rodzaju. Jasne, bogata i głupia, takich akurat nie brakuje. Ale gdy tylko ktoś ją skrytykuje, zaraz leci z płaczem do wuja Percy’ego. Wszyscy więc ją tolerują – po prostu nie mamy innego wyjścia.

88 – Bałdzo dzielna – mruknęła znów i obdarzyła mnie szczerym uśmiechem. Ona mnie naprawdę lubi. I to jest najgorsze. Przypuszczalnie dlatego, że piszę jej podpowiedzi. Jest beznadziejna. Zwłaszcza jeśli chodzi o bieżące wydarzenia. Uważa, na przykład, że Bośnia–Hercegowina to rodzaj stanika. W kulturze też się nie orientuje. W maju zaskoczyła Iana McEwana – i nas wszystkich – kiedy przywitała go jako Jednego z najlepszych angielskich aktorów szekspirowskich”. Ponieważ jest taka beznadziejna, wiecznie prosi, aby jej pomóc. I choć jej nie lubię, pomagam. Dlaczego? Bo jestem miła. Tak wszyscy mówią: „Minty jest naprawdę miła”, „Spytaj Minty”, „Minty ci na pewno pomoże”, „Idź z tym do Minty”, „Minty na pewno nie będzie miała nic przeciwko temu”. Ale Minty ma i to dużo. Nikt nie zdaje sobie z tego sprawy. Wprawdzie uśmiecham się i kiwam głową, ale w środku jestem potwornie wściekła, ponieważ ostatnio zrozumiałam, że mam dość bycia miłą. I tego, że moi koledzy mnie wykorzystują. Naprawdę. I to mnie zaczyna irytować. Najgorszy jest Wesley. Nigdy nie przygotowuje swoich wywiadów na czas, a potem dzwoni do mnie ze studia na pół godziny przed programem i mówi, że ma za długi materiał, i czy mogłabym przyjść i skrócić go o sześć minut, albo TL R pięć i pół, i ja potem pocę się i walczę z czasem, żeby zdążyć. Taki ekstra stres zupełnie nie jest mi potrzebny, ale nie potrafię odmówić. – Bałdzo dzielna – mruknęła ponownie Melinda. A potem w teatralny sposób spuściła wzrok i rzuciła mi współczujący uśmiech. Ja jednak postanowiłam zachować godność. Dotrzymać przysięgi. Nie poddawać się. Iść dalej. 89 – Z przyjemnością przygotują materiały na temat zmieniającego się nastawienia do małżeństwa – powiedziałam sztywno. – Dlaczego miałabym mieć coś przeciwko temu? Wszyscy poruszyli się niespokojnie.

– Dobrze – zgodził się Jack. – Zrób to i jutro pójdzie na antenę. Ale nie zapomnij o Citronelli Pratt. – Cholera! Citronella Pratt! Zupełnie zapomniałam. Quelle horreur i to zaraz pierwszego dnia. – Muszę? – spytałam, wycofując się. – Wolałabym żuć cynfolię. – Obawiam się, że musisz. Wiesz, jak to jest – stwierdził Jack. Tak, wiem. Praca w komercjalnym radiu ma jeden wielki minus. Musimy się stale podlizywać naszym sponsorom i reklamodawcom. Na przykład Londyn FM regularnie reklamuje auta mazota i wpływa to na nasze priorytety w podawaniu wiadomości. Masakra na Bałkanach, bombardowanie na Bliskim Wschodzie i katastrofalne trzęsienia ziemi znikają z anteny, jeśli przychodzi informacja o podwyżce podatku drogowego czy podatku od samochodów służbowych. Wiem, że to obrzydliwe i niesłuszne, ale musimy z tym żyć i pamiętać stare powiedzenie, o tym, kto przygrywa do tańca. I Citronella Pratt, pani domu o prawicowych poglądach, z własnym felietonem w „Sunday TL R Semaphore” też podpada pod tę kategorię. Często przeprowadzamy z nią wywiady do naszych programów. Nie dlatego, że podziwiamy jej intelekt, który jest dość mierny, czy jej poglądy, które są jadowite, lecz dlatego, że jej mąż jest dyrektorem „Happy Bot”, fabryki pieluch sponsorującej prognozę pogody. Żeby pan Happy Bot był zadowolony, musimy rozmawiać z jego żoną. A ona doskonale wiedziałaby, gdybyśmy spytali kogoś innego, bo słucha nas cały czas. 90 – Przykro mi, Minty – powiedział Jack, kiedy spotkanie się skończyło. – Jedno szybkie ukąszenie Citronelli wystarczy. Podeszłam do biurka, które ktoś pożyczył sobie pod moją nieobecność i zostawił na nim straszny bałagan. Zaczęłam sprzątać, a potem zdałam sobie sprawę, że ten ktoś stoi obok mnie. Wesley robił wrażenie zdenerwowanego. – Chciałbym powiedzieć, Minty… – Co takiego? – spytałam, wyjmując z górnej szuflady magnetofon. – Nie wiem, jak on mógł to zrobić – powiedział zakłopotany, potrząsając łysiejącą głową. – Jak ktoś mógł ci coś takiego zrobić?

– Jak ktoś mógł w ogóle coś takiego zrobić? – powiedziałam cicho, wkładając nową kasetę. Wesley przysunął się bliżej. – Jesteś cudowna, Minty – szepnął. O nie, tylko nie to. – Jesteś taka ładna… Proszę. Nie. Zapomniałam, że mój nowy status oznacza powrót do walki z nudnym, starym Wesleyem. Kiedy byłam z Dominikiem, przynajmniej się przyzwoicie zachowywał. – Wiem, że przedtem mnie odrzucałaś – mówił dalej z miną cierpiętnika TL R – ale musisz wiedzieć, że nadal jestem tu dla ciebie. – Dziękuję, Wesley – stwierdziłam bez większego zainteresowania, włączając mikrofon. – Próba mikrofonu, raz, dwa, trzy, cztery, pięć. Hej, kto używał mojego magnetofonu? Baterie są prawie wyczerpane. Wesley usiadł na brzegu biurka, a ja starałam się go ignorować. – Dominik nie był odpowiednim mężczyzną dla ciebie – powiedział, kiedy wkładałam cztery nowe baterie. – I zobacz, jak cię zawiódł. 91 – Nie chcę rozmawiać na ten temat – osadziłam go ostro. –A teraz mam pilniejsze rzeczy do roboty, jak na przykład materiał, na który został mi jeden dzień. – Wyciągnęłam książkę z adresami kontaktowymi i otworzyłam na literze „M” jak małżeństwo. Wesley rozejrzał się dookoła, żeby się upewnić, że nikt go nie słyszy. – Wiesz, że zrobię dla ciebie wszystko, Minty – mruknął. – To zostaw mnie w spokoju – podsunęłam, ale udawał, że nie słyszy. – Mógłbym zostawić dla ciebie Deirdre. – O nie, znów ta sama śpiewka. – Nie powinieneś tego robić – powiedziałam z nietypową dla mnie stanowczością, podnosząc słuchawkę telefonu. – Absolutnie ci to odradzam! – Wesley był lekko zszokowany moim ostrym tonem. Prawdę mówiąc, też byłam zaskoczona. Normalnie nie mówiłam w ten sposób. Zaczęłam wykręcać numer. – Deirdre nie jest zbyt… ekscytująca – powiedział Wesley. To była prawda. Doskonale do siebie pasowali. – Ale ty jesteś cudowna, Minty – nudził. – Jesteś taka mądra, zabawna… – Daj mi spokój, Wesley.

– Zawsze byłaś kobietą moich marzeń – jęknął z pewną urazą. – Dlaczego nie dasz mi szansy? TL R – Ponieważ… Halo, czy mogę mówić z Citronellą Pratt? Ponieważ ja już nigdy nikomu nie dam szansy. W sumie byłam wdzięczna Jackowi, że kazał mi wrócić do pracy. Tego pierwszego dnia, kiedy biegałam po Londynie, zbierając materiał do programu, nie miałam czasu na myślenie o Dominiku. Przeprowadziłam wywiady z dwiema parami, które wolały żyć w konkubinacie, z rozwódką, która nie miała zamiaru wychodzić za mąż po raz drugi, z kobietą, która była szczęśliwa jako 92 osoba samotna i z rzeczniczką organizacji doradczej dla małżeństw o nazwie „Trzeba dwojga”. A potem z zamierającym sercem pojechałam na rozmowę z Citronellą Pratt. Zostawiłam ją na koniec, by móc z czystym sumieniem powiedzieć, że mam mało czasu. Zawsze siedzę u niej jak więźniarka z wyrazem uprzejmego zainteresowania przyklejonym na twarzy, gdy ona monotonnym tonem opowiada o sukcesach pana Happy Bota, o nowym samochodzie, który mają zamiar kupić, o wspaniałej willi w Prowansji, którą remontują albo o fantastycznym rozwoju swej małej Sienny. Drzwi rodzinnej siedziby Prattów w Hampstead, wiktoriańskiego domu bez stylu przy ulicy prowadzącej na Heath, otworzyła ładna dziewczyna, opiekunka do dziecka. – Zostaw nas same, Françoise! – zarządziła Citronella, jakby dziewczyna była służącą. Zdziwiło mnie to, bo Citronella często poświęca pół felietonu zachwytom nad „cudowną nianią Françoise”, która jest o niebo lepsza od innych i w związku z tym dostaje od Citronelli wspaniałe prezenty, żeby tylko nie odeszła. W zeszłym tygodniu przechwalała się, że dała Françoise najnowszy model bmw, ale jakoś przed domem nie widać było takiego TL R samochodu. Przeszłyśmy przez zasypany zabawkami przedpokój do „gabinetu” przypominającego dział poświęcony

dzieciom

moim

lokalnym supermarkecie. Książki o psychologii dziecka, o opiece nad dzieckiem i o ciąży wypełniały półki od podłogi do sufitu. Swoją obecnością zdawały się potwierdzać, iż jest to dziedzina, w której Citronella jest prawdziwym ekspertem. Rzuciłam na nią okiem, rozwijając kabel od mikrofonu i po raz enty zastanowiłam się nad rozbieżnością między zdjęciem w gazecie przy jej 93 felietonie a rzeczywistością. Dziewczęcy wygląd ze zdjęcia, z główką wdzięcznie opartą o złożone dłonie, nijak nie pasował do opływowej kobiety pod czterdziestkę, z szaroblond włosami i haczykowatym nosem, która siedziała przede mną. Stanowiła prawdziwe odzwierciedlenie możliwości i wpływów władzy. Citronella nigdy nie była dziennikarką i nie miała w ogóle nic ciekawego do powiedzenia, ale jej pogląd na kobiety odpowiadał poglądom jej reakcyjnego wydawcy, Tima Lawtona. Spotkali się na jakimś przyjęciu pół roku temu i był pod takim wrażeniem jej jadowitych opinii na temat innych kobiet, że natychmiast wyjął książeczkę czekową i ją zatrudnił. I tak Citronella stała się Goebbelsem u swego Hitlera w wojnie, jaką prowadził przeciwko kobietom. Zawsze uważałam, że jej rubryka powinna się nazywać „Piąta kolumna”, gdy tydzień po tygodniu napadała na samotne kobiety, które odniosły sukces zawodowy. Pisała o łodziach wypływających z portu i o starych pannach, o tym, że nie można mieć wszystkiego. Pewnego razu stwierdziła, że mężczyźni nie chcą się żenić z kobietami po trzydziestce, które zrobiły karierę. I dodała, że właściwie mężczyzn w ogóle nie interesują kobiety po trzydziestce, wyjaśniając, że kobiety trzydziestoparoletnie nie są już atrakcyjne i dlatego mężczyźni, i trudno im się dziwić, wolą dwudziestolatki. W felietonie TL R w następnym tygodniu przechwalała się dwunastoma workami z krytycznymi listami od czytelniczek, które, jej zdaniem, były dowodem na to, iż miała rację. Kiedy Citronella nie napadała na samotne kobiety robiące karierę, zachwycała się własnym szczęściem rodzinnym. Jej felieton często zaczynał się od słów: „W naszym dużym domu w Hampstead…”. Albo: „W naszym zakątku Gloucestershire…”, gdzie Prattowie mają dom na wsi. Albo roztkliwiała się na temat radości macierzyństwa, jakby jeszcze żadna kobieta

94 przed nią nie urodziła dziecka. Z ciężkim sercem przycisnęłam guzik nagrywania. – Moim zdaniem to szalenie smutne, że małżeństwo wychodzi z mody – powiedziała słodkim głosem, wygładzając suknię podobną do worka. – Kiedy pomyślę, jak bardzo jestem szczęśliwa z moim mężem… – Znów to samo, pomyślałam. – Z moim wspaniałym i… – uśmiechnęła się nieśmiało – genialnym mężem… – Oczywiście – potaknęłam, ukradkiem wciskając przycisk „pauza” i przypominając sobie jej drobnego męża, pantoflarza, który nosił za nią torebkę na naszym przyjęciu bożonarodzeniowym. –I żal mi dzisiejszych kobiet, które nigdy nie zaznają takiego szczęścia. Mam naturalnie przyjaciółki, kobiety samotne – mówiła dalej. Z trudem udało mi się nie zrobić zdziwionej miny. – Oczywiście starają się być bardzo dzielne. Ale wiem, że ich pogoda ducha jest przykrywką dla ogromnego nieszczęścia. To takie smutne. Jest pani mężatką? – spytała. To mnie zaskoczyło. – Nie – wyjąkałam. –Nie chciałaby pani wyjść za mąż? – dociekała, przechylając na bok TL R głowę. – Teraz już nie – rzuciłam. – Kiedyś chciałam. – Dlaczego? Czy zdarzyło się pani coś strasznego? – spytała miękkim, współczującym głosem. Ale przyglądała mi się złośliwym wzrokiem. Nagły strach chwycił mnie za serce. Czy Citronella wie, co mnie spotkało? Może słyszała jakieś plotki? W końcu to była wystrzałowa wiadomość. Skóra zaswędziała mnie ze wstydu i zrobiło mi się niedobrze na myśl o gorączkowych plotkach na mój temat. 95 – Słyszałaś, co się przydarzyło Minty Malone? –Co? –Rzucił ją. – Mój Boże!

– W dniu ślubu. –Nie! –I to w dodatku już w kościele. Mogłam to sobie bez trudu wyobrazić. Bawiłam się przyciskami magnetofonu, usiłując się opanować. Policzyłam w myśli do trzech, żeby pozbyć się guli w gardle, i udało mi się odezwać. – Nic mi się nie przydarzyło – stwierdziłam z nonszalancją. –Po prostu nie chcę wychodzić za mąż. W dzisiejszych czasach wiele kobiet uważa podobnie. Dlatego mam przygotować ten materiał. Citronella przybrała maskę przesłodzonej troski i uśmiechnęła się, odsłaniając zęby w kolorze żółtego sera. –Nie sądzi pani, iż traci jedno z najpiękniejszych przeżyć w życiu? – nalegała, usiłując znaleźć mój czuły punkt. Schowałam się za kuloodporną szybą. TL R – Moje zdanie na ten temat nie ma znaczenia – stwierdziłam z udawaną obojętnością. – Jestem tylko reporterką – dodałam z uśmiechem. – Chciałabym poznać pani opinię. – Nacisnęłam „nagrywanie” i podsunęłam mikrofon pod jej podwójny podbródek. – Czuję wielki smutek – powiedziała z westchnieniem. „Smutek” był jej ulubionym słowem. – Wiele kobiet z mojego pokolenia zrobiło wprawdzie udane kariery zawodowe, ale teraz już wiedzą, że nigdy nie wyjdą za mąż, ani nie będą miały dzieci. Moje życie jest tymczasem magiczne. 96 – Dzisiaj wychodzi się za mąż znacznie później. – To nieprawda. – Owszem, prawda – odparłam stanowczo, co znów mnie zdumiało. – Z moich badań wynika – kontynuowałam gładko – że wiek zawierania małżeństw wzrósł od roku 1992 o sześć lat. A kobiety rodzące dzieci po ukończeniu trzydziestu pięciu lat to najszybciej rosnąca grupa nowych matek. – Ta informacja najwyraźniej ją zirytowała. – Jednakże pozostaje faktem, że liczba zawieranych małżeństw spadła o dwadzieścia procent – dodałam. – Chciałabym panią zapytać, skąd ta niechęć (tu pomyślałam o Dominiku) do małżeństwa? – Problem polega na tym – zaczęła z przekonaniem – że jest za mało

wolnych mężczyzn. – Obawiam się, że to nie jest prawda – zwróciłam jej uwagę. Mimo nowej pewności siebie, serce biło mi jak oszalałe. – Jest więcej samotnych mężczyzn niż kobiet. – Och. Może powiem inaczej. Jest niewielu samotnych mężczyzn, za których warto byłoby wyjść. To jest problem. To szalenie smutne. Ja, osobiście, miałam wielkie szczęście. Poznałam Andrew i od razu zrobiłam na TL R nim wrażenie. – Mogę sobie wyobrazić – powiedziałam. Nawet się uśmiechnęłam. Odwzajemniła uśmiech. – Już po siedmiu latach wzięliśmy ślub i jesteśmy od tej pory bardzo szczęśliwi – dodała z zadowoleniem. – Szalenie szczęśliwi. Byłam przybita. Wstałam. – Dziękuję, że zechciała pani poświęcić mi trochę czasu – powiedziałam z zawodową grzecznością. – Muszę już iść. 97 – Jest pani pewna, że ma dość materiału? – zapytała. – O tak. Bardzo dużo. – Czy wiesz, że sklep z dywanami Freda Behra ma wyprzedaż za pół ceny? – Wyprzedaż za pół ceny? – Tak, wyprzedaż za pół ceny. To fantastyczne, prawda? – Fantastyczne. Powiedziałaś, że za pół ceny? –Tak właśnie powiedziałam: za pół ceny. Wyobrażasz to sobie? To obniżka o pięćdziesiąt procent! – Powiedziałaś: pięćdziesiąt procent? Nie mogę w to uwierzyć. – Ja też nie. Pięćdziesiąt procent taniej! Ja też w to nie mogę uwierzyć! –Ani ja! Nie wierzę! Nie wierzę! A ja nie mogę uwierzyć, że nasze reklamy są teraz takie beznadziejne. Wiele z nich jest właśnie takich – rozmowy między dwiema zdumionymi osobami. Kiedyś mieliśmy zabawne reklamy Dowcipnie napisane mini– sztuczki, genialnie zagrane przez znanych aktorów. Teraz wszystkie nasze reklamy to bzdury. Lepsze firmy już się u nas nie reklamują, bo wiedzą, że mamy coraz mniej słuchaczy. Co gorsza, nie jesteśmy w stanie sprzedać

całego TL R czasu reklamowego, więc wpływy znacznie spadły. Kiedy liczby są korzystne, od razu to widać, gdyż pracownicy działu reklam chodzą opaleni po szkoleniach na Wyspach Dziewiczych albo na Seszelach. W tej chwili ich twarze przypominają kolorem kredę lub ser cheshire. Zresztą rzadko ich widujemy, bo siedzą cały czas przy telefonie i starają się zdobyć nowych klientów. Czasami przychodzą do biura i mają pretensje, że umieściliśmy jakąś reklamę w nieodpowiednim czasie. Nie lubimy, gdy to robią, choć mieli chyba rację, kiedy Wesley zamieścił reklamę towarzystwa ubezpieczeniowego 98 Providential – „Ponieważ życie jest niepewne” –w trakcie transmisji z pogrzebu księżniczki Diany. Nie planował czegoś takiego, ale, jak zwykle, pomylił się w obliczeniach i miał materiał za krótki o dwadzieścia pięć sekund. Złapał reklamę, bo wiedział, że wypełni tę lukę. Wypełniła. Ale zostaliśmy potwornie skrytykowani i Providential zabrał swoją reklamę. Wesley miał mnóstwo takich wpadek, pomyślałam, przegrywając wywiady z kasetowca na sześćdziesięciomilimetrową taśmę. Ale pracuje tutaj tak długo, że praktycznie nie da się go wyrzucić. Za dużo by to kosztowało, a kierownictwo nie ma pieniędzy na odprawy. Prawdę mówiąc, nie ma pieniędzy na nic, a przede wszystkim na nowe, cyfrowe wyposażenie. Nasze radio nadal używa taśm magnetofonowych. Włosy w nosie? Kup nasz specjalny przyrząd – usuwa niepotrzebne włosy także z uszu i brwi! Ma odkręcaną głowicę, którą można łatwo wyczyścić. Tylko pięć dziewięćdziesiąt pięć albo dziewięć dziewięćdziesiąt pięć za model luksusowy. Przyjmujemy wszystkie karty kredytowe. Przesyłkę otrzymacie najpóźniej po czterech tygodniach. Spojrzałam na zegarek, dochodziła siódma. – A teraz szybka prognoza pogody – powiedział spiker Barry, swym TL R przepitym głosem – którą opłaca dla państwa „Happy Bot”, fabryka pieluszek najbardziej lubianych przez dzieci. Ściszyłam głos. Nie mogłam pracować przy akompaniamencie tego wrzasku. Wiedziałam, że spędzę nad materiałami cały wieczór, ale tym razem nie miałam nic przeciwko temu. A nawet byłam zadowolona, gdyż w ten sposób nie miałam czasu myśleć o Dominiku. Siedząc przy maszynie, ze

słuchawkami na uszach i z białym, specjalnym ołówkiem pod ręką, zapomniałam o bożym świecie. Żyletka błyskała w świetle jarzeniówek, gdy 99 cięłam bez litości, a kawałki taśmy opadały na dywan niczym brązowe, błyszczące serpentyny. Taka praca przynosiła satysfakcję. Klikanie myszą na rysunek nożyczek na monitorze komputera to nie to samo, ale to nas niedługo czeka. Trzymałam w ręku żyletkę, a splątana masa wyrzuconych nagrań spływała mi do stóp. Citronella Pratt, puszczona z podwójną szybkością, miała głos jak Myszka Miki: „bardzoszczęśliwa – nie–dobrzejestbyćsamemu – straszniesmutno – achtakjestemszczęśli–wąmężatką – bardzobardzoszczęśliwą – bardzo”. Dziwne, że musiała wciąż to powtarzać, ponieważ zawsze sądziłam, że szczęście, tak jak wdzięk i wrażliwość, widać bez reklamy. Zostawiłam jedynie jeden dwudziestosekundowy fragment z jej piętnastominutowych przechwałek i zabrałam się do innych wywiadów. Wkrótce wszystkie były porządnie i czysto nagrane na dwudziestocentymetrowej szpuli, z żółtymi kawałkami taśmy oznaczającej wtręty, i gotowe do puszczenia w eter następnego dnia. Teraz musiałam tylko napisać komentarz. Rzuciłam okiem na zegar. Wpół do jedenastej. Przy odrobinie szczęścia o pierwszej będę w domu. Biuro było puste, wszyscy już dawno wyszli. Panowała w nim melancholijna atmosfera angielskiego, nadmorskiego miasteczka zimą. TL R Usiadłam przy komputerze i zaczęłam pisać. Myślałam właśnie, że panuje błoga cisza i spokój, że komentarz nie zabierze mi dużo czasu, że pierwszego dnia w pracy udało mi się nie załamać i nie rozpłakać, gdy usłyszałam szelest gazety. Z pokoju Jacka. Dziwne. Kto tam był o tej porze? Otworzyłam drzwi. Za piętnaście jedenasta wieczorem Jack siedział za biurkiem i spokojnie czytał „Guardiana”. – Cześć, Minty. – Cześć. Długo dziś siedzisz. 100

– Tak? Miałem… parą spraw do załatwienia. – Dziwne. – Mam nadzieją, że twój pierwszy dzień po powrocie nie był najgorszy –dodał delikatnie. – Dziękuję, że przyszłaś. Jesteś tu potrzebna. –Uśmiechnął się do mnie bardzo miło. Ja też się uśmiechnęłam. Zapadła chwila ciszy. Potem Jack odłożył gazetę i zapytał: – Wszystko w porządku, Minty? – Kiedy jest się w naprawdę paskudnym nastroju i ktoś, kogo się lubi i szanuje, spyta, czy wszystko jest w porządku, człowiek się rozkleja. Nim zdążyłam pomyśleć, łzy napłynęły mi do oczu. – Nie przejmuj się – powiedział Jack, kiedy starałam się opanować. – Przy mnie możesz płakać. – Pociągnęłam nosem i kiwnęłam głową, a potem załkałam i nagle miałam mokre policzki. – Usiądź, Minty. Nie przejmuj się. – Usiadłam na krześle przy jego biurku. Jack wyciągnął z szuflady chustkę. – Przypuszczam, że w najbliższej przyszłości będzie ci się to często zdarzać. – Kiwnęłam głową. – Mogę dać ci radę? – spytał cicho. Znów kiwnęłam głową. – Pamiętaj o starym powiedzeniu: Wszystko minie. Nie, pomyślałam z goryczą. To nigdy nie minie. Część mojego życia została zrujnowana. Zostałam publicznie porzucona. Odrzucona. Zostawiona. TL R Wystawiona na pośmiewisko. Wydana na pastwę. Dominik się ode mnie odciął. Zerwał ze mną. Pozbył się mnie. Znikł. W drzwiach kościoła. Teraz był daleko. A ja myślałam, że umrę. – Nic nie trwa wiecznie, Minty – powiedział Jack. – Dla nikogo. Dla ciebie też nie. – Ale tak będzie – załkałam. – Nigdy o tym nie zapomnę. Nigdy 101 – Zapomnisz. A tu przynajmniej jesteś wśród przyjaciół. – Na moment położył rękę na mojej dłoni. – Jak było u strasznej pani Happy Bot? – spytał, zmieniając temat. – Strasznie – odparłam, wycierając oczy i starając się uśmiechnąć. – Jest tak potwornie zadufana w sobie. Tego się nie da wytrzymać. – To prawda. Ja też jej nie trawię. – Oboje zaczęliśmy się śmiać. Miałam ochotę objąć go i podziękować za to, że jest dla mnie taki miły. Z pozoru jest chłodny i sarkastyczny, ale także bardzo dobry. I atrakcyjny, pomyślałam, nie pierwszy raz. Kiedy zaczęłam pracować w radiu, podkochiwałam się w nim

skrycie. Nic z tego nigdy nie wynikło, bo był moim szefem. A później poznał Jane, a ja – Dominika. Ale nadal był przystojny i czarujący. Dlaczego jednak siedział tak późno w biurze? – Wiesz, która godzina, Jack? – Co? – Już jedenasta – powiedziałam, spoglądając na duży zegar na ścianie. – Naprawdę? Ach tak, rzeczywiście. – Jane na pewno się niepokoi. – Byli dopiero pół roku po ślubie. TL R Jack nie odpowiedział, a nawet, wkładając marynarkę, unikał mojego wzroku. – Masz rację, Minty – przyznał. – Lepiej już pójdę. – Wziął gazetę i zobaczyłam, że prawie skończył krzyżówkę. – Tak – potwierdził i westchnął głęboko – pora, bym wrócił do ukochanego domu. 102 Wrzesień To bardzo śmieszne! – zaskrzeczał Pedro ze swej stalowej klatki. Faktycznie, pomyślałam. Bardzo śmieszne. Weszłam do kuchni i ujrzałam coś bardzo dziwnego. Wszystkie szafki kuchenne, normalnie błyszczące bielą, w nocy pożółkły. Zostały obklejone karteczkami Post–it. Wszystkie. Karteczki powiewały w przeciągu, jak maleńkie tybetańskie flagi modlitewne, tyle że były raczej pełne dezaprobaty, a nie afirmacji. Chrapie – napisane było na jednej i w nawiasie: bardzo głośno. Nigdy nie rozumiał mojego punktu widzenia – na drugiej. Zaczyna łysieć. Nie słucha! Tyje. Egoista – oznajmiała karteczka na drzwiach zamrażarki. Zapomniał o moich urodzinach – na półce z przyprawami. Nosi okropne krawaty – ogłaszała karteczka na suszarce. Miewa humory – na lodówce. Wszędzie, gdzie spojrzałam, wszystkie pionowe powierzchnie miały na sobie jakąś nieprzyjemną cechę Charliego. Amber na pewno zużyła z pięć bloczków. – Coś takiego! – pisnął Pedro i zagwizdał. – Coś takiego! –powtórzył. I zaczepił pazurem o żółtą karteczkę przyklejoną do jego klatki („Oblał egzamin TL R ze starożytnej greki”), po czym rozerwał ją dziobem na strzępy.

Biedny Charlie, pomyślałam, zdejmując karteczkę z opiekacza („Uparty”), nie zasłużył sobie na to. Włożyłam dwie kromki pełnoziarnistego chleba i przekręciłam pokrętło na max. Zaskrzypiały schody i w drzwiach pojawiła się Amber, w aksamitnym szlafroku, jak postać z portretu Johna Singera Sargenta. Jaka szkoda, pomyślałam. Taka uroda popsuta goryczą. – Należy podkreślać negatywne cechy – powiedziała trochę zakłopotana, zdejmując karteczkę z czajnika („Kompletna fujara”) i nalewając wody. 103 – Ty też powinnaś tak zrobić, Minty – dodała, odkręcając słoik z kawą. („Żałosny”). – Zobaczysz, że pomaga. – Nie, dziękuję. To nie w moim stylu. A potem, z czystej ciekawości, zaczęłam się zastanawiać, co napisałabym na moich karteczkach. „Rzucił mnie w trakcie ślubu, na oczach wszystkich znajomych”. „Potwornie dominujący”. „Potrafił się strasznie wściekać”. „Ciągle usiłował wcisnąć polisy ubezpieczeniowe moim znajomym”. „Bardzo niegrzecznie wyrażał się o mamie”. „Mówił mi, w co mam się ubierać”. „Krytykował to, co mówiłam”. Moje karteczki byłyby znacznie gorsze, niż to, co Amber wypisała o Charliem. Określenie „pusty” też dobrze charakteryzowało Dominika. I „potwornie neurotyczny”. Tymczasem Charlie jest bardzo zrównoważony. Naprawdę. I uczciwy. We wszystkim. Także dlatego, że ma tytuł szlachecki. Amber mówiła mi, że Charlie trochę się zdziwił, kiedy Dominik poprosił, aby został jego drużbą, bo wcale się tak dobrze nie znali. Poznali się przeze mnie. Ale ja się od razu domyśliłam dlaczego –pomyślał, że to będzie dobrze wyglądało w rubryce „Śluby” w „Timesie”: „Drużbą był sir Charles Edworthy”. Ale to ogłoszenie, jak całe moje małżeństwo, zostało nieoczekiwanie odwołane. TL R Tak czy inaczej, znałam wszystkie wady Dominika i nie musiałam ich sobie wypisywać. Tkwiły w mojej głowie, dobrze schowane, od prawie dwóch lat. Najśmieszniejsze jest to, że je akceptowałam. Nie mogę powiedzieć, że nie zdawałam sobie z nich sprawy. Martwiły mnie. I choć udawałam, że wszystko jest w porządku, w głębi duszy byłam skonsternowana. A więc zrobiłam to, co robiłam w pracy. Wyrzuciłam wszystkie złe rzeczy, tak jak wyrzucam bzdury z radiowych wywiadów, W

pracy słucham całego nagranego materiału i zręcznie wycinam to, co się nie nadaje: wypowiedzi nie na temat, niewyraźne, nudne, 104 wahające się, powtarzające. Wycinam to wszystko i w rezultacie mam bardzo gładki i przyjemny dla ucha materiał. I tak właśnie zrobiłam z Dominikiem. Ale dlaczego? Dlaczego? Ludzie w końcu zaczęli mnie o to pytać. Odpowiedź nie jest prosta. Po pierwsze dlatego, że mam tendencję do wyszukiwania we wszystkim pozytywnych stron. A Dominik miał również dobre strony. Był przystojny, szczodry i odnosił sukcesy. Chciał dla mnie jak najlepiej, co mi się podobało. I wydawało się, że mu na mnie zależy, choć – jak się okazało – nie tak bardzo. Ale dlatego doszłam do wniosku, że mogę go kochać mimo jego wad. Myślałam, że mnie kocha. Ponieważ ze wszystkich kobiet, które mógł mieć, wybrał właśnie mnie. To mi schlebiało. Poza tym nie jestem osobą, która będzie roztrząsać problemy. Lubię jak wszystko przebiega gładko i bez zmartwień. I dlatego z niczego nie robiłam afery. Nie znoszę konfrontacji i sobie z nimi nie radzę. Boję się, że kogoś urażę. Bo wtedy mogę zostać odrzucona. Za wszelką cenę unikam obrażania ludzi. I dlatego nie powiem Amber, że powinna zacząć szukać sobie mieszkania. Ani nie narzekam, że nie zmywa, choć siedzi cały dzień w domu. Nie powiem też nic o telefonie. Codziennie wieczorem rozmawia przez telefon TL R przynajmniej przez dwie godziny, zanudzając każdego tym, jak okropnie potraktował ją Charlie. Chciałabym, żeby w końcu przestała, i nie tylko dlatego, że czasem też potrzebuję telefonu. Tymczasem Amber otworzyła klatkę Pedra i papuga siedziała teraz na jej ramieniu, podskubując ją za włosy. Są bardzo podobne, pomyślałam nagle. Wyjątkowo atrakcyjne, zwracające uwagę, szalenie irytujące i zakochane w sobie. 105 – Super, kochanie! – zaskrzeczał Pedro, kiedy podała mu ziarno

słonecznika. – Chciałabym, żebyś nauczył się mówić „Charlie jest draniem” – powiedziała z żalem. Tak się raczej nie stanie, bo po pierwsze, Pedro bardzo lubił Charliego, a po drugie, od 1962 roku nie nauczył się ani jednego nowego słowa. Przypomina starą płytę, której igła stale chodzi w tym samym rowku. – Będzie w następnej powieści – stwierdziła Amber. – Kto, Pedro? – Nie, Charlie oczywiście. – Jako kto? – Jako podstarzały elegancik, Carl Elworthy, który okaże się seryjnym mordercą. – Biedaczek. – Co chcesz przez to powiedzieć? – spytała, smarując dżemem pomarańczowym moją grzankę. – Biedny facet? To ja jestem biedna. – Odgryzła głośno jeden kęs i oderwała mały kawałeczek dla Pedra. Wziął go delikatnie, a potem zmiażdżył czarnym, bulwiastym językiem w wielkim dziobie. TL R – Co za drań – powtórzyła Amber. Chciałam powiedzieć jej prawdę: że wcale nie potępiam Charliego, że ona przesadza. Ale nic nie powiedziałam, bo trochę boję się Amber, tak samo jak Charlie. – Straszna, co? – szepnął kiedyś do mnie, po paru drinkach, na jakimś przyjęciu. 106 – O tak – przyznałam zdumiona jego szczerością. – To znaczy, no, wiesz, trochę. – A potem oboje zaczerwieniliśmy się w poczuciu winy, jak konspiratorzy i roześmieliśmy się głośno. – Damy sobie radę, Minty – dodała Amber, gdy Pedro przechadzał się po jej ręce. – Zapomnimy o facetach. W ogóle nie będziemy sobie zawracać głowy tymi łobuzami. I bez nich będziemy się dobrze bawić, będziemy… – Żyć w celibacie? – dokończyłam. – Nie – oznajmiła radośnie. – Będziemy celebrować życie intelektualne. – Energicznie zamieszała kawę i posmarowała masłem moją drugą

grzankę. – Najważniejsze słowa, Minty, to: chronić, rozpieszczać i doskonalić, zwłaszcza doskonalić. Musimy spędzać więcej czasu w towarzystwie kobiet. Mądrych kobiet. Już wiem! –wykrzyknęła z entuzjazmem. – Załóżmy klub książkowy dla kobiet. Takie kluby są teraz bardzo modne. Ruby Wax należy, i French, i Saunders. Nasz mógłby się nazywać KKGK. – Co to znaczy? – Klub Książkowy Genialnych Kobiet. – Coś takiego! – zaskrzeczał Pedro. – Mogłybyśmy spędzać naprawdę intelektualne wieczory z dodatkiem TL R dużej ilości alkoholu. Twoje mieszkanie doskonale się do tego nadaje! – wykrzyknęła. – Nie masz nic przeciwko temu, prawda? – Co? Och, nie, raczej nie, dobrze, pod warunkiem, że ty wszystko zorganizujesz – powiedziałam, biorąc torebkę. – Ja nie mam na to czasu. I… O, cholera, spóźnię się do pracy! Zatwardzenie? Weź „Zielone światło” dla wewnętrznej czystości… O Boże, tylko nie to, pomyślałam godzinę później, siedząc za biurkiem i żując gumową kanapkę, którą kupiłam w stołówce. 107 Jedno małe „Zielone światło” i zaraz poczujesz ulgę! Tylko trzy dziewięćdziesiąt pięć we wszystkich większych aptekach. Albo pięć dziewięćdziesiąt pięć za duże opakowanie. Nagle zjawił się Jack. Był zdenerwowany, bo obracał w palcach kawałek żółtej taśmy. – Zebranie! – warknął. – Mamy tak „fantastyczne” wyniki –dodał z gryzącą ironią – że oczekuję od was mnóstwa nowych pomysłów. Znaliśmy sytuację, bo odpowiednie tytuły pojawiły się na pierwszej stronie branżowego pisma: „Londyn FM traci grunt! Drastyczny spadek liczby słuchaczy!” W ostatnim kwartale straciliśmy dziesięć procent słuchaczy. Po cichu przeszliśmy do sali konferencyjnej, gdzie Jack majstrował przy głośnikach, żeby wyeliminować nieustający hałas, przypominający nieproszonego gościa, któremu nie zamykają się usta. Masz grzybicę? Spróbuj „Fungaway”, najlepszy środek na wszelkie

grzybice stóp. „Fungaway” działa… Klik! Jack znalazł wyłącznik. Cisza. Dzięki Bogu. Nagle Melinda się rozpromieniła. – Już wiem! – zawołała. – Chołoby sławnych ludzi. TL R – Co? – spytaliśmy chórem. – Chołoby sławnych ludzi – powtórzyła triumfalnie. – Moglibyśmy złobić z tego stały punkt płogłamu. – Powiedziała nam, że pewien hollywoodzki aktor ma opryszczkę, inny znany reżyser ma AIDS, a popularna gwiazda angielskiego serialu podobno choruje na hemoroidy, i że powinniśmy wprowadzić cotygodniową audycję, w której sławni ludzie rozmawialiby o swoich chorobach. 108 – Wspaniały pomysł – powiedział Jack. – Poświęcimy mu tyle uwagi, na ile zasługuje. Uradowana Melinda uśmiechnęła się do mnie. – Słucham dalej – powiedział Jack. Tym razem, wstrząśnięci spadkiem liczby słuchaczy, byliśmy lepiej przygotowani. W poszukiwaniu pomysłów przeczytaliśmy gazety codzienne i tygodniki, przestudiowaliśmy „Time Out” i „Premierę”, przeanalizowaliśmy „Celebrity Bulletin” i poświęciliśmy liście nadchodzących wydarzeń więcej niż zwyczajowe dziesięć sekund. – Londyński Tydzień Mody. – Spotkanie Wysokich Ludzi. – Nowe przedstawienie w Theatre de Complicite. – Wystawa poświęcona medycynie alternatywnej. – Nowy kryzys w Operze Królewskiej. Pół godziny później mieliśmy dość pomysłów, by wypełnić trzy następne wydania naszego programu. Zyskaliśmy trochę na czasie. – Program Minty na temat małżeństwa podobał się słuchaczom – stwierdził Jack. – Dostaliśmy wiele listów z prośbą o podobne programy na TL R temat problemów społecznych. Chciałbym zatem, żeby Minty przygotowała szereg udokumentowanych tematów, które moglibyśmy nadawać raz w tygodniu. O czym się ostatnio mówi?

– Samotność? – Rozwody. – Problemy w rodzinie. – Alimenty. – Żłobki. 109 – Późne macierzyństwo. – Leczenie niepłodności – dodała Sophie. – Louise Brown, pierwsze dziecko z probówki, kończy w tym roku dwadzieścia jeden lat. Moglibyśmy od tego zacząć i omówić to, co medycyna przez te lata osiągnęła. – Minty mogłaby przepłowadzić wywiad z Deiłdłe – zaproponowała Melinda. – Dlaczego? – spytał Jack. – Ponieważ wszyscy wiedzą, że Wesley od lat usiłuje złobić jej dziecko. – Czy nikt nie widział mojego stopera? – Dobry był ten kawałek o Fergie w „Guardianie”. – Trzeba wreszcie coś zrobić ze sprzątaczkami. – Widziałeś wczoraj nowy odcinek Celi więziennej? – Znam bałdzo dobłego lekarza od niepłodności, Wesley –poinformowała łaskawie Melinda. – Oczywiście mnie nie był potrzebny – dodała, śmiejąc się idiotycznie i klepiąc po wystającym brzuchu. – Zapiszę ci jego nazwisko – powiedziała, szukając w torebce długopisu. – To płofesoł Godfłey Bałnes. – Bardzo ci dziękuję – powiedział oschle Wesley. – Jestem pewien, że potrafię zrobić Deirdre dziecko metodami konwencjonalnymi. – Dobra TL R odpowiedź, choć wątpię, czy prawdziwa. Deirdre wyznała mi kiedyś, na naszym przyjęciu bożonarodzeniowym, że nie może zajść w ciążę wyłącznie z winy Wesleya. – Moje jajeczka są w porządku – szepnęła, gdy popijałyśmy tanie wino z plastikowych kubków. – Zrobiłam badania i wszystko jest w porządku. Wszystko. – To dobrze. – Byłam trochę zażenowana, że zechciała się podzielić ze mną tą wiadomością. 110

– Lekarz stwierdził, że jestem w świetnej formie. Mimo moich trzydziestu dziewięciu lat. Powiedział, że to musi być sperma Wesleya. – Naprawdę? – Jest leniwa. – Zachichotała. – Tak jak on. Ale Wesley odmawia pójścia ze mną do kliniki. – Mam nadzieję, że zmieni zdanie – powiedziałam. Co jeszcze mogłam powiedzieć? Biedna Deirdre. Śmiała się, ale musiało jej być bardzo przykro. Było mi jej żal. Mieszkała z Wesleyem osiem lat i do tej pory nie doczekała się ani ślubnej obrączki, ani dziecka. Dla niej musiało to być jeszcze bardziej przykre, ponieważ była kierowniczką lokalnego sklepu Mothercare. Nic dziwnego, że zawsze była zaniedbana i zrezygnowana. – Napławdę, Wesley, to świetny lekarz – przekonywała Melinda, nie zwracając uwagi na nasze zażenowane pokasływanie. Wesley był tak czerwony, że prawie czuło się bijące od niego ciepło. – Bardzo dziękuję, Melindo – powiedział Jack. – Zebranie skończone. Sophie, zadzwoń do działu reklamy, żeby zawiadomili wszystkich krytyków radiowych o nowej serii Minty. Pół godziny później Jack i ja przygotowaliśmy plan audycji pod TL R roboczym tytułem Trendy społeczne. Wróciłam do swojego biurka, wiedząc, że nie będzie to łatwe zadanie, ale dzięki temu nie będę miała czasu myśleć o Dominiku. A poza tym to mi się przyda w dalszej karierze i przybliży mnie do osiągnięcia założonego celu. – Poczta! – zawołał goniec, Terry. Wzięłam trzy adresowane do mnie listy i moje serce zamarło. Boże, znów ten pomyleniec, pomyślałam, rozrywając karminową kopertę usianą srebrnymi serduszkami. Mój prześladowca. Każdy z nas, kto występuje w radio, ma swojego wariata. 111 Imogen, prezenterka pogody, ma starszego faceta, Mike’a. Czasem nawet przychodzi do radia, żeby ją zobaczyć, ale Tom nigdy nie wpuszcza go do budynku. Spikera Barry’ego prześladuje Fran, kobieta w średnim wieku. Robi dla niego na drutach ohydne swetry bez wycięcia na głowę i potwornie długie szaliki. Mój wariat ma na imię Ron i co parę tygodni przysyła mi list, w którym wyraża fanatyczne uwielbienie pomieszane z ostrą krytyką – nieprzyjemna kombinacja. List zaczynał się jak zwykle: Moja najdroższa Minty!

Odrywam się od moich zajęć z rakietami kosmicznymi, aby Ci napisać, jak cudownie było wsłuchać się znów w zeszłym tygodniu w twój słodki głos. Nie mogłem się oderwać od radioodbiornika. Tęskniłem za Tobą, skarbie. Gdzie się podziewałaś? Obawiałem się, że może „robisz to” dla innej stacji radiowej i że będę musiał szukać Cię w eterze. Wyobraź sobie moją ulgę, gdy znów usłyszałem Twój fantasmagoryczny głos. Chyba mówiłaś o małżeństwie, prawda? Przypominam, że moja oferta jest nadal aktualna. Twój raport był zdumiewający, Minty. Świetny. Jak zwykle na typowym dla Ciebie, wysokim poziomie. ALE CZY MOGŁABYŚ NAUCZYĆ SIĘ WYMAWIAĆ POPRAWNIE SŁOWO „KONTROWERSJA, TY GŁUPIA KROWO!!! Jeśli jeszcze raz TL R zaakcentujesz pierwszą sylabę, obawiam się, że będę musiał przyjść do radia i SPUŚCIĆ CI LANIE. Twój na zawsze kochający Ron Buuu! Do kosza. Przynajmniej nie przysyła mi rzeczy do jedzenia, jak niektórzy prześladowcy. Jeśli chodzi o wariatów, którzy słuchają radia, a potem piszą do wykonawców, to jest zasada numer jeden: nigdy nie jeść tego, co przysyłają. Nie wiadomo, co tam może być. – Co to było, Minty? – spytała podejrzliwie Melinda. 112 – Kolejny list od mojego prześladowcy. A raczej wytwór chorej wyobraźni. – Dlaczego mnie nikt nie prześladuje? – jęknęła z żalem. – Naprawdę byś chciała? To chorzy i smutni ludzie. – Ale ja jestem gwiazdą i też powinnam mieć kogoś takiego. – Ja bym się na twoim miejscu nie martwiła – powiedziałam znużona. – Weź sobie mojego wariata. – Nie – stwierdziła stanowczo. – Chcę mieć własnego. Każdy kogoś ma. Dlaczego nie ja? – To było niepojęte. – Minty…? – powiedziała zalotnie. – Pomożesz mi z moimi słowami sygnalnymi? – Dobrze – odparłam niechętnie, podchodząc do jej biurka. –Ale potem muszę się zająć własną pracą. – Saddam Hussein – zaczęła, marszcząc czoło. – Czy on jest z Iłanu, czy

z ILaku?Nigdy tego nie pamiętam. – Z Iłaku – powiedziałam. – To będzie fajna zabawa! – zawołała parę dni później Amber z salonu. Zajmowała się poprawianiem poduszek w oczekiwaniu na pierwsze spotkanie KKGK, które miało się zacząć za pół godziny. TL R – Prawdziwe święto mózgów – dodała entuzjastycznie, gdy przygotowywałam kolację w kuchni. – Z tyloma genialnymi kobietami powinnyśmy mieć prawdziwie stymulującą debatę. Amber celowo zaprosiła cztery swoje najbardziej inteligentne znajome: Joan, astrofizyczkę, Frances, wybitną prawniczkę, specjalizującą się w rozwodach, Jackie, genetyczkę i Cathy, inżyniera o specjalności nuklearnej. Amber uwielbia towarzystwo mądrych kobiet. Mnie wystarczają sympatyczne i dlatego zaprosiłam Helen, której nie widziałam od naszej podróży poślubnej. 113 Dzwoniłam do niej parę razy z pracy, ale była dziwnie nieuchwytna. Wreszcie ją dopadłam i zgodziła się przyjść. Zamiast spędzić cały wieczór na omawianiu jednej książki postanowiłyśmy, że na pierwszym spotkaniu każda z nas opowie o swojej ulubionej powieści. Modliłam się, żeby Amber nie była na tyle głupia, czy próżna… – Zajmijmy się Ubikacją – zaproponowała. Usiłowałam, jak najbardziej taktownie, odwieść ją od tego pomysłu. Pozą tym nie mogłam się zmusić do ponownego przeczytania tej książki. –No… – zaczęłam. – Czemu nie, Minty? – Umm… – Mam nadzieję, że twoje wahanie nie jest w żaden sposób związane z tym, co ta krowa, Polly Snodgrass, napisała w „Daily Post” –warknęła Amber. Opinia Polly Snodgrass, z którą się zgadzałam, rzeczywiście nie miała nic wspólnego z moją niechęcią. Po prostu Ubikacja to chała. Drętwy język i pozbawieni życia, jakby wycięci z pudełka po płatkach kukurydzianych, bohaterowie.

TL R – Wiesz dlaczego ta Snodgrass to zrobiła? – mówiła dalej Amber, otwierając czerwone wino. – Wiesz dlaczego napisała taką obrzydliwą recenzję? – Dlatego, że ty w zeszłym roku napisałaś miażdżącą recenzję z jej książki? – Nie, nie dlatego – parsknęła i usiadła na krześle. – Tę kobietę zżera zazdrość. 114 – Ach tak. – Oczywiście. Zupełnie zapomniałam. To jest odpowiedź Amber na wszystko. – O co jest zazdrosna? Amber wzniosła oczy do góry. – O to, że moje książki są bardzo dobre – powiedziała bardzo powoli, jakby tłumaczyła drogą kretyńskiemu cudzoziemcowi. –A jej książki to chała. Wiedziałam, że to nieprawda. Polly Snodgrass bardzo dobrze pisze. Napisała cudowną drugą część Wichrowych wzgórz, równie mroczną i pełną namiętności jak oryginał Bronte. – Ale żeby przez chwilę być całkowicie obiektywną – powiedziałam – chciałabym wiedzieć, dlaczego oczekujesz pozytywnej recenzji od Polly Snodgrass, jeśli zjechałaś jej powieść? – Normalnie nie kłócisz się ze mną na tematy literackie –stwierdziła Amber, z lekko zdumionym wyrazem twarzy. To była prawda. W gruncie rzeczy nie kłóciłam się z Amber na żaden temat. Normalnie. Ale nie czułam się już tak normalnie, jak kiedyś. –No więc dlaczego miałaby napisać pochlebną recenzję z twojej książki? – dopytywałam się, pokrywając wyjątkową bezczelność nerwowym chichotem. – Ponieważ krytycy literaccy powinni być obiektywni – powiedziała TL R

Amber

ze znużoną cierpliwością dorosłego, który tłumaczy coś upośledzonemu dziecku. Powinni odłożyć na bok osobiste animozje, gdyż, w przeciwnym razie, nie służą czytelnikowi. – Ale w „Evening Mail” napisałaś, o ile się nie mylę, że jej powieść ma tyle uroku, co ubikacja, w której nie spuszczono wody. – Tak – roześmiała się Amber. – Właśnie tak napisałam. Uważam, że to bardzo dobre określenie. Ale nie zapominaj, co ona napisała o Kryjówce. Cytuję: „O dobrych książkach mówi się, że trudno je odłożyć. Tę z 115 najwyższym trudem podniosłam”. – Amber potrafi, z czego jest szalenie dumna, wiernie zacytować każdą swoją złą recenzję. – No, tak, to było trochę złośliwe. – Złośliwe? – oburzyła się Amber. – To było bezczelne i absolutnie nieprawdziwe. Ale środowisko literackie jest okropne –dodała, gdy ja tymczasem ubijałam pianę na mus czekoladowy. –Jest pełne kreatur pozbawionych talentu, które wykorzystują pisanie recenzji do podlizywania się, albo odgrywania na innych. Napiszę o tym – oznajmiła, odłamując kawałek czekolady. – Kiedy skończę Zwierzęcą namiętność, napiszę satyrę na wszystkich tych drani, którzy próbowali pomniejszyć wartość moich książek. – Środowisko literackie już zostało opisane – zauważyłam. –Gdzie? – W Bestsellerze. Amber zignorowała moją uwagę. – Dlaczego nie możemy dyskutować o mojej książce? – nalegała. – Proszę, Minty, proszę, proszę. – Tego się raczej nie robi – powiedziałam ostrożnie. – Nie omawia się własnych książek. Co, oczywiście, nie ma nic wspólnego z wartością Ubikacji, TL R Amber. To świetna powieść. Wiem, że sprzedałaś… setki egzemplarzy.

– To w czym problem? – To tak, jakby Elisabeth Schwarzkopf wybrała osiem własnych nagrań do „Płyt na bezludną wyspę”. Na pewno nie zostałoby to dobrze odebrane. – Zmieniłam temat, proponując inne tytuły. – Kapitan Corelli – prychnęła Amber. – Chyba nie sądzisz, że to dobra książka? 116 – Sądzę. Zakończenie nieszczególnie mi się podoba, ale jest bardzo żywo napisana. – Bóg rzeczy małych jest całkiem bez sensu. – Ale sprzedała się w stu czterdziestu tysiącach egzemplarzy w twardych okładkach – powiedziałam. –I ponad milion w miękkiej oprawie. – Tak, ale to dlatego, że dostała nagrodę Bookera, prawda? –rzuciła lekceważąco Amber. – Chyba tak – przyznałam. – Charlotte Gray? – jęknęła. – Boże, nie znoszę Sebastiana Faulksa. To Harlequin z bronią. Wiem, wezmę Cierpiącą miłość Iana McEwana. On jest naprawdę niezły. Zawołaj, jak będziesz chciała, żeby ci pomóc – powiedziała, opadając na krzesło. – Nie przejmuj się, dam sobie radę – odparłam, pospiesznie myjąc sałatę. – Zrób ten swój doskonały sos do sałaty – zaproponowała. –Ale użyj octu balsamicznego. – Westchnęła sfrustrowana, biorąc do ręki Ubikację. – Nie rozumiem, dlaczego się tak źle sprzedaje – rozważała, gdy nakrywałam do stołu. – To wina działu reklamy. W ogóle się nie przyłożyli. Chciałam reklamy w kinach, ale mnie nie posłuchali. To śmieszne. TL R Pedro zaskrzeczał, a potem zaśmiał się perlistym śmiechem babci. – To by kosztowało miliony – powiedziałam, przecierając kieliszki czystą ścierką. – Jestem tego warta, Minty. Powinni pójść na całość. Amber znana była w środowisku wydawniczym z kilku rzeczy. Ustawicznie porównywała się w swoich artykułach z Dickensem, Zolą i Tołstojem. Słynęła z robienia awantur w księgarniach, jeśli jej książka nie była odpowiednio wyeksponowana. Pisała wściekłe listy do krytyków, którzy źle

117 napisali o jej książce. Ale najbardziej była znana z wymagań, jakie ustawicznie stawiała swoim wydawcom, Hedder Hodline. – Jak chcą sprzedać choć jeden egzemplarz – dodała – jeśli nie rozwiesili plakatów w metrze? Muszą przeznaczyć więcej pieniędzy na promocję. Co najmniej następne pięćdziesiąt tysięcy. – Książki najlepiej się sprzedają, kiedy ludzie o nich mówią, prawda? – stwierdziłam, krojąc grzyby na sos. – Spójrz na Kapitana Corellego. Prawie nie miała reklamy, ale wszyscy o niej mówili. – Wiesz co, Minty – powiedziała Amber, rzucając mi mordercze spojrzenie. – Nie masz najmniejszego pojęcia o wydawaniu książek. – Osobiście uważam, że twój dział reklamy jest dobry – powiedziałam, przypominając sobie cytaty, które udało im się umieścić na tylnej okładce. W tym celu spreparowali recenzje z poprzednich książek Amber z wprawą chirurga od operacji plastycznych, obracając najgorsze inwektywy w prawdziwe perły. Na przykład Anthony Welch w „Timesie” nazwał Słabą szansę „wprost niesłychanie głupią książką”, a dział promocji Hedder Hodline przerobił to na książkę „wprost niesłychaną”. Poza tym wydawnictwo wykazało wiele dobrej woli, pozwalając Amber umieścić w podziękowaniach TL R całą masę znanych osób, których w ogóle nie zna. „Mam dług wdzięczności wobec Tony’ego Blaira” – napisała między innymi na trzech stronach wylewnych wyrazów wdzięczności na początku Ubikacji. „I jestem również szalenie wdzięczna mojej przyjaciółce, księżnej Kentu. Chciałabym także podziękować z głębi serca Fay Weldon za jej zachętę i poparcie”. Amber widziała Fay Weldon raz w życiu. W pociągu. Fay Weldon spytała, czy Amber mogłaby zamknąć okno. W porywach wdzięczności Amber wyraziła swe „nieskończone podziękowania Gordonowi Brownowi, Twiggy i, oczywiście, 118 mojemu drogiemu mentorowi, sir Isaiahowi Berlinowi”. Usiłowałam jej wytłumaczyć, że sir Isaiah Berlin umarł na rok przed tym, nim zaczęła pisać swoją książkę. Zapewniła mnie, że nikt nie zauważy i że nikogo to nie obchodzi. – Wydawcy oczekują, że pisarze będą wykorzystywać nazwiska

sławnych ludzi – stwierdziła wesoło. – Trzeba zawsze wrzucić parę gwiazd, żywych lub martwych. Teraz Amber znów wzięła swoją książkę i otworzyła ją na stronie z dedykacją. – Gdybym wiedziała, że Charlie mnie rzuci, nigdy nie zadedykowałabym mu swojej książki. Zmienię to, jeśli będzie drugie wydanie. I zadedykuję Pedrowi. On mnie kocha, prawda, skarbie? Powiedz co o tym myślisz, Pedro? – Wzięła stronę najnowszego maszynopisu i zaczęła czytać na głos. Złote oczy Pedra zamgliły się. Cathy spojrzała pożądliwie na Toma ponad hałdami błyszczących trzewi. Instynkt kazał jej się przed nim wywnętrzyć. Powiedzieć mu, co czuje. Przyglądała się pracy jego spoconych, lśniących mięśni, gdy zdzierał skórę z parujących, zwierzęcych zwłok. Stanowczo przeceniamy mózg, pomyślała. TL R Naprawdę zależało jej na ciele. – Tom – zwróciła się do jego umięśnionych pleców. – Posłuchaj, Tom, wiesz, co sobie pomyślałam… – Hau! Hau! Amber odłożyła kartkę i pobiegła otworzyć drzwi. Wszystkie koleżanki przybyły jednocześnie. Usiadłyśmy do kolacji. Amber przez cały czas nadawała na Charliego: że jest absolutnym gnojkiem, że porzucił ją bez dania racji i że jeszcze draniowi pokaże. Goście kiwali głowami ze współczuciem, 119 choć mnie to szalenie krępowało. Zauważyłam też, że Helen poczerwieniała i niespokojnie poruszyła się na krześle. Helen nigdy by się do tego nie przyznała, ale wydaje mi się, że nie przepada za Amber. Nie umie znaleźć z nią wspólnego języka, jak zresztą wiele osób. Ja też czasem jej nie rozumiem. Ale ze mną jest inaczej, bo jesteśmy rodziną. – Przepraszam, że się do ciebie nie odzywałam – powiedziała cicho Helen, kiedy robiłam kawę. – Ostatnio byłam… – usiłowała znaleźć właściwe słowo – dość zmaltretowana. Mam mnóstwo zamówień – dodała szybko. – I mam kłopoty z wczesnym wstawaniem, żeby pojechać na targ kwiatowy. – Nie przejmuj się – powiedziałam. – Ostatnio, dzięki Bogu, też jestem

bardzo zajęta. Nie mam czasu na rozmyślania wiesz o kim. – Dominik do ciebie nie dzwonił? –Nie. – Już samo imię wywołało we mnie falę wściekłości. – Zadzwonisz do niego? – Nie! Tak. Nie. Może. Nie wiem. Nie. Nie. Prawie na pewno nie… – plotłam bez sensu. Helen uścisnęła moją rękę. Wróciłyśmy do salonu, gdzie towarzystwo zasiadło na sofie i na krzesłach. Amber zaczęła od Iana McEwana. TL R – To jest bardzo mądra książka – powiedziała – z dobrym dwuznacznym tytułem. Cierpiąca miłość jest zarówno o miłości, która cierpi, miłości między głównym bohaterem, Joe Rose, i jego dziewczyną, Clarissą, jak i o miłości, którą trzeba przecierpieć, to znaczy niezdrowej miłości Joego do Jeda Parry’ego, szaleńca homoseksualisty, który ma na jego punkcie obsesję. Teraz… – Znałam kiedyś mężczyznę, który miał obsesję na moim punkcie – przerwała jej Joan, astrofizyczka. – Uczyłam go przez jeden semestr i 120 właściwie prawie go nie znałam, ale on był przekonany, iż się nim interesowałam i ciągle do mnie dzwonił. – Proszę cię, Joan – powiedziała Amber. – Jeszcze nie skończyłam. – Stale mi się narzucał. – Jak już mówiłam – kontynuowała Amber – Jed Parry zapałał niewytłumaczalną homoerotyczną miłością do Joego… – W końcu musiałam zmienić numer telefonu. – Która zagraża spokojowi Joego… – To działa na dwie strony – stwierdziła Cathy, inżynier nuklearny. – Jedna moja znajoma miała obsesję na punkcie swojego lekarza. Po prostu oszalała. Wszystko nam opowiadała. Zapisała się jako jego pacjentka, żeby go często widywać. Bez przerwy przychodziła do niego z wymyślonymi objawami i chorobami, włącznie z chorobą popromienną. Nie potrafiła się z tego wyzwolić, bo facet był atrakcyjny, miły i… – Czy mogłybyśmy skupić się na książce? – spytała chłodno Amber. – Niedługo potem się ożenił i wtedy przestała do niego chodzić. Amber teatralnym gestem uniosła książkę do góry i znów zaczęła swój wykład. – Początek książki to dramatyczne wydarzenie, opisane z chwytającym

TL R za serce napięciem. Pięć obcych sobie osób usiłuje ściągnąć na ziemię balon, w którym jest mały chłopiec. Kierujący balonem… – Chodziłam kiedyś z facetem, który lubił latać balonem! –wykrzyknęła Jackie, genetyczka. Poznaliśmy się na konferencji na temat DNA. Poleciałam z nim parę razy, ale, prawdę mówiąc, nie bardzo mi się to podobało. Hałas z palników jest przerażający, jak oddech smoka i… Och, przepraszam, Amber. – Jak już mówiłam, kierujący balonem się ratuje, a dziecko wraca bezpiecznie na ziemię wkrótce potem. Tymczasem jednak jeden z ratowników, 121 który trzymał się liny, spada z dużej wysokości i się zabija. Ta katastrofa powoduje, iż Jed Parry dostaje obsesji na punkcie Joego, obsesji, która strasznie stresuje Joego i jego partnerkę, Clarissę. Książka jest w gruncie rzeczy o dwojgu ludziach żyjących pod presją agresywnej obecności obcej osoby. – Każdy by się załamał – powiedziała Frances, prawniczka. –Kiedy chodziłam z Frankiem, moim byłym, zdarzyło nam się coś podobnego. Frank miał kolegę, z którym był nawet dość zaprzyjaźniony, a kiedy zaczęliśmy się spotykać, ten kolega wiecznie tkwił przy nas i nigdy nie mogliśmy się go pozbyć. Frank nie chciał mu sprawiać przykrości, ale kiedy się z kimś spotykasz, potrzebujesz trochę prywatności, czego ten facet, Adam, chyba w ogóle nie rozumiał, więc… Teraz każda opowiadała o swoich przeżyciach i nikt nie słuchał Amber ani nie przejmował się książką. Szybko rozwinęła się dyskusja o stosunkach międzyludzkich, o tym, że nie powinno się zapominać o przyjaciołach, bo pewnego dnia miłość może się skończyć i gdzie byśmy wtedy były, gdybyśmy wcześniej porzuciły przyjaciół. –Słuchajcie –powiedziała z furią Amber po pięciu minutach. – TL R Spotkałyśmy się tutaj, aby rozmawiać o książkach, a nie o facetach. Nagle wszystkie zamilkły i usiłowały powstrzymać nerwowy chichot. – W porządku, Amber – powiedziała spokojnie Joan. – Ja wybrałam na nasze spotkanie Pancernika Williama Boyda. William Boyd jest jednym z… – Najprzystojniejszych pisarzy – stwierdziła Jackie z pijackim chichotem. – Naprawdę. Jest absolutnie fantastyczny. Raz byłam na spotkaniu z nim i nie mogłam oczu oderwać.

– Mów dalej, Joan – rozkazała Amber. 122 – Pancernik jest komedią, choć czarniejszą niż Dobry człowiek w Afryce czy Gwiazdy i kraty. Bohater Pancernika pracuje w ubezpieczeniach. – W tym momencie z bólem serca pomyślałam o Dominiku. – Nazywa się Lorimer Black – mówiła dalej Joan. – Jego zajęcie polega na wyłapywaniu fałszywych wniosków o wypłatę ubezpieczenia i negocjowaniu wypłat za pomocą perswazji, łapówek i gróźb. Jest regulatorem strat. – Spotykałam się kiedyś z regulatorem strat – oznajmiła Frances. – Był szalenie miły, ale mieszkał w Pinner, a ja w Kentish Town i po prostu nie byłam w stanie jeździć Metropolitan Line do końca, żeby się z nim zobaczyć. – To musiało być straszne – powiedziała Cathy. Wywiązała się gorąca dyskusja, która rozprzestrzeniła się z prędkością pożaru lasu, na temat tego, jak ważne jest mieszkanie blisko kochanka. – Nie dalej niż dwie strefy pocztowe. – A przynajmniej przy tej samej linii metra. – Cała forsa idzie na taksówki. – Albo się stoi w korkach. – Posłuchajcie – powiedziała rozzłoszczona Amber. – I co z tym Williamem Boydem? TL R Prawdę mówiąc, wcale mi nie zależało na Williamie Boydzie, ani na Ianie McEwanie, ani na żadnym innym pisarzu. Byłam zmęczona po całodziennej pracy i przygotowywaniu kolacji, więc wszystko to niewiele mnie obchodziło. A najmniej to, że te mądre kobiety chciały rozmawiać o mężczyznach. I nie chciało mi się mówić o wybranej przeze mnie książce. Ale Amber właśnie wskazała na mnie. – Twoja kolej, Minty. Wybrałaś, zdaje się, Kapitana Corellego? 123 – Tak. Dobrze. – Wyprostowałam się na kanapie. – Zapewne wszystkie to czytałyście? – Powszechne potakiwanie. – A zatem powiem to, co wszystkie wiecie. W zasadzie jest to historia miłosna z czasów wojny, która dzieje się na greckiej wyspie Kefalonia.

– Byłam tam cztery lata temu – powiedziała Frances. – Z Erykiem. To był ten, z którym się spotykałam przed tym, z którym chodziłam przed Frankiem. – Aha. – Bardzo było miło, ale wkrótce zerwaliśmy, ponieważ ni z tego, ni z owego, odezwała się do niego była dziewczyna i powiedziała mu, że znów jest wolna i że chciałaby się z nim zobaczyć, i to był koniec. – I co? – zapytałyśmy wszystkie, oprócz Amber, która przewróciła oczami. – Wzięli ślub – odparła Frances, dobrodusznie wzruszając ramionami. – Takie jest życie. Właśnie przeprowadzam ich rozwód. – Jak miło – jęknęłyśmy. Amber obrzuciła mnie morderczym spojrzeniem. – Jak już mówiłam, Kapitan Corelli jest dziwną mieszanką rzezi i TL R komedii obyczajowej. Opowiada o okupacji i przejęciu terenów. Centralnym punktem jest nieskonsumowany związek Antonia Corellego, muzykującego włoskiego kapitana z córką lekarza, Pelagią. Powieść ma południowo– amerykańską wylewność i język jest czasem bardzo skomplikowany. Nie jestem pewna, w jaki sposób Louis de Bernieres kończy swoją książkę. Jest długi przypis, który daje nam coś w rodzaju szczęśliwego zakończenia… 124 – Wszystkie czekamy na szczęśliwe zakończenie – stwierdziła Joan. – Cokolwiek miałoby to oznaczać. Ale w dzisiejszych czasach to niekoniecznie musi być marsz weselny, prawda? Spotkanie po raz kolejny zdominowały ożywione rozmowy o mężczyznach i namiętna dyskusja o względnych zaletach małżeństwa. – Poddaję się! – krzyknęła nagle Amber. – Wieczór poświęcony intelektualnej stymulacji przerodził się w babskie gadanie. Żadna z was najwyraźniej nie chce rozmawiać o książkach. Zapadła cisza, a po chwili odezwała się Helen: – Ja chcę – powiedziała. Odezwała się po raz pierwszy tego wieczoru. – Przyniosłam ze sobą książkę – mówiła dalej, otwierając torebkę – i myślę, że wszystkie powinnyście ją przeczytać, ponieważ jest genialna. – Podniosła do góry cienką, podłużną książeczkę, zapowiadającą poważną lekturę. Pies Josepha Bridgesa. Joego. Joego, którego poznałyśmy w Paryżu, – Pies to książka o przyjaźni

autystycznego chłopca i jego psa. Dzieje się w Polsce tuż po wojnie. Faktycznie opowiada o tym, że zwierzęta mają wyjątkową zdolność do leczenia ludzkiego umysłu, o tym, jak potrafią otwierać psychologiczne drzwi. Książka jest bardzo pięknie napisana i musiałybyście mieć serca z TL R kamienia, żeby się nie wzruszyć. W pokoju panowała całkowita cisza. – To brzmi bardzo interesująco – powiedziała Cathy. – Muszę sobie zapisać tytuł. Pies? – To znaczy „pies” po polsku – powiedziała Helen, podając jej książkę. – Słyszałaś coś o nim? – spytałam Amber, oczywiście z czystej ciekawości. 125 – Coś tam słyszałam – odparła lekceważąco. – Nie wydaje mi się, żeby to była dobra książka. – To dla niej typowe, nigdy nikogo nie pochwali, jeśli może skrytykować. – Jest fantastyczna – poprawiła ją spokojnie Helen, choć widziałam, że się zaczerwieniła ze zdenerwowania. – Tutaj jest napisane, że była nominowana do dwóch nagród literackich. – To nic nie znaczy – stwierdziła ze złością Amber. – Prawdopodobnie miał znajomości wśród członków jury. – Ta książka jest naprawdę doskonała – nalegała Helen. – Myślę, że to pisarz, którego warto znać – dodała, spoglądając na mnie. Aha, to o to chodzi. Dlatego tak długo się do mnie nie odzywała. Podobał jej się Joe, ale nie odważyła mi się do tego przyznać. Albo nie chciała mówić, że się zakochała i jest szczęśliwa, żeby nie sprawiać mi przykrości po moich przejściach. To by tłumaczyło, dlaczego kupiła jego książkę. I dlaczego tak jej zależało, żebyśmy, wtedy w Paryżu, zagrały w tę grę. Podobał jej się, sama mówiła, że jest atrakcyjny. Przypomniałam sobie tamten dzień. Wprawdzie moja pamięć nie wróciła jeszcze do formy, ale pamiętam, że napiliśmy się piwa po skończonej grze, a kiedy wróciłam z toalety, wydawało mi się, że TL R Helen i Joe z czymś się kryją. Właściwie dlaczego nie? Ja nie dałam mu swojego numeru telefonu, ale nie było powodu, aby Helen nie dała mu swojego. Najwyraźniej jej się podobał. No… Dobrze. I dlatego się nie

odzywała. Kiedy Helen się kimś interesuje, na ogół nie odzywa się całymi tygodniami. – Widziałaś ostatnio Joego? – spytałam, kiedy Amber odprowadzała gości do drzwi. 126 – Dzwonił parę razy z Paryża – powiedziała Helen. – W przyszłym miesiącu wraca do Londynu. On jest naprawdę bardzo miły, Minty – stwierdziła znacząco. – Pożyczyłabym ci tę książkę, ale jeszcze nie skończyłam. –Nic nie szkodzi, kupię sobie. Wygląda interesująco. Zadzwoń do mnie niedługo – powiedziałam, kiedy wychodziła. – Jasne – odparła z lekkim wahaniem. – Ale ostatnio jestem… zajęta. – Jak będziesz miała czas i ochotę. – O Boże, co za beznadziejne spotkanie! – wykrzyknęła Amber, kiedy zaczęłam wkładać naczynia do zmywarki. – Mają niewiarygodny potencjał intelektualny, a potrafią rozmawiać jedynie o facetach. – Zawsze tak się dzieje, kiedy zbierze się kilka kobiet – powiedziałam. – Niezależnie od ich intelektu. Założę się, że gdyby spotkały się dwie fizyczki, laureatki nagrody Nobla, przypuszczalnie też mówiłyby o mężczyznach. – To żałosne! – stwierdziła rozgniewana Amber. – Naprawdę, Minty, to była wyłącznie strata czasu, nie mówiąc o przygotowaniach. – Poszła na górę, a ja skończyłam sprzątać. – Nie zamierzam więcej nic takiego organizować! – zawołała. TL R Obawiam się, że nie będę się więcej przejmować – napisała Citronella Pratt w swoim felietonie w „Sunday Semaphore”. – Nie będę się więcej przejmować moimi samotnymi znajomymi. Oczywiście mają one swoje zalety. Na przykład bywają cudownymi matkami chrzestnymi. Sienna ma sześć matek chrzestnych i wszystkie ją okropnie rozpieszczają. Ciągle przynoszą jej wspaniałe prezenty. Ale Sienna jest uroczym dzieckiem. Poza tym samotne kobiety zawsze przyjdą na kolację zaproszone w ostatniej chwili i nigdy nie narzekają, gdy się je posadzi obok jakiegoś nudnego i mało atrakcyjnego 127

mężczyzny. I dlatego doceniam moje samotne znajome. Naprawdę. Jednak obawiam się, że popełniają one jeden zasadniczy błąd i to mnie wykańcza. W końcu zawsze zaczynają narzekać na to, że nie mają mężów. To nudne i przygnębiające. Mimo że jest mi z tego powodu przykro i bardzo im współczuję, muszę powiedzieć, że słuchanie ich narzekań jest niesłychanie męczące. Oczywiście nie robią tego otwarcie. Nie mówią wiele. Ale ja je rozgryzłam. Opowiadają mi „radośnie” o awansach, podwyżkach, książkach, które napisały, czy wyjazdach do Bhutanu, ale ja, mimo że słucham grzecznie i tylko z rzadka spoglądam na zegarek, wiem, jaka jest prawda. Pod maską tak zwanego „sukcesu” i „przygody” wszystkie w gruncie rzeczy bardzo żałują, że nie mają tego, co ja. I wszystkie zachwycają się Andrew. I szczerze mówiąc, słuchanie tych zdesperowanych, smutnych, samotnych kobiet jest dla nas, szczęśliwych mężatek z jednym dzieckiem, potwornie nudne. Nawiasem mówiąc, Sienna nauczyła się niedawno mówić „kryteria konwergencji”. Ostatnio, za każdym razem, kiedy dzwoni któraś z moich samotnych znajomych, mam ochotę nacisnąć przycisk: „Po usłyszeniu sygnału proszę zostawić wiadomość”. Na świecie dość jest smutnych spraw i nie muszę słuchać niezamężnych TL R znajomych narzekających na swoje rozpaczliwe, niespełnione życie. Jestem pewna, że się ze mną zgadzacie. Czytałam ten niesłychany tekst w biurze, gdzie przygotowywałam materiał o sztucznym zapłodnieniu. Przeprowadziłam wywiady z dwiema kobietami, które były na liście oczekujących w Lister Hospital. Spotkałam się także z kobietą, której troje dzieci zaczęło życie dzięki cudzym jajeczkom. Byłam umówiona na rozmowę ze sławnym profesorem, Godfreyem Barnesem. Najpierw jednak musiałam porozmawiać z Citronellą. 128 – Dlaczego ona nie może tu przyjechać? – spytałam z pretensją Jacka. – Nie chce mi się stale jeździć do Hampstead. Jeśli chce występować w naszym radiu, powinna wziąć gruby tyłek w troki i tu przyjechać. – Minty! – wykrzyknął zdumiony Jack. – To do ciebie niepodobne. Kiedy się przez chwilę nad tym zastanowiłam, też doszłam do wniosku,

że to do mnie niepodobne, choć nie potrafiłabym określić, dlaczego. – Mimo to absolutnie się z tobą zgadzam – dodał Jack. – Niestety, w umowie jest zapisane, że to my jeździmy do niej, a nie możemy sobie pozwolić, żeby zdenerwować panią Happy Bot, zwłaszcza teraz. Kilka godzin później znów znalazłam się przed domem Citronelli Pratt. Piękna Françoise wpuściła mnie i uśmiechnęła się konspiracyjnie. – Jak tam pani bmw? – spytałam podchwytliwie. – Jakie bmw? Jeżdżę starym rowerem. – Coś mi się pomyliło. – Dzień dobry, Arabello – powiedziała Citronella. – Mam na imię Araminta. – Czytała pani mój felieton w tym tygodniu? – Nie, obawiam się, że nie – skłamałam. – Jestem bardzo zajęta. TL R Trzymając torebką, przypominającą kłódkę, wprowadziła mnie do gabinetu. – Proszę nam podać herbatę, Françoise – zarządziła, klaszcząc w tłuste dłonie. Kiedy przygotowywałam magnetofon, rozmawiałyśmy na temat danych statystycznych – co szósta kobieta poddaje się jakiejś formie leczenia, starając się zajść w ciążę. Jest wiele przyczyn: zablokowane jajowody, nienormalna sperma, choroby jajników, wpływ alkoholu i papierosów. Chciałam, aby 129 Citronella wypowiedziała się na temat moralnego aspektu leczenia niepłodności. Czy lekarze powinni bawić się w pana Boga i ingerować w naturę? A sprawa dawców jajeczek i spermy oraz ryzyka ciąży mnogiej? Rozwinęłam kabel mikrofonu i nacisnęłam „nagrywanie”. – To bardzo smutne, że jest tyle kobiet, które nie mogą mieć dzieci – zaczęła Citronella z sympatycznym uśmiechem. – Oczywiście jedynie maleńki ułamek kobiet, które poddają się leczeniu, zachodzi w ciążę. – Piętnaście procent –powiedziałam. –Nie nazywałabym tego „maleńkim ułamkiem”, jeśli procent ciąż naturalnych wynosi trzydzieści. – Ach tak – rzuciła niechętnie. – W niektórych klinikach, na przykład u Godfreya Barnesa, mają wyniki dwudziestopięcioprocentowe.

Citronella zignorowała tę informację. Podobnie jak Amber unikała pozytywów. – Teraz zdradzę słuchaczom pewien sekret – mówiła dalej Citronella. – Moja mała Sienna też nie pojawiła się od razu. – Naprawdę? – spytałam uprzejmie, powściągając ziewanie. Nic mnie to nie obchodziło. TL R – Nie, i dlatego ja także, przez pewien czas, cierpiałam z powodu braku dziecka. – Na jej twarzy malował się wyraz heroicznego cierpienia. – Coś takiego. – Dla mnie jednak rozwiązaniem nie była probówka ani sztucznie hodowane zarodki – stwierdziła. – Ani nie strzykawka z jakimiś dziwnymi chemikaliami. O nie. Mnie pomogło… To! – Nagle Citronella wyciągnęła czerwony gorset z koronkami i z podwiązkami, i triumfalnie uniosła go do 130 góry. Wyglądał jak kostium z Folies Bergeres, namalowany przez Toulouse– Lautreca po trzech litrach absyntu. – W tym poczęliśmy Siennę – powiedziała, uśmiechając się skromnie. – Chciałabym opisać to słuchaczom… – Nie, nie, dziękuję, nie ma takiej potrzeby. – Jest to czerwony gorset z satyny, na stelażu, z ponętnym dekoltem. – Trudno byłoby sobie wyobrazić kogoś mniej ponętnego niż Citronella w tym stroju. – Ma dwie niegrzeczne klapki tutaj –dodała, wskazując na biust. – I pióra marabuta przy ramiączkach. Przyjaciółka mi to doradziła, kiedy powiedziałam jej o naszym problemie. Zamówiłam więc gorset w katalogu Ann Summers i, no… –zachichotała – pomogło. Po niespełna trzech latach urodziła nam się córeczka, mogę więc z czystym sumieniem polecić tę metodę. – Interesująca historia – powiedziałam, współczując Citronelli, że musiała wkładać seksowną bieliznę, żeby zaciągnąć swojego męża do łóżka. – Jednak – mówiłam dalej, starając się, aby wypadło to jak najbardziej taktownie – pragnęłabym porozmawiać z panią raczej o moralnych problemach związanych z leczeniem niepłodności niż o osobistych doświadczeniach. Chciałam jak najszybciej zakończyć tę rozmowę i wyjść. W końcu udało TL R mi się wydusić z niej kilka zdań, które nadawały się do puszczenia w

programie. – Nie popieram leczenia bezpłodności – powiedziała. – Jest wiele kontrowersji i problemów moralnych z tym związanych. Ale te biedne kobiety, które koniecznie chcą mieć dziecko, o tym akurat nie myślą. – Kobiety nie powinny się przejmować etycznymi problemami leczenia niepłodności – powiedział Godfrey Barnes. – Ja tego nie robię – dodał otwarcie. – Moralność nic mnie nie obchodzi. 131 Siedzieliśmy w jego zagraconym gabinecie w klinice niedaleko Camden Square. Byłam zachwycona szczerymi, niekonwencjonalnymi poglądami profesora. To będzie wspaniała audycja, pomyślałam, spoglądając na przesuwającą się taśmę. Godfrey Barnes mówił szczerze i dosadnie, bez żadnych omówień z półsłówkami i bez tych beznadziejnych, zabijających zainteresowanie zwrotów w rodzaju: „Z jednej strony tak, ale z drugiej strony inaczej. To naprawdę zależy…”. Był wręcz nierozważny i brawurowy. I niesłychanie przystojny. – Moje motto to: „Niech zawsze będzie życie”! – wykrzyknął i roześmiał się głośno. – Jestem tu po to, żeby sprowadzać dzieci na świat. To było fantastyczne. Dobrze się bawiłam. Po raz pierwszy od paru miesięcy, choć oczywiście nie flirtowałam z profesorem Barnesem. Flirtowanie z osobą, z którą się przeprowadza wywiad, jest szalenie nieprofesjonalne. A poza tym mężczyźni nadal mnie nie interesowali, gdyż wciąż opłakiwałam Dominika. Nie, nie, na pewno z nim nie flirtowałam. W żadnym wypadku. Chociaż byłam zadowolona, że przed wyjściem z domu się uperfumowałam, umalowałam i włożyłam mój najelegantszy kostium z rozcięciami w spódnicy. Odrzuciłam do tyłu włosy i przysunęłam się trochę bliżej z mikrofonem. TL R – A zatem zapłodnił pan wiele kobiet – powiedziałam, żartując prowokacyjnie. Chyba mu się to spodobało, bo jego przystojną twarz rozjaśnił szeroki uśmiech. – O tak – powiedział, przesuwając dłonią po gęstych, kasztanowych włosach. – Zapłodniłem wiele kobiet, całe setki, jak pani widzi. – Wskazał

tablicę, na której wisiały zdjęcia niemowląt. Na brzuchu, na plecach, w wysokich fotelikach, w kąpieli, w wózkach, na kolanach, w niebieskich 132 śpioszkach i w różowych sukieneczkach. Bliźniaki i trojaczki. Chłopcy i dziewczynki. Spoglądał na nich z ojcowską dumą. – Czy uważa się pan za Boga? – spytałam z uśmiechem. – Tak pana często opisują. Znów się roześmiał, a ja razem z nim. Był naprawdę wyjątkowo czarującym i charyzmatycznym mężczyzną. Dzięki Bogu nie zapomniałam o tuszu do rzęs, pomyślałam, wpatrując się w jego błyszczące, zielone oczy. – Bóg jest stwórcą – powiedział. – Ja tylko pomagam. I proszę nie zapominać, że te kobiety płacą. Sztuczne zapłodnienie nie jest tanie. – Czy nie uważa pan jednak, że kobiety nie powinny płacić? Każde z „pańskich” dzieci, jeśli mogę tak powiedzieć, kosztuje od pięciu do dziesięciu tysięcy funtów. – Czy pacjenci nie powinni płacić za przeszczep serca? Albo za protezę biodra? Dla mnie niezdolność do zajścia w ciążę jest zwykłym przypadkiem medycznym, któremu nauka potrafi zaradzić. – Wziął czystą, szklaną próbówkę i zaczął się nią bawić. –To, że niepłodne kobiety płacą za leczenie jest równie niemoralne lub moralne jak to, że emeryt płaci za rozrusznik serca. W jego przypadku życie się przedłuża, a ja je zaczynam. TL R – I ostatnie pytanie: czemu zawdzięcza pan tak wysoki procent udanych zabiegów? – spytałam. Znów się roześmiał. Koło oczu i ust pojawiła się siateczka zmarszczek. Nagle wyraz jego twarzy znów się zmienił i profesor spojrzał na mnie z wahaniem i nieśmiałością. – Nie potrafię na to odpowiedzieć. Myślę, że po prostu mam szczęście. – Spuścił oczy, a potem podniósł wzrok i spojrzał mi w oczy. Jakoś nie miałam ochoty odwracać głowy. Czułam, że w środku topnieję. Chciałam tam siedzieć 133 bez końca i pławić się w blasku jego pięknych, zielonych oczu. Co za nadzwyczajny człowiek, pomyślałam. Mogłabym z nim jeszcze długo

rozmawiać, ale wywiad się skończył. – To było cudowne – powiedziałam szczerze, kiedy zatrzymałam magnetofon. – Nie wiem, jak mam to skrócić. – Jestem pewien, że zrobi to pani doskonale. Wydaje się pani bardzo zdolną, młodą kobietą. – Do widzenia, profesorze – powiedziałam, wychodząc do poczekalni. – Spotkanie z panem było naprawdę interesujące. – Do widzenia pani, Minty. – Podał mi rękę, a jego oczy znów zabłysły. – Następną pacjentką jest… – zaczął. – O, witam panią, Deirdre! Proszę wejść i bierzmy się do roboty. – To było dość żenujące – powiedziałam Amber w sobotę, gdy leżałyśmy przy stawie z japońskimi karpiami koi w kobiecym ośrodku piękności. Zafundowałyśmy sobie „dzień rozpieszczania”. Amber oddała swoją najnowszą książkę, a mój program o leczeniu bezpłodności miał bardzo dobrą prasę. Postanowiłyśmy nagrodzić się dniem rozkosznego odpoczynku wśród samych kobiet. TL R – I co zrobiłaś? – spytała, poprawiając gruby, biały szlafrok. Po seansie aromaterapii pachniała olejkiem geranium i paczuli. – Uśmiechnęłam się i powiedziałam: „Cześć, Deirdre”. Co miałam zrobić? – Czy była zażenowana? – Trudno powiedzieć. Chyba tak. Nie tylko dlatego, że widziałam ją w tej klinice, także dlatego, że zobaczyła mnie po raz pierwszy od czasu niedoszłego ślubu. – Zrobiło mi się niedobrze. 134 – Oczywiście. – Amber ścisnęła mnie za rękę. – Biedna Minty. – Deirdre prawdopodobnie była równie zażenowana moim widokiem. Jestem tego pewna. Cały czas się uśmiechała. Tak się zachowują ludzie, kiedy nie wiedzą, co ze sobą zrobić. Uśmiechają się, żeby pokryć zmieszanie. – Założę się, że bierze lekarstwa na pobudzenie płodności –stwierdziła Amber, krzywiąc się. – Te wszystkie hormony muszą doprowadzać kobiety do szaleństwa. – A może jest zadowolona, że wreszcie się na coś zdecydowała – zasugerowałam. – Uśmiechała się jak wariatka, kiedy wchodziła do gabinetu

profesora Barnesa. Nie wiem tylko, dlaczego Wesley z nią nie przyszedł. Może już zrobił swoje. Biedna Deirdre, mam nadzieję, że jej się uda. Strasznie chce mieć dziecko. – A ja nie – powiedziała Amber i zadrżała. – Na samą myśl robi mi się niedobrze. – Spojrzałam na jej piękny profil i pomyślałam, że to wielka szkoda. – Uważam, że Cyril Connolly bardzo dobrze to wyraził. Powiedział, że nie ma bardziej ponurego wroga wielkiej sztuki niż dziecięcy wózek w przedpokoju. – Czy mogę cię o coś zapytać, Amber? – spytałam, bawiąc się liściem TL R paproci. – Możesz. – Coś osobistego? – Nie ma sprawy. – Nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz. – W porządku, pytaj. – Nie, naprawdę, to trudne pytanie, nawet jeśli się kogoś dobrze zna. – O co ci chodzi? 135 –I nie chciałabym, żebyś myślała, że jestem wścibska. – Mów. – Jesteś pewna, że nie masz nic przeciwko temu? – O Boże, mam nadzieję, że nie przeprowadzasz w ten sposób swoich wywiadów – jęknęła. – Jeżeli tak bardzo nie chcesz mieć dzieci, Amber, to dlaczego nie poddasz się sterylizacji? – spytałam pospiesznie. – Ponieważ, jak dobrze wiesz, śmiertelnie się boję szpitali. Nie wiedziałam. Albo zapomniałam. – Mam dość tych wszystkich książek – stwierdziła Amber, z rozdrażnieniem wzruszając ramionami. Spojrzałam na stertę książek na wiklinowym stoliku: Przestań myśleć, zacznij żyć; Szczęśliwa mimo wszystko; Moc pozytywnego myślenia; Tęcza po deszczu; Jak przeżyć załamanie nerwowe; Manewrowanie własnymi sznurkami; Moc jest w tobie; Bądź szczęśliwa teraz! – Nie pomagają ci? – spytałam.

– Nie. Dziewięćdziesiąt funtów wyrzucone w błoto. Kiedy Dominik mnie porzucił, zaczęłam przeglądać podobne książki, ale TL R żadna mnie nie pociągała. Potrzebowałam poradnika, który nazywałby się: Jak dać sobie radę, gdy zostałaś porzucona na oczach wszystkich ludzi, których znasz albo: Jak zachować godne milczenie na temat potwornego zdarzenia z własnej przeszłości. Jak zapobiec morderczym fantazjom na temat byłego narzeczonego też by się przydał. Niestety, w księgarniach nie było takich książek. – Charlie jest prawdziwym draniem – powiedziała po raz kolejny Amber, odkładając 14 000 rzeczy, z których można się cieszyć. A potem mówiła o nim 136 bez przerwy przez następne pół godziny. O tym jak „okrutnie” ją rzucił, jaki jest „gruboskórny” i jak przez niego „marnowała czas”. To oszukiwanie samej siebie. Charlie chciał mieć dzieci, a Amber nie. Koniec sprawy. Wcale go nie obwiniam. Jest przyzwoitym facetem i starał się, żeby im coś z tego wyszło. A nie mogło się udać, bo do siebie nie pasują, to znaczy ich cele życiowe są zupełnie różne. Amber wciąż mówi, że to, co się zdarzyło, było dla niej „szokujące”. Tymczasem to nie było szokujące, lecz nieuniknione. I wszyscy wiedzieli, że nic z tego na dłuższą metę nie będzie. Szokujące było to, co przydarzyło się mnie. Jak grom z jasnego nieba. Nie miałam pojęcia, że Dominik mógłby coś takiego zrobić. Nie byłam na to w żaden sposób przygotowana. Ale czy ja siedzę i zrzędzę, jaki z niego okropny drań i kanalia? Nie. Mimo tej strasznej rzeczy i faktu, iż nadal nic z tego nie rozumiem, staram się żyć dalej. Minęły dopiero trzy miesiące, a ja robię postępy. W przeciwieństwie do Amber. Wzięłam do ręki „Elle” i zaczęłam od niechcenia kartkować. I nagle w dziale mody zauważyłam męskiego modela, podobnego trochę do Dominika. Usta i podobny odcień jasnych włosów. Westchnęłam bezwiednie. – Może gdyby… – szepnęłam. TL R –Co? – Może gdybym bardziej się starała… – O czym ty mówisz, Minty?

