Wood Sara - Zwiazani przez los

SARA WOOD

Związani przez los

Toronto • Nowy Jork • Londyn Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg Istambuł • Madryt • Mediolan • Paryż • Praga Sydney • Sztokholm • Tokio • Warszawa

Droga Czytelniczko! Niniejsza książka jest częścią trylogii. Każda z powieści opisuje inną historię i może być czytana niezależnie od pozostałych. Dobrze jednak byłoby zachować kolejność zaproponowaną przez autorkę, gdyż poszczególne tomy zostały napisane w porządku chronologicznym i będą po­ jawiać się w druku w następujących miesiącach: W październiku - ZWIĄZANI PRZEZ LOS Gdy Tanya wybiera się na ślub młodszego brata, nie ma pojęcia, że jedzie na spotkanie z własnym przeznacze­ niem... W listopadzie - WBREW WYROKOM LOSU Mariann przybywa do Budapesztu, by spełnić ważną misię, ale los chce inaczej... W grudniu - WIĘZY PRZEZNACZENIA Suzanne próbuje odgadnąć, kim jest zagadkowy męż­ czyzna, który nie spuszcza z niej oczu. Nie wie, że jej los jest już przesądzony... LOS... PRZEZNACZENIE... Nikt nie jest w stanie walczyć z losem. Jego wyroki zdeterminowały również życie trzech sióstr Evans - Tanyi, Mariann i Suzanne. Opuściły one rodzinną Anglię, gdyż ich przeznaczeniem okazały się niezwykłe, pełne tajemnic Węgry...

Tytuł oryginału: Tangled Destinies Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Limited 1994 Przekład: Kinga Taukert Redaktor serii: Krystyna Barchańska Korekta: Janina Szrajer Ewa Popławska

© 1994 by Sara Wood © for the Polish edition by Arlekin - Wydawnictwo Harlequin Enterprises sp. z o.o., Warszawa 1996 Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie. Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin Enterprises li B.V. Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych - żywych czy umarłych - jest całkowicie przypadkowe. Znak firmowy wydawnictwa Harlequin i znak serii Harlequin Romance są zastrzeżone. Skład i łamanie: Studio Q Printed in Germany by ELSNERDRUCK

ISBN 83-7070-913-3 lndeks 360325

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Masz istną obsesję na punkcie Istva'na - stwierdziła beztrosko Mariann. - A ja dam głowę, że się nie pojawi. On miałby przyjść na jakiś ślub? Nigdy w życiu! Tanya przesunęła się nieco do przodu wraz z innymi ludźmi, którzy stali w długiej, wijącej się kolejce. - Akurat na ten mógłby. - Lekko potrząsnęła głową. Na miedzianych włosach pojawiły się złocistorude refle­ ksy. - Wyjątkowo lubił Lisę... - Zacisnęła wargi, by nie zdradzić prawdy o szalonym romansie, którego konse­ kwencje okazały się daleko idące i wywołały potężny kon­ flikt w rodzinie. - Wyjątkowo lubi wyłącznie samego siebie! - prychnęła pogardliwie jej siostra. - Fakt, nawet kamień miałby więcej ludzkich uczuć. A właściwie, to czemu ja się przejmuję? Jeśli Istvan będzie na tyle bezczelny, by się tu pojawić, to po prostu zajmę się tą jego śliczną buźką. - Ty? - roześmiała się Mariann. - Nie umiałabyś skrzywdzić muchy! W zazwyczaj łagodnych, zielonych oczach Tanyi nie­ oczekiwanie pojawiły się gniewne błyski. Och, gdyby tylko mogła zrobić z tym draniem to, na co zasługiwał... - Dość. Nie chcę o tym myśleć - ucięła zdecydowanie. - Nie w przeddzień ślubu brata i mojej najlepszej przyja-

6

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

ciółki - uśmiechnęła się radośnie. - W życiu bym nie przy­ puszczała, że wyprawią przyjęcie w starym węgierskim zamku. Czy może być coś bardziej romantycznego? - I kosztownego? - dodała kąśliwie Mariann. - Chyba że mu zwrócą część kosztów, skoro u nich pracuje. Moim zdaniem, skoro John ma tyle forsy, że szasta nią na prawo i lewo, to raczej powinien zwrócić dług, jaki u ciebie za­ ciągnął. - Spojrzała surowo na siostrę. - Czy ty nam za często nie pomagasz, kochana? - Przecież od tego właśnie ma się rodzinę. - Istvan też do niej należy. Czy to znaczy, że przeba­ czyłabyś mu, gdyby wrócił? - Po tym, jak potraktował mamę? Nigdy! - odparła z przekonaniem. Mariann spojrzała na nią z namysłem. - No, nie wiem, nie wiem... Uwielbiałaś go kiedyś bezgranicznie. - Byłam tylko dzieckiem, które łatwo oszukać. Skąd mogłam wiedzieć, jaki jest naprawdę? - Nikt nie wiedział. Zwłaszcza te zapłakane panienki, które wypatrywały za nim oczy. - Och, czy naprawdę musimy rozmawiać o tej kreatu­ rze? -jęknęła Tanya. - Masz rację. O, kolejka się przesuwa. Dobra, pozdrów ode mnie te zakochane gołąbki, a ja lecę po Sue. - Prze­ chyliła się przez barierkę i z uczuciem pocałowała siostrę w policzek. - Ciekawe, czy ci Węgrzy przeczuwają, co ich czeka? Trzy panny Evans! Czy ktoś może im się oprzeć? Każda piękna, każda ruda, a przy tym każda inna! - Wo­ jowniczo potrząsnęła lwią grzywą płomiennych włosów, ściągając na siebie zainteresowane męskie spojrzenia.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

7

- Coś ty, przy tobie i Sue nie mam żadnych szans - za­ śmiała się Tanya. Mariann spiorunowała ją wzrokiem. - Chyba upadłaś na głowę! - skwitowała z niesma­ kiem. - Właśnie ty jesteś najlepsza z nas trzech. Założę się, że zanim zdążymy spotkać się na zamku, to już jakiś na­ miętny huzar porwie cię i uwięzie w dal na białym koniu. Pa! Niech ci się dobrze jedzie! Pogodny nastrój młodszej siostry nieco rozwiał obawy Tanyi. Naprawdę się bała, że Istvan pojawi się na wese­ lu i ponownie wszystkich unieszczęsłiwi. Myślała o tym przez cały lot do Budapesztu. Przecież cztery lata temu, gdy musiał opuścić Lisę, udał się właśnie tu, na Węgry. Mógł się dowiedzieć o dzisiejszej ceremonii choćby przy­ padkiem... Odebrała bagaż, przeszła przez kontrolę celną i roze­ jrzała się dookoła. Dziesiątki osób czekały na bliskich, ludzie krzyczeli, machali rękami... Ale Istvana nie było. - Całe szczęście - mruknęła, po czym nagle poczuła ogromne rozczarowanie. Lubiła, gdy ciemne, czasem cy­ niczne oczy wpatrywały się w nią z braterską kpiną. - Tanya! - rozległ się męski głos. - John! - zawołała z ulgą i już po chwili wpadła w ob­ jęcia jasnowłosego dryblasa. - Tak się cieszę! Jak się czujesz? Co z tatą? Opowiadaj! - zasypał siostrę pytaniami, jednocześnie wyrywając jej z ręki walizkę. - Myślisz, że da sobie radę sam w domu? . - Och, na pewno - powiedziała uspokajająco. Rozumiała jego niepokój. Przed czterema laty, po śmier­ ci ich matki, ojciec załamał się kompletnie. Tanya przeko­ nała siostry, by nadal mieszkały i pracowały w Londynie,

8

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

gdyż to ona zajmie się tatą. Wcale nie uważała tego za poświęcenie, gdyż dzięki temu jej życie nabrało jakiegoś sensu. W ciągu zaledwie trzech miesięcy straciła Istvana oraz mamę. Nic dziwnego, że ogarnęło ją dojmujące uczu­ cie pustki. Dlatego z oddaniem pomagała reszcie rodziny. Opiekowała się ojcem, pożyczyła Johnowi pieniądze i wy­ słała go do Budapesztu, gdyż tam przebywała ukochana przez niego Lisa. I nie tylko Lisa... - Hej, coś nie tak? - zaniepokoił się na widok wyrazu jej twarzy. Zawahała się. - Wiesz, mam idiotyczne wrażenie, że lada moment, niczym diabeł z pudełka, z jakiegoś kąta wyskoczy Istvan. - Niech tylko spróbuje - warknął. - Chyba bym zabił drania. - Nie mów tak. To przecież twój brat - upomniała go łagodnie. John od początku nienawidził Istvana. Gdyby wiedział, co zrobił z Lisą, niechybnie spełniłby swoją groźbę... Ciar­ ki przeszły jej po plecach. - Gdyby nie to, że ojciec jest pastorem, a mama była chodzącą świętością, to wcale nie byłbym taki pewien, czy to naprawdę mój brat. W szkole przezywali go Cyganem, pamiętasz? Przytaknęła zamyślona. Tak, smagły, czarnowłosy, szalo­ ny, a przy tym nieprzenikniony Istvan nie przypominał niko­ go z rodziny, ani z wyglądu, ani z charakteru. Angielskie dziewczęta o bladej cerze prawie mdlały na jego widok... Ale gdy tylko to usłyszał od jednego chłopaka, to omal nie udusił go gołymi rękoma - przypomniała sobie. Temperament to on miał...

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

9

- Tak się zachowują zwierzęta zarażone wścieklizną. Powinno się go odizolować od normalnych ludzi. - Skrzy­ wił się. - O rany, czy wiecznie musimy rozmawiać o tej kanalii? Powiedz lepiej, jak twoje sprawy. - Kiepsko - przyznała szczerze. - Ale może uda mi się ubić ten interes z twoją węgierską szefową. - Gdyby ta swołocz, nasz brat, nie wpędził mamy do grobu, to ani ja nie musiałbym pożyczać pieniędzy, ani ty nie musiałabyś się teraz tak szarpać... - Z furią wrzucił walizkę do bagażnika. - Nie chcę go więcej widzieć na oczy. Jeśli tylko spróbuje się pojawić w pobliżu Lisy, to przysięgam, że gnaty mu poprzetrącam! - Otworzył sio­ strze drzwiczki samochodu, po czym sam usiadł za kierow­ nicą. - Boję się - wyznał nieoczekiwanie. Przebiegł ją dreszcz. Czuli z bratem dokładnie to samo. - No, co ty! Małżeństwo wcale nie jest takie straszne - zażartowała bez przekonania. John nerwowo zabębnił palcami o kierownicę. - Wiesz, że oni byli... hm, blisko z Lisą. I ja... tego... - odchrząknął parę razy. - Obawiam się, jak wypadnę w porównaniu... - Puknij się w głowę! - zareagowała impulsywnie Tanya. - Szkoda, że nie mogę pokazać ci listów od Lisy, pisze jak zadurzona nastolatka. Te wieczorne spacery po Buda­ peszcie, te pocałunki przy świetle księżyca... Tylko pra­ wdziwie zakochana kobieta może wypisywać takie rzeczy. Uwierz mi, ona świata poza tobą nie widzi! - przekony­ wała go żarliwie, aż John wreszcie rozchmurzył się i już z uśmiechem na ustach prowadził samochód najpierw po ulicach stolicy, a potem krętą szosą pośród złocisto-czerwonych lasów.

10

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

Tanyi udało się uśpić obawy brata, sama jednak wcale nie przestała się lękać o przyszłość. Czy gdyby Lisa mia­ ła wybór między zabójczo przystojnym, diabolicznym Istvanem, a lojalnym, oddanym Johnem, to czy nie wybra­ łaby raczej tego pierwszego? Przecież swego czasu do tego stopnia za nim szalała, że... - Kastely Huszar - oznajmił dumnym tonem, wskazu­ jąc widoczną w oddali sylwetkę hotelu, którym zarządzał. - Fantastyczny! - zawołała z zachwytem na widok li­ cznych wieżyczek, rysujących się malowniczo na tle błę­ kitnego nieba. Z żartobliwym uśmiechem pochyliła się ku bratu. - Naprawdę myślą, że nadajesz się na kierownika takiego miejsca? - Ja też im się dziwię. O, jest Lisa... - Nieoczekiwanie z całej siły nacisnął pedał hamulca. Tanya poczuła nagły ból w klatce piersiowej, gdy pas bezpieczeństwa wpił się w ciało i szarpnął ją do tyłu, lecz nie zwracała na to uwagi. Na kamiennych schodach, obok drob­ nej blondynki, stał wysoki brunet w tak dumnej pozie, jakby był właścicielem zamku... Rozpoznała go w mgnieniu oka. - Jedź - wycedziła przez zaciśnięte zęby, choć najchęt­ niej uciekłaby stąd jak najdalej. - Jedź! - Co on tu robi? - John drżącą dłonią przekręcił kluczyk w stacyjce. - Słuchaj, zrób mi przysługę i zajmij się nim. Muszę porozmawiać z Lisą i dowiedzieć się, co się dzieje. Tanya ściągnęła brwi. Przysięgła sobie, że już nigdy nie odezwie się do Istvana nawet słowem. Jednak nie potrafiła odmówić, widząc boleśnie ściągnięte rysy twarzy brata. - Załatwione. - Spójrz tylko na nią! W życiu nie widziałem, by była równie podekscytowana! - syknął z furią John.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

U

- Nic dziwnego, przecież jutro wychodzi za ciebie za mąż - powiedziała pośpiesznie, lecz nie wypadło to zbyt przekonująco. Gdy zatrzymali się na dziedzińcu, Istvan szybko otwo­ rzył drzwi od strony pasażera, wyciągnął Tanyę na zew­ nątrz i bez żadnego wysiłku uniósł wysoko do góry. Naj­ wyraźniej przeoczył fakt, że przestałam być jego małą siostrzyczką, pomyślała ze złością. Miała już przecież dwa­ dzieścia cztery lata. - Witaj - mruknął przeciągle. - Ależ z ciebie atrakcyj­ na kobieta - dodał z podziwem. Zmierzyła go lodowatym spojrzeniem. - Czy mógłbyś mnie postawić z powrotem na ziemi? - spytała, rzucając ukradkowe spojrzenie na Johna i Lisę. No, nie wyglądało to najlepiej. A kto wszystko popsuł? - Puść mnie! - zażądała z wściekłością, która wzrosła je­ szcze bardziej, gdy z jednej stopy zsunął jej się pantofel. .- Ho, ho! Co za temperament! - zauważył cynicznym tonem Istvan. - A ty co myślałeś? Że ucieszę się na twój widok? Po tym, jak skrzywdziłeś całą naszą rodzinę? Puszczaj! Nie jestem jedną z twoich licznych panienek! Powoli, bardzo powoli postawił ją na ziemi, ani na mo­ ment nie spuszczając z niej oczu, płonących i czarnych niczym węgle. Wyglądał tak, jakby szykował siostrze jakąś niemiłą niespodziankę. - Pozwól... - powiedział niskim głosem, przykląkł przed nią i sięgnął po leżący na trawie pantofel. - Mmm, niezłe buty. Musiały sporo kosztować. - Ujął jej stopę. Akurat! Przemknęło jej przez głowę. Wszystko, co mia­ ła na sobie, pochodziło ze sklepu z używaną odzieżą...

12

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- To dziwne, przecież ledwo wiążesz koniec z końcem - mruknął w zamyśleniu. -, A kto ci to powiedział? - żachnęła się. - Lisa - uśmiechnął się. - Wiem, że pożyczyłaś Johno­ wi wszystkie pieniądze, żeby mógł się tu urządzić. Chyba się nie zadłużyłaś, żeby sobie to wszystko kupić? - Nie. Pewien mężczyzna był dla mnie bardzo hojny wyjaśniła nonszalanckim tonem. Chciała, by myślał, że mężczyźni szaleją za nią w tym samym stopniu, co kobiety za nim. Gdyby wiedział, że tak naprawdę chodziło o mocno już starszego właściciela skle­ pu, który z dobrego serca zgodził się obniżyć cenę kostiu­ mu dla swojej stałej klientki... - To jakiś poważny związek? - Ściągnął brwi. - Aha - przytaknęła, choć w rzeczywistości nie ist­ niał nikt, z kim pragnęłaby się wiązać. Co więcej, po­ woli zaczynała wątpić w to, czy kiedykolwiek znajdzie ta­ kiego kogoś. Nikt nie wydawał się dostatecznie interesu­ jący... - Zdumiewające. Wreszcie komuś udało się zdobyć nie­ dostępną twierdzę? Zerknęła w dół na jego lśniące, kruczoczarne włosy. W pierwszej chwili miała ochotę chwycić je w garść i mo­ cno pociągnąć, zupełnie, jakby była dzieckiem. Jednak niemal natychmiast zmieniła zdanie. Wolałaby pieszczo­ tliwie zanurzyć w nich palce... Och, nie, lepiej w ogóle go nie dotykać ani nawet o tym nie myśleć. Przez te cztery lata jej starszy brat stał się niesamowicie męski. Było w tym coś niepokojącego. - W każdej twierdzy znajduje się most zwodzony. Cza­ sami się go opuszcza - zareplikowała.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

13

Spojrzał na nią uważnie, po czym przesunął dłonią po cieniutkiej pończosze opinającej kształtną łydkę Tanyi. - Czy i bieliznę kupił ci równie dobrej jakości? Zarumieniła się z oburzenia. - Jak możesz! Brat nie powinien pytać o takie rzeczy! - zganiła go. - To prawda - zgodził się podejrzanie szybko. - Tylko sprzedawcy i kochankowie mają prawo mówić o jedwab­ nych koszulkach lub o czarnych, koronkowych podwiąz­ kach... - Na jego smagłej twarzy pojawił się zagadkowy uśmiech. - Twój brat z pewnością nie mógłby być zain­ teresowany tym, co się kryje pod tą spódniczką. A może ja wcale nie jestem twoim bratem? - Niestety, aż zanadto dobrze rozpoznaję typowy dla ciebie cynizm i arogancję. Nie marn wątpliwości, z kim mam do czynienia. Wstyd mi za ciebie. - Miałem nadzieję, że jednak zauważysz, jak bardzo się zmieniłem - odparł zagadkowo. - Nie powiem, czyją matką jest nadzieja, może sam się domyślisz. Czy możesz wreszcie puścić moją stopę? - spy­ tała zimno. - Długo mam tak stać na jednej nodze? Nie jestem bocianem. Istvan ostatni raz przesunął palcami po jej kostce. Prze­ szył ją nagły dreszcz, choć wcale nie było chłodno. - Bociany nie mają tak seksownych nóg - zauważył niskim głosem. - Istvan! - zaprotestowała. Wyprostował się powoli i tym razem spojrzał na nią z góry. - Nie przypominają ci się dawne, dobre czasy, kiedy kładłem cię do łóżka, zdejmowałem kapcie, otulałem koł­ drą, śpiewałem kołysanki...

14

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Wystarczy! - przerwała mu pośpiesznie. Wcale nie chciała pamiętać o czasach, gdy uwielbia­ ła najstarszego brata, który tak pięknie śpiewał w niezro­ zumiałym języku. Dopiero później dowiedziała się, że to węgierski. Czemu mama tylko jedno dziecko nauczyła swojego rodzimego języka? Bez wątpienia dlatego, że je faworyzowała. Tanya wstydziła się, że tak myśli, lecz nic nie mogła na to poradzić. Istvan przysunął się bliżej, po czym oparł się dłońmi o dach samochodu w ten sposób, że znalazła się między jego ramionami, niczym schwytana w pułapkę. - Chciałem tylko odświeżyć dobre wspomnienia. - Te złe skutecznie wymazały mi je z pamięci - stwier­ dziła i odchyliła się nieco do tyłu. Bliskość Istvana stała się deprymująca. - Po co więc do tego wracasz? - Żeby cię przygotować. Znów ta tajemniczość! - Na co? - spytała podejrzliwie. - Na zmiany - odparł ze słodyczą. - Zainteresowana? - Tobą? - parsknęła urągliwie. - A nie jesteś? Przecież zawsze byłaś. Odkąd pamię­ tam, starałaś się przeniknąć sekrety, które mieliśmy z Ester. - On jeden z rodzeństwa nazywał mamę po imieniu. Dla pozostałej czwórki było to nie do pomyślenia. - Dziwisz się? Codziennie zamykaliście się w pokoju na kilka godzin. Gdy któreś z nas potrzebowało mamy, musiało wołać pod drzwiami przez całe wieki, zanim wy­ szła - odparła z urazą. Nigdy nie potrafiła się pogodzić z tym, że otrzymała mniej miłości niż Istvan. To wciąż bolało. - Co wy właściwie robiliście? - Rozmawialiśmy, słuchaliśmy muzyki...

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

15

- Zawsze miałeś talent do wywoływania konfliktów w rodzinie. Ale nie masz prawa psuć tak radosnej uroczy­ stości jak ślub. Nie życzymy tu sobie żadnych nieproszo­ nych gości. - Nie należę do nich. - Odsunął się i zwrócił w stronę kłócących się coraz głośniej narzeczonych. - Prawda, Liso, że mnie zaprosiłaś? Lisa podbiegła do nich i czule uściskała przyjaciółkę. - Matko jedyna, co ci przyszło do głowy? - jęknęła z rozpaczą Tanya. - Poczekaj cierpliwie, a zobaczysz. Proszę, zajmij go jeszcze przez chwilę - szepnęła jej do ucha. - John rwie się do bójki, muszę go przekonać, by się powstrzymał! - Uśmiechnęła się zachęcająco do Istva'na i szybko wróciła do kipiącego z gniewu narzeczonego. Tanya zmartwiała z przerażenia. Tych dwoje znów łą­ czył jakiś wspólny sekret! Biedny John... - Nie powinieneś był korzystać z tego zaproszenia. Przecież nigdy tego nie robiłeś. Zawsze miałeś w nosie wszelkie rodzinne uroczystości. - Jakoś nagle zaczęły mnie interesować - wycedził. - Kłamiesz! - odparła z oburzeniem. - Tata miał rację, gdy twierdził, że uwielbiasz wywoływać kłótnie i nieporo­ zumienia, że jesteś mąciwoda... - Gdy chodziło o mnie, przestawał być obiektywny, doskonale o tym wiesz - powiedział twardo. - On? A czy to przypadkiem mama nie traciła obie­ ktywizmu, gdy faworyzowała cię kosztem reszty rodzi­ ny? Myślisz, że jak się czuliśmy, gdy ty chodziłeś ubrany jak książę, a my z ojcem nabywaliśmy używane ciuchy? Wszystko pchała w ciebie!

16

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

W czarnych oczach zamigotał gniew, lecz po chwili Istvan opuścił powieki, jakby pragnąc ukryć swoje uczucia. - Cóż, wiem, że było wam trudno... doceniam ten wy­ siłek... - Trudno? Doceniasz? Ty nic nie rozumiesz! Mieliśmy straszliwy żal, że mama świata poza tobą nie widzi i oddaje ci wszystko. - Moje wykształcenie musiało chyba trochę kosztować, prawda? - Wpatrywał się teraz w Tanyę nieodgadnionym wzrokiem. - Bajońskie sumy! Nic dziwnego, że byliśmy biedni. - Jak myślisz, skąd Ester miała na to pieniądze? - za­ gadnął od niechcenia. - Przywiozła je ze sobą, gdy uciekła z komunistycz­ nych Węgier. - Aha. Taka była bogata i zgłosiła się do pracy jako gospodyni u pastora? Hm... Nigdy przedtem nie przyszło jej to do głowy... Rzeczywiście, dziwne. - Mama zawsze lubiła coś robić - odparła bez przeko­ nania. - Zdaje się, że poczucie krzywdy coś kiepsko wpływa na twoje szare komórki. Tak się zapamiętałaś w swoim żalu, że stałaś się głucha i ślepa na wszystko inne. Czy te pieniądze były dla ciebie najważniejsze? - Nie! Chodziło o niesprawiedliwość! Dla mamy liczy­ łeś się tylko ty! Sceptycznie uniósł brew. - Taak? A czy przypominasz sobie, żeby kiedykolwiek przytuliła mnie do siebie i ucałowała, jak wielokrotnie ro­ biła to z wami wszystkimi?

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

17

- No, oczywiś... - zaczęła bardzo pewnym głosem i szybko zamilkła. Zmarszczyła czoło, na próżno szukając w pamięci takiego momentu. - W zasadzie... - zaczęła z namysłem. - No, właściwie nie przypominam sobie, że­ by cię kiedykolwiek uścisnęła. Jej zdumienie najwyraźniej sprawiło mu przyjemność. Wyglądało na to, że Istvan do czegoś zmierza i że wszystko przebiega zgodnie z planem. - Ot, i zagadka - mruknął. - Wcale nie - odparła pośpiesznie, choć rzeczywiście wyglądało to nad wyraz tajemniczo. Mama, zazwyczaj ciepła i otwarta, Istvana traktowała zupełnie inaczej niż wszystkich. Z jakąś taką uległością i poddaniem... A zarazem nie okazywała mu tej czułości, co pozostałym dzieciom. Nagle zrobiło jej się żal Istvana. Nic dziwnego, że jest, jaki jest. - Czemu nie? - No... Może po prostu nie lubiłeś obsypywania piesz­ czotami i mama szanowała twoją wolę? - wymyśliła na poczekaniu. - Niektórzy mieli inne zdanie na temat moich potrzeb. - Na ułamek sekundy skierował wzrok w drugą stronę. Tam, gdzie stała Lisa... Tanya zamarła. Aluzja była aż nadto wyraźna. - Chyba nie przyjechałeś tu po to, by znów narobić kłopotów? - Z przerażeniem dostrzegła na jego twarzy dziwny uśmieszek. - Wszystko się wyjaśni podczas jutrzejszej ceremonii - odparł z doskonale niewinnym wyrazem twarzy. - Z tobą zawsze są same problemy! - zawołała ze zło­ ścią. - Zawsze! Przypomnij sobie, jak dziesiątki razy nie

18

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

wracałeś na noc do domu. Mama odchodziła od zmysłów z przerażenia, czekałyśmy całymi godzinami... - Ach! Więc i ty się o mnie martwiłaś! - szepnął lekko zmienionym głosem. Do diabła, czemu nie ugryzła się w język? Tylko tego brakowało, by odkrył, jak go kiedyś uwielbiała. Śledziła go, gdy wymykał się na wrzosowiska, łowiła ryby w tym samym strumieniu, co on, jeździła konno, gdyż on też to robił. Ach, w jaką wpadła histerię, gdy rodzice uznali, że trzynastoletnia dziewczyna nie powinna się tak zachowy­ wać i zabronili jej dosiadać konia! Niedługo potem miała nowy powód do rozpaczy. Uko­ chany brat nagle zmienił się nie do poznania, nie chciał więcej z nią rozmawiać ani nigdzie jej zabierać, stał się dziwnie nieprzyjemny i odtrącał ją na każdym kroku. Ura­ żona duma nie pozwalała przyznać, że dotknęło ją to bo­ leśnie. Dlatego też od tamtej pory Tanya starannie udawała całkowitą obojętność w stosunku do Istvana. - Martwiłam się? O ciebie? Wolne żarty! - odparła non­ szalancko. - Wiem, że złego diabli nie wezmą. Dotrzymy­ wałam mamie towarzystwa, to wszystko. Umierała z niepo­ koju. Do dziś nie potrafię zrozumieć, czemu nigdy nie pró­ bowała przywołać cię do porządku. Czekała niemal do bia­ łego rana, żeby tylko dać ci coś ciepłego do jedzenia, gdy wrócisz. To niepojęte. - Po prostu rozumiała mnie lepiej, niż którekolwiek z was. Wiedziała, że muszę galopować po wrzosowiskach, żeby nie oszaleć. Dusiłem się w tej klatce, potrzebowałem wolności... - Wolności! - parsknęła urągliwie. - Robiłeś, co chcia­ łeś. - Rzuciła okiem w stronę kłócących się narzeczonych.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

19

Uznała, że nie mogą jej słyszeć. - Uwiodłeś Lisę - syknęła. - Omal nie umarła przez ciebie... - O, to ciekawe - wtrącił prowokacyjnie. - Słucham, słucham. Zacisnęła zęby. Jeśli powie głośno, co myśli o zrobieniu dziecka nastoletniej dziewczynie i porzuceniu jej, to nie wiadomo, czym to się skończy. Niewykluczone, że dojdzie do rękoczynów. Musi się powstrzymać. - Nie ma w tobie ani krzty ludzkich uczuć. Nienawi­ dzisz Johna, nie przyjechałeś tu po to, by uczcić jego ślub. Co tutaj robisz? - Zamierzam dostać to, czego chcę - odparł dziwnie miękkim tonem. Serce Tanyi zabiło mocniej. - Tego się obawiałam - jęknęła. - Istvan, proszę cię... - Daruj sobie. I tak postawię na swoim - wycedził i od­ wrócił się tyłem. - Znowu uciekasz? - rzuciła za nim pogardliwie. Znieruchomiał i w tym momencie odgadła, że udało jej się odnaleźć słaby punkt w tej skorupie, jaką się otoczył. Jednak nie sprawiło jej to przyjemności. Podszedł do niej z powrotem. - Nie uciekłem - odparł z wymuszonym spokojem. Wyczuwała, że pod powierzchnią opanowania tli się gniew. - Odszedłem, gdy uznałem to za stosowne. Powiedz, co masz przeciw mnie. Wyrzuć to wreszcie z siebie. Wspomnienie tego, jak ich pogodne życie legło w gru­ zach, powróciło ze zdwojoną siłą. - Proszę bardzo! - wybuchnęła z goryczą. - Zniknąłeś bez słowa, nie żegnając się, nie zostawiając adresu, co

20

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

wpędziło biedną mamę do grobu. Wszystko inne tak, ale tego nigdy, przenigdy ci nie wybaczę! Nawet nie drgnął, gdy rzuciła mu w twarz to oskarżenie i całą nienawiść, która narosła w niej przez te wszystkie lata. - Jakim cudem mogłem przyczynić się do jej śmierci? Byłem w Budapeszcie i... - Ale nikt nie miał pojęcia, gdzie się podziewasz! -jęk­ nęła z wyrzutem. Coś ją ścisnęło boleśnie w gardle i ostat­ nie słowa przeszły w krótki szloch. - Tanya - odezwał się zmienionym głosem. Podniosła wzrok i nieoczekiwanie w czarnych oczach dostrzegła żal. - Za późno! Nie chcę twojego współczucia! - zawołała. - Nic cię nie obchodziło, że mama kompletnie się załamie po zniknięciu ukochanego syna. - Nie obchodziło mnie? - Z furią chwycił ją za ramiona i mocno potrząsnął. Niespodziewanie zaczął na nią krzy­ czeć: - Skąd ta pewność? Co ty w ogóle o mnie wiesz? Nic, zupełnie nic, przemknęło jej przez głowę, gdy szarp­ nął nią jeszcze kilkakrotnie. - O Boże, Istvan! Zbolały głos Tanyi podziałał na niego niczym kubeł zimnej wody. Oprzytomniał. - Wytrzymałem całe dwadzieścia siedem lat - powie­ dział niewyraźnie, wciąż jeszcze nieco oszołomiony. - I swoją frustrację musiałem wyładować właśnie na tobie... Tego już nie była w stanie znieść. Jej niegdyś tak bardzo ukochany brat przyznawał otwarcie, że celowo chciał ją zranić! Wysiłki, by zachować kamienną twarz, spełzły na niczym. Po policzkach Tanyi zaczęły spływać gorące łzy. Na ten widok Istvan rzucił coś szorstko po węgiersku i

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

21

z całej siły przytulił ją do siebie. W jego objęciach rozpła­ kała się bezradnie jak dziecko. - Wiem, jak bardzo kochałaś Ester. Kochałaś nas wszy­ stkich - uspokajająco głaskał drżące ramiona. - Taka jesteś do niej podobna. Oddana rodzinie, lojalna. Ślepa na wszy­ stko, gdy trzeba komuś pomóc. Mówił do niej takim samym tonem jak niegdyś, gdy była małą dziewczynką i potrzebowała pociechy. Gdy je­ szcze lubił swoją młodszą siostrę, gdy jeszcze jej nie od­ trącał. Miała wrażenie, jakby powróciły dawne dni. Moc­ niej wtuliła twarz w jego szeroką pierś. Zarazem poczuła wstyd. Zawsze była taka opanowana. Po śmierci mamy nie uroniła ani jednej łzy. Mariann i Sue rozpaczały otwarcie, ona zaś pozostawała niewzruszona i zimna jak głaz. Wydawało jej się, że po utracie matki i brata wszystko się w niej wypaliło. - Już dobrze, Tan. Jestem z tobą. Nie, to wszystko nie tak! Przecież go nienawidzi, to przez niego tyle bólu! Czemu więc czuje się tak, jakby po latach tułaczki dotarła do bezpiecznego, przyjaznego miej­ sca, jakby wreszcie znalazła się w domu? Silna dłoń ujęła ją pod brodę. Istvan delikatnie osuszył jej twarz chusteczką. - Cieszę się, że się wypłakałaś. Wiem, że nigdy dotąd tego nie zrobiłaś - odezwał się lekko schrypniętym głosem. Dłoń z chusteczką opadła. - Jesteś taka subtelna, aż prawie nierealna... Nigdy nie widziałem cię równie pięknej - sze­ pnął z uczuciem. Bez trudu odgadła, co to za uczucie i zmartwiała. Jak on śmiał wykorzystywać swój niezwykły, męski magne­ tyzm, by uwodzić własną siostrę?

