Zaczelo sie w Paryzu Cathy Kelly

Ty tuł ory ginału: IT STARTED WITH PARIS Copy right © Cathy Kelly 2014 Copy right © 2016 for the Polish edition by Wy dawnictwo Sonia Draga Copy right © 2016 for the Polish translation by Wy dawnictwo Sonia Draga Projekt graficzny okładki: Ilona Gosty ńska-Ry mkiewicz Redakcja: Małgorzata Najder Korekta: Aneta Iwan, Iwona Wy rwisz ISBN: 978-83-7999-557-8 WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o. Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28 e-mail: [email protected] www.soniadraga.pl www.facebook.com/wy dawnictwoSoniaDraga E-wy danie 2016 Skład wersji elektronicznej:

konwersja.virtualo.pl

Spis treści

Prolog Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20

Rozdział 21 Rozdział 22 Przy pisy

Prolog Miłość to sprawa idealna, małżeństwo – realna. Goethe

Pierścionek zaręczy nowy trzy mał w kieszeni. Okropnie się bał, że może mu wy paść. Przez całą podróż zatłoczoną windą na szczy t wieży Eiffla zastanawiał się, co zrobi, jeśli go zgubi. Pamiętny m momentem oświadczy n nie powinien by ć widok przy szłego pana młodego pełzającego na czworakach w poszukiwaniu atłasowego pudełeczka. Nie, niezapomniane wrażenia miało zapewnić miejsce, otaczający ich, mieniący się Pary ż, uśmiechnięci ludzie wokół i ogólna radość. Pary ż to miasto miłości, a nie historii pod hasłem „Miałem pierścionek, ale gdzieś mi wy padł. Znajdźmy go, na miłość boską!”. Od momentu gdy wy siedli z taksówki i uśmiechnęli się z ulgą, ponieważ wszy scy pary scy taksówkarze by li w głębi serca zapalony mi rajdowcami, trzy mał pudełeczko w śmiertelny m uścisku, wy jąwszy je uprzednio ze skry tki w torbie na aparat. Ona uśmiechała się do niego promiennie, zby t rozproszona widokami, by zauważy ć jego zdenerwowanie, a jej zaróżowione policzki pasowały odcieniem do szalika w kolorze peonii. Nawet ze zmarznięty m, zakatarzony m nosem, który wy magał uży cia paczki chusteczek higieniczny ch na godzinę, nadal by ła piękna. Jego matka stwierdziła, że dziewczy na ma sarnie oczy , i jak zwy kle miała rację. Rzeczy wiście, wy glądała jak łania, ale łania radosna, taka, która pasie się na wy biegu u Świętego Mikołaja i wszy stko w ży ciu postrzega jako magiczne. Nawet wtedy , gdy szła pośród pary skich piękności, dumny ch i modnie ubrany ch, wzbudzała podziw przechodniów. Nie by ła wy soka, ale miała szczupłą budowę i postawę baletnicy , która w każdej chwili mogłaby wy jść na scenę ze swoim zespołem ze szkoły średniej. I by ła jego. Jego dziewczy ną i przy szłą narzeczoną… Odmówił szy bką modlitwę, prosząc o pomoc, czego nie robił od lat. Proszę, niech się zgodzi. Nikomu nie zdradził, że ma zamiar poprosić ją o rękę. Nie powiedział ojcu, ale niemal wy gadał się matce, ponieważ by ł pewien, że uściska go i powie: – Śmiało, oświadcz się. Wiesz, że kocham ją jak własną córkę. Znajomi mogliby stwierdzić, że ma jeszcze czas, by się ustatkować, ale po chwili przy pomnieliby sobie, jak wiele ona ma w sobie blasku i swobody , zarówno w charakterze, jak

i wy glądzie, oraz inteligencji, z którą jednak nigdy się nie obnosi. Żadna z ty ch cech nie by ła powodem, dla którego prosił ją o rękę. Po prostu ją kochał. Od momentu, gdy wiele lat temu w szkole podstawowej posadzono ich razem w ławce. Spoglądając na niego duży mi, ciemny mi oczami, pokazała mu swoją supermodną gumkę do wy cierania o zapachu truskawek i z powagą oznajmiła, że może ją poży czać, kiedy zechce, ponieważ podobają jej się kropki na jego twarzy . – Piegi – poinformował. – Mają je ty lko wy jątkowe osoby . – Mój tata mówi, że jestem wy jątkowa, a nie mam piegów – odparła, głęboko zaskoczona zdradą. – Nary suję ci kilka – powiedział i wy jął ołówek. Dwa pierwsze by ły zby t bolesne, więc nie nary sował więcej, ty lko przy tulił ją tak, jak mama jego tuliła. – Będziesz moim przy jacielem? – zapy tała, pociągając nosem. W ty m momencie ją pokochał i tak już zostało. Winda na wieżę Eiffla delikatnie się zatrzy mała. W jednej ręce trzy mał pudełeczko z pierścionkiem, jakby to by ł granat, ale dzięki swojemu wzrostowi i posturze udało mu się przepuścić ją w drzwiach tak, by uniknęła zgniecenia. Stwierdził, że tury ści odwiedzający Pary ż to wariaci: wszy stko muszą zobaczy ć pierwsi. – Dziękuję, kochanie – powiedziała, gdy w końcu wy szli z windy . – My ślałam, że mnie rozpłaszczą. Chwy ciła go za rękę, a on poczuł falę opiekuńczości, którą zawsze czuł wobec niej, chociaż nie by ła wcale delikatną istotką. Pomimo drobny ch rozmiarów miała w sobie wiele siły . – Spójrz – wy krzy knęła, trzy mając go za wolną rękę i biegnąc do barierki, skąd rozciągał się widok na Pary ż, jakby wieża by ła centrum wszechświata. Spojrzał, ale nic nie widział. Niech się zgodzi. Niech będzie jak w filmie, ona, szczęśliwa, mówi „tak”, a inni tury ści biją brawo. Może się nie zgodzić, stwierdzić, że jesteśmy za młodzi, że mamy plany … Przewodnik wskazy wał grupie poszczególne arondissement i inne ciekawe widoki, a ona słuchała. Para Hiszpanów poprosiła go, by zrobił im zdjęcie ich aparatem. Katy nadal słuchała przewodnika, ale spojrzała na niego i puściła oko. Często mu się to zdarzało. Wy soki, uśmiechnięty , z uroczy m wy razem twarzy i kasztanowy mi, zmierzwiony mi włosami, wy glądał na uosobienie uczciwości. Potem przespacerowali się po tarasie widokowy m, a ona pokazy wała różne miejsca. – Tam chy ba jest nasz hotel, prawda? – zapy tała, mrużąc oczy .

Okazało się, że nie zakwaterowano ich w przy tulny m, eleganckim hotelu niedaleko centrum miasta, jak im obiecy wano. Sy pialnia rzeczy wiście by ła przy tulna, do tego stopnia, że łatwiej by ło dostać się do drzwi, przechodząc po łóżku, niż ry zy kować uderzenie kolanem w jego krawędź. Hotel sąsiadował z centrum Pary ża ty lko wówczas, gdy by ło się olimpijczy kiem sprinterem przy gotowujący m się do zawodów. Takie drobiazgi nie by ły jednak w stanie zepsuć tego szczególnego momentu. Nie mógł już dłużej czekać. Zatrzy mał ją, chwy cił za nadgarstek, zwrócił twarzą do siebie i padł na kolana. Pudełeczko, dzięki Bogu, by ło w kieszeni. Wy jął je, uniósł, jak to widział setki razy w filmach, i zapy tał: – Kochanie, czy zostaniesz… – TAK! – wy krzy knęła i rzuciła mu się w ramiona. Ponieważ klęczał, teraz ona by ła od niego wy ższa i musiała nachy lić głowę, żeby go pocałować. – Naprawdę? – zapy tał. Nie mógł uwierzy ć w to, co się stało. Wiedział, że go kocha, ale to – to by ła poważna sprawa, a by li przecież jeszcze młodzi i… – Tak, tak, tak! – zapewniła i pocałowała go tak, jakby umierał, a ona musiała przy wrócić go do ży cia. Zatopił się w jej objęciach i czuł, jak serce bije mu z czy stej radości. Zgodziła się. Tłum tury stów wy raził swoją aprobatę, klaszcząc i skandując. Ktoś robił zdjęcia, ale on nie zważał na to naruszenie ich szczególnej chwili. – Wy jdziesz za mnie? – Tak. Pokaż mi, pokaż. Otworzy ł pudełeczko, w który m znajdował się anty czny pierścionek z diamentem. Diament o szmaragdowy m szlifie otaczały dwa rzędy maleńkich diamencików. Tak chy ba się nazy wały niezmiernie małe kamienie, niewy starczająco okazałe, żeby mogły zostać uznane za prawdziwe diamenty . Przez dwa miesiące przeszukiwał sklepy z anty czną biżuterią w cały m Waterford, a nawet Cork, aby znaleźć idealny pierścionek dla ukochanej kobiety . Zrobiła wdech, wy ciągnęła drobną dłoń, a on wsunął pierścionek na jej palec. By ł pewien, że rozmiar pasował. Zmierzy ł jeden z pierścionków i według norm jubilerskich nosiła rozmiar J. – Idealny kamień dla tak delikatnej biżuterii – powiedział uradowany jubiler, kiedy on wsunął pierścionek na jedną czwartą długości swego małego palca i próbował spojrzeć na niego jej oczami. – Jest cudowny – powiedziała z rozmarzeniem. Jedną dłoń nadal opierała na jego ramieniu, a drugą trzy mała delikatnie w górze, gdzie kamień bły szczał w pary skim słońcu.

Dwoje Hiszpanów podeszło do nich i zaproponowali, że zrobią im zdjęcie. – Piękna z was para – przy znał mężczy zna. Stanęli na tle panoramy Pary ża, objęli się w talii, a ona z dumą wy ciągnęła lewą dłoń, by zaprezentować pierścionek zaręczy nowy . Pozostali patrzy li z uznaniem na wy sokiego, silnego mężczy znę ze zmierzwiony mi włosami i szczupłą dziewczy nę w jeansach i śnieżnobiały ch tenisówkach, z jedwabisty mi, brązowy mi włosami związany mi w kucy k. Dobrze razem wy glądali, pasowali do siebie. – Będziecie mieli piękne dzieci – stwierdził Hiszpan i z uśmiechem oddał im aparat. Na my śl o ty m oboje się zaśmiali. Dzieci! To dopiero za parę lat. – Komu najpierw powiemy ? – zapy tał, kiedy tłum zmalał i ponownie zostali sami. Zadumała się. Patrzy ł na nią i zdał sobie sprawę, że nadal ma w sobie to cudownie radosne uczucie. Wiedział, że się zgodzi, tak dobrze ją znał. Powiedziała tak. Tak! Nie zapomni tej chwili do końca ży cia.

Rozdział 1 Miłość to kwiat, który w małżeństwie zmienia się w owoc. Przy słowie fińskie

Herbata różana. Pięknie pachniała, nawet opakowanie wy glądało pięknie, sty lizowane na lata czterdzieste, z namalowaną akwarelami filiżanką, z której unosiły się języ ki pary zwinięte w maleńkie róże. Przy swoim biurku na piąty m piętrze szklanego budy nku w kolorze morskiej zieleni, w który m Eclipse Films miała siedzibę, Leila Martin rozkoszowała się zapachem herbaty , przy niesionej na tacy przez asy stentkę Ilonę dla nich obu. – Na pewno ci zasmakuje! – oznajmiła Ilona, wracając do nowoczesnego gabinetu ty m razem z notatnikiem i tabletem. Zawsze przy nosiła szefowej różne przy smaki, czekoladki, ciasteczka, węgierską herbatę ziołową, za którą ręczy ła matka Ilony , choć pachniała jak kocia kuweta wy mieszana ze śmieciami z patio. Leila mogłaby pomy śleć, że dziewczy na chce ją pocieszy ć. Asy stentka wiedziała jednak, że szefowa w żadny m razie nie potrzebuje podnoszenia na duchu, ponieważ stanowczo ją o ty m poinformowała. To by ł ty powy dzień pracy w Eclipse. Leila Martin chciała, by pracownicy wiedzieli, iż nie zawraca sobie głowy żadny m zawodem miłosny m ani tego ty pu sprawami. By ła pewna, że udało jej się ich nabrać. Spojrzała ponownie na herbatę różaną. Na pewno by ła zdrowa. Prawdopodobnie obniżała poziom stresu i pobudzała układ odpornościowy albo posiadała inne właściwości lecznicze, które zastęp naukowców z ty tułami doktorskimi potwierdził w testach naukowy ch. Nie by ła to jednak kawa. Co gorsza nie by ła to ulubiona filiżanka kawy Leili, a mianowicie ta, którą mąż przy nosił jej rano do łóżka. Sły szała, jak przy gotowuje ją w klasy czny m ekspresie, który trząsł się na blacie kuchenny m jak wulkan przed wy buchem i stanowił chy ba najstarszy element wy posażenia ich mieszkania. Odkąd Ty nan odszedł, żadna kawa jej nie smakowała. Nic jej nie smakowało. Po sześciu miesiącach własnoręcznego przy rządzania kawy Leila nadal nie by ła w stanie zaparzy ć jej tak jak on. Jak mogła całe ży cie przy gotowy wać ją sobie sama, pić ją ze smakiem

w modny ch kawiarniach, a potem zakochać się w kawie parzonej przez męża, który następnie porzucił ją dla innej kobiety w inny m mieście, zostawiając ją niemalże uczuloną na smak jakiegokolwiek innego napoju? To by ło kompletnie niedorzeczne. Kiedy miała piętnaście lat i mieszkała w Bridgeport, razem z przy jaciółką Katy miały bzika na punkcie kawy i wy dawały kieszonkowe na cappuccino lub americano z odtłuszczony m mlekiem w kawiarni najbliżej Poppy Lane, gdzie mieszkała Leila. Katy mieszkała na obrzeżach Waterford, rzut beretem od miasteczka Bridgeport. Leila nie mogła się doczekać, kiedy wy niesie się z tej, w jej mniemaniu, głębokiej prowincji i zamieszka w duży m mieście. Piętnaście lat później zarówno duże miasto, jak i kawa pozostawiły po sobie smak gory czy . – Flatte jest całkiem smaczna – zachęcała ją Katy podczas ostatniej weekendowej wizy ty u Leili w Dublinie. Znalazły wolne miejsca w modnej kawiarni i Katy studiowała zawzięcie menu, dy wagując nad smakami sy ropów oraz mocą kawy . – Nie – odparła ponuro Leila. – Nienawidzę flatte, za dużo w niej mleka. Nie wiem, o co chodziło z ty m francuskim ekspresem, ale on umiał go ujarzmić. Ja nie potrafię. Rzucił na niego urok. Wróciłam do herbaty , zwy kła czarna, earl grey , jakakolwiek. Czy ktokolwiek kiedy ś sprawdził, czy rozstanie powoduje zmiany chemiczne w kubkach smakowy ch? To jedy na odpowiedź. Jeśli nie, to najwy raźniej zrobił sobie w Londy nie woskową laleczkę na moje podobieństwo i wbija jej szpilki w usta. Obie się roześmiały na my śl o ty m, że modny przy stojniaczek Ty nan mógłby oddawać się jakimkolwiek prakty kom religijny m, w ty m wudu, a co dopiero wy konać woskową laleczkę. Jak sam deklarował, by ł ateistą i wierzy ł jedy nie w moc dolara, co doprowadzało Katy do szewskiej pasji, zważy wszy na to, że walutą w Irlandii by ło euro. – Jeśli ktokolwiek miałby zrobić laleczkę wudu, to ty lko ty – powiedziała Katy do przy jaciółki, z którą znały się od szkoły podstawowej. Obie niewy sokie, jedna blondy nka, druga brunetka, razem tworzy ły silny zespół, z który m należało się liczy ć. Leila czuła, że ostatnio równowaga w ich relacji została zaburzona. Katy doświadczała szczęścia swej pierwszej miłości, natomiast ona by ła zdecy dowanie nieszczęśliwa. Co gorsza wiedziała, że zdaniem przy jaciółki powinna się radować, iż ktoś tak nielojalny jak Ty nan odszedł z jej ży cia i zakończy ł ich trwające rok małżeństwo. Powiedziała na ten temat o wiele więcej. Po sześciu miesiącach okres kry ty kowania potworny ch mężów dobiegł jednak końca i Katy chciała, żeby przy jaciółka zaczęła nowe ży cie. Niestety okazało się to trudniejsze, niż się spodziewała, i obie wiedziały , że Leila naty chmiast przy jęłaby zdrajcę Ty nana z powrotem, jak ty lko pojawiłby się skruszony pod jej drzwiami.

Przy jaciółka pocieszała Leilę podczas długich, nocny ch rozmów telefoniczny ch, ocierała jej łzy , wy sy łając pełne wsparcia wiadomości, i powstrzy my wała się od kry ty ki, ponieważ pod wpły wem miłości niegdy ś silna Leila Martin stała się delikatna i podatna na zranienie. Tego dnia Leila zamówiła zieloną herbatę i obie usadowiły się w wy godny ch kawiarniany ch fotelach, by porozmawiać o jedy nej rzeczy , o której chciała rozmawiać. – Wiem, że teraz brzmi to niedorzecznie, ale kiedy się pobraliśmy , czułam się bezpiecznie. My ślałam, że to już na zawsze. Miałam wrażenie, że te wszy stkie lata spoty kania się z nieodpowiednimi facetami dobiegły końca i wreszcie z Ty nanem znalazłam to, czego szukałam. By ł Ty m Jedy ny m. A do tego, Katy , to jest najgorsze, sama nakłoniłam go do małżeństwa. Jemu odpowiadał ówczesny stan rzeczy , mieszkanie razem, nie potrzebował świstka papieru oficjalnie potwierdzającego, że jesteśmy mężem i żoną. Katy sły szała tę historię już wiele razy i w geście solidarności poklepała przy jaciółkę po kolanie. – Wszy scy robimy głupie rzeczy w imię miłości – odparła, co by ło wariacją na temat jej wcześniejszy ch odpowiedzi. – I wcale nie by ł Ty m Jedy ny m. Ktoś taki nie rzuciłby cię dla dwudziestoparolatki z udami chudszy mi niż kolana. Czasami te słowa rozśmieszały Leilę, ale nie dzisiaj. Ledwie je usły szała, gdy ż próbowała w my ślach rozgrzeszy ć się za popełnione błędy . Czuła ulgę, mogąc otwarcie opowiedzieć o swoim bólu. Udawanie w pracy , że dobrze się czuje, jeszcze bardziej utrudniało jej odzy skanie równowagi. – Wpędziłam nas oboje w to małżeństwo, ponieważ tak bardzo chciałam z nim by ć. Chciałam, żeby by ł mój. Gdy by m ty lko poczekała, nie spieszy ła się tak… By ła przekonana, że Ty nan chce w ży ciu tego samego co ona. Na weselu tańczy ł z nią jak szalony do granej przez orkiestrę, kiczowatej wersji To musiałaś być ty i nie patrzy ł na nikogo poza panną młodą o blond włosach i twarzy promieniejącej blaskiem, który nie miał nic wspólnego z nałożony m starannie makijażem. Dałaby głowę za to, że by li wtedy szczęśliwi. Jak mogła tego nie zauważyć? – W porządku, Leila? – zaniepokoiła się Katy . – Gdzieś odpły nęłaś. – Tak – przy taknęła Leila i zmusiła się do lekkiego uśmiechu. – Dziękuję, że wy słuchujesz moich wy wodów. Powinnam ci płacić. Ile teraz liczą sobie psy chologowie? Sześćdziesiąt funtów za godzinę? Zasługujesz na wy nagrodzenie. Nikomu innemu nie mogę o ty m powiedzieć, bo uznaliby mnie za wariatkę. Nie tak powinnam się zachowy wać. Wszy stkich inny ch, kolegów z pracy , matkę, siostrę Susie obdarzała stoickim uśmiechem i mamrotała pod nosem, że to by ła jego decy zja, a ona ma się dobrze. Tego jej zdaniem oczekiwano od silnej, ambitnej, dwudziestodziewięcioletniej kobiety

odnoszącej sukcesy zawodowe. Nie mogła powiedzieć, że przy Ty nanie czuła się jak szalona nastolatka, którą nigdy nie by ła, i że ślepo wpadła w jego ramiona, przekonana, że jest jej przeznaczony . By ł kochający , seksowny , przy stojny , zabawny i uprzejmy , a nawet kupił jej idealny ekspres do kawy . – Powinnaś przestać udawać, że to nie boli – poradziła przy jaciółka. – Przy znanie, że się smucisz, nie jest oznaką słabości. Jestem pewna, że Bill Gates płakałby , gdy by żona go rzuciła. – Bill Gates jest zby t mądry , by poślubić osobę, która go zostawi – odparowała Leila. – Nigdy wcześniej nie czułam się jak frajerka, a teraz tak właśnie się czuję. I nadal go pragnę, a to ty lko pogarsza sprawę. – Posłuchaj! – rozkazała stanowczo Katy . – Skoro Ty nan zostawił cię dla jakiejś młodej hipsterki, którą poznał w pracy , to znaczy , że od początku nie by ł ciebie wart. Lepiej, że przekonałaś się o ty m teraz, a nie za dziesięć lat. Wy świadczy ł ci przy sługę. Za kilka lat sama wy rzuciłaby ś go za drzwi. Czy żby ? zastanowiła się smutno Leila. Nigdy sobie nie wy obrażała, że mogłaby wy rzucić Ty nana. Przy pominał ży wioł, by ł pełny m pasji, niefrasobliwy m mężczy zną, który wtargnął w jej ży cie jak tornado. Nigdy by go nie wy rzuciła, zby t mocno go kochała. Zabrał wszy stkie swoje rzeczy i niemal całą jej pewność siebie. Czy kiedy kolwiek ją odzy ska? Kto to wie? Na razie skończy ła z mężczy znami. W zasadzie nie ty lko na razie – na zawsze. Kilka ty godni wcześniej, dokładnie sześć miesięcy po odejściu Ty nana, Leila wy rzuciła mały francuski ekspres do kawy i rozpoczęła przy godę z herbatami ziołowy mi. Jak to by wa z sy mboliczny mi gestami, nie by ło to wielkie dokonanie, ale zawsze pierwszy krok. Siedziała teraz przy biurku i wpatry wała się w herbatę różaną, której zalety zachwalała Ilona. – To moja ulubiona – zareklamowała napój z nutą egzoty cznego, węgierskiego akcentu. – Jaśmin jest cudowny , ale dobrej jakości herbata z ty m kwiatem dużo kosztuje, za to róża ma właściwości uspokajające. Co o ty m my ślisz? Ilona miała dwadzieścia trzy lata i podziwiała swą szefową i mentorkę z niezachwiany m oddaniem, chociaż Leila by ła od niej starsza jedy nie o sześć lat. Leila zatrudniła ją dwa lata wcześniej na stanowisko asy stentki w dziale reklamy , kiedy dziewczy na miała jeszcze lekkie kłopoty z gramaty ką angielską i dy rektor się obawiała, jak sobie poradzi z pisaniem maili, pomimo jej ogromny ch chęci rozwoju w firmie. Co by sobie pomy ślała, gdy by się dowiedziała, że podziwiana szefowa nie jest silną, profesjonalną bizneswoman, ale osobą, która przez ostatnie pół roku czuła się kompletnie załamana? Oczy wiście, nigdy się tego nie dowie. Nikt się o ty m nie dowie. – Mieliśmy różne potrzeby – odpowiadała beznamiętnie.

Ilona zaczęła przeglądać listę spraw do zrobienia. By ły zajęte od momentu przy jazdu Leili do biura punkt dziewiąta, choć poprzedniego dnia wróciła późno z imprezy firmowej. Nie została jedny m z najbardziej ceniony ch członków Eclipse Films dzięki częsty m urlopom. Znała się na swojej pracy , inaczej dy rektor zarządzający Eamonn Devlin nie zatrudniłby jej. Ciężko harowała, by przed trzy dziestką osiągnąć obecną pozy cję, poświęcając wiele godzin na pracę, w razie potrzeby również weekendy . W dodatku wy glądała jak wy jęta z branżowego magazy nu specjalistka od PR. Ubierała się w eleganckie spodnie, jedwabne koszule lub koszulki, a jej blond włosy zawsze by ły nienagannie ułożone. Chociaż zwracała uwagę na to, by nie przy ćmić gwiazdy , której akurat towarzy szy ła, miała swój niepowtarzalny sty l i prezentowała się na ty le szy kownie, by ludzie ją zauważy li. Fakt, że udało jej się połączy ć ten ogromny wy siłek z utrzy maniem pozy cji najlepszego w kraju dy rektora do spraw reklamy , jak żartobliwie nazy wał ją Devlin, dowodził tego, jak ciężko pracowała. Tego ranka piątą pozy cją na liście zadań by ł e-mail od menadżera młodej aktorki, w który m wy mieniał jej wy magania doty czące hotelu, gdzie miała nocować podczas przy jazdu do Dublina na premierę filmu, który zdaniem Leili ledwie kwalifikował się do kategorii filmów wy dawany ch wy łącznie na kasetach wideo. – Żółte orchidee, nie białe – przeczy tała. – Biały jest taki staromodny , prawda, Ilono? Muślinowe zasłony w apartamencie. – Sprawdzę, jakie zasłony mają w apartamencie prezy denckim w hotelu Centennial – odparła Ilona. Trzy mała długopis nad notatnikiem i siedziały razem w gabinecie Leili. – Bez problemu mogą zmienić je na muślinowe – uspokoiła ją Leila. – Kupili ich mnóstwo, kiedy popularny by ł wy strój z biały mi orchideami, muślinowy mi zasłonami i ogrodem zen na tarasie. Poza ty m my ślę, że mają w piwnicy wy starczającą ilość białego piasku w sty lu zen, by zbudować całkiem pokaźny zamek. Zadzwoń do Sergia i poproś uprzejmie, by obsługa zawiesiła muślinowe zasłony . W porządku, następna kwestia. – O mój Boże, ty wiesz wszy stko – powiedziała z podziwem Ilona. – Nie – zaprzeczy ła Leila. – Po prostu przy wy kłam do spełniania dziwaczny ch próśb. Razem z asy stentką przeglądała listę wy magań doty czący ch każdego elementu wizy ty aktorki w Dublinie. By ł to jeden z aspektów pracy dy rektora do spraw reklamy , który wy magał wiele czasu i szerokich umiejętności dy plomaty czny ch. Reklamowanie filmów Eclipse dawało jej wiele radości: przeby wała w świecie filmowy m, poznawała najbardziej fascy nujący ch i utalentowany ch aktorów, reży serów i producentów i miała możliwość oglądać ich pry watnie, bez masek, które zakładali dla świata zewnętrznego.

Prawdziwi fachowcy przy laty wali, wy kony wali swą pracę z bły skotliwy m znawstwem i odlaty wali, nie prosząc o więcej niż posiłki bez pszenicy i laktozy podane do apartamentu hotelowego, autory zację ważny ch wy wiadów i czasami kierowcę, by mogli zwiedzić miasto. Inni natomiast rozpaczliwie chcieli udowodnić swą wy jątkowość. Do nich nie stosowały się żadne zasady . W ty m kręgu na porządku dzienny m by ły potwornie drogie świece zapachowe, najlepszy gatunkowo szampan czekający na każdej dostępnej powierzchni i nowa, luksusowa pościel za cztery ty siące euro, podobnie jak surowe jedzenie lub świeżo wy ciskane soki dostępne dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w ty godniu, rzadkie owoce i kalory czne desery , który ch nie tknie nikt, może z wy jątkiem ostatniego w szeregu członka ekipy , ale które musiały zostać przy gotowane na wy padek, gdy by gwieździe znudziły się soki. Istniały jednak granice. Kiedy pewna wschodząca gwiazdka zaży czy ła sobie, by Eclipse zapewniło jej szczeniaki, które miały hasać na planie jej sesji zdjęciowej w Dublinie, Leila się sprzeciwiła. Nie pozwoli, by ktokolwiek bawił się kosztem zwierząt. Wy starczy ł telefon do menadżera celebry tki. – Proszę jej powiedzieć, że przestrzegamy zasad ety czny ch PETA1 – oznajmiła mu spokojnie. Podziałało. Nikt nie chciał zadzierać z PETA. Kolejny zakaz doty czy ł narkoty ków. – Nie na nasz koszt ani podczas naszy ch godzin pracy – prezes firmy Devlin zakomunikował pracownikom, kiedy młody , nieokiełznany aktor, na szczęście niegrający wówczas w filmie Eclipse, pod wpły wem metamfetaminy zdemolował pokój hotelowy . – Jeśli ktoś tego potrzebuje, sam może sobie załatwić kokę, oksy kodon albo cokolwiek innego. Kiedy Devlin mówił, ludzie słuchali. Ty mczasem muślinowe zasłony i konkretne gatunki kwiatów należały do całkowicie zwy czajny ch wy magań. – Pły ty z muzy ką irlandzką do tańca oraz stworzenie irlandzkiej atmosfery – przeczy tała z rozbawieniem Leila. – To naprawdę słodkie. Będziesz musiała nagrać na iPoda kilka naszy ch skoczny ch kawałków. Ilona zamrugała zdezorientowana. – Przepraszam, poproś o pomoc Marca albo Sinead – powiedziała Leila. – Tak się już zadomowiłaś w irlandzkich klimatach, że zapomniałam, iż pochodzisz z Węgier i nie znasz wszy stkich naszy ch kulturowy ch wariactw. – To nie są wariactwa – zaprzeczy ła Ilona. – Jestem dumna, że jestem Irlandką. A właściwie będę za rok. – W takim razie w ramach wprowadzenia powinnaś nauczy ć się tańców irlandzkich –

stwierdziła poważnie Leila. – Trenowałam je przez osiem lat i zdoby łam wszy stkie możliwe medale. Pokażę ci kiedy ś parę kroków. Udało jej się nie uśmiechnąć, choć nie by ło to łatwe. Ilona, która nigdy nie wiedziała, czy jej szefowa żartuje, czy nie, wpatry wała się w nią szeroko otwarty mi oczami. – W porządku, żartuję. Mam kilka medali zdoby ty ch w konkursach tańców irlandzkich, ale dziś nie zatańczy łaby m za żadne skarby . Daleko mi by ło do klasy Riverdance. Należałam do osób, które ukradkiem cofały się do ostatniej linii przy trudniejszy ch krokach. Medale dostałam w ramach pocieszenia. Dobra, wróćmy do listy . Woda mineralna i cola bez cukru. To żadne wy zwanie – zażartowała. – Żadny ch wy magań w kwestii temperatury napojów, specjalnie importowanej wódki ani nowo zainstalowany ch desek sedesowy ch. Albo dziewczy na jest miła i ma klasę, albo nikt jej nie powiedział, o co proszą inne gwiazdy . Może należy do ty ch normalny ch, na ile normalna może by ć osoba znana na cały m świecie, która zostaje sfotografowana przez paparazzich, jak ty lko wy jdzie z domu bez makijażu. Uśmiechnęła się szeroko. – Cieszę się, że pracuję po tej stronie, a nie po stronie gwiazd. – Ja też – przy taknęła żarliwie Ilona. Kiedy skończy ły przeglądać listę rzeczy do zrobienia, Ilona zabrała swój notatnik i wy szła z gabinetu, a Leila zwróciła się w stronę komputera, który już sy gnalizował przy prawiającą o zawrót głowy ilość maili w skrzy nce pocztowej. Niemal się cieszy ła, gdy natrafiała na spam, który mogła wy rzucić do kosza bez odpowiedzi. Gdy by ty lko wszy stkie wiadomości nadawały się do wy rzucenia, pomy ślała z zadumą. O piątej trzy dzieści tego wieczoru, dwieście czterdzieści kilometrów na południowy zachód od siedziby Eclipse, mieszczącej się w nowoczesny m, oszklony m budy nku, Susie Martin wy szła ze szpitala w Waterford, wsiadła do samochodu i ruszy ła powoli w kierunku Bridgeport. Szpitale zawsze ją przerażały , nawet wówczas, gdy nie siedziała na ostry m dy żurze, czekając na informacje o stanie zdrowia matki, która uległa poważnemu wy padkowi drogowemu. Pomogła jej nieco kawa z automatu w poczekalni, ale mimo tego czuła się nieswojo i niepewnie. Widok poobijanej matki w stanie szoku spotęgował stres spowodowany obserwowaniem siedzący ch obok ranny ch i posiniaczony ch ludzi o blady ch, zbolały ch twarzach. W ty m stanie niepokoju Susie dojechała na obrzeża miasta i dopiero zaparkowawszy pod niewielkim sklepem spoży wczy m, zadzwoniła do siostry . Leila zawsze odbierała telefony od niej, ale Susie za każdy m razem miała wrażenie, że przeszkadza siostrze w jej intensy wny m ży ciu pełny m gwiazd filmowy ch, premier kinowy ch i ważny ch spotkań. Susie wy ciszała telefon podczas godzin pracy w centrum obsługi klienta firmy telekomunikacy jnej, ale zostawiała go na biurku na wy padek, gdy by dzwonił ktoś ze szkoły Jacka

albo opiekunka Mollsie. Dzwoniący do niej, w przeciwieństwie do rozmówców Leili, nigdy się nie dowie, że nie może w tej chwili rozmawiać, ponieważ prowadzi konferencję prasową holly woodzkiej gwiazdy dla trzy dziestu dziennikarzy i reporterów telewizy jny ch. Wieczorem telefonujący może przeszkodzić jej w odrabianiu wraz z sy nem Jackiem zadania domowego do szkoły , które wy maga na przy kład zrobienia dinozaura z kartonowy ch rolek po papierze toaletowy m, folii aluminiowej i inny ch materiałów z odzy sku. To wszy stko. Ży cie Leili by ło ekscy tujące, natomiast jej… zwy czajne. Naty chmiast poczuła wy rzuty sumienia, że mogła tak choćby pomy śleć. Miała Jacka: kochanego, radosnego, wy jątkowego Jacka. Światło jej ży cia. Wy rzuty sumienia nie uciszy ły jednak poczucia samotności. Brakowało jej siostry , z którą by ła niegdy ś bardzo zży ta, zanim porwał ją Ty nan. Czuła się samotna na my śl o ty m, że już nigdy nie zazna romanty cznej miłości, ponieważ ochoczo poświęcała cały swój czas sy nowi, a pozostały mamie. W rezultacie nie miała chwili, by choćby pomy śleć o dzieleniu ży cia z mężczy zną. Poza ty m mężczy źni w jej wieku nie uganiali się za samotny mi matkami. Unikali raczej kobiet, który m ty kał już zegar biologiczny , i nie wskakiwali ochoczo w związki z mamami, które nie mogły dla czy stej rozry wki polecieć na weekend do Barcelony . Odpięła pas i czekała, aż siostra odbierze telefon. – Susie – odezwała się Leila zdziwiony m głosem. – Chodzi o mamę – odpowiedziała naty chmiast, nie bawiąc się w formalności. – Miała wy padek samochodowy . Usły szała nagły wdech. – Czy ona…? – Ży je. Lekarz powiedział, że miała wiele szczęścia. – Susie wy siadła z samochodu i z telefonem przy uchu weszła do sklepu. – Złamała biodro. – O Boże – wy szeptała siostra. – Biedaczka, całą twarz ma posiniaczoną. To nie jest, oczy wiście, najgorsze, ale wy gląda okropnie. Jakiś starszy facet w wiekowy m fiacie wpakował się na nią na czerwony m świetle. Nie jechał zby t szy bko, bo by łoby gorzej. Mama jest jednak mocno roztrzęsiona. – Biedna mama – zmartwiła się Leila i Susie usły szała, że siostrze zbiera się na płacz. Podeszła do koszy ków sklepowy ch i wzięła jeden z nich. Pędząc przez sklep, chwy ciła karton mleka i kilka produktów na obiad, chociaż nie wiedziała, kiedy będzie jej dane je zjeść, gdy ż najpierw musiała pojechać po psa chorej matki, a potem po Jacka do opiekunki. Dorzuciła do koszy ka wielką tabliczkę czekolady . Nici z niskowęglowodanowej, niskocukrowej diety . – Susie, słuchasz mnie? – zapy tała Leila.

– Kiepsko cię sły szę – odparła, zdając sobie sprawę, że siostra zadała jej jakieś py tania. – Jestem zestresowana – dodała z lekką iry tacją. – Dziś pracuję pół dnia, więc podczas wizy ty w szpitalu musiałam poprosić opiekunkę o odebranie Jacka ze szkoły . Zanim go od niej zabiorę, będę musiała pojechać do mieszkania mamy i wziąć Pixie. Obiecałam jej, że zajmiemy się suczką. Tak więc będę też musiała wy prowadzić tego piekielnego psa, który pewnie pogry zie mi kanapę, kiedy zostawię go samego w domu, ponieważ mama pozwala mu robić, co chce… – Przy kro mi – powiedziała cicho Leila. – Wiem, że musisz się wszy stkim zająć. Jesteś cudowna, naprawdę. Pojadę do mamy , jak ty lko będę mogła. Co zamierzają lekarze? Wy jdzie z tego? – Chy ba tak – odparła Susie nadal poiry towana, co naty chmiast zaczęła sobie wy rzucać. Kiedy ś by ły sobie z Leilą bardzo bliskie, niektórzy twierdzili, że jak bliźniaczki, a teraz warczała na siostrę. – Przepraszam, jestem nieco roztrzęsiona – dodała w poczuciu winy . – Zrobią jej prześwietlenie, ponieważ będzie wy magała operacji, podczas której zespolą kości za pomocą śruby . Udzielą nam szczegółowy ch informacji dopiero, gdy zespół ortopedów podejmie decy zję o sposobie leczenia. Całe wieki leżała na wózku szpitalny m i zwijała się z bólu, aż w końcu zrobiono jej zastrzy k znieczulający . – Och, Susie, biedna mama – powiedziała Leila i zaczęła płakać. – My ślisz, że jeśli teraz zadzwonię do szpitala, to będę mogła z nią porozmawiać? – Nie wiem – odparła Susie. – Mama nie miała ze sobą komórki. Możesz zadzwonić do pokoju pielęgniarek, ale raczej nie podadzą jej telefonu do łóżka. Leila najwy raźniej przestała jej słuchać, ponieważ przerwała i stwierdziła: – Pewnie po lekach będzie spała. Porozmawiam z pielęgniarkami. – Spróbuj, ale mama może by ć na sali operacy jnej. Ja nie dam rady pojechać tam znowu dziś wieczorem. Pielęgniarki mają do mnie zadzwonić, kiedy będzie po wszy stkim. Muszę przy wieźć Jacka do domu. Nigdy nie spał u Mollsie. – Mollsie? – U opiekunki – wy jaśniła Susie nieco ponuro. Nawet koleżanka pracująca przy biurku obok, która ży ła ty lko po to, by imprezować, znała imię Mollsie. Siostra Susie i matka chrzestna Jacka – nie. Susie poczuła, jak zalewa ją znajoma fala gniewu wzmożonego przez lęk i niepokój wy wołane całodzienny m poby tem w szpitalu. – Nie wierzę, że nie pamiętasz, Leila. To Mollsie i mama pomagają mi z Jackiem. Tylko one. Na chwilę w słuchawce zaległa cisza. Susie nie chciała dosadnie zasugerować, że by ła sama z mały m dzieckiem, ponieważ jego

ojciec nie interesował się sy nem, oraz że jej własna siostra, niegdy ś najlepsza przy jaciółka, już jej nie pomagała. Jednak słowa już padły , nie dało się ich cofnąć i Susie wcale ich nie żałowała. Rozumiała, że Leila cierpi z powodu złamanego serca, ale Ty nan odebrał ją Susie i mamie na długo przedtem, zanim sam uciekł. Chociaż jego już nie by ło, Leila nadal do nich nie wróciła. – Jest piąta czterdzieści pięć – stwierdziła Leila, co zabrzmiało dziwnie. – Wy jdę z biura za pół godziny , pojadę do domu po kilka rzeczy i mogę by ć w szpitalu o dziewiątej. Susie westchnęła w duchu. Leila nie lubiła nie mieć racji, więc po prostu ignorowała uwagi siostry . W porządku. – Mama raczej z tobą nie porozmawia – wy jaśniła beznamiętnie. – Będzie pewnie na sali operacy jnej. – My ślę… – zaczęła Leila. Susie by ła już przy kasie. – Muszę kończy ć, Leila. Pa. – Pa – odpowiedziała Leila, ale Susie zdąży ła już wcisnąć przy cisk kończący połączenie, więc siostra mówiła w próżnię. Po powrocie do samochodu Susie miała w telefonie kilka nieodebrany ch połączeń, jedno od koleżanki z pracy i jedno od Mollsie, która informowała ją, że nie musi się martwić, ponieważ Jack dobrze się miewa. Jack uwielbiał, kiedy Susie pracowała ty lko pół dnia, odbierała go ze szkoły zamiast Mollsie i razem spędzali czas na jakichś atrakcjach, latem szli do parku lub na gorącą czekoladę, a w zimowe wieczory siedzieli przy tuleni przy kominku. Susie poczuła, jak dociera do niej stres całego dnia. Siedziała w samochodzie i płakała. Miała dopiero trzy dzieści jeden lat, a czasami czuła się jak staruszka. W porównaniu z singielkami z pracy rzeczy wiście nią by ła. Większość pracowników telefonicznego centrum obsługi klienta by ła młoda i traktowała tę pracę jako ty mczasowe rozwiązanie. Wy jeżdżali na szalone weekendy , zamawiali przez Internet wspaniałe wy cieczki, a po powrocie opowiadali o miejscach, które ona widziała jedy nie na zdjęciach. Susie wy dawała pieniądze na rozsądne zakupy spoży wcze i ubrania z tanich sklepów. Oszczędzała na Boże Narodzenie i rzadkie wakacje. Nie pamiętała już, kiedy ostatni raz spędziła szalony weekend, prawdopodobnie z Leilą i Katy , zanim pojawił się Ty nan. Kiedy Jack spał, a jego długie rzęsy muskały wciąż jeszcze pucułowate policzki, patrzy ła na niego z ogromną miłością i wdzięcznością za to, że pojawił się w jej ży ciu. Za tego małego chłopca, z jego nadziejami i marzeniami, ponosiła wy łączną odpowiedzialność i nie by ło nikogo,

z kim mogłaby ją dzielić. Za żadne skarby nie zamieniłaby ży cia z Jackiem, ale nie da się ukry ć, że czasem by wało jej ciężko. I samotnie. Czuła się tak, odkąd Ty nan pojawił się w ży ciu jej siostry . Szczupły , przy stojny i wy sty lizowany tak, by sprawiać wrażenie, jakby przed chwilą niedbale zarzucił na siebie ubranie, chociaż wiedziała, że spędzał kilka godzin w łazience na układaniu włosów i ćwiczeniu pochmurnego wy razu twarzy . Wy starczy ło, że raz na niego spojrzała i wiedziała, że złamie Leili serce. Próbował oczarować Susie podczas pierwszego spotkania w Bridgeport. – Jakim cudem tak przepiękna dziewczy na jak ty nie ogania się od mężczy zn? – zdziwił się i poklepał ją w kolano na wpół czule i na wpół flirciarsko. – Skutecznie się oganiam, więc przepędziłam ich wszy stkich – odpowiedziała ponuro. – Przy najmniej wszy stkie ty py spod ciemnej gwiazdy . Ty nan przy jrzał się jej z zadumą. By ł na ty le by stry , by nie skomentować jej odpowiedzi. Zdawał sobie sprawę, iż przy pisała go do tej właśnie kategorii. Naty chmiast zaczął oczarowy wać ich matkę, więc po spotkaniu Susie ostrzegła przed nim Leilę. – Rzuci cię, Leila – stwierdziła poważnie. – Gdy jesteś z nim, przestajesz by ć sobą. Jakby ś by ła kimś inny m, kimś, kto mu się twoim zdaniem spodoba. Nie możesz zmieniać się dla faceta. Spojrzała na strój zupełnie nie w sty lu Leili, obcisłe czarne dżinsy , buty na wąskich obcasach, przy legającą do ciała bluzkę, zmierzwione włosy w sty lu rockmenki i grubszą niż zazwy czaj warstwę makijażu. – Podoba mi się mój wy gląd – odparła z wściekłością Leila. – Jesteś zazdrosna, ponieważ w końcu znalazłam sobie kogoś, a ty nie. Siostry patrzy ły na siebie w ciszy , która nagle zaległa między nimi. W rodzinie Martinów nie uży wało się ostry ch słów. Dolores odnosiła się do wszy stkich łagodnie. Nikt na nikogo nie wrzeszczał ani nie krzy czał i nikt nie chodził spać w gniewie. To by ło coś innego, coś okropnego, co przy niósł ze sobą przeklęty Ty nan. Susie wiedziała, że siostra wy baczy jej w końcu słowa wy powiedziane w chwili frustracji. Kiedy jednak Ty nan zrobił dokładnie to, co przewidziała, Susie nie poczuła radości, iż zniknął z ży cia Leili. Doświadczy ła jedy nie utraty siostry , która nigdy nie wróciła, by wy płakać się jej i powiedzieć: „Przepraszam, wiem, że chciałaś dla mnie jak najlepiej”. Samotność by ła najtrudniejsza do zniesienia. Leila przy gry zła wargę i podziwiała przez okno gabinetu panoramę Dublina. Ulica roiła się od ludzi wracający ch z biur do domów. By ło nadal jasno i w oddali widziała niewy raźny , fioletowy zary s gór Wicklow, gdzie razem z Ty nanem i jego znajomy mi wspięli się kiedy ś na szczy t

Sugarloaf. Nie miała zamiaru płakać. Ostatnio ciągle to robiła i nie chciała rozkleić się w biurze ty lko dlatego, że Susie celowo wy wołała w niej poczucie winy . Nie by ła winna tego, iż pracowała daleko od Waterford i nie mogła na zawołanie podskoczy ć do siostry i zająć się Jackiem. Pracuje na cały etat, robi karierę. Susie musi to zrozumieć. Potem pomy ślała o matce leżącej na szpitalny m łóżku, przestraszonej i obolałej, i musiała przy gry źć wargę jeszcze mocniej. Susie opiekowała się mamą, a mama Susie i Jackiem. Leila już nikim się nie opiekowała. Ty nan wbił klin pomiędzy nią i rodzinę, a ona cierpiała zby t mocno, by to naprawić. Teraz nie wiedziała, jak to zrobić. Devlin podniósł wzrok, gdy Leila wkroczy ła do jego gabinetu. – Co się stało? – zapy tał od razu. Z wy razu jej twarzy wy czy tał jednoznacznie, że coś jest nie w porządku. – Moja mama miała wy padek samochodowy . Muszę naty chmiast jechać do domu. Wiem, że zostawiam cię samego przed przy jazdem ekipy z Octagon Rising. Devlin uniósł w górę swą dużą, opaloną dłoń. Po ty godniu na nartach we Francji, śniady , z kruczoczarny mi włosami i oczami, nabrał jeszcze bardziej pirackiego wy glądu. Jak ty lko go poznała, Leila się zastanawiała, jak by wy glądał z kolczy kami w kształcie kół i papugą na ramieniu. By ł wy soki, dobrze zbudowany jak rugbista i zabójczo przy stojny , co skutecznie wy korzy sty wał podczas spotkań z odwiedzający mi go talentami. Niejedna aktorka chciała ulec jego urokowi, ale Leila by ła pewna, że jest zby t spry tny , by wdać się w romans z którąś z nich. To by łoby szaleństwo skutkujące prawdopodobnie otrzy maniem biletu w jedną stronę do oddziału firmy w Antarkty ce, zakładając, że taki istniał. Teraz przy glądał się Leili uważnie ty mi czarny mi oczami, spod długich, ciemny ch rzęs. Często się zastanawiała, czy potrafi przejrzeć jej precy zy jnie stworzony wizerunek i dostrzec kobietę, która pod powłoką profesjonalizmu kuli się ze strachu i codziennie siedzi przy biurku na granicy płaczu. Skądże. Jak miałby to zrobić? By ła przecież świetną aktorką. – Nie martw się, Leila – odparł spokojnie. – Ilona może cię zastąpić przez kilka dni, prawda? Leila przy taknęła. Ilona by ła by stra i zaangażowana. Z chęcią pokieruje sprawami pod nieobecność szefowej. – Poinstruuję ją, ale prawdę mówiąc, sama wie, co robić – przy znała. – Będziemy musieli się postarać, żeby ją zatrzy mać. Zechce piąć się wy żej w ty m biznesie. – Ona nie jest taka jak ty , Leila – odparł szorstko Devlin. – Daj mi znać, jak długo cię nie będzie, dobrze? – Jasne. – Leila zasalutowała, odwróciła się w miejscu na obcasach i wy szła. Eamonn Devlin patrzy ł, jak odchodzi w drogim kostiumie, idealnie uzupełniony m jeszcze

droższy mi szpilkami. Często się zastanawiał, jak daje radę przemierzać ty le kilometrów na ty ch cholerny ch obcasach. Uznał, że to takty ka niskich kobiet, które nie chcą pozwolić, by szef nad nimi górował. Czy wiedziała, że to ją zatrzy małby za wszelką cenę? Raczej nie. Zerknął ostatni raz na jej blond włosy opadające na plecy , zanim drzwi się zamknęły i znikła mu z oczu. Podobno kilka razy w ty godniu odwiedzała salon fry zjerski. Tak przy najmniej przeczy tał w arty kule o niej. Tekst by ł z cy klu „jak udaje mi się robić to, co robię” i przedstawiał ją jako pełną wigoru, zabawną i szalenie kompetentną osobę, która uwielbia modne czarne kostiumy i oży wia swe stroje biżuterią w pokaźne, geometry czne wzory . Wizerunek dopełniały idealnie pomalowane paznokcie i ułożone włosy wraz z telefonem BlackBerry i wszy stkimi najnowocześniejszy mi gadżetami schowany mi w przepastnej torbie kobiety sukcesu. Całość pozostawiała wrażenie perfekcy jnie skrojonego kłamstwa, mającego za zadanie ukry ć prawdziwą osobę. Taki zabieg mógł się udać ty lko najlepszemu publicy ście. Arty kuł napisany przed odejściem męża Leili opatrzono zdjęciem przedstawiający m ją w modny m, markowy m ubraniu, siedzącą na beżowej aksamitnej sofie w pokoju hotelowy m i wy raźnie eksponującą zarówno pierścionek zaręczy nowy , jak i obrączkę. Z piękną fry zurą i strojem wy glądała idealnie, jednak ani tekst, ani zdjęcie nie oddawały tego, jaka Leila by ła naprawdę: zabawna, miła, niezastąpiona w swojej pracy i niezwy kle ży czliwa dla Węgierki, którą szkoliła. Niewiele osób potrafiło uśmiechać się tak ciepło jak Leila, kiedy jej twarz jaśniała, a kształtne piwne oczy promieniały szczęściem i radością. Odkąd jednak ten drań, jej mąż, odszedł, jej oczy nie śmiały się już tak jak kiedy ś. Cierpiała bardzo, chociaż wy dawało jej się, że skrzętnie to ukry wa. Chciałby ją wesprzeć, ale ona nie przy jęłaby żadnej pomocy . Żadnej, a w szczególności jego. By ł jej szefem, więc taka propozy cja wy dawała się niezręczna. Devlin przeniósł wzrok na zestawienia liczbowe na ekranie komputera. Kobiety są niemożliwe. Bez dwóch zdań. Pięć godzin później, niż planowała, Susie zaparkowała wreszcie na mały m osiedlu w Waterford. Podekscy towana Pixie zeskakiwała na podłogę i wskakiwała z powrotem na przednie siedzenie od momentu, kiedy Susie wpuściła ją do samochodu. – Przestań! – rzuciła błagalnie. Nie chodziło tu o brak sy mpatii do psów, ale by ła już na granicy wy czerpania i zajmowanie się Pixie, która najwy raźniej nie rozumiała polecenia „nie” ani obowiązku załatwiania swy ch potrzeb na zewnątrz, by ło kroplą, która przelała czarę. Jakimś sposobem Susie przy pięła psu smy cz i poprowadziła go do drzwi Mollsie pięknie utrzy maną ścieżką biegnącą wzdłuż idealnie przy ciętego trawnika i wy sadzaną zgrabnie

przy cięty mi krzewami. Mollsie otworzy ła drzwi, jak ty lko Susie się pod nimi pojawiła. Fotografia idealnej opiekunki na pewno przedstawiałaby Mollsie, zadbaną i schludną jak jej ogród, z owalną twarzą promieniejącą ciepłem i oczami, które niczego nie przegapią, ale bły szczą radością. Nikt nigdy nie zwracał uwagi na to, co miała na sobie, ani jak uczesała swoje siwe, kręcone włosy . Ważniejsza od nich by ła jej przy jazna osobowość. – Na pewno nie masz nic przeciwko psu? – zapy tała Susie, niemal słaniając się z wy czerpania. – Uwielbiam psy – oznajmiła Mollsie i podrapała Pixie za uchem. – Jack się ucieszy , kiedy cię zobaczy , prawda? – powiedziała do psa, który jak wszy scy , uległ urokowi Mollsie i naty chmiast rzucił się pod nogi nowej przy jaciółce. – Wejdź i zjedz kolację. Musisz by ć wy kończona. – Nie, nie chcę się narzucać. Pomy ślałam, że jeśli pies pobiega po ogrodzie, to może się wy siusia… – Świetny pomy sł, ale ty musisz coś zjeść. Odgrzewam właśnie placek z kurczakiem i purée ziemniaczane ze śmietaną. Wiem, że to nie jest dietety czne jedzenie, jakie lubisz, ale musisz się posilić po tak wy czerpujący m dniu – dodała i zaprowadziła Susie do domu. – Opowiedz mi o wszy stkim. – Mama! – Jack wy biegł z kuchni w kierunku Susie. Po chwili się zatrzy mał. – Pixie! – Zajmiemy się nią, kiedy babcia będzie w szpitalu – wy jaśniła zmęczony m głosem. – Super! – ucieszy ł się Jack i już klęczał przy psie, który fundował mu dokładne my cie twarzy . Przy najmniej ktoś się cieszy z obecności psa w mieszkaniu, pomy ślała Susie, chociaż nie miała pojęcia, jak poradzi sobie ze zwierzakiem w ciągu dnia. – Jaka to rasa? – zapy tała czule Mollsie. – Spaniel z domieszką innej rasy … rozkosznie nieposłuszny … Jak nazwać takiego psa? – Normalny – skwitowała Mollsie. Susie się rozluźniła, kiedy opiekunka zaprowadziła ich do kuchni, wy puściła psa, by obwąchał ogród, i zaczęła odgrzewać kolację, cały czas gawędząc o ty m, że dzisiaj znacznie szy bciej leczy się złamane biodra i matka Susie już niedługo stanie na nogi. Jack przy tulił się do matki, gdy usiadła na kanapie. By ł piękny m dzieckiem, wszy scy tak twierdzili. Miał jasne włosy , jak Susie i Leila, do tego brązowe oczy w kształcie migdałów i oliwkową cerę, co sprawiało, że wy glądał jak stworzonko z bajki. By ł grzeczny m chłopcem, ale pomimo wy siłków Mollsie zdenerwował się, że mama się spóźniła. Susie pilnowała, by odbierać go na czas. Postanowiła, że chociaż Jackowi brakuje ojca, nie będzie czuł niedosy tu miłości ani braku porządku w ży ciu.

Karmiła Jacka jedzeniem najlepszej jakości i ubierała w odzież znacznie droższą niż jej własna. – Wiesz, on mi o wszy stkim opowiada – wy znała jej Mollsie już na początku znajomości. – Niektórzy są ty m zszokowani, ale przy dzieciach niczego się nie ukry je. Kłótnie, chipsy na obiad, co ci przy jdzie do głowy . – W naszy m domu nie ma ani jednego, ani drugiego – uśmiechała się szeroko Susie. – Chy ba że Jack nie chce zjeść warzy w. Mollsie udała zdziwienie. – Jack mówi, że w domu cały czas je warzy wa, dlatego u mnie nie musi ich jeść tak dużo. Jack zachichotał. – Nienawidzę zielonego jedzenia. – Co ty powiesz? – zażartowała z uśmiechem Susie. Susie rzadko piła choćby herbatę u Mollsie, świadoma tego, że opiekuńcza staruszka starała się troszczy ć zarówno o dzieci pod swą opieką, jak ich rodziców. Tego wieczora jednak my śl o placku z kurczakiem, którego sama nie musiała zrobić, by ła zby t kusząca. Kiedy jadła, nawet Pixie się uspokoiła i leżała cicho na kanapie, rozszarpawszy uprzednio na strzępy skarpetkę. – Jest dziurawa – stwierdził Jack i podniósł ją delikatnie do góry , podczas gdy suczka podziwiała z dumą swoje dzieło. – Już wcześniej by ła, więc wszy stko w porządku – stwierdziła Mollsie. W końcu Susie zabrała sy na i Pixie i pożegnała się z opiekunką. – Do zobaczenia jutro – powiedziała. Jack uściskał Mollsie. – Mogę zająć się nim w weekend, kiedy będziesz odwiedzać mamę – zaoferowała. – Możesz przy wieźć też Pixie. Niestety , nie mogę jej wziąć, kiedy są inne dzieci, ale Jack jest przy niej bezpieczny , prawda? – Tak, Jack jest bezpieczny , w odróżnieniu od skarpetek i butów – odparła ze smutkiem Susie, zastanawiając się, ile czasu zajmie jej zabezpieczenie mieszkania przed psem. – Dziękuję, Mollsie. Opiekunka stała na progu i patrzy ła, jak odjeżdżają. Przez lata opiekowała się wieloma dziećmi i zawsze znaleźli się rodzice bliżsi jej sercu. Tak by ło też z Susie. Sprawiała wrażenie osoby , która doznała zawodu i tak bardzo starała się znowu do niego nie dopuścić, że nie pozwalała na zaistnienie choćby podobnej sy tuacji. Żadna kobieta nie jest wy spą, pomy ślała Mollsie i zamknęła drzwi w ten zimowy wieczór. Ludzie potrzebują pomocy .

Darmowe eBooki: www.eBook4me.pl

Rozdział 2 Miłość nie polega na tym, aby wzajemnie sobie się przyglądać, lecz aby patrzeć razem w tym samym kierunku.2 Antoine de Saint-Exupéry

Dy rektor Grace Rhattigan lubiła jako ostatnia wy chodzić ze szkoły publicznej Bridgeport National. Mogła w spokoju nadrobić papierkową robotę, kiedy ostatni nauczy ciel opuścił pokój nauczy cielski, a wszy stkie dzieci poszły do domów, od najmłodszy ch do szóstoklasistów, którzy w wieku dwunastu lat uważali się za bardzo dorosły ch. Osoby sprzątające kończy ły zwy kle pracę o wpół do piątej, chociaż tego dnia wy chodziły później, gdy ż usunięcie pozostałości po eksplozji żółtej farby w klasie zerówki wy magało więcej czasu. – Farba jest wszędzie, Roberto – powiedziała do głównego sprzątającego, kiedy oboje oglądali róg pomieszczenia, gdzie nieszkodliwa, plastikowa butelka z żółtą, nietoksy czną farbą została radośnie rozpry skana na ścianie przez pięciolatka o imieniu Jamie. – Nie ma problemu, pani Rhattigan – odparł Roberto. – Wy czy ścimy tak, żeby nie pozostał żaden żółty ślad. Dzieciaki lubią się tak bawić. – Uśmiechnął się, żeby potwierdzić, że nie stanowi to dla niego problemu, a taka sy tuacja jest całkowicie normalna. Grace bardzo lubiła Roberta. Wiedziała, że pracuje na dwa etaty , by utrzy mać swą dużą brazy lijską rodzinę, a mimo tego bez zarzutu wy kony wał swoje zadania i do każdego obowiązku podchodził z uśmiechem. Gdy by wszy scy w szkole by li tacy jak on. – Spójrz na ten bałagan! Jamie stwierdził, że chciał namalować słonecznik na ścianie, a nie na papierze – oznajmiła ze złością tego samego dnia panna Brown, nauczy cielka zerówki, i pokazała pani dy rektor kwiat o rozmiarach nieco większy ch od zamierzony ch. – Chłopiec ewidentnie ma rozmach – odparła Grace, spoglądając na róg sali, gdzie żółta farba pokry wała fragment okna, pokaźną część ściany i każdy zakamarek półki z książkami i układankami. – Może zostanie wielkim arty stą, znany m ze swoich pokaźny ch płócien. Grace zawsze pokładała duże nadzieje w swoich wy chowankach. Wszy scy by li

wartościowy mi ludźmi ze wspaniały mi talentami i ciekawy mi cechami, które trzeba by ło jedy nie odpowiednio rozwijać. – Albo wcześnie zacznie malować graffiti – dodała ze znawstwem panna Brown. Orla Brown by ła jedny m z najmłodszy ch nauczy cieli w szkole i Grace nie mogła powstrzy mać my śli, iż powinna uczy ć się opieki nad dziećmi od Roberta. Pracowała w szkole dopiero pierwszy rok i nadal trwał jej okres próbny . Podczas rozmów kwalifikacy jny ch z Grace i radą szkoły w swojej kwiecistej bluzce i zwiewnej różowej spódnicy przy pominającej baletowe tutu prezentowała się jako idealna, uśmiechnięta nauczy cielka najmłodszy ch klas. W rzeczy wistości miała tendencję do surowego traktowania dzieci, co Grace coraz mniej się podobało. Dy rektor wy prostowała się, prezentując całe swoje sto siedemdziesiąt centy metrów wzrostu, i przy brała stanowczy , opanowany , dy rektorski ton głosu, który wspaniale działał na niektóre osoby . – Orla, spójrzmy na to z szerszej perspekty wy . Jeśli powiemy Jamiemu, że w przy szłości będzie malował spray em mury przy dworcu kolejowy m, na ty m się zatrzy ma. Wiele osób z jego rodziny nie oczekuje od niego więcej, ale my tutaj postępujemy inaczej. – Spojrzała na farbę na ścianie. – To przy szły arty sta. Bierzemy za dzieci wielką odpowiedzialność, Orla. Musimy pomagać im osiągnąć więcej, szczególnie jeśli w domu nie spoty kają się z wy sokimi aspiracjami. Rozumiesz? To nie by ło py tanie, ty lko rozkaz. Skarcona Orla przy taknęła, ale Grace nie by ła pewna, czy zrozumiała. Niektórzy mieli dar nauczania, inny m go brakowało. Dla nauczy ciela, który uważał, że pięciolatek skończy , wy pisując wulgary zmy na murach, nie by ło miejsca w szkole Bridgeport National. Zaraz po powrocie do gabinetu Grace wy jęła swój duży notatnik, ten, który trzy mała zamknięty pod kluczem, i niechętnie zrobiła adnotację w dokumentach Orli Brown. Kiedy sama pracowała jako nauczy cielka klas młodszy ch, ponad dwadzieścia siedem lat temu, patrzy ła na każdą z mały ch twarzy czek jak na przy szłość narodu. Widziała w nich szczęśliwy ch, spełniony ch dorosły ch, najlepsze matki i ojców, ży czliwy ch ludzi, a nawet entuzjasty czny ch przemy słowców i przedsiębiorców. Teraz patrzy ła na nich podobnie. Ludzie my ślący inaczej by li kiepskimi nauczy cielami. Siedziała przy biurku, a jedy ny m dźwiękiem dobiegający m do niej by ło ty kanie wielkiego zegara ściennego. Jej my śli biegły w stronę oprawiony ch w ramki dziecinny ch obrazków przedstawiający ch słoneczniki, które zdobiły ściany nad schodami w jej własny m mieszkaniu. Słoneczniki namalowali zerówkowicze, bły szczące gwiazdki i uśmiechnięci Mikołajowie z waty

powstali w pierwszej klasie, a pingwiny i moty le ozdobione brokatem w drugiej. Jako nauczy cielka wiedziała, że kolekcja prac plasty czny ch i opowiadań autorstwa Michaela i Fiony będzie się powiększać, co nie powstrzy mało jej przed zachowaniem ich wszy stkich. Na ścianach nad schodami i półpiętrem Grace wy wiesiła galerię najcenniejszy ch dzieł, poczy nając od dwóch zestawów kolorowy ch plam imitujący ch słoneczniki aż do piękny ch akwareli Fiony przedstawiający ch wzgórza wokół Bridgeport, które namalowała w szkole średniej podczas zajęć plasty czny ch, na które uczęszczała, przy gotowując się do egzaminów końcowy ch. – Mamo – błagał od czasu do czasu Michael. – Zdejmij je, są żenujące. – Och, nie. Uwierz mi, wcale nie są żenujące. – Mamo, mówię serio – nalegał. Trudno by ło patrzeć na bły szczącego Mikołaja na ścianie, gdy by ło się dorosły m facetem, który potrafił wy cisnąć na ławeczce pokaźne ciężary . Co ludzie sobie pomy ślą? Na szczęście osoba, na której zdaniu najbardziej mu zależało, uważała, że są urocze. – Uwielbiasz je, ponieważ Katy je uwielbia – droczy ła się ze starszy m bratem Fiona. – Zawsze rozpły wa się na widok twoich malunków palcami i wzdy cha, że by łeś taki słodki. Michael by ł dwudziestodziewięcioletnim mikrobiologiem i wy kładał na pobliskim uniwersy tecie. Grace rozpierała duma z jego sukcesów naukowy ch, ale jeszcze bardziej cieszy ł ją fakt, że sy n wy rósł na dobrego człowieka. Pomimo przy sadzistej budowy miał w sobie urok i łagodność. Grace uprzątnęła ostatnie papiery na biurku i zerknęła w stronę telefonu. Cały dzień czekała, aż jej sy n zadzwoni i oznajmi, że oświadczy ł się swojej długoletniej dziewczy nie. Zastanawiała się, czy mogła się w tej kwestii pomy lić. Michael nie powiedział jej dosłownie, że ma zamiar oświadczy ć się Katy podczas wy cieczki do Pary ża, ale nie na darmo Grace by ła dy rektorem szkoły i dy plomowany m psy chologiem dziecięcy m. Zwy kle czy tała w nim jak w otwartej księdze, co nie by ło trudne, biorąc pod uwagę, jak ciężko mu by ło ukry ć przed nią cokolwiek. W ciągu ostatnich ty godni kilka razy znienacka py tał o nią, Stephena i ich małżeństwo. – Ile ty i tata mieliście lat, kiedy się pobraliście? – zapy tał podczas jednej z wizy t, a wy raz jego twarzy zdradzał, iż pożałował py tania, jak ty lko je zadał. Grace udała, że niczego się nie domy śla, i odparła: – Dwadzieścia trzy , ale wtedy by ły inne czasy , kochanie. Dzisiaj ludzie mieszkają ze sobą i poznają nawzajem swoje słabostki i nawy ki. W dawny ch, prehistory czny ch czasach w wieku dwudziestu trzech lat by liśmy jeszcze dziećmi, świeżo po skończeniu studiów, nic nie wiedzieliśmy o świecie. Twoje pokolenie lepiej sobie z ty m radzi. Ludzie mieszkają razem, jak ty i Katy , żeby zobaczy ć, czy do siebie pasują, zanim zdecy dują się na ślub. Michael i Katy mieszkali w trzy pokojowy m mieszkaniu w Waterford od strony Bridgeport

i Katy dojeżdżała codziennie do zakładów przemy słu wełnianego Bridgeport Woolen Mills, gdzie pracowała w dziale marketingu. Mieszkali razem od czasów college’u. Katy zdoby ła dy plom w dziedzinie zarządzania przedsiębiorstwem, by lepiej zrozumieć, a w końcu przejąć firmę ojca, jednak nie miała w sobie nic z rozpuszczonej jedy naczki. – A skoro mowa o Katy , przy jdziecie w niedzielę na obiad? – zapy tała sy na tak niewinnie, jakby nie widziała związku pomiędzy py taniem o małżeństwo a dziewczy ną, z którą się spoty kał, od kiedy by li nastolatkami. Cudownie by ło wiedzieć, że żadne z jej dzieci nie bało się małżeństwa i że rozwód rodziców nie zniechęcił ich do tego całkowicie. Grace starała się za wszelką cenę nie dopuścić do tego, by Michael i Fiona stali się ofiarami rozpadu jej małżeństwa. Razem ze Stephenem ciężko nad ty m pracowali. Odnosili się do siebie uprzejmie i nawet wówczas, gdy nie mieli dla siebie już żadny ch uprzejmy ch słów, uśmiechali się, przekazując sobie dzieci, i rozmawiali tak spokojnie, jakby omawiali zatkany odpły w, a nie rozpad rodziny . Przez kolejne lata Grace się zastanawiała, czy to ona zawiniła. Gdy by ty lko by ła bardziej ugodowa i skłonna do kompromisu, gdy by zrezy gnowała z pracy nauczy cielki w Bridgeport i przeprowadziła się do Dublina, gdzie Stephen miał do wy boru wiele wspaniały ch ofert pracy w agencjach reklamowy ch. Z drugiej strony Stephen też nie należał do elasty czny ch. Spierali się, oboje młodzi, pełni marzeń i planów. Grace twierdziła, że żadna kariera nie jest ważniejsza niż stabilność, którą mogą zapewnić dzieciom, a to oznaczało pozostanie w Bridgeport. W pewny m momencie, pośród ciągły ch kłótni, wpadli na pomy sł próbnej separacji. Szalony pomy sł, który zaczął im się podobać. Grace miała nadzieję, że to posunięcie uświadomi Stephenowi, z czego rezy gnuje. Liczy ła na to, że zatęskni za domem i spojrzy na wszy stko z jej perspekty wy . I wtedy , dwa lata później, pojawiła się Julia i nie by ło sensu się zastanawiać, czy postąpili słusznie. Julia sprawiła, że wszelkie gdy banie okazało się zbędne i bezcelowe. – Przy kro mi – wy znał Stephen. – Nigdy nie my ślałem… Ona by ła przy mnie, a ty nie. My śl o ty m już nie bolała, nie po piętnastu latach. Ale… Grace szukała odpowiedniego słowa. Kłuła. Tak, właśnie. Kłuło ją, że ich małżeństwo nie przetrwało, a Stephen od trzy nastu lat ży je szczęśliwie z Julią. Jej udało się to, co nie udało się Grace. Ta świadomość również kłuła. Julia tak bardzo się od niej różniła. Najwy raźniej bezdzietna z wy boru, swobodna i odprężona, o kulturze umy słowej, która Grace nigdy nie pociągała. Grace nie interesowały kluby książkowe, poszła na kilka spotkań, gdy dzieci by ły młodsze, ale nie spodobało jej się. Zby t wcześnie podano wino, każda z uczestniczek by ła matką, rozmowa nieubłaganie schodziła na dzieci i o dziesiątej wieczorem wszy stkie by ły znużone po wy piciu pół butelki wina na głowę, słowem nie wspomniawszy o książce.

Natomiast w klubie książkowy m, do którego należała Julia, zdołano omówić irlandzkich klasy ków, wielką literaturę amery kańską, dzieła pisarzy australijskich oraz zdoby wców nagrody Bookera i poszukiwano nowy ch literackich obszarów. Grace dowiedziała się o ty m od Fiony . Stephen nigdy nie opowiedziałby jej sam o czy mś takim. Podobnie jak się nie przy znał, jakie filmy zagraniczne i sztuki teatralne obejrzeli z Julią, ani do tego, że co roku podróżują do Wiednia, by posłuchać opery . Ży cie towarzy skie Grace kręciło się wokół jej dzieci, kolegów z pracy i kilku matek, które znała z czasów, gdy Michael i Fiona by li mali. Przy jaźniła się z Norą, która prowadziła dom opieki Hummingbird. Diametralnie różniło się ono od obecnego ży cia Stephena i chociaż wiedziała, że nie powinna ich porówny wać, nadal to robiła. – Dlaczego nadal to robię? – wielokrotnie py tała Norę. – Dlaczego się zastanawiam, czy wciąż by liby śmy razem, gdy by m bardziej przy pominała Julię, by ła bardziej zrelaksowana i wy rafinowana? Nora, równie mądra jak Grace i nadal zamężna z sy mpatią z dzieciństwa, Leopoldem, stwierdziła, że jej zdaniem zastanawianie się, co mogłoby się zdarzy ć, to naturalna, ludzka cecha. – Niewy brane ścieżki każdego prześladują – mawiała. – Wszy scy się zastanawiamy , co by by ło gdy by , Grace. Jak już powiedziałam, miałaś dzieci i karierę i my ślałaś o obu sprawach, gdy oznajmiłaś Stephenowi, że powinien przeprowadzić się do Dublina bez was. Poza ty m jesteś bardzo wy rafinowana. Czasami się zastanawiam, czy gdy by m nie została w Bridgeport, nie poślubiła Leopolda i nie założy ła domu opieki, może śpiewałaby m raz w ty godniu w Roy al Albert Hall, mieszkała w luksusowy m apartamencie i codziennie przy jmowała zabiegający ch o mnie mężczy zn z kwiatami – konty nuowała Nora. – Nie wy obrażam sobie, żeby ś mogła ży ć inaczej niż teraz. – Ja też nie, ale od czasu do czasu nadal o ty m marzę. Ludzie marzą, kochana, i dzięki temu nie tracimy zmy słów. Ty jesteś sobą, a nie Julią. Ona nigdy nie doświadczy ła radości macierzy ństwa. A poza ty m, spójrzmy prawdzie w oczy , zwariowałaby ś, gdy by ś musiała chodzić co wieczór do kina lub teatru. Co do opery , to chociaż słuchasz jej ze względu na mnie, gdy jedziemy razem samochodem, wiem, że za nią nie przepadasz. Kochasz Fleetwood Mac i założę się, że gdy by ś by ła blondy nką, ubierałaby ś się jak Stevie Nicks. Obie się zaśmiały . – Dy rektor szkoły nie może nosić luźny ch koszulek, zby t wielu bransoletek i bardzo długich włosów, które sugerują, że ktoś ledwie przeczesał je palcami – zażartowała Grace. – Chociaż może kiedy ś spróbuję, tak dla zabawy . Dochodziła szósta ty powego, mroźnego, sty czniowego wieczora i Grace wracała do domu ulicami Bridgeport. Nawet w obliczu przejmującego zimna, mokry ch dróg i czy hającej za

rogiem gołoledzi, wciąż uwielbiała to miejsce. Przy pomniała sobie, jak przy latując na lotnisko w Waterford, spojrzała z góry na swe ukochane, rodzinne miasteczko. Usy tuowane na półwy spie niedaleko Waterford, przy woły wało na my śl owoc karamboli położony u ujścia rzeki, miasto rozpościerające swą pięciopalczastą dłoń i srebrna nitka rzeki Dòchas prowadząca do portu. Rzeka przecinała miasto na dwie części, połączone dwoma mostami, Nowy m i Stary m. Ponad sto lat temu Bridgeport z wioski ry backiej rozwinęło się w kurort, w który m zamożni tury ści odwiedzali wielkie, edwardiańskie hotele wy budowane wzdłuż jednej strony portu. Po drugiej stronie znajdowały się domki ry baków, obecnie pomalowane na pastelowe kolory . Co najmniej w jednej trzeciej z nich otwarto restauracje, zarabiające na miejscowy m ry bołówstwie. W późny ch latach osiemdziesiąty ch dwudziestego wieku w czasie odpły wu w delcie rzeki wy kopano połowę łodzi wikingów, a wraz z nią sporą ilość złota. Spry tny burmistrz postanowił otworzy ć centrum kulturalne, dzięki któremu Bridgeport zaistniałoby na mapie tury sty cznej. Nowy Most został szy bko przemianowany na Most Thora3, a kręta ścieżka wzdłuż cy pla, po zachodniej stronie miasta, została Trasą Walkirii4. Od tamtego czasu trwała przeciągająca się kłótnia z katolickim bractwem Ancient Order of Hibernians, które obstawało przy nazwie Trasa Zakonnic, ponieważ ścieżką zakonnice wędrowały na poranne modlitwy ze starego zakonu przy legającego do opuszczonego od dawna klasztoru cy stersów na cy plu. Osoby zarabiające na tury sty ce uważały , że wikingowie znacznie skuteczniej przy ciągną wczasowiczów niż zakonnice. Konflikt toczy ł się od lat. Dni upamiętniające sły nne bitwy przeplatały się z pełny mi zadumy rekolekcjami, a wszy stkie atrakcje równie skutecznie zachęcały tury stów do przy jazdu. Podczas drogi Grace próbowała sobie przy pomnieć, czy ma w lodówce coś na kolację. Zdrowe jedzenie z pewnością by ło wartościowe. W szkole Grace obowiązy wała ry gory sty czna polity ka doty cząca produktów, które dzieci mogą spoży wać na drugie śniadanie. Zakazano chipsów i pozwolono na czekoladę i słody cze jedy nie w piątki. Drugie śniadania uczniów szkoły podstawowej znacznie odbiegały jednak od zapasów rozwiedzionej pani dy rektor. Odpowiednie odży wianie wy magało planowania, a Grace czasami nie miała na to czasu ani energii. Od dawna zamierzała zrobić zakupy spoży wcze przez Internet, ale jakoś dotąd się za to nie zabrała. Produkty szy bko jej się kończy ły , więc dostawa następnego dnia nie miałaby sensu. – Nie rozumiem, jak całe to zdrowe odży wianie miałoby by ć dla nas dobre – narzekała ty dzień wcześniej Nora podczas ich comiesięcznego, piątkowego wieczornego spotkania albo sabatu czarownic, jak nazy wał je jej mąż. – Po pierwsze, nie proponują żadny ch ciastek, a przecież ludzie ich potrzebują – stwierdziła stanowczo. – Ty lko ty możesz ży wić się wy łącznie ciastkami i nic nie pójdzie ci w biodra – stwierdziła

Grace i westchnęła tęsknie, żałując, że zaczęła ten temat. – Ja ledwie spojrzę na kawałek sernika i po pięciu minutach czuję go w talii. Kiedy ś mogłam jeść do woli. Nora by ła w stanie utrzy mać wagę przy wzroście ponad stu osiemdziesięciu centy metrów, nawet dobrze po sześćdziesiątce nadal prezentowała figurę sportsmenki. Grace, która miała niewiele ponad sto siedemdziesiąt centy metrów wzrostu i szczupłe kości, pochodziła z rodziny , w której kobiety zaczy nały ty ć, jak ty lko weszły w okres menopauzy . Dodatkowe kilogramy nieubłaganie sadowiły się wokół ich talii i nie chciały się przemieścić. W wieku pięćdziesięciu czterech lat, z zestawem ubrań, w które miała zamiar nadal się mieścić, Grace zdała sobie sprawę, że geny mają potężną moc. Teorety cznie zmiana wy glądu nie stanowiła dla niej problemu, z wiekiem tak już jest. Wpadała jednak w lekką iry tację, kiedy ubrania okazy wały się za małe, jak jej najukochańsza rudobrunatna jedwabna spódnica. Wraz z Norą obejrzały ją dokładnie, by sprawdzić, czy da się ją przerobić, ale werdy kt by ł negaty wny . – Będę musiała kupić nowe ubrania – zrzędziła Grace. – Jesteś chy ba jedy ną kobietą na świecie, która nie lubi kupować ciuchów – zaśmiała się Nora. – Jestem zby t niecierpliwa – odparła Grace. – Spędzasz w sklepie całe godziny i wy chodzisz z jedny m cholerny m swetrem. – Ty niecierpliwa? Nigdy w ży ciu – dodała słodko Nora. – Idź do jednego z duży ch domów towarowy ch w Waterford i poproś o pomoc doradcę. Teraz jest inaczej, nikt nie próbuje namówić cię na kupno drogich rzeczy . Mówisz im po prostu, ile pieniędzy chcesz wy dać. – Nie, to mi się nie podoba. Zrobię zakupy przez Internet – skwitowała Grace. – Jeśli się okaże, że wy glądam w czy mś jak wariatka, to ty lko ja sama i moje lustro będziemy świadkami, a wtedy będę mogła odesłać zakup. Postanowiła, że przy okazji zamówi dostawę produktów spoży wczy ch. Wjechała do miasta i zastanawiała się, gdzie kupić coś na kolację. To kwestia lepszego planowania. Mniej planowania w szkole, więcej we własny m ży ciu. Uznała, że nie jest w stanie wejść do supermarketu, który wieczorami przeradzał się w strefę randkowania, pełną samotny ch ludzi z koszy kami, którzy obserwowali inny ch samotny ch ludzi z koszy kami. Od rozwodu Grace spędzała zdecy dowanie zby t wiele czasu na udaremnianiu wy siłków ży czliwy ch przy jaciół, którzy za wszelką cenę chcieli ją z kimś umówić. Ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę, by ły zalotne lub obojętne spojrzenia świeżo rozwiedziony ch mężczy zn posy łane znad awokado. Sama nie by ła pewna, co jest gorsze, by cie taksowaną wzrokiem czy by cie uznaną za zby t starą na taksowanie. Może to dobrze, że jej rudobrunatna spódnica już nie pasowała, gdy ż wy glądała w niej dość belfersko. W jej ulubiony ch magazy nach zawsze

ostrzegano przed niebezpieczeństwem postarzenia się poprzez zakładanie zby t wy godny ch ubrań. Czy strój rzeczy wiście miał takie duże znaczenie? Przecież najważniejsze jest wnętrze i entuzjasty czne podejście do ży cia, prawda? W minimarkecie na Westland Street nie by ło czasu na takie błazenady . To by ło miejsce, gdzie pracownicy biurowi wpadali po mrożoną pizzę, mleko i herbatę, zby t zmęczeni po ciężkim dniu, by zwracać uwagę na zachowania inny ch. – Dobry wieczór, pani Rhattigan – powitał ją przy kasie wesoły by ły uczeń, kiedy w końcu zapełniła swój koszy k. – Witaj, Maxine, jak ci idzie w college’u? – Świetnie – odparł Maxine, wprawnie kasując zakupy Grace, świeży makaron nadziewany serem i szy nką, sos do makaronu, sałatę, ocet balsamiczny i wreszcie jedy ny niegrzeczny zakup, dwa sernikowe desery w pojemniczkach wielkości jogurtu. Całkowicie niewinne zakupy . To by ł jeden z minusów tego zawodu, pomy ślała Grace i uśmiechnęła się w duchu. Dy rektor szkoły nie odważy się kupić butelki wódki i kawałków kurczaka w panierce na obiad, ponieważ za chwilę wiedziałoby o ty m całe miasto. – Dziękuję, Maxine – pożegnała się, kiedy dziewczy na z obsługi pomagała jej pakować produkty . – Twoja mama powiedziała mi, że miałeś świetne wy niki z egzaminów przed świętami. Dy rektor szkoły nigdy nie zapominała swoich wy chowanków, bez względu na to, czy by li uosobieniem słody czy , czy łobuziakami z piekła rodem, ciągle przy łapy wany mi na rozrabianiu. Jeśli jakiś dzieciak pojawił się w jej szkole w ciągu dwudziestu czterech lat jej pracy , dziesięciu w roli nauczy cielki i czternastu jako dy rektor, to Grace go pamiętała. Nie wszy scy wy chowankowie radzili sobie tak dobrze jak Maxine. Grace wy szła ze sklepu i w drodze do domu przy pomniała sobie telefon, który odebrała owego ranka w sprawie Ruby Morrison. Wiedziała, że pojawił się problem, jak ty lko Derek McGurk, dy rektor sąsiadującego ze szkołą technikum Bridgeport Technical School, poprosił ją o pilne spotkanie. Ponieważ kierowali dwiema największy mi szkołami w mieście, mieli do czy nienia z większością ty ch samy ch uczniów. Niektórzy nie sprawiali żadny ch kłopotów, podczas gdy dokumenty inny ch podopieczny ch doty czące wy kroczeń, ostrzeżeń i zawiadomień o zawieszeniu w prawach ucznia wy pełniały segregatory wielkości cegieł. Głębokie zaangażowanie w ży cie wy chowanków okazało się dla Grace zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem. Fakt, że jakiś uczeń opuścił jej szkołę w wieku lat dwunastu i wkroczy ł w dorosły świat uczelni Dereka, nie oznaczał, że Grace o nim zapomniała albo przestała się o niego martwić. Derek by ł na ty le przebiegły , by zdać sobie z tego sprawę, i często angażował ją w problematy czne sy tuacje, który ch nie potrafił rozwiązać. Podczas

przerwy na lunch Grace przeszła kilkaset metrów do budy nku technikum. Jak zwy kle w momencie, gdy przekroczy ła jego próg, uderzy ła ją różnica pomiędzy szkołą średnią a jej własną. Tutaj zapach trampek mieszał się z wonią potu, dezodorantów i nutą zakazanego dy mu ty toniowego. Derek i jego nauczy ciele robili co w ich mocy , by wy plenić palenie, jednak ich wy siłki przy nosiły podobne efekty jak próba zatkania ogromnej dziury w grobli za pomocą wodny ch lodów na paty ku. – Cześć, Derek – przy witała się Grace i usiadła na najwy godniejszy m krześle w skromny m gabinecie kolegi. – Kawy ? – zapy tał Derek, pochy lony nad swą ulubioną zabawką – bły szczący m czarny m ekspresem do kawy Nespresso, kupiony m samodzielnie, nie z funduszy szkolny ch, co oznajmiał gościom za każdy m razem, gdy proponował im filiżankę napoju. – Z przy jemnością – zgodziła się Grace. – Poproszę jedną z ty ch mały ch zielony ch. Grace wiedziała, że Derek ży wi wobec niej romanty czne uczucia i nic nie sprawiało mu większej radości niż zaproszenie jej do swojego sanktuarium. Od wielu lat udawała, że nie dostrzega komplementów, które prawił jej przy każdy m spotkaniu. W obecności Dereka Grace zachowy wała się bardziej powściągliwie niż zwy kle. By ła pewna, że kiedy ś Derek zbierze się na odwagę i zaprosi ją na kolację. Chociaż jako dy rektor powinna znać odpowiedź na wszelkie py tania, nie miała zielonego pojęcia, jak wy migać się od tej propozy cji. – Pięknie dzisiaj wy glądasz, Grace – oznajmił, a oczy bły szczały mu jak wiernemu psu. Grace w duszy zadrżała ze strachu. – Dziękuję, Dereku – odparła najbardziej profesjonalny m tonem, na jaki mogła się zdoby ć. Pomy ślała, że gdy by wiedziała, iż odwiedzi go tego dnia, nie założy łaby złotej jedwabnej bluzki, którą kupiła jej Fiona, gdy ż podobno podkreślała miodowe cętki w jej niebieskich oczach. Nie sprawiłaby sobie przy jemności kroplą perfum Opium, które zdaniem jej by łego męża by ły czy sty mi żeńskimi feromonami w butelce, który m żaden mężczy zna nie jest w stanie się oprzeć. – Na pewno jesteś równie zajęty jak ja, więc pomówmy o ty m, co cię martwi, dobrze? – dodała. Niemal siedemnastoletnia Ruby Morrison by ła córką Jennifer i Lee Morrisonów. Jeszcze rok temu uczy ła się wzorowo, natomiast teraz wpadła w spiralę smutku, siedziała cicho na lekcjach i nie brała udziału w żadnej dy skusji. Prawie nie odrabiała lekcji i z piątkowej uczennicy stała się wagarowiczką oblewającą każdy test. Tego dnia została wy słana do dy rektora, ponieważ nie pojawiła się na lekcji historii, pomimo iż by ła w szkole. – Już czwarty raz w ty m miesiącu w ten sposób opuszcza zajęcia, a dopiero wróciliśmy do szkoły po świętach Bożego Narodzenia – poinformował Derek. – Wy chowawca py tał ją, co się dzieje, ale dziewczy na odpowiadała, że wszy stko jest w porządku. Gdy nauczy ciel nalegał na

wy jaśnienie, stwierdziła, że szkoła ją nudzi. To wszy stko. Niewiele możemy zrobić, jeśli nie chce rozmawiać, i dlatego pomy ślałem, że mogłaby ś nam pomóc. Grace słuchała go ze smutkiem. Ruby by ła jedną z dobry ch podopieczny ch, który ch uczy ło się z przy jemnością. Z radością odrabiała prace domowe, miała dobre relacje z rówieśnikami i sama się zgłaszała, gdy starszy uczeń miał przekazać wiadomość nauczy cielowi klas młodszy ch, ponieważ uwielbiała maluchy . Grace miała Ruby przed oczami: mała szpiczasta broda, poważne, szare, wszy stkowidzące oczy i takie same granatowoczarne włosy , jak u jej matki, Jennifer. Jennifer to inna para kaloszy , kobieta zdolna dopatrzeć się obrazy w każdy m słowie i naty chmiast wy stosować skargę. – Rozmawiałeś z jej matką? – zapy tała. – Nie. Wy chowawczy ni z nią rozmawiała, ale usły szała to, co zwy kle: Ruby to aniołek i co z tego, że opuszcza lekcje. Nie powinniśmy na nią narzekać, skoro w szkole grasują bandziory . Wiesz, co mam na my śli. Grace wiedziała. Zawsze znaleźli się obłąkani rodzice, którzy za żadne skarby nie chcieli uwierzy ć, że z ich sy nem lub córką mogą by ć jakiekolwiek kłopoty , i twierdzili, że problemem są wszy scy dookoła. Ale Ruby ? Nie należała do wagarowiczów. Taką zmianę musiało spowodować jakieś zdarzenie, albo w szkole, albo w domu. Młodsza siostra Ruby , Shelby , nadal by ła wy chowanką Grace, delikatna dziewięciolatka, zdaniem nauczy cielki nieśmiała, ale posłuszna i uzdolniona arty sty cznie. – Może ktoś w szkole jej dokucza? Derek nie ukry wał emocji. – Wiesz, jak wiele wy siłku włoży liśmy w program przeciwko przemocy w szkole – odparł. – Spod plakatów prawie nie widać ścian. Cała klasa przez miesiąc brała udział w programie przeciwko przemocy organizowany m przez wy dział studiów społeczny ch. To nie to, raczej problemy w domu. Nikt nie może do niej dotrzeć, nawet wy chowawczy ni, nikt. Masz wspaniałą sieć kontaktów w ty m mieście, Grace – przy znał z nutą zazdrości w głosie. – Znasz wszy stkich. Czy mogłaby ś dy skretnie się dowiedzieć, co się dzieje w domu Ruby ? Z matką Ruby niełatwo się dogadać. Jeśli się dowiemy , o co chodzi, o kwestie finansowe czy jakiekolwiek inne, łatwiej będzie nam jej pomóc. Dobre znajomości by ły prawdziwy m dobrodziejstwem. Grace wiedziała, że rodzice Ruby i Shelby się rozstali, ale od tego zdarzenia upły nęły już cztery lata. Mało prawdopodobne, żeby powodem problemów by ły tamte doświadczenia. Z drugiej strony czas nie gwarantował poprawy relacji. Niektórzy rodzice nosili separację lub rozwód jak cenną ranę i nigdy nie

pozwolili jej się zagoić. Grace miała nadzieję, że taka sy tuacja nie miała miejsca w domu Ruby . Cóż więc się działo? Nie przestała martwić się o Ruby , od kiedy wy szła z gabinetu Dereka. Drobna dziewczy nka o szary ch oczach by ła jedny m z ty ch szczególny ch dzieci, które chwy tały nauczy ciela za serce i na zawsze w nim pozostawały . Nastolatki by ły tak wrażliwe, jak delikatne stworzenia połączone z ziemią cieniutkimi nićmi, które tak łatwo można przerwać. Razem ze Stephenem robili, co w ich mocy , by uchronić Michaela i Fionę przed skutkami rozwodu i na szczęście oboje wy rośli na szczęśliwy ch, pewny ch siebie dorosły ch. A mała Ruby ? Co jej się przy trafiło? Grace zaparkowała, wzięła teczkę oraz torbę z zakupami i ruszy ła szy bko do drzwi ładnego, jednorodzinnego domku, który kupiła, gdy w końcu rozwiodła się ze Stephenem. Po wejściu zapaliła światła, zasunęła zasłony i włączy ła wiadomości w telewizji. Czasami, gdy czuła się przy bita, mocna dawka informacji o problemach na świecie pozwalała jej spojrzeć na własne problemy z innej perspekty wy . W podobny ch chwilach Grace żałowała, że nie ma z kim się nimi podzielić. Brakowało jej kogoś, komu mogłaby powiedzieć: Jestem zmęczona i zaniepokojona, nie wiem, jak długo będę w stanie wykonywać tę pracę. Tu trzeba twardej ręki, a ja jestem miękka. Obok nie by ło jednak nikogo, choćby my szy . Odkąd Grace ty dzień temu wy łoży ła trutkę, skrobanie w szafce pod zlewem ucichło. – Przepraszam, my szko – rzuciła w kierunku szafek i nalała wodę na makaron. – Czuję się podle, gdy by m by ła buddy stką, nie zrobiłaby m tego. Przy kro mi, ty też zasługujesz, by ży ć. Ty lko nie pod moim zlewem. Wstawiła wodę w czajniku i zastanowiła się, czy coś jest z nią nie w porządku. By ła singielką od długiego czasu i przy zwy czaiła się już do tego, czuła się swobodnie w swoim stanie i z przy jemnością budziła się w sobotnie poranki z my ślą o ty m, jak może sobie tego dnia dogodzić. Ostatnio czuła jednak dziwną samotność i nie wiedziała, jaka jest jej przy czy na. Nikomu o ty m nie powiedziała, nawet Norze, a już zdecy dowanie nie dzieciom. Nie chciała niczy jej pomocy , ponieważ nikt nie mógł jej pomóc. Chciałaby jedy nie zrozumieć, co spowodowało ten przy pły w melancholii. Dlaczego, po wielu szczęśliwy ch latach spędzony ch samotnie, teraz tęsknie wraca my ślą do dni, kiedy by ła żoną Stephena i zajmowała się Fioną i Michaelem? Czy to z powodu faktu, iż jej sy n wreszcie zaręczy ł się ze swoją sy mpatią z czasów dzieciństwa? Jakakolwiek by ła przy czy na owego stanu, musiała sobie z nim poradzić.

Rozdział 3 I serce boleść łamie, a złamane żyje.5 Lord By ron

Leila szy bko jechała do domu i zamiast skupić się na drodze, błądziła my ślami po nieznany m oddziale szpitalny m, gdzie matka leżała przestraszona i obolała. Postanowiła, że wejdzie do mieszkania jedy nie na dwadzieścia minut, przegry zie coś, spakuje się i wy jdzie. Gdy by ty lko mogła porozmawiać z matką… Zadzwoniła w trakcie parkowania, ale przełączano ją najpierw do trzech różny ch oddziałów, by w końcu poinformować, że matka przechodzi operację. Leila wy buchła płaczem. Operacja, a żadnej z córek nie ma przy niej. Nie tak zachowują się członkowie rodziny . – Proszę podać mi swój numer – poprosił miły głos. – Będziemy panią informować o stanie zdrowia matki. – Jestem w Dublinie i już jadę do szpitala – odparła przez łzy Leila. – Proszę jechać ostrożnie. Nie chce pani chy ba skończy ć na łóżku obok matki, prawda? Leila zdoby ła się na gorzki uśmiech. – To prawda. Wówczas niewiele by m jej pomogła. Musiała uciszy ć uczucie, które podpowiadało jej, że już od dłuższego czasu tego nie robiła. A co do Susie… Nie, nie będzie o ty m wcale my ślała. Mieszkanie Leili by ło takie, jak wy marzy ła sobie wiele lat temu, gdy chodziła jeszcze do szkoły w Bridgeport. Dom Martinów by ł siedemdziesięcioletnim budy nkiem, który wy magał remontu, ale z powodu braku funduszy nigdy nie został wy remontowany . Miał zuży te linoleum, stare tapety i kanapę tak zniszczoną, że spręży na mogła niespodziewanie dźgnąć w pośladek, jeśli usiadło się na niej nieodpowiednio. Trzy kobiety sprzątały , jak mogły najlepiej, pomimo tego dom zawsze wy glądał na stary i zmęczony . Dlatego też Leila wy marzy ła sobie lokum ładnie i nowocześnie udekorowane, bez śladu stary ch mebli. Jej mieszkanie z otwartą przestrzenią, bez podziału na pokoje, znajdowało się na ostatnim piętrze czteropiętrowego budy nku. Zmieniła jego wy strój, kiedy Ty nan się wprowadził, ponieważ nie podobała mu się jej „dziewczęca” tapeta. Teraz w cały m mieszkaniu panował sty l skrajnie minimalisty czny , z dekoracjami w neutralny ch kolorach i jedną ścianą pomalowaną na ciemny

brunatnoszary kolor. Taki wy strój wy dawał się niezwy kle elegancki kilka lat temu, a dekoratorka rozpły wała się nad nim, ale teraz kojarzy ł się Leili z kostnicą. Wszy stko w jej domu by ło teraz zimne i puste. Nie chodzi o to, że Ty nan witał ją w progu, kiedy by li małżeństwem. Często wieczorami chodził posłuchać nowy ch zespołów i wracał dopiero po czwartej nad ranem. Przy najmniej mogła się spodziewać, że w końcu przy jdzie i jego ciepłe ciało wśliźnie się do łóżka obok niej. Potem zobaczy ślady jego porannej obecności, naczy nia po śniadaniu na suszarce, pralkę załadowaną, ale niewłączoną, ponieważ zapomniał wcisnąć przy cisk, śpiesząc się do wy jścia. Przy najmniej miała dowód, że w domu mieszkała inna ludzka istota. Teraz pozostała jedy nie pustka i poczucie porażki, którego doświadczała każdego dnia. Rzuciła torbę na drogą, zbudowaną z segmentów zamszową kanapę również w odcieniu grobowej szarości, która należała do ulubiony ch mebli Ty nana, zsunęła szpilki i płaszcz i pobiegła do maleńkiego aneksu kuchennego, by przy gotować szy bką przekąskę. Jeśli ma jechać do szpitala, to potrzebuje zastrzy ku energii. Szafki kuchenne by ły w kolorze ciemnoczerwony m, jej ulubiony m, z czego zdała sobie sprawę zby t późno. Zby t późno, by dekorator zdołał oży wić resztę mieszkania. Przez ostatnie pół roku Leila próbowała pozbawić je przy gnębiającego charakteru, ale wy strój by ł na ty le neutralny , że plamy rubinowy ch poduszek nie wy starczy ły , by tchnąć w nie ży cie. Nowo kupiona narzuta o grudkowatej fakturze nie pasowała do zamszowej kanapy , a czerwone świece po zapaleniu wy glądały zby t romanty cznie. Kiedy ś wreszcie zmieni wy strój, powiedziała pod nosem. Potrzebowała jedy nie czasu i pieniędzy . Znalazła w zamrażarce gotowe danie, włoży ła je do mikrofalówki i poszła się pakować. – Hej, ściano – rzuciła, przechodząc obok odróżniającej się ściany , na której widniały puste haczy ki, z który ch Ty nan zdjął swe plakaty zespołów. – Należy sz już do przeszłości. Musiałam by ć niespełna rozumu, kiedy pozwoliłam ci tu zawitać. Niemal czuję od ciebie woń maści do balsamowania zwłok. – Wpatry wała się w ścianę. Chciała na kimś odreagować swój lęk i przy gnębienie. Sama ją przemaluje. Na biało. I powiesi na niej przy jemne obrazy , które Ty nanowi zupełnie by się nie podobały . Weszła do sy pialni z duży m, sty lowy m, drewniany m łożem, groteskowo obszerny m dla jednej osoby , wrzuciła kilka ubrań do niewielkiej torby podróżnej, przebrała się w dżinsy i wy godny , ciemny sweter i upewniła się, że wzięła ładowarki do wszy stkich urządzeń elektroniczny ch. W łazience po prostu zgarnęła do torby kosmety ki z najwy ższej półki, dorzuciła szczoteczkę do

zębów i by ła spakowana. Liczy ł się czas, chciała by ć przy matce, gdy ta obudzi się po operacji. Usły szała dźwięk mikrofalówki, poszła do kuchni, wy jęła zapiekankę z tuńczy kiem i nie zawracając sobie głowy wy kładaniem jej na talerz z czarnego plastikowego opakowania, połknęła ją tam, gdzie stała, pochy lona nad zlewem. To by ła ostatnio jej ulubiona potrawa. Raczy ła się nią niemal co wieczór, odkąd skończy ła z gotowy m risotto z kurczakiem. – Py szne – powiedziała do mikrofalówki. – Dziękuję ci, kochanie. Co ja by m bez ciebie zrobiła? Pewnie by m zwariowała i zaczęła mówić do ściany . Jeszcze ty lko szklanka wody i już gasiła światła. – Nie zapomnij wy nieść śmieci – rzuciła na odchodne w stronę mikrofalówki. Nie odpowiedziała. Jak zwy kle. Jak ty lko wsiadła do samochodu, sy tuacja pogorszy ła się jeszcze bardziej, ponieważ zaczęło padać, a ruch na ulicy wcale nie malał. – No, dalej! Muszę dostać się do szpitala! – krzy knęła na sznur samochodów na zakorkowanej ulicy , którą próbowała dostać się na trasę do Waterford. Tkwiąc w korku na drodze wy jazdowej z miasta, Leila zdała sobie sprawę, jak dawno nie by ła w Bridgeport, i znów poczuła wy rzuty sumienia. Prawie od dwóch miesięcy . Pojechała tam zaraz po premierze głośnego gwiazdkowego filmu dla dzieci pod koniec listopada, a teraz by ł już sty czeń. Nie dotarła do domu na Boże Narodzenie, ponieważ pojechała z koleżanką do Pary ża. Zaraz po Nowy m Roku odby wała się w Cannes konferencja Eclipse i podobał jej się pomy sł spędzenia pierwszy ch świąt bez Ty nana na wy jeździe. Kilka dni w Pary żu, a potem pociąg do Cannes. Hotel w Marais obiecy wał wspaniałości gastronomiczne, a nawet nowoczesną siłownię, w której można luksusowo spalić kalorie, chociaż ani Leila, ani jej koleżanka nawet do niej nie zajrzały . – Mikołaj nie przy jdzie, jeśli nie będzie cię w domu – powiedział przez łzy jej sześcioletni siostrzeniec Jack, kiedy dowiedział się o jej wy jeździe. – Musisz przy jechać, ciociu Leelu, musisz! – Nie zawsze mogę – odparła, w tamty m momencie zła na Susie, że powiedziała Jackowi o jej planach. Czuła już wy starczające wy rzuty sumienia, że nie spotka się z mamą, a teraz siostra jedy nie pogorszy ła sprawę. Dlaczego Susie nie mogła wy my ślić jakiegoś kłamstewka, jak inni rodzice, na przy kład: Leila nie może przyjechać, ponieważ musi pracować nad bardzo ważnym projektem, ale przyśle ci wyjątkowo duży prezent, żeby ci to wynagrodzić. – Przy ślę ci wy jątkowo duży prezent, żeby ci to wy nagrodzić – kusiła Leila. – Nie chcę prezentu, chcę ciebie – odparł gniewnie Jack.

– Poczekaj, aż zobaczy sz, co ci przy wiozę z Pary ża… – zaczęła, ale Jack się rozłączy ł i koniec zdania wy powiedziała w próżnię. Dzieci pamiętają o obietnicach. Tak brzmiało hasło głośnego filmu gwiazdkowego promowanego przez Eclipse. Właśnie w tamty m momencie Leila zrozumiała, jak wiele kry ło się w nim prawdy . Szaleństwo w pracy po okresie świąteczny m uniemożliwiło jej wizy tę w Bridgeport, więc teraz wiozła na ty lny m siedzeniu prezenty z pary skiego sklepu z zabawkami. Oderwą Jacka od my śli o ty m, że jego ukochana babcia leży w szpitalu. To przecież w porządku, prawda? Zatrzy mała się na chwilę, by wy pić filiżankę herbaty i zadzwonić do szpitala. Powiedziano jej, że pani Martin przeby wa w sali pooperacy jnej. – Dziękuję – odparła i nagle przeszła jej ochota na herbatę. Półtorej godziny później dotarła do szpitala i skierowano ją do ośmioosobowej sali. Leila minęłaby łóżko swej matki, gdy by pielęgniarka nie powiedziała jej, że kobieta leży przy drzwiach. Drobna postać owinięta bandażami i podłączona do kroplówki, z twarzą pokry tą ciemniejący mi siniakami, wcale nie przy pominała ukochanej mamy . W ty m stanie widać by ło, jak bardzo się postarzała. Zazwy czaj złociste włosy teraz by ły całkiem siwe, jedy nie końcówki bły szczały delikatnie. Dolores Martin wy glądała na kobietę dobrze po siedemdziesiątce, a nie w wieku sześćdziesięciu trzech lat. Leila, która szczy ciła się ty m, że nigdy nie płacze, czuła, jak łzy pły ną jej po policzkach. – Z powodu siniaków jej stan wy daje się gorszy , niż jest w rzeczy wistości – wy jaśniła łagodnie pielęgniarka oddziałowa, widząc zmartwienie Leili. – Wiem, że to poważny uraz i powrót do zdrowia zajmie długi czas, ale wiele ofiar wy padków doznaje znacznie gorszy ch obrażeń, z który ch nie da się wy zdrowieć. Miała wiele szczęścia. Leila przy taknęła. Wiedziała, że pielęgniarka ma rację, jednak matka wy glądała na tak starą i delikatną. Zupełnie nie przy pominała silnej kobiety z przeszłości. To odkry cie ją zdruzgotało. Czy wy padek może tak podziałać na człowieka? – Mama nie odczuwa bólu, prawda? – zapy tała i ujęła dłoń wolną od kroplówki. Skóra by ła wiotka i szorstka w doty ku, bez śladu kremu do rąk czy zapachu perfum. Jedy nie wrażenie starości i woń sali operacy jnej. – Nie, nie czuje bólu – potwierdziła pielęgniarka. – Podajemy jej przez kroplówkę morfinę, ale niedługo stanie na nogi. Już jutro wstanie z łóżka, by przejść parę kroków. – Jutro? – Staramy się rozruszać pacjentów najszy bciej jak się da, by nie dopuścić do powstania zakrzepów – wy jaśniła pielęgniarka. – Zrobi jedy nie kilka kroków z pomocą chodzika. Potem czeka ją fizjoterapia i ćwiczenia do samodzielnego wy konania. Za ty dzień będzie pani zaskoczona,

jak dobrze mama sobie radzi. – Nie będzie przy kuta do łóżka? – Leila z trudem mogła sobie wy obrazić, że mama będzie w stanie chodzić. – Nie, wy jdzie ze szpitala za siedem, dziesięć dni, a na czas rekonwalescencji zamieszka w domu opieki, ponieważ będzie potrzebowała opieki fizjoterapeuty i regularny ch ćwiczeń. Wy raz twarzy Leili zdradzał niedowierzanie. Pielęgniarka poklepała ją ży czliwie po ramieniu. – To standardowy element procesu rekonwalescencji. Jutrzejszy dzień będzie prawdopodobnie najgorszy , jak to zwy kle by wa po operacji, ale z każdy m dniem stan mamy będzie się poprawiał. – Jest pani taka miła – wy znała ze łzami w oczach Leila. – Proszę zostawić pielęgniarkom w dy żurce swój numer telefonu. Zadzwonimy do pani, jeśli będzie pani potrzebna. – Czy mogę zostać chwilę i posiedzieć z mamą? – Oczy wiście. Leila przy sunęła krzesło do łóżka. Zanim usiadła, pochy liła się i ucałowała mamę w czoło. Zauważy ła na nim więcej zmarszczek niż podczas ostatniej wizy ty . Nawet kiedy spała, a jej twarz by ła odprężona, delikatna siateczka zdradzała wiek kobiety . Z bliska zobaczy ła również, że dłoń, do której podłączono kroplówkę, by ła mocno spuchnięta, prawdopodobnie w wy niku uderzenia podczas wy padku. Piękne niegdy ś włosy wy glądały na niemy te od wielu dni i teraz siwe loki oblepiały głowę. – Mamo – szepnęła, głaszcząc drugą dłoń. – Przepraszam, że nie by ło mnie wcześniej, ale Susie się tobą zajęła. Teraz musiała pójść z Jackiem do domu. Przy pomniała sobie rozmowę telefoniczną z siostrą i poczuła, jak wstrzy my wane łzy pły ną jej po policzkach. Tak długo opłakiwała Ty nana, że pogrążona we własny m bólu zapomniała o rodzinie. Susie by ła na nią zła, zawiodła swego siostrzeńca, a mama nie chodziła już nawet do fry zjera, by ufarbować włosy . Co się stało i dlaczego nie by ło jej przy ty m? To nieutulone uczucie towarzy szy ło Leili podczas drogi z Waterford do Bridgeport. Prowadziła samochód jak na automaty czny m pilocie i nie zwracała uwagi na zmiany , jakie zaszły w mieście, co zwy kle robiła podczas poprzednich wizy t. Od kiedy wy prowadziła się z niego na dobre, miała nadzieję, że pozostanie ono takie samo, jak za czasów jej dzieciństwa. Ty nan śmiał się z tego. – Jesteś jak długoletnia emigrantka, która my śli, że wszy scy w Irlandii zatrzy mali się w klimacie z lat czterdziesty ch, chodzą na wiejskie potańcówki i patrzą na duże samochody jak na statki kosmiczne. Wszy stko w końcu się zmienia, kochanie, nawet w mieście, w który m dorastałaś. Ponieważ Ty nan robił, co mógł, by nie odwiedzić rodzinnego domu, chociaż znajdował się

w Dublinie i jego matka nadal w nim mieszkała, Leilę kusiło, by mu powiedzieć, że najwy raźniej on wie wszy stko o zmianach, a ona nic. – Zmiany są dobre, Leila. Pogódź się z ty m. Oczy wiście, miał rację. Przy pomniała sobie o ty m, gdy dowiedziała się o ostatnich wy darzeniach i próbowała się z nimi pogodzić. Tak jak supermarket, który teraz rozciągał się na polach, gdzie ona i Katy razem z całą klasą chodziły na wy cieczki przy rodnicze, uwielbiane przez wszy stkich uczniów, ponieważ by ły okazją do ucieczki od siedzenia w szkolny ch ławkach. Nie by ło też drzew, na który ch robili odry sy kory , śmiejąc się i rozmawiając. Przy najmniej pierwszy widok miasta, pojawiający się przy wjeździe na cy pel, pozostał niezmieniony . Nadal dominowały w nim dwa mosty , jeden piękny , edwardiański, a drugi nowoczesny , wspornikowa budowla z jedny m stalowy m filarem sięgający m w niebo i wy stający mi z niego naprężony mi stalowy mi linami, podtrzy mujący mi całą konstrukcję. Leila sobie przy pomniała, jak razem z Susie i mamą śmiały się z kłótni pomiędzy trady cjonalistami i lobby wikingów w kwestii nazw mostów. W pewny m momencie nawet ojciec śmiał się razem z nimi, ale wy dawało się to tak odległy m wspomnieniem, że ledwie je pamiętała. Tata długo chorował, a mama trzy mała rodzinę razem. Potem Leila odeszła i wszy stko się zmieniło. Jechała wzdłuż rzeki, mijała stare magazy ny kamieniarskie i spichlerze z czasów, gdy Bridgeport by ło miastem ry backim i handlowy m. Zauważy ła, że większość z nich została przekształcona w nowoczesne mieszkania i sklepy . Po drugiej stronie Starego Mostu wszy stko wy glądało dokładnie tak, jak zapamiętała: szereg pomalowany ch na złoto dziewiętnastowieczny ch domów wy chodzący ch na rzekę, a za nimi połowa miasta usy tuowana na wzgórzu, strome ulice wiodące do katedry oraz jej dziedzińca, cichego placu zajmowanego przez bogatszy ch mieszkańców, takich jak lekarze i prawnicy . Dom Martinów znajdował się wy żej, pokonała więc kolejne metry wzniesienia i w końcu skręciła w lewo w małą uliczkę, wzdłuż której stały głównie wiejskie domki z lat dwudziesty ch dwudziestego wieku. Przeszła każdy centy metr Poppy Lane ty siące razy , idąc do szkoły , wracając z niej, w drodze na przy stanek autobusowy do Waterford z Katy i Susie, zmierzając do pracy w restauracji fast food, gdzie pozwolono jej pracować na dogodne zmiany , żeby mogła studiować i zarabiać, a później w drodze na pociąg do Dublina, gdzie chodziła do college’u i skąd odlaty wała, by poznawać świat. Wieczorem z wy godnego samochodu ulica wy dała jej się starsza i bardziej zaniedbana, niż pamiętała. Miała jednak poczucie, jakby wracała do przeszłości. Numer piętnaście znajdował się w połowie ulicy . Z miejsca pod latarnią, w który m zaparkowała, ogród przed domem wy glądał na mniej zadbany niż niegdy ś.

Wy tłumaczy ła sobie, że takie wrażenie sprawiał jedy nie w nocy , i ruszy ła alejką, szukając w kieszeni kluczy . Zapaliła światło w kory tarzu, postawiła torbę, zamknęła drzwi i rozejrzała się dookoła. Po jej wy prowadzce dom w końcu został odnowiony i starą wzorzy stą tapetę zastąpiła nowa, kwiecista, która podobała się mamie. Podczas ostatniej wizy ty Leili wnętrze wy glądało ładnie i schludnie, a wszędzie dookoła w doniczkach stały ukochane kwiaty mamy , paprocie, orchidee i zielistki z odnóżkami zwisający mi niebezpiecznie na pędach. Weszła do salonu, gdzie naprzeciw siebie znajdowały się dwie podwójne kanapy , i zobaczy ła, że rośliny nadal by ły na swoich miejscach, teraz jednak zaniedbane. Zwiędłe liście zwisały bezwładnie z wy schniętej ziemi. Wszy stko pokry te by ło warstewką kurzu. Wy ciągnęła rękę i przetarła dłonią półkę nad kominkiem, zdejmując z niej kolejne jego pokłady . Wy czuła również nieświeży zapach. Czy żby zepsuty kurczak? Poszła do kuchni, gdzie zapach by ł intensy wniejszy . Otworzy ła lodówkę i znalazła jego źródło. Szy bko zamknęła drzwiczki i rozejrzała się wokół. Kuchni daleko by ło do czy stości. Wy glądała na zaniedbaną, co nie by ło w sty lu jej matki. Nawet kiedy w domu królowała stara tapeta i wy kładzina nadające się do muzeum, lśnił on czy stością. A teraz… Leila spojrzała na podłogę. Najwy raźniej już dawno nie widziała mopa. Pomy ślała o matce, która na kolanach szorowała szczotką stare linoleum. – To jedy ny sposób, by porządnie je wy czy ścić – mawiała. Co się stało, że mama tak się zmieniła? Telefon domowy Grace zadzwonił głośno i zaskoczy ł ją, gdy już wy łączała światło w salonie. – Mamo, tu Fiona. Wiem, że jest późno, ale pomy ślałam, że zadzwonię na chwilę. Czy Michael się odzy wał? Grace wtajemniczy ła córkę w swoją teorię na temat zaręczy n Katy i Michaela. – Nie, nie odzy wał się – westchnęła i poszła do kuchni z przenośny m aparatem przy uchu. Nagle poczuła się tak zmęczona, że by ła w stanie jedy nie wstawić wodę, zaparzy ć filiżankę ziołowej herbaty i wy pić ją w łóżku. Minęła dopiero dziewiąta, ale Grace miała za sobą pracowity dzień. – Wracają jutro, więc albo się oświadczy ł, a ona odmówiła, albo się nie oświadczy ł. – Mamo, przestań wariować! – powstrzy mała ją Fiona. – To, że Katy odmówiła Michaelowi, jest tak prawdopodobne, jak moje zwy cięstwo w konkursie Miss Świata. Chociaż nie chciał się do tego przy znać, wiesz równie dobrze jak ja, że przy wiózł ją do Pary ża właśnie po to, by poprosić ją o rękę. Są jak zakochani nastolatkowie. Gdy by m nie uwielbiała ich obojga, ich trzy manie się za ręce i mizianie przy prawiałoby mnie o mdłości. Wy glądają jak iskające się szy mpansy ! Poza ty m już są małżeństwem, przy najmniej w moim odczuciu – dodała. – Według moich kry teriów

mieszkanie razem od pięciu lat kwalifikuje ich do tego. Grace się zaśmiała. Fiona zawsze potrafiła ją rozśmieszy ć, nawet podczas trudny ch dni po separacji, kiedy Grace się zastanawiała, czy by ła kompletnie stuknięta, zgadzając się ze Stephenem, iż ich małżeństwo jest skończone, ponieważ nie są w stanie ży ć oddzielnie, on w Dublinie, a ona z dziećmi w Bridgeport. Fiona pracowała jako programistka w nowoczesnej firmie komputerowej w Dublinie i dy sponowała nieskończony m zapasem by stry ch kolegów, który ch przy prowadzała na imprezy rodzinne. Jako zaniepokojona matka Grace pragnęła, by córka znalazła jednego mężczy znę, z który m mogłaby się związać, ale starała się z ty m nie zdradzać. Tego wieczoru by ła jednak zby t zmęczona, by utrzy mać swoją ciekawość na wodzy . – A ty znalazłaś już kogoś, kogo chciałaby ś poiskać? – zapy tała. Miała nadzieję, że w py taniu nie dało się wy czuć zaniepokojenia, iż jej córka jest sama w wieku dwudziestu siedmiu lat. W jej wieku Grace by ła mężatką z jedny m dzieckiem i w ciąży z Fioną. Fiona jak zwy kle zby ła py tanie śmiechem. – Jestem wy bredna – poinformowała matkę. – I nie, to nie z powodu waszego rozwodu. By łaby m taka nawet, gdy by ście z tatą nadal by li szczęśliwy m małżeństwem. – Nie bądź wy bredna zby t długo, kochanie – poradziła Grace, wdzięczna, iż córka się nie obraziła. Czasami się iry towała, że matka porusza najwy raźniej drażliwy temat. – Nie chcę się wtrącać, skarbie, ale chciałaby m, żeby ś by ła szczęśliwa w związku z kimś szczególny m… – Mamo! I kto to mówi? Mieszkasz sama i nie by łaś na randce, odkąd niebieska kredka do oczu by ła jeszcze w modzie. To kompletna hipokry zja. – Chodziłam na randki, dobrze o ty m wiesz – odparła Grace i przy pomniała sobie garstkę mężczy zn, z który mi spotkała się przelotnie w ciągu miniony ch lat. Ciekawe, jak przy zwy czajona do jednego mężczy zny porówny wała każdego innego do jego wzoru. Żaden z nich nigdy nie zdołał mu dorównać. Minęły już trzy lata, odkąd by ła na ostatniej randce, i w głębi duszy czuła, że może by ć w ty m cień tchórzostwa, chociaż nikomu by się do tego nie przy znała. – Poza ty m podobno niebieska kredka znów jest w modzie, jak twierdzą pewne odważne panie z pokoju nauczy cielskiego – dodała. – Randkowanie też znów jest modne – przy pomniała jej słodko Fiona. – Dlaczego nie miałaby ś spróbować, mamo? Czemu nie zarejestrujesz się na jedny m z portali randkowy ch i nie poszukasz kogoś? Fakt, że ty i tata się rozstaliście, nie oznacza, że nie możesz znaleźć prawdziwej miłości. Tata ma Julię. Prawdziwa miłość jest możliwa nie ty lko raz w ży ciu. Czy żby w głosie Fiony zabrzmiała nuta melancholii, czy też Grace się przesły szała? Poczucie winy , którego czasem doświadczała, teraz całkiem ją zalało. – Może Michael poprosi Katy o rękę dzisiaj przy kolacji? – Fiona pły nnie zmieniła temat

i Grace wiedziała, że to jej wina. Nie powinna wty kać nosa w nie swoje sprawy . Nie można zmusić nikogo, żeby się zakochał. Albo powstrzy mać, kiedy zaczy na się odkochiwać. Grace wy łączy ła wszy stkie światła, włącznie z podrabianą lampą Tiffany ’ego, której Stephen nie cierpiał, i przy niosła sobie do łóżka filiżankę herbaty . Uwielbiała swój domek. Różnił się znacznie od czteropokojowego domu, który dzieliła z mężem. On skłaniał się ku nowoczesny m aranżacjom, niety powy m lampom ze szkła akry lowego, szklany m ścianom i wielkim płótnom współczesny ch arty stów, podczas gdy Grace wolała duże, wy godne kanapy stojące przed kominkiem, a w sy pialni tapety w sty lu toile de jouy6 oraz łóżko pokry te puszy sty mi poduszkami, przy strojony mi wstążkami. Teraz miała to, co chciała, pomy ślała gorzko, niosąc filiżankę herbaty i telefon do sy pialni. Dom by ł przy czółkiem piękna, ale nie miała z kim go dzielić, z wy jątkiem pana my jącego okna, który wpadał co kilka miesięcy i uważnie się rozglądał. – Ma pani na górze ładny pokój, pani Rhattigan – powiedział pewnego razu. – Dziękuję, Jimmy – odparła krótko, próbując uniknąć dalszej rozmowy . Nie twierdziła wcale, że przy ciąga mężczy zn jak magnes, ale w ciągu kilku lat zdąży ła się zorientować, że kiedy kobieta jest rozwódką, najdziwniejsi mężczy źni uznają, że desperacko szuka uczucia, i rzucają się na nią. Zawsze głęboko się obrażali, a nawet zachowy wali niegrzecznie, kiedy Grace dy skretnie ich odrzucała. – Pomy ślałem, że mojej żonie bardzo podobałaby się taka tapeta – konty nuował Jimmy . – Zbliżają się jej urodziny i mógłby m zrobić jej niespodziankę i odnowić sy pialnię. Co to za wzór? Nigdy go wcześniej nie widziałem. – Zapiszę ci nazwę – odparła z ulgą Grace. Leżała w łóżku i przy pominała sobie zdarzenia minionego dnia, a potem zapisała w dzienniku wdzięczności: Dwójka dzieci. Miły telefon od organizacji na rzecz walki ze stwardnieniem rozsiany m z podziękowaniem za imprezę dobroczy nną z udziałem dzieci, zorganizowaną w zeszły m miesiącu. Jeży nowy dżem domowej roboty , który Hektor, nauczy ciel od zajęć z retory ki, przy niósł do pokoju nauczy cielskiego i rozdał każdemu w prezencie, ponieważ rozchorował się przed Boży m Narodzeniem i dopiero wrócił do pracy . Zatrzy mała się. Coś jeszcze? Martwiła się o Michaela i Katy , o siedemnastoletnią Ruby Morrison, o sprawienie przy krości Fionie swoim py taniem o mężczy zn w jej ży ciu. Ta obawa by ła dokuczliwa i niepokojąca, schowana w zakamarkach mózgu i gotowa wy pełznąć na powierzchnię w chwilach słabości.

Dlaczego taka piękna dziewczy na jak Fiona nie miała stałego chłopaka? Podobnie jak Grace by ła szczupła i ciemnowłosa i chociaż Grace nie miała w sobie krzty próżności, wiedziała, że jest atrakcy jna. Fiona miała owalną twarz, duże, inteligentne, piwne oczy i pięknie układające się jedwabiste włosy w kolorze poły skującego mahoniu. By ła zabawna, podobnie jak Grace interesowała się inny mi, ciekawie się z nią rozmawiało. Dlaczego nikt jej jeszcze nie usidlił? To nie miało sensu. Co do sugestii Fiony doty czącej portali randkowy ch, to by ło wariactwo. Grace czuła się szczęśliwa. Może dom wy dawał się jej nieco opuszczony , gdy wracała do niego w zimowe wieczory , ale czy ż samotne kobiety nie by ły najszy bciej rosnącą grupą społeczną w zachodnim świecie? Spojrzała bezradnie na dziennik wdzięczności. Musiała zapisać pięć rzeczy . Pięć. Miała tak wiele szczęścia, posiadała rodzinę, przy jaciół, pracę, którą uwielbiała, i emery turę. Nie martwiła się o każdy grosz ani ilość kromek chleba w bochenku jak niektóre matki dotknięte falą zwolnień z powodu recesji. W porównaniu z nimi miała za co by ć wdzięczna. Wreszcie się poddała i napisała: Nadal mam pracę, dom i wy starczającą ilość pieniędzy , by zapłacić rachunki. Jimmy czy szczący okna nie podkochuje się we mnie skry cie, co odebrałam z wielką ulgą. Nie są to idealne rzeczy do zapisania na liście wdzięczności, ale wy starczą.

Rozdział 4 Coś starego, coś nowego, coś pożyczonego i coś niebieskiego. Anonim

Katy Desmond słuchała radia po cichu, kiedy wracali z Michaelem z lotniska. Potrafił spać wszędzie, a że by ł zmęczony w samolocie, zgodziła się poprowadzić samochód. Lubiła prowadzić i by ła w ty m świetna. Przy znał to nawet jej ojciec, niezwy kle kry ty cznie nastawiony do większości kierowców. Najbardziej cieszy ł ją fakt, że wy chodziła za mężczy znę, który nie czuł się zagrożony , kiedy siadała za kierownicą. Nigdy nie widziała, żeby matka wiozła gdzieś ojca. Nawet wówczas, gdy wy pił kilka kieliszków, a Birdie ani jednego, Howard Desmond koniecznie musiał prowadzić. Ty czy ło się to zarówno samochodu, jak i ży cia. By ł przedsiębiorcą o doty ku Midasa. Wy łącznie dzięki niemu firma Bridgeport Woolen Mills znana by ła na cały m świecie i jak poinformowała ją matka, potrzebował teraz trzech telefonów, by trzy mać wszy stko pod kontrolą. Katy wiedziała, że by ła jedną z niewielu osób, który m ojciec ulegał, ale wy nikało to z szalonej miłości. Nigdy nie by łaby w stanie pracować w firmie razem z nim, gdy by rozkazy wał jej tak, jak wszy stkim inny m. Kłócili się czasem zaciekle w biurze, podczas gdy reszta pracowników przy klejona do ściany słuchała z podziwem, jak Katy sprzecza się z szefem. Często też wy gry wała te spory . Wy jaśniła kiedy ś swojej przy jaciółce Leili: – Tata potrzebuje kogoś, kto mu się postawi, i kiedy zobaczy odmienny punkt widzenia… – …w końcu – droczy ła się z nią Leila. – W końcu – zgodziła się Katy . – Ale on lubi innowacy jne pomy sły . – Wiedziała, iż to zamiłowanie do nowoczesny ch koncepcji wy nika z faktu, iż jest jego córką, ale mimo wszy stko ktoś musiał mu się postawić. Ubolewała nad ty m, że jej matka tego nie zrobiła. Większość ludzi go podziwiała. Kiedy by ły dziećmi, Susie, starsza siostra Leili, uważała, że to niezwy kłe, iż Katy jest w stanie poprosić potężnego i władczego Howarda o dosłownie cokolwiek i on to dla niej zrobi. Susie, przy zwy czajona do uży wany ch rzeczy , nie rozumiała, dlaczego Katy nie prosi o ogromne prezenty na urodziny , skoro jej ojciec z radością kupiłby jej cały świat. – Mogłaby ś mieć kucy ka, gdy by ś o niego poprosiła – powiedziała Susie podczas dwunasty ch

urodzin Katy , kiedy ta dostała nowy rower. Dwa lata starsza Susie uwielbiała konie i rozpaczliwie pragnęła mieć kucy ka, ale w domu jej i Leili nie by ło pieniędzy na takie wy datki. Ich ojciec by ł inwalidą cierpiący m na poważne schorzenie pleców, z powodu którego spędzał większość czasu w łóżku. Ich matka musiała zarabiać na utrzy manie rodziny i w domu się nie przelewało. Poza ty m Katy wiedziała, że nawet gdy by rodzina Susie miała pieniądze na kucy ka, dziewczy nki nie miały by czasu, by na nim jeździć, ponieważ obie pomagały matce w opiece nad ojcem. – Nie chcę kucy ka – oznajmiła Katy . Ponieważ córeczka tatusia musiała mieć wszy stko, co najlepsze, a kucy k figurował na jego liście rzeczy , które dziewczy nki powinny mieć, Katy dostała kucy ka w pełnej liberii na kolejne urodziny . Niestety , wkrótce się okazało, że ukochany kasztanek, na który m jeździła przez pół roku, wcale się jej nie słuchał i kiedy się wy straszy ł, postanowił popędzić wokół padoku. – Powinnaś wsiąść z powrotem na konia – stwierdził gniewnie ojciec, kiedy oznajmiła, że skończy ła z jeździectwem. – Zrobiłam to – odparła z zapałem Katy . Ani trochę się nie bała. – Chciałaby m jednak spróbować czegoś innego. Ty możesz na nim jeździć, jeśli chcesz. W końcu kucy ki zostały zastąpione przez samochody i naturalnie, kiedy Katy mogła ubiegać się o prawo jazdy , dostała nowiutkiego mini coopera z bły szczącą, skórzaną tapicerką. – Gdy by ś nie by ła moją przy jaciółką, nienawidziłaby m cię, ponieważ dostajesz wszystko – westchnęła Susie podczas pierwszej przejażdżki, kiedy Katy obwiozła je po Bridgeport z zawrotną prędkością dwudziestu czterech kilometrów na godzinę. – Teraz możemy jeździć wszędzie i nie musimy czekać na autobus – ucieszy ła się Leila. – Ani prosić, by ktoś nas podrzucił – dodała Susie, która jeszcze nie potrafiła prowadzić, ponieważ nie miała pieniędzy na kurs, a matka nie miała czasu, by ją uczy ć. – Tak, nie musimy prosić o podwózkę – zgodziła się Leila, siedząca na fotelu pasażera. Zerknęła szy bko na Katy . Jej i Susie prakty cznie nikt nigdzie nie podwoził. Mama by ła zajęta opieką nad ojcem, więc nie zawracały jej głowy takimi sprawami, a poza ty m samochód rodzinny by ł tak stary , że po dodatkowy ch przejażdżkach mógłby się rozsy pać. Trzy mała go w jedny m kawałku jedy nie mieszanka rdzy , farby w spray u i modlitw matki. Wszy stkim podróżom towarzy szy ła my śl, że w każdy m momencie samochód może się zakrztusić, stanąć na środku drogi i nigdy więcej nie ruszy ć. – To przy goda – mawiała radośnie matka, kiedy wiozła ich trójkę. – Lubię przy gody – odpowiadała Katy , lojalna wobec przy jaciółek. Katy wiedziała, że ma szczęście. Spojrzała na Michaela, który drzemał spokojnie na siedzeniu pasażera. Dorastała w dostatku i brak pieniędzy nigdy nie stanowił dla jej rodziny problemu.

