1 WYKŁAD – BITUMY, HYDROIZOLACJE Asfalt jest uŜywany jako materiał konserwujący, izolacyjny i wiąŜący juŜ od 5000 lat. Babilończycy sto- sowali go do ...
11 downloads
20 Views
211KB Size
WYKŁAD – BITUMY, HYDROIZOLACJE Asfalt jest uŜywany jako materiał konserwujący, izolacyjny i wiąŜący juŜ od 5000 lat. Babilończycy stosowali go do uszczelniania wanien i w konstrukcjach drogowych. Egipcjanie stosowali go do balsamowania zwłok. W Egipcie, Syrii i Babilonie asfalt był stosowany jako materiał wiąŜący (spoiwo) w budownictwie. Przez średniowiecze asfalt był w ciągłym stosowaniu. Wtedy źródłem asfaltu był asfalt naturalny skała osadowa organogeniczna zbudowana z substancji bitumicznych z domieszkami kwarcu, minerałów ilastych, czasem kalcytu. Jednym z największych pokładów asfaltu naturalnego były złoŜa odkryte przez Kolumba w 1498 r na wyspie Trynidad (jez. La Brea) podczas jego trzeciej wyprawy. Inne duŜe złoŜa znajdują się na obszarze Morza Martwego, w Wenezueli (jez. Bermudez) i w USA (stan UTAH).
Charakterystyka asfaltów
Asfalt to lepiszcze organiczne wiąŜące, które dzięki zjawiskom fizycznym: adhezji (zjawisko wiązania się ze sobą powierzchniowych warstw dwóch róŜnych ciał; przyleganie) i kohezji (właściwość ciał polegająca na przeciwstawianiu się rozdzielaniu ich na części; spójność) zmienia konsystencję. Fakt ten odróŜnia asfalt od spoiw mineralnych, w których zasadniczą rolę przy wiązaniu odgrywają reakcje chemiczne.
Asfalt jest mieszaniną wielkocząsteczkowych węglowodorów o róŜnej budowie i charakterze chemicznym.
Skomplikowana budowa chemiczna asfaltu utrudnia poznanie jego struktury. DuŜym ułatwieniem w poznaniu budowy asfaltów było wyodrębnienie z nich podstawowych grup o zbliŜonych właściwościach, takich jak: oleje, Ŝywice i asfalteny. Grupy te róŜnią się przede wszystkim wielkością cząsteczek, z których są zbudowane od niskocząsteczkowych olejów do wysokocząsteczkowych asfaltenów.
•
Składniki olejowe, stanowią gęste ciecze koloru jasno brązowego, które nadają asfaltom plastyczność. Zawartość olejów wynosi od 30% do 48% w asfaltach ponaftowych o penetracji od 20 do 360. Oleje są mieszaniną węglowodorów parafinowonaftenowych i aromatycznych.
1
•
śywice asfaltowe, stanowią ciemnobrunatne plastyczne masy. Procentowa zawartość Ŝywic w asfaltach ponaftowych wynosi od 30% do 40% niezaleŜnie od penetracji asfaltu i procesu utleniania. śywice zwiększają ciągliwość i plastyczność asfaltu.
•
Asfalteny, stanowią twarde nietopliwe substancje. Procentowa zawartość asfaltenów w asfaltach ponaftowych wynosi od około 6% do 30%, zaleŜnie od rodzaju ropy i sposobu przeróbki. Asfalty zawierające większe ilości asfaltenów są twarde, mało ciągliwe i trudniej rozpuszczalne.
Struktura asfaltu zaleŜy między innymi od:
•
ilościowego stosunku olejów do asfaltenów,
•
składu chemicznego olejów,
•
ilości Ŝywic i asfaltenów.
Współcześnie otrzymuje się asfalty praktycznie z przerobu ropy naftowej (zwane ponaftowymi). Głównym surowcem do produkcji asfaltów są bardzo cięŜkie frakcje ropy uzyskiwane po dwóch destylacjach ropy. Własności asfaltu ponaftowego: -
topi się w temperaturze powyŜej 50οC;
-
otrzymuje się go z ropy naftowej;
-
o jego jakości decyduje temperatura mięknienia, ciągliwość, stopień penetracji, łamliwość.