22

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

Czuła, jak krew pulsuje jej w skroniach. Niczym urze­ czona wpatrywała się w jego płonące oczy, w zmysłowe usta. Wielkie nieba, pomyślała z przerażeniem, co się z na­ mi dzieje? Wydawało się, że Istvan odgadł to nie zadane pytanie. - Ja też to czuję - mruknął miękko. - Co takiego? Odetchnął głęboko kilka razy. - Pożądanie - odparł wreszcie. - Nie! - szepnęła, wstrząśnięta do głębi, gdy przysunął swoją twarz do jej twarzy. Uśmiechnął się z triumfem. - Biedactwo - powiedział cicho, a jego ciepły oddech owiał policzki Tanyi. - Dołożę wszelkich starań, żebyś wkrótce poczuła się lepiej... - Jesteś zupełnie zdeprawowany! - powiedziała łamią­ cym się głosem. - Jak możesz! To straszne, ale... Och, nie wiem, co bym dała, żebyś się nigdy nie urodził i żebyś nie był moim bratem! - To drugie życzenie da się spełnić z łatwością - nie­ oczekiwanie pocałował ją w usta. - Nie jestem nim. - Coś ty powiedział? - To, co słyszałaś. Nie jesteśmy rodzeństwem. W czarnych oczach pojawiły się niebezpieczne błyski. To stwarza wiele nowych możliwości, prawda?

ROZDZIAŁ DRUGI

Oniemiała z wrażenia Tanya śledziła wzrokiem znika­ jącą we wnętrzu zamku szczupłą postać w śnieżnobiałej koszuli i obcisłych czarnych dżinsach. Powinna była po­ biec za Istvanem, ale nie mogła się ruszyć. Powinna była krzyknąć, żeby poszedł do diabła i zostawił ich wreszcie w spokoju, lecz ze ściśniętego gardła nie wydobyło się ani jedno słowo. Z odrętwienia wyrwał ją dopiero gniewny głos Johna i płaczliwe lamenty Lisy. No tak, jeszcze tego brakowało, by nie doszło do jutrzejszego, wymarzonego ślubu. Trzeba wziąć się w garść i skupić na szczęściu brata. Reszta musi zejść na dalszy plan. Istvanem zajmie się później, nie uciek­ nie jej, nie ma obaw. Przeklęty łajdak! I kłamca! Przecież to, co powiedział, to ewidentne łgarstwo. Nie jesteśmy rodzeństwem, też coś. Gdyby było inaczej, gdyby rodzice go adoptowali, wiedziałaby o tym. Mama miała świadomość, że odchodzi, na łożu śmierci wyznałaby pra­ wdę. A nawet gdyby zabrała tę tajemnicę ze sobą, tata wygadałby się z całą pewnością. Nagromadziło się w nim tyle żalu i urazy, że mówił wszystko, co myślał. Nie, dość tego. Teraz trzeba się skupić na tym, by pomóc tym dwojgu. Jutrzejsze wesele musi się odbyć i to w miarę możliwości bez żadnych przykrych niespodzianek. Wes-

24

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

tchnęła bezwiednie. Wiecznie się kimś zajmowała, pocie­ szała, wspomagała, zupełnie przy tym zapominając o sa­ mej sobie. Zaczynała czuć się po prostu zmęczona. Wzięła się jednak w garść, przywołała na twarz nieco sztuczny uśmiech i podeszła do narzeczonych. - Zaprowadzicie mnie wreszcie do hotelu, czy mam biwakować pod gołym niebem? - spytała pozornie lekkim tonem. - Och, strasznie cię przepraszam - zaczął John. - Coś mi się zdaje, że się pokłóciliście z Istvanem - za­ uważyła melancholijnie Lisa. - To nie ma żadnego znaczenia, najlepiej zapomnijmy o nim - odparła pośpiesznie. - Wolałabym porozmawiać o jutrzejszej ceremonii. Umieram z ciekawości. Jak to ma wyglądać? Opowiedzcie mi po drodze. Braciszku, możesz wziąć mój bagaż? - Ujęła przyjaciółkę pod ramię i pociąg­ nęła ją w stronę schodów. John szedł obok nich z absolutnie kamienną twarzą. Na­ pięcie panujące między nim a Lisą aż rzucało się w oczy. Jest gorzej niż źle, pomyślała w popłochu Tanya. - Och, zapomniałam ci podziękować za twoje listy, były niesamowite. Te kolacje przy świecach, te spacery nad Dunajem... Jesteś niepoprawną romantyczką. I najwyraź­ niej zakochaną po uszy. Czy to nie cudowne, że akurat w moim wspaniałym bracie? - Cudowne - przytaknęła potulnie Lisa, lecz bez wię­ kszego przekonania. Tanya stłumiła jęk rozpaczy i zerknęła na Johna. Jego spięta, blada niczym papier twarz stanowiła widok nie do zniesienia. Musi coś zrobić. Musi! Nie pozwoli Istvanowi wszystkiego zniszczyć.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

25

- Mamy jakieś plany na dzisiaj? - ciągnęła dalej z wy­ muszoną wesołością. - Ja zamierzam się najpierw rozpa­ kować, a potem... Och, wiecie co? Zrobię wszystkim przy­ sługę i pozbędę się pewnej osoby, najlepiej raz na zawsze. John, czy w tym zamku są jakieś zakamarki, gdzie można by ukryć dowód zbrodni? - O, i to liczne. Służę daleko idącą pomocą - wymam­ rotał przez zaciśnięte zęby. Spróbowała skwitować te żarty śmiechem, lecz bez re­ zultatu. Atmosfera jak przed pogrzebem, a nie jak przed weselem, pomyślała ponuro. Próbowała jednak dalej. - Skoro nie muszę koczować pod murami, to rozu­ miem, że dostanę jakąś przytulną celę? - Uhm. Tuż obok celi panny młodej - odparł. Lisa milczała, a jej wzrok nieustannie błądził po zamko­ wych krużgankach. Ewidentnie szukała kogoś. Nietrudno było zgadnąć, kogo... Biedny John! Szalał za tą uroczą, drobną blondynką od pierwszej chwili, a ona wyraźnie lubiła przebywać w to­ warzystwie Istvana. Starał się wydobyć z cienia starszego brata, walczył z nim, lecz bezskutecznie. Nic dziwnego. Czy można wygrać z cieniem? Nie. Tak samo, jak nie można go zranić. - A tak wygląda nasz hotel. Wszystko jest dokładnie tak, jak przed wiekami - oznajmił z dumą John, gdy weszli do wnętrza. - To niesamowite! - zawołała z niekłamanym zachwy­ tem, podziwiając ogromne kryształowe lustra, zwielokrot­ niające ich odbicia. - Genialnie, że udało ci się dostać pracę w takim miejscu. Absolutne cudo! Czy to naprawdę auten­ tyczne?

26

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Każdy drobiazg - zapewnił. - Księżna, czyli moja szefowa, odziedziczyła to po przodkach. - Cud, że nie rozgrabiono tego za czasów komunizmu - zdziwiła się. - Komunistyczni dygnitarze też lubili sobie pomiesz­ kać w luksusie, po co mieli to niszczyć? - Zmarszczył brwi na widok rozglądającej się wokół narzeczonej. - Pójdę po klucz do twojego pokoju - burknął i podszedł do ogromne­ go biurka. Tanya postanowiła wziąć byka za rogi i odwróciła się do przyjaciółki. - Co ty wyprawiasz? Czy nie widzisz, jak bardzo go ranisz? - szepnęła z rozpaczą. - Czy nie mogłabyś choć na chwilę zapomnieć o Istvanie? - A ty to potrafisz? - Nie. To znaczy tak - westchnęła z irytacją. - Od jak dawna on tu jest? - Widzę, że się mną interesujesz - zza jej pleców do­ biegł znajomy głos.. - Bo ktoś musi zanieść na górę moje walizki - odcięła się natychmiast. Jej puls przyspieszył gwałtownie. Nie rozumiała, cze­ mu. Tak samo, jak nie pojmowała, dlaczego Lisa od razu pobiegła do Johna. Przecież szukała Istvana? Dziwne. - Co za opanowanie - przyznał z podziwem. - Napra­ wdę nie masz ochoty mnie o nic spytać? Owszem, mam, ale przecież nie przy ludziach, pomy­ ślała ze złością. Postanowiła więc go zignorować i zaczęła udawać, że z ogromnym zajęciem przygląda się porozwie­ szanym na ścianach weselnym girlandom. - Podobają ci się orchidee?-spytał.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

27

- Orchidee? - powtórzyła ze smutkiem. Dopiero teraz dotarło do niej, na co patrzy i nagle powróciły bolesne wspomnienia. - Ulubione kwiaty Ester - zauważył cicho. - Wiem - odparła ze ściśniętym gardłem. Mama powiedziała kiedyś, że te kwiaty przypominają jej rodzinny dom na Węgrzech, gdyż obok niego znajdo­ wała się oranżeria. Jeden Istvan to zapamiętał i na każde urodziny obdarowywał ją orchideami. Na pogrzeb mamy przysłał ogromny, biały bukiet, który ojciec z furią cisnął do kosza na śmieci... Delikatnie dotknął ramienia Tanyi, by przywołać ją do rzeczywistości. - Chciałbym wiedzieć, co myślisz o tym zamku? Podo­ ba ci się? A może nie przypadł ci do gustu? Spojrzała na niego niechętnie. Pewnie zamierza robić przytyki do miejsca, w którym John pracuje. Co za mało­ stkowy, złośliwy człowiek. Niedoczekanie jego! - To przeurocze miejsce. Przytulne i przyjazne. Czuję się tu jak w domu - stwierdziła z przekonaniem. - Mam nadzieję, że nie jak w naszym. Bo jeśli tak, to jeszcze przed wieczorem będzie trochę płaczu - zauważył zagadkowo. Zesztywniała z oburzenia. - A co to niby miało znaczyć? - Może się mylę, ale wydaje mi się, że rodzinne ani­ mozje sięgają dość głęboko. - To ty nas podzieliłeś, to ty zasiałeś ziarno niezgody - sprostowała cierpko. - Uważasz, że ja jestem za wszystko odpowiedzialny? To mi pochlebia. - W jego niskim głosie brzmiała drwina.

28

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Oczywiście nie dostrzegasz błędów i wad innych. Nigdy nie dostrzegałaś i za to cię wszyscy kochali i nadal kochają. Bo ty się poświęcisz, pomożesz, każdego wybielisz. Zała­ godzisz spory. Istny gołąbek pokoju. Zamierzała zignorować jego słowa, lecz ciekawość przeważyła. - A niby jakich wad nie dostrzegałam, hę? - Tego, że twój ojciec faworyzował Johna, a córki tra­ ktował nieco lekceważąco. Broniłaś swojej mamy, choć wydawało ci się, że liczy się tylko ze mną. Przymykałaś oczy na fakt, że mała Sue robi, co zechce. Na przykład bez pytania wyprawiała przedziwne rzeczy z naszymi ubrania­ mi. Wiesz, co o mnie myślano w internacie, gdy w mojej walizce znaleziono dwie wyhaftowane koszule? Parsknęła śmiechem, lecz po chwili opanowała się. - A co masz przeciw Mariann? - W zasadzie nic, za to ty umierałaś z niepokoju, że ona skończy jako kobieta upadła, jeśli jej jakoś nie obronisz przed tymi wszystkimi chłopakami, którzy kręcili się koło domu. Nigdy ci jednak nie przyszło na myśl, żeby potępiać jej kokieterię. Nie wpadłaś też na to, że przychodzili rów­ nież ze względu na najstarszą siostrę... - Co za nonsens! - zaprotestowała gwałtownie. - Jest prześliczna, gdzie mi tam do niej! Na szczęście nie ma w niej nawet odrobiny próżności. Nagle dotarło do niej, w jaki sposób Istvan mówi o ro­ dzinie. „Twój" ojciec, „twoja" siostra. To przypadek czy też... - To, co powiedziałeś... że nie jesteś moim bratem... To tylko taki żart, prawda? - spytała drżącym głosem. - Nie.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

29

Chwila ciszy. - Nie, to niemożliwe. Wiedziałabym o tym! Ty coś krę­ cisz, do czegoś zmierzasz! O co ci chodzi, czego chcesz? - dopytywała się z napięciem. - Powiedz mi! - Jeszcze nie teraz - odparł z wyraźnym zadowole­ niem. - Kiedy los cię z kimś rozdzielił, nie możesz siłą dążyć do ponownego zjednoczenia. Na to trzeba czasu, cierpliwości, delikatności. Przestraszyła się. Istvan najwyraźniej w świecie dawał do zrozumienia, że prowadzi grę, której efektem ma być odzyskanie uczuć Lisy. Jest tak pewien tego, że zniszczy szczęście Johna, że nawet się z tym nie kryje. Nie mogła jednak nic na to odpowiedzieć, gdyż tamci dwoje właśnie do nich podeszli. Tanya z uczuciem położyła dłoń na ramieniu młodszego brata. - Nie musisz mnie odprowadzać. Zajmij się jutrze­ jszą panną młodą - powiedziała z naciskiem. - Ten łobuz zaniesie moje walizki na górę. Niech raz się do czegoś przyda. - Widzę, że wchodzisz w rozgrywkę - zauważył Istvan, podniósł jej bagaże, po czym nieoczekiwanie chwy­ cił ją za rękę i pociągnął za sobą. Wysokie obcasy Tanyi ślizgały się na kamiennych pły­ tach posadzki. Wiedziała, że jeśli się nie wyrwie, to lada moment upadnie i jeszcze skręci sobie nogę. - Puszczaj, brutalu! Gdy nie zareagował, w desperacji chwyciła jakąś porce­ lanową wazę ze stojącej tuż obok konsoli. - Czekaj, zaraz tak ci zagram, że aż ci w uszach za­ dźwięczy!

30

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

Puścił bagaże, zupełnie nie przejmując się ich ewentu­ alną zawartością i błyskawicznie wyjął z dłoni Tanyi kru­ che cacko. - Czy ty aby nie przesadzasz? Zawstydziła się. Chyba rzeczywiście się zagalopowała. - Kobieta ma prawo się bronić - mruknęła. - Ale nie za pomocą jednej z ulubionych waz Napoleo­ na - stwierdził z przekąsem. - Przestań się wygłupiać - parsknęła niczym kotka. - Skąd możesz wiedzieć, co się znajduje w tym zamku? Od jak dawna tu jesteś? - Wystarczająco długo, by się nieco orientować. - Po­ nownie sięgnął po jej bagaże. - Mam nadzieję, że niczego nie uszkodziłem? - Potrząsnął walizką, w której coś za­ grzechotało. - Pas cnoty? I jak ty sobie poradzisz, biedac­ two, jeśli się popsuł? - zadrwił i pobiegł na górę, zostawia­ jąc Tanyę kipiącą ze złości. Musiała jednak podążyć za nim, miał jej rzeczy, klucz od pokoju i znał drogę. - Jeśli coś się stało z prezentem Lisy, to cię zabiję - wydyszała gniewnie, gdy go wreszcie dopadła. - Kosztował mnie fortunę... — Ugryzła się w język. Rzeczywiście, wy­ dała więcej pieniędzy, niż mogła sobie pozwolić, lecz szczęście brata i przyjaciółki nie miało przecież ceny. Istva'n jednak wydawał się to zupełnie ignorować. Uraza Tanyi wzrosła jeszcze bardziej. - Nic i nikt cię nie obcho­ dzi! Niszczysz wszystko, czego się dotkniesz! - wybuchnęła. - Ciebie też parę razy dotknąłem, głównie wyciągając cię z różnych opresji, i jakoś nie doznałaś uszczerbku, pra­ wda? - odciął się, mierząc ją uważnym spojrzeniem. - Wi-

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

31

dzę, że niczego ci nie brakuje. Wszystkie wypukłości masz tam, gdzie trzeba... - Istvan! - zawołała gniewnie, czując, że się rumieni i że robi jej się nieznośnie gorąco. Żaden inny mężczyzna nie potrafił zbić jej z tropu, ten zaś z łatwością wywracał jej uporządkowany świat do góry nogami. - Jak śmiesz tak mówić? - Po prostu staram się ciebie przygotować - wyjaśnił łagodnie. - Wreszcie musisz poznać prawdę. - Mam dość tych bajeczek - z uporem potrząsnęła gło­ wą. - Musisz być moim bratem. Skończ więc wreszcie z tymi niesmacznymi wygłupami. Skręcili w długi korytarz. Istvan objął ją ramieniem, lecz Tanya odtrąciła go ze złością. - Ależ masz rumieńce - ucieszył się. - Jestem wściekła! - Ach, tak... A ja sądziłem, że to raczej z innego po­ wodu. Na przykład dlatego, że udało mi się dotknąć jakie­ goś czułego punktu... we wrażliwym wnętrzu, które skry­ wa się w tym wspaniałym ciele. - Zamknij się! - zażądała. - Gdy to wreszcie zrobię, to będziesz żałować, że nie mówię dalej, ponieważ zajmę się wtedy czymś zupełnie innym... Aż się potknęła z wrażenia. Wielkie nieba, chyba rze­ czywiście nie był jej bratem. W przeciwnym wypadku nigdy by czegoś takiego nie sugerował. Rzuciła na niego ukradkowe spojrzenie. Te usta, ironicznie wygięte, a przez to jeszcze bardziej zmysłowe... Był stanowczo zbyt przy­ stojny, jak na jej potrzeby! Z takim przeciwnikiem trudno będzie wygrać.

32

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Na to nie licz. Z góry uprzedzam, że nie uda ci się mnie zranić. To, przez co przeszłam, zahartowało mnie jak stal. - Stal to bardzo podatny materiał - zauważył w zamy­ śleniu. - Wydaje się być zimny i twardy, wystarczy jednak wrzucić go w ogień, by się stopił jak wosk. A wtedy można go uformować, jak tylko się chce... No tak, znów wykręcił kota ogonem! - Istvan, doskonale wiem, do czego zmierzasz warknęła. - Znowu chcesz namieszać i wszystkich skłó­ cić. Tym razem jednak będziemy mądrzejsi i nie damy się podejść. - A może przyjechałem wszystko naprawić? Może te­ raz jestem innym, lepszym człowiekiem? - zasugerował. Spojrzała na niego zaskoczona. To był błąd. Jej wzrok spoczął na przystojnej twarzy, przesunął się na szerokie ramiona, wąskie biodra, muskularne uda, rysujące się wy­ raźnie pod obcisłymi spodniami... - Dużo jeżdżę konno - oznajmił nagle. Poczuła się jak przyłapana na gorącym uczynku. Z za­ wstydzeniem spojrzała w inną stronę. - A co to ma do rzeczy? - Obserwowałaś moje ciało - stwierdził z niewinną mi­ ną. - Chyba nie dlatego, że cię pociąga fizycznie? - Nie, skądże, oczywiście, że nie! - zawołała z prze­ strachem. Na jego ustach igrał nieodgadniony uśmiech, w pełni godzien Mony Lisy. - Skoro więc nie było w tym seksualnego podtekstu, przyglądałaś mi się, by odgadnąć, w jaki sposób zachowuję formę. Bo raczej nie po to, by poprosić o adres mojego

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

33

krawca? Odpowiadam ci w takim razie, że ćwiczę i upra­ wiam różne sporty. Muszę mieć dużo siły i energii. Czy mam ci zdradzić, w jakim celu są mi potrzebne? - Nie, wołałabym, żebyś zachował to dla siebie - od­ parła lodowatym tonem. Nagle przypomniało jej się, z jaką łatwością uniósł ją do góry przy powitaniu. I jak kiedyś podrzucał w powie­ trze małą wtedy siostrzyczkę, by ją rozbawić i by przestała płakać. A także, jak nie raz i nie dwa wyciągał ją z rzeki czy moczarów, gdy spadła z konia. Zjawiał się natych­ miast, niczym anioł stróż, brał na ręce i zanosił do domu. Ale to było dawno, dawno temu, gdy rodzina Evansćw żyła w spokoju i radości, zanim Istvan wszystkiego nie znisz­ czył. .. - Powiedz mi szczerze, znowu chcesz nam narobić kło­ potów, prawda? - zaatakowała, gdy przystanęli pod dębo­ wymi drzwiami, zdobnymi w okucia z brązu. - No pewnie - odparł nonszalancko i przekręcił klucz w zamku. - Zabawić się, otworzyć stare rany... - Złamać serce albo dwa - podpowiedziała z goryczą. Zastanowił się przez moment. - Jedno. I to tak, by samo tego chciało. Tanya z bólem pomyślała o tamtych dwojgu, których szczęście nagle zawisło na włosku tylko dlatego, że ten drań miał taki kaprys. - Ależ cię uhonorowano. Dostałaś najlepszy apartament w całym hotelu - ciągnął lekkim tonem, jakby cały czas prowadzili niezobowiązującą pogawędkę. Weszli do bogato urządzonego wnętrza. Na łożu z bal­ dachimem pyszniły się całe stosy śnieżnobiałych poduch, drewniana podłoga błyszczała niczym lustro, udrapowane

34

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

jedwabne zasłony ozdabiały ogromne francuskie okna. Szał, przemknęło jej przez głowę, lecz teraz liczyła się jedynie przyszłość Johna, a nie jakieś drobiazgi. - Czyje serce masz na myśli? - spytała nerwowo. - To zależy - odparł zmysłowym głosem. - Niektórzy ludzie starannie ukrywają swoje uczucia i nigdy nie można odgadnąć, co naprawdę myślą. Inni rąbią prawdę prosto w oczy, są szczerzy aż do bólu... - Ale nie ty - szepnęła. - Nie ja - przytaknął, podchodząc do niej i stając tuż przed nią. Nagle zrobiło jej się gorąco. - Nie lubię, gdy ktoś wie, co mi leży na sercu. - Jeśli w ogóle je masz - mruknęła ponuro i przyklęk­ nęła koło swoich bagaży. Z całą pewnością nie miał, pomyślała, otwierając waliz­ kę. W przeciwnym razie nie złamałby serca mamie, Lisie i paru innym osobom. - Złamałem ci je? - spytał ze współczuciem. Zwiedziona jego tonem przez chwilę sądziła, że mówi o jej sercu! Poderwała się tak szybko, że straciła równowa­ gę i omal się nie przewróciła. Przytrzymał ją za ramię. - Nie dotykaj mnie! - zareagowała nerwowo. Co się ze mną dzieje? Czemu tak się zachowuję? - Och, przepraszam, że nie pozwoliłem ci upaść na ten twój zgrabny tyłeczek! Ale przecież wtedy nie mogłabyś dalej zadzierać nosa, prawda? Powinnaś więc być mi raczej wdzięczną - wycedził. - No, to jak? Złamane? W czarnych oczach dostrzegła rozbawienie. Nagle zro­ zumiała. Nabijał się z niej! - Chodzi ci o moje rzeczy? Nie, wszystko w porządku. Prezent dla Lisy też.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

35

- Chcesz wiedzieć, co ja dla niej przygotowałem? spytał z dwuznacznym uśmieszkiem. - W żadnym wypadku! - zaprotestowała pospiesznie. - Nie bój się, nie kupiłem jedwabnej bielizny. - Nic mnie to nie obchodzi - wysyczała przez zaciśnię­ te zęby. - Powinieneś wykazać choć tyle taktu, by w ogó­ le nie dawać żadnego prezentu, nie przypominać o sobie i zniknąć stąd jak najprędzej. Duchy przeszłości nie są mile widziane na weselach. Czarne oczy zalśniły niebezpiecznie. - Chcesz, bym wyjechał, zanim nabroję? - Dokładnie tak. - To poproś mnie ładnie. Zmełła w ustach przekleństwo. Nie miała wyjścia. To była jedyna szansa. Musiała ratować Johna i Lisę. - Bar... - zaczęła, ale nagle zamilkła. Nie, nie przej­ dzie jej to przez gardło. - No, proś - zachęcił. - Ktoś wreszcie musi złamać tę twoją dumę. - Do diabła, Istvan, czy zależy ci tylko na tym, żeby wszystkie kobiety robiły to, co zechcesz? Mścisz się na mnie, gdyż nie zgadzam się tańczyć, jak mi zagrasz? - Kiedyś miałaś odmienne zdanie. O ile dobrze pamię­ tam, łaziłaś za mną krok w krok - przypomniał. Na rozgniewanej twarzy Tanyi pojawiły się rumieńce. - Zachowywałeś się tak nietypowo, że byłeś jedyną atrakcją w naszym małym, sennym Widecombe, gdzie nigdy nic się nie działo. Szybko jednak nauczyłam się, że pod zwodniczą maską oryginała nie kryje się zupełnie nic! - Stałaś się złośliwa i zgorzkniała, zupełnie nic przypo

36

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

minasz słodkiej, kochanej Tanyi, jaką znałem. Co cię tak zmieniło? Spojrzała na niego twardo. - Naprawdę chcesz wiedzieć? Ty! To przez ciebie je­ stem taka, jaka jestem! Nie cierpię samej siebie, swojego zachowania, ale nic nie potrafię na to poradzić! To ty zni­ szczyłeś tamtą dawną Tanyę. - Wreszcie powiedziała mu prosto w twarz pełne gniewu słowa, które pragnęła z siebie wyrzucić już od wielu lat. Ponuro zmierzył ją wzrokiem. - A możesz mi łaskawie zdradzić, w jaki sposób tego dokonałem? - Bardzo prosto. Wystarczyło wpędzić mamę do grobu swoim niespodziewanym zniknięciem - odparła z bólem. - Wiedziała, dokąd pojechałem. Oczy Tanyi rozszerzyły się ze zdziwienia. - Jak to? - Tak to. Zbyt pośpiesznie wyciągasz wnioski, to wszy­ stko. Ester zdradziła mi, że ma raka i że zostało jej nie­ wiele czasu. To nie ja ją zabiłem, lecz śmiertelna choroba, zbyt późno wykryta - wyjaśnił łagodnym, współczującym tonem. - Tobie powiedziała, a nam nie? - zawołała z wyrzu­ tem. Nawet w takiej sprawie musiała go faworyzować. Popatrzył na nią ze zrozumieniem. - Nie chciała was martwić, postanowiła ukrywać swój stan, jak długo się da. - Czemu więc wyjawiła ci prawdę? - Żeby mnie powstrzymać od wyjazdu - powiedział spokojnie. Ze zgrozą pokręciła głową.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

37

- Wiedziałeś, że umiera i... i wyjechałeś? Jak mogłeś? - Musiałem - stwierdził stanowczo. - Pragnęła, bym został i nadal udawał jej syna. Odmówiłem. Odwróciła się, by ukryć twarz i podeszła do okna. Bez­ wiednie zacisnęła palce na jedwabnej zasłonie. Miała wra­ żenie, że wszystko wymyka jej się z rąk. To, co brała za prawdę, okazało się kłamstwem. Opanowała się jakoś i po­ nownie spojrzała na Istvana. - To właśnie po jej śmierci tak się zmieniłam. Musia­ łam zająć się ojcem, który nagle utracił sens życia i za­ mknął się w sobie. Jest kompletnie bezradny, zdany tylko na mnie. - Tak, Lisa mi mówiła, że się nim opiekujesz - wspo­ mniał. - I domem. To masa roboty. - Nie stać nas na zatrudnienie kogoś do pomocy. Ale i tak sobie radzę. Nauczyłam się, że przy odpowiedniej organizacji da się prowadzić dom i własny interes - odpar­ ła zdecydowanym tonem. - Nic dziwnego, że przestałam być naiwną gąską, jaką mnie znałeś i jaką wolałbyś mnie widzieć. Codziennie muszę zaciskać zęby i wykazywać się twardym charakterem... - Przerwała, gdyż jego badawczy wzrok zbijał ją z pantałyku. - Mów dalej. Ciekawi mnie, co robisz. Pewnie prowa­ dzisz szkółkę jazdy konnej? - zasugerował. - Lepiej - skwitowała lakonicznie. - Organizuję waka­ cje w siodle. - U was? - Nie - odparła z dumą. Niech wie, że udało jej się coś osiągnąć, mimo wyjątkowo nie sprzyjających warunków. - Za granicą. Na razie we Francji. I nie jest to bynajmniej zwykłe sobie jeżdżenie, moi klienci podróżują po mało

38

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

znanych, malowniczych okolicach, tworząc coś na kształt cygańskich taborów. Niestety, nie wyglądało na to, by udało jej się zrobić wrażenie na Istva'nie. - Nie wiem, czy to akurat najlepszy czas na rozkręcanie interesu - mruknął powątpiewającym tonem. - Mam pewne plany tutaj. John załatwia mi... A guzik, więcej nie zdradzę, nic ci do tego. - Pewnie, zawsze lepiej trzymać swoje karty przy sobie - zauważył zagadkowo, po czym nieoczekiwanie pochylił się nad otwartą walizką i wyciągnął z niej wyjątkowo ską­ pe figi, zanim Tanya zdążyła go powstrzymać. - To twoje? - spytał z kpiną i lekkim niedowierzaniem. - No, no, cał­ kiem nieźle jak na córkę pastora. - Zostaw to! - zażądała z oburzeniem. Zakołysał skrawkiem białego materiału na wyciągnię­ tym palcu. - Wiesz - zauważył od niechcenia - gdyby teraz ktoś wszedł do tego pokoju i zobaczył mnie z twoimi niewy­ mownymi w ręku, dałby głowę, że jesteśmy... - Dosyć! Ani słowa więcej! - A niby czemu? - spytał z zainteresowaniem. Z całych sił próbowała się opanować. Nie mogła dać zbić się z tropu. Musiała pamiętać o swoim celu. - Nie jestem zainteresowana rozwijaniem tego tematu. Chcę jedynie, żebyś odczepił się od Lisy i Johna. - Zrobisz wszystko dla tych, których kochasz, prawda? - W zamyśleniu wrzucił figi z powrotem do walizki. Podszedł i wziął Tanyę w ramiona. Przestraszona, za­ stygła w bezruchu. -• Sądzę, że potrafię zrobić dobry użytek z twojej bez-

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

39

granicznej wręcz lojalności - powiedział niebezpiecznie miękkim tonem. - Zgaduję, że chętnie przystaniesz na mo­ je warunki. - Jakie warunki? - spytała podejrzliwie. - Wszystkie, jakie tylko zechcę, mam nadzieję. Prze­ cież pragniesz powstrzymać mnie przed zniszczeniem szczęścia tych dwojga - oznajmił z nie ukrywanym zado­ woleniem, po czym spokojnie pomaszerował do wyjścia. Zrobiło jej się słabo. - Poczekaj, nie odchodź! Zerknął na nią przez ramię. - Zmiękłaś? Zaczynasz błagać? - Nie, ale... - Jesteś dumna jak paw, ale jeszcze tego pożałujesz - dodał, otwierając drzwi. Zaklęła w myślach, co zdarzyło jej się bodaj pierwszy raz w życiu. - Wracaj! Z aroganckim uśmieszkiem zamknął drzwi i oparł się o futrynę. - Zajęło mi to mniej czasu, niż przypuszczałem. Świet­ nie. Długo czekałem na tę chwilę. - Jego głos zmienił się nieco, stał się niższy i bardziej matowy. - Czeka nas kilka miłych... momentów. - Nie rozumiem, o co ci chodzi. - Doprawdy? Seksualny podtekst jego wypowiedzi był aż nadto wy­ raźny. Tanya nerwowo wytarła nagle wilgotne dłonie o spódniczkę. Teraz już nie miała najmniejszych wątpliwo­ ści. Ten człowiek nie mógł być jej bratem. - Nie - szepnęła z trudem. Spokojnie, weź się w garść.

40

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

Nie daj się. Co się z tobą dzieje? Oddychaj, głęboko oddy­ chaj. - Ty próbujesz... - zaczęła znowu, lecz głos odmówił jej posłuszeństwa. Sfrustrowana i wściekła, przestała nad sobą panować, skoczyła ku swemu prześladowcy i na oślep zaczęła go okładać pięściami. Istvan mocno chwycił ją za nadgarstki. - Wygrałem, jak widzę. Nie wierzysz? Udwodnię ci. I pocałował ją. To by jeszcze jakoś zniosła, lecz on pocałował ją właśnie tak, jak to sobie wymarzyła, jak pra­ gnęła być całowana. Wszystko zniknęło, została kobieta i mężczyzna, a w nich i między nimi rodzący się płomień, rozniecany przez łagodną i czułą, a przecież tak bardzo namiętną pieszczotę warg... Mimowolnie jęknęła z rozpaczą. Nie, każdy, tylko nie on! Nienawidzi go! Nie wolno jej odczuwać rozkoszy, nie może dać się tak zwieść. To wcielony diabeł. Przegra, jeśli go zapragnie. On wykorzysta to bez najmniejszych skru­ pułów, byleby tylko ją upokorzyć. A jednak jego pocałunki były tak zniewalające, tak pełne słodyczy, że nie mogła nie odczuwać przyjemności. Tak właśnie to sobie wyśniła, usta ukochanego powinny być akurat takie, jak Istvana, cudownie ciepłe, budzące dreszcz i chęć oddania się... - Mam nadzieję, że jeszcze cię nie przekonałem - sze­ pnął. - Bardzo chętnie dostarczę ci dalszych dowodów. Z trudem odwróciła głowę i jego usta szczęśliwie nie do­ tknęły jej warg, lecz szyi. Szczęśliwie? Dla nagle rozbudzo­ nych pragnień tak, ale nie dla jej woli. Jak mogła skutecznie stawiać opór, gdy całe ciało spiskowało przeciw niej? - Przestań! - jęknęła ostatkiem sił. - Wierzę, że nie jesteś moim bratem.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

41

- Ja ci udowadniam zupełnie coś innego... - wymru­ czał w płomienną burzę jej włosów. Z najwyższym wysiłkiem stłumiła dreszcz. Nie, za żad­ ne skarby świata nie zdradzi się przed nim, nie okaże, jak cudownie jest znajdować się w jego ramionach. Lecz on nie dbał o nic, odwrócił jej twarz ku sobie i pocałował Tanyę tak, jakby już należała do niego. Nogi ugięły się pod nią z wrażenia. Istvan naprawdę dążył do tego, by połączyła ich bardziej intymna więź niż ta, która zazwyczaj łączy rodzeństwo...