Desmondowie wy mieniali samochody co dwa lata. Tata nigdy nie pozwoliłby na to, by ktoś z rodziny jeździł stary m gratem jak samochód Martinów. Michael poruszy ł się we śnie. – Jesteśmy już na miejscu? – zapy tał, a Katy się zaśmiała. – Nie, śpij dalej, kochanie. Birdie Desmond, żona wielkiego, chary zmaty cznego Howarda Desmonda i matka Katy , szukała swojego telefonu. Chciała wy słać do córki i Michaela wiadomość Mam nadzieję, że dobrze się bawiliście w Paryżu, chociaż nie by ła pewna, o której mieli wy lądować. Czy przy laty wali z samego rana, czy nadal by li na lotnisku w Pary żu? Niska, drobna kobieta o długich, siwy ch włosach na pierwszy rzut oka wy glądała na wiek pomiędzy sześćdziesiąt a osiemdziesiąt lat. W rzeczy wistości za chwilę miała obchodzić swe sześćdziesiąte urodziny . Przy jaciele ubolewali, że nie dba o siebie. Nie robiła nic, by ukry ć ślady spustoszenia, jakie ży cie siało w jej wy glądzie, czy chodziło o skórę wy suszoną od wiatru w wy niku wielu godzin spędzany ch w ogrodzie, czy też skutki znoszenia silnej jak podmuchy wichury osobowości Howarda i by cia na każde jego zawołanie. Birdie najwy raźniej nie przejmowała się takimi sprawami, ale znajomi uznali, że mimo tego jest szczęśliwa. Nieprawdaż? Birdie znalazła amery kański telefon Howarda na parapecie w jego gabinecie. Jako szef stale rozwijającej się firmy posługiwał się trzema telefonami, jedny m do kontaktów na terenie Europy , drugim do rozmów z klientami z Azji i Australii i trzecim do komunikacji ze Stanami Zjednoczony mi. Zawsze zostawiał je pod poduszkami na fotelu, po wy piciu szklaneczki szkockiej przed kolacją, a potem o nich zapominał. Miał przecież ty le spraw na głowie i Birdie to rozumiała. W porównaniu z nim ona sama miała ich niewiele. – Chciałby m móc siedzieć cały dzień w domu i odpoczy wać – mawiał Howard, kiedy ze szklaneczką whisky w dłoni, rozkoszując się zapachem przy rządzanej kolacji, kładł stopy na niskim stoliku w gabinecie i wy glądał przez okno na pięknie utrzy many ogród. Birdie, która niemal samodzielnie dbała o ogród, sprzątała dom z pomocą młodej Morag z wioski, wy prowadzała ukochanego psa Thumpera, godzinami stała z puszką, zbierając datki dla kilku potrzebujący ch organizacji chary taty wny ch, robiła zakupy i gotowała kolacje dla Howarda, nie odpowiadała na to ani słowem. Howard miał wielki talent do interesów i to dzięki niemu mieszkali w tak piękny m domu, przy pominała sobie. Pomy śleć ty lko o ty ch wszy stkich ludziach, którzy nie mają nic, stracili pracę i muszą dzielić każdą kromkę chleba, żeby wy ży wić rodzinę. Znała dobrze ich sy tuację dzięki pracy dla organizacji dobroczy nny ch. Nie, ona miała bardzo wiele i by ła za to wdzięczna.

Mieszkali z Howardem w przestronny m, stary m, ale doskonale odnowiony m dworku Viney ard Manor, otoczony m pięcioakrowy m ogrodem, gdzie Birdie spędzała dużo czasu. Mieszkanie w tak wielkim domu by ło kłopotliwe, ponieważ wiele rzeczy ginęło, tak jak telefon, kiedy chciała napisać do Katy . Często rankiem traciła mnóstwo czasu, dzwoniąc z telefonu domowego na komórkę, by ją znaleźć. Wy ciszała aparat na noc, dlatego zmuszona by ła rano nasłuchiwać brzęczenia wibrującego aparatu. Znalazła go w końcu w porcelanowej misie z kluczami przy drzwiach. – Przy wiążę cię na sznurku ogrodowy m – wy mamrotała do telefonu i sprawdziła wiadomości. Znalazła SMS-a od Katy i z radością go otworzy ła. Mamo, zadzwoń do mnie, jak dostaniesz tę wiadomość. Właśnie wróciliśmy z Paryża. Mam dobre wieści! Birdie naty chmiast pomy ślała o zaręczy nach. O co innego mogło chodzić? Michael za wszelką cenę chciał zabrać Katy do Pary ża na trzy nastą rocznicę ich związku. Pomimo iż ich młodzieńcza miłość zaczęła się niewinnie w szkole podstawowej, Howard dopilnował, by zaczęli się oficjalnie spoty kać dopiero po skończeniu szesnastu lat. Zadzwoniła do córki, a serce biło jej z podniecenia. – Katy , kochanie, jak się masz? Co to za dobra wiadomość? – zapy tała, jak ty lko uzy skała połączenie. Jednak to nie Katy odebrała telefon, ty lko Michael. – Birdie! – przy witał się przy jaźnie. – Katy bierze pry sznic. Wy laty waliśmy tak wcześnie rano, że miała ty lko pięć minut na toaletę w hotelu. Zaraz ją poproszę. – Wszy stko u was w porządku, prawda? – zapy tała Birdie, a słowa wy szły z jej ust, zanim zdołała je powstrzy mać. – Przepraszam, wiem, że Katy napisała, że macie dobre wieści, ale po prostu się martwię… – Tak, Birdie – uspokoił ją Michael. – Obiecuję, że zawsze będę się o nią troszczy ł. – Wiem, dziękuję – odparła i poczuła się głupio. Skąd brał się ten lęk, ta ciągła obawa, że zdarzy się coś złego? Jej bracia nie martwili się tak, chociaż by li oczkiem w głowie ojca, w odróżnieniu od cichej i nieśmiałej Birdie. – Przestań by ć taką szarą my szką, Birdie! – warczał z iry tacją, co oczy wiście miało odwrotny skutek. – Źle spałam w nocy , Michaelu – skłamała, by ukry ć swe niemądre zachowanie. Takie właśnie by ło: niemądre. Nie otrzy mała odpowiedzi. Dochodziły do niej stłumione głosy , jakby Michael zakry ł słuchawkę dłonią i mówił coś do Katy pod pry sznicem. Usły szała szum wody , który po chwili ustał.

– Mamo – przy witała się Katy . – Przełączę cię na głośnik. Michael i ja chcemy ci o czy mś powiedzieć. Birdie usiadła na najniższy m stopniu schodów w holu. Golden retriever Thumper podszedł, by go pogłaskała. Przy sunął się do niej szerokim zadem i spojrzał błagalnie w ty ł. Pogłaszcz mnie, pogłaszcz. – Zaręczy liśmy się! Michael poprosił mnie o rękę… – …a ona powiedziała „tak”! – A co innego miałam powiedzieć? – zaśmiała się Katy . – Że chcesz poczekać na lepszą propozy cję! – zażartował Michael. – Nie ma lepszej propozy cji, prawda, mamo? – zapy tała Katy . – Kochanie, tak bardzo się cieszę. Gratuluję ci, wam obojgu – powiedziała przez łzy Birdie. – To dobry człowiek. – Uważaj, on cię sły szy – zażartowała Katy . – Wiem i nadal jest dobry m człowiekiem, najlepszy m – oznajmiła córce. – To nie jest dobra wiadomość, to jest wspaniała wiadomość. Ustaliliście już datę ślubu? – Cóż… – zaczęła powoli Katy . – Chcemy pobrać się niedługo, nie czekać trzy lata. My ślałam o czerwcu, kiedy wy padają moje urodziny . Wiem, że to już za pięć miesięcy , ale damy radę wszy stko zorganizować, a potem… – zrobiła pauzę i oznajmiła: – Chcemy zrobić sobie roczną przerwę na podróżowanie. Ruszy ć w świat z plecakami i pozwiedzać, zanim na dobre się ustatkujemy . – Och – odparła Birdie i poczuła, jak zalewa ją kolejna fala niepokoju. Serce zatrzepotało jej w piersi, gorączkowe drżenie z powodu autenty cznego lęku. Młody m ludziom w podróży przy trafiają się okropne rzeczy . – Damy sobie radę, mamo. Będziemy całkowicie bezpieczni. Przecież Michael będzie przy mnie. Jest silny jak tur, więc nikt nas nie skrzy wdzi. Będę cały czas pisać SMS-y i maile – dodała łagodnie Katy . – Obiecuję. Wiem, że się martwisz. – Oczy wiście, wszy stko będzie w porządku – zgodziła się Birdie. Trzy mała drżącą dłoń na sercu, jakby w ten sposób mogła złagodzić jego oszalałe bicie. – Żałuję, że sama nie podróżowałam – dodała dzielnie. Gdy by ty lko by ła na ty le odważna. – Chcemy cię prosić o przy sługę, Birdie – poinformował Michael. – Katy chciałaby urządzić wesele w waszy m dworku. Wiem, że to duża prośba, ale… – Żadny ch „ale”! – powstrzy mała go Birdie, próbując wy rzucić z głowy pojawiające się obawy . Ślub, na ty m się skoncentruje. – To będzie dla nas przy jemność. Ojciec nie posiada się z radości. Z pewnością dobuduje specjalne skrzy dło domu! Birdie i jej córka zaśmiały się i wy obraziły sobie Howarda biegającego po domu i drepczącą

za nim świtę asy stentów próbujący ch zapisać każdy jego rozkaz na swy ch tabletach i laptopach. Michael stał w łazience obok owiniętej w ręcznik Katy . Uśmiechnął się, ale nie zaśmiał. Podejrzewał, że w oczach Howarda nawet Pałac Elizejski nie będzie wy starczająco eleganckim miejscem na ślub Katy . Michael Rhattigan od dawna przy puszczał również, że on sam jako skromny wy kładowca akademicki nie zasługiwał na Katy . – Dopiero wróciliśmy do Waterford – wy jaśnił. – Pomy śleliśmy , że zaprosimy ciebie, Howarda i moją mamę na kolację w piątkowy wieczór. Zadzwonię do ojca, ale nie wiem, czy uda mu się przy jechać, jeśli dostanie informację z tak krótkim wy przedzeniem. – Będzie z nami duchem – odpowiedziała ży czliwie Birdie. – Nie mogę się doczekać. Michaelu, czy twoja mama też się cieszy ? – Tobie pierwszej powiedzieliśmy , mamo – wy jaśniła Katy . – Grace nie będzie miała nam tego za złe, wiesz o ty m. Teraz do niej zadzwonimy , a potem poinformuję tatę. – Mnie pierwszej powiedzieliście? – Birdie chwy ciła się mocniej solidnego ciała Thumpera. – To cudowne z waszej strony , dziękuję. – Kocham cię, mamo – wy szeptała Katy do słuchawki. Telefon Grace zawibrował dy skretnie na biurku. Zignorowała go, chociaż widziała, że na wy świetlaczu pojawił się numer sy na. Poczuła dreszcz emocji. On i Katy musieli się zaręczy ć, ponieważ Michael rzadko dzwonił do niej w godzinach pracy . Dobrze wiedział, że lepiej tego nie robić. Nawet odbieranie telefonów podczas przerwy na lunch by ło ry zy kowne. Pozostawione bez nadzoru, nieposłuszne zastępy szóstoklasistów prawdopodobnie wpadły by na pomy sł grupowej ucieczki do zabronionego parku tuż obok podwórka szkolnego, by pobawić się w otoczeniu puszek po piwie pozostawiony ch przez starsze pokolenie. Wy raz drobnokościstej twarzy Grace nie zdradził żadnej z ty ch my śli, kiedy siedziała przy biurku na wprost pary rodziców. – Wielka szkoda, że nie grasz w pokera, Grace – wzdy chała często jej przy jaciółka Nora. – Z tak kamienną twarzą rozniosłaby ś wszy stkich na cztery wiatry . – Grałam kiedy ś w rozbieranego pokera – zażartowała Grace, na co Nora zaśmiała się w głos. – Naprawdę? – Czy dy rektorzy szkół zwy kle przy znają się do takich zabaw? – zapy tała Grace. – Sły szałam o znacznie gorszy ch – odparła Nora. – Party jka rozbieranego pokera to bedłka, kochana. Założę się, że udało ci się pozostać w ubraniu. – Chciałaby ś wiedzieć – odparła z uśmiechem Grace i postukała się palcem w skrzy dełko nosa. – Ciaran jest w domu taki grzeczny – konty nuowała matka siedząca teraz naprzeciw Grace.

Próbowała ją przekonać, że wszelkie posądzenia sy na o terrory zowanie inny ch dzieci muszą by ć pomy łką. – Nie widziałam, żeby kogokolwiek krzy wdził, a ty , Kev? Kev siedział z muskularny mi rękami założony mi na piersi i patrzy ł wilkiem na Grace. Postanowiła, że nadszedł czas, by położy ć kres tej zmierzającej donikąd rozmowie z rodzicami, którzy nie słuchali tego, co do nich mówi. – W ty m semestrze Ciaran skrzy wdził pięcioro dzieci, poczy nając od popy chania, kopania, a kończąc na wczorajszy m, kulminacy jny m incy dencie na podwórku, kiedy pogry zł kolegę. Gry zienie nie jest ty powy m zachowaniem ośmiolatków. Zdarza się, owszem, u młodszy ch dzieci, ale nie w drugiej klasie. To jest bardzo poważna sy tuacja. Dziecko, które skrzy wdził Ciaran, doznało poważny ch obrażeń i jest mocno zaniepokojone. Świadkami zajścia by ło pięć osób, w ty m nauczy cielka, panna Lennon. Ogródkowa rada rodzicielska przechadzała się właśnie po podwórku szkolny m i omawiała projekt rabatek. Kev opuścił ręce i wy prostował się. Świadkowie wszy stko zmieniali. – Ciaran najwy raźniej się nie nauczy ł, że nie wolno bić ani gry źć inny ch ludzi, szczególnie mniejszy ch. Dziecko, które zaatakował wczoraj, jest mniejsze i młodsze – dodała poważnie Grace. Kto wie, czy cokolwiek z jej wy powiedzi trafi do głowy ojca Ciarana, ale musiała spróbować. To nie wina chłopca, że nikt go nie nauczy ł, jak ma się zachowy wać. Prawdopodobnie powielał jedy nie to, co widział w domu. – Omówiłam tę sprawę z radą pedagogiczną i zdecy dowaliśmy , że musimy zawiesić Ciarana w prawach ucznia na ty dzień – konty nuowała Grace. – Jeśli mogliby państwo mnie zostawić i zabrać ze sobą sy na, będę wdzięczna. Tu jest egzemplarz obowiązujący ch w szkole zasad przeciwko przemocy , który dawałam już państwu wcześniej czterokrotnie. Zamilkła na chwilę. Czy warto informować rodziców, że rada rozważała wy dalenie ich sy na ze szkoły , co nie miało jeszcze miejsca za jej kadencji? Raczej nie. Mogła mieć ty lko nadzieję, że rodzina zda sobie sprawę z powagi sy tuacji. Przy kolejny m zdaniu wstała, otworzy ła drzwi na kory tarz i pożegnała rodziców. Poczuła ulgę. Dzień zaczął się tak pracowicie, że nie miała do tej pory choćby chwili dla siebie, by zastanawiać się nad wy jazdem Michaela i Katy do Pary ża albo rozważy ć, co powinna zrobić w sprawie Ruby Morrison. Źle spała, śniąc na przemian o sy nu, córce i małej Ruby , aż w końcu obudziła się o wpół do piątej ze świadomością, że już nie zaśnie. By zniwelować skutki ciężkiej nocy , cały ranek piła kawę, co uniemożliwi jej zaśnięcie kolejnego wieczoru. Szy bko napisała maila do rady pedagogicznej, w który m poinformowała o szczegółach

spotkania z rodzicami Ciarana, a następnie zadzwoniła do sekretarki, Mary . – Mary , nie łącz żadny ch telefonów przez najbliższe dziesięć minut – poprosiła. – Jasne – odparła Mary . – Czy mam wy wiesić na drzwiach gabinetu karteczkę „Nie przeszkadzać”? Gabinet Grace by ł dostępny dla wszy stkich i takie rozwiązanie bardzo jej pasowało. Dzieci wiedziały , że mogą przy jść do niej z każdy m problemem. Miała jednak pewność, że w razie potrzeby Mary będzie stała pod jej drzwiami jak strażnik. Dziewczy na marnuje się w szkole, pomy ślała ciepło Grace. Znacznie lepiej sprawdziłaby się w jednostce wojskowej, gdzie nikt nie odważy łby się jej py skować, czy to rekrut, czy generał. – Nie, Mary , pracujemy normalnie. Chciałaby m ty lko zadzwonić w spokoju. – Pewnie. Mary nigdy nie zadawała osobisty ch py tań i za to również Grace ją uwielbiała. Michael odebrał po pierwszy m dzwonku. – Mamo! Możesz rozmawiać? – Nie, kochanie, mam tu kilku piątoklasistów i wy ry wam im paznokcie w ramach kary za odpisy wanie pracy domowej. Wiesz, ty powy wtorkowy poranek w tętniącej ży ciem szkole. – Nieźle, mamo – odparł, a ona wy obraziła sobie uśmiech na jego twarzy . Można w niej by ło czy tać jak w otwartej książce i zawsze zdradzała wszy stkie my śli Michaela. Uwielbiała jego radość, która malowała się od zmarszczek wokół oczu, które wy glądały dokładnie jak u Stephena, do szerokiego uśmiechu, przy pominającego Grace jej własnego ojca, który również by ł łagodny m olbrzy mem. – Mamy wieści, przełączam cię na głośnik. – Dobrze – wy szeptała Grace. – Nie, powinieneś powiedzieć jej to sam, nie przez głośnik. – Grace usły szała szept Katy . – Wolałaby usły szeć to od ciebie. – Po prostu mi powiedz – poprosiła spokojnie Grace. – Kołacze mi się w głowie kilka możliwości, od przy jemny ch, jak ślub i dzieci, do potworny ch, jak wizja was obojga we francuskim więzieniu, gdzie żandarm przy kłada wam telefon do ucha przez kraty , a wy znaczona kaucja jest zby t wy soka. – Mamo, jesteś kompletnie stuknięta, wiesz o ty m? – przerwał jej Michael. – Informowałeś mnie o ty m wy starczająco często jako nastolatek – odparła. – My ślałam, że już z ty m skończy liśmy . – Przestań drażnić się z mamą, Michaelu – poleciła zniecierpliwiona Katy . – Grace, zaręczy liśmy się! – Poprosiłem ją o rękę na wieży Eiffla i zgodziła się – włączy ł się Michael.

– Wieża Eiffla – westchnęła Grace. Powoli nabrała powietrza i wy puściła je. – To wspaniała wiadomość – powiedziała szy bko. – Katy , kochanie, już należy sz do rodziny . Tak się cieszę, że się pobieracie. Jesteście dla siebie stworzeni i mówię to z pełny m przekonaniem. – My ślisz, że Fiona będzie druhną? – zapy tał Michael. – Wiesz, że nie cierpi dziewczęcy ch strojów. – W jego głosie sły chać by ło nutę niepokoju. – Nie może założy ć na nasz ślub dżinsów. Po prostu nie może. – Obiecuję, że namówię ją do założenia sukni druhny – uspokoiła go matka. – Chociaż możliwe, że będzie musiała by ć uszy ta z dżinsowego materiału lub innej tkaniny w kolorze indy go. Wszy scy się zaśmiali na my śl o starszej siostrze Michaela odzianej w dżinsową sukienkę z wy stający mi spod niej czarny mi motocy klowy mi botkami. Fiona nie rozstawała się z dżinsami od momentu, kiedy skończy ła sześć lat i odkry ła uroki jeansu. Już po chwili cała trójka gorączkowo omawiała termin ślubu i miejsce, a Grace musiała sięgnąć do szuflady biurka po chusteczki. – To naprawdę wspaniała wiadomość – oznajmiła na koniec. – Wiecie, że kocham was oboje. Przez matową szy bę w drzwiach gabinetu widziała kilka mały ch kształtów w szary ch mundurkach: dzieciaki wy słane do dy rektora za złe zachowanie lub na ekscy tującą misję pochwalenia się przed panią Rhattigan swoimi świetny mi wy nikami z ortografii, matematy ki lub piękny m wy pracowaniem. – Muszę lecieć. Maluchy czekają pod drzwiami i w każdej chwili mogą tu wpaść. Dzieciaki nie lubią odroczonej graty fikacji. Jesteście w domu? – Tak – odparł szy bko Michael. – Właśnie wróciliśmy . Chcieliby śmy zaprosić ciebie, Birdie i Howarda na kolację w piątek, żeby uczcić nasze zaręczy ny . Grace usły szała delikatną zmianę w tonie głosu sy na, kiedy wy mawiał imię Howarda. Rozumiała go. Przy całej swojej dobroduszności Howard nie zawsze by ł łatwy m towarzy szem. Potrzeba zarządzania wszy stkim by ła główną cechą jego osobowości i nie mógł wy trzy mać pięciu minut, żeby komuś nie przerwać. Ślub nie oznacza związania się z jedną osobą, lecz wkroczenie do całkiem nowej rodziny , o czy m Grace wiedziała z własnego doświadczenia. Nawet teraz matka Stephena dzwoniła do niej na pogawędki. Lesley Rhattigan nigdy nie otrząsnęła się całkiem po separacji i rozwodzie sy na. – Pobraliście się na całe ży cie, w kościele, przed Bogiem! – płakała, kiedy Stephen powiedział jej o separacji, a potem dzwoniła do Grace i prosiła, by jeszcze przemy śleli decy zję. – Cokolwiek zrobił, nie możesz przy jąć go z powrotem? – błagała. – On nic nie zrobił – odpowiedziała cicho Grace. – Żadne z nas nie zrobiło nic złego. Po prostu nasze małżeństwo się skończy ło. Mamy różne potrzeby . Ani on, ani ja nie możemy powstrzy my wać się nawzajem od tego, czego pragniemy .

Wiele lat zajęło Lesley dojście do siebie po takim ciosie. Ty lko dzięki wspólny m wy siłkom Grace i Stephena, by razem wy chowy wać dzieci i postarać się, by Lesley nadal by ła obecna w ich ży ciu, zdołała w końcu pogodzić się z rozpadem ich małżeństwa. – To wszy stko dzięki tobie, Grace – przy znała teraz. – Zawsze by łaś damą, działałaś rozsądnie i dbałaś o to, żeby wasze relacje by ły przy zwoite. – Stephen też miał w ty m swój udział – odpowiadała Grace. Ponieważ tak właśnie by ło. Roberta siedziała w swoim wielkim biurze w Bridgeport Woolen Mills, znajdujący m się obok o wiele większego, wy kładanego dębowy m drewnem gabinetu pana Desmonda, i sły szała, jak Howard się wy dziera i wrzeszczy do telefonu. Na pewno dostał dobre wieści. Wy grał na loterii, a Roberta wiedziała, że nie wierzy ł w hazard, który m rządził łut szczęścia, albo szy kowała mu się jakaś szczególna transakcja. Cokolwiek się działo, nie sły szała, by szef by ł tak szczęśliwy , odkąd podpisał wielki kontrakt na dostawę swoich produktów do sieci kanady jskich domów handlowy ch. – Kocham cię! – ry czał, a Roberta wbiła wzrok w komputer i zastanawiała się, jak rozegrać tę sy tuację. Umiejętności aktorskie przy dawały się w pracy asy stentki prezesa. Udawanie głuchej, a czasem również niewidomej i głupiej też pomagało. By ła jak trzy mądre małpki złączone razem: nie widziała, nie sły szała i nie mówiła nic złego. – Roberta! – zabrzmiał donośny głos Howarda w telefonie. – Przy jdź do mnie i przy nieś swój duży notes. Według szefa duża sprawa wy magała dużego notesu. Roberta często chciała mu powiedzieć, że można zapisać wielkie pomy sły mały mi literami i nadal pozostaną wielkimi pomy słami, ale potrzebowała tej pracy i jeśli da radę wy trzy mać w niej kolejne osiem lat, zdoła odłoży ć wy starczającą ilość pieniędzy na emery turę, by poszukać mniej stresującego zajęcia. Zaraz po przebudzeniu we wtorkowy poranek Leila zadzwoniła do szpitala, chociaż by ła dopiero szósta. Dowiedziała się, że mama dobrze spała w nocy i teraz drzemie. – Dostaje morfinę, więc będzie dużo spała, a do tego powinna odpoczy wać – wy jaśniła pielęgniarka. – Prawdopodobnie dziś przestaniemy podawać jej ten środek. Jeśli przy jedzie pani teraz, mama nadal będzie pod jego wpły wem. – A koło dwunastej? – zapy tała Leila. – Jak pani pasuje – odparła pielęgniarka. Godzinę przed wy jazdem do szpitala zadzwonił jej telefon. Od razu pomy ślała, że to pielęgniarka telefonuje, by poinformować, iż stan zdrowia mamy gwałtownie się pogorszy ł. Ulży ło jej, gdy usły szała Katy , która trajkotała rozemocjonowana na temat swoich zaręczy n.

– Cieszę się, że nie jesteś na spotkaniu. Jesteś szóstą osobą, której powiedzieliśmy o zaręczy nach, po rodzicach i Fionie – oznajmiła i Leila postanowiła, że to nie jest najlepszy moment, by wy jaśniać, jak się mają sprawy w jej świecie i że zamiast pracować w Dublinie, stoi w nieposprzątanej kuchni matki. – Tak się cieszę – powiedziała, a w jej głosie sły chać by ło wzruszenie i to wy starczy ło, by Katy sama się rozpłakała. – Dlaczego płaczemy ? – zapy tała. – Szczęście dziwnie działa na ludzi – wy szeptała Leila i usiadła na kuchenny m krześle. Miała na sobie parę stary ch butów do biegania i legginsy znalezione w swoim dawny m pokoju, jak również sweter, który prawdopodobnie należał do Susie. Podłoga w kuchni by ła zby t brudna, by chodzić po niej boso, a ona nie przy wiozła ze sobą kapci. Próbowała spoży tkować energię pochodzącą ze zdenerwowania na sprzątanie kuchni, ale podłogę zostawiła na koniec. – Opowiadaj o szczegółach. Jak, gdzie, kiedy ? – Bridgeport, wesele w naszy m domu, początek czerwca i ty w roli druhny . Wy my śliłam sobie sukienki z pomarańczowej, kwiecistej, obiciowej tkaniny , bogato marszczone w talii, z wielkimi, bufiasty mi rękawami – zażartowała. – W porządku, już zapisałam sobie w głowie. Będę zaszczy cona – odparła Leila. – Ale nie mam zamiaru wy glądać jak sofa połączona z dy nią. Chcę wy glądać jak bogini – dodała, pociągając nosem. – Już tak wy glądasz – zauważy ła Katy . – Dziękuję ci, Leila. Ślub bez ciebie nie by łby prawdziwy . – Spróbuj mnie powstrzy mać przed przy jściem – ostrzegła Leila. – Tak się cieszę, kochana. Michael jest dla ciebie stworzony . To taki piękny człowiek. – Wiem. Mam wielkie szczęście. Jeśli ty lko wy bierze na drużbę jakiegoś przy stojnego kuzy na, to i ciebie wy swatamy . Leila pry chnęła śmiechem. – Przy sięgłam sobie, że z mężczy znami koniec. Całe ży cie spędzam, wożąc po mieście gwiazdy filmowe, mężczy zn, o który ch marzą kobiety na cały m świecie. Ty lko ja mam okazję zobaczy ć, jak wszczy nają awantury z powodu źle podprażony ch orzeszków piniowy ch w sałatce albo braku odpowiedniego odcienia podkładu, który mógłby opty cznie zmniejszy ć im nos podczas sesji zdjęciowej na konferencji prasowej. Chociaż wy glądają na najgorętszy ch mężczy zn, jakich kiedy kolwiek widziałaś, w środku są niepewny mi, samolubny mi idiotami, zawsze niższy mi, niż się wy dają na ekranie. – To praca – odparła Katy . – Potrzeba ci seksownego cy wila. – Nie ma seksowny ch mężczy zn w cy wilu. Są albo atrakcy jni, zaburzeni aktorzy , albo niezby t

atrakcy jni, ale równie zaburzeni zwy kli faceci. Sy tuacja bez wy jścia. – Któregoś dnia pojawi się ten odpowiedni – stwierdziła Katy i obie zamilkły . Katy wiedziała, że dla Leili Ty nan by ł ty m odpowiednim, jedy ny m mężczy zną. – Przepraszam – powiedziała Katy . – W porządku – odparła Leila. – Nadal… – zamilkła. To mogła powiedzieć jedy nie Katy , nie mamie, a już z pewnością nie siostrze. – Nadal codziennie o nim my ślę. – Przepraszam, nie powinnam namawiać cię do poznania kogoś nowego – przy znała skruszona Katy . – To drań, Leila. Jeśli kiedy kolwiek go spotkam, kopnę go tam, gdzie zaboli. – Nie ma na to szans. Jest teraz w Londy nie z nią. Ale dziękuję za propozy cję. – Możesz ze mną o ty m porozmawiać – powiedziała Katy . – To, że jestem Szczęśliwą Narzeczoną, nie oznacza, że nie możesz powiedzieć mi o swoich kłopotach. Jestem twoją przy jaciółką. – Wiem. – Jeszcze jedno – dodała. – Czy powinnam poprosić Susie, by by ła moją druhną? Nie chcę, żeby poczuła się urażona, jeśli tego nie zrobię, a wiesz, że może tak by ć. Zapadła cisza i obie rozważały kwestię. Trzy przy jaciółki, to nie by ł dobry układ. O jedną za dużo. Razem z Katy chodziły do tej samej klasy , a z powodu swojej wrodzonej nieśmiałości starsza siostra Leili spędzała z nimi więcej czasu niż z koleżankami w swoim wieku. Ich losy potoczy ły się jednak w zupełnie inny ch kierunkach. Podczas gdy Katy i Leila dobrze się bawiły , chodziły na koncerty , wy jeżdżały na wakacje, Susie została matką. Katy twierdziła stanowczo, że „to nie przeszkodzi trzem muszkieterom”, ale się my liła. Obie o ty m wiedziały . – Decy zja należy do ciebie, Katy – odparła Leila. – To twój ślub i nie odpowiadasz za odczucia wszy stkich gości. – Wy powiadając te słowa, już czuła, że zachowuje się nielojalnie. Obie na swój sposób opuściły Susie, Katy angażując się w swój szczęśliwy związek z Michaelem i zajmującą pracę, a Leila działając dokładnie tak samo. Leila by ła jednak siostrą Susie i to zmieniało sy tuację. – Twój terapeuty czny wy kład wcale mi nie pomaga, druhno – jęknęła Katy . – A co tam, powiem jej i zobaczy my , jak zareaguje. – Twoja mama musi by ć wniebowzięta. – Jest przeszczęśliwa – odparła radośnie Katy . – Widzę jednak, że będę musiała okiełznać tatę. Kiedy usły szał, że chcemy zorganizować wesele w jego domu, bardzo się podekscy tował. Jeśli nie będziemy uważać, gotów zorganizować nam całe przy jęcie. – Podejrzewam, że zachowuje się jak Frank z filmu Ojciec panny młodej – powiedziała Leila.

Starała się trzy mać, ale czuła, że jej własna trudna sy tuacja zaczy na ją przy tłaczać. – Skoro mowa o rodzicach – zaczęła. Nie chciała psuć Katy nastroju, ale pragnęła podzielić się też swoimi problemami i usły szeć słowa pocieszenia. – Miałam ci nie mówić, ale jestem właśnie w Bridgeport. – Co takiego? – Tak, mama miała wy padek samochodowy . Usły szała, jak Katy łapie gwałtownie powietrze, jak ona sama na wieść o nieszczęściu. – Przepraszam, że tak ględzę o ślubie. Dlaczego nie powiedziałaś mi od razu? – To by ła twoja chwila – odparła Leila. – Tak, ale jesteś dla mnie jak rodzina, podobnie jak twoja mama. To jest najważniejsze. Bardzo ucierpiała? – Złamała biodro i wczoraj wieczorem przeszła operację, podczas której zespolono je śrubą. Biedaczka, całą twarz ma posiniaczoną. Nagle wy dała mi się taka stara, krucha. Ciągle sły szę o ty m, że pacjenci łapią w szpitalach różne śmiertelne infekcje, na przy kład zakażenie gronkowcem złocisty m, a mama wy daje się taka słaba… W końcu Leila pozwoliła uczuciom wziąć górę i rozpłakała się, czego nie potrafiła zrobić, rozmawiając przez telefon z siostrą. – Tak źle wy glądała wczoraj w szpitalu, przy najmniej na dziesięć lat więcej. I te siniaki, Katy . Niemal jej nie rozpoznałam. Pielęgniarki mówią, że jest w dobry m stanie i że pacjenci zazwy czaj wracają do zdrowia po operacji biodra, ale nigdy nie można by ć pewny m, a ja tak bardzo ją kocham, nie mogę jej stracić. – Leila, kochanie, w szpitalach zawsze starają się mówić prawdę. Jeśli twierdzą, że jest w dobry m stanie, to tak właśnie jest. Czy chcieli, żeby ś została z nią zeszłej nocy ? – Nie, odesłali mnie do domu. Odpoczy wała po operacji. – To dobry znak. Kiedy babcia umierała, kazali mamie zostać. Kiedy twój tata umierał, też cię zatrzy my wali, prawda? To zupełnie inna sy tuacja. Musisz my śleć pozy ty wnie. Czy mam poprosić mamę, żeby pojechała z tobą do szpitala? – Nie, dziękuję, ale może mogłaby sama odwiedzić mamę? – Oczy wiście. Jak ty lko ustalimy wszy stko, przy jadę do ciebie. Czy Susie jest w szpitalu? – Musiała wracać do Waterford. Zadzwoniłam do niej dziś rano i chy ba my śli, że teraz już sama sobie poradzę. No wiesz, zrobiła, co do niej należało, a teraz przy szła moja kolej. – Okej – odpowiedziała ze zrozumieniem Katy . – Oczy wiście, że sobie poradzisz. Posłuchaj, przy jadę do ciebie później, a gdy by ś wcześniej dostała jakieś wieści, napisz do mnie. – Dobrze, a ty napisz, jeśli znajdziesz jakiś materiał obiciowy na moją sukienkę – dodała Leila. – Ślubne bzdury – zażartowała Katy . – Twoja mama jest ważniejsza.

Po fali czuły ch pożegnań rozłączy ły się. – Ucieszy ła się? – zapy tał Michael. Przy szedł właśnie z kuchni, gdzie szy kował lunch przed wy jściem do pracy . – By ła podekscy towana – odparła Katy . Objęła narzeczonego i radośnie powtórzy ła w głowie „narzeczony ”. – By ła też przy gnębiona. Jest w Bridgeport i właśnie wy biera się do szpitala. Dolores miała wczoraj wy padek samochodowy i przeszła operację, podczas której składali jej złamane biodro. – Aua – skrzy wił się Michael. – A do tego Susie znów ma swoje humory . Wróciła do domu i zostawiła Leilę samą ze wszy stkim – dodała Katy , a lekka iry tacja wy krzy wiła jej twarz. – Wiesz, mała, Susie ma sy na, który m musi się opiekować. Nie jest wolna jak ptak. Nigdy nie miała łatwo, nawet w dzieciństwie – zauważy ł Michael. – Ty i Leila zawsze by ły ście jak siostry i ży cie się wam pomy ślnie ułoży ło. Ty masz świetną posadę w firmie rodzinnej, a Leila też cieszy się prestiżową pracą i wspaniały m małżeństwem. – Ty nan odszedł, więc to już nieaktualne – skomentowała Katy , a gry mas na jej twarzy pokazy wał otwarcie jej stosunek do by łego męża Leili. – Tak, ale przez chwilę by li razem i wówczas wszy stko wy glądało pięknie – wy jaśnił Michael. – Imprezy z gwiazdami rocka, wy jazdy na koncerty na cały m świecie z mężem, który sam wy glądał, jakby grał w zespole. Susie musi by ć ciężko patrzeć na dwie przy jaciółki, szczęśliwe i odnoszące sukcesy , podczas gdy sama jest samotną matką, ma problemy finansowe i pracuje w biurze obsługi za minimalną płacę. – Ale ma Jacka – zaprotestowała Katy . – Jest cudowny . – Nadal jednak jest sama – zauważy ł Michael. – Nie ma nikogo, kto mógłby przejąć część jej odpowiedzialności i obowiązków. To trudna sy tuacja. Nic dziwnego, że musi pędzić do domu, by zająć się sy nem, ponieważ nikt nie zrobi tego za nią. Katy siedziała przez chwilę, przy glądając się mężczy źnie, którego miała zamiar poślubić. – To właśnie w tobie kocham – powiedziała w końcu. – Cały czas mnie zaskakujesz. Nigdy nie pomy ślałaby m o ty m w ten sposób. – Od dawna to obserwuję – odparł. – Szkoda mi Susie i zawsze jej współczułem. Nigdy nie by ła tak pewna siebie i nie radziła sobie w szkole tak dobrze jak ty i Leila. Bez względu na to, jak cudowny m dzieckiem jest Jack, by cie samotną matką niesie ze sobą ogromną odpowiedzialność i wiele trosk. W dodatku nie spoty kacie się już z nią. Leila jest zby t zajęta, by tutaj przy jeżdżać. Ty możesz zobaczy ć się z nią w Dublinie, ale kiedy ostatnio Susie się z nią widziała? Katy przy taknęła. – Masz rację. Musimy coś z ty m zrobić. Na pewno musi zostać druhną.

Sły sząc to, jej narzeczony zaśmiał się głośno. – Dzięki temu ślubowi wszy stkim będzie się ży ło lepiej – oznajmił głosem jak ze Starego Testamentu. Katy uśmiechnęła się szeroko. – Oczy wiście. Będzie cudownie. Wszy scy kochają śluby , a ponieważ to my się pobieramy , wy darzenie będzie podwójnie wspaniałe. Już mówiąc te słowa, poczuła wy rzuty sumienia, że nie spojrzała na sy tuację Susie z jej perspekty wy . Jack zawsze by ł pięknie ubrany i słodki, kiedy go widziała. Katy nigdy się nie zastanawiała, jak wiele wy siłku wy maga wy chowanie dziecka bez pomocy partnera. Wzięła Michaela za rękę. – Wiesz, że cię kocham – oznajmiła. – Mam nadzieję – odparł. – Za uży wane diamenty dostanę mniej, niż zapłaciłem.

Rozdział 5 Bycie czyjąś pierwszą miłością może być wspaniałe, ale bycie ostatnią jest więcej niż doskonałe. Anonim

Vonnie Reilly przy kucnęła, żeby mieć na poziomie wzroku wierzch tortu weselnego, i przy glądała mu się uważnie. Obracała stół cukierniczy , dzięki któremu mogła obejrzeć każdy centy metr ciasta. Czekoladowa masa ganache zrobiona by ła z czekolady i śmietanki zmieszany ch odpowiednio, by uzy skać bły szczące, niemal lustrzane wy kończenie, idealne do jej czekoladowo-makowego wy pieku. Ciasto by ło perfekcy jne, składało się z trzech okrągły ch warstw pokry ty ch czekoladą marki Valrhona i czekało jedy nie na udekorowanie girlandami czerwony ch maków zrobiony ch z arbuza. – Ładne? – zapy tała Joan, która stanęła blisko i razem z szefową przy glądała się tortowi. – Ładne, bardzo ładne – odparła Vonnie. Uśmiechnęła się i wstała. – Świetna robota. Przy moim trzecim podejściu nie by ło tak idealnie, ale teraz tort jest gładki jak jedwab. Joan się zaśmiała. – No coś ty ! Nigdy nie widziałam, żeby ciasto ci nie wy szło. – Nigdy – zgodziła się niewielka żeńska ekipa kuchenna cukierni The Golden Vanilla. Vonnie uśmiechnęła się szeroko, przy pominając sobie pierwsze próby dekorowania ciast. Nikt z obecnej obsługi ich nie widział, ponieważ udoskonaliła swą technikę, zanim otworzy ła cukiernię. Modelowanie kształtu róży , by płatki idealnie się układały , opracowy wanie mieszanek barwników spoży wczy ch, tak by otrzy mać wspaniałe, naturalne odcienie, komponowanie nowy ch smaków z dodatkiem cy try ny , migdałów, lawendy i malin, tworzenie własny ch przepisów na ciasta bez nabiału, jajek i glutenu – to by ła swoista medy tacja Vonnie. Pieczenie pomagało jej przetrwać czas smutku. Jedy ne, czego by ła pewna, to fakt, iż żal jest cierpliwy m nauczy cielem. By ła pogrążoną w głębokim bólu kobietą, która nigdy nie gotowała, a powróciła do ży cia dzięki jasny m, prosty m zasadom pieczenia i dekorowania. W odróżnieniu od ży cia, proces tworzenia ciast można kontrolować. Oczy wiście, nie chodziło jedy nie o ciasta. Pieczenie by ło rodzajem medy tacji, ale to Shane utrzy my wał ją przy ży ciu. Starała się by ć dobrą matką dla swojego małego sy nka, a nie kobietą, która oszalała z bólu po śmierci męża.

Dzięki temu przetrwała. Bez wątpienia jednak godziny poświęcone na cukiernictwo złagodziły jej cierpienie w niewy obrażalny sposób. Spokój, którego doświadczała, piekąc ciasta i zakładając firmę w Bridgeport, gdzie przeży li z Joem tak szczęśliwe chwile, pomógł jej na nowo stać się matką, gdy ledwie radziła sobie sama ze sobą jako młoda wdowa. Vonnie Reilly nigdy nie planowała prowadzenia cukierni w mały m irlandzkim miasteczku. Ty lko przez rok uczestniczy ła w zajęciach z gospodarstwa domowego w siódmej klasie szkoły w rodzinny m Brookline w stanie Massachusetts i nienawidziła ich. Wy słuchiwała nudny ch wy kładów na temat witamin, grup produktów ży wieniowy ch i nie dowiedziała się niczego o pieczeniu babeczek. Sędziwa nauczy cielka piekła cały czas, co wy warło wpły w na dziewczy nki z klasy Vonnie. – Wy obraźcie sobie, ciasteczka i pączki na lunch – cieszy ły się i ślinka ciekła im na samą my śl o przy smakach. Okazało się, że nowa nauczy cielka, pani Lusak, miała słabość do ry b. Zapiekanka z ry bą, zupa ry bna, kulinarne wy nalazki z wędzoną ry bą, a nawet jedna lekcja czy szczenia małż, po której Vonnie błagała, by więcej nie iść na zajęcia z gospodarstwa domowego. Jej matka nie miała nic przeciwko pod warunkiem, że córka ćwiczy ła grę na fortepianie. Vonnie wiedziała, że ma długie palce, idealne do gry . Takie jak moje, mawiała jej matka. Nie by ła niestety muzy kalna. Pod wieloma względami przy pominała matkę, by ła wy soka, szczupła, obdarzona niemal skandy nawską urodą, blond włosami w kremowy m odcieniu, jasny mi rzęsami i chłodny mi, szary mi oczami. Violet Richardson by ła jednak kobietą pasy wną, z radością pozwalała, by jej ży cie toczy ło się samo, zadowolona z tego, co posiadali razem z mężem, Stephenem. Wy starczy ły jej wizy ty u manicurzy stki, fry zjerki oraz dbanie o figurę. Vonnie szczerze kochała rodziców, ale chciała od ży cia czegoś więcej. Nie by ła pewna czego, dopóki nie poznała Joego Reilly ’ego i nie zakochała się w nim. W czasie wakacji pracowała jako kelnerka w rodzinnej naleśnikarni Wilma’s Family Pancake House. Dwa lata starszy Joe, który pracował na dwa etaty , by opłacić drugi rok studiów prawniczy ch na uniwersy tecie bostońskim, pełnił tam funkcję kucharza od szy bkich potraw i miał już doświadczenie z poprzedniego roku. Z początku poufały sty l Joego iry tował Vonnie. – Hej, blondi, mam porcję naleśników z bekonem i jajkiem sadzony m i dwie porcje z sy ropem klonowy m. Po dwóch dniach podobny ch tekstów Vonnie odparła chłodno: – Nie nazy wam się Blondi, a Vonnie. Odrzuciła w ty ł jasne jak len włosy , świadoma, że uroda odziedziczona po matce nadaje jej

wy gląd bogatej dziewczy ny z Bostonu, a nie dobrze wy chowanej i biednej, którą by ła w rzeczy wistości. – Vonnie. To zdrobnienie od jakiego imienia? – zapy tał niezrażony Joe. – Zdrobnienie od „nie marnuj czasu” – odparła i szy bkim ruchem zabrała talerze z blatu. – Przy pogawędce czas szy bciej mija – zauważy ł Joe i odwrócił się do kuchenki. – Tak powtarza moja mama. Vonnie podeszła do obsługiwany ch stolików, przy niosła dania, zabrała puste szklanki, dolała kawy i wróciła do Joego po kolejne zamówienie. Nawet w czapce kucharza wy glądał atrakcy jnie. Kucharze w bistro nosili czarne koszulki, czarne spodnie i białe fartuchy . Joe by ł wy soki, dobrze zbudowany i pracował szy bko, a spod śmiesznej czapki kucharskiej wy stawały mu kruczoczarne, kręcone włosy . Odwrócił się na pięcie i zobaczy ł, że Vonnie mu się przy gląda. Domy śliła się, że pochodzi z Irlandii, zanim usły szała jego nazwisko, ponieważ miał niesamowite, niebieskie oczy , wspaniałe ry sy twarzy ciemnoskóry ch Celtów, gęste, czarne brwi i niecierpliwe usta stworzone do mówienia i muskania… Zazwy czaj opanowana Vonnie na my śl o ty m się zaczerwieniła. Po raz pierwszy Joe porzucił swą pozę twardziela, a na jego twarzy malowała się nadzieja. To sprawiło, że Vonnie spojrzała na niego inaczej. Może próbował jej się przy podobać, ale w tamtej chwili wy glądał na równie zdenerwowanego jak ona. – A co by powiedziała twoja mama, gdy by zobaczy ła, że odciągasz kelnerki od pracy ? – zapy tała cicho, pochy lając się nad ladą. – By łaby zachwy cona. Chce, żeby m się ustatkował u boku ty powej amery kańskiej dziewczy ny i miał tak wiele dzieci, że trudno mi będzie spamiętać ich imiona. Vonnie zaśmiała się głośno, sły sząc tak szczerą odpowiedź. – Moja mama ma wobec mnie inne plany . A te by ły o wiele bardziej skomplikowane. – Kochaniutka – klient się uśmiechnął i pomachał pusty m kubkiem. – Już podchodzę – odpowiedziała Vonnie. Chwy ciła dzbanek z kawą, napełniła kubek klienta, a potem wprawnie sprzątnęła kolejne stoliki. Potrzebowała tej pracy , ale coś ciągnęło ją do Joego. – Jakie plany ma wobec ciebie twoja matka? – zapy tał Joe i podał Vonnie kolejne zamówienia znacznie wolniej niż to konieczne. – Chce, żeby m znalazła profesjonalistę na dobry m stanowisku – odparła bez namy słu. Joe podniósł łopatkę i oznajmił ze swoim najlepszy m bostońsko-irlandzkim akcentem: – Jasne, kochana, czy ż nie jestem właśnie ty pem faceta, którego szukasz?

– Czy mnie polubią? – zapy tała z niepokojem Vonnie trzy ty godnie później, kiedy Joe zaprosił ją do domu na niedzielny obiad. Nieczęsto gościła w domach swoich partnerów, a jedy ni chłopcy , który ch przy prowadzała do domu, by li sy nami przy jaciół, który ch rodzice spotkali w jej szkole, mężczy znami, który ch jej matka aprobowała. Joe wy dawał się tak związany z rodziną, że zaproszenie Vonnie do domu by ło dla niego zupełnie naturalne. – Pokochają cię – odparł i pocałował ją w policzek, gdy jego stara miata zatrzy mała się na skrzy żowaniu. – Mam nadzieję, że to ty ich zaakceptujesz. – Joe! Przestań żartować. – Nie żartuję – zaprzeczy ł i skręcił w Riverside Avenue, wzdłuż której stały domy obłożone sidingiem. – Skoro masz wy jść za mnie, to często będziesz widy wać rodzinę Reilly ch, pięcioro rodzeństwa, wszy stkich powinowaty ch, wnuki, mamę i tatę. Musisz ich lubić. – Nie wy jdę za ciebie – zaprotestowała Vonnie. – W takim razie będziesz ży ła w grzechu, jak mawia moja babcia Irwin. Jak sobie ży czy sz, ale moja mama będzie nalegała na chrzest katolicki dla naszy ch dzieci, a to trudniejsze do załatwienia, gdy rodzice nie są małżeństwem. – Joe zastanowił się przez chwilę. – A może nie? Jestem trochę na bakier ze sprawami kościoła. Możliwe, że coś się w tej kwestii zmieniło… – Nic się nie zmieniło – sy knęła Vonnie, której katolicy zm kojarzy ł się głównie z miłą dziewczy nką z tej samej ulicy , której rodzice chodzili codziennie na mszę i przestrzegali ścisłego postu przed Wielkanocą. Obawiała się nieco, że państwo Reilly , oboje pochodzący od irlandzkich rodziców, będą co wieczór odmawiać różaniec. Jak miałaby się tam odnaleźć? Joe opowiedział jej o całej rodzinie, włącznie z psem uratowany m przez jego siostrę, miłośniczkę zwierząt, który trząsł się ze strachu na widok nowego gościa. Vonnie niewiele mówiła mu o swojej rodzinie, która w porównaniu z klanem Reilly ch wy dawała jej się bezbarwna. Dom rodzinny Joego, duży budy nek wy łożony sidingiem i pomalowany na szaro, już od frontu opowiadał swą historię. Dwa bujne klomby uginające się pod ciężarem kamelii i pachnące róże świadczy ły o zamiłowaniu matki Joego do ogrodnictwa, natomiast własnej roboty bujany fotel na ganku by ł wy razem stolarskiego talentu ojca. Na trawniku przed domem stał trzy kołowy rowerek, co oznaczało, że z wizy tą przy jechała zamężna siostra Joego, Sorcha, razem z jego siostrzenicą i siostrzeńcem. Przed garażem, na cegłach stał zardzewiały samochód, mniejszy niż miata, a więc najmłodszy brat Joego, Sean, przy jechał z nadzieją na pomoc ojca w mechanice samochodowej. Mercedes kombi najstarszego brata stał równo zaparkowany przy krawężniku, zapowiadając wizy tę Liama i jego

ciężarnej żony Grainne. – Dziecko ma się urodzić dopiero za dwa miesiące, ale Liam postanowił naty chmiast kupić kombi – powiedział Joe z bły skiem w oku. – Musiał to by ć Benz. – Liam pracował jako prawnik w dochodowej bostońskiej firmie, natomiast Joe by ł idealistą i chciał zatrudnić się w biurze prokuratora okręgowego. – Po stronie prawa – mawiał. – Lubię drażnić się tak z Liamem. Działa za każdy m razem. W domu rozchodziła się aromaty czna woń przy gotowy wanej kolacji, z któregoś z pomieszczeń dobiegały odgłosy rozgry wek sportowy ch, a na górze sły chać by ło głośną wy mianę zdań. – Claire, naty chmiast oddaj mi lokówkę! – grzmiał damski głos. – Uważaj, za chwilę twoje włosy spalą się na wiór, jeśli mi jej nie zwrócisz. – To Amy – szepnął Joe i uśmiechnął się szeroko.– Lat szesnaście i pół. Burza hormonów. Gdy dziewczy ny kłócą się o akcesoria kosmety czne, czuję się jak za kulisami konkursu piękności. – Szkoda, że nie sły szałeś ich kłótni, kiedy Claire kupiła urządzenie do nakładania żelu na paznokcie – dobiegł ich głos. – My ślałam, że będziemy musieli wzy wać policję, ale wujek Charlie już tu by ł. Dzień dobry , Vonnie. Wszy scy dzisiaj przy jechali i nie mogą się doczekać, kiedy cię poznają. Przed nimi stała wy soka, szczupła kobieta ubrana w niebieskie dżinsy i bluzkę w odcieniu słonecznika, która pasowała do burzy jej prawdziwie irlandzkich, rudy ch włosów. Wy glądała znacznie młodziej, niż powinna wy glądać matka szóstki dorosły ch dzieci. – Jestem Geraldine Reilly , matka tego mężczy zny – przedstawiła się, jednocześnie mierzwiąc włosy Joego i przy tulając Vonnie. Geraldine pachniała ciastem i kwiatowy mi perfumami z nutą pły nu zmiękczającego. Miała równie niesamowite oczy jak Joe, ale jej cera by ła blada i pokry ta piegami. Mówiła nadal z irlandzkim akcentem, nienaruszony m przez trzy dzieści lat mieszkania w Brookline. – Tak się cieszy my , że możemy cię poznać. Joseph zwy kle nie przy prowadza dziewczy n do domu. – Mamo! – zaprotestował Joe. – To znaczy , że jesteś szczególną osobą, dlatego z przy jemnością cię gościmy . – Geraldine wzięła Vonnie pod rękę i zaprowadziła do swej ukochanej, obszernej kuchni z ogromny m piecem, dębowy m stołem zastawiony m do obiadu i duży m salonem, gdzie kilku przy sadzisty ch mężczy zn siedziało na dwóch stary ch, beżowy ch kanapach i krzy czało w stronę telewizora. – Nie mogę uwierzy ć, że nie trafił w piłkę! – Mówiłem ci, że powinni go wy rzucić z druży ny . – Mówiliśmy o Kandinskim, a to jest Metcalf. Powinien zostać wy kluczony . – Chłopaki – zaczęła Geraldine, nie podnosząc głosu. – Przy szła Vonnie, więc ściszcie

telewizor. Przy ciszono dźwięk i wszy scy mężczy źni, włącznie z mały m chłopcem, który chował się za kanapą, wstali i uśmiechnęli się z prawdziwą przy jemnością. – Vonnie. Pat Reilly , ojciec Joego, uściskał ją. – Bardzo się cieszy my , że możemy cię gościć, Vonnie. Obiad już prawie gotowy i nie ma oglądania meczu, dopóki nie skończy my jeść, chłopcy . Vonnie odwzajemniła uśmiech i pomy ślała o ty m, że w jej domu nikt nigdy nie przy tulał gości. Nawet babcia i mama wy mieniały chłodne pocałunki we francuskim sty lu, lekkie cmoknięcia w policzek. Tutaj natomiast na porządku dzienny m by ło przy tulanie na niedźwiedzia. Nawet drżący piesek, miniaturowe stworzątko o imieniu Sparky , pozwolił się pogłaskać. – Uwielbia cię! Nikomu nie pozwala się dotknąć, a ma nosa do ludzi – wy jaśniła Amy , która uratowała psiaka. Joe uśmiechnął się z zadowoleniem, jakby chciał powiedzieć, że żaden pies nie musi mu nic mówić na temat Vonnie. Usiadł koło niej przy duży m stole i wziął ją pod blatem za rękę, jakby się bał, że w każdej chwili może mu uciec. Vonnie dostała do potrzy mania małą siostrzenicę Joego, Chloe, która wpatry wała się w nią wielkimi, poważny mi oczami przez całą minutę, a potem wy buchła głośny m, pełny m oburzenia płaczem. – Nadal nieswojo się czuje przy obcy ch – westchnęła jej matka Sorcha i wzięła dziecko na ręce. – Finn pozwala się trzy mać każdemu, ale to maleństwo nie chce nikogo oprócz mamy . – Mądre dziecko – wy szeptał Pat i pocałował Geraldine w policzek. Vonnie starała się zapamiętać wszy stkie imiona i wreszcie jej się udało. Amy by ła najmłodsza i miała włosy jaśniejsze niż Vonnie, choć farbowane, jak sama przy znała. – Wszy stko by m oddała, by mieć tak jasny odcień jak ty – wy znała ze smutkiem. – Mój naturalny kolor nie jest zby t ciemny , ale najgorsze są odrosty . Jeśli ich nie farbuję, wy glądam jak biedni ludzie mieszkający w przy czepach. – Amy , moja własna matka mieszkała w przy czepie, gdy spalił się jej dom w May o – Geraldine spokojnie upomniała córkę i podała pieczone ziemniaki. – Nazy waliśmy ją samochodem kempingowy m. Nigdy nie kry ty kuj ludzi, dopóki nie przejdziesz przez to, co oni. – Tak, można czasem nieźle wdepnąć – zaśmiał się Sean. – Przepraszam, mamuśka – dodał pod jej karcący m spojrzeniem. – To naprawdę śmieszne. Następna w kolejności by ła osiemnastoletnia Claire, której rude włosy by ły „odporne na wszelkie farby do włosów”, co wy znała dramaty cznie. – Próbowała je ufarbować, ale wy szły pomarańczowe – wy dała ją Amy .

– Podobno chciałaś poży czy ć mój żakiet Abercrombie? – odpłaciła jej Claire i posłała wrogie spojrzenie. – Gdy by m miała włosy jak ty , Claire, nie farbowałaby m ich – wy znała Vonnie. – Są piękne, jak włosy nimfy drzewnej. – Oczy tana kobieta – zauważy ł Pat z podziwem. – Joe dobrze się spisał. Policzki Vonnie przy brały ten sam kolor, co twarz Chloe, gdy mała zaczęła płakać. Na szczęście Pat zaczął kroić indy ka i pośród zamieszania z podawaniem talerzy i sprzeczek na temat nadzienia i zby t dużej ilości nakładany ch ziemniaków prawie nikt tego nie zauważy ł. – Przy zwy czaisz się do nieustannego gadania i żartów – uspokoiła ją Sorcha, u boku której czteroletni Teddie z zapałem wcinał purée ziemniaczane i własną miniaturową porcję indy ka. – Chociaż ży cie w domu Reilly ch może na początku szokować. Marcus milczał ty lko przez pierwsze pół roku, gdy nas odwiedzał. – Uśmiechnęła się do szczupłego mężczy zny o oliwkowej cerze, siedzącego na drugim końcu stołu, który trzy mał na kolanach już zadowoloną Chloe. – To dlatego, że nikt go nie sły szał. Trzeba krzy czeć, żeby zostać usły szany m – wy jaśnił Sean i zaraz potem krzy knął głośno „au!”. – Nie ma kopania pod stołem, Joseph – upomniała Geraldine, nie odwracając się ani na centy metr. Podawała właśnie do stołu potrawę z pieczonego kabaczka posy panego serem feta i orzeszkami piniowy mi. – Nie jesteśmy tacy źli – przy znał Joe i spojrzał błagalnie na Vonnie. – Wiem, że nie jesteś przy zwy czajona do takich rodzinny ch zgromadzeń. Vonnie odwróciła się do niego z bły szczący mi oczami i wy znała: – Jest cudownie. By ła przy zwy czajona do powściągliwości i dy stansu własnej rodziny , dlatego klan Reilly ch wy dał jej się fascy nujący i gościnny . Śmiali się, kłócili, godzili i bez względu na wszy stko cała rodzina spoty kała się w kuchni kilka razy w ty godniu, by razem zjeść posiłek. Geraldine by ła centralną postacią, mądra, zabawna, łagodna, czuwała nad swą dorosłą rodziną z miłością i troską. Geraldine pracowała jako pielęgniarka, o czy m powiedział Vonnie z dumą Pat, gdy sprzątnięto talerze, a Joe, Liam i Sean zmy wali naczy nia, przekomarzając się przy ty m i rozchlapując wodę. – W wolny m czasie pracuje w miejscowej organizacji pomagającej seniorom – dodał z czułością. – Ach, kochanie, przestań – powstrzy mała go zniecierpliwiona Geraldine. – Opowiada o mnie tak, jakby m by ła Matką Teresą, a wierz mi, Vonnie, że nią nie jestem. Po prostu trochę pomagam. Trzeba przecież coś robić, prawda? – To niesamowite – odparła Vonnie i pomy ślała o ty m, że Violet nie pracowała, odkąd wy szła

za mąż. W rezultacie ich dom by ł doskonale utrzy many , sama Violet zawsze pięknie wy glądała, ale problemy inny ch ludzi nie znajdowały się w kręgu jej zainteresowań. Kupowała czasem ciasteczka od harcerek i z chęcią wraz z koleżankami uczestniczy ła w kolacjach chary taty wny ch, ale akty wnie nikomu nie pomagała. Vonnie nie miała zamiaru porówny wać, ale nie mogła się powstrzy mać. Pat pracował jako mechanik. Chciał służy ć w policji, jak jego brat, ale cierpiał na problemy z nogą, która nie zrosła się dobrze po upadku w dzieciństwie. Geraldine pogłaskała go czule po policzku. – Nie zmruży łaby m oka, gdy by ś został policjantem, Pat. Czekałaby m stale na pukanie do drzwi i wizy tę funkcjonariuszy trzy mający ch czapki w dłoniach. Pod koniec lata Vonnie by ła już beznadziejnie zakochana w Joem, z którego niebieskich oczu w odcieniu burzowego morza promieniowała miłość do ży cia i do niej. Rok później ukończy ła szkołę średnią i dostała się na Uniwersy tet Bostoński na wy dział języ ków nowoży tny ch. – To takie ekscy tujące – sły chać by ło dźwięczny głos jej matki, która zorganizowała małe przy jęcie dla swoich przy jaciółek. Zapy tała, czy Vonnie chciałaby zaprosić swoje „nowe koleżanki”, jak nazy wała Sorchę, Amy i Claire. Violet nie poznała ich jeszcze, ale Vonnie tak radośnie o nich opowiadała, a ona sama by ła przecież w końcu damą. – Nie, mamuśka, nie trzeba – rzuciła bez namy słu Vonnie. – Mamuśka? – Violet by ła przerażona. – Veronico Henderson, nigdy w ży ciu nie doznałam takiego szoku. Jak możesz zwracać się do mnie w ten sposób? Nie tak cię wy chowałam. Dobrze wiem, skąd znasz taki języ k i nie mów mi, że się my lę. To ten Joe Reilly . Nie studiuje nawet na Harvardzie, Vonnie! Wiem, że mogłaby ś się tam dostać, gdy by ś się przy łoży ła, ale musiałaś zdawać tam gdzie on. Oczekuję naty chmiastowy ch przeprosin. Vonnie wpatry wała się w matkę z mieszaniną miłości i litości, którą tak dobrze znała. Geraldine Reilly zaśmiałaby się, gdy by któreś z dzieci nazwało ją „matką”, pewnie zażartowałaby z niego trochę, a potem wszy scy usiedliby przy stole i każdy opowiedziałby o swoim dniu. Claire martwiłaby się nadchodzący mi egzaminami, a jej matka delikatnie koiłaby jej nerwy . Pat opowiedziałby , że do warsztatu przy jechał piękny , stary camaro i gdy by on sam by ł dwadzieścia lat młodszy , przy sięga, że kupiłby go, ponieważ samochód by ł cudowny i w idealny m stanie. Uśmiechnęliby się do siebie z Geraldine z dwóch krańców stołu, ponieważ takie plany by ły jedy nie pobożny m ży czeniem, a stary kombi bardziej odpowiadał ich potrzebom. Amy opowiedziałaby o kociaku, którego wracając ze szkoły , zauważy ła w oknie na piętrze domu Evansów, od dawna wy stawionego na sprzedaż. Chociaż razem z Leandrą próbowały

dostać się do środka, drzwi by ły zamknięte i dziewczęta musiały całe wieki słuchać płaczliwego miauczenia zwierzaka. Pewnego razu Vonnie i Joe wy brali się z Amy na niebezpieczną misję z zamiarem uratowania ośmiu szczeniaków, które ktoś próbował zabić, porzucając na krawędzi rampy przy autostradzie. – To okrutne… – stwierdził Joe, a na jego twarzy malowała się furia. – Nadal czekam na przeprosiny , Veronico – przy pomniała Vonnie matka z twarzą bladą od napięcia. Vonnie widziała, że matka jest rzeczy wiście wstrząśnięta i zmartwiona. Kobieta, której świat się walił z powodu nieodpowiedniego sformułowania uży tego wobec niej przez córkę. Jest jak jest, pomy ślała ze smutkiem Vonnie. – Przepraszam, matko. Popełniłam błąd. Przelotnie dotknęła chłodny ch, miękkich dłoni matki. Czuła się tak, jakby ży ła w dwóch światach i ślizgała się między nimi. Im dłużej przeby wała w jedny m z nich, ty m trudniej by ło jej wy trwać w chłodnej, sformalizowanej atmosferze drugiego. Minęły dwa lata, w czasie który ch Joe i Vonnie wprowadzili się do własnego mieszkania w Brookline. Woleliby mieszkać w dzielnicy położonej bliżej uniwersy tetu, ale nie stać ich by ło na to. Dzięki letniemu stażowi Joe miał szansę na posadę w biurze prokuratora stanowego. Violet Henderson dostała pierwszego ataku anginy tego wieczora, gdy Vonnie jej powiedziała, że zamieszkają z Joem razem, i do domu wezwano karetkę. W szpitalu Vonnie i jej ojciec popijali okropną kawę i czekali. – To nie twoja wina, Vonnie – uspokajał ją Jack Henderson. – Musisz ży ć swoim własny m ży ciem. Dla matki to po prostu trudne. Nie popiera tego. Pomimo zmartwienia i wy rzutów sumienia Vonnie poczuła falę gniewu. – Tato, czy mama nie widzi, jak wspaniały jest Joe? – zapy tała. – Nie potrafi dostrzec nic więcej poza ty m, że jego rodzice są katolikami i przy jechali do Brookline bez grosza przy duszy . Dlaczego to dla niej takie ważne? To jest podobno kraj możliwości. Spojrzał na nią ze smutkiem, a ona zobaczy ła człowieka, którego przy szłość by ła już dawno za nim i który z lekkością nosił swe znużenie. – Kiedy dorastała, twoja matka nie miała takiego ży cia i możliwości, jakie my ci zapewniliśmy , kochanie – odparł. – Chce, by ś miała więcej. – Wiem, tato – przy znała Vonnie. Babcia Lawrence by ła damą, ale dziadek Lawrence brutalny m pijakiem. W ich domu nie starczało pieniędzy na kosmety czkę ani fry zjera.

Vonnie wstała i uściskała ojca. – Ze względu na nią wolałaby m, żeby śmy oboje z Joem studiowali na Harvardzie i zamieszkali w Beacon Hill, ale tak nie jest. Szkoda, że mama nie cieszy się moim szczęściem. – Kiedy ś będzie się cieszy ć, kochanie. Na pewno. – Uwielbiam twoje oczy – wy szeptała Vonnie pewnego wieczora, kiedy leżeli razem w łóżku w ich niewielkim, jednopokojowy m mieszkaniu, otuleni kołdrą, ciało przy ciele, wy czerpani namiętnością. Vonnie nigdy nie czuła się szczęśliwsza. Pogłaskała jego kruczoczarne brwi i mocne ry sy twarzy , nadal patrząc mu głęboko w oczy . – Mają odcień burzowego morza – powiedziała. – Ten sam, co Atlanty k, jak mówi moja mama – dodał Joe. – Atlanty k jest zimny – zauważy ła Vonnie, a jej palce zsunęły się w dół, by pogłaskać jego kark. – W tobie ani w twoich oczach nie ma nic zimnego. – Ponieważ jestem z tobą, kochanie – odparł. Oparł się na poduszkach i patrzy ł na nią z miłością. – Przepełnia mnie ogień. Chcę by ć z tobą na zawsze, chcę cię poślubić i uszczęśliwić, mieć mnóstwo dzieci i by ć najlepszy m prawnikiem w historii tego stanu. – Małżeństwo? – zapy tała, udając przez chwilę zdziwienie. Wiedziała, że Joe poprosi ją o rękę i że ona naty chmiast się zgodzi. Joe złoży ł pocałunek na jej czole, a potem dłuższy , leniwy na ustach. Następnie wy śliznął się z łóżka, a Vonnie mruknęła niezadowolona. – Nie będziesz już pracował, prawda? My ślałam, że skończy łeś na dzisiaj. – Muszę coś znaleźć – odparł i zaczął grzebać w szkolnej torbie sportowej. Gdy się odwrócił, trzy mał w dłoni małe pudełeczko z granatowej skóry . Vonnie usiadła na łóżku i pozwoliła kołdrze opaść. W obecności Joego nie wsty dziła się nagości. On sam czuł się tak dobrze w swojej skórze, że wszelkie jej kompleksy zniknęły . Joe uklęknął przy łóżku, blisko niej. Otworzy ł pudełeczko i wy jął niewielki pierścionek z pojedy nczy m diamentem w prostej, okrągłej, złotej oprawie. By ł przeciwieństwem oszałamiającego pierścionka od Tiffany ’ego, którego spodziewałaby się jej matka, ale Vonnie od razu się spodobał. – Wy jdziesz za mnie, Vonnie? Nie odpowiedziała od razu. Zabrakło jej słów, jej, wspaniałej mówczy ni znanej w szkole z opanowania i pewności siebie. Zamiast tego chwy ciła go za szy ję, przy ciągnęła do siebie i pocałowała. Joe nadal trzy mał pierścionek. – Czy to znaczy „tak”? – Tak, tak, tak – potwierdziła.

– Palec – rozkazał i wsunął pierścionek na jej długi, ary stokraty czny palec serdeczny . Oboje spojrzeli na niego z zadowoleniem. Vonnie nie kręciło się w głowie ze szczęścia, jak inny m kobietom. Zamiast tego czuła dogłębną radość z faktu, że wszy stko jest idealne. – Dobrze wy gląda na twojej dłoni – oznajmił Joe i schy lił się, by obejrzeć pierścionek. – Chciałem wy brać coś, co ci się spodoba, coś prostego i eleganckiego. – Jak ja? – Tak, jak ty . Pochy liła się i pocałowała go. – Czy będziemy mogli opowiedzieć tę historię naszy m wnukom? – zapy tała. – O ty m, jak oświadczy łeś mi się zupełnie nagi w naszy m mały m mieszkaniu, w budy nku bez windy w Brookline. – Czy powinienem by ł zaprosić cię do eleganckiej restauracji? – Joe odsunął kołdrę i wsunął swe smukłe ciało obok niej. – Nie – wy szeptała Vonnie. – Absolutnie. Nigdy więcej by nas tam nie wpuścili. Do restauracji trzeba przy jść ubrany m. Joe się zaśmiał. – Zrobiłeś to idealnie, Joe – zapewniła go. – Nigdy się nie zmieniaj. Pani Denise O’Brien stała przed cukiernią The Golden Vanilla na krętej ulicy Bridgeport w hrabstwie Waterford i kry ty czny m okiem taksowała lokal. By zachować charakter staromodnej ulicy , witry na udekorowana by ła w stonowany ch odcieniach złota, a w sty lizowany ch na anty czne szklany ch formach znajdowały się ciasta we wszy stkich możliwy ch odcieniach, trady cy jne torty przy brane kokardami i bladoróżowy mi różami, ciasta, które wy glądały jak zanurzone w pastelach, z bladożółtą górną warstwą i kolejny mi, schodzący mi w dół aż do intensy wnego szafiru. Wy pieki upiększały kwiaty , maleńkie pary młody ch, a nawet miniaturowy , bły szczący srebrny pałacy k. Jej córka Eve stała obok ze złożony mi dłońmi. – Czy ż nie są cudowne? Cukiernia jak z bajki – stwierdziła. Denise pozwoliła sobie na pry chnięcie. Warunki, w jakich wszy scy się wy chowali, dalekie by ły od bajkowy ch. Jeśli jednak Eve miała ochotę na takie bzdury , Denise by ła gotowa lekko się ugiąć. Ale ty lko lekko. – Żadny ch bły szczący ch srebrny ch pałaców, Eve – zaznaczy ła stanowczo. – Co ludzie by pomy śleli? Wiele decy zji Denise zależało od opinii inny ch. Weszły do środka, a Denise zignorowała dzwoneczek przy drzwiach, uznając go za kolejny element baśniowy ch fanaberii.

Po jednej stronie znajdował się zwy czajny sklep, gdzie sprzedawano produkty do wy robu ciast, natomiast po drugiej, gdzie miały usiąść z Eve, stworzono świąty nię na cześć słodkości, z wy piekami wszelkiego rodzaju, od przy strojony ch kwiatami tortów weselny ch poprzez urodzinowe ciasta w kształcie samochodów po torty ślubne. Ciasta wy stawiono w szklany ch gablotach wy kończony ch w spłowiały m kremowy m kolorze, którego Denise nienawidziła, natomiast przed biurkiem w równie wy płowiały m kremowy m kolorze stały fotele pokry te luźny mi narzutami oraz wy płowiały mi poduszkami w kwiatowe wzory . Najwy raźniej właściciele cukierni preferowali kalifornijski sty l shabby chic, uznała Denise, kręcąc pogardliwie nosem na widok kremowy ch serc na wstążkach zwisający ch z uchwy tów witry n i witrażowego ży randola. Co by ło złego w ładny ch, eleganckich, drewniany ch irlandzkich meblach? Czy by ły gorsze niż te wy blakłe okropieństwa? Jej córka Eve twierdziła, że cukiernia The Golden Vanilla jest najlepsza, ponieważ oferuje produkty z uwzględnieniem wszelkich ograniczeń dla alergików. Decy dujący m argumentem by ł jednak fakt, że według prasy miała ona zawsze ostatnie słowo w kwestii elegancji tortów weselny ch, dzięki innowacy jności i bły skotliwości właścicielki. Kiedy Eve w końcu się zaręczy ła, a stało się to tak późno, że jej matka niemal straciła nadzieję, Denise wy obrażała sobie, że kupią wszy stko poza hrabstwem Waterford. Każdy mógł zamówić tort weselny na miejscu, ale na my śl o pierwszy m ślubie w rodzinie O’Brienów, pierwszy m prawdziwy m ślubie, ponieważ ślub Pierce’a w Las Vegas z tą okropną Glendą-Louise się nie liczy ł, Denise wy obrażała sobie wy cieczki z Eve do Dublina na przy miarki sukni i wy bieranie ciast w eleganckich lokalach, który ch cen nikt z rodzinnego miasta nie znał. Z niecierpliwością czekała na coty godniowe spotkanie bry dżowe, by omówić wszy stkie ustalenia. To będzie nauczka dla Eleanor Fitzsimons, która uważała, że zeszłoroczny ślub jej córki by ł największy m sty lowy m wy darzeniem. Okazało się jednak, że przy szła teściowa Eve cierpiała na celiakię i nie mogła zjeść zwy czajnego tortu zawierającego pszenicę, dlatego cukiernia, w której można zamówić ciasta bez mąki, nabiału czy jajek by ła idealny m wy borem. Przy najmniej tak twierdziła Eve. – Ta cukiernia jest bardzo ekskluzy wna, mamo. My ślałam, że ci się spodoba… Denise, której plany zostały udaremnione już na samy m początku, postanowiła dać wy raz swojemu niezadowoleniu. Nie mogła jednak niczego zarzucić właścicielce firmy , wy sokiej kobiecie o jasnej cerze i najwy raźniej naturalny ch blond włosach spleciony ch w ciężki warkocz. Denise dotknęła swoich farbowany ch włosów ułożony ch rano w bujne loki i poczuła zazdrość wobec tej eleganckiej osoby o niety powej karnacji i naturalnej gracji. Vonnie Reilly przy witała je z takim spokojem, że Denise nie by ła pewna, czy rozsądny m będzie wy razić swą kry ty czną opinię, iż miejscowa cukiernia może nie by ć wy starczająco

wy rafinowana, by obsłuży ć wesele tak wy sokiej klasy . Poza ty m akcent Vonnie zdradzał, że jest Amery kanką, więc by ć może nie wszy stko by ło jeszcze stracone. Amerykanka, to zmieniało postać rzeczy . Niety powo dla samej siebie Denise poczuła, że wy gląda przesadnie elegancko w jedny m ze swy ch dzianinowy ch kostiumów, ze sznurem pereł na szy i i w czółenkach od Rogera Viviera, które trzy mała na specjalne okazje. Vonnie miała na sobie obcisłe czarne spodnie i szary sweter, w który m prezentowała się jak modelka ze skandy nawskiej reklamy mebli. Jedy ną jej biżuterią by ła wąska obrączka z hartowanego złota, która podkreślała długie palce z krótko przy cięty mi, idealnie czy sty mi, ale niepomalowany mi paznokciami. Musiała mieć około czterdziestki, zdecy dowała Denise z przenikliwością. Czy by ła jednak bogata, czy biedna? Z pewnością nie zdradzał tego jej strój. By ło w niej coś z amery kańskich wy ższy ch sfer, chłodna elegancja, uprzejmość, cień rodzinnej historii sięgającej czasów „May flower”. Denise lubiła wiedzieć, gdzie ludzie plasowali się na drabinie społecznej. Przy słuchiwanie się akcentom nie zdawało już egzaminu, gdy ż osoby z najgorszy mi akcentami okazy wały się właścicielami ogromny ch domów i oszałamiającej biżuterii. Podobnie by ło z oceną garderoby . Ponieważ ty m razem nie wiedziała, na czy m stoi, Denise zachowy wała się ostrożnie. – Pani O’Brien, Eve, napijecie się herbaty czy kawy ? – zapy tała Vonnie i usiadła za biurkiem ozdobiony m bardzo gustowną dekoracją z kwiatów. – Poprosimy dwie kawy – odparła Denise najbardziej wy tworny m tonem, którego uży wała do odbierania telefonów. Nie by ło potrzeby py tać Eve, na co miała ochotę. Zawsze dostawała to, co Denise. A więc tak się sprawy mają, pomy ślała Vonnie, kiedy dzwoniła do kuchni, by poprosić o imbry k z kawą, trzy filiżanki i patery z weselny mi ciastami. Po sześciu latach prowadzenia firmy Vonnie wiedziała, że przy każdy m ślubie znajdzie się królowa pszczół – kobieta z kręgu panny młodej, która długie lata czekała na sposobność, by jednocześnie zabły snąć i przejąć kontrolę nad całą organizacją z żarliwością generała. Często by ła to matka panny młodej albo momzilla, jak nazy wała ją Lorraine, jedna z młodszy ch pracownic. – Dzwoni momzilla z py taniem, czy ktoś ostatnio nie zamawiał tortu z orchideami, ponieważ się obawia, że obie mogły by pojawić się w rubry ce towarzy skiej i jej ślub straciłby głęboko indywidualny charakter. – Któregoś dnia zapomnisz wy ciszy ć dźwięk w telefonie i nasza firma legnie w gruzach – mawiała Vonnie. Brała telefon z ręki Lorraine i uspokajała rzeczoną matkę panny młodej. Lorraine uważała, że ślub to szalone przedsięwzięcie, chociaż zarabiała na takich imprezach,

ponieważ torty weselne stanowiły dużą część ciast przy gotowy wany ch w cukierni. – Jest dwudziesty pierwszy wiek. Po co w ogóle się pobierać? – Masz całkowitą rację – odpowiadała Vonnie z kamienną twarzą. – Zamknijmy naty chmiast sklep. Dlaczego robimy ciasta, które podtrzy mują to szaleństwo? – Mądrala – śmiała się dobrodusznie Lorraine. – Chodziło mi o osoby w moim wieku, koło dwudziestki. Małżeństwo przy pomina mi pozbawienie kobiet praw wy borczy ch, czy coś podobnego. – Albo by cie owcą – wtrącała się pomocnie Vonnie. – Właśnie – uśmiechała się Lorraine i wracała do robienia cukrowy ch róż. W dziedzinie tworzenia kwiatów Lorraine by ła równie utalentowana jak Vonnie i nikt nie potrafił zrobić tak piękny ch orchidei jak one. Czasami wy glądały tak realisty cznie, że klienci my śleli, iż na torcie ułożono zręcznie ży we rośliny , dopóki Vonnie nie podała im miniaturowej, cukrowej orchidei do spróbowania. Vonnie patrzy ła, jak Denise O’Brien świdrujący m wzrokiem obserwuje wnętrze sklepu. Tak, to by ła momzilla. Biedna panna młoda miała przy najmniej ty le lat co Vonnie, około czterdziestu, i wy raźnie pozostawała w cieniu matki. Przy najmniej nie będzie bridezillą7 paradującą wkoło z notesem, jakby dowodziła produkcją wielomilionowego filmu akcji. Vonnie wiedziała, że panny młode, które już mają dzieci i wy konują trudne zawody , rzadziej wpadają w taki stan. Pracujące matki wy chodzące za mąż mają najwy raźniej mniej czasu na zastanawianie się, czy lukrowe wstążki na torcie wy brać w kolorze lekko koralowy m, czy bladobrzoskwiniowy m, i szy bko podejmują decy zje. – A, co tam, niech będzie koralowy . Nie pamiętam dokładnie, jaki odcień mają sukienki druhen, nie mam czasu przy wozić fragmentów materiału i szczerze mówiąc, w ogólny m rozrachunku naprawdę nie ma to znaczenia. Jeśli nie dostarczę szefowi raportu do piątku, zwolni mnie, bez względu na ślub. – Tak brzmiała wiadomość zostawiona o siódmej tego ranka na sklepowej automaty cznej sekretarce przez czterdziestotrzy letnią pannę młodą z trójką dzieci, która piastowała wy magające stanowisko w firmie księgowej i nie miała czasu na gorączkę ślubną. Najwy raźniej sy tuacja będzie wy glądała inaczej w przy padku ślubu państwa O’Brien i Sy lvester. Z panią Denise O’Brien w roli królowej pszczół gorączka ślubna doty czy ć będzie każdego najmniejszego szczegółu. Jej usta pozostawały zaciśnięte od momentu, gdy weszła do cukierni i wniosła ze sobą wy starczającą ilość złej energii, by sprawić, że nawet cukrowe kwiaty nieco przy więdły . Nie po raz pierwszy Vonnie żałowała, że nie ma czarodziejskiej różdżki, by poradzić sobie z ty mi kilkoma ziry towany mi matkami panien młody ch, które nie mają pojęcia, jak nieprzy jemną atmosferę tworzą wokół siebie. Jej twarz nie zdradziła jednak żadnej z ty ch my śli,

kiedy podawała katalog ze zdjęciami tortów, z który ch Eve i jej matka mogły wy brać ciasta. Jako profesjonalistka w swojej dziedzinie parę razy musiała stwierdzić, że umiejętność grania przed klientami by ła ogromny m skarbem. Podano kawę, a wraz z nią tacę z próbkami różny ch ciast zarówno dla zwy kły ch gości, jak i ty ch na diecie bezglutenowej. – Dziękuję, Inge – Vonnie zwróciła się do dziewczy ny , która przy niosła kawę. Inge skinęła głową. – Zaraz przy niosę pty sie w czekoladzie – oznajmiła i wy szła. – Są takie słodkie – zawołała radośnie Eve, próbując niewielki kęs ciasta udekorowany zwy kły m kremowy m zawijasem. Dekoracje miały wszy stkie kolory tęczy , a wy bór mas kremowy ch by ł ogromny , poczy nając od czekoladowy ch po owocowe z dodatkiem kawałków bloku czekoladowego z herbatnikami, wszy stkie podane na piękny ch, anty czny ch paterach. Mogły zostać od razu sfotografowane i przedstawione w czasopiśmie. Vonnie dbała o idealną prezentację. – Takie ciasta podaje się na przy jęciach dla dzieci – skomentowała nieuprzejmie Denise i wskazała palcem z rubinowoczerwony m tipsem jedną z próbek ciast z herbatnikami. Sześć lat temu Vonnie oburzy łaby się, ale przeszłość ją zmieniła i gburowatość już nie wy trącała jej z równowagi. Ludzie zachowy wali się niegrzecznie z wielu dziwny ch powodów, niepewności, lęku lub nieumiejętności wy rażania się w inny sposób. Rzadko miało to cokolwiek wspólnego z osobą, wobec której by li nieuprzejmi. Kiedy odkry ło się ów powód, można by ło zrozumieć taką postawę, pomy ślała Vonnie. – Zdziwiłaby się pani, co ludzie teraz jedzą – odparła łagodny m tonem, dzięki któremu zdoby ła status legendy pośród pracowników. – Stare, dobre ciasto owocowe cieszy się powodzeniem, a wiele osób zamawia zwy kłe biszkopty , ciasto czekoladowe lub biszkopt na samy ch białkach. Popularny jest też czekoladowy blok z herbatnikami. Proszę spróbować. Uży wamy do nich najlepszej czekolady i gwarantuję pani, że takiej nie dostają dzieci na przy jęciach. Spojrzenie wielkich, szary ch oczu Vonnie, jasny ch i przejrzy sty ch, sprawiło, że Denise O’Brien zabrakło słów. Przez lata znajdowała przy jemność w mówieniu tego, co chciała, ludziom prowadzący m sklepy i firmy . By ła przy zwy czajona, że po wejściu do rzeźnika wy niośle nakazuje, by nie dawał jej tłustej wołowiny jak ty dzień wcześniej. Jednak ta łagodna, spokojna kobieta, która prawdopodobnie pozostałaby niewzruszona, nawet gdy by na głównej ulicy Bridgeport wy buchł wulkan, trzy mała paterę z ciastami w sposób, który dawał do zrozumienia, że nikt nie będzie jej rozkazy wał.

– Spróbuję – powiedziała Denise, gdy zdołała odzy skać głos. Ugry zła kęs i kruche ciasto z czekoladą eksplodowało w jej ustach sy mfonią smaków. Poczuła się jak trzy latka, która po raz pierwszy spróbowała wielkanocnego czekoladowego jajka. – O rety , jakie smaczne – powiedziała, by nie chwalić zby tnio wy pieku. – Jest bezglutenowe, a więc pani przy szła teściowa również będzie mogła je zjeść – wy jaśniła Eve Vonnie. – To ciasto? – odezwała się Eve po raz pierwszy od długiej chwili.– Jest cudowne. My ślałam, że będzie suche i rozpadające się. Vonnie się uśmiechnęła. – Nie naszej produkcji. – Stworzenie idealnej receptury zajęło jej wiele miesięcy . Brak glutenu w pieczołowicie przy gotowanej mieszance mąk oznaczał, że blok z herbatnikami mógł by ć suchy , ale Vonnie dopracowy wała przepis bez końca, by wreszcie otrzy mać wy piek, który wszy scy uwielbiali zarówno jako składnik tortów, jak i samodzielny produkt. – Uwielbiam blok z herbatnikami – konty nuowała z rozmarzeniem Eve. – Czy możemy zamówić cały tort w ty m sty lu, trzy warstwy ? – Jedna warstwa, Eve – wtrąciła się zszokowana Denise. – Jedna warstwa. Ludzie oczekują prawdziwego ciasta z owocami. Tak nakazuje trady cja. – Ale Vonnie mówi, że trady cja się zmienia – odparła Eve, najwy raźniej ośmielona różnorodnością ciast stojący ch przed nią i sposobem, w jaki Vonnie konfrontowała się z jej matką. Nikt się jej nie sprzeciwiał i to doświadczenie przy prawiało ją o zawrót głowy . – Trady cja nie zmienia się tak szy bko – odbiła piłeczkę Denise. – To przelotna moda. Vonnie, jestem pewna, że za twoich czasów nie by ło tortów weselny ch z bloku czekoladowego z herbatnikami – powiedziała. – Jesteś mężatką. – Wskazała jedy ną biżuterię Vonnie, obrączkę z hartowanego złota. – Założę się, że na swoim weselu nie zaserwowałaś dziecięcego ciasta. – Staram się nie pamiętać o moim ślubie – odparła Vonnie, a jej twarz zaczęła się napinać. – Rozwiedziona? – drąży ła Denise, unosząc poprawioną kredką brew. Jakiś demon zawładnął umy słem Vonnie. – Tak – potwierdziła. – Teraz jest łatwiej, kiedy nie obowiązuje go już zakaz zbliżania się do mnie. Sąsiedzi nienawidzili odwiedzin uzbrojony ch policjantów. A więc, Eve, który tort chciałaby ś zamówić? To przecież twój ślub. – Co w końcu wy brały ? – zapy tała Lorraine, kiedy Vonnie pożegnała się z paniami O’Brien i wróciła do kuchni. – Wy brały ogólną różnicę zdań – odparła zdawkowo Vonnie. Wciąż się zastanawiała, co ją opętało. Świętą zasadą prowadzenia firmy by ło unikanie denerwowania klientów podczas pierwszego spotkania, ale Vonnie się ty m nie przejęła. Denise wraz ze swoją sztuczną

pretensjonalnością zaszła jej za skórę. Jak śmiała zapy tać o ślub Vonnie? Lorraine, która w głębokim skupieniu dekorowała tort gałązką zimowy ch czerwony ch róż, usły szała napięcie w głosie szefowej i uniosła głowę. – Co się stało? – zapy tała. Ale Vonnie już wy szła. Opuściła kuchnię ty lny mi drzwiami, prowadzący mi na kory tarz, gdzie znajdowały się toalety i magazy ny . W niewielkiej łazience ochlapała twarz zimną wodą, ponieważ potrzebowała czegoś, co ją otrzeźwi i przy wróci do teraźniejszości, a wy piła już zby t wiele kawy . Kolejny ły k i serce wy skoczy łoby jej z piersi. Lodowata woda rozlała się po jej obojczy kach i dekolcie. Zimą podgrzanie wody w bojlerze zabierało dziesięć minut, ale czasami niepodgrzana woda by ła przy datna, pomy ślała ponuro Vonnie. Nie ma jak zimna woda w zimny dzień, gdy chce się wrócić do siebie. Musiała by ć szalona, kiedy stwierdziła, że znów może się zakochać. Po doświadczeniu ogromnej miłości do Joego i po przetrwaniu żałoby po jego śmierci wy dawało jej się, że nigdy nie będzie już całkiem ludzka. Dostajemy w ży ciu ty lko jedną szansę. Powtórka się nie uda. Nigdy . Poza ty m Jennifer dobrze tego pilnowała. Vonnie nie dostanie już drugiej szansy . – Vonnie, jesteś tam? Eve O’Brien zadzwoniła z informacją, że bardzo smakował jej blok czekoladowy z herbatnikami i chce zamówić cały , trzy warstwowy tort w ty m sty lu – krzy knęła Lorraine. Vonnie zamrugała do siebie w lustrze. Najwy raźniej podczas drogi powrotnej w samochodzie O’Brienów doszło do zamachu stanu. Może powinna częściej tracić zmy sły przy kłopotliwy ch klientach? – Przy jmij wiadomość, a ja do niej oddzwonię – poleciła. Nie miała wątpliwości, że matka Eve, trudna Denise, zadzwoni sama, by zmienić zamówienie, prawdopodobnie argumentując decy zję chwilową niepoczy talnością córki. Nadal jednak zamówienie może pozostać niezmienione. Tak czy inaczej nie miała zamiaru się ty m przejmować. Ży cie jest na to zby t krótkie. Wpatry wała się w swoje odbicie w lustrze i wzięła kilka głębokich oddechów. Zwy kle nie przejmowała się niczy m tak bardzo, ale Lee obiecał, że porozmawia z Jennifer przed weekendem. Miał jej powiedzieć o domu na Poppy Lane. To z pewnością by ła rewolucy jna wiadomość. Vonnie się zastanowiła, jak mogła wy jaśnić swą osobistą sy tuację pani Momzilli O’Brien. Jestem wdową. Mój mąż zginął w wypadku samochodowym siedem lat temu i sądziłam, że moje życie dobiegło końca. Żyłam jednak nadal dla syna. To właśnie robimy dla naszych dzieci, prawda?

Przeprowadziłam się do Irlandii, ponieważ razem z Joem zawsze marzyliśmy, by tu zamieszkać. Miał tu rodzinę, którą odwiedziliśmy dwa razy. Pobyt tutaj pomógł mi. Wspomnienia o Joem były silne, ale nie przygniotły mnie. Radziłam sobie z cierpieniem dzięki pieczeniu i w pewnym momencie niespodziewanie wpadłam na pomysł, by otworzyć cukiernię, ponieważ potrzebowałam pracy. Nikogo nie szukałam, bo po co, skoro znalazłam i straciłam miłość mojego życia. I wtedy poznałam Lee. Jest niesamowity. Nie spodziewałam się, że znów jestem w stanie się zakochać, ale tak się stało. Jest w separacji, ma dwie córki i… Historia opowiadana w my ślach urwała się. Istniała ogromna różnica pomiędzy by ciem w separacji a by ciem rozwiedziony m. Prawo w Irlandii wy magało od ludzi, którzy się rozstali, niesamowity ch rzeczy , zanim będą mogli wreszcie się rozwieść. Lee by ł jednak szczególną osobą. Pokochała go, choć szczerze mówiąc, nigdy nie przy puszczała, że to możliwe. Ich wspólna droga nie by ła łatwa. Gdy by momzilla O’Brien by ła normalna, poklepałaby Vonnie po ramieniu i powiedziała ze łzami w oczach: – Czy ż to nie wspaniałe, że spotkało cię znów coś dobrego, moja droga? Tak wiele przeszłaś, zasługujesz na odrobinę szczęścia. Ta matka panny młodej wy glądała jednak na zby t zgorzkniałą, by wy konać miły gest. Druga szansa na szczęście nadal mogła się Vonnie wy mknąć. Chociaż Lee by ł wspaniały m człowiekiem i codziennie oszołomiona odkry wała miłość na nowo, jego jeszcze nierozwiedziona by ła żona robiła wszy stko, by stanąć im na drodze.

Rozdział 6 Zawsze będę pamiętać, że małżeństwo, tak jak życie, to podróż, a nie jej cel oraz że jego skarby znajduje się po drodze, a nie tylko na jej końcu. Anonim

Jennifer Morrison wiedziała, że spóźni się na poranną prezentację makijażu przy kawie w domu sąsiadki, ale nie mogła oderwać się od telewizora. To by ł najlepszy fragment, kiedy ogłaszano wy nik testu DNA i ujawniano zdrajcę, a cała widownia mogła go wy gwizdać za to, że nie chciał się przy znać do spłodzenia dziecka z inną kobietą. Uwielbiała wszelkie podobne programy , w który ch uczestnicy ujawniali szokujące prawdy , poczy nając od programu Jerry ’ego Springera. Dzisiaj na antenie kablówki dwie kobiety gromiły się nawzajem wzrokiem, a prowadzący wy machiwał kawałkiem papieru. Ze smutkiem na twarzy zwrócił się do żony bohatera programu: – Test DNA dowodzi, iż zdradził cię i okłamał, kiedy twierdził, że nie spał z tą kobietą oraz że z pewnością nie jest ojcem jej dziecka. To twój mąż. Co chcesz teraz z nim zrobić? Publiczność zaczęła warczeć jeszcze głośniej, jak dzikie koty walczące o kawałek mięsa. Lee nienawidził takich programów. – To samosąd – mawiał. – Kobiety z widowni prawdopodobnie mają ochotę zdzielić ich po głowie torebkami, zanim zdołają dotrzeć na parking. – Nie powinien kłamać – odpowiadała Jennifer. Dla niej sprawa by ła prosta, miłość określały konkretne zasady . Jeśli złamie się którąś z nich, dostaje się to, na co się zasłuży ło, choćby oznaczało to wy gwizdanie przez rozszalałą publiczność, która grozi zrobieniem krzy wdy na parkingu. Co gorsza jej rozstanie z Lee nie by ło tak czarno-białe. On jej nie zdradził. Nie spłodził dziecka z inną kobietą, nie znalazł sobie dziewczy ny , nie odegrał żadnej z ról, które pasowały by Jennifer. – Nie mogę już z tobą ży ć, Jen – powiedział. – Przy kro mi, ale taka jest prawda. Zby tnio się różnimy . Cały czas się kłócimy i mam wrażenie, że iry tuje cię sam fakt, że oddy cham. Nie mogę tak ży ć. Jennifer wpatry wała się w niego.

Tak, sprzeczali się, ale chy ba wszy scy to robią, prawda? Co w ty m złego? – Lee, kochanie, nie opowiadaj bzdur… – zaczęła. On by ł jednak nieugięty . Jego zdaniem ich wspólne ży cie składało się z serii ciągnący ch się kłótni, to nie by ła miłość. – Nie znoszę się sprzeczać. Wiesz o ty m? Nienawidzę, kiedy po prostu chcesz się kłócić i w żaden sposób nie mogę naprawić sy tuacji. Lepiej nam będzie oddzielnie. Możemy dzielić się opieką nad dziećmi… Wreszcie powiedział coś, czego mogła się chwy cić. – Nie zabierzesz mi córek! – wrzasnęła. – Jennifer, przecież wspólnie się nimi zajmujemy . Ja zawożę je codziennie do szkoły … Furia i ból walczy ły o miejsce w mózgu Jennifer. – Nic mnie to nie obchodzi, dziewczy nki zostają ze mną. Lee chciał, by mediator pomógł im rozstać się pokojowo, ale Jennifer twierdziła, że to bzdury , i niezwłocznie poinformowała o ty m mediatora. – Niech mi pani nie mówi, że musimy my śleć o przy szłości dziewczy nek, a nie o własnej walce – sy czała na kobietę, na której wizy tę czekali miesiąc i która spokojnie rozważała, jak najłagodniej mogą zakończy ć małżeństwo. – Zostawił nas, czy to nie wy starczy ? Muszę sobie z ty m poradzić, więc będzie mógł odwiedzać dziewczy nki, kiedy poczuję się w nastroju na to. – A to nigdy nie nastąpi. – Och, kochanie, czy musiałaś to mówić? – zapy tała później jej matka. Zawsze pilnowała, by nie chodzić spać bez rozwiązania sporu, chociaż jeśli chciała, potrafiła krzy czeć tak głośno jak Jennifer. – Musiałam – odparła Jennifer. – I co z tego? – Lee świetnie opiekuje się Ruby i Shelby . Ubóstwia je, wiesz o ty m. Matka miała zmęczony głos, jak zwy kle ostatnimi czasy podczas rozmów telefoniczny ch. – Nie jesteś po mojej stronie? – chciała wiedzieć Jennifer. – Mówimy o twoich córkach. Jeśli chodzi o nie, nie potrzebujemy stron. – To nie ty zostałaś porzucona – odparła gwałtownie Jennifer. – Lee zabrał mi wy starczająco wiele. Dziewczy nek mi nie odbierze. Powinien zapłacić za swoje czy ny . Trzy lata później Jennifer powiedziałaby to samo, gdy by miała możliwość. Nadal chciała, by Lee płacił za to, co zrobił, ale jej zdaniem nie robił tego należy cie. Oczy wiście, płacił alimenty oraz utrzy my wał duży dom przy The Close, robił wszy stko według zasad i nigdy nie spóźnił się więcej niż chwilę, gdy odwoził córki pod koniec wspólny ch weekendów przy znany ch mu przez sąd. Nie płacił jednak ty le, ile ona by sobie ży czy ła. Zamiast tego spoty kał się z białą, amery kańską

blond krową z wy ższy ch sfer, która prowadziła cukiernię, chociaż na zdjęciu na stronie internetowej wy glądała tak, jakby nigdy w ży ciu nawet nie oblizała ły żki po cieście. Co gorsza blond krowa co drugi weekend spędzała z Ruby i Shelby , chociaż Jennifer robiła, co mogła, by to udaremnić. Jak powiedział jej adwokat, z prawnego punktu widzenia nie by ło na to nadziei. Honorarium prawnika by ło wy sokie i jak się okazało, Jennifer nie mogła obciąży ć nim Lee, więc się wy cofała. Matka, która próbowała wy ciągnąć ją z domu, by zaczęła nowe ży cie, rozsądnie nie skomentowała tej informacji. Nikt inny nie miał ochoty słuchać o jej złości. Jennifer wiedziała, że jej gniew zniechęcał do niej przy jaciół. Ludzie oczekiwali, że zajmie się swoim ży ciem, znajdzie pracę, pozna kogoś i będzie szczęśliwa, ale nie potrafiła tego zrobić. Kiedy w programie dokonano zemsty , wy łączy ła wreszcie telewizor i pobiegła na górę, by się uczesać. Nie patrzy ła w lustro, ostatnio nie podobało jej się to, co w nim widziała. Nosiła ubrania kupowane z katalogów lub przez Internet, czarne, bezkształtne stroje ściągane w pasie gumką, ozdobione tanią, efektowną biżuterią, i podkreślała oczy ey elinerem. To by ła jej własna purdah8. Żadna ilość makijażu pokazy wanego podczas owego porannego spotkania nie będzie w stanie tego zmienić. Prezenterka mówiła już od dłuższego czasu, kiedy Jennifer przecięła trawnik, zmierzając do kolejnego z duży ch domów przy The Close. Kobieta wy chwalała zalety nowego kremu nawilżającego zrobionego najwy raźniej z surowy ch superproduktów i mleka aniołów. Jennifer nalała sobie kawy , chwy ciła rożek z czekoladą z bufetu i usiadła. – Nasza gospody ni, Nuala, uży wa ty ch produktów już od kilku ty godni – oznajmiła prezenterka i pozwoliła sąsiadce Jennifer zabrać głos. – Naprawdę, moje zmarszczki zniknęły ! No, prawie! – zaśmiała się Nuala, która całkowicie rozbroiła Jennifer ty dzień wcześniej, zapraszając ją na to spotkanie. – Będzie fajnie. Kawa, ciasteczka i nic nie trzeba kupować. Do tego dostaniesz wspaniałe próbki, Jennifer. Uwierz mi, to niezwy kła linia kosmety ków, naprawdę działa na zmarszczki mimiczne, zwłaszcza te powstające podczas śmiechu. Zmarszczki powstające podczas śmiechu, my ślała później Jennifer i żałowała, że przy jęła zaproszenie. Jakiego, u diabła, śmiechu? Ma na twarzy bruzdy trosk i zmartwień, a nie zmarszczki od śmiechu. Tak czy inaczej by ła to okazja do wy jścia z domu o poranku, a ostatnio nie otrzy my wała zby t często zaproszeń, ponieważ poróżniła się z wieloma stary mi przy jaciółmi. Ludzie uważali, że mają prawo swobodnie ją kry ty kować i udzielać rad, a Jennifer nienawidziła rad i litości.

Pomimo iż kiedy ś by ła duszą towarzy stwa, teraz zaproszenia by ły rzadkością i dlatego słuchała Nuali i przedstawicielki firmy kosmety cznej, które choć inny mi słowami, mówiły jednak to samo. Przy najmniej modelki w katalogu by ły kobietami w jej wieku, a nie dziećmi o rzewny m wy razie twarzy , które firmy kosmety czne zatrudniały do reklamowania kremu przeciwzmarszczkowego dla czterdziesto- i pięćdziesięciolatek. Zważy wszy na tendencję w przemy śle kosmety czny m, Ruby by ła prawdopodobnie w odpowiednim wieku, by reklamować krem nawilżający dla kobiet w wieku Jennifer. Ruby chodziła do klasy z córką Nuali, Clioną, która kiedy ś by ła wspaniałą kumpelką, ale ostatnio rzadko ich odwiedzała. Żadne koleżanki Ruby nie zaglądały już do domu Morrisonów. Nawet Ruby wolała spędzać czas poza domem. Na koniec spotkania Jennifer została namówiona do kupna przeklętego kremu nawilżającego oraz olejku do masażu. – Ktoś może ci go wcierać – ćwierkała prezenterka i podliczała rachunek. Tak, chy ba listonosz, jeśli go przekupię, pomy ślała ponuro Jennifer. – O rety , uwielbiam, jak ktoś wmasowuje we mnie olejki – odparła najbardziej sarkasty czny m tonem, na jaki mogła się zdoby ć. Jennifer została do samego końca spotkania, ponieważ chciała porozmawiać z Nualą na osobności. Ruby zachowy wała się ostatnio bardzo dziwnie. Jennifer się zastanawiała, czy to ty lko ty powe humory nastolatki i burza hormonów. Sama sprawiała kłopoty jako nastolatka i pewnie teraz Bóg odpłacał jej piękny m za nadobne. – Jak się miewa Cliona? – zapy tała bez emocji, ponieważ nie chciała pokazać Nuali, że czuje się niepewnie. Jennifer nienawidziła, gdy ktoś miał nad nią przewagę. – Świetnie – odparła Nuala, sprzątając. Pokroiła ciasto marchewkowe. – Chcesz zabrać kawałek dla dziewczy nek? – zapy tała. – Chociaż gotujesz przecież znacznie lepiej niż ja. – Ostatnio rzadko – odpowiedziała Jennifer, co częściowo by ło prawdą. Uwielbiała gotować, ale teraz robiła to jedy nie, gdy by ła zła. Trzeba przy znać, że zdarzało się to dość często. Kupowanie kalory czny ch deserów w supermarkecie by ło jednak łatwiejsze. – A co u Ruby ? – No wiesz, różnie – odparła Jennifer. – Niechętnie zaprasza kogokolwiek do domu. Podejrzewam, że wszy stkie nastolatki zachowują się podobnie. Sposób, w jaki Nuala na nią spojrzała, naty chmiast rozwścieczy ł Jennifer. Pożałowała, że odsłoniła się przed koleżanką.

– Cliona zawsze by ła domatorką. Mamy szczęście, Jennifer – przy znała Nuala. Jennifer miała ochotę cisnąć z furią w sąsiadkę talerzem z ciastem. Wy glądała na bardzo zadowoloną z siebie. Zdawała się mówić, że jej córka uwielbia przesiady wać w domu i odgry wać szczęśliwą rodzinę. Chciała wy krzy czeć, że nie jest tak łatwo, gdy mąż rozbił rodzinę, ale za chwilę rozniosłoby się po całej ulicy i szkole, że Jennifer Morrison sobie nie radzi. Znacznie przytyła, przestała o siebie dbać, a teraz krzyczy na porannych spotkaniach przy kawie. Nuala powinna spróbować poradzić sobie z ty m, co ona musiała znosić. Jennifer się starała, robiła, co mogła, ale by ło jej bardzo ciężko. Kiedy sły szała, jak dziewczy nki opowiadają o mieszkaniu z cholerną Vonnie, by ła bliska obłędu. Nie przeszkadzało jej, gdy Lee mieszkał sam i ży wił się potrawami na wy nos, ale odkąd poznał tę przeklętą kobietę, zaczął wieść normalne ży cie. A ona nie miała żadnego. Przy najmniej matka by ła po jej stronie, jej jedy ny sojusznik, chociaż wiecznie zrzędzący . – No dalej, Jennifer, musisz zacząć wy chodzić z domu i spoty kać się z mężczy znami – powtarzała jej Lulu. – Młody m jest się ty lko raz. Nie możesz się poddać ty lko dlatego, że twoje małżeństwo się rozpadło. Moja córeczka nigdy się nie poddaje. Jennifer uśmiechnęła się blado, ale w głębi duszy my ślała, że nie jest już niczy ją córeczką. Ani nikim inny m. Na pewno nie żoną. Trudno by ć wspaniałą matką, gdy człowiek czuje się zraniony i odrzucony . Nie, już nie czuła się młoda. Czuła się tak, jakby miała sto lat, zarówno jej ciało, jak i dusza. Wzięła kawałek ciasta i spojrzała na broszurę z kremami i serum. Kupi je wszy stkie. Zadzwoni do przedstawicielki firmy , która już sobie poszła, i powie, że zmieniła zdanie i chce więcej niż dwa produkty . Lee nie powinien my śleć, że może trwonić ich pieniądze na inną kobietę. Nie, jeśli ona miała coś do powiedzenia. Z radia w pokoju nauczy cielskim dobiegała wczesnopopołudniowa audy cja w formie talk-show na temat porzucania intensy wny ch, czasowo wy magający ch posad, by podjąć pracę na część etatu, w której można cieszy ć się ży ciem. Grace siedziała z filiżanką herbaty , której bardzo potrzebowała, i słuchała programu ze wszy stkimi nauczy cielami, którzy nie mieli dy żuru na kory tarzu. – Czy zaharowujemy się na darmo, skoro mogliby śmy wieść bardziej zrelaksowane i pozbawione stresu ży cie? – zapy tał prowadzący . Jedną opinię na temat omawianej kwestii przedstawiała kobieta, która kiedy ś prowadziła

odnoszącą wielkie sukcesy firmę, za to nie miała możliwości kłaść dzieci spać. Zdała sobie sprawę, że spędza więcej czasu w samolotach, niż oglądając filmy na kanapie z rodziną, dlatego sprzedała firmę i kupiła dom na wsi. Teraz hoduje kurczaki i świnie, piecze własny chleb i spędza z dziećmi każdą minutę, gdy nie są w szkole. Drugą stronę medalu przedstawiała młodsza kobieta, która czuła, że jej możliwości rozwoju zawodowego są zablokowane przez wszechobecny seksizm. Oznajmiła, że nigdy nie będzie miała dzieci, ponieważ całkowicie zrujnowałoby to jej perspekty wy zawodowe. – Przy szli pracodawcy nie mają prawa zapy tać, czy w najbliższej przy szłości zamierzasz mieć dzieci, ale wiadomo, że chcieliby to zrobić – twierdziła kobieta. – Dlatego sama mówię o ty m otwarcie. Jestem kobietą sukcesu i nie mam czasu na dzieci. Nagle przerwano poszukiwanie ulubiony ch czekoladek w wielkim pudełku, które dostała w prezencie jubilatka Mary . – Brzmi to dość drasty cznie – wy szeptała pani Higgins, prowadząca zajęcia teatralne, która miała imponujące platy nowe włosy , długoletniego partnera, ale do tej pory żadny ch dzieci. – Chciałaby m mieć garstkę kurczaków, wy piekać własny chleb i nie spędzać połowy ży cia na sprawdzaniu zeszy tów, ale nie mam do sprzedania firmy odnoszącej wielkie sukcesy – poskarży ła się Caroline Regan, która jakimś cudem dawała sobie radę z trójką dzieci, pracą i zajęty m mężem, który przy chodził do domu tak późno, że miał czas jedy nie na włączenie zmy warki. – Kobieta gada bzdury . Żeby wieść takie ży cie, potrzeba pieniędzy . Nie można po prostu rzucić wszy stkiego i ży wić się własny m chlebem i jajkami. Poza ty m trzeba mieć za co kupić mąkę, paszę dla kurcząt i opłacić edukację dzieci. Powiedzcie mi, skąd na to wziąć pieniądze, jeśli nie ma się dużej firmy na sprzedaż? Grace posłała współczujące spojrzenie Caroline, której dwójka dzieci przy gotowy wała się w ty m roku do egzaminów na koniec szkoły średniej, co potwierdzał jej zmęczony wy raz twarzy . – Po co chciałaby ś mieszkać na wsi i hodować kurczaki? – chciał wiedzieć młody Ben Kennedy . – Zwariowałaby ś. Żadny ch ludzi, barów ani imprez. Jedy ny m sposobem komunikacji by łby Facebook albo Twitter, a to nie wy starcza, potrzebni są ży wi ludzie. – Któregoś dnia – ostrzegła go Caroline – któregoś dnia zrozumiesz, o czy m mówię i zapragniesz mieszkać w wiejskim domku otoczony m jedy nie polami. Ma rację, pomy ślała Grace. Rzeczy , o który ch marzy my w wieku dwudziestu lat, różnią się całkowicie od tego, czego pragniemy trzy dzieści lat później, ale nikt nas o ty m nie przekona, musimy doświadczy ć tego sami. Marzenia Grace i Stephena w wieku dwudziestu pięciu i trzy dziestu pięciu lat okazały się całkowicie odmienne. Jako dwudziestokilkulatkowie cieszy li się, że w ogóle mają pracę. Grace uczy ła, a Stephen

pracował jako młodszy copy writer w agencji reklamowej w Waterford i uważali się za szczęściarzy , mogąc mieszkać w miejskim szeregowcu w trzy pokojowy m mieszkaniu z pomalowany mi ścianami i piaskowany mi drewniany mi podłogami, ponieważ nie stać ich by ło na dy wany . Jeździli na tanie wakacje za granicę, gdzie wy legiwali się na greckich, hiszpańskich i tureckich plażach i codziennie zwiedzali okolice. Co wieczór jedli w innej restauracji, by spróbować wszy stkich potraw, i kochali się namiętnie na skrzy piący ch łóżkach z odgłosem elektry czny ch odstraszaczy komarów w tle. Gdy zbliżali się do trzy dziestki, mieli już dwójkę mały ch dzieci. Grace pracowała w szkole publicznej Bridgeport National i by ła rozkosznie szczęśliwa. Zmęczona, ale szczęśliwa. Stephen natomiast nie by ł szczęśliwy . Miał więcej przeszkód do pokonania. Ich pragnienia znacznie się różniły … W pokoju nauczy cielskim nadal trwała dy skusja na temat bezstresowego wiejskiego ży cia w otoczeniu zwierząt domowy ch w opozy cji do ży cia w mieście, gdzie barów by ło pod dostatkiem. – Co by ś robiła cały mi dniami, gdy by ś mieszkała na końcu świata? – zapy tał Ben. – Zwariowałaby ś kompletnie. Ben mieszkał w centrum Waterford i wy dawał swą pensję na uprawianie sportów, surfowanie, nurkowanie, skoki ze spadochronem. Podobne akty wności przy ciągały piękne kobiety , poszukujące żądny ch przy gód mężczy zn. – Powiem ci, co by ś widział, gdy by ś mieszkał na końcu świata – odparła Caroline bliska płaczu. – Wy glądałby ś przez okno i nie widział nic, nikt nie prosiłby cię o nic ani nie narzekał, że nie wy prałeś jego ulubiony ch dżinsów przed weekendem. Grace postanowiła porozmawiać później z Caroline. Czasami jedy ne, co mogła zrobić, to wy słuchać inny ch, ale gdy jest się na granicy wy trzy małości, milcząca obecność słuchacza potrafi okazać się bardzo kojąca. Wy szukała wśród czekoladek swoją ulubioną, z orzechem laskowy m w karmelu, schowała ją do kieszeni, powiedziała „do zobaczenia” w kierunku inny ch nauczy cieli i wy chodząc, w geście solidarności poklepała Caroline po ramieniu. Przy szła kolej Grace na drugą część dy żuru na kory tarzu, ponieważ poprzedni nauczy ciel musiał biec na wizy tę u denty sty . Lubiła to zajęcie, gdy ż mogła przy glądać się zabawom dzieci i obserwować, jak każdy z uczniów radzi sobie w relacjach z inny mi. Sposób, w jaki się bawili, by ł wy razem tego, co działo się w ich ży ciu, podobnie jak wy darzenia rozgry wające się podczas przerwy w pokoju nauczy cielskim. Zapięła płaszcz, by uchronić się przed sty czniowy m chłodem, spacerowała wokół podwórka

i przy glądała się grupkom dzieci. Obserwowała, czy najmłodsi dobrze się mają, i starała się pilnować, aby kłopotliwa banda z piątej klasy nie próbowała żadny ch wariackich sztuczek, takich jak skoki z wy sokiego muru na boisko do koszy kówki. Kiedy przerwa się skończy ła i Grace wracała do gabinetu, nadal uśmiechała się na my śl o wiadomości od Michaela. Zanim zabrała się do pracy , wy korzy stała czas, by zadzwonić do by łego męża. Przez lata zdąży ła poznać jego partnerkę, Julię, ale nadal wolała dzwonić do Stephena na komórkę. Częściowo wy nikało to z faktu, że z racji pracy w reklamie by wał w różny ch miejscach, więc telefonowanie do domu by ło stratą czasu. Poza ty m czuła się jak intruz, dzwoniąc do mieszkania, które dzielił z inną kobietą. Stephen prowadził teraz własne ży cie i Grace nie śmiałaby w nie ingerować. To by ła jedna z jej zasad, które ustaliła, kiedy zdecy dowali się na separację. Jeśli mieli ży ć osobno, to rzeczy wiście osobno. Nie ma mowy o przy bieganiu do siebie nawzajem w chwili samotności. – Cześć. Czy Michael przekazał ci dobre nowiny ? – Cześć, Grace, tak, przekazał – odparł Stephen. – Sły szę, że jest szczęśliwy , i bardzo lubię Katy , ale… Po prawie trzy dziestu latach Grace nauczy ła się rozpoznawać każdą zmianę w głosie Stephena, więc kiedy ty lko usły szała jego wahanie, wiedziała dokładnie, jakich słów szuka. – Proszę, nie mów mi, że uważasz, że jest za młody na małżeństwo – poprosiła. Stephen Rhattigan westchnął. – Nic na to nie poradzę. Nikt ci nie mówi, że twoje własne dzieci nie zostają dziećmi na zawsze. Wiem, że to głupie. Po części nadal widzę go jako ucznia z potargany mi włosami i brudny mi kolanami. – Ma dwadzieścia dziewięć lat, prawie trzy dzieści, Stephen. Jest starszy niż my w dniu ślubu – zauważy ła Grace. – I nie próbuj mi powiedzieć „patrz, jak nam to wy szło”, ty lko dlatego, że się rozwiedliśmy . By liśmy dzieciakami, kiedy się pobraliśmy . Istnieje wielka różnica pomiędzy nami a młody mi ludźmi w dzisiejszy ch czasach. Są mądrzejsi. Michael jest w idealny m wieku na ślub. Zastanowiła się przez chwilę nad ty m, jaki wpły w miały rozwody na postrzeganie dzieci przez rodziców. Ci, którzy spędzali większość czasu z pociechami, widzieli je takimi, jakie są, patrzy li, jak dorastają, wy prowadzają się i bezwzględnie odcinają pępowinę. Rodzic, który się wy prowadził, jak Stephen, mógł nosić w umy śle wizję potomków jako wieczny ch dzieci. Grace wiedziała dokładnie, jak dorosły i dojrzały by ł jej sy n, podczas gdy Stephen, który opuścił dom, gdy sy n by ł pry szczaty m, małomówny m piętnastolatkiem, nie miał takiej świadomości. Nie by ło jednak sensu informować go o ty m wszy stkim. Brzmiałoby to jak oskarżenie w sty lu „to głównie ja wy chowałam nasze dzieci”.

– Wiem, że masz rację. Po prostu czasem wy daje mi się taki młody – przy znał Stephen. – Cóż, nie jest już młody . W dodatku mieszkają z Katy razem, czego my nie robiliśmy przed ślubem – powiedziała stanowczo Grace. – To doskonały sposób, by zaobserwować, czy pasuje się do siebie. – Twojego ojca zabrałaby karetka, gdy by śmy coś takiego zaproponowali – odparł Stephen. – By ło wy starczająco źle, gdy pierwszy raz pojechaliśmy na wakacje do Grecji. Grace uśmiechnęła się na wspomnienie ukochanego, nieży jącego już ojca, który oznajmił, że jego własna matka przewracałaby się w grobie, gdy by usły szała, że porządna dziewczy na z katolickiej rodziny wy jeżdża przed ślubem na wakacje z mężczy zną. – Powiedziałam mu, że będziemy mieli osobne łóżka, i tak by ło – odparła. – Podobnie jak wszy scy w naszy m budy nku, ponieważ by ły tam ty lko pojedy ncze, a nie podwójne łóżka – zaśmiał się Stephen. – Pamiętasz ten hałas, kiedy dotarliśmy do hotelu o trzeciej nad ranem i cała wy cieczka w jedny m momencie zdała sobie sprawę, że w pokojach są pojedy ncze łóżka i wszy scy zaczęli zsuwać je razem po marmurowy ch posadzkach? – To dziwne uczucie zdać sobie sprawę, że twoje dzieci robią teraz to samo, co ty kiedy ś. My ślisz, że patrzą na nas jak na stary ch wapniaków, którzy nie mają pojęcia, jak to jest by ć młody m? – zapy tał Stephen z nutą zadumy w głosie. – Ja nie czuję się stary – dodał szy bko. – Ale reklama to domena młody ch. – Nonsens, nie jesteś stary – odparła energicznie Grace, chcąc ukrócić te ckliwe rozważania. – Czy przy jdziecie z Julią na kolację w piątek? Ojciec Katy wezwał wszy stkich do bezwzględnego podporządkowania się. Chy ba chce, żeby śmy przy jęli do wiadomości, że on organizuje ten… – Nie – przerwał jej z iry tacją Stephen. – Ten facet wy zwala we mnie najgorsze insty nkty . Ma kompletnego fioła na punkcie kontroli. Spójrz na biedną Birdie. Boi się własnego cienia i nie może nic zrobić bez konsultacji z cholerny m Howardem. – Stephen, coś ci powiem – oznajmiła zdecy dowanie Grace. – Rodzina pana młodego nie zajmuje się przy gotowaniem ślubu, a jej jedy ny m zadaniem jest pojawić się na miejscu w dniu uroczy stości. Jeśli Howard ma zamiar zaplanować wszy stko, jakby organizował szczy t G20, to zrobi to. Wątpię jednak, by Katy mu na to pozwoliła. Nasza przy szła sy nowa nie da się łatwo uciszy ć. – Szkoda, że nie może uciszy ć swego ojca – pożalił się Stephen. – Czy zbrodnia w afekcie może mieć miejsce między dwoma teściami? – Ty lko we Francji, gdzie afekt jest uznawany za prawny środek obrony , i ty lko w dniu ślubu – zażartowała Grace. – Do tego czasu będziesz musiał trzy mać emocje na wodzy . – Żaden sąd mnie nie skaże – odparł Stephen. – Wy starczy , że pokażę im na YouTube jego

mowę o ty m, jak sam zdoby ł wszy stko w ży ciu oraz jaki jest teraz bogaty , i zostanę uniewinniony . Zwy czajna iry tacja powinna by ć uznawana w ty m kraju za argument obrony . Grace zignorowała tę wy powiedź. – W takim razie przy chodzicie na kolację w piątek? – Odezwę się do ciebie w tej sprawie – odparł. Grace poczuła lekkie podenerwowanie. Nawet kiedy by li małżeństwem, Stephen nigdy nie potrafił od razu przy jąć zaproszenia. Mawiał, że nie chce się deklarować na wy padek, gdy by pojawiła się lepsza propozy cja. – W porządku – odpowiedziała. – Powiedz mi, kiedy się zdecy dujesz. – Potem szy bko się rozłączy ła, by nie powiedzieć więcej na ten temat. Stephen i Julia mieli prawdopodobnie masę atrakcy jny ch zaproszeń na piątkowy wieczór, w odróżnieniu od Grace, która nic nie planowała. Nie wiedziała dlaczego, ale my śl o ty m, że jej by ły mąż i Julia swobodnie przebierają w zajęciach, iry towała ją. Może powinna spróbować internetowy ch randek, jak sugerowała Fiona. Pozy ty wne nastawienie by ło ważne, jeśli chciała wieść ży cie przepełnione wdzięcznością. Będzie miała dziś wieczorem tak wiele do zapisania w dzienniku wdzięczności, że nie ma sensu skupiać się na negaty wny ch kwestiach jak samotność, jeśli nie ma zamiaru nic z nią zrobić, prawda? Po usły szeniu wspaniałej wiadomości od Katy i Michaela Leila spędziła zdecy dowanie niewy tworny poranek, sprzątając dokładnie kuchnię swojej matki, i zuży ła całą rolkę czarny ch worków, które wy pełniła śmieciami zebrany mi ze wszy stkich pomieszczeń w domu. Zapach popsutego kurczaka został zlikwidowany dzięki otwarciu okien, uży ciu dużej ilości anty baktery jny ch pły nów do czy szczenia i zapaleniu wszy stkich świec zapachowy ch, jakie Leili udało się znaleźć. Pixie, spaniel matki, najwy raźniej uży wał dy wanu w salonie jako pry watnej toalety i zapach moczu nie dawał się wy wabić. Sprawdzić cenę nowego dywanu, napisała w notesie, który już pełen by ł domowy ch zadań. Mogła też sprawdzić, czy stary parkiet nadaje się do odsłonięcia. Drewniane podłogi miały cudowny , rusty kalny charakter. Kolejne dwie strony wy pełniały obowiązki zawodowe. Sprawdziła maile firmowe i już przed dziewiątą skontaktowała się z biurem, by zlecić pracownikom wszelkie zadania, jakie mogła, oraz omówić z Iloną nadchodzącą premierę filmu. Devlin cały dzień by ł poza biurem, więc przesłała mu e-mail, w który m wy punktowała wszy stko, co zorganizowała. Moja matka złamała biodro i muszę zostać z nią w szpitalu przez kilka dni. Chwilę zajmie mi

również znalezienie dla niej domu opieki na czas rehabilitacji, napisała i palce zasty gły jej nad klawiaturą laptopa. Wiadomość brzmiała chłodno i bezuczuciowo. Kiedy tata leżał przy kuty do łóżka z powodu problemów z kręgosłupem, które nawiedzały go przez całą drugą połowę ży cia, matka robiła dla niego wszy stko. To ona by ła jego opiekunką i poświęciła swe ży cie dbaniu o niego, a teraz Leila beztrosko zrzucała całą odpowiedzialność za matkę na kogoś innego. Nie chodziło jedy nie o opiekę nad matką. Dom przy Poppy Lane zawsze bły szczał czy stością, a teraz wy glądał tak, jakby nikt nie sprzątał go od miesięcy . Py tanie brzmiało: dlaczego? Co się stało, że jej dumna ze swego domu matka, jaką pamiętała, zmieniła się w osobę, która wcale o niego nie dba? Leila wzięła do ręki kartkę, na której zapisała szczegóły ślubu Katy i Michaela. Niewprawnie nary sowała wokół daty dzwony kościelne i kwiaty i cieszy ła się, że Katy wy jdzie w końcu za mężczy znę, którego kocha. Szczęście Katy wprowadzało jednak niechciany kontrast. W jej ży ciu wszy stko cudownie się układało, podczas gdy Leila kompletnie nie radziła sobie ze swoim. Na dodatek nic nie zapowiadało zmiany w najbliższy m czasie. Potem przy pomniała sobie o matce leżącej w szpitalu i skarciła się za by cie samolubną. W tej chwili liczy ło się ty lko zadbanie o to, by mama wróciła do zdrowia. Dotarła do szpitala chwilę po dwunastej, a po drodze zatrzy mała się, by kupić dla mamy chusteczki odkażające i szlafrok. W domu nie znalazła czy stego, więc zakup nowego wy dawał się najlepszy m rozwiązaniem. Naby ła również kilka czasopism i kompozy cję z biały ch róż, która nie wy magała trzy mania w wazonie, więc nie będzie musiała go szukać w pełny m ludzi szpitalu. Nie mogła się oprzeć i kupiła też kartkę zaręczy nową dla Katy i Michaela, przedstawiającą dwie śmieszne, ry sunkowe my szki podczas zaręczy n. Kiedy wy chodziła ze sklepu, zauważy ła na wy stawie ulubione perfumy mamy , o zapachu konwalii. Powąchała tester i zachciało jej się płakać. Aromat przy wołał wspomnienie niegdy ś energicznej kobiety , która teraz leżała bezsilna w szpitalu. Jak to się stało, że nie zauważy ła, iż jej matka tak bardzo się postarzała? Kupiła flakon perfum z nadzieją, że znajomy zapach przy wróci jej matkę, którą znała. Minęły już godziny odwiedzin, ale zakładała, że zostanie wpuszczona, gdy ż potrzebuje porozmawiać z lekarzem matki. – Jak nazy wał się lekarz, z który m rozmawiałaś wczoraj? – zapy tała przez telefon Susie, kiedy zaparkowała. Susie paliła przed biurem wy proszonego papierosa, próbując się odstresować, i nie miała nastroju na długi telefon od młodszej siostry . – Nie pamiętam – rzuciła. By ło zimno, więc owinęła się mocniej płaszczem.

