Zajdel Janusz A - Felicitas

Książka pobrana ze strony http://www.ksiazki4u.prv.pl lub http://www.ksiazki.cvx.pl

ZAPRASZAM!!!!

Janusz A. Zajdel - Felicitas

Jonathan Abel Beerless, pisarz, lat 35. Kolorowa pocztówka wypadla mi z reki i lezala na dywanie, patrzac na mnie figlarnie oczami jakiejs rozbawionej dziewczyny w kolorowym regionalnym stroju. Mialem wrazenie jakby zapadaly sie czterdziesci dwa pietra budynku pode mna, a dwadziescia cztery pozostale spadly mi na glowe. Trwalem w oslupieniu przez kilka minut. Bezwiednie wysunalem dlonia szuflade, siegnalem na spód, pod sterte maszynopisów... Dopiero w tym momencie odzyskalem nieco jasnosci mysli i przerazilem sie... Wiec az tak wielkie bylo moje uczucie? Wiedzialem, ze kocham Lucy - lecz nie spodziewalem sie, ze do tego stopnia... Slowem, gdyby nie to, ze tydzien przedtem oddalem bron do konserwacji, moja opowiesc skonczylaby sie w tym miejscu. Dziwnym zrzadzeniem przypadku, w miejscu gdzie zwykle lezal pistolet, znalazlem tylko sztywny kartonik - pokwitowanie z warsztatu rusznikarskiego. Zadziwiajacy paradoks: gdyby spadlo to na mnie jeszcze rok temu, gdy borykalem sie z trudnosciami w kazdej dziedzinie, gdy tonalem m dlugach i darlem ostatnie buty w bezskutecznej wedrówce po redakcjach i biurach agentów - poczytalbym ten fakt za jeszcze jeden dopust losu i przyjalbym to w pokorze, jak cos zupelnie naturalnego. Ale teraz? Kiedy wszystko uklada sie jak w marzeniach, kiedy moja ksiazka, rozchwytana w kolejnych trzech nakladach przyniosla mi dosc pieniedzy, by przestac klopotac sie o drobne; codzienne wydatki... Teraz, po otrzymaniu "Prix Casiopea", podpisaniu umów z czterema wydawnictwami zagranicznymi; po zaakceptowaniu znakomitych warunków na wydanie mojej nastepnej, prawie juz gotowej powiesci - odejscie Lucy bylo ciosem, który zachwial mna z przerazajaca sila. Jeszcze przed tygodniem, gdy wyjezdzalem w krótka podróz, na spotkania z czytelnikami w kilku pobliskich miastach, nic nie zapowiadalo takiego obrotu sprawy. Byc moze, zaaferowany nagla wrzawa jaka wybuchla wokól mojej osoby, zbyt malo czasu poswiecalem Lucy... Ale przeciez dawniej tez spotkalismy sie niezbyt czesto, zawsze rozumiala moje trudnosci, uczestniczyla w moich klopotach... Bedac wówczas ze mna, dala

najlepszy dowód swego przywiazania... Prawda, ze nigdy nie bylo z jej strony mowy o milosci, ale dla mnie bylo oczywiste, ze mnie kocha... Znajac jej powsciagliwosc w slowach czytalem to z jej calego zachowania. Czyzbym pomylil sie az tak bardzo? Fakt, ze nie rozmawialem z nia o malzenstwie, ale przeciez chcialem najpierw stworzyc mocna podstawe materialna dla naszego zwiazku. Nie moglem skazywac Lucy na borykanie sie z trudnosciami na poczatku naszego wspólnego zycia! Nieszczescia przychodza na czlowieka zazwyczaj z tej strony z której sie ich najmniej spodziewamy. Podnioslem z podlogi pocztówke. Nosila date sprzed pieciu dni i wyslana byla z jakiejs nieznanej mi miejscowosci. Znaczek byl szwajcarski, lecz nie mialo to znaczenia bo kartke wyslano w trakcie podrózy, pewnie na jakiejs stacji kolejowej, albo z miasteczka w poblizu autostrady... Odczytywalem wielokrotnie tych pare zdan... "Pozdrawiam Cie z naszej wspanialej podrózy przedslubnej. Jack jest zachwycajacy. Czuje sie szczesliwa. Ale jeszcze szczesliwsza bede u celu podrózy. Moze sie bedziesz gniewal o to, ze potrafie byc szczesliwa gdy Ciebie nie ma ze mna, ale to uczucie tak mnie przepelnia, ze nie potrafie go stlumic! Dzieki za wszystko, co dla mnie zrobiles! Lucy" Nie posadzalem Lucy o taki cynizm! Czy gwaltowne uczucie moze az tak zaslepic, by pozbawic czlowieka chocby cienia skrupulów wobec partnera, którego sie nagle porzuca? Kto to jest Jack? Nigdy dotad nie slyszalem tego imienia! Czyzby poznala go niedawno?... "Zachwycajacy"! Do diabla! Jak mozna z takim entuzjazmem pisac o nowym narzeczonym do porzuconego mezczyzny! Moze sie bedziesz gniewal..." Co za eufemizmy! Bylem bliski samobójstwa - a ona ma tylko tyle do napisania... Zadnego "przepraszam", ani krzty poczucia winy, tylko zdawkowe podziekowanie... Podziekowanie, które brzmi jak ironiczny wyrzut, bo wlasciwie nie zrobilem dla niej niczego, za co moglaby dziekowac... Zawsze bylem bez grosza, pieniadze spadly na mnie dopiero w ciagu ostatnich trzech miesiecy... W wirze spraw wydawniczych, wyjazdów, wywiadów - zapomnialem nawet o jej urodzinach i dopiero po dwóch dniach poslalem jej kwiaty... Przez nastepne dwa dni zytem jak w goraczce. Odwolalem spotkania, pilem ponad miare, próbowalem uciec w pisanie, ale nie szlo mi zupelnie. Podarlem kilkanascie stron maszynopisu ostatni rozdzial nowej powiesci, która powinienem oddac wydawcy za kilka dni... Wszystko, co napisalem, wydawalo mi sie idiotycznym zlepkiem bezsensownych frazesów. Przeklinalem wszystko: nagle powodzenie, przekleta nagrode "Casiopei" - wszystko. co kierowalo na mnie oczy czytajacej publicznosci. Dawniej moglem pisac, jak chcialem, jak potrafilem. Teraz wydawalo mi sie, ze nie potrafie! Mialem wrazenie, ze - gdy stukam w klawiature maszyny - za moimi plecami stoi tlum krytyków, recenzentów, redaktorów, którzy chwytaja w locie kazda sylabe tekstu, komentuja miedzy soba kazda nie dokonczona mysl przenoszona na papier... Wiem, ze jestem cyklotymikiem i przywyklem godzic sie z tym, ze mój nastrój ulega okresowym wahaniom od entuzjazmu do stanów depresyjnych. Nigdy dotad jednakze moja depresja nie osiagnela takiego dna... Trzeciego dnia zatelefonowalem do wydawcy, proszac o przedluzenie terminu. Czulem, jak krzywi sie i zgrzyta zebami, lecz nie majac wyjscia i nie chcac tracic praw do tej i nastepnych powiesci, po których obiecywal sobie spore zyski, zgodzil sie na miesieczna zwloke. Prosil tylko, abym dla porzadku dopelnil strony formalnej i przeslal odpowiednie pismo do wydawnictwa. Ochoczo wystukalem kilka zdan i szczesliwy, ze zmore terminu udalo sie choc troche oddalic, przez nastepny kwadrans czulem sie jakby lepiej. Dopiero, kiedy idac na poczte (list musialem

wyslac jako polecony) mijalem mata kawiarenke na rogu, odzylo we mnie na nowo wszystko, od poczatku... Tu przeciez poznalem Lucy, tu spotykalismy sie tyle razy - jeszcze ,zanim zamieszkalem na czterdziestym trzecim pietrze nowego wiezowca... Dawniej wynajmowalem pokoik w starej kamienicy, w jednej z bocznych uliczek. Gospodyni byla osoba surowych zasad, a ja, ceniac sobie nade wszystko : pokój w miejscu zamieszkania, nie naduzywalem jej cierpliwosci. Spotykalismy sie z Lucy w kawiarni, chodzilismy na dlugie spacery... Czasem udawalo sie nam byc sam na sam przez pare godzin, gdy odprowadziwszy ja wieczorem do domu - korzystalem z nieobecnosci jej wspóllokatorki. Osoba ta, w srednim wieku, lecz zywego usposobienia, byla dalsza kuzynka Lucyny i na nasze spotkania patrzyla dosc przychylnie, ale czujac sie niejako opiekunka mlode dziewczyny - nie chciala swej tolerancji posuwac zbyt daleko... Lucy byla dziewczyna niezalezna, lecz rozsadna. Za taka mialem ja przynajmniej do dnia, kiedy otrzymalem owa druzgocaca pocztówke. Bylem gotów poslubic ja gdy tylko stane na twardym gruncie... Nie spodziewalem sie nawet, ze moje uczucie rozplenilo sie we mnie tak silnie. Nigdy nie bralem pod uwage - nawet teoretycznie - mozliwosci jej odejscia... Gwaltownosc zdarzenia poruszyla mnie tak doglebnie, ze teraz dopiero uswiadomilem sobie caly ogrom mojego pragnienia posiadania tej dziewczyny. Byc moze, skladal sie na to fakt jej odejscia z jakims nieznanym mi mezczyzna, którego nie wiadomo od kiedy znala... Nienawidzilem go, nie wiedzac kim jest i jak wyglada. Zabilbym go na pewno, gdyby mi sie nawinal w tych dniach... Widocznie Lucy, przewidujac moje reakcje, usunela siebie i jego na bezpieczna odleglosc i w niesprecyzowanym kierunku... Do domu wracalem znów z glowa pelna najczarniejszych mysli. Plik korespondencji, która wydobylem z mojej skrytki, wcisnalem niedbale do kieszeni. Nie obchodzily mnie teraz zaproszenia na wieczory autorskie ani propozycje wydawców i tlumaczy. Nawet stan mojego konta w banku nie mial teraz zadnego znaczenia. Wchodzac do mieszkania, rzucilem sterte kopert na stolik w przedpokoju, powiesilem plaszcz i przez chwile stalem, bezmyslnie wpatrzony w lustro - ostatni podarunek od Lucy, otrzymany po wynajeciu tego mieszkania... Jedna z kopert zsunela sie na podloge. Machinalnie schylilem sie, by ja podniesc. Mój wzrok zatrzymal sie na czerwonym nadruku "Agencja Felicitas, Ltd." - odczytalem. Nie znalem tej firmy. Obok napisu widnial stylizowany rysunek kotwicy. W pierwszej chwili chcialem odlozyc koperte, lecz ciekawosc przemogla. Otworzylem ja. Wewnatrz znajdowal sie kartonik z winietka firmy, taka jak na kopercie. Pod nia widnialo kilkanascie wierszy tekstu. "Sadzi sie powszechnie, ze pieniadze nie daja szczescia. To nieprawda. Nieporozumienie wynika stad, ze ludzie chcieliby miec jedno i drugie równoczesnie. Nie mozna chciec zbyt wiele od losu. Oferujemy Ci szanse rozwiazania Twoich problemów. Wspólczesna wiedza dysponuje mozliwosciami, o których wiekszosc ludzi nie ma nawet przyblizonego pojecia. Zaryzykuj! AGENCJA FELICITAS poleca swoje uslugi. Masz problemy? Spotkal cie zawód? Telefonuj: 768790. Nasz agent odwiedzi Cie niezwlocznie". Usmiechnalem sie gorzko nad tym swistkiem papieru i odrzucilem go na stos korespondencji. Aby zajac sie czymkolwiek, zebralem wszystkie listy, zasiadlem za biurkiem i czytalem je po kolei. Bylo tam kilka listów od czytelników , dwa zaproszenia do klubu milosników fantastyki naukowej, propozycja wygloszenia referatu na jakims sympozjum, pare prósb o nadeslanie nowych opowiadan dla tygodników ilustrowanych i plik wyciagów bankowych. Saldo wykazane w ostatnim wyciagu zaskoczylo mnie swa wysokoscia. Nie spodziewalem sie, ze jestem az tak zamozny...

Zaraz jednak przyszla refleksja: cóz z tego? Na cóz zdadza sie te pieniadze, jesli ona... Znów wpadla mi w dlonie notatka Agencji Felicitas. "Niczym wlasciwie nie ryzykuje" - pomyslalem i siegnalem po sluchawke telefonu. Czlowiek, który odwiedzil mnie wieczorem, wygladal dosc dziwnie. Byl niski, o malej lysawej glowie. Nosil duze, bardzo ciemne okulary, które zaslanialy znaczna czesc jego twarzy. Ubranie wisialo na nim luzno - musial byc nieprawdopodobnie chudy. Na rekach mial biale bawelniane rekawiczki, których nie zdejmowal przez caly czas ani na chwile. Przyniósl ze soba spora walizke. Gdy weszlismy do pokoju, poprosil, abym zgasil górne swiatlo i pozostawil zapalona tylko mala lampke nocna. Usadziwszy mnie w fotelu, polozyl walizke poza zasiegiem mojego wzroku, otworzyl ja i wyciagnal kilka przewodów zakonczonych elektrodami, które umiescil na mojej glowie i konczynach. Przede mna ustawil mikrofon i cos, co przypominalo miniaturowa kamere telewizyjna. Wydobyta z walizki lampe wlaczyl do sciennego kontaktu i oswietlil moja twarz lagodnym, nie razacym strumieniem fioletowego swiatla. - Prosze wybaczyc! - usprawiedliwil sie, konczac te przygotowania. - W domowych warunkach wszystko to jest dosc skomplikowane i musi troche potrwac. Ale rozumiemy naszych klientów i staramy sie oszczedzic im zbednej fatygi. Wszystko gotowe. Teraz prosze odprezyc sie, rozluznic i spokojnie, powoli opowiedziec, co pana gnebi. Prosze mówic o wszystkim dokladnie i z pelnym zaufaniem. Gwzajtujemy dyskrecje, niezaleznie od tego, czy ostatecznie skorzysta pan z naszych uslug, czy nie. Mówilem dlugo, a on cierpliwie sluchal, kontrolujac od czasu do czasu wnetrze walizki, gdzie zapewne znajdowaly sie jakies urzadzenia rejestrujace - bo on sam niczego nie notowal. Na koniec zadal kilka rzeczowych pytan, prosil o fotografie Lucy i pocztówke, która od niej otrzymalem. - To wszystko - powiedzial w koncu, zwijajac swoja aparature i przymykajac wieko walizki. Nasza firma przeanalizuje sprawe i w ciagu czterdziestu osmiu godzin otrzyma pan odpowiedz. W tej chwili nie moge panu niczego obiecac. Rozumie pan: sprawa jest skomplikowana... Musimy zniwelowac pewne zdarzenia, które wplynely na panska obecna sytuacje... i w ogóle znalezc stosowna w tym przypadku metode dzialania. Sadze, ze rozumie pan, iz sposoby nasze sa tajemnica firmy i o szczególach nie mozemy informowac naszych klientów. Jednak, w przypadku podjecia sie sprawy, gwzajtujemy skutek. Aby nie bylo nieporozumien, postaram sie sformulowac panskie zyczenie: pragnie pan, aby Lucilla Niven byla w panu zakochana i aby zniknal z jej zycia i pamieci osobnik imieniem Jack. Czy tak? - Dokladnie tak! - potwierdzilem. - Czy jednak... firma bedzie w stanie, na podstawie tak skapych informacji... - Prosze sie o to nie martwic, odnalezienie jej to najmniejszy klopot. Pan nie zna jeszcze naszych mozliwosci. Mamy w takich sprawach kolosalne doswiadczenie. - To bedzie sporo kosztowalo? - spytalem ostroznie. - Owszem. Rzecz wymaga pracy i nakladów, ale... koszty nie przekrocza panskich mozliwosci finansowych. Szczególowa kalkulacje przedstawimy wraz z nasza konkretna oferta... Przepraszam, czy móglbym skorzystac z WC? Wskazalem mu odpowiednie drzwi, a sam wrócilem do pokoju. Walizka, mojego goscia lezala niedomknieta na stoliku. Ciekawie uchylilem pokrywe. Wewnatrz umieszczona byla jakas aparatura elektroniczna - wsród niej rozpoznalem tylko magnetowid. Przyjrzalem sie bacznie napisom na plytach, obok przycisków i pokretel. W pierwszej chwili wydawalo mi sie, ze sa to piktogramy japonskie, czy moze chinskie. Jednak, po blizszym przyjrzeniu sie stwierdzilem, ze

nie przypominaja zadnego ze znanych mi alfabetów... Slyszac trzask zamka w przedpokoju, przymknalem szybko wieko walizki i odskoczylem w strone biurka. .oOo.

- A wiec, zdecydowal sie pan na nasza propozycje? Czlowiek po drugiej stronie biurka byl nieco wyzszy od agenta, który byl u mnie wczoraj, lecz w ogólnych zarysach przypominal mi tamtego. Takie same okulary, mala glówka, drobne cialo w zbyt obszernym ubraniu. W przytlumionym zaluzja okienna slonecznym swietle twarz jego wygladala na nienaturalnie gladka. Jej odcien tez wydawal mi sie niezwykly - byla jakas oliwkowo-szaro-zielonkawa... - Tak... - powiedzialem. - Pomimo wysokiej ceny. - Cóz, prosze pana... Nasze koszty sa niemale. Ale za to gwzajtujemy pelne wywiazanie sie z umowy. Bedzie pan szczesliwy, jak pan sobie zyczyl. Zdaje pan sobie sprawe, ze ingerencja w bieg zdarzen pociaga za soba liczne konsekwencje, których skutki sa trudne do przewidzenia. Dlatego bedzie pan musial - przynajmniej na pewien czas - przeniesc sie w zupelnie inne miejsce, z dala od wszystkich osób, z którymi pan oraz panska dziewczyna mieliscie jakiekolwiek powiazania. Czy panskie sprawy zawodowe pozwalaja na kilkutygodniowy urlop? - Tak - powiedzialem. - O ile bede mial warunki dla dokonczenia mojej ksiazki... - Oczywiscie! Jakiej maszyny do pisania pan uzywa? - Uniwersal, T-3. - W porzadku. Dostarczymy panu na miejsce taki sam model. A teraz prosze podpisac te dokumenty. To jest umowa o wykonanie uslugi, a to - pelnomocnictwo dla naszej firmy, w zakresie spraw zwiazanych ze zleceniem. Poza tym prosze nam zostawic swój paszport i ksiazeczke czekowa. Zalatwimy panu kredyt w banku w miejscu panskiego przyszlego pobytu. Przeczytalem uwaznie wszystko, co podsunieto mi do podpisu. Warunki byly na tyle jasne i jednoznaczne, ze nie wahalem sie z podpisaniem umowy. - Oplate pobierzemy oczywiscie po wywiazaniu sie ze zlecenia - usmiechnal sie przedstawiciel Agencji. - A teraz prosze sluchac uwaznie. Nie moge zdradzic panu techniki naszych dzialan, lecz zapewniam, ze sprawa jest niezwykle delikatnej natury. Musi pan stosowac sie do naszych instrukcji, przeciwnym razie nie gwzajtujemy za wynik i bedziemy w uwazali umowe za zerwana z panskiej winy, a to pociaga za soba skutki finansowe. Wkrótce znajdzie sie pan w nieznanej sobie miejscowosci. Jest to eleganckie kapielisko na jednej z wysp Pacyfiku. Tam spotka pan swoja narzeczona. Prosze pamietac o jednym: nie wolno panu ani slowem nawiazac do wydarzen ostatnich dni. W zadnym wypadku nie moze pan dopuscic do poruszania tego tematu. Prosze sobie zalozyc, ze ona oczekuje tam pana, ze znalazla sie tam na panskie zyczenie, a miedzy wami wszystko bylo i jest w porzadku. To bedzie po prostu jakby nowa rzeczywistosc i dla niej i dla pana. Lecz ona - w odróznieniu od pana - nie pamieta niczego od chwili, gdy widzieliscie sie po raz ostatni. Ten fragment jej pamieci zastapiono innym obrazem niebylych zdarzen ... Prosze to przyjac do wiadomosci, choc... nie jest to zupelnie tak, jak powiedzialem. Ale kazde uchybienie z panskiej strony moze wywolac niepozadana reakcje... Prosze zatem nie pytac jej o nic i nie poruszac tego tematu. - Rozumiem. Czy to jednak mozliwe, by... z jej pamieci zniknelo wszystko, co dotyczy tego mezczyzny? By kochala mnie. jakby nic nie zaszlo? - spytalem z powatpiewaniem. - Zobaczy pan sam - usmiechnal sie zza okularów, przedstawiciel Agencji Felicitas. - A na wypadek, gdyby pan chcial przerwac nowa rzeczywistosc, w której bedzie sie pan znajdowal, prosze wziac ten przyrzad... Wystarczy nacisnac przycisk przelacznika.

Wreczyl mi malo pudeleczko z przyciskiem, które schowalem do walizki. Odwieziono mnie na lotnisko i umieszczono w malym pasazerskim odrzutowcu jakiejs filipinskiej linii lotniczej. Zdaje sie, ze zasnalem w fotelu w czasie lotu. .oOo.

Lezalem na szerokim, staroswieckim lozu w niewielkim, lecz stylowo urzadzonym pokoju. Przez zaciagniete zaslony w oknach przebijalo jasne swiatlo sloneczne. Czulem delikatna won nieznanych kwiatów, z zewnatrz dochodzily dalekie dzwieki muzyki i chóralnego spiewu. Skrzypnely drzwi. Spojrzalem w ich strone. Jasna glowa Lucy wsunela sie ostroznie do pokoju. Nasze spojrzenia spotkaly sie. Usmiechnieta radosnie podbiegla i usiadla obok mnie na lózku. - Obudziles sie juz! Nie moglam sie doczekac! Objela moja szyje, ucalowala mnie tak, jak nigdy przedtem spontanicznie, zywiolowo... Chcialem usiasc, ale nie pozwolila mi, delikatnie przytrzymujac moje ramiona. - Lez, nie wstawaj. Musisz wypoczac po podrózy powiedziala, troskliwie poprawiajac poduszke pod moja glowa. Nie pozwolilam budzic cie na sniadanie, ale jesli jestes glodny, zaraz kaze cos przyniesc. Tutaj jest cudownie, zobaczysz. Patrz, zdazylam sie pieknie opalic... Zsunela z ramienia waskie ramiaczko kwiecistej, plazowej sukienki. Byla rzeczywiscie opalona na piekny, zloty kolor. Przyjrzalem sie jej z bliska. Tak, to byla ona, bez watpienia... Ona, moja najprawdziwsza Lucy... To niemozliwe abym snil tak wyraziscie. "Chyba raczej caly tamten koszmar byl tylko snem. Ona nigdy nie odeszla ode mnie, to niemozliwe, tego nigdy nie bylo" powtarzalem sobie, tulac ja do siebie. Odwzajemniala moje usciski i pocalunki, patrzyla mi w oczy tak, ze nie moglem miec najmniejszych watpliwosci... Przez pierwsze dni czulem sie cudownie. Wspanialy klimat wyspy, slonce, plaza, ocean, egzotyczne owoce... A wsród tego my dwoje, jak w reklamowym prospekcie agencji turystycznej... Luksusowy pensjonat ze znakomita kuchnia i dyskretna obsluga, klimatyzowane pokoje - slowem, wszystko co mozna sobie wymarzyc, siedzac w sródmiesciu wielkiej metropolii i majac na glowie setki spraw do zalatwienia. Lucy byla nadzwyczajna, oszalamiajaca, radosna, a przy tym, jak nigdy przedtem, czula i troskliwa. Byla wciaz przy mnie, nie odstepowala mnie ani na chwile. Odgadywala niemal moje mysli i pragnienia. Byla taka, o jakiej zawsze marzylem w samotnosci sublokatorskiego pokoju, posród stert ksiazek i zapisanych arkuszy papieru. Po raz pierwszy bylismy razem tak dlugo, dniem i noca, bez chwili przerwy... Czulem sie naprawde szczesliwy... .oOo.

Czwartego czy piatego ranka obudzilem sie nagle wczesniej niz zwykle. Chyba snilo mi sie cos przykrego, bo nim jeszcze otworzylem oczy, odczulem ulge - jakby przebudzenie uwolnilo mnie od gniotacego koszmaru. Uchylajac zwolna powieki, natrafilem na spojrzenie Lucy. Bylo jakies dziwne, badawcze, przenikliwe... Celowo nie otwieralem szerzej oczu, a ona nie od razu dostrzegla moje przebudzenie. Uswiadomilem sobie, ze juz kilkakrotnie przedtem przylapywalem ja na takich spojrzeniach. Co mogly oznaczac? Otworzylem szeroko oczy. Twarz Lucy zlagodniala w usmiechu. Pocalowala mnie. Przylgnela do mnie gwaltownie, obejmujac mnie mocno. Ta jej impulsywnosc, gwaltownosc reakcji, niehamowany erotyzm - to tez bylo cos nowego, nieznanego mi dotychczas... Wprawdzie zachowywala sie wlasnie tak, jak sobie wyobrazilem w moich marzeniach, bez wiekszych zatajen przekazanych agentowi "Felicitas" lecz to wlasnie zaczynalo mnie intrygowac. Ona nigdy przedtem nie byla taka! Byla raczej powsciagliwa, zazenowana w intymnych sytuacjach, oszczedna w wyrazaniu czulosci. Czy mozna zmienic charakter czlowieka az do tego stopnia? Cos tu jest nie w porzadku!

Czyzby - wyzbyta pamiec o osobie owego tajemniczego Jacka zachowala w sobie pamiec erotycznych szalenstw, które w niej wyzwolil? To jasne! On dokonal tego, czego ja nie potrafilem! Obudzil w niej uspione zadze, nauczyl ja prawdziwie, szczerze uzewnetrzniac reakcje... To, co przezywa ze mna, jest przeznaczone dla niego, choc nie jest tego swiadoma... Teraz staly sie dla mnie oczywiste przyczyny niedawnej ucieczki Lucy: ten Jack musial podzialac na nia piorunujaco... Stalem sie chlodny, oziebly wobec jej pieszczot. Pierwsza euforyczna radosc z odzyskania Lucy, ze spelnienia pragnien, ustapila refleksjom... Jesli bowiem zdarzylo sie raz, moze zdarzyc sie znowu... Odsunalem sie, wymknalem z uscisków Lucy, tlumaczac sie bólem glowy. Poprosilem, by zostawila mnie samego. Chcialem po prostu spokojnie pomyslec. Spostrzeglem strach w jej oczach. Sprawdzila dlonia moje czolo, próbowala wydobyc ze mnie jakies zyczenie. Dla swietego spokoju poprosilem o kawe. Przyniosla ja i usiadla przy mnie. Ponownie poprosilem ja, by pozostawila mnie samego. Posmutniala, ale odeszla bez slowa. Po chwili wstalem ostroznie zza kotary wyjrzalem przed budynek. Przeczucie nie omylilo mnie! Lucy wybiegla sciezka ku bramie wjazdowej. Wypilem kawe i lezac wygodnie, zaczalem analizowac te wszystkie niejasne, ukrywane mysli i podejrzenia, przychodzace mi glowy w chwilach refleksji. Mój umysl pisarza-fantasty, wyczulony na subtelnosc dziwnych sytuacji, nastawiony na odkrywanie niezwyklych aspektów w rzeczach z pozoru normalnych podpowiadal mi teraz najdziwniejsze interpretacje... .oOo.

Lucy wrócila po godzinie. Zajrzala lekliwie do pokoju, gdzie wciaz lezalem symulujac ból glowy. Jej twarz wyrazala tak gleboki niepokój, ze nie mialem sumienia martwic jej dluzej. Powiedzialem, ze czuje sie znacznie lepiej i wyszlismy razem na spacer. Miejscowosc skladala sie w glównej mierze z pensjonatów i hoteli, sezon trwal tu przez caly rok. Liczne kawiarnie, knajpki i lokaliki rozrywkowe ciagnely sie wzdluz glównej ulicy, na plazy roilo sie od opalonych cial, kolorowych kiosków i parasoli. Idac z Lucy trzymajaca kurczowo moje ramie, rozgladalem sie wokolo. Wstepowalismy do chlodnych, dobrze klimatyzowanych kawiarenek, by wypic chlodny sok pomaranczowy lub kieliszek wermutu z lodem. W salonie gier przegralismy drobna sume do cybernetycznych wydrwigroszy - zmyslnych automatów zadajacych podchwytliwe zagadki. Po drodze wstapilem do miejscowej ekspozytury australijskiego banku, gdzie bez trudu zrealizowalem czek z mojej ksiazeczki i dowiedzialem sie, ze mam tu kredyt o dosc znacznej wysokosci. Zmeczeni przechadzka w poludniowych godzinach odpoczelismy na plazy w cieniu wiaty z tonkinowych pretów wyplatanych wlóknem palmowym, wystawiajac sie na wilgotny, lagodny wietrzyk od oceanu. Ochlapani slona woda, w wilgotnych kostiumach kapielowych wracalismy na obiad do pensjonatu. Przechodzac kolo sklepiku z wyrobami tytoniowymi wstapilem do srodka, by kupic sobie kilka. paczek papierosów. Lucy pozostala na zewnatrz, ogladajac drobiazgi na wystawie sasiedniego sklepu. Odchodzac od lady, odwrócilem sie zbyt gwaltownie i wpadlem na dziewczyne stajaca za mna. Stanelismy twarz w twarz, przez mgnienie oka poczulem poprzez cienka tkanine kostiumu plazowego jej twarde piersi, wparte w mój nagi tors. Cofnalem sie gwaltownie, przepraszajac jakims miedzynarodowym "pardon" z blizej nieokreslonym akcentem. Nasze spojrzenia zetknely sie na chwile, nieco zbyt dluga. Odpowiedziala jakims cichym, zdlawionym slowem, którego nie zrozumialem i usmiechnela sie. Wyminalem ja niezrecznie, ocierajac sie o jej nagie, na braz opalone ramie. Wychodzac, spojrzalem raz jeszcze za siebie. Dziewczyna patrzyla w moja strone, lecz Lucy wisiala juz u mojego ramienia i ruszylismy w strone pensjonatu.

Przez cala droge milczalem, choc Lucy zagadywala co chwila. Nie docierala do mnie tresc jej slów, zdawkowo pomrukiwalem, by dac dowód, ze wciaz jej slucham, lecz myslami wracalem do spotkania sprzed chwili. Wywolywalem z pamieci obraz dziewczyny, która musialem widziec juz kiedys - nie tutaj przeciez, lecz dawniej, gdzies tam, w moim miescie. Odtwarzalem drobiazgowa jej wyglad, rekonstruowalem z pamieci, z dwóch migawkowych ujec - w zblizeniu i w perspektywie sklepowego wnetrza - portret obcej kobiety. Byla niewysokiego wzrostu, bo patrzyla na mnie z dolu, spod zwisajacej nad oczami fryzury, przypominajacej wlosy miejscowych tubylczych dziewczat (drobne, poskrecane, kedzierzawe loczki), lecz niewatpliwie byla Europejka. Jej jasna twarz wyraznie odcinala sie od opalonych ramion i dekoltu. Nie umialem powiedziec nic na ten temat barwy jej oczu; jedynie to, ze dosc szeroko osadzone i bardzo wyraziste. Wciaz wydawalo mi sie, ze czuje twardy dotyk konców jej piersi, umialbym nawet wskazac te miejsca na mojej klatce piersiowej - dosc wysoko, jak na jej niski wzrost. Widzialem ja juz kiedys, na pewno... Ona zreszta tez sprawiala wrazenie, jakby widziala mnie kiedys... - Co o tym sadzisz? - Lucy scisnela lekko moje ramie. Oprzytomnialem. Dochodzilismy do pensjonatu. Lucy pytala o cos, a ja zupelnie nie zarejestrowalem tego pytania. - Przepraszam! - powiedzialem, przeciagajac dlonia po twarzy i oczach - Pytalas o cos? Spojrzala na mnie uwaznie. - Zle sie czujesz? - spytala z niepokojem. - Chyba ten upal - usprawiedliwilem sie. - Ale juz dobrze. Co mówilas? - Pytalam, czy nie moglibysmy wybrac sie wieczorem do któregos z tych lokalików na bulwarze. Moglibysmy zjesc kolacje, zatanczyc... Ale jesli nie czujesz sie dobrze... - O, nie jest ze mna az tak zle - powiedzialem szybko. Wieczorem, po zachodzie slonca, na pewno bede w swietnej formie! Nie wiem dlaczego, w tym momencie wierzylem, ze wieczorem na pewno spotkam tamta dziewczyne. Nie spotkalem jej tego wieczora, choc po zjedzeniu kolacji zagladalismy z Lucy jeszcze do trzech czy czterech knajpek, gdzie turysci bawili sie przy muzyce i znakomitym miejscowym piwie. To ja oczywiscie poddalem mysl obejrzenia nocnego zycia kurortu. Bylem tak zamyslony i ponury, ze Lucy zauwazyla to od razu, kilkakrotnie pytala, jak sie czuje i proponowala powrót do pensjonatu. Wrócilismy wreszcie, grubo po pólnocy; lekko wstawieni kolejnymi drinkami w róznych barach. Noc byla goraca, ustal wiatr, w pokoju bylo duszno pomimo wlaczonej klimatyzacji. Lezelismy obok siebie, spoceni, nie dotykajac nawzajem swych rozgrzanych cial. Spojrzalem na Lucy. Chyba spala, lezac na wznak, okryta tylko przescieradlem. Przymknalem oczy, nie moglem jednak zasnac. Co chwila pojawiala sie mysl o tamtej dziewczynie. Raz jeszcze spojrzalem na Lucy. W bladym swietle ksiezyca, pod przescieradlem rysowaly sie wzgórki jej piersi. Bezwiednie wyciagnalem dlon, by ich dotknac... Nie, to nie bylo to samo... W jednej chwili, przerazajaco realnie poczulem na ciele tamte dwa punkty, odcisniete piersiami nieznajomej... - Nie spisz? - Lucy poruszyla sie, otworzyla oczy. - Ja tez nie moge... - Chcesz proszek? - Tak, sa w szufladce nocnej szafki, z twojej strony. Znalazlem proszki, otworzylem butelke wody mineralnej i nalalem pól szklanki. - Polkniesz? - Nie. Rozgniec na lyzeczce - powiedziala.

Nie wiem dlaczego to zrobilem, lecz zamiast jednej tabletki zmiazdzylem trzy i podalem Lucy. Przelknela, nie zauwazywszy... Slyszalem, jak jej oddech wyrównuje sie. Zasypiala. Lezalem nadal, z oczyma utkwionymi w suficie. Nie, to niemozliwe... Czy mozna zmienic do tego stopnia bieg rzeczy? W jaki sposób im, tym dziwnym ludziom z Agencji Felicitas, udalo sie odwrócic bieg wydarzen, oddac mi moja dziewczyne? Wrócily przypuszczenia i podejrzenia, kielkujace we mnie od chwili, gdy spelnily sie tak dokladnie wszystkie moje pragnienia. Czy wszystko, co dzieje sie ze mna tutaj, jest realna rzeczywistoscia? Ten kawalek swiata, z pozoru normalny, wypelniony zywymi ludzmi - a przeciez odizolowany jakos, ograniczony... Nie wiem nawet, jak sie tutaj znalazlem, wszedlem w tok zdarzen dziejacych sie wokól mnie... a moze tylko we mnie? Sterowana halucynacja? Sen narkotyczny, w którym spelnia sie wszystko, czego pragne? W jaki sposób móglbym przekonac siebie o realnosci tego swiata? Wyobraznia twórcy science fiction podpowiadala mi rózne rozwiazania... Ale... przeciez takiego "snu" nie mozna ciagnac w nieskonczonosc... Do czego zmierzaja ludzie z Agencji? Jak zamierzaja rozwiazac to wszystko, zakonczyc? Nie, halucynacja - to nonsens. Nawet sterowana przez podlaczenie mojego mózgu do symulatora wrazen... Zbyt skomplikowane i zbyt realne jest to wszystko co tu przezywam... ...Wiec moze... Lucy nie jest ta sama dziewczyna? Czy mozna wymazac z czyjejs pamieci jakis odcinek wspomnien, zastapic je innymi? Gdyby to bylo mozliwe, czyz nie prosciej byloby pozbawic mnie tych wspomnien, które dotycza Lucy? Jesli to ona lezy przy mnie, to musi przeciez pamietac... Wszystko: swoja ucieczke z Jackiem, pocztówke z podrózy... To dlatego patrzy na mnie takim wyleknionym spojrzeniem, zgaduje moje mysli, stara sie byc idealem kochanki... Lecz wciaz nie rozumiem, jakim sposobem zdolali ja do tego sklonic? Pieniedzmi? Moimi pieniedzmi? Nonsens! Wiedziala przeciez, ze moje pieniadze nalezalyby i tak do niej, gdyby zostala ze mna... Nie! A wiec to nie moze byc ona! Wiec kim - a moze czym - jest ta dziewczyna, lezaca obok mnie? Przerzucam w pamieci wszystkie historie, jakie moga zdarzac sie w fantastycznych opowiesciach. Trzeba dopuscic nawet najbardziej nieprawdopodobne rozwiazania, trzeba wziac pod uwage kazda mozliwosc... ...A wiec trzeba zaczac od pracowników Agencji... Kim sa? Ich dziwne postacie, ciemne okulary, niezwykly odcien skóry... Walizka! Nieznane znaki na przyrzadach! Kosmici? Istoty, przybyle we wnetrzu UFO, by uszczesliwiac nas... za nasze pieniadze? No, niech bedzie... Przypiszmy im mozliwosci, jakich nie posiadamy my, ludzie... A pieniadze? Moze potrzebuja funduszy na legalne z pozoru przedsiewziecia na Ziemi? Cóz dalej? Teraz wachlarz mozliwych interpretacji rozszerza sie znacznie... Jakies sztuczki z odwróceniem czasu? Petla pozaczasowa? Falda czasu? Równolegla rzeczywistosc... Tak, to jest wyjasnienie... Tylko, ze punkt odgalezienia tej nowej rzeczywistosci znajdowalby sie w róznych chwilach - dla mnie i dla Lucy... A wiec tamta, moja, prawdziwa Lucy znajduje sie w innej rzeczywistosci z jakims Jackiem, a ta? Kim jest ta? Zgodnie z regulami science fiction, musi byc inna realizacja tej samej Lucy, innym wariantem tej samej osobowosci. A ja? Gdzie jestem ja? Ten, którego kontynuacje stanowie, pozostal w tamtej rzeczywistosci, przezywajacy swoje cierpienie! Moze juz zastrzelil sie, jak zamierzal... zamierzalem... tfu, cholera... Nie, to nonsens... Jest tylko jedna rzeczywistosc i jesli odrzucilem mozliwosc halucynacji i zycia w swiecie symulowanych zdarzen, musze znalezc inne wyjasnienie...

Falda czasu, odskok w inna rzeczywistosc, zakladal powrót do tamtej, pierwotnej... Czy mozliwe jest ponowne zgranie dwóch nurtów czasu, które sie rozbiegly? Nie! To niemozliwe. Cóz pozostaje? Jakie jeszcze sztuczki moga stosowac Kosmici? Spojrzalem na spiaca Lucy. Oddychala równo, prawie bezglosnie. Kukla! przebieglo mi przez mysl. Symulator! Robot homoidalny! Szybkim ruchem zdarlem z niej przescieradlo. Nie poruszyla sie, spala wciaz glebokim snem. Zapalilem lampke nocna i w jej swietle zaczalem drobiazgowo badac kazdy szczegól jej ciala, kazda zmarszczke na skórze, twarz, wlosy, paznokcie... Nie... Jesli byla mechaniczna kopia, to wykonana tak dokladnie, ze nie sposób odróznic jej od prawdziwej Lucy. Kazde znamie na skórze bylo jej wlasnym... Przylozylem ucho do jej piersi, wsluchiwalem sie w rytm serca... Zadnych podejrzanych odglosów oprócz normalnych, fizjologicznych... Stropiony nieco, okrylem ja ostroznie. Znów lezalem, wpatrzony w sufit, z glowa pelna pólsennych urojen i fantastycznych domyslów. Jednego bylem pewien: to nie jest ta sama Lucy, która odeszla ode mnie niespelna dwa tygodnie temu... Niemozliwe, by ktokolwiek zdolal ja do tego naklonic... Ci zielonkawi Kosmici z Agencji niewatpliwie chca, abym podpisal im czek na owa okragla sumke, na która opiewa kalkulacja mojego uszczesliwienia! Prawdziwy czek z prawdziwym podpisem, a nie fantom czeku z halucynacja podpisu! W jakiejkolwiek bylbym rzeczywistosci, musze wpierw wrócic do mojej rodzimej, nim ureguluje ich rachunek! A jesli wróce niezadowolony z ich uslug, przeciez im nie zaplace! Oni musza rozumowac równie logicznie, jak ja! Cóz wiec pozostaje? Która z hipotez da sie pogodzic z problemem regulacji rachunku i mojego prawdziwego uszczesliwienia? Duplikat! Tak, to jest to wlasnie! Trafiony tym pomyslem, usiadlem na lózku. Ta Lucy jest dokladna, zywa kopia mojej dawnej dziewczyny. To jest "Lucy Bis", wyposazona w cala pamiec tamtej moze z wyjatkiem wspomnianych owych fatalnych kilku dni, gdy wlasciwa Lucy odeszla... Dokladna, genetycznie skopiowana, odtworzona we wszystkich szczególach - lecz... wobec tego, taka sama! Jesli nosi w sobie wszystkie cechy tamtej, to czyz nie bedzie jak tamta, zdolna uczynic tego samego: przepasc znienacka z jakims przypadkowym mezczyzna? Sposród wszystkich hipotez ta jedna wydala mi sie najtrafniejsza. Tlumaczyla prawie wszystko... Moja obecnosc tutaj, planowana na kilka tygodni; przez ten czas Agencja zamierza poczynic odpowiednie kroki, abym nie zetknal sie przypadkowo po powrocie z wlasciwa Lucy... A takze - nieco przesadzone reakcje Lucy-Bis w sytuacjach intymnych - bo wszak natezenia tych reakcji nie mogli precyzyjnie wyregulowac... A jesli przeregulowali ja zanadto w kierunku zwiekszonego erotyzmu - tym gorzej, bo tym predzej uczyni to samo, co jej pierwowzór... Czulem, ze odraza napawa mnie ta istota, sluzalczo wpatrzona we mnie, nadskakujaca mi, usilujaca zadowolic wszystkie moje potrzeby i pragnienia... Moze tylko do czasu, kiedy zaplace rachunek Agencji? Zasypialem z uczuciem, ze nie chce, bardzo nie chce tej namiastki, tej repliki dziewczyny, która kocham, wciaz przeciez kocham... Tej, która kocham pomimo, ze skrzywdzila mnie i ponizyla, odchodzac z innym... Wydawalo mi sie profanacja mojego uczucia to, ze jestem z nia, spie z nia, dotykam jej... Zasypiajac znów ujrzalem obraz tamtej, ciemnowlosej, drobnej, ze sklepu tytoniowego. Miala zielonkawe oczy... tak, na pewno! Skad to wiedzialem? Nie mialem pojecia... Nastepnego dnia Lucy obudzila sie pózno. Bolala ja glowa, co przypisywala naduzyciu alkoholu, lecz ja wiedzialem, ze to skutek nadmiaru proszków nasennych. Skorzystalem z tego, by pozostawiwszy ja po sniadaniu wymknac sie z pensjonatu. Przebieglem dwukrotnie glówna ulice, zagladajac do sklepów i barów, potem wlóczylem sie po plazy, wypatrujac zielonookiej

nieznajomej. Kiedy zrezygnowany wracalem do pensjonatu, nagle zobaczylem ja. Siedziala przy stoliku pod parasolem w bulwarowej kawiarence. Byl z nia wysoki blondyn w kolorowej koszuli i bialych szortach. Podszedlem tak, by mnie nie widziala i usiadlem przy stoliku za jej plecami. Serce mi lomotalo. Nie wiedzialem jeszcze, co zrobie dalej... Towarzysz nieznajomej odszedl na chwile i zniknal we wnetrzu kawiarni. Szybko nabazgralem kilka slów na bibulkowej serwetce i polozylem na stoliku obok dziewczyny. Obejrzala sie. Skinalem jej glowa, odpowiedziala tym samym. Potem rozwinela bibulke, przeczytala, zgniotla i wrzucila do popielniczki. Czekalem w napieciu. Spojrzala znowu w moim kierunku. Pokazala piec palców, a potem wskazala palcem stolik. "Tutaj o piatej" - odczytalem ten gest. Sklonilem sie, a ona usmiechnela sie obiecujaco. Blondyn wracal juz z butelka i dwiema szklankami. Lucy czekala na mój powrót w ogrodzie, lecz nie zrobila mi zadnej wymówki, tylko patrzyla na mnie wciaz tym samym, pelnym leku wzrokiem, jakby wciaz obawiala sie czegos, co ma sie zdarzyc. Uczepila sie mego ramienia, a ja odczulem cos w rodzaju dreszczu i z trudem pohamowalem w sobie chec odsuniecia sie od niej. To bylo nie do zniesienia. Wydawalo mi sie, ze jest zaprogramowana na te lepka czulosc, to lekliwe spojrzenie i psie przywiazanie... Zaraz po obiedzie usiadlem do maszyny, by uniknac koniecznosci blizszego kontaktu z "falszywa" Lucy. Szukalem pretekstów, wymyslalem sposoby pozbycia sie jej, odsuniecia jak najdalej. Chetnie nacisnalbym juz w tej chwili przycisk sygnalizatora, by wyrwac sie z jej troskliwych ramion, uciec od namolnej czulosci, sprawiajacej wrazenie czegos sztucznego, zaprogramowanego... Nawet na moje wyrazne demonstracje niecheci czy zniecierpliwienia reagowala ulegloscia, pokora, zaleknionym milczeniem. Tamta, moja Lucy, miala charakter... Te, skopiowana, twórcy przeregulowali, zgodnie wprawdzie z moimi zyczeniami, ale... przesadzili solidnie... Wszystko jedno, skoncze to, zaplace rachunek, ale niech zabiora te kopie, skasuja, czy ja wiem, co zrobia - ich sprawa, byle nie bylo jej przy mnie. Nie nacisnalem jednak wylacznika. Tu, na wyspie, byla przeciez tamta dziewczyna, piekna nieznajoma... Musze ja odnalezc, póki jestem tutaj... Pisanie szlo mi kiepsko, ale wystukalem z wysilkiem kilka stron. Postanowilem przeprowadzic maly eksperyment. Jesli juz mam placic za to wszystko, to niech mam przynajmniej pewnosc, ze nie jest to mirazem, obliczonym na taki wlasnie obrót sprawy, na obrzydzenie mi moich pragnien i moja rezygnacje z Lucy. Jesli wysle na wlasny adres kilka stron mojej powiesci, bedacych kontynuacja tekstu juz napisanego, to po powrocie do domu bede mógl stwierdzic realnosc mojego pobytu tutaj. Ludzie - czy Kosmici - z Agencji nie znaja przeciez mojej nie wydanej jeszcze ksiazki, i jesli te ostatnie strony nie powstana realnie, a tylko w ramach mojej halucynacji - nie beda w stanie ich sfabrykowac i podrzucic do mojego mieszkania... Po glebszym zastanowieniu, logika tego wywodu zaczela mi sie nieco zalamywac, jednakze wysylke maszynopisu uznalem za swietny pretekst dla wyrwania sie wieczorem na spotkanie z nieznajoma. Zapakowalem strony do koperty, zaadresowalem i oswiadczylem "Lucy-Bis", ze musze wyjsc na poczte. Upierala sie, ze pójdzie ze mna, lecz huknalem na nia dosc niegrzecznie i trzaskajac drzwiami, wyszedlem. Nieznajoma przyszla punktualnie. Przedstawilem sie, ona takze wymienila swoje nazwisko. Na imie miala Olivia. Niczego wiecej nie dowiedzialem sie o niej, nawet jakiej jest narodowosci i skad pochodzi. To ja mówilem, ona sluchala, wpatrzona we mnie oczami, które rzeczywiscie mialy odcien zielonkawy. Z paru zdan, które wypowiedziala, zorientowalem sie,ze moze byc moja rodaczka. Rozmawialismy we wnetrzu kawiarenki, siedzac przy oknie wychodzacym na ogródek z parasolkami. Dalej widac bylo plaze i morze.

- Bede musiala zaraz isc - powiedziala Olivia, wciaz patrzac mi w oczy. Jej prowokujace spojrzenie klócilo sie wyraznie z oschloscia wypowiadanych zdan. - Spotkanie? - spytalem, nie umiejac zamaskowac cienia zazdrosci. - Wciaz ten przystojny blondyn? - Zazdrosc? - spytala przekrzywiajac glowe, a potem potrzasnela swa kedzierzawa czupryna. Nie, ten blondyn to Jack, miejscowy podrywacz. Prosze spojrzec! Spojrzalem w kierunku okna. Smukla sylwetka chlopaka w barwnej koszuli sunela wzdluz plazy. Na spotkanie mu biegla kobieta. Obserwowalem ja jak zahipnotyzowany. Podbiegla do blondyna, przylgnela twarza do jego piersi, on poglaskal ja po wlosach, a potem objal ramieniem i poszli razem dalej. Kobieta mówila cos, zywo gestykulujac. To byla Lucy. Odwrócilem glowe od okna. Olivia siedziala na wprost mnie, z broda podparta splecionymi dlonmi. Patrzyla wciaz tak samo, prosto w moje oczy. Byla podniecajaco piekna... Wstala nagle, kladac mi dlon na ramieniu. - Zostan - powiedziala. - Czy cie zobacze? - spytalem z niepokojem. Nachylila sie i pocalowala mnie szybko. - Jesli tak zechce przeznaczenie - powiedziala. - Dzis stad odplywam. - Dokad? - Daleko - machnela reka w kierunku morza i zniknela w drzwiach. Nim zaplacilem kelnerowi i wyszedlem, zdazyla gdzies zniknac. Wrócilem do pensjonatu. Lucy zastalem w pokoju. Nie rozmawialismy. Ona patrzyla swym przerazonym wzrokiem, ja - unikalem jej spojrzenia. Na dnie walizki odszukalem pudelko z wylacznikiem. Wyszedlem do ogrodu i nacisnalem przycisk. .oOo.

Bylem znowu w Biurze Agencji Felicitas. Pamietalem tylko, ze wieczorem tego dnia, kiedy spotkalem sie z Olivia, poszedlem spac zaraz po kolacji, by uniknac rozmowy z Lucy. Urzednik ten sam, który obslugiwal mnie poprzednio - patrzyl na mnie pytajaco. - Wiec jednak mialem racje - powiedzial. - Skorzystal pan z sygnalizatora. My jednakze wywiazalismy sie z naszych zobowiazan. To pan zrezygnowal. Milczalem. Nie moglem zaprzeczyc, ze Agencja spelnila wszystkie warunki. - Tak - powiedzialem po chwili, wyjmujac ksiazeczke czekowa. - Ile sie nalezy? - Wedlug umowy. Zaraz wypisze pokwitowanie. - Czy móglbym... - zawahalem sie. - Czy móglbym raz... jeszcze skorzystac z waszych uslug? - W kazdej chwili! - usmiechnal sie urzednik. - Wiec prosze... - Chwileczke. Prosze przejsc do gabinetu. Dlugo opowiadalem o dziewczynie, która spotkalem na wyspie. Opisalem ja dokladnie. Wyrazilem zyczenie, by spotkac ja znowu, zdobyc jej uczucie... Czulem, ze bez niej nie bede nigdy szczesliwy... Nowa umowa opiewala na reszte kwoty, jaka pozostala jeszcze na moim koncie. Bylo mi wszystko jedno. Wiedzialem, ze pieniadze wczesniej czy pózniej, znajda sie wreszcie - a takiej dziewczyny nigdy wiecej nie spotkam..: Czy nie obawialem sie, ze zamiast tamtej, prawdziwej z wyspy - otrzymam znów kopie? Tak, pomyslalem o tym, lecz jakos nie mialem co do tego zadnych obiekcji... Trudno mi powiedziec, dlaczego... - Prosze spokojnie isc do domu - powiedzial urzednik.

- Zajmiemy sie ta sprawa. Zna pan nasza operatywnosc. Tylko, jesli mozna pana prosic, tym razem chcielibysmy zainkasowac naleznosc z góry. Czy moge wypisac jeden kwit na oba zlecenia? - Niech pan pisze! - powiedzialem, wpisujac astronomiczna sume na czeku. - Dziekuje. Oto pokwitowanie! - powiedzial, wreczajac mi niebieski kwitek z czerwonym poprzecznym pasem. Rzucilem okiem na tresc. "Za dwukrotne uszczesliwienie pana Jonathana Beerless..." Wsunalem do kieszeni kwit i nowa umowe i zegnany uklonami przedstawiciela firmy wyszedlem na ruchliwa ulice. Po drodze wstapilem na poczte i odebralem plik korespondencji, która uzbierala sie przez dwa tygodnie. Byla wsród niej szara koperta, zawierajaca mój maszynopis z wyspy... Otworzylem drzwi mojego mieszkania. Juz w przedpokoju poczulem silny zapach swiezych kwiatów. Zajrzalem do gabinetu. Na biurku stal wazon rózowych peonii. W fotelu obok siedziala Olivia. Zerwala sie na mój widok i podbiegla. Objalem ja. Tak, to byla ona, na pewno. Konce jej piersi poczulem tak samo wyraznie, jak wtedy. - Jestes moim przeznaczeniem - powiedzialem, calujac jej wlosy. Patrzac ponad jej glowa, dostrzeglem torebke, która widac spadla z poreczy fotela, gdy Olivia z niego wstala. Torebka byla otwarta. Wsród rozrzuconych drobiazgów lezal niebieski kwit z czerwonym paskiem w poprzek. Olivia Tereza Osvaldi, studentka filozofii, lat 22. Odkad siegam pamiecia, moim wychowaniem zajmowali sie dalecy krewni. Nalezy przez to rozumiec, ze praktycznie wychowywalam sie sama. Stryj Alfi, brat ojca, najblizszy krewny, jakiego posiadalam, byl wielkim uczonym i wynalazca. Nauka i technika interesowala go do tego stopnia, ze nie wystarczalo mu czasu na zajmowanie sie wlasnymi sprawami finansowymi. Znaczne dochody jakie osiagal dzieki swym licznym patentom, gromadzily sie na koncie bankowym, on zas zyl skromnie w poblizu Instytutu Technologicznego i przez cale zycie nie skorzystal zapewne z zadnego ze swych znakomitych wynalazków - bo nie mial nawet tak modnego dzis samochodu elektrycznego (dla którego wynalazl fantastycznie wprost pojemny miniaturowy akumulator). Stryj byl kawalerem i wobec nikogo nie posiadal zadnych formalnych zobowiazan. Niemniej poczuwal sie do lozenia na moje utrzymanie, gdyz bylam jedyna córka jego zmarlego brata. Dzieki stypendium, które mi wyznaczyl, moglam podjac studia na uniwersytecie i skromnie, lecz bez wiekszych trudnosci utrzymac sie w tym miescie. Mieszkala tu takze jedna z moich ciotek stara jedza, od której nie zaznalam wiele czulosci w czasach, gdy bylam jako mala dziewczynka calkowicie zdana na jej laske. Dlatego tez wolalam - mimo kosztów - wynajac samodzielny pokój w miescie niz zamieszkiwac u ciotki. Ciotka miala zreszta sublokatora, o którym z jej relacji wiedzialam tylko tyle, ze "po calych dniach tlucze cos na maszynie, do pracy nie chodzi i czesto zalega z komornym". Poza tym jednak ciotka nie miala do niego wiekszych zastrzezen, bo, jak sama przyznawala - z pewnym zdziwieniem zreszta - ze "mlody, ale nie pije i dziewczyn nie sprowadza". Odwiedzalam ciotke tylko w przypadkach "skrajnej koniecznosci" - przy jej urodzinach oraz niekiedy w wieksze swieta. Mieszkalam w zasadzie sama, ale ze wzgledu na calkowita samodzielnosc mojego mieszkania, czesto goscili u mnie chwilowo bezdomni studenci - kolezanki i koledzy. Przywyklam do tego, ze zawsze ktos oprócz mnie krecil sie po mieszkaniu lub wkuwal po katach. Musze przyznac, niekiedy ten i ów z moich kolegów mieszkal u mnie dluzej, na bardziej intymnej stopie. Trwalo

to róznie - od paru dni do paru miesiecy, a potem konczylo sie jakos samo. Kiedys udalo mi sie doliczyc dwudziestu dziewieciu czy trzydziestu takich krótkotrwalych zazylosci, jednak zadna z nich nie wywarla na mnie wiekszego wrazenia, ani nie pozostawila szczególnie zlych lub specjalnie dobrych wspomnien. Tym dziwniejszy dla mnie samej wydal sie fakt, który wydarzyl sie pól roku temu. Bedac w odwiedzinach u ciotki zetknelam sie przypadkowo z jej sublokatorem. Trzydziestoparoletni mezczyzna, który wszedl do kuchni, gdy siedzialam z ciotka przy kolacji, prawdopodobnie nie zwrócil nawet na mnie uwagi, ja natomiast odczulam cos, czego do dzis nie potrafie sobie wytlumaczyc. Musialam miec wówczas zupelnie nieprzytomna mine, bo ciotka po wyjsciu tego czlowieka (który wpadl tylko, by nalac sobie herbaty) patrzyla na mnie dosc podejrzliwie. Nie pytalam o niego, by nie obudzic czujnosci starej, lecz zaczelam bywac tam czesciej. Rzadko wprawdzie udawalo mi sie zobaczyc tego czlowieka i tylko dwa lub trzy razy spotkalismy sie oko w oko w przedpokoju. Nigdy chyba nie przyjrzal mi sie dobrze, lecz ja poznalabym go wszedzie. Czulam wzbierajaca potrzebe blizszego poznania go, lecz w obecnosci ciotki nie chcialam wszczynac zadnych kroków. Wpadalam teraz do ciotki nawet w dni powszednie. Sublokatora czesto nie bylo, lecz ja, pod pozorem pomocy w sprzataniu wchodzilam do jego pokoju i czytalam maszynopisy. Ciotka korzystajac z mojej pomocy, wyrywala sie na dluzsze pogaduszki do sasiadek, a ja, szumiac odkurzaczem, czytalam fascynujace opowiesci tego czlowieka. Bylam oczarowana jego wyobraznia, jego gleboka wiedza i niezwykla osobowoscia, bijaca ze stron jego maszynopisu. Postanowilam spotkac go gdzies na miescie, by niby to przypadkiem, porozmawiac choc chwile, byc z nim blisko, sprawdzic jego i siebie w blizszym kontakcie. Przegonilam nawet chwilowo wszystkich czasowych uzytkowników mojego mieszania, by móc zaprosic go w kazdej chwili do siebie. Niestety! Wychodzil rzadko, a ja nie mialam szczescia spotkac go, choc wielokrotnie czyhalam w poblizu mieszkania ciotki. Az wreszcie któregos dnia spostrzeglam go, wchodzacego do malej kawiarni w naroznym domu. Weszlam tam za nim, z sercem pod gardlem - lecz on siedzial juz z jakas blondynka, w wieku bliskim trzydziestki. Patrzylam na nich zza filara, pijac z roztargnieniem jedna kawe po drugiej... Nie moglo byc watpliwosci. To nie byla siostra, kuzynka, ani zadna kolezanka. To byla jego dziewczyna! Ja, która obojetnie przyjmowalam zawsze przyjscie i odejscie kazdego mezczyzny, poczulam po raz pierwszy dzikie uczucie zazdrosci. On musi byc mój! postanowilam wtedy: - Chocbym miala ja zamordowac! Przestalam odwiedzac ciotke, by nie jatrzyc w sobie tych gwaltownych, niebezpiecznych uczuc... I nagle los dal mi szanse. Zmarl mój biedny, poczciwy stryj Alfi. Smutno mi bylo bardzo jemu wlasciwie zawdzieczalam wszystko, co osiagnelam dotychczas, i jego jednego chyba kochalam sposród wszystkich moich krewnych. Wkrótce potem okazalo sie, ze jestem jedyna praktycznie spadkobierczynia stryja, a jego majatek - o czym sam zapewne nie pamietal - urósl do wcale pokaznej sumy. Nadmiar pieniedzy, do których nie bylam za bardzo przyzwyczajona, nie wplynal w istotny sposób na mój tryb zycia. Staralam sie niczego nie zmieniac, nie chcialo mi sie zreszta czynic zadnych przedsiewziec. Przyczyna, która ukrywalam przed otoczeniem, a staralam sie takze ukryc sama przed soba, byla jedna: sublokator mojej ciotki. Nie odkrylam wówczas jeszcze mozliwosci wykorzystania moich pieniedzy dla zdobycia jego uczuc. Zreszta, taki tryb postepowania nie odpowiadal mi zupelnie. Nie tylko kochalam go... Moze bardziej jeszcze - chcialam, aby on mnie kochal. Pieniadze moglyby uniemozliwic mi poznanie rzetelnosci jego ewentualnych uczuc... Wtedy wlasnie otrzymalam karte reklamowa Agencji Felicitas. Cóz mi szkodzi - pomyslalam spróbowac. Zatelefonowalam...

Cena byla wysoka, ale nie zalezalo mi na pieniadzach. Podpisalam umowe. Nie wiem, jak znalazlam sie na wyspie. Pamietam, ze startowalismy samolotem z Zurychu. Potem obudzilam sie w pokoju hotelowym. Jona zobaczylam na ulicy. Byl z ta kobieta. Gdy wszedl do sklepiku, poszlam za nim. Zderzylismy sie przy ladzie. Spojrzal na mnie, jakby poznajac; lecz przeprosil i odszedl. Widocznie moja fryzura, która zmienilam w ostatnich tygodniach, zamaskowala podobienstwo. Wiedzialam, jak mam postepowac. Ci z Agencji dali mi szczególowe instrukcje. Choc mialam chec powiedziec mu wszystko gdy rozmawialismy w kawiarni, zniknelam mu z oczu... Ci z Agencji to chyba cudotwórcy! Po dwóch dniach od chwili powrotu z wyspy (bilety wreczyl mi Jack, którego bralam za podrywacza, lecz okazal sie agentem Felicitas) zaprowadzono mnie do mieszkania Jona. Po drodze kupilam kwiaty i czekalam. Powiedzieli, ze przyjdzie do mnie, zakochany do szalenstwa, jak bylo w warunkach umowy. Zamkneli mnie na klucz... Przyszedl..: Przyszedl i objal mnie, jakbysmy kochali sie od bardzo, bardzo dawna. Powiedzial, ze jestem jego przeznaczeniem... Pomyslalam wtedy, ze oni, ci z Agencji, naprawde sa chyba cudotwórcami z innej planety... Lucilla Jill Niven, inzynier, lat 29. Sukces Jona byl dla mnie czyms zupelnie naturalnym i zasluzonym. Znalam prawie wszystko co napisal i choc osobiscie nie jestem entuzjastka tego typu literatury, musialam przyznac, ze pisal bardzo zajmujaco. Wiedzialam, ze zamierza ozenic sie ze mna. Byl ambitny i nie chcial, abym jako jego zona dzielila z nim te wszystkie trudy niedocenionego pisarza, które znal tak dobrze. Nie mialam do niego zalu o to, ze pochloniety mnóstwem spraw, które wiazaly sie z jego sukcesem, poswiecal mi mniej czasu niz przedtem. Wiedzialam, ze wkrótce wszystko wróci do normy i spokojnie czekalam. Nie zdziwilam sie wcale, gdy nastepnego dnia po wyjezdzie Jona na spotkanie autorskie, odwiedzil mnie w pracy mlody mezczyzna, który oswiadczyl, ze jest przyjacielem Jona. Wreczyl mi przy tym swistek papieru, na którym reka Jona napisane bylo tylko jedno zdanie: "Z calym zaufaniem powierzam cie Jackowi Dobbsonowi". Ponizej widnial podpis Jona i data poprzedniego dnia. Jack byl czlowiekiem niezmiernie sympatycznym. Wyjasnil mi, ze jest dawnym kolega Jona. Wczoraj spotkali sie na dworcu kolejowym. Jack przyjechal wlasnie z podrózy sluzbowej i wybieral sie na urlop. Opowiadal Jonowi o pieknym miejscu wypoczynkowym, które znal i zamierzal ponownie odwiedzic. Wówczas Jon wpadl na ten pomysl... Jack mial jechac wynajetym samochodem do Szwajcarii, skad odlatywaly specjalne czarterowe samoloty. Gdyby udalo sie zarezerwowac dodatkowe miejsce, moglabym - pod opieka Jacka poleciec tam i oczekiwac Jona, który przybylby po tygodniu, zalatwiwszy sprawy, trzymajace go jeszcze tutaj. Nie mialam najmniejszych oporów, ucieszylam sie nawet, ze zamiast siedziec w miescie wyrusze juz teraz w tak wspaniala podróz. Kartka od Jona wystarczyla mi zupelnie. Choc byl to tylko maly skrawek papieru, rozumialam, ze w warunkach pospiesznej rozmowy na dworcu trudno o pisanie obszernych listów. Przyspieszylam o pare dni mój tegoroczny urlop. Zabralam tylko pare drobiazgów, bo Jon przekazal mi za posrednictwem Jacka spora kwote na poczynienie zakupów w czasie podrózy przez Europe. To byla naprawde piekna podróz. Jack byl znakomitym przewodnikiem, zachowywal sie nadzwyczaj poprawnie i zaprzyjaznilismy sie od razu... Na wyspie Jack czul sie jak u siebie. Wynajal dla mnie pokój w pensjonacie i taktownie nie narzucal swojego towarzystwa. Mieszkal w innym hotelu, ale zostawil mi numer telefonu na wypadek gdybym miala jakies klopoty. Spotkalismy sie potem kilka razy przypadkowo na plazy. Pogoda byla piekna. Zazywalam slonca i wypoczynku, oczekujac przybycia Jona. Któregos dnia Jack przyszedl do mojego pensjonatu.

- Dostalem depesze... - zaczal niepewnie - ale nie bój sie, wszystko juz jest w porzadku - dodal, widzac moja przerazona mine Oto, co mi zakomunikowal: Jon mial drobny wypadek. Pociag, którym jechal, wykoleil sie na zwrotnicy. Ofiar w ludziach nie bylo, a Jon wyszedl z tego nawet bez widocznych obrazen zewnetrznych, jednak stwierdzono u niego lekkie stluczenie glowy. Po dwudniowej obserwacji, wypuszczono go ze szpitala i zalecono wypoczynek. Depeszowal ordynator oddzialu ze szpitala. Adres Jacka otrzymal od Jona, który poinformowal lekarza dokad sie wybiera. - Jon bedzie tu za dwa dni - powiedzial Jack. - Lekarz przekazal mi pewne... zlecenia... Otóz Jon po swym wypadku zdradza objawy... selektywnych zaników pamieci. Dlatego tez nie nalezy zwracac uwagi, na pewne niekonsekwencje w jego wypowiedziach dotyczacych przeszlosci. Trzeba zajac sie nim bardzo troskliwie i nie dopuszczac do zadnych gwaltownych wzruszen. Najlepiej unikac jakichkolwiek rozmów na temat wydarzen bezposrednio poprzedzajacych wypadek Jona. Przejelam sie tym bardzo. Umówilismy sie z Jackiem, ze nie bedzie on kontaktowal sie z Jonem po jego przyjezdzie. Jack obawial sie, ze jego osoba zbyt silnie moze kojarzyc sie Jonowi z jego podróza i wypadkiem. Mialam opiekowac sie troskliwie Jonem, obserwowac stan jego zdrowia i usposobienie, a w razie niepokojacych objawów zawiadamiac o nich Jacka. W pierwszych dniach pobytu Jona na wyspie staralam sie okazywac mu jak najwiecej troski i czulosci. Wydawalo mi sie, ze jest taki sam, jak zawsze. Cieszyl sie razem ze mna tym, ze jestesmy wreszcie razem. Nie rozmawialismy ani razu na zaden niebezpieczny temat. Zupelnie nie wiem, dlaczego nagle zaczelo sie cos psuc. Czyzby stan Jona pogorszyl sie? Bylam zaniepokojona. Kiedy Jon dosc opryskliwie wyprosil mnie z pokoju pobieglam do Jacka, by mu powiedziec o moich obawach. Uspokajal mnie, lecz wydawalo mi sie, ze sam jest zaniepokojony. Potem zaczely sie sprzeczki i klótnie, az któregos dnia wybuchla awantura. Jon wyszedl trzaskajac drzwiami, a ja pobieglam szukac Jacka. Nie bylo go w hotelu. Znalazlam go na plazy. Podbieglam do niego i wyplakalam sie w gors jego kolorowej koszuli. Pocieszal mnie, jak umial. Objal mnie przyjaznie ramieniem i roztrzesiona odprowadzil do pensjonatu. Powiedzial, ze porozumie sie z miejscowym lekarzem i w razie potrzeby umiesci Jona w klinice na sasiedniej wyspie. Jeszcze tej nocy helikopter zabral Jona, a ja zostalam oczekujac wiesci... Nastepnego dnia Jack przyszedl do mnie z ponura mina i oswiadczyl, ze wedlug opinii lekarzy, w osobowosci Jona zaszly jakies powazne zmiany charakterologiczne i lepiej bedzie, jesli przez pewien czas nie bede go widywac. Powiedzial takze, ze Jon zostanie przewieziony do domu i oddany pod opieke wykwalifikowanej pielegniarki... Jack zaopiekowal sie mna. Razem powrócilismy tutaj. Byl wciaz mily i sympatyczny. Informowal mnie czesto o stanie zdrowia Jona. Wiesci byly niezbyt pomyslne. Lekarze orzekli, ze musi calkowicie zmienic otoczenie. Byli zdania, ze kontakt ze mna móglby znacznie pogorszyc jego stan... Jack bywal u mnie coraz czesciej... Opiekowal sie mna w tych trudnych dla mnie chwilach. Potem ja bywalam u niego... Nawet mieszkalismy razem przez dwa miesiace... Pózniej wyjechal, i pózniej nigdy juz nie widzialam Jonathana. Nie potrafilabym spojrzec mu w oczy... Dr Davis McLee jr, prokurator Wspólczesny czlowiek dawno juz postradal zdolnosc rozrózniania prawdy i fantazji. W równej mierze przyczynily sie do tego rozwój nauki i techniki oraz literatura fantastyczno-naukowa. Oskarzeni wykorzystywali ludzka naiwnosc i wiare we wszechmoc nauki, w ingerencje przybyszów z kosmosu, w mozliwosc modyfikowania uplywu czasu i ludzkich losów. Czynili to

z niezwykla precyzja, zajzujac sytuacje i zdarzenia rezyserujac nie tylko czyny, lecz nawet mysli i pragnienia swoich klientów. Nigdy nie twierdzili, ze sa przybyszami z innej planety. A jednak wiekszosc ich klientów byla o tym przekonana. Nigdy nie uciekali sie do uzycia sily czy przymusu. A jednak ich klienci postepowali dokladnie wedlug ich woli. Zaspokajali marzenia i zyczenia ludzkie, a nawet stwarzali te marzenia w ludzkich umyslach, by je nastepnie spelniac. Podejmowali sie wylacznie tych spraw, których zalatwienie miescilo sie w ramach ich mozliwosci. Wykorzystywali wszystkie realne zdobycze techniki i cywilizacji. Nie zalowali pieniedzy oczywiscie pieniedzy klientów... Oskarzeni dzialali niezwykle pomyslowo i ostroznie, nie uciekajac sie do pospolitych przestepczych chwytów. Przykladem tego moze byc podstepne uzyskanie i wykorzystanie oryginalnej dedykacji wycietej z ksiazki Jonathana Beerlessa. Nie mozna odmówic im glebokiej wiedzy i sprytu, a takze pracowitosci w ich przedsiewzieciach. Prawie kazda sprawa, która prowadzili, byla arcydzielem "koronkowej roboty", przemyslanym we wszystkich szczególach od poczatku do konca... Stoimy, Wysoki Sadzie, wobec jaskrawego przykladu przestepstwa zupelnie nowego typu przestepstwa tym grozniejszego, ze winowajcy dysponuja wszelkimi dostepnymi srodkami technicznymi i gleboka wiedza o naturze ludzkiej... (Wyjatki z aktu oskarzenia w sprawie karnej przeciwko spólce znanej pod firma "Bracia Mars" vel "Agencja Felicitas" vel "Spes Nostra" etc.). Wiadomosc z ostatniej chwili. Mimo wniesienia aktu oskarzenia nie doszlo do procesu glosnych oszustów, braci M. Dwaj glówni oskarzeni zbiegli z aresztu na kilka dni przed sprawa. Poscig policyjny doprowadzil do osaczania ich w starej, opuszczonej posiadlosci o kilkadziesiat kilometrów od miasta. W chwili zamkniecia pierscienia objawy, ponad dach starego palacyku uniósl sie obiekt przypominajacy typowy ksztalt UFO, który nastepnie poszybowal w kierunku poludniowym utrzymujac niezbyt duza wysokosc. Pojazdy policyjne ruszyly w poscig za latajacym spodkiem, alarmujac równoczesnie jednostke smiglowców policyjnych, dowództwo wojsk lotniczych oraz osrodek lotów kosmicznych. Pozostawiony na miejscu patrol policyjny przeszukal strych budynku znajdujac jedynie ubrania aresztantów. Po spisaniu protokolu policjanci odjechali, dolaczajac do poscigu. Oddzial helikopterów osaczyl rzekomy UFO na wysokosci kilkuset metrów nad ziemia. Obiekt nie reagowal na wezwania, lecz policja nie zdecydowala sie na zaatakowanie go nad gesto zaludniona okolica ku której zmierzal. Dopiero po godzinie otwarto ogien do obiektu i wówczas okazalo sie, ze jest to odpowiednio spreparowany balon z urzadzeniem zyroskopowym i malym silniczkiem pneumatyczno-odrzutowym; oczywiscie bez zadnej zalogi. Zarzadzone natychmiast ponowne otoczenie i przeszukanie palacyku nie dalo rezultatu. Do chwili obecnej policja nie wpadla na trop zbiegów.

Książka pobrana ze strony http://www.ksiazki4u.prv.pl lub http://www.ksiazki.cvx.pl ZAPRASZAM!!!!