-
asfalt jest stosowany do budowy nawierzchni dróg, do produkcji papy, lakierów (bitumicznych) oraz jako materiał izolacyjny;
Stosowane są takŜe asfalty naturalne, które zawierają w swym składzie duŜo substancji mineralnych (zawierają średnio 44% w stosunku do masy bardzo drobnego popiołu wulkanicznego), nie mogą być stosowane do wytwarzania drogowych mas nawierzchniowych, jako samodzielne lepiszcza z uwagi na zbyt wysoka temperaturę pompowania (160÷180oC) oraz małą ciągliwość i wysoką temperaturę łamliwości. Dlatego teŜ asfalty tego rodzaju są uŜywane jako dodatki utwardzające i stabilizujące podstawowe lepiszcze asfaltowe (od 5% do 15%), stosowane do wytwarzania odpowiedniego typu masy asfaltowej.
2
Własności asfaltu naturalnego: -
asfalt naturalny, osadowa skała organiczna, zawierająca jako domieszki: kwarc, materiały ilaste, czasem kalcyt;
-
odznacza się duŜą kruchością, jest czarny lub brunatny, o szklistym połysku i temperaturze topnienia 50-60οC. Powstaje w wyniku wietrzenia ropy naftowej (utrata składników lotnych, częściowe utlenianie pozostałych składników). Wypełnia wolne przestrzenie w wapieniach, piaskowcach, marglach.
WŁAŚCIWOŚCI OGÓLNE:
•
palne ciało stałe, w obrocie zwykle w stanie stopionym,
•
substancja charakteryzująca się niską toksycznością. Pary stopionego asfaltu działają draŜniąco na drogi oddechowe i oczy. Bezpośredni kontakt ze stopionym asfaltem powoduje oparzenia termiczne.
•
zagroŜenie ekotoksyczne - mało szkodliwa dla organizmów wodnych. Nie rozpuszcza się w wodzie.
•
w normalnych warunkach temperatury i ciśnienia asfalty drogowe są stabilne.
•
w normalnych warunkach nie reaguje niebezpiecznie z innymi substancjami.
•
nie działa korodująco na metale
•
źródła zapłonu. Bardzo wysokie temperatury, mogące powodować destrukcję składników asfaltu.
•
materiały, których naleŜy unikać - silne utleniacze. W przypadku asfaltu w stanie stopionym - zimna woda.
•
informacje toksykologiczne:
•
działanie draŜniące, parzące
•
drogi wnikania do organizmu -drogi oddechowe, skóra
•
objawy zatrucia ostrego - zatrucia ostre asfaltem w praktyce nie zdarzają się. NaraŜenie na
działanie par moŜe powodować podraŜnienie dróg oddechowych i oczu. SkaŜenie skóry stopionym asfaltem moŜe powodować zaczerwienienie skóry, pieczenie, oparzenia termiczne.
•
objawy zatrucia przewlekłego - długotrwałe naraŜenie na działanie asfaltu moŜe powodować
trądzikowate zmiany na skórze, jej nadmierne rogowacenie i czarne przebarwienie skóry, moŜe działać uczulająco, szczególnie pod wpływem światła.
3
•
informacje ekologiczne : asfalt nie rozpuszcza się w wodzie, nie przenika do gleby, a tym samym
nie stwarza zagroŜenia dla środowiska. Z wielu własności asfaltu określanych normowo na szczególną uwagę zasługują: stopień penetracji asfaltu, temperatura mięknienia asfaltu (P i K) oraz temperatura łamliwości. •
Stopień penetracji asfaltu to pomiar konsystencji asfaltu w warunkach normowych. Miarą penetracji jest głębokość zanurzenia znormalizowanej igły w badany asfalt, w określonym czasie i przy określonym obciąŜeniu.
•
Temperatura mięknienia określa nam temperaturę, powyŜej której asfalt w mieszance mineralno-asfaltowej przechodzi ze stanu lepkospręŜystego w stan lepki. Nawierzchnia drogowa staje się podatna na odkształcenia.
•
Temperatura łamliwości określa najniŜszą temperaturę, poniŜej której asfalt w mieszance mineralno-asfaltowej staje się kruchy. Nawierzchnia drogowa staje się podatna na spękania. Przedział pomiędzy temperaturą łamliwości a temperaturą mięknienia moŜemy określić jako zakres w którym asfalt zachowuje cechy ciała lepkospręŜystego.