Leila policzy ła do pięciu. – W porządku – skłamała. – Dowiem się tego w szpitalu. Susie… – zawahała się. – Odwiedzałaś ostatnio mamę? Czy zauważy łaś, że dom wy gląda na coraz bardziej zaniedbany ? – Kiedy wczoraj wieczorem zabierałam stamtąd psa, by ło brudno jak w chlewie – odparła krótko Susie. – Pies narobił w cały m holu i musiałam po nim sprzątać. Leila się wzdry gnęła. Przedpokój wy łożony by ł parkietem, w który m roiło się od szczelin. Bogu dzięki, że znalazła stare buty do biegania. – Wczoraj narobiła również w mojej kuchni, a przed zaśnięciem wy ła jak szalona przez jakieś dwie godziny . Gdy by by ło mnie na to stać, oddałaby m ją do schroniska. Bóg jeden wie, w jakim stanie zastanę mieszkanie po ty m, jak została w nim sama na cały dzień. – Chodzi o to, że mieszkanie w brudzie nie jest w sty lu mamy – konty nuowała Leila. – Od jak dawna to trwa? Susie wy buchła. – Nie do mnie należy kontrolowanie naszej matki – warknęła. – Gdy by ś nie zauważy ła, Leila, jest nas dwie. Ponieważ mieszkam bliżej, zostaję obciążona wszy stkim, podczas gdy ty wpadasz nonszalancko kilka razy w roku, ściskasz wszy stkich i ulatniasz się równie nonszalancko do swej wspaniałej pracy . Mam się wszy stkim zajmować, a oprócz by cia córką jestem także samotną matką i mam pracę. Może nie jest tak prestiżowa jak twoja, ale nie mogę sobie pozwolić, by ją stracić. – Susie, mówię ty lko, że powinnaś mi powiedzieć, że działo się coś złego – wy jaśniła Leila. Starała się, by w jej głosie nie zabrzmiała choćby nuta oskarżenia. – To nie jest normalne. Mama zawsze by ła schludna, a z jakiegoś powodu zaniedbała mieszkanie. Na piętrze panuje kompletny bałagan, łóżko pokry te jest psią sierścią, pościel wy gląda na niezmienianą od ty godni i… po prostu brudną. – Jesteś tam teraz, więc poradź sobie – rzuciła Susie i rozłączy ła się. Leila ty m razem policzy ła do dziesięciu, ale i to nie pomogło. – Susie – warknęła. – Nie teraz! W szpitalu roiło się jak w ulu, pielęgniarki chodziły po kory tarzach w butach na miękkich podeszwach, a w powietrzu unosił się zapach detergentów. Leila wędrowała z jednego oddziału na drugi w poszukiwaniu matki, którą przeniesiono. Zatrzy mała się, by wetrzeć w dłonie żel dezy nfekujący , wpadła przez podwójne drzwi i zobaczy ła ją. Dolores Martin siedziała na łóżku, choć nadal wy glądała na słabą i posiniaczoną. Leila widziała mamę poprzedniego wieczora, ale poczuła, jak piekące łzy napły wają jej do oczu. Matka wy glądała na tak poobijaną i starą, chociaż wcale taka nie by ła. Starość to wiek… Na pewno nie wiek jej matki. Starość to więcej niż sześćdziesiąt trzy lata Dolores Martin.

– Mamo – ty le zdołała powiedzieć, zanim wy buchła płaczem. Jakimś cudem udało jej się wy pakować wszy stkie zakupy na ruchomy stolik obok łóżka i podłogę pod nim. Potem pochy liła się i delikatnie uścisnęła mamę, uważając na jej obolałe ciało. – Och, kochanie, jak miło cię widzieć – powiedziała Dolores, na wpół radosna, na wpół bliska płaczu. – Jedna z pielęgniarek poinformowała mnie, że by łaś tu wczoraj wieczorem i dzwoniłaś dzisiaj rano. – Nie chciałam przy jeżdżać wcześnie, żeby cię nie obudzić – wy jaśniła Leila i przy sunęła sobie krzesło. Przebudzona matka w świetle dzienny m wy glądała nieco lepiej, ale siniaki na jej twarzy przy brały teraz fioletowy , złowrogi wy raz. – Jak się czujesz? Dolores się skrzy wiła. – Obolała i głupia. Przez ty le lat nie miałam żadnego wy padku, a teraz to. Trochę się pokiereszowałam. Jeśli raz dozna się urazu kości biodrowej, to koniec – dodała drżący m głosem. – Nie pokiereszowałaś się – zaprzeczy ła Leila, którą pielęgniarka ostrzegła, iż w wy niku wstrząsu mama jest podatna na silne emocje. – Urazu biodra można doznać w każdy m wieku. Niedługo będziesz zdrowa jak ry ba i zanim się obejrzy sz, znów będziesz wy prowadzać Pixie na spacer. Twarz mamy spochmurniała. – Jak się ma Pixie? Wiem, że Susie ją wzięła, ale jest zby t zapracowana, by zajmować się psem. – Bzdura, Susie uwielbia Pixie. – By ć może, ale to odpowiedzialność, a ona i tak ma dużo na głowie. – Nie ma nic przeciwko – odparła Leila bez krzty ny pewności w głosie. – Możesz ją wziąć? Kochasz psy – poprosiła matka. – Spędzę tu trochę czasu, a potem, cóż, będę musiała zamieszkać w domu opieki, zanim nie stanę na nogi. Susie ma wy starczającą ilość obowiązków bez konieczności wy prowadzania psa. – Jej dolna warga drżała, a po policzkach zaczęły pły nąć łzy . – No już, Dolores – powiedział stanowczy głos. – Chy ba się nie martwisz, moja droga? Nie ma o co. Leila się odwróciła i zobaczy ła dojrzałą kobietę w pielęgniarskim fartuchu, stojącą u stóp łóżka matki. – Czas na pomiar ciśnienia. Czy to pani druga córka? – Jestem Leila. Chciałam zostać z mamą aż do obchodu i porozmawiać z lekarzem na temat

jej obrażeń. – Spóźniła się pani – odparła pielęgniarka. – Proszę przy jść jutro przed dziesiątą, wtedy lekarze mają obchód. – Może mogłaby m do kogoś zadzwonić? – Lekarze nie rozdają swoich numerów. Siedzieliby przy słuchawce całe dnie. Zechce pani zaczekać, aż skończę badać pani mamę? Przez piętnaście minut Leila przechadzała się po kory tarzu i szukała osób o lekarskim wy glądzie, który ch mogłaby dopaść. Sy tuacja by ła niedorzeczna. Potrzebowała informacji na temat stanu zdrowia matki. Chy ba nie prosiła o zby t wiele? W końcu zajrzała z powrotem do sali i zobaczy ła, że zasłony wokół łóżka matki zostały odsunięte. Mama leżała na plecach z zamknięty mi oczami. Leila poczuła ucisk w gardle i próbowała zająć się czy mś, by powstrzy mać łzy . Ubranie matki z dnia wy padku, a właściwie to, co z niego zostało, leżało w torbie, w szafce. Leila wy jęła je, a potem ułoży ła przy niesione rzeczy . Zabrało jej to około dziesięciu minut. Może jakiś lekarz przy jdzie, jeśli posiedzi tu wy starczająco długo? Przy łóżku po drugiej stronie przejścia starsza kobieta odwiedzała bardzo wiekową panią, która miała na maleńkiej, ptasiej główce zawadiacką srebrną perukę, a na każdej z powiek poły skujący fioletowy cień. – Na dole jest przy jemna kawiarnia – szepnęła maleńka kobieta w srebrnej peruce. – Dziękuję – odparła Leila i wstała. Widok pacjentki poprawił jej humor. Spójrzcie na nią, musi mieć przy najmniej dziewięćdziesiąt lat, a chociaż jest w szpitalu, nadal się uśmiecha i ma siłę zadbać o perukę i makijaż. Nadal jest pełna ży cia. Wiek to ty lko liczba, powiedziała do siebie w my ślach Leila, stojąc w kolejce po kawę. Musi przy pomnieć o ty m matce. Usiadła koło niej z powrotem z kawą i gazetą i przez kolejne trzy godziny patrzy ła, jak śpi. Co jakiś czas Dolores budziła się i uśmiechała sennie do córki, a potem znów zapadała w sen. Leila kupiła kolejną kawę na wy nos i ponownie usiadła przy łóżku. Złapała się na ty m, że co jakiś czas doty ka nadgarstka matki, by się upewnić, że nadal ma puls. – Czy to normalne, że mama tak dużo śpi? – zapy tała kolejną przechodzącą obok pielęgniarkę. – To prawdopodobnie z powodu środków przeciwbólowy ch – odparła kobieta. – Nie umrze, prawda? – zapy tała z lękiem Leila, a przekonanie, iż wiek jest jedy nie liczbą, nagle wy parowało jej z głowy . – Nie, moja droga – uspokoiła ją pielęgniarka. – Pani mama ma się dobrze. Jutro powinna poczuć się bardziej radosna, gdy ż oddziały wanie leków z czasem osłabnie. Będzie bardziej

kontaktowa. – W porządku – odparła Leila. Pielęgniarka spojrzała na tabliczkę zawieszoną na końcu łóżka. – Dziś pani mamą zajmuje się Selina. Proszę wstąpić do pokoju pielęgniarek i porozmawiać z nią. Selina by ła doświadczoną pielęgniarką ortopedy czną, która widziała więcej złamany ch bioder, niż zjadła w ży ciu ciepły ch posiłków. – Pani matka wy zdrowieje – powiedziała stanowczo. – Doktor Noonan mówi, że operacja się udała.Mama ma niski poziom hemoglobiny , dlatego wy gląda nieco blado. Może potrzebować transfuzji krwi, ale zdecy dujemy o ty m po dzisiejszy ch badaniach. Niedługo powinna stanąć na nogi, a jeśli wszy tko pójdzie dobrze, za ty dzień ją wy piszemy . Zajmie się nią pani czy znajdzie dla niej dom opieki? Leila zamrugała. Teraz na pewno miała wy starczającą ilość informacji. – Pracuję w Dublinie – wy jąkała. – W takim razie dom opieki – skwitowała Selina. – Wy gląda pani na wy kończoną. Proszę pojechać do domu i odpocząć. Mamy pani dane kontaktowe, prawda? – Tak, podałam je wczoraj. – W porządku. Zadzwonimy , jeśli coś się zmieni. Leila wpatry wała się w pielęgniarkę. W jej ustach wszy stko brzmiało tak łatwo. Zostaw i nie przejmuj się. Wszy stko będzie dobrze. Nie wspomniała o poczuciu winy , lęku ani niepokoju o to, co jeszcze dolega matce. – Dziękuję – powiedziała Leila. Wy szorowała ponownie ręce pły nem dezy nfekujący m i poczuła pieczenie, gdy substancja dostała się do świeżego skaleczenia z poprzedniego szorowania. Przy dały by się rękawiczki, pomy ślała i wy szła ze szpitala. Dotarła do samochodu i żałowała, że nie ma do kogo zadzwonić, by opowiedzieć, jak źle się czuje. Nie mogła zatelefonować do Katy , która trwała w stanie zaręczy nowej błogości. Nie by ło też sensu dzwonić do Susie, bo ta urwałaby jej głowę. W podobny ch chwilach brakowało jej obecności Ty nana. Potrzebowała usły szeć: Nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze. Sam fakt, że ktoś wy powiedział te słowa, sprawiał, że sprawy stawały się łatwiejsze do zniesienia. Przy jechała do domu matki z torbą zakupów spoży wczy ch, kiedy zadzwonił jej telefon. To Devlin wrócił do biura i najwy raźniej czegoś szukał. Nie odpowiedział na żaden z jej wcześniejszy ch maili, co oznaczało, że coś się stało. Odebrała

telefon, a przez głowę przelaty wały jej najróżniejsze możliwości. – Cześć, Devlin – powiedziała. – Co się stało? – Cześć, Leila – odparł. – Nic się nie stało. Chciałem po prostu zapy tać, jak się czuje twoja matka. Przez chwilę Leila nie wiedziała, co powiedzieć, tak bardzo niety powe by ło zachowanie Devlina. W jego głosie brzmiała troska. Miała ochotę rozpłakać się w słuchawkę i opowiedzieć mu, jak okropnie się czuje, ale to nie wchodziło w grę. – Mama czuje się nieźle. Oczy wiście, jest obolała, ale obrażenia nie są poważne. Pomy ślała o brudnej kuchni, ale nie by łaby w stanie wy jaśnić mu wszy stkiego. Poza ty m Devlin nie by ł odpowiednią osobą do takich rozmów. Skąd pomy sł, by mu się zwierzać? Musiała już kompletnie zwariować. – Wrócę do pracy najszy bciej, jak się da, więc się nie martw – powiedziała szy bko. – Nie po to dzwonię. Gdy by Leila go nie znała, by łaby skłonna stwierdzić, że jej odpowiedź go dotknęła. To jednak by łoby zupełnie nie w jego sty lu. Devlin nie okazy wał zranienia. – Oczy wiście, że nie – odpowiedziała lekko. – Bardzo miło, że dzwonisz. Mama ma się dobrze… – A ty ? Ty m razem Leili całkiem odebrało mowę. Devlin py tał ją, jak się czuje. Nigdy tego nie robił, nawet kiedy Ty nan odszedł. Wówczas przy glądał się jej, jakby próbował wy my ślić, co powiedzieć, ale się nie odezwał. I wtedy zrozumiała: chciał z nią porozmawiać o czy mś ważny m i starał się zrobić to w zawoalowany sposób. Bez wątpienia podtekst owej rozmowy brzmiał: „zostaw chorą matkę i wracaj do biura”. – Ja mam się dobrze – skłamała gładko. – Może przy jadę do firmy i popracuję w czwartek i piątek? Mama zostanie w szpitalu jeszcze przez kilka dni. Mogę wrócić tutaj na weekend. – Nie ma takiej potrzeby – odparł Devlin. – Mówię poważnie – nalegała Leila. – Do zobaczenia w czwartek. Dziękuję, że zapy tałeś o mamę. Jesteś bardzo miły . Pa. Miły, pomy ślał Eamonn Devlin, kiedy z hukiem odłoży ł słuchawkę w swoim gabinecie. My śli, że jestem miły. Wpatry wał się w telefon i miał ochotę cisnąć go na drugą stronę pokoju, ale kiedy zrobił to ostatnim razem, na szy bie została ry sa, a jej usunięcie kosztowało fortunę. Zapragnął zwolnić wszy stkich albo przy najmniej na nich nakrzy czeć, ale teraz nie można już działać w ten sposób, co Leila wy jaśniła niedawno podczas biznesowego lunchu, kiedy zwierzy ł

się jej, że jeden z pracowników doprowadza go do szału swoją nieudolnością. – Mam ochotę nawrzeszczeć na niego za każdy m razem, gdy przy chodzi do mojego gabinetu, by opowiedzieć mi o swojej najnowszej katastrofie – wy znał i poczuł ulgę, że może wreszcie zrzucić z siebie ten ciężar. Leila się nie oburzała, gdy mówił w ten sposób. Na temat pracy mógł powiedzieć jej wszy stko, a ona to przy jmowała. – Krzy czenie na Jimmy ’ego nie sprawi, że zacznie pracować szy bciej, a może cię oskarży ć o znęcanie – stwierdziła z iry tacją, chociaż wiedziała, że Devlin zdaje sobie z tego sprawę. – Nie możesz go też zwolnić, ponieważ jego żona jest w ciąży . – Wiem, że nie mogę – warknął Devlin. – Nie zrobiłby m tego, wiesz o ty m. To dobry człowiek, chociaż fatalny z niego pracownik. A ponieważ spodziewa się dziecka, nie wy starczy mu odprawa przy znawana ustawowo. Leila uśmiechnęła się szeroko i wy znała, że zawsze wiedziała, iż pod twardą powłoką skry wa miękkie serce. – Nie mów o ty m nikomu – wy szeptał Devlin. W Eclipse nie by ło żadny ch problemów, wszy stko szło jak trzeba, a Ilona całkiem dobrze radziła sobie z obowiązkami Leili. To jednak nie by ła Leila. Nie chodziło ty lko o jej zawodowe umiejętności… Cóż, po prostu lubił jej obecność. Nie by ło w ty m chy ba nic złego, prawda? Dolores Martin leżała w swoim szpitalny m łóżku i zaspany m wzrokiem obserwowała słabe, popołudniowe słońce na przeciwległej ścianie. Obudziła się o piątej i od tamtego czasu leżała. Nie czuła bólu, obserwowała jedy nie, co się dzieje wokół. To dziwne, ale podobało jej się w szpitalu, lubiła jego spokój, poczucie bezpieczeństwa i stałej opieki. Pielęgniarki by ły miłe, nawet kiedy miały wiele pracy . Czuła się zby t zmęczona, by czy tać, ale wiedziała, że jeśli zmieni zdanie, może sięgnąć po czasopisma, które zostawiła jej Leila. Jedna z kobiet na oddziale nienawidziła szpitali, a w szczególności szpitala Świętej Anny , i obwieszczała to głośno tak często, jak mogła. Dolores się dowiedziała, że kobieta również doznała urazu biodra. Chociaż wy glądała na znacznie starszą niż ona sama, miała bujne czarne włosy , z pewnością farbowane. Przez ostatnią godzinę narzekała głośno na swą kolację: – Mówię wam, to hańba! Jedzenie jest potworne. Jak mam wy zdrowieć na takim paskudztwie? Dzwoniłam po pielęgniarkę dziesięć minut temu, ale czy ktoś przy szedł mi pomóc? Nie. Mogłaby m umierać na podłodze, ale nikt by się nie pojawił. Jak ty lko usły szy o ty m mój sy n… Gdy by Dolores miała więcej sił, powiedziałaby kobiecie, by siedziała cicho. Jak widać, nie konała na podłodze, a nawet jeśli szarlotka z sosem nie by ła najsmaczniejsza, to i tak by ła słodka i dodawała otuchy . Pacjentka zachowy wała się jednak tak głośno i z taką złością, a Dolores nie

wy obrażała sobie konfrontacji z nią, choćby nawet miała stanąć w obronie pielęgniarek, które znosiły wszy stkie te krzy ki z uśmiechem. Zamiast tego wy szeptała do nich: – Tak cudownie się nami opiekujecie. Nie zwracajcie uwagi na tę kobietę na łóżku numer sześć. Jesteście aniołami. Nie mam pojęcia, jak radzicie sobie ze wszy stkim. Naprawdę nie wiedziała, jak im się to udaje. Sprawdzały oznaki ży cia, zapisy wały wy niki badań, rozdawały lekarstwa i zawsze obdarzały ją miły m słowem. – Jak się pani dzisiaj miewa, Dolores? Troszkę lepiej? – zapy tała miła pielęgniarka hinduskiego pochodzenia. Cudowna drobna osóbka wy kony wała swoje obowiązki z taką lekkością. – Policzki się pani zaróżowiły . Ani się pani obejrzy , a będzie pani zdrowa jak ry ba. Proszę się nie martwić, moja droga. Niedługo wróci pani do domu, do swojej uroczej córki. My śl o powrocie do domu przerażała Dolores. Nie chciała opuszczać tego schronienia, gdzie otoczona by ła opieką. Nie chciała wracać do domu. Tutaj dbano o nią. W domu zostanie sama, a to by ło na razie ponad jej siły . Tak szy bko podupadła na zdrowiu, że nie zdąży ła nawet nikomu o ty m powiedzieć. Na pewno nie dziewczy nkom. Przeszły już wy starczająco dużo, dorastając przy niepełnosprawny m ojcu. Pod żadny m pozorem nie chciała by ć dla nich ciężarem. Susie z trudem radziła sobie z ży ciem i Dolores czuła ogromne wy rzuty sumienia, że nie jest w stanie pomóc jej i małemu Jackowi bardziej. Natomiast Leila najwy raźniej nadal by ła załamana po rozstaniu z ty m draniem Ty nanem. Nie, cokolwiek się stanie, Dolores nie będzie ich prosić o pomoc. Miały własne ży cie.

Rozdział 7 Jest tylko jedno szczęście w życiu, kochać i być kochanym. George Sand

Ciotka Joego, Maura, mieszkała w domu, o który m Vonnie zawsze marzy ła. Nie by ł duży ani efektowny , znajdował się na przedmieściach, wy budowany na akrze zalesionej ziemi, z gospodarstwem rolny m na ty łach. Latem przez płot zaglądały kozy i rozglądały się po okolicy z lekkim zaciekawieniem, a dwa znalezione charty Maury i Toma wy legiwały się na słońcu i mrugały w odpowiedzi do kóz. Sam dom by ł mały , dwupiętrowy i nęcił obrośnięty m glicy nią gankiem i oknami wy kuszowy mi, które wy glądały jak zaspane, uśmiechnięte oczy . Ponieważ Maura przeszła na emery turę, miała więcej czasu na krzątanie się po ogrodzie i spacery po plaży z mężem i dwoma psami. Dzisiaj Tom pracował intensy wnie w szopie, sądząc po dudniący m odgłosie tokarki, który usły szała Vonnie, gdy parkowała samochód. – Robi dla mnie nowy stolik nocny – wy jaśniła Maura. Stanęła w otwarty ch drzwiach frontowy ch i uśmiechnęła się do idącej alejką Vonnie. – My ślałam, że zmajstrował ci jeden w zeszły m roku, dębowy z szufladami? Nachy liła się, by uściskać gospody nię. By ła wy ższa od Maury , ale nadal czuła się bezpiecznie jak dziecko, kiedy przy tulała się do bliskiej dorosłej osoby . Nie wiedziała, co by zrobiła po przeprowadzce do Irlandii, gdy by nie pomoc Maury i Toma. – Mówi, że w cały m domu leżą moje książki i czasopisma, a ponieważ nowy stolik ma więcej półek, teraz będą uporządkowane. Kobiety uśmiechnęły się do siebie szeroko. Tom lubił znajdować wy mówki, by zająć się swoją pracą. Nie by łoby sensu konstruować czegoś, gdy by nie by ło to absolutnie konieczne. Czasami znajdował wady w całkowicie porządny ch półkach po to, by móc poszukać kilku ładny ch kawałków jesionu lub orzecha. Drzwiczki od szafek kuchenny ch Maury zdejmowane by ły i zakładane z powrotem z przy prawiającą o zawrót głowy regularnością z powodu rzekomo poluzowany ch zawiasów lub uchwy tów, które wy magały naprawy . Maura miała łagodne usposobienie i odpoczy wała, gdy leciały wióry , a potem podziwiała

każdy nowy mebel. – Naprawdę ci się podoba? – py tał Tom. – Jest cudowny , kochanie – odpowiadała. – Jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie. – Herbaty ? – zapy tała Maura. – Poproszę – odparła Vonnie, chociaż obie wiedziały , że nie po to przy jechała. Przy jechała, by się wy płakać i opowiedzieć o wszy stkim, co chciała wy znać Lee, ale nie mogła, ponieważ miał już wy starczająco dużo stresu. Chy ba by li nierozważni, planując zamieszkanie razem, kiedy obok niego nadal szalała nie całkiem by ła żona, która urządzi im piekło, gdy się dowie o ich zamiarach. Odkąd Vonnie zamieszkała w Bridgeport, Maura by ła dla niej jak matka. Nigdy jej nie py tała, dlaczego uciekła z Bostonu rok po śmierci Joego. Nigdy się nie zastanawiała, czy mądry m posunięciem by ło zamieszkanie z dala od ukochanej rodziny Joego czy choćby własnej, chociaż odległej. – Nie możemy pogodzić się z my ślą, że chce wy jechać, kiedy po Joem zostali nam ty lko ona i Shane, ale musi gdzie indziej odnaleźć spokój – powiedziała jej siostra Geraldine, gdy zadzwoniła z Brookline. – Potrzebuje czasu na żałobę i jeśli przeprowadzka do Irlandii jej w ty m pomoże, to musi to zrobić. Mówi, że spędzili tam najlepsze wakacje. Jeśli to przy niesie jej ukojenie, musi wy jechać. Vonnie wie, co dla niej najlepsze. Maura miała świadomość, że jej siostra zawsze by ła najmądrzejsza w rodzinie. Cały klan Reilly ch by ł wstrząśnięty tragiczną śmiercią Joego w wy padku samochodowy m, ale wszy scy trwali przy Vonnie i otoczy li ją opieką. Od momentu jej ślubu z Joem stała się częścią rodziny , jakby by ła ukochaną córką, a nie sy nową. Z rozmów telefoniczny ch Maura wiedziała, że Vonnie spędzała więcej czasu z rodziną Reilly ch niż z własną. – Oczy wiście, jej matka to dobra kobieta, ty lko niepokoi się nieco o nią – mawiała Geraldine, która rzadko mówiła źle o ludziach. Kiedy Joe zginął, matka Vonnie nie by ła w stanie pomóc zdruzgotanej córce. Dzika rozpacz Vonnie przerosła Violet. Ludzie naprawdę umierali z powodu złamany ch serc, a miłość Vonnie i Joego by ła tak ży wa, że niemal namacalna. Zatroskana i przerażona Violet po prostu nie wiedziała, co ma robić. Po śmierci Joego Vonnie i Shane przez cały rok mieszkali w domu Reilly ch w Brookline, aż sy tuacja stała się zby t bolesna i Vonnie stwierdziła, że potrzebuje wy jechać: gdzieś, gdzie byliśmy szczęśliwi i gdzie nie będę cały czas czekała, aż Joe za chwilę wejdzie do pokoju. Cała rodzina Reilly ch by ła w Irlandii kilka razy , gdy Joe by ł młody , i Maura pamiętała przy stojnego siostrzeńca, który już jako dziecko przejawiał ogromną radość ży cia. Zdjęcie

Vonnie i Joego zrobione w jej domu podczas ich pierwszego przy jazdu do Irlandii przez lata stało nad kominkiem, jednak schowała je do szuflady , gdy Vonnie zapowiedziała swoją wizy tę. Teraz, sześć lat później, Maura się zastanawiała, jak ży ła bez Vonnie i Shane’a. – Dzisiaj wieczorem Lee poinformuje Jennifer, że kupujemy dom i będziemy razem mieszkać. Vonnie siedziała z niechcianą herbatą przy kuchenny m stole Maury i wy rzuciła z siebie to, co tak bardzo zaprzątało jej my śli. – Poppy Lane. Podoba mi się ta nazwa, brzmi jak adres z bajki. Szkoda, że nie mam magicznej kry ształowej kuli, w której mogłaby m zobaczy ć, jak Jennifer zareaguje. – Chy ba nie potrzebujesz do tego kry ształowej kuli – odparła Maura. – Nie – zgodziła się Vonnie. – Nie potrzebuję. Powinnam się cieszy ć, że prawo doty czące posiadania broni jest tu bardziej restry kcy jne niż w Stanach, bo inaczej dziś wieczorem odwiedziłaby mnie z karabinem szturmowy m. Pomimo powagi tematu Maura się roześmiała. – My ślę, że trzeba na to dostać zezwolenie policy jne, należeć do klubu strzeleckiego albo innej organizacji o oficjalnie brzmiącej nazwie – zauważy ła. Vonnie bawiła się cukrem w cukiernicy . – Jennifer znalazłaby sposób, aby obejść te uciążliwe przepisy . Nie zna piekło straszliwszej furii i tak dalej. Pamiętasz, jak się zachowy wała, kiedy Lee przedstawił mnie Ruby i Shelby ? Tak się zezłościła, że zabroniła Lee widy wać się z córkami przez miesiąc, aż jej matka interweniowała i przekonała ją, by pozwoliła dziewczy nkom spoty kać się z tatą. Wcześniej Vonnie my ślała, że jedy na trudność będzie polegała na ty m, by dziewczy nki przy zwy czaiły się do faktu, że w ży ciu ich taty pojawiła się inna kobieta. Nie przewidziała wy buchowej reakcji Jennifer. – Takie jest ży cie. To zdarza się codziennie na cały m świecie – wy jaśniała Lee. – Ludzie się rozstają, rodziny się łączą. Nie warto siedzieć w domu i poddawać się rozgory czeniu. – Cóż, może nie ma to sensu, ale niektórzy tak właśnie postępują. W zasadzie tacy jak Jennifer. Dopiero groźba wejścia na drogę sądową sprawiła, że Jennifer zmieniła zdanie. Nadal jednak nie odpuściła. Jej kolejny m posunięciem by ło wciągnięcie córek w konflikt, co rozzłościło zazwy czaj spokojną Vonnie. Shelby , wówczas łagodna siedmiolatka, zaczęła powtarzać komentarze takie jak: – Mama nie pozwala nam jeść pizzy w weekendy , ponieważ to śmieciowe jedzenie. Albo: – Musimy zadzwonić do mamy i zapy tać, czy możemy obejrzeć ten film, ponieważ może by ć dla nas nieodpowiedni. Jakby Vonnie nie wiedziała, jakie filmy może oglądać siedmiolatka.

– Dobry pomy sł, zapy tajmy waszą mamę – odparła ochoczo. Wiedziała, jak obsługiwać marudny ch klientów, więc poradzi sobie też z marudną Jennifer. Wciąż by ło tak samo. – Nadal nie przestaje wy lewać żółci przy dzieciach – wy znała Maurze. W końcu uległa i sięgnęła po herbatę. – Zachowuje się jak CIA, kiedy przesłuchuje Ruby na temat wszy stkiego, co się dzieje, kiedy dziewczy nki są u nas. Sły szałam, jak Ruby mówiła o ty m przez telefon koleżance. Poszliśmy na film, a Ruby wy znała Andi, że boi się powiedzieć o ty m mamie, bo „się wścieknie”. Jaka matka nie chce, by jej dzieci dobrze się bawiły ty lko dlatego, że spędzają czas z kimś inny m? – Powiedziałaby m, żeby ście dali Jennifer czas, ale minęły już dwa lata, odkąd poznaliście się z Lee – zauważy ła Maura. – Kochanie, niektórzy ludzie po prostu nie lubią brać odpowiedzialności. Najwy raźniej taka właśnie jest Jennifer. Łatwiej jej winić Lee, ciebie, wszechświat za swoje problemy niż przy znać, że się nad sobą użala i sama musi z tego wy jść. – Żeby m ty lko wiedziała, jak to zmienić – wy szeptała Vonnie. – Lee cierpi z powodu tej całej sy tuacji i… – Nie wiedziała, czy może powiedzieć to głośno, ponieważ do tej pory mówiła o ty m jedy nie w my ślach. – Mauro, zastanawiam się, czy pomy sł z zamieszkaniem razem nie jest szalony . A nawet sam nasz związek. Jennifer się zawzięła, by go zniszczy ć, a ja wolę odejść teraz, niż cierpieć jeszcze bardziej. Proszę, powiedz mi szczerze, co o ty m my ślisz – poprosiła. – Nie mogę tego zrobić Shane’owi, nie po ty m, jak stracił ojca. Może lepiej teraz wziąć nogi za pas? Maura ujęła wąską dłoń Vonnie z krótkimi, niepomalowany mi paznokciami i długimi, szczupły mi palcami. Vonnie pochy liła się i zamknęła oczy . Nie zniosłaby kolejnego bólu ani świadomości, że jej ukochany Shane cierpi. – Nie pozwól jej, by sprawiła, że przestaniesz kochać Lee. On jest najlepszy m, co ci się przy trafiło od długiego czasu. Jennifer będzie próbowała to wszy stko zniszczy ć. Nie pozwól jej na to. Kiedy Vonnie wróciła do pracy , Maura napisała wiadomość do siostry w Massachusetts. Właśnie była u mnie Vonnie. Boi się, że zwariowana była żona wpadnie w szał, kiedy usłyszy o Poppy Lane. W ty m momencie Geraldine akurat jadła śniadanie, a poza ty m zawsze odpowiadała szy bko na wiadomości. Jak Vonnie się trzyma? Nieźle, chociaż wspomniała, iż zastanawia się, czy powinni z Lee zamieszkać razem… Czy mogę zlecić zabójstwo szurniętej byłej żony? To nielegalne.

A niech to. Może powinnam przylecieć do domu i wesprzeć Vonnie moralnie? Jeszcze nie. Zawiadomię cię, jeśli będziesz potrzebna. W niewielkim gabinecie w Brookline Geraldine Reilly usiadła przed komputerem swoim i Pata i zaczęła szukać lotów do Irlandii. Bardzo tęskniła za Vonnie i mały m Shane’em, chociaż teraz nie by ł już taki mały . Podczas częsty ch rozmów przez Sky pe’a widziała, jak urósł przez ostatni rok od letnich wakacji, które spędzili z Vonnie w Stanach. Teraz przy pominał ojca. Z dumą opowiadał, że gra w hokeja na trawie, i pokazy wał wszy stkie medale, które zdoby ł ze swoją druży ną. By ł na ty m delikatny m etapie, kiedy z chłopca zmieniał się w mężczy znę. Jeszcze nie wy rósł ze słodkiego chłopięctwa, ale urósł, zmężniał, a jego głos, który m nadal mówił z amery kańskim akcentem, nabrał głębszego tonu. Gdy na niego patrzy ła, widziała miniaturę Joego. To nadal bolało. Geraldine wiedziała, że tak będzie zawsze. Nikt nigdy nie doszedł całkiem do siebie po stracie sy na. Ból ty lko się zmienił. Nadal go czuła, lecz teraz potrafiła z nim ży ć dla dobra reszty rodziny , jak również Vonnie i Shane’a. Choć ty le musiała zrobić dla swego sy na. Geraldine cierpiała, nie mogąc widy wać ukochanego wnuka, ale pragnęła wszy stkiego co najlepsze dla niego i jego matki. Poby t w Irlandii pomógł Vonnie uleczy ć rany . To Geraldine wy starczy ło. Kiedy inne wnuki mówiły pod nosem, że wolały by , żeby Shane mieszkał w Bostonie, i py tały , dlaczego tak nie jest, odpowiadała, że ludzie muszą odnaleźć swoje miejsce na ziemi, co nie zawsze odpowiada inny m, więc powinny się do tego przy zwy czaić. Niedługo po wy locie Vonnie do Bridgeport Pat py tał czasem Geraldine, czy nie powinni by li bardziej się postarać, by zatrzy mać Vonnie i Shane’a bliżej rodziny . – Zawsze mogą nas tu znaleźć, zadzwonić, napisać do nas, przy jechać na wakacje – zauważy ła Geraldine. – Kochamy ich i nie możemy zamknąć ich w klatce jak ptaki. Jeśli kogoś kochasz, musisz uczy nić go wolny m. – My ślałem, że to motto z magnesów na lodówkę – zasmucił się Pat. – Czasem są na nich mądre przesłania – przy znała Geraldine. – Poza ty m poeta Rumi ujął to lepiej: „Wstań i wy rusz na swą dziwną wy prawę do oceanu znaczeń” czy jakoś tak. Joe nigdy nie wróci i mogła teraz jedy nie zadbać o jego rodzinę. To by ł jej prezent dla niego. Pat ucałował ją w policzek. – Dużo wiesz, moja mądra kobieto. Po dwóch filiżankach herbaty u Maury Vonnie wy szła, wściekła na Jennifer i jej ograniczony pogląd na ży cie. Jej nikt nie podał niczego na talerzu, my ślała ze złością. Podobnie Shane’owi, który musiał uporać się ze śmiercią ojca w wieku pięciu lat. Jak powiedziała jej terapeutka, z którą spoty kała się przez kilka miesięcy : – Rozpaczy nie da się zakleić plastrem, Vonnie. Nawet smutku twojego sy na. Jego ojciec

zmarł i nie ma sposobu, by ochronić go przed faktem, że nigdy więcej go nie zobaczy . By cie świadkiem jego cierpienia może by ć dla ciebie trudne, ale musisz nauczy ć się z ty m ży ć. Terapeutka nigdy nie uży wała eufemizmów, takich jak „odszedł”. Nie, w jej gabinecie wszy stko by ło powiedziane otwarcie i wprost. Śmierć, ból, rozpacz, przetrwanie i wystarczająco dobra matka to by ły jej hasła przewodnie. Joe umarł. Vonnie i Shane ży li i oboje przetrwają. Będzie to trudne, ale dadzą radę. – Jesteś dobrą matką, Vonnie, ale nie możesz starać się uchronić Shane’a przed odczuwaniem bólu. To mu nie pomoże. Lepiej, żeby się nauczy ł radzić sobie z nim. Podobnie jak ty . Dlaczego Jennifer nie potrafiła zrozumieć, że ży cie może by ć trudne, ale trzeba po prostu czerpać z niego naukę i ży ć dalej? Vonnie nie szukała miłości, kiedy dwa lata wcześniej spotkała Lee. Naprawdę my ślała, że tę część ży cia ma za sobą. Poza ty m Lee by ł niemal całkowity m przeciwieństwem Joego. Joe by ł wy sportowany m prawnikiem, spędzający m czas w domu, zatopiony m w wielkich prawniczy ch księgach. Natomiast Lee lubił spędzać czas na powietrzu, by ł sy nem ogrodnika, posiadał swój sklep sportowy specjalizujący się w kolarstwie i triatlonie i planował otworzy ć kolejny . Promieniował szczerością. Powiedział jej, że ży je w separacji i ma dwie urocze córki, piętnastoletnią Ruby i siedmioletnią Shelby . – Co się stało z twoim małżeństwem? – zapy tała Vonnie, która nie chciała żadny ch niedopowiedzeń. To by ła ich druga randka i potrzebowała znać prawdę, zanim zdecy duje się na trzecią. Wy starczająco wiele wy cierpiała, żeby zakochać się w mężczy źnie, który nie by ł ty m, za kogo się podawał. Lee patrzy ł na nią nieprzerwanie swy mi niebieskimi oczami. – Odszedłem. Nie mogłem znieść kłótni. Jennifer nie stanowiła zagrożenia dla dziewczy nek ani nic podobnego – dodał, kiedy zobaczy ł bły sk niepokoju w oczach Vonnie. – W małżeństwie stała się jednak wy buchowa. Przeszło mi przez my śl, by wdać się w romans, aby Jennifer sama wy rzuciła mnie z domu, ponieważ to doprowadziłoby ją do szału, ale by łoby to tchórzliwe zachowanie. Po prostu musiałem odejść. – Chciałeś, by cię wy rzuciła? – zapy tała Vonnie. Pomy ślała, że chy ba jest niespełna rozumu, skoro nie wstała i nie wy szła, ale coś kazało jej zostać. Po raz pierwszy od poznania Joego poczuła, że mężczy zna ją pociąga. Patrzy ła, jak gesty kuluje podczas rozmowy duży mi dłońmi i jak wielu Irlandczy ków mówi nie ty lko ustami, ale i rękami. Zastanawiała się, jak by się czuła, gdy by te ręce ją obejmowały , jakie to uczucie całować go.

Jej pociąg seksualny , od tak dawna uśpiony , obudził się, jak ty lko poznała Lee. By ła w nim prawda. Gdzieś w środku wiedziała, że nie jest Casanovą. Jego małżeństwo nie rozpadło się z powodu innej kobiety . Lee przy taknął, jakby nie do końca ufał swoim słowom. – Kocham swoje córki tak bardzo, że gotów jestem dla nich zabić, gdy by m musiał, ale nie mogłem zostać z Jennifer. Nigdy nie powinniśmy się pobrać – przy znał. – Tak naprawdę nie by liśmy w sobie zakochani. Tak. – Uniósł dłoń do góry . – To brzmi jak kwestia z łzawego filmu, ale to prawda. Dzięki Ruby i Shelby wiem, czy m jest prawdziwa miłość. Z perspekty wy czasu widzę, że nigdy nie by łem zakochany w Jennifer, nie na ty le, by chcieć „by ć razem na zawsze”. Jennifer jest zabawna, ma ironiczne poczucie humoru. Różniła się od inny ch dziewczy n i łatwo by ło temu ulec. W owy m czasie wszy scy nasi znajomi się pobierali. W zasadzie zaręczy liśmy się na ślubie przy jaciela, głównie dlatego, że by liśmy razem już całe wieki i małżeństwo wy dawało się kolejny m krokiem. – To smutne – stwierdziła Vonnie i naty chmiast jej głowę wy pełniły wspomnienia Joego. Przy pomniała sobie, jak ona się czuła, gdy się pobierali. Jak można pomy lić się w czy mś takim? – Tak – przy znał Lee. – To jest smutne. Kiedy stałem w kościele, nie miałem pojęcia, co oznacza małżeństwo. To nie to samo, co spoty kanie się z kimś przez długi czas, to trudne zadanie, które wy maga pracy . Frajda i humor znikają, gdy ma się kredy t na mieszkanie i małe dziecko. Żadne z nas nie wiedziało, jak sobie radzić. Cały czas się kłóciliśmy , ale uważałem, że powinniśmy zostać razem dla dobra Ruby . Shelby pojawiła się dokładnie w momencie, kiedy Jennifer zaproponowała, żeby śmy poszli na terapię, ale ja nie chciałem. Po co siedzieć z kimś w gabinecie i próbować naprawić coś, czego nie da się naprawić? Vonnie nie znała odpowiedzi na to py tanie. – Jak się mają sprawy między tobą a Jennifer teraz? Lee milczał przez tak długą chwilę, że nie by ła pewna, czy ją usły szał. Podejrzewała, że zatopił się w my ślach o swoim małżeństwie, ale w końcu odpowiedział. – Okropnie – odparł bez emocji. – Jak ty lko odszedłem, rozpętało się piekło. Próbowałem ją przekonać, by mediator pomógł nam się rozstać, ale wy szła po jednej sesji. Mówi, że zrujnowałem jej ży cie. Wścieknie się, że cię poznałem. Vonnie poczuła ukłucie lęku. Lee obudził jej serce, o który m my ślała, że na zawsze pozostanie uśpione. Nie chciała wpuścić do niego Lee ani żadnego innego mężczy zny , ale on nie czekał na zaproszenie. Nie mogła ry zy kować, kiedy miała pod opieką Shane’a, poza ty m jej serce nie zniosłoby więcej bólu. – Jak może twierdzić, że zrujnowałeś jej ży cie? – zapy tała. – Ży cie nie jest łatwe dla nikogo z nas, ale musimy próbować sobie z nim poradzić.

By ć może małżeństwo Jennifer skończy ło się gorzkim rozstaniem, ale to Vonnie musiała zidenty fikować ciało męża w zimnej kostnicy . – Nie może cię obwiniać o wszy stko – konty nuowała. – Do rozpadu małżeństwa potrzeba dwóch osób. – Kiedy ś sama jej to powiesz – powiedział Lee z gorzkim uśmiechem. – Pogodzenie się z faktami nie jest w sty lu Jennifer – dodał niechętnie. Lee za bardzo się martwi, stwierdziła Vonnie. Przecież ży ją w dwudziesty m pierwszy m wieku, ludzie się pobierają, rozwodzą, a świat nadal się kręci. – Wszy stko się ułoży – powiedziała mu. – Wiem, że tak będzie. Kiedy jechała drogą z domu Toma i Maury , modliła się, by mieć rację. Ty m posunięciem wiele ry zy kowali. Oboje zostali w ży ciu zranieni i nie chcieli pospiesznie wchodzić w związek, który może się rozpaść za kilka lat. Tak bardzo chciała, by dla obojga by ła to miłość na zawsze. Jednak nic nie trwa wiecznie, prawda? Vonnie bezwiednie dotknęła kciukiem swej prostej obrączki. Nadal ją nosiła i Lee nigdy jej nie prosił, by ją zdjęła. Wiedziała, że musi to zrobić, ale czekała na odpowiedni moment. Ruby Morrison usadowiła się w rogu zakurzonego podestu pod oknem w sy pialni, na poddaszu starego domu Wardów. Podłoży ła pod plecy zwiniętą szkolną kurtkę, by móc siedzieć wy godnie i wpatry wać się w maleńkie punkciki miejskich świateł, które migotały poniżej. Starała się nie my śleć o insektach wiszący ch zapewne w stary ch zasłonach za jej głową. Nie zapaliła światła, kiedy wchodziła po kręty ch jasnozielony ch schodach prowadzący ch z drugiego pietra do mieszkania na poddaszu. Nie bała się jednak. Kiedy Wardowie tam mieszkali, często przy chodziła, by pobawić się z ich córką Lesley , więc dobrze znała dom. Od dawna nikt nie przy chodził, by go obejrzeć, więc nikt nie zauważy ł zbitej szy by w oknie balkonowy m, przez które Ruby weszła po kry jomu. Wardowie wy prowadzili się rok temu, a nadal nikt nie kupił ich domu. – Zupełnie mnie to nie dziwi – stwierdziła matka Ruby . – To ry nek wtórny , a ludzie szukają domów czy sty ch i urządzony ch ze smakiem. Mamie nigdy się nie podobało, że bawiła się z Lesley Ward. Pospolici – tak ich określała i Ruby wiedziała, że to dlatego, iż pan Ward jeździł białą furgonetką, a jego żona nosiła obcisłe dżinsy , buty na wy sokich, cienkich szpilkach i przedłużała sobie włosy . Potem następował wy kład o biedniejszy ch mieszkańcach Bridgeport, którzy niszczą reputację miasta. Ruby już dawno nauczy ła się wy łączać, kiedy mama zaczy nała swe ty rady . Po części dlatego siedziała też tutaj, a nie we własny m domu, udając, że odrabia zadanie domowe z algebry . Nie

chciała by ć w domu, kiedy tata zadzwoni z wiadomością, że on, Vonnie i Shane, jedenastoletni sy n Vonnie, planują zamieszkać razem. Zapowiedział, że zrobi to przed weekendem i Ruby mdliło za każdy m razem, gdy o ty m my ślała. Nie widziała domu na Poppy Lane, jedy nie jego zdjęcia w telefonie taty w poprzedni weekend. Bardzo się cieszy ł, kiedy jej opowiadał, że będzie mogła wy brać sobie pokój, a on pomaluje go na taki kolor, jaki będzie chciała. – Teraz będę mieszkał niedaleko ciebie i Shelby – oznajmił z tak czy stą radością, że Ruby nie mogła jej popsuć, mówiąc, że matka wy jdzie z siebie, kiedy o ty m usły szy . Ruby rzadko mówiła, co my śli. To by ł kod dzieci rozwiedziony ch rodziców, coś jak zmowa milczenia obowiązująca w mafii ze stary ch filmów, które lubił tata. Nikomu nic nie mów. Udawaj niemego. – To cudownie, że będziesz mieszkał blisko – odpowiedziała i by ła to całkowita prawda. Wy najęte mieszkanie, w który m mieszkał od rozstania z mamą, by ło oddalone o godzinę jazdy samochodem, więc nie mógł odbierać jej ani Shelby ze szkoły , a one nie mogły zostawać u niego na noc w ciągu ty godnia. Ruby przy zwy czaiła się już do tego, że za nim tęskni. Co drugi weekend to ty lko cztery dni w miesiącu. Niewiele czasu, jeśli chce się go spędzić z kimś, kogo kochało się całe ży cie, albo zby t wiele, gdy by ło się na ten temat przesłuchiwany m przez wiele kolejny ch dni. Co robiłyście? Znowu McDonald’s? Ugotował coś na obiad czy zamówił jedzenie do domu? Mam nadzieję, że nie poszłyście spać późno? Co oglądałyście w telewizji? Nie chcę, by Shelby oglądała nieodpowiednie programy, a wasz ojciec nie wie… Przesłuchania stały się bardziej intensy wne, gdy tata zaczął umawiać się z Vonnie. Najpierw Ruby popełniła śmiertelny błąd i mówiła prawdę, mając nadzieję, że to uspokoi mamę. – Jest naprawdę miła, mamo. Sama ma sy na, więc nas rozumie. Twarz matki zbielała z wściekłości. – Co? – rzuciła. – Wasz ojciec pozwolił obcej osobie spędzać z wami czas i nie uzgodnił tego wcześniej ze mną? – Ty głuptasie – powiedziała później przez telefon jej przy jaciółka Andi. – Powinnaś by ła powiedzieć, że Vonnie to wiedźma, że ich związek nie przetrwa i że jej nienawidzisz. – Tak – potwierdziła ponuro Ruby . – Jestem głuptasem. Przy znanie, że lubi Vonnie, spowodowało katastrofę nuklearną. Mama zabroniła tacie widy wać się z nimi. Trwało to przez miesiąc i kontaktowały się z nim jedy nie wtedy , gdy dzwonił do Ruby na komórkę przed snem. Podawała wówczas telefon siedmioletniej Shelby i kiedy kończy ły rozmowę, płakały rzewny mi łzami. Sły chać by ło nawet, jakby tata płakał.

W końcu Ruby poszła odwiedzić babcię Lulu, mamę mamy , i powiedziała jej, jak bardzo tęskni za tatą. Babcia naty chmiast przestała lubić tatę, nie by ło co do tego wątpliwości, ale kiedy Ruby zaczęła ją błagać i opowiadać, jak bardzo cierpi, nie widując się z nim, babcia postanowiła interweniować. Pojawiła się w domu jeszcze tego samego dnia i wy goniła Ruby i Shelby z kuchni. Później dochodziły z niej krzy ki i wrzaski, a babcia Lulu potrafiła krzy czeć niemal tak głośno jak mama. We dwie tak hałasowały , że Ruby uznała, że to dobrze, iż ich duży dom z siedmioma sy pialniami na The Close nie stoi tuż obok innego domu, gdy ż sąsiedzi mogliby pomy śleć, że ktoś jest mordowany , i wezwać policję. – Czy mama boi się babci Lulu? – szepnęła Shelby do Ruby , kiedy siedziały na najwy ższy m stopniu schodów i nasłuchiwały . – Mama nikogo się nie boi – odpowiedziała szeptem Ruby . – Dlaczego muszą tak krzy czeć? – Shelby za wszelką cenę starała się nie rozpłakać i by poczuć się lepiej, przy tulała się swoim pulchny m, dziewczęcy m ciałkiem do siostry . – Dorośli tak załatwiają sprawy – powiedziała Ruby bez zastanowienia. – Tata tak nie robi. – Nie – zgodziła się Ruby . – Tata nie. My też nie będziemy tak robić, prawda? Shelby z powagą potrząsnęła głową. Bez względu na to, co zostało powiedziane w kuchni, po tej dy skusji dziewczy nki znów mogły widy wać tatę. Od tego momentu Ruby trzy mała się zasady : nie mów nic. Na py tania o Vonnie odpowiadała mieszanką kłamstw i półprawd. Ty m razem jednak ta zasada by jej nie uratowała. Ruby wiedziała, że nic, co wy darzy ło się w przeszłości, nie by ło tak złe jak to, co miało nastąpić. Nic. Kiedy mama usły szy o tacie, Vonnie, jej sy nu i domu przy Poppy Lane, rozpęta się trzecia wojna światowa do kwadratu. Skończy ła czekoladę, zmięła papierek i pożałowała, że nie kupiła drugiej. Jedna tabliczka nigdy nie wy starczała. Usły szała dźwięk przy chodzącej wiadomości. Jak było? Twoja mama się wściekła? – napisała Andi. Jeszcze nie byłam w domu. Właśnie wracam. Trzymaj za mnie kciuki. Wstała, założy ła plecak i zeszła na dół. Zastanawiała się, czy mama opanowałaby się, gdy by Ruby pojechała autobusem do Waterford i nie odbierała telefonu, by sprawiać wrażenie, że zaginęła. Raczej nie. W końcu musiałaby wrócić do domu, a mama wy głosiłaby megaty radę na temat tego, że bezmy ślna ucieczka córki jedy nie dodała jej zmartwień. Jakby nie wy starczy ło, że by ły mąż ją zdradził, decy dując się zamieszkać z inną kobietą, teraz jeszcze córka ją zawiodła. Nikt nigdy

o mnie nie myśli, krzy czałaby . Ruby spojrzała na zegarek. Wpół do siódmej. Czas na porcję kry ty ki. Leila dzwoniła do Susie lekko zaniepokojona. – Czy mogłaby ś przy jechać odwiedzić mamę w piątek? – zapy tała. – Możesz przenocować na Poppy Lane, a ja zjawię się w sobotę rano i pojadę do szpitala zamiast ciebie. – Powiedziałaś przecież, że dom jest zapuszczony . Nie mogę przy wieźć tam Jacka. – Susie – zaczęła Leila i nie starała się nawet opanować zdenerwowania. – Mówimy o naszej matce. I to ja wy sprzątam dom. Kiedy przy jedziecie w piątek, będzie bły szczał. Pracuję w czwartek i piątek i ktoś musi odwiedzić mamę, namówić jej przy jaciółki do odwiedzin. Któraś z nas powinna przy niej by ć. Nadal nie udało mi się porozmawiać z lekarzem. Pielęgniarki mówią, że mama ma się dobrze. By ł u niej fizjoterapeuta i powiedział, że to dobry pomy sł, by po wy jściu ze szpitala zamieszkała na jakiś czas w domu opieki, zakładam więc, że wszy stko idzie w dobry m kierunku, ale ona… Zamilkła. Coś by ło z mamą nie tak, ale nie wiedziała dokładnie co. Sprawa z domem ją martwiła. Czy żby mama miała wczesne oznaki demencji? Czy o to chodziło? Jak inaczej wy tłumaczy ć fakt, że zawsze dbająca o swój dom kobieta pozwoliła, by popadł w taką ruinę? Na my śl o demencji poczuła, jakby wpadała głową w dół w czarną otchłań, więc odsunęła temat na bok. – Wy daje mi się, że nie jest całkowicie sobą – przy znała. – Wszy scy twierdzą jednak, że to skutek zaży wania leków. – Dobrze – przerwała jej Susie, a w jej głosie sły chać by ło rezy gnację. – Przy jadę i zostanę na noc. Ale przy wiozę psa i zostawię ją z tobą. Wy my ślisz, co z nią zrobić. – Nie mogę trzy mać psa w mieszkaniu – sprzeciwiła się Leila i pomy ślała o swoich dy wanach. – Cóż, ja jej nie zostawię u siebie – rzuciła Susie. – Mam już wy starczającą ilość obowiązków. Teraz twoja kolej. Rozłączy ła się i pozostawiła Leilę wpatrzoną ze smutkiem w telefon. Teraz by ła w stanie poradzić sobie ty lko z jedny m zmartwieniem, który m by ła mama. Susie będzie musiała poczekać. Vonnie nie wiedziała, co będzie gorsze, towarzy szenie Lee, gdy zadzwoni do Jennifer, czy zostawienie go samego i czekanie na informację, jak potoczy ła się ich rozmowa. W rezultacie Lee zadecy dował za nią. – Zadzwonię do Jennifer po pracy – oznajmił. – Potem przy jadę do ciebie i zostanę na noc, dobrze? – Dobrze – odparła z lekkim napięciem Vonnie.

Kiedy po pracy odebrała Shane’a od opiekunki, chłopiec chciał porozmawiać o swoim dniu i zapy tać, jak minął jej, jak to zwy kle robili. Vonnie wiedziała, że niedługo jej kochany sy nek zacznie przechodzić burzę hormonalną. Jeśli wszy stko, co mówią jej przy jaciółki, okaże się prawdą, przestanie z nią rozmawiać, zacznie odburkiwać i już nigdy nie będzie miał ochoty na pogawędki z mamą. To ją przerażało. Koleżanki muszą się my lić. Na razie Shane uwielbiał spędzać z nią czas, słuchać, co robiła i jakie ciasta kupili klienci. W zamian opowiadał jej o ty m, co zdarzy ło się tego dnia w szkole. Vonnie wiedziała, że ich bliskość wy nikała z tego, co razem przeszli. Znajomi opowiadali, że wy ciągnięcie choćby słowa z ich jedenastolatków jest niemożliwe. – Odrobiłem całą pracę domową z matematy ki – oznajmił z dumą Shane. – By ła naprawdę trudna. Czy mogę pograć w Mario na Wii przez pół godziny przed obiadem? Vonnie czuła się rozdarta. Starała się ograniczać czas, który Shane spędzał, grając w gry komputerowe, jednak dziś podejrzewała, że nie będzie w stanie zaangażować się w inteligentną rozmowę z sy nem, a on z pewnością zapy ta, co się stało. By ł bardzo wrażliwy i łatwo wy czuwał niepokój. Lepiej, żeby nie wiedział, jak bardzo jego matka denerwuje się z powodu Jennifer. Jej samej trudno by ło my śleć o ty m, że istnieje osoba, która jej nienawidzi, więc musiała chronić Shane’a przed tą informacją. – Pół godziny gry na Wii – zgodziła się. – Ale dopiero kiedy odrobisz wszy stkie lekcje. – Hura! – krzy knął uradowany . Dom, który kupiła wieki temu, wy glądał lepiej niż kiedy kolwiek. Wy czy ściła każdy jego centy metr. Sprzedaż domu by ła wy czerpujący m zajęciem, wy magała idealnego ścielenia łóżek, chowania zabawek, ciągłego odkurzania, wy cierania na bły sk wszy stkich blatów kuchenny ch przed poranny m wy jściem z domu na wy padek, gdy by klienci chcieli przy jść z wizy tą. Vonnie zawsze podejrzewała, że ma tendencję do kompulsy wny ch zachowań, kiedy stale wty kała końcówkę odkurzacza w każdy kąt, by nie dopuścić do gromadzenia się kurzu, ale sprzedaż domu oznaczała sprzątanie na zupełnie inny m poziomie. Dzięki Bogu, kupiec szy bko się znalazł. Umowy sprzedaży oby dwu domów miały zostać podpisane tego samego dnia, za trzy ty godnie. Ty le dokładnie czasu pozostawało Vonnie na spakowanie swojego ży cia. Jak ty lko przebrała się w wy godne szare spodnie od dresu i polarową bluzę, zeszła na dół, sprawdziła garnek do gotowania i nakry ła stół na trzy osoby . Potem stwierdziła, że może trochę posprzątać, i wy sunęła szufladę z drobiazgami. Patrzy ły z niej na nią kawałki sznurka, stare baterie, lekko stopiona łopatka kuchenna, kilka śrubokrętów, stare bezpieczniki i klamerki do ubrań – same śmieci. Tego ty pu pracę zawsze odkładała na później, ale dzisiejszy wieczór by ł idealny , by się nią

zająć. Lee Morrison by ł duży m mężczy zną i w samochodach musiał odsuwać siedzenia maksy malnie do ty łu. – Długonogi tata – podśmiewała się z niego Ruby . Uwielbiał jej żarty , czuł, że córka nadal go kocha, pomimo iż wy prowadził się z domu. – Niziołek – odpowiadał i zaraz potem ją przy tulał, by pokazać, że żartował. Teraz siedział w samochodzie zaparkowany m przed swoim sklepem i czuł się jak w więzieniu. Musiał zadzwonić, ale nie by ło miejsca, gdzie mógłby to zrobić w ciszy i spokoju. W jego gabinecie w sklepie by ło tłoczno jak na dworcu, ludzie wchodzili i wy chodzili, py tali o radę, dokumenty , informacje doty czące nowego basenu i jak wy padał w porównaniu ze stary m. Samochód będzie musiał mu wy starczy ć. Cały dzień przy gotowy wał się psy chicznie na rozmowę z Jennifer. Trenował kiedy ś do wy ścigu Iron Man i wszy stkie miesiące jazdy na rowerze, biegania i pły wania wy dawały mu się zaledwie spacerkiem po parku w porównaniu z wy konaniem telefonu do by łej żony , by przekazać jej nowinę. Dla dobra Vonnie starał się nie pokazy wać, jak bardzo się martwi, ale prawda by ła taka, że Jennifer wpadnie w szał, kiedy usły szy o Poppy Lane, chy ba że poddała się przeszczepowi osobowości, co wy daje się mało prawdopodobne. Czy to by ła normalna reakcja, czy ty lko Reakcja Jennifer? Od początku zdradzała swój wy buchowy temperament. By ł go świadomy i nie przepadał za nim, ale Jennifer go rozśmieszała i jakimś sposobem przelotna relacja przerodziła się w długotrwały związek. Lee natomiast by ł łagodny m wielkoludem, na jakiego wy glądał. Jennifer lubiła się kłócić i upierała się, że w zdrowy ch związkach potrzeba gniewu i namiętności. – Kłótnie są dobre dla par – mawiała z twarzą zaczerwienioną po niedawnej awanturze. – Lepiej wy rzucić z siebie złość, niż tłumić ją w sobie. Lee wiedział, skąd się wzięły jej poglądy . By ł świadkiem wy starczającej ilości kłótni pomiędzy Jennifer i jej rodzicami, by zrozumieć, że w takiej atmosferze się wy chowała i awantury by ły dla niej naturalną częścią ży cia rodzinnego. Po ich zakończeniu oczekiwała, że wszy stko wróci do normy . Lee nie radził sobie z nieustanny mi huśtawkami jej nastrojów i okrutny mi słowami, które wy powiadała w furii. – Wiesz, że nie miałam tego na my śli, prawda? – mawiała po wszy stkim i domagała się seksu na zgodę. – Po prostu się zdenerwowałam. Wiesz, jaka jestem, kochanie.

Lee wiedział, jaka jest, ale uważał, że we wszy stkim, co się mówi, nawet w ferworze kłótni, tkwi odrobina prawdy . Zby tnio się różnili, by zostać małżeństwem, my ślał teraz, kiedy by ło już za późno, a ich dwie córeczki stały na linii ognia. Jennifer, choć nieprzewidy walna, by ła dobrą matką. Cudownie dbała o dziewczy nki, a dom, wielki dom przy The Close, za który Lee płacił, lśnił czy stością. Nie miała jednak nic przeciwko wy korzy staniu córek jako pionków w grze, którą toczy ła z by ły m mężem, i z tego powodu obawiał się rozmowy . – Cześć, Jennifer, tu Lee. Możesz rozmawiać? Muszę ci coś powiedzieć – oznajmił nadzwy czaj spokojny m głosem. – Co się stało? Twój sklep splajtował, nikt już nie chce uprawiać głupiego triatlonu i plany otwarcia drugiego sklepu w twoim wielkim imperium szlag trafił? – rzuciła. – Ponieważ to zrujnowałoby nie ty lko moje plany , ale zagroziło naszej stabilności finansowej, na szczęście nie. Sklep działa sprawnie – odparł, a gniew zaczął wy trącać go z wy pracowanego poczucia głębokiego spokoju. Jakim cudem udawało jej się to po ty lu latach? – O co więc chodzi? Gotuję obiad. Lee wziął głęboki oddech. Nie by ło łatwego sposobu, by to zrobić. Musiał po prostu się odważy ć i mieć to z głowy . – To ważna wiadomość, Jen, i nie chcę cię zranić, ale za trzy ty godnie Vonnie i ja zamieszkamy razem. Kupiliśmy dom na Poppy Lane, ten przy stary ch torach kolejowy ch… – Wiem, gdzie to jest – sy knęła Jennifer. – Jak mogłeś! To moje miasto, moje miejsce, jak śmiesz wprowadzać się tutaj razem z tą cholerną kobietą?! Ona nawet nie jest stąd. Niedorzeczność tego wy buchu naty chmiast go ziry towała. Wy glądało na to, że najważniejsza dla Jennifer jest narodowość jego partnerki. Nie obchodził jej fakt, że on zaczy na nowe ży cie, zamieszka z Vonnie, ale to, że poznał cudzoziemkę. – Co to ma do rzeczy ? – zapy tał.– Ja dorastałem tutaj. Bridgeport nie należy do ciebie. Ja też stąd pochodzę. Wiem, że to może by ć dla ciebie trudne, ale chcę mieszkać bliżej Ruby i Shelby , żeby miały własne pokoje i nie musiały gnieździć się na piętrowy m łóżku, i… – Wiedział, że nie powinien tego mówić, ponieważ zaogniłoby to jedy nie sy tuację, ale zrobił to mimo wszy stko. – Firma Vonnie znajduje się w okolicy , a ja chcę by ć z Vonnie. – No dalej, przy pomnij mi, że ona jest kobietą sukcesu, a ja ty lko nudną kurą domową. Powiedz to, powiedz! Lee oparł głowę na duży ch rękach. Już zaczy nał przegry wać. – Wiesz, że nie dlatego się rozstaliśmy . – Tak, wiem dlaczego, ponieważ wy rzuciłam cię z domu za zdradzanie mnie z tą zdzirą. Czy

bizneswoman roku wie o ty m? Założę się, że nie. A teraz chcesz znowu odgry wać szczęśliwą rodzinkę – szy dziła Jennifer, sącząc jad przy każdej sy labie. – Ktoś powinien jej powiedzieć, że mężczy zna, który ucieka od jednej kobiety , w przy szłości postąpi podobnie. Psy cholog, z który m Lee spotkał się kilka razy zaraz po odejściu od Jennifer, starał się dać mu emocjonalne narzędzia, jak je nazy wał, dzięki który m będzie mógł radzić sobie z gniewem żony . Rady przekazane wiele lat temu w zaciszu gabinetu okazały się jednak daremne w obliczu jej furii. Mimo tego Lee próbował przy pomnieć sobie słowa psy chologa: Gniew często wynika z lęku. Skup się na tym. – Jennifer, wiem, że to cię przeraża, ale każdy z nas zasługuje na drugą szansę. Oboje powinniśmy podejść do sy tuacji w dojrzały sposób. Mamy dwie cudowne córki… – …które zastąpi sy n Vonnie! Czy o to chodzi, że nie dałam ci sy na? Lee się ucieszy ł, że powiedział Vonnie, iż wy kona telefon poza domem. Sposób, w jaki Jennifer zmieniała argumenty , zawsze przy prawiał go o zawroty głowy . – Shane jest przemiły m chłopcem i wiesz, że nigdy nie chciałem mieć sy na dla samego faktu jego posiadania. Chciałem mieć zdrowe dzieci i tak właśnie jest. – I żonę! – wrzasnęła Jennifer. – Masz też żonę. Nadal nie by li rozwiedzeni. Każdego dnia Lee przeklinał archaiczne irlandzkie prawo, według którego musiał odczekać rok, zanim małżeństwo zostanie rozwiązane. Powinien sprawić sobie kalendarz i wy kreślać kolejne dni. Jennifer zmieniła takty kę. – Czy Ruby i Shelby o ty m wiedzą? Lee czuł się rozdarty . Nie chciał kłamać, ale nie chciał też, by Jennifer przesłuchiwała dziewczy nki, co i tak robiła regularnie. – Ruby wie, ale nie wciągaj jej w naszą walkę – powiedział stanowczo. – Tu chodzi o nas, a nie o nie. – Wszy scy tak mówicie, dranie – sy knęła na niego. – Tu nie chodzi o dzieci. Cóż, właśnie o nie tu chodzi. Nie mów mi, że jest inaczej. To ja pocieszam Shelby , kiedy płacze w nocy , że tęskni za tatą, a nie ty . Na to Lee nie potrafił odpowiedzieć. Nigdy nie potrafił. To by ła ostateczna i najmocniejsza karta atutowa Jennifer. Ruby się upierała, że Shelby nie płacze w nocy , ale nie mogła by ć tego całkowicie pewna. Serce mu krwawiło na my śl o ty m, że jego młodsza córeczka cierpi. Rozmowa źle się toczy ła. Będzie musiał ją zakończy ć. Jennifer kolejny raz przebiła jego zbroję i zadała serię bezpośrednich ciosów. – Jeszcze porozmawiamy – powiedział, z wielkim trudem wracając do głęboko spokojnego tonu.

Serce go bolało na my śl o płaczącej Shelby . Wy obrażał sobie łzy na jej słodkich, pucułowaty ch dziewczęcy ch policzkach i zastanawiał się jak zwy kle, czy powinien by ł zostać z Jennifer dla dobra dziewczy nek. Kochał Vonnie, ale by ć może nie zasłuży ł na taką radość, ponieważ jego odejście tak bardzo zraniło córki. Zamrugał, by powstrzy mać łzy . Czy by ł najgorszy m ojcem na świecie, skoro narażał córki na tak trudną sy tuację? Czy oczekiwał zby t wiele, chcąc, by któregoś dnia Jennifer przestała wracać do przeszłości i dawać wy raz swemu rozgory czeniu? Po raz pierwszy się zastanawiał, czy da radę zrobić to, co zaplanował. Jennifer odłoży ła słuchawkę tak głośno, że by ła pewna, iż usły szała pękające w niej części. Cholerny Lee, niech go szlag. Właśnie wtedy , gdy poczuła się nieco lepiej, on wy skoczy ł z kolejny mi zły mi wieściami. Jak miała się czuć, kiedy Lee zamierzał zamieszkać z tą kobietą i pokazy wać się z nią wszędzie w Bridgeport? Może wpaść na nich w supermarkecie, gdy będą debatowali nad kupnem proszku do prania, prawdopodobnie wciąż na etapie trzy mania się za ręce. Jak śmie twierdzić, że ona wciąga w to dziewczy nki?! Też nie chce, by cierpiały jak ona. Niech diabli wezmą Lee i jego niewrażliwość. Jennifer wy buchła płaczem. Miała zamiar powiedzieć mu o telefonie ze szkoły w sprawie Ruby , ale zapomniała. Na ulicy The Close pod numerem 4 stał duży dom z brukowany m podjazdem. Nie by ło przed nim trawnika, a rosochaty ży wopłot z cy pry sowca Ley landa osłaniał teren posesji. The Close, uliczka bez przejazdu, przy której stały imponujące domy z pięcioma sy pialniami, należała niegdy ś do najbardziej pożądany ch lokalizacji w Bridgeport. By ło to przed wy budowaniem w mieście ogrodzonego osiedla wielkich McRezy dencji tuż pod koniec bańki cenowej na ry nku mieszkaniowy m. Ruby wiedziała, że mogli sobie pozwolić na kupno dużego, eleganckiego domu ty lko dlatego, że firma taty dobrze prosperowała i podpisał umowy franchisingowe ze wszy stkimi najważniejszy mi producentami akcesoriów rowerowy ch i biegowy ch. Kiedy wprowadzili się do domu, mama by ła nim zachwy cona. Ostatnio jednak nienawidziła wszy stkiego, co się z nim wiązało, szczególnie sąsiadów, którzy nadal trwali w małżeństwach i przestali zapraszać ją na kolacje i imprezy , jak ty lko tata odszedł. – Kobiety nienawidzą singielek – mówiła ze złością. – Boją się, że ukradną im mężów. Ruby żałowała, że mama nie ma koleżanek. Sama nie wiedziała, co zrobiłaby bez Andi, swojej przy jaciółki od początku szkoły . Mama jednak nie przepadała za koleżankami. – I tak nie mam ochoty chodzić na ich przy jęcia – mówiła nonszalancko. Jennifer nie wspomniała Ruby , że odtrąciła wszelkie propozy cje pomocy , ponieważ widziała litość w przy jacielskich gestach sąsiadów. Z powodu słów matki zazwy czaj uprzejma Ruby teraz rzucała sąsiadom gniewne spojrzenia za każdy m razem, gdy ich widziała. Nienawidziła ich za to, że nie by li dobry mi przy jaciółmi dla jej

mamy , za to, że patrzy li z góry na nią, mamę i Shelby i uśmiechali się fałszy wie, my śląc: Biedactwa, ich ojciec odszedł, a matka nigdy tego nie przebolała. Nieco nerwowa z niej osoba. Jednym słowem, katastrofa. Ruby otworzy ła drzwi frontowe i wzięła głęboki oddech, by się przy gotować. Rozum mówił jej, jak obecna sy tuacja jest dla mamy trudna, mimo to by ła zmęczona ciągły mi docinkami. Zachowy wała się tak, jakby ich rodzina by ła jedy ną w Bridgeport, w której rodzice by li w separacji. W rzeczy wistości przy najmniej piętnaścioro dzieci z jej rocznika w szkole miało rodziców po rozwodzie lub w separacji i większość z nich najwy raźniej znalazła sposób, by radzić sobie z sy tuacją bez prowadzenia ciągły ch wojen. Jedna z najbliższy ch koleżanek Ruby , Eloise, w zeszły m roku by ła na drugim ślubie swojej matki i została chrzestną swojej przy rodniej siostry , Coco. – Czy ż Coco nie jest rozkoszna? – wzdy chała Eloise i pokazy wała wszy stkim w telefonie zdjęcia z chrztu. Ruby wpatry wała się w fotografie koleżanki, która trzy mała na rękach buntowniczo wy glądającą Coco, ubraną na biało. Najbardziej fascy nowały ją zdjęcia mamy Eloise i jej nowego męża. Wy glądali na szczęśliwy ch, a na ich twarzach nie widać by ło napięcia. Tata Ruby także wy glądał na szczęśliwszego, odkąd związał się z Vonnie. Ruby by ła przekonana, że gdy by ty lko mama kogoś poznała, ży cie wszy stkich stałoby się łatwiejsze. Skończy łaby się ciągła złość i furia. Jak jednak mama miałaby to zrobić, skoro cały mi dniami przesiady wała w domu i rozpamięty wała? To jest najwy raźniej klucz do sukcesu: każde z rodziców musi znaleźć nową miłość. Rodzice Eloise przy tulali się jak przy jaciele, gdy się spoty kali. Przy chodzili z nowy mi partnerami na szkolne zawody albo przedstawienia i wszy scy siedzieli razem i gawędzili, jakby by ła to najbardziej naturalna rzecz na świecie. Ruby miała ochotę podejść do nich i zapy tać, jak tego dokonali, ale by ła pewna, że uśmiechnęliby się ty lko i powiedzieli coś iry tująco dorosłego, na przy kład: Czas, kochanie. To wymaga czasu. Wszy stko w porządku, ty lko to niezby t pomocne stwierdzenie. Ile dokładnie czasu? Najwy raźniej nikt nie zna odpowiedzi na to py tanie. Jej rodzice rozstali się niemal cztery lata temu. To chy ba wy starczająco dużo czasu? Kiedy w zeszły m roku tata przy szedł na bożonarodzeniowe przedstawienie Shelby , mama ostentacy jnie się przesiadła, ponieważ tata zajął miejsce w ty m samy m rzędzie co one. – Chodź, Ruby – sy knęła tak głośno, że wszy scy pozostali rodzice spojrzeli na nie, ale w jednej chwili zrozumieli, co się dzieje, więc szy bko się odwrócili. – Nie! – sprzeciwiła się gwałtownie Ruby . – Ty się przesiadaj, jeśli chcesz. Ja zostaję. W konsekwencji matka nie odzy wała się do niej przez resztę dnia.

Ruby się zastanawiała, co zrobiłaby mama, gdy by Vonnie zaszła w ciążę jak mama Eloise. W głowie pojawił jej się obraz matki maszerującej na Poppy Lane z kijem baseballowy m, by trzepnąć Vonnę w głowę. Z mamą by ł właśnie ten problem, we wszy stkim przesadzała. Nie potrafiła by ć lekko wzburzona. Z całkowicie spokojnej w trzy sekundy stawała się wściekła. Jeśli po powrocie do domu okazało się, że minęła data ważności kurczaka, którego kupiła, nie mogła spokojnie zwrócić go do supermarketu. O, nie. Wpadała do sklepu jak burza, jakby cały przemy sł spoży wczy spiskował przeciwko niej, i walczy ła o zwrot pieniędzy . To by ło bardzo wy czerpujące. Ruby powiesiła kurtkę w szafie w przedpokoju, a potem chciała po cichu wejść na górę z plecakiem. Poradzi sobie bez kolacji. Woli spędzić wieczór w zaciszu własnego pokoju na odrabianiu pracy domowej. Matka miała słuch nietoperza i Ruby zdołała dotrzeć jedy nie do drugiego stopnia, kiedy otworzy ły się drzwi kuchenne. – Ruby ! – Tak, mamo – westchnęła. Wpatry wały się w siebie z dwóch krańców kory tarza i Ruby widziała bły sk gniewu w oczach matki. Nie by ło ucieczki. Westchnęła, położy ła plecak przy schodach i poszła w stronę kuchni. – Spóźniłaś się – rzuciła Jennifer. – Dodatkowe zajęcia sportowe – skłamała Ruby . – Odebrałam dzisiaj potworne telefony – oznajmiła matka. Podeszła do piekarnika i wy jęła coś, co mogło kiedy ś przy pominać potrawkę z mięsa i ziemniaków. Teraz danie by ło przy palone na brzegach. To zwy kle działo się z obiadem tego, kto się spóźniał. Jennifer położy ła potrawkę na talerzu razem z wy schnięty m brokułem i postawiła na stole kuchenny m, na miejscu Ruby . Ruby miała ochotę na zwy czajną kanapkę z serem na ciepło, ale skoro mama przy gotowała potrawkę, to Ruby musiała ją zjeść. Wiedziała, że nie warto odmawiać, bo skończy łoby się to kłótnią. – Pierwsza zadzwoniła dy rektor Rhattigan ze szkoły podstawowej, by zapy tać o Shelby . Przy najmniej ja tak my ślałam, ale ona chciała porozmawiać o tobie – oznajmiła Jennifer ponury m tonem. – Miała nadzieję, że Shelby jest szczęśliwa i przy zwy czaiła się do separacji rodziców. Potem zapy tała o ciebie i po to głównie dzwoniła. Chciała się dowiedzieć, co się dzieje u nas w domu. Wy starczy , że twoja głupia wy chowawczy ni skarży się do mnie na twoje zachowanie, Ruby , a teraz Grace Rhattigan wty ka tutaj swój nos. Ta kobieta jest jak szpieg, zna

wszy stkich i wie wszy stko. Co jej naopowiadałaś? – Nic jej nie mówiłam – zaprotestowała zaskoczona Ruby . Jak to się stało, że pani dy rektor Rhattigan włączy ła się w to wszy stko? – Czy żby ? Nic o nowy m domu z waszą nową macochą? Wiem, że o ty m wiesz. Twój cholerny ojciec właśnie mi powiedział. Prawdopodobnie wie już o ty m całe Bridgeport, a ja jak zwy kle dowiaduję się ostatnia. Ruby spojrzała na matkę z rezerwą. By ły do siebie fizy cznie podobne, obie niewy sokie, miały ciemne włosy i szare oczy . Kiedy ś oby dwie by ły szczupłe, ale odkąd tata odszedł, mama zaczęła kupować mrożone desery i zjadała je samotnie późno w nocy . Wy dawało jej się, że Ruby o ty m nie wie, ale się my liła. Widziała opakowania po serniku nowojorskim i roladzie czekoladowej wetknięte z ty łu, za koszem na śmieci. – Nie chcę o ty m rozmawiać, mamo – odparła stanowczo Ruby . – Jestem zmęczona. Dla mnie też wszy stko się zmieniło. To nie jest moja wina. – A więc to moja wina, tak? To ja wszy stko zepsułam, ponieważ nie chciałam się podporządkować, kiedy wasz ojciec rozbił naszą rodzinę. Wszy stko skrupia się na mnie. – Przestała przechadzać się po kuchni w tę i z powrotem i nachy liła się w stronę Ruby . – Wasz ojciec zrobił wam pranie mózgów, żeby ście my ślały , że nie ma w ty m jego winy , ale jest! – Tak, wszy stko jedno – powiedziała ponuro Ruby . – Podejrzewam, że Shelby też wie o nowy m domu. Ja dowiaduję się ostatnia. Tego już by ło dla Ruby za wiele. – Nie waż się złościć na Shelby ! Jest ty lko dzieckiem! – krzy knęła. W oczach matki naty chmiast pojawiły się łzy . Jak zwy kle w obliczu jej cierpienia Ruby czuła się rozdarta pomiędzy gniewem, poczuciem winy i litością. Mama nie mogła nic poradzić na to, że taka by ła. Babcia i dziadek ją rozpuścili. Jako jedy naczka nie miała rodzeństwa, z który m mogłaby się dzielić. Nigdy nie nauczy ła się iść na kompromis, więc nie istniały dla niej ugodowe rozwiązania. Kiedy coś nie szło po jej my śli, wpadała w szał. Oczekiwała, że w ten sposób wy musi to, co chce, jak w dzieciństwie, kiedy rodzice jej dogadzali. – Przepraszam, mamo – powiedziała Ruby . Jak zwy kle poczuła, że musi wszy stko naprawić. Ruby naprawiaczka. – Wiesz, że cię kocham. Nie martw się, wszy stko będzie w porządku. Masz mnie i Shelby . Pozwól tacie odejść i robić, co chce. – Naty chmiast gdy to powiedziała, poczuła wy rzuty sumienia, ponieważ uwielbiała ojca i nie chciała grać w tę grę, ale czasami nie miała wy boru. Mama jej potrzebowała, Shelby jej potrzebowała. Ruby musiała by ć tą dorosłą, chociaż cierpiała, gdy mówiła rzeczy , w które naprawdę nie wierzy ła.

– Wiem, kochanie. – Mama, płacząc, objęła i przy tuliła Ruby . Nie przy tulała ich już często. By ła świadoma swoich dodatkowy ch kilogramów i nie lubiła, kiedy ludzie jej doty kali, ponieważ mogli poczuć wałeczki skóry . Kiedy ś nosiła modne dżinsy i ładne, dopasowane bluzki, teraz jednak kupowała w supermarketach nieatrakcy jne koszulki w rozmiarze XL i zakładała je do szerokich spodni od dresu, by w ten sposób zamaskować fałdki. – Niełatwo zaakceptować kogoś, kto siłą wpy cha się w twoje ży cie, Ruby , kochanie. Wasz ojciec tego nie rozumie. Ta kobieta jest obca i nie powinny ście musieć jej widy wać ty lko dlatego, że on się z nią spoty ka. Gdy by Ruby i Shelby nienawidziły Vonnie, sprawa by łaby prosta. Lee kochał swoje córki i zrobiłby dla nich wszy stko, więc gdy by nie chciały mieć z Vonnie nic wspólnego, musiałby ją rzucić. Ta my śl dawała Jennifer nadzieję. Gdy Vonnie zniknie ze sceny , nie będzie dla niej konkurencji. Oczy wiście, Jennifer nie by ła przekonana, że Lee do niej wróci, ale mogliby nadal mieszkać oddzielnie, bez inny ch ludzi i w końcu… Może przy pomniałby sobie, dlaczego się w niej zakochał. Vonnie stała temu na przeszkodzie i dziewczy nki musiały to zobaczy ć. Ruby zamarła w objęciach matki. Vonnie by ła miła, a nawet urocza. Potrafiła by ć uprzejma i opiekuńcza i nie próbowała odgry wać matki Ruby ani jej przy jaciółki. Traktowała ją jak osobę, której opinia się liczy ła, i wiedziała, że czasem Ruby potrzebuje poby ć z tatą sama. – Vonnie nie jest problemem – stwierdziła zmęczony m głosem Ruby . Powiedziała te słowa szeptem i nie by ła pewna, czy mama usły szała, ponieważ nic nie odpowiedziała. Mama puściła ją, podeszła do lodówki i odkorkowała otwartą już butelkę wina. Wy jęła duży kieliszek, napełniła go i wy piła pokaźny ły k. – Jedz – poleciła. – Potrawka jest poży wna, ma dużo witamin. Pomy ślałam, że mogły by śmy zrobić coś we dwie w weekend. Co ty na to? – A co z Shelby ? – zapy tała Ruby . – Może zostać u babci Lulu. Mogły by śmy pojechać do miasta, kupiłaby m ci nowe ubrania. Ruby przy pomniała sobie rozmowy na temat pieniędzy pomiędzy tatą i Vonnie, które usły szała przy padkiem. Oboje ciężko pracowali w swoich firmach, ale mimo to niełatwo im będzie spłacać kredy t na własny dom oraz na dom przy The Close. Będą musieli ograniczy ć luksusowe wy datki, takie jak wakacje i wy posażenie domu, jednak mieli zamiar zrobić wszy stko, by im się udało. Matka patrzy ła na nią wy czekująco. – Okej, mamo, wszy stko mi jedno – odparła zby t zmęczona, by się sprzeciwić. Kolejna ty powa odpowiedź dzieci rozwiedziony ch rodziców: wszy stko mi jedno. Zawierało w sobie każdą możliwość i nie mówiło nic konkretnego.

Ruby poczekała, aż matka wy jdzie z kuchni, a potem zsunęła jedzenie z talerza do kosza i przy kry ła gazetami, by to zamaskować. Wszy stko jedno. By ła północ i Vonnie układała ubrania w szafie w słaby m świetle lampki nocnej, którą wy łączy ła z kontaktu przy łóżku i przy sunęła do szafy . Lee miał mocny sen i nie przeszkadzało mu, kiedy czy tała, więc światło go nie obudzi. Po prostu nie mogła dłużej leżeć w łóżku. By ła zby t zdenerwowana, by zasnąć. Klęczała na podłodze przed niewielką szafą z rozsuwany mi drzwiami, metody cznie składała ubrania i układała je w stosy , gotowe do przeprowadzki. Nigdy nie miała wielu ubrań. – Uzależnienie od zakupów raczej ci nie grozi – stwierdził z uznaniem Lee, kiedy po raz pierwszy zobaczy ł jej sy pialnię i zajrzał do idealnie uporządkowanej, pojedy nczej szafy . – Nigdy nie by ło mnie stać na kupowanie ubrań – wzruszy ła ramionami Vonnie. – Kiedy zaczy nałam rozkręcać firmę, nie miałam ani grosza dla siebie, a po śmierci Joego nie chciałam – odparła. – Nie kupiłam nowego stroju przy najmniej przez rok. Dostała trochę pieniędzy z ubezpieczenia Joego i mogła kupić ubrania po jego śmierci, ale nie chciała mieć w domu niczego, czego on nie widział ani nie dotknął. Spała w jego koszulkach, a tę, którą miał na sobie ostatniej nocy spędzonej w ich łóżku, trzy mała pod poduszką i ściskała, aż jego zapach zupełnie wy wietrzał. Nadal leżała w pudełku z rzeczami dla Shane’a, razem z zegarkiem ojca, spinkami do mankietów ze ślubu, świadectwami szkolny mi i albumem ze zdjęciami ślubny mi. Nawet teraz Vonnie nie przepadała za konsumpcjonizmem. Rzeczy przestały by ć dla niej istotne. W bolesny sposób przekonała się, że liczą się ludzie, a nie to, ile par markowy ch butów posiadają. Rozłożone na podłodze ubrania potwierdzały to podejście. Wszy stkie proste i niedrogie. Na jedny m, idealny m stosie leżały wąskie spodnie od dresu i krótkie koszulki, które zaledwie muskały jej biodra. Kolejny tworzy ły piżamy , jak ta, miękka, którą właśnie miała na sobie. Na trzecim stosie ułoży ła lepsze bluzki, które nosiła do eleganckich spodni lub spódnic do pracy . By ło pośród nich kilka niebieskawy ch, gdy ż ten kolor pasował do jej karnacji, a pozostałe w odcieniach szarości. Poskładała już idealnie bieliznę i zostały jej ty lko rajstopy . To zadanie by ło najtrudniejsze, gdy ż nie lubiła wy rzucać rajstop, zanim stały się za stare, by je nosić. Lata oszczędności odcisnęły na niej swoje piętno. Dorastała w atmosferze oszczędzania, ponieważ jej matka nie by ła zwolenniczką trwonienia pieniędzy . Pod wpły wem impulsu wstała po cichu i spojrzała na Lee, który spał smacznie w jej łóżku. By ł

cudem, który pojawił się w jej ży ciu, by znów mogła cieszy ć się jego pełnią, o czy m już nawet nie marzy ła. Kiedy spał, widać by ło, że jest przy stojny , we śnie brakowało mu ty lko szerokiego uśmiechu, który nigdy nie znikał z jego twarzy . Kochali się wcześniej. On opierał się na silny ch rękach, wpatry wał w nią i mówił, że jest piękna, że będą razem szczęśliwi, a w domu przy Poppy Lane wszy stko będzie doskonałe. Rozumiała, dlaczego chciał się kochać. Po rozmowie z Jennifer wy glądał na zdruzgotanego. – Nie poszło zby t dobrze – powiedział ty lko. Vonnie wiedziała, że opowie jej, co się wy darzy ło, kiedy będzie w stanie, i nie by ło sensu go ponaglać. By ł wy starczająco roztrzęsiony i nie chciała bardziej go stresować. Położy li się do łóżka wcześnie, a Lee odwrócił się do niej namiętnie, ujął jej twarz w swe duże dłonie i powiedział: – Tak bardzo cię kocham, Vonnie. Nic tego nie zmieni. Mam takie szczęście, że cię wreszcie znalazłem, i nikt mi ciebie nie odbierze. Poprzez namiętność przy pominał sobie, co ich łączy ło. – Na Poppy Lane Shane’owi podoba się pokój nad garażem – powiedział potem, kiedy opadł na poduszkę. – Powiedział, że chciałby mieć niebieskie ściany , a ja odpowiedziałem, że może dostać, co sobie zaży czy . Ruby chy ba nie będzie miała mu za złe, że pierwszy wy brał sobie pokój? On będzie tam mieszkał cały czas… – Jeśli i jej spodoba się ten sam pokój, możemy o ty m porozmawiać – odparła Vonnie. Teraz, kiedy wprowadzali się do wspólnego domu, sprawy logisty czne bez wątpienia staną się bardziej skomplikowane niż doty chczas, kiedy Lee okazjonalnie zostawał na noc. Shelby bardzo się ucieszy z pokoju najbliżej ich sy pialni. Przy pominała łagodnego kociaka, który z przy jemnością przy tula się do każdego, kto chce się nim zająć. Co innego Ruby , siedemnastolatka udająca trzy dziestolatkę. Ruby … biedna dziewczy na miała ty le trosk. Próbowała ukry ć, co się dzieje w jej głowie, ale Vonnie widziała, jak rozdarta by ła w kwestii ich przeprowadzki na Poppy Lane. Z jednej strony obawiała się jej, ponieważ rozzłości jej matkę, z drugiej jednak uwielbiała przeby wać z ojcem. Lubiła spędzać czas także z Vonnie i Shane’em, ale przede wszy stkim potrzebowała ojca. Vonnie starała się jak mogła, by zapewnić jej czas sam na sam z tatą. Wiedziała, jak ważna jest więź pomiędzy nimi. Jaki sens miały jednak jej wy siłki, by weekendowe wizy ty dziewczy nek by ły jak najbardziej normalne i bezstresowe, kiedy Jennifer starała się wzbudzić w nich poczucie winy z powodu przy jemnie spędzonego czasu? Teraz zachowała się dokładnie tak, jak Vonnie przewidziała – wpadła w szał na wieść o ich wy prowadzce do domu na Poppy Lane.

Wiedziałaś, że nie będzie łatwo, powiedziała do siebie. Weź rozbite małżeństwo, dodaj dzieci i otrzy masz idealny przepis na poczucie winy . Lee odczuwał duże wy rzuty sumienia i Jennifer wiedziała, jak na nich zagrać. Któregoś dnia może poruszy ć je tak skutecznie, że Lee nie będzie w stanie tego wy trzy mać i zostawi Vonnie. To by ło niesprawiedliwe. Vonnie nie ukradła Lee. Kiedy się poznali, mieszkał już sam od dwóch lat i według niego Jennifer nie przy jęłaby go z powrotem, nawet gdy by przy niósł jej zwy cięski kupon na loterii. Dlaczego więc tak utrudniała jej ży cie z Lee? To nie miało sensu. Vonnie wiedziała jednak, że w kwestiach ludzkiego ży cia i emocji często nic nie miało sensu.

Rozdział 8 Jeśli zachowam w sercu zieloną gałąź, przyleci śpiewający ptak. Przy słowie chińskie

Leila sobie przy pomniała, jak uczestniczy ła kiedy ś w konferencji prasowej pewnej awanturniczej gwiazdy filmowej. Kiedy dziennikarze wy py tali już aktora, jakie dokładnie narkoty ki zaży wał i jakim cudem po ty m wszy stkim jeszcze ży je, gwiazdor zdołał rozbawić wszy stkich słowami: raz w roku powinniście obejrzeć wschód słońca. Leila by ła na nogach od wpół do szóstej i po raz pierwszy od bardzo dawna obserwowała nadchodzący świt. Jego intensy wna czerwień wlała się przez kuchenne okno w domu matki, pozostawiając za sobą żółtozłotą smugę. Patrzy ła przez okno, zachwy cona pięknem nieba, i nagle zdała sobie sprawę, jak wiele traci, nie oglądając tego widoku codziennie. Radosny śpiew ptaka sączy ł się do domu wraz ze światłem. Leila wy szła na zewnątrz z kubkiem kawy . Chciała by ć częścią tego magicznego świata, którego tak dawno nie podziwiała. We własny m domu by ła tak przy bita zmęczeniem po pracy , że wstawała i kładła się spać zgodnie z zawodowy m rozkładem dnia. Naturalne światło dzienne wpadało przez jej okna, gdy by ła w biurze lub gdy pędziła na spotkania samochodem. Słońce wschodziło, a ona wdy chała zapach morza i nasłuchiwała krzy ku mew kołujący ch wokół wzgórz otaczający ch Bridgeport. Kot sąsiadów szedł po płocie oddzielający m dwie posesje. Szare, lśniące stworzenie trzy mało w górze nastroszony ogon, balansując na sztachetach, a by stre oczy wy patry wały zaspany ch ptaków. Leila uśmiechnęła się szeroko. – Nie możesz by ć Tomem – szepnęła do kota. – Choćby ś miał dziewięć ży ć. Mieszkał tutaj, gdy by łam mała. Kot przy glądał się jej z zainteresowaniem. – Pixie nie ma, możesz bezpiecznie wejść do domu – zapewniła go. Szary kot machnął ty lko ogonem i poszedł dalej. Do biura Eclipse co ty dzień przy sy łano kompozy cje kwiatów. Na blacie w recepcji często stały dziwne kompozy cje kwiatowe, a Devlin miał w gabinecie wielkie drzewo, które nadal ży ło

dzięki troskliwej opiece kwiaciarzy . Tutaj natomiast, pomimo iż rok dopiero się zaczął, kamelie jej matki kwitły wzdłuż jednej ze ścian, trzy rośliny o doskonały ch kwiatach z bły szczący mi liśćmi w odcieniu szmaragdowej zieleni. Leila dotknęła ich, a potem pod wpły wem impulsu poszła do kuchni, wzięła noży czki i ucięła jeden kwiat, by postawić na biurku w gabinecie. Radość poranka towarzy szy ła jej w drodze do Dublina. Na trasie zatrzy mała się, by kupić herbatę na wy nos i croissanta. Żadny ch wy rzutów sumienia, powiedziała sobie. Usiadła w samochodzie i wgry zła się w puszy sty środek. Potrzebowała zastrzy ku energii, a poza ty m już przedawkowała poczucie winy , wy rzucając sobie, że zostawiła matkę, by pojechać do pracy . Obiecała jednak Devlinowi, że przy jedzie do biura w czwartek i piątek, i nie chciała go zawieść. Pomy ślała więc, że zasłuży ła na odrobinę ciasta francuskiego. Czemu pozbawiać się tej drobnej przy jemności? Ty lu inny ch rzeczy w ży ciu musiała sobie odmawiać. Swoją porcję wy rzeczeń już wy korzy stała, szczególnie w ciągu ostatnich kilku dni, kiedy rozpaczliwie starała się zaprzeczy ć, jakoby z jej matką działo się coś złego poza ty m, że by ła połamana i posiniaczona. Poprzedniego wieczora, kiedy wy chodziła ze szpitala, doznała dziwnego uczucia. Miała wrażenie, że matka coś przed nią ukry wa. Coś ważnego. By ć może martwiła się o pieniądze, lecz czuła się zby t zażenowana, by o ty m wspomnieć. Leila miała nadzieję, że o to chodziło. Finansowo mogła mamie pomóc. Susie nie chciała przy znać, że coś jest nie w porządku. Gdy Leila zadzwoniła do niej wieczorem, siostra by ła mocno poiry towana. – Leila, mama leży w szpitalu po operacji. To oczy wiste, że jest zestresowana. Jack złapał infekcję górny ch dróg oddechowy ch i wrócił wcześniej ze szkoły , więc nie mogę iść do pracy . Leila czekała na kolejną kwestię: Nie wszyscy mają wspaniałe posady, gdzie mogą wziąć wolne, kiedy tylko chcą. Nic takiego jednak nie usły szała. Skończy ła jeść i ponownie włączy ła się do ruchu. W związku z Ty nanem by ła szczuplejsza. O wiele szczuplejsza. Większość kobiet po ślubie przy biera na wadze, podobno dlatego, że jedzą więcej. Siedzą przy tulone z ukochany m na kanapie i wspólnie zajadają zamówione jedzenie, rozkoszując się szczęściem. Leila schudła. W przemy śle muzy czny m nie spoty kało się wspaniale ponętny ch kobiet. Nie, standardem by ła chuda sy lwetka. My ślała, że jeśli utrzy ma linię, nigdy nie przestanie podobać się Ty nanowi i proszę, jak świetnie na ty m wy szła. Ciastko powinno by ć jedy nie słodką przy jemnością, a nie sy mbolem mieszany ch uczuć na temat własnej wagi oraz oczekiwań społeczny ch.

Jednak w małżeństwie pojawiały się wszy stkie te tematy . Po nieudany m związku człowiek czuł się jak nieudacznik. Dodatkowe kilogramy można ukry ć pod staranny m strojem i nie opowiadać wszy stkim, że zajadamy ból babeczkami. Trudniej uniknąć tematu męża, który zniknął. Kiedy ludzie py tali: Jak się miewa Tynan? lub Czy wyjechał w trasę z zespołem? musiała coś odpowiedzieć. Przełączy ła radio z talk-show na stację muzy czną. Ostatnio bardzo rzadko słuchała muzy ki, gdy ż wszy stkie utwory przy woły wały wspomnienia o Ty nanie. A niech go, pomy ślała ze złością. Ty nan odszedł i najwy ższy czas, by przestała o nim my śleć. Na pewno dostanie w księgarni poradnik zaty tułowany Precz z byłym mężem lub coś w ty m rodzaju. Ilona niemal rzuciła się na Leilę, kiedy zobaczy ła szefową w biurze. – Jak się ma pani matka? – zapy tała zaniepokojona. – Wraca do zdrowia, ale będzie to powolna rekonwalescencja – wy jaśniła Leila, skrzętnie odsuwając na bok wszelkie osobiste problemy . Oddzielenie spraw pry watny ch od zawodowy ch to by ł jej sekret. – Dziękuję za troskę, Ilono – dodała i ty m samy m zamknęła temat. – W takim razie, co sły chać w firmie? Devlin dzwonił do mnie wczoraj i brzmiał dziwnie. Najwy raźniej wy darzy ło się coś złego. Sły szałaś o czy mś? Ilona potrząsnęła głową. – Nie. Reży ser Odessy 2 przy jeżdża do Dublina i chce, by dochód z premiery filmu wsparł jego organizację chary taty wną, którą prowadzi w Los Angeles. Leila jęknęła. – Po pierwsze, to okropny film, a po drugie, nie możemy organizować imprez chary taty wny ch, chy ba że wspierają lokalne organizacje dobroczy nne albo między narodowe, które mają oddział w naszy m kraju. Kto ma to wszy stko przy gotować? Nie musisz mi odpowiadać – najwy raźniej my . Odpowiedź brzmi „nie”. – To samo powiedział Devlin. – To dobrze. – Przy najmniej ktoś zachowy wał się normalnie. – Pójdę z nim porozmawiać. – Jest u siebie? – zapy tała asy stentkę Devlina. Eleanor, dwudziestokilkuletnia absolwentka szkoły biznesu, miała dość bezpośredni charakter, co Leili odpowiadało. – Tak. – W dobry m nastroju? Eleanor się zaśmiała. – Można tak powiedzieć. Zadzwonił jeden z jego kolegów i rozmawiają o kobietach.

Leila uśmiechnęła się szeroko. – Nadal nie zdaje sobie sprawy , że te luksfery nie są dźwiękoszczelne? – Najwy raźniej nie – zgodziła się Eleanor. – Kimkolwiek jest owa kobieta, Devlin planuje przy gotowanie dla niej domowego posiłku, ponieważ uważa, że to jedy ny sposób, by potraktowała go poważnie. Dziewczy na nie wie nawet, że on istnieje. Nigdy wcześniej nie zaprosił jej na randkę. – Nie wiedziałam, że Devlin potrafi gotować – skomentowała Leila. Pomy ślała, że raczej niewiele jest kobiet na tej planecie, które nie wiedzą o istnieniu Devlina. W ty m momencie zamarła. Zdecy dowanie musi mu powiedzieć, by ściszał głos, gdy omawia pry watne sprawy . Piastowała przecież kierownicze stanowisko i należała do jego najbliższy ch współpracowników. Rozmawianie o nim za jego plecami by ło nie w porządku. – Zapomnij o tej rozmowie – poleciła Eleanor. – O jakiej rozmowie? – zapy tała asy stentka i odwróciła się z powrotem w stronę ekranu komputera. Leila zapukała do drzwi i weszła do gabinetu. Devlin trzy mał stopy na biurku i siedział oparty na krześle obrotowy m, sprawdzając jego wy trzy małość swą muskularną posturą mierzącą sto osiemdziesiąt centy metrów i ważącą dziewięćdziesiąt kilogramów. Uśmiechał się szeroko do słuchawki i uśmiech ten poszerzy ł się na widok Leili, chociaż jego właściciel zdjął stopy z biurka. – Richie, muszę lecieć – zakończy ł rozmowę. – Leila, miło cię widzieć. Stwierdziła, że musiała to by ć ciekawa rozmowa, ponieważ Devlin najwy raźniej by ł w świetny m nastroju. Miał na sobie szary garnitur i srebrnoszarą koszulę, ale żadnego krawata. Wy gląda cudownie, pomy ślała z roztargnieniem, ale już po chwili uznała, że musi by ć naprawdę zmęczona, gdy ż nie powinna w ten sposób my śleć o szefie. Poczuła jednak ukłucie zazdrości na my śl o kobiecie, dla której miał zamiar gotować. – Czuję, że powinnam ci powiedzieć, iż czasami twoje rozmowy sły chać poza gabinetem – oznajmiła, nie patrząc na niego. – Co takiego? Co sły szałaś? – Zerwał się na równe nogi, zaniepokojony . – Nic, ale da się zrozumieć poszczególne słowa, kiedy prowadzisz szczególnie głośną rozmowę – odparła dy plomaty cznie Leila. – Sły szałaś coś konkretnego? Leila czuła się zby t wy czerpana emocjonalnie, by kłamać. – Prawdę mówiąc, Devlin, nie obchodzą mnie twoje dziewczy ny . Jeśli o mnie chodzi, możesz mieć ich milion. Mówię ty lko, że powinieneś wiedzieć, iż odgłosy rozmowy niosą się po biurze.

– W porządku. Dziękuję za tę uwagę. – Twarz Devlina spochmurniała. Opadł ponownie na fotel, przy sunął się blisko do biurka i zaczął bębnić w blat jedną silną dłonią. Robił tak jedy nie, gdy by ł ziry towany . – Przepraszam, niezręcznie to wy szło – przy znała Leila. – Chciałam jedy nie powiedzieć, że twoje pry watne ży cie to twoja sprawa. – Miło mi to sły szeć – odparł szorstko, nadal stukając palcami. Leila jęknęła w duszy . Jakimś cudem udało jej się go zdenerwować w ciągu kilku minut od wejścia do gabinetu. Prawdopodobnie dlatego, że nie wspominała wcześniej o kwestii hałasu. – O czy m powinniśmy porozmawiać? – zapy tała stanowczo i usiadła naprzeciw niego. Utkwił wzrok w kolumnie liczb na dokumencie przed sobą i nie podniósł go, gdy zaczął ponownie mówić. Przez pozostałą część spotkania odnosił się do niej nadzwy czaj bezceremonialnie. – Porozmawiamy później – oznajmiła na koniec Leila i wstała z krzesła. Czy powinna go przeprosić? Do diabła, nie. Devlin prawdopodobnie zapomniał już o wszy stkim. Kiedy jednak ich spojrzenia się spotkały , twarz miał nadal pochmurną, a wzrok nieodgadniony . Ty lko tego jej by ło trzeba, pomy ślała, wy chodząc, by Devlin uznał, że nie jest już najlepszy m dy rektorem do spraw reklamy w firmie. Tego wieczora Leila wróciła do swego mieszkania o ósmej. Czuła się zmęczona i głodna. Zapaliła wszy stkie lampy , by rozjaśnić pomieszczenia, przebrała się w piżamę i zjadła tost z dżemem przed telewizorem. By ła wy kończona i nie miała ochoty z nikim rozmawiać, zadzwoniła ty lko do szpitala, by dowiedzieć się o stan zdrowia matki, a potem bezpośrednio do mamy na komórkę, by zapy tać, jak się miewa. – W porządku, kochanie – odpowiedziała słaby m głosem Dolores. – Wszy scy są tu dla mnie tacy dobrzy . Fizjoterapeuta to najsłodszy człowiek na świecie. Spodobałby ci się. Nie jest żonaty . Ty lko tego jej by ło trzeba, żeby matka planowała jej ży cie miłosne. – Mamo, nie mam czasu na takie pogawędki – oznajmiła, starając się, by w jej głosie zabrzmiała choć nuta radości. – Teraz pracuję, wrócę w sobotę. Nie zaciekawił jej żaden program telewizy jny , więc wy ciągnęła swojego iPada i zrobiła to, czego zawsze zabraniała jej Katy , zalogowała się na Facebooku. Najpierw sprawdziła profil Katy i zobaczy ła wiele ży czliwy ch wiadomości z gratulacjami. Sama dostała podobne, kiedy się zaręczy ła. Kiedy by ła z Ty nanem, z radością zaglądała na portal. Na ich profilach widniały zdjęcia przedstawiające ich razem na festiwalach muzy czny ch, imprezach, weselach i spotkaniach przy grillu. Informacja o statusie związku brzmiąca: W związku małżeńskim z Tynanem wy dawała jej

się tak realna jak pierścionek zaręczy nowy i obrączka. Po odejściu Ty nana przy kro jej by ło przeglądać zarówno własny profil, jak i strony inny ch osób. Zmieniła ustawienia pry watności, aby nikt nie mógł zaglądać na jej konto, jak gdy by również tam ludzie mogli przy łapać ją na płaczu, jak w prawdziwy m ży ciu. Poza sprawdzaniem informacji o Katy , teraz lubiła odwiedzać ty lko jeden profil – Ty nana. Jestem jak narkoman, który zawsze potrzebuje jeszcze ty lko jednej działki, wy mamrotała do siebie i weszła na jego profil. Jeszcze ty lko rzut oka i skończy z ty m na zawsze… Teorety cznie kompletnie do siebie nie pasowali. Leila ceniła sobie porządek, organizację i lubiła wiedzieć dokładnie, gdzie będzie w określony m momencie. Ty nan Fly nn nosił stare koszulki z wizerunkami zespołów i podarte dżinsy i nigdy nie mógł niczego znaleźć z wy jątkiem swojej komórki, iPhone’a i słuchawek marki Dr Dre. Kiedy Leila py tała go, gdzie będzie wieczorem i czy ma kupić indy jskie jedzenie na wy nos, zwy kle odpowiadał: – Ciężko mi podać dokładną godzinę, kochanie. Muszę sprawdzić nową kapelę w Whelans, którą zainteresowany jest Universal. Jeśli grube ry by zaczną węszy ć, przepadłem. Muszę tam pojechać, sprzedać im cały wizerunek firmy i zamknąć sprawę. Jako by ły muzy k Ty nan zatrudnił się w dziale A&R9 małej, niezależnej wy twórni pły towej Steel Rivets, ciągle rozmawiał przez telefon, ży ł dla muzy ki i by ł całkowicie niesolidny . Leila zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia. – Nie jest w twoim ty pie – szepnęła do niej Katy w damskiej toalecie, kiedy razem z Michaelem poznali Ty nana. Leila specjalnie wy brała miejsce spotkania tak, by mu się podobało, ale gdzie również mieli szansę usły szeć się nawzajem. Wiele lokali odrzucał, nazy wając je „burżujskimi” lub „zby t drogimi”. Gdy by wy bór należał do niego, zdecy dowałby się na bar z muzy ką na ży wo i niewy szukany m jedzeniem, gdzie hałas uniemożliwiałby wszelkie rozmowy . – Nie mam swojego ty pu – odparła Leila. Pochy liła się i zmierzwiła włosy rękoma, by nadać im objętość. Nie wiedziała dlaczego, ale zawsze nosiła bardziej nastroszone fry zury , gdy spoty kała się z Ty nanem. Zmieniła również sty l ubierania, porzucając kostiumy noszone do pracy na rzecz obcisły ch dżinsów i podkreślający ch figurę żakietów. Zaczęła mocniej się malować, bardziej zdecy dowanie podkreślać oczy kredką i uży wać ciemniejszej szminki. Kiedy się nad ty m zastanowiła, doszła do wniosku, że Ty nan przy wiązy wał wagę do jej wy glądu, a jej zależało na ty m, by się mu podobać. Nie by ł ty pem mężczy zny , który przy my ka oko, gdy kobieta zaczy na nosić w domu wy ciągnięte legginsy albo przestaje się depilować. – Kiedy wiele lat temu Susie umawiała się z ty m aktorem-kelnerem, zupełnie ci się nie podobał – przy pomniała jej Katy . – Uznałaś, że zby tnio skupia się na sobie, a niewy starczająco

na Susie. Z Ty nanem jest podobnie. Oczy wiście, jest seksowny , ale skoncentrowany wy łącznie na sobie. Nie by ło spraw, o który ch Katy nie mogłaby jej powiedzieć, zby t długo się przy jaźniły . Nie miały przed sobą tajemnic i czuły , że nie muszą ukry wać żadny ch opinii z obawy przed urażeniem drugiej strony . Gdy by to Susie pozwoliła sobie na podobny komentarz, Leila by się zezłościła, ale nie miała tego za złe Katy . Przy jaciółka by ła jej bliższa niż rodzona siostra, ponieważ Susie łatwo by ło zranić i doprowadzić do łez. Bez względu na ich relacje Leila nie musiała zgadzać się ze zdaniem Katy , szczególnie gdy chodziło o Ty nana. – Susie zawsze wy bierała nieodpowiednich mężczy zn – odparła spokojnie Leila. – Świetny m przy kładem jest ojciec Jacka, nie płaci alimentów i nie utrzy muje kontaktu z sy nem. Gorzej nie można trafić. Ja natomiast całkiem dobrze dobieram sobie partnerów. Ty nan jest fantasty czny – konty nuowała z uporem. – Ma też wspaniałą pracę. Może różnimy się jak niebo i ziemia, ale jest ambitny i zabawny . A ja potrzebuję rozry wki. Katy przestała szminkować usta przed lustrem. – Czy jest miły ? Jeśli tak, to cofam wszy stko. Zwiąż się z nim. Jednak rozry wka nie wy starczy . Nie chcę widzieć, jak cierpisz. – Nie będę cierpiała – zaprzeczy ła Leila i uśmiechnęła się szeroko do lustrzanego odbicia przy jaciółki. Ileż to razy stały tak w łazience, ramię w ramię, na imprezach, przy jęciach, w klubach? Jak siostry . Jedna niewy soka i ciemnowłosa, a druga nieco wy ższa, blondy nka, spoglądająca na świat z lekką nieufnością jasny mi, szary mi oczami. Leila widziała, jak jej starsza siostra zaszła w ciążę z próżniakiem, który potem ją porzucił. Chociaż Jack by ł jedną z najcudowniejszy ch rzeczy , jaka pojawiła się w ich ży ciu, Susie zapłaciła wy soką cenę za swój kiepski gust w kwestii mężczy zn. Później, kiedy związek Leili i Ty nana wszedł w poważniejszy etap, Katy zapy tała ją ponownie: – Jesteś pewna, Leila? On jest trochę, no cóż, dziki, nierozważny . Gotów jest zrobić wszy stko, jeśli rzuci mu się wy zwanie. – Co w ty m złego? – zapy tała Leila, kobieta, która wolała uży wać ogranicznika prędkości w samochodzie, niż ry zy kować jej przekroczenie. – W porządku, źle się wy raziłam – poprawiła się Katy . – Wy gląda na faceta, który przy wy kł do łamania kobiecy ch serc. – To dlatego, że nie spotkał wcześniej odpowiedniej kobiety , aż do teraz – odparła Leila. Promieniała radością, gotowa zignorować ostrzeżenia przy jaciółki, ponieważ by ła pewna, że to prawdziwa miłość. Ty nan by ł elementem, którego jej brakowało, drugą połówką platońskiego ideału. Sprawiał, że czuła się pełna ży cia jak nigdy wcześniej. Przy nim by ła Leilą, jaką pragnęła

by ć, wolną, szczęśliwą, zakochaną, radosną. Czy w ty m wszy stkim może by ć coś złego? Okazało się jednak, że Katy miała rację. Nigdy nie powiedziała A nie mówiłam, ale Leila przy znawała jej rację za każdy m razem, gdy przy pominała sobie dzień, w który m Ty nan wy szedł z ich mieszkania i powiedział, że wy prowadza się do Londy nu z powodu nowej pracy , a kobieta, z którą się widuje, będzie mu towarzy szy ć. – Planowałem wy jść, zanim wrócisz – oznajmił, kiedy Leila stała w sy pialni nadal w biurowy m stroju, z kluczami w dłoni, i patrzy ła, jak on w pośpiechu pakuje swe rzeczy . – Miałem zamiar zostawić ci liścik. – Liścik? – Leila usiadła na krawędzi łóżka i poczuła, że zaczy na się trząść na cały m ciele. Jak to się stało? Jeszcze wczoraj wieczorem się kochali, a tego ranka jak zwy kle zaparzy ł jej kawę. Czy można to wszy stko udawać? – Leila, kochanie, od dawna nam się nie układało – wy jaśnił Ty nan. Nawet na nią nie spojrzał, kiedy zsuwał wszy stkie swoje wody po goleniu z połowy toaletki do mniejszej torby . – Diane jedzie ze mną. Tak będzie lepiej. Nie będziemy ci już oboje przeszkadzać. – Diane? Wspomniana kobieta by ła menadżerem do spraw marketingu w jego biurze, młodsza od nich obojga, przerażająco nowoczesna. Miała krótkie, platy nowe włosy i nogi do nieba, więc nie potrzebowała zakładać butów na obcasie, ale i tak je nosiła. Paliła papierosy podobnie jak Ty nan, który wrócił do nałogu, pomimo iż Leila błagała go, by tego nie robił. Często widziała, jak oboje stali przed wejściem do różny ch lokali, palili wspólnie papierosa i śmiali się. By li jednak ty lko kumplami od fajek. Tak przy najmniej sobie tłumaczy ła. – Diane? – powtórzy ła. Ty nan miał trzy dzieści lat, ty lko rok mniej niż ona. Diane by ła dwudziestokilkuletnią dziewczy nką. W ty m wieku każdy powy żej dwudziestu pięciu lat wy daje się staruszkiem. Po co mówił jej o niej? – Coś ty , Leila – konty nuował. – Przecież od dawna wiedziałaś. Przestań udawać. Kiedy pojechaliśmy do Berlina i nie wróciłem do pokoju hotelowego – wiedziałaś. – Nie wiedziałam. Kocham cię. My ślałam, że jest idealnie. – No coś ty! Przestań udawać. Tamtej nocy w Berlinie niemal nie zmruży ła oka. Leżała samotnie w hotelowej sy pialni po ty m, jak zostawiła go z zespołem w klubie. Następnego dnia wy jaśnił, że muzy cy chcieli się zabawić i przespał się w ich apartamencie, co brzmiało bardzo przekonująco. Wzruszy ła ramionami. Tak wy glądał muzy czny świat. Nie chciała narzekać, nie by ła przecież jego strażnikiem. Od czasu do czasu wolno mu by ło zrobić coś szalonego. Tak to jest w małżeństwie,

prawda? Wszy stko opiera się na zaufaniu. Patrzy ła, jak Ty nan krząta się po mieszkaniu, i próbowała zebrać my śli. Poprzedniego dnia, cały ty dzień, wszy stko by ło w porządku. Przecież coś by zauważy ła. Ty nan by ł teraz w przy legającej do pokoju łazience. Wy ćwiczy ł pakowanie do spontaniczny ch wy jazdów tak skutecznie, że osiągnął niemal poziom sztuki. Po kilku minutach by ł gotów do wy jścia. – Nie wiedziałam – wy znała i poczuła, jak zalewa ją fala lęku i samotności na my śl o jego odejściu. – Ty nan, proszę, nie odchodź. Możemy wszy stko naprawić. Naprawdę cię kocham i wiem, że ty też mnie kochasz. A wczorajsza noc? Najpierw do późna oglądali film, a potem się kochali i Leila czuła głęboką miłość i wdzięczność, który ch zawsze doświadczała w łóżku z Ty nanem. Nie by ł wy soki, ale jego szczupłe, jędrne ciało idealnie stapiało się z jej. Z żadny m mężczy zną nie czuła się tak jak z nim. Wiedział dokładnie, gdzie ją dotknąć i co powiedzieć, by doprowadzić ją do orgazmu. Starała się nie my śleć o ty m, że zdoby ł doświadczenie z inny mi kobietami, i tłumaczy ła sobie, że teraz jest z nią i to ją wy brał spośród inny ch. – Jak możesz przeży ć ze mną coś takiego, a potem odejść? – zapy tała, a na jej twarzy malował się prawdziwy ból. Przez krótką chwilę Ty nan wpatry wał się w nią i dostrzegła w jego oczach litość. Zdawał się mówić, że kobiety są inne. Czy ż nie rozumiała, że mężczy źni mogą kochać inaczej, a potem odejść? – Nie odchodź. Rozpaczliwie chwy ciła go za rękę i próbowała pocałować. Odsunął ją, mamrocząc pod nosem: – Leila, przestań. Na miłość boską, to koniec, rozumiesz? Chciała zablokować drzwi, by mógł oprzy tomnieć, ale zamiast tego opadła na łóżko i zaczęła płakać. Katy by ła jedy ną osobą, której opowiedziała o cały m zdarzeniu, włącznie z żenujący mi szczegółami doty czący mi własnej reakcji. Zamiast wściec się na Ty nana lub wy rzucić jego rzeczy przez okno z piątego piętra jak zadziorna kobieta, za którą wszy scy ją uważali, usiadła na kanapie i wy płakując serce, błagała go, by nie odchodził. Odszedł pomimo tego. Sześć miesięcy i pięć dni temu. Nie żeby liczy ła. Jako jego zdjęcie profilowe na Facebooku nie widniała już fotografia, którą zrobiła mu podczas wakacji przed sławną wy twórnią pły tową Sun Studio w Memphis. Usunął je po kilku dniach od wy prowadzki i zastąpił fotografią, którą jak się domy śliła, zrobiła mu Diane. Prezentował się na niej w okularach przeciwsłoneczny ch na tle wielkiej sceny . Na pewno zrobił ją podczas festiwalu

muzy cznego. Leila śledziła jego historię przez ostatnie sześć miesięcy , obserwując zdjęcia w albumie. Najnowsze ukazy wało jego i Diane podczas sy lwestrowego wy jazdu na narty . Nawet ubrana w niekształtny kombinezon narciarski Diane wy glądała na chudą, długonogą i zrelaksowaną. Leila przeglądała album w poszukiwaniu nowy ch zdjęć i obiecy wała sobie, że robi to ostatni raz. To by ło niedorzeczne, przecież Ty nan ją zostawił. Nie by ła wy starczająco dobra dla mężczy zny , którego kochała. To by ł niezaprzeczalny fakt. Ich małżeństwo się rozpadło, a ona się dręczy ła, sprawdzając, co on porabia. Śledzenie go wcale nie uodporniło jej na ból, nadal cierpiała za każdy m razem, gdy oglądała jego zdjęcia. I wtedy jej wzrok padł na status jego związku. Wolny.

Rozdział 9 Polegajcie nawzajem na swoich atutach, wybaczajcie sobie nawzajem słabości. Anonim

La Vie en Rose by ła bez dwóch zdań najelegantszą restauracją w Bridgeport. Od prostego, nowoczesnego wejścia do baru z elementami art déco aż do sali restauracy jnej z wy sokim sufitem, urządzonej z dy skretny m umiarem, całe wnętrze promieniowało elegancją i przy woły wało na my śl karty dań z astronomiczny mi cenami. Grace odwiedziła restaurację już wcześniej z rodziną Katy i raz ze Stephenem przed ich rozstaniem, co teraz wy dawało jej się zamierzchłą przeszłością. My ślała o ty m, kiedy parkowała niedaleko wejścia i sprawdziła makijaż w lusterku. Podczas tamtej kolacji pokłócili się ze Stephenem, ponieważ przeraziły ją niedorzeczne ceny . Nieźle jak na starszą paniusię, powiedziała do siebie. Nałoży ła szminkę na swe nadal pełne usta i przy jrzała się ze współczuciem otaczający m je zmarszczkom. W wieku pięćdziesięciu czterech lat by ły zupełnie naturalne. Odwiedziła fry zjerkę po drodze ze szkoły do domu, co nie zdarzało jej się często. Wy piła filiżankę herbaty i przejrzała czasopisma, który ch sama by nie kupiła, podczas gdy sty listka suszy ła jej ciemne włosy do ramion i układała je w twarzowe, luźne loki, które pięknie okalały twarz Grace. Tata przyjdzie, ale bez Julii, napisał Michael, kiedy siedziała w salonie. W odpowiedzi poprosiła go, by poinformował o ty m Howarda, aby mógł zmienić rezerwację. Powstrzy mała się i nie dodała to takie typowe dla twojego ojca. Stephen nie zdawał sobie sprawy , że informowanie gospodarzy o swoim przy by ciu w ostatnim momencie by ło nieuprzejme. – Naprawdę do twarzy pani w ty ch lokach, pani Rhattigan – stwierdziła fry zjerka, kiedy obie podziwiały w lustrze efekt jej pracy . – Czy to jakaś szczególna okazja? – Mój sy n właśnie się zaręczy ł i dzisiaj wieczorem wy bieramy się na kolację, by to uczcić – wy jaśniła. Za nic w świecie nie przy znałaby się, że przy jęcie odbędzie się w La Vie en Rose. Obaj sy nowie fry zjerki chodzili do szkoły Grace i nigdy nie by ło tajemnicą, że ich ojciec wy dawał większość pieniędzy w pubach. Za cenę kolacji w tej restauracji kobieta mogłaby opłacić miesięczny czy nsz.

– Cudownie – westchnęła sty listka. – Ponieważ to pani sy n się żeni, przy najmniej nie obciążają pani koszty całej imprezy . Gdy by chodziło o córkę, musiałaby pani oszczędzać, prawda? – Tak – odparła Grace. Pomy ślała o Fionie i z trudem się uśmiechnęła. W ty m przy padku nie musi oszczędzać. Grace nie chciała, by Fiona wy chodziła za mąż dla samego małżeństwa. Mogła mieszkać w domku na drzewie i świętować zaręczy ny w jarzębinowy m zagajniku, jeśli tego chciała. Najważniejsze, by związała się z kimś, kogo kocha. Stephen wy jechał na autostradę przy najmniej dwadzieścia minut za późno i naty chmiast utknął w wieczorny m, piątkowy m korku. Jeździł tą trasą wy starczająco często, by wiedzieć, że spóźni się na kolację, za co Grace spiorunuje go wzrokiem. Prawdę mówiąc, niezby t często patrzy ła na niego ze złością. Nawet podczas rozwodu starała się ograniczy ć gniewne spojrzenia do minimum. Należała do osób, które uważały , że ludzie powinni zachowy wać się dojrzale i brać za siebie odpowiedzialność, a w szczególności rozwodzący się rodzice. Niemal nikt z jego obecnego kręgu znajomy ch nie mógł uwierzy ć, że rozstali się z Grace pokojowo, dobrze dogady wali się w sprawach dzieci i pozostali przy jaciółmi. – Mówisz tak, żeby m by ł zazdrosny – zarzucił mu jeden z kolegów. Louise by ł starszy m autorem tekstów reklamowy ch i przechodził właśnie trudy separacji, w porównaniu z który mi wojna trojańska wy dawała się walką na poduszki. – Jak to zrobić? Jedy ne rozwiązanie to chy ba zabić partnera i jakimś cudem nie dać się złapać. Stephen zamierzał wy jaśnić, że to w dużej mierze zasługa Grace, bezstronnej i uczciwej aż do przesady , ale uprzedził go w ty m jeden z partnerów, któremu Grace zawsze się podobała. – By ła żona Stephena jest jedną z najbardziej niesamowity ch, porządny ch – tu spojrzał na Stephena – piękny ch kobiet na świecie. Grace ma klasę. – A co z Julią? – zapy tał Louise, który znał jedy nie obecną partnerkę Stephena i nie wiedział nic o jego przeszłości. – Julia jest fantasty czna – stwierdził znacząco Stephen. – Co oznacza, że niektórzy dranie mieli podwójne szczęście – konty nuował kolega. Julia świetnie sobie radziła w piorunowaniu Stephena wzrokiem. Nie będzie jej jednak na kolacji, więc ty lko jego by ła żona będzie mogła rzucać mu złowrogie spojrzenia. Grace z pewnością będzie podejrzewała, że jego spóźnienie wy nika z podświadomej chęci rozzłoszczenia Howarda. W zasadzie by ła w ty m pewnie odrobina prawdy , przy znał Stephen, posuwając się powoli w korku w kierunku zjazdu na Waterford. Howard miał obsesję na punkcie kontroli. Wy my kającą się spod kontroli obsesję na punkcie kontroli. Podczas poprzednich kolacji, który ch na szczęście odby ło się niewiele i w duży ch odstępach czasowy ch, próbował nawet decy dować o ty m, co każdy z gości będzie jadł.