– Może gdybym bardziej się starała, nie rzuciłby mnie – powiedziałam cicho. Amber przyglądała mi się bez słowa. – Ciągle usiłuję zrozumieć, co się stało – wyjaśniłam. – Może to jednak była moja wina? – Odpowiem ci jednym słowem: nie. – Może powinnam zrobić coś więcej? 137 –Nie. – Może gdybym nie narzekała, że nie podoba mu się moja suknia na nasze przyjęcie zaręczynowe? –Nie. – A może gdybym nic nie mówiła, kiedy wybrał Paryż, a nie Wenecję na naszą podróż poślubną, choć faktycznie niewiele na ten temat powiedziałam. – Nie, Minty. – Gdybym lepiej gotowała. – Nie sądzę. – Nie potrafię dobrze gotować. – Doskonale gotujesz, Minty. – Może gdybym tyle nie mówiła, kiedy był zmęczony. – Westchnęłam. – Dominik często bywał zmęczony. I źle sypiał. – Nudzisz, Minty. – Może powinnam była wykazać więcej entuzjazmu do łowienia ryb? – Może gdyby był przyzwoitym, normalnym, stałym człowiekiem – wtrąciła Amber. – Przestań, Minty. Tylko się oszukujesz. A co gorsza, bierzesz na siebie winę. Ależ tu nudno – westchnęła. – Podaj mi „Tatlera” i „Harpers”, TL R dobrze? Podałam jej pisma. Sama nie chciałam ich czytać, bo wiedziałam, że na pewno znajdę w nich zdjęcia ze ślubów znanych ludzi, a to znów pogrąży mnie w depresji. Wzięłam więc „New Woman” i zaczęłam przerzucać strony z modą i reklamami, gdy nagle wpadł mi w oko artykuł. „Czy jesteś zbyt miła? – pytano w nagłówku. – Czy dajesz sobą łatwo manipulować?” Tak, pomyślałam. „Czy życzenia innych ludzi są dla ciebie ważniejsze od twoich własnych?” Zazwyczaj. „Czy trudno ci powiedzieć 138

NIE?” TAK. „A zatem jesteś pierwszorzędnym kandydatem na Czynnik Asertywności”. Dalej wyjaśniano, że jest to kurs dla ludzi, którym trudno jest powiedzieć i robić to, na co naprawdę mają ochotę. Szybko zapisałam numer telefonu i z bijącym sercem czytałam dalej. „Czy przepraszasz, kiedy nie jest to twoja wina?” Tak, ale często jest. „Czy masz uśmiech na stałe przyklejony do twarzy, gdy w środku szalejesz ze złości?” Tak, pomyślałam. „Czy zawsze pozwalasz podejmować decyzje innym ludziom…?” – Cholera, ale nudno – powiedziała Amber. – Mam już tego dość. Chodźmy stąd, Minty. Westchnęłam w duchu. Chętnie zostałabym trochę dłużej. Byłyśmy dopiero dwie godziny, a wykupiłyśmy talony na cały dzień. Poza tym czułam się uspokojona i zrelaksowana. – Chodź, Minty – powtórzyła Amber. Niechętnie podniosłam ręcznik. Poszłyśmy pod prysznic i przebrałyśmy się, a potem ruszyłyśmy Long Acre do metra. Obejrzałyśmy wystawy Paula Smitha i Nicole Farhi i znalazłyśmy się przed księgarnią Books Etc. Amber przystanęła. – Tylko… – zaczęła. O nie! – Tylko coś sprawdzę – powiedziała i weszła TL R do środka. Prześlizgiwałam się spojrzeniem po książkach, a Amber przeszukała półki, a później podeszła do kasy. – Gdzie stoi Ubikacja! – spytała. – Jaki tytuł? – zapytał grzecznie młody człowiek. – Ubikacja! – powtórzyła z teatralnym zdumieniem, jakby chodziło jej o Wojnę i pokój. Jego twarz nadal nic nie wyrażała. Najwyraźniej tytuł nic mu nie mówił. 139 – Nie znam – stwierdził, wzruszając ramionami. – Nigdy o niej nie słyszałem. Sprawdzę w komputerze. Przepraszam, jaki tytuł? – U–bi–ka–cja. – Kto jest autorem? – Amber Dane. – Nie – powiedział, kiedy już postukał w klawiaturę. – Nie widzę. Bardzo mi przykro, ale nie mamy.

– Powinniście już mieć – powiedziała Amber, czerwieniejąc z gniewu. – To genialna książka. Zajęła sześćdziesiąte trzecie miejsce na liście czterdziestu najlepszych książek w „Timesie”. – Mogę ją dla pani zamówić – zaproponował uprzejmie. – Proszę mi podać swoje nazwisko. Wyraz twarzy Amber zdradzał, że toczy się w niej walka między ambicją a zażenowaniem. – Minty Malone – powiedziała nagle z krzywym uśmieszkiem. – Nazywam się Minty Malone. Wzniosłam oczy do nieba i jęknęłam. – To potrwa około tygodnia. TL R – Niech pan posłucha – powiedziała Amber. – Na pewno ją macie. Wyszła dopiero w lipcu. – Sprawdziła pani w dziale powieści współczesnych? – Tak. Nie ma jej tam. – A w dziale nowości? – Też nie ma. – Obawiam się zatem, że nie mamy. – Albo – powiedziała – mieliście i już jest wysprzedana. 140 – Cóż – zaczął ostrożnie. – Chyba nie. Pamiętałbym tytuł. Jak wygląda okładka? Amber dyskutowała o swojej powieści, a ja chodziłam po księgarni. Wszędzie widziałam błyszczące okładki z kobietami w ślubnych sukniach. Dobrze wyjdź za mąż!, Przed ołtarzem, Zaklepana i, oczywiście, Lucy Sullivan wychodzi za mąż. W przeciwieństwie do Minty Malone – pomyślałam z goryczą. Zauważyłam Nagłą odmianą uczuć Barbary Taylor Bradford i A ja? Alana Smitha. Wszędzie, gdzie spojrzałam, widziałam książki, które poruszały moje serce. Rzuciłam okiem na półkę z powieściami współczesnymi. Nie było śladu powieści Amber, ale stało pięć egzemplarzy książki Joego, a obok leżała minirecenzja, napisana ręcznie przez pracowniczkę księgarni.

Ta książka to prawdziwy skarb. Bardzo mi się podobała. Nawet się przez nią spóźniłam do pracy. Opowiada o chłopcu i psie bez żadnych sentymentalizmów, dzięki czemu robi jeszcze większe wrażenie. Doprowadziła mnie do płaczu i do śmiechu, i jeszcze długo po przeczytaniu nie mogłam o niej zapomnieć. Ruth Na stoliku obok leżało w równym stosiku osiem czy dziesięć eg-TL R zemplarzy Psa. Jakaś kobieta wzięła książkę, przeczytała kilka zdań i poszła z nią do kasy. Postanowiłam też ją kupić, z czystej ciekawości, bo znałam przecież autora. Stojąc w kolejce do kasy, przyglądałam się zdjęciu Joego na wewnętrznej stronie okładki. Pomyślałam, że Helen miała rację, był naprawdę przystojny w nieostentacyjny, szorstki sposób. Nagle, czerwona ze złości Amber podeszła do lady. – A co to jest?! – powiedziała bardzo głośno. 141 – Och, teraz pamiętam – powiedział młody człowiek. – Zamówiliśmy jeden egzemplarz. Przepraszam bardzo. Gdzie go pani znalazła? – W dziale z książkami humorystycznymi! – wykrzyknęła. –Bóg jeden wie dlaczego. – Proszę nie ruszać dekoracji – powiedział błagalnie. Amber zignorowała go i położyła swoją książkę na samym środku wystawy. – Ci ludzie w księgarniach to kompletni idioci – stwierdziła ze złością, gdy wyszłyśmy ze sklepu. – Nie odróżniają Archera od Eliota. Wszystko im trzeba tłumaczyć. – Ka–o–es–o–fau–o – przeliterowałam. – To znaczy, że nie ma tam podwójnego „s”? – spytała Melinda. – Nie. – To bałdzo ważne, żeby stosować popławną pisownię, pławda, Minty? – Nie, to nie ma większego znaczenia. – Jak to nie ma? – Melinda spojrzała na mnie ze zdziwieniem. – Nie w radiu – wyjaśniłam. – Ach, tak, rzeczywiście – powiedziała, kiedy wreszcie to do niej dotarło. Zmarszczyła brwi, przeglądając gruby tom wycinków. – Moim zdaniem TL R spławy zagłaniczne są okłopnie nudne, pławda? – stwierdziła z

westchnieniem. – Nie, raczej nie. – Z długiej stłony – dodała – ta histołia z Clintonem była całkiem intełesująca. –Mhm. – Cieszę się, że wyszedł z tego cało. – To na pewno. 142 – Richałd Nixon dostał za swoje, bo to, co złobił, było poważnym przestępstwem. – Naprawdę? – Tak, Minty. Pomyśl tylko: podsłuch w Białym Domu! – Mhm. – Czy mogłabyś mi jeszcze pomóc z zagajeniem do Izby Lołdów? Przepłowadzam wywiad na żywo z bałonową Jay. – Wiesz, to Wesley powinien ci pomóc. On jest producentem programu. – Mówi, że nie ma czasu. Siedzi w studio i przygotowuje taśmę. Płoszę cię, Minty – jęknęła. – Za dwie godziny wchodzę na antenę. Westchnęłam ciężko. Zawsze ta sama historia, a ja miałam przecież swoją pracę. – No, dobrze. – Zerknęłam na potężną postać Melindy, pisząc na jej komputerze. Dziś miała na sobie obcisły kombinezon w kolorze intensywnej czerwieni i dosyć biżuterii, żeby powalić na kolana ciężarowca. Brązowe włosy ufarbowała henną i zakręciła w sprężyste loczki. Paznokcie miała sprytnie pomalowane na dwa odcienie niebieskiego. Sięgnęła do torby od Louisa Vuittona i wyciągnęła robótkę na drutach. TL R – To mi pomaga w koncentłacji – powiedziała, machając dużymi, szarymi drutami. – Coś dla dziecka? – spytałam, przepisując na nowo jej zagajenie. – Nie, ciążowa sukienka z mohełu dla mnie. – O, Melinda – powiedział Jack. – Jak ci idzie? – Złobiłam następne dwanaście rzędów. – Twój tekst, Melindo. Tekst.

143 – Świetnie. Napławdę bałdzo dobrze. Nie małtw się, Jack! –Roześmiała się zadowolona. – Piszemy wstęp do płogłamu o Izbie Lołdów – wyjaśniła. – I mnie się zdaje, że to nie jest w porządku, żeby ci ludzie mieli wszystkie przywileje, tylko z łacji ułodzenia. – Zgadzam się z tobą w zupełności – stwierdził krótko Jack. –Wrócę za godzinę, żeby przeczytać twój tekst. – Ostatnio jest ciągle w złym humorze. – Trochę tak. – To była prawda. – Jest okłopnie iłytujący– wyznała szeptem Melinda, przekładając oczko przez drut. – Nic podobnego. Jest cudowny. Melinda skrzywiła się. – Nie bądź taka mądła, Minty. – Posłuchaj, chcesz, żebym ci pomogła, czy nie? – spytałam ostro. Zdumiał ją mój ton. Ja też się zdziwiłam. To było coś nowego. Dobrego. Miło jest nie być… taką miłą.– Chcesz?– powtórzyłam. – Och, tak, tak. Oczywiście, że zależy mi na twojej pomocy. Jesteś genialna, Minty. TL R – Sophie! – zawołał Jack, wracając do swojego pokoju. – Czy mogłabyś zabrać te wszystkie faksy? Bóg wie, co tam się czai. Sophie rozmawiała przez telefon, skulona nad słuchawką i rozchichotana, więc poszłam do faksu. Były tam informacje o pokazach mody publicznych i prywatnych, o nowych sztukach i festiwalach filmowych, o znanych ludziach i wiele podobnego śmiecia. Kiedy stałam przy maszynie, rozległ się piskliwy dźwięk i z faksu zaczęła wychodzić następna kartka papieru. 144 Przyjdźcie w tę niedzielę do Candy Bar. Tylko dziewczyny. Elegancki strój. Zabawa dla kobiet. Nieźle. W moim obecnym stanie unikanie mężczyzn bardzo mi odpowiadało. Amber prawdopodobnie też się ze mną wybierze. Zapisałam adres i wróciłam do tekstu Melindy. – No dobrze, skończyłam. Napisałam ci też pięć propozycji pytań na

temat prawa głosowania dla członków Izby Lordów, którzy dziedziczą mandat. – Dzięki, Minty – powiedziała z uśmiechem wdzięczności. –Jesteś supeł. Usiadłam za biurkiem nad wycinkami o adopcji, która była tematem mojego następnego poważnego programu. Czytając artykuły i zapisując sobie pożyteczne kontakty i nazwiska ludzi, z którymi chciałam porozmawiać, znalazłam tekst o Helen, która nigdy nie ukrywała, że była adoptowana. Postanowiłam ją spytać, czy powie coś w moim programie. Zadzwoniłam do niej do sklepu. Słuchawkę podniosła jej asystentka Anna. – Przykro mi – powiedziała. – Helen właśnie wyszła. – Zadzwonię jutro. – Jutro jej nie będzie – wyjaśniła Anna. – Dlatego dziś wyszła wcześniej. Wyjeżdża na weekend. TL R – To dobrze. – Aha. Jedzie do Paryża. – Fantastycznie. – A jednak miałam całkowitą rację, pomyślałam, odkładając słuchawkę. Poznałam się na Helen i Joem. Nie mogłam dłużej się nad tym zastanawiać, bo Wesley zadzwonił ze studia. – Czy możesz przyjść i mi pomóc? – spytał. Ręce mi opadły, ale zaraz pomyślałam sobie, że powinnam skończyć z tym nieustannym pomaganiem innym. Dość. Koniec. 145 – Jestem zajęta, Wesley. – Ale ja mam problem z czasem. – Z pewnością jakoś sobie poradzisz. –Nie jestem pewien, czy dam radę bez twojej pomocy. – O mój Boże! – O ile masz za dużo? – Niewiele. –Ile? – No… półtorej godziny. – Półtorej godziny?! Cały program trwa czterdzieści pięć minut. – Naprawdę nie mam czasu. Muszę zacząć dzwonić w związku z moim następnym materiałem. – Proszą cię, Minty – jąknął. – Ostatni raz. Obiecują. Obiecuję. I nie mów nic Jackowi. On ma dość kłopotów. Dziś przez cały dzień kręcił w palcach

kawałek taśmy. – O Boże, ja… Posłuchaj, Wesley, dopiero co skończyłam pisać tekst Melindy, a to należy do twoich obowiązków. – Wiem, Minty, ale naprawdę jestem mocno do tyłu. Proszę, Minty… Ty jesteś taka dobra. TL R –Ale… –I tak szybko umiesz przygotować taśmę. –Mam… – Nie potrafię tego zrobić bez ciebie. Boże, Boże, Boże! – Dobrze – syknęłam. – Ale to jest ostatni raz, Wesley – powiedziałam z nową pewnością siebie. – Słyszysz? Ost–tat–ni! –Rzuciłam słuchawkę. Kiedy podniosłam głowę, wszyscy wpatrywali się we mnie, jakbym była kimś obcym. 146 – Och, Minty, wiedziałem, że mi pomożesz – powiedział Wesley, gdy pięć minut później otworzyłam drzwi do Studia B. Jego jasnoniebieskie oczy zamgliły się z wdzięczności. – Jesteś taka miła – dodał, gdy z ciężkim sercem spojrzałam na stertę jego niegotowych taśm. – Jesteś najmilszą osobą, jaką znam. TL R 147 Październik Tak, był dość sympatyczny. – Usłyszałam głos Amber, gdy weszłam do domu. Jak zwykle rozmawiała przez telefon. Nasz rachunek przypomina dług państwowy Vanuatu. – Wiem – powiedziała poważnie. – To bardzo smutne. – Smutne? O czym ona mówi? Na ogól nie podsłuchuję, ale tym razem mnie zaintrygowała. Poszłam do kuchni i włączyłam czajnik. – Tak.. .Tak… Tragiczne – powiedziała. Tragiczne? Co takiego? O czym ona mówi? – Tak, to prawda. Umarły na amen. Kto umarł? O co tu chodziło?

– Na objeździe w Newport Pagnell – powiedziała. – Tak, tuż przy „Little Chef”. Wpadł na stojącą ciężarówkę. Nie patrzył, gdzie jedzie i tak to się skończyło. Tak, okropnie smutne. Zawsze uważałam, że jest beznadziejnym kierowcą. Dobrze, że za niego nie wyszłam, prawda? To mogłam być ja. Charlie? Mówiła o Charliem? Straszne. – Tak, okropnie smutne – powtórzyła. – Ale co zrobisz? – Czy Charlie nie żyje? – spytałam przerażona, kiedy Amber odłożyła TL R słuchawkę. – Nie – odparła dziwnym głosem. – Nie całkiem. – Przed chwilą mówiłaś komuś, że nie żyje. Słyszałam. – No… – Spojrzała na mnie zmrużonymi oczami. – Trochę przesadziłam. – Jest ranny? – Nie, chyba nie. – Czy coś mu się stało? – Nie, nie sądzę. 148 – Dlaczego opowiadasz ludziom, że Charlie nie żyje, Amber? –To było niegodziwe. – Ja tylko udaję – powiedziała ze złością. – To mi pomaga o wszystkim zapomnieć. – Nie wierzyłam własnym uszom. – Posłuchaj, Amber – powiedziałam. – Naprawdę nie powinnaś rozpowiadać, że Charlie nie żyje, skoro żyje. – Dla mnie nie żyje – odparła rozdrażniona. – Uważam, że to co robisz jest okropne – powiedziałam, idąc na górę, żeby się przebrać na przyjęcie w Candy Bar. – Minty?! – zawołała Amber, kiedy szykowałam sobie kąpiel. –Czy gdyby Charlie umarł, to myślisz, że chciałby, żebym przyszła na jego pogrzeb? –Nie zamierzałam odpowiadać. – A jeśli tak, to co powinnam włożyć? Zamknęłam drzwi, rozebrałam się, weszłam do gorącej wody i położyłam w połyskujących, pachnących bąbelkach. I nie po raz pierwszy zaczęłam rozmyślać o przyjemnościach samotnego życia. Nikt mi nie mówił, co mam robić. To mi się podobało. Mogłam iść spać o północy albo później. Dominik zawsze chodził wcześnie spać. Przeważnie o dziesiątej, a czasem wcześniej,

bo źle sypiał. Dlatego zawsze wychodziliśmy z przyjęć jako pierwsi i TL R skłamałabym, gdybym powiedziała, że mi to nie przeszkadzało. Przeszkadzało, ale Dominik nie mógł nic na to poradzić. Rozumiałam to i, oczywiście, nigdy nic nie powiedziałam, ponieważ należy akceptować partnera takim, jakim jest. Tak zawsze mówił Dominik. „Pozwól mi być sobą” – mawiał. Teraz jednak, w miarę upływu czasu, zaczęłam się cieszyć z prostych przyjemności samotnego życia. Bez potrzeby nieustannych kompromisów. Bez gotowania i zakupów. Bez jeżdżenia godzinami Północną Linią. Byłam panią samej siebie. I już dłużej nie musiałam podporządkowywać swoich ulubionych zajęć gustom 149 Dominika. Nie musiałam zmieniać kolorów, jak psychiczny kameleon, żeby się dopasować do jego nastroju. Mogłam robić, co chciałam. Zachowywać się egoistycznie. Leżeć w wannie, tak jak teraz, przez pół godziny albo dłużej. Wylegiwać się w pianie i pozwolić troskom odpłynąć. Tak, samotne życie wcale nie jest takie złe. Najważniejsze, że nikt niczego ode mnie nie chce i nie mówi mi, co mam robić, a czego nie robić. To było naprawdę cudowne uczucie. To… – Minty! – krzyknęła Amber z przedpokoju. – Pospiesz się, dobrze? Muszę wziąć podpaski. O Boże, pomyślałam, tylko nie dramaty menstruacyjne. Wyszłam z wanny, złapałam ręcznik i otworzyłam drzwi. – Dzięki, Minty. I nie siedź za długo, bo ja też chciałabym się wykąpać. – Nie wiedziałam. – Za pół godziny powinnyśmy wychodzić, więc się pospiesz. – Dobrze – odparłam z westchnieniem, wyciągając zatyczkę. Powiedziałam sobie, że bardzo lubię Amber i że mieszka u mnie tylko chwilowo. Choć, prawdę mówiąc, minęły już trzy miesiące. Ale ten czas leci, kiedy… No, w każdym razie czas leci. TL R Czterdzieści minut później byłyśmy gotowe do wyjścia. Amber miała na sobie nowy kostium od Williama Hunta. Bardzo elegancki. Granatowy z ledwie widocznym paseczkiem. Świetnie w nim wyglądała. Amber jest wysoka i szczupła i dlatego dobrze jej w spodniach. Ja włożyłam jedwabną

sukienkę do połowy łydki od Katharine Hamnett. To była jedna z tych rzeczy, których Dominik nienawidził. Mówił, że jestem za niska na ten fason. 150 – Wiesz, Minty, jesteś bardzo mała – powiedział. Co mnie zdumiało, ponieważ nigdy do tej pory nie uważałam się za niską osobę. Oczywiście nie byłam wysoka, ale niska też nie. – Mam metr pięćdziesiąt osiem – powiedziałam. – A to wcale nie jest tak znowu mało. Jestem średniego wzrostu. Wydaje ci się, że jestem niska, ponieważ sam jesteś wysoki. Nie jestem mała. – Ależ jesteś, skarbie – powiedział i objął mnie. – Jesteś małą, słodką osóbką. – Chyba nie. – Tak, tak. A małe kobietki nie powinny nosić długich sukni, prawda, skarbie? –No… – Powinny? –Cóż… – Powinny, moja najsłodsza, maleńka Mintolo? – No… nie – powiedziałam. Potem spróbowałam włożyć tę sukienkę jeszcze raz. Na wakacjach. W zeszłym roku w Okręgu Jezior. Dominik bardzo się wtedy rozzłościł. Bardzo. TL R Ja natomiast postanowiłam, że nie będzie bez przerwy mną rządził, zapytałam go więc, dlaczego jest taki zły, i czy to nie jest pewna przesada, i że przecież to są też moje wakacje, na których powinnam móc nosić to, co chcę. Był wściekły, ale powiedziałam mu, że sukienka jest absolutnie w porządku i że nie rozumiem jego obiekcji. Potwornie się zaczerwienił i zaczął machać rękami, jak zawsze kiedy był zły, a zły bywał dość często… Nawet bardzo często. I głos mu się robił taki cichy. Żeby się od tego oderwać, zaczęłam odmieniać w myśli jego imię, które pochodzi od łacińskiego dominare: domino, dominas, dominat, 151

dominatum, dominatis, dominant. Domino, dominas, dominat… Jego głos nadal rósł od zwykłego tenoru do prawie sopranu, takiego falsetowego pisku, i nagle wykrzyknął: „Ubrania są dla mnie bardzo ważne!” W obliczu takiej histerii wycofałam się, bo nie wiedziałam, jak zareagować. Nigdy przedtem nie miałam z czymś takim do czynienia. Przebierając się, pomyślałam, że powinnam być wyrozumiała, ponieważ Dominik jest bardzo niepewnym siebie mężczyzną i muszę to zrozumieć. A zrozumieć to wybaczyć. Prawda? Mimo to nie było mi łatwo. Chodzi o spokojne życie, powiedziałam sobie z rezygnacją. Spokojne życie. Godziwe życie. Tego zawsze chciałam, ale przy Dominiku warunki były dość ciężkie. Teraz jednak mogłam robić, co chciałam. Tego wieczoru zatem wyciągnęłam pudło spod łóżka i z poczuciem wolności włożyłam sukienkę. A najśmieszniejsze było to, że choć Dominik mnie rzucił, wkładając ją, nadal miałam wyrzuty sumienia. Czyż to nie głupota? Przecież to już nie ma najmniejszego znaczenia. Była trochę za luźna, bo schudłam, ale wyglądałam nieźle. Czułam się całkiem elegancko, kiedy szłyśmy z Amber przez most kolejowy do stacji Chalk Farm. Spojrzałam na kremową ścianę przy drugim peronie. Napis „Charlie Edworthy jest świnią” nadal tam widniał, namalowany TL R dużymi, czerwonymi literami. Powinni go zmyć, pomyślałam. Amber miała szczęście, że nikt jej nie złapał. – W przyszłą niedzielę idę na kurs oznajmiłam, kiedy czekałyśmy na kolejkę. – W przyszłą niedzielę są twoje urodziny. – Wiem. – Trzydzieste. 152 – Zgadza się. I zamierzam je spędzić na kursie, który się nazywa „Czynnik Asertywności”. – Co to takiego? – Kurs dla ludzi, którzy są za dobrzy dla własnego dobra– wyjaśniłam. – Dla tych, którzy pozwalają innym sobą manipulować. Amber rozjaśniła się. – Genialny pomysł, Minty – stwierdziła. – Mnie też przyda się taki kurs.

– Naprawdę? – Jasne! – zawołała, przekrzykując nadjeżdżający pociąg. –Gdybym nie była taka dobra dla Charliego, nigdy by mnie nie rzucił, prawda? – powiedziała. – Tak, teraz to widzę – dodała, gdy wysiadłyśmy przy Leicester Square i szłyśmy Charing Cross Road. – Po prostu byłam za dobra dla tego łobuza. Candy Bar łatwo było znaleźć – obwieszczały go wielkie, zakręcone, neonowe litery w różowym i zielonym kolorze. Na chodniku przed wejściem stała bramkarka. – I bardzo dobrze – stwierdziła gwałtownie Amber. – Przynajmniej nie wpuszczają tu obrzydliwych facetów. TL R Przyjęcie odbywało się na dole i kiedy zeszłyśmy po schodach w prawie zupełną ciemność, zobaczyłyśmy z pewnym zdziwieniem, że wszyscy są poprzebierani. W grobowej sali kręciło się około stu kobiet. Miały na sobie kostiumy historyczne albo garnitury i krawaty. Zupełnie przypadkiem Amber i ja wstrzeliłyśmy się z naszymi ciuchami bezbłędnie. – Cześć, jestem Melissa– powiedziała piękna blondynka w wieczorowej sukni z turkusowego atłasu i dopasowanych kolorem rękawiczek do łokci. – Prowadzę Candy Bar. 153 – Wspaniałe kostiumy – powiedziałam z podziwem. – W pierwszą niedzielę miesiąca staramy się odtworzyć czar i świetność lepszych czasów – wyjaśniła. – Zanurzamy się w nostalgię lat dwudziestych, trzydziestych i czterdziestych. Czego się panie napiją? W barze mamy wybór naprawdę podniecających i uwodzicielskich koktajli. Barmanka w kostiumie francuskiej pokojówki podała mi koktajl „Greta Garbo”, w którym było dużo blue curacao. Potem zrobiła dla Amber „Marlenę Dietrich”, koktajl z cointreau i soku z żurawin. Nad barem z lustrami obracała się powoli błyszcząca kula, rzucając na ściany wirujące promienie. Usiadłyśmy na wysokich barowych stołkach i przyglądałyśmy się tłumowi kobiet. Wachlarze z piór trzepotały w ciepłym powietrzu. Dłonie w rękawiczkach sięgały po puderniczki. Ładne dziewczyny w minispódniczkach i siatkowych pończochach roznosiły egzotyczne papierosy i cukierki w błyszczących

papierkach. W kącie urzędowała dyskdżokejka, duża kobieta w okularach, mniej więcej dwudziestoletnia, w sukni z niebieskiego jedwabiu z lat dwudziestych. Musisz podkreślać pozytywy… – śpiewała Peggy Lee – eliminować negatywy… Amber kupiła rosyjskiego papierosa i zapaliła. Przyglądałam się, TL R jak cienka spirala jasnoniebieskiego dymu wiruje nad reflektorem w barze. Spojrzałam na dwie kobiety, które stały obok nas. Jedna miała na sobie autentyczną suknią z lat czterdziestych, a jej przyjaciółka była w czarnym garniturze. Uśmiechnęła się do mnie i odwzajemniłam uśmiech. – Podoba mi się pani muszka – powiedziałam, aby zacząć rozmowę. – Chciałam włożyć smoking, ale niestety jest w pralni. – Chętnie nosiłabym takie garnitury, ale nie jestem dość wysoka – powiedziałam z żalem, popijając koktajl. 154 – Najważniejsza rzecz, kiedy nosi się spodnie, to to, żeby wyglądać jak dżentelmen – powiedziała. Wszystkie się roześmiałyśmy. – Minty i ja jesteśmy kuzynkami – wyjaśniła Amber, zaciągając się papierosem – i mieszkamy razem na Primrose Hill. – Czy to nie jest trochę… krępujące? – spytała jedna z kobiet, która miała na imię Viv. – Skoro jesteście kuzynkami. – Ach, skądże znowu – odparła ze śmiechem Amber. – Minty i ja jesteśmy bardzo szczęśliwe, prawda, Minty? – Kiwnęłam głową. – Wprowadziłam się do niej parę tygodni temu i świetnie się ze sobą dogadujemy, prawda? – Znów kiwnęłam głową. – Nigdy się nie kłócimy, co, Minty? – Uściskała mnie, a ja ponownie skinęłam bez słowa głową i się zaśmiałam. Amber dobrze się bawiła. Opowiedziała już o swoich książkach i zmusiła je do zapisania wszystkich tytułów, a teraz zgodnie narzekały na mężczyzn. – Charlie mnie rzucił – powiedziała Amber. – Charlie Smithers? – spytała Viv. – Nie, Charlie Edworthy. Znacie go? – spytała, pociągając ze szklanki. Obie kobiety potrząsnęły głowami. – Zrujnował mi życie –jęknęła Amber. – TL R

Ale ja nie jestem zgorzkniała, o nie! Daję sobie radę. W końcu trzeba żyć dalej, prawda? Staram się. Nie jestem jedną z tych idiotek, które bez przerwy, całymi latami, nadają na swych byłych facetów. To głupie, prawda? – O tak – powiedziałam szybko. – Trzeba być realistką – mówiła dalej Amber. – Pozytywnie podchodzić do życia. Patrzeć w przyszłość, nie w przeszłość, do przodu, a nie oglądać się za siebie, bo co się stało, to się nie odstanie. Pokiwałyśmy głowami. 155 – Przez jakiś czas chodziłam z fantastycznym facetem – powiedziała Viv, – Miał na imię Alex. Byłam święcie przekonana, że wszystko jest na dobrej drodze, kiedy nagle mnie zostawił. Osiem miesięcy dochodziłam do siebie. – A Sam – powiedziała jej przyjaciółka, Sara, przewracając oczami – to dopiero było nieszczęście. Myślałam, że nasz związek ma przyszłość – dodała z pijackim westchnieniem. – Mieliśmy tyle wspólnego. I nagle, pewnego dnia, dostałam list, że zrywa. Musiałam pojechać do sanatorium. – To straszne – powiedziała ze współczuciem Amber, kupując nam następne drinki. – Minty spotkało coś znacznie gorszego. – Nieprawda! – syknęłam. Nie miałam zamiaru opowiadać przygodnym znajomym o moim ślubie. Na samo wspomnienie robiło mi się niedobrze. Amber potrafi być bardzo gruboskórna. – Opowiedz im, Minty – nalegała. – Nie. – To ja to zrobię. – Przestań – szepnęłam. – To bardzo osobista sprawa. Obie kobiety czekały z niecierpliwością. –To było… – zaczęła Amber, ale w tej chwili Melissa weszła na scenę i TL R zaklaskała w dłonie. –Moje panie –powiedziała. – Rozmowy powoli cichły. –Moje panie, zaczynamy kabaret. Proszę o aplauz dla Loli i Dolores z Argentyny, które zatańczą dla nas tango. Do wtóru gwizdów i okrzyków Dolores i Lola, w obcisłych sukniach, weszły na scenę, objęły się za ramiona i w pasie, i ruszyły uwodzicielsko przez scenę. Biłyśmy brawo i wznosiłyśmy entuzjastyczne okrzyki, gdy Lola

rzuciła Dolores na podłogę, a potem znów poderwała ją do góry. Tańczyły genialnie. 156 Zeszły ze sceny w szpilkach na zawrotnie wysokich obcasach do wtóru szaleńczego aplauzu. Ktoś przyniósł następnego drinka, dyskdżokejka nastawiła W nastroju i wszystkie kobiety poszły tańczyć. To znaczy wszystkie oprócz Amber i mnie. Patrzyłyśmy jak zahipnotyzowane, gdy kobiety dobierały się w pary, przybierały pozy jak na sali balowej i ruszały w tany. Mimo że wszystkie bardzo dobrze tańczyły, muszę powiedzieć, że wyglądało to trochę dziwnie. Następna płyta to było boogie–woogie i znów wszystkie puściły się w tany z prawdziwym zaangażowaniem, rzucając partnerkami o podłogę. A potem tempo się zmieniło. Usłyszałyśmy pierwsze takty Błękitnego księżyca, Viv i Sara objęły się mocno, a Viv zaczęła gładzić Sarę po ponętnych kształtach. Wszystkie kobiety tańczyły przytulone do siebie. Wymieniały długie pocałunki. Zdałam sobie sprawę, że ostry zapach, unoszący się w powietrzu, to woda po goleniu. – O Boże! – powiedziała Amber. A potem się roześmiała. –Powinnam się była domyślić, zwłaszcza kiedy zobaczyłam… to. –Pomachała ręką w stronę wielkiego, biało–czarnego plakatu fanklubu Emmy Peel. – A wy nie tańczycie? – spytała Melissa, z czarną kobietą w białym fraku wtuloną w jej ramiona. TL R – Może za chwilę – powiedziałam ostrożnie. – Jestem pewna, że każda chciałaby z tobą zatańczyć – stwierdziła Melissa, spoglądając uwodzicielsko na Amber. – Najpierw jednak mamy małą niespodziankę. Muzyka ucichła, Melissa znów zaklaskała w dłonie i oznajmiła: – Drogie panie! Proszę o uwagę. Mam przyjemność zapowiedzieć pannę Suzie Saucisson! – Szerokim gestem prawej ręki wskazała na tył sali, gdzie w świetle reflektora stała młoda kobieta w białym, długim płaszczu z piór, z 157 twarzą ukrytą za wachlarzem. Puzony zagrały ze znajomą, dętą brawurą. Tra– ta–ta–ta! Suzie Saucisson przesunęła się do przodu wężowym ruchem,

upuściła wachlarz, potem płaszcz i… Wielki Boże! Tra–ta–ta–ta! Pod spodem miała tylko biały gorset, pas z pończochami i długie, białe rękawiczki z cekinami. Tra–ta–ta–ta! Włożyła wskazujący palec lewej ręki do ust i znacząco przesunęła po nim zębami. Tra–ta–ta–ta! Potem ściągnęła rękawiczkę, zakręciła nią nad głową i rzuciła w tłum. Tra–ta–bum–bum! Tra–ta–bum– bum! Zrobiła o samo z drugą rękawiczką. Tra–ta–bum–bum! Tra–ta–bum– bum! – Rozbieraj się! – krzyknęły wszystkie kobiety. Tra–ta–ta–ta! Tra–ta–ta– ta! Tra–ta–ta–ta! – Chętnie bym ją przeleciała – krzyknęła Viv. Tra–ta–ta–ta! Suzie zrzuciła z nóg klapki z puszkami i powoli zaczęła odpinać podwiązki. Tra– ta– ta–ta! Zsunęła białą pończochę z lewej nogi. Tra–ta–ta–ta! Bawiła się nią przez chwilę, a potem założyła ją na szyję kobiecie w smokingu, śmiejąc się z głową odrzuconą do tyłu. Tra–ta–ta–ta! Jej jasne włosy błyszczały w świetle reflektora. Zdjęła gorset, uniosła go w górę i rzuciła na podłogę. Tra– ta–bum– bum! Tra–ta–bum–bum! Zostało tylko boa z białych piór, którego oba końce zakrywały jej piersi. Tra–ta–ta–ta–ta–ta–ta–ta! Zrobiła szpagat! A teraz szła w TL R naszą stroną, wijąc się i skracając. I spoglądała na Amber. Tra–ta–ta–ta! Odwróciłam głową. Byłam prawie sparaliżowana ze wstydu. Tra–ta–ta– ta! Czyżby mnie nie widziała? Tra–ta–bum–bum! Ale figurę ma doprawdy doskonałą, pomyślałam. Tra–ta–bum–bum! Amber stała sztywno jak deska, kiedy Suzie zdjęła boa i owinęła jej na szyi. Tra–ta–ta–ta! Do wtóru entuzjastycznego aplauzu objęła Amber i pocałowała ją w usta. Odsunęła się , spojrzała na mnie i na jej twarzy pojawił się wyraz prawdziwego szoku. – O cholera! Cześć, Minty. 158 – Cześć, Sophie – powiedziałam. Zaufaj podkładkom wielokrotnego użytku! – Mam nadzieją, że nie byłaś zbyt zażenowana – zachichotała Sophie, gdy następnego dnia rano stałyśmy przed lustrem. Przyszła za mną do damskiej toalety.

Zabezpiecza w dzień i w nocy! – Jasne, że nie – skłamałam. Można używać wiele razy… – Nie miałam na nosie okularów i dlatego cię nie poznałam. – Rozumiem. Absorpcyjny dwuwarstwowy materiał nie przepuszcza wilgoci. – Nigdy ich tam nie noszę, bo nie wyglądają seksownie. A dzięki temu, że nie widzę wyraźnie, mam mniej zahamowań. – Oczywiście. Byłaś bardzo dobra. Zewnętrzna warstwa jest z wodoodpornego nylonu. – Dzięki. Muszę powiedzieć, że twoja kuzynka jest rewelacyjna. Tylko czternaście dziewięćdziesiąt pięć. Dostawa w ciągu czterech tygodni. TL R – Amber jest heteroseksualna. Ja też. – To skąd się tam wzięłyście? – Nie wiedziałyśmy, co to za miejsce. Zobaczyłam faks z informacją o imprezie i postanowiłyśmy się wybrać. – To Melissa wysłała mi faks – wyjaśniła Sophie – a ja nie zdążyłam go odebrać. – Ale bawiłyśmy się doskonale. – To dobrze. Przyjdziecie jeszcze? 159 – Nie wiem. A teraz wiadomości motoryzacyjne. Tłok w Putney Bridge i poważne korki w centrum Londynu ograniczają prędkość do pięciu kilometrów na godzinę… – Ale nie powiesz nikomu? – spytała nerwowo Sophie, gdy wycierałam ręce. – Nie, oczywiście, że nie. – Nie wiem, co Jack by sobie pomyślał. – Jack jest ostatnio tak rozkojarzony, że wątpię, czy w ogóle myśli. – Mam! – krzyknęła Melinda, gdy wchodziłyśmy do pokoju. Trzymała w uniesionej w górę ręce jakiś list i uśmiechała się szeroko. – Ma na imię Łobełt. Napisał do mnie, patrzcie! – Pomachała listem i

zaczęła go czytać na głos. – „Dłoga Melindo! Słucham Londynu FM tylko ze względu na ciebie”. Czyż to nie fantastyczne? – Nie posiadała się z radości. – „Uwielbiam cię słuchać w wiadomościach. A zwłaszcza podoba mi się to, że nie potłafisz wymówić “ł” Nagle na jej twarzy pojawiło się zdumienie. Po chwili wybuchnęła śmiechem. TL R – To śmieszne – powiedziała. – Oczywiście, że potłafię wymówić „ł”. Ten facet nie jest całkiem nołmalny. – Wariaci na ogół nie są normalni – powiedziałam. – Na twoim miejscu wyrzuciłabym ten list. – O nie! – zawołała. – Zatrzymam go. Pokażę wujowi Pełcy’emu – dodała. – Na pewno się uśmieje. – Jak się miewa wuj Percy? – spytał Wesley. Nigdy go nie widujemy, bo prawie nigdy nie przychodzi do radia. 160 – Bałdzo dobrze – odparła Melinda. – Uważa, że powinnam wziąć ułlop macierzyński w pełnym wymiarze – poinformowała, kładąc dłonie na brzuchu. – Tak, tak! – krzyknęliśmy chórem. – Koniecznie! – Nie jestem pewna – powiedziała Melinda. – Obawiam się, że jeśli tak długo mnie nie będzie, spadnie słuchalność. Wuj Pełcy chyba o tym nie pomyślał. – Ja bym wzięła cały urlop – powiedziała dyplomatycznie Sophie. – Pierwsze miesiące są absolutnie najważniejsze dla rozwoju emocjonalnego dziecka. Udowodniono, że rozstanie z matką w niemowlęctwie może spowodować nieodwracalne zmiany psychiczne, prowadzące do zaburzeń w dorosłym życiu. – Może nawet stać się bodźcem do prześladowania innych ludzi – zasugerowałam. – Zerwanie więzi z matką podczas tego pierwszego, najważniejszego półrocza może prowadzić do późniejszych obsesji na temat znanych ludzi. – Jeszcze się zastanowię – stwierdziła Melinda. – Mam tełmin dopięło w połowie głudnia. – Nie wiem, jak sobie damy radę bez ciebie – powiedział Jack, wchodząc

TL R do pokoju – ale jestem pewien, że znajdziemy jakiś sposób. Nawiasem mówiąc, chciałbym za pół godziny zobaczyć twój tekst. – Minty! – zajęczała Melinda, kiedy Jack wyszedł. –Co? – Pomożesz mi? – W czym? Mam parę telefonów do załatwienia. 161 – To drobiazg. Płoces pokojowy w Iłlandii Północnej… Przypomnij mi jeszcze łaz: płotestanci mieszkają na południu, pławda? Czy płezbytełianie? Czy mogłabyś mi to wytłumaczyć? – Nie będziemy nikogo uczyć niegrzecznego zachowania –powiedział David Chadwick, jeden z prowadzących kurs „Czynnika Asertywności”. – Chcemy was nauczyć, jak nie być zbyt „miłym”. Ponieważ bycie miłym przeszkadza w życiu, prawda? Pięć osób siedzących w Centrum Projektów Handlowych na Islingtonie energicznie pokiwało głowami. Był wśród nas dyrektor w średnim wieku, którego sekretarka nie lubiła robić fotokopii i w końcu on sam musiał je robić; trzydziestoparoletnia blondynka, która zawsze traciła czas na przyjęciach z najgorszymi nudziarzami, ponieważ nie chciała ranić ich uczuć; emerytowany dentysta na skraju załamania nerwowego, gdyż jego żona rządziła nim na każdym kroku; Amber i ja. Oraz kobieta imieniem Jo, która się spóźniała i jeszcze nie dotarła na miejsce. – Mili ludzie zazwyczaj z wyprzedzeniem spełniają życzenia innych – powiedziała Elaine, koleżanka Davida. – Chcą, by wszystko przebiegało gładko i miło, tak żeby nikt nie poczuł się urażony. A to znaczy, że nieustannie TL R idealizują własne pragnienia. – Czy mogę postawić kawę na podłodze? – spytałam, spoglądając z niepokojem na jasny dywan. – No i znów jest pani miła. Spytała pani o pozwolenie. – Elaine ze smutkiem pokiwała głową. – Przepraszam. Nie chciałam być niegrzeczna. 162

– To jest najczęstsze usprawiedliwienie – stwierdził David. –Nam jest wszystko jedno, co pani zrobi ze swoją kawą. Może ją pani nawet rozlać – dodał. – Bardzo mi przykro, ale… – zaczął Ronnie, dyrektor. – Proszę nie zaczynać wszystkiego od: „Bardzo mi przykro” –przerwał mu David. – Takie stwierdzenia, jak „Nie chciałbym przeszkadzać… “czy „Przepraszam, że zwracam uwagę…” są niezwykle męczące i stawiają was na straconej pozycji. O co chciał pan zapytać? Zapadła chwila ciszy, gdy dyrektor usiłował sformułować proste pytanie w „nieprzepraszający” sposób. Przejechał ręką po gęstych, siwych włosach i poprawił nerwowo tweedowy krawat. – Chciałbym spytać, jakim ludziom pomogliście? – Bardzo dobre pytanie. Mieliśmy na naszym kursie rozwódki, które zostawiły wszystko byłym mężom, ponieważ były zbyt miłe, aby domagać się czegoś dla siebie – powiedział David. – Mieliśmy człowieka, który codziennie jeździł z Yorku do Londynu, bo jego żona nie chciała się przeprowadzić – dodała Elaine. – Był zbyt miły, żeby nalegać, ale w końcu dostał ataku serca ze zmęczenia. Pomagamy tego rodzaju TL R ludziom i państwu także pomożemy. – Problem polega na tym, że nie możemy zmienić innych ludzi, ale możemy zmienić siebie – powiedział David. – Oczywiście tego się nie da zrobić z dnia na dzień, ale poznają państwo słownictwo, którego można używać, aby nie być takim łagodnym i posłusznym. Amber, nie powiedziała nam pani, dlaczego przyszła pani na kurs. Proszę nam wyjaśnić. – Z powodów zawodowych i osobistych – odparła Amber. –Byłam za dobra dla mojego faceta i dlatego mnie rzucił. Nie odzywałam się. Jeśli Amber 163 chce w to wierzyć, to jej sprawa. –I mam poważne problemy z pracą – dodała. – Jestem powieściopisarką. Ale moi wydawcy nie troszczą się o mnie. Nie reklamują moich książek we właściwy sposób – wyjaśniła. – I w rezultacie nigdy nie dostałam żadnej liczącej się nagrody. To oburzające. Pomyślałam więc, że na tym kursie nauczę się, jak im dać kopa w tyłek.

– Aha – stwierdziła Elaine. – Niezupełnie o to nam chodzi. Trzeba znaleźć coś w rodzaju złotego środka między byciem miłym i byciem niegrzecznym. A przede wszystkim nauczyć się mówić „nie”. A pani, Minty? Dlaczego zdecydowała się pani na nasz kurs? – No… – Czułam się okropnie i żałowałam, że w ogóle tu przyszłam. – Tak? – powiedział Dawid. – Ludzie wciąż mnie wykorzystują – zaczęłam. – Naprawdę? – zdziwiła się Amber. – Tak. Na wiele sposobów. Na przykład w pracy, w radiu Londyn FM, moi koledzy zawsze mnie proszą, żebym coś za nich zrobiła, choć sama mam dużo pracy. I niezależnie od tego, jak bardzo się staram, w końcu nigdy nie potrafię odmówić. – Dlaczego nie? – spytała Elaine. – Obawia się pani, że przestaną panią TL R uważać za miłą? – Tak. Wszyscy sądzą, że jestem bardzo miła i tym samym obligują mnie do pomocy. Wciąż mi to mówią. Czuję, że nie mogę zawieść ich oczekiwań, a potem jestem wściekła. – A czy pani prosi ich czasem o pomoc? – spytał Dawid. – O nie – odparłam zszokowana. – To by mi nie przyszło do głowy. – To śmieszne, prawda, Minty? – powiedziała Elaine. – Nigdy nie narzuciłaby im pani tego, co oni narzucają pani. Typowe. Ponieważ jest pani 164 „miła”. Witaj, Jo! – powiedziała, gdy za naszymi plecami zaskrzypiały drzwi. – Dopiero zaczęliśmy. Wejdź i weź sobie krzesło. Mów dalej, Minty. – Nie było to łatwe, gdyż osoba, która właśnie weszła, nie była żadną Jo, tylko Joem z Paryża. Jego też wyraźnie zatkało, bo zrobił się cały czerwony. Siadając, uśmiechnął się lekko na znak, że mnie poznaje. – Ale głównym powodem, dla którego tu przyszłam jest to, że trzy miesiące temu… przeżyłam coś strasznego. Miałam wyjść za mąż i… – Tak? – spytała zachęcająco Elaine. – To był dzień mojego ślubu i… O Boże, to było potwornie żenujące. Zwłaszcza w obecności Joego. Czułam, że serce wali mi jak oszalałe i twarz mi płonie. – Co się stało? – zapytał łagodnie David. – Mój narzeczony uciekł – odparłam. – Z kościoła. Tuż przed złożeniem

przysięgi. – Wielki Boże! – zawołała kobieta, która miała pecha do nudziarzy. Pozostali przyglądali mi się zaskoczeni i potrząsali głowami. Rzuciłam okiem na Joego, ale wcale nie był zdziwiony. Najwyraźniej wiedział o wszystkim od Helen. Świadomość, że jestem tematem ich rozmów trochę mnie speszyła. TL R – Coś okropnego – powiedziała Elaine. – Faktycznie – przyznałam ponuro. – I dopiero teraz zaczynam próbować zrozumieć, co się właściwie stało. I dlaczego. – Jak pani myśli, dlaczego? – spytała Elaine. – Nie wiem. Dlatego to jest takie przykre. I trudno mi się z tym pogodzić. Ponieważ nie wiem, dlaczego tak się stało. Może nigdy się nie dowiem. Jestem zbyt dumna, aby się skontaktować z moim , narzeczonym, po tym, co mi zrobił. A on też się do mnie nie odezwał i nie wyjaśnił, co się stało. Jedyne, co 165 mogę wam powiedzieć to to, że nagle uciekł. Na oczach dwustu osiemdziesięciu osób. – Bolało mnie gardło i w oczach poczułam łzy. Joe podał mi i chustkę. To było miłe, zwłaszcza, że nie potraktowałam go w Paryżu zbyt sympatycznie. – Niech pani mówi dalej, Minty – powiedziała cicho Elaine. – To był prawdziwy szok – przyznałam. – I wciąż staram się jakoś sobie z tym poradzić. Zracjonalizować ten fakt. W przeciwnym wypadku nie będę mogła iść dalej. Być może stało się tak, bo pozwoliłam Dominikowi, tak miał na imię, kierować sobą… – Dominował nad panią, prawda? – powiedział David. – Tak. Bardzo. I sądzę, że podświadomie pozwoliłam mu na wszystko, ponieważ nie chciałam mu się sprzeciwiać. Nawet na to, żeby mnie rzucił. O to w gruncie rzeczy chodzi. Miał nade mną władzę. I dlatego doszłam do wniosku, że w pracy i w stosunkach z ludźmi muszę zachować pewne granice. Zatrzymać dla siebie trochę władzy. Jednakże mimo ciągłych prób wcale mi się to nie udaje. I dlatego tu jestem. – Dzięki Bogu skończyłam. Teraz wiedzieli. – Dziękuję pani za szczerość, Minty – powiedział David. – Będziemy TL

R dziś nad tym pracować. Ale najpierw niech się pan przedstawi, Joe, i wyjaśni, dlaczego pan się zdecydował na nasz kurs. Spojrzałam na Joego. Miał na sobie jasne, lekkie spodnie, wymiętą koszulę w kratę i tenisówki bez skarpetek. Był nieogolony. Miał krótko obcięte włosy. I mimo że to Helen się z nim spotykała, pomyślałam, czysto teoretycznie, iż jest bardzo atrakcyjnym mężczyzną. – Nazywam się Joe Bridges i jestem pisarzem – zaczął. Zobaczyłam, że Amber zesztywniała i wzniosła oczy w górę. 166 – Przerobiłem moją pierwszą książkę na scenariusz i usiłuję go sprzedać. I właśnie zwolniłem mojego agenta, ponieważ popełnił poważne błędy kontraktowe. Postanowiłem, że będę działał samodzielnie. Znalezienie producenta filmu jest niesłychanie trudne. Pomyślałem, że na tym kursie zdobędą pewną wiedzę psychologiczną, żeby dawać sobie radę w trudnych czasach, które mnie czekają. – Dobrze – powiedział David. – A teraz przejdziemy do pierwszego ćwiczenia, które nazywamy „Kółkiem miło–niemiło”. Mówimy sobie po jednej rzeczy przyjemnej i jednej nieprzyjemnej. Ta nieprzyjemna może być wręcz obraźliwa. – Niech pani posłucha, Minty – powiedziała Elaine, która zauważyła moje przerażone spojrzenie. – Musimy się nauczyć radzić sobie dokładnie z tym, co teraz pani odczuła: strach przed obrazą, przed byciem niesympatycznym. Dobrze? – Dobrze – odparłam nerwowo, chociaż serce waliło mi jak młotem i ciągłe paliły mnie policzki. Stanęliśmy w kole, uśmiechając się do siebie niepewnie i David zaczął. Stał obok Elaine. Ja byłam między nią a Joem. – Ma pani śliczne, niebieskie oczy – powiedział David do Anne, która TL R przyciągała nudziarzy. I odwrócił się do Elaine. – W ogóle nie umiesz się ubrać. – Za to ty się świetnie ubierasz – odparła spokojnie. – Bardzo dobrze ci w tej koszuli. – Potem odwróciła się do mnie i obrzuciła mnie wzrokiem od stóp do głów. Czułam się okropnie. Przygotowałam się na coś obraźliwego, jakbym oczekiwała na atak bombowy. I nagle zainterweniowała Amber: –

Przepraszam, że przerywam – powiedziała – ale nie powinniście być za bardzo nieprzyjemni dla Minty, bo dzisiaj są jej urodziny. 167 Przewróciłam oczami. Widziałam, że Elaine próbuje się opanować. – To jest tylko ćwiczenie, Amber – odpowiedziała wolno. –Dobrze? Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Minty. A teraz powiem coś przykrego. Jest pani gotowa? – Tak – odparłam, gdy znów obrzucała mnie krytycznym wzrokiem. – Jest pani okropnie chuda. Prawdziwy patyk. I już. Nic takiego. Mogło być znacznie gorzej. Moja kolej. Musiałam powiedzieć jej coś miłego, dlatego, że była wobec mnie złośliwa. Spojrzałam na nią. Duże piwne oczy. Dość wysoka. Ładna sukienka. O Boże! Co wybrać? – Podobają mi się pani kolczyki – powiedziałam. – Są bardzo ładne i oryginalne. – Potem odwróciłam się i spojrzałam na Joego. Musiałam powiedzieć mu coś przykrego. Okropieństwo. Wolę być obrażana, niż obrażać innych. Byłam pewna, że wszyscy słyszą łomot mojego serca. Miał przystojną twarz, szczere oczy i lekko przerzedzone, krótkie, ciemne włosy. Uśmiechał się do mnie. Uśmiechał się, bo był skrępowany, wiedząc, że za chwilę czymś mu dołożę. – Zaczynasz łysieć – powiedziałam. Szczęka mu opadła, a mnie zrobiło się niedobrze. – Nie chciałam ci zrobić przykrości – dodałam szybko. – TL R Strasznie cię przepraszam. Wcale nie łysiejesz, no, może odrobinkę, w końcu większość mężczyzn traci włosy nad czołem, prawda, więc na twoim miejscu nie martwiłabym… – To tylko gra, Minty – zwrócił mi uwagę David. – Nie sądzę, by naprawdę sprawiła pani przykrość Joemu. – Owszem, sprawiła. Jestem załamany. Mam złamane serce. – Uśmiechnął się. A ja się uspokoiłam. Teraz, choć przed chwilą, byłam dla niego niesympatyczna, miał mi powiedzieć komplement. Biedny facet. 168 Przyglądał mi się bardzo długo, przygryzając z namysłem dolną wargę. – Jesteś naprawdę bardzo ładna, Minty. – Boże! Poczułam przypływ

adrenaliny. Nie powinnam wspominać Helen, że to powiedział. Ale w końcu to było tylko ćwiczenie. Wcale tak nie myślał. Teraz patrzył na Amber. – Jest pani za wysoka – oznajmił. – A pan jest za niski – odparowała. – Nawiasem mówiąc, pańska książka to banał. Kompletna bzdura. A co więcej… – Miała pani powiedzieć Joemu coś miłego, Amber – przypomniała jej Elaine. – Dlaczego? – jęknęła. – Przed chwilą był dla mnie bardzo niemiły. – Na tym to właśnie polega. Tak robią „mili” ludzie – wyjaśniła. – Ludzie są dla nich niegrzeczni, a oni odpowiadają czymś sympatycznym. Ludzie ich ranią, a oni przepraszają. Ponieważ mili ludzie zawsze uważają, że wszystko jest ich winą. Proszę powiedzieć jakiś komplement. – No, dobrze… – Amber uśmiechnęła się, starając się wymyślić coś pozytywnego. – Pańska książka jest słodka. Słodka? To wcale nie był komplement. Amber odwróciła się do Ronniego. TL R – Jest pan żałosnym niedołęgą, skoro nawet nie potrafi pan zmusić swojej sekretarki, żeby robiła fotokopie. Ronnie wzdrygnął się i przełknął ślinę. – A pani jest pokrzepiająco bezpośrednią młodą kobietą – odparł. I tak to szło, dopóki nie obeszło całego kółka, a później zrobiliśmy to samo w odwrotnym kierunku. Początkowo było to dla nas wszystkich okropnie męczące. Obraźliwym słowom towarzyszyły chichoty, rumieńce, spuszczone oczy i szuranie nogami. Jednakże bardzo prędko, dzięki Amber, wszyscy 169 nabrali rozmachu i niebawem afronty i zniewagi latały w powietrzu jak rakiety ziemia–powietrze. – Ma pani brudne buty. – Co za brzydkie zęby. – Nie cierpię twojego głosu. – Masz wielkie uszy. – Jest pani za gruba. – Co za kiczowaty krawat.

Najdziwniejsze było to, że w czasie przerwy na obiad wróciliśmy do naszego prawdziwego zachowania, podając, podsuwając, przynosząc i zajmując się innymi, jak mili ludzie, którymi byliśmy. – Podaj mi wodę, jak sobie nalejesz. – Och, oczywiście, przepraszam, że tu ją trzymam. – Czy ktoś jeszcze życzy sobie kawałek chleba? – Ja poproszę, ale niech pani też weźmie. – Czy nikt nie ma nic przeciwko temu, że zjem ostatni listek sałaty? – Ależ skąd. Przesadna grzeczność bywa dość męcząca. Joe siedział koło mnie. TL R – Czy mogłabyś mi pomóc z moimi zniewagami, Minty? –spytał, biorąc nóż i widelec. – Nie jestem zbyt dobry w obrażaniu innych ludzi. – Wydawało mi się, że idzie ci całkiem nieźle. – Z trudem sobie z tym radzę. Potrzeba mi dodatkowej praktyki. – Hmmm. No, dobrze – zgodziłam się ostrożnie. – Jesteś okropnie rozczochrana, Minty. Ach, tak? Wielkie dzięki. – Masz fatalną koszulę. – Twoja twarz pasuje do radia. – Co za bezczelność! 170 – A ty nie umiesz grać w futbol stołowy. – Powinnaś zawsze kupować ubrania w szmateksach – powiedział, ale się uśmiechał. – Twoje zęby przypominają mi Stonehenge – stwierdziłam grzecznie. – Twoje włosy są stanowczo za długie. – Twoja woda po goleniu pachnie jak kocie siki. – Spoglądał na mnie kątem oka. Przygotowywał coś naprawdę okropnego. I choć starał się zachować powagę, z trudem powstrzymywał śmiech. – Straszny z ciebie tłuścioch, chyba nigdy nie przestajesz jeść. Ja też się roześmiałam. Choć mówił prawdę. Strasznie dużo zjadłam. Po raz pierwszy od trzech miesięcy. – Masz rację, zaraz pęknę. – Pękata Minty – zażartował i dolał mi kawy. – Jak się miewa Helen? – spytałam. – Dobrze.

– Była moją druhną. – Tak, wiem. – Ciekawa byłam, co jeszcze wiedział o moim nieszczęsnym ślubie. TL R Sesja popołudniowa zaczęła się od odgrywania ról. Joe odgrywał siebie w Hollywood. Przekonywał sławnego reżysera o zaletach swego scenariusza. I za każdym razem, kiedy reżyser mówił „nie”, Joe miał się postarać, aby w końcu powiedział „tak”. Próbował sześć czy siedem razy, ale wreszcie mu się udało. Przyszła kolej nad Anne. – Jest pani prześladowana towarzysko – powiedział David. –Ma pani wyraz twarzy, który mówi: „Jestem miłą osobą” i wszystkie niedorajdy i 171 nieudacznicy ciągną do pani, jak muchy do miodu – wyjaśnił i zagrał takiego nudziarza. – Niech mu pani powie, że jest nudny – podpowiedziała Elaine. – Nie mogę. To niegrzeczne. – Dalej, niech się go pani pozbędzie. – Zrobię mu przykrość. – Nie szkodzi. Niech pani powie coś, co go zniechęci. W ciągu dziesięciu minut Anne przeszła od „Miło mi było pana poznać…” i „Przepraszam, muszę znaleźć łazienkę” do „Działa pan na mnie jak narkoza. W najmniejszym stopniu nie interesuje mnie to, co ma pan do powiedzenia. Idę porozmawiać z tym fantastycznym mężczyzną koło oliwek”. Wszyscy biliśmy jej brawo. – Ale tak naprawdę nie mogłabym tego powiedzieć – stwierdziła, siadając. – Nie – przyznał David. – Ale jeśli będzie pani ćwiczyć w duchu, zmieni się mowa pani ciała i tego rodzaju ludzie nie rozpoznają w pani ofiary. Przyszła moja kolej. Joe musiał się wcielić w Wesleya, wiecznie jęczącego, żebym mu pomogła. A ja miałam mu grzecznie, ale stanowczo TL R odmówić. Było to dla mnie dość trudne, bo doszłam do wniosku, że Joe jest bardzo sympatyczny i wcale nie chciałam mu odmawiać. Potem David kazał

mi odegrać rolę związaną z Dominikiem. Musiałam udawać, że krzyczy na mnie z powodu moich ubrań, że włożyłam płaszcz nieodpowiedni na wieś – to był jego ulubiony argument – albo, że włożyłam coś, co mu się nie podoba. I zamiast mówić: „Och, niech ci będzie, wolę mieć spokój”, miałam krzyknąć „Nie, nie przebiorę się, ty paskudny, słaby i pusty draniu!” Wszyscy bili brawo 172 i się śmiali. To było śmieszne. Bardzo śmieszne. A potem się rozpłakałam. I nie było już tak śmiesznie. – Ale to działa – powiedział po chwili Dawid. Joe był zdenerwowany. I pomyślałam, że to miłe. W końcu prawie mnie nie znał. Potem wszyscy usiedliśmy przed dużą, czarną tablicą i mogliśmy pisać lub rysować, co kto chciał. Cokolwiek. Wszystko. Po kolei podchodziliśmy do tablicy. Amber napisała swoje inicjały i narysowała książkę. Ja nabazgrałam to, co zawsze – kropkę zamkniętą w dużym pudełku. Na to Joe dorysował dwa okna i otwarte drzwi. A potem dodał dach, słońce i kwiaty. Kiedy to zobaczyłam, coś się we mnie… rozwinęło. I znikło uczucie ucisku w piersi. Wreszcie kurs dobiegł końca. Mieliśmy dać sobie wzajemnie rady na to, aby iść do przodu. – Wróć do siebie – powiedział po prostu Joe. – Wyrzuć ubrania, które kazał ci nosić Dominik – poradziła Anne. – Kup sobie nowe rzeczy, takie, jakich on nie znosi. – Nie, kup coś, co się tobie podoba. – Zrób coś radykalnego i odmień swoje życie. – Pamiętaj, kim jesteś. Kim jestem? TL R – Jestem Irene Araminta Malone – powiedziałam. – W skrócie IAM: jestem – dodał Joe. – Naprawdę wiele skorzystałam na tym kursie – stwierdziła z zadowoleniem Amber, kiedy wracałyśmy autobusem na Primrose Hill. – Już nie jestem Panią Sympatyczną. Nie ma mowy o akceptacji głupich facetów ani o pozwalaniu wydawnictwu, by mnie zaniedbywało. O nie, więcej się na to nie zgodzę. Zmienię się, Minty. Zmienię! Słuchasz mnie, Minty? Nie odezwałaś się ani słowem. 173

– Co? Przepraszam… Nie, nie powinnam przepraszać, prawda? Nie słyszałam, co mówiłaś, myślałam o czymś innym. – Powoli coś do mnie docierało. Doznałam olśnienia. Iluminacji. I już wiedziałam, dlaczego Dominik zrobił to, co zrobił. Miałam rację. Byłam za miła. I dlatego przestał mnie szanować. Kurs mi to uświadomił. Słuchanie tych wszystkich grzecznych ludzi. To było żałosne. Nie potrafili się postawić. Czy, co gorsza, potrafili się postawić, ale nie robili tego, gdyż byli zbyt mili, a raczej zbyt słabi. Bali się odrzucenia.

Bycie

sympatycznym

jest czymś

rodzaju

polisy ubezpieczeniowej. Rozumiem to, bo sama taka jestem, ale to mi się nie podoba. I coś takiego zdarzyło się mnie. Teraz zrozumiałam, że byłam miła dla Dominika, lecz w negatywny sposób. Podskakiwałam za każdym razem, kiedy warczał, żeby tylko uniknąć konfliktu. Posłusznie robiłam to, co chciał, by uzyskać jego aprobatę i zachować status quo. Coś strasznego! Byłam przerażona. Zobaczyłam swoje zachowanie w obiektywnym świetle i to mnie całkowicie zaszokowało. Gdy go poznałam, byłam niezależna i pewna siebie, a stałam się kimś zupełnie innym. Człowiekiem bez charakteru, który żyje jedynie po to, żeby sprawiać przyjemność innym. Ofiarą. Niedojdą. Dlatego Dominik stracił dla mnie szacunek. To wszystko była moja wina. Teraz to TL R zrozumiałam. Dlatego mnie porzucił. Spojrzał na mnie w kościele, zobaczył, że mam na sobie suknię, którą dla mnie wybrał, i wiedział, że nie może się ze mną ożenić. Oczywiście wcale go nie usprawiedliwiam, gdyż jego zachowanie było niedopuszczalnie okropne. Ale ja nie musiałam mu na to pozwolić. Wreszcie to pojęłam. W dużej mierze sama byłam sobie winna. Być może teraz, gdy to już wiedziałam, mogłam ruszyć do przodu. – O czym myślisz? – spytała Amber. 174 – O niczym. – Nie chciałam mówić jej o mojej teorii. Nigdy się ze mną nie zgadza. A poza tym wstydziłam się. Wstydziłam się przyznać do tego, że byłam taką pokorną i uległą kluchą. – Jestem podniesiona na duchu – powiedziała Amber, kiedy wysiadłyśmy z autobusu. Ja też się tak czułam. Dzięki temu, czego się o sobie dowiedziałam. I zdałam sobie sprawę, jak ważną rzeczą jest asertywność. Móc powiedzieć to, co chcę. Stawiać granice. Teraz mogłam już poruszyć z Amber problem, o którym do tej pory bałam się rozmawiać. To znaczy zapytać ją, jak długo zamierza u mnie mieszkać. Minęły prawie trzy miesiące. A na początku mówiła o kilku dniach. W moim mieszkaniu pełno było jej rzeczy. Na półpiętrze stały jej meble, a reszta z trudem mieściła się w pokoju. Bardzo ją lubię, ale zaczęło mnie to denerwować. – Posłuchaj, Amber – zaczęłam, kiedy przekręciła klucz.

–Tak? – Jak myślisz, jak długo jeszcze… No, jak długo zamierzasz u mnie mieszkać? Spojrzała na mnie. O mój Boże! Nie powinnam była się odzywać. Teraz TL R rozegra się straszna scena. Zraniłam jej uczucia. Sprawiłam, że poczuła się odrzucona. Zaczerwieniłam się i pożałowałam, że o tym wspomniałam. – Jak długo zamierzam u ciebie mieszkać? – powtórzyła. – Tak. – Serce waliło mi jak oszalałe. – Jak długo? – Ku mojemu zdumieniu uśmiechnęła się szeroko i objęła mnie. – Och, Minty! – wykrzyknęła. – Jak długo będziesz chciała. –Aha. 175 – Nie martw się, nie mam zamiaru się wyprowadzać. Nie porzucę cię, gdy wciąż cierpisz z powodu Dominika. – Świetnie! –I pomagasz mi zapomnieć o Charliem. – Fantastycznie. – A więc przez jakiś czas jeszcze będziesz mnie miała – powiedziała radośnie. – A poza tym wspólne mieszkanie jest takie fajne, prawda, Minty? – O tak. – Czy wiesz – mówiła dalej, zdejmując płaszcz – że to mi przypomina te wspaniałe wakacje na kanałach, jakie spędziłyśmy razem w osiemdziesiątym trzecim roku? O Boże, to było coś strasznego. Spędzaliśmy wakacje we czwórkę: Amber, ciotka Flo, wuj Ed i ja, oraz ich miniaturowy jamnik Mungo. Codziennie padał deszcz, na łodzi było potwornie zimno, a ja dzieliłam małą koję z Amber. Pewnego dnia Mungo stał na pokładzie i zobaczył na lądzie innego psa. Zaczął na niego szczekać i szczekał tak energicznie, że wpadł do kanału. A Amber zmusiła mnie, żebym wskoczyła do wody i go uratowała. Wpadła w prawdziwą histerię. Uwielbiała tego psa. TL R – Rusz się, Minty! – zawołała. – Nie masz wyjścia! – Nim zdążyłam zaprotestować, że to nie jest mój pies i niech go sobie sama ratuje,

wskoczyłam do wody. Mungo tymczasem radośnie płynął do brzegu. Ale byłam zbyt miła, żeby jej nie posłuchać. I skoczyłam. Wydaje mi się, że skaczę całe życie. – Bardzo lubię z tobą mieszkać – powiedziała ciepło Amber. –Musisz mi jednak pozwolić, abym partycypowała w kosztach –dodała, biorąc słuchawkę telefonu. – Dobrze – powiedziałam szybko. – Tak, jasne. To miło z twojej strony. 176 Poszłam do sypialni, otworzyłam szafę i wszystkie szuflady, i usunęłam wszystkie ubrania, które dostałam od Dominika. Spódnice do kolan, buty z idiotycznymi klamerkami i kokardkami, opaski na włosy, jedwabne szaliki, zielone kalosze, nieprzemakalną kurtkę, grzeczne sweterki–bliźniaki i szal w szkocką kratę. Zapakowałam wszystko do czarnego worka na śmieci. I jeszcze torebkę od Hermesa. Musiałam pozbyć się absolutnie każdej sztuki. „Wróć do siebie”, powiedział Joe. I taki miałam zamiar. W sobotę rano zawiozłam wypchany wór do sklepu z używanymi rzeczami, a potem pojechałam metrem do Covent Garden. Na Neal Street wpadłam do paru sklepów, gdzie sprzedawano modne ubrania. Kupiłam rzeczy, jakich nigdy dotąd nie kupowałam – czarną skórzaną kurtkę, dżinsy Ally Capellino, dzwony „Red or Dead”, fartuchowe sukienki, przymarszczane koszulki i szerokie spódnice do połowy łydki. Później poszłam podciąć włosy. – Jak pani służy małżeństwo? – spytał Chris, mój stylista, wpadając mi błyszczący, czarny szlafrok. – Nie służy – odparłam zgodnie z prawdą. – Nic z tego nie wyszło. – Naprawdę? – spytał osłupiały. – Biedactwo. Czy chciałaby pani o tym porozmawiać? TL R – Nie, dziękuję. – Siedziałam przed dużym, niebieskim lustrem blisko okna. Przede mną na ladzie leżały rozmaite szczotki; suszarki tkwiły w przegródkach, jak odpoczywające pistolety. Chris podniósł moje włosy i zważył je w dłoni. – Jakieś trzy centymetry? – spytał. Przyjrzałam się sobie długo i uważnie. – Tak. Co najmniej.

– Może pięć? – zaproponował. 177 – Tak. Pięć… Pięć centymetrów krócej będzie bardzo dobrze. –Nie podcinałam włosów od lipca. Może powinien obciąć osiem centymetrów, pomyślałam. Albo dziesięć. Piętnaście. Jeszcze raz przyjrzałam się swemu odbiciu. A może jeszcze krócej? Dominik lubił długie włosy. Może Chris powinien je skrócić o dwadzieścia pięć centymetrów? – Niech pan zetnie całkiem – oznajmiłam. – Nie chcę mieć długich włosów. – Jest pani pewna? – spytał zaszokowany. – Tak – odparłam. Kręciło mi się w głowie. – Jestem pewna. A potem… chciałabym je ufarbować. W pasemka… Sama nie wiem… Może rudawe? – Całkowita transformacja? – Owszem, całkowita transformacja – przyznałam. – Chcę się na nowo wymyślić. – Jest pani pewna, że chce mieć krótkie włosy? – spytał raz jeszcze, unosząc nożyczki. – Tak, jestem absolutnie pewna. Chcę mieć naprawdę krótkie włosy. Chris migał nożyczkami i czarne kosmyki opadały na podłogę jak ogniwa łańcucha. Może nie wyjdę stąd z lżejszym sercem, ale na pewno z lżejszą TL R głową, pomyślałam. Inni styliści przyglądali się z uśmiechem działaniom Chrisa. Od czasu do czasu ustawiał mi prosto głowę, żeby sprawdzić, czy włosy po obu stronach są równej długości. Teraz już nie ciął, tylko strzygł, przytrzymując pojedyncze kosmyki w palcach i przycinając je prosto, na grze-bieniu. Siła opuściła Samsona wraz z włosami, a ja odzyskiwałam siły. Po raz pierwszy od paru miesięcy poczułam przypływ energii. – Fantastycznie pani wygląda! – wykrzyknął Chris. – Naprawdę panią widać. – To była prawda. Nagle ujawniły się moje uszy i podbródek. I zarys 178 kości policzkowych. Poczułam powiew powietrza na karku. Zaczęłam się śmiać. Patrząc na niepodobne do siebie odbicie w lustrze, nabrałam chęci do życia.

„Idę do przodu – wrzeszczało radio w salonie. – Idę do przodu. Idę do przodu. Nic mnie nie zatrzyma…” Spojrzałam kątem oka na masę czarnych włosów u moich stóp, przypominających splątaną, wyrzuconą taśmę magnetofonową. Moje włosy zostały zmienione, obcięte na pazia. Chris przesunął szczotką po karku i podstawił mi lustro, żebym się zobaczyła. Tak bardzo się sobie spodobałam, że mało nie zaklaskałam w dłonie. Następnie podeszła do mnie kolorystka Angela z kartą barw. Co wybrać? Topaz? Mahoń? Burgund? Cyklamen? Safari? Granat? Ile egzotycznych możliwości, pomyślałam. W końcu wybrałam miedziany odcień cayenne. Ostry, pieprzowy cayenne. Moje pasemka będą wyglądać jak płomyki. Na nowo rozpalałam swój wewnętrzny ogień. Angela posmarowała pasma włosów różową pastą, a potem zawinęła je zgrabnie w folię. Oczy lekko mnie piekły od zapachu amoniaku. „Idę do przodu, idę do przodu, idę do przodu, nic mnie nie zatrzyma”. Czułam się fantastycznie. Wspaniale. Powiedzieli, żebym zrobiła coś radykalnego i zrobiłam. Wyjrzałam przez okno na Shaftsbury Avenue, gdzie TL R przemykali się pospiesznie ci, co robili zakupy w czasie przerwy obiadowej. Potem przerzuciłam „New Woman”, „Zest”, „Self i „OK.!” Tak jest, pomyślałam, jestem nową energiczną kobietą, zamierzam dbać o siebie i wszystko będzie super. Dominikowi na pewno nie podobałaby się moja nowa fryzura. I bardzo dobrze. Chciałabym, żeby ją zobaczył, ale to było mało prawdopodobne. Nie utrzymywaliśmy kontaktów, a nasze kręgi towarzyskie się nie zazębiały. Mieszkaliśmy w różnych dzielnicach i nie bywaliśmy w tych samych 179 miejscach. Nie było szans na przypadkowe spotkanie. Musiałam zatem zadowolić się myślami o zemście. Odgrywałam je w mojej wyobraźni, niczym ulubiony film na wideo, podczas gdy Angela farbowała mi włosy. Wyobraziłam sobie, że wpadam do niego do domu bladym świtem i przystawiając mu do głowy pistolet, każę wyjaśnić, dlaczego uciekł z kościoła. Potem wyobraziłam sobie, że przypadkowo spotykam go na ulicy i zachowuję się tak, jakby był niewidzialny. Albo jadę samochodem i zbliżam się do przejścia dla pieszych, gdy Dominik zaczyna przechodzić przez ulicę.

W moich marzeniach nie zwalniam, jak nakazuje kodeks drogowy, lecz naciskam na gaz. Albo idę do opery z moim nowym mężczyzną, który jest dyrektorem banku światowego, czy coś w tym rodzaju. Ku memu zdumieniu, kiedy podjeżdżamy pod gmach opery, widzę Dominika, który wyraźnie na kogoś czeka. Na pewno na kogoś znacznie głupszego i brzydszego ode mnie. Nie wygląda najlepiej, bo wszyscy klienci przeszli do konkurencji po jego ohydnym zachowaniu. Chyba się ostatnio nie golił. Ma brudny płaszcz. Jego jasne włosy jakby się lekko przerzedziły, niewątpliwie z powodu licznych stresów. A ja wyglądam wspaniale. Jak nigdy. Kiedy mój nowy partner eskortuje mnie do loży, odwracam się i posyłam Dominikowi współczujący uśmiech… TL R Westchnęłam, a potem zerknęłam na dziewczynę, która siedziała obok mnie. Wcześniej byłam zbyt zajęta swoimi planami, żeby zwrócić na nią uwagę. Jej długie, jasne włosy zostały już umyte i podcięte. Teraz stylistka zakręcała grube loki i upinała na czubku głowy. Nieznajoma wyglądała tak, jakby miała za chwilę przenieść się w akcję jakiegoś dramatu historycznego. Ja przy niej przypominałam ludzkie sitko, z warstwami foliowych kieszonek grzechoczących na głowie. Miałam ochotę głośno się roześmiać. I tak zrobiłam. Roześmiałam się. A potem znów spojrzałam na moją sąsiadkę. 180 Śmiech zamarł mi na ustach i poczułam ból serca. Na głowie miała teraz wianek ze świeżych kwiatów – z maleńkich pączków różyczek, gardenii, jaśminu i stefanotisu wplecionych w gałązki bluszczu i starannie upiętych. Wyglądała prześlicznie. To był dzień jej ślubu. Powiedziałam sobie, że wszystko jest w porządku. Że nic mi to nie przeszkadza. Ponieważ nie zależy mi już na Dominiku. – Dobrze się pani czuje? – spytała Angela. – Co? Ach, tak, świetnie. – Zapach farby szczypie w oczy. – Tak, oczywiście. – Prawie skończyłam – dodała. – Teraz trzeba trochę zaczekać, aż farba chwyci. – Uśmiechnęłam się do niej uprzejmie i znowu spojrzałam na sąsiadkę. Teraz zauważyłam błyszczący szafir na jej palcu i usłyszałam

urywki rozmowy. – Około stu osób… Bufet… Dość prosta… Trzy i dwóch paziów… Mombassa. Nagle znikła mi z oczu, a ja zajęłam jej miejsce, w sukni od Neila Cunnighama, w diademie i welonie, a obok mnie stal Dominik. I mówił: „Nie… TL R Nie, Johnie… Obawiam się, że nie”. Na samo wspomnienie zrobiło mi się niedobrze. Ale potem pomyślałam, że co się stało, to się nie odstanie, muszę to zaakceptować i żyć dalej. A poza tym, czy byłabym z Dominikiem szczęśliwa? Oczywiście, że nie. Wiedziałam. I to był klucz do dalszego życia. Zrozumienie tego faktu. Należy mieć dość zdrowego rozsądku, aby zdać sobie sprawę, że mimo przykrego doświadczenia, szalenie upokarzającego, wszystko obróciło się na dobre, ponieważ z Dominikiem nigdy nie byłabym szczęśliwa. Dominik… Dominik?! Zerwałam się na nogi. Dominik przeszedł ulicą. 181 Spostrzegłam go w ostatniej chwili. Zawsze i wszędzie poznałabym tę głowę z jasnymi włosami. Dominik! W sekundę wybiegłam z salonu i popędziłam ulicą. Wiedziałam, że mam na głowie czterdzieści foliowych pakuneczków, ale nic mnie to nie obchodziło. Biegłam tak prędko, jakby od tego zależało moje życie. Zdawałam sobie sprawę z powiewającego na wietrze czarnego, nylonowego szlafroka i zdumionych spojrzeń przechodniów. – To zamaskowany krzyżowiec! – Gdzie tam. Przebranie na Halloween. – Ty, zobacz te włosy. Głupia krowa! Minęłam Shaftsbury Theatre i dobiegłam do St Giles’ Circus, ale światło dla pieszych zmieniło się na czerwone. Cholera! Dominik szedł szybkim krokiem, mijał właśnie Oasis Health Centre i skręcał w Endell Street. Ulicą przejeżdżały taksówki, wydzielając opary spalin, rowerzyści w kostiumach z lycry dzwonili dzwonkami i wściekali się na samochody, nadjechał autobus i się zatrzymał. Światło znów się zmieniło. Dzięki Bogu! Ale gdzie był Dominik? Nigdzie go nie widziałam. Muszę z nim porozmawiać. Po

prostu muszę. Muszę mu powiedzieć, że wcale mi już na nim nie zależy i że prawie się nie przejmuję tym, co się stało. To mu chciałam powiedzieć. Biegłam ulicą, TL R z walącym sercem, i spostrzegłam go na samym końcu. Chciałam krzyknąć: „Posłuchaj, Dominiku! Nie zależy mi na tobie, rozumiesz?! Świetnie daję sobie radę sama. I rozumiem, co się stało, a przynajmniej tak mi się wydaje, i bardzo mi przykro, że straciłeś do mnie szacunek za to, że byłam taka żałosna, to musiało być dla ciebie okropne, ale ja się zmieniłam”. Minęłam winiarnię Henry’s i byłam już przy sklepie z rybą i frytkami Rock and Sole, a Dominik skręcał w prawo. Przeszedł obok Emporio Armani, ale nie zatrzymał się, żeby się przejrzeć w szybie, co mnie zdziwiło, bo normalnie nie może się 182 powstrzymać. Widziałam z daleka jego jasne włosy, czułam zapach świeżo mielonej kawy, gdy przebiegałam obok Coffee Republic, a poza tym z trudem łapałam oddech i kłuło mnie w boku. Od lat tak nie biegałam. Teraz przechodził na drugą stronę James Street w kierunku stacji Covent Garden. Byłam coraz bliżej, bo musiał się zatrzymać, żeby włożyć bilet do automatu przy wejściu. Tak bardzo chciałam z nim porozmawiać, zapytać go, czy moja teoria jest słuszna. „Czy mógłbyś potwierdzić, że rzuciłeś mnie w dzień ślubu, bo przestałeś mnie szanować, Dominiku?” – chciałam zapytać. „Chciałabym, abyś to potwierdził, bo wtedy mogłabym już przestać o tym myśleć. Ale nie myśl sobie, że tkwię w koleinie, Dominiku! W gruncie rzeczy prawie o tobie zapomniałam. Jak widzisz!”. O Boże, już przechodził przez barierkę! – Dominiku! – krzyknęłam. Zobaczyłam, że idzie dalej. Miałam bilet w kieszeni i włożyłam go do automatu, ale coś zahuczało i wyświetlił się napis: „Poproś o pomoc”. Jedyną osobą, która mogła mi pomóc, był Dominik. – Dominiku! Zatrzymaj się! – zawołałam. Wciąż chyba mnie nie słyszał. Byłam potwornie zasapana i świadoma swego dziwacznego wyglądu. Tym razem krzyknęłam dużo głośniej: – Dominiku! Dominiku! Wróć! – I podziałało. Usłyszał. Odwrócił się. TL R Wreszcie, wreszcie się odwrócił! Był całkowicie zaskoczony. Wręcz osłupiały. Jak rażony gromem. Nie z powodu sreberek na mojej głowie, czy

fruwającego, fryzjerskiego szlafroka. Po prostu to nie był Dominik. – Czy mogę pani w czymś pomóc? – spytał mężczyzna, którego w życiu nie widziałam na oczy. Te same włosy. Ta sama sylwetka. Mniej więcej ten sam wiek. I to wszystko. Oczywiście, że to nie był Dominik. Jak mogłam w ogóle tak pomyśleć? 183 – Dobrze się pani czuje? – spytał grzecznie, choć najwyraźniej był lekko przerażony. – Tak, ja… Nic mi nie jest – odparłam słabym głosem. Czułam znajomy ból gardła i w oczach pojawiły mi się łzy. – Przepraszam– powiedziałam, łapiąc powietrze. – Myślałam… Myślałam… – Ale on już szedł do windy. Oparłam się o ścianę i zakryłam twarz rękami. TL R 184 Listopad Minty? – zdumiał się. Jack, kiedy weszłam w poniedziałek rano na zebranie. – Wielki Boże! – wyartykułował powoli. –Świetnie wyglądasz – stwierdził z podziwem – choć może zbyt radykalnie. – Tak – powiedziałam. – Właśnie. – Przejechałam ręką po krótkich miedzianych włosach, które wcześniej przylizałam trochę żelem. W Candy Bar oszalałyby na mój widok. Szkoda, że się tam więcej nie wybieram. „Suzie Saucisson” weszła do sali w swym normalnym, intelektualnym nastroju. Przyjrzała mi się przez okulary z kryształu górskiego. – Super! – powiedziała. – Wyglądasz zupełnie inaczej! Dziwię się, że Tom cię wpuścił. – Na początku miał wątpliwości. – Fajny kolor – dodała. –I masz wystrzałową marynarkę. – Dzięki. – Włożyłam kostium Ally Capellino. – Wyglądasz tak… nowocześnie – powiedziała zdumiona, zajmując miejsce za stołem.

TL R – Całkowicie nowoczesna Minty to ja! – My też musimy się dogłębnie zmodernizować – stwierdziła porywczo. – Czy, zanim zaczniemy zebranie, moglibyśmy porozmawiać o szkoleniu digitalnym, Jack? – Kiedy indziej – odparł z irytacją. Wziął kawałek żółtej taśmy i zaczął ją nerwowo kręcić i rozciągać w palcach. Był spięty, jak sprężyna w zegarku. Już o dziesiątej rano. – Naprawdę musimy to zrobić – oznajmiła Sophie, zaglądając do notesu. – Tak, tak – rzucił zdawkowo Jack. 185 –Niektórzy ludzie nie przyjmują tego do wiadomości. Na przykład Wesley – dodała z oburzeniem. – Odmawia udziału w szkoleniu. – Wydaje mi się strasznie trudne – jęknął Wesley. – Poza tym wiesz, że nie lubię komputerów. – Ale musimy zapoznać się z najnowszą technologią! – wykrzyknęła Sophie. – Jesteśmy jak arystokracja na „Titanicu”, bawimy się, gdy płynie na nas digitalna góra lodowa. – Jestem pewien, że kiedyś do tego dojdziemy – powiedział Jack z wymuszoną beztroską. Jak zwykle sprawiał wrażenie, że myśli o czymś innym. – Nie, musimy zająć się tym teraz – powtórzyła. – W „Broadcast” się z nas wyśmiewają. Nie wierzą, że wciąż używamy taśmy. – Posłuchaj, Sophie – powiedział Jack powoli – skoro jesteś taka mądra, to może nam powiesz, skąd mamy wziąć pieniądze na te wszystkie nowe urządzenia? –Spytam wuja Pełcy’ego–zaproponowała Melinda. –Ma trzy miliony na bieżącym łachunku. – Odbiło jej się głośno. – Przepłaszam – zachichotała. – To gazy – wyznała, klepiąc się po wystającym brzuchu. – Uważam, że wymiana wyposażenia powinna być absolutnym TL R priorytetem – nalegała Sophie. – Stoimy na progu nowego tysiąclecia. Nowej ery. – Oczy zabłysły jej z ewangelicznym zapałem. – Powiedziałem, że się tym zajmę – powtórzył Jack, z trudem skrywając złość. – Ale najpierw musimy poprawić wyniki. Dlaczego? Bo musimy przyciągnąć…

– Słuchaczy – wyrecytowaliśmy chórem. – Którzy są atrakcją dla… – Reklamodawców. 186 – Którzy zapewniają nasze… –Do–cho–dy! – Tak jest. Jakie macie pomysły? – Uważam, że naprawdę nie możemy, dłużej czekać – stwierdziła Sophie, wyprowadzona z równowagi. – Jesteśmy dinozaurami – dodała z rozpaczą. –I wiemy, co się z nimi stało. – Sophie! – powiedział ostrzegawczo Jack. – Czy mam ci przypomnieć, kto tu rządzi? –Nie, ale… – Ja. I ja podejmuję decyzje. –Tak. Ale… – Nie przeciągaj struny. – Dobrze, ale… – Nie będziesz mi mówić, co mam robić. – Tak. Ale musimy iść naprzód, przystosowywać… – Spieprzaj! – Co? – Idź. Spieprzaj stąd. Zapadła grobowa cisza. Sophie zaczerwieniła się, a potem wybiegła we TL R łzach. Poruszyliśmy się niespokojnie i wymieniliśmy ukradkowe spojrzenia. – To nie było bałdzo grzeczne – szepnęła Melinda do Wesleya. Faktycznie. To było bardzo niegrzeczne. Jack ostatnio cięgle się złościł. Sophie może zbyt się upierała, ale była młoda, a poza tym miała rację. – Kontynuujemy zebranie – powiedział Jack pozornie spokojnym głosem, choć był czerwony na twarzy. – Kontynuujmy – powtórzył z westchnieniem. –I spodziewam się jakichś rozsądnych pomysłów. 187 Biegunka? – spytał troskliwy głos na tle odgłosów spuszczanej wody.