ROZDZIAŁ TRZECI

Wstrząśniętej, kompletnie wytrąconej z równowagi Tanyi przyszło nagle na myśl, by przestać się zastanawiać i wahać. Czy nie lepiej porzucić wszelkie obawy i poddać się uczuciom, które wydawały się równie niepohamowane jak rozszalały żywioł? Zmysłowe pocałunki Istvana bynajmniej nie pomagały jej w podjęciu bardziej rozsądnej decyzji... - Och - wyrwało jej się nagle, a jej smukłym ciałem wstrząsnął dreszcz. - Widzę, że do czegoś zaczynamy dochodzić - uśmie­ chnął się z zadowoleniem. - Pierwszy wyłom w murze zo­ stał uczyniony. Ale nie śpieszmy się. Słodycz podboju naj­ lepiej jest smakować powoli, nie sądzisz? Ale Tanya nie słuchała. Jak mogła słuchać, gdy męska dłoń zręcznie rozpinała jej żakiet i przez cieniutką bluzkę pieściła jej ciało, tak chętne, tak gorące, choć nigdy jeszcze w ten sposób nie dotykane. - Istvan! - zaprotestowała słabo. - Nie ponaglaj - celowo udał, że zrozumiał to inaczej. - Mamy masę czasu... W oszołomieniu odchyliła głowę do tyłu i pozwoliła się pieścić. Jej piersi nabierały cudownej pełni pod jego dłonią, przypominając owoce dojrzewające w cieple słońca. Było

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

43

jej tak rozkosznie... Wiedziała, że skończy się to dla niej bardzo źle, lecz rozsądek opuścił ją zupełnie. Żakiet miękko spłynął na podłogę, a guziki bluzki roz­ pinały się jeden po drugim. Wreszcie Istvan nieśpiesznie rozchylił materiał, a Tanya wstrzymała oddech. To strasz­ ne, ale tak bardzo chciała, by jej opalone ciało zrobiło na nim wrażenie... I zrobiło. Wpatrywał się w nią niczym urzeczony. - Och, Tanya! -jęknął tylko zdławionym głosem. Dotknij mnie, dotknij, błagały jej zmysły, gdy stał tak bez ruchu. - Przestań! - szepnęła z trudem. - Nie mogę! Nie, dłużej nie wytrzymam, pomyślała i już miała sięg­ nąć po jego dłoń i położyć ją tam, gdzie powinna się znaj­ dować, gdy wreszcie sam dotknął jej piersi. Zakręciło jej się w głowie. Och, czemu nie może znaleźć dość siły, by zerwać ten czar, jaki niechybnie na nią rzucił. To potworne, zachowuje się jak kobieta bez zasad, nie wolno tego robić, nie wolno... Istvan delikatnie pieścił rozpalone ciało Tanyi, która oddychała szybko i gorączkowo. Po chwili pocałował ją czule, jakby wzruszony jej bezradnością. Idiotko, zrób coś, póki jeszcze możesz, pomyślała roz­ paczliwie. - Nie - szepnęła bez przekonania. - Za późno... - Ale przecież nie możemy... - Możemy. Już nic nas nie powstrzyma. Bez ostrzeżenia pchnął ją na łóżko. Zapadła się w mięk­ kie poduchy niczym w biały puch. Istvan pochylił się nad

44

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

nią. Gdy przesunął dłońmi po jej udach, nie mogła już dłużej żywić żadnych wątpliwości co do jego zamiarów. Wykręciła mu się rozpaczliwie i wyskoczyła z łóżka, gorączkowo rozglądając się za bluzką. Ze zdumieniem spo­ strzegła, że leży ona dość daleko na podłodze. Kiedy on ją tam rzucił? Istva'n ułożył się wygodnie i nonszalancko splótł ręce za głową. - Biegnij po nią - zaproponował prowokacyjnym to­ nem, uśmiechając się. Przez chwilę nie dotarło do niej znaczenie jego słów, po czym pośpiesznie osłoniła się dłońmi. - Ty draniu! No tak, jeszcze tego brakowało, żeby mu robiła przyje­ mność bieganiem półnago po pokoju! Szybko, lecz z god­ nością, podeszła do leżącej na ziemi bluzki. Gdy nerwowo usiłowała ją włożyć, poczuła otaczające ją ramiona. lstva'n sięgnął po bluzkę, pomógł jej się ubrać, po czym odwrócił ją przodem do siebie, żeby zapiąć guziki. Przynajmniej tak w pierwszej chwili sądziła... Ciemna głowa nieoczekiwanie pochyliła się nisko i Tanyi ziemia uciekła spod stóp, gdy gorące usta dotknęły jej piersi. - Istvan! -jęknęła z przerażeniem i zachwytem. - Tak, wiem - mruknął niewyraźnie. Poczuła, jak jej opór błyskawicznie słabnie. Musiała zaakceptować fakt, że ciało żyje własnym życiem, niepo­ kojącym i grzesznym, zupełnie nie przystającym do zasad, jakie niegdyś starannie wpajano córce pastora. Stało się, pragnę go, pomyślała bezradnie. Jak kiedykol­ wiek mogłam winić Lisę za to, że mu uległa? Doskonale

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

45

ją teraz rozumiała. Nagle przyszło jej do głowy coś nowe­ go. Jakim prawem wini Istva'na, skoro sama wpadła w pu­ łapkę namiętności? Dopiero teraz poznała, jaka to niszczą­ ca siła. Właśnie, zapomniała o Lisie. - Dość! - zażądała nieswoim głosem. - Chcesz, żebym ja też zaszła z tobą w ciążę? Zamarł. Po chwili wyprostował się, a czarne oczy spo­ jrzały na nią nieprzyjaźnie, - Ależ ty się zmieniłaś. Zachowujesz się jak jędza. W zasadzie miał rację. Sama była głęboko rozczarowana swoim postępowaniem. Drżącymi dłońmi zaczęła zapinać bluzkę, co szło jej dość opornie. - Tylko dlatego, że mnie do tego zmuszasz - wyjaśniła z urazą. - Myślisz, że nie wiem, o co ci chodzi? Prowadzisz ze mną grę, chciałeś udowodnić, że wygrasz ze mną. W po­ rządku, punkt dla ciebie. Jesteś groźniejszym przeciwnikiem, niż sądziłam. Udało ci się uzyskać chwilową przewagę... - Chwilową przewagę? - zdziwił się, a w jego oczach pojawił się niebezpieczny błysk. Od niechcenia przesunął dłonią po jej biuście i Tanya nie mogła opanować dresz­ czu. - Nie oszukujmy się - mruknął z satysfakcją. - Iskrzy między nami od tego momentu, gdy zaczęłaś podejrzewać, że jednak mówiłem prawdę i nie jestem twoim bratem. Jeśli nie przestanie być tak strasznie zadowolony z sie­ bie, to go chyba zabiję, przemknęło jej przez głowę. - Bo mnie wyprowadzasz z równowagi, to wszystko - sprostowała z oburzeniem. - Najpierw celowo mnie zszo­ kowałeś tą wiadomością, a potem wykorzystałeś moje oszo­ łomienie. Ale doskonale wiem, że nie chodziło ci o mnie. To jedynie część twojego planu.

46

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Tak? - warknął. - Umiesz czytać w moich myślach? - To nic trudnego, bo tylko jedno ci w głowie! Zamie­ rzasz uwieść Lisę. Przystojna smagła twarz zmieniła się w nieprzeniknioną maskę. - Uwieść ją? - powtórzył. - Na dzień przed jej ślubem? - Przecież ty jesteś zdolny do wszystkiego - zaatako­ wała z gniewem. - Dam głowę, że knujesz, jak się wślizg­ nąć do jej pokoju i... - Naprawdę sądzisz, że byłbym skłonny wykorzystać dziewczynę w jej panieński wieczór? - spytał przez zaciś­ nięte zęby. Tanya aż się trzęsła z wściekłości, gdy patrzyła na sto­ jącego przed nią człowieka, niegdyś tak bliskiego, a teraz zupełnie obcego. Jak to możliwe, że kiedyś układało się między nimi tak dobrze? A potem nagle wszystko się zmie­ niło. Innych też traktował okropnie, nie tylko ją. Przypo­ mniała sobie, jak trzaskał drzwiami po kolejnej sprzeczce z tatą, jak bił do nieprzytomności tych, którzy próbowali przezywać go Cyganem. I nie tylko to. - Nigdy nie zapomnę tych trzech dni przed twoim wy­ jazdem - powiedziała łamiącym się głosem. - Pokłóciłeś się z mamą. Przestałeś z nią rozmawiać, nie chciałeś jeść. Błagała, byś raczył się do niej odezwać, lecz ty byłeś zimny i obojętny jak głaz. Ty jeden wiedziałeś, że ona umiera, a traktowałeś ją jak powietrze. Tak, myślę, że jesteś zdolny do najgorszego świństwa. Odetchnął z trudem. - Boże, daj mi siłę - szepnął. - Tanya, zrozum... - za­ czął błagalnie. Nie zamierzała tego słuchać.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

47

- Teraz ja mówię - ucięła ostro, choć przyszło jej to z tru­ dem, bowiem odezwała się w niej wrodzona skłonność do współczucia i przebaczenia. - Nie mam co do ciebie żadnych złudzeń i wiem, że chcesz zrujnować przyszłość Johna, jego szczęście. Zawsze go nienawidziłeś, pogardzałeś nim, wyko­ rzystywałeś każdą okazję, by zrobić z niego durnia! - Nie ja. Sam to robił - zaprotestował ostro. - Pró­ bował mnie naśladować, zamiast po prostu być sobą. Po kiego diabła wdrapywał się na skały, skoro ma lęk wyso­ kości? Po co chciał jeździć na najdzikszych koniach, jak ja? Powinien był rozwijać własne zdolności, a nie małpo­ wać mnie. Nic dziwnego, że wiecznie robił sobie krzywdę i Lisa ciągle musiała pielęgnować swojego chłopaka, za­ miast mieć z niego jakiś pożytek. - To przez ciebie wychodził na mięczaka - wytknęła z rozgoryczeniem. - Sam się o to prosił - odparł z irytacją. - Za wszelką cenę starał się być mną, co uważam za szczyt idiotyzmu. Przecież nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby się znajdować na moim miejscu. - Doprawdy? - zadrwiła. - Byłeś ukochanym synem, forsy miałeś jak lodu, dziewczyny szalały za tobą, a chło­ pcy z całych sił próbowali ci dorównać... - Zamilkła, gdyż zdała sobie sprawę z tego, że zdradza swoje uczucia, opi­ sując go tak pozytywnie. - A czy przy tym wszystkim wyglądałem na szczęśli­ wego? - spytał tylko. Zaskoczył ją. Rzeczywiście, zawsze dostrzegała w nim jakiś smutek, jakby żal za czymś utraconym czy wręcz nie zaznanym. Dawno temu naiwnie wyobrażała sobie, że jej podziw i przywiązanie przyniosą mu ulgę...

48

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Manipulujesz mną, Istvan - powiedziała oskarżycielsko. - Uciekasz się do argumentów emocjonalnych, a nie racjonalnych. - Nie mam wyjścia. Jesteś bardziej uparta, niż przypu­ szczałem. Muszę zmienić taktykę. - Och! - syknęła wściekła, że omal nie dała się nabrać. - Nie pozwolę ci mnie traktować jak pionka w twojej grze. Tak samo, jak nie pozwolę ci skrzywdzić Lisy! - Śśśś, może cię usłyszeć. - Nic mnie to nie obchodzi! - Z furią podniosła żakiet i włożyła go. Odczuwała ogromną potrzebę ukrycia swego ciała, swoich potrzeb, swojego głodu... Musiałabym chyba zacząć nosić zbroję, widziałam tu jedną na korytarzu, po­ myślała melancholijnie. -I tak zamierzam jej powiedzieć, co chciałeś zrobić. Niech wie... - Dlaczego nie nosisz stanika? No nie, tego było już za wiele! Niewiele myśląc, cisnęła w niego telefonem, gdyż akurat nawinął jej się pod rękę. Na szczęście Istvan zdążył się uchylić, co sprawiło jej ulgę. - Wynocha! - wrzasnęła. - Ciekawe, bardzo ciekawe... - mruknął w zadumie. - To raczej zagadkowe, że tak nieprzystępna kobieta z upo­ dobaniem chodzi bez bielizny, nie sądzisz? Tanya doszła do wniosku, że musi wziąć się w garść, inaczej nic z nim nie wskóra. - Spróbuj tę zagadkę rozwikłać - zaproponowała, gdyż nie zamierzała zdradzać prawdy. Za nic w świecie by się nie przyznała, że uwielbia czuć miękki dotyk materiału na nagiej skórze. - Odpowiedź jest prosta. To zmysłowość - odparł ci­ cho. - Zawsze taka byłaś. Zanurzałaś twarz i dłonie w koń-

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

49

skiej grzywie albo w mięciutkim futerku szczeniaka, tarza­ łaś się półnaga w chłodnej trawie na łące... Zarumieniła się ponownie. - Nosiłam kostium kąpielowy - wymamrotała. -I mia­ łam zaledwie trzynaście lat. Tak, wtedy była jeszcze zbyt młoda, by rozumieć, cze­ mu kocha miły dotyk miękkich rzeczy, czemu przytula się mocno do pleców Istvana, gdy ten zabiera ją na przejażdżkę motocyklem, czemu głęboko wdycha zapach jego skórza­ nej kurtki... Czyżby to naprawdę była zmysłowość, zanie­ pokoiła się. - Mogę? - rozległ się za drzwiami płaczliwy głos Lisy. Z rozczarowaniem potrząsnął głową, jakby mu przerwa­ no w ważnym momencie. Tanya natomiast odczuła ogro­ mną ulgę. - Wejdź - z rezygnacją odpowiedział Istvan. Lisa nieśmiało wślizgnęła się do pokoju i z niepokojem popatrzyła na ich twarze. - Co wy robicie? - Nic nowego, kłócimy się - wyjaśniła z niejaką goryczą jej przyjaciółka. - Czy ty też nie używasz biustonosza? - wypalił bez ogródek Istva'n. - Zamknij się! - zareagowała natychmiast Tanya. Jego pytanie wskazywało aż nadto jasno, że ona nie nosi bielizny! Nic więc dziwnego, że Lisa aż oniemiała z wra­ żenia. - A, tu jesteście-usłyszeli nagle głos Johna.-Ruszcie się wreszcie, niedługo zacznie się przyjęcie. - Myślałem, że już się zaczęło - zauważył od niechce­ nia Istvan. - My tu sobie tymczasem miło gawędzimy...

.

50

•

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Tak miło, że właśnie miałam cię zamordować - spro­ stowała uszczypliwie Tanya. - Nie przejmujcie się nią, akurat przechodzi mały kry­ zys - zauważył pobłażliwym tonem. - Zaraz ty przejdziesz przez całkiem spory kryzys, jak ci wreszcie przyłożę - zagroziła. W pokoju zapadła martwa cisza. Lisa i John wpatrywali się w Tanyę ze zdziwieniem. Nieco zakłopotana, znużonym gestem przesunęła dłonią po czole. - Chyba jestem zmęczona, za wcześnie dziś wstałam. Muszę wziąć prysznic. - Słyszeliście? Idźcie. Ja z nią zostanę, pogadamy sobie jak za dawnych dobrych czasów - wtrącił z niewinną miną Istvan, czym ostatecznie wyprowadził ją z równowagi. - Niech cię szlag trafi! - warknęła, zupełnie już nie bacząc na to, co mówi. - Nic z tego, mam jeszcze parę rzeczy do załatwienia. - Spokojnie wytrzymał jej mordercze spojrzenie. -I propo­ zycję dla ciebie. Zacznij wreszcie myśleć. Przestań wierzyć w to, co ci kiedyś powiedziano i sama rusz głową. Znajdziesz mnie na dole. Domyślam się, że chcesz mi zadać kilka pytań. Rzeczywiście płonęła z ciekawości. Teraz, gdy przesta­ ły ją zaprzątać grzeszne pragnienia, intrygująca tajemnica jego pochodzenia zaczęła wybijać się na pierwszy plan, Ale przecież nie zamierza zaspokajać próżności tego drania, okazywać nadmiernego zainteresowania i domagać się wy­ jaśnień. To by mu zanadto pochlebiło. - Wcale nie - ucięła wyniośle. - Guzik mnie obchodzi, kim... - Ani słowa więcej! - przykazał. - To sprawa między nami dwojgiem.

1

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

51

- Mam wrażenie, że cała rodzina ma prawo wiedzieć. - Nie. Tylko ty - dodał miękko. - Czemu akurat ja? Posłał jej kpiące spojrzenie. - Bo jesteś uparta jak osioł. Z innymi nie będzie kło­ potu, ale ciebie będę musiał długo przekonywać, zanim uwierzysz, że to prawda. - A odkąd ty mówisz prawdę? - spytała zjadliwie. Za­ uważyła coraz bardziej zdumione miny brata i przyjaciółki, i zawstydziła się. Rzeczywiście, zachowywała się strasznie głupio. - Wybaczcie, ale on mnie doprowadza do szału. - Odpocznij - poradził spokojnie Istvan, wychodząc. I przemyśl to. A jeśli pisniesz komukolwiek choć słówko, to gorzko pożałujesz. Wiesz, że nie żartuję, prawda? Tanya w ponurym milczeniu wpatrywała się w drzwi, za którymi zniknął. John zmarszczył brwi. - Co się między wami dzieje? - Nic. - Och, nie gniewaj się na niego - odezwała się nieśmia­ ło Lisa. - Nie jest taki zły, na jakiego wygląda... No, tego się nie spodziewała! - Ty go bronisz? Ty? Po tym, jak... - W ostatniej chwili ugryzła się w język. Mało brakowało, a zdradziłaby przed Johnem starannie skrywaną tajemnicę o ciąży Lisy. Gdyby wiedział, że jego narzeczona przed czterema laty straciła dziecko Istvana... - Po tym, jak potrafił nas teraz skłócić, nas, dwie najlepsze przyjaciółki? Przez niego skaczemy sobie do oczu tuż przed twoim ślubem, a ty go usprawied­ liwiasz? - Proszę, daj mu szansę - błagała Lisa. - Źle go oce­ niasz.

52

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

W tym momencie John zaklął z furią i wyszedł, trzaska­ jąc drzwiami. - Widzisz, co narobiłaś? - zdenerwowała się Tanya. - Broń dalej tego łajdaka, a stracisz narzeczonego. Prze­ cież wiesz, że oni się nienawidzą i że Istvan to drań. Pra­ gnie zniszczyć twoje małżeństwo, gdyż nie może ścierpieć tego, że ktoś mógłby być szczęśliwy. - Mylisz się! On był dla mnie dobry... - Doprawdy? - spytała z goryczą. Zupełnie nie rozu­ miała, czemu Lisa staje po jego stronie. Trudno, musi być okrutna i odświeżyć przyjaciółce pamięć. - Czy już zapo­ mniałaś, co cię przez niego spotkało? - Nie - westchnęła. Z zakłopotaniem ujęła dłonie Tanyi i uścisnęła je mocno. - Doskonale pamiętam, co kiedyś dla mnie zrobił i dlatego błagam cię, nie uważaj, że powin­ nam go nienawidzić, bo nie mogę... - Ty go kochasz! - wyszeptała ze zgrozą. - Tak, to znaczy nie... - poprawiła się pośpiesznie. - A co z Johnem?! - Wychodzę za niego, tak jak było ustalone. Tanya z rozpaczą zagryzła wargi. Cóż jest warte mał­ żeństwo bez miłości? A może Lisa kocha jej brata, a fascy­ nacja tym wcielonym diabłem jest tylko chwilowa? Może wystarczy tylko go jakoś stąd usunąć, a wszystko wróci do normy? Co z oczu, to i z serca... - Posłuchaj - odezwała się zdecydowanie. - Istva'n próbuje nas poróżnić, nie wiem, czemu, ale to prawda. Wykorzystuje fakt, że obie jesteśmy podenerwowane... - Ja biorę ślub, więc to normalne, ale dlaczego ty? - Przyjaciółka spojrzała na nią badawczo. Nie, nie dołoży jej ciężaru i rewelacje o próbie uwie-

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

53

dzenia oraz o relacjach rodzinnych zatrzyma dla siebie. Uśmiechnęła się nieco sztucznie. - Interesy - wyjaśniła zwięźle. - Nie za dobrze mi idzie, męczy mnie to okropnie. - Och, tak mi przykro. - Nie martw się, jakoś sobie poradzę. Dzięki pomocy Johna rysują się nowe perspektywy. Po cichu załatwia mi możliwość podpisania kontraktu z tutejszą stadniną na pro­ wadzenie szkoły jazdy konnej. Mają tu rewelacyjne wierz­ chowce, a ja bym dostała wyłączność na organizowanie kursów. Wyobrażasz sobie? Ale to na razie sekret, nie chcę, żeby ktoś wykorzystał ten pomysł i sprzątnął mi taką oka­ zję sprzed nosa. Hej, rozchmurz się - zaproponowała z udawaną wesołością. - Panna młoda powinna być cała w skowronkach. Chyba musimy spędzić trochę czasu ra­ zem, to dojdziemy do siebie. Spojrzały sobie głęboko w oczy, z miłością, ale i z nie­ pokojem. Przyjaźniły się od wieków, gdyż ich matki bardzo się lubiły i spotykały się często, gdy dziewczynki były jeszcze bardzo malutkie. Jedynie związek z Lisą pozostał niezmącony przez te wszystkie lata. Pozostałych bliskich sobie ludzi udało się Istva'nowi stopniowo skłócić. A teraz atakował je dwie. Nic dziwnego. Zawistnie niszczył przyjaźń innych, gdyż sam nie był do niej zdolny. A ona kiedyś uważała go za wspa­ niałego człowieka! Chyba rzeczywiście miała klapki na oczach. - Proszę, nie pozwólmy, by coś się między nami zmie­ niło. Tyle razem przeszłyśmy. Tak naprawdę, to mam tyl­ ko ciebie. Tacie się nie zwierzę, siostry to papużki-nierozłączki...

54

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Nic nie stanie między nami, obiecuję - Lisa płaczli­ wie pociągnęła nosem. - Wiesz co? Nie psujmy dzisiejsze­ go wieczoru, jest taki wyjątkowy. Włóż tę obłędną białą sukienkę, o której napisałaś mi w liście i niech wszyscy faceci padną trupem! Obiecuję, tę noc będziemy długo pamiętać! - Jasne - Tanya szybko otarła spływającą po policzku łzę. - Pokażemy Węgrom, jak się bawią dziewczęta z hrab­ stwa Devon. - I... nie kłóć się więcej z Istvanem - spróbowała po­ nownie Lisa. - Spróbuj go zrozumieć, wejść w jego skó­ rę... Och, on tyle dla mnie znaczy! - Słuchaj... - zaczęła ostrzegawczo Tanya. - Nie, tym razem ty mnie wysłuchaj. Kiedyś zrobił dla mnie coś wspaniałego i nigdy mu tego nie zapomnę. - Żartujesz. Co to było? - spytała z niedowierzaniem. - Nie wolno mi tego zdradzić. Tylko on sam mógłby ci to powiedzieć. No, tak, znów ma jakieś wspólne sekrety z tym draniem. Niedobrze. - Nie wierzę w to, że potrafiłby zdobyć się na bezinte­ resowny gest. Musiał w tym widzieć jakąś korzyść dla siebie... - Urwała, gdyż dostrzegła łzy w oczach przyja­ ciółki. - A ty wciąż masz do niego słabość... - Uwielbiam go - padła natychmiastowa odpowiedź. - I ciebie też. Dałabym się za was zabić. Dlatego błagam, pogódźcie się, przynajmniej na dzisiejszy wieczór. Obie­ cujesz? Pogodzić się? A nie lepiej byłoby go zepchnąć z jakiejś zamkowej wieży i mieć kłopot z głowy? - Postaram się - odparła nieco wymijająco.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

55

Gdy została sama, bezsilnie opadła na łóżko. Kręciło jej się w głowie od tych wszystkich wydarzeń. W dodatku nic z tego nie rozumiała. Co ta Lisa wyprawia? Doskonale pamiętała tamten rozpaczliwy telefon przed czterema laty, skręcającą się z bólu przyjaciółkę i jej szloch: - Stracę moje dziecko! Moje i twojego brata... A potem przejmujące wycie karetki, szok rodziców Lisy, których to ona musiała zawiadomić, jej własny ból i stra­ szliwe rozczarowanie, gdy wykrzyczała Istvanowi w twarz całą prawdę. I konieczność zachowania tajemnicy. Na szczęście udało się, wszyscy byli przekonani, że Lisa prze­ szła jakąś niegroźną operację. Najważniejsze, że John się nigdy nie dowiedział. I rodzice. Czy ojciec nadal mógłby sprawować obowiąz­ ki pastora, gdyby orientowano się, czego dopuścił się jego syn? Chwileczkę, przecież wcale nie był jego synem! Kim więc był? Zerwała się i zaczęła nerwowo krążyć po pokoju. Wszy­ stko wskazywało na to, że był Węgrem, którego przysz­ ła pani Evans wywiozła z komunistycznej ojczyzny tylko dzięki temu, że podała się za jego. matkę. Czy wiedział o tym od dziecka i dlatego traktował ich z pewnym dystansem? I dlaczego rodzice wydawali tyle pieniędzy na edukację cudzego dziecka? Bezradnie oparła się o jedną z kolumienek podtrzymu­ jących wspaniały baldachim. Nie, własnymi siłami nie zdo­ ła rozwikłać tej tajemniczej historii. Zwłaszcza że miała kompletny mętlik w głowie. Tyle się wydarzyło w ciągu ostatnich godzin... Z zawstydzeniem przypomniała sobie nad wyraz intym-

56

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

ne chwile, spędzone z Istva'nem. Przez całe życie tyle się nie czerwieniłam, co dzisiaj, pomyślała niechętnie. Jedno­ cześnie poczuła, że świadomość faktu, iż jednak nie łączą ich więzy krwi, jest niezwykle ekscytująca... Zganiła siebie za takie nieprzyzwoite myśli i by je od siebie odegnać, pośpiesznie wzięła niemal lodowaty pry­ sznic. Następnie cokolwiek nerwowo przerzuciła zawar­ tość walizki i wyciągnęła białą sukienkę z dzianiny na cie­ niutkich ramiączkach. Sue wykonała to naprawdę prze­ pięknie, stwierdziła z uznaniem, gdy lejący się materiał wprost idealnie ułożył się na jej figurze. Śnieżna biel do­ skonale podkreślała złocistą opaleniznę, zaś dwa wysokie pęknięcia przy każdym ruchu ukazywały smukłe nogi. Na­ gle coś jej przyszło do głowy. - O rany, on pomyśli, że to dla niego tak się wystroiłam! Z niepokojem spróbowała stawiać drobniejsze kroki. Nic z tego, można było podziwiać jej uda aż do połowy. Już kiedyś wyśmiał jej kreację. Pierwszy raz w życiu szła na tańce i strasznie chciała się komuś spodobać. Istva'n uznał, że wygląda nieprzyzwoicie, wręcz rozpustnie, co córce pastora na pewno nie przystoi. W efekcie musiała włożyć okropną sukienkę w kwiatki, w której wyglądała jak wyrośnięte dziecko. Nic dziwnego, że przez cały wie­ czór nikt jej nie poprosił do tańca. Na dodatek Istva'n nie krył zadowolenia, gdy się o tym dowiedział. Ucieszyło go, że zepsuł jej zabawę. Ale tym razem nic z tego! Zamierza szaleć przez całą noc i wyglądać uwodzicielsko! O ile to możliwe, dodała w myślach. Przy moich pięknych siostrach wyglądam jak brzydkie kaczątko. Tym niemniej postanowiła spróbować. Zamiast uczesać się w gładki kok, jak to miała pierwot-

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

57

nie w planach, zrobiła sobie bardziej wyszukaną fryzurę, lecz dość luźno i buntowniczo wyciągnęła kilka pasemek. Nigdy przedtem tego nie robiła. Hej, to wygląda całkiem nieźle! Po raz pierwszy przyszło jej do głowy, że jest cał­ kiem seksowna. Dla żartu przybrała zmysłową pozę przed lustrem. - Wejdź, Liso - zawołała, gdy usłyszała pukanie. - No i co ty na to? - spytała ze śmiechem, w nadziei, że rozbawi przyjaciółkę i choć na trochę poprawi jej humor. - Chyba nie wytrzymam. - Istva'n pożądliwym wzro­ kiem ogarnął jej prowokacyjnie wygiętą sylwetkę. Oniemiała, lecz nie tylko z zakłopotania. Ona również pożerała go wzrokiem. Smagły brunet w doskonale skro­ jonym czarnym fraku i śnieżnobiałej koszuli, czyż mo­ że być coś bardziej podniecającego? Bezwiednie położyła dłoń na piersi. - To też - odezwał się niskim głosem. - Ale na to, co niżej, także miałbym ogromną ochotę. - No wiesz! - zganiła go, lecz z przestrachem zdała sobie sprawę z tego, że ona również... - Nagle zrobiło ci się gorąco, prawda? I ogarnęła cię taka przyjemna słabość, zgadza się? Skąd to wiedział? - Wcale nie - zaprzeczyła, lecz chyba mało przekonu­ jąco. Stanęła prosto, by jej nogi były mniej wyeksponowa­ ne i by wreszcie przestał się na nie gapić. - Jeśli sądzisz, że ubrałam się tak dla ciebie, to się grubo mylisz. - A dla kogóż by innego? Przecież nie znasz tu nikogo - uśmiechnął się arogancko. - Czy mam rozumieć, że swoim ubiorem składasz seksualną ofertę wszystkim napotka nym mężczyznom?

58

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Wcale nie! - zdenerwowała się. - To tylko tobie jed­ no w głowie, nie mnie! To przez ciebie Lisa zaszła... Skoczył ku niej, brutalnie chwycił za nadgarstki i przy­ ciągnął do siebie. - Powiedz to jeszcze raz, a naprawdę stracę cierpli­ wość. Żałuję, że wtedy nie... - Ja też żałuję, „że ty wtedy nie" - skwitowała natych­ miast. - Do diabła z tym! - warknął przez zaciśnięte zęby. - Zostaw mnie - poprosiła z udręką w głosie. -I Lisę. Zostaw nas w spokoju. - Za późno - szepnął. - Mam tu coś do zrobienia. - Nie! - zaprotestowała rozpaczliwe, gdyż nie miała żadnych wątpliwości co do tego, o co mu chodzi. Zamie­ rzał tej nocy uwieść jutrzejszą pannę młodą... Zamknął jej usta pocałunkiem, gwałtownym i namięt­ nym. Gdy ją wreszcie puścił, ze strachem przesunęła drżą­ cymi palcami po obolałych wargach. - Widzisz, jakie to proste? - zadrwił. - Zawsze robię, co chcę, i dostaję, czego pragnę. Teraz będzie tak samo. Niedługo się przekonasz, zapewniam cię. Miłego oczeki­ wania - dodał jeszcze, zanim wyszedł.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Każdy, kto patrzył na Tanyę podczas przyjęcia, dałby głowę, że bawi się wspaniale. Piękne włosy o miedzianym odcieniu lśniły w świetle kryształowych kandelabrów, smukła sylwetka w białej sukni niestrudzenie wirowała w tańcu. Jednak w jej oczach widniał smutek, a w sercu panował żal. To mógł być wieczór jak z najpiękniejszego snu. Wę­ gierscy przyjaciele Johna i Lisy okazali się wspaniałymi, życzliwymi ludźmi. Uroda zamku chyba nie miała sobie równych. Wykwint i elegancja na każdym kroku. Stare obrazy w złoconych ramach, oświetlone świecami stoliki na tarasie, poruszający się z gracją kelnerzy, kryształowe lustra, w których odbijały się tańczące pary, a wśród nich promiennie uśmiechnięta Tanya w ramionach coraz to in­ nego przystojnego Węgra. Bajka, po prostu bajka. Gdyby nie Istva'n... Czasami szukała go wzrokiem i za każdym razem oka­ zywało się, że wpatruje się w nią intensywnie. - I jak? Czekasz na to, co ma się stać? - zagadnął ją, gdy mijali się w powolnym walcu. - Wcale nie! Znakomicie się bawię - odparła i posłała czarujący uśmiech swojemu partnerowi. - A w niezgłębionej ciemności jej oczu, ach, cóż za

60

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

dzikie bestie się kłębią - powiedział, jakby cytując frag­ ment jakiegoś wiersza. Pasowało jak ulał, tyle że do niego, a nie do niej. - Jesteś pijany - stwierdziła wyniośle. - Ująłbym to nieco inaczej. Odurzony, ale ty też, pra­ wda? To hormony, moja droga. - Ze śmiechem pociągnął kobietę, z którą tańczył, w głąb sali. Tanya poczuła ukłucie zazdrości, gdy zauważyła maśla­ ne oczy tamtej, wpatrzone z uwielbieniem w Istva'na. Ta zawiść świadczyła o tym, że niestety miał rację. Była odu­ rzona, oszołomiona, spętana czarem, jaki na nią nieustan­ nie rzucał. Nie ma siły, Lisa też się nie oprze... - Tan! Po szerokich marmurowych schodach zbiegały dwie prześliczne rudowłose dziewczyny. - Proszę mi wybaczyć, chciałabym się przywitać z sio­ strami, tak rzadko się z nimi widuję - uśmiechnęła się prze­ praszająco i już po chwili z uczuciem ściskała je obie. - Coś takiego! - zawołała nieco zaskoczona Mariann. - Nasza opanowana, chłodna siostrzyczka zaczyna się ro­ bić sentymentalna. - Wysunęła się z jej objęć, by wszyscy mogli w pełni podziwiać króciuteńką spódniczkę i skąpy gorset, a raczej to, co ten strój odkrywał, gdyż o zakrywa­ niu właściwie nie było mowy... - To chyba przez ten ślub - stwierdziła najmłodsza z nich, Sue, która na szczęście ubrała się nieco skro­ mniej w złocistobeżową marynarkę i spodnie. - Ale na mój jeszcze długo poczekacie. Nie zamierzam się wiązać na całe życie tak szybko. Dziwię się Johnowi, że tak mu się śpieszy. - Miłość nie zawsze idzie w parze z rozsądkiem - za-

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

61

uważyła Tanya, nieco podniesiona na duchu. Cudownie, że miała je teraz przy sobie. Potrzebowała wsparcia ro­ dziny. - Święte słowa, moja miła. Czołem, kochane siostrzy­ czki. - Istvan uśmiechnął się szeroko na widok ich zdu­ mionych min. - Zabłąkana owieczka powróciła do stada. - Raczej wilk w owczej skórze - sprostowała Tanya. I to wygłodniały. Tylko patrzy, kogo rozszarpać. - Niegrzeczna dziewczynka - zbeształ ją. - Starajmy się zachowywać pozory. - A niby dlaczego? - spytała buntowniczo. - Nie psujmy radości jutrzejszym nowożeńcom. W jej odczuciu zabrzmiało to nad wyraz obłudnie. - Jest ostatnio trochę przewrażliwiona - porozumiewa­ wczo mrugnął do dwóch sióstr. - Wcale nie jestem. Po prostu mam cię potąd - przesu­ nęła dłonią w okolicach brody. - O, to jeszcze mało. Muszę się lepiej starać. Interesuje mnie raczej całe ciało. Z niesmakiem wzruszyła ramionami, głównie po to, by ukryć nagły dreszcz. Dla niej seksualny podtekst tej wy­ powiedzi był łatwo czytelny. - To może zostań grabarzem? - zasugerowała zjadli­ wie. Rosnące zdziwienie Mariann i Sue najwyraźniej spra­ wiało Istvanowi coraz większą przyjemność. - Mówiłem wam, że coś z nią nie tak. No, uśmiechnij­ cie się, dziewczyny. Przecież wszyscy na nas patrzą i za­ dają sobie pytanie, kim są te trzy rudowłose piękności. Czy mam się pochwalić, że to moje siostry? Tanya odruchowo przywołała uśmiech na twarz.