– Podają tutaj fantasty czną wołowinę. Musicie jej spróbować, po prostu musicie – oznajmił. – Zamówię ją dla nas wszy stkich, dobrze? Stephen zacisnął dłonie na kierownicy . Postanowił zmienić program radiowy z wiadomości na muzy kę klasy czną. Grace by go zabiła, gdy by tego wieczora stracił w obecności Howarda panowanie nad sobą, bez względu na to, jak stary zrzęda by ł apody kty czny . Dźwięki kwintetu fortepianowego Pstrąg Schuberta wy pełniły wnętrze samochodu i Stephen poczuł, jak opuszcza go część stresu tego dnia. Jego nastrój poprawił się jeszcze bardziej, gdy sobie przy pomniał, z jakiego powodu jest skłonny znieść towarzy stwo Howarda. Nieczęsto miał okazję spędzić wieczór z kochany mi Fioną i Michaelem oraz przemiłą Katy . Oczy wiście, również z Grace. Miał ochotę powiedzieć Grace, iż czuje, że nadchodzący ślub spowodował dziwne napięcie pomiędzy nim a Julią. Nie umiał ubrać tego w słowa, ale wiedział, że coś się dzieje. Julia nie rozumiała, ile to wy darzenie dla niego znaczy . Pomimo całej swojej wspaniałości nigdy nie rozumiała, jak wiele łączy ło go z Grace i dziećmi, i to łączy ło na zawsze, pomy ślał ponuro. Owa cecha rzeczy wiście najbardziej go w niej iry towała. Najwy raźniej uważała, że rozwodząc się z Grace, odciął się od ich wspólnej przeszłości. Kiedy jednak dwoje ludzi posiada dzieci i zna się ponad trzy dzieści lat, połączenie nigdy nie zostanie zerwane. Nie do końca. Pozostaje wspólna historia, rodzina i inne niewy powiedziane kwestie. To, co ważne. Może to dobrze, że nie będzie jej na dzisiejszej kolacji. Na szczęście udało mu się zasugerować, że przy jęcie będzie nudne i Julia nie będzie się na nim dobrze bawiła. Birdie wpatry wała się w zawartość swojej szafy i żałowała, że nie należy do kobiet, które insty nktownie wiedzą, w co się ubrać. Jej matka posiadała tę umiejętność i zawsze wy bierała idealny strój, niezależnie od okazji. Oczy wiście w jej czasach zadanie by ło prostsze, sukienka dzienna lub wieczorowa, ewentualnie kostium na lunch. Nie by ło niczego pomiędzy . Birdie miała ubrania ogrodnicze, który ch część kupiła w sklepach Oxfam lub Vincent de Paul, chociaż nigdy nie przy znała się do tego Howardowi. Dostałby apopleksji na wieść, że jego żona ubiera się w sklepie z uży waną odzieżą. W jej szafie wisiały też białe bluzki, wy godne swetry i kolorowe dżinsy na co dzień, które naby ła w Marks and Sparks, jak również porządne jesionki, które zakładała na msze lub pogrzeby . Lubiła też zamawiać ubrania z katalogów. Uwielbiała siedzieć z Thumperem u stóp, zaznaczać strony i decy dować, która bluzka jest najładniejsza, a kolor najbardziej odpowiedni. Natomiast w kwestii strojów wy jściowy ch… Spojrzała na swoje cztery stroje wizy towe i wy brała liliowy kostium, który Howard ostatnio mocno skry ty kował. – Liliowy jest zby t blady i staromodny . Poza ty m ten kostium jest już stary , to kreacja w sty lu mojej matki. Dlaczego nie ubierasz się modniej, Birdie? Dzisiaj pięćdziesięciodziewięciolatki ży ją

inaczej. Nie musisz nosić długich, czarny ch sukienek, płaskich butów i upinać włosów jak zakonnica. Więcej ży cia. Birdie nie cierpiała chodzić na zakupy , ponieważ czuła wówczas, że nieodpowiednio wy gląda. Chociaż dezaprobata Howarda i tak wy woły wała podobne wrażenie. Uważał, że przestała o siebie dbać, widziała to. Kiedy ś mu się podobało, że nie by ła wy magająca. Gdy by ła młoda, wy dawało się to zabawne i sugerowało, że umie cieszy ć się ży ciem, w przy padku kobiety po pięćdziesiątce oznaczało jednak, że porzuciła wszelką nadzieję i po prostu się poddała. Niemal bez namy słu założy ła liliowy kostium. Postarzał ją, co nie spodoba się Howardowi, ale Birdie miała tak wiele spraw na głowie, że nie przejmowała się ty m. Po weselu, które odbędzie się w ich domu i będzie musiało spełnić wszy stkie ry gory sty czne standardy Howarda, Katy i Michael mają zamiar przez rok podróżować po świecie. Na samą my śl o ty m Birdie robiło się niedobrze. Jej wizje zawsze zmierzały w kierunku katastroficzny ch scenariuszy , tak by ło od dawna. Wy starczy ło otworzy ć gazetę, by się zorientować, co może się im przy darzy ć. W obliczu takich zmartwień iry tacja Howarda niemal całkiem traciła znaczenie. Przed domem, w czarnej limuzy nie wy najętej z firmy , z której usług zawsze korzy stała wy twórnia Woolen Mills, Howard polecił kierowcy drugi raz zatrąbić. – Co ona, do diabła, wy rabia? – jęknął. Tom, kierowca, który wiele razy woził pana Desmonda, widział tę ważną postać w różny ch nastrojach. Jowialnego, kiedy towarzy szy ł ważnemu partnerowi biznesowemu w drodze na lunch, lekko ziry towanego, kiedy by ł sam w samochodzie i rozmawiał przez telefon z pracownikiem biura na temat jakiejś katastrofy i od czasu do czasu spokojnego i czułego, kiedy odbierał telefon ze wzrokiem utkwiony m w przestrzeni za oknem i sy gnalizował kierowcy , by nie przy słuchiwał się rozmowie. Jak na mądrego człowieka czasami zachowy wał się głupio, pomy ślał Tom. Fakt, że pan Desmond wy glądał przez okno, nie uniemożliwiał Tomowi zrozumienia treści konwersacji. Pan Desmond z pewnością miał nieco powy żej sześćdziesięciu lat, ale nie wy glądał na swój wiek. Bujne, przety kane pasemkami włosy i utrzy mująca się opalenizna odmładzały go. Efekt wzmacniały odpowiednie stroje, wszy stkie drogie, przy wożone co pół roku z Londy nu przez pewną kobietę. Pewnego razu Tom odebrał z Dublina zarówno ubrania, jak i kobietę. Już ona sama warta by ła owej wy prawy . Powiedział żonie, że wy glądała jak z magazy nu o modzie. Miała na sobie szalone ubranie, dziwne buty , krótkie, kruczoczarne włosy , ukazujące kark jak u baleriny , a nieprzy zwoicie wielkie usta zawsze pomalowane czerwoną szminką. O ty m już żonie nie powiedział. Stwierdził, że musiała sobie coś w nie wstrzy knąć, żeby osiągnąć taki rozmiar. Czy

wstrzy kiwana substancja pobierana jest z ciała pacjenta, czy to coś sztucznego? Jego żona pewnie znała odpowiedź na to py tanie, ale nie śmiał jej zapy tać, gdy ż chciałaby wiedzieć, dlaczego tak wiele uwagi poświęca ustom innej kobiety . Nigdy nie zostawała długo. Kazała Tomowi zanieść ubrania do domu, a potem on czekał w samochodzie, aż po kilku godzinach pojawiała się ponownie, niosąc kilka toreb ze zwrócony mi strojami. W drodze powrotnej do Dublina rozmawiała przez telefon, umawiała się na spotkania z inny mi klientami i opowiadała im, że szary garnitur od Armaniego pasował jak ulał, jak przewidy wała. – Ma do niego idealne ramiona, wspaniałą budowę ciała – powiedziała kiedy ś niemal z dumą w głosie. Tom wiedział, że by ła sty listką, ponieważ opowiadała o ty m kiedy ś w rozmowie telefonicznej. Po co człowiek w wieku pana Desmonda potrzebował sty listki? Na to py tanie Tom nie by ł w stanie znaleźć odpowiedzi. Pani Desmond zbiegła po frontowy ch stopniach, zadbana, drobna postać w ładny m, bladofioletowy m kostiumie, ze srebrny mi włosami upięty mi jak zwy kle w kok. – Jak się masz, Tomie? – zapy tała i wśliznęła się na ty lne siedzenie obok rozsierdzonego męża. – Jak się miewają Marjorie i dzieci? Twój sy n zdaje w ty m roku egzaminy , prawda? – Tak, pani Desmond – odparł Tom, świadomy , iż mówi zby t wiele. Uwielbiał panią Desmond, podobnie jak wszy scy w firmie. Pamiętała ich imiona, py tała o rodziny , dawała im w prezencie piękne miejscowe produkty na urodziny , rocznice i śluby . Jednak to pan Desmond płacił rachunki i wy bierał firmę przewozową, więc Tom patrzy ł na drogę i trzy mał języ k za zębami. Miał nadzieję, że nie będzie więcej rozmów, ponieważ dobrze wiedział, że pan Desmond woli, by kierowcy milczeli jak grób, w każdy m tego słowa znaczeniu. – Spóźnimy się – stwierdził Howard, powstrzy mując się od kry ty ki ze względu na obecność kierowcy . Zwy kle zachowy wał się tak, jakby go nie by ło, ale ponieważ Birdie nie omieszkała porozmawiać z Tomem, teraz zignorowanie go by ło trudniejsze. Birdie czuła, że mąż patrzy na jej kostium z dezaprobatą. Chociaż się nie odzy wał, ona sły szała w my ślach jego zarzut: Birdie, to jest szczególna okazja, a ty znowu założyłaś ten okropny strój! Choć raz mogłaś się postarać! Jednak tego wieczoru nie przejmowała się ty m. Mieszanina radości z powodu zaręczy n Katy i niepokój na my śl o ich podróży tak wy trąciła ją z równowagi, że choć raz nie dbała o Howarda i jego opinie. Grace usiadła przy stole jako pierwsza. Lubiła przy chodzić wcześniej, dzięki temu mogła się zadomowić i poczuć swobodnie, zanim inni do niej dołączy li. Kiedy by li parą, przez Stephena zawsze na ostatnią chwilę zdążali na niemal każdy lot, ponieważ się upierał, że podróż na lotnisko zajmie im mniej czasu, niż trwała w rzeczy wistości, oraz że nikt nie oczekuje, iż pasażerowie

pojawią się kilka godzin wcześniej. Kolejna różnica między nimi. Ostatnio rozmy ślała o nich. Podejrzewała, że podświadomie sobie przy pomina, że dobrze postąpili, rozstając się piętnaście lat wcześniej. Z pewnością nadchodzący ślub Michaela przy czy nił się do ty ch rozmy ślań. Nic nie zmuszało ludzi do tak gruntownego zrewidowania ży cia jak świadomość, że ich dziecko wejdzie w związek małżeński i wkroczy w nowy etap dorosłości. Czy wszystko nam nie wyszło? Co nam się udało? Grace wiedziała przy najmniej, że jest dobrą matką. Kochała Fionę i Michaela bezwarunkowo, stworzy ła im dom, gdzie oboje mogli swobodnie wy rażać swoje opinie, wiedząc, że będą kochani bez względu na to, co powiedzą lub zrobią. Postawiła sobie za cel zapewnienie im bezpieczeństwa i nauczenie pewności siebie, by mogli stawić czoło światu, i miała poczucie, że go osiągnęła. Zawsze pozostawało jednak py tanie: A co, jeśli…? Cień wątpliwości. W między czasie by ło wiele bolesny ch doświadczeń, na przy kład kiedy dzieci spędzały Boże Narodzenie ze Stephenem, Julią i jego rodzicami albo wakacje z ojcem, z który ch wracały z bły szczący mi oczami i opowiadały jej o miejscach, który ch sama nigdy nie odwiedziła. – Uczy liśmy się surfować! Tata nas sfilmował i prześle ci film. – Mamo, spodobałaby ci się galeria Uffizi! Na pewno by się jej spodobała, ale niestety w niej nie by ła. Zamiast tego odwiedzili ją Stephen i Julia wraz z jej dziećmi, podczas gdy ona dopracowy wała plan na drugą połowę roku szkolnego dla dzieci inny ch ludzi. Nigdy nie płakała przy dzieciach, nie pokazy wała im, jak cierpi z powodu decy zji własny ch i Stephena ani że czasami je kwestionuje. – Czy ży czy sobie pani coś do picia, zanim przy będą pozostali goście? – zapy tał kelner. – Pan Desmond zamówił dla wszy stkich szampana, ale my ślę, że musimy z ty m zaczekać na niego… – W jego głosie sły chać by ło niepokój, jakby cała obsługa siedziała jak na szpilkach, ponieważ Howard Desmond musi dostać dokładnie to, czego chce. Nie by ła to nierealna wizja, Howard by ł najbogatszy m człowiekiem w mieście i pilnował, by każdy o ty m wiedział. W środku Grace gotowała się z wściekłości. Cholerny Howard. Już się rządzi i zamawia dla wszystkich szampana. Mogła się założy ć, że wy brał najlepszy rocznik. Stephen miał rację, Howard miał fioła na punkcie kontroli i trzy mał biedną Birdie na krótkiej smy czy . Zawsze się zastanawiała, czy serwował najlepszego szampana jedy nie na początku swy ch przy jęć i nalewał do butelek tańsze trunki, jak ty lko wszy scy by li na ty le pijani, by nie zauważy ć różnicy . Nie zdziwiłaby się. Fakt, że by ł ojcem tak cudownej dziewczy ny jak Katy , by ł naprawdę zadziwiający . Grace uśmiechnęła się promiennie do kelnera. – Pan Desmond wie, że uwielbiam szampana, więc napiję się kieliszek teraz – odparła, co by ło

kłamstwem, ponieważ niewiele piła, a nawet gdy by by ło inaczej, Howard nie zwracałby uwagi na jej preferencje. Dzisiaj jednak Grace czuła w sobie nutę szaleństwa, jakby nie by ła sobą. Wy picie kieliszka szampana przed przy jściem Howarda i oznajmieniem, że zamówił go dla wszy stkich, będzie dziecinny m sposobem na odegranie się, ale nawet dorośli mogli czasem zachować się dziecinnie. – Wiesz, że cię kocham? – zapy tał Michael. Siedział na ty lny m siedzeniu taksówki i wdy chał słodki zapach włosów Katy . Pachniała kokosem, perfumami i czy mś jeszcze. Po prostu Katy . – Ja też cię kocham – szepnęła w odpowiedzi, zastanawiając się, jakim cudem przy trafiło im się takie szczęście. Nikt inny nie wiedział, czy m jest miłość, ty lko oni. Howard wpadł do restauracji przed Birdie, świadom swojego spóźnienia i ziry towany nim. – Grace – przy witał się i objął ją mocno. – Bardzo cię przepraszam. Piękne kobiety nie powinny pić samotnie. Pstry knął władczo palcami na kelnera i zawołał: – Szampan! – Grace i Birdie skuliły się lekko. – Birdie – przy witała się Grace. Zostawiła szy bko Howarda i podeszła uściskać jego żonę. Wiedziała, że jej własne policzki poczerwieniały ze złości zarówno z powodu sposobu, w jaki Howard potraktował kelnera, jak i jego komentarza na temat „piękny ch kobiet”. Kiedy jednak spojrzała na drobną twarz Birdie, piękną pomimo braku choćby krzty makijażu, zauważy ła, że kobieta wcale się nie zaczerwieniła. Po ty lu latach małżeństwa z Howardem musi by ć przy zwy czajona do jego zachowania, podobnie jak kelnerzy w La Vie. – Witaj, Grace, wy glądasz pięknie, jak zwy kle – wy znała Birdie niemal z nieśmiałością. – By łaś u fry zjera. Ja też powinnam pójść. Z poczuciem winy dotknęła swego zmierzwionego koka, który Howard również skry ty kował. – Bzdura – odparła Grace. – Bardzo mi się podoba twoja fry zura. Do twarzy ci w niej. Też wy glądasz pięknie. – Dziękuję – odparła Birdie z taką wdzięcznością, że Grace wiedziała, iż z pewnością nikt od dawna nie powiedział jej podobnego komplementu. Grace podejrzewała, że Birdie by ła piękna w młodości. Jej urok nadal można by ło dostrzec w delikatny ch kościach twarzy , ale lata z Howardem niemal ją go pozbawiły . Dzięki Michaelowi Grace wiedziała, że Katy zawsze próbowała namówić mamę na zabiegi pielęgnacy jne czy farbowanie włosów, ale Birdie odmawiała. – Jest tak cudowną osobą, że jej wy gląd nie ma znaczenia – twierdził Michael. – Liczy się jej

dusza. – Sły sząc to, Grace poczuła falę dumy z ukochanego sy na za to, że pomy ślał właśnie w ten sposób. Howard zawzięcie planował, kto gdzie usiądzie, kiedy do restauracji weszli Katy , Fiona i Michael. – Witam młodzież! – powitał ich głośno Howard. Fiona posłała mu przerażone spojrzenie i wśliznęła się na miejsce koło matki. Po chwili wszy scy gawędzili, podziwiali pierścionek Katy i chociaż Grace dostrzegła na twarzy Howarda lekką dezaprobatę z powodu wielkości kamienia, choć raz miał odrobinę przy zwoitości i nie wspomniał o ty m. Wszy scy ubolewali, że Leila nie mogła przy jść, ale pracowała do późna i z powodu poby tu jej matki w szpitalu przeży wała ogromny stres. Birdie pojechała do szpitala, by odwiedzić Dolores. – Dziękuję, mamo – powiedziała Katy i wy ciągnęła rękę, by uścisnąć dłoń matki. – Jak ona się czuje? – Jest wstrząśnięta – odparła smutno Birdie. – My ślę, że szok spowodowany wy padkiem naprawdę zachwiał jej pewnością siebie. – Nieważne, jak się spada z konia, ale jak się podnosi – skomentował wzniośle Howard. Grace i Michael spojrzeli na siebie z dwóch stron stołu. – My ślę, Howardzie, że jest trochę inaczej, kiedy uległo się poważnemu wy padkowi samochodowemu – zauważy ła delikatnie Grace, chcąc uniknąć jakichkolwiek kłótni. Twarz Michaela przy brała charaktery sty czny wy raz, który zdradzał, że jest ziry towany , ale to ukry wa. Jedli już pierwsze danie, kiedy przy jechał Stephen. Obszedł stół wokół i przy witał się ze wszy stkimi. Klepnął Howarda po plecach siarczy ście i po męsku, w wy niku czego Howard uderzy ł w stół i zaczął kaszleć. – Birdie, jak zwy kle rozjaśniasz całą salę – wy znał i ucałował ją w dłoń. Na pewno sam bły szczał, pomy ślała Grace. W wieku pięćdziesięciu ośmiu lat nadal by ł niezwy kle przy stojny , a teraz nawet bardziej wy tworny – mężczy zna, który musiał urodzić się we włoskim, szy ty m ręcznie garniturze. Jego ciemne włosy mocno posiwiały na skroniach, a twarz pokry wały zmarszczki, ale wy glądał na człowieka, który m by ł w rzeczy wistości, uprzejmego i niezwy kle czarującego mężczy znę, który pod cały m urokiem skry wa złote serce. – Kochana córko, czy pozwolisz mi usiąść na swoim miejscu obok twojej starej matki? – zapy tał i ucałował Fionę w czubek głowy . – Przy hamuj z tą starą – skomentowała Grace, udając oburzenie. Fiona się przesiadła. – Twoje nogi! – zwrócił się do niej Stephen, udając szok. – Wy szłaś z domu w inny m stroju niż

dżinsy . Masz na sobie spódnicę. Chy ba będę musiał wziąć leki. – Ubieram się elegancko do pracy , tato – wy jaśniła mu Fiona. – Nie chodzę wy łącznie w dżinsach. – Fi założy sukienkę na nasz ślub, prawda? – dodała Katy z drugiej strony stołu. – Mamy mnóstwo czasu, całe pięć miesięcy , więc jeszcze nie ma pośpiechu z wy bieraniem sukienek. – O twojej już musimy zacząć my śleć – oznajmiła Birdie. – Na suknię panny młodej potrzeba przy najmniej czterech miesięcy . Katy promieniała. – Nie mogę się doczekać, kiedy zacznę jej szukać. – Będziesz wy glądała jak księżniczka, kochanie – zapewnił ją Michael. – Ty lko żadny ch dżinsowy ch sukienek dla druhen, Fi – droczy ł się czule z siostrą. – Ani ty ch przeklęty ch motocy klowy ch botków. Rozgorzała przy jazna sprzeczka na temat poglądów Fiony doty czący ch stroju druhny . – Może czarna sukienka? – zasugerowała Fiona, przy jmując swój najbardziej niewinny wy raz twarzy . Stephen wśliznął się na miejsce obok Grace, pocałował ją w policzek, a potem szepnął do ucha: – Mam pomy sł, jak pogrąży ć Howarda. Ukradnę jego wielgaśny portfel, zgłoszę kradzież wszy stkich kart kredy towy ch, a potem będę się dobrze bawił, obserwując, jak potwornie zażenowany próbuje zapłacić rachunek. Grace wy dała z siebie dźwięk, który czego by ła świadoma, brzmiał jak histery czny chichot młodszy ch dziewczy nek z jej szkoły . – Ani mi się waż! – Ani mi się waż? O co chodzi? – zapy tał Michael. – O nic – odparła radośnie Grace. Pomy ślała o drobnej, smutnej twarzy Birdie i o ty m, jak cieszy ła się z komplementów. Może należałoby ukraść Howardowi portfel? By łaby to kara za złe traktowanie biednej żony . Podczas rozmowy Grace kończy ła jeść przy stawkę, a Stephen pałaszował chleb ze zby t dużą ilością masła. Grace uważała, że nie powinien jadać masła, gdy ż w jego wieku zaczy nały się problemy z sercem i poziomem cholesterolu. Nie do niej jednak należało martwienie się o jego zdrowie, to by ło zadanie Julii. – Jak się ma Julia? – zapy tała. – W porządku – odparł, co by ło ty pową odpowiedzią na to py tanie. Wiesz, że możesz ze mną porozmawiać o Julii, chciała z iry tacją powiedzieć Grace. Nie rozpłynę się w oparach siarki. Jednak nic takiego nie powiedziała. Starali się zmienić temat i jakimś sposobem utknęli na podobny m, rozmawiając o znany ch

parach, które się rozstały . Zawsze by ły to osoby , który ch separacji nikt się nie spodziewał. Na przy kład Harry i Megan, którzy wy dawali się tak dopasowani jak kawałki skomplikowanej układanki, aż do rozstania w zeszły m roku. – Śmiertelnie mnie nudził – kopcąca jak smok Megan wy jaśniła Grace, kiedy pewnego wieczoru spotkały się na drinka. Megan nie paliła od studiów w kolegium nauczy cielskim i jej powrót do papierosów kompletnie zadziwił Grace. – Ale… – Słowo to wy szło z ust Grace, zanim zdołała je powstrzy mać. – Wiem – odparła gorzko Megan. – Ale przecież by ł cudowny i wszy scy uważali nas za idealną parę. Jeśli jeszcze raz to usły szę, zacznę krzy czeć. Nikt, powtarzam, nikt nie ma pojęcia, co się dzieje w małżeństwach inny ch par. Sama powinnaś to wiedzieć, Grace. Po tej uwadze Grace trzy mała języ k za zębami i wy słuchała litanii wad Harry ’ego, z który ch żadna nie wy dawała jej się specjalnie dokuczliwa. Z drugiej strony nie musiała ich znosić przez trzy dzieści lat. Poza ty m prawdopodobnie sama narzekała podobnie, kiedy rozstawała się ze Stephenem, chociaż jedy nie w obecności Nory , swojej najbardziej zaufanej powiernicy . Nikomu innemu nie przy znałaby się do tego. Ma obsesję na punkcie pracy. Nigdy nie ma czasu dla mnie ani dla dzieci. Na pierwszym miejscu stawia karierę i za wszelką cenę chce przeprowadzić się do Dublina, chociaż tutaj jesteśmy szczęśliwi. Po części by ł to sposób na rozładowanie napięcia i wy znanie komuś, jak Stephen ją iry tował, ale nie by ło to całkiem w porządku, z czego Grace już wówczas zdawała sobie sprawę. – Zaskoczy ło mnie rozstanie Harry ’ego i Megan – przy znał Stephen. – Zawsze wy dawali się tacy … zży ci. Następnie poinformował Grace, że związek Eda i Cary również się rozpadł. – Teraz to ja jestem zszokowana – odparła Grace. Po namy śle jednak zdała sobie sprawę, że nie widziała ich od lat, nic więc dziwnego, że przegapiła ich przejście od fazy głębokiego zakochania do stanu, gdy mają ochotę pozabijać się nawzajem. By li jedną z par, który ch wsparcie Stephen zdoby ł bez wy siłku. Po rozwodzie utrzy manie wspólny ch znajomości by ło prawie niemożliwe. Przy jaciele opowiadali się po jednej ze stron, o czy m Grace przekonała się na własnej skórze. Często wy bierali męża, ponieważ samotny mężczy zna by ł nadal mile widziany na przy jęciach, podczas gdy samotną kobietę, mającą za sobą nieudane małżeństwo, trudno by ło z kimś zeswatać, a jej obecność przy pominała o przy kry ch wy darzeniach z przeszłości. – Ludzie zachowują się tak, jakby rozwód by ł chorobą zakaźną i mogli się nią zarazić, przeby wając ze mną – wy znała przy jaciółce.

Howard oznajmił głośno, że wzniesie toast i potrzeba więcej szampana. – Za chwilę będzie pijany – wy szeptał Stephen. – Wtedy ukradniemy mu portfel. Grace posłała mu groźne spojrzenie. – Za nasze cudowne dzieci, Katy i Michaela, oraz najwspanialszy ślub tego roku – oznajmił Howard i wzniósł kieliszek szampana. Fiona uniosła swój, zastanawiając się, czy Howard ma świadomość, iż jest krety nem pierwszej klasy . Birdie spojrzała na swą ukochaną córkę i pomy ślała o jej przerażającej wy prawie po ślubie. Jak ona to przetrwa? Oczy wiście nie powie na ten temat ani słowa. Katy i Michael sami musieli decy dować o własny m ży ciu. Grace uzmy słowiła sobie, jak jest dumna z Michaela i Fiony . Razem ze Stephenem dobrze się spisali, wy chowując ich. Stephen pochwy cił jej spojrzenie i uśmiechnął się do niej szeroko. Katy i Michael patrzy li na siebie i zachwy cali się ty m, jak cudowne jest ży cie. Howard natomiast pił dużo i planował zorganizowanie idealnego wesela, najwspanialszego, jakie Bridgeport kiedy kolwiek widziało. Potem uniósł rękę, by wezwać kelnera, pstry knął palcami, co w jego mniemaniu działało znakomicie, i zażądał więcej szampana. – I tak trzy mać! – zagrzmiał. Grace zauważy ła kilka rzeczy , które zamierzała zapisać wieczorem w dzienniku wdzięczności. Znajdzie się w nim cudowny wieczór z całą rodziną, ale nie obecność Howarda, pomimo iż płacił za wszy stko. Wczesny m sobotnim rankiem Leila wy jechała z Dublina podenerwowana i nie w sosie. Przez cały czwartek i piątek Devlin dziwnie się zachowy wał w stosunku do niej. Zazwy czaj nie przejmowała się ty m, ponieważ niecierpliwił się wobec wszy stkich. Zawsze później przepraszał, co w znacznej mierze tłumaczy ło fakt, iż by ł lubiany m szefem. W ciągu ostatnich kilku dni jednak nie ty le się na nią denerwował, co jej unikał, a kiedy z nią rozmawiał, ton jego głosu nie zdradzał ty powej iry tacji. – Geniusz w pracy – mamrotał Dave, główny księgowy Eclipse i jedy ny pracownik na poziomie Leili, podczas piątkowego zebrania zarządu, na który m omawiano działalność firmy w ciągu całego ty godnia, a które zdominował grobowy nastrój Devlina. Garnitur nadający mu eleganckiego charakteru zastąpił czarną koszulą, czarny mi dżinsami i delikatny m zarostem, co podkreślało jego piracki wy gląd i pochmurne oblicze. Najpierw kawa by ła za słaba. – Czy to taki wielki wy siłek naprawić ekspres do kawy , żeby śmy nie musieli pić tej brązowawej lury ? – zapy tał.

– Zrzędliwość, poziom pierwszy – szepnął Dave i Leila musiała stłumić uśmiech. Następnie pojawił się problem z opuszczeniem żaluzji tak, by świecące nisko zimowe słońce nie raziło Devlina w oczy . – Sam nie wiem – zwrócił się do niego żartobliwie Dave. – Z tą aureolą wy glądasz anielsko. Zamiast odwzajemnić uśmiech, co zwy kle robił, Devlin spiorunował go wzrokiem. – To cię bawi? – warknął. – Jeśli żarty się skończy ły , spójrzmy na dane z ostatniego ty godnia. Dave i Leila nie spojrzeli na siebie, ale poczucie zaskoczenia biło od nich obojga. Devlin nigdy nie zachowy wał się nieuprzejmie. Spotkanie trwało, a Leila się pocieszała, że nie chodziło ty lko o nią. Coś innego go iry towało. Może odmówiła mu kobieta, dla której chciał ugotować kolację? Dlaczego miałaby to zrobić? Gdy by sama choć na moment pozwoliła sobie pomy śleć o Devlinie w ten sposób, stwierdziłaby , że żadna kobieta przy zdrowy ch zmy słach nie odmówiłaby mu. Negaty wne wrażenie wy wołane zły m nastrojem Devlina towarzy szy ło Leili w drodze do Bridgeport i żadna ilość energety cznej muzy ki ani kawa i babeczka cy namonowa zjedzone po drodze nie by ły w stanie jej rozchmurzy ć. Zdała sobie sprawę, że zaczął zachowy wać się nerwowo po jej wizy cie w jego gabinecie w czwartkowy poranek. Nigdy nie zakładaj, że chodzi o ciebie, powiedział jej kiedy ś stary mentor. Przed poznaniem Ty nana stosowanie owego motta w prakty ce przy chodziło jej z łatwością. Po rozstaniu, kiedy czuła się emocjonalnie krucha i obwiniała się o wszy stko, zakładała zwy kle, że wina leży po jej stronie. Taki nastrój nie by ł najodpowiedniejszy na wizy tę w domu matki i spotkanie z wy czerpaną Susie, która najwy raźniej czekała, by obwinić kogoś za wszy stkie swoje problemy . – Jack obudził się o piątej. O piątej! To dlatego, że spał w obcej sy pialni, cierpi z powodu infekcji dróg oddechowy ch, a na dodatek mama jest w szpitalu. Dzieci są wrażliwe na tego ty pu rzeczy . Przy niosłam go do swojego łóżka, ale nie mógł zasnąć. Jestem wy kończona, muszę położy ć się na godzinę. Zajmij się wszy stkim. Leila wpatry wała się w siostrę. Nadal stała w przedpokoju i nie zdołała wtrącić do rozmowy choćby powitalnego Cześć. Susie wy glądała na kompletnie skołowaną, bladą i zestresowaną. – Jasne… – Świetnie. Po czy m Susie się odwróciła i pomaszerowała na górę. – Gdzie jest Jack? – zapy tała Leila po wy jściu siostry . – W kuchni. Robi „bułeczki” z mąki, soli i wody – poinformowała ją Susie ty m samy m wy sokim tonem zdradzający m zdenerwowanie. – To kompletne pobojowisko, wszy stko w mące, a pośrodku pies.

Leila się skrzy wiła, wy obrażając sobie kuchnię, którą wcześniej tak skrupulatnie wy szorowała, ale na my śl o Jacku zaraz się uśmiechnęła. Poczuła wy rzuty sumienia, że Susie musi cały czas zajmować się nim sama, ale zmusiła się do pogodnego wy razu twarzy i weszła do kuchni. Pixie wiła się jak foka w rozsy panej na podłodze mące. Leila nie mogła się nie uśmiechnąć. – Leelu, robię bułeczki – oznajmił z dumą Jack. Oderwał się od pracy i pokazał ciotce tacę wy pełnioną do połowy mały mi bry łkami ciasta z twarzami z rodzy nek oraz wijący mi się, ciastowy mi robakami. Leila chwy ciła go, całego w mące, i uściskała. Jego małe ciałko by ło miękkie i ciepłe, a słodka twarzy czka pełna miłości i szczęścia. Leila pomy ślała, że pomijając zrzędliwość Susie w stosunku do niej, siostra najwy raźniej dobrze wy chowy wała sy nka. By ł cudowny , miał oliwkową cerę i ciemne oczy nieobecnego ojca, co różniło go znacznie od Susie i Leili. Kiedy dorośnie, będzie przy stojny . Na razie by ł uroczy m chłopcem w wieku lat sześciu z kawałkiem. Mówił, że ten kawałek jest ważny . – Kiedy te py szne bułeczki będą gotowe? – zapy tała Leila. – Jestem baaardzo głodna. Jack wy plątał się z jej objęć i wrócił do poważnego zadania, jakim by ło zwijanie wałeczków. – Dopiero jak skończę wszy stkie – wy jaśnił poważnie, jakby fakt ten by ł całkowicie oczy wisty . – Możesz pomóc. – Rzucił w jej kierunku kawałek ciasta. – Pokażę ci, jak je robić. Suczka wskoczy ła na kolana Leili i obsy pała ją mąką. – Pixie nie może pomagać – oznajmił Jack. – Kicha w mąkę. Leila się zaśmiała, wy obrażając sobie ten widok. – Spójrz – polecił Jack. – Bierzesz kawałek, robisz z niego kiełbaskę, a potem wałkujesz i powstaje dżdżownica. Mama mówi o nich robaki, ale ja nie chciałby m zjeść robaka – przy znał. – Przy jemniej jest zjeść dżdżownicę? – zapy tała Leila. Podzieliła swoje ciasto na części, żeby wy starczy ło jej na zrobienie twarzy . – Ble. Może z nich wy pry snąć maź. Zielona maź! – Jack wy dawał się zachwy cony ty m pomy słem. – Ale może nie by ć smaczna. Leila potrząsnęła głową. – Nie, może nie by ć – zgodziła się. – Leelu, mówisz zabawne rzeczy – wy znał z radością Jack. – Kocham cię. – Ja też cię kocham, smy ku – odparła i poczuła, że za chwilę się rozpłacze. Nikt inny nie nazy wał jej Leelu. Kiedy Jack zaczął mówić, nie potrafił wy mówić jej imienia i tak została Leelu. Nikt inny nie mówił jej też, że ją kocha. Wiedziała, że mama ją kocha i w głębi serca Susie też. Katy ją kochała i po bratersku również

Michael. Te słowa nie padały jednak często. Wy znanie kocham cię stało się domeną wy łącznie romanty cznej miłości, której w jej ży ciu całkiem brakowało. Najczy stsza i najczęściej wy znawana miłość pochodziła od Jacka. Od małego Jacka, którego ostatni raz widziała przed świętami Bożego Narodzenia. – Przepraszam, że nie spędziłam z tobą Gwiazdki, Jack – powiedziała pośpiesznie. – Powinnam by ć z tobą. Czasami dorośli potrafią by ć samolubni i ja tak się zachowałam. – Przy jedziesz na święta w ty m roku? – zapy tał Jack pochy lony nad szczególnie trudną twarzą układaną na bułeczce. – To jest król. Trudno się robi korony . – Tak, przy jadę w ty m roku – obiecała Leila. Chwy ciła swy m mały m palcem mały palec Jacka. – Obiecuję. – Czy Pixie może jeść bułeczki? – zapy tał nagle Jack. – Może rozboleć ją brzuszek. Dlaczego py tasz? Wzrok Jacka powędrował pod stół, gdzie suczka się usadowiła i obejmując łapami wielką grudę szarawej masy , konsumowała ją z zapałem. Leila nie chciała nawet my śleć, jak jelita psa zareagują na surowe ciasto i gdzie w rezultacie wy ląduje, więc rzuciła się pod stół. – Pixie! – krzy knęła. Krzy czała jednak do ściany , gdy ż suczka z bułeczką dała nogę. Ubawiony zamieszaniem Jack odrzucił głowę do ty łu i zaniósł się śmiechem. Minęły dwie godziny , zanim Leila przy niosła siostrze filiżankę herbaty i ciasteczka. Jack wy czerpany po energicznej zabawie w chowanego w ogrodzie z psem i Leilą rzucił się na łóżko obok matki. – Mamo! – zawołał. – Super się z Leelu bawiliśmy . Pixie musiała się umy ć i ja też. Miałem bułkę we włosach. Leila musiała zagry źć zęby i wy kąpać zarówno Jacka, jak i psa, na szczęście nie naraz. Pomy ślała, że skoro Susie nie obudziły wrzaski Jacka, kiedy woda dostała mu się do oczu, to musiała by ć naprawdę wy kończona. Jack przy tulił się do mamy i wszy stko jej opowiedział. – Pixie otrząsała się w kąpieli, ale ja nadal dawałem jej ciasteczka. Te małe, które daje jej babcia. Smakowały jej i ja też jedno spróbowałem. Dobre by ło. – Ależ ty jesteś wspaniały – zanuciła sennie Susie, przy tulając sy na. – By łeś grzeczny z ciocią Leelu? – By łem – oznajmił. – Prawda, że by łem? – Bardzo grzeczny – odparła z uśmiechem Leila. Tak dawno nie zajmowała się Jackiem, że zapomniała, jakie to radosne zajęcie i jakie męczące. – Przy kro mi, że cię budzę, Suze, ale

powinnam po południu odwiedzić mamę. Połóż się dzisiaj wcześniej spać, a ja zajmę się Jackiem. – Nie – odparła siostra. – Jedziemy do domu. Powiedziałam mamie, że wrócę, jak ty lko ty przy jedziesz. Dziękuję ci, że się wszy stkim zajęłaś. Już lepiej się czuję. – Dobrze – odparła Leila i próbowała uciszy ć poczucie, że została potraktowana z góry . Susie znowu uciekała. Co takiego powstrzy my wało ją od spędzenia w domu mamy jeszcze jednej nocy , by mogli we trójkę poby ć trochę razem? Obiecała Jackowi, że wy prowadzą razem Pixie i poszukają żuków. Chłopiec przy znał, że lubi żuki i poży czy ł z biblioteki książkę ze zdjęciami owadów. – Mama boi się robaków – wy jaśnił. – Wiedziałem, że ty nie będziesz się bała. Leila czuła się jak w siódmy m niebie, a teraz Susie wszy stko zepsuła. – I zostawiam ci psa – dodała siostra.– Przy telefonie w kory tarzu są zapisane numery do kilku lokalny ch schronisk. – Jasne – odparła z napięciem Leila. Pochy liła się, by ucałować Jacka w czoło, i zupełnie idioty cznie zachciało jej się płakać. – Do zobaczenia niedługo, kochany . Szpital pełen by ł ludzi, którzy przy jechali do bliskich z niedzielną wizy tą. Leila przy wiozła z Dublina uroczy bukiet z żółty ch i biały ch wiosenny ch kwiatów oraz torbę z czy stą bielizną nocną dla matki. Szła wolno w kierunku oddziału i w kory tarzu przed salą zobaczy ła mężczy znę rozmawiającego z kimś, kto wy glądał na lekarza. Lekarz! Sprawiał wrażenie młodszego niż Leila, ale miał na sobie biały fartuch i stetoskop, a do tego zmęczony wy raz twarzy kogoś, kto prawdopodobnie pracuje zby t długo. Z nadzieją na rozmowę o stanie zdrowia matki, stanęła w dy skretnej odległości od obu mężczy zn i czekała. W końcu gość odszedł w stronę oddziału matki, a Leila przechwy ciła młodego lekarza. – Doktorze… – zerknęła na jego plakietkę – Whelan. Nazy wam się Leila Martin, a Dolores Martin to moja matka. Próbowałam porozmawiać z lekarzem od momentu, gdy przy jęto ją do szpitala, i do tej pory mi się nie udało. Bardzo by m chciała zamienić z panem słowo. Czy jest pan w zespole, który zajmuje się mamą? Powiedziała „zespół”, ponieważ miała nadzieję, że nie zajmuje się matką sam. By ł przecież zby t młody . – Dzień dobry – przy witał się. – Dolores, tak, znam jej przy padek. Rozumiem, że po wy jściu ze szpitala będzie potrzebowała pozostać przez jakiś czas w domu opieki, ponieważ mieszka sama. Wszy scy w zespole uważamy , że główny m problemem jest to, jak radzi sobie z niedawny m nawrotem choroby .

– Nawrotem? – zapy tała Leila przekonana, że się nie zrozumieli. – Moja matka to Dolores Martin, sześćdziesiąt trzy lata, czwarte łóżko od drzwi, po wy padku samochodowy m, ze złamany m biodrem… – Tak, pani Martin. Chodzi mi o nawrót reumatoidalnego zapalenia stawów. RZS może przy bić pacjenta psy chicznie – wy jaśnił doktor, wzruszając ramionami. – Prawdopodobnie tak właśnie stało się z pani matką. To oczy wiste, że by ło jej ciężko, zwłaszcza że mieszka sama. Jak pamiętam z karty , przez jakiś czas zaży wała leki przeciwbólowe i stery dy , jednak w obliczu urazu biodra jej reumatolog najprawdopodobniej omówi z nią inne możliwości. – Jej reumatolog? – Leili się wy dawało, że źle go usły szała. – Kiedy zdiagnozowano u niej reumatoidalne zapalenie stawów? Po raz pierwszy sły szę o chorobie. – Aha – odparł lekarz i twarz mu spochmurniała. – Z cały m szacunkiem, proszę nie mówić mi tu „aha” – zaprotestowała Leila. – Mój ojciec nie ży je i razem z siostrą jesteśmy dla matki najbliższy mi osobami. Mama jest zdenerwowana, a ja nie wiem dlaczego. Przy jechałam do niej kilka dni temu i zobaczy łam, że dom jest kompletnie zaniedbany , a mama zawsze utrzy my wała idealny porządek. Coś się dzieje i muszę wiedzieć co. Pomy ślałam… – Wcześniej nie by ła w stanie wy powiedzieć słowa, które dręczy ło ją od jakiegoś czasu, ale teraz zmusiła się do tego. – My ślałam, że cierpi na demencję. – Powinna pani porozmawiać o ty m z mamą – poradził lekarz. – Ale ja chcę z panem o ty m rozmawiać – odparła głośno Leila. – Rozumiem, ale możliwe, że mama nie chce, by pani o ty m wiedziała. – Oczy wiście – zgodziła się ponuro Leila. Devlin od razu by rozpoznał jej wy raz twarzy i trzy mał się od niej z daleka. – Widzę, że moje moty wy są bardzo podejrzane. Siostra i ja zamierzamy wy korzy stać matkę i okraść ją, kiedy leży chora. Talerze odebrane za kupony z supermarketu warte są fortunę, a pies, który nie nauczy ł się załatwiać na zewnątrz, może okazać się rodowodowy . Zarobimy krocie, wy przedając jej rzeczy , właśnie teraz, gdy nam nie zawadza. Potrzebuję jedy nie dowiedzieć się od pana, jak zaawansowana jest choroba. Lekarz spojrzał na nią smutno. – Proszę porozmawiać z mamą i jeśli się zgodzi, pomówimy o jej stanie zdrowia. Niestety , by łem świadkiem sy tuacji, gdy pacjenci padali ofiarą tego ty pu kradzieży . W tej pracy wiele można zobaczy ć. Niektórzy ludzie martwią się ty lko o to, czy testament został spisany na ich korzy ść. Leila by ła kompletnie zszokowana. – Naprawdę? – W zeszły m roku miałem cudowną pacjentkę. Osiemdziesięciopięcioletnia kobieta złamała oba nadgarstki w następstwie upadku. Biedna staruszka miała całkowicie sprawny umy sł, jak pani

czy ja, ale żadnej bliskiej rodziny . Nagle pojawił się daleki siostrzeniec i oznajmił, że wraz z żoną mogą się nią zająć. By łem pewien, że chce jedy nie dorwać się do jej spadku. Umieściłem kobietę u Nory Hummingbird, która prowadzi dom opieki w Bridgeport. Pacjentce udało się sprzedać dom, by opłacić opiekę, więc wprowadziła się do ośrodka i o ile mi wiadomo, nadal jest tam szczęśliwa. Tak pozby liśmy się łasego na pieniądze siostrzeńca. Proszę rozważy ć umieszczenie pani mamy w tej placówce do czasu wy leczenia urazu biodra. I nie, nie płacą mi za reklamę – uśmiechnął się szeroko. – Gdy by chodziło o moją matkę, tam właśnie by m ją umieścił. – Więc mama jest bardzo chora? – Nie, ale nie będzie w stanie mieszkać sama, dopóki biodro się nie zagoi i nie będzie mogła poruszać się o lasce. Do tego czasu, cóż, reumatoidalne zapalenie stawów może by ć ograniczające, wy maga monitorowania, stosowania leków i specjalnej terapii. Pacjenci muszą radzić sobie z bólem i mieć świadomość tego, co są w stanie robić, a czego nie. Lekarz spojrzał na zegarek. – Muszę iść. Proszę porozmawiać z mamą. Odwrócił się zwinnie i odszedł w przeciwny m kierunku. Leila patrzy ła, jak się oddala. Czy na studiach uczą lekarzy , jak gładko zby wać ludzi, kiedy nie mają nic więcej do powiedzenia? – Mamo! – Leila się zmusiła, by uśmiechnąć się do matki, która siedziała w łóżku i rozwiązy wała krzy żówkę w gazecie. – Wy glądasz dużo lepiej. – Naprawdę? – zapy tała Dolores drżący m głosem. Oczy jej bły szczały na widok córki. – Naprawdę. Właśnie rozmawiałam z lekarzem i poinformował mnie, że masz reumatoidalne zapalenie stawów. Mamo, dlaczego nam o ty m nie powiedziałaś? Od jak dawna chorujesz? Oczy Leili się zaszkliły , podobnie jak oczy jej matki. – Nie chciałam was martwić – odparła Dolores i łzy zaczęły pły nąć jej po twarzy . – By łaś taka zrozpaczona po odejściu Ty nana, a Susie chy ba nie radzi sobie sama, chociaż nikomu o ty m nie mówi. Tak bardzo martwię się o was obie, że nie mogłam obarczać was moimi problemami. Leila podała mamie chusteczkę i sama wzięła jedną. – Jak mogłaś pomy śleć, że Susie i ja nie chcemy wiedzieć, co się z tobą dzieje? – zaprotestowała Leila i otarła łzy . Nie zauważy ła nawet stwierdzenia, iż matka martwi się o obie córki. Ona miała się dobrze, by ła sama, ale radziła sobie. Susie natomiast by ła inna, smutniejsza, bardziej samotna, a ona się do tego przy czy niła. Nie, tę my śl odsunęła od siebie. – Kiedy zdiagnozowano u ciebie chorobę, mamo? – W zeszły m roku – wy jaśniła matka. – Od dawna wiedziałam, że coś jest nie tak. My ślałam,

że to zwy kły artrety zm, ale potem zdałam sobie sprawę, że sy tuacja jest poważniejsza, i ciągle odkładałam wizy tę u lekarza. Dolores przy gry zła wargę. – Trochę jak Pixie, gdy wie, że coś przeskrobała. Pochy la wtedy głowę i my śli, że jak się skuli, to wszy stko minie. Kiedy pies się tak zachowuje, uznajemy to za zabawne, a kiedy dorosły , mówimy , że neguje fakty . My ślałam, że jeśli nikt nie stwierdzi, że coś mi dolega, to będę zdrowa. Obie siedziały przez chwilę w milczeniu. Zaprzeczenie wisi w powietrzu, pomy ślała Leila. Gdzieś w głębi duszy miała nadzieję, że Ty nan wróci i powie, że ją kocha, chociaż by ło całkowicie oczy wiste, że to nie nastąpi. Bardzo dobrze rozumiała zaprzeczanie faktom. – Zaży wam leki przeciwbólowe, chociaż obciążają mój żołądek, dlatego muszę też brać środki osłonowe i zastrzy ki ze stery dów, kiedy objawy stają się silniejsze. Ostatni miesiąc by ł okropny , a ból nie do zniesienia. Czasami przez cały dzień udaje mi się jedy nie dojść do łazienki, a biedna Pixie nie wy chodzi na dwór i paskudzi w mieszkaniu. Matka zaczęła znowu płakać, a Leila poczuła wy rzuty sumienia, iż tak niechętnie sprzątała po psie. – Wiem, że dom jest zaniedbany i bardzo mi z ty m źle, bardzo. Wiesz, jak lubię porządek. Czułam się taka przy bita, a bałagan ty lko się powiększał. – Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś? – zapy tała błagalnie Leila. – Nie rozumiem, dlaczego nie dałaś mi znać. Nie możesz przechodzić przez to sama, mamo. Kiedy Dolores uniosła wzrok, jej niebieskie oczy wy dawały się jeszcze bardziej błękitne na tle zaczerwieniony ch powiek. – Dorastałaś przy niepełnosprawny m ojcu i nie mogłam kolejny raz narażać cię na to doświadczenie. Musisz ży ć własny m ży ciem, a nie zajmować się mną. Wiem, co rola opiekuna może zrobić z człowieka. Chcę, żeby ście obie doświadczy ły dobrego ży cia i wolności. Korzenie i skrzy dła, pamiętasz? To właśnie rodzice powinni dać swoim dzieciom10. Chcę, by ście obie je miały . – Och, mamo. – Leila się pochy liła, aż jej głowa spoczęła na poduszce obok matki, i przy tuliła ją tak delikatnie, jak mogła. – Nie musisz już dłużej zmagać się z ty m sama. Jestem tutaj. Nawet kiedy wy powiadała te słowa, nie by ła pewna, jak wszy stko zorganizuje, ale jedno by ło pewne, pomoże matce, jak ty lko będzie potrafiła. – Gdzie jest teraz Pixie? – zapy tała po chwili matka. – W domu – odparła Leila. – Świetnie się dzisiaj bawiła. Pomogła Jackowi robić bułeczki z mąki i wody , sama zjadła sporo ciasta, wzięła kąpiel. – Wy kąpałaś ją? – Dolores by ła zadziwiona.

– Tak – przy znała Leila. – Gdy przy jechałam, Susie by ła wy kończona, więc się położy ła, a ja zajęłam się Jackiem i Pixie. Piekliśmy , potem bawiliśmy się w ogrodzie i wreszcie porzuciłam nadzieję, że ciasto po prostu się z nich wy kruszy , więc ich wy kąpałam. Suczka by ła naprawdę grzeczna. Nie wiedziałam, którego szamponu uży ć, więc wzięłam ten kokosowy . Jack cały czas karmił ją psimi ciasteczkami i sam nawet zjadł jedno. Matka się zaśmiała. – Uwielbia te ciasteczka, chociaż cały czas mu powtarzam, że to psie jedzenie, a nie ludzkie. Sprawdziłam na ety kiecie, że składniki są nieszkodliwe. Jedno ciasteczko raz na jakiś czas mu nie zaszkodzi. Czy Pixie by ła już na spacerze? – Cóż… Bawiliśmy się w ogrodzie – odparła Leila. – Nie, ona musi pójść na spacer – wy jaśniła zdenerwowana Dolores. Leila zacisnęła usta. To nie by ł dobry moment, by poinformować mamę, że Susie zagroziła, iż nie będzie się już dłużej zajmować psem i zasugerowała oddanie go do schroniska. – Wy prowadzę ją – obiecała. – Zrobisz to zaraz po powrocie do domu? – zapy tała Dolores. – Mam ogromne wy rzuty sumienia z powodu tego biednego zwierzaka. Nie powinno się brać do domu psa, a potem nie móc się nim zajmować. Kocham ją i nie wiem, co by m bez niej zrobiła. – W jej oczach znów pojawiły się łzy . W ty m momencie Leila podjęła decy zję. Nie mogła spędzić każdej chwili z matką, ale z pewnością by ła w stanie zająć się przez kilka ty godni beztroską, małą Pixie. W ten sposób wy nagrodzi matce jej samotny ból. – Zajmę się Pixie, mamo. Przy gotuję jej wy godne posłanie w mojej sy pialni, ale będę musiała się nauczy ć, jak ją wy prowadzać i karmić. Na razie upodobała sobie robaki Jacka z surowego ciasta. To zdanie wy wołało zamierzony efekt i po raz pierwszy od dawna Dolores się uśmiechnęła. Położy ła dłoń na ręce córki, a jej oczy znów się zaszkliły . – Gdzie ją wy prowadzasz? – zapy tała Leila. – Pójdź ulicą w kierunku domu Katy , przy domu Mastersonów skręć w prawo i dojdziesz do parku. Tam spuszczam ją ze smy czy . Leila przy niosła z bufetu dwie filiżanki cappuccino i babeczkę cy try nową dla matki, jak również kilka czasopism. Rozmawiały przez kilka godzin i obie celowo unikały tematu zapalenia stawów. – Czy możemy porozmawiać o ty m jutro? – zapy tała Leila, wy chodząc. – Nie wiem nic o tej chorobie, a będę musiała się dowiedzieć. Dziś wieczorem skonsultuję się z doktorem Google i już jutro będę ekspertem.

Dolores przy taknęła, ale jedną dłonią chwy ciła rękę córki, tą zniekształconą i spuchniętą. Pomimo tego uścisk matki wy dawał się zaskakująco silny . – Możesz mi pomóc, ale nie porzucisz swojego ży cia, by się mną zajmować – zapowiedziała stanowczo Dolores. – Chorobę da się kontrolować, ty lko… Nie mogłam dopuścić do siebie my śli, że po ty ch wszy stkich latach, kiedy opiekowałam się waszy m ojcem, mnie przy trafiło się coś podobnego. Jego śmierć by ła wy bawieniem, nie chciałam, by dłużej cierpiał. My ślałam jednak, że zaznam trochę szczęścia. Czułam, że to niesprawiedliwe, ale ży cie takie właśnie jest. – Zwróciła bły szczące, niebieskie oczy na córkę. – Dam sobie radę. Ty musisz budować własne ży cie i rodzinę, Leila. – Ty jesteś moją rodziną, mamo. – Mam na my śli męża i dzieci. Świetnie sobie radzisz z Jackiem, zawsze tak by ło. Leila poczuła wy rzuty sumienia, które starała się stłumić – Susie i Jack. Tak bardzo ich zawiodła, że sama my śl o ty m sprawiała jej ból. – Skończy łam z mężczy znami – zażartowała. – Do tej pory kiepsko mi szło na ty m polu. – To nie by ła twoja wina, kochanie. Ty nan nie by ł dla ciebie odpowiedni – stwierdziła matka, co Leilę zaskoczy ło. – My ślałam, że go lubiłaś. – Leila by ła zdumiona. Ty nan bardzo się starał, by oczarować matkę, chociaż kiedy oznaczy ł już swoje tery torium, nie chciał więcej odwiedzać Bridgeport. – Z pewnością by ł czarujący , ale to nie by ł ten jedy ny . Leila wy buchła śmiechem. Ten jedyny. Dlaczego wszy scy mówią o tym jedynym? Na ziemi ży je siedem miliardów ludzi, a my mamy znaleźć idealnego partnera w niewielkim kręgu przy jaciół i znajomy ch. Jak ktokolwiek może by ć tym jedynym? To szalony pomy sł, wy my ślony po to, by ogłupić kobiece umy sły . – Znajdziesz go – oznajmiła matka z całkowitą pewnością w głosie. – Jesteś takim skarbem. Znajdziesz go. Wiem o ty m. – W takim razie wiesz więcej niż ja – stwierdziła Leila i pochy liła się, by pocałować matkę na do widzenia. – Znajdziesz go, jestem tego pewna – upierała się Dolores. – Pamiętasz, co ci mówiłam o deszczu i tęczy ? Żeby powstała tęcza, najpierw musi spaść deszcz. Dzieciństwo Leili pełne by ło powiedzonek mamy . Kiedy życie daje ci cytrynę, zrób z niej lemoniadę. Powiedzenie o tęczy zawsze powodowało uśmiech matki. Tak na marginesie, po co istnieją tęcze? zastanawiała się Leila. Nie dają bogactwa ani szczęścia. To jedy nie wy nik działania praw fizy ki na opad atmosfery czny . Matka jednak wy dawała się zachwy cona ty m pomy słem.

– Właśnie tak – ucieszy ła się. – Dziewczy ny z rodziny Martinów będą miały swoją tęczę, kochanie. Obiecuję ci to. Zasługujemy na to. Wy rzuciwszy z głowy wszelkie koncepcje na temat tęczy i prawdziwej miłości, Leila szła energicznie w kierunku parkingu. Mama wy glądała zdecy dowanie promienniej, jakby ujawnienie tajemnicy zdjęło z jej ramion wielki ciężar. Jeśli pomagały jej pozy ty wne rozmowy , Leila mogła się na nie zgodzić. Nie musiała wierzy ć w te teorie. Mży ło i po powrocie na Poppy Lane Leila zdała sobie sprawę, iż będzie musiała wy jść ponownie na deszcz, by wy prowadzić psa. Przy najmniej ty le mogła zrobić, pomimo tego jak bardzo czuła się wstrząśnięta. Kiedy weszła do domu, Pixie zaczęła szczekać histery cznie i żadne słowa nie by ły w stanie jej uciszy ć. – Cicho, Pixie, już jestem – uspokajała ją Leila. Schy liła się do psiaka, który kręcił się jak szalony , aż powiewało mu długie, jasnobrązowe futro. – Cicho. W końcu dzikie ujadanie ustało i suczka drżała rozkosznie, głaskana przez Leilę. – Jaki z ciebie słodki psiak – rozczulała się Leila, kiedy Pixie szturchała ją zimny m nosem w dłoń i patrzy ła z uwielbieniem swy mi ciemny mi, bły szczący mi, psimi oczami. Leila się ucieszy ła, choć i nieco zdziwiła, kiedy matka kupiła ją ponad rok wcześniej. W ich domu nigdy nie mieszkał pies, ponieważ ojciec by ł uczulony na psią sierść. Teraz, kiedy Leila wiedziała o chorobie matki, jej decy zja wy dała się jej bardziej sensowna – w ten sposób radziła sobie z lękiem i samotnością. Leila głaskała zwierzę delikatnie. – Wy piję ty lko filiżankę herbaty i pójdziemy na spacer. Na dźwięk słowa „spacer” znów się zaczęło histery czne szczekanie. Leila zdecy dowała, że łatwiej jej będzie na chwilę wy prowadzić psa, a potem wy pić herbatę. Pod schodami znalazła płaszcz przeciwdeszczowy i kalosze. Na kolejny m haczy ku wisiała czerwona ny lonowa smy cz, a wraz z nią woreczek pełen mały ch torebek w cielisty m kolorze. Torebki na psie nieczy stości, jak głosił napis na ety kiecie. Leila wpatry wała się surowy m wzrokiem w psa matki. – Nie rób niczego, co będę musiała zbierać – ostrzegła. Pixie nadal patrzy ła na nią z uwielbieniem. Jakżebym mogła. Jestem przecież grzeczną suczką, zdawała się mówić. Leila nie wy dawała się przekonana. – Rozumiesz, prawda? Kiedy szły wzdłuż Poppy Lane, suczka zachowy wała się nienagannie, nie ciągnęła Leili, ty lko

wy biegała nieco do przodu lub do ty łu i węszy ła wkoło. Matka Katy zawsze miała psa i jako nastolatki Katy i Leila bezwsty dnie go wy korzy sty wały . „Wy prowadzanie psa” oznaczało wy prawę na boisko z nadzieją spotkania Michaela i jego kolegów. Często Leila zostawała sama z psem i spacerowała z nim wokół boiska, podczas gdy Katy i Michael się całowali. W końcu oznajmiła im, że sami mogą go sobie wy prowadzać. – Całujcie się, spacerując z psem – zaproponowała radośnie. Dzisiaj przy znała, że wy prowadzanie psa nie jest takie złe. W dziwny sposób przy pomniało jej poranek, kiedy obserwowała wschód słońca i wy szła przed dom, by stać się częścią tego cudownego wy darzenia. Spacer niedaleko lasu i wdy chanie zapachu ziemi przesiąkniętej deszczem sprawiały , że czuła się zrelaksowana i szczęśliwa. Zakorzeniona. By ła częścią planety , a wcale tego nie dostrzegała. Biegała po niej, nie zwracając na nią uwagi. Pixie zachowy wała się tak posłusznie, że Leila poczuła wy rzuty sumienia, iż chciała się wy kręcić od opieki nad nią. Przecież ta kochana futrzana kulka by ła jedy ny m towarzy szem matki. Skoro mama musiała zamieszkać w domu opieki do czasu powrotu do zdrowia, Leila mogła przy najmniej zająć się psem. Będzie musiała pomy śleć, jak pogodzić wielogodzinną pracę z opieką nad nim. Miała jednak na głowie większe problemy . Po powrocie do domu zamierzała sprawdzić w Internecie wszelkie dostępne informacje na temat reumatoidalnego zapalenia stawów. Jak bardzo ograniczające jest to schorzenie? To niesprawiedliwe, że matkę, która poświęciła tak wielką część swego ży cia na opiekę nad ojcem, choroba dotknęła właśnie w momencie, kiedy powinna odpocząć i cieszy ć się emery turą. Wreszcie dotarły do ulicy przy domu Mastersonów, którą Leila pamiętała dobrze z czasów, gdy by ła nastolatką. Przestawało mży ć i zza chmur wy jrzały delikatne promienie zimowego słońca. W parku nie by ło nikogo, więc Leila się schy liła i odpięła Pixie smy cz. – Pobiegaj sobie chwilkę – poleciła. Suczka z wdzięczności polizała Leilę w dłoń i puściła się biegiem jak zawodnik na wy ścigach. Jak na małego psa, rzeczy wiście szy bko biega, pomy ślała Leila na widok Pixie pędzącej w kierunku bramek ustawiony ch pośrodku terenu. Po chwili suczka przy kucnęła pośrodku jednego z boisk. – Ku… – urwała w pół słowa. – Kurczę – powiedziała i sięgnęła do kieszeni po torebki. Pixie skończy ła, obdarzy ła Leilę zwy cięskim psim uśmiechem i pobiegła dalej. Leila spojrzała na ziemię z obrzy dzeniem. Dlatego właśnie nigdy nie chciała mieć psa. Zuży ła aż cztery torebki, ponieważ podwójnie zabezpieczy ła każdą rękę przed dotknięciem psich odchodów. Rozejrzała się wkoło w poszukiwaniu psa i kosza na nieczy stości. Po psie nie by ło ani śladu, natomiast na drugim końcu boiska dostrzegła czerwony kosz.

Maszerowała w jego kierunku i wy patry wała kulki jasnobrązowej sierści. – Pixie! – krzy czała. – Chodź do mnie! Nadal ani śladu psa. Leila poczuła, jak zalewa ją fala paniki połączonej z rozdrażnieniem. Gdzie, do diabła, podziewał się ten cholerny pies? Kalosze by ły na nią za duże i nogi latały jej w środku. Trudno jej by ło maszerować przez nasiąkniętą trawę w kierunku miejsca, gdzie ostatnio widziała Pixie. Na lewo znajdowały się szy ny dawnej kolejki wąskotorowej, która niegdy ś łączy ła Bridgeport z Waterford. Teraz pozostał jedy nie fragment torów i ruiny maleńkiej stacy jki, w której pokolenia nastolatków przesiady wały wieczorami. Jeśli suczka tam właśnie poszła, to mogła rozciąć sobie łapy potłuczony m szkłem, pomy ślała Leila z rosnący m przerażeniem. Nastolatkowie zawsze przy nosili ze sobą butelki z piwem i paczki papierosów, więc chodzenie po rumowisku przy pominało spacer po terenie, na który m przed chwilą odby ł się festiwal muzy czny . Uczestnicy konkursu na Najczy stsze Miasto nigdy nie docierali do stacji kolejowej, nawet gdy Leila by ła nastolatką. – Pixie! – krzy czała. – Chodź tutaj! Zaczęła biec i wreszcie dotarła do ruin, gdzie znalazła rozbitą butelkę po wódce, mnóstwo niedopałków papierosów i Pixie baraszkującą z czarno-biały m psem. Najwy raźniej mieli się ku sobie, ponieważ suczka kokietery jnie wąchała uszy większego kolegi, a on z zachwy tem machał puszy sty m ogonem. – Proszę, powiedz mi, że nie robiłaś niczego nieprzy zwoitego z ty m przy stojniakiem – powiedziała Leila, pogłaskała czarno-białego psa po głowie, a potem chwy ciła Pixie za obrożę. – Nie chcemy gromadki szczeniaków, a ja nie mam pojęcia, czy zostałaś wy stery lizowana, czy nie. Spragniona miłości suczka zakręciła się i wy mknęła, przeciągając po prostu swą wąską głowę przez obrożę. – Och – westchnęła Leila. Patrzy ła na szczęśliwą, żądną seksu spanielkę, która odwróciła się w stronę swojej sy mpatii w sposób sugerujący , iż ma swoje potrzeby , a on może je zaspokoić. Rozgorączkowany , najwy raźniej podniecony Romeo wy konał kilka miłosny ch prób. – Pixie, przy najmniej udawaj trudną do zdoby cia – krzy knęła Leila i rzuciła się w jej kierunku. – Rano nie będzie cię szanował. Jednak ani Pixie, ani Romeo nie czy tali pozy cji Mężczyźni kochają zołzy. Psie zaloty trwały nadal. – Ktoś powinien mi powiedzieć, że masz cieczkę – sapała Leila, człapiąc w kółko w za duży ch kaloszach i próbując złapać psy .

– Romeo, ZŁAŹ! Leila mocno się napociła i nakrzy czała, zanim po dziesięciu minutach udało jej się złapać suczkę. Przy pięła jej smy cz i pociągnęła za sobą, a drugi zadowolony pies podąży ł za nimi. – Mam nadzieję, że to twój chłopak, a nie jednodniowy romansik – powiedziała, gdy Pixie truchtała obok niej, znów zachowując się wzorowo. Nikt by nie pomy ślał, że przez ostatnie dziesięć minut całkowicie ignorowała nawoły wania Leili. – Jeśli to twój chłopak, to gratuluję. Przy najmniej jedna z nas ma faceta. Chociaż wcale nie chcę go mieć, żeby ś o ty m wiedziała. Oby dwa psy spojrzały na nią, sapiące i szczęśliwe. – Tak, drugą oznaką szaleństwa jest rozmawianie o własny m ży ciu miłosny m z psem – objaśniła zwierzakom. – To będzie nasza mała tajemnica, dobrze? Zaczęło mocniej padać i cała trójka ruszy ła biegiem w stronę ulicy . – On nie wraca z nami do domu, Pixie – poinformowała suczkę. – Ty le mogę zrobić, by się tobą zaopiekować, więc nie będzie ży cia na kocią łapę. Prowadzimy gospodarstwo domowe wy łącznie dla jednego psa. Kiedy dotarli do Poppy Lane, Leila by ła przemoczona, podobnie jak oby dwa psy . Wiedziała, że nie może się ugiąć i wpuścić Romea do domu, chociaż wpatry wał się w nią pełny mi udręki czarny mi oczy ma, kiedy wśliznęła się z Pixie przez furtkę i zamknęła ją dobrze za sobą, zostawiając go na zewnątrz. – Nie, Romeo, wracaj do domu. Jutro znów wy jdziemy na spacer i wtedy możecie się migdalić. Ty lko migdalić, ale nie baraszkować. Nie chcemy żadny ch niespodzianek za… cóż, za ty le, ile trwa psia ciąża. Pixie czekała w pomieszczeniu gospodarczy m, kiedy Leila zdejmowała przemoczony płaszcz przeciwdeszczowy . Stała przy kalory ferze, na który m wisiał stary ręcznik. Spojrzała wy mownie na niego, a potem na Leilę. – Ty m mama cię wy ciera? W porządku. Wy cieranie by ło najwy raźniej jedną z ulubiony ch czy nności Pixie i wierciła się rozkosznie, gdy Leila pocierała jej sierść. Potem popędziła do kuchni i usiadła wy czekująco obok miski. – Obiadek, tak? – zapy tała Leila. Znalazła w szafce suchą psią karmę oraz kilka nieotwarty ch puszek i nałoży ła Pixie jej zdaniem odpowiednią porcję. Suczka bły skawicznie połknęła jedzenie i kiedy Leila przebrała się z mokry ch ubrań i smaży ła sobie omlet, Pixie siedziała obok niej z nadzieją na jakiś kąsek i wodziła wzrokiem za widelcem. Później Leila rozpaliła w kominku w salonie, włączy ła telewizor i zwinęła się na kanapie z filiżanką herbaty i herbatnikami. Pixie również wskoczy ła na kanapę, przy tuliła się do Leili

i wpatry wała się w ciasteczka z żarliwością policjanta śledzącego podejrzanego. Leila się roześmiała i przy tuliła psiaka. – Jesteś słodkim zwierzakiem, wiesz o ty m? Rozumiem, dlaczego mama cię kupiła. Dawno nie miałam towarzy sza do wspólnego oglądania telewizji. Mogłaby m się przy zwy czaić do twojego towarzy stwa. Nora Hummingbird zawsze podśpiewy wała podczas obchodu po domu opieki. Czasem nuciła pod nosem, koły sząc się w takt melodii, i stąpała lekko, pomimo iż by ła na nogach od świtu. Czasami zdarzało jej się nucić, kiedy pokazy wała dom nowy m gościom, przestraszony m, pełny m obaw ludziom szukający m miejsca, w który m ich najbliżsi mogli otrzy mać opiekę, jakiej oni sami nie by li w stanie zapewnić im w domu. – Robimy co w naszej mocy , by mieszkańcy Hummingbird czuli się tutaj jak w domu – zapewniała podczas ty ch wizy t. – Nikt nie jest krępowany fizy cznie ani odurzany przy uży ciu środków chemiczny ch. Dbamy o naszy ch pacjentów. Po pierwsze, by ła muzy ka. Panna Polka, jak wszy scy ją nazy wali, przy chodziła cztery razy w ty godniu ze swy mi dzwonkami, trójkątami, bębenkami i niewielkim sy stemem nagłaśniający m. Naprawdę nie nazy wała się Polka, ale kiedy pojawiła się w ośrodku, wiele osób miało kłopoty z wy powiedzeniem jej rosy jskiego imienia, Jekaterina, więc została panną Polką. Przy domek pasował do niej, by ła drobna, miała delikatne ry sy i siwe włosy związane w kok. Zawsze nosiła wokół szy i kolorową apaszkę i jaskrawe stroje, w który ch przy pominała kwiat. Panna Polka wy dawała się nieśmiała, dopóki nie zasiadła przy pianinie. Wówczas rozkwitała jak kwiaty , które przy pominała, i śpiewała, aż wszy scy przy łączy li się, jak potrafili. Ciepło robiło się na sercu na widok panny Polki, która w salonie na parterze w poniedziałki, środy , czwartki i soboty spędzała radosną godzinę ze swy mi słuchaczami, który ch poruszała muzy ka, choć dawno przestali rozumieć, co się do nich mówi. – Muzy ka nadal nas wzrusza, kiedy wszy stko inne odchodzi – powiedziała Norze panna Polka ze swy m charaktery sty czny m akcentem. – To prawda – zgodziła się Nora. Ger, który prowadził zajęcia gimnasty czne, zabierał mieszkańców na spokojne spacery wokół dużego, ogrodzonego ogrodu. By ło w nim wiele ławek i niewielki staw, w który m kilka posłuszny ch żab zaczy nało śpiewać, jak ty lko zbliżali się do niego ludzie. Ger rozdawał małe butelki wy pełnione do połowy ry żem ty m osobom, które by ły w stanie unosić ręce. – To ćwiczenie pomocne przy uby tku mięśni – wy jaśniał rodzinom mieszkańców. – Jeśli butelka upadnie, nikomu nie dzieje się krzy wda, w odróżnieniu od sy tuacji, gdy ktoś upuści ciężarek. Dwa razy w ty godniu Ger organizował proste zajęcia ruchowe. W duży m salonie odsuwano

krzesła pod ściany , a uczestnicy powtarzali kroki w prawo i w lewo, unosili i obciągali palce stóp. Nora wiedziała, że nowe rodziny odwiedzające dom opieki często by ły zaskoczone widokiem instruktora o wy glądzie modela, prowadzącego zajęcia z grupą ludzi poruszający ch się radośnie w różny ch kierunkach, według własnego uznania. – Jego babcia mieszkała u nas przez pięć lat – wy jaśniała Nora. – Ger lubi tu przy chodzić. Tak jak wszy stko w Bridgeport, również ta sy tuacja by ła nieco bardziej skomplikowana. Nora odznaczała się jednak szczególną dy skrecją. Na przy kład Leila Martin nie wiedziała, że Nora przy jaźni się z Grace Rhattigan i ma w głowie obraz doty chczasowego ży cia Dolores Martin, włącznie z ty m, jak przez wiele lat wspaniale opiekowała się mężem. – Mama mieszka sama i razem z siostrą chcemy , by całkowicie wy zdrowiała, zanim wróci do własnego domu – wy jaśniła Leila nieco przestraszony m, drżący m głosem, który Nora często sły szała u osób odwiedzający ch dom opieki po raz pierwszy . – Na dodatek cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów i… W ty m momencie Leila wy buchła płaczem. – Nie wiedziałam – łkała. – Powinnam by ła to zauważy ć. Jak mogłam to przeoczy ć? – Jak mogła pani to zauważy ć? Przecież pracuje pani w inny m mieście – powiedziała łagodnie Nora, bez cienia wy rzutu w głosie. – Pani matka musiała mieć powód, dla którego trzy mała swój stan zdrowia w tajemnicy . Teraz, gdy wie pani o chorobie, może jej pani pomóc. Leila przy taknęła, jakby się zgadzała, ale jej oczy mówiły co innego. – Czuję się rozdarta – wy znała. – Powinnam opiekować się mamą, tak jak ona opiekowała się tatą… – Nie zawsze możemy zrobić to, co by śmy chcieli – uspokajała ją Nora, nalewając herbatę. – Ży cie rzadko jest takie proste. Nora przy wy kła do tego, iż ludzie przy prowadzający najbliższy ch do domu opieki czuli z tego powodu obawy i wy rzuty sumienia. Fakt ten wy dawał im się tak ostateczny jak powiedzenie: Poddaję się, nie dam rady więcej opiekować się osobą, która przez tak długi czas wychowywała mnie i dbała o mnie. To by ł jeden z dy lematów współczesny ch czasów. Gdy różne pokolenia nie mieszkają już pod jedny m dachem, kto ma się opiekować rodzicami i dziadkami? Zawsze starała się mówić ludziom, że w idealny m świecie rodziny mieszkały by w wielkich domach lub kilku mały ch, połączony ch ze sobą domkach i każdy by łby otoczony opieką, czy to stary , czy chory . Nie ży jemy jednak w idealny m świecie. Fakty cznie, ludzie czasem dochodzili do punktu, w który m nie by li już w stanie zajmować się krewny mi, kiedy ich rodzice lub dziadkowie potrzebowali dwudziestoczterogodzinnej opieki

zapewnionej przez inną osobę. Gdy Leila Martin siedziała w gabinecie ze złożony mi dłońmi i szeroko otwarty mi oczami ozdabiający mi jej piękną twarz, Nora wiedziała dokładnie, jakie my śli krążą jej po głowie: Powinnam opiekować się mamą, powinnam zadbać o nią do momentu, aż całkiem stanie na nogi. Powinnam tak pokierować swym życiem, żeby być przy niej, by nie czuła się już samotna, zlękniona ani zaniepokojona stanem swojego biodra, nadgarstków i zapaleniem stawów… – Znajdzie tu pani coś, co pozwoli pani poczuć się dużo lepiej – wy jaśniła Nora. – Opiekunowie, którzy zajmą się pani matką, posiadają niespoży te pokłady energii, ży czliwości i miłości. Czasami będzie pani na nich patrzeć i zadawać sobie py tanie: Dlaczego ja tak nie potrafię? Dlaczego ja się denerwuję, kiedy mama nie może zrobić tego czy tamtego? Widziała, jak oczy Leili wy pełniają się łzami. – Prawda jest taka, że ludzie, który m płacimy za przy jście tutaj, pod koniec dnia po prostu wracają do domów. Oczy wiście łączą ich pewne relacje z podopieczny mi i o taką atmosferę dbamy . Proszę mi wierzy ć, że nie zatrudniam nikogo, kto nie ma powołania do tej pracy – wy jaśniła Nora. – Z drugiej strony nie są głęboko przy wiązani do mieszkańców, ponieważ nie łączą ich z nimi więzy rodzinne. To jest ich praca, praca z powołania, ale jednak praca. Z rodziną sy tuacja wy gląda inaczej. Pani matka wy zdrowieje i wróci do domu, ale niektórzy nasi podopieczni cierpią na demencję i inne schorzenia, który ch nie da się wy leczy ć i ich rodziny czują się rozdarte, gdy ich tu zostawiają. Wracają do domów z poczuciem winy i zadają sobie py tania: Dlaczego nie mogę zapewnić jej/jemu opieki, której potrzebuje? Na pewno coś jest ze mną nie tak. Gdybym był lepszym, bardziej kochającym dzieckiem, potrafiłbym się nim/nią zaopiekować. Tak naprawdę kochają ich wy starczająco. W Hummingbird dbamy o ludzi, ale nie mamy za sobą trzy dziestu lub czterdziestu lat miłości do danej osoby , co zmienia postać rzeczy . To ułatwia sprawę nam, ale utrudnia członkom rodziny , jak pani. Leila zaczęła nieskrępowanie płakać i Nora podsunęła jej pudełko chusteczek. – Tak właśnie my ślę – wy znała Leila, wy cierając łzy . – To ja powinnam to robić. Moja matka opiekowała się ojcem przy kuty m do łóżka z powodu problemów z plecami i poświęciła mu wiele lat swojego ży cia. Czuję, że powinnam się wsty dzić, ponieważ nie mogę zrobić tego samego dla niej. Moja siostra mieszka bliżej, ale jest sama z mały m sy nkiem, dlatego ja muszę się ty m zająć. Kiedy Leila zadzwoniła do siostry , by powiedzieć jej o Hummingbird, i zaproponowała, by razem pojechały obejrzeć dom opieki, Susie się odcięła. – Ty to załatw, Leila. Pojedź tam i zobacz, jak wy gląda. – Ale ty też powinnaś pojechać… – Ufam, że podejmiesz dobrą decy zję – odparła gwałtownie Susie. – Wezmę wolne, gdy

mama będzie się przeprowadzała. By ć może będzie musiała pojechać karetką, ale jeśli nie, zawiozę ją. Leila pamiętała, że jako starsza Susie pomagała w opiece nad ojcem, a teraz, gdy sama wy chowy wała Jacka, nie mogła więcej zrobić. Zachowy wała się jednak nieprzy jemnie, jakby chciała umy ć ręce od kwestii pomocy mamie. Dopiero teraz Leila zdała sobie sprawę, że w ten sposób siostra sugerowała, iż nadeszła jej kolej. Nora poklepała delikatnie dłoń Leili. – Musi pani pogodzić się ze swoją decy zją i zrozumieć, że pani mama potrzebuje opieki, której pani nie jest w stanie jej zapewnić. To wszy stko. Otrzy ma ją tutaj, będzie kochana i otoczona troską. Zaprzy jaźni się z inny mi mieszkańcami i spędzi tu miło czas. Obiecuję pani, że będzie chciała wracać tu z wizy tą – dodała Nora i uśmiechnęła się szeroko. Leila zdoby ła się na słaby uśmiech. Nora wstała. – Obejrzy jmy dom, dobrze? Dom opieki Hummingbird wy glądał zupełnie inaczej, niż Leila sobie wy obrażała. Niektóre pomieszczenia by ły nowe, jak przy jemna recepcja i ośmiokątny salon z wielkimi oknami wy chodzący mi na przepiękny ogród. Inne części budy nku wy glądały na stare, ale wszy stkie lśniły czy stością. Leila sprawdziła wcześniej, że powinna zwrócić uwagę na wszechobecny zapach moczu lub czegoś gorszego. Choć by ła uważna, nie wy czuła w Hummingbird żadnej z ty ch woni, jedy nie zapach środków czy szczący ch i przeważający , zachwy cający aromat róż. – Jaki piękny zapach – zauważy ła. – Skąd pochodzi? – To mój sekret – wy znała Nora. – Kupuję specjalne, produkowane lokalnie świece zapachowe, które wy dzielają intensy wny , naturalny aromat. Zapalam je rano zaledwie na dziesięć minut. Obserwuję je cały czas, ponieważ ze świeczkami trzeba zawsze uważać. Zapach jest tak czy sty , że utrzy muje się przez cały dzień. Mieszkańcom przy jemnie jest delektować się zapachami natury , zwłaszcza ty m, którzy nie mogą wy chodzić na dwór. Oczy wiście większość naszy ch podopieczny ch jest w stanie spacerować i korzy sta z ogrodu. Nora poprowadziła Leilę przez piękny pokój dzienny , gdzie siedzieli mieszkańcy w różny m wieku, niektóry m towarzy szy li goście, a inni rozmawiali ze sobą. Nikt nie wy glądał na smutnego ani samotnego, jak mógłby czuć się ktoś przy kuty do fotela i pozostawiony sam sobie. Z radia dobiegała muzy ka, a pracownicy w strojach w żółte paski przechadzali się pomiędzy pacjentami. Sły chać by ło radosne rozmowy i śmiech. Nora pokazała Leili pokój, jaki otrzy małaby jej matka. By ła to przy jemna sy pialnia z duży m oknem wy chodzący m na klomb z pierwiosnkami i drewnianą ławkę, na której siedziały i rozmawiały dwie starsze panie, opatulone w ciepłe ubrania. Do pokoju przy legała łazienka

wy posażona w przy ciski pozwalające na wezwanie pomocy i uchwy ty do przy trzy my wania. W sy pialni znajdował się również telewizor i radio. Leila wreszcie się rozluźniła. Zaczęły z Norą rozmawiać i odkry ły , że mają wspólny ch znajomy ch. Przy jaciółka Leili, Katy Desmond, wy chodziła za mąż za sy na przy jaciółki Nory , Grace Rhattigan. – To zdumiewające! – wy krzy knęła Leila i wy raźnie się rozpromieniła. – Zawsze powtarzam, że ten kraj to jedna wielka wioska – zażartowała Nora. – Czy ż to nie wspaniałe, że wszy scy się znamy ? Nie można przejść ulicą w Dublinie, by nie spotkać kogoś, kto chodził do szkoły z twoją matką albo tańczy ł kiedy ś na imprezie z twoim ojcem. Położy ła dłoń na ręce Leili. – Wszy stko będzie dobrze – pocieszy ła ją, szukając wzrokiem jej oczu. – Dziękuję – powiedziała Leila i wzięła głęboki oddech. – My ślę, że tak.

Rozdział 10 Miłość składa się z jednej duszy zamieszkującej dwa ciała. Ary stoteles

Od: Katy [email protected] Do: Leila Martin Cześć Leila, czy ż ten adres e-mail nie jest świetny ? Pomy ślałam, że w ten sposób łatwiej nam będzie śledzić wszy stko, co związane ze ślubem i weselem. Wiesz, jak lubię organizować. Staram się robić to poza godzinami pracy . Po pierwsze, jak się czuje twoja mama? W weekend będę w domu, więc odwiedzę ją w szpitalu. Moja mama widziała się już z nią i mówi, że Dolores jest bardziej radosna, odkąd z Tobą porozmawiała, więc przestań się martwić. Dom opieki to dobre rozwiązanie na czas rekonwalescencji. Ma złamane biodro, a ty nie możesz zająć się ty m sama. Hummingbird to podobno cudowne miejsce. Rób po prostu to, co możesz, dobrze? W porządku, teraz o ślubie. Kupuję czasopisma i przeglądam ślubne strony internetowe. Michael sam z przy jemnością je przegląda i zaznacza sukienki, które mu się podobają. Jego ulubione są w sty lu Scarlett O’Hary , z obcisły m gorsetem i koronką na plecach. W końcu przestałam się śmiać. Podobno Grace ogląda Przeminęło z wiatrem w każde Boże Narodzenie i uwielbia ten film. Michael przejął jej fascy nację przez osmozę. Nigdy by m nie pomy ślała, że Grace lubi takie rzeczy . Jest w końcu dy rektorką szkoły ! Z drugiej strony jestem przekonana, że pod dwupłciowy m wizerunkiem Fiony kry je się romanty czka. Wracając do ślubu, podobno powinnam wy brać główny kolor. Tak, też sły szę o ty m pierwszy raz. Czy na ślubie Siobhan przeważał jakiś kolor? Szczerze mówiąc, nie zauważy łam. Michael radzi, by m nie py tała o zdanie Fiony , ponieważ wy bierze indy go lub czarny . A co ty o ty m my ślisz? Uwielbiam fiolet i dobrze w nim wy glądam. A Ty ? Sama nie wiem, dlatego my , to znaczy Ty i Fiona musicie przy mierzy ć kilka sukienek druhen, by zobaczy ć, która najbardziej wam odpowiada. Wy bór koloru ma wpły w na wszy stkie pozostałe elementy , od zaproszeń przez kwiaty po kolor farby , której tata uży je do pomalowania frontu altany .

Tata optuje za błękitny m. Znasz go. Zanim zabiorę się do szukania sukienek dla druhen, chcę Cię prosić, by ś pomy ślała o Susie. Czy będzie jej przy kro, jeśli nie poproszę jej, by została moją druhną? Ostatnio wy daje się tak zajęta Jackiem. Wiem, że z pewnością ma wielu znajomy ch z dziećmi i ma z nimi więcej wspólnego niż z nami. Sama nie wiem. Nie ma już czasu na lunch ani inne spotkania. Pomy ślałam, że może ma trudną sy tuację finansową, ale wiesz, jaka jest Susie. Nigdy by się do tego nie przy znała. A na weselu będziemy się świetnie bawić. Może na wieczór panieński wy bierzemy się do spa? Dobra, koniec z weselem. Obiecuję, że nie zmienię się w bridezillę. Jeśli tak się stanie, zabij mnie. W pracy szaleństwo. Nowa linia produktów musi by ć gotowa za miesiąc. Mama strasznie się denerwuje. Nie wy brałam jeszcze sukienki, ale najpierw muszę zatwierdzić nowe produkty ! Całuję. Katy

Od: Katy [email protected] Do: Stephen Rhattigan Cześć, Tato, chcemy informować Was na bieżąco o organizacji ślubu, więc Katy założy ła nam skrzy nkę mailową na ten adres. Fajny , prawda? Oboje dostajemy wy sy łane na niego wiadomości. W porządku? Na razie nie ustaliliśmy niczego poza datą ślubu: drugi czwartek czerwca. Wszy stkie piątki i soboty są już zarezerwowane. Cóż, sezon ślubny . Jak ty lko wy bierzemy projekt zaproszeń, przy ślemy je Tobie i Julii. Katy mówi, że ważny jest wy bór koloru przewodniego. Mam nadzieję, że masz się dobrze. Ściskam. M.

Od: [email protected] Do: [email protected] Tak, Michaelu, doskonale cię rozumiem. Nie obrażać przy szłego teścia w grupowy ch mailach. Przy jąłem. Tak przy okazji, uwielbiam Katy . To wspaniała kobieta, podobnie jak Birdie. Po prostu nie rozumiem, jak mogą należeć do tej samej rodziny co Howard, który jest, przepraszam za wy rażenie, jołopem. Bardzo się cieszę, że wy braliście datę ślubu. Podajcie ty lko miejsce i godzinę. Będę na pewno.

Uściski. Tata.

Od: [email protected] Do: Katy [email protected] Katy i Michaelu, to wspaniała wiadomość. Zarezerwowałem termin i za nic w świecie go nie przegapię. Mam założy ć suknię bez pleców czy to formalne przy jęcie? Całuję. Tata/Stephen

Od: [email protected] Do: Katy [email protected] Katy , dziękuję za to, co napisałaś o mamie. Hummingbird jest podobno wspaniały m miejscem, ale mam straszne WYRZUTY SUMIENIA. Mama poświęciła swoje ży cie opiece nad tatą, a ja nie zajęłam się nią teraz. Niestety , nie mogę wziąć więcej urlopu w pracy , to bardzo pracowity czas dla nas. Nie mów, że Susie powinna bardziej się zaangażować. Mieszka najbliżej mamy , więc zawsze musiała jej pomagać. Do tego pracuje na pełny etat i wy chowuje Jacka. Teraz przy szła moja kolej. W kwestii Susie jako druhny – nie mam pojęcia. Dzwoniłam do niej wczoraj wieczorem i naskoczy ła na mnie. Czuję się winna, ponieważ opuściłam ją, gdy wy szłam za „Tego, którego imienia nie wy mawiamy ”. Pewnie rzeczy wiście ma mnóstwo dzieciaty ch koleżanek, a z nami śmiertelnie się nudzi. Może… A może po prostu jest zmęczona i rola druhny by łaby dla niej świetny m prezentem? Chciałaby m znać odpowiedź na to py tanie. Daj znać, kiedy będziemy przy mierzać sukienki. Twoja mama ma rację, wy bierz suknię jak najszy bciej. Najlepiej żeby ś zrobiła to z dwuletnim wy przedzeniem. Nadmierna kontrola i przedślubne napady złości, to jest to! Zgodzę się na wszy stko, co Ci się będzie podobało, ale poinformuj Michaela, że ja też nie założę obcisłego gorsetu i koronek. Zważy wszy na moją wagę w ostatnim czasie, guzik może nie wy trzy mać, wy strzelić niebezpiecznie z sukienki i kogoś oślepić. Czy tałam ostatnio w gazecie arty kuł na temat diety obniżającej poziom cukru we krwi i najwy raźniej zabijam się, jedząc babeczki. Ból po rozstaniu trzeba jednak uśmierzy ć cukrem, prawda? Wy prowadzanie Pixie powinno pomóc, ale tak nie jest. W ty godniu zostawiam ją w dzienny m ośrodku dla psów i wy prowadzam wieczorami. Lubię jej towarzy stwo, ale wy daję na nią

fortunę. W przy szły m miesiącu lecę na konferencję do Rzy mu i będę musiała zostawić Pixie w schronisku, ponieważ Susie nie chce się nią zająć. Buźka. L.

Od: Katy [email protected] Do: [email protected] Tato, przy kro mi, że nie złapałam Cię wcześniej w biurze. Proszę, nie zamawiaj niebieskiej farby do pomalowania altany . Michael i ja nie wy braliśmy jeszcze koloru. Dobrze? Kiedy się zdecy dujemy , pierwszy się o ty m dowiesz. Chcę wy brać taki, który spodoba się również mamie. Miałam jeden pomy sł, ale nagle sobie przy pomniałam, jak uwielbia kolor stary ch róż rosnący ch przy ty lny m wejściu. Czy ż nie by łby ładny ? Dam ci znać, kiedy się zdecy dujemy . I nie chcemy wy najmować organizatora wesel. Michael bardzo Ci dziękuje za to, że tak hojnie zaoferowałeś pokry cie kosztów takiej usługi, ale chcieliby śmy sami zająć się przy gotowaniami. Dziękuję, Tato. Ściskam Cię. Katy .

Od: Katy [email protected] Do: [email protected] Susie, chciałam poprosić Cię osobiście, ale miałaś wy łączony telefon. Czy zechciałaby ś zostać jedną z moich druhen na ślubie z Michaelem w czerwcu? Wiem, że jesteś bardzo zajęta opieką nad Jackiem i w ogóle, ale by łaby to dla mnie wielka przy jemność. Będziecie trzy : Ty , Leila i Fiona. Wiem, że Fiona nie jest jedny m z Trzech Muszkieterów, ale to cudowna osoba. Niestety , nie rozstaje się z dżinsami i motocy klowy mi butami, więc kiedy wy bierzemy się na zakupy , a musimy to zrobić niedługo, będziecie musiały pomóc mi ubrać ją w coś kobiecego. Napisz, co o ty m my ślisz. Całuję :) Katy

Od: Katy [email protected]

Do: [email protected] Dzień dobry , bierzemy ślub w czerwcu i chcieliby śmy umówić się na spotkanie, by porozmawiać o zamówieniu tortu weselnego. Nasi przy jaciele Sinead i Kevin zamówili u Państwa przepy szne ciasto z jedną warstwą wy konaną z bloku czekoladowego. Czy mogliby śmy przy jść w piątek wieczorem albo w sobotę rano w ciągu najbliższego miesiąca? Ślub odbędzie się w Bridgeport. Dziękujemy . Katy i Michael

Od: Katy [email protected] Do: [email protected] Fi, mamy problem. Gdzie mam posadzić Julię na weselu? Przy gotowy waliśmy z Katy listę gości i pojawiła się ta kwestia. Gdy rodzice są rozwiedzeni i oboje ponownie wzięli ślub z nowy mi partnerami, zwy kle sadza się nowy ch małżonków razem przy stole. (Wiem, że to grozi kłopotami, jeśli się nie lubią). Mama nie ma nowego męża, więc nie możemy posadzić Julii przy jakimś inny m stoliku, ponieważ zrobi jej się przy kro. Co mamy zrobić? Powiedziałem Katy , że się ty m zajmę, ale nie wiem jak. Pomocy ! Chy ba że wy my ślisz jakąś wspaniałą osobę, z którą można by posadzić Julię. Jesteś dobra w takich rzeczach. Pzdr. M. Od: [email protected] Do: Katy [email protected] Michael, po raz ostatni Ci powtarzam, że nie wiem, z kim przy jdę na ślub. Przestańcie mnie swatać. To wkurzające! Posadź Julię obok Howarda. Jeśli będzie niezadowolona, nikt tego nie zauważy , ponieważ on będzie ją głośno pocieszał i mówił, jaka jest piękna. Przy okazji, nie będę z nim tańczy ć, nawet jeśli powinnam według wszelkich zasad ety kiety . Fi

Od: JuliaMcCann@DdW&Xadvertising.com Do: Rosaly [email protected] Temat: osobisty

Rosa, zmieniłam się w macochę z piekła rodem. Bez dwóch zdań. Wczoraj wieczorem Michael zadzwonił do mnie, by omówić usadzenie gości weselny ch. Zaznaczy ł, że przede wszy stkim zależy mu, żeby m by ła zadowolona. Wiesz, co to oznacza – że nie będę zadowolona. Cały ten ślub to koszmar. Stephen jest nim tak pochłonięty , że nie da się z nim porozmawiać. Nie chciałam psuć mu całej frajdy , wspominając o drażliwej kwestii usadzenia gości, ale okazuje się, że nie wiedzą, co ze mną zrobić, ponieważ Grace nie przy prowadzi żadnego ogiera. My ślałam, że Internet oferuje porady w kwestii by ły ch żon bez nowy ch facetów, ale najwy raźniej nie. Michael powiedział, że ma listę miejsc, gdzie mogłaby m usiąść, i prześle mi ją mailem, by m mogła się zdecy dować. Chodzi o to, że naskoczy łam na Michaela i rzuciłam, że mam w nosie, gdzie mnie posadzą. Nie rozumiem, dlaczego on i Katy nie mogą po prostu dalej mieszkać razem. Mnie i ich ojcu zupełnie to wy starczało. Widzisz teraz, jak jest: zołzowata macocha z piekła rodem to ja. Grr. Buźka. Julia

Od: Rosaly [email protected] Do: JuliaMcCann@DdW&Xadvertising.com Nie jesteś zołzowatą macochą. Zawsze by łaś wspaniała. Sama nie wiem, jak to robisz. Ja by m nie potrafiła. Śluby są źródłem ogromnego stresu, nie mówiąc już o idioty cznej stracie pieniędzy . Nie uwierzy sz, jak wielu inteligentny ch ludzi trafia do nas z powodu nadszarpnięty ch finansów i beztrosko wy jaśnia „by liśmy na ślubie znajomej pary ”, jakby to by ły dobrze wy dane pieniądze. Przy najmniej Howard płaci za całe to szaleństwo. Możesz uważać się za szczęściarę. Kiedy Fiona będzie wy chodziła za mąż, Ty i Stephen będziecie bulić. Przy kro mi! Na twoim miejscu już zaczęłaby m ją przekony wać, że powinna zdecy dować się na ślub na plaży i wy stąpić boso. Wy starczy zapłacić za wy jazd dla kilku osób i drinki i po kłopocie. Ty le. Ślub Katy i Michaela to ty lko jeden dzień. Za pół roku będzie po wszy stkim i ży cie wróci do normy . Powinnaś zaplanować dla siebie i Stephena przy jemny wy jazd na czas miesiąca miodowego dzieciaków. Zajmij się czy mś. Nie popły nęliście jeszcze w rejs do Petersburga, prawda? Zorganizuj wy jazd i wierz mi, Stephen będzie zachwy cony . To niewielkie rodzinno-weselne

wy darzenie może mieć wiele zalet. Ściskam. Rosa

Od: [email protected] Do: [email protected] Grace, jak się masz, moja droga? Wiem, że kiedy do mnie nie oddzwaniasz, zawsze coś się dzieje. Ślub, praca, ży cie, wszechświat i wszy stko naraz? Wiem, że to nie weekend czarownic, ale Małżonek spoty ka się w piątek wieczorem z chłopakami z kwartetu wokalnego. Mają jakiś płatny wy stęp. Kocham ty ch facetów. Powiedziałam im, że to jego własny sabat czarowników, ale najpierw się obruszy ł, a dopiero potem nad ty m zastanowił. Stwierdził, że ty lko kobiece spotkania można określić mianem sabatu. Chętnie wy skoczę gdzieś na lampkę wina i niezby t wy magający umy słowo film z jakimś przy stojny m facetem, który kilka razy zdejmuje koszulę. W żadny m kinie nie wy świetlają teraz filmów z Bruce’em Willisem. Dlaczego? Ja go uwielbiam. Ci nowi gwiazdorzy są tacy młodzi. Może znajdziemy coś w repertuarze kin. Co o ty m my ślisz? Zamówię taksówkę. Napisz mi, jeśli jesteś na to zby t zmęczona. Ściskam. Nora

Od: [email protected] Do: [email protected] Nora, z przy jemnością pójdę w piątek wieczorem do kina. Dziękuję. Cały ty dzień pracowałam do późna. W przy szły weekend odbędzie się konferencja dy rektorów, więc staram się zapoznać wcześniej z wszy stkimi notatkami, a do tego znów przekroczy liśmy budżet. Jestem zmęczona własną firmą. Pójdziemy na kolację przed seansem czy po? Mam ci mnóstwo rzeczy do opowiedzenia i tak, ślub jest jedną z nich. Niemalże siłą musieliśmy powstrzy mać Howarda przed wy najęciem organizatora wesel. On chce „zrobić to jak trzeba”. Możliwe, że będę jeszcze musiała wy kupić Michaela z więzienia za pobicie Howarda. Nie wiem, jak biedna Birdie z nim wy trzy muje. Ta kobieta jest święta. Fiona mówi, że Michael doprowadza ją do szału zamartwianiem się, gdzie posadzić Julię na

weselu. Powiedziałam mu, że może usiąść koło ich ojca, jeśli dzięki temu on lepiej się poczuje. Prawdę mówiąc, wszy stko mi jedno. Rozważam wy najęcie przez Internet partnera do towarzy stwa i wszy scy będą szczęśliwi. Co o ty m my ślisz? Może jakiś młodszy , fantasty cznie umięśniony facet o imieniu Dirk albo Brad? Wtedy nikt nie będzie się martwił o usadzenie gości, a wszy scy zaczną się zastanawiać, czy jest ze mną dla pieniędzy . Ha! (Nikt nie pomy śli, że jest ze mną dla mojego ciała, bo podobno jestem za stara na takie rzeczy . Wczoraj Fiona stwierdziła, że oczekiwanie, iż pojawię się na ślubie z osobą towarzy szącą, jest niedorzeczne!). Jak można by ć jednocześnie zby t starą na chłopaka i zby t młodą, by pójść na ślub sy na solo? Kochana, wy bierz film i podaj mi godzinę. Buziaki. Grace

Od: Katy [email protected] Do: Leila Martin L, odbierz telefon, proszę. Proszę!!! Nie jestem pewna, czy odebrałaś mojego SMS-a i nie wiem, gdzie jesteś. Poleciałaś już do Włoch? Michael wy jechał na konferencję naukową, a ja przeglądałam mój kalendarz i… chy ba jestem w ciąży ! Chciałaby m kiedy ś mieć dzieci, ale teraz?! Wy googlałam sy mptomy i muszę z kimś pogadać. Zadzwoń, proszę. Ściskam. Katy

Darmowe eBooki: www.eBook4me.pl

Rozdział 11 Największe szczęście w życiu to pewność, że jesteśmy kochani. Wiktor Hugo

Leila siedziała na kanapie razem ze skuloną obok Pixie i przeglądała Facebooka. Albo raczej dokony wała kradzieży z włamaniem, ponieważ tak właśnie się czuła, gdy zakradała się na profil Ty nana i przeglądała jego tablicę. Jego status nadal kusząco brzmiał „wolny ”. Jak długo będzie to trwało? Wśród najnowszy ch zdjęć wiele przedstawiało go na imprezach po wy darzeniach muzy czny ch, w otoczeniu kobiet. Dodatkowa fotografia pochodziła z trzy dziesty ch urodzin „bliskiej koleżanki”, o której Leila nigdy nie sły szała. Najwy raźniej by ła to bliska, sześciomiesięczna znajomość z Londy nu. Jak bardzo można się zbliży ć w tak krótkim czasie? Z drugiej strony Ty nan szy bko zjedny wał sobie ludzi. Potrafił wskoczy ć na przód kolejki w kasie obsługującej ty lko klientów z koszy kami i błagać, by go przepuszczono, ponieważ ma do kupienia jedy nie mleko, sześciopak i coś tam jeszcze. – Oczy wiście, kochany , proszę bardzo. Ja nigdzie się nie spieszę – odpowiadały drobne, przy garbione staruszki chwiejące się na nogach, wy kończone czekaniem. Ty nan, który potrafił zrobić mostek, wy pijając niezliczone kolejki tequili, przemy kał obok nich, zupełnie nie doceniając owy ch gestów ży czliwości. Świetnie mu szło udawanie, że mu zależy , pomy ślała Leila. Dlaczego więc nadal za nim tęskniła? Diane znów sobie kogoś znalazła. Mieszkała w domu w Clapham razem z paczką znajomy ch, w ty m z „najlepszy m kumplem”. Zarówno z opisu, jak i zdjęć wy nikało, że by ło to zagłębie imprezowe. Na pewno sąsiedzi są przeszczęśliwi, pomy ślała ponuro Leila. Uciekła ze strony Diane i przejrzała profile kilku dawny ch znajomy ch ze szkoły . Miała wrażenie, że wszy scy ży ją jak w bajce, wy jeżdżają na cudowne wakacje, mają cudowny ch przy jaciół i bawią się na cudowny ch przy jęciach. Dlaczego nie ma Facebooka dla ludzi, którzy siedzą w domu i znają na pamięć program

telewizy jny , są w stanie kąpać się przez dwie godziny , ponieważ dzięki temu wieczór staje się krótszy , i zamiast jedzenia przed telewizorem potraw odgrzewany ch w mikrofalówce zaczęli przy gotowy wać skomplikowane dania na kolację, by stworzy ć choćby pozory normalnego ży cia? Kiedy służbowy BlackBerry zasy gnalizował przy chodzącą wiadomość e-mail, miała ochotę jej nie sprawdzać, przy najmniej przez ćwierć sekundy . Pixie otworzy ła jedno zaspane oko, zmęczona po poby cie w dzienny m ośrodku dla psów i wieczorny m spacerze, i spojrzała na Leilę bły szczący m wzrokiem pełny m miłości. Leila pogłaskała ją łagodnie. Obecność psa matki w domu nie by ła idealny m rozwiązaniem, ponieważ lokum nie zostało przy stosowane dla psów, ale wy prowadzanie Pixie przy najmniej dawało Leili jakieś zajęcie na wieczór, poza śledzeniem Ty nana na Facebooku. Odkry ła też, że wartościowe jest posiadanie stworzenia, które można kochać. Sięgnęła po telefon, narzekając na przy chodzące późno maile z pracy , i zobaczy ła, że ten by ł od Katy . Z pewnością jakieś wieści na temat ślubu. O rety ! Wcale nie o ślubie. Spojrzała na telefon i zobaczy ła, że bateria się wy ładowała. Nie zawracała sobie nawet głowy podłączaniem komórki do prądu i zadzwoniła do Katy z telefonu domowego. Przy jaciółka odebrała po pierwszy m dzwonku. – Przepraszam, Katy , przepraszam, padła mi bateria w iPhonie i nie odebrałam twojego SMSa. O rany ! To świetna wiadomość. Jesteś z mężczy zną, którego kochasz, więc co jest złego w zajściu w ciążę? – zapy tała Leila, od razu przechodząc do rzeczy . – Nic – biadoliła Katy . – Nic poza ty m, że zbliża się ślub i mogę stracić szansę na pokazanie się w obcisłej sukience. – Z wiązany m gorsetem – przy pomniała jej Leila. – Wy stąpię w ciążówce – ubolewała Katy . – Nie jestem przecież Ślubną Barbie. – A właśnie że jesteś! – droczy ła się z nią Leila. – Planujesz ten ślub od czwartej klasy . – Powinnam by ła zrobić to wtedy – przy znała Katy . – Przy najmniej wtedy miałam talię. Och, Leila, przeglądałam właśnie mój kalendarz i odkry łam, że mogę by ć w ciąży . Chciałam z kimś o ty m porozmawiać, ale, no cóż, Michael wie, jak bardzo się cieszę z powodu ślubu i jaki będzie cudowny . Brzmiałoby to idioty cznie, gdy by m mu oznajmiła, że wolałaby m nie by ć w ciąży w dniu ślubu i że planowałam przy najmniej rok bez dzieci, żeby śmy mogli podróżować… – Jest sposób na rozwianie twoich domy słów – oznajmiła Leila. – Zrób sobie test. Jeśli jesteś w ciąży , odpowiedź jest prosta – przesuniesz ślub o kilka miesięcy i nadal będziesz mogła założy ć sukienkę Barbie. Co do podróżowania z plecakiem… Cóż, to już inna para kaloszy .

– Ale data ślubu jest już ustalona! – zamartwiała się Katy . – Kochana, jesteś organizatorką w pełny m tego słowa znaczeniu – zaśmiała się Leila. – Nic nie jest ustalone na stałe, dopóki nie wy łoży sz pieniędzy na stół. Ustaliłaś datę w kościele, ale nie wy słałaś jeszcze ani jednego zaproszenia, nie przy mierzy łaś choćby jednej sukienki i udało ci się powstrzy mać ojca przed pomalowaniem altany na obrzy dliwy błękitny kolor. Weź ślub w marcu zamiast w czerwcu. – Ale ja uwielbiam czerwiec – zmartwiła się Katy . Miała tak płaczliwy głos, co zupełnie nie by ło w jej sty lu, że Leila uznała, iż rzeczy wiście musi by ć w ciąży , a jej nastrój to wina hormonów. Żaden test nie jest konieczny . – W marcu też będzie przepięknie – powiedziała łagodnie. – To idealna pora na przy brudzony róż, który tak lubi twoja mama. – Będę wtedy … – Katy zamilkła i zaczęła przeliczać. – W czwarty m miesiącu ciąży . – Możemy pójść w stronę sty lu z epoki Jane Austen i założy ć sukienki z podwy ższoną talią, by ukry ć nasze brzuchy , twój ciążowy , a mój wy datny z powodu pocieszania się jedzeniem. Ty możesz zostać Elizabeth Bennett, a Michael będzie Darcy m, paradujący m dumnie i szczęśliwy m z powodu dobrze spełnionego męskiego obowiązku. Wreszcie Katy się roześmiała. – Jeszcze nie nasiusiałam na test. Nie mam testu, na który mogłaby m nasiusiać. – Zadzwoń do Michaela – zachęciła ją Leila. – Pomy śl o ty m jak o wcześniejszy m prezencie ślubny m. – Będzie taki szczęśliwy – zadumała się Katy . – Szczerze mówiąc, ja też się cieszę. Potrzebowałam po prostu porozmawiać o ty m z kimś, kto nie będzie mnie oceniał. Nie spodziewałam się tego. Jeszcze nie teraz. – Ży cie zaskakuje nas wtedy , gdy planujemy coś innego – zacy towała Leila. – Mogliby śmy to wy drukować na mszalikach rozdawany ch podczas ślubu w kościele – zaproponowała Katy , z każdą minutą coraz bardziej radosna. – Dobry plan. Zadzwoń do Michaela. Musi wiedzieć, że niedługo zostanie tatą, by mógł poćwiczy ć technikę mdlenia na porodówce. Katy się zaśmiała. – Lepiej, żeby by ł przy mnie, gdy będę rodzić. Jeśli będę krzy czeć, ma trzy mać mnie za rękę, żeby m mogła ją ściskać, aż zsinieje. Leila zamarła na chwilę, przy pomniawszy sobie narodziny Jacka. Towarzy szy ła siostrze przy porodzie, który trwał dziewięć godzin. Na koniec Leila trzęsła się tak bardzo, że ledwie by ła w stanie utrzy mać Jacka ważącego trzy kilogramy i trzy sta gramów. Obecność przy jego narodzinach by ła przy wilejem. Przez pierwsze miesiące jego ży cia Leila

opuściła wiele godzin pracy , by pomóc siostrze w opiece nad maleńkim dzieckiem. W ty m mniej więcej czasie jej ży cie zawodowe stało się bardziej wy magające. By rozwijać karierę, pracowała w weekendy , więc nie mogła już tak często jeździć do domu. A potem… Potem pojawił się Ty nan. Pochłonął ją do tego stopnia, że nie potrafiła my śleć o niczy m inny m. Od tego czasu o wiele rzadziej widy wała siostrę i Jacka. Nic dziwnego, że Susie ży wiła do niej urazę. Coraz częściej pojawiające się poczucie winy w związku z Susie odeszło i zastąpiła je ogromna miłość i żal, że nie by ła przy siostrze, gdy tego potrzebowała. Jako siostra powinna. Leila wy ciągnęła rękę, by pogłaskać Pixie, która zawsze by ła gotowa na pieszczoty i naty chmiast odwracała się na plecy , odsłaniając do drapania swój cętkowany brzuch. – Oczy wiście, że Michael będzie cię trzy mał za rękę – zapewniła Katy . Starała się, by ton jej głosu brzmiał radośnie ze względu na przy jaciółkę. – Uwielbia cię. Powiedz mu, że jeśli chce to udowodnić, niech trzy ma cię za rękę, gdy oznajmisz tę nowinę swojemu tacie. Katy nabrała gwałtownie powietrza. – Właśnie sobie przy pomniałam, co Susie mówiła mi o swoim porodzie. Podobno bóle porodowe można porównać do bólu doświadczanego podczas łamania jednocześnie dziewięciu kości. A może jedenastu? Leila powstrzy mała odgłos przerażenia. – Nie, wy my śliłaś to sobie. – Nie, piszą o ty m w Internecie. Zaczy nam się zastanawiać, jakim cudem ludzkość przetrwała – wy znała Katy . – Środki znieczulające – wy jaśniła Leila. Birdie by ła sama w dworku Viney ard Manor i oglądała telewizję razem z Thumperem, skulony m obok niej na kanapie. Pokazy wano powtórkę filmu kostiumowego, pełnego dramaty cznej atmosfery , tajemnic, stanowczy ch, romanty czny ch mężczy zn i wspaniały ch, podkreślający ch biust sukienek. Birdie lubiła filmy kostiumowe, ponieważ oglądając je, pocieszała się, iż ży cie w ówczesny ch czasach by ło równie skomplikowane co teraz. Poprzednie pokolenia musiały radzić sobie z ukry ty mi lękami, niepokojem wy wołany m wojnami, które odbierały im dorosłe dzieci, zagrożeniem chorobami, bezsilnością kobiet w czasach, gdy ży cie dalekie by ło od równouprawnienia. Obserwując te trudności, czuła, że jej własne zmartwienia nie są czy mś nienormalny m. Fakt, że Howard nie rozumiał jej obaw, nie oznaczał, że zwariowała. Inni też się martwili, tak by ło od zawsze. Zadzwonił telefon domowy i oboje z Thumperem podskoczy li, sły sząc nieoczekiwany dźwięk. To pewnie Howard, który chce jej opowiedzieć, jak pomy ślnie przebiegło spotkanie w Londy nie i na co ma ochotę na obiad. Zawsze jej opowiadał, co robił, i by ło to miłe. Sam

wiedział, co się dzieje u Birdie, ponieważ zawsze robiła to samo: siedziała w domu z Thumperem. Jednak to nie Howard dzwonił, ty lko Katy . – Mamo – zaczęła Katy . – Mam dobre wieści… – Jesteś w ciąży – wy szeptała Birdie. Nie miała pojęcia, skąd się wziął ten pomy sł, ale słowa po prostu wy szły z jej ust. – Tak! Skąd wiedziałaś? – Z tonu twojego głosu – odparła Birdie. Oczy miała już pełne łez, a serce biło jej jak szalone. – Brzmi inaczej, łagodniej. Moje dziecko będzie miało własne dziecko. Och, Katy , tak się cieszę. Na kiedy masz termin? – Jestem dopiero w siódmy m ty godniu – poinformowała Katy . – Boimy się powiedzieć ludziom tak wcześnie, ale będziemy musieli to zrobić, ze względu na ślub. Cieszy sz się? – Czy się cieszę? – westchnęła do słuchawki Birdie. – To słowo nawet w połowie nie oddaje tego, jak bardzo czuję się w tej chwili szczęśliwa. Chciała dowiedzieć się szczegółów i Katy opowiedziała jej wszy stko, włącznie z pomy słem przy spieszenia ślubu. Wiecznie zamartwiająca się Birdie pozostała całkowicie niewzruszona. – Nieważne, kiedy odbędzie się ślub – odparła beztrosko. – Nasz dworek będzie stał na swoim miejscu. To jedy nie kwestia zmiany kilku szczegółów. – Suknia to nieco więcej niż szczegół – zauważy ła Katy . – My ślałam o sty lu Jane Austen, wiesz, jakimś zwiewny m modelu z podwy ższoną talią. – W porządku, możemy zacząć poszukiwania w przy szły weekend – zgodziła się Birdie. Potem oznajmiła stanowczo, że musi porozmawiać z Michaelem. – Michael chciał, żeby m ty lko ja powiedziała ci o dziecku – poinformowała Katy . – Taka rozmowa matki i córki. – Bzdura – zaśmiała się Birdie. – Kocham Michaela jak sy na. Wy brałaś odpowiedniego mężczy znę, Katy . Taki jak on trafia się jeden na milion. Jak ty lko skończy my rozmawiać, chcę, żeby ś zadzwoniła do ojca. Jest w Londy nie na kolacji biznesowej, ale nie będzie miał nic przeciwko, jeśli go stamtąd wy ciągniesz. Kochanie, dla ciebie gotów jest zawalić największe spotkanie. Będzie taki podekscy towany . – Birdie nie by ła pewna ostatniej części swojej wy powiedzi. Howard może nie by ć zachwy cony , że ktoś burzy jego plany , ale po chwili oprzy tomnieje. Wszy stkiemu, co związane z córką, poświęcał całą swoją uwagę. Birdie nie zastanowiła się nawet nad ty m, że jej nie poświęca aż ty le uwagi. Nigdy tego nie oczekiwała. – Londy n? – Katy zamilkła po drugiej stronie. Jej ojciec by ł w Kildare. Poprzedniego dnia poinformował ją, że wziął wolne, by pograć z kolegami w golfa. By ła pewna, że ani słowem nie

wspomniał o spotkaniu biznesowy m w Londy nie. – Co się dzieje? – zapy tał bezgłośnie Michael, widząc zdezorientowanie na jej twarzy . Katy potrząsnęła głową i stosując mantrę „udawaj, aż ci się uda”, uśmiechnęła się szeroko do słuchawki. – Zaraz do niego zadzwonię, mamo. – Kocham was oboje – pożegnała się Birdie. – Kocham cię, mamo – odwzajemniła się Katy i odłoży ła słuchawkę. Z jękiem podniosła się z kąta kanapy , gdzie ostatnio spędzała cały wolny czas. Teraz przy najmniej wiedziała, dlaczego ciągle by ła zmęczona. Czuła się do cna wy czerpana i po cały m dniu w biurze by ła w stanie jedy nie leżeć na miękkich poduszkach. Poszła do kuchni, a Michael wstał i podąży ł za nią. – O co chodzi? – zapy tał. – To może ci się wy dać szalone. – Katy sięgnęła do szafki z herbatami ziołowy mi. Miała ochotę na rumiankową z aromatem jabłek i przy praw. A do tego banan. Marzy ła o bananie, o kanapce z białego chleba z bananem posy pany m cukrem. Ty też masz na to ochotę, dzieciaczku, prawda? zapy tała telepaty cznie małą istotkę w brzuchu. – Co może się wy dać szalone? – Tata skłamał mamie, gdzie jest – odparła Katy i włączy ła czajnik elektry czny . – Nie rozumiem tego. Zerknęła na przy szłego męża i ze zdumieniem zauważy ła, że wy raz jego twarzy wcale nie zdradzał zdezorientowania. Zamiast tego spojrzał zdecy dowanie w jej oczy . By ła jednak pewna, że coś przed nią ukry wa. – Co? Michael wzruszy ł ramionami. – To musiało by ć nieporozumienie – stwierdził beztrosko. – Połóż się, a ja przy gotuję ci herbatę. – Nie rób tego – spojrzała na niego ze złością. – Wiesz o czy mś, prawda? – Katy , kocham ciebie i twojego ojca. Nie chcę się kłócić na jego temat, proszę – błagał. – Ale ty coś wiesz – upierała się Katy . – Nic nie wiem i to jest najszczersza prawda – zapewnił ją Michael i westchnął ciężko. – Gdy by ś jednak zapy tała mnie, czy twój ojciec zawsze mówi twojej mamie prawdę o ty m, gdzie jest, odpowiedziałby m, że nie. – Skąd o ty m wiesz? – dopy ty wała Katy . – Widzę to – odparł ziry towany Michael. – Katy , nie zaczy najmy tego tematu. – Już go zaczęliśmy !

– Posłuchaj, ta rozmowa nie może skończy ć się dobrze. Kocham cię i nie chcę, by ś od początku naszego małżeństwa my ślała, że nie lubię twojego ojca. – Takie odnoszę wrażenie! – Widzisz? Rozmowa nie kończy się dobrze – jęknął. – A dopiero zaczęliśmy . Zapomnijmy o ty m. Twój ojciec jest cudowny i dobrze się dogadujemy . To nieporozumienie. – Ale… – Żadny ch „ale”, kochanie. Michael wziął Katy w ramiona. – Ciężarne kobiety nie powinny się stresować – wy szeptał w jej włosy . – Wiem, że tata potrafi by ć skomplikowany – przy znała Katy . – Ale to dobry człowiek. – Oczy wiście. Jak inaczej mógłby stworzy ć ciebie? – szepnął Michael. Katy zaśmiała się lekko. Nie ma sensu konty nuować tego tematu. Zawsze wiedziała, że między tatą i Michaelem istnieje lekkie napięcie, ale przecież podobnie by ło z Howardem i inny mi osobami. By ł najlepszy m tatą na świecie, ale nie wszy scy rozumieli jego zachowanie. Kiedy się pobiorą i Michael zostanie członkiem rodziny , ich relacje się poprawią. Mamie pewnie coś się pomy liło. Miała skłonność do zamy kania się w swoim własny m, mały m świecie, jak często mawiał tata. Wszy stko będzie dobrze. Zby t wiele dopatruje się w ty m nieporozumieniu. Tata powiedział jej, że będzie grał w golfa w Kildare, a mama my ślała, że powiedział Londy n. I ty le. Michael przy tulił się do narzeczonej i pomy ślał o wszy stkich wątpliwościach na temat wy praw golfowy ch i biznesowy ch jej ojca. Od jakiegoś czasu podejrzewał, że podczas owy ch wy padów Howard ma towarzy szkę. Nie posiadał na to choćby cienia dowodu, nigdy nie widział go z inną kobietą, ale miał przeczucie doty czące przy szłego teścia. Podpowiadało mu ono, że Howard Desmond nie jest najwierniejszy m z mężczy zn. Nie by ła to jednak jego sprawa. Najlepiej trzy mać się od tego tematu z daleka. Jeśli zamiary Howarda kiedy kolwiek wy jdą na jaw, nie skończy się to dobrze. – Michaelu, kochanie! – Grace umieściła przenośną słuchawkę telefonu między głową i ramieniem, a drugą ręką nadal mieszała zupę. – Jak się macie z Katy ? Jak przy gotowania do ślubu? – Cóż… Wahanie Michaela zaskoczy ło Grace. Od razu wiedziała, że coś jest nie tak. Zakręciła gaz, wy ciągnęła krzesło kuchenne i usiadła. – O co chodzi? Co się stało?

– Nic – odparł Michael i ty m razem usły szała go jasno i wy raźnie. Cała negaty wność wy nikała wy łącznie z jej interpretacji. – W zasadzie mam dobre wieści. Grace wstrzy mała oddech. – Katy jest w ciąży . Będziesz babcią. – Och, Michaelu – ucieszy ła się Grace. Nie wiedziała, skąd ani dlaczego pojawiły się na jej policzkach łzy . – To najcudowniejsza wiadomość na świecie, kochanie. Tak się cieszę, ze względu na was oboje. I na siebie! – dodała radośnie. – Nie mogłam się doczekać, kiedy zostanę babcią. – Nigdy o ty m nie mówiłaś – zauważy ł Michael z cieniem iry tacji w głosie. – Pomy śleliby ście, że zwariowałam, gdy by m zaczęła domagać się wnuków – zaśmiała się. – Musicie dokony wać własny ch wy borów. – Tak, przepraszam – zgodził się. – Zostaniesz babcią… – Michael liczy ł pod nosem. – Pod koniec sierpnia. – Michaelu, to cudownie – wy szeptała Grace. – Fantasty czna wiadomość. Koniec sierpnia. W takim razie w dniu ślubu Katy będzie w siódmy m miesiącu ciąży . – O to właśnie chodzi – konty nuował Michael. – Przesuniemy ślub na marzec. Katy sobie wy marzy ła, że pójdzie do ołtarza w obcisłej sukience, a najwy raźniej nie szy ją ich w rozmiarach dla ciężarny ch. Grace znowu zaśmiała się głośno. Czuła się wspaniale, śmiejąc się z czy stej radości. – Katy będzie wy glądała przepięknie, nawet jeśli pójdzie do ołtarza w worku na śmieci! – przy znała. – Rozumiem jednak waszą decy zję. – Planujemy ślub mniej więcej za sześć ty godni – wy jaśnił Michael. – Prawdopodobnie odbędzie się w środku ty godnia, ponieważ z pewnością nie uda nam się dostać wolnego terminu w kościele w piątek. Ewentualnie weźmiemy ślub cy wilny . Tak czy inaczej za mniej więcej sześć ty godni. Wiem, że termin nie jest dla ciebie idealny , biorąc pod uwagę semestr szkolny , ale z tak krótkim wy przedzeniem nie uda nam się zarezerwować ceremonii w weekend. – Rozumiem – odparła Grace. – Naty chmiast zaczy nam poszukiwania sukni matki pana młodego. Powiedz mi, czy mam założy ć giganty czny kapelusz w kształcie latającego spodka, czy Birdie to zrobi? – zażartowała. – Rety , żadna z was, proszę – błagał Michael. – Bez żartów. Wtedy Grace przy szło do głowy py tanie. – Jak Howard zareagował na tę nagłą zmianę ustaleń? Sły szałam, że ma zamiar całkiem odnowić ogród na tę okazję, chociaż Birdie przez wiele lat niestrudzenie nad nim pracuje i w cały m Bridgeport nie ma piękniejszego zakątka. Nie zrealizuje wszy stkich swoich planów w ciągu sześciu ty godni. – Nie mówił Katy , że ma taki zamiar – zauważy ł Michael w nutą gniewu w głosie. – Wy raźnie

zaznaczy ła, że ogród jej mamy ma pozostać nietknięty . – Znasz Howarda. – Pewnie. Jeszcze mu nie powiedzieliśmy . – Rozumiem. Grace starała się utrzy mać neutralny ton głosu. Miała na końcu języ ka „spodziewajcie się fajerwerków”, ale wiedziała, że Michael zna już swojego przy szłego teścia. Dodatkowo pamiętała, że wtrącanie się, bez względu na to, z jak dobrą intencją, by ło śmiertelny m ciosem dla rodzin połączony ch małżeństwem. Gdy by Michael wy gadał się Katy , że Grace powiedziała coś niepochlebnego o jej ojcu, mogłoby to zmienić jej nastawienie do przy szłej teściowej. Udało jej się trzy mać języ k za zębami przez cały okres ich znajomości i nie zamierzała teraz przestać. Więzy krwi są silniejsze niż przy sięga małżeńska. – Czy Katy jest z tobą? Mogę z nią porozmawiać? – Położy ła się. Czuje się naprawdę zmęczona i co chwila musi kłaść się na kanapie – wy jaśnił Michael. – To się nazy wa pielęgnowanie w brzuchu małego człowieczka – poinformowała go matka. – I może by ć wy czerpujące. Niech Katy do mnie zadzwoni, kiedy będzie miała siłę. Chcę jej powiedzieć, jak bardzo się cieszę. Howard jechał samochodem do domu. Czuł się zmęczony . Czasami trudno by ło spełniać zachcianki wszy stkich, pomy ślał ze znużeniem. Ludzie oczekiwali, że Howard Desmond będzie odporny na zmęczenie, ale on by ł ty lko człowiekiem. Po prostu tego nie pokazy wał. Nie pozwól nikomu zobaczy ć twojego lęku ani jakiejkolwiek oznaki słabości, tak brzmiało jego motto. Kierowca przełączy ł radio na stację nadającą muzy kę klasy czną. Howard lubił ten rodzaj muzy ki. Dzięki Birdie stał się jej fanem, gdy ż by ła kopalnią wiedzy na temat sy mfonii, uwertur i kompozy torów, którzy je napisali. To ona opowiedziała mu o sły nny m Sy ndromie Dziewiątej Sy mfonii i wy mieniła wszy stkich znany ch kompozy torów, którzy zmarli po napisaniu dziewiątej sy mfonii. To również ona podpowiedziała mu, by wy obraził sobie małego chłopca przebiegającego między nogami słoni w Przybyciu królowej Saby Haendla. W pogoni za sukcesem Howard nigdy nie miał czasu na tego ty pu wiedzę. Cieszy ł się jednak, że ją zdoby ł. Jego telefon zadzwonił i Howard ospale spojrzał na wy świetlacz. Zastanawiał się, czy ma energię, by go odebrać. Jak ty lko zobaczy ł, że dzwoni Katy , w magiczny sposób wróciły mu siły . Odebrał ze słowami: – Witaj, kochanie. Kierowca wpatrzony w drogę z twarzą pozbawioną wy razu woził pana Desmonda wy starczająco długo, by wiedzieć, że dzwonić mogła jedy nie jego córka. W głosie pracodawcy

brzmiała łagodność i czułość, która zarezerwowana by ła wy łącznie dla niej. – Tato – zaczęła Katy . – Mam wieści. – Coś z pracą, skarbie? – zapy tał Howard. Wy prostował się na siedzeniu i sięgnął po długopis i niewielki notes, który wszędzie ze sobą nosił. Gadżety i technologia by ły w porządku, ale nic nie przebiło uczucia, które miał, gdy pisał długopisem na papierze. Pomy sły wówczas szy bciej przy chodziły mu do głowy . – Nie, tato, nie chodzi o pracę – odparła Katy , a on usły szał narastające w jej głosie podekscy towanie. – To ważna wiadomość. Wiem, że uważasz, iż jesteś zby t młody , by zostać dziadkiem, ale tak czy inaczej nim będziesz. Nie zdołała powiedzieć nic więcej. – Kochanie! Dziecko! Och… Stojący obok Katy Michael próbował usły szeć słowa Howarda, ale nie by ło dalszej rozmowy , ty lko stłumione dźwięki. – Tato, wszy stko w porządku? – zapy tała Katy . – Tak – potwierdził Howard. Katy spojrzała na narzeczonego ze zdziwieniem. – Płacze – wy szeptała. – To cudowne – powiedział łamiący m się głosem Howard. Kierowca nadal wpatry wał się w drogę, ale nie mógł się doczekać, kiedy opowie o ty m zdarzeniu kolegom. Howard Desmond, utrapienie wszy stkich pracowników i najtwardszy z ludzi, zalał się łzami na wieść o wnuku. Może stary Howard nie by ł jednak takim draniem. Julia wiedziała, że na zawsze zapamięta moment, kiedy Stephen jej oznajmił, iż zostanie dziadkiem. Oboje przy jechali z pracy w ty m samy m czasie. Otworzy ła drzwi mieszkania i jak zwy kle poczuła, że to ich cudowne schronienie przed zgiełkiem zawodowego ży cia. Nie musieli się już martwić o ślady zostawiane przez dziecięce stopy , więc Julia wy łoży ła wszy stkie podłogi miękkim, kremowy m dy wanem. By ł wy soce nieprakty czny , ale kiedy zdjęła balerinki i pozwoliła stopom zanurzy ć się w delikatną tkaninę, czuła się cudownie. – Postawię to w kuchni – oznajmił Stephen i przemknął obok niej z rękami pełny mi toreb z zakupami. Zdziwiła się, gdy ż by ła pewna, że w lodówce czeka pieczony kurczak, do którego planowała zrobić szy bką sałatkę. Jasny , drewniany stół stał po jednej stronie wielkiego okna wy chodzącego na przy stań Dún Laoghaire. Mogli więc sączy ć wino, rozmawiać o wy darzeniach dnia i podziwiać niezwy kły widok.