Wbiłam wzrok w talerz ostrej, hinduskiej zupy. Wciąż biegasz do ubikacji? – Odsunęłam talerz z zupą i zaczęłam dziobać makaron. Zatrzymaj biegunkę „Korkiem “! – Mogę się przysiąść, Minty? – spytał Jack. Kiwnęłam głową. Usiadł ze swoją kanapką i filiżanką kawy. Jak zwykle wyglądał na zmęczonego i spiętego. – Sophie w porządku? – zapytał. – Tak. Chyba tak. – Nie powinienem był się tak zachować – powiedział ponurym głosem – ale ona naprawdę wyprowadziła mnie z równowagi. – No… – Zachowała się, jakby tu rządziła – powiedział z goryczą. –I miała wyłączność na jedynie słuszne poglądy. Czasem wydaje mi się, że jest zbyt pruderyjna dla naszego radia. – Nie byłabym taka pewna. Być może ma ukryte zalety. – Czy byłem za ostry? – spytał nagle, obrzucając mnie przenikliwym TL R spojrzeniem. – Nie… chyba nie… – I wtedy przypomniałam sobie, czego nauczyłam się na kursie. – Właściwie tak. Stanowczo za ostry. – Nic na to nie poradzę – powiedział z westchnieniem. – Już nie mam tej cierpliwości, co kiedyś. – To była prawda. Mimo ironicznej maski Jack był łagodnym człowiekiem, ukrywającym swoje dyrektorskie umiejętności pod miękkim kocykiem laissez faire. Teraz stał się zgryźliwy i zimny. A co gorsza, 188 wcale się tym nie przejmował. Ugryzł kawałek kanapki z serem i szynką i przeżuwał w zamyśleniu. Oparł głowę na dłoni. – Wszystko w porządku, Jack? –Nie. – Czy mogę ci w czymś pomóc? – Odsunęłam talerz. Uśmiechnął się i spojrzał mi w oczy. Potem potrząsnął głową i odwrócił wzrok. – Za późno – powiedział zmęczonym głosem. – Muszę to wreszcie przyznać. Popełniłem poważny błąd.

– Jestem pewna, że Sophie zrozumie, gdy z nią porozmawiasz. Lubi się szarogęsić, ale jest młoda i zapewne nie zdaje sobie sprawy… – Nie chodzi mi o Sophie, lecz o Jane. Jane? Kobieta, którą poślubił osiem miesięcy temu? Znów głęboko westchnął. Miałam go właśnie zapytać, czy chce o tym porozmawiać, ponieważ zawsze mieliśmy dobry kontakt, ale on sam mówił dalej: – Wszystko przez moje pasierbice, Topaz i Iolanthę. Przez nie moje życie jest piekłem. – Przełknął ślinę. – Mam za sobą jeden z najgorszych dni mojego życia. TL R – Coś takiego. – One mnie nienawidzą – szepnął. – Ciebie nie da się nienawidzić – powiedziałam z przekonaniem. Uśmiechnął się smutno i potarł skronie czubkami palców. – Jednakże tak jest – powiedział. – Nie cierpią mnie z całego serca. I zawsze tak było. Traktują mnie jak wroga. Obrzucają mnie obelgami. – A Jane cię nie broni? 189 To ostatnia rzecz, którą by zrobiła – odparł, śmiejąc się gorzko. – Są ukochanymi maleństwami mamusi, choć jedna ma już trzynaście, a druga piętnaście lat. I dlatego Sophie wyprowadziła mnie z równowagi – dodał cicho. – Zachowała się tak, jak one. Chciała mną rządzić. Podważyć mój autorytet. Nie mogłem tego znieść. Wystarczy mi to, co mam w domu. – Rozumiem. – Biedny Jack. – Ale… Ale przywołałeś Sophie do porządku – powiedziałam. –Tak. – W gruncie rzeczy wykazałeś się stanowczością. – Tak – przyznał znów. – To dlaczego nie możesz zrobić tego samego z pasierbicami? Zapadło niezręczne milczenie. – Bo nie – odparł w końcu. – Nie jestem ich ojcem, o czym mi stale przypominają. A gdybym je skarcił, zaraz poleciałyby na skargę do Jane. A między nami i tak się niespecjalnie układa –dodał ze smutkiem. –I dlatego

napadłem na Sophie. – To się nazywa „kopanie kota”. – Co? TL R – To co robisz – wyjaśniłam. – Kopiesz kota. Nauczyłam się tego niedawno na kursie. Jeśli masz kłopoty w pracy, odbijasz to sobie na domownikach. U ciebie jest na odwrót i odbijasz sobie na Sophie. Kopiesz kota, rozumiesz? – Chyba tak. Prawdę mówiąc, już niczego nie jestem pewien. Mam mętlik w głowie i jestem na skraju załamania nerwowego. O sole mio… 190 Ja też jestem na skraju załamania. …Sta ‘nfronte a te! Słucham tego już cały dzień. Quanno fa note… Bardzo głośno. O sole mio! Za każdym razem, kiedy troszeczkę ściszam, Amber znów podkręca głośniej. Nie mogę się skupić. – Czy nie możemy słuchać ciszej? – spytałam. – Odrobinkę. – Nie. To musi być na full. To rodzaj terapii dla Pedra. O tej porze roku wpada w przygnębienie. Amber mówi, że to rodzaj depresji sezonowej. Z pewnością Pedro jest bardzo smutny. Nie chce wychodzić z klatki, siedzi ze spuszczoną głową i nie mówi ani słowa. Co gorsza, wyskubuje sobie pióra na piersi – pewny znak ptasiego niepokoju. Mogą go z tego wyleczyć jedynie neapolitańskie pieśni miłosne. Chociaż jest szalenie wybredny co do wykonawców. Na przykład zdecydowanie woli Mario Lanzę od Tita Gobbiego. Carusa od Carrerasa. Docenia także subtelniejszą neapolitańską intonację Toniego Marchiego. Tak jak babcia. Ale nie znosi Pavarottiego. Już to wypróbowałyśmy. Che bella cosa, ‘na iurnata ‘e sole, n’aria serena doppa ‘na tempesta! – Pedro jest bardzo sentymentalnym ptakiem – stwierdziła Amber, podnosząc mój mahoniowy stolik i przenosząc go na drugą stronę salonu. – TL R Lubi muzykę, która płynie z serca. – Położyła szczupłe, eleganckie dłonie na biodrach i krytycznie rozejrzała się po pokoju. – Pomóż mi, Minty – rozkazała.

–Co? Amber złapała za poręcz małej sofy. – Przesuńmy ją pod okno. – Dlaczego? – Bo tam będzie lepiej wyglądać. Dlatego. 191 – Ale ja nie chcę… żeby tam stała – zaoponowałam ostrożnie. Amber spojrzała na mnie z niedowierzaniem. Przygotowałam się na najgorsze. Serce mi waliło. Dłonie mi się spociły. Ogarnęło mnie znajome uczucie paniki i usiłowałam sobie przypomnieć, czego uczono nas na kursie. Ach, tak: „Czy obawa przed odrzuceniem sprawia, że mówisz »tak«, choć chciałaś powiedzieć »nie«?” – Nie chcesz jej tam przenieść? – Nie. Nie – powtórzyłam pewniejszym głosem. – Nie bądź śmieszna, Minty – odparła, parskając śmiechem. – Podoba mi się tak, jak jest – spróbowałam jeszcze raz. Była naprawdę okropna. Strasznie despotyczna. Na pewno doprowadzała Charliego do szału. I mimo wszystkiego, co słyszała na kursie, nadal tak się wobec mnie zachowywała. Czułam, jak skacze mi ciśnienie. Nabrałam nieprzepartej ochoty do sprzątania. I przypomniałam sobie coś jeszcze, czego nauczono nas na kursie: nadmierna grzeczność bywa niebezpieczna. Przesadna samokontrola powoduje, że rośnie w nas coraz większa niechęć, która może wybuchnąć w najmniej odpowiednim momencie, często wobec niewłaściwej osoby. Nie chciałam na nikogo krzyczeć, tylko być w stanie określić moje TL R prawa i powiedzieć „nie”. – Posłuchaj, Amber – zaczęłam. – Naprawdę nie… – Daj spokój, Minty! Pół godziny później salon został całkowicie przemeblowany. Dwie sofy zamieniły się miejscami, lampa stała przy kominku, biurko z drzewa różanego opuściło swoją wnękę, a dywan perski znalazł się całkiem gdzie indziej niż przedtem. Okropność! 192

– A teraz – zawołała, gdy odruchowo wkładałam fartuch –zasłony, są straszne! – Pewnie!– zaskrzeczał Pedro. – Już mu lepiej – ucieszyła się Amber. Kiedy roztkliwiała się nad papugą, ściszyłam muzykę. Z oddali dochodziły dźwięki: trzask przypadkowego fajerwerku, śmiech dzieci. Na Primrose Hill szykowano się do wielkiej fety. Nie wybierałam się, choć nie wykluczałam, że obejrzę sobie fajerwerki z ogrodu. Amber usiłowała namówić Pedra, by zjadł kawałek jabłka. Wziął go w łuskowaty szpon i podniósł do dzioba. O Boże, czy nie mogłaby się wreszcie wyprowadzić, pomyślałam, sięgając po cifa. Nie płaci mi ani grosza. – Potrzebuję więcej przestrzeni – oznajmiła. Hurra! W końcu! Telepatia. – Mój pokój jest bardzo mały. – To prawda. – Owszem – przyznałam. – Dość tam ciasno. – Zwłaszcza że trzyma tam mnóstwo swoich własnych książek. Kupuje je w beznadziejnej wierze, że znajdzie się na liście bestsellerów. Ma ich przynajmniej ze dwieście. – Brakuje mi miejsca. TL R – Jest na to sposób. – Tak. Ale to byłoby raczej trudne. – Myślę, że się przyzwyczaję. – Mam nadzieję. – Nie martw się, wszystko dobre musi się kiedyś skończyć. – A więc nie masz nic przeciwko temu, żebym zajęła twój pokój? – Słucham? 193 – Widzisz, cały dzień jesteś w pracy, więc potrzebujesz tylko miejsca do spania. Ale ja pracuję w domu. Myślę w moim pokoju. Tworzę. Pomyślałam, że możemy się zamienić. – Co takiego? – Muszę oddać książkę w styczniu… –Tak. Ale… –I prawdę mówiąc, brak przestrzeni krępuje moją twórczość. – Posłuchaj…

– Twój pokój jest dwa razy większy. – Amber! – powiedziałam. – Ja… – No, dobrze. Koniec. Miałam dość. Przypominałam Etnę tuż przed wybuchem. I w tej chwili Amber podbiegła do mnie i pocałowała mnie w policzek. – Och, Minty, dziękuję. Dziękuję! Dziękuję! Kochana Minty, wiedziałam, że się zgodzisz. Jesteś taka miła. Pedro tymczasem odzyskał formę. Co więcej, nudziło mu się i zaczął krzyczeć: –Łach! Łach! Łach! – Och, zobacz, Minty, wyzdrowiał – zapiszczała Amber. – To cudownie, TL R prawda? Krzyczy. Przekonajmy się, czy zechce zaśpiewać. – Podkręciła głos i wkrótce Pedro śpiewał razem z Mariem. O sole mio… – Boże! Sta ‘nfronte a te! – Cudowne lody – śpiewała Amber. – Prosto z Włoch – wtórował jej Pedro. 194 Gdzieś z daleka, przez kakafoniczne połączenie Mario Lanzy, kobiety i papugi, usłyszałam dzwonek telefonu. Wyszłam do przedpokoju. –Halo? – Ty kupko śmieci! –Co? –Ty paskudo! – Kto mówi? –I ty nazywasz siebie reporterką radiową? – Proszę posłuchać. – Hej, Minty, teraz twoja kolej. –Joe! – Do usług. Chciałabyś się czegoś napić? Czy chciałabym się czegoś napić? Nie. A poza tym jaki sens miało wychodzenie na drinka z Joem? Spotykał się z Helen. Wiedziałam o tym. – Chcesz wyjść? – zapytał. – Mmm…

Tylko jeden rożek… – Co ci zależy. TL R Daj mi go! –No… Quanno fa notte… – Zgódź się, Minty. … O sole mio. – Chcesz się napić… – Och, Minty, Pedro już się znacznie lepiej czuje! – wrzasnęła Amber. – … Czy nie chcesz? – spytał Joe. 195 – Chcę – powiedziałam nagle. – Chcę. Pół godziny później siedzieliśmy z Joem w Inżynierze, moim lokalnym pubie. Joe mieszka niedaleko, w Camden, jeden przystanek linią Północną albo piętnaście minut piechotą. – Skąd masz mój numer? – spytałam. – Helen ci dała? – Nie, był na liście uczestników kursu. – Aha. – Mam nadzieję, że ostatnio nie byłaś zbyt miła – powiedział, pomijając milczeniem uwagę o Helen. Tak mi się przynajmniej wydawało. Popijał piwo i przyglądał mi się uważnie. – Obawiam się, że byłam. Dopiero co zachowałam się strasznie miło wobec Amber. – Ojej – powiedział z żalem. – Jestem bardzo rozczarowany. – Ale zrobiłam też coś radykalnego – przypomniałam mu, dotykając włosów. Joe kiwnął głową. – Zdumiewające! – wykrzyknął ponownie. – A ty? Szykujesz się do walki z producentami? TL R – Tak. Postanowiłem, że mój film powstanie. – Książka jest cudowna – powiedziałam, zresztą zgodnie z prawdą. – Jestem w połowie. Fantastycznie piszesz. Uśmiechnął się. Amber w tym momencie wdałaby się w długą dyskusję o

postaciach z jej książki, ich motywacji, czasie, który poświęciła na pisanie, co powiedział ten i ów krytyk i jaki był nakład. Joe powiedział: „Dziękuję” i zmienił temat. Nagle zauważyliśmy, że wszyscy wychodzą. Spojrzałam na 196 zegarek. Za dwadzieścia pięć ósma. Pokaz fajerwerków zaczynał się za dziesięć minut. – Pójdziemy popatrzeć? – zapytał. – Jeśli chcesz. – Chciałbym, ale tylko pod warunkiem, że ty też chcesz – powiedział z przesadną grzecznością. – Myślą, że to byłoby interesujące. Czy jesteś jednak całkiem pewien, że chcesz pójść? – Owszem. – Ponieważ nie chciałabym, abyś robił coś, na co nie masz naprawdę ochoty. – To bardzo uprzejmie z twojej strony. – Dziękuję. – Ale pozwól, że cię zapewnię, Minty, że faktycznie bardzo bym chciał obejrzeć pokaz fajerwerków. Jednakże pod warunkiem, że ty też masz na to ochotę. – Och, tak. – Na pewno? TL R – Na pewno. A ty? – Na pewno. – Możesz w każdej chwili zmienić zdanie. – No, dobra, wystarczy. Idziemy na fajerwerki i już. Roześmiałam się. Joe był bardzo zabawny. Świetnie się z nim czułam. Poszliśmy na Regent’s Park Road, którą podążał w kierunku wzgórza tłum w szalikach i ciepłych kurtkach. Dorośli nieśli dzieci na ramionach, kalosze 197 szurały po liściach, fajerwerki syczały i wybuchały w powietrzu, jak elektryczne dmuchawce. –Dziesięć, dziewięć, osiem…! –krzyczał tłum. – Siedem, sześć, pięć… –

weszliśmy przez furtkę. – Cztery, trzy, dwa, jeden… Bang! Trzask! Bum! Olbrzymie, rozżarzone chryzantemy wybuchały na nocnym niebie. Wykręcaliśmy szyje, obserwując długie, srebrne sople zawieszone w powietrzu jak gwiezdny pył. Paf! Paf! Paf! Wybuchały Rzymskie Świece. Wiuuu! Wiuuu! Gwizdały rakiety. Potem wybuchł deszcz meteorów z odgłosem przypominającym strzelanie. „Oooooo” – zawołali z podziwem widzowie. „Aaaaaa” – gdy olbrzymi ukwiał w kolorach hiacyntów, rozkwitł, zadrżał i znikł. Rzuciłam okiem na Joego. Jego uniesiony w górę profil skąpany był w świetle ognistej fontanny, która wybuchła nam nad głowami. Poniżej płomienie ogromne jak domy strzelały z wielkiego ogniska. – Aureole za funta! – zawołał ktoś w tłumie, gdy oklaskami i śmiechami żegnaliśmy koniec pokazu. – Chcesz? – spytał Joe. Kiwnęłam głową. Włożył pieniądze do wiaderka z napisem „Kryzys” i wybrał jeden z kolorowych, fosforyzujących pasków. W dłoniach Joego wyglądał jak mała tęcza. TL R – Proszę. – Połączył końce i włożył mi na głowę świecące kółko. – Wyglądasz jak Tytania– powiedział z uśmiechem, kiedy schodziliśmy ze wzgórza. – Ta, co się zakochała w ośle? – Ta sama. –I co było dalej? Już nie pamiętam. 198 – Była tak zakochana, tak niepodobna do siebie, że nie widziała, iż ten facet był, w gruncie rzeczy, osłem. Oczywiście, kiedy zdała sobie sprawę z pomyłki, była przerażona. – To mnie nie dziwi. – Jednakże wszystko się dobrze skończyło. I każdy znalazł właściwego partnera. – Jak to miło. Szkoda, że w życiu tak nie jest. – Czasem bywa – powiedział Joe, kiedy stanęliśmy przy mojej furtce. – Co to za hałas? – Z mojego mieszkania dobiegały piski i śpiewy. – To Amber, jej papuga i… No, tak, Placido Domingo. Zaprosiłabym cię

do środka, ale to chyba nie jest odpowiedni moment –dodałam. Joe wziął mnie w ramiona, co mnie dość zdumiało, i pocałował mnie w policzek. – Mam nadzieję, że znów się spotkamy, Minty – powiedział. Czyżby? Dlaczego? Nic już nie rozumiałam. A Helen? Dlaczego nie był z nią dziś wieczorem? Może miał się z nią spotkać później? Może… Może nie powinnam być zbyt miła i pomyśleć o sobie. – Czy mogę cię o coś zapytać, Joe? – powiedziałam z wahaniem. – Nęka TL R mnie to przez cały wieczór. – Możesz mnie pytać, o co tylko chcesz. – No, czy ty…? – Roześmiałam się i odwróciłam głowę. –Trochę mi głupio o to pytać – zaczęłam znów. – Ale czy spotykasz się z Helen? – Z Helen? Nie. Jesteśmy przyjaciółmi. – Aha. – To dlaczego była wobec mnie taka tajemnicza? – To świetna dziewczyna – stwierdził Joe. – Tak, to prawda. 199 – Bardzo ją lubię. – Ja też. Ale już dawno nie miałam z nią kontaktu. Prawdą mówiąc, ostatnio zachowywała się dość dziwnie, a ponieważ zawsze się tak zachowuje, gdy poznaje kogoś nowego, myślałam, że ty jesteś tym kimś. –Nie. Dlaczego tak myślałaś? – Dlatego, że… Kiedy poznaliśmy się w Paryżu, poprosiłeś o mój numer telefonu – wyjaśniłam, bawiąc się apaszką. – To prawda. – A ja odmówiłam, ponieważ, no, nie chciałabym zrobić ci przykrości, Joe, ale nie chciałam się z tobą spotykać, bo… – Minty – przerwał, nim zdążyłam wytłumaczyć, że wtedy nie chciałam się z nikim spotykać. – Minty… – powtórzył. – Słucham? – Coś ci się chyba pomyliło. –Tak? – Tak. Nie chciałem się z tobą umawiać. –Nie?

–Nie. TL R – Aha. – Chciałem tylko być miły. – Aha. – Jestem miłym człowiekiem. – Tak, wiem. – A ty wyglądałaś tak smutno. – Bo byłam smutna – powiedziałam z westchnieniem. – W gruncie rzeczy wyglądałaś okropnie. 200 –I tak się czułam. – Wydawałaś się nie całkiem przytomna. –Tak było. – Pierre i ja potrzebowaliśmy partnerów do gry, a ty i Helen akurat przyszłyście i wydawałyście się miłymi osobami. – Rozumiem. – Poprosiłem o twój numer, bo myślałem, że może się zaprzyjaźnimy. – Aha. Teraz wszystko rozumiem. – A poza tym, Minty, nie chciałbym ci zrobić przykrości, ale nigdy bym się z tobą nie umówił. – Ach, tak. Dlaczego? Spojrzał na mnie poważnie. – Z powodu tego, co przeszłaś. Jeszcze nie jesteś gotowa. –Nie jestem? – Nie, moim zdaniem nie. Jakiś czas temu spotykałem się z kobietą, którą niedawno porzucił poprzedni partner. Bardzo cierpiała, ale też bardzo mnie zraniła. To była tragedia. I dlatego nigdy nie powtórzyłbym tego samego błędu –Rozumiem. TL R – Za duże obciążenie przeszłością, Minty. Widziałem to na kursie. – No, tak, ale… – Musisz naprawdę dojść do siebie, żeby zacząć się spotykać z kimś nowym. – Jasne. – Czułam się lekko poirytowana.

– Musi minąć trochę czasu. – Tak, tak, wiem. 201 –Ale chciałbym się z tobą widywać jak z przyjaciółką. – Aha. –To znaczy bardzo się ucieszyłem, gdy cię zobaczyłem na tym kursie, ponieważ… Czy mogę ci coś powiedzieć? –Tak. – Obiecaj, że ci woda sodowa nie uderzy do głowy. – Obiecuję. – Uważam, że jesteś straszną starą wiedźmą. Poczułam się niewyobrażalnie szczęśliwa, jakbym wpadła do kadzi z ciepłą karmelową masą. – Dzięki – powiedziałam z nieśmiałym uśmiechem. – Ty też jesteś okropny. – Naprawdę tak sądzisz? – Oczywiście. – Naprawdę był bardzo przystojny. – To jesteśmy przyjaciółmi, tak? – Tak – westchnęłam. – I nie będzie między nami żadnych nieporozumień? –Nie. – To dobrze. Fantastycznie. No to idę – powiedział z zadowoleniem. – TL R Uśmiechnął się i poszedł. A kiedy skręcił za rogiem i już go więcej nie widziałam, zrobiło mi się bardzo przykro. – A tełaz przechodzimy do spław łodziny – powiedziała Melinda do mikrofonu w następny wtorek. – W studio jest ze mną Mike Hunt… – Mówiłem jej, żeby powiedziała „Michael”! – wykrzyknął ze złością Jack. 202 – …nowy ministeł do spław łodziny. Mike, czy mógłby pan powiedzieć naszym widzom… Pałdon, słuchaczom, jak zamierza pan wzmocnić życie łodzinne? Nadawaliśmy na żywo. Wesley był producentem, Jack nadzorował

program, a ja nerwowo przycinałam nagrane wcześniej fragmenty. Zerknęłam na zegar, zaczęliśmy o drugiej. Teraz było dwanaście po, a to, co przygotowywałam, miało pójść na antenę kwadrans po drugiej. Ledwie trzymając się na nogach, drżącymi i spoconymi rękami nacisnęłam przycisk przesuwający taśmę naprzód, zatrzymałam w miejscu, które wcześniej zaznaczyłam, i wycięłam kawał taśmy. Cholerny Wesley, pomyślałam, przesuwając taśmę tam i z powrotem, przycinając i dopasowując. Znów mu się udało mnie wykorzystać. Kiedy zacznę się zachowywać zgodnie z naukami z kursu? Wreszcie dobrnęłam do końca i jeszcze raz przesunęłam taśmę, sprawdzając, czy nie ma jakichś niedoróbek. – Skończyłam – szepnęłam bez tchu, zdejmując słuchawki. – Dzięki – powiedział Wesley, który siedział za konsolą ze światełkami i przyciskami. – Czy powyrzucałaś wszystkie niepotrzebne dźwięki? – Tak. Zapis jest gładki jak pupa niemowlęcia. TL R – Dzięki, Minty. O Boże, czas mi się nie zgadza – jęknął. Nigdy mu się nie zgadza. Spojrzał na stoper. – Ile to jest jedna minuta dwadzieścia plus dwie minuty pięćdziesiąt trzy? – Cztery minuty trzynaście – powiedziałam. – Rząd partii pracy jest szczególnie zainteresowany rodziną– powiedział czcigodny Michael Hunt. – Dlatego chcemy wprowadzić obowiązkowe porady psychologów dla par, które zamierzają się rozwieść. Jeśli chodzi zaś o samotne matki, to uważamy, że podatnik nie powinien ponosić dodatkowych kosztów. 203 – Bałdzo słusznie – powiedziała Melinda. – Ja też jestem w ciąży. Rzucił okiem na jej ogromny brzuch. – Widzę. – Jeszcze minuta, Melindo – szepnął jej do słuchawek Wesley. Kiwnęła głową na znak, że usłyszała. –Nie jestem samotną matką, mam męża. Łogeł jest maklełem. Ale nawet gdybym była samotną matką bez pieniędzy, nigdy nie oczekiwałabym, że ktoś mnie będzie utrzymywał. –Akurat! – wykrzyknęłam. – Ciężko płacuję, żeby załobić pieniądze. Utrzymuję się…

– Przy pomocy wuja Percy’ego – powiedział Jack. – Gdyż uważam, że tak należy. I zamierzam płacować aż do łozwiązania. – Teraz już nic nie mogło jej powstrzymać. – Mam tełmin za trzy tygodnie, ale chcę… Nagle zachłysnęła się, a elektroniczne wskaźniki pomiaru na konsolce skoczyły do góry. Zacisnęła usta. Wybałuszyła oczy. I nagle otworzyła usta i wrzasnęła. – Aaaaaaaaach! – O Boże! – zawołał Jack, zrywając się na nogi. TL R – Wielkie nieba! – wykrzyknął minister. – Ooooooooch! Mój Boże! Wody mi odeszły! – krzyknęła Melinda. – Zabierzcie ją stąd – rozkazał Jack, podchodząc do pulpitu. – Kończ, Melindo. Kończ i włączymy taśmę. – Nie! – zaprotestowała. – Nie mam zamiału. Chcę się tym podzielić z moimi fanami. Na pewno pałę skułczów mnie przed tym nie powstrzyma. Gapiliśmy się zza szyby jak rybki w akwarium. 204 – Moim obowiązkiem jest pozostanie przy mikłofonie do końca płogłamu – oznajmiła. – Jeśli będzie trzeba, jestem przygotowana ułodzić na żywo. – Nie, proszę! – krzyknął minister, zrywając się na nogi. – Dlaczego nie? – powiedziała Melinda. Potem złapał ją kolejny skurcz. – Oooooch! Mieliśmy już śmiełć na żywo, pławda, dłodzy słuchacze? – mówiła dalej, trzymając się

kurczowo

zielonego stołu.

To prawda. Osiemdziesięcioletni wikary, który prowadził Codzienną modlitwę umarł przed mikrofonem parę miesięcy temu. – Możemy mieć też nałodziny. Londyn FM to stacja, gdzie wszystko się może zdarzyć. Auuuuuuu! Wszystko, co się wiąże z ludzkim życiem. A ponieważ mamy tu z nami ministła do spław łodziny, będzie mógł mi pomóc. Wie pan, co łobić? Ale pan Hunt już wyszedł. Wybiegł ze studia i popędził do czekającej rządowej limuzyny. – Płoszę się nie małtwić! – krzyknęła Melinda do mikrofonu. – Nie jest jeszcze tak źle… O kuuuuuuułwaaaaaa! – Wyłączcie jej mikrofon! – zawołał Jack. –I puśćcie taśmę. Inżynier dźwięku wyłączył mikrofon, włączył taśmę, którą przygotowałam, a Jack i Wesley weszli do studia i wyciągnęli stamtąd Melindę. TL R –Chcę tu zostać! –krzyczała. – Pomyślcie o słuchalności. Moglibyśmy dostać nagłodę Sony. Wyobraźcie sobie ałtykuł w „Błoadcast”. – Dokładnie to sobie wyobrażam – powiedział Jack, sadzając ją na krześle. – Zadzwoń po karetkę, Wesley. Minty, idź do studia. –Co? – Musisz skończyć za nią program. Na taśmie są jeszcze dwie minuty. – Nie chcę, żeby Minty płezentowała płogłam – jęczała Melinda. – To moja audycja. 205 Ale ja już otwierałam drzwi do studia. Wreszcie dostałam szansę. To, że Melinda urodziła trzy tygodnie przed terminem było dla mnie szczęśliwym zbiegiem okoliczności. Czasem słyszy się o takich przypadkach. Gwiazda ma wypadek i jej dublerka wchodzi na scenę. Tylko że ja nie byłam przewidziana do tej roli. Jack wcześniej zaangażował Ninę Edwards z programu samochodowego Chat FM. Kiedy jednak mnie usłyszał, zmienił zdanie. I teraz to ja, ja, JA! Prezentuję główny program Londynu FM. Dzięki ci, Boże. Dziękuję bardzo, bardzo. Dziękuję ci za to, że w końcu i mnie przydarzyło się coś dobrego. To jest, Boże, w pewnym sensie, rekompensata za mój nieszczęsny dzień ślubu. Tak, wydaje mi się, że wiesz,

o co mi chodzi. I dałeś mi szansę, abym się pokazała z najlepszej strony. To nie jest takie trudne. Kozioł z Gwatemali z rozszczepionym podniebieniem potrafiłby lepiej od Melindy poprowadzić program. Oczywiście miałam tę przewagę, że to ja pisałam jej tekst. Kiedy więc tamtego niesamowitego popołudnia w zeszłym tygodniu weszłam do studia, znałam tekst na pamięć. Tak czy inaczej, była to niezwykła audycja i gdy skończyłam i wyszłam ze studia, wszyscy bili brawo. Jack uściskał mnie i powiedział: „Dobra robota”. Wzruszyłam się, bo naprawdę podziwiam Jacka i… No, to było stresujące popołudnie. Melinda TL R urodziła wieczorem dziewczynkę, i wszyscy posłaliśmy jej kwiaty. – Przypominam, że o czternastej możecie usłyszeć dzisiejsze wydanie programu To ważne, prezentowane przez Minty Malone – powiedział spiker Barry. Poczułam w środku miłe ciepło I przypływ adrenaliny. Sympatyczne wrażenie, że, dla odmiany, wszystko mi się układa. Teraz wystartuję. Zamierzam latać. I poradzę sobie ze wszystkim, nawet z zamianą pokoi z Amber. Co mi w zasadzie nie przeszkadza. W końcu mogę sobie pozwolić na wielkoduszność. Moja kariera 206 nabrała rozmachu. Jestem znacznie pewniejsza siebie. Wydedukowałam, dlaczego Dominik mnie porzucił. I będę nad tym pracować. Wyjaśniłam nieporozumienie z Joem. Nawiasem mówiąc, jego książka jest cudowna. Choć znów zaczęłam się zastanawiać, dlaczego Helen pojechała do Paryża, jeśli nie spotyka się z Joem. Ale przestałam myśleć. Najważniejsza jest teraz moja kariera i ja sama. Zupełnie nowa ja. Najdroższa Minty – napisał Ron – prześladowca, na różowym papierze, obsypanym srebrnymi serduszkami. – Dzielnie weszłaś do studia i uratowałaś Londyn FM. Co za fantastyczne działanie, skarbie. Nie usłyszałem ani jednego błędu. Byłaś gładka jak jedwab. Ale nie wyobrażaj sobie Bóg wie czego! Nie rób planów na przyszłość, bo po prostu miałaś chwilowe szczęście, ty głupia dziewucho! Nadal jesteś moją Minty, prawda? Należysz do mnie. Nie zapominaj o tym. Twój kochający i słuchający Ron. Fuj! Obrzydliwość! Ale co tam, nie bardzo się przejęłam, bo dostałam też normalną pocztę. Pięć listów, nieźle, jak na tydzień pracy. I wszystkie z

pochwałami. Co za balsam dla mojej zdruzgotanej duszy. Kiedy jesteśmy w studio, Sophie, Wesley, Monika i inni skaczą koło mnie, jakbym była gwiazdą filmową. Proponują mi herbatę i ciasteczka, i choć, oczywiście, zawsze TL R odmawiam, bo nie chcę im sprawiać kłopotu, bawi mnie to, ponieważ mój status zupełnie się zmienił. Wszyscy odnoszą się do mnie z szacunkiem. A ja powtarzam: – Nie przejmuj się, niczego mi nie trzeba. Z drugiej strony taka grzeczność jest miła. – Masz ochotę na kawę, Minty? – spytał Wesley,

gdy przygotowywaliśmy wcześniej program. –Nie, dziękuję. 207 – Może coś do jedzenia? – Nie, dziękuję. Nie jestem głodna. – Albo coś zimnego do picia? – Dzięki, Wes. – Jesteś zadowolona z kolejności nagrań? –Tak. – Och, Minty, tak dobrze się z tobą pracuje – powiedział z głupawym uśmieszkiem. Podszedł bliżej. Pomyślałam, że powinien kupić sobie nowe ubrania. To, co nosi, jest równie modne, jak kostka Rubika. – Jesteś prawdziwą profesjonalistką– powiedział. –Nigdy nie prosisz nikogo o pomoc, po prostu dajesz sobie radę sama, i jesteś taka cudowna, i… – Jak się czuje Deirdre? – przerwałam strategicznie. – To zabawne, że akurat wspomniałaś o Deirdre, ponieważ… –Przerwał. Do studia wszedł Jack z Sophie i Moniką, gotowi do próby. Jack rzucił Wesleyowi znaczące spojrzenie, a potem usiedliśmy i zrobiliśmy kilka ostatnich poprawek w tekście. – Bi–biiip. Tu Londyn FM. Jest godzina czternasta – zapowiedział spiker godzinę później. – Pora na dzisiejsze wydanie programu To ważne Minty TL R Malone. – Witam – powiedziałam, pochylając się do mikrofonu. – Dziś porozmawiamy o rosyjskiej mafii i o tym jak gęsta jest jej sieć w Londynie. Przedstawimy państwu piosenkarza, którego natchniony głos sprawił, że Angielski pacjent zdobył światowy rozgłos. Przeprowadzimy też rozmowę ze zdobywcą nagrody „Kaznodziei roku”. Ale najpierw kryzys męskości. Czy feminizm zniszczył mężczyzn? Jest ze mną w studiu radykalna feministka, Natalie Moore, która pisze do „Guardiana”, i Bob Ladd, wydawca „Loaded”. 208 Czekamy na państwa głosy. Prosimy dzwonić na naszą gorącą linię 0200

200 200 i podzielić się z nami swoimi przemyśleniami. Na początku dyskusja była bardzo grzeczna. – Naprawdę tak pani myśli, Natalie? – Nie jestem pewna, czy się z panem zgadzam, Bob. – Tak, tak, rozumiem, co pani ma na myśli. – Hmm, z całym szacunkiem, mam trochę inne zdanie. Ale po paru minutach rozmowa się rozkręciła i zaczęli skakać sobie do gardła. – Kryzys męskości! Głupi żart! – parsknęła Natalie. – Ach, tak? Mężczyźni naprawdę nie mają lekko – natarł Bob Ladd. – Coś takiego! Szalenie im współczuję. – Niby co mają robić faceci? – Najpierw panowaliście nad nami przez całe wieki, a teraz jeszcze mamy was żałować? – Pewnie! – Większość z nas na pewno tego nie robi. – Przepraszam bardzo, Natalie – wtrąciłam się. – Czy nie sądzi pani, że TL R Bob ma trochę racji, gdy mówi, że mężczyźni czują się zagubieni? – Wiem tylko, że faceci przez całe wieki wszystkim rządzili, a teraz, nareszcie, przyszła nasza kolej – odparła, nie ustępując nawet na krok. – Dobrze, teraz głosy słuchaczy – szepnął Wesley w moich słuchawkach. Spojrzałam na nazwiska dzwoniących, wyświetlone na ekranie komputera. –Na początek mamy Malcolma z South Croydon. Witaj, Malcolmie. – Podłączyli go; na linii słychać było szumy i trzaski. – Emm – zaczął Malcolm drżącym głosem – mam kryzys męskości. 209 – Dlaczego? – Bo w zeszłym roku moja żona wzięła i mnie zostawiła. Zabrała dzieciaki, wszystko z domu i zażądała alimentów. Teraz wynajmuję kawalerkę. – Bardzo mi przykro, Malcolmie – powiedziałam. – To okropna historia. – Typowa, prawda? – wtrącił się Bob Ladd. – Wy, kobiety, robicie teraz,

co chcecie. My jesteśmy tylko bankami spermy. Bierzecie, co chcecie, a potem się nas pozbywacie. – Nie wiemy, dlaczego żona Malcolma go zostawiła, prawda? – przerwała Natalie. – Kobiety na ogół porzucają mężów z ważnych powodów. Przypuszczalnie ją bił – dodała, waląc w stół. –Biłeś żonę, Malcolmie? – Przykro mi, Natalie – powiedziałam – ale nie możemy się spodziewać, że Malcolm odpowie na to pytanie. – Nie biłem – stwierdził z oburzeniem Malcolm. – Prawie wcale. – Dziękujemy Malcolmowi. Na drugiej linii mamy teraz Frances z Dulwich. – Wiemy, że istnieje kryzys męskości – zaczęła Frances – ponieważ Samarytanie odbierają masę telefonów od mężczyzn w depresji, a to znaczy, że nie potrafią się oni przystosować do świata, w którym kobiety ich nie TL R potrzebują. – To bardzo słuszna uwaga, Frances – powiedziałam. – Dziękuję. A teraz na linii trzeciej telefon z Battersea, dzwoni… Pani Dympna Malone. – Dympna Malone? O mój Boże! – Hej, wszyscy – powiedziała mama śpiewnym głosem. W tle słyszeliśmy szczekanie, ujadanie i jazgotanie. Zachichotała. – Przepraszam za ten hałas, ale dziś mam dyżur w schronisku dla bezdomnych psów. Spokój, Boy! Siad! Ty niegrzeczny szczeniaku! Chciałam tylko poinformować, że w 210 przyszłą sobotę organizuję wyprzedaż samochodową w moim domu w Maida Vale, na rzecz nowego azylu w Willesden dla maltretowanych mężczyzn. – Maltretowani mężczyźni! – prychnęła Natalie. – Nie ma takich. – Są, są – odparła mama. – Podaję adres: Churchill Road 29, W9… – Desperacko przesunęłam palcem po szyi, dając znaki Wesleyowi. – W przyszłą sobotę o drugiej. – Dziękujemy bardzo… Dympno – powiedziałam, kiedy ją wyciszali. – A teraz na linii szóstej mamy… Aha, emerytowanego księgowego. Ma na imię… Bob. Witaj, Bob. Czy też przeżywasz kryzys męskości? – Z całą pewnością – odparł znacząco tata. – Ponieważ w ogóle nie widuję mojej żony. Przeszedłem na emeryturę dwa miesiące temu i w tym czasie widziałem ją może ze trzy razy. Całe życie poświęca zbieraniu

pieniędzy na zbożne cele i zupełnie się mną nie interesuje. – Coś takiego – powiedziałam słabym głosem. – Czasem poważnie się zastanawiam, czy nasze małżeństwo przetrwa. – O mój Boże! Miałam nadzieję, że mama tego słucha, ale prawdopodobnie zaraz po swoim telefonie wróciła do opuszczonych psów. – Życzę ci, Bobie, abyś zdołał przekonać żonę, żeby zajęła się także tobą. TL R A teraz na linii czwartej… – O mój Boże! – Posłuchajcie, mówi Amber Dane. Autorka Ubikacji, nawiasem mówiąc, błyskotliwej powieści, którą bardzo polecam, wydanej przez Hedder Hodline. Kosztuje zaledwie dziesięć funtów. – Co chciałaś nam powiedzieć? – spytałam. – Wiesz co, Minty, zgadzam się ze wszystkim, co mówiła Natalie Moore. – Świetnie – powiedziała Natalie z głupim uśmiechem. 211 – Przez całe wieki mężczyźni okropnie traktowali kobiety –mówiła Amber. –Na przykład mój były chłopak. Rzucił mnie cztery miesiące temu. Tak po prostu. Bez powodu. Tylko dlatego, że nie chcę mieć jego dzieci. To oburzające. Nie mogę wam powiedzieć, jak się nazywa… No, dobrze, to Charles Edworthy, mieszka w Parson’s Green, pracuje w City i… – Bardzo dziękuję za telefon – przerwałam jej oszczercze wywody, które szybko wyciszono. – Na linii szóstej mamy… Joego Bridgesa. – Dlaczego nie mogli łączyć rozmów z ludźmi, których nie znałam? Z drugiej strony z przyjemnością usłyszałam jego głos. – Halo? – Najwyraźniej dzwonił z komórki. – Halo, Joe. A co ty o tym wszystkim myślisz? – zapytałam. – Jadę taksówką i kierowca ma włączone radio z twoim programem. Obaj się zainteresowaliśmy się tym, co zostało powiedziane i postanowiliśmy zadzwonić. To znaczy… Uważam, że bycie mężczyzną to ciężka sprawa, ponieważ kobiety ostatnio nie bardzo nas lubią. – Taaa– powiedział taksówkarz. – Hej, podaj pan ten telefon. – Komórka przeszła z rąk do rąk. – Zgadzam się z moim pasażerem, nie? W tym cały problem, że kobity i faceci nie potrafią się grzecznie porozumieć, jeśli wiecie, TL R o co mi chodzi. Oj, zjeżdżaj mi z drogi, głupia krowo! Pardon. Te

cholerne baby za kierownicą! Co to ja mówiłem? Aha, porozumienie. I szacunek. To znaczy wiem, że faceci mogą porządnie dojeść kobitom, ale one też nie pozostają dłużne. – Telefon wrócił do Joego. – To prawda – powiedział. – Kobiety nawet nie próbują zrozumieć, jak ciężko żyje się dziś mężczyznom. Bardzo często nie mamy pojęcia o co kobietom chodzi. 212 – Ostatnio rzeczywiście można zauważyć brak zaufania między płciami – przyznałam, poprawiając słuchawki. – Wiele kobiet, zbyt wiele, po jednym niefortunnym doświadczeniu z mężczyzną zakłada, że wszyscy jesteśmy tacy sami. Tak właśnie mówią: „wszyscy mężczyźni są tacy sami”. Ale to nieprawda. – Właśnie, że prawda! – krzyknęła Natalie Moore. – Proszę mnie wysłuchać – powiedział spokojnie Joe. – To jest dyskusja. A mnie chodzi o to, że kobiety powinny być sympatyczniejsze w stosunku do mężczyzn. Mogą sobie na to pozwolić, ponieważ najczęściej osiągają to, czego chcą… Zaczekaj, Minty. – To znów ja – powiedział taksówkarz. – Moja żona też mnie zostawiła. Absolutnie bez powodu. Nie jestem trudnym człowiekiem.. . Oj, gdzie kierunkowskaz, kretynie! I naprawdę nie wiem, co zobaczyła w tym drugim. Ona jest gospodynią domową i ma czterdzieści dwa lata, a ten robociarz ma dwadzieścia pięć. To śmieszne! I choć to ona mnie zostawiła, dostała dom i dzieciaki. A ja? Stare płyty… Telefon znów wrócił do Joego. – Powiem, co moim zdaniem pomogłoby w tym konflikcie między TL R płciami – stwierdził z przejęciem Joe. – Powinniśmy mówić sobie prawdę. To właśnie chciałem powiedzieć. Teraz muszę kończyć, bo jesteśmy już na lotnisku. Dziękuję. Do widzenia. Cholera. Akurat robiło się ciekawie. Szkoda. I miło mi było, że zadzwonił. Pomyślałam, że bardzo lubię jego głos. I że chciałabym znów go usłyszeć. Po programie czekałam, że zadzwoni, ale się nie doczekałam, nie znałam jego numeru, zgubiłam spis uczestników kursu i mogłabym wprawdzie zadzwonić do organizatorów, ale w końcu zrezygnowałam. A potem 213

przypomniałam sobie, co powiedział: „Jesteśmy już na lotnisku”. Ciekawe dokąd się wybierał. I po co? I z kim? W końcu postanowiłam przestać o nim myśleć. Joe jest najwyraźniej zajętym człowiekiem. Ja też. Po tym, jak uratowałam program, kiedy Melinda zaczęła rodzić, zadzwoniła do mnie koleżanka Natalie Moore z „Guardiana” i powiedziała, że pisze artykuł o nowych głosach w radiu, między innymi o mnie. Później na ten artykuł zwróciła uwagę Rosie Brown, redaktorka od mediów w „Timesie”. Zadzwoniła i zaproponowała mi krótki wywiad, który ukazał się razem z niezłym zdjęciem; siedzę na nim przed mikrofonem. Jack przypiął wywiad na tablicy ogłoszeń i muszę przyznać, że za każdym razem, gdy koło niej przechodzę, robi mi się ciepło na sercu. Rosie Brown opisała mnie jako przedstawicielkę nowej generacji młodych niezależnych kobiet, pracujących w niezależnym radiu. „Minty Malone jest niezamężną, odnoszącą sukcesy i zaangażowaną w swoją pracę kobietą. Jej lekki styl na antenie i przyjacielskie nastawienie do otoczenia maskują żelazną wolę odniesienia sukcesu”– napisała w artykule. Bardzo mi to pochlebiło, choć nigdy w życiu nie powiedziałabym, że mam w sobie coś żelaznego. Raczej określiłabym się jako silną osobowość. „Silna Minty”. To jest to. A nawet „Ekstra silna”. Dziwne było zobaczyć swoją TL R twarz w gazecie i wiedzieć, że tysiące ludzi czytały artykuł, nawet znajomi. Oczywiście zastanawiałam się, czy Dominik to widział i co sobie pomyślał. To musiał być dla niego szok. Parę osób zadzwoniło, żeby mi powiedzieć, że czytały artykuł, choć Helen się nie odezwała, a wiem, że czyta „Timesa”. Nie mam pojęcia, co się z nią dzieje. I dlaczego tak się ode mnie odsunęła. Prawdę mówiąc, to dość zagadkowe. Ja nie mam nic na sumieniu. Nareszcie zaczęło mi dobrze iść. Rozkoszowałam się świadomością, że będę prowadziła program przez następne pół roku. I w dodatku dostałam lepszą 214 pensję. Oczywiście nie taką jak Melinda, ona dostaje pięćset funtów za program, ale znacznie więcej niż do tej pory. Sir Percy podobno był zadowolony, że to ja zastępuję Melindę. I tak nie ma czasu, żeby nas

słuchać. Żyłam jak na lekkim rauszu. Miałam wrażenie, że to bajka, a poza tym, w ciągu trzech tygodni, odkąd przejęłam audycję, bardzo poszerzyłam sobie horyzonty i wiedzę. – Bardzo państwu dziękuję za wysłuchanie naszego programu – powiedziałam, obserwując, jak duża wskazówka na zegarze w studiu zbliża się do 12. – Pamiętajcie o nas jutro, o tej samej porze, na fali 82,3 FM. Żegna się z państwem Minty Malone i wszyscy współpracownicy. – Wzięłam taśmy i wyszłam przez podwójne, dźwiękoszczelne drzwi. – Dobra robota, Minty! – powiedział Jack. – Recepcja odebrała następne pochwały telefoniczne od słuchaczy. – Fajnie. – Coraz lepiej dajesz sobie radę. Jestem pełen podziwu. – Dzięki. Dobrze się czuję w studiu. To wcale nie jest takie trudne. – Wiedziałem, że się sprawdzisz. – Jesteś cudowna, Minty – podchwycił Wesley. – Urodzona prezenterka. TL R I na szczęście nie masz wady wymowy. – To mi z pewnością pomaga – odparłam z uśmiechem. Pozbieraliśmy skrypty oraz taśmy i usiedliśmy w biurze, żeby, jak zwykle, przeanalizować program. Śmialiśmy się i żartowaliśmy, gratulując sobie wzajemnie, że wszystko tak dobrze idzie i że słuchalność znów się podniosła. Nagle z korytarza dobiegł nas odgłos szybkich kroków i stłumiony okrzyk. Drzwi otworzyły się z trzaskiem i stanęła w nich Melinda, czerwona na twarzy, przyciskając do piersi trzytygodniowe niemowlę. 215 – Melinda! – zawołał Jack. – Melinda? – zdziwiła się Sophie. – Co ty tu robisz? – zapytał Wesley. – Ja… – Była tak zadyszana, że nie mogła mówić. Z pewnością biegła. – Słuchałam ostatnio płogłamu i pomyślałam, że lepiej będzie, jak włóce. Postanowiłam złezygnować z ułlopu macierzyńskiego. Zamieniłam go na miejsce do pałkowania! Jack zrobił, co mógł. Grzecznie tłumaczył sir Percy’emu, że Melinda, we własnym, dobrze pojętym, interesie, powinna wziąć urlop macierzyński i że,

choć bardzo wysoko ceni jej umiejętności, uważa, iż za wcześnie chce wrócić do pracy. Przypomniał także, że wprawdzie bardzo dobrze radzę sobie w studiu, ale miejsce Melindy po powrocie jest absolutnie bezpieczne. Jednak sir Percy stwierdził, że to Melinda decyduje o sobie, a poza tym on nie ma czasu ani ochoty się w to mieszać. I Melinda wróciła. Nikt nie mógł nic więcej zrobić. Przychodziła z dzieckiem, Pocahontas, i z nianią. – Płacujące matki, któłe odnoszą sukcesy, nie mogą sobie pozwolić na ułlopy – oznajmiła na poniedziałkowym zebraniu. –Ponadto obawiam się, że płogłam tłochę się popsuł podczas mojej nieobecności. TL R – Dziękuję ci, Melindo – powiedziałam. Dusiłam w sobie wściekłość, miałam ochotę kopać i gryźć, płakać i wyrywać sobie włosy z głowy. –Nie chciałam ci złobić przykłości, Minty. To nie twoja wina. Choć, oczywiście, w przeciwieństwie do mnie, nie masz za sobą długoletniego doświadczenia. – Minty świetnie prowadziła program – powiedział Jack, czerwieniejąc z oburzenia. – Nikt nie zrobiłby tego lepiej. 216 Melinda spojrzała na niego ze złością. Wszyscy wiedzieli, że tak szybko wróciła do pracy, bo niepokoiło ją, że tak dobrze daję sobie radę. – Nie powinnaś myśleć, że ci się nie udało – powiedziała. – Wcale tak nie myślę. – Nie ma nic złego w tym, że jest się tylko łepołtełką – mówiła z taktem walca drogowego. – Nie chcę, abyś mi zazdłościła, że już więcej nie popłowadzisz płogłamu. Spojrzałam na nią i pomyślałam: dobrze. Masz, czego chciałaś. – Nie jestem zazdrosna, Melindo – poprawiłam ją zimno. –Co za absurdalny pomysł. Jestem wściekła, że głupia tłusta baba, taka jak ty, prowadzi bardzo dobry program tylko dlatego, że ma znajomości. Wszyscy aż się zachłysnęli. Gapili się na mnie z otwartymi ustami. Prawie słyszałam, jak myślą: Czy Minty to naprawdę powiedziała? Wytrzeszczali ze zdumienia oczy, ja zresztą też. Powiedziałam to. Powiedziałam coś, co nie było miłe. Spojrzałam na Melindę. Zbladła, lecz zamiast wpaść w złość, jak przypuszczałam, starała się zachować spokój. – Jestem gotowa zapomnieć o tej nieprzyjemnej uwadze –stwierdziła

ostrożnie – ponieważ wiem, że jesteś bałdzo rozczałowana. Spławy nie ułożyły TL R się po twojej myśli. Dałaś się ponieść eufołii, Minty. Przewłóciło ci się w głowie. Ałtykuł w „Timesie”, i tak dalej, bałdzo ładnie, ale to był tylko jednołazowy błysk. – Łaaaa! Łaaaa! – Niania podała wrzeszczące niemowlę Melindzie, która, nie przestając mówić, rozpięła bluzkę i wyjęła pierś wielkości piłki futbolowej, pożyłkowaną jak rokpol. 217 – Uważam, że jestem modelowym przypadkiem – stwierdziła z zadowoleniem. – Citłonella Płatt nie ma łacji. Nowoczesne płacujące kobiety potłafią sobie ze wszystkim poładzić i ja jestem tego najlepszym dowodem. I tak z powrotem spadłam na dół. Harpie zabrały mi moje święto. Niezbyt długo cieszyłam się sukcesem. Na planszy gry w życie nie przeszłam przez „start”. Wskoczyłam na najwyższą drabinę, by przy następnym rzucie kostką trafić na wielkiego pytona. Myślałam, że serce mi pęknie, gdy wróciłam do pracy reporterskiej. A raczej zostałam londyńską korespondentką do spraw małżeństwa i macierzyństwa. Dostawałam do przygotowania wyłącznie materiały o ilości żłobków, cywilnych ceremoniach chrztu, adopcjach i problemach ze spermą… – Dodatek na dzieci – powiedział Jack w następny poniedziałek. –Co? Zaskoczył mnie. Czytałam ogłoszenia o pracy w „Guardianie”. – Dodatek na dzieci – powtórzył, podchodząc do mojego biurka. – Powinniśmy przygotować coś na ten temat i… – Przerwał i spojrzał na gazetę, w której zakreśliłam czerwonym flamastrem trzy ogłoszenia. Odkładając „Guardiana”, czułam, że się czerwienię. TL R – Mam nadzieję, że nie zamierzasz nas opuścić – powiedział cicho Jack, dość przygnębionym tonem. – No… – zaczęłam niepewnie. Nie chciałam, aby Jack wiedział, że się rozglądam, ale musiałam coś robić, a moje niedawne doświadczenia dawały mi dobry punkt wyjścia. – Nie odchodź, proszę – powiedział Jack, kręcąc w palcach kawałek taśmy.

– Może będę musiała. Nie mam tu specjalnych perspektyw. 218 Jack westchnął i przysunął sobie krzesło. – Wiem, że jesteś w trudnej sytuacji – szepnął, rzucając znaczące spojrzenie na Melindę. – Na razie mam związane ręce, ale to się może zmienić. – Jak? – szepnęłam. – Melinda nigdy stąd nie odejdzie. A ja nie mam nic innego do roboty. To ważne to jedyny publicystyczny program, jaki mamy. – Planuję wprowadzić nowe audycje – wyjaśnił Jack. – Jak tylko podniosą się nam wyniki. Wtedy dostaniesz swój program. – Na ile to jest prawdopodobne? Nasze wyniki są okropne. Kocham tę pracę, ale nie mogę wiecznie czekać na jakąś okazję, która może nigdy się nie zdarzy. – No, cóż – powiedział z westchnieniem, wstając. – Musisz zrobić to, co będzie dla ciebie najlepsze. Szukanie nowej pracy wcale nie było najlepsze. Czułam się jak zdrajczyni. Myśl o opuszczeniu radia Londyn FM napawała mnie rozpaczą. Ale nie miałam pojęcia, jak sobie inaczej poradzić z bolesnym rozczarowaniem, które mnie spotkało. Poszarpana kreska na wykresie mojego życia znów gwałtownie spadła w dół. Czułam się jak Syzyf, pchający pod górę ogromny głaz. Za każdym razem, kiedy już prawie byłam na górze, głaz spadał TL R na dół. Dum spiro, spero, powtarzałam sobie bezskutecznie. A czasem: Dum spero, spiro. Ale wciąż byłam zrezygnowana i zniechęcona. I dlatego parę dni później bardzo się ucieszyłam, kiedy zadzwonił Joe. – Przepraszam, że już się do ciebie nie odezwałem po programie – powiedział – ale właśnie leciałem do Nowego Jorku. Byłaś bardzo dobra. Jesteś doskonałą dziennikarką. – Nie jestem – powiedziałam bezbarwnym tonem. – Ależ jesteś. 219 – Nie, nie jestem.

– Ach, rozumiem… Chcesz, żebym cię obraził. Dobrze, jesteś straszną prezenterką. – Nie jestem straszną prezenterką. – O Boże, ale trudno ci dogodzić. – Nie jestem straszną prezenterką. Jestem marną reporterką. –Co? – Jestem znów reporterką. Melinda wróciła do pracy. – Co za pech. – Właśnie. – Na pewno kiepsko się z tym czujesz. – Owszem – odparłam zmęczonym głosem. – Bardzo kiepsko. – Wobec tego, dla poprawienia humoru, zapraszam cię na kolację. – Zapraszasz mnie na kolację? Dokąd? – Miałam nadzieję, że zaproponuje Odette’s przy Regent’s Park Road, bo jest tam drogo i elegancko. Ale Joe powiedział: – Może być Pizza Express? W sobotę wieczorem wyruszyłam więc do Camden na spotkanie. TL R Mogłam pojechać metrem albo autobusem, ale wolałam przejść się piechotą. Ponura pogoda pasowała do mojego nastroju. Wisiała gęsta mgła. Zaczął padać zimny deszcz. Duże, brązowe liście platanów leżały na chodniku jak odcięte ręce, a w powietrzu czuć było zapach zgnilizny i rozkładu. Przechodząc przez Regent’s Canal, gdzie pojedyncza, oświetlona barka pluła dymem w noc, postawiłam kołnierz płaszcza. Kiedy weszłam na Parkway, niebieskie neonowe litery restauracji przecinały mgłę jak nóż. Pchnęłam szklane drzwi i 220 zobaczyłam Joego. Czytał książkę pod dużym lustrem. Nagle podniósł głowę i się uśmiechnął. – Co za szkoda, że znów cię widzę – powiedział wesoło i uściskał mnie serdecznie. –I vice versa. – Coś do picia? – O tak – odparłam znacząco. – Mam masę smutków do utopienia. – Gdy

Joe zamawiał butelkę wina, rozejrzałam się po knajpce. Ujrzałam małe, marmurowe stoliki, proste, drewniane krzesła i kilka wysokich palm. Ich wygięte konary rozpościerały się nad naszymi głowami, tworząc ramę wokół naszego odbicia w lustrze. Kiedy czytaliśmy menu, Joe nalał chardonnay. – Wezmę „Wenezianę” albo „Americanę” – stwierdził zdecydowanie. – Dla mnie „Cztery pory roku”. – Z każdym kolejnym łykiem wina czułam, że zmartwienia się oddalają. Pomyślałam, że Joe jest bardzo przystojny. Opowiadał mi o wyjeździe do Nowego Jorku. – Poznałem Juliana Jonesa. Szuka talentów dla Paramountu. – To brzmi obiecująco. – Podobała mu się moja książka, ale mówi, że skrypt wymaga pewnych TL R przeróbek, nim można go będzie pokazać w Hollywood. –I wprowadzisz te zmiany? – Tak. On ma rację. Dał mi też inne rady. Powiedział, że powinienem przenieść się do Los Angeles. – Ach tak? Dlaczego? – spytałam, czując, iż serce mi zamiera. – Bo będąc na miejscu, mam znacznie większą szansę na sukces. –I pojedziesz? – spytałam z lękiem. 221 – Może. Ale jeszcze nie teraz. ~ Zaskoczyła mnie ulga, jaką odczułam. – A co z tobą, Minty? Jakie masz plany? – Sama nie wiem – wzruszyłam ramionami. Napiłam się wina. Wiedziałam, że nie powinnam za dużo pić, alkohol zawsze uderza mi do głowy, dziś jednak miałam na to ochotą. – Mój szef chce, żebym została – wyjaśniłam – ale mam wrażenie, że powinnam się rozwijać. – Aha – przyznał ze śmiechem. – Ja też tak myślę. Spojrzeliśmy na siebie. Wino sprawiło, że przez dłuższą chwilę wpatrywałam się w jego oczy. – O co ci chodziło, kiedy zadzwoniłeś do radia? – O co mi chodziło? O nic. Chciałem zabrać głos w dyskusji. – O co ci chodziło, kiedy powiedziałeś, że wszyscy powinniśmy mówić sobie prawdę? – No… – Odetchnął głęboko i zaczął się bawić widelcem. –Ja… – przerwał, gdy kelner przyniósł nasze pizze.

– Powiedz – poprosiłam i nalałam wina nam obojgu. – Mniej byśmy się ranili, gdybyśmy mówili sobie prawdę. O to mi chodziło. Moja była dziewczyna, Lucy, nie mówiła prawdy. I bardzo tego TL R żałuję, bo bym się tak nie angażował. – Co się stało? – Nie chcę o tym rozmawiać – stwierdził sucho. – Nie będę nam psuć nastroju. – Ty wiesz o mnie wszystko – stwierdziłam z lekko pijackim westchnieniem. – Dlaczego ja nie mogę dowiedzieć się czegoś o tobie? – No, dobrze – powiedział niechętnie. – Poznałem Lucy dwa lata temu. Była w separacji z mężem, który miał romans z inną kobietą. Ich małżeństwo 222 się skończyło. Tak mi powiedziała., a ja w to wszystko uwierzyłem. Zakochałem się. Lucy mieszkała sama od prawie roku i powiedziała mi, że na wiosnę dostanie rozwód. Nasz związek się rozwijał, oświadczyłem się i przyjęła moje oświadczyny. Byłem niewiarygodnie szczęśliwy. – Co się stało? – Pogodziła się z mężem. Nieoczekiwanie zakończył swój romans i chciał, żeby Lucy do niego wróciła. I wróciła, choć wcześniej zapewniała mnie, że nigdy tego nie zrobi. Nie mówiła prawdy. Prawdą natomiast było to, że cały czas go kochała i miała nadzieję, iż się pogodzą. Gdybym o tym wiedział, nigdy bym się tak nie zaangażował. Bardzo mnie zraniła. Na pewno tego nie chciała – dodał szybko – ale tak się stało. Teraz wiesz – powiedział, wzruszając ramionami. – Przykro mi. – To już historia. – Nadal cię boli? – Czasami. Nie bardzo. Wyleczyłem się, tak jak i ty wyleczysz się pewnego dnia z Dominika. – Och, u mnie proces leczenia już trwa – stwierdziłam niedbale, TL R odkrawając kawałek pizzy. – Mnie jest łatwiej, bo Dominik nie był zbyt sympatycznym facetem. – To dlaczego chciałaś za niego wyjść? – spytał zaskoczony Joe. Nie znoszę takich pytań.

– Miałam zaćmienie umysłu – odparłam. Butelka była już pusta, zresztą większość wina wypiłam sama i nieźle zakręciło mi się w głowie, ale zaczynałam się dobrze bawić. Joe szalenie mi się w tym momencie podobał, nawet jeśli nie nosił się tak elegancko jak Dominik. Spostrzegłam, że ma ładne 223 usta i szerokie ramiona. A to, że nie spotykał się z Helen, pozwoliło mi poczuć coś tak niebezpiecznego jak pożądanie. – Napijmy się jeszcze – zaproponowałam z pijackim chichotem. – Nie, dziękuję – powiedział Joe. – Ja już mam dość. Ty chyba też. – Ja nie. Na pewno nie mam dość. Gdzie mieszkasz? – spytałam wprost. – Niedaleko. – To bardzo wygodnie – powiedziałam, śmiejąc się gardłowo. – Wygodnie? – powtórzył pytająco, lekko zaniepokojony. – Wygodnie dla ciebie – wyjaśniłam. Pochyliłam się nad stołem i rzuciłam mu powłóczyste spojrzenie. – Zabierz mnie do siebie. – Przestań ze mną flirtować, Minty – powiedział znużony. –To męczące. – Dlaczego nie mogę z tobą flirtować? Lubię z tobą flirtować. Jesteś miły. Powinno ci to pochlebiać. Ja nie flirtuję z byle kim. Jak niektóre kapryśne… trzpiotki. Zabierz mnie do siebie – szepnęłam ponownie. – Dobrze. Zabiorę cię do siebie i… – Zerwiesz ze mnie ubranie – zasugerowałam radośnie. – Zrobię ci mocnej kawy, a potem zamówię taksówkę – poprawił. Wyszliśmy w mglistą noc i wzięłam Joego pod rękę. Mimo udawanej TL R nonszalancji czułam, jak mocno bije mu serce. Skręciliśmy w Albert Street i przystanęliśmy przed eleganckim białym domem. Ogrodzenie z kutego żelaza obrośnięte było wistarią. Joe znalazł klucze i zeszliśmy na dół do sutereny. Tyle razy zastanawiałam się, jakie jest mieszkanie Joego i wreszcie przekonałam się na własne oczy. Było… małe. Bardzo małe. Przypomniał mi się przestronny dom Dominika w Clapham, który, w dodatku, zawsze był wysprzątany, a w mieszkaniu Joego panował straszny bałagan. Wszędzie stały stosy książek, dywanu od dawna nikt nie czyścił, szyby okienne pokrywała 224

warstwa kurzu, a w kącie leżała sterta prania. Na widok przepaści między stylem życia Dominika i Joego szybko wytrzeźwiałam. Dosłownie. Moje pożądanie znikło gdzieś pod wpływem zimnego prysznica rzeczywistości. – Przepraszam, trochę tu nieporządnie! – zawołał Joe z kuchni. – Masz rację! Obrzydliwy bałagan. – Minty! – powiedział z oburzeniem Joe, wracając do pokoju. – To nie było miłe. – Potem roześmiał się i potrząsnął głową. –Ty i te twoje obelgi. – Pokiwał palcem. – Tak, tak, masz rację – stwierdziłam, szybko się wycofując. –Kiedy mówiłam „obrzydliwy”, miałam na myśli „twórczo chaotyczny”. – Przynajmniej mam dobrą kawę! – zawołał, przekrzykując dźwięk młynka. Niebawem zasiedliśmy obok siebie na zniszczonej kanapie, która nie pasowała do reszty mebli. Przygnębiona otoczeniem i ewidentnym ubóstwem Joego, przestałam flirtować i poczułam się dość niezręcznie. Popełniłam błąd, a teraz mogłam jedynie wezwać taksówkę i wrócić do domu. – Dziękuję za kolację – powiedziałam, popijając kawę z wyszczerbionego kubka. Spojrzałam na Joego z nieśmiałym uśmiechem. – Przepraszam, że się tak wygłupiłam. TL R – To nieprawda – odparł elegancko. – Byłaś zabawna. – Zachowałam się jak idiotka; za dużo wypiłam. – Byłaś trochę… przytłaczająca. – Wiem – przyznałam z poczuciem winy. – Miałam głupi pomysł. Wyobrażasz sobie?! Kompletnie bez sensu – dodałam ze śmiechem. – To wszystko przez ten stres. – Czyli nie mówiłaś tego poważnie? – Czego? 225 – Zaproponowałaś, żebym zerwał z ciebie ubranie. Rozumiem, że to był żart. –No… tak. Oczywiście. – Świetnie. Nie przejmuj się. Nie zrobię tego. Poczułam się trochę rozczarowana. –Nie?

–Nie. – Dlaczego? – Bo to nie byłoby w porządku, prawda? – Dlaczego? – Nadal myślisz o Dominiku. Już ci to mówiłem. Najpierw musisz o nim zapomnieć. –Nieprawda– powiedziałam szybko. –Dominik to stare dzieje. W ogóle mnie nie obchodzi. – Czy mogę ci coś powiedzieć? – spytał poważnie Joe. Odwrócił się do mnie, a ja przyjrzałam się uważnie wspaniałym ustom, mocnej, lekko zarośniętej twarzy i wielkim, piwnym oczom, które wpatrywały się we mnie bardzo intensywnie. – Czy mogę ci coś powiedzieć? – powtórzył. TL R – Możesz. – Lubię cię, Minty – stwierdził z westchnieniem. –Nawet bardzo. Ale już nigdy nie zostanę pocieszycielem kobiety, którą rzucił ktoś inny. – Ja już nie myślę o Dominiku – powiedziałam. – Wiem, że mi nie wierzysz, ale tak jest. Naprawdę. Dominik nie był miłym człowiekiem, a ty jesteś wyjątkowo miły – dodałam z uwodzicielskim uśmiechem. W każdym razie miałam nadzieję, że tak to odbierze. I wcale już nie chciałam wracać do domu. Chciałam tu zostać z Joem. Wyglądał na zdecydowanego człowieka i 226 używał bardzo przyjemnej wody po goleniu. To nie była woda marki Chanel, jak u Dominika, ale ładnie pachniała. Czysto i świeżo, z dodatkiem limony. Miałam wielką ochotę przytulić się do niego i powąchać. I żeby mnie objął. Tylko tyle. Wzięłam jego rękę w swoje dłonie i zdałam sobie sprawę, że już od kilku miesięcy nie trzymałam mężczyzny za rękę. Joe nie miał nikogo, był seksowny i grzeczny. Był tutaj. Ze mną. Zrobiłam więc coś śmiałego. Podniosłam do ust jego rękę i ją pocałowałam. Ale on nie zareagował. Wstałam. – Muszę już iść – powiedziałam. – Zadzwońmy po tę taksówkę. Jednak Joe nie sięgnął po telefon. Siedział i wpatrywał się we mnie. Wiedziałam, że trochę przesadziłam, podeszłam więc do telefonu i

zaczęłam wykręcać numer. Nagle dłoń Joego znalazła się na mojej i słuchawka wróciła na widełki. – Och, Minty! – powiedział, odnajdując moje usta swymi wargami. Objął rękami moją twarz, a potem zaczął rozpinać mi bluzkę i prowadzić do drugiego pokoju. W bardzo krótkim czasie oboje byliśmy nadzy w ciemnościach jego sypialni. – Och, Minty – powtarzał. Tylko tyle. – Och, Minty. – Raz po raz. To TL R było fantastyczne. Tego potrzebowałam. I jego. Był taki… dobry. – Och, Minty – powiedział znów. – Och, Dominiku – westchnęłam. – Co?! – Joe wyskoczył z łóżka jak sprinter z bloku startowego i pokój zalało światło. Usiadłam na łóżku, zasłaniając się prześcieradłem. – Jak mnie nazwałaś? – spytał morderczym tonem. – Nic nie mówiłam. – Owszem, nazwałaś mnie Dominikiem. 227 – Nic podobnego. – Właśnie, że tak. –Nie. –Tak. – Naprawdę? – Tak. To straszne. – No, to… przepraszam bardzo – powiedziałam, wpadając w panikę. – Zrobiłam to niechcący. Naprawdę. Przepraszam. Bardzo, bardzo cię przepraszam. Proszę cię, Joe, nie złość się na mnie. Ale już było za późno. Włożył bokserki i wciągał sweter. – Mówiłem ci! – wykrzyknął, idąc do salonu. – Mówiłem ci, że masz za duże obciążenia. Całą masę. – Złapał za słuchawkę i zaczął wykręcać numer. – Easicabs? Zamawiam taksówkę z Albert Street 160 na Primrose Hill. Mieszkanie w suterenie. Oczywiście, że nie jesteś gotowa – powtórzył, wracając do sypialni, żeby włożyć dżinsy. – Nadal masz obsesję na punkcie tego łobuza. No to sobie miej. Rób co chcesz, ale mnie do tego nie mieszaj! TL R

228 Grudzień Spotkanie z Joem wstrząsnęło mną do głębi. Czułam się okropnie, bo wiedziałam, że się potwornie wygłupiłam i wszystko popsułam, akurat kiedy zbliżyliśmy się do siebie. Zdałam sobie sprawę, że go lubię i potrzebuję. Nie miał racji, twierdząc, że nie zapomniałam o Dominiku. Popełniłam jeden głupi błąd, to wszystko. Każdemu może się zdarzyć. Chwilowe zaćmienie, którego serdecznie pożałowałam. Wzięłam do ręki książkę Joego, leżącą na stoliku przy łóżku w gościnnym pokoju, który zajmowałam teraz ja, a nie Amber. Otworzyłam ją na końcu, gdzie na wewnętrznej stronie okładki znajdowało się jego zdjęcie i znów poczułam wyrzuty sumienia. Zadzwoniłam do Joego następnego dnia, skacowana i zdenerwowana, ale miał włączoną sekretarkę. Nagrałam się, ale nie oddzwonił. Chciałam zadzwonić jeszcze raz, jednak po namyśle zrezygnowałam. Wiedziałam, że wpadłam w dziurę, którą sama wykopałam i że może Joe sam się do mnie odezwie. Ale od tamtej pory miałam zły nastrój, w przeciwieństwie do Amber, która odzyskała wewnętrzny spokój. Jeśli ja uczyniłam duży krok w tył, ona zrobiła trzy kroki do przodu. TL R – Czuję się naprawdę spokojna – powiedziała dziś rano, kiedy chodziłyśmy po sklepie Sainsbury’ego. – Nie wiem wprawdzie dlaczego, ale po raz pierwszy, odkąd Charlie mnie porzucił, jestem zrelaksowana i pozytywnie nastawiona do życia. – Masz szczęście – stwierdziłam ponuro. Postanowiłam nic jej nie mówić o katastrofalnym spotkaniu z Joem. Wzięła numerek do kolejki w dziale delikatesowym. 229 – Wróciłam do swojej starej, najlepszej formy, Minty. Mogę stawić czoło światu. Teraz, gdy zamieniłyśmy się pokojami, pisanie świetnie mi idzie. Jestem przepełniona twórczością i optymizmem, czuję…

– Numer czterdzieści trzy! – O, to my. Poproszę ćwierć kilo fety. Tak, jestem szczęśliwa, Minty, spełniona… – Przykro mi, ale nie mamy fety – powiedziała ekspedientka. – Niech pani weźmie kawałek bardzo dobrej, wędzonej mozarelli. – Wędzonej mozarelli? – Amber obrzuciła ją tak zimnym spojrzeniem, jakby kobieta zaproponowała jej kawałek wędzonej papugi. – Tak, wędzonej mozarelli. Po osiem czterdzieści dwa za kilo. – Ale ja nie chcę wędzonej mozarelli – powiedziała Amber. Dolna warga zaczęła jej drżeć ze złości. Na litość boską, pomyślałam, po co to wszystko. To tylko kawałek sera. – Weźmiemy wędzoną mozarellę – powiedziałam do ekspedientki, starając się zachowywać rozsądnie i nieagresywnie, tak jak uczono nas na kursie. – Na pewno nie – sprzeciwiła się Amber. TL R – Dlaczego nie? – spytałam. – To dobry ser. – Jak możesz być tak gruboskórna, Minty? – syknęła, a jej oczy wypełniły się łzami. Co jej się stało? – O co chodzi, Amber? – zapytałam cicho, tak żeby kobieta za ladą nie słyszała. – Chodzi o to, że… – zaczęła. Łzy spływały jej po policzkach. – Chodzi o to… – zaczęła ponownie i załkała. – Chodzi o to, że wędzona mozarella jest ulubionym serem Charliego! 230 – Aha. – I teraz mi się przypomniał. Jakby mi ktoś wbił nóż w serce. A ta wstrętna kobieta usiłowała wcisnąć mi wędzoną mozarellę, kiedy specjalnie poprosiłam o fetę, a ty nie zrozumiałaś… – Przecież nie wiedziałam! – wykrzyknęłam. – Znasz mnie najlepiej ze wszystkich – płakała. –I powinnaś wiedzieć, że Charlie zawsze wolał mozarellę od fety w sałacie. I to nie jakąś zwykłą mozarellę – dodała, bliska histerii. – Nie to gumiaste, miękkie, mokre, beznadziejnie świństwo w plastykowych torebkach. Nie! Wędzoną. Musiała być wędzona. Teraz rozumiesz, Minty? Pojęłaś w końcu, o co mi chodzi?

– Czy ty przypadkiem trochę nie przesadzasz? – spytałam, gdy Amber z furią odjechała z naszym wózkiem. – Wystarczyłoby, gdybyś powiedziała: „Nie, dziękuję, poproszę kawałek edamskiego”. – To jest znacznie bardziej skomplikowane – załkała w drodze do działu z przetworami. – Nie zdajesz sobie sprawy – powiedziała, zatrzymując się na chwilę, żeby wziąć puszkę ananasa – że bardzo trudno jest o kimś zapomnieć. To trwa wieki – jęknęła, ruszając w dalszą drogę. –Wieki! – Ludzie zaczynali się nam przyglądać. – Wciąż myślę o Charliem – powiedziała, mijając gorące TL R napoje. – To jest bardzo długi proces, Minty. Muszę przejść okres żałoby. – Wiem – przyznałam z irytacją. – Ale ty tego nie rozumiesz! – Chyba jednak rozumiem – odparłam, kiedy przeszłyśmy do chłodni. – Zapomniałaś, przez co przeszłam z Dominikiem? – Pamiętam – burknęła. – Ale lepiej dajesz sobie radę, ponieważ jesteś prostą, zadowoloną z siebie osobą. – Dziękuję. 231 – To prawda, Minty – upierała się, oglądając pasty serowe. –Należysz do wyznawców Apolla, jesteś jasna i połyskliwa, Un Coeur Simple, jakby powiedział Flaubert. A ja jestem dionizyjska: ciemna, kreatywna i destrukcyjna. – Wzięła karton naturalnego jogurtu. – Czuję więcej od ciebie. –Nie masz pojęcia, co ja czuję! – zawołałam oburzona. – Mam. –Nie masz. – Właśnie, że mam. – Nie… – Przerwałam. Ludzie się gapili. – Nie wiesz – powiedziałam ze spokojnym naciskiem. – Ponieważ nigdy o to nie pytasz. – To mi powiedz. – Nie zauważyłaś, że ja się nikomu nie zwierzam? – Dlaczego? – Dlatego, że po pierwsze, nie chcę, a po drugie, to wszystkich nudzi. – Minty! – Ty natomiast – syknęłam – nie mówisz o niczym innym. Wszystkim

pokazujesz swoje delikatne i wrażliwe uczucia. – Nieprawda. TL R – Owszem, prawda. Obnażasz się emocjonalnie. Jesteś jak jeden z tych idiotycznych budynków Richarda Rogersa. Wnętrzności na zewnątrz. – Minty! – Amber wytrzeszczyła duże, zielone oczy. – Nie wiem, co się ostatnio z tobą dzieje. To nie było miłe. – I bardzo dobrze. Nie chcę być miła. Rzygam tym. Jak myślisz, dlaczego poszłam na ten kurs? Bycie miłym donikąd nie prowadzi. – Sięgnęłam po paczkę imbirowych ciasteczek. – Bycie miłym oznacza porzucenie przed ołtarzem! Bycie miłym oznacza odwalanie roboty za wszystkich! Bycie miłym 232 oznacza, że zawsze liczę się mniej od innych ludzi. Bycie miłym oznacza oddanie własnej sypialni! – No tak, to było bardzo miłe z twojej strony – przyznała Amber. W końcu zauważyła, że jesteśmy obiektem zainteresowania innych klientów. –W każdym razie – dodała, przechodząc obok półki z krakersami i chrupkim pieczywem – problem polega na tym, że wciąż kocham Charliego. I chcę, żeby wrócił. – Co takiego? Chyba jej się w głowie pomieszało. – Chcę, żeby do mnie wrócił – powtórzyła. –I mam zamiar do tego doprowadzić. Sprawię, że będzie się czołgał u mych stóp –dodała z groźbą w głosie. – Czy widzisz te kobiety w kasach? – Tak. – Przez ostatnie pięć miesięcy, przynajmniej raz w tygodniu, zanudzałaś je na śmierć opowiadaniem, jakim to draniem okazał się wobec ciebie Charlie. A widzisz tego faceta, który układa towar na półkach? –Tak. TL R – Jego też zanudzałaś. I tamtego sprzedawcę w dziale z gospodarstwem domowym. Nadawałaś na Charliego do każdego przechodnia z psem na

Primrose Hill. Wypisywałaś o nim obraźliwe teksty na ścianach przynajmniej sześciu stacji metra. –I co z tego? – Czy nie wydaje ci się, że wyjdziesz na hipokrytkę? –Nie. 233 – A wiesz dlaczego nasza poczta przychodzi ostatnio półtorej godziny wcześniej niż zwykle? – Nie – odparła, pociągając nosem. – Ponieważ listonosz nie mógł już wytrzymać tego, że codziennie nadawałaś do niego na Charliego. Zmienił sobie godziny, żeby przychodzić, kiedy jeszcze śpisz. –Och. – Zapomniałaś już, ile razy dzwoniłaś do Londynu FM? –No, ja… – Oczerniłaś Charliego przed co najmniej pięcioma milionami ludzi w Londynie. Jedyne, czego jeszcze nie zrobiłaś, to opowiadanie o nim w Hyde Parku. A teraz mówisz, że chcesz, aby do ciebie wrócił? – Tak. – Dlaczego? – Bo… Bo… Nie mogę o nim zapomnieć. – On o tobie zapomniał. – To nieprawda! – wykrzyknęła. – Na pewno chce mnie tak samo, jak ja jego. TL R – Gdyby tak było, to by się do ciebie odezwał. Nie zrobił tego! Bądź realistką, idiotko! Kurs zaczynał przynosić rezultaty, pomyślałam, gdy wracałyśmy do domu. Prowadzący mówili nam, że potrwa to jakiś czas, nim zaczniemy korzystać z porad i mieli rację. Postawiłam się Melindzie. I przeprowadziłam ostrą rozmowę z Amber. Gdy otwierałam drzwi, wciąż pociągała nosem, ale przynajmniej poznała mój punkt widzenia. 234

– No, dobrze, może byłam dla niego trochę za ostra – przyznała, kiedy wypakowywałyśmy zakupy. Podeszła do tarczy i zdjęła z niej podziurawione zdjęcie Charliego. – Dlatego, że byłam głęboko nieszczęśliwa. Tak bardzo go kocham. I chcę, żeby drań do mnie wrócił, Minty… – Nie! Naprawdę? – zaskrzeczał Pedro i się roześmiał. – Wymyśliłam, jak to zrobić, ale będę potrzebowała twojej pomocy. Mojej pomocy? – Nie – powiedziałam. Proszę bardzo, sprzeciwiłam się Amber. I zamierzałam się tego trzymać. – Nie – powtórzyłam. – Proszę cię, Minty – zajęczała. – Nie. W żadnym wypadku. Nie ma mowy. – Proszę. –Nein. Non. Nie. – Mam wspaniały plan… – Niet. Ochi. Nej. – Tylko ci opowiem… –Nieeeee! – Chcę pójść na Międzynarodowy Bal Przeciwników Niewolnictwa. – Ach tak? TL R – Na tą imprezą charytatywną, na której byłaś w zeszłym roku z Charliem? – Tak. Jego ojciec jest jednym z organizatorów i Charlie też tam będzie. Zawsze chodzi. Bal jest za dziesięć dni. W Savoyu. Pójdziesz ze mną, Minty? Proszą, proszą, proszą. O Boże, Boże. –Nie. – Proszę. 235 – Nie. Nie. Nie. – Proooooszę. – To nie jest dobry pomysł. – Jest. – Posłuchaj, jeśli chcesz, żeby do ciebie wrócił, po prostu do niego zadzwoń.

– To nic nie da. Ale gdy mnie zobaczy – stwierdziła, rozpromieniając się nagle – w fantastycznej, balowej sukni, to nie będzie się mógł oprzeć. –Posłuchaj… – Proszę cię, Minty – powiedziała, obejmując mnie. – Przepraszam, że byłam taka okropna. Naprawdę. Potrzebują twojego wsparcia. Cholera. Zawsze mięknę, gdy ludzie mnie przepraszają. Żeby nie wiem jacy byli przedtem straszni. – Proszę. – No… niech ci będzie – powiedziałam ze złością. – Ale nie mamy partnerów – wytknęłam. Przecież nie mogłam zaprosić Joego, nawet gdybym bardzo chciała. – Z kim pójdziemy? – Pomyślałam o tym. TL R Kiedy Amber wyjaśniła, że wynajmie dla nas partnerów na wieczór z nowej agencji towarzyskiej „Boys’R’Us”, chciałam się ze wszystkiego wycofać. – To obrzydliwe – zaprotestowałam. – Nic podobnego, to jedyne rozsądne wyjście – nalegała Amber. – Dzięki nowej agencji niezależne, profesjonalne kobiety, takie jak my, mogą sobie zapewnić faceta na wieczór. W Stanach wszyscy tak robią. – Posłuchaj tylko, jak to brzmi: wynająć faceta. 236 –Nie, my nie „wynajmujemy faceta”, lecz angażujemy osobę towarzyszącą. Osoba towarzysząca to ostatni krzyk mody dla samotnej kobiety sukcesu. Wybór powinien być równie prosty, jak wybór sukienki w sklepie… Było to trzy dni po naszej rozmowie. Siedziałyśmy w małym biurze Shirley Birley, która prowadziła agencję. Przybiegłam tu w czasie przerwy obiadowej. – Wydaje mi się, że potrzebny jest pani ktoś zabawny i modny. Bardziej w stylu Vivienne Westwood niż Normana Hartnella – powiedziała Shirley do Amber. – Ilu ma pani mężczyzn do wyboru? – spytałam. – Trzystu. – Nieźle. Znów pomyślałam o Joem, ale nie mogłam go zaprosić. Amber przerzucała pękate kartoteki Shirley.

– O, ten jest bardzo przystojny – powiedziała na widok ciemnowłosego mężczyzny imieniem Dustin. – Fantastyczny – przyznała Shirley. – Pracuje jako model, a u nas tylko dorabia. Problem w tym, że jest strasznie nudny. – To dziękuję – powiedziała Amber. – Dlaczego miałabym płacić dwieście funtów za faceta, który zanudzi mnie na śmierć, gdy znam wielu TL R takich, co zrobią to za darmo? A ten? – To Jez. – Przekrzywiłam głowę, żeby spojrzeć na zdjęcie sympatycznie wyglądającego mężczyzny w sportowym aucie. –Chodzi na kursy hipnoterapii i chce zostać mistykiem–amatorem. Obawiam się, że nie odpowiadałby pani jego nosowy głos. – Hmm – mruknęła Amber, po czym wykrzyknęła z podnieceniem: – Ten! – Szybko przestudiowała jego profil. – Pasuje. 237 – Aha – powiedziała Shirley z zagadkowym uśmieszkiem. –To jest Laurie. Tak, na pewno się pani spodoba. Laurie miał ponad sto osiemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu – oczywiście musiał być wysoki ze względu na wzrost Amber, ciemnobrązowe włosy, niebieskie oczy i trzydzieści sześć lat. Ja postanowiłam wybrać kogoś trochę starszego. Kogoś, kto potrafiłby rozmawiać o operze, teatrze i sztuce. Jeśli już zdecydowałam się przejść przez to wszystko, chciałam mieć u swojego boku w miarę rozrywkowego mężczyznę. Mój towarzysz miał na imię Hugh, czterdzieści dwa lata i podał, że „żywo interesuje się sztuką”. – Zamawiam tego – powiedziałam, a Amber zapłaciła rachunek. – To szalenie podnosi na duchu – powiedziała, gdy schodziłyśmy po schodach. – Mam tylko nadzieję, że nie będą to wyrzucone pieniądze – stwierdziłam. W końcu było to niewiarygodnie drogie. Samo wynajęcie dwóch facetów kosztowało czterysta funtów, a do tego musiałyśmy pokryć ich wydatki, łącznie z taksówką do domu po imprezie. Bilety na bal kosztowały po sto funtów od osoby, tak że wszystko razem miało Amber kosztować ponad dziewięćset funtów. TL R – Koszty nie grają roli, Minty. A poza tym – dodała z uśmiechem – mam

wrażenie, że nie będą to zmarnowane pieniądze. Oby miała rację, pomyślałam dwa dni później, siedząc w biurze nad programem o Agencji Pomocy Dzieciom. Uważałam, że strategia Amber jest ryzykowna i nieprzemyślana, ale nie udało mi się odwieść jej od tego pomysłu. Jeśli raz się na coś zdecyduje, nie ma odwołania. Pod tym względem jest taka jak Dominik. Siedziałam zgarbiona nad magnetofonem, przesuwając taśmę w 238 przód i w tył. Pracowałam już trzy godziny bez żadnej przerwy i głowa bolała mnie od słuchawek. Przerwałam, żeby przetrzeć oczy i trochę poruszać szyją, a kiedy się wyprostowywałam, spojrzałam odruchowo przez okno. Zobaczyłam starego forda escorta zajeżdżającego na miejsce zarezerwowane teraz wyłącznie dla Melindy. Z samochodu wysiadła Deirdre, która przyjechała po Wesleya. Nie byłoby w tym nic dziwnego, bo Deirdre często przyjeżdża po Wesleya, ale teraz wyglądała zupełnie inaczej. Jej rzadkie brązowe włosy zostały przycięte i wirowały błyszczącą fryzurą wokół uszu ozdobionych kolczykami. Zamiast tanich ciuchów miała na sobie elegancki, krótki kostiumik i po raz pierwszy zobaczyłam jej nogi. Bardzo zgrabne nogi w błyszczących rajstopach. Zamiast zwykłych, sznurowanych półbutów, miała buty na obcasach. Była zupełnie odmieniona. Ładnie umalowana, przyciskała do boku nową torebkę, dopasowaną kolorystycznie do całości, i świeciła wewnętrznym światłem. Pomyślałam, że wiem, skąd taka zmiana. Podziałało leczenie niepłodności i Deirdre była w ciąży. Cała szczęśliwa. Zaczęła o siebie dbać. Dziś rano, kiedy rozmawiałam z Wesleyem o czymś, co przygotowywałam do jego programu, postanowiłam sprawdzić moje domysły. TL R – Wczoraj wieczorem widziałam Deirdre na parkingu. Świetnie wygląda. – O tak – przyznał. – Bardzo dobrze. – Wydaje się, że… – Nie bardzo wiedziałam, jak to grzecznie powiedzieć. – Inaczej o siebie zadbała. –Tak. – Jest bardzo atrakcyjna.

239 – Aha. Naprawdę ostatnio się stara. Nosi nawet inną bieliznę. Do tej pory wystarczały jej bawełniane majtki od Marksa i Spencera, a teraz wciąż kupuje te… No, wiesz, seksowne kawałki. – Seksowne kawałki? – Bieliznę. Znajduję opakowania. I nie ma dość. Poprosiła, żebym jej kupił na gwiazdkę… Jak to się nazywa? Ach, tak, „La perla”. Skoro jednak jest z tego powodu szczęśliwa, to nie będę się sprzeciwiał – dodał, wzruszając ramionami. – Wygląda na szczęśliwą kobietę – powiedziałam. Nigdy nie wyglądała korzystniej. – Posłuchajmy wiadomości – powiedział Wesley. Podkręcił głos i usłyszeliśmy ubzdryngolonego, jak zwykle, Barry’ego. – Samochody służbowe… strajki powietrzne… Organizacja Narodów Zjednoczonych… Blair… Właśnie dostaliśmy wiadomość z ostatniej chwili – dodał, głośno szeleszcząc papierami. –Z Westminsteru potwierdzono, że minister do spraw rodziny podał się do dymisji. Przez cały dzień spekulowano, czy Michael Hunt odejdzie po tym, jak okazało się, że jego sekretarka z biura parlamentarnego oczekuje dziecka. TL R – Denerwuję się – powiedziała Amber, kiedy w następną sobotę szykowałyśmy się na bal przeciwko niewolnictwu. – Fantastycznie wyglądasz – pocieszyłam ją. Szczerze. Wyglądała pięknie. Miała na sobie nową suknię balową od Tomasza Starzewskiego, z jasnozielonego atłasu i z górą z aksamitu w kolorze butelkowej zieleni. Do tego włożyła diamentowe kolczyki babci. Ja wybrałam czarną sukienkę z aksamitu, rozmiar dziesięć, długości stroju baletowego, którą ozdobiłam srebrnym szalem. Ku własnemu zdumieniu czułam się podekscytowana, choć 240 żałowałam, że to nie Joe jest moim partnerem. W ogóle się do mnie nie odezwał. Postanowiłam wysłać mu życzenia świąteczne w nadziei, że to go trochę zmiękczy. Kiedy wsiadłyśmy do taksówki, humor znów mi się poprawił. W końcu to był rodzaj przygody, choć, moim zdaniem, Amber chyba oszalała, narażając się na kolejne odrzucenie przez Charliego.