ASFALTY DROGOWE
Podstawą klasyfikacji asfaltów drogowych w Polsce i innych krajach europejskich jest penetracja tj. miara konsystencji asfaltu, określana w temperaturze 25 oC. W przypadku krajów UE a teraz takŜe Polski (wprowadzenie normy PN-EN 12591:2002), mówi się dokładnie o klasyfikacji wg przedziałów penetracji. Oprócz wymagań co do właściwości asfaltów, nowa norma (w tym min. PN-EN 12591) wprowadza nowe wymagania dotyczące doboru lepiszczy asfaltowych do mieszanek mineralno - asfaltowych. W tabeli nr 1 zawarte są obligatoryjne badania asfaltów wg norm, natomiast w tabeli nr 2 wymagania dla asfaltów drogowych o zakresie penetracji 20 [0,1mm] do 330 [0,1mm]
ASFALTY DROGOWE MODYFIKOWANE Praktycznie równolegle z pierwszymi próbami wykonania nawierzchni asfaltowych od początku XIX w. próbowano modyfikować lepiszcza asfaltowe i smołowe. Jako modyfikatorów uŜywano: siarkę, kauczuk
4
naturalny, gumę, polimery, kauczuki syntetyczne. Rozwój syntezy chemicznej w XX w. umoŜliwił zastosowanie na szerszą skalę polimerów i kauczuku syntetycznego do modyfikacji asfaltów drogowych. Najczęściej stosowanym polimerem jest kopolimer blokowy styren-butadien-styren (SBS) powodujacy wzrost temperatury mięknienia asfaltu wyjściowego. W zaleŜności od rodzaju asfaltu oraz rodzaju SBS-u asfalt typu D 70 o temperaturze mięknienia PiK 37oC po wbudowaniu 4% SBS-u osiąga PiK około 65oC. Zwiększenie zawartości SBS-u podnosi temperaturę mięknienia. PowyŜej 10% SBS-u praktycznie nie moŜna oznaczyć temperatury mięknienia asfaltu – przyczyną jest TPiK ≥ 90oC oraz rozpadanie się sieci SBS-u Praktycznie w drogownictwie stosowane są dwa rodzaje asfaltów modyfikowanych SBS-em - średniomodyfikowany o zawartości 4% i wysokomodyfikowany o zawartości ok. 8%.
Rodzaj asfaltu
Metoda Lp.
Właściwość
J.m. badania 20/30 35/50 50/70 70/100 100/150 160/220 250/330
1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.
8. 9.
10.
Penetracja w 25°C 0,1mm Temperatura mięknienia Temperatura zapłonu, nie mniej niŜ Zawartość składników rozpuszczalnych, nie mniej niŜ Zmiana masy po starzeniu (ubytek lub przyrost), nie więcej niŜ Pozostała penetracja po starzeniu, nie mniej niŜ Temperatura mięknienia po starzeniu, nie mniej niŜ Zawartość parafiny, nie więcej niŜ Wzrost temperatury mięknienia po starzeniu, nie więcej niŜ
Temperatura łamliwości, nie więcej niŜ
PN-EN 1426
20-30 35-50 50-70 70-100 100-150 160-220 250-330
°C
PN-EN 1427
55-63
50-58
46-54
43-51
39-47
35-43
30-38
°C
PN-EN 22592
240
240
230
230
230
220
220
%m/m
PN-EN 12592
99
99
99
99
99
99
99
%m/m
PN-EN 126071
0,5
0,5
0,5
0,8
0,8
1,0
1,0
%
PN-EN 1426
55
53
50
46
43
37
35
°C
PN-EN 1427
57
52
48
45
41
37
32
2,2
2,2
2,2
2,2
%
Właściwości specjalne krajowe PN-EN 126062,2 2,2 2,2 1
°C
PN-EN 1427
8
8
9
9
10
11
11
°C
PN-EN 12593
-
-5
-8
-10
-12
-15
-16
5
Struktura przestrzenna SBS-u w asfalcie
Tabela 1- Wymagania dla asfaltów drogowych o zakresie penetracji 20 [0,1mm] do 330 [0,1mm] Modyfikacja asfaltów elastomerem termoplastycznym zapewnia poprawę właściwości uŜytkowych asfaltu w porównaniu z konwencjonalnym asfaltem drogowym. Asfalty tego typu przeznaczone są do budowy nawierzchni szczególnie naraŜonych na duŜe obciąŜenia, tj. autostrad i mostów. Stosowanie ich szczególnie zaleca się do produkcji mieszanek mineralno-asfaltowych typu: mastyks grysowy (SMA), beton asfaltowy do wszystkich warstw nawierzchni, asfalt lany, asfalt twardolany, cienkie warstwy ścieralne na gorąco, beton asfaltowy porowaty. Asfalty produkowane przez Orlen Asfalt (największego w Polsce producenta asfaltów) są oznaczone jako Orbiton 30A, Orbiton 30B, Orbiton 30C, Orbiton 80A, Orbiton 80B, Orbiton 80C. Oznaczenie A, B, C to klasa odpowiadająca temperaturze mięknienia natomiast 30 i 80 odpowiada średniej wartości penetracji w 25oC.