– Co kupiłeś? – zapy tała. Wy szła do sy pialni, położy ła żakiet i torebkę na łóżku, przeczesała szczotką krótkie blond włosy , a potem nastroszy ła je palcami przed lustrem. Istniała cienka granica pomiędzy arty sty czny m nieładem a fry zurą potarganą przez wiatr. Na toaletce w sty lu Gustawa III leżała szminka. Julia musnęła nią usta i odwróciła się, by obejrzeć efekt. Pomy ślała, że nadal dobrze wy gląda, chociaż osiągnięcie takiego rezultatu zajmowało jej teraz więcej czasu. Pomagał jej w ty m zarówno staranny makijaż, jak i odpowiednia fry zura. – Szampana! – krzy knął Stephen z kuchni. – I wspaniałą kolację. Włoży ć kurczaka do zamrażarki, zanotowała w głowie Julia. – Masz nowego klienta? – Wy chodziła z sy pialni i spotkała się ze Stephenem, który do niej wchodził z dwoma kieliszkami szampana w dłoniach. Na twarzy miał uśmiech od ucha do ucha. Zanim zdąży ła się zastanowić, co go tak uszczęśliwiło, podał jej kieliszek i oznajmił: – Katy jest w ciąży ! Będę dziadkiem! Usta Julii ułoży ły się w idealną literę „o”. – Wiem, sam ledwie mogę w to uwierzy ć – konty nuował Stephen. – Nie planowali tego. – Z promienną twarzą stuknął swy m kieliszkiem o jej. – Tak czy inaczej to cudowna wiadomość. Michael jest w szoku, ale powiedziałem mu, że dzięki temu się ustatkują i spodoba mu się nowa rola. Czy ż to nie wspaniałe? – Rety – powiedziała Julia, co brzmiało głupio, ale ty lko to przy szło jej do głowy . – To niewiary godne. – Prawda?! – potwierdził wniebowzięty . Odstawił kieliszek, objął ją i przy tulił. – To rzeczy wiście niewiary godne. Nigdy nie my ślałem o ty m, jak to jest by ć dziadkiem. Wiem, że jeszcze nim nie jestem, to dopiero pierwsze ty godnie ciąży i w ogóle, ale wy obraź sobie – ja dziadkiem. Och, Julio, mam nadzieję, że będziemy mogli opiekować się dzieckiem. Chciałaby ś, prawda? Jakimś cudem Julii udało się przy taknąć. – Oczy wiście – odparła. – Oczy wiście, że by m chciała. – Będziesz przy szy waną babcią! – zawołał i uśmiechnął się do niej szeroko, a potem wy pił resztę szampana. – Mogliby śmy kupić fotelik dziecięcy do mojego samochodu i trzy mać w domu nosidełko na wszelki wy padek. Chcę się zaangażować. Lata temu Grace powtarzała, że nie zajmuję się wy starczająco dziećmi, i doprowadzała mnie ty m do szału. Ty m razem jednak będzie inaczej. Wy pij, to dobry szampan. Pomy ślałem, że musimy trochę zaszaleć. Julia wy piła duży ły k, ale w jej ustach szampan miał smak gorzkich cy try n. Nie rozważali ze Stephenem posiadania dzieci. Nigdy . Wcześniej zakończy ła koszmarny związek, w który m

zdecy dowała, że sprowadzanie na świat potomstwa nie by ło dobry m pomy słem. Rzadko o ty m mówiła, ponieważ ludzie uznawali jej postawę za dziwną. Kobieta, która nie chce mieć dzieci? Musiało by ć w niej coś nienaturalnego. Mimo tego Julia świetnie sobie radziła z dziećmi. Wspaniale zajmowała się Michaelem i Fioną, gdy by li młodsi. Nigdy nie próbowała by ć ich matką. To by ła rola Grace. Jeśli chodzi o posiadanie własny ch dzieci, ustalili to ze Stephenem na początku związku. Chcieli by ć wobec siebie szczerzy i nie pozostawiać żadny ch niedomówień. – Nie mógłby m znów mieć dzieci – powiedział jej otwarcie Stephen. – Chciałem powiedzieć ci o ty m teraz, aby ś mogła odejść, ponieważ wiem, że posiadanie dzieci jest dla kobiet ważne. Jesteś ode mnie osiem lat młodsza, dlatego nie będę cię zatrzy my wał. Informuję cię jedy nie, że nie chcę już powtarzać tego scenariusza. – Ja nie mam na to czasu – odparła Julia, ponieważ również nie planowała ży cia pod ty m kątem. Wtedy . Ty le że… Zawsze denerwowało ją założenie, że coś musi by ć nie w porządku z kobietą, która nie chce mieć dzieci. Teraz jednak poczuła, że by ć może rzeczy wiście coś jest z nią nie tak, a niespodziewana ciąża Katy ujawniła owe braki. Najgorsza by ła czy sta radość Stephena z powodu tej nowiny . Zdała sobie nagle sprawę, że nigdy nie widziała go tak szczęśliwego, nawet wtedy , kiedy się poznali i zatracili w cudowny m okresie zalotów, kiedy cały świat przestał istnieć, ani wtedy , gdy wy jeżdżali na cudowne zagraniczne wakacje i budzili się w luksusowy ch łóżkach pierwszego dnia podróży , wy legiwali w eleganckiej pościeli i nie musieli robić nic poza cieszeniem się sobą nawzajem. Ostatnio różnie się między nimi układało. Nie by ła pewna dlaczego, ale potrafiła wskazać dokładny moment, kiedy owe kłopoty się zaczęły – zaręczy ny Michaela. Oczekiwała, że więź łącząca Stephena z jego rodziną z każdy m rokiem będzie stawała się coraz cieńsza, a w końcu prawie niewidoczna. Okazała się jednak silniejsza niż kiedy kolwiek i pociągnęła go z powrotem do owczarni, jak ty lko usły szał nowinę. Tak bardzo się ucieszy ł. I nagle oddalił. Wiedziała, że Stephen nie chce, by szła z nim na uroczy stą kolację zaręczy nową. Zabolało ją to, ale nic nie powiedziała. Przez lata nauczy ła się, że czasem stawiał ją na drugim miejscu. Mogła to jedy nie zaakceptować. Naprawdę robiła, co mogła. Ale teraz to… Radość Stephena z powodu dziecka zdawała się zwiastować nową fazę. Co się stanie, gdy będzie miał swoją cudowną wnuczkę lub wnuczka? Może będzie oczekiwał jej zaangażowania, a może nie. Może będzie podobnie jak z wy stawną kolacją w Bridgeport. Stephen uzna, że jego dziewczy na nie ma ochoty angażować się w opiekę nad wnuczkiem lub wnuczką, ponieważ nie posiada własny ch dzieci, i ponownie uplasuje ją na drugim, a nawet trzecim miejscu.

Julia sączy ła szampana i czuła, że za chwilę pęknie jej serce.

Rozdział 12 Nigdy jeszcze strumień wiernej miłości nie płynął spokojnie.11 William Szekspir

Jechali samochodem do cukierni The Golden Vanilla, a Katy się martwiła. – Nie wiem, czy da się przy gotować tort ślubny tak szy bko – powiedziała zaniepokojona. – To jak szy cie w pośpiechu sukni ślubnej. Trzeba wy dać dodatkowo fortunę. Wiem, że tata może dopłacić, ale co zrobimy , jeśli właścicielka się nie zgodzi? Planowaliśmy szczególny tort, a cukiernia może nie by ć w stanie upiec go w tak krótkim czasie… Michael siedział spokojnie na fotelu kierowcy , wy ciągnął rękę i położy ł ją pocieszająco na dłoni Katy . Bez wątpienia dziwnie się zachowy wała pod wpły wem ciążowy ch hormonów. Nigdy nie by ła nerwowa, a ostatnio jej nastrój zmieniał się gwałtownie, przechodząc od całkowitego wy czerpania do dzikiej ekscy tacji z mnóstwem energii i szczy ptą niepokoju na dokładkę. – Nie powinniśmy by li powiedzieć ludziom o ciąży tak wcześnie – martwiła się. – Chy ba kompletnie zwariowałam. Większość osób informuje o ciąży dopiero po trzech miesiącach, a ja od razu wszy stkim się wy gadałam. Michael starał się podkreślić, że nie mieli wy boru i musieli powiedzieć kilku osobom, co się dzieje, ponieważ ciąża będzie miała ogromny wpły w na ślub. – A jeśli nie wszy scy , który ch chcemy zobaczy ć na ślubie, będą mogli przy jść? – odparła Katy ze łzami w oczach. – Wszy stkie najważniejsze osoby będą na ślubie – uspokajał ją Michael. Udało mu się zaparkować przed cukiernią i weszli do środka. Katy mijała ten lokal wiele razy , kiedy chodziła po mieście, ale wy brali go głównie dlatego, iż spróbowali na weselu przy jaciół wy konanego właśnie tutaj tortu z blokiem czekoladowy m, który by ł wprost wy śmienity , przepięknie przy brany i niezwy kle ory ginalny . Od zewnątrz cukiernia wy glądała równie wspaniale, na dwóch wy kuszowy ch oknach wy malowano kremowo-złoty szy ld, który wy glądał jak wiszący nad wejściem pięciopiętrowy tort weselny . Wy stawa wy jęta by ła prosto z bajki, ciasta wy stawione na złoty ch i biały ch wy sokich paterach, anty czna klatka na ptaki w kolorze starego złota, a na niej wiszące małe, białe gołębie, wpatrujące się z góry w ciasto pokry te zawijasami i udekorowane szkarłatny mi kwiatami, które

spły wają po torcie jak położony od niechcenia bukiet panny młodej. W drugim oknie wy stawiono nowoczesne ciasto przy pominające torebkę damską w kształcie litery A udekorowane czerwony mi ustami, a do tego ciasta zrobione z maleńkich, idealnie ozdobiony ch babeczek, co przedstawiało inną stronę możliwości twórczy ch firmy . – Przepiękne miejsce – szepnęła Katy , gdy otworzy li drzwi. – Takie romanty czne. Dzwonek oznajmił ich przy jście i Katy w zachwy cie chwy ciła ramię narzeczonego. – Cudownie! Jak cukiernia ze starej bajki. Vonnie siedziała przy biurku i wpatry wała się w najnowsze SMS-y w telefonie. Lee napisał, że bardzo ją kocha i wszy stko będzie w porządku. Najwy raźniej czuł się równie zdruzgotany jak ona. Poprzedniego dnia Jennifer trzy razy dzwoniła, by oznajmić, jak bardzo rozzłościły ją jego najnowsze plany . Odebrał pierwszy telefon i rozmawiał z nią, ale później pozwolił, by włączy ła się poczta głosowa. – Nie ma sensu rozmawiać z Jennifer, gdy jest w takim stanie – oznajmił znużony . – Wcale nie słucha, ty lko wy głasza ty rady . Maura miała szczególne zdolności mediumiczne, gdy chodziło o zdenerwowanie Vonnie. Przy słała jej wiadomość z pozdrowieniami i informacją, że będzie w Bridgeport następnego dnia i chętnie spotka się na szy bką kawę. Ja też cię kocham. Wszystko będzie dobrze – odpisała Lee. Czy rzeczy wiście tak będzie? Po prostu nie rozumiała Jennifer. Zastanawiała się z iry tacją, czy jej niechęć do zaakceptowania faktu, iż mąż ją zostawił, miała podłoże religijne. Czy by ła jedną z osób, które postrzegają rozwód i separację jako kompletne szaleństwo? Po co jednak zostawać z kimś, kiedy uczucie wy gasło? Komu to służy ? Na pewno nie biedny m dzieciom wrzeszczący ch, kłócący ch się rodziców, ani im samy m. Kawa jutro o drugiej? zapy tała Maurę. Wiedziała, co Maura jej powie, ponieważ stwierdziła to już wcześniej. – Ciotka Joego, Lizzie, jest rozwiedziona, a ma osiemdziesiąt pięć lat i regularnie chodzi na msze. To nie ma nic wspólnego z pobożnością. Vonnie miała ochotę wy słać by łą żonę Lee na miesiąc do ciotki Lizzie, by mogła wpły nąć na nią swoimi czarami. Vonnie by ła tak zmęczona sy tuacją, że gotowa by ła wy próbować na Jennifer własne magiczne sztuczki, takie jak stwierdzenie: Dorośnij i zajmij się swoim życiem. Tak, to powinno zadziałać. Na dźwięk dzwonka u drzwi wy ciszy ła telefon i wstała zza biurka.

Na spotkanie Katy i Michaela wy szła wy soka blondy nka. – Dzień dobry – powiedziała z delikatny m amery kańskim akcentem. – Mam na imię Vonnie. Państwo to zapewne Katy Desmond i Michael Rhattigan. – Szalenie podoba mi się to miejsce – nie mogła się powstrzy mać Katy . – Jest magiczne. Te torty na wy stawie… Nie mogę oderwać wzroku od czekoladowego ciasta z rubinowy m kwiatem w starej, złotej klatce dla ptaków. Kwiaty wy glądają jak ży we. – Uwielbiam kwiaty – przy znała Vonnie. Twarz jej się rozjaśniła i Katy zobaczy ła, że właścicielka cukierni jest naprawdę piękna, jak pąk, który potrzebuje słońca lub czułości, by ujawnić swą urodę. – Pieczenie uratowało mi ży cie. Tworzenie kwiatów, formowanie delikatny ch płatków to wielka radość. Tort czekoladowy w witry nie ozdabiają peonie. Kiedy tworzę kwiaty , my ślę o ich zapachach i w ten sposób dobieram odpowiednie kolory . – Wiedziałam, że dobrze zrobiliśmy , przy chodząc tutaj – ucieszy ła się Katy . – Nie chciałam trady cy jnego tortu produkowanego hurtowo. Zależało mi na szczególny m wy pieku i taki tutaj dostanę. Jest pani arty stką. Vonnie uśmiechnęła się do nich promiennie. – Proszę za mną. Pokażę państwu jeszcze więcej wy jątkowy ch ciast. Poprowadziła ich do kolejnej sali. Wokół dużego biurka, na który m stała już kawiarka i imbry k do herbaty , ustawiono wy godne krzesła. – Proszę usiąść – zachęciła Vonnie. Katy zaczęła wy jaśniać, co zrobiła już wcześniej przez telefon, że ciąża zmusiła ją do przy spieszenia planów. – Mam nadzieję, że nam pani pomoże – powiedziała. – Oczy wiście – odparła z uśmiechem Vonnie. – Ciężarne kobiety dostają to, co chcą. – Mam nadzieję, że znajdę suknię ślubną, w którą się zmieszczę – dodała cierpko Katy . – Wy gląda pani jak mały skrzat, więc w sklepie Pixie’s R Us powinni dobrać coś dla pani – zażartowała Vonnie. Katy zachichotała. – To właśnie jej powiedziałem – zgodził się Michael. – Katy się boi, że będzie wy glądała jak wielki liniowiec owinięty w biały jedwab. – Pójdzie pani do ślubu, niosąc w sobie początek waszej rodziny – powiedziała Vonnie. – A to znacznie cenniejsze. Wątpię, czy suknia w sty lu liniowca będzie pani potrzebna. Napijemy się kawy , herbaty zwy kłej lub ziołowej i podam państwu próbki naszy ch ciast, aby zaprezentować, co tutaj tworzy my . Zadzwoniła do kuchni i jedna z pracownic przy niosła paterę z miniaturowy mi tortami weselny mi.

Katy westchnęła zachwy cona wy borem. – O rety ! – zawołała, patrząc na czekoladowe, owocowe i biszkoptowe wy pieki w ciekawy ch kształtach. Niektóre pokry to piękny m biały m lukrem i delikatny mi różnego rodzaju kwiatkami. – Nieźle – powiedział z uznaniem Michael. – To niesamowite. Katy wy brała herbatę owocową, więc Vonnie nalała wrzątek do maleńkiego porcelanowego imbry ka, a dla siebie i Michaela przy gotowała kawę. Następnie trady cy jnie wy jaśniła, jakie rodzaje tortów cukiernia jest w stanie przy gotować, i pokazała im na komputerze różne projekty . – Jest pani bardzo profesjonalna – przy znała w pewny m momencie Katy . – Przy jmuje pani nasze zamówienie z tak niewielkim wy przedzeniem. Wiem, że to… – Naprawdę nie ma problemu – przerwała jej Vonnie. – Takie sy tuacje zdarzają się od czasu do czasu. Czasami nie możemy przy jąć zamówienia zwy czajnie dlatego, że jesteśmy zby t zajęci, a nasze ciasta wy magają wiele ręcznego dekorowania. Obecnie nie mamy aż tak dużego ruchu, dlatego z chęcią państwu pomożemy . Katy i Michael spojrzeli na siebie nawzajem rozpromienieni. Chwy cili się za ręce, a Vonnie uśmiechnęła się do nich. Takie szczęście by ło zaraźliwe. Nawet po powrocie z wy padu do kina w Waterford Grace i Nora nadal by ły rozbawione obejrzany m filmem. Nie znalazły żadnej projekcji z Bruce’em Willisem ani inny m rozbierający m się aktorem, więc zamiast tego wy brały się na babski film, który je rozbawił, wprawił w dobry nastrój i zapewnił wspaniałą rozry wkę. – Chy ba już nie proszą Bruce’a Willisa, żeby zdejmował koszulkę – zauważy ła tęsknie Nora, kiedy wy siadały z samochodu Grace i szły w stronę winiarni Pedra. – Chy ba nie – zgodziła się Grace. – Tak jak my , pewnie uważany jest za zby t starego na takie sceny . Ci, którzy rozbierają się teraz na ekranie, mają około dwudziestu, najwy żej trzy dziestu lat i kalory fery na brzuchu. Założę się, że nie jadają chleba. – Rety – przeraziła się Nora. – Wy obraź sobie, jak można wcale nie jeść chleba. – Podobno tak trzeba – wy znała Grace. – Przy jaciółka Katy , Leila, która pracuje w przemy śle filmowy m, mówi, że to wy magający biznes. Ostatnio zajmowała się w Pary żu jakimś wspaniały m młody m aktorem, który przed nakręceniem ważnej sceny lub sesją zdjęciową przez dwa dni nie jadł chleba. Mówią na to węglowodany . Do tego gwiazdor ćwiczy dwie godziny dziennie. – Rety – powtórzy ła Nora, a potem bły snęła oczami. – Zafundujmy sobie trochę węglowodanów, co? Lokal Pedra, usy tuowany w jednej z boczny ch uliczek Bridgeport, nie by ł już winiarnią, ale Grace i Nora nadal tak go nazy wały . Z pięknie przy ciemnionej knajpki, w której kapiące świece stały w okazały ch butelkach po winie na ty powy ch obrusach w czerwoną kratę, w ciągu ostatnich

dwudziestu lat został zmieniony w niezwy kle nowoczesny bar ze stalowo-szklany m wy strojem, który Grace i Norze nie przy padł do gustu. Poprzednie wcielenie lokalu znacznie bardziej im odpowiadało, by ło o wiele przy tulniejsze, zachęcało miękkimi siedzeniami i niskimi stolikami, gdzie rano można by ło delektować się kawą i drożdżówką, a wieczorem wy stawną kolacją. Atmosferę dopełniał palący się w rogu kominek i sącząca się w tle muzy ka, wy starczająco cicha, by móc rozmawiać i sły szeć się nawzajem. Zostały zaprowadzone do stolika w rogu i kiedy siadały , Grace dostrzegła, jak Nora wy ciąga szy ję, by usły szeć rozmowy siedzący ch wokół gości. Zawsze to robiła, by ła notory czną podsłuchiwaczką. Grace spojrzała na nią i uśmiechnęła się szeroko. Parę obok z łatwością można by ło usły szeć. Kobieta około trzy dziestki opowiadała z przejęciem: – Nie chcę, żeby twoja matka u nas nocowała – rzuciła obrażona. – To moje ostatnie słowo. To nawet nie są osiemnaste urodziny naszego dziecka. Nie musiała nocować u twojego brata, kiedy w zeszły m roku Sean miał Pierwszą Komunię. Zatrzy mała się wówczas w hotelu, więc może to zrobić również teraz. Wiesz, że będzie mnie ty lko kry ty kować, więc zapomnij o ty m. Mam dość stresu. Mężczy zna spojrzał smutno w talerz. – I ja niedługo zostanę teściową – zauważy ła Grace z gry masem na twarzy . – Cicho – rzuciła Nora. – Ty nigdy nie będziesz taką teściową. W tej kwestii Katy i Michael mają szczęście. Katy ma ciebie, a ty jesteś cudowna, natomiast Michael ma Birdie, która wy daje się tak słodką kobietą, że na pewno nie skrzy wdziłaby nawet muchy . – My ślę, że w ty m tkwi problem – wzdy chając, stwierdziła Grace. – Howard fatalnie traktuje tę biedną kobietę, ostatnio nawet bardziej niż zwy kle. Widać, że jest spięta. Podczas wspólnej kolacji niemal całkowicie ją ignorował, a mnie wy lewnie prawił komplementy na temat wy glądu. Potem zaczął podobnie zagady wać Fionę, która patrzy ła na niego, jakby pierwszy raz w ży ciu sły szała coś podobnego. Całe jego zachowanie by ło szalenie nie na miejscu. Żal mi by ło Birdie. – Grace potrząsnęła głową. – Zdaje się, że małżeństwa mogą wy glądać dziwnie na zewnątrz, podczas gdy pomiędzy małżonkami świetnie się układa. Nora zmarszczy ła nos. – Oby dwie wiemy , że jeśli coś wy gląda jak kaczka i kwacze jak kaczka, to jest to kaczka. Kobiety zamilkły . – Kwa – powiedziała w końcu Nora. – Nie naprawisz całego świata, Grace. Dość o Howardzie, chcę dowiedzieć się wszy stkiego o dziecku, Katy i o ty m, co będzie ze ślubem. Przez chwilę Nora pomy ślała, że Grace wy gląda na zaniepokojoną, co nie by ło w jej sty lu. – Jestem trochę zdenerwowana i tak pewnie będzie do momentu, gdy skończy się pierwszy try mestr ciąży Katy – przy znała.– Wiem, że muszą poinformować o niej gości, ponieważ

przy spieszają ślub i są zmuszeni podać powód zmiany terminu, ale jest wiele powodów, dla który ch warto poczekać z ty m przez pierwsze trzy miesiące. Nora położy ła swą dłoń na ręce Grace. – Wszy stko będzie dobrze – pocieszała. – Powiedz mi, czy Stephen się cieszy ? – Nawet nie wiesz, jak bardzo – przy znała Grace. – Jest przeszczęśliwy . Dzwonił do mnie przy najmniej trzy razy , by o ty m porozmawiać. Py tał, czy powinniśmy dać dzieciakom w prezencie wózek, czy ma kupić łóżeczko tury sty czne na wy padek, gdy by chcieli przenocować u niego i Julii, i jaki fotelik samochodowy naby ć do swojego auta. Chy ba mu się wy daje, że to jemu urodzi się dziecko. Podeszła kelnerka, zapy tała, czy chcą zamówić coś do picia, i przy niosła karty dań, na które obie spojrzały wy głodniały m wzrokiem. – Dla mnie kanapka z wołowiną – poprosiła Nora. – Do tego fry tki. – Uśmiechnęła się do kelnerki. – Potrzebuję węglowodanów. – Ja będę nudna i zamówię to co zwy kle – oznajmiła Grace. – Poproszę sałatkę z kozim serem i bułeczkami. Nie mogę pozwolić, by koleżanka sama zabijała się węglowodanami – poinformowała kelnerkę. Grace poczekała, aż zostaną same, i powiedziała szeptem: – Wiem, że powiesz, żeby m się nie mieszała, ale ciągle my ślę o Stephenie i Julii. Nie chodzi o to, że ktoś coś powiedział, to raczej kwestia braku informacji. Podczas kolacji Stephen niechętnie o niej wspominał. Fakt, że nigdy nie rozmawia ze mną na jej temat. Pewnie się obawia, że zraniłby w ten sposób moje uczucia. Mimo wszy stko jednak jestem dorosła. Jesteśmy rozwiedzeni i on mieszka z inną osobą… – Mów dalej – zachęciła Nora. – To twój eks, więc ciebie też to doty czy . – Cóż, dobrze. Nie zastanawiałaby m się nad ty m wcale, gdy by Michael mi nie powiedział, że Julia naskoczy ła na niego, gdy zadzwonił do niej w sprawie usadzenia gości podczas wesela. By ć może różnimy się jak niebo i ziemia, ale Julia to miła kobieta i zawsze ży czliwie odnosiła się do dzieci. To by ło całkowicie nie w jej sty lu. – Może całe to rodzinne planowanie ślubu źle na nią działa? – zasugerowała Nora. – My ślę, że masz rację – zgodziła się Grace. – Sy tuację pogarsza fakt, iż Stephen mówi ostatnio o przeszłości, kiedy by liśmy razem, a dzieci by ły małe, jak o jakimś fantasty czny m świecie – wy znała wreszcie Grace. Nora przy jrzała się przy jaciółce. Nieustannie się dziwiła, że Grace wy daje się nieświadoma tego, jak fascy nującą, pełną energii i cudowną jest kobietą. W prosty m, niebieskim swetrze i dżinsach, z ciemny mi włosami związany mi w kucy k wy glądała bardzo atrakcy jnie. Dzięki niespoży tej energii i sile osobowości zdołała zachować witalność i wy glądała o wiele młodziej,

niż sugerowała jej metry ka. Wielu mężczy zn patrzy ło na Grace Rhattigan z zainteresowaniem, nie ty lko dy rektor Derek McGurk, ale Grace rzadko zwracała na to uwagę. Sprawiała wrażenie, jakby zamknęła ten etap swojego ży cia kilka lat temu. – Może Stephen chciałby to wszy stko odzy skać – zasugerowała delikatnie Nora. – Całkiem możliwe, że nadal cię kocha i żałuje, że się rozstaliście. – To idioty czny pomy sł! – zaprotestowała ze zdziwieniem Grace. – Gdy by tak by ło… – Tu się zająknęła. – Gdy by tak by ło, nie odszedłby do Julii i nie zamieszkał z nią, prawda? Nie. – Potrząsnęła zdecy dowanie głową, machając kucy kiem. – To ty lko złudzenia odnośnie do przeszłości i okresu, gdy tworzy liśmy rodzinę. Nie może cofnąć czasu, Michael i Fiona dorośli i nie mieszkają w domu, więc nie ma do czego wracać. – Grace – zaczęła łagodnie Nora. – Mógłby wrócić do ciebie. – Och, Noro, przestań. Ży jemy oddzielnie od niemal piętnastu lat, rozwiedliśmy się. To szalony pomy sł. – I nigdy o ty m nie my ślałaś? – zapy tała Nora. – Nie bądź niemądra – zby ła ją śmiechem Grace. – To on mnie zostawił, pamiętasz? Niezła z ciebie przy jaciółka, skoro my ślisz, że wtedy by ł idiotą, a teraz jest materiałem na chłopaka. – Mówię ty lko… – zaczęła Nora. – Nie, nic nie mów. Po co mi mężczy zna, szczególnie ten, z który m rozwiodłam się dawno temu? To naprawdę by łby triumf nadziei nad doświadczeniem. Popatrzmy na desery . Nora spojrzała na przy jaciółkę. Zastanawiała się, czy pozwolić jej na zmianę tematu, ale w końcu postanowiła odpuścić. Grace musiała dojść do własny ch wniosków. Ze wszy stkich rozwiedziony ch par, które Nora znała, Grace i Stephen najlepiej się dogady wali. Nie kłócili się ani nie wrzeszczeli na siebie, a wszelki ból, jakiego Grace doświadczy ła na początku znajomości Stephena z Julią, sama skrzętnie ukry ła. Nora przeniosła wzrok na listę deserów, ale my ślami by ła daleko od rolady czekoladowej i puddingu o smaku toffi. By ła pewna, że Grace my śli o Stephenie w ten właśnie sposób. W burzowy sobotni poranek, ty dzień przed ostateczny m wprowadzeniem się, Vonnie i Lee zaparkowali przed domem przy Poppy Lane i zgodnie stwierdzili, że wy gląda znacznie lepiej niż za pierwszy m razem, kiedy go widzieli. Dwupiętrowy dom z zaadaptowany m poddaszem znajdował się na końcu niewielkiej, ślepej uliczki. Wcześniej należał do starszej kobiety , która uwielbiała kwiaty , ale przez długi czas zaniedby wała utrzy manie domu, gdy ż nie miał kto jej w ty m pomóc. Staruszka zmarła, a sprzedaż przez wy konawcę testamentu trwała tak długo, że w momencie otwarcia domu dla zwiedzający ch niegdy ś uwielbiany ogród porósł całkowicie chwastami. Dom zbudowany by ł z piaskowca, który ściemniał z wiekiem. Vonnie podejrzewała, że okna

zostały ostatnio umy te, kiedy w modzie by ły jeszcze spodnie dzwony . Glicy nia, która obrastała gęsto ganek i pięła się po frontowej ścianie, wy glądała jednak na zadbaną i mocną. To dla niej Vonnie kupiła dom. Silne pędy rośliny oplatały budy nek i zwisały nad gankiem, jakby miały zapewnić schronienie przed deszczem i wiatrem każdemu gościowi. – Uwielbiam glicy nię – wy znała Lee. Razem z Joem chcieli kupić kiedy ś dom w sty lu edwardiańskim, z kremowy mi okiennicami i kremową werandą obrośniętą glicy nią, ale nie udało im się wy supłać wy starczającej sumy pieniędzy . – To by ł ty lko dom – stwierdziła ze stoickim spokojem Vonnie, kiedy inny klient zaoferował wy ższą cenę. – Kiedy ś – Joe pocałował ją w skroń, by nie obudzić Shane’a, który spał jej na rękach. – Kiedy ś będziemy mieli dom obrośnięty glicy nią. Vonnie wiedziała, że dom przy Poppy Lane by ł właśnie ty m domem. W ten sposób jej przeszłość spotkała się z przy szłością. Dłoń Lee odnalazła jej i ścisnęła delikatnie. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się. Nie wiedziała, skąd wiedział, ale zawsze wiedział i za to go kochała. Wnętrze wy łożone by ło stary mi wy kładzinami przesiąknięty mi zapachem kotów. Vonnie pomy ślała, że trzeba będzie je zerwać. Podłogi wy magały piaskowania, pokoje odmalowania, natomiast kuchnia, która stanowiła najnowszą część całego budy nku, prawdopodobnie ty godniowego czy szczenia za pomocą mopa parowego, tak bardzo by ła zaniedbana. – Dom rzeczy wiście jest stary i brudny , ale wy maga ty lko nieco pracy i wy siłku – powiedziała do Lee. – Masz przecież w ty m doświadczenie. Czy ż hol nie jest cudowny ? Już widzę stojącą tu świąteczną choinkę. A kuchnia, spójrz, wy burzono jedną ścianę, więc można będzie urządzić przy tulny salon. Pomiędzy pomieszczeniami jest miejsce na stół, gdzie dzieciaki będą mogły odrabiać lekcje. – Tak – przy znał Lee. – Mogę to sobie wy obrazić. Vonnie widziała, że Lee patrzy na ich nowy dom z zadowoloną miną, widzi oczy ma wy obraźni pomalowane ściany i wy piaskowane podłogi, wy obraża sobie, jak trójka ich dzieci z radością odrabia wspólnie lekcje, podczas gdy on i Vonnie rozmawiają w kuchni o ty m, jak upły nął im dzień. Znów wy słała dziękczy nną modlitwę temu, kto zesłał jej tak wspaniałego mężczy znę. Daj mi trochę jego pewności co do naszego szczęścia, modliła się. Shane, Maura i Tom też polubili dom. – Rzeczy wiście, wy maga trochę pracy – przy znał wuj Tom, przy glądając się ścianom z wnikliwością doświadczonego majsterkowicza, który na potwierdzenie swej pasji miał kolekcję śrubokrętów i kołków rozporowy ch. – Hy draulika, instalacja elektry czna i konstrukcja są

w porządku, prawda? Trzeba go jedy nie trochę odpicować. Vonnie, kochanie, poczekaj, aż zabierzemy się za niego razem z Lee i zrobimy pracę za czterech mężczy zn. – Objął Vonnie ramieniem. – A co ze mną? – zapy tała Maura. – Ty zajmiesz się mopem parowy m – polecił Tom. – To wspaniały sprzęt, Lee. Nie potrzeba środków chemiczny ch, gdy ż urządzenie po prostu wy ciąga brud za pomocą wrzącej pary . – Czy czy ści również dy wany ? – zapy tał Shane, spoglądając niepewnie na różnej maści czarne, podejrzane plamy pod nogami. – To urządzenie nie zdziała cudów, chłopcze – zaśmiał się Tom. – My ślę, że ży wotność ty ch wy kładzin skończy ła się już dawno temu. Maura może da ci spróbować, jak się czy ści za pomocą mopa parowego, jeśli ładnie ją poprosisz. Jest do niego bardzo przy wiązana. – Poza ty m, Shane, ty i ja pomalujemy razem twój pokój – dodał Lee. – Na niebiesko – wy krzy knął podekscy towany chłopiec. – Na taki kolor, jaki sobie wy bierzesz. Shane uśmiechnął się do niego promiennie. Vonnie nalegała, by Lee przy prowadził córki na oglądanie domu oddzielnie. – Żeby wiedziały , że to również ich dom – powiedziała. – Gdy by zobaczy ły go pierwszy raz ze mną i Shane’em, miały by wrażenie, że my już tu by liśmy , a one zwiedzają dom w drugiej kolejności. Niech obejrzą go pierwszy raz z tobą. – Skąd wiesz takie rzeczy ? – zapy tał Lee. – To wy daje mi się po prostu rozsądne – wy jaśniła Vonnie. Shelby chciała, by pomalować jej pokój na różowo. – Na taki różowy – powiedziała ojcu w ubiegły weekend, trzy mając w dłoniach spinkę do włosów z kwiatkami w odcieniu brudnego różu. – W porządku – odpowiedział poważnie Lee. – Znajdę właśnie taki odcień różu. – A twój pokój, Ruby ? Upły nęło wiele czasu od wizy ty Ruby w pokoju, w który m miała mieszkać co drugi weekend. – Jest w porządku – odparła. – Ruby – zaczął jej ojciec i objął ją ramieniem. – Tapeta w twoim pokoju jest tak stara, że muzea zaczy nają dopominać się o jej fragmenty . Mamy zamiar ją zedrzeć i odmalować ściany . Nie stać nas na nową tapetę, ale na farbę wy starczy . Lubisz zielony , taki jak w domu, prawda? Gdy by Vonnie uczestniczy ła w tej rozmowie, dostrzegłaby , że coś bły snęło w oczach Ruby . Lee tak bardzo chciał, by wszy stko się udało, że niczego nie zauważy ł. – Tak, niech będzie zielony – zgodziła się Ruby . Ruby wtargała swą torbę gimnasty czną do damskiej przebieralni i poczuła ty powy zapach

perfum, pełny ch substancji chemiczny ch spray ów do ciała, wy mieszany ch z nutą dy mu papierosowego. Przebieralnie w technikum w Bridgeport by ły równie stare co reszta budy nku i uczniowie szli boso pod pry sznic na własne ry zy ko. Gdy ktoś się na to odważy ł, grzy bica stóp okazy wała się jego najmniejszy m zmartwieniem. – Czy któraś ma tampony ? Dostałam okres – jęknęła Lizette, hipochondry czka z piątej klasy . – W zeszły m ty godniu zgłosiłaś na WF-ie niedy spozy cję – zauważy ła Maria, najpopularniejsza dziewczy na z rocznika, obecnie spoty kająca się z Seamusem Delaney em, sportowcem-szpanerem z szóstej klasy , który dostawał dwóje z minusem z większości przedmiotów, ale nadrabiał braki sprawnością na boisku. – Nie zgłosiłam – upierała się Lizette. – Właśnie że tak – twierdziła Maria. – Tak, zgłosiłaś – zawtórowała jej świta. – Co cię to obchodzi, czy miała okres w zeszły m ty godniu – rzuciła Ruby i podała tampon Lizette, która się naburmuszy ła i pomaszerowała w kierunku toalet. Kiedy ś Ruby należała w szkole do paczki miły ch dziewczy n: nie do kujonów, nie do nimfetek ani do świty Marii. Ży ła w zaświatach zwy kły ch dziewczy n, które nie by ły ani superfajne, ani szczególnie mądre, ani nieziemsko piękne, ani wy sportowane. Przeciętniaki mogły krąży ć pomiędzy różny mi grupami, choć nigdy nie należały do żadnej z nich. Ruby udawała, że nie przeszkadza jej by cie zwy czajną. Udawała, że nie przeszkadza jej, iż nie jest piękna, chociaż Vonnie, jej jakby macocha, upierała się, że jest śliczna. To by ła jedna z jej umiejętności, potrafiła ciągle powtarzać ludziom, że są piękni, cudowni i utalentowani, jak mówiła Shane’owi. Ruby wy dawało się to zarówno zaskakujące, jak i słodkie, ponieważ nie pamiętała, by jej matka mówiła kiedy kolwiek: Ruby, jesteś cudowna, jesteś piękna. Jennifer nie by ła po prostu taką mamą. Na pewno by ła zabawna. Miała cięte poczucie humoru i nigdy nie przejmowała się opinią inny ch na swój temat. – Stare, nudne pierdziele – mówiła zwy kle, gdy źle prowadziła i ktoś na nią natrąbił. Ostatnio by ła mniej radosna, odkąd Vonnie i tata przeprowadzili się na Poppy Lane. Dom naprawdę podobał się Ruby , chociaż nie mogła głośno o ty m mówić. Gdy by się odważy ła, rozpętałaby się wojna chemiczna. Odkąd wiadomość o nowy m domu ujrzała światło dzienne, mama by ła oficjalnie w Zły m Nastroju. Przestała oglądać programy rozry wkowe w telewizji i przerzuciła się na kobiece filmy i serię Prawdziwe Życie na kablówce, w której mężczy źni okazy wali się źli, a kobiety z tego powodu cierpiały . Ruby uważała, że oglądanie na okrągło podobny ch filmów by ło kiepskim pomy słem. Wiedziała, że mama jest zupełnie inna niż Vonnie, i rozumiała, że jej wy luzowany ojciec

kochał Vonnie, ponieważ by ła spokojna. Czasami, ty lko czasami, Ruby się zastanawiała, czy mogłaby szczerze porozmawiać o ty m wszy stkim z Vonnie, o mamie i całej beznadziejnej sy tuacji. Ostatnio by ło rzeczy wiście okropnie i możliwość urządzenia pokoju według własnego uznania nie mogła tego zrekompensować. Ruby nie mogła porozmawiać z babcią Lulu, ponieważ ta nakrzy czałaby zaraz na mamę, co pogorszy łoby ty lko sprawę. Nie mogła powiedzieć tacie, ponieważ widziała, jak jego twarz dosłownie zamierała, kiedy musiał mieć w jakikolwiek sposób do czy nienia z mamą. Zostawała więc Vonnie. Ona może zrozumieć, że mama czuje się smutna i samotna, a nowe szczęście taty ty lko pogarsza jej stan i że Ruby nie wie, jak naprawić mamę. Czy w ogóle jest to możliwe? Któraś z dziewczy n w przebieralni rozdawała ciasteczka czekoladowe. Sportsmenki się częstowały , ponieważ wiedziały , że za chwilę spalą kalorie, chociaż i tak o nich nie my ślały . Dla nich ciasteczka by ły prosty m poży wieniem, dzięki któremu będą w stanie biegać, pły wać i grać w hokeja. Szare my szki pałaszowały je, szczęśliwe, że ktoś je poczęstował. Piękności odmawiały , przerażone samą propozy cją. Przetworzony cukier i czekolada? Chy ba żartujesz?! Zazwy czaj Ruby brała ciastko. Tego dnia by ła szczególnie głodna, ponieważ mama zachowy wała się rano tak okropnie, że dziewczy na my ślała ty lko o ty m, by wy jść z domu, więc nie zjadła śniadania i zapomniała przy nieść lunch do szkoły . Nagle, pod wpły wem impulsu, zdecy dowała, że podoba jej się uczucie ssania w żołądku. By ła głodna, ale zdecy dowała, że nie zje. Miała siłę, by odmówić, przeciwstawić się czemuś. To dawało jej poczucie mocy . Jak światło przebijające się promieniami przez chmury na jedny m z biblijny ch malowideł, które oglądała na śmiertelnie nudnej lekcji plasty ki panny Maguire. Promienie mądrości i wiedzy przedzierały się przez chmury , by trafić wprost do głowy Ruby . Nie będzie jadła. Poczuła się sprawcza i silna. Panowała nad sy tuacją. Możliwe, że gdy schudnie, ktoś zauważy , że dzieje się coś złego, i zapy ta, czy może jej jakoś pomóc. Ruby nie mogła dłużej ży ć w takich warunkach, a nie wiedziała, co zrobić, by je zmienić.

Rozdział 13 To nie brak miłości, ale brak przyjaźni unieszczęśliwia małżeństwo. Fry dery k Nietzsche

Birdie trzy mała w dłoniach filiżankę porannej kawy i spoglądała na szklany karmnik na kuchenny m oknie, gdzie rudzik dziobał ziarna i bezczelnie na nią zerkał. Uwielbiała rudziki, ich przy jazne nastawienie do ludzi i sposób, w jaki ten rudzik, jej rudzik, lubił przy siadać niedaleko niej w ogrodzie, przekrzy wiać małą główkę i spoglądać na nią z zainteresowaniem jasny m, paciorkowaty m okiem. Nawet Thumper przestał już go gonić i Birdie rozmawiała z oby dwojgiem podczas pracy . – Powinniśmy odnowić najlepszy , wolny pokój, by przy gotować go na odwiedziny mamy – oznajmił Howard, odkładając z impetem gazetę. Birdie odstawiła filiżankę. O Boże, Doris. Nawet rudzik odleciał. By stry ptaszek. Matka Howarda stanowiła rzeczy wiste zagrożenie dla przy rody . Ostentacy jnie nosiła futro i stary turban zrobiony z tak cudowny ch piór, że Birdie krzy wiła się za każdy m razem na jego widok, świadoma, iż kilka biedny ch ptaków musiało zginąć, by stworzy ć to nakry cie głowy . Doris ostatnio często dzwoniła. Jak można się by ło spodziewać, wpadła w furię na wieść, iż jej wnuczka zaszła w ciążę przed ślubem, i zagroziła, że zbojkotuje uroczy stość. Birdie trzy mała się z boku, kiedy Howard rozmawiał z matką, ale nawet z odległości kilku metrów sły szała podniesiony głos Doris. – Taki wsty d… za moich czasów… żadna z moich wnuczek… To by ły oczy wiście jedy nie pogróżki. Nawet wojna nuklearna nie powstrzy małaby Doris przed przy jazdem na ślub i okazją, by założy ć pelery nę z norek oraz kolczy ki z diamentami, które obiecy wała biednej Birdie od trzy dziestu lat. Howard przy pomniał jej stanowczo, że nastał już dwudziesty pierwszy wiek. – Teraz jest inaczej, mamo – oznajmił. – Bez ciebie nie by łby to żaden ślub – dodał i Doris została udobruchana. Najwy raźniej potrzeba ugłaskania mamy jeszcze bardziej stała się główny m elementem jego wielkiego planu, stąd pomy sł przemeblowania pokoju, w który m zwy kle spała. Ponieważ do ślubu zostały zaledwie cztery ty godnie i Birdie miała już wy starczająco dużo

pracy przy przy gotowaniach, poczuła nagłą falę lęku na my śl o konieczności opróżnienia pokoju, zorganizowania dekoratorów, a następnie wstawienia wszy stkich mebli z powrotem. Nienawidziła zatrudniania pracowników do usług domowy ch. Zawsze spędzała całe dnie, będąc na każde zawołanie fachowców, podając im herbatę i ciasteczka, chwaląc ich pracę, a potem wracał Howard. Przechadzał się po domu jak zarządca i wszędzie znajdował błędy . Birdie czerwieniła się na samo wspomnienie sy tuacji, gdy nie chciał zapłacić dekoratorom, którzy położy li chińską tapetę w kwiaty . Stwierdził, iż tak źle się spisali, że zniszczy li niezwy kle drogi materiał i całą pracę trzeba wy konać od nowa. – Howardzie, tapeta wcale nie jest zniszczona – błagała Birdie zawsty dzona jego wy buchem, podczas gdy dwaj pracownicy rzucali mu buntownicze spojrzenia. – W dwóch miejscach widać złączenia! – krzy czał. – Są przerwy , a nie powinno ich by ć. Wszy scy spojrzeli na rzekomo „ewidentne” złączenia. Gdy by Birdie mocno zmruży ła oczy , dostrzegłaby maleńki paseczek ściany , i to ty lko w jedny m miejscu, nie w dwóch. Nikt inny by ich nie zauważy ł, ale nic nie umknęło uwadze Howarda. – Nie spodziewałam się, że efekt będzie taki piękny , a to, moim zdaniem, wada samej tapety … – zaczęła, starając się go udobruchać. – Nie zapłacę! – ry czał Howard. – W porządku, pozwę pana – krzy knął w odpowiedzi dekorator. Na samą my śl o ty m Birdie zrobiło się słabo. W ogrodzie już pracowali fachowcy , gdy ż Howard zlekceważy ł jej umiejętności i wy najął projektanta zieleni, by podrasował przestrzeń na okoliczność wesela. Ty dzień później natomiast miała się pojawić ekipa sprzątająca, by porządnie wy czy ścić dom, gdy ż wspólne wy siłki Birdie i Morag, która przy chodziła dwa razy w ty godniu, najwy raźniej okazały się niewy starczające. Jakimś cudem, Birdie nie wiedziała jakim, Howard znalazł kobietę, która „upiększała domy dzięki kwiatom i subtelnej aranżacji”. Miała ich odwiedzić dzień po wizy cie ekipy sprzątającej. – Podobno jest najlepsza – oznajmił niemal z dumą. – Pochodzi z Dublina, dostałem kontakt do niej od przy jaciela. Co do sy pialni mamy , dekoratorka najbardziej lubi żółty , więc tak też go pomalujemy . Potem wy szedł do biura, zostawiając Birdie w domu z Thumperem, bez śladu rudzika i z poczuciem niepokoju w sercu. Śluby powinny by ć cudowny mi, radosny mi wy darzeniami, jednak poza zadowoleniem z samego faktu zawarcia małżeństwa oraz ciąży kochanej Katy cała reszta powodowała u Birdie stres. Doris by ła paskudną jędzą, która wy woły wała bojaźń bożą we wszy stkich, którzy ją spotkali. Kłótliwa, z ustami wiecznie zaciśnięty mi jak pułapka na my szy , w wieku lat osiemdziesięciu dziewięciu nie tolerowała niemal niczego poza swy m ukochany m Howardem, od którego, według

niej, biło światło. Birdie ży ła w lęku przed jej wizy tami, ponieważ Doris, choć rzekomo krucha i posługująca się laską, śmigała po dworku i znajdowała pajęczy ny w odległy ch kątach, torebki przeterminowanej mąki i smugi kurzu na meblach, które Birdie poprzedniego dnia z pewnością odkurzała. – Spójrz, w jakim to jest stanie – brzmiał jej sztandarowy komentarz, na dźwięk którego Birdie odry wała się od każdego zajęcia i podążała za ry kiem oburzenia, by namierzy ć miejsce swej najnowszej „zbrodni”. – Wiesz, że mogłaby ś zabić Howarda, gdy by ś mu to podała? – mawiała ostatnio z zamiłowaniem, przeszukując szafki w kuchni jak nieprzy chy lna panna Marple na tropie zła. Zdrowe orzechy i suszone owoce trzy mane przez Birdie jako dodatek do porannej owsianki Howarda, który niedawno powrócił do zdrowego odży wiania, by odchudzić brzuch, zostały uznane za bezwarunkowo zabójcze, ponieważ gospody ni nie ustawiała odpowiednio produktów w szafkach. – Za moich czasów stawiały śmy nowe opakowania z ty łu, a stare z przodu, żeby nie ry zy kować zjedzenia przeterminowany ch produktów. Ty nie masz żadnego sy stemu, Birdie. Zupełnie żadnego. Nic dziwnego, że biedny Howard marnieje w oczach. Kiedy z nim skończy sz, zostanie z niego ty lko skóra i kości. Nie by ło sensu jej wy jaśniać, że najnowsza dieta by ła pomy słem sy na oraz że odsuwał on ziemniaki z serem i zapiekanki ry bne i żądał sałatek, past z tłuszczami nienasy cony mi oraz grillowanego kurczaka, przy gotowanego bez masła. Kolejny m powodem do niepokoju by ł pies. Doris nie uznawała trzy mania zwierząt w domu. – Zwierzę powinno by ć na zewnątrz! – wrzeszczała za każdy m razem, gdy zauważy ła masy wną, pokry tą złocistą sierścią postać Thumpera. Według Birdie Thumper nie by ł szczególnie by stry , ale miał nosa do Doris i chował się pod stołem kuchenny m, poza zasięgiem jej laski, kiedy wmaszerowy wała do pomieszczenia. Kolejną kry jówkę znalazł sobie w sy pialni Birdie i Howarda, gdzie kładł się na łóżku i opierał na łapach smutny py sk. Biada wszy stkim, gdy by Doris kiedy kolwiek to zobaczy ła. Thumper by ł ukochany m towarzy szem Birdie i uwielbiała go. Od dziecka zawsze miała psa i zaznawała spokoju jedy nie w koszy ku Panny Bawełniany Ogon, kiedy zanurzała głowę w jedwabnej sierści małego spaniela i pozwalała, by kłótnie przelaty wały mimo niej. Minęło pięćdziesiąt lat i niewiele się zmieniło, stwierdziła ze smutkiem. Kiedy Howard wy szedł do pracy , postanowiła zadzwonić do Katy . By ło dość wcześnie i wiedziała, że córka nie wy szła jeszcze do biura. Ty lko Howard miał obsesję na punkcie pojawiania się wszędzie jako pierwszy , dlatego wy chodził z domu blady m świtem. – Cześć, mamo – powitała ją radośnie córka.

– Sły szę, że dobrze się masz – powiedziała Birdie. – Poranne mdłości minęły ? – zapy tała z nadzieją w głosie. – Czuję się naprawdę dobrze – potwierdziła Katy . – Wręcz niewiary godnie. Michael powtarza, że to jakiś cud, bo do tej pory co rano okropnie mnie mdliło, ale dzisiejszego ranka czuję się zupełnie normalnie. – To dobrze, kochanie – ucieszy ła się matka. – Martwię się o ciebie. – Mamo, wszy stko jest w najlepszy m porządku – powiedziała stanowczo Katy . – Jestem w ciąży , a nie chora. Zgadzam się, że poważne mdłości przy pominają nieco chorobę, ale już się skończy ły i mam nadzieję, trzy mam za to kciuki, wszy stko potoczy się cudownie. A jak ty się masz, mamo? – Och, dobrze, dobrze – odparła matka, zupełnie niezgodnie z prawdą. – Co się stało? – zapy tała Katy . – Chodzi o twojego ojca – przy znała Birdie. – Mówi, że babcia przy jedzie, więc trzeba na nowo urządzić jej pokój i pomalować go na żółto, i trochę się zdenerwowałam. Wiesz, jak on się zachowuje, gdy przy chodzą dekoratorzy , a teraz ma obsesję na punkcie jakiejś sty listki wnętrz, która ma odnowić dom. Właściwie nie zamierza go przedekorować, ty lko przeorganizować. Poprzestawia meble, ustawi wielkie donice z roślinami i piękne anty ki w miejscach, w który ch wcześniej nigdy nic nie stało. – Tata po prostu stara się upiększy ć wasz dom – uspokajała ją Katy , zadowolona na my śl o nowy m wy stroju dworku. – Wiem, wiem – odparła Birdie. – Ale nie potrzebujemy tego. Dom jest wy starczająco ładny . Czuję się tak, jakby wszy stko, co w nim zrobiłam, wy magało poprawy . Poza ty m altana w ogrodzie to ważna kwestia. – Powiedz mu o ty m – podpowiedziała Katy . – Mamo, naprawdę nie wiem, dlaczego nie mówisz o ty m wszy stkim tacie. Katy wy dawało się to całkiem proste. Jeśli ma się coś do powiedzenia, trzeba o ty m powiedzieć. W ten sposób traktowała ojca, a on ją za to szanował. Birdie poczuła się zbesztana. – Oczy wiście – odparła. Starała się, by jej głos brzmiał radośnie. – Masz całkowitą rację, powinnam mu o ty m powiedzieć: Howardzie, pokój gościnny jest idealnie przygotowany na przyjazd twojej matki. Cóż mielibyśmy w nim zmieniać, przecież jest piękny. – Babcia sobie poradzi – pocieszała Katy . – Wiem, że potrafi zrzędzić. Prawdopodobnie uważa, że tata jest najwspanialszy m człowiekiem na ziemi, a reszta z nas po prostu ciągnie się za nim na doczepkę, ale jej też musisz się postawić. – Tak – przy taknęła Birdie. Wy czuła, że córka chciałaby skończy ć rozmowę i wy jść do pracy .

– Tak zrobię. Miłego dnia, kochanie. Zadzwonię wieczorem albo jutro, żeby ustalić, kiedy idziemy szukać sukien dla druhen. Pamiętam, że wspominałaś, że Leila jest teraz zajęta. – W ten weekend wy jeżdża w kolejną podróż służbową – potwierdziła Katy . – Wiem, że to jej praca, ale jednak Rzy m brzmi bardziej luksusowo niż Bridgeport. Porozmawiam z nią i ustalę ostateczny termin zakupów. Pogadamy później. Pa. Birdie została ze słuchawką w dłoni. Córka miała rację. Powinna częściej stawiać czoła Howardowi i powiedzieć mu, że nie ma ochoty , by zupełnie obca osoba przestawiała jej meble, co sugerowało, że są źle ustawione, oraz że Birdie kompletnie się nie zna na aranżacji wnętrz. Kiedy Katy o ty m mówiła, wszy stko wy dawało się całkowicie rozsądne, ale Birdie wiedziała, że jeśli spróbuje uży ć ty ch samy ch słów, patrząc na stanowczy wy raz twarzy Howarda, zacznie się wahać, jąkać i wy jdzie z tego kompletna paplanina. Po prostu nie miała ty le siły , by mu się przeciwstawić. Howard lubił, kiedy sprawy układały się po jego my śli, i łatwiej by ło dać mu wolną rękę. – Proszę, to twoje e-bilety do Rzy mu. Wy drukowałam plan podróży w dwóch egzemplarzach i na górze każdego z nich dopisałam telefon organizatora. Ilona podała Leili niewielką teczkę. – Py tałam o wy magany strój ze względu na planowaną uroczy stą kolację. – Po raz pierwszy Ilona wy glądała na zaniepokojoną i gdzieś zniknęła jej postawa idealnej asy stentki. – Czy dobrze zrobiłam? Sama nie wiedziałaby m, co włoży ć, więc zapy tałam o to w mailu, a potem zdałam sobie sprawę, że ty zapewne wiesz i py tanie zabrzmiało głupio. – Nie bądź niemądra – zaprzeczy ła Leila. – Informacje na temat wy maganego stroju się przy dają. Niektórzy goście nie przebierają się po całodzienny ch spotkaniach i przy chodzą na kolację w garniturach, inni natomiast podwijają rękawy i próbują dorównać szy kownemu wizerunkowi ludzi z branży . Co odpowiedzieli? – Elegancka sukienka – odparła z ulgą Ilona. Leila by ła taką porządną szefową i dziewczy na wiedziała, że ma szczęście, iż z nią pracuje. – To oznacza, że chcą, by śmy przebrali się z garniturów – oznajmiła Leila. – No cóż, lepiej wezmę większą walizkę. Mężczy źni mają łatwiej, mogą po prostu zmienić koszulę, zdjąć krawat i są gotowi. Założę się o dy chę, że Devlin zabierze ty lko bagaż podręczny . Do tego spiorunuje mnie wzrokiem, jeśli będziemy musieli czekać na odbiór bagażu na lotnisku. Trudno – dodała z uśmiechem. – Włoszki są niezwy kle eleganckie, przy wiozę więc połowę swojej szafy . W szaleńczy m wirze pakowania i organizacji dopiero w poczekalni na lotnisku znalazła chwilę, by zadzwonić do matki. – Nie mogę się zatrzy mać – powiedziała Dolores z energią w głosie, na dźwięk której Leila się uśmiechnęła. – Muszę dotrzeć na fizjoterapię. Ger mówi, że dobrze sobie radzę, chociaż muszę

przy znać, że schody są dość trudne. W przezabawny sposób pomagają nam zapamiętać, której nogi uży wać do wchodzenia, a której do schodzenia. W górę do nieba, a w dół do piekła, powtarza Ger, co znaczy , że uży wamy kontuzjowanej nogi i biodra, schodząc – do piekła, a zdrowej nogi i biodra wchodząc – do nieba. Nie da się tego zapomnieć! – Przy kro mi, ale nie odwiedzę cię w ten weekend – poinformowała Leila. – Nie martw się – odparła Dolores. – U mnie wszy stko w porządku. Jestem na najlepszej drodze do wy zdrowienia. My ślisz, że Pixie sobie poradzi? Okazało się, że kobieta, która prowadzi ośrodek opiekujący się psami w ciągu dnia, zabiera małe zwierzaki do własnego domu. Przy jmuje ty lko kilka naraz i śpią u niej w kuchni. – Pixie uwielbia Annę Louise – wy jaśniła Leila. – Ubóstwia ją. Kiedy odwiozłam ją do niej dziś rano, ledwie się ze mną pożegnała i od razu zaczęła obwąchiwać kuchnię, witać się z psem Anny Louise, Rufusem, i wy próbowy wać zabawki inny ch zwierzaków. Będzie się tam świetnie bawić. – Dziękuję – powiedziała Dolores. – Jesteś taka dobra dla mnie i Pixie. Nie wiem, co by m bez ciebie zrobiła, Leilo. – Och, mamo, przestań – zaprotestowała Leila. – Jak inaczej miałaby m się zachować? Pogadamy później. Kocham cię. Pa. Nigdy nie żartuj z taśmociągów bagażowy ch, pomy ślała ponuro Leila. Stała w tłumie pasażerów na lotnisku im. Leonarda da Vinci w Rzy mie i patrzy ła, jak samotna, owinięta w folię walizka jeździ w kółko. Na początku nie podejrzewała, że coś jest nie w porządku, kiedy nie by ło śladu po jej czarnej walizce, ponieważ czterdzieści minut po lądowaniu nadal wiele osób tłoczy ło się w poszukiwaniu bagażu. Potem Devlin, który wcześniej rozmawiał przez telefon, podszedł do niej i zauważy ł, że rozpy chający się tłum to pasażerowie innego lotu. – Bagaż z naszego lotu już dawno został wy dany i odebrany . Nikt z tu obecny ch nie leciał z nami. – Wskazał ręką chmarę ludzi. – Nasi współpasażerowie już sobie poszli. – Moja walizka zaginęła – zrozumiała z przerażeniem Leila. – Odzy skasz ją. W końcu – pocieszy ł ją Devlin. Chwy cił ją za łokieć i poprowadził w kierunku biura zaginionego bagażu. – Dlatego biorę ze sobą ty lko torbę podręczną. Wściekła Leila szukała na jego twarzy oznak samozadowolenia. Jest co prawda jej szefem, ale jeśli choćby zasugeruje, że to jej wina, zdzieli go torebką. Ponieważ zawierała ona iPada, kosmety ki do makijażu, telefon, portmonetkę i gruby notes, cios będzie porządny . Już sobie to wy obrażała… – Przy kro mi – powiedział inny m tonem. – Wiele razy ginęły mi walizki w czasie dalekich podróży , ale mężczy znom jest łatwiej. Kupujemy po prostu zestaw do golenia, koszulę i kilka

inny ch najpotrzebniejszy ch rzeczy i możemy sobie poradzić do momentu odnalezienia bagażu. Stali teraz w biurze zagubiony ch bagaży , na końcu kolejki. Devlin objął Leilę silny m ramieniem i uścisnął współczująco. Zamrugała, zaszokowana jego gestem. Devlin ją pociesza? – Będzie dobrze, Leila. Jesteśmy ubezpieczeni na wy padek takich zdarzeń. Załatwmy sprawę walizki, pojedźmy do hotelu i będziesz mogła pójść na zakupy . Nie mogę pozwolić, by kobieta, która jest moją prawą ręką, nie miała się w co ubrać. Powiedział to tak, jakby by ła dla niego ważna, jakby nie by ło mu wszy stko jedno. A do tego sposób, w jaki ją obejmował… Leila poczuła napły wające do oczu łzy . Nie mogła pozwolić, by je zobaczy ł. Na jaką menadżerkę wy szłaby w jego oczach, gdy by się dowiedział, że zgubienie cholernego bagażu doprowadziło ją do łez? Leila Martin miała by ć opanowaną superkobietą, która rozwiązuje każdy kry zy s, z który m może się spotkać dy rektor do spraw reklamy , poczy nając od incy dentu z gwiazdą filmową w podeszły m wieku, która upiła się winem serwowany m za kulisami tak bardzo, że nie by ła w stanie wy stąpić w telewizy jny m talkshow, do sy tuacji, w której ciężarnej siostrze pewnej aktorki odeszły wody w limuzy nie wiozącej je na premierę. Kobieta, która by ła w stanie zaradzić podobny m zdarzeniom z zimną krwią, nie łkała. Wy rwała się z objęć Devlina i nie patrząc na niego, zebrała w sobie wszy stkie aktorskie umiejętności i zawołała radośnie: – Biegnę do toalety . Poczekasz na mnie w kolejce? Kiedy wróciła, nadeszła ich kolej. Siedząca za biurkiem przepiękna brunetka o namiętny m spojrzeniu poinformowała Leilę, że jej bagaż zostanie zlokalizowany . Jednocześnie cały czas patrzy ła na Devlina, jakby by ł miską przepy sznego zabaglione, w który m chciała zatopić swe niezwy kle białe zęby . O czy j numer telefonu poprosi? Leila zauważy ła z iry tacją, że to py tanie wy magało jeszcze bardziej zalotny ch spojrzeń. – Mój numer – poinformowała stanowczo i spojrzała na kobietę wzrokiem mówiący m Poza tym ja mam twój numer, kochana. Pod wy niosły m spojrzeniem brunetki Leila poczuła się zdecy dowanie nieodpowiednio ubrana w swojej wy prasowanej białej koszuli i ciemny ch spodniach od kostiumu. Strój, który w Dublinie uchodził za elegancki i biznesowy , według włoskich standardów wy dawał się nudny . – Zadzwonimy – oznajmiła brunetka i odrzuciła w ty ł bujne włosy . – Ciao – dodała specjalnie dla Devlina. – Nie wiem, co ona robi w ty m cholerny m biurze bagażowy m – wy mamrotała Leila i wy szła do hali przy lotów. – Jeśli nadal będzie tak odrzucała włosy , nabawi się urazu kręgosłupa.

Devlin zaśmiał się tak głośno, że Leila rozzłościła się jeszcze bardziej. – Sama ją do tego zachęcałaś! Zdała sobie sprawę, co powiedziała i jak to zabrzmiało – jak dzika zazdrość. – Chcę odzy skać bagaż, a nie załatwić ci randkę – wy cofała się. – Jasne – zgodził się Devlin i nawet nie próbował ukry ć szerokiego uśmiechu. W drodze do hotelu Leila siedziała tak daleko od Devlina, jak pozwalało jej na to obszerne ty lne siedzenie limuzy ny , i rozmawiała wy łącznie o sprawach zawodowy ch. Starała się zrobić wszy stko, by rozwiać wrażenie, że by ła zazdrosna. Ona zazdrosna o Devlina? Musi by ć zmęczona. Lepiej pójdzie dziś wieczorem wcześniej spać, by przy gotować się na nieprzerwaną pracę podczas konferencji. Po jeżącej włosy na głowie jeździe autostradą kierowca z zapałem włączy ł się do rzy mskiego ruchu. Wy dawało jej się, że Devlin odpły nął gdzieś my ślami, kiedy pędzili wąskimi uliczkami, niebezpiecznie śmigając obok taksówek i przechodniów, ale nagle wy prostował się na siedzeniu. – Leila, tu jest dobry sklep – oznajmił z entuzjazmem. – Spójrz. Wskazał butik, gdzie na wy stawie wisiały eleganckie włoskie suknie wieczorowe w subtelny ch kolorach kamieni szlachetny ch. Jedna z nich miała zupełnie odkry te plecy i Leila musiała jej się przy jrzeć przez ty lną szy bę limuzy ny , by się upewnić, czy da się do niej założy ć majtki, gdy ż tak głęboko by ła wy cięta. Skąd wiedział o sklepach ze strojami wieczorowy mi? Poza ty m nie by ła przecież ty pem kobiety , która nosi obcisłe, nieprzy zwoite sukienki, które nie pozwalają na założenie bielizny . – Zby t elegancka dla mnie – odparła i zdała sobie sprawę, że brzmi jak zrzęda. Minęli szy bko Zarę, gdzie na wy stawie nie widać by ło żadny ch sukienek bez pleców ani zby t seksowny ch strojów. – Wrócę tutaj – oznajmiła głośno. – Jak chcesz – skomentował Devlin, ty m razem inny m tonem. Sklep z sukienką bez pleców bez wątpienia oferował stroje w astronomiczny ch cenach. Prawdopodobnie w który mś momencie swego ży cia Devlin zabrał tam jakąś dziewczy nę. W głowie Leili na moment pojawił się niepokojący obraz, w który m Devlin siedzi rozparty na siedzeniu jak maharadża, podczas gdy jego dziewczy na paraduje przed nim, przy mierzając skąpe suknie bez pleców. Ziry towana samą sobą wy jęła telefon i zaczęła przeglądać wiadomości. Co jej się stało? Może to miasto, przesiąknięte atmosferą wiecznego romansu, uświadomiło jej jeszcze bardziej dosadnie, że w jej ży ciu nie ma nikogo. Hotel opły wał w luksusy . Leila weszła do środka razem z Devlinem i żałowała, że przy jechała na konferencję, a nie na wakacje. Kiedy ludzie mówili: Masz taką fascynującą pracę, jeździsz w cudowne miejsca, miała ochotę

odpowiedzieć, że udaje jej się jedy nie zobaczy ć wnętrze pokoju, hol hotelowy , salę konferency jną i poczekalnię na lotnisku. – Oczy wiście, jest też spa – wy jaśniła czarująca kobieta, która meldowała ją w recepcji i rozmawiała swobodnie po angielsku. – Grazie – podziękowała Leila. To by ło niemal jedy ne słowo, które potrafiła powiedzieć po włosku. Wsty d się przy znać, ale umiała powiedzieć „dziękuję” w wielu języ kach, ale nic poza ty m. Katy uczy ła się języ ków obcy ch w college’u i mówiła pły nnie po włosku i francusku. Howard powtarzał, że zna języ ki angielski i wulgarny , co by ło strasznie pry mity wne. Birdie natomiast władała pły nny m francuskim i hiszpańskim, choć Howard nigdy nie przegapił okazji, by ją za to wy śmiać. Biedna Birdie, pomy ślała Leila. Chociaż sama ciągle użala się nad sobą, wolałaby jednak do końca ży cia by ć starą panną, niż utknąć z takim prostakiem jak Howard. Kiedy się zameldowała, odwróciła się i zobaczy ła, jak Devlin gawędzi z recepcjonistką. Prawdopodobnie nauczy ł się włoskiego od tej samej dziewczy ny , z którą odwiedził sklep z sukienkami bez pleców, pomy ślała ze złością. – Idę do swojego pokoju – oznajmiła i odeszła energicznie. Mógł teraz spokojnie flirtować, pomy ślała. Kolację serwowano o ósmej i do tego czasu dostanie swój bagaż albo będzie musiała kupić nowe ubrania. Wszy stkie zakry wające plecy . W swoim luksusowy m, dwuosobowy m pokoju z balkonem i obszerną wanną, przy której zachęcająco ustawiono duży pojemnik z cy try nową solą do kąpieli, Leila przejęła kontrolę. Najwy raźniej stres robił z niej złośnicę i powodował nadwrażliwość, kiedy chodziło o Devlina. Tak bardzo martwiła się o matkę, że każdy gest czułości wy ciskał jej łzy z oczu. Czy tała, że ludzie pod wpły wem dużego stresu zachowują się w dziwny sposób i najwy raźniej by ła to prawda. Jak inaczej wy tłumaczy ć chęć padnięcia Devlinowi w objęcia i wy płakania mu całej historii o ty m, że czuje się odpowiedzialna za matkę i jak jest samotna, kiedy nie ma nikogo, z kim mogłaby dzielić ów ciężar. Jak inaczej wy tłumaczy ć jej złość, gdy inne kobiety zagady wały Devlina? Otworzy ła minibarek, wy piła duszkiem gazowaną wodę mineralną, a potem sprawdziła maile, by sobie przy pomnieć, że jest Leilą Martin, kobietą sukcesu. Kiedy skończy ła, wy jęła z torebki wszy stkie ciężkie gadżety elektroniczne, pociągnęła usta szminką i wy szła z pokoju. Recepcjonista by ł pomocny , ale poinformował ją, że sklep hotelowy zaopatrzony jest raczej w stroje letnie, a nie biznesowe. – Proszę pójść tędy , signora – poinstruował ją, ry sując linie na niewielkim planie miasta. – Znajdzie tam pani wiele sklepów. Leila energicznie szła według wskazówek, aż doszła do niewielkiego centrum handlowego.

W Irlandii kostiumy do biura oferowano zwy kle w ciemny ch, neutralny ch kolorach, ale tutaj, nawet w luty m, większość strojów by ła pastelowa, uszy ta ze znacznie delikatniejszy ch tkanin, niż Leila zwy kła nosić. Pogłaskała aksamitny , dopasowany żakiet w ciemnorubinowy m kolorze i zerknęła na cenę. Cholerny zaginiony bagaż. Miała w domu całkiem porządny granatowy żakiet, nieróżniący się wcale od tego, jednak nie aksamitny i pozbawiony metki z ceną przy prawiającą o zawał serca. Nie, powiedziała do siebie. Przez całe ży cie powstrzy my wała się przed trwonieniem pieniędzy , liczy ła każdy grosz, więc nierozważne dogadzanie sobie by ło jej obce. Robiła zakupy na wy przedażach i ograniczała wy datki. Spłacała samodzielnie kredy t, więc nie mogła sobie pozwolić na rozrzutność. Musiała zadowolić się dobieraniem dodatków, takich jak biżuteria, buty i apaszki, by stare stroje wy glądały bardziej ekskluzy wnie. Przeszła do działu z sukniami wieczorowy mi z nadzieją, że znajdzie tam elegancką halkę na ramiączkach i założy ją pod żakiet, który miała na sobie. Do tego muśnięcie czerwony m bły szczy kiem… I wtedy ją zobaczy ła, wiszącą na manekinie, wieczorową suknię w bły szczący m, grafitowy m kolorze, pas ciętego ze skosu jedwabiu, który wy glądał jak koszula nocna przerobiona na sukienkę. Nie by ła całkiem pozbawiona pleców, ale haftowane cieniutkie ramiączka krzy żujące się na plecach wy kluczały założenie stanika. Leila bez słowa dotknęła sukni i w ty m samy m momencie, jakby znikąd, pojawiła się obok niej ekspedientka. Nie wiedząc, co robi, a co ważniejsze, nie sprawdziwszy ceny , Leila zapy tała o swój rozmiar. W luksusowej przebieralni wśliznęła się w suknię. Nigdy nie przepadała za przy legający mi do ciała strojami. Od czasu do czasu zakładała czarną, bandażową sukienkę, którą kupiła za namową Ty nana ty lko po to, by sprawić mu przy jemność. Zamiast czuć się seksownie, czuła się w niej skrępowana i przekonana o ty m, że ty lko elegancka, opalona Amazonka mierząca sto osiemdziesiąt centy metrów i ważąca pięćdziesiąt kilogramów wy glądałaby w niej dobrze, a nie maleństwo o wzroście stu pięćdziesięciu siedmiu centy metrów, bladej skórze i zdecy dowany ch krągłościach. Ta suknia zdawała się jednocześnie odkry wać i ukry wać. Przy legała idealnie do piersi, muskała brzuch i rozszerzała się pięknie na biodrach. Kończy ła się tuż nad najszczuplejszy m fragmentem jej kostki, co nadawało jej cudownej delikatności. Zdjęła duży , męski zegarek, bez którego jej nadgarstki również wy glądały subtelnie. Jakim cudem jedna sukienka mogła tak działać? – Podoba się pani? – zapy tała ekspedientka zza zasłony . – Ładna sukienka, prawda? – Jest cudowna – wy szeptała Leila. Oglądała się z każdej strony i uświadomiła sobie, iż pod każdy m kątem wy gląda lepiej niż kiedy kolwiek. – Zazwy czaj nienawidzę robić zakupów. Czy ma

pani jeszcze dziesięć takich? – Mam dziesięć od tego projektanta – odparła ekspedientka. – Jest Włochem i rozumie kobiece ciała. Nie jest drogi, jeszcze nie. Świat mody jeszcze go nie odkry ł, ale niedługo to zrobi. Leila wy jęła z torebki ciemniejszą szminkę i musnęła nią usta, a potem zmierzwiła ręką włosy . Wy glądała niezwy kle seksownie, inaczej, i podobała się sobie. – Proszę. – Ekspedientka odsunęła zasłonę i podała jej naręcze ubrań. – Niech pani przy mierzy te. Ostatniego wieczora Leila wy jęła z szafy grafitową sukienkę i popatrzy ła na nią kry ty cznie. Nie przy mierzała jej od powrotu z wy prawy na zakupy . Teraz, kiedy wy dała pieniądze na tę suknię i kilka inny ch tej samej marki – zby t wiele środków na karcie kredy towej – by ła przekonana, iż musiała wpaść w rodzaj transu i przy tłoczona ilością ubrań i atmosferą sklepu zaczęła sobie wy obrażać, że jest kimś inny m. To wina Devlina i tego przeklętego sklepu z sukniami wieczorowy mi. Omotały ją głupie fantazje na temat ich obojga. Do diabła, musiała chy ba zwariować. Stres miał w ty m duży udział. Nadal nie odzy skała walizki. Za każdy m razem gdy dzwoniła, linie lotnicze by ły w stanie zaoferować jedy nie swoje przeprosiny . W końcu Leila powiedziała, że jeśli bagaż się odnajdzie, mają odesłać go do biura Eclipse w Dublinie. Kupiła już sobie kilka koszulek i bluzek, gładką czarną spódnicę i bieliznę, co wy starczy jej do wy jazdu. Przy najmniej odszkodowanie od linii lotniczy ch pokry je koszty zakupu nowej walizki i części nowy ch ubrań. W hotelu naby ła kosmety ki do włosów, które miały je ujarzmić i nadać eleganckiego charakteru. Nie dy sponowała jednak alternaty wny m strojem na kolację, inny m niż kolejna wariacja na temat kostiumu i eleganckiej góry albo codzienny ch ubrań ze swojej nowej, szy kownej włoskiej kolekcji. Wszy scy pojawią się w strojach wieczorowy ch, a suknia by ła jedy ną odpowiednią na tę okazję. Świeżo po kąpieli, z włosami nadal mokry mi i w nieładzie, przy łoży ła suknię do siebie i stanęła przed lustrem. By ło coś szczególnego w światłach Rzy mu lub jedy nie pokoju hotelowego, coś uwodzącego i kojącego, co pozłacało każdy promień wy starczający m ciepłem, by sprawić, że to, co w domu wy dawałoby się nie do pomy ślenia, tutaj wy glądało zupełnie normalnie. Założy ją. Upnie też inaczej włosy , zdecy dowała odważnie. W końcu by ła w Rzy mie. W barze hotelowy m naprzeciw restauracji Devlin raczy ł się aperitifem z szefem oddziału firmy we Francji. Porówny wali dane liczbowe, omawiali kolejne filmy i generalnie gadali o niczy m, kiedy w oddali Devlin dostrzegł niewielką postać z burzą falujący ch blond włosów.

W przy tłumiony m świetle baru kobieta wy glądała tak, jakby ubrana by ła w stopiony metal, który przy legał do jej niesamowicie seksownej figury . – Muszę ci pogratulować doboru kobiecego personelu – wy szeptał francuski prezes Georges, podążając za wzrokiem Devlina. – Co? – zapy tał zdezorientowany Devlin. – Pańska mademoiselle Martin, piękna i profesjonalna, idealne połączenie, non? Devlin przestał go słuchać, jak ty lko usły szał jej nazwisko. Kobietą w stopiony m metalu, o ponętny ch kształtach i lokach jak u aniołów Botticellego by ła Leila? Szła w ich kierunku. Eamonn Devlin, który dorastał w poczuciu pewności siebie, zadowolenia z siebie i inny ch cech niezbędny ch do odniesienia sukcesu zarówno w świecie biznesu, jak i w świecie kobiet, nagle całkowicie oniemiał. – Leila! Georges wstał i przy witał Leilę słodkim głosem z wy raźną nutą flirtu. Przeklęty Georges urodził się elegantem. Ubrany w przy kład francuskiego krawiectwa najwy ższej klasy , schy lał się teraz, by pocałować Leilę w dłoń. Devlin uśmiechnął się w duchu. To nie spodoba się Leili. My lił się jednak. Leila uśmiechała się do Georges’a, najwy raźniej zadowolona z całej sy tuacji. – Dziękuję, Georges – odpowiedziała. Gdy przy pomniał sobie ów moment, zdał sobie sprawę, że ton jej głosu brzmiał niemal gardłowo. – Zaginęła moja walizka i zostałam bez ubrania. – Muszę przy znać, że to przy wodzi na my śl bardzo interesujący obraz – przy znał kuszący m głosem Georges. – Mam jednak świadomość polity ki „zero tolerancji”, której Eclipse przestrzega w kwestii molestowania seksualnego. Leila, która każdemu, kto kiedy kolwiek pracował pod nią, robiła wy kład na temat restry kcy jnego przestrzegania przez firmę owej polity ki, teraz uśmiechała się promiennie do Georges’a. Tacy jak on nigdy nie molestowali, mieli zby t wiele wy czucia we flirtowaniu. Jeśli brakowało choćby najdrobniejszy ch sy gnałów wzajemności, naty chmiast dy skretnie się wy cofy wali. Przez krótką chwilę Leila bły szczała w swy m nowy m wcieleniu, w magicznej sukni dodającej jej pewności siebie, i flirtowała z Georges’em. Po minucie przy słuchiwania się obojgu Devlin nie mógł już tego znieść. – Leila – powiedział nagle. – Przepraszam, że wam przery wam, ale musimy porozmawiać o mailu, którego dostałem z biura.

To by ło najlepsze, co mógł wy my ślić w tak krótkim czasie, i Leila zdołała przenieść spojrzenie z Georges’a na niego. – W porządku – odparła. – Do zobaczenia – pożegnał się Georges, kolejny raz taksując Leilę wzrokiem. – Tak – przy taknęła łagodnie. Zasługiwała przecież na odrobinę niegroźnego flirtu, prawda? – Do zobaczenia na kolacji – powiedział oschle Devlin do Francuza, potem wstał i poprowadził Leilę do wolnego stolika. Kiedy usiedli, wy jął swojego smartfona w poszukiwaniu odpowiedniego e-maila do omówienia. Leila usiadła naprzeciw niego. Nadal wy glądała niewiary godnie w swej niezwy kłej sukni. Devlin uważał, że ma wszy stko pod kontrolą, ale musiał coś powiedzieć. – Nie nabierz się na przy milne gadki Georges’a – wy mamrotał w końcu. – Nie przy milał się – odparła zdecy dowanie Leila. – Po prostu by ł czarujący . – Jest czarująco żonaty –poinformował ją Devlin. – Och. – Zaskoczona Leila oparła się na krześle. – Nie wiedziałam o ty m. – Cóż, teraz już wiesz. Chy ba że ci to nie przeszkadza – dodał złośliwie i naty chmiast tego pożałował. Leila milczała, ale na jej twarzy malowała się złość. Jak on śmie tak się do niej odzy wać? – Przeszkadzałoby mi to – odparła, wy powiadając każde słowo z wściekłością. Szkoda, że nie przeszkadzało Diane. – Czy dlatego odciągnąłeś mnie na bok? – zapy tała. – Żeby mi to powiedzieć? Devlin nawet nie mrugnął. – Tak – przy znał, przy jmując moralizatorski ton. – Dziękuję, ale niepotrzebnie się kłopoczesz – odparła opanowana Leila. – Przy jechałam tu do pracy i jeśli nawet Georges prawił mi komplementy , mogę cię zapewnić, że do niczego to nie prowadzi. Nie flirtuję otwarcie z każdy m, kogo zobaczę. Jak niektórzy – dodała, przy pomniawszy sobie dziewczy nę z biura bagażowego i recepcjonistkę w hotelu. – Do zobaczenia na kolacji. Wstała i przeszła obok niego po królewsku. Gdy ty lko się upewniła, że jest poza zasięgiem jego wzroku, skręciła gwałtownie w kierunku toalety . Tusz do rzęs jeszcze jej się nie rozmazał, ale tak właśnie by się stało, gdy by nie podłoży ła naty chmiast chusteczek pod obie powieki, by osuszy ć zbierające się łzy . Co się z nią działo? A przy okazji, co się działo z Devlinem? Zwy kle by ł najweselszy m z szefów, przy najmniej w stosunku do niej. Skąd ta zmiana? Hotelowa sala balowa pełna by ła ludzi, który ch Leila znała od lat. Cieszy ła się, że ma na sobie grafitową suknię, ponieważ dodawała jej pewności siebie, której jej brakowało. Teraz jednak Devlin odarł ją z niej. Czuła się… zraniona. Tak, właśnie tak się czuła. To zupełnie nie miało sensu.

Nie miała czasu na to, by główkować, dlaczego reakcja jej szefa ją zabolała. Musiała wejść w try b pracy . Szła przez salę i wy mieniała uściski, pocałunki lub uściski dłoni z kolegami z całej Europy i Amery ki. Wielu z nich mówiło: – Leila, wy glądasz cudownie! Zby wała te komplementy żartem. – To znaczy , że wcześniej nie wy glądałam cudownie? – droczy ła się, by po chwili dodać: – Ty też wy glądasz wspaniale, kochana. Nadal biegasz? Służy ci ten sport. Przy najmniej tutaj nie musiała sobie radzić z niekończący mi się py taniami o Ty nana. Kiedy po raz pierwszy po odejściu Ty nana spotkała się z zespołem z Londy nu, przez cały czas zagry zała zęby i próbowała nie płakać, kiedy ludzie zwy czajnie py tali, jak się miewa jej mąż. Nie by ło dobrego sposobu na poinformowanie ich, że zostawił ją dla młodszej, szczuplejszej kobiety . W końcu odnalazła swój stolik i zobaczy ła, że posadzono ją obok Devlina. Inni goście, w ty m znajoma z Los Angeles i dy rektor zarządzający z oddziału w Hiszpanii, siedzieli już na swoich miejscach, więc po oży wiony ch powitaniach zdała sobie sprawę, że nie da rady podmienić wizy tówek. W najlepszy m razie będzie to wy glądało dziwnie, a w najgorszy m sprawi wrażenie, że nie dogaduje się z szefem. Ludzie z Eclipse by li najlepsi, najby strzejsi i wszy stko zauważali. Usiadła więc z przy klejony m do twarzy uśmiechem i odsunęła swoje pozłacane krzesło jak najdalej od jego siedzenia. Kiedy pojawił się Devlin, ostentacy jnie rozmawiała ze swy m sąsiadem z lewej strony , szczupły m i przy stojny m mieszkańcem San Francisco, Gregiem, który pił wodę z butelki i odsy łał zdziwiony ch kelnerów serwujący ch najlepsze roczniki czerwonego i białego wina. Z zaangażowaniem opowiadał o jedny m z mniej znany ch filmów wy produkowany ch przez studio, oparty m na opowiadaniu Flannery O’Connor, oraz inny m, który jego zdaniem może odnieść sukces na festiwalu w Sundance. – Trudno powiedzieć, czy przy niesie jakiś zy sk – przy znał. – Zawsze pozostaje wy danie większej sumy na marketing i próba popchnięcia go finansowo do Oscara, ale nie sądzę, żeby tak zrobili w ty m przy padku. Szkoda. Ten obraz ma prawdziwy przekaz i charakter. Leila wy ciągała szy ję i ukradkiem sprawdzała, co robi Devlin. Tuż obok niego siedziała szy kowna Hiszpanka w wieku około pięćdziesięciu lat, ubrana w strój bez wątpienia zaprojektowany przez Carolinę Herrerę. W odróżnieniu od kobiet, które poznali do tej pory w czasie wy jazdu, kobieta wy sy łała wy raźny sy gnał mówiący możesz patrzeć, ale nie możesz dotknąć. Ha! Dobrze ci tak, Devlinie, pomy ślała Leila. Wieczór ciągnął się w nieskończoność. Wy głaszano przemówienia, serwowano py szne

jedzenie i ty le wina, ile goście by liby w stanie wy pić, gdy by chcieli, jednak po jedny m kieliszku Leila rozsądnie powiedziała sobie: dość. Następnego ranka o dziewiątej leciała z powrotem do domu i musiała wstać najpóźniej o wpół do siódmej, by się przy gotować. Ty lko nowicjusze popełniali błąd i bawili się na konferencjach zby t hucznie. Wreszcie posiłek i przemówienia dobiegły końca i na scenie pojawił się oklaskiwany miejscowy zespół. – Zastanawiam się, czy w porządku będzie, jeśli teraz wy jdę – zapy tał Greg i rozejrzał się dookoła. – Nadal dokuczają mi objawy zmiany stref czasowy ch, a jutro lecę do Tokio. Wezmę melatoninę i spróbuję się przespać. – My ślę, że spokojnie możesz wy jść – przy taknęła Leila. – Światła są przy ciemnione i nikt nie patrzy . Udawaj, że idziesz do toalety , i nie wracaj. Ten wy bieg stosowała w przeszłości wiele razy . Przy pomniał jej się wieczór z Ty nanem w Berlinie. Czuła się bardzo zmęczona, ale nie chciała przery wać mężowi najcudowniejszego wieczoru w ży ciu, spędzanego z ukochany m zespołem podczas ich pierwszej trasy po Europie. Pożegnała się z nim, a potem wy mknęła do pokoju. Z perspekty wy czasu nie by ła to zby t rozsądna decy zja, ale jeśli Ty nan miał zamiar ją zdradzić, zrobiłby to tak czy inaczej. Uświadomienie sobie tego faktu uderzy ło ją jak potężny cios w samo serce. To nie ona pozwoliła mu, by ją zdradził. Nie zdarzy ło się to dlatego, że stworzy ła mu taką możliwość. Nie ponosiła winy za to, że Diane chwy ciła go w swoje szpony , kiedy ona odsunęła się na chwilę na bok. Nie, Ty nan postanowił, że chce czegoś innego, i wziął to sobie. By ło to równie nieuniknione, jak wy korzy stanie przez narkomana okazji, by wciągnąć kolejną kreskę białego proszku. Nie ma znaczenia, jak usilnie żona, przy jaciel czy matka błagają go, by tego nie robił. Jest uzależniony od ekscy tującego odczucia i bez względu na to, co mówią inni i jakie złoży ł obietnice, nic go od niego nie odstraszy . To jego osobisty wy bór. Leila nie poniosła małżeńskiej porażki, to Ty nan zawiódł w roli męża. Popełniła jedy nie błąd, że mu zaufała. Uśmiechnęła się do kochanego, słodkiego Grega i zdała sobie sprawę, że nie ma pojęcia, iż właśnie pomógł jej zrozumieć bardzo ważną kwestię. – Greg, idź już, musisz się wy spać – powiedziała łagodnie. – No dalej, nie przy znają ci dodatkowy ch punktów za imprezowanie do późna i by cie zby t wy kończony m, by zrealizować zadania, które masz zaplanowane na jutrzejszy poby t w Tokio. – To prawda. – Greg ucałował ją delikatnie w oba policzki. – Powinnaś pracować dla mnie. Potrzebuję kogoś równie inteligentnego. – Och, dobrze mi tu, gdzie jestem – odparła z uśmiechem Leila. – Przy najmniej na razie.

Gdy jej sąsiad odszedł, zobaczy ła, jak Devlin przy suwa swoje krzesło bliżej niej. Najwy raźniej zmęczy ł się rozmową z hiszpańską dy rektor zarządzającą i Leila się zastanawiała, czy usły szał, jak Greg proponował jej pracę w Kalifornii. – A więc – zaczął szorstko. – Dobrze się bawisz? – Tak, jest cudownie. A ty ? – zapy tała uprzejmie. Brzmiało to tak, jakby dwie księżne w podeszły m wieku spotkały się na balu. – Dobrze, dobrze – odparł Devlin. Zespół zaczął grać. By ł świetny , spójny . Po latach spędzony ch z Ty nanem Leila nauczy ła się oceniać kapele. Przesłuchiwał po kolei cały zespół, muzy ka po muzy ku, by sprawdzić, czy są dobrzy , czy przeciętni, czy ty lko pozują na utalentowany ch, czy mają w sobie coś magicznego. Grupa grała muzy kę w sty lu europopu, co Leili odpowiadało. Ty nanowi ten sty l zupełnie by się nie podobał, pomy ślała z uśmiechem. Wy szedłby z sali przy pierwszy m akordzie, protestując, iż nie będzie się truł, słuchając takiej tandety . Goście tańczy li, jednak nie w parach, a w niewielkich grupach. Może wy jdzie na parkiet, wy luzuje się, porusza się dla samej frajdy . Nie ma już Ty nana, który mówiłby jej, że europop to tandeta, a ona nie ma duszy , skoro słucha nieodpowiedniego sty lu. Będzie słuchała, czego chce. Ona, Leila Martin by ła wolna w bardzo wielu sferach. – Idę potańczy ć – powiedziała do Devlina i wstała. W jednej chwili stanął obok, górując nad nią. – Też pójdę. Spojrzała na niego ze zdumieniem. – Skoro chcesz – odparła i wzruszy ła ramionami. Nie powinna wcześniej stracić panowania nad sobą. Zachowała się irracjonalnie i po wariacku. Devlin by ł w końcu jej szefem i nie powinna pozwolić, by zawładnęły nią emocje. Wpadanie w szał, ponieważ lubił flirtować z inny mi kobietami, by ło niemądre. To ty lko szef, a do tego całkiem dobry , powiedziała sobie stanowczo. Leila nie chciała zostać jedną z kobiet, które cały czas potrzebują mężczy zny i obsadzają każdego wolnego faceta w swoich fantazjach. By ła singielką i dobrze sobie radziła. Poruszali się razem na parkiecie. Chociaż Leila nie znała utworu, ry tm by ł tak energiczny , że po chwili tańczy ła swobodnie, wirując w swej grafitowej sukni. Devlin nachy lił się do niej. – Piłaś? – zapy tał, a ona zaśmiała mu się w twarz, chichocząc na całe gardło. – Nie – odparła, przekrzy kując muzy kę. – Po prostu chcę dla odmiany poczuć się wolna i nieskrępowana, a nie ma na to lepszego sposobu niż taniec. Uśmiechnął się do niej szeroko i zobaczy ła w nim dawnego Devlina. – Nie mogę się z ty m nie zgodzić – krzy knął w odpowiedzi.

Wiele inny ch osób wpadło na ten sam pomy sł i po chwili parkiet pełen by ł śmiejący ch się i wirujący ch ludzi, którzy mieli ochotę zrelaksować się po kilku dniach ciężkiej pracy . Devlin też najwy raźniej się rozluźnił, ale obserwował ją w tańcu, a ona by ła świadoma gorącej atmosfery między nimi, która nie miała nic wspólnego z energety czny m tańcem. Gdziekolwiek się odwróciła, ciemne oczy podążały za nią. Może nawet ją podziwiały ? Nie, musiała zby ć ten pomy sł. Fakt, że Devlin by ł przy stojny i seksowny , a ona nie miała mężczy zny , nie by ł wy starczający m powodem, by fantazjować. Tańcz, powiedziała sobie, po prostu tańcz. Wreszcie, gdy poczuła się zmęczona, zerknęła na zegarek. Wpół do dwunastej. Czas iść, a właściwie dawno po czasie. – Idę się położy ć – oznajmiła głośno. – Dobry pomy sł – odparł Devlin i zszedł z parkietu razem z nią. Tego Leila się nie spodziewała. Wzięła torebkę i wy szli razem z sali, przez lobby , następnie labiry ntem kory tarzy , obok ukry ty ch wnęk i miejsc do siedzenia, aż dotarli do wind. Wy dawało się, że jest jeszcze całkiem wcześnie, wokół kłębiło się wielu gości, a w holu sączy ła się łagodna muzy ka. Przy jechała winda i oboje do niej wsiedli. W jedny m momencie sięgnęli do przy cisku tego samego piętra i ich palce się zetknęły . – Przepraszam – powiedziała Leila i cofnęła rękę, jakby się oparzy ła. – Mieszkamy na ty m samy m piętrze, co? – zagadnął Devlin i Leila zdała sobie sprawę, że on też się lekko speszy ł. Teraz by li w windzie sami, oboje rozgrzani i podekscy towani tańcem. Oboje mieli świadomość tego, co wy darzy ło się wcześniej, pewnej zmiany w ich relacji. On pokazał, iż jest zazdrosny , a ona nie pozostała wobec tego obojętna. Nie rób tego, Leila, ostrzegła samą siebie. Wyobraziłaś sobie tylko, że patrzy na ciebie na parkiecie. To, że powalająco przystojny mężczyzna tańczy z tobą, jeszcze niczego nie oznacza. Przestań się zachowywać jak kobieta, która może funkcjonować tylko wtedy, gdy podoba się mężczyźnie. Przestań! – Lecę jutro o dziewiątej rano – oznajmiła, żeby coś powiedzieć. – Za długo zostałam na przy jęciu. – Przy najmniej nie będziemy mieć kaca, jak niektórzy – zauważy ł Devlin. – Wino lało się strumieniami, prawda? On też próbował konwersować. Winda się zatrzy mała, a drzwi otworzy ły gładko. Przepuścił ją przodem, a ona otworzy ła torebkę w poszukiwaniu klucza i zastanawiała się, w którą stronę pójść. W kory tarzach trudno by ło

się odnaleźć. To, czy po wy jściu z windy skręcało się w prawo, czy lewo, zależało od tego, którą windą się przy jechało. Leila próbowała zorientować się w rozkładzie piętra i wpatry wała się w oznaczenia kierujące w stronę różny ch pokoi i apartamentów. – Jaki masz numer pokoju? – zapy tał Devlin. – Cztery sta trzy – odparła Leila. – To niedaleko mojego pokoju, w ty m samy m kierunku. Chodź, zaprowadzę cię. Nie chcemy przecież, żeby porwali cię kosmici albo ktoś zaatakował, prawda? – Nie – odparła szty wno. – Sły szałam, że w ty m hotelu istnieje duże ry zy ko porwania przez istoty pozaziemskie. Zaśmiał się i przez chwilę brzmiał jak stary Devlin. – Jesteś taka by stra, Leilo Martin. Dotarli do jej pokoju i Devlin się zatrzy mał. Celowo. Już miała uży ć swego elektronicznego klucza, ale sposób, w jaki on się zatrzy mał, zamiast pójść dalej kory tarzem, lekko ją zaskoczy ł. – Co do wcześniejszego zajścia… – zaczął. – Przepraszam, nie powinienem by ł się wtrącać w twoją rozmowę z Georges’em. To twoja sprawa, co robisz, ale… Spojrzał na nią i ty m razem wiedziała, że sobie nie wy obraziła, iż obserwował ją na parkiecie. – Czułem się zazdrosny . Zszokowana patrzy ła na niego bez słowa. Nagle zrobił krok w ty ł. – Przepraszam, przepraszam, nie powinienem tego mówić. To by ło całkowicie niestosowne i bardzo cię przepraszam, Leilo. Naprawdę nie powinienem by ł tego powiedzieć. – Nie – przerwała mu i podniosła jedną rękę w geście zrozumienia. Nagle, celowo, Devlin przy sunął się bliżej i jej wy ciągnięta dłoń nie znajdowała się już w powietrzu, ale na jego klatce piersiowej. Doty kała delikatnej tkaniny jego koszuli i czuła pod spodem rozgrzaną skórę. Całkowicie zdumiała ją ta inty mność. Znajdowali się wcześniej w bliskim kontakcie, podawali sobie dłonie, stali obok siebie miliony razy , ale nigdy nie doty kali się w ten sposób. Leili zabrakło tchu. Wiedziała, że Devlin by ł zazdrosny o Georges’a, i to ją rozzłościło, ponieważ nie miał do tego prawa. Chodziło jej o to, by tak się czuł. I nie chciała, by ta chwila się skończy ła. Bardzo powoli jedna z dłoni Devlina przy lgnęła do ty łu jej sukni i musnęła dół pleców, gdzie materiał doty kał skóry . Leila wzięła oddech, długi, drżący oddech. Czuła, że tak właśnie ma by ć. – Rozumiem – wy szeptała. – Przy najmniej tak mi się wy daje. By łeś zazdrosny . Spojrzała na niego z zarumienioną twarzą. – Podoba mi się to, że by łeś zazdrosny .

– Nie mogłem nic na to poradzić – wy szeptał. By ł tak blisko niej, czuła jego ciepło, aromat wody kolońskiej bijący z jego skóry , jego męskość. Ta chwila wy dawała się idealna, ale jednocześnie nieodpowiednia. By ł jej szefem, ale nie mogła się od niego odsunąć. – Nigdy nie podejrzewałam, że my ślisz o mnie w ten sposób, Devlinie. Zawsze kłębi się wokół ciebie mnóstwo kobiet, niezliczone ilości, a do tego flirtowałeś z tą przeklętą dziewczy ną w biurze zagubionego bagażu. Cień uśmiechu uniósł kąciki jego ust, nadając mu jeszcze bardziej pirackiego wy glądu niż kiedy kolwiek. – Widziałem, że to cię ziry towało – oznajmił. – Dlaczego więc to zrobiłeś? – chciała wiedzieć Leila. – To ona ze mną flirtowała – zaprotestował. – Ja nie miałem z ty m nic wspólnego. – Podobało ci się to. – W porządku, trochę mi się podobało. Jestem mężczy zną, trudno się ty m nie cieszy ć. Ale to by ło nie fair, ponieważ… ty tam by łaś. Wszy stko zostało otwarcie powiedziane. Oboje patrzy li na siebie. Leila w butach na najwy ższy ch obcasach nadal sięgała mu jedy nie do szy i i wpatry wała się w jego ciemną twarz z nieodgadniony mi oczami. – Powinienem tego żałować, ale tego nie zrobię, ponieważ obiecałem sobie, że któregoś dnia cię pocałuję. Tak jak trzeba… – Pochy lił się i pocałował ją. By ło zupełnie inaczej, niż się spodziewała. Delikatny pocałunek, podczas którego jego duże dłonie oplatały jej twarz, a jego usta przy kry ły jej. Po chwili jej ręce znalazły się na jego ramionach, wsunęły pod mary narkę i przy ciągnęły go bliżej. Devlin – jak mogła patrzeć na kogokolwiek innego? Jakim cudem spędziła z nim tak wiele czasu, ale nie dostrzegła tego niewiary godnego mężczy zny , nie widziała go tak, jak trzeba? On też przy ciągnął ją bliżej i ich ciała przy lgnęły do siebie. Leila stapiała się z nim w swej lejącej sukni, a ich języ ki splatały się w pocałunku, coraz bardziej intensy wny m i namiętny m. Skończy ła się łagodność, on całował ją z pasją, a ona dorówny wała mu dzikością. Nigdy nie czuła się tak z Ty nanem, pomy ślała nagle. Nie czuła takiego ognia, nie czuła, że to jest właśnie to. Nie pozwól, by ta chwila się skończy ła, my ślała. Chodź ze mną do pokoju, do łóżka… To szalony pomy sł i możemy tego żałować rano, ale co tam… Sły szała słowa w swej głowie i niemal czuła na ustach. I wtedy on się odsunął, oddy chając ciężko. W jego oczach dostrzegła coś, czego nie

rozpoznała. – Przepraszam, Leilo, bardzo przepraszam. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Przepraszam. Pracujesz dla mnie, to by ło nie w porządku. Wpatry wał się w nią czarny mi oczami, w który ch nadal bły szczało coś, czego nie by ła w stanie nazwać. Stała z rozpaloną twarzą, z jednego rozgrzanego ramienia zsunęło się jej ramiączko, a usta by ły nadal otwarte po pocałunku. – Przepraszam – powtórzy ł i odszedł kory tarzem. Po chwili skręcił za rogiem i zniknął, zostawiając ją samą. Ściskała w dłoni kartę i torebkę, a serce biło jej jak szalone. Drżąc, wsunęła kartę do czy tnika i weszła do pokoju. Zobaczy ła się w lustrze w przedpokoju. Miała zmierzwione włosy , oczy pomalowane na czarno tuszem do rzęs i kredką, a usta ciemnoczerwone, rozpalone od jego pocałunków. Dotknęła ponownie szy i i głowy tak, jak on jej doty kał. Żałowała, że nie ma go z nią w pokoju, że nie udało jej się sprawić, by wszedł do środka. Powinna wy powiedzieć słowa, które wciąż pobrzmiewały w jej głowie. Wejdź ze mną do pokoju, do łóżka. Proszę… Kto by się martwił o to, co będzie później? Nikt nie powiedział, że nie mogą by ć razem. Czy w firmie obowiązy wały tego ty pu zakazy ? By ła pewna, że nie. Teraz chciała, by by ł z nią w pokoju, w jej łóżku, by jego potężne, nagie ciało delikatnie ją tuliło, by mówił, jak bardzo za nią szaleje. Widziała to w jego oczach. A teraz, wreszcie, ona poczuła to samo. Coś go jednak wy straszy ło. Rankiem, z podkrążony mi oczami po niemal całkowicie nieprzespanej nocy , spędzonej na rozważaniu, dlaczego ją zostawił, ciągnęła walizkę w stronę drzwi. Związała włosy w kucy k, miała na sobie kostium i poważny wy raz twarzy . Nie by ła już sy reną z poprzedniej nocy . Żadna ilość korektora nie by ła w stanie ukry ć cieni pod oczami i wy glądałaby podobnie, gdy by została z imprezowiczami do końca przy jęcia. Na podłodze tuż za drzwiami leżała koperta zaadresowana do niej charaktery sty czny m, niestaranny m pismem Devlina. Leilo, Co do wczorajszej nocy, przepraszam Cię oficjalnie za to, co się stało. Lecę dzisiaj do Londynu. Zobaczymy się w biurze w tygodniu. Z wyrazami szacunku, Devlin

Z wyrazami szacunku? Czy tała list z rosnący m zdumieniem, które pły nnie przerodziło się w gniew. Czy żby się my liła w kwestii tego, co się wy darzy ło? Czy żby wy korzy stał ją, jak wy korzy sty wał wszy stkie kobiety ? Czy żby rozpaczliwie potrzebował zaspokoić swe popędy , a ona by ła jedy ną dostępną opcją? Kiedy dotarła na lotnisko, zdąży ła już na nowo zinterpretować całe zajście. Nie by li dwojgiem ludzi, którzy nagle zdali sobie sprawę, co do siebie czują. Nie. By ć może ona tak się czuła, ale Devlin najwy raźniej nie. Wy glądało na to, że miał na swoim koncie więcej sukcesów łóżkowy ch niż sam Casanova. Przez chwilę próbował uczy nić ją kolejną ze swy ch zdoby czy , ale powstrzy mał się w samą porę. Spanie z podwładny mi by ło błędem, a Devlin ich nie popełniał. Dała mu się uwieść, ponieważ jest wrażliwa, to wszy stko. Żaden mężczy zna nigdy nie naruszy jej granic. Otoczy ła się polem siłowy m, które odstraszało mężczy zn równie skutecznie jak znak „Niebezpieczeństwo”. Maszerowała przez lotnisko Leonarda da Vinci, ignorując wszy stkie cudowne sklepy wolnocłowe z kuszący mi zapachami i jedwabny mi apaszkami. Mężczy źni – miała ich dość do końca ży cia. Nie, na kilka wcieleń. Steward powitał ją z uśmiechem na pokładzie lotu linii Aer Lingus. – Jak się pani dzisiaj miewa, pani Martin? – zagaił, zerknąwszy szy bko na jej bilet. – Dobrze. – Rzuciła mu gniewne spojrzenie. Wiedziała, że zachowała się nie fair wobec biednego stewarda, ale nie dbała o to. Od tej chwili wszy scy mężczy źni powinni mieć się na baczności.

Rozdział 14 Życie bez miłości jest jak drzewo bez kwiatów lub owoców. Khalil Gibran

Mieszkanie Ty nana w Islington różniło się diametralnie od przy tulnego wnętrza, w który m mieszkał z Leilą. My ślał o ty m każdego ranka, gdy budził się po lewej stronie łóżka i patrzy ł na stare, przesuwne okna na drugim piętrze, które mogły się poszczy cić przy najmniej dziesięcioma warstwami białej farby z dodatkiem kilku owadów i pokaźną ilością kurzu. Na rogach w ramy okienne wdała się wilgoć, tworząc obszerny , grzy bopodobny zaciek, który nie by ł przy jemny dla oka i z pewnością szkodził wizerunkowi wy luzowanego, rozry wkowego faceta, który mieszkanie miało odzwierciedlać. Można mieć w domu wiele markowy ch krzeseł Eames, a na ścianach rzadkie okładki pły t winy lowy ch czy podróbki prac Lichtensteina, ale liczy się czy stość. Musi poprosić Gretę, by wy szorowała te zacieki, kiedy przy jdzie następny m razem, albo zostawić jej liścik. Nie by ł jednak pewien, czy kobieta potrafi czy tać po angielsku. Zawsze ignorowała jego instrukcje i czy ściła te same rzeczy co zwy kle. Na dodatek wy gotowała jego nowy kaszmirowy sweter, aż skurczy ł się do rozmiarów dużej skarpetki. Gdy zwrócił jej na to uwagę, wzruszy ła ty lko ramionami i nie powiedziała nawet „Przepraszać”. Leila świetnie sobie radziła z praniem. Prała ręcznie raz w ty godniu i wieszała pachnące świeżością ubrania na takim uroczy m, mały m wieszaczku, a potem zostawiała je do wy schnięcia w pokoju gościnny m. Kiedy mieszkał z Leilą, nie potrzebował żadnej Grety . Dzielił się pomocą domową z sąsiadem z naprzeciwka. Przy chodziła co ty dzień, przesuwała kurz z miejsca na miejsce, prasowała wy magające prasowania rzeczy , co nie by ło męczący m zajęciem, i połowicznie czy ściła łazienkę i kuchnię. W kuchni nie by ło wiele do roboty . Ty nan czuł się jak zwariowana na punkcie mody bohaterka serialu Seks w wielkim mieście, który Leila lubiła oglądać. Kobieta trzy mała swetry w piekarniku. Cokolwiek Ty nan schowałby w swoim piekarniku, również pozostałoby bezpieczne. Jedy ny mi urządzeniami kuchenny mi, który ch uży wał, by ły mikrofalówka i kuchenka gazowa do przy palania papierosów, kiedy gubił zapalniczki. Jadł często na mieście i pił często poza domem. To by ł element jego pracy , chodzenie do klubów, by obejrzeć nowe zespoły , podróżowanie do miejscowości w odległy ch zakątkach kraju, by posłuchać arty stów, którzy przy słali demo albo

umieścili piosenkę na YouTube. Tak rozpaczliwie pragnął znaleźć kogoś wspaniałego, że gotów by ł na każde poświęcenie, by to osiągnąć. Ty nan został wy słany do Londy nu przez MegaRec, ponieważ odkry ł Lizard, najgłośniejszą irlandzką kapelę od wielu lat. Menadżer A&R liczy ł się jednak ty lko tak długo, jak ostatni zespół, z który m podpisał kontrakt. Lizard grali świetnie, ale nie sprzedawali żadny ch pły t. Liczy ł się przy chód, a nie ilość pochlebny ch recenzji napisany ch w liczącej się prasie muzy cznej. MegaRec kierowali finansiści i jeśli Ty nan nie będzie dla nich zarabiał, zwolnią go tak szy bko, jak go zatrudnili. By ło wpół do dziewiątej, a musiał by ć w biurze o dziesiątej. Usiadł i zapalił papierosa. Rzucił palenie, kiedy by ł z Leilą. Nienawidziła tego, więc nałóg stał się argumentem przetargowy m. – Ja albo fajki, Ty nan – oznajmiła i spojrzała na niego surowo, tak samo jak podczas konferencji prasowy ch z nieznośny mi gwiazdami. Zgodziłby się na wszy stko, by le ty lko za niego wy szła. Gdy się pobrali, podkradał fajki inny m palaczom podczas samotny ch wy jść na imprezy . Uznał, że jeśli nie pali przy niej, to ona nie może nic z ty m zrobić. Oświadczy ł się jej na ślubie przy jaciela muzy ka. By ła to niety powa uroczy stość zorganizowana latem, na otwartej przestrzeni, gdzie ustawiono duże namioty , pod który mi bawili się goście, a na niewielkiej scenie grało jeden po drugim kilka zespołów. Leili podobało się wszy stko na ty m weselu, szczególnie jego ory ginalność i ekscentry czny urok. W słoikach po dżemie paliły się znicze, a na stołach przy kry ty ch obrusami w kratę stały dzikie kwiaty w wazonach nie od kompletu. Podawano piwo z beczki i małe buteleczki szampana ze słomkami. Ponieważ ją kochał i podobał mu się jej entuzjazm i dziecinny zachwy t, wy obraził sobie, jak wspaniale by łoby , gdy by to oni się pobierali. Pod wpły wem chwili oświadczy ł jej się. – Całkowicie dla niej przepadłeś, Ty – stwierdził jego ojciec i wy mierzy ł mu przy jacielskiego kuksańca w bok, kiedy Ty nan oznajmił, że się żeni. – Nie my ślałem, że którakolwiek cię usidli, chłopcze – dodał. – By liśmy pewni z matką, że nie jesteś ty pem skory m do żeniaczki. Ty nan również nie my ślał o sobie w ten sposób, ale Leila Martin rzuciła na niego urok. Nigdy nie powinni by li zainteresować się sobą nawzajem, nie mówiąc o ślubie. Nie pasowali do siebie. Do diabła, bogata koleżanka Leili, Katy , oznajmiła mu to wprost. – Nie jesteś w jej ty pie, chociaż z jakiegoś powodu Leila tego nie widzi. Ja mam jednak świadomość tego i ostrzegam cię, jeśli ją skrzy wdzisz, zabiję cię – zakomunikowała mu groźny m tonem, który Ty nana całkowicie zszokował. Trzeba by ło to przy znać Katy , choć by ła bogatą królewną tatusia, potrafiła by ć twarda, kiedy chciała. Podejrzewał, że nie by ły to ty lko puste słowa i Katy by łaby w stanie zabić dla Leili. – Hej, w porządku, kocham ją – uspokajał ją Ty nan. – Kocham ją z całego serca. Przecież

chcę się z nią ożenić. Właśnie się jej oświadczy łem. – Wiem – odparła Katy . – Ale nadal ci nie ufam. – Okej, ale skoro jesteś jej przy jaciółką, a ja będę jej mężem, lepiej, żeby śmy się dogady wali – zauważy ł Ty nan. I rzeczy wiście kochał Leilę. By ła namiętna, lojalna i piękna, kiedy dała się rozebrać z firmowy ch garniturów, a do tego dobra. Co niezwy kłe, to właśnie jej dobroć ostatecznie rozbroiła rozry wkowego Ty nana. Nikt wcześniej nie by ł dla niego tak ży czliwy ani nie dbał o niego tak bardzo. Leila miała wielkie, szczodre serce, które w całości należało do niego. Gotowała mu rosół, kiedy by ł przeziębiony , i prała jego rzeczy , zamiast protestować jak jego matka, która powtarzała: – Czy wy glądam na praczkę? Kiedy zostawił Leilę dla Diane, dowiedział się, że nowa dziewczy na nie umie gotować i nie ma zamiaru się nauczy ć. – Gotowanie jest dla frajerów – oznajmiła z pogardą pewnego dnia. – Nie wiążę przy szłości z kuchnią. Rezerwuję stoliki w restauracji. Wiedział, że usły szała gdzieś wcześniej tę kwestię. Może by ła młoda i piękna, ale nie miała pieniędzy na jedzenie w restauracjach. Jednego dnia nie jadła wcale, a następnego objadała się daniami na wy nos albo fry tkami z curry , co wy dawało się dziwne, zważy wszy na jej chude kończy ny i brak brzucha. Diane pojawiała się coraz rzadziej w ich mieszkaniu w Shoreditch, a w końcu wy niosła swoje rzeczy . – Na razie – rzuciła beztrosko, kiedy zabierała ostatnie pudło. – Na razie – odparł radośnie. Londy n by ł pełen takich jak ona. Jednak nie takich jak Leila. Z czasem zdał sobie sprawę, że tęskni za nią bardziej, niż się spodziewał, za jej rozry wkową naturą, namiętnością, za jej wdzięcznością, gdy robił jej co rano kawę. I za jej miłością. Tego mu brakowało. Okazało się, że od by cia uwielbiany m można się uzależnić. Miał to wszy stko i odrzucił. Zastanawiał się, co teraz porabia i czy chciałaby robić to w Londy nie. Spodobałoby jej się tutaj. A on chciałby mieć ją z powrotem w swoim ży ciu. Nie zamierzał łamać jej serca. Znudził się i małżeństwo wy dawało mu się nieco ośmieszające. – Jesteś żonaty ? – py tali go ludzie ze zdziwieniem.

Na dodatek monogamia by ła do bani. Na drugi raz lepiej by się spisał. Wcześniej postąpił głupio. Teraz rozumiał, jak Leila by ła dla niego dobra i jak wiele dla niego znaczy ła. Spojrzał ponownie na jej numer telefonu w komórce i zamy ślił się. Julia stale odkładała rozmowy na temat ślubu, miejsca przy stole na weselu i tego, czy powinna omówić kwestię stroju z Grace. Zastanawiała się, czy w ogóle pójdzie na ślub, gdy ż Stephen w zasadzie nie wspomniał o ty m, by mu towarzy szy ła, a ona sama czuła się zby t dumna i zby t zraniona, by o to zapy tać. Ostatnio czuła się raczej jak intruz w rodzinnej bajce rodziny Rhattiganów. Na dodatek ostatniego wieczora, zupełnie niespodziewanie, Stephen narzekał, że w następny weekend jedzie do cholernego Bridgeport, by razem z Michaelem kupić garnitur, ponieważ wszy stkie druhny będą wy bierały suknie. Katy , jej matka i przy jaciółka Leila zaplanowały własne poszukiwania sukni dla Katy , ale najwy raźniej zakup strojów dla świadków stanowił ważną pozy cję w kalendarzu weselny m. Stwierdził, że będzie nudno, ale ona widziała, że nie chciał zabierać jej ze sobą. – Zostanę tam na noc – dodał beztrosko. – Prawdopodobnie na zakończenie dnia pójdziemy razem na kolację, sama wiesz, jak to jest. Julia się zastanawiała, czy wy obraża sobie tajemnice tam, gdzie ich nie ma, więc zary zy kowała i zapy tała: – Czy powinnam pojechać z tobą? – Nie – odparł naty chmiast. – Nudziłaby ś się. To ty lko sprawy druhen. Na pewno przy jdą same koleżanki Katy . I Grace, pomy ślała Julia. I Grace. – W porządku – odparła, starając się ukry ć nutę zarzutu w głosie. Nie spała całą noc, rozmy ślając w kółko o całej sy tuacji. Stephen ją odcinał. Precy zy jnie, chirurgicznie, w sposób, którego wcześniej nie doświadczy ła. Nie by ła pewna, czy by ł tego świadom, ale oddzielał ich – swą pierwszą rodzinę, tę ważniejszą, od tej drugiej, czy li jej. Postanowiła wspomnieć o ty m przy śniadaniu, ale kiedy zeszła na dół, on kończy ł już kawę i zerkał na zegarek, jakby by ł spóźniony do biura. – Pogadamy później – rzucił. Chwy cił teczkę i wy biegł z kuchni. Julia stała bez ruchu przy stole. Nie pocałował jej na pożegnanie ani nawet nie dotknął. Ostatnio prawie tego nie robił. To drobiazgi, ale bardzo znaczące. – Opowiedz mi o wszy stkim.

To właśnie powiedziała długoletnia przy jaciółka Julii, Rosa, kiedy usiadły tego popołudnia w kawiarni. Dwie dobrze ubrane kobiety około czterdziestki, przed nimi dwie filiżanki kawy , żadny ch ciastek, a na kolanach Rosy teczka. Julia wy glądała szczupło i elegancko w obcisły ch dżinsach, białej koszuli, skórzanej kurtce i szary ch converse’ach za kostkę, jak ktoś pracujący w przemy śle kreaty wny m. Rosa natomiast ubrana by ła bardziej trady cy jnie, w elegancką grafitową sukienkę, jak przy stało na partnera w firmie księgowej. Nikt by nie przy puszczał, że ich późnopopołudniowa kawa nie by ła przy padkowy m spotkaniem przy jaciółek, ale nadzwy czajną konferencją na szczy cie. – Możesz się ze mną spotkać? Proszę, to pilne. Ja… nie wiem, co robić – powiedziała od razu przez telefon Julia. Rosa nie zapy tała nawet, o co chodzi. Nie musiała. Wiedziała. – Spotkajmy się w Café Santina za pół godziny . Wcześniej nie uda mi się wy rwać – odparła swoim energiczny m, zawodowy m tonem. – Dziękuję ci, dziękuję. Julia się rozłączy ła i poszła w stronę wy jścia ewakuacy jnego firmy DdW&X, agencji reklamowej, w której od dziewięciu lat pełniła funkcję dy rektora kreaty wnego. Tam zwy kle spoty kali się palacze i chociaż Julia nie paliła od wielu lat, nagle poczuła chęć, by zrobić coś destrukcy jnego. Coś, co przy pomniałoby jej o ży ciu przed Stephenem. Przy wy jściu stała jedna z młodszy ch pracownic, ładna blondy nka w parce. Paliła tak, jakby od tego zależało jej ży cie. Zobaczy ła Julię i zaczęła gasić niedopałek. – Przepraszam, my ślałam, że tutaj możemy palić. – Możemy – odparła bez emocji Julia. – Mogę wy dębić jednego od ciebie? – Nie wiedziałam, że pani pali – odparła dziewczy na i podała jej paczkę papierosów. Przez wiele lat nie paliłam, ale cierpię tak bardzo, że to wy daje mi się dobry m rozwiązaniem, powiedział głos w głowie Julii. – Czasem palę – odparła zamiast tego. – Przepraszam, że sępię od ciebie. Będę ci dłużna. Dziewczy na potrząsnęła głową. – Nie, w porządku. Podała Julii zapalniczkę, a ta się odwróciła, by zapalić papierosa. Nie chciała pokazać, jak bardzo trzęsą jej się ręce. – Dzięki – powiedziała, gdy skończy ła i zajęła się udawaniem, że przegląda wiadomości w komórce. Mogła przeklinać telefon z jego nieustanny m połączeniem z biurem, ale stanowił idealną wy mówkę, by z nikim nie rozmawiać.

Postanowiła nie my śleć. Poserfuje trochę w Internecie, może wejdzie na jedną ze stron z markową odzieżą, na którą jej nie stać. Wszy stko, by le ty lko zająć czy mś głowę do czwartej trzy dzieści, kiedy Rosa by ć może wy tłumaczy jej sens całej sy tuacji. Rosa służy ła jej wsparciem przez ostatnie dwadzieścia pięć lat, przez całe katastrofalne małżeństwo zakończone rozwodem z unikający m pracy , wiecznie odpoczy wający m aktorem, Tony m. Głęboko religijna matka Julii nigdy do końca go nie przebolała, gdy ż oznaczał, iż jej ukochana córka otrzy ma wieczny zakaz wstępu do nieba. Potem Rosa by ła przy niej przez wszy stkie lata związku ze Stephenem. Julia wspierała przy jaciółkę, kiedy narzeczony Rosy zerwał z nią nagle. Po dziesięciu latach odszedł, w ciągu sześciu miesięcy poślubił inną kobietę i naty chmiast spłodził dwójkę dzieci. Przez wiele lat opowiadał Rosie, że nie jest przekonany do ojcostwa, a ona próbowała przekonać samą siebie, że się z nim zgadza i że ży cie we dwoje im wy starcza. – Przez ten czas, gdy na niego czekałam, moje cholerne jajniki zdąży ły już wy schnąć, a on teraz bawi się w szczęśliwą rodzinkę! – grzmiała Rosa, niepocieszona w swy m bólu. W pewny m sensie ich przy jaźń bardziej przy pominała małżeństwo niż fakty czne małżeństwo Julii i jej trzy nastoletni związek ze Stephenem. Przy jaciółki rozumiały się doskonale, nie przeży wały cichy ch dni, nie obrażały na siebie, nie by ło między nimi nieporozumień ani sy tuacji, kiedy chciały coś powiedzieć, ale nie mogły , bo kto wie, jak to by je poróżniło. To Julia pojechała do mieszkania Rosy i zebrała z podłogi jej nagie ciało, kiedy przy jaciółka upadła pod pry sznicem i uszkodziła sobie plecy , a nikogo innego nie mogła poprosić o pomoc. Rosa siedziała z Julią w szpitalu po zabiegu ły żeczkowania, kiedy ta poroniła dziecko Tony ’ego. Sły sząc ją zapłakaną przez telefon, mąż Julii odparł, że nie może naty chmiast przy jechać, ponieważ ma przesłuchanie w Belfaście, ale jak ty lko skończy , wsiądzie w pierwszy pociąg do domu. Okazało się, że są przy jaciółkami „na dobre i na złe” znacznie bardziej niż większość małżeństw. Tak mawiała Rosa zawsze wtedy , gdy piły na spółkę butelkę wina, ty lko jedną, w ich ulubionej greckiej restauracji. – Więc to koniec? – zapy tała ponownie Rosa. Julia wpatry wała się w swoją filiżankę. Zamówiła flatte, ale zdała sobie sprawę, że ją mdli i nie jest w stanie wy pić takiej ilości mleka. – Nie wiem, czy to koniec – odezwała się w końcu, podnosząc wzrok na Rosę. – Już nie wiem, co czuję. To nie w moim sty lu, co? – Zupełnie nie w twoim sty lu – zgodziła się Rosa. – Czy to ci nie wy starczy , Julio? To, że z powodu Stephena i jego cholernej rodziny zachowujesz się nienaturalnie? Nie powinien stawiać cię na drugim miejscu, ale na pierwszy m. Całe to ślubne zamieszanie to ty lko sy mptom. Jesteś

w tej sy tuacji przegrana, a nie tego potrzebujesz w ży ciu, nie zasłuży łaś na to. – Nie mów tak – powstrzy mała ją Julia. – Wiem to wszy stko, Roso. Sama się na to zgodziłam. Kiedy ś – dodała słabo. – Powinnaś by ła nalegać na małżeństwo – konty nuowała Rosa, która teraz złapała swój ry tm. – Wtedy by łoby inaczej, miałaby ś swoje prawa. – Zawsze mówiły śmy , że to nie w naszy m sty lu – odparła Julia ze smętny m uśmiechem i przy pomniała sobie czasy , kiedy obie uważały , że feminizm i małżeństwo wzajemnie się wy kluczają. – To ważne. – Właściwie już nie – zaprzeczy ła Julia. – Nie po wczorajszy m. – Co się stało? – Powiedział, że w weekend wy biera się do Bridgeport na wielkie „poszukiwanie strojów dla świadków”. Zostanie tam na noc i nie chce, by m z nim pojechała. To wszy stko jest częścią tej samej historii, częścią ślubu, ciąży . Wiesz, Roso, nigdy nie widziałam Stephena tak szczęśliwego jak wtedy , gdy powiedział mi o ciąży Katy . Nigdy . Wtedy zrozumiałam. Ukry wałam to, unikałam tego, ale to nadal jest i nie znika. – Żartujesz, prawda? Z ty m, że nigdy nie widziałaś go tak szczęśliwego? – Nie, nie żartuję. Ani podczas wakacji w Wenecji, ani podczas najlepszego seksu w jego ży ciu, nigdy nie sły szałam, żeby by ł tak szczęśliwy jak wtedy , gdy usły szał tę wiadomość. Powtarzałam „to wspaniale, Stephenie”, ale w środku czułam, że umieram. Julia zmusiła się i wy piła nieco kawy , ale smakowała dziwnie. Cały dzień miała podobne wrażenie. Czuła metaliczny posmak w ustach, suchość, jakby do jej organizmu dostała się wolno działająca trucizna, która powoli rozlewała się po jej ciele i siała spustoszenie. Po trzy nastu latach spędzony ch ze Stephenem my ślała, że zna go na wy lot. Albo przy najmniej tak dobrze, jak można kogokolwiek poznać, jak mawiała Rosa. Przy jaciółka nie by ła ufną osobą. Julia nie miała podobny ch problemów, przy najmniej nie ze Stephenem. By ł z nią całkowicie szczery , nigdy jej nie okłamał, nawet przez nieuwagę. Ślub zmienił wszy stko. Jej szczery , uprzejmy i czarujący partner przeszedł transformację. Zaczęło się subtelnie, telefony do sy na, długie pogawędki z córką, telefony do Grace. „Idealna Grace”, jak nazwała ją Rosa. W efekcie wy dawał się wy cofany , zaczął wy bierać wy jścia do kina zamiast na kolację, wolał siedzieć w milczeniu i wpatry wać się w ekran, zamiast siedzieć z nią po przeciwnej stronie stołu, kiedy musiałby patrzeć jej w oczy i rozmawiać. Julia wiedziała, o co chodzi, rozpoznała to z przerażeniem. Ślub sy na zmusił go do zastanowienia się nad ty m, jak ważna jest rodzina, i ponownego rozpatrzenia swy ch wy borów.