– Jeśli tak się stanie, to już koniec – powiedziała, wzruszając ślicznymi, upudrowanymi, nagimi ramionami. – Przynajmniej nie będę miała żadnych wątpliwości. Kiedy podjechałyśmy pod hotel, nasze osoby towarzyszące czekały w recepcji. Obaj sprawiali wrażenie sympatycznych i dobrze wychowanych, i obaj doskonale wyglądali w smokingach. Idąc na szampana do Lincoln Room, czułam się coraz lepiej. – Jest pani pisarką? – zagaił Laurie. – Jedną z tych dam od wydawania? – Rzuciła mu zdawkowy uśmiech, choć uważałam, że to, co powiedział, było dowcipne. Może ten wieczór nie będzie taki zły. Może nawet będę się dobrze bawić. Sala była pełna i trudno było wypatrzyć Charliego. – Fantastyczna suknia, Cressido. – Fuzja była całkowitą porażką. TL R – Jeszcze szampana, Peregrine? – Bal Czerwonego Krzyża był fenomenalny. – Dokąd się wybierasz na Boże Narodzenie? – Świetne nagrody w tomboli. – Panie i panowie, podano kolację. Pozłacany, pełen luster Lancaster Room wyglądał prześlicznie. Srebrna zastawa błyszczała na adamaszkowych obrusach, a każdy stół przybrany był kwiatami. W półmroku romantycznie migotały świece, a w powietrzu unosiły 241 się kosztowne zapachy. Jak na razie nasi towarzysze imponowali nam swoimi manierami i finezją. Byłam przekonana, że gdybym paliła, Hugh przypalałby mi papierosy, a gdyby w moją stronę poleciała bułka, dzielnie stawiłby jej czoło, broniąc mnie własną piersią. Amber kłóciła się z Lauriem, jakby był jednym z jej starych przyjaciół. – Jeśli włożysz nóż do ust, będziesz miał przechlapane – zasyczała, gdy podano przekąskę. – A czy mogę wylizać talerz? – odparował z uśmiechem, nalewając jej chablis. Rzuciła mu zabójcze spojrzenie. Wyjęła z wieczorowej torebki maleńką lornetkę z macicy perłowej i zaczęła lornetować salę. Gdzie był Charlie? Zajrzałam do pamiątkowego programu. Na liście zarządzających

fundacją widniało nazwisko jego ojca, lorda Edworthy’ego, ale nigdzie ani śladu syna. Siedzieliśmy przy stole z kilkoma innymi „dziwnymi” parami. Między innymi był chudy, łysy facet po pięćdziesiątce, który powiedział, że jest kierownikiem działu miejskiego jakiejś gazety. Przyjrzałam się szczurzej, sprytnej twarzy i zrobiło mi się żal jego partnerki, dużej brunetki imieniem Cindy. Obok nich siedziała para czterdziestoparolatków, którzy powiedzieli, że zajmują się starym srebrem. Naprzeciwko nas zasiadał emerytowany TL R przemysłowiec, który kogoś mi przypominał. Towarzyszyła mu blondynka młodsza o połowę i wyższa o dwie głowy. Jedząc jarzynowy pasztet, prowadziliśmy niezobowiązującą, towarzyską pogawędkę. – Gdzie się państwo poznali? – spytała pani od starych sreber Amber i Lauriego. Oho. Zapomnieliśmy o najważniejszej rzeczy –wymyśleniu przekonującej historyjki. – Amber i ja chodziliśmy razem do szkoły – powiedział Laurie z uśmiechem. 242 – Gdzie? – dopytywała się kobieta, a ja miałam nadzieję, iż Amber nie powie odruchowo: do żeńskiej szkoły w Cheltenham. Ale Laurie był pierwszy. – W Stowe. Amber otworzyła szerzej oczy. – Byliśmy w tej samej grupie przygotowawczej z fizyki – powiedział Laurie, nabierając rozpędu. – Amber dostała trójkę –wyznał. – Nie bardzo się przykładałaś, prawda, kochanie? – No… Chyba nie – powiedziała ze sztucznym ożywieniem. – Była bardzo niegrzeczna w szkole, prawda, skarbie? – Ha, ha, ha! – Ale ja miałem piątkę. – Gratuluję – powiedziała kobieta. – Ja byłam beznadziejna w przedmiotach ścisłych. Amber poczerwieniała z wściekłości. Laurie się nie pozbiera. Nie mogłam tego znieść. Poza tym Hugh zaczął ze mną rozmawiać. – Opowiedz mi o swojej pracy – zaproponował z wyszukaną grzecznością. – Praca w radiu musi być absolutnie fascynująca.

TL R – O tak. Przeważnie. Choć, jak wszystko, ma swoje wady i zalety. A co ty robisz? – Pracowałem jako pośrednik w handlu nieruchomościami, ale musiałem przejść na wcześniejszą emeryturę ze względu na zły stan zdrowia. – Coś takiego. – Tak, to było bardzo nieprzyjemne. – Pech. – Nie chciałam wiedzieć, co mu się stało. 243 – Wszystko zaczęło się od ataku czegoś, co wziąłem za niestrawność – wyjaśnił, kiedy kelnerzy zbierali talerze po pierwszym daniu. – Tu mnie bolało. – Pokazał na mostek. – Naprawdę? – Myślałam, że będziemy rozmawiać o sztuce. – Mój lekarz upierał się, że to tylko niestrawność, ale ja byłem przekonany, że to wrzód żołądka. – To chyba łatwo stwierdzić – powiedziałam, gdy podano pieczoną pierś z kurczaka z musem pistacjowym. – Tak, ale moje objawy nie były jednoznaczne… –No… – A potem zacząłem mieć… – zniżył głos –.. .okropne wiatry. – Ojej. – Tak, to było bardzo nieprzyjemne. Fasolki? –Nie, dziękuję. – Myślałem, że może mam problem z jelitami. – Rozumiem. – To znaczy ciągle przesiadywałem w ubikacji… – Naprawdę? TL R – Tak, całymi godzinami. – Fascynujące. – Byłem pewien, że mam coś z okrężnicą. – Jakie piękne kwiaty! – wykrzyknęłam. Na każdym stole stały świąteczne dekoracje z gałązek cisu, różnobarwnych ostrokrzewów i białych anemonów, luźno przewiązanych czerwoną tartanową wstążką. Coś w stylu Helen.

– Wróciłem do lekarza i zażądałem skierowania na usg… 244 Boże, ten człowiek był straszny. I pomyśleć, że zapłaciłam za jego towarzystwo dwieście funtów. Powiem Amber, żeby zażądała zwrotu pieniędzy. Ku mojemu zadowoleniu, Hugh zaczął gawędzić z Cindy i dowiedział się, że jest lekarką. Teraz nudził ją, a ja mogłam rozejrzeć się po sali w poszukiwaniu Charliego. Amber wywaliła w błoto tysiąc funtów, a on się nawet nie pokazał. Rzuciłam na nią okiem. Wyraźnie starała się odczepić od Lauriego, choć z mizernym skutkiem. – Nie chcę z tobą rozmawiać przez cały wieczór – powiedziała. – Muszę kogoś znaleźć. – Dobrze, dobrze – przytaknął uspokajająco, gdy znów podniosła do oczu lornetkę. – Jeśli zobaczysz kogoś, kto ci się spodoba, nie krępuj się mną. Wiesz co, umówmy się, że jak spotkasz kogoś miłego, to pociągniesz za lewe ucho, żeby mi pokazać, że się dobrze bawisz. – Amber opuściła lornetkę i wbiła w niego wzrok. – Ale – mówił dalej z udawanym przejęciem – jeśli trafisz na nudziarza, dotknij czubka nosa, o tak. – Dotknął jej nosa. –A ja przylecę i cię wyratuję. – Dziękuję – powiedziała niepewnie Amber. Gdzieś zgubiła swój ostry język i pewność siebie. Sytuacja nie była dobra. TL R – Juuuuhuuuuu! – Zawołał ktoś. – Juuuuhuuuu! Minty! O Boże, mama! – Witaj, skarbie – powiedziała. – Pomagam przy loterii. Czy ty i twoi znajomi kupicie losy? Jestem pewna, że tak, bo pieniądze idą na zbożny cel. Może pan kupi? – spytała okropnego dziennikarza. – Tylko dziesięć funtów za los, a mamy naprawdę interesujące fanty. – Potrząsnął łysą głową. – Kup los, Niall – powiedziała Cindy, ale on odmówił. Najwyraźniej wykalkulował sobie, że ma słabe szanse na wygraną. 245 – Ja wezmę – stwierdziłam ze stanowczą irytacją. Nienawidzę skąpych ludzi. – Dziesięć. Mamo, to jest Hugh… Hugh… – Smith.

– Witaj ciociu Dympno! – zawołała Amber. – Nie wiedziałam, że cię tu spotkam. – Witaj, Amber – zaczęła mama, a potem spojrzała na emerytowanego przemysłowca i zamarła. – Ivo! – wykrzyknęła. Usiłował schować się za kartą dań. –Ivo, jak to miło cię zobaczyć! Co za niespodzianka! Jestem pewna, że kupisz większą ilość losów dla swojej… młodej przyjaciółki. – No… Eee… – Jestem absolutnie przekonana, Ivo – nalegała mama. – Pieniądze idą na szlachetny cel. Te wszystkie biedne, małe dzieci zmuszane do produkcji cegieł i dywanów. – No, tak, hmm… Ja nie… –I często pracują w strasznych warunkach. Ivo odchrząknął. – Jak się miewa Fiona? Dawno jej nie widziałam. Muszę do niej TL R zadzwonić. Wiesz co, jutro do niej zadzwonię. – Dobrze ja… – Kup dziesięć, Ivo. Jestem pewna, że twoja… młoda przyjaciółka doceni twoją szczodrość… – Jasne – pisnęła dziewczyna. – Albo nawet dwadzieścia. – Tak, tak – znów zapiszczała dziewczyna i zaklaskała jak tresowana foka. 246 – Oczywiście – mruknął Ivo, sięgając po portfel. – To bardzo miło z twojej strony – powiedziała mama, gdy już wyciągnęła od niego cztery pięćdziesiątki. – Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć… Powodzenia, moja droga – szepnęła z żartobliwym uśmiechem do dziewczyny i poszła. Zjedliśmy już deser i byliśmy przy kawie i ciasteczkach. Nadal nie było śladu Charliego. Mistrz ceremonii ogłosił początek aukcji na cele dobroczynne. Prowadzący aukcję, Nick Walker, zajął miejsce na podium oświetlonym reflektorem. W programie wyczytałam, że jest specjalistą od mebli w

Christies. – Nasz pierwszy obiekt to panama z Ekwadoru – zaczął, gdy ucichły rozmowy. – W doskonałym gatunku. Ręczne utkanie panamy zabiera około trzech miesięcy. Nie wiem, czy państwo wiedzą, że Teddy Roosevelt nosił taki kapelusz, oglądając budowę Kanału Panamskiego i stąd nazwa. – Widziałaś Charliego? – syknęła Amber, pochylając się w moją stronę. – Chyba go tu nie ma. – Cholera! – Zacznijmy od stu funtów – zaproponował Nick Walker. – Sto funtów. Dziękuję panu. Sto dziesięć. I dwadzieścia. I trzydzieści… TL R – Wyrzucone pieniądze! – prychnęła Amber. – To całkiem ładny kapelusz – zauważył Laurie. Amber obrzuciła go wściekłym wzrokiem. – Miałam na myśli zapłatę za wasze usługi, kretynie. – Mówisz takie słodkie rzeczy, kochanie. – Sto czterdzieści… Tam z tyłu. Ktoś da więcej? – Przy stole z lewej strony jakiś mężczyzna podniósł rękę. 247 – Brawo! Mamy sto sześćdziesiąt funtów. To wspaniała panama. Doskonała na lato i na mecze krykieta. Kto da więcej? Dziękuję pani. Sto osiemdziesiąt. Ta pani, tam z tyłu, podwyższyła do stu osiemdziesięciu. Dwieście. Brawo. Dwieście funtów! I dwadzieścia. Czterdzieści. Sześćdziesiąt. Do pana. Dziękuję. Osiemdziesiąt. Trzysta? Wraz z rosnącym tempem aukcji gęstniała atmosfera. – Dziękuję pani. Trzysta pięćdziesiąt. – Sala zamarła, a potem wybuchnęła śmiechem. – Należy do pani za trzysta pięćdziesiąt funtów. Trzysta pięćdziesiąt po raz pierwszy, po raz drugi, sprzedane! – Stuknął młotkiem w stół. – Zapytaj mamę, czy on tu jest – szepnęła Amber, kiedy zaczęto licytować całodzienny pobyt na polu golfowym w Wentworth. – Podchodzi do wszystkich stołów. Musiała go widzieć. –Aukcja znów się rozkręcała, prowadzący żartował i namawiał ludzi do podnoszenia stawki. – Dwa tysiące funtów – powiedział. – Kto da więcej?

– Jest za daleko – powiedziałam. – Miałem badanie kału… – mówił Hugh, popijając kawę. – Lekarz zapewniał, że wynik jest prawidłowy, ale prawdę mówiąc… TL R – Dwa tysiące funtów. Po raz pierwszy, po raz drugi… Dziękuję. Następna rzecz przeznaczona na sprzedaż jest wyjątkowo wartościowa. – Dwaj kelnerzy podnieśli okaz do góry. – Wspaniały obraz Patricka Hughesa, jednego z najlepszych współczesnych malarzy angielskich. Wszyscy wyciągaliśmy szyje, żeby zobaczyć obraz z jego dziwną, wykrzywioną perspektywą. Wielkie płótno przedstawiało labirynt. 248 – Chciałbym zacząć licytację od ośmiu tysięcy funtów. Za obraz Hughesa to prawie nic. A zatem zaczynamy: osiem tysięcy… Mam osiem tysięcy. Dziękuję panu. Osiem tysięcy pięćset tam z tyłu. Czy ktoś da więcej? Obejrzałam się, żeby zobaczyć, kto licytował Patricka Hughesa. I nagle zobaczyłam Charliego. Po drugiej stronie sali. Zasłaniała go duża kompozycja kwiatowa, ale teraz odsunął swoje krzesło i widać go było w półmroku. – Jest tam – szepnęłam do Amber. Skierowała lornetkę w stronę Charliego. – Tak. Jest tam! – Dziewięć tysięcy funtów. Dziewięć tysięcy pięćset. – Och, Charlie – mruknęła Amber. – Och, Charlie. Oho! – Co? – Jest z jakąś kobietą. – O Boże! – Kto to jest? – Nie widzę. – Daj mi zobaczyć. TL R Amber wdzięcznym ruchem lewej ręki podała mi lornetkę nad głową Lauriego. – Dziękuję pani! – zawołał zadowolony Nick Walker. – Dziesięć tysięcy funtów od młodej damy w pięknej zielonej sukni balowej. – O Boże, Boże! – Dziesięć tysięcy funtów – powtórzył. –To nadal mniej niż wynosi wartość

rynkowa obrazu Patricka Hughesa. Amber siedziała jak sparaliżowana. – Usiądź na rękach – syknął Laurie. 249 – Wciąż dziesięć tysięcy. Za darmo, można powiedzieć. Dama w zielonej… Dziesięć tysięcy. – O Boże! – jęknęła Amber. – Po raz pierwszy! – O nie! – Po raz drugi. Za dziesięć tysięcy. Ostatnia szansa. Powtarzam: ostatnia szansa. Za dziesięć tysięcy. – Amber była biała jak ściana. Nick Walker uniósł młotek. Równie dobrze mogłaby to być gilotyna. – Za dziesięć tysięcy funtów…. Dziesięć tysięcy… Jeszcze raz. Po raz pierwszy, po raz drugi… i… Dziękuję panu. Dziesięć tysięcy pięćset. Od dżentelmena z tyłu. – Nic nie szkodzi, skarbie – powiedział Laurie z bardzo głupim uśmieszkiem. – Zamknij się! – powiedziała, rzucając mu spojrzenie, które mogłoby spopielić człowieka. – Z kim jest Charlie, Minty? Spojrzałam przez lornetkę. – Nie wiem, nie widzę jej twarzy. – Widziałam tylko niebieską suknię bez ramiączek i jasne włosy. Potem niebieska suknia bez ramiączek i jasne włosy wstały i ich właścicielka przeszła do wyjścia. TL R – Ruszyła się. Idzie do drzwi. Na pewno wybiera się do toalety. – Szybko, za nią! – zawołała Amber. – Chodź, Minty! – Złapała mnie za rękę. – Dwanaście tysięcy. Nadal prowadzi dżentelmen z tyłu… – Zabiję ją! – syknęła Amber, gdy przeciskałyśmy się między stolikami. – Jak śmiała ukraść mi narzeczonego! – Ostatnia szansa za dwanaście tysięcy. Ostatnia szansa. Ostatnia szansa dla państwa. Dwanaście tysięcy po raz pierwszy, po raz drugi, sprzedany! 250

Wychodząc przez podwójne drzwi, słyszałyśmy stuk młotka i oklaski. – Tędy się idzie do toalety – powiedziała Amber, gdy schodziłyśmy pospiesznie po schodach. W środku stała kolejka kobiet. Ich długie suknie szeleściły niecierpliwie. Panie cmokały i potrząsały głowami. – Widziała pani tę dziewczynę w niebieskiej sukni? – Co za bezczelność! – Tak się przepychać. – Żadnych manier. – Musiało jej się spieszyć. – Musiała być pijana. Przez drewniane drzwi słyszałyśmy odgłosy intensywnych wymiotów. Potem dźwięk spuszczanej wody. A potem wyszła Helen, bardzo blada, przyciskając do ust kawałek złożonego papieru toaletowego. – Bardzo panie przepraszam – powiedziała cicho, podchodząc do umywalki. – Ale nie jestem pijana. Jestem w ciąży. – Zapadło niezręczne milczenie, gdy obmywała twarz wodą. Spojrzała do lustra i nasze oczy się spotkały. TL R – Halo, Minty – powiedziała z bladym uśmiechem. Odwróciłam się, by spojrzeć na Amber, lecz zobaczyłam jedynie koniec zielonej sukni, nim drzwi zamknęły się za nią z głośnym stuknięciem. Oczywiście płakała. Nie od razu. Najpierw nic nie mówiła. Czekała przed hotelem, gdy odbierałam nasze płaszcze, a odźwierny sprowadził nam taksówkę. Milczała, gdy jechałyśmy do domu. Wpatrywała się przez okno na zalane deszczem ulice. Potem zaczęła pociągać nosem, a kiedy byłyśmy w połowie Great Russell Street, załkała. I płakała całą drogę na Primrose Hill. 251 Wcale się nie dziwiłam. Przeżyła straszny szok. W jej umyśle zatrzasnęły się pewne drzwi. Po pięciu miesiącach gniewu i obsesyjnych rozmyślań Charlie definitywnie odszedł w przeszłość. – Powinnaś mnie od tego odwieść! – zawodziła Amber. – Nie powinnaś się zgadzać na mój pomysł. – Usiłowałam cię powstrzymać. Nie pamiętasz?

– Nie. To znaczy, tak. Pamiętam. Och, Minty… – Położyła mi głowę na ramieniu i czułam na skórze wilgoć jej łez. – O Boże, żałuję, że cię nie posłuchałam. Tak strasznie się czuję. Ja też nie czułam się dobrze. Ze względu na Amber, choć sama była sobie winna. I dlatego, że wyszłyśmy z balu, nic nie mówiąc naszym panom. Nawet jeśli byli opłaceni, nie zachowałyśmy się grzecznie. Zamierzałam szybko wrócić na salę i poinformować ich, że wychodzimy, ale Amber się nie zgodziła. Chciała jak najszybciej wyjść. Wróciłyśmy do domu i usiadłyśmy w kuchni. – Jakim cudem nie wiedziałaś? – spytała szeptem. – Nic mi nie powiedziała. Nie miałam pojęcia. – Powiedziałabyś mi, gdybyś wiedziała? TL R – Nie – odparłam po chwili. – Prawie na pewno nie. Chyba że musiałabyś wiedzieć z jakiegoś ważnego powodu. Gdybym jednak wiedziała przed balem, wtedy tak, powiedziałabym ci. Ale nie wiedziałam. Przez długi czas myślałam, że spotyka się z Joem. – Halo – zaskrzeczał Pedro. Poszłam do przedpokoju i podniosłam słuchawkę. Dzwonił Laurie. – Przepraszam, że tak nagle wyszłyśmy – powiedziałam. –Amber się źle poczuła. Poczekaj chwileczkę… – Zasłoniłam ręką słuchawkę. – Laurie 252 chciałby z tobą zamienić dwa słowa. – Amber siedziała zgarbiona nad stołem w kuchni. Potrząsnęła głową. – Zadzwoni do ciebie kiedy indziej – powiedziałam do telefonu. – Na pewno nie – mruknęła Amber. – Laurie bardzo się przejął – wyjaśniłam. – Uważam, że to miło z jego strony, że zadzwonił. Nie musiał tego robić. Amber wpatrywała się we mnie bez słowa, dziwnym wzrokiem. – Dobrze wydane pieniądze – szepnęła. –Co? – Powiedziałam, że to nie będą pieniądze wyrzucone w błoto, pamiętasz? – Amber roześmiała się gorzko. Co za wieczór. Jaki szok. Dla mnie też. – Przykro mi – rzekła Helen dwa dni później, gdy siedziałyśmy u niej w kwiaciarni. – Ale po prostu nie mogłam ci o tym powiedzieć. –

Obserwowałam, jak zręcznymi palcami szybko wplatała łodygi czerwonych frezji i białych róż w pokrytą mchem ramkę. – Nie wiedziałam, co robić – ciągnęła, przycinając i rozdzielając końce. – Nie chciałam, żeby Amber się dowiedziała, bo byłaby wściekła i rozżalona. Prawdę mówiąc, obawiałam się TL R jej reakcji. Wiem, że to twoja kuzynka, i tak dalej, ale sama rozumiesz, jaka ona jest. – Tak. Wiem. –I dlatego nic ci nie mogłam powiedzieć. – Nie powtórzyłabym Amber – stwierdziłam z lekkim oburzeniem. – Wiesz, że nie jestem paplą. – Szczerze mówiąc, nie chciałam nikomu nic mówić – wyjaśniła. – Nie miałam pojęcia, jak się potoczy moje życie. 253 – Jak spotkałaś Charliego? – Parę dni po naszym powrocie z podróży poślubnej przyszedł do kwiaciarni. Nie wiedział, że to mój sklep. Po prostu przechodził tędy i pod wpływem chwili postanowił posłać Amber kwiaty. – Ach, tak. – Przypomniałam sobie pożegnalny wieniec z róż. – Miał wyrzuty sumienia, że z nią zerwał, choć wiedział, że to była słuszna decyzja. Ucieszył się, jak mnie zobaczył, mimo że na twoim ślubie prawie ze sobą nie rozmawialiśmy. To znaczy tego dnia. Chciał ze mną omówić wszystko, co się wtedy zdarzyło i zaprosił mnie na obiad. Kilka dni później zaprosił mnie na kolację. I tak to się zaczęło. – Rozumiem – powiedziałam, bawiąc się odrzuconym goździkiem. –I dlatego tak rzadko się do mnie odzywałaś. – Tak, ze względu na Charliego. Sytuacja była niezręczna. A sześć tygodni temu zaszłam w ciążę. To nie było zaplanowane. Strasznie się zdenerwowałam. Przecież Charlie mógł pomyśleć, że chcę złapać męża. Musiałam się najpierw zdecydować, co robić i dlatego z nikim nie rozmawiałam. W końcu postanowiłam mu powiedzieć. Charlie szalenie się ucieszył. Tak bardzo, że zabrał mnie na weekend do Paryża i tam mi się TL R oświadczył. – Aha, to dlatego znów pojechałaś do Paryża. Ale dlaczego nie powiedziałaś nikomu o zaręczynach?

– Bo Charlie nie chciał ranić uczuć Amber. Nikomu nic nie mówiliśmy i nie ogłosiliśmy zaręczyn w gazetach. Teraz jednak wszystko wyszło na jaw i nie ma to już większego znaczenia. – Myślałam, że zachowujesz się tak dziwnie wobec mnie, bo zależy ci na Joem. 254 – Dlaczego tak sądziłaś? – Bo kupiłaś jego książkę i tak się o nim entuzjastycznie wyrażałaś. – Joe jest bardzo miły, Minty. Jest stały. – Tu spojrzała na mnie znacząco. – Twórczy, przystojny i zabawny. Nie odezwałam się. – Dobrze – powiedziała, odkładając sekator. – Dobrze, dobrze, wyznam ci prawdę. Dobrze się o nim wyrażałam i utrzymywałam z nim kontakt, bo myślałam, że jak wróci do Londynu, moglibyście.. . – Znów spojrzała na mnie znacząco. – Zaczęliśmy się spotykać – przyznałam ze smutkiem. – Naprawdę? –Tak. – To fantastycznie. – Nie, okropnie. – Dlaczego? Nie podoba ci się? – Bardzo mi się podoba. – To w czym problem? – W tym, że kiedy… No, wiesz… Niechcący nazwałam go Dominikiem. TL R – Och jej, zraniłaś jego uczucia. – Tak, ale nie tak jak lubi. – Słucham? – Przepraszam, to prywatny dowcip. W każdym razie bardzo się zdenerwował. I nie odzywa się do mnie. Powiedział, że mam za duże obciążenia z przeszłości. I że nie wyzwoliłam się jeszcze od Dominika. – To chyba oczywiste. – Wyciągnęła pierzastą gałązkę gipsówki z aluminiowego pojemnika. – Minęło pięć miesięcy, Minty – dodała, obcinając 255

końcówkę. – Nic nie stoi w miejscu. Chciałabym, żebyś w końcu przestała myśleć o Dominiku. Nie jest tego wart. – Na swój sposób się od niego wyzwalam – wyjaśniłam. – Ale problem polega na tym, że nie mogę zrozumieć, dlaczego to zrobił. – Twoi przyjaciele rozumieją. Zawsze sądziliśmy, że Dominik jest… stuknięty. Neurotyczny. Facet, który się boi latać samolotem? Daj spokój. I w dodatku był niesłychanie despotyczny. Zachowywałaś się wobec niego bardzo lojalnie, wszyscy jednak widzieliśmy, że cię kontroluje. Te jego żarciki, gdy wyraziłaś swoje zdanie. Wywracanie oczami, gdy mówiłaś o czymś troszkę dłużej. Dominik skarżył się Charliemu, że jesteś przemądrzała, a wcale tak nie jest. – Na przyjęciach przydeptywał mi nogę pod stołem, jeśli uważał, że za dużo mówię. Albo dyskretnie ściskał mnie za rękę, żebym się zamknęła. – Okropność! – stwierdziła ze złością. – Jak ty to mogłaś wytrzymać? Za kogo on się uważał? I w dodatku bez przerwy mówił o ubezpieczeniach – dodała pogardliwie. – Jakby nie wiedział, że to nie wypada. Pomyślałam, że

mimo

wszystkich podręczników etykiety, powierzchownej gładkości i sztucznego blichtru Dominik nigdy naprawdę nie TL R nauczył się poprawnego zachowania. – Charlie go nie lubił – powiedziała Helen. – Wcale nie chciał być drużbą. I zobacz jak na tym wyszedł. Dominik dzwonił do niego raz czy drugi i usiłował się usprawiedliwić, ale Charlie udawał, że nie ma go w domu. Dobrze na tym wyszłaś, Minty – powiedziała z przekonaniem. – Dlaczego miałabyś być z facetem, który cię w ten sposób traktował jeszcze przed ślubem? – Dlaczego? – Tak, dlaczego? Dlaczego z nim byłaś? 256 Dlaczego, dlaczego? Nienawidzę tego pytania. Wszyscy w kółko mi je zadają. Mogliby wreszcie przestać. – Stosunki między ludźmi są… złożone, prawda? – odparłam ostrożnie. – Ludzie są ze sobą z wielu powodów. I nic nie jest tylko złe. Czasami Dominik był dla mnie miły i bardzo się interesował moją pracą. – Bo uważał, że korzystnie jest mieć żonę, która robi karierę w mediach – powiedziała Helen, odcinając arkusz celofanu. – Dlatego interesował się twoją pracą. Założę się, że gdybyś była nauczycielką, pielęgniarką albo kwiaciarką, tak jak ja, to nawet by na ciebie nie spojrzał. – Coś w tym było. – A ty się zmieniłaś, Minty – mówiła dalej Helen. – Zrobiłaś się cicha i zastraszona, jak pies, który boi się bicia. Zmieniłaś się i nie byłaś sobą. – Helen pomachała sekatorem. – Naprawdę stałaś się czymś w rodzaju sługi i podnóżka. – Wiem. Ironia polega na tym, że chyba dlatego mnie rzucił. – On chciał, żebyś taka była. Dokładnie tego chciał. – Tak, ale później stracił zainteresowanie. Stając się uległą kobietą, straciłam jego szacunek. Widzisz, moim zdaniem, to co się stało, było w pewnym sensie moją winą. Byłam za miła i zgadzałam się na wszystkie jego bzdurne wymagania. TL R

–Nadal to robisz! –wykrzyknęła. –Nadal jesteś zbyt miła dla Dominika. Mój Boże, Minty, w dodatku uważasz, że to twoja wina! – W każdym związku chodzi o dwie osoby – powiedziałam –a ja byłam jedną z nich. To nie mogła być wyłącznie jego wina. – Jest płytki i słaby. Bezwzględnie egoistyczny i okrutny. Dlatego zrobił to, co zrobił. – Nadal nie rozumiem, jak mężczyzna może planować własny ślub, łącznie ze spisaniem intercyzy i wykupieniem polisy ubezpieczeniowej, jeśli 257 nie ma zamiaru się ożenić. To po prostu nie ma sensu, Helen. I to mnie dołuje. Niewiedza. To mnie powstrzymuje przed pójściem dalej. I dlatego tak się wygłupiłam z Joem. – To zadzwoń do Dominika i zażądaj satysfakcjonujących wyjaśnień. – Nie chcę do niego dzwonić. – To idź do niego i zapytaj. Masz prawo, bo zrobił coś naprawdę strasznego. –Nie, nie zrobię tego – powiedziałam stanowczo. – Moja duma mi na to nie pozwoli. Zresztą i tak jest za późno. – W ten sposób być może nigdy się nie dowiesz i nigdy się z tym nie uporasz. Będzie cię to gnębiło przez lata – dodała, odcinając kawałek żółtej wstążki. – Joe ma rację, jesteś zbyt obciążona przeszłością. Przepraszam, że mówię o tym wprost. Po raz pierwszy od Paryża rozmawiam z tobą o Dominiku. Wtedy nie mogłam nic powiedzieć, bo było za wcześnie. A potem nie mogłam z tobą porozmawiać, bo miałam własne problemy. Spojrzałam na pierścionek zaręczynowy Helen: duży ciemno–różowy rubin otoczony małymi diamencikami. – Kiedy ślub? TL R – Czternastego lutego. – W walentynki. – Charlie jest głupim draniem – powiedziała znów Amber. –Dalej, powtórz: Charlie jest głupim draniem. Pedro spojrzał na nią tępo, a potem zamrugał oczkami. – Tracisz czas – powiedziałam. Amber przywiązała do klatki Pedra kawałek srebrnej folii, którą papuga

zaczęła sumiennie drzeć na strzępki, 258 – Czy zawiesisz wróżkę na czubku choinki, czy ja mam to zrobić? – spytała Amber. Całe rano ubierała małą choinkę, która stała teraz w oknie, obwieszona błyszczącymi bombkami. – Ty zawieś – odparłam. Czytałam „Weekly Star” i chciałam sprawdzić, co przewidywał dla mnie horoskop Sheryl von Strump–fhosen. Waga. Znak partnerstwa i równowagi, pomyślałam z gorzkim uśmiechem. „Twoje optymistyczne podejście do świata wróci do normy. Będziesz miała mnóstwo okazji i propozycji, żeby się dobrze bawić. Niebo znów się rozjaśnia”. Hmm, poczułam ostrożny optymizm. Potem spojrzałam na horoskop dla Raka, żeby sprawdzić, co czeka Dominika. Wciąż to robię z przyzwyczajenia. Miałam nadzieję, że będzie fatalny. „Po trudnych i burzliwych czasach niebawem dostaniesz to, na co zasługujesz”. Serce zabiło mi mocniej. Dobrze. Przydarzy mu się coś paskudnego. A potem pomyślałam o Joem, ale nie znałam jego znaku zodiaku. Spojrzałam na świąteczną kartę, którą do niego napisałam, kończąc zwyczajnie: TL R „Pozdrawiam, Minty”. – Święta są super – powiedziała Amber. Miała naprawdę dobry humor. Biorąc pod uwagę wszystko, co zaszło, dość szybko doszła do siebie po szoku na balu. – Wiesz, Minty, czuję pewną ulgę – powiedziała, rozwieszając papierowe łańcuchy. – Okazało się, że Charlie jest płytkim człowiekiem. Zaczął się spotykać z twoją przyjaciółką Helen zaraz po tym, jak mnie rzucił. –No… tak. 259 – Brak uczuć wyższych. I w dodatku, co za banał! – wykrzyknęła z pogardą. – Drużba żeni się z druhną. Sama powiedz. Kiedy to powiedziała, zdałam sobie sprawę, że na ruinach mojego ślubu

powstało coś dobrego. Ludzkie szczęście, choć nie moje. – W gruncie rzeczy tak się do niego rozczarowałam – stwierdziła Amber – że wyrzucam go z mojej książki. –I dobrze. – Nie chciałabym, aby nawet przez moment sądził, że o nim myślałam, a co dopiero, że miałam zamiar uczynić go nieśmiertelnym w moim dziele sztuki. – Słusznie. Nie wydaje mi się, żeby był zbyt rozczarowany. – Teraz, gdy już wiem, że jest płytką kreaturą bez kręgosłupa, uważam, że mi się udało. Poza tym doszłam do wniosku, że potrzebuję jakiegoś rozrywkowego faceta. Charlie był nudny. – Rozrywkowego? – Tak – powiedziała, włączając światełka na choince. – Dowcipnego. Tego mi właśnie trzeba. Faceta z jakąś głębią. – Zgadzam się z tobą w zupełności. TL R – Halo – zaskrzeczał Pedro. – Halo, halo! Amber podniosła słuchawką. – Tak. Kto? O Boże, to znowu ty! – Teatralnie wzniosła oczy do nieba. – Posłuchaj, ile razy mam ci powtarzać? Nie… Nie, nie chcą iść z tobą na kolacją. Mam lepsze pomysły na spędzanie czasu. Co na przykład? Jak śmiesz? Muszą napisać powieść… Nie, nie możesz w niej być. Jest lista oczekujących. No, dwa lata, jeśli chcesz być sportretowany sympatycznie, a jeśli niekorzystnie to trzy. Tak, jestem pewna, że nie zależy mi na twoim 260 towarzystwie. Nie, wcale nie… Wydaje mi się, że przesadzasz po tym, jak się zachowałeś w Savoyu… Tak, rozumiem, że tym razem nie musiałabym ci płacić. Zgadzam się , że brak opłaty w porównaniu z dwustoma funtami to doskonała okazja. Obawiam się jednak, że musisz zaproponować tę niesłychanie kuszącą ofertę komuś innemu, ponieważ nie jestem zainteresowana. Rozumiesz? Dziękuję bardzo za telefon. I wesołych świąt. – Coś takiego – zachichotała, wracając do salonu, po czym głęboko westchnęła. – Nie wiem dlaczego Laurie uważa, że mogłabym mieć coś

wspólnego z facetem, który się wynajmuje obcym kobietom? TL R 261 Styczeń Halooo! – zawołałam, wchodząc do domu w pierwszy dzień nowego roku. – Jest tam kto? – To dziwne, Amber mówiła, że zostanie tu przez święta i będzie pisać powieść. Gdzie się podziewała? – Halo! Amber! – zawołałam ponownie. Nic. Pedro spał w swojej klatce, z głową wetkniętą pod skrzydło. Wszędzie panowała cisza. Może pracowała na górze i mnie nie słyszała? Może wyszła? Ale jej płaszcz wisiał na wieszaku. Weszłam do salonu. Amber oglądała telewizję, a łzy ciekły jej po policzkach. Brązowy królik z długimi uszami leżał na stole w gabinecie weterynarza. Kamera pokazała zbliżenie jego tylnej łapy, która wyglądała na uszkodzoną. Następnie na ekranie pojawił się Rolf Harris. – Biedny mały Fluffy nie jest w najlepszej formie – powiedział. – Spotkanie z kosiarką sąsiada trochę go uszkodziło. Amber załkała cicho. – Jego lewa tylna łapa jest złamana w dwóch miejscach, a to może oznaczać nawet amputację. TL R – O nie – jęknęła Amber. Na policzkach miała ciemne smugi rozmazanego tuszu do rzęs. Królik zesztywniał, gdy weterynarz zrobił mu zastrzyk. Usiadłam na krześle przed telewizorem. – Czy Fluffy przeżyje czy nie? – zastanawiał się na głos Rolf, poprawiając na nosie okulary. – Osobiście nie obstawiałbym żadnej opcji. Czasem małe zwierzęta nie wychodzą z narkozy – mówił szeptem. – Ich organizm tego nie wytrzymuje. Przed nami okres nerwowego oczekiwania, proszę państwa… 262

– Nie mogę na to patrzeć – powiedziała Amber, wstając. –Powiesz mi, jak to się skończyło, dobrze? Słyszałam, jak wchodzi na górę. – Tymczasem – powiedział Rolf – sprawdźmy, co się dzieje w schronisku dla zwierząt z kangurem Willym, po jego walce ze świnią Pat… – Wszystko dobrze, Amber! – zawołałam pięć minut później. –Królikowi już jest lepiej. – Usłyszałam, że otwiera drzwi. – Już mu lepiej – powtórzyłam. – Królikowi? – Tak. – A czy… ? – spytała drżącym głosem. – Nie – odparłam. – Założyli mu dwa gwoździe i skacze jak nowy. Chodź zobacz. Zbiegła na dół i wbiła wzrok w ekran, kurczowo ściskając w dłoni mokrą chusteczkę. Fluffy kicał po kojcu, lekko utykając. – Dzięki Bogu – westchnęła Amber. – Dzięki Bogu. – Uśmiechnęła się i wytarła oczy. Jest tak samo sentymentalna jak jej papuga, pomyślałam, gdy na ekranie pojawiły się napisy. TL R – Wszystkiego dobrego w nowym roku – powiedziałam. – Wzajemnie – odparła Amber ze szczęśliwym uśmiechem. Już doszła do siebie. – Jak minęły święta? – spytała, wyłączając telewizor i biorąc mój płaszcz. – Dobrze. – Przeszłyśmy do kuchni. – Choć raczej spokojnie. Mama spędziła całe święta w „Kryzysie”, podając indyka bezdomnym. Byłam tylko z tatą. –Och. 263 – Nawet się trochę pokłócili – zdradziłam, gdy Amber postawiła wodę na herbatę. – Tata powiedział, że przechodzi świąteczny kryzys, ale to nic nie dało. Odmówiła przyjścia do domu. – Skąd u ciotki Dympny wzięła się ta obsesja na temat dobroczynności? –Nie mam pojęcia. Może stąd, że święta Dympna jest patronką wariatów. Albo może ma to coś wspólnego z płatem czołowym jej mózgu. Wiem tylko, że tata ma już tego wszystkiego dosyć. Grozi jej rozwodem.

– O Boże! – Z drugiej strony powtarza to już od dawna. Zazwyczaj jako dowcip. Teraz jednak, kiedy przeszedł na emeryturę, nie jestem pewna, czy nadal żartuje. – Ojej. – Tata jest bardzo nieszczęśliwy. Mamy nigdy nie ma w domu. – Co on właściwie robi przez cały dzień? – Gra w golfa. Czyta. Słucha radia. Ale jest wkurzony. Mówi, że nie chce starzeć się sam. – Wcale mu się nie dziwię. –Nie ma nic przeciwko działalności dobroczynnej, ale powiedział mamie, TL R że powinna mieć też trochę czasu dla nas. – Biedny wuj David – mruknęła Amber, robiąc mi kawę. –Wiesz, ciotka Dympna przypomina mi panią Jellyby z Domu na pustkowiu – stwierdziła autorytatywnie. – Zbierała jak oszalała pieniądze na głodujących w Afryce, a jej własne dzieci biegały głodne i w łachmanach. Dom na pustkowiu to cudowna powieść –mówiła, podając mi herbatnika. – Jadowity obraz społeczeństwa przesiąkniętego chciwością, hipokryzją i wyrzutami sumienia. Prawdziwe arcydzieło narracji. 264 Kiedy to mówiła, pomyślałam, że Amber potrafi szalenie interesująco i ze znawstwem opowiadać o literaturze klasycznej. Mogłabym jej słuchać cały dzień. I pomyślałam też, jakie to dziwne, że mądra i wrażliwa krytyczka sama pisze takie niewiarygodne brednie. – W każdym razie oto jest! Pam, pam, pam! – powiedziała i teatralnym gestem rzuciła na kuchenny stół swój najnowszy maszynopis. – Zwierzęca namiętność. – Skończyłaś! Gratuluję! – Nie! Naprawdę? – zaskrzeczał Pedro. Zamrugał, otrząsnął się ze snu i zaczął czyścić pióra. – Pracowałam przez całe święta. Po dwanaście godzin na dobę. Miałam prawdziwe natchnienie i motywację. I sądzę, że tą powieścią nareszcie się przebiję. Otworzyłyśmy szampana, żeby uczcić zakończenie dziewiątej książki

Amber i nowy rok, który nie wiadomo, co miał dla nas w zanadrzu. Niektórym ludziom miał przynieść małżeństwo i dzieci. Na przykład Helen. I wielu, wielu innym, pomyślałam, przeglądając zawiadomienia o zbliżających się ślubach w „Timesie”. O tej porze roku dużo osób się zaręcza i równie dużo rozwodzi. TL R Boże Narodzenie jest linią graniczną, powodującą rodzinne trzęsienia ziemi. Odruchowo czytałam nazwiska przyszłych małżonków: pan McDonald z panną King, pan Bingley z panną Bradford, pan Collins z panną Harper, pan Firkin z panną Frog, bla, bla, bla… Tyle ich było: Whites z Lilly, Ede z Ravenscroft, Laurent z Perrier, Lane z Park… Lane? Serce zabiło mi mocniej i poczułam, że krew napływa mi do twarzy. 265 Ogłasza się zaręczyny Dominika, jedynego syna pana N. Lane z Birmingham South i pani M. Lane z Sutton Coldfield z Virginią, starszą córką państwa C. Park z Highview House, Melton Mowbray, Leicestershire. Dominik? Dominik? Zaręczony? Tym razem to ja wybuchnęłam płaczem. – Jak mógł? – łkałam. – Jak on mógł? Tak szybko! – Chamska bezczelność – orzekła Amber. – Kawał drania –dodała. – Ale Charlie zrobił dokładnie to samo – stwierdziła z goryczą. – Ale Charlie miał przynajmniej jakiś powód, Amber. Chciał mieć dzieci, a ty nie chciałaś. – Oczywiście. Dziecko niszczy ci figurę i przez osiemnaście lat nie możesz wyjść z domu. A jak już możesz, to nikt z twoich przyjaciół nie ma ochoty cię oglądać, bo nosisz pampersy i masz sklerozę. – To ty tak uważasz – powiedziałam, wznosząc do nieba zapłakane oczy. – Charlie był innego zdania. Dlatego się rozstaliście. To zrozumiałe. Natomiast zupełnie nie jestem w stanie pojąć, jak mógł znaleźć kogoś tak prędko i jeszcze na tyle poznać tę osobę, by się jej oświadczyć. Chyba że… – Coś zimnego chwyciło mnie za serce. TL R – Nie sądzisz, że on… I ona…? – Amber zmrużyła oczy. Widziałam oczyma wyobraźni, jak poruszają się kółeczka i trybiki jej mózgu. – Nie wiem – mruknęłam chrapliwie. – To mi nie przyszło do głowy. – Może to właśnie była przyczyna – powiedziała cicho. – To może być

odpowiedź, której szukasz. – Może – zachrypiałam. Zrobiło mi się niedobrze. Byłam nieprawdopodobnie naiwna, sądząc, że mnie nie zdradzał. 266 – Albo ona wpadła, tak jak Helen – podsunęła Amber. –Z drugiej strony – dodała zgryźliwie – nie bardzo mogę sobie wyobrazić Dominika zachowującego się w takiej sytuacji przyzwoicie. Co gorsza, miała rację. – Nie, to nie to – zapłakałam. – On na pewno ją kocha. Przypuszczalnie miał z nią romans. Ale dlaczego wobec tego nie zerwał ze mną wcześniej? – Minty – powiedziała spokojnie Amber. Obierała jabłko dla Pedra. –Co? – Nie wiem, czy to jest odpowiedni moment, aby ci powiedzieć, ale ja znam Virginię Park. – Och – szepnęłam. Byłam zaszokowana. – Chcesz, żebym ci o niej opowiedziała? Prawdę mówiąc, nie byłam pewna. – Tak, proszę. – Pochodzi z bogatej rodziny – zaczęła Amber. – Widać po adresie – stwierdziłam ponuro. Jeszcze raz spojrzałam na ogłoszenie. – Highview House, Melton Mowbray. TL R – Jej rodzina zrobiła majątek na pasztecikach z wieprzowiną. – Skąd wiesz? – Bo chodziła ze mną do szkoły. Strach chwycił mnie za gardło. Myślałam, że za chwilę zwymiotuję. – Jest ładna? – spytałam. – Przeciętna. Ma końską twarz, kostki u nóg grubsze niż Hilary Clinton i niewidoczną górną wargę. Musi mieć co najmniej trzydzieści osiem lat, bo była cztery lata wyżej ode mnie. 267 To mnie trochę pocieszyło, choć także bardzo zdziwiło.

– Dominika nigdy nie interesowały starsze kobiety – zauważyłam. – Mówił, że nie rozumie, jak faceci mogą się żenić z kobietami starszymi o parę lat. Uważał to za błąd i zarzekał się, że sam nigdy by czegoś takiego nie zrobił. – Ale Virginia jest bardzo bogata. Może ma na tyle dobry charakter, że w jej przypadku można zrobić wyjątek. – Przecież ma własne pieniądze. Nie sądzę, by to mógł być argument. Oczywiście pochodzi z dobrej rodziny i to też się liczy. – Wcale nie z takiej dobrej – stwierdziła lekceważąco Amber. – W szkole wyśmiewałyśmy się, że jest nuworyszką. – Ach tak? – Nazywałyśmy ją Świniarką. I Miss Piggy. Jej rodzina miała duże ambicje. – To tak, jak Dominik. – Mówiła z takim przesadnym akcentem. To było idiotyczne. A jej rodzina nie miała w ogóle gustu. Pękałyśmy ze śmiechu, kiedy w dniach spotkań z rodzicami podjeżdżał pod szkołę złoty porsche. – Naprawdę? TL R –I w dodatku strasznie się rządziła. Była w samorządzie szkolnym i zawsze mnie zapisywała. To niesamowite, kiedy pomyślę, że on ma się z nią ożenić – powiedziała Amber, wzruszając ze zdumieniem ramionami. – Szczęśliwego nowego roku – powiedział listonosz, gdy wychodziłam do pracy. Uśmiechnęłam się do niego ponuro. To nie będzie szczęśliwy rok. Zaczął się fatalnie. W gruncie rzeczy to był najgorszy rok mojego dotychczasowego życia. Kolejny raz Sheryl von Strumpfhosen nie udał się mój horoskop. „Niebo się przejaśnia”. Co za bzdura! A jeśli chodzi o Dominika, to 268 miał dostać to, na co zasłużył. I co? Czy naprawdę zasłużył na szczęście z kimś innym, pomyślałam z goryczą, w dodatku tak prędko? Nie dosyć, że porzucił mnie w dniu ślubu, to jeszcze szybko się pocieszył – w ciągu pięciu miesięcy. Ból, który już zaczął zanikać, powrócił ze zdwojoną siłą. Rana zabolała na nowo, jakby spryskana kwasem siarkowym.

Wyjście do pracy następnego dnia wymagało hartu ducha. Czułam, że jestem pozbawiona tolerancji i zrozumienia dla innych. A rozczarowanie spowodowane wygraną Melindy jeszcze bardziej mnie rozdrażniło. – Minty – zaczęła tym swoim jęczącym tonem, jak zwykle, gdy chciała, żeby jej pomóc. –Tak? Starałam się nie oddychać przez nos. Melinda przewijała dziecko na swoim biurku. – Choleła, co za kłetyńska pielucha! – Dlaczego nie każesz tego zrobić niani, najlepiej na parkingu? – Wyrzuciłam ją. Do niczego się nie nadawała. A następnej jeszcze nie znalazłam. Czy wiesz, że miałam już trzy? Dasz wiałę? – Owszem, bez najmniejszego trudu. TL R – Posłuchaj, Minty – powiedziała Melinda, nie zwracając uwagi na mój lodowaty ton. – Czy mogłabyś jeszcze łaz wytłumaczyć mi to euło? Ciągle nie mogę złozumieć. – Bardzo mi przykro, Melindo – powiedziałam uprzejmie. –Obawiam się, że sama tego nie rozumiem. – Minty! – zawołał podekscytowany Wesley, wchodząc do biura z naręczem taśm. 269 – Przykro mi, Wesley – powiedziałam. – Nie mam czasu, żeby pomóc ci przygotować taśmy, musisz więc poradzić sobie sam. – Nie zamierzałem prosić cię o pomoc. Chciałem ci coś powiedzieć. Chciałem ci coś powiedzieć o… – Przepraszam, Wesley – powiedziałam, nakładając słuchawki. – Jestem bardzo zajęta i nie mam czasu. – Zero tolerancji. I maksimum mizantropii. Nie interesowały mnie cudze problemy. Moje serce zmieniło się w kamień, wokół którego zainstalowałam fosę z mostem zwodzonym i sześć rotweilerów. Prowadzący nasz kurs byliby ze mnie dumni. Jack też kiepsko wyglądał, ale nie pytałam dlaczego. Postanowiłam nie zajmować się innymi ludźmi i powoli zaharować się na śmierć. Pogrzebać wspomnienia o Dominiku i najnowsze wiadomości pod górą pracy.

Podczas następnych kilku dni przygotowałam programy na temat ślubów cywilnych, matek–nastolatek i pięćdziesięciopięcioletnich kobiet oczekujących bliźniąt z próbówki. Oczywiście sto razy bardziej wolałabym pracować nad nudnymi sprawami bankowymi, sportem, modą lub wyścigami jeży w Milton Keynes, wszystkim, tylko nie ślubami i macierzyństwem, co podsycało mój ból. A wizyty u Citronelli Pratt były dodatkową przykrością. TL R – Dobrze spędziła pani święta, Araminto? – spytała. – Tak – odparłam, niezgodnie z prawdą. – Tylko pani i rodzice, jak przypuszczam. – Tak. – Jak miło – westchnęła. – Myśmy mieli mnóstwo gości. To, oczywiście, jest duży dom, ale i tak było trochę ciasno. Jednakże udało się. A Nowy Rok? – spytała przez ramię, sięgając po książkę. – Zapewne postanowiła pani znaleźć sobie w tym roku męża? 270 – Nie. Postanowiłam panią zabić, a potem pokrajać na kawałki. Odwróciła się i rzuciła mi pytające spojrzenie. – Co pani powiedziała? – Że będę musiała zapamiętać sobie pani słowa. – Aha. Wy, kobiety samotne, jesteście bardzo dzielne – stwierdziła jękliwie, opuszczając wielki tyłek na najbliższe krzesło. –Nie mam pojęcia, jak dajecie sobie radę. Uśmiechnęłam się do niej machinalnie i policzyłam w myślach do dziesięciu, by powstrzymać się przed rozwaleniem jej głowy mikrofonem albo uduszeniem kablem. W gazetach w tym tygodniu przetoczyła się dyskusja o pracujących matkach. W swoim felietonie Citronella dzielnie je zaatakowała. Z ciężkim sercem nacisnęłam przycisk nagrywania. – Naprawdę uważam, że kobiety, które mają małe dzieci i pracują zawodowo, są okropnie egoistyczne – oznajmiła niskim, podstępnie słodkim głosem. – Wszyscy wiemy, że pierwsze pięć lat życia dziecka jest dla niego najważniejsze. I dzieci w tym okresie swego życia muszą być z matkami. Jestem feministką – dodała. Oczywiście. – Sądzę jednak, że w tej kwestii feminizm się myli.

TL R – Ale większość kobiet nie może pozwolić sobie na luksus wyboru między powrotem do pracy, a wychowywaniem dziecka –zaprotestowałam. – Muszą pracować. Muszą zarabiać na życie. – Znam ten stary argument – stwierdziła Citronella z pobłażliwym uśmiechem. – Faktem jest, że należy się poświęcać i ograniczać. – Ale pani nie musi się ograniczać, prawda? – spytałam z nieznaną sobie bezczelnością. 271 Citronella zamrugała oczami. Uważnie mi się przyjrzała. I uśmiechnęła z fałszywym poczuciem winy. – Nie, nie muszę – przyznała. – Jestem w tej komfortowej sytuacji, że mój mąż odniósł sukces. I, oczywiście, mam podwójne szczęście, gdyż mogę kontynuować karierę zawodową w domu. – Karierę? – spytałam podchwytliwie. – Co pani właściwie robiła, nim zaczęła pani pisać swoje felietony? – Zajmowałam się konsultacjami na temat wychowywania dzieci– powiedziała gładko, choć poruszyła się przy tym niespokojnie. – Nie chcę się jednak przechwalać moimi starymi osiągnięciami, Araminto. Nie zawsze łatwo jest pracować w domu, gdy ma się bardzo żywe i wymagające dziecko, ale na szczęście mam pomoc. – Tak, ma pani nianię i sprzątaczkę, prawda? –I ogrodnika – dodała z głupim uśmieszkiem. – Tak, tak, zdaję sobie sprawę, że jestem w wyjątkowo korzystnej sytuacji –mówiła, skubiąc brzeg wielkiej sukni. – Jednakże nie o to teraz chodzi. Uważam, że małe dzieci powinny być z matkami. – Bardzo pani dziękuję, Citronello – powiedziałam, zatrzymując taśmę. – TL R Jeszcze jedna przemyślana wypowiedź dla naszego programu. Citronella sama odprowadziła mnie do drzwi. Spoglądając na piękną Françoise, która bawiła się z małą Sienną, zastanowiłam się, jak ona może wytrzymać z tą straszną babą i dlaczego nie odejdzie. – Broda do góry, Araminto! – zawołała Citronella, kiedy wyszłam z domu. – Broda do góry? Jeszcze mi nie opadła – odparłam z serdecznym

uśmiechem. 272 Co nie było prawdą. Czułam się jak w rynsztoku. Nie miałam chęci do życia. Nie zdziwiłabym się, gdybym się obudziła pewnego dnia i stwierdziła, że moje życie oddzielone jest od reszty świata podwójną żółtą linią. Miałam zły humor. Depresję. To była moja najgorsza zima. Mój głaz znów spadł na sam dół i utknął w głębokiej szczelinie. W pracy jakoś dawałam sobie radę, zachowując się sztywno, oficjalnie i nieprzyjaźnie. W domu też nie było ze mnie większego pożytku. Siedziałam w swoim pokoju i czytałam Wielkie nadzieje, rozmyślając o moim pechu. Po prostu się nim rozkoszowałam. Smakowałam zły nastrój, jakby to był kieliszek starego porto. Musiałam być naprawdę bardzo nieszczęśliwa, bo kiedy Joe w końcu zadzwonił, wcale mnie to nie obeszło. – Dzwoni już trzeci raz – powiedziała za drzwiami Amber dwa dni później. – Dlaczego nie chcesz z nim rozmawiać? – Po pierwsze, dlatego że nie chcę, i po drugie, dlatego że nie chcę. – Mówi, że chce z tobą rozmawiać. – Przedtem nie chciał. Ignorował mnie przez ponad miesiąc. – Czy mogę ci przypomnieć, Minty, że okres dobrej woli jeszcze się nie skończył? TL R – Dla mnie się skończył. – Dlaczego nie podejdziesz do telefonu? – Bo zranił moje uczucia. – Nie musisz mu się odpłacać tym samym. – Dlaczego nie? – Chciałam sprawiać facetom przykrość. Panna Havisham zemściła się, chowając swą wychowanicę, Estellę, na kobietę gardzącą mężczyznami. Od tej pory ja też będę nimi pogardzać. To nic trudnego. Byli godni pogardy. Wszyscy. Gorszy gatunek człowieka. 273 Pozbawiony uczuć. Rzucają jedną kobietę i radośnie lecą do drugiej. Nie można im ufać. Wcale. Nie chciałam słuchać żadnych argumentów. Inni zupełnie mnie nie obchodzili. W ciągu kilku dni obrosłam pancerzem

obojętności. Moja skorupa była twarda i odpychająca, jak zmarznięta styczniowa ziemia. Żaden kurs nie był mi już potrzebny. Przestałam być miła. Kiedy zaś szóstego stycznia Amber zawołała, że powinnyśmy zdjąć świąteczne dekoracje, żeby nie prowokować pecha, roześmiałam się gorzkim, pustym śmiechem. Wtedy powiedziała, że zrobi to sama. I że posadzi choinkę w moim ogródku – specjalnie kupiła taką z korzeniami. Nie zaoferowałam swojej pomocy. Byłam okrutna i bez serca. Dlatego, że Dominik był taki sam dla mnie. Kiedy więc później tego samego dnia Amber mnie zawołała, jęknęłam i wróciłam do książki. Miss Havisham kazała dziewczynie podejść do siebie, wzięła ze stołu klejnot, przyłożyła do jej ciemnych włosów, potem do stanika i zauważyła: – Kiedyś to wszystko będzie twoje, wiesz o tym i dobrze tego użyjesz. A teraz niech się przyjrzę, jak będziesz grała w karty z tym chłopcem. – Z tym chłopcem? Ależ to pospolity chłopak z gminu. Zdawało mi się, że się przesłyszałem. Bo miss Havisham powiedziała: TL R – No, więc co? Będziesz mogła złamać mu serce*. – Minty! – zawołała znów Amber. – Zejdź na dół! –Po co?! – Chodź! – Nie chcę! – Chodź! –Nie! * Charles Dickens Wielkie nadzieje, przełożyła Karolina Beylin. 274

– Proszę cię! – Daj mi spokój! – Chcę ci coś pokazać! – Nie jestem ciekawa! – Coś bardzo fajnego! Ciekawość ściągnęła mnie na dół. Znalazłam Amber w ogródku. Posadziła choinkę, nie wiadomo jakim cudem, bo ziemia była zmarznięta. Na płocie siedział mały, śmieszny, czarny kociak, którego nigdy przedtem nie widziałam, i ocierał się o nią.

–Prawda, że jest słodki? –spytała z zachwyconym uśmiechem. Jej oddech tworzył w powietrzu małe obłoczki pary. – Owszem, bardzo słodki – przyznałam. – Kociak był malutki, lekko chińczykowaty, jakby syjamski, i miał zakręcony koniec ogona. Jak znak zapytania. – Jest strasznie chudy – zauważyła Amber, gdy ja przytupywałam na mrozie. – Nie wiem, jak przeżył przy tym zimnie. Najwyraźniej od dawna nic nie jadł. TL R Biedactwo. Czułam, że lodowa skorupa wokół mojego serca topi się, a do oczu napływają łzy. Podeszłam do kota i go pogłaskałam. Stanął na tylnych łapach i otarł się pyszczkiem o moją dłoń. – Musimy dać mu mleka. – Chodź, kici kici! – zawołała Amber, ale kociak nie potrzebował zachęty. Błyskawicznie wskoczył do środka przez otwarte tylne drzwi, wszedł za nami do kuchni i zaczął się kręcić między nogami Amber. Postawiłyśmy na 275 podłodze spodeczek z mlekiem, a potem dałyśmy mu drobno pokrojoną szynkę i trochę łososia. – Mam puszkę rosyjskiego kawioru – stwierdziła entuzjastycznie Amber. – Jestem pewna, że będzie mu smakował. – Ja też. Ale uważam, że powinnyśmy go karmić jedzeniem dla kotów. Poszłam do sklepu na rogu i kupiłam parę puszek whiskasa, a kiedy wróciłam, kot zjadł właśnie kawior i teraz leżał u Amber na kolanach, śliniąc się ze szczęścia i mrucząc jak mały samochodzik. – Jak go nazwiemy? – zapytałam później, głaszcząc maleńkie, trójkątne uszka. – Musimy go jakoś nazwać. Może Trzech Króli? – Dlaczego? – Bo dziś jest święto Trzech Króli. – Mhm – mruknęła zamyślona Amber. – Albo Kot – zaproponowałam. – Albo Kotesław. Albo Kocioł. Albo Kotylion. Albo… – Perdita – powiedziała znienacka Amber. – Tak ją nazwiemy. To z Opowieści zimowej – wyjaśniła. – Mała Perdita ginie, a potem się odnajduje.

To cudowna sztuka – mówiła z rozmarzeniem. –O odkupieniu i TL R zmartwychwstaniu. O tym, że można dostać jeszcze jedną szansę, kiedy człowiek myśli, że wszystko przegrał. – Perdita – powtórzyłam. – A skąd wiesz, że to jest ona? – Bo tak wygląda. Ma ładny, dziewczęcy pyszczek. – Powinnyśmy to sprawdzić. Spytajmy Lauriego. – To straszny nudziarz. – Amber skrzywiła się niechętnie. – Nieprawda. Jest bardzo zabawny. Tryska humorem – dodałam znacząco. 276 – To kretyn. – No, dobrze, twoim zdaniem, Ale uczy się na weterynarza – przypomniałam. – Może nam powiedzieć, jakiej płci jest Perdita i zbadać, czy nic jej nie dolega. To przekonało Amber. Laurie przyszedł wieczorem i stwierdził, że Perdita jest zdrową, czteromiesięczną kotką. – To na razie duże kocię – powiedział. – Jest strasznie chuda. Ale poza tym nic jej nie dolega. Może jej właściciel się przeprowadził i o niej zapomniał, a może zabłądziła. – Damy ogłoszenie do rubryki „Zgubiono Znaleziono” w lokalnej gazecie – postanowiła Amber. – Mam nadzieję, że nikt się nie zgłosi – dodała z zadumą. – Jest taka słodka. Oczywiście Pedro był wściekły. Poznałyśmy to po tym, że przestał mówić: „Super, kochanie!” I nie złościł się, bo był zazdrosny, choć papugi potrafią być zazdrosne, lecz dlatego, że gardzi kotami. Psy lubi. Psy szanuje. Ale koty zawsze traktuje z lodowatą pogardą. Babcia miała birmańską kotkę o imieniu Binky i Pedro ignorował ją przez piętnaście lat. – Pedro będzie się musiał przyzwyczaić do Perdity, prawda, Pedro? – TL R powiedziała beztrosko Amber. – Ponieważ sądzę – tu zacisnęła kciuki – że Perdita zostanie u nas na zawsze. Laurie też został, przynajmniej na kolacji, i opowiedział nam o swoich najnowszych przygodach w charakterze faceta do wynajęcia. – W poniedziałek brałem udział w uroczystości bar micwy z

czterdziestoletnią rozwódką. We wtorek poszedłem na koktajl w Towarzystwie Prawniczym z pięćdziesięciotrzyletnią wdową. A wczoraj wieczorem 277 musiałem iść na kolację Brytyjskiego Stowarzyszenia Medycznego z samotną, trzydziestopięcioletnią kobietą. – Ach tak? – powiedziała Amber, nieco, moim zdaniem, podejrzliwie. –I co? Dobrze się bawiłeś? –Tak. – Rozumiem. Bardzo dobrze? – Tak, ale nie tak fantastycznie jak na Międzynarodowym Balu Przeciwników Niewolnictwa – dodał szarmancko. – Czasem te kobiety proszą o seks – zwierzył się, jedząc makaron. –I co wtedy mówisz? – spytała nerwowo Amber. – Że to absolutnie nie wchodzi w rachubę – wyjaśnił. – I tłumaczę, że za seks trzeba zapłacić dodatkowo. Jednak – powiedział znacząco – chciałbym zauważyć, że seks dla znajomych jest za darmo. – Fajnie – odparła znudzonym tonem, którym, byłam tego absolutnie pewna, chciała coś zamaskować. – Wszystkie te kobiety są potwornie męczące – stwierdził od niechcenia. – Będę zadowolony, gdy wreszcie z tym skończę. Ale na razie nie mogę sobie na to pozwolić. Dostaję dwieście funtów za wyjście. No, sto pięćdziesiąt, bo TL R Shirley bierze pięćdziesiąt. I specjalnie się nie przemęczam. Muszę tylko włożyć garnitur i być czarujący. – Czarujący? – spytała kpiąco Amber. – Tak to nazywasz? –Tak. –Nie przypominam sobie, żebyś był dla mnie czarujący. – Zawsze masz mi coś za złe. – Nie byłeś – upierała się. 278 – Odsunąłem ci krzesło. Opowiedziałem ci moje najlepsze dowcipy. I pocieszałem cię, kiedy omal nie kupiłaś obrazu na aukcji. Wiem, że cię to załamało. Gdybyś tak szybko nie wyszła, zupełnie jak Kopciuszek,

poprosiłbym cię do tańca. – Naprawdę? – Spojrzałbym ci głęboko w oczy i zapytał: „Pobujasz się?” – Pomyśleć, że tyle straciłam – powiedziała ironicznie. – Chciałbym zauważyć, że gdybyś wynajęła mnie na resztę życia, kosztowałoby cię to zaledwie pięć milionów, zakładając, że dożyłbym do siedemdziesiątki. – Rozumiem. – Oczywiście moglibyśmy wynegocjować korzystną zniżkę. Hurtowe ceny zawsze są niższe. – To bardzo miło z twojej strony. Dlaczego postanowiłeś zmienić zawód? – spytała, tym razem serio. – Chciałam cię o to zapytać w Savoyu, ale nie zdążyłam. – Zawsze chciałem być weterynarzem, jednak ojciec namówił mnie, żebym tak jak on został księgowym. Później żałowałem, że nie trzymałem się TL R tego, co mnie najbardziej interesowało i kiedy miałem trzydzieści lat, wróciłem na uniwersytet. Tym razem jednak nie dostałem stypendium i kiedy wydałem wszystkie oszczędności, zatrudniłem się w agencji towarzyskiej. Żeby opłacić ostatni rok nauki. Jest ryzykantem, tak jak Joe, pomyślałam. Wypłynął z bezpiecznego portu, kierując się ku obcym, może nawet wrogim, brzegom. – Masz już zaklepane miejsce w jakiejś klinice? – spytała Amber. 279 – Tak. W przychodni Canonbury w Islington, gdzie teraz mam praktykę. Zatrudnią mnie oficjalnie, kiedy w lipcu skończę studia. Jeśli skończę – zastrzegł się, wstając. – I dlatego muszę wracać do nauki. Położnictwo koni. Fascynujące. Dzięki za kolację. Przynieś kota do przychodni, to zaszczepię go na co trzeba. Nie chcemy, żeby dostała grypy, prawda? A za parę miesięcy musimy pomyśleć o sterylizacji. – Pogłaskał Perditę, uśmiechnął się do Amber i do mnie, i po cichu wyszedł. – Czy on nie jest irytujący? – spytała Amber, przytulając kota. – Jest. – Naprawdę irytujący. – Mhm.

– Bardzo denerwujący facet. – Oczywiście. Zaprosimy go jeszcze kiedyś? Czy wiesz, że w „Dreck Furniture” jest wyprzedaż noworoczna? Wyprzedaż noworoczna? Tak. Siedemdziesiąt pięć procent obniżki na wszystkim, nawet na skórzanych kompletach. Nie wierzę. Siedemdziesiąt pięć procent? TL R Tak! Niesłychane siedemdziesiąt pięć procent! Ja też nie wierzę. Przy takich cenach to zbyt piękne, aby było prawdziwe . Coś takiego! Siedemdziesiąt pięć procent obniżki? To zdumiewające! – To zdumiewające, Minty! – wykrzyknął Wesley. – Co? – Zdjęłam słuchawki. – To zdumiewające. Od paru dni usiłuję ci powiedzieć, ale w ogóle nie chcesz ze mną rozmawiać. To prawda. 280 – Przepraszam, Wesley – powiedziałam. – Jestem ostatnio bardzo zajęta. – Zauważyłem. Wszyscy zauważyliśmy. Czy coś cię gnębi, Minty? Jesteś jakaś nieswoja. – Nic mi nie jest – odparłam z westchnieniem. I mniej więcej zgodnie z prawdą. Pierwsza biała fala gniewu już się wypaliła, zostawiając za sobą gorący popiół. Obecność Perdity stępiła trochę ból. – Mam wspaniałą wiadomość! – powiedział Wesley. – Deirdre jest w ciąży! W piątym miesiącu. – Niewiarygodne. Chciałam powiedzieć, fantastyczne. Kiedy urodzi? – W czerwcu. – Gratuluję. – Tak – stwierdził podniecony. – Zostanę ojcem. –Niewiarygodne… Chciałam powiedzieć, wspaniałe. – Tak, szalenie się cieszę. Deirdre jest bardzo szczęśliwa. Nie mogę w to uwierzyć, będę ojcem. – Otworzył szufladę i wyciągnął Przewodnik po pierwszym dziecku wydany przez Mothercare. – Dostaniemy dwadzieścia procent zniżki na wszystko – oznajmił. – Deirdre ma zniżkę pracowniczą. – Otworzył katalog na stronie z wózkami i

TL R położył przede mną. – Jak myślisz? – spytał, gdy przyglądałam się kolorowym wózeczkom. – Czy powinniśmy kupić „Sewillę”, „Weronę” czy „Classico”? – Wszystkie miały włoskie nazwy. – Z drugiej strony „Dolce vita” też jest niezły. – Tak – przyznałam ze smutkiem. – Dolce vita byłoby fantastyczne. – Tajemnice prokreacji – powiedział z zadumą Wesley. – To jest coś wspaniałego. Będę ojcem. – Czy… – zaczęłam i natychmiast umilkłam. Zamknij się, Minty, powiedziałam sobie w duchu. To nie twój interes. 281 Wesley rozejrzał się po biurze, żeby sprawdzić, czy nikt go nie słyszy, a potem nachylił się do mnie i powiedział: – Wiesz, mieliśmy problemy. – Co? – Mieliśmy problemy. Z dzieckiem. – Nie wiedziałam – stwierdziłam, jakby nigdy nic. – Dużo ludzi ma z tym problemy, prawda? – Ale my mieliśmy prawdziwy problem. – Rozumiem. – Deirdre źle to znosiła, ponieważ, oczywiście, to była… –Jeszcze bardziej zniżył głos. – Jej wina. – Naprawdę? – Tak. Jej jajeczka. Niezbyt chętne. – Coś takiego. – I dlatego poszukała pomocy. – To dobrze. Ty też z nią poszedłeś? – Ależ tak. Naturalnie. Potrzymać ją za rękę. Trzeba wspierać moralnie partnera, prawda? TL R – Tak. – Na szczęście lekarz potrafił jej pomóc. – To fantastycznie. – I wreszcie zostanę ojcem. – „Nie jesteś moim ojcem”. Tak mówią – powiedział Jack. Siedzieliśmy w jego biurze po pracy. Przez cały dzień nerwowo obracał w palcach taśmę,

cała podłoga była nią zasłana, a kiedy wszyscy wyszli, znów poprosił mnie o 282 radę. – „Nie jesteś moim ojcem” – powtórzył z westchnieniem. – Święta były koszmarne. Nieprzyjemny oddech? Spróbuj nowego, absolutnie rewelacyjnego środka – skrobaczki językowej Thompsona! – Dlaczego są dla ciebie takie nieprzyjemne? Najnowszy wynalazek w dziedzinie higieny ustnej. – Ponieważ obwiniają mnie o rozwód. Eliminuje bakterie. – To przecież nie jest moja wina. Jedne siedem dziewięćdziesiąt dziewięć. Jack wyłączył głośnik. – Dziewczynki nie mają pojęcia, że ich ojciec całymi latami zdradzał Jane. I dlatego w końcu go wyrzuciła. Ale nigdy im tego nie powiedziała, bo nie chciała, żeby miały o nim złe zdanie. – To ładnie z jej strony. Wiele zdradzanych żon nie waha się przed obsmarowaniem tatusia przed dziećmi. – Wiem – przyznał ponuro. – Tylko że w ten sposób cała wina spadła na mnie. Chroniąc dzieci, Jane wystawia mnie na ich gniew. One są jak Furie, Minty. Zajadłe i złośliwe. TL R – Może Jane powie im prawdę, kiedy będą starsze. A może do tego czasu cię polubią. – Nie mogę tak długo czekać. Prawdę mówiąc, nie wiem, czy będę jeszcze wtedy z Jane. Wydaje mi się, że popełniłem poważny błąd. – Ale nie możesz przecież zrezygnować z małżeństwa po niespełna roku. – Nie daję sobie rady z tą nieustanną wrogością. Trudno jest przyzwyczaić się do małżeństwa, kiedy nigdy nie miało się żony, a tu jeszcze katują mnie te dwa bachory. Wiedzą jak dopiec człowiekowi do żywego. 283 – Co robią? – Kiedy nie napadają na mnie werbalnie, wyrzucają moje ubrania do kosza na brudną bieliznę. Zrzucają mój płaszcz na ziemię. Wynoszą z łazienki moje przybory do golenia i szczoteczkę do zębów. – To niemiłe.

– Pokazują mi, kto w tym domu rządzi. I wiesz, co jeszcze robią? Kradną. – Kradną? – Ukradły mi kartę kredytową z marynarki… – Mój Boże! – I poszły do Harrodsa. Trzysta funtów! A ostatni rachunek telefoniczny wynosił czterysta funtów. –Boże! – A narkotyki, które znajduję! – Naprawdę? – Trawka, tajskie patyczki, ekstazy, na szczęście jeszcze nie heroina, ale to mnie strasznie martwi. Przepraszam, że zawracam ci głowę – dodał z kolejnym, bolesnym westchnieniem. – Musiałem z kimś pogadać. – Nie rozmawiasz o tym z Jane? TL R – Próbowałem, ale to nic nie daje… Ona nie rozumie. – Powinna, skoro jest psychiatrą. – Przez cały dzień słucha narzekań innych ludzi i nie mam serca jęczeć jej nad głową, gdy wraca do domu. Poza tym Jane wierzy w wychowanie bezstresowe – powiedział, skręcając w dłoniach następny kawałek taśmy. – Ach tak. – Całe to „pozytywne rodzicielstwo”. Jej rodzice byli dla niej bardzo surowi i przysięgła sobie, że będzie inna dla swoich dzieci. I tego się trzyma. 284 Wszystko im wolno. Jej dzieci muszą mieć swobodą ekspresji. Aktualnie wyrażają tę swobodą nienawiścią do mnie. – Musisz pokazać Topaz i Iolanthe, że jesteś częścią ich rodziny. – One nic sobie z tego nie robią. Walka idzie na całego. Nie wiem, co mam robić – powiedział z rozpaczą. – Zrób coś rodzinnego. Wyjedźcie na wakacje. – Proponowałem, ale powiedziały, że wyjadą tylko beze mnie. – Może zagrajcie razem w kręgle. –Proponowałem. Odmówiły. Powiedziały, ż wolą pójść z kumplami. – Zorganizujcie przyjęcie. Ty i Jane zaprosicie waszych przyjaciół, a dziewczynki swoich. Spojrzał na mnie uważnie.

– Coś w rodzaju koktajlu? – Aha. – Zimowy koktajl. To niezły pomysł. To bardzo dobry pomysł, Minty. Przyjdziesz? – Z przyjemnością. Dziesięć dni później wybrałam się do Jacka. Po ślubie wprowadził się do TL R Jane, do jej rodzinnego domu, co, jak przypuszczam, było błędem. Jack chciał połączyć fundusze i kupić wspólnie coś nowego, ale Jane uważała, że to nie będzie dobre dla dziewczynek. Dla Jacka jednak okazało się to niekorzystne. Wszedł na ich teren. Zajął miejsce ojca. Znienawidziły go jeszcze bardziej. W pewnym sensie można to nawet było zrozumieć. Sam dom bardzo mi się podobał, stał przy spokojnej ulicy niedaleko dawnego mieszkania Jacka na Highbury Hill. 285 On i Jane poznali się w pralni, kiedy popsuły im się domowe pralki. Przyjrzeli się sobie podczas wirowania, a potem Jane poprosiła Jacka, aby pomógł jej poskładać prześcieradła. Niesamowite. Ile trzeba szczęścia, żeby kogoś poznać. Charlie poznał Amber na promocji jednej z jej książek. A potem spotkał Helen, kiedy poszedł do kwiaciarni po kwiaty. Mama i tata poznali się na ślizgawce. A Wesley i Deirdre w Wimpy Bar. Dominik sprzedał mi ubezpieczenie. Może w ten sam sposób poznał Virginię Park, pomyślałam z goryczą. Prawdopodobnie. Ciekawa jestem, czy miał dość odwagi, by jej powiedzieć, co zrobił mnie? Wątpię. Ten facet jest tchórzem. O siódmej wysiadłam z metra i skręciłam w prawo, postanawiając nie myśleć więcej o Dominiku. Znalazłam dom Jacka i Jane w połowie Plimsoll Road. Zadzwoniłam. Drzwi otworzyła Topaz, starsza z sióstr. Pamiętałam jej chichot z mojego ślubu. Wymazałam to z pamięci. Chciałam być miła przez wzgląd na Jacka. – Halo, Topaz – powiedziałam z uśmiechem. Miała na sobie dwa i pół centymetra kreski na powiekach, srebrną obcisłą bluzeczkę i czarną skórzaną mini, która z trudem zasłaniała jej majtki. – Jestem Minty.

Pamiętasz mnie? – O tak – odparła z głupawym uśmieszkiem. – Jak mogłabym TL R zapomnieć? To ciebie… –Witaj, Minty – przerwał jej Jack. – Cieszę się, że przyszłaś. –Rzucił mi ciepły, choć nieco nerwowy uśmiech. – Topaz weźmie twój płaszcz. – Jeszcze czego – powiedziała. – Dobrze, nic nie szkodzi. – Jack wziął mój płaszcz i zaprowadził mnie do salonu. Byłam chyba pierwszym gościem. Czaka czaka czaka czaka czaka czak. 286 – Halo, Iolanthe! – zawołałam do młodszej dziewczynki, która siedziała w kącie pokoju ze słuchawkami na uszach. – Halo! –powtórzyłam. Czaka czaka czaka czaka czaka czak. Na moment zdjęła słuchawki i spojrzała na mnie zmrużonymi oczyma. – Cześć – powiedziała z nieobecnym uśmiechem i z powrotem założyła słuchawki. Jack nalał mi szampana i podkręcił głośniej partity Bacha. – Jak ci idzie w szkole? – spytałam Topaz. – Włókniście. – Słucham? – To znaczy „źle”, prawda, Topaz? – powiedział Jack. Obrzuciła go lodowatym spojrzeniem. – Musisz znać szyfr – wyjaśnił. – Młodzieżowy slang. To zupełnie nowy język. Jak esperanto, tylko trudniejszy. – Ta muzyka jest mocno krzywa – powiedziała. – Aha. To znaczy, że się nie podoba – wytłumaczył Jack. Mimo ognia na kominku atmosfera była mroźna. – Czy będą jacyś twoi przyjaciele? – spytałam uprzejmie. – Tak, ale później. Przyszłaś za wcześnie. To nie jest cool. TL R – Nie wiedziałam, jak długo będę jechała metrem. – Nie masz fury? – spytała z pogardą. – No, nie. Topaz wzniosła oczy do nieba. – Cześć, Minty. – Jane wniosła tacą z kanapkami. – Miło mi cię… – Wiedziałam, że chciała powiedzieć: „znowu zobaczyć”, bo ostatni raz

widziała mnie w sukni ślubnej – …zobaczyć w nowej fryzurze – dokończyła. – Ładnie wyglądasz. – Uśmiechnęłam się i pomyślałam, że ona też wygląda nieźle. 287 Miała tyle samo lat, co Jack, prawie czterdzieści trzy, ale nikt by jej tyle nie dał. Nagle rozległ się dźwięk zapalanej zapałki i w powietrzu rozszedł się zapach silk cut. Topaz zaciągnęła się z wprawą i wydmuchała srebrną smugę, odrzucając głowę do tyłu. – Proszę ją, żeby przestała palić – powiedziała Jane z krzywym uśmiechem, gdy nabijałam na wykałaczkę koktajlową paróweczkę. – Ale nie chce. No cóż, uważam, że młodzi ludzie powinni uczyć się na własnych błędach, prawda? – Hm, no, tak. – Ma piętnaście lat. – Jack wciąż mi mówi, żebym przestała – stwierdziła Topaz, zaciągając się papierosem. – Ale to nie jest jego sprawa. Jeśli mojemu prawdziwemu tacie to nie przeszkadza, to nie wiem dlaczego Jack się wtrąca. – Obawiam się, że jeśli Jack mówi dziewczynkom, żeby czegoś nie robiły, one to właśnie zrobią, prawda, moje drogie? –Tak. – Tak. TL R – Ja z kolei uważam, że z nastolatkami trzeba rozmawiać. Na przykład mówię Topaz: „Kochanie, czy wiesz, że od palenia dostaje się raka?” A ona mówi… – Gówno mnie to obchodzi – wtrąciła Topaz, śmiejąc się gardłowo. – No właśnie – powiedziała Jane, wznosząc oczy do nieba z udawaną irytacją. – Ta dzisiejsza młodzież! Już sama nie wiem. Ale my w końcu też kiedyś byliśmy młodzi, prawda? – Masz dużo pracy? – spytałam Jane. 288 – O, tak – odparła wesoło. – Nieustający strumień anorektyczek,

bulimiczek, ludzi w depresji, młodych przestępców i potencjalnych morderców. – To zupełnie, jak u nas w domu – powiedział Jack. – Żartuję, Jane. – Rzuciła mu surowe spojrzenie. – To był tylko żart! Ktoś zadzwonił. Jane wyszła, aby przywitać gości, Jack – aby wziąć ich płaszcze. Usiadłam na kanapie w rogu i rozejrzałam się po pokoju. Wyglądał jak z katalogu IKEI. Kolorowy, choć niezbyt oryginalny. Drewniany parkiet przykryty jaskrawymi dywanikami. Żyrandol z kutego żelaza. Kolorowe grafiki na ścianach. Wesołe zasłony w kratką na dekoracyjnych karniszach. Nie wiedziałam, gdzie odstawić kieliszek. Na pewno nie na antyczny mahoniowy stolik z lewej strony, jego delikatny blat był intarsjowany w szachownicą. Z pewnością należał do Jacka. W gruncie rzeczy, rozglądając się po pokoju, bez trudu można było odróżnić rzeczy Jacka, ponieważ nie pasowały do pozostałych. Ładny olejny obraz z widokiem alpejskiej przełączy wisiał niezręcznie obok reprodukcji Hockneya. Para pięknych świeczników z rżniętego szkła była zupełnie nie na miejscu na sosnowej półce nad kominkiem. Wszystkie rzeczy mniej „użyteczne” należały do Jacka. TL R Przed sobą miałam niski, drewniany stolik do kawy. Odstawiłam kieliszek i wzięłam jedną z leżących na nim książek. Porozumiewanie się z nastolatkiem Sheili Munro. Pod spodem leżał zaczytany egzemplarz Wcale mnie nie słuchasz, wcale mnie nie rozumiesz i Dzieci innych ludzi Joanny Trollope. Dzwonek. Pokój powoli się zapełniał. Wszyscy pili szampana, przedstawiano mnie sąsiadom, znajomym i kolegom z pracy Jane. Jack poza mną nie zaprosił nikogo z radia, ale w ogóle było dość przyjemnie, choć 289 dziewczynki nie brały udziału w zabawie. Siedziały na schodach i czytały „Sugar” i „Shout!” O dziesiątej, kiedy przyjęcie nabrało rozpędu i wszyscy mieliśmy dobry humor, z zewnątrz dobiegł pisk opon, trzaskanie drzwiami od samochodu, pijany męski śmiech i… dzwonek. – Topaz, otwórz te przeklęte drzwi! – wrzasnął jakiś facet przez otwór na listy. Topaz i Iolanthe podbiegły do drzwi i do salonu weszła banda młodych ludzi w dżinsach i czarnych skórach. W pokoju niemal zapachniało

testosteronem. Oczy Topaz i Iolanthe zabłysły ze szczęścia. Przybyli ich bohaterowie. – Wieczór – mruknął mniej więcej piętnastoletni chłopak, pociągając nosem. Trudno byłoby powiedzieć, co było tłustsze: jego wypomadowane włosy czy świecąca twarz. – Halo… Wayne, prawda? – powiedziała z uśmiechem Jane. –I Pete. – Pete na przywitanie uniósł do góry wytatuowaną dłoń. Na brodzie miał potworną krostę. – Jack, podaj im coś do picia –powiedziała Jane. – Mamy kilka gatunków piwa, chłopcy. – Super – powiedzieli i poszli do kuchni. TL R Dzwonek. Przybyła następna grupa nastolatków. Trzech chłopaków i parę dziewczyn. Gapili się na nas, jakbyśmy byli obcymi z planety Zog. – Co za stado wapniaków – powiedziała niejaka Dawn z czerwonymi włosami i uszami tak obwieszonymi kolczykami, że przypominały szyny do firanek. – To my – wyjaśnił Jack. – Na wypadek, gdybyś nie zrozumiała, co ona mówi. – Cholerne dziady – powiedziała jej przyjaciółka. 290 – Dziady? – zdziwiłam się. – Dziady od pradziady, czyli rodzina – wytłumaczył mi Jack. – Czego się napijesz, Dawn? – spytała Jane. – Wódki z sokiem pomarańczowym. – Proszę bardzo. Ty też, Tyler? Tyler kiwnęła głową. – Podwójną. – Obsłużcie się same, dziewczynki – powiedziała życzliwie Jane, kiedy podeszły do barku. – Mamy do was zaufanie i wiemy, że nie nadużyjecie alkoholu. – Nic podobnego – syknął Jack. Dzwonek. Przyszły dziewczyny z kolczykami w brwiach, dziewczyny z paznokciami pomalowanymi na czarno, dziewczyny w spódniczkach nie zasłaniających majtek i dziewczyny w najdziwniejszych butach, jakie kiedykolwiek widziałam. Nie mogłam się powstrzymać od gapienia na

cudaczne przedmioty na ich nogach: sportowe buty ze sznurówkami powyżej kostki, platformy z rzemykami, skórzane półbuty obsypane różowymi cekinami. TL R – Podobają ci się moje nowe platformy? – Uwielbiam księcia Williama. – E tam, ja wolę Leo di Caprio. – Kevin jest niezły. – Mama wstrzymała mi kieszonkowe. Dzwonek. Kolejni chłopcy – z długimi, tłustymi włosami, w za dużych bluzach, z pierwszym wąsikiem, z twarzami pokrytymi pryszczami. W ciągu pół godziny nastolatków było dwa razy więcej, niż nas, „wapniaków”, ktoś 291 zmienił płytę i pokój przypominał teraz dyskotekę szkolną. Przygaszono światła i zaczęły się przytulanki. Atmosfera zgęstniała. – No, chodź. – Nie chcę! – Chodź. – Oj, to obrzydliwe. – Nie ma nic gorszego niż zakazy dla młodych ludzi – powiedziała Jane, gdy Topaz złapała za rękę przechodzącego chłopaka, pociągnęła go na kanapę i zaczęła entuzjastycznie obcałowywać. – Czy wiesz – spytała poważnie – że nastolatki dyscyplinowane przez rodziców mają w dorosłym życiu problemy z konstruktywnymi związkami? – Czyżby? – powiedział Jack. – To, czy starsze pokolenie potrafi być tolerancyjne i wyrozumiałe, to kwestia ich poziomu cywilizacyjnego – stwierdziła Jane. –Moi rodzice byli potwornie surowi… – Przepraszam. – Jakaś dziewczyna pobiegła do łazienki z ręką przyciśniętą do ust. W salonie dwóch chłopaków rozgrywało pojedynek; kto z kanapy napluje w sam środek lustra. TL R – Ojej, już jedenasta – powiedział któryś z „dziadów”. – Musimy iść. – Dzięki za wspaniałe przyjęcie, Jane. – Do zobaczenia, Jack.

Tymczasem Dawn i Tyler, pijąc szóstą podwójną wódkę z sokiem, chichotały histerycznie. Za każdym razem, gdy Tyler otwierała usta, widziałam srebrny kolczyk w jej języku. Nagle straciła równowagę w swych 292 piętnastocentymetrowych platformach i złapała się jednego z przechodzących chłopaków. – Hej, Pete, łapska przy sobie, dobrze?! – zawołał Wayne z drugiego końca pokoju. – Nawet jej nie dotknąłem – zaprotestował Pete. – Uważaj! – Dobrze. Wcale mi się nie podoba – dodał, machając puszką carlsberga. – Twoja paskuda to stara suka. – Co? Chodź tu i powtórz! – Nie. – Chodź tu… – Wayne złapał Pete’a za ramiona i popchnął na ścianę. Olejny obraz Jacka spadł na podłogę. – Uważajcie! – zawołał Jack, biegnąc na ratunek. – Co powiedziałeś? – Właśnie, co powiedziałeś?! – wrzasnął Wayne, nadal przyciskając Pete’a do ściany. – Dobrze, dobrze, przepraszam – mruknął Pete. – No. Trochę więcej szacunku – przykazał Wayne. – Bardzo nam było miło. TL R –Bo jak nie, to… – Świetne przyjęcie. – Rozwalę ci ten głupi łeb… – Zadzwonimy niebawem. – Kapujesz? – Nie, nie, sami wyjdziemy. – Dobrze, dobrze – powiedział Pete. 293 Dzwonek. Wielki Boże, następna grupa nastolatków, pijanych jak bela, wpadła do środka. Wiadomości najwyraźniej szybko się rozchodziły i skromny koktajl przerodził się w szaleńcze party. Szyby w oknach drżały,

gdy dzieciaki zaczęły tańczyć do wtóru ogłupiających dźwięków techno. – To jest trans! – zawołała szczęśliwa Iolanthe, podskakując z jakimś chłopakiem. – Powiedziałbym raczej, że koma – stwierdził Jack. – Posłuchaj, Iolanthe, ścisz tę muzykę. Iolanthe! – krzyknął. – Za chwilę zjawi się tu policja. – Odpieprz się! – zawołała Iolanthe z pijackim chichotem. –Mamie to nie przeszkadza. – Nie, raczej nie – przyznała Jane. – Młodzi ludzi muszą się wyszumieć. – Wolałbym, aby nie robili tego w moim domu. A co to? –Wysoki, chudy chłopak z podbitymi oczami rozdawał małe, białe tabletki. Podłoga podskakiwała i obrazy trzęsły się na ścianach, gdy dzieciaki tupały i krzyczały. – Myślę, że powinniśmy pójść na górę, żeby im nie przeszkadzać – powiedziała Jane. – Ja raczej pójdę do domu – powiedziałam. Dzwonek. TL R – Proszę cię, Minty – szepnął Jack. – Nie zostawiaj mnie. – Nie powinniśmy psuć im zabawy – stwierdziła Jane. – Ale ja nie mam z tym nic wspólnego. – W końcu tylko raz jest się młodym. Moi rodzice nie pozwalali mi chodzić na prywatki. – Potrzebuję twojej pomocy – syknął Jack. Czułam, że ściska mnie za ramię. – To sprawa między tobą a Jane. 294 Dzwonek. – Nie przedłużę ci kontraktu. – Jack! – Przepraszam – mruknął chrapliwie. Jane poszła na górę. –Nie wiem, co robić. – No, dobrze, ale jak mam ci pomóc? – Postaraj się przekonać moją żonę. – Oczywiście, że niczego nie zniszczą – powiedziała Jane anielsko spokojnym głosem, gdy usiedliśmy na schodach. – Jestem tego pewna.