62

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- A nie lepiej, żebyś poszedł do diabła? - spytała ze słodyczą. - Nieźle sobie radzisz z ukrywaniem uczuć - stwier­ dził z uznaniem. - No, może jeszcze troszkę... - Palcami uniósł kąciki jej ust nieco wyżej. - O to mi chodziło! - szepnął z nie skrywaną satysfakcją, gdy zadrżała pod jego dotykiem. - Zrób to jeszcze raz, a pożałujesz - ostrzegła. - Nie pamiętasz, jak Biblia nakazuje traktować marno­ trawnego syna? - Ty śmiesz się powoływać na Pismo Święte? To już szczyt bezczelności. - Konieczność zachowywania pozo­ rów ciążyła jej coraz bardziej. Od sztucznego uśmiechu bolały ją mięśnie twarzy. - Wiesz co, zejdź mi z oczu. Święty by z tobą nie wytrzymał. - Proszę uprzejmie. Pozwolę sobie przy tym przed­ stawić nasze piękne siostry kilku osobom - powiedział i bezceremonialnie zabrał je ze sobą. A tak bardzo potrze­ bowała teraz ich obecności! - Sadysta - mruknęła przez zaciśnięte zęby. Na szczęście chwilę później znowu ktoś ją poprosił do tańca, skorzystała więc ze sposobności, by przestać snuć ponure rozważania. Po jakimś czasie udało jej się wreszcie zagłuszyć niepokój. W całkiem niezłym nastroju poszła coś zjeść w towarzystwie przemiłego Węgra. Gdy sięgała po apetyczne przystawki, usłyszała znajomy głos: - Jedz, pij i baw się, bo jutro... Odwróciła się powoli. Już nie miała ochoty najedzenie. Chyba stanęłoby jej w gardle. - Nie sądzę, by jutrzejszy dzień mógł być gorszy od dzisiejszego - odparła.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

63

- A jednak... - powiedział znaczącym tonem. Westchnęła z rezygnacją. - Chyba musimy jednak porozmawiać. Dziękuję za ta­ niec - uśmiechnęła się do swego partnera. Tamten pojął natychmiast, zgiął się w ukłonie, ucałował dłoń Tanyi i odszedł, choć z wyraźnym ociąganiem. - Niektórzy twoi krajanie potrafią się zachować - za­ uważyła uszczypliwie. Nie przejął się tym docinkiem. - Tak, Węgrzy to wyjątkowi ludzie. - Z wyjątkiem jednego - skwitowała uszczypliwie. Co do innych, zgadzam się. Zresztą Lisa już mi to kiedyś mówiła. - Prawda, jaki ona ma gust? - ucieszył się. - No pewnie, przecież wybrała Johna! - odparowała natychmiast. - Musi być z. niego bardzo dumna. Świetnie sobie poradził, dostał pracę w takim miejscu. Tu jest prze­ pięknie! Oparł się wygodnie o masywną, pięknie rzeźbioną serwantkę. Jego wzrok błądził po udekorowanych freskami ścianach. - Tak, dobrze wybrał - przytaknął ku jej ogromnemu zdziwieniu. Przywykła do tego, że kłócą się o każdy drobiazg. Spoj­ rzała na niego podejrzliwie, lecz on właśnie odwzajemniał pozdrowienie eleganckiej siwowłosej damy, która uśmie­ chnęła się do niego przyjaźnie z drugiego końca sali. - To jeden z najwspanialszych i najsłynniejszych za­ mków w naszym kraju - ciągnął. - Na przykład w tej ko­ mnacie jadał niegdyś Napoleon - powiedział z wyraźną dumą.

64

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Niesamowite! - zawołała Tanya, zadowolona, że być może uda się nawiązać jakąś nić porozumienia. Trzeba porozmawiać o tym, co go interesuje, uśpić jego czujność, dotrzeć do jego wnętrza, poruszyć w nim jakieś ludzkie uczucia... - Ale czy to nie okropne, że przerobiono go na hotel? Myślę, że księżna musi czuć się okropnie, gdy widzi obcych ludzi we własnym domu. - Lepiej, żeby tu tańczyli obcy ludzie, niż żeby zamek stał opuszczony i niszczał. Księżnę to na pewno cieszy. - Mówił z takim żarem, że spojrzała na niego ze zdumie­ niem. To było zupełnie do niego niepodobne. - Wiesz coś o niej? - Należy do rodu Huszarów, oni zaś wywodzą się od tak zwanych Madziarów, wojowniczego plemienia noma­ dów, które osiedliło się na Węgrzech ponad tysiąc lat temu - powiedział z udawaną obojętnością. Aż klasnęła w dłonie. - Ależ to romantyczne! - zawołała z autentycznym po­ dziwem. - To przedziwny kraj. Czuję się tak, jakbym na każdym kroku ocierała się o historię. - Wyprostowała się dumnie na myśl, że w jej żyłach płynie węgierska krew. - Och, opowiedz mi o nim więcej. - Chętnie. Co cię interesuje? - spytał z zadowoleniem. - Wszystko. Zacznij od zamku, od jego przeszłości... Nie musiała dwa razy prosić, Istvan bez oporów podzielił się swoją wiedzą, po czym cierpliwie wyjaśnił, jak to wyglą­ dało za czasów panowania komunistów i do jakich wybiegów trzeba było się uciekać, by chronić zabytki przed zniszcze­ niem. Słuchała z szeroko otwartymi oczami. Wychowana w Anglii, w głębokim poszanowaniu dla dziedzictwa naro­ dowego, pewnych rzeczy nie potrafiła zrozumieć.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

65

- I mówisz o tym tak spokojnie? Nie oburza cię to, co się tutaj działo? - spytała z przejęciem. - Od kiedy ciebie interesuje, co ja myślę? - zadrwił. Westchnęła z żalem. A już przez chwilę udało im się normalnie rozmawiać... - Zepsułem nastrój, prawda? - mruknął. - Rzeczywi­ ście, szkoda. Ale i tak bym nie zdradził swojej opinii na ten temat. Wiesz, że jestem powściągliwy zarówno w wy­ rażaniu sądów, jak i uczuć. - Wiem. Ale prawdę mówiąc, nie rozumiem, czemu jesteś tak strasznie skryty. Zawahał się. - To Ester mnie tego nauczyła. Popatrzyła na niego z niedowierzaniem. - Mama? A dlaczego miałaby to robić? Znów przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią, intensywnie wpatrując się w czubki butów. - Uznała, że nie może mi utrudniać odejścia od was, gdy wreszcie dowiem się, że nie należę do waszej rodziny. Chciała, bym odszedł bez żalu i bez wahania. - I tak się też stało - szepnęła z wyrzutem. Delikatnie przesunął dłonią po jej drżących ustach. Na moment przymknęła oczy. To straszne. Pragnę człowieka, którego nienawidzę. Och, dotknij mnie jeszcze... •- A miałem jakieś wyjście po tym, jak powiedziałaś mi prosto w twarz, że mam się wynosić? - Czyli to ja jestem wszystkiemu winna, tak? - spytała z goryczą. Łagodnie ujął ją pod rękę. - Chodź ze mną. - Nie ma mowy - zaprotestowała.

66

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Sądziłem, że zechcesz porozmawiać o twojej matce. - Równie dobrze możemy rozmawiać tutaj - upiera­ ła się. - To sprawa tylko między nami dwojgiem, nie chcę, by ktokolwiek coś usłyszał. Nie mam złudzeń, wiem, że mi nie ufasz. Dlatego nie proponuję pójścia do pokoju. Usiądźmy tam. - Wskazał przeszklony, jasno oświetlony ogród zimowy. - Nic ci nie grozi, będzie nas doskonale widać, lecz nikt nas nie podsłucha. Ciekawość wzięła górę. - No? - ponagliła, gdy już usiedli wygodnie na wikli­ nowych krzesłach w otoczeniu egzotycznych roślin. Istvan uniósł dłoń, jakby chciał dotknąć włosów Tanyi, lecz po chwili wahania cofnął ją. - Biedactwo - westchnął. - Zrobiłem ci taki mętlik w głowie, że nie widzisz tego, co oczywiste! Dobrze, spró­ bujmy zatem rozwikłać to wszystko po kolei. Mój wyjazd do Anglii i powrót z niej został zaplanowany jeszcze przed moim urodzeniem. Ester powinna była wyznać mi pra­ wdę o moim pochodzeniu i wysłać mnie z powrotem, gdy skończyłem osiemnaście lat. Gdyby tak się stało, zaoszczę­ dziłoby to wszystkim wiele cierpienia. - To prawda - przytaknęła ze smutkiem. - Ale co to ma wspólnego z wychowywaniem cię na człowieka pozba­ wionego wszelkich uczuć? - jęknęła z bólem, kurczowo splatając palce. - Ester chciała, bym nie wiązał się z nikim i niczym i dzięki temu mógł odejść w dowolnym momencie. Patrzyła na niego ze zgrozą. - Popełniła więc straszliwą pomyłkę! Trzeba było otwarcie przyjąć cię do rodziny jako adoptowane dziecko,

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

67

otoczyć miłością, traktować jak wszystkich innych, a nie robić straszną tajemnicę z tego, że nie jesteś jej synem. Mieszkałbyś z nami w Anglii jako nasz brat i wszyscy by­ libyśmy szczęśliwi! - W oczach Tanyi pojawiły się łzy. - Nie rozumiesz - odezwał się uspokajającym tonem. - Ja musiałem tu wrócić, to było poza wszelką dyskusją. Ester starała się jak najlepiej wywiązać ze swego obowiąz­ ku i ułatwić mi to. Dlatego uczyła mnie dystansu i obojęt­ ności. Nie mogła w to uwierzyć. Jej matka odmówiła mu ro­ dzinnego ciepła, nie nauczyła go kochać i w efekcie wy­ chowała potwora bez serca! Ale przecież on nie był temu winien, przeszło jej przez głowę. I nagle zrobiło jej się go strasznie żal. - To bolesna lekcja, lecz wyciągnę z niej odpowiednie wnioski - powiedziała z trudem. - Gdy ja wyjdę za mąż, to tylko za wrażliwego, kochającego mężczyznę, który nie będzie się bał okazywać swoich uczuć. A nasze dzieci ob­ darzymy taką samą miłością, bez względu na wszystko. - Mam nadzieję, że znajdziesz takiego właśnie człowie­ ka - odezwał jakimś dziwnym głosem. - Wiem, że okażesz się cudowną żoną i matką. Ten nieoczekiwany komplement jednocześnie ucieszył ją i zasmucił. Jakoś na razie nie zanosiło się na to, że jej marzenie się spełni. Niewykluczone, że pozostanie samot­ na. Tak samo jak Istvan, który też z pewnością nigdy nie wstąpi w związek małżeński. Przecież on nie potrafi niko­ go kochać. - Dziękuję. Zobacz, ile się można nauczyć dzięki błę­ dom rodziców... - Zagryzła wargi, żeby się nie rozpłakać. Wciąż nie potrafiła przywyknąć do myśli, że to mama

68

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

ponosiła odpowiedzialność za okropny charakter Istvana. - Musiałeś przeżyć ogromny szok, gdy wreszcie powie­ działa ci prawdę. A może coś podejrzewałeś? - Nie, to naprawdę był wstrząs. Najpierw nie chciałem jej wierzyć. Jednak to wyjaśniało wiele rzeczy. I logika, i jakieś wewnętrzne przekonanie podpowiadały, że miała rację. Patrzyła na niego ze współczuciem. - Kiedy... kiedy to się stało? - spytała cicho. Rysy jego twarzy ściągnęły się boleśnie. - Po tym, jak dopadłaś mnie przy skale Króla Artura i urządziłaś takie piekło, jakiego świat nie widział. Co za fatalny zbieg okoliczności! Czy naprawdę wszy­ stko musiało się wydarzyć tego jednego strasznego dnia? Zostawiła Lisę w szpitalu i jak szalona pobiegła szukać jeżdżącego konno Istvana. Znała jego ulubione trasy, zna­ lazła go z łatwością i wykrzyczała wszystkie swoje żale i pretensje. - Miałam ochotę cię zabić. Po tym, jak Lisa... - Urwa­ ła nagle, gdy omal nie zmiażdżył jej dłoni w stalowym uścisku. - Dość. Nie musisz mi mówić, co jej groziło. Rozma­ wiałem na ten temat z lekarzem. Wiem, że trafiła do szpi­ tala w ostatniej chwili. - I nawet nie zostałeś przy jej łóżku! - wybuchnęła. - A co miałem zrobić? Powiedziano mi, że musi odpo­ cząć. Poszedłem więc sobie, musiałem się zastanowić nad kilkoma rzeczami. Ale nie przestałem o niej myśleć i tro­ szczyć się o nią. Nigdy. Tanya skrzywiła się. - Obawiam się, że te wydarzenia zmieniły ją - ciągnął

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

69

ze zmarszczonymi brwiami. - Stała się ostrożna, zbyt ostrożna. Boi się zanadto angażować. Och, czyli on wie, że Lisa nie jest do końca pewna swoich uczuć do Johna. I z pewnością nie omieszka tego wykorzystać... - Widzisz więc, do czego prowadzi uwodzenie niewin­ nych, zakochanych dziewcząt. - Jej głos drżał wyraźnie. - Tak, doskonale zdaję sobie z tego sprawę. I nigdy w życiu nie zapomnę tamtego dnia - powiedział z przeko­ naniem. - Ale nienawidzę tych wspomnień, chciałbym wy­ mazać z pamięci to wszystko, co się wydarzyło. Milczeli przez chwilę, po czym Istvan sięgnął po jedną z białych orchidei i wpiął ją Tanyi we włosy. - Mizernie wyglądasz. Kiedy ty coś jadłaś? - Rano w samolocie zmusiłam się do przełknięcia jed­ nej kanapki, to wszystko. Nie miałam apetytu. Ale to nic, opowiadaj mi dalej o mamie i o sobie - nalegała. Musiała go poznać, zrozumieć motywy postępowania, by skutecz­ nie przeciwdziałać jego zakusom na szczęście Lisy i Johna. - Kiedy indziej. Wszystko w swoim czasie - odparł tonem nie znoszącym sprzeciwu. Westchnęła z rozczarowaniem, lecz wiedziała, że nie da rady go przekonać. Przyjęła ofiarowane jej ramię i wróciła do sali balowej. Pięknie ozdobione stoły pod ścianami uginały się od wymyślnych dań. Nawet gdyby cała armia Napoleona wmaszerowała tu w tej chwili, to i tak nie byłoby ich widać spoza piętrowych tortów, piramid owoców, pieczonych ba­ żantów ze wspaniałymi ogonami... Taka uczta musiała kosztować fortunę! Skąd John wziął na to pieniądze? Prze­ cież musiała mu pożyczyć wszystkie swoje oszczędności,

70

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

by mógł jechać na Węgry za Lisą. Co prawda, udało mu się ślepym fartem dostać fantastyczną pracę, ale w żaden sposób nie mógł jeszcze tyle zarobić. - Czy w tym hotelu jest bardzo drogo? - spytała z nie­ pokojem. - To raczej ekskluzywne miejsce. - Podał jej talerz. - Czy mogłoby być tanie? Ukradkiem dotknęła przepysznych girland, które ozda­ biały bankietowe stoły i oczy zrobiły jej się okrągłe ze zdu­ mienia. Prawdziwy bluszcz i prawdziwe orchidee! Miała tylko nadzieję, że John jednak nie popadł w długi, pragnąc zaimponować narzeczonej. - Taka wystawna biesiada w przeddzień ślubu to stary węgierski zwyczaj - odezwał się nagle Istva'n. - Wziął się stąd, że panna przygotowywała wspaniałe dania, do któ­ rych skosztowania zapraszano ewentualnych starających się. Jeśli pozytywnie oceniono jej umiejętności, miała duże szanse złapać męża. - Przez żołądek do serca? - spytała żartobliwie. Roześmiał się. - Pod tym względem nic się nie zmieniło od wieków. Kobiety zawsze dokonywały wyboru, a potem wszelkimi sposobami starały się upolować upatrzoną ofiarę. Mężczy­ znom jedynie się zdaje, że to oni zdobywają. W rzeczywi­ stości jesteśmy jedynie pionkami w waszych rękach. - Akurat! Już widzę, jak pozwalasz, by kobieta mówiła ci, co masz robić - rzuciła mu rozbawione spojrzenie. - Staram się być graczem, a nie pionkiem. Szachy to bardzo wyrafinowana gra - zauważył, nakładając sobie pieczeń na talerz. - Czasem trudno przewidzieć, jak się zmieni sytuacja i rozkład sił. Jeden fałszywy ruch może

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

71

zniszczyć wspaniałą rozgrywkę... Koniecznie musisz tego spróbować. - Podał jej kawałek mięsa na swoim widelcu. Ponieważ teraz gawędziło im się całkiem przyjemnie, posłuchała bez wahania. - Mmm, rewelacyjne! Uczta bogów! Mam nadzieję, że John dostał jakąś zniżkę, bo inaczej nie wypłaci się do końca życia. - Nie dostał żadnej zniżki - rzucił niedbale. - Ale nie obawiaj się. Nie wydał na to ani grosza. Zatkało ją na chwilę. - Jak to? Skąd wiesz? Uśmiechnął się tylko zagadkowo. - Musisz mi powiedzieć, kto pokrywa koszty - zdener­ wowała się. - Przecież nie Lisa, skąd studentka Akademii Muzycznej miałaby takie apanaże? - No właśnie, ciekawe kto? - mruknął. - Jej rodzice nie żyją, wasz ojciec jest biedny jak mysz kościelna, za­ wsze wolał rozdawać ubogim, niż odkładać na konto. Kto może tak dbać o Lisę? Na widok jego zadowolonej miny, jej serce zaczęło wa­ lić jak młotem. - Nie! Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że... Och, każdy, tylko nie ty! - Nie podoba ci się, że ktoś pomaga twojej jedynej przyjaciółce? - Ale nie w takiej sprawie i nie w taki sposób. - Ona nie widziała w mojej propozycji niczego niewła­ ściwego. Cieszę się, że ci smakuje. Tanya natychmiast odłożyła kolejną porcję mięsa z po­ wrotem na jego talerz. Chyba by jej stanęło w gardle. - Nie wierzę, że jesteś taki hojny. I tak bogaty.

72

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- A nie jestem? Dopiero teraz przyjrzała się uważniej nienagannie skro­ jonemu frakowi, jedwabnej koszuli, spod której mankietu pobłyskiwał złoty rolex. I sposób, w jaki kelnerzy pod­ chwytywali jego rozkazujące spojrzenia... Tak, ten czło­ wiek bez wątpienia miał władzę i pieniądze. Każdy jego ruch zdradzał niezwykle pewnego siebie mężczyznę, który wiedział, że może mieć wszystko, czego zapragnie. - Ciekawa jestem, jak do tego doszedłeś - rzuciła mi­ mochodem. Przez moment podejrzewała, że dostał spadek po wę­ gierskich przodkach, lecz to nie miało sensu. Przecież bo­ gaci ludzie nie powierzyliby syna zwykłej, prostej kobie­ cie, jaką była jej matka. - Udało mi się nieźle zarobić - odparł nonszalancko. - Ty zawsze spadasz na cztery łapy - przyznała nie­ chętnie. -Na uczelni obijałeś się niemiłosiernie, a przecież zdałeś wszystkie egzaminy. Czy korzystasz teraz ze swo­ jego dyplomu absolwenta studiów ekonomicznych? Przypomniała sobie, jak przyjeżdżał na wakacje po za­ liczonej sesji, butny i arogancki, nie liczący się z nikim i niczym, mknący z zawrotną szybkością w swoim BMW po wąskich szosach hrabstwa. Pieszczotliwie przesunął dłonią po jej policzku. - Ach, ty mała marzycielko - mruknął cicho. - Sądząc po wyrazie twoich oczu, byłaś daleko stąd. Wspominałaś szczenięce lata? A może raczej dzisiejsze igraszki ze mną? Opanowała się z trudem. - Zastanawiałam się, co musiałeś zrobić, żeby stać się tak bogatym. Nie sądzę, bym mogła chwalić sposoby, do jakich się uciekałeś, by móc teraz tarzać się w pieniądzach.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

73

Zresztą, bardziej interesuje mnie powód, dla którego pła­ cisz za całe wesele Lisy? Ironicznie uniósł brew. - Może czuję się winny? - podpowiedział. - A od kiedy jesteś zdolny do takiego uczucia? - padła błyskawiczna riposta. Jednak miała nadzieję, że podał prawdziwy powód. Bo jeśli nie wyrzuty sumienia, to co? Chęć pokazania Lisie, jak potrafi być hojny wobec kobiety, na którą ma ochotę? Zaalarmowana tą myślą, nerwowo sięgnęła po widelec, by ukryć drżenie dłoni. Z roztargnieniem wzięła aż trzy sztuć­ ce, po czym zaczęła nakładać kawałki indyka na i tak już pełen talerz. Zupełnie nie zdawała sobie sprawy z tego, co robi. Na zmysłowych ustach Istvana błąkał się pełen zadowo­ lenia uśmieszek. - Twoja przyjaciółka jest mi bardzo wdzięczna - zasu­ gerował znaczącym tonem. - O, ktoś aż otworzył usta ze zdziwienia! A może bym je tak zamknął? Znam pewien sposób... Z trudem powstrzymała się od wymierzenia mu siarczy­ stego policzka. Należał mu się na pewno, lecz przecież nie mogła sobie na to pozwolić. - Czy mam rozumieć, że to jednak nie poczucie winy tobą kierowało? - spytała z niepokojem. - Jak zwykle masz rację - westchnął. - Przejrzałaś mnie na wylot. Dobrze, miałem swój powód, by jej to wszystko zafundować. Ale myślę, że ta inwestycja szybko mi się zwróci. - O czym ty mówisz? - zawołała z przestrachem. - Lisa twierdzi, że zupełnie nie wie, jak mi dziękować.

74

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

Obiecałem jej, że zastanowię się i znajdę jakiś sposób, w ja­ ki mogłaby mi się odwdzięczyć. - Przecież to szantaż! - Wcale nie. Decyzja należy do niej, nic się nie stanie, jeśli mi nie podziękuje. Jak sądzisz, zrobi to, czy nie? Pomyślała ze zgrozą, że żyją w zupełnie innych świa­ tach. Dla tego człowieka nie istniały żadne zasady moralne! Nic dziwnego, tylko by mu przeszkadzały w zachłan­ nym, egoistycznym korzystaniu z życia... Jego cynizm i nieczułość były przerażające. Dla zabawy postanowił uwieść swoją byłą dziewczynę w przeddzień jej ślubu z in­ nym. . Nie, to jakiś straszliwy sen, to niemożliwe, musi się upewnić. - Chcesz się kochać... - Z tobą - wtrącił niespodziewanie. - Cieszę się, że to proponujesz. To co, idziemy na górę? Tak, tak, błagały jej zmysły, co przeraziło ją dodatkowo. Dłoń Istvana pożądliwie przesunęła się po jej biodrze i Tanya poczuła przemożne pragnienie, by znów ją pocało­ wał... - Przestań! - syknęła ze strachem. - Jeszcze ktoś nas zobaczy! - Fogdossl - szepnął. - To mniej więcej znaczy: „Precz z łapami". Zapamiętaj to słowo, bo w ciągu nastę­ pnych para godzin będziesz go często potrzebować. - Jak to? Dlaczego? - wyjąkała. Przyciągnął ją mocno do siebie. Mógł sobie na to po­ zwolić, gdyż akurat była przerwa w tańcach i tłum gości oblegał stoły. W panującym ścisku nikt nie zauważał, że brat i siostra zachowują się co najmniej dziwnie. Co gorsza,

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

75

sprawiało to Tanyi ogromną przyjemność. Wiedziała jed­ nak, że nie może się z tym zdradzić. Jeśli tylko da znak, że uwielbia jego dotyk, źle się to dla niej skończy. - Wszyscy sądzą, że jesteśmy rodzeństwem - przypo­ mniała, starając się nieco odsunąć. - Nie zachowuj się więc jak mój kochanek! - Kiedy nie mogę przestać cię dotykać... - szepnął jej do ucha. Zadrżała mimowolnie. - Tak, to udręka mężczy­ zny. I przyczyna upadku kobiety, - Ale co? Odwrócił jej twarz ku sobie i zmusił, by spojrzała mu prosto w oczy. - Seks - odparł krótko, po czym ujął ją pod ramię i od­ prowadził na bok. - Pytanie tylko, z którą z was? Coś ją ścisnęło w żołądku. - Z żadną! - wycedziła. Pomyślała z furią, że dłużej nie zniesie jego towarzystwa i tych nieprzyzwoitych pro­ pozycji. - Daj mi wreszcie święty spokój - syknęła. - Czy nie możesz się uczepić kogoś innego? Westchnął z przesadą. - No cóż, nie lubię, gdy mi się odmawia. Czuję się wtedy taki rozczarowany, że muszę natychmiast poszukać kogoś, kto mnie pocieszy. W przeciwnym wypadku mógł­ bym się nabawić kompleksu niższości, rozumiesz. O, jest Lisa - zauważył z szatańskim błyskiem w oku i pomachał do niej. Stojąca po drugiej stronie komnaty blondynka ze skrzypcami w dłoni rozpromieniła się na jego widok. Tanyi zrobiło się słabo. - Ponieważ ona jest do mnie przyjaźniej nastawiona, pozwolisz, że cię opuszczę... - Nie! - zaprotestowała gwałtownie. O rany, przed chwilą sama kazała mu się wynosić, co ma teraz wymyślić,

76

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

żeby go przy sobie zatrzymać? - Obiecałeś, że opowiesz mi swoją historię - wyjaśniła niezręcznie. Uśmiechnął się z nie skrywanym zadowoleniem. - W takim razie pogawędzimy sobie na górze, na deser po szalonych zapasach w łóżku... - Porozmawiamy tutaj - sprostowała histerycznym to­ nem. - Jak brat z siostrą. - Aha, i dopiero potem udamy się do twojego pokoju? - dokończył ze słodyczą. - Dobrze, może być i tak. Nie, nie sprzeczaj się ze mną. Przecież wiem, że to zrobisz. Chyba zależy ci na szczęściu Johna, prawda? Zakręciło jej się w głowie. - Co to ma znaczyć? Czy mnie też próbujesz szanta­ żować? - Nie muszę próbować. Już wygrałem. Z uśmiechem spojrzał jej głęboko w oczy i Tanya zro­ zumiała, że takiemu mężczyźnie nie sposób się oprzeć. Tak, chciała się z nim kochać. Myśl o tym powinna była ją zawstydzać, lecz zamiast tego napełniała ją radością i nie­ cierpliwym oczekiwaniem. Ale dlaczego? Wiedziała prze­ cież, że Istvan jest złym człowiekiem... Nagle odniosła dziwne wrażenie, że niewykluczone, iż pozory mylą. Gdyby spróbowała dotrzeć pod tę nieprze­ niknioną maskę cynizmu i obojętności, być może odkryła­ by pod nią zupełnie inną osobę, taką, którą mogłaby... Och, co za niedorzeczna myśl! - Uważaj, twój bażant za chwilę sfrunie na podłogę. Łagodnie wyjął jej z rąk talerzyk i podprowadził ją do niewielkiego stolika. Usiedli w milczeniu. - Już to kiedyś słyszałam - zauważyła po chwili Tanya, gdy dotarło do niej, że w sali balowej rozbrzmiewa zupeł-

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

77

nie inna muzyka niż przedtem. Miejsce orkiestry zajął teraz kwartet smyczkowy, składający się z Lisy i trójki jej przy­ jaciół ze szkoły muzycznej. - Liszt, Bartok i Kodaly - wyjaśnił z satysfakcją. - Li­ sa świetnie ich interpretuje. Wkłada w grę ogromną pasję. Jak we wszystko, co robi... Skrzywiła się. - Mama ci to grała, gdy zamykała się z tobą w pokoju. Czarne oczy Istvana zalśniły. - Właśnie. Dlaczego tylko mnie? Wzruszyła ramionami. - Skoro miałeś tu wrócić, musiałeś znać kulturę swoje­ go kraju, jego język... - Ale dlaczego musiałem? - spytał z naciskiem, jakby próbował ją naprowadzić na jakiś trop. - No, żeby ci było łatwiej. Znalazłeś swoją matkę? - zainteresowała się nagle. - Tak. Czyż twoja przyjaciółka nie jest piękna? - zmie­ nił nagle temat. - Owszem. I zaręczona - przypomniała z mocą. Z przerażeniem patrzyła, jak Istvan chciwie wpatruje się w Lisę. - Proszę, nie rób jej krzywdy - jęknęła błagalnie. - To brzmi obiecująco - zauważył. - Zawsze się po­ święcasz dla dobra innych. Jak dalece jesteś gotowa po­ święcić się tym razem, by ochronić przyjaciółkę? - Zrobię dużo, ale... - zamilkła nagle, - To dobrze, to bardzo dobrze. Powiedz mi - ciągnął niskim zmysłowym głosem - czy według ciebie lubię seks? Milczała przez chwilę. Jako córka pastora nie przywykła do prowadzenia takich rozmów.

78

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Masz zupełnego fioła na tym punkcie - prychnęła potępiająco. - Ale mam reputację! - mruknął. - W takim razie ro­ zumiesz chyba, że nie zamierzam spędzić dzisiejszej nocy samotnie. Chodzi tylko o to, kto będzie dziś dzielił ze mną łóżko? Zamarła. Otworzyła usta, lecz nie chciał się z nich wy­ dobyć żaden dźwięk. - T-to znaczy... - wyjąkała wreszcie. - Chcesz powie­ dzieć, że to ma być Lisa albo... albo... ja? - dokończyła słabym głosem. - Bystra dziewczynka - pochwalił. - Zastanów się nad moją propozycją. Możesz ocalić ich miłość. - Wpatrywał się w nią płonącymi oczami i czuła, jak ten trawiący ogień zaczyna ogarniać również ją. - To byłby sprawdzian twojej lojalności wobec brata i przyjaciółki. Czy potrafisz dla nich poświęcić siebie? Nadspodziewanie delikatnie przesunął palcem po jej po­ liczku, po czym odszedł, pozostawiając ją samą przy sto­ liku z tym przerażającym dylematem.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Wzburzona Tanya bez namysłu chwyciła kieliszek szampana i wychyliła go do dna. To straszne. Czemu w ta­ ki dzień nie może się świetnie bawić, jak wszyscy inni, tylko musi znosić nieustanny stres? Z zazdrością spojrzała na otoczoną adoratorami Mariann i na rozmawiającą z ja­ kimś mężczyzną Sue. Wyglądały radośnie i promiennie. Ech, gdyby potrafiła cieszyć się życiem jak one... Ale ich nikt nie traktował tak brutalnie, jak Istvan jej. Podchwyciła jego rozbawione spojrzenie. Najwyraźniej lu­ bił się znęcać, napawać się cierpieniem zranionej osoby. Ale czemu wybrał sobie właśnie ją? Orkiestra wróciła na podium i zagrała skoczny węgier­ ski taniec. Istvan chwycił w objęcia jakąś kobietę i pu­ ścił się w tany. Nie mogła oderwać wzroku od smukłej, acz barczystej sylwetki, pełnej zmysłowości, kipiącej energią. Czuła, jak jego spontaniczność i żywiołowość w niewytłu­ maczalny sposób udzielają się również jej, budzą w niej pasję i żar, których istnienia nawet nie podejrzewała. Gdy­ by tylko mogła zapomnieć o powinnościach, o swoim wy­ chowaniu, gdyby potrafiła posłuchać emocji i pragnień, smakować każdą chwilę, nie bać się ryzyka, to pewnie wreszcie by zrozumiała, co to znaczy żyć naprawdę... Nie, tak nie wolno! Takie myśli nie mają prawa przy­ chodzić jej do głowy. A szkoda.

80

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

Opanowała się, przywołała uśmiech na twarz i przyjęła zaproszenie do tańca. Nie chciała, by ktokolwiek domyślił się, że coś jest nie tak. Gdy wróciła do stolika, John już na nią czekał. - Zrób coś z tym łajdakiem - syknął z furią. - Obieca­ łaś, że się nim zajmiesz. Zabierz go od niej, bo jak ja tam podejdę, to po prostu strzelę go w zęby, a Lisa nigdy mi nie wybaczy takiego zachowania. Rzeczywiście, tamci dwoje siedzieli razem w kącie, po­ grążeni w rozmowie, a Istvan nie spuszczał oczu z narze­ czonej Johna. Tanya na ten widok poderwała się z miejsca i w jednej chwili znalazła się przy nich, - Nie wystarczy tych pogaduszek? - zagadnęła żartob­ liwym tonem. - Najwyższy czas, żeby Istvan wreszcie po­ prosił mnie do tańca. - Wolę rozmawiać z twoją przyjaciółką. - Z wyzywa­ jącą miną kołysał się na tylnych nogach krzesła. Z trudem przełknęła tę obelżywą odmowę. - Panna młoda powinna zabawiać wszystkich gości - zauważyła. - Mogliście się nagadać w ciągu całego roku. - Powiedział ci? - zdumiała się Lisa i Tanyi zrobiło się gorąco. Mówiła tylko o możliwości, nie podejrzewała, że naprawdę się spotykali! - Chyba rzeczywiście muszę z tobą zatańczyć - pod­ niósł się z wyraźnym ociąganiem. - Przepraszam, maleń­ ka, dokończymy później. - Co dokończycie? - spytała podejrzliwie Tanya, gdy zaprowadził ją na środek sali. Ku jej irytacji okazało się, że właśnie zagrano tango. Przy­ tulone do siebie policzki, ramiona, uda, ciepło promieniujące z dwóch ciał, mieszające się zapachy - wszystko to raczej

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

81

nie sprzyjało rzeczowej dyskusji oraz wynajdywaniu argu­ mentów, którymi mogłaby zdruzgotać przeciwnika... - Lisa ma wiele wątpliwości co do wstępowania w związek małżeński - oznajmił, przyciskając przy tym Tanyę mocniej do siebie. - To naturalne. Wszyscy są pełni obaw w przeddzień ślubu - zauważyła wreszcie, z trudem zbierając myśli. - Ale nasza mała przyjaciółka ma ich wyjątkowo dużo, biedactwo - powiedział ze współczuciem, po czym nie­ oczekiwanie przegiął Tanyę do tyłu, aż prawie sięgnęła głową lśniącego parkietu. Bezradnie wczepiła się z całej siły w jego ramiona. - Przestań się popisywać! - zażądała. - A ty przestań mieć tak ponurą minę. Lisa ma wystar­ czająco dużo kłopotów, by jeszcze musiała się martwić, co się z tobą dzieje. Uśmiechnęła się, lecz jej oczy pozostały zimne. - Rozumiem, że starałeś się zasiać w niej jeszcze więcej wątpliwości? - rzuciła oskarżycielskim tonem. - Wręcz przeciwnie. Ale nie udało mi się jej uspokoić, gdyż mi przeszkodziłaś. Chyba będę musiał ją ukoić w no­ cy, gdy nikt nas nie będzie nachodził... Nagle przyszła jej do głowy zbawienna myśl, wręcz genialna w swojej prostocie. - Nie uda ci się! Otóż do rana nie wyjdę z jej pokoju i nie spuszczę jej z oka. W ten sposób nie dostaniesz żadnej z nas! - zakończyła triumfalnie. - Nie wiem, czy ją to ucieszy - mruknął. Jego oczy zwęziły się nagle i Tanya z niepokojem spoj­ rzała w tę samą stronę. John i Lisa wychodzili do ogrodu, a ich miny nie wróżyły niczego dobrego.

82

.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Nie mów hop, zanim nie przeskoczysz - ostrzegła. - Zrobię wszystko, by pokrzyżować ci szyki. - Nie masz szans. Już dawno wszystko zaplanowałem. Nie przechytrzysz mnie. Ta nieznośna pewność siebie doprowadzała ją do wście­ kłości. - Jeszcze zobaczymy! - rzuciła wyzywająco. Perspe­ ktywa walki zaczynała jej się wydawać ekscytująca. - To mi się podoba - uśmiechnął się z "aprobatą. - Ten błysk w oku, to ożywienie... Nareszcie przestajesz przy­ pominać kamienny posąg. - To dlatego, że muszę stawić czoło wyzwaniu. Lubię to... - dodała po chwili. - Wiem. Właśnie dlatego cię prowokuję. Muzycy zaczęli grać jakiś porywający węgierski ta­ niec, wpatrzone w nią oczy Istvana błyszczały coraz bardziej, krew żwawiej płynęła w jej żyłach, nic więc dziwnego, iż kąciki ust Tanyi zaczęły się unosić coraz wyżej. - Uśmiechaj się tak dalej, bądź równie promienna jak teraz, a każdy z obecnych tu mężczyzn padnie ci do stóp - odezwał się dziwnym głosem, gdy trzech smagłych, czar­ nowłosych tancerzy w bogato haftowanych kamizelach za­ częło klaskać za jej plecami. Po chwili otoczyli ją i z wyraźnym zachwytem na cie­ mnych twarzach kolejno porywali w szalony tan. Z rados­ nym śmiechem przechodziła z rąk do rąk, czuła się przy tym tak cudownie, że na koniec z uczuciem pocałowała każdego z nich w policzek. Wywołało to pełne aprobaty okrzyki. Wreszcie z ociąganiem oddali czarującą tancerkę Istvanowi. Ogarnął ją wzrokiem i zawahał się.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

83

- Do diabła, w życiu nie widziałem piękniejszej kobie­ ty niż ty! - mruknął. Popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. - Ja... Och, chyba trochę przesadziłam... Ale to dlate­ go, że świetnie się bawiłam - wyjąkała. -.To czardasz - wyjaśnił z uśmiechem. - Rzeczywi­ ście, można przy nim stracić głowę. Ale nie dziw się, że tak na niego reagujesz. Przecież płynie w tobie węgierska krew. - Tak mnie to cieszy! - Oczy jej rozbłysły. - Och, pro­ szę, zatańcz ze mną! Nie mogę ustać w miejscu, gdy słyszę tę muzykę. Twarz Istva'na rozjaśniła się. Chwycił Tanyę w objęcia i nagle odniosła wrażenie, że skrzydła wyrastają jej u ra­ mion. Dziki, nieokiełznany taniec porwał ją bez reszty, wirowała nad podłogą lekka jak piórko, niczym nie skrę­ powana, wolna... - To jest dopiero życie! - usłyszała głos Istva'na tuż przy swoim uchu. A potem nieoczekiwanie muzycy zmienili nastrój. Wszystkie pary przystanęły, zasłuchane w tęskną, rzewną melodię, która poruszała do głębi. Tanyę ogarnął smutek, choć jeszcze przed chwilą śmiała się radośnie. - Do licha! - ofuknęła samą siebie, gdy po jej policzku spłynęła łza. - Hej, nie martw się - powiedział pocieszającym tonem i delikatnie osuszył jej twarz lekkim dotknięciem dłoni. - Wszyscy tak reagują, nie ty jedna. Widzisz, Węgrzy to przedziwny naród, niepodobny do innych. Nieustannie zmienia nastroje, z łatwością przechodzi od euforii do me­ lancholii, od szalonej zabawy do nieutulonego żalu. Żyje-

84

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

my pełnią życia, dlatego nasze uczucia nie znają stanów pośrednich. Czy teraz lepiej mnie rozumiesz? I być mo­ że również siebie - dodał cicho, patrząc na nią uważnie i ciepło. - To tłumaczy, dlaczego tak się od nas wszystkich róż­ niłeś. - Nie potrafiłem znaleźć sobie miejsca. Czułem, że coś jest nie tak, ale nie wiedziałem, co. Tęskniłem, choć nie miałem pojęcia, za czym. - Ile miałeś lat, gdy mama przywiozła cię do Anglii? - Lat? Kilka miesięcy. Moja matka skorzystała z pier­ wszej nadarzającej się okazji, by mnie wysłać poza grani­ ce komunistycznych Węgier. Z pewnych powodów grozi­ ło mi niebezpieczeństwo. Wolała, bym przeżył w wolnym kraju, choć z dala od niej. Omal się nie rozpłakała z żalu i wzruszenia. - Co za kobieta! - A ty? Byłabyś zdolna do takiego poświęcenia dla ukochanej osoby? - spytał miękko. - Tak! - zapewniła z żarem. - Powiedz mi, gdzie ona teraz jest? - Niech to szlag! Przez chwilę sądziła, że niechcący zraniła jego uczucia, po chwili jednak pojęła, w czym rzecz. Straszliwie blada Lisa wypadła z ogrodu i pobiegła na górę. Zanim Tanya zdążyła się zorientować, Istvana już nie było. Bez chwili wahania ściągnęła więc szpilki i trzymając je w ręku, po­ pędziła za nimi tak szybko, jak tylko długa sukienka jej na to pozwalała. - Nie wpuszczaj go! - krzyknęła rozpaczliwie na wi­ dok Istvana niemal już dopadającego drzwi sypialni.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

85

Lisa spojrzała na przyjaciółkę z udręką w oczach, po czym zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Szarpnął klamką. - Przestań! - zawołała Tanya. - Nie dosyć już dziś na­ rozrabiałeś? - Dajcie mi spokój! -jęknęła Lisa. - Oboje! Zaklął, po czym przez chwilę z namysłem wpatrywał się w zamknięte drzwi. - Dobrze, przyjdę wobec tego później. Teraz muszę zadzwonić - oznajmił dziwnie głośno, po czym odwrócił się na pięcie i zszedł na dół. Tanya podejrzliwie śledziła go wzrokiem. Jakoś zbyt szybko się poddał, to nie było do niego podobne. Gdy weszła do swojego pokoju, na wszelki wypadek nie za­ mknęła drzwi. Chciała, by nikt nie mógł się przemknąć korytarzem nie zauważony. Zwinęła się w kłębek na łóżku i czekała na powrót Istvana. Na pewno mu nie pozwoli wejść do sąsiedniej sypialni! Usłyszała dzwonek telefonu, a potem cichy szloch Lisy. Ach, to dlatego ten drań tak łatwo zrezygnował! Wykom­ binował sobie inny sposób, by przekonać ofiarę, żeby się z nim spotkała... Nic z tego, pomyślała buntowniczo. Gdy tylko ten łaj­ dak pojawi się na korytarzu, to już ja się nim zajmę! Czu­ wała więc dalej, nie odrywając wzroku od uchylonych drzwi. Mysz się nie prześlizgnie.,. Obudził ją jakiś dziwny odgłos. Zaczęła nadsłuchiwać. Po chwili odezwał się zegar na wieży, policzyła więc ude­ rzenia. Druga w nocy! Tanya jęknęła, wygrzebała się z łóż­ ka i podeszła do okna, by zaczerpnąć świeżego powieli/a i dojść do siebie. Nagle kątem oka dostrzegła, że obok rusza się coś białego. Przyjrzała się uważniej.

86

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

Z okna Lisy zwisała prowizoryczna lina, skręcona z za­ słon. Tanya kurczowo zacisnęła dłonie na parapecie i wy­ chyliła się, jak mogła najdalej. Lina sięgała aż do znajdu­ jącego się poniżej tarasu. Tak, teraz już nie miała żadnych wątpliwości. Lisa za­ planowała ucieczkę! Z napięciem wpatrywała się w oświetlone okno, kryjąc się na skraju tarasu w cieniu strzelistego cisu. Oddychała szybko i płytko, zmęczona po szalonym biegu. W dodatku bolały ją poobijane bose stopy, lecz starała się o tym nie myśleć. Jakaś sylwetka mignęła w głębi pokoju i Tanya ode­ tchnęła z ulgą. Zdążyła. Dobrze, że nie wołała pod drzwia­ mi Lisy ani przez okno. Po pierwsze, zaalarmowałaby in­ nych, a po drugie, pewnie i tak nie zdołałaby przeszkodzić przyjaciółce w ucieczce. A tu, na dole, uda się ją złapać. Nie ma mowy, nie pozwoli jej się wyślizgnąć bez słowa wyjaśnienia. Skoro nie kocha Johna, to musi mu to powie­ dzieć prosto w oczy. Nagle niewyraźna postać podeszła bliżej do okna i stało się jasne, że to jest mężczyzna! John? Nie, jej brat jest szczuplejszy. Istvan? Również nie, on miał na sobie frak i białą koszulę, ten ktoś zaś nosił czarną bluzę. Kto to jest? Zrobiło jej się gorąco. Złodziej? Czy też... gwałciciel? Przecież zanim wybiegła, słyszała przez ścianę płacz Lisy! Co robić? - myślała gorączkowo. Nie zdąży pobiec po po­ moc, gdyż ten ktoś już wychodzi przez okno. Musi go unie­ szkodliwić! Ale jak? Rozejrzała się dookoła. Jej wzrok padł na ozdobne paliki otaczające trawnik. Rozpacz dodała jej sił, jakimś cudem udało jej się wyrwać jeden z nich. Bezszelest­ nie przebiegła przez taras i przykucnęła pod ścianą.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

87

Gdy złoczyńca zeskoczył na ziemię, wyprostowała się błyskawicznie i zamachnęła swoją bronią. - Na ziemię, draniu, albo rozwalę ci łeb! - zawołała groźnie. - Jak już mam leżeć, to tylko razem z tobą - odezwał się znajomy głos. - Istvan? - szepnęła ze zdumieniem i opuściła ręce. Nie, tej możliwości nie wzięła pod uwagę. Spojrzała w gó­ rę na oświetlone okno. - Gdzie Lisa? Ach, uciekacie ra­ zem? Ty draniu! Bezceremonialnie chwycił ją wpół i zatkał jej usta dło­ nią. Próbowała się wyrwać, lecz bez rezultatu. - Uspokój się, albo pożałujesz - zagroził, ale szarpała się z nim nadal. Mruknął więc coś z furią po węgiersku i nie zważając na jej nieme protesty, zaciągnął ją w załom muru, gdzie nikt nie mógł ich zauważyć. - Co ty, u diabła, wyprawiasz? - spytał z wściekłością i minimalnie odsunął dłoń od jej warg, tak by mogła od­ powiedzieć i by w każdej chwili mógł ją uciszyć, gdyby zaczęła krzyczeć. W oczach Tanyi widniała nienawiść i pogarda. - Myślałam, że łapię gwałciciela. - Och, cóż za odwaga - zerknął na zaostrzony palik, który wciąż kurczowo ściskała w ręku. -. A ja myślałem, że polujesz na wampiry. - Owszem, na jednego - warknęła. - Właśnie stoi prze­ de mną. - A czymże sobie zasłużyłem na taką nazwę? - spytał kpiąco i zabrał dłoń z jej ust. Zamiast tego położył rękę na nagim ramieniu Tanyi i palcami zaczął lekko gładzić jej szyję.

88

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

Z oburzeniem starała się odsunąć, lecz nie miała dokąd, gdyż Istva'n przyciskał ją do zamkowego muru. - Wampiry zabijają kolejne ofiary, a nawet jeśli nie zabijają, to rujnują im życie. Tak, jak ty! - To brzmi bardzo melodramatycznie - zadrwił. - Chy­ ba naczytałaś się nieodpowiednich książek. - Taak? A może to nieprawda, że niszczysz wszystko i wszystkich wokół siebie? Jesteś najgorszym draniem, ja­ kiego znam. Jesteś niemoralny i zdeprawowany do szpiku kości. Nie przypuszczałam, że stoczysz się aż tak nisko! - Przesadzasz. Rozluźnij się, odetchnij głęboko... - Przesadzam? Porwanie narzeczonej innego to dla cie­ bie drobiazg? W czarnych oczach pojawiło się zdumienie. - Uprzejmie informuję, że nikogo nie porywam - wy­ cedził. - Po prostu wybrałem się z towarzyską wizytą. - Co takiego? - zawołała z niedowierzaniem. - Znam Lisę od dziecka. Chyba mam prawo wpaść na pogawędkę do starej znajomej? - A od kiedy wchodzi się do znajomych oknem, a nie drzwiami? - spytała z gryzącą ironią. - A czy ja kiedykolwiek zachowywałem się jak wszy­ scy? - mruknął z tak zabójczym uśmiechem, że na chwilę zbiło ją to z tropu. - Przestań się wygłupiać - zażądała stanowczo. - Mó­ wimy o poważnej sprawie. Nie jest przyjęte, by w noc przed ślubem pannę młodą odwiedzali ukradkiem męż­ czyźni, i to w jej sypialni. A co gorsza, doprowadzali ją do płaczu! - W napiętym głosie brzmiała rozpacz. - Coś ty jej zrobił? - Och, nic wielkiego, wpiłem się w jej łabędzią szyję

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

89

i wypiłem trochę krwi - warknął. - Dlatego nie mogę tu z tobą zbyt długo zabawić, gdyż muszę zdążyć z powrotem na cmentarz, zanim słońce wstanie. - Jak nie zaczniesz rozmawiać poważnie, to naprawdę znajdziesz się na cmentarzu! - zagroziła, zupełnie wypro­ wadzona z równowagi. - I co teraz będzie? Jak ona teraz poślubi Johna? Czy ty naprawdę nie zdajesz sobie spra­ wy, jak potrafisz zrujnować czyjeś szczęście? - zawołała z oburzeniem. Wzrok Istva'na ześlizgnął się na falujące pod cienkim materiałem piersi Tanyi. Nagle poczuła się straszliwie bez­ bronna. - A czy ty nie zdajesz sobie sprawy, że w tym momen­ cie wywracasz do góry nogami całe moje życie? - odpo­ wiedział pytaniem na pytanie. - To świetnie! Bardzo by mnie ucieszyło, gdybyś sobie trochę pocierpiał. A teraz powiedz wreszcie, co takiego zrobiłeś, że Lisa płakała? - Nic. Zapomnij o tym, że tam byłem. Inaczej znisz­ czysz jej małżeństwo, zanim się zacznie. No nie! To już szczyt bezczelności! - Ja?! Co za tupet! Chcesz mi powiedzieć, że spędziłeś z nią pół nocy, a mimo to chcesz, by wyszła za Johna? - Oczywiście. Dlaczego oczywiście? Nagle przyszła jej do głowy prze­ rażająca myśl. Och! Nie, wszystko, tylko nie to! - Słuchaj, lepiej, by twój brat pozostał w błogiej nie­ świadomości... -przekonywał Istvan. - .. .że zgwałciłeś jego narzeczoną? - syknęła, ledwo panując nad sobą. Głośno wciągnął powietrze.

90

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Ja chyba z tobą zwariuję! - zdenerwował się. - Może na chwilę zamkniesz buzię i posłuchasz? Zamilkła. Z dala dobiegały odgłosy przyjęcia, liście drzew szeleściły lekko na wietrze, w pobliskiej stajni od czasu do czasu parskały konie. Poza tym panowała cisza. - Nic nie słyszę. - No więc właśnie. Skoro zrobiłem jej krzywdę, to czemu nie rozpacza, nie woła o pomoc? Tylko nie drama­ tyzuj i nie tłumacz, że pewnie ją zakneblowałem i to w do­ datku ślubnym welonem. - To znaczy, że sama tego chciała? - spytała ze zgrozą. - Owszem, chciała. Chciała porozmawiać. - I dlatego zrzuciła z okna linę? Czy żadne z was nie słyszało, że niejaki Bell wynalazł telefon? - zadrwiła. - A słyszałaś, żeby można było kogoś przytulić przez telefon? - odciął się. - Chcesz mi wmówić, że największy podrywacz w ca­ łej Anglii miał ochotę po prostu tylko przytulić kobietę, nic więcej? Istvan na chwilę wzniósł oczy ku niebu, jakby tam szu­ kając pomocy. - Jak ty sobie wbijesz coś do głowy, to nie ma siły, żeby cię przekonać. Dobra, spróbujemy inaczej. Czy słyszałaś coś poza płaczem w sąsiednim pokoju? - Nie. A powinnam? - Zmarszczyła brwi. - Widzisz, kiedy ja kocham się z kobietą, to ona na pewno nie płacze, za to wydaje różne inne odgłosy - wy­ cedził. - Mnie zresztą też można usłyszeć... - dodał bez­ litośnie, uważnie obserwując niezwykle silny rumieniec na twarzy Tanyi. I nagle zobaczyła to. Oczami wyobraźni ujrzała ciężko

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

91

oddychającego, pogrążonego w miłosnej ekstazie Istvana. Pośpiesznie usunęła ten grzeszny obraz sprzed oczu. - Skoro to prawda, to czemu zakradałeś się przez okno? - Ponieważ korytarza pilnowała dysząca żądzą walki przyzwoitka, gotowa ciskać bezcennymi wazami w głowę każdego mężczyzny, który pojawiłby się pod drzwiami podopiecznej - tłumaczył cierpliwie. - Dlatego namówi­ łem Lisę, żeby wpuściła mnie przez okno. To oczywiste, że nie wtargnąłem do niej przemocą. Chyba nie sądzisz, że sam sobie zrzuciłem linę? - Tyle zachodu tylko po to, by porozmawiać? - spytała z niedowierzaniem. - Potrzebowała mnie - odparł krótko. - Ciebie? A dlaczego nie mnie? Przecież zna cię, jak zły szeląg! - zawołała ze złością. - Nieważne, dlaczego. Wiedziała, że mogę jej pomóc i zrobiłem to. - Ech, ta twoja pomoc! - żachnęła się. - Zrozum, dla ciebie to tylko kolejna przygoda, ale dla niej... - Z trudem stłumiła szloch. Czuła się straszliwie rozczarowana. Wy­ obraźnia podsuwała jej przed oczy obraz Istvana i Lisy w czułym uścisku. Nie, to było nie do zniesienia. Gdyby mogła, zaszyłaby się w ciemnym kącie i dosłownie wyła z bólu. - Ty też coś zrozum. Wpuściła mnie, gdyż była... - Wdzięczna? - wpadła mu w słowo. - Za to, że zafun­ dowałeś jej takie wesele? - Gdyby naprawdę o to chodziło, to prędzej byłaby mi wdzięczna za przyjęcie do Akademii. Jęknęła. Jeszcze tego brakowało! - Załatwiłeś jej to? Czemu?

92

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Wiedziałem, że jest utalentowana, lecz nie ma pienię­ dzy na studia w Anglii. - Och, a wszyscy sądzili, że to stypendium w Budape­ szcie zawdzięcza własnej pracy - westchnęła z ogromnym rozczarowaniem Tanya. Teraz już rozumiała... - Bo to prawda. Tym niemniej trzeba ją było przedsta­ wić kilku wpływowym osobom. Akurat je znałem. Tanya, takie jest życie. Szczęście nie przychodzi ot, tak sobie. Trzeba umieć mu pomagać. - Robisz więc ludziom przysługi, oczywiście tylko po to, by na tym skorzystać. Często żądasz od kobiet, by były ci wdzięczne i odpłacały w naturze? Popatrzył na nią z politowaniem. - Ja nie muszę prosić. To ja jestem proszony. Wiedziała, że miał rację. Niestety. Doskonale rozumiała, że kobiety same tego chcą... Och, to niebezpieczny temat. - Skoro więc Lisa też za tobą szaleje, to czemu przyjęła oświadczyny Johna? Na jego zmysłowych ustach pojawił się lekki uśmieszek. - Uważasz, że żaden facet nie ma szans w porównaniu ze mną? - Istvan od niechcenia przesunął palcem po war­ gach Tanyi. - To mi pochlebia. - Nic podobnego, wcale tak nie myślę! - zaprzeczyła gorąco. - Ale wiem, że niektóre - z naciskiem podkreśli­ ła to słowo - niektóre kobiety nie byłyby w stanie ci się oprzeć. Pod tym względem John nie może z tobą konku­ rować. To odpowiedzialny, porządny człowiek, z którym można się związać na dobre i na złe, bez wahania założyć rodzinę... - Zamilkła na widok jego ponurej miny. Czemu tak się skrzywił, gdy wspomniała o zakładaniu rodziny? Ponownie przyszła jej do głowy ta przerażająca myśl. Tym

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

93

razem jednak postanowiła zadać to pytanie głośno. Musi wiedzieć. - Czy... Czy ona... jest w ciąży? - W ostatniej chwili powstrzymała się od dodania: „znowu". Spojrzał na nią takim wzrokiem, że miała ochotę zapaść się pod ziemię, byleby się tylko przed nim ukryć. - Słucham? - spytał przesadnie uprzejmym tonem. - Chcesz, żeby wyszła za mąż. Ona jest nieszczęśliwa, płacze... Czy to znaczy, że pchasz ją w ramiona innego, by pozbyć się kłopotu? Wolisz, by to John zajmował się twoim... nieślubnym dzieckiem? - wydusiła z trudem. Grom z jasnego nieba zrobiłby na Istvanie chyba mniej­ sze wrażenie niż jej słowa. - I to podobno j a mam tylko jedno w głowie... - zdołał w końcu zauważyć. - Powiedz mi! Muszę to wiedzieć! - zażądała. - Czy ona jest w ciąży? - Nie, o ile mi wiadomo - odparł ledwo słyszalnym głosem. - Tym niemniej i tak zamierzam zawiadomić o wszy­ stkim mojego brata! Przysunął się do niej nieco bliżej. - Powtarzam to naprawdę ostatni raz - oznajmił ostro. - Zapomnij o całej sprawie. Tylko z nią rozmawiałem, nic więcej. Przestań robić z igły widły i pozwól bratu poślubić dziewczynę, którą kocha niezmiennie od kilku lat. Gdy wreszcie dostał pracę i mógł się oświadczyć, gdyż wie­ dział, że zdoła utrzymać rodzinę, ty teraz chcesz wszystko zepsuć. Dobrze by było, gdyby mogła to tak zostawić. Niestety, nie było to takie proste. - Jeśli przymknę na to oczy, będziesz nadal uważał,

94

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

że jesteś zupełnie bezkarny i możesz wskakiwać jej do łóż­ ka, kiedy tylko zechcesz - powiedziała, nie kryjąc po­ tępienia. - No, ładne masz zdanie o moralności twojej przyja­ ciółki! - zauważył sarkastycznym tonem. - Tanya, ostrze­ gam cię lojalnie, że zaczynam być na ciebie wściekły. Spojrzała na niego uważniej. Ten ponury wyraz twarzy, te drapieżne rysy, te oczy, wpatrujące się w nią tak inten­ sywnie.. . Przestraszyła się. Ten człowiek nie miał żadnych zasad, licho wie, co może mu wpaść do głowy. - To nie ją oskarżam - wyjaśniła ze smutkiem. - To wszystko twoja wina. Doskonale wiesz, jak uwodzić ko­ biety, jak zastawiać na nie pułapki. Nic dziwnego, że cza­ sem nie są w stanie się oprzeć. - Nawet jeśli zarzucam sieć, to tylko od nich samych zależy, czy do niej wpadną. Mają swój rozum i zapewniam cię, że one też doskonale wiedzą, co robią. Mają ochotę przeżyć krótką, podniecającą przygodę, poigrać z ogniem... - To oburzające! Jak śmiesz w ten sposób obrażać ko­ biety! - Nie mam żadnych złudzeń co do tego, kim dla nich jestem. Stanowię rozrywkę, tańszą niż wyjazd na karnawał do Rio i bardziej ekscytującą, niż oglądanie erotycznych filmów. Są znudzone i chcą się oderwać od szarej rzeczy­ wistości. Zapomnieć się, zabawić, po to jestem im potrzeb­ ny - wyjaśnił z goryczą. - Uważają mnie za cynicznego, amoralnego mężczyznę i to je właśnie tak podnieca. Tylko takim chcą mnie widzieć. - A ty to wykorzystujesz - podsumowała z dezaproba­ tą. - Czyja się wreszcie dowiem, co zaszło w pokoju Lisy? - z uporem powróciła do tematu.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

95

Zacisnął dłoń na ramieniu Tanyi, boleśnie wbijając palce w jej ciało. Na moment aż straciła oddech. Zauważył to i rozluźnił uścisk. - Dla dobra twojej przyjaciółki - zapomnij! Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami. - Czy naprawdę tak ci na niej zależy? - szepnęła. Bez słowa skinął głową. - Mnie też! -jęknęła. - Nie chcę, by cierpiała. - Dlatego milcz i pozwól, by wyszła za Johna - wark­ nął, wyraźnie tracąc cierpliwość. - Nie rozumiesz, czego ode mnie żądasz. Ty jesteś świa­ towym mężczyzną i nie zawracasz sobie głowy tym, czy coś jest etyczne, czy nie. A ja pochodzę z małej wioski i jestem przywiązana do tradycyjnych wartości. Wierzę w małżeństwo aż po grób, w wierność, oddanie i uczci- ' wość - oznajmiła z mocą. - Zrobiłabym dla Lisy wszy­ stko, ale nie to. Jeśli zamierza oszukiwać mojego brata... Nie, moje sumienie nie pozwala mi do tego dopuścić. Mu­ szę powiedzieć Johnowi prawdę, choć sprawi mi to ogrom­ ny ból. - Ach, to twoje poczucie obowiązku! - A żebyś wiedział! Tak, to moja moralna powinność wobec brata. Och, gdybym mogła tak głęboko cię zranić, jak ty ranisz nas! - zawołała żarliwie. - Żebyś i ty to poczuł, zrozumiał, co to znaczy... Czekaj, któregoś dnia... Nieoczekiwanie przyciągnął ją do siebie z całej siły. Gdy zauważyła, że jej opór przynosi rezultaty odwrotne do zamierzonych, przestała się bronić. I tak przyciskał ją bar­ dzo mocno do swego muskularnego, gibkiego ciała. Przez cienką suknię czuła je doskonale. Zadrżała. - Nie próbuj mi grozić - ostrzegł z ledwo hamowaną

96

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

furią. - I wybij sobie z głowy, że uda ci się nie dopuścić do jutrzejszego ślubu. Dopilnuję, by wszystko się odbyło tak, jak zostało zaplanowane - oznajmił z podejrzaną sło­ dyczą, po czym, niby od niechcenia, zaczął się bawić jej włosami, których liczne pasma wysunęły się z koka. Odbierała to niczym wyrafinowane tortury. Dotyk jego palców na nagiej skórze ramienia niemal ją parzył. Pod bacznym spojrzeniem czarnych oczu jej myśli plątały się. Czuła się okropnie. - Przestań! - Szarpnęła się histerycznie. - Czemu ty tak uwielbiasz się znęcać nad wszystkimi? Nie znam osoby, która by przez ciebie nie cierpiała. Skrzywdziłeś wszy­ stkich, potem wyjechałeś bez słowa, mama zmarła, ojciec omal nie oszalał z bólu, tak ją kochał... - Ja też - szepnął ze smutkiem. Zapadła cisza. Tanya po raz pierwszy zauważyła, że ta obojętność, wyrachowanie i cynizm są jedynie maską, za którą Istvan starannie skrywa swoje prawdziwe myśli i uczucia. Zresztą, cóż w tym dziwnego? Przecież tak właś­ nie został wychowany. - Nie miałam o tym pojęcia. Nigdy tego nie okazywa­ łeś. Och, gdybyś chociaż napisał, wyjaśnił... - Napisałem. Domyślam się, że twój ojciec podarł list i wyrzucił, nic nikomu nie mówiąc. Ale nie mogę go za to winić. Uważał, że jestem niewdzięcznym draniem. Nastę­ pny wysłałem tuż po śmierci Ester. - Głos mu się lekko załamał, postarał się więc opanować. - Miałem nadzieję, że ktoś oddzwoni i powie, że nie macie nic przeciwko temu, bym przyjechał na pogrzeb. Nie mogłem przecież pojawić się bez waszej zgody, wbrew pozorom potrafię być taktowny.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

97

- Och, a ja myślałam... Byłam pewna, że zupełnie o nas nie dbasz... - Nagle przypomniało jej się, co mówiła Lisa. Że Istvan został źle zrozumiany. No tak, skoro byli tak blisko, wiedziała o nim więcej niż inni. - Nie przyszło mi do głowy, że tata może tak długo żywić urazę. - Raczej nienawiść - sprostował. - Nienawidził mnie, tym bardziej że czuł się winny, jako chrześcijanin i pastor, że myśli o kimś w ten sposób. Grzeszył przeze mnie i nie mógł tego znieść. - Biedny tata - szepnęła z żalem. - I biedna mama. Była między młotem a kowadłem... Nagle Istva'n przechylił głowę i zaczął nasłuchiwać. Z dala dobiegały coraz cichsze rozmowy rozchodzących się gości. Przyjęcie się skończyło. - Idziemy - rozkazał. - Co ta... Zakrył jej usta dłonią. - Nie ufam ci - wyjaśnił. - Nie próbuj mnie zwieść, dobrze wiem, że planujesz zapobiec temu małżeństwu. Ale ja zmuszę cię do milczenia. Mam na to sposób.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Zanim znaczenie jego słów w pełni do niej dotarło, chwycił ją mocniej i pociągnął dokądś przez taras. Opierała się z całej siły, lecz niewiele się tym przejmował. Gdy już nieco oddalili się od murów, pochylił się znienacka i po­ rwał ją na ręce. Zupełnie oniemiała ze strachu zdążyła jedynie zauwa­ żyć nieubłagany wyraz jego twarzy. Czuła na policzku szybki, gorący oddech, a pod dłonią niezwykle mocne bi­ cie serca Istvana. Zdumiało ją to wszystko tak bardzo, że przez dłuższą chwilę nie zdawała sobie sprawy z tego, że teraz już może wołać o pomoc. Gdy to do niej wresz­ cie dotarło, Istvan właśnie wnosił ją do jakiegoś pomie­ szczenia. Ogarnął ją znajomy zapach koni i siana. - C-co zamierzasz tu robić? - szepnęła z obawą. - Powiedzmy, że nakłonić cię do współpracy. Pozwolił, by powoli zsunęła się po jego ciele i stanęła na własnych nogach. Było to tak zmysłowe doznanie, że zakręciło jej się w głowie. Zachwiała się, lecz Istvan bły­ skawicznie chwycił ją w objęcia. - Mam cię! Brzmiało to aż nazbyt dwuznacznie. Tanya przywołała na twarz wyraz urażonej godności.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

99

- Na twoim miejscu nie byłabym tego taka pewna. Nic mnie nie powstrzyma przed zobaczeniem się z Lisą i Johnem. - Dlatego potrzebuję trochę czasu, żeby nad tobą po­ pracować. - Nawet nie krył rozbawienia na widok jej przestraszonej miny. - Ale... Przecież jest środek nocy -jęknęła bez prze­ konania. - A potrafiłabyś teraz zasnąć? - Nie - przyznała z ociąganiem. - Ale nie widzę sposobu, dzięki któremu mógłbyś zmusić mnie do milczenia. - Nie widzisz? A nie chciałabyś, na przykład, żebym się z tobą kochał? - szepnął kusząco. Tak. Och, tak, bardzo tego pragnę. Czuła, jak na tę myśl robi jej się gorąco i ogarnia ją cudowna niemoc. - Nie! - odparła nieswoim głosem. Chyba zupełnie oszalałam, pomyślała przy tym z roz­ paczą. Pożądać mężczyzny, który traktuje kobiety jak za­ bawki i jeszcze się tym chełpi? - Jak śmiesz? Po tym wszystkim, co zrobiłeś w prze­ szłości i po tym, co zrobiłeś dziś w nocy, masz czelność podejrzewać, że miałabym ochotę... - Uspokój się. Jeszcze nie zaczęliśmy. - Czego nie zaczęliśmy? - spytała podejrzliwie. Spojrzał na nią jakoś tak ciepło i czule, że nagle zrobiło jej się bardzo dziwnie. Nerwowo zwilżyła suche usta końcem języka. Zamarła, gdy spostrzegła, że Istvan z napieciem śledzi ten gest. - Chodź. Dowiesz się, jaki los cię czeka - powiedział zagadkowo i ujął jej dłoń. Uwaga, niebezpieczeństwo! Ale z drugiej strony, czyż

100

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

nie byłoby cudownie podjąć wyzwanie, zapomnieć o wszystkim i poddać się przeznaczeniu? - Nigdzie z tobą nie pójdę. - Nie próbuj walczyć z faktami - odezwał się takim tonem, jakby mówił do dziecka. - Faktem jest bowiem to, że przy mojej sile mogę zrobić z tobą wszystko, co zechcę. Ale zauważ, z łaski swojej, że jakoś nie ściągam z ciebie sukienki, choć to bardzo kusząca perspektywa, ani nie rzu­ cam cię na stertę siana. - Przestań mówić takie rzeczy i wypuść mnie stąd! - Nie ma mowy. Masz tylko dwie możliwości. Albo grzecznie idziesz ze mną, albo zaciągnę cię siłą - oznajmił twardo. - Musimy pogadać, dlatego chcę cię zabrać w wy­ godne, ciepłe miejsce. No, więc jak będzie? - Wybij to sobie z głowy - powtórzyła z uporem. - Nie ufam ci. - Ja tobie też. Brzmiało to nawet logicznie, lecz bolesne doświadcze­ nia już dawno jej uświadomiły, że po tym człowieku można się spodziewać wszystkiego. On kierował się własną, bar­ dzo pokrętną logiką. - Musiałabym chyba całkiem oszaleć, żeby ci uwierzyć - wydusiła z trudem, gdyż Istvan zaczął niby od niechce­ nia głaskać palcami wnętrze jej dłoni. - Chcę wracać do zamku. - Boisz się? - zakpił. Zaczerwieniła się, lecz nie zamierzała kłamać. - Tak. - To niedaleko, nie ma się czego obawiać. Przyszłość i szczęście kilku osób zależą od twojej decyzji - przeko­ nywał. - Musisz tylko wysłuchać moich wyjaśnień.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

101

- A potem? - spytała ledwo dosłyszalnie. Spojrzał jej głęboko w oczy. - Odczuwam przyjemność tylko wtedy, gdy kobieta zgadza sie ją ze mną dzielić. Nienawidzę przemocy. Odetchnęła z ulgą. To brzmiało przekonująco. Jednak i tak nie zamierza nigdzie iść. Wysłucha go tutaj, a przy pierwszej sposobności ucieknie do zamku. - Masz pół godziny, żeby mnie przekonać - oznajmiła zimno. - Tutaj. Przyglądał jej się uważnie. - Nic z tego. Jeśli tylko spróbujesz uciec, by zawiado­ mić Johna, to masz moje słowo, że ja jeszcze szybciej znajdę się u Lisy. - Nie mógł się powstrzymać od śmiechu na widok jej zawstydzonej miny, która potwierdziła jego domysły. Wyglądał przy tym tak zabójczo... Matko jedyna, jaki on jest przystojny, zawołało coś w niej. - Chodź. Nie unikniesz losu. - Chyba nie spotkam go w stajni? - mruknęła nieco zrzędliwie, gdy pociągnął ją w głąb budynku. - Mylisz się, jak zwykle. Proszę, oto on. Nazywa się Los. - Koń? - zawołała ze zdumieniem na widok przepięk­ nego karego ogiera, którego Istvan wyprowadził na środek, by mogła go lepiej obejrzeć. - Spodziewałaś się czegoś innego? Oszołomiona, zignorowała przytyk i delikatnie pokle­ pała wyciągnięty ku niej pysk. - Witaj - powiedziała ciepło. - Jesteś naprawdę fanta­ styczny. - Westchnęła na myśl o tym, jak wspaniale byłoby galopować na grzbiecie takiego wierzchowca. Usłyszała cichy śmiech.

102

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- No, moja droga, podciągnij sukienkę - mruknął Istvan, sięgając po wiszącą na kołku derkę. Tanya najpierw zastygła, po czym powoli odwróciła się i spojrzała na jego zadowoloną twarz. Krew w niej zawrza­ ła na ten widok. O, niedoczekanie jego, pomyślała z furią i bez zastanowienia wymierzyła mu siarczysty policzek. Nawet nie drgnął. - Dosyć tego - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Wsia­ daj! - Przerzucił derkę przez grzbiet konia. Gdy zamierzała zaprotestować, bezceremonialnie szarp­ nął sukienkę do góry, odsłaniając jej smukłe nogi aż po uda. - Brutal! - A owszem. Wsiadaj - powtórzył ponuro i podsunął jej splecione ręce. Trzęsąc się ze strachu, stanęła bosą stopą na jego rękach i dosiadła konia. Teraz już nie miała najmniejszych wątpli­ wości, że Istva'n gotów jest zaciągnąć ją siłą, gdzie tylko zechce. Wyprowadził wierzchowca na zewnątrz i usadowił się za Tanyą. - Trzymaj się! Pochylili się nisko w siodle, gdy koń przeszedł w ga­ lop, i pomknęli ku ciemnej ścianie lasu. Wiatr świstał im w uszach, a tętent kopyt niósł się daleko w ciszy nocy. Istvan mocno objął Tanyę, by nie spadła. Miała wrażenie, że ich ciała zrosły się w jedno, tworząc jakieś bajkowe zwierzę, upojone szalonym pędem. - Jak ci się podoba? - Poczuła na policzku gorący, pa­ lący oddech. Cudownie! Tak właśnie smakuje wolność!

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

103

- Szybciej! - zawołała, upojona niezwykłą jazdą. Istvan zaśmiał się i przygarnął ją mocniej. Niedługo dojechali do jakiejś wioski. Gdy zatrzyma­ li się przed niewielkim starym domkiem z drewnianą we­ randą, zręcznie ześlizgnął się z końskiego grzbietu i za­ rzucił cugle na studziennego żurawia. Podniósł wzrok na Tanyę. - Podekscytowana? Och i to jak! Drżała na całym ciele, szczęśliwa, oszoło­ miona, podniecona... Wolała jednak zachować swoje wra­ żenia dla siebie. Zwłaszcza że przypomniało jej się, po co tu przyjechali. Zamierzał ją przecież przekonać, by nie zdradziła nikomu prawdy o wydarzeniach dzisiejszej nocy. Ciekawe, w jaki sposób? Spojrzała w podejrzanie błysz­ czące oczy Istvana i poczuła się niepewnie. Zsiadła z konia i pośpiesznie obciągnęła sukienkę. Otworzył drzwi i weszli do niewielkiego wnętrza, w którym, ku jej radosnemu zdziwieniu, było ciepło i przy­ tulnie. W prostym, ulepionym z gliny kominku, wesoło trzaskał ogień. - Przyniosę światło - powiedział za jej plecami Istvan i zniknął w drzwiach sąsiedniego pokoju. Po chwili wrócił i zapalił kilka świec oraz lampę naftową. Z ciekawością rozejrzała się dookoła. Stary kaflowy piec, łoże z baldachimem... Nie, to nie wyglądało na miej­ sce, w którym taki człowiek chciałby mieszkać. - To chyba nie twoje? — spytała zaintrygowana. - Powiedzmy, że wynajmuję ten domek - odparł obo­ jętnie. - Proszę, usiądź. Musimy porozmawiać. Podejrzliwie zerknęła na łóżko. - Wolałabym przejść do pokoju dziennego.

104

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Właśnie w nim jesteś. - Wskazał na stół i prostą ławę. - Rozgość się, ja tymczasem dołożę do kominka. Gdy wyszedł, niepewnie przycupnęła na brzegu kiwa­ jącej się ławki. Och, gdybym tylko mogła zwinąć się w kłę­ bek na tych poduchach, pomyślała z żalem. Oczywiście nie wchodziło to w rachubę, znajdowała się w jaskini lwa, musiała zachować czujność. Dokładniej obejrzała pokój. Dziwne. Coś jej tu nie pasowało. Drewniane deski na podłodze, prymitywny kominek, zwieszająca się z belek papryka - wszystko to wyglądało jak w typowej wiejskiej chacie. Zupełnie do tego nie pa­ sowała satynowa pościel, na której powtarzał się haftowa­ ny złotą nicią jakiś herb. Taki sam, jak wyrzeźbiony na niektórych sprzętach, zauważyła. Dwugłowy orzeł, jakieś kwiaty, snop zboża... Nagle aż podskoczyła na chybotliwej ławce. Na jednej z szafek stały w srebrnych ramkach... - Zdjęcia! - szepnęła i podniosła się szybko. Jednak Istvan właśnie w tym momencie wrócił do po­ koju i błyskawicznie zagrodził jej drogę. - Wybacz, ale to rzeczy osobiste - stwierdził i szybkim ruchem przewrócił fotografie tak, by nie było widać, co przedstawiają. - Coś przede mną ukrywasz - powiedziała nadąsana. - Każdy coś ukrywa - uciął i odwrócił się w kie­ runku stołu. - Dobra, wracamy do tematu. Jeśli chodzi o Lisę... - Czekaj! Co ty masz na twarzy? To szminka! - rozpo­ znała ze zgrozą. Natychmiast zakrył dłonią policzek. - A może krew? - zasugerował.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

105

Czyli jednak miała rację. Namówił Lisę, by zdradziła Johna. Matko, co za koszmar! Gdyby tak można było się z niego obudzić... - Wystarczy - wysyczała. - Wracam na zamek. Opo­ wiem wszystko bratu. - A znasz drogę? - spytał uprzejmie. Nerwowo zagryzła wargi i starała się sobie przypo­ mnieć, którędy jechali. Na próżno. W życiu sama nie trafi. - Musisz mnie zabrać z powrotem. - Właśnie - przytaknął z triumfem w głosie. - Dopóki jednak nie przyrzekniesz, że będziesz trzymać buzię na kłódkę, to... - teatralnie zawiesił głos. Ciarki przeszły jej po plecach. - To co? Posłał jej zabójczy uśmiech. - To zatrzymam cię tu tak długo, aż nie wezmą ślubu. Możesz być tego pewna. Przez długą chwilę wpatrywali się w siebie w milczeniu. Atmosfera stała się wyraźnie napięta. - W takim razie daj mi choć jeden powód, dla które­ go powinnam milczeć - odezwała się wreszcie ze znuże­ niem i rzuciła tęskne spojrzenie w stronę łóżka. Och, za­ snąć wreszcie i zapomnieć o wszystkim! - Ale nie próbuj żadnych sztuczek! Jeśli tylko spróbujesz mnie tknąć, po­ żałujesz! - Na razie najważniejsza jest Lisa. Na ciebie przyjdzie kolej w swoim czasie. Mogę jeszcze trochę poczekać - po­ wiedział cicho. - No, to długo sobie poczekasz - odparowała. Uśmiechnął się tylko w odpowiedzi i sięgnął po karafkę z winem, które rozlał do kryształowych kieliszków. Podał

106

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

jeden z nich Tanyi, po czym przysiadł niedbale na brzegu stołu. - Szczerze mówiąc, dzisiejsze zachowanie Lisy wcale mnie nie zaskoczyło - zaczął. - Coraz bardziej denerwo­ wała się tym małżeństwem. - I ty mówisz, że John ma o niczym nie wiedzieć? Wracam! - Jak się nie uspokoisz i nie zaczniesz słuchać, to przywiążę cię do łóżka - zagroził, wyraźnie zniecierpliwiony. - Już dobrze, dobrze - z niechęcią machnęła ręką. Niech sobie gada, to już niczego nie zmieni. Ona i tak wie, co musi zrobić. - Wielkie dzięki - mruknął uszczypliwie. - Niestety, tak się złożyło, że ostatnio się nie widywaliśmy, więc Lisa nie miała się komu zwierzyć ze swoich zmartwień... - No wiesz! - zdenerwowała się. - Przecież ma Johna! I mnie. Zna telefon, zna adres. Może się ze mną skontakto­ wać w każdej chwili. Jesteś ostatnią osobą, która mogłaby jej pomóc. - Jestem jedyną osobą, z którą może porozmawiać o ważnych dla niej sprawach. Z pewnych względów ty i twój brat jesteście wykluczeni. - Rozumiem. - Ze smutkiem pokiwała głową. - Musi cię bardzo kochać. - Och, ty głuptasku! - szepnął miękko. Pewnie, że jestem głupia, pomyślała. I to znacznie bar­ dziej, niż myślisz. Och, nawet nie wiesz... - Zrozum, są różne rodzaje miłości. Traktuję Lisę jak siostrę. - Ale z siostrą nie poszedłbyś do łóżka. - Odstawiła kieliszek na stół.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

107

- Z siostrą nie - przytaknął nieco zmienionym głosem, delikatnie wziął Tanyę za rękę i pocałował najpierw grzbiet dłoni, a potem jej wnętrze. Wyrwała się pośpiesznie. - Co ją tak niepokoi? - wolała wrócić do tematu. - Dwie rzeczy. Po pierwsze martwi się, że prawdopo­ dobnie nie będzie mogła mieć dzieci. - Och, nie! -jęknęła. - Biedactwo... Czemu nigdy mi nic nie powiedziała? Czy nie wierzy w moją przyjaźń? - Obawiała się, że zdradziłabyś się przed Johnem. On zaś nie mógł o niczym wiedzieć, gdyż wtedy wydałoby się, że przed czterema laty Lisa straciła dziecko. - Twoje dziecko - skorygowała z naciskiem. To straszne. Od tamtych okropnych wydarzeń minę­ ły już cztery lata, wydawało się, że życie potoczyło się swoim torem, a tymczasem w najmniej sprzyjają­ cym momencie powracają wspomnienia, ból, wyrzuty sumienia... Tak silne, że nie wiadomo, czy w ogóle doj­ dzie do ślubu, mającego się odbyć już za kilkanaście godzin! - Mam nadzieję, że przynajmniej zdajesz sobie sprawę z tego, że to wszystko twoja wina - dodała z goryczą. Jego rysy stwardniały. - Czy możemy skupić się na problemie, a nie na oskar­ żeniach? - Drań! - warknęła, gdyż na chwilę przestała nad sobą panować. Jego obojętność doprowadzała ją do furii. Wie­ działa jednak, że akurat w tym przypadku ma rację i że trzeba uporać się z obecną sytuacją. - Czekaj, czy to tylko jej domysły, czy opinia lekarza? - To drugie. Powiedziano jej, że istnieje taka możli-

108

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

wość, że już nie będzie miała dzieci. Była zrozpaczona, nie wiedziała, czy ma wyjawić Johnowi prawdę... - Że zaszła z tobą w ciążę! - wybuchnęła. - Zobacz, co narobiłeś! Och, tylko egoista myśli jedynie o własnej przyjemności, a nie troszczy się o konsekwencje i o swoją partnerkę! . - Na to wygląda. - I bez wątpienia dowodzi to słabego charakteru! - ata­ kowała dalej. - Owszem - przytaknął spokojnie. - Obawiam się, że właśnie tak jest. Na chwilę odebrało jej mowę. Wpatrywała się w niego ze zdumieniem. Coś jej tu całkiem nie pasowało. - Skąd ta nagła pokora? - mruknęła nieco podejrzliwie. - Widzisz, nawet bardzo porządni i godni zaufania lu­ dzie popełniają czasem błędy - odparł zagadkowo. - Ty jednak zbyt wysoko oceniasz tych, których kochasz. Nie dostrzegasz ich słabości. A przecież nikt nie jest święty. - Wiem, do kogo pijesz! - zdenerwowała się. - Jeśli chcesz zasugerować, że John wcale nie jest lepszy od cie­ bie... - Każdy z nas ma jakiś słaby punkt, swoją piętę Achil­ lesa. Właśnie dlatego Lisa musi wszystko gruntownie prze­ myśleć. - Co? To, czy ma uciec z tobą? - To, czy ma wyjść za twojego brata. - Nic nie rozumiem. Przecież w tym, co mówisz, nie ma najmniejszego sensu - powiedziała, nie kryjąc irytacji. Wyraźnie znużony, przesunął dłonią po twarzy. - Problem w tym, że na razie nie mogę tego wyjaśnić do końca. Całą prawdę poznasz dopiero po ich ślubie.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

109

- A czemu nie teraz? - spytała twardo. - Ponieważ ci nie ufam. Nie mam gwarancji, że za­ chowasz tę wiedzę tylko dla siebie. Słuchaj, kończmy to, chciałbym się trochę przespać - zaproponował łagodnie. - Chodzi więc o to, że Lisa wciąż nie wie, co powinna zrobić. Mieć tajemnice przed Johnem, czy też uprzedzić go, że mogą nie mieć potomstwa. - Och, on tak strasznie chciałby mieć liczną rodzinę - westchnęła. - No właśnie. Wcale jej to nie ułatwia podjęcia decyzji. Dlatego dziś płakała, dlatego też u niej byłem. Tylko ja znałem problem, musiałem do niej iść i jej pomóc. - No i co jej doradziłeś? Popatrzył na nią uważnie. - Ja nie daję rad. Ja tylko zadaję pytania i czekam, aż ludzie sami sobie uświadomią, czego naprawdę chcą. To, co ja myślę i co ja bym zrobił w ich sytuacji, nie ma naj­ mniejszego znaczenia. Zaskoczył ją tym. Mówił jak mądry, wyrozumiały czło­ wiek, który wiele przeszedł i wiele rozumie. - I jaką w końcu podjęła decyzję? - Że powinna uwierzyć w miłość Johna. Że jego uczu­ cie nie osłabnie, gdy okaże się, że Lisa nie urodzi mu upragnionych dzieci. Dlatego musimy uszanować jej wolę - powiedział dobitnie. - Niech się pobiorą i żyją swoim życiem. Nie przeszkadzajmy im w tym. Z powątpiewaniem pokręciła głową. - No, nie wiem... - Zmieniła pozycję i nieco wygod­ niej oparła się o kolumnę łóżka. - Przed chwilą powiedzia łeś, że ona obawia się dwóch rzeczy. Na razie mówiliśmy o jednej...

110

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Czemu nie usiądziesz? - przerwał jej cichym głosem. Spojrzała na niego tak podejrzliwie, że nie mógł się powstrzymać od śmiechu. - Nie skoczę na ciebie i nie zedrę z ciebie sukienki tylko dlatego, że usiądziesz na łóżku - wyjaśnił z rozba­ wieniem. - To, że stoisz, wcale cię przed tym nie chroni. Mogę się z tobą kochać równie dobrze na siedząco, jak i na stojąco, nie robi mi to żadnej różnicy... - Przerwał na chwilę na widok zgorszonej miny Tanyi. - Naprawdę, od­ pocznij trochę, co ci szkodzi? Z wahaniem dotknęła mięciutkiej, świeżej pościeli. Po­ kusa okazała się tak silna, że wreszcie uległa i usadowiła się wygodnie wśród śnieżnobiałych poduch. Mmm, co za ulga... Och, a jeśli on naprawdę skorzysta z okazji? Była zbyt zmęczona, zbyt spragniona ciepła i opieki, by potra­ fiła mu odmówić, gdyby chciał ją pocałować. Lepiej nie myśleć, jak by się to skończyło... Tak, trzeba jak najszyb­ ciej omówić sprawę do końca, a potem wracać do zamku, co koń wyskoczy. - Masz dziesięć minut i ani chwili dłużej - oznajmiła sztywno, sznurując usta. - Jakbym słyszał naszą nauczycielkę, panią Latimer - skwitował z uśmiechem. - Użyła dokładnie tych samych słów, gdy zaproponowałem, żeby pozwoliła dzieciom po­ jeździć na naszym kucyku. Rozpogodziła się na to wspomnienie. Wszyscy w klasie byli strasznie podekscytowani, a ona pękała z dumy, że jej ukochany brat okazał się taki wspaniałomyślny. - Ale w efekcie połowa z nich nie zdążyła nawet wsiąść na konia - przypomniała. - Pani Latimer była nie­ ugięta. Och, pamiętam ich rozczarowanie. To było tak,

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

111

jakby otwarto przed nimi raj, ale nie wpuszczono ich do środka - westchnęła. - Źle, że tak się stało. - Uważasz, że lepiej nic nie wiedzieć, do niczego nie dążyć, byleby tylko nie ryzykować, że coś się nie uda? Ale kto nie ryzykuje, ten niczego nie osiągnie. Owszem, można ponieść porażkę, ale zawsze warto próbować. Wzruszyła ramionami. - Och, sama nie wiem. Myślę, że to zależy od chara­ kteru. Ty, na przykład, jesteś niespokojnym duchem i tobie odpowiada taka filozofia życiowa, podczas gdy ja jestem... - Wciąż niezaspokojona. Zamarła. Istvan nawet nie drgnął, lecz i tak czuła, że znalazła się w ogromnym niebezpieczeństwie. Był tak nie­ samowicie przystojny... Kruczoczarne włosy lśniły, na smagłej twarzy kładła się złocista poświata od tańczących płomieni, ciemne oczy przypominały niezgłębione jeziora, w których toni tak cudownie byłoby się zanurzyć... Odchrząknęła nerwowo. - Zdaje się, że mieliśmy rozmawiać o Lisie? - Rzeczywiście, trochę odeszliśmy od tematu. To co, uszanujesz jej decyzję i dopuścisz do ślubu? - spytał. Uśmiechnął się przy tym tak zniewalająco, że serce Tanyi stopniało jak wosk. Choć żadne z nich nie poruszyło się, wydawało się, jakby byli bliżej siebie, jakby łączył ich jakiś niewidzialny most. Wiedziała, że Istvan bez trudu mógłby ją nakłonić, by przeszli przez ten most... Tak bar­ dzo go pragnęła i nie potrafiła nic na to poradzić. Musiał zdawać sobie sprawę z tego, że miał ją w swojej mocy. To straszne. Zadrżała. - Zimno ci? - zatroszczył się.

112

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

Potrząsnęła głową. - Po prostu jestem zmęczona. Bardzo zmęczona. - Wcale się nie dziwię. Zerwałaś się rano, przyleciałaś do Budapesztu, tańczyłaś na balu, czatowałaś na tarasie, jeździłaś konno... Nieźle, jak na jeden dzień. Mam cię zabrać z powrotem na zamek? - Mhm - przytaknęła bez przekonania. Wydawało jej się, że nie omówili jeszcze czegoś, ale nie umiała sobie przypomnieć, co to mogło być. Ściągnęła brwi i spróbowała zebrać myśli, choć przychodziło jej to z najwię­ kszym trudem. Marzyła już tylko o jednym - wyciągnąć się na tym wspaniałym łożu i zasnąć kamiennym snem... - No, to idziemy - Istvan zsunął się ze stołu. Nagle rozjaśniło jej się w głowie. - Czekaj! Już wiem! Nie powiedziałeś mi o tej drugiej przyczynie zmartwienia Lisy. - Ależ z ciebie uparte stworzenie - westchnął. - Wi­ dzisz, ona nie jest do końca pewna, czy łączące ich uczucie można nazwać miłością. Tanya oprzytomniała w jednej chwili. - Jak to? - Twierdzi, że bardzo chce być z Johnem, ale czegoś jej w tym związku brakuje... - Tego się właśnie obawiałam! Chodzi o namiętność, prawda? Nie czuje do Johna tego, co czuła... do ciebie, tak? - jęknęła boleśnie. Nie mogła jednak winić swojej przyjaciółki. Dlaczego Lisa miałaby umieć zapomnieć o Istvanie, skoro ona sama, rozsądna i dobrze wychowana córka pastora, nie potrafiła przestać o nim myśleć? - Niedokładnie tak. Ona... - Zawahał się, szukając od­ powiednich słów. - Ona zna kogoś, kto szaleje na pun-

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

113

kcie innej osoby, bardzo cierpi, ale nie potrafi wyrzec się swojego pragnienia, jest nim dosłownie opętany. - Na­ gle spojrzał jej prosto w oczy. - Czy rozumiesz, o czym mówię? Tak, rozumiała aż nadto dobrze. Doskonale wiedziała, jak to jest, gdy serce wyrywa się do ukochanej osoby, gdy człowiek się wręcz dusi, nie mogąc uzewnętrznić swojego uczucia. Właśnie to czuła, gdy patrzyła na Istvana. - Jak już mówiłam, różnimy się - odparła z trudem. - Wygląda na to, że nie dla wszystkich namiętność i pożą­ danie muszą iść w parze z miłością. - Ach, tak. Odwrócił się, by nalać sobie wina do kieliszka. Zauwa­ żyła ze zdziwieniem, że jego strzelista sylwetka przygar­ biła się nagle. Czym się tak przejął? Kiedy była mała, martwiła się, gdy był smutny. Och, oddałaby wtedy wszy­ stko, by go pocieszyć. A teraz? Co by dała teraz? Poczuła, jak serce w niej zamiera. Już wiedziała. Miłość. Pragnęła dać mu całą siebie, całe swoje ży­ cie... Ale komu? Mężczyźnie, który nie był godzien jej uczucia? Łzy napłynęły jej do oczu. Nie, tak nie może być! Trzeba zabić tę miłość! Przyłożyła skołataną głowę do poduszki i zacisnęła powieki, starając się wyperswadować sobie te szalone myśli. - Tanya, Tanya! Ktoś ją nawoływał, czyjaś dłoń łagodnie potrząsała ją za ramię. - Co takiego? - mruknęła niechętnie, wygodniej wtu­ lając się w poduszkę.

114

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Pora wstawać. Z rozdrażnieniem machnęła ręką. - Idź sobie. - Nigdzie nie idę. To ty jesteś w moim łóżku. To wystarczyło, by obudziła się w jednej chwili. Otwo­ rzyła oczy i tuż nad sobą ujrzała twarz Istva'na! - Co? Jak? - zawołała półprzytomnie. - Spałaś tak słodko, że nie miałem serca cię budzić - uśmiechnął się z czułością. - Ale teraz musisz wstać i przygotować się do ślubu. - Matko jedyna! Która godzina? - zawołała ze zgrozą i odepchnęła go. Przynajmniej miała taki zamiar. Luźno zawiązany szlafrok odsłaniał nagi tors i ten widok skute­ cznie odebrał Tanyi ochotę do odsuwania Istvana od siebie. Z drugiej jednak strony wzbudził w niej pewne podejrze­ nia. Gorączkowo szarpnęła kołdrę. Uff, na szczęście wciąż miała na sobie sukienkę. Isrva'n śledził jej nerwowe ruchy z wyraźnym rozba­ wieniem. - Dziewiąta - pochylił się niżej. - Ale najpierw musisz mi obiecać, że nic nikomu nie powiesz. - Och, to nie takie proste... Zrozum, moje poczucie lojalności... - Ty zaś zrozum, że Lisa ma prawo układać sobie życie tak, jak uważa to za stosowne. - Tak, ale... Nie pozwolił jej dokończyć, łagodnie zamknął jej usta pocałunkiem. Było to tak cudowne uczucie, tak pełne sło­ dyczy, że bez namysłu oplotła jego szyję ramionami i przy­ ciągnęła go bliżej do siebie. -• To jak będzie? - szeptał między pocałunkami. - Mam

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

115

cię tu trzymać aż do wieczora? Ciekawe, czym moglibyśmy się przez ten czas zajmować? Wsunął dłonie pod kołdrę i zaczął zmysłowo pieścić uległe ciało Tanyi. - Och, nie... - szepnęła. - Chyba wiem, jak moglibyśmy spędzić ten czas... Ty byłabyś moim więźniem, a ja twoim... Czuła, jak płonie pod jego dotykiem, jak coraz bardziej pragnie się poddać... - Chcę stąd iść! - powiedziała nieswoim głosem. - Nie wierzę - mruknął. - Czy teraz już rozumiesz, że to nie twoja przyjaciółka mnie interesuje? Że cały czas chodziło mi wyłącznie o ciebie? Próbowała pojąć sens jego słów, ale jak mogła myśleć, gdy obsypywał pocałunkami jej szyję, ramiona, dekolt? - Ale ja nie... - Urwała, gdy uniósł głowę. W jego oczach dostrzegła ból i pasję. - Pragnę cię - szepnął z żarem. - Ale nie tylko. To coś znacznie, znacznie więcej. I właśnie takiego uczu­ cia pragnie Lisa, właśnie tego jej tak bardzo brak. Wziął Tanyę w ramiona i ponownie zaczął obsypywać ją pocałunkami. Czuła szalone bicie serca. Czyjego? Nieważne. Och, jak bardzo chciała odpowiedzieć mu równie gorącą pieszczotą! Nie, nie wolno jej! Z trudem odwróciła głowę w bok. - Skoro Lisa tego od ciebie chce... - Mylisz się, kochanie - przerwał. - Ona tęskni za taką szaloną pasją, za taką niezaspokojoną tęsknotą, za takim płomiennym uczuciem, jakie ja żywię do ciebie! - Uśmie­ chnął się na widok otwartych szeroko ze zdumienia zielo-

116

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

nych oczu Tanyi. - Chciałaby to samo czuć w stosunku do Johna. - A czuje to do ciebie! -jęknęła z rozpaczą. Odsunął się nieco, by przyjrzeć jej się uważnie. Jednak w tym samym momencie ogarnęła ją nieodparta ochota, by przyciągnąć go z powrotem. Och, zupełnie nie wiedziała, jak ma walczyć ze sobą. - Zrozum, oni się naprawdę kochają, ale w inny spo­ sób. To łagodna, ciepła miłość, oparta na zrozumie­ niu i przyjaźni. Lisa obawia się jednak, że to za mało. Po prostu chciałaby, by John tak szalał za nią, jak ja za tobą! Nie, to niemożliwe, pomyślała. Wiedziała, że nie wolno jej w to uwierzyć. Nie zaryzykuje, choć bramy raju wydają się być otwarte. Nie pozwoli złamać sobie serca. - Czy to znaczy, że jej nie kochasz? - wyrwało jej się nagle. - Ani jej nie kocham, ani jej nie pragnę - oznajmił z mocą. - Och - szepnęła tylko. Światełko nadziei zaczęło pło­ nąć silniejszym blaskiem. Czy to możliwe? Ale czy jego namiętność, choćby nie wiadomo jak wielka, może przy­ nieść jej szczęście? Istva'n z ociąganiem wstał z łóżka. - Może lepiej chodźmy na ten ślub? - zaproponował stłumionym głosem. Wpatrywała się w niego, błagając w myślach, by to była prawda, a nie jakaś sztuczka zmierzająca do tego, by kupić jej milczenie. - Wyglądasz tak kusząco w tej pościeli, że ledwo mogę wytrzymać - mruknął. - Dlatego wolałem nie zdradzać

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

117

moich uczuć dziś w nocy, gdyż wiedziałem, jak się to może skończyć... Nie odrywając od niego zdumionego wzroku, usiadła na łóżku. - Czekaj, jak tak dalej będziesz przypominać rozkoszną Śpiącą Królewnę, to możesz zapomnieć o tym, że masz być druhną - uprzedził lojalnie. - Zamiast tego spędzisz cały dzień w moich ramionach. Aż podskoczyła. - Na śmierć zapomniałam, że jestem druhną! Muszę wracać na zamek i przebrać się! - Nie martw się. Wszystko już załatwiłem. Zadzwoni­ łem do hotelu, by przywieźli twoje rzeczy. Za tamtymi drzwiami czeka na ciebie gorąca kąpiel. Zaraz zrobię ci śniadanie. I bez żadnych fochów, proszę - uprzedził łagod­ nie. - Nie wypuszczę cię stąd, zanim nie zjesz czegoś po­ rządnego. Oniemiała z wrażenia, potulnie dała się zaprowadzić do sąsiedniego pomieszczenia. Obok wanny leżała jej kosme­ tyczka, pantofle i, och, co za niespodzianka, świeże orchi­ dee do wpięcia we włosy! - Już nie mogę się doczekać, żeby cię w tym zobaczyć - powiedział stłumionym głosem, spoglądając na prostą, wąską suknię w kolorze starego złota. Tanya zarumieniła się po same uszy na widok jedwab­ nej bielizny, która razem z puszystym ręcznikiem leżała na małym grzejniku. Ranek był rzeczywiście chłodny i ktoś zadbał o to, by po gorącej kąpieli mogła się wytrzeć ciepłym ręcznikiem i nie musiała wkładać zimnych rzeczy. - Ale to znaczy, że pokojówka wie, gdzie spędziłam tę noc - wymamrotała z zażenowaniem.

118

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Przecież nie robiliśmy nic złego. Niestety - uśmiech­ nął się. - Wszyscy pomyślą, że się zagadaliśmy i dlatego nie wróciłaś. Nie zapominaj, że nikt nie wie, że nie jeste­ śmy rodzeństwem. Gdy wreszcie, z niejakim trudem, udało się jej namówić go, by jednak wyszedł do sąsiedniego pokoju, wzięła ką­ piel, po czym pośpiesznie przygotowała się do wyjścia. - Gotowa? - dobiegł ją głos Istva'na. Rzuciła okiem w lustro, z aprobatą uśmiechnęła się do swojego odbicia, po czym stanęła w drzwiach. Dziwny wyraz jego twarzy zaniepokoił ją. - Coś nie tak? - spytała z obawą i nerwowo poprawiła włosy. Odchrząknął. - Nie, skądże - odwrócił się i nałożył tosty na talerz. - Ładnie wyglądasz - rzucił. Ładnie? Tylko tyle? Tak bardzo chciała wzbudzić w nim zachwyt, ale, jak widać, jej wysiłki spełzły na niczym. - Ty też się nieźle prezentujesz - odparła. Nieźle? Powinnam raczej powiedzieć, że jest zabójczo przystojny. Ten jasny garnitur do jego ciemnej karnacji... Z westchnieniem usiadła przy stole i zabrała się do je­ dzenia. Gdy zaspokoiła głód, zauważyła, że Istva'n przy­ gląda się jej ustom, przesunęła więc po nich palcami, by się upewnić, czy nie został na nich lukier z pączków. Bacznie śledził jej ruchy, po czym pochylił się i poca­ łował ją delikatnie. - Gdy przyjedziemy na zamek razem, wszyscy pomy­ ślą, że się pogodziliśmy i że znów jesteśmy przyjaciółmi - szepnął. - Czy będą mieli rację? - Tak - odparła i z miłością spojrzała mu w oczy.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

119

Odetchnął tak, jakby kamień spadł mu z serca. - Dzięki Bogu - powiedział zmienionym głosem i wstał gwałtownie. - Poczekam na ciebie na zewnątrz dodał i wyszedł tak szybko, jakby musiał natychmiast zna­ leźć się na świeżym powietrzu. Uśmiechnęła się ze smutkiem. Wiedziała, że nie znosił zamkniętych pomieszczeń, tak samo jak nie znosił czego­ kolwiek, co ograniczało jego wolność. Dlatego nie wiązał się z nikim, dlatego nigdy nikogo naprawdę nie pokochał i z całą pewnością z nikim się nie ożeni. Nic więc dziwne­ go, że chce być nad wyraz ostrożna i nie może poddawać się chwilowym pokusom. Z jego strony to tylko pożądanie, nic więcej. Gdy ogień się wypali, zostanie popiół... Z drugiej jednak strony... Czy nie warto zaryzykować, by poznać smak raju? Nawet, jeśli się go utraci, to czy nie lepiej choć na krótko być w niebie, a potem wszystko stra­ cić, niż przez całe życie nie zaznać zaspokojenia? Nie znała odpowiedzi na to pytanie, a czuła, że już niedługo Istvan postawi ją przed ostatecznym wyborem.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Wyszła przed domek, mrużąc oczy od słońca. Istva'n czekał na nią przy uroczej, staroświeckiej bryczce, przy­ strojonej girlandami kwiatów. Wyglądał tak olśniewająco, jakby to on był panem młodym. Pomógł jej wsiąść, ujął lejce i cmoknął na konia. Gdy ruszyli, rozległo się wesołe brzęczenie dzwoneczków przy uprzęży. Wjechali na piaszczystą drogę, wzdłuż której ro­ sły strzeliste topole. Ich srebrzystozielone listki delikatnie szeleściły na wietrze. - W taki dzień chce się żyć - zauważył cicho. Tanya nie odzywała się. Patrzyła tylko, jak on odpo­ wiada na pozdrowienia mijanych ludzi, jak z uśmiechem obserwuje dzieci w wiejskich obejściach. Och, oddałaby wszystkie skarby świata za to, by również mieć taki ma­ leńki domek i mieszkać tam razem z Istva'nem. Czy mo­ głoby być coś milszego, niż wspólne otulanie się ciepłą kołdrą w chłodne poranki, wspólne śniadania, wspólne ra­ dości i zmartwienia? Przystanęli, gdyż przez drogę przechodziło właśnie po­ woli i dostojnie kilka krów. Chyba nieco zbyt powoli. - Zdążymy? - zaniepokoiła się Tanya. - Która godzi­ na? - Otworzyła torebkę, by poszukać zegarka. Gdy koń nieoczekiwanie ruszył do przodu, torebka spadła jej z kolan i wysypało się z niej kilka drobiazgów.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

121

Istvan błyskawicznym ruchem schylił się, by je podnieść, wyprostował się zaś niezwykle powoli i wręczył jej otwarty portfel. Widniało w nim jego zdjęcie. Tanya poczuła, że twarz jej płonie. - Ja... To znaczy... - Czy wiesz, czyje fotografie przed tobą schowałem? - spytał bardzo cicho. - Rodziny? Czule pocałował ją w policzek. - Też. Ale większość z nich przedstawiała ciebie. Tak, chyba czas nieco zmienić plany. - Moje zdjęcia? Ale dlaczego miałbyś... Hej, co ty robisz? - zawołała ze zdumieniem, gdy nagle zawrócił. - Jedziemy do kościoła. Zerknęła na niego nieufnie. - Czy ty zawsze musisz być inny niż wszyscy? - zde­ nerwowała się. - Czy choć raz nie możesz się zachować jak przeciętny człowiek? - Właśnie zamierzam to zrobić. Nic z tego nie rozumiała. I te fotografie... Czemu je trzymał? Nie, to niemożliwe, żeby... Musisz być ostrożna, nie daj się zwieść, rozczarowanie będzie straszliwie boles­ ne, nakazywał rozsądek. Ale serce podpowiadało, by za­ ufać uczuciom, by zaufać nadziei, której światełko płonęło coraz silniejszym blaskiem. Z zachwytem patrzyła na wyłaniający się zza drzew malowniczy stary kościółek. Na białych murach wspierał się spadzisty dach, obok widniała kryta gontem dzwonnica. Gdy stanęli, Istvan wyskoczył z bryczki, jakby nie mógł już dłużej usiedzieć na koźle, chwycił Tanyę wpół i bezce­ remonialnie zaciągnął ją do chłodnego wnętrza.

122

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

Zanim zdążyła się zorientować, co się dzieje, już ściskał jej dłonie w swoich. - Tanya, najdroższa - spojrzał jej głęboko w oczy. - To właśnie tutaj Huszarowie przez całe wieki... Och, trudno w to uwierzyć! Taki szczęśliwy traf! - zawołał poruszony do głębi. - Od tej pory należę do ciebie. Całym sercem i całą duszą. Ślubuję ci to. A jednak to prawda! Ogarnęła ją fala uniesienia i rado­ ści. Lecz z drugiej strony bała się uwierzyć w tak wielkie szczęście. - Nie mów tak! Ja... - Wiem, że mi nie ufasz, wiem, że uważasz, że nie jestem ciebie wart - szeptał gorączkowo. - Dlatego zabra­ łem cię do kościoła. Zdajesz sobie sprawę, że nie okłamał­ bym cię w takim miejscu. Masz, to mój pierścień rodowy. Czy to cię przekonuje? Zrozum, że będę mógł wyznać ci całą prawdę o sobie dopiero po ślubie Lisy. Tak bardzo pragnęła mu uwierzyć. I tak bardzo się tego obawiała. - Nie, to niemożliwe! Przecież mama nauczyła cię, by nikogo nie kochać! - Tak, ale ty mnie nauczyłaś czegoś zupełnie innego. Dzięki tobie wiem, co to znaczy miłość. I dlatego my też niedługo staniemy przed ołtarzem. - O czym ty mówisz? - zawołała, choć jej serce dosko­ nale rozumiało, co to oznacza. Jednak umysł nie był w sta­ nie tego pojąć. - Kochasz mnie? - spytał bardzo cicho i czule dotknął palcami twarzy Tany i. Spojrzała wprost w czarne oczy - niezgłębione jeziora - i wiedziała, że utonęła w nich na zawsze.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

"

123

- Tak! Z całego serca! - odparła żarliwie. Porwał ją w ramiona i pocałował tak gorąco, że napra­ wdę otwarły się przed nią bramy raju. Gdy jechali na zamek, Istvan snuł dalekosiężne plany, mówił o kupnie jakiejś posiadłości, gdzie mieliby niewiel­ ką stadninę. Zaproponował też, że jej ojciec mógłby za­ mieszkać razem z nimi, a gdyby nie chciał się przenieść na Węgry, to że zapewnią mu jak najlepszą opiekę w Anglii. Słuchała tego wszystkiego i powoli zaczynały w niej kiełkować wątpliwości. Przypomniała sobie, że Istvan w sumie nie postawił sprawy jasno. Nie powiedział wprost, że się pobiorą, nie wyznał, że ją kocha. Zrozumiała, że ta dzisiejsza przysięga oznaczała dla niego coś zupełnie inne­ go niż dla niej. Chciał żyć z nią w nieformalnym związ­ ku, bez żadnych zobowiązań, z możliwością wyfrunięcia z klatki w dowolnym momencie... Grom z jasnego nieba wywarłby na rodzinie chyba mniejsze wrażenie niż ich wspólny przyjazd. Mariann i Sue aż straciły mowę ze zdumienia, Lisa nie kryła euforii, zaś posępny niczym gradowa chmura John obraził się na naj­ starszą siostrę i w ogóle nie chciał z nią rozmawiać. Tanya zresztą nie zwracała na niego uwagi, gdyż skupiła się przede wszystkim na tym, by jakoś uspokoić wyraźnie roztrzęsioną pannę młodą, co okazało się nad wyraz trud­ nym zadaniem. Gdy już prawie wchodziły do kościoła, Lisa przystanęła nagle i odwróciła pobladłą twarz w stronę przyjaciółki. - Czy ty myślisz, że John naprawdę mnie kocha? - spy­ tała z nutką histerii w głosie. - Dam za to głowę - zapewniła z całym przekonaniem.

124

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- W przeciwnym razie nie byłby tak zazdrosny o Istvana. Przecież zabronił mu nawet się pokazać w kościele! Lisa w panice rozejrzała się dookoła. Wyglądała tak, jakby miała ochotę uciec jak najdalej stąd. Tanya bezwied­ nie mocniej zacisnęła palce na trenie sukni panny młodej. Jeśli będzie trzeba, to mogę ją zaciągnąć siłą, przemknęła jej przez głowę niedorzeczna myśl. Panika Lisy zaczęła się udzielać również jej. Powoli przeszły przez utworzony przez gości szpaler. Tanya z lekkim roztargnieniem odpowiedziała na czyjś przyjazny uśmiech. Przelotnie pomyślała, że gdzieś już widziała tę miłą kobietę o siwych włosach. Gdy stanęły w przedsionku, stało się coś przedziwnego. Mistrz ceremo­ nii niespodziewanie zniknął bez słowa, a przed nimi jak spod ziemi wyrósł Istvan. Uśmiechnął się uspokajająco do Lisy, która... rozpromieniła się na jego widok! - Będę przy tobie - obiecał. - Nie obawiaj się, niedługo będzie po wszystkim. Tanya zamarła. - Nie patrz tak - zwrócił się do niej. - Ty będziesz następna. Co to ma znaczyć? Następna po Lisie? Chyba nie mówi o ślubie? Nie, oczywiście, że nie, co za głupstwa przycho­ dzą jej do głowy! John odwrócił się od ołtarza i zamarł na widok najgor­ szego wroga, który jakby nigdy nic prowadził do ołtarza jego oblubienicę! Ten przywilej należał do ojca panny mło­ dej bądź do przyjaciela rodziny, czy też do jakiegoś ogól­ nie szanowanego człowieka. Istva'n z właściwym sobie tu­ petem wkręcił się na miejsce węgierskiego mistrza cere­ monii ! Ale teraz już nic nie można było na to poradzić. Nie

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

125

leżało w niczyim interesie wywoływanie skandalu w ko­ ściele. Tanya szła za nimi, a jej zdenerwowanie rosło z każdą chwilą. Czy aby przypadkiem nie dała się nabrać? Może te poranne przysięgi w tym samym miejscu miały służyć tylko temu, by skłonić ją do milczenia? Tak, to by miało sens... Przecież zgodnie z jego wolą, nic Johnowi nie powiedziała... Gdy stanęli przed ołtarzem, pochwyciła zaniepokojone spojrzenie Istvana. To utwierdziło ją w podejrzeniach. Jak mogła zapomnieć, że był człowiekiem pozbawionym wszel­ kich skrupułów? Jak mogła uwierzyć w puste obietnice? Jak mogła dać się nabrać na te wszystkie słodkie słówka? Popełniła straszliwy błąd. Powinna była wyznać prawdę o wczorajszej schadzce Istvana i Lisy. Jeśli ma wyjść za Johna tylko dlatego, że znów jest w ciąży z... Nagle coś, a raczej ktoś, przerwał jej ponure rozważa­ nia. Maleńki chłopczyk z ciekawością przeciskał się tuż obok, prawdopodobnie chciał obejrzeć ślub z bliska. Po­ nura twarz Johna rozpogodziła się na jego widok. Wziął malca na ręce, uścisnął i oddał zaambarasowanej matce. I w tym momencie... Zanim ktokolwiek zdążył się zorientować, co się dzieje, panna młoda chwyciła tren sukni i wybiegła z kościoła. Za nią podążył... Istvan! Nikt nie zareagował dostatecznie szybko, gdyż wszyscy osłupieli ze zdumienia. Jedna Tanya rzuciła się za nimi w pościg, gdyż była przygotowana na coś podobnego. Nie­ stety, nie zdążyła ich zatrzymać. W biegu wskoczyli do białego kabrioletu i odjechali, wzbijając tuman kurzu. - Ty draniu! - zawołała z rozpaczą. Zaplanowałeś to sobie!

126

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

Nie zwracając uwagi na swoją piękną suknię, osunęła się na ziemię i rozpłakała na głos. W przedsionku kościoła pojawił się śmiertelnie blady John. Podbiegł do siostry, podniósł ją i przytulił do siebie. Nie zważając na nic i na nikogo, oboje zanieśli się spazmatycznym łkaniem. Nic gorszego nie mogło się stać. Ale tym razem Istvan drogo za to zapłaci. Już ona się postara o to, by i on poznał smak bólu i odrzucenia. Z nieba lał się żar. Bezkresna węgierska puszta była zalana słońcem. Na szczęście przez większą część drogi szosę ocieniały rosnące na poboczach topole. Tanya otwo­ rzyła w samochodzie wszystkie okna, a i tak opływała po­ tem. Czuła, jak krótka spódniczka oraz bluzeczka z dużym dekoltem lepią się do ciała. W przydrożnej karczmie napiła się czegoś chłodnego i sprawdziła na mapie, gdzie się znajduje. Już niedaleko. Nie miała pewności, czy tam właśnie znajdzie uciekinie­ rów, lecz należało spróbować. Jeszcze raz przeczytała adres na kopercie. Ogarnięta furią nie zawahała się przed czynem, który w normalnych warunkach nigdy by jej nie przyszedł do głowy. Bez namysłu włamała się do domku Istvana, gdzie na komodzie znalazła listy. Na kopertach powtarzał się ten sam adres. Był to jedyny trop, jakim mogła pójść. Nawet jeśli nie znajdzie tam tych dwojga, to zrobi wszystko, by wyciągnąć od znajomych tego drania wiadomość, gdzie go można szukać. Kiedy powiedziała o tym Johnowi, bez słowa odwrócił się plecami. Uważał, że to wszystko jej wina. Jego zdaniem powinna była przemówić Lisie do rozsądku. Skoro były

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

127

przyjaciółkami, to Tanya z pewnością znała jej sekrety, wątpliwości, rozterki. Nie zamierzał więc w ogóle odzy­ wać się do najstarszej siostry. Istva'nowi po raz kolejny udało się wszystkich poróżnić. Ale tym razem przebrała się miarka. Rozpacz Tanyi błyskawicznie przeobraziła się w ślepą, dziką furię. Bez wahania zabrała samochód Johna i wyruszyła w pościg. Dopadnie tego łajdaka i tym razem to ona będzie górą. Teraz on zostanie wystawiony do wiatru i to w taki sposób, że popamięta na całe życie. - Jeszcze nie wiesz, co cię czeka - mruknęła mściwie, mocniej nacisnęła pedał gazu i za jednym zamachem wy­ przedziła trzy samochody. Zerknęła we wsteczne lusterko. Ujrzała w nim błyszczące chęcią zemsty oczy. Doskonale wiedziała, jak go zranić. Wystarczyło go skokietować, uwieść i rzucić w ostatniej chwili, najlepiej w jak najbardziej obraźliwy sposób. Może nawet podpu­ ścić go, żeby się oświadczył, dać się zaprowadzić do ołta­ rza, po czym opuścić go wzgardliwie w kulminacyjnym momencie ceremonii? Wbrew pozorom, Istvanem było cał­ kiem łatwo manipulować... Zwolniła. To musi być tutaj. Za złocistym łanem kuku­ rydzy widniały jakieś niskie zabudowania. Zjechała na po­ bocze, pociągnęła usta szminką, rozpuściła włosy, rozpięła dwa guziki u spódniczki i prowokacyjnie zsunęła ramiączka bluzki. Nie ma siły, święty by się nie oparł. - Pamiętaj, masz być uwodzicielska - powiedziała do lusterka. - Ale nie nachalna. Napis na bramie głosił, że znajduje się tu stadnina i szkoła jazdy konnej. Wjechała na dziedziniec i zaparko­ wała w cieniu jednego z budynków. Istva'n, w czarnych

128

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

spodniach i luźnej, również czarnej, haftowanej w ludowe wzory koszuli, żartował z jakimś mężczyzną. Wyglądało na to, że świetnie się tu czuje. No, już ona się postara, żeby ten dobry nastrój wkrótce go opuścił! Wysiadała bez pośpiechu. Chciała, by zdążył się napa­ trzyć na jej długie, opalone nogi, czego oczywiście nie omieszkał wykorzystać. Gdy podszedł, nie pominął też okazji, by zerknąć w głęboki dekolt. Po chwili ocknął się z zapatrzenia i wyciągnął rękę. - Chyba jesteś mi winien wyjaśnienia - oznajmiła chłodno i wysiadła, nie korzystając z oferowanej pomocy. Uśmiech zniknął z jego twarzy. - Właśnie miałem wracać i wszystko ci wytłumaczyć. Co za bezczelne łgarstwo! - Oczywiście - powiedziała z powątpiewaniem i wy­ dęła wargi. Wiedziała, że wyda mu się nie tylko nadąsana, ale i zmysłowa. - Jak mnie tu znalazłaś? - Na kopercie był adres. Włamałam się do twojego domu. Wybiłam szybę. - Buntowniczo potrząsnęła głową, a długie włosy zawirowały wokół jej twarzy. Zauważyła, że uwodzicielskie zachowanie przychodzi jej z coraz wię­ kszą łatwością. Jego czoło przecięła pionowa zmarszczka. - Dzwoniłem do hotelu, ale powiedziano mi, że wyje­ chałaś. W ogóle nikt nie chciał ze mną rozmawiać. Mar­ twiłem się, nie wiedziałem, co się z tobą dzieje. - Doprawdy? Martwiłeś się? - Zatrzepotała rzęsami. Ośmielony, położył dłonie na jej nagich, rozgrzanych słońcem ramionach. - Wybacz, w kościele nie było czasu na wyjaśnienia.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

129

Musiałem działać bardzo szybko. Lisa załamała się na wi­ dok Johna przytulającego dziecko. Zupełnie nie zastana­ wiając się nad tym, co robi, wybiegła i wskoczyła do ka­ brioletu, a ja za nią. Przywiozłem ją tutaj, by mogła w spo­ koju wszystko przemyśleć i podjąć decyzję, co dalej. - No proszę, to się nazywa refleks - mruknęła z uda­ wanym uznaniem. - Gdzie ona jest? - Zaszyła się w kącie i rozważa, co ma teraz zrobić. Ale ty mi nie wierzysz, prawda? Przyszło jej na myśl, że dobrze będzie go potrzymać w niepewności. - Och, sama nie wiem. Przyjrzał jej się uważniej. Posłała mu spod rzęs powłó­ czyste spojrzenie, by go zbić z tropu. Chyba się udało, gdyż zmienił temat. - Twoje włosy... Są inne, niż zazwyczaj. - Rozpuściłam je podczas jazdy, by wiatr mógł je swo­ bodnie rozwiewać. Było mi tak gorąco... Uniósł rękę i delikatnie zaczął głaskać jej ciężkie, mie­ niące się w słońcu rude włosy. Jego tors unosił się w przy­ śpieszonym oddechu, usta stały się wilgotne... Nienawidzę cię, nienawidzę, pomyślała. Lisa, mam na­ dzieję, że patrzysz teraz na nas i widzisz, jakiego drania sobie wybrałaś. Wystarczy go odrobinę podekscytować, a już leci na nową zdobycz. Z pełną premedytacją przymknęła oczy i przybrała rozanielony wyraz twarzy. - Przestań - szepnęła bezradnie. - Zabraniam ci. Prze­ cież wiesz, jak reaguję na twój dotyk. - Proszę, jak sprytnie udało jej się sformułować odmowę, która jednocześnie była zaproszeniem!

130

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

Na efekty nie musiała długo czekać. Przyciągnął ją do siebie i pocałował namiętnie. Zaskoczył ją i zanim zdążyła sobie przypomnieć, jak bardzo nim pogardza i że jest tu tylko po to, by się zemścić, przez moment miała wrażenie, że oto nagle wyrosły jej skrzydła i że szybuje wolna ni­ czym ptak pod błękitnym węgierskim niebem. Och, gdyby tak mogła zostać tu z Istvanem na zawsze... Co ona wyprawia, nie wolno jej snuć takich marzeń! Nagle pomyślała o rozpaczy Johna, o jego zdruzgotanych nadzie­ jach na szczęśliwe życie i jej serce w jednej chwili stało się zimne jak lód. - Wcale się nie dziwię, że było ci gorąco. Powinnaś nosić ją na wierzch - szepnął i niespodziewanie wyciągnął jej bluzkę ze spódniczki. Zaskoczona, poczuła na piersiach chłodny dotyk wiatru, a potem... - Istva'n! - zaprotestowała, gdy niecierpliwe dłonie wślizgnęły się pod cieniutki materiał. Lecz on na nic nie zważał, tylko w uniesieniu pieścił piersi Tanyi i dopiero po chwili dotarło do niego, gdzie się znajdują i co się dzieje. Cofnął ręce. - Przepraszam - powiedział nieco bezradnie. - To się stało tak jakoś... - dodał z pewnym zdziwieniem. Tanya triumfowała. Miała go w garści, zaczynał tracić głowę. Szło jej lepiej, niż przypuszczała. W odpowiedzi lekko wzruszyła ramionami, dbając, by przy tym ruchu bluzka zsunęła się nieco niżej, bardziej eks­ ponując apetyczne krągłości, od których Istvan nie mógł ode­ rwać wzroku. Odnosiła wrażenie, że rozkwita pod tym spoj­ rzeniem. .. Zacisnęła dłoń w pięść i do bólu wbiła paznokcie w ciało, by przywołać nieposłuszne myśli do porządku.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

131

- Nie musisz się tłumaczyć, wiem, co czujesz. Co oboje czujemy - szepnęła kusząco. - To prawda - odparł, nie podnosząc wzroku. Trzymaj się w garści, pamiętaj, po co tu przyjechałaś. - Czy w takim razie pozwolisz, że zostanę tu na trochę? - zaproponowała. - Zresztą, Lisa może chcieć ze mną po­ rozmawiać - dodała od niechcenia. - Chętnie bym jej po­ mogła. - Czy ty zawsze musisz wszystkim matkować? - spytał z dezaprobatą. - Czy choć raz nie możesz pomyśleć o so­ bie? Przestań wreszcie ochraniać tych, których kochasz i pozwól, by popełniali błędy. To ich życie, nie twoje. Daj im spokój, zastanów się, czego ty byś chciała. Ja? Zemścić się na tobie. Widzieć, że cierpisz, jak ja cierpię. Uniosła nogę, by bez pośpiechu usunąć z sandała ja­ kiś wyimaginowany kamyczek. Przy tym ruchu rozpięta spódniczka rozchyliła się, mocno odsłaniając opalone udo. Istvan głęboko wciągnął powietrze. Tanya pozwoliła mu przez chwilę napawać się widokiem, po czym wyprosto­ wała się powoli. - Wiesz, chyba masz rację. - Spojrzała mu głęboko w oczy. - Nie powinnam tłumić moich własnych potrzeb i pragnień... Odchrząknął z trudem. - Skoro i tak czekamy na Lisę, to może byśmy się czymś zajęli? - zaproponował nieco zmienionym głosem. - Chodź, pokażę ci moje włości. - Chętnie. Objął ją ramieniem, lecz zanim doszli do budynku, jego dłoń zdążyła już kilkakrotnie przejechać po jej pośladkach,

132

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

ponownie wślizgnąć się pod wydekoltowaną bluzeczkę. Tanya udawała, że protestuje, gdyż słusznie przewidywała, że to dodatkowo zwiększy jego podniecenie. Wiedziała, iż musi pozbyć się wszelkich skrupułów, jeśli chce wygrać z takim przeciwnikiem. Przed drzwiami okręciła się na pięcie i ze śmiechem wysunęła z jego objęć, by uporządkować ubranie. - Co za zalotne pląsy - wycedził. - Chyba wiem, do czego zmierzają i wygląda na to, że stanie się to już nie­ długo. Czy wykonujesz swój erotyczny taniec po to, by do­ stać na talerzu moją głowę, jak Salome głowę Jana Chrzci­ ciela? Zarumieniła się nieco i zerknęła na niego podejrzliwie. Czyżby przejrzał jej grę? Chyba nie, gdyż uśmiechał się zachęcająco. - Wydawało mi się, że to raczej ty jesteś bardziej akty­ wną stroną. - Wybacz, Salome, ale ja tylko odpowiadam na sygna­ ły, które wysyłasz. - W takim razie zwolnijmy tempo - zasugerowała po­ śpiesznie, gdy ponownie wyciągnął rękę w jej kierunku. - Może byś mi opowiedział o twojej stadninie i o szkole? - Prawda, że nieźle to wygląda? - spytał z nie skrywa­ ną dumą. - Patrz, to dla gości. - Wskazał malownicze do­ mki ze spadzistymi dachami, naśladujące stylem tradycyj­ ne wiejskie chaty. - Tam zbudujemy basen, nie chcę, by zanieczyszczano jezioro. Ale będzie można pływać po nim łódką, łowić ryby. Postawimy wypożyczalnię powozów, przyciągniemy turystów... - John mówił, że właścicielka hotelu Kastely Huszar też ma stadninę i ujeżdżalnię - wtrąciła ostrożnie, starając

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

133

się nie zdradzić, jak bardzo jest zainteresowana tematem i otrzymaniem pracy właśnie w takim miejscu. - To dla ciebie konkurencja. - Wcale nie - odparł spokojnie, gdy weszli do prze­ stronnego holu w głównym budynku. - To moja matka. Zarówno zamek, jak i ta posiadłość należą do mnie. Wszystkiego się mogła spodziewać, ale nie tego! - Co ty wygadujesz, należą do księżnej! John nigdy w życiu nie zgodziłby się pracować dla ciebie. - Dlatego to mama załatwia z nim interesy. - Jesteś synem księżnej? Nie wierzę! - Nie ma przymusu - spojrzał na nią kpiąco. - Proszę, tędy. Oszołomiona podążyła za nim. Czyżby jednak nie kła­ mał? To straszne. To by oznaczało, że nici z kontraktu. Och, a tak jej zależało na tej pracy. Rozpaczliwie potrze­ bowała pieniędzy. Wyszli na przestronny taras z basenem. Dalej rozciągał się pięknie utrzymany ogród. Tanya z ciekawością roze­ jrzała się dookoła i nagle zamarła. Na ścianie domu widniał herb, który widziała już i w hotelu Kastely Huszar i w... - Tamten domek... On należy do księżnej, prawda? - odgadła. - Zgadza się. Wpadam tam czasami, kiedy indziej to ona przyjeżdża do mnie. Ludzie ze wsi wiedzą, kim jestem, ale w zamku niewiele osób zdaje sobie z tego sprawę. Nie ujawniam się, zajmuję się stadniną, a mama prowadzi ho­ tel. Myślę, że ją widziałaś raz czy dwa. Tak, teraz już nie miała wątpliwości. To musiała być ta dystyngowana siwowłosa dama, która uśmiechała się przy­ jaźnie na jej widok. Choć nie zamieniły ani słowa, Tanya

134

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

czuła, że nawiązała się między nimi nić sympatii. Szkoda, że szybko zostanie zerwana. Tak bardzo chciałaby poroz­ mawiać o przeszłości, zrozumieć, co się stało. Niestety, po tym, co zrobi jej synowi, księżna już nigdy się do niej nie uśmiechnie. - Mama uważa, że jesteś prześliczna - wtrącił. - O, to miłe - mruknęła, myśląc przy tym intensywnie, że zemsta zemstą, ale tę pracę dostać musi. Zanim weźmie odwet, zdąży zarobić na własną szkołę jeździecką. Podeszła do jednego ze stojących na słońcu łóżek do opalania i wyciągnęła się na nim wygodnie. Oczywiście zadbała o to, by wyglądać przy tym jak najbardziej uwo­ dzicielsko. Zerknęła na Istva'na zalotnie spod rzęs. - Miałam wrażenie, że księżna chciała zaproponować mi prowadzenie kursów jazdy konnej. No, ale skoro to ty decydujesz... Och, nie wiem, co mam zrobić w tej sytuacji. - Nie mam wątpliwości, że na pewno coś wymyślisz. Spojrzała na niego podejrzliwie, lecz wyglądał niczym wcielenie niewinności. - Kiedy John przyjechał za Lisa na Węgry i nie mógł znaleźć pracy, poratowałeś go. To bardzo miłe z twojej strony. - Gdy tak mu pochlebiała, by osłabić jego czujność, nagle przyszło jej do głowy, że to przecież prawda. Dał mu pracę, w dodatku niezwykle dobrze płatną. - Czy nie domyślasz się, czemu tak postąpiłem? Zastanawiała się przez chwilę. - Gdyby tyle nie zarabiał, nie mógłby się ożenić z Lisą, gdyż nie byłby w stanie utrzymać rodziny - powiedziała z namysłem. - No właśnie. - Przysiadł na brzegu plażowego łóżka, na którym się opalała. - Wychodzi na to, że zrobiłem wszy-

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

135

stko, by ułatwić twojemu bratu małżeństwo z dziewczy­ ną, którą kocha. Zapewniłem im przyszłość. Czy to nie dziwne? - Ale przecież nie doszło do ślubu - wytknęła, ziryto­ wana tym, że pozował na dobroczyńcę. W rzeczywistości najpierw dawał, a potem odbierał. - Przecież to nie moja wina - powiedział spokojnie. - Naprawdę chciałem, żeby się pobrali. - Bo obawiałeś się, że w przeciwnym wypadku to ty musiałbyś się z nią żenić? Ściągnął brwi. - Nie. Dlatego, że się kochają, a ja czuję się za nich odpowiedzialny. - Powinieneś! Po tym, co zrobiłeś przed czterema la­ ty... - Zamilkła nagle. Miała być przecież słodka i uwo­ dzicielska. Niestety, trzymanie nerwów na wodzy w obe­ cności Istva'na było bardzo trudne. Doprowadzał ją do furii. Pośpiesznie przybrała miły wyraz twarzy. - Dobrze, wróć­ my do tematu. Rozmawialiśmy o jeździe konnej... Istvan pochylił się nagle i nieco zsunął ramiączka jej bluzki. - W przeciwnym razie będziesz miała jaśniejsze ślady na skórze - mruknął wyjaśniająco. W jednej chwili straciła wątek i tylko patrzyła na niego bezradnie. - Może byśmy się czegoś napili? - zasugerował. - Fe­ renc! - zawołał i po chwili zamienił kilka słów z sympa­ tycznym mężczyzną o ujmującym uśmiechu. W tym czasie Tanya doszła nieco do siebie i pomyślała, że ponownie musi wziąć sprawy w swoje ręce. Nie może pozwolić, by uzyskał nad nią przewagę. Musi działać.

136

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Nie będzie ci przeszkadzało, jak się trochę ochłodzę w basenie? - Proszę. Podniosła się powoli, krokiem leniwej kotki podeszła do basenu, przysiadła na brzegu, podciągnęła spódniczkę i zanurzyła nogi w wodzie. Słyszała, jak Istva'n chwyta głęboki oddech. Uśmiechnęła się z satysfakcją. Wiedziała, że nie jest w stanie jej się oprzeć. Nagle poczuła na uchu jego gorący oddech. - Sok dla ciebie. - Dziękuję. - Wzięła szklaneczkę lekko drżącą dłonią. Istvan przykląkł tuż za nią. Nie dotykał jej, lecz czuła emanujące z jego ciała ciepło. - Rozmawialiśmy o szkole jazdy konnej - przypo­ mniała. - Wiesz, mogłabym dla ciebie pracować. Przywo­ ziłabym ci turystów z Anglii, co ty na to? - Odwróciła się nieco i pochyliła lekko w jego stronę, doskonale zdając sobie sprawę z tego, co robi. Jak przypuszczała, Istvan nie przepuścił okazji i zerknął na jej mocniej wyeksponowany dekolt. - A co ja bym z tego miał? - spytał stłumionym głosem. Konfidencjonalnie pochyliła się do jego ucha. Nie miała wątpliwości, że przewaga jest po jej stronie. Jeśli nadał będzie tak umiejętnie nim manipulować, to on zgodzi się na wszy­ stko. Da jej pracę, potem zaoferuje siebie, a ona wtedy ode­ pchnie go wzgardliwie. O tak, zemsta będzie słodka. - Hm, moglibyśmy się zastanowić - szepnęła tak ku­ sząco, jak tylko potrafiła. - Widzisz, myślę, że powinnam wziąć sobie do serca twoją radę. Muszę zacząć dbać o sie­ bie, o swoje potrzeby... - Spojrzała w czarne oczy, w któ­ rych tlił się żar. - Potrzebuję...

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

137

- Wiem, czego potrzebujesz - powiedział nagle i wrzu­ cił ją do basenu. Nie tracąc ani chwili, wskoczył za nią i chwycił mocno jeszcze pod wodą. Gdy wynurzyli się na powierzchnię, zaczął ją całować do utraty tchu. Wcale nie zamierzała się bronić, wręcz przeciwnie, przywarła mocno do tego cu­ downego, muskularnego ciała, oszołomiona i szczęśliwa. Istva'n bez namysłu, z furią, zdarł z siebie koszulę. Zanim Tanya zdążyła się zorientować, już nie miała na sobie ani bluzki, ani spódniczki, ani bielizny... Poczuła na piersiach dotyk jego nagiego torsu i zakręciło jej się w głowie. Zaprotestowała słabo, lecz on gwałtownie pchnął ją w kierunku schodków, wyciągnął z basenu i porwał na rę­ ce, zupełnie nie zważając na to, że ktoś ich może zobaczyć. Gdy położył Tanyę na trawniku, ogarnęła ją fala pożądania. Czuła, jak drży w niecierpliwym oczekiwaniu na stanie się kobietą. - Och, Istvan! - szepnęła z rozmarzeniem.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Sparaliżowana lękiem i oszołomiona radością, nie była w stanie wykonać nawet najmniejszego ruchu. Czekała, aż Istvan rozbierze się do końca, a potem swoim cudownym dotykiem przywróci ją znowu do życia. Gdy przygarnął ją mocno do siebie, miała wrażenie, że jej ciało rozkwita pod jego pieszczotami, że otwiera się niczym pąk pod wpływem słonecznych promieni. Całował jej twarz, szyję, piersi, jego zachłanne, niecier­ pliwe dłonie wślizgiwały się tam, gdzie jeszcze nikt ni­ gdy... Och! - Chcę ciebie, chcę... - szeptał z pasją. Tak, czuła to doskonale, ją dręczył ten sam głód. Nie, dłużej już nie wytrzyma. Niech będzie, co ma być. - Kochaj mnie! - zawołała w uniesieniu. Zadrżał. A kiedy myślała, że to już się stanie, nagle znieruchomiał. Ze zdumieniem otworzyła oczy i spojrzała na niego. - Wiem, kiedy należy się zatrzymać - wycedził zimno. - Potrafię się kontrolować. - Ja... Nie rozumiem. - Z przestrachem patrzyła na jego pozbawioną wszelkiego wyrazu twarz. - Nie? To się przez chwilę zastanów. Jak myślisz, które z nas wygrało? - Wygrało? - wyjąkała ze zdumieniem.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

139

Żachnął się. - Przecież zamierzałaś mnie uwieść? - Jak to? Wiedziałeś, co robię? - szepnęła. - Oczywiście! - odparł gniewnie. - Najpierw miałem nadzieję, że przyjechałaś po wyjaśnienia. Szybko jednak zorientowałem się, że coś tu jest nie tak. Dlatego postano­ wiłem sprawdzić, jak daleko się posuniesz. Okazuje się, że bardzo daleko! - syknął przez zaciśnięte zęby. - Nie dość, że chciałaś się sprzedać w zamian za intratny kontrakt, to jeszcze zamierzałaś się na mnie odegrać, bawiąc się ze mną jak kot z myszą. Manipulowałaś mną, używając swojego ciała. - W jego głosie brzmiała pogarda. - Bo cię nienawidzę! - zawołała z płaczem i usiadła. Z furią pchnął ją z powrotem na trawnik i przytrzymał za ramiona, tak by nie mogła się podnieść. - Mów! - Chciałam się zemścić! - krzyknęła. - Dałabym wszy­ stko za to, żebyś cierpiał tak samo jak John, jak Lisa i jak ja! - Teraz rozumiem. - Zmusił ją do wstania i siłą zaciąg­ nął pod prysznic. Strumienie lodowatej wody smagały jak biczem. Tanya trzęsła się z zimna, wstydu i złości. - Zostań tu, przyniosę ci ręcznik - zakomenderował i zakręcił kurek. Otuliła się ramionami i z nieszczęśliwą miną wpatrywa­ ła się w pływające w basenie ubrania. Zastawiła pułapkę tylko po to, by złapać się we własne sidła. - Masz! Zasłoń się i chodź ze mną. Owinęła się ręcznikiem, nie podnosząc wzroku na Istvana. Miała ochotę zapaść się pod ziemię.

140

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Co zamierzasz zrobić? - To niespodzianka - warknął. - Ale przed tym poroz­ mawiamy. - Przed czym? - przestraszyła się. - Zobaczysz! - Chwycił ją za rękę. Nie zwracając najmniejszej uwagi na protesty Tanyi, zaciągnął ją do sypialni i bezceremonialnie rzucił na łóżko. Pochylił się nad nią. - Najpierw trzeba ci nieco przemeblować w tej głupiej główce, bo masz tam nieźle namieszane - wycedził. - Dzięki za komplement - odcięła się. Śledziła go wzrokiem, gdy podszedł do drzwi i zamknął je na klucz. Gdzieś z głębi domu dobiegały dźwięki skrzy­ piec, na których ktoś wygrywał smętną, przejmującą me­ lodię, co dodatkowo pogłębiało melancholię Tanyi. Tak bardzo cię kochałam, pomyślała z żalem. A ty mnie za­ wiodłeś... - Miałeś mi coś powiedzieć. - Właśnie zamierzam - burknął opryskliwie. - Masz się zamienić w słuch i nie uronić ani jednego słowa, jasne? Dopiero teraz zrozumiała, jak bardzo jest na nią zły. Poczuła się okropnie. Łzy napłynęły jej do oczu. - Zrób coś z tą muzyką - poprosiła nieśmiało. - Nie mogę tego słuchać. - Co, porusza twoje serce? A jesteś pewna, że w ogóle je masz? - zadrwił gorzko. - Ty chyba wiesz najlepiej, że je mam - szepnęła. Zacisnął usta i odwrócił się plecami. Tanya nie ośmieliła się już odezwać nawet słowem. Chciała wreszcie poznać jego tajemnicę. - To, co przez ostatnich ponad dwadzieścia lat wyda-

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

141

rzyło się w naszych rodzinach, wynika z faktu, że moi rodzice nie byli małżeństwem - zaczął. - Mama była żoną innego. - Och! - wyrwało jej się. Zgromił ją wzrokiem, więc posłusznie zamilkła. - Nie wyszła za mąż z miłości. Musiała ratować rodzin­ ną posiadłość. Zamek został odebrany prawowitym właści­ cielom i stał się własnością państwa. Matka postanowiła zrobić wszystko, byleby tylko ocalić siedzibę rodu przed ruiną. - Nawet poślubić nie kochanego człowieka? - Tanya pokręciła głową. - Przecież tak nie można! - Huszarowie mieszkali tu od wieków - oznajmił twar­ do. - Mamy moralny obowiązek chronić nasze dziedzi­ ctwo. Nie można się bezczynnie przyglądać, jak ktoś nisz­ czy narodową tradycję i kulturę. Mama wyszła więc za wysoko postawionego urzędnika z radzieckiego Politbiura. Skoro zamieszkał na zamku, miał wszelkie powody, by o niego dbać - skrzywił się cynicznie. - Ale nie można żyć tylko poczuciem obowiązku! Two­ ja mama zrozumiała to w końcu. Ludzkie uczucia przewa­ żyły i zakochała się. - Niestety. Zakochała się do szaleństwa. W jego oczach dostrzegła tak bezbrzeżny smutek, że z całej siły zapragnęła podbiec do niego, przytulić, pocie­ szyć. .. Ale nie odważyła się. - Taka miłość to przekleństwo - powiedział szorstko. - Tracisz rozsądek, gruchniesz i ślepniesz na wszystko in­ ne. - Głos mu nieco zadrżał, lecz Istvan szybko się opano­ wał. - Tak się właśnie stało z dumną księżną Aną| Huszar, gdy poznała Imre Czigany'ego, człowieka wyjętego spod

142

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

prawa, jednego z przywódców węgierskiego ruchu oporu. Romans był krótki, lecz namiętny. Mama zaszła w ciążę, gdy jej mąż wyjechał na jakiś czas do Rumunii. Ana i Imre wiedzieli, że mają dla siebie mniej niż rok. Ale ty nie zrozumiesz, co to dla nich oznaczało. - Rozumiem... - szepnęła. Naprawdę potrafiła dosko­ nale wczuć się w rozpaczliwą sytuację tamtych dwojga. Do tego stopnia, że jego słowa sprawiały jej nieznośny ból. - Domyślam się, że urodziłeś się przed powrotem męża twojej mamy... Czy to dlatego musiano cię wysłać za granicę? - Tak. Podjęła się tej misji zaufana pokojówka. Ester. - Mama! - wybuchnęła i nagle rozjaśniło jej się w gło­ wie. Poszczególne elementy układanki zaczynały tworzyć spójną całość. - Ale przecież wtedy między Wschodem a Zachodem była żelazna kurtyna? - Dlatego trzeba było się przekraść przez tak zwaną zieloną granicę. Ojciec pomógł Ester uciec wraz z dziec­ kiem i częścią rodowych klejnotów, lecz sam przy tym zginął. - To straszne! Och, tak mi przykro. W ogóle go nie znałeś... - powiedziała ze współczuciem, poruszona do głębi. - Mam wrażenie, jakbym go znał. Ester często opowia­ dała mi o niezwykle odważnym bojowniku o wolność Wę­ gier. Podziwiałem go, chciałem być taki jak on. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że mam zaszczyt być jego synem. - Oddał za ciebie życie - westchnęła z bólem. - Tak - odparł krótko, po czym ciągnął dalej: - Ester postępowała dokładnie tak, jak jej nakazano. Stopniowo wyprzedawała klejnoty, a uzyskane pieniądze przeznaczała

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

143

wyłącznie na mnie, głównie na moją edukację. Miała dbać o to, bym stał się godny swojego ojca i swojej matki oraz bym po powrocie do kraju umiał zarządzać rodowymi do­ brami. Węgrzy zawsze wierzyli w to, że ten ustrój padnie - dodał cicho. - I co było dalej? - spytała zaciekawiona. - Podjęła pracę jako gospodyni młodego pastora, wkrótce zrodziło się między nimi uczucie. Musieli jednak wyjechać do innej miejscowości, gdyż wszyscy plotkowali, że panna z nieślubnym dzieckiem nie nadaje się na żonę duchownego. - Czemu więc rodzice nigdy nie zdradzili, że nie jesteś naszym bratem? Powinni byli! - Może i rozważali taką możliwość, ale szybko doszli do wniosku, że będzie bezpieczniej utrzymywać mnie w niewie­ dzy. Uważali mnie za nieodpowiedzialnego, narwanego mło­ kosa - zaśmiał się niewesoło. - Woleli więc nie informować mnie, że te trzy śliczne dziewczyny, z którymi mieszkam pod jednym dachem, wcale nie są moimi siostrami. - To dlaczego mama nie odesłała cię na Węgry, gdy stałeś się pełnoletni? -. Bo przywiązała się do mnie. Zrozum, wychowała mnie, przedtem ryzykowała dla mnie życiem, przekradając się ze mną przez granicę. Och, byłem wściekły, gdy wre­ szcie wyznała mi prawdę! Uważałem, że nie miała prawa tak długo mnie okłamywać. To było moje życie, nie jej. Uznałem więc, że ten rak, to pewnie tylko wymówka, żeby mnie zatrzymać. Pokręciła głową z powątpiewaniem. - Przecież mogłeś wyjechać na trochę i wrócić do nas. - Myślę, że ona wiedziała, że nie wrócę - powiedział

144

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

nieco łagodniejszym głosem. - I nie pomyliła się. Gdy zobaczyłem zamek w ruinie... Mama żyła w nędzy... Jej mąż już dawno zmarł... Udowodniłem swoje pochodzenie, za przywiezione z Anglii oszczędności wykupiłem zamek od państwa i zakasałem rękawy. - Nieoczekiwanie uśmie­ chnął się i rozpostarł dłonie. - Tymi rękami układałem ce­ gły! Wiedziałem, że po upadku muru berlińskiego w by­ łych krajach demokracji ludowej pojawią się turyści z Za­ chodu i że najlepiej będzie otworzyć tu hotel. - Wziąłeś na siebie ogromną odpowiedzialność. A ja zawsze myślałam, że nic cię nie obchodzi, że jesteś wolnym ptakiem... - Wolnym? - żachnął się. - Ester trzymała mnie jak w klatce. Męczyłem się jak potępieniec. Ona wcześniej ode mnie domyśliła się, z jakiego powodu. Pilnowała mnie, robiła wszystko, by odseparować mnie od najstarszej córki. Ale teraz wreszcie zrobię to, na co zawsze miałem ochotę. - Pochylił się nad nią w niedwuznacznych zamiarach. - Nie waż się mnie tknąć! - cofnęła się z przestrachem. - Po tym, jak mnie dzisiaj potraktowałaś, nie mam żad­ nych skrupułów. Wykorzystam cię tak, jak ty chciałaś wy­ korzystać mnie. A potem zostawię cię swojemu losowi i zapomnę o tobie na zawsze. Postąpię tak, jak ty planowa­ łaś postąpić ze mną. Nie zdążyła nawet zaprotestować, gdyż już w następnej chwili leżał na łóżku i przygarniał ją chciwie do siebie. Wbrew temu, co nakazywał umysł, jej ciało ulegle poddało się pieszczocie jego rąk. - Nie, nie wolno ci! - Teraz już mi wolno - uśmiechnął się ponuro. - Szko­ da, że nie mogłem tego zrobić wtedy, gdy Ester zdradziła

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

145

mi, że nie jestem waszym bratem i uświadomiłem sobie, że nie muszę dalej walczyć z miłością do ciebie. - Kłamiesz! - wyszeptała z trudem. - Przecież kocha­ łeś Lisę... - Kochałem ciebie - powiedział z mocą. - Byłaś dla mnie najważniejsza na świecie. Ale kiedy już wolno mi było darzyć cię uczuciem, okazało się, że jest za późno! Miałem ci wszystko wyznać, gdy akurat tego dnia zniena­ widziłaś mnie! Omal się nie rozpłakała z żalu. Czemu los tak okrutnie się z nimi obszedł? Czemu połączył ich tylko po to, by potem rozdzielić? Lecz pod wpływem zmysłowych piesz­ czot, czułych słów i pełnych słodyczy pocałunków Istva'na, powoli zapomniała o przeszłości, by w pełni przeżywać to, co się działo w chwili obecnej. Zsunęli się z łóżka na podłogę. I nagle zmysły i uczucia okazały się silniejsze od wszystkiego. Ogarnęła ich szalo­ na namiętność, której żar tlił się w nich od tak dawna i któ­ ra teraz wybuchnęła jasnym płomieniem. Tanya poczu­ ła, że chce spłonąć w tym ogniu, podsycić go, nakarmić własnym ciałem, choćby potem wszystko miało się obrócić w popiół, choćby całą resztę życia miała spędzić wypalona i pusta, choćby miała wegetować w ciemności i chłodzie, a przecież tak właśnie będzie, gdy on ją opuści... - Kocham cię! - szepnęła bezwiednie, gdy jego usta zachłannie smakowały jej ciało. - Tanya! -jęknął. - I ja ciebie kocham... W uniesieniu zaczęła obsypywać pocałunkami jego twarz, szyję, tors, ręce... Próbował ją powstrzymać. Chwy­ cił ją mocno w ramiona. - Przestań, ledwo już nad sobą panuję...

146

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Wcale tego nie chcę! Pragnę cię... - Nie mów tak! - poprosił nieswoim głosem. - A właśnie, że będę. - Prowokacyjnie przesunęła dłoń­ mi w dół po jego plecach. Mruknęła z rozkoszą, gdy za­ drżał pod jej dotykiem. Wiedziała, czego chce, nie miała już najmniejszych wątpliwości, że pragnie dostać się do raju bodaj na krótką chwilę, choćby miała potem spaść nawet na samo dno piekła. - Nie mogę już dłużej! Muszę być twoja, Istvan! Już, już czuła jego cudowny dotyk, gdy nagle ten, któ­ remu pragnęła się oddać, siłą wyrwał się z jej ramion i zer­ wał na równe nogi. Tanya zwinęła się w kłębek i leżała tak na podłodze, zapłakana i drżąca. Nigdy w życiu nie cier­ piała tak mocno jak teraz, gdy poznała gorzki smak odrzu­ cenia. - Jak mogłeś mi to zrobić?! Istvan ubierał się gorączkowo. - Twierdzisz, że mnie kochasz, a z premedytacją za­ mierzałaś mnie zranić. Ja tak nie potrafię. Zdecydowanym krokiem podszedł do drzwi i przekręcił klucz w zamku. - Nie odchodź! - wyszeptała z rozpaczą. - Kocham cię zbyt mocno, żeby cię skrzywdzić. Pod wpływem chwilowego impulsu chcesz być moja, ale potem żałowałabyś tego. Tak więc udało ci się na mnie zemścić. Wiesz, co czuję. Zadowolona? Wyszedł, trzasnąwszy drzwiami, zanim do Tanyi dotarło to, co powiedział. Kocha ją! Przecież to prawda, skoro dał jej pierścień rodowy, sko­ ro twierdzi, że nie potrafi jej zranić... Skoczyła na równe nogi, rzuciła się do wyjścia. Cofnęła się jednak w popło-

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

147

chu, podbiegła do szafy, w szalonym pośpiechu wyciągnę­ ła pierwszą z brzegu koszulę i dżinsy, włożyła je na siebie prawie w biegu i wypadła na korytarz. - Istvan! Gdzie jesteś? Popędziła przed siebie, po drodze zapinając koszulę i nawołując głośno. Nigdzie go nie było. Nagle usłysza­ ła tętent kopyt. Gdy wyskoczyła na dziedziniec, ujrzała jedynie tuman kurzu. Stojący nie opodal ciemnooki męż­ czyzna ze skrzypcami w dłoni przyglądał jej się w mil­ czeniu. - Ferenc? - zaryzykowała, w nadziei, że tamten rozu­ mie choć trochę po angielsku. - Dokąd on pojechał? Zdecydowanie potrząsnął głową. - Nie mogę powiedzieć. Tanya odrzuciła na bok całą swoją dumę. - Błagam! - zawołała z rozpaczą. On jednak pozostał głuchy na jej prośby. Osunęła się więc na ziemię i rozpłakała bezradnie jak dziecko. Po chwili rozległy się wokół niej jakieś głosy, ktoś ją wziął na ręce i zaniósł z powrotem do sypialni, lecz nie zważała już na nic, pogrążona w swoim bólu. Wróci, na pewno wróci przez zmierzchem, powtarzała sobie po tysiąc razy. Potem nagle pomyślała o Lisie. Zer­ wała się i przeszukała wszystkie budynki, aż wreszcie jakaś młoda kobieta zlitowała się nad nią i powiedziała, że jej przyjaciółka już wyjechała. Z zapuchniętymi od płaczu oczami powlokła się do ku­ chni i ciężko opadła na krzesło. Siedzący przy długim stole Ferenc przyglądał jej się bez słowa. - Kocham go, a on myśli, że ja go nienawidzę! - Głos jej się załamał. - Zaklinam na wszystko, jeśli żywi pan

148

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

względem niego jakieś pozytywne uczucia, niech mi pan powie, gdzie mam go szukać. - Pozytywne uczucia? - powtórzył jakby ze zdziwie­ niem. - Ja bym poszedł za nim do samego piekła! Czy wie pani, co on dla nas zrobił, dla nas wszystkich, którzy tu jesteśmy? - N-no, w zasadzie... - Jesteśmy uchodźcami. Musieliśmy opuścić swoje oj­ czyste strony, zostawić dorobek całego życia. Niektórzy z nas stracili najbliższych. Nie będę tłumaczył, pani i tak nie pojmie, co się działo w tej części Europy. - Potrząsnął głową. - On nam pomaga. Daje dach nad głową, pracę, opiekę. I to nie z litości, ale dlatego, że nas rozumie - po­ wiedział dobitnie. - Co więcej, on razem z nami cierpi. - Och, Istvan! - szepnęła poruszona do głębi. Teraz już wszystko rozumiała. Jak bardzo się myliła co do tego człowieka. Posądzała go o wyrachowanie i ego­ izm, a on tymczasem pomagał innym. Dlatego potrzebo­ wał siły i energii, a nie, jak sądziła... Ferenc nie spuszczał z niej oczu. - Dobrze, pokażę pani, gdzie on może być. Proszę za mną. Zaprowadził ją do gabinetu Istvana. Między pełny­ mi książek regałami wisiała wielka, szczegółowa mapa Węgier. - Tu. - Popukał palcem w miejsce, gdzie droga docho­ dziła do rzeki. - Czasem tam jeździ, gdy chce zostać sam ze swoimi myślami. - Dziękuję! - zawołała z wdzięcznością. - Och, pro­ szę, czy mogę wziąć konia? Wiedziała, że musi jechać i błagać Istvana o przebaczę-

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

149

nie. Bała się, że ponownie ją odrzuci, ale musiała zaryzy­ kować. Ruszyła co koń wyskoczy we wskazanym kierunku, pełna zarazem obaw i nadziei. Co ją czeka? Raj czy też piekło na ziemi? Przynagliła wierzchowca do jeszcze szyb­ szego biegu i niczym strzała pomknęła przez węgierską pusztę. Jest! Co za ulga! Zeskoczyła na ziemię i rzuciła się Istvanowi na szyję. - Kocham cię! Nie ma mowy o żadnej zemście, ja na­ prawdę...! - wykrzykiwała chaotycznie. - Och, ty głupi! Nic nie rozumiesz! Jak mogłeś myśleć... Odsunął ją od siebie na odległość wyciągniętego ra­ mienia. - Coś ty powiedziała? Powtórz to jeszcze raz! Spojrzała mu prosto w oczy. - Mogę to powtórzyć jeszcze tysiąc razy - oznajmiła. - Kocham cię i już. I co teraz zrobisz? Jego twarz rozpromieniła się. - Chyba zwariuję - odparł z głębokim przekonaniem. - Muszę jakoś dać ujście moim uczuciom. Chodź! - zawo­ łał i jednym skokiem znalazł się na grzbiecie swojego wie­ rzchowca. Bez zastanowienia dosiadła swojego i razem pomknęli przed siebie. Rozumiała go doskonale. Och, tak, wyrazić przepełniającą serce nieopisaną radość, pędząc na koniu w dal, ścigając się z wiatrem, czując, jak skrzydła wyrasta­ ją u ramion... Gnali tak przez porosłe trawą łąki, płosząc stada dzikich ptaków, które z krzykiem wzbijały się w bezchmurne nie-

150

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

bo. Słyszała, jak Istvan śmieje się głośno na widok jej uszczęśliwionej twarzy i ten śmiech brzmiał w jej uszach niczym najpiękniejsza muzyka. Gdy dojechali do jakiejś szerokiej rzeki, zwolnili, by dać koniom odpocząć. Szły teraz stępa, łagodnie kołysząc się w jednostajnym rytmie. Nic nie mąciło błogiej ciszy cie­ płego wrześniowego popołudnia. Wokół słychać było tylko brzęczenie owadów. Łan żółtych słoneczników oddzielał błękit wody od błękitu nieba. Gdy Tanya skierowała spojrzenie na Istva'na, w jej oczach widniał niekłamany zachwyt. Jeszcze do wczoraj nie znała tego kraju, a dziś czuła, że nie chciałaby żyć nigdzie indziej. - Ja naprawdę znalazłam się w raju. - Niespodziewanie po jej policzkach zaczęły spływać gorące łzy. -No i czemu płaczę? - spytała bezradnie. - Przecież jestem taka szczę­ śliwa... Isrva'n zsunął się z końskiego grzbietu, ściągnął Tanyę na ziemię i przytulił do siebie. - Moja najdroższa, kochana, jedyna - wyszeptał z na­ miętnym żarem. Objęła go i pocałowała tak, by wiedział, że oddaje mu całą siebie, swoje ciało i duszę. Po długiej chwili łagodnie wysunął się z jej ramion. - Chodź, usiądźmy nad Tiszą. W milczeniu napili się wody ze skórzanego bukłaka i zapatrzyli w bezkresne morze traw, falujące łagodnie na wietrze. - Tak mi dobrze - powiedziała wreszcie nieco drżącym głosem Tanya. - Nawet lepiej niż za dawnych, dobrych czasów...

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

151

- .. .gdy jeszcze żyliśmy w doskonałej zgodzie - dodał cicho. - Zanim zacząłem cię źle traktować. Widzisz, ja po prostu nie bardzo wiedziałem, jak mam z tobą postępować. Nie rozumiałem, dlaczego ciągle chcę przebywać z jed­ ną z moich sióstr, dlaczego uważam ją za najwspanialszą dziewczynę pod słońcem. Niepokoiło mnie to. - Mama musiała się martwić jeszcze bardziej. Nic dziwnego, że milczała. - I nic dziwnego, że byłem dla ciebie taki oschły - po­ wiedział ze skruchą. - Ale nienawidziłem siebie za to, że sprawiam ci ból. To było więcej, niż potrafiła znieść. Czyli nigdy nie przestał się o nią troszczyć! Rozpłakała się z ulgi, a Istvan kołysał ją łagodnie w ramionach, jakby była małym dziec­ kiem, jakby znów była jego maleńką, ukochaną siostrzy­ czką, którą wielokrotnie wyciągał z różnych opresji i którą zawsze umiał pocieszyć dzięki swej ogromnej cierpliwości i oddaniu. Pojmowała to teraz doskonale, a jej serce napeł­ niło się nie tylko miłością, ale również podziwem. - Tak bardzo cię kocham - szepnął i ze wzruszeniem ujął w dłonie jej zalaną łzami twarz. - Tak naprawdę, to nie mam w Anglii nikogo - powie­ działa cichutko. - Ja tylko chciałam, żebyś tak myślał. Co więcej, ja nigdy... Nigdy nie było żadnego mężczyzny - dokończyła z zakłopotaniem. Uśmiechnął się czule. - No proszę! A jako kusicielka nie miałaś sobie rów­ nej... Objęli się mocno i przez długą chwilę panowało całko­ wite milczenie. - Chciałabym powiedzieć tacie - zaczęła nieśmiało.

152

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- A ja całemu światu! - zawołał radośnie. - Nie martw się o tatę. Zajmiemy się nim, obiecuję. Nie układało się między nami najlepiej, ale rozumiem go. Klepaliście biedę, a tymczasem Ester wydawała na mnie bajońskie sumy. Skąd mógł wiedzieć... Ale przecież gościł mnie w swoim domu przez tyle lat. Naprawdę starał się zastąpić mi ojca. - Och, więc nie żywisz urazy? - Czuła, jak jej podziw i wdzięczność rosną z każdą chwilą. - Jesteś niezwykły. Dzisiaj mogłeś się ze mną kochać, a nie zrobiłeś tego. Nie chciałeś mnie skrzywdzić... - Wystawiłaś mnie na ciężką próbę. Ale potrafię pano­ wać nad swoimi emocjami. Ester od dziecka wpajała mi zasadę, że muszę być twardy i umieć trzymać na wodzy targające mną uczucia. Czy to przypadkiem nie daje ci do myślenia? - spytał łagodnie. - Czy to zgadza się z tym, co myślisz o mojej przeszłości? Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. Ach, co tam przeszłość! Nawet jeśli kiedyś postąpił źle, teraz nie ma to najmniejszego znaczenia. Kocha go takim, jakim jest. Chociaż... Gdyby nie ta jedna sprawa, która tkwi w sercu niczym cierń... - Lisa... Rozumiem, że ten jeden jedyny raz twoja samokontrola zawiodła? - Nie. Poszukaj innego wytłumaczenia - zaproponował spokojnie. - Przecież spędzałeś z nią tyle czasu, słuchałeś, jak gra na skrzypcach, pożyczałeś jej swoje płyty... - Żeby pomóc jej uwierzyć w siebie. A John szalał z zazdrości, gdyż on i Lisa byli... - Kochankami? - powiedziała powoli, wstrząśnięta tym odkryciem. - Jak to? Ale ona... Chwileczkę! - Nagle

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

153

zrobiło jej się gorąco. - Co ona powiedziała? „Dziecko twojego brata"... Mój brat... O matko, to było dziecko Johna! - Zamilkła na moment, gdyż ogarnęło ją ogromne poczucie winy. - Czemu wziąłeś to na siebie? - Uważałem, że nie mam wyjścia. Uznałaś, że to ja i bez ogródek wygarnęłaś, co myślisz o takim zachowaniu. - Ponieważ cię uwielbiałam! Byłeś dla mnie niedościg­ nionym ideałem - wyjaśniła. - Gdybym ja to wiedział! Sądziłem, że mnie nie cierpisz. Wiedziałem, że kochasz Johna. Czy mogłem więc powiedzieć ci prawdę i zranić cię? W grę wchodziły też uczucia rodziców Lisy. Lepiej, żeby myśleli, że to ja ponoszę odpowiedzialność, niż żeby gardzili swoim przyszłym zięciem. - Poświęciłeś się dla Johna? I nie powiedziałeś mu ani słowa? - Żeby dodatkowo powiększyć jego kompleks niż­ szości? Nie mogłem mu tego zrobić. Lisa wiedziała, że John nigdy by sobie nie wybaczył, dlatego poprosiła mnie, żebym wziął winę na siebie. Kochała Johna i chciała go ochronić. Jak mogłem jej odmówić w takiej sytuacji? Tanya miała wrażenie, jakby zdjęto jej z ramion strasz­ liwy ciężar. - Nic dziwnego, że ona tak cię uwielbia! Teraz wszy­ stko rozumiem... - Mieliśmy wyjawić ci prawdę dopiero po ślubie. Po pierwsze, nie chcieliśmy ci psuć takiej uroczystości. Oba­ wialiśmy się, że zaczniesz myśleć źle o Johnie. Po drugie, nie mieliśmy pewności, czy się przed nim nie zdradzisz. Dość trudno jest ukryć taki szok. - Czekaj... Rozumiem, że Lisa wiedziała, że nie jeste­ śmy rodzeństwem?

154

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

- Tak, od niedawna. Widzisz, przez te cztery lata robi­ łem wszystko, by o tobie zapomnieć. Gdy dowiedziałem się, że znów cię zobaczę, powróciły dawne marzenia. Sza­ lałem z radości. Zdradziłem Lisie mój sekret, gdyż czułem, że przydałby mi się sprzymierzeniec. Wiedziałem, że nie uwierzysz, jeśli po prostu opowiem ci wszystko od począt­ ku. Dlatego rozbudzałem zarazem twoje zmysły, jak i cie­ kawość. Zarzucałem sieć, ale momentami miałem ochotę porwać cię, przywiązać do łóżka i więzić tak długo, aż się nie poddasz i mnie nie pokochasz! - Przy moim uporze mógłbyś się nie doczekać - roze­ śmiała się, lecz po chwili spoważniała. - A co zrobimy ze ślubem Lisy? - Nic. Chyba wreszcie postanowiła wyznać Johnowi całą prawdę. Już jej w tym głowa, żeby go przekonać o sile swojej miłości. A wtedy wyprawimy podwójne wesele. - Po-dwój-ne? - powtórzyła ze zdumieniem. - Przecież złożyłem ci przysięgę w kościele. - Pocało­ wał dłoń Tanyi. - Hm, chyba się uprę, żebyśmy podeszli do ołtarza jako pierwsi. Nie ukrywam, że mi się spieszy - uśmiechnął się dwuznacznie. - Mnie też... Gdy o zmierzchu wrócili do posiadłości Istvana, Lisa i John już na nich czekali. Stali w ciemności, przytuleni do siebie i wydawało się, że już nic nigdy ich nie rozdzieli. Cała czwórka w ogóle się nie kładła tej nocy. Aż do białego rana wyjaśniali sobie wszystko od początku, śmie­ jąc się i płacząc na przemian. John zrozumiał, że domnie­ many wróg okazał się prawdziwym przyjacielem, co przy­ niosło mu ogromną ulgę. Nie było już nic, co mogłoby ich wszystkich dzielić.

ZWIĄZANI PRZEZ LOS

155

Tanya siedziała obok Istvana, z głową wspartą na jego ramieniu. Przepełniała ją duma i szczęście. Wychodziła za mąż za człowieka, którego kochała i już niczego więcej nie pragnęła. Jak zresztą mogła chcieć czegoś więcej? Przecież miała wszystko!