Ponieważ Grace nadal by ła niezamężna, niezwiązana z nikim, miał okazję dostać drugą szansę na małżeństwo i szczęśliwą rodzinę. Pomimo wszy stkich opowieści o ty m, że on i Grace wspólnie postanowili się rozstać i chcieli tego, Julia wiedziała, że piętnaście lat później Stephen fakty cznie uważa, iż rozwodząc się, popełnił błąd. Chciał wrócić na łono rodziny , podjąć na nowo wątek w momencie, w który m rozstał się z żoną i dziećmi, odgry wać rolę ojca pana młodego, dziadka nowo narodzonego wnuka lub wnuczki i by ć częścią całej rodzinnej historii. Stephen nie planował zapewne zachować się okrutnie ani nieprzy jemnie. Julia nie by ła pewna, czy zdawał sobie sprawę z tego, co się dzieje, w przeciwieństwie do niej. Jego by ła żona i dzieci nie kiwnęły nawet palcem i zdołały omamić go i odciągnąć od niej, a perspekty wa zostania dziadkiem przy pieczętowała sprawę. Całą poprzednią noc leżała w łóżku, rozważała dowody i odkry ła prawdę. Nie mogła zostać. – Przez te wszy stkie lata tak bardzo starałam się zrozumieć – wy znała ze smutkiem. – Kiedy Michael i Fiona by li mali, wszędzie zabieraliśmy ich z nami. Troszczy łam się o nich i robiłam, co mogłam, ale to nie wy starczy ło. Nigdy nie starałam się odgry wać roli ich matki, ponieważ nią nie jestem. Z jakiegoś powodu, pomimo tego wszy stkiego, Stephen nie uznaje mnie jednak za członka rodziny . – Zamilkła na moment, zanim wy powiedziała ostatnie zdanie. – Nie ma dla mnie miejsca. Po rozmowie z Rosą Julia nie mogła wrócić do pracy . Zamiast tego pojechała do domu, gdzie usiadła na balkonie z filiżanką kawy i paczką papierosów kupiony ch po wy jściu z kawiarni. Sama nie wiedziała, dlaczego pali. To by ło naprawdę głupie. Czuła się jak dziecko, które na złość rodzicom szkodzi samemu sobie. Wiele lat wcześniej papierosami i kawą pobudzała mózg do pracy , jak mnóstwo osób w branży reklamowej. To by ł element pracy po nocach i realizowania nowy ch pomy słów. Teraz próbowała wrócić do sposobu, w jaki jej mózg funkcjonował przed poznaniem Stephena. Taka by ła rzeczy wistość. Musiała wrócić do sty lu my ślenia o sobie sprzed związku, a nawet po związku. To by ł koniec. Wiedziała o ty m od jakiegoś czasu, ale dopiero teraz by ła gotowa, by stawić czoła faktom. Nie by ło mowy o ty m, by Stephen ją zostawił. By ł na to zby t honorowy . Poza ty m ją kochał, wiedziała to. Niestety , jeszcze bardziej kochał rodzinę, którą opuścił. Trudno powiedzieć, czy to Grace, czy dzieci, czy może wspomnienie ich wspólnego ży cia, jednak coś nieubłaganie ciągnęło go do Bridgeport, a tam nie by ło miejsca dla Julii. Jeśli chciała nadal zachować szacunek do samej siebie i ży ć w szczerości, musiała zakończy ć ten związek. – Nie rób nic szalonego – prosiła ją Rosa. – Szalonego? Ja? – zdziwiła się Julia.

Stephen wrócił do domu i nie poczuł zapachu obiadu, chociaż by ł to jeden z dni, kiedy Julia zwy kle gotowała. Może ty m razem poda sałatkę, pomy ślał ze smutkiem. Lubił jeść sałatki latem, ale nie zimą czy wiosną. Na szczęście Julia się nie obrazi, jeśli jej powie, że sam przy rządzi sobie szy bko coś na ciepło. Niewiele gotował, kiedy by ł żonaty , a dzieci małe. Teraz czuł z tego powodu wy rzuty sumienia, podobnie jak z powodu wielu inny ch spraw. Ostatnio dręczy ły go wspomnienia z przeszłości. To by ło nie w porządku wobec Julii. Wiedział, że się zmartwiła, iż nie zabrał jej do Bridgeport, i miała do tego pełne prawo. Nie by ło powodu, by nie wziął jej ze sobą, jednak chciał pojechać sam. – Tutaj jestem – zawołała, a on poszedł za jej głosem na balkon. Siedziała przy kry ta kocem. Na stole obok niej stała kawiarka, filiżanka kawy i popielniczka, a w niej kilka niedopałków całkowicie wy palony ch papierosów. – Palisz? – zapy tał zdumiony . – Miałam ochotę – odparła i spojrzała na niego. Wtedy dostrzegł jej zaczerwienione oczy , bladą twarz i smugi tuszu rozmazanego łzami. – Co się stało, Julio? – Usiadł koło niej i wziął za rękę, w której nie trzy mała papierosa. – Musimy porozmawiać – powiedziała cicho, a on zdał sobie sprawę, jak bardzo nie lubi ty ch słów, wy świechtanego frazesu z filmów i seriali, wy powiadanego przez bohaterów patrzący ch sobie w oczy , by potem oznajmić dramaty czne wy darzenia. Nie by ł gotów na dramaty czne zdarzenia. Wtedy zrozumiał: Julia może by ć chora. Rok wcześniej pracował nad kampanią na temat raka i nadal temat ten wracał do niego w środku nocy . Serce zamarło mu z żalu. O Boże, nie, biedna Julia. – Wszy stko w porządku? Znalazłaś coś? Guzek? Zaśmiała się i potrząsnęła głową. – Nie, nie mam żadnego guzka. To na szczęście nic z ty ch rzeczy , Stephenie. Może znalazłam coś, ale w swoim sercu. – Spojrzała mu w oczy . – My ślę, że koniec z nami. Odsunął się, wy puszczając jej dłoń ze swojej. – Co takiego? – Nie żartuj, Stephenie. Nie muszę ci przecież wy jaśniać. Tu nie chodzi o mnie, ty lko o ciebie, jakkolwiek śmiesznie to brzmi. Mogliby śmy wy korzy stać to w reklamie: Tu nie chodzi o mnie, ale o ciebie. Zmieniłeś się, odkąd Michael się zaręczy ł. Widział, że znów zbiera jej się na płacz. Sięgnęła na ślepo po kolejnego papierosa. – Nie rób tego – poprosił i wy ciągnął dłoń, by ją powstrzy mać. – Zabijesz się. – Pozwól mi się zabić, jeśli tego chcę – odparła i odtrąciła jego dłoń. – Jestem dorosła. Drżącą ręką zapaliła papierosa, a on patrzy ł przy mrużony mi oczami, jak smużka dy mu unosi

się w powietrzu. – Chcesz wrócić do Grace, Fiony i Michaela i odzy skać wszy stko. Wiem, widzę to. Nie sądzę, by ś sam to sobie uświadamiał, ale ja to zrozumiałam. Złoży łeś przy sięgę, że zostaniesz ze mną na zawsze, ale w głębi serca chcesz by ć gdzieś indziej. Stephenie, nie chcę by ć na drugim miejscu. Wpatry wała się w niego przez smugi dy mu. – Nie chcę by ć na drugim miejscu. Nie zasługuję na to. Sięgnął po jej dłoń i ty m razem mu na to pozwoliła. Teraz on też miał łzy w oczach. – Ależ ja cię kocham. Nie zostawię cię. Stworzy liśmy razem wspaniałe ży cie. – Bezsensownie machnął ręką, wskazując przestrzeń wokół. – Och, Stephenie – powiedziała zmęczony m głosem. – To prawda, stworzy liśmy wspaniałe ży cie, ale nie zamierzam ży ć w kłamstwie. Chcesz by ć gdzieś indziej, widzę to, a ja nie chcę by ć dłużej na drugim miejscu. Zostawmy już ten temat. – Ale… – Stephen wskazał gestem mieszkanie, dom, który razem stworzy li. – Nie ma żadny ch „ale” – odparła Julia, powstrzy mując łzy . – To wszy stko nie ma znaczenia, gdy skończy ła się prawdziwa miłość. Stephenie, nie chcę mężczy zny , który zostaje ze mną z uprzejmości. Pragnę czegoś więcej. Chcę, żeby ś się wy prowadził, i zary zy kuję stwierdzenie, że ty sam masz na to ochotę. Po ty ch słowach wstała i weszła do mieszkania. Stephen siedział na balkonie, pozwalając, by owiał go chłód. Chciał wejść do mieszkania i pocieszy ć Julię, powiedzieć jej, że się my li, że nadal łączy ich silne uczucie, ale tego nie zrobił. Julia miała rację. Uroczy stości ślubne Charliego Madisona i Lizzie Fitzgerald miały się odby ć w piątek. Lizzie zadzwoniła, błagając, czy może wpaść na chwilę do cukierni Golden Vanilla ze swy mi córkami, które przy jechały z Dublina i Londy nu i chciały same sprawdzić ciasto wy brane na „idioty czne wesele” matki, jak je nazy wały . – Na pewno tak się nie wy raziły – uspokajała przez telefon Vonnie. Kiedy trzeba, potrafiła odnosić się do klientów z chłodny m dy stansem, ale wobec osób takich jak słodka Lizzie, która wiele przeszła w ży ciu, zanim spotkała ją niespodziewana miłość, Vonnie by ła uosobieniem ży czliwości. Co to za córki, które potrafią by ć tak okrutne dla cudownej Lizzie? – Nie powinnam ci tego mówić, gdy ż pomy ślisz, że jestem skończoną idiotką, Vonnie, ale one uważają, że Charlie żeni się ze mną dla pieniędzy – wy rzuciła z siebie Lizzie. W głowie Vonnie pojawił się obraz pary grubo po sześćdziesiątce, która kilka miesięcy wcześniej odwiedziła jej cukiernię. Trzy mali się za ręce i chichotali nad ciastkami jak dwudziestolatkowie. Żadne z nich nie wy glądało na specjalnie zamożne. Charlie prowadził dwa zakłady naprawiające sprzęt elektry czny , a Lizzie by ła emery towaną asy stentką zarządu.

Poznali się dwa lata wcześniej na wieczorze rock’n’rolla w hotelu Palace i od tamtej pory chodzili tam razem. Charlie nie by ł w stanie kręcić Lizzie tak energicznie, jak by tego chciał, gdy ż uniemożliwiały mu to problemy z dy skiem w części lędźwiowej kręgosłupa, ale pod każdy m inny m względem bawili się wy śmienicie. Lizzie wy jaśniła jej, że Charlie nie by ł wcześniej żonaty . Jej córki uznały to za znak, iż nie nadaje się do małżeństwa i żeni się z Lizzie ty lko po to, by położy ć łapę na jej pieniądzach lub, w ich mniemaniu, na majątku ich dawno zmarłego ojca, a w zasadzie ich majątku. – Czy w grę wchodzi duża kwota? – zapy tała Vonnie, zapominając o dy skrecji w pracy . – Nie – zaprzeczy ła Lizzie. – O to właśnie chodzi. Charlie ma swoją firmę, ale ja ty lko dom. Do tego dach wy maga naprawy , przy kolejnej burzy deszcz może zacząć wpadać do środka. Mieliśmy się ty m zająć po powrocie z miesiąca miodowego. Jedziemy na ty dzień na Capri. Wy powiedziała „miesiąc miodowy ” w charaktery sty czny sposób, głosem kobiety , która długo by ła sama. – Może ty też uważasz, że zwariowałam – dodała ze smutkiem. – Nie – zaprzeczy ła stanowczo Vonnie.– Uważam, że jesteś najbardziej rozsądną kobietą, jaką znam. W zasadzie my ślę, że potrzeba ci trochę mojego Anielskiego Ciasta. Zanim się ty m zajmiemy , powiedz mi, kiedy przy jeżdżają dziewczy ny . Podaj mi dokładną godzinę. Lorraine zapaliła świeczki w pokoju w głębi cukierni i puściła muzy kę z lat pięćdziesiąty ch, którą para lubiła. – Jeśli mogłaby ś poczekać z aparatem i butelką wina Cava, aż atmosfera się poprawi, by łoby świetnie – poleciła Vonnie. – A jeśli zrobi się nieprzy jemnie? – zapy tała przekornie Lorraine. – Nic takiego się nie stanie – zapewniła ją Vonnie. O wy znaczonej godzinie Lizzie pojawiła się w cukierni z Martą, która pracowała na prestiżowy m stanowisku w Londy nie, i Tiną, która dobrze wy szła za mąż i mieszkała w Dublinie. Marta miała na sobie kaszmirowy płaszcz, a w ręce torebkę o wartości małego samochodu. Tina ubrana by ła w markowe jeansy , równie modną koszulkę polo i żółte kalosze, jakby wy jazd z miasta nieodzownie oznaczał brnięcie przez błotniste pola i groził atakiem stada szalejący ch krów. Co ciekawe, obie urodziły się w Bridgeport, o czy m Vonnie wiedziała. Najwy raźniej chciały całkiem zapomnieć o swoim pochodzeniu. Vonnie spodziewała się tego i by ła przy gotowana. Zadała sobie wiele trudu i wy suszy ła swe lniane włosy suszarką, co rzadko robiła. Teraz ułożone jak w salonie fry zjerskim opadały falami na jej szczupłe ramiona ubrane w jedy ną w swoim rodzaju, błękitną sukienkę. Ja też potrafię, pomy ślała, kiedy zobaczy ła wy raz zdziwienia w oczach córek Lizzie.

Uściskała klientkę, podała dłoń jej córkom i przy witała je. – Przy gotowujemy wiele wy pieków dla osób, które pobierają się ponownie – wy jaśniła z uśmiechem, choć jej oczy bły szczały jak odłamki diamentów. – To jedna z przy jemności, jakie daje ta praca, obserwowanie ludzi w różny m wieku, którzy wy korzy stują szansę na doświadczenie szczęścia po rozwodzie lub tragedii wdowieństwa. Bardzo się cieszy my , że matka pań i Charles przy szli do naszej cukierni. Ich radość jest zaraźliwa. Wiem, że Lizzie spędziła samotnie dziesięć lat. Czy ż to nie wspaniałe, że ponownie znalazła miłość? Marta, która fizy cznie przy pominała Lizzie, ale nie miała za grosz jej uroku, nie sprawiała wrażenia zadowolonej z tego faktu. Podobnie jak Tina. Lizzie stała w oddali ze złożony mi rękami, z pełny m przejęcia uśmiechem na okrągłej twarzy i nadzieją, że córki w końcu podzielą jej radość. – Kończy my jeszcze ciasto dla mamy , ale proszę spojrzeć – Vonnie nacisnęła przy cisk na klawiaturze komputera. – Tak będzie wy glądał tort. Lizzie i Charlie wy brali prosty , dwupoziomowy tort w kolorze złamanej bieli z czerwoną kokardą i gałązką czerwony ch róż odmiany floribunda. Ich uformowanie wy magało wiele pracy , ale precy zy jnie wy konane wy glądały niezwy kle. – Tacie by się nie podobały – rzuciła Marta, spojrzawszy na ekran komputera. Vonnie przy wołała uśmiech na twarz. – Ojciec pań z pewnością by ł wspaniały m człowiekiem – skomentowała. – Lizzie i Charles rozmawiali o nim wczoraj. Ponieważ sama jestem wdową, rozumiem, jak ważna jest pamięć o poprzednich małżeństwach i radościach, kiedy ponownie wchodzi się w związek małżeński. Marta i Tina wpatry wały się w nią. Zaskoczy ła je informacja, że opanowana, szy kownie wy glądająca blondy nka jest wdową. – Proszę mi powiedzieć, pani Marto – Vonnie pły nnie zmieniła temat. – Mieszka pani w Londy nie, prawda? Czy często udaje się pani przy jechać do Bridgeport, by odwiedzić matkę? Marta się zarumieniła, sły sząc przy ty k. – A pani, Tino? Dublin jest przecież niedaleko. Spojrzenie Vonnie by ło jak ze stali. – Mam pracę, dzieci. Wie pani… – zająknęła się Tina. Vonnie przy taknęła mądrze. – W takim razie dla obu pań informacja, iż matka prowadzi tutaj własne ży cie z Charlesem, musi by ć niezmiernie pocieszająca, skoro są panie tak zajęte własny mi sprawami. – Inny m ciężko zrozumieć, jak to jest by ć wdową, prawda, Lizzie? – zwróciła się do klientki, a ta przy taknęła. – Oczekują, że będziemy ży ć zupełnie same, a to niesprawiedliwe. Wy dawało jej się, że usły szała chichot dochodzący z kuchni. To Lorraine podsłuchiwała.

Zadziorna smarkula! Pomimo tego nie poddawała się. – Dlatego właśnie lubię ponowne małżeństwa. Stojąca obok Lizzie promieniała. Zadzwonił dzwonek u drzwi i wszedł Charlie, jak wcześniej ustalili. – Zaufaj mi – powiedziała wcześniej do niepewnej Lizzie, kiedy jadły Anielskie Ciasto. – Charles! – Vonnie przy witała go, jakby by ł królem wracający m na dwór. Charlie, którego nikt nie nazy wał Charlesem od czasów pierwszej komunii, zawahał się przez moment, ale po chwili uśmiechnął odważnie do swy ch naburmuszony ch przy szły ch przy brany ch córek. Jeśli wy magana by ła odwaga, Charlie stawał na wy sokości zadania. – Jak miło, że wpadłeś – ucieszy ła się Vonnie. – Wszy stkie jesteśmy podekscy towane ślubem. Mam nadzieję, że mnie samej uda się choć na chwilę przy jść na wesele. – Też mam taką nadzieję, Vonnie, kochana. Ty le pracy włoży łaś w przy gotowanie tortu. Bardzo chcieliby śmy zobaczy ć cię na ślubie, moja droga. Nie by ło mowy o ty m, by w obecności Vonnie Marta i Tina zachowały się tak niegrzecznie, jak by ć może zamierzały . – Witaj, Charlesie – przy witały się obie oficjalnie. – Dziewczęta, mówcie mi Charlie – uśmiechnął się promiennie. – Tak się cieszę, że będziecie towarzy szy ć mamie w ty m szczególny m dniu. – Zdjęcie! – zawołała Vonnie, jakby właśnie wpadła na ów pomy sł. – Musimy uwiecznić tę cudowną chwilę. Lorraine! Lorraine z aparatem w ręce niemal wy padła przez wahadłowe kuchenne drzwi. Przy robieniu zdjęć by ło sporo zamieszania, każdy fotografował się z każdy m. Przy pominało to zmianę warty pod pałacem Buckingham z tłumem tury stów ustawiający ch się na jego tle. Pracownicy wy szli z kuchni ubrani w fartuchy i pozowali razem z gośćmi. Vonnie szepnęła Lorraine, by wy jęła z lodówki butelkę wina Cava. Czuła się wy czerpana cały m przedsięwzięciem, ale by ło ono konieczne. Powoli twarze Marty i Tiny rozpromieniły się i w powietrzu dało się wy czuć uroczy stą atmosferę. – Charles jest rzeczy wiście miły – szepnęła do Vonnie Marta przy drugim kieliszku wina. – Jest tutaj bardzo szanowany – stwierdziła poważnie Vonnie. – Podobnie jak wasza matka, to prawdziwa dama. Wszy scy się cieszy my , że dwoje tak cudowny ch ludzi się odnalazło. Tinie, która przy słuchiwała się rozmowie, również udało się uśmiechnąć. Dama, to brzmi ładnie. Siostry wy mieniły między sobą spojrzenia. By ć może ten niewielki, potajemny ślub, jakiego się spodziewały , by ł w rzeczy wistości poważniejszy m wy darzeniem. Na dodatek Charles prowadził własną firmę i by ł powszechnie szanowany w Bridgeport.

Wreszcie spotkanie dobiegło końca. – Nie wiem, jak ci dziękować, Vonnie – powiedział na odchodne Charles. – Spójrz na nią, jest taka szczęśliwa. – Wszy scy cieszy my się waszy m szczęściem – odparła Vonnie. – Przy pomnij Lizzie, że oboje na nie zasługujecie. W kwestii miłości nikt nie może wam mówić, co robić. – Tak – zgodził się Charlie. – My ślę, że by łoby świetnie, gdy by Lizzie i dziewczy ny umówiły się jutro na wspólną wizy tę w Horizon Spa albo w salonie urody Clary na Dame Street. Wszy stkie zrobią się na bóstwo, by jeszcze bardziej uczcić wasz dzień – zaproponowała Vonnie. Charlie poparł jej pomy sł. – Żadne z nas nie pomy ślałoby o ty m – odparł ze zdumieniem. – Dzięki temu dziewczy ny pozostaną w dobry ch nastrojach – stwierdziła mądrze. – Nie będą my szkować po swy m dawny m domu i wy ceniać wszy stkiego. Kiedy goście wy szli, pracownicy wrócili do kuchni, a Vonnie została sama, by zdmuchnąć świeczki. Gdy by ty lko zorganizowanie własnego ży cia by ło tak łatwe jak zorganizowanie czy jegoś, pomy ślała.

Rozdział 15 Miłość zwycięża wszystko. Wergiliusz

W jednej sferze ży cia Leili panował spokój. Wiedziała, że jej matka mieszka w domu opieki Hummingbird, a Nora wspaniale się nią opiekuje. Przy okazji każdej rozmowy telefonicznej lub wizy ty Dolores opowiadała o nowy ch znajomościach albo zajęciach. – Naprawdę ży jemy tu jak w małej społeczności, robimy tak wiele rzeczy . Nora stwierdziła, że mogłaby m nauczy ć się grać w bry dża, ale sama nie wiem. Zawsze mi się wy dawało, że to gra dla starszy ch osób. – Podobno wspaniale działa na pamięć, ale piekielnie trudno się jej nauczy ć – wy jaśniła Leila. – My ślę, że doskonale sobie poradzisz. – Pomy ślę o ty m. Na razie wróciłam do robienia na drutach – oznajmiła radośnie Dolores. – Znajoma panny Polki, tej, która prowadzi zajęcia muzy czne, przy jeżdża raz w ty godniu furgonetką, z której sprzedaje piękne włóczki i koraliki. Spodobały by ci się. Cudowna furgonetka Ginny z rękodziełem, tak się nazy wa. Kupiłam u niej wspaniałą granatową włóczkę Aran, grubą, ale miękką, i mam zamiar zrobić kardigan dla Jacka. Tak dawno nie robiłam na drutach, że na pewno zapomniałam, jak to robić, ale Nora twierdzi, że szy bko sobie przy pomnę. Moje dłonie są nieco szty wne, ale pomimo tego chcę spróbować, póki jeszcze mogę. Gawędziła wesoło o cudowny m trenerze imieniem Ger, który poinformował ją, iż ćwiczenia fizy czne są bardzo ważne dla osób cierpiący ch na reumatoidalne zapalenie stawów. Ułoży ł dla niej specjalny , łagodny program, który będzie mogła wy kony wać, kiedy wróci do pełni sił. Leila by ła zachwy cona, sły sząc radosny ton głosu matki. Dopiero teraz, gdy matka by ła w bezpieczny m miejscu, Leila zdała sobie sprawę, w jak wielkim stresie ży ła Dolores przez tak długi czas. Wspomniała o ty m teraz. – Mamo, nie wiedziałam, jak ciężko ci by ło przedtem. Tak mi przy kro, że czułaś, iż nie możesz powiedzieć nam o swojej chorobie. Teraz wy dajesz się by ć inną kobietą. – Tak jest – odparła Dolores. – Czuję się tu bezpiecznie, a Nora zapowiedziała, że pomoże mi się zorganizować, więc nawet po powrocie do domu wszy stko będzie dobrze. Czuję ogromną ulgę, wiedząc, że nie będę ciężarem dla ciebie i twojej siostry . A skoro mowa o Susie… Leila jej przerwała.

– Mamo, przy kro mi, ale muszę lecieć – skłamała. – Porozmawiamy jutro, dobrze? Sama my śl o Susie by ła dla niej w ty m momencie zby t bolesna. Podczas gdy sy tuacja mamy się ustabilizowała, Susie by ła częścią ży cia Leili, którą w swoim mniemaniu kompletnie zawaliła. Łatwo by ło jej zapomnieć o ich nie najlepszy ch relacjach, kiedy nie rozmawiały ze sobą, ale w obliczu choroby mamy trudno by ło to zrobić. W ciągu ostatnich kilku ty godni Leila prawie nie kontaktowała się z siostrą. Rzadkie rozmowy telefoniczne, które odby ły , by ły zwięzłe i pełne napięcia. Ponadto Susie odwiedzała matkę w Bridgeport wtedy , gdy wiedziała, że Leili nie będzie. Ku jej zdziwieniu Susie zgodziła się by ć druhną na ślubie Katy . Jak ty lko usły szała jednak, że Katy przy jeżdża do Bridgeport, by szukać sukienek dla druhen razem z Leilą, Birdie i Fioną, zaczęła znajdować wy mówki. – Tego dnia Mollsie nie może zająć się Jackiem – wy jaśniła Katy . – Kup, co uważasz, w moim rozmiarze. – Ty do niej zadzwoń – tego wieczora Katy zasugerowała Leili. – Nie ma sensu, żeby m ja to robiła. To sprawa między wami. – Jak mam to naprawić? – zapy tała ze złością Leila. – Mnie nie py taj, ja jestem jedy naczką – odparła Katy niemal radośnie. – Coś wy my ślisz. Wszy scy przeży wamy kry zy sy . Ty m razem padło na Susie. Leila obiecała wy konać telefon, ale wiedziała, że Katy się my li. Susie nie przechodziła kry zy su. Czuła się po prostu zraniona i zagniewana. Zebrała całą swoją energię i zadzwoniła do siostry . – To wspaniale, że możesz by ć druhną – oznajmiła z zadowoleniem. – Katy mi przekazała, że nie możesz pojechać z nami na przy miarki sukien z powodu Jacka, ale może mógłby pójść z nami? – zasugerowała. – Nie bądź niepoważna! – rzuciła Susie. – Jack znudziłby się po dziesięciu minutach. Wy bierzcie sukienki razem z Katy . Nie potrzebujecie mnie. Leila stłumiła poczucie winy i zakończy ła rozmowę. Potrzebowała Susie, ty lko czy siostra zdoła jej kiedy kolwiek wy baczy ć? – Przy kro mi, ale Susie się zacięła – oznajmiła później podczas rozmowy telefonicznej z Katy . – Najwy raźniej sama rozmowa ze mną ją iry tuje. – To również moja wina – odparła Katy . – Michael zauważy ł, że Susie nie jest w ży ciu lekko, a żadna z nas nie pomogła jej w ciągu ostatnich kilku lat. – Michael tak powiedział? – Tak, i ma rację. Twierdzi, że obie mamy ciekawe posady , a Susie tkwi w pracy , której nienawidzi, i nie ma się komu wy żalić. Gdy to usły szałam, poczułam duże wy rzuty sumienia –

przy znała Katy . Leila pomasowała nasadę nosa. Ostatnio odczuwała ból w ty m miejscu i ciągle bolała ją głowa. Do tego źle sy piała. Zby t wiele my ślała o Susie i cholerny m Devlinie. – Michael ma rację – potwierdziła. – Ale nie wiem, co na to poradzić. Jak mam naprawić relację z Susie, jeśli ona tego nie chce? – Napisz do niej list i wy jaśnij, jak ci przy kro – zaproponowała Katy . – Odepchnęłaś ją, kiedy stwierdziła, że Ty nan nie jest dla ciebie odpowiedni. – Czy ty nie postąpiłaby ś podobnie, gdy by ktoś stwierdził, że Michael nie jest odpowiednim mężczy zną dla ciebie? – zapy tała Leila. – Och, Leila, to zupełnie inna sprawa – zaprotestowała Katy . – Ja też nie by łam zby ł łagodna dla Ty nana, pamiętasz? Stawałaś się inna w jego obecności, nie by łaś sobą. Susie ty lko zauważy ła prawdę. – Prawda jest upierdliwa – wy mamrotała Leila. – Ty le że nikt nie zamieści tej my śli na karcie z ży czeniami. Teraz musiała napisać dwa listy . Jeden do Susie, o treści „Przepraszam, że by łam beznadziejną siostrą, kiedy potrzebowałaś mojej pomocy ”, a drugi do Devlina, z informacją „Muszę odejść z pracy , ponieważ niezręcznie się czuję, pracując z Tobą po ty m, co się stało w Rzy mie”. – My ślałam, że to ćwiczenie polega na pisaniu trudny ch listów i niewysyłaniu ich? – zapy tała po namy śle. – Tak powinno się zrobić, gdy jest się zły m na kogoś, ale nie ma się możliwości rozwiązania sy tuacji – wy jaśniła z dezaprobatą Katy . – Ta sy tuacja jest inna. Da się ją naprawić. Naprawdę niczego się nie nauczy łaś z Cosmo? Da się naprawić, pomy ślała Leila. Ha! Nie wspomniała Katy ani słowem o Rzy mie. Tej sy tuacji zupełnie nie da się naprawić, bez względu na to, co piszą spry tni redaktorzy z „Cosmopolitan”. Następnego poranka po pry sznicu i spacerze z Pixie, która teraz wpatry wała się w nią z uwielbieniem, Leila przeglądała zawartość swojej szafy i zastanawiała się, w co się ubrać. By ło już wpół do ósmej, choć nie spała od szóstej, jednak po wy prowadzeniu Pixie, zjedzeniu w biegu tosta i wy piciu kawy , umy ciu i wy suszeniu włosów zostało jej jedy nie dziesięć minut, by się ubrać i ruszy ć w drogę. Trzy krotnie nominowana do Oscara gwiazda filmowa przy jechała do Dublina, by promować swój najnowszy film i na ten dzień zaplanowano wiele konferencji prasowy ch, w który ch Leila miała wziąć udział. Aktorka Dara Carr by ła niezwy kle piękna i znana z profesjonalizmu i inteligencji. Nie by ła jedną z gwiazd, które ży czą sobie szampana, biały ch mebli i muślinowy ch zasłon. Jej wy magania by ły proste, apartament hotelowy na wy sokim piętrze, by nie przeszkadzał jej hałas. Kiedy nie pracowała, mieszkała na odległej farmie

w Arizonie. To prawda, że miała ży czenia doty czące wy ży wienia, ale obecnie niewiele osób ze świata filmowego nie zgłaszało żadny ch wy magań. Najbardziej prestiżowe hotele potrafiły zapewnić posiłki według każdej możliwej diety i nikt z restauracji, którą zarezerwowano, nawet nie mrugnął, gdy jedna z gwiazd poleciła asy stentce zorganizować zestaw wag, by aktorka mogła zważy ć potrawy i odmierzy ć dokładne porcje, które powinna zjeść. Jak stwierdziło kilkoro jej kolegów z oddziału w Stanach Zjednoczony ch, praca z Darą, która ograniczy ła swe wy magania do minimum i nie przedstawiła żadny ch żądań, będzie prawdziwą przy jemnością. Bez wątpienia jednak perspekty wa siedzenia przez cały dzień w jednej sali z niezwy kle znaną, chary zmaty czną i piękną kobietą, która całe ży cie jest fotografowana, sprawia, że ze szczególną uwagą dobiera się strój i z dużą dozą kry ty cy zmu ocenia swój wy gląd. To by ła jedna z niety powy ch i trudny ch do wy jaśnienia wad tej pracy , pomy ślała Leila i uśmiechnęła się do siebie. Pomijając kwestię mody , najtrudniejszy m zadaniem dnia będzie odwrócenie uwagi reporterów od py tań na temat osobistego ży cia Dary . Jak większość gwiazd z pierwszy ch stron gazet, aktorka wiedziała, że ludzie, którzy płacą za bilety na filmy z jej udziałem, chcą wiedzieć o niej wszy stko. Podczas promocji filmu często niemożliwe jest uniknięcie py tań na tematy spoza sfery zawodowej. Leila dowiedziała się jednak z poprzednich wy wiadów z aktorką, że potrafiła ona niezwy kle umiejętnie zmieniać temat, zamiast odgry wać diwę i żądać, by reporter, który ją obraził, został naty chmiast wy rzucony z sali. Devlin by ł już w hotelu Four Seasons, kiedy Leila przy jechała, ubrana w swój ostatnio ulubiony i najbardziej twarzowy strój, piękną aksamitną mary narkę, którą kupiła w Rzy mie, i idealnie dopasowane czarne dżinsy , w który ch jej nogi wy dawały się tak długie, jak by ło to możliwe u kobiety o wzroście stu pięćdziesięciu siedmiu centy metrów. Devlin pił kawę z menadżerem Dary w jedny m z dwóch apartamentów przeznaczony ch na wy wiady . W trzecim z nich, w głębi kory tarza, aktorką zajmowali się wizaży ści i fry zjerzy . – Dzień dobry – przy witała się Leila. – Mam nadzieję, że dobrze pan spał, panie Davis. – Prosiłem, żeby ś mówiła do mnie Poppa – odparł sy mpaty cznie menadżer Dary . – Rzeczy wiście, spałem wy śmienicie. Leila musiała się uśmiechnąć. Coś w słodkim akcencie Poppy Davisa przy woły wało na my śl blask słońca, pomarańcze, błękitne niebo i wakacje. – A jak ty się masz, Leilo? – zapy tał Devlin, patrząc na nią z zainteresowaniem. – Dobrze dzisiaj wy glądasz – dodał. Fakt, iż nie czerwieniła się łatwo, okazał się w ty m momencie błogosławieństwem. Poczuła, że

robi jej się gorąco pod szy ją za każdy m razem, gdy Devlin powiedział do niej coś miłego. By ło tak od powrotu z Rzy mu i nic nie mogła na to poradzić. Ta niedokończona kwestia sprawiała, że czuła się niekomfortowo. By ła w ty m pewna ciekawość i coś jeszcze, czego nie potrafiła określić. Ich relacja z całą pewnością uległa zmianie. Devlin nie zwracał się do niej tak jak dawniej, nie przy chodził do jej gabinetu późny m wieczorem, by usiąść, położy ć stopy na jej biurku i porozmawiać o miniony m dniu, zapy tać ją o zdanie, stwierdzić, co dobrego lub złego wy darzy ło się na świecie. Brakowało jej tego, ich swobodnej koleżeńskości. Rzy m położy ł temu wszy stkiemu kres, jakby przekroczy li jakąś okropną granicę i nie mogli już wrócić do tego, co by ło wcześniej. Głupia, głupia, powtarzała sobie Leila tak wiele razy . Dlaczego to zrobiła? Rozważała zmianę pracy i odejście z firmy , ale wiedziała, że to niedorzeczne. Pomimo tego cztery godziny później nadal o ty m my ślała, gdy po zakończeniu szóstego wy wiadu nadeszła pora na lunch. Dara pożegnała się z dziennikarzem tak ciepło i uprzejmie, jakby właśnie odby ła najprzy jemniejszą rozmowę w ży ciu. Leila odprowadziła go do drzwi, zamknęła je i zwróciła się do Dary . Aktorka na jej oczach niemal fizy cznie się skurczy ła. Chociaż Leila by ła już wcześniej świadkiem podobnego zjawiska, nadal zadziwiało ją, w jaki sposób gwiazdy by ły w stanie wy pełnić pokój, projektując swój ekranowy lub sceniczny wizerunek, a potem wracać do własnej postaci. Niemal fizy cznie malały , kiedy chciały powrócić do pry watności, gdy skończy ł się czas wy stępów. – Wszy stko w porządku, Daro? – Tak, w porządku – odparła aktorka i posłała Leili zmęczony , szczery uśmiech. – Takie obowiązki wy czerpują mnie bardziej niż aktorstwo. Wiesz, na planie można polatać, a tutaj trzeba stąpać twardo po ziemi. Sły szałaś wszy stko, Leilo. Każdy chce wiedzieć, kiedy ponownie wy jdę za mąż. Czy planuję kolejne dzieci teraz, kiedy Joshua ma czternaście lat? No co wy ?! – zapy tała retory cznie. – Spójrz na mnie. Mam czterdzieści pięć lat. Leila przy jrzała się aktorce, jej drobnej, eleganckiej postaci, falujący m czarny m włosom, przepięknej twarzy , wspaniały m ry som i wy razisty m, ciemny m oczom. – Wy glądasz oszałamiająco – wy znała szczerze. – Wiele kobiet po czterdziestce rodzi dzieci. Przepraszam, nie powinnam by ła tego mówić. – Leila zadrżała. – Przepraszam, to by ł zby t osobisty komentarz. – Nie, zadałam ci py tanie – powiedziała Dara i wzruszy ła ramionami. – Wy starczająco trudno jest wy chowy wać samotnie nastolatka, nie mówiąc o dodawaniu do tego niemowlaka. Reszta świata uważa, że aktorzy ży ją zupełnie inaczej, a przecież ciężko jest by ć kobietą bez względu na to, kim jesteśmy , prawda? Leila nadal wpatry wała się w aktorkę. Dara zdjęła nieboty cznie wy sokie szpilki od Manolo Blahnika, które miała na nogach cały

poranek, i opadła na sofę. Odchy liła głowę i zaczęła masować skronie. – O Boże, jestem taka zmęczona – wy znała. – Jeśli jeszcze jedna osoba zapy ta mnie o mężczy zn i o to, dlaczego nie mogę się zdecy dować, chy ba wepchnę jej dy ktafon do gardła. To mężczy źni nie mogą podjąć decy zji, a nie ja. Czy wiesz, ilu mężczy zn jest w stanie wy trzy mać w związku z kobietą o mojej pozy cji? Leila potrząsnęła głową. – Żaden – oznajmiła Dara. – Ani jeden. Zwy kle również pracują w branży filmowej, a wówczas ich ego, praca i kariera są o wiele ważniejsze niż twoje. Broń Boże nie wolno ci dostać więcej miejsca w prasie albo lepszej recenzji. Ewentualnie są bardzo bogaty mi biznesmenami megalomanami, który m się wy daje, że świat należy do nich, i chcą dodać sławną żonę do swej kolekcji trofeów. Zależy im na znanej żonie z nominacją do Oscara, a nie na prawdziwej osobie. Umawiałam się już z takimi. Boże, dopomóż. Uwierz mi, że lepiej się bawię, przeby wając na rancho z moimi końmi. Rzadko ktoś kalibru Dary tak otwarcie rozmawiał z publicy stą. Leila miała świadomość, że ludzie często by wają wy lewni, gdy czują się zmęczeni lub są pod wpły wem wielu emocji i Dara może później żałować tego, co powiedziała. Jednocześnie wy czuwała, że aktorka potrzebuje kogoś, z kim mogłaby porozmawiać, a nie ty lko słuchacza, więc rzuciła: – Może zabrzmi to głupio, ale zawsze mi się wy dawało, że to zwy kli ludzie jak ja mają problemy z mężczy znami. Dara roześmiała się szczerze, naturalnie. – Przepraszam, kochana. Cały czas opowiadam o sobie, a to oczy wiste, że powinny śmy pomówić o tobie. Opowiedz mi swoją historię. Leila zawahała się przez chwilę, ale prośba Dary brzmiała szczerze i wy magała szczerej odpowiedzi. – By łam mężatką przez rok. Pewnego dnia wróciłam do domu i zobaczy łam, że mój mąż pakuje swoje rzeczy . Oznajmił, że spoty ka się z kimś inny m i stwierdził, że z pewnością o ty m wiedziałam. Jak mogłam nie zauważy ć, że wszy stko zmierza ku końcowi? Rzucił ty lko hasta la vista, baby i już go nie by ło. – Biedactwo – zmartwiła się Dara, a w jej głosie brzmiało szczere współczucie. – Jak sobie teraz radzisz? Leila się zastanowiła. Gdy by m usły szała to py tanie miesiąc temu, odpowiedziałaby m „jestem załamana”. My ślałam o nim cały czas i obwiniałam się za to, że nam nie wy szło. Teraz jednak… Już się tak nie czuję. Wiele się wy darzy ło. Mama zachorowała… Nie by ła w stanie opowiedzieć Darze o wszy stkim, więc powiedziała ty lko: – Czuję się inaczej, jakby m patrzy ła na to z innej perspekty wy i… Możliwe, że jestem gotowa

na nowy związek. Skończy ła mówić i odetchnęła. Wreszcie powiedziała to na głos. Wy dało jej się to szalone. To było szalone. Oddalili się od siebie z Devlinem. Tęskniła za swobodną zaży łością, która ich kiedy ś łączy ła. – Kim jest ten nowy ? – zapy tała Dara. Leila wiedziała, że ty m razem się zaczerwieniła. – Nie znasz go. Dara spojrzała na nią. Jedna z brwi na jej wy jątkowo pięknej twarzy uniosła się py tająco. – Naprawdę? – zapy tała, bardzo przeciągle wy powiadając py tanie. – Jeśli chcesz mojej rady , chwy taj go bez zastanawiania. Trudno jest ży ć w pojedy nkę. Mam szczęście, że mam sy na. Kocham go do szaleństwa i jest dla mnie wszy stkim, ale któregoś dnia zacznie własne ży cie i będę musiała przy zwy czaić się do samotności. Kiedy by łam dzieckiem, wszy scy powtarzali: „Och, Daro, jesteś taka piękna, mężczy źni zawsze będą się za tobą uganiać”. Ale to nie tak. Musisz chwy tać to, czego pragniesz, i trzy mać się tego. Leila czuła, że zbiera jej się na płacz. Otrzy mała radę popartą ciężkimi doświadczeniami i by ła za nią wdzięczna. – Dziękuję – powiedziała szczerze. – Po odejściu męża nie potrafiłam zaufać nikomu, nawet sobie. Teraz my ślę, że masz rację… – Nie ma za co. – Dara pły nnie wstała. – Pójdę do mojego apartamentu. Zjem lekki lunch i porozciągam się trochę przed kolejną serią wy wiadów. O której się zaczy nają? – Za kwadrans trzecia – odpowiedziała Leila bez zaglądania do grafiku. – Czekają nas jeszcze dwa wy wiady do prasy i trzy dla telewizji. – W takim razie lepiej poprawię makijaż – dodała pogodnie Dara. – Do zobaczenia za piętnaście trzecia. Premiera filmu Dary miała się odby ć następnego wieczora. Na rano zaplanowano jedy nie kilka wy wiadów dla telewizji i Leila znów miała dy żur. Widziała, że aktorka wy gląda tego dnia na bardziej zmęczoną, choć nadal by ła w stanie się zmobilizować i bły szczeć przed kamerami. Leila patrzy ła urzeczona, jak Dara stawała się kimś inny m, postacią, która przy ciągała wzrok wszy stkich w pomieszczeniu. Po prostu trzeba by ło na nią patrzeć. – Tak wy gląda prawdziwa gwiazda. Odwróciła się i zobaczy ła, że obok niej stanął Devlin. – Nie możesz oderwać od niej wzroku, prawda? – szepnął. – Nie – odparła Leila i znowu poczuła ten dziwny płomień zazdrości. Czy Dara podoba się Devlinowi? Na pewno, podoba się każdemu mężczy źnie, który na nią spojrzał. Miała w sobie mieszaninę piękna, inteligencji, seksapilu i wrażliwości. Przy ciągała

facetów jak magnes, chociaż to ona stwierdziła, że zatrzy manie przy sobie prawdziwego mężczy zny jest prawie niemożliwe, nawet dla niej. – Cieszy sz się na dzisiejszą premierę? – zapy tała Leila, a zaraz potem zganiła się za tak głupie py tanie. Ludzie w tej branży nie czekali z niecierpliwością na premiery . Oznaczały pracę, i to wy magającą. Musieli dopilnować, by obsługa zadbała o gwiazdy , dziennikarze licznie się stawili, a liczba fanów by ła wy starczająca, by zagwarantować obszerne arty kuły w prasie, mnóstwo czasu antenowego oraz masę recenzji na stronach internetowy ch i blogach. Ty lko w taki sposób można zapewnić zarząd Eclipse, że oddział w Dublinie dobrze wy konuje swoją pracę. Rzeczy wiście, pracownicy mogli ubrać się elegancko, ale premiery by ły dla nich imprezami zawodowy mi. – Tak, cieszę się na tę premierę – odparł Devlin i posłał jej szeroki uśmiech. – Po filmie wy bieramy się z Poppą na kolację. Dara chy ba z nami nie pójdzie, ale może ktoś z naszego zespołu będzie chciał do nas dołączy ć. – Oczy wiście, jestem dostępna, jeśli są jakieś plany po premierze – powiedziała Leila. – To będzie raczej niezobowiązujące wy jście – poinformował ją Devlin. – Poppa to świetny facet, nie jeden z menadżerów, którzy wiecznie my ślą o robocie. – Ty m lepiej – ucieszy ła się Leila. – Chętnie wy jdę gdzieś wieczorem. Devlin spojrzał na nią z zainteresowaniem. Leili udało się zachować lekko wy studiowany uśmiech na twarzy i po chwili zwróciła się ponownie w stronę Dary . Od powrotu z Rzy mu marzy o ty m, by cofnąć czas i zdarzenia, które miały tam miejsce, by napięcie pomiędzy nimi wy parowało i by mogli wrócić do swobodny ch relacji sprzed wy jazdu. Po usły szeniu rady Dary zaczęła się ponownie zastanawiać. Gdy by nie wieczór w Rzy mie, nie zdałaby sobie sprawy z tego, jak wiele Devlin dla niej znaczy , nadal my ślałaby o nim ty lko jak o szefie. A mógłby by ć dla niej kimś więcej. Przy najmniej ona by tego chciała. Gdy by ty lko wiedziała, co on czuje. Devlin miał ty le kobiet na swoje zawołanie. Mógł ją pocałować ty lko dlatego, iż znalazła się obok. Jeśli tak rzeczy wiście by ło, Leila umarłaby chy ba, gdy by dowiedział się o jej uczuciach. Premierę zaplanowano na siódmą, więc o szóstej Leila pojawiła się w apartamencie Dary w jedny m ze swoich ulubiony ch strojów na takie okazje, bły szczącej czarnej sukience do kolan, na cienkich ramiączkach i w króciutkim, dopasowany m żakiecie. Marc i Ilona by li w kinie wraz z ochroną i dopracowy wali ostatnie szczegóły imprezy . Dzwonili i pisali do Leili wiadomości z prośbami i informacjami. – Są już setki ludzi – oznajmiła Leili Ilona. – Ale tłumy nie sprawiają trudności i jest wśród nich wielu dziennikarzy prasowy ch.

Marc informował ją na bieżąco o kwestiach związany ch z wery fikacją przepustek i o osobach, które twierdziły , że są dziennikarzami, blogerami lub fotografami, ale nie figurowały na żadnej liście. Zespół Leili by ł dobrze przy gotowany i potrafił radzić sobie z takimi sy tuacjami. Później, po przy jęciu w porze lunchu pojawiła się grupa piękny ch ludzi, kompletnie nieprzy tomny ch po wy piciu serwowanego podczas posiłku szampana i zdecy dowanie zby t pijany ch, by można ich by ło wpuścić. Ilona opowiadała, że zrobili scenę. Maszerowali w tę i z powrotem i powtarzali: – Nie wiecie, kim jesteśmy ? Marc by ł gdzieś indziej i Ilona radziła się, co ma zrobić. – Dobrze, załatwię to. Porozmawiam z Devlinem – uspokoiła ją Leila. Żałowała, że nie ma jej na miejscu, by załagodzić sy tuację. Istniało jednak zagrożenie złej prasy . Zadzwoniła do Devlina, który popijał w barze drinka razem z Poppą. – Potrzebujemy więcej ochroniarzy , i to jak najszy bciej – wy jaśniła mu sy tuację. – Oczy wiście – zgodził się Devlin. – Zaraz się ty m zajmę. Czy z Darą wszy stko w porządku? – Tak, tak – odparła obcesowo Leila. – A z tobą? – Głos Devlina stał się łagodniejszy . – Wszy stko w porządku? Leila się zawahała. – W porządku – odparła spokojnie. – Mam się dobrze. – Rozumiem – odparł. – Nie mogę się doczekać kolacji. Miło się zapowiada. My ślę, że będziemy ty lko we trójkę. – W porządku – odpowiedziała Leila. Uśmiechnęła się i rozłączy ła. Przez chwilę brzmiał jak dawny Devlin. To dobrze. Może nie wszy stko jeszcze stracone, może miała dobre przeczucie. Wreszcie Dara wy szła ze swojego apartamentu. Wy glądała zdumiewająco pięknie w długiej, kremowej sukience, która opły wała jej smukłe ciało jak grecka suknia posąg. – Rety , ta suknia jest niesamowita – zawołała Leila. – Wiem, obawiam się ty lko, że się wy gniecie, kiedy usiądę – zmartwiła się Dara. – To specjalny rodzaj materiału, nawet nie wiem, jak się nazy wa. – Możemy ograniczy ć sesję zdjęciową do przejścia do kina, a potem się postaramy , by fotografowali was jedy nie w grupach – zaproponowała Leila. – Nie będziecie pozować pojedy nczo, a grupowe zdjęcia raczej nie zostaną wy korzy stane w magazy nach o modzie, gdzie autorzy komentują zagniecenia. Wiem, że niemożliwe jest narzucenie fotografom tak szczegółowy ch reguł, ale do pewnego stopnia możemy nad ty m zapanować. – Spróbujemy – potwierdziła Dara. – Cholerni projektanci. Szy ją teraz suknie w taki sposób, że można w nich jedy nie stać i pozować fotografom. Nie da się w nich siedzieć, jeść ani robić nic

normalnego. Dobra, zaczy namy imprezę. Kobiety rozmawiały w limuzy nie. – Ile razy widziałaś już film? – Raz – odparła Dara. – Ten będzie drugi. Potem za dwa dni w Pary żu – trzeci. Niektórzy wy my kają się z własny ch premier, ale ja zawsze uważałam, że to trochę niegrzeczne. Fani zauważą, że gwiazda wy chodzi wcześniej, i pomy ślą, że film jest tak okropny , że sam aktor nie może go obejrzeć. – Ten film nie jest okropny , jest wspaniały – oznajmiła Leila, która widziała go miesiąc wcześniej. – Jesteś bardzo miła – przy znała Dara. Wy ciągnęła dłoń i dotknęła Leili. – Bardzo, bardzo miła. Nie strać tego. W ty m biznesie łatwo stwardnieć, sama wiesz. – Nie zrobię tego. Pies mojej mamy sprowadza mnie na ziemię. W zeszły weekend wy tarzała się w lisich odchodach i musiałam wy kąpać ją w wannie mamy . Takie zdarzenia ściągają nieco na ziemię. Dara zaśmiała się głośno, ale po chwili musiała przestać. – Ta suknia mnie dobija. Nie można się w niej nawet śmiać. Żadnego siedzenia ani śmiechu. Dobrze, że masz psa. Sły szę, że ci to służy . Czternastoletni sy n też sprowadza mnie na ziemię. Gdy by mnie teraz zobaczy ł, powiedziałby pewnie: „No, mamo, wy glądasz spoko na swój wiek i w ogóle…”. Obie się roześmiały . – Potrzebujemy czegoś, co będzie nam przy pominało, że ta branża to ty lko biznes, a całe te przebieranki to fantazja. Dobrze by ć realistą. – Rzeczy wiście – przy taknęła Leila. Wy darzenia ostatnich kilku miesięcy , wy padek mamy , ciąża Katy , nawet problemy z Susie sprawiły , że stąpała twardo po ziemi jak nigdy dotąd. Ży cia nie należy rozważać, trzeba je chwy tać w garść.

Rozdział 16 Miłość jest naszą ostatnią, najlepszą szansą, by dorosnąć. Joseph Barth

Ruby siedziała z ty łu sali, w której piąta klasa miała lekcje, i słuchała, jak panna Redmond nawija o jakiejś anty cznej bitwie. Czasami Ruby żałowała, że wy brała historię jako przedmiot egzaminacy jny na koniec szkoły i teraz zdecy dowanie nadszedł jeden z ty ch momentów. Materiał by ł obszerny , a panna Redmond nie należała do chary zmaty czny ch nauczy cieli, którzy zachęcają do słuchania. Bez względu na to, jak ważne wy darzenie history czne omawiała, mówiła tak, jakby składała zeznanie w sprawie zaginięcia pudełka ze spinaczami. Bla, bla, bla. Ruby spojrzała z ukosa na swą koleżankę Andi, która słuchała uważnie i notowała. Kiedy ś Ruby robiła to samo, ale teraz nie miała już na to energii. Ani serca. Często czuła się zmęczona, a okresy te przeplatały się z momentami ogromnej witalności, zwy kle w porze posiłków. Robiła, co mogła, by jeść jak najmniej, ale sprawiało jej to trudność. Cały mi godzinami fantazjowała na temat czekolady albo tostów z serem, oczy wiście z białego chleba, z którego spły wał roztopiony , czerwony cheddar. Potem złościła się na samą siebie za to obsesy jne my ślenie. To ty lko jedzenie. Pomimo jej wy siłków nikt jednak niczego nie zauważy ł. Ani mama, ani tata, ani nawet Vonnie. Nikt. Gdy by ty lko udało jej się wy trzy mać dłużej, ktoś wreszcie by to spostrzegł i na pewno wszy stko by się poprawiło. Zdaliby sobie sprawę, że cierpi, mama, tata, Vonnie, wszy scy . Zrozumieliby , że Ruby tkwi w samy m środku ich dorosłej walki i nie może już dłużej tego znieść. Na razie jednak – nic. Wszy scy by li zby t pochłonięci własny mi dramatami, by ją zauważy ć. Zastanawiała się, co mogłoby ich otrzeźwić. Rozważała ucieczkę z domu, ale wiedziała, że Shelby by łaby zrozpaczona. Chciała zaszokować ich utratą wagi właśnie dlatego, że ów plan nie doty czy ł siostry . Shelby nie musiała nawet o nim wiedzieć, a na pewno martwić się o nią. Na ty m polegało mistrzostwo owego przedsięwzięcia. Jeśli kiedy kolwiek się uda. Łatwiej by ło jej nie jeść rano, kiedy miała silną moty wację. Bez względu na to, jak głodna się czuła, tłumiła odczucia, zakopy wała je głęboko w środku i chwy tała jabłko albo od czasu do czasu odtłuszczony jogurt z lodówki. Bez wy siłku udawało jej się oszukać mamę, ponieważ rzadko już

zauważała cokolwiek. Gotowała wielkie ilości jedzenia, odgry wała rolę matki najlepiej jak potrafiła i co wieczór serwowała Ruby i Shelby wy kwintne przy smaki, ale zadziwiająco niewiele uwagi poświęcała temu, czy córki zjadały posiłki, czy nie. Ruby nauczy ła się po mistrzowsku przesuwać potrawy po talerzu, a następnie podchodzić ukradkiem do kosza, kiedy matka by ła odwrócona. Wy rzucała jedzenie, przy kry wała je kawałkiem papierowego ręcznika i zanim matka zdąży ła cokolwiek zauważy ć, wkładała talerz do zmy warki. – Py szny obiad – mówiła radośnie i przelotnie ściskała mamę. – Muszę iść się pouczy ć. Nauka by ła najwspanialszą wy mówką w każdej sy tuacji. Hamowała matkę, kiedy miała zamiar zacząć narzekać na by łego męża i tę kobietę, jak nazy wała Vonnie. Dzięki temu mama przestała zauważać, co Ruby pakowała jako śniadanie do szkoły , a córka sprawiała wrażenie niezwy kle grzecznej nastolatki, która każdego wieczoru pędzi na górę, by się uczy ć. W rzeczy wistości wpatry wała się w okno, bawiła telefonem, czy tała albo ty lko leżała na łóżku w półśnie, ponieważ czuła się zmęczona i my ślała o jedzeniu. Potem, przez wiele nocy , zby t wiele, poddawała się, biegła na dół do lodówki i zjadała łapczy wie, cokolwiek w niej znalazła. Ser, zimnego kurczaka, resztkę szarlotki. Cokolwiek. Jak ty lko kończy ła, doświadczała przy tłaczającego poczucia winy i wsty du. Jak mogła się poddać? Nikt nic nie zauważy , jeśli nadal będzie się tak obżerała. Próbowała zwrócić jedzenie, ale nie potrafiła. Od dziecka miała fobię związaną z wy miotowaniem i bez względu na to, jak często próbowała, nie mogła tego zrobić. Wreszcie wy kończona, z oczami zaczerwieniony mi od prób zwy miotowania i zła na siebie, iż nie potrafi kontrolować choćby jednego aspektu swojego ży cia, padała na łóżko i pogrążała się w głębokim śnie, by następnego ranka obudzić się zdruzgotana. Ta sy tuacja by ła ogromnie wy czerpująca i Ruby by ła na skraju rezy gnacji, ponieważ nikt nie zwracał na nią uwagi. Mama by ła tak pochłonięta sobą, że najwy raźniej nie przejmowała się ty m, że córka nie je tak jak trzeba. I wtedy , pewnego dnia, ktoś zauważy ł – Maria, najpopularniejsza dziewczy na z jej rocznika. – Ruby , fantasty cznie wy glądasz – stwierdziła, gdy przebierały się przed zajęciami sportowy mi. – Jaką dietę stosujesz, South Beach, Dukana? Ruby odpowiedziała jej badawczy m spojrzeniem. Kiedy się złościła, Maria potrafiła by ć potworną jędzą, ale ona do tej pory nie miała z nią żadny ch kłopotów. Pomimo tego z wielką przy jemnością wzruszy ła szczupły mi ramionami i powiedziała: – Żadną, Mario. Po prostu z natury jestem szczupła. W oczach dziewczy ny pojawił się bły sk. Ruby dobrze wiedziała, jak ciężko koleżanka pracuje nad ty m, by utrzy mać szczupłą figurę, więc odkry cie, że ktoś osiągnął ten sam efekt bez żadnego wy siłku, musiało ją szczególnie ziry tować.

– No cóż – zaczęła Maria. Nadal nie mogła obrazić się na koleżankę, gdy ż mimo wszy stko ta wy glądała oszałamiająco. – Cokolwiek stosujesz, wy glądasz świetnie. Ruby poczuła, jak zalewa ją fala triumfu. Ktoś zauważy ł! Teraz na pewno nie potrwa to długo. Vonnie zauważy , by ła tego pewna. Vonnie powie tacie i wszy stko się skończy . Ktoś pomy śli o niej i Shelby i dostrzeże, że ży cie stało się dla nich nieznośne. Mama musiałaby przestać my śleć o sobie na ty le, by zauważy ć, że ma dwie córki, które potrzebują jej uwagi. Zrzędzenie, złość, wielkie przesłuchania na temat domu na Poppy Lane, to wszy stko się skończy . Na lekcji historii siedząca obok Andi puknęła Ruby w ramię. – Ziemia do Ruby – szepnęła. – Powinnaś to zapisy wać. – A, dzięki, Andi – wy mamrotała i spojrzała na tablicę, na której panna Redmond mozolnie zapisy wała coś równie nudnego jak ton jej głosu. Mało brakowało. Ostatnio Ruby często podpadała nauczy cielom, ponieważ wy łączała się i zamy ślała na lekcjach. Po co w ogóle chodzić do szkoły ? To by ło kompletnie bezuży teczne, całkowicie beznadziejne. Szkoła nie pomagała w radzeniu sobie z prawdziwy mi problemami i ludźmi, którzy komplikowali ży cie swoje i inny ch. Pełna by ła jedy nie mądry ch głów wy dający ch polecenia. Ruby miała dość ludzi, którzy jej mówią, co ma robić, my śleć i czuć. – Kiedy my ślę o ty m, co wasz ojciec zrobił naszej rodzinie… Powinny śmy wszy stkie całkowicie go ignorować i nigdy więcej go nie oglądać. Mama zdąży ła już wy pić pół butelki wina, gdy wy powiedziała te słowa, ale by ło mało prawdopodobne, by ktoś przy wołał ją do porządku i zakwestionował jej zachowanie. Ruby natomiast stale ktoś dokuczał z powodu najgłupszy ch spraw. Nawet dzień wcześniej panna Ly nott, wy chowawczy ni piątej klasy , odciągnęła ją na bok, by poinformować, że kolejny nauczy ciel narzekał, iż nie uważa na lekcjach, a jej zadania domowe się pogorszy ły . Ponieważ wcześniej panna Ly nott dzwoniła do mamy z informacją, że Ruby nie uczy się wy starczająco dużo, teraz trochę się starała. Nie to, żeby mama się ty m przejęła. Bardziej zezłościł ją sam telefon ze szkoły niż słabe wy niki córki. – Tacy są mądrzy , a spójrz na tę całą hołotę, którą wpuszczają do szkoły ! – złościła się. – Mają czelność dzwonić do mnie i narzekać na ciebie? Powiedziałam tej kobiecie, co o niej my ślę! Ruby mogła ostrzec pannę Ly nott, że z mamą trudno się rozmawia. Mogła opowiedzieć jej o wielu rzeczach, ale po co? Pierwszą osobą, którą nauczy cielka poinformowałaby o problemach, by łaby mama. Wpadłaby w szał, że córka „pierze publicznie rodzinne brudy ”, a i bez tego ży cie Ruby by ło wy starczająco ciężkie. Wiedziała dokładnie, co mama by powiedziała. – Jak śmiesz opowiadać ludziom, że jesteś zestresowana, ponieważ nienawidzę tej jędzy , z którą zamieszkał twój ojciec! To wszy stko jego wina, nie moja! Ja nic nie zrobiłam!

Potem rozpłakałaby się, co również często ostatnio robiła. Wściekała się i płakała. – Przepraszam, Ruby , kocham cię, ty lko… – I chlipałaby dalej, ponieważ najwy raźniej nie by ła w stanie powiedzieć, o co jej chodzi. Ostatnio mama niczego nie by ła w stanie dostrzec. W szkole by ło inaczej. – Ruby , martwię się o ciebie, wszy scy się martwimy – powiedziała wczoraj do niej panna Ly nott. – Twoje oceny pogorszy ły się w ty m roku, a to do ciebie niepodobne. Powtarzasz, że wszy stko jest w porządku, ale najwy raźniej coś cię gry zie. Proszę, pozwól mi sobie pomóc. Dziewczy na nie patrzy ła na przy jazną, ży czliwą twarz panny Ly nott. – Nic się nie dzieje, wszy stko jest w porządku, naprawdę. Dziękuję – odparła. Potem odeszła, zostawiając nauczy cielkę tam, gdzie stała. Na początku by ło jej przy kro, ponieważ panna Ly nott należała do miły ch nauczy cieli, którzy zawsze odnosili się do niej ży czliwie. Miała jednak dość tego, że nieodpowiednie osoby martwią się, co jest z nią nie tak. Miała tego po uszy . Chciała, by tata zauważy ł, jak jest jej ciężko, by mama się zainteresowała, ale oboje by li tak pochłonięci własny mi dramatami, że niczego nie widzieli. Kiedy zadzwonił dzwonek oznajmiający , że czterdzieści długich minut lekcji historii dobiegło końca, wszy scy jęknęli z ulgą. Nadeszła pora lunchu, okazja, by się zrelaksować, zjeść coś i przez godzinę nie my śleć o pracy . Ruby miała w torbie jogurt, ale nie by ła pewna, czy go zje. Może połowę. Tak, zje ty lko pół. Jogurty by ły wspaniałe, ponieważ nie mogły zrzędzić. Stephen uznał, że to dobry pomy sł, by poszli z sy nem na poszukiwanie garniturów, podczas gdy kobiety będą wy bierały sukienki. – Zapy taj, czy Robbie się na to pisze – zaproponował Michaelowi przez telefon kilka dni wcześniej. – A potem może na piwo lub dwa. – Robbie pisze się na wszy stko – opisał swojego drużbę Michael. – Ale teraz, gdy urodziło mu się dziecko, nie może wy chodzić wieczorami. – W takim razie – odparł bez emocji Stephen – może zaproszę ciebie, Katy , Fionę i waszą matkę na kolację, skoro będę w Bridgeport. – Świetny plan, tato – ucieszy ł się Michael. – Ty lko my czy Julia też? Wieki jej nie widziałem. Zapracowana, co? – Tak, bardzo zapracowana – odparł powoli Stephen. – Zadzwonię do mamy i zapy tam. Julia. Ból w klatce piersiowej powrócił na my śl o ty m, co jej zrobił, pomimo iż nigdy nie zamierzał jej skrzy wdzić. Przez lata Julia wy dawała się idealny m antidotum na wszy stkie kwestie sporne pomiędzy nim a Grace. Pracowała w tej samej branży co on, by ła beztroska, seksowna i zabawna. Nigdy nie

musieli rozmawiać o zorganizowaniu opiekunki do dziecka, gdy chcieli wy jść wieczorem, albo o odebraniu dzieci z lekcji gry w piłkę nożną, zajęć taneczny ch lub inny ch. Po kłótniach, jakie odby ł z Grace na temat jego przeprowadzki do Dublina ze względu na pracę, nowe ży cie bardzo go pociągało. Czuł się tak, jakby znowu by ł młody m singlem i ten stan by ł niezwy kle upajający . Mogli razem z Julią wy jeżdżać na weekendy , na zawołanie wsiadać w samolot albo iść na koncert, gdy przy szła im na to ochota. Zajmował się Fioną i Michaelem, kiedy zaszła potrzeba, ale gdy opiekowała się nimi Grace, on by ł niezależny i uwielbiał to. Potem jednak jego ukochana przy szła sy nowa zaszła w ciążę i nagle znudziła mu się rola pewnego siebie, rozry wkowego speca od reklamy . Wszy stko, co wy dawało mu się w ży ciu zbędne, nagle zabły sło ży wy mi kolorami i zrozumiał, że przez cały czas się oszukiwał. Mógł cieszy ć się rodziną bez konieczności zmagania się z trudny mi kwestiami, z problemami dnia codziennego. To wszy stko zrobiła za niego Grace. Grace. Zaczął się zastanawiać, czy kiedy kolwiek przestał ją kochać. Wcześniej nie zdawał sobie z tego sprawy . Julia dostrzegła to wcześniej niż on sam. Biedna, cudowna Julia. Wiedziała, że pragnie znowu by ć członkiem swej starej rodziny , choć on nie miał o ty m pojęcia. Ze względu na Julię żałował, że nie może cofnąć czasu, sprawić, by wszy stko by ło jak dawniej. To by ło jednak niemożliwe i oboje o ty m wiedzieli. Teraz py tanie brzmiało: co z ty m zrobi? Złapał Grace na komórkę pod koniec długiego dnia, który poświęciła najmniej przy jemnej części swojej pracy , czy li wszelkiego rodzaju rozliczeniom finansowy m, włącznie z ubezpieczeniem szkoły , a polisy znowu podrożały . – Kolacja w sobotę? – powtórzy ła. Trzy mała telefon między brodą a ramieniem i układała dokumenty na biurku. – Z przy jemnością. Ty lko nie idźmy do zby t eleganckiej restauracji. – Wtedy wpadła na pomy sł. – A może ja ugotuję coś dla nas wszy stkich? – Nie chcę, żeby ś się kłopotała, Grace – zaprotestował Stephen. – Chciałem was wszy stkich zaprosić, żeby ten weekend by ł szczególny . Ponieważ nie dokładamy się finansowo do organizacji wesela, przy najmniej ty le mogę zrobić. – Nie – sprzeciwiła się Grace, podekscy towana swoim pomy słem. – Z przy jemnością was ugoszczę. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz przy gotowy wałam przy jęcie. – W takim razie kupię wino i wodę mineralną – zaoferował by ły mąż. – Nie wy dawaj ani grosza na napoje. Mogę też przy nieść deser. Niedaleko domu mam cukiernię, w której przy gotowują doskonały tort Pavlovej, a do tego kupię jagody i śmietanę. – Nie – odparła zdecy dowanie Grace. – Zrobię Królową Puddingów. Katy ją uwielbia. Mam

nadzieję, że będzie mogła ją zjeść, biorąc pod uwagę jej poranne mdłości. Rety , nie pamiętam, kiedy ostatnio przy gotowy wałam ten deser… Stephen się rozłączy ł i uśmiechnął do siebie na my śl o czekający m go uroczy m sobotnim wieczorze. Grace wy śmienicie gotowała. Jej pieczeń wołowa z sosem zasługiwała na medal, a kiedy przy gotowy wała na wolny m ogniu marokańską jagnięcinę z granatami… Czuł, że na samą my śl o przy smakach jego ślinianki zaczęły pracować na pełny ch obrotach. Obiecał sobie, że to będzie ty lko kolacja. Nic więcej. Nadal będąc w szkole, Grace sprzątała i śpiewała pod nosem. Jak cudownie będzie mieć znowu wszy stkich razem. Wspaniałe rodzinne obiady by ły jedną z rzeczy , który ch brakowało jej po rozwodzie i wy prowadzce dzieci. Kiedy ś uważała je za coś oczy wistego, ale kiedy przeszły do historii, zdała sobie sprawę, że by ły jedny mi z najpiękniejszy ch momentów jej ży cia. Żadny ch oczekiwań, po prostu rodzina przy stole ciesząca się posiłkiem i rozmową. Przy takich okazjach zwy kle dochodziło do niewielkich sprzeczek na temat sportu (Michael i Stephen), muzy ki (Michael i Fiona) i ogólnego nieporządku w domu (Stephen i dzieciaki), ale by ło to dobroduszne przekomarzanie. Pamiętała, jak Michael próbował uniknąć sprzątania po obiedzie i wy my kał się, by zadzwonić lub napisać do Katy . Fiona zawsze cudownie się spisy wała i pomagała jej, podobnie jak Stephen. Często nalegał, by usiadła, dokończy ła wino i odpoczęła, podczas gdy oni z Fioną kończy li porządki. Potem Fiona wy chodziła, a Stephen zostawał z Grace. Zdejmowała buty i kładła stopy na drugim krześle z czerwony mi poduszkami. Rozmawiali godzinami o ży ciu, dzieciach, pracy , zabawny ch sy tuacjach z biura Stephena albo o ty m, że mama nowego ucznia z podstawówki nadal przy chodziła do szkoły w ośmiocenty metrowy ch szpilkach i obcisłej spódnicy , ponieważ beznadziejnie zadurzy ła się w nauczy cielu WF-u, który siedział w gabinecie Grace i zapewniał ją, że zamienił z tą kobietą jedy nie dwa słowa. Zamartwiał się, co się stanie, jeśli dowie się o ty m jego narzeczona albo jeśli ludzie uznają, że jest podry waczem. Poszuka ładnego kawałka jagnięciny na jutro. Stephen i Michael zawsze się nią zajadali. Przy gotuje też kuskus z bakaliami i sałatki, na wy padek gdy by Katy , która i tak nie przepadała za mięsem, nadal nie mogła jeść czerwonego mięsa z powodu poranny ch mdłości. Zrobi też swój ulubiony pudding. Wy szła z gabinetu żwawy m krokiem. Miała wspaniały wpis do dziennika wdzięczności: cudowną relację z by ły m mężem. Jak wiele osób mogło tego doświadczy ć? – Proszę, przy jdź w sobotę – Katy poprosiła Susie, gdy rozmawiały przez telefon. – Potrzebujemy cię. Przecież jesteśmy Trzema Muszkieterami.

Zadzwoniła tak późno, jak mogła. Wiedziała, że Susie położy już Jacka spać i będzie pewnie uwijać się po mieszkaniu, przy gotowy wać mu ubranie i jedzenie do szkoły oraz sprzątać po kolacji. Susie teraz świetnie gotowała, za co Katy ją podziwiała. Kiedy ś zupełnie sobie z ty m nie radziła i Leila by ła szefem kuchni w domu Martinów, chociaż teraz ży wiła się gotowy mi daniami. Od urodzenia Jacka Susie się zmieniła. – Odpowiednie odży wianie jest bardzo ważne – powtarzała, pieczołowicie ucierając marchewkę, podczas gdy Leila i Katy bawiły się z mały m Jackiem. – Och, Katy – westchnęła teraz Susie, a w każdej sy labie sły chać by ło zmęczenie. – Naprawdę, mnie nie potrzebujecie. Po prostu kup sukienkę w moim rozmiarze. – Nie – zaprotestowała stanowczo Katy . – Musisz spędzić trochę czasu na niepoważny ch, babskich rozry wkach, oderwać się od obowiązków. Będzie zabawnie. Musisz kupić buty , bieliznę, naszy jnik. Czy ż to nie brzmi zachęcająco? Matka Michaela przy gotuje dla nas wszy stkich przepy szną kolację. Jeśli uznasz, że Jack jest za mały , by siedzieć z nami do późna, to Morag, która pracuje dla mamy , może popilnować go u siebie w domu. Mały zdrzemnie się, aż go odbierzesz. Morag ma trójkę dzieci poniżej dziesięciu lat, a w mieszkaniu mnóstwo zabawek z serii Tomek i przyjaciele. Sama nie wiem, dlaczego wcześniej o ty m nie pomy ślałam. Jest idealną opiekunką, a Jack już ją poznał i… – Zamilkła na chwilę. – Musisz spędzić trochę czasu z Leilą. Zapadła cisza. – Kochacie się ponad wszy stko i całe to głupie zamieszanie o to, kto co powiedział o Ty nanie, to szaleństwo. Idioty cznie postąpiła, że za niego wy szła, i obie to wiemy . Susie się zaśmiała. – Rety , Katy , musisz przestać owijać w bawełnę. – Powiedziałam jej to wprost – zaznaczy ła Katy . – Nie będę tego przed nią ukry wać. Leila dobrze wie, jaki mam stosunek do Ty nana, ale teraz nas potrzebuje. Zdaję sobie sprawę, że kiedy by ła z nim, nie pomagała ci, ale ży cie wy gląda trochę jak krzy wa uczenia się. My ślę, że Leila już to zrozumiała. Poza ty m ja cię potrzebuję. Kto inny mi pokaże, jak by ć nowoczesną matką? W książkach wszy stko wy daje się takie proste, a ja wiem, że tak nie jest. Chcę prawdziwy ch informacji, jak naprawdę wy gląda poród, jak bardzo boli i w ogóle… Ty m razem śmiech Susie by ł głębszy i bardziej naturalny . – Zawsze mogę zapy tać Mollsie, czy mogłaby zaopiekować się Jackiem w sobotę rano – przy znała. – Wy jście na zakupy może by ć miłe. – Hura! To będzie zabawa – ucieszy ła się Katy . Rankiem w dniu wielkiego zakupowego szaleństwa Katy i Birdie pierwsze przy by ły do butiku ślubnego Milady ’s Salon, którego nazwa najbardziej spodobała się Katy podczas szperania

w Internecie. Szły w kierunku sklepu powoli, ramię przy ramieniu, i rozmawiały radośnie o zmęczeniu, ciąży , o ty m, że to najwspanialszy stan na świecie. Ty lko po co te poranne mdłości? – Kiedy nosiłam ciebie, wy miotowałam regularnie przez pierwsze trzy miesiące – opowiadała Birdie. – Nie wiedziałam – odparła zadziwiona Katy . – Biedactwo. To okropne, prawda? Ja nie czuję się bardzo źle, nie wy miotuję co rano, ale czasami mdłości dopadają mnie wieczorem i muszę coś spałaszować. – Pierniczki. – Tak! Pierniczki. Zwy kle nienawidzę piernika, zwłaszcza lepkiego ciasta babci. – Ja też – przy znała Birdie. – Ale muszę je jeść, inaczej dostałaby m jej laską. Obie zaśmiały się konspiracy jnie. – Babcia by wa czasem ty ranem – zgodziła się Katy . – Pomagała ci, gdy by łaś w ciąży , zwłaszcza że nie miałaś przy sobie swojej mamy ? To by ło ry zy kowne py tanie, którego Katy nie zadała nigdy wcześniej. Gdy Birdie by ła w ciąży , jej matka dawno już nie ży ła. Dopiero teraz Katy mogła docenić to, iż może porozmawiać o ciąży z własną matką. Nikt inny nie będzie się tak interesował każdy m jej aspektem. Niestety , Birdie nie mogła tego doświadczy ć. Jej rodzice nie ży li, a dwaj bracia mieszkali za granicą i w rezultacie Birdie została włączona do rodziny Desmondów, jakby fakty cznie by ła sierotą. – Twoja babcia by ła wspaniała – odparła Birdie niezgodnie z prawdą, ale zawsze starała się dopilnować, by jej córka miała dobre relacje z jedy ną ży jącą babcią. – Zawsze lepiej jest jednak mieć obok własną matkę – zaznaczy ła Katy i uścisnęła ramię Birdie, zby t uradowana, by zastanawiać się nad tą kwestią. Salon Milady ’s przy jmował panny młode, które wcześniej umówiły się na wizy tę. Właścicielka, Madeleine, uśmiechnięta elegancka kobieta około pięćdziesiątki, zaprosiła Katy i Birdie do środka. Razem z Leilą odwiedziły salon już wcześniej, by wy brać suknię dla Katy , i dzisiaj miała się odby ć ekscy tująca pierwsza przy miarka. Tego dnia jednak uwaga skupiała się głównie na Leili, Susie i Fionie. – Dzisiaj przy jdą trzy druhny – wy jaśniła Katy . Wreszcie udało jej się namówić Susie, by dołączy ła do grupy . – Nie możemy wy brać sukienek bez ciebie – nalegała i Susie wreszcie się zgodziła. – Trzy druhny to dobra ilość – skomentowała Madeleine, która dzień wcześniej radośnie oznajmiła pannie młodej, iż jedna druhna to najlepsze rozwiązanie. Klienci denerwowali się przed ślubem i uspokajanie ich by ło nieodłączną częścią jej pracy .

– Tak pani uważa? – zapy tała Katy . – Leili, którą już pani poznała, odpowiada każdy kolor, ale Fiona, cóż, nie przepada za sukienkami. – To nie problem – uspokoiła ją Madeleine. – Jak się pani dzisiaj czuje, Katy ? Mają panie ochotę na filiżankę herbaty ? – Tak, poproszę – zgodziła się Katy . – Ja też z chęcią się napiję – przy taknęła Birdie. Usiadła i obserwowała, jak jej piękna córka przechadza się obok wieszaków i delikatnie doty ka wiszący ch na nich sukien. Nie by ło piękniejszej sukni niż kremowa, jedwabna kreacja, którą wy brała Katy . Wy glądała wy jątkowo, miała warstwę z koronki w dawny m sty lu i podwy ższoną talię, dzięki czemu całość będzie elegancko spły wała do ziemi bez względu na to, jak bardzo urośnie jej ciążowy brzuch. Madeleine przy glądała się jej przez chwilę i pomy ślała, iż tę pannę młodą łatwo by ło ubrać, gdy ż nie towarzy szy ła jej wtrącająca się matka. Birdie by łaby zadowolona z każdego wy boru córki. Gdy by ty lko wszy stkie panny młode by ły takie niekłopotliwe. Leila i Fiona razem wy jechały z miasta i droga z Dublina do Waterford upły nęła im przy jemnie. Rozmawiały o ślubie i o ty m, jak cudownie będzie wziąć udział w uroczy stości pary , która jest tak idealnie dopasowana i szczęśliwa. Poznały się przez Michaela i Katy i znały dobrze od przy najmniej piętnastu lat, więc swobodnie czuły się w swoim towarzy stwie. – Jak sobie radzisz, odkąd krety n odszedł? – zapy tała Fiona od razu po wejściu do samochodu. Rozpięła buty i odsunęła siedzenie najdalej jak się dało, by oprzeć nogi na desce rozdzielczej. – Muszę przy znać, że przez chwilę czułam się dość okropnie – odparła Leila. Wiedziała, że z obecną pasażerką nie ma sensu bawić się w odpowiedzi w sty lu: „Naprawdę, by ło w porządku”. – Ciągle zaglądałam na jego profil na Facebooku. – Nie ma sensu wspominać o ty m, że nie śledzi go już z wcześniejszy m zainteresowaniem, a zamiast tego nieustannie my śli o swoim szefie, o niefortunny m zdarzeniu w Rzy mie i ma nadzieję, że by ć może, ale ty lko by ć może, rzeczy wiście podoba się Devlinowi i któregoś dnia on wy zna jej to ponownie. Czy to oznacza, że zapomniała o Ty nanie? Miała taką nadzieję. Przy pominało to ból zęba. Całe wieki cierpi się przez niego katusze, a z czasem ból traci na sile, aż w końcu przechodzi, ale nie zdajemy sobie z tego sprawy , dopóki ktoś nas nie zapy ta, jak się czujemy . – Facebook? Aua! – Skrzy wiła się Fiona. – To niebezpieczne tery torium. Dziewczy na z pracy , którą rzucił chłopak, przepraszam – dodała – rozpoczęła kampanię na Facebooku. Chodziła na wszy stkie modne imprezy ty lko po to, by móc zamieszczać swoje zdjęcia i pisać, jaka jest szczęśliwa. Prosiła przy stojny ch facetów, by z nią pozowali. Muszę przy znać, że to by ło imponujące. Jeśli ktoś nie wiedział, że dziewczy na nadal opłakuje zakończony związek, mógł pomy śleć, że się cieszy , iż udało jej się pozby ć chłopaka, by móc spoty kać się z ty mi wszy stkimi

ciachami. Leila się zaśmiała. – Czy by ła zby t zrozpaczona, by wy korzy stać ty ch facetów? – O dziwo, nie. Spoty ka się teraz z boskim gościem ze Sligo. Taki trochę Johnny Depp, ty le że bez ey elinera i naszy jnika kapitana Jacka. Facet ocieka seksem. Kiedy jest w ty m samy m pokoju, nie można oderwać od niego wzroku. My ślę, że spodobali się sobie, ponieważ nie stresowała się ty m, jak wy gląda, jak się zachowuje i czy mu się podoba, co zwy kle nas blokuje. Po prostu chciała sprawiać wrażenie, że dobrze się bawi, więc się zapomniała i rzeczy wiście tak by ło. – Fiona sięgnęła do torby , wy jęła batoniki i poczęstowała jedny m Leilę. – Dzięki – Leila przy jęła go z wdzięcznością. Zgłodniała przez całą tę rozmowę pod ty tułem „ży li długo i szczęśliwie” i ty lko czekolada mogła ją nasy cić. – My ślisz, że o to właśnie chodzi? Żeby przestać się martwić, czy on jest zadowolony i czy sama zachowuję się odpowiednio? Jeśli coś ma z tego wy jść, to szanse na powodzenie są większe, kiedy nie staramy się na siłę by ć kimś, kim nie jesteśmy . Czy tak? To właśnie robiła, kiedy by ła z Ty nanem, pomy ślała ze wsty dem. Nie od razu, ale kiedy zaczęli spoty kać się na poważnie i rozpaczliwie się w nim zakochała, chciała, by wszy stko by ło idealne i ona sama też. W który mś momencie przestała by ć Leilą, a stała się „Leilą, która chciała sprostać wy maganiom Ty nana”. Wzdry gnęła się, nienawidziła kobiet, które zachowy wały się w ten sposób. Jakim cudem stała się jedną z nich? Kiedy Ty nan odszedł, załamała się. Może powinna by ła zrobić to co koleżanka Fiony i pokazać światu, że nie by ła skończona ty lko dlatego, że jej mąż odszedł. Czuła jednak, że żałoba po nieudany m małżeństwie to nieodłączna część procesu. Potrzebowała doświadczy ć smutku i rozpaczy , by móc pójść dalej. To przy pominało żal za ty m, co mogło się wy darzy ć. A teraz zrobiła krok naprzód. Nareszcie. Pomijając fakt, że zrobiła go w kierunku mężczy zny , którego prawdopodobnie nie może mieć i który może nie czuć do niej zupełnie nic. A może jest inaczej? Gdy by ty lko znała odpowiedź. – Spoty kasz się z kimś? – zapy tała nagle Fionę. Desperacko chciała przestać my śleć o Devlinie. Fiona zawsze opowiadała niesamowite historie ze swoich eskapad w randkowy m świecie. By ła całkowity m przeciwieństwem Leili i spędziła na Ziemi dwadzieścia siedem lat, bawiąc się i nie przejmując, co ktokolwiek o niej my ślał, czy to chłopak, czy ktoś inny . – Teraz nie – odparła. – Utknęłam pomiędzy nieodpowiednimi facetami. Leila zaśmiała się głośno. – Dlaczego tak trudno jest ustalić, że są nieodpowiedni? – Nie wiem. Mnie pociągają fizy czne aspekty , twarz, pokaźne muskuły , wy gląd w sty lu

„twardziel, ale da się go ujarzmić”, który m nie mogę się oprzeć. – Fiona westchnęła, co sugerowało, że tę walkę toczy ze sobą często i od dawna. – A ty , spoty kasz się z kimś? Leila poczuła, jak rumieni się na szy i i twarzy . Zwrócona by ła w stronę drogi, więc przy najmniej Fiona nie widziała tej zmiany koloru. – Nie – odparła beztrosko. Co zresztą by ło prawdą, z nikim się nie spoty kała. Jeden absurdalny wieczór, podczas którego całowała się z szefem – szefem! – nie liczy ł się jako randkowanie. Podobnie jak obecna sy tuacja w biurze. Devlin albo ją ignorował, albo rozmawiał z nią tak, jakby by ła niezamężną ciotką, którą śmiertelnie obawia się urazić. To by ło takie skomplikowane. – Wzięłam swojego iPoda – oznajmiła Fiona. – Chcesz posłuchać muzy ki? – Jasne. Fiona poszperała w iPodzie i po chwili muzy ka zalała samochód. Dziewczy na odchy liła oparcie siedzenia, zamknęła oczy i wy dawało się, że zasnęła. Ponieważ pasażerka nie patrzy ła już na nią, Leila pozwoliła, by powróciły do niej wspomnienia tamtego momentu w Rzy mie, z Devlinem. Czas stanął w miejscu, ona w jego objęciach… Fantazjowała o ży ciu, które mogliby wspólnie wieść, i w ty m radosny m zamroczeniu podróż upły wała jej szy bciej. Susie obudziła się o wpół do siódmej na dźwięk filmu Power Rangers, który Jack oglądał w telewizji w ich maleńkim salonie, sąsiadujący m z dużą sy pialnią. Dlaczego w szkolne dni musiała wy ciągać go z łóżka o siódmej trzy dzieści, a w weekendy wstawał skoro świt? – Niezła zabawa, co? – powiedziała radośnie jedna z matek poprzedniego dnia, kiedy Susie odbierała Jacka ze szkoły . – Zupełnie jakby w ty godniu cierpieli na narkolepsję, a jak ty lko przy chodzi sobota, zry wają się z samego rana. Susie utrzy my wała przy klejony do twarzy uśmiech, kiedy kobieta z zadowoleniem oznajmiła, że jutro to ona spędzi sobotni poranek w łóżku. – Mark wy legiwał się w zeszły m ty godniu, teraz moja kolej! Susie nie miała z kim dzielić sobotnich poranków. Ojciec Jacka zniknął na długo przed narodzinami ich sy na. Cała opieka nad nim, z wy jątkiem czasu, kiedy by ła w pracy , a Jack w szkole albo u Mollsie, by ła obowiązkiem Susie. Kochała go do bólu, pomimo tego czasami nie dawała sobie rady z samy m ciężarem zmęczenia i odpowiedzialności. Musiała by ć zdrowa, zarabiać pieniądze i pozostać przy zdrowy ch zmy słach dla dobra ich obojga. Nie miała się na kim oprzeć. Kiedy zaczy nała zastanawiać się nad wszy stkim, co mogłoby pójść nie tak, jak łatwo ich nietrwałe bezpieczeństwo mogłoby się załamać, z przerażenia traciła oddech. A gdy by uległa wy padkowi albo by ła zby t chora, by zająć

się wszy stkim, kto zaopiekowałby się Jackiem? Jedy nie w piątki mogła odbierać sy na ze szkoły . Aby wy gospodarować ten czas z godzin pracy , robiła sobie ty lko półgodzinną przerwę na lunch i przy chodziła do biura wcześniej. Wy siłek wart by ł jednak widoku uśmiechu na pucułowatej buźce Jacka, który się pojawiał, gdy chłopiec dostrzegał ją stojącą przed bramą szkoły razem z inny mi matkami. Pomimo tego, iż przy chodziła po sy na od kilku lat, nadal miała poczucie, że nie pasuje do żadnej z grup czekający ch rodziców. By ły tam pracujące matki, które przy chodziły po dzieci, kiedy pozwalał im na to grafik, oraz takie, które nie pracowały poza domem i odbierały dzieci bez względu na pogodę. Susie niezręcznie plasowała się pomiędzy owy mi dwiema grupami. Oczy wiście, by li też rozwiedzeni rodzice, a nawet jeden rozwiedziony ojciec, który miał biuro w domu, dzielił się z by łą żoną opieką nad córką i odbierał ją codziennie. Susie by ła jednak jedy ną całkowicie samotną matką i wy raźnie odczuwała tę różnicę. W ży ciu jej i Jacka nie by ło mężczy zny , który wy stawiałby śmieci przed dom, grał z sy nem w piłkę nożną i wy mieniał w ciemności przepalone korki. Jeśli cokolwiek w ich niewielkim, trzy pokojowy m mieszkaniu wy magało naprawy , Susie musiała spróbować zrobić to sama. – Jesteś wspaniała – powiedział z uznaniem jeden z ojców, kiedy zobaczy ł ją w sklepie dla majsterkowiczów, gdzie szukała haczy ków do powieszenia zdjęć. – Lubię czasami pomajsterkować – odparła dziarsko Susie i pomaszerowała do kasy . Rozmawianie z ojcami zawsze by ło błędem. Lepiej, żeby my śleli, że trzy ma ich na dy stans, niż zakładali, że z nimi flirtuje. Zastanawiała się, jak postrzegają ją inne matki. Nie miała oczy wistego seksapilu Leili ani pieniędzy na drogie pasemka, ale siostry by ły do siebie bardzo podobne. Obie miały figurę w kształcie klepsy dry i duże oczy otoczone gęsty mi rzęsami. Z pewnością odmiennie się ubierały , gdy ż Susie uważnie wy bierała stroje, które odzwierciedlały jej zapracowany , niemal posępny wy raz twarzy . W biurze nosiła ciemne spodnie i bluzki, który ch wy magała firma BroadbandzInc. Poza pracą uwielbiała zakładać dżinsy , buty na płaskim obcasie i unikała strojów, które podkreślały jej figurę. Nauczkę w tej kwestii dostała bardzo wcześnie. Ludzie patrzy li z góry na seksowne samotne matki i pochopnie wy ciągali wniosek, że same są winne swojej sy tuacji. Niektórzy uważali, że stale wy patrują mężczy zn, i na my śl o ty m Susie robiło się przy kro. Robiła wszy stko, by nie dać nikomu powodu do mówienia o niej w ten sposób. Nikt nigdy się nie dowie, że czuje się samotna. Dzisiaj nie będzie czasu na samotność. Z radością czekała na to spotkanie, babskie rozmowy o sukienkach, towarzy stwo Katy , a nawet Leili.

Ciągle my ślała o ty m, co Katy powiedziała o jej siostrze. Ona nas teraz potrzebuje. O dziewiątej zostawiła Jacka u Mollsie i żwawy m krokiem ruszy ła na spotkanie z Leilą i pozostały mi kobietami w salonie Milady ’s. Po godzinie dziewczy ny nadal nie wy brały koloru. Ulubiony kolor Birdie, przy brudzony róż, pasował do karnacji Susie i Leili, ale Fiona wy glądała w nim, jakby wy magała wizy ty w szpitalu i podłączenia do kroplówki. Wszy stkie trzy przy mierzy ły różowe sukienki w sty lu lat trzy dziesty ch z koronkowy mi wstawkami i stanęły obok siebie przed duży m lustrem. Katy i Birdie piły już drugą filiżankę herbaty i przy glądały im się. – Wy glądam w ty m kolorze jak w podomce z domu opieki – stwierdziła Fiona, zupełnie niezmartwiona swoim wy glądem w sukience, która ewidentnie do niej nie pasowała. Fiona jest niesamowita, pomy ślała z podziwem Leila. Nie poczuła, że poniosła porażkę ty lko dlatego, że w jakimś stroju źle wy glądała. To by ła wy łącznie kwestia koloru, a nie jej osobowości. Zerknęła na Susie i zauważy ła, że siostra też by ła pod wrażeniem. – Ja by m pomy ślała, że to wina mojej karnacji – przy znała Susie. – Ja też – potwierdziła Leila i przez krótką chwilę siostry uśmiechnęły się do siebie w całkowity m porozumieniu. – Nigdy wcześniej tak się nie zachowy wałaś – szepnęła Susie i przy sunęła się do Leili. – Ży cie – odparła Leila i wzruszy ła ramionami. – My ślę, że gdzieś po drodze straciłam pewność siebie. Ręka Susie odnalazła dłoń siostry i uścisnęła ją. Leila odwzajemniła uścisk. – Ja też straciłam swoją – szepnęła Susie. – Przepraszam, że nie by ło mnie przy tobie i że ci nie pomogłam – przy znała Leila. – Teraz jesteś – odparła Susie, ponieważ czuła, że to właśnie powinna powiedzieć. Żadny ch długich przemów, żadny ch krzy ków, ty lko świadomość, że pomimo wszy stko ich relacja jest wy starczająco silna, by przetrwać taką sy tuację. Siostry wy szły do przebieralni. – Powinnaś na mnie nakrzy czeć – powiedziała smutno Leila. – Zostawiłam cię samą z Jackiem, podobnie jak mamę. A wszy stko dla cholernego faceta, który dał nogę, jak ty lko jakaś dziewczy na machnęła mu przed nosem push-upem. – Jeśli chciał odejść, odszedłby bez względu na to, co ktoś podstawiłby mu pod nos – stwierdziła Susie. – Siostry i matki tego nie robią. – Ani siostrzeńcy – dodała Leila. – Uwielbiam Jacka, jest uroczy .

– Chce wiedzieć, dlaczego nie mam iPhone’a – powiedziała Susie z szerokim uśmiechem. – Najwy raźniej wszy stkie matki je mają. – Mogę ci go kupić – zaproponowała Leila. – Hej, brak modny ch rzeczy wcale nam nie zaszkodził, Leelu – odparła siostra i obie szeroko się uśmiechnęły . – Dobrze, ty lko obiecaj mi, że nie będzie musiał zdawać egzaminu na prawo jazdy samochodem, w który m nie otwierają się ty lne drzwi, a okno od strony kierowcy zamy ka się ty lko do połowy , nawet przy najgorszej pogodzie. Po chwili obie się śmiały i rozmawiały o okropny m samochodzie i o ty m, że w ich domu nigdy nie by ło wy starczająco dużo pieniędzy , by mogły pojechać na dłuższe szkolne wy cieczki. Katy zajrzała za zasłonę i uśmiechnęła się do przy jaciółek. – Fiona wy brała kolor, który się jej podoba – powiedziała niewinnie. – Niebieski – Fiona poinformowała Madeleine. – Dobrze wy glądam w niebieskim. – Niebieski, rozumiem – potwierdziła spokojnie właścicielka salonu. Leila, która nie miała na sobie tego koloru, odkąd wiele lat temu porzuciła szkolny granatowy mundurek, skrzy wiła się. – Niebieski? – Tak, ładny odcień niebieskiego – potwierdziła Fiona, nie zauważy wszy przerażenia na twarzach Leili i Susie. Wy ciągnęła sukienkę z tafty , zapinaną wy soko pod szy ją, z trapezową spódnicą. Zupełnie nie przy pominała strojów, które tak wiele lat musiały nosić w szkole. Przy jrzała się jej. – Trochę dziwaczna, ale kolor ma ładny , prawda? Można trochę pogłębić dekolt czy coś. Odwróciła się i zobaczy ła, jak Birdie tłumi śmiech, podczas gdy Leila potrząsa głową i wy konuje gest, jakby podcinała sobie gardło. – Ale mnie się podoba – krzy knęła Fiona. – Jak może ci się podobać? To szkolny kolor i żadnej z nas nie jest w nim do twarzy – stwierdziła Leila. – Ja wy glądam w nim jak mały smerf. – Smerfowy niebieski jest ładny – skomentowała Katy . – Ale to jest mundurkowy niebieski! Susie zachichotała. Po chwili Katy , Leila i Susie, wszy stkie chichotały . – No co? – dopy ty wała się Fiona. Madeleine szepnęła do swojej asy stentki Ledy , że chy ba nadszedł czas, by znowu postawić wodę na herbatę. – Przebierzmy się z powrotem w szlafroki i przemy ślmy sprawę – oznajmiła Madeleine głosem kobiety , która obsługiwała wiele ślubny ch grup, włącznie z jedną, szczególnie pamiętną,

w której nikt, dosłownie nikt z nikim nie rozmawiał. Pozostało jej chodzenie od jednej osoby do drugiej i przekazy wanie uwag, które klienci powinni wy powiadać do siebie nawzajem. Ta grupa by ła cudowna, bezproblemowa, z wy jątkiem wy sokiej dziewczy ny , która rzeczy wiście najchętniej założy łaby dżinsową sukienkę, gdy by taka by ła dostępna. Przerwa na herbatę by ła zdecy dowanie konieczna. Drużba Michaela, Robbie, wy znał jemu i Stephenowi, że jest załamany . – Kolki – oznajmił. Ruszy ł w stronę jednego z wy godny ch siedzeń w barze zamiast stołka i dla wzmocnienia zamówił mocną kawę. – Marco cały czas płacze. Serce mi się kraje, gdy go trzy mam, bo mogę jedy nie masować go po plecach i mówić do niego albo śpiewać. Żadne lekarstwa z apteki nie działają, próbowaliśmy różny ch sposobów, ale nic nie pomaga. Czy to naturalne, że niemowlę tak cierpi? – Z ty m py taniem zwrócił się do Stephena. Oczy miał czerwone i podkrążone jak ktoś, kto o śnie sły szał jedy nie z opowieści. – Różne dziwne stany są naturalne dla niemowląt – odparł łagodnie Stephen. – Nikt nie informuje rodziców, jak bardzo wy magające i trudne jest na początku rodzicielstwo. Zastanawiasz się, jak ludziom udaje się to przetrwać, biorąc pod uwagę brak snu, napady płaczu dzieci, problemy z karmieniem… A to ty lko rodzice! Robbie zaśmiał się z trudem. – Nie miałem zielonego pojęcia, przez co przeszli moi rodzice – przy znał, potrząsając głową. – Maureen doliczy ła się, że w pewny m momencie moja matka opiekowała się pięciorgiem dzieci poniżej siedmiu lat. Podziwiam ją teraz bardziej niż kiedy kolwiek wcześniej. – Rety – powiedział Michael. By ł zdumiony ty m, jak zdruzgotany czuł się jego drużba, i jeszcze bardziej zszokowany świadomością, jak traumaty czna może by ć opieka nad pierwszy m dzieckiem. Nie pamiętał, żeby czy tał o podobny ch problemach w poradniku dla ciężarny ch, który cały czas studiowali z Katy . Zawierał mnóstwo informacji na temat rozmiarów dziecka i rozwoju różny ch części ciała. Żadnej wzmianki o kolkach ani stanie bliskim szaleństwa spowodowany m brakiem snu. – Nie jest tak źle – pocieszy ł Robbie, który się przestraszy ł, że wy wołał złe wrażenie. – To najwspanialsze doświadczenie w ży ciu, ty le że trudne. Marco ma już trzy miesiące, a nadal źle sy pia. Zmienialiśmy się z Maureen, kiedy by łem na urlopie ojcowskim, ale odkąd wróciłem do firmy , pracuję również w weekendy . Dzieciak zasy pia o siódmej, o północy się budzi, jeśli mamy szczęście, zasy pia znowu o pierwszej i budzi się ponownie o czwartej. Michael słuchał historii przy jaciela i bladł coraz bardziej. – Wszy scy znajomi Maureen mają dzieci, które przesy piają już całe noce, i mam ochotę ich zabić – przy znał Robbie. – Czasami jestem przekonany , że mówią tak ty lko po to, żeby śmy poczuli się gorsi. Matka Maureen mówi, że dziecięce spanie to sport zmuszający do ry walizacji.

Stephen oparł się na krześle i pociągnął ły k swojej latte. – Ty nie spałeś przez wiele miesięcy – przy pomniał Michaelowi, wracając my ślami do początków ojcostwa. – Twoja matka częściej się z ty m zmagała i chwała jej za to. Wracałem z pracy i znajdowałem cię śpiącego na podłodze i ją leżącą obok. – Na podłodze? – Na duży ch poduszkach do siedzenia – zaśmiał się ojciec Michaela. – By ły wtedy niezwy kle modne i dzieciaki mogły na nich leżeć i radośnie gaworzy ć. Wy dawał się pogrążony we wspomnieniach. – Wtedy sobie tego nie uświadamiasz, ale to są jedne z najlepszy ch momentów w ży ciu – oznajmił tęsknie. Madeleine spędzała już trzecią godzinę z grupą pań Martin i Rhattigan i nie by ła to specjalnie długa wizy ta. Niektóre dziewczęta, jak urocza, acz niezdecy dowana klientka z zeszłego miesiąca za żadne skarby nie mogły podjąć decy zji. Po czterech i pół godziny wreszcie postanowiła kupić pierwszą suknię, którą przy mierzy ła. Madeleine wiedziała, że Katy jest zupełnie inna. Wy brała swoją suknię dwa ty godnie wcześniej i teraz pozostało im jedy nie obserwować rosnący brzuszek. To druhny nie mogły się zdecy dować. Siostrom podobał się koralowy , ale Fionie nie. Wzdry gała się na widok jakiegokolwiek odcieniu różu. – Fiona, to nie twój cholerny ślub! – złościła się Leila. Sama założy łaby cokolwiek, by dogodzić Katy . Stroje druhen nie by ły ważne pod warunkiem, że nie straszy ły gości i nie przy pominały giganty czny ch bez. Tu chodziło o Katy . – Po prostu nie lubię dziewczęcy ch kolorów – upierała się Fiona. Katy spojrzała na Leilę i wzruszy ła ramionami. – Nie musisz by ć druhną, jeśli nie podoba ci się ten pomy sł – powiedziała łagodnie do Fiony . – Naprawdę, Fi, nie wiedziałam, że tak bardzo nienawidzisz sukienek. Nie obrażę się. Chcę ty lko, by wszy scy dobrze się bawili. – Drogie panie, wy daje mi się, że znalazłam odpowiedź na wszy stkie wasze modlitwy – oznajmiła Madeleine. Wy łoniła się z zaplecza, niosąc kilka sukien. Podążała za nią Leda, uginająca się pod ciężarem kolejny ch. – Te sukienki są sprzed kilku sezonów, więc są tańsze i mogą idealnie pasować do pani sukni, Katy . W ostatnich latach nie projektowano sukni z podwy ższoną talią, ale te są w sty lu Jane Austen, a wszy stkie panie są szczupłe. – Nie mów ojcu, że są tańsze – poprosiła zlękniona Birdie. Howard wpadłby w szał, gdy by się dowiedział, że oszczędzano pieniądze na ślubie jego ukochanej córki.

– To dobry wy bór na wiosenny ślub – wy jaśniła Madeleine. Brzmiała jednocześnie stanowczo i profesjonalnie, jak przy stało na właścicielkę sklepu. – Mogą się paniom spodobać granatowe suknie ze srebrny mi szalami w pajęcze wzory . – Mówiąc to, spojrzała na Fionę. – Skoro pani tak bardzo nie lubi różu, może burszty nowa suknia? Każda z dziewczy n wzięła po jednej granatowej i jednej burszty nowej sukni i poszła do przebieralni. – Czy zawsze jest tak trudno? – zapy tała Birdie. – To jest bułka z masłem – przy znała Madeleine. – Obiecuję, że znajdziemy coś dla pani dziewczy n. Z upły wem ty godnia kolacja Grace rozrastała się coraz bardziej. Mieli pojawić się również Susie, Jack, Leila i Birdie. Howard wy jeżdżał w delegację do Francji, więc nie mógł dołączy ć. Grace poczuła wy rzuty sumienia, kiedy wznosząc oczy do nieba, wy szeptała dziękuję. Przy gotowała już niemal wszy stko, potrzebowała jedy nie kilku smakoły ków na przekąskę i kwiatów. Widziała na wy stawie w kwiaciarni niedaleko ry nku fioletowe tulipany papuzie, które idealnie komponowały by się z zielony mi dodatkami z jej ogrodu. Wy ruszy ła do centrum miasta po ostatnie zakupy , ale nie by ła w stanie opanować zmęczenia. Dlaczego właśnie dzisiaj musiała tak się czuć? Zastanawiała się nad wizy tą u lekarza w nadchodzący m ty godniu i przy jęciu zastrzy ków z witaminy Nie by ło innego wy tłumaczenia na jej stan, jak niedobór samotności nachodziło ją w najdziwniejszy ch momentach, przedstawiający szczęśliwe małżeństwo, chociaż wiedziała, że

B, o który ch sły szała. jakiegoś mikroelementu. Poczucie na przy kład kiedy oglądała serial to jedy nie aktorzy i Bóg jeden wie,

co się dzieje w ich prawdziwy m ży ciu. Z racji zawodu mogła obserwować ży cie wielu osób. Wy dawało im się, że są w stanie oszukać świat, ukry ć ból za zamknięty mi drzwiami, ale ich dzieci nieuchronnie ujawniały prawdę. Jako dy rektorka szkoły Grace nauczy ła się rozpoznawać znaki, niety powe zachowanie, utratę zainteresowania zajęciami szkolny mi i lekcjami. Pomy ślała ponownie o Ruby Morrison. Najwy raźniej nie nastąpiła żadna poprawa, odkąd Derek McGurk pierwszy raz zwrócił jej uwagę na problemy dziewczy nki. Wy chowawczy ni kilka razy próbowała namówić Ruby do zwierzeń, ale uczennica się upierała, że wszy stko jest w porządku. Wy siłki Grace mające na celu dowiedzenie się, co się dzieje w rodzinie Morrisonów, na razie nie dały rezultatów. Miała nadzieję, że dawna koleżanka, która znała babcię Ruby , przekaże jej jakieś poufne informacje, ale spędzała zimę z rodziną w Kanadzie, co przekreśliło tę ścieżkę dochodzenia. Niezrażona, Grace postanowiła szukać odpowiedzi, aż dojdzie do sedna sprawy . Ruby by ła w niebezpieczny m wieku, kiedy problemy domowe mogły mieć druzgocące konsekwencje.

Niechętnie my ślała o bólu tego uroczego, inteligentnego dziecka. Czuła frustrację na my śl o ty m, że Ruby cierpi, a ona nie może nic na to poradzić. Każda interwencja musiała zostać przeprowadzona bardzo ostrożnie, subtelnie, inaczej mogła wy rządzić więcej złego niż dobrego. Po co by ć na ty le dorosły m, by zrozumieć sens ży cia, skoro nie można wy korzy stać owego doświadczenia w działaniu? Z drugiej strony jak można naprawić czy jeś ży cie, kiedy próbuje się nadal poukładać własne? Żałowała, że jej matka nie ży je. Vivi by ła zabawna, by stra i do ostatnich dni zachowała dociekliwy umy sł. Zawsze można by ło na niej polegać, gdy potrzebna by ła pomoc w rozwiązy waniu ży ciowy ch zagadek. – To ten wiek, kochanie – oznajmiła, kiedy Grace wpadła po uszy w menopauzę, z niesamowity mi uderzeniami gorąca, wahaniami nastrojów, o jakich nigdy nie sły szała, i przerażający m umy słowy m otumanieniem, które skutkowało ty m, że nie by ła już w stanie robić trzech rzeczy jednocześnie. – Przejdziesz przez to – zapewniała ją Vivi. – Spójrz na mnie. Kto by pomy ślał, że przez pięć lat by łam kompletną wariatką? Twój biedny ojciec zmuszony by ł wy budować sobie szopę w ogrodzie, by mieć się gdzie schować! Przy sięgam, codziennie coś gubiłam, od kluczy ków do samochodu po portmonetkę. Musisz przez to przejść, kochanie. Kiedy to się skończy , będziesz silniejsza i odważniejsza. – Na potwierdzenie ty ch słów zadzwoniła kolekcją kolorowy ch bransoletek zebrany ch podczas podróży po Amery ce Południowej. Zaledwie kilka lat wcześniej pojechała tam z koleżanką w ramach wy cieczki dla samotny ch osób, które nie planowały poznać kolejnego partnera. Vivi jak zwy kle miała rację. Któregoś dnia Grace zdała sobie sprawę, że jej ciało przestało nagrzewać się jak lokówka, a umy sł powrócił do przejrzy stości sprzed menopauzy . Grace weszła z torbami do delikatesów Delectable Deli, gdzie sprzedawali największe czosnkowe oliwki i sery , na widok który ch ciekła jej ślinka, i do obecnego zadziwiającego poczucia niepewności dodała smutek po stracie rodziców. Mama i tata umarli zdecy dowanie za wcześnie, pomy ślała tęsknie. Szkoda, że nie będzie ich przy narodzinach ich pierwszego prawnuka. Czy ż to nie by łoby wspaniałe? Czy to ślub Michaela sprawiał, że czuła się tak osamotniona? Nie, to nie miało sensu. Grace by ła niezmiernie uradowana, że ży cie sy na tak pięknie się układa, ma kobietę, która go uwielbia i dziecko w drodze. Nie ma czy m się smucić. Sama by ła bardzo podekscy towana perspekty wą zostania babcią. Dlaczego więc stale wisiała nad jej głową ta czarna chmura? Czy żby martwiła się o Fionę? Nie, to nie to. Grace chciała, by córka znalazła miłość i szczęście, ale akceptowała fakt, że nie mogła nic zrobić, by jej ścieżka by ła łatwiejsza, bez względu na to jak bardzo tego chciała. Fiona

musiała odnaleźć własną drogę, a poza ty m wy dawała się zadowolona ze swojego ży cia. Sądząc po ty m, jak często zostawała po godzinach, w pracy by ła niezmiernie zajęta, a umiejętność ciężkiej pracy by ła istotną cechą, pomy ślała Grace. Zarówno sy n, jak i córka rozumieli jej znaczenie. Nigdy nie by li ze Stephenem bogaci, więc jak ty lko osiągnęli odpowiedni wiek, Michael i Fiona podejmowali prace wakacy jne, by móc zapłacić za drobne przy jemności. Gdy weszła do delikatesów i uderzy ł ją intensy wny zapach czosnku, egzoty czny ch serów i szy nek oraz aromat świeżo zrobionego pesto, powoli dotarł do niej cel zakupów. Oliwki z czosnkiem, po które przy szła, by ły dla Stephena. Zawsze je uwielbiał. Czasami w piątkowe wieczory przy gotowy wał dla nich obojga martini, kiedy Michael i Fiona odrabiali na górze lekcje. Siedzieli razem z Grace w kuchni, rozmawiali i gotowali w przy jaznej atmosferze. Stephen zawsze miał zamiłowanie do martini. W ten sposób powracał do swojej wizji przemy słu reklamowego z dawny ch lat, kiedy ubrani w eleganckie garnitury mężczy źni wpadali na genialne pomy sły i świętowali je, popijając martini. – Wy chowaliśmy się z dala od martini – mówił za każdy m razem, kiedy mieszał im drinka i oboje się śmiali. Babcia Stephena ze strony matki by ła silną, wiejską kobietą, która nie lubiła niczego, co nowoczesne i eleganckie. Wy wy ższanie się lub zapomnienie o swoim skromny m pochodzeniu by ły dla niej wielkim, niewy baczalny m grzechem, na równi z nieobecnością na porannej mszy w niedzielę. – Kiedy skończą ci się pieniądze, wrócisz tutaj, na rolę. Będziesz pomagał doić krowy i w ty ch swoich eleganckich ciuchach robił kiszonkę – dodawała Grace, gdy ż tak brzmiała kolejna kwestia jego matki. Śmiali się i zgadzali, że babcia Mulhern prawdopodobnie miała rację. Istniała bardzo cienka granica pomiędzy posiadaniem wy starczającej ilości pieniędzy na kupno składników do martini a posiadaniem zby t małej sumy , by naby ć produkty na obiad dla dzieci. – Dzień dobry , pani Rhattigan – przy witał się Luka, który wraz z żoną Bernadette prowadził sklep. Oboje ukończy li szkołę publiczną Bridgeport National pod kuratelą Grace. Pomimo jej ciągłego nalegania, by zwracali się do niej po imieniu, żadne z nich nie by ło w stanie porzucić szkolnego „pani Rhattigan”. – Czy mogę pani w czy mś pomóc? – Luka, poproszę oliwki – powiedziała rozproszona Grace. – Szukam ty ch duży ch, z czosnkiem. Ty ch, które uwielbia mój by ły mąż i które, jak właśnie zdałam sobie sprawę, kupuję ty lko dla niego. – Oczy wiście. Duży czy mały pojemnik? Próbowała pani ty ch z chili? Nie są takie ostre. Chce

pani spróbować jedną? Ze swoim szczery m, uśmiechnięty m wy razem twarzy Luka mógł sprzedać lód każdemu Eskimosowi i po chwili Grace próbowała oliwki z chili. – Prawda, że są py szne? – zapy tał. Bardzo chciał skutecznie sprzedać nowy produkt. Grace chciała wy trącić się z idioty cznej tęsknoty za przeszłością, więc spacerując po sklepie z dwoma rodzajami oliwek w koszy ku, napisała wiadomość do Stephena. Jak zwy kle nie wspomniał, czy Julia przy jdzie razem z nim. Czy Julia przyjdzie? napisała szy bko i dodała uśmieszek, by py tanie zabrzmiało mniej poważnie, gdy ż początkowo wy dało jej się zby t ostre. Tego jednak potrzebowała, brutalnej świadomości, że jej małżeństwo dawno się zakończy ło, również z prawnego punktu widzenia, a jej mąż znalazł miłość u boku pięknej i spełnionej młodszej kobiety . Nie ma sensu, by Grace pogrążała się w fantazjach, co mogłoby się wy darzy ć, a co powinno, i zastanawiała się, czy wiele lat temu podjęła dobrą decy zję. Celowo włoży ła telefon na samo dno torebki, gdzie nie mogła go dosięgnąć, i konty nuowała zakupy . Dopiero po powrocie do samochodu pozwoliła sobie zerknąć na wy świetlacz. Nie, nie może przyjść. Przykro mi, miałem Ci powiedzieć. Stephen również dodał uśmieszek. Te emotikonki by ły bardzo przy datne, pomy ślała Grace z radością. Idealny sposób, by nadać ton wiadomościom tekstowy m, które bez nich często brzmiały całkowicie bezbarwnie. Stephen potrafił by ć taki iry tujący , stwierdziła. Nie zaprosiła Julii imiennie, ale wiedział, że zgodnie z zasadami Dobrego Rozwodu według Grace Rhattigan wszy scy partnerzy winni by ć traktowani z szacunkiem, więc zaproszenie Julii by ło oczy wiste. Poczuła dreszcz iry tacji, że od wielu lat nie miała partnera, którego mogłaby przy prowadzić na rodzinne spotkania. Gdy by nie miała wy boru, mogłaby prawdopodobnie zaprosić dy rektora Dereka McGurka, ale to otworzy łoby nową puszkę Pandory , a tak zdesperowana jeszcze nie by ła. Jechała drogą wy jazdową z miasta, kiedy dostrzegła wolne miejsce parkingowe pod salonem fry zjerskim Renee. Nigdy się to nie zdarzało. Nigdy . Do dzisiaj. Uznała to za dobry znak, zaparkowała, wbiegła do środka i zagadnęła recepcjonistkę. – Wiem, że to szaleństwo, zwłaszcza że jest sobota i prawdopodobnie na cały dzień macie umówione wizy ty , ale może znalazłaby się wolna godzina na czesanie? – Grace! – krzy knęła radośnie Renee, która wy szła z głębi salonu. – Przepraszam, wiem, że to szalony pomy sł, ale zastanawiałam się, czy macie wolne miejsce – zaczęła Grace. Renee się uśmiechnęła. Kiedy jej sy n by ł terrory zowany w szkole, Renee odchodziła od

zmy słów, aż dy rektor Rhattigan wkroczy ła i rozwiązała sprawę. Kevin by ł teraz w college’u, stabilny i szczęśliwy . Renee nigdy tego nie zapomni. – Dla ciebie zawsze znajdzie się miejsce – odparła. Birdie nie przejmowała się ty m, w co ubierze się do Grace. Ona nigdy nie sprawiała, że Birdie czuła się niedopasowana, w odróżnieniu od większości kobiet, z który mi się spoty kali, głównie żon partnerów biznesowy ch Howarda. Wszy stkie miały ciekawe ży cie, pełne imprez golfowy ch dla kobiet, babskich wy jazdów zagraniczny ch do willi jednej z koleżanek, zdjęć w lokalnej prasie, które zrobiono im podczas pokazów mody , oraz Ladies Day w czasie wy ścigów, na który ch wy stępowały w okazały ch kapeluszach i szpilkach grzęznący ch w trawie porastającej tor wy ścigowy . – Birdie, musisz do nas kiedy ś dołączy ć – powtarzała często Greta, jedna z milszy ch kobiet. – Podobałoby ci się. Założę się, że masz szafę pełną eleganckich strojów i szy kowny ch kapeluszy . – Jesteś taka miła, Greto – odpowiadała Birdie. – Prawdę mówiąc, nie mam kapelusza i nie czuję się dobrze w takich miejscach. Jestem staroświecką paniusią. Widziała, jak inne kobiety wy mieniają między sobą spojrzenia, i wiedziała, że prawdopodobnie uważają ją niemal za nędzarkę. Gdy by miały jej pieniądze, wiodły by całkowicie inne ży cie, ale ze swego długiego doświadczenia Birdie wiedziała, co jej odpowiadało, a co nie. Umiała ubrać się wy godnie, ale nie miała pojęcia o modzie. Trendy szy bko się zmieniały , a ona nie lubiła strojów, w który ch czuła się nienaturalnie i zwracała na siebie uwagę. W kwestii zakupów wolała siedzieć w łóżku i przeglądać piękne katalogi. To o wiele wy godniejsze niż konieczność przy mierzania ubrań w sklepie, kiedy ekspedientka robi wokół ciebie zamieszanie. Katy stwierdziła, że najlepiej zamawiać stroje przez Internet, ale w łóżku nie można czy tać na komputerze. Do tego ogromny wy bór oszałamiał Birdie. Nie, zostanie przy swoich katalogach. Żałowała, że nie ma poczucia sty lu Grace. Nosiła piękne ubrania, ale wcale nie podporządkowy wała się ślepo modzie. By ła energiczną kobietą na wy sokim stanowisku, która miała na głowie ważniejsze sprawy niż martwienie się, czy jej sweter jest modny , czy nie. Przez lata powoli się zaprzy jaźniły . Zazwy czaj to Grace zadawała kłopotliwe py tanie, co stałoby się z ich przy jaźnią, gdy by Katy i Michael się rozstali. Twierdziła, iż powinny nadal pozostać przy jaciółkami bez względu na wszy stko i zwy czajnie ustalić, że nigdy nie będą rozmawiały o ty m, co poszło nie tak w związku ich dzieci. – Każda z nas z łatwością mogłaby się obrazić, sły sząc taki czy inny komentarz – powiedziała mądrze Grace. – Nie przeszłoby nam raczej tak szy bko jak pokłócony m dzieciom w piaskownicy . Gdy by ich związek się rozpadł, powinny śmy zachować się jak inteligentne matki, które zabiły by w obronie swoich młody ch, ale wiedzą, że ży cie pły nie dalej, prawda? – Prawda – zgodziła się Birdie, pełna podziwu dla mądrości Grace. Umiała mówić głośno

o sprawach, który mi ona by się zamartwiała, ale o który ch nie miałaby odwagi rozmawiać. Grace będzie cudowną teściową dla Katy , a właściwie już nią by ła. Odwiedziny w domu Grace zawsze by ły miły m wy darzeniem, ale dzisiejszy obiad miał by ć szczególny . Birdie by ła tak zajęta robieniem tarty cy try nowej na przy jęcie, ponieważ wiedziała, że Stephen ją lubi, że ledwie miała czas, by przeczesać długie, srebrne włosy , zdjąć poplamioną mąką luźną koszulkę i przebrać się w kwiecistą bluzkę i kardigan z pasujący mi do niej lawendowy mi elementami. Wcześniej wy prowadziła Thumpera nad rzekę i teraz pies siedział posępnie na łóżku i obserwował przy gotowania swej pani, jakby prowadzono go na szubienicę. – Nigdy nie zostajesz sam – upomniała go Birdie. Uścisnęła go i dała mu skórzaną kość do gry zienia. – Pamiętaj, to ty lko jeden wieczór. Nie gry ź poduszek. Thumper posłał jej smętne spojrzenie, które mówiło, że będzie zby t smutny , by chociażby pomy śleć o skonsumowaniu poduszek. Birdie ponownie go uściskała. – Spędzę przy jemny wieczór poza domem – poinformowała go łagodnie. – A kiedy wrócę, poprzy tulamy się. W końcu ostatnimi czasy ty lko Thumper ją przy tulał.

Darmowe eBooki: www.e B o o k 4 m e.pl

Rozdział 17 Lepsze jest trochę jarzyn z miłością niż tłusty wół z nienawiścią. Księga Przy słów 15,17

Birdie przy szła pierwsza. Nieco zasapana, niosła wielką, przepy sznie wy glądającą tartę cy try nową. – Wiem, że to ulubione ciasto Stephena – oznajmiła w drzwiach i podała swój wy piek Grace. – Jak miło z twojej strony – podziękowała gospody ni, jak zwy kle wzruszona ży czliwością Birdie. – Przy gotowałam wszy stko, ale na deser zabrakło mi czasu, więc miałam podać kupne ciasto czekoladowe albo owoce ze śmietaną. Ale to! Jesteś cudowna! Birdie wy glądała na bardzo zadowoloną i Grace ponownie pomy ślała, jaka to wspaniała osoba, a jednak nerwowa i lękliwa. To cud, że Birdie i Howard, silny , stanowczy , o dominującej osobowości, w ogóle się zeszli, nie mówiąc już o wy daniu na świat takiej córki jak Katy . Łączy ła w sobie najlepsze cechy obojga rodziców, by ła delikatna i uprzejma, a jednocześnie bardzo pewna siebie. – Mój Boże, Grace – zaczęła Birdie. – Jesteś tak zajęta swoimi sprawami, prowadzeniem szkoły , że nie wiem, jak udaje ci się znaleźć czas na dodatkowe akty wności. Przy najmniej tak mogłam ci pomóc. Powinnam by ła wcześniej to zaproponować, przepraszam, że tego nie zrobiłam. Grace zby ła gestem przeprosiny Birdie. – Wejdź, Birdie, i usiądź. Rozgość się, przy szłaś pierwsza. Możemy sobie porozmawiać, zanim reszta się pojawi. Birdie niezmiernie podobał się dom Grace, przechadzała się po przy tulny m salonie i podziwiała poszewki na poduszki oraz zdjęcia i obrazki na ścianach. – Wszy stko wy gląda elegancko, a zarazem swojsko – przy znała. – Nigdy nie udało mi się osiągnąć takiego efektu w naszy m dworku. Nie wiem dlaczego. Jest po prostu taki duży i okazały . – Masz piękny dom – pochwaliła Grace. – Och, nie chciałam sugerować, że nie jest ładny – dodała zdenerwowana Birdie. – Na pewno zabrzmiało to źle, biorąc pod uwagę nasze pieniądze. Nie chciałaby m, żeby ktokolwiek pomy ślał,

iż narzekam. Mamy wielkie szczęście, że dobrze nam się powodzi. Chodzi ty lko o to, że wiele rzeczy … Howard je wy brał i… Tutaj jest tak ładnie. – Głos jej ucichł, jakby się zawsty dziła, iż powiedziała cokolwiek przeciwko mężowi. Ty m razem Grace poczuła coś więcej niż ukłucie żalu. By ć może mają całe bogactwo świata, ale w ich wielkim domu dzieje się coś niedobrego. W obecności Howarda Grace zawsze szy bko identy fikowała źródło problemu. Następnie przy jechał Stephen i przy niósł ogromny bukiet biały ch kwiatów poprzety kany ch zielony mi dodatkami. By ły w nim róże, świeżo rozwinięte lilie i magnolie. Na wejściu trzy mał je przed twarzą, tak że Grace najpierw ujrzała wielką wiązankę kwiatów, a następnie postać by łego męża. – Och, try fid12 przy szedł na obiad – zażartowała, starając się ukry ć zaskoczenie. Upły nęło wiele czasu, odkąd ostatni raz Stephen przy niósł jej kwiaty . – Wiem, że lubisz białe kwiaty – powiedział od niechcenia. – Poza ty m to bardzo miło z twojej strony , że organizujesz kolację dla nas wszy stkich. Przy najmniej ty le mogłem zrobić. Przy niosłem też wino. Proszę, weź kwiaty , a ja przy niosę napoje z samochodu. Podał jej bukiet i ucałował w policzek. Grace poczuła lekki dreszcz, choć nie by ła pewna, co on oznaczał. Długo skry wane uczucie dało o sobie znać. Miała nadzieję, że tego nie zauważy ł. Co się z nią działo? Stephen już zniknął i najwy raźniej niczego nie spostrzegł. Śpieszy ł się, by przy nieść dwie torby z supermarketu pełne wina, piwa i gazowanej wody mineralnej. – Mamy wszy stkiego po trochu, gazowane, napoje bezalkoholowe dla wszy stkich, którzy prowadzą, są w ciąży albo nie chcą pić alkoholu, trochę białego wina, beaujolais, które tak lubiłaś… – Fantasty cznie – odparła Grace, nadal nieco zaskoczona. Przy zwy czaiła się do tego, że Stephen zachowuje się uprzejmie i po przy jacielsku, ale nie aż tak entuzjasty cznie. By ł po prostu miły , ale pomimo tego jego wdzięk i pewność siebie kontrastowały wy raźnie z zachowaniem zaniepokojonej Birdie. Siedziała i zamartwiała się, iż powiedziała coś złego, kry ty kując Howarda choćby w najmniejszy m stopniu. – Birdie już przy szła – szepnęła Grace, kiedy prowadziła Stephena kory tarzem. – Jest dzisiaj nieco zdenerwowana, więc posadziłam ją z duży m kieliszkiem wina. Nie chciała pić, ale pomy ślałam, że podam jej nieco relaksu w butelce, choć wiem, że to kiepski pomy sł. Zamówimy taksówkę, by odwiozła ją do domu. Wiem, że Birdie rzadko pije, więc kieliszek powinien jej wy starczy ć. Pójdź do niej i bądź dla niej miły . Biedactwo. Oprócz Katy i Michaela chy ba nikt nie jest dla niej ży czliwy . – Jak ja nie lubię tego jej męża – powiedział Stephen z pogardą. – Nie zasługuje na żadną

z nich, ani Birdie, ani Katy . Jego obecność w tej rodzinie to jedy na wada tego małżeństwa. Mówię ci, z przy jemnością my ślę o ty m, że Birdie będzie się zajmowała dzieckiem, ale Howard? – Wzdry gnął się. – To przerażająca perspekty wa. Jeśli to będzie chłopiec, już widzę, jak Howard wy dziera się zza linii bocznej, jak ty lko dzieciak zrobi coś nie tak, albo krzy czy „Mój chłopak!”, jakby jemu należało się uznanie, kiedy wnuk się spisze. Tacy ludzie przy prawiają mnie o mdłości. – Dobrze – oznajmiła stanowczo Grace i pokierowała go do pokoju, w który m siedziała Birdie. – Wy rzuciłeś to z siebie, odstaw wino i bądź miły . Zajęła się w kuchni wkładaniem kwiatów do wazonu, zanurzając w nich nos. By ły przepiękne, dokładnie takie, jakich sama by sobie nie kupiła. Przy jemnie by ć czasem rozpieszczaną. Zajrzała do piecy ka, sprawdziła, czy wszy stko jest w porządku, i nalała sobie drinka. Podobnie jak Birdie, Grace piła niewiele, ale lubiła uraczy ć się czasem kieliszeczkiem wiśniówki. Przy niosła napój do salonu, gdzie Stephen rozśmieszał Birdie. Świetnie to robi, pomy ślała z czułością. Jest dobry m, ży czliwy m człowiekiem. Wiedziała dokładnie, dlaczego nie lubi Howarda: Stephen miał świadomość, że Howard jest ty pem człowieka, który by wa nieuprzejmy dla kelnerów i własnej żony , ale czarujący dla kompletnie nieznajomy ch, jeśli uzna, że są niezbędni dla jego kariery . Stephen nigdy nie zachowałby się tak pły tko i przez my śl by mu nie przeszło, by zdeptać czy jeś uczucia. Rozejrzała się po swoim ładnie urządzony m, przy tulny m pokoju z zapalony mi lampami i płomieniem w kominku, który rzucał ciepłe światło na dy wan w kolorze cy namonu. Pomy ślała, że miała wielkie szczęście, iż doświadczy ła ży cia z dobry m mężczy zną, ale naty chmiast odrzuciła tę my śl. Katy i Michael się kłócili. Zaczęli, zanim wsiedli do samochodu i piętnaście minut później nadal się sprzeczali. – Nie wiem, co ci przeszkadza w moim ojcu – mówiła Katy z zaciętą twarzą, kiedy jechali w mroku. – Fakt, że ma plany na sobotni wieczór, nie oznacza, że celowo nie chce przy jść na kolację twojej mamy . Michael prowadził i starał się oddy chać głęboko. – Powiedziałem ty lko, że mógł zmienić plany . To szczególny weekend, dziewczy ny wreszcie wy brały sukienki i choć raz możemy się wszy scy spotkać. Moja mama zadała sobie wiele trudu, by przy gotować to przy jęcie, a on nie może… – On ciężko pracuje – wtrąciła się Katy . – Taaa – odparł krótko Michael. – Co znaczy „taaa”? – dopy ty wała Katy . – Ty lko ty le. Taaa – odparł Michael. – Ciężko pracuje. Wielu ludzi ciężko pracuje. To nie

znaczy , że musi wy jeżdżać w sobotę wieczór. – Co sugerujesz? – odgry zła się ze złością Katy . – Nic nie sugeruję – westchnął Michael. – Chciałby m jedy nie, żeby ś zdjęła z nosa różowe okulary , kiedy patrzy sz na swojego ojca. Może by ć panem Superprzedsiębiorcą, ale w ży ciu pry watny m daleko mu do Supermena. Widzisz jego wady , kiedy mowa o biznesie, często kłócicie się w biurze, ale w inny ch sferach ich nie dostrzegasz. Może jest troskliwy m tatusiem, ale nie jest tak uroczy dla twojej biednej matki, a opuszczając dzisiejszą kolację, na pewno nie zachowuje się ży czliwie wobec mojej matki, mnie ani kogokolwiek z nas. – Cóż, kolację zaplanowano tak niespodziewanie – zauważy ła Katy . – Nie aż tak niespodziewanie – upierał się Michael. Iry tował go fakt, że Howarda nie będzie na kolacji. Nie wiedział dlaczego, ale w ciągu ostatnich ty godni ich relacja się zmieniła. Właściwie, kiedy się nad ty m zastanowił, wiedział dlaczego. To ciąża Katy wpły nęła na zmianę ich stosunków. Ponieważ Michael poznał Katy , kiedy by li bardzo młodzi, wcześniej nie przy szło mu do głowy , by kwestionować rolę Howarda jako samca alfa w jej rodzinie. Szczerze mówiąc, czuł się onieśmielony jego bogactwem, kontaktami ze znany mi osobistościami, samochodami i gadżetami. Co sty czeń Howard kupował nowe bmw, jakby jeżdżenie poniżej jego godności. Zaopatry wał się w najnowsze zdoby cze technologii na inny mi, chociaż nadal wolał zapisy wać rzeczy ręcznie w notatniku, który wszędzie ze

eleganckimi stary m by ło długo przed sobą nosił.