Chodzi o to, aby im pokazać, że mamy do nich zaufanie, a wtedy będą się odpowiednio zachowywać. Z dołu usłyszeliśmy trzask pękającego drewna. – Oj, Pete, zobacz co zrobiłeś! – Chyba coś rozwalili – zauważyłam. – Nie, nie, nie – stwierdziła spokojnie Jane. – Nie wierzę, że mogliby zniszczyć cudzą własność. Usłyszeliśmy następny trzask i brzęk tłuczonego szkła. – Boże, co to takiego?! – zawołałam. TL R Nagle drzwi do salonu się otworzyły. Jakiś chłopak wybiegł na korytarz, bez koszuli, z głową zalaną piwem. – Może nie powinniśmy wchodzić im w drogę – powiedziała Jane, gdy przenosiliśmy się na wyższe stopnie. – Żeby ich nie hamować. A poza tym nie chcę zawstydzać dziewczynek i zachowywać się jak surowa matka. Zajrzałam do łazienki. Ktoś bez powodzenia usiłował sprzątnąć rzygowiny z podłogi obok ubikacji i cała podłoga zasłana była ręcznikami. Na 295 lustrze ktoś napisał pianką do golenia „Kocham Iana”, a zawartość apteczki leżała na podłodze. – Nieładnie – powiedziała Jane. – Ktoś był niegrzeczny. Ale to się szybko sprzątnie. – Ty gnoju! – usłyszeliśmy z dołu, a potem trzask rozbijanego mebla. – O mój Boże! – jęknął Jack, trzymając się za głowę. – Musimy coś zrobić, rozwalą nam dom. – Ale powinniśmy zachowywać się delikatnie, ponieważ to są bardzo wrażliwi młodzi ludzie – przypomniała Jane. – Wrażliwi młodzi ludzie? – powtórzył z niedowierzaniem Jack. – Wrażliwi młodzi ludzie?! Gówno prawda! Mam dość –oznajmił, wstając. – Mam dość twojego liberalizmu, Jane. Ci „wrażliwi młodzi ludzie” są bandziorami i niszczą nasz dom. – Tak, ale… – Żadnego ale! – wrzasnął z wściekłością Jack. – Ty chyba całkiem zwariowałaś! Oszalałaś! Ja z tym zrobię porządek i to już! Zbiegł po schodach, otworzył drzwi do pokoju i znieruchomiał w progu.

– O Boże! – jęknął. Spojrzałyśmy przez barierkę. Jack potrząsnął głową. TL R – O Boże! – powtórzył. Z daleka usłyszeliśmy zbliżający się dźwięk syreny. – O Boże! – krzyknął po raz trzeci, zapalił światło i wrzasnął: – Wynocha! Muzyka nagle ucichła i kilku chłopców wybiegło pospiesznie z domu, jak szczury uciekające z płonącej stodoły. Przyjęcie się skończyło. Powozy zajechały. Jane i ja odważyłyśmy się zejść na dół i obejrzeć zniszczenia. – O nie! – powiedziała Jane. – O nie! – Lustro nad kominkiem było popękane, jasnozielona kanapa zalana czerwonym winem, zasłony pocięte 296 nożem. Obrazy na ścianach wisiały krzywo, jak pijane, a żyrandol z kutego żelaza był na wpół wyrwany z sufitu. Dla Jacka najgorsze było to, że ktoś rzucił jego stolikiem szachowym, który stracił kawałek nogi i miał pęknięty blat. – Uwaga! – krzyknął. Kevin i Wayne usiłowali szybko wyjść, ale Jack złapał ich za kołnierz. – Wy mi pomożecie posprzątać! – wrzasnął, trzymając ich na wyciągnięcie ręki, jakby byli groźnymi psami. – A jeśli nie, to podam wasze nazwiska policji. – Syreny ucichły i samochody policyjne podjechały pod dom, omiatając ściany reflektorem. – I jak, panowie? Pomożecie policji w ich dochodzeniu? – spytał zimno Jack. – Czy posprzątacie tu ze mną? – Pomożemy panu – powiedział po namyśle Wayne. – Tak. – Tak co? – zapytał Jack, drżąc z wściekłości. – Tak, proszę pana. Jack wypuścił obu chłopców, a potem wyszedł z domu i przez chwilę rozmawiał z policjantami. Myśleliśmy, że wejdą do środka, ale po paru TL R minutach odjechali. Nagle z ogrodu wyszły Topaz i Iolanthe z dwoma chłopakami, z włosami i ubraniami w nieładzie. – O Boże! – zawołała Iolanthe. – Cholera! – jęknęła Topaz. – To zrobili wasi przyjaciele – powiedział Jack, obrzucając je pogardliwym spojrzeniem. – Ludzie, których wasza matka i ja zaprosiliśmy do naszego domu i którzy, przy waszej aprobacie, zachowali się jak świnie.

Mam nadzieję, że jesteście usatysfakcjonowane. 297 Topaz pociągnęła nosem, Iolanthe wyglądała na lekko przerażoną. – A teraz obie pomożecie mi sprzątać. I wy też – zwrócił się do czterech chłopaków, którzy jeszcze zostali. – Ty – poinstruował najniższego – pozbierasz wszystkie butelki. Ty wyczyścisz podłogę. Iolanthe, przynieś mu szczotkę. Topaz, ty zajmiesz się kanapą. A ty – dodał, wskazując na Wayne’a – zdejmiesz ze mną lustro ze ściany. – Tak, naturalnie, proszę pana – powiedział Wayne. – Bardzo przepraszam. Spojrzałam na Jane, kiedy sprzątając, poczułam kwaśny zapach wymiocin i słodki aromat trawki. Była kompletnie osłupiała. Dziewczyny też się nie odzywały. Były przerażone i zawstydzone. Kiedy jednak Jack zaczął nimi wszystkimi komenderować, prawdopodobnie po raz pierwszy w ich oczach zagościło coś, co mogę określić jako rodzaj podziwu. TL R 298 Luty – Oczywiście, że nie mam nic przeciwko temu – stwierdziła Amber.– Nie bądź głupia Minty. – Ulżyło mi – powiedziałam, wkładając przebiśniegi do wazonu. – Nie byłam pewna, jak to przyjmiesz, ale chciałam ci jak najprędzej powiedzieć. Zaproszenie trzymałam wprawdzie w swoim pokoju, bo nie mogłam go przecież ustawić na kominku, nie bardzo jednak wiedziałam, jak mogłabym pójść na ślub Helen i Charliego, nie mówiąc o tym Amber. Dziś rano postanowiłam jej powiedzieć. Przyjęła to całkiem dobrze. – Wiedziałam, że się pobiorą, Minty. Ona wpadła, a ten drań jest, mimo wszystko, przyzwoitym facetem. – Nie dlatego biorą ślub. Najwidoczniej coś między nimi zaskoczyło. – Charlie zawsze chciał mieć dzieci i teraz będzie je miał –powiedziała z westchnieniem Amber. – Wiesz, to nie był mężczyzna dla mnie. Nie miał…

dość seksapilu! Teraz to widzę. – Ja już to dawno zauważyłam. – Był namolny i nudny. A jeśli chodzi o Helen, to życzę jej wszystkiego najlepszego. Czy TL R wiesz, że dwadzieścia pięć procent wszystkich niemowląt płacze od trzech do czterech godzin na dobę? – Naprawdę? –I to przeważnie w nocy. – Coś takiego. – Pozbawiają cię całej energii, Minty. Całej kreatywności. Wyciągają z ciebie wszystkie soki życiowe. I, oczywiście, pochłaniają potworne pieniądze. – Zawsze mówisz tylko o tym, co biorą – powiedziałam cicho. – Nigdy o tym, co dają. 299 – Nie, nie, naprawdę nie chcę bachorów – powiedziała Amber, przytulając do siebie Perditę. – Nie mogę sobie wyobrazić nic gorszego. W dodatku dziecko zniszczyłoby moją karierę literacką. – Mmm. – Statystyki mówią, że dwadzieścia procent kobiet urodzonych po 1960 roku nie będzie miało dzieci – dodała. – Jedną z tych kobiet jestem ja. – Żyjemy w wolnym kraju. – Czy wiesz, że sąsiedzi też mają kota? – spytała Amber. Perdita leżała na jej ramieniu, mrucząc głośno. – Naprawdę? – Tak. Jest bardzo miły – dodała, klepiąc Perditę po grzbiecie –ale, prawdę mówiąc, nie umywa się do Perdity. Nie jest ani taki ładny, ani mądry. Nie ma porównania. Pokazywałam ci już, co ona umie? – zapytała o ożywieniem. – Spójrz tylko! –Nadal przyciskając kota do siebie, poszła do salonu i wróciła z kłębkiem różowej wełny. Postawiła kota na podłodze i przesunęła jej wełną pod nosem. Perdita rzuciła się i przycisnęła kłębek łapą do podłogi. – Fantastyczne, prawda? – szepnęła z nabożeństwem Amber, spoglądając TL R na mnie oczami jak spodki. –No… Tak.

– Ma zdumiewający refleks. Jest bardzo rozwinięta, jak na swój wiek, prawda, skarbie? Mamusia uważa, że jesteś najpiękniejszym i najmądrzejszym kiciusiem na świecie. – Rzyg rzyg – powiedziałam. – Ona naprawdę ma niezwykle wysoki iloraz inteligencji, Minty. – Amber wbiła wzrok w wielkie, szmaragdowe ślepia kotki. –Chciałabyś 300 odrobinę mleczusia, skarbie? – pisnęła. Fuj. Choć trzeba przyznać, że dzięki staraniom Amber stan zdrowia Perdity bardzo się poprawił. Utyła i urosła. Jej wychudzony pyszczek nie był już wychudzony, a jej sierść błyszczała. W ciągu miesiąca całkowicie się u nas zadomowiła. W ciągu dnia, kiedy Amber pisze albo czyta, siedzi u niej na kolanach, wysuwając od czasu do czasu pazurki. W nocy śpi na łóżku Amber, owinięta wokół jej głowy jak czapka. Nie odstępuje jej na krok. Mimo wszelkich wysiłków nie udało nam się znaleźć jej poprzedniego właściciela. I dobrze, bo Amber chyba by tego nie przeżyła. – Jest moim niewolnikiem – powiedziała Melinda. – Kto? – zapytałam. Na pewno nie byłam to ja. Trzymałam się noworocznego postanowienia, byłam dla Melindy niemiła i nie pomagałam jej w pracy. – Łobełt – oznajmiła, wymachując jego ostatnim listem. –Mówi, że jest moim niewolnikiem. A przynajmniej tak pisze. To fantastyczne, pławda? – Co o tym myśli twój mąż? – Nic. – To przypuszczalnie była prawda. – Ciekawe, jaki on jest – powiedziałam. – Nie twój mąż – dodałam szybko. – Twój prześladowca, Robert. TL R – Nie wiem. Jeśli jest niesłychanie przystojny, to powinnam się z nim umówić. – Nie robiłabym tego na twoim miejscu – poradziłam. – To równie dobrze może być seryjny morderca. – Nie bądź głupia, Minty! – powiedziała Melinda ze śmiechem. – Tłochę się pogubiłam w kwestii wspólnej waluty – dodała, zmieniając temat. – Jakie są za i przeciw euło? Czy mogłabyś mi je przypomnieć? 301

– Przykro mi, Melindo – powiedziałam – ale teraz analizują materiał o pracy dzieci. Zapytaj Jacka. – Wiesz, że nie mogę tego złobić – syknęła teatralnie. – Pomyśli, że jestem zupełnie bezużyteczna. – Bo jesteś – powiedział Jack, który właśnie wszedł do biura. – Co jestem? – obruszyła się Melinda. – Gotowa z tekstem? Czy jesteś gotowa z tekstem? – powtórzył. – To powiedziałem. Chciałbym rzucić okiem na twój tekst. – Ach tak? – powiedziała podejrzliwie. – Potrzebuję jeszcze tłochę czasu. Muszę napisać o euło. – Niech to nie potrwa zbyt długo – ostrzegł ją. – Mówiłem Wesleyowi, że chcę zrobić próbę. Dzisiaj wszystko musi pójść gładko, bo sir Percy przychodzi do studia. – O choleła! – zawołała Melinda. – Zupełnie zapomniałam. To znaczy, że muszę się napławdę postałać. – Dokładnie to znaczy – potwierdził Jack. – Jeśli masz problem z euro, zapytaj Sophie, ona ma to wszystko w małym palcu. – Jestem zajęta – jęknęła Sophie. Przygotowywała program naszego TL R szkolenia komputerowego. Jack, ułagodzony zwycięstwem na froncie domowym, wreszcie się poddał. – Płoszę cię, Sophie – zapiszczała Melinda. – No dobrze – zgodziła się Sophie z westchnieniem. Odłożyła pióro i stanęła przy biurku Melindy, zakładając ręce na piersiach. –W tym naprawdę nie ma nic trudnego – zaczęła, poprawiając małe okulary w metalowej oprawce. – Generalnie chodzi o to, że euro zastąpiło ecu i jest teraz wspólną walutą dla krajów Unii Europejskiej i kamieniem milowym dla polityki 302 fiskalnej Unii. Kraje członkowskie, które do tej pory przystąpiły do Unii, to w kolejności alfabetycznej: Austria, Belgia, Finlandia, Francja, Hiszpania, Ho-landia, Irlandia, Luksemburg, Niemcy, Portugalia i Włochy. Ta „eurostrefa”, jak się ją nazywa, tworzy rynek dla około trzystu milionów klientów i dotyczy mniej więcej jednej piątej gospodarki światowej. Główne zalety przynależności to – mówiła gładko –większa przejrzystość cen, sprawniejsze rynki kapitałowe i zmniejszone ryzyko dowolności kursów wymiany. Niektórzy analitycy twierdzą także, że długofalowe korzyści to

również niższe ceny z powodu rzeczywiście wspólnego rynku i szerszej konkurencyjności. Ci, którzy są przeciwko – dodała – czyli na przykład lord Owen, twierdzą, że przystąpienie Wielkiej Brytanii do Unii oznaczałoby akceptację jednakowych dla wszystkich stóp procentowych, co groziłoby utratą kontroli narodowej i redukcją elastycz-nej siły roboczej. Wskazują też na wyższe podatki i większe bezrobocie, podkreślając fakt, iż nie wszystkie kluczowe warunki dla osiągnięcia sukcesu zostały spełnione. Kryteria konwergencji, na przykład, zostały niewątpliwie sfuszerowane i wiele krajów przystąpiło do systemu euro z za wysokim poziomem długu. Niemniej jednak – kontynuowała bez chwili wahania – ci, którzy są za, między innymi KPB, choć przyznają, że warunki nie są jeszcze TL R idealne, uważają, iż Wielka Brytania powinna przystąpić, gdyż wierzą, że to będzie promocja dalszego rozwoju pojedynczego rynku i redukcja kosztów wewnętrznych i bariery ekspansji. Rozumiesz? Melinda wyglądała, jakby za chwilę miała się rozpłakać. – Ja w ogóle nie łozumiem, co ona mówi – jęknęła, gdy Sophie wróciła do swojego programu. – Łozumiem twoje wyjaśnienia, Minty, bo ty nie jesteś taka mądła, jak ona. – Dziękuję – powiedziałam ozięble. 303 – Chciałam powiedzieć, że potłafisz wszystko przystępniej wytłumaczyć – poprawiła się. – Pomóż mi, płoszę cię. – No dobrze – zgodziłam się, spoglądając na zegar. – Zamienimy się. Ty przytnij dla mnie ten materiał, masz na to dwadzieścia minut, a ja napiszę ci tekst. – Wiesz przecież, że nie umiem tego łobić. – No cóż, przykro mi, ale nie zdążę zrobić dwóch rzeczy. Spojrzała na mnie z niechęcią, ale się nie poddałam. Nie zapomniałam tego, iż powiedziała, że program pogorszył się podczas jej nieobecności. A poza tym niby dlaczego mam jej pomagać? Nigdy nie kiwnęła dla mnie palcem. Parę minut później poszliśmy do studia B na próbę. – A za godzinę program To ważne prowadzony przez Melindę Mitten – zapowiedział Barry. – Czy wszystkie taśmy są gotowe? – spytał Jack, przeglądając tekst.

– Tak – powiedział Wesley. – Wyczyszczone? –Tak. TL R – Efekty dźwiękowe przygotowane? – Tak. – Muzyka? – Też. – Wolałbym, żebyś nie doskonalił swych ojcowskich umiejętności w pracy, Wesley – powiedział znużonym tonem Jack. – Odłóż dziecko Melindy. – Przepraszam. – Wesley przestał kołysać Pocahontas i włożył ją z powrotem w krzesełko samochodowe, które kołysał teraz, dość mocno moim 304 zdaniem, lewą nogą. Wyobraziłam sobie, jak ją łapiemy, kiedy wylatuje z krzesełka, ale na szczęście była dobrze zapięta. Pięć minut później Monika otworzyła drzwi i wpuściła do studia sir Percy’ego. Wyglądał sympatycznie, choć był lekko zadyszany. – Siedźcie, chłopcy i dziewczynki – powiedział z silnym akcentem z Yorkshire. – Ja sobie tu przycupnę. – Zajął miejsce na miękkiej ławce stojącej przy drzwiach i uśmiechnął się łagodnie do Melindy, która pomachała do niego przez szybę. – Nie zwracajcie na mnie żadnej uwagi. Macie swój program, a ja niczego nie potrzebuję. Wstydzisz się swoich błędów? – zapytał kulturalny męski głos, kiedy czekaliśmy na rozpoczęcie programu. Czy twoja słaba znajomość angielskiego sprawiła ci zawód? Zapisz się na nasz kurs korespondencyjny! Oto co mówi jeden z uczestników: Pół roku temu nie potrafiłem poprawnie napisać słowa „ urzędnik”, a dziś zajmuję wysokie stanowisko – powiedział głos podobny do głosu Michaela Caine’a. Tylko sześćdziesiąt dziewięć dziewięćdziesiąt dziewięć, powiedział pierwszy głos. Płatne w trzech ratach. Można płacić kartami. TL R – A teraz nadszedł czas na dzisiejsze wydanie programu To ważne. Prowadzi, jak zwykle, Melinda Mitten – zapowiedział Barry. Sir Percy uśmiechnął się z aprobatą.

– Witajcie – powiedziała Melinda. – Dzisiaj omówimy płoblem euło i dowiemy się, czy jego zwolennicy łosną w siłę. Mamy także przykły łapołt o płacy nieletnich. Omówimy nowy film Stevena Spielbełga i porozmawiamy ze znakomitym ałchitektem, sił Nołmanem Fostełem, o jego najnowszym projekcie. 305 Nagle wszyscy zobaczyliśmy coś bardzo ciekawego na dywanie, ale sir Percy niczego nie zauważył. Słuchał z autentycznym zainteresowaniem i, ogólnie rzecz biorąc, program nie był najgorszy. Miał dobry zestaw tematów, taśmy były świetnie przygotowane i audycja skończyła się punktualnie wywiadem „na żywo” z sir Normanem. – To był dla mnie wielki zaszczyt łozmawiać z człowiekiem, któły wypławił tyle znakomitych budynków – zakończyła radośnie Melinda. – Pałdon, wystawił – poprawiła się, zaglądając do tekstu. – Słuchajcie mnie jutło, a dzisiaj żegna się z wami Melinda Mitten. – To był szalenie ciekawy program – stwierdził sir Percy, gdy wyszliśmy ze studia. – Bardzo ciekawy. A teraz pragnę zobaczyć biuro, skoro nigdy tu jeszcze nie byłem. I chciałbym zamienić z panem dwa słowa, Jack, o przyszłości radia. – Oczywiście – powiedział Jack. – Z przyjemnością pokażemy panu biuro. Wszyscy pojechaliśmy windą na trzecie piętro, Jack nastawił ekspres do kawy, ktoś przyniósł lepsze filiżanki i talerzyki. Potem sir Percy napomknął, że chciałby wyjść na chwilę do toalety, Monika nalała wszystkim kawy, a TL R Melinda otworzyła pudełko ze smakowicie wyglądającymi słodyczami. W pudełku było dziewięć ponczowych ciastek, każde w oddzielnym opakowaniu, z lukrem i błyszczącą wisienką na wierzchu. Umieraliśmy z głodu, bo nigdy nie mamy czasu na obiad, ale grzecznie czekaliśmy, aż sir Percy powróci z toalety. – Melindo, skarbie, byłaś doskonała! – wykrzyknął ciepło, kiedy wrócił do pokoju. – Miałaś świetny tekst. – Bałdzo dziękuję, wujku. Sama go napisałam.

306 Kiedy Monika podawała sir Percy’emu kawę, spostrzegł pudełko z ciastkami na biurku Melindy. – Czarodziejskie ciastka, co? – powiedział. – Moje ulubione. Nie ma nic lepszego od czarodziejskiego ciastka. To miło, że je przyniosłaś, Melindo. Chętnie się poczęstuję. – Wziął jedno ciastko, ugryzł kawałek i zaczął żuć. I żuć. Melinda też się poczęstowała i podała mi pudełko. – Sama je upiekłaś? – spytałam. – O nie, nie umiem gotować. Łobełt mi je przysłał. – Łobełt ci je przysłał?! – wykrzyknęliśmy chórem. – Tak – odparła. – To ułocze z jego stłony, pławda? Powiedział, że chciał mi dać płezent. Przerażeni wpatrywaliśmy się w sir Percy’ego, który siedział jak sparaliżowany. W jego oczach widać było zdumienie i szok. Przestał poruszać ustami. Zakrztusił się. Zaczął wypluwać na biurko Melindy na wpół przeżute kawałki z jaskrawoczerwonymi kawałeczkami wisienki, a filiżanka z kawą wypadła mu z ręki. Z wyrazem zdumienia na czerstwej twarzy sir Percy upadł na podłogę. – Moi drodzy – powiedział wikary – zebraliśmy się tu dzisiaj… – Nie TL R mogłam przestać myśleć o śmierci sir Percy’ego. Nawet dwa tygodnie później widok Helen i Charliego, uśmiechających się do siebie przed ołtarzem, nie mógł wymazać z mojej pamięci tych strasznych scen w radiu. – Moi drodzy… – powiedział wikary w czwartek na pogrzebie sir Percy’ego. Co za szok! Co za sensacja. Co za straszne, koszmarne przeżycie. Westchnęłam i, żeby oderwać się od złych wspomnień, zaczęłam czytać porządek uroczystości: „Kościół św. Jana, Holland Park, Londyn. Sobota, 14 lutego”. W lewym dolnym rogu napisane było: Helen, a w prawym: Charles. Kościół był pełny. Spadł lekki 307 śnieg i było bardzo mroźno, dlatego wszyscy mieliśmy na sobie zimowe ubrania. Mimo iż usilnie starałam się skoncentrować na ceremonii, wciąż wracałam myślą do śmierci sir Percy’ego. Policja szybko odszukała Roberta.

Popełnił podstawowy błąd. U góry wszystkich swoich listów podawał adres i numer telefonu. W ten sposób prędko go znaleźli i aresztowali. Twierdził, że nie zamierzał zabić sir Percy’ego. Uważał to za niegodziwe pomówienie. Chciał zabić Melindę za karę, że go „ignorowała”. – Kochałem ją – powiedział policji. – Kochałem ją mimo piskliwego głosu, wad wymowy i strasznych błędów merytorycznych. Ale ona nie doceniała mojego poświęcenia. Traktowała je jako coś oczywistego, nie odpisując ani jednym słowem na żaden z moich dziewięćdziesięciu czterech listów. Jednak mimo jej gruboskórnego zachowania nadal ją kochałem. Mogłem jednak wytrzymywać wszystko tylko do pewnego momentu. To była crime passionel – dodał ze znajomością rzeczy. – Wyjdę po paru latach. Biedny sir Percy. Robert nafaszerował wisienki cyjankiem. Trucizna działa bardzo szybko. Co za okropna śmierć. Wszyscy go żałowaliśmy, był naprawdę sympatyczny. Oczywiście Melinda się załamała. Był jej ulubionym wujem. A przede wszystkim patronem. W krematorium w Putney płakała nad TL R wujem i nad sobą. Wszyscy zastanawialiśmy się, co będzie dalej, gdy szok zastąpił niepokój o przyszłość naszego radia. Jack wziął udział w spotkaniu rady nadzorczej i dowiedział się, że wszystko ma na razie iść dalej tak, jak do tej pory. – Dzięki Bogu – mruknęła Melinda, gdy później tego dnia Jack w sali konferencyjnej odpowiadał na nasze pytania. – Uważam, że wszystko powinno zostać tak, jak było – oznajmiła. –W hołdzie wujowi Pełcy’emu. On by tego chciał – stwierdziła z przekonaniem. 308 Jack zachował znaczące milczenie. Nikt z nas nie podjąłby się żadnego zakładu. Nasza przyszłość była równie wątła i skomplikowana jak pajęczyna. Konsorcjum mogło sprzedać stację radiową. Wszyscy mogliśmy stracić pracę. Ci, co liczą słuchaczy, mogli kazać nas zamknąć albo zmienić w program wyłącznie muzyczny. Wszystko mogło się zdarzyć. Wszystko. Cała historia ukazała się oczywiście w prasie. Jako sensacja. „Magnat rajstop otruty” – pisał „Sun”. „Książę rajstop zamordowany” – wtórował

„Mail”. W nekrologach sir Percy’ego w „Telegraph” i „Timesie” określono go jako „wizjonera”, którego wkładu w rozwój przemysłu pończoszniczego nie sposób przecenić. „Szybko wspiął się po oczkach kobiecych rajstop” – stwierdził jeden z komentatorów. „Zawsze w biegu” – donosił inny. „Wypełnił więcej pończoch niż św. Mikołaj” – oznajmiał trzeci. Biedny, biedny sir Percy, miał zaledwie sześćdziesiąt cztery lata. Smutne. A mogło się to przytrafić Melindzie, pomyślałam z – tak, przyznaję – odrobiną żalu. Poprawiłam futrzaną czapkę i dyskretnie rozejrzałam się dookoła. Nigdy nie byłam na ślubie w tym kościele. Zbudowano go we wczesnym gotyku, jego zewnętrzne mury z brązowej cegły miały czarne plamy od spalin i kwaśnych deszczy. Ale w środku był jasny, pomalowany na kremowo–biały kolor, z TL R dwoma rzędami zniszczonych mahoniowych ławek. To był pierwszy ślub, na który wybrałam się od tamtego, pamiętnego dnia. Helen powiedziała, że zrozumie, jeśli nie będę chciała przyjść na oficjalną uroczystość, ale koniecznie chciałam być w kościele. W końcu ode mnie wszystko się zaczęło. A raczej od Dominika. Kolejny efekt domina. Jego, naturalnie, nie zaproszono. Zaczęłam się zastanawiać, czy będzie na tyle bezczelny, by wziąć ślub kościelny z Virginią Park i czy jej też każe kupić suknię od Neila Cunninghama. Ile będzie kosztowało przyjęcie? Co najmniej dwadzieścia osiem tysięcy? Była bogata, 309 więc może nawet więcej. Ciekawe, czy Dominik zaproponuje jej ojcu ubezpieczenie na wypadek czegoś nieprzewidzianego? I czy odważy się wygłosić przemówienie? A jeśli tak, to co powie? Za nami chór zaśpiewał Niech Bóg będzie w mojej głowie. Ciekawe, ile czasu Dominik będzie tkwił w mojej głowie? Gdybym tylko mogła nacisnąć guzik z napisem „szybkie przewijanie”, tak jak to robię przy przygotowywaniu taśm, i przelecieć to wszystko, co mnie jeszcze czeka. Niestety, wiedziałam, że muszę wytrzymać każdą minutę i każdy dzień, aby się w końcu od tego wyzwolić. Spojrzałam na kwiaty. Oczywiście Helen sama je przygotowała. Czerwone na dzień św. Walentego. Po obu stronach stopni wiodących do ołtarza stały dwie efektowne kompozycje z czerwonych amarylisów i białych orchidei. Na końcu każdej ławki przyczepiła bukiecik czerwonych jaskrów.

Sama trzymała wielki bukiet purpurowych róż, tak, by jak najskuteczniej zasłaniał lekko wypukły brzuch. Helen ma Wielkie Nadzieje, pomyślałam z gorzko–słodkim uśmiechem. Dziś rano, kiedy szykowałam się do wyjścia, Amber była trochę przygaszona, co mnie nie zdziwiło. Ale kiedy otworzyła pocztę, humor jej się poprawił. Dostała kartkę. Walentynkową. Z przodu był mały, czarny kotek. TL R Przeczytała napis w środku i prychnęła: – To miło z twojej strony, Minty – powiedziała. Spojrzałam na nią zdumiona. – Miło, że pomyślałaś – stwierdziła, śmiejąc się i potrząsając głową. Podała mi kartkę. – „Dużo całusów dla Amber od jej małego zwierzaczka” –przeczytałam na głos. Pod spodem było dużo krzyżyków oznaczających pocałunki i ślady czterech łapek. 310 – Perdita poprosiła, żebyś kupiła kartkę w jej imieniu, co? –Pocałowała kota w nos. –Co? – Wasz mały spisek, prawda? – spytała z porozumiewawczym uśmieszkiem. – Nie – odparłam zgodnie z prawdą. – Naprawdę nie wiem, od kogo to jest… – skłamałam. – Nie domyślasz się? – Ach, tak – powiedziała i zamilkła zmieszana. Normalnie nie mówię nic na temat Lauriego, nie wychwalam jego zalet, bo gdybym to robiła, nabrałaby do niego niechęci. Taka już jest. Laurie jest ideałem, choć ona tego nie widzi. Nie wiem, jak można być tak ślepym. – Małżeństwo jest związkiem stworzonym dla wspólnoty mężczyzny i kobiety – powiedział wikary. – I dla prokreacji. – A potem nadszedł ten okropny moment, gdy Charlie miał złożyć przysięgę małżeńską. Na wspomnienie tego, co zrobił Dominik w identycznej sytuacji, zrobiło mi się niedobrze. – Tak! – powiedział Charlie tak głośno, że słowo odbiło się lekkim echem. – Tak – powtórzył z uśmiechem. Helen też się uśmiechała. Mimo TL

R problemów w pracy i gorzkiego, osobistego dramatu również musiałam się uśmiechnąć. Im więcej człowiek się uśmiecha, tym bardziej ma na to ochotę, kiedy więc Helen i Charlie szli środkiem kościoła, humor znów mi się poprawił. Gdy wychodziliśmy z ławek do wtóru Toccaty Widora, odwróciłam się i zobaczyłam znajomą postać. To był Joe. Przyglądał mi się ze smutkiem. Przypuszczałam, że będzie wobec mnie zimny, jak lutowy dzień – w końcu nie rozmawialiśmy od ponad dwóch miesięcy – i nie wiedziałam, co zrobić, więc 311 tylko się do niego uśmiechnęłam. Ani niechętnie, ani chętnie. Tak, żeby dać mu szansę. Podszedł do mnie. Oczywiście nie mogliśmy się unikać i musieliśmy się do siebie odezwać. – Cześć – powiedzieliśmy równocześnie. – Jak…? – spytaliśmy razem. – Ja… – zaczęliśmy jednocześnie. I nagle się roześmieliśmy. Z daleka lód wyglądał na dość gruby, ale postanowiliśmy się po nim przespacerować. – Co za okropna czapka – powiedział Joe. Serce zabiło mi mocniej. – Dzięki – odparłam uszczęśliwiona. – Masz brzydki płaszcz. – Naprawdę? – Przecież bym nie mówiła. – Strasznie śpiewasz – dodał, kiedy wychodziliśmy z kościoła. Muszę przyznać, że inni goście dziwnie nam się przyglądali. – Rzeczywiście mam taki okropny głos? – spytałam. – Jak stado kotów. Nie, sformułuję to inaczej: Jak stado kotów, które za chwilę ktoś utopi w stawie. – To bardzo miło z twojej strony – powiedziałam ciepło. –Biorę lekcje. TL R Kiedy Helen i Charlie pozowali do zdjęć, stanęliśmy z boku i nadal bezsensownie się przekomarzaliśmy. Słuchając obraźliwych docinków, byłam szczęśliwa, że znowu rozmawiamy. – Twoje włosy przypominają szczotkę klozetową – powiedziałam, kiedy szliśmy zalaną słońcem ścieżką. – Dziękuję. Twoja szminka jest obrzydliwa.

– Obawiam się, że skarpetki nie pasują ci do garnituru. 312 – Nie umiesz rozmawiać przez telefon. O ile, oczywiście, w ogóle weźmiesz słuchawkę. Aha, koniec gry. – Nie miałam ochoty – powiedziałam, kiedy skręciliśmy w lewo do St John’s Gardens. – Podwieźć was do Belvedere?! – zawołała Kate, siostra Helen, otwierając samochód. – Nie, dziękuję – powiedzieliśmy jednocześnie. – Wolimy się przejść. – A potem spojrzeliśmy na siebie z uśmiechem. Do Holland Park nie było daleko. Ptaki śpiewały i krokusy zaczęły wyłazić z przemarzniętej ziemi, jak małe włócznie. W powietrzu, mimo mrozu, czuło się odwilż. Na gałęziach drzew widać było pierwsze, zielone pączki. – Dlaczego nie chciałaś ze mną rozmawiać? – spytał poważnie Joe, kiedy skręciliśmy w Lansdowne Road. – Czy dlatego, że byłem taki nieprzyjemny po… – Westchnął. – No, wiesz. – Nie, wcale nie dlatego. Choć teraz przynajmniej jest między nami remis. Ale kiedy dzwoniłeś, nie chciałam rozmawiać z nikim. – Dlaczego? TL R – Bo nie miałam nastroju. – Dlaczego? Nie, sam zgadnę. Chodzi o Dominika? – Tak – przyznałam ze znużeniem. – Żeni się. Ogłosił w gazecie swoje zaręczyny. – Szybki Bill. – Owszem. – Już ci lepiej? – Chyba tak. 313 Szliśmy w milczeniu obok wielkich białych domów ozdobionych sztukaterią. Nasze stopy z chrzęstem deptały cienką warstwę śniegu. – Wiem, że trochę się poróżniliśmy, Minty – powiedział Joe po paru

minutach – i jest mi przykro z tego powodu, ale mam nadzieję, że mnie rozumiesz. – Oczywiście. – Nie mogę sobie pozwolić, by się znów zaplątać w coś bez przyszłości – wyjaśnił. – Chroniłem siebie. – Nie mam do ciebie pretensji. A poza tym masz rację. Wciąż tkwiłam w przeszłości. Nadal tkwię. – Będzie ci coraz łatwiej – powiedział, gdy przechodziliśmy przez ulicę. – Koordynacja. –Co? – Wszystko zależy od koordynacji – powiedział. – Po prostu spotkaliśmy się w niewłaściwym czasie, żeby zostać czymś więcej niż przyjaciółmi. Kiwnęłam głową, choć słowo „przyjaciółmi” mnie przygnębiło. – Jakieś szanse na nową pracę? – spytał. – Jeszcze nie. Na razie jest u nas straszne zamieszanie i nie wiadomo, co TL R będzie dalej. – Czytałem w gazetach. Śmierć od czarodziejskiego ciastka. Okropność. – Prawda? A jak twój scenariusz? – Jakoś idzie. Ale najgorsze jest to, że… – Tak? Skręcamy w lewo. – Że dziewięćdziesiąt procent scenariuszy nigdy nie staje się filmami. 314 – Jestem pewna, że tobie się uda. Założę się, że stworzysz genialny scenariusz. – Uścisnął z wdzięcznością moje ramię. –Skąd wziąłeś pomysł na powieść? – spytałam, kiedy weszliśmy do Holland Park. – Moja matka jest Polką – wyjaśnił, gdy szliśmy przez gęsty zagajnik srebrnych brzóz. – To prawdziwa historia, która przydarzyła się jej starszemu bratu. Był dzieckiem autystycznym. Bardzo zachwianym umysłowo i emocjonalnie. Wtedy nikt nic nie wiedział o autyzmie i po prostu spisano go na straty. Nie mógł, czy raczej nie chciał, mówić. Kiedy miał dziewięć lat, zaprzyjaźnił się z psem–przybłędą i to go odmieniło. Odblokowało coś w jego mózgu. W ciągu paru miesięcy zaczął mówić i „pies” było pierwszym słowem, jakie powiedział. – Bardzo mi się twoja książka podobała – powiedziałam, zgodnie z

prawdą. Dwie wiewiórki przeleciały nam przez ścieżkę. –Płakałam przy niej. Bez trudu mogę ją sobie wyobrazić jako film. – Ale to nie będzie łatwe. Dlatego postanowiłem pojechać do Los Angeles. – Dobry pomysł – stwierdziłam z krzywym uśmiechem. – Kiedy wyjeżdżasz? TL R – Za parę tygodni. Ale możemy obrzucać się obelgami przez telefon. – Pewnie – powiedziałam z żalem. – Jestem też przekonany, że będziesz mi przysyłać obraźliwe e–maile, Minty. – Z pewnością. – Nadal możemy wymieniać się niepotrzebnymi obelgami. – Z przyjemnością. Mogę do tego używać komputera w pracy. 315 – Mam jednak nadzieję, że jeszcze cię zobaczę przed wyjazdem – powiedział, gdy wchodziliśmy pod górę do Belvedere. Podszedł pierwszy i otworzył mi drzwi. – Wiem, że mieliśmy lepsze i gorsze momenty, Minty – dodał. – Mimo to uważam, że jesteś okropna. Ona jest naprawdę okropna, pomyślałam, kiedy w następny poniedziałek Melinda wtoczyła się z tacą do biura. Przyniosła nam wszystkim kawę. Był to tak rzadki przypadek, że zwątpiłam, czy samodzielnie znalazła stołówkę. – Płoszę, Minty – powiedziała uspokajającym tonem, stawiając mi kawę na biurku. – Chciałaś z mlekiem, pławda? – Co? Tak. Dzięki. Ile ci jestem winna? –Nic, Minty. – Wywróciła oczyma i roześmiała się. –Ja stawiam. – Dziękuję. – Poza tym to było tylko pałę euło – dodała ze śmiechem. –Już tełaz wszystko łozumiem. – To dobrze. – Jesteś pewna, że nie chcesz hełbatników? Mogą przynieść. – Jestem pewna. Dziękuję. TL R – Bo ja napławdę lubię pomagać kolegom. Kiedy tylko mogę. Później idę

na zakupy i mogłabym ci coś kupić w Hałvey Nicks. – Dziękuję, ale niczego nie potrzebuję. Naprawdę. – W łazie czego powiedz – stwierdziła z uśmiechem. – Masz ładną sukienkę, Minty – dodała ciepło. – Dziękuję. Nowa. –I ten szalik bardzo do niej pasuje. – Dzięki – powtórzyłam kolejny raz. 316 Te nieustanne komplementy stawały się już trochę męczące. Rozdawała je od tygodnia. Oczywiście wszyscy wiedzieliśmy dlaczego. Prawdę mówiąc, jej nagła zmiana frontu była wręcz obraźliwa. – Tu jest twoja hełbata, Sophie – powiedziała przymilnym tonem. – Z cytłyną i pół łyżeczki cukłu, tak jak lubisz. – Lodowiec by się rozpłynął. – Dziękuję, Melindo – odparła Sophie, która stała przy faksie. – Jakie ładne buty! – wykrzyknęła Melinda. – Nowe? – Każdy widział, o co jej chodzi. – E, tak – powiedziała Sophie, wystukując numer. – Uważam, że są fantastyczne. Od Kułta Geigeła? – Nie, od Ferragamo. – Oho. – Twój kostium też mi się bałdzo podoba – powiedziała Melinda. – Wygląda pławie na Chanel. – Mhm… To jest Chanel – odparła Sophie z zażenowanym uśmiechem. Mój Boże. Zauważyłam ostatnio zmianą w strojach Sophie, ale nic nie powiedziałam. Zmieniła swój wygląd, tak jak ja, jednak w jej przypadku przeszła od Next i River Island do znacznie droższych firm. Doszłam do TL R wniosku, że Candy Bar musi jej dobrze płacić. Bo przecież nie nasze radio. – Podoba mi się twoja małynałka, Wesley – powiedziała Melinda, stawiając mu kawą na biurku. – Bardzo miło, że to mówisz – odparł. Faktycznie miał na sobie całkiem porządną, sportową marynarką. – Jak się miewa Deiłdłe? – spytała z troską Melinda. – Jak tam jej wypukłość?

317 – Och, wypukłość ma się bardzo dobrze – odparł z zachwyconym uśmiechem. – Deirdre miała kolejne usg. – Dziecko to cudowna spława – powiedziała Melinda z anielskim uśmiechem. – Może nasze dzieci będą się łazem bawić? Moglibyśmy popłosić, żeby założyli nam w płacy żłobek. – Może. W tej samej chwili Jack wrócił z narady z głównymi szefami. Kiedy zdejmował płaszcz, obserwowaliśmy jego twarz, starając się odczytać, jakie zapadły decyzje. Czy dojdzie do połączenia? Przejęcia przez inną stację? Wykupienia? Do widzenia? – Halo, Jack. Co za supeł kławat! – zawołała wylewnie Melinda. – Właśnie przyniosłam wszystkim kawę. Czy mam pójść i przynieść też tobie? –Nie, dziękuję. Chciałbym jednak z tobą porozmawiać. Chodź do mojego pokoju, dobrze? – Dobrze. Oczywiście. Już idę. Jack otworzył drzwi Melindzie i kiedy weszli oboje, zamknął je zdecydowanym ruchem. Spojrzeliśmy na siebie porozumiewawczo. Co się stanie? Przez jakieś pięć sekund panowała cisza, a potem się dowiedzieliśmy. TL R – Nie! – krzyknęła. – Nie! Nie! Nie! Nie! Nie! – Potem usłyszeliśmy łkanie. – Nie możesz mi tego złobić – zawodziła. – Nie możesz. Usiłowaliśmy usłyszeć coś więcej, ale Jack mówił cichym głosem. – Nie możesz mi tego złobić! – zawołała ponownie. – Zapomniałeś, kim jestem? Wuj Pełcy byłby wściekły. – Drzwi otworzyły się z trzaskiem i wypadła Melinda z twarzą wściekłą i mokrą od łez. 318 – Usiłuje mnie wyrzucić! – wykrzyknęła. – Usiłuje się mnie pozbyć! Jakby nie wystałczyło, że stłaciłam wuja Pełcy’ego w takich tłagicznych okolicznościach. Na jej błagalne spojrzenie odpowiedzieliśmy obojętnością. Co mogliśmy powiedzieć? Czego od nas oczekiwała?

– Chcę, żebyście się wszyscy za mną wstawili! – krzyknęła Melinda. – To niespławiedliwe. On chce ze mnie złobić ofiałę. Jack wyszedł z pokoju i stanął w drzwiach, z twarzą czerwoną od gniewu. W dłoniach kręcił kawałek żółtej taśmy. Odezwał się jednak spokojnym głosem. – Melindo, proszę wrócić do mojego pokoju, żebyśmy mogli zakończyć naszą rozmowę. – Nie! – krzyknęła. – Nie włócę. Chcę, aby wszyscy słyszeli, jak mnie tłaktujesz. – Chciałbym przeprowadzić tę rozmowę w cztery oczy – powtórzył. –Nie! Jeśli masz mi coś do powiedzenia, powiedz przy wszystkich. Chyba się nie boisz? To przesądziło sprawę. –Nie boję się – powiedział cicho. – Usiłuję wykonywać moje obowiązki. TL R A do nich należy poinformowanie cię, Melindo, że twój kontrakt nie został przedłużony. Posłuchajcie, ponieważ Melinda nalega, abym prowadził tę dyskusję tutaj, z prawdziwą przyjemnością informuję was, że po długich deliberacjach rada nadzorcza postanowiła utrzymać nasze radio. – Dzięki Bogu! – krzyknęła Sophie. Wszyscy odetchnęliśmy z ulgą. – Zostałem

mianowany

dyrektorem

generalnym

z całkowitą odpowiedzialnością za program. Oczywiście jednym z moich najważniejszych 319 celów będzie uzyskanie lepszych wyników słuchalności. Zamierzam to osiągnąć, powierzając Minty prowadzenie programu To ważne. Poczułam radość w sercu, choć usiłowałam powstrzymać rozpromieniony uśmiech. – Nie możesz tego złobić! – zaprotestowała Melinda. – Minty nie jest dobła. – Jest bardzo dobra – powiedział Jack. – Ja wciąż mam tu jeszcze coś do powiedzenia – syknęła Melinda. – Nic podobnego. Teraz, gdy sir Percy… odszedł, nie masz tu absolutnie żadnej władzy. – Ale… – zaczęła jękliwie, zdając sobie sprawę, że agresywne zachowanie nic jej nie dało. – Jestem najbałdziej populałną płezentełką, jaka kiedykolwiek płacowała w naszym ładiu. – Posłuchaj, Melindo – powiedział Jack z cudownym spokojem. – Okłamujesz samą siebie i żyjesz złudzeniami. Jesteś równie popularna jak ktoś, kto puści bąka w zatłoczonej windzie. – Jesteś wulgarny. – Twój głos jest okropny – kontynuował Jack. – Masz wyraźną wadę TL R wymowy i popełniasz nieprawdopodobną ilość gaf. Najgorsze jest jednak to, że nie potrafisz napisać prostego tekstu bez pomocy kolegów. Będę z tobą brutalnie szczery, Melindo. Jako zawodowa prezenterka jesteś do niczego. – Nie muszą tego słuchać – syknęła. – Nie, nie musisz. Zanim uparłaś się, żebyśmy kontynuowali tę rozmowę przy wszystkich, chciałem ci powiedzieć, że w uznaniu tych dwóch lat, które tu przepracowałaś, dostaniesz stosowną odprawę. Jej wysokość uzgodnimy z 320 księgowością. Dziękuję ci za wkład pracy w naszym radiu. Do widzenia. – Jack wrócił do swojego pokoju i zamknął drzwi. – Twój kławat jest obrzydliwy! – krzyknęła do zamkniętych drzwi. – Tak

samo jak ty! – Wzięła torbę, dziecko i stanęła przy moim biurku. – Mam nadzieję, że jesteś usatysfakcjonowana, Minty – wypluła z siebie. – Mam nadzieję, że jesteś napławdę zadowolona. I byłam. Niesłychanie zadowolona. Ale nie odezwałam się ani słowem. – A wy wszyscy… – warknęła. – Ja…Ja… – Słowa nigdy nie były jej mocną stroną i tym razem też nie potrafiła powiedzieć nic ciekawego. Rzuciła nam wściekłe spojrzenie i wyszła. „Kolejne zawirowania w Londyn FM!” – pisał „Broadcast” parę dni później. Kochają nas. Dzięki nam mają o czym pisać. Jak w serialu. Wściekłe odejście Melindy było kolejnym dramatycznym wydarzeniem. Na środkowych stronach zamieścili duży artykuł o naszej stacji i opisali, co się zmieniło w ostatnim tygodniu, łącznie z nowym surowym prawem wobec prześladowców. Wszystkie listy od wariatów są teraz przesyłane wprost do policji. W artykule chwalono decyzję Jacka, by promować Sophie na producenta programu To ważne, podkreślając, że w wieku dwudziestu dwóch lat jest najmłodszym TL R pracownikiem w historii naszego radia. O mnie też sporo napisali. Na przykład o tym, że byłam pierwszą kandydatką do prowadzenia programu. I – uwaga! – nazwali mnie „Nowym głosem w Londyn FM”. O mało nie umarłam. Następnego dnia zadzwonili z „Evening Standard” i powiedzieli, że również chcą napisać o nas artykuł. Miało to być coś w rodzaju Dzień z życia. Przyszła dziennikarka z fotografem i towarzyszyli nam od zebrania o wpół do dziesiątej aż do końca nadawania. Materiał ukazał się dziś rano – mam go teraz przed sobą –i wygląda naprawdę dobrze. Zajmuje dwie strony i ma tytuł: 321 Powrót Londyn FM. Jest zdjęcie Sophie, jak prowadzi zebranie, moje zdjęcie ze słuchawkami na uszach i jedno przedstawiające nas wszystkich, jak się śmiejemy i żartujemy po zakończeniu programu, za piętnaście trzecia. Jest także bardzo dobre zdjęcie Jacka, jak siedzi u siebie w pokoju i rozmawia przez telefon, całkiem rozluźniony. Jack jest zresztą w znacznie lepszym nastroju, odkąd postawił się w domu. Mówi, że dziewczyny – i Jane – traktują go z większym szacunkiem. Zacytowano również jego wypowiedź, że chce zachować w programie sporo miejsca na sprawy bieżące i że chciałby

unikać powtarzania tego, o czym mówi się gdzie indziej. Oraz że ma zamiar w przyszłości wprowadzić nowe programy i że niedługo nasze radio wejdzie w nową, cyfrową epokę. Wreszcie sprawy idą naprawdę dobrze, a program jest coraz bardziej popularny. I zadzwonił Joe, co mnie szalenie ucieszyło. Ucieszyło mnie, bo jest teraz w Manchesterze u swoich rodziców, gdzie zbiera dodatkowe informacje o jednym z bohaterów swojej książki, chyba o nauczycielce chłopca. Powiedział, że razem z matką przegląda stare zdjęcia i listy. Wyjechał z Londynu na dziesięć dni, a mimo to zadzwonił do mnie. Dlatego tak się ucieszyłam. To był mój dobry dzień. TL R –Fantastyczny jest ten kawałek w „Standardzie” –powiedziała mama, gdy zadzwoniła do mnie po programie. – Nie mogę teraz długo rozmawiać, bo jestem w Fundacji Borsuków, ale chciałam ci tylko powiedzieć, skarbie, że ładnie wyszłaś na zdjęciu. Ciekawa jestem, czy tata je widział? – rzuciła mimochodem. – Rozmawiałaś z nim ostatnio? – O nie, byłam szalenie zajęta. Od dawna już go nie widziałam. Statki, które mijają się nocą, i tak dalej. 322 – Obiecałaś, że trochę zwolnisz, mamo. – Co miałam zwolnić, Minty? – Tę twoją działalność charytatywną. Obiecałaś, że się trochę wycofasz, jak tata przejdzie na emeryturę. – Tak, wiem. – On już jest na emeryturze od pięciu miesięcy. – Naprawdę? – spytała zaskoczona. – Mój Boże, jestem tak zajęta, że w ogóle tego nie zauważyłam. No, tak, faktycznie masz rację. Jeśli chciałabyś ze mną porozmawiać, zadzwoń między szóstą a siódmą, ponieważ przedtem mam imprezę w Czerwonym Krzyżu, a później koktajl w „Akcji przeciw uzależnieniom”. – Chciałabym, żeby ktoś zajął się twoim uzależnieniem –stwierdziłam sucho. – Jesteś beznadziejną filantropoholiczką.

TL R 323 Marzec Uwielbiam swoją pracę. Nie tylko z powodu oczywistych korzyści w rodzaju możliwości zrobienia kariery, lepszej pensji, podwyższonego statusu zawodowego i sporadycznego zainteresowania innych mediów. Nie, uwielbiam to, co robię z bardzo konkretnych powodów: nie muszę przeprowadzać wywiadów z Citronellą Pratt, wcześniej wracam do domu i jestem znacznie szczęśliwsza. Na tyle, że już się tak nie przejmuję Dominikiem i jego zaręczynami. Mam lepszy nastrój. Po raz pierwszy czuję, że dam sobie radę. Wahadło z powrotem wychyliło się w moją stronę. I takie jest życie. Raz na wozie, raz pod wozem. To, co Emily Dickinson nazywa „dzwonami weselnymi i śmiertelnym całunem” egzystencji. Przydarza ci się coś strasznego, na przykład narzeczony ucieka z kościoła w dniu ślubu, a potem dla równowagi zdarza się coś przyjemnego. Takiego jak mój awans. Choć było mi przykro, że zawdzięczałam go śmierci biednego sir Percy’ego. W każdym razie najbardziej podoba mi się fakt, że kiedy program się kończy, mogę iść do domu. Nie muszę siedzieć za biurkiem do późnej nocy, TL R przygotowując taśmy, a następnego dnia nie widzieć na oczy ze zmęczenia. Teraz robi to Monika. Powiedziała, że zawsze chciała być reporterką i Jack zaproponował jej to zajęcie. Jest młoda, chętna do pracy i zainteresowana radiem, nie przeszkadza jej więc to, że musi długo siedzieć. Moja praca polega wyłącznie na prowadzeniu programu. I nie muszę już wszystkim pomagać. Kończę nadawanie i mogę iść. Chociaż zwykle tego nie robię. Kręcę się tu i tam, rozmawiam z ludźmi. Wesley jest beznadziejny – mówi wyłącznie o tym, że zostanie ojcem. Czytam gazety, wykonuję parę telefonów i wychodzę mniej 324 więcej koło wpół do piątej. Dziś wróciłam do domu piętnaście po piątej.

Amber, jak zwykle, wisiała na telefonie. – Allo? Czy to księgarnia Borrders? Mówi tu Sylvie Dupont. – O Boże, nie ten stary trik! – Ja dzwonić, co by zamówić książkę, co wszyscy moi przyjacioły mówią, że jest strasznie dobra. Jej tytuł Ubikacja, a napisała ta genialna pisarka Amber Dane. Zamawiam dix, to znaczy dziesięć egzemplarzów. S’il vous plait… Oui, oui… Merci… Au revoir…Ha! – zaśmiała się, odkładając słuchawkę. – Nawet nie musisz mi mówić – stwierdziłam. – Przypadkiem celowo zapomnisz odebrać zamówione egzemplarze. – Aha. I wtedy będą je mieli w sprzedaży. – Ilu księgarniom zrobiłaś taki numer? – Trzydziestu trzem. Z różnymi akcentami. Zwłaszcza dumna jestem z akcentu rosyjskiego. Chcesz posłuchać? – Nie, dziękuję. Mam nadzieję, że nie pomylą ci się akcenty, jak zadzwonią, żebyś przyszła po książki. – Nie bądź głupia, Minty. Nigdy nie podaję prawdziwego numeru telefonu. TL R – Jesteś okropna – powiedziałam ze śmiechem. – Ciężko jest być pisarzem. Trzeba sobie jakoś radzić. Nagle zjawiła się Perdita i wskoczyła Amber na kolana. – Świetnie wygląda – powiedziałam, gładząc ją po łbie. – Przytyła. – Ale na szczęście nie za bardzo, bo nie chcemy, żeby była tłuścioszkiem, prawda, skarbie? A teraz, Perdito, pokażemy cioci Minty, co ci mamusia kupiła dziś u Harrodsa. Amber uśmiechnęła się do mnie radośnie, wyszła do kuchni 325 I wróciła z koszykiem wyłożonym futrem i porcelanową miseczką z wypisanym imieniem Perdity. – To jest ostatni krzyk mody w kocich akcesoriach – oznajmiła z zadowoleniem. – Perdita ma szczęście, że ktoś ją tak bardzo kocha. Amber otworzyła puszkę z sardelami w galarecie i wyłożyła jej zawartość na nową miskę. – Nie przesadzaj – poradziłam. – Jak zje za dużo, będzie rzygać. Poza tym wygląda w sam raz, nie powinna bardziej przytyć.

– Uważam, że wciąż rośnie. Poza tym pamiętaj, Minty, że musimy jej wynagrodzić kiepski start w życiu. – Halo! – zaskrzeczał Pedro. Dzwonił telefon. Przypuszczalnie któraś z księgarni Amber. – Jak się masz? – wrzeszczał Pedro, kiedy szłam do telefonu. – Tak… Tak… Tak… – mówił znudzonym tonem, gdy wzięłam słuchawkę. – Halo – powiedziałam. – Czy mówię z Minty Malone? – spytał obcy kobiecy głos. Dość zdenerwowany. Byłam tak zaskoczona, że przez chwilę się nie odzywałam. – Czy to Minty Malone? – powtórzył zniecierpliwiony głos. TL R – No, tak. Kto mówi? Przez moment panowało milczenie, co mnie lekko przestraszyło. – My się nie znamy – powiedział powoli głos. Z bardzo snobistycznym akcentem. –Ale ja muszę koniecznie z panią porozmawiać. – Dlaczego? – Nazywam się Virginia Park. Opadłam na krzesło. Twarz mnie paliła, a serce waliło mi jak oszalałe. – Czy pani wie, kim jestem? – spytała drżącym głosem. 326 – Tak – odparłam cicho. – Wiem. – Muszę z panią porozmawiać – powtórzyła. – Po co? – Było mi niedobrze. – Uważam, że powinna pani wiedzieć. – Co wiedzieć? – Bałam się i byłam ciekawa. – Chodzi o Dominika – wyjaśniła. – Dzwonię w sprawie Dominika. – Tyle sama wiedziałam. Po co jeszcze miałaby dzwonić? O co jej chodziło? O Boże! Nagły strach chwycił mnie za serce. O Boże! Nie, proszę nie. Był dla mnie wstrętny, ale nie życzyłam mu niczego złego. Oczami wyobraźni ujrzałam Dominika w kawałkach na autostradzie M1 albo pozbieranego po jakimś okropnym wypadku. Dzwoniła do mnie, bo jego matka nie była w stanie tego zrobić. – Czy on nie żyje? – spytałam. Wciąż było mi niedobrze. –Proszę mi powiedzieć. Czy coś się stało? Czy Dominik nie żyje?

– Żyje, ale życzę mu śmierci – warknęła. – To po co pani do mnie dzwoni? – Ponieważ… – Teraz usłyszałam szloch. – Ponieważ ten łobuz ze mną zerwał. TL R – Mieliśmy wziąć ślub w maju – mówiła, łapiąc powietrze. –Moja suknia jest prawie gotowa. Zarezerwowaliśmy hotele. I zamieściliśmy zdjęcie w „Leicestershire Life”. – Rozumiem. – W zeszłym tygodniu byliśmy na kolacji i nagle Dominik powiedział, że nie chce się żenić. Że nie może podjąć takiego zobowiązania. Powiedział, że popełnił głupi błąd i że wszystko się zmieniło. – Co parą słów zanosiła się płaczem. 327 – Och. – Byłam zbyt zaszokowana, aby powiedzieć coś więcej. – Nie mogą spać – powiedziała. – Mam samobójcze myśli. Nie wiem, co robić. Dominik opowiadał mi o pani. Widziałam w jego notesie pani nazwisko i numer telefonu. Wykreślił je, ale dało się odczytać. – Och – powtórzyłam. Wolałabym, żeby mi tego nie mówiła. – Kiedy zabierałam od niego moje rzeczy, przepisałam sobie pani numer. A dziś rano zobaczyłam artykuł o pani w „Evening Standard” i po prostu musiałam z panią porozmawiać. – Dlaczego? – Bo pomyślałam, że po tym, co pani zrobił, będzie mi pani mogła udzielić jakiejś rady. – Skąd pani wie, co Dominik mi zrobił? Nie wyobrażam sobie, żeby się tym chwalił. A właściwie to chciałabym wiedzieć, kiedy go pani poznała – powiedziałam z bijącym sercem. – Dawno temu. Spotykaliśmy się przez jakiś czas na początku lat dziewięćdziesiątych. – Nie wiedziałam. – Szalałam na jego punkcie, ale to nie trwało długo. A potem spotkałam TL R go przypadkowo u Harrodsa, w lipcu ubiegłego roku. Był bardzo zdenerwowany. Wspomniał, że się żeni i że się tym bardzo przejmuje.

Życzyłam mu powodzenia i więcej o nim nie myślałam. Ku mojemu zdumieniu odezwał się do mnie na początku sierpnia. Miał mój numer telefonu z dawnych czasów. Zapytałam, jak wypadł ślub. –I co powiedział? – Nie chciał na ten temat rozmawiać. – To mnie nie dziwi. Ale co powiedział? Jak się wytłumaczył? 328 – Powiedział, że w końcu się nie ożenił, bo… Jak on to określił? Ach, tak. Ponieważ „miał problem z kościołem”. Problem z kościołem? Problem z kościołem?! To mówił ludziom? Że miał problem z kościołem. O mało się nie udławiłam z wściekłości. – Jedyny problem z kościołem – stwierdziłam lodowatym tonem – polegał na tym, że Dominik nagle wyszedł, w środku ceremonii małżeńskiej, na oczach dwustu osiemdziesięciu osób. – O mój Boże! On tak tego nie przedstawiał. – Oczywiście, że nie. – Coś we mnie pękło, coś się wreszcie skończyło. Znikł mój tłumiony smutek i jego miejsce zajął gniew. – To jest takie upokarzające – powiedziała Virginia Park. Znów płakała. – Ma pani absolutną rację. – Zawiadomienie o zaręczynach było w gazetach – załkała. –Wszyscy wiedzieli. Czuję się potwornie. Nie wiem, co robić. Nie mogę pracować. – Powiem pani, co robić. – Co? – Powiem pani, co robić – powtórzyłam głośniej, wstając z krzesła. – Tak? Co? TL R – Cieszyć się! Powinna się pani cieszyć! – Nie rozumiem. –Niech się pani cieszy, że udało się pani nie wyjść za człowieka tak pospolitego… tak godnego pogardy, tak nikczemnego, tak obrzydliwego… Tchórza, gnojka… – Drania – wtrąciła Amber, która siedziała cicho na schodach. Słyszałam, jak Virginia Park płacze w słuchawkę.

329 – Żal mi pani. – Trzymałam się blatu stołu w przedpokoju. – Przykro mi, że pani cierpi. Ja też cierpiałam. Ale prosiła mnie pani o radę. I dlatego ją pani daję. Powtarzam: niech się pani cieszy! Chwali Boga! I mu dziękuje! Alleluja! Bóg panią uratował. Do widzenia. Odłożyłam słuchawkę. Czułam, że za chwilę zemdleję. Udawałam brawurę, ale łzy płynęły mi po twarzy, a w głowie miałam zamęt od pytań, na które nie znałam odpowiedzi. Ilu mieli mieć gości? Ilu z nich to byli jego klienci? Czy to z jej powodu Dominik mnie rzucił? I dlaczego z nią też zerwał? Czy miał jakąś straszną fobię na tle związków z kobietami, czy w tym małżeńskim szaleństwie była metoda? Usiadłam na krześle, wbiłam wzrok w przestrzeń przed sobą, nacisnęłam guzik „przewijanie” i jeszcze raz odegrałam sobie wszystko, co mówiła. Powiedziała, że spotkała go w lipcu, tuż przed naszym ślubem, i że był zdenerwowany. To prawda, ja też to zauważyłam. Ale z drugiej strony Dominik nie zachowuje się nerwowo i neurotycznie tylko wtedy, kiedy coś komuś sprzedaje. Na co dzień jest bardzo niepewny siebie. Zakładałam, że martwi się, jak to wszystko wypadnie, w końcu sama również się niepokoiłam. Spojrzałam na Amber. Czekała aż jej opowiem, co się stało. Jednak TL R byłam tak zaszokowana, że nie wiedziałam, od czego zacząć. Miałam ją właśnie poinformować, że Dominik rzucił także Miss Piggy, kiedy znów zadzwonił telefon. Podniosłam słuchawkę po trzech dzwonkach. – Tak? – powiedziałam znużona. – To jeszcze raz ja – odparła zapłakana Virginia Park. Wyobraziłam sobie jej cienką górną wargę mokrą od łez i glutów. – Okropnie się czuję – jęknęła. – Muszę z panią porozmawiać. – Przykro mi. – Byłam wykończona, 330 – Proszę. – Nie mam nic więcej do powiedzenia. Nie chcę mieć z tym nic wspólnego. To zbyt bolesne. Przepraszam. Dość już przeszłam i teraz muszę

chronić siebie. Przykro mi, Virginio. Naprawdę. Do widzenia. – Odłożyłam słuchawkę. Dziesięć sekund później telefon znowu zadzwonił. O Boże, czy nie może się ode mnie odczepić? Niektórzy ludzie są okropnie gruboskórni. – Proszę posłuchać – powiedziałam. –Nie potrafię pani pomóc. Żal mi pani, ale nie jestem w stanie wyjaśnić zachowania Dominika. I choć pani chce o nim rozmawiać, to ja nie mam na to ochoty, ponieważ, szczerze mówiąc, żałuję, że go w ogóle spotkałam. Z drugiej strony panowała cisza. Dzięki Bogu. Wreszcie do niej dotarło. Nie potrzebowałam dodatkowych komplikacji, bo życie miałam i tak dość skomplikowane. Spojrzałam na Amber, przewróciłam oczami i westchnęłam. Już odkładałam słuchawkę, kiedy usłyszałam dobrze znajomy głos. – To ja, Minty. – Nie, Minty, proszę cię – powiedziała Amber, kiedy trzy minuty później skończyłam rozmawiać z Dominikiem. – Proszę cię, nie spotykaj się z nim. – Czy ja osiwiałam? Czy na mojej twarzy pojawiły się głębokie bruzdy? TL R – Amber potrząsnęła głową. – Mam wrażenie, jakbym w ciągu ostatnich dziesięciu minut postarzała się o pięćdziesiąt lat. – Cała się trzęsłam. Ręce i czoło miałam wilgotne. Jego głos wyprowadził mnie z równowagi. A to, że chciał się ze mną spotkać, wstrząsnęło mną do głębi. – Uważam, że nie powinnaś się z nim umawiać – powtórzyła z większym przekonaniem. Podsunęła mi chusteczkę. – Po co? Weszłyśmy do kuchni, Amber sięgnęła po resztkę brandy, której używałyśmy do gotowania. 331 – Muszę go zobaczyć – wychrypiałam. – Może w końcu zrozumiem. Mówi, że mi wszystko wytłumaczy. Mówi, że są rzeczy, o których nie wiem. Których wtedy nie mógł mi powiedzieć. Amber wzniosła oczy do nieba i postukała się w czoło. – Powiedział, że miał okropne wyrzuty sumienia w związku z tym, co się stało. – W związku z tym, co się stało?! – wykrzyknęła. – To typowe stwierdzenie Dominika, prawda? W związku z tym, co zrobił!

– To właśnie miał na myśli. Przykro mu, że się tak zachował. Ale mówi, że miał ku temu powody. – Takie powody, że jest ohydnym mięczakiem bez moralnego kręgosłupa – powiedziała gwałtownie Amber. – Spojrzałam na nią smutnym wzrokiem. – Ma w sobie tyle godności, co glista – dodała. – Nie, przepraszam, to niesprawiedliwe w stosunku do glist. On jest jeszcze gorszy. – Nie bądź taka bezwzględna – załkałam. – Dlaczego nie? Zasłużył sobie na to. Nic dobrego cię przy nim nie spotka. – Och, Amber. – Nie mogłam powstrzymać łez. TL R – Ten człowiek to poważne zagrożenie dla innych – mówiła ze złością. – Virginię Pasztecik Wieprzowy też rzucił, co? – Kiwnęłam głową. – Powinien nosić na sobie ostrzegawczy napis. „Kontakt z tym facetem, proszę pań, może grozić utratą zdrowia psychicznego”. To bardzo zły pomysł – powiedziała ponownie, kręcąc głową i wydymając wargi. – Uważam, że powinnaś do niego zadzwonić i odwołać. Poza tym dlaczego chcesz się z nim spotkać? – Bo byłam z nim bardzo związana – wyjaśniłam cicho. – 332 I on… To… co zaszło w dniu ślubu stało się moją obsesją, od której od dziewięciu miesięcy nie mogę się wyzwolić. Nie rozumiem, co się stało i dlatego winię głównie siebie. Teraz przynajmniej mam szansę, żeby dowiedzieć się prawdy i nie zamierzam z tej szansy rezygnować. Amber westchnęła. – Mam nadzieję, że nie będzie cię namawiał, żebyś do niego wróciła. – Nie bądź śmieszna – powiedziałam zmęczonym głosem. –To nie wchodzi w rachubę. – Chcę, żebyś do mnie wróciła – powiedział Dominik w następny czwartek, jakieś dwadzieścia po ósmej. – Uważam, że powinniśmy dać sobie jeszcze jedną szansę. Spotkaliśmy się tuż po ósmej, w Ivy. Nie zwlekał długo z powiedzeniem tego, co zamierzał powiedzieć. Jakby chciał jak najszybciej mieć to za sobą, na wypadek, gdyby nasze spotkanie prędko się skończyło. Wpatrywałam się w niego bez słowa. W wyobraźni przeżywałam tę chwilę setki razy. Chwilę, gdy znów się spotkamy. Ale z drugiej strony nie wierzyłam, że to się

kiedykolwiek zdarzy. Dominik nigdy nie zmienia zdania. O tak, on zawsze dokładnie wie, czego chce. Tymczasem okazało się, że się pomyliłam. I oto znaleźliśmy się TL R twarzą w twarz. Co właściwie miałam zrobić? Odmówić? Zgodzić się, a potem nie przyjść? Spotkać się z nim w restauracji i obrzucić go obelgami łub wylać mu zupę na głowę? Zdemaskować go publicznie albo przyjść z innym mężczyzną? Zastanawiałam się nad tym wszystkim przez kilka dni. W końcu odrzuciłam wszystkie opcje. Nie pasowały do mnie. Postanowiłam zachować spokój i być bardzo, bardzo chłodna. I dystyngowana. Obłożyłam serce lodem, choć, kiedy wchodziłam do restauracji, trzęsły mi się nogi. 333 Kelner zaoferował, że zaprowadzi mnie do stolika Dominika, lecz ja ruszyłam wprost do celu, jak rakieta nakierowana na źródło ciepła. Oczywiście, gdy go zobaczyłam, przeżyłam wstrząs –palący przypływ adrenaliny. Pomyślałam, że wygląda jednocześnie tak samo i inaczej. Oczy miał tego samego koloru, ale po zimie włosy mu ściemniały. Zirytowało mnie to, że trochę przytył. To znaczy, że nie miał żadnych wyrzutów sumienia, albo jadł za dużo pasztecików z mięsem. Na mój widok wstał i nastąpiła ta niezręczna chwila, gdy wiedziałam, że spróbuje mnie pocałować. Szybko odwróciłam głowę, wdychając jednocześnie znajomy zapach Chanel. Pił dżin z tonikiem i mnie też zaproponował, ale wybrałam wodę mineralną, bo wiedziałam, że jeśli napiję się alkoholu, to się rozkleję. Jak zwykle był bardzo dobrze ubrany, nie w pokutny worek, jak miałam nadzieję, lecz w ciemny garnitur i koszulę w dyskretne paski z podwójnymi mankietami, w których tkwiły srebrne spinki. Dostał je ode mnie na urodziny. Miał także jasnożółty jedwabny krawat, którego nie znałam. Może od Miss Piggy. W każdym razie wyglądał elegancko. Najśmieszniejsze było to, że kiedy szykowałam się do wyjścia, poczułam stary przypływ paniki, że włożę coś, co mu się nie spodoba. Że powie, iż źle dobrałam torebką albo mam za duży żakiet, albo w złym TL R kolorze, albo za tani. I pożałowałam, że wyrzuciłam ubrania, które od niego dostałam. Usiadłam na łóżku i dwa razy klepnęłam się dłonią w czoło,

włożyłam spodnie z Red or Dead, ponieważ Dominik nie lubi kobiet w spodniach, i czarną marynarkę z Comme des Garcons. Najbardziej niekobiece ubranie. Przylizałam włosy żelem. Kiedy mnie zobaczył, lekko się wzdrygnął, ale nie powiedział ani słowa na temat fryzury, ani wyraźnej zmiany stylu. Może widział moje zdjęcie w „Standardzie” i był psychicznie przygotowany. 334 Przyglądaliśmy się sobie przez chwilę. Usiłował się uśmiechnąć, ale spojrzałam na niego obojętnym wzrokiem, mimo krzyku w sercu. Po raz pierwszy w naszym związku to ja miałam władzę. Tylko dlatego, że Dominik poprosił mnie o spotkanie. Przez kilka minut przeglądaliśmy menu. Podszedł kelner. – Poproszę trójkolorową sałatkę z pomidorów dojrzałych na krzaku i smażonego miecznika. – Przykro mi – odparł skonfundowany – ale nie mamy tego w jadłospisie. – Och, co ja mówię! – wykrzyknęłam cicho z łaskawym uśmiechem. – Pomyliło mi się z Waldorfem. Poproszę kawior i pieczoną dziką kaczkę z foie gras, – A dla pana? – Wędzony łosoś i zapiekanka z ziemniaków. – A ja myślałam, że zjesz coś bardziej skromnego – powiedziałam miło, gdy kelner odszedł. – W ramach pokuty. – Tak, wiem. Masz powody, żeby się złościć, Minty. Niczego innego się nie spodziewałem. – Wyobraź sobie – zaczęłam z radosnym uśmiechem – że dziś wcale nie TL R jestem zła. Oczywiście wcześniej byłam, jak najbardziej . Prawdę mówiąc, byłam tak wściekła, że obawiałam się raka. – Przepraszam – powiedział. I wyglądał, jakby rzeczywiście było mu przykro. – W gruncie rzeczy… – powiedziałam cicho, bo Dominik jest przeczulony i nie lubi scen. – Co takiego?

335 – Przez ciebie miałam coś w rodzaju załamania nerwowego. –Milczał. – Pomyślałam, że ci o tym powiem – dodałam z uśmiechem. Napiłam się wody. – Ale ci wybaczam. Tego chciałeś, prawda? Żebym nie miała ci za złe. Obawiam się, że nie mogę powiedzieć tego samego o Virginii Park. – Dominik poczerwieniał. – Tak, mój drogi, obawiam się, że mimo mojego doświadczenia w tej dziedzinie, nie potrafiłam jej pomóc. Ach, oddałam twój pierścionek zaręczynowy ulicznemu grajkowi w Paryżu. – Minty… – wykrztusił Dominik. Na jego twarzy malowała się dziwna mieszanina złości i skruchy. Niewiele osób umie to połączyć. – Minty… – zaczął jeszcze raz. Pomyślałam, że mógłby nie używać wciąż mojego imienia. W końcu teraz nie próbował sprzedać mi polisy ubezpieczeniowej. – Minty – powtórzył – rozumiem, że obecnie nie jestem twoim faworytem, mam jednak nadzieję, że nie będziesz się starała być dla mnie nieprzyjemna. – Nie przyszłoby mi to do głowy – odparłam grzecznie. – Jak wiesz, zawsze byłam dla ciebie miła. – Tak, wiem. – Byłam bardzo, bardzo słodka. – To prawda – stwierdził ze smutkiem. – Zawsze byłaś słodka i miła. I TL R dlatego chciałem cię znów zobaczyć. – Żebym mogła być dla ciebie miła? Obawiam się, że będzie mi trudno. – Nie, oczywiście, że nie liczę na to, że od razu będziesz dla mnie miła. To musi trochę potrwać. Chciałem się z tobą spotkać, bo… No… Chciałem spróbować naprawić nasze stosunki. – Mam do ciebie dwa pytania, Dominiku – powiedziałam, biorąc do ręki bułeczkę. – Po pierwsze, dlaczego sądzisz, że potrafisz „naprawić nasze stosunki” i po drugie, dlaczego miałbyś to robić? 336 – Ponieważ… – Westchnął ciężko. Najwyraźniej sytuacja go stresowała. O Boże, oczy mu błyszczały. Czy to łzy? Ku mojej konsternacji poczułam, że lód w moim sercu zaczyna topnieć. –Ponieważ bardzo cię lubię,

Minty. – Naprawdę? – Tak. I myślę, że potrafię wszystko naprawić ze względu na to, co było między nami. A chcę to zrobić, bo wiem, że popełniłem straszny błąd. Straszny błąd? Straszny błąd? Dlaczego nie powiedział: „Wiem, że zrobiłem coś bardzo złego”. Moje serce stało się chłodniejsze. – Z całą pewnością popełniłeś błąd, Dominiku, ale nie przejmuj się. To już przeszłość. – Tak, Minty? Mam nadzieję. Ale wydaje mi się, że możemy – my? – odnieść to do przeszłości tylko wtedy, jeśli wyjaśnię ci, co zaszło. Jak się w to wszystko wpakowałem. Jak się w to wszystko wpakowałem?! – Powiem ci, jak się w to wszystko wpakowałeś. Oczywiście musisz pamiętać, że patrzę na to z mojego, egoistycznego punktu widzenia. Wydaje mi się, że wpakowałeś się w to wszystko, porzucając mnie w kościele w dniu mojego ślubu na oczach prawie trzystu osób. I ani razu mnie za to nie TL R przepraszając, ani nawet nie kontaktując się ze mną, aby sprawdzić, jak się czuję. Zostawiając moim rodzicom rachunek do zapłacenia, który, nie wiem, czy pamiętasz, wyniósł dwadzieścia osiem tysięcy funtów. A także, oczywiście wciąż z mojego egoistycznego punktu widzenia, wpakowałeś się w to wszystko, zaręczając się z kimś innym zaledwie po pięciu miesiącach. – Mam nadzieję, że nie będziesz dla mnie zbyt surowa – powiedział. – Tak, jest mi przykro i się wstydzę. Tego chcesz i na to zasłużyłaś. 337 – Dziękuję, Dominiku. – Kelner przyniósł przystawki. Dominik wziął sztućce i wtedy spojrzałam na jego sygnet na małym palcu lewej dłoni. Kupił go z drugiej ręki, kiedy miał dwadzieścia pięć lat. Zawsze uważałam, że jest za duży. Przedstawiał łanię z szyją przebitą strzałą. Czułam się dokładnie tak samo. – To był okropny błąd – powiedział, wyciskając cytrynę na łososia. Błąd? Błąd? Znowu to słowo. – Pomyliłem się w ocenie pewnych spraw – mówił dalej. – I przyjmuję na siebie pełną odpowiedzialność. Chciałbym podkreślić, Minty, że to absolutnie nie była twoja wina.

– Naprawdę? – Tak. – To mi ulżyło – powiedziałam bez ironii. – Ponieważ sądziłam, że jednak jakoś zawiniłam. Szarpałam się z tym przez kilka miesięcy. – Nie, nie, to wszystko była moja wina. Ale musisz poznać przyczyny takiego obrotu sprawy. – Posłucham z prawdziwym zainteresowaniem. – W końcu po to przyszłam. Żeby się dowiedzieć. – Dlaczego to zrobiłeś? – spytałam. TL R – Znalazłem się w ślepym zaułku. – Westchnął ciężko. – Cały świat walił mi się na głowę. – To było coś nowego. Zaintrygował mnie. –Stało się coś… strasznego –wyjaśnił. – Trzy tygodnie przed ślubem… Nie, to okropne… – Widać było, że męczy go samo wspomnienie. Spoglądał przed siebie niewidzącym wzrokiem. Bezwiednie poczułam przypływ współczucia. Odłożyłam nóż. – Nie mam pojęcia, co to było, ale wiesz, że bym ci pomogła. Spojrzał na mnie z uśmiechem. 338 – Tak, wiem, ale nie mogłaś mi pomóc. Ani ty, ani ktokolwiek inny, bo… – Jęknął. – Nie chciałem cię w to mieszać. – A więc nie miałeś wtedy romansu z Virginią Park? – Nie. Ona jest nieważna. – Dla mnie jest. Zanim zaczniesz dalej opowiadać, czy mógłbyś mi wyjaśnić, dlaczego spotkałeś się z nią? – To był… błąd. – Wzruszył ramionami. – Coś mnie ogłupiło. Miałem chwilę słabości. Ona się nie liczy – powtórzył. – Więc o co zatem chodziło? Co takiego okropnego ci się przydarzyło? – Groziła mi… – Groziła? – powtórzyłam. Mój Boże! Kto? Mafia? Chińskie triady? Jakuza? IRA? – Groziła mi utrata wszystkiego – stwierdził cicho. – Każdego grosza, który zarobiłem. Nic by mi nie zostało. Absolutnie nic. – Dlaczego?

– Musiałbym sprzedać dom i samochód, i tak by nie wystarczyło. Musiałbym oddać wszystko, co mam, akcje, oszczędności, lokaty… – Dlaczego? TL R – Z powodu błędu, jaki popełniłem w pracy. – Coś źle zrobiłeś? – Nie, nie źle. Chodziło o szarą strefę. – Szarą strefę? – Emerytury. – Emerytury? Jakim cudem? Przecież stale podpisywałeś umowy ubezpieczeniowe. 339 – Owszem. Z dużym zyskiem. Potem jednak pojawiły się problemy. Prowadzono dochodzenie. Dochodzenie? Nagle zrozumiałam. – Wprowadzałeś ich w błąd, prawda? I dlatego znalazłeś się w kłopotach? – Tak – przyznał z westchnieniem. – Doradzałeś ludziom, aby się zapisywali do trzeciego filaru i rezygnowali z normalnych emerytur, o to chodziło, prawda? – W dużym skrócie. –I radziłeś im tak, mimo że finansowo by na tym stracili? – To dość brutalne stwierdzenie. – Dostaliby mniej pieniędzy, bo twoja premia pochodziła z funduszu podstawowego? – Tak. – Musieliby płacić przez wiele lat, aby wyjść na swoje, bo po prostu startowali z niekorzystnej pozycji? – No tak – przyznał. – A gdyby, wbrew twoim radom, nie rezygnowali z emerytury, którą TL R opłacali przez wszystkie lata pracy, lepiej by na tym wyszli? – Dużo o tym wiesz, Minty – stwierdził podejrzliwie. – Pisali o tym w gazetach. Moim obowiązkiem, jako dziennikarza radiowego, jest śledzenie takich historii. Podobno oszukano trzy miliony ludzi.

– Ja nikogo nie oszukałem – zaprotestował. – Nie wiedziałeś, że sprzedajesz im coś mniej wartościowego niż to, co już mieli? – Nie, raczej nie – odparł po chwili. 340 – Trudno mi w to uwierzyć. Nie mówiłeś klientom o premii? – Naturalnie, że mówiłem. Nikogo nie oszukiwałem. – Ale nie powiedziałeś nikomu, że to nie firma ubezpieczeniowa opłaca twoją premię, prawda? Że to idzie z ich składek? Powiedziałeś? – No… Mówiłem ci, że to była szara strefa. – Mnie się wydaje biało–czarna. – Tak, ale to nie była moja wina. Pamiętaj, że gdy to wszystko się zaczęło, torysi propagowali prywatne emerytury. Autentycznie myślałem, że pomagam moim klientom. W dodatku ta sprawa z Robertem Maxwellem ustawiła emerytury pracownicze w złym świetle. Ludzie chcieli prywatnych emerytur! A poza tym wszystko zostało źle oszacowane. – A ty wpadłeś w kłopoty. – Tak. To był koszmar. – Aż zadrżał na samo wspomnienie. –Koszmar – powtórzył. – I trwał parę ładnych miesięcy. Są plany wypłaty rekompensat. Towarzystwa ubezpieczeniowe mają na to wyłożyć dwadzieścia bilionów funtów. – To już jest ich problem, nie twój. – Tak, ale na początku lipca mówiło się, że niektórzy doradcy finansowi TL R będą odpowiadać osobiście. Dowiedziałem się, że będzie to dotyczyło także mnie. – Musiałbyś płacić? – Tak, około dwudziestu tysięcy funtów na klienta. A ja mam prawie dwustu klientów, Minty. – Tak, wiem, połowa z nich przyszła na nasz ślub. – To oznacza cztery miliony funtów! – Na to wygląda. 341

– Naprawdę wierzyłem, że stracę wszystko. Każdy ciężko zarobiony grosz. Wszystko, do czego doszedłem latami pracy. – Nie przesadzaj. – Ty tego nie rozumiesz, bo miałaś o wiele łatwiejsze życie. – Dopóki cię nie poznałam. – Nie możesz mnie oceniać, skoro pochodzisz z innych sfer. Chodziłaś do prywatnej szkoły. Potem studiowałaś. Dzięki spadkowi po babce mogłaś sobie kupić mieszkanie. Ja musiałem do wszystkiego dochodzić sam. – Wiem. Szanuję cię za to. Zawsze uważałam to za twoją zaletę. Ale nie o to tutaj chodzi. – Właśnie, że o to. Przerażała mnie groźba utraty tego, co zdobyłem. Nawet nie mogę wyrazić, jak bardzo mnie to dobijało. Wpadłem w panikę. Nie rozumiem, jak udawało mi się normalnie funkcjonować. – Nie funkcjonowałeś normalnie. Rzuciłeś mnie. – Przepraszam – powiedział po raz kolejny. – Bardzo cię przepraszam za to, co ci zrobiłem. – Dziękuję i przyjmuję. Choć uważam, że mógłbyś przynajmniej być na tyle przyzwoity, żeby wszystko wcześniej odwołać. Tak jak z Virginią Park. TL R – Ślub był nie do odwołania – powiedział. – Byłem w pułapce. Za każdym razem, kiedy chciałem powiedzieć: „Przykro mi, Minty, ale nie mogę się z tobą ożenić”, mówiłaś mi o sukni albo o przyjęciu, albo o kwiatach. Byłaś taka szczęśliwa. Jak mogłem odwołać nasz ślub? – Powinieneś był to zrobić, a nie czekać do ostatniej chwili. Przez ciebie na Primrose Hill stałam się lokalną legendą. W pubach śpiewają ballady o porzuconej Minty Malone. 342 Zamilkliśmy na chwilę, gdy kelner zabierał talerze po pierwszym daniu. Dominik nie mógł sobie odmówić przyjemności, żeby się rozejrzeć. – To chyba Stephen Fry – powiedział. – Właśnie wszedł. Rzuciłam okiem w lewo. –Tak. Kiedy Stephen Fry przechodził koło naszego stolika, spostrzegł mnie i powiedział: – Halo, Minty.

Odwzajemniłam uśmiech. – Znasz go? – spytał zdumiony Dominik. – Trochę. We wtorek przeprowadzałam z nim wywiad. Ale w przyszłym tygodniu idę na promocję jego nowej książki. – To znaczy, że w radiu dobrze ci idzie. – Tak, bardzo dobrze. – Spełniło się twoje marzenie, masz własny program. – Tak, nigdy się tego nie spodziewałam, ale tak wyszło. Kelner przyniósł moją kaczkę i zapiekankę Dominika. – O czym to mówiliśmy? Ach, już wiem, groziło ci bankructwo i TL R postanowiłeś odwołać ślub. –Tak. – Właściwie dlaczego? – spytałam. Teraz dopiero dochodziliśmy do sedna sprawy. Wbił widelec w zapiekankę i spojrzał na mnie. – Żeby cię ochronić. Omal się nie udławiłam. – Ochronić mnie? – Tak, nie mogłem się zgodzić, abyś przeszła przez to wszystko. 343 – Przeszłam „przez to wszystko”. – Chodziło mi o zmartwienia i zdenerwowanie związane z moją ruiną finansową. To nie byłoby fair wobec ciebie. – Przecież ja miałam pracę. – Ale nie zarabiałaś zbyt wiele. Wtedy. – Wtedy? – Byłem dumny z tego, co mogłem ci ofiarować. I miałem to stracić. – Tak, ale ja nie wychodziłam za ciebie dla tego, co miałeś. Wychodziłam za ciebie, bo myślałam, że cię kocham. Tak mi się wydawało. Wtedy. – Uważałem, że powinienem cię utrzymywać. Płacić za wszystko. Kupować ci wszystko. – Niczego nie potrzebowałam. – Nie byłoby nas stać na dom w porządnej dzielnicy. – Mam całkiem dobre mieszkanie na Primrose Hill. Moglibyśmy

mieszkać tam. Albo sprzedalibyśmy moje mieszkanie i kupili dom w tańszej dzielnicy, dopóki znów nie stanąłbyś na nogi. To moje własne mieszkanie. Nie jestem biedna. TL R – Nie, ale… – Ale co? – Ale nasz styl życia drastycznie by się zmienił w stosunku do tego, czego mogłaś się spodziewać. Poza tym uważałem, że nie powinienem obarczać cię wszystkimi moimi problemami. Tak czy owak, wpadłem w paniką. Chciałem ci powiedzieć, ale nigdy nie było właściwego momentu. Nim się zdążyłem połapać, nadszedł dzień ślubu, stałem w kościele przed ołtarzem i wiedziałem, że nie mogą tego zrobić. 344 – I nie zrobiłeś. Mieliśmy złożyć przysięgę małżeńską, a ty tymczasem, ku mojemu zdumieniu, wyrzekłeś się mnie. – O Boże, Minty! Myślisz, że mi to łatwo przyszło? Myślisz, że łatwo mi było wykręcić taki numer i wybiec z kościoła na oczach moich klientów? Na oczach klientów? – Nie zapominaj, że powiedziałeś o mnie wiele przykrych, nieprzyjemnych rzeczy. Przy wszystkich. Powiedziałeś, i możesz mnie poprawić, jeśli się mylę, Dominiku. Zawsze mnie poprawiasz, gdy się w czymś mylę. I nawet, kiedy mam rację, ale powiedziałeś, że jestem bałaganiarą. – Przecież jesteś, skarbie – stwierdził z pobłażliwym uśmiechem. –I powiedziałeś jeszcze, że za dużo mówię i nigdy nie wiem, kiedy przestać. – Byłem zdenerwowany. Sam nie wiedziałem, co mówię. Chciałem znaleźć wytłumaczenie mojego zachowania. A poza tym, skarbie – sięgnął po moją dłoń – ty naprawdę za dużo mówisz. Uwielbiasz mówić, prawda? Gadanie, gadanie, gadanie. Mała Minty kocha mówić. A to jest drażniące, skarbie. – Nieprawda. To jest normalne. TL R – Och, skarbie. Odłożyłam nóż.