Charakterystyka asfaltów przemysłowych Asfalt przemysłowy izolacyjny jest otrzymywany z pozostałości destylacyjnej z zachowawczej przeróbki ropy naftowej. OZNACZENIA ASFALTÓW PRZEMYSŁOWYCH •
Oznaczenia asfaltów przemysłowych: PS 85/25, PS 105/15, PS 95/35, PS 40/175. Pierwsza liczba oznacza średnią temperaturę mięknienia, druga średnią wartość penetracji w temperaturze 25oC.
6
Zastosowanie: •
Asfalt przemysłowy izolacyjny PS 40/175 stosowany jest głównie w przemyśle materiałów budowlanych, jako masy powłokowe i impregnacyjne do produkcji papy i innych materiałów izolacyjnych, jako materiał bazowy do produkcji lepików, kitów i innych materiałów wiąŜąco-uszczelniających oraz jako materiał izolacyjny do pokrywania rurociągów.
•
Asfalt przemysłowy izolacyjny PS 85/25 stosowany jest głównie w przemyśle materiałów budowlanych, jako masy powłokowe i impregnacyjne do produkcji papy i innych materiałów izolacyjnych, jako materiał bazowy do produkcji lepików, kitów i innych materiałów wiąŜąco-uszczelniających oraz jako materiał izolacyjny do pokrywania rurociągów a takŜe w przemyśle elektroenergetycznym jako zalewy kablowe.
•
Asfalt przemysłowy izolacyjny PS 95/35 stosowany jest do produkcji róŜnego rodzaju materiałów izolacyjnych a w szczególności do produkcji pap na wkładkach nie tekturowych o pogrubionej warstwie masy asfaltowej, które charakteryzują się polepszonymi własnościami eksploatacyjnymi.
•
Asfalt przemysłowy izolacyjny PS 105/15 stosowany jest głównie w przemyśle hutniczym, jako masa izolacyjna do pokrywania rurociągów. MoŜe być stosowany jako materiał bazowy do produkcji lepików i kitów oraz innych materiałów wiąŜąco-uszczelniających, jak równieŜ do produkcji róŜnego rodzaju materiałów izolacyjnych.
WYROBY NA BAZIE ASFALTÓW Masy bitumiczne •
roztwory asfaltowe - słuŜą głównie do gruntowania podłoŜa przed nałoŜeniem właści-
wej masy izolacyjnej lub do sklejania papy. Niektóre nadają się teŜ do wykonywania samodzielnych powłok izolacyjnych. Zawierają rozpuszczalniki i są łatwo palne; •
emulsje asfaltowe - są to zawiesiny cząstek asfaltu w wodzie. Jest ich kilka rodzajów:
- anionowe - mają długi czas wiązania i moŜna je stosować tylko przy dobrej pogodzie, mogą 7
być uŜywane do mocowania styropianu; - kationowe - szybkowiąŜące i odporne na niską temperaturę, ale w trakcie wiązania wykazujące duŜy skurcz; - lateksowe - o długim czasie wiązania i duŜej odporności na wodę, kwasy i ługi, tworzące warstwę trwale elastyczną. Nie niszczą styropianu, więc mogą być uŜyte do jego przyklejania. Mogą być stosowane wewnątrz i na zewnątrz. MoŜna je nanosić na suche i lekko wilgotne podłoŜe; •
masy asfaltowo-Ŝywiczne, asfaltowo-gumowe, asfaltowo-kauczukowe, asfal-
towo-polimerowe, asfaltowo-aluminiowe - nadają się do wykonywania izolacji przeciwwilgociowych, a po nałoŜeniu więcej niŜ 3-5 warstw takŜe do cięŜszych izolacji przeciwwodnych. Niektóre z nich mogą być fabrycznie zmieszane z włóknami, które wzmacniają powłokę izolacyjną. Masy bitumiczne mogą być jedno- lub dwuskładnikowe. Część z nich ma w swoim składzie rozpuszczalniki, a część jest ich pozbawiona; •
lepiki asfaltowe - są mieszanką asfaltów, wypełniaczy i substancji uplastyczniających.
Najczęściej nanoszone są na zimno, lecz w sklepach i składach spotkać moŜna jeszcze takie, które są gotowe do nakładania dopiero po podgrzaniu. Lepiki moŜna stosować jako samodzielną izolację przeciwwilgociową. UŜywane są równieŜ do klejenia papy i wypełniania nieszczelności w powłokach izolacyjnych. Papy Budowa papy •
osnowa (nośnik) - jest to warstwa nośna pokrycia i decyduje
o jego właściwościach. Zespolona z materiałem bitumicznym, zapobiega zmianom kształtu pokrycia pod wpływem temperatury i wilgoci.
8
Zapewnia takŜe odporność mechaniczną, umoŜliwiającą długą eksploatację pokrycia, przeciwdziała rozerwaniu papy podczas układania, ruchów podłoŜa oraz przez chodzących po dachu ludzi. Osnowa musi być nienasiąkliwa i odporna na butwienie. WyróŜniamy osnowy: tkanina poliestrowa, tkanina z włókien szklanych, tkanina w 50% poliester i 50% włóko szklane, tektura budowlana, tkaniny techniczne z włókien roślinnych (juta, bawełna, konopie,len itp.). Tektura wykorzystywana jest tylko w papach tradycyjnych, ze względu na łatwo palność. Szybko takŜe wchłania wilgoć, czego skutkiem jest pęcznienie materiału, papa nie przylega do podłoŜa, jest nieszczelna, szybko się niszczy i jest mało estetyczna. •
masa bitumiczna – stanowi izolację przeciwwilgociową - im grubsza warstwa, tym szczelniejsza papa. Na rynku uznanie zdobyły sobie zwłaszcza te papy termozgrzewalne, które w swoim składzie zawierają bitumy modyfikowane APP i SBS. Modyfikacja bitumu polega na dodaniu do asfaltu odpowiedniego polimeru. Papy mogą mieć bitum modyfikowany jednostronnie (SBS, APP) lub obustronnie (APP/APP, SBS/SBS, SBS/APP).
Papy modyfikowane APP mają duŜą odporność na wysoką temperaturę (do 150oC), jednak stają się dosyć sztywne w temperaturze poniŜej 0oC, co utrudnia ich układanie w okresie jesienno-zimowym. Natomiast papy polimerowe modyfikowane SBS spełniające wszystkie istotne wymagania, jakie stawia się materiałom pokryciowym (odporność na temperaturę od -40 do 120oC; odporność na starzenie). UmoŜliwia to wykonywanie pokryć dachowych prawie przez cały rok. •
posypka mineralna - chroni papę przed promieniowaniem słonecznym, wiatrem, deszczem, wahaniami temperatury i rozmiękczaniem. Decyduje o estetyce pokrycia. W papach podkładowych posypka jest drobnoziarnista, nawierzchniowych - gruboziarnista. Najczęściej stosowane posypki to piasek kwarcowy, naturalny lub barwiony łupek chlorytowo-serycytowy i ceramizowany granulat bazaltowy. Mają róŜne kolory - standardowy to szary, zielony, czerwony, brązowy i czarny. 9
W zaleŜności od rodzaju osnowy, sposobu wykonania warstwy wierzchniej lub metody modyfikacji asfaltu papy mogą mieć róŜne przeznaczenie. WyróŜniamy: •
papy izolacyjne (I) - grube, mocne i odporne na rozdarcie, dlatego wykorzystuje się je
głównie do wykonywania izolacji przeciwwodnych fundamentów i ścian piwnicznych oraz podłóg, stropów i tarasów; •
papy podkładowe (P) - cieńsze od pap izolacyjnych, a ich osnowy mają mniejszą gra-
maturę. Stosowane są jako niezbędne warstwy podkładowe pod papę wierzchniego krycia lub pod dachówki bitumiczne, rzadziej pod blachodachówki, dachówki ceramiczne i cementowe. UŜywa się ich równieŜ do wykonywania izolacji przeciwwilgociowych w fundamentach; •
papy wierzchniego krycia (W) - stosowane jako pokrycie dachowe. Mają mocne
osnowy o duŜej gramaturze. Ich warstwa wierzchnia pokryta jest posypką z łupka, bazaltu lub grysu ceramicznego. Ma ona zabezpieczyć papę przed szkodliwym działaniem promieni UV i nagrzewaniem; •
papy wentylacyjne - uŜywa się ich jako dodatkową warstwę, gdy podłoŜe musi być
wentylowane. Papy takie słuŜą wyrównaniu ciśnienia pod warstwami papy i zapobiegają powstawaniu pęcherzy na pokryciu dachowym. Ich osnową jest welon szklany. Cechą charakterystyczną takich pap są wycięte w nich otwory średnicy 4 cm, które stanowią około 15% powierzchni. Czasami zamiast otworów papy wentylacyjne mają podłuŜne kanaliki odprowadzające wodę. Wierzchnią warstwę tych pap stanowi posypka, spód pokryty jest folią; •
papy paroszczelne - są to dachowe papy podkładowe, których spód powleczony jest
folią aluminiową. BITUMICZNE POKRYCIA DACHOWE
10
Oprócz wspomnianej papy wierzchniego krycia stosuje się: •
Dachówki bitumiczne - są odmianą pap bitumicznych przyciętych w pasma o róŜnych kształtach
•
Bitumiczne płyty faliste - nasycone bitumem włókna celulozowe
•
Powłoki bezspoinowe - są to płynne, chemoutwardzalne masy o róŜnym składzie, które rozprowadza się na zimno na całej powierzchni dachu. Hydroizolacje
Hydroizolacje stosowane są w tych częściach budynków, które naraŜone są na bezpośrednie działanie wody opadowej lub wód gruntowych. Izolacje podzielić moŜemy na przeciwwil-
gociowe i przeciwwodne. 1. Izolacje przeciwwilgociowe typu lekkiego słuŜą do zabezpieczenia przegród budowlanych przed działaniem wody kondensacyjnej w gruncie lub przed parą wodną. 2. Izolacje przeciwwodne typu średniego to izolacje chroniące przed bezpośrednim działaniem wody opadowej, lub wody pojawiającej się sporadycznie, a będącej w kontakcie z przegrodą budowlaną (ścianą, stropem, stropodachem, dachem budynku).
11
3. Izolacje przeciwwodne typu cięŜkiego to izolacje chroniące przed działaniem wody działającej pod ciśnieniem hydrostatycznym (wody naporowej) - przede wszystkim wody gruntowej a takŜe wody w basenach kąpielowych lub przeciwpoŜarowych. Ze względu na ułoŜenie i spełniane funkcje izolacje dzielimy na poziome, pionowe i płaszczowe (usytuowane pod kątem większym od 0 stopni, a mniejszym od 90 stopni względem poziomu).
W zaleŜności od budowy geologicznej podłoŜa i warunków hydrogeologicznych moŜemy mieć do czynienia z: wilgocią gruntową, którą stanowi woda powierzchniowa przesiąkająca w głąb poprzez grunty piaszczyste. Wilgoć taka stanowi niewielkie obciąŜenie i zabezpieczeniem przed nią jest izolacja przeciwwilgociowa; wodą statyczną, która nie wywołuje parcia hydrostatycznego na ściany, a pochodzi z gruntów słabo przepuszczalnych i lokalnych tymczasowych zastoisk wody. W takim przypadku naleŜy zrobić izolację przeciwwilgociową ścian oraz drenaŜ opaskowy, obsypując budynek zasypką filtracyjną z grubego piasku i Ŝwiru; wodą napierającą wywołującą parcie hydrostatyczne, którego przyczyną jest obecność wysokiej wody gruntowej. W takim przypadku niezbędny jest drenaŜ oraz izolacja przeciwwodna, której układ uzaleŜniony jest od wielkości ciśnienia hydrostatycznego.
Przepona przeciwwilgociowa powinna być tak zrobiona, aby zapobiegać zarówno pionowemu podciąganiu kapilarnemu (izolacja pozioma), jak i naporowi na płaszczyznę pionową ściany (izolacja pionowa). śelazną zasadą wykonania tych izolacji jest ich wzajemne szczelne połączenie.
Wyroby hydroizolacyjne
MoŜna je podzielić na dwie podstawowe grupy: wyroby rolowe i powłokowe. Do pierwszej naleŜą wyroby rolowe bitumiczne, a więc wszelkiego rodzaju papy asfaltowe lub smołowe oraz z tworzyw sztucznych. W ostatnich latach coraz większym powodzeniem cieszą się wyroby rolowe z tworzyw sztucznych. Drugą grupę wyrobów hydroizolacyjnych stanowią wyroby powłokowe 12
wykonywane na mokro. NaleŜą do nich preparaty powłokowe bitumiczne - lepiki i emulsje modyfikowane - oraz wodoszczelne zaprawy mineralne.
Przykłady wyrobów hydroizolacyjnych 1. na bazie z tworzyw sztucznych: •
folie z miękkiego
PCV
(izofol, bifol); poliizobutylenowe (oppanolowe); polipropylenowe, poli-
tereftalowe, polietylenowe (polietylen wzmocniony siatką polipropylenową lub z włókna szklanego);
EPDM
(termoplast) - membrana modyfikowana APP (ataktyczny polipropylen);
Folie płaskie z PCV lub polietylenu naleŜy układać dwuwarstwowo, przyklejając klejem lub lepikiem zalecanym przez producenta folii. Membrany z kauczuku syntetycznego EPDM są jednowarstwowe i mogą być przyklejane do oczyszczonych ścian lub mocowane do nich mechanicznie. Folie tłoczone, drenaŜowe, robione z polietylenu duŜej gęstości HDPE, a ich budowa przetłoczenia w kształcie stoŜków - umoŜliwia odprowadzanie wilgoci, która moŜe przenikać z wnętrza budynku. •
Ŝywice poliestrowe lub epoksydowe( mogą być wzmacniane tkaniną szklaną).
•
proszek hydrofobowy, Ŝywice silikonowe
Samoprzylepna folia płaska
Membrana kubełkowa
13
2. na bazie bitumów •
papa podkładowa i izolacyjna, np.: termozgrzewalne papy polimerowo-asfaltowe podkładowe (POLBIT, ZDUNBIT); papa asfaltowa na welonie z włókien szklanych o gramaturze np.: P 100/1200; papa asfaltowa zgrzewalna podkładowa na osnowie zdwojonej przeszywanej : PZ/3000 - MATIZOL; papa obustronnie piaskowana na osnowie z tkaniny poliestrowej: SICORAL PF 2700; elastomerowo-bitumiczna papa podkładowa wzmocniona włókniną szklaną (AWAPLAST US4); membrana bitumiczna modyfikowana Ŝywicą APP (bituline H.P.); membrana spodnia termozgrzewalna - BITULINE GLASS, RESIDEK - pokrycie dachowe modyfikowane APP (wzmocnienie zew. warstwy włóknami szklanymi);
•
roztwory asf. do gruntowania: ABIZOL R, ASFALTINA, BITIZOL R, emulsje asfaltowe anionowe i kationowe; lepiki asfaltowe (bez wypełniaczy lub z wypełniaczami) na gorąco; lepiki asfaltowe na zimno (BITIZOL P, D, G,; ABIZOL D, G,;AZBETOL); lepiki smołowe; masy konserwacyjne smołowe - TEREX, BIPOST;' kity i masy zalewowe,; kity asfaltowe - BITIZOL KF, SB, ABIZOL KF
•
proszek hydrofobowy - pyły mineralne zhydrofobizowane substancjami bitumicznymi.
14