Howard zawsze niefrasobliwie traktował swoją żonę i szalenie nieuprzejmie odnosił się do wszy stkich, który ch uważał za sy tuowany ch niżej w jego hierarchii ważności, natomiast nadskakiwał ty m, którzy by li od niego lepsi. Choć w duszy przerażony , Michael uznał, że Howard taki po prostu jest i porzucił temat. Ostatecznie to nie jego sprawa, jak się zachowuje ojciec Katy . Teraz jednak, kiedy Katy nosiła ich dziecko i mieli stworzy ć własną rodzinę, Michael zaczął widzieć zachowanie Howarda w inny m świetle. Nie chciał, by jego sy n lub córka by li świadkami wy śmiewania lub poniżania ich ukochanej babci ani odnoszenia się do kelnerów i sprzedawców, jakby należeli do jakiegoś podgatunku. Michael został wy chowany w przeświadczeniu, że wszy stkich należy traktować z szacunkiem i uprzejmością, i tego chciał nauczy ć swoje dzieci. Zastanawiał się, jak Katy udało się uniknąć powielania zachowania ojca. Miał wrażenie, że ona kompletnie nie widzi tej strony jego osobowości. Zdawał sobie sprawę, że to może nie by ć najlepszy moment, by próbować otworzy ć jej oczy na wady Howarda, gdy ż kolacja tego wieczora miała by ć przy jemny m wy darzeniem, ale zrozumiał, że nie może porzucić tego tematu. By ć może powodem napięcia by ło zmęczenie obojga. Każdego dnia po przy jściu z pracy musieli zająć się jakąś kwestią związaną z organizacją ślubu, a do tego budzili się bardzo wcześnie z powodu poranny ch mdłości Katy . Tego wieczora

wróciła wy kończona wy bieraniem sukienek dla druhen, które trwało zby t długo. Podobno Fiona sprawiała najwięcej problemów i bez końca marudziła na temat kolorów i sty lu. Tak zaczęła się ich sprzeczka. Kiedy ubierali się przed wy jściem na kolację, Katy cały czas narzekała na jego siostrę. Dopy ty wała się, czemu Fiona musi tak utrudniać sprawę, skoro podobno w ogóle nie interesuje się sukienkami. Jakimś sposobem, kiedy wsiedli do samochodu, kłótnia zeszła na nieobecność Howarda. – Dobrze, zawrzy jmy rozejm w ty m temacie – zaproponował Michael, kiedy podjeżdżali pod dom jego matki. – Nie chcę rozejmu – sprzeciwiła się Katy z nutą rozdrażnienia w głosie. Michael się zastanawiał, co by powiedzieli jego rodzice, gdy by zapy tał ich o radę. By ł niemal pewny , że powiedzieliby : Tak czy inaczej Howard będzie twoim teściem, więc siedź cicho. Nie zrobił tego jednak. Częściowo się obawiał, że wy gada się ze swoim podejrzeniem, iż Howard tak często jeździ w „delegacje”, ponieważ ma kochankę. Michael nie miał na to żadnego dowodu, czuł jedy nie pod skórą, że facet taki jak on chce mieć każdą zabawkę biznesmena na kierowniczy m stanowisku, włącznie z kochanką. Podejrzewał również, że przy szły teść nie pojawi się na kolacji Grace nie z powodu planów zawodowy ch, ale ponieważ wy jechał ze swoją kochanką. Zerknął na siedzącą obok niego Katy . Wpatry wała się przed siebie z twarzą nieruchomą z napięcia. Michael westchnął. Nie powinien by ł nic mówić. Kłótnie nie służy ły Katy ani dziecku. Zdjął rękę z drążka zmiany biegów i zaplótł swoje palce wokół palców Katy . – Przepraszam, kochanie, nie chciałem cię zdenerwować. Jestem pewien, że twój ojciec ma ważny powód, by nie by ć dzisiaj z nami. Jestem po prostu zestresowany , to wszy stko. Nienawidził kłamać, ale czasem kłamstwo by ło łatwiejsze do przy jęcia niż prawda. – Denerwuję się, kiedy tak mówisz. Tata jest dla mnie wzorem. Jest wspaniały m biznesmenem i chcę, żeby ś go lubił, żeby ś go kochał – wy znała Katy . – Oczy wiście, rozumiem – odparł Michael, zręcznie unikając tematu. Za żadne skarby nie powie, że kocha Howarda. Nie ma mowy . Pomimo wszy stko Stephen dobrze się bawił. Przesadził z winem i bukiet by ł za duży . Kiedy ostatni raz kupił Julii takie kwiaty ? Nie pamiętał. Bez względu na to, co robił, nadal czuł się jak gnojek. Ponieważ by ł idiotą, popsuł dwa związki. Obserwował, jak Grace krząta się po mieszkaniu, zabawia biedną Birdie, dogląda kolacji, i poczuł tęsknotę. Czy to takie złe, że chce znów mieć ją przy sobie i ży ć razem z nią? Prawdopodobnie tak. To oczy wiste, że Grace nie czuje tego, co on. Miała swe intensy wne ży cie, z którego odszedł. Najgorszy głupiec to stary głupiec.

Kiedy Grace otworzy ła drzwi Michaelowi i Katy , naty chmiast zauważy ła, że się pokłócili. Katy miała zacięte usta i bladą twarz, a Michael zaciskał szczęki jak zawsze, kiedy się złościł. – Jak miło was widzieć – przy witała ich szczególnie radośnie i uściskała. Na szczęście za nimi przy by ła odsiecz pod postacią Leili z zadowoloną Pixie tańczącą na smy czy oraz Susie, która zgodziła się przy jść, ponieważ ukochana sprzątaczka Birdie miała popilnować Jacka tego wieczora. Kiedy przy jechali do domu Morag, Jack zerknął ty lko na jej sy na bawiącego się Power Rangers, wy czuł zapach pizzy i wbiegł do środka, ledwie oglądając się na matkę. – To bardzo miło z twojej strony , Grace, że pozwoliłaś mi przy prowadzić Pixie – podziękowała Leila. Szła w stronę drzwi frontowy ch i niosła orchideę w doniczce, butelkę wina, a pod ręką coś, co wy glądało jak kilka wielkich koców i ręczników. – Naprawdę. Mam wy rzuty sumienia, ponieważ cały dzień spędziłam poza domem, wy bierałam sukienki i odwiedziłam mamę, a biedna suczka siedziała sama. Bardzo ci dziękuję, że pozwoliłaś mi ją zabrać. – Nonsens – zaprzeczy ła Grace. – Cieszę się, że będzie z nami. To ukochany pies twojej mamy , więc jest tu mile widziana. – W duchu Grace pomy ślała, że zwierzak będzie przy jemną odmianą od zdenerwowania Birdie i kłótliwego nastroju Michaela i Katy . – Susie, jak miło, że przy szłaś! Tak dawno się nie widziały śmy , kochana. Mam nadzieję, że masz zdjęcia swojego pięknego sy nka. Susie, która denerwowała się wizy tą, w ty m momencie się rozluźniła. – Chciał przy jść tutaj, dopóki nie odwiedziliśmy Morag. Wątpię, czy uda mi się go stamtąd wy ciągnąć. Mają tam mnóstwo gier komputerowy ch, a Morag wy poży czy ła dla nich nowy film. – Zawsze w końcu wracają do mamy – pocieszy ła ją z uśmiechem Grace. – Dobrze, wejdźcie do środka, bo robi się zator. Zaprowadziła Katy i Michaela do salonu, a Leila wy tarła Pixie łapy w jeden z wielu ręczników. – Nie musisz tego robić – uspokoiła ją Grace. – Nie, w porządku – odparła Leila i spojrzała w górę przez burzę włosów. – Mocno brudzi sobie łapy , a twój dom nie jest przy stosowany dla psów, więc pomy ślałam, że lepiej będę uważać. – Nonsens! Może nie jest przy stosowany dla psów, ale nie jest też ze złota – odparła energicznie Grace. – Wiesz, że dy wany można odkurzy ć – dodała z bły skiem w oku. Wzięła płaszcz Leili, a potem odwróciła się do Susie. – Dziewczy ny , powiedzcie mi, jak się miewa Dolores. – Odnalazła się i zadomowiła w domu opieki Hummingbird – opowiedziała Susie. – Nora to cudowna osoba. Nie wiedziałam, że się przy jaźnicie – dodała Leila. – Od wielu lat – potwierdziła Grace. – Powierzy łaby m jej swoje ży cie, więc wasza mama jest w dobry ch rękach.

– Od razu się to wy czuwa, prawda? – powiedziała Susie. – Tak – potwierdziła entuzjasty cznie Grace. – Naty chmiast bije od niej spokój. Zna wszy stkich i wie o nich wszy stko, ale jest bardzo dy skretna. Grace, Leila i Susie poszły za Katy i Michaelem do salonu, gdzie Pixie biegała już wkoło i obwąchiwała wszy stko. Potem ruszy ła prosto w kierunku Birdie, która najwy raźniej pachniała psem. By ła uradowana, że ma przy sobie kolejnego zwierzaka, którego może tulić i kochać. – Jaki z ciebie piękny piesek – powiedziała. Zdecy dowanie się rozluźniła po rozmowie ze Stephenem, który starał się ją rozbawić po wy piciu niemal trzech czwarty ch kieliszka wina. A teraz pojawił się ten piękny psiak i najwy raźniej miał ochotę wskoczy ć na kanapę obok niej. Zapowiadało się idealne przy jęcie. – Katy , kochanie! Michael! – przy witała ich, wstając. Katy i Michael zerknęli na siebie przelotnie. – Mamo – Katy uściskała matkę. – Wy glądasz pięknie – przy znała Birdie. – Tak mi przy kro, że ojciec nie mógł przy jść, ale będziesz mogła wszy stko mu opowiedzieć, gdy zobaczy sz go w poniedziałek w biurze. Wiesz, jak podchodzi do pracy – uśmiechnęła się. – Właściwie wziął z nią ślub. Michael stał za narzeczoną z uniesioną brwią, ale trzy mał języ k za zębami. Zadzwonił dzwonek obwieszczający przy by cie Fiony . Grace przeprosiła gości i oznajmiła, że musi zacząć podawać kolację, ponieważ obiecała, że przy jęcie nie skończy się późno. – Ciężarna kobieta nigdy nie wie, kiedy zachce jej się spać – powiedziała czule i uśmiechnęła się do Katy . – Kiedy by łaś w ciąży z Michaelem, po powrocie ze szkoły od razu szłaś na górę i kładłaś się do łóżka – przy pomniał jej Stephen. – Musiałam jeść czekoladę od wpół do drugiej do końca pracy , by nie zasnąć – przy pomniała sobie Grace i zaśmiała się. – Nic dziwnego, że tak przy ty łam. Uśmiechnęli się do siebie i Grace szy bko wy szła z pokoju. To niedorzeczne, pomy ślała. Czy można przechodzić menopauzę drugi raz? To mógł by ć jedy ny powód jej oszołomienia. Te uśmiechy do by łego męża muszą się skończy ć. Przy deserze wszy scy na dobre śmiali się i gawędzili, zapomniawszy o sporach. Katy trzy mała nogi na kolanach Michaela, a on masował jej stopy . – Nie dałaby m rady zjeść nic więcej, Grace – przy znała Leila. Siedziała po drugiej stronie Katy i omawiała ślubne sprawy z przy jaciółką i siedzącą naprzeciw siostrą. – Pixie dałaby radę – powiedziała Birdie i wszy scy się zaśmiali. Pixie usadowiła się pomiędzy Leilą i Birdie i odgry wała wy głodniałego psa. – Nie zwracaj na nią uwagi – poradziła Susie. – Zawsze tak wy gląda. Nominowałaby m ją do

Oscara. Kiedy mieszkała z Jackiem i ze mną, przy bierała minę na wpół zagłodzonego psa zaraz po ty m, jak ją nakarmiłam. Jack nadal dawał jej psie ciasteczka, ponieważ twierdził, że wy gląda na głodną. – Thumper zachowuje się podobnie. Nigdy nie jest sy ty . Grace spojrzała na zegarek. Zbliżało się wpół do jedenastej. Według powszechny ch standardów by ło jeszcze wcześnie, ale martwiła się, by jej przy szła sy nowa nie kładła się spać zby t późno. Poza ty m Susie musiała odebrać Jacka. Wieczór dobiegał końca. Zastanawiała się, gdzie Stephen spędzi noc. Najpewniej umówił się z Katy i Michaelem, że prześpi się u nich. – Dziękuję ci za kwiaty – powiedziała do niego z drugiego końca stołu. Czuła się wzruszona, iż zadał sobie ty le trudu i przy niósł tak piękny bukiet. Białe kwiaty należały do jej ulubiony ch. – Tak miło z twojej strony , że zaprosiłaś nas wszy stkich na kolację – odparł Stephen. – To drobiazg – powiedziała Grace. – Jak za dawny ch czasów, prawda? Grace westchnęła. – Rzeczy wiście – odparła łagodnie. – Właśnie o ty m pomy ślałam. Kolacja jedzona w domu ma w sobie coś uspokajającego. To znacznie lepsze niż wy jście do eleganckiej restauracji. – Ściszy ła głos niemal do szeptu. – Gdzie panoszy się Howard. – Uśmiechnęła się szeroko do Stephena. – Wiedziałem, że nie podobało ci się w ty m lokalu – drażnił się z nią. – Podobało mi się – zaprotestowała Grace. – Ty lko by ło tam potwornie drogo. Obserwuję w szkole wiele dzieci, które ży ją w ciężkich warunkach. Za każdy m razem kiedy stawiano przede mną talerz, my ślałam o ty m, że za cenę tej jednej porcji można by wy ży wić całą rodzinę. Zamilkła. Trudno by ło pracować w szkolnictwie i patrzeć, jak rodziny zmagają się z problemami finansowy mi. Zawsze mocno to na nią wpły wało. Razem z radą szkoły robiła co mogła, by w przy padku szczególnie trudnej sy tuacji dla rodziny w potrzebie znalazły się fundusze. Żadne dziecko nie będzie czuło się niezręcznie w szkole publicznej Bridgeport National. – To jedna z twoich cech, które lubię – powiedział nagle Stephen. – Ty lko jedna? – kokietowała go Grace. Wtedy wewnętrzny głos ostrzegł ją, że ta rozmowa staje się zby t osobista. Nic dobrego nie mogło z tego wy niknąć. Stephen wpadł jedy nie w nostalgiczny nastrój, nic więcej. To ona musiała go w ty m momencie powstrzy mać. – W takim razie – zaczęła energicznie – opowiedz mi o Julii. Nie wdziałam jej całe wieki. Powinny śmy się zdzwonić i omówić stroje na wesele, chociaż sama nie mam pojęcia, w co się ubiorę. Wiem ty lko, że raczej nie założę kapelusza. Jestem na to zby t niska – dodała od niechcenia. Na twarzy jej by łego męża przez moment zagościł smutek.

– Cóż – powiedział powoli. – Miałem zamiar porozmawiać z tobą o ty m, ale nie by ło odpowiedniego momentu. Zanim zdąży ła odpowiedzieć, Stephen wstał i zaczął zbierać talerzy ki deserowe. – Nie, niech nikt się nie rusza – rozkazał. – Pozwólcie, że ja się ty m zajmę, skoro Grace wy konała najtrudniejszą pracę. Grace wstała razem z nim i zebrała talerzy ki po swojej stronie stołu. Reszta towarzy stwa nadal radośnie gawędziła, kiedy oboje przeszli do kuchni. Grace postawiła naczy nia na zmy warce i spojrzała na Stephena. Widziała, jak na jego twarzy maluje się ból. – Stephen, co się stało? – My … rozstaliśmy się. – Och – odparła zdumiona. Nie spodziewała się tego. – Przy kro mi – dodała. – Naprawdę nie wiem, co powiedzieć. Nie musisz mi o niczy m opowiadać, to wasza sprawa, twoja i Julii. Teraz wszy stko zrozumiała. Rozstał się z Julią i przy szedł szukać pocieszenia u by łej żony . Gdy by do tego doszło, oboje popełniliby błąd. – Nie, chcę ci o ty m opowiedzieć. – Spojrzał na nią tak, jak patrzy ł lata temu, kiedy by li małżeństwem. Długie, intensy wne spojrzenie o ukry ty m znaczeniu. Pójdźmy do łóżka. Czyż nie jesteśmy szczęściarzami? A potem złowieszcze: Musimy porozmawiać. Grace czuła, jak wszy stko wokół zwalnia bieg. Wy dawało jej się, że wszy stkie dźwięki dochodzące z salonu nagle ucichły i w domu zostali i rozmawiali ty lko oni oboje. Musiała pozostać spokojna i zdy stansowana. – Naprawdę, współczuję wam obojgu – oznajmiła. Wolała, żeby nie mówił nic więcej. Łączy ły ich dobre relacje i nie chciała ich komplikować. Popełniłaby błąd, gdy by pocieszy ła Stephena. To cofnęłoby ich do momentu, kiedy się rozstali. Nie miała zamiaru do tego wracać. By ć może Stephen odejdzie zraniony , ale ona wiedziała, że nie wróci do przeszłości. – Ale ja chciałem o ty m z tobą porozmawiać, Grace – oznajmił poważnie Stephen. – To nie by łoby rozsądne, nie teraz, po kilku drinkach, kiedy oboje czujemy się bardziej emocjonalni – odparła Grace. – To kompletna głupota – zaczął Stephen. Jedną ręką bawił się kieliszkiem. Mówił tak, jakby nie usły szał ani słowa z tego, co powiedziała. – Znasz mnie, wiesz, że w uczuciowy ch kwestiach jestem nierozgarnięty , ale muszę ci powiedzieć… Grace rzuciła mu spojrzenie. Stephen nie by ł nierozgarnięty w żadnej kwestii.

– Naprawdę, Grace. Sam nie widziałem, co się dzieje, ale Julia to dostrzegła. Dlatego się rozstaliśmy . Chodzi o przeszłość i… – Mamo, tato! – krzy knął z salonu Michael. – Musicie rozstrzy gnąć ten spór. Fiona opowiada wszy stkim, że ssałem kciuk do momentu, gdy skończy łem dziewięć lat. Proszę, przy jdźcie i obrońcie mnie! Chwila napięcia została przerwana i Grace podziękowała w duchu za to wy bawienie. Nie miała na to siły , nie teraz. – Tak – oznajmiła swy m najradośniejszy m tonem. Minęła Stephena i wy stawiła głowę przez drzwi do salonu. – Mogłaby m wam powiedzieć wszy stko o ssaniu kciuka, ale potem musiałaby m was zabić! – Dzięki, mamo, jesteś najlepsza! – wrzasnął Michael, a Fiona zachichotała. Upierała się, że dowiedzie prawdy . – Powiem Robbiemu, by mógł wspomnieć o ty m w swojej mowie. – Jeśli to będzie najgorszy fragment jego przemowy , to nie mamy się o co martwić – dodała cierpko Katy . Nie mieli czasu, by porozmawiać ponownie. Grace się postarała, by nie znaleźli się ze Stephenem sam na sam do momentu, aż Michael zabrał go ze sobą, by przenocował u niego i Katy . Zamknęła frontowe drzwi z mieszaniną ulgi i smutku. Co jeszcze zamierzał opowiedzieć jej na temat swojego rozstania z Julią? Dlaczego uważał, że chciałaby tego słuchać? Tchórz, stwierdziła w duchu, kiedy w końcu poszła na górę do sy pialni ozdobionej płótnem z Jouy , do swojej samotni. Wiedziała dlaczego, ale by łby to błąd. Nie można wrócić do małżeństwa, kiedy już się je zakończy ło. Ich związek rozpadł się piętnaście lat temu, ponieważ chcieli od ży cia czegoś innego. Czuli się teraz inaczej jedy nie z powodu nostalgii i samotności. W niedzielę wieczór znacznie weselsza Leila wróciła do Dublina i marzy ła o ty m, by rozprostować nogi po podróży z Bridgeport. Wy prowadzenie Pixie by ło do tego idealny m pretekstem. Stwierdziła, że w świetle latarni miasto wy gląda urokliwie. Nie bała się już zupełnie, kiedy wy chodziła z domu wieczorem, dzięki zadowolonej suczce, która podskakiwała obok niej, brnęła przez kałuże i obwąchiwała drzewa naznaczone już przez inne psy . Wieczorami w mieście panowała szczególna atmosfera, ludzie wy prowadzali psy , biegali albo śmigali obok przechodniów z głowami pochy lony mi nisko nad kierownicami rowerów, jak ubrani w ly crę superbohaterowie. Najbardziej jednak lubiła poranne spacery , ponieważ uwielbiała obserwować, jak gałęzie drzew rosnący ch wzdłuż kanału zmieniają się z nagich konarów sięgający ch ponuro ku niebu

w zielone pędy pokry te pąkami. Ślub miał się odby ć zaledwie za kilka ty godni i Leila my ślała o nim podczas spaceru, raz po raz śmiejąc się z wy głupów Pixie. Tego dnia już dwa razy rozmawiała z Susie i umówiły się, że oboje z Jackiem niedługo przy jadą do Dublina. Jack nalegał, by poszli do zoo. – Lubię deszcz, Leelu – dodał z determinacją, eliminując możliwość popsucia planów przez pogodę. – Pójdziemy , czy słońce, czy deszcz – zgodziła się Leila. – Leelu uwielbia deszcz – droczy ła się Susie i Leila poczuła się tak, jakby znów znalazły się tam, gdzie wcześniej zawsze by ły : blisko. Jak mogła pozwolić, by z powodu faceta ta więź się rozpadła? Poza ty m po co ludzie szukają partnerów? To szaleństwo skazane na niepowodzenie. Potem sobie przy pomniała, jak Michael masował Katy stopy . By ło w ty m coś niesamowicie jednoczącego. Czy ktoś kiedy kolwiek jej wy masuje stopy ? Wcześniej nikt tego nie robił. Ty nan nie przepadał za stopami, szczerze powiedziawszy , wolał piersi. Nigdy nie przy szłoby mu do głowy , by delikatnie pieścić jej palce u stóp. Leila westchnęła. To już przeszłość, idź dalej, powiedziała sobie. Pogoń za nieosiągalny m marzeniem niemal przy płaciła utratą rodziny . Kiedy tak spacerowały po zmroku, Pixie zaczęła ciągnąć smy cz, przy wołując Leilę do rzeczy wistości. Suczka dostrzegła w oddali Tashę i Mitzi, jej psie koleżanki. – Nie ciągnij, Pixie – skarciła ją automaty cznie. Specjalna uprząż dla psów się przy dała. Do tego Leila kupiła kilka książek na temat tresury . Kiedy mama wróci do domu, będzie jej łatwiej, jeśli Pixie nauczy się chodzić przy nodze, zamiast meandrować na smy czy , jak doty chczas. Po urazie biodra mama nie może narażać się na ciągnięcie przez psa lub utratę równowagi. Aby nie musiała również ganiać suczki, kiedy ta będzie biegała po boisku, Leila planowała nauczy ć ją przy chodzenia na zawołanie. Niestety wszy stkie szkolenia dla psów, które znalazła, odby wały się w weekendy , a Leila spędzała je u mamy w Bridgeport. W między czasie próbowała szkolić Pixie w domu, nagradzając ją psimi ciasteczkami, ale na razie bez większy ch sukcesów. Pixie przepadała za nagrodami, ale nie za wy kony waniem poleceń. Leila poluzowała smy cz. Tasha i Mitzi biegały swobodnie, ponieważ by ły wy szkolone i przy chodziły na zawołanie. Ich właścicielka by ła jedną z kobiet, które wy glądają elegancko nawet w kaloszach. Leila uśmiechnęła się do niej i pomy ślała, że to zabawne, iż nie znają swoich imion. Tak właśnie wy glądały relacje spacerowiczów z psami. Wszy scy znali imiona psów, ale nie ich właścicieli. Wy py ty wanie współspacerowicza o imię, zawód czy miejsce zamieszkania

brzmiało jak py tanie więźnia, za co siedzi. – Dobry wieczór – przy witała się radośnie Leila. – Witam – odparła kobieta. – Piękny wieczór, prawda? Cieszę się, że dni stają się coraz dłuższe. Łatwiej wy chodzić z psami. Nie cierpię spacerować w kompletny ch ciemnościach. Obawiam się, że ta dwójka nie obroniłaby mnie przed ewentualny m napastnikiem. – Wątpię, czy Pixie by sobie poradziła – przy taknęła smutno Leila. – Wszy scy powinniśmy spacerować z bronią lub duży mi kijami. Obie uśmiechnęły się na my śl o ty m i nagle kobieta wrzasnęła: – Dziewczy ny , stop! Leila się odwróciła i zobaczy ła, jak trzy radosne psy tarzają się na zmianę w podejrzanie wy glądający m błocie. Starały się pokry ć nim swe brzuchy , więc domy śliła się, że nie jest to zwy kła ziemia. – Jeśli to lisie gówno, to pozabijam was, łobuzy ! – zawołała elegancka kobieta i Leila zdziwiła się bardziej usły szany m przekleństwem niż faktem, iż Pixie znowu wy tarzała się w lisich odchodach. Leila pociągnęła za smy cz, ale niestety , by ło już po wszy stkim. Suczka spojrzała na nią, a na jej py sku malował się wielki psi uśmiech. Leila się pochy liła, powąchała jej sierść i naty chmiast uderzy ła ją ostra woń, która potwierdziła, iż ma do czy nienia z lisimi nieczy stościami. – Och, nie – zmartwiła się. – Co za koszmar. Znów muszę ją wy kąpać. – Ja muszę wy kąpać dwójkę – westchnęła kobieta. Zawołała oba psy , naty chmiast przy pięła im smy cze i zaczęła je karcić. – Nie mogę uwierzy ć, że to zrobiły ście, jesteście takie niegrzeczne. Ani Mitzi, ani Tasha nie wy glądały na zasmucone repry mendą i radośnie sapały na swą panią. – Widać, jak się nas słuchają – stwierdziła kobieta. – Właśnie – przy znała ponuro Leila. – Nigdy wcześniej nie kąpałam jej u siebie w mieszkaniu. – Naprawdę? – To pies mojej matki i wcześniej raz kąpałam ją u niej. Mam ty lko pry sznic i nie wiem, jak mi się to uda. W wannie wy kładam jej rzędy maleńkich psich ciasteczek. Ten sposób zdał egzamin, kiedy Jack jej pomagał, a potem, kiedy Pixie pierwszy raz wy tarzała się w lisiej kupie w parku w Bridgeport, zadziałał połowicznie. Kobieta się zaśmiała. – Proponuję, by rozebrała się pani niemal całkowicie, ponieważ będzie pani mokra, cała w my dlinach i prawdopodobnie również w lisich odchodach. Proszę się uzbroić w dużą ilość ręczników i jakiś preparat odkażający , by pozby ć się zapachu. Ech, powodzenia. Wy gląda na to, że obie mamy zaplanowany wieczór – dodała i pomaszerowała w przeciwny m kierunku.

– Nie wierzę, Pixie – powiedziała Leila, kiedy szły do domu. Suczka spojrzała na panią i wreszcie wy glądała na lekko skruszoną, choć nie za bardzo. – Podejrzewam, że lisie odchody to dla ciebie piękny zapach, coś jak psia woda kolońska. Dotarły do domu w dziesięć minut i Leila nie my ślała już ani o siostrze, ani o przy jaciółce, ani o masażu stóp. Zastanawiała się jedy nie, jak, u diabła, zdoła przewieźć Pixie windą do mieszkania bez doty kania niczego po drodze, a następnie wstawić ją pod pry sznic. By ła tak pochłonięta my ślami, że nie zwracała uwagi na otoczenie. Każdy napastnik mógłby na nią wy skoczy ć i zupełnie by go nie zauważy ła. Kipiała złością, więc lepiej, żeby tego nie próbował. – Ty le z przy jemnego wieczoru – wy mamrotała i spojrzała na Pixie, która nadal szczerzy ła się radośnie. Doszły pod blok i Leila niemal nie zauważy ła postaci stojącej tuż za drzwiami. Uznała, że osoba ta najwy raźniej czeka na kogoś, kto za chwilę zejdzie z góry . By dostać się do środka, należało wprowadzić kod, chy ba że jako mieszkaniec posiadało się klucz. W przeciwny m razie gospodarz musiał wpuścić gościa przez domofon lub zejść po niego na dół. Leila wstukała kod i weszła do środka, starając się nie pozwolić, by pies otarł się o drzwi lub ściany . Nagle stanęła, gdy ż osobą czekającą wewnątrz okazał się Ty nan. – Co ty tu robisz? – zapy tała. Później się cieszy ła, że tak bardzo przejęła się i zezłościła przy godą z psem, że kiedy zobaczy ła męża pierwszy raz od ośmiu miesięcy , nie spojrzała na niego tęskny m wzrokiem i nie wy buchła płaczem. – Wróciłem do miasta i chciałem cię zobaczy ć – odparł Ty nan. Miał niezwy kłą umiejętność wy powiadania nieprawdopodobny ch stwierdzeń w wiary godny sposób. – Dlaczego chciałeś się ze mną zobaczy ć? – nie ustępowała Leila. Zdała sobie sprawę, że lisi smród zaczął wy pełniać niewielki kory tarz. – Żeby powiedzieć ci, że tęskniłem za tobą, kochanie. Poza ty m co to za zapach i kiedy kupiłaś sobie psa? – To pies mojej mamy , Pixie. Pamiętasz? – odparła Leila. Starała się odzy skać panowanie nad sobą. – A, tak – potwierdził Ty nan. – Słodka, prawda? Odzy skała je w samą porę. – Bardzo słodka – odcięła się. – Więc co tu robisz? – Skarbie, powiedziałem ci. Stęskniłem się za tobą. Popełniłem błąd. Nagle stanął obok niej, roztaczając niebezpieczny urok, któremu kiedy ś uległa. Nawet w stanie oszołomienia widziała, że dobrze wy glądał, nadal by ł szczupły , seksowny i uśmiechał się tak, że każda dziewczy na czuła się tą jedy ną.

Chy ba że by ła inna, o imieniu Diane. – Cóż – odparła ostro. – Wszy scy popełniamy błędy . Py tam jeszcze raz. Co tutaj robisz, Ty nanie? Jeśli zaskoczy ło go, iż nie wszy stko szło zgodnie z planem, nie dał tego po sobie poznać. – Jestem tutaj, by cię przeprosić. Nie powinienem by ł odejść od ciebie. Jakimś sposobem zbliży ł się jeszcze bardziej i Leila poczuła aromat jego wody kolońskiej, jego zapach, który ty m razem jej się nie podobał, chociaż kiedy ś go uwielbiała. Nie potrafiła sprecy zować, co jej nie odpowiadało, ale ty m razem pachniał dziwnie, i to pomimo nieznośnego lisiego smrodu. – Odszedłeś jednak, a ja poszłam dalej ze swy m ży ciem, więc żegnaj, Ty nanie, muszę wy kąpać psa. – Proszę – wy szeptał. – Nie, odejdź. – Mógłby m pomóc ci umy ć psa. – Nie bądź śmieszny . Leila nadal nie mogła uwierzy ć w to, co mówi. Nie tak dawno błagałaby o szansę spotkania z nim twarzą w twarz, by wy znać, jak bardzo za nim tęskniła i obiecać, że następny m razem lepiej się spisze i zmieni w sobie wszy stko, czego on zapragnie. Będzie zostawała z nim całe noce na imprezach, zrobi dosłownie wszy stko. Przy tłaczający odór zwierzęcy ch ekskrementów odpy chał ją, a poza ty m teraz sy tuacja wy glądała inaczej. Chociaż Ty nan stał obok, przy stojny jak zawsze, Leila czuła, że coś się zmieniło, od kiedy odszedł. Nie wiedziała jednak dokładnie, czego owa zmiana doty czy ła. Wtedy do niej dotarło – to ona się zmieniła. Nie mogła na powrót stać się dawną, trzy mającą się kurczowo męża Leilą, która błagała go, by nie odchodził. – Nie dasz sobie sama rady . Chodzi mi o kąpanie psa w naszy m mieszkaniu – stwierdził Ty nan. Leila spojrzała na niego i poczuła nagłą złość. – Dla przy pomnienia, to nie jest nasze mieszkanie, ty lko moje. Zawsze tak by ło. Rzeczy wiście, mam zamiar wy kąpać psa w moim mieszkaniu. – Będziesz potrzebowała pomocy – nalegał. – Mogę to zrobić, świetnie radzę sobie ze zwierzętami. Na my śl o ty m, że ktoś mógłby jej pomóc, choćby Ty nan, zwłaszcza Tynan, zawahała się. – Cóż… – zaczęła. Wziął z jej ręki smy cz Pixie. – Chodźmy – powiedział. – Jestem specjalistą od psów.

– My ślałam, że od dziewczy n z marketingu – skomentowała zgry źliwie. Ty nan zlekceważy ł jej uwagę. – Nigdy wcześniej nie widziałaś mnie z psem – zauważy ł. – Coś ze mną nie tak, prawie nie pamiętam tej małej. Czy ż nie jesteś śliczna? – zagadał do Pixie. – Leila, otwórz drzwi, pojedziemy na górę. Uwiniemy się w minutę. Ty się przebierzesz, a ja ją wy kąpię. Pogadamy przy ty m trochę. Spojrzała na niego. Ubrany by ł jak zwy kle, w elegancką skórzaną kurtkę, dżinsy opinające jego smukłe ciało i obcisłą koszulkę z dobrego materiału, z nazwą zespołu. Całość dopełniał ty powy , lekki zarost. Bez wątpienia trudno by ło mu się oprzeć. Leila, przestań! – wrzasnął głos w jej głowie. – Zostawił cię. Pamiętasz? Tak, odszedł. Nie zadzwonił potem, wcale się nie odezwał. Zabawnie będzie zobaczy ć, jak brudzi sobie te piękne ciuszki, czy szcząc Pixie z lisiej kupy , pomy ślała przebiegle. – Dobrze! – oznajmiła, podjąwszy decy zję. – Możesz wejść na górę i mi pomóc, a potem sobie pójdziesz. Okej? – Tak jest – przy taknął i zasalutował. Po czy m uśmiechnął się szeroko. – Przestań się uśmiechać i flirtować – ostrzegła go. – Nie zapominaj, że mnie zostawiłeś i od tamtej pory nie dałeś znaku ży cia. Nie my śl więc, że możesz tak po prostu pojawić się z powrotem i wszy stko będzie w porządku. Nie wiedziała, skąd się wzięły te emocje, ale gniew jej pomagał. – Chciałem cię po prostu zobaczy ć, Leilo – powiedział łagodnie niskim, seksowny m głosem. Zapomniała, że potrafił to robić. Mówił tak do niej w łóżku. Rozpły wała się, kiedy szeptał jej, co ma zamiar z nią zrobić. Ty le że to już na nią nie działało. – Wy jmij klucze, zanim ktoś przy jdzie i zacznie narzekać na zapach w kory tarzu. Jestem pewien, że w regulaminie administracji jest zapis mówiący , iż śmierdzące, brudne psy nie mogą zby t długo wałęsać się po holu. Weszli ty lny mi schodami. Leila często wy obrażała sobie ich ponowne spotkanie i planowała uderzy ć go w twarz. Teraz się zastanawiała, co właściwie się z nią stało. Przez wiele miesięcy śledziła go na Facebooku i pragnęła, by wrócił. Teraz by ł obok, a ona czuła się… zdy stansowana. Niezwiązana z nim. Obca. Kiedy szli do mieszkania, czuła się bardzo niezręcznie i przy pominała sobie ostatni raz, kiedy by li tu razem. Jej rozważania przerwały próby zaprowadzenia Pixie do łazienki. – Niewiele zmieniłaś – zauważy ł Ty nan, kiedy rozejrzał się wokół. – Niemal wszy stko zostało

po staremu. Nie jest tak samo, chciała powiedzieć Leila. Jest inaczej, ponieważ ty opuściłeś to mieszkanie. Zostawiłeś je puste i samotne, tak jak mnie. Milczała jednak. Kilka miesięcy temu wy powiedziałaby te słowa, ale nie teraz. – Kupiłam nowe narzuty , świeczki. A ta ściana – wskazała ścianę rodem z kostnicy – w przy szły m ty godniu zostanie przemalowana. – Miała zamiar zrobić to sama. Jej rodzina zawsze samodzielnie urządzała dom w Bridgeport. Ty lko ludzie pokroju Ty nana udawali, że nie potrafią malować, i zatrudniali dekoratorów. Leila świetnie sobie radziła z wałkiem malarskim. Razem wprowadzili Pixie do łazienki. – Na blacie kuchenny m w słoiku po marmoladzie są psie ciasteczka. Przy nieś je – poleciła Leila. – Weź z prasowalnicy kilka ręczników, ty ch ciemny ch. – Te granatowe, który ch nienawidzimy ? – Tak, niech będą – odpowiedziała. – I… – Zamilkła. Miała zamiar dodać: Przynieś mi też legginsy i starą koszulkę. Przebiorę się, żebym mogła umyć psa. Nie mogła jednak rozebrać się przy Ty nanie. Nie chciała, by wchodził do ich sy pialni, to by łoby zby t inty mne. Sy pialnia nie należała już do nich, ty lko do niej. – To wy starczy – skończy ła. Kiedy wy szedł po ręczniki, ona zdjęła płaszcz i buty i rozebrała się do koszulki i dżinsów. – Pixie, musisz zostać tu na chwilę sama – przy kazała psu. Zostawiła zdezorientowaną Pixie w łazience i zamknęła za sobą drzwi. Suczka naty chmiast zaczęła skomleć. – Zostaw ją tam – poleciła Ty nanowi. – Nie zna cię, a nie chcę, by się zdenerwowała. – Powiedziałem ci przecież, że świetnie sobie radzę z psami – przy pomniał, wy chodząc z kuchni z ciasteczkami. – Powiedziałam, żeby ś ją tam zostawił – powtórzy ła Leila głosem nieznoszący m sprzeciwu. Ty nan świetnie sobie radził ze wszy stkimi stworzeniami płci żeńskiej: starszy mi kobietami, młodszy mi kobietami, a najwy raźniej również z suczkami. Nie pozwoli mu zakraść się z powrotem do jej ży cia. Nie teraz. W sy pialni przebrała się szy bko w stare legginsy i jeszcze starszą koszulkę, związała włosy w kucy k i już po minucie wróciła do łazienki. Ty nan poszedł za nią, zdjąwszy uprzednio buty i kurtkę. – Jak się masz, malutka? – zagadnął śpiewnie zadowoloną Pixie, która otarła się o niego, wy cierając lisie odchody i cały brud. Leila musiała przy znać, że nie ruszy ł się ani na krok. Najwy raźniej wrócił z konkretny m

zamiarem. Nie by ła pewna jakim, ale dawny Ty nan nie zgodziłby się na to, by obcy pies upaprany w ekskrementach ocierał się o niego. Leila wiedziała, że Pixie nie przepada za żadny m rodzajem kąpieli, więc weszła z nią do kabiny . Opuściła słuchawkę pry sznica, zaczęła zagady wać psa i sięgnęła po najmocniejszy szampon, jaki znalazła. – Daj jej ciasteczka – poleciła Ty nanowi. – Tak jest, proszę pani – przy taknął i zasalutował. Dopiero po trzech seriach Leila uznała, że Pixie jest czy sty m, bły szczący m, odkupiony m psem. Sama by ła mokra, podobnie jak jej ubranie. Otrząsając się, Pixie zamoczy ła również koszulkę Ty nana i zostawiła na niej podejrzanie wy glądające, ciemne smugi. – Weź największy granatowy ręcznik i owiń ją – poleciła Leila. – Robiłaś to wcześniej – zasugerował. – Tak – potwierdziła otwarcie. Kabina pry sznicowa by ła brudna, podobnie jak ona sama. – Czy możesz wy prowadzić ją z łazienki i dokończy ć wy cieranie na zewnątrz? Ja wezmę pry sznic i posprzątam łazienkę – poprosiła. – Nie pozwól jej usiąść na sofie, chy ba że na duży m kocu, gdzie obie siadamy i… Właściwie… – Przy szedł jej do głowy pewien pomy sł. – Połóż tam jeszcze jeden ręcznik, by mogła całkiem wy schnąć. – Tak jest – powtórzy ł z szerokim uśmiechem Ty nan. Wy szedł, a wierna Pixie poszła za nim i ciasteczkami. A niech to, działa nawet na psy , pomy ślała Leila. Nie ty lko kobiety jedzą mu z ręki, psy też. Szy bko wy czy ściła kabinę pry sznicową i łazienkę, potem wzięła długi pry sznic, owinęła się w szlafrok i wy szła. Miała mokre włosy , dlatego jej makijaż dawno już spły nął. Lepiej będzie, jak pokaże się w takim stanie, pomy ślała. Ty nan mógłby odnieść my lne wrażenie, gdy by pojawiła się umalowana i pachnąca. Ty nan się rozgościł, pił jej czerwone wino i oglądał MTV. Zdjął koszulkę i założy ł jedną z jej stary ch koszulek na siłownię, z nadrukiem reklamujący m dawno zapomniany film. – Beznadzieja – narzekał do telewizora. Pixie usadowiła się na swoim miejscu z dala od niego i Leila poczuła przy pły w miłości wobec małego psiaka. Lojalna psina i do tego mądra. Mądrzejsza niż ja, pomy ślała. Pixie by się nie załamała, gdy Ty nan odszedł. Przede wszy stkim nie wy szłaby za niego. – Po co przy szedłeś? – zaczęła i usiadła obok psa. – Wy jaśniłem ci to. Chciałem cię zobaczy ć i powiedzieć, że popełniłem wielki błąd. – Obdarzy ł ją oszałamiający m uśmiechem. – Czy żby Diane cię rzuciła?

Po raz pierwszy wy glądał na zaskoczonego. – Nie-e – odparł wolno, nawet zby t wolno. – To ja odszedłem. Popełniłem błąd, zostawiając cię. – Czy żby ? – zapy tała Leila, by zy skać na czasie. – Między nami wszy stko skończone. Nie czekałam na ciebie – oznajmiła spokojnie. A jednak czekała. Och, jak bardzo czekała. Marzy ła o ty m, by zadzwonił, by jej dotknął. Żałowała, że nie błagała go tego ranka bardziej usilnie. – Spoty kasz się z kimś? – Otworzy ł oczy szerzej ze zdziwienia. Leila pomy ślała o Devlinie i przy taknęła. Chciałaby rzeczy wiście się z nim spoty kać. To dałoby jej siłę, by dokony wać odpowiednich wy borów. Ty nan nie by ł dla niej wy starczająco dobry . Nie traktowałby jej inaczej niż tego ranka, kiedy odszedł. Gdy by przy szła mu ochota, odszedłby znowu i wrócił ponownie, kierowany zachcianką. Zasługiwała na coś lepszego. Susie i Katy miały rację. – Z kim? – Co „z kim”? – Z kim się spoty kasz? Chociaż się starała, nie mogła się nie zaczerwienić. Nawet w obecności Ty nana, który deklarował chęć powrotu, na wspomnienie Devlina robiło jej się gorąco. By ł bardziej męski niż Ty nan, uprzejmy , dobry , porządny , namiętny … – Bzdura! – krzy knął triumfalnie Ty nan. – Nie potrafisz kłamać, Leilo. Nigdy nie potrafiłaś. Już po chwili znalazł się obok niej i próbował rozwiązać jej pasek od szlafroka. – Przestań! – zaprotestowała i odepchnęła go. – Nie kłamię. Jest ktoś inny . Spojrzeli na siebie ze złością, a potem Ty nan opadł na kanapę. Niemal czuła, jak zbiera my śli i próbuje podejść do tematu z innej strony . – Spieprzy łem sprawę, kochanie. Tak mi przy kro. Dasz mi kolejną szansę? Czy ż na to nie zasługujemy ? Ostatecznie jesteśmy małżeństwem. Leila miała ochotę się rozpłakać. Spędziła tak wiele godzin na tej kanapie, zastanawiając się nad ty m samy m i próbując zrozumieć, co poszło nie tak. Nie wy starczy ło, że pojawił się i oznajmił, że jest gotów by ć dalej jej mężem. Wstała i pokazała mu dłoń, na której kiedy ś nosiła pierścionek zaręczy nowy i obrączkę. Nie by ło ich tam. – Przy kro mi, Ty nanie, ale mam już nowe ży cie. Proszę, wy jdź. Chwy cił jej dłoń i pocałował palce. – Zraniłem cię, kochanie, ale możemy o ty m zapomnieć. Wstał bez wy siłku, a Pixie zawarczała.

– Spokojnie, dziewczy no – spokojnie, dziewczyny – dodał i posłał jej swój czarujący uśmiech. – Kocham cię, Leilo, zawsze cię kochałem. Trochę się pogubiłem, przechodziłem kry zy s wieku średniego, czy coś w ty m sty lu. – Położy ł na stole swoją wizy tówkę. – To mój nowy numer – oznajmił. – Zadzwonię. – Nie dzwoń do mnie – rzuciła z furią. – Spóźniłeś się o kilka miesięcy . – Nie mówisz poważnie. – Właśnie że tak – potwierdziła. – Czekałam na ciebie, gnojku. Teraz wracasz? Zapomnij. Zauważy ła bły sk w jego oczach i pożałowała, że wy znała prawdę. – Wy noś się! – wrzasnęła tak głośno, że Pixie podskoczy ła przerażona. – Pamiętaj, że cię kocham, Leilo – rzucił Ty nan i posłał im obu całusa. Zabrał kurtkę i porzuconą koszulkę i wy szedł, zamy kając za sobą drzwi. Leila przekręciła energicznie klucz, potem spojrzała na nadal mokrą Pixie, opadła na kanapę i wy buchła płaczem. Psiak naty chmiast wskoczy ł na swoją panią i zaczął lizać jej twarz. – Pięknie teraz pachniesz – pochwaliła ją Leila, nie zważając na to, że zwierzak moczy jej szlafrok. I wtedy sobie przy pomniała. Zapach Ty nana. Kiedy ś go uwielbiała, a teraz przestała. Uży wał znanej wody po goleniu reklamowanej przez modeli ze sztuczny m zarostem, w kusy ch kąpielówkach. To by ło zupełnie niemęskie. Co innego Devlin… Zamarła na my śl o nim. Gdy by on tu by ł, kto wie, co by się teraz działo. Wy puściła ciężko powietrze. Co takiego zrobiła? Odkochała się w Ty nanie, który na nią nie zasługiwał, a zakochała się w Devlinie, który z pewnością nie by ł dla niej odpowiednim mężczy zną. Niemal ją ignorował, chy ba że w chwili desperacji znaleźli się w zagraniczny m hotelu. Zważy wszy na jej osiągnięcia na polu związków, celibat wy dawał się zdecy dowanie najlepszy m rozwiązaniem.

Rozdział 18 Każde wielkie i szczodre serce jest również delikatne i współczujące. Robert Frost

Kuchnia cukierni The Golden Vanilla nadal przepełniona by ła zapachem całodziennego pieczenia, mieszanką wanilii z nutą cy namonu pochodzącą z ciasta z ciemną czekoladą inspirowanego wy piekami z Amery ki Południowej i pokrzepiającego aromatu cy try ny z anielskiego ciasta cy try nowego, które upieczono w ogromny ch ilościach na podwójne srebrne gody . Dochodziło wpół do siódmej i wszy scy pracownicy poszli już do domów. Na tablicy przy telefonie wisiała lista zadań do wy konania tego dnia, z który ch wszy stkie zostały skrupulatnie wy kreślone. Vonnie by ła zmęczona, ale czekało ją jeszcze jedno spotkanie z parą, która potrzebowała bły skawicznego ciasta na ślub cy wilny w marcu. Większość osób zamawiała wy pieki z duży m wy przedzeniem, dlatego trudno by ło wcisnąć w grafik awary jne zlecenia bez naruszania naturalnego try bu pracy cukierni. Kiedy jednak Vonnie otrzy mała e-mail od połówki pary z błaganiem o szy bkie przy gotowanie tortu, nie potrafiła odmówić. Tworzenie ciast weselny ch by ło pod wieloma względami pełny m emocji zajęciem. Vonnie nie potrafiła odmawiać ludziom, którzy planowali ślub. Z przy jemnością wspomina spotkanie z młodą parą, Michaelem i ciężarną Katy . Widok zakochany ch ludzi już nie powodował u niej bólu serca. Zawdzięczała to Lee, wspaniałemu, ży czliwemu, kochającemu Lee. Dzisiejsza para miała przy jść o szóstej trzy dzieści i Vonnie postawiła już wodę na herbatę i przy gotowała paterę z ciastami. Lee i Shane robili razem zakupy na kolację, którą mieli przy gotować na jej powrót. Mijał ich trzeci dzień w domu na Poppy Lane i nadal wszy stko wy dawało się ekscy tujące i nowe, chociaż nie skończy li jeszcze remontu. Lee wziął ty dzień wolnego w pracy i wy kończy ł pokój Shane’a. Niebieskie ściany uzupełniała poducha do siedzenia wy pełniona kuleczkami, nakrapiana jasno- i ciemnoniebieskimi plamami, i przy jemne biurko do odrabiania lekcji. Potem zabrał się za różowy pokój Shelby , a następnie planował zająć się sy pialnią Ruby . – Nasza sy pialnia może poczekać – uznała Vonnie. – Urządźmy najpierw pokoje dziewczy nek.

Czuła, że pomalowanie pokoju nie wy starczy , by rozwiązać problemy Ruby , ale miała nadzieję, że w przy szły weekend, pierwszy , który spędzą wszy scy razem, uda jej się przy jrzeć bliżej kłopotom nastolatki. Ostatnio bardzo się zamknęła, choć Lee tego nie dostrzegał. – Ona cię kocha, Von – pocieszał ją, gdy ż błędnie zinterpretował jej niepokój. – Dom bardzo jej się podoba. – Nie o to chodzi, Lee – zaprzeczy ła. – Ona sobie nie radzi, a ja nie wiem, jak jej pomóc. – To nastolatka – przy pomniał jej. Vonnie miała nadzieję, że to rzeczy wiście jedy na przy czy na problemów Ruby . Ponieważ planowała później wrócić z pracy , Shane i Lee mieli zająć się kolacją. – Lee mówi, że możemy ugotować makaron i nadziać go serem i inny mi składnikami – powiedział jej tego ranka przy śniadaniu niezmiernie podekscy towany sy n. – Czy żby ? – zapy tała i uśmiechnęła się szeroko do Lee. – Mogliby ście też przy gotować coś prostszego, na przy kład bankiet z czterech dań z zapiekanką z kuropatwy … – Możemy też sprawdzić, co sprzedają w supermarkecie – zaproponował Shane’owi Lee i klepnął przechodzącą Vonnie w pośladek gazetą. Zadzwonił dzwonek przy drzwiach frontowy ch i Vonnie wy szła szy bko z kuchni, by otworzy ć. Ku jej zaskoczeniu nie stała przed nią para, ale krępa kobieta w zbliżony m do niej wieku, z ciemny mi włosami do ramion i zby t mocno umalowany mi, ciemny mi oczami. Miała na sobie ciężki, czarny płaszcz. – Hmm, proszę, wejdź – zaprosiła ją do środka Vonnie. Nie mogła pozby ć się wrażenia, że coś by ło nie tak. I to bardzo. Po pierwsze, zamiast dwóch osób przy szła jedna, a z e-maila Vonnie wy wnioskowała, że Amanda i Larry są młodą parą, która szy bko chce wziąć ślub. Przed nią natomiast stała kobieta około czterdziestki. Wy glądała dziwnie znajomo. Oskarży cielskim wzrokiem taksowała Vonnie od stóp do głów. – Nie wy glądasz tak, jak się spodziewałam – oznajmiła powoli kobieta. Vonnie naty chmiast zrozumiała, kim by ła. Jej twarz, sposób mówienia, ciemne oczy . Do złudzenia przy pominała Ruby . Starsza, bardziej przy sadzista, ale jednak Ruby . To musiała by ć Jennifer. Vonnie często się zastanawiała, co by powiedziała, gdy by spotkała by łą żonę Lee. W jej głowie kłębiło się mnóstwo my śli, w ty m wiele gwałtowny ch, pełny ch gniewu oskarżeń o to, iż Jennifer celowo utrudniała im ży cie. Zarzucała jej zadawanie bólu Ruby poprzez próby przeciągnięcia jej na swoją stronę, co by ło wbrew zaleceniom wszy stkich książek na temat rozwodów. Miała jej za złe, iż zręcznie i całkowicie pozby ła się odpowiedzialności za rozpad

małżeństwa i obwiniała o to wszy stkich z wy jątkiem siebie samej. Gdy stanęła z Jennifer twarzą w twarz, wszy stko się zmieniło. Niemal zupełnie nie przy pominała uśmiechniętej, atrakcy jnej kobiety ze zdjęć zrobiony ch, gdy Ruby by ła mały m dzieckiem. Vonnie nie miała najmniejszej ochoty wdawać się w kłótnię. Nie by ło sensu, co uświadomiła sobie nagle i z całkowitą pewnością. W oczach kobiety stojącej naprzeciw zobaczy ła zarówno złość, jak i ból. Jej włosy wy glądały na niezadbane, miała na twarzy zby t intensy wny makijaż, nałożony od niechcenia. Vonnie nie wy obrażała sobie, by mogła pojawić się w pracy ry walki z zamiarem przedstawienia swojego punktu widzenia. Gdy by się odważy ła, zrobiłaby wszy stko, by wy glądać jak najlepiej. Jennifer daleko by ło do tego stanu. Nie zostało w niej nic pozy ty wnego, jedy nie gniew. Do tego momentu Vonnie nie zdawała sobie sprawy , jak trudno by ło Lee, Ruby i małej Shelby . Dopiero teraz, stanąwszy z Jennifer twarzą w twarz, uświadomiła sobie ich cierpienie. Jennifer Morrison całkowicie pogrąży ła się w rozpaczy . Niektórzy ludzie nie radzili sobie z bólem ży cia i Jennifer najwy raźniej do nich należała. Szukali winnego, ponieważ to wy dawało się łatwiejsze niż zrobienie kroku naprzód albo przy jęcie na siebie odpowiedzialności za zaistniałą sy tuację. – Chciałaby ś na chwilę usiąść, Jennifer? – zapy tała uprzejmie Vonnie i zaprosiła ją do środka. – Czekałam na parę klientów, ale zakładam, że ty jesteś Amandą i Larry m i nikt inny się nie pojawi… – Skąd wiedziałaś, że to ja? – Ruby jest bardzo do ciebie podobna – odparła Vonnie. – Oby dwie macie piękne oczy . Jennifer się nie wahała. Weszła do środka i usiadła na jedny m z kwiecisty ch foteli. W cukierni nadal by ło ciepło, więc rozpięła płaszcz, niezręcznie wy jęła ręce z rękawów i wpatry wała się w kobietę, którą wszy scy w jej ży ciu najwy raźniej uwielbiali. Lee na pewno ją kochał. Shelby również, chociaż uważała, by się nie zdradzić i nie przy znać do tego. Ruby ją tego oduczy ła. Co do starszej córki… Niewiele ostatnio mówiła, ale Jennifer wiedziała, że lubi Vonnie i od początku darzy ła ją sy mpatią. Niemal zachłannie analizowała wy gląd Vonnie. Jej szczupła figura od razu rzucała się w oczy . Jennifer Morrison, która całe ży cie walczy ła o utrzy manie odpowiedniej wagi, wpatry wała się w milczeniu w smukłą sy lwetkę kobiety , delikatne kostki uwy datnione przez płaskie czółenka, naturalnie jasne włosy związane na gładko w kucy k, wy regulowane, jasne brwi i srebrnoszare oczy . – Wy glądasz inaczej, niż się spodziewałam – przy znała. – Mniej ostentacy jnie. My ślałam, że

zobaczę usta wy malowane czerwoną szminką i biust podkreślony push-upem. Ty m razem uśmiech Vonnie ledwie dotknął kącików jej ust. – By łoby to nieco banalne, nie sądzisz? – zapy tała ostrożnie. – Banały stają się banałami z jakiegoś powodu – odparła inteligentnie Jennifer. Nie polubi tej kobiety . Ona burzy wszy stko. – Dlaczego tu przy szłaś, Jennifer? – Vonnie pomy ślała, że zna już odpowiedź. By ła żona Lee chciała wy lać swój gniew i oskarży ć ją o całe zło tego świata. – Mogłaś przy jść do mnie do domu i zobaczy ć, gdzie twoje córki będą nocowały . Powiedziałam Lee, że powinnaś nas odwiedzić. Poczułaby ś się spokojnie, wiedząc, gdzie dziewczy nki spędzają czas. Mogliśmy zaaranżować to bardziej formalnie. By łoby dobrze, gdy by Ruby i Shelby zobaczy ły nas razem… Nie zdąży ła powiedzieć nic więcej. – Nie mów mi, że wiesz, co jest dobre dla moich córek. Ja wiem, co jest dobre dla Ruby i Shelby ! – sy knęła Jennifer. – Ja! Ja jestem ich matką. Ja wiem, co dla nich najlepsze. Kobieta by ła bliska płaczu i Vonnie ponownie poczuła, że Jennifer Morrison nie jest potworem z jej wy obraźni. By ła zagubiona, samotna, nie potrafiła sobie pomóc i rozpaczliwie pragnęła, by zrobili to inni. W prawdziwy m świecie jednak to nie mogło się zdarzy ć. Vonnie wiedziała, że ty lko sami możemy sobie pomóc. Nie powinniśmy też po drodze niszczy ć inny ch ludzi. Pomy ślała w ty m momencie o Ruby , o którą bardzo się martwiła. Odpowiedziała Jennifer bez ogródek, a zmęczenie dodało jej wy powiedzi brutalnej szczerości. – Jennifer, to nie fair wobec dziewczy nek. Chcesz, żeby wy brały między tobą a ich ojcem, jakby brały udział w jakiejś grze. To nie jest dla nich dobre i sama o ty m wiesz. To dzieci, potrzebują miłości i wsparcia, a nie poczucia, że są pionkami w twojej szachowej rozgry wce. Może gdy by ście z Lee spróbowali mediacji, porozmawiali z kimś, jak wesprzeć dzieci w tej sy tuacji… – To nie twoja sprawa – ucięła Jennifer. – Oczy wiście, że moja – odparła zdumiona Vonnie. – To dzieci Lee i kiedy są z nami, jestem za nie odpowiedzialna. Jako dorośli musimy im pomóc przez to przejść. Nie prosiły o to, by wasze małżeństwo się rozpadło, podobnie jak o to, by śmy się z Lee w sobie zakochali. Musimy rozwiązać tę sy tuację najlepiej jak się da. Jesteśmy im to winni. Szczerze mówiąc, niepokoję się nieco o Ruby … Znów nie dane jej by ło dokończy ć zdania. – Nie ży czę sobie, żeby ś miała jakikolwiek kontakt z moimi córkami! To nie twoja sprawa. My ślisz, że cię lubią, ale to nieprawda. Ruby cię szczerze nienawidzi. Vonnie poczuła, jak zalewa ją fala prawdziwego zmęczenia zmieszanego z gniewem. Ruby

sobie nie radziła i ona to widziała. Matka dziewczy nki przejmowała się jednak wy łącznie własny mi uczuciami i chociaż Vonnie jej współczuła, Jennifer w pierwszej kolejności by ła matką. – Przy kro mi, ale powinnaś już pójść – oznajmiła. Nie by ło sensu konty nuować rozmowy . Jennifer by ła mocno zdenerwowana i jeszcze chwila, a powiedziały by sobie coś naprawdę nieprzy jemnego, czego nie dałoby się cofnąć. Vonnie wstała. By ła wy ższa od Jennifer i wiedziała, że jeśli zechce, może wy glądać postawnie. – Skoro chciałaś się ze mną zobaczy ć, trzeba by ło mi powiedzieć. Udawanie klientki, żeby zaskoczy ć mnie tutaj, nie przy stoi żadnej z nas. Kiedy … – z trudem powstrzy mała się przed powiedzeniem „dorośniesz” – będziesz gotowa na prawdziwą rozmowę o swoich córkach i rozwiązaniach doty czący ch ich przy szłości, zapraszam cię do nas. Nie próbuj mnie jednak zastraszać ani pogry wać ze mną, Jennifer. Kobieta spojrzała na nią ze złością i cierpliwość Vonnie się skończy ła. By ła żona Lee od dawna zmieniała ich ży cie w piekło. Złość dała o sobie znać. – Czas, by ś dorosła i zaakceptowała fakt, że to, czego ty chcesz, nie jest nadrzędną kwestią, ponieważ masz dzieci. Kiedy przy chodzą na świat, wszy stko się zmienia i one stają się najważniejsze. Jestem pewna, że zdajesz sobie z tego sprawę. Martwię się, jak cała ta sy tuacja wpły wa na Ruby i Shelby . Możesz o ty m pomy śleć? Muszę zamknąć cukiernię, więc wy jdź, proszę. Powiedziałam zby t wiele, pomy ślała nagle. Powinnam ugry źć się w języ k. – My ślisz, że tu rządzisz? – sy knęła Jennifer. – Rozkazujesz mi i dy ktujesz warunki. Nie, nie ty . To ja jestem matką córek Lee. Ja jestem jego pierwszą miłością, to ze mną się ożenił. Żółć i ból wy lewały się z jej ust i nie mogła ich zahamować. Nie dbała o to, co mówi, o ile udało jej się zmy ć wy raz opanowania z twarzy Vonnie. Jak ona śmie oskarżać ją o by cie złą matką? Ja ona śmie? – Nie zapomnij, że odszedł od swojej rodziny – konty nuowała Jennifer, a Vonnie wpatry wała się w nią ze stoickim spokojem. – Mówi, że kocha mnie i dziewczy nki. Do tego w naszy m związku nie musi sobie radzić z niewy godny m bagażem z przeszłości w postaci czy jegoś dzieciaka i zmarłego męża. Lee mówi, że to nie ma znaczenia, ale założę się, że jest inaczej. Vonnie wzięła gwałtowny wdech i Jennifer zrozumiała, że posunęła się za daleko. – Wy noś się – rozkazała Vonnie. Spięła swe ciało tak mocno, że obawiała się, iż za chwilę pęknie. – Wy noś się z mojego sklepu. Naty chmiast. – Wy chodzę – odparła Jennifer i owinęła się płaszczem jak pelery ną. – Pamiętaj jednak, że mężczy zna, który odszedł od jednej kobiety , odejdzie od kolejnej. Podobno to wchodzi w nawy k.

Uciekają, kiedy robi się zby t ciężko. I sama uciekła, zadawszy nieodwracalne ciosy . By ła tak podminowana gniewem i szalejącą w jej organizmie adrenaliną, że z trudem otworzy ła drzwi. Kiedy by ła na zewnątrz, zaczęła biec. Nie biegała od dawna, ale za wszelką cenę chciała uciec, oddalić się od tego, co właśnie się wy darzy ło. Łzy pły nęły jej po twarzy , ale nie dbała o to, czy ktoś je widział. Zapłakana kobieta w powiewający m płaszczu, biegnąca ścieżką w mroźną, zimową noc. Próbowała otworzy ć drzwi swego samochodu zaparkowanego przed restauracją Copper Kettle. Spojrzała przez okno lokalu i zobaczy ła jedy nie zrelaksowany ch, szczęśliwy ch ludzi gawędzący ch przy kawie, pojedy ncze osoby z kubkami i laptopami, dwie dziewczy nki w wieku zbliżony m do Ruby chichoczące nad smartfonem. Ruby . Na samą my śl o niej zamarła i poczuła intensy wne ukłucie bólu. Wiedziała, że córka nie jest szczęśliwa, ale to przecież nie jej wina. Dzieciaki są silne. Dają sobie radę z rozwodami rodziców, są wy trzy małe. Ruby chodziła do szkoły i tam mogła zapomnieć o wszy stkim, podczas gdy Jennifer nie miała gdzie uciec przed samotnością. Dzieci sobie poradzą. Nie wiedziała, czy ona sama da radę. Vonnie odłoży ła ciasta i uprzątnęła cukiernię tak, jak zrobiłaby to w normalny ch okolicznościach. Wściekłość Jennifer ją przeraziła, ty le skumulowanej złości wy mierzonej przeciwko niej. To by ło szokujące zdarzenie i nie można go inaczej określić. Jak mogła wspomnieć o Joem w taki sposób? Jak mogła? Sprzątała, a ręce jej drżały . Odłoży ła nieuży te naczy nia, włączy ła automaty czną sekretarkę, wy łączy ła komputer i opuściła cukiernię. Z każdą chwilą czuła, że coraz bardziej zamy ka się w sobie. My ślała o ty m, jak poradziła sobie ze śmiercią Joego. W obecności Shane’a by ła jak lwica. Przejdziemy przez to, tata zawsze tu będzie, tak bardzo cię kochał, nadal cię kocha. W duszy zamknęła się i cieszy ła, że Shane by ł mały i nie wszy stko rozumiał. Terapeuta, który pomagał jej radzić sobie z żalem po stracie męża, ostrzegał, że tłumienie uczuć to jeden ze sposobów radzenia sobie z tragedią, ale działa jedy nie na krótką metę. – Możesz znieczulić się lekami, alkoholem albo wy cofać w głąb siebie, Vonnie – wy jaśnił. – Istnieje wiele sposobów na to, by się odciąć. Ból jest silny i to zrozumiałe, że chcesz go zagłuszy ć. W dłuższej perspekty wie nie jest to jednak dobre rozwiązanie, ani dla ciebie, ani dla twojego sy na. Vonnie ciężko pracowała, by nie zamy kać się w sobie. Robiła, co mogła, by poczuć cierpienie

i nie blokować go, nie odsuwać na później. Tego wieczora po konfrontacji z Jennifer poczuła, że wy cofuje się tam, gdzie może nic nie czuć i kolejny dzień stłumić ból. Wracała do domu powoli, wjechała furgonetką na podjazd na Poppy Lane i przy pomniała sobie, jak bardzo cieszy ła się z wieczorny ch powrotów do domu przez ostatnie dwa dni. Ty m razem czuła się jedy nie smutna i otępiała, kiedy spojrzała na zdewastowany , zarośnięty ogród. Ponieważ wnętrze wy magało wiele pracy , Lee zdecy dował, że zaniedbany teren przed domem będzie musiał przez chwilę poradzić sobie sam. – Poza ty m jesteśmy przecież ekologami, prawda? – żartował. – Pomy śl o ty m, jak wiele dobrego robimy dla populacji moty li, pszczół i inny ch owadów w Bridgeport, utrzy mując taki rezerwat. Vonnie śmiała się razem z nim, zadowolona z perspekty wy , o której sama wcześniej nie pomy ślała. Zamartwiałaby się przerośniętą trawą i nadmiarem dziwny ch chwastów i obawiała, że sąsiedzi będą patrzeć podejrzliwie na nową rodzinę. – Dopiero się wprowadziliśmy – mówił Lee. – Rozpakujmy się najpierw, a potem zamówimy człowieka z kosą, żeby to wszy stko ściął. – Albo poprosimy o to wuja Toma – zaproponowała Vonnie, ponieważ nie mieli pieniędzy nawet na wy najęcie królika, który zająłby się chwastami. Shane gwałtownie otworzy ł drzwi, jak ty lko włoży ła klucz do zamka. – Mamo! Poczekaj, aż zobaczy sz, co ugotowaliśmy ! By ł z siebie tak zadowolony , że niemal tańczy ł wokół niej podekscy towany . – Zrobiliśmy makaron! Makaron! Nie w maszy nce, ale sami. – Potrzeba do tego urządzenia, więc miejscami można trafić na grudki – dodał Lee, który wy szedł do przedpokoju i pocałował ją w usta. – Ale ty lko w mojej partii. Shane jest mistrzem makaronu. – Najważniejsze jest wałkowanie – wy tłumaczy ł poważnie Shane. – Trzeba go wałkować i wałkować, i nie pozwolić, by się kleił. Czasem trochę przy wierał. Vonnie ani drgnęła. – Posprzątaliśmy – zapewnił ją sy n. – Na bły sk – dodał Lee. Vonnie wiedziała, że powinna coś odpowiedzieć. W głębi siebie odnalazła aktorkę, którą każda matka musiała czasem by ć. – Makaron. Właśnie na to mam ochotę – powiedziała z uśmiechem. Uściskała Shane’a, ucałowała Lee w policzek i zdjęła płaszcz. – Z jakim sosem go zjemy ? Jakimś cudem udało jej się ich nabrać i dwaj mężczy źni jej ży cia spojrzeli na siebie

i uśmiechnęli się szeroko. – To niespodzianka – oznajmił Shane. – Musisz zgadnąć. – Z mleczy ? – zapy tała i przechy liła głowę. Sy n zachichotał. – Nie! Blee. – Bananowy ? Przeszli do kuchni. Vonnie dała się pokierować w stronę kuchenki, gdzie w rondelku czekał na podgrzanie sos carbonara. – Mój ulubiony ! – ucieszy ła się. – Wiem. – Shane promieniał. Gruby makaron przy pominający przerośnięte tagliatelle leżał przy gotowany do gotowania, przewieszony przez drewniane ły żki. – Żeby się nie posklejał – wy jaśnił jej sy n. Na blacie spoczy wała książka kucharska Jamiego Olivera, pięknie przy prószona mąką. Na stole nakry ty m elegancko dla trzech osób czekały serwetki, podkładki pod talerze, a nawet kwiatek, który prawdopodobnie by ł jedy ną rośliną, która przetrwała w ogrodzie poza chwastami. – Skoczę ty lko do toalety i będę gotowa – oznajmiła Vonnie z szerokim uśmiechem. Potem wy szła z kuchni, wbiegła na górę po dwa stopnie, wpadła do łazienki i zamknęła za sobą drzwi na zasuwkę. Nie mogła płakać, ponieważ przy jej karnacji od razu by łoby to widoczne. Zamiast tego próbowała się uspokoić. Oddy chała głęboko, tak jak radził jej psy cholog. Wdech na sześć, zatrzy manie i powolny wy dech. I jeszcze raz. Cały czas starała się nie my śleć o ty m, że słowa Jennifer towarzy szy ły jej przez całą drogę powrotną, a teraz krąży ły po domu na Poppy Lane, zanieczy szczając go gniewem. Lee by ł dobry m człowiekiem i Vonnie go kochała, ale wściekłość Jennifer zasiała w jej głowie my śl. Pamiętaj, że mężczyzna, który odszedł od jednej kobiety, odejdzie od kolejnej. Uciekają, kiedy robi się zbyt ciężko. Jennifer się my liła, całkowicie. Nie przerażała jej my śl, że Lee może od niej odejść. Wy jaśnił jej, dlaczego zostawił Jennifer, a po spotkaniu z nią Vonnie zrozumiała jego moty wy . Cała sy tuacja by ła jednak bardzo trudna. Czy ta patchworkowa rodzina ma szansę na szczęście? Vonnie nie zniesie kolejnego zranienia. Utrata Joego niemal ją załamała. Nie miała w sobie już więcej siły , by przeży ć kolejne katastrofalne zakończenie. W nocy leżała w łóżku i słuchała oddechu Lee. Zadowolonego oddechu. Lee potrafił spać wszędzie, w każdy ch okolicznościach i Vonnie mu tego zazdrościła.

Powinna już przy wy knąć do swojej bezsenności, ale jeszcze jej się to nie udało. Igrała z nią od śmierci Joego. W ich domu w Brookline przez wiele nocy leżała z otwarty mi oczami i nadal nie potrafiła sięgnąć w stronę części łóżka męża. Jakby wy obrażanie sobie, że tam leży , mogło go przy wrócić. Gdy by wy ciągnęła rękę i poczuła, że go nie ma, zniknąłby całkowicie. Nie by ła w stanie pomy śleć o ty m, że nigdy go już nie zobaczy . To by ło zby t bolesne. Nawet teraz, kiedy cudownie zakochała się w Lee, nie by ła w stanie uciec z pułapki bezsenności. Ty m razem jej przy czy ną nie by ło nagłe, tragiczne wdowieństwo i jego brutalne etapy rozpaczy i furii. Nie, ty m razem spowodowała ją przeszłość Lee i obawa, że mogłaby łatwo zniszczy ć ich cenny związek. Jennifer najwy raźniej nie zdawała sobie sprawy , że ży cie jest kruche, podobnie jak miłość i szczęście, i nie można traktować ich jak czegoś oczy wistego. Trzeba je chwy tać obiema rękami. Gdy by ty lko potrafiła to zrozumieć, ruszy ć dalej ze swoim ży ciem i by ć wdzięczna za dwie zdrowe córki. Nie powiedziała jeszcze Lee o wizy cie Jennifer. Wiedziała, że będzie musiała to zrobić, ale nie podczas ich pierwszego ty godnia na Poppy Lane. Nie chciała, by cokolwiek odebrało blask ich szczęściu. Słowa Jennifer nadal odbijały się echem w jej głowie: Ruby cię nienawidzi. Czy żby to by ła prawda? Vonnie wy śliznęła się z łóżka, znalazła po ciemku kapcie i założy ła różowy , puszy sty szlafrok. Shane mówił, że wy gląda w nim jak różowy miś. – Ładny miś – dodał szy bko, a w jego srebrnoszary ch oczach mignął cień zmartwienia. – Nie żaden niebezpieczny grizzly . Shane nie przy pominał inny ch jedenastolatków ze swojej klasy . Martwił się o uczucia swojej mamy i zawsze uważał, by nie sprawić jej bólu. To by ło ty powe zachowanie dziecka, którego ojciec zginął nagle w wy padku samochodowy m. Matka pozostała jego cały m światem. Poprzedniego wieczora powinna by ć uradowana, iż Shane i Lee gotowali wspólnie, świetnie się bawili i zachowy wali jak ojciec i sy n. Autorzy książek na temat rodzin łączony ch ostrzegali, że Shane może zareagować niechęcią na pojawienie się w ich ży ciu Lee. Może by ć nieufny i zazdrosny o nowego mężczy znę, który nie by ł jego ojcem i w pewien sposób uzurpował sobie pozy cję Shane’a w rodzinie. Jednak w ty m przy padku się my lili. Może pomy lili się również w kwestii Jennifer? Kuchnia pokry ta by ła plamami farby w kolorze słoneczników, ponieważ Shelby je uwielbiała. Błagała, żeby jej pokój został przemalowany na taki sam kolor.

– Jest taki jaskrawy , świecący i piękny . Czy możemy namalować na ścianach słoneczniki? – zapy tała Vonnie, a ta uściskała ją i powiedziała, że na pewno się na ty m zastanowi. Lorraine, która miała niezwy kły talent do tworzenia cukierniczy ch kwiatów, by ła również wspaniałą arty stką i Vonnie rozważała poproszenie jej, by namalowała słoneczniki na ścianie Shelby . Vonnie i Lee skłaniali się ku żółci w odcieniu jaskrów, która rozjaśniała kuchnię, natomiast w inny m rogu widniały muśnięcia granatową farbą na ży czenie Shane’a. – Podoba mi się granatowy – wy jaśnił poważnie. Wszy scy nadal uśmiechali się na widok ciemnoniebieskiej plamy w rogu. By ł to zdecy dowanie mało kuchenny kolor, zwłaszcza w zestawieniu ze stary mi, sosnowy mi szafkami, które nigdy nie stracą swojej sosnowatości, chy ba że Lee je pomaluje. Dekorowanie kuchni dostarczało wszy stkim wiele radości, podobnie jak malowanie całego domu. Wszy scy przy łączy li się do zabawy , z wy jątkiem Ruby . Vonnie i Lee rozmawiali o niej w łóżku, późno w nocy . – My ślisz, że mnie nie lubi? – zapy tała Vonnie z niepokojem. Usły szawszy słowa Jennifer, zaczęła wątpić w siebie. – Zrozumiałaby m, gdy by tak by ło. Wy dawało mi się jednak, że do tej pory świetnie się dogady wały śmy . By ć może zamieszkanie razem, całą rodziną, by ło zby t poważny m posunięciem. Między córkami i ojcami istnieje szczególna psy chologiczna więź. Może Ruby uważa, że cię jej ukradłam… Nie wiem, Lee – wy znała z frustracją. – Gdy by m ty lko odkry ła, co się dzieje. Mam wrażenie, że Ruby wy cofała się do jakiegoś nieosiągalnego miejsca, gdzie już nie mam z nią kontaktu. Lee wy glądał na co najmniej zaniepokojonego. – Nie wiem, kochanie – powiedział cicho. – Coś jest nie tak, ale nie wiem co. My ślałem, że to po prostu humory nastolatki, ale stała się niezmiernie milcząca. Boże, mam nadzieję, że się my lę, ale to może mieć związek z domem, Jennifer i ogromną presją, na jaką jest narażona, od kiedy zamieszkaliśmy razem. Jak temu zaradzić? Zapadła cisza. Po szczerej rozmowie z Shelby oboje mieli już dość jasny obraz tego, co Jennifer opowiadała o domu przy Poppy Lane. – Mamusia chy ba nie chce nas odwiedzić – wy znała dziewczy nka. – Mówi, że z zewnątrz wy gląda jak chlew, a pewnie w środku jest jeszcze gorzej. Powiedziałam jej, że dom jest cudowny i że pomalujecie mój pokój na słonecznikowy . Odpowiedziała, że u niej też mogę mieć słonecznikowy pokój, więc teraz będę miała dwa! Shelby się śmiała, uradowana tą perspekty wą, jednak Vonnie nie by ło do śmiechu. Jennifer nie rozumiała, że nie można tak pogry wać z ludźmi. Kiedy rodzice się rozstają, cierpienie i ból są nieuniknione, ale stają się bardziej dotkliwe, kiedy w walce wy korzy stuje się dzieci.

Najnowsza sztuczka Jennifer polegała na żądaniu, by córki przy szły do domu w niedzielę rano, ponieważ miało tam odby ć się przy jęcie z jej rodziną i dziewczy nki musiały w nim uczestniczy ć. – Co to za spotkanie? – zapy tał córki Lee, ponieważ otrzy mał od Jennifer jedy nie wiadomość tekstową w tej sprawie. – Babcia Lulu organizuje lunch – odpowiedziała Shelby . – To wszy stko? – To py tanie skierował do starszej córki. – Tak – odparła Ruby . Ostatnio odpowiadała monosy labami, jeśli w ogóle odpowiadała. – To żaden powód, żeby ście musiały wracać wcześniej do domu. Po weekendzie z nami zawożę was do szkoły w poniedziałek rano. Tak się umówiliśmy . Najwy raźniej Jennifer by ła innego zdania. Lee by ł wściekły i chciał dzwonić do prawników, by interweniowali, ale Vonnie go uspokoiła. – Uznajmy , że jest w tej chwili bardzo zagniewana i zestresowana. Z czasem sy tuacja się uspokoi. Dopiero zamieszkaliśmy razem. Wiele się dla niej zmieniło. Lee nadal by ł buntowniczo nastawiony , ale Vonnie uparcie starała się załagodzić sy tuację. – Nie ma sensu robić z tego afery – oznajmiła. – Nie chcemy przecież denerwować Ruby , wszczy nając kłótnię z jej matką. Okej? – Okej – zgodził się Lee. Vonnie delikatnie próbowała się dowiedzieć, jak Ruby sobie radzi, ale jej próby spełzły na niczy m. Wy rażała zainteresowanie i py tała: „Jak ci idzie odrabianie pracy domowej?” lub „Co w szkole?”, ale Ruby unikała jej wzroku i odpowiadała pod nosem: – Dobrze, dużo pracy , no wiesz… Wy starczająca odpowiedź, by nie wy jść na niegrzeczną, ale niewy starczająca, by uspokoić macochę. Vonnie się cieszy ła, że przy najmniej prace nad domem posuwały się do przodu. Oboje z Lee, przy udziale wuja Toma, poświęcali na nie ty le czasu, ile ty lko mogli. Wuj okazał się niezwy kle pomocny , służy ł radami na temat farb, stolarzy i cy klinowania stary ch parkietów. Za każdy m razem przy woził py szne domowe ciasta Maury . Ciotka uszkodziła sobie nadgarstek podczas uży wania mopa parowego i dostała zalecenie, by nie angażować się w sprzątanie, malowanie, cy klinowanie ani inne prace remontowe. Maura piekła wy śmienicie i gdy ty lko przy chodził czas na przerwę, wszy scy rzucali się na pojemnik z ciastem i babeczkami. Wszy scy z wy jątkiem Ruby . – Nie jestem głodna – odpowiadała. – Przed chwilą zjadłam jabłko, a poza ty m cukier źle wpły wa na zęby i skórę – mówiła inny m razem. Zawsze miała jakąś wy mówkę. Pod wieloma dziwny mi warstwami ubrań, które nosiła,

podobnie jak jej koleżanka Andi, trudno by ło dostrzec, czy dziewczy na traci na wadze. Vonnie widziała jednak, że twarz jej zeszczuplała. Ponieważ nie by ła w stanie ocenić, jak chuda by ła Ruby , mogła jedy nie obserwować ją podczas posiłków i proponować potrawy , które dziewczy na lubiła. Dorastające nastolatki przechodziły wiele zmian, więc by ć może fakt, iż twarz Ruby utraciła młodzieńczą pucułowatość, by ł zupełnie naturalny . Wątpliwości nie dawały jednak Vonnie spokoju. Postanowiła zasięgnąć drugiej opinii i zapy tać o zdanie ciotkę Maurę podczas jej odwiedzin w przy szły weekend. Kiedy widuje się kogoś często, trudno jest zauważy ć stopniowe zmiany , ale by ć może Maura je dostrzeże. Vonnie miała szczerą nadzieję, że to jedy nie jej wy obrażenia. Nagle dom przy Poppy Lane i szczęście, jakie miał przy nieść ze sobą, przestał się tak bardzo liczy ć. W niedzielny poranek Jennifer zaskoczy ła samą siebie i wy brała się na spacer. By ł cudowny , słoneczny dzień i kobieta się zdziwiła, iż dostrzegła ten fakt. Przeszukała całe mieszkanie, aż znalazła swoje stare tenisówki i założy ła je. Od wielu miesięcy , a nawet lat, nie by ła na zajęciach sportowy ch. Lubiła aqua aerobic, podczas którego nie widać by ło, że ćwiczący się pocą. Matka podsunęła jej ten pomy sł. Lulu wracała do formy z przerwami, podobnie jak Jennifer. Jako dorastająca dziewczy na wy próbowała wszelkie sportowe trendy i posiadała kolekcję kaset wideo z ćwiczeniami Jane Fondy propagującej callanetics. Kiedy moda na ćwiczenia mijała, Lulu wpadała w szał gotowania. Jennifer odziedziczy ła zamiłowanie do pichcenia po swojej matce, ale nie by ła wielbicielką akty wności fizy cznej. Tego dnia jednak coś sprawiło, że zapragnęła wrócić do sprawności. Albo zeszczupleć. W porządku, nie coś, ty lko Vonnie ze swą iry tująco zgrabną figurą. Pojechała na nabrzeże. Spacerowała i pozdrawiała ludzi przechadzający ch się z psami i dziećmi. Nie musiała iść szy bko, co zwy kle zniechęcało ją do spacerów, gdy ż obawiała się, że ludzie dostrzegą jej brak formy . Tutaj spacerowicze meandrowali radośnie albo szli w szy bkim tempie, na co mieli ochotę. Spotkała jedną z matek ze szkoły i po raz pierwszy nie czuła się gorsza. Caroline również nie by ła szczególnie szczupła. Sprawdzała swoje tempo na krokomierzu. – Cholerne urządzenie. Wy robienie normy dziesięciu ty sięcy kroków dziennie jest trudniejsze, niż się wy daje. – Taki masz plan? – zapy tała z zainteresowaniem Jennifer. – Tak – dy szała Caroline. – To mój drugi ty dzień treningu. My ślałam, że robię około dwudziestu ty sięcy , chodząc codziennie po domu i podnosząc ubrania z ziemi, ale okazuje się, że

nie. – Caroline uśmiechnęła się szeroko. – Zrzuciłam półtora kilograma, moje dżinsy już nie grożą przecięciem mnie w talii na pół i czuję się lepiej. – Mówisz tak, jakby ś reklamowała siłownię – stwierdziła Jennifer. Nie by ła w stanie powstrzy mać się od cy nizmu. – Właściwie bardziej pomaga mi to psy chicznie – odparła szczerze Caroline. – Odkąd u Dana zdiagnozowano raka, całe ży cie kręci się wokół choroby . Zdumiona i zażenowana swoim cy niczny m tonem, Jennifer okazała współczucie. – Przepraszam, nie wiedziałam… – Dobrze się czuje – odpowiedziała Caroline spokojnie. – My ślałam, że chemia by ła ciężka, ale sześć ty godni radioterapii kompletnie go wy czerpało. Za dwa ty godnie ma tomografię, więc muszę by ć silna ze względu na wszy stkich, jego, mnie i dzieci. Spacery mi pomagają. – Nie chciałam by ć wredna. Jestem ekspertką w popełnianiu gaf. Gdy by ś potrzebowała partnerki do chodzenia, to chętnie się przy łączę. – By łoby miło – odparła Caroline i na chwilę pozwoliła, by jej pełna energii fasada opadła. – Ciężko się zmoty wować, kiedy jest się tak zmęczony m. – Mogły by śmy przejść jeszcze raz nabrzeże, w tempie – zaproponowała Jennifer, która całe ży cie słuchała o trzy maniu formy . – A potem wy pić razem kawę z odtłuszczony m mlekiem. Caroline się uśmiechnęła. – Czemu nie – odparła. – Jakie ustawić tempo?

Rozdział 19 Serca kochanków są połączone i zawsze biją jako jedno. Przy słowie mandary ńskie

W końcu to Andi zauważy ła. By ły w przebieralni i Ruby próbowała przebrać się tak, by nikt nie zauważy ł, że schudła, ale Andi dostrzegła zmianę. Chwy ciła koleżankę za ramię i przy trzy mała mocno. – Co się dzieje, Ruby ? – zapy tała. – Ciszej – sy knęła przy jaciółka. – Dobra, ale co się dzieje? Zmieniasz się w jedną z ty ch wy chudzony ch lasek i chcę wiedzieć dlaczego. – Bez powodu – odparła Ruby , ale nie mogła powstrzy mać łez. Ktoś zauważy ł, ale nie ci, którzy powinni. Nie tata, nie Vonnie, nawet nie mama. – Och, Rubes – zmartwiła się Andi. – Proszę, powiedz mi, że to nie to, co my ślę. – To nie to. – Cholera, właśnie że tak – zaprotestowała przy jaciółka. – Wy jdźmy stąd. Pójdziemy do mnie i rozwiążemy tę kwestię. – Nie mogę pójść z tobą! – Ruby próbowała wy swobodzić się z uścisku, ale przy jaciółka jej nie puszczała. – Idziesz ze mną. Chrzanić szkołę. Ona ci nie pomoże, jeśli umrzesz. – Nie mów tak – przestraszy ła się Ruby . – Właśnie że będę – oznajmiła Andi z furią w głosie. – Kocham cię, jesteś moją przy jaciółką, i to od dawna, a robisz sobie krzy wdę ty m niejedzeniem. Nie zaprzeczaj. Wiem o ty m. Nie przy niosłaś nic na lunch. Pójdziemy do mnie i pokażę ci, co się dzieje z ludźmi, którzy tak postępują. – Przestała ciągnąć przy jaciółkę za rękę i odwróciła się do niej. – Skończy sz jak Monica. Pamiętasz ją? Pokażę ci, jak teraz wy gląda i to nie będzie przy jemny widok. Moja siostra mówi, że by ła ładną dziewczy ną, a teraz nic z niej nie zostało, sama skóra i kości. Jeździ do szpitala i z powrotem, ponieważ jej stan zdrowia się nie poprawia. Nie będę stała bezczy nnie. Nie pozwolę, by ś tak skończy ła. Ruby nie wiedziała, co powiedzieć. Monica chodziła do tej samej szkoły . Zabrano ją do

szpitala z powodu anoreksji. Od tamtej pory nie wróciła do szkoły i nikt nie wiedział dokładnie, co się z nią dzieje, czy wy zdrowiała, czy nie. Tego Ruby zupełnie nie planowała i chciała to powiedzieć Andi, ale nie mogła. Zamiast tego stała w milczeniu obok swojej szafki. Przy jaciółka wy jęła ich rzeczy i cisnęła w Ruby kurtką i plecakiem. – Będziemy miały przechlapane – powiedziała Ruby . – Nie – uspokoiła ją Andi. – Wy jdziemy ty łem. Oznaczało to przejście przez ogrodzenie niedaleko boiska do koszy kówki. Ruby robiła to wcześniej, ale nie ostatnio. Czuła się zmęczona. Nie jadła cały dzień, a obżarstwo przed lodówką poprzedniej nocy nie zapewniło jej wartości odży wczy ch. Wiedziała, że dostarcza organizmowi zby t mało białka. Nie jadła kurczaka, sera, ty lko ciastka, jogurt, trochę śmietanki i podobny ch pusty ch kalorii, które nie dostarczały energii. Andi widziała, że przy jaciółka z trudem trzy ma się na nogach. Chwy ciła więc oba plecaki, przerzuciła je przez ogrodzenie, a potem przeciągnęła przez nie Ruby . – Widzisz, co robi z tobą niejedzenie? – rzuciła przez zaciśnięte zęby . By ło mroźno i mokro, więc dziewczy ny naciągnęły na głowy kaptury i z mozołem szły w lodowaty m wietrze, wzdłuż ścieżek na ty łach szkoły , w stronę głównej drogi. Po krótkiej chwili udało im się złapać autobus. Dom Andi znajdował się jedy nie osiem przy stanków od szkoły , bliżej niż dom Ruby w dzielnicy The Pines. Siedziały w autobusie w milczeniu. – Czy ktoś będzie u ciebie w domu? – zapy tała w końcu Ruby . – Nie, ty lko ty i ja. Dziewczy na się odpręży ła i oparła na siedzeniu. Może Andi by ła odpowiednią osobą do zwierzeń. Dłużej nie da rady utrzy mać tajemnicy . Dom Andi różnił się zdecy dowanie od domów przy The Close i Poppy Lane. Ruby miała wrażenie, że dom na Poppy Lane przy najmniej starał się by ć domem, chociaż pełen by ł pudeł z nierozpakowany mi po przeprowadzce rzeczami i ozdobiony starą tapetą. Dom przy The Close dawno temu stracił domową atmosferę. Zmienił się w mauzoleum zamy kany ch z hukiem drzwi, w który m matka Ruby wiecznie narzeka i łomocze garnkami podczas gotowania. Czasami spędza godziny na rozmowach telefoniczny ch z babcią Lulu i na cały głos psioczy na Lee i Vonnie, zapomniawszy zupełnie o obecności córki w ty m samy m pokoju. Ruby nauczy ła się wy łączać, przy najmniej trochę. Zawsze cieszy ła się z wizy t u Andi. Dom nie by ł duży i zdaniem przy jaciółki brakowało w nim przestrzeni dla jej dziewiętnastoletniego brata, osiemnastoletniej siostry i jej samej. Plusem by ło to, że Clare nie miała nic przeciwko poży czaniu siostrze ubrań. Dziewczy ny z piąty ch klas zazdrościły Andi siostry , która poży cza

ciuchy . – Jestem pewna, że Shelby poży czy łaby mi swoje ubrania, ale nie pasowały by na mnie – żartowała dawniej Ruby . Teraz na my śl o młodszej siostrze zachciało jej się płakać. Od jak dawna nie żartowała ani nie śmiała się z czegokolwiek? W domu by ło ciepło, więc kalory fery przy kręcono. Andi siłą zaciągnęła Ruby prosto do kuchni. Rzuciła plecaki na podłogę i poprowadziła przy jaciółkę w kierunku dużej, starej kanapy , pokry tej poduszkami i kocią sierścią. Dwa koty spojrzały w górę ze swy ch wy godny ch legowisk, mrugnęły sennie i ponownie opuściły głowy . Jasper i Georgie nie witali się wy lewnie. – Co chcesz zjeść? – zapy tała Andi. – Ja… Nie wiem – jąkała się Ruby . Odruchowo pomy ślała o diecie i zakazany ch potrawach. Potem pozwoliła, by jej ciało się rozluźniło. – Kanapkę z serem. Zapiekaną kanapkę z serem i filiżankę herbaty . Cały czas my ślę o takiej kanapce. – A kiedy jadłaś ją ostatni raz? – Nie wiem. Andi włączy ła radio, z którego popły nęła muzy ka. W milczeniu przy gotowała jedzenie i postawiła je przed przy jaciółką. – Daj mi chwilę – powiedziała. Ruby sły szała, jak przy jaciółka pobiegła po schodach na górę. Wróciła z laptopem swojej siostry , Clare. Może Clare chętnie poży czała ubrania, ale laptop by ł osobistą rzeczą. – Nie zabije mnie – oznajmiła Andi. – To ważne. Ty jesteś ważna. Kolejny raz Ruby poczuła napły wające do oczu łzy . Andi świetnie sobie radziła z laptopem. Uczy ła się pisania na klawiaturze w czasie dodatkowego, przejściowego roku w szkole i jej palce śmigały po klawiszach szy bciej niż palce Ruby . Już po chwili znalazła to, czego szukała. – Nie wiedziałam, że te informacje nadal są dostępne w Internecie – powiedziała Ruby . Często my ślała o ty m, by odwiedzić stronę Pro-Anoreksja, ale obawiała się, że ktoś mógłby sprawdzić jej historię i domy ślić się, co planuje. I co wtedy ? Mama by tego nie zrobiła, ale Vonnie mogłaby zajrzeć do komputera, gdy by leżał na wierzchu. Ona by się martwiła, dlaczego Ruby nie je. Vonnie by ła ty pem osoby , która zauważała takie rzeczy . Z jakiegoś powodu my śl o ty m zasmuciła dziewczy nę jeszcze bardziej. Nie jadła, by ktoś zauważy ł jej cierpienie, i osobą najbardziej skłonną do tego by ła jej macocha, a nie matka. Ruby miała ochotę się rozpłakać i nigdy nie przestać. Rodzice nie musieli by ć razem, właściwie lepiej im by ło oddzielnie, ale potrzebowała ich. Potrzebowała matki, która się o nią troszczy .

– Okej – powiedziała Andi i zaczęła szukać stron na temat anoreksji. – My ślę, że najpierw obejrzy my galerię. Zdjęcia okazały się szokujące. Obie wpatry wały się w nie z otwarty mi ustami. By ły tam fotografie dziewczy n dumnie wciągający ch nieistniejące brzuchy , by pokazać klatkę piersiową w całej okazałości. Inne schy lały się pod pry sznicem i eksponowały wy stające kręgi w kręgosłupie, jednocześnie odsłaniając każde wątłe żebro. Dziewczy ny znalazły również blogi zaty tułowane Nikt mnie nie pokocha, dopóki nie będę chuda albo Zbyt gruba. Czy tały je w milczeniu. Przestały sły szeć dochodzącą z kuchni muzy kę. Poznały Marię, która pędziła do sklepu po pieprz kajeński, ponieważ usły szała, że w połączeniu z sokiem z cy try ny i octem winny m stanowi najwspanialszą dietę, która hamuje łaknienie. Ktoś polecił jej banany , ponieważ utrzy mują wy soki poziom potasu. Wiem, że są bardzo tuczące, ale cóż… Kolejna dziewczy na zjadła ty siąc kalorii poprzedniego dnia, planowała zjeść sześć ty sięcy kolejnego, a trzeciego pościć, ponieważ szła na imprezę. Podobał jej się chłopak, który gustował w szczupły ch. To przecież rozsądny plan, nieprawdaż? Andi klikała na kolejne zdjęcia, blog za blogiem, aż Ruby nie mogła już na nie patrzeć. – Chciałaby m z nimi wszy stkimi porozmawiać i powiedzieć im, że są szalone – łkała. Tak wiele niegdy ś piękny ch i niewinny ch dziewcząt miało oczy wy glądające na zby t duże w zmizerniały ch, wy chudzony ch twarzach. Ze zdjęć wy zierały obwisłe mięśnie, podkrążone oczy Bambi patrzy ły smutno. Ich właścicielki najwy raźniej nie potrafiły kochać samy ch siebie. – Szkoda mi ich. – Tak chcesz wy glądać? – zapy tała Andi. – Kroczy sz tą samą ścieżką co one. Wiesz, do czego prowadzi. Najpierw szpital, potem śmierć. Nie możesz sobie tego zrobić. Nie pozwolę ci na to. Powiedz mi, co się dzieje. – Zamknij tę stronę, proszę. Nie mogę już na nią patrzeć – błagała Ruby . – Ty le tu bólu. To okropne. – Dobrze. Andi wy szła ze strony i po chwili włączy ł się wy gaszacz ekranu Clare z delfinem skaczący m bezustannie w błękitnej wodzie. – Nie wiedziałam, że lubi delfiny – przy znała Ruby . – Ma na ich punkcie obsesję. Chce z nimi pły wać, tańczy ć, całować je, co ty lko się da. Czy tałam kiedy ś arty kuł o człowieku, który podczas wakacji pocałował delfina. Podobno pachniał ry bą. Blee! A czego się spodziewać? Dość o delfinach. – Andi spojrzała przy jaciółce prosto w oczy . – Co się dzieje, Ruby ?

Dziewczy na milczała i Andi postanowiła, że nie będzie jej przez chwilę naciskać. Pozwoliła jej natomiast zjeść kanapkę. Przy jaciółka pochłaniała ją, jakby nie jadła od miesiąca, ale zatrzy mała się w połowie. – Niedobra? – zapy tała Andi. – Najadłam się – odpowiedziała Ruby nieśmiało. – Naprawdę? – Tak, naprawdę. – Po jedzeniu chciało jej się spać. Marzy ła o ty m, by się położy ć, oprzeć głowę na poduszce i zasnąć. – Andi, czy możemy pogadać jutro? Obiecuję, że porozmawiamy . Możemy spotkać się wcześniej, przed lekcjami. Po prostu jestem bardzo zmęczona. – Nie dziwię się, skoro nie jesz. – Proszę, nie złość się na mnie. Proszę. Mam tego wy starczająco dużo w domu. – Odparła Ruby , a wargi jej drżały . – Nie mam anoreksji, przy rzekam. Dopiero zaczęłam… Zamilkła. Nie miała siły wy jaśniać. – Jutro – potwierdziła Andi. – Rano. – Okej. Spotkały się następnego ranka o ósmej rano, przed kawiarnią niedaleko szkoły . W środku by ło zby t tłoczno, by mogły spokojnie porozmawiać, więc wzięły kawę na wy nos. Andi patrzy ła, jak Ruby , która wcześniej wsy py wała do napoju dwie saszetki cukru, zamawia teraz czarną kawę bez dodatków. – Ruby – zagadnęła ją znacząco. – Cukier? Mleko? Ruby się zarumieniła. – Odzwy czaiłam się. – Wiem, że cukier to zło i tak dalej, ale dodaj chociaż trochę mleka. Zrób to dla mnie, proszę. – Jasne. Andi nawet nie proponowała, że kupi Ruby słodką bułkę. Wiedziała, że dotarcie do przy jaciółki może zająć jej trochę czasu. Całą noc się zastanawiała, co zrobić, komu powiedzieć o problemie. Wiedziała, że nie poradzi sobie z nim sama. Sprawa by ła zby t poważna. Na pewno nie ma sensu rozmawiać z mamą Ruby . Widy wała Jennifer na ty le często, że wiedziała, jak bardzo jest pochłonięta sobą. By ła kiedy ś z wizy tą u Ruby , gdy jej matka zaczęła jedną ze swy ch ty rad i nie przejmowała się zupełnie ty m, kto ją sły szy . Gdy by powiedziała jej o problemie, Jennifer zaczęłaby lamentować, płakać i zrobiła wokół niego wielką aferę. A to nie pomogłoby przy jaciółce. Gdy by Andi powiedziała swojej matce, Jennifer oszalałaby z wściekłości. Stałoby się podobnie, gdy by powiedziała ojcu Ruby . Potrzebowała neutralnej osoby , kogoś, kto może im pomóc.

Przy szła jej na my śl panna Ly nott, ich wy chowawczy ni. To będzie odpowiednia osoba. Ruby ją lubi. Wszy scy ją lubią. Jest przy jazną, porządną osobą, która potrafi rozmawiać z dziewczy nami i dać im do zrozumienia, że sama kiedy ś by ła nastolatką. To by ł dobry plan. Andi miała zamiar poinformować Ruby , że opuszczą lekcję matematy ki, a zamiast tego pójdą do panny Ly nott. Znalezienie zacisznego miejsca do rozmowy w szkole by ło wręcz niemożliwe, nawet bardzo wcześnie rano. Ktoś zawsze je znajdzie, dlatego wy my śliła, że najlepszy m miejscem będzie ławka obok drzew, pomiędzy budy nkami podstawówki i gimnazjum oraz technikum. Nie przesiady wali na niej palacze, ponieważ widać ją by ło z okien gabinetu pani Rhattigan. – Chodź, usiądźmy tutaj – zaproponowała Andi i ruszy ła w stronę drzew. – Strasznie mi zimno – zaprotestowała Ruby . – Mamy kawę, możemy się nią trochę rozgrzać. Będzie dobrze. Zostaniemy tu ty lko parę minut. Nie jest aż tak zimno. – Jest. – To dlatego, że nie jesz – stwierdziła ponuro Andi. – Z powodu ry gory sty cznej diety . – Skończmy z tą ry gory sty czną dietą – poprosiła Ruby bliska płaczu. – Przepraszam, nie chciałam sprawić ci przy krości – dodała naty chmiast Andi. – Po prostu chcę ci pomóc. Czuję, że by łam kiepską przy jaciółką, bo powinnam się wcześniej zorientować. Zdecy dowanie schudłaś. Jak mogłam to przeoczy ć? – Skąd mogłaś wiedzieć? – zapy tała Ruby . – Ukry wałam to, bo taki miałam cel. Nie chciałam, by ktokolwiek się o ty m dowiedział. – Tak, ale spędzamy razem mnóstwo czasu. Co jadłaś na lunch? A, tak, prawie same jabłka i jogurty . My ślałam, że to dla zdrowia. Ciągle opowiadałaś, jak wieczorami twoja mama wpada w szał gotowania. – To prawda – potwierdziła Ruby . – W ten sposób chce udowodnić, że jest cudowną matką, w odróżnieniu od Vonnie. Vonnie cały mi dniami pracuje, więc nie może przy gotowy wać dla nas wy my ślny ch, poży wny ch posiłków, kiedy spędzamy czas u taty . – O Boże – zaniepokoiła się Andi. – Nie wiedziałam, że jest aż tak źle. – Tak – przy taknęła smutno przy jaciółka. – Nawet sobie nie wy obrażasz jak. Mama serwuje nam same wy kwintne potrawy , ale nie zwraca uwagi na to, czy je zjadamy . Liczy się jedy nie to, że ona je przy gotowała. Tak rozpaczliwie chce udowodnić, jak świetnie gotuje, że nie sprawdza nawet pracy domowej Shelby . Ja muszę to robić. Do tego ciągle nas odpy tuje. Jak ty lko wracamy do domu w poniedziałek wieczorem, po weekendzie u taty i Vonnie, mama chce wszy stko wiedzieć, co robiliśmy , gdzie poszliśmy , jakie filmy oglądaliśmy . Czy Shelby położy ła

się spać o odpowiedniej godzinie? Co jadły śmy ? To jest jej ulubione py tanie. Co miała na sobie Vonnie? Na to py tanie nie ma dobrej odpowiedzi. To koszmar, Andi. Nie daję sobie z ty m rady . – Rozmawiałaś z tatą? – Nie chcę tego robić. Jest mu wy starczająco ciężko. Widzę, jak się stresuje za każdy m razem, kiedy mama do niego dzwoni. Zawsze się wścieka, a on się denerwuje. Wiem, że tata i Vonnie martwią się pieniędzmi z powodu kredy tu na dom. Pewnego wieczora podsłuchałam, jak o ty m rozmawiali, że sy tuacja by się poprawiła, gdy by mama znalazła pracę. Mają rację, świetnie by jej to zrobiło. Wy obrażasz sobie jednak, co by się stało, gdy by jej to zaproponowali? Andi potrząsnęła głową. – Ja też nie – przy znała Ruby . – Wtedy przy szedł mi do głowy pomy sł z dietą… – Tu przerwała. Głupio się czuła, opowiadając teraz o ty m przy jaciółce. – Wy dawało mi się, że to jest coś, co mogę kontrolować. My ślałam, że jeśli schudnę, ktoś to zauważy i zorientuje się, jak obecna sy tuacja jest dla mnie trudna… – Głos jej się załamał i zaczęła płakać. Andi objęła przy jaciółkę za chude ramiona i przy tuliła mocno. – Ty głuptasie – powiedziała ze łzami w oczach. – Nie mogę uwierzy ć, że przeszłaś przez to wszy stko i nic mi nie powiedziałaś. Musi by ć lepszy sposób na poinformowanie ludzi, że cierpisz. – Przepraszam, że ci nie powiedziałam – łkała Ruby . – To głupie, ale… – Ale czułaś się nieszczęśliwa, a łatwiej wcisnąć przy cisk samozniszczenia. – Rozumiem, dlaczego dostajesz piątki z wy pracowań – wy szeptała Ruby i uśmiechnęła się lekko, jak dawniej. – Nie, to z poradników mojej mamy – wy jaśniła przy jaciółka. – Słuchaj, rozwiążemy ten problem i nie będziesz już więcej kontrolować jedzenia. Ruby nic nie odpowiedziała. Pozwoliła jedy nie, by łzy pły nęły jej po policzkach. Owiewał je zimny wiatr, ale przy jaciółka trzy mała ją mocno w objęciach. Jennifer przy gotowy wała się do wy jścia na spacer z Caroline, kiedy usły szała dźwięk otwierania frontowy ch drzwi. Naty chmiast pomy ślała o włamy waczach. Rozejrzała się po sy pialni w poszukiwaniu broni, ale znalazła jedy nie ciężki, kry ształowy , pokry ty kurzem wazon. Policja znajdzie ją napadniętą we własny m domu i będzie mogła opowiedzieć każdemu, że by ła kiepską gospody nią. Pomimo tego chwy ciła naczy nie i zakradła się na półpiętro. – Jestem uzbrojona! – wrzasnęła i zaczęła wy bierać w komórce numer policji. – Tak, panie dy żurny , mam w domu włamy waczy – powiedziała głośno, zanim ktokolwiek odebrał telefon. – Ulica The Close 4… I wtedy zobaczy ła swoich włamy waczy , Ruby i Andi. Najwy raźniej coś by ło nie tak. Szy bko

zakończy ła połączenie. – Dziewczy nki, co się stało? Ruby , co robisz w domu o tej porze? Jak ty lko zeszła na dół, poczuła ciarki na plecach na widok bladej, zapłakanej twarzy córki. – Pani Morrison – zaczęła chłodno Andi. – Ruby źle się czuje i postanowiłam zaprowadzić ją do domu. Chociaż zaszokował ją widok córki w tak zły m stanie, Jennifer nie by ła na ty le oszołomiona, by nie usły szeć nuty nagany w głosie jej koleżanki. Chwy ciła córkę, która wy glądała tak, jakby miała zemdleć, i razem zaprowadziły ją na kanapę w salonie. Ruby się położy ła, gdy ż nie miała siły siedzieć. Jennifer ujęła jeden z jej nadgarstków i przeraziła ją jego wątłość. Czy żby by ła chora? – Co się stało, Andi? O czy m mi nie mówisz? – Proszę na nią spojrzeć, pani Morrison! – krzy knęła dziewczy na. – To sama skóra i kości. Ruby nie je i to pani cholerna wina. Czy pani zupełnie się o nią nie troszczy ? Jeśli tak jest, to Ruby może zamieszkać u mnie. Ja ją kocham. Andi uścisnęła przy jaciółkę i zaczęła płakać. Jennifer patrzy ła na wszy stko jakby z oddali. Z ży wy m obrazem naprzeciw łączy ł ją jedy nie uścisk chudego nadgarstka córki. Wszy stkie głosy , które próbowała zagłuszy ć, odezwały się teraz w jej głowie. Martwię się o Ruby – powiedziała Vonnie. Naszym zadaniem jest przypilnować, by nie wplątać dziewczynek w naszą walkę – zaznaczy ł Lee. Kochanie, musisz zacząć wychodzić z domu, zbudować nowe życie, znaleźć sobie nowego mężczyznę – powtarzała jej matka. – Twoje przesiadywanie w domu i zamartwianie się nikomu nie służy. Zignorowała je wszy stkie, zby t owładnięta własny m bólem, by dostrzec kogokolwiek innego. Doświadczenie trzy mania w dłoni fizy cznego dowodu na problemy córki i pogarda w głosie jej siedemnastoletniej przy jaciółki zdołały dokonać tego, czego nikt inny nie potrafił. Jennifer usiadła ciężko na podłodze. Chciało jej się płakać, ale nie by ło na to czasu. Poza ty m wy lała już wy starczająco dużo łez, samolubny ch łez. Miała ochotę nakrzy czeć na siebie za własny egoizm, ale zby t wiele czasu poświęciła już sobie, zamiast córkom. – Wszy stko będzie dobrze, dziewczy nki – powiedziała stanowczo. Niespodziewanie wróciły jej siły . – Andi, dziękuję ci. Ruby , kochanie… Zbliży ła twarz do twarzy córki i pierwszy raz zauważy ła fioletowe cienie pod jej oczami. –

Wszy stko będzie dobrze. Przepraszam, przepraszam. Będzie lepiej, obiecuję. Nigdy więcej kłótni. Zaczniemy od początku, ale najpierw zabiorę cię do lekarza. Wy jęła z kieszeni telefon i zadzwoniła do miejscowego lekarza, by umówić się na wizy tę. – Wpół do trzeciej. Dziękuję – potwierdziła spotkanie i rozłączy ła się. Potem napisała wiadomość do Caroline. Wy jaśniła, że w domu zaistniała szczególna sy tuacja, dlatego ty m razem nie pospaceruje z nią. Czy mogę ci jakoś pomóc? odpisała naty chmiast Caroline. Poczucie winy , które Jennifer tak usilnie próbowała stłumić, zalało ją ponownie. Caroline miała męża chorego na raka i trójkę dzieci, a pomimo tego gotowa by ła pomóc Jennifer, gdy by ta tego potrzebowała. Nie ty lko poczucie winy , ale i wsty d. Policzki Jennifer płonęły . W trudny ch sy tuacjach niektórzy stawali na wy sokości zadania, ona natomiast biadoliła, jęczała i uprzy krzała wszy stkim ży cie. Och, co za wsty d. Nie, dziękuję. Wszystko w porządku. Pogadamy później. – Tosty i herbata dobrze ci zrobią, kochanie – zaproponowała Jennifer. Usiadła na podłodze obok córki, by móc trzy mać ją za obie dłonie. Ruby otworzy ła oczy i uśmiechnęła się delikatnie. – Chętnie, mamo. – A ty , Andi? Zadzwonię do szkoły i wy jaśnię, co się dzieje. Dziewczy na otworzy ła szeroko oczy . – Naprawdę wy jaśnię – zapewniła ją Jennifer. – I my ślę, że powinnaś zwracać się do mnie Jennifer. Posadziła dziewczy ny w kuchni, włączy ła mały telewizor i postawiła przed nimi tosty i herbatę. Potem zaczęła drugą rundę telefonów. Nie będzie żadnego wy migiwania się. Musi stawić czoło faktom. Lee z początku nie odebrał. Nie zdziwiło to Jennifer, biorąc pod uwagę, jak bardzo ostatnio go obrażała. Napisała więc wiadomość. Lee, to ważne. Ruby jest w domu i źle się czuje. Możesz oddzwonić? Potem usiadła i czekała. Zadzwonił po kilku sekundach. – Co jej jest? Jennifer przez chwilę milczała. Przy pomniała sobie nagle wszy stkie ich zaciekłe kłótnie, wy zwiska, jakimi go obrzucała, szantaż emocjonalny , jakiego uży wała. Lee ostrzegał ją, że to nie służy dziewczy nkom, ale ona tak bardzo chciała go skrzy wdzić, że nie zważała na jego słowa. Jaką

by ła matką? Wzięła głęboki oddech. Postanowiła się zmienić. – To wszy stko moja wina, Lee – zaczęła. Wreszcie wy konała najłatwiejszy telefon, do osoby , która jej nie osądzała. – Mamo? – Jen? – odebrała Lulu. – Co się dzieje? – Och, mamo. Zawaliłam wszy stko. Możesz przy jechać? Vonnie od dwudziestu minut przeglądała rachunki, kiedy zdała sobie sprawę, że jej my śli krążą zupełnie gdzie indziej. To zadanie wy maga spokoju i skupienia, ona natomiast czuła się zaniepokojona, jakby za chwilę miało zdarzy ć się coś niedobrego. Odłoży ła dokumenty , poszła do kuchni, założy ła fartuch, umy ła ręce i usiadła obok Lorraine, która skrupulatnie tworzy ła gałązkę biały ch i cy try nowy ch orchidei. Te kwiaty by ły jej specjalnością. Od siódmej trzy dzieści zdąży ła już wy konać połowę dekoracji do ciasta dla pary Maguire i Rey nolds. – Będzie przepiękne – powiedziała Vonnie z podziwem dla pracy koleżanki. – Jesteś prawdziwą arty stką. Przy okazji, dziękuję ci za namalowanie w weekend słoneczników w pokoju Shelby . Jest zachwy cona. – Słodki z niej dzieciak – przy znała Lorraine ze wzrokiem nadal utkwiony m w swy m cukierniczy m dziele. – Świetnie się dogadują z Shane’em, prawda? – Rzeczy wiście – zgodziła się Vonnie. Poczuła ulgę, że ktoś inny też zauważy ł ich przy jazną relację i nie by ło to wy łącznie jej wy obrażenie. Na ty m polegała trudność w łączeniu dwóch rodzin. Vonnie tak długo martwiła się o to, czy im się uda, że przestała wierzy ć własny m oczom, kiedy jej bliscy rzeczy wiście się dogady wali. – Obawiam się, czy wszy scy będą w dobry ch relacjach – westchnęła Vonnie. – Naprawdę? – zapy tała Lorraine, udając zdziwienie. – Rety , to zaskoczenie. Nigdy by m nie pomy ślała… – Oj, przestań – powstrzy mała ją Vonnie. – Fakt, że jesteś młodą singielką, nie oznacza, że możesz sobie żartować. Któregoś dnia może zrozumiesz, jak to jest mieć… Co mieć? Zastanowiła się. Jak to jest zakochać się we wspaniały m mężczy źnie i musieć radzić sobie z wściekłością jego by łej żony ? Nikomu tego nie ży czy ła. – Właściwie – zaczęła Vonnie – mam szczerą nadzieję, że nie będziesz musiała przechodzić przez to co ja. Jeśli ży cie to szkoła, to ja mam ochotę odłoży ć już na bok podręczniki. Dziękuję ci jeszcze raz za słoneczniki, bardzo doceniam twój wy siłek. Powinnam zająć się rachunkami, ale mam zamęt w głowie. Co jeszcze trzeba zrobić? Pomoże mi zajęcie się czy mś prakty czny m. – Ktoś musi przy gotować peonie na następny weekend.

Peonie pięknie wy glądały , ale wy konanie ich to zupełnie inna historia. Trzeba by ło uformować niezliczoną ilość żłobkowany ch płatków, co by ło niezwy kle czasochłonne. – Wszy stko jasne – przy taknęła Vonnie. – Zabieram się za peonie. To jest właśnie to, czego potrzebuję, powolna, drobiazgowa praca, wy magająca skupienia na każdy m elemencie. – Metafora ży cia – zauważy ła bły skotliwie Lorraine. – Tak – zgodziła się cierpko Vonnie. Zabierała się do pracy , kiedy zadzwonił jej telefon. Zawsze miała go przy sobie, na wy padek gdy by telefonowano ze szkoły Shane’a. Wy jęła go teraz z kieszeni i spojrzała na wy świetlacz. Dzwonił Lee. – Dzień dobry , kochanie – przy witała go. Czuła, jak wzmaga się jej niepokój, choć nie by ła pewna, z jakiego powodu. Lee wiedział, że pracuje, i rzadko dzwonił do cukierni. – Vonnie, właśnie telefonowała do mnie Jennifer. – Nuta paniki w jego głosie potwierdziła wszy stkie jej najgorsze przeczucia. – Co się stało? Coś z dziewczy nkami? – Nie z Shelby , ale Ruby . – Sły szała, że by ł zdruzgotany i w jego głosie nie by ło śladu ty powej, radosnej pewności siebie. – Jej przy jaciółka Andi przy prowadziła ją do domu na The Close i oznajmiła, że Ruby nie je. Chciała, by ktoś z nas to zauważy ł i zareagował… – Sły szała, że ciężko mu oddy chać. – To zaczęło się niedawno, jako desperackie wołanie o pomoc, ale… – Oddy chaj głęboko, kochanie – poleciła Vonnie. – Wdech, wy dech. Jennifer do ciebie zadzwoniła? – To niesamowite. Szczerze stwierdziła, że to jej wina, jeśli można ufać jej słowom. Umówiła wizy tę u lekarza dziś po południu i muszę z nią pójść. – Lekarz będzie wiedział, jak temu zaradzić. Pamiętaj, że ją kochamy i zaopiekujemy się nią. – A jeśli jej stan jest poważny ? Vonnie zamknęła oczy i odmówiła szy bką modlitwę. Zakładała, że po śmierci Joego już nigdy nie zapłacze, ale teraz ponownie prosiła o pomoc z góry . Dotknęła obrączki na palcu i zdała sobie sprawę, że ma już nową rodzinę. – Zaopiekujemy się nią – powtórzy ła. – Dziękuję, Vonnie – powiedział Lee. – Kocham cię, tak bardzo cię kocham. – Ja też cię kocham – odparła. – Dziękuję – wy szeptał i rozłączy ł się. Wpatry wała się w telefon, zapomniawszy całkowicie o peoniach. – Co się stało? – zapy tała Lorraine. – O Boże! – Vonnie opadła na krzesło i chwy ciła się za głowę. – Obawiałam się tego, ale nic nie zrobiłam, ponieważ nie by łam pewna.

– Czego? – Jennifer dzwoniła właśnie do Lee i wy gląda na to, że Ruby jest w początkowy m stadium zaburzeń ży wieniowy ch. Na sam dźwięk ty ch słów Vonnie zadrżała. Na pewno by ły to dopiero początki. Zauważy łaby przecież poważny stan Ruby . – Obserwowałam ją i martwiłam się, ale nie zrobiłam nic, ponieważ nie by łam pewna. Tak bardzo uważałam, by postępować z nią ostrożnie, ponieważ jest moją przy braną córką. Nie chciałam wchodzić Jennifer w paradę, chociaż wiedziałam, że jest pochłonięta sobą i nie pielęgnuje emocjonalnej więzi z Ruby . Dlatego odsunęłam się i nie reagowałam, a teraz patrz, co się stało. Biedna dziewczy na… Lorraine spojrzała na Inge i wy konała gest sugerujący , by zaparzy ła herbatę. Potem znalazła chusteczkę i podała ją Vonnie. – Zadzwonię do Maury i poproszę, by przy jechała i porozmawiała z tobą. – Zdaniem Lorraine ciotka Vonnie potrafiła znaleźć rozwiązanie każdego problemu. – Muszę jechać do domu – powiedziała Vonnie. – Obiecałam Lee… – W takim razie powiem jej, że tam cię znajdzie. Vonnie miała już zaprotestować, ale rozpaczliwie potrzebowała kojącej obecności Maury i jej łagodnej mądrości. Jak przez to przejdą? Bardzo zawiodła Ruby . Jeśli taki jest efekt ich wspólnej przeprowadzki na Poppy Lane, czy mogą tam by ć szczęśliwi? Kiedy Ruby zobaczy ła ojca, wy buchła płaczem i rzuciła mu się w ramiona. On też zaczął płakać. – Przepraszam, kochanie, przepraszam – powtarzał. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – Nie mogłam, nie chciałam cię zranić. Nie chciałam nikogo zranić, ty lko… – Ruby zamilkła. Nie by ła w stanie powiedzieć, jaki miała cel. Teraz wy dawało jej się to głupie. – Zmuszasz się do wy miotów, kochanie? – zapy tał Lee. – Czy całkiem odmawiasz sobie jedzenia? – Nie, nic takiego. Po prostu mało ostatnio jem… Nie potrafiła wy jaśnić im wszy stkiego. Chciała jedy nie zostać zauważona. Jennifer stała z boku i wy glądała zupełnie inaczej niż zwy kle. Nie płakała, ale Lee widział wy raźnie, że w każdej chwili może zacząć. – To moja wina – wy szeptała. – Ja jestem za to odpowiedzialna. Widok Lee pogorszy ł sy tuację. Wspólnie sprowadzili na świat tę piękną dziewczy nę, a ona nieomal zniszczy ła jej ży cie. Lee nie krzy czał na nią, iż nigdy więcej nie będzie miała prawa do opieki nad córkami. Zamiast tego spojrzał w jej stronę z prawdziwy m współczuciem.

– Wszy scy się do tego przy czy niliśmy – przy znał. – Teraz musimy to naprawić. Wy ciągnął rękę i po chwili Jennifer znalazła się w uścisku by łego męża i ukochanej córki. To by ła rodzina. Nie wszy stko działo się dokładnie tak, jak sobie zaplanowała, ale ży cie toczy ło się dalej i nadszedł czas, by ona również zrobiła krok naprzód. Maura i Vonnie siedziały w kuchni na Poppy Lane. – Dziękuję za herbatę – powiedziała Vonnie. – Nie mogłaby m jej przełknąć. Ty le razy piliśmy herbatę, kiedy zdarzy ło się coś strasznego, jakby można w ten sposób odsunąć od siebie problem. Chy ba zaczęłam jej nienawidzić. – Żadnej herbaty – zgodziła się Maura. – Daje zajęcie rękom. To wszy stko. – Mam tonę peonii do zrobienia – powiedziała w zadumie Vonnie. Spojrzała na lewą dłoń i palec, na który m planowali wraz z Lee umieszczenie pierścionka zaręczy nowego. Ale nie teraz. Jak mogliby zrobić to teraz? Jennifer by oszalała. Poza ty m jak poczułaby się Ruby ? Maura patrzy ła, jak Vonnie rozkłada szczupłe palce. – Zwy kle nie daję rad – poinformowała ją. – Wiesz o ty m, Vonnie. Rady mogą przy nieść skutek odwrotny od zamierzonego, a ja zby t mocno cię kocham, by zniszczy ć naszą relację. – Ale… – zaczęła Vonnie z trudem. – Ale – potwierdziła Maura. – Nie wy cofuj się teraz. Lee cię kocha, a ty jego. Co więcej, Shane też go kocha, a ja jestem pewna, że to samo czują do ciebie Ruby i Shelby . – A jeśli to nie wy starczy ? – zapy tała Vonnie. By ła bliska płaczu, a jednocześnie zagniewana. – Wy starczy – potwierdziła Maura. – Ży cie jest skomplikowane i bolesne. Bóg jeden wie, że dostatecznie wiele razy tego doświadczy łaś. Nie pozwolę, by ś złoży ła się w ofierze na ołtarzu gniewu Jennifer Morrison. To ona wprowadza zamęt do całej tej historii. Lee od niej odszedł i wy obrażam sobie, jak to musiało boleć, ale nie może tarzać się w rozpaczy ze szkodą dla wszy stkich wkoło. Musi stawić czoła rzeczy wistości. Doprowadziła do tego, że jej córka posunęła się za daleko. Ruby powinna by ć na pierwszy m miejscu, a nie wy świadczy sz jej przy sługi, zostawiając teraz Lee. – Nie chcę go zostawić – wy znała Vonnie. – To dobrze. Proponuję, by Jennifer poszukała pomocy terapeuty cznej i poukładała sobie ży cie, a poza ty m znalazła pracę. Nic dziwnego, że jej odbija, skoro cały mi dniami przesiaduje samotnie w wielkim domu. Sama by m zwariowała, gdy by m nie miała nic do roboty i cały czas my ślała o ty m, że nikt mnie nie kocha. To musi by ć piekło, kiedy ma się tak emocjonalną naturę jak Jennifer. – Sama się nad ty m wszy stkim zastanawiałam – przy znała Vonnie. – Ale jak mam doprowadzić do tej cudownej serii zdarzeń?

– Powiedz Lee, by przestał próbować zawsze wszy stkich zadowolić – oznajmiła otwarcie Maura. – Albo Jennifer się pozbiera, albo będą musieli znowu pójść do sądu, by omówić kwestię opieki nad córkami. Nie można więcej narażać Ruby . Chodzenie na palcach, by nie zezłościć Jennifer, musi się skończy ć. Vonnie przy taknęła. – To nie będzie łatwe. Maura pry chnęła. – Odkąd sprawy warte zachodu są łatwe? Ruby nie wiedziała, o czy m mama, babcia Lulu i tata rozmawiali przed wy jściem do lekarza, ale brzmiało to poważnie. Tak czy inaczej mama i tata przestali się kłócić, co samo w sobie by ło cudem. Nie krzy czeli na siebie, ty lko normalnie rozmawiali. Andi i Ruby przeniosły się do pokoju Ruby , leżały na łóżku i rozmawiały , kiedy weszła babcia Lulu. Usiadła na brzegu łóżka i westchnęła. – Powinnaś by ła mi powiedzieć, Ruby – stwierdziła. – Wiesz, jaka jest twoja matka. Ma trudny charakter, ale cię kocha. Od teraz wszy stko się zmieni. Nie będzie więcej użalania się nad sobą. Uważam, że twoi rodzice powinni sprzedać dom na The Close, a mama i wy przeprowadzić się bliżej taty i Vonnie. Dziewczy na zamrugała. Babcia nigdy wcześniej nie wy mówiła nawet imienia Vonnie. Babcia zauważy ła jej spojrzenie. – Sły szałam, że to cudowna kobieta – zaczęła, co zdumiało Ruby jeszcze bardziej. – Muszę cię przeprosić, kochanie. To także moja wina. Powinnam by ła zauważy ć, co się dzieje. Oczy babci zaszkliły się pod niebieskimi okularami. – Twoja mama zamartwia się na dole. Nie, nie kłócą się – dodała, widząc niepokój na twarzy wnuczki. – Chciałaby ci coś powiedzieć. Zostaniemy tutaj z Andi i pogawędzimy . Andi zerknęła na przy jaciółkę w poszukiwaniu potwierdzenia. Ruby skinęła głową. – Jeszcze jedno, kochanie – babcia Lulu chwy ciła wnuczkę za rękę. – Czy cierpisz na anoreksję? Czy do tego zmierzałaś? Jeśli tak, to wiedz, że to choroba, która łatwo cię nie puści. Ruby nigdy nie widziała babci tak zaniepokojonej. – Nie, babciu, nie mam anoreksji. Andi pokazała mi wczoraj strony internetowe na ten temat. – Nie by ła w stanie ukry ć, że przeszy ł ją dreszcz. – Nie chcę tak wy glądać, naprawdę. – Naprawdę? Cóż, gdy by ś miała anoreksję, i tak by ś skłamała – stwierdziła babcia i westchnęła. – Nie mam – zapewniła gorliwie Ruby . – Mówię prawdę.

Babcia przeżegnała się i odmówiła krótką modlitwę. Kiedy skończy ła, wy ciągnęła ręce, by uściskać wnuczkę. – Jeśli kiedy kolwiek przy łapię cię na czy mś takim, to zamorduję cię, łobuzie – powiedziała normalny m tonem. – Obiecuję, babciu – zapewniła Ruby i rozluźniła się w ramionach babci. Na dole nie zauważy ła taty , ale mama siedziała na krześle w przedpokoju i widać by ło wy raźnie, że płakała. – Och, Ruby , przepraszam – łkała. Przy tuliła córkę, a potem spojrzała na nią z dy stansu, jakby chciała zobaczy ć, jak bardzo schudła. – Jak mogłam nie zauważy ć. Obiecuję, że od teraz będzie inaczej – dodała zdecy dowanie. – Ty i Shelby jesteście najważniejsze. Vonnie na was zależy , wiem o ty m. Ruby zamarła na chwilę. Czy żby mama wy powiedziała właśnie imię Vonnie bez zgry źliwości? Rzeczy wiście, wszy stko się zmieniało i ona miała zamiar czerpać z tego cały mi garściami. – Tak, mamo, dba o nas – powiedziała wreszcie. – Jest miłą kobietą i widzę, że martwi się o mnie. Nie chcę musieć wy bierać pomiędzy nią, tatą czy tobą. Nie powinno tak by ć. Matka uścisnęła ją jeszcze mocniej. – Wiem. Przepraszam, Ruby . Wy baczy sz mi? Musisz wy zdrowieć, a żeby to zrobić, będziemy musiały współpracować. Żadnego opuszczania posiłków, żadny ch jogurtów na lunch, ty lko porządne jedzenie. Dziewczy na wtuliła się w matkę. Cudownie by ło się tak przy tulać. Jakby znowu po długim czasie stali się normalną rodziną. – I spotkasz się z Vonnie? Zaprzy jaźnicie się? – dodała. Za wszelką cenę chciała zapewnień we wszy stkich kwestiach. Jennifer zamknęła oczy . Żałowała, że kiedy kolwiek złoży ła tę obłąkaną wizy tę w cukierni Vonnie. Przy najmniej jednak dowiedziała się dzięki niej, że partnerka Lee troszczy się o jej córki i widzi to, czego ona sama nie potrafiła dostrzec. Nigdy jej tego nie zapomni. – Jasne – wy szeptała w kierunku gęsty ch włosów córki. – Chciałaby m ją poznać. – Ponownie, dodała w duchu. – Może jesteśmy dziwną rodziną, ale nadal rodziną. Jeśli ma nam się udać, musimy zaangażować się w to na sto procent. Ku jej zdziwieniu Ruby się roześmiała. – Co cię tak bawi? Nie wierzy sz mi? – Wierzę ci, mamo. Ty lko Vonnie nie uwierzy , jaka jesteś, kiedy angażujesz się w coś na sto procent.

Rozdział 20 Kochanie kogoś głęboko daje siłę. Bycie kochanym głęboko daje odwagę. Lao-tzu

Birdie usły szała trzaśnięcie frontowy ch drzwi. Howard jak zwy kle wy szedł o szóstej pięćdziesiąt. Co rano przepły wał dwadzieścia długości basenu i o ósmej pojawiał się w biurze. Kiedy ś Birdie wstawała razem z nim. Teraz przed wy jściem Howard przy nosił jej herbatę do łóżka i wpuszczał z powrotem na górę Thumpera, ich zmęczonego reumaty zmem labradora. Zwierzak przy chodził do Birdie na poranną drzemkę, w łóżku wy godniejszy m niż własne. Jej mąż zawsze by ł pełen energii. Lubił wstawać wcześnie, by jak mówił, uprzedzić inny ch. Zakłady Bridgeport Woolen Mills by ły jedy nie rodzinną firmą, zanim Howard przejął jej stery po swy m ojcu, który na wy ścigach doznał poważnego zawału serca. Nazy wano go Biedny m Paidinem ze względu na zamiłowanie do mocny ch trunków. Napoje wy skokowe i utrata pokaźnej sumy pieniędzy w zakładach bukmacherskich bez wątpienia przy czy niły się do jego wczesnej śmierci. Ludzie się zastanawiali, co się stanie z przędzalnią. I wtedy nastał Howard. Dwudziestotrzy letni absolwent college’u miał zamiar wy jechać do Stanów Zjednoczony ch na studia magisterskie w dziedzinie biznesu, ale po śmierci ojca zrezy gnował ze wszy stkich planów. Przewrócił firmę do góry nogami, zmienił w niej wszy stko, co można by ło zmienić, włącznie z kilkoma rzeczami, które wy glądały na niemożliwe do zmiany . Potem zaczął robić interesy z wielkimi, luksusowy mi sklepami, które nigdy nie sły szały o maleńkiej przędzalni na południowy m wy brzeżu, produkującej wełnę w delikatny ch, torfowy ch odcieniach. Howard Desmond zadziwił wszy stkich. Kobieta zamawiająca towar dla Saksa nie wiedziała, że spodobają jej się bladożółte szale z najmiększej wełny z aksamitny m wy kończeniem w kolorze wanilii. Przedsiębiorca z Tokio zapowiedział, że interesuje go jedy nie parę sztuk szali, a ostatecznie zamówił cały zestaw produktów do domu, włącznie z poduszkami, kocami i cieniutkimi jak mgiełka makatami. Sukces zawdzięczał częściowo ży łce do interesów, a częściowo umiejętnościom sprzedażowy m, dzięki który m ludzie uznawali, że zna się dobrze na branży . Rozmawiał z klientami w sposób, który sugerował, iż wie więcej, niż im ujawnia, i dopuszcza ich do swy ch działań, ponieważ też są mądrzy . Poza ty m oczy wiście są jego przy jaciółmi.

Ostatnim elementem równania by ł wy gląd Howarda. Chociaż miał za ojca niskiego, tęgiego alkoholika i matkę o surowy ch ry sach twarzy , jakimś sposobem Howard wy rósł na mężczy znę o wzroście nieco poniżej stu osiemdziesięciu centy metrów i bujnej czupry nie. Atrakcy jnością dorówny wał ulubionemu aktorowi matki, Lesliemu Howardowi. Doris Desmond wy brała imię dla swojego jedy naka w akcie przekory . Paidin chciał ochrzcić sy na swoim imieniem, Patrick, ponieważ ksiądz domagał się imienia po święty m. Siostra Doris stwierdziła, że dziecko nazwane inaczej ściągnie na siebie kłopoty . – A ty masz ich już dosy ć, Doris – zauważy ła dobitnie. – Może zostać Howardem Patrickiem. To szczęśliwe imię – odparła Doris. Poprosiła męża, by udał się do domu księdza z butelką dobrej whisky . Miała nadzieję, że zdoła do niego dotrzeć bez otwierania jej. Paidin poweselał na my śl o szczęściu. To ono rządziło zakładami bukmacherskimi. Najbardziej cieszy ł go jednak fakt, że jego passa trwała wiele lat. Doris by ła twardą kobietą i Birdie obawiała się jej wizy t, ale nawet my śl o ty m, że teściowa zatrzy ma się w ich dworku, kiedy przy jedzie na ślub Katy , nie by ła w stanie jej zdenerwować. Zby t wiele rzeczy ją radowało. Birdie spojrzała na zegarek. O dziewiątej miała spotkać się w sali parafialnej z grupą kobiet, które organizowały co roku imprezy dla lokalny ch insty tucji chary taty wny ch na rzecz dzieci, potrzebujący ch ludzi i zwierząt. Nastał marzec, ale pogoda nadal by ła wietrzna, więc w sali będzie zimno jak na Sy berii. Zby t wiele czasu zajęło jej wy kładanie ziarna dla ptaków i skuwanie lodu na ich pojemniku do kąpieli, dlatego musiała się pospieszy ć, jeśli chciała zdąży ć. Nie potrzebowała wiele czasu na toaletę, wzięła pry sznic i uży ła kropli perfum, jakie akurat stały na toaletce. Potem założy ła jak zwy kle luźne sztruksy w kolorze indy go, kwiecistą bluzkę, kardigan i buty na płaskim obcasie, a na koniec upięła włosy . Howard nadal narzekał na jej garderobę. Stało się to ich kością niezgody . Zostawił na stoliku kawowy m ilustrowany magazy n otwarty na arty kule na dwie strony , przedstawiający m żony odnoszący ch sukcesy biznesmenów. Birdie wiedziała, że gdy by uwzględniono ją na grupowej fotografii, wy glądałaby tak, jakby przy padkiem znalazła się na niewłaściwej sesji zdjęciowej. Z przestraszony m wy razem twarzy , w znoszony ch ubraniach wy glądałaby ekscentry cznie. Jej uroda przy gasła, prawdopodobnie dlatego, że Birdie w nią nie wierzy ła. Nie zajmowała się takimi sprawami. Zaczęła się jednak niepokoić, czy znajdzie na ślub strój, który spodoba się Howardowi. Roztrzęsiona zbiegła na dół. Zdąży ła nakarmić Thumpera, ale znowu zgubiła przeklęty telefon. Wróć tam, gdzie ostatnio go widziałaś, przy pomniała sobie. Poprzedniej nocy Howard wrócił do domu późno z jakiegoś spotkania firmowego, więc usiadła

na kanapie w kuchni, a Thumper zasnął obok niej. Howard oglądał film dokumentalny o tajemniczy ch migracjach wielory bów. Czy żby telefon leżał na kanapie? Zamiast tego pod poduszką na fotelu, gdzie Howard lubił siady wać wieczorem ze szklaneczką szkockiej z wodą sodową, znalazła iPhone’a, którego uży wał wy łącznie do rozmów ze Stanami Zjednoczony mi. Jej mąż by ł tak zorganizowany , a równocześnie nie pilnował rzeczy . By ł w ty m rodzaj nonszalancji średniowiecznego króla, który oczekiwał, że poddani mu je przy niosą. Miała nadzieję, że nie by ło na nim żadny ch ważny ch nieodebrany ch połączeń lub wiadomości. Z Thumperem u stóp podniosła słuchawkę kuchennego telefonu i wy kręciła numer do biura Howarda. Roberta, jego asy stentka, zaczy nała jednak pracę dopiero o dziewiątej. Birdie wsunęła iPhone’a do kieszeni, by pamiętać o zatelefonowaniu do firmy później. Porzuciła wszelką nadzieję na odnalezienie swojego telefonu. Założy ła ciepły płaszcz, a wtedy telefon Howarda zabrzęczał, sy gnalizując nadejście wiadomości. Birdie zmarszczy ła brwi. Sama miała archaiczny aparat, a iPhone’y ją przerażały . Wy ciągnęła go z kieszeni, założy ła okulary i spojrzała na wy świetlacz. Zobaczy ła jedy nie fragment wiadomości. Cześć, seksowny. Bardzo mi się podobał wczorajszy wieczór. Zadzwoń, jeśli chciałbyś spotkać się jutro… Drżący mi dłońmi Birdie przesunęła ekran, by odczy tać resztę tekstu. Bardzo cię kocham i dziękuję za prezent. Całuję N. Gdzieś w głębi poczuła dotkliwy ból. To jej żołądek reagował na tekst. Przeczy tała kiedy ś, że w brzuchu jest więcej zakończeń nerwowy ch niż w jakiejkolwiek innej części ciała poza mózgiem. Jej mózg musiał by ć uśpiony przez bardzo długi czas i powoli rejestrował wy darzenia. Jej żołądek wiedział jednak, co oznaczają. Birdie usiadła na kanapie i spojrzała ponownie na wiadomość. Nie znalazła w historii inny ch wiadomości od N. Wszy stkie dokładnie wy kasowano, by zatrzeć ślady . Któregoś dnia Katy pochwaliła jej się swoim nowy m iPhone’em i pokazała, jak można wy mazać całą serię wiadomości. Przy datna funkcja. Teraz wszy stko zaczęło się układać w logiczną całość, dieta Howarda, zwiększona ilość wy jazdów służbowy ch, markowe ubrania z Dublina, które zamawiał dopiero od kilku lat. Zaraz po ślubie nie zwracał uwagi na ubrania. Wy starczy ło, że by ły czy ste i trwałe. To Birdie kupowała mu porządne koszule i garnitury , dobierała krawaty i zabierała do

najlepszy ch sklepów z obuwiem. Howard by ł zby t zajęty zmienianiem zakładów Bridgeport Woolen Mills w imperium, by martwić się o strój, ale w końcu zrozumiał, że w ty m szaleństwie jest metoda. – Ta szara włoska mary narka dobrze się spisała w Mediolanie – przy znał, a następnie wy recy tował z dumą nazwy wszy stkich sklepów, które będą od teraz zamawiały produkty jego firmy . Kilka lat temu zaczął nagle interesować się modą, czy m zaszokował Birdie i Katy . – Czy to koszula od Paula Smitha? – zapy tała Katy któregoś wieczoru przy kolacji. – Chy ba tak – przy taknął Howard beztrosko. Katy zachichotała. – Tato, na stare lata robisz się cool – drażniła się z nim. Birdie przy łączy ła się do żartów. – Twój ojciec zawsze by ł cool, Katy . Nie by ła to prawda. Birdie ty lko go broniła, czego on nigdy nie zrobił dla niej. Zostawiła telefon na blacie i pobiegła na górę, a Thumper radośnie podąży ł za nią. W głównej sy pialni otworzy ła szafę Howarda i zaczęła przeglądać jego ubrania. Szy dziły z niej nazwy firm, nazwiska projektantów. Garnitury od Armaniego i Ermenegildo Zegny , kilka kolejny ch firmy Brioni. Kosztowały parę ty sięcy , z czego Birdie nie zdawała sobie sprawy . Skarpetki od Calvina Kleina, jedwabne bokserki z francuskimi napisami, krawaty opatrzone litanią nazwisk projektantów, o który ch nawet nie sły szała. Ty ch ubrań jej mąż nie kupiłby sobie sam. Naby ła je dla niego sty listka Nadine. Przy jeżdżała dwa razy w roku i nigdy nie wy glądała na zachwy coną Howardem, choćby w najmniejszy m stopniu. Rozkazy wała mu, żartowała z nim i uśmiechała się z pewnością kobiety , która sy pia ze swoim klientem, co Birdie uświadomiła sobie zby t późno. Nadine, kobieta tuż po trzy dziestce, nad wy raz modna, właścicielka współczesnej, krótkiej fry zury , zupełnie nie w ty pie Howarda. A może jednak? Birdie się nie rozpłakała, by ła zby t oszołomiona. Zamiast tego dokładnie zamknęła drzwi szafy i weszła do gabinetu męża, jego sanktuarium. Birdie i Morag miały zakaz choćby odkurzania w jego pokoju i raz w miesiącu Howard sprzątał i porządkował go sam. – Zostawiam plany na biurku, a nie chcę, żeby zginęły – poinformował Birdie, która wiedziała, że lepiej się o to nie obrażać. Ty m razem na mahoniowy m biurku nie by ło żadny ch dokumentów. Leżała na nim jedy nie cienka warstewka kurzu.

Z metody czną starannością, o której to cesze zapomniała, Birdie otworzy ła szuflady i szafki. W pudełku schowany m w dolnej szufladzie biurka znalazła zdjęcia Nadine. Na jedny m z nich spoglądała na kogoś z basenu, a na inny m prezentowała swe idealne ciało w bikini, wy legując się na leżaku. Na jednej z fotografii na jej udzie spoczy wała męska dłoń ozdobiona zegarkiem od Philippe’a Pateka. Zegarkiem Howarda. Thumper zdąży ł się już znudzić, więc wdrapał się na kraciasty fotel swego pana, by stamtąd obserwować rozwój wy darzeń. W normalny ch okolicznościach Birdie krzy knęłaby na niego, by zszedł. Jeśli Howard zauważy psią sierść, wścieknie się na my śl, iż mogłaby oblepić jego drogie spodnie. Ten dzień nie by ł jednak normalny . Nadal oszołomiona, zakończy ła poszukiwania na segregatorze opatrzony m na grzbiecie napisem „karty kredy towe”. Pry watna karta kredy towa Howarda. Czy tała listę wy datków i przy pomniała sobie, jak któregoś razu przejrzała arty kuł w „Financial Times” zaty tułowany Jak wydawać. Howard nie wy dawał pieniędzy na bły skotki. Kupił kamienie warte ty siące, samochód, wizy ty w spa w eleganckich hotelach. Rachunki za hotel z pewnością znalazły się na koncie firmowy m. Nawet kiedy zabierał swoją kochankę na wakacje, dokumentował wy datki tak umiejętnie, by móc odpisać je od podatku jako służbowe. Birdie odłoży ła wszy stkie segregatory na miejsce z wielkim wy siłkiem, ponieważ jej kończy ny by ły ciężkie jak z ołowiu. W końcu wy goniła Thumpera z pokoju, zamknęła drzwi i ruszy ła w stronę kanapy kuchennej, na której spędzała tak wiele czasu. Usiądzie tam, poczuje obok ciało psa i jego obecność i pomy śli. Birdie od lat wiedziała, że serce Howarda nie biło szy bciej na jej widok. Inne znajome pary w zaskakujący sposób nadal by ły zachwy cone sobą nawzajem, pomimo niezmiernie długiego stażu małżeńskiego. Zaakceptowała fakt, iż jej nie by ło dane tego doświadczy ć, ale nadal wierzy ła, że mąż ją kocha. Może nie by ła to dzika, namiętna, szalona miłość, ale jednak miłość. Utratę tej miłości odczuła jak rozpad fundamentu, na który m opierał się jej świat. A więc nie by ła kochana, nie by ła obiektem troski. W zasadzie by ła ledwie tolerowana. Wzbudzała śmiech swoimi zabawny mi strojami i sporady czny mi próbami ubrania się współcześnie dzięki strojom zamawiany m z katalogów. Nie czuła nienawiści w stosunku do modnej Nadine, która z pewnością poradzi sobie z dalszy m ży ciem. Jednak Howard zdradził ją całkowicie. Nie chodziło o seks. Pozwolił jej nadal wierzy ć, że ich małżeństwo coś znaczy . Gdy by przy szedł do niej i oznajmił, że to koniec, poradziłaby sobie. Mogłaby ży ć bez złudzeń i odważnie, bez względu na to, jak bardzo by cierpiała. Ale to, ta fasada, dotknęło ją jak kula

zamachowca. Pośród kłębiący ch się my śli dobiegł do niej dźwięk telefonu domowego. – Dzień dobry , pani Desmond – przy witała się Roberta, asy stentka męża. – Pan Desmond szukał swojego telefonu do rozmów ze Stanami Zjednoczony mi. Mówi, że musi zadzwonić w ważnej sprawie. Birdie nagle zdała sobie sprawę, że Roberta musi wiedzieć, co się dzieje. W jej głosie sły chać by ło niepokój z powodu zagubienia iPhone’a, i to nie w związku z potrzebą odby cia między narodowy ch rozmów. – Nie widziałam go – odparła zwy kle prawdomówna Birdie. Skłamała miłej Robercie, którą tak lubiła. Czy dziewczy na wiedziała, gdzie nocuje Howard, kiedy nie spędza nocy z nią? Oczy wiście. Inni wiedzieli, że ży cie Birdie i Howarda by ło kłamstwem, i jedy ną osobą, która nie uświadamiała sobie tego, by ła ona sama. – Zadzwonię i znajdziemy go – zaproponowała Roberta. – Tak – zgodziła się Birdie. – Będę nasłuchiwać. – Telefon leżał w gabinecie Howarda, gdzie go zostawiła. Zby t daleko, by Roberta mogła usły szeć jego dźwięk. Birdie stanęła w progu kuchni, zakry ła słuchawkę dłonią i usły szała charaktery sty czny dzwonek telefonu męża. Trąbki. Na jego dźwięk goście na przy jęciach mówili: To może być tylko Howard. – Nie sły szę go – odparła Birdie. – Może ma go w biurze. Poszukam później, Roberto, teraz muszę wy jść na spotkanie. Birdie pojechała w kierunku sali parafialnej, ale nie by ła w stanie wejść do środka, gdy ż mogłaby się rozpłakać na oczach wszy stkich. Zamiast tego zaparkowała i ruszy ła bez celu główną ulicą, aż znalazła się przed sklepem z ubraniami, gdzie na manekinie wisiała piękna, koralowa sukienka. Kolor wy glądał na niezwy kle ży wy i dodający energii. Już po chwili Birdie wchodziła do środka zwabiona nadzieją, że strój przeobrazi noszącą go osobę w kogoś szczęśliwego, uśmiechniętego i beztroskiego. Jak we śnie przechadzała się wolno po sklepie i muskała palcami wiszące ubrania. Nigdy wcześniej tu nie zaglądała. To by ł najbardziej ekskluzy wny i elegancki butik w Bridgeport, w który m wiele żon kolegów Howarda kupowało swoje ubrania. Birdie sły szała, jak w czasie kolacji i przy jęć omawiały niezwy kły wy bór sukienek, podczas gdy ona trzy mała się z boku, cicha i niewidoczna. Gdy raczy ły ją zauważy ć, zrobiły to jedy nie po to, by potraktować ją lekceważąco. By ło oczy wiste, że ona nie zajmuje się swoim wy glądem. Posiadała cztery stroje wieczorowe, które nosiła na zmianę, i nigdy nie robiła od nich odstępstwa. Nie potrzebowała nowy ch ubrań. – Dzień dobry , pani Desmond! – przy witała ją właścicielka sklepu i podeszła żwawo.

Wszy scy w mieście znali panią Desmond, żonę właściciela zakładów Bridgeport Woolen Mills. – Mogłaby by ć bardzo wartościową klientką i zostawiać w sklepie duże kwoty – szepnęła Lucinda, właścicielka sklepu, do swojej asy stentki chwilę wcześniej, kiedy zobaczy ła Birdie przed witry ną sklepową. – Chy ba nie interesuje się modą. Nigdy tu nawet nie zajrzała, chociaż z pewnością ma pieniądze, by sobie na to pozwolić. – Pani Desmond, czy widziała pani naszą nową, wiosenną kolekcję? Po chwili Birdie by ła w największej przy mierzalni, jaką kiedy kolwiek widziała. Miała ze sobą koralową sukienkę i szereg inny ch strojów, które zwisały teraz z każdego haczy ka. – Proszę mnie zawołać, gdy by mnie pani potrzebowała, pani Desmond – zachęciła radośnie zza kotary właścicielka. Birdie zdjęła sweter wy brany z katalogu i skrzy wiła się na widok zszarzałego stanika i bladej skóry . Nigdy nie przy ty ła i zachowała lekkość ptaszka, ale czas siał spustoszenie w inny ch aspektach jej wy glądu. Jej skóra by ła wiotka i pomarszczona, a niewielkie piersi obwisłe. Czy żby te zmarszczki zniechęciły do niej Howarda? A może coś innego? Ona sama? Kiedy ś jej pragnął. A może ty lko odpowiadała mu w tamty m momencie? Jak garnitury w prążki, które porzucił na rzecz włoskich projektów. Czy żby przy pominała owe stare stroje, zby teczne, pozostawione w rogu szafy na zawsze? – Dzwonił pan Desmond – poinformowała ją Morag, kiedy Birdie wróciła do domu. Nigdy nie nazy wała go Howardem, zawsze ty tułowała go „pan Desmond”. Birdie nie by ła pewna, czy Howard sobie tego zaży czy ł, i czuła się zby t zażenowana, by zapy tać pomoc domową. Kobiety przez lata zaprzy jaźniły się, rozmawiały , śmiały się i dy skutowały na wiele tematów. Birdie nie poradziłaby sobie, gdy by się dowiedziała, że Howard zachował się arogancko wobec jej ukochanej Morag. Pomoc domowa otworzy ła szeroko oczy na widok toreb z napisem Couture & Co zwisający ch z ramienia Birdie. – Jezus Maria, Józefie święty , Birdie! – wy krzy knęła. – Wy kupiłaś cały sklep? – Tak jakby – odparła Birdie smutno. – Obejrzy jmy . Morag wzięła od niej kilka toreb i zajrzała do środka. Zdumiona wy ciągnęła koralową sukienkę. – Wy bierasz się w podróż? – zapy tała. – Nie, weszłam ty lko do sklepu – wy jaśniła Birdie. – Aaa – przy taknęła Morag ze znawstwem. – Sły szałam o właścicielce tego sklepu. Jak ty lko tam wejdziesz, wpadasz jak mucha w pajęczą sieć. Nie wy puści cię za drzwi, dopóki nie wy dasz wszy stkich pieniędzy , które masz, a nawet ty ch, który ch nie posiadasz. To z powodu ślubu,

prawda? Moja ciotka zachowy wała się tak samo, gdy jej córka wy chodziła za mąż. Wszy stko zmieniacie od podszewki, ponieważ nie chcecie ich zawieść. To piękne stroje, Birdie, ale czy na pewno w twoim sty lu? Oglądała krótką szy fonową koszulę, do której pod spód należało założy ć halkę na ramiączkach. Katy wy glądałaby idealnie w tej jedwabnej, kremowej kreacji, ale dla Birdie by ła zby t młodzieżowa. – Na pewno widziała, że idziesz w stronę jej sklepu – zawy rokowała Morag. Wy starczy ło jedno spojrzenie na pojemnik z babeczkami i Birdie sobie przy pomniała, że obiecała odwiedzić tego dnia Dolores. – Och, Morag – powiedziała zaniepokojona. – Miałam rano podjechać do Hummingbird, by zobaczy ć się z Dolores Martin, i zupełnie o ty m zapomniałam. – Jest dopiero jedenasta czterdzieści – zauważy ła Morag, spojrzawszy na zegarek. – Odwiedź ją wczesny m popołudniem, po lunchu. Albo lepiej nie jedź wcale, połóż się i odpocznij. Wy glądasz na zmęczoną. Przy okazji, dzwonił ktoś z komitetu i py tał, gdzie by łaś dziś rano. Powiedziałam, że bolała cię głowa. Spojrzała na Birdie przenikliwy m wzrokiem. – Tak, trochę się zmęczy łam – przy znała Birdie. Sama się zastanawiała, jakim cudem poranek minął tak szy bko. – Rzeczy wiście, położę się po południu. – Od momentu, kiedy dowiedziała się o drugim ży ciu Howarda, czuła się tak, jakby czas w jej głowie topniał. Od jej odkry cia musiało minąć przecież dopiero kilka godzin. – Zaparzę nam herbatę, zanim wy jdziesz – postanowiła Morag. Zmartwiła się, widząc gospody nię tak zdenerwowaną. Z pewnością cholerny Howard czepiał się biednej kobiety i kazał jej lepiej się ubierać lub dokuczał w inny sposób. Birdie zaczęła się zamartwiać i dlatego zapomniała o poranny ch planach. Może Morag zwracała się do Howarda „panie Desmond”, ale w monologach wewnętrzny ch zawsze nazy wała go cholerny m Howardem. Kiedy Morag zajęła się swoją pracą, Birdie siedziała przy kuta do ławy w kuchni, a jej my śli wędrowały od niewierności Howarda do zbliżającego się ślubu i ukochanej Katy . Cokolwiek się stanie, nie może pozwolić, by córka dowiedziała się o romansie ojca. A może romansach? Kto to wiedział? Najważniejsze to utrzy mać odkry cie w tajemnicy przed Katy . Potrzeba chronienia córki pozwoliła Birdie w przekony wający sposób stłumić wszelkie my śli na temat tego, jak niewierność Howarda wpły nęła na nią samą. Przez wiele lat wiedziała, że nie jest kobietą, której pragnie. Ożenił się z nią, ponieważ reprezentowała świat klasy i prestiżu, chociaż by ł to świat, w który m już dawno skończy ły się pieniądze. Historia jej rodziny sięgała setki lat wstecz, podczas gdy rodzina

męża nigdy niczego się nie dorobiła i nie pozostawiła żadnego śladu w kronikach Bridgeport. Jego ojciec i dziadek pracowali w przędzalni i ledwie wiązali koniec z końcem, gdy ż wszelkie zy ski tracili na wy ścigach konny ch lub przepijali. Nic więc dziwnego, że Howard i jego matka woleli oddzielić przeszłość grubą kreską i nigdy więcej nie rozmawiać o rodzinnej historii. Liczy ła się ty lko obecna kariera i sukces sy na, ich znaczenie dla rodziny i to, jak podniosły jej rangę w społeczeństwie. Bez wątpienia Birdie by ła częścią tego planu. W młodości sły szała, że jest piękna, chociaż nie odziedziczy ła urody po matce. Nie poślubił jej więc jedy nie ze względu na pochodzenie zapewniające mu dy sty nkcję, której inaczej by nie posiadał. Kiedy ś dostrzegał jej piękno. W jej małżeństwie brakowało jednak uwielbienia, ży czliwości, czy stego uczucia, które widziała w związkach inny ch par, ale pogodziła się z ty m. Będąc nieśmiałą, skromną osobą, sam fakt, iż wy szła za mąż, postrzegała jako szczęśliwe zrządzenie losu. Jednak pomimo tego, iż teściowa zachowy wała się władczo, sprzeciwiała się wszy stkiemu i zawzięcie kry ty kowała wszy stkie jej działania, pomimo obsesji męża na punkcie firmy i ich ukochanej córki, pomimo wszy stko Birdie czuła, że razem ona i Howard są silni. Zdawało się, że dobrze funkcjonują jako para. Chociaż czasem Howard iry tował się na nią, Birdie nie zwracała na to uwagi. Tworzy li rodzinę i to powinno wy starczy ć, czy ż nie? Ale to… To potwierdziło fakt, iż od dawna nie by li prawdziwą rodziną. Thumper nudził się u jej stóp. Szturchnął ją, jakby chciał powiedzieć: Spójrz na mnie, pobaw się ze mną. Dlaczego jesteś taka smutna? Automaty cznie Birdie wy ciągnęła rękę i pogłaskała psa. Ciepło jego sierści, radosny pomruk powinny wy wołać łzy . Zwierzak kochał ją bezwarunkowo, zupełnie odwrotnie niż jej mąż. Jednak łzy nie popły nęły . Birdie czy tała o ludziach, którzy zostali zdradzeni, oglądała na ekranie telewizy jny m i kinowy m sceny , w który ch dowiady wali się o niewierności i zawsze towarzy szy ły im intensy wne emocje, płacz, łkanie, krzy ki i wrzaski. Zastanawiała się, jakim cudem tak bardzo się my lili. Ona czuła w środku jedy nie ogromną pustkę, jakby ktoś wy żłobił jej w duszy wielką dziurę. Wraz z nią pojawiło się okrutne poczucie straty i prawdziwej samotności. Po wy jściu Morag Birdie spędziła resztę popołudnia, chodząc po domu jak w transie. Przy glądała się zdjęciom, brała je do ręki i oglądała uważnie. Zastanawiała się, co naprawdę działo się w głowie Howarda, kiedy przy klejał do twarzy uśmiech i pozował przed aparatem. Pomy ślała o wakacjach, na które wy jechali razem z Katy , kiedy córka skończy ła osiemnaście lat. Czy spoty kał się wówczas z kimś? Czy w tajemnicy wy sy łał wiadomości Tęsknię, kochanie. Nudzę się tu potwornie. Wolałbym być teraz z Tobą? Birdie pamiętała wszy stkie miejsca, które odwiedzili. Uwielbiała wklejać zdjęcia z wakacji do albumów. Howard i Katy podśmiewali się z niej.

– To już przeszłość. Po co ci album? – mawiał lekceważąco Howard, ale Katy lubiła je oglądać i pokazy wać Michaelowi. Czasami siadali we dwójkę na kanapie, a Birdie wy glądała z kuchni i sły szała, jak Katy opowiada: – …a to by ło na wy cieczce do Rhone… Z każdy m elementem domu wiązała się jakaś historia, nawet tapeta w jadalni, droga, chińska tapeta, która przy sporzy ła ty le kłopotu. Prawdopodobnie Howard zadzwonił wtedy do swej ówczesnej kochanki i narzekał na iry tującą żonę, która nie jest w stanie niczego zorganizować, nawet przy pilnować, by pracownicy położy li równo cholerną tapetę. W rezultacie on musiał wkroczy ć i wszy stko naprawić. Zadręczała się podobny mi my ślami, kiedy zadzwonił Howard, a raczej Roberta. On sam nie wy kony wał telefonów. Nie miał czasu, by wy brać domowy numer i poczekać, aż żona odbierze. – Dzień dobry , pani Desmond – powiedziała Roberta. – Pan Desmond do pani. – Tak – odparła słabo Birdie. Howard nie mógł nawet sam zadzwonić do własnej żony , nie miał do tego cierpliwości. A może brakowało mu nawet chęci, pomy ślała smutno. – Birdie – odezwał się pan i władca. – Wy skoczy ło mi spotkanie służbowe i muszę wieczorem pojechać do Dublina. Zdaję sobie sprawę, że to dla ciebie kłopot i z pewnością przy gotowałaś coś py sznego na obiad. Przepraszam, moja droga, ale nic na to nie poradzę. Birdie nie odezwała się ani słowem, ale Howard zdawał się tego nie zauważać. – Na szczęście ubrania, które trzy mam w biurze na wy padek tego ty pu sy tuacji, wy starczą mi, więc nie muszę pakować inny ch strojów. W zasadzie nie potrzebuję niczego z domu, więc pojadę prosto z biura. Powinienem wrócić jutro wieczorem, dobrze? Przerwał i czekał na ty pową odpowiedź. Jednak obowiązkowe Oczywiście, kochanie nie nadchodziło. Birdie my ślała o wszy stkich latach, kiedy by ła na każde zawołanie Howarda, chodziła wokół niego na palcach i uważała, by powiedzieć to, co trzeba. Teraz nie zostało nic do powiedzenia. Howard ją okłamy wał. Wiedziała o ty m. Wszy stko by ło kłamstwem. Jej umiejętność reagowania opuściła ją. – Birdie, jesteś tam? Wszy stko w porządku? – dopy ty wał. – Tak – odparła Birdie. – Wszy stko w porządku. Jedź do Dublina. Muszę lecieć. – I rozłączy ła się.

Rozdział 21 Tam, gdzie jest miłość, tam nie ma ciemności. Przy słowie z Burundi

Devlin wy sunął głowę zza drzwi do gabinetu Leili i zobaczy ł ją w trakcie spotkania z Iloną. Ich spojrzenia spotkały się ponad głową asy stentki i zanim zdołała się powstrzy mać, uśmiechnęła się do niego oszałamiający m uśmiechem prosto z serca. Nagle jej oczy otworzy ły się szeroko, a uśmiech zniknął z twarzy . Po co, u licha, to zrobiła? Przez ostatnie ty godnie opanowała do perfekcji sztukę odgry wania niewzruszonej. Zachowy wała się tak, jakby by li wy łącznie kolegami z pracy , jakby nie marzy ła skry cie, że on coś do niej czuje. Co sobie my ślała, uśmiechając się do niego w ten sposób? Devlin wpatry wał się w nią i Leila zaczęła przeklinać samą siebie za głupotę.Wtedy on obdarzy ł ją swoim własny m, powolny m i równie oszałamiający m uśmiechem. Patrzy ła, jak jego twarz się rozpromienia, i w ty m momencie zdała sobie sprawę, że to nie by ł efekt działania jej wy obraźni. Widziała ciepło w jego spojrzeniu, blask na twarzy , kiedy na nią patrzy ł. Ilona siedziała przodem do Leili i nie widziała niczego. – Później? – zapy tał bezgłośnie Devlin, dawny Devlin, ten, którego w wy obraźni całowała i ciągnęła do swojego łóżka. – Uhm – wy mamrotała z radości. Nie wpadała w obłęd. On czuł to samo co ona, to samo, co czuł w Rzy mie. Nie by ła ty lko okazją, która nadarzy ła się w hotelowy m kory tarzu. On ży wił wobec niej uczucia, a ona pozwoliła sobie pokazać mu, że czuje się podobnie. – Dzień dobry – przy witał się formalny m tonem, ale jego oczy nadal bły szczały . – Czy wszy stko w porządku? – W jak najlepszy m – odparła i uśmiechnęła się szeroko. – Ilono – poprosił Devlin. – Czy mogę porozmawiać chwilę z Leilą? Musiała powstrzy mać pisk radości. W ty m momencie zadzwonił jej telefon. Skrzy wiła się i odebrała. – Dzień dobry – przy witała się urzędowo. – Tak, próbowałam się z tobą skontaktować od kilku dni… Uśmiechnęła się przepraszająco do Devlina, który wzruszy ł ramionami i wy szedł z gabinetu. – Kawy ? – szepnęła Ilona.

Leila przy taknęła. Chociaż raczej nie da rady jej przełknąć. Devlin się do niej uśmiechnął. Poczuła się niesamowicie, kiedy zrozumiała, że ten piracki uśmiech przeznaczony by ł wy łącznie dla niej. Rozkosznie, dokładnie tak. Devlin cały poranek spędził na spotkaniach, a kiedy szukał Leili, ona z kimś rozmawiała, osobiście lub przez telefon. Nie by ło chwili na rozmowę w cztery oczy , pomy ślał z iry tacją. Prawdopodobnie dlatego firmy nie chcą, by pracownicy wiązali się ze sobą, w biurach nie ma miejsca na pry watność. Tak czy inaczej jakoś ten problem rozwiążą. Postanowił, że zabierze ją na lunch do jednej z piękny ch restauracji, do który ch zabierał ważny ch partnerów biznesowy ch. Ty m razem przy prowadzi tam najważniejszą osobę ze wszy stkich. Zadzwonił do Ilony . – Czy Leila umówiła się z kimś na lunch? – zapy tał. Starał się, by jego głos brzmiał odpowiednio szorstko. – Ma coś pilnego po lunchu? – dodał. – Emm, nie – odparła Ilona. – To dobrze. Chcę przedy skutować z nią kilka kwestii i możliwe, że będę musiał omówić je przy lunchu. Nie mów jej na razie o spotkaniu – zaznaczy ł. – Muszę je przy gotować. Odłoży ł słuchawkę i uśmiechnął się szeroko. Jego własnej asy stentki nie by ło za biurkiem, więc sam zadzwonił do ulubionej eleganckiej restauracji i zamówił stolik dla dwóch osób. – Jeden ze stolików bankietowy ch – poprosił. – Z ty łu, w rogu. – Oczy wiście, panie Devlin – potwierdził pracownik lokalu. Devlin by ł dobry m klientem, wy dawał w restauracji fortunę i przy prowadzał gwiazdy filmowe. Dostawał, co ty lko chciał. – Dziękuję – powiedział i rozłączy ł się, a na jego twarzy zagościł uśmiech szerszy niż kiedy kolwiek. Ty nan miał dosy ć. Leila nie odbierała telefonów od niego, nie odpisy wała na wiadomości ani maile i zablokowała go na swoim koncie na Facebooku. Co się działo? Gdzie się podziała cudowna, uległa Leila z przeszłości? Na pewno prowadzi z nim grę, aby dać mu nauczkę. Cóż, zrozumiał swój błąd i wrócił, to powinno wy starczy ć. Uznał, że przy szedł czas na wielki gest, na coś, czemu nie będzie mogła się oprzeć. Ty m gestem pokaże jej, że ją kocha. I do tego wszy stkim inny m zainteresowany m. Tak, o to chodzi. Leila chciała, by ludzie wkoło zobaczy li, że jest mu przy kro. W porządku, jeśli tego wy maga sy tuacja, to właśnie zrobi. Czerwone róże, postanowił, ogromna ilość czerwony ch róż. Albo może inny ch kwiatów. Zapy ta kwiaciarkę. Do tego perfumy . Oczy mu się zaświeciły , gdy wpadł na kolejny pomy sł. Kupi jej kolejną małą francuską kawiarkę, by przy pomniała jej, jak parzy ł dla niej rano kawę. Temu na pewno się nie oprze.

Szczerze za nią tęsknił. Chciał przeprowadzić się z powrotem do Dublina. Wiedział, że zachowy wał się wcześniej dziwacznie, ale chciał pokazać Leili, że warto dać mu jeszcze jedną szansę. Zaproszenie Leili na lunch stawało się niemożliwe. Bez względu na to, jak często przechadzał się pod jej gabinetem, nigdy nie by ła sama. Jak, do diabła, miał zaprosić ją na spotkanie, skoro nie mieli nawet chwili spokoju? Wreszcie wy słał jej e-mail. Lunch, La Belle Jardin o pierwszej? Wyjedziemy moim samochodem o 12:45. Devlin. Leila rozmawiała przez telefon z dziennikarzem. Kiedy wiadomość pojawiła się z dźwiękiem na ekranie jej komputera, z radości nieomal wy puściła słuchawkę z ręki. – Halo? Jest tam pani? – zapy tał dziennikarz, ponieważ zamilkła w połowie zdania. – Tak, przepraszam, coś spadło mi z biurka – zaimprowizowała. – Na czy m skończy liśmy ? W my ślach zastanawiała się nad swoim strojem. Czy by ła dostatecznie elegancko ubrana na lunch w Belle Jardin? A włosy ? Dobrze, że umy ła je rano. Mogła ubrać się tego dnia bardziej szczególnie. Gdy by jednak pomy ślała o ty m wcześniej, nie uśmiechnęłaby się insty nktownie do Devlina i ty m samy m nie runęły by wszelkie bariery , które oboje stworzy li od powrotu z Rzy mu. Pomimo wszy stko pociągnięcie szminką i tuszem jest konieczne. Rety , potrzebowała tuszu do rzęs. Jakoś udało jej się zakończy ć rozmowę. Chwy ciła torebkę i popędziła do łazienki. – Za moment wracam – rzuciła Ilonie przez ramię. Na szczęście by ła w pomieszczeniu sama, więc uży ła perfum, dezodorantu, poprawiła spodnie, a potem przy jrzała się sobie w lustrze z profilu, by stwierdzić, czy tego dnia jej brzuch zdecy dował się wy glądać płasko, czy wręcz przeciwnie. W końcu spojrzała kry ty cznie na całość. I wtedy się zatrzy mała. Spoty kała się z Devlinem, a nie z Ty nanem. Dla niego nie musiała udawać kogoś innego. On widział ją w każdej sy tuacji i lubił taką, jaka jest. Nie potrzebowała nerwowo stroszy ć włosów albo przebierać się w czarne, bły szczące skórzane spodnie, żeby wy glądać jak rockerka. Nie, Devlin lubił Leilę Martin za to, że by ła Leilą Martin. Uśmiechnęła się szeroko, umy ła zęby i musnęła wargi szminką. Pomy ślała, że by łoby cudownie, gdy by zmazał ją całą pocałunkami w samochodzie. O dwunastej czterdzieści pięć wy biegła do recepcji. – Wrócę później – krzy knęła do Ilony . Nie zatrzy mała się nawet przy biurku asy stentki, ponieważ ty lko w ten sposób mogła uniknąć uśmiechnięcia się od ucha do ucha. Gdy by dziewczy na to zobaczy ła, wiedziałaby , że coś się szy kuje. Devlin widział przez szklane drzwi, jak Leila idzie w stronę recepcji. Uwielbiał sposób, w jaki chodziła na wy sokich obcasach, jak poruszała biodrami, i jej blond włosy spły wające na ramiona. Wstał zza biurka, spróbował bezskutecznie stłumić uczucie ekscy tacji i ruszy ł w stronę

drzwi. Po ty lu kobietach i ty lu latach polowania na nie teraz sy tuacja by ła inna. Leila Martin by ła jego prawdziwą szansą. Nie mógł tego zepsuć. Nie zrobi tego. Dlaczego uśmiechnęła się do niego właśnie dzisiaj? Zbierał się w sobie, by zaprosić ją na randkę, ale bardzo się denerwował. On, Eamonn Devlin, posiadacz pokaźny ch rozmiarów książki adresowej z numerami atrakcy jny ch kobiet, która zupełnie go już nie interesowała. Wy jazd do Rzy mu okazał się kompletną katastrofą. Od tak dawna planował zaprosić ją na randkę, ugotować dla niej posiłek. Zastanawiał się, jak jej pokazać, że jest wspaniała i że powinna zapomnieć o swoim mężu próżniaku, ponieważ on zaopiekuje się nią na zawsze. I nagle, dzisiaj, cudowny m zrządzeniem losu obdarzy ła go ty m niebiańskim uśmiechem. Poczuł, że czuje do niego to samo, co on. Zatrzy mał się na chwilę, by wziąć płaszcz, i wy jrzał przez okno. Poczuł przy pły w ży czliwości wobec wszy stkich ludzi na ulicy , którzy nie doświadczali tak wielkiego szczęścia jak on w ty m właśnie momencie. Ty nan zdołał wejść do budy nku, wy machując ogromny m bukietem modny ch polny ch kwiatów i gałązek oraz torbą prezentową. – Dostawa dla Leili Martin z Eclipse – oznajmił recepcjoniście, który kazał mu się wpisać na listę gości i wy słał na górę windą. Ty nan wiedział oczy wiście, gdzie się udać. Wcześniej wiele razy odwiedzał siedzibę Eclipse, ale nie chciał, by tego dnia Leila wiedziała o jego wizy cie. Chciał ją zaskoczy ć. Wy obrażał sobie radość na jej twarzy , gdy się zorientuje, że wrócił na poważnie. Inni również to zobaczą. Wiedział, że ją zranił i prawdopodobnie dlatego nie odbierała jego telefonów. Taki bukiet zdoła odbudować jej urażoną dumę, pomy ślał z zadowoleniem. Kosztował jednak niezłą fortunę. Ktokolwiek stwierdził, że miłość jest za darmo, z pewnością nigdy nie odwiedził kwiaciarni. Wy siadł z windy i udał się w stronę duży ch, podwójny ch szklany ch drzwi Eclipse, przy który ch nacisnął przy cisk. Sinead, recepcjonistka, zobaczy ła wielki bukiet i wpuściła Ty nana do środka. Usły szał dźwięk otwierania drzwi i wszedł do biura. Dokładnie w ty m samy m momencie Devlin dołączy ł do Leili w recepcji. Ty nan położy ł bukiet na jednej z kanap dla gości i zobaczy ł żonę zwróconą w stronę szefa. Skrzy wił się. Nigdy nie lubił Devlina. Tak czy inaczej szef może się bujać. Jest pora lunchu, Ty nan przy szedł po swoją kobietę i miał zamiar ją dostać. Założy ł skórzaną kurtkę, tę najdroższą, i najnowsze buty kupione w Londy nie, niezwy kle na czasie i wciąż niedostępne dla niewtajemniczony ch. Uży ł jej ulubionej wody po goleniu, spry skał się nią wszędzie, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy można wy lądować z kimś w łóżku. – Hejka, skarbie – zaczął i posłał jej swój żałosny uśmiech. – Przy niosłem ci prezent.

Trudno powiedzieć, kto wy glądał na bardziej przerażonego. Widok Ty nana zmroził Leili krew w ży łach. Celowo nie odpowiadała na jego telefony , wiadomości i maile. Czy żby jeszcze nie zrozumiał? To koniec. Co sobie pomy śli Devlin? Och, nie… Devlin wpatry wał się w Ty nana, małego szczura z giganty czny m bukietem i torebką prezentową ze srebrny m papierem dekoracy jny m wy stający m z góry . Potem spojrzał na Leilę, która stała bez słowa i patrzy ła na męża. Devlin nie potrafił rozszy frować wy razu jej twarzy , ale usły szał, jak szepnęła: – Ty nan, co ty tu robisz? Mąż podszedł do niej. – Tak jak powiedziałem wczoraj wieczorem, kochanie, wróciłem. – Ujął jej twarz w dłonie i spojrzał głęboko w oczy . Zanim zdąży ła go powstrzy mać, nachy lił się i pocałował ją. To by ł powolny , namiętny pocałunek, pod wpły wem którego kiedy ś ugięły by się pod nią nogi. Teraz jednak doprowadził Leilę do wściekłości. Szepnęła coś, ale Devlin nie mógł dłużej patrzeć na tę scenę. – Sinead, raczej nie wrócę do biura tego popołudnia – warknął i wy maszerował, a drzwi recepcji zafalowały za nim zamaszy ście. – Ty nan, odczep się! – wrzasnęła Leila. Odepchnęła go i odwróciła się w popłochu, ale by ło już za późno. Devlin wy szedł. Nie by ło po nim śladu w kory tarzu przed windami. Musiał wsiąść od razu do windy albo zbiec schodami. Prawdopodobnie wy brał drugą opcję, pomy ślała. Pamiętała, jak Eamonn Devlin potrafi kumulować energię. Devlin, mężczy zna, którego kocha. – Ty nan, jesteś kompletny m idiotą – warknęła. – Powiedziałam ci zeszłej nocy , że nie jestem zainteresowana, i powtarzam: nie jestem. Rozumiesz? Naprawdę my ślałeś, że wielki bukiet kwiatów i jakiś głupi prezent wszy stko naprawią? – Kochanie, próbuję ci ty lko pokazać, że cię kocham. – Nie kochasz mnie, kochasz siebie. Największy romans toczy się w twojej głowie, pomiędzy Ty nanem a Ty nanem. Rzuciłeś mnie, jakby m by ła nikim. Nie jestem pewna, po co wróciłeś, ale nie będę częścią twojego planu. Poinformowałam cię o ty m zeszłego wieczoru. Zrobiła to, ale niewy starczająco stanowczo. Ty nan uży ł swojego uroku, pomógł jej z Pixie i odniósł wrażenie, że ma szansę na powrót. To się już więcej nie zdarzy . Nigdy . Wy prostowała się jak mogła i spojrzała na niego z wściekłością, przy pominając sobie wszy stko, na co ją naraził. – Teraz zejdź mi z oczu razem z ty mi bady lami i głupim prezentem. Daj je swojej biednej matce, najwy ższy czas, żeby ś zrobił coś dla niej. Wy noś się z mojego ży cia, nie chcę cię nigdy

więcej widzieć, chy ba że przy podpisy waniu papierów rozwodowy ch. Zostawiła go stojącego z otwarty mi ustami w obecności sporej liczby pracowników Eclipse, którzy patrzy li na niego równie zszokowani. – Brawo, Leila! – wy krzy knęła Sinead po jej wy jściu. Leila zbiegła po schodach najszy bciej jak potrafiła. Devlin na pewno nie pojechał windą. Na ich piętrze trzeba by ło na nią czekać całe wieki. Nie, na pewno wy brał schody . – Devlin! – krzy knęła, a jej głos odbił się echem po klatce schodowej. Nie usły szała jednak żadnej odpowiedzi. Wy biegła na parking, odnalazła miejsce, w który m zapakował swój samochód, ale już go tam nie by ło, a telefon zostawiła na górze, w torebce. Cholera! Pobiegła z powrotem do budy nku, wjechała windą na górę, wbiegła do recepcji i zobaczy ła, że Ty nan nadal tam stoi. – Kochanie – zaczął i pierwszy raz w ży ciu jego głos brzmiał niepewnie. – Nie miałaś tego na my śli. Jesteś na mnie zła i masz rację. – Uniósł ręce do góry . – Upokorzy łem cię, więc chcesz odpłacić mi ty m samy m. Rozumiem. Widzę, w co grasz, ale przestańmy już. Leila stanęła przy recepcji i przeczesała włosy dłonią. Musiała coś zrobić z ręką, bo inaczej walnęłaby Ty nana w nos, aż polałaby się krew. Obawiała się ty lko, że mogłaby złamać sobie wtedy rękę. – Wiesz, dlaczego nie odpowiadałam na twoje telefony ani wiadomości? – zapy tała ze śmiertelną powagą. Ty nan nic nie odpowiedział. Stał z szeroko otwarty mi oczami i nie próbował już oszałamiać urokiem. – Ponieważ tak poradził mi mój prawnik. Powiedziałam, że chcę rozwodu i nie mam zamiaru więcej się z tobą spoty kać ani rozmawiać. I wiesz co? Nie muszę. Teraz wy noś się z mojego biura, zanim dostaniesz sądowy zakaz zbliżania się do mnie! Warto by ło to powiedzieć, by zobaczy ć szok w oczach Ty nana. Nie miał na to żadnej trafnej odpowiedzi, żadnej ciętej riposty . – Ale Leila… – zaczął. Poczuła jak zalewa ją fala nagromadzonej złości z powodu zrujnowanego spotkania z Devlinem i tego, co sobie pomy ślał. – Wy nocha! – wrzasnęła. Ty nan rzucił jej ty lko jedno zdezorientowane spojrzenie i wy szedł bez kwiatów. – Nie mogę uwierzy ć, że ich nie zabrał – warknęła. – Mogę je wziąć? – zapy tała Sinead. – Oczy wiście, będę wniebowzięta – odparła Leila. – Proszę, to twoja torba – powiedziała recepcjonistka i wy jęła ją zza biurka. – Piękna skóra. Jak

nazy wa się ten kolor? – Turkusowy – odparła Leila. Spojrzała na miejsce, gdzie przed chwilą stał Ty nan. – Doprawdy nie wiem, co ja w nim widziałam. – Cóż, miło się na niego patrzy – przy znała Sinead. – Ale, bez obrazy , niezły z niego krety n. Leila próbowała powstrzy mać łzy . Co on najlepszego zrobił? Znalazła telefon i wy kręciła numer Devlina. Naty chmiast włączy ła się poczta głosowa. A niech to. Nie mogła zostawić wiadomości w recepcji biura, więc pobiegła do gabinetu, zatrzasnęła za sobą drzwi i zadzwoniła ponownie. Znowu włączy ła się poczta głosowa. – Devlinie – zaczęła. – Nic mnie już nie łączy z Ty nanem. Przy rzekam. Przy szedł do mojego mieszkania poprzedniego wieczora i oznajmił, że wrócił i chce zacząć od nowa. Wy rzuciłam go, to koniec. Proszę, oddzwoń do mnie, proszę. Chcę pójść z tobą na lunch. Ty nana już nie ma. Powiedziałam mu, że nie chcę go więcej widzieć. To z tobą chcę się zobaczy ć. Proszę, zadzwoń do mnie. – Rozłączy ła się i czekała. – Faceci, nie można z nimi ży ć i nie można ich zabić – wy mamrotała Leila do Pixie, kiedy spacerowały tego wieczora wzdłuż kanału. Wy szła z pracy dokładnie o piątej trzy dzieści i ponieważ zaczęła się już oficjalnie wiosna, o tej porze nadal by ło jasno. Devlin nie wrócił do biura i nie odpowiadał na jej telefony . Zostawiła mu na poczcie głosowej jeszcze dwie wiadomości i przestała dzwonić. Teraz by ło jej głupio i czuła się załamana. Głupek, dlaczego nie został wy starczająco długo, by zobaczy ć, jak odpy cha Ty nana? Chy ba że nie by ł całkiem pewny siebie. Ta my śl zatrzy mała ją na chwilę. Devlin nie całkiem pewny siebie. Jej melancholijny nastrój przerwało pojawienie się Mitzi i Tashy . Biegły w jej kierunku, pokonując ścieżkę wielkimi susami. – Cześć, psiaki – powitała je Leila, chociaż z trudem zbierała w sobie energię na rozmowę. Pixie tańczy ła wokół nich zachwy cona i jednocześnie oplatała smy czą nogi psów i Leili. Wy suwana smy cz świetnie się sprawdzała, dopóki suczka nie zaczęła biegać w tę i z powrotem i opląty wać nią wszy stkiego i wszy stkich w zasięgu wzroku. Małe psiaki kręciły się w kółko, smy cz plątała się coraz bardziej i Leila w końcu straciła cierpliwość. – Pixie – rozkazała.– Stój spokojnie. Odczepię cię ze smy czy . Nie uciekaj, okej? Odpięła smy cz od obroży i zaczęła odpląty wać ją spomiędzy psich kończy n. Wreszcie jej się udało i wstała zadowolona. – No, zrobione. W ty m samy m momencie Pixie, Mitzi i Tasha wy strzeliły jak z procy i rzuciły się pędem, najwy raźniej w pogoni za czy mś. – Pixie! Wracaj!

Leila miała na sobie adidasy , spodnie dresowe i bluzę polarową, więc przy najmniej by ła odpowiednio ubrana na taką okoliczność, jednak dorosła kobieta, która rzadko biega, nie ma szans z trzema psiakami pędzący mi za zdoby czą. Cały czas krzy czała Pixie, wracaj!, ale bez skutku. Mogła jedy nie biec dalej. Mijała wszy stkich znajomy ch spacerowiczów z psami, przeskakiwała małe psiaki, omijała większe okazy i pozostawione przez nie atrakcje. Niestety , po chwili psy zniknęły jej z oczu. Zaczy nało się ściemniać, a zwierzaki przepadły . Z mroku wy łoniła się właścicielka Mitzi i Tashy . – Spuszczasz ostatnio Pixie ze smy czy ?– zapy tała radośnie. – Nie – jęknęła Leila. – Odpięłam jej smy cz, ponieważ się w nią zaplątała, i mi uciekła. Nie wraca na zawołanie. Spuściłam ją na próbę na boisku niedaleko domu mamy , ale zmuszenie jej do powrotu to koszmar, i to w biały dzień. Nie zary zy kowałaby m tego tutaj, kiedy jest niemal całkowicie ciemno. – Nic jej nie będzie – pocieszy ła ją kobieta. – Zawołam moją parkę i Pixie wróci z nimi. – Wy jęła gwizdek do przy woły wania psów i dmuchnęła w niego. – To działa. Psy reagują na gwizdek, a nie na ludzki głos. – Och, dziękuję – powiedziała Leila. Czuła, jak jej tętno zwalnia. Nagle dwie pędzące białe kulki sierści pojawiły się na hory zoncie. – Świetnie – ucieszy ła się Leila. Wy ciągała szy ję, by zobaczy ć, czy jej suczka biegnie za nimi. Nie by ło jej jednak widać. – O rety , to niepokojące – przy znała kobieta. – Dziewczy nki, gdzie jest Pixie? Psy wpatry wały się w nią i radośnie machały ogonami. – O, nie! – zawołała Leila, a jej serce znów zaczęło bić szy bciej. – Gdzie biegną, kiedy spuszcza je pani ze smy czy ? – Zwy kle kawałek dalej przed siebie. Czasami skręcają w bok, by obwąchać czy jąś bramę. To ty le. – Pixie nie jest nauczona zachowania na drogach czy podjazdach – przeraziła się Leila. – Ktoś mógłby ją przejechać. Boi się samochodów. Widziała pani, jak się zachowuje, kiedy musimy przejść na drugą stronę ulicy na moście. – Proszę się nie martwić, znajdziemy ją. Razem przemierzy ły w tę i z powrotem trasę wzdłuż kanału. Potem kobieta stwierdziła, że przejdzie na drugą stronę, i zostawiła Leilę, by jeszcze raz przeszła ścieżką, którą właśnie pokonały . – Proszę ją cały czas wołać i spróbować tego – zaproponowała i rzuciła Leili gwizdek. – Proszę się nie martwić, nic jej się nie stanie. Kobieta ruszy ła, a za nią posłusznie podreptały Mitzi i Tasha. Leila zawróciła. Łzy pły nęły jej

po policzkach i przeklinała się w duchu za to, że spuściła suczkę ze smy czy . By ła niefrasobliwa jak szczeniak i zupełnie nie wiedziała, jak się zachować w pobliżu ulicy . Bóg jeden wie, co się mogło jej przy darzy ć. Mogła wbiec na ruchliwą jezdnię, ktoś mógł ją zabrać. Nadal zalewała się łzami. To by ł okropny dzień, a teraz jeszcze Pixie zniknęła. Pokochała psiaka i nie wy obrażała sobie, jak miałaby powiedzieć mamie, że suczka zaginęła. Co ma teraz zrobić? Zadzwonił jej telefon i Leila odebrała go w popłochu z nadzieją, że ktoś ją odnalazł. Po ty m, jak psiak kilka razy uciekł i nie chciał do niej wrócić, na wszelki wy padek umieściła swój numer na jego breloczku identy fikacy jny m. Teraz pomodliła się w duchu, żeby dzwonił znalazca Pixie. – Halo – odebrała zdy szana. – Leila… – To by ł Devlin. – Devlin! O Boże, przepraszam cię za dzisiaj. Zostawiałam wiadomości, chciałam z tobą porozmawiać, ale teraz nie mogę. Pixie uciekła i nie mogę jej znaleźć. Chodzę w tę i z powrotem, wołam ją i gwiżdżę, a robi się już ciemno… By ła tak zrozpaczona, że nie panowała nad ty m, co mówi. Tak bardzo ufała Devlinowi, wierzy ła, że może wszy stko naprawić, rozwiązać każdy problem, że by ła gotowa błagać go o pomoc w odnalezieniu psa, chociaż by ł na nią wściekły , a zadanie to by ło niecodzienne. – Pixie to pies twojej mamy , prawda? – Tak. Spaceruję z nią wieczorami wzdłuż kanału. Spuściłam ją ze smy czy dosłownie na minutę niedaleko śluzy przy moście na Baggot Street, by rozplątać smy cz, a ona pobiegła za dwoma inny mi psami i zniknęła. Proszę, pomóż mi. Płakała do słuchawki, ale nie przejmowała się ty m. Potrzebowała jego pomocy , jego obecności. – Zostań tam, gdzie jesteś – polecił. – Będę za dziesięć minut. W rezultacie przy jechał szy bciej. Szedł w jej kierunku ubrany w długi skórzany płaszcz i dżinsy , a w ręce trzy mał paczkę herbatników. – Pogrzechoczmy ciasteczkami – zaproponował. – Psy je uwielbiają. – Och, Devlinie – zaczęła Leila i wy buchła płaczem. Wziął ją w ramiona, jakby robił to od lat, i przy tulił mocno. Nie by ł to romanty czny , ale pocieszający uścisk. Wtuliła się w jego klatkę piersiową, a on wy szeptał w jej włosy : – Wszy stko będzie dobrze, Leilo, wszy stko będzie dobrze. – Przepraszam cię za tę sy tuację w biurze – wy znała. – Nie odpowiadałeś na moje wiadomości, ale powiedziałam ci o Ty nanie. Między nami wszy stko skończone. – Wiem – wy szeptał. – Wiem. Sinead z recepcji opowiedziała mi wszy stko ze szczegółami. Sądowy zakaz zbliżania się do ciebie, co? Szkoda, że mnie tam nie by ło. – Uśmiechnął się do niej.

– Powinienem zostać i przy łoży ć mu. Poszukajmy twojego niegrzecznego psiaka, dobrze? Czuła się lepiej, że by ł teraz z nią i wołał Pixie. Zrobiło się już całkiem ciemno, ale Leila się nie bała. Ty lko jakiś kompletny szaleniec mógłby napaść mężczy znę postury Devlina. Przeszli razem wzdłuż obu brzegów kanału, po trzy kilometry w każdą stronę. – Pójdźmy w stronę twojego mieszkania – zaproponował Devlin. – Pixie będzie wiedziała, dokąd wrócić. Po drodze zadzwonię na policję i do schroniska dla zwierząt. Jedną ręką objął Leilę, a drugą wy bierał numery . Leila nie mogła przestać płakać. My ślała o biednej Pixie, zagubionej i przestraszonej. Nie wiedziała, gdzie jest, może ktoś ją skrzy wdził. Ludzie robią psom różne potworne rzeczy . Oglądała programy na temat znęcania się nad zwierzętami i nie mogła znieść my śli, że ktoś mógłby skrzy wdzić suczkę. Devlin skończy ł rozmawiać przez telefon, spojrzał na nią i potrząsnął głową. Nikt nie znalazł psa, nie widział go nikt z policji, schroniska ani ze stowarzy szenia przeciwko przemocy wobec zwierząt. – Pixie nie ma mikrochipa? – zapy tał. Leila zaprzeczy ła. – Powinnam by ła ją oznakować – przy znała. – Powinnam. Kiedy dotarli do miejsca, w który m zaczęły swój spacer, Leila nie by ła w stanie już więcej płakać. Przeszli przez jezdnię i ruszy li wzdłuż ulicy w kierunku jej mieszkania. Nagle Leila zatrzy mała się i zamrugała ze zdziwienia, gdy ż obok wejścia, pod latarnią, siedziała Pixie. – Pixie! – wy krzy knęła. Suczka odwróciła się i popędziła w ich kierunku, szaleńczo machając ogonem. Podekscy towana skoczy ła na Leilę, jakby czekała na nią całą noc i zastanawiała się, gdzie się podziała jej pani. – Och, ty łobuzie. Śmiertelnie mnie przeraziłaś. Leila padła na kolana i zaczęła tulić i całować psiaka, który zdawał się by ć bardziej zainteresowany herbatnikami, który mi częstował go Devlin. – Cześć, Pixie – przy witał się z nią. Suczka się zorientowała, że towarzy sz jej pani jest wspaniały m źródłem ciasteczek, i zaczęła skakać również na niego. – Jesteś straszny m nicponiem, wiesz o ty m? – przemawiał do niej czule. – Jak mogłaś tak uciec i wy straszy ć Leilę? Suczka wierciła się radośnie obok niego. – Nie wiedziałam, że lubisz psy – powiedziała Leila. Devlin uśmiechnął się do niej szeroko. – Wielu rzeczy jeszcze o mnie nie wiesz.

Rozdział 22 Mężczyzna może być głową domu, ale to kobieta jest jego sercem. Przy słowie kenijskie

Devlin zatrzy mał się na obrzeżach Bridgeport, by zatankować samochód. Kiedy wszedł do budy nku, by zapłacić, Leila otworzy ła lusterko po stronie pasażera i przy jrzała się sobie kry ty cznie. Promieniała. Naprawdę nie by ło na to innego określenia. Jakby coś ją od środka rozświetlało. Chciała się uszczy pnąć, ponieważ nie mogła uwierzy ć w to, co się działo. – Czy my ślisz, że promienieję? – zapy tała Pixie, która zadowolona siedziała na ty lny m siedzeniu dużego, luksusowego samochodu Devlina. Suczka naty chmiast wgramoliła się na przednie siedzenie, aby polizać swoją panią. – Cieszę się, że się ze mną zgadzasz – wy szeptała radośnie Leila. – Czy chcesz po prostu zlizać mi z twarzy krem? Devlin wśliznął się z powrotem na siedzenie kierowcy . – Pixie, całowanie Leili to moje zadanie – powiedział. Leila uśmiechnęła się szeroko. – Ona ma na ten temat inne zdanie. Obawiam się, że będziesz musiał się mną podzielić. – No dobrze – odparł, udając niezadowolenie, i wy ciągnął rękę, by poczochrać psiaka. Pochy lił się i pocałował Leilę w usta z namiętnością, która nieprzerwanie ją podniecała. Jak mogła uważać, że Ty nan potrafił całować albo że jest seksowny ? Jakimś sposobem Pixie wpasowała się pomiędzy nich. – Będę tęskniła za ty m mały m szczeniaczkiem, kiedy oddam go mamie – powiedziała z uśmiechem Leila. – Możesz sprawić sobie własnego szczeniaczka – zauważy ł Devlin z bły skiem w oku. – Musieliby śmy go ty lko wy tresować, by nie wchodził pomiędzy nas, kiedy chcę cię pocałować. Leila się zaśmiała. – Chy ba nie można tak wy tresować psa. Poza ty m stacja benzy nowa za miastem nie jest odpowiednim miejscem na prawdziwe pocałunki. Twarz Devlina się rozpromieniła i zagościł na niej ten niesamowity uśmiech, który zawsze zapierał Leili dech w piersiach. – W takim razie zrobimy to później – zapowiedział. – W hotelu, który mi zarezerwowałaś.

Przed obiadem przedślubny m Birdie poszła uczesać się do salonu fry zjerskiego. Zapy tała Grace o radę i ta poleciła jej własną fry zjerkę. – Nie wiem, Birdie, co ci zaproponować. Pasowały by ci chy ba delikatne fale. Zapy taj Renee, ona się na ty m zna i będzie wiedziała, jak cię uczesać. Birdie podobały się drobne loczki, które dodawały objętości jej srebrny m włosom. Miała na sobie koralową suknię, którą wy patrzy ła w sklepowej witry nie tego dnia, gdy dowiedziała się o romansie Howarda. Dziwne, powinna czuć obrzy dzenie na my śl o sukience, ale by ła tak piękna, w tak niezwy kły m kolorze. Poza ty m zamiast kojarzy ć ją ze zdradą, postanowiła uznać ją za pierwszą rzecz, którą kupiła sobie jako wolna kobieta. Nie od razu to sobie uświadomiła, ale teraz by ła już pewna. Zdradzając ją, Howard podarował jej wspaniały prezent – wolność. Tego jej brakowało od bardzo dawna. – Ładnie wy glądasz – stwierdził po wejściu do sy pialni. Miał zamiar sam się wy szy kować i stanął zdumiony na widok żony . Zwy kle odziana w jeden z czterech nieciekawy ch, wy jściowy ch strojów, ty m razem prezentowała się zupełnie inaczej. Birdie nie odpowiedziała. – Powiedziałem, że ładnie wy glądasz – powtórzy ł Howard, ty m razem głośniej. – Dziękuję – odparła Birdie i spojrzała na niego z taką pewnością siebie, jakiej jeszcze nigdy nie widział w jej oczach. Następnie pomalowała usta szminką w kolorze pasujący m do sukienki. Na następny dzień przy gotowała inną kreację. Jeszcze ty lko dzisiaj i jutro, pomy ślała. Robiła, co mogła, by ignorować męża. Ty lko ty le muszę przetrzy mać. Prawnik specjalizujący się w rozwodach bardzo jej pomógł. – Niech pani zdecy duje, co chce zrobić – wy jaśnił Birdie. – W ty m kraju możliwy jest rozwód bez orzekania o winie, ale musi się pani przy gotować na to, że pani mąż będzie chciał bronić swojego majątku i może robić wszy stko, by nie dopuścić pani do niego. Czy my śli pani, że to możliwe? – O, tak – przy taknęła Birdie. – Daję za to głowę. Nie zależy mi jednak na jego pieniądzach. Nie to jest dla mnie najważniejsze i nie potrzebuję wiele. – To szlachetna postawa – odparł czarująco prawnik. – Wielu klientów przy chodzi do mnie z podobny m nastawieniem. Jest jednak prawda w powiedzeniu, że nie zna się nikogo, dopóki nie spotka się go w sądzie rozwodowy m. Postarajmy się więc, żeby dostała pani to, na co zasługuje. Wtedy będzie pani mogła zdecy dować, co zrobić z funduszami. Może pani oddać połowę pieniędzy na schronisko dla psów, ale najpierw musimy dopilnować, by otrzy mała pani to, co jej się prawnie należy .

Prawo do majątku, pomy ślała Birdie i skończy ła malować usta. Tu wcale nie chodziło o prawo do majątku, pieniądze ani nic podobnego. Tu chodziło o szacunek do samej siebie i prowadzenie takiego ży cia, na jakie ma ochotę. Od dawna nie czuła tego w małżeństwie. Nie by ła to wina Howarda, po prostu od początku do siebie nie pasowali. Jedy ną cudowną rzeczą, jaka wy nikła z owego związku, by ła ich ukochana Katy . Z tego powodu nigdy nie będzie żałowała, że wy szła za Howarda. Poinformowanie Katy o rozwodzie by łoby okropny m przeży ciem, dlatego Birdie postanowiła, że najpierw powie o nim Michaelowi i pozwoli jemu znaleźć odpowiedni moment, by powiadomić Katy . Nie chciała denerwować ciężarnej córki, ale musiała to zrobić. Nie będzie się więcej ukry wała. Zacznie ży cie, jakiego pragnie, a Thumper, który teraz siedział przy niej wiernie, będzie odgry wał w nim ważną rolę. Stephen przy szedł do restauracji jako jeden z pierwszy ch gości. Uściskał Katy i Michaela, którzy pojawili się na samy m początku. – Jak się masz, tato? – zapy tał Michael i przy trzy mał go w objęciach dłużej niż zwy kle. – Rozmawiałeś z Julią? Stephen powiedział Michaelowi i Katy o rozstaniu. – W porządku – odparł. – Wy prowadziłem się z mieszkania, ale widziałem się z Julią kilka dni temu. Wy gląda na to, że dobrze się miewa. Planuje z koleżanką, Rosą, pielgrzy mkę drogą świętego Jakuba. Podobno zawsze chciała to zrobić, ale ja o ty m nie wiedziałem. To zadziwiające, że można ży ć z kimś przez trzy naście lat i nie wiedzieć o nim takich rzeczy . Katy wzięła Michaela pod rękę. – My wiemy o sobie wszy stko – powiedziała i uśmiechnęła się do niego szeroko. Stephen uśmiechnął się do swojej przy szłej sy nowej. – Tak, my ślę, że tak jest – przy znał. Zrozumienie samego siebie, to wy dawało mu się najtrudniejsze. Teraz wiedział, czego chce i prawdopodobnie pragnął tego przez całe swoje ży cie, ale by ło już na to za późno. Tak, samoświadomość jest kluczowa. Grace wiedziała, że się spóźni, i by ła na siebie zła. Całe wieki zajęło jej zdecy dowanie, w co się ubrać. Wy dawało się to kompletnie niedorzeczne, zważy wszy na fakt, iż miała zjeść kolację z grupą osób, które znała najlepiej na świecie. Strój na wesele, czerwono-różowa trapezowa sukienka i pasujący do niej obcisły żakiet wisiały w pokoju gościnny m wraz z kapeluszem, nad którego założeniem nadal się zastanawiała. Kolacja tego wieczoru miała się odby ć w nieformalny m sty lu, zupełnie różny m od weselnego. Zastanawiała się, czy się denerwuje, ponieważ miał to by ć przedostatni wieczór, kiedy

Howard i Birdie będą razem. Następnego dnia po weselu Howard usły szy przerażającą nowinę. Grace by ła zdumiona, kiedy Birdie wpadła do niej pewnego dnia na kawę i oznajmiła, niemal beztrosko, że Howard ma romans i ona ma zamiar go zostawić. – Jesteś pewna? – zapy tała Grace, całkowicie zaskoczona. – Tak – przy taknęła Birdie. Zachowy wała się zupełnie niety powo. – Jeśli zostaliby śmy razem, by łoby to kłamstwo, a tego nie chcę. Już nie, Grace. Nie w moim wieku. Birdie nie chciała, by wiedział o jej sy tuacji ktokolwiek z wy jątkiem Grace. – Proszę, nie mów inny m – błagała. – To moja decy zja i chciałam się nią z tobą podzielić. Ty zawsze wiesz, co wy brać w ży ciu. – Nie jestem tego taka pewna – odparła smutno Grace i pomy ślała o Stephenie. – Muszę cię ostrzec, Birdie. Nie zawsze łatwo jest by ć samemu. Chciała, by Birdie zaczęła nowy etap ży cia świadomie. Sama boleśnie odczuwała swoisty rodzaj samotności na my śl o sobie i Stephenie. – Rozumiem – przy znała z rozwagą Birdie. – Nie by łaś jednak nigdy żoną takiego mężczy zny jak Howard. Nie będę miała pewności, dopóki tego nie zrobię, ale podejrzewam, że wreszcie zaznam spokoju. Pokieruję ży ciem według własnego uznania. Jak ty lko wesele się skończy , powiem mu, że wiem o jego romansie i chcę rozwodu. – Więc jesteś zdecy dowana? – dopy ty wała Grace. – Och, tak – odparła Birdie, a w jej głosie, jak nigdy wcześniej, sły chać by ło radosną pewność. – Całkowicie. Poczekam ty lko, aż Katy i Michael odjadą, i zrobię to. Nie będą mieli możliwości porozmawiać z żadny m z nas, ponieważ jadą prosto do hotelu, a z samego rana wy latują na miesiąc miodowy . Mogą dowiedzieć się po powrocie. Wolałaby m nie robić tego Katy , ale musimy patrzeć na sy tuację realisty cznie, prawda, Grace? – Rzeczy wiście – przy znała. Rozmowa z Birdie wy dawała jej się całkowicie surrealisty czna. – Musimy stawić czoła faktom. Chociaż Grace popierała realisty czne podejście do ży cia, wiedziała, że nie stosuje go do sy tuacji ze Stephenem. Powinni konkretnie porozmawiać i do tej pory coś ustalić. Dzwonił do niej kilka razy od czasu kolacji, ale za każdy m razem gawędzili na neutralne tematy w rodzaju: Jak się mają wszyscy? Miejmy nadzieję, że w dniu ślubu pogoda będzie ładna. Ich rozmowy wy dawały się dość sztuczne. – By ć może wszy stko sobie wy obraziłam – zwierzy ła się Norze. – Podejrzewałam, że ma zamiar powiedzieć coś znaczącego albo my śli o ty m, żeby śmy do siebie wrócili. Wariatka ze mnie. Wy my śliłam sobie, że mój by ły mąż nadal ma na mnie ochotę. – Na twoją obronę powiem, że ewidentnie dawał ci ku temu powody – przy znała Nora. – Nie, sama to sobie ubzdurałam – zaprzeczy ła Grace. – To potwornie żenujące. Wszy stko

przez ten ślub, przy wołuje wspomnienia. Zaczy namy żałować decy zji z przeszłości i nostalgicznie my ślimy o dawny ch czasach. To szaleństwo. Przeszłość to przeszłość. Wolałaby jednak, żeby by ło inaczej, ale nie mogła tego powiedzieć, nawet Norze. Czasu przecież nie da się cofnąć. – Okej – zakończy ła spokojnie Nora. – Baw się dobrze na kolacji próbnej i zobaczy my się na ślubie. Tak naprawdę nie by ła to kolacja próbna, pomy ślała Susie, która ubierała się w domu mamy , raczej impreza, na którą zaproszono również Jacka. – Jack musi przy jść – oznajmiła przez telefon Katy i Susie bardzo się ucieszy ła. Zanim zaszła w ciążę, Katy nie rozumiała, co to znaczy mieć dziecko. Teraz inaczej patrzy ła na jej sy tuację. Susie się z niej podśmiewała. – Wiem, chcesz po prostu dostać mój przepis na przecier marchewkowy . – Masz mnie – odpowiadała Katy . – Wcześniej nie zdawałam sobie sprawy , jak bardzo wy magające jest zajmowanie się dzieckiem. Susie roześmiała się na całe gardło. – Powiedziała ciężarna. Dzwoń, kiedy będziesz chciała. Gdy ma się dziecko, potrzebne są przy jaciółki. Teraz będzie miała z kim się podzielić swoim macierzy ńskim doświadczeniem i pomocą, pomy ślała czule. – Mamo, to Leelu. Przy prowadziła ze sobą jakiegoś pana! – wrzasnął z dołu Jack. Susie spojrzała na siebie w lustrze z uznaniem. Specjalnie na ślub zrobiła sobie pasemka. Rzadko tak sobie dogadzała, ale ty m razem postanowiła zaszaleć. Od tak dawna oszczędzała pieniądze na czarną godzinę, że czasami zapominała, by korzy stać z ży cia. Miała wrażenie, że patrzy na młodszą wersję samej siebie, z blond włosami i makijażem, na kogoś, kogo dawno temu utraciła, a teraz odnalazła. – Mamo! – krzy knął znowu Jack. – Chodź! Pixie tu jest! Ten wy soki silny facet jest zupełnie inny niż Ty nan, pomy ślała Susie, gdy podali sobie ręce. Przy pierwszy m spotkaniu Ty nan obrzucił ją spojrzeniem, jakby przy znawał jej punkty w skali od jednego do dziesięciu. Devlin natomiast zachowy wał się uprzejmie i czarująco. Na dodatek zdoby ł mnóstwo dodatkowy ch punktów za to, iż gawędził z Jackiem i podziwiał jego kolekcję Lego. – Czy to zegarek do nurkowania? – zapy tał Jack i próbował zdjąć go z wielkiego, opalonego nadgarstka Devlina. – Tak – przy taknął Devlin i rozpiął zegarek. – Załóż go i zanurz rękę w zimnej wodzie.

Zobaczy sz, jak zmienia kolory . Jest fajny . – Naprawdę? – Naprawdę. Ty lko pamiętaj, zimna woda. Susie i Leila wy mieniły spojrzenia. Susie by ła zaciekawiona, a Leila zauroczona. – Wielu siostrzeńców i siostrzenic – wy jaśnił Devlin. – Lepiej powiedzieć, by odkręcił zimną wodę, żeby się nie poparzy ł. Usiadł na kanapie, a Pixie wskoczy ła mu na kolana. Susie nie wy obrażała sobie, by Ty nan pozwolił jej na to. Devlin natomiast przesunął lekko psiaka, by mógł siedzieć wy godnie i głaskał go czule. Jack wy szedł z zegarkiem do kuchni. – Świetny dzieciak, dużo o nim sły szałem – powiedział Devlin. – Samotne wy chowy wanie musi by ć jednak trudne. Susie miała ochotę się rozpłakać, ale poczuła, że ktoś obejmuje ją ramieniem. – Tak – potwierdziła Leila. – Cholernie trudne, a ja nie pomagałam Susie przez ostatnich kilka lat, prawda? Przepraszam, Susie. Okazałam się kiepską siostrą, ale to się zmieni. Devlin wstał. – Lepiej sprawdzę, jak się ma mój zegarek – oznajmił dy plomaty cznie. – Nie płacz, rozmażesz sobie makijaż – szepnęła Leila i przy tuliła siostrę. – Płaczę z radości, a nie ze smutku. Taki płacz poprawia makijaż. – Nie wiedziałam o ty m – zdziwiła się Leila. – Nadal jest mi przy kro. Okropnie się zachowałam, lekceważąc siostrę z powodu mężczy zny , i to kiepskiego. Nie zdawałam sobie sprawy , jak musi ci by ć trudno samej. My ślałam, że sobie radzisz, bo masz Jacka i jesteś szczęśliwa. Susie się zaśmiała. – Jestem szczęśliwa z Jackiem, nawet bardziej niż szczęśliwa, ale to nie ułatwia sprawy . My ślałam o ty m, że ty prowadzisz wspaniałe ży cie, a ja każdego wieczora siedzę w domu i oglądam powtórki Tomka i przyjaciół. – Mogę oglądać ten serial, kiedy będę zajmowała się Jackiem – oznajmiła Leila. – Tomek dawno odszedł w zapomnienie – wy jaśniła Susie. – Teraz szaleje za Benem 10. – Aha, muszę zacząć nadążać i obserwować zmiany na ry nku – przy znała Leila. – Podoba mi się Devlin, ma przy jazne spojrzenie. Mam co do niego dobre przeczucie. Leila się zaczerwieniła. – Ja też. – Zostaniesz z nim dzisiaj na noc w hotelu? – zapy tała Susie. Leila zarumieniła się jeszcze bardziej.

– Nie będziesz miała nic przeciwko temu? Wiem, że to pierwsza noc mamy po powrocie do domu, ale… – Oczy wiście, że nie. Mama też – uspokoiła ją Susie. – Ty lko nie idźcie spać zby t późno. Pamiętaj, druhny mają się stawić na ósmą. W takim razie może pojedziemy odebrać mamę z Hummingbird? W dniu swojego ślubu Katy obudziła się za pięć szósta i przez moment by ła zdezorientowana, wie wiedząc, gdzie jest. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że spała w swoim dawny m pokoju. Nadal miał urok sy pialni nastolatki, z plakatami na ścianie i słodkimi misiami, które Michael jej podarował, usadzony mi w rzędzie na komodzie. Kiedy się wy prowadziła, mama bardzo się starała ukry ć łzy i ciągle wy biegała pod pretekstem parzenia kolejnej herbaty , by popłakać w swoim pokoju. Ostatni raz leżę w ty m łóżku jako panna, pomy ślała z uśmiechem. Prawdopodobnie również jako bezdzietna kobieta. Kiedy następny m razem będzie nocowała w swoim dawny m pokoju, będzie już mamą. Katy nie zamknęła oczu, by pomodlić się o to jak jej matka, chociaż wiedziała, że Birdie odmówi wiele modlitw za bezpieczne narodziny dziecka. Mama taka właśnie by ła. Niepokoiła się i zamartwiała do momentu, aż sprawy ułoży ły się pomy ślnie. Przez ostatnich kilka ty godni wy dawała się jednak spokojniejsza, co ucieszy ło Katy . Poruszała się powoli, by nie wy wołać ostatnio mniej dokuczliwy ch poranny ch mdłości. Wstała, usiadła na poduszce i przeciągnęła się. Poprzedniego dnia zapowiedziano w wiadomościach przepiękny dzień. Na dodatek przez szczelinę pomiędzy parapetem a zasłoną wpadał promień słońca, a Katy spędziła w ty m pokoju wy starczająco wiele lat, by wiedzieć, że oznaczał cudowną pogodę. – Dzisiaj twoja mama i tata wezmą ślub – powiedziała w stronę brzucha. Nadal by ł niewielki. – Przy pierwszy m dziecku pani mięśnie brzucha nadal są silne – poinformowała ją pielęgniarka w klinice położniczej. – To dobrze czy źle? – chciała wiedzieć Katy . Pielęgniarka się zaśmiała. – Przy pierwszy m dziecku jest wy godnie, ponieważ przez długi czas brzuch pozostaje płaski i może pani nosić normalne ubrania. Przy kolejny ch może się pani przerazić, ponieważ będzie pani wy glądała, jakby nosiła trojaczki, i będzie musiała od początku kupować rozciągliwe koszulki w duży ch rozmiarach i spodnie ciążowe. Katy też się roześmiała. – Wszy stko będzie dobrze – stwierdziła z aprobatą pielęgniarka. – Nie martwi się pani zby tnio, a to pomaga. Mamy wy starczająco dużo trosk bez znajdowania nowy ch, nieistniejący ch problemów.

– Moja matka zamartwia się za nas obie – poinformowała Katy . – Chciałaby m, aby przy szła ze mną na jedną z wizy t, ale gdy by który ś wy nik okazał się powy żej normy , jak na przy kład mój dzisiejszy poziom glukozy we krwi, spanikowałaby , a ja zaczęłaby m się martwić o nią. – Najlepiej zostawić niespokojne osoby w domu – zgodziła się pielęgniarka. Katy siedziała w łóżku i wy ciągnęła rękę, by móc podziwiać zarówno świeżo pomalowane paznokcie, jak i blask pierścionka zaręczy nowego. – Dzisiaj będzie cudowny dzień – powiedziała na głos i pogłaskała się po brzuchu. O szóstej dziesięć Birdie wy śliznęła się po cichu z łóżka. Obok niej na poduszce wy pełnionej kuleczkami Thumper podniósł głowę i uśmiechnął się zaspany m, psim uśmiechem. – Dzień dobry , Thumperku, kochanie – szepnęła i pochy liła się, by pogłaskać jego jedwabiste uszy . Pies wiedział, jak zachowy wać się cicho o poranku. Czekał przed łazienką, gdy jego pani my ła zęby i zakładała szlafrok. Howard leżał w łóżku i chrapał głośno, ale Birdie i tak zamknęła drzwi najciszej, jak mogła, a następnie zeszła na palcach na dół. Powitał ją oświetlony poranny m słońcem dom, cudownie odmieniony , z przestawiony mi meblami i wielkimi wazonami pełny mi kwiatów rozstawiony mi wokół. Ciemne parkiety bły szczały , a odbicia porcelany i szklany ch wazonów ocieplały stoły i wnęki. Zapach kwiatów mieszał się z aromatem świec, które zapalono poprzedniego wieczora. Birdie uznała, że dworek w całej swojej historii nigdy nie wy glądał lepiej. My ślała o ty m, że się wy prowadzi, ale nie czuła, iż coś traci. Przestronny dom by ł odpowiedni dla innego ży cia, innej kobiety , takiej, która robiła to, czego od niej oczekiwano i co jej rozkazano. Sama nigdy by nie wy brała drogiej, ręcznie malowanej kuchni, przy której upierał się Howard. Bez końca narzekał przy jej montażu, kiedy biedny robotnik pracował jak potrafił najlepiej. Birdie znacznie bardziej podobała się schludna, niewielka kuchnia Grace ze stary m kredensem. Grace spędziła cztery weekendy na zdzieraniu z niego farby , by pomalować go ponownie na matowy żółty w odcieniu jaskrów. – Nie wy szła mi ta robota – śmiała się, gdy pokazy wała Birdie swoje dzieło. – Powinnam uży ć lepszy ch pędzli. Spójrz. – Wskazała miejsce, gdzie w farbie zatopił się cienki włos z pędzla. – Miałam jednak przy ty m frajdę. Za każdy m razem gdy na niego patrzę, mam poczucie, że czegoś dokonałam. Ogród by ł jedy ny m miejscem, które sprawiało, że Birdie tak właśnie się czuła, dopóki Howard nie przy prowadził swojej ekipy „architektów zieleni”, którzy przeorali jej ziołową rabatkę, by ustawić altanę. Ty m sposobem znieważy li całkowicie jej panowanie nad ogrodem. Zniszczony , jak wiele inny ch rzeczy , które kiedy ś miały dla niej znaczenie, pomy ślała. Nalała

wody do czajnika i włączy ła go. Wy łączy ła alarm przeciwwłamaniowy , otworzy ła ty lne drzwi i wy puściła Thumpera do ogrodu. Pies pobiegł w kierunku altany , by obwąchać ją w poszukiwaniu zapachów inny ch zwierząt, zostawiony ch w nocy . Pomimo słońca nadal by ło chłodno, ale Birdie zostawiła drzwi otwarte i wy szła z herbatą na taras. Usiadła obok jednego z wy poży czony ch wawrzy nów, które miały później zostać udekorowane kremowy mi wstążkami. Figurka Dzieciątka Jezus z Pragi stała tam, gdzie Birdie zostawiła ją poprzedniego wieczora. Podniosła ją i uśmiechnęła się. – Dziękuję ci za piękną pogodę – powiedziała. Wierzy ła, że gdy w przeddzień ślubu wy stawi się przed dom świętą figurkę, wówczas nie będzie padało. Jak wiele irlandzkich rodzin przez lata pielęgnowało tę trady cję? Po zakończonej misji zadowolony Thumper wrócił do swej pani i powąchał jej dłoń w poszukiwaniu śniadania. – Za chwilę, kochanie – szepnęła, a pies przy tulił się do niej i zamruczał, kiedy go pogłaskała. Potrzebowała jeszcze chwili spokoju z filiżanką herbaty w otoczeniu tego, co zostało z jej ogrodu. Potem mogła wrócić do środka i ponownie stać się Birdie, kobietą, jaką wszy scy ją widzieli. Jeszcze ty lko jeden dzień, dla dobra ukochanej Katy . Po dzisiejszy m dniu zacznie się całkowicie inna, nowa historia. Leila obudziła się w hotelowy m łóżku z Devlinem. Zamierzała wrócić do domu po kolacji poprzedniego dnia, ale nie by ła w stanie wy my ślić nic przy jemniejszego niż powrót do pokoju Devlina, by oddać się powolnej namiętności. A potem… Chciała po prostu przy tulić się do niego. On obejmował ją i rozmawiali czule. Nie wiedziała, że można rozmawiać z kimś tak długo. W końcu oboje zasnęli zadowoleni. W ciemności spojrzała na zegarek. Wpół do siódmej. Powinna pójść do domu, spędzić trochę czasu z mamą i wy szy kować się na ślub. Dolores by ła niezwy kle podekscy towana swoim powrotem na Poppy Lane poprzedniego wieczora. Przechadzała się po pokojach z wniebowziętą Pixie u boku i bez końca powtarzała: – Cudownie jest wrócić do domu. Pracownicy Nory w weekend przy gotowali dom na przy jazd Dolores. Właścicielka domu opieki wręczy ła jej wy drukowane szczegółowe instrukcje obsługi nowo zainstalowany ch przy cisków alarmowy ch na górze i na dole. W liście widniał również numer do pielęgniarki, data kolejnej wizy ty u fizjoterapeuty , która miała się odby ć w poniedziałek, oraz nazwiska trzech osób mieszkający ch w okolicy , które zawoziły chory ch lub starszy ch sąsiadów na umówione spotkania. Pod spodem Nora napisała

kilka miły ch słów. Tak, naprawdę nazywa się Charity Delaney! Jest cudowna i myślę, że ją polubisz, Dolores. Sama ma psy i może pomóc ci wyprowadzać Pixie. W czwartki zabiera kilka dziewczyn na zajęcia rękodzielnicze w sali parafialnej św. Erconwalda. Biorąc pod uwagę Twój talent do robienia na drutach, zdecydowanie powinnaś pojechać. Spotkanie trwa od dziesiątej do jedenastej trzydzieści i mogłabyś pomóc nowicjuszkom, które będą się dopiero uczyły. Widziałam, jak sobie radzisz z drutami pomocniczymi do warkoczy! Ogromnie wsparłabyś drogą Charity. Nie panikuj z powodu przycisków alarmowych, to rozsądne rozwiązanie przy Twoim zapaleniu stawów. Nie chcemy, byś utknęła w domu i nie miała do kogo zadzwonić. Co jak co, ale jeszcze nie jesteś na bocznym torze, więc to bardzo przydatna opcja. Pielęgniarka Deirdre omówi z Tobą kwestię pomocy w domu. Wiesz, że fundusze z opieki zdrowotnej są ograniczone i obawiam się, czy znajdziesz kogoś na dłużej. Powinnaś jednak dostać pomoc na kilka godzin w tygodniu, dopóki całkiem nie wyzdrowiejesz. Leila przeczy tała list ze ściśnięty m gardłem. Nigdy nie zdoła dostatecznie podziękować Norze. Z listu biła ży czliwość, a autorka ani słowem nie sugerowała, że Dolores jest teraz niepełnosprawną kobietą, która do końca ży cia będzie wy magała opieki. Stwierdziła jedy nie, że w najbliższy m czasie mama będzie potrzebowała więcej wsparcia, które społeczność lokalna może jej zapewnić. Dolores powiedziała Leili, że o lasce będzie w stanie wszędzie dojść. – Nie potrzebuję już kuli – oznajmiła radośnie. – Będę w stanie przy jść nawet na chwilę na ślub. Nie dam rady zostać na przy jęciu cały dzień, ale nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę moje dziewczy nki w sukniach druhen. Jeszcze wspanialsze by ły rumieńce na twarzy mamy . Nie wy glądała już na udręczoną i zmęczoną. Pomimo tego, iż musiała poruszać się o lasce, by ła w jej postawie lekkość, która napełniła Leilę nadzieją na przy szłość. Za trzy ty godnie mama miała wizy tę u reumatologa i Leila planowała wziąć wolny dzień z pracy , by zawieźć ją do lekarza. Od kiedy Leila przy jechała, Pixie siedziała wiernie koło swojej pani i wpatry wała się w nią, jakby nie by ła całkiem pewna, czy jest prawdziwa. – Tak bardzo za tobą tęskniłam – przy znała Dolores i pierwszy raz od powrotu w jej oczach pojawiły się łzy . – Teraz ja będę za nią tęsknić – wy znała szczerze Leila i przy pomniała sobie, jak bardzo przeraził ją pomy sł przy garnięcia psa mamy . Przy zwy czaiła się do tego, że Pixie wita ją po

wieczorny m powrocie do domu, i zorganizowała swój plan dnia wokół psich obowiązków. Wstawała wcześnie, żeby ją wy prowadzić, zamawiała telefonicznie osobę, która zabierała ją na spacer w czasie lunchu, wracała do domu najwcześniej jak mogła, by ponownie wy jść z suczką, a potem siadała z nią na kanapie, oglądała telewizję i cieszy ła się, że ma do kogo zagadać. – Mogłaby ś sprawić sobie psa – powiedziała z przekonaniem Dolores. Leila potrząsnęła głową. – Moje godziny pracy temu nie sprzy jają – wy jaśniła. – Teraz musiałam się nieźle nagimnasty kować. Chociaż może kiedy ś się zdecy dujemy … Mama się uśmiechnęła. – Podoba mi się, jak mówisz my. – Naprawdę? – uśmiechnęła się Leila. – Tak, bardzo to pochwalam i nie mogę się doczekać, kiedy go poznam. – Pochwalasz, jeszcze zanim go poznałaś? Dolores wy ciągnęła opuchnięte dłonie i dotknęła rąk córki. – Widzę, jak się czujesz, kiedy z nim jesteś. Cieszę się, kochanie. Takiego mężczy znę wy marzy łam sobie dla ciebie. Poza ty m lubi Pixie, prawda? Jak można nie kochać mężczy zny , który uwielbia psy ? Ruby przy szła z Vonnie do cukierni, by odebrać ciasto na wesele pani Desmond i pana Rhattigana. Odwiedziła ją wcześniej ty lko raz, z Shelby i Lee, więc wizy ta z Vonnie by ła szczególna. Ostatnio czuła się niezwy kle spokojna, częściowo dzięki nowemu planowi ży wieniowemu, którego przestrzegały razem z mamą. Kto by pomy ślał, że mama będzie kiedy ś gotowała zupę jarzy nową? Przejrzy stość umy słu zawdzięczała również coty godniowy m spotkaniom z psy chologiem. Zwy kle zawoziła ją mama, ale czasami również tata. Lubiła wsiadać do samochodu po zakończonej sesji, gdy ż miała poczucie, że wy rzuciła z głowy wszy stkie trudne sprawy . Wy znała mamie, że chciałaby w przy szłości zostać psy chologiem. – Masz w domu świetny przy padek do analizy – odparła ze śmiechem Jennifer. – Nie jesteśmy tacy zwariowani – powiedziała swobodnie Ruby . – Po prostu mieliśmy lekkie zawirowania… – I już z nich wy szliśmy – dokończy ła Jennifer. – Dostarczanie ciast to jeden z najbardziej ekscy tujący ch momentów tej pracy – wy jaśniła Vonnie i otworzy ła drzwi do kuchni. Ruby rozglądała się po pomieszczeniu i przy glądała ry sunkom i zdjęciom różny ch wy pieków. Nie mogła wy jść z podziwu, że to lśniące czy stością miejsce to uży wana na co dzień kuchnia.

– Rety , a to co? – zapy tała i zaczęła przy glądać się dokładnie szkicowi ciasta, które wy glądało jak katedra ozdobiona anty czny m zegarem i kilkoma gargulcami. – Ten tort zamówiło dwóch architektów – wy jaśniła Vonnie i stanęła za plecami Ruby , by spojrzeć na ry sunek. – Uwielbiają sty l goty cki, więc zaprojektowaliśmy go na bazie kilku katedr. To dość szalone wy zwanie, które będzie wy magało wiele pracy , ale Lorraine z przy jemnością się ty m zajmuje. Zaczy nam my śleć, że się marnuje, robiąc kwiaty . Ile frajdy miała przy tworzeniu gargulców! W samą porę w cukierni pojawili się Freddie i Dennis, którzy pomagali w przewożeniu ciast. – Zawieźcie tort dla państwa Ry an i Fitzgerald pod ten adres – poleciła Vonnie i podała im dokumenty . – Potem ciasto dla pary Vinci i Key ser do hotelu Central i załatwione. Razem z Ruby dostarczy my ciasto państwu Desmond i Rhattigan. Pracownicy montujący altanę pomogą nam ustawić tort. – Ciasta są ciężkie, więc czasem potrzebujemy pomocy – wy jaśniła, zwracając się do Ruby . O wpół do dziewiątej jechały furgonetką w kierunku okazałego, eleganckiego dworku Viney ard Manor. – Niezwy kłe miejsce – zachwy ciła się Vonnie, kiedy wjechały na teren posiadłości. Podziwiały piękne ogrody i trawnik, gdzie ustawiono ogromną altanę. – Wolę Poppy Lane – wy znała nagle Ruby . – Ma duszę. Vonnie poczuła, że zbiera jej się na płacz. – Miło, że tak mówisz. – To prawda – potwierdziła pasierbica i położy ła swoją małą, chłodną dłoń na smukłej, opartej na drążku zmiany biegów ręce macochy . – Będzie jeszcze ładniej, kiedy udekorujemy twój pokój – dodała Vonnie. – Wiem, że nie mówiłaś poważnie, kiedy stwierdziłaś, że chcesz zachować starą tapetę. Wtedy wy strój nie miał dla ciebie znaczenia. Czy możemy ją zerwać? Proszę, serce mi się kraje, kiedy na nią patrzę. Zasługujesz na coś ładnego. – Moty le – powiedziała Ruby . – Chciałaby m mieć tapetę z moty lami. Tak jak poczwarka przeobraża się w coś pięknego, jej rodzina musiała przejść załamanie, by dotrzeć do punktu, w który m się teraz znalazła, pomy ślała Vonnie. – A więc będą moty le – przy taknęła. Fiona stała cierpliwie, podczas gdy Susie zasuwała zamek w jej sukience. – Już? Susie zapięła ostatnią haftkę. – Już. Nic nie wy padnie. – Kto by patrzy ł? – stwierdziła posępnie Fiona.

Katy z włosami nawinięty mi na wałki, w pełny m makijażu, ubrana w miękki, polarowy szlafrok uszczy pnęła ją żartobliwie, kiedy przechodziła obok. – Na moim ślubie będzie mnóstwo przy stojny ch facetów, kokietko – oznajmiła. – Fury przy stojniaków. – Naprawdę? – dopy ty wała Susie. – Dla ciebie wy patrzy łam specjalnego – wy znała Katy . – To przy jaciel Michaela, cudowny , porządny , uprzejmy … – …prawdopodobnie gej, który jeszcze się nie ujawnił, nadal mieszka z matką i skarpetki układa w porządku alfabety czny m – dokończy ła Fiona. Katy uszczy pnęła ją drugi raz. – Nie jest gejem. Przez jakiś czas mieszkał w Australii i niedawno wrócił – wy jaśniła. – Przedstawię ci go, Susie. Spodoba ci się. Opowiedziałam mu wszy stko o tobie. – Ucieknie, kiedy usły szy , że mam dziecko – zmartwiła się Susie. – I tu się my lisz – odpowiedziała triumfalnie Katy . – Sam ma sy na z poprzedniego związku. Ha! – Och – ucieszy ła się Susie. – Czy ktoś jeszcze chce dolewkę kawy ? – zapy tała Leila. – Ja jestem trochę zmęczona. Susie uśmiechnęła się do niej, ale nic nie powiedziała. Do pokoju weszła Birdie, a za nią Morag wniosła tacę z filiżankami herbaty , kawy i kanapkami. Dołączy ł do nich Jack, który teraz uwielbiał Morag, i przy niósł puszkę z mały mi ciasteczkami. – Żółte są najlepsze – podpowiedział cioci i podsunął jej puszkę. – Czy mam kupić takie same, kiedy przy jedziesz odwiedzić mnie w Dublinie? – zapy tała go. – Żółte i fioletowe – dodał konspiracy jnie. – Ty lko nie mów nikomu, że lubię fioletowe, bo to nie jest chłopięcy kolor. Dobra? – To będzie tajemnica – zgodziła się Leila i pomy ślała, że przy najbliższej okazji wy jaśni siostrzeńcowi, że nie ma kolorów dziewczęcy ch i chłopięcy ch. – Mam aparat – oznajmiła Morag. – Usiądźcie wszy stkie na łóżku, żeby m mogła zrobić wam zdjęcie. Dziewczy ny usiadły w rzędzie. Pomiędzy nimi usadowił się Jack, na jedny m kolanie mamy , na drugim cioci i obejmował je obie ramionami. – Uśmiech – zawołała Morag i Leila, Susie, Katy i Fiona wszy stkie się roześmiały . Przy przemowach Grace całkiem się rozkleiła. Przez większość ceremonii trzy mała emocje na wodzy . Popłakała się, oczy wiście, kiedy Michael i Katy weszli do altany oklaskiwani przez gości. Nigdy nie widziała ich tak szczęśliwy ch. Temu małżeństwu nic nie zagrażało, żadne rozstania ani rozwody .

Tak dobrze się znają. Jako sy n rozwiedziony ch rodziców Michael nie opowiadał się całkowicie przeciwko rozwodom, ale wierzy ł, że małżeństwo zawiera się na całe ży cie. Kiedy ś zwierzy ł jej się z tego. – Mamo, nie chcę cię zasmucić, ale chcę by ć mężem Katy na zawsze. My ślisz, że to możliwe? – Oczy wiście – odparła czule Grace. – Znacie się z Katy tak dobrze i jesteście starsi niż tata i ja, gdy braliśmy ślub. Nastały inne czasy , a poza ty m widzieliście, gdzie my popełniliśmy błędy . To niełatwe, ale my ślę, że wam się uda. Przy pomniała sobie teraz wy raźnie tę rozmowę. Patrzy ła, jak młodzi wchodzą na wesele, i znów musiała sięgnąć do torebki po dość wilgotną już chusteczkę. Na szczęście wzięła ze sobą całą paczkę chusteczek higieniczny ch, ale zaczęła się obawiać, że może zuży ć je wszy stkie. Śniadanie weselne by ło wspaniałe, zabawne, pełne radości. Goście świetnie się bawili, z głośników sączy ła się cicho przepiękna muzy ka, pod efektownie udekorowaną altaną zapach kwiatów mieszał się z aromatem kobiecy ch perfum. Wiele razy Grace zerkała na Stephena i ich spojrzenia się spoty kały . Posy łał jej w odpowiedzi niewiary godny uśmiech, który zdawał się mówić: Spójrz, kogo stworzyliśmy. Ten wspaniały młody człowiek bierze dzisiaj ślub. Wiem, odpowiedziała bezgłośnie, a potem zaczęły się przemowy . Robbie, drużba Michaela, dopracował swoje wy stąpienie do perfekcji. Nie by ło w nim żadny ch tekstów poniżej pasa ani ujawniania żenujący ch szczegółów z ży cia, żartów z druhen ani stwierdzeń, iż wszy scy wiedzą, że Katy to niezła laska. Zamiast tego Robbie wy powiadał się o swoim przy jacielu z dużą czułością, opowiadał zabawne historie, które dobrze świadczy ły o Michaelu i wspominały o jego szelmostwie. Chwalił też Katy i uznał, że jest dla pana młodego idealna. – To także jedy na osoba, która potrafi wy ciągnąć go rano z łóżka. Wiem o ty m, by łem z nim na wakacjach. Zakończy ł pochwałą druhen, jedzenia, rodziców państwa młody ch i wszy stkich, którzy przy szli mu na my śl. Jednak to przemowa Michaela zmusiła ją do ponownego sięgnięcia po chusteczki. Zaczął trady cy jnie, podziękował wszy stkim i wy mienił każdego gościa z imienia. – Każdy , kto nas zna, twierdzi, iż by ł pewien, że się pobierzemy – powiedział i spojrzał na morze uśmiechnięty ch twarzy , które go dopingowały . – Szczerze mówiąc, uważano nas za nudny ch. – Na jego twarzy pojawiło się zdziwienie, jakby zdumiał go ten pomy sł. – Podczas gdy wszy scy rozmawiali o imprezach, spotkaniach z nieznajomy mi i cudowny ch nowy ch związkach, my cały czas by liśmy razem. By ć może wy dawało się, że się nudzimy , ale tak nie by ło. Spojrzał w dół na Katy z taką miłością, że Grace musiała wstrzy mać oddech, by się nie

rozpłakać. To by ł jej sy n. Ten porządny , silny , kochający , wspaniały mężczy zna by ł jej sy nem. Czuła się taka dumna. – Wiedziałem, że to, co nas łączy , jest lepsze niż wszy stko inne – konty nuował Michael. – Miałem u boku najwspanialszą kobietę na świecie i by łem tego pewien od momentu, gdy miałem lat dokładnie szesnaście i trzy czwarte. Tego dnia zgodziłaś się pójść ze mną na randkę. Muszę przy znać, że twój ojciec nie by ł ty m jednak zachwy cony . Howard wy glądał na zadowolonego. To by ł dowód na to, że spełnił swój ojcowski obowiązek. – Od tamtej pory nie chciałem żadnej innej kobiety . Nigdy nie by ło innej i jak mogłaby by ć? Kto mógłby się równać z Katy ? Jest piękna, ale jej wnętrze jeszcze piękniejsze i z tego powodu zakochałem się w niej. Ta kobieta potrafi by ć silna i zadziorna, a jednocześnie kochająca, ży czliwa i dobra. I kocha mnie. Grace ledwie sły szała jego słowa. By ła tak przejęta, tak cieszy ła się szczęściem sy na. Modliła się, by nigdy w ży ciu nie zaznał bólu. Gdy by ty lko Fiona mogła odnaleźć takie szczęście. Ponownie włączy ła się w tok przemowy . – Dlatego nigdy do końca nie potrafiłem zrozumieć, że mnie kocha. Przez cały czas wiedziałem, że jestem najszczęśliwszy m mężczy zną na świecie, ale kiedy na początku tego roku pojechaliśmy do Pary ża, denerwowałem się. Kilku kolegów krzy knęło: – No coś ty , Michaelu! – Naprawdę – powtórzy ł. – By łem zdenerwowany . Miałem pierścionek, wiedziałem, co chcę zrobić. Chciałem zawieźć ją na szczy t wieży Eiffla i poprosić o rękę. Chciałem, by to by ł niezapomniany moment, ale obawiałem się, że odmówi. Planowałem zapy tać o radę mojego ojca, ponieważ tam właśnie zaręczy li się rodzice. Grace przy gry zła wargę i wbiła paznokcie w dłoń. Teraz bez wątpienia zaleje się łzami. – Moi rodzice zaręczy li się na wieży Eiffla i chcę im w ty m miejscu złoży ć hołd. By li dla mnie przy kładem siły miłości, okazy wania jej, nawet gdy nie by li już razem. Dzięki temu jestem dzisiaj ty m, kim jestem. Zobaczy łem, co znaczą rodzina i miłość. Ży cie nie przeszkodziło im w przy jaźni, stawianiu nas na pierwszy m miejscu ani by ciu najwspanialszy mi rodzicami na świecie. Może to magia wieży Eiffla? Łzy pły nęły po twarzy Grace. Nie mogła spojrzeć na Stephena ani na nikogo innego. Robbie nachy lił się do niej i ścisnął ją za rękę. – W porządku – powiedziała pod nosem Grace. – W porządku. Ale nie by ło w porządku. Tak niewiele osób wiedziało o wieży Eiffla. Nie mieli wówczas ze Stephenem pieniędzy . Kupno biletów lotniczy ch niemal ich zrujnowało, a ona nie miała pojęcia,

co się wy darzy . Teraz wszy stko sobie przy pomniała, napierający tłum i Stephena, wy ższego i silniejszego, który ochraniał ją przed pasażerami w windzie. Szeptał, że tury ści chcą wszy stko zobaczy ć jak najszy bciej. – Dlatego chciałem tam zabrać Katy . Ponieważ pragnę, by całe ży cie cieszy ła się miłością. Chcę dać jej najlepsze, co mam, a ta miłość zaczęła się na wieży Eiffla. Katy jest moim sercem, moją prawdziwą miłością i jak wszy scy wiecie, nosi teraz w sobie nasze dziecko. Jestem z tego powodu najszczęśliwszy m człowiekiem na Ziemi. Grace ledwie dawała radę słuchać. Siedziała ty lko, świadoma, iż jej makijaż musiał się już całkowicie rozmazać i wy gląda pewnie jak szalona panda z czarny mi kręgami wokół oczu, ale nie dbała o to. Odważy ła się zerknąć na Stephena, a on przy glądał się jej z cierpieniem w oczach. Wszystko w porządku? zdawało się py tać jego spojrzenie. Po ty lu wspólny ch latach Grace potrafiła czy tać w jego twarzy jak w otwartej książce. Przy taknęła, zdoby ła się na uśmiech i odwróciła z powrotem w stronę sy na. Wiedziała, że to pochwała jego kochanej Katy , ale jej serce radowało się na my śl o ty m, że by ł to również hołd złożony jej i Stephenowi. Doświadczy ła wiele bólu i poświęciła niejedno, przez lata czuła się samotna, ale warto by ło to wszy stko znieść, by usły szeć, że Michael zawsze czuł się kochany tak, jak tego pragnęła. Kiedy Katy wstała i ucałowała męża, wszy scy wiwatowali, a Robbie uścisnął mocno Grace. – Proszę się teraz na mnie nie przewrócić, pani R. – zażartował. – Muszę utrzy mać panią w pionie do naszego tańca. – Nie przewrócę się, Robbie – zapewniła go Grace. – Po prostu bardzo się wzruszy łam. – Ach, te śluby – przy znał Robbie. – Wy ciskacze łez. Dolores bardzo podobał się Devlin. Patrzy ła, jak tańczy z Leilą, jak na nią patrzy , jakby by ła dla niego kimś ważny m. Jack siedział na kolanach babci, wy kończony i gotowy , by wracać do domu. Jego mama tańczy ła z bardzo miły m panem. Podobno też miał sy nka, który podobnie jak on uwielbiał Bena 10. – Wspaniale! – powiedziała Dolores do śpiącego Jacka. – Dziewczy ny Martin będą miały swoją tęczę. Obiecuję ci to, kochanie. Najwy ższy czas! Zasługują na to. Howard by ł lekko podchmielony . Nigdy się nie upijał, ponieważ lubił kontrolować sy tuację. – Kontrola jest niezmiernie ważna dla biznesmena na stanowisku – powtarzał Birdie swoim donośny m głosem. Birdie czekała, aż wy powie te słowa. Stali obok siebie, kiedy światła samochodu, który m odjeżdżali Katy i Michael, znikały w oddali. Rozwieszone na drzewach światełka pozłacały teren,

który przy pominał Disney land w połączeniu ze scenerią Alicji w krainie czarów. Birdie musiała przy znać, że organizatorzy świetnie się spisali. By ło cudownie i elegancko. – Wracamy do rzeczy wistości – westchnął Howard. – A, co tam. Idę do domu wy pić porządnego drinka. – Howardzie – zaczęła Birdie. – Chcę ci o czy mś powiedzieć. – Czy to nie może poczekać do rana? Jestem wy kończony . Ta cała organizacja… – Wiem – przerwała mu Birdie. Howard spojrzał na nią zaskoczony . Birdie mu nie przery wała. – Wiem o tobie i Nadine. Nie jestem zła. To znaczy , na początku by łam, ale właściwie wy świadczy łeś mi przy sługę. Ona mi ją wy świadczy ła. Bez niej nigdy nie odważy łaby m się odejść, a raczej poprosić cię, żeby ś odszedł, więc ucałuj ją ode mnie. To nie powinno by ć zby t trudne. Howard wpatry wał się w nią z otwarty mi ustami, całkowicie zdumiony . – Na… Nadine. O czy m ty mówisz? – zapy tał, wracając na chwilę do swej dawnej wściekłości. – Mówię o twojej kochance, kobiecie, która od kilku lat dobiera ci ubrania, dla której kupiłeś samochód, dom przerobiony ze stajni, klejnoty . Szczególnie podobał mi się dom. Rozważałam nawet wy cieczkę do Dublina, by się mu przy jrzeć, ale wiesz, Howardzie, że to nie w moim sty lu – oznajmiła poważnie Birdie. – Nie lubię walczy ć, nie lubię się kłócić. Jestem łagodną osobą i nie chcę, by nasz rozwód to zmienił. Chcę pozostać sobą i nie pielęgnować w sobie złośliwości ani zjadliwości. Spróbujmy więc by ć wobec siebie uprzejmi. Prawnik mówi, że powinnam cię puścić z torbami, ale to nie w moim sty lu. Twarz Howarda zdradzała rosnące zdumienie. – Nadine? Coś sobie ubzdurałaś. Oszalałaś! To ty lko znajoma. Czasami zatrzy muję się w Dublinie niedaleko jej mieszkania. Kto ci tego naopowiadał… – Nikt mi niczego nie naopowiadał, Howardzie – wy jaśniła Birdie. – Sama się domy śliłam. Twój trzeci telefon. Mój Boże, przestań zaprzeczać. Miejmy trochę godności i rozstańmy się jak inteligentni dorośli. Nie pasujemy do siebie. Nie jesteś osobą, z którą chcę by ć, a ja z pewnością nie odpowiadam tobie. – Kto powiedział, że mi nie odpowiadasz? – dopy ty wał się Howard, a na jego czole bły szczały kropelki potu. Próbował zaciągnąć ją do domu, gdzie nikt by ich nie sły szał. Birdie delikatnie wy swobodziła się z jego uścisku. – Howardzie, nie zaprzeczaj. Znam prawdę i nasze małżeństwo jest skończone. Wiem o wszy stkim od dłuższego czasu. Odkładałam rozmowę z tobą, ponieważ nie chciałam zepsuć

święta Katy i Michaela. Nie wspominajmy więc o ty m, kiedy zadzwonią do nas z miesiąca miodowego. Poinformujemy ich po powrocie, kiedy będą podekscy towani ciążą, wy jazdem i małżeństwem. Szczerze mówiąc, podejrzewam, iż nie będą zby tnio zaskoczeni. Jestem pewna, że Michael coś podejrzewał, a Katy odkry łaby twoje działania wcześniej czy później. – Michael wie? – wrzasnął Howard. – Niedługo się dowie, ale ma swoje podejrzenia. Przy okazji, powiedziałam o wszy stkim Grace. Potrzebowałam z kimś porozmawiać, a ona jest świetny m słuchaczem i doradcą w ty ch sprawach. Morag przy gotowała łóżko w pokoju gościnny m, ty m najbliżej twojej matki. Jeśli obudzisz się wcześnie, będziesz mógł zajrzeć do niej i pogawędzić. My ślę, że powinniśmy sprzedać Viney ard Manor. Wolałaby m zamieszkać w mniejszy m domu i oczy wiście zabiorę ze sobą Thumpera. – Birdie, nie mogę uwierzy ć, że robisz aferę o coś tak głupiego. Birdie spojrzała na niego z mieszaniną siostrzanej miłości i litości. – Howardzie, mój drogi, to nie jest głupstwo. To jedna z najważniejszy ch rzeczy na świecie. Już dawno temu złamałeś mi serce, ale dopiero teraz mam odwagę, by od ciebie odejść. Nie by łeś zły m mężem, ty lko nieodpowiednim dla mnie. Wy cofajmy się w porę, żeby śmy mogli posklejać nasze złamane serca. Sam na pewno też się z tego cieszy sz. Odwróciła się i odeszła. Nie czuła niepokoju ani że zbiera jej się na płacz. Chciała odnaleźć Grace, chwy cić ją za ręce i oznajmić: Zrobiłam to! Zrobiłam! Grace by ją zrozumiała. Howard podszedł chwiejnie do kamiennej ściany i usiadł. Zdał sobie sprawę, że drży . Nie tak planował spędzić ten wieczór. Powinien siedzieć teraz pod altaną ze swy mi kumplami, palić cy garo za cy garem i otwierać kolejne butelki armaniaku. Zamiast tego czuł się zupełnie samotny . – Pamiętasz nasze zaręczy ny ? – Stephen zapy tał Grace. Stali na zewnątrz, patrzy li na księży c i gwiazdy i podziwiali czy ste, nocne niebo. Widzieli, jak ich sy n odjeżdża ze swoją żoną. Katy i Michael promienieli i machali na pożegnanie gościom, gdy samochód ślubny mknął ulicą. Wieczorne powietrze by ło tak zdumiewająco łagodne i przejrzy ste, że Grace i Stephen zostali na zewnątrz i podziwiali światełka zdobiące drzewa. Obok nich trwało wesele, ludzie śmiali się i rozmawiali. – Tak – odparła łagodnie Grace. – Nie mówmy dzisiaj nikomu – powiedziała wtedy. – Niech to będzie nasza noc. Wrócili do windy na wieży Eiffla, ponownie weszli do zatłoczonej kabiny, on przy ścianie, a ona wtulona w niego. – Kocham cię – wyszeptał jej do ucha, tak by nikt nie słyszał. W odpowiedzi przechyliła głowę i bezgłośnie powiedziała: – Ti amo. – Jedyne zdanie, które potrafiła powiedzieć po włosku, ale które tak bardzo lubiła.

– Upły nęło wiele czasu, Grace, wiele się wy darzy ło – powiedział Stephen. – Zby t wiele? Grace się zastanowiła. – Nie wiem – odpowiedziała szczerze. – Oboje się zmieniliśmy . Nie chcę szy kować nam katastrofy ani cierpienia i robić dzieciom nadziei. – Ach, dzieci, jak ich nazy wasz, nie dbają o to. Zajęci są swoim ży ciem. Grace się uśmiechnęła. – Nie jestem tego taka pewna. – Są dorośli, a my zrobiliśmy , co mogliśmy , prawda? Stanął przed nią i wziął ją za ręce. Poczuła dreszcz podniecenia. Może to by ło szaleństwo, ale może nie… Zamknęła oczy , nieświadoma, że przy gląda im się Fiona. – Kto do ciebie pisze? – zapy tała Katy , opierając się leniwie o swojego świeżo upieczonego męża. Siedzieli w samochodzie weselny m, który wiózł ich do hotelu Cliff House w Ardmore, gdzie mieli spędzić noc. – Fiona. Pisze, że moi rodzice się całują! Katy zachichotała. – Wiedziałam, że nasz ślub wszy stko zmieni. Mówiłam ci, prawda? – Tak, geniuszu – szepnął Michael i już po chwili z ty lnego siedzenia dochodził jedy nie szelest sugerujący , że dwoje ludzi przy suwa się do siebie, by móc się przy tulić i by ć ze sobą jak najbliżej.

1 People for the Ethical Treatment of Animals [Ludzie na rzecz ety cznego traktowania zwierząt] – między narodowa organizacja non-profit walcząca o prawa zwierząt. (Wszy stkie przy pisy pochodzą od tłumacza). 2 Antoine de Saint-Exupéry , Mały Książę, przekład Jan Szwy kowski, Wy dawnictwo Muza SA, Warszawa, 2009. 3 Jeden z główny ch bogów nordy ckich. 4 Boginie z mitologii nordy ckiej. 5 George By ron Wędrówki Childe Harolda, Pieśń Trzecia XXXII, przekład Jan Kasprowicz, Józef Paszkowski, Państwowy Insty tut Wy dawniczy , Warszawa, 1955. 6 Rodzaj tkaniny z jednokolorowy m nadrukiem zwy kle ze scenkami rodzajowy mi, moty wami i ornamentami roślinny mi. Tkanina najczęściej ma kolor kremowy , a nadruki są w kolorach czerwony m, czarny m, zielony m, niebieskim, brązowy m. Zaczęto ją produkować w Irlandii w połowie osiemnastego wieku i szy bko stała się popularna w Wielkiej Bry tanii i Francji, skąd wy wodzi się jej nazwa. Obecnie nadal produkowane są tapety z ty m wzorem. 7 Nawiązanie do amery kańskiego programu reality show Bridezillas, pokazującego wy jątkowo wy magające panny młode. 8 Prakty ka, która uniemożliwia publiczną obserwację kobiety poprzez noszenie stroju zakry wającego ją od stóp do głów, wy stępująca głównie wśród muzułmanów. 9 Artists and Repertoire – dział arty sty czny firmy fonograficznej zajmujący się wy szukiwaniem arty stów i ich rozwojem. 10 Są dwie trwałe rzeczy, które możemy dać w spadku naszym dzieciom: pierwsza to korzenie, druga to skrzydła. – Hodding Carter, Jr. 11 William Szekspir Dzieła dramatyczne Williama Szekspira w dwunastu tomach, T. 12, Stracone zachody miłości; Sen nocy letniej; Zimowa powieść; Życiorys poety, przekład Leon Ulrich, wy d. G. Gebethner i Spółka, Kraków, 1895, wy d. Gebethner i Wolff, Warszawa, 1895. 12 Niety powy gatunek roślin przy pominający ch drzewa, zdolny ch do poruszania się i obdarzony ch inteligencją, stworzony przez Johna Wy ndhama w powieści Dzień tryfidów z 1951 roku.