– Wiesz co, Dominiku, zawsze widziałeś mnie w fałszywym świetle. Nie wiem dlaczego. – Nie mam pojęcia, o co ci chodzi – powiedział z irytacją. – Od samego początku uważałeś, że jestem gadatliwą idiotką, bezustannie kłapiącą dziobem i nie zdającą sobie sprawy, że nikt jej nie słucha. 345 I że nudzę wszystkich, jak zawsze powtarzałeś. Że wciąż o czymś opowiadam, jak męczący, niezaproszony gość. – Ale ty dużo mówisz, skarbie. – To się nazywa rozmowa, Dominiku. Prowadzenie rozmowy. Tak zachowują się normalni ludzie. Robią to, co usiłowałam robić z tobą. Wprowadzić trochę ożywienia do naszego życia, bo często milczałeś. Czy dlatego, że sam masz mało do powiedzenia, tępisz rozmowy innych? – Nie, tylko ty mówisz bez przerwy, a to jest męczące. Wiesz, że źle sypiam, ciężko pracuję i kiedy wracam do domu, chcę odpocząć. – Ciągła cisza też jest męcząca. Prawie się nie odzywasz, chyba że usiłujesz komuś sprzedać polisę. Wtedy, oczywiście, usta ci się nie zamykają. Ale poza tym nie masz zbyt wiele do powiedzenia, prawda? –Ja… – Nigdy nie wyrażasz swoich przekonań ani poglądów. Nie interesujesz się wymianą myśli. Teatralnie przewrócił oczami. – To dlatego, że przy tobie nikt nie ma szans się odezwać. – Bzdura! Nie chce ci się myśleć. Jesteś ignorantem. Może dlatego, że TL R przez ostatnie piętnaście lat swojego życia w dzień robiłeś pieniądze, a wieczorem oglądałeś Sky Sports. To wszystkie twoje zajęcia, oprócz kilku urlopów spędzonych na grze w golfa i kilku związków z kobietami. –Ja… – Nie jesteś interesującym ani myślącym człowiekiem. W gruncie rzeczy, jeśli mogę by szczera, jesteś po prostu nudny. Chyba ci tego nie mówiłam? Jesteś bardzo nudnym facetem. –Ja… 346

– Nigdy nie podjąłeś żadnego ryzyka. Nigdy nie zrobiłeś niczego szalonego. Nawet nigdy nie podróżowałeś. – Wyłącznie dlatego, że boję się latać. To moja fobia. – Nie, to pretekst. Ty się nie boisz latania, Dominiku, lecz tego, co cię czeka na drugim końcu podróży. Nigdy nie postawiłeś sobie żadnego wyzwania. I nigdy nie postawiłeś wyzwania mnie. Jesteś przystojny, ale nudny. Myślałam, że skonam z nudów przy tobie. – Posłuchaj, Minty… – Nie przeszkadzałoby mi to tak bardzo, gdybyś przynajmniej był przyzwoity i uprzejmy. Ale ty przez większość czasu starałeś się mnie pomniejszyć. Moją grzeczność brałeś za coś oczywistego. Starałeś się stłamsić moją pewność siebie. Kontrolowałeś to, co robiłam, co mówiłam i co nosiłam. – To dlaczego nie narzekałaś, skoro byłem taki okropny? – To dziwne, prawda? Masz rację. Dlaczego nie narzekałam? Bo byłam zbyt miła. Bo chciałam, aby wszystko szło gładko i bez przeszkód. Bo nienawidziłam scen. Bo bałam się konfrontacji. Ale teraz już się nie boję. – Widzę. – Zmieniłam się, Dominiku. Nie zauważyłeś? Zawsze mówiłeś, że TL R powinnam się zmienić i tak się stało. – Wiem. Spostrzegłem to po raz pierwszy, kiedy czytałem te artykuły o tobie. Inaczej wyglądasz. – Znów sięgnął po moją dłoń. –Ale nie mam nic przeciwko temu, Minty. On nie ma nic przeciwko??? – Nie mówię o moim wyglądzie. Mówię o mojej duszy. O tym, kim jestem. A jestem teraz kimś zupełnie innym. Byłam bardzo miła i już nie jestem. Oczywiście, nie jestem złośliwa – dodałam szybko – choć mogłoby ci 347 się tak wydawać. Ale przestałam być miła, bo nic mi to nie dawało. I potrzebowałam trzydziestu lat, aby się o tym przekonać. – Mówisz tak, bo jesteś zła. Karzesz mnie za to, co zrobiłem. Wiedziałem, że może tak się stanie i byłem przygotowany. Powiedzmy sobie szczerze, że nie mówisz tego wszystkiego z przekonaniem. – Nie, powiedzmy sobie szczerze coś zupełnie innego – stwierdziłam

spokojnie. – Powiedzmy sobie szczerze, że jesteś wyjątkowym palantem. I powiedzmy sobie szczerze, że mówiłam wszystko z pełnym przekonaniem. Jeśli moje uwagi ci się nie podobają, to dlatego, że kłamałeś. – Nic podobnego – zaprzeczył z oburzeniem. – Owszem, tak. Tak samo, jak kłamiesz na temat swego imienia i szkoły, do której chodziłeś. A raczej nie chodziłeś. Nie twierdzę, że kłamałeś w sprawie emerytur, czy swojego zdenerwowania, ale z całą pewnością kłamałeś co do motywów swojego postępowania. W końcu to sobie uzmysłowiłam. – Odłożyłam sztućce i spojrzałam na Dominika z przyjemnym wyrazem twarzy, który gościł na mojej twarzy przez cały czas trwania rozmowy. – Powodem, dla którego chciałeś się wycofać, nie była wcale chęć zaoszczędzenia mi „przejścia” przez twój kryzys finansowy, którego się TL R spodziewałeś. Po prostu zdałeś sobie sprawę, niewątpliwie z żalem, że nie jestem na tyle bogata, abym mogła zapewnić ci życie na odpowiednim poziomie. – To nieprawda. – Ja myślę, że prawda. Powiedziałeś, że Virginia Park nie jest ważna. Jest. Ponieważ przyznała, że spotkała cię ponownie trzy tygodnie przed naszym ślubem. Wydaje mi się , oczywiście możesz mnie poprawić, jeśli się mylę, że w swojej histerycznej panice postanowiłeś rzucić mnie i ożenić się z 348 nią. Gdybyś stracił swoje pieniądze, ona jest na tyle bogata, że mogłaby zapewnić ci taki poziom, do jakiego jesteś przyzwyczajony. Przy mnie nie mógłbyś tego zrobić. Przy mnie wiódłbyś przeciętne życie. Przez dłuższy czas nie moglibyśmy robić zakupów na Bond Street. – Mylisz się – powiedział Dominik. – Nie sądzę. Wprawdzie nie rozmawiałam z Virginią zbyt długo, ale to mi wystarczyło. Dowiedziałam się, że znaliście się wcześniej . Wygadała się, że bardzo jej na tobie zależało. A potem znów się spotkaliście w lipcu i ona nadal była sama. Wiedziałeś, że wystarczy kiwnąć palcem, a natychmiast do ciebie wróci. Przede wszystkim zaś miałeś świadomość, że przy niej niczego ci nie zabraknie. Nawet jeśli przez jakiś czas nie będziesz zarabiał, ona ma dość pieniędzy dla was obojga. – Nie chciałem się żenić z Virginią, to było przelotne zaćmienie umysłu. Chwilowe szaleństwo. Zwariowałbym przy niej.

– Zrezygnowałeś z małżeństwa z Virginią, ponieważ okazało się, że już nic ci nie grozi. Kryzys został zażegnany. Właśnie przypomniało mi się coś, co Virginia powtórzyła za tobą. Powiedziałeś jej, że popełniłeś głupi błąd i że „wszystko się zmieniło”. A zmieniło się to, że cała afera się skończyła i już nie TL R potrzebowałeś jej pieniędzy. – Gdybym kierował się wyłącznie pieniędzmi, tak jak mówisz, i tak bym się z nią ożenił. I miałbym fantastyczne życie, prawda? – No, ale wyraźnie nie chciałeś się z nią ożenić, kiedy jej pieniądze nie były już istotne i dlatego zerwałeś zaręczyny. – Masz rację – stwierdził z goryczą. – Nie chciałem się z nią żenić. – Dlaczego? 349 – Bo trudno z nią wytrzymać – powiedział gwałtownie. – Zapomniałem, że jest taka okropna! I strasznie się rządzi. – W przeciwieństwie do ciebie, naturalnie. – Usiłowała mi mówić, co mam robić. –Coś takiego! –I poprawiała mnie. – Niemożliwe. – Rządziła się. Chciała o wszystkim decydować. Ale ja ją ostrzegałem. – Mówił coraz wyższym głosem. – Nie słuchała. Chciała pojechać na Karaiby i wiedziała, że nie mogę latać, ale powiedziała: „Słuchaj, nic mnie nie obchodzi twoja głupia fobia. Lecimy na Barbados”. A ja na to: „Nic podobnego. Czy nie wiesz, że połowa latających po świecie jumbo jetów ma więcej niż dwadzieścia lat? Nie słyszałaś, że ilość zabitych w wypadkach samolotowych osiągnęła niespotykany poziom?” Na co ona powiedziała: „Jeśli sądzisz, że już nigdy nie polecę na tropikalne wyspy, to się mylisz. Nie kłóć się ze mną. Lecimy”. Możesz to sobie wyobrazić, Minty? – Dominik nerwowo przesunął palcem po szyi, odchylając kołnierzyk. – Ona nie jest taka, jak ty. Nie jest słodka i miła, jak ty. TL R –I dlatego chcesz, żebym do ciebie wróciła? Kiedy minął kryzys, przypomniało ci się, że jestem słodka i miła. Na wszystko się zgadzam. Nie

narzekam. Nie protestuję. Jestem sługą i podnóżkiem. – O Boże, dlaczego musiał mi się zdarzyć taki koszmar – jęknął. – I w dodatku fałszywy alarm. Chciałbym, żebyśmy mogli cofnąć czas. Możemy to zrobić, Minty. – Nie. Aż do dzisiaj nie zdawałam sobie sprawy, jakim pustym jesteś człowiekiem. Aż do dzisiaj nie zdawałam sobie sprawy, jaki jesteś płytki. 350 – Nie rozumiesz? Byłem spanikowany. Nie myślałem jasno. – Przeciwnie. Wszystko wykalkulowałeś. Tylko koordynacja cię zawiodła. I pomyśleć, że przez cały czas obwiniałam siebie! A przecież to w ogóle nie była moja wina. – Nie. Wina była moja. Wyłącznie moja. – Przesunął ręką po włosach. – Ależ głupiec ze mnie. – Nie, Dominiku, nie bądź dla siebie niesprawiedliwy. – Pochyliłam się i szepnęłam: – Jest znacznie gorzej. – Nie odezwał się. – Chodziło tylko o pieniądze. Z powodu pieniędzy zostałam poniżona na oczach dwustu osiemdziesięciu osób. Z powodu pieniędzy przeżyłam dziewięć miesięcy w stanie depresji. Dlatego, że ty bałeś się straty pieniędzy. Dominik wpatrywał się w obrus. A mnie przypomniało się jeszcze coś, co powiedział w kościele. – W dodatku skłamałeś, gdy powiedziałeś, że jesteś głęboko wierzący. – Jestem głęboko wierzący. Tylko ty nigdy nie chciałaś się o tym przekonać. – Skąd miałam wiedzieć, jeśli tę część swojej osobowości zawsze przede mną ukrywałeś? Wybacz mi, Dominiku, że cię nie doceniłam. Skoro jesteś tak TL R głęboko wierzący, to z pewnością mi powiesz, jaki jest dziś dzień. – Jaki dzień? Czwartek. O co ci chodzi? – To nie jest zwykły czwartek. Dzisiaj jest Wielki Czwartek. Czy wiesz, co upamiętnia? Jesteś głęboko wierzący, to na pewno wiesz. Spojrzał na mnie pytająco. – Ostatnią wieczerzę Chrystusa – poinformowałam go. – To upamiętnia Wielki Czwartek. Nawiasem mówiąc, my też jemy ostatnią kolację. Czy wiesz, co się tradycyjnie robi w Wielki Czwartek?

351 – Nie – odparł z irytacją. – Powiedz mi. – Królowa rozdaje biednym specjalnie wybite monety. – Ty wszystko wiesz – powiedział ironicznie. – Przyznaję, że mówiliśmy dziś o tym w naszym specjalnym wielkanocnym programie, mam więc nad tobą przewagę. Specjalnie wybite monety, wyobraź sobie. Ja też jestem jak nowa. – Ten wieczór nie bardzo nam się udał. – Wprost przeciwnie, Dominiku, był nadzwyczajny. Tak się cieszę, że cię znów zobaczyłam. Teraz jednak wracam do domu. – Posłuchaj, popełniłem tragiczny błąd – powiedział, kiedy zobaczył, że wstaję. – Co mam jeszcze powiedzieć? – Co jeszcze? Nic. Jestem całkowicie usatysfakcjonowana. – Pomyśl, jakie przyjemne życie moglibyśmy wieść. – Przyjemne życie? – Aha. Kupilibyśmy ładny dom w Wandsworth. –Nie, dziękuję. – Bylibyśmy silną parą. Silną? O, napisał palcem w powietrzu na znak, że chce rachunek. TL R – Nie chcę być silna – powiedziałam, biorąc torebkę. – Chcę być tylko szczęśliwa. A nigdy nie byłabym szczęśliwa z kimś tak trywialnym jak ty. Dziękuję za kolację, Dominiku – dodałam z uśmiechem. – Bardzo się cieszę, że się spotkaliśmy. Do zobaczenia w przyszły wtorek! – zawołałam radośnie. Dominik zmarszczył brwi. – Do zobaczenia w przyszły wtorek? – powtórzył. – Pomyśl o tym – powiedziałam i wyszłam. 352 Kwiecień Prima aprilis! – powiedziałam sobie, gdy dziś rano spojrzałam w kalendarz. Problem w tym, że daję się nabierać niezależnie od daty, w maju i w czerwcu, a zwłaszcza w lipcu, gdy omal nie wyszłam za tego obrzydliwego

faceta. Więcej nie dam się nabierać, postanowiłam, stojąc pod prysznicem. W końcu sama do wszystkiego doszłam i zrozumiałam. Cierpiałam przy tym, ale się opłaciło. Narodziłam się na nowo. Wreszcie, wreszcie mogłam iść dalej. Powiedziałam, że dam sobie z tym radę i to się sprawdziło. Czułam się jak świeżutki, wielkanocny kurczaczek. Wyklułam się z twardej skorupki i zamierzałam wygrzewać się na słońcu. Ze zdumieniem doszłam do wniosku, że to wszystko było winą Dominika. Ze mną nie miało nic wspólnego. Przez wiele miesięcy przeżywałam katusze, a tymczasem to nie była moja wina. I w końcu się wyjaśniło – chodziło o pieniądze. Szmal, forsa, kasa. Zysk i strata. Proste i brutalne. Stałam się ofiarą chciwości Dominika. Ubierając się, podziękowałam Bogu za Virginię Park. Bez jej interwencji TL R nigdy nie zdałabym sobie sprawy, jaki pusty, płytki i beznadziejny jest Dominik. Jej niespodziewany telefon okazał się przełomowy. Uratowała moją psychikę. Jadąc metrem na południe, uśmiechałam się do współpasażerów. Było ich mniej niż zwykle ze względu na Wielki Piątek. Dla mnie naprawdę wielki. Fantastyczny. W końcu odzyskałam wolność. Spojrzałam na zegarek. Za pięć dziewiąta. W pracy musiałam zjawić się dopiero o dziesiątej, nie pojechałam więc aż do Angel, lecz wysiadłam na Embankment. Przechodząc w cytrynowym słońcu Strandem obok Waldorfa, odczułam jedynie drobne ukłucie. Tym razem nie był to żal po tym, co się nie spełniło, ale uczucie 353 przykrości, że tyle wycierpiałam. Przeszłam przez Aldwych i szłam dalej Fleet Street, obok budynku sądu, starej siedziby „Expressu” i Pret a Manger. Skręciłam w prawo do kościoła św. Brygidy. Wiedziałam, że nie będzie mi łatwo, ale musiałam odegrać ostatni akt dramatu i ostatecznie się wyzwolić. Przez chwilę wahałam się w przedsionku, a potem weszłam do środka. Kościół był pusty. Całkiem pusty. I ciepły jak oddech. Dziś kwiaty ze względu na radość Wielkanocy były żółte: pączki żonkili, tulipany i sztywne łodygi złotej forsycji. Przeszłam przez środek kościoła, stukając obcasami po kafelkach, i przystanęłam w tym samym miejscu, w którym stałam w lipcu z

Dominikiem. Wdychając miodowy zapach wosku, usłyszałam słowa sprzed kilku miesięcy, powracające, jak echo: – Czy chcesz? – Czy chcesz? – Nie. – Nie. Nie. – Na dobre i na złe. – Na złe. – Nie mogę. TL R – Nie mogę, nie mogę. – Powiedz „tak”, Dominiku. – Powiedz. – Się rozstać. – Rozstać. – Ciii, proszę pani. – Ciii. – Nie przewróć się! 354 – Nie przewróć się, nie przewróć się! Spojrzałam na sufit, usiłując wyobrazić sobie wieczorne niebo, skłębione i poczerniałe mury, palące się ławki. Mnie też się to przydarzyło, pomyślałam. Zostałam zbombardowana. Zrujnowana, zniszczona. I myślałam, że nigdy z tego nie wyjdę. Teraz jednak wiedziałam, że dam radę. Zostałam odbudowana. Będę taka, jak przedtem, choć inna. Zrekonstruowana przy użyciu materiałów, których wcześniej nie było. Chciałam coś powiedzieć, ale nie wiedziałam co. W końcu powiedziałam: – Dziękuję! – bardzo głośno i postanowiłam wyjść. W drodze do wyjścia przeszłam koło tablicy z napisem: „Wstawiennictwa”, pokrytą grubą warstwą ręcznie napisanych karteczek z prośbami o modlitwę. „Pomódlcie się, abym znów zobaczyła się z Julianem”. „Módlcie się za Alice, która jest ciężko chora”. „Proszę się pomodlić za mojego syna, Toma,

który martwi się egzaminami”. A na koniec zobaczyłam coś takiego: „Módlcie się za moją córkę, Minty, która jest głęboko nieszczęśliwa”. Kartka napisana była charakterem pisma taty. Zapewne wrócił tutaj następnego dnia, żeby ją powiesić. Zdjęłam ją, ponieważ nie potrzebowałam już modlitwy. Otarłam oczy i TL R poszłam do pracy. „Od wzniosłości do śmieszności”. Co to za trafne określenie, pomyślałam, spoglądając pół godziny później na Wesleya. Rzeczywiście wyglądał idiotycznie. Niesamowicie. Nie dlatego, że ogolił sobie głowę i był dziwnie ubrany, lecz dlatego, że wyglądał, jakby był w dziewiątym miesiącu ciąży. Ach! Przypomniałam sobie, jaki to dzień i rzuciłam mu uśmiech pełen wyższości. – Prima aprilis! – powiedziałam. – Mnie nie nabierzesz. 355 – To wcale nie jest prima aprilis, Minty – odparł poważnie, gładząc się po wystającym brzuchu. Przyglądałam mu się z niedowierzaniem. Co by to mogło być? Wyglądał, jakby miał lada moment urodzić. W gruncie rzeczy przypominał faceta z tego głupiego plakatu, zachęcającego mężczyzn do „odpowiedzialności”. – Jeśli to nie prima aprilis, to co? – spytałam. – Wczuwam się. – Co robisz? – Wczuwam się. Towarzyszę Deirdre, chcę w pełni zrozumieć, czego doświadcza. – Podniósł sweter, odsłaniając coś, co wyglądało, jak gruba, zielona kamizelka kuloodporna przywiązana do brzucha. – To jest brzuch odczucia – wyjaśnił. – Dla mężczyzn. Aby mogli się przekonać, przez co muszą przejść ich partnerki. –Och. – To amerykański wynalazek – powiedział. – Kupiłem przez Internet. U nas nie można ich dostać. –I dzięki Bogu. Wygląda idiotycznie. Który normalny Anglik włożyłby coś takiego? TL R – Na przykład ja – odparł Wesley urażonym tonem. – Uważam, że to

bardzo dobry pomysł. Możesz to powiększać w miarę rozwoju dziecka. Deirdre i ja jesteśmy w siódmym miesiącu –dodał. A potem wstał i przycisnął palcami kręgosłup. – Strasznie mnie krzyż boli – powiedział. – Wesley! – Będę szczęśliwy, kiedy to się skończy. – Daj spokój! 356 – Mam okropne skurcze… – Zlituj się! –I chce mi się rzygać. – Proszę cię, Wesley – powiedziałam ze śmiechem. – Przerabialiśmy to z Melindą. – Wiesz, że ona wraca, prawda? – spytał, wyjmując poradnik Mothercare. – Co? – Uśmiech zleciał mi z twarzy i rozbił się na podłodze. – Melinda wraca. Nie wiedziałaś? Patrzyłam na niego przerażona. –Nie. – Nie martw się, Minty, dla ciebie to niczego nie zmienia. Będzie pracować na nocnej zmianie. – Odbierać telefony od wariatów? – Między drugą a czwartą w nocy. Jack nie miał kim obsadzić tych godzin i uważa, że Melinda się nada, bo nie będzie musiała nic pisać. – To prawda. – Musi tylko być przytomna i rozmawiać z głupkami. – Dziwię się, że się zgodziła po tej koszmarnej awanturze. TL R – Podobno bardzo chce wrócić do radia, a Jack bardzo potrzebował kogoś na ten dyżur. O wilku mowa… – Dzień dobry – powiedział wesoło Jack. Ostatnio jest w dobrym humorze. – Bardzo tu czysto – stwierdził podejrzliwie. – Czyżby sprzątaczki się zapomniały i posprzątały? Dlaczego masz poduszkę pod swetrem, Wesley? – To nie jest poduszka, tylko brzuch odczucia. Dla ciężarnych mężczyzn.

– Rozumiem – powiedział Jack. – Dzień dobry, Minty – dodał. – Dobrze wyglądasz. Wręcz kwitnąco. 357 – Kwitnąco? – zdziwiłam się. – Naprawdę? – Tak. Absolutnie kwitnąco. – Wziął do ręki poradnik dla rodziców i uśmiechnął się do mnie. – Nie jesteś przypadkiem zakochana? – Co? O nie, jestem zwyczajnie szczęśliwa – wyjaśniłam. –To wszystko. Miałam objawienie. – Wydaje mi się, że Deirdre też je będzie miała – stwierdził z grymasem Wesley. – Podobno to bardzo bolesne. – Naprawdę? – spytał Jack. –Nie mówiłam o nacinaniu krocza podczas porodu, tylko o objawieniu. – Pewna jesteś, że to nie hormony? – zapytał Wesley, wyciągając poradnik Miriam Stoppard. – Całkiem pewna. To był błysk przeczucia. – Wyglądasz, jakbyś była zakochana – rzucił przez ramię Jack, wchodząc do swojego pokoju. – Właśnie – powiedziała nagle Monika. – Jesteście śmieszni! – wykrzyknęłam, śmiejąc się. A potem wzięłam za telefon i zadzwoniłam do Joego. Chciałam mu powiedzieć o tym, co mi się przydarzyło. O tym, że TL R wyrzuciłam Dominika do kosza ze śmieciami przeszłości. Umówiliśmy się, że się spotkamy w kinie na wolnym powietrzu w Islington następnego dnia o szóstej. – Wyglądasz odrażająco – stwierdził z podziwem, cmokając mnie w policzek. – Tobie też niczego nie brakuje – odparłam z zadowoleniem. –To miał być komplement. – Wiem. 358 Znów na niego spojrzałam, i dziś, gdy cień Dominika już nade mną nie wisiał, widziałam Joego wyraźniej. Zamierzałam opowiedzieć mu o spotkaniu z Dominikiem, postanowiłam jednak zrobić to po obejrzeniu nowej

kopii klasycznego filmu Johna Schlesingera Z dala od zgiełku. – Nie hałasuj za bardzo kukurydzą – przypomniał mi Joe, kiedy światła przygasły i rozsunęły się zasłony. – Nie mam kukurydzy. –I nie mów do mnie w czasie filmu – dodał, gdy Julie Christie pojawiła się na ekranie. – To złości innych widzów. – Ciii – powiedział ktoś za nami. – Widzisz o co mi chodzi? Wzniosłam oczy do góry. –I nie łap mnie kurczowo za rękę w denerwujących momentach – szepnął. – Już ja cię znam. – Tu nie ma żadnych denerwujących momentów – odparłam szeptem. – W każdym razie trzymaj ręce przy sobie, dobrze? – powiedział, obejmując mnie. Roześmiałam się. A potem się zaczerwieniłam. Byłam niewiarygodnie TL R szczęśliwa, znajdując się znowu tak blisko Joego. Jednak prędko przeniosłam się na wzgórza Wessex, gdzie Bathsheba walczyła o swoją farmę. Miała obsesję na punkcie sierżanta Troya, choć każdy widział, że to głupi cham i że Bathsheba głupio odrzuca cudownego Gabriela Oaka. W końcu jednak zmądrzała. „Gdy podniesiesz wzrok – powiedział na końcu Alan Bates do Julie Christie – zawsze zobaczysz mnie. A kiedy ja podniosę wzrok, zobaczę 359 ciebie”. I uśmiechnął się do niej. A Julie Christie odwzajemniła uśmiech. I pojawiły się napisy. – To jest prawdziwy happy end – stwierdziłam, wstając z krzesła. – Wreszcie przejrzała na oczy. – Ale Hardy najpierw kazał jej cierpieć. Był sadystą w stosunku do swoich bohaterek i okropnie je męczył. Dobra – powiedział Joe, wkładając sobie pod pachę moją rękę. Teraz, gdy uwolniłam się już od Dominika, coś się we mnie poruszyło. – Chodź ze mną –rozkazał. I dodał, bo jest bardzo grzeczny: – Proszę. Szliśmy Upper Street i Rosebery Avenue, a ja byłam naprawdę szczęśliwa. Wreszcie ruszyłam do przodu. A teraz mogłam też ruszyć

naprzód z Joem. Z pewnością mogliśmy być czymś więcej niż przyjaciółmi. Musiałam go jedynie przekonać, że nie myślę już o Dominiku. Bo tak było. Dominik się nie liczył. Śnił mi się w jakimś ciemnym, niepokojącym śnie, a teraz się obudziłam i on znikał jak widmo, eteryczny i nierzeczywisty. Tymczasem przy mnie był Joe, mężczyzna z krwi i kości. Mówił o reżyserach filmowych, co mi bardzo odpowiadało, bo dużo wie na ten temat, a ja też się interesuję kinem. TL R Mijaliśmy właśnie Sadlers Wells, dokąd pospiesznie wchodzili ludzie, a ja, ku memu ogromnemu zdumieniu, zobaczyłam tatę. Stał na zewnątrz i wyglądał na lekko zdenerwowanego, co mnie dodatkowo zdziwiło, ponieważ zwykle jest całkiem spokojny. Domyśliłam się, że mama się spóźnia z powodu jakiejś akcji charytatywnej. – Tato! – zawołałam. A potem przypomniałam sobie jego kartkę na tablicy w świętej Brygidzie i przepełniła mnie miłość. – Tato! –wrzasnęłam 360 ponownie, ale mnie nie słyszał. Stał ze zmarszczonym czołem. Kiedy mnie w końcu zauważył, na jego twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia. – Minty? – Cześć, tato, na co się wybierasz? – Och, no… Na Coppelię– odparł trochę spłoszony. Tak mi się przynajmniej zdawało. I chyba się zaczerwienił. – To jest Joe – powiedziałam. Joe i tata podali sobie ręce. Staliśmy tak przez kilka sekund, po czym tata stwierdził nagle: – Nie będą was zatrzymywał – jakby nie chciał, żebyśmy z nim czekali. Co zdziwiło mnie jeszcze bardziej. – Baw się dobrze – powiedziałam. – Mam nadzieję, że mama niedługo przyjdzie. Tata uśmiechnął się niepewnie. Kiedy odeszliśmy, opowiedziałam Joemu o obsesji mamy na punkcie działalności charytatywnej . Potem przeszliśmy na drugą stronę ulicy, skręciliśmy w lewo w Exmouth Market i zatrzymaliśmy się przed Cafe Kick. W prostym wnętrzu stały trzy stoły do gry w piłkę nożną. – Zawsze chciałem tu z tobą przyjść – powiedział Joe. – Ale jakoś nigdy TL R

mi nie pasowało. Dzisiaj pasuje. – Tak – przyznałam. – Masz rację. Chcę ci coś powiedzieć. Coś ważnego. – Mów. – Jednakże wrzucił już kilka monet w otwór przy jednym ze stołów i na tacę wyleciało siedem korkowych piłeczek. Postanowiłam porozmawiać z nim później. Najpierw chciałam zagrać. – Pamiętaj. – Joe pogroził mi palcem. – Tylko bez podkręcania. – Myślisz, że jestem Alastairem Cambellem? –I bez bananów. 361 – Też coś. –I za każdą moją wygraną kupujesz mi drinka. I odwrotnie. – Dobrze. Gra zaczęła się nieźle. Atakowałam agresywnie, starając się przebić przez obronę Joego. – Dobra robota! – krzyknęłam. – Masz szybki refleks. Ale –dodałam, ustawiając napastnika za piłką – nie dość szybki. Dziękuję. Jeden – zero! Kupił mi piwo. A potem strzelił gola i ja kupiłam jemu. – Podkręcasz! Przestań! – Za długo zwlekasz ze strzelaniem na bramkę. – Chcesz powiedzieć, że nie gram fair? –Tak. – W porządku, doigrałaś się. Gol! Dwa–jeden! Kupiłam mu następne piwo. I następne. Byliśmy na lekkim rauszu. Śmiałam się i byłam bardzo szczęśliwa, choć piwo też się do tego przyczyniło. Zaczęliśmy flirtować. – Cieszę się, że znów jesteśmy przyjaciółmi, Minty. – Naprawdę? – spytałam z uśmiechem. TL R – Tak. Kiedy doszło do naszego przelotnego Spotkania w Paryżu – mówił dalej z figlarnym uśmieszkiem – zaparło mi dech w piersiach. Do utraty tchu – dodał, wybuchając pijanym śmiechem. Aha, ja też mogłam zagrać w tę grę. – To było Fatalne zauroczenie, prawda? – zachichotałam i napiłam się piwa.

– W pewnym sensie. Ale nic nie robiłem, bo… – Przerwał. Piłka leżała w kącie boiska. – Miałaś Serce jak lód. 362 – Zgadza się – przyznałam. – Przeżywałam Załamanie, bo nie doszło do Wesela. Supergol! – Kolejne piwo. Byłaś Psycholem. – Nic podobnego. Najzwyczajniej w świecie byłam jedną z tych Kobiet na granicy załamania nerwowego. – Ponieważ byłaś Szalona z miłości. A potem przyszły Ich noce i Niebezpieczne związki. Ale to nas oszołomiło i zakłopotało. – Dla mnie później nastąpiła Martwa cisza – powiedziałam, gdy mój obrońca wpadł na piłkę. –I dlatego siedziałam Sama w domu. – Przeminęło z wiatrem. Nie chciałaś nawet ze mną rozmawiać. – Miałam dość facetów. Postanowiłam się skoncentrować na Mojej wspaniałej karierze. – Ale dla mnie to było Nieszczęście. – Przykro mi. Oho! Niezły gol! Zagadałeś mnie. – Ale teraz jest w porządku i możemy… – Powrót do przyszłości – zasugerowałam odważnie, rzucając ostatnią piłkę. Gra się kończyła. Przyszła pora na rozmowę. Pora, abym powiedziała Joemu, ile dla mnie znaczy. Prawdziwie, szaleńczo, głęboko. Że chcę, żebyśmy TL R zostali czymś więcej niż tylko Przyjaciółmi. Że nie podoba mi się pomysł jego wyjazdu do Los Angeles. Że chcę, by został w Londynie i mnie rozśmieszał. Że wszystko się zmieniło. – Mam ci coś do powiedzenia – zaczęłam, kiedy zamówiliśmy spaghetti. – Coś ważnego. Spojrzał na mnie przenikliwie. – Nie jesteś… w ciąży, Minty, co? – spytał dramatycznym głosem. Wywróciłam oczami. –Nie, nie jestem. 363 – Nie opuszczę cię, jeśli spodziewasz się dziecka. Wiesz, że nie uciekam

przed odpowiedzialnością. – Posłuchaj… – Na pewno będziesz wspaniałą matką. – Porozmawiajmy poważnie. – Dobrze – zgodził się z uśmiechem. – Bądźmy poważni. Tak, pomyślałam. Bądźmy poważni. Świetny pomysł. – Chodzi o Dominika… – O Boże! Znów! A tak się dobrze bawiłem. – Chcę ci tylko powiedzieć, że już dla mnie nie istnieje. Skończyło się. Finito. Ponieważ czegoś się dowiedziałam. Czegoś, co wszystko zmieniło. – Naprawdę? – spojrzał na mnie zaintrygowany. Siedzieliśmy przy małym stoliku z tyłu. – Odkryłam, że to nie była moja wina – oznajmiłam. –Co? – To, co się stało. Z Dominikiem. To była wyłącznie jego wina. – O co ci chodzi? Jedząc makaron, opowiedziałam mu o telefonie Virginii Park, o tym, że TL R spotkałam się z Dominikiem, o tym, co mówił i czego sama się domyśliłam. Że w gruncie rzeczy chodziło tylko o pieniądze. – O pieniądze – powtórzyłam z oburzeniem. – O mamonę. Porzucił mnie w panice, ponieważ myślał, że straci swoje łupy. A kiedy kryzys nieoczekiwanie został zażegnany, zrozumiał, że popełnił błąd i chciał, żebym do niego wróciła. –Ale ty nie… 364 – O, nie! – wykrzyknęłam. – Na pewno nie wrócę do Dominika! Skądże znowu. Cieszę się jednak, że się z nim jeszcze raz spotkałam, bo, po pierwsze, miałam szansę powiedzieć mu, że jest podły, a po drugie, poznałam prawdę. – Naprawdę? – Tak. I już się o nic nie obwiniam. To wspaniałe uczucie, bo myśl, że mogłaby to być moja wina sprawiała, że straciłam pewność siebie. – Dlaczego tak sądziłaś?

– Ponieważ myślałam, że byłam dla niego za miła, za dobra I za posłuszna i z tego powodu stracił do mnie szacunek. – Ale z tego, co mówisz i z tego, co wynikło na kursie, dokładnie taka byłaś. – Tak, tak, wiem. Nie zaprzeczam. Ale nie dlatego mnie rzucił. A ja uważałam, że dlatego i torturowałam się tą myślą przez całe miesiące. Teraz wreszcie wiem, że moja teoria była nieprawdziwa i że to wcale nie była moja wina. – Nie twoja wina? – powtórzył, bawiąc się widelcem. – Nie – odparłam z uśmiechem. – To była wina Dominika. Teraz to rozumiem. Przedtem nie do końca zdawałam sobie sprawę, jakim jest płytkim TL R człowiekiem. Ale już wiem. – Rozumiem. – Chodziło tylko o pieniądze – powtórzyłam. – Po prostu. –Potrząsnęłam głową. – Odkryłam, że nie ma w tym wszystkim mojej winy – dodałam. – Rozumiem. – To mnie wyzwoliło. – Wyobrażam sobie. 365 – Wreszcie mogę iść dalej. Pójść naprzód. Nie cieszysz się, Joe? – Złapałam go za rękę. Nic nie powiedział, lecz przyglądał mi się trochę dziwnie. – Dlaczego nic nie mówisz? – Co mam powiedzieć? –Nie wiem. Cokolwiek. Że jesteś zadowolony. Że się zgadzasz. – Dlaczego miałbym to mówić, skoro tak nie jest? Och. Najwyraźniej za dużo wypił i nie kojarzył. – Dobrze. Wyjaśnię ci jeszcze faz. Posłuchaj… – Dziękuję, nie trzeba. Mam wszystkie informacje – stwierdził z chłodnym uśmiechem. – Wydaje mi się jednak, że twój wniosek jest fałszywy. – Doszłam do wniosku, że to jest wszystko wina Dominika. Nie moja. Okazał się płytkim, powierzchownym facetem. Ale zrozumiałam to dopiero w zeszły czwartek, kiedy się z nim spotkałam.

– Musiałaś to wiedzieć wcześniej. – Nie. – Chyba tak. – Nie! – powtórzyłam. Byłam już trochę zirytowana. – Wcześniej uważałam, że Dominik był tylko powierzchownie płytki… –Oboje się TL R roześmieliśmy. – To znaczy, że był płytki, jeśli chodziło o wygląd, ubranie, samochody, przyjęcia. – Rozumiem. – Sądziłam, że to dotyczyło jedynie rzeczy mało ważnych. Jednak okazało się, że jest taki w ogóle. – Na to wygląda. – To dlaczego nie rozumiesz tego, co mówię? 366 – Rozumiem, tylko nie zgadzam się z tobą, kiedy twierdzisz, że nie znałaś go z tej strony. – Nie znałam – upierałam się. – Jak mogłam znać? Nie wiedziałam o tej sprawie z emeryturami ani z planami rekompensaty. O tym wszystkim dowiedziałam się później. – Przecież widziałaś, jakim jest człowiekiem. Dlaczego się więc zdziwiłaś, gdy się okazało, że jest głęboko powierzchowny? – No, bo się zdziwiłam. – To tak, jakbyś się dziwiła, że człowiek, który wykazywał tendencję do gwałtownego zachowania kogoś morduje. Masz przesłanki. Wskazuje na to mentalność, zaplecze psychologiczne. Nie trzeba być pisarzem, żeby to wiedzieć, Minty. Wszyscy się w jakiś sposób zdradzamy. Kurczę, denerwował mnie coraz bardziej. Nie miałam pojęcia, że to będzie taka trudna rozmowa. – Nie zgadzam się z tobą – powiedziałam z westchnieniem. –Kiedy wreszcie zrozumiałam, o co w tym wszystkim chodziło, byłam zaskoczona. – To znaczy, że jesteś głupia – odparł, przesuwając makaron po talerzu. I rzucił mi dziwne, trochę zmęczone spojrzenie. –W czasie zajęć na kursie TL R mówiłaś, że od początku uważałaś Dominika za człowieka płytkiego. Zbyt skoncentrowanego na pozorach i sprawach powierzchownych. I o tym, że od samego początku usiłował cię podstępnie zmienić.

– Nie działał podstępnie, lecz wprost. „Włóż to. Nie wkładaj tego. Powiedz to. Nie mów tego. Zrobimy to. Nie zrobimy tego”. To wcale nie było podstępne. 367 – Tym bardziej jestem zaszokowany, że na to poszłaś. Nikt z nas nie mógł uwierzyć, że taka inteligentna i niezależna osoba, jak ty, mogła godzić się z czymś tak obrzydliwym. – Tak było – przyznałam. – I bardzo tego żałuję. I już nigdy w życiu nie zaakceptuję podobnej nierówności. – To dobrze. – Zmieniłam się. – Nie jestem pewien. – Wiesz co, Joe, wydaje mi się, że po tym, co przeszłam, nie powinieneś być dla mnie taki niesympatyczny. – Nie jestem niesympatyczny – powiedział, odsuwając talerz. –Wcale nie. Skądże znowu. Jestem chyba trochę… rozczarowany. – Rozczarowany? W jakim sensie? – Rozczarowany tobą. – No, cóż… Wielkie dzięki. Co za bezczelność! – Ponieważ winisz za wszystko Dominika. – Tak, to właśnie robię. Dlaczego nie? Dominik jest okropny. To wszystko okazało się jego winą! TL R – I tu się z tobą nie zgadzam. – Nie rozumiem dlaczego. – Teraz byłam już naprawdę wściekła i chciało mi się płakać. Swoimi irytującymi, inkwizycyjnymi pytaniami Joe popsuł bardzo miły wieczór. – Nie rozumiem – powtórzyłam. Czułam łzy w oczach. – To ja byłam ofiarą. – Drapało mnie w gardle od powstrzymywanego płaczu. – Przeżyłam coś okropnego. Okropnego. I wszystko przez Dominika. – Była w tym także twoja wina. 368 – Nie – powiedziałam z uporem, starając się nie podnosić głosu. –

Niczego złego nie zrobiłam. Dominik spiskował za moimi plecami. Usiłował nie stracić pieniędzy i pozbyć się mnie. I to właśnie zrobił, na oczach dwustu osiemdziesięciu osób. Dokładnie po sto funtów za osobę. Nie widzę tu mojej winy. – Twoja wina polegała na tym, że pozwalałaś Dominikowi źle się traktować. Nie zrozum mnie opacznie – dodał szybko. – Jego zachowanie było niegodne… – Alleluja! – Ale ty byłaś jego wspólniczką, ponieważ mu się nie sprzeciwiłaś. – Ja mu się nie sprzeciwiłam? – Nie. –Nie? – Nie. – No, dobrze, masz rację. – Dlaczego nie? Poruszyłam się niespokojnie na krześle. – Szkoda mi było zachodu. TL R – Zachodu? Rozumiem. – Szybko wpadał w złość – wyjaśniłam. – Jeśli ktoś mu się sprzeciwiał, dostawał szału. Coś strasznego. Bałam się scen. – Dlaczego? – spytał Joe, wzruszając ramionami. – Bo gdybym mu się sprzeciwiła, zrobiłby potworną scenę i zerwał ze mną. Dlatego! –I to byłoby coś złego? – Tak. Nie chciałam z nim zrywać. 369 – Dlaczego? – Bo był moim chłopakiem. Tym jedynym. Chciałam za niego wyjść. I dlatego wolałam iść na kompromis. – Ach, tak? – Wszystkie stosunki między ludźmi oparte są na kompromisach. – Jakoś nie widzę, żeby Dominik w czymś ci ustępował –stwierdził z pogardą Joe. – Powiedz mi, dlaczego chciałaś za niego wyjść? – Dlaczego? Dlaczego? Co to za pytanie? Dlaczego ludzie się pobierają?

– Z tego, co mówisz, wynika, że ani go specjalnie nie lubiłaś, ani nie szanowałaś. I tego właśnie nie rozumiem. Lubiłaś go, Minty? – Patrzył mi w oczy. – Lubiłaś? – Miał wielkie, orzechowe oczy ze złoto–zielonymi kreseczkami. W jego spojrzeniu było coś hipnotyzującego. Westchnęłam głęboko. – Lubiłaś? – spytał po raz trzeci Joe. – Nie – odparłam cicho. – Nie lubiłam. A teraz, gdy znam prawdę, lubię go jeszcze mniej. – Dlaczego zamierzałaś wyjść za mąż za kogoś, kogo nie lubiłaś, Minty? – zapytał Joe, pochylając się do przodu. – Jestem pewien, że już cię o to pytałem, ale wykręciłaś się od odpowiedzi. TL R – Posłuchaj, Joe, to czy go lubiłam, czy nie, nie miało z tym nic wspólnego. Dominik chciał się ze mną ożenić. – Ale go nie lubiłaś? – Nie – syknęłam. – Nie lubiłam. I nie podobało mi się jego zachowanie. Aż mnie skręcało. Nie cierpiałam tego, że mówił wszystkim po imieniu i usiłował sprzedawać polisy na przyjęciach. Ani tego, że nigdy nie brał pod uwagę moich życzeń. Ani jego lekceważących komentarzy o ludziach, którzy 370 nie byli „eleganccy” czy dobrze ubrani. A zwłaszcza nie lubiłam tego, że mnie kontrolował i zniszczył moją pewność siebie. – Coś jeszcze? – Tak. Jego rozmowy, a raczej ich brak. To było śmiertelnie nudne. Nie znosiłam także jego braku tolerancji, chronicznego egoizmu i braku współczucia dla innych. Jego zachowanie przyprawiało mnie bardzo często o mdłości. –I mimo to zamierzałaś wyjść za niego za mąż? Zdumiewające! Za człowieka, którego nie lubiłaś, ani nie szanowałaś. – To nie miało nic wspólnego z wyjściem za mąż! – Tak uważasz? – Tak. Bo małżeństwo to coś innego. Dużo kobiet wychodzi za mężczyzn, za którymi szczególnie nie przepadają. – Naprawdę? – Tak. Przecież na ogół nie wychodzimy za przyjaciół, prawda? – Nie? Ja chciałbym się ożenić z kimś, z kim jestem zaprzyjaźniony. – Przyjaciele to przyjaciele. Są od przyjaźni. A partnerzy to partnerzy.

– Nie wydaje mi się, żeby Dominik uważał cię za partnerkę. TL R Przynajmniej w takim tego słowa znaczeniu, w jakim ja je rozumiem. Chciał mieć atrakcyjną sługę i podnóżek. – No, właśnie. I prawie mnie do tego doprowadził. – Dobrze, Minty, zapytam jeszcze raz: dlaczego chciałaś wyjść za Dominika? – Och, nie wiem – odparłam, wzdychając z irytacją. – No, dobrze, wiem – przyznałam, bawiąc się solniczką. – Chciałam za niego wyjść, bo chciał się ze mną ożenić. Przyznaję. Pochlebiało mi to. Wybrał mnie. Miałam prawie 371 trzydzieści lat i chciałam wreszcie wyjść za mąż. Spotkałam Dominika, który chciał zostać moim mężem. Uznałam, że się nada. – Uznałaś, że się nada? –Tak. – Mimo że miałaś o nim takie złe zdanie? – No, nie pod każdym względem. Na przykład odnosił sukcesy w pracy. –Aha. – Był przystojny. Wybrał mnie. Chciał się ze mną ożenić. –I to wszystko? –Tak. – Wybrał cię i usiłował zmienić w kogoś, kim nie jesteś. – Tak, co za drań. – Jeszcze raz cię zapytam: dlaczego się na to wszystko zgadzałaś? Dlaczego starałaś się zostać kimś, kim nie jesteś? Dlaczego na to pozwoliłaś, Minty? Nie jesteś dzieckiem. Każdy ma wolną wolę i możliwość wyboru. – Dlaczego na to pozwoliłam? Ponieważ rozumiałam jego brak pewności siebie. Wiedziałam skąd się bierze i byłam bardziej tolerancyjna. – Szczęściarz Dominik. TL R – Zrozumieć to znaczy wybaczyć. – Czyżby? Nie wiem. To znaczy teraz, gdy zrozumiałaś, dlaczego Dominik cię rzucił… – Tak, teraz rozumiem.

–I wybaczasz mu? Spojrzałam na niego. – Wybaczasz? – powtórzył. – Nie – wychrypiałam. 372 – Nie. – To dlaczego przedtem zachowywałaś się tak wyrozumiale? Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? – No, dobrze! Wiedziałam, że jeśli się postawię i sprzeciwię, to ze mną zerwie, bo tak zawsze robił. Jeśli dziewczyna go skrytykowała albo powiedziała, że coś jej się nie podoba, rzucał ją. Po prostu. Z miejsca. Sam mi to powiedział. Na samym początku. – Ach, tak? Jako ostrzeżenie? – Nie wiem. Wiem tylko, że nie chciałam być porzucona. Nie lubię tego. Nikt nie lubi. – A zatem strach przed odrzuceniem trzymał cię przy facecie, którego nawet nie lubiłaś? – Tak, strach przed odrzuceniem. Nie mogłam znieść myśli, że mógłby ze mną zerwać. Oprócz tego nie lubię zmian i już się do niego przyzwyczaiłam. – To za mało, Minty. – I jeszcze… No, niektóre rzeczy mi się podobały. – Na przykład co? Nie rozmowy z nim, a raczej ich brak. Nie jego zachowanie. Nie jego humory. Ani mnóstwo innych cech, z tego co mówisz. TL R – Podobnie jak ja był bardzo ambitny. – Aha. –I w stosunku do mnie też był ambitny. – Jesteś pewna, że chodziło o ciebie, Minty? – spytał Joe z dziwnym uśmiechem. – Co masz na myśli? Oczywiście, że chodziło mu o mnie. Chciał, żebym błyszczała. – Naprawdę? 373

– Mówił, że jestem jedyna w swoim rodzaju. – Bo jesteś, zwłaszcza dziś wieczorem. – I mówił, mówił… – Boże, teraz mi się przypomniało, co mówił. Westchnęłam głęboko. – Mówił, że korzystnie jest się ze mną pokazywać. – Naprawdę, Minty? To musiało być bardzo przyjemne. – No, dobrze, to było dość prymitywne z jego strony, ale niektóre rzeczy były w porządku. Dominik do mnie pasował. – Aha. – Joe rozparł się na krześle. – Dobrze razem wyglądaliśmy. Ludzie często to powtarzali. – Mhm. – I miło spędzaliśmy czas – powiedziałam, bawiąc się młynkiem do pieprzu. – Czyżby? Miło spędzałaś czas w towarzystwie Dominika? – W pewnym sensie. Już nigdy nie musiałabym się martwić. – Finansowo? – Był przystojnym, dobrze ubranym, samotnym młodym człowiekiem. – Ale z tego, co mówiłaś o Dominiku na kursie wynikało, że w ogóle do siebie nie pasowaliście. TL R – Nie we wszystkim. W niektórych sprawach. – Na przykład w jakich? – Posłuchaj, Joe, wypełniliśmy razem kwestionariusz kompatybilności i wypadło nam, że pasujemy do siebie. – Coś mi się tu nie zgadza, Minty. Uczciwie wypełniłaś kwestionariusz? Spojrzałam na niego zaszokowana. – Oskarżasz mnie o kłamstwo? – No, tak – stwierdził. – Tak. Przynajmniej przed samą sobą. 374 – Fantastycznie! – Zabawa się skończyła. – Nie mów tak do mnie. – Przejrzałem cię. – Co to znaczy? – Albo byłaś kompletną idiotką, albo też byłaś płytka. Co wolisz? – Nie jestem idiotką! – syknęłam. – Nie nazywaj mnie tak.

– Nie, nie jesteś. O to mi właśnie chodzi. – Wpatrywaliśmy się w siebie nad stołem. Jak na filmie W samo południe, ale ja pierwsza mrugnęłam. – Nie jestem płytka – powiedziałam płaczliwie. – Ani teraz, ani przedtem. Pomyliłam się. Sądziłam, że Dominik to poważna sprawa, tymczasem to było tylko ryzykowne przedsięwzięcie. Udawałam, że wszystko jest dobrze i wierzyłam, że jakoś to będzie. – Tak, ponieważ byłaś płytka. Na swój sposób. – Nieprawda. – Prawda. I dlatego go znosiłaś. Miał trochę pieniędzy, trochę obycia i porządnie wyglądał w tych swoich garniturach. Ale to było wszystko, co miał ci do zaoferowania. W końcu, co za niespodzianka, rzucił cię i to cię dotknęło. TL R – Owszem. Wszystko się zgadza. Ale to niezbyt ładnie z twojej strony tak mi to wytykać akurat tego jednego dnia, kiedy poczułam się lepiej. – Nadal nie rozumiesz – powiedział, przejeżdżając dłonią po włosach. – Nadal nie rozumiesz, że ty także byłaś winna. – Nie byłam! – wykrzyknęłam. Joe poprosił o rachunek. – Dobrze, Minty, niech ci będzie. – Za kogo ty się uważasz? – syknęłam. – Za deus ex machina? Za cholerną hiszpańską inkwizycję? 375 Przyglądał mi się w milczeniu, co mnie jeszcze bardziej rozzłościło. – Przez cały wieczór mnie pouczałeś. – Zadałem ci jedynie parę pytań. Chciałem uświadomić ci prawdę. – Prawdę? To nie jest twój zakichany interes. Ja śmiesz?! –zawołałam, zadowolona, że w barze było pusto. – Jak śmiesz mnie tak wypytywać, żeby mnie na czymś przyłapać? – Niczego takiego nie robiłem – powiedział zmęczonym głosem. – Sama się zdradziłaś. Miarka się przebrała. Podłożył ogień pod skład z amunicją. – Mam tego dość! Przez cały wieczór byłeś dla mnie obrzydliwy! Przez cały wieczór się mnie czepiałeś! Chciałeś, żebym nabrała do siebie niechęci. Dominik traktował mnie tak prawie przez cały czas i nie zamierzam znosić takiego traktowania od faceta, który podobno jest miły! Mam dość!

Mam dość twoich okropnych i bezczelnych wycieczek pod moim adresem. Nawet mnie dobrze nie znasz! Mnie nie przyszłoby do głowy siedzieć i cię krytykować. Ja ci nie zarzucam, że jesteś płytki, głupi i fałszywy! – Wstałam, bo wyczerpałam swoje zasoby amunicji i czułam napływające do oczu łzy. – Myślałam, że to będzie miły wieczór, ale ty wszystko zepsułeś! A taka byłam szczęśliwa! – TL R krzyknęłam na cały głos. Łzy spływały mi po policzkach. – Teraz, dzięki tobie, znów jestem nieszczęśliwa! Nie zamierzam dać się obrażać. – Myślałem, że lubisz obelgi – powiedział cicho. –Nieprawdziwe! – Założę się, że nigdy tak nie krzyczałaś na Dominika. – Nie i bardzo tego żałuję. – Ja też. Nie musiałabyś teraz krzyczeć na mnie. 376 – Krzyczę – szepnęłam, zdając sobie sprawę, że barman przygląda nam się z przerażeniem – ponieważ mnie do tego doprowadziłeś. To twoja wina! – Dokładnie tak samo, jak przedtem wszystko było winą Dominika. – Tak. Dokładnie! – Wstałam i wzięłam torebkę. – Dziś byłam szczęśliwa! Po raz pierwszy od wielu miesięcy. Cieszyłam się ze spotkania z tobą. A teraz wcale nie jestem szczęśliwa! – wrzasnęłam, idąc do drzwi. – Jestem bardzo nieszczęśliwa! I życzę ci wszystkiego najlepszego, Joe, bo to jest twoja wina! Będę zachwycona, jeśli cię już nigdy w życiu nie zobaczę! – Co za wredny typ! – zawołałam do Amber, wchodząc o wpół do dwunastej na górę. Leżała w łóżku, ale nic mnie to nie obchodziło. Miała zapalone światło, więc otworzyłam drzwi. Siedziała w łóżku i czytała. W lewej ręce trzymała Targowisko próżności, a prawą głaskała Perditę. – Łobuz! – oświadczyłam z naciskiem. – Wszyscy to wiemy – powiedziała. – Masz szczęście, że tak się to skończyło. Od dawna ci to powtarzamy. – Nie mówię o Dominiku. Joe jest wrednym typem. – Cała się trzęsłam ze złości. –Naprawdę? – spytała ze zdziwieniem. – Kiedyś mówiłaś, że jest miły. TL R Mnie się wydawał sympatyczny. – Nie jest miły. Jest wstrętny. Pomyliłam się. Popełniłam kolejny straszny

błąd. – Co takiego zrobił? – Wieczór zaczął się bardzo przyjemnie i bardzo dobrze się rozwijał. Wyglądało na to, że zakończy się równie interesująco. – To dobry pomysł. – Niestety, Joe zachował się okropnie. Strasznie. 377 – Dlaczego? – Opowiedziałam mu, że spotkałam się z Dominikiem i że to, co się stało z moim niedoszłym ślubem nie było wcale moją winą. A Joe zarzucił mi, że jestem płytka. Płytka! Niewiarygodne! Powiedział, że sama ściągnęłam na siebie nieszczęście. – Naprawdę? – Tak. Powiedział, że chciałam wyjść za Dominika, ponieważ był bogaty, dobrze ubrany i przystojny. Co za bezczelność! – Ale to prawda, Minty – stwierdziła łagodnie Amber. – Nic podobnego! – zawołałam zaszokowana. – Chciałam za niego wyjść, bo myślałam, że mnie kocha i wybrał właśnie mnie, co mi pochlebiało, ponieważ już od dawna z nikim się nie umawiałam. – Ale Dominik nie był dla ciebie zbyt miły. Wszyscy to widzieli. – Odłożyła książkę. – Zakładaliśmy, że godzisz się na jego obrzydliwe zachowanie, bo jest atrakcyjny i ma dobrą pracę. – To nieprawda. Po prostu jestem za dobra. – Nikt nie jest aż tak dobry i miły – powiedziała, wracając do lektury. – Ja jestem, a raczej byłam, ponieważ teraz już nie jestem miła! TL R – Właśnie widzę. Usiadłam na brzegu łóżka i głęboko westchnęłam. – Wiesz, po prostu miałam cholernego pecha, że poznałam Dominika. – Nie ma czegoś takiego, jak pech. Są jedynie złe wybory. Zawsze myślałam, że musiałaś mieć jakiś powód, by wybrać Dominika, bo to był jednak paskudny facet. – To nieprawda. Potrafił być sympatyczny. Czasami. 378

– Na przykład kiedy? – Perdita wyciągnęła przed siebie dwie przednie łapy, a potem przekręciła się na grzbiet. – Nie był skąpy. Wciąż mi coś kupował. Sama wiesz. Eleganckie ciuchy, tę torebkę i… No, kupił mi mnóstwo rzeczy. – Nie kupował ich tobie, Minty, lecz sobie. Żebyś odpowiednio przy nim wyglądała. Nie wiedziałaś o tym? – spytała, drapiąc Perditę po brzuchu. – Nie jesteś głupia, musiałaś zdawać sobie z tego sprawę. – Wyjeżdżaliśmy na cudowne weekendy. – Ale nie tam, dokąd ty byś chciała pojechać. Te wszystkie dni spędzane na łowieniu ryb i graniu w golfa musiały być dla ciebie rzeczywiście cudowne. – Był bardzo dobry dla swojej matki. – Paru seryjnych morderców też kochało swoje mamusie. – Posłuchaj, nie chcę rozmawiać o Dominiku, bo on już dla mnie nie istnieje. Protestuję jedynie przeciwko kłamstwom i zniesławieniom Joego… – To było oszczerstwo – poprawiła. – Zniesławienie to jak się ukaże drukiem. – Och, wiem. Graliśmy w piłkę nożną i naprawdę było miło po czym przyjemny wieczór przerodził się w bardzo nieprzyjemny i okropnie się TL R pokłóciliśmy. Powiedział mi kilka wstrętnych rzeczy – kontynuowałam z furią – ale nie pozostałam mu dłużna –dodałam z dumą. – Nawymyślałam mu, ile wlezie. – Ojej. Zadzwoń do niego jutro i przeproś. – Słucham? – Zadzwoń do niego rano i przeproś za to, że byłaś niesprawiedliwa. Bo wydaje mi się, że byłaś dla niego niesprawiedliwa i niegrzeczna. 379 – To on był dla mnie niesprawiedliwy! Obrzydliwy! W ogóle mnie nie zrozumiał. Wszystko przekręcił. – Zadzwoń do niego jutro. – Nie ma mowy. – No, to pojutrze. Ale zadzwoń i przeproś. Ponieważ, prawdę mówiąc, Joe miał rację. Dobranoc. I Amber zgasiła światło. Tak po prostu. Zostawiła mnie w ciemności.

Byłam wściekła. Usiłowałam wymyślić jakąś zjadliwą ripostę, ale tak od razu nic mi nie przychodziło do głowy. Dopiero kiedy otworzyłam drzwi, przyszło mi do głowy coś złośliwego. Coś naprawdę nieprzyjemnego. – Twój kot jest za gruby! – syknęłam. T.S. Eliot miał rację. Kwiecień to najokrutniejszy miesiąc. Jeśli ktoś czuje się tak beznadziejnie, jak ja, to widok wszystkich tych idiotycznie radosnych żonkili, potrząsających bezsensownie swoimi trąbkami, wystarczy, by zrobiło się człowiekowi jeszcze gorzej. Dotyczy to także tulipanów i tego przesłodzonego, białego puchu na wiśniowych drzewach, który niebawem zmieni się w różową chmurę. Jestem całkowicie nieczuła na uroki wiosny. Mam za dużo zmartwień. Po TL R pierwsze, tata bardzo dziwnie się zachowuje; po drugie, pokłóciłam się z Joem, i wcale go już nie lubię, choć kiedyś myślałam, że lubię; po trzecie, nie odzywamy się do siebie z Amber, dlatego, że po pierwsze, w sobotą potraktowała mnie impertynencko, i po drugie, ja wyraziłam się źle o jej kocie. Po pierwsze, dlatego, że chciałam być złośliwa, a po drugie, to jest prawda. Kot jest tłusty. Ale Amber się śmiertelnie obraziła. Naprawdę ją dotknęłam. I teraz się nie odzywa. Siedzi cały czas w swoim pokoju, a właściwie w moim, i nie wiem, co tam robi. Trwa to już parę dni. Może planuje następną powieść, 380 niech nas ręka boska broni, albo surfuje po Internecie. I w ogóle się do mnie nie odzywa. Jej kamienne milczenie stawało się nie do wytrzymania, ale w końcu, dziś rano, lody pękły. – Przepraszam, Minty – powiedziała z nietypową dla siebie pokorą, choć nadal lekko chłodnym tonem, gdy zeszła na dół. –Jestem ci winna przeprosiny. – Coś takiego! – zaskrzeczał Pedro. Ja też się zdziwiłam. – Nic nie szkodzi – odparłam, dając papudze kawałek jabłka. – Skąd miałaś wiedzieć, że Joe jest kretynem. – Nie mówię o Joem. Poza tym on nie jest kretynem. O ile mi wiadomo. Nie, miałam na myśli Perditę. Ona rzeczywiście jest trochę zaokrąglona.

– Chciałaś powiedzieć – tłusta. – Nie musimy wchodzić w szczegóły. – Ale przyznaj, że tak jest. Perdita siedziała na zewnętrznym parapecie okna, grzejąc się na słońcu, z tajemniczym wyrazem błyszczącego, czarnego pyszczka. Zeskoczyła i weszła do kuchni, z uniesionym ogonem, mrucząc jak mały motorek i domagając się jedzenia. TL R – Jest coraz szersza – stwierdziłam ze zdumieniem. Usiadła z klapnięciem na podłodze. Miałam wrażenie, że przyszło jej to z pewnym trudem. – Za dużo sardeli – oznajmiła Amber. – W tym cały problem. Uwielbia je, ale będę musiała jakoś ją ograniczać. – Może to przedwczesna tusza menopauzalna? Mówiłaś, że jest nad wiek rozwinięta. 381 – Dziwne jest to, że nie jest gruba wszędzie, tylko na brzuchu, prawda? – Amber spojrzała na mnie z niepokojem. – Och, Boże! –Co? – A jeśli to guz? – rzuciła mi przerażone spojrzenie. W oczach miała łzy. – Jeśli ona ma raka? – Nie gadaj głupstw, przecież nic ją nie boli, prawda? Perdita robiła wrażenie absolutnie szczęśliwego kota. Położyła się i przekręciła na bok, a kula w jej brzuchu też się lekko przesunęła. Dziwne. Widać też było bardzo wyraźnie jej brodawki sutkowe, jak dwa rządki różowych guziczków. Spoglądała na nas z wyrazem winy i lekkiego skrępowania. Nagle doznałam olśnienia. – Wiesz, co jej jest, prawda? –Nie bądź śmieszna, Minty. Perdita jest jeszcze dzieckiem. – Uważam, że jest kotna. I wcale nie jest dzieckiem, jest nastolatką. Od jakiego wieku koty zachodzą w ciążę? – Nie wiem. – Amber wyszła i zaraz wróciła z poradnikiem o kotach, nerwowo wertując strony. – Tutaj jest napisane, że… pół roku! Perdita ma co najmniej siedem miesięcy. TL R –No właśnie. Nie jest tłusta, tylko będzie miała dzieci. Laurie powiedział,

że powinnyśmy ją wysterylizować i nie zrobiłyśmy tego. Zapomniałyśmy. – To twoja wina – powiedziała ze złością Amber. – Od kiedy jestem odpowiedzialna za tego kota? – Ja miałam dość spraw na głowie. – A ja nie? – Powinnaś mi była przypomnieć. – Ach, tak? 382 – No dobrze, wspólna odpowiedzialność. – To miło z twojej strony. – Co robimy? – Czekamy. – Jak długo? Zajrzałam do książki o kotach. – Tutaj jest napisane, że kocia ciąża trwa sześćdziesiąt pięć dni. – Sprawdziłam w kalendarzu. – Tak, ale Minty… – Co? – Nie wiemy od kiedy jest w ciąży. – Zaproś Lauriego, on będzie wiedział. – Świetnie. Zadzwoń do niego. – Nie, ty zadzwoń. On lubi ciebie. – Ale ja go nie lubię. – Dlaczego? – Nie wiem – odparła z irytacją. – Dlaczego się kogoś lubi albo nie lubi? Zadzwoń do niego, Minty. A potem zadzwoń do Joego. TL R – Dlaczego? Powiedział mi same nieprzyjemne rzeczy. – Zrobił to, bo cię bardzo lubi. – Naprawdę? – spytałam z westchnieniem. – Tak. W przeciwnym razie nie zawracałby sobie głowy. – Tak myślisz? – Jasne. To oczywiste. Zależy mu na tobie i dlatego z tobą o tym rozmawiał. I w dodatku miał rację, prawda, Minty? Usiadłam na krześle przy klatce Pedra.

383 – Tak – powiedziałam cicho. Do oczu napłynęły mi łzy. – Miał rację – wychrypiałam. Spojrzałam na Amber. – Byłam płytka. Powierzchowna. Nie lubiłam Dominika, ani go nie podziwiałam. W gruncie rzeczy często nim pogardzałam. Ale zawsze mu wybaczałam i go tłumaczyłam, bo był… No, wiesz, dobrym kandydatem na męża. A potem się okazało, że wcale nie. – Czułam w ustach smak popiołu i gorzki wstyd. – Nie przejmuj się – poradziła Amber, obejmując mnie. –Wszyscy popełniamy błędy. Przynajmniej nie jest jeszcze za późno – dodała radośnie. – Musisz tylko do niego zadzwonić. – Dobrze. – Pociągnęłam nosem. – Ale najpierw ty zadzwoń do Lauriego. – Nie chcę do niego dzwonić – powiedziała. – Jest taki irytujący. Doprowadza mnie do szału. – Zadzwonię do Joego tylko pod warunkiem, że ty zadzwonisz do Lauriego – stwierdziłam spokojnie. – No dobrze – zgodziła się i poszła do telefonu. Ale najpierw się uczesała! Coś takiego! Oszukuje samą siebie, to niewiarygodne. Nie chce się przyznać, że Laurie jej się podoba. Nie mam pojęcia, dlaczego tak się dziwnie zachowuje. Laurie jest mądry, dowcipny i sympatyczny. Wiem, że Amber go TL R lubi, ale nie chce się do tego przyznać, co mnie naprawdę śmieszy. – Perdita jest w ciąży – powiedziała do telefonu. – Tak… Przynajmniej tak nam się wydaje. Czy mógłbyś przyjść? O ile, oczywiście, nie towarzyszysz jakiejś lafiryndzie na przyjęciu… Dlaczego nie przyniesiemy jej do przychodni? W jej stanie? Chyba żartujesz! To byłoby absolutnie nieodpowiedzialne, mogłaby poronić. Zapłacimy ci, naturalnie – dodała. – Nie, nie w naturze. Gotówką. Za wizytę domową? Dobrze. O ósmej. Wolisz białe czy czerwone? 384 – Powiedział, że przyjdzie – oznajmiła. – Jest okropnie irytujący! – wykrzyknęła. – Co ja podam na kolację? Możemy zacząć od wędzonego łososia, a potem kaczka… Albo risotto z grzybami. Może pójdę po suszone prawdziwki. I mam genialny przepis na tarte au chocolat… Wyciągnę

butelkę pouilly fuisse. Kiedy wyjęła wszystkie swoje książki kucharskie i zaczęła je przeglądać, zadzwoniłam do Joego. Naprawdę chciałam się z nim pogodzić, głównie dlatego, że pokłóciliśmy się o Dominika! Znowu ten cholerny efekt domina! – pomyślałam z goryczą. Choćby z tego powodu musiałam coś zrobić. Wykręciłam numer Joego, ale nikt nie podnosił słuchawki. Czekałam i czekałam. Potem zadzwoniłam na jego komórkę. Telefon zadzwonił cztery czy pięć razy i nagle usłyszałam głos Joego. – Halo? – Joe, to ja, Minty. – Halo? Kto mówi? – Minty – powtórzyłam głośniej. – Przykro mi, ale nic nie słyszę – powiedział, co było okropnie denerwujące, bo ja słyszałam całkiem wyraźnie. – Proszę zadzwonić jeszcze TL R raz. – Joe! – zawołałam. – Słyszysz mnie? – Przepraszam, ale nic nie słyszę. – Joe, mówi Minty! – Niech to diabli… – powiedział. A potem usłyszałam gong i głos z megafonu: „Pasażerowie do Los Angeles, podróżujący brytyjskimi liniami lot numer BA 196, proszeni są do wyjścia dwadzieścia siedem”. Boże! – Joe, tak mi przykro…! – zawołałam bardzo głośno. 385 – Przepraszam, nie wiem, kto mówi, ale muszę już iść – powiedział i się rozłączył. Koniec. Odleciał. Za późno. Odłożyłam słuchawkę, czując się pusta, jakby ktoś wyjął ze mnie wszystko łyżką. – Dodzwoniłaś się? – spytała Amber. – Tak. To znaczy nie. Nie – stwierdziłam ponuro. Amber spojrzała na mnie ze zdziwieniem. – Myślisz, że Laurie lubi jerozolimskie karczochy? – zapytała po chwili. – Hau! Hau! – zaszczekał Pedro. Otworzyłam drzwi i znieruchomiałam w progu. Laurie nad prawym okiem miał błyszczący, czarny siniec wielkości pudełka zapałek.

– Nie przejmuj się – powiedział uspokajająco. – Boli o wiele gorzej, niż wygląda. Cześć, Amber. – Mój Boże! – zawołała. – Co ci się stało? – Wziąłem udział w eksperymencie – stwierdził sucho, zdejmując płaszcz. –Jak? – Towarzyszyłem na przyjęciu pewnej Libijce i nie miałem pojęcia, że TL R wynajęła mnie wyłącznie po to, żeby wzbudzić zazdrość w byłym facecie. Udało się – dodał. – Ślub będzie w czerwcu. – Chcesz coś na to? – spytała Amber. Chyba się przejęła. – Nie, nie, nic mi nie będzie, ryzyko zawodowe. Tak samo, jak ugryzienie przez psa w przychodni. A propos, gdzie jest pacjentka? Weszliśmy do kuchni. Perdita leżała pod stołem, na boku, energicznie się wylizując. Spojrzała na nas, zamrugała przyjacielsko i uniosła prawą łapkę, 386 jakby na powitanie. I wróciła do mycia, przesuwając rytmicznie różowym języczkiem po futrze. – Twój kot będzie miał małe – oznajmił zdecydowanie Laurie. – Niejedno. – Ile? – zapytałam. –Nie wiem, trzy albo cztery. Może pięć. – Schylił się i Perdita pozwoliła mu delikatnie obmacać wypięty brzuch. – Jest mniej więcej w piątym tygodniu, – Mój Boże! – zawołała Amber. – Sama jest jeszcze dzieckiem. – Zaczynają w tym wieku, czasem wcześniej. Nie lubię mówić „a nie mówiłem”, ale wspomniałem trzy miesiące temu o sterylizacji. – Nieletnia matka – stwierdziła Amber. – Przypuszczalnie została zgwałcona na randce, bo przecież nie jest puszczalska. – One wszystkie są puszczalskie – wyjaśnił Laurie. – Koty nie znają czegoś takiego, jak moralność. – Aha – powiedziała Amber, wyraźnie rozczarowana. Wzięła Perditę na ręce. – Powiedz mi, kto to był – zażądała. – Mamusia nie będzie zła. Tylko mi

TL R powiedz. Mam nadzieję, że to nie ten rudy kocur –stwierdziła z przerażeniem. – Nie chcemy, żeby małe były rude. – Widziałam w okolicy ładnego dachowca. Może to on – zasugerowałam optymistycznie. – A pod trzydziestym pierwszym mieszka bardzo przystojny kot w kolorze szylkretu. Perdita nie raczyła nam odpowiedzieć. – Co mamy zrobić, jak będzie miała rodzić? – spytała Amber. – Nie jesteśmy na coś takiego przygotowane. 387 – Zarezerwuj jej miejsce w Lindo Wing i zamów położną –powiedział Laurie. – Nie żartuj sobie. Nie mamy pojęcia, jak się rodzą koty. – Musisz wziąć kota i kotkę, a kot musi… – Na litość boską! – wykrzyknęła Amber. – Wiemy wszystko o ptaszkach i pszczółkach. Powiedz nam, co musimy zrobić? My? – Nic nie musisz robić. Kotki idą gdzieś w kąt i się kocą. Lubią ciepłe, ciemne miejsca, na przykład szafki, albo kącik pod schodami. Może pod łóżkiem, czy nawet w łóżku. Obawiam się, że zostawiają po sobie straszny bałagan. – Ojej – powiedziałam, myśląc o dywanach. – Ciąża trwa sześćdziesiąt pięć dni – powiedział, przyglądając się Perdicie – więc przypuszczam, że się okoci w połowie maja. Możemy poszukać dla nich właścicieli, jeśli chcesz. – Słyszałaś, Perdito? – spytała Amber. – Będziesz musiała oddać je do adopcji. Żeby uniknąć wstydu. – Taka jest, w każdym razie, moja diagnoza – stwierdził Laurie. TL R – Dobrze, ile się należy? – Będę brał pieniądze dopiero, jak dostanę dyplom. – To zostań na kolacji. Został. Amber była niesłychanie podniecona poważnym stanem Perdity. Przez cały czas mówiła do Lauriego, podając foie gras, morskiego okonia z

soczewicą i ugotowanym na parze szczawiem. – To jest bardzo dobre – powiedział z uznaniem Laurie. 388 – Minty i ja jadamy tak codziennie, prawda, Minty? – Poczułam, że kopie mnie pod stołem. – O tak – skłamałam. – To jeszcze nic. Amber dobrze się bawiła. Niech sobie mówi co chce, ale zawsze można poznać, kiedy ktoś kogoś lubi. Często się uśmiecha. Szeroko otwiera oczy. Tak jak Amber. I nieustannie śmiała się z dowcipów Lauriego. Była ewidentnie szczęśliwa. Tak jak ja w towarzystwie Joego. Też się uśmiechałam i chichotałam. Dominik doprowadzał mnie do płaczu. A Joe mnie rozśmieszał. Dominik wprawiał mnie w konsternację. Joe dodawał mi pewności siebie. Dominik nie chciał, żebym się odzywała. Joe chciał, żebym z nim rozmawiała. Pomyślałam, że jest teraz na wysokości dziesięciu tysięcy kilometrów, w drodze do Los Angeles. I o tym, że go naprawdę lubię i że tak dobrze nam było razem. Czułam, że jest między nami porozumienie, jakiego nigdy nie odczuwałam z Dominikiem. – Kawy? – spytała Amber, sięgając po słoik. – Przepraszam, że to tylko neska, ale podobno ma „bogaty i aksamitny” smak. Bogaty i aksamitny, jak Dominik, pomyślałam. A zostają gorzkie fusy. Amber paplała z Lauriem, a ja siedziałam z Perditą na kolanach i rozmyślałam TL R o Joem. Przez dwa tygodnie zastanawiałam się, czy do niego zadzwonić, a teraz był w drodze do Stanów. Pożałowałam, że powiedziałam, iż nie chcę go już nigdy w życiu widzieć, bo teraz moje życzenie się spełniło. Żal ogarnął moją duszę jak wilgoć. Przegrałaś, Minty, powiedziałam sobie. Wszystko popsułaś. Gorące łzy kapały na sierść Perdity. – Minty! – zawołała Amber. – Co się stało? – Nic się nie stało – załkałam. – Nic mi nie jest. – To nieprawda – powiedział Laurie. – Co się stało? 389

– Nic – odparłam przez łzy. – Wcale nie płaczę dlatego, że Joe wyjechał do Los Angeles, a ja popełniłam błąd i teraz będę za niego płacić, tak jak zapłaciłam za błąd z Dominikiem. Wcale nie dlatego. – Aha – powiedziała Amber, podając mi chusteczkę. – Wiesz, Laurie, Joe od dawna podobał się Minty, ale nie zdawała sobie z tego sprawy, bo wciąż miała obsesję na punkcie Dominika, który ją bardzo źle potraktował i porzucił w dniu ślubu. I dlatego pojechała w podróż poślubną ze swoją druhną, Helen, która później wyszła za mojego byłego faceta, Charliego, który, tak się złożyło, był drużbą. W każdym razie w Paryżu Minty poznała Joego. I spodobał jej się, ponieważ jest interesujący i miły, choć nie taki bogaty i elegancki, jak Dominik, ale Minty nie wiedziała, że Joe jej się podoba, dopóki nie zrozumiała, że Dominik był w gruncie rzeczy okropny, choć teraz nie będę ci tego szczegółowo opowiadać, w każdym razie Minty miała szansę na poważny związek z Joem, a teraz uważa, że ją straciła, bo powiedział jej parę słów prawdy, a ona na niego napadła. I dziś w końcu zadzwoniła do niego i dowiedziała się, że jest w drodze do Los Angeles i Minty uważa, że to już stracona sprawa, i prawdopodobnie tak jest. – Bardzo dziękuję – załkałam. – Czuję się znacznie lepiej! TL R – Zadzwoń do niego jutro – powiedział Laurie. –Jak? – Na komórką. – Nie słyszał mnie z lotniska w Londynie, to jak mnie usłyszy w Los Angeles? – Na pewno bateria mu się wyczerpała – powiedziała Amber. – Do jutra ją naładuje. 390 –I odpocznie. To dwunastogodzinna podróż. –I osiem godzin różnicy czasu – dodała Amber. – Nie dzwoń z samego rana. Nazajutrz zadzwoniłam do Joego o piątej po południu. Telefon zadzwonił raz i od razu włączyła się sekretarka. Nagrałam się i poprosiłam, by oddzwonił. Nie odezwał się jednak, ani tego dnia, ani następnego, ani na trzeci dzień.

Zadzwoniłam do firmy telefonicznej i spytałam, czy telefon Joego działa w Stanach i dowiedziałam się, że tak. Nagrałam się jeszcze parę razy, nie chciałam jednak przesadzać, żeby nie pomyślał, że mi aż tak strasznie zależy. Choć mi zależało, więc zadzwoniłam jeszcze raz, tymczasem nie tylko Joe nie odebrał, ale telefon w ogóle nie dzwonił. Był głuchy. Nic z tego nie rozumiałam. Nie mogłam mu wysłać e–maila z komputera Amber, bo nie znałam jego adresu. Zadzwoniłam do wydawnictwa Joego i poprosiłam do telefonu jego redaktora, Francisa Jonesa. Francis akurat wyjechał na targi i oddzwonił do mnie dopiero po trzech dniach, ale i tak niewiele mógł mi pomóc. – Przykro mi, ale Joe jeszcze się do mnie nie odezwał – powiedział Francis. – Nie znam żadnego adresu. Mówił, że na początku zatrzyma się w hotelu, a potem znajdzie jakieś mieszkanie. TL R – Mieszkanie? – Tak, wyjechał na parę miesięcy. – Parę miesięcy! – Tak mówił. Ma sporo do załatwienia. – Idź do jego mieszkania – poradziła później Amber. – Może sąsiedzi przesyłają mu pocztę. Wybrałam się na Albert Street. Wistaria Joego była w pełnym rozkwicie, ze zwisającymi szkarłatnymi kwiatami przypominającymi kiście winogron. 391 Głęboko odetchnęłam jej zapachem, a potem zeszłam na dół do sutereny i zastukałam do drzwi Joego. Nikt nie odpowiedział. U sąsiadów też nikogo nie było. – Gdzie mieszkają jego rodzice? – spytała Amber, kiedy wróciłam. – Możesz się dowiedzieć o ich adres w informacji. – W Manchesterze – odparłam. Amber zachowywała się nadzwyczaj miło i wyraźnie chciała mi pomóc. – Jak się nazywa jego ojciec? – Nie mam pojęcia, jak ma na imię, a Bridges to dość popularne nazwisko. – Zapytaj na kursie, czy nie mają telefonu Joego. – Pytałam, ale mają tylko jego telefon domowy i komórkowy.

Zadzwoniłam także do Helen, ale i ona nic nie wiedziała. Potem byłam bardzo zajęta w pracy i zrobił się trzeci tydzień kwietnia. Tulipany zastąpiły żonkile, konwalie prawie rozkwitły, a drzewa magnolii zrzucały już swoje woskowane, różowe płatki. Czas mijał. W powietrzu czuło się zapach lata. Liczyłam, że Joe zadzwoni albo napisze. Niestety. Po pierwsze, był bardzo zajęty, a po drugie, powiedziałam mu, że nie chcę go więcej widzieć. Dzieliło TL R nas dziesięć tysięcy kilometrów. I osiem stref czasowych. Nie myślał o mnie, lecz ja myślałam o nim bez przerwy. O tym, że siedzi gdzieś na kalifornijskim słońcu. Że spaceruje po plaży. Że chodzi na przyjęcia i filmowe premiery. Że poznaje nowych ludzi. A zwłaszcza nowe kobiety. Czułam żal i smutek. – Niech to diabli wezmą! – powiedziałam do Amber, kiedy siedziałyśmy w piątkowy wieczór w pubie z Lauriem. – Niech to szlag trafi! – Minty! – powiedziała Amber. – Co za zaszczyt. Zazwyczaj przeklinasz tylko w towarzystwie osób, które naprawdę lubisz. 392 – Jestem strasznie wkurzona – powiedziałam, skubiąc podstawkę pod piwo. – Wszystkie moje starania znalezienia Joego nic nie dały. –A Interpol? MI–5? – Straciłam swoją szansę – stwierdziłam smętnie. – Straciłam cholerną szansę. – Straciłaś szansę? – powtórzył Laurie, zatrzymując szklankę piwa w drodze do ust. – Tak. Wszystko sknociłam. Zżera mnie smutek i żal. – To dlaczego… No, wiesz… –Co? – Nie odszukasz swojej straconej szansy. – Jak? Odeszła. – Jedź do Los Angeles – powiedział. – Do Los Angeles? Zwariowałeś? – Nie, mówię całkiem poważnie. Tutaj wiele nie zdziałasz. – Jak to sobie wyobrażasz, Laurie? Mam polecieć do Los Angeles? Przecież pracuję. – No, to nie jedz – powiedział, wzruszając ramionami.

TL R – Minty pracuje, to prawda – potwierdziła Amber. – Z drugiej strony – dodała sensownie – ma masę zaległego urlopu. – To prawda. Cztery tygodnie – powiedziałam. – Leć do Los Angeles i odszukaj Joego – poradził Laurie. –To nie jest takie duże miasto. Wszyscy się tam znają. Jesteś dziennikarką, Minty. Nie wątpię, że potrafisz go odnaleźć. – Jak? Co miałabym robić? Chodzić i pytać ludzi, gdzie jest Joe Bridges? To niemożliwe. 393 – No to nie jedź – powiedział Laurie. – Szkoda zachodu, okazuje się, że nie jest dla ciebie taki ważny. Inaczej byś pojechała. – Joe jest dla mnie ważny. Bardzo ważny. Ale muszę brać pod uwagę sprawy praktyczne. – Jakbym się martwił sprawami praktycznymi, nadal byłbym sfrustrowanym księgowym – powiedział Laurie. – A tak niedługo zostanę weterynarzem. O ile zdam egzamin. I dlatego muszę wracać do książek. Endokrynologia psów. Nienawidzę tego. W każdym razie taka jest moja rada. – Dziękuję – stwierdziłam ponuro. – Zaryzykuj, Minty – powiedział Laurie, wstając. – Życie jest za krótkie. – Miałabym jechać do Los Angeles? To śmieszne – stwierdziłam, kiedy wracałyśmy do domu w późnym, wieczornym słońcu. – Dlaczego nie? Powiedz Sophie, że chcesz wziąć trochę urlopu. – Musiałabym zapytać Jacka. – Chcesz jechać? Czy chciałam? Dobre pytanie. – Tak – odparłam powoli. – Chciałabym, gdybym sądziła, że go znajdę i że uda mi się naprawić sprawy między nami. Ale nie pojadę, ponieważ, prawdę TL R mówiąc, nie mogę sobie na to pozwolić. – Nie masz pieniędzy? –Nie. Toby masę kosztowało, a ja mam niewiele oszczędności. – Ja zapłacę – powiedziała nagle Amber. –Co?

Otworzyła drzwi i weszłam za nią do środka. 394 – Ja zapłacę – powtórzyła. – Mieszkam tu od dziesięciu miesięcy i nie płacę czynszu. A ty nigdy o tym nie wspomniałaś. Pozwól mi zapłacić, Minty. Tyle przynajmniej mogę zrobić. – Poważnie? – spytałam ze zdumieniem. – Tak. – Uśmiechnęła się. – Ale pod jednym warunkiem. – Jakim? – Że ja też pojadę. I tak podjęłyśmy decyzję. Musiałam to, oczywiście, skonsultować z Jackiem, i to jak najszybciej, więc następnego dnia rano zadzwoniłam do niego do domu. Telefon podniosła jedna z dziewczyn. – Halo, mówi Minty Malone. Czy to…? – Iolanthe. – Cześć, Iolanthe. Pamiętam cię z… – Przyjęcia. – Tak, z przyjęcia. – Wszystko jest załatwione. – To dobrze. A co u was? – Ciąża. TL R – Co? – Ciąża – powtórzyła. Mój Boże! Z drugiej strony, biorąc pod uwagę, jak się te dziewczyny zachowywały, nie było w tym nic dziwnego. – No… – Nie wiedziałam, co powiedzieć. – To poważna wiadomość. – Wszystko jest w porządku – stwierdziła cicho. – A co mówią rodzice? 395 –Nie mają nic przeciwko temu. Oczywiście przeżyli szok, ale już się pogodzili. – To… dobrze.

– Chcesz rozmawiać z Jackiem? – zapytała. – Tak, tak, proszę. Dzięki. – Zaczekaj, zaraz go zawołam. Naprawia mój rower. – Cześć, Jack. Iolanthe powiedziała mi o ciąży – wygadałam się. – Tak. Trochę nas ścięło z nóg. – Co macie zamiar zrobić? – spytałam, choć nie powinnam. – Urodzić, naturalnie. – Boże. A jej wiek? – Słuchaj, takie rzeczy się zdarzają. Nie jest pierwsza ani ostatnia. Jakoś sobie poradzimy, choć musimy kupić większy dom. Ale to się da zrobić. – To dobrze. Przepraszam, to nie jest moja sprawa, nie powinnam się wtrącać. Czy mogę wziąć urlop? – Co? – Muszę wziąć urlop. – Kiedy? TL R – W przyszłym tygodniu. – To niedługo. – Wiem. Dlatego dzwonię do ciebie do domu. Przepraszam, że z tak krótkim wyprzedzeniem. Muszę lecieć do Los Angeles. – Czy to konieczne? – Tak, tak mi się wydaje. – Czy mogę spytać, po co tam lecisz? 396 – To sprawa osobista. – Nie chciałam nikomu mówić. – Proszę cię, Jack, czy mogę? – Tak – odparł po chwili. – Musisz jednak wrócić najpóźniej siódmego, bo w maju mamy masę pracy. – Wiem. – Obawiam się, że mogę cię zwolnić tylko na pięć dni. – Pięć dni? – Westchnęłam. To bardzo mało. – Przykro mi, ale masz do wyboru pięć dni albo wcale. Chcesz ten urlop? Pięć dni? O Boże! – Tak, chcę. – Musisz przychodzić co najmniej dwa razy dziennie, mamo, żeby zająć

się zwierzętami – powiedziałam następnego wieczoru. – To zaledwie długi weekend. Pięć dni. Tylko na tyle mogę wyjechać. – Pięć dni? Los Angeles jest okropnie daleko, jak na to, żeby lecieć tam na pięć dni. – Wiem, lecz w tej chwili mogę dostać tylko tyle urlopu. – Dlaczego lecisz do Los Angeles na pięć dni, Minty? – Żeby się z kimś zobaczyć. TL R – Z kim? – Z mężczyzną. – Na pewno możesz poznać wielu miłych mężczyzn w Londynie. – Ja już go znam. Ma na imię Joe. Uciekł. – Jeszcze jeden? – I tak miał tam jechać, ale pokłóciliśmy się i byłam dla niego okropnie niemiła, i dlatego nie powiedział mi, po pierwsze, kiedy wyjeżdża i po drugie, gdzie się zatrzyma. Jest bardzo miły i Laurie… 397 – Kto to jest Laurie? – Weterynarz, który pracuje na pół etatu jako mężczyzna do wynajęcia. Amber mu się podoba. – Nie jestem w stanie nadążać za wszystkimi zmianami w twoim życiu. – Dlatego, że mnie nigdy o nic nie pytasz. W każdym razie Joe wyjechał do Stanów, przypuszczalnie na parę miesięcy, a ja chciałam… – Co ja właściwie chciałam? – Chciałam to naprawić. Coś ścisnęło mnie w gardle i łzy napłynęły mi do oczu. – To jest cudowny człowiek, mamo. – To samo mówiłaś o Dominiku. – Tak, wiem, ale to była nieprawda. Oszukiwałam samą siebie. Tak się cieszę, że nie wyszłam za Dominika, mamo. – Ja też, skarbie. Zawsze go miałam za łobuza. Byłby beznadziejnym mężem. – Joe jest… wspaniały. Prawdziwy. A ja wszystko zepsułam. I dlatego muszę polecieć do Stanów. Zaopiekujesz się zwierzętami? Mamy pełno jedzenia dla kotów. Nawiasem mówiąc, Perdita jest w ciąży. – O Boże! – Ale ma rodzić dopiero w połowie maja, więc nie musisz się TL R

przejmować. Zostawimy jej pudełko z piaskiem i dużą kolekcję CD dla Pedra. – W takim razie wolałabym tu zamieszkać na ten czas, Minty. O ile nie masz nic przeciwko temu. Nie będę musiała jeździć tam i z powrotem. Poza tym, prawdę mówiąc, pudełko z piaskiem jest obrzydliwe. Wolę tu być i wypuszczać Perditę do ogrodu. – Oczywiście, że możesz tu mieszkać, mamo. Jeśli tacie to nie przeszkadza. 398 – Z pewnością nawet tego nie zauważy. Prawie wcale się ostatnio nie widujemy. – Z czyjej winy? – Jestem naprawdę zajęta. Mam tyle zobowiązań. Czy wiesz, że wczoraj zebraliśmy czternaście tysięcy funtów na Błękitny Krzyż? – To fantastycznie, mamo, ale względem taty też masz zobowiązania. – Instytucje charytatywne liczą na mnie, Minty. – Naprawdę? – spytałam znużona. – Tak. A twój ojciec też jest ostatnio czymś zajęty. – Naprawdę? – Prawie w ogóle ze sobą nie rozmawiamy. – Niedawno byliście razem na przedstawieniu baletowym, prawda? To chyba było miłe? Zapadło niezręczne milczenie. Po chwili mama powiedziała: – Przedstawienie baletowe? – Tak. Spotkałam tatę, jak czekał na ciebie przed Sadlers Wells. – Nie byłam w Sadlers Wells od wielu lat, Minty – powiedziała powoli mama. TL R 399 Maj To śmieszne – powiedziała Amber dwa dni później do urzędniczki przy stoisku Virgin Atlantic. – Po powrocie napiszę osobiście do Richarda

Bransona. – Przykro mi, proszę pani, ale obawiam się, że nie przenosimy pasażerów do klasy business na żądanie. – Gwarantuję pani, że opiszę bardzo korzystnie Virgin Airlines w mojej najnowszej powieści. Kobieta przyczepiła nalepki do naszych bagaży, uśmiechnęła się i nic nie powiedziała. –Jeśli jednak –kontynuowała Amber z groźbą w głosie –nie spełni pani mojej prośby, będę musiała napisać o innych liniach. Na przykład o Pan Am. To zależy od pani – dodała, wzruszając ramionami. – Dziękuję pani. Obawiam się, że linie Pan Am już nie istnieją. Życzę pani przyjemnego lotu – powiedziała grzecznie. – Oto pani karta pokładowa. – Proszę posłuchać… TL R – Chodź, Amber – powiedziałam, odciągając ją siłą. – Klasa ekonomiczna też jest wygodna. To tylko jedenaście godzin lotu, możemy obejrzeć film albo i trzy filmy. Możesz sobie poczytać albo popracować nad swoją następną powieścią. – Tak właśnie zrobię. Napiszę plan książki. Dlatego, między innymi, chciała lecieć ze mną do Los Angeles – żeby zebrać materiały do dziesiątej powieści. 400 – To będzie coś zupełnie nowego – stwierdziła entuzjastycznie, kiedy czekałyśmy na nasz lot w strefie wolnocłowej. Popryskała sobie rękę próbką First. – Coś całkiem innego niż to, co pisałam do tej pory. – Myślałam, że każda twoja książka jest absolutnie inna od poprzednich. – Nie, ta będzie kompletnie różna. Napiszę kryminał. – Czy to nie jest zbyt komercyjne, Amber? – odważyłam się spytać, gdy wędrowałyśmy przez długie, oszklone korytarze do wyjścia numer dwa. – Nie, to będzie literacki kryminał, Minty. Okrutny. Ironiczny. Realistyczny. Dosadny. W stylu Raymonda Chandlera. Dashiella Hammetta. Philipa K. Dicka. – Czyli mocny. – Tak – odparła z ożywieniem. – Mocny. Coś w rodzaju czarnego

kryminału – dodała, kiedy znalazłyśmy już swoje miejsca w samolocie. – Opowie o innym Los Angeles, o nieznanej stronie miasta prześladowanego przez demonstracje i trzęsienia ziemi, pożary lasów i susze. Opowie o życiu na skraju, o życiu nad przepaścią. – Raczej trudno będzie ci zebrać potrzebne informacje z luksusowego hotelu na Beverly Hills w ciągu pięciu dni. TL R – Wynajmiemy samochód i będziemy prowadzić poszukiwania. Nie przejmuj się – dodała szybko. – Mogę prowadzić. – Fantastycznie – powiedziałam. O Boże! – Będziemy jeździć po mieście, jak Philip Marlowe w Długim pożegnaniu. – Raczej jak James Dean w Buntowniku bez powodu, pomyślałam. –I jestem pewna, że znajdziemy Joego – stwierdziła z przekonaniem. – Wypróbuję moje detektywistyczne umiejętności i pomogę ci go wytropić. 401 Moim zdaniem Amber nie potrafiłaby wytropić nawet drapacza chmur, ale nie chciałam nic mówić. W końcu towarzyszyła mi w tej podróży i za wszystko zapłaciła. A kiedy powiedziałam, że powinnyśmy się zatrzymać w jakimś skromnym hotelu, prychnęła pogardliwie. – Zamieszkamy w Four Seasons – oznajmiła. – W Four Seasons? – powtórzyłam z niedowierzaniem. – Zarobiłam na giełdzie – wyjaśniła. – Wszyscy znani ludzie zatrzymują się w Four Seasons. Przekonasz się. Będzie tam pełno ludzi filmu i to nam pomoże znaleźć Joego. – Nie mamy żadnych śladów – stwierdziłam ponuro, kiedy stewardesa przyniosła nam tace z dobrym, samolotowym jedzeniem. – A jego komórka? – Usiłowałam się do niego dodzwonić, ale telefon nie działa. – Dziwne. – Może nie jest przełączony na Stany? – To po co by go ze sobą zabierał? Rozmawiałaś z jego wydawcą? – Tak. Nic nie wie. To zwariowany pomysł – dodałam z westchnieniem. –Nie przejmuj się, Minty – powiedziała jeszcze raz Amber. –Wiem, że go TL R

znajdziemy. To milo, że ciotka Dympna zgodziła się zaopiekować Perditą i Pedrem – stwierdziła z zadowoleniem, popijając wino. To prawda, choć zastanawiałam się, kto się „zaopiekuje” tatą. Jakaś inna kobieta. Cholera! Teraz zrozumiałam, dlaczego się tak dziwnie zachowywał przed Sadlers Wells. – Cieszę się na tę wycieczkę – powiedziała Amber. – I wiesz co, Minty, mam wrażenie, że nie będą to wyrzucone pieniądze. Wkładając maseczkę do spania, pomyślałam, że gdzieś już to słyszałam. 402 Zachodzące słońce odbijało się od skrzydła naszego 747, gdy samolot ostro pikował nad lotniskiem w Los Angeles. Wymęczone odebrałyśmy bagaże i ustawiłyśmy się w kolejce do kontroli paszportowej. – O Boże! – powiedziała po czterdziestu minutach Amber. –Lot trwał jedenaście godzin, a teraz tyle samo będziemy czekały, aż nas wypuszczą z lotniska. – Cel podróży? – zapytała po kolejnych dwudziestu pięciu minutach kobieta w mundurze. – Szukam pewnego mężczyzny – stwierdziłam szorstkim tonem. Nie miałam ochoty na grzeczności po długiej podróży i bezsensownym czekaniu. – Mam nadzieję, że go pani znajdzie – odparła, stemplując mój paszport. – Życzę miłego dnia. – Dziękuję. I też życzę pani przyjemnego i udanego dnia. Wsiadłyśmy do żółtej taksówki, w zapadającym zmierzchu dojechałyśmy do hotelu i poszłyśmy spać. Z powodu różnicy czasu obudziłam się o świcie. Wyszłam na balkon i zobaczyłam słońce, wschodzące zza czerwonych, podświetlonych chmur. Przede mną leżało miasto, w płytkiej niecce otoczonej górami. Wysokie, pierzaste palmy stały wyprostowane, jak mieszadełka w TL R szklankach martini, a odległe samochody błyszczały w blasku słońca, jak fale migoczącego morza. Gdzieś tam był Joe. Nie miałam pojęcia gdzie, ale wiedziałam, że jest. Zniknąć to wzmóc pożądanie, napisała Emily Dickinson. I miała rację, gdyż zniknięcie Joego sprawiło, że wydał się bardziej pociągający. Wyjechał, nie mówiąc mi, że wyjeżdża, bo zachowałam się okropnie. To wszystko moja wina, pomyślałam. Miałam pięć dni, żeby się zrehabilitować.

– Kontakt – powiedziała Amber, kiedy szłyśmy do windy. –Musimy znaleźć jakiś kontakt. 403 – Masz na myśli coś konkretnego? – Nie – odparła, naciskając guzik z napisem „Dół”. – Ale mam plan. Pójdziemy wszędzie tam, gdzie bywają autorzy scenariuszy i aktorzy. – Nie wiemy, gdzie to jest. – Właśnie, że wiemy – powiedziała. – Wszystko jest tutaj. –Pomachała mi przed nosem Przewodnikiem po Los Angeles. – Pilnie przestudiowałam tę broszurę w samolocie. Najpierw pojedziemy do domu towarowego Barneysa i zjemy śniadanie w kawiarni na górze. Tam się spotykają aktorzy i znani ludzie. Spytamy ich o radę. – Nie możemy zaczepiać znanych ludzi, Amber. Nie zechcą z nami rozmawiać. Ja na ich miejscu też bym nie chciała. – Nie bądź głupia, Minty – powiedziała i roześmiała się pobłażliwie. – To przecież ludzie, prawda? Tacy jak ty i ja. Będą zachwyceni, że mogą nam pomóc. Mnie znani ludzie nie onieśmielają– dodała, gdy przyjechała winda i zatrzymała się z piskliwym dzwonkiem. – Nie onieśmiela mnie… Drzwi się otworzyły. W windzie stał Hugh Grant. Spojrzałyśmy na niego. On spojrzał na nas. – Dzień dobry – powiedział z lekko nieśmiałym uśmiechem. TL R – Dzień dobry – odpowiedziałam i weszłyśmy do środka. Rzuciłam okiem na Amber. Mocno czerwona na twarzy wpatrywała się w sufit. I, o dziwo, milczała przez całą drogę na dół. – Podobno nie wstydzisz się rozmawiać z gwiazdami – szepnęłam, gdy Hugh Grant znikł nam z oczu. – Muszę się najpierw trochę oswoić z tym pomysłem. Przyzwyczaić do sytuacji. Znani ludzie to dla mnie pestka. O Boże! – westchnęła gwałtownie, jakby jej ktoś przyłożył w splot słoneczny. 404 – Co się stało?

– Tamtamtamtam – syknęła. – W recepcji. Spojrzałam w kierunku recepcji. Przy kontuarze stał bardzo wysoki, przystojny, ciemnowłosy mężczyzna w okularach w metalowej oprawce. – To jest Oscar Schindler – szepnęła Amber. – Nie gap się, Minty. To niegrzecznie. – Ja się nie gapię. Ty się gapisz. To jest Liam Neeson. Chodźmy już. W foyer zwracała uwagę ogromna dekoracja z lilii Stargazer. Elegancko ubrani goście stukali obcasami po marmurowej posadzce lub siedzieli na miękkich kanapach, rozmawiając o interesach. Wyszłyśmy na ulicę, mijając tuzin umundurowanych portierów, i ruszyłyśmy Doheny Drive. Osobiście nie mam pojęcia jak znaleźć cokolwiek na planie. Przyznaję, że głębokość mojej kartograficznej niekompetencji jest niezmierzona. Amber natomiast doskonale zna się na mapach. Czyta mapy z taką samą łatwością i prędkością, jak książki. Od razu widzi, gdzie jest północ, gdzie południe, i tak dalej. – Cztery przecznice w tę stronę – oznajmiła z przekonaniem. –Potem skręcimy w prawo i mamy sześć przecznic do Barneysa. Idąc piechotą, lepiej zorientujemy się w okolicy. TL R Niebo miało kolor błękitu z obrazów Hockneya, a chodniki świeciły bielą, gdy szłyśmy przez Beverly Hills w oślepiającym słońcu, mijając hacjendy w hiszpańskim stylu i miniaturowe pseudoelżbietańskie domy z nienagannie wypielęgnowanymi trawnikami. – Nieprawdopodobne – mruknęła z podziwem Amber. – Zauważyłaś, że nie ma tu innych przechodniów? – spytałam po chwili. – To bardzo dziwne. – Chodniki były puste, jak pokład „Marie Celeste”. 405 – W Los Angeles wszyscy jeżdżą samochodami – wyjaśniła Amber. – To miasto zostało zbudowane dla samochodów. Mieszkańcy tak bardzo kochają swoje samochody, że poruszają się nimi z sypialni do łazienki. Dwadzieścia minut później weszłyśmy do Barneysa i zaczęłyśmy oglądać wystawione towary z entuzjazmem pary wampirów w centrum krwiodawstwa. – Fantastyczne – jęknęła Amber na widok cudownych, aksamitnych szali. – Czy mają dziś panie do mnie jakieś pytania? – zapytała sprzedawczyni,

która podeszła do nas tak stanowczo, jak jastrząb pikujący na królika. – Czy mają dziś panie do mnie jakieś pytania? – powtórzyła uprzejmie. – Pytania? – zdziwiłam się. O co jej chodziło? – Tak, pytania. – Aha, to był styl Los Angeles. – Czy mają panie jakieś pytania? – powtórzyła znów. – Czy Bóg istnieje? – rzuciła żartobliwie Amber. – Kiedy wyruszy pierwsza wycieczka w kosmos? I gdzie jest winda do kawiarni na górze? – Musimy być grzeczne – syknęłam, kiedy odchodziłyśmy. –Amerykanie są szalenie uprzejmi i dobrze wychowani. Nie powinnyśmy traktować ich sarkastycznie. To nieładnie. TL R – Nie pouczaj mnie, co mam robić i mówić, Minty. Gdybyś umiała się zachować, nie musiałybyśmy tu przyjeżdżać. Miała rację. Windą wjechałyśmy na piąte piętro do Greengrass Cafe. Zajęłyśmy stolik na tarasie, zachwyciłyśmy się widokiem i, popijając mokka frapuccino, zaczęłyśmy intensywnie podsłuchiwać. Amber się nie myliła, to było dobre miejsce na początek poszukiwań. Wszyscy naokoło rozmawiali o filmach. – Kevin nigdy tego nie kupi. 406 – Nie mniej niż osiem milionów. – Przyjaciółka Calisty. – To wspaniały scenariusz. – ZP. – Co to znaczy ZP? – spytałam szeptem. – Zbyt poważny – odparła ze znajomością rzeczy, machając egzemplarzem „Hollywoodzkiego reportera”. – A nie zapach potu, jak zapewne myślałaś – dodała. Na pewno nie. Wszyscy pięknie pachnieli. Wspaniale. I nosili eleganckie, drogie ubrania, jakie się widzi w Cannes albo w Nicei. Od Prady, Donny Karan, Gucciego i Vuittona. Mieli sportowe, szczupłe sylwetki i gładkie, wypielęgnowane twarze bez zmarszczek. Nie było mowy, żeby ich zaczepić. – Ojej! – wykrzyknęła teatralnie Amber, „niechcący” upuszczając okulary słoneczne u stóp mężczyzny, który siedział przy sąsiednim stoliku.

Podniósł je i grzecznie podał Amber, a po minucie wiedział już po co przyjechałyśmy do Los Angeles. – Czy może nam pan poradzić, jak odszukać naszego przyjaciela? – spytała Amber. Mężczyzna, który miał na imię Michael, dał się jej oczarować i TL R był chętny do pomocy. – Kto jest jego agentem? Od tego musicie zacząć. – Nie ma nikogo – wyjaśniłam. – Wyrzucił swojego angielskiego agenta. Powiedział, że sam sprzeda swój scenariusz. – Rozumiem. Wątpię, czy mu się to uda – powiedział Michael. – W tym mieście to bardzo trudna rzecz. – Ale napisał cudowną opowieść – powiedziałam. – Wszyscy tak mówią – odparł z serdecznym śmiechem. 407 – Naprawdę. Dzieje się w Polsce, zaraz po wojnie i opowiada o autystycznym chłopcu, który nie ma kontaktu ze światem. I ten chłopiec zaprzyjaźnia się z psem przybłędą, który zgubił się w lesie, i dzięki przyjaźni z psem stan chłopca się poprawia i wreszcie uczy się mówić. I dzieje się jeszcze dużo różnych rzeczy związanych z wojną, ale przede wszystkim jego książka mówi o tym, jak zwierzęta potrafią otworzyć umysł człowieka. – To brzmi ciekawie. – To jest cudowna historia. I bardzo wzruszająca. Napisał o tym powieść. On się nazywa Joe Bridges – dodałam. – I jest Anglikiem. Usiłuję go odszukać. – Pan w tym siedzi? – spytała Amber. – Tak. – Czym się pan zajmuje? – Pracuję dla Paramountu. – Czy mógłby nam pan poradzić, jak odnaleźć Joego? – spytałam z westchnieniem. – Powinna się pani skontaktować z agencjami, ponieważ on na pewno od tego zaczął. Będzie chciał się umówić na spotkanie. – Jakie agencje? – zapytałam, wyjmując notes i długopis. TL R – ATA, to znaczy Agencja Twórczych Artystów. Jest najlepsza, mieści

się przy Wilshire Boulevard. Jest też ICM i William Morris. Niech pani do nich zadzwoni i spyta, czy pani przyjaciel się z nimi nie kontaktował. – Najlepiej wybierzemy się tam osobiście – stwierdziła Amber. Najpierw jednak pojechałyśmy taksówką do Hertza i wynajęłyśmy samochód. Pół godziny później pędziłyśmy fordem mustangiem z opuszczonym dachem. Włączyłam radio i szukałam czegoś do słuchania. 408 To jest KLSX radio talk na fali 97,I… Przewidywana temperatura do dwudziestu ośmiu stopni… Zadzwoń do adwokata Franka Cohena – nie wygrywasz, nie płacisz… Dziś nie będzie wysokiego poziomu zanieczyszczeń powietrza… Bóg powiedział do mnie: Idź i zabij diabła… Słuchacie KXWQ… Poznaj nowych przyjaciół i znajdź tego kogoś specjalnego… Ja znalazłam, pomyślałam ze smutkiem, a potem zgubiłam. – Dorothy Parker powiedziała, że Los Angeles to „siedemdziesiąt dwa przedmieścia, które szukają środka miasta” – stwierdziła Amber. – Dobre, nie? Dobre. Centrum nie istniało. Przejeżdżałyśmy przez wysadzane palmami ulice, wyglądające mniej więcej tak samo, z niskimi budynkami, na których umocowano wysokie billboardy z wielkimi zdjęciami gwiazd. Sandra Bullock i Sharon Stone miały po dwanaście metrów wzrostu. Harrison Ford spoglądał na nas z góry z majestatem faraona. Marlboro Man przewyższał wielkością Godzillę i King Konga. Znaki uliczne wskazywały drogę do Bel Air, Santa Monica, Venice Beach, Brentwood, Pacific Palisades, Fairfax, Malibu i Hollywood Hills. Gapiłam się na mapę, którą trzymałam na kolanach, ale tyle z niej rozumiałam, co z rachunku różniczkowego. Nie wiedziałam, gdzie jesteśmy, choć to nie miało znaczenia, bo Amber orientowała się doskonale. TL R Nie po raz pierwszy pomyślałam, że jest to jakaś paralela z jej karierą. Jej teksty krytyczne są o niebo lepsze od jej powieści, a czyta mapę i pilotuje samochód o wiele lepiej, niż prowadzi. Jest beznadziejna za kierownicą, ale wie, którędy jechać. – Dobrze, tu jest Sunset Boulevard – powiedziała, dźgając palcem w mapę. – A to jest House of Blues – dodała, pokazując na artystycznie zdewastowany barak. – Należał do Johna Belushiego i Dana Aykroyda. Tutaj

409 natomiast jest Spago’s – rzuciła, oglądając się w prawo i nie zwracając uwagi na to, co działo się za nią. – Najsłynniejsza restauracja w Los Angeles. – Skąd ty to wszystko wiesz? Dopiero co przyleciałyśmy. – Z metodycznego studiowania przewodników – odparła. –Uwielbiam przewodniki, a ty nie? Czytam je jak powieści. –No… – Ten czarny budynek to musi być Viper Room – powiedziała, kiedy podjechałyśmy do skrzyżowania. Spojrzała do przewodnika. –Zgadza się – potwierdziła z zadowoleniem. – To jest Viper Room… – Amber! – Wciąż było zielone. – Zmieniło się na czerwone. – Oj, dobrze, nie mogę jakoś znaleźć hamulca w tym cholernym samochodzie. Właścicielem Viper Room jest Johnny Depp – wyjaśniła spokojnie, gdy mój puls zaczął trochę zwalniać. – Tutaj umarł River Phoenix. W tym miejscu.Na chodniku. Straszne. Dobrze, pojedziemy na początek Sunset Boulevard. Oczywiście wszyscy wiedzą, co się przytrafiło Hugh Grantowi na Sunset Boulevard. Biedaczek! Gdzieś tu powinnyśmy skręcić w TL R lewo, dojedziemy wtedy do Wilshire Boulevard i znajdziemy ATA. Pięć minut później zahamowała gwałtownie przed białym budynkiem, z frontem w kształcie statku kosmicznego z ET. Wbiegłam do środka, zamieniłam parę słów z kobietą w recepcji, a ona połączyła mnie wewnętrznym telefonem z kimś o imieniu Cathy. – Czy zna pani brytyjskiego autora scenariuszy, który nazywa się Joe Bridges? – spytałam. – Napisał absolutnie genialny tekst. 410 – Naprawdę? – powiedziała bez zainteresowania. Była równie ciepła, jak islandzki dorsz. – Tak. O autystycznym chłopcu i jego psie. Dzieje się w Polsce po wojnie. Scenariusz jest szalenie wzruszający, a powstał na podstawie jego książki, która wyszła w zeszłym roku w Wielkiej Brytanii. Nazywa się Joe Bridges – powtórzyłam – i bardzo mi zależy, żeby go znaleźć.

– Przykro mi, ale nie mogę pani pomóc – powiedziała Cathy. – Zgłasza się do nas bardzo wielu autorów scenariuszy. – Ale ja specjalnie przyleciałam z Londynu. Kocham go. – Przyleciała pani z Londynu? –Tak. – Nie zna pani jego adresu i przyleciała pani do niego z Londynu? – powtórzyła z niedowierzaniem. – Tak. – Nagle poczułam się dość głupio. – To niesłychanie romantyczne! – zawołała. – Proszę poczekać, już schodzę. –I przyszła do recepcji. – Nie słyszałam o tym facecie; jak on się nazywa? – Joe Bridges. Jest w Los Angeles dopiero od dwóch tygodni. TL R – I napisał scenariusz o artystycznym chłopcu, który zaprzyjaźnił się z psem? – Nie artystycznym, lecz autystycznym. Tak jak w Rain Manie. To fantastyczna i niewiarygodnie wzruszająca opowieść. Usiłuję go znaleźć. Czy nie mogłaby pani spytać kolegów? Może któryś z nich słyszał o Joem? – No, chyba mogłabym wysłać e–maile, ale obawiam się, że to chwilę potrwa, nim mi odpowiedzą. 411 – Jeśli się pani dowie, że ktoś tu o nim słyszał, albo go poznał, to niech pani poprosi, żeby zadzwonili do mnie do hotelu. – Jasne. To fantastyczne, uwielbiam takie historie. – Bardzo pani dziękuję za pomoc. Gdyby Joe zjawił się u pani w ciągu następnych pięciu dni, proszę mu powiedzieć, że Minty zatrzymała się w Four Seasons i koniecznie chciałaby się z nim zobaczyć. – Jasne. Zaraz sobie zapiszę. Minnie jest w Four Seasons… – Nie, nie Minnie, Minty. – Tak właśnie powiedziałam, Minnie. Powodzenia. Następnie podjechałyśmy pod ICM, też przy Wilshire Boulevard, gdzie powtórzyłam to samo o Joem i jego scenariuszu i dowiedziałam się tyle samo, co w ATA. Potem pojechałyśmy do Williama Morrisa przy El Camino Drive i też nic. Amber powiedziała, że jest zmęczona, że jeszcze się nie przyzwyczaiła do różnicy czasu, i że musi pójść na zakupy na Rodeo Drive.

– Może wybrał się wprost do producenta – stwierdziła, kiedy dwadzieścia minut później przechodziłyśmy z Versacego do Tommy’ego Hilfigera. – Może pracuje w jakimś studiu. Może zamiata ulice. – Może mieszka na księżycu z Elvisem – dodałam ponuro. –Dokąd TL R chodzą autorzy scenariuszy w Królestwie Marzeń? – Bardzo przepraszam – powiedział młody sprzedawca. – Słyszałem, o czym panie rozmawiają i wydaje mi się, że będę mógł pomóc. – Tak?! – zawołałyśmy razem. – Ja też chcę pisać scenariusze – powiedział. – Jest taka kawiarnia, gdzie przesiadują pisarze. Przy Beverly Boulevard. Nazywa się Insomnia, ponieważ jest otwarta aż do czwartej rano. Może tam znajdą panie swojego przyjaciela. 412 Amber zaparkowała wcześniej mustanga ukosem pod drzewem jacaranda. Teraz zwolniła ręczny hamulec i, niebezpiecznie rzucając cały czas okiem na mapę, ruszyła z piskiem opon. – Ta kawiarnia jest przy Beverly Boulevard pod numerem 7285. Dobrze, jedziemy do Olympic Boulevard, przejeżdżamy La Cienaga, jedziemy dalej jakieś piętnaście przecznic, potem w lewo wzdłuż… Cloverdale, do góry, na Beverly i to będzie gdzieś tam po lewej stronie. I miała oczywiście rację. Kawiarnia znajdowała się dokładnie tam, gdzie powiedziała. Naprzeciwko synagogi. Urządzona była w teatralnym, pseudowyświechtanym stylu, z ciężkimi aksamitnymi zasłonami, zakurzonymi żyrandolami, zniszczonymi krzesłami i stołami, oraz półkami uginającymi się od książek. Siedziało w niej mnóstwo ludzi, a mimo to panowała cisza. Dlatego, że wszyscy, łącznie z kelnerką, pisali. Każdy siedział w milczeniu nad filiżanką kawy i nad swoim notesem, lub z długopisem i blokiem A4. Spokojna, choć nabrzmiała atmosfera przypominała atmosferę w bibliotece uniwersyteckiej w przeddzień końcowych egzaminów. Przejęta naukową koncentracją, rzuciłam okiem na książki. Jak sprzedać scenariusz; Jak dać sobie radę w Hollywood; Urazy ciała –przewodnik pisarza po ranach i TL R obrażeniach.

– Spytaj tego! – szepnęła Amber. – Tego faceta w niebieskim swetrze. Wygląda, jakby chwilowo odpoczywał. Podeszłam, przedstawiłam się i wyjaśniłam, że szukam Joego. – Joe Bridges? – powtórzył młody człowiek z namysłem. –Joe Bridges? Hmmm, Joe Bridges…? – Zna go pan? –Nie. 413 – Napisał scenariusz – wyjaśniłam. – Akcja dzieje się w Polsce. Bohaterem jest autystyczny chłopiec i pies. To wspaniała historia. Joe usiłuje sprzedać scenariusz, ale ja nie mam pojęcia, gdzie go szukać. Jego telefon komórkowy nie odpowiada, przyjechałam tu tylko na pięć dni i nie znam Los Angeles, więc nie wiem, gdzie jest i co robi. – Przesiaduje w barach, wchodzi nieproszony na przyjęcia, usiłuje zainteresować swoim scenariuszem jakiegoś aktora lub reżysera – powiedział pisarz, który miał na imię Jed. – Załatwiłem sobie umowę, bo przebrałem się za kelnera na przyjęciu, gdzie wiedziałem, że będzie John Boorman. Przyniosłem mu drinka i wręczyłem egzemplarz scenariusza. Tak po prostu! Przeczytał, spodobał mu się i teraz zaczęła się produkcja. – Super! – Jeden z moich przyjaciół znalazł pracę, myjąc samochody znanych reżyserów. Kiedy mył samochód Tima Burtona, zostawił scenariusz na przednim siedzeniu. Tim go przeczytał i postanowił wyreżyserować. – Coś takiego. – A jedna z moich przyjaciółek zatrudniła się jako fryzjerka i uczesała Meg Ryan. W tym czasie opowiedziała jej o swoim scenariuszu. TL R –I co? – Wie pani, jak wygląda Meg? Potargane włosy, jakby dopiero wstała z łóżka. –Aha. – Moja przyjaciółka umiała tylko tę jedną fryzurę. Na szczęście Meg się spodobała. Jeden z moich znajomych przebrał się za dentystę i dorwał do zębów Kevina Costnera. Kiedy Kevin był unieruchomiony w fotelu, zagroził,

że wyrwie mu wszystkie zęby, jeśli Costner nie przeczyta jego scenariusza. 414 –I co? – Został aresztowany. Pani przyjaciel na pewno robi coś w tym rodzaju. – Mam nadzieję, że nie. – Chodzi mi o to, że za wszelką cenę poszukuje kontaktów, ponieważ w tym mieście trudno jest się przebić. Każdego dnia do Los Angeles przyjeżdża dwustu pisarzy, licząc na to, że im się uda. To straszna sytuacja. – Często pan tu bywa? – Prawie codziennie. Poprawiam moje poprawki. – Jeśli zobaczy pan Joego Bridgesa, proszę mu przekazać, że Minty zatrzymała się w Four Seasons, dobrze? – Jasne. Mindy w Four Seasons. – Nie, Minty. – No, właśnie mówię: Mindy. Skoro mieszka pani w Four Seasons, to niech pani pyta w hotelowym barze. To małe miasto. Wszyscy się znają. Ludzie nieustannie plotkują. Niech pani rozmawia z ludźmi i na pewno spotka pani kogoś, kto go zna. A może on sam przyjdzie do baru. Wieczorem, kiedy wróciłyśmy do hotelu, przebrałyśmy się w nasze najelegantsze ciuchy. Ja włożyłam sukienkę koktajlową, a Amber spodnium z TL R lnu. Malowałam się w łazience, bo przecież chciałam jak najlepiej wyglądać, kiedy zobaczę Joego, gdy zerknęłam na zegarek i zauważyłam, że jest ósma, czyli dla nas czwarta rano. – Wiesz, mamy szczęście, że jakoś udało nam się bezboleśnie przeżyć różnicę czasu! – zawołałam, tuszując rzęsy. – Dla nas to przecież środek nocy, prawda? Dajemy sobie radę, co, Amber? Amber!… Amber!… Dlaczego się nie odzywasz? 415 Zajrzałam do pokoju. Amber spała z twarzą wciśniętą w poduszkę. Ja też byłam wykończona. Fala zmęczenia uderzyła mnie, jak cegła w głowę. Joe musi poczekać, pomyślałam ze znużeniem, wkładając piżamą. Nic nie szkodzi, stwierdziłam filozoficznie. Jutro też jest dzień.

Dzień dobry, słuchacie radia KCRW, jest piątek, siódmy maja, szósta rano, zaczął się kolejny dzień w Los Angeles. Słońce właśnie wschodzi i poziom zanieczyszczeń nie jest wysoki… Wstałam z łóżka i stanęłam w otwartych drzwiach balkonowych, obserwując, jak niebo zmienia kolor z rdzaworóżowego najpierw na jasnoturkusowy, a potem na błękit Yvesa Kleina. Kiedy Amber wstała, pojechałyśmy na czwarte piętro do klubu fitness na świeżym powietrzu. Przez pół godziny pływałyśmy w basenie, a potem usiadłyśmy w kabinie z filiżanką kawy. – Miło tu, co? – powiedziała Amber. Na pobliskim drzewie pomarańczy przycupnął koliber. – Cudownie. – Zajrzałam do sali gimnastycznej, gdzie mimo wczesnej pory byli już klienci. Słyszałam warkot i pisk maszyn. – Sporty Spice! – szepnęłam z szacunkiem, takim tonem, jakim Dawid TL R Attenborough mówi o rzadkich gatunkach tropikalnych nietoperzy. –Co? – Sporty Spice, tam, na sali. – O Boże! Naprawdę. Wcześnie wstała. – My też. A czy to nie jest… Nie, niemożliwe… Ale bardzo podobny… – Kto? – spytała Amber, mrużąc oczy. – Leno. –Nie! 416 – Tak. Tam, na tej maszynie do biegania. Oczy Amber zmieniły się w wąskie szparki. – Faktycznie. Coś takiego! Wyzywam cię, abyś się do niego odezwała. – Odezwała? – Tak. Poproś go o radę. – Wyzywasz mnie? –Tak. – Dobrze. – No, idź. – Idę. – Patrzę.

– Idę wprost do Jaya Leno i porozmawiam z nim o Joem. – Zobaczymy. – Dobrze. – Idź, Minty. W brzuchu coś mi się przekręcało, a nogi miałam jak z galarety. – Zaraz. – Poczekaj, aż skończy ćwiczyć. TL R – Jasne. – Nie warto go denerwować. –Nie. Pięć minut później maszyna Jaya zwolniła i się zatrzymała, a on zszedł na podłogę. – W porządku – powiedziałam, oddychając głęboko. – Idę. –Poprawiłam włosy, szczelniej owinęłam się szlafrokiem i podeszłam wprost do Jaya Leno. 417 Spojrzał na mnie ze zdziwieniem. –Nie przychodzę po autograf – powiedziałam. – Czy mogłabym pana o coś zapytać? – No… Tak – odparł niepewnie, nadal nie wiedząc, czy nie jestem jakąś wariatką albo osobą prześladującą znanych ludzi. Tym razem skróciłam moją opowieść, bo nie chciałam zabierać mu za dużo czasu, ani go irytować. Wyraźnie się uspokoił i zainteresował moim opowiadaniem. Słuchał i grzecznie kiwał głową. – To brzmi bardzo ciekawie – powiedział. – O tak – potwierdziłam. – To genialny scenariusz, ale zastanawiam się, gdzie mogłabym znaleźć Joego, ponieważ zostały mi jeszcze cztery dni i nie mam pojęcia, co robić. – Niech pani pójdzie tam, gdzie spotykają się ludzie kina. Na przykład do Polo Lounge w hotelu Beverly Hills. Są także inne miejsca: Sky Bar i Ivy. Jak on się nazywa? – Joe Bridges. – Jest Anglikiem? – Tak. Bardzo dziękuję za pomoc – powiedziałam i wróciłam do Amber przy basenie.

TL R – Właśnie rozmawiałam z Jayem Leno – stwierdziłam ze zdumieniem. – Mówiłam ci, że nie ma się czego bać – powiedziała Amber. – Jasne. Zgadzam się w zupełności. – Choć kiedy podniosłam filiżankę, ręka mi się trzęsła. Wróciłyśmy do pokoju i Amber zarezerwowała stolik na obiad w Polo Lounge, a ja wyciągnęłam książkę telefoniczną, odszukałam kilka agencji i zadzwoniłam z pytaniem o Joego. Opowiadanie szło mi coraz lepiej i koncentrowałam się na głównych wątkach: angielski pisarz/ Joe Bridges/ 418 genialny scenariusz/ Polska/ mały chłopiec/ pies/ autyzm/ śnieg/ Joe Bridges/ Minty Malone/ Four Seasons. Każda rozmowa trwała około czterech minut i zadzwoniłam chyba do trzydziestu agencji. Nikt nie słyszał o Joem, ale wszyscy obiecali, że oddzwonią, jak się odezwie. – Przynajmniej prowadzisz poszukiwania na szeroką skalę –pochwaliła mnie Amber, kiedy o pół do pierwszej wyszłyśmy na obiad. – Niczego nie zaniedbujesz. Wiesz, bardzo mi się to podoba – dodała, kiedy jechałyśmy do hotelu Beverly Hills. Kupiła specjalną mapę zatytułowaną Domy gwiazd i konsultowała ją po drodze. – Tamten dom, długi, niski, biały, z kolumnami, należy do Julii Roberts – stwierdziła ze znajomością rzeczy. – A ten z wielką gwiazdą Dawida nad drzwiami do Shirley Maclaine. Ten duży za wysokim ogrodzeniem – powiedziała, zdejmując rękę z kierownicy i pokazując – to dom Phila Collinsa. A pod numerem 927, gdzie jest 927?, aha, tutaj, mieszka Robert Redford. – Mogłabyś w ten sposób zarabiać na życie. Pięć minut później podjechałyśmy pod hotel Beverly Hills, ogromny pałac z różowego gipsu, stojący w wielkim ogrodzie. Amber dała kluczyki portierowi, żeby zaparkował samochód i przeszłyśmy długim, czerwonym TL R dywanem pod markizą w zielone paski do pluszowego zielono–różowego wnętrza. – Hotel należy do sułtana Brunei – powiedziała, kiedy poprawiałyśmy nasz wygląd w bogato urządzonej toalecie. – W przewodniku jest napisane,

że remont kosztował sto osiemdziesiąt milionów dolarów. – Odkręciła pozłacany kurek. – Elizabeth Taylor spędziła tutaj pięć ze swoich podróży poślubnych. –A ja spędziłam podróż poślubną w George’u V!– wykrzyknęłam z dumą. I w tej chwili zdałam sobie sprawę, jak wiele się zdarzyło podczas tych 419 dziesięciu miesięcy. Nie tylko zapomniałam o Dominiku i zakochałam się w Joem, lecz także mogłam sobie żartować z mojego okropnego, nieudanego ślubu. Nagle poczułam się jak weteran jakiejś bezsensownej, dawnej wojny. – Masz komórkę? – spytała Amber, kiedy szłyśmy po puszystym dywanie do restauracji. Kiwnęłam głową. W Four Seasons dawano gościom małe komórki jako przedłużenie numeru telefonu w pokoju. Spojrzałam na telefon i westchnęłam, żeby Joe wreszcie zadzwonił. Usiadłyśmy na tarasie, gdzie wykrochmalone białe obrusy trzepotały sztywno na suchym kalifornijskim wietrze, a różowa bugenwilla delikatnie oplatała białe ściany niczym boa z piór jasne, kobiece ramiona. Pięknie ubrane kobiety całowały powietrze i ściskały pod pachą torebki od Tiffany’ego i Giorgia. Na rękach i szyjach błyszczały klejnoty. – Cudowny świat – powiedziałam rozmarzona. – Tak, choć na pewno zbrzydłby trochę po jakimś czasie. – Pianista gra Cudowny świat. – Ach, tak? Rzeczywiście. Tu umawiają się na obiad wszyscy ważni ludzie z branży filmowej – wyjaśniła Amber, wkładając słoneczne okulary. – TL R Wyobraź sobie te wielomilionowe umowy zatwierdzane przy jajkach a la Benedict. Ja starałam się tylko wyobrazić sobie, czy jeszcze kiedykolwiek uda mi się spotkać z Joem. I jak to będzie? Czy pogodzilibyśmy się ekstatycznie, jak Jimmy Stewart i Deanna Carroll w Cudownym życiu? Czy pożegnalibyśmy się na zawsze, na jakimś zamglonym pasie startowym, jak Bogart i Bergman w Casablance? Po tym, jak na niego napadłam, prawdopodobnie spojrzałby na mnie i powiedział: „Prawdę mówiąc, moja droga…” 420

– Musisz go szybko znaleźć – powiedziała Amber, odłamując kawałek chleba – bo jakaś kobieta sprzątnie ci go sprzed nosa. Normalni mężczyźni są tu bardzo poszukiwani – oznajmiła z przekonaniem – ponieważ większość to geje. – Naprawdę? – Albo biseksualiści. – Chyba pomyliło ci się z San Francisco. Patrz, jak Melanie Griffiths ostatnio schudła. Amber obrzuciła przelotnym spojrzeniem blondynkę z lewej strony. – Aha, lepiej wygląda, choć nie powinna chudnąć jeszcze bardziej. – Zgadzam się. Powiemy jej? – Zostawiam to tobie. Nagle moja torebka zadrżała. Wyjęłam telefon i otworzyłam klapkę. – Tak? – powiedziałam z bijącym sercem. – Czy to Minnie? – Tak. – Mówi Cathy z ATA, rozmawiałyśmy wczoraj. Dzwonię, aby powiedzieć, że mam namiar na Joego Bridgesa. TL R –Naprawdę? To fantastycznie! – Serce waliło mi jak oszalałe, kiedy szukałam czegoś do pisania. – Mieszka w hotelu Chateau Marmont. Telefon 213 626 1010. – Dziękuj ę. Bardzo pani dziękuj ę. – Wyszłam na korytarz i wystukałam numer. – Czy mogę mówić z Joem Bridgesem? – spytałam. Ręce mi się spociły i coś ściskało mnie w żołądku. Miałam rozmawiać z Joem! Ale się zdziwi! 421 Będzie niesamowicie zaskoczony, choć miałam nadzieję, że również się ucieszy i… – Przykro mi, ale pan Bridges wyprowadził się sześć dni temu. – Ach, tak. – Serce opadło mi jak nieudany suflet. – Czy zostawił nowy adres? – Nie, proszę pani. Mieszkał u nas dziesięć dni, a potem się wyprowadził. Przykro mi, proszę pani, lecz nic więcej nie wiem.

– Mieszkał w hotelu Chateau Marmont – powiedziałam, siadając przy stoliku. – Ale się wyprowadził i nie zostawił adresu. – Pewnie znalazł mieszkanie – stwierdziła Amber. – Żebym tylko wiedziała gdzie. – W Chateau Marmont też jest bar. Mogłybyśmy pójść tam dziś wieczorem i zapytać. Może rozmawiał z kimś i powiedział, dokąd się wyprowadza. – Może. – Nie wiemy, gdzie jest w tej chwili – powiedziała, kiedy przyniesiono przystawkę – ale przynajmniej wiemy, gdzie był. To już coś. Miała rację. O szóstej wieczorem podjechałyśmy na parking naprzeciwko TL R eleganckiego salonu fryzjerskiego dla psów i weszłyśmy do hotelu Chateau Marmont. Wyglądał jak budowla z Munsters. W gotyckim wnętrzu było prawie całkiem ciemno, ściany miały kolor głębokiej czerwieni, a z sufitu zwisały abażury z długimi frędzlami. Nie zdziwiłabym się na widok trwającego seansu spirytystycznego, jednak mimo ponurego wystroju panowała ożywiona atmosfera. 422 – Gloria Swanson się tu zatrzymywała – powiedziała Amber, zaglądając do swojego przewodnika, kiedy usiadłyśmy przy długim barze z lustrami. – Errol Flynn. I Boris Karloff. Podobno tu straszy. Dla mnie straszył tu wyłącznie Joe. Prawdopodobnie siadywał przy tym samym barze, na tym samym stołku, na którym ja teraz siedziałam. Gdzie on był? – Przepraszam – powiedziałam do jednej z kelnerek. – Szukam znajomego. Mieszkał tutaj, ale sześć dni temu się wyprowadził. Jest Anglikiem i ma na imię Joe. – Joe… Joe z Londynu? – Tak, Joe z Londynu. Napisał scenariusz o chłopcu i o psie, którego akcja dzieje się w Polsce. – Przypominam go sobie – powiedziała, mieszając dla mnie martini. – Był tu parę razy. Po trzydziestce. Fajny. – Aha. Nie wie pani, dokąd się wyprowadził? – Nie. Przez ostatni tydzień prawie mnie tu nie było. Chodziłam na

castingi – wyznała. – Hyundai. Może Leo będzie wiedział. – Leo? TL R – Tak, widziałam, jak z nim rozmawiał. – Jaki Leo? Spojrzała na mnie ze zdziwieniem. – Leo DiCaprio. –Aha. – Leo często tu przychodzi. Dziś też chyba będzie, tylko trochę później. Zapytać go? – Dziękuję, sama go spytam. 423 Siedziałyśmy, popijając przez następną godzinę, aż w końcu kelnerka skinęła głową. – Jest – powiedziała. Obejrzałam się i zobaczyłam Leonarda DiCaprio. Szedł w stronę baru. Szybko się przedstawiłam, zaproponowałam mu drinka, którego grzecznie odmówił i spytałam, czy poznał Joego. – Joe Bridges – powtórzył z namysłem. – Parę dni temu rozmawiałem z facetem z Anglii, który miał na imię Joe. Napisał scenariusz, którego akcja dzieje się w Europie Środkowej, czy coś takiego… – To on. Film dzieje się w Polsce. – Dużo śniegu. – Bardzo dużo. I pies. Film jest o autystycznym chłopcu i psie przybłędzie. Proszę sobie wyobrazić Rain Mana i Nadzieję i chwałę połączone z Cedrami pod śniegiem i Lassie wróć. – To nieźle brzmi. – O tak, scenariusz jest genialny. Jestem przyjaciółką Joego i usiłuję go odnaleźć. – Wydaje mi się, że zamierzał rozmawiać z Ronem Pollackiem. – Kto to jest? TL R – Ważny producent. Jego firma przygotowuje projekty dla Columbii. – Gdzie pracuje? – Na terenie Sony’ego. Jest w książce telefonicznej, firma nazywa się Lone Star – dodał.

– Dziękuję. – Byłam podekscytowana nowym tropem. – Jutro do niego zadzwonię. – Jutro jest sobota. Nikt nie pracuje – przypomniał. Oczywiście, zupełnie zapomniałam. Mój umysł w ogóle nie rejestrował dni tygodnia. Niczego nie 424 zdziałam do poniedziałku. W ten sposób straciłam dwa dni z bezcennych pięciu. Trochę się tym denerwowałam następnego dnia rano i zastanawiałam, co robić, kiedy zdarzyło się coś cudownego. Zadzwonił telefon. – Mindy? – Tak. – Mówi Jed z Insomnii. Chyba mam namiar na pani przyjaciela, Joego. – Naprawdę? – Wczoraj na przyjęciu spotkałem jedną z moich przyjaciółek, która mówi, że poznała Joego na seminarium dla autorów scenariuszy. Wymienili adresy. – Ach, tak? Moją radość z uzyskania adresu Joego stępiło ostrze zazdrości. – Mieszka w Venice Beach. – Jest jakiś telefon? – Nie, telefon wyłączono, bo poprzedni lokator nie zapłacił rachunku. Ale mam adres. Zapisała go dla mnie. Ma pani długopis? Harbor Street siedemdziesiąt dziewięć. Blisko oceanu. Dziesięć minut później jechałyśmy z Amber Robertson Boulevard w TL R kierunku wybrzeża. Strasznie się cieszyłam, byłam już blisko Joego. – Venice Beach zbudował Abbot Kinney, potentat tytoniowy – poinformowała mnie Amber. – Proszę cię, Amber, nie czytaj przewodnika, jak prowadzisz samochód. Ja ci poczytam, dobrze? Kinney chciał tu stworzyć amerykańską Wenecję, z kanałami i mostami, krętymi uliczkami i nawet z gondolami. Tutaj jest napisane, że większość kanałów zasypano w latach pięćdziesiątych, ale kilka 425 przetrwało i na nowo je wyremontowano. To jest podobno rodzaj artystycznej dzielnicy.

Pół godziny później wjechałyśmy do Venice Beach i znalazłyśmy Harbor Street. Amber zaparkowała samochód pod żółtym znakiem z napisem „Ślepa ulica” i zaczęłyśmy szukać numerów na białych domach. – Siedemdziesiąt pięć, siedemdziesiąt siedem… Tutaj: siedemdziesiąt dziewięć. To był narożny, dwupiętrowy dom. Odetchnęłam głęboko i nacisnęłam na dzwonek. – Joe zdębieje, jak mnie zobaczy – powiedziałam, uśmiechając się do słońca. – Dobrze wyglądam? – Bardzo dobrze. Zadzwoń jeszcze raz. Zadzwoniłam. – Jesteś pewna, że dobrze wyglądam? – Fantastycznie. Dzwoń. Zadzwoniłam jeszcze raz, bo Joe długo nie otwierał. Odczekałyśmy ze dwie minuty i Amber zastukała. – Wychodź! – zawołała ze śmiechem. – Wiemy, że tam jesteś! – TL R Jednakże nadal nikt nie otwierał. Zadzwoniłam po raz czwarty, ale i teraz nikt nie odpowiedział. – Najwyraźniej gdzieś wyszedł. Do Tesco czy coś w tym rodzaju – stwierdziła Amber. – Zostawmy mu kartkę i chodźmy pozwiedzać. Wrócimy później. Znalazła kawałek papieru w samochodzie. Drogi Joe – napisałam. – Jesteśmy tu z Amber. Nie wychodź, my wrócimy. Minty. 426 Nachyliłam się, żeby wsunąć kartkę w szparę pod drzwiami, kiedy Amber złapała mnie za rękę. –Stój! – Dlaczego? – Pamiętasz, co się stało z Tessą d’Uberville? – Nie, nie pamiętam. – Tessa miała wyjść za mąż za Angela Clare’a, którego kochała, ale na dwa dni przed ślubem postanowiła wyznać mu swoją przeszłość. Napisała do niego list i wsunęła go pod drzwi jego domu. Jednak – mówiła Amber melodramatycznie, trzymając mnie w napięciu – list wsunął się pod dywan i

Angel nigdy go nie dostał. I w rezultacie na Tessę spadły same nieszczęścia. Proponuję, żebyś włożyła kartkę dla Joego do jego skrzynki na listy. Tak też zrobiłam. Starannie włożyłam do środka list do Joego, z którym wiązałam wielkie nadzieje. Potem poszłyśmy nad morze. Pacyfik szumiał i błyszczał w słońcu, jak wyklepana srebrna blacha. Otaczał nas nastrój wesołej tandety i krzykliwości. Podstarzali hippisi grali na fujarkach i proponowali wróżby tarota i seanse uzdrawiania. Na straganach sprzedawano jedzenie i jaskrawe etniczne ubrania. Nastolatki przejeżdżały z furkotem na rolkach, a TL R mewy fruwały wysoko nad głowami lub wydłubywały coś z trawy. Przeszłyśmy z półtora kilometra, a ja cały czas, jak radar, sprawdzałam, czy przypadkiem w tłumie nie ujrzę Joego. Potem zawróciłyśmy i znów zadzwoniłyśmy do jego drzwi. Nadal nikt nie otwierał. Przeszłyśmy nad istniejące jeszcze fragmenty kanałów. – Te nasze wakacje na kanale były naprawdę fajne – przypomniała sobie Amber. – O tak – powiedziałam. 427 Ktoś przepłynął obok nas łódką. – Pamiętasz, jak Mungo wpadł do wody? To było strasznie śmieszne. – Bardzo. – A ty wskoczyłaś do tej obrzydliwej, brudnej wody, bo nie wiedziałaś, że Mungo umie pływać. – Tak, to było zabawne. – Takie wspomnienia zostają na resztę życia, Minty. – Kiwnęłam głową. – Musimy znów się wybrać na wakacje na wodzie. – Koniecznie. – Jeszcze czego, pomyślałam. Nigdy w życiu. – Dobra, sprawdźmy, czy Joe nie wrócił. Nie wrócił. Rozczarowanie rozmywało moją duszę jak mżawka. Byłam tak blisko Joego, a jednocześnie tak daleko. Musi niedługo wrócić. Musi. Żeby jakoś spędzić czas, poszłyśmy w drugą stronę, na „Plażę mięśni”, gdzie błyszczące mięśniaki natężały się na urządzeniach fitnessowych na świeżym powietrzu. Tu panowała atmosfera karnawałowa. Występowali żonglerzy, uzdrawiacze i połykacze ognia. Zakonnik w żółtym habicie przemknął obok nas na rolkach, grając na gitarze.

– Niezły materiał do twojej powieści – zauważyłam. TL R – Tak – przyznała Amber, kiedy wracałyśmy na Harbor Street. Joego wciąż nie było, choć minęło wpół do piątej. Czekałyśmy na niego od jedenastej. Pojechałyśmy do Santa Monica, pięć kilometrów wybrzeżem. Zaparkowałyśmy na nadbrzeżu pod pierzastymi drzewami eukaliptusowymi. Słońce zaczęło opadać nad morzem, razem z moją nadzieją, woda nabrała koloru cynowo szarego, a pod ciemnym niebem rozbłysły pierwsze światła. Szłyśmy główną aleją, zaglądając do księgarń, a ja wciąż omiatałam wzrokiem tłum, szukając Joego. Postanowiłyśmy po raz ostatni wrócić do jego domu. I 428 znów nikogo nie było. Zostawiłam Joemu jeszcze jedną wiadomość z numerem telefonu hotelu, numerem naszego pokoju i moim londyńskim numerem, na wypadek, gdyby go wyrzucił. Zapisałam mu także mój numer w pracy i numer moich rodziców, aby wiedział, gdzie mnie szukać. I wróciłyśmy do Beverly Hills. – Prawdopodobnie wyjechał na weekend – powiedziałam, kiedy siedziałyśmy w hotelowym barze. Wypiłam trochę martini. Czułam się ponuro. Siedziałyśmy od paru godzin, pijąc, przyglądając się wszystkim tym eleganckim, bogatym ludziom i podsłuchując rozmowy hollywoodzkich plotkarzy. – Tom i Nicole. – Niezależna produkcja. – Nick Cage zarobił dwadzieścia milionów. – Dzieje się w Polsce. – Wspaniałe krytyki. – Joe musi kiedyś wrócić do domu – stwierdziła Amber, nabijając kolejną oliwkę na wykałaczkę. – Myślę, że zadzwoni do ciebie jutro. – Ale co jeśli…. – powiedziałam z pijackim westchnieniem, ponieważ TL R wypiłam już trzy kieliszki niezłego merlota, a wino zawsze idzie mi do głowy. – Co jeśli… – spróbowałam ponownie –był tam cały czas i udawał, że nie

ma go w domu, bo nie chce ze mną rozmawiać? – Mogę ci tylko jedno powiedzieć, Minty: nie. – Byłam dla niego bardzo niemiła. – To prawda. Ale gdyby wiedział, że przyjedziesz do Los Angeles, żeby go przeprosić, nie mógłby się z tobą nie zobaczyć. 429 – Ale co jeśli… – powtórzyłam, popijając wino. – Co jeśli znalazł kogoś innego? – Kończyłam czwarty kieliszek i właśnie zaczynałam płakać. – Nie bądź głupia, Minty. Jest tu za krótko. – Tak, ale może wiele kobiet za nim szaleje. Co jeśli… O Boże, spójrz, weszła Cameron Diaz. – Widziałyśmy już tyle gwiazd, że nie zdziwiłabym się, gdyby do baru wszedł King Kong z Myszką Miki. – Cameron jest diabelnie ładna – powiedziałam, kiedy aktorka przeszła obok naszego stolika. – Naprawdę? Bardzo możliwe. Prawdę mówiąc, jestem dość rozpuszczona widokiem tych wszystkich aktorek. – Jest okropnie atrakcyjna – powiedziałam, przyglądając się z zazdrością jej drugim nogom i błyszczącym blond włosom. – Pos, Amber – zaczęłam, zdając sobie sprawę, że zjadam sylaby. – Ajeś Cam Diaz poznała Joego i się w nim zakoch? – Nie bądź śmieszna, Minty! – powiedziała Amber, popijając wodę. – Cameron Diaz nie zwróciłaby najmniejszej uwagi na Joego. – Właśże tak – odparłam z oburzeniem, unosząc kieliszek do ust. – Napew. Joe jest barcyjny. TL R – Posłuchaj – powiedziała ze zmęczeniem Amber. – Cameron Diaz może wybierać wśród najprzystojniejszych mężczyzn w Hollywood, dlaczego więc miałaby się załapać na pisarzynę z Londynu? Pisarzynę? Co za bezczelność! – Nieładnie, Amber. Joe nie jest pisarzyną, jest cu… cudowny. – Usiłuję poprawić ci nastrój. Usiłuję zapewnić cię, że Joe jest ci wierny. Wierz mi, Cameron Diaz na pewno się nim nie zainteresuje. Sharon Stone też nie. 430

– Niemu go obrażać – odparłam dotknięta. – Joe jestyczny. – Niech ci będzie – zgodziła się ze złością, gryząc migdały. –Cameron Diaz z całą pewnością zainteresowałaby się Joem. Tak samo jak Meg Ryan, Sharon Stone, Gwyneth Paltrow i Cate Blanchett. Zadowolona jesteś? – Nie! – Wszystkie oszaleją na jego punkcie – dodała. – Naprawdę tak myślisz? – Tak. – Przyglądała mi się złośliwie. – A zwłaszcza Cameron Diaz. Jej by się szalenie spodobał. Jest dokładnie w jej typie. Zrobiło mi się niedobrze. Po co przyleciałam do Los Angeles, jeśli Cameron Diaz usiłowała go uwieść za moimi plecami? To nie miało sensu. Nie mogłam tolerować konkurencji w postaci długonogich blond aktorek. – Pójdę z nią porozmawiać – stwierdziłam. – Ja tylko żartowałam. Nie rób tego. – Muszę to raz na zawsze załatwić. Podeszłam do Cameron Diaz, która siedziała z Batmanem na kanapie koło pianina. – Posłuchaj, Cameron, mam na imię Minty… – Jak? – Prawdę mówiąc, nie wyglądała zbyt sympatycznie. TL R – Minty – powtórzyłam. – Co to za imię? – A co to za imię Cameron, jeśli nie jest się facetem ze Szkocji? – Hej, spadaj stąd. – Posłuchaj – powiedziałam z westchnieniem. – Chcę cię tylko prosić o przysługę, dobrze? – Złapałam brzeg stołu, żeby utrzymać się na nogach. – Słucham? – Odchrzań się od Joego Bridgesa, dobrze? 431 – Od kogo? – Od Joego Bridgesa. To człowiek, którego kocham i przyjechałam do Los Angeles, żeby go odnaleźć, i jeszcze go nie znalazłam, ale wciąż szukam, a ty możesz sobie wybierać, więc byłabym bardzo wdzięczna, gdybyś trzymała ręce przy sobie, dobrze? – Hej, o co ci chodzi? – Nawet jakbyś… z nim pracowała, co jest możliwe, bo jest

fantastycznym pisarzem i jego scenariusz jest super… Dzięki. To chciałam powiedzieć. Bardzo mi się podobałaś w Tajemnicach Los Angeles. Nie pamiętam, co Cameron Diaz jeszcze powiedziała. Nie wyglądała na uszczęśliwioną. W każdym razie bałam się, że się przewrócę, więc wróciłam do naszego stolika. – Idziemy, Minty – zarządziła Amber, biorąc mnie za łokieć. – Dlaczego? Świetnie się bawię. – Chodź. – Dokąd? – Do pokoju – oznajmiła stanowczo. – Załatwiłam ci rolę w Wielkim śnie. Obudziłam się z potwornym pragnieniem, strasznym bólem głowy i TL R atakiem postalkoholowej paniki. Kąpiel w basenie trochę mnie otrzeźwiła, ale nadal nie czułam się dobrze. Mimo to ucieszyłam się, że pomiędzy mną a Cameron Diaz nie doszło do rękoczynów. – Upiłam się tylko dlatego, że nie mogę znaleźć Joego – wyjaśniłam, łykając kolejną aspirynę i wkładając przeciwsłoneczne okulary. – Szczerze mówiąc, zaczyna mnie to denerwować. – A gdyby Joe właśnie przyszedł? To się mogło zdarzyć. –Zupełnie o tym nie pomyślałam. – Wyobraź sobie, że Joe wchodzi do baru i co widzi? Ciebie 432 pijaną i atakującą Cameron Diaz. – Co za straszna myśl. Poczułam wyrzuty sumienia. – Nie będę więcej piła – powiedziałam. – Ani kropli. To było dla mnie ostrzeżenie. Boże, mam nadzieję, że Joe zadzwoni –stwierdziłam ponuro. – Chyba już przeczytał moją kartkę. Ale nie zadzwonił. Ani rano, kiedy spacerowałyśmy po Alei Sławy, ani w porze obiadowej, kiedy pojechałyśmy do Hollywood Hills, ani po południu, kiedy zwiedzałyśmy Muzeum Sztuki Współczesnej, ani wieczorem, kiedy jadłyśmy kolację w barze pod gwiazdami. Przez cały czas miałam przy sobie telefon komórkowy. Wcześniej sprawdziłam, że działa, gdyby więc zadzwonił, na pewno by się dodzwonił. – Na pewno jutro się z tobą skontaktuje – stwierdziła Amber, gdy siedziałyśmy na tarasie, spoglądając na światła miasta, migoczące jak gwiazdy. – Najwyraźniej wyjechał na weekend. Jutro rano wróci, ponieważ musi sprzedać swój scenariusz. Otworzy skrzynkę na listy, przeczyta twoją kartkę i

od razu zadzwoni. Poza tym mamy namiar na Rona Pollacka, który z pewnością ma numer telefonu Joego. Jutro zadzwonimy do Lone Star. I wszystko się wreszcie rozwiąże. TL R Tymczasem następnego dnia wciąż nie było żadnej wiadomości od Joego. Czułam się paskudnie i pomyślałam, że cały ten wyjazd, choć dość interesujący, był kompletną stratą czasu i pieniędzy. O dziesiątej zadzwoniłyśmy do Lone Star. Rona Pollacka nie było. Przez cały dzień miał być na planie filmowym. Jego sekretarka powiedziała, że zadzwoni do niego i powie, żeby się z nami skontaktował, ale minęły dwie godziny i nikt się nie odezwał. Powtórnie zadzwoniłam do Lone Star. 433 – Potrzebuję jedynie numer Joego Bridgesa – wyjaśniłam sekretarce. – Czy Ron go zna? – To nazwisko z kimś mi się kojarzy, ale nie jestem pewna. Najlepiej, niech porozmawia pani z Ronem. – Czy mogłaby go pani jeszcze raz poprosić, żeby do mnie zadzwonił? – Jest bardzo zajęty. Kręci ze Stevenem Spielbergiem. A pani, Millie, może chyba poczekać do jutra. – Nie mogę, bo dziś wieczorem wyjeżdżam z Los Angeles. Czy nie mogłaby pani zajrzeć do jego książki adresowej i sprawdzić, czy jest tam numer Joego? – Przykro mi, ale Ron ma swoją książkę kontaktową ze sobą. Poza tym i tak nie dałabym pani niczyjego domowego numeru przez telefon. Musi pani zaczekać. Jeśli Ron znajdzie chwilę czasu, na pewno do pani zadzwoni. Nie zadzwonił. Znów zadzwoniłam do Lone Star i sekretarka poinformowała mnie, że jest jej bardzo przykro, ale nie mogłam wybrać gorszego dnia i że Ron jest nieprzytomnie zajęty. Mijały godziny i Joe też się nie odzywał. Nic z tego nie rozumiałam, bo przecież do tej pory musiał już zajrzeć do skrzynki. Zrobiło się wpół do szóstej i zaczęłyśmy się pakować. I TL R nigdzie nie mogłyśmy pojechać, ponieważ oddałyśmy wypożyczony samochód. Zbierałam resztę swoich rzeczy i sprawdzałam, czy nic nie leży pod łóżkiem, kiedy, w końcu, zadzwonił telefon. Złapałam słuchawkę z bijącym sercem.

– Halo? – Mindy, mówi Jed. – Cześć, Jed. Pojechałyśmy do Venice Beach i zostawiłyśmy Joemu wiadomość w skrzynce na listy. Spędziłyśmy tam cały dzień, wracając i 434 stukając, ale nikogo nie było i wciąż się nie odezwał, więc chyba wyjechał na parę dni. Nie wiemy, co dalej robić. Przez chwilę panowało niezręczne milczenie, a potem Jed powiedział: – Przepraszam, ale muszę pani coś wyznać. – Co? – Podałem pani zły adres. – Och! – Źle odczytałem pismo mojej przyjaciółki. Joe nie mieszka na Harbor Street pod numerem siedemdziesiątym dziewiątym. –Nie? – Nie. Pod dziewiętnastym. Naprawdę mi przykro. Bardzo przepraszam. Czuję się jak głupek. Dziś rano spojrzałem na kartkę i zdałem sobie sprawę, że pomyliłem jedynkę z siódemką. – Och – powtórzyłam i coś ścisnęło mnie w gardle. – Strasznie przepraszam. – Nic nie szkodzi – powiedziałam wesoło. – Łatwo się pomylić. – Spojrzałam na zegarek, była szósta. Wyjeżdżałyśmy za pół godziny. Starałam się opanować, ale dolna warga zaczęła mi się trząść. – Przynajmniej będę TL R mogła do niego napisać. Dziękuję, że pan zadzwonił i… Powodzenia z filmem. – Odłożyłam słuchawkę, usiadłam na łóżku i się rozpłakałam. – Nie przejmuj się – powiedziała Amber, kiedy odjeżdżałyśmy spod Four Seasons żółtą taksówką. – To nie było łatwe zadanie. Nie miałyśmy dość czasu. I prawie go znalazłaś. –Przez to czuję się jeszcze gorzej. Byłam tak blisko… A teraz musimy wracać do domu. Mogłam się z nim spotkać – dodałam ponuro. – A teraz nie 435 mam pojęcia, kiedy go znów zobaczę. A wtedy i tak na pewno już będzie za późno.

– Będziesz musiała do niego napisać. Napiszę, pomyślałam, jak tylko wrócę do domu. List będzie szedł trzy lub cztery dni, a potem Joe może zadzwoni. Przynajmniej porozmawiam z nim przez telefon. Kiedy jechałyśmy Wilshire Boulevard, układałam w głowie list do Joego. „Drogi Joe, nie uwierzysz, ale w tym tygodniu byłam w Los Angeles i próbowałam cię odszukać. I prawie cię znalazłam. Byłam nawet na właściwej ulicy. Tylko później się dowiedziałam, że dzwoniłam do niewłaściwych drzwi. Sądzę, że uważałbyś to za znaczącą metaforę. Prawdę mówiąc, podano mi zły numer domu. Dlaczego postanowiłam polecieć do Los Angeles? Ponieważ chciałam cię znów zobaczyć, powiedzieć, że jest mi bardzo przykro z powodu tego, co się stało tamtego wieczoru i przyznać ci rację – Dominik to był samobójczy gol. I chciałam ci jeszcze powiedzieć, że…” Musiałam przestać tworzyć, bo łzy napłynęły mi do oczu. Wyjrzałam przez okno. Zapadał zmrok. Niebo zwisało w miękkich, różowoszarych fałdach i neony zaczynały błyskać swoimi informacjami. Światowa stolica rozrywki TL R rozpoczynała cowieczorne przedstawienie. – Spójrz! – zawołała Amber, kiedy mijałyśmy duży, kwadratowy budynek z aleją wysokich jak topole fontann. – To jest „Dorothy Chandler Pavilion” – powiedziała, kiedy taksówka zatrzymała się na światłach. – Tu rozdają Oscary. Ciekawe, co się odbywa dziś wieczorem? – Faktycznie coś się działo. Podjeżdżały eleganckie samochody, z których wysiadali mężczyźni w smokingach i kobiety w wieczorowych sukniach. Wszędzie pełno było ekip telewizyjnych, reflektorów i fosforyzujących świateł paparazzi. 436 – Wielka premiera – poinformował nas taksówkarz. – Chyba nowy film Bruce’a Willisa. Ale ruch! – Rzeczywiście, ulica była zakorkowana mercedesami, porsche i ferrari i musieliśmy się zatrzymać. Nam to nie przeszkadzało. Miałyśmy czas. Widok tylu elegancko ubranych ludzi poprawił mi nastrój. Otworzyłam okno, żeby lepiej widzieć tych wspaniałych

ludzi, którzy śmiejąc się, wchodzili do kina, czasami odwracając się i machając zgromadzonym widzom. – Zobacz, Meryl Streep! – zawołała Amber. – Co za wspaniała suknia! – Spójrz na tę – powiedziałam, gdy ładna, mniej więcej dwudziestopięcioletnia dziewczyna wysiadła z długiej, błyszczącej limuzyny. W oślepiających telewizyjnych reflektorach jej srebrna suknia świeciła odbitym blaskiem. Śmiała się i wyglądała na szczęśliwą. Jej towarzysz wziął ją pod rękę. Potem ktoś krzyknął: – Tutaj! – i oboje odwrócili się i uśmiechnęli do kamery. Zatkało mnie. To był Joe. – Joe – szepnęłam. Stał kilkanaście metrów ode mnie. Chciałam otworzyć drzwi i wysiąść, gdy Amber przytrzymała mnie za ramię. – Nie, Minty. TL R Miała rację. Nagle dziewczyna objęła go za szyję, a on zaczął ją całować, jakby nigdy nie miał przestać. – Niezmarnowane pieniądze – powiedziałam ponuro, gdy jechałyśmy taksówką w stronę Primrose Hill. – Niezmarnowane pieniądze – powtórzyłam i wydałam z siebie dźwięk przypominający kaszel lub szczeknięcie. –I w dodatku nawet nie moje – dodałam z poczuciem winy. – Nic nie szkodzi – odparła Amber. – Żałuję tylko, że się nam nie udało. – To był błąd – powiedziałam ze smutkiem. – Czuję się… okropnie. 437 – Przynajmniej wiesz – stwierdziła filozoficznie, kiedy skręciliśmy w Princess Road. To prawda. Jak pisała Emily Dickinson? Ach, tak: Poznać najgorsze to się uspokoić. Najgorszy był widok Joego. Wbił mi się w pamięć, jakby wypalony ogniem. Nacisnęłam na wyimaginowany guzik cofający taśmę i masochistycznie znów odegrałam tę scenę. Ujęcie pierwsze: Joe stoi z Nieznaną Dziewczyną. Ujęcie drugie: bierze ND za ramię. Ujęcie trzecie: ND uśmiecha się do niego. Ujęcie czwarte: pozują przed kamerami. Ujęcie piąte: Boże, nienawidzę tej sceny, Joe i ND wymieniają długi pocałunek. Ujęcie szóste: wchodzą do kina. Koniec. Przeleciałam dziesięć tysięcy kilometrów w poszukiwaniu Joego i tak go znalazłam. – Mamusia wróciła! – zawołała Amber, przekręcając klucz w zamku. – O

Boże! – powiedziała, kiedy zobaczyła zbliżającą się Perditę. – Jest dwa razy grubsza niż była. Rzeczywiście, ciąża Perdity szybko się rozwijała. Kotka wyglądała, jakby połknęła dużego królika. – Mamusia wróciła – powtórzyła Amber, pochylając się, żeby pogłaskać kota. Ale gdzie była moja mama? Dziwne. TL R – Mamo! – zawołałam, kiedy zdejmowałyśmy płaszcze. Cisza. Salon był pusty. Weszłam do kuchni. Mama siedziała zgarbiona nad ogrodowym stołem. – Co się stało, mamo? – Cześć, kochanie. – Jej twarz zabłysła fałszywą radością, ale zauważyłam, że ukradkiem wytarła oczy. – Nie słyszałam, jak weszłyście – dodała łamiącym się głosem. – Kot ma się świetnie. Pedro ma się świetnie. Wszystko jest… świetnie. – Zrobiła ruch, jakby chciała wytrzeć nos i znów się rozpłakała. 438 – Co ci jest, mamo? – Obawiam się, że zdarzyło się coś strasznego – powiedziała z westchnieniem. – Co takiego? – Coś okropnego. – Założyła srebrny kosmyk za ucho. – Powiedz mi. – Nic już nie będzie nigdy takie samo. – Dlaczego? Co się stało? – I wtedy zrozumiałam. Chodziło o tatę. Zostawił ją. Ostrzegał ją od wielu miesięcy, ale ona wciąż go ignorowała. I wreszcie mu się to znudziło. Odszedł do innej. – To tata, prawda? –Co? – Chodzi o tatę, prawda? –Nie! Nie! O to chodzi! – Znów załkała, podsuwając mi pierwszą stronę „Evening Standard”. Matka gwiazdy radiowej zamieszana w skandal charytatywny! – obwieszczał tytuł. – Śledztwo w sprawie brakujących pieniędzy!

Spojrzałam na mamę przerażona i szybko przeleciałam pierwsze dwa TL R akapity. Dympna Malone, matka najlepszej prezenterki radia Londyn FM, Minty Malone, jest podejrzana w sprawie o zdefraudowanie tysięcy funtów z międzynarodowej organizacji charytatywnej Camfam. Pani Malone, znana postać w kręgu londyńskich organizacji dobroczynnych, została zwolniona z funkcji zbierania pieniędzy, w związku ze śledztwem prowadzonym przez Radę Dobroczynną, Policja… 439 – Czy ty ukradłaś te pieniądze, mamo? – szepnęłam. Byłam zaszokowana. Także tym, że określono mnie jako „najlepszą prezenterkę”. – Czy ukradłaś te pieniądze? – powtórzyłam. – Oczywiście, że nie – stwierdziła z oburzeniem. – Dzięki Bogu! – To była szara strefa. – Szara strefa? – Gdzieś to już słyszałam. – Mamo, kradzież to kradzież. – To nie była prawdziwa kradzież – powiedziała powoli. – Ja po prostu te pieniądze ponownie… rozdysponowałam. – Co to znaczy? – Camfam ma mnóstwo forsy, wiele milionów. Ludzie zawsze na nich dają. Ale trzy miesiące temu zaangażowałam się w działalność Towarzystwa Protez dla Psów. – W co? – TPP – wyjaśniła. – Robią sztuczne łapy dla psów. I mają bardzo mało funduszy. Postanowiłam więc dać im te pieniądze, które zebrałam dla Camfamu. – Aha. Ile? TL R – Tylko pięć tysięcy funtów. – W jaki sposób je zebrałaś? – Sprzedaże garażowe, wyprzedaże darowanych rzeczy, normalnie. Ale zamiast wysłać zarobione pieniądze do Camfamu, wpłaciłam je na własne konto. Ale nie zatrzymałam ich dla siebie – dodała stanowczo. – Zaraz przesłałam je do TPP.

– O Boże! 440 – Minty, wyobraź sobie te biedne psy na trzech łapach. Serce mi się kraje za każdym razem, gdy je widzę. Strasznie mi ich żal. Nigdy nie takiego przedtem nie robiłam i nie przyszło mi do głowy, że komuś to będzie przeszkadzać. A teraz robią z tego taką aferę. – Wcale mnie to nie dziwi. – Wyrzucili mnie z Camfamu i może… Może… – Zakryła dłonią oczy. – Może wyląduję w więzieniu! – To było naprawdę okropne. – Czy tata wie? – Wszyscy wiedzą – powiedziała smętnie. Kiedy zadzwoniłam do taty, zdziwiłam się , że zachowuje zimną krew. Był bardzo spokojny i wątpił, żeby mama wylądowała w więzieniu. – Prawdopodobnie będzie musiała zapłacić dużą grzywną –powiedział. – W końcu nie wzięła tych pieniędzy dla siebie. W ogóle nie rozumie, że zrobiła coś złego. Pierwszego dnia w pracy wszyscy zachowywali się niesłychanie taktownie. Wciąż pytali, czy podobało mi się w Los Angeles, nikt jednak nie wspomniał o mamie. Mimo tego, że pisali o niej w całej prasie. Wreszcie sama podjęłam ten temat na porannym zebraniu, aby powiedzieć im, jak to naprawdę TL R wyglądało. Nie chciałam, żeby ktoś pomyślał, że mama wzięła pieniądze dla siebie. – Przypuszczam, że jest to także reklama dla naszej stacji –zakończyłam z ponurym uśmiechem. Ale wszystko razem było jednak dość okropne. I denerwujące. Nie dosyć, że przeżyłam szok na widok Joego z tą kobietą i nie mogłam przyzwyczaić się do zmiany czasu, to jeszcze miałam trudności ze spaniem. Dziś o trzeciej rano nastawiłam radio i usłyszałam znajomy głos: 441 To wszystko bzduła! –powiedziała Melinda do jednego ze swych nocnych wariatów.– Ludzie bez przełwy nudzą o delfinach, a tuńczyki? – Co tuńczyki? – spytał zaskoczony rozmówca. – Nie mają zabawnych, uśmiechniętych pysków, więc się je zjada. Ale tym

się nikt nie przejmuje, pławda? Jęknęłam i wtuliłam twarz w poduszkę. Kilka minut później zadzwonił ktoś, kto poruszył problem dostępu do londyńskich autobusów dla wózków inwalidzkich. – Uważam, że domaganie się, by wszystkie autobusy miały jedno wejście przystosowane dla wózków inwalidzkich za idiotyczne. – Dlaczego? – spytał jej gość. – Ponieważ wszyscy wiedzą, że inwalidzi na wózkach nie jeżdżą autobusami. Kiedy pan ostatnio widział inwalidę na wózku w autobusie? W dodatku była niesłychanie niegrzeczna dla swoich rozmówców. Wprost niewiarygodnie! Jeśli się z nią nie zgadzali, obrzucała ich niewybrednymi uwagami. – Niech pan tyle nie gada – powiedziała Kevinowi z Forest Hill. – Szkoda czasu na te głupoty – ofuknęła Billa z Beckenham. Dzięki Bogu, że TL R słucha jej tak mało osób, pomyślałam, zasypiając. Zaledwie parę tysięcy cierpiących na bezsenność, ekscentryków i rozbudzonych nastolatków wracających z dyskotek. Następnych parę dni było bardzo nerwowych, bo czekaliśmy na wiadomość, czy Camfam wniesie oskarżenie. Pozostałe fundacje charytatywne, dla których mama pracowała, zbadały jej konto bankowe, żeby sprawdzić, czy przypadkiem nie rozdysponowała także ich pieniędzy. Cała sytuacja była obrzydliwa. A w dodatku Perdita wyglądała tak, jakby lada moment miała 442 eksplodować. Jej wielki brzuch kołysał się na boki jak torba, i ledwie powłóczyła nogami. Przygotowałyśmy jej miejsce do rodzenia – wielki karton wyłożony szarym papierem i ustawiony we wnęce na półpiętrze. Minęły dwa dni. I trzeci. Nadal nic się nie działo i trudno już było wytrzymać. Kiedy czwartego dnia wróciłam z pracy, zastałam Amber w panice pomieszanej z histerią. – Chyba się zaczyna – powiedziała. – Miau! – jęknęła Perdita. Miauczała, nie mogła usiedzieć na miejscu, protestowała, gdy zostawała sama i cały czas piszczała. – Muuuuuuu! – zawołała histerycznie. Czegoś takiego raczej się nie spodziewałam. – Laurie mówił, że Perdita pójdzie w cichy kącik i się spokojnie okoci.

– Przed chwilą do niego dzwoniłam – odparła Amber. – Uważa, że Perdita chce, żebyśmy zostały jej akuszerkami, ponieważ kotki, które kocą się pierwszy raz, są czasami zdenerwowane i nie mają doświadczenia. Usiadłyśmy więc koło niej i głaskałyśmy ją na zmianę. Zaczęło się długie oczekiwanie. – Miauuuuu! – zapiszczała głośniej Perdita. TL R – Ciekawe ile to potrwa? – powiedziała Amber. – Sądzę, że parę godzin. Czekając, oglądałyśmy telewizję. Najpierw obejrzałyśmy Słoneczny patrol i wiadomości o szóstej, potem zmieniłyśmy kanał i obejrzałyśmy Coronation Street, Dumę i uprzedzenie i losowanie loterii państwowej. Wciąż nic się nie działo. Później były wiadomości o dziewiątej Z Archiwum X. Kiedy pokazały się napisy na zakończenie dziennika, Perdita zaczęła mieć skurcze. W 443 jednej chwili leżała spokojnie, w następnej jej brzuchem wstrząsał skurcz. Między skurczami, ku naszemu zdumieniu, mruczała jak mały samochodzik. O północy skurcze były coraz częstsze. Za każdym razem otwierała pyszczek, sztywniała z bólu i wydawała z siebie dziwny, cichy jęk. Muszę przyznać, że ta obserwacja sił natury była dość przerażająca. Jeśli tylko któraś z nas się poruszyła, Perdita wpadała w panikę i miauczała żałośnie. O drugiej nad ranem leżała wyczerpana na boku, dysząc z wywieszonym językiem. – Za chwilę nam tu padnie, a jeszcze nic nie urodziła – stwierdziła Amber z rozpaczą. – Może puścimy jej jakąś muzykę – zaproponowałam i nastawiłam radio. I usłyszałyśmy głos Melindy. Przez parę minut słuchałyśmy jak zahipnotyzowane. O ile do tej pory była po prostu niekompetentna, o tyle teraz po prostu znieważała słuchaczy. – Wyłącz się, stała nudna babo. – Najlepiej się zamknij. – Nie zawłacaj mi głowy, kłetynie. – Wstaw sobie sztuczną szczękę, dziadku.

– Dlaczego ona jest taka chamska? – spytała osłupiała Amber. TL R – Chyba dlatego, że nienawidzi tej nocnej zmiany. Chciałaby nadal prowadzić To ważne i odbija sobie na słuchaczach. – Będzie miała szczęście, jeśli jej nie zaskarżą do Komisji Etyki. – A tełaz przełwa na łeklamy – oznajmiła Melinda. Modelowanie pejzażu ogrodowego to prawdziwa sztuka. Zadzwoń do „Easiplant”. Jesteśmy ekspertami… Wyłączyłam radio. Minęła trzecia, a Perdita wciąż nie urodziła. Nagle coś zwróciło naszą uwagę. Pojawił się mały balonik, a potem coś białego, i 444 małe, mokre futerko, przypominające utopioną mysz, osunęło się na gazetę. Perdita odwróciła się, odgryzła pępowinę i zaczęła lizać nowo narodzone kocię szorstkim językiem. – To był ten kot spod trzydziestego pierwszego – stwierdziłam z przekonaniem, kiedy ujrzałam pasiaste futerko. – Dzięki Bogu, że nie rudzielec – dodała Amber z westchnieniem ulgi. Nagle kocię wyciągnęło przednie łapki, nie większe od spinaczy, i ruszyło na oślep do przodu. – Coś takiego – zdziwiła się Amber, gdy kocię znalazło brodawkę i zaczęło ssać. Perdita mruczała i miauczała, a po chwili znów przeszył ją skurcz i po paru minutach wylizywała i karmiła kolejnego kociaka. –Bliźniaki! – zawołałam. Nagle usłyszałyśmy dziwny chrzęst. – Spójrz! – powiedziała Amber. – Zjada łożysko. Czy to nie fantastyczne, Minty? – Może – odparłam bez większego przekonania, z lekkim uczuciem mdłości. – Mądra matka natura – zachwycała się Amber. – Wiesz, tam jest pełno TL R witamin. To było naprawdę zdumiewające, że ktoś, kogo brzydzi ludzki poród, mógł zachwycać się kocim rodzeniem. Kociaki piszczały jak gumowe zabawki, gdy Perdita wylizywała drżące ciałka i delikatnie przygarniała je przednią łapą do brzucha. Mruczała i mruczała, a za chwilę znów

zesztywniała w skurczu. – Trzy! – wykrzyknęłyśmy dwie minuty później. 445 – Przy trojaczkach jest masę roboty – stwierdziła Amber. –Ktoś będzie jej musiał pomagać. Wydawało się, że to już koniec. Minęło dwadzieścia minut i Perdita miała trzy kocięta przepychające się na oślep do jej sutków. Wyglądały, jakby pływały po niej żabką. Przykryłyśmy pudło kocem, żeby koty miały miło, ciemno i spokojnie, kiedy Perdita zamarła w skurczu i wydaliła z siebie czwartego kociaka. W przeciwieństwie do pozostałych był czarny i dużo mniejszy. I nie ruszał się normalnie. Jego maleńkie łapki drżały w nieskoordynowany sposób, a głowa miotała się na wszystkie strony. Perdita powąchała go, ale nie polizała. Kompletnie go zignorowała. Oczyściłyśmy go z lepkiej błony i podsunęłyśmy do matki, ale zachowywała się tak, jakby nie istniał. – Zajmij się czwartym dzieckiem – powiedziała rozzłoszczona lekko Amber. I bezskutecznie podsuwała kociaka do Perdity. Tymczasem minęło pół godziny, a mały nie dostał mleka. Mimo starań Amber Perdita nie zwracała najmniejszej uwagi na czwartego potomka. Kociak leżał nieruchomo na gazecie, jeszcze wilgotny, podczas gdy pozostała trójka ssała jak najęta. TL R Miauczał nieustannie, jakby go coś bolało, i z trudem oddychał. Za każdym razem, kiedy kładłyśmy go Perdicie na brzuchu, odpadał, jakby wcale nie miał siły. – On zaraz umrze – powiedziała cicho Amber. – Minty, on chyba zaraz umrze – powtórzyła z płaczem. Z pewnością wyglądał bardzo źle. Leżał i żałośnie dyszał. – Co mamy zrobić? – spytała Amber, kiedy kolejny raz usiłowałyśmy sprawić, by Perdita go nakarmiła. 446

– Nie wiem – odparłam z westchnieniem. Szybko przerzuciłam jej książkę o kotach, ale nie znalazłam nic o chorych, nowo narodzonych kociętach. – Zadzwonię do Lauriego – oznajmiła Amber. Spojrzałam na zegarek, była za piętnaście czwarta. – Zadzwonię – powtórzyła. Wyszła na korytarz i wykręciła numer Lauriego. Po chwili usłyszałam, że z nim rozmawia. Opisała mu kociaka i jego symptomy i powiedziała, że leży nieruchomo w kącie kartonu. Głos jej się załamywał, a Laurie najwidoczniej mówił jej, żeby się opanowała i radził, co zrobić. – Co powiedział? – Zaraz przyjdzie. – Ale on ma dzisiaj egzamin. Amber spojrzała na mnie. – Tak, wiem. Poradził, żebyśmy go delikatnie masowały, bo to pobudza krążenie. I tak robiłyśmy, dopóki nie przyszedł Laurie. Miał na sobie dżinsy i górę od piżamy, a włosy sterczały mu na wszystkie strony. Obejrzał kociaka i starał się namówić Perditę, aby go nakarmiła, ale ona stanowczo ignorowała jego TL R istnienie. Kociak oddychał szybko i płytko. Laurie westchnął i potrząsnął głową. – Przykro mi – powiedział. – Nic się nie da zrobić. – Jak to nic? – spytała Amber. – Taka jest natura – stwierdził. – Zwierzęta są bezlitosne. Kiedy zauważą, że z którymś z ich małych jest coś nie w porządku, zostawiają je, aby zdechło. – To na pewno umrze – powiedziała nieszczęśliwym głosem Amber. 447 – Gdybym mógł coś zrobić, na pewno bym to zrobił – powiedział Laurie. – Jest wyraźnie bardzo chory i obawiam się, że musicie zdać się na naturalną kolej rzeczy. Teraz płakałyśmy obie. To był wprawdzie tylko mały kotek, ale niemożność pomocy i przyglądanie się, jak zdycha, było ponad nasze siły. Laurie wyszedł, a my wciąż siedziałyśmy. Była już szósta. Kociak

oddychał coraz płyciej i już nie miauczał. Nakryłyśmy karton kocem i śmiertelnie znużone poszłyśmy spać. – Chcesz, żebym go pochowała? – spytałam, kiedy szłyśmy na górę. Amber kiwnęła głową i pociągnęła nosem. Obudziłam się po trzech godzinach z uczuciem paniki. Opuściłam nogi na podłogę i zbierałam się w sobie, żeby pójść i zajrzeć do kartonu, gdy usłyszałam krzyk Amber. – Żyje! – wrzasnęła. Przyleciała na górę i otworzyła drzwi od mojego pokoju. – Minty, kociak żyje! Nie umarł! Zbiegłam po schodach i zobaczyłam, że ssie matkę wraz z rodzeństwem. Perdita zachowywała się tak, jakby się nic nie stało. – Nie rozumiem – powiedziałam, płacząc. – To wspaniale, że żyje, ale TL R nic nie rozumiem. – To jest cud, Minty! – zawołała z ekstazą Amber. – To jest prawdziwy cud! – Była zachwycona. Na zmianę śmiała się i płakała. Podeszła do telefonu i zatrzymała się. – Nie mogę zadzwonić do Lauriego! Zdaje egzamin. – Zostaw mu wiadomość. – Laurie – usłyszałam. – Mówi Amber. Bardzo ci dziękuję, że przyszedłeś w nocy. Z przyjemnością zawiadamiam cię, że się pomyliłeś w 448 diagnozie. Kociak żyje i ma się dobrze. Je! To jest cud! Nie wiem, jak to się stało, ale wszystko jest w porządku. Zmartwychwstał. I dlatego nazwiemy go Jezus. – Naprawdę? – spytałam, lekko przerażona, kiedy odłożyła słuchawkę. – Tak, powstał z martwych. – Nie możemy go nazwać Łazarz albo Feniks? Wolałabym nie urażać ludzkich uczuć. – Nazwiemy go Jezus – powtórzyła, śmiejąc się jak wariatka. Nie posiadała się z radości. A potem znów zadzwoniła, jak się domyśliłam z rozmowy, do miejscowej gazety. – Czy to dział aktualności? Mówi Amber Dane i chcę wam przekazać dobrą wiadomość o Jezusie. Jezus żyje! Jezus zmartwychwstał i… Naprawdę? Pomyślałam, że taka wiadomość może kogoś zainteresuje. O zwierzętach.

Rozumiem, nie macie miejsca w tym tygodniu… Co? Naprawdę? Rozumiem… Dziękuję, do widzenia. Przyszła do kuchni, gdzie robiłam herbatę, i powiedziała, że nie interesuje ich Jezus. – Nie dziwi mnie to zupełnie – stwierdziłam ironicznie. TL R – Dyżurny redaktor powiedział, że są bardziej zainteresowani Bogiem. – Bogiem? – Tak, Bogiem. – Tak jak w Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty? – Nie. God tak jak Godfrey Barnes, sławny lekarz od leczenia niepłodności. Podobno był bardzo niegrzeczny. Po drodze do metra kupiłam „Camden New Journal”. Na pierwszej stronie, pod tytułem: Specjalista z Camden odkrywa karty, zamieścili duże 449 zdjęcie profesora Barnesa na stopniach kliniki. Pod zdjęciem był napis: Znany specjalista od leczenia niepłodności, Godfrey Barnes, przyznaje, że jest ojcem kilkuset dzieci. Ta sama wiadomość ozdabiała pierwsze strony wszystkich innych gazet. Lekarz ryzykant – pisała „Mail”. Dobry ojciec – „Mirror”. Papa Doc – „Sun”, dość zabawny tytuł, pomyślałam, choć cała historia mnie zdumiała. Wszystkie te dzieci są jego! Podobno wykorzystywał własną spermę. Robił tak od wielu lat. Wszystko wydało się z powodu nowej polityki leczenia niepłodności i sztucznego zapłodnienia. Coraz więcej ludzi otwarcie o tym mówiło, więc siłą rzeczy mówili także o lekarzach. Zauważono, że stosunkowo duży procent dzieci urodzonych sposobem Barnesa ma rude włosy i zielone oczy. Kilku mężów nabrało podejrzeń, dodało dwa do dwóch i wyszło im cztery. A raczej cztery setki. Bo tyle ich było. Niegrzeczny Bóg. Postawiono go przed Radą Lekarską i oskarżono o poważne nadużycie i złamanie kodeksu lekarskiego. Część mężów zagroziła sprawą sądową, część – odejściem od żon. Sprawa prędzej czy później trafiłaby do sądu. Biedny Godfrey. Biedny, niemądry człowiek. Wyobraziłam sobie, jakie grożą mu alimenty. Miliony funtów! Jedna z gazet twierdziła, że Godfrey jest po prostu potwornym TL R megalomanem, ale lekarz powiedział w wywiadzie, że chciał jedynie

pomagać kobietom, które nie mogą mieć dzieci. „Pracuję po to, żeby rodziły się dzieci” – powiedział kiedyś do mnie. To mu się udało. Większość zapłodnień odbywała się w probówkach, ale podobno zdarzały się też zupełnie naturalne. „Chodź, Deirdre… Bierzmy się do roboty”. Pomyślałam o Wesleyu i co mogłabym zrobić. Odpowiedź była oczywista – nic. A raczej nie tyle nic nie robić, co nic nie mówić. I tak właśnie postąpiliśmy. Tak jak wcześniej nikt się nawet nie zająknął w sprawie mamy, 450 tak teraz milczeliśmy w sprawie Wesleya. Wszyscy przecież wiedzieliśmy, że Deirdre leczyła się u Godfreya Barnesa. Tymczasem temat podjął sam Wesley. – Godfrey Barnes najwyraźniej zbzikował – stwierdził beztrosko na porannym zebraniu. – Wiecie, że leczył Deirdre? – Naprawdę? – spytaliśmy. – Tak, ale rozmawiałem z nią i cała sprawa na pewno nie dotyczy naszego dziecka. – O nie – powiedzieliśmy chórem, potrząsając głowami. –Oczywiście, że nie. –I na tym skończyła się dyskusja. Poruszyliśmy ten temat w naszym programie i Sophie zaprosiła do studia jednego z najwybitniejszych specjalistów w dziedzinie sztucznego zapłodnienia. Mimo że sprawa była dopiero rozpatrywana, ten facet robił wszystko, co mógł, by zniszczyć Godfreya, gdy ten znalazł się pod obstrzałem. – Obawiam się, że niektórzy specjaliści od niepłodności wyobrażają sobie, że są bogami – powiedział. Potrząsnął ze smutkiem głową, ale twarz jaśniała mu zadowoleniem. – Mają o sobie wygórowane mniemanie. Uważają się za „osobowości” – oznajmił z obrzydzeniem. – Występy w telewizji sprawiają, że czują się gwiazdami. Ale szybko spadają na ziemię. TL R – Godfrey Barnes jest interesującym i charyzmatycznym człowiekiem – powiedziałam. – To kwestia osobistej wrażliwości – odparł. – A teraz wszyscy wiemy, skąd się wziął jego sukces i wysoki procent „wyleczonych” kobiet. – Twierdzi, że wykorzystywał własną spermę jedynie wtedy, gdy sperma

męża do niczego się nie nadawała – przypomniałam. –Można więc powiedzieć, że był dawcą spermy. – Chyba tak – przyznał niechętnie. 451 – Gdyby chodziło o mnie – zauważyłam, grając rolę adwokata diabła – i gdybym miała do wyboru spermę od anonimowego dawcy i spermę profesora Barnesa, wiem co bym wybrała. I wyobrażam sobie, że mimo tego… skandalu – nie znoszę tego słowa, choć dokładnie oddaje sytuację – wiele z jego pacjentek będzie wdzięcznych Godfreyowi Barnesowi. Miałam rację. Tydzień później Godfreya skreślono z listy lekarzy. Kiedy wieczorem włączyłam telewizor, przed siedzibą Komitetu Etyki Lekarskiej odbywał się głośny protest. Około pięćdziesięciu kobiet stało przed budynkiem z dziećmi w wózkach i nosidełkach. Krzyczały: „Precz z KEL– em” i trzymały transparenty z napisem „Kochamy Goda”. TL R 452 Czerwiec Dzięki Bogu – westchnęła mama w następną sobotę. Siedziałyśmy przy pudełku Perdity, przyglądając się kociętom. Ssały matkę przez całe rano, a teraz padły, zmęczone i najedzone. Nadal wisiały przy jej różowej piersi, śpiące i pełne, jak kleszcze na psie. Perdita zamrugała do nas dobrodusznie i zamruczała, po czym łapą przygarnęła do siebie śpiące potomstwo. – Dzięki Bogu – powtórzyła mama. – Wiem – przyznałam. – To wielka ulga. Amber i ja myślałyśmy, że zdechnie. Był w bardzo kiepskim stanie. Jezus po nieciekawym początku najwyraźniej doszedł do siebie. Tak samo jak wszystkie kocięta nadal miał zamknięte oczy, ale po pięciu dniach od urodzenia podwoił wagę. Miał miękkie jak puch łabędzi futerko i wąsiki, jak nitki pajęczyny. Wszystkie kociaki były słodkie, ale ten był specjalny, bo się nie poddał. – Nie jestem pewna, co do imienia – powiedziałam. – To chyba nie

pasuje: Fluffy, Muffy, Tinky–Winky i Jezus? Ale Amber się uparła. TL R – Dzięki Bogu – powtórzyła mama po raz trzeci. – Wszystko jest w porządku, mamo, nie denerwuj się. Jest już zupełnie zdrowy. – Dzięki Bogu, że skończyło się na grzywnie – stwierdziła mama. No, tak, mama wciąż przeżywała bliskie spotkanie w wymiarem sprawiedliwości. Ukarano ją grzywną w wysokości dwóch tysięcy funtów, które zapłacił tata. Brakujące pięć tysięcy wróciło do Camfamu, a tata hojnie podarował Towarzystwu Psich Protez, któremu nie patronuje, pięć tysięcy, żeby na tym nie stracili. 453 – Dzięki Bogu – mruknęła znów. – To już minęło, mamo. Wszystko się skończyło. – I tak faktycznie było. Pod każdym względem. Mama uniknęła sprawy sądowej, ale Camfam skreślił ją ze swojej listy i w ciągu paru dni wszystkie instytucje dobroczynne czym prędzej zrezygnowały z jej usług. Charytatywna kariera mamy się skończyła. Trudno jej się było do tego przyzwyczaić, ale przynajmniej uniknęła więzienia. – Będę musiała znaleźć sobie coś innego – powiedziała. To prawda. – Koniec z balami. – Możesz nadal chodzić jako gość. – To już nie będzie to samo. Nie będzie takie… ekscytujące. – Są inne rzeczy. – Co na przykład? – No… brydż. I golf. Tata mógłby cię nauczyć i gralibyście razem. – Tak – odparła powoli. – Być może. Czy wiesz, że nigdy nic nie powiedział? Ani jednego złego słowa. Zapłacił i już. – To miło z jego strony. – Prawdopodobnie miał wyrzuty sumienia z powodu swojego romansu. – Tak, bardzo miło. Mówiłaś mi kiedyś, że widziałaś go przed Sadlers TL R Wells – stwierdziła, drapiąc Perditę za uszami.

– Naprawdę? – Uważałam, że najlepiej o wszystkim zapomnieć. – Owszem. Przynajmniej tak mi się zdaje. – Zupełnie sobie tego nie przypominam. – Naprawdę? – Tak jest. Niczego takiego nie pamiętam. – Och, widocznie coś mi się przywidziało. – Chyba tak. 454 – Piłki – powiedziała rozmarzona. –Co? – Piłki golfowe. Masz rację. Moglibyśmy grać razem. Teraz przecież będziemy mieli czas, prawda? – Tak, mnóstwo czasu. A potem obudziły się kocięta, piszcząc i kręcąc się w poszukiwaniu jedzenia. Nagle usłyszałyśmy stukot otwieranych drzwi i weszła Amber z zaczerwienioną twarzą. Była na obiedzie z Lauriem dla uczczenia jego egzaminów. – Jest wykończony! – powiedziała. – W ciągu tygodnia miał dziesięć egzaminów. Zakończenie siedmiu lat studiów! Ale myśli, że wszystko poszło dobrze – dodała uszczęśliwiona. – Ja też mam dobre wiadomości. –Tak? – Dzięki temu, że po naszym kursie postawiłam się wydawnictwu, wydział reklamy wreszcie zrobił coś sensownego. – Co takiego? – Przyłożyli się do promocji Zwierzęcej namiętności – stwierdziła z uśmiechem. – I załatwili recenzję w następnym „Sunday Times” – dodała z TL R triumfem. Czy masz zwyczaj odwiedzania Habitatu! – spytała Joanna Lumley ochrypłym głosem, kiedy weszłam w poniedziałek do radia. – Spraw, aby twój dom stał się bardziej przytulny – kontynuowała namiętnym tonem. – Nie broń się przed ładnymi meblami, miękkimi wykończeniami i najnowszymi urządzeniami domowymi. Znajdziesz je w Habitacie. Ciekawe, pomyślałam.

455 Wejdź do Harveya Nicholsa – zaproponowała Mariella Frostrup, gdy wsiadałam do winy. – I wyjdź odmieniona. Harvey Nichols to więcej niż sklep, to sposób życia. Bardzo interesujące. – Cześć, Minty – powiedział radośnie Peter, nasz dyrektor działu reklamy, kiedy spotkaliśmy się przy ekspresie do kawy na trzecim piętrze. Uśmiechał się szeroko i był ładnie opalony. – Dobrze wyglądasz – stwierdziłam, gdy wrzucił monety do automatu. – Właśnie wróciłem z Seszeli – oznajmił beztrosko, – Darmowa wycieczka. – A zatem nasze wyniki się poprawiły? – Więcej, niektórych reklamodawców musimy niestety odprawiać z kwitkiem. – Najwyraźniej wzrosła ilość słuchaczy. – I to jak! Tylko w tym miesiącu odnotowaliśmy przyrost o piętnaście procent. – Staram się, jak mogę – stwierdziłam skromnie. – Hej, kawa też jest lepsza. TL R – To nie twoja zasługa – powiedział Peter. – Bez obrazy – dodał szybko. – Robisz świetną robotę, ale podziękowania należą się Melindzie. – Melindzie? – W nocnym programie. – Nie rozumiem. – Jest najbardziej agresywną prezenterką radiową w eterze. Kultową. – Kultową? 456 – Aha. Słuchacze ją uwielbiają. Są zachwyceni. Czekają, że przeniesiemy ją do dziennego programu. – Cóż… – mruknęłam. Zabrakło mi słów. Sytuacja w naszym radiu wyraźnie się poprawiła. Usiadłam w biurze i przejrzałam sobotnio–niedzielne gazety, pijąc cappuccino. W „Weekly Star” zajrzałam na moment do horoskopu Sheryl von Strumphosen: „Koalicja

słońca i neptuna pozwoli ci zapomnieć o niedawnym rozczarowaniu. Nie bój się pokazać pewnych swoich cech, które do tej pory ukrywałaś”. Potem rzuciłam okiem na „Sunday Semaphor”, gdzie Citronella Pratt napadała na Goda: „Godfrey Barnes ma to, na co zasłużył. Ten szarlatan sprawił wielu kobietom ból i cierpienie”. Nie tyle, ile ona im sprawiła, pomyślałam. „Ten skandal pokazuje wyraźnie, że cały proces sztucznego zapłodnienia ma poważne wady. Tylko Bóg Ojciec ma prawo dawać nowe życie, a nie fałszywi »bogowie«, tacy jak profesor Barnes”. Pukanie do drzwi oderwało mnie od tych idiotyzmów. Na progu stał goniec z wózkiem, na którym leżała sterta wielkich kartonów. – Tutaj jest biuro programu To ważne? –Tak. – Podpisz tu, kochana. To jeszcze nie wszystko. TL R Podpisałam się i zaczęłam wyrywkowo zaglądać do pudeł. Na wszystkich widniały duże, czarne litery „Digiform Systems”. – Super! – wykrzyknęła Sophie, wpadając do pokoju w obłoku Joy. – To jest Sadwe. – Sadwe? – Studyjne audio–digitalne wyposażenie edytorskie. – Wiem, co to znaczy. Myślałam, że nas na nie nie stać. 457 – Dostaliśmy trochę ekstra pieniędzy. A poza tym załatwiłam wszystko po niższej cenie. – Naprawdę? – Tak – odparła, zdejmując płaszcz od Jean–Paula Gaultiera. –Dzięki moim doskonałym kontaktom. – Jakim kontaktom? Sophie wyjęła z torebki Chanel 2005 pozłacane nożyczki do paznokci i zaczęła przecinać taśmę na pudłach. – Mam… Powiedzmy, że przyjaciółkę – zaczęła nieśmiało. –Taką specjalną – dodała ze śmiechem. – W każdym razie Lawinia jest prezeską Digitalu. – Rozumiem.

– Lubię starsze kobiety – wyznała. – A Lavinia jest moją… O mało co nie powiedziałam „mamuśką”. Teraz już wiedziałam, dlaczego Sophie nosi wyłącznie markowe ciuchy. – … kochanką – dokończyła. – I zaoferowała nam czterdzieści procent obniżki, jeśli kupimy w hurcie. –Coś takiego! TL R –I dlatego Londyn FM wejdzie w nową cyfrową erę. Nie uważasz, że to fantastyczne, Minty? W końcu się; zmieniamy! O, tak, pomyślałam. Zmieniamy się. I to radykalnie. Jednak Jack najwyraźniej sądził, że to jeszcze nie wszystko. – Musimy zastanowić się nad zmianami – oznajmił na zebraniu. Najpierw Sophie opowiedziała nam o przyszłości programu To ważne, a potem Jack zaczął mówić o całości. 458 – Musimy poświęcić więcej miejsca sztuce – stwierdził zdecydowanie. – Zainicjować przegląd filmowy, może program dyskusyjny dla malarzy, więcej programów o książkach. Wszyscy przytaknęliśmy. To był dobry pomysł. – Proszę, żeby każdy zastanowił się nad nowymi propozycjami. Inne stacje obniżają poziom, a my idziemy w górę. Na stole w sali konferencyjnej leżały pisma, z których braliśmy pomysły do programów: „OK.!”, „Celebrity Bulletin”, „National Geographic”, „Newsweek” i „Time”. A także najnowszy numer „National Enquirer”. Zebranie się skończyło i od niechcenia przerzucałam „Enquirera”, kiedy mój wzrok padł na dział zatytułowany „Za ekranem”. Zdjęcia przedstawiały Gwyneth Paltrow z Benem Affleckiem, Jennifer Aniston z Bradem Pittem, Liz Taylor z Rodem Steigerem… I nagle zrobiło mi się niedobrze. Na dole strony był Joe. Z Nieznajomą Dziewczyną. Przed wejściem do „Dorothy Parker Pavilion”. Z podpisem: Nowy autor scenariuszy z Anglii, Joe Bridges. Bridges, nie spokrewniony z Jeffem, jest nowym człowiekiem w mieście, ale jego gwiazda szybko idzie w górę. Agencje od razu się na nim poznały, podobnie jak aktorka Kelly–Ann Jones. Parę sfotografowano w zeszły wtorek na premierze. TL R

Jeden krótki akapit zepsuł mi cały dzień. Nie, cały tydzień. Sheryl von Strumphosen znów się wszystko pomyliło. Jak mogłam zapomnieć o „niedawnym rozczarowaniu”, kiedy byłam zmuszona oglądać zdjęcia Joego ze wschodzącymi gwiazdkami. Para, pomyślałam z goryczą. Tak napisali: „para”. – Ładna – zauważyła Sophie, czytając mi przez ramię. – Nie sądzisz, Minty? – Co? Ach, tak. Chyba tak. 459 – A jak tam twoje życie uczuciowe? – spytała Sophie, kiedy wracałyśmy do biura. Pomyślałam, że jest trochę wścibska, ale z drugiej strony ona mi się zwierzyła. – Masz kogoś? – Nie – odparłam ponuro. – Miałam – dodałam – ale wszystko się rozleciało. – Masz na myśli swój ślub? – zapytała Sophie z delikatnością i taktem, którego zabrakło jej rok wcześniej. – Mój ślub? O nie, myślałam o czymś innym. O kimś innym – powiedziałam z westchnieniem. – Co się stało? – Nic się nie stało – powiedziałam, czując ból w sercu. – Zmarnowałam szansę i tyle. – Będą inne okazje, Minty. – Nie takie interesujące. – Jestem pewna, że kogoś poznasz – powiedziała, kiedy wchodziłyśmy do jej biura. – Mam nadzieję. Nie wiem. Jak poznałaś Lawinię? – W Candy Bar. Wcisnęła mi dwudziestofuntowy banknot za stanik. TL R – Co za romantyczny gest. – Żebyś wiedziała – stwierdziła. – Każdy ma jakąś swoją historię pod tytułem: Jak się poznaliśmy, prawda? Właściwie… – Spojrzała na mnie z wahaniem. – Moglibyśmy zrobić program na ten temat. – Tak sądzisz? – Aha. Mamy sezon ślubów. Czerwcowe krótkie noce i tak dalej. Uważam, że moglibyśmy zrobić specjalne wydanie programu To ważne o

tym, jak szukamy romantycznej miłości. 460 – Romantyczna miłość? – powtórzyłam ze smutnym uśmiechem. – Obawiam się, że to nie moja specjalność. – Tak, romantyczna miłość – powiedziała z zapałem Sophie. –W następny wtorek – dodała, zaglądając do grafika. – To będzie prawdziwy hit. – Zabiję ich!!! – wrzasnęła Amber w niedzielny poranek. Wróciła właśnie z gazetami i rozłożyła je na kuchennym stole. – Zabiję! – Kogo? – spytałam, wchodząc do kuchni z ogrodu. –I czym? – Łobuzy! Pozabijam ich! – Kogo? – spytałam ponownie. Kiedy zajrzałam do gazet, wiedziałam. DANE NIE TAKA ZNÓW WIELKA – brzmiał tytuł recenzji jej książki w „Mail”. KIEPSKI POMYSŁ – w „Independent on Sunday”. Ale najgorszy był niewątpliwie tytuł w „Sunday Times”: KSIĄŻKA DANE TO CHAŁA. – Chała! –prychnęła. – Chała? Ja jej pokażę chałę! To wredna małpa, ta Lottie Botty! Przeczytałam pobieżnie recenzję Lottie Botty, wzdrygając się przy co drugiej linijce: … drewniany dialog…….bezsensowna intryga…, …niewiarygodna nieudolność…….tragiczny styl. O Boże! Recenzja w „Semaphore” nie była lepsza. Książka Dane to nie tyle chała, co bzdura – TL R brzmiało zakończenie. Najłagodniejsze zdanie z „Observera” wyglądało tak: Amber Dane jest pełnopłatnym członkiem lumpowskiego prozatariatu. Amber przeszła od furii do płaczu. Siedziała pochylona nad stołem, mocząc łzami gazety, kiedy usłyszałyśmy skrzypnięcie schodów i wszedł Laurie w bokserkach. Nie zamierzam tłumaczyć, dlaczego Laurie pojawił się w naszej kuchni, w niedzielny poranek, tylko w bokserkach. Wszyscy są dorośli, niech sobie sami dośpiewają. 461

– Złe wiadomości? – spytał, drapiąc się z chrzęstem po nieogolonej brodzie. Rzucił okiem na recenzje. – A, tak. Złe wiadomości – potwierdził. – Nic nie szkodzi, Amber. – Objął ją ramieniem. –I tak uważam, że jesteś śliczna i mądra. – To jej wcale nie pocieszyło. – Piszę powieści od dziesięciu lat – załkała. – Dziesięć lat! I co z tego mam? Książki są całym moim życiem. I naprawdę miałam wrażenie, że tym razem mi się uda. – Może powinnaś pisać trochę… wolniej – zasugerowałam. –Masz tendencję do pośpiechu. Może pół roku to za mało, aby napisać d… no, powieść. – A może… – zaczął Laurie i przerwał. – Może co? – spytała Amber. – Może powinnaś się zastanowić – stwierdził cicho, siadając przy stole. – Słucham? – powiedziała Amber. Laurie przez stół trzymał ją za rękę. – Może nadszedł czas, abyś zajęła się czymś innym. Tak jak ja. Amber wpatrywała się w niego takim wzrokiem, jakby powiedział: „Może nadszedł czas na małą wiwisekcję”. Podeszłam do Pedra, który siedział na szczycie otwartej klatki i podałam TL R mu ziarno słonecznika. Wziął je w dziób, przewrócił językiem i rozłupał. – Może powinnaś pójść w innym kierunku – powiedział Laurie. Na te słowa Pedro roześmiał się nagle i szeroko rozłożył skrzydła, ukazując purpurowe pióra. – W jakim innym kierunku? – jęknęła Amber. Nie odezwałam się, ale przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Zmęczona trywialnymi plotkami? Zacznij czytać „ Tatlera “. – Czy jesteś szczęśliwa, Minty? – spytał Wesley. 462 – Czy jestem szczęśliwa? – powtórzyłam. – Nie, raczej nie. „ Tatler “. Plotki z najwyższych sfer. Wesley odłożył Opiekę nad matką i dzieckiem i uśmiechnął się do mnie zachęcająco. – Chciałem zapytać, czy jesteś zadowolona z dzisiejszego programu? – Och, pardon. Tak. Tak, program na pewno się uda.

– Wszystko jest przygotowane w odpowiedniej kolejności? – Tak. Najpierw będzie sprawozdanie Moniki z pokazu sukien ślubnych, potem moja rozmowa z autorką romansów, a o drugiej piętnaście zapraszamy do rozmowy radiosłuchaczy. – Zgadza się – stwierdził Wesley i wrócił do lektury. – Mam nadzieję, że będziemy mieli ciekawych rozmówców –powiedziała niespokojnie Sophie. – Posłuchajcie! – zawołała, klaszcząc w dłonie. – Czy wszyscy powiedzieliście znajomym, żeby dzwonili z romantycznymi anegdotkami? – Tak – odparliśmy uspokajająco. W tym momencie wszedł Jack i położył Wesleyowi na biurku Twoje niemowlę i małe dziecko Penelope Leach. Zachowuje się bardzo przyzwoicie w TL R związku z ciążą Iolanthe. Oczywiście nie poruszałam z nim więcej tego delikatnego tematu, ale uważam, że jego podejście jest absolutnie fantastyczne. – Dziękuję – powiedział do Wesleya. – Czy mogę pożyczyć Miriam Stoppard, jak skończysz? W końcu będzie to dla nich niemałe zamieszanie, ale Jack postanowił pomóc w miarę możliwości. – Jasne – odparł Wesley. – Doszliście już do oddychania przeponą? – Nie, na razie ćwiczy mięśnie pęcherza. Są bardzo ważne. 463 Naprawdę zachowuje się odpowiedzialnie i dojrzale. – Co sądzisz o urządzeniu TENS? – spytał Jack. – Uważasz, że pomaga? – O, tak, mamy zamiar je wypożyczyć. – Czy mogłabym o coś zapytać, Jack? – przerwałam im dyskusję. – Tak, ale czy nie moglibyśmy zaczekać, aż skończysz program? Muszę pojechać z Jane do szpitala na pierwsze badanie ultrasonograficzne. – Z Jane? –Tak. – Z Jane? – Tak, z Jane. Z moją żoną. Spodziewa się dziecka. Mówiliśmy ci, – Ach, spodziewa się dziecka. – Tak, Minty, spodziewa się dziecka. Myślałem, że wiesz. Iolanthe

mówiła, że ci powiedziała. Dziewczyny się strasznie cieszą. – Naprawdę? – Tak, są absolutnie zachwycone, że będą miały małą siostrzyczkę. – To dobrze. – Fantastycznie, bo nawet dla mnie są znacznie milsze. TL R – Minęła godzina czternasta – oznajmił Barry, gdy cienka, czerwona wskazówka wskoczyła na dwunastkę. – A teraz dzisiejsze wydanie programu To ważne z Minty Malone. Gdy zapaliło się zielone światełko, poczułam typowy przypływ adrenaliny. – Witam – powiedziałam. – Zbliża się sezon ślubów i jesteśmy w romantycznym nastroju. Dzisiejszy program jest w całości poświęcony jednemu tematowi: miłości. Jak ją znaleźć, jak o nią dbać, i dlaczego życie 464 bez miłości bywa takie ciężkie. Przede wszystkim czekamy na wasze telefony, żebyście powiedzieli nam, jak znaleźliście miłość? Szczęśliwym zrządzeniem losu? W sposób zaplanowany? Czy była to miłość od pierwszego wejrzenia, czy narastała w was powoli, jak słoje drzewa? Czekamy na wasze opowieści. Dzwońcie do nas pod numer 0200 200 200 i opowiedzcie nam, jak spotkaliście swoją drugą połowę. Za chwilę będę rozmawiać z autorką romantycznych powieści, Belindą Dougal, ale najpierw nasza reporterka, Monika James, z londyńskiego pokazu sukien ślubnych. Zdjęłam słuchawki i wysłuchaliśmy sprawozdania Moniki wraz z rozmowami z pięcioma przyszłymi pannami młodymi. – Ukląkł, gdy się oświadczał. – Był kompletnie pijany. Ja też. – Chyba groziłam mu pistoletem. – Odetchnęłam głęboko i zaproponowałam, żebyśmy się pobrali. – Powiedziałam, że jestem w trzecim miesiącu. Monika przemieszała rozmowy z młodymi kobietami z nastrojową muzyką, wywiadami z projektantami sukien ślubnych i interesującymi opowieściami o zwyczajach ślubnych. Wyjaśniła, że konfetti symbolizuje TL R płodność, welon ma chronić przed złymi duchami, a zasada „coś starego, coś nowego” oznacza przejście panny młodej ze starego życia w nowe. To

było szalenie ciekawe i żywe pięć minut. Po reportażu zaczęłam rozmowę z Belindą Dougal. Powiedziała, że romantyczne powieści przeżywają renesans. – Dlaczego, pani zdaniem, tak się dzieje? – spytałam. – Może dlatego, że im bardziej cynicznie ludzie traktują małżeństwo, tym bardziej potrzebują romantycznej fantazji. W romantycznych powieściach związek między głównymi bohaterami zawsze napotyka wielkie trudności, ale 465 wszystko się dobrze kończy. Im trudniej nam zachować miłość w prawdziwym życiu, tym bardziej szukamy potwierdzenia w książkach, że miłość może zwyciężyć. – Ale to jest rodzaj eskapizmu, prawda? –Nie. Ludzie faktycznie wierzą, że znajdą prawdziwą miłość. Mimo rosnącej liczby rozwodów większość z nas ryzykuje po raz drugi. Może częściej mieszkamy razem bez ślubu, ale nadal szukamy trwałego uczucia. I to znajdujemy w romantycznych powieściach. – Nie zawsze – powiedziałam. – Nie wszystkie romanse kończą się szczęśliwie, prawda? – Tak – przyznała. – W wielkiej romantycznej powieści Anna Karenina, główna bohaterka popełnia samobójstwo. Tessa d’Uberville idzie na szafot wkrótce po pogodzeniu się z Angelem Clare’em. Jeśli jednak nawet nie słyszymy dzwonów weselnych, jeśli kochankowie umierają, romantyczna powieść potwierdza to, że ludzie umieją kochać. – Czy nie sądzi pani, że rozwój technologii przeszkadza w dzisiejszych czasach uczuciom? – O, nie – odparła z emfazą. – Uważam, że dzięki technologii możemy TL R być bardziej romantyczni, ponieważ ludzie potrafią się przystosować. Niech pani zwróci uwagę, ile osób flirtuje w Internecie. A śluby w sieci? Technologia to jeszcze jedna cięciwa łuku Amora. Tymczasem na ekranie komputera pojawiło się wiele imion i Wesley szeptał mi do ucha, żebym zaczęła odbierać telefony od słuchaczy. – Dziękuję pani, Belindo – powiedziałam. – Proszę z nami zostać do końca programu. Pierwszy telefon jest od Geraldine z Blackheath. Czy jesteś romantyczką, Geraldine?

466 – Nie, raczej nie. Prawdę mówiąc, dość cynicznie podchodzę do życia. Nie myślałam, że kiedykolwiek wyjdę za mąż, tymczasem właśnie się zaręczyłam. – Gratuluję! Dlaczego zmieniłaś zdanie? – Mojemu narzeczonemu po prostu trudno było się oprzeć. Podszedł do mnie na przyjęciu, przedstawił się i spytał, który koniec wanny wolę. Pomyślałam, że to bardzo interesujący mężczyzna. – Dziękuję za telefon, Geraldine. Na linii czwartej mamy Dee Brophy, która poślubiła drzewo. Opowiedz nam o tym, Dee. – Wiedziałam, że drzewo będzie dużo bardziej romantyczne i czułe niż faceci, z którymi się spotykałam. To srebrna brzoza. Przepiękna. – Wysoka? –Tak. – Rozrośnięta? – Tak. Zakochałam się w niej od pierwszego wejrzenia. – Czy odbył się prawdziwy ślub? – Tak. Znalazłam wikarego, który odprawił ceremonię. Miałam na sobie śliczną, białą suknię, a potem wypiliśmy szampana na polu. TL R – To nas wprowadza w temat trochę innych ślubów, niż te, do których jesteśmy przyzwyczajeni – powiedziałam, kiedy Dee Brophy się wyłączyła. – Co myślimy o uroczystościach cywilnych teraz, gdy kościół nie ma już monopolu na śluby? Na trzeciej linii mamy Julie, która uważa, że dziwne śluby to niekoniecznie dobra rzecz. Dlaczego tak sądzisz, Julie? – Taki ślub jest niepoważny. Prawo mówi, że miejsce, w którym udziela się ślubu, powinno być odpowiednie i godne, a urządzanie uroczystości w parku rozrywki albo na boisku piłkarskim trywializuje całą sprawę. 467 – Ja też tak myślę – dodała Lisa na czwartej, lekko trzeszczącej linii. – Byłam ostatnio na ślubie i para młoda, oboje są płetwonurkami, wystąpiła w płetwach i maskach. To nie była poważna uroczystość. Zastanawiam się, czy taki ślub w ogóle się liczy. – Z drugiej strony – wtrąciła się Belindą – moim zdaniem możliwość

zawarcia ślubu poza kościołem sprawia, że pobierają się osoby, które w ogóle nie brały tego pod uwagę. – Bardzo dobrze – usłyszałam w słuchawkach. Wesley. – Teraz przejdź do tego, jak poznać kogoś nowego. – Przed zawarciem małżeństwa musimy najpierw znaleźć tę drugą osobę – powiedziałam. – Ostatnio coraz więcej ludzi pomaga losowi. Na przykład Rachel z Bounds Green. Witaj, Rachel, słuchamy cię. – Witaj, Minty. Jestem grafikiem i pracuję w domu, dlatego trudno było mi poznać kogoś nowego i zaczęłam czuć się trochę depresyjnie, dopóki przyjaciółka nie namówiła mnie do zapisania się do biura matrymonialnego. – I co? – spytałam w napięciu. – Łaaaaaaa! – usłyszeliśmy nagle. – O Boże, to dziecko, muszę kończyć. Ale, jak słyszycie – dodała ze TL R śmiechem – udało się. Spotkałam pięciu bardzo miłych facetów, a potem mojego męża. Jest fantastyczny i jesteśmy szczęśliwi. – To świetnie. – Ja też zapisałam się do jednej z tych agencji – powiedziała z oburzeniem Ruth z Acton. – Wszyscy mężczyźni byli starzy i obrzydliwi. – Widocznie zapisała się pani do nieodpowiedniego biura –powiedziała Rachel. 468 – Teraz na linii szóstej mamy… Tiffany Trott. – Nazwisko nie było mi obce. Tiffany Trott… Tiffany Trott… Ach, tak, przyjaciółka Kate, siostry Helen. – Witaj, Tiffany – powiedziałam. – Co chcesz nam powiedzieć? – Pocałowałam tyle żab, że usta mi zzieleniały – stwierdziła ze śmiechem. – Później jednak postanowiłam odpowiedzieć na ogłoszenie matrymonialne i w ten sposób poznałam mojego faceta. – Co napisał w swoim ogłoszeniu? – Określił się jako „poszukujący przygód człowiek sukcesu, profesjonalista w dziedzinie zarządzania, czterdzieści jeden”, więc nazwałam go w skrócie Człowiekiem Sukcesu. Jesteśmy bardzo szczęśliwi. Dwa miesiące temu wzięliśmy ślub. A dzwonię po to, by powiedzieć, że to, gdzie i jak poznaje się tę właściwą osobę, nie ma żadnego znaczenia. Ważne jest, że się w końcu spotkaliście.

– Zgadzam się – przyznała Belinda, kiedy głos Tiffany Trott zamilkł. Spojrzałam na ekran komputera. Aha! – Na linii trzeciej mamy teraz Lauriego Wilkesa z Canonbury. – Poznałem moją dziewczynę w bardzo romantyczny sposób –zaczął. TL R – Naprawdę? – spytałam, niezbyt oryginalnie. – Byłem jej płatnym towarzyszem. – Naprawdę? – Tak, wynajęła mnie, żebym poszedł z nią na bal charytatywny. –I dobrze się bawiłeś? – Bardzo dobrze. A ona natychmiast się we mnie zakochała, prawda, Amber? W tle usłyszeliśmy parsknięcie, a potem Amber odebrała mu słuchawkę. 469 – Gówno prawda, ups, przepraszam słuchaczy, chciałam powiedzieć, bzdura. Bez przerwy się kłóciliśmy, jeszcze do niedawna. – Co się stało? – Mogę dokładnie wszystko opowiedzieć. Laurie jest weterynarzem. A jedno z kociąt mojej kotki było bardzo chore. Myślałam, że za chwilę umrze i nie miałam pojęcia, co robić. O czwartej rano zadzwoniłam do Lauriego, który zaproponował, że przyjdzie, choć tego samego dnia miał bardzo ważny egzamin. I wtedy zdałam sobie sprawę, że się w nim zakochałam. Spojrzałam na Belindę. Miała łzy w oczach. – A dlaczego wynajęłaś Lauriego? – spytałam. – Potrzebowałam partnera. –I teraz masz go wyłącznie dla siebie! – Tak – odparła z zadowoleniem. –I chcę powiedzieć – dodała poważnie – że życie czasem płata figle. Wybierałam się na ten bal, ponieważ wiedziałam, że będzie na nim mój były chłopak, i miałam nadzieję, że do mnie wróci. Poszłam, szukając przeszłości, ale znalazłam… – Była wyraźnie przejęta. Amber łatwo się wzrusza. – Znalazłam… – Mnie – odezwał się Laurie. TL R Słyszałam, jak Amber pociąga nosem. Spojrzałam przez szybę. Wszyscy w studiu słuchali z zainteresowaniem, a Sophie przyciskała chusteczkę do

oczu. – Laurie był bardzo drogi – powiedziała ze śmiechem Amber. – Wynajęcie go kosztowało dwieście funtów, ale to nie były zmarnowane pieniądze. – Dziękuję ci, skarbie. 470 – Fantastycznie – powiedział głos Wesleya w słuchawkach. –Mamy mnóstwo telefonów. Chyba pół Londynu chciało opowiedzieć swoją historię. – Spotkaliśmy się na lotniach. – …W Tate Gallery. – .. .Na pogrzebie. – … Na zabawie dla samotnych. – Poznałem moją ż–ż–żonę na p–p–p….. – Przyjęciu? – podpowiedziałam. – Tak, na p–p–p–przyjęciu – wyjąkał Darren z Essex. – A najdziwniejsze było to, że… – Tak? – Że to było to samo p–p–p–przyjęcie. –Niemożliwe! – Poznaliśmy się na szczycie góry. – … w szkole podstawowej. – …przy grze w bingo. – …na meczu polo. TL R Pomyślałam, że musi być jakiś matematyczny paradygmat odpowiedzialny za przypadkowe kolizje cząsteczek. A może nie takie przypadkowe? – Jaka jest twoja historia, Minty? – spytał nagle Alan na linii piątej. – Moja historia? – powtórzyłam zaskoczona. – Tak. My opowiedzieliśmy nasze, teraz twoja kolej. – No… – O Boże! – To nie jest nic interesującego. A poza tym jestem tu prezenterką. 471

– Bardzo proszę – upierał się Alan. – Czy jesteś mężatką? – Nie, nie, nie. Posłuchajmy kolejnego telefonu. – Chcielibyśmy wiedzieć, czy jesteś zakochana i jak go spotkałaś – nalegał Alan. –No… To mi się zupełnie nie podobało. Spojrzałam przez szybą na Wesleya. Wzruszył ramionami i szepnął mi do słuchawek: – To zależy od ciebie. Co za okropna sytuacja. Choć Sheryl von Strumphosen napisała w moim horoskopie: – „Nie obawiaj się pokazać swoich cech, które do tej pory ukrywałaś”. Z drugiej strony Sheryl zawsze się myli. – Niech pani nam opowie, Minty – powiedziała Belinda z zachęcającym uśmiechem. – No… – westchnęłam. – Proszę się nie krępować. – Dobrze – zgodziłam się niechętnie. – Ale to naprawdę nic ciekawego. – Odchrząknęłam nerwowo. – W lipcu zeszłego roku pojechałam w podróż poślubną z moją druhną. Mój narzeczony uciekł sprzed ołtarza na oczach TL R dwustu osiemdziesięciu gości. Przeżyłam lekki szok. W każdym razie pojechałyśmy z Helen do Paryża i zatrzymałyśmy się w wynajętym wcześniej apartamencie w hotelu George V. Przedostatniego dnia grałyśmy w kawiarni w futbol stołowy z Anglikiem, który miał na imię Joe. Nie zwracałam na niego większej uwagi, ponieważ przeżywałam załamanie nerwowe. Ale potem spotkaliśmy się przypadkiem w Londynie i przez jakiś czas nasze stosunki bardzo dobrze się układały, a Joe… Co mogę powiedzieć o Joem? – Przerwałam na chwilę. –Joe jest dowcipny i inteligentny. I jest genialnym 472 pisarzem, tym się zajmuje, pisze książki. I jest przystojny, choć nie w ostentacyjny sposób. Jest naturalny. Już wcześniej bym się w nim zakochała, ale wciąż miałam obsesję na punkcie mojego byłego. A kiedy się wreszcie otrząsnęłam i zrozumiałam, że… – Znów przerwałam. – Że się zakochałam w Joem, stało się coś okropnego. Wszystko popsułam. Zmarnowałam. Zrobiłam mu potworną scenę. Publicznie. Zachowałam się strasznie. Krzyczałam i przeklinałam jak harpia. I powiedziałam, że nie chcę go już nigdy widzieć. – Ojej – powiedziała zmartwiona Belinda. –No, właśnie. Ojej. Nie powiem wam, dlaczego na niego krzyczałam.

Ogólnie rzecz biorąc, zmusił mnie do przyznania czegoś, co bardzo długo w sobie dusiłam. Nie podobało mi się to, ponieważ wiedziałam, że ma rację. Jakby podstawił mi pod nos powiększające lustro, w którym widzi się wszystkie niedoskonałości, zmarszczki i otwarte pory. Od widoku z takiego lustra nie można uciec. Nie podobał mi się ten widok i wpadłam w szał. A Joe był jedyną osobą, na którą nie powinnam się wściekać. I bardzo tego pożałowałam. W końcu – powiedziałam z westchnieniem – postanowiłam do niego zadzwonić, ale okazało się, że wyjechał. Do pracy w Los Angeles. Było mi szalenie przykro, bo naprawdę dużo dla mnie znaczył. Zakładałam, że TL R będziemy razem, bo nie mogłam sobie wyobrazić, że moglibyśmy żyć oddzielnie. Czułam się bardzo, bardzo źle. A potem moja przyjaciółka zaproponowała, żebym poleciała go odszukać w Los Angeles i tak zrobiłam. – Poleciałaś do Los Angeles? – spytała Belinda. – Poleciałam i zaczęłam go szukać. Wszędzie. Chodziłam do barów i kawiarni, dzwoniłam do agentów i producentów filmowych. Pytałam o niego wszystkich aktorów i autorów scenariuszy, jakich spotkałam, każdego, kto mógłby mi pomóc. Opowiadałam im o tym, jaki wspaniały jest scenariusz 473 Joego, ale nikt nie wiedział, kim jest Joe. Myślę, że teraz już wiedzą. W końcu dowiedziałam się, gdzie mieszka i tam pojechałam. Nie było go w domu. Kręciłam się i wracałam przez cały dzień, ale się nie pokazał. Wiecie dlaczego? Ponieważ stałam pod złym domem. Podano mi zły adres. Jednak o tym dowiedziałam się za późno, kiedy musiałam już wracać. –I nie znalazłaś go? – O, tak, znalazłam. Zobaczyłam go znienacka, w drodze na lotnisko, przed kinem z jakąś kobietą. Fotografowano ich. Wyglądali na szczęśliwych i się całowali. A później zobaczyłam ich zdjęcie w piśmie, napisano, że są „parą”. I tak znalazłam Joego. I jednocześnie go straciłam. A teraz za nim tęsknię. Naprawdę uważam, że był tym jedynym. – Odetchnęłam głęboko, przerwałam na chwilę i znów spojrzałam na ekran komputera. – W porządku, mamy jeszcze czas na kilka telefonów. Na linii czwartej jest Ella z Crouch End. Cześć, Ella, witamy w programie. O czym chcesz nam opowiedzieć? – Chcę porozmawiać o twojej historii – stwierdziła cicho. –Myślę, że to bardzo smutne i że nie powinnaś się poddawać.

– Zgadzam się – powiedziała stanowczo Belindą. – Może ta dziewczyna wcale nie była dla niego ważna – zauważyła Ella. TL R – Zastanawiałam się nad tym – odparłam – ale Joe nie jest człowiekiem płytkim. Jest bardzo ostrożny w stosunkach z kobietami, nie sądzę więc, by kogoś całował, gdyby nie czuł się emocjonalnie związany. – Jaki to był pocałunek? – No, taki… prawdziwy. – Ile trwał? 474 –Nie mam pojęcia. Przejeżdżałam powoli taksówką i miałam dobry widok, mogę jednak powiedzieć tylko tyle, że… – Znów głęboko westchnęłam. – Że to był prawdziwy, długi pocałunek. – Ale przecież znał ją chyba od niedawna – powiedziała z namysłem. – Być może, ale najwidoczniej bardzo mu się spodobała. – Uważam, że powinnaś do niego napisać i powiedzieć, jak to było – nalegała Ella. – To nie ma sensu. Poza tym wcale nie jestem pewna, czy chciałby wiedzieć. Jest o dziesięć tysięcy kilometrów stąd. Ma teraz nowe życie. Idzie naprzód. Ja też muszę, Na linii piątej mamy następną słuchaczkę, Nicolę z Wandsworth. O czym chcesz nam powiedzieć? – Posłuchaj, Minty – odezwała się Nicola. – Zgadzam się z poprzedniczką. Powinnaś jeszcze raz spróbować. – Naprawdę? – Tak, nowa znajomość Joego z pewnością nie potrwa długo. Pomyślałaś o tym? – Tak – przyznałam ze znużeniem. – Ale nie mogę czekać. Umarłabym z zazdrości i frustracji. Dziękuję za sugestię, ale nie skorzystam. Na linii trzeciej TL R jest Mike. O czym chcesz rozmawiać? – O tobie! – wykrzyknął. Jego głos miał lekkie echo z komórki. – Chcę porozmawiać o tobie i o Joem. – O Boże! Jeszcze jeden! – Jestem taksówkarzem, co nie? Często cię słucham i mam wrażenie, że trochę cię znam. I zgadzam się z poprzednimi osobami: robisz poważny błąd. Gdybym

był Joem, przejąłbym się tym, że tak bardzo chciałaś mnie odnaleźć. – Ale Joe nic o tym nie wie. Ma nowe życie i koniec. 475 – To, kurczę, za mało – powiedział Mike. – Nie wierzę, że jesteś taka bezwolna. Co takiego? Pardon, pasażer mnie o coś pyta. – Zgadzam się z Mikiem – powiedziała Nicola na linii piątej. – Jesteś bezwolna. – Nieprawda! – Jesteś – odezwała się Ella na linii drugiej. – Chyba ci tak bardzo na nim nie zależy, bo inaczej byś się tak łatwo nie poddała. – Proszę posłuchać. – Już się lekko zirytowałam. – Zależało mi na nim i byłam w nim zakochana. W gruncie rzeczy nadal jestem. I nie poddałam się „tak łatwo”. Usiłowałam go odszukać dużym nakładem sił i pieniędzy. Nie udało mi się, ale próbowałam. – Za mało – powiedział Mike. – Nie słyszeliście, jak mówiłam, że ma już kogoś? – Wszyscy wiedzą, że w Hollywood takie związki trwają pięć minut – stwierdził lekceważąco Mike, przekrzykując łoskot dieslowskiego silnika. – Oni tam zmieniają partnerów równie często jak koszule. – Właśnie – powiedziała Nicola. – Dlaczego uważasz, że to coś poważnego? TL R – Logicznie rzecz biorąc, macie rację – przyznałam. – Mogę tylko powiedzieć, że jest to ogromnie zniechęcające, kiedy się widzi obiekt swoich westchnień namiętnie całujący kogoś innego. Choć odczułam pewną ulgę, że nie była to Cameron Diaz. – Co masz przeciwko Cameron Diaz? – spytała Ella. –Nic takiego, ja… – Fantastycznie grała w Sposobie na blondynką. – To prawda – zgodziłam się. – Była doskonała. 476 – A ja wolałam ją w Mój chłopak się żeni – powiedziała Nicola. – O, tak – stwierdziła Ella. – Scena z karaoke była prześmieszna.

– Uważam, że najlepiej zagrała w Życiu mniej zwyczajnym – wypowiedziała się autorytatywnie Belindą. – Aha, była świetna – powiedziałam ze smutkiem. – Czy możemy przestać rozmawiać o Cameron Diaz? – spytał Mike. – Zajmujemy się Minty i Joem. – Tak – stwierdzili chórem. – Posłuchaj mnie, Minty – powiedział Mike. – Czy masz już dobry adres Joego? – Tak. Harbor Street dziewiętnaście, Venice Beach. – To napisz do niego. Jeszcze dziś wieczorem. – Nie zrobię tego. – Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? – zapytały trzy głosy. – Dlatego, że po pierwsze, mieszka w Los Angeles, a po drugie, ma dziewczynę. – Po trzecie, jesteś w nim zakochana, a po czwarte, jest tym jedynym – powiedziała Ella. TL R – To prawda! – przytaknął Mike. – Musisz go odzyskać, bo życie nie jest cholerną próbą generalną. Dokąd jedziemy, proszę pana? – To prawda – potwierdziła Nicola. – Mamy tylko jedną szansę. – Nie ma nic gorszego od bezsensownego żalu – odezwała się Belinda. – Proszę sobie wyobrazić, że w wieku dziewięćdziesięciu lat mówi pani: gdybym wtedy nie zrezygnowała…. 477 – Dobrze, dobrze, wszystko słyszę, ale wolałabym jednak zmienić temat. Na linii pierwszej jest teraz Lizzie z Hampstead. Mam nadzieję, że chce rozmawiać o czymś innym. – Absolutnie nie! – krzyknęła Lizzie tonem, który mnie zaskoczył. – Proszę uważnie posłuchać – dodała rozkazująco, zaciągając się papierosem. – Jesteś po prostu śmieszna! Joe jest cudownym facetem. Byłaś z nim poważnie związana, a teraz boisz się zrobić jeszcze jeden krok. – Nie bądź tchórzem! – zawołała ostro Nicola. – Jestem naprawdę rozczarowana. – Ja też! – dodała gwałtownie Ella. – I ja – powiedział Mike.

O Boże, to już nie było śmieszne. Spojrzałam przez szybę, szukając moralnego wsparcia, ale moi koledzy najwyraźniej dobrze się bawili. Rzuciłam okiem na zegar, zostały mi dwie minuty. Łaska boska! Miałam już tego dość. Postanowiłam kończyć, nie czekając, aż moi słuchacze mnie wykończą. – Niech się pani postara wszystko naprawić – poradziła Belinda. – Niech pani koniecznie napisze do Joego. – Nie mogę. Życie nie jest Snem nocy letniej. Jack nie zawsze dostaje Jill, TL R czasem wybiera kogoś innego, na przykład Kelly–Ann. Nie zawsze wszystko się dobrze kończy. Sami to przyznaliście. – Ale możemy walczyć o happy end – poinformował mnie Mike. – Nie, nie możemy. Nie, jeśli jest to wbrew przeznaczeniu. – Nieprawda! – krzyknęła Lizzie. – „Wina, drogi Brutusie, nie leży w gwiazdach, lecz w nas samych” – zadeklamowała. – Juliusz Cezar, akt pierwszy – wyjaśniła. 478 Miałam dość. Została jeszcze minuta, ale postanowiłam skończyć wcześniej. Trudno. – Obawiam się, że nasz program zbliża się ku końcowi. – Zrób coś – powiedział Mike. – Dziękuję państwu za udział… – Nie rezygnuj – poradziła Ella. – …w specjalnym wydaniu naszego programu. – Jesteś naprawdę głupia – stwierdziła Lizzie. – Proszę nas znów słuchać… – Kompletna idiotka – dodała Nicola. – …jutro… – Doprawdy, Minty, jesteś kompletną kretynką– powiedział znajomy głos. –Nie nazywaj mnie kretynką, Joe. Już ci to mówiłam… – Ale jesteś nią! – Tymczasem… – Joe? – Żegnamy państwa… – Joe! Do widzenia od nas wszystkich. – Joe! – Byłam tak zaszokowana, że wstałam, nie zdejmując słuchawek i

TL R mało się nie udusiłam ich sznurem. – To był Joe –powiedziałam, wchodząc do studia. – To był Joe! – powtórzyłam. – Owszem – przyznał Wesley. – Skąd dzwonił? – Z tej taksówki. – Z taksówki? – Z taksówki. – I gdzie jest teraz? 479 – W recepcji. – W recepcji – powtórzyłam, nerwowo szukając w torebce grzebienia. – Tak mówił. Że właśnie wysiada przy recepcji. – Boże, gdzie moja szminka? –Nawiasem mówiąc, bardzo mi się podobała wypowiedź twojej kuzynki – stwierdził Jack. Tymczasem znalazłam lusterko. –Czy to ona czytała na twoim ślubie? – Tak, to ona – potwierdziłam, malując rzęsy prawą ręką, a lewą spryskując się wodą toaletową. – Doskonały głos – zauważył z namysłem. – Aha. Właśnie chciałam o czymś z tobą porozmawiać, Jack. – Później, Minty – powiedział z uśmiechem. Wybiegłam ze studia do windy. Wisiała na niej tabliczka „Winda nieczynna”. Pobiegłam do schodów przeciwpożarowych i zaczęłam przeskakiwać po trzy stopnie. Nagle zobaczyłam idącą naprzeciwko mnie Monikę. – Słyszałaś, co się stało?! – zawołała. – Tak, właśnie do niego idę. TL R – O czym ty mówisz? On uciekł. – Uciekł? – Tak, uciekł. – O czym ty właściwie mówisz? – spytałam. Tego już było za dużo na jeden dzień. – Uciekł – powtórzyła. – Wybuchł skandal.

– Ale przecież dopiero co przyjechał. – Szczęśliwy małżonek uciekł – oznajmiła. 480 –Co? – Mąż Citronelli uciekł z kimś innym. – Citronelli? – Tak Citronelli. Właśnie się dowiedziałam. – Citronelli? Och. Super – powiedziałam i ruszyłam w dół. – Możesz w to uwierzyć? – spytała zdumiona Monika. – Tak! – zawołałam w górę. – Mogę. Ona jest po prostu straszna, a ich niania jest bardzo ładna i miła. – To nie niania! – krzyknęła z góry Monika, gdy byłam już na dole i rzuciłam się na Joego. – Uciekł z facetem – dodała radośnie. TL R 481 Lipiec Pach! Syk! Brzdęk! Wszystko pasuje do veuve clicquot – zaintonował gładkim głosem Rupert Everett. – Veuve clicquot to szampan nowych czasów. – A teraz prognoza pogody dla Londynu opłacona dla państwa przez Ralpha Laurena, projektanta na wszystkie pory roku. Przed nami kolejny, słoneczny dzień… Wyciągnęłam rękę i na oślep poszukałam przycisku na radiowym budziku. Chciałam się skoncentrować na gazetach. Upadek Pratta ogłaszały środkowe strony „Mail on Sunday”. Pan Happy Bot daje kopniaka prezesowi. Osobiste upodobania Andrew Pratta nie były szczególnie interesujące dla szerszej publiczności, ale z braku innych wiadomości „Mail on Sunday” postanowiła pójść na całość, opisując jego perwersyjne skłonności i fakt, że podczas gdy zarządzane przez niego przedsiębiorstwo wychwalało zalety życia rodzinnego, jego małżeństwo było zwykłym mydleniem oczu. Zamieścili też zdjęcie rodzinne Prattów z lepszych czasów, obok ich domu na

wsi, i widok z lotu ptaka zagajnika na Hampstead Heath, gdzie przyłapano Andrew Pratta in TL R flagranti z „przyjacielem”. Jesteśmy tacy, jacy jesteśmy – brzmiał tajemniczy komentarz Pratta, pod zdjęciem, na którym opuszczał swój dom. Został ostrzeżony przez policję, błyskawicznie zwolniony z zasiadania w radzie nadzorczej i wyrzucony przez żonę z domu. Teraz wyjechał do Francji z kochankiem, którego opisywał, raczej przesadnie, jako „międzynarodowego mistrza nożyc”. Londyn FM, starając się uniknąć wątpliwej reklamy, szybko znalazł nowego sponsora dla prognozy pogody. Wyobrażałam sobie, że takie połączenie wydarzeń, a także fakt, iż Citronella straciła swoją władzę nad nami, trochę popsuje jej dobre 482 samopoczucie. Zajrzałam na ostatnią stronę „Sunday Semaphore” z nadzieją, że nie znajdę jej felietonu, lecz ku mojemu zdumieniu był tam. Citronella pisała go w wyjątkowo wojowniczym nastroju, z dumą przyznając się do emocjonalnego problemu, jakby to była rana odniesiona na wojnie. Ja jeszcze wygram, pisała zaczepnie, naśladując słowa Churchilla. Prawie mogłam ją sobie wyobrazić, jak unosi rękę w geście zwycięstwa, obracając w ustach cygaro. Nikt mnie nie złamie, deklarowała. Cierpię tak, jak zawsze cierpią kobiety, ale nie opuszczę głowy i dam sobie radę. To doświadczenie jest kuźnią, w której serce kobiety nabiera twardości stali, kontynuowała melodramatycznie. Udowodnię, że kobiety nie tylko potrafią żyć bez mężczyzn, lecz wręcz mogą kwitnąć. – Niesłychane – mruknęłam. – Absolutnie niesłychane. – Tak, Minty – powiedział zaspanym głosem Joe. – Masz rację. Objął mnie i pociągnął z powrotem do łóżka. Gazety z szelestem zsunęły się na podłogę. – Och, Minty. – Och, Joe. – Och, Minty – powtórzył, gdy jego usta odnalazły moje. –Jesteś taka… TL R odrażająca. – Dzięki. – Jesteś wprost obrzydliwa – dodał, kiedy nasze nogi się splątały. – Naprawdę?

– Mhm. Jesteś… okropna. Nie mogę na ciebie patrzeć – mówił, gładząc dłońmi moje nagie plecy. Nasze oddechy nabrały tempa. – Prawdę mówiąc – powiedział, wpatrując mi się w oczy z tak bliska, że mogłabym policzyć mu 483 rzęsy – jesteś najgorszą rzeczą, jaka mogła mi się zdarzyć. Nienawidzę cię – dodał radośnie. – Ja ciebie też – westchnęłam. Później usiedliśmy w piżamach na słońcu w ogrodzie, z kawą i grzankami. Amber i Laurie wybrali się na poszukiwanie mieszkania albo tylko taktownie usunęli nam się z drogi. – To naprawdę jest niesamowite – stwierdził Joe. Siedzieliśmy obok siebie na ławce, spleceni jak pędy mojego klematisu. –Niesamowite – powtórzył, potrząsając z niedowierzaniem głową. – Czy i tak byś do mnie zadzwonił? – spytałam po raz czwarty czy piąty. Musiałam być absolutnie pewna. – Oczywiście. Marzyłem, żeby cię znów zobaczyć. Strasznie mi było przykro z powodu tego, co się stało w Cafe Kick. – Mnie też było bardzo przykro. – A mnie było bardzo, bardzo przykro. – Założą się , że nie tak przykro, jak mnie. – Miło mi to słyszeć, Minty, ale przekonasz się, że co najmniej tak samo. – Uważam, że mnie było bardziej przykro, bo w końcu to ja zawiniłam. TL R – Mnie jednak było szczególnie przykro, ponieważ cię sprowokowałem, imputując, iż jesteś kretynką, którą, naturalnie, nie jesteś. – Dziękuję. –Nie ma za co. – Ale mnie było strasznie przykro, gdyż, patrząc retrospektywnie, stanowczo przesadziłam, obrzucając cię obelgami. – Nie, nie, nie. Absolutnie na nie zasłużyłem. 484 – Nie zgadzam się. Zachowałam się koszmarnie i chciałabym… – Pocałowałam go. – Jeszcze raz cię przeprosić z całego serca. Uśmiechnęliśmy się do siebie zadowoleni. Przyjemnie jest wiedzieć, że

jest się miłym, dobrze wychowanym człowiekiem. – Wystarczy już tych duserów – powiedział Joe. – Chodźmy gdzieś. – Dokąd? – Do Tate. Dlaczego nie? Kiedy wędrowaliśmy w słońcu do stacji Chalk Farm, Joe nadal zdumiewał się tym, że ponownie się odnaleźliśmy. – Myślałem o tobie, gdy wsiadałem do taksówki na lotnisku –powiedział, kiedy szliśmy wiaduktem. – Kierowca słuchał radia i nagle usłyszałem twój głos. Zupełnie jak w bajce. Jakby ktoś powiedział „abrakadabra”. Kiedy usłyszałem to, co o mnie mówiłaś – uścisnął mi rękę – byłem pod wrażeniem. Słuchałem, zmęczony po podróży, i nagle wszystko nabrało sensu. Musiałem cię zobaczyć. Od razu. Powiedziałem taksówkarzowi, żeby mnie zawiózł do radia. To byłaś ty, Minty – stwierdził ze zdumieniem, gdy czekaliśmy na metro. (Napisy Amber już dawno zamalowano.) – To wszystko stało się przez ciebie – powtórzył. – W jednej chwili przeistoczyłem się z nikomu nieznanego TL R autora scenariusza w osobę poszukiwaną. Telefon dzwonił bez przerwy. Agenci wysyłali po mnie limuzyny, a producenci i reżyserzy prosili o spotkania. A najbardziej zdziwiło mnie to, że wszyscy znali mój scenariusz, choć nikt go nie czytał. A potem faceci z ICM wpisali mnie na swoją listą i powiedzieli, że Nicholas Cage, Kevin Spacey i Leonardo DiCaprio chcą przeczytać mój scenariusz. I zacząłem dostawać zaproszenia na premiery i bale. –I wtedy poznałeś Kelly–Ann Jones, którą całowałeś. 485 – Nie – zaprzeczył gwałtownie, kiedy z hałasem przyjechała kolejka. – Właśnie, że tak. –Nie. – Joe, wiesz, że nie lubią się z tobą sprzeczać, ale całowałeś ją. – Nieprawda. – Teraz mówisz nieprawdę. – Mówię prawdę. – Nie kłam, Joe. – Nie całowałem Kelly–Ann Jones – stwierdził z naciskiem. –To ona mnie pocałowała. Zamurowało mnie. Dosłownie. Prawie jej nie znałem, ale

jeden z fotografów powiedział, że chce nam zrobić zdjęcie i nim zdążyłem się zorientować, objęła mnie i przycisnęła powiększone kolagenem usta do moich warg. Oczywiście to było przeznaczone dla kamer. Jej gwiazda zaczęła przygasać, a moja właśnie rozbłysła. Jak już wspomniałem – dodał, gdy tłukliśmy się metrem na południe – dostawałem masę zaproszeń na najróżniejsze imprezy i wszyscy wiedzieli, kim jestem. Jakby jakiś deus ex machina nacisnął wielki, zielony guzik z napisem „Ty”. Nie mogłem się nadziwić, jak to się dzieje. Dlaczego wszystko przychodziło mi bez trudu, TL R skoro spodziewałem się, że będę musiał chodzić, prosić, namawiać i przekonywać. Dopiero, gdy usłyszałem w radiu o tym, co zrobiłaś, zrozumiałem. Czy wiesz, Minty, że wprawiłaś hollywoodzki młyn z plotkami w stan absolutnej histerii na moim tle? – Nie miałam pojęcia. — Roześmiałam się i wzruszyłam ramionami. Dla mnie było to równie niepojęte, jak dla Joego. – Nie robiłam niczego świadomie, starałam się tylko cię odnaleźć – wyjaśniłam. – Żeby cię jakoś 486 opisać, musiałam opowiadać każdemu o twoim filmie i bardzo im się ten pomysł podobał. – Zrobiłaś mi fantastyczną kampanię reklamową – powiedział, potrząsając z niedowierzaniem głową. – Stałem się tematem numer jeden. – Naprawdę nie wiedziałeś, że byłam w Los Angeles? – spytałam, gdy wysiadaliśmy na Embankment. –Nie. Gdybym wiedział, skontaktowałbym się z tobą. Słyszałem, że dopytywała się o mnie jakaś Angielka – dodał z namysłem, kiedy szliśmy wzdłuż Tamizy. – Ale powiedziano mi, że miała na imię Emily. Nie znam żadnej Emily. A poza tym w Los Angeles pracuje dużo Angielek. – Emily? – zdumiałam się. – Jakim cudem zostałam Emily? –I skojarzyłam sobie: Minty… Mindy… Minnie… Milie… Emily. Jak w zabawie w głuchy telefon. – Głuchy telefon. To było dokładnie coś takiego. Szepty zmieniły się w trąbę powietrzną i nagle zaczęła się wojna na oferty. – Wojna na oferty? – Columbii zależało na scenariuszu – wyjaśnił, gdy minęliśmy Izbę Gmin i weszliśmy do Victoria Gardens. – Pierwsi się zgłosili. Potem doszły TL R wytwórnie Miramax, Warner i Paramount. Wszyscy chcieli mój

scenariusz. W końcu wygrała Paramount. – Naprawdę? – Szliśmy aleją wysadzaną platanami, a potem zatrzymaliśmy się na chwilę, by obserwować promienie słońca odbijające się w zamulonej wodzie. – Tak. – Z daleka słyszeliśmy szum samochodów i plusk wody, która uderzała o mur. – Ten facet, Michael Kravitz, walczył do końca. – Michael Kravitz? 487 –Tak. – Poznałyśmy go u Barneysa – wyjaśniłam, kiedy ruszyliśmy dalej. – Był strasznie miły. Opowiedziałyśmy mu o tobie. Mówił, że pracuje w Paramount. – Faktycznie, jest wiceprezesem. –I on kupił twój film? – Tak. – Nie byłam tak wulgarna, żeby spytać Joego, ile mu zapłacili, ale i tak mi powiedział. Bardzo dużo. Joe wrócił do Anglii, by uregulować swoje sprawy. I wybierał się z powrotem do Los Angeles, ale na razie wolałam o tym nie myśleć. – Czy Kelly–Ann Jones będzie grała w twoim filmie? – spytałam, gdy szliśmy do mostu Lambeth. Miałam nadzieję, że nie zauważy zżerającej mnie zazdrości. – Chciałaby dostać rolę nauczycielki chłopca, pamiętasz, opowiadałem ci o niej, ale, prawdę mówiąc, jest za stara. – Wygląda na dwadzieścia pięć lat. – Ma czterdzieści trzy, Minty. – Czterdzieści trzy? – powtórzyłam zaskoczona. – No cóż, mogę powiedzieć, że najwyraźniej pija właściwy gatunek kawy. TL R – Nic podobnego. To jest Hollywood. Jej twarz została starannie odmłodzona. Dwukrotnie. – Aha. – Z bliska jest równie naturalna, jak śmiech z taśmy. Nie, tę rolę musi zagrać ktoś młody i świeży – dodał poważnie. – Mam swoją listę. – A co się działo z twoim telefonem? – spytałam, gdy szliśmy przez tłum

do wejścia do Tate. – Z telefonem? 488 – Wiele razy dzwoniłam na twoją komórkę, ale nigdy nie oddzwoniłeś. – Telefon ukradli mi pierwszego dnia! – wykrzyknął. – Ktoś włamał się do wynajętego samochodu i zabrał komórkę. Dlatego nie mogłem do ciebie oddzwonić. Przeszliśmy marmurowymi korytarzami, gdzie echo odbijało nasze kroki, pod łukami w kształcie tęczy, na specjalną wystawę. „Abrakadabra!” – napisane było wielkimi, czarnymi literami. – Abrakadabra – powtórzył Joe z uśmiechem. W środku znaleźliśmy dziwne i cudowne przedmioty. Robota wyobrażającego Japończyka, portret z czekolady Jacksona Pollacka, trzymetrowe czerwone, plastikowe lilie wodne, ogromne słońce z promieniami z żółtego szkła. Przeszliśmy dalej i aż nas zatkało. Na podwyższeniu stał niewiarygodny stół futbolowy. Miał ponad sześć metrów długości i co najmniej czterdzieści metalowych prętów. Luksusowa wersja zwykłej gry. Która w dodatku działała. – Vous voulez jouer? – spytał Joe, a ja przeniosłam się do Paryża sprzed roku. Wyciągnął do mnie rękę. – Chcesz zagrać? –powtórzył. Spojrzałam na niego i roześmiałam się. TL R – Tak – odparłam uszczęśliwiona. – Zagrajmy. – To cudowna gra – powiedziała entuzjastycznie mama przy kolacji w następną sobotę. Przyszli z tatą „obejrzeć kocięta”, nim Amber je zabierze. Taki przynajmniej podali mi pretekst. Oczywiście przyszli, bo chcieli zobaczyć Joego. – Uwielbiam teatr, a pan? – spytała ciepło mama, podając mu sałatę. – Ja też. – Super, kochanie! – zaskrzeczał Pedro. 489 – Zimowa opowieść to wspaniała sztuka, prawda? – Prawda – przyznał Joe.

– To sztuka o zmartwychwstaniu i pokucie – powiedziała Amber z rozmarzonym uśmiechem. –I o tym, że kiedy wszystko wydaje się stracone, człowiek dostaje jeszcze jedną szansę. – W jakiej roli pani występuje? – zapytał grzecznie Joe, dolewając jej wina. – Ja nie występuję, mój drogi! – wykrzyknęła. – Nie, pomagam za kulisami. Zajmuję się kostiumami. Wypożyczyliśmy je z RSC, są szalenie skomplikowane. Niektóre mają po trzydzieści pięć pętelek. – Naprawdę? – powiedziałam z ironicznym uśmieszkiem. – Nie chciałaby pani wystąpić na scenie? – spytał Laurie, kiedy odcedzałam młode kartofle. – Jestem pewien, że byłaby pani doskonała. – W gruncie rzeczy nie miałabym nic przeciwko temu – powiedziała mama i lekko się zaczerwieniła. – W przyszłym tygodniu będą obsadzać nową sztukę i może się zgłoszę. Kiedy się pobierzemy Priestleya. – Kiedy się pobierzemy? – spytała z uśmiechem Amber Lauriego, kręcąc na palcu pierścionek ze szmaragdem. TL R – Kiedy zechcesz – odparł. – Wyznacz datę. Jestem cały twój. –Nie! Naprawdę? – zaskrzeczał Pedro, otrząsając się. – W poniedziałek Laurie zaczyna pracę jako wykwalifikowany weterynarz – oznajmiła z dumą Amber. – Będzie leczył te wszystkie biedne, małe zwierzątka. – A zacznę od twojego kota – powiedział, gdy Perdita weszła z ogrodu, prowadząc za sobą potomstwo. 490 – Biedna Perdita. – Amber schyliła się, żeby ją pogłaskać. –Czy nie mogłaby mieć jeszcze jednego miotu? – Za dużo jest niechcianych kociąt – powiedział Laurie z westchnieniem. – Uważam, że powinniśmy dawać dobry przykład. – Macie na nie chętnych? – spytał tata. Wziął Tinky–Winky, najgrubszego kociaka, i posadził sobie na kolanach. Koty miały siedem tygodni i Perdita już prawie odstawiła je od piersi. Trzeba było znaleźć im jakieś porządne domy. – Czy chciałbyś wziąć jednego, wujku? – spytała Amber. –Co?

– Czy chciałbyś kota? – Czy chciałbym kota? – powtórzył. – Tak, możecie sobie wziąć jednego, jeśli chcecie. Na przykład Tinky– Winky. – No… – zawahał się i spojrzał na mamę. – Tak, chciałbym. Lubię koty, a teraz mamy czas, żeby się nim zająć. – Minty daję Jezusa na pamiątkę mojego rocznego pobytu na Primrose Hill – oświadczyła Amber. TL R – Będę zachwycona – powiedziałam, biorąc go na ręce. – Pod warunkiem, że mogę zmienić mu imię. Uważam, że nie można tak nazywać kota. – W Hiszpanii to bardzo popularne imię – stwierdziła Amber. – Jak Felipe albo Jose. – Mnie się to nie podoba. – Jezusowi chyba też nie – dodał Laurie, biorąc ode mnie kociaka i podnosząc do góry. – Zwłaszcza, że jest dziewczynką. 491 – Ach, tak – powiedziała niespeszona Amber. – Wobec tego nazwiemy ją Mary. – Może być Mary – oświadczył z uśmiechem Joe. – Perdita jest naprawdę dobrą matką – powiedziałam. – Prawie nie wychodziła z pudełka. Wybiegała szybko na dwór dwa razy dziennie i od razu wracała do dzieci. Bardzo poważnie podeszła do swoich obowiązków. –Najwyraźniej macierzyństwo jej odpowiadało – stwierdziła Amber. – Uważam, że powinniśmy pozwolić jej na jeszcze jeden raz, teraz, kiedy już wiem, co mam robić. Proces narodzin jest fascynujący – dodała. –I u zwierząt, i u ludzi. Czytałam ostatnio na ten temat. Czy wiecie, że w czasie ciąży dolne żebra kobiety rozsuwają się, żeby zrobić miejsce dla rosnącego dziecka? – Naprawdę? – spytałam, spoglądając na opakowanie kwasu foliowego Amber przy półce z przyprawami. – A mózg dziecka podwaja swoją objętość w ciągu pierwszych dwunastu miesięcy, osiągając w tym czasie sześćdziesiąt procent mózgu dorosłego człowieka.

–Niewiarygodne! – Niewiarygodne! – zaskrzeczał Pedro. TL R – Niewiarygodne? – powtórzyła ze zdumieniem Amber. – Coś takiego! – powiedzieliśmy chórem, – Kiedy wraca pan do Los Angeles, Joe? – spytał tata. – W połowie września, ale tylko na miesiąc – wyjaśnił. – Popracować nad scenariuszem. Zaczynają kręcić w lutym i wtedy znów pojadę. – Czy myśli pan, że ostatecznie tam zostanie? – zapytał tata, zadając pytanie, które ja bałam się zadać. Zaczęłam zbierać naczynia ze stołu, wiedząc, że jestem cała czerwona. 492 – Nie robię żadnych planów – odparł spokojnie Joe. – Po prostu na razie żyję z dnia na dzień. –I bardzo słusznie – pochwaliła mama. Nalałam wody do czajnika. – Minty – szepnął później tata, kiedy zmywaliśmy. Pozostali wyszli z kawą do ogrodu. – Minty – powtórzył. – Słucham? – Chcę ci coś powiedzieć… – Co? – Wyglądał bardzo podejrzanie. – Muszę ci coś wyjaśnić. – Co takiego? – O tamtym spotkaniu. – Jakim spotkaniu? – Kiedy spotkaliście mnie z Joem przed Sadlers Wells. – Nie mam pojęcia, o czy mówisz – skłamałam, wyglądając do ogrodu. – Klematis pięknie kwitnie w tym roku, prawda? – Uważam, że powinienem ci coś wytłumaczyć – nalegał tata. – To nie moja sprawa – powiedziałam. TL R – Ale chciałbym to wyjaśnić. – Dlaczego? To znaczy co? – Bo to jest ważne. Były pewne plotki. – Plotki?

– Nie chcę, byś uwierzyła w jakieś… dziwne rzeczy na mój temat. Rozumiesz, Minty? 493 – Przykro mi, tato, ale jestem naprawdę zmęczona i mój umysł nie funkcjonuje na pełnych obrotach, a nawet gdyby funkcjonował, to nie widzę, co twoje pójście do Sadlers Wells ma wspólnego ze mną. – Ludzi zaczęli gadać – powiedział, wycierając kolejny talerz. –Gadać? – Tak. O mnie i… O Boże, nie chciałam słuchać żadnych wyznań. Jeśli tata miał romans, nie chciałam o tym wiedzieć. Między nim a mamą panowała ostatnio pełna harmonia. – Zaczęli gadać – powtórzył. – O mnie i o… – Nic mnie nie obchodziło, kim była. –I o Kevinie. – O Kevinie? – Tak, o Kevinie. – O Kevinie, twoim partnerze od golfa? – Tak, widzisz… – Chcesz powiedzieć, że ludzie plotkowali o tobie i o Kevinie? – Tak. Ponieważ, no, wiesz, to dość krępujące, ale Kevin i ja naprawdę lubimy… balet. Żona Kevina nie cierpi baletu, a twoja mama też za nim nie TL R przepada, a poza tym była zbyt zajęta swoją działalnością charytatywną, żeby ze mną chodzić. A my z Kevinem szalenie lubimy balet. Zwłaszcza Coppelię. Postanowiliśmy, że wybierzemy się razem. –I tamtego wieczoru czekałeś na Kevina? – Tak. Obawiam się, że sprowokowało to głupie uwagi w klubie golfowym i chciałem, żebyś poznała prawdę. – Aha. Dlatego byłeś zażenowany. 494 – Mhm. Wprawdzie wiedzieliśmy, że nie ma się czego wstydzić, ale z drugiej strony mieliśmy nadzieję, że nie spotkamy nikogo znajomego. Kiedy

cię zobaczyłem, nie bardzo chciałem wyjaśniać ci wszystko przy Joem. – Rozumiem – powiedziałam i roześmiałam się. – Czy mama o tym wie? – Tak. Wiem, że to było głupie z mojej strony, ale teraz rozumiesz, dlaczego tak nieswojo się czułem. – Tak. A raczej nie. W każdym razie teraz wszystko jest w porządku. – Tak, jak najbardziej. W najlepszym porządku. I w przyszłym tygodniu wybieramy się na Jezioro łabędzie. – Dziękuję państwu za uwagę – powiedziała Amber, poprawiając słuchawki w studiu C – i zapraszam do słuchania nas za tydzień, kiedy będę rozmawiać z A.S. Byatt o innej, znakomitej powieści wiktoriańskiej Targowisko próżności. A na razie żegnam się z państwem, wraz z Williamem Boydem. – Program pod tytułem Klasyka, przygotowany wspólnie z Borders Bookshop, prowadziła Amber Dane powiedział Barry. – Dom na pustkowiu został wydany w miękkich okładkach przez Penguina po specjalnej cenie dwóch i pół funta. A teraz wiadomości podróżnicze, sponsorowane przez Alfa TL R Romeo… – Byłaś fantastyczna – powiedziałam, kiedy Amber odprowadziła do wyjścia Williama Boyda. – Słuchałam jak zahipnotyzowana. Jesteś stworzona do radia. – Naprawdę tak uważasz? – Tak. To doskonały program dla ciebie. – Nie miałam niepotrzebnych odgłosów? 495 –Nie, choć raz czy dwa słychać było pykanie, więc nie siadaj za blisko mikrofonu. I uważaj, żeby nie szeleścić papierami. – Bardzo mi się to spodobało – powiedziała, kiedy jechałyśmy windą na trzecie piętro. – Było w tym coś… intymnego –dodała, przyciskając do siebie egzemplarz powieści. – Fascynujące było prowadzenie programu na żywo i poruszyliśmy tak wiele tematów. – To prawda. Audycja trwała tylko kwadrans, ale w tym czasie Amber i Boyd szczegółowo omówili Dom na pustkowiu, od charakterystyki bohaterów i ich świata po fragmenty biografii Dickensa i społecznego tła jego epoki. Od czasu do czasu czytali krótkie fragmenty powieści dla zilustrowania przytaczanych wniosków. W rezultacie

powstała ożywiona rozmowa dwojga ludzi, zainteresowanych tą samą książką. To było fantastyczne. – Fantastycznie wypadłaś, Amber – powiedział z uśmiechem Jack. – Masz świetny głos i wiesz, o czym mówisz. Słuchacze chcą wiedzieć, że są w dobrych rękach, kiedy włączają radio, a ty robisz doskonałe wrażenie. Och – dodał ze śmiechem – przepraszam, pozwól, że przedstawię ci moje dwie pasierbice, Topaz i Iolanthe. – Dziewczyny uśmiechnęły się półgębkiem do Amber i do mnie. Akurat był ogólnonarodowy dzień przyprowadzania córek TL R do pracy i Jack wziął je ze sobą do radia. – Co sądzicie, dziewczęta? – spytał. – To było naprawdę ciekawe – powiedziała Iolanthe z niepewnym uśmiechem. Amber wyraźnie ją onieśmielała. – Chcę teraz przeczytać tę książkę – dodała Topaz. – Rozpaliłaś dziś co najmniej dwa serca, Amber. Czy możemy jeszcze raz rzucić okiem na proponowane tytuły do pozostałych programów? – spytał, stukając w klawiaturę. – Tu mam plan audycji. 496 – W przyszłym tygodniu będę rozmawiać z Antonią Byatt o Targowisku próżności, potem jest Paul Theroux i Moby Dick. Tydzień później umówiłam się Johnem Majorem na rozmowę o Rodzinie Paliserów… – Prawda, on jest wielbicielem Trollope’a. Dobrze. – A potem mam w planie Victorię Glendinning i Z dala od zgiełku. Ambasadora Niemiec i Buddenbrooków, a na koniec Clare Tomalin i Wielkie nadzieje. – Doskonale. Zobaczymy, jakie będą recenzje i może przedłużymy tę serię. Widziałaś „Broadcast”? –Nie. Podał swój egzemplarz Amber. Na pierwszej stronie była niewielka wzmianka o audycji Klasyka, w której napisano, że Amber Dane jako pierwszej zaproponowano prowadzenie programu. „Dane zrobiła przerwę w pisaniu powieści, aby przybliżyć słuchaczom komercyjnego radia literaturę klasyczną”. – Wcale nie zrobiłam przerwy w pisaniu powieści – stwierdziła, śmiejąc się z goryczą, kiedy wróciłyśmy do mojego biura. –Rezygnuję. Dziewięć

chyba wystarczy, prawda? Na przykład Beethoven napisał dziewięć symfonii i TL R Schubert też. – Tak, to racja – przyznałam. – Dziewięć to… sporo. W biurze przedstawiłam Amber wszystkim pracownikom. Sophie od razu zaczęła z nią flirtować, jak oszalała. – Byłaś genialna – stwierdziła, bawiąc się włosami. – Gdzie jest Wesley? – spytałam. – Pojechał po Deirdre i dziecko. On także zabiera dziś córkę do pracy. 497 – Chyba jest ciut za młoda – zdziwiła się Monika. – Ma dopiero trzy tygodnie. Wszedł Wesley z dzieckiem w nosidełku na piersi. Deirdre uśmiechała się do nas rozkosznie, gdy z dumą pokazywał nam małą. – Ma na imię Freya – powiedział. – To niezwykłe imię – stwierdziłam. – Ja je wybrałam – powiedziała Deirdre z enigmatycznym uśmiechem. – Fantastyczne włosy – rzuciła Topaz, gładząc Freyę po główce. – Rude. – Mój pra–pra–pradziadek ze strony ojca matki miał podobno rude włosy – wyjaśnił Wesley. –I ma takie śliczne niebieskie oczy – zachwyciła się Topaz. – Zgadza. To po mnie – powiedział Wesley. – Cudowne błyszczące oczy – stwierdziła niewinnie Iolanthe, wpatrując się uważnie w niemowlę. – My też będziemy mieli dziecko – poinformowała. – W listopadzie. Nasza mama jest dość stara, ale nam to nie przeszkadza. – Będziemy chrzestnymi matkami – oznajmiła Topaz. Przypomniało mi się, że ja też mam zostać chrzestną matką. Helen poprosiła, abym trzymała do chrztu Charlotte Aramintę. TL R – Dzieci są fajne – powiedziała dziewczętom Deirdre. – O, tak, dzieci są supeł! – zawołała Melinda. Nagle pojawiła się w biurze – przyszła na rozmowę z Jackiem. – Ojej! – wykrzyknęła Topaz, gdy Melinda wkładała Pocahontas w krzesełko samochodowe. – Jeszcze jedno dziecko! – Miło cię znów widzieć, Melindo – powiedziałam. Teraz stać mnie było

na wielkoduszność. – Jak leci? 498 – Fantastycznie, Minty! Wpłost fantastycznie. Dostałam płopozycję płowadzenia chat–show w Całlton TV. – Coś takiego! – Będę nowym Jełym Spłingełem. Podobno podoba im się mój bezpośłedni sposób bycia. –Na pewno! – Dlatego przyszłam połozmawiać z Jackiem. Będzie musiał mi więcej zapłacić, jeśli chce, abym nadal tu płacowała. – Mam nadzieję, że się zgodzi – odparłam zgodnie z prawdą. – Jesteś naszą kurą, która znosi złote jajka. – A jaki miałaś poród? – spytała Amber Deirdre. – Założę się, że to było cudowne doświadczenie. – Nie najgorsze – odpowiedziała ostrożnie Deirdre. Kiedy wszyscy opowiadali sobie o dzieciach i porodach, przejrzałam dzisiejsze gazety. W „Independent” zamieścili zdjęcie Godfreya Barnesa, który właśnie zaczął odsiadywać swoje pół roku. W artykule napisali, że nieustannie odwiedzają go tłumy kobiet i powstał fundusz na opłacenie apelacji. Z przyzwyczajenia spojrzałam na kolumnę Sheryl von Strumpfhosen. Jakoś nie TL R mogę się powstrzymać, choć jej horoskop nigdy, ale to nigdy, się nie sprawdza. „Waga – oczekuje cię cudowna faza kosmiczna. A to dzięki aktywności Plutona, symbolu końców i początków. Jednak w tym tygodniu musisz się pilnować i nie odmawiać żadnych zaproszeń”. – Dlaczego nie wyjedziemy gdzieś na wakacje? – spytał Joe parę dni później. –Co? 499 Siedzieliśmy w ogrodzie na ławce. Joe pracował nad scenariuszem, a ja czytałam dział kulturalny w „Telegraph”, w którym dziennikarka radiowa,

Gillian Reynolds, napisała doskonałą recenzję z programu Amber: Nowy program artystyczny Londyn FM święci triumfy. A „Klasyka” jest jego zwieńczeniem. Amber Dane ma silną osobowość, ale nie wysuwa się na pierwszy plan, tylko prowokuje swych gości do elokwentnych i namiętnych wypowiedzi na temat wybranych przez nich książek. To radio w swej najlepszej postaci. Dane ma taki głos, że mogłabym jej słuchać przez cały dzień – zakończyła. – To świetna recenzja – powiedziałam. – Chyba pierwsza naprawdę dobra, jaką Amber dostała. Pogłaskałam Mary, która mruczała mi na kolanach. Brakowało mi Amber, Perdity i Lauriego, miałam jednak Mary. I jeszcze przez kilka tygodni miałam Joego. – Może pojedziemy na wakacje? – Słucham? – Powiedziałem: „Może pojedziemy na wakacje?” – Może pojedziemy na wakacje? – powtórzyłam. Mała biedronka usiadła TL R mi na dłoni. – Właśnie. Inne pary jeżdżą. Inne pary, to mi się podobało. – Bardzo chętnie, ale Jack musi wiedzieć z co najmniej tygodniowym wyprzedzeniem. Dokąd mielibyśmy pojechać? – Znam jedno miejsce. –Tak? – Mam nadzieję, że tobie też się ten pomysł spodoba. – Jestem pewna, że tak. 500 – Biedronka odleciała. – To jest coś, o czym zawsze marzyłem. – Co takiego? – Mam nadzieję, że się zgodzisz. – Posłuchaj, Joe, jest mi naprawdę wszystko jedno, gdzie jestem, o ile jestem z tobą. – Świetnie! – zawołał z entuzjastycznym uśmiechem. – Zawsze chciałem pojechać na wakacje na kanały. – Na kanały?

– Tak, nie jestem w stanie wyobrazić sobie czegoś bardziej idyllicznego, a ty? –No… – Ta cisza! – Tutaj też jest cicho. – Ten spokój. – O tej porze roku w Londynie jest dość spokojnie. – I tylko plusk wody uderzającej o bok łódki. – Aha. – O mój Boże! TL R – Tyle pięknych widoków po drodze. – Tyle. – Ty, ja i kanał. Czyż to nie cudowna perspektywa? – Mhm – odparłam enigmatycznie. – Zgódź się, Minty. – Joe był naprawdę uszczęśliwiony, jak mogłabym mu odmówić? Do diabła z tym, czego nauczyłam się na kursie. – Zgadzam się z rozkoszą – powiedziałam. 501 W końcu Sheryl von Strumpfhosen napisała, że nie powinnam odrzucać żadnego zaproszenia, powiedziałam sobie kilka dni później, czekając na Joego. Nie musiałam spoglądać na kalendarz, aby wiedzieć, jaki to dzień: niedziela, 28 lipca, dokładnie rok od mojego ślubu. A co wtedy przewidywała dla mnie Sheryl? Nagle sobie przypomniałam. Napisała: „Waga – twoje życie uczuciowe nabierze podczas tego weekendu nowego znaczenia”. I roześmiałam się, bo uświadomiłam sobie, że miała rację. Dominik mnie zostawił i poznałam Joego. Znów się uśmiechnęłam, a potem zaczęłam śmiać się w głos. Nie mogłam przestać. Siedziałam w salonie, zaśmiewając się do łez. W ciszy mieszkania, ze spakowanym plecakiem, rozmyślałam o wszystkim, co wydarzyło się w ciągu tego roku. Jakbym przewijała w głowie taśmę z nagranego programu, który dopiero teraz nabrał kształtów. Pomyślałam o hotelu George V, o poznaniu Joego, o zerwaniu Charliego i Amber, o Citronelli i kursie asertywności, o tym, jak obcięłam włosy, które tymczasem znów odrosły. Przypomniałam sobie bal, Helen, Lauriego i Perditę, biednego sir Percy’ego i Virginię Park, pasierbice Jacka,

Los Angeles i Four Seasons. Four Seasons – cztery pory roku, tyle właśnie czasu minęło. Cztery pory roku, koło czasu obróciło się dla nas wszystkich. TL R – I proszę – powiedziałam do Mary – nie sądziłyśmy, że się nam uda, prawda? Ale się udało. – Zamrugała oczami i zamruczała. Byłam absolutnie szczęśliwa. Mogłam się wspaniałomyślnie zgodzić na wakacje na kanałach. Prawdopodobnie nie będzie padało, prognozy pogody brzmiały bardzo zachęcająco, a łódki w dzisiejszych czasach na pewno były znacznie bardziej komfortowe niż kiedyś. Nie zamierzałam rzucać się do wody, aby ratować cudzego psa, a dla nas dwojga wystarczy miejsca i nie będzie zbyt ciasno. Może nawet będzie nieźle. 502 Ciekawa byłam, jaką Joe wybrał trasą. Nic mi nie powiedział, bo chciał, żebym miała niespodziankę. Przeleciałam w myśli znane mi kanały: Shropshire Union, Trent i Mersey, Kennet & Avon. Tak, chętnie popłynęłabym przez Oxfordshire i West Country. Może nawet udałoby mi się trochę odpocząć. Usłyszałam klakson, odgłos zatrzaskiwanych drzwi i zobaczyłam, że Joe biegnie do drzwi. – Jedziemy – powiedział. – Włóż Mary do koszyka, zostawimy ją po drodze. I nie zapomnij paszportu, bo na przystani wymagają jakiegoś dokumentu. – Naprawdę? – Tak, to konieczność. Te łodzie są bardzo drogie, Minty. Muszą się zabezpieczyć na wypadek, gdybyśmy chcieli ukraść łódkę. – Przecież to mało prawdopodobne. – Ale oni o tym nie wiedzą, prawda? Spójrz na to z ich punktu widzenia. – Dobrze, zaraz przyniosę. Zamknęłam mieszkanie, a Joe wziął mój plecak. – Hej – powiedział z uśmiechem. – Twój bagaż nic nie waży. Podjechaliśmy z Mary do Amber i Lauriego. Miałam ochotę zostać chwilę i TL R obejrzeć nowe mieszkanie, ale Joe się niecierpliwił, bo umówił się z ludźmi na przystani o drugiej. Prawdę mówiąc, zawsze myślałam, że wakacje na kanałach miały być uspokajające i relaksujące, tymczasem byłam coraz

bardziej zestresowana. Joe denerwował się korkami, a potem wyjechaliśmy na Euston Road, domyśliłam się więc, że jedziemy na południe. – Po jakim kanale będziemy pływać? – spytałam, gdy pędziliśmy w stronę Shepherd’s Bush. – Niespodzianka. 503 – Powiedz. – Dobrze. Grand Union i zaczynamy w Southall. – Southall? – zdziwiłam się. – Tak, w Southall, co cię tak dziwi? – Nie – odparłam. – Nic. Jestem pewna, że jest wspaniałe. O Boże, tak to się kończy, gdy się człowiek zgodzi pływać łodzią po kanałach. Wakacje w Southall! – Umiesz czytać mapę? – spytał Joe. – Nie – powiedziałam zgodnie z prawdą. Joe zaczął mówić o A4 i M4, o tym i tamtym skrzyżowaniu, a ja siedziałam cicho, bo mapy nie są moją mocną stroną. Jechaliśmy M4 i zaczęłam zwracać baczniejszą uwagę na znaki. Przed nami była tablica informująca o skrzyżowaniu numer trzy, gdzie do Southall należało skręcić w prawo. Joe jednak skręcił w lewo. – Joe, na Southall w prawo. – Wszystko jest w porządku –powiedział, rzucając okiem w lusterko. – Wiem, co robię. – Tak, ale… TL R – Sama przyznałaś, że jesteś beznadziejnym pilotem. – Owszem, beznadziejnym, wręcz kretyńskim, ale odróżniam prawą stronę od lewej. Powinniśmy byli skręcić w prawo, tymczasem pojechałeś w lewo. – To jest inna trasa – stwierdził z udawanym przekonaniem. – Sto osiemdziesiąt stopni w drugą stronę to z pewnością inna trasa – przyznałam. – Czy nic cię nie niepokoi? –Nie. 504

– Ale teraz jedziemy w stronę Heathrow. – Naprawdę? O, nie! – Tak, spójrz: Heathrow, terminal 4. – Joe się nie odzywał. –Terminal 3 – dodałam, kiedy zobaczyłam kolejny znak. – Coś takiego, zabłądziliśmy, prawda? Tam jest terminal 2. –Joe wjechał na parking, wziął kwitek i znalazł wolne miejsce. Wysiedliśmy, uśmiechając się do siebie. Joe wziął bagaże i wszedł do budynku. – Lubię kanały – powiedziałam. – Chętnie bym się tam z tobą wybrała. – Ja też lubię kanały – odparł, sięgając do kieszeni marynarki i wyjmując dwa bilety lotnicze. – Zgadza się, British Airways –powiedział, odnajdując ich stanowisko. – Dokąd my lecimy, Joe? – A dokąd byś chciała? Mamy duży wybór – dodał, sprawdzając długi rząd miejsc do odprawy pasażerów. – Lizbona, Madryt, Barcelona, Alicante, Oslo, Gibraltar, Paryż. Nie chciałabyś znów polecieć do Paryża, Minty? – zapytał, a potem podał mi bilety. Zerknęłam na nie i uśmiechnęłam się: Wenecja, Marco Polo. – Mówiłem, że lubię kanały – powtórzył Joe. – Choć, jeśli mam wybór, TL R wolę Canal Grande od Grand Union. – To cudownie – powiedziałam cicho i zabrakło mi słów. – Oboje musimy odpocząć – stwierdził, kiedy szliśmy do części odlotów międzynarodowych, trzymając się za ręce. – Ja niedługo zaczynam pracę nad filmem, a ty byłaś bardzo zajęta, powinniśmy więc spędzić razem trochę czasu. Miło nam będzie tylko we dwoje – dodał, kiedy szliśmy do samolotu. – Wszędzie, gdzie spojrzysz, będę ja, a tam, gdzie ja spojrzę, zobaczę ciebie. Czy to nie fantastyczne, Minty? 505 – Fantastyczne – mruknęłam. – Potrzebujemy trochę czasu we dwoje, nim wyjadę do Los Angeles. Choć mam nadzieję, że będziesz mnie odwiedzać. Kręcenie filmu to niezła zabawa. Mówiłem ci już o obsadzie? –Nie.

– Myślę, że Kevin Spacey jest pewien, a wiele znakomitych aktorek interesuje się główną rolą kobiecą: Sandra Bullock, Julia Roberts, Winona Ryder i Helen Hunt. – Coś takiego! – Wiesz, na kim mi naprawdę zależy? –Nie. – Najbardziej ze wszystkich? – Nie mam pojęcia. –Na Cameron Diaz! – Cameron Diaz? – Tak – powiedział, ściskając mnie za rękę. – Podobno jej też zależy na tej roli, a ja uważam, że byłaby w niej doskonała. Mogłabyś przyjść na plan i ją poznać. Mam przeczucie, że świetnie się dogadacie. TL R –No… – Byłoby super, prawda? – powiedział, gdy samolot wystartował. – Super, kochanie! 506

Document Outline Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień Styczeń Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec