Zelazny Roger - Kroniki Amberu TOM 2

ATUTY ZGUBY Judy, raz jeszcze

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

ROZDZIAŁ I To p as k u d n e u czu cie, k ied y czek as z, aż k to ś s p ró b u je cię zab ić. Ale b y ło 3 0 k wietn ia, więc mu s iało s ię to zd arzy ć, jak zwy k le. Nie o d razu zro zu miałem, w czy m rzecz, ale teraz wied ziałem p rzy n ajmn iej, że mu s zę s ię p iln o wać. Przed tem b y łem zb y t zajęty , żeb y co ś z ty m zro b ić. Teraz jed n ak s k o ń czy łem p racę. Zo s tałem ju ż ty lk o z teg o p o wo d u . Czu łem, że zan im o d jad ę, p o win ien em wy jaś n ić tę s p rawę. Ws tałem z łó żk a, wp ad łem d o łazien k i, wziąłem p ry s zn ic, u my łem zęb y i tak d alej. Zn ó w zap u ś ciłem b ro d ę, więc n ie mu s iałem s ię g o lić. Nie trzęs ły mn ą d ziwn e lęk i, jak d awn iejs zeg o 3 0 k wietn ia, trzy lata temu , k ied y o b u d ziłem s ię z b ó lem g ło wy i zły m p rzeczu ciem; o two rzy łem ws zy s tk ie o k n a i zajrzałem d o k u ch n i: ws zy s tk ie p aln ik i b y ły o twarte i n ie p aliły s ię. Nie. Dzis iejs zy d zień n ie p rzy p o min ał n awet 3 0 k wietn ia s p rzed d wó ch lat, k ied y p rzed ś witem zb u d ził mn ie lek k i zap ach d y mu . To p aliło s ię mo je mies zk an ie. M imo to trzy małem s ię z d alek a o d ws zy s tk ich lamp n a wy p ad ek , g d y b y żaró wk i n ap ełn io n o czy mś łatwo p aln y m, i raczej p s try k ałem w p rzełączn ik i, n iż je n acis k ałem. Nie zd arzy ło s ię n ic n iezwy k łeg o . No rmaln ie n as tawiam ek s p res d o k awy jes zcze p o p rzed n ieg o d n ia wieczo rem, z włączn ik iem czas o wy m. Dziś jed n ak n ie miałem o ch o ty n a k awę, k tó rej p arzen ia n ie wid ziałem. Po s tawiłem d zb an ek i czek ając, aż b ęd zie g o to wa, s p rawd ziłem b ag aż. Ws zy s tk o , co miałem tu cen n eg o , leżało teraz w d wó ch ś red n iej wielk o ś ci s k rzy n k ach : u b ran ia, k s iążk i, o b razy , k ilk a in s tru men tó w, k ilk a p amiątek i ty m p o d o b n e d ro b iazg i. Zamk n ąłem wiek a. Czy s ta k o s zu la, b lu za, d o b ra k s iążk a i p lik czek ó w p o d ró żn y ch trafiły d o p lecak a. Wy ch o d ząc, o d d am k lu cz d o zo rcy , żeb y mó g ł wp u ś cić facetó w o d p rzep ro wad zk i. Wy n io s ą s k rzy n k i d o mag azy n u . Dziś ran o n ie b ęd zie p rzeb ieżk i. Po p ijając k awę, p rzech o d ziłem o d o k n a d o o k n a. Zatrzy my wałem s ię p rzy k ażd y m z n ich , b y rzu cić o k iem n a u lice w d o le i b u d y n k i n ap rzeciwk o (w zes zły m ro k u b y ł to k to ś z k arab in em). M y ś lałem o p ierws zy m p rzy p ad k u , s ied em lat temu . Szed łem s o b ie ch o d n ik iem w p ięk n y , wio s en n y p o ran ek , k ied y n ad jeżd żająca ciężaró wk a zjech ała n ag le w b o k i n iewiele b rak o wało , b y p o łączy ła mn ie n a s tałe z frag men tem mu ru . Zd ąży łem o d s k o czy ć i u p aś ć. Kiero wca n ie o d zy s k ał ju ż

p rzy to mn o ś ci. Wy g ląd ało to n a jed en z ty ch n iewy jaś n io n y ch wy p ad k ó w, k tó re czas em wd zierają s ię w n as ze ży cie. J ed n ak ro k p ó źn iej, co d o d n ia, p ó źn y m wieczo rem wracałem d o d o mu o d mo jej p rzy jació łk i. Nap ad li n a mn ie trzej lu d zie, jed en z n o żem, d waj z k awałk ami ru rek . Nie o k azali n awet ty le g rzeczn o ś ci, b y n ajp ierw p o p ro s ić o p o rtfel. Zo s tawiłem s zczątk i p o d d rzwiami p o b lis k ieg o s k lep u mu zy czn eg o , a k ied y zas tan awiałem s ię n ad ty m p o d ro d ze, n ie s k o jarzy łem, że to p rzecież ro czn ica wy p ad k u s amo ch o d o weg o . Po my ś lałem o ty m d o p iero n as tęp n eg o d n ia, ale n awet wted y u zn ałem, że to ty lk o d ziwn y zb ieg o k o liczn o ś ci. Sp rawa p aczk i z b o mb ą, k tó ra zn is zczy ła p o ło wę s ąs ied n ieg o mies zk an ia, s k ło n iła mn ie d o zas tan o wien ia, czy s taty s ty czn a n atu ra rzeczy wis to ś ci n ie jes t p rzy p ad k iem n ieco n ad werężo n a w mo im o to czen iu i o tej p o rze ro k u . Wy d arzen ia k o lejn y ch lat zmien iły p o d ejrzen ia w p ewn o ś ć. Ko g o ś b awiły d o ro czn e p ró b y zamo rd o wan ia mn ie. Po p ro s tu . Kied y zamach s ię n ie u d awał, miałem ro czn ą p rzerwę p rzed k o lejn y m p o d ejś ciem. Lecz w ty m ro k u ja tak że miałem ch ęć s ię p o b awić. Najb ard ziej martwił mn ie fak t, że o n , o n a czy o n o n ig d y ch y b a n ie b y ł o b ecn y n a miejs cu zamach u . Wo lał s ię raczej p o s łu g iwać ró żn y mi s ztu czk ami, u rząd zen iami czy p o d s tawio n y mi lu d źmi. Będ ę o k reś lał tę o s o b ę s y mb o lem S (co w mo jej p ry watn ej k o s mo lo g ii o zn acza czas em „s p ry ciarza”, a czas em „s k u rwiela”), p o n ieważ X jes t zb y t częs to wy k o rzy s ty wan e. A n ie mam o ch o ty n a k o n tak ty z zaimk ami n iep ewn eg o ro d zaju . Wy p łu k ałem filiżan k ę i d zb an ek , u s tawiłem je n a s u s zarce, ch wy ciłem p lecak i wy s zed łem. Pan a M u llig an a n ie b y ło w d o mu , a mo że s p ał, więc wrzu ciłem mu k lu cz d o s k rzy n k i n a lis ty i ru s zy łem n a ś n iad an ie d o p o b lis k ieg o b aru . Ru ch n ie b y ł zb y t d u ży i ws zy s tk ie p o jazd y zach o wy wały s ię jak n ależy . Szed łem p o wo li, ro zg ląd ałem s ię i n as łu ch iwałem. Sło ń ce ś wieciło jas n o i zap o wiad ał s ię p ięk n y d zio n ek . M iałem n ad zieję, że s zy b k o załatwię całą s p rawę i b ęd ę mó g ł cies zy ć s ię n im w s p o k o ju . Bez p rzes zk ó d d o tarłem d o b aru . Us iad łem p rzy o k n ie. W ch wili, g d y p o d s zed ł k eln er, d o s trzeg łem n a u licy zn ajo mą p o s tać — b y ł to d awn y k u mp el z k las y , p o tem k o leg a z p racy . Lu cas Ray n ard : metr o s iemd zies iąt, ru d o wło s y , p rzy s to jn y mimo — a mo że d zięk i — arty s ty czn ie złaman emu n o s o wi, o g ło s ie i man ierach h an d lo wca, k tó ry m b y ł. Zas tu k ałem w s zy b ę. Zau waży ł mn ie, p o mach ał, zawró cił i ws zed ł d o ś ro d k a. — M erle! M iałem rację — o zn ajmił. Ścis n ął mn ie za ramię, u s iad ł i wy jął mi z rąk

k artę. — Nie zn alazłem cię w d o mu i zg ad łem, że p ewn ie b ęd zies z tu taj. Zaczął czy tać men u . — Dlaczeg o ? — zd ziwiłem s ię. — J eś li ch cą s ię p an o wie zas tan o wić, wró cę za ch wilę — p o wied ział k eln er. — Nie — o d p arł Lu k e i p o d y k to wał g ig an ty czn e zamó wien ie. Do d ałem s wo je. — Po n ieważ jes teś is to tą p o d leg łą wład zy o d p o wiad ając n a mo je p y tan ie.

p rzy zwy czajeń

—

s twierd ził,

— Przy zwy czajeń ? Prawie w o g ó le tu n ie b y wam. — Wiem. Ale b y wałeś w ch wilach n ap ięcia. Na p rzy k ład p rzed eg zamin ami. Alb o k ied y co ś cię d ręczy ło . — Hm — mru k n ąłem. Ch y b a miał rację, ch o ciaż d o tąd n ie zd awałem s o b ie z teg o s p rawy . Zak ręciłem p o p ieln iczk ą z wy tło czo n ą g ło wą jed n o ro żca, p o mn iejs zo n ą wers ją witrażu , s tan o wiąceg o częś ć ś cian k i d ziało wej p rzy d rzwiach . — Sam n ie wiem czemu — wy zn ałem p o ch wili. — Ale d laczeg o s ąd zis z, że co ś mn ie d ręczy ? — Przy p o mn iałem s o b ie te two je p aran o iczn e lęk i, jak ie z p o wo d u p aru wy p ad k ó w ży wiłeś co d o 3 0 k wietn ia. — Więcej n iż p aru . Nig d y ci o ws zy s tk ich n ie o p o wiad ałem. — Więc ciąg le w to wierzy s z? — Tak . Wzru s zy ł ramio n ami. Zjawił s ię k eln er i n alał n am k awy . — Niech b ęd zie — zg o d ził s ię wres zcie Lu k e. — Czy d ziś mas z to ju ż za s o b ą? — Nie. — Szk o d a. M am n ad zieję, że n ie u tru d n ia to my ś len ia. Wy p iłem ły k k awy . — Żad en p ro b lem. — To d o b rze. — Wes tch n ął i p rzeciąg n ął s ię. — Po s łu ch aj, wczo raj wró ciłem d o mias ta… — J ak s ię u d ał wy jazd ? — Us tan o wiłem n o wy rek o rd s p rzed aży . — Świetn ie. — W k ażd y m razie… d o p iero w p racy d o wied ziałem s ię, że o d s zed łeś . — Zwo ln iłem s ię mn iej więcej mies iąc temu . — M iller p ró b o wał cię złap ać. M iałeś ro złączo n y telefo n , więc n ie mó g ł zad zwo n ić. Zag ląd ał n awet k ilk a razy , ale cię n ie zas tał.

— Szk o d a. — Ch ce, żeb y ś wró cił. — Zak o ń czy łem tu taj s wo je s p rawy . — Czek aj, aż p o zn as z o fertę. Brad y d o s taje k o p n iak a w g ó rę, a ty zo s tajes z n o wy m s zefem p ro jek to wan ia. Dwad zieś cia p ro cen t p o d wy żk i. To miałem ci o d n ieg o p rzek azać. Cmo k n ąłem cich o . — Szczerze mó wiąc, b rzmi to całk iem o b iecu jąco . Ale, jak ju ż mó wiłem, zak o ń czy łem tu taj s wo je s p rawy . — Ro zu miem… — Oczy mu b ły s n ęły i u ś miech n ął s ię ch y trze. — Czy li mas z n a o k u co ś lep s zeg o . No d o b ra. W tak im p rzy p ad k u mam ci p o wied zieć, żeb y ś g o zawiad o mił, ile p łacą tamci. A o n p o s tara s ię ich p rzeb ić. Po k ręciłem g ło wą. — Wid zę, że n ie ro zu mies z — wes tch n ąłem. — Sk o ń czy łem. Kro p k a. Nie ch cę wracać. Dla n ik o g o ju ż n ie b ęd ę p raco wał. M am ju ż d o ś ć tak ich zab aw. I mam d o ś ć k o mp u teró w. — Ale jes teś n ap rawd ę d o b ry . Po wied z s zczerze, zamierzas z g d zieś u czy ć? — Nie. — Do d iab ła, p rzecież mu s is z co ś ro b ić! Do s tałeś s p ad ek czy co ? — Nie. Zamierzam p o d ró żo wać. Za d łu g o ju ż s ied zę w miejs cu . J ed n y m h au s tem wy ch y lił filiżan k ę k awy . Po tem o p arł s ię, s p ló tł d ło n ie n a b rzu ch u i lek k o zmru ży ł p o wiek i. M ilczał p rzez ch wilę. — M ó wis z, że s k o ń czy łeś — s twierd ził w k o ń cu . — M as z n a my ś li s wo ją p racę i ży cie tu taj czy mo że co ś jes zcze? — Nie b ard zo ro zu miem. — Częs to zn ik ałeś , jes zcze w co lleg e'u . Nie b y ło cię p rzez jak iś czas , a p o tem n ag le zjawiałeś s ię zn o wu . I n ig d y n ie ch ciałeś o ty m ro zmawiać. Sp rawiałeś wrażen ie, jak b y ś p ro wad ził p o d wó jn e ży cie. Czy twó j wy jazd ma z ty m co ś ws p ó ln eg o ? — Nie wiem, o co ci ch o d zi. Uś miech n ął s ię. — Na p ewn o wies z — mru k n ął. A k ied y n ie o d p o wiad ałem, d o d ał: — No có ż, p o wo d zen ia. We ws zy s tk im. Wciąż w ru ch u , b ez ch wili s p o k o ju , b awił s ię k ó łk iem d o k lu czy . Piliś my d ru g ą

filiżan k ę k awy , a o n p o d rzu cał i d zwo n ił k lu czami i wis io rk iem z n ieb ies k im k amien iem. Wres zcie p o d an o ś n iad an ie i p rzez ch wilę jed liś my w milczen iu . — Czy n ad al mas z „Gwiezd n ą Strzałę”? — zap y tał. — Nie. Sp rzed ałem ją zes złej jes ien i. M iałem ty le ro b o ty , że n ie wy s tarczało czas u n a żag le. A n ie ch ciałem, żeb y s tała b ezczy n n ie. Po k iwał g ło wą. — Szk o d a. Niezłe n a n iej b y ły imp rezy , jes zcze w s zk o le. Pó źn iej tak że. Przy jemn ie b y ło b y wy p ły n ąć jes zcze raz, żeb y p o ws p o min ać s tare czas y . — Tak . — Słu ch aj, wid ziałeś s ię o s tatn io z J u lią? — Nie, o d k ąd ze s o b ą zerwaliś my , n ie. Wy d aje mi s ię, że ciąg le ch o d zi z ty m facetem, z Rick iem. A ty ? — Ows zem. Wp ad łem d o n iej wczo raj wieczo rem. — Po co ? Wzru s zy ł ramio n ami. — By ła z n as zej p aczk i… a o s tatn io ws zy s cy jak o ś s ię ro zch o d zimy . — Co u n iej s ły ch ać? — Wciąż n ieźle wy g ląd a. Py tała o cieb ie. I p ro s iła, żeb y ci to p rzek azać. Z wewn ętrzn ej k ies zen i mary n ark i wy jął zak lejo n ą k o p ertę. Ch arak terem J u lii b y ło n a n iej wy p is an e mo je imię. Ro zerwałem i p rzeczy tałem: Merle. Nie miałam racji. Wiem, kim jesteś. Grozi Ci niebezpieczeństwo. Muszę się z Tobą zobaczyć. Mam coś, co będzie Ci potrzebne. To bardzo ważne. Zadzwoń albo przyjdź jak najszybciej. Ucałowania Julia — Dzięk i — rzu ciłem, ch o wając lis t d o p lecak a. Wiad o mo ś ć b y ła zag ad k o wa i n iep o k o jąca. W n ajwy żs zy m s to p n iu . Pó źn iej s ię zas tan o wię, co z ty m zro b ić. Nad al lu b iłem J u lię b ard ziej, n iż ch ciałem to p rzy zn ać, ch o ciaż n ie b y łem p ewien , czy mam o ch o tę zn o wu s ię z n ią s p o tk ać. Ale co miała n a my ś li, p is ząc, że wie, k im jes tem? Wy p ch n ąłem ją z p amięci. Przez ch wilę o b s erwo wałem u licę, p iłem k awę i ws p o min ałem, jak to n a p ierws zy m ro k u w Klu b ie Szermierczy m p o zn ałem Lu k e'a. By ł zd u miewająco d o b ry .

— Dalej walczy s z? — s p y tałem. — Czas ami. A ty ? — Rzad k o . — W k o ń cu n ie u s taliliś my , k tó ry z n as jes t lep s zy . — Teraz n ie ma ju ż n a to czas u — wes tch n ąłem. Zaś miał s ię i k ilk a razy d źg n ął w mo ją s tro n ę n o żem. — Raczej n ie. Kied y wy jeżd żas z? — Ch y b a ju tro . M u s zę jes zcze załatwić p arę d ro b iazg ó w. J ak ty lk o s k o ń czę, ru s zam. — Do k ąd ? — Tu i tam. J es zcze s ię n ie zd ecy d o wałem. — J es teś wariat. — M o żliwe. Kied y ś n azy wali to Wanderjahr. Straciłem s wó j i teraz zamierzam to n ad ro b ić. — Szczerze mó wiąc, p o d o b a mi s ię ten p o my s ł. M o że s am p o win ien em k ied y ś s p ró b o wać czeg o ś tak ieg o . — M o że. Ale zd awało mi s ię, że s wó j wy k o rzy s tałeś w ratach . — Nie ro zu miem. — Nie b y łem jed y n y m, k tó ry częs to wy jeżd żał. — Ach , to . — M ach n ął lek ceważąco ręk ą. — To b y ło w in teres ach , n ie d la p rzy jemn o ś ci. M u s iałem załatwiać p ewn e s p rawy , żeb y s p łacić rach u n k i. Od wied zis z ro d zin ę? Dziwn e p y tan ie. Do tej p o ry żad en z n as n ie mó wił o ro d zicach , ch y b a że b ard zo o g ó ln ie. — Raczej n ie — o d p arłem. — A jak two i s taru s zk o wie? Sp o jrzał mi w o czy , a jeg o ch ro n iczn y u ś miech s tał s ię n ieco s zers zy . — Tru d n o p o wied zieć — wy zn ał. — Rzad k o s ię k o n tak tu jemy . Też s ię u ś miech n ąłem. — Zn am to u czu cie. Sk o ń czy liś my jed zen ie, wy p iliś my k awę. — Czy li n ie ch ces z p o g ad ać z M illerem? — u p ewn ił s ię. — Nie. Wzru s zy ł ramio n ami. Keln er p rzy n ió s ł rach u n ek , a Lu k e s ch o wał g o d o k ies zen i.

— J a s tawiam. W k o ń cu to ja p racu ję. — Dzięk i. M o że zd ąży my jes zcze zjeś ć razem k o lację. Gd zie s ię zatrzy małeś ? — Zaczek aj. — Sięg n ął d o k ies zo n k i k o s zu li, rzu cił mi p u d ełk o zap ałek . — Tu taj. M o tel New Lin e. — Wp ad n ę k o ło s zó s tej. — W p o rząd k u . Ws tał. Ro zs taliś my s ię n a u licy . — Na razie — rzu cił. — Cześ ć. Do wid zen ia, Lu k e'u Ray n ard zie. Niezwy k ły czło wiek . Zn aliś my s ię ju ż p rawie o s iem lat. Zaliczy liś my p arę n iezły ch imp rez. Ws p ó łzawo d n iczy liś my w k ilk u d y s cy p lin ach s p o rtu . Bieg aliś my razem p rawie co d zien n ie. Ob aj b y liś my w d ru ży n ie lek k o atlety czn ej. Czas ami s p o ty k aliś my s ię z ty mi s amy mi d ziewczy n ami. Zas tan awiał mn ie: s iln y , in telig en tn y i zamk n ięty w s o b ie tak jak ja. Łączy ły n as jak ieś więzy , k tó ry ch w p ełn i n ie ro zu miałem. Wró ciłem n a p ark in g p o d mo im b lo k iem. Zan im wrzu ciłem d o s amo ch o d u p lecak i u ru ch o miłem s iln ik , zajrzałem p o d mas k ę i p o d wo zie. J ech ałem wo ln o , o g ląd ając ws zy s tk o , co o s iem lat temu b y ło n o we i ś wieże. Teraz s ię żeg n ałem. Przez o s tatn i ty d zień ro b iłem to s amo ze ws zy s tk imi lu d źmi, k tó rzy co k o lwiek d la mn ie zn aczy li. Op ró cz J u lii. To ak u rat wo lałb y m o d ło ży ć n a k ied y in d ziej. Ale n ie miałem ju ż czas u . Teraz alb o wcale, a mo ja ciek awo ś ć zo s tała ro zb u d zo n a. Sk ręciłem w k o mp lek s h an d lo wy i zn alazłem b u d k ę telefo n iczn ą, ale n ik t n ie o d p o wiad ał, k ied y wy k ręciłem n u mer J u lii. M o g ła zn o wu p raco wać n a d zien n ej zmian ie, ale mo g ła też b rać p ry s zn ic alb o wy jś ć n a zak u p y . Po s tan o wiłem p o jech ać d o n iej i s p rawd zić. M ies zk ała n ied alek o . I co k o lwiek d la mn ie miała, o d eb ran ie teg o b ęd zie d o b ry m p retek s tem, b y zo b aczy ć s ię z n ią p o raz o s tatn i. Przez k ilk a min u t k rąży łem p o o k o licy , zan im zn alazłem miejs ce, g d zie mo g łem zap ark o wać. Zamk n ąłem wó z, co fn ąłem s ię n a ró g i s k ręciłem w p rawo . Dzień b y ł tro ch ę ciep lejs zy . Gd zieś n ied alek o s zczek ały p s y . Do tarłem

do

wielk ieg o ,

wik to riań s k ieg o

d o mu ,

p rzero b io n eg o

na

b lo k

mies zk aln y . Od fro n tu n ie b y ło wid ać o k ien J u lii. M ies zk ała n a n ajwy żs zy m p iętrze o d p o d wó rza. Id ąc ch o d n ik iem, b ezs k u teczn ie s tarałem s ię o d p ęd zić ws p o mn ien ia. Po wracały o b razy n as zej zn ajo mo ś ci, a wraz z n imi cała mas a p rzeró żn y ch u czu ć. Przy s tan ąłem. Głu p io p o s tąp iłem, p rzy ch o d ząc tu taj. Po co ? Co ś , o czy m n awet n ie

wied ziałem? A jed n ak … Do d iab ła. Ch ciałem jes zcze raz ją zo b aczy ć. Nie co fn ę s ię teraz. Ws zed łem n a s ch o d k i, min ąłem g an ek . Drzwi b y ły u ch y lo n e, więc ws zed łem. Ten s am h all. Ten s am wy męczo n y fio łek z zak u rzo n y mi liś ćmi w d o n iczce n a k o mo d zie p rzed lu s trem w zło co n y ch ramach — lu s trem, k tó re ty le razy o d b ijało n as z n ieco zn iek s ztałco n y u ś cis k . Gd y p rzech o d ziłem, mo ja twarz zafalo wała. Ws p iąłem s ię n a s ch o d y p o k ry te zielo n y m ch o d n ik iem. M in ąłem k ró tk i k o ry tarzy k , p o n u re ry cin y i wiek o wy s to lik , s k ręciłem i zn ó w ws zed łem n a s ch o d y . W p o ło wie d ro g i u s ły s załem z g ó ry jak ieś d rap an ie i o d g ło s , jak g d y b y b u telk a czy wazo n p o to czy ły s ię p o p ark iecie. Po tem zn ó w cis za, ty lk o lek k i p o d mu ch wiatru p o d o k ap em. Po czu łem n iep o k ó j i p rzy s p ies zy łem k ro k u . Zatrzy małem s ię u s zczy tu s ch o d ó w; n ic n ie b u d ziło p o d ejrzeń , ale k ied y o d etch n ąłem, p o czu łem jak iś d ziwn y zap ach . Nie mo g łem g o zid en ty fik o wać… p o t, p leś ń , mo że wilg o tn a ziemia… z p ewn o ś cią co ś o rg an iczn eg o . Stan ąłem p rzed d rzwiami J u lii i o d czek ałem ch wilę. Zap ach b y ł tu s iln iejs zy , ale n iczeg o więcej n ie u s ły s załem. Zas tu k ałem lek k o w ciemn e d rewn o . Przez mo men t miałem wrażen ie, że co ś wewn ątrz s ię p o ru s zy ło … ale ty lk o p rzez mo men t. Zap u k ałem zn o wu . — J u lio ? — zawo łałem. — To ja, M erle. Nic. Zap u k ałem mo cn iej. Co ś s p ad ło z trzas k iem. Po ciąg n ąłem za k lamk ę. Zamk n ięte. Nacis n ąłem, s zarp n ąłem i wy rwałem k lamk ę, p ły tę i cały mech an izm zamk a. Naty ch mias t p rzes u n ąłem s ię w lewo , p o za b rzeg d rzwi i framu g ę. Wy s u n ąłem lewą ręk ę i d elik atn ie p ch n ąłem czu b k ami p alcó w. Drzwi u ch y liły s ię o k ilk an aś cie cen ty metró w i zn ieru ch o miały . Nie d o s zły mn ie żad n e n o we d źwięk i i n ie zo b aczy łem n ic p ró cz p as a ś cian y i p o d ło g i, z k awałk iem ak wareli, czerwo n ej s o fy i zielo n eg o d y wan u . Pch n ąłem d rzwi k awałek d alej. Więcej teg o s ameg o . A zap ach b y ł s iln iejs zy . Przes u n ąłem s ię o k ro k w p rawo i p ch n ąłem zn o wu . Nicn icn icn ic… Szy b k o co fn ąłem ramię, g d y p o jawiła s ię w p o lu wid zen ia. Leżała n a p o d ło d ze. We k rwi… Krew b y ła n a p o d ło d ze, n a d y wan ie, k rwawe s trzęp y leżały w k ącie p o lewej s tro n ie. Po p rzewracan e meb le, p o ro zd zieran e p o d u s zk i…

Po ws trzy małem s ię, b y n ie p o d b iec. Wo ln o zro b iłem k ro k , p o tem n as tęp n y . Wy tęży łem zmy s ły . W p o k o ju n ie b y ło n iczeg o /n ik o g o in n eg o . Frak ir zacis n ęła mi s ię wo k ó ł n ad g ars tk a. Po win ien em wted y co ś p o wied zieć, ale my ś lałem o czy m in n y m. Po d s zed łem i k lęk n ąłem p rzy n iej. By ło mi n ied o b rze. Zza d rzwi n ie wid ziałem, że b rak u je jej p o ło wy twarzy i p raweg o ramien ia. Nie o d d y ch ała, n ie d o s trzeg łem p u ls u w tętn icy s zy jn ej. M iała n a s o b ie p o k rwawio n y i p o rwan y b rzo s k win io wy s zlafro k . Na s zy i n ieb ies k i wis io r. Kału ża k rwi, k tó ra ś ciek ła z d y wan u n a p ark iet, b y ła ro zs maro wan a i ro zd ep tan a. Ale ś lad y n ie n ależały d o czło wiek a: zo s tawiły je wielk ie, p o d łu żn e, tró jp alczas te łap y z p o d u s zeczk ami i p azu rami. Po d mu ch , z k tó reg o ty lk o p o d ś wiad o mie zd awałem s o b ie s p rawę, d o ch o d zący z o twarty ch d rzwi s y p ialn i za mo imi p lecami, zelżał n ag le, a zap ach u leg ł wzmo cn ien iu . Zn o wu p o czu łem p u ls o wan ie n a p rzed ramien iu . Nie d o b ieg ał n ajlżejs zy d źwięk . By ł ab s o lu tn ie cich y , ale wied ziałem, że tam jes t. Od wracając s ię, zmien iłem mo ją k lęczącą p o zy cję w p rzy s iad … I zo b aczy łem p as zczę p ełn ą wielk ich zęb ó w i k rwawe warg i wo k ó ł n ich . Ok alały p y s k n ależący d o p aru s etk ilo weg o p s io p o d o b n eg o s two ra p o k ry teg o s zo rs tk ą, p rzy p o min ającą p leś ń , żó łtą s ierś cią. Us zy miał jak n aro ś le g rzy b a, żó łto p o marań czo we o czy ro zwarte s zero k o i wś ciek łe. Nie ży wiłem wątp liwo ś ci co d o jeg o in ten cji. Rzu ciłem k lamk ą, k tó rą n ieś wiad o mie ś cis k ałem w ręk u . Bez wid o czn eg o efek tu o d b iła s ię o d k o s tn eg o wału n ad lewy m o k iem. Wciąż b ezg ło ś n y s twó r s k o czy ł n a mn ie. Nie miałem n awet czas u , b y rzu cić ch o ć s ło wo Frak ir… Lu d zie p racu jący w rzeźn iach wied zą, że n a czo le zwierzęcia jes t p u n k t, k tó ry zn ajd u je s ię, p ro wad ząc lin ię o d p raweg o u ch a d o leweg o o k a i leweg o u ch a d o p raweg o o k a. Zab ó jczy cio s wy mierza s ię trzy , mo że cztery cen ty metry p o wy żej p rzecięcia ty ch lin ii. Wu j mn ie teg o n au czy ł. Nie p raco wał w rzeźn i, ale wied ział, jak s ię zab ija ró żn e s two rzen ia. Kied y s twó r s k o czy ł, p rzes u n ąłem s ię d o p rzo d u i w b o k , i wy mierzy łem p o tężn e u d erzen ie w ten ś mierteln y p u n k t. Zwierz b y ł jed n ak s zy b s zy , n iż p rzy p u s zczałem. Kied y trafiła g o mo ja p ięś ć, ju ż mn ie mijał. M ięś n ie s zy i p o mo g ły mu zamo rty zo wać s iłę cio s u . Po raz p ierws zy wy d ał jed n ak z s ieb ie jak iś g ło s — s zczek n ął. Po trząs n ął g ło wą, o d wró cił s ię b ły s k awiczn ie i n atarł zn o wu . Zawarczał g łu ch o , g łęb o k o , i wy s k o czy ł

w g ó rę. Wied ziałem, że ty m razem n ie zd o łam s ię o d s u n ąć. Wu jek n au czy ł mn ie tak że, jak ch wy cić p s a za s k ó rę p o b o k ach s zy i, p o d p y s k iem. J eś li p ies jes t d u ży , trzeb a złap ać mo cn o i trafić właś ciwie. W tej ch wili n ie miałem p rawie wy b o ru . Gd y b y m s p ró b o wał k o p n ąć i ch y b ił, p ewn ie o d g ry złb y mi s to p ę. Wy ciąg n ąłem ręce w g ó rę p rzed s ieb ie i p o ch y liłem s ię. Wied ziałem, że jes t ciężs zy o d e mn ie, i mu s iałem jak o ś wy h amo wać jeg o ro zp ęd . Wy o b rażałem ju ż s o b ie, jak tracę p alce alb o d ło ń , ale jak o ś s ięg n ąłem p o d s zczęk ę, złap ałem i ś cis n ąłem. Ręce trzy małem wy p ro s to wan e, mo cn iej p o ch y liłem s ię d o p rzo d u . Zas k o czy ła mn ie s iła zd erzen ia, ale zd o łałem jak o ś je zamo rty zo wać. Kied y s łu ch ałem wark o tu i p atrzy łem w o ciek ający p y s k , ro zwarty o trzy d zieś ci cen ty metró w o d mo jej twarzy , p o jąłem, że n ie zap lan o wałem, co d alej. Walcząc z p s em, mó g łb y m waln ąć jeg o g ło wą o co ś tward eg o a p o ręczn eg o , g d y ż tętn ice p rzeb ieg ają zb y t g łęb o k o , b y wy s tarczy ło s amo d u s zen ie. Ale ten s twó r b y ł s iln y i czu łem ju ż, że o d jeg o s zamo tan ia s łab n ie mó j ch wy t. Nie d o p u s zczałem d o s ieb ie ty ch zęb ó w, ró wn o cześ n ie o d p y ch ając g o w g ó rę. Przy o k azji p o jąłem, że k ied y s tan ie w p io n ie, b ęd zie wy żs zy o d e mn ie. M ó g łb y m p ró b o wać k o p n ięcia w mięk k ie p o d b rzu s ze, ale p ewn ie s traciłb y m ró wn o wag ę i p u ś cił g o p rzy o k azji. A p o tem mo je k ro cze b y ło b y o d s ło n ięte d la jeg o zęb ó w. Wy rwał mi s ię z lewej ręk i. M u s iałem więc u ży ć p rawej alb o ją s tracić. Od ep ch n ąłem g o jak n ajmo cn iej i o d s tąp iłem. Szu k ałem b ro n i, jak iejk o lwiek b ro n i, ale n ie d o s trzeg łem tu n iczeg o , co b y s ię n ad awało . Sk o czy ł zn o wu , celu jąc w mo ją k rtań . Zaatak o wał zb y t s zy b k o i b y ł za wy s o k o , żeb y m zd o łał k o p n ąć g o w g ło wę. I n ie mo g łem zejś ć mu z d ro g i. Przed n ie łap y zn alazły s ię n a p o zio mie mo jeg o b rzu ch a. Z n ad zieją, że wu jek n ie my lił s ię tak że w tej k wes tii, ch wy ciłem je wewn ątrz. Przy k lęk n ąłem, u n ik ając wielk ich b ro d ą i o d s u wając g ło wę. Trzas n ęła k o ś ć, a o n rąk . Wted y jed n ak ju ż ws tawałem, o d p y ch ając

i z całej s iły s zarp n ąłem w ty ł i d o zęb ó w, o s łan iając g ard ło o p u s zczo n ą n aty ch mias t s ięg n ął p as zczą d o mo ich g o d o p rzo d u i w g ó rę.

Wy ląd o wał n a g rzb iecie, p rzek ręcił s ię i n iemal o d zy s k ał ró wn o wag ę. Lecz k ied y łap y u d erzy ły o p o d ło g ę, wy d ał d ziwn y d źwięk p o międ zy s k o mlen iem a wark o tem i p ad ł d o p rzo d u . Ch ciałem s p ró b o wać k o lejn eg o cio s u w czas zk ę, ale p o d erwał s ię s zy b ciej, n iż s ąd ziłem, że p o trafi. Od razu p o d n ió s ł p rawą p rzed n ią łap ę i s tan ął n a trzech . Warczał, wp atry wał s ię we mn ie, a ś lin a ś ciek ała mu z d o ln ej warg i. Przes u n ąłem s ię n ieco

w lewo i p o ch y liłem, a p o n ieważ o d czas u d o czas u s tać mn ie n a jak ąś o ry g in aln ą my ś l, p rzy jąłem p o zy cję, k tó rej n ik t mn ie n ie u czy ł. Atak o wał o d ro b in ę wo ln iej. Gd y b y m zary zy k o wał, mo że trafiłb y m w czas zk ę. Nie wiem, p o n ieważ n ie p ró b o wałem. Zn o wu ch wy ciłem g o za s zy ję i ty m razem b y ł to zn ajo my teren . Nie zd o ła o d s k o czy ć w ciąg u tej s ek u n d y , jak iej p o trzeb o wałem. Nie h amu jąc jeg o ro zp ęd u , s k ręciłem ciało , p rzy k u cn ąłem, p ch n ąłem i p o ciąg n ąłem, zmien iając mu lek k o trajek to rię. Ob ró cił s ię w p o wietrzu i trafił g rzb ietem w o k n o . Z trzas k iem i h u k iem p rzeleciał n a zewn ątrz, zab ierając więk s zą częś ć ramy , firan k ę i p ręt, n a k tó ry m wis iała. Sły s załem, jak d wa p iętra n iżej u d erza o ziemię. Kied y wy jrzałem, d o s trzeg łem, że d rg n ął jes zcze k ilk a razy i zn ieru ch o miał n a b eto n o wy m p atio , g d zie częs to n o cą wy ch o d ziliś my z J u lią n a p iwo . Wró ciłem d o n iej i u jąłem jej d ło ń . Po wo li u ś wiad amiałem s o b ie włas n ą wś ciek ło ś ć. Kto ś mu s iał za ty m s tać. Czy żb y zn o wu S? M o że to teg o ro czn y p rezen t n a 3 0 k wietn ia? M iałem p rzeczu cie, że tak . I miałem też o ch o tę zro b ić z S to s amo , co z ty m p o two rem, k tó ry d o k o n ał mo rd u . M u s i b y ć jak iś p o wó d . Po win ien em s zu k ać jak iejś ws k azó wk i. Ws tałem, p o s zed łem d o s y p ialn i, wziąłem k o c i n ak ry łem ciało . Od ru ch o wo s tarłem z k lamk i o d cis k i mo ich p alcó w. Po czy m zacząłem p rzes zu k iwać mies zk an ie. Zn alazłem je n a k o min k u , międ zy zeg arem a s to s em k s iążek p o ś więco n y ch o k u lty zmo wi. Gd y ty lk o ich d o tk n ąłem i wy czu łem ch łó d , zro zu miałem, że s p rawa jes t o wiele p o ważn iejs za, n iż my ś lałem. M u s iały b y ć ty m czy mś , o czy m s ąd ziła, że jes t mo je i b ęd zie mi p o trzeb n e. Ty le że n ie b y ły mo je, ch o ć k ied y je p rzerzu całem, n a jed n y m p o zio mie ś wiad o mo ś ci ro zp o zn ałem je o d razu . Na in n y m b y łem zd u mio n y . To b y ły k arty . Atu ty , lecz n iep o d o b n e d o żad n y ch , jak ie w ży ciu wid ziałem. Nie miała całej talii. Właś ciwie ty lk o p arę s ztu k , i to b ard zo d ziwn y ch . Szy b k o ws u n ąłem je d o k ies zen i, g d y ż z u licy d o b ieg ało ju ż wy cie s y ren y . Pó źn iej p rzy jd zie czas n a p as jan s a. Pęd em zb ieg łem p o s ch o d ach i wy p ad łem ty ln y mi d rzwiami. Nie s p o tk ałem n ik o g o . Fid o ciąg le leżał tam, g d zie u p ad ł, a ws zy s tk ie p s y z s ąs ied ztwa d y s k u to wały n a jeg o temat. Przes k ak iwałem p ło ty , d ep tałem k lo mb y i p rzeb ieg ałem p o d wó rza w d ro d ze n a b o czn ą u liczk ę, g d zie zap ark o wałem wó z. Po k ilk u min u tach , całe k ilo metry o d teg o miejs ca, p ró b o wałem wy trzeć z p amięci k rwawe o d cis k i łap .

ROZDZIAŁ II J ech ałem p rzed s ieb ie, p ó k i n ie zn alazłem s ię w s p o k o jn ej, zad rzewio n ej o k o licy . Zatrzy małem s amo ch ó d , wy s iad łem i ru s zy łem p iech o tą. Po d łu żs zej ch wili o d k ry łem n iewielk i, p u s ty s k werek . Us iad łem n a ławce, wy jąłem Atu ty i zacząłem je p rzeg ląd ać. Niek tó re wy d awały s ię jak b y zn ajo me, ale res zta zu p ełn ie o b ca. Za d łu g o wp atry wałem s ię w jed en z n ich i miałem wrażen ie, że s ły s zę p ieś ń s y ren . Zło ży łem je. Nie p o trafiłem zid en ty fik o wać s ty lu . A wrażen ie b y ło wy jątk o wo n iep rzy jemn e. Przy p o mn iałem s o b ie h is to rię o ś wiato wej s ławy to k s y k o lo g u — o my łk o wo p o łk n ął o n tru cizn ę, n a k tó rą n ie b y ło an tid o tu m. Po d s tawo wą k wes tią, jak a g o wted y in teres o wała, b y ło p y tan ie, czy zaży ł ś mierteln ą d awk ę. Zajrzał d o k las y czn ej mo n o g rafii, k tó rą s am n ap is ał wiele lat temu . Wed łu g k s iążk i d awk a b y ła ś mierteln a. Sp rawd ził w in n ej, n ap is an ej p rzez ró wn ie zn an eg o s p ecjalis tę. Wed łu g tej d ru g iej, p o łk n ął ty lk o p o ło wę ilo ś ci n iezb ęd n ej, b y zab ić k o g o ś z jeg o mas ą ciała. Wted y u s iad ł i czek ał w n ad ziei, że s ię p o my lił. Tak właś n ie s ię czu łem, p o n ieważ jes tem s weg o ro d zaju ek s p ertem. Sąd ziłem, że zn am p race ws zy s tk ich , k tó rzy s ą zd o ln i d o s two rzen ia teg o ty p u o b iek tó w. Ch wy ciłem jed n ą z k art, b u d zącą n iemal zn ajo me u czu cie fas cy n acji. Przed s tawiała n iewielk i trawias ty cy p el wb ity w s p o k o jn e jezio ro ; p o p rawej b ły s zczało co ś jas n eg o , n iero zp o zn awaln eg o . Ch u ch n ąłem n a o b razek , aż zas zed ł mg łą, i p u k n ąłem p azn o k ciem. Zad źwięczał jak s zk lan y d zwo n eczek i o ży wił s ię. Po p ły n ęły mig o tliwe cien ie, a cała s cen a p rzes k o czy ła w s tro n ę wieczo ru . Przes u n ąłem n ad k artą d ło ń i ws zy s tk o zn ieru ch o miało — zn o wu jezio ro , trawy , d zień . Bard zo d alek o . Stru mień czas u p ły n ął s zy b ciej w s to s u n k u d o mo jeg o o b ecn eg o miejs ca p o b y tu . Ciek awe. Wy g rzeb ałem s tarą fajk ę, k tó rą czas ami lu b ię s ię p o b awić, n ab iłem, zap aliłem, p y k n ąłem i zad u małem s ię. Karty d ziałały , czy li n ie b y ły jak imiś s p ry tn y mi p o d ró b k ami. Wp rawd zie n ie ro zu miałem celu , jak iemu miały b y s łu ży ć, ale n ie to martwiło mn ie n ajb ard ziej. Dzis iaj b y ł 3 0 k wietn ia i p o raz k o lejn y zag ro ziła mi ś mierć. I n ie s p o tk ałem o s o b y , k tó ra ig ra s o b ie z mo im ży ciem. S zn o wu p o s łu ży ł s ię k imś in n y m. Stwó r, z k tó ry m walczy łem, n ie b y ł zwy czajn y m p s em. J es zcze te k arty … s k ąd J u lia je wzięła i d laczeg o ch ciała mi o d d ać? Karty i p ies ś wiad czy ły o d ziałan iu p o tęg ,

k tó ry ch u ży cie p rzek raczało mo żliwo ś ci zwy k łeg o czło wiek a. Przez cały czas s ąd ziłem, że jes tem o b iek tem n iep o żąd an ej u wag i jak ieg o ś o b łąk ań ca, z k tó ry m p o rad zę s o b ie b ez k ło p o tu . Wy d arzen ia d zis iejs zeg o ran k a p rzes u n ęły p ro b lem n a wy żs zy p o zio m zło żo n o ś ci. A to o zn aczało , że mam g d zieś g ro źn eg o wro g a. Zad rżałem. Ch ciałb y m p o g ad ać z Lu k iem, p o p ro s ić, b y o d two rzy ł ich wczo rajs zą ro zmo wę; s p rawd zić, czy J u lia n ie p o wied ziała czeg o ś , co mo g ło b y d ać mi ws k azó wk ę. Ch ciałb y m też d o k ład n iej p rzes zu k ać jej mies zk an ie. To jed n ak b y ło wy k lu czo n e. Kied y o d jeżd żałem, rad io wó z h amo wał właś n ie p rzed wejś ciem. Przez jak iś czas n ie b ęd ę mó g ł tam wró cić. Rick . By ł p rzecież Rick Kin s k y , z k tó ry m zaczęła s ię s p o ty k ać p o n as zy m ro zs tan iu . Zn ałem g o z wid zen ia — ch u d y , z wąs ik iem, ty p mó zg o wca w o k u larach z g ru b y mi s zk łami i całą res ztą. Pro wad ził k s ięg arn ię, k tó rą o d wied ziłem raz czy d wa. Po za ty m n ic o n im n ie wied ziałem. M o że o n p o wie mi co ś o k artach i w jak i s p o s ó b J u lia u wik łała s ię w s y tu ację, w wy n ik u k tó rej s traciła ży cie. M y ś lałem jes zcze p rzez ch wilę, p o czy m s ch o wałem k arty . Nie miałem zamiaru więcej s ię n imi b awić. Na razie. Przed e ws zy s tk im p o trzeb o wałem in fo rmacji. Wró ciłem d o s amo ch o d u . A p o d ro d ze p rzy p o mn iałem s o b ie, że 3 0 k wietn ia jes zcze s ię n ie s k o ń czy ł. Przy p u ś ćmy , że S n ie u zn ał p o ran n ej p o ty czk i za zamach wy mierzo n y b ezp o ś red n io we mn ie. W tak im p rzy p ad k u miał mn ó s two czas u n a n as tęp n ą p ró b ę. Ży wiłem też n iejas n e p rzeczu cie, że jeś li p o d ejd ę zb y t b lis k o , S zap o mn i o d atach i s k o czy mi d o g ard ła, g d y ty lk o n ad arzy s ię o k azja. Po s tan o wiłem n ie zmn iejs zać czu jn o ś ci i ży ć jak w s tan ie o b lężen ia, p ó k i cała s p rawa s ię n ie ro zwiąże. A k u jej ro związan iu s k ieru ję ws zy s tk ie wy s iłk i. Sp o k o jn e ży cie wy mag ało s zy b k ieg o zn is zczen ia p rzeciwn ik a. Zas tan awiałem s ię, czy p o win ien em s zu k ać p o mo cy . A jeś li tak , to czy jej? M o je p o ch o d zen ie k ry ło mas ę tajemn ic, o k tó ry ch n ie miałem p o jęcia… Nie, p o s tan o wiłem. J es zcze n ie. M u s zę s p ró b o wać s am ws zy s tk o załatwić. Po mijając fak t, że tak właś n ie ch ciałem, p o trzeb o wałem tren in g u . Tam, s k ąd p o ch o d zę, u miejętn o ś ć załatwian ia n iep rzy jemn y ch s p raw jes t n iezb ęd n a. J ech ałem, s zu k ając telefo n u i s tarając s ię n ie my ś leć o J u lii tak iej, jak ą wid ziałem p o raz o s tatn i. Od zach o d u n ad p ły n ęło k ilk a ch mu r. Zeg arek ty k ał mi n a ręk u , tu ż o b o k n iewid o czn ej i n iewes o łe.

Frak ir.

Rad io

p o d awało

wiad o mo ś ci,

międ zy n aro d o we

Zatrzy małem s ię p rzy s k lep ie i s k o rzy s tałem z telefo n u , b y złap ać Lu k e'a w mo telu . Nie zas tałem g o . Zjad łem w b u fecie k an ap k ę, p o p iłem k o k tajlem

mleczn y m i s p ó b o wałem jes zcze raz. Nic z teg o . W p o rząd k u . Pó źn iej d o n ieg o zad zwo n ię. Ru s zy łem w s tro n ę mias ta. „Zajrzy j” — tak ch y b a n azy wała s ię k s ięg arn ia, g d zie p raco wał Rick . Przejech ałem o b o k i p rzek o n ałem s ię, że jes t o twarta. Zap ark o wałem k ilk a p rzeczn ic d alej i wró ciłem p ies zo . Przez całą d ro g ę zach o wy wałem o s tro żn o ś ć, ale n ie zau waży łem n ik o g o , k to jech ałb y za mn ą. Dmu ch ał ch ło d n y wiatr, zwias tu jący d es zcz. Przez s zy b ę wy s tawo wą d o s trzeg łem Rick a — s ied ział za lad ą i czy tał k s iążk ę. Nik o g o więcej tam n ie b y ło . Kied y ws zed łem, n ad d rzwiami zad źwięczał mały d zwo n ek . Rick p o d n ió s ł g ło wę, wy p ro s to wał s ię i o two rzy ł s zero k o o czy . — Cześ ć — rzu ciłem i o d czek ałem ch wilę. — Rick , n ie wiem, czy mn ie p o zn ajes z… — J es teś M erle Co rey — o d p o wied ział cich o . — Zg ad za s ię. — Po ch y liłem s ię n ad lad ą, a o n o d s k o czy ł. — Po my ś lałem s o b ie, że mo że mó g łb y ś u d zielić mi k ilk u in fo rmacji. — J ak ich in fo rmacji? — Ch o d zi o J u lię. — Po s łu ch aj — zaczął. — Nawet s ię d o n iej n ie zb liży łem, d o p ó k i ze s o b ą n ie zerwaliś cie. — Co ? Nie, n ie, to n ie o to ch o d zi. Te s p rawy mn ie n ie in teres u ją. Po trzeb u ję ś wieżs zy ch in fo rmacji. W zes zły m ty g o d n iu p ró b o wała s ię ze mn ą s k o n tak to wać i… Po k ręcił g ło wą. — Nie wid ziałem s ię z n ią o d p aru mies ięcy . — Tak ? — Tak . Przes taliś my s ię s p o ty k ać. Ko n flik t zain teres o wań . — Czy zach o wy wała s ię n o rmaln ie, k ied y … p rzes taliś cie s ię s p o ty k ać? — Ch y b a tak . Patrzy łem mu p ro s to w o czy . Co fn ął s ię. Nie s p o d o b ało mi s ię to „Ch y b a tak ”. Wid ziałem, że s ię mn ie b o i, więc p o s tan o wiłem to wy k o rzy s tać. — Co n azy was z „k o n flik tem zain teres o wań ”? — zap y tałem. — No wies z, zro b iła s ię jak aś d ziwn a. — Nie wiem. Op o wied z. Ob lizał warg i i o d wró cił wzro k . — Nie ch cę żad n y ch k ło p o tó w — o ś wiad czy ł.

— J a też wo lałb y m ich u n ik ać. O co p o s zło ? — No … — zaczął. — Bała s ię. — Bała? Czeg o ? — Uh m… cieb ie. — M n ie? To ś mies zn e. Nig d y n ie zro b iłem n iczeg o , co mo g ło b y ją p rzes tras zy ć. Co mó wiła? — Nie p o wied ziała teg o wp ro s t, ale wid ziałem, jak reag u je, k ied y ty lk o p ad ało two je imię. A p o tem zajęła s ię ty mi d ziwactwami. — Zg u b iłem s ię — p rzerwałem. — Zu p ełn ie. Zro b iła s ię d ziwn a? Zajęła s ię d ziwactwami? J ak imi? Co s ię d ziało ? Nap rawd ę n ie ro zu miem, a b ard zo b y m ch ciał. Ws tał i ru s zy ł n a zap lecze. Sp o jrzał n a mn ie, jak b y ch ciał, żeb y m za n im p o s zed ł. Więc p o s zed łem. Zwo ln ił, g d y d o tarł d o p ó łek p ełn y ch k s iążek o med y cy n ie n atu raln ej, zd ro wej ży wn o ś ci, ws ch o d n ich s ztu k ach walk i, zio ło leczn ictwie i ro d zen iu d zieci w d o mu , ale min ął je i p rzes zed ł d o d ziału tward eg o o k u lty zmu . — Tu taj — o ś wiad czy ł. — Po ży czy ła k ilk a k s iążek , p o tem o d d ała je, p o ży czy ła in n e… Wzru s zy łem ramio n ami. — To ws zy s tk o ? Co w ty m d ziwn eg o ? — On a n ap rawd ę s ię w to wciąg n ęła. — J ak wiele o s ó b . — Po zwó l mi s k o ń czy ć. Zaczęła o d teo zo fii, b y ła n awet n a k ilk u s p o tk an iach miejs co wej g ru p y . Zn iech ęciła s ię d o ś ć s zy b k o , ale ty mczas em p o zn ała k ilk a o s ó b o całk iem in n y ch p o wiązan iach . Wk ró tce p o tem s p o ty k ała s ię z s u fitami, g u rd jieffian ami, a n awet z s zaman em. — To ciek awe — mru k n ąłem. — Żad n ej jo g i? — Żad n ej jo g i. Sp y tałem ją o to s amo . Po wied ziała, że s zu k a mo cy , n ie s amad h i. W k ażd y m razie miała co raz d ziwn iejs zy ch zn ajo my ch . Atmo s fera zro b iła s ię d la mn ie tro ch ę zb y t ro zrzed zo n a, więc p o wied ziałem „d o wid zen ia”. — Ciek awe d laczeg o ? — zas tan o wiłem s ię. — M as z — p o wied ział. — Ob ejrzy j s o b ie. Rzu cił mi czarn ą k s iążk ę i o d s u n ął s ię. Ch wy ciłem ją. To b y ł eg zemp larz Bib lii. Otwo rzy łem n a s tro n ie z n o tk ą wy d awcy . — To jak aś s zczeg ó ln a ed y cja? — s p y tałem.

Wes tch n ął. — Nie. Przep ras zam. Zab rał mi k s iążk ę i ws tawił n a p ó łk ę. — Ch wileczk ę — mru k n ął. Wró cił za lad ę i wy jął k arto n o wą tab liczk ę. By ł n a n iej n ap is WYSZEDŁEM NA CHWILĘ. WRACAM O… a o b o k tarcza zeg ara z ru ch o my mi ws k azó wk ami. Us tawił je n a p ó ł g o d zin y o d teraz i zawies ił tab liczk ę n a d rzwiach . Po tem zas u n ął ry g iel i s k in ien iem ręk i ws k azał p o k o ik n a zap leczu . Stało tam b iu rk o i p arę k rzes eł, leżały p aczk i z k s iążk ami. Us iad ł za b iu rk iem i ru ch em g ło wy ws k azał mi k rzes ło . Us iad łem tak że. Włączy ł au to maty czn ą s ek retark ę, zd jął z b latu s to s fak tu r i k o res p o n d en cji, p o czy m o two rzy ł s zu flad ę i wy jął b u telk ę ch ian ti. — Nap ijes z s ię? — zap y tał. — Ch ętn ie, d zięk u ję. Ws tał i zn ik n ął za o twarty mi d rzwiami małej łazien k i. Zd jął z p ó łk i i wy p łu k ał d wie s zk lan k i. Wró cił, p o s tawił je n a b iu rk u , n alał i p ch n ął jed n ą w mo ją s tro n ę. By ły z Sh erato n a. — Przep ras zam, że rzu ciłem w cieb ie Bib lią — p o wied ział. Un ió s ł s zk lan k ę i n ap ił s ię. — Wy g ląd ałeś , jak b y ś s ię s p o d ziewał, że zn ik n ę w k łęb ach d y mu . Kiwn ął g ło wą. — J es tem p rzek o n an y , że jej p rag n ien ie mo cy miało związek z to b ą. Zajmu jes z s ię jak ąś fo rmą o k u lty zmu ? — Nie. — Czas ami mó wiła o to b ie w tak i s p o s ó b , jak b y ś s am b y ł is to tą n ad n atu raln ą. Ro ześ miałem s ię. On też, p o ch wili. — Sam n ie wiem — wes tch n ął. — Wiele jes t n iewy jaś n io n y ch zd arzeń . On i ws zy s cy n ie mo g ą mieć racji, ale… Wzru s zy łem ramio n ami. — Kto wie? A więc u ważas z, że p o s zu k iwała jak ieg o ś s y s temu , k tó ry o b d arzy łb y ją mo cą d o o b ro n y p rzed e mn ą? — Tak ie o d n io s łem wrażen ie. Ły k n ąłem win a. — To n ie ma s en s u — s twierd ziłem.

Ale mó wiąc to , wied ziałem, że tak a ch y b a jes t p rawd a. A jeś li to ja p ch n ąłem ją n a ś cieżk ę p ro wad zącą k u ś mierci, to b y łem p o częś ci za tę ś mierć o d p o wied zialn y . Nag le o b o k b ó lu p o czu łem ciężar win y . — Do k o ń cz — p o p ro s iłem. — To właś ciwie ws zy s tk o — o d p arł. — M iałem d o ś ć lu d zi, k tó rzy b ez p rzerwy ch cieli d y s k u to wać o k o s miczn ej k atas tro fie. Zerwałem z n ią. — I ju ż? Zn alazła właś ciwy s y s tem, o d p o wied n ieg o g u ru ? Co s ię s tało p o tem? Wy p ił s o lid n y ły k i s p o jrzał n a mn ie. — Nap rawd ę ją lu b iłem — o ś wiad czy ł. — J es tem teg o p ewien . — Taro t, k ab ała, Zło ty Świt, Crawley , fo rtu n a… tam trafiła. — I zo s tała? — Nie wiem n a p ewn o . Ale ch y b a tak . Do wied ziałem s ię o ty m d u żo p ó źn iej. — Czy li mag ia ry tu aln a? — Prawd o p o d o b n ie. — Kto s ię ty m zajmo wał? — M as a lu d zi. — Ch o d zi mi o to , k o g o zn alazła. Do wied ziałeś s ię? — Wy d aje mi s ię, że to Victo r M elman . Sp o jrzał n a mn ie p y tająco . Po k ręciłem g ło wą. — Przy k ro mi. Nig d y o n im n ie s ły s załem. — Dziwn y czło wiek — mru k n ął. Ły k n ął win a, o p arł s ię wy g o d n ie i s p ló tł d ło n ie za g ło wą, wy s tawiając ło k cie d o p rzo d u . Sp o jrzał w s tro n ę to alety . — J a… s ły s załem… o d wielu o s ó b , w ty m k ilk u n ap rawd ę g o d n y ch zau fan ia, że rzeczy wiś cie co ś p o trafi. Po d o b n o ma zd o ln o ś ci, d o zn ał jak ieg o ś o ś wiecen ia, p rzes zed ł in icjację, ma p ewn ą mo c, a czas em jes t ws p an iały m n au czy cielem. Ch o ciaż, jak zwy k le u teg o ty p u lu d zi, ma też p ewn e p ro b lemy z włas n ą o s o b o wo ś cią. I jes t co ś n iejas n eg o w jeg o p rzes zło ś ci. Sły s załem n awet, że M elman n ie jes t jeg o p rawd ziwy m n azwis k iem, że jes t n o to wan y i że więcej w n im M an s o n a n iż mag a. Sam n ie wiem. Oficjaln ie jes t malarzem, n awet n iezły m. J eg o o b razy s ię s p rzed ają. — Sp o tk ałeś g o ? Ch wila cis zy . Wres zcie: — Tak . — J ak ie s p rawia wrażen ie?

— Sam n ie wiem. Wid zis z… jes tem u p rzed zo n y . Tru d n o mi o ty m mó wić. Zamies załem win em w s zk lan ce. — A to d laczeg o ? — Ch ciałem k ied y ś u n ieg o s tu d io wać. Nie p rzy jął mn ie. — Czy li też mas z z ty m co ś ws p ó ln eg o . Sąd ziłem… — Z n iczy m n ie mam n ic ws p ó ln eg o — b u rk n ął. — To zn aczy , w ty m czy in n y m o k res ie ży cia p ró b o wałem ws zy s tk ieg o . Każd y z n as p rzech o d zi ró żn e etap y . Ch ciałem s ię ro zwijać, p o s zerzać h o ry zo n ty , iś ć n ap rzó d . Kto b y n ie ch ciał? Ale n iczeg o n ie zn alazłem. — Wy p ro s to wał s ię i n ap ił win a. — Czas em mam wrażen ie, że b y łem b lis k o , że is tn iała mo c, wizja, k tó rej mo g łem n iemal d o tk n ąć czy zo b aczy ć. Po tem zn ik n ęła. To ws zy s tk o b zd u ry . Czło wiek ty lk o s ię o s zu k u je. Niek ied y zd awało mi s ię n awet, że mam ją… ale mijało k ilk a d n i i u ś wiad amiałem s o b ie, że zn o wu s ię o k łamy wałem. — Ws zy s tk o to zan im p o zn ałeś J u lię? Przy tak n ął. — Fak t. M o że to właś n ie z p o czątk u trzy mało n as razem. Ciąg le lu b ię ro zmawiać o ty ch b zd u rach , n awet jeś li ju ż w n ie n ie wierzę. Ale o n a trak to wała je zb y t p o ważn ie, a ja n ie miałem o ch o ty n a p rzejś cie tej d ro g i p o raz d ru g i. — Ro zu miem. Do p ił win o i n alał zn o wu . — Nic w ty m n ie ma — s twierd ził. — M o żn a s ię o s zu k iwać n a n ies k o ń czen ie wiele s p o s o b ó w, p rzek o n y wać, że rzeczy s ą czy mś in n y m, n iż s ą n ap rawd ę. Ch y b a p rag n ąłem mag ii, a mag ia w p rawd ziwy m ś wiecie n ie is tn ieje. — Dlateg o rzu ciłeś we mn ie Bib lią? Pars k n ął. — Ró wn ie d o b rze mó g ł to b y ć Ko ran alb o Wed y . Z p rzy jemn o ś cią zo b aczy łb y m, jak zn ik as z w b ły s k u o g n ia. Nic z teg o . Uś miech n ąłem s ię. — Gd zie mo g ę zn aleźć M elman a? — Gd zieś tu mam jeg o ad res . — Otwo rzy ł s zu flad ę. — O, jes t. Wy jął mały n o tes ik , p rzerzu cił k ilk a s tro n , p o tem p rzep is ał ad res n a k arcie k atalo g o wej. Wręczy ł mi ją. Ły k n ął win a. — Dzięk u ję. — To jeg o p raco wn ia, ale mies zk a w n iej — d o d ał.

Sk in ąłem g ło wą i o d s tawiłem s zk lan k ę. — J es tem ci wd zięczn y za ws zy s tk o , czeg o s ię d o wied ziałem. Po d n ió s ł b u telk ę. — M o że jes zcze tro ch ę? — Nie, raczej n ie. Wzru s zy ł ramio n ami i n alał s o b ie. Ws tałem. — Wies z, to n ap rawd ę s mu tn e — s twierd ził. — Co ? — Że mag ia n ie is tn ieje, n ig d y n ie is tn iała i p rawd o p o d o b n ie n ig d y n ie zais tn ieje. — To n o win a — zau waży łem. — Świat b y łb y o wiele ciek aws zy m miejs cem. — Fak t. Od wró ciłem s ię. — Zró b mi p rzy s łu g ę — p o p ro s ił. — Co tak ieg o ? — Po d ro d ze u s taw ten zeg ar n a tab licy n a trzecią i zatrzaś n ij d rzwi. — J as n e. Sp ełn iłem jeg o p ro ś b ę. Nieb o p o ciemn iało mo cn o , wiatr b y ł tro ch ę ch ło d n iejs zy . Z b u d k i n a ro g u k o lejn y raz s p ró b o wałem d o d zwo n ić s ię d o Lu k e'a, ale jes zcze n ie wró cił. By liś my s zczęś liwi. M ieliś my cu d o wn y d zień i ws zy s tk o n am s ię u d awało . Po s zliś my n a imp rezę, p o tem n a p ó źn ą k o lację d o tak iej n ap rawd ę ś wietn ej res tau racy jk i, n a k tó rą trafiliś my zu p ełn y m p rzy p ad k iem. Dłu g o s ied zieliś my p rzy d rin k ach , n ie ch cąc k o ń czy ć teg o d n ia. Po s tan o wiliś my n ie p rzery wać d o b rej p as s y i ru s zy liś my n a o p u s to s załą p lażę. Sied zieliś my , ch lap aliś my s ię, o g ląd aliś my k s ięży c i czu liś my p o d mu ch y wiatru . Bard zo d łu g o . I wted y zro b iłem co ś , czeg o — jak s o b ie właś ciwie o b iecałem — miałem n ig d y n ie ro b ić. Ale czy Fau s t n ie u zn ał, że p ięk n a ch wila warta jes t d u s zy ? — Ch o d ź — p o wied ziałem, mierząc p u s zk ą p o p iwie d o k o s za. Wziąłem ją za ręk ę. — Przejd ziemy s ię. — Do k ąd ? — s p y tała, k ied y p o d n io s łem ją n a n o g i. — Do k rain y czaró w — o d p arłem. — Do b ajk o weg o k raju . Do Ed en u . Id ziemy .

Ze ś miech em p o s zła za mn ą b rzeg iem d o miejs ca, g d zie zwężała s ię p laża, ś ciś n ięta wy s o k im u rwis k iem. Ks ięży c ś wiecił jas n y i żó łty , a mo rze ś p iewało mo ją u lu b io n ą p ieś ń . Trzy mając s ię za ręce, min ęliś my s k arp ę. Po tem n ag ły zak ręt s k ry ł p ias zczy s ty b rzeg . Szu k ałem jas k in i, k tó ra p o win n a s ię zaraz p o jawić — wy s o k a i wąs k a… — J as k in ia — zawo łałem k ilk a ch wil p ó źn iej. — Wejd źmy . — Będ zie ciemn o . — To d o b rze — s twierd ziłem i wes zliś my . Ks ięży co wy b las k to warzy s zy ł n am jes zcze p rzez s ześ ć k ro k ó w. Zd ąży łem jed n ak d o s trzec łu k w lewo . — Tęd y — o zn ajmiłem. — J es t ciemn o ! — Pewn ie. Trzy maj s ię mn ie jes zcze tro ch ę. Nic s ię n ie s tan ie. Piętn aś cie czy d wad zieś cia k ro k ó w d alej p o lewej s tro n ie p o jawiło s ię s łab e lś n ien ie. Przep ro wad ziłem ją p rzez zak ręt. Im d alej s zliś my , ty m wy raźn iej wid zieliś my d ro g ę. — M o żemy s ię zg u b ić — p o wied ziała cich o . — J a s ię n ie g u b ię — zap ewn iłem. By ło co raz wid n iej. Ko ry tarz s k ręcił jes zcze raz, a my p o d ążaliś my ty m o s tatn im o d cin k iem, b y wres zcie wy n u rzy ć s ię u s tó p g ó ry , n ied alek o n is k ich d rzew las u , n ad k tó ry m wy s o k o s tało p o ran n e s ło ń ce. Zamarła, s zero k o o twierając b łęk itn e o czy . — J es t d zień ! — Tempus fugit — wy jaś n iłem. — Ch o d źmy . Szliś my p rzez las , s łu ch ając p tak ó w i wiatru — ciemn o wło s a J u lia i ja; p ro wad ziłem ją p rzez k an io n b arwn y ch s k ał i traw, n ad s tru mien iem, k tó ry ro zlewał s ię w rzek ę. Po d ążaliś my b rzeg iem, aż n ag le d o tarliś my d o p rzep aś ci, g d zie rzek a s p ad ała w o g ro mn ą g łęb ię, wzn o s ząc mg ły i rzu cając tęcze. Sto jąc tam, s p o g ląd ając p o n ad s zero k ą d o lin ą, p o p rzez p o ran ek i wo d n y p y ł p o d ziwialiś my mias to ig lic i k o p u ł, zło ta i k ry s ztałó w. — Gd zie… g d zie my jes teś my ? — zap y tała. — Zaraz za ro g iem — o d p arłem. — Ch o d ź. Po wio d łem ją w lewo , p o tem ś cieżk ą b ieg n ącą wzd łu ż ś cian y u rwis k a, trafiającą

w k o ń cu p o d k atarak tę. Cien ie i b ry lan to we k ro p le… ry k o s iąg ający p o tęg ę cis zy … Wres zcie zn aleźliś my s ię w tu n elu , z p o czątk u wilg o tn y m, ale co raz b ard ziej s u ch y m, w miarę jak s ię wzn o s ił. Szliś my n im aż d o g alerii o twartej z lewej s tro n y , wy ch o d zącej w n o c i g wiazd y , g wiazd y , g wiazd y … Os załamiający wid o k , p ło n ący n o wy mi k o n s telacjami, k tó ry ch b las k wy s tarczał, b y rzu cić n a ś cian ę n as ze cien ie. Po ch y liła s ię n ad n is k im p arap etem i s p o jrzała w d ó ł, a jej s k ó ra b y ła jak n iezwy k ły , wy p o lero wan y marmu r. — Są też n a d o le! — zawo łała. — I z o b u s tro n ! Po d n ami n ie ma n ic, ty lk o g wiazd y . I p o b o k ach … — Ows zem. Pięk n e, p rawd a? Staliś my tam d łu g o , n im zd o łałem ją p rzek o n ać, b y ru s zy ć tu n elem d alej. Wy p ro wad ził n as zn o wu n a zewn ątrz i mo g liś my p o d ziwiać ru in y k las y czn eg o amfiteatru p o d p o p o łu d n io wy m n ieb em. Blu s zcz p o ras tał p o łaman e ławk i i s p ęk an e k o lu mn y . Tu i tam leżały ro zb ite p o s ąg i, jak b y zrzu co n e trzęs ien iem ziemi. Bard zo wid o wis k o we. M iałem n ad zieję, że s ię jej tu taj s p o d o b a. I miałem rację. Na zmian ę s iad aliś my i mó wiliś my d o s ieb ie ze s cen y . Ak u s ty k a b y ła ws p an iała. Po s zliś my d alej, p rzemierzając miriad y d ró g p o d n ieb ami o wielu b arwach , b y wres zcie s tan ąć n ad s p o k o jn y m jezio rem, p o d s ło ń cem s p ły wający m w wieczó r n a d ru g im b rzeg u . Po p rawej s tro n ie mig o tał s to s s k ał. Zn aleźliś my n iewielk i cy p el, p o ro ś n ięty mch em i p ap ro cią. Ob jąłem ją i s taliś my tak p rzez d łu g ą ch wilę, a wiatr wś ró d d rzew b y ł jak p ieś ń lu tn i z k o n trap u n k tami n iewid o czn y ch p tak ó w. J es zcze p ó źn iej ro zp iąłem jej b lu zk ę. — Tu taj? — s p y tała. — Po d o b a mi s ię tu taj. To b ie n ie? — J es t p ięk n ie. Do b rze. Zaczek aj ch wilę. I tak p o ło ży liś my s ię n a trawie i k o ch aliś my , aż o k ry ły n as cien ie. Po tem zas n ęła, jak teg o ch ciałem. Rzu ciłem n a n ią czar, b y s ię n ie o b u d ziła, g d y ż zaczy n ały mn ie d ręczy ć wątp liwo ś ci, czy ro zs ąd n ie p o s tąp iłem, zab ierając ją n a tę wy p rawę. Ub rałem n as o b o je i ch wy ciłem ją n a ręce, b y zan ieś ć z p o wro tem. Uży łem s k ró tu . Na p laży , z k tó rej wy ru s zy liś my , u ło ży łem ją n a p ias k u i wy ciąg n ąłem s ię o b o k . Po ch wili tak że zas n ąłem. Sp aliś my , aż s ło ń ce wzes zło wy s o k o i p rzeb u d ziły n as g ło s y k ąp iący ch s ię lu d zi.

Us iad ła i s p o jrzała n a mn ie. — Ta n o c — p o wied ziała — n ie mo g ła b y ć s n em. Ale n ie mo g ła też zd arzy ć s ię n a jawie. Prawd a? — Ch y b a tak — p rzy zn ałem. Zmars zczy ła b rwi. — Na co s ię zg o d ziłeś ? — zap y tała. — Na ś n iad an ie. Zjed zmy co ś . Ch o d ź. — Zaczek aj! — Ch wy ciła mn ie za ramię. — Zd arzy ło s ię co ś n iezwy k łeg o . Co to b y ło ? — Po co n is zczy ć czar, mó wiąc o n im? Ch o d źmy jeś ć. Wy p y ty wała mn ie ciąg le p rzez k o lejn e d n i, ale b y łem u p arty i n ie ch ciałem o ty m ro zmawiać. Głu p io . Cała ta h is to ria b y ła g łu p ia. W o g ó le n ie p o win ien em jej zab ierać n a tę wy cieczk ę. By ła jed n y m z p o wo d ó w k o ń co wej k łó tn i, k tó ra n as ro zd zieliła. A teraz, g d y my ś lałem o ty m, s ied ząc za k iero wn icą, d o s trzeg łem co ś więcej n iż ty lk o włas n ą g łu p o tę. Po jąłem, że ją k o ch ałem, że n ad al ją k o ch am. Gd y b y m n ie zab rał jej wted y ze s o b ą alb o g d y b y m p o twierd ził jej o s k arżen ia, że jes tem czaro d ziejem, n ie wk ro czy łab y n a ś cieżk ę, k tó rą wy b rała, b y o d n aleźć włas n ą mo c — p ewn ie d la włas n ej o b ro n y . I ży łab y d zis iaj. Przy g ry złem warg ę i zap łak ałem. Wy min ąłem h amu jący p rzed e mn ą s amo ch ó d i p rzejech ałem n a czerwo n y m ś wietle. J eżeli zab iłem to , co k o ch ałem, to b y łem p ewien , że p rzeciwn e s twierd zen ie n a p ewn o n ie b ęd zie p rawd ziwe.

ROZDZIAŁ III Żal i g n iew o g ran iczają mo ją wizję ś wiata, a to b ard zo mi s ię n ie p o d o b a. Paraliżu ją p amięć o s zczęś liws zy ch d n iach , o p rzy jacio łach , miejs cach , rzeczach i mo żliwo ś ciach . Ściś n ięty w u ch wy cie in ten s y wn ej, n iep rzy jemn ej emo cji zamy k am s ię w s wej o b s es ji. J ed n y m z p o wo d ó w jes t, jak p rzy p u s zczam, fak t, że o d rzu cam wted y częś ć mo żliwy ch wy b o ró w, o g ran iczam wo ln o ś ć s wej wo li. Nie lu b ię teg o , ale o d p ewn eg o mo men tu n ie b ard zo n ad ty m p an u ję. Od n o s zę wted y wrażen ie, że p o d d aję s ię p ewn emu d etermin izmo wi, a to z k o lei iry tu je mn ie jes zcze b ard ziej. Po tem, jak w b łęd n y m k o le, iry tacja wzmag a i in ten s y fik u je emo cje, k tó re mn ą p o wo d u ją. Pro s ty m s p o s o b em zmian y tej s y tu acji jes t p ęd n a o ś lep , b y u s u n ąć p rzy czy n ę. Tru d n iejs zy s p o s ó b jes t b ard ziej filo zo ficzn y . Wy mag a, b y s ię wy co fać, o d zy s k ać k o n tro lę. J ak zwy k le, tru d n iejs za meto d a jes t lep s za. Atak u jąc n a o ś lep , mo żn a s k ręcić s o b ie k ark . Zap ark o wałem w p ierws zy m o d p o wied n im miejs cu , jak ie zn alazłem, o two rzy łem o k n o , zap aliłem fajk ę. Przy s iąg łem s o b ie n ie ru s zać s ię s tąd , p ó k i s ię n ie u s p o k o ję. Przez całe ży cie miałem s k ło n n o ś ć d o p rzes ad zo n y ch reak cji. To ch y b a cech a ro d zin n a. Ale ja n ie ch ciałem b y ć tak i jak in n i. W ten właś n ie s p o s ó b n aro b ili s o b ie mn ó s two k ło p o tó w. Reak cja ty p u wo jn y to taln ej, ws zy s tk o -alb o -n ic, mo że b y ć właś ciwa, jeś li zaws ze s ię wy g ry wa. M o że też p ro wad zić d o trag ed ii, a p rzy n ajmn iej o p ery , jeś li s taje s ię p rzeciwk o czemu ś n iezwy k łemu . A p ewn e p o s zlak i ws k azy wały , że tak właś n ie jes t w mo im p rzy p ad k u . Zatem, jes tem d u rn iem. Po wtarzałem to s o b ie tak d łu g o , aż wres zcie u wierzy łem. Po tem s łu ch ałem mo jeg o s p o k o jn iejs zeg o ja, k tó re zg o d ziło s ię, że is to tn ie jes tem d u rn iem — g d y ż n ie zro zu miałem włas n y ch u czu ć wted y , k ied y jes zcze mo g łem co ś z n imi zro b ić, g d y ż u jawn iłem mo c i n ie ch ciałem u zn ać k o n s ek wen cji, g d y ż p rzez te ws zy s tk ie lata n ie d o my ś liłem s ię n iezwy k łej n atu ry meg o wro g a i g d y ż w tej ch wili u p ras zczałem p ro b lemy związan e z n ad ch o d zący m s tarciem. Nic n ie o s iąg n ę, rzu cając s ię n a Victo ra M elman a i p ró b u jąc wy d u s ić z n ieg o p rawd ę. Po s tan o wiłem d ziałać o s tro żn ie, cały czas zab ezp ieczając s o b ie ty ły . Ży cie n ig d y n ie jes t p ro s te, p o wied ziałem s o b ie. Sied ź s p o k o jn ie, zb ieraj s iły , p lan u j. Z wo ln a s p ły wało ze mn ie n ap ięcie. Z wo ln a tak że ró s ł mó j ś wiat. Do s trzeg łem w n im mo żliwo ś ć, że S mn ie zn ał, zn ał d o b rze i mó g ł n awet tak zaaran żo wać

wy d arzen ia, b y m p rzes tał my ś leć i p o d d ał s ię ch wili. Nie, n ie b ęd ę tak i jak in n i… Sied ziałem tam i my ś lałem jes zcze d łu g o , aż wres zcie u ru ch o miłem s iln ik i wo ln o ru s zy łem p rzed s ieb ie. To b y ł b ru d n y , ceg lan y b u d y n ek n a ro g u u licy . M iał trzy p iętra i tro ch ę o b s cen iczn y ch malo wid eł wy k o n an y ch s p ray em p o s tro n ie alei i n a ś cian ie p rzy wąs k iej u liczce. Sp aceru jąc wo ln o d o o k o ła i ro zg ląd ając s ię u ważn ie, o d k ry łem g raffiti, k ilk a wy b ity ch s zy b i s ch o d y p rzeciwp o żaro we. Zaczął p ad ać lek k i d es zcz. Parter i p iętro zajmo wała Bru tu s Sto rag e Co mp an y , jak g ło s iła n iewielk a tab liczk a o b o k s ch o d ó w w k ró tk im k o ry tarzy k u . Śmierd ziało tu mo czem, a n a zak u rzo n y m p arap ecie o k n a z p rawej s tro n y leżała p u s ta b u telk a p o J ack u Dan iels ie. Na o d rap an ej ś cian ie wis iały d wie s k rzy n k i p o czto we, jed n a z n ap is em „Bru tu s Sto rag e”, d ru g a „V.M .”. Ob ie b y ły p u s te. Ws tąp iłem n a s ch o d y , o czek u jąc, że zatrzes zczą. Nie zatrzes zczały . W k o ry tarzu n a p iętrze zn alazłem czwo ro d rzwi b ez k lamek , ws zy s tk ie zamk n ięte. Przez zmętn iałe s zy b y d o s trzeg łem k o n tu ry czeg o ś , co wy g ląd ało n a p u d ła. Ze ś ro d k a n ie d o b ieg ały żad n e d źwięk i. Na s ch o d ach p rzes tras zy łem czarn eg o k o ta. Wy g iął g rzb iet, p o k azał zęb y , s y k n ął, p o czy m o d wró cił s ię, wb ieg ł n a g ó rę i zn ik n ął. Na wy żs zy m p iętrze też zn alazłem czwo ro d rzwi — tro je wy raźn ie n ieu ży wan y ch , czwarte zab ejco wan e n a ciemn o i p o ciąg n ięte p o litu rą. Wis iała n a n ich mała tab liczk a z n ap is em „M elman ”. Zap u k ałem. Nik t n ie o d p o wied ział. Pró b o wałem jes zcze k ilk ak ro tn ie, z tak im s amy m wy n ik iem. Żad n y ch o d g ło s ó w z wn ętrza. Prawd o p o d o b n ie tu taj mies zk ał, a n a trzecim p iętrze, g d zie w d ach u b y ły p ewn ie ś wietlik i, miał p raco wn ię. Od wró ciłem s ię i ws zed łem n a o s tatn i ciąg s ch o d ó w. Stan ąłem n a s zczy cie i zau waży łem, że jed n e z czwo rg a d rzwi s ą lek k o u ch y lo n e. Nas łu ch iwałem p rzez ch wilę. W ś ro d k u k to ś p o ru s zał s ię cich o . Po d s zed łem i zas tu k ałem. Kto ś g ło ś n o n ab rał tch u . Pch n ąłem d rzwi. Stał jak ieś p ięć metró w o d p ro g u , p o d d u ży m ś wietlik iem. Od wró cił s ię w mo ją s tro n ę — wy s o k i mężczy zn a o s zero k ich ramio n ach , z ciemn ą b ro d ą i o czami. W lewej ręce trzy mał p ęd zel, w p rawej p aletę. M iał n a s o b ie lev is y i s p o rto wą k o s zu lę w k ratę, a n a wierzch u p o p lamio n y farb ami fartu ch . Na s ztalu g ach za jeg o p lecami d o s trzeg łem zary s y czeg o ś , co mo g ło b y ć M ad o n n ą z Dzieciątk iem. Wo k ó ł s tało s p o ro p łó cien , ws zy s tk ie zak ry te alb o o d wró co n e d o ś cian y .

— Dzień d o b ry — p o wied ziałem. — Czy p an Victo r M elman ? Sk in ął, n i to u ś miech ając s ię, n i to mars zcząc czo ło . Od ło ży ł p aletę n a s to lik , ws ad ził p ęd zel d o s ło ja z ro zp u s zczaln ik iem. Po tem wziął wilg o tn ą s zmatę i wy tarł ręce. — A p an ? — zap y tał. Rzu cił s zmatę i zn o wu s p o jrzał n a mn ie. — M erle Co rey . Zn ał p an J u lię Barn es . — Nie zap rzeczam — o d p arł. — Uży cie czas u p rzes złeg o s u g eru je ch y b a… — Zg ad za s ię, o n a n ie ży je. Ch ciałem z p an em o ty m p o ro zmawiać. Po wies ił fartu ch n a h ak u k o ło d rzwi i wy s zed ł n a k o ry tarz. Ru s zy łem za n im. Zamk n ął p raco wn ię, n im s k iero wał s ię n a s ch o d y . Po ru s zał s ię p ły n n ie, n iemal z g racją. Sły s załem k ro p le d es zczu b ęb n iące o d ach . Ty m s amy m k lu czem o two rzy ł ciemn e d rzwi n a d ru g im p iętrze. Uch y lił je i o d s tąp ił, g es tem zap ras zając mn ie d o ś ro d k a. Ws zed łem d o p rzed p o k o ju , min ąłem k u ch n ię, g d zie ws zy s tk ie b laty b y ły zas tawio n e p u s ty mi b u telk ami, s to s ami talerzy i p u d ełk ami p o p izzy . Wy p ch an e wo rk i ś mieci s tały p rzy k red en s ie; tu i tam p o d ło g a wy d awała s ię lep k a, a ws zy s tk o to p ach n iało jak fab ry k a p rzy p raw s to jąca o b o k rzeźn i. Ws zed łem d o s alo n u — d u ży p o k ó j z d wo ma wy g o d n y mi z wy g ląd u s o fami s to jący mi n ap rzeciw s ieb ie n a b itewn y m p o lu tu reck ieg o d y wan u , z całą k o lek cją ro zmaity ch s to lik ó w, n a k ażd y m k ilk a p rzep ełn io n y ch p o p ieln iczek . W k ącie p o d ś cian ą zas ło n iętą ciężk ą, czerwo n ą d rap erią s tał p ięk n y k o n certo wy fo rtep ian . Sp o s trzeg łem n is k ie b ib lio teczk i p ełn e k s iążek o o k u lty zmie, a p rzy n ich , n a n ich i o b o k k ilk u fo teli — s to s y mag azy n ó w. Co ś , co mo g ło b y ć ramien iem p en tag ramu , wy s tawało n ieco s p o d n ajwięk s zeg o d y wan u . Po k ątach u n o s ił s ię zas tały zap ach k ad zid ła i zió ł. Po p rawej s tro n ie łu k o we p rzejś cie p ro wad ziło d o n as tęp n eg o p o mies zczen ia, p o lewej b y ły zamk n ięte d rzwi. Na ś cian ach wis iały o b razy częś cio wo relig ijn ej n atu ry ; u zn ałem, że to jeg o . Przy wo d ziły n a my ś l d zieła Ch ag alla. Całk iem n iezłe. — Pro s zę u s iąś ć. — Ws k azał mi fo tel. Sk o rzy s tałem z zap ro s zen ia. — M o że p iwo ? — Nie, d zięk u ję. Us iad ł n a b liżs zej z d wó ch s o f, zło ży ł d ło n ie i s p o jrzał n a mn ie wy czek u jąco . — Co s ię s tało ? — zap y tał. Przy jrzałem mu s ię.

— J u lia Barn es in teres o wała s ię s y s temami o k u lty s ty czn y mi — o zn ajmiłem. — Przy s zła d o p an a, żeb y d o wied zieć s ię o n ich czeg o ś więcej. Dziś ran o zg in ęła w b ard zo d ziwn y ch o k o liczn o ś ciach . Lewy k ącik u s t zad rg ał mu lek k o . Po za ty m b y ł całk o wicie o p an o wan y . — Ows zem, in teres o wała s ię tak imi s p rawami — p rzy zn ał. — Przy s zła d o mn ie p o wied zę i o trzy mała ją. — Ch cę wied zieć, d laczeg o u marła. Wciąż mi s ię p rzy g ląd ał. — J ej czas d o b ieg ł k o ń ca — s twierd ził. — Każd eg o z n as czek a to p ręd zej czy p ó źn iej. — Zo s tała zab ita p rzez zwierzę, k tó re n ie p o win n o tu taj is tn ieć. Wie p an co ś n a ten temat? — Ws zech ś wiat jes t miejs cem d ziwn iejs zy m, n iż k to k o lwiek z n as p o trafi s o b ie wy o b razić. — Wie p an czy n ie? — Zn am p an a — o zn ajmił, u ś miech ając s ię p o raz p ierws zy . — M ó wiła o p an u , o czy wiś cie. — Co to ma zn aczy ć? — To ma zn aczy ć — o d p arł — że zd aję s o b ie s p rawę, iż jes t p an więcej n iż tro ch ę ś wiad o m tak ich rzeczy . — I co d alej? — Sztu k i tajemn e mają s wo je s p o s o b y , b y d o p ro wad zić d o o d p o wied n ich lu d zi w o d p o wied n iej ch wili, g d y trwa d zieło . — I my ś li p an , że o to właś n ie ch o d zi? — Wiem o ty m. — Sk ąd ? — Zo s tało to p rzep o wied zian e. — Czy li o czek iwał mn ie p an ? — Tak . — To ciek awe. Czy zech ciałb y p an o ty m o p o wied zieć? — Raczej p an u p o k ażę. — M ó wił p an , że co ś zo s tało p rzep o wied zian e. J ak ? Przez k o g o ? — Ws zy s tk o wy jaś n i s ię za ch wilę. — I ś mierć J u lii?

s p o tk an ia

— Sąd zę, że to tak że. — A w jak i s p o s ó b ch ce p an d o p ro wad zić mn ie d o o ś wiecen ia? — Ch cę ty lk o , żeb y p an co ś o b ejrzał. — Uś miech n ął s ię. — Do b rze. Bard zo ch ętn ie. Niech p an p o k azu je. Sk in ął g ło wą i ws tał. — To tu taj — wy jaś n ił, o d wró cił s ię i ru s zy ł d o zamk n ięty ch d rzwi. Zerwałem s ię i p o s zed łem za n im. Sięg n ął p o d k o s zu lę, wy ciąg n ął i zd jął p rzez g ło wę łań cu s zek . Do s trzeg łem, że wis i n a n im k lu cz. Otwo rzy ł d rzwi. — Pro s zę. — Pch n ął je i o d s tąp ił n a b o k . Ws zed łem. Po k ó j b y ł d u ży i ciemn y . Ps try k n ął wy łączn ik iem i zap aliła s ię s łab a n ieb ies k a żaró wk a w p ro s tej o p rawce p o d s u fitem. Zo b aczy łem wted y , że b y ło tu jed n o o k n o , d o k ład n ie n ap rzeciw mn ie, z s zy b ami zamalo wan y mi n a czarn o . Nie ws tawił tu żad n y ch meb li; b y ło ty lk o k ilk a p o d u s zek ro zrzu co n y ch n a p o d ło d ze. Częś ć ś cian y p o p rawej s tro n ie o k ry wała czarn a d rap eria. Po za ty m n ie wid ziałem żad n y ch o zd ó b . — Patrzę — o zn ajmiłem. Zach ich o tał. — Ch wileczk ę, ch wileczk ę — u s p o k o ił mn ie. — Wie p an , jak ą d zied zin ą o k u lty zmu s ię zajmu ję? — J es t p an k ab alis tą — s twierd ziłem. — Zg ad za s ię — p rzy zn ał. — Sk ąd p an wie? — Lu d zie o d filo zo fii Ws ch o d u s ą n a o g ó ł b ard zo p o rząd n i — wy jaś n iłem. — Ale k ab aliś ci to zwy k le b ałag an iarze. Pars k n ął. — Ws zy s tk o zależy o d teg o , co u zn aje s ię za n ap rawd ę ważn e — mru k n ął. Ko p n ął n a ś ro d ek p o d ło g i p o d u s zk ę. — Niech p an s iad a. — Po s to ję. Wzru s zy ł ramio n ami. — J ak p an ch ce — o d p arł i zaczął mru czeć co ś cich o . Czek ałem. Po ch wili, wciąż mamro cząc co ś p o d n o s em, jed n y m ru ch em zerwał czarn ą zas ło n ę. Sp o jrzałem. Ob raz p rzed s tawiał k ab alis ty czn e Drzewo Ży cia, u k azu jące d zies ięć s efiro tó w

w n iek tó ry ch z ich k lifo ty czn y ch as p ek tó w. Przep ięk n ie wy k o n an y , b u d ził n iep o k o jące wrażen ie czeg o ś zn ajo meg o . By ł o ry g in aln y m d ziełem, n ie tan d etn y m malo wid łem ze s k lep u z rek wizy tami d la o k u lty s tó w. Sty l ró żn ił s ię o d o b razó w wis zący ch n a ś cian ach w s ąs ied n im p o k o ju . A jed n ak n ie b y ł mi o b cy . Nie miałem żad n y ch wątp liwo ś ci, że o b raz zo s tał n amalo wan y p rzez tę s amą o s o b ę, k tó rej d ziełem b y ły Atu ty zn alezio n e w mies zk an iu J u lii. M elman n ie p rzery wał s wej recy tacji, a ja p o d ziwiałem o b raz. — To p ań s k a p raca? — zap y tałem. Nie o d p o wied ział. Po d s zed ł b liżej i ws k azał trzeci s efiro t, ten n azy wan y Bin ah . Przy jrzałem s ię. Przed s tawiał ch y b a mag a p rzed mro czn y m o łtarzem i… Nie! Nie mo g łem u wierzy ć! Nie p o win ien p rzecież… Po czu łem k o n tak t z p o s tacią. Nie b y ła ju ż czy s to s y mb o liczn a. M ag s tał s ię rzeczy wis ty i p rzy zy wał mn ie. Ró s ł, zy s k iwał trzeci wy miar. Po k ó j wo k ó ł mn ie zan ik ał. Zn alazłem s ię n iemal… Tam. Krain a zmierzch u , n iewielk a p o lan k a wś ró d s ęk aty ch d rzew. Krwis ty b las k p ad ał n a k amien n ą p ły tę. M ag o twarzy p rzes ło n iętej k ap tu rem i cien iem, p rzes u wał n a n iej jak ieś o b iek ty . Zb y t s zy b k o p o ru s zał ręk ami, b y m mó g ł n ad ąży ć wzro k iem. Gd zieś z d alek a wciąż d o b ieg ał s łab y g ło s n u cący in k an tację. Wres zcie mag p rawą d ło n ią p o ch wy cił i wzn ió s ł d o g ó ry jed en z o b iek tó w — czarn y , o b s y d ian o wy n ó ż. Lewą ręk ę p rzes u n ął p o p o wierzch n i o łtarza, zmiatając n a ziemię ws zy s tk o , co tam p o zo s tało . Po raz p ierws zy s p o jrzał wp ro s t n a mn ie. — Po d ejd ź — n ak azał. Uś miech n ąłem s ię, s ły s ząc tak p ry mity wn e i g łu p ie żąd an ie. Wted y jed n ak p o czu łem, że mo je s to p y p o ru s zają s ię b ez u d ziału wo li. I zro zu miałem, że w ty m mro czn y m cien iu rzu co n o n a mn ie czar. Po d zięk o wałem in n emu wu jo wi, k tó ry ży ł w miejs cu n ajd als zy m ze ws zy s tk ich , jak ie mo żn a s o b ie wy o b razić. I p rzemó wiłem w th ari, rzu cając włas n e zak lęcie. Po wietrze ro zd arł p rzen ik liwy k rzy k , jak b y atak u jąceg o p tak a. Nie o d wró cił u wag i mag a i mo je s to p y n ie zo s tały u wo ln io n e, mo g łem jed n ak u n ieś ć p rzed s o b ą ręce. Trzy małem je n a o d p o wied n im p o zio mie, a k ied y d o tk n ęły b rzeg u o łtarza, d o d ałem włas n e wy s iłk i d o mo cy zak lęcia p rzy wo łan ia, zwięk s zając en erg ię k ażd eg o mech an iczn eg o k ro k u , jak i mu s iałem wy k o n ać. Po zwo liłem, b y

u g ięły s ię ło k cie. M ag s ięg ał mi ju ż o s trzem d o p alcó w, ale za p ó źn o . Nap arłem cały m ciężarem i p rzech y liłem g łaz. Przewró cił s ię d o ty łu . M ag o d s k o czy ł, ale o łtarz u d erzy ł g o w n o g ę, mo że n awet w o b ie. Gd y ty lk o u p ad ł n a ziemię, p o czu łem, że zn ik a mo c czaru . Zn o wu mo g łem p o ru s zać s ię jak n ależy i my ś leć k laro wn ie. M ag p o d ciąg n ął k o lan a p o d b ro d ę i o d to czy ł s ię, n im p rzes k o czy łem o b alo n y o łtarz. Ru s zy łem w p o g o ń , lecz o n p rzek o zio łk o wał p o k ró tk im zb o czu , wp ad ł międ zy d wa s to jące g łazy i zn ik n ął w ciemn o ś ci las u . Gd y ty lk o s tan ąłem n a s k raju p o lan y , zo b aczy łem o czy — s etk i d zik ich o czu lś n iący ch w mro k u n a ró żn y ch p o zio mach . Gło s recy tu jący zak lęcie zab rzmiał mo cn iej. By ł jak b y b liżs zy i d o b ieg ał zza mo ich p lecó w. Od wró ciłem s ię s zy b k o . Ołtarz wciąż leżał n a ziemi. Za n im s tała in n a p o s tać w k ap tu rze, o wiele więk s za o d p ierws zej. To o n a recy to wała zn ajo my m, męs k im g ło s em. Frak ir zacis n ęła mi s ię n a n ad g ars tk u . Po czu łem, jak tężeje wo k ó ł czar, ale ty m razem b y łem p rzy g o to wan y . Wezwan ie s p ro wad ziło lo d o waty wich er, k tó ry n ib y k łąb d y mu ro zwiał zak lęcie. Szarp ał mo im u b ran iem, o d mien iając fo rmę i k o lo r. Pu rp u ra i s zaro ś ć… ro zjaś n ił s p o d n ie, p rzy ciemn ił p łas zcz i k o s zu lę. Czarn e b u ty i s zero k i p as , zatk n ięte za n im ręk awice, s reb rzy s ta Frak ir s p lecio n a w b ran s o letę n ad lewą d ło n ią, wid zialn a teraz i lś n iąca. Po d n io s łem lewe ramię, o s łan iając o czy p rawą d o n ią, i p rzy wo łałem b ły s k . — Zamilk n ij — n ak azałem. — Ob rażas z mn ie. Recy tacja u cich ła. Wiatr zerwał mu z g ło wy k ap tu r i s p o jrzałem n a p rzerażo n ą twarz M elman a. — Do b rze. Ch ciałeś mn ie tu taj — rzek łem. — Więc jes tem, n iech n ieb o ma cię w s wej o p iece. Po wied ziałeś , że ws zy s tk o s ię wy jaś n i. Nie wy jaś n iło s ię. Wy tłu macz zatem. Zb liży łem s ię o k ro k . — M ó w! — ro zk azałem. — M o że ci to p rzy jś ć łatwo alb o z tru d em. Ale b ęd zies z mó wił. Wy b ó r n ależy d o cieb ie. M elman o d ch y lił g ło wę i ry k n ął: — M is trzu ! — Ows zem, p rzy wo łaj s weg o mis trza. Zaczek am. Gd y ż o n tak że mu s i mi o d p o wied zieć.

Krzy k n ął zn o wu , ale n ie n ad es zła żad n a o d p o wied ź. Wted y rzu cił s ię d o u cieczk i; lecz b y łem g o tó w z p o tężn y m wezwan iem. Drzewa s p ró ch n iały i ro zs y p ały s ię, zan im d o n ich d o tarł. Po tem d rg n ęły , p o ru s zan e wich rem tam, g d zie p o win n a trwać cis za. Wiatr o k rąży ł p o lan k ę, s zary i czerwo n y , wzn o s ząc p o wy żej i w d o le n iep rzen ik n io n ą b arierę n ies k o ń czo n o ś ci. Staliś my n a o k rąg łej wy s ep ce o ś red n icy k ilk u s et metró w, a jej b rzeg i k ru s zy ły s ię z wo ln a. — Nie p rzy jd zie — o zn ajmiłem. — A ty n ie o d ejd zies z. Nie p o mo że ci. Nik t n ie zd o ła ci p o mó c. Oto jes t miejs ce n ajwy żs zej mag ii, a ty p ro fan u jes z je s wą o b ecn o ś cią. Czy wies z, co leży p o za mu rem wich u ry ? Ch ao s . Od d am mu cię, jeś li n ie p o wies z mi ws zy s tk ieg o o J u lii i two im mis trzu , i d laczeg o o ś mieliłeś s ię s p ro wad zić mn ie tu taj. Co fn ął s ię p rzed Ch ao s em i o d wró cił d o mn ie. — Zab ierz mn ie d o mo jeg o mies zk an ia, a wy zn am ci ws zy s tk o — p o wied ział. Po k ręciłem g ło wą. — Zab ij mn ie, a n iczeg o s ię n ie d o wies z. Wzru s zy łem ramio n ami. — Po wies z, b y p rzerwać b ó l. A wted y o d d am cię Ch ao s o wi. Ru s zy łem k u n iemu . — Zaczek aj! — Po d n ió s ł ręk ę. — Ob iecaj mi ży cie za to , co mam ci d o p o wied zen ia. — Żad n y ch waru n k ó w. M ó w. Wich ry s zalały wo k ó ł i k u rczy ła s ię wy s p a. Led wie s ły s zaln e, n iearty k u ło wan e g ło s y b ełk o tały co ś wś ró d h u rag an u , i p ły n ęły w n im s trzęp y k s ztałtó w. M elman o d s tąp ił o d k ru s zącej s ię k rawęd zi ś wiata. — Do b rze — zaczął g ro mk o . — Tak , J u lia p rzy s zła d o mn ie, jak mi to p rzep o wied zian o . Nau czy łem ją k ilk u rzeczy … n ie tak ich , jak ich u czy łb y m ją jes zcze ro k temu , ale n o wy ch , k tó re s am n ied awn o p o zn ałem. To tak że mi p o wied zian o : b y m k s ztałcił ją w tak i s p o s ó b . — Kto ci p o wied ział? Kto jes t two im mis trzem? Sk rzy wił s ię. — Nie b y ł tak g łu p i, b y zd rad zać mi s we imię — o d p arł. — Wted y mó g łb y m p ró b o wać zy s k ać n ad n im wład zę. J ak ty , o n tak że n ie jes t czło wiek iem, lecz is to tą z in n ej p łas zczy zn y . — To o n d ał ci o b raz Drzewa?

M elman p rzy tak n ął. — Przen ió s ł mn ie n awet d o k ażd eg o z s efiro tó w. W ty ch miejs cach d ziałała mag ia. Zy s k iwałem mo c. — Co z Atu tami? Czy tak że o n je n amalo wał? Czy d ał ci je, żeb y ś p rzek azał J u lii? — Nic n ie wiem o żad n y ch Atu tach — o d p o wied ział. — To o n e! — k rzy k n ąłem, s ięg ając p o d p łas zcz. Ro zło ży łem k arty n ib y wach larz ilu zjo n is ty i ru s zy łem k u n iemu . Po zwo liłem mu p atrzeć p rzez mo men t, p o czy m s ch o wałem, n im zd ąży ł s ię zo rien to wać, że mo g ą b y ć s zan s ą u cieczk i. — Nig d y ich n ie wid ziałem — o ś wiad czy ł. Gru n t ro zs y p y wał s ię b ezu s tan n ie. Przes zliś my b liżej ś ro d k a p o lan y . — Wy s łałeś to s two rzen ie, k tó re ją zab iło ? Gwałto wn ie p o trząs n ął g ło wą. — To n ie ja. Wied ziałem, że zg in ie, b o mi p o wied ział, że to właś n ie s p ro wad zi cię d o mn ie. M ó wił też, że zab ije ją b es tia z Netzach … ale ja jej n ie wid ziałem i n ie mam n ic ws p ó ln eg o z jej p rzy wo łan iem. — A d laczeg o ch ciał n as zeg o s p o tk an ia, mo jeg o p rzy b y cia tu taj? Zaś miał s ię s zaleń czo . — Dlaczeg o ? — p o wtó rzy ł. — Żeb y cię zab ić, n atu raln ie. Ob iecał, że p rzejmę two ją mo c, jeś li zd o łam w ty m miejs cu zło ży ć cię w o fierze. Po wied ział, że jes teś M erlin em, s y n em Piek ła i Ch ao s u , i że s tan ę s ię n ajp o tężn iejs zy m mag iem ze ws zy s tk ich . J eś li ty lk o zd o łam cię tu taj zab ić. Nas z ś wiat miał teraz n ajwy żej s to metró w ś red n icy i zmn iejs zał s ię co raz s zy b ciej. — Czy to p rawd a? — zap y tał. — Czy n ap rawd ę zy s k ałb y m mo c, g d y b y mi s ię u d ało ? — M o c jes t jak p ien iąd ze — o d p arłem. — Zwy k le mo żes z ją zd o b y ć, jeś li jes teś d o s tateczn ie k o mp eten tn y i jeś li jes t to jed y n a rzecz, jak iej p rag n ies z. Ale czy zy s k ałb y ś n a ty m? Nie s ąd zę. — M ó wię o s en s ie ży cia. Wies z d o b rze. Po k ręciłem g ło wą. — Wy łączn ie g łu p iec wierzy , że ży cie ma ty lk o jed en s en s . Ale d o ś ć o ty m. Op is z mi s weg o mis trza. — Nig d y g o n ie wid ziałem. — Co ?

— To zn aczy wid ziałem, ale n ie wiem, jak wy g ląd a. Zaws ze miał k ap tu r i czarn y p ro ch o wiec. I ręk awiczk i. Nie wiem n awet, czy jes t czarn y , czy b iały . — J ak s ię s p o tk aliś cie? — Pewn eg o d n ia zjawił s ię w mo jej p raco wn i. Od wró ciłem s ię ty lk o , a o n tam s tał. Ofiaro wał mi mo c. Po wied ział, że b ęd zie mn ie u czy ł w zamian za mo ją s łu żb ę. — Sk ąd wied ziałeś , że mo że d o trzy mać o b ietn icy ? — Zab rał mn ie w p o d ró ż p o p rzez miejs ca n ie z teg o ś wiata. — Ro zu miem. Wy s p a n as zeg o is tn ien ia miała teraz ro zmiary d u żeg o p o k o ju . W g ło s ach wiatru ro zb rzmiewała d rwin a, p o tem ws p ó łczu cie, lęk , s mu tek i g n iew. Zwin ięta w k rąg wizja zmien iała s ię b ez p rzerwy ; an i n a ch wilę n ie u s tawały d rżen ia g ru n tu . Wciąż p ad ał p o s ęp n y b las k . J ak aś częś ć meg o u my s łu p rag n ęła n aty ch mias t zab ić M elman a, ale s k o ro n ie o n b y ł ty m, k to s k rzy wd ził J u lię… — Czy twó j mis trz zd rad ził ci, czemu ch ce mo jej ś mierci? — zap y tałem. Ob lizał warg i i o b ejrzał s ię n a co raz b liżs zy Ch ao s . — Po wied ział, że jes teś jeg o wro g iem — wy jaś n ił. — Ale n ie mó wił d laczeg o . Ty lk o ty le, że to zd arzy s ię d zis iaj, że ch ce, b y zd arzy ło s ię d zis iaj. — Czemu d zis iaj? Uś miech n ął s ię lek k o . — Dlateg o , jak s ąd zę, że to No c Walp u rg ii — o d p arł. — Ch o ć n ig d y n ie p o wied ział teg o wp ro s t. — To ws zy s tk o ? Nie mó wił, s k ąd p o ch o d zi? — Raz ws p o mn iał o czy mś , co n azwał Twierd zą Czterech Świató w w tak i s p o s ó b , jak b y b y ła d la n ieg o b ard zo ważn a. — I n ig d y n ie o d n io s łeś wrażen ia, że zwy czajn ie cię wy k o rzy s tu je? — Oczy wiś cie, że mn ie wy k o rzy s ty wał — p rzy zn ał z u ś miech em. — Ws zy s cy to ro b imy . Tak u rząd zo n y jes t ten ś wiat. Ale p łacił mi za to wied zą i mo cą. M y ś lę, że jeg o o b ietn ica mo że s ię jes zcze s p ełn ić. Sp o jrzał n a co ś za mo imi p lecami. To n ajs tars za s ztu czk a n a ś wiecie, ale o b ejrzałem s ię. Nik o g o tam n ie b y ło . Od wró ciłem s ię n aty ch mias t. Trzy mał czarn y n ó ż. M u s iał g o ch o wać w ręk awie. Ru s zy ł n a mn ie, mamro cząc n o we zak lęcia. Od s k o czy łem i mach n ąłem k u n iemu s wy m p łas zczem. Ciął i o d s tąp ił w b o k , zawró cił i zaatak o wał zn o wu . Ty m razem zb liżał s ię p o ch y lo n y , cały czas p o ru s zając

warg ami. Ko p n ąłem w d ło ń z n o żem, ale zd ąży ł ją co fn ąć. Wted y złap ałem lewą p o łę p łas zcza, o win ąłem wo k ó ł ramien ia, a k ied y zn ó w u d erzy ł, zab lo k o wałem p ch n ięcie i ch wy ciłem g o za b icep s . Po ch y lając s ię, s zarp n ąłem g o w p rzó d , p rawą ręk ą złap ałem lewe u d o i wy p ro s to wałem s ię, u n o s ząc g o w g ó rę. A p o tem cis n ąłem n im. Kied y o d wracałem s ię, k o ń cząc p ch n ięcie, p o jąłem, co u czy n iłem. Za p ó źn o . Sk u p iws zy u wag ę n a p rzeciwn ik u , zap o mn iałem o s zy b k im, wy jący m n atarciu n is zczy ciels k ich wiatró w. Brzeg Ch ao s u zn alazł s ię o wiele b liżej, n iż s ąd ziłem, a M elman o wi s tarczy ło czas u n a n ajk ró ts ze zaled wie p rzek leń s two , n im ś mierć zab rała g o tam, g d zie n ie b ęd zie ju ż rzu cał żad n y ch zak lęć. Sam za to zak ląłem, g d y ż b y łem p ewien , że p o s iad ał jes zcze s p o ro in fo rmacji. Po trząs n ąłem g ło wą w s amy m cen tru m meg o malejąceg o ś wiata. Dzień jes zcze s ię n ie s k o ń czy ł, a ju ż b y ł mo ją n ajb ard ziej p amiętn ą No cą Walp u rg ii.

ROZDZIAŁ IV Do b rze mu s iałem s ię n ach o d zić, żeb y wró cić. Po d ro d ze zmien iłem k o s tiu m. Wy jś cie z lab iry n tu p rzy b rało fo rmę wąs k iej u liczk i międ zy d wo ma b ru d n y mi d o mami z ceg ły . Wciąż p ad ał d es zcz, a d zień p rzeb y ł ju ż d ro g ę k u wieczo ro wi. Do s trzeg łem mó j s amo ch ó d , zap ark o wan y p o d ru g iej s tro n ie u licy , w k ału ży ś wiatła rzu can eg o p rzez jed n ą z n iero zb ity ch latarn i. Z żalem ws p o mn iałem s u ch e u b ran ie w b ag ażn ik u , p o czy m ru s zy łem w k ieru n k u tab licy Bru tu s Sto rag e. W d y żu rce n a p arterze p ło n ęła n iewielk a lamp k a, rzu cając n ieco ś wiatła n a ciemn ą b ramę. Po człap ałem p o s ch o d ach , ś mierteln ie p rzemo czo n y i ro zważn ie czu jn y . Drzwi d o mies zk an ia o two rzy ły s ię, g d y n acis n ąłem k lamk ę i p ch n ąłem. Zap aliłem ś wiatło , ws zed łem i zamk n ąłem d rzwi n a zas u wę. Sp rawd ziłem s zy b k o . Lo k al b y ł p u s ty , więc zmien iłem s wo ją mo k rą k o s zu lę n a s u ch ą z s zafy M elman a. Nies tety , jeg o s p o d n ie b y ły za lu źn e w p as ie i tro ch ę za d łu g ie. Przeło ży łem Atu ty d o k ies zen i n a p iers i, żeb y n ie zamo k ły . Etap d ru g i. Zacząłem s y s tematy czn ie p rzes zu k iwać cały lo k al. Po k ilk u min u tach w s zu flad zie n o cn ej s zafk i trafiłem n a o k u lty s ty czn y d zien n ik M elman a. By ł ró wn ie n iep o rząd n y jak ws zy s tk o tu taj, z b łęd ami o rto g raficzn y mi, s k reś len iami i p lamami o d k awy i p iwa. Na o k o zawierał g łó wn ie n o tatk i z lek tu r, p o mies zan e z ty p o wo s u b iek ty wn y mi p rzeży ciami — s n ami i med y tacjami. Przerzu całem k artk i, s zu k ając miejs ca, g d zie s p o tk ał s weg o mis trza. Zn alazłem i d alej czy tałem u ważn ie. Op is y b y ły d łu g ie i d o ty czy ły p rzed e ws zy s tk im en tu zjas ty czn y ch wy n u rzeń n a temat d ziałan ia Drzewa Ży cia, k tó re o trzy mał. Po s tan o wiłem o d ło ży ć lek tu rę n a p ó źn iej, g d y n ag le d o s trzeg łem jak iś wiers z. By ł s win b u rn o ws k i w s ty lu i n ad miern ie aleg o ry czn y , jed n ak k ilk a wers ó w zwró ciło mo ją u wag ę: „n ies k o ń czo n e cien ie Amb eru , zep s u ciem zd rad y zak ażo n e”. Za d u żo aliteracji, ale to my ś l b y ła ważn a. Zn o wu p o czu łem s ię o d s ło n ięty . Zacząłem s zy b ciej p rzes zu k iwać p o k ó j. Ch ciałem s tąd wy jś ć, o d jech ać d alek o i p o my ś leć. Nie n atrafiłem więcej n a żad n e n ies p o d zian k i. Wy s zed łem, zeb rałem n aręcze s tary ch g azet, zan io s łem je d o łazien k i, rzu ciłem d o wan n y i p o d p aliłem. Wy ch o d ząc, o two rzy łem o k n o . Po tem o d wied ziłem s an k tu ariu m, zab rałem Drzewo Ży cia, wró ciłem i d o rzu ciłem je d o o g n is k a. Zg as iłem ś wiatło w łazien ce i zamk n ąłem za s o b ą d rzwi. J ak o k ry ty k s ztu k i jes tem b ard zo s u ro wy .

Zająłem s ię s to s ami ró żn y ch p ap ieró w n a p ó łk ach z k s iążk ami. Efek ty raczej mn ie ro zczaro wały . By łem w p o ło wie d ru g ieg o p lik u , k ied y zad zwo n ił telefo n . Świat zamarł w b ezru ch u i ty lk o mo je my ś li p ęd ziły s zaleń czo . To właś n ie d zis iaj miałem trafić tu taj i zg in ąć. Is tn iały s p o re s zan s e, że jeś li miało s ię to s tać, to p ewn ie b y ło ju ż p o ws zy s tk im. Czy li mo żliwe, że d zwo n i S, b y s ię d o wied zieć, czy wy wies zo n o ju ż mo je n ek ro lo g i. Ro zejrzałem s ię i n a ś cian ie k o ło d rzwi s y p ialn i zau waży łem ap arat. Od razu wied ziałem, że o d b io rę. Zwlek ałem p rzez d wa d o trzech d zwo n k ó w — d wan aś cie d o o s iemn as tu s ek u n d — b y zd ecy d o wać, czy lep iej rzu cić jak ąś zło ś liwo ś ć, o b razę alb o g ro źb ę, czy mo że p o d s zy ć s ię p o d M elman a i s p rawd zić, czeg o s ię d o wiem. Pierws za mo żliwo ś ć d o s tarczy łab y mi s p o ro s aty s fak cji, jed n ak ro zs ąd ek , jak zwy k le p s u jąc zab awę, n ak azy wał wy b rać raczej tę o s tatn ią. Su g ero wał też, b y o g ran iczy ć wy p o wied ź d o n iewy raźn y ch mo n o s y lab , u d awać ran n eg o i o d d y ch ać ch rap liwie. Po d n io s łem s łu ch awk ę, g o tó w, b y u s ły s zeć w k o ń cu S i p rzek o n ać s ię, czy p rzy p ad k iem g o n ie zn am. — Tak ? — p o wied ziałem. — I co ? Czy s ię s tało ? — u s ły s załem. Przek lęty zaimek . Gło s n ależał d o k o b iety . Niewłaś ciwy ro d zaj, ale właś ciwie b rzmiące p y tan ie. No có ż, jed n o trafien ie n a d wa to całk iem n iezły wy n ik . Od etch n ąłem ciężk o i o d p o wied ziałem: — Tak . — Co z to b ą? — J es tem ran n y — wy ch ry p iałem. — Co ś p o ważn eg o ? — Ch y b a tak . Ale… co ś tu … mam. Lep iej p rzy jd ź… zo b acz. — Co to jes t? Co ś o d n ieg o ? — Tak … Tru d n o mó wić… Słab o mi. Przy jd ź. Z u ś miech em o d ło ży łem s łu ch awk ę. Uzn ałem, że o d eg rałem to zn ak o micie. Uwierzy ła ch y b a we ws zy s tk o . Przes zed łem d o s alo n u , u s iad łem w ty m s amy m fo telu , k tó ry zajmo wałem p o p rzed n io , p rzy s u n ąłem n ied u ży s to lik z wielk ą p o p ieln iczk ą, wy jąłem fajk ę i czek ałem. Czas n a o d p o czy n ek , p ielęg n ację cn o ty cierp liwo ś ci i n a zas tan o wien ie. Kilk a ch wil p ó źn iej p o czu łem zn ajo my , jak b y elek try czn y d res zcz. Zerwałem s ię n a n o g i i złap ałem p o p ieln iczk ę — n ied o p ałk i p o fru n ęły wo k ó ł jak p o cis k i. Raz jes zcze p rzek lin ając włas n ą g łu p o tę, g o rączk o wo ro zg ląd ałem s ię p o p o k o ju .

Tam! Przy czerwo n y ch d rap eriach , o b o k fo rtep ian u . Nab ierała k s ztałtu … Zaczek ałem n a p ełn y k o n tu r, a p o tem z całej s iły rzu ciłem p o p ieln iczk ą. Ułamek s ek u n d y p ó źn iej ju ż tam b y ła — wy s o k a, o ciemn y ch wło s ach , ciemn y ch o czach , trzy mając w d ło n i co ś , co wy g ląd ało n a p is to let k alib ru .3 8 . Trafio n a p o p ieln iczk ą w żo łąd ek , jęk n ęła i zg ięła s ię wp ó ł. Zan im zd ąży ła s ię wy p ro s to wać, b y łem p rzy n iej. Wy s zarp n ąłem i o d rzu ciłem p o d ś cian ę p is to let. Po tem ch wy ciłem ją za ręce, s zarp n ąłem mo cn o i s iłą u s ad ziłem w n ajb liżs zy m fo telu . W lewej d ło n i trzy mała jes zcze Atu t. Wy rwałem g o ; p rzed s tawiał mies zk an ie M elman a i zo s tał wy k o n an y w ty m s amy m s ty lu co Drzewo i k arty w mo jej k ies zen i. — Kim jes teś ? — wark n ąłem. — J as rą — o d p arła z wś ciek ło ś cią. — A ty tru p em. Szero k o o two rzy ła u s ta i o p u ś ciła g ło wę. Po czu łem wilg o tn y d o ty k warg n a lewej ręce, k tó rą wciąż p rzy trzy my wałem jej n ad g ars tek p rzy p o ręczy fo tela. A p o s ek u n d zie p o two rn y b ó l p rzes zy ł mi ramię. To n ie b y ło u g ry zien ie, p rzy p o min ało raczej ro zżarzo n y g wó źd ź wb ity w ciało . Pu ś ciłem ją i wy s zarp n ąłem ręk ę. Ru ch b y ł d ziwn ie p o wo ln y , p o zb awio n y en erg ii. Lo d o waty d res zcz p rzeb ieg ł w d ó ł, d o d ło n i, i w g ó rę wzd łu ż ramien ia. Ręk a o p ad ła b ezwład n ie i miałem wrażen ie, że ją s traciłem. Ko b ieta b ez tru d u u wo ln iła s ię z mo jeg o u ch wy tu , z u ś miech em d o tk n ęła czu b k ami p alcó w mo jej p iers i i p ch n ęła. Up ad łem n a p lecy . By łem id io ty czn ie s łab y i n ie p an o wałem n ad włas n y mi mięś n iami. Nie czu łem b ó lu , k ied y u d erzy łem o p o d ło g ę, a o d wró cen ie g ło wy wy mag ało ciężk ieg o wy s iłk u . Patrzy łem, jak J as ra ws taje z fo tela. — Przy jemn ej zab awy — rzek ła. — Kied y s ię zb u d zis z, b ęd zies z cierp iał p rzez res ztę s weg o k ró tk ieg o is tn ien ia. Przes zła p o za mo je p o le wid zen ia i u s ły s załem, jak p o d n o s i s łu ch awk ę telefo n u . By łem p ewien , że d zwo n i d o S, i wierzy łem w to , co p rzed ch wilą p o wied ziała. Przy n ajmn iej zd ążę p o zn ać tajemn iczeg o arty s tę… Arty s tę! Po ru s zy łem p alcami p rawej d ło n i. Wciąż fu n k cjo n o wały , ch o ć n iezb y t s p rawn ie. Wy tężając całą wo lę i en erg ię, jak ą mo g łem jes zcze d y s p o n o wać, s p ró b o wałem s ięg n ąć ręk ą d o p iers i. Ud ało s ię — wo ln o , p o k awałk u . Do b rze, że u p ad łem n a lewy b o k i włas n y m ciałem zas łan iałem te p ró b y p rzed k o b ietą, k tó ra mn ie p o k o n ała. Dło ń mi d rżała i ch y b a jes zcze b ard ziej zwo ln iła, g d y trafiła wres zcie d o k ies zen i

n a p iers i. Całe wiek i p ó źn iej d o tk n ąłem p alcami b rzeg ó w k awałk ó w k arto n u . W k o ń cu wy jąłem jed en i jak o ś zd o łałem u n ieś ć tak wy s o k o , b y n a n ieg o s p o jrzeć. Prawie md lałem i mg ła p rzes łan iała mi wzro k . Nie b y łem p ewien , czy s tarczy mi s ił n a p rzes k o k . Z o g ro mn ej d ali s ły s załem g ło s J as ry — ro zmawiała z k imś , ale n ie ro zró żn iałem s łó w. Sk o n cen tro wałem res ztk ę u wag i n a k arcie. Przed s tawiała s fin k s a s ied ząceg o n a n ieb ies k awej s k aln ej p ó łce. Sięg n ąłem k u n iemu … Nic. M iałem wrażen ie, że u my s ł s p o wijają mi k łęb y waty . Świad o mo ś ci p o zo s tało zaled wie d o s y ć n a jes zcze jed n ą p ró b ę. Po czu łem ch łó d , a s fin k s jak b y p o ru s zy ł s ię lek k o n a s wy m k amien n y m leg o wis k u . Zd awało mi s ię, że s p ad am w p ęd zącą k u g ó rze falę czern i. I to ws zy s tk o . Dłu g o trwało , zan im p rzy s zed łem d o s ieb ie. Świad o mo ś ć s ączy ła s ię wo ln o , ale k o ń czy n y ciąg le b y ły jak z o ło wiu . Uk ąs zen ie o b cej d amy wp ro wad ziło ch y b a jak ąś n eu ro tro p o wą to k s y n ę. Pró b o wałem zg iąć p alce u rąk i n ó g , ale n ie b y łem p ewien , czy co ś o s iąg n ąłem. Po s tarałem s ię więc o d d y ch ać s zy b ciej i g łęb iej. To p rzy n ajmn iej s ię u d ało . Po p ewn y m czas ie u s ły s załem jak b y ry k . W ch wilę p ó źn iej p rzy cich ł tro ch ę i p o jąłem, że to s zu m mo jej włas n ej k rwi. Po tem d o tarły d o mn ie u d erzen ia s erca i zacząłem co ś wid zieć. Światło , mro k i b ezk s ztałtn o ś ć p rzemien iły s ię w p ias ek i s k ały . Na cały m ciele czu łem n iewielk ie o b s zary ch ło d u . Zacząłem s ię trząś ć, p o tem d rżen ie min ęło i zro zu miałem, że mo g ę s ię ru s zać. By łem jed n ak b ard zo s łab y , więc n a razie zrezy g n o wałem. Na jak iś czas . Us ły s załem d źwięk i — s zeles ty , s tąp n ięcia. Do b ieg ały g d zieś z g ó ry i z p rzo d u . Wy czu łem też d ziwn y zap ach . — Py tałem, czy jes teś ju ż p rzy to mn y ? — Py tan ie ro zleg ło s ię z tej s amej s tro n y , co o d g ło s y p o ru s zeń . Uzn ałem, że n iezu p ełn ie k walifik u ję s ię d o tak ieg o o k reś len ia, więc n ie o d p o wiad ałem. Czek ałem, aż w mo je ciało wp ły n ie więcej ży cia. — Nap rawd ę b y łb y m wd zięczn y , g d y b y ś d ał mi zn ać, czy mn ie s ły s zy s z — ro zleg ł s ię zn o wu ten s am g ło s . — Ch ciałb y m p rzy s tąp ić d o rzeczy . Ciek awo ś ć zwy cięży ła w k o ń cu ro zs ąd ek i p o d n io s łem g ło wę. — Właś n ie! Wied ziałem! Na s zaro n ieb ies k iej s k aln ej p ó łce n ad e mn ą p rzy s iad ł s fin k s , też n ieb ies k i: ciało lwa, wielk ie, cias n o zło żo n e p ierzas te s k rzy d ła, b ezp łcio wa twarz s p o g ląd ająca n a

mn ie z u wag ą. Ob lizał warg i, d emo n s tru jąc g arn itu r ws p an iały ch zęb ó w. — Do czeg o p rzy s tąp ić? — s p y tałem. Us iad łem p o wo li i k ilk a razy g łęb o k o o d etch n ąłem. — Do zag ad ek — wy jaś n ił. — To p o trafię n ajlep iej. — M o że k ied y in d ziej — mru k n ąłem. Czek ałem, aż min ą s k u rcze mięś n i rąk i nóg. — Przy k ro mi, ale mu s zę n aleg ać. Ro ztarłem u k ąs zo n e p rzed ramię i s p o jrzałem n a b es tię z n iech ęcią. Więk s zo ś ć zn an y ch mi h is to rii o s fin k s ach ws p o min ała o p o żeran iu lu d zi, k tó rzy n ie p o trafili ro związać zag ad k i. — Nie b ęd ę u czes tn iczy ł w two jej g rze — o zn ajmiłem. — W tak im p rzy p ad k u p rzeg ry was z walk o werem — o d p arł. M ięś n ie b ark ó w n ap ręży ły mu s ię wy raźn ie. — Zaczek aj. — Un io s łem ręk ę. — Daj mi min u tę czy d wie n a p o wró t d o fo rmy , to mo że zmien ię zd an ie. Po ło ży ł s ię s wo b o d n ie. — Do b rze. W ten s p o s ó b ws zy s tk o b ęd zie b ard ziej o ficjaln e. Daję ci p ięć min u t. Zawiad o m, k ied y b ęd zies z g o tó w. Po d n io s łem s ię, zacząłem wy mach iwać ręk ami i p rzeciąg ać s ię. Przy o k azji ro zejrzałem s ię s zy b k o . Zn ajd o waliś my s ię n a p ias zczy s ty m d n ie wąwo zu , z k tó reg o tu i tam s terczały p o marań czo we, s zare i b łęk itn e g łazy . Sk aln a ś cian a, k tó rej wy s tęp zajmo wał s fin k s , miała o k o ło o ś miu metró w. Dru g a, mn iej więcej tej s amej wy s o k o ś ci, wy ras tała d zies ięć metró w za mo imi p lecami. Po d ło że wzn o s zące s ię s tro mo p o p rawej s tro n ie, p o lewej b y ło b ard ziej p łas k ie. W zag łęb ien iach i s zczelin ach ro s ło k ilk a k o lczas ty ch k rzewó w. Zb liżał s ię zmierzch , n ieb o b y ło b lad o żó łte i n ie wid ziałem s ło ń ca. W d ali s ły s załem s zu m wiatru , ch o ciaż n ie czu łem p o d mu ch u . By ło ch ło d n o , ale n ie zimn o . W p o b liżu d o s trzeg łem k amień ro zmiaró w n ied u żeg o ciężark a d o h an tli. Zro b iłem d wa k ro k i w b o k — n ie p rzery wając wy mach ó w i ro zciąg ań — i leżał tu ż o b o k mo jej p rawej s to p y . Sfin k s o d ch rząk n ął. — J es teś g o tó w? — zap y tał. — Nie — o d p arłem. — Ale n ie s ąd zę, b y cię to p o ws trzy mało .

— M as z rację. Og arn ęło mn ie p rzemo żn e p rag n ien ie, b y ziewn ąć. Więc zro b iłem to . — M am wrażen ie, że b rak u je ci o d p o wied n ieg o n as tawien ia — zau waży ł. — Ale o to zag ad k a: Wzn o s zę s ię z ziemi wś ró d o g n ia. Szarp ią mn ie wich ry i ch ło s zcze wo d a. Wk ró tce s tan ę p o n ad ws zy s tk im. Czek ałem. Up ły n ęła min u ta. — No więc? — s p y tał s fin k s . — Co więc? — Czy zn as z ro związan ie? — Ro związan ie czeg o ? — Zag ad k i, o czy wiś cie. — Czek ałem. Nie p o s tawiłeś p y tan ia, wy g ło s iłeś ty lk o ciąg s twierd zeń . Nie mo g ę o d p o wiad ać n a p y tan ie, s k o ro n ie wiem, jak o n o b rzmi. — To fo rma u ś więco n a trad y cją. Pro b lem wy n ik a z k o n tek s tu . To o czy wis te, że p y tan ie b rzmi: „Czy m jes tem?”. — Ró wn ie d o b rze mó g łb y ś zap y tać: „Kto jes t p o ch o wan y w g ro b ie Gran ta?”. Ale n iech b ęd zie. Co to jes t? Fen ik s , o czy wiś cie. M a g n iazd o n a ziemi i w p ło mien iach u n o s i s ię n ad n ią, wzlatu je w p o wietrze, p rzez ch mu ry , n a wielk ą wy s o k o ś ć… — Błąd . Uś miech n ął s ię i p o ru s zy ł g ro źn ie. — Czek aj — rzu ciłem s zy b k o . — To wcale n ie jes t b łąd . M o że o czek iwałeś in n ej o d p o wied zi, ale ta s p ełn ia ws zelk ie zało żen ia. Po k ręcił g ło wą. — J a tu o s tateczn ie ro zs trzy g am k wes tie o d p o wied zi. Do mn ie n ależą d efin icje. — W tak im razie o s zu k u jes z. — Niep rawd a! — Wy p iłem p o ło wę zawarto ś ci b u telk i. Czy jes t teraz w p o ło wie p u s ta czy w p o ło wie p ełn a? — J ed n o i d ru g ie. — No właś n ie. To jes t to s amo . J eś li p as u je więcej n iż jed n a o d p o wied ź, mu s is z u zn ać je ws zy s tk ie. To jak fale i cząs tk i. — Nie p o d o b a mi s ię tak ie p o d ejś cie — o ś wiad czy ł. — Otwiera p o le d la wielo zn aczn o ś ci. M o że p o p s u ć cały zag ad k o wy in teres . — Nie mo ja win a — mru k n ąłem, zacis k ając i ro zp ro s to wu jąc p alce.

— Po ru s zy łeś jed n ak in teres u jący p ro b lem. Z zap ałem k iwn ąłem g ło wą. — Przecież p o win n a is tn ieć ty lk o jed n a właś ciwa o d p o wied ź. Wzru s zy łem ramio n ami. — Ży jemy w ś wiecie, k tó ry n ie jes t całk iem d o s k o n ały — p ró b o wałem mu wy tłu maczy ć. — Hm. — Zg ó d źmy s ię n a remis — zap ro p o n o wałem. — Nik t n ie wy g ry wa, n ik t n ie p rzeg ry wa. — Uważam, że tak ie ro związan ie n ie d aje es tety czn ej s aty s fak cji. — W wielu in n y ch g rach s p rawd za s ię całk iem d o b rze. — W d o d atk u zaczy n am b y ć tro ch ę g ło d n y . — Prawd a wy ch o d zi n a jaw. — Ale n ie jes tem n ieu czciwy . Na s wó j s p o s ó b tak że s łu żę p rawd zie. Ws p o mn iałeś o remis ie. To n as u wa mi p o my s ł ro związan ia s p o ru . — To d o b rze. Cies zę s ię, że zro zu miałeś … — M ian o wicie p rzez d o g ry wk ę. Teraz ty zad aj mi zag ad k ę. — To g łu p ie — zap ro tes to wałem. — Nie zn am żad n y ch zag ad ek . — Więc lep iej s zy b k o s o b ie jak ąś p rzy p o mn ij. Po n ieważ to jed y n e wy jś cie z teg o ś lep eg o zau łk a. W p rzeciwn y m razie u zn am cię za p o k o n an eg o . Zro b iłem wy mach i k ilk a p rzy s iad ó w. M iałem wrażen ie, że całe mo je ciało s taje w o g n iu . Ale też n ab iera s ił. — Do b rze — zg o d ziłem s ię. — Do b rze. J ed n ą s ek u n d ę… Co b y tu , d o d iab ła… — Co jes t zielo n e w czerwo n y m i p ły wa w k o ło i w k o ło , i w k o ło ? Sfin k s zamru g ał d wa razy , p o czy m zmars zczy ł b rwi. Wy k o rzy s tałem ten czas n a g łęb o k ie o d d ech y i b ieg w miejs cu . Og n ie p rzy g as ły , u my s ł ro zjaś n ił s ię, p u ls wy ró wn ał… — I co ? — s p y tałem k ilk a min u t p ó źn iej. — M y ś lę. — Nie s p ies z s ię. Przep ro wad ziłem k ró tk ą walk ę z cien iem. Po tem p arę ćwiczeń izo metry czn y ch . Nieb o p o ciemn iało i p o p rawej s tro n ie d o s trzeg łem k ilk a g wiazd . — Uh m, n ie ch ciałb y m cię p o p ęd zać, ale…

Sfin k s p ry ch n ął. — J es zcze my ś lę. — M o że p o win n iś my u s talić jak iś limit czas u . — To ju ż n ie p o trwa d łu g o . — Nie b ęd zie ci p rzes zk ad zać, jeś li tro ch ę o d p o czn ę? — Nie k ręp u j s ię. Wy ciąg n ąłem s ię n a p ias k u i zamk n ąłem o czy . Zan im u s n ąłem, s zep n ąłem jes zcze Frak ir s trzeg ące s ło wo . Zb u d ziłem s ię d rżący . Światło raziło mn ie w o czy , a wiatr d mu ch ał w twarz. Do p iero p o ch wili u ś wiad o miłem s o b ie, że to ran ek . Nieb o ro zjaś n iało s ię p o lewej s tro n ie, a p o p rawej zn ik ały g wiazd y . By łem s p rag n io n y . I g ło d n y . Przetarłem o czy . Ws tałem. Zn alazłem g rzeb ień i p rzy czes ałem wło s y . Sp o jrzałem n a s fin k s a. — … i p ły wa w k o ło i w k o ło , i w k o ło — wy mru czał. Ch rząk n ąłem. Żad n ej reak cji. Bes tia zach o wy wała s ię tak , jak b y w o g ó le mn ie n ie d o s trzeg ała. Zacząłem s ię zas tan awiać, czy mo że zd o łam s ię wy mk n ąć… Nie. Zwró cił k u mn ie wzro k . — Dzień d o b ry — p o wied ziałem u p rzejmie. Us ły s załem k ró tk ie zg rzy tn ięcie zęb ó w. — No d o b rze — s twierd ziłem. — M y ś lis z ju ż o wiele d łu żej o d e mn ie. J eś li n ie zg ad łeś d o tej p o ry , to d als za g ra ju ż mn ie n ie in teres u je. — Nie p o d o b a mi s ię two ja zag ad k a — o ś wiad czy ł w k o ń cu . — Przy k ro mi. — J ak ie jes t ro związan ie? — Po d d ajes z s ię? — M u s zę. J ak ie jes t ro związan ie? — Ch wileczk ę. — Po d n io s łem ręk ę. — Tak ie s p rawy n ależy załatwiać we właś ciwy m p o rząd k u . Zan im ci o d p o wiem, wo lałb y m n ajp ierw p o zn ać ro związan ie two jej. Po k iwał g ło wą. — J es t w ty m jak aś s p rawied liwo ś ć. Niech b ęd zie. To Twierd za Czterech Świató w. — Co ? — To jes t ro związan ie. Twierd za Czterech Świató w.

Przy p o mn iałem s o b ie, co mó wił M elman . — Dlaczeg o ? — zap y tałem. — Leży n a g ran icy ś wiató w czterech ży wio łó w. Wzn o s i s ię z ziemi wś ró d o g n ia, ch ło s tan a wiatrami i wo d ą. — A co z ty m s ięg an iem p o n ad ws zy s tk o ? — M o że tu ch o d zić o wid o k i alb o o imp erialn e p lan y jej wład cy . Alb o jed n o i d ru g ie. — Kto jes t wład cą? — Teg o n ie wiem. Ta in fo rmacja n ie jes t is to tn a d la ro związan ia. — A właś ciwie s k ąd wziąłeś tę zag ad k ę? — Od węd ro wca. Parę mies ięcy temu . — To d laczeg o ze ws zy s tk ich zag ad ek , k tó re zn as z, właś n ie tę mi zad ałeś ? — M u s i b y ć d o b ra, s k o ro jej n ie ro związałem. — A co s ię s tało z węd ro wcem? — Po s zed ł w s wo ją d ro g ę, n iezjed zo n y . Ro związał mo ją zag ad k ę. — Czy miał jak ieś imię? — Nie p o wied ział. — M ó g łb y ś g o o p is ać? — Nie. By ł g ru b o o p atu lo n y . — I n ic więcej n ie mó wił o Twierd zy Czterech Świató w? — Nie. — W tak im razie ch y b a wezmę z n ieg o p rzy k ład i też s o b ie p ó jd ę. Od wró ciłem s ię i s tan ąłem p rzed zb o czem p o p rawej s tro n ie. — Stó j! — O co ch o d zi? — Ob ejrzałem s ię. — Two ja zag ad k a — p rzy p o mn iał. — Po d ałem ci ro związan ie s wo jej. A teraz ty mu s is z mi p o wied zieć, co jes t zielo n e w czerwo n y m i p ły wa w k o ło i w k o ło , i w k o ło . Sch y liłem g ło wę, p rzes zu k ałem ziemię. A tak , tam leży — mó j k amień w k s ztałcie ciężark a. Przes zed łem k ilk a k ro k ó w i s tan ąłem p rzy n im. — Żab a w s o s ie p o mid o ro wy m — o ś wiad czy łem. — Co ? Nap iął mięś n ie b ark ó w, zmru ży ł o czy , a jeg o liczn e zęb y s tały s ię b ard zo

wy raźn ie wid o czn e. Wy p o wied ziałem k ilk a s łó w d o Frak ir i p o czu łem, że d rg n ęła. Przy k u cn ąłem i p rawą ręk ą ch wy ciłem mó j k amień . — To właś n ie to — p o wied ziałem, ws tając. — J ed n o z ty ch wizu aln y ch d ań w Cu is in art… — To o s zu k ań cza zag ad k a! — o s ąd ził s fin k s . Lewy m p alcem ws k azu jący m wy k o n ałem p rzed s o b ą d wa s zy b k ie ru ch y . — Co ro b is z? — zd ziwił s ię. — Wy k reś lam lin ie o d two ich u s zu d o o czu — wy jaś n iłem. W tej właś n ie ch wili Frak ir s tała s ię wid zialn a. Zs u n ęła s ię z n ad g ars tk a i wp lo tła międ zy p alce. Wzro k s fin k s a s ięg n ął k u n iej, a ja u n io s łem k amień n a wy s o k o ś ć ramien ia. J ed en k o n iec Frak ir o p ad ł lu źn o i wijąc s ię, zwis ał z wy ciąg n iętej d ło n i. J aś n iała wciąż mo cn iej, aż wres zcie p ło n ęła n ib y ro zp alo n y s reb rn y d ru t. — Uważam, że n as z tu rn iej s k o ń czy ł s ię remis em — o zn ajmiłem. — Co ty n a to ? Sfin k s o b lizał warg i. — Tak — zg o d ził s ię wres zcie z wes tch n ien iem. — Ch y b a mas z rację. — W tak im razie ży czę ci miłeg o d n ia. — Tak . Szk o d a. No tru d n o . Szczęś liwej d ro g i. Ale zan im o d ejd zies z, czy mó g łb y m p o zn ać two je imię? Do k ro n ik i. — Czemu n ie. J es tem M erlin z Ch ao s u . — Ach — mru k n ął. — Więc k to ś zjawiłb y s ię, żeb y cię p o mś cić. — To całk iem mo żliwe. — W tak im razie remis jes t rzeczy wiś cie n ajlep s zy . Id ź. Od s zed łem jes zcze k awałek ty łem, n im o d wró ciłem s ię i ru s zy łem zb o czem w g ó rę. Zach o wy wałem o s tro żn o ś ć, p ó k i n ie o p u ś ciłem tej o k o licy , jed n ak n ik t mn ie n ie ś cig ał. Ru s zy łem b ieg iem. By łem g ło d n y i s p rag n io n y , ale w tej p u s tej, s k alis tej o k o licy p o d cy try n o wy m n ieb em raczej n ie mo g łem s p o d ziewać s ię ś n iad an ia. Frak ir zwin ęła s ię i zn ik ła. Kilk a razy o d etch n ąłem g łęb o k o , k ieru jąc s ię d alej o d ws ch o d ząceg o s ło ń ca. Wiatr w mo ich wło s ach , p y ł w o czach … Bieg łem w s tro n ę g łazó w, ws zed łem międ zy n ie. Og ląd an e z g łęb i ich cien ia n ieb o n ab rało zielo n k awej b arwy . Wy n u rzy łem s ię n a mn iej s u ro wej ró wn in ie. Co ś p o ły s k iwało w d ali, p o lewej s tro n ie p ły n ęły ch mu ry . Utrzy my wałem ró wn e temp o . Do tarłem d o n iewielk ieg o wzn ies ien ia, p o k o n ałem

je, zs zed łem p o zb o czu , g d zie falo wały rzad k ie trawy . W d ali zag ajn ik ro s o ch aty ch d rzew… Ru s zy łem k u n im, p ło s ząc n iewielk ie s two rzo n k o o p o marań czo wy m fu trze, k tó re p rzeb ieg ło p rzez mo ją ś cieżk ę i zn ik n ęło p o lewej s tro n ie. Po ch wili p rzemk n ął czarn y p tak ; k rzy k n ął jęk liwie i s k ręcił w ty m s amy m k ieru n k u . Bieg łem d alej, a n ieb o s tawało s ię co raz ciemn iejs ze. Zielo n e n ieb o , g ęś ciejs za trawa, tak że zielo n a… Siln e p o d mu ch y wiatru w n iereg u larn y ch o d s tęp ach czas u … Bliżej d rzew… Ptas ia p io s en k a d o b ieg a s p o ś ró d g ałęzi… Su n ą ch mu ry … Zn ik a s zty wo ś ć mięś n i i p o wraca zn ajo ma p ły n n o ś ć ru ch ó w… M ijam p ierws ze d rzewa, k ro cząc p o d łu g ich , o p ad ły ch liś ciach … Przech o d zę wś ró d o ms zały ch p n i… Ud ep tan a ś cieżk a, k tó rą p o d ążam, zmien ia s ię w trak t; n a n im n iezwy k łe ś lad y s tó p … Trak t o p ad a, zak ręca, p o s zerza s ię i p o n o wn ie zwęża… Gru n t wzn o s i s ię p o o b u s tro n ach … Drzewa b rzęczą b as o wą n u tą s k rzy p iec… Łaty n ieb a p o międ zy liś ćmi mają b arwę mo ry n o weg o tu rk u s u … Pas ma ch mu r wiją s ię n ib y s reb rzy s te rzek i… Ob o k s zlak u wy ras tają n iewielk ie k ęp k i n ieb ies k ich k wiató w… Zb o cza p o o b u s tro n ach wzn o s zą s ię wy żej, p o n ad g ło wę… Dro g a s taje s ię k amien is ta… Bieg n ę… Szlak p o s zerza s ię co raz b ard ziej i o p ad a w d ó ł… Zan im jes zcze d o s trzeg am ją czy s ły s zę, czu ję zap ach wo d y … Os tro żn ie teraz, międ zy k amien iami… Tu wo ln iej… Sk ręcam i wid zę s tru mień , wy s o k ie k amien is te b rzeg i p o o b u s tro n ach , metr czy d wa p łas k ieg o n ab rzeża… J es zcze wo ln iej, o b o k b u lg o cząceg o , ro zis k rzo n eg o p o to k u … Po d ążam za jeg o mean d rami… Zak ręty , łu k i, d rzewa wy s o k o n ad g ło wą, p o p rawej s tro n ie o d s ło n ięte k o rzen ie, u rwis k o s zare i żó łte, o p ad ające k u łu p k o wemu p o d ło żu … Płas k i b rzeg jes t co raz s zers zy , s k arp y wciąż n iżs ze… Po d s to p ami więcej p ias k u i mn iej k amien i… Niżej, n iżej… Ko lejn y zak ręt, wąwó z zn o wu p ły ts zy … Sięg a d o s zy i, d o p iers i… Wo k ó ł d rzewa o zielo n y ch liś ciach , n ad g ło wą b łęk itn e n ieb o , p o p rawej s tro n ie trak t… Ws p in am s ię n a s k arp ę i p o d ążam n im… Drzewa i k rzewy , p tas ie g ło s y i ch ło d n y wiatr… Wciąg am p o wietrze, wy d łu żam k ro k … Przech o d zę d rewn ian y m mo s tk iem; k ro k i o d b ijają s ię ech em, wąs k i ru czaj s p ły wa d o n iewid o czn eg o ju ż s tru mien ia, p rzy n im o ms załe g łazy … Po p rawej s tro n ie n is k i, k amien n y mu rek … Przed e mn ą k o lein y wo zó w… Po ln e k wiaty p rzy trak cie… Z d alek a d o b ieg a g ło ś n y ś miech … Rżen ie k o n ia… Sk rzy p ien ie p o wo zu … Zak ręt w lewo … Szers zy s zlak … Cień i s ło ń ce, s ło ń ce i cień … Plamy , cętk i… Po lewej rzek a ro zlewa s ię s zero k o , s k rzy s ię… Smu żk a d y mu n ad p o b lis k im wzg ó rzem…

Zwaln iam, d o ch o d ząc d o s zczy tu . Os iąg am g o s p acerk iem, p rzy czes u jąc wło s y . M ięś n ie b o lą, p łu ca p racu ją jak miech y , k ro p le p o tu ch ło d zą mi s k ó rę. Wy p lu wam k u rz. Po n iżej, n ieco z p rawej, s to i wiejs k a g o s p o d a: k ilk a s to lik ó w n a o b s zern ej, d rewn ian ej weran d zie, wy ch o d zącej n a rzek ę; jes zcze k ilk a w o g ro d zie tu ż o b o k . Żeg n aj, czas ie teraźn iejs zy . Przy b y łem. Zs zed łem ze wzg ó rza, p o d ru g iej s tro n ie b u d y n k u zn alazłem p o mp ę i o p łu k ałem ręce i twarz. Lewe p rzed ramię ciąg le jes zcze b o lało i b y ło lek k o zao g n io n e w miejs cu , g d zie u k ąs iła mn ie J as ra. Ws zed łem n a weran d ę i u s iad łem p rzy s to lik u , s k in ąws zy n a p o s łu g aczk ę, k tó rą zau waży łem wewn ątrz. Po ch wili p rzy n io s ła mi o ws ian k ę, p aró wk i, jajk a, ch leb , mas ło , k o n fitu rę z tru s k awek i h erb atę. Ro zp rawiłem s ię z ty m b ły s k awiczn ie i zamó wiłem jes zcze jed n ą p o rcję. Ty m razem p o jawiło s ię wrażen ie p o wro tu d o n o rmaln o ś ci, więc zwo ln iłem, ro zk o s zo wałem s ię n im i p rzy g ląd ałem rzece. W d ziwn y s p o s ó b zak o ń czy łem p racę. Wy k o n ałem s we d zieło i liczy łem n a jak iś p rzy jemn y wy jazd , n a d łu g ie, len iwe wak acje. Na p rzes zk o d zie s tała ty lk o d ro b n a s p rawa z S — b y łem p ewien , że p o trafię ją s zy b k o załatwić. A teraz zn alazłem s ię w s amy m cen tru m czeg o ś , czeg o ś n iep o jęteg o , n ies amo witeg o i g ro źn eg o . Po p ijając h erb atę, czu jąc g rzejące wciąż mo cn iej s ło ń ce, łatwo mó g łb y m u lec wrażen iu ch wilo weg o s p o k o ju . Ale wied ziałem, że to u lo tn y mo men t. Pó k i n ie ro zwiążę zag ad k i, n ie b ęd zie d la mn ie o d p o czy n k u an i b ezp ieczeń s twa. Ocen iając zd arzen ia, ro zu miałem, że jeś li ch cę wy jś ć z teg o cały i zn aleźć ro związan ie, n ie mo g ę ju ż p o leg ać n a włas n y ch o d ru ch ach . Po ra u ło ży ć jak iś p lan . To żs amo ś ć S i u s u n ięcie g o z d ro g i zn alazły s ię wy s o k o n a liś cie s p raw, o k tó ry ch p o win ien em ws zy s tk ieg o s ię d o wied zieć i k tó re p o win ien em załatwić. J es zcze wy żej u mieś ciłem o k reś len ie mo ty wó w S. M u s iałem p o rzu cić o p in ię, że mam d o czy n ien ia z jak imś mo n o man iak aln y m wariatem. S zb y t p recy zy jn ie o rg an izo wał s wo je d ziałan ia i p o s iad ał n iezwy k łe zd o ln o ś ci. Zacząłem s zu k ać o d p o wied n ich k an d y d ató w we włas n ej p rzes zło ś ci. Lecz ch o ć b ez tru d u p o trafiłem ws k azać k ilk u zd o ln y ch d o zaaran żo wan ia ws zy s tk ieg o , co wy d arzy ło s ię d o tej ch wili, to n ik t z n ich n ie ży wił d o mn ie s zczeg ó ln ie n iep rzy jazn y ch u czu ć. A jed n ak d zien n ik M elman a ws p o min ał o Amb erze. W teo rii czy n iło to całą k wes tię s p rawą ro d zin n ą i ch y b a n ak ład ało o b o wiązek p o wiad o mien ia k rewn y ch . Lecz b y ło b y to p ro ś b ą o p o mo c, s twierd zen iem, że n ie p o trafię s am ro związać włas n y ch p ro b lemó w. A zag ro żen ie mo jeg o ży cia to p rzecież mó j p ro b lem. J u lia to mó j p ro b lem. Do mn ie n ależy zems ta. Kied y ś b ęd ę mu s iał s ię n ad ty m zas tan o wić.

Gh o s twh eel? Przemy ś lałem ten p o my s ł, o d rzu ciłem, p o tem zad u małem s ię zn o wu . Gh o s twh eel… Nie. Nie wy p ró b o wan y . Wciąż w s tad iu m ro zwo ju . Ta my ś l p rzy s zła mi d o g ło wy ty lk o d lateg o , że b y ł mo im u lu b ień cem, d ziełem ży cia, n ies p o d zian k ą d la in n y ch . Nie, s zu k ałem p rzecież mo żliwie p ro s teg o ro związan ia. M u s iałb y m wp ro wad zić o wiele więcej d an y ch , co o zn aczało , że mu s iałb y m ich p o s zu k ać. Gh o s twh eel… W tej ch wili p o trzeb o wałem in fo rmacji. M iałem k arty i d zien n ik . Atu tami wo lałem s ię n a razie n ie b awić, s k o ro p ierws zy o k azał s ię czy mś w ro d zaju p u łap k i. Przeczy tam d zien n ik , n atu raln ie, ch o ć o d n io s łem wrażen ie, że jes t zb y t s u b iek ty wn y , b y w czy mś p o mó c. Po win ien em jed n ak wró cić d o M elman a i jes zcze raz s ię ro zejrzeć — n a wy p ad ek , g d y b y m co ś p rzeo czy ł. A p o tem zn aleźć Lu k e'a. M o że p o wie co ś więcej, mo że p rzy p o mn i s o b ie jak iś s zczeg ó ł, k tó ry b ęd ę mó g ł wy k o rzy s tać. Tak … Wes tch n ąłem i p rzeciąg n ąłem s ię. Do p iłem h erb atę, cały czas p atrząc n a rzek ę. Przes u n ąłem Frak ir n ad g arś cią p ien ięd zy i wy b rałem d o ś ć p rzek s ztałco n y ch mo n et, b y zap łacić za p o s iłek . Po tem wró ciłem n a s zlak . Po ra wracać.

ROZDZIAŁ V Wb ieg łem w p ó źn e p o p o łu d n ie i zatrzy małem s ię n a u licy p rzed mo im s amo ch o d em. Z tru d em g o ro zp o zn ałem. By ł p o k ry ty k u rzem, p o p io łem i miał p ełn o zaciek ó w wo d y . J ak d łu g o właś ciwie mn ie n ie b y ło ? Nie p ró b o wałem u s talić ró żn icy u p ły wu czas u p o międ zy tam a tu taj, ale wó z s p rawiał wrażen ie, że s to i tu p o n ad mies iąc. Ch o ciaż n ie b y ł u s zk o d zo n y . Nik t s ię n ie włamał an i… M o je s p o jrzen ie p rzeb ieg ło p o n ad mas k ą i d alej. Bu d y n k u , g d zie mieś ciła s ię Bru tu s Sto rag e Co mp an y i mies zk an ie ś więtej p amięci Victo ra M elman a, ju ż tam n ie b y ło . Na ro g u p o zo s tał ty lk o wy p alo n y s zk ielet i zach o wan e częś ci d wó ch ś cian . Ru s zy łem w tamtą s tro n ę. Szed łem s p acero wy m k ro k iem i o g ląd ałem to , co p o zo s tało . Zwęg lo n e s zczątk i b y ły zimn e i martwe. Szare s mu g i i g ład k ie k ręg i s ad zy ws k azy wały , że p o mp o wan o tu wo d ę, k tó ra zd ąży ła ju ż wy s ch n ąć. Zap ach p o g o rzelis k a n ie b y ł s zczeg ó ln ie in ten s y wn y . Czy to ja s p o wo d o wałem p o żar ty m o g n is k iem w wan n ie? Ch y b a n ie. To b y ł n iewielk i i o d izo lo wan y p ło mień , a p ó k i czek ałem w mies zk an iu , n ic n ie ws k azy wało n a to , b y miał s ię ro zs zerzy ć. Kied y b ad ałem ru in y , o b o k p rzejech ał ch ło p iec n a zielo n y m ro werze. Wró cił p o k ilk u min u tach i zah amo wał trzy metry o d e mn ie. Wy g ląd ał n a jak ieś d zies ięć lat. — Wid ziałem to — o zn ajmił. — Wid ziałem, jak s ię p aliło . — Kied y to b y ło ? — s p y tałem. — Trzy d n i temu . — Wied zą, co b y ło p o wo d em? — Co ś w ty ch mag azy n ach , co ś łatweg o … — Łatwo p aln eg o ? — Tak — p o twierd ził ze s zczerb aty m u ś miech em. — M o że s p ecjaln ie. Co ś z u b ezp ieczen iami. — Nap rawd ę? — Uh m. Tata mó wił, że p ewn ie marn ie im s zły in teres y . — Tak ie rzeczy s ię zd arzają — p rzy zn ałem. — Czy b y li jacy ś ran n i? — M y ś leli, że mo że s p alił s ię ten malarz, co mies zk ał n a g ó rze, b o n ig d zie n ie

mo g li g o zn aleźć. Ale n ie b y ło żad n y ch k o ś ci an i n ic. To b y ł fajn y p o żar. Dłu g o s ię p aliło . — Wy b u ch ł w d zień czy w n o cy ? — W n o cy . Patrzy łem s tamtąd … — Po k azał miejs ce p o d ru g iej s tro n ie u licy , w k ieru n k u , z k tó reg o p rzy s zed łem. — Du żo wo d y n alali. — Nie wid ziałeś , czy k to ś wy ch o d ził z b u d y n k u ? — Nie — o d p arł. — J ak p rzy s zed łem, p aliło s ię ju ż n a całeg o . Po k iwałem g ło wą i zawró ciłem d o s amo ch o d u . — Nab o je p o win n y wy b u ch n ąć w tak im p o żarze, p rawd a? — zap y tał. — Prawd a — p o twierd ziłem. — Ale n ie wy b u ch ły . Od wró ciłem s ię. — Nie ro zu miem. M alec g rzeb ał ju ż w k ies zen i. — Wczo raj b awiliś my s ię tu z ch ło p ak ami — wy jaś n ił. — I zn aleźliś my całą mas ę n ab o i. Otwo rzy ł d ło ń , d emo n s tru jąc k ilk a metalo wy ch o b iek tó w. Kied y s zed łem k u n iemu , p rzy k u cn ął i p o ło ży ł jed en n a ch o d n ik u . Po tem złap ał jak iś k amień i zamach n ął s ię. — Nie! — k rzy k n ąłem. Kamień u d erzy ł w n ab ó j i n ic s ię n ie s tało . — M o g łeś zro b ić s o b ie k rzy wd ę… — zacząłem, ale p rzerwał mi. — Nie. Nie ma s p o s o b u , żeb y te d ran ie wy b u ch ły . Nie d a s ię n awet p o d p alić teg o ró żo weg o ze ś ro d k a. M as z zap ałk i? —

Ró żo weg o ? —

p o wtó rzy łem. Ch ło p iec p rzes u n ął

k amień , o d s łan iając

zg n iecio n ą łu s k ę i d ro b n e ś lad y ró żo weg o p ro s zk u . — Teg o . — Ws k azał p alcem. — Śmies zn y , n ie? M y ś lałem, że p ro ch jes t s zary . Przy k lęk n ąłem i d o tk n ąłem d ziwn ej s u b s tan cji. Ro ztarłem w p alcach . Po wąch ałem. Nawet s k o s zto wałem. Nie miałem p o jęcia, co to mo że b y ć za p as k u d ztwo . — Nie wiem — s twierd ziłem. — M ó wis z, że s ię n ie p ali? — Nie. Nas y p aliś my tro ch ę d o g azety i p o d p aliliś my ją. Ten p ro s zek ro zto p ił s ię i wy p ły n ął. Nic więcej. — M as z jes zcze p arę?

— No … mam. — Dam ci za n ie d o lca — o b iecałem. Zn o wu p o k azał zęb y i p rzerwy międ zy n imi, a jeg o d ło ń zn ik n ęła w k ies zen i d żin s ó w. Przes u n ąłem Frak ir n ad d ziwaczn ą g o tó wk ą z Cien ia, p o czy m wy b rałem ze s to s u d o lara. Ch ło p ak p rzy jął g o i wręczy ł mi d wa b ru d n e o d s ad zy n ab o je k alib ru .3 0 -3 0 . — Dzięk i — p o wied ział. — Dro b iazg . Zn alazłeś jes zcze co ś ciek aweg o ? — Nie. Ws zy s tk o s ię s p aliło . Wró ciłem d o s amo ch o d u . Wy cieraczk i ty lk o ro zmazy wały b ru d n a s zy b ie, więc s k ręciłem p o d ro d ze d o p ierws zej n ap o tk an ej my jn i. A k ied y g ąb czas te mack i s ięg ały k u mn ie s p o ś ró d mo rza p ian y , s p rawd ziłem, czy mam jes zcze te zap ałk i, k tó re zo s tawił mi Lu k e. By ły . To d o b rze. Przed my jn ią zau waży łem telefo n . — Halo , mo tel New Lin e — o d ezwał s ię mło d y , męs k i g ło s . — Parę d n i temu wp ro wad ził s ię d o was Lu cas Ray n ard — p o wied ziałem. — Ch ciałb y m s p rawd zić, czy n ie zo s tawił d la mn ie wiad o mo ś ci. Nazy wam s ię M erle Co rey . — Ch wileczk ę. Cis za. J ak ieś s zmery . — Tak , zo s tawił. — Co n ap is ał? — J es t w zak lejo n ej k o p ercie. Wo lałb y m raczej… — W p o rząd k u . Po d jad ę d o was . Na miejs cu , za k o n tu arem w h allu zn alazłem właś ciciela g ło s u . Przed s tawiłem s ię i p o p ro s iłem o k o p ertę. Recep cjo n is ta — n iewy s o k i b lo n d y n ze zjeżo n y m wąs em — p rzy g ląd ał mi s ię p rzez ch wilę. — Czy s p o tk a s ię p an z p an em Ray n ard em? — zap y tał w k o ń cu . — Tak . Otwo rzy ł s zu flad ę i wy jął małą, b rązo wą k o p ertę. By ło n a n iej wy p is an e n azwis k o Lu k e'a i n u mer p o k o ju . — Nie zo s tawił ad res u — wy jaś n ił, o twierając k o p ertę. — Po k o jó wk a zn alazła to w łazien ce, k ied y s ię wy p ro wad ził. Czy mó g łb y mu p an o d d ać? — J as n e — zg o d ziłem s ię, a o n wręczy ł mi p ierś cień .

Us iad łem w fo telu p o lewej s tro n ie h allu . Pierś cień b y ł z ró żo waweg o zło ta, z n ieb ies k im k amien iem. Ch y b a n ig d y g o u Lu k e'a n ie wid ziałem. Ws u n ąłem g o n a s erd eczn y p alec lewej ręk i. Pas o wał id ealn ie. Po s tan o wiłem n o s ić g o , p ó k i s ię n ie s p o tk amy . Otwo rzy łem lis t, n ap is an y n a mo telo wej p ap eterii. Przeczy tałem: Merle. Szkoda, że z kolacji nic nie wyszło. Czekałem. Mam nadzieję, że nic się nie stało. Rano wyjeżdżam do Albuquerque. Zostanę tam trzy dni. Potem następne trzy w Santa Fe. Tu i tu zatrzymam się w Hiltonie. Jest parę spraw, które chciałbym z Tobą omówić. Skontaktuj się. Luke Hm. Zad zwo n iłem d o mo jeg o b iu ra p o d ró ży i d o wied ziałem s ię, że jeś li s ię p o s p ies zę, mo g ę d o s tać miejs ce n a p o p o łu d n io wy lo t d o Alb u q u erq u e. Zd ecy d o wałem s ię, p o n ieważ zależało mi n a ro zmo wie twarzą w twarz, n ie p rzez telefo n . Po d jech ałem d o n ich , o d eb rałem b ilet, zap łaciłem g o tó wk ą, d o tarłem n a lo tn is k o i p ark u jąc, p o żeg n ałem s ię z s amo ch o d em. Nie s ąd ziłem, żeb y m g o zn o wu zo b aczy ł. Zarzu ciłem p lecak n a ramię i ru s zy łem d o termin alu . Res zta b y ła łatwa i p ro s ta. Patrzy łem, jak o d d ala s ię ziemia, i wied ziałem, że p ewien etap mo jeg o ży cia właś n ie d o b ieg ł k o ń ca. I, jak wiele rzeczy , o d b y ło s ię to całk iem in aczej, n iż s o b ie p lan o wałem. Zamierzałem s zy b k o załatwić s p rawę S alb o zap o mn ieć o n iej, p o tem o d wied zić k ilk a o s ó b , k tó re o d d awn a ju ż ch ciałem zo b aczy ć, zatrzy mać s ię w p aru miejs cach , k tó re o d d awn a mn ie in teres o wały . Pó źn iej ru s zy łb y m p o p rzez Cień , b y jes zcze raz s p rawd zić Gh o s twh eela, i wres zcie p o d ąży ć k u jaś n iejs zemu b ieg u n o wi mo jej eg zy s ten cji. Teraz p rio ry tety u leg ły zmian ie — ws zy s tk o z p o wo d u jak ieg o ś związk u międ zy S a ś miercią J u lii, a tak że d lateg o , że w s p rawę b y ła zaan g ażo wan a jak aś n iezro zu miała d la mn ie s iła z Cien ia. Ta d ru g a s p rawa n iep o k o iła mn ie w n ajwy żs zy m s to p n iu . Czy żb y m k o p ał d la s ieb ie g ró b , ró wn o cześ n ie z p o wo d u włas n ej d u my , n arażając k rewn y ch i p rzy jació ł? Ch ciałem s am to załatwić, ale, p rzy jazn e n ieb a, im więcej o ty m my ś lałem, ty m więk s ze wrażen ie ro b iły n a mn ie wro g ie s iły , k tó re ju ż p o zn ałem, a tak że s k ro mn y zak res mej wied zy o S. To n ieu czciwe, zatajać ws zy s tk o p rzed in n y mi — zwłas zcza że im też mo że g ro zić n ieb ezp ieczeń s two . Ch ciałb y m s am ro związać całą s p rawę i wręczy ć im S w p rezen cie. M o że n awet to zro b ię, ale…

Do d iab ła, p rzecież mu s zę im p o wied zieć. J eś li S d o s tan ie mn ie i zwró ci s ię p rzeciw n im, lep iej, żeb y wied zieli. J eś li to elemen t czeg o ś więk s zeg o , lep iej, żeb y wied zieli. I ch o ciaż b ard zo mi s ię to n ie p o d o b ało , b ęd ę mu s iał im p o wied zieć. Po ch y liłem s ię i zawah ałem, s ięg ając d o s ch o wan eg o p o d fo telem p lecak a. Nic s ię p rzecież n ie s tan ie, s twierd ziłem, jeś li zaczek am d o ro zmo wy z Lu k iem. Zan im o p o wiem im s wo ją h is to rię, wo lałb y m n ajp ierw p o zn ać więcej s zczeg ó łó w. Nie ma p o ś p iech u . Wes tch n ąłem. Steward es a p o d ała mi d rin k a i teraz s ączy łem g o wo ln o . No rmaln a jazd a d o Alb u q u erq u e trwałab y zb y t d łu g o , a s k ró t p rzez Cień raczej n ie wch o d ził w g rę, p o n ieważ n ig d y tam n ie b y łem i n ie wied ziałem, jak zn aleźć właś ciwe miejs ce. Ty m g o rzej. Szk o d a, że n ie b ęd ę miał s amo ch o d u . Lu k e jes t ju ż p ewn ie w San ta Fe. Ły k n ąłem jes zcze i p rzy g ląd ałem s ię k s ztałto m ch mu r. Do s trzeg ałem tak ie, k tó re p as o wały d o mo jeg o n as tro ju , więc wy jąłem k s iążk ę i czy tałem, p ó k i n ie zaczęliś my p o d ch o d zić d o ląd o wan ia. Kied y zn o wu s p o jrzałem w o k n o , mo je p o le wid zen ia wy p ełn iały g ó rs k ie s zczy ty . Trzes zczący g ło s zap ewn ił mn ie, że p o g o d a jes t zn ak o mita. M y ś lałem o s wo im o jcu . Do tarłem d o b ramk i, min ąłem k io s k p ełen in d iań s k iej b iżu terii, mek s y k ań s k ich n aczy ń i k rzy k liwy ch p amiątek , zn alazłem telefo n i zad zwo n iłem d o miejs co weg o Hilto n a. Po wied zieli, że Lu k e ju ż s ię wy p ro wad ził. Zatelefo n o wałem d o Hilto n a w San ta Fe. Ows zem, zameld o wał s ię, ale n ie b y ło g o u s ieb ie. Zarezerwo wałem p o k ó j i o d ło ży łem s łu ch awk ę. Ko b ieta w in fo rmacji p o wied ziała, że za jak ieś p ó ł g o d zin y mo g ę złap ać au to b u s Sh u ttlejack d o San ta Fe, i ws k azała, g d zie s ą k as y . San ta Fe to jed n a z n iewielu s to lic s tan ó w, k tó re n ie mają p o rząd n eg o lo tn is k a. Czy tałem g d zieś o ty m. Kied y jech aliś my n a p ó łn o c au to s trad ą I-2 5 , g d zieś p o międ zy co raz d łu żs zy mi cien iami w o k o licach San d ia Peak , Frak ir zacis n ęła mi s ię n ag le n a ręce i n aty ch mias t zwo ln iła n acis k . I zn o wu . A p o tem jes zcze raz. Ro zejrzałem s ię s zy b k o , s zu k ając n ieb ezp ieczeń s twa, p rzed k tó ry m właś n ie mn ie o s trzeżo n o . M iałem miejs ce z ty łu . Na p rzo d zie d o s trzeg łem p arę w ś red n im wiek u — mó wili z tek s as k im ak cen tem i mieli n a s o b ie s tras zliwe ilo ś ci s reb rn ej b iżu terii z tu rk u s ami. Bliżej ś ro d k a trzy s tars ze k o b iety d y s k u to wały , co s ły ch ać w No wy m J o rk u . Po d ru g iej s tro n ie s ied ziała p ara b ard zo zajęty ch s o b ą mło d y ch lu d zi i d wó ch ch ło p ak ó w z rak ietami d o ten is a, ro zmawiającay ch o co lleg e'u . Za n imi zak o n n ica czy tała jak ąś k s iążk ę. Wy jrzałem p rzez o k n o , ale n a au to s trad zie an i w jej p o b liżu

n ie zau waży łem n iczeg o s zczeg ó ln ie g ro źn eg o . Nie ch ciałem zwracać n a s ieb ie u wag i, co n as tąp iło b y z p ewn o ś cią, g d y b y m u ży ł k tó rejś z tech n ik lo k alizacji. Dlateg o ro ztarłem ramię i wy p o wied ziałem jed n o s ło wo w th ari. Os trzeżen ia u rwały s ię. Po zo s tała częś ć p o d ró ży min ęła s p o k o jn ie, jed n ak to zd arzen ie mo cn o mn ie zan iep o k o iło . Co p rawd a, o d czas u d o czas u , mó g ł s ię trafić fałs zy wy alarm. Wy n ik ało to z s amej n atu ry s y s temu n erwo weg o . Zas tan awiałem s ię, o b s erwu jąc czerwo n e łu p k i, czerwo n e i żó łte p as y s k ał, p rzejeżd żając n ad wąwo zami, s p o g ląd ając n a o d leg łe s zczy ty i b liżs ze zb o cza. Czy żb y S? Czy k ry je s ię g d zieś n ied alek o , p rzy g ląd a s ię i czek a? A jeś li tak , to d laczeg o ? Czy n ie mo g lib y ś my p o p ro s tu o mó wić teg o ws zy s tk ieg o p rzy p iwie? M o że cała s p rawa wy n ik ła z jak ieg o ś n iep o ro zu mien ia. M iałem

p rzeczu cie, że n ie ch o d zi

tu

o

n iep o ro zu mien ie. Ale n a razie

wy s tarczy łab y mi wied za o ty m, co s ię właś ciwie d zieje, n awet g d y b y ś my n iczeg o n ie ro związali. M ó g łb y m n awet zap łacić za p iwo . Gd y wjeżd żaliś my d o mias ta, b las k zach o d ząceg o s ło ń ca wy k rzes ał jas n e is k ry n a łatach ś n ieg u w San g re d e Cris to s . Cien ie p rześ lizg iwały s ię p o s zaro zielo n y ch zb o czach . Więk s zo ś ć b u d y n k ó w w p o lu wid zen ia b y ła o ty n k o wan a. Wy s iad ając p rzed Hilto n em, miałem wrażen ie, że jes t o jak ieś d zies ięć s to p n i zimn iej, n iż k ied y wch o d ziłem d o au to b u s u w Alb u q u erq u e. Nic d ziwn eg o ; zy s k ałem o k o ło s ześ ciu s et metró w wy s o k o ś ci i p rzes u n ąłem s ię p o n ad g o d zin ę w k ieru n k u wieczo ru . Zameld o wałem s ię, zn alazłem s wó j p o k ó j i s p ró b o wałem zatelefo n o wać d o Lu k e'a, ale n ik t n ie o d p o wiad ał. Wziąłem p ry s zn ic, p rzeb rałem s ię i zad zwo n iłem zn o wu , też b ez rezu ltatu . Zaczy n ałem b y ć g ło d n y i miałem n ad zieję, że zjemy k o lację razem. Po s tan o wiłem zn aleźć b ar, p o s ied zieć ch wilę p rzy p iwie, a p o tem s p rawd zić jes zcze raz. M iałem n ad zieję, że n ie wró ci z jak ieg o ś męcząceg o s p o tk an ia. Niejak i p an Brazd a, k tó reg o s p y tałem w h allu o d ro g ę, o k azał s ię k iero wn ik iem. Zap y tał, czy jes tem zad o wo lo n y z p o k o ju , wy mien iliś my k ilk a u p rzejmo ś ci, p o tem ws k azał mi k o ry tarz p ro wad zący d o b aru . Ru s zy łem w tamtą s tro n ę, ale n ie d o tarłem d o celu . — M erle! Co ty tu ro b is z, d o lich a? — u s ły s załem zn ajo my g ło s . Od wró ciłem s ię i s p o jrzałem n a Lu k e'a, k tó ry właś n ie ws zed ł d o h allu . Sp o co n y i u ś miech n ięty , miał n a s o b ie zak u rzo n y wo js k o wy d res , ciężk ie b u ty , wo js k o wą czap k ę i k ilk a p lam b ru d u n a twarzy . Po d ał mi ręk ę. — Ch ciałem z to b ą p o ro zmawiać — wy jaś n iłem. I d o d ałem: — Co to , zaciąg n ąłeś

s ię czy co ? — Nie. By łem n a cało d n io wej wy p rawie w Peco s . Zaws ze to ro b ię, k ied y trafię w te o k o lice. Rewelacja! — Będ ę mu s iał k ied y ś s p ró b o wać. A n a razie to ch y b a mo ja k o lej, żeb y p o s tawić k o lację. — Fak t — zg o d ził s ię. — Wezmę ty lk o p ry s zn ic i zmien ię rzeczy . Sp o tk ajmy s ię w b arze za p iętn aś cie, d wad zieś cia min u t. Zg o d a? — Do b rze. To n a razie. Ru s zy łem k o ry tarzem i zn alazłem lo k al. By ł ś red n iej wielk o ś ci, mro czn y , ch ło d n y i d o s y ć zatło czo n y . Sk ład ał s ię z d wó ch p o łączo n y ch s al z n is k imi, wy g o d n y mi n a o k o k rzes łami i mały mi s to liczk ami. J ak aś p ara właś n ie zwo ln iła miejs ce w ro g u p o lewej s tro n ie i z d rin k ami w d ło n iach ru s zy ła za k eln erk ą d o s ąs ied n iej res tau racji. Zająłem s to lik . Po ch wili zjawiła s ię k eln erk a z b aru . Zamó wiłem p iwo . Kilk a min u t p ó źn iej s ied ziałem s o b ie, p o p ijałem wo ln o i p o zwalałem, b y mo je my ś li d ry fo wały n ad p erwers y jn ie s p lątan y mi wy d arzen iami o s tatn ich d n i. Nag le zd ałem s o b ie s p rawę, że jed n a z liczn y ch p rzech o d zący ch o b o k p o s taci jak o ś n ie p rzes zła. Zatrzy mała s ię p rzy mn ie — z ty łu , ak u rat tak d alek o , b y wzro k zarejes tro wał ją jak o ciemn y k s ztałt n a g ran icy p ercep cji. — Przep ras zam b ard zo — o d ezwała s ię cich o . — Czy mó g łb y m zad ać p an u jed n o p y tan ie? Ob ejrzałem s ię. Stał p rzy mn ie n is k i, s zczu p ły mężczy zn a o wy g ląd zie His zp an a, z wło s ami i wąs ik iem p rzy p ró s zo n y mi ju ż s iwizn ą. By ł d o s tateczn ie eleg an ck i i zad b an y , b y u ch o d zić za miejs co weg o b izn es men a. Zau waży łem wy s zczerb io n y p rzed n i ząb , k ied y u ś miech n ął s ię lek k o — zwy k łe s k rzy wien ie u s t — jak b y ch ciał o k azać zd en erwo wan ie. — Nazy wam s ię Dan M artin ez — p o wied ział, n ie p o d ając ręk i. Rzu cił o k iem n a k rzes ło n ap rzeciwk o mn ie. — Czy mo g ę s ię p rzy s iąś ć n a ch wilę? — O co ch o d zi? J eś li p an co ś s p rzed aje, to n ie jes tem zain teres o wan y . Czek am n a k o g o ś i… Po k ręcił g ło wą. — Nie, n ic z ty ch rzeczy . Wiem, że p an n a k o g o ś czek a: n a p an a Lu cas a Ray n ard a. Szczerze mó wiąc, ch o d zi właś n ie o n ieg o . Ws k azałem mu miejs ce.

— Do b rze. Niech p an s iad a i zad a to p y tan ie. Sk o rzy s tał z zap ro s zen ia i zło ży ł d ło n ie n a b lacie s to lik a. Po ch y lił s ię lek k o . — Przy p ad k iem s ły s załem ro zmo wę p an ó w — zaczął. — I o d n io s łem wrażen ie, że zn a g o p an d o b rze. Czy zech ciałb y p an zd rad zić, o d jak d awn a trwa ta zn ajo mo ś ć? — J eś li ty lk o to p an a in teres u je — o d p arłem — to o d o ś miu lat. Razem ch o d ziliś my d o co lleg e'u , a p o tem p rzez k ilk a lat p raco waliś my w jed n ej firmie. — W Gran d Des ig n — d o k o ń czy ł. — Firma k o mp u tero wa z San Fran cis co . Ale n ie zn ał g o p an p rzed co lleg e'em? — M am wrażen ie, że wie p an ju ż całk iem s p o ro . Ale czeg o p an właś ciwie ch ce? J es t p an g lin ą alb o czy mś tak im? — Nie — zap rzeczy ł. — Nic p o d o b n eg o . Zap ewn iam p an a, że n ie p ró b u ję p rzy s p o rzy ć p ań s k iemu p rzy jacielo wi k ło p o tó w. Ch ciałb y m ty lk o o s zczęd zić ich s o b ie. Czy mó g łb y m s p y tać… Po k ręciłem g ło wą. — Do ś ć teg o p rzes łu ch an ia — s twierd ziłem. — Nie mam o ch o ty ro zmawiać z o b cy mi o p rzy jacio łach . Ch y b a że mają n ap rawd ę ważn e p o wo d y . Ro zło ży ł s zero k o ręce. — Niczeg o n ie k n u ję. Wiem p rzecież, że ws zy s tk o mu p an p o wtó rzy . Więcej n awet, p ro s zę o to . On mn ie zn a. Ch cę, żeb y wied ział, że o n ieg o p y tam. Do b rze? Właś ciwie to d la jeg o d o b ra. Do lich a, zwracam s ię p rzecież d o p rzy jaciela. Ko g o ś , k to mó g łb y s k łamać, żeb y mu p o mó c. A ch o d zi mi ty lk o o k ilk a p ro s ty ch fak tó w… — A mn ie ch o d zi o jed en p ro s ty p o wó d : p o co p an u te in fo rmacje? Wes tch n ął. — No d o b rze. Przed s tawił mi, n a p ró b ę, mu s zę zazn aczy ć, p ewn e b ard zo in teres u jące mo żliwo ś ci in wes ty cy jn e. W g rę wch o d ziłab y d u ża s u ma p ien ięd zy . Is tn ieje elemen t ry zy k a, jak w więk s zo ś ci p rzed s ięwzięć d o ty czący ch n o wy ch firm n a wy s o ce k o n k u ren cy jn y m ry n k u , ale mo żliwe zy s k i czy n ią tę p ro p o zy cję atrak cy jn ą. Po k iwałem g ło wą. — I ch ciałb y p an s p rawd zić, czy jes t u czciwy . Zach ich o tał. — Szczerze mó wiąc, n ie o b ch o d zi mn ie, czy jes t u czciwy . In teres u je mn ie ty lk o , czy p o trafi d o s tarczy ć p ro d u k t czy s ty w s en s ie p rawn y m. J eg o s p o s ó b mó wien ia p rzy p o min ał mi k o g o ś , ale mimo wy s iłk ó w n ie mo g łem s o b ie p rzy p o mn ieć k o g o .

— Ro zu miem — o d p arłem, p o ciąg ając z k u fla. — J ak o ś wo ln o d zis iaj k o jarzę. Przep ras zam. Oczy wiś cie, ch o d zi o in teres z k o mp u terami. — Oczy wiś cie. — Ch ciałb y p an s ię d o wied zieć, czy ak tu aln y p raco d awca mó g łb y g o p rzy g wo źd zić, g d y b y z k imś in n y m wp ro wad ził n a ry n ek to , co o b iecał d o s tarczy ć. — Kró tk o mó wiąc, tak . — Po d d aję s ię — p rzy zn ałem. — Trzeb a o wiele lep s zeg o fach o wca, żeb y o d p o wied zieć n a to p y tan ie. Włas n o ś ć in telek tu aln a to d o ś ć zag matwan a d zied zin a p rawa. Nie wiem, co ch ce s p rzed ać, i n ie wiem, s k ąd to p o ch o d zi. On d u żo p o d ró żu je. Ale n awet g d y b y m wied ział, to n ie mam p o jęcia, jak a b y łab y p ań s k a s y tu acja p rawn a. — Niczeg o więcej n ie o czek iwałem — zap ewn ił z u ś miech em. Uś miech n ąłem s ię w o d p o wied zi. — Czy li p rzek azał p an s wo ją wiad o mo ś ć — s twierd ziłem. Sk in ął g ło wą i p o d n ió s ł s ię. — Ach , jes zcze jed n a s p rawa — zaczął. — Tak ? — Czy ws p o min ał k ied y ś — p o wied ział, p atrząc mi p ro s to w o czy — o miejs cach zwan y ch Amb erem i Dwo rcami Ch ao s u ? Nie mó g ł n ie zau waży ć mo jeg o zas k o czen ia, k tó re z k o lei mu s iało wy wrzeć n a n im całk o wicie fałs zy we wrażen ie. By łem p ewien , że jes t p ewien , że k łamię, ch o ciaż o d p o wied ziałem zg o d n ie z p rawd ą: — Nie. Nig d y n ie s ły s załem, b y wy mien iał te n azwy . Czemu p an p y ta? Po trząs n ął g ło wą, o d s u n ął k rzes ło i wy s zed ł zza s to lik a. Zn ó w s ię u ś miech ał. — To n ieważn e. Dzięk u ję, p an ie Co rey . Nus a dhabzhun dhuilsha. Niemal b ieg n ąc, zn ik n ął za ro g iem. — Ch wileczk ę! — zawo łałem tak g ło ś n o , że n a mo men t w b arze zap ad ła cis za i ws zy s tk ie g ło wy zwró ciły s ię w mo ją s tro n ę. Zerwałem s ię i ru s zy łem za n im, k ied y k to ś wy k rzy k n ął mo je imię. — Hej, M erle! Nie u ciek aj! J u ż jes tem! Ob ejrzałem s ię. Lu k e s tan ął właś n ie w wejś ciu tu ż za mn ą. Wło s y miał jes zcze wilg o tn e p o p ry s zn icu . Po d s zed ł, k lep n ął mn ie w ramię i o p ad ł n a k rzes ło zwo ln io n e p rzez M artin eza. Us iad łem zn o wu , a o n s k in ął g ło wą w s tro n ę mo jeg o d o p o ło wy o p ró żn io n eg o k u fla.

— Też mi s ię p rzy d a — s twierd ził. — Bo że, ależ mi s ię ch ce p ić! — Po czy m d o d ał: — Gd zie s ię wy b ierałeś , k ied y ws zed łem? Wo lałem n ie o p o wiad ać mu o n ied awn y m s p o tk an iu — z wielu p o wo d ó w, z k tó ry ch n ie n ajmn iej ważn y m b y ło jeg o zak o ń czen ie. Najwy raźn iej n ie zd ąży ł zo b aczy ć M artin eza. Zatem… — Szed łem d o to alety . — J es t tam. — Ru ch em g ło wy ws k azał k ieru n ek , s k ąd p rzy s zed ł. — M ijałem ją p o d ro d ze. Sp u ś cił wzro k . — Słu ch aj, ten p ierś cień , k tó ry mas z n a p alcu … — A tak … — Przy p o mn iałem s o b ie. — Zap o mn iałeś g o w mo telu New Lin e. Wziąłem g o , k ied y p rzy jech ałem p o two ją wiad o mo ś ć. Zaraz, p o czek aj… Szarp n ąłem, ale n ie ch ciał s ię zs u n ąć. — Ch y b a u tk n ął — zau waży łem. — To zab awn e. Wło ży łem g o b ez tru d u . — M o że p alec ci s p u ch ł — zas u g ero wał. — To mo że mieć jak iś związek z ciś n ien iem. J es teś my d o s y ć wy s o k o . Przy wo łał k eln erk ę i zamó wił p iwo . J a ty mczas em zmag ałem s ię z p ierś cien iem. — Ch y b a b ęd ę mu s iał ci g o s p rzed ać — s twierd ził. — Dam ci d o b rą cen ę. — Zo b aczy my — o d p arłem. — Wracam za mo men t. Len iwie u n ió s ł d ło ń i p o zwo lił jej o p aś ć, a ja ru s zy łem d o to alety . Wewn ątrz n ie b y ło n ik o g o , więc wy mó wiłem s ło wa, k tó re u wo ln iły Frak ir z czaru u tajn ien ia, jak i rzu ciłem n a n ią w au to b u s ie. Zan im zd ąży łem wy d ać k o lejn y ro zk az, Frak ir ro zwin ęła s ię, p ło n ąc b las k iem. Przes u n ęła s ię n a g rzb iet d ło n i i o win ęła s erd eczn y p alec. Patrzy łem zafas cy n o wan y , jak p alec s in ieje i zaczy n a b o leć w co raz s iln iejs zy m u ś cis k u . Ro zlu źn ien ie n as tąp iło s zy b k o , a mó j p alec wy g ląd ał jak n ag win to wan y . Zro zu miałem, o co jej ch o d ziło . Wy k ręciłem p ierś cień wzd łu ż wy ciś n ięteg o w ciele ś lad u . Frak ir p o ru s zy ła s ię zn o wu , jak b y ch ciała g o zaatak o wać, a ja p o g ład ziłem ją. — J u ż w p o rząd k u — p o wied ziałem. — Dzięk u ję. Wracaj. Zawah ała s ię p rzez ch wilę, lecz mo ja wo la wy s tarczy ła b ez p o trzeb y d o d atk o wy ch ro zk azó w. Wy co fała s ię p o d ło n i n a n ad g ars tek , o win ęła ręk ę i zn ik n ęła. Załatwiłem, co miałem tam d o zro b ien ia, i wró ciłem d o b aru . Us iad łem, o d d ałem Lu k e'o wi p ierś cień i n ap iłem s ię p iwa.

— J ak g o zd jąłeś ? — zd ziwił s ię. — Wy s tarczy ł k awałek my d ła. Owin ął p ierś cień w ch u s teczk ę i s ch o wał d o k ies zen i. — W tej s y tu acji n ie mo g ę ch y b a b rać za n ieg o p ien ięd zy . — Ch y b a n ie. Nie wło ży s z g o ? — Nie, to p rezen t. Wies z, n ie s p o d ziewałem s ię, że p rzy jed zies z. — Nab rał g arś ć o rzes zk ó w z mis eczk i, k tó ra p o jawiła s ię n a s to le p o d mo ją n ieo b ecn o ś ć. — M y ś lałem, że k ied y d o s tan ies z wiad o mo ś ć, zad zwo n is z i u mó wimy s ię jak o ś n a p ó źn iej. Ale d o b rze, że tu d o tarłeś . Kto wie, k ied y to p ó źn iej b y n as tąp iło . Wid zis z, p ewn e mo je p lan y zaczęły s ię realizo wać s zy b ciej, n iż o czek iwałem… i o ty m właś n ie ch ciałb y m z to b ą p o g ad ać. Kiwn ąłem g ło wą. — J a też mam k ilk a s p raw d o o mó wien ia. On tak że k iwn ął. J es zcze w to alecie p o s tan o wiłem, że n ie b ęd ę n a razie ws p o min ał o M artin ezie an i o ty m, co mó wił i s u g ero wał. Wp rawd zie cały u k ład n ie d o ty czy ł ch y b a n iczeg o , co b y mn ie jes zcze in teres o wało , ale zaws ze czu ję s ię b ard ziej b ezp ieczn y , g d y ro zmawiam z lu d źmi — n awet z p rzy jació łmi — d y s p o n u jąc p rzy n ajmn iej d ro b n ą in fo rmacją, a o n i n ie d o my ś lają s ię, że co ś wiem. Dlateg o zd ecy d o wałem, b y p ó k i co trzy mać s ię teg o s y s temu . — Bąd źmy d o b rze wy ch o wan i i o d łó żmy ważn e s p rawy n a p o k o lacji — zap ro p o n o wał, z wo ln a d rąc s erwetk ę n a d ro b n e s trzęp k i i zwijając je w k u lk ę. — W jak imś miejs cu , g d zie n ik t n ie b ęd zie n am p rzes zk ad zał. — Do b ry p o my s ł. Zjemy tu taj? Po k ręcił g ło wą. — Tu ju ż jad łem. J es t n ieźle, ale mam o ch o tę n a jak ąś o d mian ę. Zn alazłem tu n iezłą res tau rację, zaraz za ro g iem. Sp rawd zę, czy mają wo ln y s to lik . — Pro s zę cię b ard zo . Do p ił p iwo i wy s zed ł. … A p o tem ws p o mn iał jes zcze o Amb erze. Kim, d o d iab ła, b y ł M artin ez? M u s iałem s ię teg o d o wied zieć, g d y ż wy raźn ie n ie b y ł ty m, n a k o g o wy g ląd ał. Os tatn ie zd an ie wy g ło s ił w th ari, mo im o jczy s ty m języ k u . Nie miałem p o jęcia, jak to s ię mo g ło s tać i d laczeg o s ię s tało . Przek lin ałem włas n e len is two , p o n ieważ ju ż d awn o p o win ien em wy jaś n ić s p rawę S. Ws zy s tk o , co n as tąp iło , b y ło rezu ltatem

jed y n ie mo jej aro g an cji. Nig d y b y m n ie p rzy p u s zczał, że s y tu acja tak n ies amo wicie s ię s k o mp lik u je. Do s tałem n au czk ę, ch o ć n ie czu łem wd zięczn o ś ci za lek cję. — W p o rząd k u — o zn ajmił Lu k e, wy łan iając s ię zza zak rętu . Po g rzeb ał w k ies zen i, rzu cił n a s tó ł jak ieś p ien iąd ze. — Wy p ij. Przejd ziemy s ię. Sk o ń czy łem p iwo , ws tałem i p o s zed łem za n im. Wró ciliś my d o h allu , p o tem s k ręciliś my w b o czn y k o ry tarz p ro wad zący d o ty ln eg o wy jś cia. Wy s zliś my w b als amiczn e p o wietrze wieczo ru , p rzecięliś my p ark in g i ru s zy liś my ch o d n ik iem wzd łu ż Gu ad alo u p e Street. Stąd n iewielk a o d leg ło ś ć d zieliła n as o d s k rzy żo wan ia z Alamed a. Dwa razy p rzes zliś my p rzez u licę, min ęliś my wielk i k o ś ció ł i n a n as tęp n y m ro g u s k ręciliś my w p rawo . Lu k e ws k azał res tau rację La Tertu lia, p o d ru g iej s tro n ie u licy , n ied alek o p rzed n ami. — Tam — p o wied ział. Po d es zliś my

do

d rzwi. Lo k al

mieś cił

s ię w n is k im

budynku

z ceg ły ,

w h is zp ań s k im s ty lu , z eleg an ck o u rząd zo n y m wn ętrzem. Zamó wiliś my d zb an s an g rii, d wie p o rcje pollo adova z p u d d in g iem o raz mn ó s two filiżan ek k awy . Do trzy my waliś my u mo wy i p o d czas k o lacji n ie ws p o min aliś my o n iczy m ważn y m. Dwa razy z Lu k iem witali s ię jacy ś lu d zie. Ob aj zatrzy mali s ię p rzy n as zy m s to lik u , b y rzu cić k ilk a u p rzejmy ch u wag . — Zn as z ws zy s tk ich w ty m mieś cie? — s p y tałem g o w ch wilę p ó źn iej. Ro ześ miał s ię. — Załatwiam tu s p o ro in teres ó w. — Nap rawd ę? Wy d aje s ię, że to tak ie małe mias teczk o . — Ows zem, ale to b łęd n e wrażen ie. To s to lica s tan u . J es t tu wielu lu d zi, k tó rzy k u p u ją to , co my s p rzed ajemy . — Ro zu miem, że częs to tu b y was z. Przy tak n ął. — To jed en z n ajg o ręts zy ch p u n k tó w mo jej tras y . — J ak ci s ię u d aje ro b ić tu jak ieś in teres y , k ied y wy jeżd żas z n a wy cieczk i d o las u ? Po d n ió s ł g ło wę zn ad fo rmacji b o jo wej, u s tawio n ej z ró żn y ch n aczy ń n a s to le. — M u s zę czas em o d p o cząć — wy jaś n ił. — M am ju ż d o ś ć mias t i b iu r. M u s zę s ię wy rwać, p o b ieg ać p o les ie, p o p ły wać ło d zią alb o k ajak iem czy co ś w ty m ro d zaju . In aczej ch y b ab y m zwario wał. Szczerze mó wiąc, to jed en z p o wo d ó w, d la k tó reg o ro zk ręciłem in teres y w ty m mieś cie: w p o b liżu jes t wiele teren ó w o d p o wied n ich n a

tak ie wy cieczk i. Nap ił s ię k awy . — Wies z — mó wił d alej — n o c jes t tak a p ięk n a, że p o win n iś my zro b ić s o b ie małą p rzejażd żk ę. Po k ażę ci, co mam n a my ś li. — Niezły p o my s ł. — Ro zp ro s to wałem ramio n a i p o s zu k ałem wzro k iem k eln era. — Ale ch y b a jes t ju ż za ciemn o , żeb y co k o lwiek zo b aczy ć? — Nie. Świeci k s ięży c, ś wiecą g wiazd y , a p o wietrze jes t id ealn ie czy s te. Przek o n as z s ię. Sp rawd ziłem rach u n ek , zap łaciłem i wy s zliś my . Rzeczy wiś cie, k s ięży c wy p ły n ął ju ż n a n ieb o . — Zo s tawiłem wó z p rzy h o telu — p o in fo rmo wał mn ie n a u licy . — Tęd y . Na p ark in g u o two rzy ł d rzwi s wo jeg o k o mb i i zap ro s ił mn ie d o ś ro d k a. Ru s zy liś my . Sk ręcił n a n ajb liżs zy m s k rzy żo wan iu , p o jech ał Alamed a d o Pas eo , p o tem w p rawo u licą Otero i zn o wu w p rawo Hy d e Park Ro ad . Ru ch zmn iejs zy ł s ię wy raźn ie. M in ęliś my tab licę in fo rmu jącą, że zb liżamy s ię d o o ś ro d k a n arciars k ieg o . Gd y jech aliś my k rętą d ro g ą p o d g ó rę, czu łem, jak s p ły wa ze mn ie n ap ięcie. Wk ró tce p o zo s tawiliś my za s o b ą ws zelk ie ś lad y cy wilizacji. Pęd ziliś my p rzez n o c i ab s o lu tn y s p o k ó j. Żad n y ch latarn i. Przez o twarte o k n o wp ad ał aro mat s o s en , a p o wietrze b y ło ch ło d n e. Wy p o czy wałem, z d ala o d S i ws zy s tk ich k ło p o tó w. Sp o jrzałem n a Lu k e'a. M ars zcząc b rwi, p atrzy ł p ro s to p rzed s ieb ie. Ch y b a wy czu ł mó j wzro k , g d y ż ro zlu źn ił s ię n ag le i u ś miech n ął. — Kto zaczy n a? — s p y tał. — Wal p ierws zy — o d p arłem. — Do b ra. Pamiętas z, jak wted y w b arze ro zmawialiś my o two im o d ejś ciu z Gran d D? Twierd ziłeś , że n ie zamierzas z p raco wać d la n ik o g o in n eg o i że n ie in teres u je cię n au czan ie. — Zg ad za s ię. — Po wied ziałeś , że ch ces z tro ch ę p o jeźd zić. — Tak . — Nieco p ó źn iej p rzy s zed ł mi d o g ło wy p ewien p o my s ł. M ilczałem, g d y s p o jrzał n a mn ie b ad awczo . — Zas tan awiałem s ię — ciąg n ął p o ch wili — czy p rzy p ad k iem n ie ch o d zi o p o s zu k iwan ia: alb o ws p arcia d la zało żen ia włas n ej firmy , alb o k u p ca n a co ś , co mas z n a s p rzed aż. Wies z, o czy m mó wię?

— Uważas z, że wy my ś liłem co ś zu p ełn ie n o weg o i n ie ch cę, żeb y p rzejęła to Gran d Des ig n . Klep n ął ręk ą s ied zen ie. — Zaws ze wied ziałem, że jes teś s p ry tn y . I n a razie włó czy s z s ię ty lk o , żeb y mieć czas n a d o p raco wan ie p o my s łu . A p o tem zn ajd zies z n ab y wcę, k tó ry d a n ajwięcej s zmalu . — Sen s o wn e zało żen ie — p rzy zn ałem. — Gd y b y is to tn ie o to ch o d ziło . Ale n ie. Pars k n ął. — Nie b ó j s ię — u s p o k o ił mn ie. — Pracu ję d la Gran d D, ale n ie jes tem ich s zp ieg iem. Po win ien eś to wied zieć. — Wiem. — I n ie p y tałem z czy s tej ciek awo ś ci. Szczerze mó wiąc, mam zu p ełn ie in n e zamiary . Ch ciałb y m, żeb y ś zro b ił n a ty m in teres , d o s k o n ały in teres . — Dzięk i. — M ó g łb y m ci n awet zap ro p o n o wać p o mo c… cen n ą p o mo c. — Zaczy n am ro zu mieć, d o czeg o zmierzas z, Lu k e, ale… — Wy s łu ch aj mn ie, d o b rze? Ale n ajp ierw o d p o wied z n a jed n o p y tan ie: n ie p o d p is y wałeś żad n ej u mo wy z n ik im w tej o k o licy , p rawd a? — Nie. — Tak p rzy p u s zczałem. To b y ło b y jes zcze tro ch ę p rzed wczes n e. Drzewa p rzy d ro d ze b y ły teraz wy żs ze, n o cn y wiatr ch ło d n iejs zy . Ks ięży c u ró s ł i ś wiecił jaś n iej n iż w mieś cie. Po k o n aliś my k ilk a łu k ó w, wjeżd żając p o tem w ciąg s erp en ty n , p ro wad zący ch wciąż wy żej i wy żej. Od czas u d o czas u wid ziałem p o lewej s tro n ie s tro me u rwis k o . Nie b y ło b ariery zab ezp ieczającej. — Po s łu ch aj — rzek ł. — Nie p ró b u ję p o d łączy ć s ię d o teg o za d armo . Nie p ro s zę o u d ział p rzez p amięć d awn y ch czas ó w an i n ic tak ieg o . To jed n a s p rawa, a in teres y to całk iem in n a. Ch o ciaż to n ig d y n ie p rzes zk ad za, d o g ad y wać s ię z k imś , k o mu mo żes z zau fać. Po zwó l, że zap o zn am cię z realiami ży cia. J eś li mas z jak iś n ap rawd ę fan tas ty czn y p ro jek t, to o ws zem, g ro mad zie lu d zi w ty m fach u mo żes z g o s p rzed ać za n iezłą fo rs ę… p o d waru n k iem, że jes teś o s tro żn y . Diab eln ie o s tro żn y . Ale to ws zy s tk o . Two ja s zan s a o d p ły n ęła. J eżeli jed n ak n ap rawd ę ch ces z s ię wy b ić, zak ład as z włas n ą firmę. Sp ó jrz n a Ap p le'a. J eżeli rzecz s ię ro zwin ie, mo żes z s p rzed ać ws zy s tk o p ó źn iej, za więk s zą s u mę, n iż d o s tałb y ś za s am p o my s ł. M o żes z b y ć mag ik iem p ro jek to wan ia, ale ja zn am ry n ek . I zn am lu d zi. W cały m k raju zn am lu d zi,

k tó rzy mi zau fają i d ad zą fo rs ę, żeb y zo b aczy ć, jak cała s p rawa ro zras ta s ię i trafia n a u lice. Do lich a, p rzecież n ie mam zamiaru p rzez całe ży cie tk wić w Gran d D. Weź mn ie d o s p ó łk i, a ja załatwię fin an s e. Ty p ro wad zis z wars ztat, ja p ro wad zę in teres . To jed y n y s p o s ó b załatwien ia czeg o ś n ap rawd ę d u żeg o . — O ran y — wes tch n ąłem. — Ch ło p ie, to o ws zem, ład n ie b rzmi, ale id zies z fałs zy wy m tro p em. Nie mam n ic d o s p rzed an ia. — Daj s p o k ó j! — zawo łał. — M o żes z b y ć ze mn ą s zczery . Nawet jeś li o d mó wis z, n ik o mu o ty m n ie p o wiem. Nie s y p ię k u mp li. Uważam p o p ro s tu , że p o p ełn is z b łąd , jeś li s am teg o n ie ro zk ręcis z. — Lu k e, ja mó wiłem p o ważn ie. Zamilk ł n a ch wilę. Po tem zn o wu p o czu łem n a s o b ie jeg o wzro k . Kied y o d wró ciłem g ło wę, zo b aczy łem, że s ię u ś miech a. — J ak b rzmi n as tęp n e p y tan ie? — s p y tałem. — Co to jes t Gh o s twh eel? — Co ? — Ściś le tajn y , n ik o mu -an i-s łó wk a p ro jek t M erle'a Co rey a. Gh o s twh eel — wy jaś n ił. — Sch emat k o mp u tera wy k o rzy s tu jący p as k u d ztwa, k tó ry ch n ik t jes zcze n ie wid ział. Ciek łe p ó łp rzewo d n ik i, zb io rn ik i k rio g en iczn e, p lazmę… Wy b u ch n ąłem ś miech em. — Ran y b o s k ie! To b y ł d o wcip , n ic więcej. Tak ie zwario wan e h o b b y . Wies z, zab awa w p ro jek to wan ie… M as zy n a, k tó rej n ie mo żn a zb u d o wać n a Ziemi. No , mo że więk s zą częś ć elemen tó w, o ws zem. Ale n ie mo g łab y d ziałać. To tak jak o b razy Es ch era: ś wietn ie wy g ląd ają n a p ap ierze, ale w rzeczy wis to ś ci n ie d a s ię ich zrealizo wać. — Zas tan o wiłem s ię ch wilę. — A właś ciwie s k ąd s ię d o wied ziałeś ? Nik o mu o ty m n ie mó wiłem. Od ch rząk n ął, wp ro wad zając wó z w k o lejn y zak ręt. Ko ro n y d rzew g rab iły k s ięży co we p ro mien ie. Na s zy b ie p o jawiło s ię k ilk a k ro p el wilg o ci. — Wies z, n ie u k ry wałeś s ię p rzes ad n ie — p o wied ział. — Wiele razy , k ied y d o cieb ie wp ad ałem, n a s to le i d es ce leżały s ch ematy i ry s u n k i. Tru d n o b y ło n ie zau waży ć. Więk s zo ś ć n awet p o d p is ałeś „Gh o s twh eel”. A że n ic p o d o b n eg o n ie d o tarło n ig d y d o Gran d Des ig n , u zn ałem, że to twó j p ry watn y p ro jek t i k lu cz d o d o b ro b y tu . Nie s p rawiałeś wrażen ia marzy ciela. Na p ewn o jes teś ze mn ą s zczery ? — Gd y b y ś my teraz u s ied li i zb u d o wali ty le, ile jes t mo żliwe n a Ziemi — o d p arłem zg o d n ie z p rawd ą — to b y p o p ro s tu s tało s o b ie, wy g ląd ało d ziwaczn ie

i n ie ro b iło ab s o lu tn ie n ic. Po k ręcił g ło wą. — To p rzecież p erwers ja — o cen ił. — Zu p ełn ie d o cieb ie n iep o d o b n a, M erle. Dlaczeg o , d o d iab ła, marn o wałeś czas , p ro jek tu jąc mas zy n ę, k tó ra n ie mo że d ziałać? — To tak ie ćwiczen ie z teo rii k o n s tru k cji… — zacząłem. — Wy b acz, ale d la mn ie to b zd u ra. Ch ces z p o wied zieć, że w cały m ws zech ś wiecie n ie ma tak ieg o miejs ca, g d zie ta two ja ch o lern a mas zy n a mo g łab y zas tarto wać? — Teg o n ie p o wied ziałem. Tłu maczę ci p rzecież, że zap ro jek to wałem ją d o d ziałan ia w d o ś ć d ziwaczn y ch , h ip o tety czn y ch waru n k ach . — Ah a. In n y mi s ło wy , jeś li w in n y m ś wiecie zn ajd ę o d p o wied n ie miejs ce, mo żemy s ię b rać d o ro b o ty ? — No … tak . — Dziwak jes teś , M erle. Wied ziałeś o ty m? — Uh m. — Ko lejn y p lan ro zwalo n y w s trzęp y . Tru d n o … Słu ch aj, a mo że jes t w ty m co ś p rzeło mo weg o , co d a s ię wy k o rzy s tać tu i teraz? — Nie. Tu taj n ie b y łb y w s tan ie wy k o n y wać s wo ich fu n k cji. — A jak ie s ą te n iezwy k łe fu n k cje? — Ku p a teo rety czn y ch ro zważań n a temat p rzes trzen i i czas u , p lu s p ewn e id ee d wó ch facetó w n azwis k iem Ev erett i Wh eeler. Po d leg ają jed y n ie matematy czn y m wy jaś n ien io m. — J es teś p ewien ? — A co za ró żn ica? Nie mam p ro d u k tu , więc n ici z n as zej firmy . Przy k ro mi. Po wied z M artin ezo wi i s p ó łce, że to ś lep a u liczk a. — Ko mu ? Kto to jes t M artin ez? — J ed en z two ich p o ten cjaln y ch in wes to ró w w firmę Co rey i Ray n ard — p rzy p o mn iałem. — Dan M artin ez: w ś red n im wiek u , raczej n is k i, d o ś ć eleg an ck i, wy s zczerb io n y p rzed n i ząb … Zmars zczy ł czo ło . — M erle, n ie mam p o jęcia, o k o g o ci ch o d zi. — Zaczep ił mn ie w b arze, k ied y n a cieb ie czek ałem. Od n io s łem wrażen ie, że s p o ro o to b ie wie. Zad awał p y tan ia o u k ład , k tó ry — co teraz wid zę — właś n ie zap lan o wałeś . Zach o wy wał s ię tak , jak b y ś z p ro p o zy cją in wes ty cji.

wcześ n iej zwracał s ię d o

n ieg o

— Nie — mru k n ął. — Nie zn am g o . Dlaczeg o wcześ n iej n ic n ie mó wiłeś ? — Po s zed ł s o b ie, a ty p o wied ziałeś , że p rzy k o lacji żad n y ch ro zmó w o in teres ach . Wies z, o n n awet mn ie p ro s ił, żeb y ci p rzek azać, że wy p y ty wał o cieb ie. — A czeg o k o n k retn ie ch ciał s ię d o wied zieć? — Czy jes teś w s tan ie d o s tarczy ć n ieo b ciążo n y p ro d u k t k o mp u tero wy tak , żeb y in wes to rzy n ie trafili d o s ąd u . Ty le zro zu miałem. Klep n ął d ło n ią k iero wn icę. — Przecież to n ie ma s en s u — s twierd ził. — Zu p ełn ie. — Przy s zło mi d o g ło wy , że mo g li g o wy n ająć lu d zie, k tó ry ch s o n d o wałeś w s p rawie tej in wes ty cji. M iał s ię ro zejrzeć, a mo że n awet tro ch ę cię p o s tras zy ć, żeb y ś g rał u czciwie. — M erle, mas z mn ie za d u rn ia? M y ś lis z, że traciłb y m czas n a s zu k an ie in wes to ró w, n ie mając p ewn o ś ci, czy w o g ó le is tn ieje co ś , w co warto wło ży ć p ien iąd ze? Op ró cz cieb ie z n ik im jes zcze n ie ro zmawiałem, a teraz też n ie b ęd ę, jak s ię p ewn ie d o my ś las z. J ak s ąd zis z, k to to mó g ł b y ć? Czeg o ch ciał? Po trząs n ąłem g ło wą, ale cały czas p amiętałem te k ilk a s łó w w th ari. Dlaczeg o n ie? — Sp y tał też, czy w mo jej o b ecn o ś ci n ie ws p o mn iałeś k ied y ś o miejs cu zwan y m Amb erem. Kied y to p o wied ziałem, p atrzy ł właś n ie w lu s terk o ws teczn e. Gwałto wn ie s zarp n ął k iero wn icą, b y zmieś cić s ię w o s try m łu k u . — Amb er? Ch y b a żartu jes z. — Nie. — Dziwn e. To p ewn ie p rzy p ad ek … — Co ? — Nap rawd ę s ły s załem k ied y ś o k rain ie ze s n u zwan ej Amb erem. W zes zły m ty g o d n iu . Ale n ik o mu o ty m n ie ws p o min ałem. To b y ła ty lk o tak a p ijack a g ad k a. — Kto ? Kto to mó wił? — M ó j zn ajo my malarz. Prawd ziwy wariat, ale u talen to wan y . Nazy wa s ię M elman . Lu b ię jeg o p race i k u p iłem p arę o b razó w. Kied y o s tatn io b y łem w mieś cie, zajrzałem, żeb y s p rawd zić, czy n ie ma czeg o ś n o weg o . Nie miał, ale i tak zo s tałem u n ieg o d o p ó źn a. Ro zmawialiś my , p iliś my i p aliliś my jak ieś ziels k o , k tó re s k ąd ś wy ciąg n ął. Po jak imś czas ie b y ł ju ż n a o s try m h aju i zaczęliś my d y s k u to wać o mag ii. Nie o k arcian y ch s ztu czk ach , ale o ry tu ałach i zak lęciach . Wies z, o co ch o d zi?

— Tak . — No właś n ie. A p ó źn iej zaczął mi tę mag ię d emo n s tro wać. Gd y b y m s am n ie b y ł tro ch ę zaćmio n y , p rzy s iąg łb y m, że to d ziałało : lewito wał, s twarzał zas ło n y p ło mien i, s p ro wad zał i o d s y łał ró żn e p o two ry . W ty m, co mi d ał, mu s iały b y ć jak ieś p ro ch y . Ale, n iech mn ie d iab li, to ws zy s tk o wy d awało s ię całk iem realn e. — No n o . — W k ażd y m razie — mó wił d alej — ws p o mn iał o czy mś w ro d zaju arch ety p iczn eg o mias ta. Tru d n o p o wied zieć, czy b y ło czy mś w ro d zaju So d o my i Go mo ry , czy raczej Camelo tu . Uży wał ws zy s tk ich mo żliwy ch ep itetó w. Nazy wał to miejs ce Amb erem i twierd ził, że wład a tam n a wp ó ł o b łąk an a ro d zin a, a w s amy m mieś cie ży ją ich b ęk arty i lu d zie, k tó ry ch p rzo d k ó w s p ro wad zo n o d awn o temu z in n y ch k rain . Cien ie ro d zin y i mias ta mają p o d o b n o wy s tęp o wać w więk s zo ś ci zn an y ch leg en d … co k o lwiek miało b y to o zn aczać. Nie b y łem p ewien , czy mó wił to w s en s ie metafo ry czn y m, co zd arza mu s ię d o ś ć częs to , an i w o g ó le co miał n a my ś li. Ale to o d n ieg o u s ły s załem o Amb erze. — To ciek awe — mru k n ąłem. — M elman n ie ży je. Parę d n i temu jeg o mies zk an ie zn is zczy ł p o żar. — Nie wied ziałem. — Zn ó w s p o jrzał w lu s terk o . — Zn ałeś g o ? — Sp o tk ałem… ju ż p o two jej o s tatn iej wizy cie. Kin s k y p o wied ział, że J u lia s ię z n im wid y wała. Po s zed łem więc, żeb y s p rawd zić, czy czeg o ś s ię o n iej n ie d o wiem. Wid zis z… J u lia n ie ży je. — J ak to s ię s tało ? Przecież ro zmawiałem z n ią w zes zły m ty g o d n iu . — Bard zo d ziwn ie. Zo s tała zab ita p rzez n iezwy k łe zwierzę. — Bo że! Zah amo wał n ag le i zjech ał w lewo n a s zero k ie p o b o cze. Wy jrzałem n a s tro my , p o ro ś n ięty d rzewami s to k . Po n ad k o ro n ami wid ziałem w d ali ś wiatła mias ta. Lu k e zg as ił s iln ik i wy łączy ł reflek to ry . Wy jął z k ies zen i k ap ciu ch z ty to n iem i zaczął s k ręcać p ap iero s a. Do s trzeg łem, że s p o g ląd a w g ó rę i d o p rzo d u . — Bez p rzerwy p atrzy łeś w lu s terk o . — Tak — p o twierd ził. — By łem p rawie p ewien , że jak iś wó z jed zie za n ami o d s ameg o p ark in g u p o d Hilto n em. Przez d łu żs zy czas trzy mał s ię k ilk a zak rętó w z ty łu . A teraz zn ik n ął. Zap alił p ap iero s a i o two rzy ł d rzwi. — Ch o d ź, zaczerp n iemy ś wieżeg o p o wietrza.

Po s zed łem za n im. Przez ch wilę p o d ziwialiś my s zero k ie p rzes trzen ie zalan e b las k iem k s ięży ca tak s iln y m, że d rzewa rzu cały cien ie. — Niech to s zlag ! — mru k n ął. — To ws zy s tk o za b ard zo s ię k o mp lik u je. Po s łu ch aj: wied ziałem, że J u lia s p o ty k a s ię z M elman em. J as n e? By łem u n iej n as tęp n eg o d n ia p o wizy cie u n ieg o . J as n e? Od d ałem jej n awet mały p ak iecik , k tó ry d o s tałem z p ro ś b ą o p rzek azan ie. J as n e? — Karty — s twierd ziłem. Przy tak n ął. Wy jąłem je z k ies zen i i p o k azałem mu . Prawie n ie p atrząc, s k in ął g ło wą. — Tak , te s ame. — I d o d ał: — Ciąg le ją lu b iłeś , p rawd a? — Tak , ch y b a tak . — Niech to d iab li — wes tch n ął. — No d o b rze. Są p ewn e s p rawy , o k tó ry ch b ęd ę mu s iał ci p o wied zieć, s tary . Nie ws zy s tk ie miłe. Daj mi jes zcze ch wilę, żeb y m s o b ie to jak o ś p o u k ład ał. Właś n ie s two rzy łeś mi wielk i p ro b lem… alb o s am g o s o b ie s two rzy łem, p o n ieważ właś n ie co ś p o s tan o wiłem. Ko p n ął w łach ę żwiru i k amien ie zag rzech o tały n a zb o czu . — Do b rze — p o wied ział. — Najp ierw d aj mi te k arty . — Po co ? — M am zamiar p o d rzeć je n a k o n fetti. — Ak u rat p o d rzes z. Dlaczeg o ? — Są n ieb ezp ieczn e. — To ju ż wiem. Zo s tawię je s o b ie. — Nic n ie ro zu mies z. — To mi wy tłu macz. — To n ie tak ie łatwe. M u s zę zd ecy d o wać, co ci p o wied zieć, a czeg o n ie. — Dlaczeg o p o p ro s tu n ie ws zy s tk o ? — Nie mo g ę. Wierz mi… Pad łem n a ziemię, g d y ty lk o u s ły s załem p ierws zy s trzał, k tó ry zry k o s zeto wał n a g łazie p o p rawej s tro n ie. Lu k e n ie p ad ał. Zy g zak u jąc, ru s zy ł b ieg iem d o k ęp y d rzew p o lewej. Kto ś s tamtąd wy s trzelił jes zcze d wa razy . Lu k e trzy mał w ręk u co ś , co u n ió s ł. Strzelił trzy k ro tn ie. Nap as tn ik zd ąży ł wy p alić jes zcze raz. Po d ru g im wy s trzale Lu k e'a u s ły s załem czy jś jęk . Zerwałem s ię i p o p ęd ziłem k u n iemu . Po trzecim d o b ieg ł o d g ło s p ad ająceg o ciała.

Kied y g o d o g o n iłem, o d wracał tru p a n a p lecy . Zd ąży łem zo b aczy ć p rzejrzy s tą ch mu rę n ieb ies k iej czy s zarej mg ły , k tó ra mijając wy s zczerb io n y ząb , wy s u n ęła s ię z u s t zab iteg o i o d p ły n ęła. — Co to b y ło , d o d iab ła? — s p y tał Lu k e, k ied y zn ik n ęła. — Też wid ziałeś ? Nie mam p o jęcia. Sp o jrzał n a b ezwład n e ciało . Na jas n ej k o s zu li ro s ła wo ln o ciemn a p lama, a p rawa d ło ń wciąż ś cis k ała rewo lwer k alib ru .3 8 . — Nie wied ziałem, że n o s is z b ro ń — o d ezwałem s ię. — J eś li k to ś ty le p o d ró żu je, mu s i u ważać — wy jaś n ił. — W k ażd y m mieś cie k u p u ję n o wy i s p rzed aję g o , k ied y wy jeżd żam. Przep is y b ezp ieczeń s twa n a lo tn is k ach . Teg o raczej n ie s p rzed am. M erle, n ig d y n ie wid ziałem teg o faceta. A ty ? Kiwn ąłem g ło wą. — To Dan M artin ez, o k tó ry m ci o p o wiad ałem. — O ran y — jęk n ął. — J es zcze jed n a k o mp lik acja. M o że p o win ien em ws tąp ić d o jak ieg o ś k las zto ru zen i p rzek o n ać s ieb ie, że to b ez zn aczen ia. Właś ciwie… Nag le p o d n ió s ł d ło ń i p rzy cis n ął p alce d o czo ła. — Och — p o wied ział. — M erle, k lu czy k i s ą w s tacy jce. Wracaj d o wo zu i jed ź d o h o telu . Szy b k o . Zo s taw mn ie s ameg o . — O co ch o d zi? I co … Un ió s ł b ro ń — p is to let z k ró tk ą lu fą — i wy mierzy ł we mn ie. — Naty ch mias t! Zamk n ij s ię i zjeżd żaj! — Ale… Op u ś cił lu fę i wy s trzelił w ziemię międ zy mo imi n o g ami. Po tem wy celo wal mi w żo łąd ek . — M erlin ie, s y n u Co rwin a — wy ced ził p rzez zaciś n ięte zęb y . — J eś li n aty ch mias t n ie ru s zy s z b ieg iem, to jes teś tru p em. Po s łu ch ałem tej rad y , wy rzu cając s p o d s tó p s tru mien ie żwiru i zn acząc s zo s ę ś lad ami g u my , g d y o s tro wp ro wad ziłem w zak ręt jeg o k o mb i. Przy h amo wałem n a n as tęp n y m lewy m łu k u . Po tem zwo ln iłem. Zjech ałem n a p o b o cze i zatrzy małem s ię p rzy jak ich ś k rzak ach u s tó p u rwis k a. Wy łączy łem s iln ik , zg as iłem ś wiatła, zaciąg n ąłem ręczn y h amu lec. Cich o o two rzy łem d rzwi, a k ied y wy s iad łem, n ie zamk n ąłem ich d o k o ń ca. W tak iej o k o licy d źwięk n ies ie s ię zb y t d alek o . Ru s zy łem z p o wro tem, trzy mając s ię p rawej, ciemn iejs zej s tro n y s zo s y . M in ąłem

p ierws zy zak ręt i p o mas zero wałem d o n as tęp n eg o . Co ś fru n ęło międ zy d rzewami — p ewn ie s o wa. Wo ln iej, n iż ch ciałem, b y u n ik ać h ałas u , zb liżałem s ię d o d ru g ieg o zak rętu . Po k o n ałem g o n a czwo rak ach , wy k o rzy s tu jąc d la o s ło n y liczn e g łazy i lis to wie. Po tem zatrzy małem s ię i o b s erwo wałem teren , g d zie n ied awn o s taliś my . Nic. Zb liży łem s ię p o wo li, o s tro żn ie, g o tó w p rzy p aś ć d o ziemi, s k o czy ć p o d k rzak alb o p u ś cić s ię b ieg iem, zależn ie o d ro zwo ju s y tu acji. Nic s ię n ie p o ru s zało p ró cz g ałęzi n a wietrze. Nik o g o w p o lu wid zen ia. Ws tałem i p o ch y lo n y ru s zy łem d alej, wciąż b ard zo p o wo li, wciąż s zu k ając o s ło n y . Nie ma g o . Gd zieś s ię wy n ió s ł. Po d s zed łem b liżej, p rzy s tan ąłem i n as łu ch iwałem co n ajmn iej min u tę. Żad en d źwięk n ie zd rad zał lu d zk iej o b ecn o ś ci. Przeciąłem s zo s ę i d o tarłem d o miejs ca, g d zie u p ad ł M artin ez. Ciało zn ik n ęło . Zb ad ałem teren , ale n ie zn alazłem n iczeg o , co mo g ło b y s u g ero wać, jak p rzeb ieg ały wy p ad k i p o mo im o d ejś ciu . Nie wy my ś liłem żad n eg o p o wo d u , b y zawo łać, więc zrezy g n o wałem. Bez żad n y ch p rzy g ó d wró ciłem d o wo zu , ws iad łem i ru s zy łem d o mias ta. Nie mo g łem s o b ie n awet wy o b razić, co u d iab ła s ię tu wy d arzy ło . Zo s tawiłem s amo ch ó d n a p ark in g u , w p o b liżu miejs ca, g d zie s tał p o p rzed n io . Ws zed łem d o h o telu , zn alazłem p o k ó j Lu k e'a i zap u k ałem d o d rzwi. Szczerze mó wiąc n ie o czek iwałem o d p o wied zi, ale tak ie zach o wan ie wy d ało mi s ię właś ciwy m ws tęp em d o właman ia. Uważałem, żeb y wy łamać ty lk o zamek , n ie u s zk ad zając d rzwi an i framu g i — p o n ieważ p an Brazd a wy d ał mi s ię s y mp aty czn y . Trwało to tro ch ę d łu żej, ale w k o ry tarzu n ik o g o n ie b y ło . Ws u n ąłem ręk ę, zap aliłem ś wiatło , ro zejrzałem s ię s zy b k o i wś lizn ąłem d o ś ro d k a. Nas łu ch iwałem p rzez ch wilę, ale z k o ry tarza n ie d o b ieg ały żad n e d źwięk i. Id ealn y p o rząd ek . Walizk a n a s to jak u , p u s ta. Garn itu r n a wies zak u w s zafie — w k ies zen iach n ic ciek aweg o , ty lk o d wie p aczk i zap ałek , p ió ro i o łó wek . Tro ch ę u b ran ia i b ielizn y w s zu flad zie, p o za ty m n ic. Przy b o ry to aleto we w k o s mety czce alb o ró wn o u s tawio n e n a p ó łeczce. Niczeg o n iezwy k łeg o . Eg zemp larz Strategii B.H. Lid d ella Harta leżał n a n o cn ej s zafce, z zak ład k ą mn iej więcej w trzech czwarty ch g ru b o ś ci. Nied b ale rzu co n y d res wis iał n a k rześ le, zak u rzo n e b u ty s tały o b o k n a p o d ło d ze,

p rzy n ich s k arp etk i. W b u tach n ic, ty lk o p ara o wijaczy . Sp rawd ziłem w k ies zen iach k o s zu li. Z p o czątk u wy d awały s ię p u s te, ale czu b k ami p alcó w wy czu łem p arę maleń k ich p ap iero wy ch k u lek . Zd ziwio n y , ro zwin ąłem k ilk a. Tajemn icze, s ek retn e wiad o mo ś ci? Nie… Nie ma co wp ad ać w p aran o ję, s k o ro b ru n atn e p lamk i n a p ap ierze wy jaś n iały ws zy s tk o . Ty to ń . To b y ły k awałk i p ap iero s o wej b ib u łk i. Najwy raźn iej n a wy p rawach d o las u zb ierał s wo je n ied o p ałk i. Przy p o mn iałem s o b ie k ilk a ws p ó ln y ch wy cieczek — n ie zaws ze b y ł tak i p o rząd n y . Przes zu k ałem s p o d n ie. W ty ln ej k ies zen i miał wilg o tn ą o p as k ę, w d ru g iej g rzeb ień . W p rawej p rzed n iej n ic, w lewej p o jed y n czy n ab ó j. Sch o wałem g o o d ru ch o wo , p o tem s p rawd ziłem p o d materacem i za s zu flad ami. Zajrzałem n awet d o rezerwu aru w u b ik acji. Nic, co wy jaś n iało b y n iezwy k łe zach o wan ie Lu k e'a. Zo s tawiłem k lu czy k i n a n o cn ej s zafce i wró ciłem d o s ieb ie. Nie p rzejmo wałem s ię, że o d razu zau waży właman ie. Nawet mi s ię to p o d o b ało . Ziry to wałem s ię, że g rzeb ał w mo ich p lan ach Gh o s twh eela. Po za ty m, win ien mi b y ł jak ieś n ap rawd ę ro zs ąd n e wy tłu maczen ie s wo jeg o p o s tęp o wan ia. Ro zeb rałem s ię, wziąłem p ry s zn ic, p o s zed łem d o łó żk a i zg as iłem lamp k ę. Nap is ałb y m mu k artk ę, ale wo lałem n ie zo s tawiać ś lad ó w. M iałem s iln e p rzeczu cie, że ju ż tu n ie wró ci.

ROZDZIAŁ VI By ł n is k im, s o lid n ie zb u d o wan y m mężczy zn ą o ru mian ej cerze. Ciemn e wło s y miał p rzy p ró s zo n e s iwizn ą i tro ch ę p rzerzed zo n e n a czu b k u g ło wy . Sied ziałem w jeg o g ab in ecie w wiejs k iej p o s iad ło ś ci w s tan ie No wy J o rk , s ączy łem p iwo i o p o wiad ałem o s wo ich k ło p o tach . Za o k n em trwała wietrzn a, g wiaźd zis ta n o c, a o n b y ł ś wietn y m s łu ch aczem. — M ó wis z, że Lu k e n ie zjawił s ię n as tęp n eg o d n ia — p o wtó rzy ł. — Czy p rzes łał jak ąś wiad o mo ś ć? — Nie. — A co ty ro b iłeś ? — Ran o s p rawd ziłem jeg o p o k ó j, ale n ic s ię tam n ie zmien iło . Sp y tałem w recep cji. Nic, jak ju ż ws p o mn iałem. Po tem zjad łem ś n iad an ie i s p rawd ziłem jes zcze raz. Z ty m s amy m wy n ik iem. Wy s zed łem n a d łu g i s p acer p o mieś cie. Wró ciłem zaraz p o p o łu d n iu , zjad łem o b iad i zn ó w zajrzałem d o p o k o ju . Bez zmian . Wy p o ży czy łem wó z i p o jech ałem n a miejce, g d zie b y liś my p o p rzed n iej n o cy . M imo d zien n eg o ś wiatła n ie zn alazłem n ic n iezwy k łeg o . Zs zed łem n awet p o zb o czu i p rzes zu k ałem o k o licę. An i ciała, an i żad n y ch ś lad ó w. Wró ciłem, o d d ałem k lu czy k i i k ręciłem s ię p o h o telu aż d o k o lacji. Zjad łem co ś i zad zwo n iłem d o cieb ie. Kied y k azałeś mi p rzy jeżd żać, zarezerwo wałem b ilet i wcześ n ie p o s zed łem s p ać. Ran o złap ałem au to b u s i p rzy leciałem tu z Alb u q u erq u e. — Czy ran o zajrzałeś d o n ieg o jes zcze raz? — Tak . Nic n o weg o . Po k ręcił g ło wą i zap alił wy g as łą fajk ę. Nazy wał s ię Bill Ro th i b y ł p rzy jacielem, jak ró wn ież d o rad cą p rawn y m mo jeg o o jca, k ied y ten mies zk ał jes zcze w tej o k o licy . A tak że jed y n y m ch y b a czło wiek iem n a Ziemi, k tó remu tato u fał. J a tak że mu u fałem. W ciąg u o ś miu lat tu taj o d wied ziłem g o k ilk ak ro tn ie — n ies tety , o s tatn io jak ieś p ó łto ra ro k u temu , w d n iu p o g rzeb u jeg o żo n y , Alice. Op o wied ziałem mu h is to rię o jca tak , jak o jciec mn ie ją o p o wiad ał p o d Dwo rcami Ch ao s u . Czu łem, że tato ch ciałb y , b y Bill wied ział, co s ię d ziało , i u ważał, że za p o mo c win ien mu jes t wy jaś n ien ie. A Bill jak b y n ap rawd ę zro zu miał ws zy s tk o i u wierzy ł. No ale p rzecież zn ał tatę o wiele lep iej o d e mn ie.

— Ws p o min ałem ju ż, jak b ard zo jes teś p o d o b n y d o o jca? Przy tak n ąłem. — Rzecz n ie ty lk o w zewn ętrzn y m p o d o b ień s twie — mó wił d alej. — Przez p ewien czas miał zwy czaj p o jawian ia s ię n ag le jak zes trzelo n y p ilo t my ś liws k i za lin iami wro g a. Nig d y n ie zap o mn ę tej n o cy , g d y p rzy b y ł k o n n o , z mieczem u b o k u , i k azał mi s zu k ać jak iejś zag in io n ej p ry zmy k o mp o s tu . — Zaś miał s ię. — A teraz ty p rzy ch o d zis z z h is to rią, k tó ra s u g eru je, że k to ś zn ó w o two rzy ł p u s zk ę Pan d o ry . Dlaczeg o n ie ch ces z s ię ro zwieś ć, jak k ażd y ro zs ąd n y mło d y czło wiek ? Alb o s p is ać tes tamen t, alb o zało ży ć s p ó łk ę? Co ś w ty m ro d zaju ? Ale n ie. To ws zy s tk o p rzy p o min a mi p ro b lemy Carla. W p o ró wn an iu z ty m, n awet in n e s p rawy , jak ie załatwiałem d la Amb eru , wy d ają s ię całk iem zwy czajn e. — In n e s p rawy ? M as z n a my ś li Trak tat… k ied y Ran d o m wy s łał d o cieb ie Fio n ę z k o p ią Uk ład u Sk azy Wzo rca, zawarteg o ze Sway v illem, k ró lem Ch ao s u ? On a miała tłu maczy ć, a ty s zu k ać mo żliwy ch lu k ? — Tak , to tak że. Pamiętam, zan im s k o ń czy łem, zacząłem s tu d io wać was z języ k . Po tem Flo ra ch ciała o d zy s k ać s wo ją b ib lio tek ę… n iełatwa s p rawa… i o d n aleźć d awn eg o k o ch an k a. Nig d y s ię n ie d o wied ziałem, czy ab y o d n o wić ro man s , czy ab y s ię zemś cić. Ale zap łaciła zło tem. Ku p iłem za to d o mek w Palm Beach . Po tem… Do d iab ła, ch ciałem n awet d o p is ać s o b ie n a wizy tó wce „Do rad ca Dwo ru Amb eru ”. Te zlecen ia b y ły jed n ak całk iem zro zu miałe. Bez p rzerwy zajmu ję s ię p o d o b n y mi s p rawami, ch o ć n ie d la tak n iezwy k ły ch k lien tó w. Ale twó j p ro b lem ma tak i n as tró j g wałto wn ej ś mierci i czarn ej mag ii, jak i zaws ze to warzy s zy ł two jemu o jcu . To mn ie p rzeraża. Nie mam p o jęcia, co mó g łb y m ci d o rad zić w tej k wes tii. — Gwałto wn a ś mierć i czarn a mag ia to mo ja d zied zin a — s twierd ziłem. — Ch y b a n awet za mo cn o wp ły wają n a mó j s p o s ó b my ś len ia. Ty z p ewn o ś cią p atrzy s z n a ws zy s tk o zu p ełn ie in aczej. M artwe p o le to z d efin icji co ś , z czeg o czło wiek n ie zd aje s o b ie s p rawy . Co mo g łem p rzeo czy ć? Nap ił s ię p iwa i zn o wu zap alił fajk ę. — Sp ró b u jmy — zg o d ził s ię. — Twó j p rzy jaciel Lu k e… s k ąd p o ch o d zi? — Ze Śro d k o weg o Zach o d u . Ws p o min ał ch y b a Neb ras k ę, Io wa, Oh io … k tó ry ś z ty ch s tan ó w. — Ro zu miem. Czy m zajmu je s ię jeg o o jciec? — Nig d y o n im n ie mó wił. — M a jak ieś ro d zeń s two ? — Nie wiem. Nie p o wied ział.

— Czy to n ie d ziwn e, że p rzez te o s iem lat zn ajo mo ś ci n ig d y n ie ws p o mn iał o s wo ich k rewn y ch an i n ie ro zmawiał o ro d zin n y m mieś cie? — Nie. W k o ń cu ja też o ty m n ie mó wiłem. — To n ie jes t n atu raln e, M erle. Do ras tałeś w n iezwy k ły m miejs cu , o k tó ry m p o p ro s tu n ie mo g łeś o p o wiad ać. M iałeś is to tn e p o wo d y , b y zmien iać temat i u n ik ać tak ich k wes tii. On n ajwy raźn iej miał je tak że. Wted y , g d y tu p rzy b y łeś , n ie b y łeś n awet p ewien , jak lu d zie p o win n i s ię zach o wy wać. Czy zas tan awiałeś s ię k ied y ś n ad Lu k iem? — Oczy wiś cie. Ale o n s zan o wał mo ją mało mó wn o ś ć. M u s iałem więc u s zan o wać jeg o . M o żn a p o wied zieć, że mieliś my ro d zaj milczącej u mo wy , że tak ie tematy p rzek raczają g ran ice u p rzejmo ś ci. — J ak g o p o zn ałeś ? — By liś my razem n a p ierws zy m ro k u . Ch o d ziliś my n a te s ame zajęcia. — I o b aj b y liś cie o b cy , b ez żad n y ch p rzy jació ł. Od razu s ię p o lu b iliś cie… — Nie. Prawie ze s o b ą n ie ro zmawialiś my . Uzn ałem, że jes t zaro zu miały m d ran iem, k tó ry u waża s ię za d zies ięć razy lep s zeg o o d k ażd eg o , k o g o s p o ty k a. Nie lu b iłem g o i o n też raczej mn ie n ie lu b ił. — Dlaczeg o n ie? — M iał o mn ie tak ą s amą o p in ię. — Czy li d o p iero s to p n io wo p rzek o n y waliś cie s ię, że n ie macie racji? — Nie. Ob aj mieliś my rację. Po zn aliś my s ię, p ró b u jąc s ię p rzed s o b ą p o p is y wać. J eś li ty lk o ja zro b iłem co ś … wy jątk o weg o , o n p ró b o wał mn ie p rzeb ić. I o d wro tn ie. Do teg o s to p n ia, że u p rawialiś my te s ame s p o rty , p ró b o waliś my s ię u mawiać z ty mi s amy mi d ziewczy n ami, d o s tawać lep s ze s to p n ie. — I?… — Gd zieś p o d ro d ze p o czu liś my d la s ieb ie s zacu n ek . A k ied y o b aj wes zliś my d o o limp ijs k ieg o fin ału , co ś p ęk ło . Zaczęliś my k lep ać s ię p o p lecach i zaś miewać, p o s zliś my d o mias ta, zjed liś my razem k o lację i g ad aliś my p rzez całą n o c. Po wied ział, że n ie o b ch o d zi g o Olimp iad a. Ch ciał ty lk o p o k azać, że jes t lep s zy o d e mn ie, ale ju ż g o to n ie in teres u je. Uzn ał, że o b aj jes teś my d o b rzy i że n a ty m mo że zak o ń czy ć s p rawę. Czu łem d o k ład n ie to s amo , więc mu to p o wied ziałem. Tak zo s taliś my p rzy jació łmi. — Po trafię to zro zu mieć — s twierd ził Bill. — To wy b ió rcza p rzy jaźń . By liś cie p rzy jació łmi ty lk o w p ewn y ch o b s zarach .

Ze ś miech em n ap iłem s ię p iwa. — Ws zy s cy s ą tacy . — Z p o czątk u tak . Niek tó rzy n awet n a zaws ze. Nie ma w ty m n ic złeg o . Wy d aje s ię ty lk o , że was za p rzy jaźń b y ła b ard ziej wy b ió rcza n iż w więk s zo ś ci p rzy p ad k ó w. Wo ln o k iwn ąłem g ło wą. — M o żliwe. — Ale to wciąż n ie ma s en s u . Dwó ch ch ło p ak ó w, tak s o b ie b lis k ich , jak imi s ię s taliś cie… b ez p rzes zło ś ci, k tó rą mo g lib y s o b ie o p o wied zieć. — Ch y b a mas z rację. Co to mo że o zn aczać? — Nie jes teś zwy k łą is to tą lu d zk ą. — Nie, n ie jes tem. — Nie jes tem p ewien , czy Lu k e n ią jes t. — Więc czy m? — To ju ż two ja s p rawa. Przy tak n ąłem. — A p o za ty m… — mó wił d alej Bill. — Co ś jes zcze mn ie n iep o k o i. — Co ? — Ten M artin ez. Śled ził was aż d o ty ch k rzak ó w, zatrzy mał s ię, p o d k rad ł, a k ied y wy s ied liś cie, o two rzy ł o g ień . W k o g o celo wał? W was o b u ? Ty lk o w Lu k e'a? Czy ty lk o w cieb ie? — Nie wiem. Nie jes tem p ewien , w k o g o z n as b y ł wy mierzo n y p ierws zy s trzał. Po tem s trzelał d o Lu k e'a, p o n ieważ Lu k e zaatak o wał i M artin ez mu s iał s ię b ro n ić. — Do k ład n ie. Gd y b y b y ł S alb o ag en tem S, p o co w o g ó le traciłb y czas n a ro zmo wę z to b ą w b arze? — Teraz o d n o s zę wrażen ie, że cała ta ro zmo wa b y ła ty lk o s k o mp lik o wan y m ws tęp em d o o s tatn ieg o p y tan ia: czy Lu k e wie co ś o Amb erze. — I to two ja reak cja raczej n iż o d p o wied ź zas u g ero wała mu , że wie. — Lu k e rzeczy wiś cie co ś wie, s ąd ząc p o s p o s o b ie, w jak i zwró cił s ię d o mn ie n a k o ń cu . M y ś lis z, że n ap rawd ę ch ciał u p o lo wać k o g o ś z Amb eru ? — M o że. Ale Lu k e n ie jes t Amb ery tą? — Przez ten czas , k tó ry tam s p ęd ziłem p o wo jn ie, n ig d y o n ik im tak im n ie s ły s załem. J eś li id zie o rejes trację tak ich wy p ad k ó w, mo i k rewn i p rzy p o min ają k ó łk o k ro ju i s zy cia. Są o wiele mn iej s y s tematy czn i n iż w Ch ao s ie. Nie p o trafią n awet o k reś lić, k to jes t n ajs tars zy , p o n ieważ n iek tó rzy p rzy s zli n a ś wiat w in n y ch

s tru mien iach czas o wy ch . Ale wied zą o ws zy s tk ich … — Ch ao s ! Zg ad za s ię. Tam też jes t mas a k rewn iak ó w. Czy mo żliwe?… — Nie. — Po k ręciłem g ło wą. — M o ja wied za o tamtejs zy ch ro d ach jes t n awet b ard ziej s zczeg ó ło wa. Zn am ch y b a ws zy s tk ich , k tó rzy p o trafią man ip u lo wać Cien iem i p o d ró żo wać w n im. Lu k e d o n ich n ie n ależy i… — Ch wileczk ę! To zn aczy , że w Dwo rcach też s ą lu d zie, k tó rzy p o trafią ch o d zić w Cien iu ? — Tak . Alb o p o zo s tając w miejs cu , ś ciąg ać z Cien ia p rzed mio ty . To jak b y o d wró cen ie… — M y ś lałem, że trzeb a p rzejś ć Wzo rzec, b y zy s k ać tak ą mo c. — M ają tam p ewn eg o ro d zaju o d p o wied n ik . Nazy wa s ię Lo g ru s . To tak i ch ao ty czn y lab iry n t. Ciąg le s ię zmien ia. Bard zo n ieb ezp ieczn y . Zak łó ca ró wn o wag ę u my s ło wą. Żad n a p rzy jemn o ś ć. — Więc d o k o n ałeś teg o ? — Tak . — A tak że p rzes zed łeś Wzo rzec? Ob lizałem warg i, p rzy p o min ając s o b ie to d o ś wiad czen ie. — Tak . Niemal mn ie to zab iło . Su h u y u ważał, że zab ije n a p ewn o , ale Fio n a u zn ała, że p rzy jej p o mo cy zd o łam teg o d o k o n ać. By łem… — Kim jes t Su h u y ? — M is trzem Lo g ru s u , a p rzy o k azji mo im wu jem. Sąd ził, że Wzo rzec Amb eru i Lo g ru s Ch ao s u s ą n iek o mp aty b iln e, że n ie mo g ę n o s ić w s o b ie o b u wizeru n k ó w. Ran d o m, Fio n a i Gerard zab rali mn ie n a d ó ł, żeb y m zo b aczy ł Wzo rzec. Wted y wezwałem Su h u y a i p o k azałem mu , jak to wy g ląd a. Po wied ział, że wy d ają s ię s wy mi an ty tezami i że p rzy p ró b ie p rzejś cia alb o zo s tan ę zn is zczo n y , alb o Wzo rzec u s u n ie o b raz Lo g ru s u . Prawd o p o d o b n ie to p ierws ze. Ale Fio n a s twierd ziła, że Wzo rzec p o win ien o b jąć s o b ą ws zy s tk o , n awet Lo g ru s . A z teg o , co wie o Lo g ru s ie, p o win ien o min ąć ws zy s tk o , n awet Wzo rzec. Po zo s tawili s p rawę mo jej d ecy zji, a ja wied ziałem, że mu s zę s p ró b o wać. I s p ró b o wałem. Przes zed łem, i wciąż n o s zę w s o b ie wizeru n ek Lo g ru s u , tak s amo jak Wzo rca. Su h u y p rzy zn ał, że Fi miała rację. Wy s u n ął teo rię, że ma to jak iś związek z mo im mies zan y m p o ch o d zen iem. Fi n ie zg o d ziła s ię… Bill p o d n ió s ł ręk ę. — Zaczek aj. Nie b ard zo ro zu miem, w jak i s p o s ó b tak s zy b k o s p ro wad ziłeś s wo jeg o wu ja Su h u y a d o p o d ziemi zamk u Amb er.

— Op ró cz Atu tó w Amb eru mam też talię Atu tó w Ch ao s u p rzed s tawiający ch mo ich k rewn y ch z Dwo rcó w. Po k ręcił g ło wą. — To fas cy n u jące, ale zb aczamy z tematu . Czy jes t k to ś jes zcze, k to p o trafi ch o d zić p rzez Cień ? A mo że is tn ieją jak ieś in n e s p o s o b y ? — Tak , jes t n awet k ilk a. Is tn ieje p ewn a liczb a mag iczn y ch is to t, tak ich jak J ed n o ro żec, k tó re mo g ą zwy czajn ie węd ro wać, g d zie ty lk o zap rag n ą. Po za ty m k ażd y mo że p o d ążać za id ący m p rzez Cień alb o is to tą mag iczn ą, p ó k i n ie s traci ś lad u . Co ś w ro d zaju Th o mas a Rh y mera z b allad y . J ed en ch o d zący p rzez Cień mo że p rzep ro wad zić całą armię. Są też mies zk ań cy ro zmaity ch k ró les tw Cien ia, leżący ch n ajb liżej Amb eru i Ch ao s u . Z p o wo d u b lis k iej o d leg ło ś ci o d o b u o ś ro d k ó w mo cy ży ją tam p o tężn i czarn o k s iężn icy . Ci n ajlep s i d o b rze s o b ie rad zą, ale ich wizeru n k i Wzo rca i Lo g ru s u s ą n ied o s k o n ałe i n ig d y n ie d o ró wn u ją o ry g in ało m. Ale p o o b u s tro n ach n ie p o trzeb a n awet in icjacji, żeb y s ię p o ru s zać. Złącza Cien ia s ą tam n ajcień s ze. Nawet p ro wad zimy z n imi h an d el. Z czas em co raz łatwiej węd ro wać wy ty czo n y mi s zlak ami. Kieru n ek n a zewn ątrz jes t jed n ak tru d n iejs zy . Zn an e s ą p rzy p ad k i, g d y p rzed o s tały s ię s p o re s iły in wazy jn e. Dlateg o właś n ie trzy mamy s traże: J u lian w Ard en ie, Gerard n a mo rzu i tak d alej. — In n e s p o s o b y ? — M o że s zto rm Cien ia. — Co to jes t? —

To

n atu raln e,

ch o ć

n iezb y t

d o b rze

o p is an e

zjawis k o .

Najlep s zy m

p o ró wn an iem, jak ie p rzy ch o d zi mi d o g ło wy , jes t b u rza tro p ik aln a. J ed n a z teo rii mó wi, że ich p o ws tawan ie ma związek z częs to tliwo ś cią d u d n ien ia fal, p u ls u jący ch o d Amb eru i Ch ao s u , i k s ztałtu jący ch n atu rę cien i. W k ażd y m razie, g d y tak i s zto rm wy b u ch n ie, to zan im s ię u s p o k o i, p o trafi o g arn ąć s p o rą liczb ę cien i. Czas em wy rząd za wielk ie s zk o d y , czas em b ard zo małe. Ale częs to p rzen o s i ze s o b ą ró żn e rzeczy . — Czy lu d zi ró wn ież? — Zn an e s ą tak ie p rzy p ad k i. Do p ił p iwo . Po s zed łem za jeg o p rzy k ład em. — Co z Atu tami? — zap y tał. — Czy k ażd y mo że s ię n imi p o s łu g iwać? — Tak . — Ile jes t zes tawó w?

— Nie wiem. — Kto je two rzy ? — W Dwo rcach jes t k ilk u ek s p ertó w. Tam s ię n au czy łem. W Amb erze p o trafi to Fio n a i Bley s . O ile p amiętam, mieli u czy ć Ran d o ma. — Ci czarn o k s iężn icy , o k tó ry ch ws p o min ałeś , z p rzy leg ły ch k rain … Czy k tó ry ś z n ich mó g łb y s two rzy ć talię Atu tó w? — Tak , ale b y ły b y mn iej n iż d o s k o n ałe. O ile d o b rze ro zu miem, ab y wy k o n ać je o d p o wied n io , trzeb a p rzejś ć in icjację we Wzo rcu alb o Lo g ru s ie. Niek tó rzy jed n ak mo g lib y u zy s k ać częś cio we rezu ltaty . Uży cie tak ich Atu tó w b y ło b y ry zy k o wn e: mo żn a s k o ń czy ć martwy m alb o w jak imś p iek le, a czas em tam, g d zie czło wiek s ię rzeczy wiś cie wy b ierał. — A te, k tó re zn alazłeś u J u lii? — By ły p rawd ziwe. — J ak mo żes z to wy jaś n ić? — Kto ś , k to wied ział, jak s ię to ro b i, n au czy ł k o g o ś , k to p o trafił o p an o wać tę wied zę, a ja o ty m n ie s ły s załem. To ws zy s tk o . — Ro zu miem. — Ob awiam s ię, że to d o n iczeg o n ie p ro wad zi. — Ale jes t mi p o trzeb n e, jeś li mam co ś wy my ś lić — o d p arł. — J ak in aczej mo g ę ws k azać g łó wn e k ieru n k i ś led ztwa? M as z o ch o tę n a jes zcze jed n o p iwo ? — Zaczek aj. Zamk n ąłem o czy i p rzy wo łałem o b raz Lo g ru s u — zmien n eg o , wieczn ie zmien n eg o . Zak reś liłem s we p rag n ien ie i d wie falu jące lin ie wid ma zwięk s zy ły g ru b o ś ć i jas n o ś ć. Wo ln o p o ru s załem ramio n ami, n aś lad u jąc ich k o ły s an ia i s zarp n ięcia. Wres zcie lin ie i mo je ręce wy d awały s ię jed n o ś cią; o two rzy łem d ło n ie i s ięg n ąłem d alej, co raz d alej w Cień . Bill o d ch rząk n ął. — Hm… M erle, co ty ro b is z? — Szu k am czeg o ś — wy jaś n iłem. — J es zcze ch wilę. Lin ie ro zciąg ały b y s ię p o p rzez n ies k o ń czo n o ś ć Cien ia, aż n atrafiły b y n a o b iek ty mo jeg o p rag n ien ia alb o ja s traciłb y m cierp liwo ś ć lu b k o n cen trację. W k o ń cu p o czu łem s zarp n ięcie, jak b y ży łek d wó ch węd ek , g d zie ry b y ch wy ciły h aczy k . — Są — o zn ajmiłem i s zy b k o ś ciąg n ąłem je z p o wro tem. W o b u d ło n iach zjawiły s ię o s zro n io n e b u telk i p iwa. Ch wy ciłem je mo cn o , p o

czy m jed n ą p o d ałem Billo wi. — O to mi ch o d ziło , k ied y mó wiłem o o d wró cen iu ch o d zen ia p rzez Cień — wy jaś n iłem, k ilk a razy o d d y ch ając g łęb o k o . — Sięg n ąłem w Cień p o d wie b u telk i p iwa. Zao s zczęd ziłem ci wy p rawy d o k u ch n i. Przy g ląd ał s ię p o marań czo wej ety k iecie z d ziwaczn y m, zielo n y m n ap is em. — Nie zn am tej mark i — s twierd ził. — Że ju ż n ie ws p o mn ę o języ k u . J es teś p ewien , że to n iczy m n ie g ro zi? — Tak , zamó wiłem p rawd ziwe p iwo . — Ah a… a n ie s p ro wad ziłeś p rzy p ad k iem o twieracza? — Oj! Przep ras zam cię, zaraz… — Dro b n o s tk a. Ws tał, zn ik n ął w k u ch n i, a p o ch wili wró cił z o twieraczem. Kied y zerwał k ap s el, p o lała s ię p ian a i mu s iał p o trzy mać b u telk ę n ad k o s zem, zan im p iwo s ię u s p o k o iło . Z d ru g ą b y ło to s amo . — Niek tó re rzeczy b u rzą s ię, jeś li p rzy ciąg a s ię je za s zy b k o , tak jak ja p rzed ch wilą — wy jaś n iłem. — No rmaln ie zd o b y wam p iwo w in n y s p o s ó b i zap o mn iałem ju ż… — Nic s ię n ie s tało . — Bill wy tarł ręce ch u s teczk ą… … I p o ciąg n ął z b u telk i. — Przy n ajmn iej p iwo jes t d o b re — s twierd ził. — Zas tan awiam s ię… Ale n ie. — Co ? — M ó g łb y ś s p ro wad zić p izzę? — Z czy m b y ś ch ciał? — zap y tałem. Nas tęp n eg o ran k a p o s zliś my n a d łu g i s p acer wzd łu ż k ręteg o s tru mien ia, k tó ry n ap o tk aliś my p rzy p o lu , n ależący m d o s ąs iad a i k lien ta Billa. Bill s zed ł wo ln o z las k ą w ręk u i fajk ą w zęb ach , k o n ty n u u jąc wczo rajs ze p rzes łu ch an ie. — Po wied ziałeś co ś , n a co n ie zwró ciłem n ależy tej u wag i — o ś wiad czy ł. — Bard ziej in teres o wały mn ie wted y in n e as p ek ty s y tu acji. M ó wiłeś , że ty i Lu k e d o s zliś cie d o o limp ijs k ieg o fin ału , a p o tem zrezy g n o waliś cie. — Tak . — W jak iej k o n k u ren cji? — Na k ilk u d y s tan s ach b ieg o wy ch i w p aru k o n k u ren cjach tech n iczn y ch . Ob aj b y liś my b ieg aczami i…

— I jeg o czas b y ł b lis k i two jeg o ? — Bard zo b lis k i. A czas em to mó j b y ł b lis k i jeg o . — Dziwn e. — Co ? Brzeg s tał s ię b ard ziej s tro my , więc p o k amien iach p rzes zliś my n a d ru g ą s tro n ę, g d zie teren b y ł s to s u n k o wo p łas k i. Bieg ła tam mo cn o wy d ep tan a ś cieżk a. — To d o ś ć n iezwy k ły zb ieg o k o liczn o ś ci — p o wied ział — że ten ch ło p ak b y ł w s p o rcie n ie g o rs zy o d cieb ie. Z teg o , co s ły s załem, Amb ery ci s ą k ilk a razy s iln iejs i o d n o rmaln y ch lu d zi i mają zab awn y metab o lizm, d ający n iezwy k łą wy trzy mało ś ć o raz zd o ln o ś ci reg en eracy jn e. J ak to mo żliwe, że Lu k e zd o łał ci d o ró wn ać w s iło wy ch k o n k u ren cjach ? — J es t ś wietn y m s p o rto wcem i d b a o fo rmę — o d p arłem. — Zd arzają s ię tacy lu d zie: b ard zo s iln i i s zy b cy . Bill p o k ręcił g ło wą. Wes zliś my n a ś cieżk ę. — Nie zap rzeczam. Ale mam wrażen ie, że za d u żo ty ch p rzy p ad k ó w. Ten Lu k e u k ry wa włas n ą p rzes zło ś ć, tak s amo jak ty , a p o tem s ię o k azu je, że i tak wie, k im jes teś . Po wied z, czy n ap rawd ę jes t miło ś n ik iem s ztu k i? — Czeg o ? — Sztu k i. Czy s ztu k a in teres o wała g o n a ty le, b y ją k o lek cjo n o wać? — Ah a. Tak . Do ś ć reg u larn ie b y waliś my n a o twarciach g alerii i wy s tawach w mu zeu m. Pars k n ął i z wy mach u u d erzy ł las k ą w k amy k , k tó ry p lu s n ął g ło ś n o . — No có ż — mru k n ął. — To o s łab ia jed en z arg u men tó w, ale n ie p s u je s ch ematu . — Nie b ard zo … — Dziwiło mn ie, że zn ał teg o zwario wan eg o malarza-o k u lty s tę. Ale n ies łu s zn ie, s k o ro , jak twierd zis z, facet miał talen t, a Lu k e n ap rawd ę zb ierał o b razy . — Przecież n ie mu s iał mi mó wić, że zn ał M elman a. — Fak t. Ale ws zy s tk o to razem, p lu s jeg o fizy czn e mo żliwo ś ci… Oczy wiś cie, p ro wad zę tu s p rawę p o s zlak o wą, u ważam jed n ak , że twó j p rzy jaciel b y ł czło wiek iem n iezwy k ły m. Kiwn ąłem g ło wą. — Po n as zej wczo rajs zej ro zmo wie d łu g o s ię n ad ty m zas tan awiałem. I jeś li o n n ie jes t s tąd , to d o d iab ła, n ap rawd ę n ie wiem, s k ąd p o ch o d zi. — Więc ch y b a wy czerp aliś my mo żliwo ś ci teg o ś lad u — wes tch n ął Bill.

M in ęliś my zak ręt s tru mien ia i Bill p rzy s tan ął, b y s p o jrzeć n a s tad k o p tak ó w, zry wający ch s ię d o lo tu z n iewielk ieg o mo k rad ła n a d ru g im b rzeg u . — Po wied z mi, zu p ełn ie z in n ej b eczk i, jak i mas z… s tatu s . — Nie ro zu miem. — J es teś s y n em k s ięcia Amb eru . Czy m cię to czy n i? — Ch o d zi ci o ty tu ł? J es tem d iu k iem M arch ii Zach o d n ich i earlem Ko lv iru . — Co to o zn acza? — Że n ie jes tem k s ięciem Amb eru . Nik t n ie mu s i s ię martwić, że zaczn ę in try g o wać, żad n ej wen d ety związan ej z s u k ces ją tro n u … — Hm. — Co miało zn aczy ć to „h m”? Wzru s zy ł ramio n ami. — Za d o b rze zn am h is to rię. Nik t n ie jes t b ezp ieczn y . I ja wzru s zy łem s wo imi. — Z teg o , co o s tatn io s ły s załem, n a d o mo wy m fro n cie p an u je s p o k ó j. — To d o b ra wiad o mo ś ć. Kilk a zak rętó w d alej d o tarliś my d o s zero k iej p o lan k i p o k ry tej k amy k ami i p ias k iem. Teren wzn o s ił s ię lek k o p rzez jak ieś d zies ięć metró w, aż d o s tro mej s k arp y wy s o k o ś ci d wó ch , mo że trzech metró w. Wid ziałem ś lad y p rzy b o ru wo d y i o d s ło n ięte k o rzen ie d rzew ro s n ący ch wzd łu ż k rawęd zi. Bill p rzy s iad ł n a g łazie w ich cien iu i zap alił fajk ę. J a zn alazłem s o b ie miejs ce w p o b liżu , p o lewej s tro n ie. Wo d a p lu s k ała cich o w p rzy jemn ej to n acji i s k rzy ła s ię w s ło ń cu . — Ład n ie tu — s twierd ziłem p o ch wili. — Nap rawd ę p rzy jemn e miejs ce. — Uh m. Sp o jrzałem n a n ieg o — p atrzy ł w s tro n ę, z k tó rej p rzy s zliś my . — Co ś s ię d zieje? — s p y tałem, zn iżając g ło s . — Zau waży łem k o g o ś — s zep n ął. — Szed ł ś cieżk ą k awałek za n ami. Straciłem g o z o czu p o ty ch ws zy s tk ich zak rętach . — M o że p o win ien em p rzejś ć s ię z p o wro tem. — To p ewn ie n ic ważn eg o . J es t p ięk n y d zień . Sp o ro lu d zi u rząd za tu wy cieczk i. Po my ś lałem ty lk o , że jeś li ch wilę p o czek amy , zo b aczy my g o alb o u p ewn imy s ię, że s k ręcił g d zieś w b o k . — M o żes z g o o p is ać? — Nie. Zau waży łem ty lk o p o ru s zen ie. M y ś lę, że n ie ma s ię czy m p rzejmo wać. Po

tej two jej o p o wieś ci zro b iłem s ię p rzes ad n ie o s tro żn y … alb o wp ad am w p aran o ję. Nie jes tem p ewien . Wy jąłem fajk ę, n ab iłem i zap aliłem. Czek aliś my . Czek aliś my jak ieś p iętn aś cie min u t, ale n ik t s ię n ie p o k azał. Wres zcie Bill ws tał i p rzeciąg n ął s ię. — Fałs zy wy alarm — s twierd ził. — Ch y b a tak . Ru s zy ł d alej. Po d ąży łem za n im. — M artwi mn ie ta J as ra — rzek ł. — Po wied ziałeś , że wy g ląd ało to , jak b y p rzeatu to wała s ię d o p o k o ju . I że miała w u s tach żąd ło , k tó re n a p ewien czas cię p o waliło . — Zg ad za s ię. — Sp o tk ałeś k ied y ś k o g o ś p o d o b n eg o ? — Nie. — Do my ś las z s ię mo że? Po k ręciłem g ło wą. — I co z tą zab awą w No c Walp u rg ii? Ro zu miem, że jak aś d ata mo że mieć is to tn e zn aczen ie d la s zaleń ca, i wiem, że wy zn awcy ró żn y ch p ry mity wn y ch relig ii p rzy wiązy wali wielk ą wag ę d o zmian p ó r ro k u . Ale S jes t n iemal zan ad to zo rg an izo wan y , b y b y ć wariatem. A co d o teg o d ru g ieg o … — M elman u waża, że to ważn e. — Tak . Ale o n zajmo wał s ię tak imi rzeczami. By łb y m zas k o czo n y , g d y b y n ie d o s zu k ał s ię jak iejś zb ieżn o ś ci, ch o ćb y n awet n ie is tn iała n ap rawd ę. Przy zn ał, że jeg o mis trz o ty m n ie ws p o min ał. Sam to wy my ś lił. Ale to ty mas z d o ś wiad czen ie w tej d zied zin ie. Czy zamo rd o wan ie k o g o ś two jej k rwi w p ewn y m s zczeg ó ln y m d n iu ro k u mo że mieć s p ecjaln e zn aczen ie alb o d o s tarczy ć jak iejś wy jątk o wej mo cy ? — O n iczy m tak im n ie s ły s załem. Ale o czy wiś cie is tn ieje wiele s p raw, o k tó ry ch n ie mam p o jęcia. W p o ró wn an iu z in n y mi ad ep tami jes tem d o ś ć mło d y . Ty lk o n ie ro zu miem, d o czeg o zmierzas z. Nie s ąd zis z, żeb y b y ł s zaleń cem, ale n ie wierzy s z też w ten p o my s ł z No cą Walp u rg ii. — Sam n ie wiem. Po p ro s tu g ło ś n o my ś lę. J ed n o i d ru g ie jes t tro ch ę n aciąg an e. Nawias em mó wiąc, we fran cu s k iej leg ii cu d zo ziems k iej n a trzy d zies teg o k wietn ia d awali żo łn ierzo m u rlo p y , żeb y mo g li s ię u p ić, a p o tem jes zcze p arę d n i, żeb y wy trzeźwieli. To ro czn ica b itwy p o d Camero n e, jed n eg o z ich wielk ich zwy cięs tw.

Ale n ie s ąd zę, b y is tn iał tu jak iś związek z n as zą s p rawą. I d laczeg o s fin k s ? — d o d ał p o ch wili. — Dlaczeg o Atu t p rzen o s i cię w miejs ce, g d zie mu s is z o d p o wiad ać n a g łu p ie zag ad k i alb o o d g ry zą ci g ło wę? — Od n io s łem wrażen ie, że miał w p lan ach raczej to d ru g ie. — Też mi s ię tak wy d awało . Ale to z p ewn o ś cią b ard zo d ziwn e. Wies z co ? Zało żę s ię, że ws zy s tk ie te Atu ty d ziałają w tak i s p o s ó b : p ro wad zą w p u łap k ę. — M o żliwe. Sięg n ąłem d o k ies zen i p o k arty . — Zo s taw — p o rad ził. — Nie k u ś my lo s u . M o że p o win ien eś s ch o wać je w b ezp ieczn y m miejs cu , p rzy n ajmn iej n a p ewien czas . M ó g łb y m zamk n ąć je w s ejfie w mo im g ab in ecie. — Sejfy n ie s ą aż tak b ezp ieczn e — ro ześ miałem s ię. — Nie, d zięk u ję. Wo lę je mieć p rzy s o b ie. M o że zd o łam je s p rawd zić, zan ad to p rzy ty m n ie ry zy k u jąc. — Ty jes teś ek s p ertem. Ale p o wied z, czy co ś n ie mo że s ię tu taj p rześ lizn ąć ze s cen y n a k arcie tak , żeb y ś n ie… — Nie. Nie d ziałają w tak i s p o s ó b . Wy mag ają two jej u wag i. Pełn ej k o n cen tracji. — To ju ż co ś . Ch ciałb y m… Ob ejrzał s ię zn o wu . Kto ś n ad ch o d ził. Od ru ch o wo zacis n ąłem p ięś ci. A p o tem u s ły s załem, jak Bill o d d y ch a z u lg ą. — W p o rząd k u — mru k n ął. — Zn am g o . To Geo rg e Han s en . Sy n właś ciciela farmy , o b o k k tó rej p rzech o d ziliś my . Cześ ć, Geo rg e! Śred n ieg o wzro s tu i k ręp ej b u d o wy mężczy zn a p o mach ał n am ręk ą. M iał jas n e wło s y . By ł u b ran y w lev is y i k o s zu lk ę Gratefu l Dead , a za p o d win ięty ręk aw ws u n ął p aczk ę p ap iero s ó w. Wy g ląd ał n a d wad zieś cia p arę lat. — Dzień d o b ry — o d p o wied ział, g d y p o d s zed ł b liżej. — Ciep ły d zień , co ? — J es zcze jak — o d p arł Bill. — Dlateg o wy s zliś my n a s p acer, zamias t s ied zieć w d o mu . Geo rg e p rzy jrzał mi s ię. — J a też — o ś wiad czy ł, p rzy g ry zając d o ln ą warg ę. — Nap rawd ę ład n y d zień . — To M erle Co rey . Przy jech ał d o mn ie w o d wied zin y . — M erle Co rey — p o wtó rzy ł Geo rg e i wy ciąg n ął ręk ę. — Cześ ć, M erle. Uś cis n ąłem mu d ło ń . By ła lek k o wilg o tn a. — Po zn ałeś n azwis k o ? — No … M erle Co rey .

— Zn ałeś jeg o o jca. — Tak ? A rzeczy wiś cie! — Sama Co rey a — d o k o ń czy ł Bill i p o n ad ramien iem Geo rg e'a s p o jrzał n a mn ie zn acząco . — Sam Co rey — p o wtó rzy ł Geo rg e. — To b y ł facet! M iło cię p o zn ać. Na d łu g o p rzy jech ałeś ? — Najwy żej k ilk a d n i — o d p arłem. — Nie wied ziałem, że zn ałeś mo jeg o o jca. — Świetn y g o ś ć — s twierd ził. — Gd zie mies zk as z? — W Kalifo rn ii, ale ju ż p o ra n a zmian ę. — A d o k ąd s ię wy b ieras z? — Ch y b a wy jad ę z k raju . — Do Eu ro p y ? — Dalej. — Kap italn ie. Też ch ciałb y m k ied y ś p o jeźd zić p o ś wiecie. — M o że k ied y ś p o jeźd zis z. — M o że. No , p o ra n a mn ie. M iłeg o s p aceru . Przy jemn ie b y ło cię p o zn ać, M erle. — M n ie ró wn ież. Co fn ął s ię, p o mach ał n am, o d wró cił s ię i o d s zed ł. Sp o jrzałem n a Billa i zau waży łem, że d rży . — O co ch o d zi? — s p y tałem s zep tem. — Zn am teg o ch ło p ca o d u ro d zen ia — p o wied ział. — M y ś lis z, że b rał n ark o ty k i? — Nie tak ie, d la k tó ry ch trzeb a s o b ie d ziu rawić ręce. Nie wid ziałem żad n y ch ś lad ó w. I n ie wy g ląd ał n a o s zo ło mio n eg o . — Tak , ale ty n ie zn as z g o tak jak ja. By ł… in n y . Po d wp ły wem imp u ls u n azwałem two jeg o o jca Samem. Bo co ś b y ło n ie tak , jak p o win n o . Zmien ił s ię jeg o s p o s ó b mó wien ia, p o s tawa, ch ó d … Dro b iazg i. Czek ałem, żeb y mn ie p o p rawił, a wted y mó g łb y m zażarto wać o p rzed wczes n ej s k lero zie. Ale n ie. Uwierzy ł. M erle, to p rzerażające! Przecież o n zn ał two jeg o o jca… jak o Carla Co rey a. Ojciec lu b ił mieć w d o mu p o rząd ek , ale n ig d y n ie rad ził s o b ie z p ielen iem, k o s zen iem czy g rab ien iem liś ci. Geo rg e p raco wał u n ieg o p rzez całe lata, jes zcze w s zk o le. Wied ział, że n ie ma n a imię Sam. — Nie ro zu miem. — J a też n ie. I wcale mi s ię to n ie p o d o b a. — Czy li zach o wu je s ię d ziwn ie… i s ąd zis z, że n as ś led zi?

— Teraz tak . To n ie mo że b y ć p rzy p ad ek … ak u rat wted y , k ied y p rzy jech ałeś . Zawró ciłem. — Id ę za n im — o zn ajmiłem. — Przek o n amy s ię. — Nie. Zo s tań . — Nie zro b ię mu k rzy wd y . Są in n e meto d y . — Niech lep iej wierzy , że n as o s zu k ał. M o że p o czu je s ię p ewn iej i p o wie alb o zro b i co ś , co d a n am in fo rmacje. Z d ru g iej s tro n y , co k o lwiek zro b is z, n awet d elik atn eg o czy mag iczn eg o , mo że g o … alb o k o g o ś in n eg o … u p rzed zić, że co ś p o d ejrzewamy . Zo s taw to , b ąd ź wd zięczn y za o s trzeżen ie i b ąd ź o s tro żn y . — M as z rację — zg o d ziłem s ię. — Do b rze. — Wracajmy d o d o mu . Po jed ziemy d o mias ta n a lu n ch . Przy o k azji wp ad n iemy d o mo jeg o b iu ra, ch cę zab rać p ewn e d o k u men ty i załatwić k ilk a telefo n ó w. O d ru g iej mam s p o tk an ie z k lien tem. W ty m czas ie mo żes z wziąć s amo ch ó d i p rzejech ać s ię p o o k o licy . — Do s k o n ale. Po d ro d ze zas tan awiałem s ię. By ło k ilk a s p raw, o k tó ry ch Billo wi n ie p o wied ziałem. Na p rzy k ład , n ie warto b y ło ws p o min ać, że n a lewej ręce n o s zę n iewid zialn y , o b d arzo n y d o ś ć n iezwy k ły mi mo żliwo ś ciami s zn u r d o d u s zen ia. J ed n ą z n ich jes t to , że n o rmaln ie o s trzeg a p rzed s k iero wan y mi k u mn ie zły mi in ten cjami, jak ro b ił to p rzez p rawie d wa lata w o b ecn o ś ci Lu k e'a, zan im zo s taliś my p rzy jació łmi. J ak iek o lwiek b y ły p o wo d y d ziwn eg o zach o wan ia Geo rg e'a Han s en a, Frak ir n ie d ała zn ak u , że ma wo b ec mn ie złe zamiary . Ch o ciaż, zab awn a rzecz… b y ło co ś w jeg o s p o s o b ie wy rażan ia, w ty m, jak wy mawiał s ło wa… Po lu n ch u Bill zajął s ię in teres ami, a ja wy ru s zy łem n a p rzejażd żk ę. Kiero wałem s ię d o miejs ca, g d zie p rzed laty mies zk ał o jciec. Kilk a razy b y łem ju ż w p o b liżu , ale n ie wch o d ziłem d o ś ro d k a. Zres ztą, ch y b a i tak n ie miałem p o co . Bill p o wied ział, że d o mek k u p iło jak ieś mło d e małżeń s two z d ziećmi. M o g łem s ię teg o d o my ś lić, wid ząc p o ro zrzu can e n a p o d wó rzu zab awk i. Ciek awe, jak b y to b y ło : d o ras tać w tak im d o mu . Wy g ląd ał n a zad b an y , wręcz wy mu s k an y . Wy o b rażałem s o b ie, że lu d zie s ą tu s zczęś liwi. Zas tan awiałem s ię, g d zie o n jes t teraz… jeś li jes t jes zcze wś ró d ży wy ch . Nik t n ie zd o łał p o łączy ć s ię z n im Atu tem, ch o ć to jes zcze n iczeg o n ie d o wo d ziło . Is tn ieje wiele s p o s o b ó w b lo k o wan ia k o n tak tu . J ed en z n ich , jak mó wio n o , d o ty czy ł właś n ie jeg o s y tu acji, ch o ciaż wo lałem o ty m n ie my ś leć.

J ed n a z wers ji g ło s iła, że tato o s zalał w Dwo rcach Ch ao s u , d o tk n ięty k lątwą rzu co n ą p rzez mo ją matk ę, a teraz węd ru je b ez celu p rzez Cień . M ama o d mawiała ws zelk ich k o men tarzy n a ten temat. Wed łu g in n ej, wk ro czy ł d o s two rzo n eg o p rzez s ieb ie ws zech ś wiata i n ig d y n ie p o wró cił. To mo g ło g o u s u n ąć p o za zas ięg Atu tó w. Zg o d n ie z jes zcze in n ą, p o p ro s tu zg in ął g d zieś p o wy jeźd zie z Dwo rcó w — a k ilk o ro mo ich k rewn y ch zap ewn iało , że wid zieli, jak o d jeżd ża. Zatem, jeś li p rawd ziwe b y ły p o g ło s k i o jeg o ś mierci, n as tąp iła o n a p o za Dwo rcami Ch ao s u . By li też in n i, k tó rzy jak o b y s p o ty k ali g o p ó źn iej w ró żn y ch o d leg ły ch o d s ieb ie miejs cach . Zaws ze mó wili o jeg o n iezwy k ły m zach o wan iu . Raz s ły s załem, że p o d ró żo wał w to warzy s twie n iemej tan cerk i — maleń k iej i ś liczn ej, z k tó rą p o ro zu miewał s ię języ k iem mig o wy m — i że s am p rawie s ię n ie o d zy wał. Kto ś in n y o p o wiad ał, że wid ział g o p ijan eg o w s zto k w jak iejś s p elu n ce, z k tó rej w k o ń cu p rzep ęd ził ws zy s tk ich k lien tó w, żeb y w s p o k o ju s łu ch ać o rk ies try . Dłu g o mu s iałem s zu k ać, żeb y trafić ch o ciaż n a te k ilk a p lo tek , ale n ie mo g łem ręczy ć za au ten ty czn o ś ć żad n ej z n ich . Ch o ć p ró b o wałem wiele razy , n ie zd o łałem zlo k alizo wać g o wezwan iem Lo g ru s u . Oczy wiś cie, jeś li o d jech ał d o s tateczn ie d alek o , mo ja zd o ln o ś ć k o n cen tracji mo g ła s ię o k azać n iewy s tarczająca. In n y mi s ło wy n ie miałem p o jęcia, g d zie s ię p o d ział mó j o jciec, Co rwin z Amb eru . I n ik t in n y też ch y b a n ie wied ział. Żało wałem teg o , g d y ż ty lk o raz miałem o k azję b y ć z n im d łu żej — p o d Dwo rcami Ch ao s u , k ied y wy s łu ch ałem jeg o o p o wieś ci p o b itwie Sk azy Wzo rca. To o d mien iło mo je ży cie. Po s tan o wiłem wted y o p u ś cić Dwo rce i zd o b y wać d o ś wiad czen ie w ś wiecie Cien ia, g d zie p rzeży ł ty le lat. Uzn ałem, że jeś li ch cę ro zu mieć tatę, p o win ien em ro zu mieć ten ś wiat. I wierzy łem, że u d ało mi s ię to o s iąg n ąć. M o że n awet więcej. Ale jeg o ju ż n ie b y ło i n ie mo g liś my d o k o ń czy ć ro zmo wy . Sąd ziłem, że teraz, k ied y p ro jek t Gh o s twh eel b y ł ju ż n a u k o ń czen iu , b ęd ę mó g ł wy p ró b o wać n o wą meto d ę p o s zu k iwan ia. I n ag le zaczęła s ię ta o s tatn ia h is to ria. Po d łu g iej p o d ró ży , k tó rą p lan o wałem za mies iąc czy d wa zak o ń czy ć u Billa, zamierzałem wy ru s zy ć d o mo jej p ry watn ej an o malii i wziąć s ię d o p racy . Teraz… p o jawiły s ię in n e p ro b lemy . M u s zę je ro związać, zan im wró cę d o p o s zu k iwań . Wo ln o p rzejech ałem o b o k d o mu . Przez o twarte o k n a s ły s załem d źwięk i mu zy k i. Lep iej n ie wied zieć d o k ład n ie, co d zieje s ię wewn ątrz. Czas em d o b rze jes t zach o wać o d ro b in ę tajemn icy . Wieczo rem p o k o lacji s ied zieliś my z Billem n a weran d zie. Pró b o wałem s o b ie

p rzy p o mn ieć, co jes zcze p o win ien em p rzep u ś cić p rzez jeg o u my s ł. Nic mi n ie p rzy ch o d ziło d o g ło wy , więc to o n p ierws zy wró cił d o n as zej o d cin k o wej k o n wers acji. — J es t jes zcze co ś — zaczął. — Tak ? — Dan M artin ez zaczął ro zmo wę z to b ą, s u g eru jąc, że Lu k e s zu k a in wes to ró w, b y zało ży ć jak ąś firmę k o mp u tero wą. Uzn ałeś p ó źn iej, że to ty lk o man ewr, b y o d wró cić two ją u wag ę, a p o tem zas k o czy ć p y tan iem o Amb er i Ch ao s . — Zg ad za s ię. — Ale Lu k e rzeczy wiś cie p ro p o n o wał ci co ś zb liżo n eg o . Up ierał s ię p rzy ty m, że n ie s zu k ał k o n tak tu z p o ten cjaln y mi in wes to rami i n ig d y n ie s ły s zał o Dan ie M artin ezie. Kied y zo b aczy ł zwło k i, n ad al u trzy my wał, że n ig d y g o n ie wid ział. Przy tak n ąłem. — Czy li alb o Lu k e k łamał, alb o M artin ez d o wied ział s ię jak o ś o jeg o p lan ach . — Nie s ąd zę, b y Lu k e k łamał. M y ś lałem p ó źn iej o tej s p rawie. Zn ając g o , n ie wierzę, b y s zu k ał in wes to ró w, n ie wied ząc jes zcze, czy ma w co wło ży ć p ien iąd ze. M y ś lę, że w tej k wes tii mó wił p rawd ę. Wed łu g mn ie mó g ł to b y ć jed y n y p rawd ziwy zb ieg o k o liczn o ś ci we ws zy s tk im, co s ię d o tej p o ry p rzy d arzy ło . M am wrażen ie, że M artin ez s p o ro o Lu k e'u wied ział i p o trzeb o wał ty lk o o s tatn iej in fo rmacji: czy s ły s zał co ś o Amb erze i Dwo rcach . By ł s p ry tn y . Na p o d s tawie teg o , co ju ż wied ział, w s zczeg ó ln o ś ci że p raco waliś my z Lu k iem w tej s amej firmie, p o trafił u ło ży ć wiary g o d n ą d la mn ie h is to ry jk ę. — To mo żliwe — p rzy zn ał. — Ale k ied y Lu k e n ap rawd ę… — Zaczy n am s ąd zić — p rzerwałem — że h is to ria Lu k e'a też b y ła fałs zy wa. — Nie b ard zo ro zu miem. — Uważam, że u ło ży ł ją tak s amo jak M artin ez. I z p o d o b n y ch p o wo d ó w: żeb y wy d ała mi s ię d o s tateczn ie p rawd o p o d o b n a, b y m u d zielił in fo rmacji, n a k tó rej mu zależało . — Zg u b iłem s ię. J ak iej in fo rmacji? — Ch o d ziło o mo jeg o Gh o s twh eela. Ch ciał wied zieć, co to tak ieg o . — I ro zczaro wał s ię, g d y u s ły s zał, że to ty lk o eg zo ty czn e ćwiczen ie z p ro jek to wan ia, p rzep ro wad zo n e wcale n ie p o to , b y s two rzy ć firmę? Do s trzeg ł mó j u ś miech , g d y k iwn ąłem g ło wą. — To co ś więcej? — zap y tał. I d o d ał: — Czek aj, n ie mó w. Ty też k łamałeś . To co ś

is tn ieje rzeczy wiś cie. — Tak . — Pewn ie n ie p o win ien em n awet p y tać… ch y b a że u ważas z to za is to tn y materiał i ch ces z mi p o wied zieć. J eś li to co ś d u żeg o i b ard zo ważn eg o , mo żn a b ęd zie to ze mn ie wy ciąg n ąć. Wies z, n ie jes tem o d p o rn y n a b ó l. Zas tan ó w s ię. Zro b iłem to . Sied ziałem i d u małem p rzez d łu żs zą ch wilę. — Przy p u s zczam, że is tn ieje p ewien związek — s twierd ziłem w k o ń cu . — Do ś ć zło żo n y i raczej n ie tak i, o jak im mó wiłeś . Ale n ie s ąd zę, żeb y mó g ł to b y ć, jak to n azwałeś , materiał. An i d la Lu k e'a, an i d la n ik o g o in n eg o . Po n ieważ n ik t o p ró cz mn ie n ie ma n awet p o jęcia, co to jes t. Nie. Nie wiem, jak mo żn a tę n iewiad o mą wp ro wad zić d o ró wn an ia. Ch o d ziło ty lk o o ciek awo ś ć Lu k e'a. Po s tąp ię raczej wed łu g two jej rad y i n ie włączę tej s p rawy d o ak t. — M n ie to n ie p rzes zk ad za — o d p arł. — J es t jes zcze s p rawa zn ik n ięcia Lu k e'a… W d o mu zad zwo n ił telefo n . — Przep ras zam — p o wied ział Bill. Ws tał i zn ik n ął w k u ch n i. — M erle, to d o cieb ie! — zawo łał p o ch wili. Ws zed łem d o ś ro d k a. Sp o jrzałem p y tająco , a o n wzru s zy ł ramio n ami i p o k ręcił g ło wą. Szy b k o p rzy p o mn iałem s o b ie, g d zie s ą d wa p o zo s tałe ap araty . Ws k azałem p alcem Billa, p o tem jeg o g ab in et i wy k o n ałem ru ch , jak b y m p o d n o s ił i p rzy cis k ał d o u ch a s łu ch awk ę. Uś miech n ął s ię lek k o i s k in ął g ło wą. Zacząłem mó wić, d o p iero k ied y u s ły s załem p s try k n ięcie. Ro zmó wca p o win ien u zn ać, że p o d n io s łem s łu ch awk ę w d ru g im ap aracie. — Słu ch am? — M erle Co rey ? — To ja. — Po trzeb u ję p ewn y ch in fo rmacji, k tó re, jak s ąd zę, p an p o s iad a. Gło s b y ł męs k i, jak b y zn ajo my , ch o ciaż n ie całk iem. — Z k im ro zmawiam? — s p y tałem. — Przy k ro mi, ale n ie mo g ę p o wied zieć. — W tak im razie o b awiam s ię, że mo ja o d p o wied ź n a p ań s k ie p y tan ie b ęd zie tak a s ama. — Czy mo g ę p rzy n ajmn iej je zad ać? — Pro s zę b ard zo . — Do b rze. Pan i Lu k e Ray n ard jes teś cie p rzy jació łmi.

Umilk ł. — M o żn a tak to o k reś lić — o d p o wied ziałem, b y wy p ełn ić cis zę. — Sły s zał p an , jak ws p o min ał o miejs cach zwan y ch Amb erem i Dwo rcami Ch ao s u . I zn o wu raczej s twierd zen ie n iż p y tan ie. — M o że. — Czy p an s am wie co ś o ty ch miejs cach ? Wres zcie o co ś zap y tał. — M o że — p o wtó rzy łem. — Pro s zę. To p o ważn a s p rawa. Po trzeb u ję czeg o ś więcej n iż ty lk o „mo że”. — Przy k ro mi. Niczeg o p an n ie u s ły s zy , d o p ó k i s ię n ie d o wiem, k im p an jes t i czemu p an p y ta. — M o g ę b y ć b ard zo p o mo cn y , jeś li zech ce p an mó wić s zczerze. W o s tatn iej ch wili p o ws trzy małem s ię o d o d p o wied zi. Czu łem, jak p rzy s p ies za mi p u ls . Os tatn ie zd an ie p ad ło w th ari. Zach o wałem milczen ie. Wres zcie… — No có ż, n ie u d ało s ię, a ja ciąg le n ie jes tem p ewien . — Czeg o ? Czeg o n ie jes t p an p ewien ? — Czy to o n p o ch o d zi z jed n eg o z ty ch miejs c, czy mo że p an . — Po zwo li p an , że zap y tam wp ro s t: co to p an a o b ch o d zi? — Po n ieważ jed n emu z was mo że g ro zić p o ważn e n ieb ezp ieczeń s two . — Temu , k tó ry s tamtąd p o ch o d zi, czy temu d ru g iemu ? — Teg o n ie mo g ę p o wied zieć. Nie s tać mn ie n a k o lejn ą p o my łk ę. — O czy m p an mó wi? Czeg o d o ty czy ła ta p o p rzed n ia? — Nie p o wie p an ? An i d la włas n eg o b ezp ieczeń s twa, an i p rzy jacielo wi?

by

p o mó c

— M ó g łb y m — o d p arłem. — Gd y b y m wied ział, że to p rawd a. Ale ró wn ie d o b rze to p an mo że s tan o wić zag ro żen ie. — Zap ewn iam p an a, że p ró b u ję jed y n ie p o mó c właś ciwej o s o b ie. — Sło wa, s ło wa, s ło wa… — o ś wiad czy łem. — Przy p u ś ćmy , że o b aj jes teś my z ty ch miejs c. — Ojej! — jęk n ął. — Nie. To n iemo żliwe. — Dlaczeg o ?

— To n ieważn e. Co mu s zę zro b ić, b y p an a p rzek o n ać? — Hm. Ch wileczk ę, n iech p o my ś lę. No d o b rze. Co p an n a to : s p o tk ajmy s ię g d zieś . Pan ws k aże miejs ce. Przy jrzę s ię p an u i wy mien imy in fo rmacje, p o tro ch u , aż ws zy s tk ie k arty zn ajd ą s ię n a s to le. Zamilk ł. — Ty lk o w tak i s p o s ó b b y łb y p an s k ło n n y d o ro zmo wy ? — s p y tał p o ch wili. — Tak . — M u s zę s ię zas tan o wić. Sk o n tak tu ję s ię wk ró tce. — J ed n o p y tan ie… — Słu ch am? — J eś li to ja, to czy n ieb ezp ieczeń s two g ro zi mi ju ż teraz? — Tak my ś lę. Tak , ch y b a tak . Do wid zen ia. Ro złączy ł s ię. Gd y o d k ład ałem s łu ch awk ę, u d ało mi s ię wes tch n ąć i zak ląć ró wn o cześ n ie. Wy s tarczy ło o two rzy ć s zafę, żeb y trafić n a k o g o ś , k to o n as wied ział. Do k u ch n i ws zed ł wy raźn ie zd ziwio n y Bill. — Sk ąd ten k im-o n -tam-b y ł-d o -d iab ła w o g ó le wied ział, że tu jes teś ? — b rzmiały jeg o p ierws ze s ło wa. — To mo je p y tan ie. Wy my ś l jak ieś in n e. — Pro s zę b ard zo . Nap rawd ę ch ces z iś ć? A jeżeli o n p lan u je jak iś n u mer? — J as n e. Zap ro p o n o wałem s p o tk an ie, p o n ieważ ch cę p o zn ać teg o faceta. — J ak s am zau waży łeś , to o n mo że s tan o wić zag ro żen ie. — M n ie to n ie p rzes zk ad za. On też zn ajd zie s ię w n ieb ezp ieczeń s twie. — Nie p o d o b a mi s ię to . — M n ie też n ies p ecjaln ie. Ale jak d o tąd n ie o trzy małem lep s zej o ferty . — J ak ch ces z. Sam d ecy d u jes z. Szk o d a, że n ie ma s p o s o b u , b y zlo k alizo wać g o wcześ n iej. — Ta my ś l mn ie ró wn ież p rzemk n ęła p rzez g ło wę. — Słu ch aj, a mo że b y g o tro ch ę p rzy cis n ąć? — J ak ? — Wy d awał s ię lek k o zd en erwo wan y , a two ja p ro p o zy cja n ie s p o d o b ała mu s ię ch y b a b ard ziej n iż mn ie. Kied y zad zwo n i, mo g ło b y n ie b y ć n as w d o mu . Niech n ie my ś li, że s ied zis z tu i czek as z n a d zwo n ek telefo n u . Niech tro ch ę p o czek a. Zn ajd ziemy ci jak ieś ś wieże u b ran ie i n a p arę g o d zin p o jed ziemy d o k lu b u . To

lep s ze n iż p u s to s zen ie lo d ó wk i. — Niezły p o my s ł — p rzy zn ałem. — Kied y ś to miały b y ć wak acje. Nic b liżs zeg o ch y b a s ię n ie trafi. Do s k o n ale. Ko rzy s tając z zas o b ó w Cien ia, o d n o wiłem s wo ją g ard ero b ę, p o tem p rzy s trzy g łem b ro d ę, wziąłem p ry s zn ic i p rzeb rałem s ię. Po jech aliś my d o k lu b u i zjed liś my k o lację n a taras ie. Wieczó r ś wietn ie s ię d o teg o n ad awał: czy s ty i ro zg wieżd żo n y , ze ś ciek ający m jak mlek o k s ięży co wy m b las k iem. Za ws p ó ln ą u g o d ą, p o ws trzy maliś my s ię o d d y s k u s ji o mo ich p ro b lemach . Bill zn ał tu ch y b a ws zy s tk ich , więc i ja d o b rze s ię czu łem. To b y ł n ajp rzy jemn iejs zy wieczó r, jak i p rzeży łem o d d łu żs zeg o czas u . Pó źn iej p rzes zliś my n a k ilk a d rin k ó w d o b aru , k tó ry — jak zro zu miałem — b y ł jed n ą z u lu b io n y ch p rzy s tan i taty . Z s ąs ied n ieg o p o mies zczen ia d o b ieg ały s trzęp y tan eczn ej mu zy k i. — Tak , to b y ł d o b ry p o my s ł — s twierd ziłem. — Dzięk i. — De nada — o d p arł. — Częs to tu b y waliś my z two im s taru s zk iem. Nie miałeś p rzy p ad k iem… ? — Nie, żad n y ch wieś ci. — Przy k ro mi. — Dam ci zn ać, k ied y s ię o d ezwie. — Oczy wiś cie. Przep ras zam. Dro g a p o wro tn a min ęła s p o k o jn ie. Nik t za n ami n ie jech ał. Wró ciliś my k ró tk o p o p ó łn o cy , p o wied zieliś my s o b ie d o b ran o c, i p o s zed łem p ro s to d o s wo jeg o p o k o ju . Po d ro d ze zd jąłem i o d wies iłem d o g ard ero b y n o wą mary n ark ę, p o tem ś ciąg n ąłem n o we b u ty . W p o k o ju o d razu zau waży łem b iały p ro s to k ąt n a p o d u s zce. Dwo ma d łu g imi k ro k ami d o tarłem d o łó żk a i ch wy ciłem k artk ę p ap ieru . PRZEPRASZAM , ALE NIE BYŁO PANA, KIEDY DZWONIŁEM — in fo rmo wały d ru k o wan e litery . — ZAUWAŻYŁEM PANA W KLUBIE I DOSKONALE ROZUM IEM PAŃSKIE PRAGNIENIE, BY SPĘDZIĆ WIECZÓR POZA DOM EM . NASUNĘŁO M I TO PEWIEN POM YSŁ. SPOTKAJ M Y SIĘ TAM , W BARZE, J UTRO O DZIESIĄTEJ WIECZOREM . LEPIEJ BĘDĘ SIĘ CZUŁ W TOWARZYSTWIE TYLU LUDZI, Z KTÓRYCH ŻADEN NIE SŁUCHA. Niech to s zlag ! Pierws zy imp u ls k azał mi n aty ch mias t p o wied zieć o ws zy s tk im Billo wi. Pierws za my ś l, jak a zjawiła s ię p o ty m imp u ls ie, mó wiła, że p rzecież n ic n ie mo że zro b ić. Co n ajwy żej s traci tro ch ę s n u , a p ewn ie p o trzeb u je g o b ard ziej o d e mn ie. Zło ży łem więc k artk ę, ws u n ąłem d o k ies zen i k o s zu li, a s amą k o s zu lę

o d wies iłem n a k rzes ło . Nawet k o s zmar n ie o ży wiał mo jeg o s n u . Sp ałem g łęb o k o i mo cn o , wied ząc, że w razie n ieb ezp ieczeń s twa o b u d zi mn ie Frak ir. Szczerze mó wiąc, zas p ałem n awet i b y ło to p rzy jemn e. Po ran ek ws tał s ło n eczn y i ś p iewały p tak i. Och lap ałem s ię, p rzy czes ałem, o b rab o wałem Cień z czy s ty ch s p o d n i i k o s zu li, p o czy m zs zed łem d o k u ch n i. Na s to le leżała k artk a p ap ieru . M iałem ju ż d o ś ć zn ajd o wan ia wiad o mo ś ci, ta jed n ak b y ła o d Billa. Pis ał, że jed zie d o b iu ra, a ja mam częs to wać s ię ty m, co u zn am za o d p o wied n ie n a ś n iad an ie. Wró ci p ó źn iej. Zajrzałem d o lo d ó wk i i p rzy g o to wałem s o b ie maś lan e b u łeczk i, k awałek melo n a i s zk lan k ę s o k u p o marań czo weg o . Kawa, k tó rą wcześ n iej n as tawiłem, b y ła g o to wa, zan im s k o ń czy łem jed zen ie. Nalałem s o b ie i zab rałem filiżan k ę n a weran d ę. Po my ś lałem, że p o win ien em mo że też zo s tawić Billo wi k artk ę i wy jech ać s tąd . M ó j tajemn iczy k o res p o n d en t, zap ewn e S, raz tu taj telefo n o wał i raz s ię włamał. Nieważn e, s k ąd wied ział, że tu jes tem. To b y ł d o m p rzy jaciela, a ch o ciaż n ie miałem n ic p rzeciwk o temu , b y zwierzać s ię p rzy jacio ło m z k ło p o tó w, wo lałem raczej n ie n arażać ich n a n ieb ezp ieczeń s two . Ale w k o ń cu b y ł b iały d zień , a s p o tk an ie miało n as tąp ić d o p iero wieczo rem. I p ewn ie d o jd ę wted y d o jak ich ś ro zs ąd n y ch wn io s k ó w. Szk o d a b y b y ło wy jeżd żać ak u rat teraz. Właś ciwie n awet lep iej, jeś li zo s tan ę jes zcze, p rzy p iln u ję ws zy s tk ieg o , w razie czeg o b ęd ę o s łan iał Billa… Nag le wy o b raziłem s o b ie, jak p o d g ro źb ą p is to letu k to ś zmu s za g o d o n ap is an ia tej k artk i, p o czy m p o ry wa jak o zak ład n ik a, b y zmu s ić mn ie d o mó wien ia. Bieg iem wró ciłem d o k u ch n i i zatelefo n o wałem d o b iu ra. Po d ru g im s y g n ale o d eb rał Ho race Cray p er, jeg o s ek retarz. — Dzień d o b ry , mó wi M erle Co rey — p o wied ziałem. — Zas tałem p an a Ro th a? — Tak — o d p arł. — Ale w tej ch wili ro zmawia z k lien tem. M o że p ó źn iej d o p an a zad zwo n i? — Nie, to n ie tak ie ważn e. I tak mamy s ię s p o tk ać. Nie b ęd ę mu p rzes zk ad zał. Dzięk u ję b ard zo . Nalałem d ru g ą filiżan k ę k awy i wró ciłem n a weran d ę. Tak ie rzeczy fataln ie wp ły wały n a n erwy . Po s tan o wiłem, że jeś li ws zy s tk o n ie wy jaś n i s ię d o wieczo ra, wy jeżd żam. Zza węg ła wy n u rzy ła s ię jak aś p o s tać. — Cześ ć, M erle. Geo rg e Han s en . Frak ir p u ls o wała b ard zo d elik atn ie, jak b y ch ciała mn ie o s trzec

i n ag le zmien iła zd an ie. Niejas n e. Dziwn e. — Cześ ć, Geo rg e. J ak leci? — Świetn ie. J es t p an Ro th ? — Nies tety . M u s iał jech ać d o mias ta. Wró ci n a lu n ch , mo że tro ch ę p ó źn iej. — Ah a. Parę d n i temu p ro s ił, żeb y wp aś ć d o n ieg o . M iał d la mn ie jak ąś p racę. Po d s zed ł b liżej, p o s tawił n o g ę n a s to p n iu . Po k ręciłem g ło wą. — Nie mo g ę ci p o mó c. Nic mi n ie ws p o min ał. Będ zies z mu s iał p rzy jś ć jes zcze raz. Kiwn ął g ło wą, wy p lątał z ręk awa p aczk ę p ap iero s ó w, wy jął jed n eg o , zap alił i ws u n ął p aczk ę za ręk aw. Ty m razem miał n a k o s zu lce Pin k Flo y d ó w. — J ak ci s ię u n as p o d o b a? — zap y tał. — Bard zo . Nap ijes z s ię k awy ? — Z p rzy jemn o ś cią. Ws tałem i ru s zy łem d o k u ch n i. — Z cu k rem i ś mietan k ą — zawo łał. Nalałem mu , a k ied y wró ciłem, s ied ział ju ż n a k rześ le. — Dzięk u ję. Wy p ił tro ch ę. — Przy o k azji: wiem, że twó j o jciec miał n a imię Carl, ch o ciaż p an Ro th mó wił Sam. Pamięć mu ju ż tro ch ę n awala. — Alb o s ię p rzejęzy czy ł. Uś miech n ął s ię. Co ś b y ło w jeg o s p o s o b ie mó wien ia. Gło s mó g łb y n iemal n ależeć d o mo jeg o telefo n iczn eg o ro zmó wcy , ch o ć tamten b y ł ch y b a b ard ziej o p an o wan y i s p o wo ln io n y , b y zn eu tralizo wać ch arak tery s ty czn e cech y wy mo wy . To n ie p o d o b ień s two mn ie d ręczy ło . — By ł emery to wan y m o ficerem, p rawd a? I k o n s u ltan tem rząd o wy m? — Tak . — Co s ię z n im teraz d zieje? — Sp o ro p o d ró żu je. Za g ran icą. — Sp o tk as z s ię z n im? — M am n ad zieję.

— M iło b y b y ło — s twierd ził, zaciąg n ął s ię p ap iero s em i ły k n ął k awy . — Do s k o n ała. Nie wid y wałem cię tu taj — o zn ajmił n ies p o d ziewan ie. — Ch y b a n ig d y n ie mies zk ałeś z o jcem? — Nie. Wy ch o wy wała mn ie matk a i in n i k rewn i. — Pewn ie d alek o s tąd ? Kiwn ąłem g ło wą. — Za mo rzem. — J ak ma n a imię? Niewiele b rak o wało , żeb y m mu p o wied ział. Sam n ie wiem czemu . W o s tatn iej ch wili zmien iłem to s ło wo n a „Do ro th y ”. Do s trzeg łem, jak p rzy g ry za warg i. Wp atry wał s ię w mo ją twarz. — Dlaczeg o p y tas z? — Bez s p ecjaln y ch p o wo d ó w. Alb o z wro d zo n ej ciek awo ś ci. M o ja matk a b y ła n ajwięk s zą p lo tk ark ą w mieś cie. — Zaś miał s ię i ły k n ął k awy . — Dłu g o tu zo s tan ies z? — zap y tał jes zcze. — Tru d n o p o wied zieć. Ch y b a raczej n ie. — Szk o d a. M am n ad zieję, że b ęd zies z p rzy jemn ie ws p o min ał tę wizy tę. — Do p ił k awę i p o s tawił filiżan k ę n a b alu s trad zie. Ws tał, p rzeciąg n ął s ię i d o d ał: — M iło b y ło z to b ą p o g awęd zić. Zatrzy mał s ię jes zcze n a s to p n iach . — M am p rzeczu cie, że zajd zies z d alek o — o ś wiad czy ł. — Po wo d zen ia. — M o że ty tak że. Umies z s ię wy g ad ać. — Dzięk i za k awę. Pewn ie s ię jes zcze s p o tk amy . — Pewn ie tak . Sk ręcił za ró g i zn ik n ął. Zwy czajn ie n ie wied ziałem, co o n im my ś leć, więc p o k ilk u p ró b ach zrezy g n o wałem. Gd y milczy n atch n ien ie, ro zs ąd ek s zy b k o s ię męczy . Szy k o wałem s o b ie k an ap k ę, k ied y wró cił Bill, więc zro b iłem o d razu d wie. Ty mczas em o n p o s zed ł s ię p rzeb rać. — Ten ty d zień miał b y ć s p o k o jn y — p o wied ział, k ied y s ied liś my p rzy s to le. — Ale to d awn y k lien t z d o ś ć p iln ą s p rawą, więc mu s iałem g o p rzy jąć. M o że d zis iaj też wy b ierzemy s ię n ad s tru mień , ty lk o w d ru g ą s tro n ę? — Ch ętn ie. A n a s p acerze o p o wied ziałem mu o wizy cie Geo rg e'a.

— Nie — s twierd ził. — Nie mó wiłem mu , że mam d la n ieg o p racę. — In n y mi s ło wy … — Przy s zed ł, żeb y s ię z to b ą zo b aczy ć. Na p ewn o wid ział z d o mu , że wy jeżd żam. — Ch ciałb y m wied zieć, o co mu ch o d ziło . — J eś li to ważn e, p ewn ie s am ci w k o ń cu p o wie. — Ale czas u ciek a — zau waży łem. — Zd ecy d o wałem, że wy jad ę ju tro ran o , mo że n awet d ziś wieczo rem. — Dlaczeg o ? Szliś my b rzeg iem s tru mien ia. Po wied ziałem mu o tej k artce n a p o d u s zce i o s p o tk an iu wieczo rem. A tak że o ty m, co my ś lę o wy s tawian iu g o n a zb łąk an e k u le. I te wy mierzo n e też. — M o że d o teg o n ie d o jd zie… — zaczął. — J u ż p o s tan o wiłem, Bill. Żału ję, że mu s zę cię o p u ś cić, k ied y tak d awn o s ię n ie wid zieliś my , ale n ie p rzewid y wałem ty ch p ro b lemó w. A k ied y ja zn ik n ę, o n e zn ik n ą tak że. — Zap ewn e, ale… Ro ztrząs aliś my tę k wes tię, p o d ążając b rzeg iem p o to k u . W k o ń cu zo s tawiliś my temat i wró ciliś my d o b ezo wo cn eg o ro ztrząs an ia mo ich łamig łó wek . Po d ro d ze o g ląd ałem s ię co ch wilę, ale n ie zau waży łem n ik o g o . Od czas u d o czas u w k rzak ach n a d ru g im b rzeg u ro zleg ał s ię s zeles t, ale mo g ło to b y ć jak ieś zwierzę, zan iep o k o jo n e n as zy mi g ło s ami. Sp acero waliś my p rawie g o d zin ę, k ied y n ag le d o zn ałem u czu cia, że k to ś p atrzy n a mó j Atu t. Zn ieru ch o miałem. Bill p rzy s tan ął i s p o jrzał zd ziwio n y . — Co … ? Un io s łem ręk ę. — Ro zmo wa międ zy k o n ty n en taln a — wy jaś n iłem. Po ch wili wy czu łem p ierws ze d rg n ien ie k o n tak tu . I zn o wu u s ły s załem s zeles t. — M erlin ie. To b y ł g ło s Ran d o ma. Po k ilk u s ek u n d ach zo b aczy łem g o , s ied ząceg o p rzy s to lik u w b ib lio tece Amb eru . — Słu ch am — o d p o wied ziałem. Wizja n ab rała b arw, s tała s ię rzeczy wis ta, jak b y m p rzez s zero k ie wejś cie zag ląd ał d o s ąs ied n ieg o p o k o ju . Ró wn o cześ n ie n ad al wid ziałem całe o to czen ie, ch o ć z k ażd ą

ch wilą o b raz p rzes u wał s ię n a p ery ferie p o la wid zen ia. Na p rzy k ład , n a d ru g im b rzeg u zau waży łem Geo rg e'a Han s en a, k tó ry wy s zed ł z k rzak ó w i p rzy g ląd ał mi s ię. — Po trzeb n y mi jes teś w Amb erze. Naty ch mias t — o ś wiad czy ł Ran d o m. Geo rg e ru s zy ł w n as zą s tro n ę. Z p lu s k iem ws zed ł d o wo d y . Ran d o m wy ciąg n ął ręk ę. — Przech o d ź — p o wied ział. M o ja s y lwetk a p ewn ie ju ż mig o tała, g d y u s ły s załem wo łan ie Geo rg e'a: — Stó j! Zaczek aj! M u s zę iś ć… Złap ałem Billa za ramię. — Nie mo g ę cię zo s tawić z ty m wariatem — s twierd ziłem. — Ch o d źmy ! Dru g ą d ło n ią ch wy ciłem ręk ę Ran d o ma. — W p o rząd k u — rzu ciłem i zro b iłem k ro k d o p rzo d u . — Stó j! — wrzas n ął Geo rg e. — Od wal s ię — o d p o wied ziałem i zo s tawiliś my g o tam, żeb y łap ał tęczę.

ROZDZIAŁ VII Ran d o m b y ł zas k o czo n y , g d y o b aj zjawiliś my s ię w b ib lio tece. Ch o ć ws tał, n ad al b y ł n iżs zy o d k ażd eg o z n as . Sp o jrzał n a Billa. — Kto to jes t, M erlin ie? — zap y tał. — Twó j ad wo k at, Bill Ro th — wy jaś n iłem. — W p rzes zło ś ci k o n tak to wałeś s ię z n im p rzez wy s łan n ik ó w. Po my ś lałem, że ch ciałb y ś mo że… Bill zamierzał p rzy k lęk n ąć n a jed n o k o lan o i miał ju ż n a u s tach „Was za wy s o k o ś ć”, ale Ran d o m ch wy cił g o za ramio n a. — Zo s tawmy te b zd u ry — p o wied ział. — Nie jeteś my n a d wo rze. — Uś cis n ął mu d ło ń . — M ó w mi Ran d o m. Zaws ze ch ciałem o s o b iś cie ci p o d zięk o wać za p racę, jak ą wło ży łeś w p rzy g o to wan ie trak tatu . J ak o ś n ie miałem o k azji. M iło cię p o zn ać. J es zcze n ig d y n ie wid ziałem, b y Billo wi zab rak ło s łó w, ale teraz p atrzy ł ty lk o n a Ran d o ma, n a k o mn atę, p rzez o k n o n a d alek ą wieżę… — To p rawd a… — u s ły s załem jeg o s zep t. — Wid ziałem ch y b a, jak k to ś b ieg n ie w was zą s tro n ę — zau waży ł Ran d o m, p rzeczes u jąc p alcami ro zwich rzo n e wło s y . — A two je o s tatn ie s ło wa n ie b y ły ch y b a s k iero wan e d o mn ie? — M ieliś my d ro b n y p ro b lem — o d p arłem. — Właś n ie d lateg o zab rałem ze s o b ą Billa. Wid zis z, k to ś p ró b o wał mn ie zab ić i… Ran d o m u n ió s ł d ło ń . — Na razie o s zczęd ź mi s zczeg ó łó w. Pó źn iej zech cę je p o zn ać, ale… n iech to b ęd zie p ó źn iej. W tej ch wili mamy więcej n iep rzy jemn o ś ci n iż zwy k le, a two je mo g ą b y ć częś cią więk s zej cało ś ci. Ale n ajp ierw mu s zę tro ch ę o d etch n ąć. Do p iero wted y d o s trzeg łem k ilk a g łęb o k ich zmars zczek n a jeg o mło d ej z wy g ląd u twarzy i p o jąłem, że ży je w n ap ięciu . — Co s ię s tało ? — Cain e n ie ży je. Zo s tał zamo rd o wan y — o d p arł. — Dziś ran o . — J ak d o teg o d o s zło ? — Wy jech ał d o Cien ia. Do Deig i. To tak i d alek i p o rt, z k tó ry m u trzy mu jemy s to s u n k i. Razem z Gerard em mieli ren eg o cjo wać d awn ą u mo wę h an d lo wą. Zo s tał zas trzelo n y . Trafio n y p ro s to w s erce. Zg in ął n a miejs cu .

— Sch wy tali łu czn ik a? — Łu czn ik a, ak u rat! To b y ł s n ajp er n a d ach u . I u ciek ł. — M y ś lałem, że p ro ch s trzeln iczy tu taj n ie d ziała. Ro zło ży ł ręce. — M o że Deig a leży w Cien iu d o s tateczn ie d alek o , żeb y zad ziałał. Nik t n ie p amięta, czy k to ś to s p rawd zał. Nawias em mó wiąc, twó j o jciec zn alazł k ied y ś związek s k u teczn y ró wn ież tu taj. — Fak t. Prawie zap o mn iałem. — W k ażd y m razie ju tro o d b ęd zie s ię p o g rzeb … — Bill! M erlin ! W d rzwiach s tała mo ja cio teczk a Flo ra. Kied y ś o d rzu ciła p ro p o zy cje Ro s ettieg o — międ zy in n y mi b y zo s tała jeg o mo d elk ą. Wy s o k a, s zczu p ła, o lś n iewająca, p o d b ieg ła i p o cało wała Billa w p o liczek . J es zcze n ig d y n ie wid ziałem, żeb y s ię zaru mien ił. Po wtó rzy ła tę ak cję ze mn ą, ale n ie b y łem aż tak wzru s zo n y . Pamiętałem, że k ied y ś b y ła s trażn iczk ą mo jeg o o jca. — Dawn o p rzy jech aliś cie? — Gło s też miała ś liczn y . — Przed ch wilą — p o in fo rmo wałem. Naty ch mias t ch wy ciła n as p o d ręce, p ró b u jąc wy p ro wad zić. — M u s imy p o ro zmawiać — o zn ajmiła. — Flo ro ! — zawo łał Ran d o m. — Tak , b racis zk u ? — M o żes z o p ro wad zić p an a Ro th a p o p ałacu , ale M erlin b ęd zie mi jes zcze p o trzeb n y . Nad ąs ała s ię lek k o i p u ś ciła mo je ramię. — Teraz wid zis z, n a czy m p o leg a mo n arch ia ab s o lu tn a — wy jaś n iła Billo wi. — I wid zis z, jak wład za d ep rawu je. — By łem zd ep rawo wan y , zan im zd o b y łem wład zę — wtrącił Ran d o m. — Zres ztą b o g actwo jes t lep s ze. Po zwalam ci o d ejś ć, s io s tro . Pars k n ęła u rażo n a i wy s zła z Billem. — W p ałacu jes t s p o k o jn iej, g d y zn ajd zie s o b ie ch ło p ak a g d zieś w Cien iu — zau waży ł Ran d o m. — Nies tety , ju ż p rawie ro k s ied zi w d o mu . Cmo k n ąłem ws p ó łczu jąco . Ws k azał mi fo tel, p o tem p o d s zed ł d o s zafk i. — Win a? — zap y tał.

— Ch ętn ie. Nalał d wa k ielich y , p o d ał mi jed en i u s iad ł p rzy n iewielk im s to lik u . — Do Bley s a też k to ś s trzelał — p o wied ział. — Dziś p o p o łu d n iu , w in n y m cien iu . Trafił, ale n ieg ro źn ie. Sn ajp er u ciek ł. Bley s wy ru s zy ł ze zwy k łą mis ją d y p lo maty czn ą d o zap rzy jaźn io n eg o k ró les twa. — M y ś lis z, że to ten s am czło wiek ? — Oczy wiś cie. W tej o k o licy n ik t jes zcze n ie b ieg ał z k arab in em. I n ag le d wó ch n araz? To mu s i b y ć ten s am czło wiek . Alb o ten s am s p is ek . — J ak ieś ś lad y ? Po k ręcił g ło wą i s p ró b o wał win a. — Ch ciałem p o ro zmawiać z to b ą w cztery o czy — wy jaś n ił — zan im złap ią cię p o zo s tali. O d wó ch s p rawach p o win ien eś s ię d o wied zieć. Wy p iłem ły k win a i czek ałem. — Pierws za to fak t, że to ws zy s tk o n ap rawd ę mn ie p rzeraża. Po zamach u n a Bley s a tru d n o d łu żej p rzy p u s zczać, że k to ś ży wił o s o b is tą u razę d o Cain e'a. Celu je ch y b a w n as ws zy s tk ich , a p rzy n ajmn iej w n iek tó ry ch . A teraz mó wis z, że cieb ie też p ró b o wan o zab ić. — Nie wiem, czy is tn ieje jak iś związek … — J a też n ie. Ale n ie p o d o b a mi s ię s ch emat, jak i tu d o s trzeg am. Najb ard ziej s ię o b awiam, że za ty mi zamach ami s to i jed n o lu b więcej z n as . — Dlaczeg o ? Zajrzał p o n u ro w g łąb k ielich a. — Przez całe wiek i wen d eta b y ła n as zą meto d ą reg u lo wan ia o s o b is ty ch s p o ró w. Niek o n ieczn ie p ro wad ziła d o ś mierci, ch o ć zaws ze is tn iała tak a mo żliwo ś ć. Ty p o we jed n ak b y ły in try g i mające n a celu k o mp ro mitację, p o n iżen ie, o k aleczen ie lu b wy g n an ie p rzeciwn ik a i wzmo cn ien ie włas n ej p o zy cji. Ta d ziałaln o ś ć o s iąg n ęła s wó j o s tatn i s zczy t w walk ach o s u k ces ję. Kied y o b ejmo wałem to s tan o wis k o , o k tó re wcale s ię zres ztą n ie s tarałem, my ś lałem, że s p rawy s ą ju ż załatwio n e. Nie mu s iałem z n ik im k ru s zy ć to p o ró w i p ró b o wałem b y ć s p rawied liwy . Wiem, jacy ws zy s cy s ą p rzewrażliwien i. M imo to n ie p rzy p u s zczam, żeb y m to ja b y ł p o wo d em an i że ch o d zi o s u k ces ję. In n i mi n ie p rzes zk ad zali i o d n io s łem wrażen ie, że u zn ali mn ie za mn iejs ze zło i że n ap rawd ę ws p ó łp racu ją, żeb y ws zy s tk o jak o ś s ię to czy ło . Nie, n ie wierzę, b y k to ś z n ich b y ł tak n iero zważn y i zap rag n ął mo jej k o ro n y . Kied y s p rawa s u k ces ji zo s tała ro związan a, zap an o wała p rawd ziwa p rzy jaźń i d o b ra wo la.

Zas tan awiam s ię jed n ak , czy zn o wu n ie p o wtarza s ię s tary s ch emat. Że d la załatwien ia o s o b is ty ch p o rach u n k ó w k to ś mó g ł n a n o wo p o d jąć d awn ą g rę. Nie ch ciałb y m teg o … zn o wu p o d ejrzen ia, o s tro żn o ś ć, n ieu fn o ś ć, g ra n a d wie s tro n y . To n as o s łab ia, a zaws ze is tn ieje jak ieś zag ro żen ie, wo b ec k tó reg o p o win n iś my Ro zmawiałem z k ażd y m z o s o b n a i o czy wiś cie ws zy s cy wy p ierają o jak ich k o lwiek s p is k ach , in try g ach czy wen d etach . Wid zę jed n ak , p o d ejrzliwi. To p rzy zwy czajen ie. Każd e z n ich b ez tru d u wy g rzeb ało

b y ć s iln i. s ię wied zy że s tają s ię zad awn io n e

u razy , jak ie in n i mo g li ży wić wo b ec Cain e'a, ch o ciaż ten , lik wid u jąc Bran d a, o calił n as ze ty łk i. To s amo z Bley s em: k ażd y zn alazł jak iś mo ty w d la k ażd eg o z p o zo s tały ch . — Czy li ch ces z złap ać zab ó jcę s zy b k o z p o wo d u jeg o o d d ziały wan ia n a mo rale? — Do k ład n ie. Nie p o trzeb u ję teg o d o g ry zan ia i wy s zu k iwan ia p reten s ji. Ws zy s tk o jes t jes zcze d o s tateczn ie ś wieże, b y ś my wk ró tce zn ó w mieli p rawd ziwe s p is k i, in try g i i wen d ety . M o że ju ż je mamy i jak ieś d ro b n e n iep o ro zu mien ie d o p ro wad zi d o ro zlewu k rwi. — A czy ty s am u ważas z, że to k to ś z p o zo s tały ch ? — Do d iab ła! J es tem tak i jak o n i. Od ru ch o wo s taję s ię p o d ejrzliwy . To całk iem mo żliwe, ale, jak d o tąd , n ie zn alazłem żad n eg o d o wo d u . — A k to jes zcze wch o d zi w g rę? Ro zp ro s to wał n o g i, s k rzy żo wał je zn o wu i ły k n ął win a. — Niech to p iek ło p o ch ło n ie! Nas zy ch wro g ó w jes t leg io n . Ale więk s zo ś ci zab rak ło b y o d wag i. Wied zą, jak iej zems ty mo g ą o czek iwać, k ied y ich o d n ajd ziemy . Sp ló tł d ło n ie za g ło wą i zaczął s ię wp atry wać w rzęd y k s iążek . — Nie wiem, jak to p o wied zieć — zaczął p o ch wili. — Ale mu s zę. Czek ałem. — M ó wi s ię, że to mo że Co rwin — rzu cił s zy b k o . — J a w to n ie wierzę. — Nie — p o wied ziałem cich o . — M ó wiłem p rzecież, że n ie wierzę. Twó j o jciec wiele d la mn ie zn aczy . — J ak k to k o lwiek mó g łb y w to u wierzy ć? — Ch o d ziły s łu ch y , że o s zalał. Sam s ły s załeś . A jeś li co fn ął s ię d o p rzes złeg o s tan u u my s łu , z czas ó w, k ied y jeg o s to s u n k i z Cain e'em i Bley s em n ie b y ły całk iem s erd eczn e… zres ztą, z n ami ws zy s tk imi, s k o ro ju ż o ty m mo wa? Tak właś n ie mó wią. — Nie wierzę. — Ch ciałem cię ty lk o u p rzed zić, że s ły s zy s ię tak ie p lo tk i.

— Lep iej, żeb y m ja ich n ie s ły s zał. — Przy n ajmn iej ty n ie zaczy n aj. — Wes tch n ął. — Pro s zę. Są p o d en erwo wan i. Nie s zu k aj k ło p o tó w. Nap iłem s ię win a. — Tak , mas z rację. — A teraz wy s łu ch am two jej h is to rii. Nie k ręp u j s ię, s k o mp lik u j mi ży cie jes zcze tro ch ę b ard ziej. — Do b rze. Przy n ajmn iej n iczeg o n ie zd ąży łem zap o mn ieć. Op o wied ziałem ws zy s tk o raz jes zcze. Dłu g o to trwało i zan im s k o ń czy łem, za o k n em zaczęło s ię ś ciemn iać. Przery wał mi rzad k o , b y wy jaś n ić jak iś s zczeg ó ł. W p rzeciwień s twie d o Billa, n ie an alizo wał p o s zczeg ó ln y ch p rzy p ad k ó w. Kied y zak o ń czy łem, ws tał i zap alił k ilk a o lejo wy ch lamp . Niemal s ły s załem jeg o my ś li. — No , n ie — s twierd ził w k o ń cu . — Zab iłeś mi k lin a z ty m Lu k iem. Nie wiem, co o n im s ąd zić. A ta d ama z żąd łem tro ch ę mn ie n iep o k o i. M am wrażen ie, że s ły s załem o p o d o b n y ch d o n iej, ale n ie p amiętam, p rzy jak iej o k azji. Przy p o mn ę s o b ie. Ch ciałb y m jed n ak d o wied zieć s ię czeg o ś więcej o ty m two im p ro jek cie Gh o s twh eel. Co ś mi s ię w n im n ie p o d o b a. — Oczy wiś cie. Ale p rzy p o mn iałem s o b ie, że jes zcze o czy mś mu s zę ci p o wied zieć. — Co to tak ieg o ? — Streś ciłem ws zy s tk o p rawie tak jak wted y , k ied y o p o wiad ałem to Billo wi. Całk iem n ied awn o , więc teraz miałem u czu cie, że p o wtarzam to s amo . Ale jes t co ś , o czy m Billo wi n ie ws p o mn iałem, p o n ieważ wted y n ie wy d ało mi s ię to ważn e. M o że b y m n awet zap o mn iał, g d y b y n ie wy s zła ta s p rawa ze s n ajp erem. A p o tem p rzy p o mn iałeś mi, że Co rwin zn alazł k ied y ś s u b s ty tu t p ro ch u s trzeln iczeg o , k tó ry d ziała w Amb erze. — Wierz mi, ws zy s cy o ty m p amiętamy . — Zap o mn iałem o d wó ch s ztu k ach amu n icji, k tó re mam w k ies zen i. Po ch o d zą z ru in teg o mag azy n u , g d zie M elman miał p raco wn ię. — I co ? — Nie ma w n ich p ro ch u . Zawierają jak iś ró żo wy p ro s zek . Nawet s ię n ie p ali… to zn aczy n a Cien iu . Wy jąłem jed en n ab ó j.

— Wy g ląd a n a trzy d zieś ci-trzy d zieś ci — zau waży ł. — Ch y b a tak . Ran d o m ws tał i p o ciąg n ął za p lecio n y s zn u r, wis zący p rzy p ó łk ach z k s iążk ami. Zan im wró cił n a miejs ce, k to ś zap u k ał d o d rzwi. — Wejś ć — zawo łał. W d rzwiach s tan ął mło d y b lo n d y n w lib erii. — To b y ło s zy b k ie — p o ch walił Ran d o m. Ch ło p ak b y ł wy raźn ie zd ziwio n y . — Nie ro zu miem, was za wy s o k o ś ć… — Co tu jes t d o ro zu mien ia? Zad zwo n iłem. Ty p rzy s zed łeś . — Sire, n ie p ełn iłem s łu żb y n a p o k o jach was zej wy s o k o ś ci. Przy s łan o mn ie, b y m p o wiad o mił, że k o lacja jes t g o to wa, k ied y ty lk o was za wy s o k o ś ć zech ce p rzy b y ć. — Ah a. Po wied z im, że zaraz b ęd ę. M u s zę ty lk o p o ro zmawiać z o s o b ą, k tó rą wzy wałem. — Tak jes t, p an ie. Słu g a s k ło n ił s ię i wy co fał. — Tak my ś lałem — wes tch n ął Ran d o m. — To zb y t p ięk n e, żeb y b y ło p rawd ziwe. Po ch wili zjawił s ię in n y s łu g a, s tars zy i n ie tak eleg an ck o o d zian y . — Ro lf, mó g łb y ś zajrzeć d o zb ro jo wn i i p o g ad ać z ty m, k to tam jes t teraz n a s łu żb ie? — rzu cił Ran d o m. — Niech p rzes zu k a k o lek cję k arab in ó w, k tó re tam mamy , o d k ąd Co rwin p rzy n ió s ł je n a Ko lv ir w d n iu , g d y zg in ął Ery k . Zo b acz, czy zn ajd zie trzy d zieś ci-trzy d zieś ci w d o b ry m s tan ie. Niech g o wy czy ś ci i p rzy ś le n a g ó rę. Teraz id ziemy n a k o lację. Bro ń mo żes z zo s tawić tam w k ącie. — Trzy d zieś ci-trzy d zieś ci, s ire? — Zg ad za s ię. Ro lf wy s zed ł. Ran d o m ws tał i p rzeciąg n ął s ię. Sch o wał n ab ó j d o k ies zen i i ws k azał mi d rzwi. — Ch o d źmy jeś ć. — Świetn y p o my s ł. Przy s to le s ied ziało n as o ś mio ro : Ran d o m, Gerard , Flo ra, Bill, wezwan y tro ch ę wcześ n iej M artin , p rzy b y ły właś n ie z Ard en J u lian , Fio n a, k tó ra zjawiła s ię tak że z jak ieg o ś d alek ieg o miejs ca, i ja. Ben ed y k t miał p rzy jech ać ran o , a Llewella jes zcze d ziś wieczo rem.

Sied ziałem p o lewej ręce Ran d o ma, M artin p o jeg o p rawicy . Nie wid ziałem g o ju ż k awał czas u i b y łem ciek aw, co u n ieg o s ły ch ać. J ed n ak atmo s fera p rzy s to le n ie s p rzy jała ro zmo wo m. Gd y ty lk o k to ś s ię o d ezwał, ws zy s cy p o zo s tali n aty ch mias t p atrzy li n a n ieg o z u wag ą p rzek raczającą wy mo g i g rzeczn o ś ci. Uzn ałem to za d en erwu jące, a Ran d o m ch y b a ró wn ież, p o n ieważ wezwał Dro p p ę M aPan tza, n ad wo rn eg o b łazn a, b y wy p ełn ił ch wile p o s ęp n eg o milczen ia. Z p o czątk u Dro p p a p rzeży wał tru d n e mo men ty . Zaczął o d żo n g lerk i jed zen iem, k tó re zjad ał w lo cie, aż zn ik n ęło b ez res zty . Otarł u s ta p o ży czo n ą s erwetk ą, p o czy m o b raził k ażd e z n as p o k o lei. Po tem o p o wiad ał d o wcip y , mo im zd an iem b ard zo zab awn e. Bill, k tó ry s ied ział p o mo jej lewej ręce, o d ezwał s ię cich o : — Wy s tarczająco d o b rze zn am th ari, żeb y ro zu mieć więk s zo ś ć teg o , co mó wi. To p rzecież rep ertu ar Geo rg e'a Carlin a! W jak i s p o s ó b … ? — Kied y d o wcip y Dro p p y zaczy n ają n u d zić, Ran d o m wy s y ła g o d o ró żn y ch lo k ali w Cien iu — wy jaś n iłem. — Żeb y zeb rał ś wieży materiał. J ak ro zu miem, jes t reg u larn y m b y walcem w Veg as . Ran d o m s am mu czas em to warzy s zy , żeb y p o g rać w k arty . Po ch wili Dro p p a zaczął wy wo ły wać u ś miech y , co ro zlu źn iło n as tró j. Kied y wy s zed ł n a d rin k a, trwały ju ż ro zmo wy i mo żn a s ię b y ło o d ezwać, n ie s tając s ię p rzy ty m o ś ro d k iem u wag i. Gd y ty lk o to n as tąp iło , p o tężn e ramię s ięg n ęło za p lecami Billa i k lep n ęło mn ie. To Gerard o d ch y lił s ię n a k rześ le d o ty łu i w b o k , w mo ją s tro n ę. — M erlin ie — p o wied ział. — Przy jemn ie zn ó w cię zo b aczy ć. J eś li n ad arzy s ię o k azja, ch ciałb y m p o ro zmawiać z to b ą n a o s o b n o ś ci. — Ch ętn ie — zap ewn iłem. — Ale zaraz p o k o lacji Ran d o m i ja mu s imy zająć s ię p ewn ą s p rawą. — J eś li n ad arzy s ię o k azja — p o wtó rzy ł. Kiwn ąłem g ło wą. Po ch wili o d n io s łem wrażen ie, że k to ś p ró b u je s ię ze mn ą p o łączy ć p rzez Atu t. Merlinie! To b y ła Fio n a. Ale p rzecież s ied ziała za s to łem n ap rzeciwk o … Wizeru n ek wy o s trzy ł s ię, więc o d p o wied ziałem: — Tak ? Zau waży łem, że wp atru je s ię w s wo ją ch u s teczk ę. Po d n io s ła g ło wę i u ś miech n ęła

s ię d o mn ie. Ró wn o cześ n ie jej o b raz trwał w mo ich my ś lach . I to s tamtąd d o b ieg ły s ło wa: Nie chcę podnosić głosu… z wielu powodów. Jestem pewna, że po kolacji będziesz bardzo zajęty. Chcę tylko, byś wiedział, że w najbliższym czasie moglibyśmy wybrać się na spacer, popływać łódką, przeatutować się do Cabry albo obejrzeć razem Wzorzec. Rozumiesz? — Ro zu miem — o d p arłem. — Sk o n tak tu ję s ię. Doskonale. Ko n tak t zo s tał zerwan y , a k ied y s p o jrzałem w jej s tro n ę, wp atru jąc s ię w talerz, s k ład ała właś n ie ch u s teczk ę. Ran d o m n ie zwlek ał; ws tał s zy b k o zaraz p o d es erze, ży czy ł ws zy s tk im d o b rej n o cy i wy s zed ł z jad aln i, s k in ąws zy n a mn ie i M artin a. J u lian min ął mn ie, wy ch o d ząc. Pró b o wał wy g ląd ać n ie tak zło wies zczo jak zwy k le i p rawie mu s ię u d ało . — M u s imy p o jeźd zić razem p o Ard en ie — p o wied ział. — J ak n ajs zy b ciej. — Do b ry p o my s ł — o d p arłem. — Umó wimy s ię jak o ś . Wy s zliś my z jad aln i. Flo ra d o g o n iła mn ie w k o ry tarzu . Nad al h o lo wała za s o b ą Billa. — Zajrzy j d o mo jeg o p o k o ju n a wieczo rn eg o d rin k a — zap ro p o n o wała. — Zan im p ó jd zies z s p ać. Alb o wp ad n ij ju tro n a h erb atę. — Dzięk u ję. Na p ewn o s ię s p o tk amy . Kied y d o k ład n ie, zależy o d teg o , jak u ło żą s ię s p rawy . Sk in ęła g ło wą i trafiła mn ie u ś miech em, k tó ry w p rzes zło ś ci b y ł p rzy czy n ą liczn y ch p o jed y n k ó w i b ałk ań s k ich k ry zy s ó w. Po czy m o d es zła, a my tak że. — To ju ż ws zy s cy ? — zap y tał Ran d o m, k ied y wch o d ziliś my p o s ch o d ach d o b ib lio tek i. — Co mas z n a my ś li? — n ie zro zu miałem. — Czy ws zy s cy ju ż zd ąży li s ię z to b ą u mó wić? — Na razie b ez s zczeg ó łó w, ale tak . Ro ześ miał s ię. — Tak my ś lałem: że n ie b ęd ą marn o wać czas u . W ten s p o s ó b zap o zn as z s ię z ich p o d ejrzen iami. M o żes z teg o wy s łu ch ać. Niewy k lu czo n e, że k ied y ś ci s ię to p rzy d a. Prawd o p o d o b n ie s zu k ają też s p rzy mierzeń có w, a z to b ą mo g ą ro zmawiać b ez ry zy k a. — Ale n ap rawd ę ch ciałb y m s ię z n imi s p o tk ać. Fataln ie, że mu s i s ię to o d b y wać w tak i s p o s ó b .

Stan ęliś my n a s zczy cie s ch o d ó w. Ran d o m s k in ął ręk ą i s k ręciliś my w k o ry tarz p ro wad zący d o b ib lio tek i. — Gd zie id ziemy ? — zap y tał M artin . By ł p o d o b n y d o Ran d o ma, ch o ć n ie tak i ch u d y i wy żs zy . M imo to n ie b y ł p o tężn y m facetem. — Po k arab in — wy jaś n ił Ran d o m. — Ah a. Po co n am? — Ch cę s p rawd zić amu n icję, k tó rą p rzy n ió s ł M erlin . J eś li wy p ali, to n as ze ży wo ty zy s k ają d o d atk o wy p o zio m k o mp lik acji. Wes zliś my d o b ib lio tek i. Nad al p ło n ęły lamp y , a w k ącie s tał k arab in . Ran d o m p o d n ió s ł g o , wy jął z k ies zen i n ab ó j i załad o wał. — W p o rząd k u . — Zas tan o wił s ię. — Na czy m mo żn a b y s p ró b o wać? Wy s zed ł n a k o ry tarz i ro zejrzał s ię. — O, to s ię n ad a. Un ió s ł b ro ń , wy mierzy ł w zb ro ję p o d ś cian ą i n acis n ął s p u s t. Ro zleg ł s ię s u ch y trzas k i b rzęk metalu . Zb ro ja zad y g o tała. — Niech to s zlag ! — mru k n ął Ran d o m. — Działa! Dlaczeg o właś n ie ja, J ed n o ro żcu ? M iałem n ad zieję n a s p o k o jn e p an o wan ie. — Czy mo g ę s p ró b o wać, o jcze? — zap y tał M artin . — Zaws ze ch ciałem. — Czemu n ie? M as z jes zcze ten d ru g i n ab ó j, M erlin ie? — Tak . — Sięg n ąłem d o k ies zen i i wy jąłem d wa. Po d ałem je Ran d o mo wi. — J ed en i tak n ie p o win ien wy s trzelić — wy jaś n iłem. — Przy p ad k iem s ch o wałem g o razem z tamty mi. — W p o rząd k u . Ran d o m wziął o b a n ab o je i załad o wał jed en . Po d ał M artin o wi k arab in i zaczął tłu maczy ć zas ad ę d ziałan ia. W d ali s ły s załem o d g ło s y alarmu . — Zaraz zleci s ię d o n as cała g ward ia p ałaco wa — zau waży łem. — To d o b rze — s twierd ził Ran d o m, g d y M artin p rzy cis n ął k o lb ę d o ramien ia. — Realis ty czn y alarm ćwiczeb n y jes zcze n ik o mu n ie zas zk o d ził. Hu k n ął s trzał i zb ro ja zad zwo n iła p o raz d ru g i. Wy raźn ie zas k o czo n y M artin s zy b k o o d d ał b ro ń Ran d o mo wi. Ten s p o jrzał n a trzy man y w d ło n i trzeci n ab ó j, mru k n ął: „A n iech tam”, ws u n ął g o d o k o mo ry i n ie celu jąc, p o ciąg n ął za s p u s t. Hu k n ęło p o raz trzeci, p o tem trzas n ął ry k o s zet — d o k ład n ie w ch wili, g d y g ward ziś ci s tan ęli n a s zczy cie s ch o d ó w.

— Ch y b a p o p ro s tu n ie ży łem cn o tliwie — wes tch n ął Ran d o m. * Kied y Ran d o m p o d zięk o wał g ward zis to m za właś ciwą reak cję n a ćwiczeb n y alarm, a ja u s ły s załem p o mru k iwan ia, że k ró l ch y b a s o b ie wy p ił, wró ciliś my d o b ib lio tek i i p ad ło p y tan ie. — Trzeci zn alazłem w k ies zen i wo js k o wy ch s p o d n i Lu k e'a — o d p o wied ziałem, p o czy m wy jaś n iłem o k o liczn o ś ci teg o zd arzen ia. — Nie mo g ę s o b ie d łu żej p o zwo lić n a n iewied zę o Lu k e'u Ray n ard zie — o ś wiad czy ł Ran d o m. — J ak mo żes z wy tłu maczy ć to , co s ię s tało ? — Bu d y n ek s p ło n ął — zacząłem. — Na g ó rze mies zk ał M elman , k tó ry ch ciał zło ży ć mn ie w o fierze. Na d o le mieś ciła s ię firma Bru tu s Sto rag e Co mp an y . Najwy raźn iej p rzech o wy wali tak ą amu n icję. Lu k e p o twierd ził, że zn ał M elman a. Nie miałem p o jęcia, że mo że mieć tak że p o wiązan ia z Bru tu s em i amu n icją. Ale to ch y b a n ie p rzy p ad ek , że zajmo wali ten s am b u d y n ek . — J eś li wy p u s zczają ją w tak ich ilo ś ciach , że p o trzeb u ją mag azy n ó w, to jes teś my w p o ważn y ch k ło p o tach — wes tch n ął Ran d o m. — Ch cę wied zieć, k to b y ł właś cicielem b u d y n k u … i właś cicielem firmy , jeś li to n ie ta s ama o s o b a. — Us talen ie teg o n ie p o win n o b y ć tru d n e. — Ko g o p o win ien em tam wy s łać? — zamy ś lił s ię. Po tem z u ś miech em p s try k n ął p alcami. — J u ż n ied łu g o Flo ra p o d ejmie ważn ą mis ję d la Ko ro n y . — Po my s ło we — mru k n ąłem. M artin u ś miech n ął s ię tak że, p o czy m p o trząs n ął g ło wą. — Ob awiam s ię, że n ic z teg o n ie ro zu miem — o zn ajmił. — A ch ciałb y m. — Wies z co ? — Ran d o m zwró cił s ię d o mn ie. — Op o wied z mu ws zy s tk o , a ja p o wiad o mię Flo rę o jej zad an iu . M o że wy ru s zy ć zaraz p o p o g rzeb ie. — Do b rze. Wy s zed ł, a ja jes zcze raz p o wtó rzy łem całą h is to rię, tro ch ę ją ty lk o s k racając. M artin n ie miał n o wy ch p o my s łó w an i n o wy ch in fo rmacji. Zres ztą, n ie o czek iwałem teg o . J ak mi p o wied ział, o s tatn ie k ilk a lat s p ęd ził w b ard ziej s ielan k o wy m o to czen iu . Od n io s łem wrażen ie, że o d mias t wo li raczej wiejs k ie teren y . — M erlin ie — o ś wiad czy ł. — Po win ien eś ch y b a s zy b ciej p rzy n ieś ć d o d o mu wieś ci o całej tej aferze. Do ty czy n as ws zy s tk ich .

Ciek awe, co z Dwo rcami Ch ao s u ? Czy ten k arab in tam tak że b y wy s trzelił? Ch o ciaż, to Cain e i Bley s b y li celami zamach o wca. Nik t n ie wzy wał mn ie d o Dwo rcó w, b y p o wiad o mić o jak ich ś wy p ad k ach . J ed n ak … mo że tamty ch k rewn iak ó w też n ależało b y wp ro wad zić w całą s p rawę? — J es zcze p arę d n i temu ws zy s tk o wy d awało s ię o wiele p ro s ts ze — wy jaś n iłem M artin o wi. — A k ied y s y tu acja zaczęła ro zwijać s ię s zy b ciej, zb y t mn ie p o ch ło n ęła. — Ale te ws zy s tk ie lata… i zamach y n a two je ży cie… — Nie b ieg n ę d o d o mu za k ażd y m razem, k ied y k to ś n ad ep n ie mi n a o d cis k . Nik t teg o n ie ro b i. Nie wid ziałem wted y żad n eg o związk u . Wied ziałem jed n ak , że to o n ma rację, a ja s ię my lę. Na s zczęś cie ak u rat wted y wró cił Ran d o m. — Nie b ard zo mo g łem ją p rzek o n ać, że to zas zczy t — p o s k arży ł s ię. — Ale załatwi to . Po ro zmawialiś my jes zcze o s p rawach b ard ziej o g ó ln ej n atu ry , g łó wn ie o ty m, co p o rab ialiś my p rzez o s tatn ie lata. Przy p o mn iałem s o b ie, że Ran d o m ciek aw b y ł Gh o s twh eela, więc ws p o mn iałem o ty m p ro jek cie. Naty ch mias t zmien ił temat, s p rawiając wrażen ie, że wo lałb y o mó wić to ze mn ą w cztery o czy . Po p ewn y m czas ie M artin zaczął ziewać, co o k azało s ię zaraźliwe. Ran d o m ży czy ł n am d o b rej n o cy i zad zwo n ił p o s łu g ę, b y p o k azał mi mó j p o k ó j. Po p ro s iłem Dik a, k tó ry o d p ro wad ził mn ie n a k waterę, b y p o s zu k ał materiałó w d o ry s o wan ia. Po d zies ięciu min u tach d o s tarczy ł ws zy s tk ieg o , czeg o p o trzeb o wałem. Dro g a p o wro tn a b y łab y d łu g a i męcząca, a ja o d czu wałem zn u żen ie. Dlateg o u s iad łem p rzy s to le i zacząłem k o n s tru o wać Atu t teg o b aru w k lu b ie, g d zie wczo raj wieczo rem zab rał mn ie Bill. Po d wu d zies tu min u tach u zn ałem, że o d wzo ro wałem ws zy s tk o jak n ależy . Teraz b y ła to ju ż ty lk o k wes tia ró żn icy u p ły wu czas u , p o d leg ającej p ewn y m wah an io m. Sto s u n ek 2 ,5 :1 p o międ zy Amb erem a cien iem, g d zie o s tatn io mies zk ałem, b y ł ty lk o czy mś w ro d zaju reg u ły k ciu k a. Całk iem mo żliwe, że ju ż s ię s p ó źn iłem n a s p o tk an ie z b ezimien n y m włamy waczem. Od ło ży łem n a b o k ws zy s tk o o p ró cz Atu tu . Ws tałem. Kto ś zap u k ał d o d rzwi. Ku s iło mn ie, żeb y n ie o d p o wiad ać, ale ciek awo ś ć zwy cięży ła. Przes zed łem p rzez p o k ó j, o d s u n ąłem ry g iel i o two rzy łem. Za p ro g iem s tała Fio n a, z wło s ami d la o d mian y ro zp u s zczo n y mi. M iała n a s o b ie eleg an ck ą zielo n ą wieczo ro wą s u k n ię i n iewielk ą b ro s zk ę z k lejn o tami, d o s k o n ale p as u jący mi d o wło s ó w.

— Cześ ć, Fi — p o wied ziałem. — Co cię s p ro wad za? — Wy czu łam, że p racu jes z z p ewn y mi s iłami — o d p arła. — Nie ch ciałam, żeb y co ś s ię z to b ą s tało , zan im zd ąży my p o ro zmawiać. M o g ę wejś ć? — Oczy wiś cie. — Od s u n ąłem s ię. — Ale s p ies zy mi s ię. — Wiem. M o że jed n ak b ęd ę mo g ła ci p o mó c. — J ak ? — s p y tałem, zamy k ając d rzwi. Ro zejrzała s ię i zau waży ła s k o ń czo n y p rzed ch wilą Atu t. Zas u n ęła ry g iel i p o d es zła d o s to łu . — Bard zo u d an y — p o ch waliła, s tu d iu jąc mo ją p racę. — Więc tam s ię wy b ieras z? Gd zie to jes t? — To b ar w tak im n ied u ży m k lu b ie w o k o licy , s k ąd tu p rzy b y łem. O d zies iątej czas u miejs co weg o mam tam s p o tk an ie z o b cą mi o s o b ą. Liczę, że o trzy mam in fo rmacje o ty m, k to i d laczeg o p ró b o wał mn ie zab ić, mo że d o wiem s ię też czeg o ś o in n y ch s p rawach , k tó re mn ie n iep o k o ją. — Id ź — p o wied ziała. — I zo s taw tu Atu t. W ten s p o s ó b b ęd ę mo g ła p atrzeć, co s ię d zieje, a g d y b y ś n ag le p o trzeb o wał p o mo cy , p o trafię ci jej u d zielić. Uś cis n ąłem jej ręk ę. Po tem zająłem p o zy cję o b o k s to łu i s k o n cen tro wałem s ię. Po ch wili o b raz n ab rał g łęb i i b arw. Zato n ąłem w p o jawiający ch s ię s tru k tu rach , a ws zy s tk o zb liży ło s ię i ro zro s ło , wy p ierając b ezp o ś red n ie o to czen ie. Po s zu k ałem wzro k iem zeg ara, k tó ry , jak zap amiętałem, wis iał p o p rawej s tro n ie b aru … 9 .4 8 . Zd ąży łem n iemal w o s tatn iej ch wili. Wid ziałem

ju ż

k lien tó w,

s ły s załem

ich

g ło s y .

Ro zejrzałem

s ię

za

n ajwy g o d n iejs zy m d o materializacji p u n k tem. W p rawy m k o ń cu b aru , k o ło zeg ara, n ie b y ło n ik o g o . Do b rze… By łem tam. Starałem s ię s p rawiać wrażen ie, że s ied zę tu p rzez cały czas . Trzech g o ś ci s p o jrzało w mo ją s tro n ę. Uś miech n ąłem s ię i k iwn ąłem g ło wą. Po p rzed n ieg o wieczo ru Bill p rzed s tawił mn ie jed n emu z mężczy zn , d ru g ieg o wid ziałem, ch o ć n ie ro zmawialiś my . Ob aj s k in ęli mi w o d p o wied zi, co p rzek o n ało trzecieg o , że jes tem p rawd ziwy . Naty ch mias t zajął s ię zn o wu s ied zącą p rzy n im k o b ietą. Po ch wili p o d s zed ł b arman . On też mn ie p amiętał, b o zap y tał, czy p rzy jech ałem z Billem. Wziąłem p iwo i z k u flem w ręk u o d s zed łem d o n ajb ard ziej o d o s o b n io n eg o s to lik a. Tam s ied ziałem p lecami d o ś cian y , o d czas u d o czas u s p o g ląd ając n a zeg ar i o b s erwu jąc o b a wejś cia d o s ali. Gd y s ię s k u p iłem, wy czu wałem o b ecn o ś ć Fio n y .

Dzies iąta p rzy s zła i p o s zła, p o d o b n ie jak k ilk u g o ś ci. Nik t s ię mn ą s zczeg ó ln ie n ie in teres o wał, za to mo ją u wag ę zwró ciła p ewn a s amo tn a mło d a d ama o jas n y ch wło s ach i p ro filu jak k amea. Na ty m k o ń czy ło s ię p o d o b ień s two , p o n ieważ k amee n a o g ó ł s ię n ie u ś miech ają, a o n a to właś n ie zro b iła tu ż p rzed o d wró cen iem g ło wy , g d y s p o jrzała n a mn ie p o raz d ru g i. Do lich a, d laczeg o mu s zę b y ć wp lątan y w s p rawę ży cia i ś mierci? W n iemal k ażd ej in n ej s y tu acji wy p iłb y m p iwo , p o s zed ł p o n as tęp n e, wy mien ił k ilk a u p rzejmy ch zd ań , p o tem zap y tał, czy n ie zech ciałab y s ię d o mn ie p rzy s iąś ć. Właś ciwie… Sp o jrzałem n a zeg ar. 1 0 .2 0 . Ile czas u p o win ien em jes zcze d ać tajemn iczemu g ło s o wi? Czy p o p ro s tu zało ży ć, że to Geo rg e Han s en i że zrezy g n o wał ze s p o tk an ia, wid ząc, jak s ię ro zp ły wam? J ak d łu g o jes zcze o n a tu zo s tan ie? Dy s k retn ie zg rzy tn ąłem zęb ami. Nie ro zp ras zać s ię. Stu d io wałem jej wąs k ą talię, łu k i b io d er, ramio n a… 1 0 .2 5 . Zau waży łem, że mam p u s ty k u fel. Zab rałem g o , b y n ap ełn ić p o n o wn ie. W s k u p ien iu o b s erwo wałem, jak p rzy b y wa p ian y . — Zau waży łam, że s ied zi p an s am — u s ły s załem jej g ło s . — Czek a p an n a k o g o ś ? Pach n iała mo cn o jak imiś d ziwn y mi p erfu mami. — Tak — o d p o wied ziałem. — Ale wy d aje mi s ię, że jes t ju ż za p ó źn o . — M am p o d o b n y p ro b lem — wy zn ała, a ja zwró ciłem s ię w jej s tro n ę. Zn ó w s ię u ś miech ała. — M o g lib y ś my czek ać razem — zak o ń czy ła. — M o że s ię p an i p rzy s iąd zie? — zap ro p o n o wałem. — Wo lę s p ęd zić ten czas w p an i to warzy s twie. Wzięła s wo jeg o d rin k a i p o s zła za mn ą d o s to lik a. — M am n a imię M erle, M erle Co rey — p rzed s tawiłem s ię, g d y ty lk o u s ied liś my . — M eg Dev lin . Nie wid ziałam cię tu taj. — J es tem p rzejazd em. Ro zu miem, że ty n ie? Po k ręciła g ło wą. — Nies tety , mies zk am w n o wy m o s ied lu p arę k ilo metró w s tąd . Sk in ąłem, jak b y m wied ział, g d zie to jes t. — Sk ąd p o ch o d zis z? — zain teres o wała s ię. — Z cen tru m ws zech ś wiata — o d p arłem, p o czy m s zy b k o d o d ałem: — Z San

Fran cis co . — M ies zk ałam tam k ilk a lat. Czy m s ię zajmu jes z? Op arłem s ię n ies p o d ziewan emu imp u ls o wi, b y p o wied zieć, że jes tem czaro d ziejem. Zamias t teg o o p is ałem mo ją o s tatn ią p racę w Gran d Des ig n . On a, jak s ię d o wied ziałem, b y ła mo d elk ą i zao p atrzen io wcem wielk ieg o mag azy n u , p o tem p ro wad ziła b u tik . Rzu ciłem o k iem n a zeg ar. By ła 1 0 .4 5 . Po ch wy ciła mo je s p o jrzen ie. — Ch y b a o b o je n as wy s tawio n o d o wiatru — zau waży ła. — Prawd o p o d o b n ie — p rzy zn ałem. — Ale p o czek ajmy d o jed en as tej… żeb y n ik t n ie miał p reten s ji. — Zg o d a. — J ad łaś ju ż? — Wcześ n iej. — J es teś g ło d n a? — Tro ch ę. Właś ciwie tak . A ty ? — Też. Zau waży łem, że lu d zie co ś tu zamawiali. Sp rawd zę. Ok azało s ię, że mo żemy d o s tać k an ap k i. Po p ro s iłem o d wie, d o teg o jak ąś s ałatk ę. — M am n ad zieję, że two ja ran d k a n ie p rzewid y wała p ó źn ej k o lacji — p o wied ziałem n ag le. — Nie b y ło o ty m mo wy . Zres ztą to n ieważn e — o d p arła i u g ry zła k awałek . M in ęła jed en as ta. Sk o ń czy łem p iwo , zjad łem k an ap k ę i s zczerze mó wiąc, n ie miałem ju ż o ch o ty n a więcej. — Przy n ajmn iej wieczó r n ie o k azał s ię k o mp letn ą k lęs k ą — o ś wiad czy ła, p o czy m zmięła i o d ło ży ła s erwetk ę. Ob s erwo wałem jej rzęs y , p o n ieważ b y ło to p rzy jemn e zajęcie. Nie miała mak ijażu , a jeś li n awet, to b ard zo d elik atn y . Zamierzałem właś n ie wy ciąg n ąć ręk ę i p rzy k ry ć jej d ło ń s wo ją, ale mn ie u p rzed ziła. — Co p lan o wałaś n a d zis iejs zy wieczó r? — s p y tałem. — Nic tak ieg o . Tro ch ę tań ca, p arę d rin k ó w, mo że s p acer p rzy k s ięży cu … Tak ie g łu p s twa. — W s ali o b o k s ły s zę mu zy k ę. M o że p rzejd ziemy tam? — M o g lib y ś my — o d p arła. — Dlaczeg o n ie? Kied y wy ch o d ziliś my , u s ły s załem g ło s , a właś ciwie s zep t Fio n y :

Merlinie, jeśli opuścisz scenę z Atutu, znajdziesz się poza moim zasięgiem. — Zaczek aj ch wilę — o d p o wied ziałem. — Słu ch am? — n ie zro zu miała M eg . — Ee… mu s zę iś ć d o to alety — wy jaś n iłem. — Do b ry p o my s ł. J a też. Sp o tk amy s ię tu taj, w h allu . Za p arę min u t. Po mies zczen ie b y ło p u s te, ale ws zed łem d o k ab in y n a wy p ad ek , g d y b y k to ś tu zajrzał. Wy s zu k ałem w talii Atu t Fio n y i p o ch wili n as tąp ił k o n tak t. — Po s łu ch aj, Fi — p o wied ziałem. — Najwy raźn iej n ik t ju ż s ię n ie zjawi. Ale p o zo s tała częś ć wieczo ru mo że jes zcze miło s ię u ło ży ć. Dlaczeg o p rzy o k azji wizy ty tu taj n ie mo g ę s ię tro ch ę zab awić? Dzięk u ję ci za p o mo c. Wró cę p ó źn iej. — Sama n ie wiem. — Zawah ała s ię. — Nie p o d o b a mi s ię, że w tak iej s y tu acji id zies z z k imś o b cy m. Gd zieś tam ciąg le mo że ci co ś g ro zić. — Nie g ro zi — zap ewn iłem. — Zn am s p o s ó b , żeb y to s p rawd zić, i o n n ic n ie wy k azu je. Po za ty m jes tem p rawie p ewien , że to b y ł czło wiek , k tó reg o tu taj p o zn ałem, i że zrezy g n o wał, k ied y s ię wy atu to wałem. Nic mi n ie b ęd zie. — To mi s ię n ie p o d o b a — p o wtó rzy ła. — J es tem d u ży m ch ło p cem. Umiem o s ieb ie zad b ać. — M am n ad zieję. Wezwij mn ie n aty ch mias t, g d y b y p o jawiły s ię jak ieś p ro b lemy . — Nie b ęd zie żad n y ch p ro b lemó w. M o żes z s p o k o jn ie iś ć d o łó żk a. — I wezwij mn ie, k ied y zech ces z wró cić. Nie p rzejmu j s ię, że mn ie o b u d zis z. Ch cę o s o b iś cie s p ro wad zić cię d o d o mu . — Do b rze, tak zro b ię. Do b ran o c. — Bąd ź o s tro żn y . — Zaws ze jes tem. — W tak im razie d o b ran o c. Zerwała k o n tak t. Kilk a min u t p ó źn iej b y liś my ju ż n a p ark iecie. Ob racaliś my s ię, s łu ch aliś my i d o ty k aliś my . M eg miała s k ło n n o ś ci d o p ro wad zen ia. Ale, d o d iab ła, mo g ę p rzecież d ać s ię p o p ro wad zić. Od czas u d o czas u p ró b o wałem n awet b y ć o s tro żn y , ale n ie d o s trzeg łem n ic g ro źn iejs zeg o n iż g ło ś n a mu zy k a i n ag łe wy b u ch y ś miech u . O wp ó ł d o d wu n as tej s p rawd ziliś my w b arze. Sied ziało tam k ilk a p ar, ale jej p artn er s ię n ie zjawił. I n ik t n awet n ie s k in ął mi g ło wą. Po wró ciliś my d o mu zy k i. Zajrzeliś my tam zn o wu k ró tk o p o p ó łn o cy , z p o d o b n y m wy n ik iem. Us ied liś my i zamó wiliś my o s tatn ieg o d rin k a.

— No có ż, b y ło miło — s twierd ziła, k ład ąc d ło ń w tak im miejs cu , b y m mó g ł n ak ry ć ją s wo ją. Zro b iłem to . — Ows zem — p o wied ziałem. — Szk o d a, że n ie mo żemy s p o ty k ać s ię częś ciej. Nies tety , ju tro mu s zę wy jech ać. — Gd zie s ię wy b ieras z? — Z p o wro tem d o cen tru m ws zech ś wiata. — Szk o d a — wes tch n ęła. — Po d wieźć cię g d zieś ? Kiwn ąłem g ło wą. — Tam, g d zie ty jed zies z. Uś miech n ęła s ię i ś cis n ęła mi d ło ń . — Do b rze. J eś li zajrzy s z d o mn ie, p o częs tu ję cię filiżan k ą d o b rej k awy . Sk o ń czy liś my d rin k i i wy s zliś my n a p ark in g . Po d ro d ze p rzy s tawaliś my k ilk a razy , żeb y s ię o b jąć. Po s tarałem s ię n awet, żeb y zn o wu p o b y ć o s tro żn y m, ale b y liś my ch y b a jed y n y mi lu d źmi n a p lacu . Samo ch ó d M eg o k azał s ię n iewielk im, zg rab n y m czerwo n y m p o rs ch em z o twarty m d ach em. — J es teś my . Ch ces z p o p ro wad zić? — s p y tała. — Nie. Ty p ro wad ź, a ja b ęd ę wy p atry wał jeźd źcó w b ez g ło wy . — Ko g o ? — To p ięk n a n o c, a ja zaws ze marzy łem, b y mieć s zo fera d o k ład n ie tak ieg o jak ty . Ws ied liś my i ru s zy liś my . Szy b k o , o czy wiś cie. J ak o ś wy d awało s ię to n atu raln e. Dro g a b y ła p u s ta, a mn ie o g arn ęło p o czu cie u n ies ien ia. Wy ciąg n ąłem ręk ę i p rzy wo łałem z Cien ia zap alo n e cy g aro . Zaciąg n ąłem s ię k ilk a razy i o d rzu ciłem je, g d y z ry k iem p rzemk n ęliś my p rzez mo s t. Przy g ląd ałem s ię g wiazd o zb io ro m, k tó re p rzez te o s iem lat s tały s ię zn ajo me. Od etch n ąłem g łęb o k o i wo ln o wy p u ś ciłem p o wietrze. Pró b o wałem p rzean alizo wać s wo je u czu cia i d o s zed łem d o wn io s k u , że jes tem s zczęś liwy . J u ż d awn o s ię tak n ie czu łem. Za k ęp ą d rzew p rzy d ro d ze p o jawiła s ię s zach o wn ica ś wiateł. M in u tę p ó źn iej min ęliś my zak ręt i zo b aczy łem, że to n iewielk ie o s ied le p o p rawej s tro n ie s zo s y . M eg zwo ln iła i s k ręciła w d ro g ę d o jazd o wą. Zap ark o wała n a n u mero wan y m miejs cu , s k ąd alejk ą wś ró d k rzewó w p rzes zliś my d o wejś cia b u d y n k u . Otwo rzy ła d rzwi, min ęliś my h all i ws ied liś my d o win d y . J azd a trwała zb y t k ró tk o , a k ied y d o tarliś my d o jej mies zk an ia, n ap rawd ę zro b iła k awę. I b ard zo d o b rze. Kawa b y ła ś wietn a. Sied zieliś my razem i p iliś my ją. Bard zo d łu g o …

J ed n a rzecz d o p ro wad ziła w k o ń cu d o n as tęp n ej. Tro ch ę p ó źn iej zn aleźliś my s ię w s y p ialn i, a n as ze u b ran ia n a k rześ le. Gratu lo wałem s o b ie, że n ie d o s zło d o s k u tk u s p o tk an ie, d la k tó reg o tu wró ciłem. By ła g ład k a, mięk k a i ciep ła, i b y ła jej o d p o wied n ia ilo ś ć w o d p o wied n ich miejs cach . Imad ło k ry te ak s amitem, o b lan e mio d em… zap ach jej p erfu m… O wiele p ó źn iej leżeliś my w s tan ie teg o ch wilo weg o , s p o k o jn eg o zmęczen ia, n a k tó re n ie b ęd ę marn o wał metafo r. Gład ziłem jej wło s y , g d y p rzeciąg n ęła s ię, o d wró ciła g ło wę i s p o jrzała n a mn ie s p o d p ó łp rzy mk n ięty ch p o wiek . — Po wies z mi co ś ? — s p y tała. — Pewn ie. — J ak miała n a imię two ja matk a? M iałem u czu cie, że co ś s zo rs tk ieg o p rzeto czy ło mi s ię p o k ręg o s łu p ie. Ale ch ciałem s p rawd zić, d o czeg o to ws zy s tk o p ro wad zi. — Dara — p o wied ziałem. — A o jciec? — Co rwin . Uś miech n ęła s ię. — Tak my ś lałam — s twierd ziła. — Ale mu s iałam wied zieć n a p ewn o . — Czy ja też mo g ę o co ś zap y tać? Czy mo że to g ra d la jed n ej o s o b y ? — Os zczęd zę ci k ło p o tu . Ch ces z wied zieć, d laczeg o mn ie to in teres u je. — Trafiłaś w p u n k t. — Przep ras zam — s zep n ęła i p rzes u n ęła n o g ę. — J ak s ąd zę, ich imio n a s ą d la cieb ie is to tn e. — J es teś M erlin — o zn ajmiła. — Diu k Ko lv iru i k s iążę Ch ao s u . — Niech to d iab li! — mru k n ąłem. — Wy d aje s ię, że ws zy s cy w ty m cien iu mn ie zn ają. M acie jak iś k lu b czy co ? — Kto jes zcze cię zn a? — s p y tała n aty ch mias t, s zero k o o twierając o czy . — M ó j k u mp el Lu k e Ray n ard , n ieży jący ju ż Dan M artin ez, p rawd o p o d o b n ie miejs co wy farmer Geo rg e Han s en … i jes zcze jed en martwy , Victo r M elman . Czemu ? Czy ich n azwis k a jak o ś ci s ię k o jarzą? — Tak . Ten n ieb ezp ieczn y to Lu k e Ray n ard . Przy wio złam cię tu , żeb y cię p rzed n im o s trzec, jeś li o k ażes z s ię właś ciwą o s o b ą. — Co to zn aczy „właś ciwą”? — J eś li b ęd zies z ty m, k im jes teś : s y n em Dary .

— Więc o s trzeż mn ie. — Właś n ie to zro b iłam. Nie u faj mu . Us iad łem i o p arłem s ię n a p o d u s zce. — Czeg o o n ch ce? M o jej k o lek cji zn aczk ó w? Czek ó w p o d ró żn y ch ? M o g łab y ś wy tłu maczy ć d o k ład n iej? — Kilk a razy p ró b o wał cię zab ić, p arę lat temu … — Co ? J ak ? — Za p ierws zy m razem b y ła to ciężaró wk a, k tó ra n iemal cię p rzejech ała. Ro k p ó źn iej… — Bo g o wie! Nap rawd ę wies z! Po d aj d aty . Kied y p ró b o wał to zro b ić? — Trzy d zies teg o k wietn ia. Zaws ze trzy d zies teg o k wietn ia. — Dlaczeg o ? Czy wies z, d laczeg o ? — Nie. — Ch o lera. Sk ąd s ię o ty m d o wied ziałaś ? — By łam w p o b liżu . Patrzy łam. — Czemu n ic n ie zro b iłaś ? — Nie mo g łam. Nie wied ziałam, k tó ry z was jes t k tó ry m. — Pan ien k o , zu p ełn ie s ię p o g u b iłem. Kim ty jes teś , d o d iab ła, i jak ą ro lę g ras z w ty m ws zy s tk im? — J ak Lu k e, n ie jes tem ty m, k im s ię wy d aję… — zaczęła. W s ąs ied n im p o k o ju co ś o s tro zab rzęczało . — Ojej! — jęk n ęła, wy s k ak u jąc z łó żk a. Po s zed łem za n ią. Do tarłem d o p rzed p o k o ju , g d y n acis k ała g u zik p o d n iewielk ą k ratk ą. — Halo — o d ezwała s ię. — To ja, k o ch an ie — u s ły s załem o d p o wied ź. — Wró ciłem o d zień wcześ n iej. Wp u ś ć mn ie, d o b rze? Nio s ę cały s to s p ak u n k ó w. O ran y ! Zwo ln iła jed en p rzy cis k , n acis n ęła d ru g i. Ob ejrzała s ię n a mn ie. — To mąż — s zep n ęła b ez tch u . — M u s is z n aty ch mias t wy jś ć. Pro s zę! Zejd ź p o s ch o d ach ! — Ale n iczeg o mi jes zcze n ie wy tłu maczy łaś ! — Po wied ziałam ju ż d o s y ć! Błag am, n ie s p rawiaj k ło p o tó w!

— J u ż — mru k n ąłem. Bieg iem wró ciłem d o s y p ialn i, wciąg n ąłem s p o d n ie i ws u n ąłem b u ty . Sk arp etk i i b ielizn ę wep ch n ąłem d o ty ln ej k ies zen i i n arzu ciłem k o s zu lę. — To n ie ws zy s tk o — p o wied ziałem. — Wies z więcej i ch cę to u s ły s zeć. — Ty lk o teg o ch ces z? Pręd k o p o cało wałem ją w p o liczek . — Nie ty lk o . Wró cę. — Nie — s p rzeciwiła s ię. — Będ ę ju ż in n a. Sp o tk amy s ię zn o wu , g d y n ad ejd zie czas . Ru s zy łem d o d rzwi. — To n ie wy s tarczy — o zn ajmiłem, s tając w p ro g u . — M u s i. — Zo b aczy my . Przeb ieg łem p rzez k o ry tarz i p ch n ąłem d rzwi z tab liczk ą WYJ ŚCIE. Na s ch o d ach zap iąłem i wcis n ąłem w s p o d n ie k o s zu lę. Zatrzy małem s ię n a s amy m d o le, żeb y wło ży ć s k arp etk i. Przy czes ałem p alcami wło s y i o two rzy łem d rzwi d o h allu . Nik o g o w p o lu wid zen ia. To d o b rze. Kied y wy s zed łem z b u d y n k u i ru s zy łem u licą, tu ż p rzed e mn ą zah amo wał czarn y s ed an . Us ły s załem s zu m o d s u wan ej s zy b y i d o s trzeg łem b ły s k czerwien i. — Ws iad aj, M erlin ie — o d ezwał s ię zn ajo my g ło s . — Fio n a! Ws u n ąłem s ię d o ś ro d k a. Ru s zy ła o d razu . — To o n a? — zap y tała. — On a co ? — Nie zro zu miałem. — Czy b y ła o s o b ą, z k tó rą miałeś s ię s p o tk ać? Aż d o tej ch wili n ie p rzy s zło mi to d o g ło wy . — Wies z — p rzy zn ałem p o ch wili. — Ch y b a tak . Sk ręciła n a s zo s ę i ru s zy ła w k ieru n k u , z k tó reg o tu p rzy b y łem. — J ak ą g rę p ro wad zi? — d o p y ty wała s ię Fio n a. — Wiele b y m d ał, żeb y wied zieć — o d p arłem. — Op o wied z mi o ty m — zap ro p o n o wała. — Nie k ręp u j s ię, mo żes z wy ciąć n iek tó re p artie. — Do b rze — mru k n ąłem i zacząłem mó wić. Zan im s k o ń czy łem, zatrzy maliś my s ię n a k lu b o wy m p ark in g u .

— Po co tu wró ciliś my ? — zd ziwiłem s ię. — Stąd wzięłam s amo ch ó d . M o że n ależeć d o k tó reg o ś z p rzy jació ł Billa. Po my ś lałam, że u p rzejmo ś ć n ak azu je g o zwró cić. — Sk o rzy s tałaś z mo jeg o Atu tu , żeb y p rzen ieś ć s ię d o b aru ? — Ows zem. J ak ty lk o p o s zliś cie tań czy ć. Ob s erwo wałam was p rawie g o d zin ę, g łó wn ie z taras u . M ó wiłam, żeb y ś b y ł o s tro żn y . — Przep ras zam. Zawró ciła mi w g ło wie. — Zap o mn iałam, że n ie p o d ają tu ab s y n tu . M u s iała mi wy s tarczy ć mro żo n a marg u erita. — Za to też p rzep ras zam. Po tem u ru ch o miłaś s amo ch ó d n a d ru t i p o jech ałaś za n ami? — Tak . Czek ałam n a p ark in g u p rzed b lo k iem i p rzez twó j Atu t u trzy my wałam n ajb ard ziej p ery fery jn y k o n tak t. Gd y b y m wy czu ła zag ro żen ie, p o s złab y m za to b ą. — Dzięk i. J ak p ery fery jn y ? — Nie jes tem p o d g ląd aczem, jeś li o to ci ch o d zi. No d o b rze, teraz o b o je wiemy , co s ię d ziało . — Ta h is to ria jes t o wiele d łu żs za n iż o s tatn i ro zd ział. — Zaczek aj z n ią — p rzerwała. — Na razie. W tej ch wili in teres u je mn ie ty lk o jed n a s p rawa: n ie mas z p rzy p ad k iem fo to g rafii teg o Lu k e'a Ray n ard a? — M o g ę mieć. — Sięg n ąłem p o p o rtfel. — Tak , ch y b a mam. Wy ciąg n ąłem z ty ln ej k ies zen i majtk i i s zu k ałem d alej. — Do b rze, że n ie n o s is z s zo rtó w — zau waży ła. Zn alazłem p o rtfel i zap aliłem s u fito wą lamp k ę. Kied y p rzeg ląd ałem zawarto ś ć, Fio n a p o ch y liła s ię i o p arła mi d ło ń n a ramien iu . Zn alazłem wy raźn e, k o lo ro we zd jęcie z p laży : Lu k e, ja, a o b o k J u lia i d ziewczy n a imien iem Gail, z k tó rą Lu k e wted y ch o d ził. Po czu łem, jak ś cis k a mi ramię. Nab rała tch u . — O co ch o d zi? — s p y tałem. — Zn as z g o ? Zb y t s zy b k o p o k ręciła g ło wą. — Nie, n ie — zap ewn iła. — Nig d y w ży ciu g o n ie wid ziałam. — M arn y z cieb ie k łamca, cio teczk o . Kto to jes t? — Nie wiem. — Daj s p o k ó j. Niewiele b rak o wało , a n a jeg o wid o k wy k ręciłab y ś mi ręk ę. — Nie męcz mn ie.

— Tu ch o d zi o mo je ży cie. — Tu ch o d zi o co ś więcej n iż two je ży cie. — A więc? — Zo s tawmy to n a razie. — Ob awiam s ię, że n ie mo g ę s ię n a to zg o d zić. Będ ę n aleg ał. Od wró ciła s ię w mo ją s tro n ę i u n io s ła d ło n ie. Z wy p ielęg n o wan y ch p alcó w wy d o b y ły s ię s mu żk i d y mu . Frak ir zaczęła p u ls o wać, co o zn aczało , że Fio n a jes t d o s tateczn ie wś ciek ła, b y u d erzy ć, jeś li n ie b ęd zie miała in n eg o wy jś cia. Wy k o n ałem o ch ro n n y g es t i u zn ałem, że lep iej u s tąp ić. — No d o b rze. Zo s tawmy tę s p rawę i wracajmy d o d o mu . Zg ięła p alce i d y m ro zwiał s ię. Frak ir zn ieru ch o miała. Fio n a wy jęła z to reb k i zes taw Atu tó w i wy b rała k artę Amb eru . — Ale p ręd zej czy p ó źn iej mu s is z mi p o wied zieć — u p rzed ziłem. — Pó źn iej — o d p arła. Przed n ami p o jawiła s ię wizja Amb eru . To jed n o zaws ze p o d o b ało mi s ię u Fio n y : n ie u zn awała mas k o wan ia włas n y ch u czu ć. Zg as iłem jes zcze lamp k ę i wo k ó ł n as ro zró s ł s ię Amb er.

ROZDZIAŁ VIII Sąd zę, że mo je my ś li p o d czas p o g rzeb u s ą ty p o we. J ak Blo o m w Ulissesie ws p o min am n ajzwy k lejs ze zd arzen ia z ży cia zmarłeg o i o b s erwu ję ceremo n ię. W p o zo s tały m czas ie mó j u my s ł b łąd zi. Na s zero k im p as ie p laży u p o łu d n io wy ch zb o czy Ko lv iru s to i n iewielk a k ap lica p o ś więco n a J ed n o ro żco wi — jed n a z k ilk u w cały m k ró les twie, zb u d o wan y ch w miejs cach , g d zie g o wid zian o . Ta wy d awała s ię n ajb ard ziej o d p o wied n ia n a n ab o żeń s two żało b n e Cain e'a. Tak jak Gerard , wy raził k ied y ś ży czen ie, b y zło żo n o g o n a s p o czy n ek w jas k in iach u s tó p g ó ry , twarzą k u mo rzu , p o k tó ry m tak częs to i d łu g o żeg lo wał. Przy g o to wan o d la n ieg o g ro tę, a p o n ab o żeń s twie k o n d u k t miał o d p ro wad zić g o n a miejs ce. By ł wietrzn y , mg lis ty ran ek i o d mo rza wiało ch ło d em. Wid ać b y ło ty lk o k ilk a żag li — to s tatk i wp ły wały lu b wy p ły wały z p o rtu leżąceg o p o n ad d wa k ilo metry n a zach ó d . M y ś lę, że fo rmaln ie to Ran d o m p o win ien o d p rawić n ab o żeń s two , p o n ieważ b ęd ąc k ró lem, au to maty czn ie s tawał s ię n ajwy żs zy m k ap łan em. Od czy tał jed n ak ty lk o p o czątk o we i k o ń co we wers ety Odejścia Książąt z Księgi Jednorożca, p o czy m u s tąp ił miejs ca Gerard o wi, jak o że z Gerard em właś n ie Cain e p rzy jaźn ił s ię b ard ziej n iż z k imk o lwiek in n y m. I tak p o tężn y g ło s Gerard a h u czał w mały m, k amien n y m b u d y n k u , recy tu jąc d łu g ie frag men ty d o ty czące mo rza i zmien n o ś ci. Po d o b n o s am Dwo rk in s p is ał tę k s ięg ę, zan im p o p ad ł w s zaleń s two , a p ewn e u s tęp y p o ch o d ziły wp ro s t o d J ed n o ro żca. Nie wiem. Nie b y ło mn ie p rzy ty m. M ó wi s ię też, że p o ch o d zimy o d Dwo rk in a i J ed n o ro żca, co p rzy wo łu je n a my ś l d o ś ć n iezwy k łe o b razy . Ale p o czątk i n iemal k ażd ej h is to rii ro ztap iają s ię w mitach . Kto wie? J es zcze mn ie wted y n ie b y ło . — … I ws zy s tk ie rzeczy p o wracają d o mo rza — mó wił Gerard . Ro zejrzałem s ię. Op ró cz ro d zin y zjawiło s ię czterd zieś ci czy p ięćd zies iąt o s ó b , g łó wn ie s zlach ta z mias ta, k ilk u k u p có w, z k tó ry mi Cain e s ię p rzy jaźn ił, p rzed s tawiciele k rain z p rzy leg ły ch cien i, g d zie Cain e b y wał w p ań s two wy ch i o s o b is ty ch s p rawach , i o czy wiś cie Vin ta Bay le. Bill też ch ciał b y ć o b ecn y i s tał teraz p o mo jej lewej ręce. M artin zajmo wał miejs ce p o p rawej. Nie b y ło Fio n y an i Bley s a. Bley s n ie p rzy b y ł, tłu macząc s ię ran ą, a Fio n a p o p ro s tu zn ik n ęła. Ran k iem Ran d o m n ie p o trafił jej o d s zu k ać. J u lian wy s zed ł w p o ło wie ceremo n ii, b y s p rawd zić

ro zs tawio n e wzd łu ż b rzeg u warty . Kto ś zau waży ł, że p o ten cjaln y zamach o wiec zeb rałb y n iezłe p lo n y , g d y tak wielu z n as zg ro mad zi s ię w jed n y m miejs cu . W rezu ltacie g ajo wi J u lian a, z k ró tk imi mieczami, s zty letami i łu k ami alb o lan cami, s tali w s trateg iczn ie wy b ran y ch p u n k tach w całej o k o licy . A o d czas u d o czas u s ły s zeliś my s zczek an ie jed n eg o z p iek ieln y ch p s ó w, k tó remu n aty ch mias t o d p o wiad ały in n e — p o s ęp n e, n iep o k o jące o d g ło s y , k o n trap u n k tu jące fale, wiatr i reflek s je o p rzemijan iu . Gd zież o n a mo g ła s ię p o d ziać, my ś lałem. Fio n a… Lęk p rzed zas ad zk ą? Czy mo że jej n ieo b ecn o ś ć ma związek z wczo rajs zą n o cą? I Ben ed y k t… p rzes łał wy razy żalu , ws p o min ając o jak iejś n ies p o d ziewan ej s p rawie, k tó ra u n iemo żliwi mu p rzy b y cie n a czas . Llewella zwy czajn ie s ię n ie p o k azała i b y ła n ieo s iąg aln a d la Atu tó w. Flo ra s tała z p rzo d u , n ieco p o lewej. Wy raźn ie zd awała s o b ie s p rawę, że w ciemn y ch k o lo rach też wy g ląd a ś liczn ie. M o że ją k rzy wd zę, ale s p rawiała wrażen ie raczej zalo tn ej n iż p o g rążo n ej w zad u mie. Po n ab o żeń s twie wy s zliś my n a zewn ątrz. Czterech mary n arzy n io s ło tru mn ę, a my u fo rmo waliś my k o n d u k t, k tó ry miał o d p ro wad zić Cain e'a d o g ro ty i s ark o fag u . Gru p a żo łn ierzy J u lian a to warzy s zy ła n am jak o zb ro jn a es k o rta. Po d ro d ze Bill s ztu rch n ął mn ie i s k in ął g ło wą w g ó rę, w s tro n ę Ko lv iru . Sp o jrzałem tam. J ak aś p o s tać w czarn y m p łas zczu z k ap tu rem s tała n a p ó łce w cien iu s k aln eg o wy s tęp u . Bill p rzy s u n ął s ię b liżej, b y m mó g ł g o s ły s zeć wś ró d mu zy k i k o b z i s k rzy p iec. — Czy to częś ć ceremo n ii? — zap y tał. — Nic o ty m n ie wiem — o d p arłem. Wy s zed łem z s zereg u i p rzes u n ąłem s ię n ap rzó d . Za o k o ło min u tę p o win n iś my p rzejś ć b ezp o ś red n io p o d o b cy m p rzy b y s zem. Zró wn ałem s ię z Ran d o mem i ch wy ciłem g o za ramię. Ob ejrzał s ię, a ja ws k azałem p alcem w g ó rę. Przy s tan ął i s p o jrzał, mru żąc o czy . Prawą d ło n ią s ięg n ął d o p iers i, g d zie — jak zwy k le p rzy o ficjaln y ch o k azjach — wis iał Klejn o t Ws zech mo cy . Naty ch mias t wzmó g ł s ię wiatr. — Stać! — k rzy k n ął. — Zatrzy mać k o n d u k t! Niech n ik t n ie ru s za s ię z miejs ca! Po s tać p rzes u n ęła s ię lek k o , o d wracając g ło wę, jak g d y b y p atrzy ła n a Ran d o ma. Na n ieb ie, n ib y w trick o wy m filmie, p o jawiła s ię ch mu ra i ro s ła p o n ad Ko lv irem. Sp o d p alcó w Ran d o ma s ączy ł s ię czerwo n y , p u ls u jący b las k . Nag le p o s tać s p o jrzała w g ó rę, b y s k awiczn ie ws u n ęła ręk ę p o d p łas zcz i wy jęła ją zaraz, b y wy k o n ać s zy b k i ru ch , jak b y co ś rzu cała. M ały czarn y o b iek t zawis ł n a mo men t w p o wietrzu i zaczął s p ad ać.

— Ws zy s cy n a ziemię! — k rzy k n ął Gerard . Pad liś my . Ty lk o Ran d o m n ie d rg n ął n awet. Stał n ieru ch o mo i p atrzy ł. Z ch mu ry s trzeliła b ły s k awica i u d erzy ła w ś cian ę u rwis k a. Gro m ro zleg ł s ię n iemal ró wn o cześ n ie z ek s p lo zją. By liś my za d alek o . Bo mb a wy b u ch ła wy s o k o w p o wietrzu , zan im d o n as d o leciała… ch o ć p ewn ie s p ad łab y n am n a g ło wy , g d y b y ś my n ie zatrzy mu jąc s ię, p rzes zli p o d p ó łk ą. Kied y czarn e p łatk i p rzes tały s k ak ać mi p rzed o czami, raz jes zcze s p o jrzałem n a u rwis k o . Ciemn a p o s tać zn ik n ęła. — Do s tałeś g o ? — zwró ciłem s ię d o Ran d o ma. Wzru s zy ł ramio n ami i o p u ś cił d ło ń . Pu ls o wan ie Klejn o tu p rzy g as ło . — Ws tawać ws zy s cy ! — p o lecił. — Ko ń czmy ten p o g rzeb . Tak u czy n iliś my . Nic więcej s ię n ie zd arzy ło i ceremo n ia p o to czy ła s ię zg o d n ie z p lan em. M o je my ś li, jak p ewn ie my ś li ws zy s tk ich o b ecn y ch , ro zg ry wały ro d zin n e s zarad y ju ż wted y , g d y tru mn a k ry ła s ię w s ark o fag u . Czy n ap as tn ik mó g ł b y ć k tó ry mś z n ieo b ecn y ch k rewn y ch ? A jeś li tak , to k tó ry m? J ak ie mo ty wy mo g ły n im p o wo d o wać? A właś ciwie g d zie o n i teraz s ą? I jak ie mają alib i? Czy w g rę mo że wch o d zić k o alicja? Czy mo że zamach o wcem b y ł k to ś z zewn ątrz? J eś li tak , to w jak i s p o s ó b d o s tał s ię d o n as zy ch rezerw materiałó w wy b u ch o wy ch ? A mo że je imp o rto wał? Alb o k to ś z miejs co wy ch o d k ry ł właś ciwą fo rmu łę? J eś li to k to ś o b cy , to s k ąd p o ch o d ził i jak i miał mo ty w? Czy żb y k to ś z n as s p ro wad ził tu zab ó jcę? Po co ? Kied y p rzech o d ziliś my o b o k g ro b u , p o my ś lałem p rzelo tn ie o Cain ie, ch o ć raczej jak o elemen cie łamig łó wk i n iż k o n k retn y m czło wiek u . Nie zn ałem g o zb y t d o b rze. Z d ru g iej s tro n y , jak mó wio n o mi wcześ n iej, n ie b y ł o s o b ą, z k tó rą łatwo s ię zap rzy jaźn ić. Tward y , cy n iczn y , czas em o k ru tn y , zy s k ał p rzez lata wielu wro g ó w i ch y b a n awet b y ł z teg o d u mn y . W s to s u n k u d o mn ie zaws ze zach o wy wał s ię p rzy zwo icie, ch o ć trzeb a p amiętać, że n ig d y n ie s tan ęliś my p rzeciwk o s o b ie. Dlateg o mo je u czu cia wo b ec n ieg o n ie b y ły tak wy raźn ie o k reś lo n e, jak wo b ec in n y ch k rewn y ch . J u lian b y ł u lep io n y z tej s amej g lin y , ch o ć b ard ziej wy g ład zo n y . Nik t n ig d y n ie miał p ewn o ś ci, co u k ry wa w g łęb i d u s zy . Cain e… s zk o d a, że n ie p o zn ałem cię lep iej. J es tem p ewien , że two ja ś mierć zu b o ży ła mn ie w s p o s ó b , jak ieg o s ię n awet n ie d o my ś lam. Wy s zliś my p o tem i ru s zy liś my d o p ałacu n a p o częs tu n ek . Zas tan awiałem s ię ju ż n ie p ierws zy raz, jak mo je k ło p o ty wiążą s ię z tu tejs zy mi p ro b lemami. Po n ieważ

czu łem, że jak o ś s ię wiążą… Nie p rzes zk ad zają mi d ro b n e zb ieg i o k o liczn o ś ci, ale n ie u fam ty m wielk im. A M eg Dev lin ? Czy wied ziała co ś tak że o tej s p rawie? Całk iem mo żliwe. M ąż czy n ie, mu s imy s ię s p o tk ać. J u ż wk ró tce. Pó źn iej, w wielk iej jad aln i, wś ró d g waru ro zmó w i b rzęk u s ztu ćcó w i zas tawy , p rzy s zła mi d o g ło wy p ewn a mo żliwo ś ć. Po s tan o wiłem s p rawd zić ją n aty ch mias t. Przep ro s iws zy , o p u ś ciłem ch ło d n ą i atrak cy jn ą Vin tę Bay le, trzecią có rk ę jak ieg o ś d ro b n eg o s zlach cica i n ajwy raźn iej o s tatn ią metres ę Cain e'a, i ru s zy łem n a k o n iec s ali, w s tro n ę n iewielk iej g ru p k i o taczającej Ran d o ma. Stałem tam p rzez k ilk a min u t, n ie wied ząc, jak wcis n ąć s ię d o ś ro d k a. Na s zczęś cie zau waży ł mn ie, o d razu p rzep ro s ił p o zo s tały ch , zb liży ł s ię i złap ał mn ie za ręk aw. — M erlin ie — p o wied ział. — Nie mam teraz czas u . Ch ciałem ty lk o , b y ś wied ział, że n ie u ważam n as zej ro zmo wy za zak o ń czo n ą. M u s imy s p o tk ać s ię p o p o łu d n iu alb o wieczo rem… jak ty lk o b ęd ę wo ln y . Więc n ie zn ik aj n ig d zie, d o p ó k i n ie p o g ad amy . Do b rze? Kiwn ąłem g ło wą. — J ed n o p y tan ie — p o wied ziałem, k ied y zaczął s ię ju ż o d wracać. — Strzelaj. — Czy jacy ś Amb ery ci zamies zk u ją ak tu aln ie Cień -Ziemię, z k tó rej tu p rzy b y łem? M o że d eleg aci czy p rzed s tawiciele? Po k ręcił g ło wą. — Nik o g o tam n ie mam i n ie s ąd zę, b y miał ak tu aln ie k to ś z p o zo s tały ch . Ows zem, u trzy mu ję liczn e k o n tak ty w ró żn y ch ś ro d o wis k ach , ale to ws zy s tk o miejs co wi, jak Bill. Zmru ży ł o czy . — Po jawiło s ię co ś n o weg o ? — s p y tał. Przy tak n ąłem. — Po ważn eg o ? — M o żliwe. — Nap rawd ę ch ciałb y m s ię d o wied zieć, ale mu s imy to zo s tawić d o n as zej ro zmo wy . — Ro zu miem. — Przy ś lę p o cieb ie — rzu cił jes zcze i wró cił d o s weg o to warzy s twa. Ta ro zmo wa ro zn io s ła w s trzęp y jed y n e wy tłu maczen ie, jak ie p o trafiłem

wy my ś lić d la M eg Dev lin . Wy k lu czy ła też mo żliwo ś ć, b y m s p o tk ał s ię z n ią, g d y ty lk o zd o łam wy mk n ąć s ię z p rzy jęcia. Po cies zy łem s ię p ełn y m talerzem. Po p ewn y m czas ie w d rzwiach s ali s tan ęła Flo ra, p rzy jrzała s ię k o lejn o ws zy s tk im g ru p k o m, p o czy m mijając je, d o tarła d o o k n a i u s iad ła n a p arap ecie o b o k mn ie. — W żad en s p o s ó b n ie d a s ię p o ro zmawiać z Ran d o mem n a o s o b n o ś ci — s twierd ziła. — Nies tety — wes tch n ąłem. — Po d ać ci co ś d o p icia alb o d o jed zen ia? — Nie teraz. M o że mó g łb y ś mi p o mó c. J es teś czaro d ziejem. Nie s p o d o b ał mi s ię ten ws tęp , ale s p y tałem: — W czy m p ro b lem? — Zajrzałam d o Bley s a. Ch ciałam s p y tać, czy mo że d o n as zejd zie. On zn ik n ął. — Drzwi n ie b y ły zamk n ięte? Tu taj zwy k le n ie zo s tawia s ię o twarty ch . — By ły , o d wewn ątrz. To zn aczy , że s ię wy atu to wał. Włamałam s ię, k ied y n ie o d p o wiad ał. W k o ń cu ju ż raz k to ś p ró b o wał g o zab ić. — A p o co ci czaro d ziej? — Po trafis z g o o d s zu k ać? — Atu ty n ie zo s tawiają ś lad ó w — o d p arłem. — A n awet g d y b y m p o trafił, n ie jes tem p ewien , czy b y m s ię zd ecy d o wał. Bley s wie, co ro b i, i wy raźn ie d ał d o zro zu mien ia, że ch ce, b y zo s tawić g o w s p o k o ju . — A jeś li jes t zamies zan y w tę s p rawę? W p rzes zło ś ci o n i Cain e s tali p o p rzeciwn y ch s tro n ach b ary k ad y . — J eś li u czes tn iczy w czy mś d la n as g ro źn y m, p o win n aś s ię cies zy ć, że zn ik n ął. — Więc n ie mo żes z p o mó c… alb o n ie ch ces z? Przy tak n ąłem. — Ch y b a jed n o i d ru g ie. To Ran d o m p o win ien p o d jąć d ecy zję, czy g o s zu k ać. Nie s ąd zis z? — M o że. — Do p ó k i n ie p o ro zmawias z z Ran d o mem, p ro p o n u ję, żeb y ś zach o wała te wiad o mo ś ci d la s ieb ie. Nie ma s en s u wy wo ły wać b ezo wo cn y ch s p ek u lacji. Alb o , jeś li wo lis z, ja mu p o wiem. M amy s ię s p o tk ać tro ch ę p ó źn iej. — W jak iej s p rawie? Oj! — Nie jes tem p ewien — o d rzek łem. — Ch ce mi co ś p o wied zieć czy zap y tać mn ie

o co ś … Przy g ląd ała mi s ię z u wag ą. — Nie mieliś my jes zcze o k azji p o ro zmawiać — zau waży ła. — Teraz ro zmawiamy . — Do b rze. Czy mó g łb y ś o p o wied zieć o s wo ich p ro b lemach w jed n y m z mo ich u lu b io n y ch cien i? — Czemu n ie? Po raz k o lejn y zacząłem s tres zczać całą h is to rię. M iałem jed n ak p rzeczu cie, że tak że p o raz o s tatn i. By łem p ewien , że k ied y p o wiem Flo rze, wk ró tce d o wied zą s ię ws zy s cy . W mo jej s p rawie n ie d y s p o n o wała żad n y mi in fo rmacjami, k tó ry mi ch ciałab y s ię p o d zielić. Wy mien iliś my jes zcze miejs co we p lo teczk i, p o czy m zd ecy d o wała, że jed n ak co ś zje. Od es zła w s tro n ę b u fetu i n ie wró ciła. Ro zmawiałem też z in n y mi — o Cain ie i o jcu . Nie p o wied zieli n iczeg o , o czy m b y m wcześ n iej n ie wied ział. Przed s tawio n o mn ie k ilk u o s o b o m, k tó ry ch d o tąd n ie zn ałem. Nie miałem n ic lep s zeg o d o ro b o ty , więc n au czy łem s ię n a p amięć mas y imio n i s to p n i p o k rewień s twa. Kied y wres zcie g o ś cie zaczęli s ię ro zch o d zić, p iln o wałem Ran d o ma i wy s zed łem w ty m s amy m czas ie co o n . — Pó źn iej — rzu cił mi i o d s zed ł z p aro ma lu d źmi, z k tó ry mi ro zmawiał. Wró ciłem więc d o p o k o ju i wy ciąg n ąłem s ię n a łó żk u . Kied y ro ś n ie n ap ięcie, trzeb a wy p o czy wać, g d y ty lk o n ad arzy s ię o k azja. Po p ewn y m czas ie zas n ąłem i ś n iłem… Sp acero wałem p o wy p ielęg n o wan y m p ałaco wy m o g ro d zie. Kto ś b y ł ze mn ą, ch o ć n ie wied ziałem k to . Nie miało to zn aczen ia. Us ły s załem zn ajo me wy cie. Nag le g d zieś b lis k o ro zleg ł s ię wark o t. Kied y ro zejrzałem s ię p o raz p ierws zy , n ie zau waży łem n iczeg o . I n ag le p o jawiły s ię: trzy wielk ie, p o d o b n e d o p s ó w s two ry , p rzy p o min ające teg o , k tó reg o zab iłem w mies zk an iu J u lii. Pęd ziły d o mn ie p rzez o g ró d . Wy cie trwało n ad al, ale n ie o n e je wy d awały . Warczały ty lk o i ś lin iły s ię, b ieg n ąc k u mn ie. Nag le u ś wiad o miłem s o b ie, że ju ż wiele razy ś n iłem ten s en , zap o min ając o n im zaraz p o p rzeb u d zen iu . J ed n ak wied za, że to p rzecież n ie n a jawie, n ie zmn iejs zała u czu cia zag ro żen ia. Ps y b y ły co raz b liżej. Ws zy s tk ie trzy o taczał ro d zaj p o ś wiaty , b lad ej i zn iek s ztałcającej k o n tu ry . Gd y s p o g ląd ałem p rzez te au reo le, n ie wid ziałem o g ro d u , lecz o b raz las u . Sk o czy ły n a mn ie i wy d awało s ię, że

n atrafiły n a n iewid zialn y mu r. Od b iły s ię, ws tały i zaatak o wały zn o wu i raz jes zcze co ś je zab lo k o wało . Po d s k ak iwały , warczały , s k o wy czały … i s p ró b o wały p o n o wn ie. Czu łem s ię tak , jak b y m s tał p o d s zk lan y m k lo s zem alb o w mag iczn y m k ręg u . Nie mo g ły s ię d o mn ie d o s tać. Wted y wy cie zab rzmiało g ło ś n iej i p rzes tały zwracać n a mn ie u wag ę. — O ran y — p o wied ział Ran d o m. — Po win ien em wy s tawić ci rach u n ek za wy ciąg an ie z k o s zmaru . … Leżałem ro zb u d zo n y w łó żk u , a za o k n em p an o wała ciemn o ś ć. Zro zu miałem, że Ran d o m wezwał mn ie p rzez Atu t, a k ied y n as tąp ił k o n tak t, d o s tro ił s ię d o mo jeg o snu. Ziewn ąłem. Dzięk i, p o my ś lałem w o d p o wied zi. — Ob u d ź s ię d o k o ń ca i mo żemy p o ro zmawiać — o zn ajmił. — Do b rze. Gd zie jes teś ? — Na d o le. M ały s alo n ik zaraz p rzy g łó wn y m h allu . Po p o łu d n io wej s tro n ie. Piję k awę. M amy ten p o k ó j ty lk o d la s ieb ie. — Będ ę za p ięć min u t. — Czek am. Ro zp ły n ął s ię. Us iad łem, s p u ś ciłem n o g i n a p o d ło g ę i ws tałem. Po d s zed łem d o o k n a, o two rzy łem je n a o ś cież i wciąg n ąłem d o p łu c rześ k ie p o wietrze jes ien n eg o wieczo ru . Wio s n a w Cien iu -Ziemi i jes ień tu taj — mo je d wie u lu b io n e p o ry ro k u . Nas tró j p o win ien mi s ię p o p rawić, p o win n a n ap ły n ąć o tu ch a… Zamias t teg o — czy to z p o wo d u mro k u , czy ws p o mn ień z k o ń có wk i s n u — wy d ało mi s ię, że s ły s zę o s tatn ią n u tę tamteg o wy cia. Zad rżałem i zamk n ąłem o k n o . Nas ze s n y zb y t częs to trwają wraz z n ami. Zs zed łem d o ws k azan ej k o mn aty i zająłem miejs ce n a s o fie. Ran d o m n ie p rzes zk ad zał mi p rzez p ó ł filiżan k i k awy . Do p iero wted y p o wied ział: — Op o wied z mi o Gh o s twh eelu . — To ro d zaj… p arap s y ch iczn eg o s y s temu k o n tro ln eg o i b ib lio tek i. Ran d o m o d s tawił filiżan k ę i p rzech y lił g ło wę. — M o żes z wy jaś n ić to b ard ziej s zczeg ó ło wo ? — zap y tał. — Tak … p o k ilk u latach p racy p rzy k o mp u terach p o s tawiłem h ip o tezę, że p o d s tawo we zas ad y p ro ces u p rzetwarzan ia d an y ch mo żn a z ciek awy mi efek tami wy k o rzy s tać w miejs cu , g d zie elemen ty k o n s tru k cy jn e k o mp u tera n ie mo g ły b y

fu n k cjo n o wać — zacząłem. — In aczej mó wiąc, mu s iałem zlo k alizo wać ś ro d o wis k o cien ia, g d zie reg u ły o p eracji p o zo s tały b y n iezmien n ik ami, ale g d zie fizy czn a k o n s tru k cja, ws zy s tk ie p ery feria i meto d y p ro g ramo wan ia b y ły b y całk iem in n ej n atu ry . — Eh m, M erlin ie — mru k n ął Ran d o m. — Nic n ie ro zu miem. — Zap ro jek to wałem i zb u d o wałem u rząd zen ie d o p rzetwarzan ia d an y ch w cien iu , g d zie zwy k ły k o mp u ter n ie mó g łb y d ziałać — wy jaś n iłem. — Uży łem in n y ch materiałó w, rad y k aln ie in n eg o s ch ematu , in n eg o źró d ła zas ilan ia. Wy b rałem ró wn ież miejs ce, g d zie o b o wiązu ją in n e p rawa fizy czn e, b y mo je u rząd zen ie fu n k cjo n o wało w in n y s p o s ó b . Wted y mo g łem n ap is ać d la n ieg o p ro g ramy , k tó ry ch n ie u ru ch o miłb y m n a Cien iu -Ziemi, g d zie mies zk ałem. M o im zd an iem s two rzy łem w ten s p o s ó b wy jątk o we d zieło . Nazwałem je Gh o s twh eelem, czy li Ko łem Up io ró w, ze wzg lęd u n a p ewn e as p ek ty jeg o zewn ętrzn eg o wy g ląd u . — I jes t to s y s tem k o n tro ln y i b ib lio tek a. J ak to ro zu mieć? — Przerzu ca Cień jak s tro n ice k s iążk i… alb o talię k art. M o żn a g o zap ro g ramo wać n a ws zy s tk o , co ch ciałb y ś s p rawd zić, a o n b ęd zie teg o p iln o wał. To miała b y ć n ies p o d zian k a. M ó g łb y ś , p o wied zmy , wy k ry wać, czy k tó ry ś z n as zy ch p o ten cjaln y ch wro g ó w n ie mo b ilizu je s ił, alb o ś led zić ru ch s zto rmó w Cien ia, alb o … — Ch wileczk ę! — Un ió s ł d ło ń . — J ak ? W jak i s p o s ó b p rzeg ląd a cien ie? J ak d ziała? — Najk ró cej mó wiąc — s twierd ziłem — n aty ch mias to wo two rzy ró wn o ważn ik zb io ru Atu tó w, a p o tem… — Czek aj. Wró ć. J ak mo żn a n ap is ać p ro g ram d la two rzen ia Atu tó w? M y ś lałem, że mo że to zro b ić ty lk o o s o b a, k tó ra p rzes zła in icjację alb o Wzo rca, alb o Lo g ru s u . — Ale w ty m p rzy p ad k u s ama mas zy n a n ależy d o tej k las y o b iek tó w mag iczn y ch , co n a p rzy k ład miecz taty , Gray s wan d ir. W s ch emacie wy k o rzy s tałem elemen ty Wzo rca. — I ch ciałeś n im s p rawić n ies p o d zian k ę? — J ak ty lk o b ęd zie g o to wy . — To zn aczy k ied y ? — Nie jes tem p ewien . Zan im p ro g ramy zaczn ą n o rmaln ie fu n k cjo n o wać, mu s i zg ro mad zić p ewn ą k ry ty czn ą ilo ś ć d an y ch . Zleciłem mu to jak iś czas temu , a o s tatn io n ie miałem o k azji, żeb y s p rawd zić. Ran d o m d o lał s o b ie k awy .

— Nie ro zu miem, w jak i s p o s ó b mó g łb y n am zao s zczęd zić czas u i wy s iłk u — s twierd ził p o ch wili. — Po wied zmy , że jes tem ciek aw czeg o ś , co d zieje s ię w Cien iu . M o g ę tam wy ru s zy ć i zb ad ać s p rawę alb o mo g ę k o g o ś p o s łać. A teraz, p rzy p u ś ćmy , że zamias t teg o wo lę u ży ć two jej mas zy n y . Też s tracę czas , żeb y d o trzeć d o miejs ca, g d zie ją zmo n to wałeś . — Nie — o d p arłem. — Przy wo łas z zd aln y termin al. — Przy wo łam? Termin al? — Zg ad za s ię. Wy ciąg n ąłem mo je amb ero ws k ie Atu ty i wziąłem jed en z s ameg o d o łu . Przed s tawiał s reb rzy s te k o ło n a ciemn y m tle. Po d ałem g o Ran d o mo wi. — J ak s ię teg o u ży wa? — zap y tał, z u wag ą s tu d iu jąc k artę. — Tak s amo jak ws zy s tk ich in n y ch . Ch ces z s p ró b o wać? — Ty to zró b — p o lecił. — J a p o p atrzę. — Pro s zę b ard zo — zg o d ziłem s ię. — Ale ch o ciaż p o leciłem mu zb ierać d an e we ws zy s tk ich cien iach , wciąż n ie b ęd zie miał p o jęcia o wielu u ży teczn y ch rzeczach . — Nie ch cę g o wy p y ty wać. Raczej zo b aczy ć. Un io s łem k artę i o czy ma wy o b raźn i s p o jrzałem p o p rzez n ią. Po ch wili n as tąp ił k o n tak t. Przy wo łałem g o . Ro zleg ł s ię cich y trzas k , p o czu łem jo n izację p o wietrza i p rzed e mn ą p o jawił s ię ś wietlis ty k rąg ś red n icy mn iej więcej d wó ch i p ó ł metra. — Zmn iejs z wy miary termin ala — p o leciłem. Gd y k rąg zmalał d o jed n ej trzeciej p o p rzed n iej wielk o ś ci, ro zk azałem mu s ię zatrzy mać. Przy p o min ał jas n ą ramę o b razu . Od czas u d o czas u p rzeb ieg ały p o n im is k ry , a o b s erwo wan y p rzez ś ro d ek p o k ó j falo wał b ezu s tan n ie. Ran d o m wy ciąg n ął ręk ę. — Nie d o ty k aj — p o wied ziałem. — M o żes z d o zn ać ws trząs u . Nie u s u n ąłem jes zcze ws zy s tk ich d efek tó w. — Czy o n p o trafi tran s mito wać en erg ię? — Ows zem, p o trafi. To łatwe. — J eś li n ak ażes z mu tran s mis ję en erg ii… ? — Oczy wiś cie. M u s i p rzek azy wać en erg ię, b y u trzy mać ten termin al, i p o p rzez Cień , b y u ru ch amiać s k an ery . — Ch o d zi mi o to , czy mo że s p o wo d o wać wy ład o wan ie z tej s tro n y ? — Gd y b y m mu to p o lecił, mó g łb y zg ro mad zić ład u n ek , a p o tem g o u wo ln ić. Tak .

— J ak ie s ą jeg o o g ran iczen ia w ty m wzg lęd zie? — Uży wa ws zy s tk ieg o , d o czeg o ma d o s tęp . — A d o czeg o ma d o s tęp ? — Wies z, teo rety czn ie d o całej p lan ety . Ale… — Przy p u ś ćmy , że k ażes z mu p o jawić s ię w p o b liżu k o g o ś w p ałacu , zg ro mad zić d u ży ład u n ek i u wo ln ić g o . Czy mo że n as tąp ić ś mierteln e p o rażen ie? — Ch y b a tak — p rzy zn ałem. — Nic n ie p rzes zk ad za. Ale n ie to jes t jeg o fu n k cją… — M erlin ie, two ja n ies p o d zian k a jes t rzeczy wiś cie n ies p o d zian k ą. Ale n ie jes tem p ewien , czy mi s ię p o d o b a. — J es t całk iem b ezp ieczn y — zap ewn iłem. — Nik t n ie wie, g d zie s ię zn ajd u je. Nik t tamtęd y n ie p o d ró żu je. Atu t, k tó ry ci p o k azałem, jes t jed y n y m is tn iejący m. Nik t n ie zd o ła d o n ieg o d o trzeć. Zamierzałem wy k o n ać jes zcze jed n ą k artę, ty lk o d la cieb ie, a p o tem n au czy ć cię g o o b s łu g iwać, jak ju ż b ęd zie g o to wy . — M u s zę s ię n ad ty m zas tan o wić… — Gh o s t, w o b ręb ie p ięciu ty s ięcy zas ło n Cien ia wo k ó ł teg o p u n k tu … ile s zto rmó w Cien ia ak tu aln ie is tn ieje? Sło wa zab rzmiały tak , jak b y zo s tały wy p o wied zian e ze ś ro d k a k ręg u : — Sied emn aś cie. — Brzmiało jak … — Dałem mu włas n y g ło s — wy jaś n iłem. — Gh o s t, p o k aż n am p arę wid o k ó w n ajwięk s zeg o . Ob ręcz wy p ełn ił o b raz ch ao ty czn ej fu rii. — J es zcze co ś p rzy s zło mi d o g ło wy — o zn ajmił Ran d o m. — Czy o n p o trafi p rzerzu cać rzeczy ? — Pewn ie. J ak zwy czajn y Atu t. — Czy p o czątk o wy ro zmiar teg o k ręg u b y ł wielk o ś cią mak s y maln ą? — Nie. J eś li ch ces z, zro b imy g o o wiele więk s zy m. Alb o mn iejs zy m. — Nie ch cę. Ale p rzy p u ś ćmy , że g o p o więk s zy s z… a p o tem n ak ażes z p rzerzu cić ten s zto rm, a p rzy n ajmn iej tak ą jeg o częś ć, jak ą p o trafi p rzen ieś ć? — Ran y ! Nie wiem. Pró b o wałb y . Efek t b y łb y p ewn ie zb liżo n y d o o twarcia n a s zto rm o g ro mn eg o o k n a. — M erlin ie, wy łącz g o . J es t n ieb ezp ieczn y . — M ó wiłem p rzecież, że o p ró cz mn ie n ik t n ie wie, g d zie g o u mieś ciłem, a in aczej

mo żn a d o n ieg o d o trzeć jed y n ie p rzez… — Wiem, wiem. Po wied z, czy k ażd y mó g łb y g o u ru ch o mić, g d y b y miał o d p o wied n ią k artę alb o p o p ro s tu g o zn alazł? — W zas ad zie tak . J es t n ied o s tęp n y , więc n ie my ś lałem o k o d ach zab ezp ieczeń d o s tęp u . — Ta mas zy n a, mały , mo że s ię s tać p rzerażającą b ro n ią. Wy łącz ją. Zaraz. — Nie mo g ę. — Co to ma zn aczy ć? — Ze zd aln eg o termin ala n ie d a s ię wy k as o wać p amięci an i o d łączy ć zas ilan ia. Żeb y to zro b ić, mu s iałb y m tam d o jś ć. — Pro p o n u ję więc, żeb y ś wy ru s zy ł jak n ajp ręd zej. Ch cę, żeb y p o zo s tał wy łączo n y , d o p ó k i n ie wb u d u jes z w n ieg o całej mas y zab ezp ieczeń . A n awet wted y … zo b aczy my . Nie u fam tak iej p o tęd ze. Zwłas zcza że p rak ty czn ie n ie mamy p rzed n ią o b ro n y . M o że u d erzy ć b ez o s trzeżen ia. O czy m my ś lałeś , k ied y b u d o wałeś tę mas zy n ę? — O p rzetwarzan iu d an y ch . Po s łu ch aj, ty lk o my wiemy … — Zaws ze is tn ieje mo żliwo ś ć, że k to ś g o o d k ry je i zn ajd zie s p o s ó b , żeb y s ię d o n ieg o d o s tać. Wiem, wiem… k o ch as z s wo je d zieło , a ja d o cen iam to , co ch ciałeś o s iąg n ąć. Ale o n mu s i zn ik n ąć. — Nie zro b iłem n iczeg o , co mo g ło b y cię u razić. — To b y ł mó j g ło s , lecz d o b ieg ał z wn ętrza k ręg u . Ran d o m s p o jrzał n a n ieg o , p o tem n a mn ie i zn o wu n a n ieg o . — Nie o to ch o d zi — zwró cił s ię d o k ręg u . — To twó j p o ten cjał mn ie martwi. — Ob ejrzał s ię n a mn ie. — M erlin ie, wy łącz termin al! — Ko n iec tran s mis ji — p o wied ziałem. — Zamk n ąć termin al. Zamig o tał p rzez ch wilę i zn ik n ął. — Przewid y wałeś tak i k o men tarz? — zap y tał Ran d o m. — Nie. Zas k o czy ł mn ie. — Zaczy n am o d czu wać n iech ęć d o zas k ak u jący ch wy p ad k ó w. M o że ś ro d o wis k o teg o cien ia wy wo łu je w n im jak ieś s u b teln e p rzemian y … Zn as z mo je ży czen ia. Wy ś lij g o n a u rlo p . Sk ło n iłem g ło wę. — Co ty lk o ro zk ażes z, p an ie. — Daj s p o k ó j. Nie ró b z s ieb ie męczen n ik a. Po p ro s tu załatw to .

— Nad al u ważam, że wy s tarczy zain s talo wać k ilk a zab ezp ieczeń . Nie trzeb a lik wid o wać całeg o p ro jek tu . — Gd y b y p an o wał s p o k ó j — p o wied ział — mo że b y m s ię z to b ą zg o d ził. Ale o s tatn io wy d arzy ło s ię za wiele p as k u d n y ch rzeczy , łączn ie ze s n ajp erami, b o mb ami i ws zy s tk im, o czy m mi o p o wiad ałeś . Nie p o trzeb u ję d o d atk o wy ch k ło p o tó w. Ws tałem. — W p o rząd k u . Dzięk u ję za k awę. Dam ci zn ać, k ied y rzecz b ęd zie zro b io n a. Sk in ął g ło wą. — Do b ran o c, M erlin ie. — Do b ran o c. Gd y p rzech o d ziłem p rzez h all, p rzy g łó wn y m wejś ciu d o s trzeg łem J u lian a w zielo n y m s zlafro k u . Ro zmawiał z d wó jk ą s wo ich lu d zi. Na p o d ło d ze międ zy n imi leżało d u że, martwe zwierzę. Zatrzy małem s ię, żeb y p o p atrzeć. To b y ł jed en z ty ch p s ich s two ró w, o k tó ry ch n ied awn o ś n iłem — tak i s am jak u J u lii. Po d s zed łem b liżej. — Cześ ć, J u lian ie. Co to jes t? — s p y tałem, ws k azu jąc ręk ą. Po trząs n ął g ło wą. — Nie wiem. Ale p iek ieln e p s y n ied awn o zab iły w Ard en ie trzy tak ie. Przeatu to wałem ch ło p có w ze ś cierwem, żeb y p o k azać Ran d o mo wi. Nie wies z p rzy p ad k iem, g d zie g o s zu k ać? Ws k azałem k ciu k iem p rzez ramię. — W s alo n ik u . Od s zed ł w tamty m k ieru n k u . Zb liży łem s ię i trąciłem zwierzę n o g ą. M o że p o win ien em wró cić i p o wied zieć, że raz ju ż s p o tk ałem p o d o b n ą b es tię? Do d iab ła z ty m. Nie wid ziałem p o wo d u , b y tak a in fo rmacja miała s ię o k azać is to tn a. Wró ciłem d o s ieb ie, u my łem s ię i p rzeb rałem. Po tem wp ad łem d o k u ch n i i załad o wałem d o p lecak a p ro wian t. Nie miałem o ch o ty n a p o żeg n an ia, więc zawró ciłem i s zero k imi s ch o d ami n a ty łach zs zed łem d o o g ro d u . M ro k . Gwiazd y . Ch łó d . M ars z. Przes zy ł mn ie d res zcz, g d y d o tarłem d o miejs ca, g d zie we ś n ie p o jawiły s ię p s y . Żad n eg o wy cia, żad n eg o wark o tu . Nic. M in ąłem to miejs ce i ru s zy łem d alej, n a ty ły wy p ielęg n o wan eg o o g ro d u , d o p u n k tu , s k ąd k ilk a d ró g p ro wad ziło w b ard ziej n atu raln y p ejzaż. Wy b rałem d ru g ą o d lewej. Tras a b y ła n ieco d łu żs za n iż in n a, tak że

mo żliwa — zres ztą, p rzecin ały s ię p ó źn iej — ale łatwiejs za, a u zn ałem, że n o cą teg o mi właś n ie p o trzeb a. Nie zn ałem jes zcze d o k ład n ie ws zy s tk ich tru d n o ś ci d ru g ieg o s zlak u . Prawie g o d zin ę s zed łem g ran ią Ko lv iru , n im o d n alazłem p ro wad zącą w d ó ł ś cieżk ę, k tó rej s zu k ałem. Zatrzy małem s ię wted y , ły k n ąłem wo d y i k ilk a min u t o d p o czy wałem. Po tem ro zp o cząłem zejś cie. Bard zo tru d n o jes t ch o d zić p rzez Cień n a Ko lv irze. Ab y teg o d o k o n ać, n ależy o d d alić s ię d o s tateczn ie d alek o o d Amb eru . Zatem w tej ch wili mo g łem ty lk o iś ć, co d o b rze s ię s k ład ało , g d y ż b y ła to d o b ra n o c n a p ies ze wy cieczk i. Zs zed łem ju ż s p o ry k awałek , k ied y zajaś n iało n ieb o , a k s ięży c wy ch y lił s ię zza Ko lv iru i zalał ś wiatłem k rętą d ró żk ę. Przy s p ies zy łem k ro k u . Zamierzałem p rzed ś witem d o trzeć n a s am d ó ł. By łem zły n a Ran d o ma, k tó ry n ie d ał mi s zan s y , b y b ro n ić meg o d zieła. Nie b y łem jes zcze g o tó w, b y mu o ws zy s tk im p o wied zieć. Gd y b y n ie p o g rzeb Cain e'a, w o g ó le n ie wracałb y m d o Amb eru , p ó k i n ie u d o s k o n aliłb y m mas zy n y . I n ie zamierzałem n awet ws p o min ać o Gh o s twh eelu ; g rał jed n ak p ewn ą, ch o ć s k ro mn ą ro lę w tajemn iczy ch wy d arzen iach d ziejący ch s ię wo k ó ł mn ie, więc Ran d o m s p y tał o n ieg o , b y zy s k ać p ełn y wg ląd w s p rawę. No d o b rze. Nie s p o d o b ało mu s ię to , co zo b aczy ł, ale d emo n s tracja b y ła p rzed wczes n a. J eś li, zg o d n ie z ro zk azem, wy łączę teraz Gh o s twh eela, n a marn e p ó jd zie cała p raca, k tó ra trwa ju ż o d p ewn eg o czas u . Gh o s twh eel wciąż realizo wał fazę au to ed u k acji i s k an o wan ia Cien ia. I tak p o win ien em g o s p rawd zić, zo b aczy ć, jak mu id zie, i p o p rawić ws zelk ie wid o czn e b łęd y , jak ie zn alazły s ię w s y s temie. M y ś lałem o ty m, s ch o d ząc co raz b ard ziej s tro mą i k rętą ś cieżk ą p o zach o d n im s to k u Ko lv iru . Ran d o m n ie k azał mi p rzecież wy k as o wać ws zy s tk ieg o , co u d ało s ię zeb rać d o tej p o ry . Kazał p o p ro s tu wy łączy ć u rząd zen ie. J eś li p o p atrzeć n a to tak , jak wo lałem n a to p atrzeć, s am miałem zd ecy d o wać, jak ie p o d jąć ś ro d k i. Uzn ałem, że mo g ę n ajp ierw s p rawd zić i p rzejrzeć fu n k cje s y s temu i s k o ry g o wać p ro g ramy , aż b ęd ę p ewien , że ws zy s tk o d ziała p o p rawn ie. Po tem, p rzed wy łączen iem, p rzerzu cę jes zcze d an e n a b ard ziej trwały n o ś n ik . Wted y n ic n ie u leg n ie zn is zczen iu . Pamięć p o zo s tan ie s p rawn a, g d y p rzy jd zie czas , b y zn ó w u ak ty wn ić fu n k cje. M o że… A g d y b y m zro b ił ws zy s tk o co trzeb a, b y p rzy g o to wać Gh o s twh eela, w ty m zain s talo wał k ilk a — mo im zd an iem zb ęd n y ch — zab ezp ieczeń , żeb y u s p o k o ić Ran d o ma? Wted y , my ś lałem s o b ie, p o łączę s ię z Ran d o mem, p o k ażę mu ws zy s tk o

i zap y tam, czy teraz jes t zad o wo lo n y . J eś li n ie, zaws ze mo g ę o d łączy ć zas ilan ie. Ale mo że zmien i d ecy zję. Warto p o my ś leć… Od g ry wałem w wy o b raźn i mo żliwe wers je ro zmo wy z Ran d o mem, p ó k i k s ięży c n ie o d p ły n ął n a lewo . Do tarłem ju ż d o p o ło wy wy s o k o ś ci Ko lv iru i d ro g a b y ła co raz łatwiejs za. Wy czu wałem zmn iejs zo n ą n ieco mo c Wzo rca. Kilk a razy zatrzy my wałem s ię, żeb y ły k n ąć tro ch ę wo d y , a raz zjad łem k an ap k ę. Im więcej o ty m my ś lałem, ty m b ard ziej b y łem p rzek o n an y , że Ran d o m ty lk o s ię ro zzło ś ci i p rawd o p o d o b n ie n awet n ie zech ce mn ie s łu ch ać. Z d ru g iej s tro n y , s am też b y łem zły . Ale czek ała mn ie d łu g a d ro g a i n iewiele s k ró tó w. Będ zie mn ó s two czas u , żeb y s ię zas tan o wić. Nieb o ju ż p o jaś n iało , g d y min ąłem o s tatn ie, k amien is te zb o cze i trafiłem n a s zero k i trak t u s tó p Ko lv iru . Pro wad ził n a p ó łn o cn y zach ó d . Sp o jrzałem n a k ęp ę d rzew p o d ru g iej s tro n ie d ro g i. To wy s o k ie b y ło d o s k o n ały m zn ak iem o rien tacy jn y m… Z o ś lep iający m b ły s k iem, s y k iem i h u k iem g ro mu jak wy b u ch b o mb y , b ły s k awica ro zs zczep iła d rzewo n iecałe s to metró w p rzed e mn ą. Zas ło n iłem twarz, lecz jes zcze p rzez k ilk a s ek u n d s ły s załem trzes zczen ie d rewn a i ech o ek s p lo zji. A p o tem ro zleg ł s ię g ło s : — Wracaj! Uzn ałem, że to ja jes tem tematem teg o k o n wers acy jn eg o g amb itu . — M o że to p rzed y s k u tu jemy ? — zap ro p o n o wałem. Nie b y ło o d p o wied zi. Wy ciąg n ąłem s ię w p ły tk im zag łęb ien iu p rzy trak cie, p o tem p rzeczo łg ałem k ilk a d łu g o ś ci ciała d o p u n k tu , g d zie miałem lep s zą o s ło n ę. Nas łu ch iwałem i o b s erwo wałem w n ad ziei, że ten , k to wy ciął tak i n u mer, w jak iś s p o s ó b zd rad zi s wo ją p o zy cję. Nic s ię n ie s tało , ch o ć p rzez p ó ł min u ty s tu d io wałem zag ajn ik i frag men t zb o cza, z k tó reg o zs zed łem. Ich b lis k o ś ć n as u n ęła mi p ewien p o my s ł. Przy wo łałem wizeru n ek Lo g ru s u i d wie jeg o lin ie s tały s ię mo imi ramio n ami. Wy ciąg n ąłem je n ie p o p rzez Cień , ale w g ó rę, g d zie s o lid n y ch ro zmiaró w g łaz s p o czy wał p o n ad całą mas ą in n y ch . Po ch wy ciłem g o i s zarp n ąłem. By ł za ciężk i, b y o d razu g o p rzech y lić, więc zacząłem k o ły s ać. Z p o czątk u wo ln o , p o ch wili o s iąg n ąłem g ran iczn e wy ch y len ie

i g łaz ru n ął, s trącając małą lawin ę. Wy co fałem s ię, g d y k amien ie p o d s k ak u jąc, ru n ęły w d ó ł. Gru n t p ęk ł, k ied y u d erzy ły z d u żą s zy b k o ś cią, i całe k amien is te p o le s tęk n ęło , trzas n ęło i zaczęło s ię zs u wać. Od czo łg u jąc s ię w ty ł, czu łem wib rację g ru n tu . Nie p lan o wałem n iczeg o tak s p ek tak u larn eg o . Głazy s p ad ały , to czy ły s ię i wp ad ały d o zag ajn ik a. Wid ziałem, jak k o ły s zą s ię d rzewa; k ilk a n awet u p ad ło . Sły s załem ch rzęs ty , zg rzy ty i trzas k i p ęk ająceg o d rewn a. Kied y , jak mi s ię wy d awało , n as tąp ił k o n iec, o d czek ałem jes zcze p ó ł min u ty . W p o wietrzu k rąży ły tu man y k u rzu , a p o ło wa zag ajn ik a leżała n a ziemi. Do p iero wted y ws tałem i ws zed łem międ zy d rzewa. Frak ir zwis ała mi z lewej ręk i. Do k ład n ie p rzes zu k ałem teren , ale n ie zn alazłem n ik o g o . Os tro żn ie ws p iąłem s ię n a złaman y p ień . — Po wtarzam: mo że p o d y s k u tu jemy ? — zawo łałem. Cis za. — W p o rząd k u . J ak ch ces z — mru k n ąłem i s k iero wałem s ię n a p ó łn o c, d o Ard en u . Przemierzając p rad awn y las , s ły s załem p ars k an ie k o n i. J eś li k to ś za mn ą jech ał, n ie p ró b o wał mn ie d o ś cig n ąć. Prawd o p o d o b n ie p rzech o d ziłem w p o b liżu jed n eg o z p atro li J u lian a. Nie miało to zn aczen ia. Wk ró tce o d n alazłem ś cieżk ę i ro zp o cząłem n iewielk ie zmian y , p rzen o s zące mn ie d alej i d alej o d n ich . J aś n iejs zy o d cień k o ry , b ard ziej żó łty n iż b rązo wy , i n iżs ze d rzewa… M n iej p rzerw w liś cias ty m d ach u … Niezwy k łe wo łan ie p tak a, d ziwn y g rzy b … Z wo ln a zmien iał s ię wy g ląd las u . Przes k o k i też b y ły łatwiejs ze w miarę, jak o d d alałem s ię o d Amb eru . Zacząłem s p o ty k ać zalan e s ło ń cem łąk i. Nieb o p rzy b rało jaś n iejs zą b arwę… Drzewa b y ły zielo n e, w więk s zo ś ci mło d e p ęd y … Ru s zy łem lek k im b ieg iem. M as y ch mu r p o jawiły s ię w p o lu wid zen ia, g ąb czas ta g leb a b y ła tward s za, b ard ziej s u ch a… Przy s p ies zy łem, zb ieg ając w d ó ł. Ws zęd zie ro s ła trawa. Drzewa zeb ran e w k ęp y jak wy s p y w ro zk o ły s an y m mo rzu jas n y ch traw. Wzro k s ięg ał d alej. Po p rawej s tro n ie mig o tliwa zas ło n a z p acio rk ó w: d es zcz. Nad b ieg ł h u k g ro mu , ch o ć n a mej d ro d ze wciąż ś wieciło s ło ń ce. Głęb o k o

zaciąg n ąłem s ię czy s ty m, wilg o tn y m p o wietrzem i p o b ieg łem d alej. Trawy zn ik n ęły , s zczelin y p o cięły g ru n t, p o czern iało n ieb o … Wo d y p ęd ziły wo k ó ł p rzez k an io n y i wąwo zy … Całe s tru mien ie s p ły wały z g ó ry n a s k alis tą g leb ę… Zacząłem s ię ś lizg ać. Za k ażd y m razem, k ied y s ię p o d n o s iłem, p rzek lin ałem s wo ją n ad g o rliwo ś ć w d o k o n y wan iu p rzemian . Ch mu ry ro zs tąp iły s ię n ib y teatraln a k u rty n a, o d s łan iając cy try n o we s ło ń ce, z ło s o s io weg o n ieb a lejące w d ó ł ciep ło i b las k . Gro m u cich ł w p ó ł g rzmo tu i zb u d ził s ię wiatr… Ws p iąłem s ię n a wzg ó rze i s p o jrzałem n a ru in y wio s k i, d awn o ju ż o p u s zczo n ej i zaro ś n iętej ziels k iem; d ziwn e wzg ó rk i wy ras tały wzd łu ż g łó wn ej u licy . M in ąłem ją p o d n ieb em b arwy d ach ó wek , o s tro żn ie p rzes zed łem p o k ry ty lo d em s taw, a twarze zamarzn ięty ch to p ielcó w s p o g ląd ały n iewid zący mi o czami we ws zy s tk ie s tro n y … Nieb o p rzecin ały p as ma s ad zy , ś n ieg b y ł tward y , a mó j o d d ech p aro wał, g d y wk ro czy łem d o s zk ieleto weg o las u , g d zie n a g ałęziach p rzy s iad ły p rzemarzn ięte p tak i: lito g rafia. Ześ lizg w d ó ł, u p ad ek , zs u wam s ię w ro zto p y i wio s n ę… Zn o wu ru ch wo k ó ł mn ie… Bło tn is ty g ru n t i k ęp y zielen i… Niezwy k łe s amo ch o d y n a d alek iej s zo s ie… Wy s y p is k o , cu ch n ące, o ciek ające, rd zewiejące i d y miące… Szu k am d ro g i wś ró d h ek taró w ś mieci… Przeb ieg ają s zczu ry … Dalej… Szy b s ze p rzemian y , g łęb s zy o d d ech … Lin ia h o ry zo n tu p o d czap k ą s mo g u … Dn o d elty … Brzeg mo rza… Przy d ro d ze zło cis te k o lu mn y … J ezio ra… Bru n atn e trawy p o d zielo n y m n ieb em… Zwaln iam… Falu jące trawy , rzek a i jezio ro … Wo ln iej… Bry za i trawy n ib y mo rze… Ręk awem o cieram czo ło … Wciąg am p o wietrze… Id ę… No rmaln y m k ro k iem ws zed łem n a p o le. Wo lałem o d p o cząć w o k o licy p o d o b n ej d o tej, g d zie n ic n ie p rzes łan iało mi wid o k u . Wiatr s zu miał cich o , p o ru s zając źd źb łami traw. Najb liżs ze jezio ro miało ciemn o cy try n o wy k o lo r, a p o wietrze p ach n iało s ło d k o . Zd awało mi s ię, że p o p rawej s tro n ie d o s trzeg łem k ró tk i ro zb ły s k ś wiatła, lecz k ied y s p o jrzałem, n ie zau waży łem n iczeg o n iezwy k łeg o . Po ch wili b y łem p ewien , że s ły s zę d alek i tęten t k o p y t. Ale zn o wu n iczeg o n ie zo b aczy łem. Z cien iami zaws ze s ą tak ie p ro b lemy . Czło wiek n ie wie, co tu jes t n atu raln e, i n ig d y n ie ma p ewn o ś ci, n a co p o win ien u ważać.

M in ęło k ilk a min u t i wy czu łem to , zan im co k o lwiek zau waży łem. Dy m. W ch wilę p ó źn iej s trzeliły p ło mien ie. Dłu g a lin ia o g n ia p rzecięła mi d ro g ę. I zn o wu ro zleg ł s ię g ło s : — Kazałem ci zawró cić! Wiatr wiał o d s tro n y p o żaru i p ęd ził k u mn ie p ło mien ie. Od wró ciłem s ię, b y u ciek ać, i zo b aczy łem, że p o b o k ach ju ż mn ie wy p rzed zają. Trzeb a czas u , b y wy two rzy ć s tan u my s łu o d p o wied n i d la zmian y cien ia, a ja s traciłem k o n cen trację. Nie wierzy łem, b y m zd ąży ł s k u p ić s ię n a n o wo . Ru s zy łem b ieg iem. Lin ia o g n ia wy g in ała s ię p rzed e mn ą, jak b y zak reś lając wielk ie k o ło . Nie zatrzy małem s ię, b y p o d ziwiać p recy zję ry s u n k u , g d y ż czu łem ju ż żar, a d y m s łał s ię co raz g ęś ciej. Wś ró d trzas k u p ło mien i wciąż s ły s załem tęten t k o p y t. J ed n ak o czy zaczy n ały łzawić, a k łęb y d y mu d o d atk o wo u tru d n iały wid zen ie. J ak p o p rzed n io , n ie d o s trzeg łem żad n y ch ś lad ó w o s o b y , k tó ra zas tawiła tę p u łap k ę. Tak , z całą p ewn o ś cią ziemia d rżała o d b ieg u k o p y tn eg o zwierzęcia, zmierzająceg o w mo ją s tro n ę. Krąg s ię d o my k ał; p ło mien ie s trzeliły wy żej i zb liży ły s ię. Gd y k o ń z jeźd źcem p rzeb ili o g n is tą zas ło n ę, n ie b y łem p ewien , czy n ie n ad ciąg a n o we zag ro żen ie. J eźd ziec ś ciąg n ął wo d ze, ale k o ń — k as ztan — n ie b y ł zach wy co n y b lis k o ś cią p ło mien i. Od s łan iał zęb y , g ry zł u źd zien icę, k ilk a razy p ró b o wał s tan ąć d ęb a. — Szy b k o ! Za mn ie! — k rzy k n ął jeźd ziec, a ja p o d b ieg łem i ws k o czy łem n a g rzb iet wierzch o wca. J eźd źcem b y ła ciemn o wło s a k o b ieta. Ty lk o p rzelo tn ie s p o jrzałem n a jej twarz. Zd o łała wy k ręcić w s tro n ę, z k tó rej p rzy b y ła, i p o trząs n ęła u zd ą. Kas ztan p o b ieg ł, lecz n ag le s tan ął d ęb a. Ud ało mi s ię u trzy mać. Kied y p rzed n ie k o p y ta d o tk n ęły ziemi, zwierzę zawró ciło i p o g n ało w s tro n ę ś wiatła. Sk ręcił zn o wu , g d y b y ł ju ż p rawie w o g n iu . — Przek leń s two ! — u s ły s załem g ło s k o b iety , g o rączk o wo s zarp iącej wo d ze. Ko ń s k ręcił zn o wu , rżąc g ło ś n o . Z p y s k a k ap ała mu k rwawa p ian a. Krąg s ię zamk n ął, b u ch ał g ęs ty d y m, a lin ia o g n ia b y ła ju ż b ard zo b lis k o . W żad en s p o s ó b n ie mo g łem p o mó c. Parę razy u d erzy łem ty lk o p iętami, g d y k o ń zn ó w ru s zy ł p ro s to .

Wp ad ł w o g ień p o lewej s tro n ie. Wy ł n iemal. Nie wied ziałem, jak s zero k i jes t w ty m miejs cu p as p ło mien i, ale żar p arzy ł mi s to p y i czu łem zap ach p alo n y ch wło s ó w. A p o tem b es tia zn o wu s tan ęła d ęb a, jeźd ziec k rzy czał, a ja n ie mo g łem ju ż u trzy mać s ię n a g rzb iecie. Zs u n ąłem s ię w ch wili, g d y p rzeb iliś my b arierę o g n ia, i ru n ąłem n a wy p alo n ą, d y miącą ziemię, g d zie p rzes zed ł ju ż p o żar. Wzn o s ząc ch mu rę p o p io łu , u p ad łem międ zy czarn e, g o rące g ru d y . Przeto czy łem s ię w lewo , zak as zlałem i mo cn o zacis n ąłem p o wiek i. Us ły s załem k rzy k k o b iety i ws tałem n iep ewn ie, p rzecierając o czy . Zd ąży łem d o s trzec, że k as ztan s ię p o d n o s i. Najwy raźn iej u p ad ł, p rzy g n iatając jeźd źca. Od b ieg ł n aty ch mias t i zn ik n ął w ch mu rze d y mu , a k o b ieta leżała n ieru ch o mo . Po d b ieg łem d o n iej, zd u s iłem is k ry n a s u k n i, s p rawd ziłem o d d ech i tętn o . Otwo rzy ła o czy . — Kręg o s łu p … p ęk n ięty … ch y b a — wy k rztu s iła. — Nic… n ie… czu ję… Uciek aj… jeś li zd o łas z… Zo s taw mn ie. I tak u mrę. — Nie ma mo wy . Ale mu s zę cię p rzen ieś ć. O ile p amiętam, tu w p o b liżu jes t jezio ro . Od wiązałem o d p as a zwin ięty p łas zcz i ro zło ży łem g o n a ziemi. Po tem, jak n ajo s tro żn iej, p rzes u n ąłem ją, o win ąłem, b y ch ro n ić p rzed o g n iem, i p o ciąg n ąłem we właś ciwy m — miałem n ad zieję — k ieru n k u . Przes u waliś my s ię p rzez zmien n ą s zach o wn icę p ło mien i i d y mu . Paliło mn ie w g ard le, o czy łzawiły b ez p rzerwy , a s p o d n ie zajęły s ię ju ż o g n iem, g d y wres zcie zro b iłem k ro k d o ty łu i p o czu łem, że s to p a zap ad a s ię w b ło to . Szed łem d alej. W k o ń cu s tałem w wo d zie p o p iers i i p o d trzy my wałem ją. Po ch y liłem s ię i o d s u n ąłem z jej twarzy b rzeg p łas zcza. M iała o twarte o czy , ale p u s te s p o jrzen ie. Nie p o ru s zała s ię. Zan im jed n ak zd ąży łem s p rawd zić p u ls , wy d ała ś wis zczący jęk , a p o tem wy mó wiła mo je imię. — M erlin ie — wy s zep tała ch rap liwie. — Przep ras zam… — Po mo g łaś mi, a ja n ie zd o łałem ci p o mó c — o d p o wied ziałem. — To ja p rzep ras zam. — Przep ras zam… że n ie wy trwałam… d łu żej… — mó wiła d alej. — Nie rad zę s o b ie… z k o ń mi. On i… ś cig ają cię. — Kto ? — s p y tałem. — Przy n ajmn iej… o d wo łał… p s y . Ale ten … p o żar… jes t k o g o ś … in n eg o . Nie wiem… czy j.

— Nie ro zu miem, o czy m mó wis z. Zwilży łem jej p o liczk i wo d ą. Po d s ad zą i p rzy p alo n y mi wło s ami tru d n o b y ło o cen ić wy g ląd . — Kto ś … za… to b ą… — s zep n ęła. Gło s b y ł co raz s łab s zy . — Kto ś … z p rzo d u … tak że. Nie… wied ziałam… o ty m… d ru g im… Przep ras zam. — Kto ? — zap y tałem p o raz d ru g i. — I k im ty jes teś ? Sk ąd mn ie zn as z? Dlaczeg o … Uś miech n ęła s ię s łab o . — … s p ać z to b ą. Teraz n ie mo g ę. Od ch o d zę… Zamk n ęła o czy . — Nie! — k rzy k n ąłem. Ze s k u rczo n ą twarzą p o raz o s tatn i n ab rała tch u . I wy p u ś ciła g o , b y s zep n ąć jes zcze: — Po zwó l mi… tu taj… zato n ąć. Żeg n aj… Ob ło k d y mu p rzes ło n ił jej twarz. Ws trzy małem o d d ech i zamk n ąłem o czy , g d y ż n ad p ły wało g o więcej. Kied y p o wietrze s ię o czy ś ciło , zb ad ałem ją. Us tał o d d ech , zan ik ł p u ls , zamarło s erce. Wo k ó ł n ie b y ło n awet s k rawk a ziemi, k tó ra b y n ie p ło n ęła lu b n ie b y ła mo k rad łem, g d zie mó g łb y m ch o ciaż s p ró b o wać rean imacji. Umarła. Wied ziała, że u miera. Staran n ie o win ąłem ją p łas zczem, zmien iając g o w cału n . Na k o ń cu zak ry łem twarz. Sczep iłem ws zy s tk o k lamrą, k tó rą zwy k le s p in ałem o k ry cie p o d s zy ją. Po tem zacząłem b rn ąć n a g łęb s zą wo d ę. „Po zwó l mi tu taj zato n ąć”. Umarli czas em to n ą s zy b k o , a czas em u n o s zą s ię n a p o wierzch n i… — Żeg n aj, p an i — p o wied ziałem. — Szk o d a, że n ie p o zn ałem tweg o imien ia. Dzięk u ję ci raz jes zcze. Pu ś ciłem ją. Zamk n ęły s ię wo d y i zn ik n ęła. Po p ewn y m czas ie o d wró ciłem wzro k , a p o tem o d s zed łem. Zb y t wiele p y tań i żad n y ch o d p o wied zi. Gd zieś w o d d ali rżał o s zalały k o ń …

ROZDZIAŁ IX Kilk a g o d zin i wiele cien i p ó źn iej zn ó w zatrzy małem s ię n a o d p o czy n ek w miejs cu p o d jas n y m n ieb em i b ez d rewn a w p o b liżu . Wziąłem k ąp iel w p ły tk im s tru mien iu , a p o tem ś ciąg n ąłem z Cien ia ś wieże u b ran ie. Czy s ty i s u ch y , u s iad łem n a b rzeg u i p rzy g o to wałem s o b ie p o s iłek . M iałem wrażen ie, że k ażd y d zień jes t teraz trzy d zies ty m k wietn ia. Wy d awało s ię, że zn a mn ie k ażd y , k o g o s p o ty k am, i że k ażd y ro zg ry wa tu jak ąś s k o mp lik o wan ą p o d wó jn ą g rę. Lu d zie wo k ó ł mn ie g in ęli, a k atas tro fy s tały s ię czy mś zwy czajn y m. Czu łem s ię jak p o s tać z g ry wid eo . Co b ęd zie d alej? Des zcz meteo ró w? M u s iało is tn ieć jak ieś wy tłu maczen ie. Ta b ezimien n a d ama, k tó ra o d d ała ży cie, b y wy ciąg n ąć mn ie z o g n ia, p o wied ziała, że k to ś mn ie ś cig a i k to ś jes t p rzed e mn ą. Co to mo g ło o zn aczać? Czy p o win ien em zaczek ać, aż p rześ lad o wca mn ie d o g o n i, a p o tem p o p ro s tu g o , ją alb o je zap y tać? A mo że jak n ajp ręd zej p o d ążać n ap rzó d w n ad ziei, że d o ś cig n ę d ru g ieg o p rzeciwn ik a i tam s ię czeg o ś d o wiem? Czy o b aj u d zielilib y tej s amej o d p o wied zi? Czy w g rę wch o d ziły raczej d wie zu p ełn ie ró żn e? M o że p o jed y n ek d ałb y k tó remu ś s aty s fak cję? Stan ąłb y m d o walk i. Alb o łap ó wk a. Zap łaciłb y m. Ch ciałem ty lk o o d p o wied zi, a p o n iej o d ro b in y s p o k o ju i cis zy . Pars k n ąłem. To b rzmiało jak d efin icja ś mierci… ch o ć tej częś ci z o d p o wied zią wcale n ie b y łem p ewien . — Szlag b y to — o ś wiad czy łem, n ie zwracając s ię d o n ik o g o k o n k retn eg o , i cis n ąłem d o wo d y k amień . Ws tałem i p rzes zed łem p rzez s tru mień . Na d ru g im b rzeg u , n a p ias k u , wy p is an e b y ło s ło wo : WRACAJ ! Nad ep n ąłem n a n ie i ru s zy łem b ieg iem. Świat zawiro wał, k ied y p o ch wy ciłem cien ie. Zn ik n ęła ro ś lin n o ś ć. Kamien ie wy ro s ły w g łazy , jaś n iejące, ro zis k rzo n e… Przeb ieg łem d o lin ę g ran ias to s łu p ó w p o d p rzy tłaczający m, n ieb em… Wiatr p o międ zy tęczo wy mi s k ałami ś p iewa eo ls k ą p ieś ń …

p u rp u ro wy m

Szk wały s zarp ią u b ran iem… W g ó rze p u rp u ra zmien ia s ię w lawen d ę… Os tre k rzy k i wś ró d s mu g d źwięk u … Trzes zczy ziemia… Szy b ciej. J es tem o lb rzy mem. Ten s am p ejzaż, ty m razem n ies k o ń czen ie mały … J ak cy k lo p

miażd żę s to p ami lś n iące g łazy … Py ł tęcz n a mo ich b u tach , k łęb k i ch mu r wo k ó ł ramio n … Atmo s fera g ęs tn ieje, s taje s ię n iemal ciek ła i zielo n a… Wiru je… Zwaln iam mimo wy s iłk ó w… Un o s zę s ię w n iej… Przep ły wają zamk i n ib y ak waria… Lecą k u mn ie p o d o b n e d o ś wietlik ó w jas n e p o cis k i… Nic n ie czu ję… Zieleń w b łęk it… Rzad s za, co raz rzad s za… Nieb ies k i d y m i p o wietrze jak k ad zid ło … Ech a Zacis k am zęb y …

milio n a

n iewid zialn y ch

gongów

b ijący ch

n iep rzerwan ie…

Szy b ciej. Błęk it w ró ż p rzes zy wan y is k rami… J ęzy k p ło mien ia… Nas tęp n y … Zimn e o g n ie tań czą p rzed e mn ą jak wo d o ro s ty … Wy żej, wciąż wy żej… Ścian y o g n ia łączą s ię z trzas k iem… Czy jeś k ro k i za p lecami. Nie o g ląd aj s ię. Przes k o k . Nieb o ro zcięte wp ó ł mk n ącą k o metą s ło ń ca… Przeb ieg a i zn ik a… Zn o wu . Zn o wu . Trzy d n i w ciąg u trzech u d erzeń s erca… Wd y ch am wo n n e p o wietrze… Wiru ją p ło mien ie, o p ad ają k u p u rp u ro wej ziemi… Kry s ztał n a n ieb ie… Pęd zę s zlak iem b ły s zczącej rzek i p rzez p o le g ąb czas ty ch g rzy b ó w b arwy k rwi… Zaro d n ik i zmien iają s ię w k lejn o ty , p ad ają jak p o cis k i… No c n a s p iżo wej ró wn in ie, k ro k i o d b ijają s ię ech em k u wieczn o ś ci… Brzęczą ro ś lin y p o d o b n e d o mas zy n z p o k rętłami, metalo we k wiaty k ry ją s ię w metalo we źd źb ła, źd źb ła w k o n s o le… Brzęk , b rzęk , wes tch n ien ie… Czy to ty lk o ech o za mo imi p lecami? Od wracam s ię jed en raz. Czy to mro czn a p o s tać s k ry ła s ię za d rzewem p o d o b n y m d o wiatrak a? Czy ty lk o cien ie tań czą w mo ich cien io zmien n y ch o czach ? Nap rzó d . Przez s zk ło i p ap ier ś ciern y , p o marań czo wy ló d , p ejzaż b iałeg o ciała… Nie ma s ło ń ca, jed y n ie b lad a p o ś wiata… Nie ma ziemi… Ty lk o wąs k ie mo s ty i wy s p y w p o wietrzu … Świat jes t matry cą k ry s ztału … W g ó rę, w d ó ł, d o o k o ła… Przez o twó r w p o wietrzu i p rzez k lap ę… Ześ lizg … Na k o b alto wą p lażę n ad n ieru ch o my m, mied zian y m mo rzem… Bezg wiezd n y zmierzch … Ws zęd zie d elik atn e lś n ien ie… M artwo ; martwa o k o lica… Błęk itn e s k ały … Sp ęk an e p o s ąg i n ielu d zk ich is to t… Bezru ch …

Sto p . Wy k reś liłem mag iczn y k rąg i o b d arzy łem g o mo cami Ch ao s u . W s amy m ś ro d k u ro zś cieliłem s wó j n o wy p łas zcz, wy ciąg n ąłem s ię i zas n ąłem. Śn iło mi s ię, że wezb ran e wo d y zmy ły częś ć k ręg u i że zielo n y łu s k o waty s twó r o fio leto wej s ierś ci i o s try ch zęb ach wy p ełzł z mo rza i p o d czo łg ał s ię d o mn ie, b y wy s s ać mi k rew. Kied y s ię o b u d ziłem, zo b aczy łem p rzerwan y k rąg i zielo n eg o , łu s k o wateg o s two ra o fio leto wej s ierś ci i o s try ch zęb ach . Leżał martwy n a p laży p ięć metró w o d e mn ie, z Frak ir zaciś n iętą n a s zy i, wś ró d zd ep tan eg o d o o k o ła p ias k u . M u s iałem n ap rawd ę g łęb o k o zas n ąć. Zab rałem mó j s zn u r d u s iciela i p rzek ro czy łem k o lejn y mo s t p o n ad n ies k o ń czo n o ś cią. * Na k o lejn y m etap ie p o d ró ży n iemal mn ie p o ch wy ciła n ag ła p o wó d ź, k ied y p ierws zy raz p rzy s tan ąłem, b y o d p o cząć. Nie d ałem s ię zas k o czy ć i u trzy mu jąc d o s tateczn ą o d leg ło ś ć, zd ąży łem z p rzes k o k iem. Otrzy małem k o lejn e o s trzeżen ie, wy p is an e p ło n ący mi literami n a zb o czu o b s y d ian o wej g ó ry . Su g ero wało , b y m zrezy g n o wał, wy co fał s ię, wró cił d o d o mu . M o je wy k rzy czan e zap ro s zen ie n a k o n feren cję zo s tało zig n o ro wan e. Po d ążałem wciąż d alej, aż zn o wu n ad s zed ł czas n a s en . Ro zb iłem o b ó z w Po czern iały ch Ziemiach — n ieru ch o my ch , s zary ch , zatęch ły ch i mg lis ty ch . Zn alazłem łatwą d o o b ro n y ro zp ad lin ę, o s ło n iłem ją p rzed mag ią i zas n ąłem. Pó źn iej — n ie jes tem p ewien , o ile p ó źn iej — p u ls o wan ie Frak ir n a ręk u wy rwało mn ie ze s n u b ez marzeń . Ro zb u d ziłem s ię n aty ch mias t i zacząłem zas tan awiać, co b y ło p o wo d em. Nic n ie s ły s załem, w mo im o g ran iczo n y m p o lu wid zen ia n ie d o s trzeg łem n iczeg o p o d ejrzan eg o . Lecz jeś li Frak ir o s trzeg a, to ch o ć n ie jes t w s tu p ro cen tach d o s k o n ała, zaws ze ma jak iś p o wó d . Czek ając n a wy jaś n ien ie, p rzy wo łałem wizeru n ek Lo g ru s u . Kied y p o jawił s ię w całej p ełn i, jak w ręk awicę ws u n ąłem w n ieg o ręk ę i s ięg n ąłem… Rzad k o n o s zę ze s o b ą k lin g ę d łu żs zą n iż ś red n ich ro zmiaró w s zty let. To s tras zn ie n iewy g o d n e, tas zczy ć wis zący u b o k u metr s tali, k tó ry o b ija s ię o n o g i, czep ia k rzak ó w, a czas em mo żn a s ię o n ieg o p o tk n ąć. M ó j o jciec i więk s zo ś ć k rewn y ch w Amb erze i w Dwo rcach u ży wa ciężk iej, n iezg rab n ej b ro n i, ale s ą ch y b a u lep ien i z tward s zej n iż ja g lin y . Zres ztą, w zas ad zie n ie mam n ic p rzeciwk o mieczo m.

Uwielb iam s zermierk ę i d łu g o tren o wałem, b y s ię n imi p o s łu g iwać. Po p ro s tu u ważam, że n o s zen ie czeg o ś tak ieg o to ty lk o k ło p o t. Po p ewn y m czas ie p as o ciera mi b io d ro . No rmaln ie wo lę raczej Frak ir i imp ro wizację. J ed n ak że… Sk ło n n y b y łem p rzy zn ać, że n ad es zła o d p o wied n ia ch wila, b y ch wy cić w ręk ę miecz. Gd zieś z p rzo d u p o lewej s tro n ie u s ły s załem b o wiem, że co ś s ap ie jak miech , p ry ch a i g ramo li s ię. Sięg n ąłem w Cień , s zu k ając miecza. Co raz d alej i d alej… Niech to ! Dalek o o d s zed łem o d cy wilizacji u ży wający ch metalu , o o d p o wied n iej an ato mii i we właś ciwej fazie h is to ry czn eg o ro zwo ju . Szu k ałem n ad al; p o t zro s ił mi czo ło . Dalek o , b ard zo d alek o . A d źwięk i b y ły co raz b liżs ze, g ło ś n iejs ze, s zy b s ze… Ro zleg ł s ię g rzech o t, tu p an ie, p ars k an ie. Po tem ry k . Ko n tak t! Po czu łem w d ło n i ręk o jeś ć miecza. Ch wy cić i p rzy wo łać! Wezwałem g o ; p ch n ął mn ie n a ś cian ę en erg ią s wej materializacji. Do p iero p o ch wili zd o łałem wy rwać g o z p o ch wy , w k tó rej wciąż tk wił. I właś n ie w tej ch wili n a zewn ątrz ws zy s tk o u cich ło . Od czek ałem d zies ięć s ek u n d . Piętn aś cie. Pó ł min u ty … Nic. Wy tarłem d ło ń o s p o d n ie. Wciąż n as łu ch iwałem. Wres zcie ru s zy łem d o p rzo d u . Przed s zczelin ą n ie b y ło n ic p ró cz rzad k iej mg ły . A k ied y o two rzy ł s ię wid o k n a b o k i, n ad al n ie b y ło n a co p atrzeć. J es zcze k ro k … Nic. Nas tęp n y . Stałem n a s amy m p ro g u . Wy ch y liłem s ię s zy b k o i s p o jrzałem w o b ie s tro n y . Tak . Z lewej s tro n y co ś b y ło : ciemn e, n is k ie, częś cio wo p rzes ło n ięte mg łą. Przy czajo n e? Go to we, b y n a mn ie s k o czy ć? Czy mk o lwiek to b y ło , n ie p o ru s zało s ię i zach o wy wało całk o wite milczen ie. J a ró wn ież. Po ch wili d o s trzeg łem n as tęp n ą zb liżo n ą k s ztałtem ciemn ą p lamę… i mo że jes zcze trzecią, tro ch ę z ty łu . Żad n a z n ich n ie wy k azy wała s k ło n n o ś ci d o wy d awan ia tak ieg o p iek ieln eg o h ałas u , jak i s ły s załem jes zcze p rzed ch wilą. Ob s erwo wałem u ważn ie. M in ęło k ilk a min u t, n im zd ecy d o wałem s ię wy jś ć n a zewn ątrz. M ó j ru ch n ie wy wo łał żad n ej reak cji. Zro b iłem jes zcze k ro k i zn ieru ch o miałem. Po tem n as tęp n y .

Wres zcie, b ard zo p o wo li, zb liży łem s ię d o p ierws zej b ry ły . Pas k u d n y s twó r, p o k ry ty łu s k ą o b arwie wy s ch n iętej k rwi… Kilk as et k ilo g ramó w d łu g ieg o , k ręteg o ciels k a… Wielk ie zęb is k a, co zau waży łem, g d y czu b k iem miecza o two rzy łem mu p as zczę. Wied ziałem, że mo g ę to zro b ić b ez ry zy k a, p o n ieważ g ło wa b es tii b y ła n iemal całk o wicie o d rąb an a o d res zty ciała. Czy s te cięcie. Z ran y wciąż ś ciek ała żó łto p o marań czo wa ciecz. Ze s wo jeg o miejs ca wid ziałem, że d wa p o zo s tałe k s ztałty b y ły p o d o b n y mi s two rami. Po d o b n y mi we ws zy s tk im. To zn aczy , też b y ły martwe. Dru g i, k tó reg o zb ad ałem, o trzy mał liczn e p ch n ięcia i s tracił n o g ę. Trzeci b y ł p o s iek an y n a k awałk i. Sp ły wały p o s o k ą i p ach n iały lek k o g o źd zik ami. Przes zu k ałem zd ep tan ą ziemię. W tej d ziwn ej k rwi i ro s ie zn alazłem co ś , co wy g ląd ało jak n iewy raźn e o d cis k i b u tó w, lu d zk ich ro zmiaró w. Ro zejrzałem s ię d o k ład n iej i trafiłem n a jed en wy raźn y ś lad , s k iero wan y w s tro n ę, z k tó rej p rzy b y łem. M ó j p rześ lad o wca? M o że S? Ten , k tó ry o d wo łał p s y ? Przy s zed ł mi z p o mo cą? Po trząs n ąłem g ło wą. M iałem ju ż d o ś ć s zu k an ia s en s u tam, g d zie g o n ie ma. Zb ad ałem teren , ale n ie zn alazłem więcej ś lad ó w. Wró ciłem więc d o s zczelin y , ws u n ąłem miecz d o p o ch wy i u mo co wałem ją d o p as a. Zap iąłem g o n a ramien iu , żeb y k lin g a wis iała n a p lecach . Ręk o jeś ć b ęd zie wy s tawała tu ż p o n ad p lecak iem. Nie wy o b rażałem s o b ie b ieg u z b ro n ią u b o k u . Zjad łem tro ch ę ch leb a i res ztk ę mięs a, p o p iłem wo d ą i o d ro b in ą win a. Po czy m ru s zy łem d alej. * Bieg łem p rawie cały d zień — o ile mo żn a n azwać d n iem p o rę d o b y p o d n iezmien n y m, p as ias ty m n ieb em, k racias ty m n ieb em, n ieb em ro zjaś n ian y m p rzez wieczn ie wiru jące k o ła i fo n tan n y ś wiatła. Bieg łem d o zmęczen ia, wy p o czy wałem, zjad ałem co ś i zn ó w ru s załem b ieg iem. Os zczęd załem ży wn o ś ć, g d y ż miałem p rzeczu cie, że p o p ro wian t mu s iałb y m s ięg n ąć d alek o , a tak i ak t n aru s za rezerwy en erg ety czn e o rg an izmu . Un ik ałem s k ró tó w, g d y ż b ły s k o tliwe, p rzecin ające cien ie p iek ieln e rajd y też mają s wo ją cen ę, a n ie ch ciałem p rzy b y ć d o celu całk iem wy czerp an y . Częs to o g ląd ałem s ię za s ieb ie, ale n a o g ó ł n ie wid ziałem n ic p o d ejrzan eg o . Ty lk o o d czas u d o czas u miałem wrażen ie, że d o s trzeg am za s o b ą p o g o ń . J ed n ak mo żliwe b y ły też in n e wy jaś n ien ia, b io rąc p o d u wag ę ws zy s tk ie p łatan e p rzez cien ie s ztu czk i.

Bieg łem, p ó k i n ie b y łem p ewien , że w k o ń cu zb liżam s ię d o celu . Nie wy d arzy ła s ię żad n a n o wa k atas tro fa i n ik t n ie k azał mi wracać. Przez mo men t zas tan awiałem s ię, czy to d o b ry zn ak , czy mo że n ajg o rs ze ma d o p iero n ad ejś ć. Ws zy s tk o jed n o . Wied ziałem, że jes zcze jed en s en i tro ch ę mars zu d o p ro wad zi mn ie d o miejs ca, g d zie ch ciałem s ię zn aleźć. Do łó żmy o d ro b in ę czu jn o ś ci i k ilk a ś ro d k ó w o s tro żn o ś ci, a zn alazłb y m n awet p ewn e p o wo d y d o o p ty mizmu . Bieg łem właś n ie p rzez o k o licę p o k ry tą las em k ry s taliczn y ch k s ztałtó w. Nie miałem p o jęcia, czy s ą ży wy mi o rg an izmami, czy raczej jak imś fen o men em g eo lo g iczn y m. Zn iek s ztałcały p ers p ek ty wę i u tru d n iały p rzes k o k i. Nic s ię jed n ak n ie p o ru s zało w ty m s zk lis ty m, lś n iący m les ie, co s k ło n iło mn ie d o ro zb icia tu o s tatn ieg o o b o zo wis k a. Nałamałem g ałęzi i wetk n ąłem je w ró żo wy g ru n t o k o n s y s ten cji częś cio wo zas ch n ięteg o k itu . Two rzy ły o k rąg łą p alis ad ę, wy s o k ą mn iej więcej d o ramio n . Od win ąłem z n ad g ars tk a Frak ir, wy d ałem n iezb ęd n e p o lecen ia i u ło ży łem n a k rawęd zi b ły s zcząceg o , ch o ć n ieró wn eg o mu ru . Frak ir wy d łu ży ła s ię, ro zciąg n ęła w cien k ą n ić i wp lo tła międ zy o d łamk i k ry s ztałó w. Po czu łem s ię b ezp ieczn ie. Nic n ie mo g ło p rzek ro czy ć tej b ariery . Frak ir zaatak o wałab y n aty ch mias t i zacis n ęła ś mierteln ą p ętlę. Ro zś cieliłem p łas zcz, p o ło ży łem s ię i zas n ąłem. Nie wiem, jak d łu g o to trwało . Nie p amiętam żad n y ch s n ó w. Nic n ie zak łó ciło mi o d p o czy n k u . Ob u d ziłem s ię i p rzek ręciłem g ło wę, ale wid o k b y ł id en ty czn y . Ze ws zy s tk ich s tro n o p ró cz d o łu o taczały mn ie s p lecio n e, k ry s ztało we g ałęzie. Ws tałem p o wo li i n ap arłem n a n ie. Wy trzy mały . Zmien iły s ię w s zk lan ą k latk ę. M ó g łb y m o d łamać n iek tó re cień s ze p ęd y , jed n ak tak ie ro s ły mi g łó wn ie n ad g ło wą, więc n ic b y to n ie d ało . Te, k tó re wczo raj zas ad ziłem, wy raźn ie p o g ru b iały , zap u s zczając p ewn ie k o rzen ie. Nie u s tęp o wały p rzed n ajs iln iejs zy mi k o p n iak ami. Ta p rzek lęta k o p u ła d o p ro wad zała mn ie d o p as ji. M ach n ąłem mieczem i d o o k o ła p o s y p ały s ię s zk lis te o d p ry s k i. Zas ło n iłem twarz p łas zczem i zad ałem jes zcze k ilk a cio s ó w. Po tem zau waży łem, że mam mo k rą d ło ń . Sp o jrzałem — s p ły wała k rwią. Niek tó re d rzazg i b y ły n ap rawd ę o s tre. Zrezy g n o wałem z miecza i wró ciłem d o k o p an ia ś cian k latk i. Trzes zczały z rzad k a i d źwięczały cich o , ale n ie u s tęp o wały . Nie cierp ię n a n ieb ezp ieczeń s two , n iep ro p o rcjo n aln ie o d zy s k ałem s p o k ó j

k lau s tro fo b ię, a mo jemu ży ciu n ie g ro ziło b ezp o ś red n ie lecz co ś w ty m b ły s zczący m więzien iu iry to wało mn ie zu p ełn ie d o s y tu acji. Wś ciek ałem s ię ch y b a z d zies ięć min u t, n im i mo g łem ro zs ąd n ie p o my ś leć.

Przes tu d io wałem g ąs zcz k ry s ztałó w, aż d o s trzeg łem jed n o s tajn ą b arwę i fak tu rę wp lecio n ej w n ie Frak ir. Do tk n ąłem jej k o ń cami p alcó w i wy d ałem ro zk az. Zajaś n iała n ag le, p rzeb ieg ła p ełn e wid mo i zatrzy mała s ię n a czerwo n y m żarzen iu . Wy co fałem s ię s zy b k o n a ś ro d ek k latk i i o win ąłem p łas zczem. Gd y b y m p rzy k u cn ął, o d łamk i z g ó rn ej częś ci p rzeleciały b y więk s zą o d leg ło ś ć i u d erzy ły mn ie z więk s zą s iłą. Dlateg o s tałem p ro s to , o s łan iając g ło wę n ie ty lk o p łas zczem, ale i ręk ami. Trzes zczen ie zmien iło s ię w trzas k i, a p o n ich w g rzech o t, o d g ło s y p ęk an ia i łaman ia. Co ś trafiło mn ie w ramię, ale n ie s traciłem ró wn o wag i. Dzwo n iąc i ch rzęs zcząc, k o n s tru k cja zaczęła s ię s y p ać. Nie ru s załem s ię z miejs ca, ch o ć k ilk a razy u d erzy ły mn ie o d łamk i. Gd y u cich ł h ałas , ro zejrzałem s ię d o o k o ła. Dach zn ik n ął i s tałem p o k o s tk i w tward y ch , p o d o b n y ch d o k o ralu , p o łaman y ch n a k awałk i p ęd ach . Kilk a b o czn y ch k o n aró w p ęk ło tu ż p rzy ziemi, in n e p o ch y liły s ię n a b o k i. Parę celn ie wy mierzo n y ch k o p n ięć p o waliło je d o k o ń ca. Płas zcz b y ł ro zd arty w k ilk u miejs cach , a Frak ir o win ęła s ię wo k ó ł k o s tk i i ro zp o częła mig rację d o n ad g ars tk a. Gd y o d ch o d ziłem, p ęd y ch rzęś ciły p o d s to p ami. Otrzep ałem p łas zcz i u b ran ie. Po p ó łg o d zin n y m mars zu zo s tawiłem za s o b ą tę o k o licę i d o p iero wted y zatrzy małem s ię n a ś n iad an ie w g o rącej, p o n u rej d o lin ce, p ach n ącej lek k o s iark ą. Ko ń czy łem jed zen ie, g d y u s ły s załem tu p o t. Grzb ietem p o p rawej s tro n ie p rzeb ieg ł ro g aty fio leto wy s twó r z wielk imi k łami, ś cig an y p rzez b ezwło s ą p o marań czo wą b es tię o d łu g ich s zp o n ach i ro zwid lo n y m o g o n ie. Ob a p o two ry wy ły w ró żn y ch to n acjach . Po k iwałem g ło wą. To p o p ro s tu jed en p as k u d n y zwierzak g o n ił d ru g ieg o . Przek ro czy łem ziemie zamarzn ięte i ro zp alo n e, p o d n ieb ami d zik imi i s p o k o jn y mi. W k o ń cu , p o wielu g o d zin ach , d o s trzeg łem zo rzę p ło n ącą za p as mem n iewy s o k ich , mro czn y ch wzg ó rz. To tu taj. M u s iałem ty lk o je p rzek ro czy ć, b y za o s tatn ią, n ajtru d n iejs zą b arierą zo b aczy ć s wó j cel. Ru s zy łem. Do b rze b ęd zie załatwić to i zająć s ię ważn iejs zy mi s p rawami. Kied y s k o ń czę, p rzeatu tu ję s ię d o Amb eru . Nie mu s zę wracać tą s amą d ro g ą. W tę s tro n ę n ie b y ło to mo żliwe, g d y ż n ie mo żn a o d wzo ro wać teg o miejs ca n a k arcie. Po n ieważ b ieg łem, my ś lałem z p o czątk u , że s am p o wo d u ję wib racje. Zmien iłem

zd an ie, g d y k amy k i n a ziemi zaczęły p rzetaczać s ię z miejs ca n a miejs ce. Dlaczeg o n ie? Atak o wało mn ie ju ż ws zy s tk o in n e. J ak g d y b y mo ja n iezwy k ła n emezis s p rawd zała lis tę k atas tro f i d o s zła właś n ie d o p u n k tu „Trzęs ien ie ziemi”. W p o rząd k u . Przy n ajmn iej n ie b y ło w p o b liżu n iczeg o wy s o k ieg o , co mo g ło b y s ię n a mn ie zwalić. — Cies z s ię, s u k in s y n u ! — k rzy k n ąłem. — Nied łu g o p rzes tan ie ci b y ć tak wes o ło ! J ak b y w o d p o wied zi d rżen ie g ru n tu p rzy b rało n a s ile i mu s iałem s ię zatrzy mać, żeb y n ie u p aś ć. Ziemia zap ad ała s ię w n iek tó ry ch miejs cach , p rzech y lała w in n y ch . Ro zejrzałem s ię s zy b k o , p ró b u jąc zd ecy d o wać, czy lep iej iś ć n ap rzó d , co fn ąć s ię czy mo że zo s tać n a miejs cu . Otwierały s ię n iewielk ie s zczelin y i s ły s załem n is k i, zło wies zczy h u k . Gru n t p o d e mn ą o p ad ł n ag le — mo że z p iętn aś cie cen ty metró w — i p o s zerzy ły s ię n ajb liżs ze ro zp ad lin y . Zawró ciłem i co s ił p o g n ałem d ro g ą, k tó rą p rzy s zed łem. Ziemia wy d awała s ię tam s p o k o jn iejs za. To ch y b a b y ł b łąd . Szczeg ó ln ie g wałto wn y ws trząs zwalił mn ie z n ó g , a zan im zd ąży łem ws tać, w zas ięg u ręk i p o jawiła s ię s zero k a s zczelin a. Ro s ła w o czach . Zerwałem s ię, p rzes k o czy łem ją, p o tk n ąłem s ię, ws tałem zn o wu i zo b aczy łem k o lejn ą s zp arę — p o s zerzającą s ię jes zcze s zy b ciej n iż ta, p rzed k tó rą u ciek ałem. Sk o czy łem n a p o ch y lo n y s k rawek teren u . Ziemię d o o k o ła zn aczy ły czarn e zy g zak i s zczelin , o twierające s ię d o wtó ru s tras zliwy ch jęk ó w i zg rzy tó w. Sp o re k awałk i g ru n tu zn ik ały w o tch łan i. Lo s mo jej wy s ep k i b y ł ju ż p rzy p ieczęto wan y . Sk o czy łem jes zcze raz i jes zcze, p ró b u jąc d o trzeć d o czeg o ś , co wy g ląd ało n a b ard ziej s tab iln y o b s zar. Nie całk iem mi s ię u d ało . Sto p y zjech ały w d ó ł i u p ad łem, zd o łałem jed n ak p o ch wy cić k rawęd ź ro zp ad lin y . Zawis łem n a ch wilę, p o tem zacząłem s ię p o d ciąg ać. Krawęd ź ro zk ru s zy ła s ię, ale ro zp aczliwie macając d ło n ią, n atrafiłem n a n o wy ch wy t. I zn o wu zawis łem, k as zląc i p rzek lin ając n a p rzemian . Szu k ałem o p arcia d la s tó p w g lin ias tej ś cian ie. Po d d awała s ię p o d u d erzen iami b u tó w, a ja k o p ałem, mru g an iem u s u wając p ias ek z o czu , i p ró b o wałem zn aleźć lep s zy ch wy t d la ręk i. Frak ir zs u n ęła s ię, zacis n ęła w p ętlę, a wo ln y k o n iec s p ły n ął mi z p alcó w, zap ewn e w p o s zu k iwan iu czeg o ś s o lid n eg o , co mo g ło b y p o s łu ży ć za k o twicę. Nic z teg o . Lewa ręk a s traciła u ch wy t. Wis ząc n a p rawej, s zu k ałem n as tęp n eg o —

b ezs k u teczn ie. Wo k ó ł p ad ała ziemia, a p rawa d ło ń zaczęła s ię ześ lizg iwać. Ciemn a s y lwetk a n ad e mn ą, p o p rzez p y ł i załzawio n e o czy … Prawa ręk a zs u n ęła s ię. Pch n ąłem n o g ami, b y s p ró b o wać raz jes zcze. Co ś ch wy ciło mó j p rawy n ad g ars tek i s zarp n ęło w p rzó d , d o g ó ry . Trzy mała mn ie wielk a, p o tężn a d ło ń . Po ch wili d o łączy ła d o n iej d ru g a i ws p ó ln ie wy ciąg n ęły mn ie s zy b k o i g ład k o . Zn alazłem s ię n a k rawęd zi. Dło n ie u wo ln iły mo ją ręk ę. Przetarłem o czy . — Lu k e! M iał zielo n y s tró j. M iecze wid o czn ie n ie p rzes zk ad zały mu tak jak mn ie, g d y ż s o lid n y ch ro zmiaró w k lin g a wis iała u jeg o b o k u . Zamias t p lecak a miał zro lo wan y p łas zcz, a k lamrę n o s ił jak b ro s zę n a lewej p iers i — p ięk n a ro b o ta, jak iś zło cis ty p tak . — Tęd y — p o wied ział, a ja ru s zy łem za n im. Pro wad ził mn ie z p o wro tem, tro ch ę w lewo , p o s ty czn ej d o d ro g i, k tó rą ws zed łem w tę d o lin ę. Ws trząs y cich ły z wo ln a, g d y o d ch o d ziliś my co raz d alej, ws p in ając s ię w k o ń cu n a wzg ó rek p o za zas ięg iem zab u rzeń . Tu p rzy s tan ęliś my , b y s p o jrzeć za s ieb ie. — Nie waż s ię iś ć d alej! — zah u czał s tamtąd p o tężn y g ło s . — Dzięk i, Lu k e — wy s ap ałem. — Nie wiem, s k ąd s ię tu wziąłeś i p o co , ale… Un ió s ł d ło ń . — W tej ch wili in teres u je mn ie ty lk o jed n o — o ś wiad czy ł, p o cierając k ró tk ą b ro d ę, k tó ra wy ro s ła mu zd u miewająco s zy b k o . Zau waży łem, że n o s i p ierś cień z n ieb ies k im k amien iem. — Py taj. — W jak i s p o s ó b to , co właś n ie p rzemó wiło , miało twó j g ło s ? — O ran y ! Rzeczy wiś cie wy d awał mi s ię zn ajo my ! — Nie żartu j — p o wied ział. — M u s is z wied zieć. Za k ażd y m razem, k ied y co ś ci zag ro zi i k aże zawró cić, s ły s zę twó j g ło s . J ak ech o . — A właś ciwie o d jak d awn a za mn ą id zies z? — Sp o ry k awałek . — Te martwe s two ry p rzed s zczelin ą, g d zie ro zb iłem o b ó z… — Zlik wid o wałem je d la cieb ie. Do k ąd zmierzas z i o co w ty m ws zy s tk im ch o d zi? — W tej ch wili mam ty lk o p ewn e p o d ejrzen ia, ale to d łu g a h is to ria. Od p o wied ź p o win n a leżeć w n as tęp n y m p aś mie wzg ó rz. — Ws k azałem ręk ą zo rzę.

Sp o jrzał tam, p o czy m s k in ął g ło wą. — Ru s zajmy — rzek ł. — Trwa trzęs ien ie ziemi — p rzy p o mn iałem mu . — J es t ch y b a o g ran iczo n e d o tej d o lin y — s twierd ził. — M o żemy ją o min ąć i iś ć d alej. — I, co całk iem mo żliwe, n atrafić n a jeg o ciąg d als zy . Po k ręcił g ło wą. — Wy d aje mi s ię, że to , co p ró b u je zag ro d zić ci d ro g ę, wy czerp u je s ię p o k ażd y m atak u . M ija s p o ro czas u , n im o d zy s k a s iły i u d erzy zn o wu . — Ale p rzerwy s ą co raz k ró ts ze — zau waży łem. — A atak i co raz b ard ziej wid o wis k o we. — Czy to d lateg o , że zb liżamy s ię d o ich źró d ła? — zap y tał. — M o żliwe. — To s p ies zmy s ię. Zes zliś my p o d ru g iej s tro n ie wzg ó rza, ws p ięliś my s ię n a n as tęp n e. Ws trząs y ty mczas em u s tały i ty lk o z rzad k a g ru n t d rżał lek k o . Po ch wili zap an o wał całk o wity s p o k ó j. Szliś my in n ą d o lin ą, k tó ra p rzez p ewien czas p ro wad ziła n as d alek o n a p rawo o d celu , a p o tem wy k ręciła we właś ciwy m k ieru n k u , w s tro n ę o s tatn ieg o p as ma n ag ich wzg ó rz. Za n imi mig o tały ś wiatła n a tle n is k iej, n ieru ch o mej p o d s tawy czeg o ś jak b y b iały ch ch mu r p o d n ieb em b arwy ró żu z fio letem. Nie p o jawiło s ię żad n e n o we zag ro żen ie. — Lu k e — o d ezwałem s ię p o d łu żs zej ch wili. — Co s ię zd arzy ło tamtej n o cy w No wy m M ek s y k u ? — M u s iałem zn ik ać… i to s zy b k o . — A ciało Dan a M artin eza? — Zab rałem je ze s o b ą. — Czemu ? — Nie lu b ię zo s tawiać d o wo d ó w. — Szczerze mó wiąc, to n iewiele tłu maczy . — Wiem — o d p arł i ru s zy ł b ieg iem. Do g o n iłem g o . — W d o d atk u wies z, k im jes tem — ciąg n ąłem. — Tak .

— Sk ąd ? — Nie teraz — o d p arł. — Nie teraz. Przy s p ies zy ł k ro k u . J a ró wn ież. — A d laczeg o mn ie ś cig ałeś ? — Ocaliłem twó j ty łek , p rawd a? — Tak , i jes tem ci wd zięczn y . Ale to żad n a o d p o wied ź. — Ścig amy s ię d o teg o p o ch y łeg o g łazu — o zn ajmił i p o g n ał p rzed s ieb ie. J a tak że. Do g o n iłem g o , ale ch o ć s tarałem s ię ze ws zy s tk ich s ił, n ie mo g łem wy jś ć n a p ro wad zen ie. Dy s zeliś my ju ż zb y t ciężk o , b y zad awać p y tan ia alb o n a n ie o d p o wiad ać. Wy tęży łem s iły i p o b ieg łem s zy b ciej. On ró wn ież. Wy trzy mał temp o . Po ch y ły g łaz wciąż b y ł d o ś ć d alek o . Bieg liś my o b o k s ieb ie, a ja o s zczęd załem s iły n a k o ń co wy s p rin t. To s zaleń s two , ale ś cig aliś my s ię ju ż ty le razy , że teraz b y ła to k wes tia p rzy zwy czajen ia. A tak że d awn a ciek awo ś ć. Czy jes t o d ro b in ę s zy b s zy ? A ja? A mo że wo ln iejs zy ? Ło k cie p raco wały ry tmiczn ie, s to p y u d erzały o ziemię. Op an o wałem o d d ech i u trzy my wałem ró wn e temp o . Przes u n ąłem s ię o d ro b in ę d o p rzo d u , a o n n ie zareag o wał. Głaz zn alazł s ię n ag le o wiele b liżej. Bieg ł za mn ą mo że p ó ł min u ty , a p o tem n ag le wy s trzelił d o p rzo d u . Zró wn ał s ię ze mn ą, o b jął p ro wad zen ie… Po ra n a fin is z. Szy b ciej ru s zy łem n o g ami. Krew d u d n iła mi w u s zach . Wciąg ałem p o wietrze i atak o wałem ws zy s tk imi s iłami, jak ie mi jes zcze p o zo s tały . Od leg ło ś ć międ zy n ami zmalała, p o ch y ła s k ała ro s ła co raz b ard ziej… Zró wn ałem s ię z n im, zan im d o n iej d o b ieg liś my , ale w żad en s p o s ó b n ie mo g łem g o wy p rzed zić. Przemk n ęliś my o b o k g łazu ramię w ramię i razem p ad liś my n a ziemię. — Fin is z n a fo to k o mó rk ę — wy s ap ałem. — M u s imy to u zn ać za remis . — Przerwał n a ch wilę. — Zaws ze mn ie zas k ak u jes z… p rzy s amy m k o ń cu . Po d ałem mu wy jętą z p lecak a man ierk ę. Po ciąg n ął ły k i o d d ał. Os u s zy liś my ją p o tro ch u . — Niech to — wes tch n ął i ws tał ciężk o . — Ch o d ź, zo b aczy my , co jes t za ty mi wzg ó rzami. Po d n io s łem s ię i ru s zy liś my .

— M am wrażen ie, że wies z o mn ie o wiele więcej n iż ja o to b ie — p o wied ziałem, k ied y wres zcie u s p o k o iłem o d d ech . — Ch y b a tak — p rzy zn ał p o ch wili. — Ale wo lałb y m n ie wied zieć. — Co to ma zn aczy ć? — Nie teraz — o d p arł. — Pó źn iej. Nie czy ta s ię Wojny i pokoju n a p rzerwie ś n iad an io wej. — Nie ro zu miem. — Czas — wy jaś n ił. — Zaws ze jes t g o za d u żo alb o za mało . W tej ch wili za mało . — Zg u b iłem s ię. — Ch ciałb y m, żeb y to b y ło mo żliwe. Wzg ó rza zb liży ły s ię, a g ru n t p o d s to p ami wciąż b y ł p ewn y . Wy trwale s zliś my n ap rzó d . M y ś lałem o d o my s łach Billa, p o d ejrzen iach Ran d o ma i o s trzeżen iu M eg Dev lin . A tak że o ty m n iezwy k ły m n ab o ju zn alezio n y m w k ies zen i Lu k e'a. — Ta rzecz, d o k tó rej zmierzamy … — zaczął, n im zd ąży łem u ło ży ć p y tan ie. — To twó j Gh o s twh eel, p rawd a? — Tak . Ro ześ miał s ię. — Czy li n ie k łamałeś w San ta Fe, k ied y p o wied ziałeś , że wy mag a s zczeg ó ln eg o ś ro d o wis k a. Nie mó wiłeś ty lk o , że zn alazłeś to ś ro d o wis k o i zb u d o wałeś mas zy n ę. Przy tak n ąłem. — Co z two imi p lan ami zało żen ia firmy ? — s p y tałem. — To b y ł ty lk o p retek s t, żeb y ś zaczął mó wić. — A Dan M artin ez… i ws zy s tk o , co p o wied ział? — Nie wiem. Nap rawd ę g o n ie zn ałem. Nie mam p o jęcia, czeg o ch ciał i czemu zaczął d o n as s trzelać. — A czeg o ty ch ces z, Lu k e? — W tej ch wili ch cę zo b aczy ć to u rząd zen ie. Czy to , że zb u d o wałeś je tak d alek o , d aje mu jak ieś s zczeg ó ln e właś ciwo ś ci? — Tak . — Na p rzy k ład jak ie? — Na p rzy k ład tak ie, o k tó ry ch n awet n ie p o my ś lałem — o d p arłem. — Nies tety . — Wy mień jed n ą. — Przy k ro mi, ale p y tan ia i o d p o wied zi to zab awa d la d wó ch .

— Zaraz! To ja jes tem ty m facetem, k tó ry wy ciąg n ął cię z d ziu ry w ziemi! — Do my ś lam s ię, że jes teś ró wn ież facetem, k tó ry p ró b o wał mn ie zab ić p rzez k o lejn e trzy d zies te k wietn ia. — Os tatn io n ie — o ś wiad czy ł. — Sło wo . — Ch ces z p o wied zieć, że n ap rawd ę p ró b o wałeś ? — No … tak . Ale miałem p o wo d y . To d łu g a h is to ria i… — J ezu , Lu k e! Dlaczeg o ? Co ja ci zro b iłem? — To n ie tak ie p ro s te — wes tch n ął. Do tarliś my d o s tó p n ajb liżs zeg o wzg ó rza i Lu k e ru s zy ł w g ó rę. — Stó j! — zawo łałem. — Nie p rzejd zies z. Zatrzy mał s ię. — Dlaczeg o ? — Piętn aś cie metró w n ad ziemią k o ń czy s ię atmo s fera. — Ch y b a żartu jes z. Po k ręciłem g ło wą. — A p o d ru g iej s tro n ie jes t jes zcze g o rzej — d o d ałem. — M u s imy p o s zu k ać p rzejś cia. J es t jed n o tam p o lewej. Sk ręciłem, a p o ch wili u s ły s załem za s o b ą jeg o k ro k i. — Więc d ałeś mu s wó j g ło s — p o wied ział. — I co ? — Teraz ro zu miem, co zamierzas z i co s ię d ziało . W ty m zwario wan y m miejs cu , g d zie g o zb u d o wałeś , zy s k ał ś wiad o mo ś ć. I s zaleje, a ty ch ces z g o wy łączy ć. On o ty m wie i ma d o ś ć s ił, b y s ię b ro n ić. To twó j Gh o s twh eel p ró b o wał cię zmu s ić d o o d wro tu . Zg ad za s ię? — Prawd o p o d o b n ie. — Dlaczeg o s ię zwy czajn ie n ie p rzeatu tu jes z? — Nie mo żn a s k o n s tru o wać Atu tu miejs ca, k tó re ciąg le s ię zmien ia. Nawias em mó wiąc, co wies z o Atu tach ? — Do ś ć — o d p arł. Do s trzeg łem p rzed n ami p rzejś cie. Zb liży łem s ię i p rzy s tan ąłem, n ie wch o d ząc d alej. — Lu k e — p o wied ziałem. — Nie wiem, czeg o ch ces z. Nie wiem, p o co an i jak s ię tu zn alazłeś , a ty jak o ś n ie ch ces z mi teg o wy jaś n ić. Ale jed n o p o wiem ci za d armo . Tam mo że b y ć b ard zo n ieb ezp ieczn ie. M o że p o win ien eś wró cić, s k ąd p rzy b y łeś ,

i p o zwo lić mi załatwić to s amemu . Nie ma p o wo d u , żeb y ś s ię n arażał. — M y ś lę, że jes t — s twierd ził. — Po za ty m mo g ę s ię p rzy d ać. — J ak ? Wzru s zy ł ramio n ami. — Ch o d źmy , M erlin ie. Ch cę g o zo b aczy ć. — Do b rze. Id ziemy . Po p ro wad ziłem wąs k im k o ry tarzem, g d zie ro zs zczep iały s ię g łazy .

ROZDZIAŁ X Przejś cie b y ło d łu g ie, ciemn e, miejs cami cias n e i co raz zimn iejs ze w miarę, jak s ię w n ie zag łęb ialiś my . W k o ń cu jed n ak wy s zliś my n a s zero k ą, s k aln ą p ó łk ę p o n ad d y miącą o tch łan ią. W p o wietrzu u n o s ił s ię zap ach amo n iak u . Sto p y miałem zimn e, a twarz zaczerwien io n ą, jak zwy k le. M ru g n ąłem k ilk a razy , s tu d iu jąc p rzez mg łę k o n tu ry lab iry n tu . Nad cały m o b s zarem zawis ł p erło wo s zary cału n , a k ró tk ie p o marań czo we b ły s k i p rzeb ijały mro k . — Gd zie to jes t? — d o p y ty wał s ię Lu k e. Ws k azałem wp ro s t p rzed s ieb ie, k u miejs cu o s tatn ieg o mig o tan ia. — Tam — p o wied ziałem. Właś n ie wted y p o d mu ch wiatru p o rwał zas ło n ę mg ieł, rząd za rzęd em o d k ry wając ciemn e, g ład k ie g rzb iety ro zd zielo n e czarn y mi zag łęb ien iami. Zy g zak ami s ięg ały d o wy s p y p rzy p o min ającej fo rtecę. Otaczał ją n is k i mu r, za k tó ry m wid ać b y ło k ilk a metaliczn y ch k o n s tru k cji. — Przecież to … lab iry n t — s twierd ził. — Pó jd ziemy d o łem, p rzez k o ry tarze, czy g ó rą p o k rawęd ziach mu ró w? Uś miech n ąłem s ię, u ważn ie o b s erwu jąc o to czen ie. — To zależy — wy jaś n iłem. — Czas em g ó rą, a czas em d o łem. — Więc k tó ręd y ? — J es zcze n ie wiem. Za k ażd y m razem mu s zę s ię p rzy jrzeć. Wid zis z, o n s tale s ię zmien ia. J es t w ty m p ewn a s ztu czk a. — Sztu czk a? — Właś ciwie n awet więcej n iż jed n a. Ws zy s tk o to p ły wa w jezio rze ciek łeg o wo d o ru i h elu . Lab iry n t p rzes u wa s ię i za k ażd y m razem jes t in n y . Do ch o d zi jes zcze p ro b lem atmo s fery . Gd y b y ś ch ciał p rzejś ć wy p ro s to wan y p o ty ch g rzb ietach , p rzez więk s zo ś ć tras y b y łb y ś p o wy żej jej p o zio mu . Nie p rzetrwałb y ś d łu g o . A n a ró żn icy p o zio mó w rzęd u k ilk u d zies ięciu cen ty metró w temp eratu ra wzras ta o d p o two rn eg o mro zu d o p aląceg o żaru . M u s is z wied zieć, k ied y s ię czo łg ać, k ied y ws p in ać, a k ied y ro b ić co ś in n eg o … n ie ty lk o k tó ręd y trzeb a iś ć. — A ty jak p o zn ajes z? — Nie, n ie — o d p o wied ziałem. — Zab io rę cię ze s o b ą, ale n ie mam zamiaru

zd rad zać tajemn ic. Z g łęb in y zn o wu u n io s ła s ię mg ła, fo rmu jąc n iewielk ie ch mu ry . — Teraz ro zu miem, d laczeg o n ie mo żn a s two rzy ć Atu tu teg o miejs ca — o ś wiad czy ł. Nad al s tu d io wałem u k ład lab iry n tu . — W p o rząd k u — s twierd ziłem. — Tęd y . — A jeś li zaatak u je n as w czas ie d ro g i? — zap y tał. — J eś li ch ces z, mo żes z tu zo s tać. — Nie. Nap rawd ę ch ces z g o wy łączy ć? — Nie jes tem p ewien . Ch o d ź. Zro b iłem k ilk a k ro k ó w d o p rzo d u i w p rawo . W p o wietrzu p rzed e mn ą p o jawił s ię b lad y k rążek ś wiatła; ro zb ły s n ął mo cn iej. Po czu łem n a ramien iu d ło ń Lu k e'a. — Co … ? — zaczął. — An i k ro k u d alej! — zawo łał g ło s , k tó ry ro zp o zn ałem jak o włas n y . — Sąd zę, że d o jd ziemy jak o ś d o p o ro zu mien ia — o d p arłem. — M am k ilk a p o my s łó w i… — Nie — o d p o wied ział. — Sły s załem, co mó wił Ran d o m. — J es tem s k ło n n y n ie wy k o n ać jeg o ro zk azu . O ile is tn ieje lep s za mo żliwo ś ć. — Pró b u jes z mn ie o s zu k ać. Ch ces z mn ie wy łączy ć. — Ty lk o p o g ars zas z s p rawę ty mi d emo n s tracjami s iły . Wch o d zę teraz… — Nie! Z k ręg u ś wiatła d mu ch n ął s iln y wich er i u d erzy ł we mn ie. Zato czy łem s ię. Sp o s trzeg łem, że ręk aw k o s zu li s taje s ię b rązo wy , p o tem p o marań czo wy … ro zp ad ał s ię w o czach . — Co ty wy p rawias z? M u s zę z to b ą p o ro zmawiać, wy tłu maczy ć… — Nie tu taj! Nie teraz! Nig d y ! Zato czy łem s ię n a Lu k e'a, k tó ry p o ch wy cił mn ie, ró wn o cześ n ie o p ad ając n a jed n o k o lan o . Ru n ął n a n as ark ty czn y p o d mu ch . Przed o czami tań czy ły k ry s ztałk i lo d u . Po tem ro zb ły s ły o ś lep iająco jas k rawe k o lo ry . — Przes tań ! — k rzy k n ąłem, ale n ic n ie p rzes tało . Gru n t n ach y lił s ię p o d n ami, a p o tem n ag le n ie b y ło ju ż ziemi. Nie miałem wrażen ia u p ad k u . Zd awało s ię, że tk wimy zawies zen i w s amy m ś ro d k u h u rag an u ś wiateł. — Przes tań ! — k rzy k n ąłem zn o wu , ale wiatr p o rwał mo je s ło wa.

Krąg ś wiatła zn ik ał, jak b y wy co fy wał s ię w g łąb d łu g ieg o tu n elu . Po jmo wałem jed n ak , mimo p rzeciążen ia zmy s łó w, że to Lu k e i ja o d d alamy s ię o d ś wiatła. Od rzu ciło n as n a tak ą o d leg ło ś ć, że p o win n iś my b y ć ju ż w p o ło wie wzg ó rza. Lecz wo k ó ł n ie p o zo s tało n ic materialn eg o . Ro zleg ło s ię cich e b rzęczen ie, p rzes zło w s zu m, p o tem g łu ch y ry k . W o d d ali d o s trzeg łem co ś p o d o b n eg o d o malu tk iej lo k o mo ty wy ws p in ającej s ię p o d n ies amo wity m k ątem n a g ó rs k ie zb o cze, p ó źn iej o d wró co n y wo d o s p ad , h o ry zo n t p o d zielo n y mi wo d ami. Przemk n ęła p ark o wa ławk a, n a k tó rej, trzy mając s ię jej z całej s iły , s ied ziała p rzerażo n a b łęk itn o s k ó ra k o b ieta. Go rączk o wo s zu k ałem w k ies zen i, wied ząc, że lad a ch wila mo że d o s ięg n ąć n as zn is zczen ie. — Co to jes t?! — wrzas n ął mi Lu k e w s amo u ch o . Niemal wy k ręcał mi ramię. — Szto rm Cien ia — o d k rzy k n ąłem. — Trzy maj s ię! — d o d ałem jes zcze całk iem n iep o trzeb n ie. J ak ieś p o d o b n e d o n ieto p erza s two rzen ie p acn ęło mn ie w twarz i zn ik n ęło n aty ch mias t, p o zo s tawiając ty lk o wilg o tn y ś lad n a p rawy m p o liczk u . Co ś u d erzy ło mn ie w lewą s to p ę. W p o b liżu p rzep ły n ęło o d wró co n e g ó rs k ie p as mo ; d rżało i falo wało . Ry k n ab rał mo cy . Światło p u ls o wało wo k ó ł s zero k imi p as ami b arw, atak u jąc n as z n iemal fizy czn ą s iłą. Paln ik i i o d g ło s y wich ru … Lu k e k rzy k n ął, jak b y co ś g o trafiło , ale n ie mo g łem mu p o mó c. Przemies zczaliś my s ię p rzez o b s zar jas k rawy ch b ły s k ó w, g d zie wło s y s tawały d ęb a i d res zcz p rzeb ieg ał p o s k ó rze. Wy rwałem z k ies zen i talię k art. Zaczęliś my wiro wać i b ałem s ię, że wy p ad n ą mi z ręk i, g d y b y m p ró b o wał w n ich p rzeb ierać. Trzy małem je mo cn o , jak n ajb liżej ciała, i o s tro żn ie p rzes u wałem d o g ó ry . Ta, k tó ra leży n a wierzch u , mu s i b y ć n as zą u cieczk ą. Wo k ó ł two rzy ły s ię i p ęk ały ciemn e b ąb le, wy p u s zczając tru jące g azy . Kied y u n io s łem ręk ę, s k ó ra b y ła s zara, p o ły s k u jąca flu o res cen cy jn y mi wirami. Dło ń Lu k e'a n a my m ramien iu wy g ląd ała jak ręk a tru p a. Ob ejrzałem s ię i s p o jrzałem n a wy s zczerzo n ą czas zk ę. Szy b k o o d wró ciłem g ło wę i zająłem s ię k artami. Tru d n o b y ło s k u p ić wzro k w tej s zaro ś ci, wo b ec n iezwy k łeg o efek tu o d d alen ia. W k o ń cu zo b aczy łem wy raźn ie. To b y ł ten trawias ty cy p el, n a k tó ry p atrzy łem… jak d awn o temu ? Wo k ó ł s p o k o jn e wo d y , p o p rawej s tro n ie b rzeg czeg o ś k ry s taliczn eg o i jas n eg o , n a s amej g ran icy

p o la wid zen ia. Sk o n cen tro wałem s ię. Od g ło s y zza meg o ramien ia d o wo d ziły , że Lu k e p ró b u je co ś p o wied zieć, ale n ie ro zró żn iałem s łó w. Nad al wp atry wałem s ię w Atu t, a o b raz s tawał s ię wy raźn iejs zy . Ale p o wo li, b ard zo p o wo li. Co ś u d erzy ło mn ie mo cn o tu ż p o d p rawy m d o ln y m żeb rem. Zmu s iłem s ię, b y zig n o ro wać b ó l. Wres zcie s cen a n a k arcie p rzes u n ęła s ię k u mn ie i u ro s ła. Od eb rałem zn ajo me wrażen ie ch ło d u , g d y o g arn ęła mn ie, a ja ją. Nad mały m jezio rk iem trwał n iemal żało b n y b ezru ch . Up ad łem n a trawę. Serce b iło mi mo cn o , b ó l p u ls o wał w p rawy m b o k u . Z tru d em ch wy tałem o d d ech . Wciąż to warzy s zy ło mi s u b iek ty wn e wrażen ie p ęd zący ch o b o k ś wiató w — jak p o wid o k i au to s trad , g d y zamk n ie s ię o czy p o d łu g im d n iu jazd y . Wciąg n ąłem w n o zd rza s ło d k i zap ach wo d y i zemd lałem. Niejas n o zd awałem s o b ie s p rawę, że k to ś mn ie ciąg n ie, n ies ie, p o tem p o mag a iś ć. Pó źn iej n as tąp ił o k res całk o witej u traty p rzy to mn o ś ci, p rzech o d zący s to p n io wo w s en i marzen ia. … Szed łem p rzez ru in y u lic Amb eru p o d n is k im n ieb em. Kalek i an io ł ch o d ził p o s zczy cie n ad e mn ą i ciął o g n is ty m mieczem. Tam, g d zie trafiło o s trze, wzn o s ił s ię k u rz, d y m i p ło mien ie. Au reo lą b y ł mó j Gh o s twh eel; wy p u s zczał p o tężn e h u rag an y , k tó ry ch d o s iad ały o k ro p ień s twa, n ib y ciemn a, ży wa zas ło n a p rzelatu jące o b o k twarzy an io ła. Gd zie u p ad ły , zmien iały ws zy s tk o w ch ao s i ru in ę. Pałac b y ł w p o ło wie zb u rzo n y , a w p o b liżu n a s zu b ien icach wis ieli mo i k rewn i i k o ły s ali s ię w p o d mu ch ach wich u ry . W jed n ej d ło n i trzy małem miecz, z d ru g iej zwis ała Frak ir. Szed łem w g ó rę, b y wy zwać i walczy ć z jas n o mro czn ą n emezis . Po d ążając k amien is tą d ró żk ą, miałem s tras zn e p rzeczu cie, że mo ja p o rażk a jes t ju ż p rzes ąd zo n a. J eś li n awet, p o my ś lałem, to o d ch o d ząc s tąd , ta is to ta b ęd zie miała d o ś ć ran d o wy lizy wan ia. Do s trzeg ł mn ie, g d y p o d s zed łem b liżej, i o d wró cił s ię w mo ją s tro n ę. Twarz wciąż miał zas ło n iętą, k ied y u n o s ił b ro ń . Sk o czy łem n ap rzó d , żału jąc ty lk o , że n ie miałem czas u , b y zatru ć o s trze. Dwa razy zak ręciłem mieczem, zamark o wałem cio s i u d erzy łem w o k o lice jeg o leweg o k o lan a. Ro zb ły s ło ś wiatło , a p o tem s p ad ałem, s p ad ałem, a o d p ry s k i p ło mien i p ęd ziły wraz ze mn ą n ib y o g n is ta zamieć. M iałem wrażen ie, że lecę tak p rzez p ó łto ra s tu lecia. Wres zcie s p o cząłem n a p lecach n a wielk iej, k amien n ej p ły cie p o zn aczo n ej jak tarcza s ło n eczn eg o zeg ara,

k tó reg o ws k azó wk a n iemal mn ie p rzeb iła — co wy d awało s ię s zaleń s twem, n awet we ś n ie. W Dwo rcach Ch ao s u n ie ma s ło n eczn y ch zeg aró w, p o n ieważ n ie ma tam s ło ń ca. Zn alazłem s ię n a b rzeg u d zied ziń ca p o d wy s o k ą, ciemn ą wieżą. Nie mo g łem s ię ru s zy ć, n ie mó wiąc ju ż o ws tawan iu . Nad e mn ą mo ja matk a, Dara, s tała n a n is k im b alk o n ie w s wo jej n atu raln ej p o s taci i s p o g ląd ała n a mn ie w s wej s tras zliwej mo cy i p ięk n ie. — M atk o ! — k rzy k n ąłem. — Uwo ln ij mn ie! — Po s łałam k o g o ś , b y ci p o mó g ł — o d p o wied ziała. — A co z Amb erem? — Nie wiem. — A mó j o jciec? — Nie mó w d o mn ie o u marły ch . Ws k azó wk a p rzes u n ęła s ię z wo ln a, u s tawiła n ad mo ją k rtan ią i zaczęła o p ad ać, s to p n io wo , lecz s tale. — Po mó ż mi! — wrzas n ąłem. — Szy b ciej! — Gd zie jes teś ? — zawo łała. Ro zg ląd ała s ię, a jej o czy b ieg ały n erwo wo . — Gd zie zn ik n ąłeś ? — Tu taj! — wrzes zczałem. — Gd zie jes teś ? Ws k azó wk a d o tk n ęła mo jej s zy i… Wizja p ęk ła i ro zp ad ła s ię. Sied ziałem z wy ciąg n ięty mi n o g ami, o p arty o co ś tward eg o . Kto ś właś n ie ś cis n ął mn ie za ramię, a ręk a mu s n ęła s zy ję. — M erle, co z to b ą? Ch ces z p ić? — zap y tał zn ajo my g ło s . Od etch n ąłem g łęb o k o . Zamru g ałem. Światło b y ło n ieb ies k ie, a ś wiat zmien ił s ię w p o wierzch n ię lin ii i k ątó w. Przy mo ich u s tach p o jawił s ię k u b ek wo d y . — M as z. — To b y ł g ło s Lu k e'a. Wy p iłem ws zy s tk o . — Ch ces z jes zcze? — Tak . — Zaczek aj ch wilę. Po czu łem, jak s ię p rzes u wa, s ły s załem cich n ące k ro k i. Ob s erwo wałem s łab o o ś wietlo n ą ś cian ę o jak ieś d wa metry p rzed e mn ą. Do tk n ąłem p o d ło ża. By ło ch y b a z teg o s ameg o materiału .

Wk ró tce p o wró cił Lu k e, u ś miech n ął s ię i p o d ał mi k u b ek . Wy ch y liłem g o d o d n a. — J es zcze? — Nie. Gd zie jes teś my ? — W jas k in i. Du żej i ład n ej. — Sk ąd wziąłeś wo d ę? — Z b o czn ej g ro ty , k awałek s tąd . — Sk in ął ręk ą. — J es t teg o p arę b eczek . I mn ó s two ży wn o ś ci. Zjes z co ś ? — Na razie n ie. Nic ci s ię n ie s tało ? — Tro ch ę jes tem p o o b ijan y — o d p arł. — Ale cały . Ch y b a n ic s o b ie n ie złamałeś , a ta ran a n a twarzy p rzes tała k rwawić. — To p rzy n ajmn iej co ś . Ws tałem o s tro żn ie. Os tatn ie s trzęp y s n u o d p ły wały z wo ln a. Zau waży łem, że Lu k e o d wró cił s ię i o d ch o d zi. Kilk a k ro k ó w s zed łem za n im, aż p rzy s zło mi d o g ło wy , że mo g ę zap y tać. — Gd zie id zies z? — Tu taj — o d p o wied ział, ws k azu jąc k u b k iem d ro g ę. Przes zliś my p rzez o twó r w ś cian ie, p ro wad zący d o zimn ej k o mo ry wielk o ś ci s alo n u w mo im d awn y m mies zk an iu . Po lewej p o d ś cian ą s tały cztery d u że, d rewn ian e b eczk i. Lu k e zawies ił k u b ek n a b rzeg u n ajb liżs zej. Po d ru g iej s tro n ie d o s trzeg łem s to s y k arto n o wy ch p u d eł i wo rk ó w. — Pu s zk i — o zn ajmił. — Owo ce, warzy wa, s zy n k a, ło s o ś , s u ch ary , s ło d y cze. Kilk a s k rzy n ek win a. Grzejn ik . M n ó s two p aliwa. Nawet b u telk a czy d wie k o n iak u . Zawró cił, wy min ął mn ie i s k ręcił w k o ry tarz. — Gd zie teraz? — s p y tałem. On jed n ak s zed ł p ręd k o i n ie o d p o wiad ał. M u s iałem p o d b iec, b y g o d o g o n ić. M in ęliś my k ilk a o d g ałęzień i p rzejś ć, wres zcie zatrzy mał s ię i s k in ął g ło wą. — Tam jes t latry n a. Zwy k ła d ziu ra, a n ad n ią p arę d es ek . Sąd zę, że lep iej ją czy mś zak ry wać. — Co to jes t, d o lich a? Un ió s ł ręk ę. — Za ch wilę ws zy s tk o s ię wy jaś n i. Tęd y . Sk ręcił za s zafiro wy wy s tęp i zn ik n ął. Po s zed łem za n im, p rawie całk o wicie zd ezo rien to wan y . Po k ilk u zak rętach i jed n y m n awro cie zg u b iłem s ię zu p ełn ie. Lu k e'a n ig d zie n ie b y ło wid ać.

Przy s tan ąłem i zacząłem n as łu ch iwać. Cis za; ty lk o mó j o d d ech . — Lu k e! Gd zie jes teś ? — k rzy k n ąłem. — Tu taj — o d p o wied ział. Gło s d o b ieg ał z g ó ry i z p rawej s tro n y . Przeb ieg łem p o d n is k im łu k iem i zn alazłem s ię w b łęk itn ej k o mo rze z tej s amej k ry s taliczn ej s u b s tan cji, z k tó rej b y ła zb u d o wan a cała jas k in ia. W k ącie zau waży łem ś p iwó r i p o d u s zk ę. Przez n iewielk i o twó r mn iej więcej d wa i p ó ł metra n ad mo ją g ło wą p ad ało ś wiatło . — Lu k e?! — zawo łałem zn o wu . — Tu taj — p ad ła o d p o wied ź. Przes u n ąłem s ię b ezp o ś red n io p o d o twó r w s k lep ien iu i mru żąc p o wiek i, s p o jrzałem w g ó rę. Po ch wili o s ło n iłem o czy d ło n ią. Gło wa i ramio n a Lu k e'a ry s o wały s ię wy raźn ie, a wło s y jaś n iały mied zian y m p ło mien iem w b las k u zap ewn e wczes n eg o ś witu lu b wieczo ru . Zn ó w s ię u ś miech ał. — To , jak ro zu miem, jes t wy jś cie — s twierd ziłem. — Dla mn ie — o d p o wied ział. — Co to ma zn aczy ć? Ro zleg ł s ię zg rzy t i k rawęd ź wielk ieg o g łazu częś cio wo p rzes ło n iła mi wid o k . — Co tam ro b is z? — Przes u wam k amień tak , żeb y m s zy b k o mó g ł zab lo k o wać o twó r — wy jaś n ił. — A p o tem wb ić jes zcze p arę k lin ó w. — Po co ? — Nie u d u s is z s ię. J es t d o ś ć mały ch s zczelin i p o wietrze b ęd zie d o p ły wać — mó wił d alej. — Świetn ie. A d laczeg o s ię tu zn alazłem? — Nie p o ra n a eg zy s ten cjaln e p ro b lemy . Nie jes teś my n a s emin ariu m z filo zo fii. — Lu k e, d o d iab ła! Co s ię tu d zieje? — To ch y b a jas n e, że jes teś mo im więźn iem — o d p arł. — Nawias em mó wiąc, ten b łęk itn y k ry s ztał zab lo k u je ws zelk ie łącza Atu tó w i zn eu tralizu je two je mag iczn e zd o ln o ś ci, k tó re o p ierają s ię n a o b iek tach p o za ty mi ś cian ami. Po trzeb n y mi jes teś ży wy , ale z wy rwan y m żąd łem, w miejs cu , g d zie mo g ę b ez tru d u d o trzeć. Ob s erwo wałem o twó r i p o b lis k ie ś cian y . — Nawet n ie p ró b u j — p o rad ził. — M o ja p o zy cja d aje mi p rzewag ę. — Nie s ąd zis z, że win ien mi jes teś jak ieś wy jaś n ien ie? Przy g ląd ał mi s ię w milczen iu , wres zcie p rzy tak n ął.

— M u s zę wracać — o ś wiad czy ł — i p o d jąć p ró b ę o p an o wan ia Gh o s twh eela. M as z jak ieś s u g es tie? — Nas ze s to s u n k i n ie b y ły o s tatn io n ajlep s ze. — Ro ześ miałem s ię. — Ob awiam s ię, że n ie zd o łam ci p o mó c. J es zcze raz k iwn ął g ło wą. — Zo b aczę, co d a s ię zro b ić. Bo że, co to za b ro ń ! J eś li n ie zd o łam s am jej u ży ć, wró cę tu i s p ró b u ję wy ciąg n ąć co ś o d cieb ie. Po my ś lis z o ty m, d o b rze? — Będ ę my ś lał o wielu rzeczach , Lu k e. Niek tó re b ard zo ci s ię n ie s p o d o b ają. — Niewiele mo żes z mi zro b ić. — Na razie n iewiele. Ch wy cił g łaz i zaczął g o p rzes u wać. — Lu k e! — k rzy k n ąłem. Przerwał i s p o jrzał n a mn ie z wy razem, jak ieg o jes zcze u n ieg o n ie wid ziałem. — M o je imię jes t in n e — o zn ajmił p o ch wili. — A jak ie? — J es tem two im k u zy n em Rin ald em — wy ced ził. — Zab iłem Cain e'a i n iemal d o s tałem Bley s a. Nies tety , ch y b iłem b o mb ą n a p o g rzeb ie. Kto ś mn ie zau waży ł. Zn is zczę ró d Amb eru , z two im Gh o s twh eelem alb o b ez n ieg o … ale g d y b y m d y s p o n o wał tak ą p o tęg ą, b y ło b y to o wiele p ro s ts ze. — Z jak ieg o p o wo d u , Lu k e… Rin ald o ? Sk ąd ta wen d eta? — Cain e'a zaatak o wałem p ierws zeg o — ciąg n ął — p o n ieważ to właś n ie o n zab ił mo jeg o o jca. — J a… n ie wied ziałem. — Wid ziałem n a jeg o p iers i b ły s k b ro s zy z Fen ik s em. — Nie wied ziałem, że Bran d miał s y n a — d o k o ń czy łem. — Teraz ju ż wies z, s tary k u mp lu . To k o lejn a p rzy czy n a, d la k tó rej n ie mo g ę cię wy p u ś cić i mu s zę cię trzy mać w tak im miejs cu . Nie ch cę, żeb y ś o s trzeg ł p o zo s tały ch . — Nie u d a ci s ię ten n u mer. Zamilk ł n a mo men t, p o czy m wzru s zy ł ramio n ami. — Wy g ram czy p rzeg ram, mu s zę s p ró b o wać. — Ale d laczeg o zaws ze trzy d zies teg o k wietn ia? — s p y tałem n ag le. — Wy tłu macz mi. — Teg o d n ia o trzy małem wieś ć o ś mierci o jca. Pch n ął g łaz i zamk n ął n im o twó r. Po tem u s ły s załem k ilk a u d erzeń . — Lu k e!

Nie o d p o wied ział. Przez p ó łp rzejrzy s ty k ry s ztał wid ziałem jeg o cień . Po ch wili wy p ro s to wał s ię i zn ik n ął mi z p o la wid zen ia. Sły s załem, jak jeg o b u ty u d erzają o ziemię n ad e mn ą. — Rin ald o ! M ilczał. Us ły s załem ty k o o d d alające s ię k ro k i. Zn aczę d n i ro zjaś n ien iami i zaciemn ien iami n ieb ies k ich k ry s ztało wy ch ś cian . M in ął ju ż mies iąc mo jeg o więzien ia, ch o ć n ie wiem, jak s zy b k o p ły n ie tu czas w s to s u n k u d o in n y ch cien i. Przemierzy łem k ażd y k o ry tarz i k ażd ą k o mo rę wielk iej g ro ty , ale n ie zn alazłem d ro g i wy jś cia. M o je Atu ty tu n ie d ziałają, n awet Atu ty Zg u b y . M o ja mag ia jes t b ezu ży teczn a, o g ran iczo n a ś cian ami b arwy p ierś cien ia Lu k e'a. Zaczy n am ży wić p rzek o n an ie, że z rad o ś cią p o witałb y m n awet u cieczk ę w ch wilo we s zaleń s two . Lecz ro zu m n ie ch ce mu s ię p o d d ać, g d y ż zb y t wiele n ęk a mn ie zag ad ek : Dan M artin ez, M eg Dev lin , mo ja Pan i z J ezio ra… Dlaczeg o ? I p o co ty le czas u s p ęd zał w mo im to warzy s twie Lu k e — Rin ald o , mó j wró g ? M u s zę zn aleźć s p o s ó b , b y p rzek azać o s trzeżen ie. J eś li zd o ła o b ró cić p rzeciwk o n im Gh o s twh eela, wted y marzen ie Bran d a — k o s zmarn a zems ta z mo jeg o s n u — zo s tan ie zrealizo wan e. Ro zu miem teraz, że p o p ełn iłem wiele b łęd ó w… Wy b acz mi, J u lio … Raz jes zcze p rzemierzę g ran ice s weg o więzien ia. Gd zieś mu s i is tn ieć lu k a w o taczającej mn ie lo g ice b łęk itu i w tę lu k ę cis n ę s wó j u my s ł, s wo je k rzy k i, s wó j g o rzk i ś miech . W tej s ali… n a k o ń cu teg o tu n elu … Błęk it jes t ws zęd zie. Cien ie n ie wy p ro wad zą mn ie s tąd , g d y ż tu taj n ie ma cien i. J es tem M erlin em u więzio n y m, s y n em Co rwin a zag in io n eg o , a mó j s en o jas n o ś ci zo s tał o b ró co n y p rzeciwk o mn ie. Krążę p o więzien iu n ib y u p ió r s ameg o s ieb ie. Nie p o zwo lę, b y s k o ń czy ło s ię to w tak i s p o s ó b . M o że w n as tęp n y m k o ry tarzu , mo że w jes zcze n as tęp n y m…

KREW AMBERU Dla Kirby McCauley

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

REFLEKSJE W KRYSZTAŁOWEJ GROCIE Przez o s iem lat mo je ży cie b y ło s to s u n k o wo s p o k o jn e, jeś li n ie liczy ć trzy d zies ty ch k wietn ia, k ied y k to ś n ieo d mien n ie p ró b o wał mn ie zab ić. Po za ty m mo ja k ariera ak ad emick a, s k o n cen tro wan a g łó wn ie wo k ó ł k o mp u teró w, ro zwijała s ię b ez zak łó ceń . Cztero letn ia p raca w Gran d Des ig n o k azała s ię miły m d o ś wiad czen iem: mo g łem wy k o rzy s tać to , czeg o s ię n au czy łem, w o k o liczn o ś ciach , k tó re mi o d p o wiad ały . Przy o k azji n a b o k u zajmo wałem s ię włas n y m p ro jek tem. M iałem d o b reg o p rzy jaciela, Lu k e'a Ray n ard a; p raco wał w tej s amej firmie, w d ziale h an d lo wy m. Żeg lo wałem s wo ją łó d k ą, b ieg ałem reg u larn ie… Ws zy s tk o ro zp ad ło s ię o s tatn ieg o trzy d zies teg o k wietn ia, k ied y ju ż s ąd ziłem, że jak o ś to p o u k ład am. Zak o ń czy łem s wó j p ry watn y p ro jek t, Gh o s twh eel; rzu ciłem p racę, s p ak o wałem rzeczy i b y łem g o tó w wy ru s zy ć d o cien i b ard ziej zielo n y ch . Zo s tałem tak d łu g o , p o n ieważ zb liżał s ię ten ch o ro b liwie fas cy n u jący d zień , a ty m razem p o s tan o wiłem o d k ry ć, k to i d laczeg o o rg an izu je zamach y n a mo je ży cie. Ran k iem, p rzy ś n iad an iu , zjawił s ię Lu k e z wiad o mo ś cią o d mo jej b y łej d ziewczy n y , J u lii. Pro s iła o s p o tk an ie. Wp ad łem d o n iej i zn alazłem ją martwą, n ajwy raźn iej zab itą p rzez p o d o b n ą d o p s a b es tię, k tó ra mn ie tak że zaatak o wała. Zd o łałem zlik wid o wać s two ra. Zan im s ię u lo tn iłem, s zy b k o p rzes zu k ałem mies zk an ie. Trafiłem n a p ak iecik n iezwy k ły ch k art d o g ry . Zab rałem je ze s o b ą. Nazb y t p rzy p o min ały mag iczn e k arty taro ta Amb eru i Ch ao s u , żeb y n ie zain teres o wały tak ieg o jak ja czaro d zieja. Ows zem, jes tem czaro d ziejem. J es tem M erlin em, s y n em Co rwin a z Amb eru i Dary z Dwo rcó w Ch ao s u . Dla miejs co wy ch p rzy jació ł i zn ajo my ch — M erle Co rey : in telig en tn y , czaru jący , d o wcip n y , wy s p o rto wan y … J eś li ch cecie więcej s zczeg ó łó w, p o czy tajcie Cas tig lio n eg o i lo rd a By ro n a, p o n ieważ jes tem ró wn ież s k ro mn y , mało mó wn y i s k ry ty . Karty rzeczy wiś cie o k azały s ię o b iek tami mag iczn y mi, co s p ecjaln ie n ie d ziwiło , jak o że p o n as zy m zerwan iu J u lia o b racała s ię w to warzy s twie o k u lty s ty , Victo ra M elman a. Wizy ta w p raco wn i teg o d żen telmen a zak o ń czy ła s ię p ró b ą d o k o n an ia n a

mn ie ry tu aln eg o mo rd u . Zd o łałem p rzerwać tę k ręp u jącą ceremo n ię i wy p y tać g o n ieco , n im lo k aln e waru n k i i mó j en tu zjazm d o p ro wad ziły d o jeg o ś mierci. To ty le, jeś li ch o d zi o ry tu ały . Do wied ziałem s ię d o s y ć, b y wy wn io s k o wać, że b y ł o n ty lk o ś lep y m n arzęd ziem. Kto ś n ajwy raźn iej n amó wił g o n a ten n u mer z o fiarą. I całk iem mo żliwe, że ta s ama o s o b a b y ła o d p o wied zialn a za ś mierć J u lii i mo ją k o lek cję n iezap o mn ian y ch trzy d zies ty ch k wietn ia. Nie miałem wiele czas u , b y s ię n ad ty m zas tan o wić. Wk ró tce p o tem zo s tałem u g ry zio n y (tak jes t, u g ry zio n y ) p rzez atrak cy jn ą ru d o wło s ą k o b ietę, k tó ra zmaterializo wała s ię w mies zk an iu M elman a. Wcześ n iej ro zmawiałem z n ią k ró tk o p rzez telefo n i p ró b o wałem u d awać martweg o ju ż wted y g o s p o d arza. Uk ąs zen ie s p araliżo wało mn ie, n im jed n ak to n as tąp iło , zd o łałem wy n ieś ć s ię s tamtąd za p o mo cą jed n ej z mag iczn y ch k art zn alezio n y ch u J u lii. Przen io s ła mn ie w to warzy s two s fin k s a, k tó ry o d czek ał, aż d o jd ę d o s ieb ie, a p o tem zap ro p o n o wał mi tę id io ty czn ą g rę w zag ad k i. Sfin k s y ją u wielb iają. I n atu raln ie zjad ają cię, jeś li p rzeg ras z. M o g ę ty lk o p o wied zieć, że ten k o n k retn y s fin k s n ie u miał s ię b awić. W k ażd y m razie wró ciłem d o Cien ia-Ziemi, k tó ry o s tatn io zamies zk iwałem. Od k ry łem, że p o d mo ją n ieo b ecn o ś ć s p alił s ię lo k al M elman a. Pró b o wałem zad zwo n ić d o Lu k e'a, p o n ieważ ch ciałem zjeś ć z n im k o lację. J ak s ię d o wied ziałem, o p u ś cił mo tel, zo s tawiając mi wiad o mo ś ć, że wy jech ał w in teres ach d o No weg o M ek s y k u . Po d ał, g d zie ma zamiar s ię tam zatrzy mać. Recep cjo n is ta p rzek azał mi ró wn ież p ierś cień z n ieb ies k im k amien iem, zap o mn ian y p rzez Lu k e'a w jeg o p o k o ju . Zab rałem p ierś cień , b y o d d ać mu g o p rzy o k azji. Po leciałem d o No weg o M ek s y k u i w k o ń cu d o g o n iłem Lu k e'a w San ta Fe. Kied y czek ałem w b arze, aż p rzeb ierze s ię d o k o lacji, p rzy s iad ł s ię jak iś czło wiek n azwis k iem M artin ez i zaczął mn ie wy p y ty wać. Od n io s łem wrażen ie, że Lu k e zap ro p o n o wał mu jak iś in teres , a o n ch ce s p rawd zić, czy p rzy s zły ws p ó ln ik jes t o s o b ą g o d n ą zau fan ia i czy p o trafi d o s tarczy ć to , co o b iecał. Po k o lacji wy b raliś my s ię z Lu k iem n a p rzejażd żk ę w g ó ry . M artin ez ru s zy ł za n ami i zaczął s trzelać, g d y s taliś my , p o d ziwiając n o cn e n ieb o . Wid o czn ie u zn ał, że Lu k e n ie jes t g o d n y zau fan ia alb o n ie p o trafi d o s tarczy ć teg o , co o b iecał. Lu k e zas k o czy ł mn ie, s ięg ając p o włas n ą b ro ń i zab ijając M artin eza. A p o tem zd arzy ła s ię rzecz jes zcze d ziwn iejs za. Lu k e zwró cił s ię d o mn ie p o imien iu — p rawd ziwy m imien iu , k tó reg o mu n ig d y n ie zd rad ziłem. Ok reś lił mo je p o ch o d zen ie, p o czy m k azał mi wracać d o wo zu i wy n o s ić s ię z teg o miejs ca. Po d k reś lił tę s u g es tię, s trzelając mi p o d n o g i. Uzn ałem, że s p rawa

n ie n ad aje s ię d o d y s k u s ji, więc o d s zed łem. Po lecił mi tak że zn is zczy ć te d ziwn e Atu ty , k tó re ju ż raz u rato wały mi ży cie. A wcześ n iej, p o d ro d ze, d o wied ziałem s ię, że zn ał Victo ra M elman a… Nie o d jech ałem d alek o . Zap ark o wałem tro ch ę n iżej i wró ciłem p iech o tą. Lu k e zn ik n ął. Tak s amo jak ciało M artin eza. Nie wró cił d o h o telu an i tej n o cy , an i n as tęp n eg o d n ia, więc wy meld o wałem s ię i wy jech ałem. J ed y n ą o s o b ą, d o k tó rej miałem p ełn e zau fan ie, b y ł Bill Ro th . Bill Ro th b y ł ad wo k atem mies zk ający m w s tan ie No wy J o rk i k ied y ś n ajlep s zy m p rzy jacielem mo jeg o o jca. Od wied ziłem g o i o p o wied ziałem o ws zy s tk im. Bill zmu s ił mn ie d o zas tan o wien ia s ię, b ard ziej n awet n iż Lu k e. Lu k e, n awias em mó wiąc, to wielk i, b y s try ru d zielec, u ro d zo n y s p o rto wiec o n iezwy k łej wy trzy mało ś ci. I ch o ciaż p rzy jaźn iliś my s ię o d wielu lat, n ie wied ziałem p rawie n ic o jeg o p o ch o d zen iu i ro d zin ie. Do p iero Bill u ś wiad o mił mi ten fak t. Ch ło p ak z s ąs ied ztwa, n iejak i Geo rg e Han s en , zaczął s ię k ręcić k o ło d o mu Billa i zad awać d ziwn e p y tan ia. Od b y łem d o ś ć n iezwy k łą ro zmo wę telefo n iczn ą, a d zwo n iący s tawiał p o d o b n e p y tan ia. Ob aj b y li ciek awi, jak ma n a imię mo ja matk a. Sk łamałem n atu raln ie. To p rzecież n ie ich s p rawa, że mama n ależy d o mro czn ej ary s to k racji Dwo rcó w Ch ao s u . Lecz d zwo n iący o d ezwał s ię w mo im języ k u , w th ari. Zaciek awił mn ie d o s tateczn ie, b y m zap ro p o n o wał s p o tk an ie i wy mian ę in fo rmacji. Umó wiliś my s ię n a wieczó r w b arze miejs co weg o k lu b u . Wcześ n iej jed n ak wezwał mn ie d o d o mu mó j wu j Ran d o m, k ró l Amb eru . By liś my ak u rat z Billem n a s p acerze. Geo rg e Han s en , jak s ię o k azało , ś led ził n as i ch ciał s ię z n ami zab rać, g d y p rzes k ak iwaliś my cien ie rzeczy wis to ś ci. Nic z teg o : n ie b y ł zap ro s zo n y . Wziąłem ze s o b ą Billa, p o n ieważ wo lałem n ie zo s tawiać g o w tak d ziwn y m to warzy s twie. Do wied ziałem s ię o d Ran d o ma, że wu jek Cain e zg in ął o d k u li zamach o wca i że k to ś ch ciał tak że zab ić wu ja Bley s a, ale ran ił g o ty lk o . Po g rzeb Cain e'a zap lan o wan o n a n as tęp n y d zień . Zjawiłem s ię n a s p o tk an iu w k lu b ie, lecz n ig d zie n ie d o s trzeg łem mo jeg o tajemn iczeg o ro zmó wcy . Nie d o k o ń ca jed n ak b y ł to czas s traco n y , jak o że n awiązałem zn ajo mo ś ć z p ięk n ą d amą n azwis k iem M eg Dev lin . J ed n a rzecz p ro wad zi d o d ru g iej i w efek cie o d p ro wad ziłem ją d o d o mu , g d zie p o zn aliś my s ię o wiele b liżej. W ch wili g d y n ap rawd ę n ie p o d ejrzewałem, b y mo g ła my ś leć o czy mś tak im, s p y tała mn ie o imię matk i. A ja, co tam, p o wied ziałem. Do p iero p ó źn iej p rzy s zło mi d o g ło wy , że właś n ie o n a mo g ła b y ć o s o b ą, z k tó rą b y łem u mó wio n y w b arze.

Nas z związek s k o ń czy ł s ię p rzed wcześ n ie z p o wo d u d zwo n k a d o mo fo n u . J ak iś mężczy zn a — rzek o mo mąż M eg — ch ciał wejś ć d o mies zk an ia. Zach o wałem s ię jak p rzy s tało n a d żen telmen a: wy n io s łem s ię jak n ajs zy b ciej. M o ja cio tk a Fio n a, k tó ra jes t czaro d ziejk ą (ch o ć w s ty lu in n y m n iż mó j), n ie p o ch walała tej ran d k i. I n ajwy raźn iej jes zcze mn iej p o ch walała mo ją zn ajo mo ś ć z Lu k iem. Kied y b o wiem o p o wied ziałem o n im, s p y tała, czy mam p rzy p ad k iem jeg o zd jęcie. Po k azałem jej zn alezio n ą w p o rtfelu fo to g rafię g ru p y p rzy jació ł, wś ró d n ich Lu k e'a. M ó g łb y m p rzy s iąc, że g o ro zp o zn ała, ch o ć n ie ch ciała teg o p rzy zn ać. Lecz jej n ag łe zn ik n ięcie n o cą z Amb eru , a wraz z n ią jej b rata Bley s a, wy d awało s ię czy mś więcej n iż zwy k ły m p rzy p ad k iem. Po tem wy d arzen ia n ab rały jes zcze więk s zeg o temp a. Nas tęp n eg o d n ia p o p o g rzeb ie Cain e'a d o k o n an o n ieu d an ej p ró b y lik wid acji więk s zej częś ci ro d zin y za p o mo cą b o mb y . Zamach o wiec u ciek ł. Pó źn iej Ran d o m zd en erwo wał s ię mo ją n iewielk ą d emo n s tracją mo cy Gh o s twh eela, mo jeg o p ry watn eg o p ro jek tu , mo jeg o h o b b y , mo jeg o zajęcia p rzez te lata w Gran d Des ig n . Gh o s twh eel to … właś ciwie n ajp ierw b y ł k o mp u terem, k tó ry d o d ziałan ia wy mag ał in n eg o zes tawu p raw fizy k i n iż te, jak ich u czo n o mn ie w s zk o le. Ch o d ziło o co ś , co mo żn a b y n azwać mag ią. J ed n ak zn alazłem miejs ce, g d zie mó g ł fu n k cjo n o wać, i tam g o s k o n s tru o wałem. Zo s tawiłem g o w fazie s amo p ro g ramo wan ia. Ch y b a zy s k ał ś wiad o mo ś ć, co mo cn o p rzes tras zy ło Ran d o ma. Nak azał mi wró cić tam i wy łączy ć Gh o s twh eela. Nie p o d o b ał mi s ię ten p o my s ł, ale ru s zy łem w d ro g ę. Kto ś p o d ążał za mn ą p rzez Cień . Nęk ał mn ie, g ro ził, a n awet atak o wał. Z p o żaru o caliła mn ie n iezwy k ła d ama, k tó ra p o tem u marła w jezio rze. Tajemn iczy o s o b n ik , k tó ry o s ło n ił mn ie p rzed k rwio żerczy mi b es tiami, a p o tem p o mó g ł w czas ie d ziwaczn eg o trzęs ien ia ziemi, o k azał s ię Lu k iem. To warzy s zy ł mi d o o s tatn iej b ariery i d o k o n fro n tacji z Gh o s twh eelem. M ó j twó r tro ch ę s ię ro zg n iewał i p o zb y ł s ię n as za p o mo cą s zto rmu Cien ia — zjawis k a, k tó reg o s p o tk an ie n ie jes t rzeczą p rzy jemn ą, z p aras o lem czy b ez. By u ciec p rzed zab u rzen iem, s k o rzy s tałem z Atu tó w Zg u b y , jak n azwałem te n iezwy k łe k arto n ik i zn alezio n e w mies zk an iu J u lii. Zn aleźliś my s ię n a zewn ątrz g ro ty z b łęk itn eg o k ry s ztału . Lu k e wn ió s ł mn ie d o ś ro d k a. Do b ry s tary Lu k e… Kied y zad b ał ju ż o mo je p o trzeb y , u więził mn ie w tej jas k in i. Wy jawił, k im jes t, a wted y zro zu miałem, że to jeg o p o d o b ień s two d o o jca tak zan iep o k o iło Fio n ę, g d y p o k azałem jej zd jęcie. Lu k e b o wiem b y ł s y n em Bran d a, mo rd ercy i arcy zd rajcy , k tó ry jak iś czas temu n iemal d o p ro wad ził d o zn is zczen ia k ró les twa, a p rzy o k azji p o zo s tałej częś ci ws zech ś wiata. Na s zczęś cie Cain e zab ił g o ,

zan im Bran d zrealizo wał te p lan y . To właś n ie Lu k e, jak s ię d o wied ziałem, zab ił Cain e'a, b y p o mś cić ś mierć o jca. (Wy s zło też n a jaw, że wiad o mo ś ć o tej ś mierci d o tarła d o n ieg o trzy d zies teg o k wietn ia i że w d o ś ć s zczeg ó ln y s p o s ó b o b ch o d ził k o lejn e ro czn ice). Po d o b n ie jak n a Ran d o mie, n a n im ró wn ież mó j Gh o s twh eel wy warł s p o re wrażen ie. Wy jaś n ił, że b ęd ę jeg o więźn iem, g d y ż mo ja p o mo c w p rzejęciu k o n tro li n ad mas zy n ą mo że s ię o k azać n iezb ęd n a. Uzn ał, że b ęd zie d o s k o n ały m ś ro d k iem d la u s u n ięcia res zty ro d zin y . Od s zed ł, b y zająć s ię Gh o s twh eelem. Szy b k o o d k ry łem, że jak ieś n iezwy k łe włas n o ś ci g ro ty an u lu ją mo c mo ich zak lęć. W rezu ltacie n ie mam z k im ro zmawiać, Frak ir, p ró cz cieb ie, a ty n ie mas z k o g o d u s ić… M o że p o s łu ch as z p aru lin ijek Over the Rainbow?

ROZDZIAŁ I Klin g a p ęk ła, więc o d rzu ciłem ręk o jeś ć. Bro ń n ie p o mag ała wo b ec b łęk itn eg o mo rza ś cian y , n awet w miejs cu , k tó re u zn ałem za n ajcień s ze. U mo ich s tó p leżało k ilk a d ro b n y ch , k amien n y ch o d p ry s k ó w. Po d n io s łem je i p o tarłem. To n ie b y ło wy jś cie. J ed y n y m wy jś ciem jes t ch y b a d ro g a, k tó rą tu ws zed łem, a ta zo s tała zamk n ięta. Wró ciłem d o s wo jej k watery , to zn aczy tej częś ci jas k iń , g d zie rzu ciłem s wó j g ru b y , b rązo wy ś p iwó r. Us iad łem n a n im, o d k o rk o wałem b u telk ę win a i n ap iłem s ię. By łem s p o co n y p o k u ciu tej ś cian y . Frak ir p o ru s zy ła mi s ię n a p rzed ramien iu , częś cio wo ro zwin ęła i wp ełzła n a d ło ń . Sk ręciła s ię wo k ó ł d wó ch n ieb ies k ich k amy k ó w, k tó re wciąż trzy małem, związała je s o b ą i o p ad ła, k o ły s ząc s ię jak wah ad ło . Od s tawiłem b u telk ę i p atrzy łem. Płas zczy zn a ru ch u b y ła ró wn o leg ła d o tu n elu , k tó ry teraz n azy wałem d o mem. Frak ir h u ś tała s ię ch y b a p rzez całą min u tę. Po tem p o d ciąg n ęła k amien ie i zn ieru ch o miała n a mo jej d ło n i. Uło ży ła je u p o d s tawy s erd eczn eg o p alca i wró ciła n a s wą zwy k łą, u k ry tą p o zy cję. Przy g ląd ałem s ię. Un io s łem mig o tliwą lamp ę n afto wą i o b s erwo wałem k amien ie. Ich k o lo r… Tak . Na tle s k ó ry b y ły całk iem p o d o b n e d o k amien ia w p ierś cien iu Lu k e'a, k tó ry k ied y ś o d eb rałem z New Lin e M o tel. Przy p ad ek ? A mo że is tn ieje jak iś związek ? Co ch ciał mi p o wied zieć mó j d u s iciels k i p o wró z? I g d zie jes zcze wid ziałem tak i k amień ? Przy wis io rk u n a k lu cze Lu k e'a. M iał tam n ieb ies k i k amień w metalo wej o p rawie… A g d zie mo g łem s p o tk ać jes zcze jed en ? Gro ty , w k tó ry ch b y łem u więzio n y , b lo k o wały d ziałan ie Atu tó w i mo ją mag ię Lo g ru s u . J eś li Lu k e n o s ił p rzy s o b ie k amien ie z ty ch ś cian , to mu s iał mieć jak iś s zczeg ó ln y p o wó d . J ak ie jes zcze włas n o ś ci mo g ą p o s iad ać? Przez g o d zin ę p ró b o wałem ro zs zy fro wać ich n atu rę, lecz b y ły o d p o rn e n a mo je lo g ru s o we s o n d y . Wres zcie, zn iech ęco n y , wrzu ciłem je d o k ies zen i, zjad łem tro ch ę ch leb a z s erem i p o p iłem win em.

Po tem ws tałem i zro b iłem o b ch ó d . Sp rawd załem s wo je p u łap k i. Tk wiłem tu u więzio n y ju ż ch y b a p rzez mies iąc. Szu k ając d ro g i n a wo ln o ś ć, zb ad ałem ws zy s tk ie tu n ele, k o ry tarze i s ale. Nig d zie n ie zn alazłem wy jś cia. Czas ami b ieg ałem jak wariat i ro zk rwawiałem s o b ie k o s tk i o zimn e ś cian y . Kied y in d ziej s zed łem p o wo li, ro zg ąd ając s ię za p ęk n ięciami i s zczelin ami. Kilk a razy p ró b o wałem p o ru s zy ć g łaz, b lo k u jący o twó r wejś cio wy . Bezs k u teczn ie. By ł zak lin o wan y i n ie u miałem g o p o d waży ć. Ws zy s tk o ws k azy wało n a to , że p o s ied zę tu d łu żej. M o je p u łap k i… Nie zmien iły s ię o d o s tatn iej k o n tro li. Sp ad ające g łazy , k tó re n atu ra z właś ciwą s o b ie n ied b ało ś cią p o ro zrzu cała wo k ó ł. Teraz czek ały p o d p arte i g o to we, b y s to czy ć s ię w d ó ł, g d y ty lk o k to ś zaczep i o u k ry ty w mro k u s zn u r, jak im b y ły o b wiązan e p ak i w mag azy n ie. Kto ś ? Lu k e, o czy wiś cie. Któ ż b y in n y ? To o n mn ie tu u więził. A jeś li wró ci… n ie jeś li. Kied y wró ci, p u łap k i b ęd ą czek ały . Przy jd zie u zb ro jo n y . W wy s o k o p o ło żo n y m o two rze wejś cia miałb y s p o rą p rzewag ę, g d y b y m zwy czajn ie czek ał n a n ieg o w d o le. Nic z teg o . Nie b ęd zie mn ie tam. Zmu s zę g o , b y p o mn ie p rzy s zed ł… a wted y … Lek k o zan iep o k o jo n y , wró ciłem d o s wo jej k watery . Leżałem z ręk ami p o d g ło wą i ro zmy ś lałem n ad s wo im p lan em. Głazy mo g ą zab ić, a ja n ie ch ciałem zab ijać Lu k e'a. Nie z p o wo d u s en ty men tu , ch o ć d o n ied awn a u ważałem g o za p rzy jaciela — to zn aczy d o ch wili, k ied y s ię d o wied ziałem, że zab ił wu jk a Cain e'a i n ajwy raźn iej zamierzał wy k o ń czy ć mo ich p o zo s tały ch k rewn y ch w Amb erze. A to d lateg o , że Cain e zab ił o jca Lu k e'a, wu ja Bran d a — czło wiek a, k tó reg o p o zo s tali też ch ętn ie b y zatłu k li. Ows zem, Lu k e — alb o Rin ald o , jak mi s ię p rzed s tawił — b y ł mo im k u zy n em i miał p o wo d y , b y o g ło s ić ro d zin n ą wen d etę. M imo to p o lo wan ie n a ws zy s tk ich wy d ało mi s ię o d ro b in ę p rzes ad zo n e. Ale n ie d la p o k rewień s twa czy s en ty men tu p o win ien em zd emo n to wać p u łap k i. Ch ciałem g o d o s tać ży weg o , p o n ieważ zb y t wiele b y ło s p raw, k tó ry ch n ie ro zu miałem. A mo g łem n ig d y ju ż ich n ie zro zu mieć, g d y b y Lu k e zg in ął, n iczeg o n ie tłu macząc. J as ra… Atu ty Zg u b y … meto d a, d zięk i k tó rej tak łatwo wy tro p ił mn ie w Cien iu … cała h is to ria jeg o k o n tak tó w z ty m s zalo n y m o k u lty s tą M elman em… ws zy s tk o , co wied ział o J u lii i jej ś mierci… Zacząłem o d p o czątk u . Zlik wid o wałem p u łap k i. No wy p lan b y ł p ro s ty i o p ierał s ię n a czy mś , o czy m Lu k e n ie miał ch y b a p o jęcia.

Przen io s łem ś p iwó r n a n o we miejs ce, d o tu n elu tu ż o b o k k o mo ry , w k tó rej s tro p ie zab lo k o wan y b y ł o twó r wejś cia. Zab rałem też częś ć zap as ó w. Po s tan o wiłem s ied zieć tam mo żliwie b ez p rzerwy . No wa p u łap k a b y ła całk iem p ry mity wn a: p ro s ta i właś ciwie n ie d o o min ięcia. Kied y ją zało ży łem, p o zo s tało mi ju ż ty lk o czek ać. Czek ać i ws p o min ać. I p lan o wać. M u s iałem o s trzec p o zo s tały ch . M u s iałem p o s tan o wić co ś w s p rawie Gh o s twh eela. Po win ien em s p rawd zić, co wie M eg Dev lin . Po win ien em… jes zcze wiele rzeczy . Czek ałem. M y ś lałem o s zto rmach Cien ia, s n ach , n iezwy k ły ch Atu tach i Pan i z J ezio ra. Po d łu g im o k res ie s p o k o ju , w ciąg u k ilk u d n i mo je ży cie n ag le s tało s ię p ełn e wy d arzeń . A p o tem zn o wu mies iąc, k ied y n ic s ię n ie d ziało . Na p o cies zen ie miałem ty lk o ty le, że ta lin ia czas u p rawd o p o d o b n ie wy p rzed zała ws zy s tk ie in n e, jak ie b y ły d la mn ie ważn e. M ies iąc tu taj mo że b y ć ty lk o d o b ą w Amb erze. Alb o jes zcze mn iej. J eś li w miarę s zy b k o zd o łam s ię s tąd u wo ln ić, ś lad y , jak imi ch ciałem p o d ążać, n ie zd ążą jes zcze wy s ty g n ąć. Pó źn iej zg as iłem lamp ę i p o s zed łem s p ać. Przez k ry s ztało we s o czewk i mo jeg o więzien ia p rzen ik ało d o ś ć ś wiatła, jaś n iejs zeg o i ciemn iejąceg o n a p rzemian , b y o d ró żn ić d zień o d n o cy . Do p as o wałem s wó j s k ro mn y ro zk ład d n ia d o teg o ry tmu . Przez k o lejn e trzy d n i p o raz d ru g i p rzeczy tałem d zien n ik M elman a. Ws k aźn ik alu zji miał d o ś ć wy s o k i, ale u ży teczn y ch in fo rmacji raczej n is k i. Po d k o n iec p rawie zd o łałem s ieb ie p rzek o n ać, że Zak ap tu rzo n y , jak o k reś lał s weg o g o ś cia i n au czy ciela, to p rawd o p o d o b n ie Lu k e. Po zo s tało ty lk o k ilk a d ziwn y ch o d wo łań d o o b o jn actwa. Po d k o n iec n atrafiłem n a u wag i o zło żen iu w o fierze Sy n a Ch ao s u . Od n o s iły s ię zap ewn e d o mn ie, s k o ro k to ś wy s tawił M elman a, żeb y mn ie zab ił. Lecz jeś li zro b ił to Lu k e — jak wy tłu maczy ć jeg o d wu zn aczn e zach o wan ie w g ó rach No weg o M ek s y k u ? Kazał mi zn is zczy ć Atu ty Zg u b y i p rzep ęd ził mn ie tak , jak b y ch ciał mn ie p rzed czy mś u ch ro n ić. Po za ty m p rzy zn ał s ię d o wcześ n iejs zy ch zamach ó w n a mo je ży cie, ale wy p arł s ię ty ch p ó źn iejs zy ch . Po co miałb y to ro b ić, g d y b y też b y ł za n ie o d p o wied zialn y ? Co jes zcze wiąże s ię z tą s p rawą? I k to ? I jak ? W łamig łó wce b rak o wało n iek tó ry ch k lo ck ó w, miałem jed n ak wrażen ie, że n ie s ą is to tn e. Wy s tarczy n ajd ro b n iejs za in fo rmacja, n ajlżejs ze p o ru s zen ie wzo rca, a ws zy s tk o ws k o czy n a miejs ce. Po jawi s ię o b raz czeg o ś , co p o win ien em o d g ad n ąć ju ż d awn o . M o g łem s ię d o my ś lić, że wizy ta n as tąp i n o cą. M o g łem, ale s ię n ie d o my ś liłem. Gd y b y m n a to wp ad ł, zmien iłb y m cy k l s n u -czu wan ia i b y łb y m ro zb u d zo n y i czu jn y . Ch o ć b y łem p rawie p ewien s wo jej p u łap k i, w n ap rawd ę p o ważn y ch s p rawach liczy

s ię k ażd a d ro b n a p rzewag a. Sp ałem g łęb o k o , a zg rzy t k amien i wy d awał s ię b ard zo o d leg ły . Po ru s zy łem s ię lek k o , g d y d źwięk trwał ciąg le, ale d o p iero p o k ilk u s ek u n d ach zas k o czy ły właś ciwe o b wo d y i zro zu miałem, co to zn aczy . Us iad łem, wciąż jes zcze zas p an y , p o tem p rzy k u cn ąłem p o d n ajb liżs zą wejś cia ś cian ą k o mo ry . Ro zcierałem o czy , p rzy g ład załem wło s y i n a o d p ły wający m b rzeg u s n u s zu k ałem zag u b io n ej czu jn o ś ci. Pierws ze o d g ło s y to warzy s zy ły zap ewn e u s u wan iu k lin ó w, co n ajwy raźn iej wy mag ało p rzech y lan ia czy p o d ważan ia g łazu . Dźwięk i trwały n ad al, s tłu mio n e, p o zb awio n e ech a… zewn ętrzn e. Zary zy k o wałem rzu t o k a d o k o mo ry . Nie zau waży łem o twarteg o p rzejś cia, u k azu jąceg o g wiazd y . Od g ło s y k o ły s an ia u s tąp iły p rzeciąg łemu ch rzęs to wi i zg rzy tan iu . Przez p ó łp rzejrzy s ty s tro p jas k in i wid ziałem k u lę ś wiatła w ro zmy tej au reo li. Pewn ie latarn ia. J ak n a p o ch o d n ię ś wieciła zb y t ró wn o . W ty ch o k o liczn o ś ciach p o ch o d n ia b y łab y n iep rak ty czn a. Po jawił s ię s ierp n ieb a z d wo ma g wiazd ami w p o b liżu d o ln eg o ro g u . Po s zerzał s ię. Us ły s załem g ło ś n e s ap an ie i s tęk an ie ch y b a d wó ch lu d zi. Po czu łem mro wien ie p alcó w, g d y d o d atk o wa p o rcja ad ren alin y wy k o n ała s wo ją b io lo g iczn ą s ztu czk ę z o rg an izmem. Nie s ąd ziłem, że Lu k e k o g o ś p rzy p ro wad zi. M ó j g łu p o o d p o rn y p lan mó g ł n ie b y ć o d p o rn y n a tak i fak t — co o zn aczało , że to ja jes tem g łu p i. Głaz o d s u wał s ię co raz s zy b ciej. Nie miałem n awet czas u n a p rzek leń s two . M y ś li p ęd ziły s zaleń czo , s zu k ając wy jś cia z s y tu acji, aż wres zcie zajęły właś ciwe p o zy cje. Przy wo łałem o b raz Lo g ru s u , a o n u fo rmo wał s ię p rzed e mn ą. Po ws tałem, n ad al o p ierając s ię o ś cian ę, i zacząłem p o ru s zać ramio n ami w zg o d zie z p o zo rn ie ch ao ty czn y mi ru ch ami d wó ch wid mo wy ch g ałęzi. Dźwięk i n a g ó rze u cich ły , n im u zy s k ałem właś ciwe d o s tro jen ie. Wejś cie b y ło o d s ło n ięte. Po ch wili k to ś p o d n ió s ł ś wiatło i p rzy s u n ął je d o o two ru . Wk ro czy łem d o k o mo ry i wy ciąg n ąłem ręce. Kied y p o jawili s ię d waj mężczy źn i, n is cy i ciemn i, całk o wicie zrezy g n o wałem z d awn eg o p lan u . Ob aj trzy mali w p rawy ch d ło n iach n ag ie s zty lety . Żad en n ie b y ł Lu k iem. Sięg n ąłem lo g ru s o wy mi ręk awicami i złap ałem ich za g ard ła. Ścis n ąłem, aż zawiś li w mo im u ch wy cie. Przy cis n ąłem jes zcze tro ch ę i p u ś ciłem. Up ad li, zn ik ając z p o la wid zen ia, a ja zaczep iłem lś n iące lin ie mo cy o k rawęd ź o two ru i p o d ciąg n ąłem s ię d o g ó ry . Tu ż p rzed wy jś ciem p rzy s tan ąłem jes zcze, b y

zab rać Frak ir, o win iętą d o o k o ła p o wewn ętrzn ej s tro n ie. To b y ła mo ja p u łap k a. Lu k e, czy k to k o lwiek in n y , wch o d ząc, mu s iałb y p rzejś ć p rzez p ętlę — p ętlę g o to wą d o zaciś n ięcia, g d y b y co k o lwiek s ię w n iej p o ru s zy ło . Teraz jed n ak … Og n io wa ś cieżk a b ieg ła zb o czem p o p rawej s tro n ie. Up u s zczo n a latarn ia s trzas k ała s ię, a ro zlan e p aliwo s p ły wało p ło n ącą s tru g ą. Przy d u s zen i mężczy źn i leżeli p o o b u s tro n ach . Głaz zamy k ający wejś cie s p o czy wał p o lewej, tro ch ę za mn ą. Zo s tałem n a miejs cu , z g ło wą i ramio n ami n a zewn ątrz, p o d p arty n a ło k ciach . Wizeru n ek Lo g ru s u tań czy ł mi p rzed o czami; czu łem mro wien ie lin ii mo cy , wciąż p o łączo n y ch z mo imi ręk ami. Frak ir p rzes u wała s ię z leweg o ramien ia n a b icep s . Ws zy s tk o b y ło n iemal zb y t łatwe. Nie mo g łem s o b ie wy o b razić, b y Lu k e p o wierzy ł d wó m o p ry s zk o m p rzes łu ch an ie, zab icie czy p rzen ies ien ie mn ie — n a czy mk o lwiek miała p o leg ać ich mis ja. Dlateg o n ie wy ch o d ziłem i ze s to s u n k o wo b ezp ieczn ej p o zy cji p rzes zu k iwałem wzro k iem o k ry te zas ło n ą n o cy o to czen ie. Dla o d mian y o k azałem ro zs ąd ek . Gd y ż n o c tę d zielił ze mn ą k to ś jes zcze. By ło tak ciemn o , n awet p rzy d o g as ającej ś cieżce o g n ia, że mó j n o rmaln y wzro k n ie d o s tarczy ł mi tej in fo rmacji. Kied y jed n ak p rzy zy wam Lo g ru s , u k ład p s y ch iczn y p o zwalający mi wid zieć n iefizy czn y ch zjawis k .

jeg o

o b raz

u mo żliwia

tak że

d o s trzeg an ie

in n y ch ,

Dlateg o o d k ry łem d ziwn ą k o n s tru k cję p o d d rzewem p o lewej s tro n ie, wś ró d cien i, g d zie n ie zau waży łb y m lu d zk iej p o s taci, p rzed k tó rą s ię wzn o s iła. By ł to d o ś ć d ziwaczn y wzo rzec, p rzy p o min ający ten z Amb eru ; o b racał s ię wo ln o jak s zp ry ch o we k o ło , wy ciąg ając czu łk i p rzy d y mio n eg o żó łteg o ś wiatła. Pły n ęły w mo ją s tro n ę, a ja p atrzy łem zafas cy n o wan y i wied ziałem ju ż, co zro b ię, g d y n ad ejd zie właś ciwa ch wila. Cztery n ajwięk s ze mack i zb liżały s ię wo ln o , b ad awczo . Kilk a metró w o d e mn ie zwo ln iły , zwio tczały tro ch ę i n ag le zaatak o wały jak k o b ry . Trzy małem ręce razem, lek k o s k rzy żo wan e, wy ciąg ając lo g ru s o we ramio n a. Szero k im g es tem ro zd zieliłem je teraz, jed n o cześ n ie p o ch y lając d o p rzo d u . Ud erzy ły w żó łte czu łk i, o d ep ch n ęły je i o d rzu ciły z p o wro tem n a wzo rzec. Po czu łem d ziwn e mro wien ie w p rzed ramio n ach . Uży wając p rzed łu żen ia p rawej ręk i jak miecza, ciąłem we wzo rzec n ib y w tarczę. Us ły s załem k ró tk i, o s try k rzy k , o b raz zas zed ł mg łą, s zy b k o u d erzy łem zn o wu , wy s k o czy łem ze s wo jej d ziu ry i p o p ęd ziłem w d ó ł zb o cza. Bo lała mn ie p rawa ręk a. Ob raz — czy mk o lwiek b y ł — zafalo wał i zn ik n ął. Ty mczas em jed n ak wy raźn iej wid ziałem o p artą o p ień d rzewa, ch y b a k o b iecą p o s tać. Nie mo g łem ro zp o zn ać jej

ry s ó w, g d y ż u n io s ła jak iś n iewielk i p rzed mio t i trzy mała g o teraz n a p o zio mie o czu . Bałem s ię, że to mo że b ro ń , więc u d erzy łem lo g ru s o wy m p rzed łu żen iem w n ad ziei, że wy trącę jej to z ręk i. Po tk n ąłem s ię, g d y ż n as tąp iło o d b icie i ze s p o rą s iłą s zarp n ęło mo im ramien iem. Ud erzo n y p rzed mio t mu s iał b y ć p o tężn y m o b iek tem mag iczn y m. M iałem p rzy n ajmn iej s aty s fak cję, wid ząc, że d ama tak że s ię zach wiała. Krzy k n ęła, ale n ie wy p u ś ciła p rzed mio tu . Po ch wili wo k ó ł jej s y wetk i p o jawiło s ię d elik atn e, wielo b arwn e lś n ien ie i wted y zro zu miałem, co trzy ma w ręk u i s k ąd to s zarp n ięcie: właś n ie s k iero wałem mo c Lo g ru s u p rzeciw Atu to wi. Teraz mu s iałem ją złap ać, ch o ćb y p o to , żeb y s ię d o wied zieć, k im jes t. Ale b ieg n ąc ile s ił, u ś wiad o miłem s o b ie, że mo g ę n ie zd ąży ć. Ch y b a że… Zd jąłem Frak ir z ramien ia i rzu ciłem ją wzd łu ż lin ii mo cy Lo g ru s u , k ieru jąc we właś ciwą s tro n ę i w lo cie wy d ając in s tru k cje. Z b liżs zej o d leg ło ś ci i d zięk i lek k iej tęczo wej p o ś wiacie, jak a teraz ją s p o wijała, mo g łem wres zcie zo b aczy ć twarz o b cej d amy . To b y ła J as ra; to jej u k ąs zen ie w mies zk an iu M elman a n iemal mn ie zab iło . Za ch wilę zn ik n ie, a wraz z n ią s zan s a u zy s k an ia p ewn y ch o d p o wied zi, o d k tó ry ch mo że zależeć mo je ży cie. — J as ra! — k rzy k n ąłem, b y ją zd ek o n cen tro wać. Nie u d ało mi s ię. Za to Frak ir tak . M ó j p o wró z d u s iciela zap ło n ął teraz s reb rzy ś cie i o p ló tł jej s zy ję, a wo ln y k o n iec o win ął s ię wo k ó ł g ałęzi zwis ającej w p o b liżu , n a lewo o d J as ry . Zaczęła zan ik ać. Wy raźn ie n ie zd awała s o b ie s p rawy , że jes t ju ż za p ó źn o . Nie mo g ła s ię wy atu to wać, n ie tracąc p rzy ty m g ło wy . Przek o n ała s ię s zy b k o . Us ły s załem ch rap liwy jęk i J as ra p o wró ciła, o k rzep ła, s traciła p o ś wiatę. Rzu ciła Atu t i s ięg n ęła d o s zn u ra zaciś n ięteg o n a s zy i. Po d s zed łem i p o ło ży łem d ło ń n a Frak ir, k tó ra o d win ęła s ię z g ałęzi i o p lo tła mi n ad g ars tek . — Do b ry wieczó r, J as ro . — Szarp n ąłem ją d o ty łu . — Sp ró b u j ty lk o teg o jad o witeg o k ąs an ia, a b ęd zies z p o trzeb o wała g o rs etu s zy jn eg o . Ro zu mies z? Bezs k u teczn ie p ró b o wała co ś p o wied zieć. Kiwn ęła g ło wą. — Po lu zu ję tro ch ę p o wró z, żeb y ś mo g ła o d p o wiad ać n a mo je p y tan ia. Frak ir zwo ln iła u ś cis k n a jej g ard le. J as ra zaczęła k as zleć i o b rzu ciła mn ie s p o jrzen iem, k tó re mo g ło b y p ias ek zmien ić w s zk ło . J ej mag iczn a k o n s tru k cja

ro zwiała s ię zu p ełn ie, p o zwo liłem więc, b y Lo g ru s zn ik n ął tak że. — Dlaczeg o mn ie p rześ lad u jes z? — s p y tałem. — Kim d la cieb ie jes tem? — Sy n em p iek ieł — wark n ęła i p ró b o wała s p lu n ąć, ale ch y b a miała zb y t s u ch o w u s tach . Szarp n ąłem lek k o Frak ir i zak as zlała zn o wu . — Od p o wied ź n iep rawid ło wa — s twierd ziłem. — Pró b u j d alej. Ale wted y u ś miech n ęła s ię lek k o , p rzen o s ząc wzro k g d zieś p o za mo je p lecy . Nap iąłem Frak ir i zary zy k o wałem s p o jrzen ie p rzez ramię. Z ty łu , n ieco z p rawej, p o wietrze zaczy n ało mig o tać, co b y ło o czy wis ty m zn ak iem, że k to ś zamierza s ię tu p rzeatu to wać. Nie b y łem g o tó w, b y zmierzy ć s ię z d ru g im p rzeciwn ik iem. Ws u n ąłem wo ln ą ręk ę d o k ies zen i i wy jąłem k ilk a włas n y ch Atu tó w. Na wierzch u leżała k arta Flo ry . M o że b y ć. Sięg n ąłem d o n iej my ś lą p rzez s łab y b las k , p o za twarz n a k arcie. Od eb rałem jej ro zp ro s zo n ą u wag ę i zaraz p o tem n ag łą czu jn o ś ć. Wres zcie… Tak? — Przeciąg n ij mn ie! Szy b k o ! — p o wied ziałem. Czy to pilna sprawa? — Lep iej n ie p y taj. No… Dobrze. Przechodź. Do s trzeg łem wizję Flo ry w łó żk u . By ła co raz wy raźn iejs za. Wy ciąg n ęła ręk ę. Ch wy ciłem ją. Zro b iłem k ro k d o p rzo d u i ró wn o cześ n ie u s ły s załem g ło s Lu k e'a. — Stó j! — zawo łał. Szed łem d alej, ciąg n ąc za s o b ą J as rę. Pró b o wała s ię wy rwać i u d ało jej s ię mn ie zatrzy mać, g d y zah aczy łem n o g ą o b rzeg łó żk a. Do p iero wted y zau waży łem ciemn o wło s eg o b ro d ateg o mężczy zn ę, k tó ry z d ru g iej s tro n y p o s łan ia wp atry wał s ię we mn ie s zero k o o twarty mi o czami. — Kto … ? Co … ? — zaczął, g d y u ś miech n ąłem s ię p rzep ras zająco i o d zy s k ałem ró wn o wag ę. Za mo im więźn iem p o jawił s ię zamg lo n y o b raz Lu k e'a. Wy ciąg n ął ręk ę i ch wy cił J as rę za ramię, o d ciąg ając ją o d e mn ie. Zach ry p iała, g d y s zarp n ięcie mo cn iej zacis n ęło Frak ir n a jej s zy i. Niech to d iab li! Co teraz?

Flo ra zerwała s ię n ag le z wy k rzy wio n ą twarzą. Pach n ąca lawen d ą k o łd ra o p ad ła, a Flo ra z zad ziwiającą p ręd k o ś cią wy p ro wad ziła cio s . — Ty d ziwk o ! — k rzy k n ęła. — Pamiętas z mn ie? Pięś ć trafiła w s zczęk ę J as ry , a ja led wie zd ąży łem u wo ln ić Frak ir, b y n ie zo s tać p rzeciąg n ięty z p o wro tem, w s tęs k n io n e ramio n a Lu k e'a. Ob o je zn ik n ęli, p o tem zg as ła p o ś wiata. Ciemn o wło s y facet wy g ramo lił s ię ty mczas em z łó żk a i właś n ie ch wy tał ró żn e elemen ty o d zieży . Kied y zn alazł ju ż ws zy s tk ie, n ie marn o wał czas u n a u b ieran ie, lecz trzy mając je o b u rącz, wy co fał s ię d o d rzwi. — Ro n ! Co ro b is z? — zap y tała Flo ra. — Wy ch o d zę — o d p o wied ział, o two rzy ł d rzwi i p rzes tąp ił p ró g . — Hej! Zaczek aj! — Nie ma mo wy . — Od p o wied ź d o b ieg ła z s ąs ied n ieg o p o k o ju . — Szlag ! — Sp o jrzała n a mn ie z n iech ęcią. — Dlaczeg o zaws ze mu s is z p ak o wać s ię w czy jeś ży cie o s o b is te? — I zawo łała: — Ro n ! Co z k o lacją? — M u s zę s ię zo b aczy ć z p s y ch o an ality k iem — d o b ieg ł jeg o g ło s , a zaraz p o n im trzaś n ięcie k o lejn y ch d rzwi. — M am n ad zieję, że zd ajes z s o b ie s p rawę, jak p ięk n e u czu cie właś n ie zn is zczy łeś — p o wied ziała Flo ra. Wes tch n ąłem. — Kied y g o p o zn ałaś ? — J a… wczo raj. — Zmars zczy ła b rwi. — No d alej, u ś miech aj s ię d rwiąco . Tak ie s p rawy n ie zaws ze s ą fu n k cją czas u . Od razu wied ziałam, że to b ęd zie co ś wy jątk o weg o . I jak zwy k le jak iś d u reń , n a p rzy k ład ty alb o twó j o jciec, mu s i wy s zy d zać ws p an iały … — Przy k ro mi — wtrąciłem. — Dzięk u ję, że mn ie p rzeciąg n ęłaś . On wró ci, o czy wiś cie. Po p ro s tu p rzes tras zy liś my g o ś mierteln ie. Ale jak mó g łb y n ie wró cić, s k o ro ju ż cię p o zn ał? — Tak , n ap rawd ę jes teś p o d o b n y d o Co rwin a. — Uś miech n ęła s ię. — Du reń , ale s p o s trzeg awczy . Po d es zła d o s zafy i wy jęła lawen d o wy s zlafro k . — O co w ty m ws zy s tk im ch o d zi? — s p y tała, zawiązu jąc p as ek . — To d łu g a h is to ria… — W tak im razie lep iej wy s łu ch am jej p rzy lu n ch u . Gło d n y jes teś ?

Uś miech n ąłem s ię ty lk o . — Zg ad za s ię. Ch o d ź. Przes zliś my p rzez s alo n u rząd zo n y w s ty lu fran cu s k iej p ro win cji d o d u żej, wiejs k iej k u ch n i p ełn ej k afelk ó w i mied zi. Zap ro p o n o wałem p o mo c, ale o n a ty lk o ws k azała mi k rzes ło . — Przed e ws zy s tk im… — zacząłem, g d y wy jmo wała z lo d ó wk i liczn e p ak u n k i. — Tak ? — Gd zie jes teś my ? — W San Fran cis co — wy jaś n iła. — Czemu p ro wad zis z tu d o m? — Kied y załatwiłam ws zy s tk ie s p rawy d la Ran d o ma, p o s tan o wiłam jes zcze zo s tać. M ias to zn ó w mi s ię s p o d o b ało . Ps try k n ąłem p alcami. Zu p ełn ie zap o mn iałem, że miała u s talić d an e właś ciciela teg o b u d y n k u , g d zie Victo r M elman miał p raco wn ię i mies zk an ie, a firma Bru tu s Sto rag e trzy mała zap as s trzelającej w Amb erze amu n icji. — Kto b y ł właś cicielem? — s p y tałem. — Bru tu s Sto rag e — o d p arła. — M elman wy n ajmo wał o d n ich . — A k to jes t właś cicielem Bru tu s Sto rag e? — Sp ó łk a J .B. Ran d . — Ad res ? — Biu ro w Sau s alito . Op u s zczo n e k ilk a mies ięcy temu . — Czy lu d zie, k tó rzy je wy n ajmo wali, zn ali d o mo wy ad res n ajemcy ? — Ty lk o s k ry tk ę p o czto wą. Też p o rzu co n a. Kiwn ąłem g ło wą. — Przeczu wałem co ś p o d o b n eg o . A teraz o p o wied z mi o J as rze. Najwy raźn iej zn as z tę d amę. — Żad n ą d amę. — Sk rzy wiła s ię. — Kied y ją zn ałam, b y ła k ró lews k ą d ziwk ą. — Gd zie? — W Kas h fie. — Co to jes t? — Tak ie n ied u że k ró les two , k awałek za g ran icą Zło teg o Kręg u p ań s tw, z k tó ry mi Amb er p ro wad zi wy mian ę h an d lo wą. Cy rk o wy , b arb arzy ń s k i s p len d o r i tak ie rzeczy . Ku ltu raln a p ro win cja. — Więc jak to s ię s tało , że w o g ó le je zn as z?

Na mo men t p rzerwała mies zan ie czeg o ś w mis ie. — Och , d o trzy my wałam to warzy s twa k as h fań s k iemu s zlach cico wi. Sp o tk ałam g o k ied y ś w les ie. Po lo wał z s o k o łem, a ja ak u rat s k ręciłam k o s tk ę… — Eh m — ch rząk n ąłem, b y n ie o d b ieg ła o d tematu . — A J as ra? — By ła małżo n k ą s tareg o k ró la M en illan a. Owin ęła g o s o b ie wo k ó ł p alca. — Co mas z p rzeciw n iej? — Kied y wy jech ałam z mias ta, u k rad ła mi J as rick a. — J as rick a? — M o jeg o s zlach cica. J arla Kro n k lef. — A co o ty m s ąd ził jeg o wy s o k o ś ć M en illan ? — Nie d o wied ział s ię. Wted y leżał ju ż n a ło żu ś mierci, a zmarł wk ró tce p o tem. Właś ciwie to d lateg o p o trzeb o wała J as rick a. By ł d o wó d cą g ward ii p ałaco wej, a jeg o b rat g en erałem. Gd y o d s zed ł M en illan , z ich p o mo cą d o k o n ała p rzewro tu . Kied y o s tatn io o n iej s ły s załam, b y ła k ró lo wą Kas h fy i p o zb y ła s ię J as rick a. Do b rze mu tak . Ch y b a s am miał o ch o tę n a tro n , a o n a n ie ch ciała s ię d zielić. Sk azała g o razem z b ratem n a ś mierć za zd rad ę czy co ś tak ieg o . By ł n ap rawd ę b ard zo p rzy s to jn y … Ch o ć n iezb y t in telig en tn y . — Czy mies zk ań cy Kas h fy mają jak ieś … h m… jak ieś n iezwy k łe cech y fizy czn e? — s p y tałem. Uś miech n ęła s ię. — No có ż, J as rick to b y ł k awał ch ło p a. Ale n ie n azwałab y m „n iezwy k ły m” teg o … — Nie, n ie — p rzerwałem. — Ch o d ziło mi o jak ąś an o malię w b u d o wie u s t… wy s u wan e k ły , żąd ło alb o co ś p o d o b n eg o . — Hm… — Nie wied ziałem, czy jej ru mien iec jes t s k u tk iem ty lk o ciep ła k u ch en k i. — Nic tak ieg o . M ają d o ś ć ty p o wą an ato mię. Czemu p y tas z? — Kied y w Amb erze o p o wiad ałem ci o s o b ie, p o min ąłem ten frag men t, k ied y J as ra mn ie u k ąs iła. Ws trzy k n ęła mi jak ąś tru cizn ę i led wo zd o łałem s ię wy atu to wać. By łem s p araliżo wan y , o tęp iały i p rzez d łu żs zy czas b ard zo s łab y . Po k ręciła g ło wą. — Kas h fan ie n iczeg o tak ieg o n ie p o trafią. Ale p rzecież J as ra n ie p o ch o d zia z Kas h fy . — Nie? A s k ąd ? — Nie wiem. Ale b y ła cu d zo ziemk ą. Niek tó rzy mó wili, że h an d larz n iewo ln ik ó w p rzy wió zł ją z jak iejś d alek iej wy s p y . In n i, że p rzy węd ro wała s ama i zwró ciła u wag ę

M en illan a. Plo tk a g ło s iła, że jes t czaro wn icą. Nie wiem. — J a wiem. Plo tk a b y ła p rawd ziwa. — Rzeczy wiś cie? M o że w ten s p o s ó b zd o b y ła J as rick a. Wzru s zy łem ramio n ami. — Ile czas u min ęło o d was zeg o … s p o tk an ia? — J ak ieś trzy d zieś ci, czterd zieś ci lat. — A o n a n ad al jes t k ró lo wą w Kas h fie? — Nie wiem. Dawn o n ie o d wied załam tamty ch o k o lic. — Czy Amb er ma złe s to s u n k i z Kas h fą? — Nie ma właś ciwie żad n y ch s to s u n k ó w. — Po k ręciła g ło wą. — J ak ju ż mó wiłam, to tro ch ę n ie p o d ro d ze. Nie s ą tak łatwo d o s tęp n i jak in n e k raje, a n ie mają n iczeg o cen n eg o , czy m mo żn a b y h an d lo wać. — Czy li n ie ma właś ciwie p o wo d ó w, żeb y n as n ien awid ziła? — Nie b ard ziej n iż k o g o k o lwiek in n eg o . W k u ch n i u n o s iły s ię s mak o wite zap ach y . Sied ziałem i wd y ch ałem je, my ś ląc o g o rący m p ry s zn icu , k tó ry czek a n a mn ie p o jed zen iu . I wted y Flo ra p o wied ziała co ś , czeg o właś ciwie s ię s p o d ziewałem. — Ten czło wiek , k tó ry ś ciąg n ął J as rę z p o wro tem… Wy d awał s ię zn ajo my . Kto to b y ł? — To ten , o k tó ry m ci o p o wiad ałem w Amb erze. Lu k e. Ciek aw jes tem, czy ci k o g o ś p rzy p o min a. — M am tak ie wrażen ie — p rzy zn ała p o n amy ś le. — Ale n ie u miem p o wied zieć kogo. Po n ieważ s tała o d wró co n a d o mn ie p lecami, o s trzeg łem: — J eżeli trzy mas z co ś , co mo że s ię p o tłu c alb o ro zlać, lep iej to o d łó ż. Us ły s załem, jak k ład zie co ś n a b lacie. Po tem s p o jrzała n a mn ie ze zd ziwien iem. — M ó w. — Nap rawd ę ma n a imię Rin ald o i jes t s y n em Bran d a. Przez p o n ad mies iąc b y łem jeg o więźn iem w in n y m cien iu . Właś n ie u ciek łem. — Co ś tak ieg o — s zep n ęła. — Czeg o o n ch ce? — Zems ty . — Na k imś k o n k retn y m? — Nie. Na n as ws zy s tk ich . Ale, o czy wiś cie, Cain e b y ł p ierws zy . — Ro zu miem.

— Ty lk o p ro s zę cię, n iczeg o n ie p rzy p al — u p rzed ziłem. — Od d łu żs zeg o czas u marzę o d o b ry m jed zen iu . Po k iwała g ło wą i o d wró ciła s ię. — Zn ałeś g o d o ś ć d łu g o — o d ezwała s ię p o ch wili. — J ak i b y ł? — M iły g o ś ć. Tak ie s p rawiał wrażen ie. J eś li jes t s zalo n y jak jeg o o jciec, d o b rze s ię mas k o wał. Otwo rzy ła b u tek ę win a, n alała d o d wó ch k ielis zk ó w i p o s tawiła je n a s to le. Nas tęp n ie p o d ała jed zen ie. Po k ilk u k ęs ach zn ieru ch o miała z u n ies io n y m wid elcem, zap atrzo n a w p rzes trzeń . — Kto b y p o my ś lał, że ten s u k in s y n b ęd zie s ię rep ro d u k o wał? — mru k n ęła. — Ch y b a Fio n a — o d p arłem. — W n o cy p rzed p o g rzeb em Cain e'a s p y tała, czy mam fo to g rafię Lu k e'a. Po k azałem jej. Wid ziałem, że co ś ją zas k o czy ło , ale n ie ch ciała p o wied zieć, o co ch o d zi. — A n as tęp n eg o d n ia o n a i Bley s zn ik n ęli… Tak . J eś li s ię zas tan o wić, to o n rzeczy wiś cie p rzy p o min a tro ch ę Bran d a, k ied y b y ł b ard zo mło d y … . Dawn o temu . Lu k e jes t więk s zy i p o tężn iejs zy , ale is tn ieje p o d o b ień s two . Wró ciła d o jed zen ia. — Nawias em mó wiąc, to jes t ś wietn e — p o ch waliłem. — Dzięk u ję. — Wes tch n ęła. — To zn aczy , że n a całą o p o wieś ć mu s zę zaczek ać, aż s k o ń czy s z. Kiwn ąłem ty lk o g ło wą, g d y ż u s ta miałem p ełn e. Niech ch wieje s ię imp eriu m. J a b y łem g ło d n y .

ROZDZIAŁ II Wy k ąp an y , p rzy s trzy żo n y , z o b cięty mi p azn o k ciami i w n o wy m, ś wieżo wy czaro wan y m u b ran iu , s p rawd ziłem w in fo rmacji n u mer i zad zwo n iłem d o jed y n y ch mies zk ający ch w tej o k o licy Dev lin ó w. W s łu ch awce o d ezwał s ię k o b iecy g ło s . Nie miał właś ciweg o temb ru , ale ro zp o zn ałem g o . — M eg ? M eg Dev lin ? — u p ewn iłem s ię. — Tak — u s ły s załem o d p o wied ź. — Kto mó wi? — M erle Co rey . — Kto ? — M erle Co rey . J ak iś czas temu s p ęd ziliś my razem b ard zo in teres u jącą n o c… — Przy k ro mi — s twierd ziła. — To ch y b a jak aś p o my łk a. — J eś li n ie mo żes z ro zmawiać, zad zwo n ię k ied y in d ziej. Alb o ty zad zwo ń . — Nie zn am p an a — o ś wiad czy ła i ro złączy ła s ię. Wp atry wałem s ię w s łu ch awk ę. Ows zem, mu s iała u d awać, jeś li s tał p rzy n iej mąż. Ale mo g ła p rzy n ajmn iej zas u g ero wać, że mn ie zn a i że k ied y in d ziej b ęd zie mo g ła ro zmawiać. Nie k o n tak to wałem s ię z Ran d o mem, b o miałem p rzeczu cie, że n aty ch mias t wezwie mn ie d o Amb eru . A ch ciałem p rzed tem p o ro zmawiać z M eg . Nies tety , n ie miałem czas u , b y ją o d wied zić. Nie ro zu miałem jej reak cji, ale n a razie mu s iałem s ię z n ią p o g o d zić. Sp ró b o wałem więc jed y n ej rzeczy , jak a mi p rzy s zła d o g ło wy . Zad zwo n iłem d o in fo rmacji i s p y tałem o n u mer Han s en ó w, s ąs iad ó w Billa. Po trzecim s y g n ale k to ś p o d n ió s ł s łu ch awk ę; p o zn ałem g ło s p an i Han s en . Sp o tk ałem ją k ilk a razy , ch o ć n ie wid ziałem p o d czas mo jej o s tatn iej tam b y tn o ś ci. — Dzień d o b ry , p an i Han s en — zacząłem. — M ó wi M erle Co rey . — Ach , M erle… Po d o b n o b y łeś n ied awn o w n as zej o k o licy . — Tak , ale n ie mo g łem zo s tać d łu g o . Po zn ałem jed n ak Geo rg e'a. Du żo ro zmawialiś my . Właś ciwie to ch ciałb y m zamien ić z n im k ilk a s łó w, jeś li jes t g d zieś n ied alek o . Cis za trwała o k ilk a u d erzeń p u ls u za d łu g o . — Geo rg e… Wies z, M erle, Geo rg e jes t teraz w s zp italu . Czy co ś mu p rzek azać? — Nie, to n ic p iln eg o . A co mu s ię s tało ?

— To … to n ic g ro źn eg o . J es t w d o mu , ale d zis iaj p o s zed ł n a k o n tro lę. M a d o s tać jak ieś lek ars twa. W zes zły m mies iącu miał… co ś w ro d zaju załaman ia. Kilk u d n io wą amn ezję. Nie mają p o jęcia, z jak ieg o p o wo d u . — Bard zo mi p rzy k ro . — W k ażd y m razie ren tg en n ie wy k azał żad n y ch u s zk o d zeń . To zn aczy , n ie u d erzy ł s ię w g ło wę an i n ic. Teraz jes t całk iem n o rmaln y . M ó wią, że ch y b a n ic mu n ie b ęd zie. Ale ch cieli o b s erwo wać g o jes zcze p rzez jak iś czas . To ws zy s tk o . — Nag le, jak w n atch n ien iu , zap y tała: — J ak ie wrażen ie n a to b ie zro b ił, k ied y ro zmawialiś cie? Przewid y wałem to , więc o d p o wied ziałem b ez wah an ia. — Kied y g o wid ziałem, wy d awał s ię zu p ełn ie n o rmaln y . Ale n ie zn ałem g o wcześ n iej, więc tru d n o mi s twierd zić, czy zach o wy wał s ię in aczej n iż zwy k le. — Ro zu miem — wes tch n ęła. — Czy ma d o cieb ie d zwo n ić, k ied y wró ci? — Nie. M u s zę wy jech ać i n ie jes tem p ewien n a jak d łu g o . Zres ztą to n ic ważn eg o . Za p arę d n i zatelefo n u ję zn o wu . — J ak ch ces z. Po wiem mu ty lk o , że d zwo n iłeś . — Dzięk u ję. Do wid zen ia. M o g łem s ię teg o s p o d ziewać. Po M eg . Po d k o n iec Geo rg e zach o wy wał s ię całk iem d ziwaczn ie. Najb ard ziej mn ie martwiło , że n ajwy raźn iej wied ział, k im jes tem n ap rawd ę. I wied ział o Amb erze. A n awet ch ciał mn ie ś cig ać p rzez Atu t. Wy g ląd ało n a to , że o n i M eg s tali s ię o fiarami jak iejś n iezwy k łej man ip u lacji. Naty ch mias t p rzy s zła mi d o g ło wy J as ra. Ale o n a b y ła ch y b a s p rzy mierzeń cem Lu k e'a, a p rzed Lu k iem o s trzeg ła mn ie M eg . Czemu miałab y to ro b ić, g d y b y to J as ra n ią k iero wała? To b ez s en s u . Któ ra jes zcze ze zn an y ch mi o s ó b b y łab y zd o ln a d o wy wo łan ia tak ich efek tó w? Na p rzy k ład Fio n a. Ale o n a to warzy s zy ła mi, g d y wró ciłem z Amb eru d o teg o cien ia, a n awet p o d wio zła mn ie p o wieczo rze z M eg . I s p rawiała wrażen ie n ie mn iej o d e mn ie zd ziwio n ej ro zwo jem wy d arzeń . Ch o lera. Ży cie p ełn e jes t d rzwi, k tó re n ie o twierają s ię, k ied y czło wiek p u k a. I tak ich , k tó re s ię o twierają, k ied y teg o n ie ch ce. Wró ciłem i zap u k ałem d o d rzwi s y p ialn i. Flo ra zawo łała, że mo g ę wejś ć. Sied ziała p rzez lu s trem i ro b iła mak ijaż. — J ak p o s zło ? — zap y tała. — Nie za d o b rze. Właś ciwie całk iem źle — p o d s u mo wałem wy n ik i ro zmó w. — I co teraz zro b is z?

— Sk o n tak tu ję s ię z Ran d o mem i o p o wiem mu o o s tatn ich wy p ad k ach . M am p rzeczu cie, że k aże mi wracać. Przy s zed łem s ię p o żeg n ać i p o d zięk o wać za p o mo c. Przep ras zam, że zerwałem ci ro man s . Wzru s zy ła ramio n ami. Sied ziała ty łem d o mn ie i s tu d io wała s wo je o d b icie w lu s trze. — Nie martw s ię… Flo ra wciąż mó wiła, ale n ie s ły s załem d als zeg o ciąg u . M o ją u wag ę p rzy ciąg n ęło co ś , co p rzy p o min ało k o n tak t p rzez Atu t. Otwo rzy łem u my s ł i czek ałem. Wrażen ie n ab ierało mo cy , ale to żs amo ś ć wzy wająceg o wciąż p o zo s tawała u k ry ta. Od wró ciłem s ię o d Flo ry . — M erle, co s ię d zieje? — u s ły s załem jej p y tan ie. Po d n io s łem ręk ę. Od czu cie b y ło co raz b ard ziej in ten s y wn e. M iałem wrażen ie, że p atrzę w g łąb d łu g ieg o czarn eg o tu n elu , a n a d ru g im k o ń cu n ie ma n ic. — Nie wiem — o d p o wied ziałem, p rzy wo łu jąc Lo g ru s i p rzejmu jąc k o n tro lę n ad jed n ą z g ałęzi. — Gh o s t? Czy to ty ? Ch ces z p o ro zmawiać? — s p y tałem. Nik t n ie o d p o wiad ał. Czu łem ch łó d , g d y czek ałem, o twierając u my s ł. Nig d y jes zcze n ie s p o tk ałem czeg o ś tak ieg o . Zd awało mi s ię, że wy s tarczy jed en k ro k d o p rzo d u , a zo s tan ę g d zieś p rzen ies io n y . Czy to wy zwan ie? Pu łap k a? Ws zy s tk o jed n o ; ty lk o g łu p iec p rzy jąłb y tak ie zap ro s zen ie o d n iezn ajo meg o . Przecież mo g łem trafić z p o wro tem d o k ry s ztało wej jas k in i. — J eś li ch ces z czeg o ś — rzu ciłem — mu s is z s ię p rzed s tawić i p o p ro s ić. Ran d k i w ciemn o ju ż mn ie n ie b awią. Przez tu n el p rzes ączy ło s ię wrażen ie o b ecn o ś ci, ale żad n y ch ws k azó wek co d o to żs amo ś ci. — Do b rze. J a n ie p ó jd ę, a ty n ie mas z n ic d o p rzek azan ia. J ed y n e, co mi jes zcze p rzy ch o d zi d o g ło wy , to że ch ces z mn ie o d wied zić. W tak im razie p ro s zę. Wy ciąg n ąłem o b ie, p o zo rn ie p u s te, ręce. M ó j n iewid zialn y s zn u r d u s iciela p rzes u n ął s ię d o p o zy cji n a lewej d ło n i, w p rawej czek ał n iewid o czn y , ś miercio n o ś n y g ro m Lo g ru s u . By ła to jed n a z ty ch o k azji, k ied y u p rzejmo ś ć wy mag a p ro fes jo n alizmu . Cich y ś miech zd awał s ię o d b ijać ech em w ciemn y m tu n elu . By ł p ro jek cją czy s to p s y ch iczn ą, ch ło d n ą i b ezp łcio wą. Twoja propozycja jest, oczywiście, pułapką, u s ły s załem. Nie jesteś przecież głupcem. Mimo to nie można ci odmówić odwagi, skoro zwracasz się w ten sposób do nieznanego. Nie wiesz, co cię spotka, ale

oczekujesz tego. Nawet zapraszasz. — Pro p o zy cja jes t n ad al ak tu aln a — o ś wiad czy łem. Nigdy nie wydawałeś mi się niebezpieczny. — Czeg o ch ces z? Przyjrzeć ci się. — Po co ? Nadejdzie może czas, gdy spotkamy się w innych warunkach. — J ak ich waru n k ach ? Przeczuwam, że nasze cele mogą być sprzeczne. — Kim jes teś ? Zn o wu ś miech . Nie. Nie teraz. Jeszcze nie. Chcę tylko popatrzeć na ciebie i zbadać twoje reakcje. — I co ? Nap atrzy łeś s ię? Prawie. — J eś li n as ze cele s ą s p rzeczn e, n iech s tarcie n as tąp i teraz — p o wied ziałem. — Wo lę to mieć za s o b ą, żeb y m mó g ł s ię zająć ważn iejs zy mi s p rawami. Podoba mi się twoja bezczelność. Gdy jednak nadejdzie czas, nie do ciebie będzie należał wybór. — Ch ętn ie zaczek am — o ś wiad czy łem, o s tro żn ie ws u wając w mro czn y k o ry tarz lo g ru s o we ramię. Nic. M o ja s o n d a n iczeg o n ie zn alazła… Podziwiam twój występ. Masz! Co ś ru n ęło w mo ją s tro n ę. M o ja mag iczn a k o ń czy n a p o in fo rmo wała, że to co ś mięk k ieg o … zb y t mięk k ieg o i lu źn eg o , żeb y wy rząd zić mi p o ważn ą k rzy wd ę… wielk a, ch ło d n a mas a w jas k rawy ch k o lo rach … Nie co fn ąłem s ię. Sięg n ąłem p o p rzez n ią, w g łąb , d alek o , jes zcze d alej… Szu k ałem źró d ła. Trafiłem n a co ś materialn eg o , n amacaln eg o i u s tęp liweg o … mo że ciało , mo że n ie. Zb y t… zb y t d u że, b y p rzeciąg n ąć je jed n y m s zarp n ięciem. Kilk a mały ch o b iek tó w, tward y ch , o d o s tateczn ie małej mas ie, zn alazło s ię w zas ięg u mo ich g o rączk o wy ch p o s zu k iwań . Ch wy ciłem jed en , wy rwałem z teg o , d o czeg o b y ł p rzy mo co wan y , i p rzy zwałem d o s ieb ie. Niemy imp u ls zas k o czen ia d o tarł d o mn ie w tej s amej ch wili co p ęd ząca mas a i p o wracające lo g ru s o we ramię. Ro zp ry s n ęły s ię wo k ó ł jak fajerwerk i: k wiaty , k wiaty , k wiaty . Fio łk i, zawilce, żo n k ile, ró że… Flo ra jęk n ęła ty lk o , g d y całe ich s etk i wp ad ły d o p o k o ju . Ko n tak t

n aty ch mias t u leg ł p rzerwan iu . Zd ałem s o b ie s p rawę, że trzy mam w ręk u co ś małeg o i tward eg o , a u p ajające aro maty k wietn ej wy s tawy atak u ją mo je n o zd rza. — Co s ię s tało ? — zap y tała Flo ra. — Do d iab ła. — Nie jes tem p ewien — o d p arłem, s trzep u jąc z k o s zu li p łatk i. — Lu b is z k wiaty ? M o żes z je s o b ie zatrzy mać. — Ows zem, ale wo lę lep iej d o b ran e b u k iety . — Przy g ląd ała s ię b arwn ej s tercie u mo ich s tó p . — Kto je p rzy s łał? — Bezimien n a o s o b a n a k o ń cu ciemn eg o tu n elu . — Dlaczeg o ? — M o że jak o zaliczk ę n a wien iec p o g rzeb o wy . Nie jes tem p ewien . Cała ta ro zmo wa s u g ero wała g ro źb ę. — Będ ę wd zięczn a, jeś li p rzed wy jś ciem p o mo żes z mi je s p rzątn ąć. — J as n e — zg o d ziłem s ię. — W k u ch n i i w łazien ce s ą wazo n y . Ch o d źmy . Po s zed łem za n ią i wró ciłem z k ilk o ma. Po d ro d ze zb ad ałem p rzed mio t, jak i s p ro wad ziłem z d ru g ieg o k o ń ca p o łączen ia. By ł to n ieb ies k i g u zik w zło tej o p rawie, w k tó rej u tk wiło jes zcze k ilk a g ran ato wy ch n itek . Na o s zlifo wan y m k amien iu wy ry to jak iś s y mb o l o czterech zak rzy wio n y ch ramio n ach . Po k azałem g u zik Flo rze, ale p o k ręciła g ło wą. — Z n iczy m mi s ię n ie k o jarzy — s twierd ziła. Sięg n ąłem d o k ies zen i i wy jąłem k ilk a o d p ry s k ó w k amien ia z k ry s ztało wej g ro ty . Pas o wały . Frak ir zad rżała lek k o , k ied y p rzes u n ąłem g u zik o b o k n iej. Po tem zn ieru ch o miała, jak b y miała ju ż d o ś ć o s trzeg an ia mn ie p rzed n ieb ies k imi k amien iami, g d y ja n ajwy raźn iej n ie miałem zamiaru n ic w tej s p rawie ro b ić. — Dziwn e — mru k n ąłem. — Po s taw k ilk a ró ż n a n o cn ej s zafce — p o p ro s iła Flo ra. — I p arę mies zan y ch b u k ietó w n a to aletce. Wies z, mn ie n ik t jes zcze n ie p rzy s łał k wiató w w tak i s p o s ó b . In try g u jąca meto d a zawieran ia zn ajo mo ś ci. J es teś p ewien , że b y ły d la cieb ie? Bu rk n ąłem co ś n a temat an ato mii czy teo lo g ii i zeb rałem ró żan e p ączk i. Pó źn iej, k ied y s ied ziałem w k u ch n i, p iłem k awę i my ś lałem, Flo ra zau waży ła: — Wies z, to tro ch ę p rzerażające. — Ows zem. — M o że k ied y p o ro zmawias z ju ż z Ran d o mem, p o win ien eś o p o wied zieć

o ws zy s tk im Fi. — M o że. — A s k o ro ju ż o ty m mo wa, czy n ie p o win ien eś s k o n tak to wać s ię z Ran d o mem? — M o że. — Co to zn aczy „mo że”? Trzeb a g o o s trzec. — Zg ad za s ię. Ale mam p rzeczu cie, że b ezp ieczeń s two n ie u d zieli o d p o wied zi n a mo je p y tan ia. — Co mas z n a my ś li, M erle? — M as z s amo ch ó d ? — Tak , k u p iłam p arę d n i temu . Czemu p y tas z? Wy jąłem z k ies zen i g u zik i k amien ie, ro zło ży łem je n a s to le i p rzy jrzałem s ię u ważn ie. — Kied y zb ierałem k wiaty , p rzy p o mn iałem s o b ie, g d zie jes zcze mo g łem wid zieć co ś tak ieg o . — Gd zie? — M u s iałem tłu mić to ws p o mn ien ie, b o n ie jes t zb y t p rzy jemn e. Ch o d zi o wy g ląd J u lii, k ied y ją zn alazłem. M iała ch y b a wis io r z tak im k amien iem. M o że to zwy k ły p rzy p ad ek , ale… — Niewy k lu czo n e. — Sk in ęła g ło wą. — Ale jeś li n awet, to p ewn ie zab rała g o ju ż p o licja. — Nie jes t mi p o trzeb n y . Ale p rzy p o mn iał mi, że n ie zb ad ałem jej mies zk an ia tak d o b rze, jak b y m to zro b ił, g d y b y m n ie mu s iał wy n o s ić s ię w p o ś p iech u . Ch cę tam zajrzeć, zan im wró cę d o Amb eru . Wciąż n ie ro zu miem, jak ten … s twó r… d o s tał s ię d o ś ro d k a. — A jeś li wy s p rzątali to mies zk an ie? Alb o wy n ajęli k o mu ś in n emu ? Wzru s zy łem ramio n ami. — J es t ty lk o jed en s p o s ó b , żeb y s ię p rzek o n ać. — W p o rząd k u . Zawio zę cię. Kilk a min u t p ó źn iej s ied zieliś my ju ż w s amo ch o d zie, a ja tłu maczy łem, g d zie ma d o jech ać. By ło to jak ieś d wad zieś cia min u t jazd y p o d zb łąk an y mi ch mu rk ami n a s ło n eczn y m, p o p o łu d n io wy m n ieb ie. Więk s zo ś ć teg o czas u p o ś więciłem n a p ewn e ws tęp n e d ziałan ia z mo cami Lo g ru s u . By łem g o tó w, g d y d o tarliś my d o właś ciwej o k o licy . — Zak ręć tu taj, a p o tem o b jed ź d o o k o ła. — Ws k azałem k ieru n ek . — J ak ty lk o

b ęd zie miejs ce, p o wiem ci, g d zie zap ark o wać. By ło — n ied alek o p u n k tu , g d zie zo s tawiłem s amo ch ó d tamteg o d n ia. Zatrzy mała s ię p rzy k rawężn ik u i s p o jrzała n a mn ie. — Co teraz? Ch ces z tak zwy czajn ie p o d ejś ć d o d rzwi i zap u k ać? — Uczy n ię n as n iewid zialn y mi — wy jaś n iłem. — Do p ó k i n ie wejd ziemy d o ś ro d k a. M u s is z trzy mać s ię b lis k o mn ie, żeb y ś my wid zieli s ię n awzajem. Kiwn ęła g ło wą. — Dwo rk in zro b ił to k ied y ś d la mn ie — p o wied ziała. — By łam jes zcze d zieck iem. Po d g ląd ałam wted y ró żn y ch lu d zi. — Zaś miała s ię. — Zap o mn iałam. Wy k o n ałem o s tatn ie p o ciąg n ięcia s k o mp lik o wan eg o zak lęcia i rzu ciłem je n a n as . Świat za s zy b ą zas zed ł mg łą, jak b y m o g ląd ał g o p rzez s zare o k u lary . Wy ś lizn ęliś my s ię n a ch o d n ik , wo ln o p rzes zliś my n a ró g i s k ręciliś my w lewo . — Czy to tru d n e zak lęcie? — s p y tała Flo ra. — Wy d aje s ię b ard zo u ży teczn e. — Nies tety tak — o d p arłem. — Najwięk s za jeg o wad a, to że jeś li n ie jes t p rzy g o to wan e, n ie mo żn a g o rzu cić tak o d razu . J a g o n ie miałem. Zaczy n ając o d zera, b u d u je s ię je p rzez jak ieś d wad zieś cia min u t. Sk ręciliś my w alejk ę p ro wad zącą d o wielk ieg o , s tareg o b u d y n k u . — Któ re p iętro ? — zap y tała. — Os tatn ie. Wes zliś my p o s ch o d k ach i s tan ęliś my p rzed d rzwiami. By ły zamk n ięte n a k lu cz. Na p ewn o o s tatn io b ard ziej u ważają n a tak ie rzeczy . — Wy łamiemy ? — s zep n ęła Flo ra. — Za d u żo h ałas u — o d p o wied ziałem. Po ło ży łem d ło ń n a k lamce i wy d ałem Frak ir b ezg ło ś n y ro zk az. Od win ęła mi z ręk i d wa zwo je i s tała s ię wid o czn a, s u n ąc p o p o wierzch n i zamk a i ws u wając s ię d o d ziu rk i. Zacis n ęła s ię, zes zty wn iała i p o ru s zała p rzez ch wilę. Cich y s zczęk o zn aczał, że ry g iel u s tąp ił. Nacis n ąłem k lamk ę i p ch n ąłem lek k o . Drzwi s tan ęły o two rem. Frak ir p o wró ciła d o fo rmy b ran s o letk i i d o n iewid zialn o ś ci. Wes zliś my , cich o zamy k ając za s o b ą d rzwi. Nie b y ło n as wid ać w zamg lo n y m lu s trze. Po p ro wad ziłem Flo rę n a s ch o d y . J ak ieś g ło s y d o b ieg ały z mies zk an ia n a p ierws zy m p iętrze. To ws zy s tk o . Żad n eg o p o wiewu . Żad n y ch p o d n ieco n y ch p s ó w. A g ło s y u cich ły , n im d o tarliś my n a d ru g ie p iętro . Zau waży łem, że wy mien io n o d rzwi d o mies zk an ia J u lii. By ły tro ch ę ciemn iejs ze

o d p o zo s tały ch i miały b ły s zczący n o wy zamek . Zap u k ałem lek k o i czek aliś my . Żad n ej reak cji, ale p o trzy d zies tu s ek u n d ach zas tu k ałem jes zcze raz i zn o wu czek aliś my . Nik t n ie o d p o wiad ał. Sp rawd ziłem: d rzwi b y ły zamk n ięte, lecz Frak ir p o wtó rzy ła s wó j wy s tęp . Zawah ałem s ię. Dło ń mi zad rżała n a ws p o mn ien ie p o p rzed n iej wizy ty . Wied ziałem, że n ie ma tam o k aleczo n eg o ciała J u lii i żad n a mo rd ercza b es tia n ie czai s ię, b y mn ie zaatak o wać. J ed n ak p amięć p o ws trzy mała mn ie n a k ilk a s ek u n d . — Co s ię s tało ? — zd ziwiła s ię Flo ra. — Nic — mru k n ąłem i o two rzy łem d rzwi. M ies zk an ie b y ło , o ile p amiętam, wy n ajęte z częś cio wy m u meb lo wan iem. I te meb le zo s tały — s o fa i s to liczk i, więk s zy s tó ł, k ilk a k rzes eł. Zn ik n ęły te, k tó re n ależały d o J u lii. Na p o d ło d ze zau waży łem n o wy d y wan , a s ama p o d ło g a b y ła n ied awn o wy s zo ro wan a. Ch y b a n ik t tu n ie mies zk ał, g d y ż n ig d zie n ie d o s trzeg łem żad n y ch rzeczy o s o b is ty ch . Wes zliś my . Zamk n ąłem d rzwi i zd jąłem czar, k tó ry u k ry wał n as p o d ro d ze. Zacząłem o b ch ó d p o k o jó w. Gd y s p ad ły n as ze mag iczn e zas ło n y , zro b iło s ię wy raźn ie wid n iej. — Nic tu ch y b a n ie zn ajd zies z — s twierd ziła Flo ra. — Pach n ie p as tą d o p o d ło g i, jak imś ś ro d k iem d ezy n fek cy jn y m i farb ą… Przy tak n ąłem. — M aterialn e mo żliwo ś ci mo żn a raczej wy k lu czy ć. Ale ch ciałb y m s p rawd zić co ś in n eg o . Us p o k o iłem u my s ł i p rzy wo łałem lo g ru s o we wid zen ie. Gd y b y p o zo s tały jak ieś ś lad y d ziałań mag iczn y ch , p o win ien em wy k ry ć je w ten s p o s ó b . Przes zed łem p o wo li wo k ó ł s alo n u i p rzy g ląd ałem s ię ws zy s tk iemu z k ażd eg o mo żliweg o k ąta. Flo ra zo s tawiła mn ie i zajęła s ię włas n y m ś led ztwem, p o leg ający m g łó wn ie n a zag ląd an iu p o d ws zy s tk o co mo żliwe. Po k ó j mig o tał mi lek k o p rzed o czami, g d y b ad ałem te d łu g o ś ci fal, n a k tó ry ch p o s zu k iwan e zjawis k a p o win n y u k azać s ię z n ajwięk s zy m p rawd o p o d o b ień s twem. Tak n ajlep iej mo żn a o p is ać ten p ro ces w ty m k o n k retn y m cien iu . Nic małeg o czy wielk ieg o n ie u k ry ło s ię p rzed mo im wzro k iem. Po d łu g ich min u tach p rzes zed łem d o s y p ialn i. Flo ra mu s iała u s ły s zeć mo je g ło ś n e wes tch n ien ie, p o n ieważ w ciąg u k ilk u s ek u n d wb ieg ła d o p o k o ju i s tan ęła o b o k mn ie. Sp o jrzała n a k o mo d ę, p rzed k tó rą s ię zatrzy małem.

— Co ś jes t w ś ro d k u ? — zap y tała. Wy ciąg n ęła ręk ę i co fn ęła ją n aty ch mias t. — Nie — o d p arłem. — Z ty łu . Ko mo d ę p rzes u n ięto p o d czas o d n awian ia lo k alu . Kied y ś s tała o jak iś metr d alej n a p rawo . To , co zo b aczy łem, b y ło wid o czn e u g ó ry i p o lewej s tro n ie, a meb el zas łan iał więk s zą teg o częś ć. Złap ałem k o mo d ę i p ch n ąłem ją n a miejs ce, k tó re zajmo wała d awn iej. — Dalej n ic n ie wid zę — o zn ajmiła Flo ra. Ch wy ciłem ją za ręk ę i o b jąłem mo cą Lo g ru s u , b y zo b aczy ła to co ja. — Co ś p o d o b n eg o … — Po d n io s ła d ru g ą ręk ę i p rzes u n ęła p alcem wzd łu ż n iewy raźn eg o p ro s to k ąta n a ś cian ie. — To wy g ląd a… jak d rzwi. Przy jrzałem s ię p rzy ćmio n y m lin io m wy b lak ły ch p ło mien i. Przejś cie b y ło wy raźn ie zap ieczęto wan e, i to ju ż d o ś ć d awn o . W k o ń cu wy g aś n ie zu p ełn ie i zn ik n ie. — To s ą d rzwi — o d p o wied ziałem. Wy ciąg n ęła mn ie d o s ąs ied n ieg o p o k o ju i o b ejrzała ś cian ę z d ru g iej s tro n y . — Nic tu n ie ma — zau waży ła. — Nic n ie p rzech o d zi. — Teraz p o jmu jes z. Te d rzwi p ro wad zą g d zie in d ziej. — Gd zie? — Do miejs ca, s k ąd p rzy b y ła ta b es tia, k tó ra zab iła J u lię. — Umies z je o two rzy ć? — J es tem g o tó w s tać p rzy n ich , ile b ęd zie trzeb a — o ś wiad czy łem. — I p ró b o wać. Wró ciłem d o s y p ialn i i p rzy jrzałem s ię d o k ład n ie. — M erlin ie — zaczęła Flo ra, g d y p u ś ciłem jej ręk ę i wzn io s łem p rzed s o b ą o b ie d ło n ie. — Nie s ąd zis z, że n ad es zła właś ciwa ch wila, b y ś s k o n tak to wał s ię z Ran d o mem i o p o wied ział mu ws zy s tk o , co s ię d zieje? Kied y u d a ci s ię o two rzy ć te d rzwi, mo że p o win ien eś mieć p rzy s o b ie Gerard a? — Po wien ien em — zg o d ziłem s ię. — Ale n ie zro b ię teg o . — Czemu ? — Bo o n mo że mi zak azać. — I mo że mieć rację. Op u ś ciłem ręce. — Przy zn aję, że mó wis z ro zs ąd n ie. M u s zę o p o wied zieć o ws zy s tk im Ran d o mo wi, a zb y t d łu g o ju ż to o d k ład am. Dlateg o zro b imy tak : wró cis z d o s amo ch o d u i zaczek as z. Daj mi g o d zin ę. J eś li d o teg o czas u n ie wy jd ę, wezwies z Ran d o ma i p o wtó rzy s z mu to , co ci mó wiłem. O ty m tu taj ró wn ież.

— Sama n ie wiem — wes tch n ęła. — J eś li s ię n ie p o k ażes z, Ran d o m b ęd zie wś ciek ły . — Po wied z mu , że s ię u p arłem i n ic n ie mo g łaś p o rad zić. Zres ztą tak właś n ie jes t, jeś li s ię n ad ty m zas tan o wis z. Przy g ry zła warg i. — Nie ch cę cię zo s tawiać… Ch o ć n ie mam też o ch o ty zo s tać tu z to b ą. M o że wziąłb y ś g ran at ręczn y ? Zaczęła o twierać to reb k ę. — Nie, d zięk u ję. A właś ciwie p o co ci tak ie rzeczy ? — W ty m cien iu zaws ze n o s zę je p rzy s o b ie — o d p arła z u ś miech em. — Czas em b ard zo s ię p rzy d ają. Ale zg o d a. Po czek am. Po cało wała mn ie lek k o w p o liczek i o d wró ciła s ię. — J eś li n ie wró cę, s p ró b u j też złap ać Fio n ę — d o d ałem jes zcze. — M o że zn a lep s ze meto d y . Sk in ęła g ło wą i wy s zła. Od czek ałem, p ó k i n ie zamk n ęły s ię za n ią d rzwi, p o czy m s k o n cen tro wałem u wag ę n a jas n y m p ro s to k ącie. Ko n tu r wy d awał s ię d o ś ć jed n o lity , z k ilk o ma ty lk o s zers zy mi, jaś n iejs zy mi o d cin k ami i k ilk o ma cień s zy mi, p rzy g as zo n y mi. Wo ln o p rzes u n ąłem wzd łu ż lin ii wn ętrzem p rawej d ło n i, mn iej więcej d wa cen ty metry n ad p o wierzch n ią ś cian y . Czu łem lek k ie u k łu cia i wrażen ie g o rąca. Tak jak o czek iwałem, b y ły s iln iejs ze n ad jas n y mi o d cin k ami. Uzn ałem to za ws k azó wk ę, że w ty ch miejs cach p ieczęć jes t n ieco mn iej d o s k o n ała n iż g d zie in d ziej. Świetn ie. Wk ró tce s ię p rzek o n am, czy mo żn a wy waży ć te d rzwi, a atak ro zp o czn ę o d ty ch właś n ie p u n k tó w. Głęb iej wk ręciłem d ło n ie w s ieć Lo g ru s u , aż jej g ałęzie p rzy leg ały jak wąs k ie ręk awice; w miejs cach , g d zie s ięg ała ich mo c, b y ły tward s ze n iż s tal i b ard ziej czu łe n iż języ k . Przes u n ąłem p rawą d ło ń n a wy s o k o ś ć b io d ra, a g d y d o tk n ąłem jaś n iejs zeg o p u n k tu , p o czu łem tętn ien ie d awn eg o zak lęcia. Zwężałem p rzed łu żen ie ręk i i p ch ałem; b y ło co raz cień s ze, aż wres zcie wcis n ęło s ię w s zczelin ę. Tętn ien ie s tało s ię b ard ziej ry tmiczn e. Po wtó rzy łem zab ieg p o lewej s tro n ie, n ieco wy żej. Stałem tam, wy czu wając en erg ię p ieczęci; włó k n a p rzed łu żeń ramio n wib ro wały w jej s ieci. Sp ró b o wałem n imi p o ru s zy ć, n ajp ierw w g ó rę, p o tem w d ó ł. Prawe p rzes u n ęło s ię tro ch ę d alej n iż lewe, w o b ie s tro n y ; p o tem zatrzy mał je ro s n ący o p ó r. Przy wo łałem więcej mo cy z jąd ra Lo g ru s u , k tó ry p ły wał jak wid mo wewn ątrz mn ie i p rzed e mn ą. Wlałem tę mo c w ręk awice, a wzo rzec Lo g ru s u zmien ił s ię zn o wu . Kied y zn ó w s p ró b o wałem, p rawa g ałąź zjech ała w d ó ł o trzy d zieś ci cen ty metró w, n im

u więziło ją n aras tające tętn ien ie. Pch n ąłem w g ó rę i d o tarłem n iemal d o s zczy tu . Sp rawd ziłem lewą k rawęd ź d rzwi, lecz zy s k ałem n ajwy żej p iętn aś cie cen ty metró w p o n iżej p u n k tu wy jś cio weg o . Od etch n ąłem g łęb o k o . Czu łem, że zaczy n am s ię p o cić. Po s łałem d o ręk awic więcej mo cy i s zarp n ąłem p rzed łu żen ia w d ó ł. Op ó r b y ł tu więk s zy , a tętn ien ie p rzep ły n ęło wzd łu ż ramio n d o s ameg o jąd ra mej is to ty . Przerwałem, o d p o cząłem ch wilę, p o czy m zwięk s zy łem mo c d o wy żs zeg o s to p n ia k o n cen tracji. Lo g ru s zawiro wał, a ja p ch n ąłem o b ie ręce d o s amej p o d ło g i. Uk ląk łem, d y s ząc ciężk o . Po ch wili wziąłem s ię d o p racy p rzy d o ln ej k rawęd zi. To p rzejś cie n ajwy raźn iej n ig d y n ie miało b y ć o twieran e. Nie b y ło tu miejs ca d la s ztu k i, jed y n ie d la b ru taln ej s iły . Kied y g ałęzie Lo g ru s u s p o tk ały s ię p o ś ro d k u , o d s tąp iłem i s p o jrzałem n a s wo je d zieło . Wzd łu ż p rawej, lewej i d o ln ej k rawęd zi cien k ie czerwo n e lin ie zmien iły s ię w s zero k ie p ło mien n e ws tęg i. Przez d zielącą n as o d leg ło ś ć wy czu wałem ich p u ls o wan ie. Ws tałem i u n io s łem ramio n a. Zająłem s ię g ó rą, zaczy n ając o d ro g ó w i p rzes u wając s ię w s tro n ę cen tru m. By ło to łatwiejs ze n iż p o p rzed n io . En erg ia z o twarty ch b rzeg ó w jak b y zwięk s zała n acis k i mo je d ło n ie p rzep ły n ęły s wo b o d n ie aż d o ś ro d k a. Kied y s ię s p o tk ały , miałem wrażen ie, że s ły s zę cich e wes tch n ien ie. Op u ś ciłem ręce i o b ejrzałem wy n ik i p racy . Cały k o n tu r d rzwi p ło n ął. Ale to n ie ws zy s tk o . Zd awało s ię, że jas n a lin ia p ły n ie d o o k o ła… Przez k ilk a min u t s tałem n ieru ch o mo . Us p o k ajałem s ię, zb ierałem s iły , o d p o czy wałem. Szy k o wałem s ię. Wied ziałem ty lk o , że d rzwi p ro wad zą d o in n eg o cien ia. To mo g ło o zn aczać ws zy s tk o . Kied y je o two rzę, co ś mo że wy s k o czy ć i zaatak o wać. Ch o ciaż, z d ru g iej s tro n y , ju ż d o ś ć d łu g o b y ły zamk n ięte. J eś li jes t tam p u łap k a, to p rawd o p o d o b n ie całk iem in n eg o ro d zaju . Najp rawd o p o d o b n iej o two rzę je i n ic s ię n ie s tan ie. Wted y b ęd ę miał d o wy b o ru : alb o ro zejrzeć s ię ty lk o z zewn ątrz, alb o wejś ć. I ch y b a n iewiele zo b aczę, s to jąc w p ro g u i zag ląd ając d o ś ro d k a. Raz jes zcze wy s u n ąłem lo g ru s o we ramio n a, ch wy ciłem d rzwi z o b u s tro n i p ch n ąłem. Us tąp iły p o p rawej s tro n ie, więc p u ś ciłem je z lewej, zwięk s zy łem n acis k n a p rawą… i n ag le cały p ro s to k ąt o d ch y lił s ię d o wn ętrza… Sp o g ląd ałem w g łąb p erło weg o tu n elu , k tó ry p o k ilk u k ro k ach zd awał s ię ro zs zerzać. Dalej b y ło ty lk o mig o tan ie, jak fale ciep ła n ad s zo s ą w g o rący letn i d zień . Pły wały tam czerwo n e p lamy i n ieo k reś lo n e ciemn e k s ztałty . Czek ałem mo że p ó ł min u ty , ale n ic s ię n ie zb liży ło .

Przy g o to wałem Frak ir n a k ło p o ty . Po d trzy my wałem k o n tak t z Lo g ru s em. Ru s zy łem, wy ciąg ając d o p rzo d u s o n d u jące ramio n a. Przek ro czy łem p ró g . Nag ła zmian a ciś n ien ia za p lecami s p rawiła, że o b ejrzałem s ię s zy b k o . Drzwi zamk n ęły s ię i zmalały . Teraz p rzy p o min ały maleń k ą czerwo n ą k o s tk ę. Natu raln ie, k ilk a k ro k ó w mo g ło p rzen ieś ć mn ie n a wielk ą o d leg ło ś ć, g d y b y tak właś n ie d ziałały tu taj p rawa p rzes trzen i. Szed łem d alej. Go rący wiatr wy leciał mi n a s p o tk an ie, o k rąży ł mn ie i ju ż p o zo s tał. Ścian y k o ry tarza o d d aliły s ię, a wid o k p rzed e mn ą mig o tał i tań czy ł. Z tru d em s tawiałem k ro k i, jak b y m n ag le zaczął wch o d zić p o d g ó rę. Us ły s załem g łu ch e s tęk n ięcie s p o za miejs ca, g d zie wzro k tracił d o b re man iery . Lewa s o n d a Lo g ru s u trafiła n a co ś , co d rg n ęło lek k o . Wy czu łem au rę wro g o ś ci, a Frak ir zaczęła p u ls o wać n a n ad g ars tk u . Nie s p o d ziewałem s ię, że b ęd zie łatwo . Gd y b y m to ja u k ład ał s cen ariu s z, n ie p o p rzes tałb y m n a zap ieczęto wan iu d rzwi. — Do ś ć, o ś le jed en ! Zatrzy maj s ię n aty ch mias t! — zag rzmiał z p rzo d u jak iś g ło s . Ws p in ałem s ię d alej. — Po wied ziałem: s tó j! Ws zy s tk ie elemen ty zaczęły s p ły wać n a s wo je miejs ca. Nad g ło wą p o jawił s ię s tro p , z o b u s tro n wy ro s ły n ag le ś cian y , zwężając s ię i zb ieg ając… Wielk a, o k rąg ła p o s tać b lo k o wała p rzejś cie. Wy g ląd ała jak fio leto wy Bu d d a z u s zami n ieto p erza. Kied y s ię zb liży łem, d o s trzeg łem in n e s zczeg ó ły : wy s tające k ły , żó łte o czy ch y b a p o zb awio n e p o wiek , d łu g ie czerwo n e s zp o n y u wielk ich łap i s tó p . Po twó r s ied ział p o ś ro d k u tu n elu i n ie p ró b o wał n awet ws tać. By ł n ag i, ale wielk i wzd ęty b rzu ch o p ad ał mu n a k o lan a i zak ry wał n arząd y p łcio we. Gło s miał jed n ak o ch ry p ły i męs k i, a zap ach zd ecy d o wan ie p as k u d n y . — Cześ ć — p o wied ziałem. — Ład n y mieliś my d zień . Wark n ął, a temp eratu ra p o d n io s ła s ię n ieco . Frak ir zaczęła s zaleć, więc u s p o k o iłem ją w my ś lach . Stwó r p o ch y lił s ię i jas k rawy m p azu rem wy k reś lił n a s k aln ej p o d ło d ze d y miącą lin ię. Zatrzy małem s ię p rzed n ią. — Przek ro cz tę lin ię, czaro wn ik u , a k o n iec z to b ą — o zn ajmił. — Dlaczeg o ? — s p y tałem. — Bo ja tak mó wię. — J eś li p o b ieras z my to , wy mień cen ę — zap ro p o n o wałem. Po k ręcił g ło wą.

— Nie k u p is z s o b ie p rzejś cia. — Hm… a czemu s ąd zis z, że jes tem czaro wn ik iem? Otwo rzy ł jamę s wo jej p as k u d n ej g ęb y , o d s łan iając n awet więcej u k ry ty ch zęb ó w, n iż s ię s p o d ziewałem, i wy d ał d źwięk p o d o b n y d o d u d n ien ia ark u s za b lach y . — Wy czu łem tę two ją s o n d ę — wy jaś n ił. — To czaro d ziejs k a s ztu czk a. Zres ztą, ty lk o czaro wn ik mó g ł d o trzeć d o miejs ca, g d zie teraz s to is z. — Nie ży wis z ch y b a s p ecjaln eg o s zacu n k u d o tej p ro fes ji. — Zjad am czaro wn ik ó w — p o in fo rmo wał. Sk rzy wiłem s ię, ws p o min ając k ilk u s tary ch p ierd zieli, jak ich p o zn ałem w ty m fach u . — Każd emu i k ażd ej, co jemu czy jej s ię n ależy — mru k n ąłem. — Ale d o rzeczy . Tu n el jes t n iep o trzeb n y , jeś li n ie mo żn a p rzez n ieg o p rzejś ć. J ak cię o min ąć? — Nie d a s ię. — Nawet jeś li ro zwiążę zag ad k ę? — To mi n ie wy s tarczy . — Żó łte o k o b ły s n ęło n ag le. — Ale tak , d la s p o rtu , co jes t zielo n e i czerwo n e i p ły wa wk o ło i wk o ło , i wk o ło ? — zap y tał. — Zn as z s fin k s a! — Szlag b y … s ły s załeś to ju ż. — Sp o ro p o d ró żu ję. — Wzru s zy łem ramio n ami. — Ale n ie tęd y . Przy jrzałem mu s ię d o k ład n ie. M u s iał mieć jak ąś s p ecjaln ą o s ło n ę p rzed mag ią, s k o ro p o s tawio n o g o , b y zjad ał czaro wn ik ó w. Co d o o b ro n y fizy czn ej, ro b ił wrażen ie. Zas tan awiałem s ię, jak i jes t s zy b k i. Czy mó g łb y m p rzes k o czy ć o b o k n ieg o i u ciec? Uzn ałem, że n ie mam o ch o ty n a ek s p ery men ty . — Nap rawd ę mu s zę p rzejś ć — p o wied ziałem. — To wy jątk o wa s y tu acja. — Szk o d a. — Słu ch aj, właś ciwie co ty z teg o mas z? To d o ś ć n u d n e zajęcie, s ied zieć tak w ś ro d k u tu n elu … — Ko ch am mo ją p racę. Do n iej zo s tałem s two rzo n y . — A d laczeg o p o zwo liłeś s fin k s o wi p rzy jś ć i o d ejś ć? — Is to ty mag iczn e s ię n ie liczą. — Hm. — Ch ces z mn ie p rzek o n ać, że s am jes teś is to tą mag iczn ą, a p o tem wy k ręcić mi jak ąś czaro d ziejs k ą ilu zję. Tak ie s ztu czk i p o trafię p rzejrzeć n a wy lo t.

— Wierzę ci. A p rzy o k azji, jak mas z n a imię? Pars k n ął. — Na p o trzeb y k o n wers acji mo żes z mn ie n azy wać Scro fem. A ty ? — M ó w mi Co rey . — Do b ra, Co rey . M o g ę s o b ie tak s ied zieć z to b ą i p iep rzy ć g łu p o ty , p o n ieważ mieś ci s ię to w reg u łach . J es t d o zwo lo n e. M as z trzy wy jś cia, a jed n o z n ich n ap rawd ę wy jątk o wo g łu p ie. M o żes z o d wró cić s ię i wracać, s k ąd p rzy s zed łeś . Nic n a ty m n ie s tracis z. M o żes z b iwak o wać tam, g d zie s to is z, tak d łu g o , jak ty lk o ch ces z. Nie k iwn ę n awet p alcem, d o p ó k i b ęd zies z s ię o d p o wied n io zach o wy wał. Po s tąp is z g łu p io , jeś li p rzek ro czy s z tę lin ię, k tó rą n ary s o wałem. Wted y z to b ą s k o ń czę. To b o wiem jes t Pró g , a ja jes tem jeg o M ies zk ań cem. Nik o mu n ie p o zwalam p rzejś ć. — J es tem wd zięczn y za jas n e p o s tawien ie s p rawy . — To n ależy d o o b o wiązk ó w. I co wy b ieras z? Un io s łem ręce, a lin ie s ił n a czu b k ach mo ich p alcó w s k ręciły s ię w n o że. Frak ir s p ły n ęła mi z n ad g ars tk a i zaczęła wy g in ać s ię w zło żo n e wzo ry . Scro f u ś miech n ął s ię. — Zjad am n ie ty lk o czaro wn ik ó w. Zjad am też ich mag ię. Ty lk o is to ta wy rwan a z p ierwo tn eg o Ch ao s u mo że zażąd ać p rzejś cia. Więc ch o d ź, jeś li s ąd zis z, że d as z s o b ie rad ę. — Ch ao s , tak ? Wy rwan a z p ierwo tn eg o Ch ao s u ? — Tak . M ało k to mo że p o k o n ać co ś tak ieg o . — M o że z wy jątk iem Lo rd a Ch ao s u — o d p arłem, p rzen o s ząc ś wiad o mo ś ć d o ro zmaity ch p u n k tó w s weg o ciała. Niep rzy jemn e zajęcie. Im s zy b ciej s ię to ro b i, ty m b ard ziej jes t b o les n e. I zn o wu d u d n ien ie ark u s za b lach y . — Wies z, jak ie s ą s zan s e, że Lo rd Ch ao s u d o jd zie aż tu taj, żeb y g rać d o d wó ch wy g ran y ch z M ies zk ań cem? — zap y tał Scro f. Ramio n a wy d łu ży ły mi s ię i czu łem, że k o s zu la p ęk a n a p lecach , g d y s ię p o ch y liłem. Ko ś ci mo jej twarzy zmien iły u k ład , a k latk a p iers io wa ro s ła i ro s ła… — Wy s tarczy d o jed n ej wy g ran ej — o d p o wied ziałem, g d y tran s fo rmacja d o b ieg ła k o ń ca. — Szlag — mru k n ął Scro f, k ied y p rzek ro czy łem lin ię.

ROZDZIAŁ III Przez ch wilę o d p o czy wałem p rzy wejś ciu d o g ro ty . Bo lało mn ie lewe ramię, d o k u czała też p rawa n o g a. Gd y b y m o p an o wał ten b ó l p rzed retran s fo rmacją, p o p rzeb u d o wie an ato mii zn ik n ąłb y p ewn ie b ez ś lad u . J ed n ak b y łb y m p o tem s o lid n ie zmęczo n y . Sam p ro ces p o ch łan ia s p o ro en erg ii, a d wie s zy b k ie p rzemian y mają o b ezwład n iający efek t, zwłas zcza teraz, p o b ó jce z M ies zk ań cem. Dlateg o czek ałem w jas k in i, d o k tó rej d o p ro wad ził mn ie w k o ń cu p erło wy tu n el, i o b s erwo wałem o k o licę. Dalek o w d o le, p o lewej s tro n ie, leżał jas n o n ieb ies k i i mo cn o wzb u rzo n y o b s zar wo d n y . Białe g rzy wacze fal g in ęły w s amo b ó jczy ch atak ach n a s zare s k ały wy b rzeża. Wich er p o ry wał k ro p elk i wo d y , a wś ró d mg ieł wis iała tęcza. Przed e mn ą i p o n iżej ro zciąg ały s ię p rawie d wa k ilo metry n ieró wn ej, s p ęk an ej i d y miącej ziemi, o d czas u d o czas u ws trząs an ej g łęb o k im d rżen iem. Dalej wy ras tały wy s o k ie mu ry zad ziwiająco p o tężn ej i zło żo n ej b u d o wli, k tó rą n aty ch mias t o ch rzciłem Go rmen g h as tem. By ła to mies zan in a s ty ló w arch itek to n iczn y ch , g o rs za n awet o d p ałacu w Amb erze i p o n u ra jak całe p iek ło . By ła też o b leg an a. Wid ziałem s p o ro żo łn ierzy p o d mu rami, więk s zo ś ć n a o d leg ły m, n ies p alo n y m o b s zarze zwy czajn ej ziemi z o d ro b in ą ro ś lin n o ś ci. Trawa b y ła tam jed n ak zd ep tan a, a wiele d rzew p o łaman y ch . Ob leg ający mieli d rab in y i taran , lecz w tej ch wili taran s tał b ezczy n n ie, a d rab in y leżały n a ziemi. Co ś , co wy g ląd ało n a p o ło żo n ą p o d mu rami wio s k ę, p ło n ęło w k łęb ach czarn eg o d y mu . Zau waży łem n ieru ch o me p o s tacie, p rawd o p o d o b n ie zab ity ch w walce. Sięg ając wzro k iem b ard ziej jes zcze w p rawo , p o za cy tad elę, trafiłem n a o b s zar o ś lep iającej b ieli. Wy g ląd ał n a wy s u n ięty s k raj mas y wn eg o lo d o wca. Wiatr p o d ry wał ch mu ry ś n ieg u i lo d o wy ch k ry s ztałk ó w, p o d o b n e d o mo rs k ich mg ieł p o lewej. Wiatr b y ł tu ch y b a s tały m węd ro wcem. Z wy s o k a s ły s załem jeg o wy cie. Kied y wres zcie wy s zed łem n a zewn ątrz i p o p atrzy łem w g ó rę, p rzek o n ałem s ię, że jes tem zaled wie w p o ło wie zb o cza k amien n eg o wzg ó rza — alb o n is k iej g ó ry , zależy jak n a to p atrzeć — a wś ró d p o s zarp an y ch s k ał jes zcze g ło ś n iej ro zleg a s ię jęk liwa n u ta wich ru . Us ły s załem też g łu ch y s tu k za p lecami, a k ied y s ię o b ejrzałem, n ie zn alazłem ju ż o two ru jas k in i. Gd y wy s zed łem i mo ja p o d ró ż o d o g n is ty ch d rzwi d o b ieg ła

k o ń ca, czar n ajwy raźn iej zas k o czy ł i n aty ch mias t zamk n ął d ro g ę. M ó g łb y m p ewn ie o d s zu k ać n a s tro my m s to k u zary s wy jś cia, jed n ak ch wilo wo mi n a ty m n ie zależało . Us y p ałem w ty m miejs cu n iewielk i s to s k amien i, p o czy m ro zejrzałem s ię zn o wu , b ad ając s zczeg ó ły . Wąs k a ś cieżk a s k ręcała p o p rawej s tro n ie i zn ik ała międ zy wy s o k imi g łazami. Ru s zy łem w tamty m k ieru n k u . Wy czu łem d y m. Tru d n o p o wied zieć, czy p o ch o d ził z p o la b itwy , czy z ty ch wu lk an iczn y ch teren ó w p o n iżej. Nieb o p o k ry wały łaty ś wiatła i ch mu r. Kied y p rzy s tan ąłem międ zy d wo ma g łazami i s p o jrzałem za s ieb ie, atak u jący p o d erwali s ię d o s ztu rmu , n io s ąc d o mu ró w d rab in y . Do s trzeg łem też jak b y to rn ad o , k tó re p o ws tało p o p rzeciwn ej s tro n ie cy tad eli i ro zp o częło p o wo ln y mars z d o o k o ła. J eś li p o trwa d łu żej, w k o ń cu d o s ięg n ie o b leg ający ch . Ch y tra s ztu czk a. Na s zczęś cie to ich p ro b lem, n ie mó j. Wró ciłem d o s k aln eg o zag łęb ien ia, u s iad łem n a n is k im wy s tęp ie i p rzy s tąp iłem d o tru d n eg o zad an ia zmian y k s ztałtu . Ocen iałem, że zajmie to o k o ło p ó ł g o d zin y . Przemian a z is to ty n o min aln ie lu d zk iej w co ś n iezwy k łeg o i d ziwn eg o — d la jed n y ch mo że o b rzy d liweg o , u in n y ch b u d ząceg o s trach — a p ó źn iej n a p o wró t w czło wiek a, to k o n cep cja, k tó rą wielu u zn ać mo że za o d rażającą. Nie p o win n i. Ws zy s cy to p rzecież ro b imy , co d zien n ie i n a wiele ró żn y ch s p o s o b ó w. Prawd a? Kied y zak o ń czy łem tran s fo rmację, p o ło ży łem s ię n a wzn ak , o d d y ch ając g łęb o k o i s łu ch ając wiatru . Kamien ie o s łan iały mn ie p rzed p o d mu ch ami, s ły s załem więc ty lk o p ieś ń . Czu łem wib racje ziemi i p rzy jmo wałem je jak d elik atn y , k o jący mas aż. Ub ran ie miałem w s trzęp ach , ale ch wilo wo b y łem zb y t zmęczo n y , b y p rzy wo łać n o wą o d zież. Bó l w ramien iu u s tał, p o zo s tało ty lk o n ik n ące wo ln o lek k ie k łu cie w n o d ze… Na ch wilę zamk n ąłem o czy . Przes zed łem jak o ś i miałem p rzeczu cie, że ro związan ie zag ad k i mo rd ercy J u lii leży w tej o b lężo n ej cy tad eli w d o le. Na razie n ie p rzy ch o d ził mi d o g ło wy żad en p ro s ty s p o s ó b p rzen ik n ięcia d o wn ętrza, b y p rzep ro wad zić ś led ztwo . Ale b y ły p rzecież in n e meto d y . Po s tan o wiłem zaczek ać i wy p o cząć, p ó k i s ię n ie ś ciemn i — o ile zmian y n as tęp u ją tu taj w n o rmaln y m cy k lu d n ia i n o cy . Po tem zejd ę n a d ó ł, p o rwę jed n eg o z o b leg ający ch i wy p y tam g o o ws zy s tk o . Tak . A jeś li s ię n ie ś ciemn i? Wted y p o my ś lę o czy mś in n y m. Na razie p rzy jemn ie b y ło tak leżeć… Nie jes tem p ewien , jak d łu g o trwała mo ja d rzemk a. Ob u d ził mn ie s tu k k amien i z p rawej s tro n y . Op rzy to mn iałem n aty ch mias t, ch o ciaż n ie o twierałem o czu . Ob cy n ie p ró b o wał s ię s k rad ać, a ch arak ter co raz b liżs zy ch d źwięk ó w — g łó wn ie człap an ie, jak b y s tó p w lu źn y ch s an d ałach — ś wiad czy ł, że n ad ch o d zi p o jed y n czy

o s o b n ik . Nap iąłem i ro zlu źn iłem mięś n ie; k ilk a razy o d etch n ąłem g łęb o k o . Sp o międ zy g łazó w wy n u rzy ł s ię zaro ś n ięty mężczy zn a. M iał jak ieś metr s ześ ćd zies iąt p ięć wzro s tu , ciemn ą zwierzęcą s k ó rę n a b io d rach i b y ł s tras zn ie b ru d n y . M iał też s an d ały . Przy g ląd ał mi s ię p rzez ch wilę, n im o d s ło n ił w u ś miech u żó łte s zczątk i zęb ó w. — Witaj. J es teś ran n y ? — zap y tał w zn iek s ztałco n y m th ari, jak ieg o n ig d y jes zcze n ie s ły s załem. Przeciąg n ąłem s ię d la p ewn o ś ci i ws tałem. — Nie — o d p arłem. — Dlaczeg o p y tas z? Uś miech n ie zn ik ał. — Po my ś lałem, że miałeś ju ż d o ś ć tej b itwy n a d o le i p o s tan o wiłeś zrezy g n o wać. — Ro zu miem. Nie, to n ie całk iem tak … Sk in ął g ło wą i p o d s zed ł b liżej. — M am n a imię Dav e. A ty ? — M erle. — Uś cis n ąłem b ru d n ą d ło ń . — Nie martw s ię, M erle — u s p o k o ił mn ie. — Nie wy d am n ik o g o , k to wo lał rzu cić wo jaczk ę. Ch y b a że b y łab y n ag ro d a… ale w tej wo jn ie n ie ma. Sam k ied y ś tak zro b iłem i n ig d y teg o n ie żało wałem. M o ja p rzeb ieg ała całk iem p o d o b n ie d o tej, a ja miałem d o ś ć ro zu mu , żeb y zwiewać. Żad n a armia n ie zd o b y ła jes zcze tej fo rtecy i, mo im zd an iem, żad n a n ie zd o b ęd zie. — Co to za miejs ce? Po ch y lił g ło wę i zmru ży ł o czy . Po tem wzru s zy ł ramio n ami. — Twierd za Czterech Świató w — s twierd ził. — Werb o wn ik n iczeg o ci n ie p o wied ział? Wes tch n ąłem. — Nie. — Nie mas z p rzy p ad k iem czeg o ś d o p alen ia? — Nie. — Cały ty to ń d o fajk i zu ży łem w k ry s ztało wej g ro cie. Wy min ąłem Dav e'a i p rzes zed łem d o miejs ca, s k ąd międ zy g łazami mo g łem p o p atrzeć w d ó ł. Ch ciałem s ię p rzy jrzeć Twierd zy Czterech Świató w. By ła w k o ń cu ro związan iem zag ad k i, a tak że tematem wielu tajemn iczy ch wzmian ek w d zien n ik u M elman a. No we ciała zaś cielały g ru n t p o d mu rami; wy g ląd ały jak ro zrzu co n e p rzez trąb ę p o wietrzn ą, p o wracającą teraz d o miejs ca s wy ch n aro d zin . M imo to n iewielk a g ru p a atak u jący ch wd arła s ię n a mu ry , a w d o le b ieg ły d o d rab in ś wieże s iły . J ed en

z żo łn ierzy n ió s ł p ro p o rzec, k tó reg o n ie p o trafiłem ro zp o zn ać, ch o ć wy g ląd ał jak b y zn ajo mo : czarn o -zielo n y , z d wo ma walczący mi h erald y czn y mi b es tiami. Dwie d rab in y s tały wciąż p rzy mu rach , a n a b lan k ach trwały zacięte walk i. — Atak u jący d o s tali s ię d o ś ro d k a — zau waży łem. Dav e p o d b ieg ł d o mn ie i s p o jrzał. Naty ch mias t p rzes zed łem n a n awietrzn ą, — M as z rację — p rzy zn ał. — To p ierws zy raz. J eś li zd o łają o two rzy ć tę p rzek lętą b ramę i wp u ś cić res ztę, b ęd ą mieli s zan s ę. Nie s ąd ziłem, że teg o d o ży ję. — J ak d awn o atak o wała Twierd zę ta armia, z k tó rą tu p rzy b y łeś ? — Będ zie o s iem, d ziewięć… mo że d zies ięć lat temu — mru k n ął. — Ci ch ło p cy s ą n ap rawd ę d o b rzy … — O co tu ch o d zi? — zap y tałem. Od wró cił s ię i s p o jrzał n a mn ie zd ziwio n y . — Nap rawd ę n ie wies z? — Do p iero co s ię zjawiłem — wy jaś n iłem. — Gło d n y ? Sp rag n io n y ? — Szczerze mó wiąc, tak . — No to ch o d ź. — Ch wy cił mn ie za ramię, p o k iero wał międ zy g łazy i d alej wąs k ą ś cieżk ą. — Gd zie id ziemy ? — zain teres o wałem s ię. — M ies zk am n ied alek o . Zaws ze k armię d ezerteró w, p rzez p amięć s tary ch czas ó w. Dla cieb ie zro b ię wy jątek . — Dzięk i. Ścieżk a ro zwid lała s ię. Sk ręciliś my w p rawą o d n o g ę, co wy mag ało ws p in aczk i. Wres zcie d o tarliś my d o ciąg u s k aln y ch p ó łek , z k tó ry ch o s tatn ia b y ła wy jątk o wo s zero k a. Na k o ń cu d o s trzeg łem k ilk a ro zp ad lin . W jed n ej z n ich zn ik n ął Dav e. Po s zed łem za n im. Wk ró tce p rzy s tan ął p rzed n is k im o two rem jas k in i. Z wn ętrza u n o s ił s ię p o two rn y s mró d zg n ilizn y ; s ły s załem b rzęczen ie mu ch . — Tu mies zk am — o ś wiad czy ł Dav e. — Zap ro s iłb y m cię, ale jes t tro ch ę… ee… — Nie ma s p rawy . Zaczek am. Zan u rk o wał d o ś ro d k a, a ja p o czu łem, że mó j ap ety t zn ik a w s zy b k im temp ie, zwłas zcza ap ety t n a to , co mó g łb y tam p rzech o wy wać. Dav e wró cił p o ch wili z wy p ch an y m wo rk iem n a ramien iu . — M am tu k ilk a s mak o ły k ó w — o zn ajmił. Ru s zy łem z p o wro tem d o ro zp ad lin y .

— Hej! — zawo łał. — Gd zie id zies z? — Na p o wietrze — wy jaś n iłem. — Wracam n a tę p ó łk ę. Tu jes t tro ch ę d u s zn o . — Ah a. Do b rze. — Ru s zy ł za mn ą. M iał d wie p ełn e b u telk i win a, k ilk a man ierek wo d y , ś wieży z wy g ląd u b o ch en ek ch leb a, tro ch ę mięs a w p u s zk ach , p arę jab łek i całą g o mó łk ę s era. Kied y u s ied liś my n a ś wieży m p o wietrzu , p o d ał mi wo rek , żeb y m s ię częs to wał. Sied ząc p rzezo rn ie p o n awietrzn ej, wziąłem n a p rzek ąs k ę tro ch ę wo d y i jab łk o . — To miejs ce ma b u rzliwą h is to rię — s twierd ził Dav e, wy jmu jąc zza p as a n o ży k . Uk ro ił s o b ie s era. — Nie jes tem p ewien , k to zb u d o wał Twierd zę an i jak d łu g o tu s to i… Po ws trzy małem g o , wid ząc, że k o rek ch ce z b u telk i wy d łu b ać n o żem. Dy s k retn ie wy s łałem Lo g ru s n a n iewielk ie p o s zu k iwan ie i n iemal n aty ch mias t wręczy łem Dav e'o wi k o rk o ciąg . Otwo rzy ł b u telk ę, p o d ał mi i o two rzy ł s o b ie d ru g ą. Od p o wiad ało mi to ze wzg lęd ó w h ig ien iczn y ch , ch o ć n ie miałem o ch o ty n a ty le win a. — Oto co n azy wam właś ciwy m p rzy g o to wan iem — s twierd ził, o b racając w d ło n i k o rk o ciąg . — Przy d ało b y mi s ię co ś tak ieg o . — Weź s o b ie. Ale o p o wied z co ś więcej o Twierd zy . Kto tam mies zk a? J ak trafiłeś tu z armią? Kto teraz atak u je mu ry ? Po k iwał g ło wą i ły k n ął win a z b u telk i. — Najd awn iejs zy m s zefem teg o zamk u , o jak im s ły s załem, b y ł mag imien iem Sh aru Garru l. Kró lo wa mo jeg o k raju wy jech ała n ag le i p rzy b y ła tu taj. — Urwał i p rzez d łu g ą ch wilę wp atry wał s ię w p rzes trzeń . Wres zcie p ars k n ął. — Po lity k a! Nie wiem n awet, jak i wted y p o d ała p retek s t s wo jej wizy ty . Za tamty ch lat w o g ó le n ie s ły s załem o tej o k o licy . W k ażd y m razie zo s tała tu d o ś ć d łu g o i lu d zie zaczęli g ad ać. M o że jes t więźn iem? Alb o p ró b u je zawrzeć p rzy mierze? Czy też ma ro man s ? J ak ro zu miem, o d czas u d o czas u p rzy s y łała wiad o mo ś ci, ale b y ły to zwy czajn e g ład k ie s łó wk a, z k tó ry ch n ic n ie wy n ik ało . Ch y b a że b y ły to też tajn e p rzek azy , o k tó ry ch p ro ś ci lu d zie, tacy jak ja, n ie mieli p o jęcia. To warzy s zy ł jej całk iem s p o ry o rs zak i g ward ia h o n o ro wa, n ie ty lk o n a p o k az. Ci faceci b y li tward y mi weteran ami, ch o ciaż n o s ili ś liczn e mu n d u rk i. Tak że tru d n o b y ło zg ad n ąć, co s ię właś ciwie d zieje. — J ed n o p y tan ie, jeś li mo żn a — wtrąciłem. — J ak ą ro lę o d g ry wał w ty m ws zy s tk im was z k ró l? Nie ws p o mn iałeś o n im, a p o win ien p rzecież wied zieć… — Nie ży ł — o d p arł k ró tk o . — By ła p ięk n ą wd o wą i ws zy s cy n a n ią n acis k ali, żeb y zn o wu wy s zła za mąż. Ale o n a b rała ty lk o k o lejn y ch k o ch an k ó w i ro zg ry wała

ro zmaite frak cje jed n ą p rzeciwk o d ru g iej. J ej faceci b y li zwy k le d o wó d cami wo js k o wy mi alb o wp ły wo wy mi ary s to k ratami. Alb o i ty m, i ty m. Kied y wy jech ała, zo s tawiła rząd y s y n o wi. — Ro zu miem. Czy li k s iążę b y ł ju ż wy s tarczająco d o ro s ły , b y s p rawo wać wład zę? — Tak . Właś ciwie to o n zaczął tę p rzek lętą wo jn ę. Zeb rał żo łn ierzy , ale n ie b y ł zad o wo lo n y z wy s zk o len ia. Sp ro wad ził więc p rzy jaciela z lat mło d o ś ci, czło wiek a p o ws zech n ie u zn awan eg o za p rzes tęp cę, k tó ry jed n ak d o wo d ził d u żą g ru p ą n ajemn ik ó w. Nazy wał s ię Dalt… — Czek aj! — rzu ciłem. M y ś li zawiro wały mi s zaleń czo , g d y p rzy p o mn iałem s o b ie, co k ied y ś o p o wiad ał Gerard . By ł jak iś d ziwn y czło wiek imien iem Dalt, k tó ry n a czele p ry watn ej armii zaatak o wał Amb er. Zaatak o wał n iezwy k le s k u teczn ie i trzeb a b y ło wzy wać s ameg o Ben ed y k ta, b y g o o d p arł. U s tó p Ko lv iru s iły Dalta zo s tały ro zb ite, a o n s am ciężk o ran n y . Wp rawd zie n ik t n ie wid ział ciała, to jed n ak u zn an o , że p o win ien b y ł zg in ąć o d ty ch ran . Ale to jes zcze n ie k o n iec. — Twó j k raj — p o wied ziałem. — Nie mó wiłeś , jak s ię n azy wa. Sk ąd p o ch o d zis z, Dav e? — Z Kas h fy — o d p arł. — I J as ra b y ła was zą k ró lo wą? — Sły s załeś o n as . A ty s k ąd jes teś ? — Z San Fran cis co . Po k ręcił g ło wą. — Nie s ły s załem. — A k to s ły s zał? Słu ch aj, mas z d o b ry wzro k ? — O co ci ch o d zi? — Kied y p rzed ch wilą o b s erwo waliś my walk ę, jed en z atak u jący ch n ió s ł flag ę. Co n a n iej b y ło ? — M o je o czy n ie s ą ju ż tak ie jak k ied y ś . — By ła zielo n o -czarn a z jak imiś zwierzętami. Gwizd n ął. — Zało żę s ię, że to lew ro zd zierający jed n o ro żca. Wy g ląd a n a Dalta. — Co o zn acza ten s y mb o l? — On n ien awid zi ty ch tam Amb ery tó w. To właś n ie o zn acza. Kied y ś n awet n a n ich

n ap ad ł. Sp ró b o wałem win a. Całk iem n iezłe. Czy li to ten s am czło wiek … — Wies z, czemu ich n ien awid zi? — Sły s załem, że zab ili mu matk ę — wy jaś n ił. — J ak aś wo jn a g ran iczn a. Tak ie s p rawy zaws ze s ą s k o mp lik o wan e. Nie zn am s zczeg ó łó w. Otwo rzy łem p u s zk ę mięs a, o d łamałem k awałek ch leb a i zro b iłem s o b ie k an ap k ę. — Op o wiad aj d alej — p o p ro s iłem. — Na czy m s tan ąłem? — Ks iążę s p ro wad ził Dalta, b o martwił s ię o matk ę i p o trzeb o wał więcej żo łn ierzy . — Zg ad za s ię. M n iej więcej wted y wzięli mn ie d o wo js k a. Do p iech o ty . Ks iążę i Dalt p ro wad zili n as mro czn y mi ś cieżk ami, aż d o tarliś my d o tej Twierd zy n a d o le. Po tem ro b iliś my mn iej więcej to , co teraz ci ch ło p cy . — I co d alej? Ro ześ miał s ię. — Z p o czątk u n ie s zło n am n ajlep iej. M y ś lę, że ten , k tó ry trzy ma fo rtecę, p o trafi jak o ś k iero wać ży wio łami… jak ty m wirem, k tó ry wid ziałeś p rzed ch wilą. M ieliś my trzęs ien ie ziemi, zawieję i b ły s k awice. Ale d o s zliś my d o mu ró w. Zo b aczy łem mo jeg o b rata, ś mierteln ie p o p arzo n eg o wrzący m o lejem. Wted y u zn ałem, że mam d o ś ć. Zacząłem u ciek ać i ws p iąłem s ię aż tu taj. Nik t mn ie n ie g o n ił, więc czek ałem i o b s erwo wałem. Nie p o win ien em ch y b a, ale n ie wied ziałem, jak s ię to ws zy s tk o u ło ży . Nie my ś lałem, że co k o lwiek s ię zmien i. Po my liłem s ię. Po tem b y ło ju ż za p ó źn o n a p o wró t. Pewn ie u cięlib y mi g ło wę alb o jak ąś in n ą cen n ą częś ć ciała. — A co s ię s tało ? — M am wrażen ie, że n as z s ztu rm zmu s ił J as rę d o d ziałan ia. Ch y b a o d p o czątk u zamierzała s ię p o zb y ć Sh aru Garru la i p rzejąć Twierd zę. M y ś lę, że p rzy g o to wy wała s ię, zd o b y wała jeg o zau fan ie. Pewn ie tro ch ę s ię b ała teg o s taru ch a. Ale k ied y armia s tan ęła p o d mu rami, mu s iała d ziałać, ch o ć n ie b y ła jes zcze g o to wa. J ej g ward ia p iln o wała lu d zi, a o n a s ama wy zwała Garru la n a czarn o k s ięs k i p o jed y n ek . Wy g rała, ch o ć p o d o b n o b y ła ran n a. I wś ciek ła n a s y n a jak d iab li… że s p ro wad ził wo js k o , ch o ciaż mu n ie k azała. W k ażd y m razie g ward ia o two rzy ła b ramy o d ś ro d k a, żo łn ierze wk ro czy li i J as ra zajęła Twierd zę. Dlateg o mó wiłem, że n ik t jej jes zcze n ie zd o b y ł. To b y ło załatwio n e o d wewn ątrz.

— Sk ąd wies z o ty m ws zy s tk im? — J ak mó wiłem: k ied y p rzech o d zą tęd y d ezerterzy , k armię ich i s łu ch am wieś ci. — Po wied ziałeś ch y b a, że in n i też p ró b o wali zd o b y ć zamek . To mu s iało b y ć p ó źn iej, k ied y o n a ju ż tam rząd ziła. Przy tak n ął i n ap ił s ię win a. — Zg ad za s ię. Kied y o n a i jej d zieciak wy jech ali, w Kas h fie n as tąp ił p rzewró t. Wład zę p rzejął s zach cic imien iem Kas man , b rat n iejak ieg o J as rick a, jed n eg o z jej n ieży jący ch k o ch an k ó w. Ten Kas man ch ciał s ię p o zb y ć jej i k s ięcia. Ch y b a z p ó ł tu zin a razy s ztu rmo wał mu ry . Nig d y n ie d o s tał s ię d o ś ro d k a. M u s iał ch y b a w k o ń cu zrezy g n o wać. J ak iś czas p o tem o d es łała s y n a. M o że miał zeb rać armię i o d zy s k ać d la n iej tro n ? Nie wiem. To b y ło d awn o temu . — A co z Daltem? — Sp łacili g o częś cią łu p ó w z Twierd zy . Wid o czn ie b y ło tam d o ś ć b o g actw. Po tem zab rał żo łn ierzy i o d s zed ł d o s wo jej k ry jó wk i. Ły k n ąłem win a i u k ro iłem s o b ie k awałek s era. — J ak to s ię s tało , że zo s tałeś tu p rzez te ws zy s tk ie lata? Ch y b a n iełatwo tu wy ży ć? Przy tak n ął. — Prawd a jes t tak a, że n ie u miem trafić d o d o mu . Dziwn y mi s zlak ami n as tu p ro wad zili. Zd awało mi s ię, że wiem, k tó ręd y p ó jś ć… Ale k ied y s zu k ałem, n ie zn alazłem d ro g i. M o g łem p o p ro s tu iś ć p rzed s ieb ie, ale p ewn ie zg u b iłb y m s ię jes zcze b ard ziej. Po za ty m, jak o ś s o b ie tu taj rad zę. Za p arę ty g o d n i p o s tawią n a n o wo te ch aty i ch ło p i wró cą, n iezależn ie o d teg o , k to zwy cięży . A o n i u ważają mn ie za ś więteg o , k tó ry w g ó rach mo d li s ię i med y tu je. Kied y s ch o d zę tam d o n ich , p ro s zą o b ło g o s ławień s two . Dają mi p ro wian t i win o n a d łu g i czas . — A jes teś ś więty m czło wiek iem? — s p y tałem. — Ud aję ty lk o — o d p arł. — On i s ię cies zą, a ja n ie ch o d zę g ło d n y . Ty lk o im teg o n ie p o wtarzaj. — J as n e. Zres ztą i tak b y n ie u wierzy li. — M as z rację. — Ro ześ miał s ię zn o wu . Ws tałem i p rzes zed łem k ilk a k ro k ó w, b y s p o jrzeć n a Twierd zę. Na ziemi leżały d rab in y , a wo k ó ł jes zcze więcej tru p ó w. Nie d o s trzeg łem żad n y ch walk wewn ątrz mu ró w. — Czy o two rzy li ju ż b ramę? — zawo łał Dav e.

— Nie. Ch y b a za mało ich s ię p rzeb iło . — Wid ać g d zieś tę zielo n o -czarn ą ch o rąg iew? — Nie. Po d s zed ł b liżej, n io s ąc o b ie b u telk i. Po d ał mi jed n ą i n ap iliś my s ię o b aj. Żo łn ierze wy co fy wali s ię s p o d mu ró w. — M y ś lis z, że s zy k u ją n as tęp n y s ztu rm? — zap y tał. — Na razie tru d n o p o wied zieć. — Nieważn e. I tak d o wieczo ra b ęd zie tam co p ląd ro wać. Zaczek aj tro ch ę. M o żes z zab rać ty le, ile u n ies ies z. — Ciek aw jes tem… — mru k n ąłem. — Dlaczeg o Dalt zn o wu atak u je, jeś li jes t w d o b ry ch s to s u n k ach z k ró lo wą i jej s y n em? — Ch y b a ty lk o z s y n em — s p ro s to wał Dav e. — A o n wy jech ał. Stara to p o d o b n o p rawd ziwa s u k a. Zres ztą, ten facet to p rzecież n ajemn ik . M o że Kas man g o wy n ajął, żeb y s ię p o zb y ć k ró lo wej. — Przecież jej mo że tam n ie b y ć — rzu ciłem. Nie miałem p o jęcia, jak s zy b k o p ły n ął tu s tru mień czas u , my ś lałem jed n ak o n ied awn y m s p o tk an iu z tą d amą. Ws p o mn ien ie wy wo łało s erię s k o jarzeń . — Właś ciwie jak k s iążę ma n a imię? — Rin ald o . Po tężn y , ru d o wło s y … — J es t jeg o matk ą! — zawo łałem o d ru ch o wo . — W ten s p o s ó b czło wiek zo s taje k s ięciem. — Dav e ro ześ miał s ię. — Kied y ma k ró lo wą za matk ę. Ale to o zn aczało … — Bran d ! — s twierd ziłem. — Bran d z Amb eru . Przy tak n ął. — Zn as z tę h is to rię. — Właś ciwie n ie. Sły s załem ty lk o — o d p arłem. — Op o wied z. — No więc zło wiła s o b ie Amb ery tę, k s ięcia imien iem Bran d . Po d o b n o s p o tk ali s ię p rzy jak iejś czarn o k s ięs k iej o p eracji i b y ła to miło ś ć o d p ierws zej k rwi. Ch ciała g o zatrzy mać i lu d zie mó wią, że n awet p o tajemn ie wzięli ś lu b . Ale jeg o n ie in teres o wał tro n Kas h fy , ch o ciaż b y ł p ewn ie jed y n y m, k tó reg o ch ciałab y n a n im o g ląd ać. Wiele p o d ró żo wał, zn ik ał n a d łu g i czas . Sły s załem n awet, że jes t o d p o wied zialn y za Dn i Ciemn o ś ci wiele lat temu i że zg in ął z rąk s wo ich k rewn y ch w wielk iej b itwie międ zy Ch ao s em i Amb erem. — Tak — mru k n ąłem, a Dav e o b rzu cił mn ie d ziwn y m s p o jrzen iem, n a p o ły

b ad awczy m, n a p o ły zd u mio n y m. — Op o wied z jes zcze o Rin ald zie. — Nie ma wiele d o o p o wiad an ia. Uro d ziła g o i p o d o b n o n au czy ła tro ch ę s wo jej Sztu k i. Właś ciwie n ie zn ał o jca, g d y ż Bran d s tale g d zieś wy jeżd żał. Tak i tro ch ę d zik u s . Uciek ał p arę razy i u k ry wał s ię u b an itó w… — Lu d zi Dalta? — wtrąciłem. Sk in ął g ło wą. — M ó wią, że jeźd ził z n imi, ch o ciaż za g ło wy n iek tó ry ch jeg o matk a wy zn aczy ła s p o re n ag ro d y . — Zaczek aj ch wilę. To zn aczy , że n ien awid ziła ty ch wy rzu tk ó w i n ajemn ik ó w… — „Nien awid ziła” to n ie jes t o d p o wied n ie s ło wo . Przed tem wcale jej n ie o b ch o d zili, ale k ied y s y n s ię z n imi zap rzy jaźn ił, wp ad ła we wś ciek ło ś ć. — Uzn ała, że wy wierają zły wp ły w? — Nie. Ch y b a n ie p o d o b ało jej s ię, że u ciek a d o n ich , a o n i g o p rzy jmu ją, k ied y ty lk o s ię z n ią p o k łó ci. — A jed n ak mó wiłeś , że ze s k arb ó w Twierd zy s p łaciła Dalta i p o zwo liła mu o d jech ać. I że zmu s ił ją d o ak cji p rzeciw Sh aru Garru lo wi. — Fak t. Stras zn ie s ię wted y p o żarli, Rin ald o z matk ą. Właś n ie o to . W k o ń cu u s tąp iła. Tak s ły s załem o d p aru lu d zi, k tó rzy p rzy ty m b y li. Po d o b n o jed en z n iewielu p rzy p ad k ó w, k ied y ch ło p ak p o s tawił s ię jej i wy g rał. Zres ztą, d lateg o zd ezertero wali. Kazała zg ład zić ws zy s tk ich ś wiad k ó w tej k łó tn i. Ty lk o o n i zd o łali u ciec. — Tward a k o b ieta. — Ah a. Wró ciliś my n a n as ze s ied zen ia i p rzeg ry źliś my jes zcze co n ieco . Pieś ń wiatru zab rzmiała g ło ś n iej, a n a mo rzu ro zs zalała s ię b u rza. Zap y tałem Dav e'a o te p o d o b n e d o p s ó w s two rzen ia. Wy jaś n ił, że całe s tad a b ęd ą p ewn ie żero wać n o cą n a o fiarach b itwy . Ży ły w tej o k o licy . — Dzielimy s ię łu p em — wy jaś n ił. — J a b io rę racje ży wn o ś cio we, win o i ws zy s tk ie k o s zto wn o ś ci. Im zależy ty lk o n a ciałach . — Na co ci k o s zto wn o ś ci? — zd ziwiłem s ię. — Och , to właś ciwie n ic cen n eg o . Ty le że zaws ze b y łem o s zczęd n y . Op o wiad am o ty m, jak b y ch o d ziło o jak iś s k arb . — Zas tan o wił s ię. — Zres ztą, n ig d y n ie wiad o mo , co s ię mo że p rzy d ać — d o d ał. — To p rawd a — p rzy zn ałem.

— J ak właś ciwie s ię tu d o s tałeś , M erle? — s p y tał s zy b k o , jak b y ch ciał, b y m zap o mn iał o jeg o zd o b y czy . — Na p iech o tę. — To d ziwn e. Nik t n ie p rzy ch o d zi tu z włas n ej wo li. — Nie wied ziałem, że d o trę w to miejs ce. I ch y b a n ie zo s tan ę d łu g o — d o d ałem, wid ząc, że zaczy n a s ię b awić s wo im n o ży k iem. — W tak iej ch wili n ie warto s ch o d zić n a d ó ł i p ro s ić o g o ś cin ę. — Fak t — zg o d ził s ię. Czy ten s tary wariat n ap rawd ę ch ciał mn ie n ap aś ć, żeb y ch ro n ić s wó j s k arb ? Ży jąc s amo tn ie w cu ch n ącej jas k in i i u d ając ś więteg o , mó g ł p rzecież s tracić ro zu m. — Ch ciałb y ś wró cić d o Kas h fy ? — s p y tałem. — Gd y b y m ws k azał ci właś ciwą d ro g ę? Sp o jrzał n a mn ie p rzeb ieg le. — Nie zn as z Kas h fy — s twierd ził. — In aczej b y ś mn ie tak n ie wy p y ty wał. A teraz twierd zis z, że mo żes z o d es łać mn ie d o d o mu . — Ro zu miem, że n ie jes teś zain teres o wan y . Wes tch n ął. — Właś ciwie n ie. J u ż n ie. Za p ó źn o . To jes t mó j d o m. Po lu b iłem p u s teln icze ży cie. Wzru s zy łem ramio n ami. — No có ż… d zięk u ję, że mn ie n ak armiłeś . I za wiad o mo ś ci. Ws tałem. — Gd zie teraz p ó jd zies z? — Ro zejrzę s ię tro ch ę p o o k o licy , a p ó źn iej wró cę d o d o mu . — Co fn ąłem s ię, wid ząc w jeg o o czach b ły s k s zaleń s twa. Wzn ió s ł n ó ż i zacis n ął p alce n a ręk o jeś ci. Lecz zaraz o p u ś cił g o i o d k ro ił k awał s era. — Weź tro ch ę s era, jeś li mas z o ch o tę — p o wied ział. — Nie, n ie trzeb a. Dzięk u ję. — Ch ciałem zao s zczęd zić ci wy d atk ó w. Szczęś liwej d ro g i. — Dzięk i. Po wo d zen ia. Aż d o ś cieżk i s ły s załem jeg o ch ich o t, n im wres zcie zag łu s zy ł g o wiatr. Nas tęp n e k ilk a g o d zin p o ś więciłem n a ro zp o zn an ie. Po ch o d ziłem tro ch ę p o g ó rach . Zs zed łem n a ro zed rg an e, d y miące ziemie. Sp acero wałem wzd łu ż mo rs k ieg o

b rzeg u . Przes zed łem p o n o rmaln ie wy g ląd ający m teren ie i p rzek ro czy łem jęzo r lo d o wca. Przez cały czas trzy małem s ię jak n ajd alej o d Twierd zy . Ch ciałem u trwalić to miejs ce w p amięci, b y p o tem o d n aleźć tu d ro g ę p o p rzez Cień , zamias t z tru d em p rzeb ijać s ię p rzez Pró g . Zau waży łem s tad a d zik ich p s ó w, ale in teres o wały je raczej ciała n a p o lu b itwy n iż co ś , co s ię p o ru s zało . Na b rzeg ach k ażd eg o z to p o g raficzn y ch o b s zaró w s tały k amien ie g ran iczn e o zd o b io n e n iezwy k ły mi in s k ry p cjami. Zas tan awiałem s ię, czy miały ty lk o p o mag ać k arto g rafo m, czy p ełn iły też in n e fu n k cje. Wres zcie wy rwałem jed en z p ło n ącej ziemi i p rzen io s łem jak ieś p ięć metró w w reg io n lo d u i ś n ieg u . Niemal n aty ch mias t p o waliło mn ie p o tężn e d rg n ien ie g ru n tu . Zd ąży łem ws tać i o d b iec, n im o two rzy ła s ię s zczelin a i wy s trzeliły g ejzery . W n iecałe p ó ł g o d zin y o b s zar g o rąca zag arn ął wąs k i p as ek lo d o weg o p o la. Na s zczęś cie b y łem ju ż d o ś ć d alek o . Un ik n ąłem d als zy ch ws trząs ó w i z b ezp ieczn eg o miejs ca o b s erwo wałem wy d arzen ia. M iały s wó j d als zy ciąg . Uk ry łem s ię w s k ałach u p o d n ó ża g ó r, z k tó ry ch wy ru s zy łem. Do tarłem tu , p rzek raczając s k rawek teren ó w wu lk an iczn y ch . Tu taj u s iad łem i p atrzy łem. Niewielk i o b s zar zmien iał s wó j wy g ląd , a wiatr ro zn o s ił p o o k o licy d y m i p arę. Po d s k ak iwały i p rzetaczały s ię g łazy ; czarn e s ęp y n ad k ład ały d ro g i, b y o min ąć co ś , co z p ewn o ś cią b y ło źró d łem ciek awy ch p rąd ó w termiczn y ch . A p o tem d o s trzeg łem p o ru s zen ie, k tó re z p o czątk u wy d ało mi s ię s ejs miczn ej n atu ry . Przen ies io n y k amień g ran iczn y p o d s k o czy ł lek k o i wy ch y lił s ię n a b o k . Po ch wili wzn ió s ł s ię jes zcze wy żej, zu p ełn ie jak b y lewito wał tu ż n ad ziemią, i p o p ły n ął n ad ro zp alo n y m g ru n tem w lin ii p ro s tej, z jed n o s tajn ą p ręd k o ś cią. Do p ó k i — o ile mo g łem to o cen ić — n ie o s iąg n ął s wej p o p rzed n iej p o zy cji. Wted y o p ad ł. Naty ch mias t zaczęły s ię ws trząs y ; ty m razem lo d o we p o le p rzemieś ciło s ię jed n y m s zarp n ięciem i o d zy s k ało s traco n y teren . Przy wo łałem wid zen ie Lo g ru s u i d o s trzeg łem wo k ó ł k amien ia mro czn ą p o ś wiatę. Dłu g i, p ro s ty i ró wn y p ro mień ś wiatła, mn iej więcej tej s amej b arwy , łączy ł ją z wy s o k ą wieżą w ty ln ej częś ci Twierd zy . Fas cy n u jące. Wiele b y m d ał, b y o b ejrzeć s o b ie wn ętrze tej fo rtecy . Wted y , zro d zo n a z wes tch n ien ia i d o jrzewająca d o g wizd u , n ad g ran iczn y m o b s zarem wzn io s ła s ię trąb a p o wietrzn a. Ru s zy ła k u mn ie n ib y trąb a jak ieg o ś ch mu rn eg o , wy s o k ieg o d o n ieb a s ło n ia. Od wró ciłem s ię i ws p iąłem wy żej, wy s zu k u jąc p rzejś cia międ zy s k ałami i wo k ó ł s tro mizn . Zjawis k o ś cig ało mn ie, jak b y jeg o ru ch em k iero wała in telig en cja. A s p o s ó b , w jak i u trzy my wało s tałą fo rmę

p o n ad n iereg u larn y m teren em, s u g ero wał s ztu czn e p o ch o d zen ie. W tej o k o licy o zn aczało to zap ewn e: mag iczn e. Trzeb a czas u , b y o k reś lić właś ciwą mag iczn ą o b ro n ę, a jes zcze więcej, b y ją u ru ch o mić. Nies tety , wy p rzed załem p rawd o p o d o b n ie s ię zwężał.

wir

n ajwy żej

o

min u tę,

a

marg in es

Kied y d o s trzeg łem za zak rętem d łu g ą, wąs k ą s zczelin ę, zy g zak o watą jak g ałąź b ły s k awicy , zatrzy małem s ię ty lk o n a mo men t, b y o cen ić jej g łęb o k o ś ć. I p o g n ałem w d ó ł; wich er s zarp ał s trzęp ami u b ran ia, p o wietrzn y wir ś cig ał mn ie z h u k iem… Dro g a b ieg ła w g łąb , a ja p o n iej, p o n ieró wn o ś ciach i s k rętach . Hu k n aras tał d o ry k u ; zak as zlałem, g d y wch ło n ął mn ie o b ło k k u rzu i zaatak o wał g rad k amy k ó w. Rzu ciłem s ię n a ziemię mn iej więcej d wa i p ó ł metra p o n iżej k rawęd zi s zczelin y i zak ry łem d ło ń mi g ło wę. Uzn ałem, że trąb a p rzejd zie b ezp o ś red n io n ad e mn ą. Wy mru czałem o ch ro n n e zak lęcia, mimo ich zn ik o meg o efek tu n a tak ą o d leg ło ś ć i wo b ec tak iej k o n cen tracji en erg ii. Nie p o d erwałem s ię, g d y zap ad ła cis za. By ć mo że wid ząc, że jes tem p o za jeg o zas ięg iem, k ieru jący to rn ad em zrezy g n o wał i ro zp ro s zy ł wiru jący lej. A mo że to ty lk o o k o cy k lo n u , a mn ie czek ał k o lejn y atak ży wio łu . Nie p o d erwałem s ię p o u czający ch o k azji.

wp rawd zie,

ale

s p o jrzałem,

gdyż

n ie

lu b ię

tracić

I zo b aczy łem twarz, a raczej mas k ę. Przy g ląd ała mi s ię z s ameg o ś ro d k a wiru . By ła to p ro jek cja, n atu raln ie, więk s za o d rzeczy wis tej i n ie d o k o ń ca materialn a. Gło wę o k ry wał k ap tu r, a mas k a, k o b alto wo b iała i zas łan iająca całą twarz, p rzy p o min ała o s ło n y n o s zo n e p rzez h o k ejo wy ch b ramk arzy . Z d wó ch p io n o wy ch s zczelin o d d ech o wy ch wy d o b y wał s ię b lad y d y m — jak n a mó j g u s t, efek t n ieco zb y t teatraln y . Liczn e o two ry p o n iżej miały p ewn ie s p rawiać wrażen ie s k rzy wio n y ch iro n iczn ie u s t. Sp o d mas k i d o b ieg ał lek k o s tłu mio n y ś miech . — Nie p rzes ad zas z tro ch ę? — s p y tałem. Przy k u cn ąłem i wzn io s łem międ zy n ami o b raz Lo g ru s u . — To d o b re d la d zieciak a n a Hallo ween . Ale p rzecież jes teś my d o ro ś li, p rawd a? Wy s tarczy łab y zwy k ła mas eczk a d o min o . — Po ru s zy łeś mó j k amień ! — o zn ajmiła mas k a. — Tak ie s p rawy in teres u ją mn ie z czy s to ak ad emick ich wzg lęd ó w — wy jaś n iłem, wp as o wu jąc ręce w o d g ałęzien ia Lo g ru s u . — Nie ma s ię o co d en erwo wać. Czy to ty , J as ro ? J a… Zag rzmiało zn o wu , z p o czątk u cich o , p o tem z co raz więk s zą s iłą. — Do g ad ajmy s ię — zap ro p o n o wałem. — Ty o d wo łas z b u rzę, a ja o b iecam więcej

n ie p rzes u wać zn aczn ik ó w. Zn o wu ś miech . Hu k s zto rmu b y ł co raz g ło ś n iejs zy . — Za p ó źn o — d o b ieg ła o d p o wied ź. — Za p ó źn o d la cieb ie. Ch y b a że jes teś mo cn iejs zy , n iż n a to wy g ląd as z. Do d iab ła! Nie zaws ze s iln iejs zy zwy cięża, a mili faceci n a o g ó ł wy g ry wają, p o n ieważ to o n i p is zą p ó źn iej p amiętn ik i. Ramio n ami Lo g ru s u b ad ałem n iematerialn ą mas k ę, aż wres zcie zn alazłem p o łączen ie, k o ry tarz p ro wad zący d o jej źró d ła. Ud erzy łem p o p rzez n ieg o — elek try czn y m — w to , co leżało w g łęb i.

atak

p o ró wn y waln y

z

wy ład o wan iem

Zab rzmiał k rzy k . M as k a ro zp ad ła s ię, trąb a p o wietrzn a tak że, a ja zerwałem s ię i p o mk n ąłem jak n ajs zy b ciej. Kied y ten , w k o g o trafiłem, d o jd zie d o s ieb ie, wo lałem b y ć ju ż w in n y m miejs cu . To tu taj mo g ło u lec n ag łemu ro zp ad o wi. M iałem d o wy b o ru : s k ręcić w Cień alb o s p ró b o wać s zy b s zej d ro g i u cieczk i. Gd y b y czaro d ziej mn ie ś led ził, k ied y zaczn ę p rzes u wać cien ie, mó g łb y za mn ą p o d ąży ć. Dlateg o s ięg n ąłem p o Atu ty i wy b rałem k artę Ran d o ma. M in ąłem zak ręt i s twierd ziłem, że i tak mu s iałb y m s ię tu zatrzy mać — s zczelin a zwężała s ię i d als zy b ieg b y ł n iemo żliwy . Po d n io s łem k artę i s ięg n ąłem my ś lą. Ko n tak t n as tąp ił n iemal o d razu . Lecz k ied y materializo wały s ię o b razy , p o czu łem d o tk n ięcie. By łem p ewien , że to mo ja n emezis w b łęk itn ej mas ce. Wy raźn ie ju ż wid ziałem Ran d o ma. Sied ział p rzy p erk u s ji z p ałeczk ami w ręk ach . Na mó j wid o k o d ło ży ł je i ws tał. — Najwy żs zy czas — o ś wiad czy ł, wy ciąg ając ręk ę. Sięg ając, czu łem, że co ś p ęd zi w mo ją s tro n ę. Kied y zetk n ęły s ię n as ze p alce, zas y p ało mn ie n iczy m g ig an ty czn a fala. Przes zed łem d o p raco wn i mu zy czn ej w Amb erze. Ran d o m o two rzy ł u s ta, b y co ś p o wied zieć, i wted y ru n ęła n a n as k as k ad a k wiató w. Sp o jrzał n a mn ie, s trzep u jąc z k o s zu li fio łk i. — Wo lałb y m, żeb y ś wy raził to s ło wami — zau waży ł.

ROZDZIAŁ IV Po rtrety arty s tó w, s p rzeczn e cele, o p ad ająca temp eratu ra… Sło n eczn e p o p o łu d n ie, s p acer p rzez n iewielk i p ark p o lek k im o b ied zie, my , d łu g ie ch wile cis zy , mo n o s y lab o we o d p o wied zi n a k o n wers acy jn e zaczep k i ws k azu jące, że n ie ws zy s tk o jes t w p o rząd k u n a d ru g im k o ń cu n ap iętej lin ii k o mu n ik acji. Po tem n a ławce, u s ad zen i, s p o g ląd ając n a k lo mb y ; s tan d u s zy o g arn ia ciała, s ło wa, my ś li… — W p o rząd k u , M erle. J ak a jes t s tawk a? — p y ta. — Nie wiem, o jak iej g rze mó wis z, J u lio . — Nie u d awaj. Ch cę ty lk o u czciwej o d p o wied zi. — Na jak ie p y tan ie? — To miejs ce, g d zie mn ie zab rałeś z p laży , tamtej n o cy … Gd zie to jes t? — To b y ło … co ś w ro d zaju s n u . — Bzd u ry ! — Siad a b o k iem, b y s p o jrzeć mi p ro s to w twarz, a ja mu s zę wy trzy mać wzro k ty ch b ły s zczący ch o czu tak , b y n iczeg o n ie zd rad zić. — Wracałam tam k ilk a razy i s zu k ałam d ro g i, k tó rą p o s zliś my . Nie ma żad n ej jas k in i. Nic n ie ma! Co s ię z n ią s tało ? Co s ię d zieje? — M o że n ad s zed ł p rzy p ły w i… — M erle! Czy ty mn ie b ierzes z za id io tk ę? To p rzejś cie n ie is tn ieje n a żad n ej map ie. Nik t w tamtej o k o licy n awet n ie s ły s zał o tak ich miejs cach . To g eo g raficzn ie n iemo żliwe. Zmien iały s ię p o ry d n ia i p o ry ro k u . J ed y n e wy jaś n ien ie to zjawis k a n ad p rzy ro d zo n e alb o p aran o rmaln e, jak k o lwiek zech ces z je n azwać. Co s ię s tało ? Do b rze wies z, że win ien mi jes teś wy jaś n ien ie. Co s ię s tało ? Do k ąd mn ie zab rałeś ? Uciek łem wzro k iem p o za mo je s to p y , p o za k wiaty . — J a… n ie mo g ę p o wied zieć. — Dlaczeg o ? — J a… — J ak miałem jej to wy jaś n ić? Nie ch o d ziło n awet o to , że wied za o Cien iu zak łó ci, mo że n awet zn is zczy jej p o g ląd n a rzeczy wis to ś ć. Sed n o p ro b lemu tk wiło w ty m, że mu s iałb y m też wy tłu maczy ć, s k ąd o ty m wiem, a to z k o lei wy mag ało zd rad zen ia, k im jes tem, s k ąd p o ch o d zę i czy m jes tem. A o b awiałem s ię p o wierzy ć jej tę in fo rmację. Po wtarzałem s o b ie, że p rzerwało b y to n as z związek

ró wn ie p ewn ie, jak mo je milczen ie; a s k o ro n ie miał żad n ej p rzy s zło ś ci, wo lałem ro zs tać s ię tak , b y J u lia n ie d y s p o n o wała tą wied zą. Pó źn iej, o wiele p ó źn iej, zro zu miałem, że p ró b o wałem ty lk o zracjo n alizo wać s wo ją d ecy zję; p rawd ziwą p rzy czy n ą o d mo wy o d p o wied zi b y ło to , że n ie b y łem jes zcze g o tó w zau fać jej an i n ik o mu in n emu . Gd y b y m zn ał ją d łu żej, lep iej… p o wied zmy n as tęp n y ro k … mo że b y m o d p o wied ział. Sam n ie wiem. Nie u ży waliś my s ło wa „miło ś ć”, ch o ć mu s iało o n o czas em p rzy ch o d zić jej n a my ś l. Tak jak mn ie. Po p ro s tu — tak s ąd zę — n ie k o ch ałem jej d o s tateczn ie mo cn o , b y jej zau fać. A p o tem b y ło ju ż za p ó źn o . Dlateg o mo ja o d p o wied ź b rzmiała: „Nie mo g ę p o wied zieć”. — M as z jak ąś mo c, k tó rą n ie ch ces z s ię d zielić. — Nazy waj to , jak ch ces z. — Zro b ię, co ty lk o zech ces z, o b iecam ws zy s tk o , n a czy m ci zależy . — M am ważn e p o wo d y , J u lio . Zry wa s ię n a n o g i, p o d p iera p o d b o k i. — I ty ch p o wo d ó w też mi n ie zd rad zis z? Kręcę g ło wą. — Samo tn y mu s i b y ć ś wiat, w k tó ry m ży jes z, czaro wn ik u , jeś li zamk n ięty jes t n awet p rzed ty mi, k tó rzy cię k o ch ają. W tej ch wili u zn aję, że p ró b u je s wej o s tatn iej s ztu czk i, b y wy ciąg n ąć ze mn ie o d p o wied ź. Ty m mo cn iej u twierd zam s ię w s wej d ecy zji. — Teg o n ie p o wied ziałem. — Nie mu s iałeś . Two je milczen ie jes t aż n ad to wy mo wn e. M o że zn as z tak że d ro g ę d o Piek ła? Czemu s ię tam n ie wy b ierzes z? Żeg n am! — J u lio ! Nie… Wo li n ie s ły s zeć. M artwa n atu ra z k wiatami… Przeb u d zen ie. No c. J es ien n y wiatr za o k n em. Sn y . Krew ży cia p o zb awio n a ciała… wiru je… Zs u n ąłem n o g i z łó żk a i u s iad łem, p rzecierając o czy , mas u jąc s k ro n ie. Świeciło jes zcze s ło ń ce i trwało p o p o łu d n ie, k ied y s k o ń czy łem o p o wiad ać Ran d o mo wi s wo ją h is to rię. Po tem zwo ln ił mn ie, żeb y m s ię tro ch ę zd rzemn ął. Cierp iałem z p o wo d u ró żn icy czas u w cien iach i w tej ch wili cały o rg an izm miałem zu p ełn ie ro zreg u lo wan y . Ch o ciaż n ie b y łem p ewien , k tó ra jes t teraz g o d zin a. Przeciąg n ąłem s ię, ws tałem, d o p ro wad ziłem s ię d o p o rząd k u i wło ży łem ś wieże

u b ran ie. Wied ziałem, że ju ż n ie zas n ę; w d o d atk u zaczy n ałem o d czu wać g łó d . Narzu ciłem ciep ły p łas zcz i wy s zed łem. Wo lałem raczej zjeś ć n a mieś cie, n iż rab o wać s p iżarn ię. M iałem o ch o tę n a s p acer, a p o za ty m n ie wy ch o d ziłem z p ałacu ju ż o d … lat, p rzy p u s zczaln ie. Zs zed łem n a d ó ł, a p o tem s k ró ciłem s o b ie d ro g ę p rzez k ilk a d u ży ch k o mn at i wielk i h all, p o łączo n y z ty łu z k o ry tarzem, k tó ry m mó g łb y m tu d o jś ć p ro s to o d s ch o d ó w, g d y b y m miał n a to o ch o tę. Ty le że wted y n ie o b ejrzałb y m k ilk u g o b elin ó w, z k tó ry mi ch ciałem o d n o wić zn ajo mo ś ć: id y lliczn a s cen a leś n a z p arą p ies zczącą s ię p o p ik n ik u n a łące o raz s cen a ło wieck a z lu d źmi i p s ami ś cig ający mi ws p an iałeg o jelen ia; jeleń wy g ląd a, jak b y wciąż jes zcze miał s zan s ę, jeś li ty lk o o d waży s ię n a s zaleń czy s k o k p o n ad o tch łan ią… M in ąłem je i ru s zy łem k o ry tarzem d o warto wn i. Zn u d zo n y s trażn ik imien iem J o rd y u s ły s zał mo je k ro k i i n ag le u s iło wał wy g ląd ać n a czu jn eg o . Przy s tan ąłem, żeb y ch wilę p o g ad ać i d o wied ziałem s ię, że zejd zie z p o s teru n k u d o p iero o p ó łn o cy , czy li za d o b re d wie g o d zin y . — Wy ch o d zę d o mias ta — o zn ajmiłem. — Gd zie mo żn a d o b rze zjeś ć o tej p o rze? — A n a co mas z o ch o tę, k s iążę? — Na jak ąś mo rs k ą p o trawę — zd ecy d o wałem s zy b k o . — J es t „Krain a Wieczn y ch Ło wó w”, mn iej więcej w d wó ch trzecich d łu g o ś ci Głó wn ej Alei. Do s k o n ałe ry b n e d an ia. Eleg an ck i lo k al… Po k ręciłem g ło wą. — Nie ch cę eleg an ck ich lo k ali. — „Po d Siecią” wciąż jes t p o d o b n o n iezła… n ied alek o , n a ro g u Ko wali i Żelazn ej. Niezb y t eleg an ck a. — Ale s am b y ś tam n ie p o s zed ł? — Kied y ś ch o d ziłem — o d p arł. — Ale n ied awn o o d k ry ło ją k ilk u s zlach cicó w i b o g aty ch k u p có w. Teraz n ie czu łb y m s ię zb y t d o b rze. Nie p as u ję d o to warzy s twa. — Do d iab ła! Nie zależy mi n a ro zmo wach an i atmo s ferze. Szu k am ty lk o s maczn ej, ś wieżej ry b y . Gd zie p o s zed łb y ś n ajch ętn iej? — To k awał d ro g i. Ale jeś li p ó jd zies z, k s iążę, aż d o d o k ó w, n ad zato k ę, k awałek n a zach ó d … Ale mo że n ie p o win ien eś . Ro b i s ię p ó źn o , a p o zmro k u n ie jes t to p rzy jemn a o k o lica. — Czy żb y ś mó wił o Alei Śmierci? — Tak ją czas em n azy wają, jak o że o d czas u d o czas u zn ajd u ją tam ran k iem jak ieś

zwło k i. M o że lep iej id ź „Po d Sieć”, zwłas zcza że jes teś s am. — Gerard p o k azał mi k ied y ś te o k o lice, za d n ia. Ch y b a p o trafię zn aleźć d ro g ę. Nie ma s p rawy . J ak s ię n azy wa ta k n ajp a? — Hm… „U Krwaweg o Billa”. — Dzięk i. Po zd ro wię Billa o d cieb ie. Po trząs n ął g ło wą. — Niemo żliwe. Nazwan o ją tak w związk u ze s p o s o b em jeg o zejś cia. Teraz p ro wad zi ją jeg o k u zy n , An d y . — Ah a… A jak n azy wała s ię p rzed tem? — „U Krwaweg o Sama” — o d p arł. Do lich a, co mi tam. Po żeg n ałem s ię i ru s zy łem ś cieżk ą k u s to p n io m p ro wad zący m d o o g ro d o wej alejk i i d alej, d o b o czn ej fu rtk i. Strażn ik wy p u ś cił mn ie n a zewn ątrz. No c b y ła ch ło d n a, a b ry za n io s ła ś wiatu zap ach y jes ien i. Wciąg n ąłem je d o p łu c i wy p u ś ciłem zn o wu , zmierzając w s tro n ę Głó wn ej Alei; d alek ie, zap o mn ian e n iemal, p o wo ln e s tu k an ie k o p y t n a b ru k u d o b ieg ało n ib y d źwięk ze s n u alb o ws p o mn ień . Nie b y ło k s ięży ca, ale g wiazd y ro zjaś n iały firmamen t, a aleja w d o le b ieg ła międ zy k u lami fo s fo ry zu jącej cieczy , o s ad zo n y mi n a wy s o k ich ty k ach . M ięd zy n imi p rzemy k ały g ó rs k ie ćmy o d łu g ich o g o n ach . Zwo ln iłem, k ied y d o tarłem d o alei. Wy p rzed ziło mn ie k ilk a zamk n ięty ch p o wo zó w. Starzec p ro wad zący n a łań cu ch u maleń k ieg o zielo n eg o s mo k a d o tk n ął p alcem k ap elu s za i p o wied ział: „Do b ry wieczó r”. Wid ział, z k tó rej s tro n y p rzy s zed łem, ch o ć b y łem p ewien , że mn ie n ie p o zn ał. M o ja twarz n ie jes t p o ws zech n ie zn an a w ty m mieś cie. Po ch wili p o p rawił mi s ię n as tró j i p o czu łem, że k ro k o d zy s k u je s p ręży s to ś ć. Ran d o m n ie b y ł tak zag n iewan y , jak s ię o b awiałem. Gh o s twh eel n ie s p rawiał k ło p o tó w, więc n ie n ak azał mi ru s zać n aty ch mias t, b y jes zcze raz s p ró b o wać wy łączen ia s y s temu . Po lecił ty lk o , żeb y m s ię zas tan o wił i zap ro p o n o wał n ajro zs ąd n iejs ze d ziałan ia. A Flo ra k o n tak to wała s ię z n im wcześ n iej i wy jaś n iła, k im jes t Lu k e. Po zn ał to żs amo ś ć p rzeciwn ik a, co ch y b a tro ch ę g o u s p o k o iło . M imo mo ich p y tań n ie zd rad ził, jak zamierza s o b ie z n im p o rad zić. Nap o mk n ął ty lk o , że n ied awn o wy s łał d o Kas h fy ag en ta, b y zd o b y ć jak ieś tajemn icze in fo rmacje. Najb ard ziej zmartwił s ię wieś cią, że b an ita Dalt wciąż jes zcze ch o d zi p o ty m ś wiecie. — Co ś w ty m czło wiek u b u d zi n iep o k ó j… — zaczął Ran d o m. — Co ? — s p y tałem.

— Przed e ws zy s tk im wid ziałem, jak Ben ed y k t g o p o walił. To zwy k le o zn acza k o n iec k ariery . — Tward y s u k in s y n — s twierd ziłem. — Alb o ma ch o lern e s zczęś cie. M o że jed n o i d ru g ie. — J eś li to ten s am czło wiek , to jes t s y n em Des acratrix . Sły s załeś o n iej? — Deela — mru k n ąłem. — Tak ch y b a miała n a imię? J ak aś fan aty czk a relig ijn a? Wo ju jąca? Ran d o m p rzy tak n ął. — Sp rawiała s p o ro k ło p o tó w n a p ery feriach Zło teg o Kręg u , p rzed e ws zy s tk im wo k ó ł Beg my . By łeś tam k ied y ? — Nie. — Beg ma to n ajb liżs zy Kas h fy p u n k t Kręg u . To s p rawia, że cała h is to ria s taje s ię s zczeg ó ln ie in teres u jąca. Ro b iła n ap ad y w Beg mie i s ami n ie mo g li s o b ie z n ią p o rad zić. W k o ń cu p rzy p o mn ieli n am o trak tacie o b ro n n y m, jak i wiąże n as z więk s zo ś cią k ró les tw Kręg u . Tato p o s tan o wił wk ro czy ć i u d zielić jej lek cji. Sp aliła o jed n ą k ap licę J ed n o ro żca za d u żo . Zab rał s k ro mn e s iły , p o b ił jej żo łn ierzy , wziął ją w n iewo lę i p o wy wies zał jej lu d zi. Uciek ła jed n ak , a p arę lat p ó źn iej, k ied y ju ż ws zy s cy zap o mn ieli o s p rawie, wró ciła z n o wą armią i zaczęła ws zy s tk o o d n o wa. Beg ma p o d n io s ła wrzas k , ale tato b y ł zajęty . Wy s łał Bley s a z więk s zy mi s iłami. By ło k ilk a n iero zs trzy g n ięty ch p o ty czek — to w k o ń cu b an d y ci, n ie reg u larn a armia. Wres zcie Bley s p rzy p arł ją d o mu ru i ro zb ił d o s zczętn ie. Zg in ęła wted y , p ro wad ząc s wo ich lu d zi. — A Dalt jes t jej s y n em? — J es t tak a teo ria. M a s en s , p o n ieważ o d d awn a ro b i co mo że, żeb y u tru d n ić n am ży cie. Ch o d zi mu o czy s tą i p ro s tą zems tę za ś mierć matk i. W k o ń cu zeb rał zn aczn e s iły i s p ró b o wał zaatak o wać Amb er. Przed arł s ię o wiele d alej, n iż mó g łb y ś p rzy p u s zczać: d o s ameg o Ko lv iru . Ale tam czek ał Ben ed y k t, a z n im ten jeg o wy p ies zczo n y reg imen t. Po s iek ał ich n a k awałk i i wy g ląd ało n a to , że Dalt zo s tał ś mierteln ie ran n y . Kilk u jeg o lu d zi zd o łało g o wy n ieś ć z p o la walk i, więc n ie zn aleźliś my ciała. Ale k to b y s ię ty m p rzejmo wał? — M y ś lis z, że ten s am facet b y ł p rzy jacielem Lu k e'a w d zieciń s twie… i p o tem? — No có ż, wiek mn iej więcej s ię zg ad za i p o ch o d zi, zd aje s ię, z teg o s ameg o reg io n u . To ch y b a mo żliwe. Zas tan awiałem s ię. Wed łu g s łó w p u s teln ik a, J as ra n ie p rzep ad ała za Daltem. J ak ą więc ro lę o d g ry wał w tej ch wili? Zb y t wiele n iewiad o my ch , u zn ałem. Wo lałb y m, b y

o d p o wied zi u d zieliła raczej wied za n iż ro zu mo wan ie. Zo s tawiłem więc tę zag ad k ę i p o s tan o wiłem ro zk o s zo wać s ię k o lacją. Wciąż s zed łem aleją. W p o b liżu k o ń ca u s ły s załem ś miech y i zo b aczy łem, że k ilk u zatward ziały ch p ijak ó w n ad al o k u p u je s to lik i n iewielk iej k awiarn i. Wś ró d n ich d o s trzeg łem Dro p p ę, ale n ie zau waży ł mn ie. Przes zed łem s zy b k o . Nie miałem n as tro ju d o żartó w. Sk ręciłem w u licę Tk aczy , k tó ra miała mn ie d o p ro wad zić d o miejs ca, g d zie z d zieln icy p o rto wej b ierze p o czątek Zach o d n ia Win n a. Ob o k p rzeb ieg ła wy s o k a, zamas k o wan a d ama. Ws iad ła d o o czek u jąceg o p o wo zu , s p o jrzała n a mn ie i u ś miech n ęła s ię s p o d d o min a. By łem całk iem p ewien , że jej n ie zn am, i żało wałem teg o . M iała p ięk n y u ś miech . Po d mu ch wiatru p rzy n ió s ł zap ach z czy jeg o ś k o min k a, a p rzy o k azji zas zeleś cił s u ch y mi liś ćmi. Zas tan awiałem s ię, g d zie jes t teraz mó j o jciec. Dalej zatem, p ro s to , a p o tem w lewo w Zach o d n ią Win n ą… Wężs za o d alei, ale wciąż s zero k a; więk s ze o d leg ło ś ci międ zy latarn iami, ale n ad al d o s tateczn ie o ś wietlo n a d la n o cn y ch węd ro wcó w. Dwaj jeźd źcy p rzeczłap ali o b o k , ś p iewając n iezn an ą mi p io s en k ę. W ch wilę p ó źn iej co ś d u żeg o i ciemn eg o p rzeleciało mi n ad g ło wą, b y u s iąś ć n a d ach u p o d ru g iej s tro n ie u licy . Do b ieg ło s tamtąd k ilk a cich y ch s k ro b n ięć, p o tem cis za. M in ąłem łag o d n y łu k w p rawo , p o tem n as tęp n y w lewo . Wied ziałem, że p rzed e mn ą jes t s eria o s try ch zak rętó w. Dro g a b y ła co raz b ard ziej s tro ma. J ak iś czas p ó źn iej o d p o rtu n ad p ły n ęła b ry za n io s ąca s ło n y zap ach mo rza. A jes zcze p ó źn iej — jak ieś d wa zak ręty — d alek o w d o le zo b aczy łem s amo mo rze: ro zk o ły s an e ś wiatła n a lś n iącej, falu jącej czern i, u więzio n e w wy g iętej lin ii jas n y ch p u n k tó w Dro g i Po rto wej. Na ws ch o d zie n ieb o p o k ry wał d elik atn y p y ł g wiazd , a n a k rawęd zi ś wiata p o jawiła s ię zap o wied ź h o ry zo n tu . M iałem wrażen ie, że d o s trzeg am ś wiatło d alek iej Cab ry ; p o tem, p o k o lejn y m zak ręcie, s traciłem je z o czu . Kału ża jas n o ś ci p o d o b n a d o ro zlan eg o mlek a p u ls o wała n a u licy p o p rawej s tro n ie, s wy m d o ln y m b rzeg iem wlewając s ię w k rato wn icę ro wk ó w międ zy p ły tami b ru k u . Stercząca z n iej p as ias ta ty k a mo g łab y rek lamo wać wars ztat u p io rn eg o g o lib ro d y : p ęk n ięta k u la n a s zczy cie wciąż jes zcze fo s fo ry zo wała lek k o i p rzy p o min ała czas zk ę n a k iju ; p rzy wo d ziła mi n a my ś l g rę, w k tó rą jak o d zieci b awiliś my s ię w Dwo rcach . Kilk a ś wietln y ch o d cis k ó w s tó p o d d alało s ię o d k ału ży w d ó ł — s łab e, s łab s ze, zn ik n ęły … Przes zed łem o b o k , a w d ali u s ły s załem k rzy k mo rs k ich p tak ó w. Aro maty jes ien i zato n ęły w zap ach u o cean u . Świetln y p y ł za mo im ramien iem wzn ió s ł s ię wy żej n ad wo d ą, d ry fu jąc k u p o mars zczo n emu o b liczu g łęb in .

J u ż n ied łu g o … W miarę s p aceru ró s ł mó j ap ety t. Przed s o b ą, p o d ru g iej s tro n ie u licy , zo b aczy łem in n eg o s p acero wicza w ciemn y m p łas zczu ; p o d es zwy jeg o b u tó w jarzy ły s ię jes zcze. Po my ś lałem, że wk ró tce b ęd ę jad ł ry b ę, i p rzy s p ies zy łem k ro k u , d o g o n iłem i wy p rzed ziłem mro czn ą p o s tać. Ko tk a n a p ro g u p rzerwała n a ch wilę lizan ie ty łk a i s p o jrzała n a mn ie, z u n ies io n ą p io n o wo ty ln ą n o g ą. Przemk n ął k o lejn y jeźd ziec, ty m razem p o d g ó rę. Sły s załem u ry wk i k łó tn i międ zy mężczy zn ą a k o b ietą, d o b ieg ające z g ó rn y ch o k ien jed n eg o z ciemn y ch b u d y n k ó w. Nas tęp n y zak ręt i p o jawił s ię ró g k s ięży ca n ib y ws p an iała b es tia wy n u rzająca s ię n a p o wierzch n ię z g łęb i jas n y ch g ro t, s trząs ająca k ro p le b las k u . Po d zies ięciu min u tach d o tarłem d o d zieln icy p o rto wej i o d n alazłem Dro g ę Po rto wą; n iemal całk o wity b rak ś wietln y ch k u l ró wn o waży ł b las k p ad ający z o k ien , k ilk a wiad er p ło n ącej s mo ły i lś n ien ie k s ięży ca. Zap ach s o li i wo d o ro s tó w b y ł tu s iln iejs zy , d ro g a zas y p an a ś mieciami, p rzech o d n ie u b ran i b ard ziej k o lo ro wo i b ard ziej h ałaś liwi n iż ci, k tó ry ch s p o tk ałem w alei… jeś li n ie liczy ć Dro p p y . Do tarłem n ad zato k ę, g d zie wy raźn iej s ły s załem s zu m mo rza: ru ch , s zu m fal, p o tem ich załamy wan ie i p lu s k za lin ią p rzy b o ju ; b liżej łag o d n iejs ze ch lu p n ięcia i p o wo ln e o d p ły wy ; trzes zczen ie k ad łu b ó w s tatk ó w, b rzęk łań cu ch ó w, u d erzen ia jak iejś ło d zi o k eję czy p o ler cu mo wn iczy . Ws p o mn iałem „Gwiezd n ą Strzałę”, mo ją s tarą żag ló wk ę. M as zero wałem p o łu k u u licy aż n a zach o d n ie n ab rzeże p o rtu . Dwa s zczu ry p rzeb ieg ły mi d ro g ę, ś cig ając k o ta w jed n ej z b o czn y ch u liczek , d o k tó ry ch s k ręcałem, p o s zu k u jąc tej jed n ej, o k tó rą mi ch o d ziło . Zap ach wy mio cin b y ł tu ró wn ie s iln y jak s tały ch i ciek ły ch lu d zk ich o d ch o d ó w. Sły s załem k rzy k i, trzas k i i u d erzen ia — w p o b liżu trwała jak aś b ó jk a, co n ap ełn iło mn ie wiarą, że trafiłem we właś ciwe o k o lice. Gd zieś d alek o zad źwięczał d zwo n ek b o i. Nieco b liżej d o s ły s załem zn u d zo n ą n iemal wiązan k ę p rzek leń s tw — d waj mary n arze wy s zli zza ro g u , zataczając s ię, ze ś miech em p rzes zli o b o k mn ie i n aty ch mias t zaczęli jak ąś p ieś ń . Na ro g u s p rawd ziłem tab licę z n azwą u licy . Zau łek M o rs k iej Bry zy , g ło s ił n ap is . By łem n a miejs cu , w u liczce zwan ej p o ws zech n ie Aleją Śmierci. Tu taj s k ręciłem. Ulica n ie ró żn iła s ię o d in n y ch . Przez p ierws ze p ięćd zies iąt k ro k ó w n ie d o s trzeg łem żad n y ch zwło k an i n awet leżący ch p ijak ó w, ch o ciaż jak iś s to jący w b ramie czło wiek u s iło wał s p rzed ać mi s zty let, a k ręp y o s o b n ik z wąs ik iem zap ro p o n o wał, że zn ajd zie d la mn ie co ś mło d eg o i jęd rn eg o . Od mó wiłem o b u , a o d teg o d ru g ieg o d o wied ziałem s ię, że jes tem ju ż b lis k o „Krwaweg o Billa”. Po s zed łem. Og ląd ałem s ię o d czas u d o

czas u i d alek o z ty łu zau waży łem trzy p o s tacie w ciemn y ch p łas zczach . M o g li mn ie ś led zić; wid ziałem ich tak że n a Dro d ze Po rto wej. Ale n ie mu s ieli. Nie cierp iałem n a man ię p rześ lad o wczą, u zn ałem więc, że mo g ą b y ć k imk o lwiek i zmierzać d o k ąd k o lwiek ; zig n o ro wałem ich . Nic s ię n ie s tało . Nie zaczep iali mn ie, a k ied y w k o ń cu o d n alazłem „Krwaweg o Billa” i ws zed łem, min ęli d rzwi. Przes zli p rzez u licę i trafili d o małeg o b is tro k awałek d alej. Od wró ciłem s ię i s p o jrzałem n a wn ętrze g o s p o d y „U Billa”. Bar s tał p o p rawej s tro n ie, s to lik i p o lewej, n a p o d ło d ze zau waży łem p o d ejrzan e p lamy . Tab lica n a ś cian ie s u g ero wała, b y m zło ży ł zamó wien ie w b arze i p o wied ział, g d zie s ied zę. Po d s p o d em wy p is an o k red ą d zis iejs zy jad ło s p is . Po d s zed łem więc i czek ałem, ś ciąg ając n a s ieb ie s p o jrzen ia k lien tó w. Po ch wili zjawił s ię mo cn o zb u d o wan y mężczy zn a o s iwy ch , zd u miewająco k rzaczas ty ch b rwiach . Sp y tał, czeg o ch cę. Zamó wiłem b łęk itn eg o p s trąg a mo rs k ieg o i ws k azałem wo ln y s to lik p o d ś cian ą. Sk in ął g ło wą i k rzy k iem wy d ał p o lecen ia p rzez d ziu rę w ś cian ie. Zap y tał jes zcze, czy p o d ać b u telk ę Szczy n Bay le'a. Zg o d ziłem s ię, p rzy n ió s ł win o i s zk lan k ę, o d k o rk o wał. Zap łaciłem i zająłem miejs ce, p lecami d o ś cian y . Nafto we p ło my k i mig o tały w b ru d n y ch o s ło n ach n a h ak ach . Trzej lu d zie w k ącie — d waj mło d zi, jed en w ś red n im wiek u — g rali w k arty i p o d awali s o b ie b u telk ę. Przy s to lik u z lewej s tro n y s ied ział s amo tn ie s tars zy mężczy zn a. J ad ł co ś . M iał b rzy d k ą b lizn ę p rzecin ającą lewe o k o , a d łu g i, g ro źn y miecz, wy ciąg n ięty z p o ch wy n a p iętn aś cie cen ty metró w, s tał o p arty o k rzes ło o b o k n ieg o . M ężczy zn a tak że s ied ział p lecami d o ś cian y . Nas tęp n y s to lik zajmo wali lu d zie z in s tru men tami mu zy czn y mi; p ewn ie mieli p rzerwę w wy s tęp ach . Nalałem żó łteg o win a i wy p iłem n ieco : ch arak tery s ty czn y s mak , jak i zap amiętałem s p rzed lat. Nad awało s ię d o p o s iłk u . Baro n Bay le p o s iad ał liczn e win n ice, mn iej więcej p ięćd zies iąt k ilo metró w n a ws ch ó d o d mias ta. By ł o ficjaln y m d o s tawcą Dwo ru i jeg o win a czerwo n e b y ły n a o g ó ł d o s k o n ałe. Z b iały mi n ie o d n o s ił tak ich s u k ces ó w i częs to rzu cał n a ry n ek p artię to waru w marn y m g atu n k u . Na n ak lejk ach b y ł jeg o emb lemat i ry s u n ek p s a — b aro n lu b ił p s y ; d lateg o czas em n azy wan o to win o Ps imi Szczy n ami, a czas em Szczy n ami Bay le'a, zależn ie o d to warzy s twa. M iło ś n icy p s ó w o b rażali s ię, s ły s ząc to p ierws ze o k reś len ie. M n iej więcej w czas ie, k ied y p o d an o mi d an ie, zau waży łem, że d wó ch mło d y ch lu d zi p rzy b arze o d ro b in ę zb y t częs to s p o g ląd a w mo ją s tro n ę. M ó wili d o s ieb ie co ś , czeg o n ie s ły s załem, i u ś miech ali s ię b ez p rzerwy . Nie zwracałem n a n ich u wag i

i zająłem s ię k o lacją. Po ch wili czło wiek z b lizn ą p rzy s ąs ied n im s to lik u o d ezwał s ię cich o , n ie p atrząc w mo ją s tro n ę i n iemal n ie p o ru s zając warg ami: — Darmo wa p o rad a. M o im zd an iem ci d waj p rzy b arze zau waży li, że n ie n o s is z miecza. I wzięli cię n a cel. — Dzięk i — mru k n ąłem. No có ż… Nie martwiłem s ię, czy s o b ie z n imi p o rad zę. Ale g d y b y m miał wy b ó r, wo lałb y m raczej u n ik n ąć s p o ru . J eś li jed y n y m teg o waru n k iem b y ł wid o czn y miecz, b ez tru d u mo g łem g o załatwić. Ch wila k o n cen tracji i Lo g ru s zatań czy ł mi p rzed o czami. Zaraz p o tem s ięg ałem p o p rzez n ieg o w p o s zu k iwan iu o d p o wied n iej b ro n i: an i zb y t d łu g iej, an i ciężk iej, d o b rze wy ważo n ej i z wy g o d n ą ręk o jeś cią, a tak że z s zero k im, ciemn y m p as em i p o ch wą. Trwało to p rawie trzy min u ty , p ewn ie d lateg o , że b y łem tak i wy b red n y … ale, d o d iab ła, jeś li o s tro żn o ś ć wy mag a miecza, ch ciałem d o s tać wy g o d n y . A p o za ty m s ięg an ie w Cień w p o b liżu Amb eru jes t tru d n iejs ze n iż g d ziek o lwiek in d ziej. Kied y ws k o czy ł mi w ręk ę, o d etch n ąłem i o tarłem czo ło . Po tem wy jąłem g o s p o d s to łu razem z p as em i, b io rąc p rzy k ład z s ąs iad a, wy ciąg n ąłem z p o ch wy n a p iętn aś cie cen ty metró w i p o ło ży łem n a s to łk u p o p rawej ręce. Dwaj faceci p rzy b arze zau waży li mó j p o k az. Wy s zczerzy łem zęb y w ich s tro n ę. Zaczęli s zy b k o ro zmawiać i ty m razem ju ż s ię n ie ś miali. Do lałem s o b ie win a i wy p iłem jed n y m h au s tem. Po czy m wró ciłem d o ry b y ; J o rd y s ię n ie my lił. J ed zen ie d awali tu d o s k o n ałe. — Sp ry tn a s ztu czk a — s twierd ził mężczy zn a p rzy s ąs ied n im s to lik u . — Nie p rzy p u s zczam, żeb y b y ła łatwa d o n au czen ia? — Nie. — To b y p as o wało . M u s zą b y ć tru d n e, b o in aczej ws zy s cy b y je ro b ili. M o g ą zaczep ić cię mimo ws zy s tk o , s k o ro wid zą, że jes teś s am. Zależy , ile wy p iją i n a ile s tracą ro zwag ę. M artwi cię to ? — Nie. — Tak p rzy p u s zczałem. Ale k o g o ś d zis iaj n ap ad n ą. — Sk ąd wies z? Po raz p ierws zy s p o jrzał p ro s to n a mn ie i u ś miech n ął s ię n iep rzy jemn ie. — Są p rzewid y waln i jak n ak ręcan e zab awk i. Do zo b aczen ia. Rzu cił n a s tó ł mo n etę, ws tał, zap iął p as z mieczem, ch wy cił czarn y k ap elu s z z p ió ro p u s zem i ru s zy ł d o d rzwi. — Uważaj n a s ieb ie.

Kiwn ąłem g ło wą. — Do b ran o c. Kied y zn ik n ął, ci d waj p rzy b arze zaczęli co ś s zep tać, ty m razem s p o g ląd ając raczej za n im n iż n a mn ie. Po wzięli jak ąś d ecy zję i wy s zli s zy b k o . Przez ch wilę czu łem p o k u s ę, b y ru s zy ć za n imi, ale co ś mn ie p o ws trzy mało . Z u licy d o b ieg ły o d g ło s y b ó jk i. W k ilk a s ek u n d p ó źn iej w d rzwiach s tan ął jak iś czło wiek , ch wiał s ię p rzez mo men t, p o czy m u p ad ł n a twarz. By ł to jed en z d wó ch p ijak ó w. M iał p o d erżn ięte g ard ło . An d y p o k ręcił g ło wą i wy s łał jed n eg o ze s wo ich lu d zi, żeb y zawiad o mił n ajb liżs zy p o s teru n ek . Po tem ch wy cił zwło k i za p ięty i wy wló k ł n a zewn ątrz, b y n ie tamo wały n ap ły wu k lien tó w. Pó źn iej, k ied y zamawiałem d ru g ą p o rcję ry b y , s p y tałem An d y 'eg o o całe zajś cie. Uś miech n ął s ię p o n u ro . — Niezd ro wo jes t s tawać n a d ro d ze emis ariu s zo wi Ko ro n y — s twierd ził. — Zwy k le wy b ierają tward y ch facetó w. — Ten czło wiek , k tó ry s ied ział o b o k mn ie, p racu je d la Ran d o ma? Przy jrzał s ię mo jej twarzy , p o czy m p rzy tak n ął. — Stary J o h n p raco wał też d la Ob ero n a. Zaws ze tu taj jad a, ile razy tęd y p rzejeżd ża. — Ciek awe, z jak iej mis ji p o wracał. Wzru s zy ł ramio n ami. — Kto wie? Ale p łacił k as h fań s k ą walu tą, a p rzecież n ie p o ch o d zi z Kas h fy . Ro zmy ś lałem o ty m, p o ch y lo n y n ad talerzem. To co ś , czeg o ch ciał Ran d o m z Kas h fy , b y ło ju ż zap ewn e w d ro d ze d o zamk u . Ch y b a, że jes t n ieo s iąg aln e. I ch y b a wiązało s ię z Lu k iem i J as rą. Zas tan awiałem s ię, co to tak ieg o i d o czeg o mo że s ię p rzy d ać. Sied ziałem jes zcze d łu g o i my ś lałem; lo k al b y ł o wiele s p o k o jn iejs zy n iż p rzed g o d zin ą, n awet k ied y mu zy cy zaczęli n o wą wiązan k ę. Czy to J o h n a o b s erwo wali p rzez cały czas ci b an d y ci, a my o b aj s ąd ziliś my , że to n a mn ie p atrzą? A mo że p o p ro s tu zd ecy d o wali ru s zy ć za p ierws zą o s o b ą, jak a wy jd zie s tąd s amo tn ie? Te reflek s je u ś wiad o miły mi, że jak p rawd ziwy Amb ery ta zn ó w s zu k am ws zęd zie s p is k ó w… A p rzecież n ie tak d awn o wró ciłem. To p ewn ie co ś w p o wietrzu , u zn ałem. M o że lep iej, że mó j u my s ł zn o wu zaczął p raco wać wed łu g ty ch s ch emató w, p o n ieważ wmies załem s ię w wiele s p raw i tak a p o d ejrzliwo ś ć wy d awała s ię ro zs ąd n ą in wes ty cją

w p rzetrwan ie. Do p iłem win o i zo s tawiłem n a s to le b u telk ę z zawarto ś cią jes zcze p aru k ielis zk ó w. Przy s zło mi d o g ło wy , że w o b ecn ej s y tu acji n ie p o win ien em o tęp iać włas n y ch zmy s łó w. Ws tałem i p rzy p iąłem miecz. Kied y mijałem b ar, An d y s k in ął mi g ło wą. — J eś li s p o tk as z k o g o ś z p ałacu — rzu cił cich o — mo żes z ws p o mn ieć, że n ie wied ziałem, że co ś tak ieg o s ię zd arzy . — Zn ałeś ich ? — Tak . M ary n arze. Ich s tatek p rzy p ły n ął p arę d n i temu . Zaws ze s p rawiali k ło p o ty . Od razu p rzep u s zczają wy p łatę, a p o tem s zu k ają s p o s o b u , żeb y s zy b k o zaro b ić więcej. — Sąd zis z, że mo g li b y ć zawo d o wcami o d … u s u wan ia lu d zi? — Dlateg o , że J o h n jes t ty m, k im jes t? Nie. Sp ró b o wali o jed en raz za d u żo . Głó wn ie d lateg o , że b y li d u rn iami. Pręd zej czy p ó źn iej mu s ieli trafić n a k o g o ś , k to zn a s ię n a ro b o cie, i s k o ń czy ć właś n ie tak . Nie zn am n ik o g o , k to b y ich wy n ajął d o czeg o ś p o ważn eg o . — To zn aczy , że teg o d ru g ieg o też załatwił? — Tak . Kawałek d alej. Więc mo żes z ws p o mn ieć, że p o p ro s tu zd arzy ło im s ię zjawić w n ieo d p o wied n im miejs cu i w n ieo d p o wied n im czas ie. Sp o jrzałem n a n ieg o u ważn ie. M ru g n ął p o ro zu miewawczo . — Parę d n i temu wid ziałem cię tu taj z Gerard em. Staram s ię n ig d y n ie zap o min ać twarzy , k tó ra mo że b y ć warta zap amiętan ia. Po k iwałem g ło wą. — Dzięk u ję. Do b rze k armis z. Na zewn ątrz b y ło ju ż ch ło d n iej. Ks ięży c wis iał wy żej, a mo rze s zu miało g ło ś n iej. Na u licy n ie b y ło n ik o g o . Z jak iejś k n ajp y b liżej Dro g i Po rto wej d o b ieg ała g ło ś n a mu zy k a i to warzy s zący jej ś miech . Przech o d ząc, zajrzałem d o ś ro d k a: zmęczo n a k o b ieta n a n iewielk im p o d wy żs zen iu ap lik o wała s o b ie b ad an ie g in ek o lo g iczn e. Gd zieś w p o b liżu trzas n ęło p ęk ające s zk ło . J ak iś p ijak wy to czy ł s ię k u mn ie s p o międ zy b u d y n k ó w, wy ciąg ając ręk ę. Szed łem d alej. Wiatr jęczał wś ró d mas ztó w w p o rcie, a ja zap rag n ąłem n ag le, b y u mo jeg o b o k u zn alazł s ię Lu k e — jak za d awn y ch czas ó w, zan im ws zy s tk o s ię s k o mp lik o wało . Po trzeb o wałem p artn era d o ro zmo wy , w mo im wiek u i z p o d o b n y m u s p o s o b ien iem. M o i k rewn i mieli za s o b ą zb y t wiele s tu leci cy n izmu i mąd ro ś ci, b y s p o g ląd ać n a s p rawy w tak i s am s p o s ó b

jak ja. Dzies ięć k ro k ó w d alej Frak ir zaczęła p u ls o wać g wałto wn ie n a mo im p rzed ramien iu . Po n ieważ ak u rat w p o b liżu n ie b y ło n ik o g o , n ie s ięg n ąłem n awet p o miecz. Rzu ciłem s ię n a ziemię i n aty ch mias t p rzeto czy łem d o cien ia n a p rawo . Ró wn o cześ n ie u s ły s załem g łu ch y s tu k o d s tro n y b u d y n k u n ap rzeciw. Przy p ierws zej o k azji s p o jrzałem w tamty m k ieru n k u . Zo b aczy łem s trzałę s terczącą z mu ru n a tak iej wy s o k o ś ci i w tak iej p o zy cji, że g d y b y m n ie u p ad ł, mo g łab y mn ie trafić. J ej k ąt n ach y len ia ws k azy wał też, że rzu ciłem s ię w s tro n ę, s k ąd zo s tała wy p u s zczo n a. Un io s łem s ię ty le ty lk o , b y d o b y ć miecza, i p o p atrzy łem n a p rawo . Najb liżs zy d o m miał p o zamy k an e o k n a i d rzwi. By ł ciemn y , a o d jeg o fro n to wej ś cian y d zieliły mn ie teraz jak ieś d wa metry . Ale międ zy n im a s ąs ied n imi b u d y n k ami b y ły o d s tęp y ; g eo metria p o d p o wied ziała mi, że s trzała wy leciała ze s zczelin y p rzed e mn ą. Przeto czy łem s ię zn o wu i ws u n ąłem p o d n is k i, zad as zo n y g an ek , b ieg n ący wzd łu ż całej ś cian y . Ws p iąłem s ię n a n ieg o i d o p iero wted y ws tałem. Trzy mając s ię b lis k o ś cian y , s u n ąłem d o p rzo d u i p rzek lin ałem p o wo ln o ś ć n iezb ęd n ą d la zach o wan ia cis zy . By łem ju ż p rawie tak b lis k o s zczelin y , że zd ąży łb y m zaatak o wać łu czn ik a, k tó ry b y s ię wy ch y lił, zan im zd o łałb y wy p u ś cić s trzałę. Przemk n ęła mi jed n ak my ś l, że n ap as tn ik mo że o k rąży ć d o m i s trzelić d o mn ie z ty łu , więc p rzy cis n ąłem s ię d o ś cian y , wy s u n ąłem k lin g ę i s p o g ląd ałem p rzez ramię za s ieb ie. Frak ir wy p ełzła mi n a d ło ń i zawis ła w g o to wo ś ci. Gd y b y m d o tarł d o ro g u i n ik t s ię n ie p o jawił, n ie b ard zo b y m wied ział, co ro b ić d alej. Sy tu acja n ajwy raźn iej wy mag ała mag iczn ej o fen s y wy . Ale jeś li zak lęcia n ie s ą p rzy g o to wan e — a zan ied b ałem to — w s y tu acjach , g d y ch o d zi o ży cie, n ieczęs to mo żn a p o ś więcić temu n iezb ęd n ą u wag ę. Przy s tan ąłem. Op an o wałem o d d ech . Nas łu ch iwałem… By ł o s tro żn y , ale u s ły s załem cich y s zmer n a d ach u . Zb liżał s ię. Nie wy k lu czało to in n eg o , alb o in n y ch , czek ający ch za ro g iem. Nie miałem p o jęcia, ilu lu d zi b ierze u d ział w tej zas ad zce, ch o ć zaczy n ała s p rawiać wrażen ie n ieco zb y t d o p raco wan ej jak n a zwy k ły n ap ad . A w tak im p rzy p ad k u n ie wierzy łem, b y n ap as tn ik b y ł ty lk o jed en . I mo g li n a ró żn e s p o s o b y ro zd zielić s iły . Nie ru s załem s ię z miejs ca i my ś lałem g o rączk o wo . Kied y zaatak u ją, u d erzą z k ilk u s tro n . Wy o b raziłem s o b ie łu czn ik a za ro g iem, ze s trzałą n a cięciwie, czek ająceg o n a s y g n ał. Ten n a d ach u ma n ajp rawd o p o d o b n iej miecz. Do my ś lałem s ię też mieczy u in n y ch … Nie zas tan awiałem s ię, k to n a mn ie p o lu je i w jak i s p o s ó b mn ie o d n alazł — jeś li to rzeczy wiś cie o mn ie ch o d ziło . Tak ie ro zważan ia n ie p rzy n o s iły p o ży tk u . J eś li im

s ię u d a, b ęd ę martwy , n iezależn ie o d teg o , czy zain teres o wan y mi mo ją s ak iewk ą, czy s k ry to b ó jcami.

są

zwy k ły mi

b an d y tami

Zn o wu . Od g ło s z g ó ry . Kto ś zn alazł s ię wp ro s t n ad e mn ą. Teraz ju ż lad a ch wila… Co ś zas zu rało n a d ach u i n ap as tn ik z k rzy k iem zes k o czy ł n a u licę tu ż p rzed e mn ą. Ten k rzy k b y ł zap ewn e s y g n ałem d la łu czn ik a, g d y ż n aty ch mias t u s ły s załem k ro k i, a ró wn o cześ n ie tu p o t zza d ru g ieg o ro g u b u d y n k u , za s o b ą. Zan im ten z d ach u zd ąży ł d o tk n ąć n o g ami ziemi, rzu ciłem w n ieg o Frak ir z ro zk azem, b y zab iła. Sam s k o czy łem n a łu czn ik a, n im jes zcze wy n u rzy ł s ię zza ro g u . W b ieg u zamach n ąłem s ię mieczem. Cięcie p rzes zło p rzez jeg o łu k , ramię i d o ln ą częś ć tu ło wia. Sy tu acja miała też p ewn e złe s tro n y : za n im b y ł k to ś z mieczem, a k to ś in n y n ad b ieg ał g an k iem o d ty łu . Przy ło ży łem lewą s to p ę d o p iers i s k u lo n eg o łu czn ik a i p ch n ąłem g o n a czło wiek a z ty łu . Wy k o rzy s tałem en erg ię o d b icia, b y o d wró cić s ię i s zero k o mach n ąć mieczem, p rzech o d ząc d o n iezd arn eg o b lo k u . Naty ch mias t mu s iałem g o p o p rawić, b y o d b ić cięcie w g ło wę, wy p ro wad zo n e p rzez czło wiek a, k tó ry p rzeb ieg ł p rzez g an ek . Rip o s to wałem w p ierś , o n też o d b ił, a ja d o s trzeg łem k ątem o k a teg o z d ach u . Klęczał teraz n a u licy i d rap ał p alcami g ard ło . Wid o czn ie Frak ir wy k o n y wała s wo ją ro b o tę. Przeciwn ik za mn ą b u d ził n iep rzy jemn e u czu cie n ag o ś ci w o k o licy p lecó w. M u s iałem co ś zro b ić, i to s zy b k o , in aczej jeg o k lin g a trafi mn ie w ciąg u k ilk u s ek u n d . Zatem… Zamias t rip o s to wać, u d ałem, że s ię p o ty k am, w rzeczy wis to ś ci p rzes u wając ciężar ciała i p rzy jmu jąc p o zy cję. Zaatak o wał, tn ąc o d g ó ry . Od s k o czy łem n a b o k i p ch n ąłem, ró wn o cześ n ie s k ręcając tu łó w. Gd y b y p o trafił zmien ić k ąt u d erzen ia o d p o wied n io d o mo jeg o u n ik u , o d czu łb y m to n aty ch mias t. Nieb ezp ieczn y man ewr, ale n ie miałem in n eg o wy jś cia. Nawet g d y mo je o s trze zag łęb iło s ię w jeg o p ierś , wciąż n ie wied ziałem, czy mn ie trafił. Zres ztą teraz n ie miało to ju ż zn aczen ia. Alb o trafił, alb o n ie. M u s iałem atak o wać, p ó k i n ie p ad n ę alb o mn ie n ie p o walą. Uży łem k lin g i jak o d źwig n i i o b racałem g o , p rzes u wając s ię w lewą s tro n ę p o łu k u wo k ó ł n ieg o . M iałem n ad zieję, że wep ch n ę g o jak o ś międ zy s ieb ie a czwarteg o z wro g ó w. Zamiar p o wió d ł s ię częś cio wo . Zab rak ło czas u , b y d o k o ń ca p rzes u n ąć mo jeg o b ezwład n eg o , n ab iteg o n a miecz p rzeciwn ik a; wy s tarczy ło jed n ak , b y wy wo łać

n iewielk ie zd erzen ie międ zy n im a ty m d ru g im. Zd ążę, p o my ś lałem. M u s zę ty lk o wy rwać miecz i b ęd zie jed en n a jed n eg o . Szarp n ąłem… Niech to d iab li! Os trze wk lin o wało s ię i zab lo k o wało międ zy k o ś ćmi. Tamten o d zy s k ał ró wn o wag ę, a ja wciąż o b racałem tru p a, żeb y mn ie o s łan iał. J ed n o cześ n ie lewą ręk ą p ró b o wałem u wo ln ić b ro ń mo jeg o n ied awn eg o p rzeciwn ik a z jeg o wciąż zaciś n ięty ch p alcó w. Diab li, jak wy żej. By ła u więzio n a w ś mierteln y m u ś cis k u ; zes zty wn iałe p alce jak k ab le o wijały ręk o jeś ć. M ężczy zn a p rzes łał mi n iep rzy jemn y u ś mies zek . Przes u wał o s trze, s zu k ając jak iejś lu k i. Wted y właś n ie d o s trzeg łem b ły s k jeg o p ierś cien ia z b łęk itn y m k amien iem. By ła to o d p o wied ź n a p y tan ie, czy to właś n ie mn ie s zu k ali d ziś wieczo rem w ty m miejs cu . Ug iąłem k o lan a, p rzes u n ąłem s ię i u mieś ciłem ręce n is k o p o d ciałem zab iteg o . Tak ie s y tu acje jak ta, czas ami, p rzy n ajmn iej u mn ie, n ag ry wają s ię w p amięci n ib y n a taś mie wid eo — całk o wity b rak ws zelk ich ś wiad o my ch my ś li i o g ro mn a mas a n aty ch mias to wy ch p ercep cji — b ezczas o wa, p o d leg ła jed y n ie s ek wen cy jn emu p rzejrzen iu , k ied y u my s ł b awi s ię o d twarzan iem. Sły s załem k rzy k i n a u licy , z o k ien i z ch o d n ik a. Sły s załem lu d zi b ieg n ący ch w mo ją s tro n ę. Krew s p ły wała p o ch o d n ik u i p amiętam, że n ak azałem s o b ie o s tro żn o ś ć, b y s ię n ie p o ś lizn ąć. Wid ziałem s trzelca i jeg o łu k , o b u ro zcięty ch , n a ziemi tu ż p o za k rawęd zią g an k u . Ud u s zo n y n ap as tn ik leżał tro ch ę n a p rawo o d czło wiek a, k tó ry zag rażał mi w tej ch wili. Zwło k i, k tó re p rzemies zczałem i u s tawiałem, s tały s ię martwy m ciężarem. Od czu łem n iewielk ą u lg ę, wid ząc, że n ie p rzy b y wa n ik t n o wy , b y d o łączy ć d o o s tatn ieg o z wro g ó w. A ten o d s k ak iwał w b o k z wy s u n ięty m mieczem, g o tó w d o atak u . W p o rząd k u . Czas . Z całej s iły p ch n ąłem ciało n a p rzeciwn ik a i n ie czek ałem, b y s p rawd zić rezu ltat tej ak cji. Ry zy k o , jak ie miałem p o d jąć, n ie d awało czas u n a tak ie ro zry wk i. Sk o czy łem n a ziemię i wy k o n ałem p rzewró t p rzez ramię o b o k leżąceg o n a wzn ak czło wiek a, k tó ry u p u ś cił miecz, p ró b u jąc d ło ń mi o d erwać Frak ir. Z ty łu ro zleg ł s ię o d g ło s u d erzen ia i s tęk n ięcie ws k azu jące, że p rzy n ajmn iej częś cio wo trafiłem tru p em w ży weg o . Czy to p o mo że, miałem s ię d o p iero p rzek o n ać. W lo cie wy s u n ąłem p rawą ręk ą i ch wy ciłem ręk o jeś ć u p u s zczo n eg o miecza. Po d erwałem s ię, s tając twarzą d o p rzeciwn ik a, s k rzy żo wałem n o g i i o d s k o czy łem…

W o s tatn iej ch wili. Wy p ro wad ził s erię atak ó w, a ja co fałem s ię s zy b k o i jak s zalo n y o d b ijałem cio s y . Wciąż s ię u ś miech ał, ale mo ja p ierws za rip o s ta s p o wo ln iła jeg o n atarcie, a d ru g a p o ws trzy mała. Przy jąłem p o zy cję. By ł s iln y , ale wid ziałem, że ja jes tem s zy b s zy . Lu d zie s tali w p o b liżu i o b s erwo wali n as . Us ły s załem k ilk a wy k rzy czan y ch , b ezu ży teczn y ch rad . Nie wiem, d o k tó reg o z n as b y ły s k iero wan e. Zres ztą to n ieis to tn e. Wy trzy mał k ilk a ch wil, g d y p rzes zed łem d o atak u , a p o tem zaczął u s tęp o wać — p o wo li — ale wied ziałem ju ż, że s o b ie z n im p o rad zę. Ch ciałem g o jed n ak d o s tać ży weg o , co s tan o wiło d o d atk o wą tru d n o ś ć. Pierś cień z b łęk itn y m k amien iem p o ły s k iwał p rzed e mn ą jak zag ad k a, k tó rej ro związan ie zn ał ten czło wiek . Po trzeb o wałem teg o ro związan ia. Nacierałem więc, żeb y g o zmęczy ć. Pró b o wałem o d wró cić g o , b ard zo o s tro żn ie, p o tro ch u . M iałem n ad zieję, że p o tk n ie s ię o g ło wę zab iteg o . I p rawie mi s ię u d ało . Kied y p o s tawił p iętę n a ręk u tru p a, p rzerzu cił ciężar ciała d o p rzo d u , b y u trzy mać ró wn o wag ę. W jed n y m z ty ch rzad k ich mo men tó w n atch n ien ia, k ied y trzeb a d ziałać b ły s k awiczn ie i b ez n amy s łu , zmien ił ten ru ch w atak — d o s trzeg ł, że mo ja k lin g a zes zła z lin ii, g d y ż p rzy g o to wy wałem s zero k ie cięcie, b y wy k o rzy s tać jeg o zach wian ie. Po p ełn iłem b łąd , licząc n a zb y t wiele. Od b ił mó j miecz n a u k o s , o d s u n ął s wó j i s tan ęliś my corps à corps. Od wracał s ię w tę s amą s tro n ę co ja, a to p ech o wo d ało mu mo żliwo ś ć wy p ro wad zen ia p o tężn eg o , ws p arteg o ro zp ęd em cio s u w p rawą n erk ę. Naty ch mias t s ięg n ął lewą s to p ą, b y mn ie p o d ciąć, a s iła zd erzen ia ws k azy wała, że p ewn ie mu s ię u d a. Najlep s ze, co zd o łałem wy my ś lić, to lewą d ło n ią ch wy cić p łas zcz i mach n ąć n im, o p lątu jąc o b ie n as ze k lin g i. Pró b o wałem też o d wró cić s ię, p ad ając, b y wy ląd o wać n a g ó rze. To s ię n ie p o wio d ło . Up ad liś my o b o k s ieb ie, twarzą w twarz, a o s ło n a ręk o jeś ci miecza — ch y b a mo jeg o — wb iła mi s ię mo cn o w żeb ra p o lewej s tro n ie. Prawą d ło ń miałem u więzio n ą p o d s o b ą, lewą ciąg le zap lątan ą w p łas zcz. J eg o lewa b y ła wo ln a. Sięg n ął mi d o twarzy . Ug ry złem g o w ręk ę, ale n ie zd o łałem jej u trzy mać. Ty mczas em wy rwałem jak o ś s wo ją lewą i waln ąłem g o w s zczęk ę. Od wró cił g ło wę, s p ró b o wał k o p n ąć mn ie k o lan em, trafił w b io d ro , p o tem d źg n ął s zty wn y mi p alcami, celu jąc w o czy . Ch wy ciłem g o za n ad g ars tek i p rzy trzy małem. Nad al n ie mo g liś my u ży ć p rawy ch rąk — b y liś my mn iej więcej ró wn ej wag i — zatem mu s iałem ty lk o ś cis n ąć. Ko ś ci zach rzęś ciły w mo im u ch wy cie i wted y p o raz p ierws zy k rzy k n ął.

Po tem o d ep ch n ąłem g o p o p ro s tu , p rzy k lęk n ąłem i zacząłem ws tawać, ciąg n ąc g o w g ó rę. Ko n iec zab awy . Zwy cięży łem. Op ad ł n ag le b ezwład n ie. Przez mo men t s ąd ziłem, że to jak aś k o ń co wa s ztu czk a, n aty ch mias t jed n ak zau waży łem s terczący mu z p lecó w s zty let. Czło wiek z p o n u rą g ęb ą, k tó ry g o tam wb ił, zacis k ał właś n ie p alce, b y wy rwać b ro ń . — Ty s u k in s y n u ! — ry k n ąłem p o an g iels k u , ale jes tem p ewien , że zro zu miał, o co mi ch o d zi. Pu ś ciłem zwło k i i wb iłem p ięś ć w twarz o b ceg o . Pad ł n a p lecy , a s zty let p o zo s tał n a miejs cu . — By ł mi p o trzeb n y ! Po ch wy ciłem mo jeg o n ied awn eg o p rzeciwn ik a n ajwy g o d n iejs zej p o zy cji.

i

u ło ży łem

w

mo żliwie

— Kto cię p rzy s łał? — s p y tałem. — J ak mn ie zn aleźliś cie? Uś miech n ął s ię s łab o i k rew p o ciek ła mu z u s t. — Nic za d armo — p o wied ział. — Sp y taj k o g o ś in n eg o . Gło wa mu o p ad ła i p o p lamił mi k rwią k o s zu lę. Ściąg n ąłem mu z p alca p ierś cień i d o łączy łem d o k o lek cji ty ch p rzek lęty ch b łęk itn y ch k amien i. Po tem ws tałem i s p o jrzałem n a właś ciciela s zty letu . Dwaj in n i p o mag ali mu ws tać n a n o g i. — Do d iab ła, d laczeg o to zro b iłeś ? — zap y tałem, p o d ch o d ząc. — Urato wałem ci to ch o lern e ży cie — wark n ął. — Ak u rat! M o że właś n ie p rzez cieb ie je s tracę. Ten czło wiek b y ł mi p o trzeb n y ży wy . Wted y o d ezwała s ię o s o b a s to jąca p o jeg o lewej ręce. Ro zp o zn ałem g ło s . Delik atn ie p o ło ży ła d ło ń n a my m ramien iu ; n ie zau waży łem n awet, że u n io s łem je, b y u d erzy ć raz jes zcze. — Zro b ił to n a mó j ro zk az — p o wied ziała. — Bałam s ię o two je ży cie i n ie zd awałam s o b ie s p rawy , że ch ces z wziąć jeń ca. Patrzy łem n a jej b lad ą, p ełn ą g o d n o ś ci twarz p o d u n ies io n y m k ap tu rem p łas zcza. To b y ła Vin ta Bay le, d ama Cain e'a, k tó rą o s tatn io wid ziałem n a jeg o p o g rzeb ie. By ła też trzecią có rk ą b aro n a Bay le'a, k tó remu Amb er zawd zięczał wiele n o cn y ch p ijaty k . Zau waży łem, że d rżę lek k o . Od etch n ąłem g łęb o k o i s p ró b o wałem s ię o p an o wać. — Ro zu miem — mru k n ąłem wres zcie. — Dzięk u ję ci. — Przep ras zam. Po k ręciłem g ło wą. — Nie mo g łaś wied zieć. Co s ię s tało , to s ię s tało . J es tem wd zięczn y k ażd emu , k to

p ró b u je mi p o mó c. — Nad al mo g ę ci p o mó c — o ś wiad czy ła. — M o że n ie zro zu miałam tej s y tu acji, ale s ąd zę, że n ieb ezp ieczeń s two n ad al ci g ro zi. Ch o d źmy s tąd . Sk in ąłem g ło wą. — Ch wileczk ę. Po d s zed łem d o d ru g ieg o zab iteg o i zab rałem Frak ir; n aty ch mias t zn ik n ęła mi w lewy m ręk awie. M iecz, k tó reg o u ży wałem, mn iej więcej p as o wał d o p o ch wy , więc wcis n ąłem g o i p o p rawiłem p as , p rzes u wając b ro ń d o ty łu . — Ch o d źmy — p o wied ziałem. Całą

czwó rk ą

ru s zy liś my

w

s tro n ę

u licy

Po rto wej. Zaciek awien i

g ap ie

p o s p ies zn ie s ch o d zili n am z d ro g i. Kto ś p ewn ie ju ż o k rad ał zab ity ch . Ws zy s tk o s ię s y p ało ; o ś ro d ek wład zy n ie p o trafił u trzy mać p o rząd k u . Ale, d o d iab ła, to p rzecież b y ł mó j d o m.

ROZDZIAŁ V Z żeb rami o b o lały mi p o s p o tk an iu z ręk o jeś cią miecza s zed łem z lad y Vin tą i d wo ma s łu żący mi Bay le'ó w p o d jas n y m k s ięży cem i b ły s zczący mi g wiazd ami, p o p rzez mo rs k ą mg łę, co raz d alej o d Alei Śmierci. M iałem s zczęś cie, że o p ró cz s in iak a n a p iers i p rak ty czn ie b ez s zwan k u wy s zed łem ze s tarcia z ty mi, k tó rzy ch cieli mn ie zab ić. Nie wiem, jak mn ie zn aleźli tak s zy b k o p o p o wro cie. M iałem jed n ak wrażen ie, że mo że Vin ta s ię teg o d o my ś la. By łem s k ło n n y jej zau fać. Zn ałem ją tro ch ę; p o za ty m jej p artn er, wu j Cain e, zg in ął z ręk i mo jeg o b y łeg o p rzy jaciela, Lu k e'a. A to ch y b a o n b y ł d o s tawcą ty ch b łęk itn y ch k amien i. Kied y s k ręciliś my w Po rto wą, w k ieru n k u mo rza, s p y tałem, co p lan u je. — M y ś lałem, że id ziemy n a Win n ą. — Wies z, że g ro zi ci n ieb ezp ieczeń s two — o zn ajmiła. — To ch y b a d o ś ć o czy wis te. — M o g ę cię zab rać d o d o mu o jca — s twierd ziła. — Alb o o d p ro wad zić d o p ałacu . Kto ś jed n ak wied ział, że tu jes teś , i n ie mu s iał d łu g o s zu k ać. — To p rawd a. — M am łó d ź zacu mo wan ą w p o rcie. M o żemy p o p ły n ąć wzd łu ż b rzeg u i p rzed ś witem d o trzeć d o wiejs k iej rezy d en cji mo jeg o o jca. Zn ik n ies z. Kto b y cię s zu k ał w Amb erze, zg u b i tro p . — Nie wierzy s z, że w p ałacu b ęd ę b ezp ieczn y ? — M o że. Ale ws zy s cy w o k o licy b ęd ą wied zieli, g d zie p rzeb y was z. Pły ń ze mn ą, a p rzes tan ie ci to g ro zić. — Kied y n ie wró cę, Ran d o m d o wie s ię o d s trażn ik ó w, że p o s zed łem w Aleję Śmierci. To g o zan iep o k o i i wy wo ła s p o ro zamies zan ia. — J u tro s k o n tak tu jes z s ię z n im p rzez Atu t i p o wies z, że wy jech ałeś n a wieś … o ile mas z ze s o b ą k arty . — Rzeczy wiś cie. Sk ąd wied ziałaś , g d zie mn ie s zu k ać? Nie p rzek o n as z mn ie, że n as ze s p o tk an ie b y ło p rzy p ad k o we. — Nie, s zliś my za to b ą. Sied zieliś my n ap rzeciwk o k arczmy Billa. — Przewid y wałaś , że b ęd ę miał k ło p o ty ? — Do s trzeg łam tak ą mo żliwo ś ć. Gd y b y m wied ziała ws zy s tk o , n ie b y ło b y całeg o

zajś cia. — Ale o co tu ch o d zi? Co o ty m wies z i jak a jes t w ty m two ja ro la? Ro ześ miała s ię, a ja u p rzy to mn iłem s o b ie, że p o raz p ierws zy s ły s zę jej ś miech . Nie b y ła tak ą zimn ą, iro n iczn ą k o b ietą, jak ją s o b ie wy o b rażałem u b o k u Cain e'a. — Ch cę o d b ić, p ó k i trwa p rzy p ły w — p o wied ziała. — A o d p o wied ź n a two je p y tan ie to d łu g a h is to ria. Zajmie n am całą n o c. Co wy b ierzes z, M erlin ie? Bezp ieczeń s two czy s aty s fak cję? — Ch ciałb y m jed n o i d ru g ie, ale mo że p o k o lei. — Do s k o n ale. — Zwró ciła s ię d o n iżs zeg o z d wó ch s łu żący ch , teg o , k tó reg o u d erzy łem. — J arl, wracaj d o d o mu . Ran o p o wies z mo jemu o jcu , że p o s tan o wiłam wró cić d o Arb o r. Wy tłu maczy s z, że n o c b y ła p ięk n a i miałam o ch o tę p o żeg lo wać, więc wzięłam łó d ź. Nie ws p o min aj o M erlin ie. M ężczy zn a u ch y lił k ap elu s za. — J ak s o b ie ży czy s z, p an i. Zawró cił d ro g ą, k tó rą p rzy s zliś my . — Ch o d ź — rzu ciła Vin ta. On a i d ru g i, wy żs zy s łu g a (miał n a imię Drew) p o p ro wad zili mn ie międ zy p o mo s ty , g d zie czek ała zacu mo wan a s mu k ła żag ló wk a. — Pły wałeś ju ż? — Kied y ś tak . Całk iem s p o ro . — To d o b rze. Po mo żes z n am. Po mo g łem. Niewiele ro zmawialiś my , p ó k i n ie o d cu mo waliś my , n ie p o s tawiliś my żag li i n ie o d p ły n ęliś my o d p o mo s tu . Drew s tero wał, a my p raco waliś my p rzy żag lach . Pó źn iej n a zmian ę p ełn iliś my wach ty . Wiatr b y ł s p o k o jn y . Właś ciwie n iemal id ealn y . Wy ś lizn ęliś my s ię z p o rtu , o k rąży liś my p as p rzy b o ju i b ez żad n y ch k ło p o tó w wy p ły n ęliś my n a mo rze. Zrzu ciliś my p łas zcze i p rzek o n ałem s ię, że Vin ta ma n a s o b ie ciemn e s p o d n ie i g ru b ą k o s zu lę. Bard zo p rak ty czn y k o s tiu m, jeś li z g ó ry p lan o wała co ś tak ieg o . U p as a, k tó ry zd jęła tak że, wis iał p rawd ziwy , d łu g i miecz, n ie żad en wy s ad zan y k lejn o tami s zty lecik . Ob s erwu jąc jej ru ch y , o d n io s łem wrażen ie, że p o trafi s ię n im p o s łu g iwać. W d o d atk u k o g o ś mi p rzy p o min ała, ch o ć n ie mo g łem s o b ie p rzy p o mn ieć, k to to b y ł. Po d o b ień s two tk wiło raczej w s p o s o b ie g es ty k u lacji i g ło s ie n iż wy g ląd zie. Zres ztą, n ie miało to więk s zeg o zn aczen ia. Gd y ty lk o łó d k a wes zła n a k u rs , a ja mo g łem p o p atrzeć n a ciemn e wo d y i tro ch ę p o ws p o min ać, o d d ałem s ię my ś lo m o ważn iejs zy ch s p rawach . Zn ałem zas ad n icze fak ty z jej ży cia i s p o tk ałem ją k ilk ak ro tn ie n a g ru n cie

to warzy s k im. Wied ziała, że jes tem s y n em Co rwin a, u ro d zo n y m i wy ch o wan y m w Dwo rcach Ch ao s u ; że p o ch o d zę z tej lin ii, k tó ra w s taro ży tn o ś ci łączy ła s ię z ro d em Amb eru . Z ro zmo wy p o d czas o s tatn ieg o s p o tk an ia wy wn io s k o wałem, że s ły s zała, iż n a k ilk a lat wy ru s zy łem w Cień , ży łem jak tu b y lec i zd o b y wałem wy k s ztałcen ie. Wu j Cain e ch ciał zap ewn e, b y o rien to wała s ię w s p rawach ro d zin n y ch . To z k o lei s k ło n iło mn ie d o ro zważań , jak p o ważn y b y ł ich związek . Sły s załem, że b y li ze s o b ą p rzez k ilk a lat. Dlateg o zas tan awiałem s ię teraz, ile właś ciwie o mn ie wied ziała. Czu łem s ię p rzy n iej s to s u n k o wo b ezp ieczn y , ale mu s iałem zd ecy d o wać, ile p o wiem w zamian za in fo rmacje, k tó re n ajwy raźn iej p o s iad ała — in fo rmacje o lu d ziach , k tó rzy n a mn ie n ap ad li. M iałem p rzeczu cie, że d o jd zie d o tak iej wy mian y . Po za wy ś wiad czen iem p rzy s łu g i p rzed s tawicielo wi ro d u p an u jąceg o , co n a o g ó ł jes t ro zs ąd n ą in wes ty cją, n ie miała in n y ch p o wo d ó w, b y s ię mn ą in teres o wać. M o ty wem mu s iała więc b y ć zems ta za ś mierć Cain e'a. W tej s y tu acji s k ło n n y b y łem wejś ć d o g ry . Zaws ze d o b rze jes t mieć s p rzy mierzeń ca. M u s iałem jed n ak zd ecy d o wać, jak d u żą częś ć o b razu jej o d s ło n ić. Czy wp ro wad zać w cały k o mp lek s d ziejący ch s ię wo k ó ł mn ie wy d arzeń ? Raczej wied ziałem jes zcze, o co p o p ro s i. Prawd o p o d o b n ie zech ce p o p ro s tu p o lo wan ia, n a czy mk o lwiek miało b y o n o p o leg ać. Kied y s p o jrzałem p o d k reś lo n e ś wiatłem k s ięży ca o s tre ry s y jej twarzy , n ietru d n o b y ło

n ie, ch o ć n ie włączy ć s ię d o p rzez ramię n a n ało ży ć n a n ie

mas k ę Nemezis . Nied alek o b rzeg u , g d y p ły n ęliś my z mo rs k ą b ry zą n a ws ch ó d , mijając wielk ą s k ałę Ko lv iru , g d y ś wiatła Amb eru jak k lejn o ty b ły s zczały w jej wło s ach , raz jes zcze p o czu łem, że o g arn ia mn ie d ziwn e u czu cie s y mp atii. Do ras tałem wś ró d mro k u i eg zo ty czn y ch ro zb ły s k ó w, wś ró d n ieeu k lid es o wy ch p arad o k s ó w Dwo rcó w, g d zie p ięk n o fo rmo wało s ię z b ard ziej s u rrealis ty czn y ch elemen tó w. Amb er p o ciąg ał mn ie z k ażd ą wizy tą b ard ziej, aż w k o ń cu zro zu miałem, że jes t częś cią mn ie, aż o n im tak że zacząłem my ś leć jak o d o mu . Nie ch ciałem, b y Lu k e s ztu rmo wał jeg o zb o cza z lu d źmi u zb ro jo n y mi w k arab in y an i b y Dalt p ró b o wał p arty zan ck ich atak ó w w o k o licy . Wied ziałem, że s tan ę d o walk i, b y b ro n ić Amb eru . Na p laży , w p o b liżu miejs ca, g d zie n a wieczn y o d p o czy n ek zło żo n o Cain e'a, d o s trzeg łem tań czącą p lamę b ieli; p o ru s zała s ię wo ln o , p o tem p ręd zej, b y w k o ń cu zn ik n ąć w jak iejś s zczelin ie zb o cza. Po wied ziałb y m, że to J ed n o ro żec, ale p rzy tej o d leg ło ś ci i s zy b k o ś ci, z jak ą ws zy s tk o s ię s tało … Nie b y łem p ewien . Wk ró tce p o tem ch wy ciliś my id ealn y wiatr, co mn ie b ard zo u cies zy ło . M imo cało d n io wej d rzemk i b y łem zmęczo n y . Ucieczk a z k ry s ztało wej g ro ty , s p o tk an ie

z M ies zk ań cem, p o ś cig p o wietrzn eg o wiru i jeg o zamas k o wan eg o wład cy — ws zy s tk ie te zd arzen ia razem p ły n ęły w mo ich my ś lach jak zap is n iemal ciąg łej ak cji. A teraz, p o n ied awn ej walce, n aras tała p o s tad ren alin o wa reak cja. Prag n ąłem ty lk o ws łu ch iwać s ię w p lu s k fal, p atrzeć, jak p o b ak b u rcie p rzep ły wa czarn a, p o s zarp an a lin ia b rzeg u , alb o o d wró cić s ię i s p o jrzeć n a mig o tliwą p o wierzch n ię mo rza p o s terb u rcie. Nie ch ciało mi s ię my ś leć, n ie ch ciało mi s ię ru s zać… Blad a d ło ń n a mo im ramien iu . — J es teś zmęczo n y — u s ły s załem. — Ch y b a tak — u s ły s załem s ieb ie. — Tu mas z s wó j p łas zcz. M o że o k ry jes z s ię i o d p o czn ies z? Trzy mamy s tały k u rs . Po rad zimy s o b ie we d wó jk ę. J u ż n ie jes teś n am p o trzeb n y . Sk in ąłem g ło wą i o k ry łem s ię. — Wierzę ci n a s ło wo . Dzięk i. — J es teś g ło d n y alb o s p rag n io n y ? — Nie. Zjad łem p o rząd n ą k o lację w mieś cie. Nie zab rała d ło n i. Po d n io s łem g ło wę — u ś miech ała s ię. Po raz p ierws zy wid ziałem jej u ś miech . Czu b k ami p alcó w d ru g iej ręk i mu s n ęła p lamę k rwi n a mo jej k o s zu li. — Nie martw s ię. Zao p iek u ję s ię to b ą. Od p o wied ziałem u ś miech em, p o n ieważ o d n io s łem wrażen ie, że teg o właś n ie o czek u je. Wted y ś cis n ęła mn ie za ramię i o d es zła, a ja s p o g ląd ałem za n ią i my ś lałem, czy n ie p o min ąłem jak ieg o ś ważn eg o elemen tu w u ło żo n y m n ied awn o ró wn an iu n a jej temat. By łem jed n ak zb y t zmęczo n y , b y s zu k ać ro związań d la n o wej n iewiad o mej. M as zy n eria u my s łu zwaln iała, zwaln iała… Op arłem p lecy o o k rężn icę b ak b u rty i s p u ś ciłem g ło wę, k o ły s an y łag o d n ie p rzez fale. Pó łp rzy mk n ięty mi o czy ma wid ziałem n a g o rs ie k o s zu li ciemn ą p lamę. Krew. Tak , k rew… — Pierws za k rew! u s aty s fak cjo n o wan y ?

—

zawo łał

Des p il.

—

To

wy s tarczy !

Czy

jes teś

— Nie! — o d k rzy k n ął J u rt. — Led wie g o d ras n ąłem! Zak ręcił s ię n a s wo im k amien iu i mach n ął k u mn ie trzema s zp o n ami trispa. Szy k o wał k o lejn e n atarcie. Z n acięcia n a lewy m ramien iu p ły n ęła k rew, a k ro p le wzn o s iły s ię w p o wietrze i o d p ły wały n ib y g arś ć ru b in ó w. Un io s łem fondon d o wy s o k iej g ard y i o p u ś ciłem

trisp, trzy man y d alek o p o p rawej s tro n ie, lek k o wy s u n ięty w p rzó d . Ug iąłem lewe k o lan o i o b ró ciłem mó j k amień o d ziewięćd zies iąt s to p n i wo k ó ł n as zej ws p ó ln ej o s i. J u rt n aty ch mias t p o p rawił włas n ą p o zy cję i o p ad ł o d wa metry . Wy k o n ałem jes zcze ćwierć o b ro tu i teraz o b aj wis ieliś my wzg lęd em s ieb ie g ło wami w d ó ł. — Bęk arcie Amb eru ! — wrzas n ął. Po tró jn a ś wietln a lan ca s trzeliła z jeg o b ro n i, ro zp ry s n ęła s ię n a jas n e, p o d o b n e d o mo ty li p łatk i i wiru jąc, s p ły n ęła w d ó ł, w Otch łań Ch ao s u , n ad k tó rą s ię u n o s iliś my . — Ulży j s o b ie — o d p o wied ziałem i ś cis n ąłem ręk o jeś ć trispa, z jeg o trzech cien k ich jak wło s o s trzy u waln iając p u ls u jące p ro mien ie. Wy ciąg n ąłem ręk ę wy s o k o , atak u jąc jeg o ły d k i. Od b ił p ro mien ie fandonem, n iemal n a g ran icy d wu ip ó łmetro weg o zas ięg u . Trisliver p o trzeb u je p rawie trzech s ek u n d n a p o n o wn e n aład o wan ie, ale zamark o wałem p ch n ięcie w twarz, o n o d ru ch o wo u n ió s ł fand, a ja u ru ch o miłem trispa, p ró b u jąc s zero k ieg o cięcia n a wy s o k o ś ci k o lan . Nis k im fandem p rzełamał s ek u n d o wy imp u ls , s trzelił mi w twarz i zato czy ł p ełn y k rąg w ty ł; liczy ł, że o k res ład o wan ia o cali mu p lecy . Wy s k o czy ł zn o wu i wy s o k o trzy mając fandon, ciął mn ie w ramię. Ale mn ie ju ż tam n ie b y ło ; o k rąży łem g o , o p ad łem i zawiro wałem wy p ro s to wan y . Wy p ro wad ziłem cięcie w o d s ło n ięty b ark , b y ł jed n ak p o za zas ięg iem. Dalek o z p rawej, n a k amien iu wielk o ś ci p iłk i p lażo wej, k rąży ł Des p il, a z g ó ry o p ad ał s zy b k o mó j s ek u n d an t, M an d o r. Zacis k aliś my s wo je małe k amy k i p rzek s ztałco n y mi s to p ami, d ry fu jąc n a k rawęd zi wiru w zewn ętrzn y m p rąd zie Ch ao s u . J u rt zak ręcił s ię wraz ze mn ą. Lewy m p rzed ramien iem — d o k tó reg o w ło k ciu i n ad g ars tk u u mo co wan y jes t fandon — wy k o n y wał w p o zio mie wo ln e, o k rężn e ru ch y . M etro wa zas ło n a p ó łp rzejrzy s tej s iatk i, o b ciążo n a u d o łu mordem, lś n iła w ś wietle o g n ia, ro zb ły s k u jąceg o o d czas u d o czas u z ró żn y ch k ieru n k ó w. J u rt u n ió s ł trisp d o atak u z p o zy cji ś red n iej i p o k azał zęb y , ch o ciaż s ię n ie u ś miech ał. Krąży liś my p o ś red n icy trzy metro weg o , k reś lo n eg o wciąż o d n o wa k ręg u , czek ając n a lu k ę w o s ło n ie p rzeciwn ik a. Przech y liłem p łas zczy zn ę s wo jej o rb ity , a o n n aty ch mias t d o p as o wał s wo ją, b y d o trzy mać mi to warzy s twa. Po wtó rzy łem man ewr, o n tak że. Po tem zan u rk o wałem: d ziewięćd zies iąt s to p n i w p rzó d , fandon p o d n ies io n y i wy s u n ięty . Ob ró ciłem d ło ń i u g iąłem ło k ieć, atak u jąc s zero k im cięciem p o d jeg o g ard ą. Zak lął i p ch n ął, ale o d b iłem jeg o ś wiatło , a n a jeg o lewy m u d zie zak witły trzy ciemn e lin ie. Trisliver zad aje ran y n a g łęb o k o ś ć mn iej więcej d wó ch cen ty metró w; d lateg o p o d czas p o ważn y ch s tarć u lu b io n y mi celami atak u s ą k rtań , o czy , s k ro n ie,

wewn ętrzn e częś ci n ad g ars tk ó w i tętn ice u d o we. Ch o ciaż wy s tarczy zad ać d o s tateczn ie wiele trafień w zu p ełn ie d o wo ln e miejs ca, b y p o mach ać p rzeciwn ik o wi n a p o żeg n an ie, g d y wś ró d ro ju czerwo n y ch b ąb elk ó w o d p ły wa d o miejs ca, s k ąd n ie p o wraca żad en węd ro wiec. — Krew! — zawo łał M an d o r, g d y z n o g i J u rta p o ciek ły d ro b n e k ro p le. — Czy o trzy maliś cie s aty s fak cję, p an o wie? — J a tak — o d p o wied ziałem. — A ja n ie! — k rzy k n ął J u rt, o g ląd ając s ię za mn ą. Dry fo wałem n a jeg o lewą flan k ę i k ręciłem s ię w p rawo . — Zap y taj jes zcze raz, k ied y p o d erżn ę mu g ard ło ! J u rt zaczął mn ie ch y b a n ien awid zić, zan im jes zcze n au czy ł s ię ch o d zić, z s o b ie ty lk o zn an y ch p o wo d ó w. J a wp rawd zie n ie p o d zielałem teg o u czu cia, jed n ak p o lu b ien ie g o p rzek raczało mo je mo żliwo ś ci. Zaws ze d o b rze n am s ię u k ład ało z Des p ilem, ch o ć częś ciej b rał s tro n ę J u rta n iż mo ją. To zro zu miałe. By li p ełn y mi b raćmi, a J u rt b y ł n ajmło d s zy . Trisp J u rta ro zb ły s n ął. Od b iłem ś wiatło i rip o s to wałem. Ro zp ro s zy ł mo je p ro mien ie i wy k ręcił w b o k . Po d ąży łem za n im. Nas ze trispy zajaś n iały ró wn o cześ n ie, o b a atak i trafiły w g ard ę i p rzes trzeń międ zy n ami wy p ełn iła s ię p łatk ami b las k u . Ud erzy łem zn o wu , k ied y ty lk o s k o ń czy łem ład o wan ie, ty m razem n is k o . On p ch n ął z g ó ry i jes zcze raz o b a s zty ch y s k o ń czy ły w fandach. Po d p ły n ęliś my b liżej. — J u rt — zacząłem. — J eś li jed en z n as zab ije d ru g ieg o , s k ażą g o n a b an icję. Sk o ń czmy z ty m. — Warto — o d p o wied ział. — Sąd zis z, że o ty m n ie my ś lałem? I ciął mn ie w twarz. Od ru ch o wo p o d n io s łem o b ie ręce, fandon i trisp, i wy s trzeliłem, g d y s p ły wała u lewa ś wietln y ch b ły s k ó w. Us ły s załem k rzy k . Op u ś ciłem fandon. J u rt zg iął s ię w p ó ł, a jeg o trisp o d p ły wał w p u s tk ę. Po d o b n ie jak jeg o lewe u ch o , ciąg n ące czerwo n ą n itk ę p ęk ającą n aty ch mias t w p o jed y n cze p acio rk i. Frag men t s k ó ry n a g ło wie tak że zwis ał lu źn o i J u rt p ró b o wał wcis n ąć g o n a miejs ce. M an d o r i Des p il ju ż d o n ieg o p o d laty wali. — Po jed y n ek zak o ń czo n y ! zab ezp ieczy łem trispa.

—

— J ak a ran a? — zap y tał mn ie Des p il. — Nie wiem. J u rt p o zwo lił mu s ię zb ad ać.

k rzy czeli

o b aj,

a

ja

o b ro tem

g ło wicy

— Wy jd zie z teg o — o zn ajmił p o ch wili Des p il. — Ale mama b ęd zie wś ciek ła. Po k iwałem g ło wą. — To b y ł jeg o p o my s ł — p rzy p o mn iałem. — Wiem. Ch o d źmy s tąd . Wracajmy . Po mó g ł J u rto wi s tero wać w s tro n ę wy p u s tu Krawęd zi; fandon p ły n ął za n imi n ib y złaman e s k rzy d ło . J a wlo k łem s ię z ty łu . M an d o r, s y n Sawalla, mó j b rat p rzy ro d n i, p o ło ży ł mi ręk ę n a ramien iu . — Aż tak ci n a n im n ie zależy — p o wied ział. — Wiem. Przy tak n ąłem i zag ry złem warg ę. M imo ws zy s tk o Des p il miał rację co d o n as zej matk i, lad y Dary . Fawo ry zo wała J u rta, a o n ju ż p o trafi ją jak o ś p rzek o n ać, że to ws zy s tk o mo ja win a. M iałem czas em wrażen ie, że b ard ziej o d e mn ie k o ch a s y n ó w Sawalla, s tareg o d iu k a Po g ran icza, k tó reg o p o ś lu b iła, k ied y zrezy g n o wała ju ż z mo jeg o taty . Sły s załem k ied y ś , jak mó wio n o , że p rzy p o min am jej o jca, d o k tó reg o b y łem b ard zo p o d o b n y . Zn o wu p o my ś lałem o Amb erze i in n y ch miejs cach d alek o w Cien iu ; i p o czu łem zwy k ły d res zcz lęk u , g d y ż p rzy p o mn iało mi to wijący s ię Lo g ru s ; wied ziałem, że b ęd zie mo im b iletem d o n iezn an y ch k rain . I wied ziałem, że wejd ę n a n ieg o s zy b ciej, n iż p o czątk o wo p lan o wałem. — Ch o d źmy d o Su h u y a — zap ro p o n o wałem M an d o ro wi, g d y razem wzn ieś liś my s ię n ad Otch łan ią. — Są s p rawy , o k tó re mu s zę g o zap y tać. Kied y w k o ń cu trafiłem d o co lleg e'u , n ie p o ś więcałem zb y t wiele czas u n a p is an ie lis tó w d o d o mu . — … d o mu — mó wiła Vin ta Bay le. — To ju ż n ied alek o . Nap ij s ię wo d y . Po d ała mi man ierk ę. Wy p iłem tro ch ę i o d d ałem jej. — Dzięk i. Wy p ro s to wałem s k u lo n e ramio n a i o d etch n ąłem ch ło d n y m, p o wietrzem. Po s zu k ałem k s ięży ca i zn alazłem g o d alek o za p lecami. — Nap rawd ę b y łeś d alek o — s twierd ziła. — M ó wiłem p rzez s en ? — Nie. — To d o b rze. — Złe s n y ? Wzru s zy łem ramio n ami.

mo rs k im

— M o g ły b y ć g o rs ze. — M o że rzeczy wiś cie jęk n ąłeś cich o , tu ż p rzed o b u d zen iem. — Ah a. Dalek o p rzed n ami d o s trzeg łem n iewielk ie ś wiatełk o n a k o ń cu ciemn eg o cy p la. Sk in ęła w tamtą s tro n ę. — Kied y min iemy to miejs ce — wy jaś n iła — zo b aczy my zato k ę Bay les p o rt. Tam zn ajd ziemy ś n iad an ie i wierzch o wce. — J ak to d alek o o d Arb o r? — J ak ieś trzy mile. Łatwa jazd a. Zo s tała p rzy mn ie jes zcze ch wilę. W milczen iu s p o g ląd ała n a lin ię b rzeg u i mo rze. Po raz p ierws zy zwy czajn ie s ied zieliś my o b o k s ieb ie; ręce miałem wo ln e i n iezajęte my ś li. A mó j czaro d ziejs k i zmy s ł p rzeb u d ził s ię w tej k ró tk iej ch wili. Od n io s łem wrażen ie, że zn alazłem s ię w o b ecn o ś ci mag ii. Nie jak ieg o ś p ro s teg o zak lęcia czy au ry mag iczn eg o o b iek tu , jak i mo g ła n o s ić p rzy s o b ie Vin ta, lecz czeg o ś n iezwy k le s u b teln eg o . Przy wo łałem s wo je s p o jrzen ie i zwró ciłem je k u n iej. Nie d o s trzeg łem n iczeg o wy raźn eg o , lecz o s tro żn o ś ć n ak azy wała s p rawd zić d o k ład n iej. Sięg n ąłem zmy s łami p o p rzez Lo g ru s … — Nie ró b teg o , p ro s zę — p o wied ziała. Właś n ie p o p ełn iłem g afę. Tak ie s o n d o wan ie in n eg o czaro d zieja u ważan e jes t p o ws zech n ie za n ietak t. — Przep ras zam. Nie wied ziałem, że jes teś ad ep tk ą Sztu k i. — Nie jes tem. Ale jes tem wy czu lo n a n a jej d ziałan ie. — W tak im razie n ad awałab y ś s ię. — M am in n e zain teres o wan ia. — M y ś lałem, że mo że k to ś rzu cił n a cieb ie u ro k — wy jaś n iłem. — Pró b o wałem ty lk o … — Co k o lwiek zn alazłeś — o d p arła — b y ć p o win n o . Zo s tawmy to . — J ak s o b ie ży czy s z. Przep ras zam. M u s iała jed n ak wied zieć, że n ie mo g ę n a ty m p o p rzes tać. Niezn an a mag ia rep rezen to wała p o ten cjaln e zag ro żen ie. M ó wiła więc d alej: — To n ic, co mo g ło b y ci zas zk o d zić. Zap ewn iam. Wręcz p rzeciwn ie. Czek ałem, ale n ic więcej n ie miała d o p o wied zen ia. Na razie p rzes tałem więc my ś leć o tej s p rawie. Zn o wu s p o jrzałem n a latarn ię. W co s ię p ak u ję, p ły n ąc z Vin tą? Sk ąd wied ziała, że wró ciłem d o mias ta, n ie mó wiąc ju ż o ty m, że wy b io rę s ię w Aleję

Śmierci? M u s iała s ię d o my ś lać, że g n ęb ią mn ie te p y tan ia. J eś li mieliś my s o b ie wierzy ć, p o win n a n a n ie o d p o wied zieć. Po p atrzy łem n a n ią. Uś miech ała s ię. — Wiatr s ię zmien ia p o d o s ło n ą cy p la latarn i — o zn ajmiła, ws tając. — Będ zie s p o ro p racy . — M o g ę ci p o mó c? — Za ch wilę. Zawo łam, k ied y b ęd zies z p o trzeb n y . Przy g ląd ałem s ię, jak o d ch o d zi… Od n io s łem p rzed ziwn e wrażen ie, że tak że mn ie o b s erwu je, ch o ć p atrzy ła w in n ą s tro n ę. I u ś wiad o miłem s o b ie, że to u czu cie to warzy s zy mi ju ż d o ś ć d awn o , jak mo rze. Nieb o p o jaś n iało o d ws ch o d u , n im p rzy b iliś my d o n ab rzeża, u p o rząd k o waliś my p o k ład i ru s zy liś my s zero k ą, b ru k o wan ą d ro g ą w s tro n ę g o s p o d y ze s mu g ą d y mu n ad k o min em. Po s o lid n y m ś n iad an iu ś wiatło p o ran k a zalało ś wiat z p ełn ą mo cą. Przes zliś my d o s tajn i i wy p o ży czy liś my trzy s p o k o jn e wierzch o wce n a d ro g ę d o p o s iad ło ś ci o jca Vin ty . By ł jed en z ty ch czy s ty ch , rześ k ich d n i jes ien i, co raz rzad s zy ch i cen n iejs zy ch , w miarę jak ro k ch y li s ię k u k o ń co wi. Wres zcie tro ch ę o d p o cząłem, a w g o s p o d zie mieli k awę, co w Amb erze p o za p ałacem n ie zd arza s ię częs to . Z ro zk o s zą wy p iłem filiżan k ę. Przy jemn ie b y ło tak jech ać wo ln o p rzez p o la, wd y ch ać zap ach y ziemi, p atrzeć, jak ro s a zn ik a z ro zis k rzo n y ch p ó l i liś ci zwracający ch s ię k u s ło ń cu , czu ć d o ty k wiatru , s ły s zeć i wid zieć k lu cz p tak ó w zd ążający ch d o Sło n eczn y ch Wy s p n a p o łu d n iu . J ech aliś my w milczen iu ; n ie zd arzy ło s ię n ic, co b y o d mien iło n as tró j. Ws p o mn ien ia s mu tk u , zd rad y , cierp ien ia i p rzemo cy s ą s iln e, ale b led n ą z czas em. Za to in terlu d ia, tak ie jak to , k ied y zamy k am o czy i s p o g ląd am n a k alen d arz mo ich d n i, ży ją d łu żej; wid zę s ieb ie jad ąceg o o b o k Vin ty Bay le p o d p o ran n y m n ieb em, tam g d zie d o my i p ło ty s ą z k amien ia, g d zie s ły ch ać wo łan ie mo rs k ich p tak ó w, p o p rzez k rain ę win o ro ś li n a ws ch ó d o d Amb eru . Sierp czas u n ie ma d o s tęp u d o teg o zak amark a mo jeg o s erca. Kied y d o tarliś my d o rezy d en cji Arb o r, p rzek azaliś my k o n ie p o d o p iek ę s tajen n y ch Bay le'a, k tó rzy mieli d o p iln o wać ich p o wro tu d o s tajn i w mias teczk u . Drew o d s zed ł d o s wo jej k watery , a ja ru s zy łem z Vin tą d o wielk ieg o d o mu n a s zczy cie wzg ó rza. Ro ztaczał s ię s tamtąd p rzep ięk n y wid o k n a s k aln e d o lin y i zb o cza, g d zie h o d o wan o win o ro ś le. Kied y zmierzaliś my d o wejś cia, p o d b ieg ło wielk ie s tad o p s ó w i p ró b o wało n awiązać zn ajo mo ś ć. J es zcze wewn ątrz s ły s zeliś my czas em ich

g ło s y . Drewn o i k u te żelazo , s zare k amien n e p o d ło g i, wy s o k ie b elk o wan e s tro p y , rzęd y o k ien , p o rtrety ro d zin n e, k ilk a n iewielk ich g o b elin ó w w b arwach ło s o s ia, b rązu , k o ś ci s ło n io wej i b łęk itu , k o lek cja s tarej, o k s y d o wan ej b ro n i, p as ma s ad zy n a s zary ch k amien iach wo k ó ł k o min k a… Przes zliś my p rzez wielk i h all n a s ch o d y . — Zajmij ten p o k ó j — p o wied ziała, o twierając d rzwi z ciemn eg o d rewn a. Sk in ąłem g ło wą, ws zed łem i ro zejrzałem s ię. By ł p rzes tro n n y , d u że o k n a wy g ląd ały n a p o łu d n io we zb o cza d o lin y . Więk s zo ś ć s łu żb y wy n io s ła s ię n a jes ień d o miejs k iej rezy d en cji b aro n a. — Tam jes t łazien k a — d o d ała Vin ta, ws k azu jąc d rzwi p o lewej s tro n ie. — Świetn ie. Dzięk i. Do k ład n ie teg o mi trzeb a. — Zatem o d zy s k u j s iły . — Po d es zła d o o k n a i s p o jrzała w d ó ł. — J eś li n ie mas z n ic p rzeciwk o temu , za g o d zin ę s p o tk amy s ię n a taras ie. Po d s zed łem i wy jrzałem n a wielk i, b ru k o wan y p lac, o cien io n y wiek o wy mi d rzewami — ich liś cie, żó łte ju ż, czerwo n e i b ru n atn e, zaleg ały p atio . Wo k ó ł b y ły p u s te teraz k lo mb y . Stały s to ły i k rzes ła, a międ zy n imi d o b ran e ze s mak iem k rzewy w d o n icach . — Do s k o n ale. Od wró ciła s ię d o mn ie. — Ży czy s z s o b ie czeg o ś s zczeg ó ln eg o ? — Gd y b y ś cie mieli tro ch ę k awy , n ie o d mó wiłb y m jed n ej czy d wó ch filiżan ek . — Zo b aczę, co d a s ię zro b ić. Uś miech n ęła s ię i jak b y p o ch y liła w mo ją s tro n ę. M iałem wrażen ie, że o czek u je, b y m ją o b jął. Lecz g d y b y m s ię my lił, s y tu acja s tałab y s ię o d ro b in ę n iezręczn a. A w ty ch o k o liczn o ś ciach n ie zależało mi n a zb y tn iej zaży ło ś ci. Nie wied ziałem p rzecież, jak ą g rę p ró b u je ro zeg rać. Dlateg o o d p o wied ziałem u ś miech em i ś cis n ąłem ją za ręk ę. — Dzięk u ję — p o wied ziałem i co fn ąłem s ię. — Sp rawd zę teraz, co z k ąp ielą. Od p ro wad ziłem ją d o wy jś cia i zamk n ąłem d rzwi. Przy jemn ie b y ło zd jąć b u ty . A jes zcze p rzy jemn iej o d mak ać p rzez d łu g i, ciep ły czas . * Pó źn iej, w ś wieżo wy czaro wan y m k o s tiu mie, zs zed łem n a d ó ł i o d s zu k ałem b o czn e d rzwiczk i, k tó re z k u ch n i p ro wad ziły n a p atio . Vin ta, tak że wy k ąp an a

i p rzeb ran a, w b rązo wy ch s p o d n iach d o k o n n ej jazd y i lu źn ej b eżo wej b lu zie, s ied ziała p rzy s to le n a ws ch o d n im k rań cu taras u . Przy g o to wan o d wa n ak ry cia, zau waży łem też d zb an ek z k awą i tacę o wo có w i s eró w. Po d s zed łem; liś cie s zeleś ciły mi p o d s to p ami. Us iad łem. — J es teś zad o wo lo n y ? — s p y tała. — Całk o wicie. — Zawiad o miłeś Amb er, g d zie jes teś ? Przy tak n ąłem. Ran d o m tro ch ę s ię zd en erwo wał, że wy s zed łem b ez u p rzed zen ia, ale p rzecież mi teg o n ie zab ro n ił. Us p o k o ił s ię, k ied y wy jaś n iłem, że n ie wy jech ałem zb y t d alek o . W k o ń cu p rzy zn ał n awet, że p o s tąp iłem ro zs ąd n ie, zn ik ając w tak n iezwy k ły s p o s ó b . „M iej o czy o twarte i in fo rmu j mn ie o ws zy s tk im”, b rzmiały jeg o o s tatn ie s ło wa. — To d o b rze. Kawy ? — Tak , p ro s zę. Nalała mi i ws k azała tacę. Wy b rałem jab łk o i n ad g ry złem je. — Ró żn e rzeczy zaczy n ają s ię d ziać o s tatn io — s twierd ziła d o ś ć en ig maty czn ie. — Tru d n o zap rzeczy ć — p rzy zn ałem. — A two je p ro b lemy b y wają n ajro zmaits zej n atu ry . — Is to tn ie. Wy p iła ły k k awy . — Czy miałb y ś o ch o tę o p o wied zieć mi o n ich ? — s p y tała w k o ń cu . — Są o d ro b in ę n azb y t ro zmaite — o d p arłem. — No cą ty tak że ws p o mn iałaś o jak iejś zb y t d łu g iej h is to rii. Uś miech n ęła s ię b lad o . — Uważas z zap ewn e, że n ie mas z p o wo d ó w, b y u fać mi b ard ziej, n iż to k o n ieczn e — rzek ła. — Nie d ziwię s ię. Po co o b d arzać zau fan iem k o g o ś , k o g o n ie mu s is z, g d y n ad ciąg a n ieb ezp ieczeń s two , k tó re n ie d o k o ń ca ro zu mies z? Czy tak ? — To ch y b a ro zs ąd n a s trateg ia. — A jed n ak mu s zę cię zap ewn ić, że n ajważn iejs ze jes t d la mn ie two je b ezp ieczeń s two . — Sąd zis z mo że, że d y s p o n u ję ś ro d k ami, b y d o trzeć d o mo rd ercy Cain e'a? — Tak — p rzy zn ała. — A p o n ieważ mo że s tać s ię tak że two im zab ó jcą, ch ciałab y m g o zn aleźć. — Pró b u jes z mn ie p rzek o n ać, że n ie zems ta jes t two im g łó wn y m celem?

— Do k ład n ie. Wo lę raczej o ch ran iać ży wy ch , n iż mś cić s ię za u marły ch . — To ch y b a czy s to ak ad emick ie ro zró żn ien ie, g d y b y w o b u wy p ad k ach ch o d ziło o tę s amą o s o b ę. Czy s ąd zis z, że tak właś n ie jes t? — Nie jes tem p ewn a, czy to Lu k e wy s łał wczo raj za to b ą ty ch lu d zi — s twierd ziła. Po ło ży łem jab łk o o b o k filiżan k i i n ap iłem s ię k awy . — Lu k e? — zap y tałem. — J ak i Lu k e? Co mo żes z wied zieć o jak imś Lu k e'u ? — Lu cas Ray n ard — o d p arła s p o k o jn ie. — Wy s zk o lił g ru p ę n ajemn ik ó w n a p u s ty n i Peco s w No wy m M ek s y k u . Zao p atrzy ł ich w s p ecjaln ą amu n icję, k tó rej mo żn a u ży wać w Amb erze, a p o tem o d es łał d o d o mu . M ieli o czek iwać n a jeg o ro zk az, b y zeb rać s ię i ru s zy ć tu taj. Zamierzali s p ró b o wać czeg o ś , co wiele lat temu n ie u d ało s ię two jemu o jcu . — Niech to s zlag ! — mru k n ąłem. To wiele wy jaś n iało … ch o ćb y to , d laczeg o Lu k e zjawił s ię w Hilto n ie w San ta Fe u b ran y w wo js k o wy d res , z h is to ry jk ą o zamiło wan iu d o wy cieczek p o Peco s i z ty m n iezwy k ły m n ab o jem, k tó ry zn alazłem u n ieg o w k ies zen i. A tak że liczn e wy p rawy , jak ie p o d ejmo wał w te o k o lice — b ard ziej liczn e, n iż wy mag ały b y teg o in teres y . Co ś tak ieg o n ig d y n ie p rzy s zło mi d o g ło wy , ale wiązało s ię s en s o wn ie ze ws zy s tk im, czeg o d o wied ziałem s ię o d tamtej p o ry . — W p o rząd k u — u s tąp iłem. — Ro zu miem, że zn as z Lu k e'a Ray n ard a. M o g łab y ś mi wy tłu maczy ć, jak s ię teg o d o wied ziałaś ? — Nie. — Nie? — Nie mo g łab y m. Ob awiam s ię, że b ęd ę mu s iała zag rać wed łu g two ich zas ad i wy mien iać in fo rmację za in fo rmację. Kied y s ię n ad ty m zas tan awiam, s ąd zę, że tak b ęd zie d la mn ie n ajwy g o d n iej. Co ty n a to ? — Każd e z n as w k ażd ej ch wili mo że zrezy g n o wać? — Co p rzerwie wy mian ę, ch y b a że zmien imy u mo wę. — Zg o d a. — Czy li ty jes teś mi win ien . Wczo raj wró ciłeś d o Amb eru . Gd zie b y łeś ? Wes tch n ąłem i u g ry złem k awałek jab łk a. — Wiele żąd as z — s twierd ziłem w k o ń cu . — Py tan ie ma s zero k i zak res . By łem w wielu miejs cach . Ws zy s tk o zależy o d teg o , jak d alek o zech ces z s ię co fn ąć. — Po wied zmy : o d mies zk an ia M eg Dev lin d o wczo raj — o d p arła. Zak rztu s iłem s ię.

— Do b rze, wy g rałaś . M as z zn ak o mite źró d ła in fo rmacji — p rzy zn ałem. — Ale o ty m mu s iała ci p o wied zieć Fio n a. Ws p ó łd ziałas z z n ią jak o ś , p rawd a? — To n ie two ja k o lej n a s tawian ie p y tań — p rzy p o mn iała. — Nie o d p o wied ziałeś jes zcze n a mo je. — No d o b rze. Kied y wy s zed łem o d M eg , Fi i ja wró ciliś my d o Amb eru . Nas tęp n eg o d n ia Ran d o m wy s łał mn ie, żeb y m wy łączy ł mas zy n ę, k tó rą zb u d o wałem. Nazy wa s ię Gh o s twh eel. Nie p o wio d ło mi s ię, ale p o d ro d ze s p o tk ałem Lu k e'a. Po mó g ł mi w ciężk iej s y tu acji. Po tem, w rezu ltacie p ewn eg o n iep o ro zu mien ia z mo im two rem, mu s iałem u ży ć n iezwy k łeg o Atu tu , b y p rzen ieś ć s ieb ie i Lu k e'a w b ezp ieczn e miejs ce. Pó źn iej Lu k e u więził mn ie w k ry s ztało wej g ro cie… — Ah a! — zawo łała. — M am p rzerwać w ty m miejs cu ? — Nie, mó w d alej. — By łem więźn iem p rzez jak iś mies iąc, ch o ciaż min ęło led wie k ilk a d n i czas u Amb eru . Wy p u ś ciło mn ie d wó ch facetó w p racu jący ch d la p ewn ej d amy imien iem J as ra. Po s p rzeczałem s ię z n imi tro ch ę, z d amą tak że, i p rzeatu to wałem d o San Fran cis co , d o mies zk an ia Flo ry . Tam zło ży łem wizy tę w lo k alu , g d zie miało miejs ce mo rd ers two … — U J u lii? — Tak . Od k ry łem mag iczn ą b ramę, k tó rą zd o łałem o two rzy ć. Przes zed łem n ią d o miejs ca zwan eg o Twierd zą Czterech Świató w. Trwała tam b itwa. Atak u jący mi d o wo d ził p rawd o p o d o b n ie czło wiek imien iem Dalt, s weg o czas u cies zący s ię w n as zy ch o k o licach p ewn ą s ławą. Pó źn iej ś cig ał mn ie mag iczn y wir i p rzezy wał zamas k o wan y czarn o k s iężn ik . Wy atu to wałem s ię i p rzy b y łem tu taj, właś n ie wczo raj. — To ju ż ws zy s tk o ? — W s tres zczen iu , tak . — Niczeg o n ie o p u ś ciłeś ? — Ows zem. Na p rzy k ład n a p ro g u b ramy s p o tk ałem M ies zk ań ca, ale jak o ś u d ało mi s ię p rzejś ć. — Nie, to n ależy d o zes tawu . J es zcze co ś ? — Hmm… Tak , b y ły jes zcze d wa d o ś ć d ziwaczn e p o łączen ia, zak o ń czo n e k wiatami. — Op o wied z mi o n ich . Op o wied ziałem. Kied y s k o ń czy łem, p o k ręciła g ło wą.

— Teg o n ie ro zu miem. Sk o ń czy łem k awę i jab łk o . Nalała mi d ru g ą filiżan k ę. — Teraz mo ja k o lej — o ś wiad czy łem. — Co miało zn aczy ć to „ah a”, k ied y ws p o mn iałem o k ry s ztało wej g ro cie? — To b y ł b łęk itn y k ry s ztał, p rawd a? Blo k o wał two ją mo c? — Sk ąd wies z? — M iał ten s am k o lo r co k amień w p ierś cien iu , k tó ry wczo raj w n o cy zab rałeś temu czło wiek o wi. — Tak . Ws tała i o b es zła s tó ł, zatrzy mała s ię n a ch wilę, wres zcie ws k azała w o k o lice mo jeg o b io d ra. — Czy mó g łb y ś wy ło ży ć n a s tó ł ws zy s tk o , co mas z w tej k ies zen i? Uś miech n ąłem s ię. — Pewn ie. Sk ąd wied ziałaś ? Nie o d p o wied ziała, ale to b y ło ju ż in n e p y tan ie. Wy jąłem z k ies zen i cały zes taw b łęk itn y ch k amien i: o d p ry s k i z jas k in i, wy rwan y rzeźb io n y g u zik , p ierś cień … Uło ży łem ws zy s tk o n a s to le. Po d n io s ła g u zik , p rzy jrzała s ię, wres zcie s k in ęła g ło wą. — Tak , to tak że. — Co tak że? Zig n o ro wała p y tan ie. W k ro p li k awy ro zlan ej n a jej s p o d eczk u u mo czy ła p alec ws k azu jący i wy k reś liła wo k ó ł k amien i trzy k ręg i, p rzeciwn ie d o ru ch u ws k azó wek zeg ara. Po tem s k in ęła g ło wą raz jes zcze i wró ciła n a miejs ce. Przy wo łałem wid zen ie n a czas , b y zo b aczy ć, że b u d u je wo k ó ł n ich k latk ę s ił. Kied y s ię p rzy g ląd ałem, miałem wrażen ie, że k amien ie wy d y ch ają led wie wid o czn e, u więzio n e wewn ątrz k ręg ó w p as ma b łęk itn eg o d y mu . — M ó wiłaś ch y b a, że n ie jes teś czaro d ziejk ą. — Nie jes tem — p o twierd ziła. — Nie b ęd ę marn o wał p y tan ia. Ale o d p o wied z mi n a p o p rzed n ie. J ak ie zn aczen ie mają te b łęk itn e k amien ie? — Są p o wiązan e z g ro tą i ze s o b ą n awzajem — wy jaś n iła. — Po k ró tk im p rzes zk o len iu k to ś mo że wziąć jed en z n ich i p o p ro s tu iś ć, p o d ążając za s łab y m p rzy ciąg an iem p s y ch iczn y m. W k o ń cu trafi d o g ro ty . — Ch ces z p o wied zieć: p rzez Cień ?

— Tak . — In try g u jące, ale jak o ś n ie d o s trzeg am u ży teczn o ś ci teg o zjawis k a. — To n ie ws zy s tk o . J eś li zig n o ru jes z p rzy ciąg an ie g ro ty , wy czu jes z p o ciąg n ięcia wtó rn e. Nau cz s ię jes zcze ro zró żn iać ch arak tery s ty k i p o s zczeg ó ln y ch k amien i, a ws zęd zie wy tro p is z ich właś cicieli. — To ju ż b ard ziej p rzy d atn e. M y ś lis z, że tak właś n ie o d n aleźli mn ie ci lu d zie wczo raj w n o cy ? Po n ieważ miałem p ełn ą k ies zeń ty ch k amien i? — To n a p ewn o p o mo g ło . J ed n ak w two im p rzy p ad k u n ie b y ły ju ż ch y b a k o n ieczn e. — Dlaczeg o n ie? — Wy wierają p ewien d o d atk o wy efek t. Każd y , k to miał je w p o s iad an iu p rzez p ewien czas , d o s traja s ię d o n ich . M o żn a je wy rzu cić, ale d o s tro jen ie p o zo s taje. Tak ą o s o b ę mo żn a wy ś led zić, jak b y wciąż miała k amień . Ty mas z ju ż p ewn ie włas n ą ch arak tery s ty k ę. — To zn aczy , że jes tem n azn aczo n y n awet teraz, b ez n ich ? — Tak . — Ile czas u trzeb a, żeb y to min ęło ? — Nie jes tem p ewn a, czy to w o g ó le mo żliwe. — M u s i b y ć jak aś meto d a. — Nie wiem n a p ewn o , ale p rzy ch o d zi mi d o g ło wy k ilk a mo żliwy ch ro związań . — Na p rzy k ład ? — Przejś cie Wzo rca Amb eru alb o p o k o n an ie Lo g ru s u Ch ao s u . J ak s ię wy d aje, o n e p rak ty czn ie ro zry wają czło wiek a n a k awałk i i s k ład ają z p o wro tem w czy s ts zej fo rmie. Zn an e s ą p rzy p ad k i, k ied y u s u n ęły b ard zo d ziwn e s tan y . O ile p amiętam, właś n ie Wzo rzec p rzy wró cił p amięć two jemu o jcu . — Tak … Nie p y tam n awet, s k ąd wies z o Lo g ru s ie. M o żes z mieć rację. I jak częs to b y wa, to zb y t n iewy g o d n e, żeb y mo g ło mi s ię p rzy d ać. Czy li u ważas z, że mo g ą właś n ie mn ie n amierzać, z k amien iami czy b ez? — Tak . — Sk ąd to ws zy s tk o wies z? — zap y tałem. — Po trafię wy czu ć. To b y ło d o d atk o we p y tan ie. Ale to jed n o p rzy zn am ci za d armo , d la d o b ra tran s ak cji. — Dzięk u ję. Ro zu miem, że teraz two ja k o lej. — Zan im zg in ęła, J u lia s p o ty k ała s ię z o k u lty s tą, n iejak im Victo rem M elman em.

Czy wies z d laczeg o ? — Stu d io wała z n im, s zu k ała d ró g ro zwo ju … tak p rzy n ajmn iej twierd ził facet, k tó ry ją wted y zn ał. To b y ło ju ż p o n as zy m zerwan iu . — Nie całk iem o to mi ch o d ziło . Czy wies z, d laczeg o s zu k ała d ró g ro zwo ju ? — Brzmi to d la mn ie jak d ru g ie p y tan ie, ale mo że jes tem ci win ien o d p o wied ź. Czło wiek , z k tó ry m ro zmawiałem, p o wied ział mi, że ją p rzes tras zy łem. Wierzy ła, że p o s iad am jak ąś s zczeg ó ln ą mo c, więc zaczęła s zu k ać s p o s o b ó w ro zwin ięcia s wo jej. W o b ro n ie włas n ej. — Do k o ń cz — p o p ro s iła. — Nie ro zu miem. — To n ie b y ła p ełn a o d p o wied ź. Czy n ap rawd ę d ałeś jej p o wó d , b y wierzy ła w to i b ała s ię cieb ie? — No có ż, ch y b a tak . A teraz mo je p y tan ie: s k ąd właś ciwie d o wied ziałaś s ię o J u lii? — By łam tam — o d p arła. — Zn ałam ją. — M ó w d alej. — To ju ż ws zy s tk o . Teraz mo ja k o lej. — Nie jes t to wy czerp u jąca o d p o wied ź. — Ale n iczeg o więcej s ię n ie d o wies z. Uzn aj ją alb o n ie, jak ch ces z. — Zg o d n ie z n as zą u mo wą, mo g ę p rzerwać wy mian ę. — To p rawd a. Zro b is z to ? — A czeg o ch ciałab y ś s ię teraz d o wied zieć? — Czy J u lia ro zwin ęła w s o b ie te zd o ln o ś ci, k tó ry ch p o s zu k iwała. — M ó wiłem ju ż, że p rzes taliś my s ię wid y wać, zan im wp lątała s ię w te s p rawy . Sk ąd mó g łb y m wied zieć? — Zn alazłeś w jej mies zk an iu p o rtal. Tamtęd y p rawd o p o d o b n ie p rzed o s tała s ię b es tia, k tó ra ją zab iła. Dwa p y tan ia, n ie p o to , żeb y ś n a n ie o d p o wiad ał, ale żeb y ś s ię zas tan o wił. Przed e ws zy s tk im: k o mu zależało n a jej ś mierci? I czy meto d a zab ó js twa n ie wy d aje ci s ię d ziwn a? Po trafię s o b ie wy o b razić wiele p ro s ts zy ch s p o s o b ó w p o zb y cia s ię k o g o ś . — M as z rację — p rzy zn ałem. — Du żo łatwiej p o s łu ży ć s ię b ro n ią n iż mag ią. A d laczeg o , mo g ę s ię ty lk o d o my ś lać. Zak ład ałem, że b y ła to p u łap k a n a mn ie, a ś mierć J u lii mieś ciła s ię w s ch emacie d o ro czn y ch p rezen tó w n a trzy d zies teg o k wietn ia. Czy o ty m tak że wies z?

— Zo s tawmy tę k wes tię n a p ó źn iej. Na p ewn o zd ajes z s o b ie s p rawę, że k ażd y czaro d ziej ma s wó j s ty l, tak s amo jak malarz, p is arz czy mu zy k . Kied y trafiłeś n a b ramę w mies zk an iu J u lii, czy d o s trzeg łeś co ś , co mo g lib y ś my n azwać p o d p is em au to ra? — Nic s zczeg ó ln eg o s o b ie n ie p rzy p o min am. Natu raln ie, s p ies zy łem s ię, żeb y s ię p rzeb ić. Nie miałem czas u n a p o d ziwian ie es tety k i o b iek tu . Ale n ie, n ie p o trafię p o wiązać p rzejś cia ze s ty lem k o g o k o lwiek , k o g o p race b y m zn ał. Do czeg o zmierzas z? —

Zas tan awiałam

s ię właś n ie, czy

zd o łała wy k s ztałcić u

s ieb ie p ewn e

u miejętn o ś ci teg o ty p u , a p o tem p rzy p ad k iem s ama o two rzy ła p rzejś cie i p o n io s ła k o n s ek wen cje. — Ab s u rd ! — J ak ch ces z. Pró b u ję ty lk o zn aleźć jak ieś wy tłu maczen ie. Ro zu miem zatem, że n ig d y n ie d o s trzeg łeś u n iej n iczeg o , co ws k azy wało b y n a u k ry te zd o ln o ś ci mag iczn e? — Nie, n iczeg o tak ieg o s o b ie n ie p rzy p o min am. Do p iłem k awę i n alałem s o b ie zn o wu . — J eś li s ąd zis z, że to n ie Lu k e teraz n a mn ie p o lu je, to k to ? — zap y tałem. — Kilk a lat temu zo rg an izo wał ci s erię p o zo ro wan y ch wy p ad k ó w. — Tak . Nied awn o p rzy zn ał s ię d o teg o . Po wied ział też, że p o p ierws zy ch k ilk u p ró b ach zrezy g n o wał. — To s ię zg ad za. — Zwario wać mo żn a… Nie mam p o jęcia, co wies z, a czeg o n ie wies z. — Dlateg o właś n ie ro zmawiamy , p rawd a? To twó j p o my s ł, żeb y załatwić to w tak i sposób. — Wcale n ie! Ty zap ro p o n o wałaś wy mian ę! — Dziś ran o tak . Ale p o my s ł n ależy d o cieb ie. M y ś lę tu o p ewn ej ro zmo wie telefo n iczn ej w d o mk u p an a Ro th a… — Ty ? Ten n iewy raźn y g ło s w s łu ch awce? J ak to mo żliwe? — Wo lis z p o s łu ch ać o ty m czy raczej o Lu k e'u ? — O ty m! Nie, o Lu k e'u ! O jed n y m i d ru g im, d o d iab ła! — Sam wid zis z, że ro zs ąd ek n ak azu je trzy mać s ię wcześ n iejs zy ch u s taleń . Po rząd ek n ik o mu jes zcze n ie zas zk o d ził. — Zg o d a, p rzek o n ałaś mn ie p o raz k o lejn y . Op o wied z o Lu k e'u .

— J ak o o b s erwato r o d n io s łam wrażen ie, że zap rzes tał zamach ó w, g d y ty lk o lep iej cię p o zn ał. — To zn aczy w o k res ie, k ied y s ię zap rzy jaźn iliś my ? Nie u d awał wted y ? — Wted y n ie wied ziałam jes zcze n a p ewn o . Bez wątp ien ia p rzez całe lata ap ro b o wał zamach y n a cieb ie… Ale wierzę, że u d aremn ił n iek tó re. — Więc k to je o rg an izo wał, k ied y Lu k e s ię wy co fał? — Ru d o wło s a d ama, z k tó rą jes t ch y b a s p o k rewn io n y . — J as ra? — Tak , tak ma n a imię. Wciąż n ie wiem o n iej ty le, ile b y m ch ciała. M as z co ś n a jej temat? — Ch y b a zach o wam to n a p o ważn ą wy mian ę. Po raz p ierws zy s p o jrzała n a mn ie, mru żąc o czy i zacis k ając zęb y . — Czy n ie ro zu mies z, M erlin ie, że p ró b u ję ci p o mó c? — Ro zu miem ty lk o , że zależy ci n a in fo rmacjach , k tó re p o s iad am. W p o rząd k u . Zg ad zam s ię n a wy mian ę, p o n ieważ ty tak że wies z o k ilk u ciek awy ch s p rawach . M u s zę jed n ak p rzy zn ać, że two je mo ty wy wy d ają mi s ię d o ś ć n iejas n e. Sk ąd , u d iab ła, wzięłaś s ię w Berk eley ? Co p lan o wałaś , d zwo n iąc d o mn ie w d o mu Billa? Na czy m p o leg a two ja mo c, o k tó rej twierd zis z, że n ie jes t mag ią? J ak … — To ju ż trzy p y tan ia — o d p arła. — I p o czątek czwarteg o . M o że wo lis z s p is ać je ws zy s tk ie, a ja zro b ię to s amo ? Po tem mo żemy o b o je wró cić d o s wo ich p o k o jó w i zd ecy d o wać, n a k tó re z n ich n ajb ard ziej ch cemy p o zn ać o d p o wied zi. — Nie. Grajmy d alej. Ale ro zu mies z ch y b a, d laczeg o ch cę s ię teg o ws zy s tk ieg o d o wied zieć. Dla mn ie to k wes tia p rzetrwan ia. Z p o czątk u my ś lałem, że zależy ci n a in fo rmacjach p ro wad zący ch d o zab ó jcy Cain e'a. Ale ty twierd zis z, że n ie. I n ie ch ces z zd rad zić p rawd ziwy ch mo ty wó w. — J ak to n ie? Ro b ię to , b o ch cę cię ch ro n ić! — Do cen iam to u czu cie. Ale d laczeg o ? Kied y s ię d o b rze zas tan o wić, p rawie mn ie n ie zn as z. — M imo to tak ie s ą mo je mo ty wy i n ie b ęd ę d łu żej teg o tłu maczy ć. Uwierz alb o n ie. Ws tałem i zacząłem s p acero wać p o p atio . Nie miałem o ch o ty o d d awać in fo rmacji, k tó ra mo g ła s ię o k azać k lu czo wa d la b ezp ieczeń s twa mo jeg o , a w rezu ltacie i Amb eru — ch o ciaż trzeb a p rzy zn ać, że jak d o tąd wy mian a b y ła o p łacaln a. To , co p o wied ziała d o ty ch czas Vin ta, b rzmiało ro zs ąd n ie. Nawias em mó wiąc, ró d Bay le'ó w o d d awn a

zn an y b y ł ze s wo jej lo jaln o ś ci wo b ec Ko ro n y , co k o lwiek b y ła o n a warta. Niep o k o iło mn ie właś ciwie ty lk o jed n o : u p ierała s ię, że n ie ch o d zi jej o zems tę. By ło to b ard zo n ieamb ero ws k ie p o d ejś cie. Po za ty m — jeś li w o g ó le p o trafiła o cen ić, co wy d a mi s ię p rawd o p o d o b n e — wy s tarczy ło ty lk o p rzy zn ać, że ch ce k rwi, a u zn ałb y m jej tro s k ę za zro zu miałą. Ku p iłb y m całą h is to rię i n iczeg o s ię w n iej n ie d o s zu k iwał. A co mi zap ro p o n o wała? Og ó ln e n ic i tajn e mo ty wacje… Co mo g ło o zn aczać, że mó wi p rawd ę. Rezy g n acja z wy g o d n eg o k łams twa n a mo g ła b y ć d o wo d em s zczero ś ci.

k o rzy ś ć tej n iezb y t wiary g o d n ej wers ji A n ajwy raźn iej wied ziała jes zcze s p o ro …

Us ły s załem cich y g rzech o t n a s to le. Z p o czątk u my ś lałem, że to Vin ta d emo n s tru je zn iecierp liwien ie, b ęb n iąc p acami p o b lacie. Lecz k ied y s ię o b ejrzałem, s ied ziała n ieru ch o mo i n awet n a mn ie n ie p atrzy ła. Po d s zed łem b liżej, s zu k ając źró d ła teg o d źwięk u . Pierś cień , o d p ry s k i b łęk itn y ch k amien i, a n awet g u zik p o d s k ak iwały n a s to le, jak b y z włas n ej wo li. — Ty to ro b is z? — s p y tałem. — Nie. Kamień w p ierś cien iu trzas n ął i wy s k o czy ł z mo co wan ia. — Więc co ? — Przerwałam p o łączen ie — wy jaś n iła. — Sąd zę, że co ś p ró b u je je p rzy wró cić, ale b ezs k u teczn ie. — J eś li n awet, to jes tem d o s tro jo n y i n ie p o trzeb u ją ich , żeb y mn ie zn aleźć. — By ć mo że d ziała tu więcej n iż jed n a g ru p a — zau waży ła. — Po win n am ch y b a wy s łać s łu g ę d o mias ta i k azać mu wrzu cić to ws zy s tk o d o mo rza. J eś li k to ś zech ce tam za n imi p o d ąży ć, p ro s zę b ard zo . — Te o d p ry s k i p o win n y d o p ro wad zić z p o wro tem d o g ro ty , a p ierś cień d o zab iteg o — s twierd ziłem. — Ale wo lałb y m jes zcze n ie wy rzu cać g u zik a. — Dlaczeg o ? J es t wielk ą n iewiad o mą. — Do k ład n ie. Ale te rzeczy p o win n y d ziałać w o b ie s tro n y , p rawd a? To o zn acza, że mo g ę wy k o rzy s tać g u zik i zn aleźć d ro g ę d o teg o mio tacza k wiató w. — To mo że b y ć n ieb ezp ieczn e. — Na d łu żs zą metę rezy g n acja mo że s ię o k azać jes zcze b ard ziej n ieb ezp ieczn a. Nie. Całą res ztę mo żes z wy rzu cić d o mo rza, ale g u zik zo s taje. — Do b rze. Na razie zab lo k u ję je d la cieb ie. — Dzięk i. J as ra jes t matk ą Lu k e'a.

— Ch y b a żartu jes z! — Nie. — To wy jaś n ia, d laczeg o n ie p rzy cis k ał jej w s p rawie p ó źn iejs zy ch trzy d zies ty ch k wietn ia. Fas cy n u jące! Otwiera zu p ełn ie n o we p o la d o my s łó w. — Po d zielis z s ię n imi? — Pó źn iej, p ó źn iej. Ty mczas em zajmę s ię ty mi k amien iami. Sięg n ęła d o k ręg u i ch wy ciła je. Przez mo men t zd awały s ię tań czy ć w jej d ło n i. Ws tała. — Hm… g u zik — p rzy p o mn iałem. — Tak . Sch o wała g u zik d o k ies zen i, a p o zo s tałe trzy mała w ręk u . — Zes tro is z s ię, jeś li b ęd zies z tak p rzech o wy wać ten g u zik — o s trzeg łem. — Nie. — Dlaczeg o n ie? — Są p o wo d y . Przep ras zam teraz. Po s zu k am p o jemn ik a n a p o zo s tałe k amien ie, a p o tem k o g o ś , k to je p rzewiezie. — Czy ta o s o b a s ię n ie zes tro i? — To wy mag a czas u . — Ro zu miem. — Nap ij s ię jes zcze k awy … alb o zjed z co ś . Od es zła. Zjad łem

k awałek

s era. Pró b o wałem

o cen ić, czy

n as za ro zmo wa

d o s tarczy ła więcej o d p o wied zi czy n o wy ch p y tań . I u s iło wałem d o ło ży ć d o s tarej łamig łó wk i k ilk a n o wy ch k lo ck ó w. — Ojcze. Ob ejrzałem s ię, s zu k ając teg o , k to to p o wied ział. Nie zn alazłem n ik o g o . — Tu taj, n iżej. Na p o b lis k im k lo mb ie, p u s ty m, jeś li n ie liczy ć k ilk u s u ch y ch ło d y g i liś ci, d o s trzeg łem k rążek ś wiatła wielk o ś ci mo n ety . Po ru s zy ł s ię i ty m zwró cił mo ją u wag ę. — Gh o s t? — zap y tałem. — Ah a — d o b ieg ła s p o międ zy liś ci o d p o wied ź. — Czek ałem, aż zo s tan ies z s am. Nie b ard zo u fam tej k o b iecie. — Dlaczeg o n ie? — Nie s k an u je n o rmaln ie, jak in n i lu d zie. Nie wiem, n a czy m to p o leg a. Ale n ie

o ty m ch ciałem z to b ą ro zmawiać. — Więc o czy m? — No wies z… czy mó wiłeś p o ważn ie, k ied y p o wied ziałeś , że n ie ch ces z mn ie wy łączać? — Ran y ! Po ty m ws zy s tk im, co d la cieb ie zro b iłem! Two ja ed u k acja i w o g ó le… I tas zczen ie ws zy s tk ich two ich częś ci d o tak ieg o miejs ca, g d zie b y łb y ś b ezp ieczn y ! J ak mo żes z o to p y tać? — Sam s ły s załem, jak Ran d o m ci to zlecał… — Ty też n ie ro b is z ws zy s tk ieg o , co ci k ażą, p rawd a? Zwłas zcza jeś li ch o d zi o atak i n a mn ie, k ied y ch cę ty lk o s p rawd zić p arę p ro g ramó w. Należy mi s ię ch y b a o d ro b in a s zacu n k u ! — Ee… n o tak . Wies z, p rzy k ro mi. — Po win n o ci b y ć p rzy k ro . M iałem p rzez cieb ie mas ę k ło p o tó w. — Szu k ałem cię o d p aru d n i i n ig d zie n ie mo g łem zn aleźć. — Kry s ztało we g ro ty to n ic p rzy jemn eg o . — Nie mam zb y t wiele czas u … — Światło zamig o tało , zb lad ło n iemal d o g ran ic wid zialn o ś ci i zn o wu ro zb ły s ło . — Od p o wies z mi s zy b k o n a jed n o p y tan ie? — Strzelaj. — Ten czło wiek , k tó ry b y ł z to b ą, k ied y tu p rzy s zed łeś … i o d s zed łeś … Tak i d u ży , ru d o wło s y ? — Lu k e. Co z n im? — M o g ę mu zau fać? — Gło s Gh o s ta b y ł s łab y , led wie s ły s zaln y . — Nie! — wrzas n ąłem. — To id io ty czn y p o my s ł! Gh o s t zn ik n ął i n ie wied ziałem, czy s ły s zał mo ją o d p o wied ź. — Co s ię d zieje? Gło s Vin ty , g d zieś z g ó ry . — Kłó tn ia z to warzy s zem zab aw z wy o b raźn i — zawo łałem. Nawet z tej o d leg ło ś ci d o s trzeg łem zd ziwien ie n a jej twarzy . Ro zg ląd ała s ię, aż n ab rała p rzek o n an ia, że n ap rawd ę jes tem s am. Sk in ęła g ło wą. — Ah a — mru k n ęła. I d o d ała: — Zejd ę za ch wilę. — Nie ma p o ś p iech u — zap ewn iłem. Gd zie mo żn a o d n aleźć mąd ro ś ć i g d zie zn ajd ę zro zu mien ie? Gd y b y m wied ział, p o s zed łb y m tam o d razu . W tej ch wili s tałem raczej p o ś ro d k u wielk iej map y , wś ró d o b s zaró w, g d zie czaiły s ię wizeru n k i s zczeg ó ln ie p as k u d n y ch zmien n y ch lo s o wy ch .

Do s k o n ałe miejs ce, mo im zd an iem, żeb y p o g ad ać s amemu ze s o b ą. Wró ciłem d o ś ro d k a, żeb y s k o rzy s tać z to alety . Za d u żo tej k awy …

ROZDZIAŁ VI No có ż, mo że. To zn aczy z J u lią. Sied ziałem s am w p o k o ju p rzy ś wiecy i my ś lałem. Vin ta

p o ru s zy ła

p ewn e

ws p o mn ien ia,

k tó re

d zięk i

n iej

wy p ły n ęły

na

p o wierzch n ię. To zd arzy ło s ię p ó źn iej, k ied y n ie s p o ty k aliś my s ię ju ż tak częs to … Po zn ałem J u lię n a wy k ład ach z meto d n u mery czn y ch . Zaczęliś my s ię s p o ty k ać, n ajp ierw d o ś ć rzad k o : k awa p o zajęciach i tak ie rzeczy . Po tem częś ciej i wk ró tce s p rawa s tała s ię p o ważn a. Teraz k o ń czy ła s ię tak , jak zaczęła: p o tro ch u … Wy ch o d ziłem z s u p ermark etu z to rb ą zak u p ó w, k ied y p o czu łem n a ramien iu d ło ń J u lii. Wied ziałem, że to o n a, o d wró ciłem s ię i o b o k n ie b y ło n ik o g o . Kilk a s ek u n d p ó źn iej p o mach ała d o mn ie z d ru g iej s tro n y p ark in g u . Po d s zed łem, p rzy witałem s ię, zap y tałem, czy n ad al p racu je w ty m s k lep ie z o p ro g ramo wan iem co o s tatn io . Zap rzeczy ła. Pamiętam, miała wted y n a s zy i mały p en tag ram n a łań cu s zk u . M ó g ł b ez tru d u — mo że n awet p o win ien — zwis ać u k ry ty p o d b lu zk ą. Ale wted y , o czy wiś cie, b y m n ie zau waży ł, a ws zy s tk ie jej g es ty s u g ero wały , że k o n ieczn ie ch ce, b y m g o d o s trzeg ł. Dlateg o zig n o ro wałem g o . Wy mien iliś my o g ó ln e u wag i; o d rzu ciła mo je zap ro s zen ie n a k o lację i d o k in a, ch o ć p ro p o n o wałem k ilk a wieczo ró w z rzęd u . — Co teraz ro b is z? — zap y tałem. — Stu d iu ję. — Co ? — Och … ró żn e rzeczy . Nied łu g o zro b ię ci n ies p o d zian k ę. Zn o wu n ie zareag o wałem, ch o ciaż ak u rat wted y p o d s zed ł d o n as jak iś n ad miern ie p rzy jazn y irlan d zk i s eter. Po ło ży ła mu ręk ę n a g ło wie, p o wied ziała: „Siad ”, a o n u s iad ł. Zn ieru ch o miał jak p o s ąg p rzy jej n o d ze i zo s tał n a miejs cu , k ied y o d es zliś my . Z teg o , co wiem, wciąż s ied zi tam s zk ielet p s a, n ib y jak aś ws p ó łczes n a rzeźb a o b o k rzęd u wó zk ó w. Wted y n ie wy d ało mi s ię to s zczeg ó ln ie ważn e. Ale w retro s p ek cji zacząłem s ię zas tan awiać…

Wy b raliś my s ię n a p rzejażd żk ę, Vin ta i ja. Pamiętając mo ją iry tację, mu s iała wy czu ć, że k o n ieczn a jes t p rzerwa. M iała rację. Kied y p o lek k im o b ied zie zap ro p o n o wała wy cieczk ę p o p o s iad ło ś ci, zg o d ziłem s ię ch ętn ie. Po trzeb o wałem czas u d o n amy s łu , zan im wró cimy d o n as zy ch wzajemn y ch p y tań i d y s k u s ji. Po g o d a b y ła p ięk n a, a o k o lica atrak cy jn a. J ech aliś my k rętą ś cieżk ą p o p rzez łąk i, d o cierając w k o ń cu d o p ó łn o cn y ch wzg ó rz, s k ąd aż p o lś n iące w s ło ń cu mo rze ciąg n ęła s ię s zach o wn ica p ó l. Nieb o b y ło p ełn e wiatró w, s trzęp ó w ch mu r, p rzelatu jący ch p tak ó w… Vin ta n ie p ro wad ziła w żad n e k o n k retn e miejs ce, a mn ie to n ie p rzes zk ad zało . Po d ro d ze p rzy p o mn iałem s o b ie wizy tę w win n icy Nap a Valley . — Czy b u telk u jecie win o tu taj, n a miejs cu ? — zap y tałem, k ied y zwo ln iliś my , b y d ać k o n io m o d p o cząć. — Czy raczej w mieś cie? A mo że w Amb erze? — Nie wiem — o d p arła. — M y ś lałem, że tu taj s ię wy ch o wałaś . — Nig d y n ie zwracałam n a to u wag i. Po ws trzy małem s ię o d k o men tarzy n a temat p atry cju s zo ws k ieg o p o d ejś cia. J eś li n ie żarto wała, to n ap rawd ę n ie wiem, jak mo g ła n ie wied zieć czeg o ś tak ieg o . Do s trzeg ła mo ją min ę. — Ro b iliś my to w ró żn y s p o s ó b w ró żn y ch o k res ach — d o d ała s zy b k o . — Od k ilk u lat mies zk am w mieś cie. Nie wiem, g d zie o s tatn io ro zlewamy win a. Ład n a o b ro n a; n iczeg o n ie mo g łem jej zarzu cić. M o je p y tan ia n ie miały b y ć żad n ą p u łap k ą, wy czu łem jed n ak , że właś n ie trafiłem n a co ś ważn eg o . M o że d lateg o , że n ie zo s tawiła tej s p rawy . Zaczęła o p o wiad ać, że częs to wy s y łają wielk ie b eczk i i tak właś n ie s p rzed ają win o . Z d ru g iej s tro n y , n iek tó rzy k lien ci wo lą je w b u telk ach … Po ch wili p rzes tałem jej s łu ch ać. Z jed n ej s tro n y mo g łem s ię teg o s p o d ziewać p o có rce win iarza, z d ru g iej jed n ak s am b ez tru d u wy my ś liłb y m co ś p o d o b n eg o . Nie mo g łem s p rawd zić. M iałem wrażen ie, że p ró b u je mn ie zag ad ać, p ró b u je co ś u k ry ć. A n ie wied ziałem co . — Dzięk i — wtrąciłem, g d y p rzerwała d la n ab ran ia tch u . Sp o jrzała n a mn ie d ziwn ie, ale zro zu miała alu zję i n ie o p o wiad ała d alej. — M u s is z zn ać an g iels k i — s twierd ziłem w ty m języ k u . — J eś li to , co mi wcześ n iej mó wiłaś , jes t p rawd ą. — Ws zy s tk o , co mó wiłam, jes t p rawd ą — o d p arła p o an g iels k u , b ez ś lad u o b ceg o ak cen tu .

— Gd zie s ię n au czy łaś ? — Na Cien iu -Ziemi, g d zie s tu d io wałeś . — M o żes z mi p o wied zieć, co tam ro b iłaś ? — Wy p ełn iałam s p ecjaln ą mis ję. — Dla s wo jeg o o jca? Dla Ko ro n y ? — Wo lę n ie o d p o wiad ać, n iż cię o k łamy wać. — Do cen iam to . Natu raln ie, s p ró b u ję o d g ad n ąć. Wzru s zy ła ramio n ami. — M ó wis z, że b y łaś w Berk eley ? — s p y tałem. Ch wila wah an ia. — Tak . — Nie p amiętam, żeb y m cię tam wid ział. Zn o wu wzru s zen ie ramio n . M iałem o ch o tę ch wy cić ją i p o trząs n ąć. — Wied ziałaś o M eg Dev lin — p o wied ziałem zamias t teg o . — Twierd zis z, że b y łaś w No wy m J o rk u … — M am wrażen ie, że wy p rzed zas z mn ie w ilo ś ci p y tań . — Nie wied ziałem, że zn o wu g ramy . Sąd ziłem, że zwy czajn ie ro zmawiamy . — Do b rze więc: tak . — Po wied z mi jes zcze co ś , a mo że p o trafię ci p o mó c. Uś miech n ęła s ię. — Nie p o trzeb u ję p o mo cy . To ty mas z k ło p o ty . — Czy mo g ę s p y tać mimo ws zy s tk o ? — Py taj. Każd e two je p y tan ie zd rad za mi co ś ciek aweg o . — Wied ziałaś o n ajemn ik ach Lu k e'a. Czy o d wied ziłaś tak że No wy M ek s y k ? — Ows zem, b y łam tam. — Dzięk u ję — rzek łem. — To ws zy s tk o ? — To ws zy s tk o . — Do s zed łeś d o jak ich ś wn io s k ó w? — M o że. — Po wies z mi, o co ch o d zi? Z u ś miech em p o k ręciłem g ło wą. Nie wracałem ju ż d o teg o . Kilk a zawo alo wan y ch alu zji p o d ro d ze d o wo d ziło , że

zas tan awia s ię, co n ag le o d k ry łem lu b d o s trzeg łem. To d o b rze. Po s tan o wiłem trzy mać ją w n iep ewn o ś ci. Ch ciałem s ię zrewan żo wać za mało mó wn o ś ć w ty ch k wes tiach , k tó re mn ie in teres o wały n ajb ard ziej. M o że to d o p ro wad zi d o p ełn ej wy mian y in fo rmacji. Po za ty m, n ap rawd ę d o s zed łem d o n iezwy k ły ch wn io s k ó w. Nie b y ły jes zcze k o mp letn e, ale jeś li s ię n ie my liłem, p ręd zej czy p ó źn iej b ęd zie mi p o trzeb n y d als zy ciąg o d p o wied zi. Czy li n ie d o k o ń ca b lefo wałem. Wo k ó ł

n as

trwało

p o p o łu d n ie:

zło cis te, p o marań czo we, czerwo n e, żó łte,

z jes ien n o -wilg o tn y m aro matem n ies io n y m p o d mu ch ami wiatru . Nieb o b y ło b łęk itn e, jak p ewn e k amien ie… M o że z d zies ięć min u t p ó źn iej zad ałem b ard ziej n eu traln e p y tan ie. — M o żes z mi p o k azać d ro g ę d o Amb eru ? — Nie zn as z jej? Po k ręciłem g ło wą. — Nig d y n ie b y łem w tej o k o licy . Wiem ty lk o , że is tn ieją s zlak i b ieg n ące tęd y i p ro wad zące d o Ws ch o d n iej Bramy . — Zg ad za s ię. To ch y b a k awałek d alej n a p ó łn o c. Po s zu k ajmy . Zawró ciła d o d ro g i, k tó rą jech aliś my jes zcze n ied awn o . Sk ręciliś my w n ią, co u zn ałem za lo g iczn e. Nie k o men to wałem n iezb y t p recy zy jn ej wy p o wied zi Vin ty . Sp o d ziewałem s ię za to , że zwró ci u wag ę, że n ie o k reś liłem s wo ich p lan ó w n a p rzy s zło ś ć. M iałem wrażen ie, że teg o o d e mn ie o czek u je. Niecałe p ó łto ra k ilo metra d alej d o tarliś my d o s k rzy żo wan ia. W lewy m d als zy m ro g u s tał k amień , n a k tó ry m wy ry to o d leg ło ś ci d o Amb eru , z p o wro tem d o Bay les p o rt, d o Bay lecres t n a ws ch o d zie i jak ieg o ś M u rn p ro s to p rzed n ami. — Co to jes t M u rn ? — zain teres o wałem s ię. — Tak a mała wio s k a. Ho d u ją k ro wy . Ab y to s p rawd zić, mu s iałb y m p rzejech ać p rawie trzy d zieś ci k ilo metró w. — Zamierzas z k o n n o wracać d o Amb eru ? — s p y tała. — Tak . — Dlaczeg o n ie u ży jes z Atu tu ? — Ch cę lep iej p o zn ać o k o lice. To mó j d o m. Po d o b a mi s ię tu taj. — Przecież u p rzed załam cię… o zag ro żen iu . Kamien ie cię n azn aczy ły . On i mo g ą cię wy ś led zić. — To jes zcze n ie zn aczy , że wy ś led zą. Wątp ię, b y mo co d awca wczo rajs zy ch n ap as tn ik ó w wied ział ju ż, że mn ie s p o tk ali i zawied li. Gd y b y m n ie wy s zed ł n a

k o lację, wciąż jes zcze czailib y s ię w mieś cie. J es tem p ewien , że mam k ilk a d n i łas k i. Zd ążę u s u n ąć te zn ak i, o k tó ry ch mó wis z. Zes k o czy ła z s io d ła i p o zwo liła k o n io wi s k u b ać rzad k ą trawę. Zro b iłem to s amo . To zn aczy zs iad łem. — Ch y b a mas z rację — p rzy zn ała. — Po p ro s tu wo lałab y m, żeb y ś n ie p o d ejmo wał żad n eg o ry zy k a. Co p lan u jes z p o p o wro cie? — J es zcze n ie wiem. Przy p u s zczam, że im d łu żej b ęd ę czek ał, ty m b ard ziej zn iecierp liwi s ię o s o b a s to jąca za wy d arzen iami o s tatn iej n o cy . I mo że wy ś le jak ieg o ś o s iłk a. Ch wy ciła mn ie za ramię i o d wró ciła tak , że n ag le zn alazła s ię tu ż p rzy mn ie. By łem lek k o zas k o czo n y , lecz wo ln a ręk a o d ru ch o wo o b jęła d amę, jak to zwy k le czy n i p rzy tak ich o k azjach . — Nie miałeś ch y b a zamiaru o d jeżd żać teraz? Bo jeś li tak , jad ę z to b ą. — Nie — o d p arłem zg o d n ie z p rawd ą. Plan o wałem wy jazd n a ju tro ran o , p o d o b rze p rzes p an ej n o cy . — Więc k ied y ? Wciąż mamy wiele d o o mó wien ia. — Do p ro wad ziliś my ch y b a tę zab awę w p y tan ia i o d p o wied zi tak d alek o , że żad n e z n as n ie ma o ch o ty p o s u wać s ię jes zcze d alej.. — Są p ewn e s p rawy … — Wiem. Niezręczn a s y tu acja. Tak , b y ła atrak cy jn a. I n ie, w tak im s en s ie wo lałem n ie mieć z n ią n ic ws p ó ln eg o . Częś cio wo d lateg o , że czu łem, iż p rag n ie jes zcze czeg o ś — n ie b y łem p ewien czeg o . A częś cio wo , p o n ieważ d y s p o n o wała n iezwy k łą mo cą, n a d ziałan ie k tó rej wo lałem s ię n ie wy s tawiać. J ak zwy k le mawiał mó j wu jek Su h u y , wy s tęp u jąc fo rmaln ie jak o czaro d ziej: „J eś li czeg o ś n ie ro zu mies z, n ie b aw s ię ty m”. A miałem p rzeczu cie, że ws zy s tk o p o za p rzy jazn ą zn ajo mo ś cią mo że s ię p rzero d zić w p o jed y n ek en erg ii. Dlateg o p o cało wałem ją s zy b k o , b y p o zo s tać n a p rzy jazn y m g ru n cie, i u wo ln iłem s ię. — M o że wy ru s zę ju tro — p o wied ziałem. — To d o b rze. M iałam n ad zieję, że zo s tan ies z n a n o c. M o że n awet d łu żej. Będ ę cię ch ro n ić. — Ows zem, jes tem jes zcze b ard zo zmęczo n y . — M u s imy cię d o b rze k armić, żeb y ś o d zy s k ał s iły .

M u s n ęła czu b k ami p alcó w mó j p o liczek i n ag le u ś wiad o miłem s o b ie, że s k ąd ś ją zn am. Sk ąd ? Nie wied ziałem. I to tak że tro ch ę mn ie p rzes tras zy ło . Nawet b ard ziej n iż tro ch ę. Kied y ru s zy liś my z p o wro tem d o Arb o r, zacząłem p lan o wać, jak wy mk n ąć s ię s tamtąd jes zcze n o cą. I tak , s ied ząc w s wo im p o k o ju , s ącząc z k ielich a win o n ieo b ecn ej g o s p o d y n i — czerwo n e — i o b s erwu jąc ś wiece mig o czące w p o d mu ch ach b ry zy wp ad ający ch p rzez o twarte o k n o , czek ałem. Przed e ws zy s tk im, b y w d o mu zap ad ła cis za, co ju ż n as tąp iło . Po d ru g ie, b y min ął o d p o wied n i czas . Drzwi b y ły zary g lo wan e. Przy k o lacji ws p o mn iałem k ilk ak ro tn ie, jak b ard zo jes tem zmęczo n y , a p o tem wy s zed łem wcześ n ie. Nie jes tem tak im eg o cen try czn y m s amcem, b y wierzy ć, że k ażd a k o b ieta mn ie p rag n ie; jed n ak Vin ta d ała d o zro zu mien ia, że mo że mn ie o d wied zić. M u s iałem jak o ś wy tłu maczy ć s wó j ciężk i s en . Nie ch ciałb y m jej u razić. M iałem aż n ad to p ro b lemó w, b y d o d atk o wo zwracać p rzeciwk o s o b ie teg o n iezwy k łeg o s p rzy mierzeń ca. Żało wałem, że n ie mam jak iejś d o b rej k s iążk i, ale o s tatn ią zo s tawiłem u Billa. Gd y b y m s p ró b o wał ją teraz ś ciąg n ąć, mo że Vin ta wy czu łab y p o s łan ie, jak k ied y ś Fio n a wied ziała, że two rzę Atu t, i zaczęła d o b ijać s ię d o d rzwi, b y s p rawd zić, co , d o d iab ła, s ię d zieje. Ale n ik t s ię n ie d o b ijał, a ja n as łu ch iwałem trzas k ó w w u ś p io n y m d o mu i s zeles tó w z zewn ątrz. Świece b y ły co raz k ró ts ze, a cien ie n a ś cian ie p ły wały i falo wały w ich n iep ewn y m b las k u . M y ś lałem i s ączy łem win o . J u ż n ied łu g o … Zd awało mi s ię? Czy n ap rawd ę u s ły s załem s wo je imię, wy s zep tan e z jak ieg o ś n ieo k reś lo n eg o p u n k tu ? — M erle… Zn o wu . Realn e, ale… Po le wid zen ia zafalo wało p rzez ch wilę i wted y zro zu miałem, co to zn aczy : b ard zo s łab y k o n tak t p rzez Atu t. — Tak — rzu ciłem, o twierając u my s ł. — Kto to ? — M erle, mały … Po mó ż mi, alb o ju ż p o mn ie… Lu k e! — Tu taj — p o wied ziałem. Sięg ałem co raz d alej, aż o b raz wy o s trzy ł s ię i u trwalił. Przy g arb io n y , ze zwies zo n ą g ło wą, o p ierał s ię p lecami o mu r. — J eś li to jak aś s ztu czk a, Lu k e, jes tem p rzy g o to wan y — u p rzed ziłem. Ws tałem

s zy b k o , p rzes zed łem d o s to lik a, g d zie zo s tawiłem miecz, wy jąłem g o i wy s u n ąłem k lin g ę. — Żad n a s ztu czk a. Sp ies z s ię! Wy ciąg n ij mn ie s tąd ! Po d n ió s ł lewą ręk ę, ja u n io s łem s wo ją i ch wy ciłem g o . Naty ch mias t p ad ł n a mn ie, aż s ię zach wiałem. Po my ś lałem, że to atak , ale b y ł ty lk o b ezwład n y m ciężarem. Zo b aczy łem, że jes t cały zalan y k rwią. W p rawej d ło n i wciąż ś cis k ał zak rwawio n y miecz. — Ch o d ź. Tu taj. Po d trzy mu jąc g o , p rzep ro wad ziłem k ilk a k ro k ó w d alej i u ło ży łem n a łó żk u . Wy jąłem z p alcó w miecz i o d ło ży łem n a k rzes ło o b o k s wo jeg o . — Co s ię s tało , d o lich a? Zak as zlał i n iep ewn ie p o trząs n ął g ło wą. Kilk a razy g łęb o k o o d etch n ął. — Wid ziałem ch y b a k ielis zek win a… — s zep n ął. — Kied y mijaliś my s tó ł. — Tak . Zaczek aj. Przy n io s łem win o , p o d p arłem Lu k e'o wi g ło wę i p rzy s u n ąłem k ielich d o u s t. Pił wo ln o , p rzery wając d la n ab ran ia tch u . — Dzięk i — p o wied ział, k ied y s k o ń czy ł, a p o tem g ło wa o p ad ła mu n a b o k . Zemd lał. Sp rawd ziłem p u ls . By ł s zy b k i, ale jak b y tro ch ę s łab y . — Niech cię s zlag , Lu k e! — b u rk n ąłem. — Wy b rałeś n ajg o rs zy mo men t… Ale o n n ie s ły s zał. Leżał ty lk o i k rwawił. Kilk a p rzek leń s tw p ó źn iej zd ąży łem g o ro zeb rać i p rzemy wając mo k ry m ręczn ik iem, s zu k ałem ran p o d całą tą k rwią. M iał jed n ą p as k u d n ą n a p iers i p o p rawej s tro n ie; mo g ła s ięg ać p łu ca. Od d y ch ał jed n ak p ły tk o i n ie b y łem p ewien . J eś li tak , to miałem ty lk o n ad zieję, że w p ełn i o d zied ziczy ł amb ero ws k ą zd o ln o ś ć reg en eracji. Przy ło ży łem mu k o mp res , p rzy trzy małem n a miejs cu i s p rawd ziłem p o zo s tałe o b rażen ia. Po d ejrzewałem p ęk n ięcie k ilk u żeb er. Lewą ręk ę miał złaman ą p o wy żej ło k cia; n as tawiłem ją i wziąłem w łu b k i, u ży wając lis tewek z k rzes ła, k tó re zau waży łem wcześ n iej za s zafą. Po tem p rzy wiązałem ręk ę d o p iers i. Zn alazłem jes zcze z tu zin ró żn ej g łęb o k o ś ci n ak łu ć i n acięć n a u d ach , p rawy m b io d rze, p rawy m ręk u , ramien iu i n a p lecach . Oczy ś ciłem je ws zy s tk ie i o p atrzy łem, p rzez co zaczął p rzy p o min ać ilu s trację z p o d ręczn ik a p ierws zej p o mo cy . Pó źn iej s p rawd ziłem jes zcze ran ę n a p iers i i p rzy k ry łem g o . M y ś lałem o p ewn y ch lo g ru s o wy ch meto d ach leczen ia; zn ałem je teo rety czn ie, ale n ig d y n ie miałem o k azji s p rawd zić w p rak ty ce. Lu k e b y ł b ard zo b lad y , więc u zn ałem,

że ch y b a lep iej s p ró b u ję. Kied y s k o ń czy łem, jeg o twarz wy raźn ie n ab rała k o lo ru . Rzu ciłem s wó j p łas zcz n a k o c, k tó ry m b y ł p rzy k ry ty . Zb ad ałem p u ls i ty m razem b y ł mo cn iejs zy . Zak ląłem jes zcze, żeb y n ie wy jś ć z wp rawy , zd jąłem z k rzes ła miecze i u s iad łem. W ch wilę p ó źn iej zan iep o k o iło mn ie ws p o mn ien ie ro zmo wy z Gh o s twh eelem. Czy Lu k e p ró b o wał s ię d o g ad ać z mo im d ziełem? Po wied ział, że p o trzeb u je mo cy Gh o s ta, b y zrealizo wać s we p lan y wo b ec Amb eru . A d zis iaj ran o Gh o s t p y tał, czy mo że mu zau fać, mo ja o d p o wied ź zaś b y ła wy raźn ie n eg aty wn a. Czy żb y s tan Lu k e'a b y ł efek tem s p o s o b u , w jak i Gh o s t zry wał n eg o cjacje? Wy jąłem Atu ty i o d s zu k ałem jas n y k rąg Gh o s twh eela. Sk o n cen tro wałem s ię, p rzy g o to wałem u my s ł d o k o n tak tu , p o s łałem wezwan ie. W ciąg u k ilk u min u to wej p ró b y d wu k ro tn ie czu łem, że jes tem b lis k o czeg o ś … p o ru s zo n eg o … Ale n ic więcej, jak b y ro zd zielała n as tafla s zk ła. Czy żb y Gh o s t b y ł zajęty ? A mo że n ie miał o ch o ty n a ro zmo wę? Od ło ży łem k arty . Po s łu ży ły jed n ak , b y s k iero wać mo je my ś li n a in n y to r. Zeb rałem p o k rwawio n e u b ran ie Lu k e'a i p rzes zu k ałem k ies zen ie. W b o czn ej zn alazłem k o mp let Atu tó w, k ilk a czy s ty ch k art i o łó wek . Tak , b y ły ch y b a n amalo wan e w ty m s amy m s ty lu co tamte, k tó re zacząłem n azy wać Atu tami Zg u b y . Do d ałem d o talii jes zcze jed en p rzed s tawiający mn ie; Lu k e trzy mał g o w ręk u , k ied y s ię tu taj p rzeatu to wał. M iał fas cy n u jący zes taw. By ł tam Atu t J as ry i Victo ra M elman a. By ł tak że J u lii i n ied o k o ń czo n y Bley s a. By ł Atu t k ry s ztało wej g ro ty i Atu t d awn eg o mies zk an ia Lu k e'a. Kilk a p rzek o p io wał z Atu tó w Zg u b y , zn alazłem też n iezn an y mi p ałac, p o k ó j, g d zie k ied y ś mies zk ałem, p o rtret p o n u reg o jas n o wło s eg o faceta w zielen i i czern i, in n eg o s zczu p łeg o o k as ztan o wy ch wło s ach w b rązie i czern i, i k o b iety tak d o n ieg o p o d o b n ej, że mu s ieli b y ć ro d zeń s twem. To d ziwn e, ale o s tatn ią p arę n amalo wan o w in n y m s ty lu , a n awet, p o wied ziałb y m, in n ą ręk ą. Z ty ch n iezn an y ch p o s taci b y łem mn iej więcej p ewien ty lk o b lo n d y n a: s ąd ząc p o k o lo rach , u zn ałem, że to Dalt, s tary p rzy jaciel Lu k e'a i n ajemn ik . W talii zn alazłem tak że trzy ró żn e s zk ice czeg o ś , co p rzy p o min ało Gh o s twh eela, ws zy s tk ie trzy n iezb y t u d an e. Us ły s załem wark n ięcie Lu k e'a — o two rzy ł o czy i ro zg ląd ał s ię. — Sp o k o jn ie — p o wied ziałem. — J es teś b ezp ieczn y . Kiwn ął g ło wą i zamk n ął o czy . Po ch wili o two rzy ł je zn o wu . — Hej! M o je k arty — s zep n ął s łab y m g ło s em. Uś miech n ąłem s ię.

— Ład n a ro b o ta — zau waży łem. — Kto je malo wał? — J a — o d p o wied ział. — Któ ż b y in n y ? — Gd zie s ię u czy łeś ? — U o jca. By ł w ty m d o b ry . — J eś li mo żes z two rzy ć Atu ty , to mu s iałeś p rzejś ć Wzo rzec. Przy tak n ął. — Gd zie? Ob s erwo wał mn ie p rzez mo men t, p o czy m s p ró b o wał wzru s zy ć ramio n ami i s k rzy wił s ię. — W Tir-n a No g 'th . — Ojciec cię tam zab rał i p o mó g ł? Zn o wu s k in ien ie g ło wy . Dlaczeg o g o n ie p rzy cis n ąć, s k o ro wy raźn ie miałem d o b rą p as s ę? Wy jąłem k artę. — To jes t Dalt — s twierd ziłem. — By liś cie razem w d ru ży n ie s k au tó w. Nie o d p o wied ział. i zmars zczo n e czo ło .

Sp o jrzałem

na

n ieg o ,

zo b aczy łem

zmru żo n e

o czy

— Nig d y g o n ie wid ziałem — wy jaś n iłem. — Ale ro zp o zn aję b arwy i wiem, że p o ch o d zi z two ich o k o lic: z Kas h fy . Lu k e u ś miech n ął s ię. — W s zk o le też zaws ze o d rab iałeś p race d o mo we. — Zwy k le w termin ie — zg o d ziłem s ię. — Ale za to b ą n ie mo g łem n ad ąży ć. Na p rzy k ład , n ie wid zę tu Atu tu Twierd zy Czterech Świató w. A tu jes t k to ś , k o g o n ie zn am. Po mach ałem mu k artą s zczu p łej d amy . Uś miech n ął s ię zn o wu . — Słab n ę i zn o wu b rak u je mi tch u — p o wied ział. — By łeś p rzy Twierd zy ? — Tak . — Os tatn io ? Kiwn ąłem g ło wą. — Wies z co ? — zap ro p o n o wał. — Po wied z, co wid ziałeś p o d Twierd zą i s k ąd wies z o p ewn y ch mo ich s p rawach , a ja ci p o wiem, k im o n a jes t. Zas tan o wiłem s ię s zy b k o . M ó g łb y m mó wić tak , b y n ie p o wied zieć mu n iczeg o , o czy m b y ju ż n ie wied ział. Zatem… — Ale ty p ierws zy .

— Do b rze. Ta d ama — rzek ł — to San d . Przy g ląd ałem s ię w tak im s k u p ien iu , że p o czu łem ws tęp k o n tak tu . Przerwałem go. — Dawn o zag in io n a — d o d ał. Po d n io s łem k artę p o d o b n eg o d o n iej mężczy zn y . — To zatem mu s i b y ć Delwin . — Zg ad za s ię. — Nie ty malo wałeś te d wie k arty . To n ie twó j s ty l, zres ztą n ie wied ziałb y ś n awet, jak wy g ląd ali. — Sp o s trzeg awczy jes teś . To mó j o jciec, jes zcze w czas ie zamętu … n iewiele n a ty m s k o rzy s tał. J emu też n ie ch cieli p o mó c. — Też? — Nie b y li zain teres o wan i u d zielen iem mi p o mo cy , mimo b rak u s y mp atii d la teg o miejs ca. M o żes z u zn ać, że wy p ad li z g ry . — Teg o miejs ca? — p o wtó rzy łem. — J ak my ś lis z, Lu k e, g d zie s ię zn alazłeś ? Szero k o o two rzy ł o czy i ro zejrzał s ię d o o k o ła. — W o b o zie wro g a — o d p o wied ział. — Nie miałem wy b o ru . To two je p o k o je w Amb erze, zg ad za s ię? — Nie. — Nie żartu j s o b ie, M erle. Do s tałeś mn ie. J es tem two im więźn iem. Gd zie trafiłem? — Zn as z Vin tę Bay le? — Nie. — By ła k o ch an k ą Cain e'a. To jej ro d zin n a p o s iad ło ś ć n a ws i. On a s ama jes t g d zieś w ty m d o mu . M o że n awet tu zajrzy . M y ś lę, że n a mn ie leci. — Uh m… Och ! Czy to tward a k o b ieta? — Bard zo . — Co ty wy p rawias z? Po d ry was z ją tak k ró tk o p o p o g rzeb ie? To n iezb y t eleg an ck ie. — No wies z! Gd y b y n ie ty , n ie b y ło b y żad n eg o p o g rzeb u . — Nie u d awaj o b u rzen ia, M erle. A ty b y ś s ię n ie mś cił, g d y b y to two jeg o o jca, Co rwin a, zab ił Cain e? — To n ieu czciwe. M ó j o jciec n ie zro b iłb y teg o , co zro b ił Bran d . — M o że n ie, a mo że tak . Ale p rzy p u ś ćmy , że b y zro b ił. Co wted y ? Nie

zap o lo wałb y ś n a Cain e'a? Od wró ciłem s ię. — Nie wiem — wy zn ałem w k o ń cu . — To ty lk o h ip o tezy . — Zro b iłb y ś to , M erle, wies z o ty m d o s k o n ale. J es tem p ewien . Wes tch n ąłem. — M o że… No d o b rze, mo że rzeczy wiś cie. Ale n a ty m b y m p o p rzes tał. Nie p ró b o wałb y m zamach ó w n a p o zo s tały ch . Nie ch cę ci s p rawiać p rzy k ro ś ci, ale twó j o jciec b y ł p s y ch iczn y . Na p ewn o s am o ty m wies z. A ty n ie jes teś . Zas tan awiałem s ię n ad ty m ws zy s tk im. Wid zis z, Amb er u zn aje o s o b is tą wen d etę, zatem two ja s p rawa n ad aje s ię d o o b ro n y . I zab ó js two n ie n as tąp iło n awet w Amb erze, g d y b y ju ż Ran d o m s zu k ał d la cieb ie u s p rawied liwień . — A d laczeg o miałb y s zu k ać? — Po n ieważ ja zaś wiad czę o two jej u czciwo ś ci w in n y ch k wes tiach . — Daj s p o k ó j, M erle… — To p rzecież k las y czn y p rzy p ad ek wen d ety : s y n , k tó ry ch ciał p o mś cić ś mierć o jca. — Sam n ie wiem… Ch wileczk ę, czy ty p rzy p ad k iem n ie ch ces z s ię wy k ręcić o d p o wied zen ia teg o , co o b iecałeś ? — Nie, ale… — No więc d o tarłeś d o Twierd zy Czterech Świató w. Czeg o s ię tam d o wied ziałeś i w jak i s p o s ó b ? — No d o b rze. Ale zas tan ó w s ię n ad ty m. Twarz n awet mu n ie d rg n ęła. — Sp o tk ałem tam s tareg o p u s teln ik a imien iem Dav e… — zacząłem. Lu k e u s n ął, zan im s k o ń czy łem. M ó wiłem co raz cis zej, wres zcie u milk łem i s ied ziałem n ieru ch o mo . Po p ewn y m czas ie ws tałem, zn alazłem b u telk ę win a i n alałem s o b ie, p o n ieważ Lu k e o p ró żn ił k ielich d o d n a. Po d s zed łem d o o k n a i s p o jrzałem w d ó ł, n a p atio , g d zie wiatr s zeleś cił liś ćmi. M y ś lałem n ad ty m, co mó wiłem Lu k e'o wi. Nie b y ł to p ełn y o b raz; p o częś ci d lateg o , że n ie miałem czas u n a s zczeg ó ły , ale p rzed e ws zy s tk im o n s am n ie b y ł s p ecjaln ie zain teres o wan y . Lecz jeś li n awet Ran d o m fo rmaln ie u n iewin n i g o w s p rawie mo rd ers twa Cain e'a, to J u lian lu b Gerard s p ró b u ją g o p ewn ie zab ić zg o d n ie z ty m s amy m k o d ek s em wen d ety . Nie b ard zo wied ziałem, co mam zro b ić. Po win ien em zawiad o mić o ws zy s tk im Ran d o ma, ale n iech mn ie d iab li, jeś li b ęd ę s ię z ty m s p ies zy ł. Ch ciałem jes zcze zap y tać o wiele

rzeczy , a k ied y Lu k e zo s tan ie więźn iem w Amb erze, d o s tęp d o n ieg o b ęd zie d u żo tru d n iejs zy . Dlaczeg o mu s iał s ię u ro d zić ak u rat jak o s y n Bran d a? Wró ciłem d o k rzes ła p rzy łó żk u . Ob o k leżały n as ze miecze i Atu ty Lu k e'a. Przen io s łem to ws zy s tk o w d ru g i k o n iec p o k o ju , g d zie u s iad łem n a wy g o d n iejs zy m k rześ le, k tó re zajmo wałem p o p rzed n io . Raz jes zcze p rzejrzałem k arty . Zad ziwiające. Trzy małem w ręk u k awał h is to rii… Rilg a, żo n a Ob ero n a, o k azała s ię mało o d p o rn a, s zy b k o zaczęła s ię s tarzeć i wy b rała p u s teln icze ży cie w wiejs k im k las zto rze. Ob ero n wy jech ał i o żen ił s ię zn o wu , b u d ząc ty m n iezad o wo len ie ich d zieci, Cain e'a, J u lian a i Gerard a. Ale żeb y u tru d n ić p racę g en ealo g o m i p ed an to m ro d zin n eg o leg alizmu , u czy n ił to w miejs cu , g d zie czas p ły n ął o wiele s zy b ciej n iż w Amb erze. M o żn a wy s u n ąć in teres u jące arg u men ty zaró wn o za, jak i p rzeciw b ig amiczn ej n atu rze małżeń s twa z Harlą. Nie mn ie to o s ąd zać. Całą tę h is to rię o p o wied ziała mi wiele lat temu Flo ra. Nig d y n ie miała n ajlep s zy ch s to s u n k ó w z Delwin em i San d , o wo cami teg o związk u , p o p ierała zatem frak cję p ro b ig amiczn ą. Aż d o d zis iaj n ie wid ziałem wizeru n k ó w Delwin a i San d . W p ałacu n ie b y ło ich p o rtretó w, a o n ich s amy ch rzad k o ws p o min an o . Zres ztą mies zk ali w Amb erze p rzez s to s u n k o wo k ró tk i o k res , k ied y Harla b y ła k ró lo wą. Po jej ś mierci b y li co raz b ard ziej n iezad o wo len i z p o lity k i Ob ero n a wo b ec ich ro d zin n eg o k raju , g d zie częs to s k ład ali wizy ty . Po jak imś czas ie o d es zli, p rzy s ięg ając, że n ie ch cą mieć z Amb erem n ic ws p ó ln eg o . Tak p rzy n ajmn iej s ły s załem. M o g ły też wch o d zić w g rę jak ieś ro d zin n e in try g i. Nie wiem. I o to zo b aczy łem d wo je zag in io n y ch czło n k ó w k ró lews k iej ro d zin y . Lu k e wid o czn ie d o wied ział s ię o n ich i n awiązał k o n tak t w n ad ziei, że o ży wi d awn e u razy i zd o b ęd zie s p rzy mierzeń có w. Przy zn ał, że mu s ię n ie u d ało . Nie mo żn a p rzez d wieś cie lat trwać w g n iewie, a wed łu g mo ich in fo rmacji ty le właś n ie min ęło o d ich wy jazd u . Zas tan awiałem s ię p rzez mo men t, czy n ie p o win ien em s ię z n imi p o łączy ć; ty lk o p o to , b y p o wied zieć „d zień d o b ry ”. J eś li o d mó wili p o mo cy Lu k e'o wi, n ie wierzy łem, b y zech cieli u d zielić jej s tro n ie p rzeciwn ej, k ied y ju ż d o wied zieli s ię, że is tn ieje jak aś p rzeciwn a s tro n a. J ed n ak wy p ad ało , b y m jak o n iezn an y im jes zcze czło n ek ro d zin y p rzed s tawił s ię i zło ży ł wy razy s zacu n k u . Po s tan o wiłem, że k ied y ś to zro b ię; ch wila o b ecn a n ie wy d awała s ię o d p o wied n ia. Wraz z d o b ry mi in ten cjami d o ło ży łem ich Atu ty d o włas n eg o zb io ru . Dalej b y ł Dalt — p rzy s ięg ły wró g Amb eru . Stu d io wałem jeg o k artę i my ś lałem. J eś li n ap rawd ę b y ł d o b ry m p rzy jacielem Lu k e'a, mo że p o win ien em g o zawiad o mić, co zas zło . M o że wie co ś o o k o liczn o ś ciach zajś cia i u d zieli in fo rmacji, k tó re zd o łam

wy k o rzy s tać. Im d łu żej o ty m my ś lałem — ws p o min ając n ied awn ą o b ecn o ś ć Dalta p o d Twierd zą Czterech Świató w — ty m b ard ziej k u s zący b y ł k o n tak t. Całk iem mo żliwe, że d o wiem s ię tak że czeg o ś n a temat ro zwo ju s y tu acji w tamty m miejs cu . Przy g ry złem k ciu k . Po win ien em czy n ie p o win ien em? Nic mi ch y b a n ie g ro ziło . Niczeg o n ie miałem zamiaru zd rad zać. M imo to miałem p ewn e o b awy . Do lich a, p o my ś lałem. Bez ry zy k a… Hej, h ej! Sięg ałem p o p rzez zimn ą n ag le k artę… Gd zieś tam mo men t zas k o czen ia, p o tem zro zu mien ie. Wizja zafalo wała n ib y o ży wio n y p o rtret. — Kim jes teś ? — zap y tał mężczy zn a, z d ło n ią n a ręk o jeś ci wy ciąg n ięteg o d o p o ło wy miecza. — Na imię mi M erlin — wy jaś n iłem. — M amy ws p ó ln eg o zn ajo meg o , n iejak ieg o Rin ald o . Ch ciałem cię zawiad o mić, że zo s tał ciężk o ran n y . W tej ch wili o b aj u n o s iliś my s ię p o międ zy n as zy mi rzeczy wis to ś ciami, realn i i d o s k o n ale d la s ieb ie wid o czn i. By ł wy żs zy , n iż s ąd ziłem n a p o d s tawie p o rtretu , i s tał p o ś ro d k u k o mn aty o k amien n y ch ś cian ach ; o k n o p o jeg o lewej ręce u k azy wało b łęk it n ieb a i s trzęp ch mu ry . Zielo n e o czy , z p o czątk u o twarte s zero k o , zmru ży ł teraz, wy s u wając n ieco zaczep n ie d o ln ą s zczęk ę. — Gd zie o n jes t? — zap y tał. — Tu taj. Ze mn ą. — Do b rze s ię s k ład a — s twierd ził. M iecz zn alazł s ię w jeg o ręk u ; ru s zy ł d o p rzo d u . Od wró ciłem Atu t, ale to n ie p rzerwało p o łączen ia. M u s iałem wezwać Lo g ru s , k tó ry o p ad ł międ zy n as n ib y o s trze g ilo ty n y . Do zn ałem ws trząs u , jak b y m d o tk n ął p rzewo d u p o d n ap ięciem. J ed y n y m p o cies zen iem b y ło , że Dalt p rzeży ł p ewn ie to s amo . — M erle, co s ię d zieje? — ro zleg ł s ię zach ry p n ięty g ło s Lu k e'a. — Wid ziałem… Dalta. — Tak . Właś n ie g o wy wo łałem. Lek k o u n ió s ł g ło wę. — Po co ? — Żeb y p o wied zieć mu o to b ie. J es teś cie p rzecież p rzy jació łmi. — Ty d u rn iu ! To o n mn ie tak u rząd ził. Zan ió s ł s ię k as zlem, więc s k o czy łem mu n a p o mo c.

— Przy n ieś tro ch ę wo d y — p o p ro s ił. — J u ż lecę. Wy b ieg łem d o łazien k i i n ap ełn iłem s zk lan k ę. Po d trzy małem g o , k ied y p ił. — M o że p o win ien em ci p o wied zieć — s twierd ził w k o ń cu . — Nie my ś lałem… że b ęd zies z s ię b awił… w tak i s p o s ó b … k ied y n ie wies z… o co ch o d zi… Zn o wu zak as zlał i n ap ił s ię wo d y . — Tru d n o zd ecy d o wać, o czy m ci mó wić… a o czy m n ie — k o n ty n u o wał p o ch wili. — Dlaczeg o n ie p o wies z ws zy s tk ieg o ? — zap ro p o n o wałem. Po k ręcił g ło wą. — Nie mo g ę. To b y cię p ewn ie zab iło . A raczej n as o b u . — Sąd ząc p o o s tatn ich wy d arzen iach , mo że to n as tąp ić n iezależn ie o d teg o , czy mi p o wies z, czy n ie. Uś miech n ął s ię s łab o i wy p ił jes zcze ły k . — Po częś ci s ą to s p rawy o s o b is te — o ś wiad czy ł. — Nie ch cę mies zać w n ie in n y ch . — Ro zu miem, że two je co ro czn e wio s en n e zamach y n a mn ie też b y ły s p rawą o s o b is tą — zau waży łem. — A jed n ak czu łem s ię jak o ś wmies zan y . — Do b rze, d o b rze. — Op ad ł n a p lecy i u n ió s ł p rawą ręk ę. — M ó wiłem ci p rzecież, że ju ż d awn o z ty m s k o ń czy łem. — Ale te zamach y n ie u s tały . — Nie b y ły mo im d ziełem. W p o rząd k u , p o s tan o wiłem. Trzeb a s p ró b o wać. — To b y ła J as ra, p rawd a? — Co o n iej wies z? — Wiem, że jes t two ją matk ą. Do my ś lam s ię, że to b y ła ró wn ież jej wo jn a. Sk in ął g ło wą. — Więc wies z… Do b rze. To u łatwia s p rawę. — Przerwał, b y n ab rać tch u . — Kazała mi o rg an izo wać te trzy d zies te k wietn ia d la p rak ty k i. Kied y p o zn ałem cię lep iej i p rzerwałem, wp ad ła we wś ciek ło ś ć. — I d alej d ziałała s ama? Przy tak n ął. — Ch ciała, żeb y ś zab ił Cain e'a — p o wied ziałem. — J a też ch ciałem g o zab ić.

— Ale in n y ch ? Zało żę s ię, że n acis k ała n a cieb ie. A ty n ie jes teś p rzek o n an y , że im s ię n ależy . M ilczen ie. — J es teś ? Od wró cił wzro k ; u s ły s załem, jak zg rzy ta zęb ami. — Ty n ie mas z s ię czeg o b ać — o ś wiad czy ł w k o ń cu . — Nie mam zamiaru cię k rzy wd zić. J ej tak że n ie p o zwo lę. — A co z Bley s em, Ran d o mem, Fio n ą, Flo rą, Gerard em… Ro ześ miał s ię, co k o s zto wało g o s k rzy wien ie u s t i s zy b k i ru ch ręk ą d o p iers i. — J eś li o n as ch o d zi, n ie mu s zą s ię martwić — o d p arł. — Nie w tej ch wili. — Nie ro zu miem. — Po my ś l ty lk o . M o g łem s ię p rzeatu to wać d o s wo jeg o d awn eg o mies zk an ia, p rzes tras zy ć n a ś mierć n o wy ch lo k ato ró w i wezwać k aretk ę. Teraz b y łb y m ju ż w s zp italu . — To d laczeg o n ie jes teś ? — Wy ch o d ziłem ju ż z g o rs zy ch ran . J es tem tu taj, b o p o trzeb u ję two jej p o mo cy . — Tak ? W czy m? Sp o jrzał n a mn ie, p o tem o d wró cił g ło wę. — On a ma k ło p o ty i mu s imy ją rato wać. — Kto ? — s p y tałem, zn ając ju ż o d p o wied ź. — M o ja matk a. M iałem o ch o tę wy b u ch n ąć ś miech em, ale n ie mo g łem, k ied y s p o jrzałem mu w twarz. Pro s zen ie mn ie o p o mo c w rato wan iu k o b iety , k tó ra ch ciała mn ie zab ić, i to n ie raz, ale wiele razy , i k tó rej ży cio wy m celem b y ło u n ices twien ie całej mo jej ro d zin y , wy mag ało wielk iej o d wag i. Od wag i alb o … — Nie mam s ię d o k o g o zwró cić. — J eś li mn ie d o teg o n amó wis z, Lu k e, zas łu ży s z n a ty tu ł Sp rzed awcy Ro k u — o ś wiad czy łem. — Ale ch ętn ie p o s łu ch am. — W g ard le mi zas ch ło — p o s k arży ł s ię. Wy s zed łem n ap ełn ić s zk lan k ę. Kied y wracałem, wy d ało mi s ię, że s ły s zę n a k o ry tarzu jak ieś s zmery . Po d ając Lu k e'o wi wo d ę, n as łu ch iwałem. Wy p ił i s k in ął g ło wą, lecz wted y u s ły s załem k o lejn y s zmer. Po d n io s łem p alec d o u s t i s p o jrzałem n a d rzwi. Od s tawiłem s zk lan k ę, ws tałem i p rzes zed łem p rzez p o k ó j, ch wy tając p o d ro d ze miecz.

Zan im d o tarłem d o d rzwi, k to ś zap u k ał d elik atn ie. — Tak ? — rzu ciłem, p o d ch o d ząc. — To ja — o d p o wied ział g ło s Vin ty . — Wiem, że jes t tam Lu k e, i ch cę g o zo b aczy ć. — Żeb y g o wy k o ń czy ć? — s p y tałem. — M ó wiłam ci ju ż, że n ie jes t to mo im zamiarem. — W tak im razie n ie jes teś czło wiek iem. — Nig d y n ie twierd ziłam, że jes tem. — Zatem n ie jes teś Vin tą Bay le — p o wied ziałem. Zap ad ła d łu g a cis za. — Przy p u ś ćmy , że n ie. — Po wied z mi więc, k im jes teś . — Nie mo g ę. — M o że s p o tk amy s ię w p o ło wie d ro g i — zap ro p o n o wałem, s ięg ając d o ws zy s tk ich s wo ich d o my s łó w n a jej temat. — Po wied z mi, k im b y łaś . — Nie wiem, o co ci ch o d zi. — Ows zem, wies z. Wy b ierz jed n ą, k tó rąk o lwiek . To n ieis to tn e. Zn o wu cis za. Wres zcie… — Wy ciąg n ęłam cię z o g n ia. Ale n ie p o trafiłam zap an o wać n ad k o n iem. Umarłam w jezio rze. Otu liłeś mn ie s wo im p łas zczem… Nie tak iej o d p o wied zi o czek iwałem. Ale wy s tarczała. Os trzem miecza o d s u n ąłem ry g iel. Pch n ęła d rzwi i s p o jrzała n a k lin g ę w mo jej d ło n i. — Dramaty czn e — zau waży ła. — Wy warłaś n a mn ie wrażen ie — o d p arłem — mó wiąc o n ieb ezp ieczeń s twach , jak ie mi zag rażają. — Nied o s tateczn ie mo cn e, jak wid zę. — Wes zła z u ś miech em. — O co ci ch o d zi? — Nie s ły s załam, żeb y ś g o p y tał o b łęk itn e k amien ie an i o to , co mo że cię ś led zić w rezu ltacie zes tro jen ia. — Po d s łu ch iwałaś . — Wielo letn ie p rzy zwy czajen ie. — Lu k e, to jes t Vin ta Bay le — p rzed s tawiłem ją. — M n iej więcej.

Nie o d ry wając wzro k u o d jej twarzy , p o d n ió s ł p rawą ręk ę. — Ch cę wied zieć ty lk o jed n o … — zaczął. — Nie wątp ię — p rzerwała mu . — Zamierzam cię zab ić czy n ie? M y ś l o ty m. J es zcze n ie zd ecy d o wałam. Pamiętas z, jak k ied y ś zab rak ło ci b en zy n y n a p ó łn o c o d San Lu is Ob is p o i o d k ry łeś , że n ie mas z p o rtfela? Żeb y wró cić d o d o mu , mu s iałeś p o ży czy ć p ien iąd ze o d s wo jej d ziewczy n y . Przy p o min ała ci d wa razy , zan im je o d d ałeś . — Sk ąd mo żes z o ty m wied zieć? — wy s zep tał. — Kied y ś wd ałeś s ię w b ó jk ę z trzema mo to cy k lis tami — mó wiła d alej. — Niewiele b rak o wało , żeb y ś s tracił o k o , k ied y jed en z n ich trafił cię łań cu ch em w g ło wę. Pięk n ie s ię zag o iło . Nie wid ać n awet b lizn y … — Wy g rałem — d o rzu cił Lu k e. — Tak . Niewielu lu d zi p o trafi tak p o d n ieś ć i cis n ąć h arley a. — Sk ąd to ws zy s tk o wies z? M u s is z mi p o wied zieć. — M o że k ied y ś ci p o wiem. Ws p o mn iałam o ty m, żeb y s k ło n ić cię d o s zczero ś ci. Teraz zad am k ilk a p y tań , a two je ży cie b ęd zie zależeć o d teg o , czy s zczerze mi o d p o wies z. Ro zu mies z… — Vin to — wtrąciłem. — M ó wiłaś , że n ie ch ces z zab ijać Lu k e'a. — Nie jes t n a s zczy cie mo jej lis ty — o d p arła. — Ale jeś li jes t zamies zan y w to , co s ię d zieje, zg in ie. Lu k e ziewn ął. — Po wiem ci o ty ch k amien iach — wy mru czał. — Nik t n ie p o d ąża teraz b łęk itn o k amien n y m ś lad em M erle'a. — Czy J as ra mo g ła p o s łać k o g o ś ty m tro p em? — M o żliwe. Nie wiem. — Co z lu d źmi, k tó rzy wczo raj w n o cy n ap ad li n a n ieg o w Amb erze? — Pierws zy raz o ty m s ły s zę — zap ewn ił, p rzy my k ając o czy . — Po p atrz n a to — ro zk azała, wy jmu jąc z k ies zen i n ieb ies k i g u zik . Otwo rzy ł o czy i s p o jrzał z u k o s a. — Po zn ajes z to ? — Nie. — Zn o wu o p u ś cił p o wiek i. — I n ie ch ces z wy rząd zić M erle'o wi żad n ej k rzy wd y ? — Zg ad za s ię — o d p o wied ział cich n ący m g ło s em. — Po zwó l mu s p ać — wtrąciłem, g d y zn o wu o two rzy ła u s ta. — Nig d zie s ię s tąd

n ie ru s zy . Sp o jrzała zag n iewan a, ale k iwn ęła g ło wą. — M as z rację — p rzy zn ała. — I co teraz zro b is z? Zab ijes z g o , p ó k i ś p i? — Nie — o rzek ła. — M ó wił p rawd ę. — Czy to jak aś ró żn ica? — Ows zem. Na razie.

ROZDZIAŁ VII Wy s p ałem s ię całk iem n ieźle mimo p rzes zk ó d , w ty m jak iejś d alek iej walk i p s ó w i wy cia. Vin ta n ie zd rad zała ch ęci d o d als zej g ry w p y tan ia i o d p o wied zi, a ja n ie ch ciałem, żeb y d łu żej męczy ła Lu k e'a. Przek o n ałem ją, żeb y s o b ie p o s zła i d ała n am o d p o cząć. Po tem ro zs iad łem s ię w wy g o d n y m fo telu i o p arłem n o g i o d ru g i. Liczy łem, że n a o s o b n o ś ci d o k o ń czę ro zmo wę z Lu k iem. Pamiętam, że zach ich o tałem tu ż p rzed zaś n ięciem; zas tan awiałem s ię, k o mu z n ich b ard ziej n ie u fam. Ob u d ził mn ie p ierws zy b rzas k n a n ieb ie i jak ieś k łó tn ie p tak ó w. Przeciąg n ąłem s ię k ilk a razy i ru s zy łem d o łazien k i. W p o ło wie ab lu cji u s ły s załem k as zln ięcie Lu k e'a, a p o tem wy p o wied zian e s zep tem mo je imię. — J eś li n ie mas z k rwo to k u , to zaczek aj ch wilę — zawo łałem, wy cierając s ię. — Ch ces z wo d y ? — Tak , p rzy n ieś tro ch ę. Zarzu ciłem ręczn ik n a ramię i wziąłem s zk lan k ę. — J es t tu jes zcze? — zap y tał Lu k e. — Nie. — Daj wo d ę i id ź s p rawd zić w k o ry tarzu , d o b ra? Po rad zę s o b ie jak o ś . Kiwn ąłem g ło wą i p o d ałem mu s zk lan k ę. J ak n ajcis zej u ch y liłem d rzwi. Wy s zed łem n a k o ry tarz, zajrzałem za ró g . Nie b y ło n ik o g o . — Teren czy s ty — s zep n ąłem, wracając d o p o k o ju . Lu k e zn ik n ął. W ch wię p ó źn iej u s ły s załem g o w łazien ce. — Zwario wałeś ? Po mó g łb y m ci! — zawo łałem. — Po trafię jes zcze s am s ię o d p ry s k ać — s twierd ził, s tając n iep ewn ie w d rzwiach . Zd ro wą ręk ą o p ierał s ię o ś cian ę. — M u s iałem s p rawd zić, czy d am rad ę — wy jaś n ił, o p ad ając n a b rzeg łó żk a. Przy cis n ął d ło n ią żeb ra i o d d y ch ał ciężk o . — Niech to d iab li! Bo li! — Po mo g ę ci s ię p o ło ży ć. — Dzięk i. Słu ch aj, o n a n ie mo że wied zieć, że p o trafię n awet ty le. — Do b rze. Us p o k ó j s ię. Wy p o czy waj. Po k ręcił g ło wą. — Ch cę ci p o wied zieć jak n ajwięcej, zan im o n a zn o wu tu wp ad n ie. A zro b i to ,

mo żes z mi wierzy ć. — Tak i jes teś p ewn y ? — Tak . Nie jes t czło wiek iem, a jes t lep iej zes tro jo n a z n ami d wo ma n iż ws zy s tk ie b łęk itn e k amien ie razem. Nie zn am two jeg o s ty lu mag ii, ale ja mam włas n y i ro zu miem, co mi mó wi. To two je p y tan ie, k im b y ła, s k ło n iło mn ie d o n amy s łu . Ro zs zy fro wałeś ją ju ż? — Nie, n ie d o k o ń ca. — J a wiem, że p o trafi zmien iać ciała jak u b ran ia… i mo że p o d ró żo wać p rzez Cień . — Czy n azwis k a M eg Dev lin alb o Geo rg e'a Han s en a co ś ci mó wią? — Nie. A p o win n y ? — Nie p rzy p u s zczam. Ale jes tem p ewien , że b y ła n imi o b o jg iem. Nie ws p o mn iałem o Dan ie M artin ezie. Nie d lateg o , że s trzelał s ię z Lu k iem i p o tej in fo rmacji s tałb y s ię jes zcze b ard ziej n ieu fn y . Raczej d lateg o , że n ie p o win ien s ię d o my ś lić, że wiem o jeg o p arty zan ck ich o p eracjach w No wy m M ek s y k u , a ro zmo wa d o p ro wad ziłab y n as p ewn ie d o tej s p rawy . — By ła też Gail Lamp ro n . — Tą two ją d ziewczy n ą, jes zcze w s zk o le? — Tak . Od razu zau waży łem w n iej co ś zn ajo meg o . Ale zro zu miałem d o p iero p ó źn iej. Wid zis z, o n a ma ws zy s tk ie te d ro b n e g es ty Gail: to , jak o d wraca g ło wę, co ro b i z ręk ami i o czami p o d czas ro zmo wy . A p o tem ws p o mn iała o d wó ch zd arzen iach , k tó re miały ty lk o jed n eg o ws p ó ln eg o ś wiad k a: Gail. — M am wrażen ie, że ch ciała, b y ś wied ział. — Tak s ąd zę — zg o d ził s ię. — Ciek awe ty lk o , d laczeg o n ie p o wied ziała teg o wp ro s t. — Ch y b a n ie mo że. Po d leg a jak g d y b y zak lęciu , ch o ciaż n ie wiad o mo , b o p rzecież n ie jes t czło wiek iem. — M ó wiąc to , s p o g ląd ał u k rad k iem w s tro n ę d rzwi. — Sp rawd ź jes zcze raz — p o p ro s ił. — Nad al czy s to — o zn ajmiłem. — A co p o wies z… — In n y m razem — p rzerwał mi. — M u s zę s ię s tąd wy d o s tać. — Ro zu miem, że wo lis z n ie b y ć zb y t b lis k o n iej… — zacząłem. Po k ręcił g ło wą. — Nie w ty m rzecz. M u s zę jak n ajs zy b ciej zaatak o wać Twierd zę Czterech Świató w. — W two im s tan ie…

— No właś n ie. O to mi ch o d zi. M u s zę s ię s tąd wy d o s tać, żeb y s zy b k o wró cić d o fo rmy . M y ś lę, że s tary Sh aru Garru l s ię u wo ln ił. Ty lk o tak u miem wy tłu maczy ć to , co s ię s tało . — A co s ię s tało ? — Od eb rałem o d matk i wezwan ie o p o mo c. Kied y u wo ln iłem ją o d cieb ie, wró ciła d o Twierd zy . — Dlaczeg o ? — Co d laczeg o ? — Dlaczeg o wró ciła d o Twierd zy ? — Wies z, to o ś ro d ek mo cy . Łączą s ię tam cztery ś wiaty , a to wy zwala mas ę s wo b o d n ej en erg ii, k tó rą ad ep t mo że wy k o rzy s tać… — Nap rawd ę s ty k ają s ię tam cztery ś wiaty ? To zn aczy , że zależn ie o d k ieru n k u mars zu trafias z d o ró żn y ch cien i? Przy g ląd ał mi s ię p rzez ch wilę. — Tak — p o twierd ził wres zcie. — Ale n ig d y n ie s k o ń czę, jeś li b ęd zies z p y tał o ws zy s tk ie s zczeg ó ły . — A ja n ie zro zu miem, jeś li zb y t wiele o p u ś cis z. Czy li wró ciła d o Twierd zy , żeb y n ab rać s ił, a ty mczas em wp ad ła w k ło p o ty . Wezwała cię, żeb y ś jej p o mó g ł. Po co jej b y ła ta mo c? — Hm… Wies z, miałem p ro b lemy z Gh o s twh eelem. M y ś lałem ju ż, że zaraz g o p rzek o n am d o p rzejś cia n a n as zą s tro n ę. Ale o n a u zn ała ch y b a, że n ie czy n ię d o s tateczn y ch p o s tęp ó w, i n ajwy raźn iej s p ró b o wała związać g o p o tężn y m zak lęciem, k ied y … — Ch wileczk ę! Ro zmawiałeś z Gh o s tem? J ak s ię z n im p o łączy łeś ? Te Atu ty , k tó re ry s o wałeś , s ą d o n iczeg o . — Wiem. Po s zed łem tam. — J ak ci s ię u d ało ? — W k o s tiu mie p łetwo n u rk a. M iałem p ian k ę i b u tle z tlen em. — Ty s p ry ciarzu ! In teres u jące p o d ejś cie. — Nie n a d armo b y łem n ajlep s zy m h an d lo wcem w Gran d D. J u ż p rawie g o p rzek o n ałem. Ale o n a d o wied ziała s ię, g d zie cię zap u s zk o wałem. Po s tan o wiła p rzy s p ies zy ć s p rawy , o p an o wać twó j u my s ł, a p o tem wy k o rzy s tać d la p rzy p ieczęto wan ia u mo wy . Ro zu mies z, tak jak b y ś ty też p rzes zed ł n a n as zą s tro n ę. W k ażd y m razie ten p lan zawió d ł, mu s iałem p rzy b y ć i wy rwać ci ją. Po tem s ię

ro zd zieliliś my . M y ś lałem, że jed zie d o Kas h fy , ale o n a ru s zy ła d o Twierd zy . M ó wiłem ju ż: p rzy p u s zczam, że p ró b o wała jak ich ś mag iczn y ch ak cji p rzeciw Gh o s twh eelo wi. I my ś lę, że p rzy p ad k iem u wo ln iła Sh aru , a ten o d b ił zamek i u więził ją. W k ażd y m razie d o tarło d o mn ie ro zp aczliwe wezwan ie, więc… — Ten s tary czaro wn ik — mru k n ąłem. — By ł tam zamk n ięty p rzez… jak d łu g o ? Lu k e p ró b o wał wzru s zy ć ramio n ami, ale zrezy g n o wał. — Sk ąd mam wied zieć, u lich a? Słu ży ł za wies zak , jes zcze k ied y b y łem d zieck iem. — Wies zak ? — Tak . Przeg rał czarn o k s ięs k i p o jed y n ek . Nie wiem właś ciwie, czy to o n a g o załatwiła, czy o jciec. Kto k o lwiek to zro b ił, d o s tał g o w p o ło wie in wo k acji, z ro zło żo n y mi ręk ami i w o g ó le. Tak zamarł, s zty wn y jak d es k a. Pó źn iej p o s tawili g o k o ło wejś cia. Lu d zie wies zali n a n im p łas zcze i k ap elu s ze, s łu żb a o d k u rzała g o o d czas u d o czas u . Nawet wy ry łem mu n a n o d ze s wo je imię, jak n a d rzewie. Zaws ze my ś lałem, że to meb el. Wiele lat p ó źn iej d o wied ziałem s ię, że w s wo im czas ie miał o p in ię n iezłeg o zawo d n ik a. — Czy n o s ił p rzy p racy b łęk itn ą mas k ę? — Zag iąłeś mn ie. Nic n ie wiem o jeg o s ty lu . Słu ch aj, zo s tawmy te ak ad emick ie d y s k u s je, b o o n a wró ci tu , zan im s k o ń czy my . M o że n awet p o win n iś my zn ik n ąć ju ż teraz, a p ó źn iej o p o wiem ci res ztę. — No tak … — mru k n ąłem. — J ak s am zau waży łeś w n o cy , jes teś mo im więźn iem. M u s iałb y m zwario wać, żeb y cię wy p u ś cić, zan im p o wies z mi o wiele więcej n iż d o tej p o ry . Stan o wis z zag ro żen ie d la Amb eru . Bo mb a, k tó rą rzu ciłeś w czas ie p o g rzeb u , b y ła aż n ad to realn a. Sąd zis z, że d am ci jes zcze jed n ą s zan s ę? Uś miech n ął s ię, ale ty lk o n a mo men t. — Dlaczeg o mu s iałeś s ię u ro d zić jak o s y n Co rwin a? — mru k n ął. — Przy jmies z mo je s ło wo ? — Nie wiem. Będ ę miał k ło p o ty , k ied y s ię d o wied zą, że ju ż cię trzy małem i wy p u ś ciłem. Co p ro p o n u jes z? Przy s ięg n ies z zrezy g n o wać z wo jn y z Amb erem? Przy g ry zł warg ę. — Nie mo g ę teg o zro b ić, M erle. Ab s o lu tn ie. — Nie mó wis z mi o p ewn y ch s p rawach , p rawd a? Sk in ął g ło wą. I n ag le u ś miech n ął s ię. — Ale zło żę ci p ro p o zy cję n ie d o o d rzu cen ia.

— Lu k e, s k o ń cz z ty mi g ło d n y mi k awałk ami. — Daj mi jed n ą min u tę, zg o d a? Sam zo b aczy s z, że n ie mo żes z s o b ie p o zwo lić n a o d mo wę. — Lu k e, n ie d am s ię n a to n ab rać. — Ty lk o min u tę. Sześ ćd zies iąt p o wied zieć: n ie.

s ek u n d . Kied y

s k o ń czę, zaws ze mo żes z

— No d o b rze — wes tch n ąłem. — M ó w. — Do b ra. Po s iad am in fo rmację k lu czo wą d la b ezp ieczeń s twa Amb eru i jes tem p ewien , że n ik t n awet s ię n ie d o my ś la, o co ch o d zi. Przek ażę ci ją, jeś li mi p o mo żes z. — Dlaczeg o ch ces z n am o d d ać tak ą wiad o mo ś ć? To jak b y ś g rał p rzeciwk o s o b ie. — Wcale n ie ch cę. I rzeczy wiś cie g ram. Ale n ic więcej n ie mam d o zao fero wan ia. Po mó ż mi p rzen ieś ć s ię s tąd d o miejs ca, k tó re zn am i g d zie czas p ły n ie tak s zy b k o , że wy zd ro wieję w ciąg u d n ia czy d wó ch czas u Twierd zy . — Alb o tu tejs zeg o , jak p rzy p u s zczam. — Fak t. Po tem… Och , au u … Pad ł n a p lecy , zd ro wą ręk ą p rzy cis n ął ran ę n a p iers i i zaczął jęczeć. — Lu k e! Po d n ió s ł g ło wę, mru g n ął d o mn ie, s p o jrzał n a d rzwi i jęczał d alej. Po ch wili u s ły s załem p u k an ie. — Pro s zę! — zawo łałem. Wes zła Vin ta i p rzy jrzała s ię n am o b u . Kied y p atrzy ła n a Lu k e'a, miałem wrażen ie, że n a jej twarzy p o jawił s ię wy raz s zczerej tro s k i. Po d es zła i p o ło ży ła mu d ło n ie n a ramio n ach . — Przeży jes z — o zn ajmiła p o min u cie. — W tej ch wili — b u rk n ął — s am n ie wiem, czy to b ło g o s ławień s two , czy raczej p rzek leń s two . Nies p o d ziewan ie o b jął ją zd ro wą ręk ą, p rzy ciąg n ął d o s ieb ie i p o cało wał. — Cześ ć, Gail — rzu cił. — Dawn o s ię n ie wid zieliś my . Co fn ęła s ię, lecz n ie tak s zy b k o , jak mó g łb y m o czek iwać. — Wid zę, że ju ż ci s ię p o lep s zy ło — zau waży ła. — M erle zro b ił co ś , żeb y ci p o mó c. — Uś miech n ęła s ię lek k o . — Tak , rzeczy wiś cie d awn o , g łu p tas ie. Nad al lu b is z jajk a p rzy s mażo n e z o b u s tro n ? — Tak . Ale n ie p ó ł tu zin a. Dzis iaj wy s tarczą d wa. Nie jes tem w n ajlep s zej fo rmie. — Do b rze. Ch o d źmy , M erle. Będ zies z mu s iał mi p o mó c.

Lu k e s p o jrzał n a mn ie d ziwn ie, z p ewn o ś cią p rzek o n an y , że Vin ta ch ce p o ro zmawiać właś n ie o n im. J a z k o lei n ie b y łem p ewien , czy mo g ę zo s tawić g o s ameg o . Wp rawd zie miałem w k ies zen i ws zy s tk ie Atu ty , ale wciąż n ie d o k o ń ca zn ałem jeg o mo żliwo ś ci, a jes zcze mn iej zamiary . Dlateg o o ciąg ałem s ię. — M o że k to ś p o win ien zo s tać z in walid ą? — Nic mu n ie b ęd zie — s twierd ziła. — A p rzy d a mi s ię two ja p o mo c, b o n ie ch cę p rzes tras zy ć s łu żb y . Z d ru g iej s tro n y , mo że miała d o p o wied zen ia co ś ciek aweg o … Wciąg n ąłem k o s zu lę i p rzy g ład ziłem wło s y . — Do b ra — mru k n ąłem. — To n a razie, Lu k e. — M o że zn ajd zies z d la mn ie jak ąś las k ę, wy tn ies z k ij alb o co ś p o d o b n eg o . — Ch y b a za b ard zo ci s ię s p ies zy — s twierd ziła Vin ta. — Nig d y n ic n ie wiad o mo . Zab rałem ze s o b ą miecz. Na s ch o d ach p rzy s zło mi d o g ło wy , że k ied y ty lk o d wo je z n as zej tró jk i s p o ty k ało s ię n a o s o b n o ś ci, n a o g ó ł mieli s o b ie d o p o wied zen ia co ś o ty m trzecim. — Ry zy k o wał, zwracając s ię d o cieb ie — zau waży ła Vin ta, k ied y ty lk o Lu k e zn alazł s ię p o za zas ięg iem g ło s u . — To p rawd a. — M u s iało mu s ię źle u k ład ać, s k o ro u zn ał, że ty lk o cieb ie mo że p ro s ić o p o mo c. — To tak że p rawd a. — J es tem ró wn ież p rzek o n an a, że ch ce czeg o ś więcej, n ie ty lk o b ezp ieczn ej k ry jó wk i, g d zie mó g łb y wró cić d o zd ro wia. — Prawd o p o d o b n ie. — „Prawd o p o d o b n ie”, ak u rat. Na p ewn o ju ż cię o to p ro s ił. — M o żliwe. — Pro s ił czy n ie p ro s ił? — Vin to , n ajwy raźn iej p o wied ziałaś mi ju ż ws zy s tk o , co zamierzałaś p o wied zieć — o ś wiad czy łem. — I v ice v ers a. Rach u n k i wy ró wn an e. Nie mu s zę ci n iczeg o wy jaś n iać. J eś li zech cę zau fać Lu k e'o wi, zro b ię to . Zres ztą, jes zcze n ie zd ecy d o wałem. — Więc zło ży ł ci p ro p o zy cję. M o g ę ci p o mó c p o d jąć d ecy zję, jeś li zd rad zis z, o co ch o d zi. — Nie, d zięk u ję. Nie jes teś lep s za o d n ieg o .

—

Db am ty lk o

o

two je b ezp ieczeń s two . Nie s p ies z s ię z o d rzu can iem

s p rzy mierzeń ca. — Nie s p ies zę s ię — zap ewn iłem. — Ale jeś li s ię ch wilę zas tan o wis z, s ama p rzy zn as z, że zn am g o lep iej n iż cieb ie. Ch y b a wiem, w jak ich s p rawach n ie p o win ien em mu u fać, a k tó re s ą b ezp ieczn e. — M am n ad zieję, że n ie s tawias z w tej g rze s wo jeg o k ark u . Uś miech n ąłem s ię. — W tej k wes tii jes tem d o ś ć k o n s erwaty wn y . Do tarliś my d o k u ch n i. Vin ta p o ro zmawiała ch wilę z k o b ietą, k tó rej wcześ n iej n ie s p o tk ałem, a k tó ra ch y b a tu rząd ziła. Przek azała jej in s tru k cje co d o ś n iad an ia, p o czy m b o czn y mi d rzwiami wy p ro wad ziła mn ie n a p atio . Ws k azała k ęp ę d rzew p o ws ch o d n iej s tro n ie. — Zn ajd zies z tam d o ś ć mło d y ch p ęd ó w n a las k ę d la Lu k e'a. — Zap ewn e. — Ru s zy liś my w tamty m k ieru n k u . — Więc n ap rawd ę b y łaś Gail Lamp ro n — p o wied ziałem n ag le. — Tak . — Nie ro zu miem tej zamian y ciał. — A ja n ie b ęd ę ci tłu maczy ć. — Po wies z, d laczeg o n ie? — Nie. — Nie mo żes z czy n ie ch ces z? — Nie mo g ę. — Ale g d y b y m ju ż co ś wied ział, zg o d zis z s ię o ś wiecić mn ie jes zcze tro ch ę? — M o że. Sp ró b u j. — J ak o Dan M artin ez s trzeliłaś d o jed n eg o z n as . Do k tó reg o ? — Do Lu k e'a — o d p o wied ziała. — Czemu ? — Nab rałam p rzek o n an ia, że to n ie o n … to zn aczy , że o n ci zag raża… — … i ch ciałaś mn ie ch ro n ić — d o k o ń czy łem. — Do k ład n ie. — Co miałaś n a my ś li, mó wiąc: „że to n ie o n ”? — Przejęzy czen ie. To ch y b a o d p o wied n ie d rzewk o . Pars k n ąłem. — Za g ru b e. Do b rze, n iech b ęd zie.

Ws zed łem w g ąs zcz. Po p rawej s tro n ie d o s trzeg łem p ewn e mo żliwo ś ci. Id ąc wś ró d ig lic p o ran k a, p rzeb ijający ch s tro p g ałęzi, g d y mo k re liś cie i ro s a lg n ęły d o mo ich b u tó w, d o s trzeg łem p o d ro d ze jak ieś n iezwy k łe ś lad y , rząd zag łęb ień p ro wad zący d alej n a p rawo , g d zie… — Co to jes t? — s p y tałem reto ry czn ie, g d y ż n ie s p o d ziewałem s ię, b y Vin ta zn ała o d p o wied ź. Sk ręciłem k u ciemn ej mas ie w cien iu p o d s tary m d rzewem. Do tarłem n a miejs ce p ierws zy . To b y ł jed en z p s ó w Bay le'ó w — wielk i, b rązo wy o k az. M iał ro zerwan e g ard ło . Krew p o czern iała ju ż i zak rzep ła. Dalej n a p rawo zau waży łem s zczątk i mn iejs zeg o p s a — co ś wy p ru ło mu flak i. Zb ad ałem n ajb liżs zą o k o licę. Na mo k rej ziemi o d b iły s ię ś lad y b ard zo wielk ich łap . Nie b y ły to jed n ak tró jp alczas te łap y ty ch mo rd erczy ch , p s o p o d o b n y ch s two ró w, k tó re p o zn ałem d awn iej. Te wy d awały s ię p o p ro s tu tro p em b ard zo wielk ieg o p s a. — Pewn ie to właś n ie s ły s załem w n o cy — zau waży łem. — Brzmiało to tak , jak b y g ry zły s ię p s y . — Kied y to b y ło ? — s p y tała. — Nied łu g o p o two im wy jś ciu . Drzemałem. Wted y zro b iła co ś d ziwn eg o . Przy k lęk ła, s ch y liła s ię i o b wąch ała ś lad y . Kied y ws tała, jej twarz wy rażała lek k ie zd ziwien ie. — Co zn alazłaś ? — zap y tałem. Po k ręciła g ło wą, p o tem s p o jrzała n a p ó łn o cn y ws ch ó d . — Nie jes tem p ewn a — s twierd ziła p o ch wili. — Ale to o d es zło tęd y . Do k ład n iej p rzes tu d io wałem g ru n t, wy p ro s to wałem s ię i ru s zy łem tro p em n ap as tn ik a. Rzeczy wiś cie, o d b ieg ł w tamtą s tro n ę; zg u b iłem tro p p o k ilk u s et metrach , k ied y o p u ś cił zag ajn ik . Zawró ciłem. — To p ewn ie k tó ry ś z p s ó w zaatak o wał p o zo s tałe — s twierd ziłem. — Lep iej zn ajd źmy Lu k e'o wi ten k ij i wracajmy , jeś li ch cemy zjeś ć ciep łe ś n iad an ie. W k u ch n i d o wied zieliś my s ię, że p o s iłek Lu k e'a zo s tał o d es łan y d o p o k o ju . Nie wied ziałem, co ro b ić. Ch ciałem p rzy łączy ć s ię d o n ieg o i k o n ty n u o wać ro zmo wę. Gd y b y m jed n ak tak p o s tąp ił, Vin ta p o s złab y za mn ą i z ro zmo wy trzeb a b y zrezy g n o wać. W tak ich o k o liczn o ś ciach z n ią ró wn ież n ie mó g łb y m ro zmawiać s wo b o d n ie. Będ ę więc mu s iał zo s tać z n ią n a d o le, a zatem zo s tawić Lu k e'a s ameg o d łu żej, n iż miałem n a to o ch o tę. Zg o d ziłem s ię więc, g d y zap ro p o n o wała:

— Zjed zmy tu taj. Zap ro wad ziła mn ie d o wielk iej s ali. Przy p u s zczam, że wy b rała ją, g d y ż o k n o mo jeg o p o k o ju wy ch o d ziło n a p atio i Lu k e s ły s załb y n as , g d y b y ś my tam u s ied li. Zajęliś my miejs ca n a k o ń cu d łu g ieg o s to łu z ciemn eg o p rzy g o to wan o n am n ak ry cia. — Co teraz zro b is z? — o d ezwała s ię, g d y zo s taliś my s ami.

d rewn a. Tam

— O co ci ch o d zi? — s p y tałem, s ącząc s o k win o g ro n o wy . Sp o jrzała w g ó rę. — Z n im — wy jaś n iła. — Zab ierzes z g o d o Amb eru ? — To b y b y ło lo g iczn e. — Do b rze. Po win ien eś ch y b a p rzetran s p o rto wać g o jak n ajs zy b ciej. W p ałacu mają n iezły s p rzęt med y czn y . — Tak zro b ię — p rzy tak n ąłem. Przez ch wilę jed liś my w milczen iu . — Zro b is z to , p rawd a? — u p ewn iła s ię Vin ta. — Czemu p y tas z? — Po n ieważ k ażd a in n a d ecy zja b y łab y n iemąd ra. Ale o n n ie zech ce tam jech ać. Sp ró b u je zatem n amó wić cię d o czeg o ś , co d a mu p ewn ą s wo b o d ę n a czas p o wro tu d o zd ro wia. Sam wies z, że p o trafi czło wiek a zag ad ać. Przek o n a cię, że to zn ak o mity p o my s ł, co k o lwiek to b ęd zie. M u s is z p amiętać, że jes t wro g iem Amb eru , a k ied y b ęd zie g o tó w d o k o lejn eg o atak u , ty s tan ies z s ię p rzes zk o d ą. — To ma s en s — p rzy zn ałem. — J es zcze n ie s k o ń czy łam. — Och ? Uś miech n ęła s ię i n a ch wilę zajęła jed zen iem, p o zwalając mi n a d o my s ły . — M iał p o wó d , żeb y zwró cić s ię właś n ie d o cieb ie — p o d jęła w k o ń cu . — M ó g ł s ię zas zy ć w d o wo ln y m miejs cu i tam lizać ran y . Zjawił s ię u cieb ie, p o n ieważ czeg o ś ch ce. Ry zy k u je, ale to wy k alk u lo wan e ry zy k o . Nie zg ad zaj s ię n a to , M erle. Nic mu n ie jes teś win ien . — Sam n ie wiem, czemu właś ciwie u ważas z, że s am n ie p o trafię o s ieb ie zad b ać. — Teg o n ie p o wied ziałam. Ale czas em arg u men ty s ą wy ró wn an e i o d ro b in a ws p arcia mo że zaważy ć n a d ecy zji. Zn as z Lu k e'a, ale ja ró wn ież. To n ie jes t o d p o wied n ia p o ra, b y mu u s tęp o wać. — Co ś w ty m jes t — p rzy zn ałem.

— A więc p o s tan o wiłeś d ać mu to , czeg o ch ce! Uś miech n ąłem s ię i ły k n ąłem k awy . — Do lich a, n ie b y ł d o s tateczn ie d łu g o p rzy to mn y , żeb y s p rzed ać mi s wó j to war — o d p arłem. — Zas tan awiałem s ię n ad ty m i ch cę wied zieć, o co mu ch o d zi. — Nie twierd zę, że n ie p o win ien eś d o wied zieć s ię jak n ajwięcej. Przy p o min am ty lk o , że ro zmo wa z Lu k iem to czas em co ś w ro d zaju d y s k u s ji ze s mo k iem. Zn o wu n ap iłem s ię k awy . — Lu b iłaś g o ? — zap y tałem. — Lu b iłam? — p o wtó rzy ła. — Tak . I n ad al g o lu b ię. Ale w tej ch wili n ie ma to zn aczen ia. — Nie jes tem p ewien . — Co mas z n a my ś li? — Nie s k rzy wd ziłab y ś g o b ez ważn y ch p o wo d ó w. — Nie. To p rawd a. — W tej ch wili n ie jes t d la mn ie g ro źn y . — Tak s ię wy d aje. — A g d y b y m zo s tawił g o p o d two ją o p iek ą i s am p o jech ał d o Amb eru , żeb y p rzejś ć Wzo rzec i p rzy g o to wać ich n a wieś ci? En erg iczn ie p o trząs n ęła g ło wą. — Nie — o ś wiad czy ła. — Nie b ęd ę… n ie mo g ę… p rzy jąć w tej ch wili tak iej o d p o wied zialn o ś ci. — Dlaczeg o n ie? Zawah ała s ię. — Ty lk o mi n ie mó w, że n ie mo żes z — ciąg n ąłem. — Zn ajd ź jak iś s p o s ó b i p o wied z ty le, ile zd o łas z. Od p o wied ziała p o wo li, jak b y s taran n ie d o b ierała k ażd e s ło wo . — Po n ieważ ważn iejs ze jes t d la mn ie p iln o wan ie cieb ie n iż Lu k e'a. Wciąż g ro zi ci n ieb ezp ieczeń s two , k tó reg o n ie ro zu miem, n awet jeś li n ie o n jes t teg o b ezp o ś red n ią p rzy czy n ą. Strzeżen ie cię p rzed n iezn an ą g ro źb ą ma wy żs zy p rio ry tet n iż o p iek a n ad n im. Ty m s amy m n ie mo g ę tu p o zo s tać. J eś li ty wracas z d o Amb eru , to ja tak że. — Wd zięczn y jes tem za tro s k ę, ale n ie ch cę, żeb y ś za mn ą ch o d ziła. — Ob o je n ie mamy wy b o ru . — Przy p u ś ćmy , że p o p ro s tu wy atu tu ję s ię s tąd d o jak ieg o ś d alek ieg o cien ia. — Będ ę zmu s zo n a p o d ąży ć za to b ą.

— W tej p o s taci czy jak iejś in n ej? Od wró ciła g ło wę i zaczęła g rzeb ać w talerzu . — Przy zn ałaś ju ż, że mo żes z b y ć in n y mi o s o b ami. Od n ajd u jes z mn ie w jak iś tajemn iczy s p o s ó b , a p o tem p rzejmu jes z k o n tro lę n ad k imś z mo jeg o o to czen ia. Po d n io s ła d o u s t filiżan k ę. — By ć mo że co ś n ie p o zwala ci teg o p rzy zn ać — mó wiłem d alej. — Ale tak właś n ie jes t. Wiem o ty m. Szty wn o s k in ęła g ło wą i wró ciła d o jed zen ia. — Po wied zmy , że wy atu tu ję s ię w tej ch wili — p o wied ziałem. — A ty ru s zy s z za mn ą, wy k o rzy s tu jąc s wo je tajemn icze meto d y . — Ws p o mn iałem ro zmo wy telefo n iczn e z M eg Dev lin i p an ią Han s en . — Wted y p rawd ziwa Vin ta Bay le o b u d zi s ię we włas n y m ciele z lu k ą w p amięci. Tak ? — Tak — p rzy zn ała cich o . — A Lu k e zn ajd zie s ię w to warzy s twie k o b iety , k tó ra z rad o ś cią g o zab ije, g d y ty lk o s ię d o my ś li, z k im ma d o czy n ien ia. — Do k ład n ie tak . — Uś miech n ęła s ię b lad o . Przez ch wilę jed liś my w milczen iu . Pró b o wała o g ran iczy ć mó j wy b ó r, s k ło n ić mn ie, b y m p rzeatu to wał s ię d o Amb eru i zab rał Lu k e'a ze s o b ą. Nie lu b ię, k ied y s ię mn ą k ieru je alb o d o czeg o ś zmu s za. Od ru ch o wo ro b ię wted y co ś in n eg o , n iż o d e mn ie o czek u ją. Nalałem k awy d o filiżan ek . Sp o jrzałem n a k o lek cję p s ich p o rtretó w n a ś cian ie. Wy p iłem tro ch ę, ro zk o s zu jąc s ię s mak iem. M ilczałem, b o n ie p rzy ch o d ziło mi d o g ło wy n ic, co mó g łb y m jes zcze d o d ać. W k o ń cu o n a zaczęła. — I co zro b is z? — zap y tała. Do p iłem k awę i ws tałem. — Zan io s ę Lu k e'o wi las k ę — o d p arłem. Ws u n ąłem k rzes ło n a miejs ce i p rzes zed łem d o ro g u , g d zie p o s tawiłem k ij. — A p o tem? — Nie u s tęp o wała. — Co zro b is z p o tem? Sp o jrzałem n a n ią, ważąc k ij w d ło n i. Sied ziała wy p ro s to wan a s zty wn o , z d ło ń mi n a b lacie s to łu . Zn o wu d o s trzeg łem w jej twarzy mas k ę Nemezis . Czu łem n iemal elek try zację p o wietrza. — To , co mu s zę — o d p o wied ziałem, ru s zając d o d rzwi.

Przy s p ies zy łem, g d y ty lk o zn ik n ąłem jej z o czu . Na s ch o d ach , k ied y b y łem p ewien , że za mn ą n ie id zie, p rzes k ak iwałem p o d wa s to p n ie. Po d ro d ze wy jąłem z k ies zen i k arty i o d s zu k ałem właś ciwą. Lu k e o d p o czy wał ws p arty n a p o d u s zk ach . Taca ze ś n iad an iem s tała n a k rzes ełk u o b o k łó żk a. Zary g lo wałem d rzwi. — Co s ię d zieje, ch ło p ie? Atak u ją n as czy co ? — zap y tał. — Zb ieraj s ię — rzu ciłem. Wziąłem jeg o miecz, p o d s zed łem d o łó żk a, p o mo g łem mu u s iąś ć i wcis n ąłem d o rąk b ro ń i k ij. — Nie mam wy b o ru — wy jaś n iłem. — A n ie ch cę o d d awać cię Ran d o mo wi. — Po cies zające — zau waży ł. — Ale mu s imy s ię wy n ieś ć. Naty ch mias t. — J eś li o mn ie ch o d zi, to zg o d a. Ws p arł s ię n a k iju i ws tał o s tro żn ie. Us ły s załem jak iś h ałas w k o ry tarzu , ale b y ło ju ż za p ó źn o . Un io s łem k artę i s k o n cen tro wałem s ię. Kto ś zaczął d o b ijać s ię d o d rzwi. — Co ś p lan u jes z i u ważam, że ro b is z b łąd — zawo łała Vin ta. Nie o d p o wiad ałem. Wizja k ry s talizo wała s ię. Framu g a p ęk ła p o d s tras zliwy m k o p n ięciem, a wy rwan y ry g iel zawis ł lu źn o . Lu k e s p o jrzał lek k o p rzes tras zo n y , k ied y ch wy ciłem g o za ramię. — Ch o d źmy . Vin ta wp ad ła d o p o k o ju , k ied y p rzep ro wad załem ju ż Lu k e'a. Wy ciąg ała ręce, o czy jej b ły s zczały , a k rzy k „Głu p cze!” zd awał s ię p rzech o d zić w wy cie, g d y o b lała ją tęcza. Po tem zafalo wała i zn ik n ęła. Staliś my n a trawie. Lu k e wy p u ś cił p o wietrze — mu s iał ws trzy my wać o d d ech . — Lu b is z ch y b a tak ie zag ran ia n a o s tatn ią ch wilę — s twierd ził. Po tem ro zejrzał s ię i ro zp o zn ał o k o licę. Uś miech n ął s ię k rzy wo . — Kto b y p o my ś lał — mru k n ął. — Kry s ztało wa g ro ta. — Z włas n eg o d o ś wiad czen ia wiem, że czas p ły n ie tu w temp ie mn iej więcej tak im, jak ieg o p o trzeb u jes z. Sk in ął g ło wą. Ru s zy liś my wo ln o w k ieru n k u wy s o k ieg o , n ieb ies k ieg o wzg ó rza. — Wciąż jes t mn ó s two zap as ó w — d o d ałem. — A ś p iwó r p o win ien leżeć tam, g d zie g o zo s tawiłem.

— Przy d a s ię — mru k n ął. Zatrzy mał s ię zd y s zan y , zan im d o tarliś my d o s tó p wzg ó rza. Do s trzeg łem, że s p o g ląd a w lewo , n a g ars tk ę p o ro zrzu can y ch k o ś ci. M in ęło p ewn ie k ilk a mies ięcy , o d k ąd p ad ła tam ta d wó jk a, k tó ra u s u n ęła g łaz. Ścierwo jad y miały d o ś ć czas u , żeb y s o lid n ie wy k o n ać s wo ją ro b o tę. Lu k e wzru s zy ł ramio n ami, zro b ił p arę k ro k ó w i ws p arł s ię o n ieb ies k ą s k ałę. Wo ln o o p ad ł d o p o zy cji s ied zącej. — Będ zies z mu s iał zaczek ać, zan im s p ró b u ję wejś ć n a g ó rę — o zn ajmił. — Nawet z two ją p o mo cą. — J as n e — zg o d ziłem s ię. — M o żemy d o k o ń czy ć ro zmo wę. O ile p amiętam, ch ciałeś właś n ie zło ży ć mi p ro p o zy cję n ie d o o d rzu cen ia. J a miałem p rzen ieś ć cię w tak ie miejs ce jak to , g d zie o d zy s k as z s iły s zy b k o , wed łu g czas u Twierd zy . Ty z k o lei o b iecałeś p rzek azać in fo rmację is to tn ą d la b ezp ieczeń s twa Amb eru . — Zg ad za s ię — p rzy zn ał. — Nie s ły s załeś też k o ń ca mo jej h is to rii. J ed n o wiąże s ię z d ru g im. Przy k u cn ąłem n ap rzeciw n ieg o . — M ó wiłeś , że two ja matk a u ciek ła d o Twierd zy , wp ad ła w jak ieś k ło p o ty i wezwała cię n a p o mo c. — Tak — p o twierd ził. — Zo s tawiłem s p rawy z Gh o s twh eelem i p ró b o wałem jak o ś jej p o mó c. Sk o n tak to wałem s ię z Daltem, a o n zg o d ził s ię p rzy b y ć i zaatak o wać Twierd zę. — Zaws ze d o b rze jes t mieć zn ajo my o d d ział n ajemn ik ó w, k tó ry ch mo żn a s zy b k o s p ro wad zić — s twierd ziłem. Sp o jrzał n a mn ie s p o d o k a, ale zd o łałem zach o wać n iewin n ą min ę. — Po p ro wad ziliś my więc lu d zi p rzez Cień i ru s zy liś my d o s ztu rmu — k o n ty n u o wał. — To n as mu s iałeś wid zieć, k ied y tam b y łeś . Wo ln o p o k iwałem g ło wą. — Wy g ląd ało n a to , że p o k o n aliś cie mu ry . Co s ię n ie u d ało ? — Wciąż n ie wiem. Ws zy s tk o s zło d o b rze. Ob ro n a s ię s y p ała, wd zieraliś my s ię co raz g łęb iej, aż n ag le Dalt n ap ad ł n a mn ie. Ro zd zieliliś my s ię n a p ewien czas , p o tem zjawił s ię zn o wu i zaatak o wał. Najp ierw my ś lałem, że s ię p o my lił; o b aj b y liś my b ru d n i i p o k rwawien i. Krzy k n ąłem, że to ja. Ale n ie u s tęp o wał. Dlateg o tak mn ie p o s iek ał. Z p o czątk u n ie ch ciałem mu ro b ić k rzy wd y , b o s ąd ziłem, że to jak ieś n iep o ro zu mien ie i za p arę s ek u n d zau waży s wó j b łąd . — M y ś lis z, że cię s p rzed ał? Czy mo że p lan o wał to ju ż wcześ n iej? J ak ieś u razy ?

— Nie mo g ę w to u wierzy ć. — Zatem mag ia? — M o że. Nie wiem. Przy s zła mi d o g ło wy n iezwy k ła my ś l. — Czy wied ział, że zab iłeś Cain e'a? — zap y tałem. — Nie. Po s tan o wiłem n ik o mu n ie zd rad zać ws zy s tk ieg o n a s wó j temat. — Nie o s zu k u jes z mn ie, co ? Ro ześ miał s ię i zro b ił ru ch , jak b y ch ciał k lep n ąć mn ie w ramię, ale zaraz s k rzy wił s ię i zrezy g n o wał. — Dlaczeg o p y tas z? — rzu cił p o ch wili. — Sam n ie wiem. Z ciek awo ś ci. — Pewn ie — mru k n ął. — Po mó ż mi wejś ć n a g ó rę i d o ś ro d k a — d o d ał. — Zo b aczę, ile zo s tawiłeś zap as ó w. — Do b rze. Ws tałem i p o mo g łem mu s ię p o d n ieś ć. Przes zliś my k awałek n a p rawo , g d zie zb o cze b y ło n ajłag o d n iejs ze, i wo ln o d o p ro wad ziłem g o n a s zczy t. Op arł s ię n a las ce i zajrzał d o o two ru . — Niełatwe zejś cie — s twierd ził. — Przy n ajmn iej d la mn ie. Z p o czątk u my ś lałem, że p o d to czy s z b eczk ę ze s p iżarn i, a ja zes k o czę n a n ią, a p o tem n a ziemię. Ale teraz wid zę, że to jes zcze g łęb iej, n iż p amiętam. Na p ewn o co ś s o b ie złamię. — Hmm… — mru k n ąłem. — Zaczek aj. M am p ewien p o my s ł. Zawró ciłem. Na d o le s k ręciłem w p rawo wzd łu ż p o d s tawy b łęk itn eg o zb o cza, min ąłem d wie lś n iące s k arp y i zn ik n ąłem Lu k e'o wi z o czu . Wo lałem b ez k o n ieczn ej p o trzeb y n ie u ży wać Lo g ru s u w jeg o o b ecn o ś ci. Nie p o win ien wied zieć, jak załatwiam p ewn e rzeczy i n ie miałem o ch o ty mu u ś wiad amiać, co p o trafię, a czeg o n ie. Też n ie lu b ię zd rad zać zb y t wiele n a s wó j temat. Lo g ru s p o jawił s ię n a mó j zew, a ja s ięg n ąłem w n ieg o i wy ciąg n ąłem ramio n a. Prag n ien ie zad rżało , celem s ię s tało . Pły n ęło wezwan ie jak my ś li wo łan ie, d alek o , co raz d alej… Stras zn ie d łu g o wy ciąg ałem lo g ru s o we ramio n a. M u s ieliś my n ap rawd ę trafić w jak ieś p u s tk o wie Cien ia… Ko n tak t. Nie s zarp ałem, a raczej wy wierałem p o wo ln y , s tały n acis k . Czu łem, jak s u n ie k u

mn ie p o p rzez cien ie. — Hej, M erle! Ws zy s tk o w p o rząd k u ? — Tak — o d p o wied ziałem, n ie wch o d ząc w s zczeg ó ły . Bliżej, jes zcze b liżej… J es t! Zach wiałem s ię, g d y p rzy b y ła zd o b y cz, p o n ieważ wp ad ła n a mn ie zb y t b lis k o jed n eg o z k o ń có w. Dru g i u d erzy ł o ziemię. Przes u n ąłem s ię d o ś ro d k a, ch wy ciłem mo cn o , p o d n io s łem i ru s zy łem z p o wro tem. Uło ży łem ją n a s tro my m o d cin k u s to k u , k awałek p rzed miejs cem, g d zie zo s tawiłem Lu k e'a, i ws zed łem s zy b k o . Po tem ciąg n ąłem ją za s o b ą. — Sk ąd wziąłeś d rab in ę? — zd ziwił s ię. — Zn alazłem. — To z b o k u wy g ląd a jak ś wieża farb a. — Wid o czn ie k to ś zg u b ił ją n ied awn o . Op u ś ciłem d rab in ę d o o two ru . Kied y s ięg n ęła d n a, z g ó ry wy s tawał jes zcze p rawie metr. Przes u n ąłem ją k awałek , żeb y p o p rawić s tab iln o ś ć. — Zaczn ę s ch o d zić p ierws zy — p o wied ziałem. — I b ęd ę tu ż p o d to b ą. — Zn ieś n ajp ierw mo ją las k ę i miecz, d o b rze? — Pewn ie. Zn io s łem. Zan im wy s zed łem n a g ó rę, Lu k e ch wy cił s zczeb le i ro zp o czął zejś cie. — Będ zies z mn ie mu s iał n au czy ć tej s ztu czk i — o ś wiad czy ł, d y s ząc ciężk o . — Nie wiem, o co ci ch o d zi — o d p o wied ziałem. Sch o d ził p o wo li, o d p o czy wając n a k ażd y m s zczeb lu . Na d o le b y ł s p o co n y i zd y s zan y . Naty ch mias t o p ad ł n a ziemię i p rzy cis n ął d ło ń d o p iers i. Po d łu żs zej ch wili p rzeczo łg ał s ię d o ty łu i o p arł o ś cian ę. — Do b rze s ię czu jes z? — zap y tałem. — Będ ę s ię czu ł. — Kiwn ął g ło wą. — Za p arę min u t. Cio s w p ierś zaws ze o d b iera s iły . — Ch ces z k o c? — Nie, d zięk u ję. — Od p o czn ij tu taj, a ja s p rawd zę w s p iżarn i, czy k to ś n ie d o b rał s ię d o zap as ó w. Przy n ieś ć ci co ś ? — Tro ch ę wo d y . Zap as o m n ic s ię n ie s tało , a ś p iwó r leżał n a miejs cu . Wró ciłem d o Lu k e'a z wo d ą

i k ilk o ma iro n iczn y mi ws p o mn ien iami tamty ch ch wil, k ied y o n zro b ił d la mn ie to s amo . — Do b ra wiad o mo ś ć — p o wied ziałem. — Ws zy s tk ieg o jes t p o d d o s tatk iem. — Nie wy p iłeś ch y b a całeg o win a? — s p y tał międ zy jed n y m ły k iem wo d y a d ru g im. — Nie. — To d o b rze. — M ó wiłeś , że p o s iad as z in fo rmację n iezwy k le is to tn ą d la in teres ó w Amb eru — p rzy p o mn iałem. — Po wies z mi teraz? — J es zcze n ie. — Uś miech n ął s ię. — M y ś lałem, że tak a b y ła u mo wa. — Nie s ły s załeś ws zy s tk ieg o . Przerwan o n am. Po trząs n ąłem g ło wą. — No d o b rze, p rzerwan o n am — zg o d ziłem s ię. — Po wied z mi res ztę. — M u s zę s tan ąć n a n o g ach , żeb y zd o b y ć Twierd zę i u wo ln ić matk ę… Przy tak n ąłem. — Do s tan ies z tę in fo rmację, k ied y ju ż ją u wo ln imy . — Zaraz! Ch wileczk ę! Tro ch ę za wiele wy mag as z! — Nie za wiele wo b ec teg o , czy m p łacę. — Wy ch o d zi n a to , że k u p u ję k o ta w wo rk u . — Tak , ch y b a tak . Ale p rzek o n as z s ię, że warto . — A jeś li warto ś ć two ich in fo rmacji o b jawi s ię wted y , k ied y ja b ęd ę jes zcze czek ał? — Nie, p rzeliczy łem s o b ie ws zy s tk o . M o ja rek o n wales cen cja p o trwa k ilk a d n i czas u Amb eru . Nie wierzę, b y s p rawy s k o mp lik o wały s ię tak s zy b k o . — Lu k e, to mi zaczy n a wy g ląd ać n a jak iś n u mer. — Bo tak jes t — p rzy zn ał. — Ale p rzy n ies ie k o rzy ś ci zaró wn o Amb ero wi, jak i mn ie. — No właś n ie. Nie wy o b rażam s o b ie, żeb y ś zd rad ził p rzeciwn ik o wi co ś p o d o b n eg o . Wes tch n ął. — To mo że n awet wy s tarczy ć, żeb y mn ie o d ciąć o d s try czk a. — Ch ces z o d wo łać wen d etę? — Sam jes zcze n ie wiem. Ale s p o ro o s tatn io my ś lałem i g d y b y m p o s tan o wił

s p ró b o wać tej d ro g i, miałb y m n iezłe wejś cie. — A g d y b y ś p o s tan o wił n ie p ró b o wać, to d ziałas z p rzeciwk o s o b ie. Zg ad za s ię? — J ak o ś zd o łam to p rzeży ć. Zad an ie b ęd zie tru d n iejs ze, ale wciąż wy k o n aln e. — Czy ja wiem? J eś li k to ś s ię o ty m d o wie, a ja n ie p rzed s tawię żad n y ch p o wo d ó w, d laczeg o cię wy p u ś ciłem, wp ad n ę w b ag n o p o u s zy . — Nik o mu n ie p o wiem, jeś li ty n ie p o wies z. — J es t jes zcze Vin ta. — A o n a u p iera s ię, że g łó wn y m celem jej ży cia jes t o p iek a n ad to b ą. Zres ztą, k ied y wró cis z, jej ju ż n ie b ęd zie. A raczej b ęd zie p rawd ziwa Vin ta, k tó ra właś n ie p rzeb u d ziła s ię z n ies p o k o jn eg o s n u . — Sk ąd mo żes z wied zieć? — Bo zn ik n ąłeś . Na p ewn o ru s zy ła cię s zu k ać. — Do my ś las z s ię, k im o n a jes t n ap rawd ę? — Nie, ale k ied y ś ch ętn ie p o mo g ę ci zg ad y wać. — Nie teraz? — Nie. Teraz mu s zę s ię jes zcze p rzes p ać. Zn o wu s łab n ę. — Więc p o wtó rzmy jes zcze raz n as zą u mo wę. Co zamierzas z ro b ić, w jak i s p o s ó b ch ces z to załatwić i co o b iecu jes z? Ziewn ął. — Zo s tan ę tu taj, p ó k i n ie wró cę d o fo rmy . Sk o n tak tu ję s ię z to b ą, k ied y b ęd ę g o tó w d o s ztu rmu n a Twierd zę. Co mi p rzy p o min a, że wciąż mas z mo je Atu ty . — Wiem. M ó w d alej. J ak p lan u jes z zd o b y ć Twierd zę? — Pracu ję n ad ty m. Zawiad o mię cię. Wted y zres ztą mo żes z n am p o mó c alb o n ie, jak u zn as z za s to s o wn e. Ch o ciaż n ie p rzes zk ad załb y mi d ru g i czaro d ziej d o p o mo cy . Kied y b ęd ziemy w ś ro d k u , a o n a wo ln a, p o wiem, co o b iecałem, a ty mo żes z to p rzek azać w Amb erze. — A jeś li p rzeg racie? — s p y tałem. Od wró cił wzro k . — No có ż, zaws ze is tn ieje tak a mo żliwo ś ć — zg o d ził s ię p o ch wili. — Co p o wies z n a tak ą p ro p o zy cję: s p is zę ws zy s tk o i b ęd ę miał ze s o b ą. Przed atak iem p rzek ażę ci to o s o b iś cie alb o p rzez Atu t. Wy g ramy czy p rzeg ramy , zo s tan ies z s p łaco n y . Wy ciąg n ął zd ro wą ręk ę. Uś cis n ąłem ją. — Zg o d a.

— Więc o d d aj mi Atu ty , a ja p o łączę s ię z to b ą, jak ty lk o b ęd ę g o tó w. Zawah ałem s ię. Wres zcie wy jąłem talię, k tó ra o s tatn io zn aczn ie p o g ru b iała. Od ło ży łem s wo je i częś ć jeg o , a jemu o d d ałem p o zo s tałe. — Co z res ztą? — Ch cę im s ię p rzy jrzeć, Lu k e. Zg o d a? Wzru s zy ł ramio n ami. — Zaws ze mo g ę zro b ić n o we. Ale o d d aj mi Atu t matk i. — Trzy maj. Wziął k artę. — Nie wiem, co p lan u jes z — p o wied ział. — Ale d am ci d o b rą rad ę: n ie zad awaj s ię z Daltem. Nawet k ied y jes t n o rmaln y , n ie n ależy d o n ajs y mp aty czn iejs zy ch lu d zi, a my ś lę, że w tej ch wili co ś z n im jes t n ie tak . Trzy maj s ię o d n ieg o z d alek a. Sk in ąłem g ło wą i ws tałem. — Id zies z ju ż? — s p y tał. — Tak . — Zo s taw mi d rab in ę. — J es t two ja. — Co p o wies z w Amb erze? — Nic… n a razie. Słu ch aj, mo że p rzy n io s ę ci tu taj tro ch ę jed zen ia? Nie b ęd zies z mu s iał s am ch o d zić. — Niezły p o my s ł. I b u telk ę win a. Ru s zy łem k o ry tarzem i p o ch wili wró ciłem ze s to s em p ro wian tu . Przy ciąg n ąłem też ś p iwó r. Ws zed łem n a d rab in ę i zatrzy małem s ię. — Nie p o d jąłeś jes zcze d ecy zji — rzu ciłem. — Prawd a? — Nie b ąd ź tak i p ewn y . — Uś miech n ął s ię. Na g ó rze s p o jrzałem n a wielk i g łaz, k tó ry k ied y ś więził mn ie w g ro cie. Nied awn o p lan o wałem o d p łacić Lu k e'o wi ty m s amy m. M ó g łb y m wy liczy ć czas i wró cić p o n ieg o , jak ty lk o wy zd ro wieje. W ten s p o s ó b n a p ewn o b y n ie u ciek ł. Zrezy g n o wałem, n ie ty lk o d lateg o , że n ik t o n im n ie wied ział i g d y b y co ś mi s ię p rzy trafiło , Lu k e b y łb y tru p em. Głó wą p rzy czy n ą b y ło to , że zamk n ięty n ie d o s ięg n ąłb y mn ie p rzez Atu t, k ied y n ad ejd zie p o ra, b y ru s zać. Tak p rzy n ajmn iej to s o b ie tłu maczy łem. Sch y liłem s ię jed n ak , ch wy ciłem k rawęd ź g łazu i p ch n ąłem g o b liżej o two ru . — M erle! Co ty ro b is z? — Gło s z d o łu .

— Szu k am ro b ak ó w n a ry b y — o d p o wied ziałem. — Przes tań ! Nie… Ro ześ miałem s ię i p o p ch n ąłem jes zcze k awałek . — M erle! — Po my ś lałem, że wo lis z mieć d rzwi zamk n ięte, b o p rzecież mo że p ad ać. Ale s ą za ciężk ie. Nic z teg o . Nie p rzejmu j s ię. Od wró ciłem s ię i s k o czy łem. Uzn ałem, że p o win n o mu p o mó c tro ch ę d o d atk o wej ad ren alin y .

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

ROZDZIAŁ VIII Zes k o czy łem n a ziemię i p o b ieg łem d alej, d o miejs ca, g d zie wy czaro wałem d rab in ę. By ło o s ło n ięte z k ilk u s tro n . Wy jąłem jed n ą z czy s ty ch k art. Czas n ag lił. Kied y zn alazłem o łó wek , o k azało s ię, że jes t złaman y . Sięg n ąłem p o miecz; miał k lin g ę d łu g o ś ci mo jeg o ramien ia. Od k ry łem d la n iej n o we zas to s o wan ie. Po min u cie czy d wó ch k arta leżała p rzed e mn ą n a k amien iu , a ja s zk ico wałem s wó j p o k ó j w Arb o r; p rzez mo je d ło n ie p ły n ęła mo c Lo g ru s u . M u s iałem p raco wać s taran n ie, p rzelewając w ry s u n ek o d p o wied n ie wrażen ie tamteg o miejs ca. Wres zcie s k o ń czy łem i wy p ro s to wałem s ię. Atu t b y ł jak n ależy , g o tó w. Otwo rzy łem u my s ł i s p o g ląd ałem n a s we d zieło , aż s tało s ię rzeczy wis to ś cią. A p o tem ws zed łem d o p o k o ju . Do k ład n ie w ch wili, k ied y p rzy p o mn iałem s o b ie co ś , o co p o win ien em s p y tać Lu k e'a. Za p ó źn o . Za o k n em cien ie d rzew wy ciąg ały s ię k u ws ch o d o wi. Najwy raźn iej zn ik n ąłem s tąd p rawie n a cały d zień . Ro zejrzałem s ię. Na zas łan y m teraz łó żk u zau waży łem k awałek p ap ieru , d la o ch ro n y p rzed p o d mu ch ami wiatru p rzy ciś n ięty ro g iem p o d u s zk i. Po d n io s łem k artk ę, zd ejmu jąc z n iej wcześ n iej mały n ieb ies k i g u zik . Lis t b y ł p o an g iels k u . Brzmiał: SCHOWAJ GUZIK BEZPIECZNIE, DOPÓKI NIE BĘDZIESZ GO POTRZEBOWAŁ. NA TWOIM M IEJ SCU NIE NOSIŁABYM GO ZBYT CZĘSTO. M AM NADZIEJ Ę, ŻE PODJ ĄŁEŚ SŁUSZNĄ DECYZJ Ę. ZAPEWNE WKRÓTCE SIĘ PRZEKONAM . DO ZOBACZENIA. Po d p is u n ie b y ło . W b ezp ieczn y m miejs cu czy n ie, n ie mo g łem p rzecież zo s tawić g o tu taj. Zawin ąłem więc g u zik w lis t i ws ad ziłem d o k ies zen i. Po tem wy jąłem z s zafy p łas zcz i p rzewies iłem s o b ie p rzez ramię. Wy s zed łem n a k o ry tarz. Zamek b y ł wy łaman y , więc zo s tawiłem d rzwi s zero k o o twarte. Nas łu ch iwałem u ważn ie, n ie u s ły s załem jed n ak żad n y ch g ło s ó w, żad n y ch s zmeró w. Do tarłem d o s ch o d ó w i ru s zy łem w d ó ł. Zau waży łem ją w o s tatn iej ch wili, tak

n ieru ch o mo s ied ziała p rzy o k n ie z p rawej s tro n y . Ob o k , n a mały m s to liczk u , s tała taca z ch leb em i s erem, k ielich i b u telk a win a. — M erlin ! — zawo łała, u n o s ząc s ię w fo telu . — Słu żb a p o wied ziała mi, że tu b y łeś , ale n ie mo g łam cię zn aleźć. — Od wo łan o mn ie — wy jaś n iłem. Zs zed łem z o s tatn ieg o s to p n ia i zb liży łem s ię d o n iej. — J ak s ię czu jes z? — Sk ąd … co o mn ie wies z? — s p y tała. — Prawd o p o d o b n ie n ie p amiętas z n iczeg o , co miało miejs ce w ciąg u o s tatn ich k ilk u d n i — wy jaś n iłem. — M as z rację — p rzy zn ała. — M o że u s iąd zies z? Sk in ęła w s tro n ę p u s teg o fo tela n ap rzeciw n iej. — Częs tu j s ię. — Ws k azała tacę. — Po zwó l, że n aleję ci win a. — Dzięk u ję — o d p arłem. Zau waży łem, że p ije b iałe. Ws tała, p o d es zła d o s zafk i i wy jęła d ru g i k ielich . Wró ciła, n alała zd ro wą p o rcję Szczy n Bay le'a i p o s tawiła p rzed e mn ą. Po my ś lałem, że mo że d o b re win o trzy mają d la s ieb ie. — Czy mo żes z jak o ś wy tłu maczy ć ten zan ik p amięci? — zap y tała. — By łam w Amb erze, a n as tęp n a rzecz, jak ą p amiętam, to że zb u d ziłam s ię tu taj i min ęło k ilk a d n i. — Tak — p rzy zn ałem, częs tu jąc s ię k rak ers em z k awałk iem s era. — Kied y mn iej więcej s tałaś s ię zn o wu s o b ą? — Dziś ran o . — Nie ma p o wo d ó w d o zmartwień . Teraz ju ż n ie. Ob jawy n ie p o win n y s ię p o wtó rzy ć. — Ale co to b y ło ? — Po p ro s tu co ś , co s ię tu d ziało . — Sk o s zto wałem win a. — Bard ziej p rzy p o min a to czary n iż g ry p ę. — M o że b y ła w ty m o d ro b in a czaró w — p o twierd ziłem. — Nig d y n ie wiad o mo , co mo że tu p rzy wiać z Cien ia. Ale p rawie ws zy s cy , k tó rzy n a to zap ad li, czu ją s ię teraz d o s k o n ale. Zmars zczy ła czo ło . — To d ziwn e… Zjad łem jes zcze p arę k rak ers ó w i ły k n ąłem win a. Rzeczy wiś cie, to lep s ze trzy mali d la s ieb ie.

— Nie ma ab s o lu tn ie żad n y ch p o wo d ó w d o n iep o k o ju — p o wtó rzy łem. — Wierzę ci. — Z u ś miech em s k in ęła g ło wą. — A co właś ciwie tu ro b is z? — Zatrzy małem s ię n a ch wilę. Wracam d o Amb eru … s k ąd in ąd . Co mi p rzy p o min a: czy mó g łb y m p o ży czy ć k o n ia? — Natu raln ie. Kied y ch ces z o d jech ać? — J ak ty lk o d o s tan ę k o n ia. Ws tała. — Nie zd awałam s o b ie s p rawy , że s ię s p ies zy s z. Zap ro wad zę cię d o s tajn i. — Dzięk i. Po d ro d ze złap ałem jes zcze d wa k rak ers y z s erem i wy p iłem res ztę win a. Zas tan awiałem s ię, g d zie teraz d ry fu je b łęk itn a mg iełk a. Wy b rałem d o b reg o k o n ia; p o wied ziała, że mo g ę g o o d p ro wad zić d o ich s tajn i w Amb erze. Os io d łałem g o i zało ży łem u p rząż. By ł s zary i miał n a imię Smu g a. Po tem zarzu ciłem p łas zcz i ś cis n ąłem d ło n ie Vin ty . — Dzięk u ję za g o ś cin n o ś ć. Nawet jeś li jej n ie p amiętas z. — Nie żeg n aj s ię jes zcze. Przejed ź d o o k o ła, d o k u ch en n y ch d rzwi p rzy p atio . Dam ci man ierk ę i jak iś p ro wian t n a d ro g ę. Nie mieliś my ch y b a s zalo n eg o ro man s u , o k tó ry m teraz zap o mn iałam? — Dżen telmen n ie mó wi o tak ich rzeczach . Ro ześ miała s ię i k lep n ęła mn ie w ramię. — Od wied ź mn ie k ied y ś , k ied y b ęd ę w Amb erze. Od ś wieży s z mo je ws p o mn ien ia. Ch wy ciłem ju k i, wo rek o ws a d la Smu g i i d łu g i p o wró z. Po tem wy p ro wad ziłem k o n ia n a zewn ątrz. Vin ta p o b ieg ła d o d o mu . Ws k o czy łem n a s io d ło i ru s zy łem wo ln o za n ią. Kilk a p s ó w o d p ro wad zało mn ie w p o d s k o k ach . Dłu żs zą d ro g ą o k rąży łem rezy d en cję, a w p o b liżu k u ch n i ś ciąg n ąłem wo d ze i zes k o czy łem n a ziemię. Sp o g ląd ałem n a p atio , żału jąc, że n ie mam tak ieg o s ameg o . M ó g łb y m s iad y wać tam ran k ami i p o p ijać k awę. A mo że ch o d ziło o to warzy s two ? Po ch wili o two rzy ły s ię d rzwi. Vin ta wręczy ła mi zawin iątk o i man ierk ę. — Daj zn ać mo jemu o jcu , że wró cę za k ilk a d n i — p o p ro s iła, k ied y p rzy traczałem p ro wian t. — Po wied z, że wy jech ałam n a wieś , b o n ie czu łam s ię n ajlep iej, ale teraz ju ż ws zy s tk o w p o rząd k u . — Z p rzy jemn o ś cią — o b iecałem. — Właś ciwie n ie wiem, p o co s ię tu zjawiłeś . Ale jeś li ma to związek z p o lity k ą alb o in try g ami, wo lę n ie wied zieć.

— Do b rze. — J eś li s łu żący zan ió s ł ś n iad an ie wy s o k iemu , ru d o wło s emu mężczy źn ie, k tó ry wy g ląd ał n a p o ważn ie ran n eg o , to p ewn ie lep iej o ty m zap o mn ieć? — Raczej tak . — Będ zie więc zap o mn ian e. Ale ch ciałab y m p o zn ać tę h is to rię. — J a też — o d p arłem. — Zo b aczy my , co d a s ię zro b ić. — No to s zczęś liwej p o d ró ży . — Dzięk i. Po s taram s ię, żeb y b y ła s zczęś liwa. Ścis n ąłem jej ręk ę, o d wró ciłem s ię, ws k o czy łem n a k o n ia. — Na razie. — Do zo b aczen ia w Amb erze — o d p o wied ziała. Ru s zy łem d alej wo k ó ł d o mu , aż zn ó w zn alazłem s ię p rzy s tajn i. M in ąłem ją i wjech ałem n a s zlak , zn an y mi z n as zej wy cieczk i i b ieg n ący we właś ciwy m k ieru n k u . Za p lecami zawy ł p ies , a p o ch wili p rzy łączy ł s ię d ru g i. Od p o łu d n ia wiał lek k i wiatr, n io s ący jes ien n e liś cie. Ch ciałem b y ć ju ż n a d ro d ze, d alek o s tąd i s am. Cen ię s amo tn o ś ć, p o n ieważ wted y n ajlep iej mi s ię my ś li, a wiele s p raw miałem d o p rzemy ś len ia. J ech ałem n a p ó łn o c. M n iej więcej p o d zies ięciu min u tach trafiłem n a p o ln ą d ro g ę, k tó rą p rzecin aliś my wczo raj. Ty m razem s k ręciłem n a zach ó d i d o tarłem d o s k rzy żo wan ia ze zn ak iem ws k azu jący m, że Amb er leży n a wp ro s t. Ru s zy łem. W żó łtej ziemi o d cis n ęły s ię k o lein y wielu k ó ł. M ijałem wzn ies ien ia i d o lin k i, u g o ry i p o la o to czo n e n is k imi k amien n y mi mu rk ami, k ilk a d rzew p o o b u s tro n ach trak tu . Dalek o w p rzo d zie wid ziałem s u ro we s zczy ty g ó r, wzn o s zące s ię n ad co raz b liżs zy m las em. J ech ałem s wo b o d n y m k łu s em, wracając my ś lami d o wy d arzeń o s tatn ich d n i. Bez wątp ien ia miałem g d zieś zacięteg o wro g a. Lu k e zap ewn ił mn ie, że to ju ż n ie o n , i mu s zę p rzy zn ać, że b y ł p rzek o n u jący . Nie mu s iał p rzy ch o d zić p o p o mo c d o mn ie, co zau waży ł o n s am i Vin ta. Sam zn alazłb y d ro g ę d o b łęk itn ej g ro ty alb o jak ieg o ś in n eg o s an k tu ariu m. A ta s p rawa z p o mo cą w u wo ln ien iu J as ry z p ewn o ś cią mo g ła p o czek ać. M o im zd an iem Lu k e p ró b o wał p o g o d zić s ię ze mn ą jak n ajs zy b ciej, p o n ieważ b y łem jeg o jed y n y m k o n tak tem z d wo rem Amb eru , a lo s ch y b a p rzes tał mu s p rzy jać. M iałem p rzeczu cie, że ch ciałb y fo rmaln ie o k reś lić s wo ją s y tu ację w Amb erze; ws p o mn iał o in fo rmacji, k tó rą o b iecał p rzek azać jak o zn ak d o b rej wo li, a jed n o cześ n ie arg u men t w p rzetarg u . Nie wiem, czy b y łem n iezb ęd n y d la realizacji

p lan ó w u wo ln ien ia J as ry . Zn ał p rzecież Twierd zę n a wy lo t, b y ł s weg o ro d zaju czaro d ziejem i miał g ru p ę n ajemn ik ó w, k tó ry ch mó g ł p rzetran s p o rto wać z Cien iaZiemi. Ta jeg o amu n icja p o win n a d ziałać n ie g o rzej n iż w Amb erze. A n iezależn ie o d teg o , mó g ł p rzecież o d razu p rzeatu to wać g ru p ę s ztu rmo wą n a miejs ce. Nie mu s iał n awet wy g ry wać b itwy ; wy s tarczy ło p rzes k o czy ć d o ś ro d k a, złap ać J as rę i zn ik n ąć. Nie, n ap rawd ę n ie s ąd ziłem, b y k o n ieczn y b y ł mó j u d ział w tej o p eracji. Przy p u s zczam, że zarzu cił n a mn ie węd k ę w n ad ziei, że k ied y atmo s fera s ię o czy ś ci, ro zważy my s p o k o jn ie, co ma i czeg o ch ce, i zło ży my mu jak ąś o fertę. M iałem też wrażen ie, że teraz, k ied y Cain e zg in ął i h o n o r ro d u zo s tał zas p o k o jo n y , Lu k e b y łb y s k ło n n y o d wo łać s wo ją wen d etę. A wted y J as ra s tałab y s ię k u lą u n o g i. Nie wied ziałem, jak b ard zo jes t o d n iej zależn y , p rzy s zło mi jed n ak d o g ło wy , że ta tajemn icza wiad o mo ś ć mo że d o ty czy ć właś n ie meto d u n ies zk o d liwien ia J as ry . Gd y b y p rzek azał n am ją d y s k retn ie i tak , b y wy d awało s ię, że s ami n a to wp ad liś my , zach o wałb y twarz wo b ec matk i i zag waran to wał s o b ie p o k ó j z n ami. Ku s zący p o my s ł. M u s iałem ty lk o zn aleźć s p o s ó b , b y p rzed s tawić g o n a d wo rze, n ie n arażając s ię p rzy ty m n a zarzu t, że u wo ln ien ie Lu k e'a b y ło zd rad ą. A zatem wy k azać, że zy s k i warte s ą ry zy k a. Drzewa p rzy d ro d ze ro s ły g ęś ciej, a s am las zb liży ł s ię wy raźn ie. Przejech ałem d rewn ian y m mo s tk iem n ad czy s ty m p o to k iem, a cich y p lu s k to warzy s zy ł mi jes zcze p rzez d łu g i czas . Po lewej s tro n ie wid ziałem b ru n atn e p o la i o d leg łe zab u d o wan ia, p o p rawej wó z z p ęk n iętą o s ią… A jeś li źle o d czy tałem in ten cje Lu k e'a? Czy mo g łem p rzy cis n ąć g o jak o ś i s p rawić, b y te in terp retacje o k azały s ię jed n ak s łu s zn e? Przy s zed ł mi d o g ło wy p ewien p o my s ł. Nie b y łem n im zach wy co n y , ale ro zważy łem mimo ws zy s tk o . Wiązał s ię z ry zy k iem i s zy b k o ś cią. M iał p rzy ty m p ewn e zalety . An alizo wałem g o p rzez ch wilę, p o czy m wró ciłem d o wy jś cio wy ch ro zważań . Gd zieś tam b y ł n iep rzy jaciel. J eś li to n ie Lu k e, to k to ? Oczy wis ty m k an d y d atem wy d awała s ię J as ra. Bard zo wy raźn ie o k reś liła s wo je u czu cia wo b ec mn ie p rzy o b u o k azjach , g d y s ię s p o tk aliś my . M o g ła też wy s łać ty ch zb ó jó w, k tó rzy zaatak o wali mn ie w Alei Śmierci. W tak im p rzy p ad k u , s k o ro J as ra jes t teraz więźn iem w Twierd zy , n ic mi ju ż ch y b a n ie g ro zi. Ch y b a że wy s łała jes zcze k ilk u , zan im d o s tała s ię w n iewo lę. Ale to ch y b a p rzes ad a. Po co marn o wać n a mn ie ty lu lu d zi? J eś li s zu k ała zems ty , b y łem ty lk o n iewiele zn aczącą fig u rą w jej p lan ach . A ty m, k tó rzy mn ie n ap ad li, mało b rak o wało d o wy k o n an ia zad an ia. A jeś li to n ie J as ra? W tak im razie wciąż b y łem w n ieb ezp ieczeń s twie. Czaro wn ik

w n ieb ies k iej mas ce — zak ład ałem, że to Sh aru Garru l — wy s łał za mn ą to rn ad o , co b y ło ws tęp em o wiele mn iej p rzy jazn y m o d k wiató w, k tó re n ad es zły p ó źn iej. Te z k o lei d o wo d ziły , że o n właś n ie k ry ł s ię za tą d ziwn ą ro zmo wą w mies zk an iu Flo ry w San Fran cis co . Wted y s am zain icjo wał k o n tak t, co o zn aczało , że ma wo b ec mn ie jak ieś p lan y . Co tak ieg o p o wied ział? Że w p rzy s zło ś ci n as ze cele mo g ą b y ć s p rzeczn e. In teres u jące, zwłas zcza w retro s p ek cji. Po n ieważ d o s trzeg ałem teraz mo żliwo ś ć, że tak właś n ie s ię s tan ie. Ale czy to n ap rawd ę Sh aru Garru l n as łał n a mn ie mo rd ercó w? Co ś tu s ię n ie zg ad zało , ch o ciaż mu s iał wied zieć — d o wo d ził teg o n ieb ies k i g u zik w mo jej k ies zen i — o mo cy b łęk itn eg o k amien ia, k tó ry ich d o mn ie d o p ro wad ził. Przed e ws zy s tk im n as ze cele n ie zn alazły s ię jes zcze w s p rzeczn o ś ci. Po d ru g ie, s ty l ch y b a n ie b y ł o d p o wied n i d la tajemn iczeg o , rzu cająceg o k wiaty wład cy ży wio łó w. M o g łem s ię my lić, n atu raln ie, ale o d k o g o ś tak ieg o o czek iwałem raczej jak ieg o ś p o jed y n k u n a czary . Po la u s tąp iły miejs ca d zik im u g o ro m — zb liżałem s ię d o g ran icy las u . Zwias tu n zmierzch u wk ro czy ł ju ż p o d zielo n e liś cie jeg o d zied zin y . J ed n ak ten las n ie p rzy p o min ał s tarej, g ęs tej p u s zczy , jak Ard en . Z d alek a d o s trzeg ałem liczn e p rzerwy w d ach u g ałęzi. Dro g a wciąż b y ła s zero k a i d o b rze u trzy man a. Wjeżd żając w cien is ty ch łó d , mo cn iej o tu liłem s ię p łas zczem. Zap o wiad ała s ię p rzy jemn a wy cieczk a — jeś li n ad al tak to b ęd zie wy g ląd ać. Nie s p ies zy łem s ię. Zb y t wiele miałem p ro b lemó w i mu s iałem p o my ś leć… Gd y b y m ty lk o p o trafił d o wied zieć s ię czeg o ś więcej o d tej n iezwy k łej, b ezimien n ej is to ty , k tó ra o s tatn io p an o wała n ad Vin tą Bay le. Wciąż n ie miałem p o jęcia, jak a jes t jej p rawd ziwa n atu ra. Tak , „jej”. Wy czu wałem jak o ś , że jes t to is to ta raczej żeń s k a n iż męs k a, ch o ciaż k iero wała też Geo rg e'em Han s en em i Dan em M artin ezem. M o że p o wo d em b y ł fak t, że k o ch ałem s ię z M eg Dev lin . Tru d n o p o wied zieć. Ale d o ś ć d łu g o zn ałem Gail, a Pan i z J ezio ra wy d awała s ię p rawd ziwą p an ią… Do s y ć. Wy b rałem zaimek . W g rę wch o d ziły ważn iejs ze s p rawy . Na p rzy k ład , d laczeg o ws zęd zie mn ie ś led ziła, u p ierając s ię p rzy ty m, że ch ce mn ie ch ro n ić? Nie miałem n ic p rzeciwk o temu , ale wo lałb y m p o zn ać jej mo ty wy . By ła jed n ak k wes tia o wiele b ard ziej is to tn a. To w k o ń cu jej s p rawa, że ch ce mn ie ch ro n ić. Pro b lem w ty m, p rzed czy m jej zd an iem p o trzeb o wałem o ch ro n y . M u s iała my ś leć o jak imś b ard zo k o n k retn y m zag ro żen iu , a n ie n ap o mk n ęła n awet, o co mo że ch o d zić.

Czy więc to b y ł n iep rzy jaciel? Prawd ziwy n iep rzy jaciel? Przeciwn ik Vin ty ? Sp ró b o wałem p rzy p o mn ieć s o b ie ws zy s tk o , co o n iej wied ziałem alb o s ię d o my ś liłem. J es t n iezwy k łą is to tą, k tó ra czas em p rzy jmu je p o s tać n ieb ies k iej mg iełk i. Po trafi p o d ążać za mn ą p rzez Cień . J ej mo c p o zwala n a o p an o wan ie lu d zk ieg o ciała i całk o wite s tłu mien ie n atu raln ej jaźn i. Przez wiele lat p rzeb y wała w mo im o to czen iu , a ja n ie zd awałem s o b ie z teg o s p rawy . J ej p ierws zą in k arn acją, o jak iej wiem, b y ła Gail, d awn a d ziewczy n a Lu k e'a. Czemu Gail? J eś li ch ro n iła mn ie, to d laczeg o ch o d ziła z Lu k iem? Dlaczeg o n ie zo s tała k tó rąś z mo ich d ziewczy n ? Czemu n ie J u lią? Ale n ie. Wy b rała Gail. Czy d lateg o , że to Lu k e s tan o wił zag ro żen ie i wo lała o b s erwo wać g o z b lis k a? Ale p rzecież n ie p rzes zk o d ziła mu w zamach ach n a mo je ży cie. A p o tem J as rze. Wied ziała p rzecież, s ama p rzy zn ała, że to J as ra d o k o n y wała n as tęp n y ch . Dlaczeg o p o p ro s tu n ie u s u n ęła o b o jg a? M o g ła o p an o wać ciało Lu k e'a, wejś ć p rzed ro zp ęd zo n y s amo ch ó d , wy fru n ąć ze zwło k , a p o tem zro b ić to s amo z J as rą. Nie b ała s ię ś mierci n o s iciela. Dwa razy wid ziałem, jak to ro b i. Ch y b a że s k ąd ś wied ziała, że ws zy s tk ie zamach y n a mn ie s ię n ie p o wio d ą. Czy mo g ła in terwen io wać w wy p ad k u p aczk i z b o mb ą? Czy miała co ś ws p ó ln eg o z mo imi p rzeczu ciami tamteg o ran k a o twarty ch p aln ik ó w? I p rzy in n y ch o k azjach ? M imo ws zy s tk o , łatwiej ch y b a b y ło b y d o trzeć d o s ameg o źró d ła i u s u n ąć je. Wied ziałem, że n ie ma o p o ró w p rzed zab ijan iem. Kazała zab ić o s tatn ieg o z n ap as tn ik ó w w Alei Śmierci. Dlaczeg o więc? Przy ch o d ziły mi n a my ś l d wa wy jaś n ien ia. J ed n o , że n ap rawd ę p o lu b iła Lu k e'a i s zu k ała s p o s o b ó w, b y u n ies zk o d liwić g o , n ie zab ijając. Zaraz jed n ak p rzy p o mn iałem s o b ie ją we wcielen iu M artin eza i teo ria u p ad ła. Przecież s trzelała tamtej n o cy w San ta Fe. No d o b rze. Is tn iała też in n a mo żliwo ś ć: to n ie Lu k e b y ł g łó wn y m zag ro żen iem, a o n a lu b iła g o i p o zwo liła ży ć, k ied y p rzerwał te zab awy z trzy d zies ty mi k wietn ia, a n as ze s to s u n k i zn o wu s ię p o p rawiły . W No wy m M ek s y k u n as tąp iło co ś , co s k ło n iło ją d o zmian y zd an ia. Nie miałem p o jęcia, co to b y ło . Po tem jech ała za mn ą d o No weg o J o rk u i wcieliła s ię p o k o lei w Geo rg e'a Han s en a i M eg Dev lin . Lu k e zn ik n ął wted y z h o ry zo n tu ; n ie p o jawił s ię aż d o in cy d en tu n a wy cieczce. Nie zag rażał mi, lecz o n a wciąż p o d ejmo wała g o rączk o we p ró b y n awiązan ia ze mn ą k o n tak tu . Czy n ad ciąg ało p rawd ziwe n ieb ezp ieczeń s two ? M y ś lałem in ten s y wn ie, ale wciąż n ie miałem p o jęcia, n a czy m mo g ło b y p o leg ać.

Czy żb y mo je d o my s ły b ieg ły fałs zy wy m tro p em? Z p ewn o ś cią n ie b y ła ws zech wied ząca. Sp ro wad ziła mn ie d o Arb o r, żeb y u zy s k ać in fo rmacje, n ie ty lk o ab y u s u n ąć mn ie ze s cen y n ap ad u . A p ewn e jej p y tan ia b y ły n ie mn iej in try g u jące n iż n iek tó re o d p o wied zi. M ó j u my s ł wy k o n ał s alto w ty ł. J ak b rzmiało jej p ierws ze p y tan ie? Wy ląd o wałem zwin n ie n a s to p ach my ś li: u Billa Ro th a s ły s załem to p y tan ie k ilk ak ro tn ie. J ak o Geo rg e Han s en p o s tawiła je n ib y p rzy p ad k iem, a ja s k łamałem. Po s tawiła je jak o g ło s w s łu ch awce telefo n u , a ja o d mó wiłem o d p o wied zi. J ak o M eg Dev lin , w łó żk u , s k ło n iła mn ie w k o ń cu d o s zczereg o wy zn an ia: jak ma n a imię mo ja matk a. Kied y p o wied ziałem, że Dara, zaczęła w k o ń cu mó wić. Os trzeg ła mn ie p rzed Lu k iem. Sk ło n n a b y ła ch y b a p o wied zieć co ś więcej, lecz p rzy b y cie męża p rawd ziwej M eg p rzerwało n am ro zmo wę. O czy m mo g ło to ś wiad czy ć? Do wo d ziło , że p o ch o d zę z Dwo rcó w Ch ao s u , o k tó ry ch an i razu n ie ws p o mn iała. A jed n ak to mu s iało b y ć ważn e. M iałem wrażen ie, że zn am ju ż o d p o wied ź, ale n ie u ś wiad o mię jej s o b ie, p ó k i n ie s fo rmu łu ję właś ciweg o p y tan ia. Do ś ć o ty m. To ś lep y zau łek . Nic n ie u miałem wy wn io s k o wać z fak tu , że o n a wie o mo ich związk ach z Dwo rcami. Oczy wiś cie wied ziała też o mo ich związk ach z Amb erem, a ja n ie miałem p o jęcia, jak wk o mp o n o wać to w u k ład wy d arzeń . Na razie mu s iałem p o rzu cić tę k wes tię, b y wró cić d o n iej p rzy in n ej o k azji. M iałem wiele in n y ch p ro b lemó w. A p rzy n ajmn iej wiele n o wy ch p y tań , k tó re zad am jej p rzy n as tęp n y m s p o tk an iu . By łem p ewien , że jes zcze s ię s p o tk amy . A p o tem p rzy s zło mi d o g ło wy co ś in n eg o . J eś li w o g ó le mn ie ch ro n iła, mu s iała to ro b ić b ard zo d y s k retn ie. Ud zieliła wielu in fo rmacji, zap ewn e p rawd ziwy ch , ale n ie miałem żad n ej mo żliwo ś ci ich s p rawd zen ia. Po czy n ając o d ty ch telefo n ó w i o b s erwo wan ia mn ie w No wy m J o rk u , aż p o zab icie jed y n eg o p o ten cjaln eg o źró d ła in fo rmacji w Alei Śmierci, s p rawiała raczej k ło p o ty , n iż p o mag ała. M o żliwe, że p o jawi s ię zn o wu i wy s k o czy z tą s wo ją p o mo cą w n ajmn iej o d p o wied n im mo men cie. Zamias t więc p rzy g o to wy wać s ię d o d y s k u s ji z Ran d o mem, p rzez n as tęp n ą g o d zin ę d u małem n ad n atu rą is to ty , k tó ra p o trafi ws tąp ić w ciało i o p an o wać u my s ł d o wo ln ej o s o b y . O ile wiem, mo żn a teg o d o k o n ać jed y n ie p ewn ą s k o ń czo n ą ilo ś cią s p o s o b ó w. Dzięk i temu s zy b k o o g ran iczy łem p o le p o s zu k iwań . Przy p o mn iałem s o b ie, co o n iej wiem, i wy k o rzy s tałem p ewn e tech n iczn e s ztu czk i, jak ich n au czy ł

mn ie wu jek . Kied y u zn ałem, że ro zp raco wałem p ro b lem, wró ciłem d o p o czątk u i zad u małem s ię n ad s iłami, k tó re b y ły w to zaan g ażo wan e. Od s ił p rzes zed łem d o h armo n iczn y ch wib racji ich as p ek tó w. Uży cie czy s tej mo cy , ch o ć ro b i wrażen ie, jes t marn o traws twem, w d o d atk u b ard zo męczący m d la wy k o n awcy . Nie ws p o mn ę n awet, że to es tety czn e b arb arzy ń s two . Lep iej p rzy g o to wać s ię zawczas u . Uło ży łem mó wio n e zn ak i i zred ag o wałem z n ich zak lęcie. Su h u y p o trafiłb y p ewn ie zro b ić to k ró cej, ale w ty ch s p rawach d ziała p rawo malejący ch zy s k ó w; mo je zak lęcie p o win n o wy s tarczy ć, jeś li n ie p o my liłem s ię w k wes tiach zas ad n iczy ch . Zło ży łem je i zes tawiłem. By ło d o ś ć d łu g ie — za d łu g ie, b y je recy to wać w p o ś p iech u . Przes tu d io wałem zak lęcie d o k ład n ie i d o s trzeg łem trzy p u n k ty zaczep ien ia, k tó re p o win n y je u trzy mać. Ch o ć lep s ze b y ły b y cztery . Przy wo łałem Lo g ru s i ws u n ąłem języ k w jeg o ru ch o my wzo rzec. Po tem wy p o wied ziałem zak lęcie, p o wo li i wy raźn ie, o p u s zczając ty lk o cztery wy b ran e, k lu czo we s ło wa. Las wo k ó ł zamarł w ab s o lu tn ej cis zy i ty lk o mó j g ło s d źwięczał d o n o ś n ie. Czar zawis ł p rzed e mn ą jak o k aleczo n y mo ty l d źwięk u i k o lo ru , p o ch wy co n y w s y n es tety czn ej s ieci mo jej o s o b is tej wizji Lo g ru s u . Po jawi s ię zn o wu , g d y g o p rzy wo łam, i zo s tan ie u wo ln io n y , g d y wy p o wiem cztery o p u s zczo n e s ło wa. Od es łałem wizję i p o czu łem, jak ro zlu źn ia mi s ię języ k . Teraz n ie ty lk o o n a b y ła zd o ln a d o k ło p o tliwy ch n ies p o d zian ek . Przy s tan ąłem, b y ły k n ąć wo d y . Nieb o p o ciemn iało i zn o wu zab rzmiały o d g ło s y las u . Zas tan awiałem s ię, czy n ad es zły jak ieś wieś ci o d Fio n y alb o Bley s a, i jak rad zi s o b ie w mieś cie Bill. Słu ch ałem s zu mu g ałęzi. I n ag le o d n io s łem wrażen ie, że k to ś mn ie o b s erwu je… n ie zimn e wejrzen ie Atu tu , ale u czu cie, że jak aś p ara o czu wb ija we mn ie wzro k . Zad rżałem. To p rzez te my ś li o n iep rzy jacio łach . Po lu zo wałem miecz i jech ałem d alej. No c b y ła jes zcze mło d a i więcej mil p rzed e mn ą n iż za p lecami. J ech ałem p o p rzez zmierzch . By łem o s tro żn y , ale n ie wid ziałem an i n ie s ły s załem n iczeg o p o d ejrzan eg o . Czy p o my liłem s ię co d o J as ry , Sh aru Garru la, a n awet Lu k e'a? Czy ś cig ała mn ie ju ż b an d a mo rd ercó w? Co jak iś czas ś ciąg ałem wo d ze i n as łu ch iwałem. Nie u s ły s załem n iczeg o , co mo żn a b y u zn ać za o d g ło s p o g o n i. Wy raźn ie czu łem w k ies zen i n ieb ies k i g u zik . Czy b y ł latarn ią mo rs k ą d la p o s łan ia jak ieg o ś zło wro g ieg o mag a? Nie ch ciałem s ię g o p o zb y wać, g d y ż p rzewid y wałem d la

n ieg o liczn e zas to s o wan ia. Po za ty m, jeś li ju ż mn ie d o s tro ił — a p rawd o p o d o b n ie tak — n ic b y mi n ie p rzy s zło z wy rzu cen ia g o teraz. Uk ry ję g o raczej w jak imś b ezp ieczn y m miejs cu , a p o tem s p ró b u ję wy g as ić jeg o wib racje. Do tej p o ry n ie warto b y ło p o d ejmo wać żad n y ch d ziałań . Nieb o ciemn iało s to p n io wo i, z p ewn y m wah an iem, p o s tan o wiło s ię p o k azać k ilk a g wiazd . Smu g a i ja zwo ln iliś my jes zcze b ard ziej, lecz d ro g a b y ła ró wn a, a jej wy raźn ie wid o czn a jas n a p o wierzch n ia n ie s twarzała zag ro żeń . Z p rawej s tro n y ro zleg ło s ię wo łan ie s o wy i p o ch wili d o s trzeg łem ciemn ą s y lwetk ę s zy b u jącą n iezb y t wy s o k o międ zy d rzewami. No cn a jazd a b y łab y p rzy jemn a, g d y b y m n ie wy my ś lał włas n y ch u p io ró w i n ie s tras zy ł s ię n imi. Uwielb iam zap ach jes ien i i las u ; p o s tan o wiłem s p alić p ó źn iej w o g n is k u tro ch ę liś ci — d la teg o n iep o ró wn an eg o z żad n y m in n y m aro matu . Po wietrze b y ło ch ło d n e i czy s te. Stu k o t k o p y t, n as ze o d d ech y i wiatr b y ły ch y b a jed y n y mi o d g ło s ami, p ó k i ch wilę p ó źn iej n ie s p ło s zy liś my jelen ia; d łu g o jes zcze s ły s zeliś my cich n ący tęten t jeg o racic. Przejech aliś my p rzez n iewielk i, lecz s o lid n y d rewn ian y mo s tek , ale żad en tro ll n ie p o b ierał my ta. Dro g a p ięła s ię w g ó rę, a my p o d ążaliś my wraz z n ią, p o wo li, ale s y s tematy czn ie d o cierając d o co raz wy żej p o ło żo n y ch teren ó w. Przez s p lątan e g ałęzie wid ziałem liczn e g wiazd y , n ie d o s trzeg łem jed n ak n awet ch mu rk i. Drzewa liś cias te b y ły co raz b ard ziej n ag ie i co raz częś ciej trafiały s ię ig las te. Siln iej d mu ch ał wiatr. Zatrzy my wałem s ię teraz częś ciej, b y Smu g a mó g ł o d p o cząć, b y p o s łu ch ać, p rzeg ry źć co ś z zap as ó w. Po s tan o wiłem n ie ro zb ijać b iwak u p rzy n ajmn iej d o ws ch o d u k s ięży ca — jeg o czas p ró b o wałem o d g ad n ąć n a p o d s tawie ws p o mn ień zes złej n o cy , k ied y k s ięży c p o jawił s ię zaraz p o ty m, jak o p u ś ciłem Amb er. J eś li d o trę o d p o wied n io d alek o , p o zo s tała n a ju trzejs zy ran ek częś ć d ro g i b ęd zie całk iem p ro s ta. Frak ir raz ty lk o ś cis n ęła mi lek k o n ad g ars tek . Ale, d o lich a, tak ie rzeczy zd arzały s ię n awet n a u licy , k ied y zajech ałem k o mu ś d ro g ę. M o że ak u rat p rzeb ieg ał g ło d n y lis , zo b aczy ł mn ie i zap rag n ął b y ć n ied źwied ziem. M imo ws zy s tk o zatrzy małem s ię wted y tam d łu żej, n iż zamierzałem; s zy k o wałem s ię n a atak i u s iło wałem n ie s p rawiać tak ieg o wrażen ia. Ale n ic s ię n ie s tało , a Frak ir n ie p o wtó rzy ła o s trzeżen ia, więc p o ch wili ru s zy łem d alej. Wró ciłem d o id ei p rzy ciś n ięcia tro ch ę Lu k e'a, a p rzy o k azji J as ry . Nie b y ł to jes zcze p lan , p o n ieważ b rak o wało ws zy s tk ich właś ciwie s zczeg ó łó w. Im d łu żej o ty m my ś lałem, ty m b ard ziej wy d awał s ię zwario wan y . Przed e ws zy s tk im jed n ak b y ł

n iezwy k le k u s zący i p o ten cjaln ie ro związy wał wiele p ro b lemó w. Zas tan awiałem s ię, czemu n ig d y n ie s two rzy łem Atu tu Billa Ro th a. Po czu łem n ag le, że p o win ien em p o g ad ać z d o b ry m ad wo k atem. M o że p rzed zak o ń czen iem s p rawy p rzy d a mi s ię k to ś , k to p rzemó wi w mo im imien iu . Tro ch ę za ciemn o , b y p ró b o wać ry s u n k u … Zres ztą n a razie n ie ma p o trzeb y . Ch ciałem z n im ty lk o p o ro zmawiać, p rzek azać n ajn o ws ze wieś ci, p o zn ać zd an ie k o g o ś , k to n ie jes t b ezp o ś red n io zaan g ażo wan y . Przez n as tęp n ą g o d zin ę Frak ir n ie p ró b o wała mn ie p rzed n iczy m o s trzeg ać. Ro zp o częliś my łag o d n y zjazd , wk ró tce d o cierając d o b ard ziej o s ło n ięty ch teren ó w, g d zie u n o s ił s ię ciężk i aro mat s o s en . M y ś lałem… o czaro wn ik ach i k wiatach , o Gh o s twh eelu i jeg o k ło p o tach , o imien iu tej is to ty , k tó ra o s tatn io p an o wała n ad Vin tą. M iałem też d o p rzemy ś len ia in n e s p rawy , a n iek tó re s ięg ały b ard zo d alek o ws tecz. Wiele p rzy s tan k ó w p ó źn iej, k ied y cien k a s tru żk a k s ięży co weg o b las k u s ączy ła s ię za mn ą p rzez g ałęzie, p o s tan o wiłem p rzerwać jazd ę i p o s zu k ać miejs ca n a n o cleg . W n ajb liżs zy m s tru mien iu p o zwo liłem Smu d ze n ap ić s ię wo d y . M n iej więcej k wad ran s p ó źn iej d o s trzeg łem o b iecu jącą łąk ę p o p rawej s tro n ie. Zjech ałem więc z d ro g i i ru s zy łem w tamty m k ieru n k u . Ok azało s ię, że miejs ce n ie jes t tak wy g o d n e, jak my ś lałem. Po jech ałem więc d alej w las , aż n atrafiłem n a o d p o wied n ią p o lan k ę. Zes k o czy łem n a ziemię, ro zs io d łałem i u wiązałem Smu g ę, wy tarłem g o d erk ą i d ałem co ś d o jed zen ia. M ieczem o czy ś ciłem k awałek ziemi, p o ś ro d k u wy k o p ałem d ó ł i p rzy g o to wałem o g n is k o . By łem ro zlen iwio n y , więc ro zp aliłem je zak lęciem. Ws p o min ając n ied awn e reflek s je, d o rzu ciłem k ilk a g arś ci liś ci. Siad łem n a p łas zczu , o p arty p lecami o p ień n iezb y t d u żeg o d rzewa, zjad łem k an ap k ę z s erem, p o p iłem wo d ą i s p ró b o wałem wzb u d zić w s o b ie d o ś ć zap ału , b y zd jąć b u ty . M iecz p o ło ży łem o b o k , n a ziemi. M ięś n ie ro zlu źn iały s ię z wo ln a. Zap ach o g n is k a b u d ził n o s talg ię. Wzn io s łem to as t k o lejn ą k an ap k ą. Sied ziałem tak i p rzez p ewien czas n ie my ś lałem o n iczy m. Sto p n io wo , led wie wy czu waln y mi etap ami, o g arn iało mn ie to d elik atn e s p o wo ln ien ie, k tó re b u d zi w mięś n iach zmęczen ie. Przed s n em p o win ien em n azb ierać d rewn a… Ch o ciaż właś ciwie g o n ie p o trzeb o wałem. Nie b y ło aż tak zimn o . Og ień s łu ży ł mi g łó wn ie d o to warzy s twa. A jed n ak … Ws tałem n iech ętn ie i ws zed łem w las . Kied y ju ż s ię ru s zy łem, d o k ład n ie i p o wo li zb ad ałem o k o licę. Ch o ciaż, s zczerze mó wiąc, ws tałem g łó wn ie d lateg o , że ch ciałem s o b ie u lży ć. Przerwałem o b ch ó d , k ied y wy d ało mi s ię, że n a

p ó łn o cn y m ws ch o d zie d o s trzeg am w d ali mig o czące ś wiatełk o . Czy jeś o g n is k o ? Blas k k s ięży ca n a wo d zie? Po ch o d n ia? Wid ziałem je ty lk o p rzez mo men t, a p o tem n ie u miałem o d s zu k ać, ch o ć ro zg ląd ałem s ię, co fn ąłem o k ilk a k ro k ó w, a n awet p rzes zed łem k awałek w tamtą s tro n ę. Nie miałem jed n ak o ch o ty ś cig ać jak ieg o ś b łęd n eg o o g n ik a i s p ęd zić n o cy n a b ieg an iu p o k rzak ach . Sp rawd ziłem ró żn e d ro g i p o d ejś cia d o o b o zo wis k a. M ałe o g n is k o n awet z b lis k a b y ło p rawie n iewid o czn e. Ok rąży łem p o lan k ę, wró ciłem i ro zciąg n ąłem s ię zn o wu . Og ień p rzy g as ał i p o s tan o wiłem, że p o zwo lę mu wy p alić s ię d o k o ń ca. Ok ry ty p łas zczem, n as łu ch iwałem o d g ło s ó w wiatru . Zas n ąłem s zy b k o . Nie wiem, jak d łu g o s p ałem. Nie zap amiętałem żad n y ch s n ó w. Ob u d ziło mn ie g o rączk o we p u ls o wan ie Frak ir. Od ro b in ę u ch y liłem p o wiek i i p rzewró ciłem s ię, jak b y p rzez s en , tak b y p rawa d ło ń u p ad ła mo żliwie b lis k o ręk o jeś ci miecza. Od d y ch ałem p o wo li i ró wn o . Sły s załem i czu łem, że wiatr s ię wzmó g ł; ro zd mu ch ał g ło wn ie i o g n is k o zap aliło s ię zn o wu . J ed n ak p rzed s o b ą n ie zau waży łem n ik o g o . Wy tęży łem s łu ch , ale p ró cz s zu mu wiatru i trzas k ó w o g n ia n ie u s ły s załem n iczeg o . Nie wy d awało s ię ro zs ąd n y m wy jś ciem, b y s k o czy ć n a ró wn e n o g i i s tan ąć w p o zy cji o b ro n n ej. Nie wied ziałem p rzecież, z k tó rej s tro n y n ad ch o d zi n ieb ezp ieczeń s two . By łb y m łatwy m celem. Z d ru g iej s tro n y , s p ecjaln ie rzu ciłem p łas zcz w tak im miejs cu , że miałem za p lecami wielk ą, n is k o ro zg ałęzio n ą s o s n ę. Bard zo tru d n o b y ło b y k o mu ś zajś ć mn ie o d ty łu , n ie ws p o min ając ju ż o zach o wan iu cis zy . Nie s ąd zę, b y s tamtąd g ro ził mi atak . Lek k o p rzes u n ąłem g ło wę, b y s p o jrzeć n a Smu g ę. Zach o wy wał s ię n ies p o k o jn ie. Frak ir n ie p rzery wała s wej o s trzeg awczej d ziałaln o ś ci, aż n ak azałem jej s p o k ó j. Smu g a s trzy g ł u s zami i p o trząs ał g ło wą, ro zd y mając n o zd rza. Przy jrzałem s ię d o k ład n iej: jeg o u wag ę p rzy ciąg ało ch y b a co ś p o mo jej p rawej s tro n ie. Zaczął co fać s ię p rzez o b ó z, wlo k ąc za s o b ą d łu g i p o s tro n ek . Wted y u s ły s załem d źwięk g ło ś n iejs zy o d k ro k ó w Smu g i. Co ś s ię zb liżało z p rawej s tro n y . Przez ch wilę trwała cis za, p o tem u s ły s załem g o zn o wu . To n ie b y ły k ro k i; to raczej ciało zaczep iające o g ałąź, k tó ra zap ro tes to wała s łab o . Wy o b raziłem s o b ie d rzewa i k rzak i p o tamtej s tro n ie i u zn ałem, że p o zwo lę temu tajemn iczemu czemu ś p o d ejś ć b liżej. Od rzu ciłem my ś l, b y wezwać Lo g ru s i p rzy g o to wać mag iczn y atak . Po trzeb o wałb y m n a to więcej czas u , n iż mo im zd an iem p o zo s tało . Zres ztą, s ąd ząc p o zach o wan iu Smu g i i p o ty m, co u s ły s załem, n ad ch o d ził ty lk o jed en n ap as tn ik . Po s tan o wiłem jed n ak p rzy n ajb liżs zej o k azji p rzy g o to wać

p o rząd n y zap as zak lęć, zaró wn o o fen s y wn y ch , jak i o b ro n n y ch , p o d o b n y ch d o ty ch , w k tó re u zb ro iłem s ię p rzeciwk o ch ro n iącej mn ie is to cie. Pro b lem w ty m, że trzeb a k ilk u d n i w s amo tn o ś ci, b y d o p raco wać je w s en s o wn y m zak res ie, u s tawić i p rzećwiczy ć tak , b y p o tem rzu cać b ły s k awiczn ie. W d o d atk u p o mn iej więcej ty g o d n iu zak lęcia zd rad zają ten d en cję d o ro zk ład u . Czas em wy trzy mu ją d łu żej, czas em k ró cej, zależn ie o d ilo ś ci wło żo n ej w n ie en erg ii o raz mag iczn eg o k limatu k o n k retn eg o cien ia, w k tó ry m p rzy ch o d zi d ziałać. Rzecz n iewarta zach o d u , jeś li n ie ma p ewn o ś ci, że b ęd ą p o trzeb n e w k o n k retn y m czas ie. Z d ru g iej s tro n y d o b ry czaro d ziej p o win ien zaws ze mieć p o d ręk ą jed n o zak lęcie atak u , jed n o o b ro n y i jed n o u cieczk i. J a jed n ak jes tem tro ch ę len iwy i n ie lu b ię k ło p o tó w, w d o d atk u d o n ied awn a n ie wid ziałem p o trzeb y tak ich p rzy g o to wań . A o d n ied awn a n ie miałem czas u , żeb y s ię ty m zająć. Gd y b y m zatem wezwał teraz Lo g ru s i u s tawił s ię w jeg o zas ięg u , mó g łb y m co n ajwy żej cis k ać g ro my czy s tej en erg ii — co jes t n iezwy k le wy czerp u jące. Niech p o d ejd zie b liżej, to wy s tarczy . Wted y n ap o tk a zimn ą s tal i d u s zący p o wró z. Czu łem, jak s ię zb liża, s ły s załem d elik atn e d rżen ie s o s n o wy ch ig ieł. J es zcze p arę metró w, mó j wro g u … Po d ejd ź. Ty lk o teg o mi trzeb a. Po d ejd ź b lis k o … Zatrzy mał s ię. Sły s załem jeg o ró wn y , cich y o d d ech . Wres zcie… — Z p ewn o ś cią wies z ju ż o mn ie, M ag u — n ad p ły n ął s zep t. — Ws zy s cy b o wiem mamy s wo je d ro b n e s ztu czk i, a ja zn am źró d ło two ich . — Kim jes teś ? — s p y tałem. Ch wy ciłem ręk o jeś ć miecza, p o d erwałem s ię i p rzy k u cn ąłem wp atrzo n y w ciemn o ś ć. Os trze zak reś liło n iewielk i k rąg . — J es tem n iep rzy jacielem — b rzmiała o d p o wied ź. — Ty m, o k tó ry m my ś lałeś , że n ig d y s ię n ie zjawi.

ROZDZIAŁ IX M o c. Pamiętam ten d zień . Stan ąłem n a s k aln y m wzn ies ien iu . Fio n a — o d zian a w lawen d ę, p rzep as an a s reb rem — s tała wy żej, p rzed e mn ą i n ieco n a p rawo . W p rawej d ło n i trzy mała s reb rn e zwierciad ło i p rzez mg łę s p o g ląd ała w d ó ł, g d zie wy ras tało wielk ie d rzewo . Wo k ó ł p an o wał ab s o lu tn y b ezru ch i n awet d źwięk i d o ch o d ziły tu s tłu mio n e. Gó rn a częś ć d rzewa n ik n ęła w wis zący ch n is k o k łęb ach mg ły , a d o cierające tu ś wiatło o s tro ry s o wało jeg o s y lwetk ę n a tle ś cian y mg ły wis zącej d alej, wzn o s zącej s ię, b y d o łączy ć d o tej n ad n ami. J as k rawa, jak b y p ło n ąca włas n y m b las k iem lin ia lś n iła wy rzeźb io n a w g ru n cie u k o rzen i d rzewa, wy g in ała s ię i zn ik ała w b iały m tu man ie. Po lewej wid o czn y b y ł n iewielk i, ró wn ie jas k rawy łu k ; wy n u rzał s ię i zn ik ał n a p o wró t w s k łęb io n y m b iały m mu rze. — Co to jes t, Fio n o ? — zap y tałem. — Dlaczeg o s p ro wad ziłaś mn ie w to miejs ce? — Sły s załeś o ty m — o d p arła. — Ch ciałeś to o b ejrzeć. Po k ręciłem g ło wą. — Nig d y o ty m n ie s ły s załem. Nie mam p o jęcia, n a co p atrzę. — Ch o d ź — rzu ciła i ro zp o częła zejś cie. Od ep ch n ęła mo ją d ło ń ; p o ru s zała s ię s zy b k o i z g racją. Zes zliś my ze s k ał i zb liży liś my s ię d o d rzewa. By ło tu co ś zn ajo meg o , ale n ie mo g łem teg o u miejs co wić. — Od o jca — p o wied ziała w k o ń cu . — Dłu g o o p o wiad ał ci s wo ją h is to rię. Z p ewn o ś cią n ie p o min ął tej częś ci. Przy s tan ąłem, g d y p o jawiło s ię n iep ewn e z p o czątk u zro zu mien ie. — To d rzewo … — rzek łem. — Kied y Co rwin ro zp o czął s twarzan ie n o weg o Wzo rca, wb ił w ziemię s wo ją las k ę — wy jaś n iła. — By ła ś wieża. Zap u ś ciła k o rzen ie. Zd awało mi s ię, że wy czu wam d elik atn e d rżen ie g ru n tu . Fio n a o d wró ciła s ię p lecami, u n io s ła zwierciad ło i u s tawiła je tak , b y p o n ad p rawy m ramien iem o b s erwo wać całą s cen ę. — Tak — s twierd ziła p o ch wili. Po d ała mi zwierciad ło . — Sp ó jrz — p o leciła. — J ak ja p rzed ch wilą.

Przy jąłem je, p o d n io s łem, n ach y liłem i p atrzy łem. Ob raz w zwierciad le ró żn ił s ię o d teg o , k tó ry d o s trzeg ałem n ieu zb ro jo n y m o k iem. M o g łem teraz s p o jrzeć p o za d rzewo , p o p rzez mg łę, zo b aczy ć więk s zą częś ć teg o d ziwn eg o Wzo rca. Wił s wą ś cieżk ę p o ziemi, s k ręcając d o ś ro d k a, k u mimo ś ro d o wemu k rań co wi. Ten cel b y ł jed y n y m p u n k tem wciąż zak ry ty m n ieru ch o mą k o lu mn ą b ieli, w k tó rej jak g wiazd y ro zb ły s k iwały maleń k ie ś wiatełk a. — Nie p rzy p o min a Wzo rca w Amb erze — zau waży łem. — Nie — p rzy zn ała. — Czy jes t ch o ć tro ch ę p o d o b n y d o Lo g ru s u ? — Nies p ecjaln ie. Właś ciwie to Lo g ru s cały czas zmien ia s ię p o tro ch u . Ale i tak jes t b ard ziej k an cias ty , a to tu taj s k ład a s ię g łó wn ie z łu k ó w i k rzy wy ch . Przy g ląd ałem s ię jes zcze p rzez ch wilę, p o czy m o d d ałem jej zwierciad ło . — Ciek awe zak lęcie w ty m lu s trze — s twierd ziłem, p rzy o k azji b o wiem s tu d io wałem trzy man ą w ręk u taflę. — I o wiele tru d n iejs ze, n iż my ś lis z — o d p arła. — Gd y ż jes t tu co ś więcej n iż mg ła. Patrz. Zb liży ła s ię d o p o czątk u Wzo rca, u s tó p wielk ieg o d rzewa. Po d es zła, jak b y ch ciała p o s tawić s to p ę n a b ły s zczącej ś cieżce. Zan im to n as tąp iło , n iewielk a elek try czn a is k ra s trzeliła w g ó rę i trafiła w jej b u cik . Fio n a s zy b k o co fn ęła n o g ę. — Od p y ch a mn ie — o zn ajmiła. — Nie mo g ę n a n im s tan ąć. Ty s p ró b u j. By ło w jej s p o jrzen iu co ś , co mi s ię n ie s p o d o b ało . Po d s zed łem jed n ak . — Dlaczeg o two je lu s tro n ie s ięg a d o ś ro d k a? — s p y tałem n ag le. — Im b liżej cen tru m, ty m b ard ziej n aras ta o p ó r. Tam jes t n ajwięk s zy . Ale d laczeg o tak jes t, n ie mam p o jęcia. Wah ałem s ię jes zcze. — Czy k to ś o p ró cz cieb ie teg o p ró b o wał? — Przy p ro wad ziłam tu Bley s a — o d p arła. — Ale jeg o tak że o d ep ch n ął. — I ty lk o o n wid ział ten Wzo rzec? — Nie. By ł tu jes zcze Ran d o m. Ale o d mó wił p ró b y . Po wied ział, że wo li s ię w to n ie b awić. — M o że i ro zs ąd n ie. M iał wted y Klejn o t? — Nie. Dlaczeg o ? — Czy s ta ciek awo ś ć. — Sp rawd ź, mo że to b ie s ię u d a. Un io s łem p rawą s to p ę i p rzes u n ąłem ją wo ln o w s tro n ę lin ii. J ak ieś trzy d zieś ci

cen ty metró w n ad p o wierzch n ią zatrzy małem s ię. — Co ś mn ie p o ws trzy mu je — o zn ajmiłem. — To d ziwn e. Nie b y ło wy ład o wan ia elek try czn eg o . — Niewielk a p o ciech a — mru k n ąłem i p ch n ąłem s to p ę jes zcze k ilk a cen ty metró w w d ó ł. Wes tch n ąłem. — Nic z teg o , Fi. Nie mo g ę. Wid ziałem ro zczaro wan ie n a jej twarzy . — M iałam n ad zieję — o ś wiad czy ła, k ied y ju ż s ię co fn ąłem — że k to ś in n y p ró cz Co rwin a p o trafi p rzejś ć ten Wzo rzec. J eg o s y n wy d awał s ię n ajro zs ąd n iejs zy m k an d y d atem. — Ale d laczeg o to tak ie ważn e, żeb y k to ś p rzes zed ł? Ty lk o d lateg o , że tu jes t? — Uważam, że s tan o wi zag ro żen ie — wy jaś n iła. — Trzeb a g o zb ad ać i u s u n ąć. — Zag ro żen ie? Czemu ? — Amb er i Ch ao s to d wa b ieg u n y eg zy s ten cji w n as zy m ro zu mien iu — zaczęła. — To d lateg o , że s ą s ied zib ami Wzo rca i Lo g ru s u . Przez całe wiek i trwała międ zy n imi p ewn a ró wn o wag a. Teraz, mo im zd an iem, ten wred n y Wzo rzec two jeg o o jca zak łó ca u k ład . — W jak i s p o s ó b ? — Zaws ze is tn iały falo we p o łączen ia p o międ zy Amb erem i Ch ao s em. To tu taj wy wo łu je in terferen cje. — M o że to jak k o s tk a lo d u wrzu co n a d o d rin k a. Po jak imś czas ie ws zy s tk o s ię u s p o k o i. Po k ręciła g ło wą. — Nic s ię n ie u s p o k aja. Od k ied y Co rwin to s two rzy ł, wy b u ch a co raz więcej s zto rmó w Cien ia. Naru s zają s amą o s n o wę ś wiata. Wp ły wają n a n atu rę rzeczy wis to ś ci. — Nie mas z racji — s twierd ziłem. — W ty m s amy m czas ie miało miejs ce in n e wy d arzen ie, o wiele ważn iejs ze, ale p o d o b n eg o ty p u : o ry g in aln y Wzo rzec w Amb erze zo s tał u s zk o d zo n y i Ob ero n g o n ap rawił. Fala Ch ao s u , jak a p o ty m n as tąp iła, zalała cały Cień . Wy warła wp ły w n a ws zy s tk o . Ale Wzo rzec p rzetrwał i s p rawy wró ciły d o n o rmy . Sąd zę raczej, że te s zto rmy Cien ia to ro d zaj fali o d b itej. — Do b ry arg u men t — p rzy zn ała. — Ale jeś li b łęd n y ? — Nie p rzy p u s zczam. — M erle, tu taj d ziała jak aś mo c… s tras zliwa ilo ś ć en erg ii. — W to n ie wątp ię. — Zaws ze s taraliś my s ię u ważać n a mo c, zro zu mieć ją i o p an o wać, p o n ieważ

p ewn eg o d n ia mo że s ię s tać n ieb ezp ieczn a. Czy Co rwin p o wied ział ci co ś , co k o lwiek , o ty m, co d o k ład n ie rep rezen tu je ten Wzo rzec i jak d o n ieg o p o d ejś ć? — Nie. Ty lk o ty le, że wy k reś lił g o w p o ś p iech u , b y zas tąp ić s tary . Sąd ził, że Ob ero n o wi n ap rawa mo g ła s ię n ie p o wieś ć. — Gd y b y ś my ty lk o p o trafili g o o d n aleźć. — Wciąż n ie ma żad n y ch wieś ci? — Dro p p a twierd zi, że wid ział g o u San d s a, n a ty m Cien iu -Ziemi, k tó rą o b aj tak lu b icie. M ó wi, że Co rwin o wi to warzy s zy ła atrak cy jn a k o b ieta, że o b o je co ś p ili i s łu ch ali zes p o łu . Po mach ał i zaczął p rzecis k ać s ię d o n ich p rzez tłu m. M y ś li, że Co rwin g o zau waży ł. Ale k ied y d o tarł d o ich s to lik a, o n i ju ż zn ik n ęli. — To ws zy s tk o ? — To ws zy s tk o . — Niewiele. — Wiem. J eś li Co rwin jes t jed y n y m, k tó ry mo że p rzejś ć to p as k u d ztwo i jeś li o n o rzeczy wiś cie s tan o wi zag ro żen ie, p ewn eg o d n ia mo żemy mieć p o ważn e k ło p o ty . — Uważam, że p an ik u jes z, cio teczk o . — M am n ad zieję, że s ię n ie my lis z, M erle. Ch o d ź, zab io rę cię d o d o mu . Raz jes zcze p rzy jrzałem s ię o k o licy . Zap amięty wałem n ie ty lk o s zczeg ó ły , ale i n as tró j, p o n ieważ zamierzałem s two rzy ć Atu t teg o miejs ca. Nig d y n ik o mu n ie zd rad ziłem, że n ie czu łem żad n eg o o p o ru . Ale jeżeli p o s tawi s ię ju ż s to p ę n a Wzo rcu alb o Lo g ru s ie, n ie ma o d wro tu . M o żn a iś ć n ap rzó d aż d o k o ń ca alb o zg in ąć. A ch o ciaż u wielb iam tajemn ice, k o ń czy ły mi s ię ferie i mu s iałem wracać n a zajęcia. M o c. By liś my razem w les ie Czarn ej Strefy , teg o o b s zaru Cien ia, z k tó ry m Ch ao s mo że p ro wad zić h an d el. Po lo waliś my n a zhindy, k tó re s ą ro g ate, n is k ie, czarn e, d zik ie i d rap ieżn e. Nie b ard zo lu b ię p o lo wan ia, p o n ieważ n ie b ard zo lu b ię zab ijan ie s two rzeń , k tó ry ch zab ijać n ie mu s zę. J ed n ak to J u rt wp ad ł n a ten p o my s ł, a ja p rzy jąłem p ro p o zy cję, g d y ż b y ła to jed n a z o s tatn ich o k azji, b y p o g o d zić s ię jak o ś z b ratem, zan im wy jad ę. Żad en z n as n ie b y ł zb y t d o b ry m łu czn ik iem, a zhindy s ą s zy b k ie. Przy o d ro b in ie s zczęś cia żad en n ie zg in ie, a my b ęd ziemy mo g li p o ro zmawiać; mo że p o p o lo wan iu n as ze s to s u n k i s ię p o p rawią. Po jak imś czas ie zg u b iliś my tro p i zatrzy maliś my s ię n a o d p o czy n ek . Dłu g o ro zmawialiś my o łu czn ictwie, p o lity ce n a d wo rze, o Cien iu i o p o g o d zie. Os tatn io b y ł wo b ec mn ie g rzeczn iejs zy , co u zn ałem za d o b ry zn ak . Zap u ś cił wło s y , b y

zak ry wały miejs ce p o b rak u jący m u ch u — u s zy tru d n o s ię reg en eru ją. Nie mó wiliś my o p o jed y n k u an i o k łó tn i, k tó ra d o n ieg o d o p ro wad ziła. Wk ró tce miałem zn ik n ąć z jeg o ży cia, p o my ś lałem więc, że ch ce zamk n ąć ten ro zd ział w s p o s ó b w miarę p rzy jaciels k i, b y k ażd y z n as mó g ł o d ejś ć b ez n iep rzy jemn y ch ws p o mn ień . Przy n ajmn iej p o ło wiczn ie miałem rację. Pó źn iej, k ied y zatrzy maliś my s ię n a zimn y lu n ch , zap y tał: — J ak z ty m jes t? — Z czy m? — Nie zro zu miałem. — Z mo cą — wy jaś n ił. — M o cą Lo g ru s u : ch o d zić p rzez Cień , d ziałać n a wy żs zy m p o zio mie mag ii n iż ta zwy czajn a. Nie ch ciałem mó wić o s zczeg ó łach , p o n ieważ wied ziałem, że o n s am trzy k ro tn ie p rzy g o to wy wał s ię d o p rzejś cia Lo g ru s u . Za k ażd y m razem wy co fy wał s ię, k ied y n a n ieg o s p o jrzał. M o że wp ły n ęły n a te d ecy zje tak że s zk ielety ty ch , k tó ry m s ię n ie u d ało — Su h u y trzy ma je d o o k o ła. J u rt ch y b a n ie zd awał s o b ie s p rawy , że wiem o d wó ch o s tatn ich n ieu d an y ch p ró b ach . Po s tan o wiłem więc zlek ceważy ć s wo je o s iąg n ięcie. — Właś ciwie n ie czu je s ię n iczeg o s zczeg ó ln eg o — s twierd ziłem. — Do p ó k i jej n ie u ży was z. Wted y tru d n o to o p is ać. — M y ś lę, że wk ró tce s am teg o s p ró b u ję — o zn ajmił. — Przy jemn ie b ęd zie zo b aczy ć w Cien iu to i o wo , mo że n awet zn aleźć d la s ieb ie jak ieś k ró les two . M ó g łb y ś mi co ś d o rad zić? Przy tak n ąłem. — Nie o g ląd aj s ię. Nie my ś l. Po p ro s tu id ź n ap rzó d . Ro ześ miał s ię. — To b rzmi jak ro zk azy d la wo js k a. — Sąd zę, że is tn ieje p ewn e p o d o b ień s two . Zn o wu s ię zaś miał. — Zab ijmy zhinda — rzek ł. Teg o p o p o łu d n ia zg u b iliś my tro p w g ęs twin ie p ełn ej p o łaman y ch , s u ch y ch g ałęzi. Sły s zeliś my , jak p rzeb ija s ię tamtęd y zhind, ale tru d n o b y ło zg ad n ąć, w k tó rą s tro n ę u ciek ł. Stałem p lecami d o J u rta i o b s erwo wałem s k raj zag ajn ik a, g d y Frak ir mo cn o ś cis n ęła mi n ad g ars tek , a p o tem ro zlu źn iła u ś cis k i o p ad ła n a ziemię. Sch y liłem s ię, b y ją p o d n ieś ć, i wted y n as tąp ił atak . Us ły s załem jak ieś s tu k n ięcie n ad g ło wą. Sp o jrzałem; tu ż p rzed e mn ą z p n ia s terczała s trzała. Wb iła s ię n a tak iej

wy s o k o ś ci, że g d y b y m s tał p ro s to , trafiłab y mn ie w p lecy . Od wró ciłem s ię s zy b k o , wciąż p o ch y lo n y . J u rt n ak ład ał n a cięciwę k o lejn ą s trzałę. — Nie o g ląd aj s ię — p o wied ział. — Nie my ś l. Po p ro s tu id ź n ap rzó d . — I wy b u ch n ął ś miech em. Sk o czy łem k u n iemu , g d y u n o s ił b ro ń . Lep s zy łu czn ik p ewn ie b y mn ie zab ił. Sąd zę jed n ak , że k ied y ru s zy łem, wp ad ł w p an ik ę i zb y t wcześ n ie wy p u ś cił s trzałę. Wb iła s ię w b o k mo jej s k ó rzan ej k amizeli, a ja n ie p o czu łem b ó lu . Ch wy ciłem g o n ad k o lan ami; p ad ając n a wzn ak , wy p u ś cił łu k . Wy rwał z p o ch wy my ś liws k i n ó ż, p rzeto czy ł s ię n a b o k i ciął mn ie w s zy ję. Ch wy ciłem g o lewą ręk ą za n ad g ars tek ; s iłą ro zp ęd u p o walił mn ie n a p lecy . Wy p ro wad ziłem p rawy s ierp w s zczęk ę, ró wn o cześ n ie o d p y ch ając o d s ieb ie o s trze. Zab lo k o wał cio s i k o p n ął mn ie k o lan em w k ro cze. Ud erzen ie o d eb rało mi więk s zą częś ć s ił i o s trze n o ża o p ad ło n a k ilk a cen ty metró w n ad mo ją k rtań . Ob o lały , zd o łałem jed n ak p rzes u n ąć b io d ro , b y zab lo k o wać n as tęp n eg o k o p n iak a. Wcis n ąłem p rawe p rzed ramię p o d jeg o n ad g ars tek , p rzy o k azji ro zcin ając s o b ie ręk ę. Po tem p ch n ąłem p rawą, p o ciąg n ąłem lewą i p rzewró ciłem s ię w b o k . Wy rwał ręk ę z mo jeg o wciąż zb y t s łab eg o u ch wy tu , p o to czy ł s ię d alej, p ró b o wał ws tać… i wted y u s ły s załem jeg o wrzas k . Przy k lęk n ąłem. J u rt leżał n a lewy m b o k u , tam g d zie u p ad ł. Dwa metry za n im s terczał n ó ż wb ity w p lątan in ę p o łaman y ch g ałęzi. J u rt o b iema ręk ami zas łan iał twarz i k rzy czał ch rap liwie jak zran io n e zwierzę. Po d s zed łem s p rawd zić, co s ię s tało . Frak ir trzy małem w p o g o to wiu , b y o win ęła mu s zy ję, g d y b y p lan o wał jak ąś s ztu czk ę. Ale n ie. Zo b aczy łem, że jak iś o s try p aty k wb ił mu s ię w p rawe o k o . Krew s p ły wała p o p o liczk u i n o s ie. — Przes tań s ię rzu cać — p o wied ziałem. — Ty lk o p o g ars zas z s p rawę. Czek aj, wy ciąg n ę to . — Trzy maj łap y z d alek a! — k rzy k n ął. Po tem, zacis k ając zęb y i k rzy wiąc s ię p o two rn ie, ch wy cił p aty k p rawą ręk ą i s zarp n ął g ło wą w ty ł. M u s iałem s ię o d wró cić. W ch wilę p ó źn iej zas k o mlał cich o i p ad ł n iep rzy to mn y . Od erwałem ręk aw k o s zu li, ro zciąłem n a p as y , jed en zwin ąłem i p rzy cis n ąłem d o zran io n eg o o k a. Dru g im zamo co wałem o p atru n ek . Frak ir jak zwy k le p o wró ciła n a s wo je miejs ce p o wy żej d ło n i. Po tem wy jąłem Atu t, k tó ry miał n as p rzen ieś ć d o d o mu , i wziąłem J u rta n a ręce.

M amie s ię to n ie s p o d o b a. M o c. By ła s o b o ta. Cały ran ek lataliś my z Lu k iem n a lo tn iach . Po tem zjed liś my lu n ch z J u lią i Gail, a jes zcze p o tem wzięliś my „Gwiezd n ą Strzałę” i p ły waliś my aż d o wieczo ra. W p o rcie trafiliś my d o b aru z g rillem; k ied y czek aliś my n a s tek i, ja p o s zed łem p o p iwo . Lu k e p rzy cis n ął mi d ło ń d o s to łu , g d y s iło waliś my s ię n a ręce o to , k to p łaci za d rin k i. — Gd y b y m d o s tał milio n d o laró w b ez p o d atk u , to … — p o wied ział k to ś p rzy s ąs ied n im s to lik u . J u lia ro ześ miała s ię. — Co w ty m ś mies zn eg o ? — s p y tałem. — J eg o lis ta ży czeń . J a ch ciałab y m s zafę p ełn ą n ajlep s zy ch ciu ch ó w, a d o teg o jak ąś g u s to wn ą b iżu terię. Ta s zafa s tałab y w p rześ liczn y m d o mu , a d o m w jak iejś o k o licy , g d zie b y łab y m ważn a… — I tak p rzech o d zimy o d p ien ięd zy d o wład zy — u ś miech n ął s ię Lu k e. — M o że i tak — p rzy zn ała. — Ale właś ciwie, jak a to ró żn ica? — Za p ien iąd ze k u p u je s ię rzeczy — wy jaś n ił. — Wład za to mo c s p rawian ia, b y rzeczy s ię zd arzały . J eś li mo g łab y ś wy b ierać, weź wład zę. Zwy k ły u ś miech Gail p o b lad ł. Sp o ważn iała n ag le. — Nie wierzę, b y wład za mo g ła b y ć czy mś s amy m w s o b ie — o ś wiad czy ła. — Wo ln o jej u ży wać ty lk o d la p ewn y ch celó w. — Co jes t złeg o w s ięg an iu p o wład zę, mo c? — ro ześ miała s ię J u lia. — To ch y b a d o ś ć p rzy jemn e. — Do p ó k i n ie n atrafis z n a więk s zą mo c — o d p arł Lu k e. — Więc trzeb a s amemu mieć więk s zą. — Tak n ie mo żn a — wtrąciła Gail. — Is tn ieją o b o wiązk i i o n e s ą n ajważn iejs ze. Lu k e p rzy jrzał s ię jej z u wag ą i s k in ął g ło wą. — Czy k o n ieczn ie trzeb a mies zać d o teg o mo raln o ś ć? — s k rzy wiła s ię J u lia. — Ko n ieczn ie — p o twierd ził Lu k e. — Nie zg ad zam s ię. Wzru s zy ł ramio n ami. — On a ma rację — o d ezwała s ię n ag le Gail. — M o raln o ś ć i o b o wiązek to wcale n ie to s amo .

— J eś li ciąży n a to b ie jak iś o b o wiązek — zaczął Lu k e — co ś , co ab s o lu tn ie mu s is z zro b ić, p o wied zmy s p rawa h o n o ro wa, wted y s taje s ię to two ją mo raln o ś cią. J u lia s p o jrzała n a Lu k e'a, p o tem n a Gail. — Czy to zn aczy , że właś n ie d o s zliś my d o p o ro zu mien ia? — s p y tała. — Nie — mru k n ął Lu k e. — Nie s ąd zę. Gail p o d n io s ła s zk lan k ę. — M ó wis z o o s o b is ty m k o d ek s ie, k tó ry n ie mu s i mieć n ic ws p ó ln eg o z k o n wen cjo n aln ą mo raln o ś cią. — To p rawd a. — Czy li tak n ap rawd ę n ie jes t to mo raln o ś ć. M ó wis z p o p ro s tu o o b o wiązk u — zak o ń czy ła. — M as z rację z ty m o b o wiązk iem — p rzy zn ał. — Ale to jed n ak mo raln o ś ć. — M o raln o ś cią s ą warto ś ci cy wilizacy jn e. — Nie is tn ieje co ś tak ieg o jak cy wilizacja — s p rzeciwił s ię Lu k e. — To s ło wo o zn acza ty lk o s ztu k ę ży cia w mias tach . — Niech b ęd zie. Warto ś ci k u ltu ro we. — Warto ś ci k u ltu ro we s ą wzg lęd n e — u ś miech n ął s ię. — A mo je p o d p o wiad ają mi, że mam rację. — A s k ąd s ię b io rą two je warto ś ci? — s p y tała Gail, o b s erwu jąc g o u ważn ie. — Trzy majmy s ię czy s to filo zo ficzn y ch arg u men tó w, d o b rze? — Więc mo że p o win n iś my całk iem o d rzu cić to p o jęcie — zap ro p o n o wała. — Trzy majmy s ię o b o wiązk u . — A co s ię s tało z wład zą? — wtrąciła J u lia. — J es t g d zieś w ty m ws zy s tk im — o d p arłem. Nag le n a twarzy Gail p o jawił s ię wy raz zas k o czen ia, jak b y n as za d y s k u s ja n ie b y ła czy mś p o wtarzan y m w ro zmaity ch warian tach ju ż ty s iące razy . J ak b y n ap rawd ę ws k azała jej całk iem n o wy to r my ś len ia. — J eś li to d wie ró żn e rzeczy — p o wied ziała wo ln o — to k tó ra z n ich jes t ważn iejs za? — Nie ró żn e — u p ierał s ię Lu k e. — To jed n o i to s amo . — Nie s ąd zę — s p rzeciwiła s ię J u lia. — Ob o wiązk i s ą jas n o o k reś lo n e, a właś n ie u zn aliś my , że mo żn a s o b ie wy b rać mo raln o ś ć. J eś li więc k tó reś z n ich jes t k o n ieczn e, wo lę mo raln o ś ć. — Wo lę jas n o zd efin io wan e termin y — mru k n ęła Gail.

Lu k e ły k n ął p iwa. Od b iło mu s ię. — Do ch o lery ! — zawo łał. — Ćwiczen ia z filo zo fii mamy d o p iero we wto rek . Dzis iaj s o b o ta. M erle, k to s tawia n as tęp n ą k o lejk ę? Po ło ży łem n a s to le lewy ło k ieć i o two rzy łem d ło ń . Kied y n acis k aliś my i ro s ło n ap ięcie międ zy n ami, rzu cił p rzez zaciś n ięte zęb y : — M iałem rację, p rawd a? — M iałeś — p rzy zn ałem i p ch n ąłem jeg o ramię aż d o b latu . M o c. Wy jąłem p o cztę z zamy k an ej n a k lu cz s k rzy n k i w k o ry tarzu i zan io s łem n a g ó rę, d o mies zk an ia. By ły tam d wa rach u n k i, jak ieś u lo tk i rek lamo we i co ś g ru b eg o , lo tn iczeg o , b ez ad res u n ad awcy . Zamk n ąłem za s o b ą d rzwi, s ch o wałem k lu cze d o k ies zen i i rzu ciłem n es es er n a n ajb liżs ze k rzes ło . Ru s zy łem d o s o fy , k ied y zad zwo n ił telefo n w k u ch n i. Zo s tawiłem lis ty n a s to lik u , o d wró ciłem s ię i p o s zed łem d o d rzwi. Wy b u ch , jak i n as tąp ił za mo imi p lecami, mó g ł, ale n ie mu s iał b y ć d o s tateczn ie s iln y , b y mn ie p rzewró cić. Nie wiem, p o n ieważ g d y ty lk o u s ły s załem h u k , z włas n ej wo li p ad łem n a p o d ło g ę. Ud erzy łem g ło wą o n o g ę k u ch en n eg o s to łu . Tro ch ę mn ie to o s zo ło miło , ale p o za ty m wy s zed łem b ez s zwan k u . Ucierp iał ty lk o p o k ó j. Zan im zd ąży łem s ię p o d n ieś ć, telefo n u cich ł. Wied ziałem ju ż, że is tn ieje wiele p ro s ts zy ch s p o s o b ó w p o zb y wan ia s ię n iep o trzeb n y ch u lo tek rek lamo wy ch , ale d łu g o jes zcze d ręczy ło mn ie p y tan ie, k to wted y d o mn ie d zwo n ił. Ws p o min am czas em p ierws zy z s erii zamach ó w, tę ciężaró wk ę, k tó ra jech ała p ro s to n a mn ie. Ty lk o p rzez mo men t, n im o d s k o czy łem, wid ziałem twarz k iero wcy — n ieru ch o mą, b ez żad n eg o wy razu , jak b y b y ł martwy , zah ip n o ty zo wan y , p o d wp ły wem n ark o ty k ó w alb o o p ętan y . Do wy b o ru d o wo ln a p o zy cja z tej lis ty , mo że n awet więcej n iż jed n a. A p o tem ta n o c o p ry s zk ó w. Zaatak o wali mn ie b ez s ło wa. Kied y ju ż b y ło p o ws zy s tk im i o d ch o d ziłem w s wo ją s tro n ę, o b ejrzałem s ię jes zcze. M iałem wrażen ie, że d o s trzeg am ws k ak u jącą d o b ramy mro czn ą s y lwetk ę. Ro zs ąd n e p o s u n ięcie, p o my ś lałem, w ś wietle teg o , co s ię właś n ie wy d arzy ło . Ch o ć o czy wiś cie mó g ł to b y ć k to ś p o wiązan y z n ap ad em. Nie mo g łem s ię zd ecy d o wać. Ten czło wiek s tał zb y t d alek o , b y p o d ać mó j ry s o p is . Gd y b y m zawró cił, a o n b y ł zwy k ły m p rzech o d n iem, p o zo s tałb y ś wiad ek mo g ący mn ie zid en ty fik o wać. Oczy wiś cie, to b y ła p ro s ta jak

d ru t s p rawa o b ro n y k o n ieczn ej, ale s traciłb y m mas ę czas u . Dlateg o p o wied ziałem s o b ie: d o d iab ła z ty m, i p o s zed łem d alej. Ko lejn y ciek awy trzy d zies ty k wietn ia. Dzień k arab in u . Dwa s trzały , k ied y s zed łem u licą. Ch y b iły , zan im zro zu miałem, co s ię d zieje; wy k ru s zy ły ceg ły w mu rze p o lewej s tro n ie. Trzecieg o s trzału n ie b y ło , ale u s ły s załem h u k i trzas k z b u d y n k u p o d ru g iej s tro n ie u licy . Ok n o n a trzecim p iętrze b y ło s zero k o o twarte. Przeb ieg łem. Fro n to we d rzwi s tareg o d o mu b y ły zamk n ięte n a k lu cz, ale n ie marn o wałem czas u n a s u b teln o ś ci. Zn alazłem s ch o d y i ru s zy łem n a g ó rę. Kied y d o tarłem d o właś ciweg o mo im zd an iem mies zk an ia, p o s tan o wiłem wy p ró b o wać b ard ziej s taro mo d n e p o d ejś cie d o d rzwi. Ud ało s ię. By ły o twarte. Stan ąłem z b o k u , p ch n ąłem je i zo b aczy łem, że lo k al jes t n ieu meb lo wan y i p u s ty . I ch y b a o p u s zczo n y . Czy żb y m s ię my lił? Ale wted y zau waży łem, że o k n o n a u licę s to i o two rem. Zau waży łem też, co leży n a p o d ło d ze. Ws zed łem i zamk n ąłem za s o b ą d rzwi. W k ącie leżał p o łaman y k arab in . Ze ś lad ó w n a k o lb ie wy wn io s k o wałem, że k to ś waln ął n im mo cn o w p o b lis k i k alo ry fer i d o p iero p o tem o d rzu cił. A p o tem s p o s trzeg łem n a p o d ło d ze jes zcze co ś : czerwo n e i wilg o tn e. Niewiele. Zaled wie k ilk a k ro p el. Szy b k o

p rzes zu k ałem mies zk an ie. By ło

n ied u że. Zn alazłem jed y n e o k n o

w jed y n ej s y p ialn i, też o twarte. Wy jrzałem; n a zewn ątrz b y ły s ch o d y p rzeciwp o żaro we. Uzn ałem, że s am ró wn ież p o win ien em s ię wy n ieś ć tą d ro g ą. Na czarn y m metalu zau waży łem jes zcze k ilk a k ro p el k rwi, ale n ic więcej. Na d o le n ie s p o tk ałem n ik o g o . M o c. By zab ijać. Lu k e, J as ra, Gail. Któ re z n ich za co b y ło o d p o wied zialn e? Im d łu żej s ię n ad ty m zas tan awiałem, ty m b ard ziej wy d awało mi s ię p rawd o p o d o b n e, że k to ś telefo n o wał tak że p amiętn eg o ran k a o twarty ch p aln ik ó w. M o że właś n ie d zwo n ek s p rawił, że p rzeb u d ziłem s ię ze ś wiad o mo ś cią zag ro żen ia? Za k ażd y m razem, k ied y ro zmy ś lałem o ty ch s p rawach , ak cen t u leg ał lek k iemu p rzes u n ięciu . Sp o g ląd ałem n a n ie w n o wy m ś wietle. Wed łu g Lu k e'a i p s eu d o -Vin ty , w o s tatn ich ep izo d ach n ie g ro ziło mi wielk ie n ieb ezp ieczeń s two , ch o ciaż k ażd y z n ich łatwo mó g ł s tać s ię o s tatn im. Do k o g o p o win ien em mieć p reten s je? Do s p rawcy ? Czy d o o b ro ń cy , k tó ry led wie zd ąży ł? I k to b y ł k im? Pamiętam, jak o p o wieś ć o jca k o mp lik o wał ten p rzek lęty wy p ad ek s amo ch o d o wy , p o wracający s tale n ib y mo ty w Zeszłego roku w Marienbadzie. A p rzecież w p o ró wn an iu z ty m ws zy s tk im, co

s p ad ło n a mn ie, jeg o h is to ria wy d awała s ię try wialn ie p ro s ta. On p rzy n ajmn iej wied ział n a o g ó ł, co ma ro b ić. Czy żb y m zo s tał s p ad k o b iercą ro d zin n ej k lątwy d o ty czącej s p lątan y ch in try g ? M o c. Pamiętam o s tatn ią lek cję wu jk a Su h u y a. Kied y p rzes zed łem Lo g ru s , s p o ro czas u p o ś więcił, u cząc mn ie teg o , czeg o wcześ n iej n ie mo g łem p o zn ać. Wres zcie n ad es zła ch wila, g d y my ś lałem, że s k o ń czy liś my . M o ja zn ajo mo ś ć Ku n s ztu zo s tała p o twierd zo n a, a ja b y łem wo ln y . Sąd ziłem, że o p an o wałem cało ś ć p o d s taw i p o zo s tało mi ju ż ty lk o d o p raco wan ie s zczeg ó łó w. Zacząłem s zy k o wać s ię d o p o d ró ży n a Cień -Ziemię. Aż p ewn eg o ran k a Su h u y p rzy s łał p o mn ie. Uzn ałem, że p ewn ie ch ce s ię p o żeg n ać i u d zielić mi k ilk u p rzy jaciels k ich rad . Wło s y miał b iałe, g arb ił s ię tro ch ę i b y wały d n i, g d y ch o d ził o las ce. To właś n ie b y ł jed en z n ich . M iał n a s o b ie s wó j żó łty k aftan ; zaws ze my ś lałem, że to s tró j ro b o czy , n ie d o p rzy jmo wan ia g o ś ci. — J es teś g o tó w n a k ró tk ą wy cieczk ę? — zap y tał. — Będ zie d łu g a — o d p o wied ziałem. — Ale jes tem p rawie g o to wy . — Nie. Nie o tę p o d ró ż mi ch o d zi. — Ah a. To zn aczy , że ch ces z zab rać mn ie g d zieś w tej ch wili? — Ch o d ź — rzek ł. Po d ąży łem więc za n im, a cien ie ro zs tęp o wały s ię p rzed n ami. Szliś my p rzez co raz więk s ze p u s tk o wia, aż d o tarliś my d o miejs c, g d zie n ie b y ło n awet ś lad u ży cia. Wo k ó ł leżały ciemn e, s tery ln e g łazy , n ieru ch o me w mo s iężn y m b las k u g as n ąceg o , p rad awn eg o s ło ń ca. To miejs ce b y ło ch ło d n e i s u ch e, a k ied y zatrzy maliś my s ię i s p o jrzałem wo k ó ł s ieb ie, zad rżałem. Czek ałem, b y wy jaś n ił, o co mu ch o d zi. Lecz n im p rzemó wił, min ęła d łu g a ch wila. Bez s ło wa wp atry wał s ię w martwy p ejzaż, jak b y zap o mn iał o mo jej o b ecn o ś ci. Wres zcie… — Nau czy łem cię meto d Cien ia — o ś wiad czy ł wo ln o . — A tak że k o mp o zy cji zak lęć i ich d ziałan ia. M ilczałem. To s twierd zen ie n ie wy mag ało ch y b a o d p o wied zi. — Wies z zatem n ieco o włas n o ś ciach mo cy — k o n ty n u o wał. — Po b ieras z ją ze Zn ak u Ch ao s u , Lo g ru s u , i wy k o rzy s tu jes z n a ró żn e s p o s o b y . W k o ń cu s p o jrzał n a mn ie, więc p rzy tak n ąłem.

— Ro zu miem, że ci, co n o s zą Wzo rzec, Zn ak Po rząd k u , mo g ą d o k o n y wać p o d o b n y ch rzeczy s p o s o b ami, k tó re mo g ą, ale n ie mu s zą b y ć p o d o b n e — mó wił d alej. — Nie wiem n a p ewn o , g d y ż n ie p rzes zed łem wtajemn iczen ia we Wzo rcu . Wątp ię, b y d u ch zn ió s ł wy s iłek p o zn an ia o b u Zn ak ó w. Po win ien eś jed n ak zd awać s o b ie s p rawę, że g d zieś tam is tn ieje źró d ło mo cy , b ęd ące an ty tezą n as zeg o . — Ro zu miem — p o twierd ziłem, p o n ieważ o czek iwał ch y b a o d p o wied zi. — Ty jed n ak mas z d o d y s p o zy cji źró d ło , k tó reg o n ie zn ają ci z Amb eru . Patrz! Os tatn ie s ło wo n ie o zn aczało , że mam s ię p rzy g ląd ać, jak o p iera las k ę o k amień i u n o s i p rzed s o b ą ręce. Ozn aczało , że p o win ien em mieć p rzed o czami Lo g ru s i z teg o p o zio mu o b s erwo wać d ziałan ia Su h u y a. Przy wo łałem więc wizję i p atrzy łem p o p rzez n ią. Zawies zo n a p rzed n im wizja zd awała s ię ro zciąg n ięty m i wiru jący m p rzed łu żen iem mo jej. Zo b aczy łem i p o czu łem, jak Su h u y łączy z n ią ręce i wy ciąg a p arę zy g zak o waty ch ramio n , jak s ięg a co raz d alej, b y d o tk n ąć leżąceg o n iżej n a zb o czu g łazu . — Wejd ź teraz w Lo g ru s — p o lecił. — Po zo s tań b iern y . Bąd ź ze mn ą we ws zy s tk im, co zamierzam u czy n ić. Ale w żad n y m razie n ie p ró b u j s ię wtrącać. — Ro zu miem. Ws u n ąłem d ło n ie w s wo ją wizję i p rzemies zczałem je, s zu k ając zg o d n o ś ci, aż s tały s ię jej częś cią. — Do b rze — p o ch walił, k ied y zn alazłem właś ciwą p o zy cję. — Teraz mas z ty lk o o b s erwo wać, n a ws zy s tk ich p o zio mach . Co ś p u ls o wało w o d g ałęzien iach , k tó ry mi k iero wał, co ś p ły n ęło w d ó ł aż d o g łazu . Na to , co n as tąp iło p o tem, n ie b y łem p rzy g o to wan y . Ob raz Lo g ru s u p rzed e mn ą p o czern iał, s tał s ię wrzący m k lek s em atramen to weg o wiru . Przep ły n ęło p rzeze mn ie s tras zliwe u czu cie n is zczącej mo cy , o g ro mn a n is zczy ciels k a s iła g ro ziła, że mn ie zmiażd ży , p o n ies ie w b ło g ą n ico ś ć o s tateczn eg o n ieład u . J ak aś częś ć u my s łu p rag n ęła teg o , g d y in n a b ezg ło ś n y m k rzy k iem n ak azy wała tej mo cy zn ik n ąć. Su h u y jed n ak p an o wał n ad zjawis k iem, a ja wid ziałem, jak to ro b i, tak jak wid ziałem, w jak i s p o s ó b je wy wo łał. Głaz p o łączy ł s ię z zamętem, zjed n o czy ł i zn ik n ął. Nie b y ło żad n ej ek s p lo zji an i imp lo zji, jed y n ie wrażen ie p o tężn y ch , lo d o waty ch wich ró w i k ak o fo n iczn y ch d źwięk ó w. Wted y mó j wu j wo ln o ro zs u n ął ręce, a lin ie wrzącej czern i p o d ąży ły za n imi, p o p ły n ęły w o b u k ieru n k ach d o teg o o b s zaru ch ao s u , k tó ry k ied y ś b y ł g łazem. Stwo rzy ły d łu g i, ciemn y o k o p , w k tó ry m mo g łem o b s erwo wać p arad o k s

ró wn o cześ n ie p u s tk i i ak ty wn o ś ci. Po tem Su h u y zn ieru ch o miał, b lo k u jąc n iezwy k ły fen o men . — M ó g łb y m g o teraz u wo ln ić — o zn ajmił. — Po zwo lić, b y s zalał s wo b o d n ie. Alb o n ad ać mu k ieru n ek i u wo ln ić d o p iero wted y . Umilk ł. — Co b y s ię s tało ? — s p y tałem. — Czy trwałb y n ad al, p ó k i n ie zn is zczy łb y całeg o cien ia? — Nie — o d p arł. — Is tn ieją czy n n ik i o g ran iczające. Sięg ałb y co raz d alej, ale ró wn o cześ n ie n aras tałb y o p ó r p o rząd k u wo b ec Ch ao s u . W k o ń cu zo s tałb y p o ws trzy man y . — A g d y b y ś p o zo s tał, jak jes teś , i p rzy wo ły wał wciąż więcej? — M ó g łb y m wy rząd zić wielk ie s zk o d y . — A g d y b y ś my p o łączy li wy s iłk i? — Wted y s zk o d y b y ły b y jes zcze więk s ze. Ale n ie o tak ą lek cję mi ch o d ziło . Teraz b ęd ę s ię p rzy g ląd ał, a ty s p ró b u jes z n ad n im zap an o wać. Przejąłem więc Zn ak Lo g ru s u i p o p ro wad ziłem lin ię zn is zczen ia z p o wro tem, p o wielk im o k ręg u , n ib y w o taczającej n as mro czn ej fo s ie. — Od p ęd ź g o teraz — p o lecił Su h u y . Uczy n iłem to . Wich ry i d źwięk i s zalały jed n ak n ad al. Nic n ie wid ziałem za czarn y m mu rem, k tó ry wy d awał s ię n ap ierać n a n as ze ws zy s tk ich s tro n . — J ak wid zę, n ie o s iąg n ął jes zcze czy n n ik ó w o g ran iczający ch — zau waży łem. Zach ich o tał. — M as z rację. Przerwałeś wp rawd zie, ale p rzek ro czy łeś p ewn ą g ran iczn ą warto ś ć. On teraz s zaleje. — Och — mru k n ąłem. — Ile p o trwa, zan im wy cis zą g o te n atu raln e o g ran iczn ik i, o k tó ry ch ws p o min ałeś ? — Wcześ n iej całk o wicie u n ices twi ten teren , n a k tó ry m s to imy . — Ro zs zerza s ię we ws zy s tk ie s tro n y , a ró wn o cześ n ie p o d ąża w ty m k ieru n k u ? — Tak . — To ciek awe. J ak a jes t mas a k ry ty czn a? — Będ ę ci mu s iał p o k azać. Ale n ajp ierw p o s zu k ajmy jak ieg o ś in n eg o miejs ca. Teg o ju ż wk ró tce n ie b ęd zie. Daj ręk ę. Po d ałem, a o n zap ro wad ził mn ie d o in n eg o cien ia. Ty m razem s am p rzy wo łałem Ch ao s i p rzep ro wad ziłem ws zy s tk ie o p eracje. Su h u y ty lk o o b s erwo wał. Teraz n ie

u wo ln iłem s zto rmu . Kied y s k o ń czy łem, s tałem o s zo ło mio n y , wp atrzo n y w n iewielk i k rater, k tó ry s am s two rzy łem. Su h u y p o ło ży ł mi d ło ń n a ramien iu . — Wied ziałeś ju ż teo rety czn ie, że za two imi zak lęciami s to i o s tateczn a mo c: s am Ch ao s . Bezp o ś red n ie k iero wan ie n im jes t n ieb ezp ieczn e, ale, jak s am wid ziałeś , mo żliwe. Teraz, k ied y wies z o ty m, two je s zk o len ie d o b ieg ło k o ń ca. To b y ło b ard ziej n iż ws trząs ające… b y ło p rzerażające. I d la więk s zo ś ci s y tu acji, jak ie p o trafiłem s o b ie wy o b razić, p rzy p o min ało b y s trzelan ie d o rzu tk ó w p o cis k ami jąd ro wy mi. Nie mo g łem n awet wy my ś lić o k o liczn o ś ci, k tó re zmu s iły b y mn ie d o wy k o rzy s tan ia tej tech n ik i — aż d o ch wili, k ied y Victo r M elman n ap rawd ę mi s ię n araził. M o c w s wy ch liczn y ch p o s taciach , o d mian ach , wielk o ś ciach i s ty lach wciąż mn ie fas cy n u je. Od tak d awn a b y ła częś cią mo jeg o ży cia, że czu ję s ię tak , jak b y m ją p o zn ał. Ch o ciaż n ie s ąd zę, b y m k ied y k o lwiek zro zu miał ją w p ełn i.

ROZDZIAŁ X — Najwy żs zy czas — o ś wiad czy łem temu , co czaiło s ię w cien iu . Głu ch y wark o t, jak i s ię ro zleg ł, n ie mó g ł p o ch o d zić z lu d zk iej k rtan i. Zas tan awiałem s ię, z jak ą b es tią p rzy s zło mi s ię p o ty k ać. By łem p ewien , że atak n as tąp i o d razu , lecz my liłem s ię. Wark o t u cich ł. — Po czu j s wó j s trach — n ad p ły n ął s zep t. — Sam p o czu j — o d p o wied ziałem. — Pó k i jes zcze mo żes z. Us ły s załem g ło ś n e d y s zen ie. Pło mien ie tań czy ły za mo imi p lecami, a Smu g a o d s u n ął s ię tak d alek o , jak ty lk o p o zwalał mu d łu g i p o wró z. — M o g łeś zg in ąć we ś n ie — o zn ajmił wo ln o p rzy b y s z. — Głu p io , że mn ie n ie zab iłeś . Zap łacis z za to . — Ch cę n a cieb ie p o p atrzeć, M erlin ie. Ch cę wid zieć two je zd ziwien ie, two ją n iep ewn o ś ć. Ch cę wid zieć twó j s trach , zan im zo b aczę two ją k rew. — Ro zu miem więc, że ch o d zi o s p rawę o s o b is tą, n ie s łu żb o wą. Ro zleg ł s ię d ziwn y o d g ło s . Do p iero p o ch wili p o jąłem, że to n ielu d zk ie g ard ło p ró b u je wy d ać lu d zk i ch ich o t. — Up rzed zę cię o d razu , czaro wn ik u — o d p o wied ział. — Przy wo łaj s wó j Zn ak , a zd ek o n cen tru jes z s ię. Będ ę to wied zieć i ro zerwę cię, zan im g o u ży jes z. — To ład n ie, że mn ie o s trzeg as z. — Ty lk o d lateg o , b y u s u n ąć tak ą mo żliwo ś ć z twy ch my ś li. Ta rzecz zwin ięta n a twej lewej ręce tak że n ie zd ąży ci p o mó c. — M as z d o b ry wzro k . — W tak ich s p rawach o ws zem. — M as z mo że o ch o tę n a d y s k u s ję o filo zo fii zems ty ? — Czek am, aż s ię załamies z i zro b is z co ś n iero zs ąd n eg o . To zwięk s zy mo ją ro zk o s z. Two je d ziałan ia o g ran iczo n e s ą d o czy s to fizy czn y ch , a zatem jes teś s k azan y . — M o żes z s o b ie czek ać. Krzak i zas zeleś ciły , g d y co ś ru s zy ło w mo ją s tro n ę. Nad al n ic n ie wid ziałem. Od s u n ąłem s ię o k ro k w lewo , b y b las k o g n ia s ięg n ął cien ia. Wted y d o s trzeg łem lś n ien ie n is k o n ad ziemią — ś wiatło o d b ijało s ię żó łto o d p o jed y n czeg o , s zero k o

o twarteg o o k a. Op u ś ciłem o s trze, k ieru jąc je w to o k o . Do lich a, p rzecież k ażd e zn an e mi s two rzen ie ch ro n i o czy . — Banzai! — wrzas n ąłem i zaatak o wałem. Ko n wers acja i tak n ie to czy ła s ię zb y t ży wo , a ja n iecierp liwiłem s ię, b y p rzejś ć d o in n y ch s p raw. Stwó r p o d erwał s ię b ły s k awiczn ie i u n ik ając p ch n ięcia, p o tężn y mi s u s ami p o mk n ął k u mn ie. Ok azał s ię wielk im, czarn y m wilk iem z wielk imi u s zami. Przemk n ął p o d k lin g ą, o mijając n erwo we cięcie, jak ie zd ąży łem wy p ro wad zić, i rzu cił mi s ię wp ro s t d o g ard ła. Od ru ch o wo u n io s łem i wep ch n ąłem w ro zwartą p as zczę lewe ramię. Ró wn o cześ n ie zamach n ąłem s ię p rawy m i z całej s iły waln ąłem g o w g ło wę ręk o jeś cią miecza. Uś cis k zęb ó w zelżał, k ied y p o leciałem d o ty łu , n ad al jed n ak trzy mały mo cn o , p rzeb ijając k o s zu lę i ciało . A ja p ad ając, s k ręcałem s ię i ciąg n ąłem; ch ciałem wy ląd o wać n a wierzch u i wied ziałem, że n ie wy ląd u ję. Up ad łem n a lewy b o k , i o b racając s ię, zad ałem k o lejn y cio s g ło wn ią w s k ro ń b es tii. I wted y s zczęś cie u ś miech n ęło s ię d la o d mian y d o mn ie, g d y ż d o s trzeg łem, że leży my n ied alek o o g n is k a i wciąż to czy my s ię w tamtą s tro n ę. Up u ś ciłem miecz i p rawą ręk ą s ięg n ąłem mu d o g ard ła. By ło p o tężn ie u mięś n io n e i n ie miałem żad n y ch s zan s n a zmiażd żen ie tch awicy . Nie n a ty m jed n ak mi zależało . Sięg n ąłem ręk ą wy żej, złap ałem g o za d o ln ą s zczęk ę i ś cis n ąłem z całej s iły . Przes u wałem s to p y , aż zn alazłem o p arcie i zacząłem p ch ać n o g ami. Przes u n ęliś my s ię jes zcze k awałek , d o s tateczn ie d alek o , b y m wep ch n ął d o o g n ia k o s maty łeb . Przez ch wilę n ic s ię n ie d ziało , jeś li n ie liczy ć ró wn eg o s tru my czk a k rwi p ły n ąceg o z mo jeg o p rzed ramien ia d o jeg o p as zczy , a z n iej n a zewn ątrz. Uś cis k p o tężn y ch s zczęk wciąż b y ł s iln y i b o les n y . Pu ś cił mo ją ręk ę, k ied y p o k ilk u s ek u n d ach g ło wa i s zy ja s tan ęły mu w p ło mien iach . Szarp n ął mo cn o , b y o d s u n ąć s ię o d o g n ia. Od ep ch n ął mn ie n a b o k i s k o czy ł n a łap y ; p rzen ik liwe wy cie wy rwało mu s ię z g ard ła. Przeto czy łem s ię, k lęk n ąłem i u n io s łem ręce, ale o n ju ż n ie atak o wał. M in ął mn ie p ęd em i p o g n ał d o las u , w k ieru n k u p rzeciwn y m d o teg o , s k ąd p rzy b y ł. Ch wy ciłem miecz i p o b ieg łem za n im. Nie b y ło czas u , żeb y p rzy s tan ąć i wciąg n ąć b u ty ; u d ało mi s ię p rzek s ztałcić n ieco p o d es zwy s tó p , u tward zić je tro ch ę p rzeciwk o k amien io m i p aty k o m. Wid ziałem g o jes zcze, g d y ż s ierś ć n ad al s ię tliła. Zres ztą d o s k u teczn ej p o g o n i wy s tarczało mi jeg o b ezu s tan n e n iemal wy cie. Co d ziwn e, zmien iało to n i wy s o k o ś ć, co raz b ard ziej p rzy p o min ało lu d zk ie jęk i, a co raz mn iej

s k arg ę wilk a. Dziwn e ró wn ież, że zwierz n ie b ieg ł tak s zy b k o i p ewn ie, jak mó g łb y m o czek iwać o d p rzed s tawiciela teg o g atu n k u . Sły s załem, jak p rzed ziera s ię p rzez ch as zcze i wp ad a n a d rzewa. Kilk ak ro tn ie p o tak ich zd erzen iach wy d awał d źwięk całk iem p o d o b n y d o lu d zk ich p rzek leń s tw. Dlateg o właś n ie mo g łem u trzy mać d y s tan s b liżs zy , n iż s ię s p o d ziewałem. Po k ilk u min u tach zacząłem g o n awet d o g an iać. I n ag le d o s trzeg łem jeg o cel. Zn o wu zo b aczy łem b lad e ś wiatło , to s amo , k tó re zau waży łem p o p rzed n io . Zb liżaliś my s ię s zy b k o , więc b y ło teraz jaś n iejs ze i więk s ze, mn iej więcej p ro s to k ątn e, mn iej więcej n a trzy metry wy s o k ie i s zero k ie n a n iecałe d wa. Nie my ś lałem ju ż o ś cig an iu wilk a n a s łu ch i p o p ęd ziłem d o ś wiatła. On tam właś n ie zmierzał, a ja ch ciałem b y ć p ierws zy . Bieg łem. Wilk b y ł p rzed e mn ą, z lewej s tro n y . Sierś ć ju ż mu n ie p ło n ęła, ch o ć wciąż warczał i s tęk ał, p ęd ząc p rzed s ieb ie. Światło p rzed n ami lś n iło co raz mo cn iej; mo g łem ju ż w n ie s p o jrzeć, p o p atrzeć p o p rzez n ie i p o raz p ierws zy d o s trzec tam wy raźn iejs zy o b raz. Zo b aczy łem zb o cze wzg ó rza, n a n im n is k i k amien n y b u d y n ek , b ru k o wan ą ś cieżk ę, k amien n e s ch o d y — jak ramą o b razu o to czo n e p ro s to k ątem b las k u — z p o czątk u zamg lo n e, ale z k ażd y m k ro k iem wy raźn iejs ze. Ob raz s tał jak ieś d wad zieś cia metró w o d e mn ie, n a s amy m ś ro d k u p o lan y , i trwało w n im ch mu rn e p o p o łu d n ie. Kied y zo b aczy łem wilk a wy p ad ająceg o s p o międ zy d rzew, zro zu miałem, że n ie zd ążę d o b iec i p o ch wy cić teg o , o czy m wied ziałem, że mu s i leżeć w p o b liżu . Wciąż jed n ak miałem n ad zieję, że d o ś cig n ę zwierza i zatrzy mam g o . Przy s p ies zy ł jed n ak , g d y ty lk o zn alazł s ię w o twarty m teren ie. Wy raźn ie wid ziałem s cen ę, k u k tó rej zmierzał. Krzy k n ąłem, b y o d wró cić jeg o u wag ę, ale n ad aremn ie. M ó j k o ń co wy wy s iłek n ie wy s tarczy ł. I wted y , n a ziemi, tu ż p rzed p ro g iem, zo b aczy łem to , czeg o s zu k ałem. Za p ó źn o . Na mo ich o czach wilk s ch y lił g ło wę i ch wy cił p łas k i, p ro s to k ątn y p rzed mio t. Nawet n ie zwo ln ił k ro k u . Zatrzy małem s ię i o d wró ciłem, g d y s k o czy ł d o p rzo d u ; wy p u ś ciłem miecz i rzu ciłem s ię n a ziemię, p rzeto czy łem raz, p o tem d ru g i. Po czu łem ws trząs b ezg ło ś n ej ek s p lo zji, p o n iej imp lo zji, a zaraz p o tem k ró tk ą s erię fal u d erzen io wy ch . Leżałem, my ś ląc p as k u d n e rzeczy , aż ws zy s tk o s ię u s p o k o iło . Wted y ws tałem i o d s zu k ałem b ro ń . Wo k ó ł zn o wu trwała n o rmaln a n o c. Gwiazd y . Wiatr w g ałęziach s o s en . Nie mu s iałem s ię n awet o g ląd ać, ale zro b iłem to , b y s ię p rzek o n ać, że cel, d o k tó reg o p ęd ziłem k ilk a ch wil temu , jas n e d rzwi d o in n eg o ś wiata, zn ik n ęły b ez ś lad u .

Wró ciłem d o o b o zo wis k a i u s p o k o iłem Smu g ę. Po tem wciąg n ąłem b u ty , zap iąłem p łas zcz, zas y p ałem ziemią g ło wn ie w o g n is k u i wy p ro wad ziłem k o n ia n a trak t. Ws k o czy łen n a s io d ło i p rawie g o d zin ę jech aliś my d ro g ą w s tro n ę Amb eru , n im wy b rałem n o we miejs ce n a b iwak p o d b iały m jak k o ś ć s ierp em k s ięży ca. * Po zo s tała częś ć n o cy min ęła s p o k o jn ie. Ob u d ził mn ie s ło n eczn y b las k i p o ran n e wo łan ia p tak ó w w g ałęziach s o s en . Zająłem s ię Smu g ą, s zy b k o zjad łem n a ś n iad an ie res ztk i p ro wian tu , jak n ajlep iej zad b ałem o s wó j wy g ląd i w ciąg u p ó ł g o d zin y b y łem g o tó w d o d ro g i. Ran ek b y ł ch ło d n y ; wy s o k o p o lewej s tro n ie wzn o s ił s ię wał cu mu lu s ó w, ale n ad g ło wą miałem czy s te n ieb o . Nie s p ies zy łem s ię. Wy b rałem jazd ę k o n n ą zamias t p rzes k o k u Atu tem, p o n ieważ ch ciałem lep iej p o zn ać o k o lice Amb eru . Ch ciałem też p o my ś leć tro ch ę w s amo tn o ś ci. J as ra b y ła u więzio n a, Lu k e w s zp italu , a Gh o s twh eel zajęty ; wy d awało s ię, że g łó wn e zag ro żen ia d la Amb eru u leg ły n a razie zawies zen iu . Ch wila wy tch n ien ia b y ła więc u s p rawied liwio n a. M iałem n awet u czu cie, że zb liżam s ię d o p u n k tu , g d zie p o trafię s am ro związać p ro b lemy z Lu k iem i J as rą. M u s iałem ty lk o p o zn ać jes zcze k ilk a s zczeg ó łó w. By łem też p ewien , że p o rad zę s o b ie z Gh o s tem. Nas za o s tatn ia ro zmo wa b u d ziła p ewn e n ad zieje. To b y ły zas ad n icze s p rawy . Po tem b ęd ę s ię martwił o całą res ztę. Tak i d wu b ito wy mag ik jak Sh aru Garru l b y ł zaled wie iry tu jący w p o ró wn an iu z in n y mi p ro b lemami. Po jed y n ek z n im n ie s p rawi k ło p o tó w, k ied y ty lk o zn ajd ę wo ln ą ch wilę… ch o ciaż mu s iałem p rzy zn ać, że n ie mam p o jęcia, czemu w o g ó le s ię mn ą zain teres o wał. Nie zap o mn iałem o tej is to cie, k tó ra p rzez p ewien czas b y ła Vin tą. Wp rawd zie z jej s tro n y n ie d o s trzeg ałem zag ro żen ia, jed n ak tajemn ica zak łó cała s p o k ó j d u ch a i w o g ó ln y m ro zrach u n k u miała co ś ws p ó ln eg o z mo im b ezp ieczeń s twem. Tą s p rawą tak że s ię zajmę, g d y zn ajd ę wo ln ą ch wilę. Niep o k o iła mn ie o ferta Lu k e'a, że p o u wo ln ien iu J as ry zd rad zi wiad o mo ś ć is to tn ą d la b ezp ieczeń s twa Amb eru . To d lateg o , że mu wierzy łem. Wierzy łem też, że d o trzy ma s ło wa, ch o ć miałem p rzeczu cie, że zro b i to wted y , g d y n iewiele b ęd zie ju ż mo żn a p o rad zić. Zg ad y wan ie n ie miało s en s u ; n ie d ało s ię p rzewid zieć, jak ie n ależy p o d jąć p rzy g o to wan ia. A mo że s ama p ro p o zy cja, ch o ćb y s zczera, b y ła elemen tem wo jn y p s y ch o lo g iczn ej? Lu k e zaws ze b y ł b ard ziej s u b teln y , n iż s u g ero wał jeg o ru b as zn y wy g ląd . Wiele s traciłem czas u , b y s ię o ty m p rzek o n ać, i teraz ju ż n ie

zap o mn ę. Uzn ałem, że mo g ę ch wilo wo n ie my ś leć o b łęk itn y ch k amien iach . Plan o wałem wk ró tce p o zb y ć s ię ich wib racji. Żad en p ro b lem, trzeb a ty lk o zach o wać s zczeg ó ln ą o s tro żn o ś ć — a s zczeg ó ln ie o s tro żn y b y łem ju ż teraz, zres ztą o d d o ś ć d awn a. Po zo s tawał jes zcze ten n o cn y wilk . Po win ien em jak o ś d o p as o wać g o d o s zers zeg o o b razu . To jas n e, że n ie miałem d o czy n ien ia ze zwy k ły m wilk iem, a cel jeg o wizy ty b y ł aż n ad to o czy wis ty . J ed n ak n a in n e p y tan ia n ie u miałem ju ż tak p ro s to o d p o wied zieć. Kim alb o czy m b y ł? Czy d ziałał n iezależn ie, czy wy k o n y wał p o lecen ia? J eś li to d ru g ie, to k to g o p rzy s łał? A wres zcie: d laczeg o ? Pewn a n iezręczn o ś ć ru ch ó w ws k azy wała — wiem, b o s am k ied y ś p ró b o wałem tak ich zab aw — że b y ł czło wiek iem w wilczej p o s taci, a n ie wilk iem mag iczn ie o b d arzo n y m d arem mo wy . Więk s zo ś ć ty ch , co marzą o p rzemian ie w k rwio żerczą b es tię, p rzeg ry zan iu lu d zio m g ard eł, ro zs zarp y wan iu ich , o k aleczan iu , a mo że n awet p o żeran iu , k o n cen tru je s ię n a s amy ch p rzy jemn o ś ciach . Zap o min ają o p rak ty czn y ch wzg lęd ach tak iej s y tu acji. Kied y czło wiek s taje s ię czwo ro n o g iem, z całk iem in aczej p o ło żo n y m ś ro d k iem ciężk o ś ci i o b cy m s o b ie zes tawem zmy s łó w, n iełatwo mu zach o wać ch o ć o d ro b in ę zwierzęcej g racji. Na o g ó ł jes t b ard ziej b ezb ro n n y , n iż s u g ero wałb y jeg o wy g ląd . A ju ż n a p ewn o n ie tak g ro źn y , jak p rawd ziwe zwierzę tren u jące p rzez całe ży cie. Nie. Zaws ze u ważałem to raczej za elemen t tak ty k i zas tras zan ia n iż co k o lwiek in n eg o . Zres ztą n ieważn e. M o je o b awy b u d ziła p rzed e ws zy s tk im meto d a p rzy b y cia i u cieczk i b es tii. Wy k o rzy s tała Bramę Atu tu , a czeg o ś tak ieg o n ie ro b i s ię łatwo — n ajlep iej wcale, jeś li ty lk o mo żn a teg o u n ik n ąć. To rzad k i, s p ek tak u larn y wy czy n , b y zrealizo wać Atu tem k o n tak t z jak imś o d leg ły m miejs cem, a p o tem wp o mp o wać całe to n y mo cy w o b iek ty wizację tak iej b ramy jak o fo rmy zd o ln ej p rzez p ewien czas d o n iezależn ej eg zy s ten cji. Stwo rzen ie b ramy , k tó ra p o s to i ch o ćb y p iętn aś cie min u t, wy mag a n ies amo wity ch n ak ład ó w en erg ii. Nawet p iek ieln y wy ś cig jes t mn iej męczący . Co ś tak ieg o mo że n a d łu g o p o zb awić czło wiek a s ił. A jed n ak zd arzy ło s ię. I n ie p rzy czy n y mn ie n iep o k o iły , ale s am fak t. J ed y n y mi b o wiem lu d źmi zd o ln y mi d o tak ieg o d o k o n an ia s ą p rawd ziwi wtajemn iczen i Atu tó w. Nie p o trafi teg o zro b ić k to ś , k to p rzy p ad k iem ws zed ł w p o s iad an ie k arty . A to mo cn o zawężało p o le d o my s łó w. Sp ró b o wałem s o b ie wy o b razić czy n n o ś ci teg o wilk o łak a. Najp ierw mu s iał mn ie zn aleźć i…

Oczy wiś cie. Nag le p rzy p o mn iałem s o b ie martwe p s y w zag ajn ik u p rzy rezy d en cji i ś lad y wielk ich , p o d o b n y ch d o p s ich , łap . Po twó r o d s zu k ał mn ie wcześ n iej, czek ał i o b s erwo wał. Ru s zy ł za mn ą, k ied y wy jech ałem wczo raj wieczo rem, a k ied y s tan ąłem n a n o c, wy k o n ał ru ch . Us tawił — alb o u s tawio n o mu — Bramę Atu tu jak o d ro g ę u cieczk i, p rzez k tó rą n ie p rzed o s tan ie s ię p o g o ń . A p o tem p rzy s zed ł, b y mn ie zab ić. A ja n ie wied ziałem, czy miało to związek z Sh aru Garru lem, s ek retem Lu k e'a, n ieb ies k imi k amien iami czy mis ją tej zmien iającej ciała is to ty . Na razie s p rawa mu s iała zaczek ać n a ro związan ie. J a miałem d o p rzemy ś len ia k wes tie b ard ziej zas ad n icze. Do g o n iłem i wy p rzed ziłem k o lu mn ę wo zó w zmierzający ch d o Amb eru , min ęło mn ie k ilk u jeźd źcó w p ęd zący ch w p rzeciwn y m k ieru n k u . Nik o g o zn ajo meg o , ch o ć ws zy s cy mi mach ali. Ch mu ry wciąż g ro mad ziły s ię p o lewej s tro n ie, ale n ic n ie zwias to wało b u rzy . Dzień trwał ch ło d n y i s ło n eczn y . Dro g a o p ad ała i wzn o s iła s ię zn o wu , k ilk a razy , ch o ć g en eraln ie b ard ziej s ię wzn o s iła, n iż o p ad ała. W d u żej, h ałaś liwej o b erży zjad łem s o lid n y o b iad , ale n ie zatrzy my wałem s ię n a d łu żej. Trak t b y ł co raz lep s zy i wk ró tce p o tem d o s trzeg łem w d ali Amb er n a s zczy cie Ko lv iru , b ły s zczący w p o łu d n io wy m s ło ń cu . W miarę jak zb liżał s ię wieczó r, g ęs tn iał tło k n a d ro d ze. J ech ałem p rzez p o p o łu d n ie, n ad al s n u łem p lan y i ro zważałem k ażd ą s p rawę, jak a mi p rzy s zła d o g ło wy . Trak t s k ręcał k ilk a razy , ws p in ając s ię co raz wy żej, ale p rawie cały czas wid ziałem Amb er. Po d ro d ze n ie s p o tk ałem n ik o g o ze zn ajo my ch . Po d wieczó r d o tarłem d o Ws ch o d n iej Bramy , częś ci d awn y ch fo rty fik acji. Sk ręciłem we Ws ch o d n ią Win n ą i o d n alazłem rezy d en cję Bay le'ó w. By łem tu k ied y ś n a p rzy jęciu . Zo s tawiłem Smu g ę z k o n iu s zy m w s tajn i n a ty łach d o mu — o b aj wy raźn ie s ię u cies zy li n a s wó j wid o k . Po tem zas zed łem o d fro n tu i zas tu k ałem. Lo k aj p o in fo rmo wał, że b aro n wy s zed ł. Przed s tawiłem s ię więc i p rzek azałem wiad o mo ś ć Vin ty , k tó rą o b iecał p o wtó rzy ć, g d y ty lk o wró ci jeg o p raco d awca. Do p ełn iws zy o b o wiązk u , d alej p o d g ó rę ru s zy łem p ies zo . W p o b liżu s zczy tu , ale zan im jes zcze zb o cze s tało s ię mn iej więcej p łas k ie, p o czu łem zap ach jed zen ia i p o rzu ciłem zamiar, b y zaczek ać z p o s iłk iem, p ó k i n ie zn ajd ę s ię w p ałacu . Ro zejrzałem s ię za źró d łem ty ch aro mató w i zn alazłem je w b o czn ej u liczce p o p rawej s tro n ie. Po ś ro d k u małeg o p lacy k u s tała fo n tan n a: mied zian y s mo k u n ies io n y n a ty ln y ch łap ach i p o k ry ty p ięk n ą zielo n ą p aty n ą s iu s iał d o b as en u z ró żo weg o k amien ia. Smo k s p o g ląd ał n a res tau rację w p o d ziemiach . Nazy wała s ię „J ama”. Na

zewn ątrz s tało d zies ięć s to lik ó w za n is k im o g ro d zen iem z mied zian y ch p rętó w i rzęd em ro ś lin w d o n icach . Przes zed łem p rzez p lacy k . M ijając fo n tan n ę, zo b aczy łem, że w czy s tej wo d zie leży mn ó s two eg zo ty czn y ch mo n et, międ zy in n y mi ćwierćd o laró wk a wy b ita n a d wu s tu lecie USA. Ws zed łem za o g ro d zen ie, min ąłem s to lik i i miałem ju ż zejś ć p o s ch o d ach w d ó ł, g d y u s ły s załem, że k to ś wy k rzy k u je mo je imię. — M erle! Tu taj! Ro zejrzałem s ię, ale n ie ro zp o zn ałem n ik o g o z s ied zący ch p rzy czterech zajęty ch s to lik ach . Po tem, k ied y wzro k p rzes u wał s ię z p o wro tem, d o s trzeg łem, że s tars zy mężczy zn a p rzy s to lik u w k ącie p o p rawej s tro n ie u ś miech a s ię. — Bill! — zawo łałem. Bill Ro th ws tał, raczej b y s ię p o k azać, n iż fo rmaln ie p rzy witać. Nie p o zn ałem g o z p o czątk u , g d y ż n o s ił teraz wąs y i zaczątk i s iwiejącej b ro d y . M iał też n a s o b ie b rązo we s p o d n ie ze s reb rn y m lamp as em, wp u s zczo n e w wy s o k ie b rązo we b u ty . Ko s zu la b y ła s reb rzy s ta z b rązo wy mi lamó wk ami, a czarn y p łas zcz leżał rzu co n y n a k rzes ło p o p rawej s tro n ie. Na n im zau waży łem s zero k i czarn y p as z k ró tk o p ó łś red n im mieczem w p o ch wie. — Zad o mo wiłeś s ię. I zes zczu p lałeś . — To p rawd a — p rzy zn ał. — M y ś lę, czy b y n ie p rzep ro wad zić s ię tu taj n a emery tu rę. Po d o b a mi s ię tu . Us ied liś my . — Zamawiałeś ju ż? — s p y tałem. — Tak , ale wid zę k eln era n a s ch o d ach . Zawo łam g o . Tak u czy n ił i zamó wił d la mn ie k o lację. — Du żo lep iej mó wis z w th ari — p o ch waliłem g o . — Kwes tia p rak ty k i. — Co p o rab iałeś ? — Żeg lo wałem z Gerard em. Od wied ziłem Deig ę i jed en z o b o zó w J u lian a w Ard en ie. By łem też w Reb mie. Fas cy n u jące miejs ce. Po b ierałem lek cje s zermierk i. A Dro p p a o p ro wad zał mn ie p o mieś cie. — Głó wn ie p o b arach , p rzy p u s zczam. — Nie ty lk o . Dlateg o właś n ie tu s ied zę. On jes t właś cicielem p o ło wy „J amy ”. M u s iałem o b iecać, że częs to b ęd ę tu jad ał. Ale to n iezły lo k al. Kied y wró ciłeś ? — Przed ch wilą — o d p arłem. — I mam d la cieb ie jes zcze jed n ą d łu g ą o p o wieś ć.

— Do b rze. Two je o p o wieś ci s ą zaws ze n iezwy k łe i p o p lątan e — s twierd ził. — W s am raz n a ch ło d n y jes ien n y wieczó r. Słu ch am. M ó wiłem p rzez całą k o lację i jes zcze d łu g o p o n iej. Wieczo rn y ch łó d zaczął s ię d awać we zn ak i, więc ru s zy liś my d o p ałacu . Wres zcie zak o ń czy łem o p o wiad an ie p rzy g o rący m jab łeczn ik u p rzed k o min k iem w jed n ej z mn iejs zy ch k o mn at ws ch o d n ieg o s k rzy d ła. Bill p o k ręcił g ło wą. — Po trafis z zn aleźć s o b ie zajęcie — mru k n ął. — M am jed n o p y tan ie. — J ak ie? — Dlaczeg o n ie p rzy wio złeś Lu k e'a? — J u ż ci mó wiłem. — To żad en p o wó d . Dla jak iejś mg lis tej in fo rmacji, k tó ra wed łu g n ieg o jes t ważn a d la Amb eru ? W d o d atk u mu s is z g o złap ać, żeb y ją u zy s k ać? — To wcale n ie tak . — On jes t h an d lo wcem, M erle, i właś n ie s p rzed ał ci ch łam. Tak u ważam. — Nie mas z racji, Bill. Zn am g o . — Zn as z g o d łu g o — p rzy zn ał. — Ale czy d o b rze? Ro zmawialiś my ju ż o ty m. Teg o , czeg o o Lu k e'u n ie wies z, jes t o wiele więcej n iż teg o , co wies z. — M ó g ł iś ć g d ziek o lwiek , ale zwró cił s ię d o mn ie. — J es teś elemen tem jeg o p lan u , M erle. Po p rzez cieb ie zamierza d o b rać s ię d o Amb eru . — Nie s ąd zę — s p rzeciwiłem s ię. — To n ie w jeg o s ty lu . — A ja my ś lę, że wy k o rzy s ta ws zy s tk o , co wp ad n ie mu w ręk ę… i k ażd eg o . Wzru s zy łem ramio n ami. — J a mu wierzę, a ty n ie. To ws zy s tk o . — Ch y b a tak — zg o d ził s ię. — Co zamierzas z teraz ro b ić? Zaczek ać i zo b aczy ć, co s ię s tan ie? — M am p lan — o d p arłem. — Wierzę mu , ale to n ie o zn acza, że n ie ch cę s ię zab ezp ieczy ć. M am d o cieb ie jed n o p y tan ie. — Tak ? — Gd y b y m g o tu s p ro wad ził, a Ran d o m u zn ał, że fak ty n ie s ą wy s tarczająco jas n e i zażąd ał p rzes łu ch an ia, czy zg o d ziłb y ś s ię rep rezen to wać Lu k e'a? Szero k o o two rzy ł o czy , a p o tem u ś miech n ął s ię.

— Co to za p rzes łu ch an ie? — zap y tał. — Nie wiem, jak p ro wad zi s ię tu taj tak ie s p rawy . — J ak o wn u k Ob ero n a — wy jaś n iłem — Lu k e p o d leg a Prawu Ro d o wemu . Ran d o m jes t teraz g ło wą ro d u . Od n ieg o zależy , czy zap o mn ieć o całej s p rawie, wy d ać wy ro k , czy zarząd zić p rzes łu ch an ie. J ak ro zu miem, p rzes łu ch an ie mo że b y ć tak fo rmaln e alb o tak n iefo rmaln e, jak ty lk o zech ce. W b ib lio tece s ą k s iążk i n a ten temat. Ale p rzes łu ch iwan emu p rzy s łu g u je p rawo , jeś li s o b ie ży czy , d o p rawn eg o p rzed s tawiciela. — Oczy wiś cie, że wziąłb y m tę s p rawę — o zn ajmił Bill. — To d o ś wiad czen ie p rawn icze, jak ieg o n ie zd o b y wa s ię częs to … Ale mo g ło b y to wy g ląd ać n a k o n flik t in teres ó w — d o d ał. — Przecież wy k o n y wałem zlecen ia Ko ro n y . Do p iłem jab łeczn ik i o d s tawiłem s zk lan k ę n a p ó łk ę. Ziewn ąłem. — M u s zę ju ż iś ć, Bill. Sk in ął g ło wą. — To ty lk o teo rety czn e ro zważan ia? — zap y tał jes zcze. — Oczy wiś cie. M o że s ię zd arzy ć, że b ęd zie to mo je p rzes łu ch an ie. Do b ran o c. Przy jrzał mi s ię. — Hm… To zab ezp ieczen ie, o k tó ry m ws p o mn iałeś — zaczął. — Ch o d zi o co ś n ieb ezp ieczn eg o , p rawd a? Uś miech n ąłem s ię. — Nik t p ewn ie n ie mo że ci w ty m p o mó c? — Nie. — No có ż… p o wo d zen ia. — Dzięk i. — Zo b aczy my s ię ju tro ? — M o że, ale raczej wieczo rem. * Po s zed łem d o s wo jeg o p o k o ju i d o łó żk a. M u s iałem tro ch ę wy p o cząć, zan im zajmę s ię ty m, co p lan o wałem. Nie zap amiętałem żad n y ch s n ó w n a ten temat, an i za, an i p rzeciw. By ło wciąż ciemn o , k ied y s ię o b u d ziłem. Do b rze wied zieć, że mó j wewn ętrzn y b u d zik d ziała. Z p rzy jemn o ś cią o d wró ciłb y m s ię n a d ru g i b o k i s p ał d alej, ale n ie s tać mn ie

b y ło n a tak i lu k s u s . Czek ał mn ie d zień , k tó ry miał b y ć ćwiczen iem z p lan o wan ia czas u . W związk u z ty m ws tałem, u my łem s ię i wło ży łem ś wieże u b ran ie. Po s zed łem d o k u ch n i. Zap arzy łem s o b ie h erb atę, zro b iłem g rzan k ę i jajeczn icę z k ilk u jajek z ceb u lą, p ap ry k ą i o d ro b in ą p iep rzu . Od k ry łem też o wo ce melk a ze Sn elters — co ś , czeg o o d d awn a n ie jad łem. Po tem wy s zed łem ty ln y mi d rzwiami i d o tarłem d o o g ro d u . By ło ciemn o , b ezk s ięży co wo i wilg o tn o . Ty lk o k ilk a p as emek mg ły b ad ało n iewid o czn e ś cieżk i. Wy b rałem p ro wad zącą n a p ó łn o cn y zach ó d . Świat b y ł teraz miejs cem n iezwy k le s p o k o jn y m, a włas n e my ś li też d o p ro wad ziłem d o teg o s tan u . Czek ał mn ie d zień załatwian ia ty lk o jed n ej s p rawy n araz i wo lałem, b y u my s ł o d razu s ię d o teg o p rzy zwy czaił. M in ąłem o g ró d , wy s zed łem p rzez p rzerwę w ży wo p ło cie i ru s zy łem d alej n ieró wn y m trak tem, w jak i zmien iła s ię mo ja ś cieżk a. Ws p in ała s ię wo ln o p rzez p ierws ze k ilk a min u t, p o tem s k ręciła n ag le i n aty ch mias t s tała s ię b ard ziej s tro ma. Przy s tan ąłem n a jed n y m ze wzn ies ień i s p o jrzałem za s ieb ie; wy raźn ie wid ziałem ciemn ą s y lwetk ę p ałacu i p arę ś wiateł w o k n ach . J ak ieś ro zwian e cirru s y n ad g ło wą wy g ląd ały , jak b y k to ś zag rab ił ś wiatło g wiazd w n ieb iań s k im o g ro d zie, w k tó ry m s ied ział zad u man y Amb er. Po ch wili ru s zy łem d alej. Przed s o b ą miałem jes zcze k awał d ro g i. Kied y d o tarłem d o g rzb ietu , s p o s trzeg łem n a ws ch o d zie, za o p u s zczo n y m n ied awn o las em, p as mo jaś n iejs zeg o n ieb a. Szy b k o min ąłem trzy mas y wn e s to p n ie p ieś n i i h is to rii, i ro zp o cząłem zejś cie n a s tro n ę p ó łn o cn ą. Dro g a o p ad ała z p o czątk u łag o d n ie, p o tem s tro mo , p o tem s k ręciła n a p ó łn o cn y ws ch ó d i n a łag o d n iejs ze zb o cze. Kied y zn o wu o d b ije n a p ó łn o cn y zach ó d , b ęd zie jes zcze jed en s tro my s to k , p o tem jed en łatwy i wied ziałem, że d alej p ó jd ę ju ż b ez wy s iłk u . Wy s o k ie ramię Ko lv iru za p lecami zas łan iało ws zelk ie wid zian e wcześ n iej zwias tu n y p rzed ś witu . Przed e mn ą i n ad e mn ą wis iała ro zg wieżd żo n a n o c, zacierając k o n tu ry ws zy s tk ich , p ró cz n ajb liżs zy ch , g łazó w. M imo to wied ziałem w p rzy b liżen iu , d o k ąd s ię k iero wać. By łem tu ju ż k ied y ś , ch o ć wted y zatrzy małem s ię ty lk o n a ch wilę. To b y ło jak ieś trzy k ilo metry za g rzb ietem. Zwo ln iłem, zb liżając s ię d o teg o miejs ca. Szu k ałem s p o reg o zag łęb ien ia teren u mn iej więcej w k s ztałcie p o d k o wy . Zn alazłem je w k o ń cu i wk ro czy łem p o wo li. Bu d ziło we mn ie d ziwn e u czu cia. Nie p rzewid y wałem ś wiad o mie ws zy s tk ich s wo ich reak cji, ale n a jak imś g łęb s zy m p o zio mie ch y b a ich o czek iwałem. Szed łem, a p o o b u s tro n ach wy ras tały k amien n e ś cian y , jak w wąwo zie. Trafiłem

n a ś cieżk ę i p o d ąży łem n ią d alej. Pro wad ziła lek k o w d ó ł, k u p arze n iewy raźn y ch s y lwetek d rzew, p o tem międ zy n imi d o miejs ca, g d zie s tał n is k i k amien n y b u d y n ek . Wo k ó ł ro s ły d zik o ro zmaite k rzewy i trawy . Sły s załem, że s p ecjaln ie n awiezio n o tu g leb ę, b y p o s ad zić ro ś lin y , p ó źn iej jed n ak o n ich zap o mn ian o . Us iad łem n a jed n ej z k amien n y ch ławek p rzed b u d y n k iem i czek ałem, aż p o jaś n ieje n ieb o . To b y ł g ró b mo jeg o o jca… właś ciwie mau zo leu m, zb u d o wan e d awn o temu , k ied y ws zy s cy u ważali g o za zmarłeg o . Bawiło g o to , k ied y p ó źn iej o d wied zał to miejs ce. Teraz, o czy wiś cie, s y tu acja mo g ła u lec zmian ie. Teraz mó g ło to b y ć p rawd ziwe mau zo leu m. Czy u s u n ie to iro n ię, czy jes zcze ją wzmo że? Nie b y łem p ewien . J ed n ak b u d ziło to mó j n iep o k ó j, więk s zy , n iż s ię s p o d ziewałem. Nie p rzy s zed łem tu jak o p ielg rzy m. Przy s zed łem, s zu k ając p o k o ju i cis zy , jak iej p o trzeb u je czaro d ziej mo jeg o p o k ro ju , b y zawies ić k ilk a zak lęć. Przy s zed łem… M o że s zu k ałem racjo n aln eg o wy tłu maczen ia. Wy b rałem ten p u n k t, p o n ieważ — p rawd ziwy czy n ie — g ró b n o s ił imię Co rwin a i d lateg o ro zb u d zał p o czu cie jeg o o b ecn o ś ci. Ch ciałb y m p o zn ać g o lep iej, a mo że ju ż n ig d y n ie b ęd ę miał o k azji. Nag le p o jąłem, czemu zau fałem Lu k e'o wi. M iał rację wted y w Arb o r. Gd y b y m d o wied ział s ię o ś mierci Co rwin a, g d y b y m zo b aczy ł, że mo g ę o b ciąży ć k o g o ś win ą, rzu ciłb y m ws zy s tk o . Wy ru s zy łb y m, b y p rzed s tawić rach u n ek i p o b rać o p łatę, b y zamk n ąć ro zliczen ia i k rwią wy p is ać p o k wito wan ie. Nawet g d y b y m n ie zn ał Lu k e'a tak d o b rze, jak zn ałem, łatwo mi b y ło wy o b razić s o b ie s ieb ie n a jeg o miejs cu . A tru d n o g o o s ąd zać. Do d iab ła! Czemu mu s imy s ię n awzajem k ary k atu ro wać p o za g ran ice ś miech u i zro zu mien ia, aż d o b ó lu , zawo d u i k o n flik tu lo jaln o ś ci? Ws tałem. By ło ju ż d o s tateczn ie jas n o , żeb y m wid ział, co ro b ię. Ws zed łem d o ś ro d k a i zb liży łem s ię d o n is zy , g d zie s tał p u s ty k amien n y s ark o fag . Wy d awał s ię id ealn y m s ejfem, ale zawah ałem s ię, g d y s tan ąłem p rzy n im. Ręce mi d rżały . To ś mies zn e. Wied ziałem, że g o tam n ie ma, że to ty lk o p u s te rzeźb io n e p u d ło … A jed n ak min ęło p arę min u t, n im zmu s iłem s ię, b y ch wy cić i p o d n ieś ć wiek o . Pu s ty , n atu raln ie, jak tak wiele marzeń i lęk ó w. Wrzu ciłem n ieb ies k i g u zik i zamk n ąłem wiek o . Do lich a, jeś li Sh aru Garru l zech ce g o o d eb rać i zn ajd zie tu taj, zro zu mie ch y b a p rzes łan ie, że b awiąc s ię w te s wo je g ierk i, s taje n ad g ro b em. Wy s zed łem, p o zo s tawiając w k ry p cie s we u czu cia. Po ra zaczy n ać. M u s iałem d o p raco wać i zawies ić mas ę zak lęć, p o n ieważ n ie zamierzałem wch o d zić b ezb ro n n y d o miejs ca, g d zie wieją d zik ie wich ry .

ROZDZIAŁ XI Stałem n a wzn ies ien iu p o n ad o g ro d em i p o d ziwiałem jes ien n e liś cie w d o le. Wiatr b awił s ię mo im p łas zczem. Pałac k ąp ał s ię w p ro mien iach łag o d n eg o p o p o łu d n io weg o s ło ń ca. Pan o wał ch łó d . Stad k o martwy ch liś ci p rzemk n ęło o b o k jak lemin g i i s p ły n ęło p o za k rawęd ź s zlak u , s zeles zcząc w rzad k im p o wietrzu . Właś ciwie n ie zatrzy małem s ię tu taj d la wid o k ó w. Stan ąłem, żeb y zab lo k o wać d ru g ą ju ż teg o d n ia p ró b ę k o n tak tu p rzez Atu t. Pierws za zd arzy ła s ię wcześ n iej, k ied y jak s zn u r b ły s k o tek wies załem zak lęcie n a o b razie Ch ao s u . Po my ś lałem, że to alb o Ran d o m — ziry to wan y , że wró ciłem d o Amb eru i n ie u zn ałem za s to s o wn e p o in fo rmo wać g o o s wo ich o s tatn ich wy czy n ach i p lan ach — alb o Lu k e, k tó ry o d zy s k ał s iły i ch ce p ro s ić o p o mo c w atak u n a Twierd zę. Przy s zli mi d o g ło wy , p o n ieważ ich właś n ie n ajb ard ziej ch ciałem u n ik n ąć. Żad n emu n ie s p o d o b ało b y s ię to , co zamierzy łem, ch o ciaż k ażd emu z całk iem in n y ch p o wo d ó w. Zew o s łab ł i zn ik n ął, a ja ru s zy łem d alej ś cieżk ą, min ąłem ży wo p ło t i wk ro czy łem d o o g ro d u . Nie ch ciałem tracić zak lęcia n a mas k o wan ie s wej o b ecn o ś ci, więc s k ręciłem w lewo . Alejk a p ro wad ziła p rzez liczn e altan y , g d zie b y łem mn iej wid o czn y d la k o g o ś , k to ak u rat wy jrzałb y p rzez o k n o . M ó g łb y m s ię p rzeatu to wać, ale k arty zaws ze d o p ro wad zają d o g łó wn eg o h allu . Nie wied ziałem, k o g o tam zas tan ę. Oczy wiś cie, i tak mu s iałem tamtęd y p rzejś ć… Wró ciłem tras ą, k tó rą o p u s zczałem p ałac: p rzez k u ch n ię. Po d ro d ze zro b iłem s o b ie k an ap k ę i p o p iłem mlek iem. Po tem ty ln y mi s ch o d ami ws zed łem n a p iętro i p rzek rad łem s ię d o s wo ich k o mn at. Nik t mn ie n ie zau waży ł. Na miejs cu p rzy p as ałem miecz, k tó ry zo s tawiłem p rzy łó żk u , s p rawd ziłem k lin g ę, o d s zu k ałem mały s zty let i ws u n ąłem za p as p o p rawej s tro n ie. Szty let p o ch o d ził z Ch ao s u — p rezen t o d n u rk a Otch łan i, Bo rq u is ta, k tó remu n ap is ałem k ied y ś ws tęp , co d o p ro wad ziło d o p atro n atu (Bo rq u is t b y ł n iezły m p o etą). Do wewn ętrzn ej częś ci leweg o ręk awa p rzy p iąłem Atu t. Umy łem ręce i twarz, wy s zo ro wałem zęb y . A p o tem n ie mo g łem ju ż wy my ś lić p retek s tu d o d als zej zwło k i. M u s iałem iś ć i zro b ić co ś , czeg o s ię b ałem. By ło to k o n ieczn e d la realizacji p lan u . Nag le o g arn ęło mn ie p rag n ien ie, b y wy p ły n ąć żag ló wk ą n a mo rze. Alb o ch o ćb y p o leżeć n a p laży … Wy s zed łem i ru s zy łem n a d ó ł d ro g ą, k tó rą wch o d ziłem. Sk iero wałem s ię mało

u ży wan y m k o ry tarzem n a zach ó d . Nas łu ch iwałem, czy n ie ro zleg n ą s ię czy jeś k ro k i alb o g ło s y , a raz s ch o wałem s ię d o k o mó rk i, żeb y p rzep u ś cić jak ąś g ru p ę. Ws zy s tk o , b y le ty lk o o ch wilę d łu żej u n ik n ąć wy k ry cia. Wres zcie s k ręciłem w lewo , p rzes zed łem k ilk a k ro k ó w i czek ałem p rawie min u tę, zan im ws zed łem w g łó wn y k o ry tarz, p ro wad zący o b o k wielk iej, marmu ro wej s ali jad aln ej. Nik o g o w p o lu wid zen ia. Do b rze. Bieg iem d o tarłem d o n ajb liżs zeg o wejś cia i zajrzałem. Do s k o n ale. Sala b y ła p u s ta. Nie u ży wan o jej co d zien n ie, ale n ie miałem p o jęcia, czy d zis iaj n ie zd arzy s ię jak aś s zczeg ó ln a o k azja… ch o ć p o ra n ie b y ła o d p o wied n ia n a p o s iłek . Przes zed łem p rzez s alę. Na jej ty łach zn ajd u je s ię ciemn y , wąs k i k o ry tarz. Strażn ik s to i zwy k le p rzy wejś ciu alb o p rzy d rzwiach n a d ru g im k o ń cu . Czło n k o wie ro d zin y mają p rawo ws tęp u , ch o ciaż warto wn ik n o tu je ich p rzejś cie. J ed n ak p rzek aże in fo rmację zwierzch n ik o wi, d o p iero s k ład ając rap o rt p o zejś ciu z p o s teru n k u . Wted y n ie b ęd zie to ju ż miało zn aczen ia. To d b y ł n is k i, k ręp y i b ro d aty . Kied y mn ie zau waży ł, wy k o n ał „p rezen tu j b ro ń ” to p o rem, k tó ry jes zcze p rzed ch wilą s tał o p arty o ś cian ę. — Sp o czn ij. Du żo ro b o ty ? — s p y tałem. — Prawd ę mó wiąc n ie, s ir. — Sch o d zę n a d ó ł. M am n ad zieję, że s ą tu jak ieś latarn ie. Nie zn am s to p n i tak d o b rze jak p o zo s tali. — Sp rawd ziłem, k ied y o b ejmo wałem s łu żb ę. Zap alę jed n ą, s ir. Uzn ałem, że lep iej zach o wać en erg ię, k tó rą zu ży łb y m n a zak lęcie o g n ia. Ws zy s tk o mo że p o mó c… — Dzięk u ję. Otwo rzy ł d rzwi i k o lejn o zważy ł w ręk u trzy latarn ie, s to jące w s ch o wk u p o p rawej s tro n ie. Wy b rał d ru g ą, wy n ió s ł n a k o ry tarz i zap alił o d wielk iej ś wiecy w lich tarzu . — To ch wilę p o trwa — u p rzed ziłem g o . — Pewn ie s k o ń czy s z s łu żb ę, zan im wró cę. — Oczy wiś cie, s ir. Pro s zę u ważać. — Będ ę, mo żes z mi wierzy ć. Krąży łem wk o ło p o d łu g ich , s p iraln y ch s ch o d ach . Niewiele wid ziałem. Ty lk o w d o le p ło n ęły w s zy b ie o s ło n ięte ś wiece, p o ch o d n ie n a ś cian ach i wis zące latarn ie, p o tęg u jąc lęk wy s o k o ś ci b ard ziej n iż ab s o lu tn a ciemn o ś ć. Po d e mn ą b y ły ty lk o te p u n k ty ś wiatła; n ie wid ziałem an i o d leg łej p o d ło g i, an i ś cian . J ed n ą ręk ą trzy małem

p o ręcz, w d ru g iej ś cis k ałem latarn ię. Wilg o tn o b y ło tu w d o le. Po wietrze tro ch ę s tęch łe. Nie mó wię ju ż o zimn ie. Raz jes zcze s p ró b o wałem p o liczy ć s to p n ie. I jak zwy k le g d zieś p o d ro d ze s traciłem rach u n ek . Przy n as tęp n ej o k azji… M y ś lami wró ciłem d o teg o d alek ieg o d n ia, g d y p o k o n y wałem tę d ro g ę, wierząc, że zmierzam k u ś mierci. Nie u marłem, ale teraz n iezb y t mn ie to p o cies zało . To b y ła p o two rn a p ró b a. I mo żliwe, że teraz co ś p o k ręcę, u s mażę s ię alb o ro zwieję jak d y m. Wk o ło , wk o ło . W d ó ł, w d ó ł. No cn e my ś li wczes n y m p o p o łu d n iem. Z d ru g iej s tro n y Flo ra ws p o mn iała k ied y ś , że za d ru g im razem jes t łatwiej. Tro ch ę wcześ n iej mó wiła o Wzo rcu i miałem n ad zieję, że n ie zmien iła tematu . Wielk i Wzo rzec Amb eru , Sy mb o l Po rząd k u . Do ró wn u jący mo cą Wielk iemu Lo g ru s o wi w Dwo rcach , Zn ak o wi Ch ao s u . Nap ięcie międ zy n imi two rzy ws zy s tk o , co ma zn aczen ie w ty m ś wiecie. Wy s tarczy związać s ię z k tó ry mś , s tracić p an o wan ie i k o n iec. Trzeb a mo jeg o s zczęś cia, żeb y s ię związać z o b o ma. Nie ma n ik o g o , z k im mó g łb y m p o ró wn ać d o ś wiad czen ia. Nie wiem, czy to u tru d n ia s p rawę. Ch o ciaż n a mo je eg o d o b rze wp ły wa ś wiad o mo ś ć, że zn ak p o zo s tawio n y p rzez jed en z n ich czy n i ten d ru g i tru d n iejs zy m… a o n e p o zo s tawiają s wó j zn ak . Ob a. Na p ewn y m p o zio mie ro zry wają czło wiek a n a częś ci i s k ład ają wed łu g s ch ematu o tch łan n y ch k o s miczn y ch reg u ł. Brzmi to d u mn ie, s zlach etn ie, metafizy czn ie, d u ch o wo i p ięk n ie, ale tak n ap rawd ę ty lk o p rzes zk ad za. To cen a, jak ą trzeb a zap łacić za p ewn e mo żliwo ś ci. J ed n ak żad n e k o s miczn e reg u ły n ie n ak azu ją s ię z teg o cies zy ć. Lo g ru s i Wzo rzec u mo żliwiają wtajemn iczo n y m s amo d zieln e p o d ró że p rzez Cień … a Cień to d o ś ć o g ó ln a n azwa p o ten cjaln ie n ies k o ń czo n eg o zb io ru wariacji rzeczy wis to ś ci, w k tó ry ch ży jemy . Dają też p ewn e in n e zd o ln o ś ci… Wk o ło i w d ó ł. Zwo ln iłem. Tro ch ę k ręciło mi s ię w g ło wie, tak jak p o p rzed n io . W k ażd y m razie n ie zamierzałem tęd y wracać. Przy s p ies zy łem, k ied y wres zcie zo b aczy łem d n o . By ła tu ława, s tó ł, p arę s to jak ó w i s k rzy ń , i ś wiatło , żeb y je wid zieć. No rmaln ie s tał też warto wn ik , ale g o n ie zau waży łem. M o że p o s zed ł n a o b ch ó d . Gd zieś p o lewej mieś ciły s ię cele, g d zie czas em mo żn a b y ło zn aleźć s zczeg ó ln ie p ech o wy ch więźn ió w p o lity czn y ch , k tó rzy p ełzali p o d ś cian ami i z wo ln a tracili ro zu m. Nie wied ziałem, czy w tej ch wili jacy ś o d s iad u ją tu s wo je wy ro k i. M iałem n ad zieję, że n ie. M ó j o jciec k ied y ś d o n ich n ależał i z jeg o o p is ó w wn io s k u ję, że n ie jes t to miłe p rzeży cie. Zatrzy małem s ię n a d o le i k rzy k n ąłem k ilk a razy . Od p o wied ziało mi ty lk o o d p o wied n io n ies amo wite ech o . Nic więcej.

Ze s to jak a zd jąłem n ap ełn io n ą latarn ię. Zap as o we ś wiatło mo g ło s ię p rzy d ać. Przecież n ie zn ałem d ro g i. Ru s zy łem n a p rawo . Tam leżał tu n el, k tó reg o s zu k ałem. Po d łu g iej ch wili p rzy s tan ąłem i wy s o k o p o d n io s łem latarn ię. M iałem wrażen ie, że zas zed łem za d alek o , ale w p o lu wid zen ia wciąż n ie b y ło o two ru tu n elu . Ob ejrzałem s ię: n ad al wid ziałem p o s teru n ek s trażn ik a. Po mas zero wałem więc d alej, an alizu jąc ws p o mn ien ia p o p rzed n ieg o razu . Wres zcie zmien iły s ię d źwięk i — s zy b k ie ech a mo ich k ro k ó w. M u s iałem zb liżać s ię d o jak iejś ś cian y czy p rzes zk o d y . Zn o wu p o d n io s łem latarn ię. Tak . Czy s ta ciemn o ś ć p rzed e mn ą. A wo k ó ł n iej s zara s k ała. Tam s k ręciłem. Ciemn o . Dalek o . Trwał b ezu s tan n y teatr cien i, g d y ś wiatło p rześ lizg iwało s ię p o n ieró wn o ś ciach s k ały , g d y p ro mien ie o d b ijały s ię o d b ły s zczący ch p u n k cik ó w w ś cian ach . Po lewej s tro n ie d o s trzeg łem o d n o g ę k o ry tarza. M in ąłem ją, n ie zwaln iając k ro k u . Zaraz p o win n a b y ć n as tęp n a. Tak . Dru g a… Do trzeciej b y ło tro ch ę d alej. A p o tem czwarta. Zas tan awiałem s ię, d o k ąd mo g ą p ro wad zić. Nik t n ig d y mi teg o n ie wy jaś n ił. M o że s ami n ie wied zieli? Niezwy k łe g ro ty n ieo p is an ej p ięk n o ś ci? In n e ś wiaty ? Ślep e zau łk i? M ag azy n y ? M o że p ewn eg o d n ia, g d y s p o tk ają s ię czas i o ch o ta… Piąta… I n as tęp n a. Szu k ałem s ió d mej. Zatrzy małem s ię, g d y n a n ią n atrafiłem. Nie b y ła tak a d łu g a. Po my ś lałem o in n y ch , k tó rzy p rzed e mn ą s zli tą d ro g ą, p o czy m ru s zy łem d o wielk ich , ciężk ich , o k u ty ch żelazem d rzwi. Po p rawej s tro n ie n a wb ity m w s k ałę s talo wy m h ak u wis iał o g ro mn y k lu cz. Zd jąłem g o , o two rzy łem d rzwi i zawies iłem z p o wro tem. Wied ziałem, że s trażn ik z d o łu s p rawd zi je i zamk n ie p o d czas k tó reg o ś z o b ch o d ó w. I p o raz n ie wiem k tó ry zd ziwiłem s ię, p o co w o g ó le zamy k ać te d rzwi, s k o ro k lu cz zaws ze tu wis i. J ak b y d la o b ro n y p rzed n ieb ezp ieczeń s twem, k tó re mo że wy n u rzy ć s ię ze ś ro d k a. Py tałem o to , ale n ik t n ie wied ział. Trad y cja, tłu maczy li. Gerard i Flo ra s u g ero wali, b y m s p y tał o d p o wied n io Ran d o ma i Fio n ę. A o n i z k o lei s ąd zili, że Ben ed y k t mo że co ś wied zieć. J ak o ś n ig d y n ie p amiętałem, żeb y s ię d o n ieg o zwró cić. Pch n ąłem mo cn o i n ic s ię n ie s tało . Od s tawiłem o b ie latarn ie i n acis n ąłem z całej s iły . Drzwi zatrzes zczały i u s tąp iły wo ln o . Po d n io s łem latarn ie i ws zed łem. Drzwi zamk n ęły s ię za mn ą, a Frak ir, d ziecię Ch ao s u , zaczęła g wałto wn ie p u ls o wać. Przy p o mn iałem s o b ie p o p rzed n ią tu taj wizy tę i p rzy czy n ę, d la k tó rej n ik t

n ie zab ierał zap as o wej latarn i: n ieb ies k awe lś n ien ie Wzo rca n a g ład k im, czarn y m p o d ło żu o ś wietlało g ro tę d o s tateczn ie, b y n ie zg u b ić d ro g i. Zap aliłem d ru g ą latarn ię. Pierws zą u s tawiłem p rzy s amy m b rzeg u Wzo rca, d ru g ą p rzen io s łem wzd łu ż o b wo d u i p o ło ży łem n a p o d ło d ze n a d ru g im k o ń cu . Nie o b ch o d ziło mn ie, że Wzo rzec zap ewn ia wy s tarczające o ś wietlen ie. Uważałem g o za co ś d en erwu jąceg o , zimn eg o i wręcz b u d ząceg o lęk . Natu raln e ś wiatło zd ecy d o wan ie p o p rawiało mi s amo p o czu cie w jeg o o b ecn o ś ci. Przech o d ząc d o p o czątk u , s tu d io wałem zło żo n ą s iatk ę wy g ięty ch lin ii. Us p o k o iłem Frak ir, lecz n ie d o k o ń ca p o s k ro miłem włas n e lęk i. J eś li b y ła to reak cja Lo g ru s u we mn ie, to ciek awe, czy g o rzej reag o wałb y m n a s am Lo g ru s , g d y b y m wró cił i s p ró b o wał raz jes zcze teraz, k ied y n o s iłem w s o b ie Wzo rzec. Bezo wo cn e s p ek u lacje. Pró b o wałem s ię ro zlu źn ić. Na ch wilę p rzy mk n ąłem o czy , u g iąłem k o lan a, o p u ś ciłem ramio n a. Dłu żs ze czek an ie n ie ma s en s u . Otwo rzy łem o czy i p o s tawiłem s to p ę n a Wzo rcu . Naty ch mias t s trzeliły is k ry . Zro b iłem k ro k . Więcej is k ier. Cich u tk i trzas k . Ko lejn y k ro k . Od ro b in a o p o ru , k ied y ru s zy łem zn o wu … Ws zy s tk o wró ciło — ws zy s tk o , co czu łem p rzy p ierws zy m p rzejś ciu : ch łó d , lek k ie ws trząs y , łatwe i tru d n e o d cin k i. Gd zieś we mn ie is tn iała map a Wzo rca. Id ąc wzd łu ż p ierws zeg o łu k u , czu łem s ię tak , jak b y m z n iej czy tał. Naras tał o p ó r, try s k ały is k ry , wło s y s tawały mi d ęb a, trzas k i, jak aś wib racja… Do tarłem d o Pierws zej Zas ło n y i miałem wrażen ie, że ws zed łem d o tu n elu aero d y n amiczn eg o . Każd y ru ch wy mag ał s tras zn eg o wy s iłk u . Ale tak n ap rawd ę n iezb ęd n y b y ł u p ó r. J eś li b ęd ę atak o wał, b ęd ę s zed ł n ap rzó d , ch o ciaż p o wo li. Rzecz w ty m, b y s ię n ie zatrzy my wać. Ru s zen ie z miejs ca jes t czy mś p o two rn y m, w n iek tó ry ch miejs cach wręcz n iemo żliwy m. Ró wn y n acis k to ws zy s tk o , czeg o p o trzeb o wałem. J es zcze k ilk a ch wil, a p rzeb iję s ię. Po tem b ęd zie łatwiej. Do p iero Dru g a Zas ło n a jes t n ap rawd ę zab ó jcza. Sk ręt, s k ręt… Przes zed łem. Wied ziałem, że teraz p rzez jak iś czas d ro g a b ęd zie łatwiejs za. Z więk s zą p ewn o ś cią s ieb ie s u n ąłem d o p rzo d u . M o że Flo ra miała rację. Ta częś ć n ie wy d awała s ię tak męcząca jak za p ierws zy m razem. Po k o n ałem d łu g i łu k , a p o tem o s try zak ręt. Is k ry p rzes łan iały ju ż mo je b u ty . Umy s ł zalały mi teraz ws p o mn ien ia trzy d zies ty ch k wietn ia, ro d zin n y ch in try g w Dwo rcach , g d zie lu d zie p o jed y n k o wali s ię i g in ęli, g d zie s u k ces ja p o s u k ces ji wiła s ię i k reś liła s wą zło żo n ą lin ię p o p rzez

k rwawe ry tu ały p o zy cji i wy n ies ien ia. Do ś ć teg o . Sk o ń czy łem. Od rzu ciłem to . M o że s ą g rzeczn iejs i, ale więcej k rwi p rzelewa s ię tam n iż w Amb erze, i to d la u zy s k an ia d iab eln ie małej p rzewag i n ad in n y mi… Zacis n ąłem zęb y . Tru d n o b y ło s ię s k u p ić n a b ieżący m zad an iu . Oczy wiś cie, właś n ie tak ie s ą jeg o efek ty . Teraz s o b ie p rzy p o mn iałem. J es zcze k ro k … M ro wien ie n ó g , aż p o u d a… Trzas k , g ło ś n y d la mn ie jak ry k b u rzy … J ed n a s to p a p rzed d ru g ą… Po d n ieś ć, p o s tawić… Wło s y s tają d ęb a… Zwro t… Ru ch … Wp ro wad zam „Gwiezd n ą Strzałę” d o p o rtu p rzed jes ien n y mi s zk wałami, Lu k e p racu je p rzy żag lach , wiatr d u mu ch a n am w p lecy n ib y tch n ien ie s mo k ó w… J es zcze trzy k ro k i i o p ó r wzras ta… Do cieram d o Dru g iej Zas ło n y i czu ję s ię n ag le, jak b y m p ró b o wał wy p ch n ąć s amo ch ó d z b ło tn is teg o ro wu … Ws zy s tk ie s iły wk ład am w ru ch , zy s k u jąc n ies k o ń czen ie mały d y s tan s . Su n ę z p o wo ln o ś cią lo d o wca, a is k ry s ięg ają mi p iers i. J es tem b łęk itn y m p ło mien iem… Umy s ł zo s taje o d arty z ws zelk ich my ś li. Nawet Czas o d ch o d zi i zo s tawia mn ie s ameg o . Trwa ty lk o is to ta, k tó rą s ię s tałem — p o zb awio n a p rzes zło ś ci, p o zb awio n a imien ia, cały m jes tes twem atak u jąca in ercję s wy ch d n i — ró wn an ie zb alan s o wan e tak d o s k o n ale, że p o win n o zas ty g n ąć tu w p ó ł k ro k u … ale zn ies ien ie ws zy s tk ich mas i s ił p o zo s tawia n ieo s łab io n ą wo lę, o czy s zcza ją w p ewien s p o s ó b , a p ro ces ru ch u p rześ cig a fizy czn y wy s iłek … J es zcze k ro k , i jes zcze, i p rzes zed łem, s tars zy o całe wiek i i zn o wu id ący n ap rzó d . Wiem, że o s iąg n ę cel, mimo że zb liżam s ię d o Wielk ieg o Łu k u , k tó ry jes t ciężk i, tru d n y i d łu g i. Zu p ełn ie in aczej n iż Lo g ru s . Tu mo c jes t s y n tety czn a, n ie an ality czn a… Ws zech ś wiat zd aje s ię wiro wać wo k ó ł mn ie. Przy k ażd y m k ro k u mam wrażen ie, że zan ik am i o g n is k u ję s ię n a p o wró t, zo s taję ro zerwan y i zło żo n y , ro zrzu co n y i p o zb ieran y , u mieram i o ży wam… Dalej. Nap rzó d . J es zcze trzy zak ręty , p o tem p ro s ta. Parłem d o p rzo d u . Zawró t g ło wy , md ło ś ci… M o k ry o d p o tu … Ko n iec lin ii. Seria łu k ó w. Zwro t. Zwro t. Zn o wu zwro t… Wied ziałem, że zb liżam s ię d o Ko ń co wej Zas ło n y , k ied y is k ry s ięg n ęły w g ó rę i zmien iły s ię w k latk ę b ły s k awic, a s to p y zn o wu zaczęły ciąży ć. Bezru ch i s tras zliwy wy s iłek … Ty m razem jed n ak czu łem s ię jak o ś wzmo cn io n y i atak o wałem, wied ząc, że s ię p rzeb iję… Do k o n ałem teg o i p o zo s tał ju ż ty lk o jed en k ró tk i łu k . Te o s tatn ie trzy k ro k i

mo g ą b y ć n ajtru d n iejs ze. To tak , jak b y Wzo rzec p o zn ał id ąceg o tak d o b rze, że n ie ch ce g o wy p u ś cić. Walczy łem z n im, a k o s tk i b o lały mn ie jak p o d k o n iec b ieg u . Dwa k ro k i… Trzeci… Ko n iec. Sto ję n ieru ch o mo . Dy s zę i d rżę. Sp o k ó j. Zn ik n ęły wy ład o wan ia. Zn ik n ęły is k ry . J eś li to n ie zmy ło rezo n an s ó w b łęk itn y ch k amien i, to n ie wiem, co mo g ło b y teg o d o k o n ać. A teraz… raczej za ch wilę… mo g ę s ię u d ać, g d zie zech cę. Z teg o miejs ca, w tej ch wili ws zech mo cy , mo g ę n ak azać Wzo rco wi, b y p rzetran s p o rto wał mn ie d o k ąd k o lwiek , a o n s p ełn i mó j ro zk az. Szk o d a marn o wać tak ą s zan s ę, żeb y — p o wied zmy — zao s zczęd zić s o b ie wch o d zen ia p o s p iraln y ch s ch o d ach i d ro g i d o p o k o ju . Nie. M iałem in n e p lan y . Za ch wilę… Po p rawiłem u b ran ie, p rzeczes ałem p alcami wło s y , s p rawd ziłem b ro ń i u k ry ty Atu t, o d czek ałem, b y p rzy cich ł d u d n iący p u ls . Lu k e o d n ió s ł s we ran y w b itwie p o d Twierd zą Czterech Świató w, walcząc z b y ły m p rzy jacielem i s p rzy mierzeń cem Daltem, n ajemn ik iem i s y n em Des acratrix . Dalt n ie in teres o wał mn ie, ch y b a że jak o p o ten cjaln a p rzes zk o d a, p o n ieważ teraz p o d o b n o p raco wał d la wład cy Twierd zy . Ale n awet u wzg lęd n iając ró żn icę czas u , p ewn ie zres ztą n iewielk ą, wid ziałem g o wk ró tce p o walce z Lu k iem. A to d o wo d ziło , że p rzeb y wał w Twierd zy , k ied y d o tarłem d o n ieg o p rzez Atu t. W p o rząd k u . Sp ró b o wałem je p rzy wo łać: mo je ws p o mn ien ie k o mn aty , w k tó rej zo b aczy łem Dalta. By ło n iezb y t d o k ład n e. J ak ie jes t min imu m d an y ch , wy mag an e p rzez Wzo rzec, b y zad ziałać? Wy o b raziłem s o b ie fak tu rę k amien n ej ś cian y , k s ztałt n iewielk ieg o o k n a, s k rawek wy tarteg o g o b elin u , s ito wie ro zrzu co n e n a p o d ło d ze; k ied y Dalt s ię p rzes u n ął, za jeg o p lecami p o jawiła s ię n is k a ława i s to łek , n ad n imi p ęk n ięcie n a ś cian ie… i k awałek p ajęczy n y … Ufo rmo wałem o b raz mo żliwie p recy zy jn ie. I zap rag n ąłem s ię tam p rzen ieś ć. Ch ciałem b y ć w ty m miejs cu … I b y łem. Od wró ciłem s ię s zy b k o z d ło n ią n a ręk o jeś ci miecza, ale b y łem w k o mn acie s am. Do s trzeg łem łó żk o , b ro ń n a ś cian ie, małe b iu rk o i k u fer. Żad n a z ty ch rzeczy n ie mieś ciła s ię w p o lu wid zen ia, k ied y p o raz p ierws zy p rzelo tn ie zo b aczy łem ten p o k ó j. Światło d n ia p ad ało p rzez małe o k ien k o . Stan ąłem p rzy jed y n y ch d rzwiach i d łu g o n as łu ch iwałem. Pan o wała cis za. Uch y liłem je o d ro b in ę — o twierały s ię w lewo — i wy jrzałem n a d łu g i, p u s ty

k o ry tarz. Pch n ąłem d rzwi d alej. Na wp ro s t b y ły s ch o d y w d ó ł. Po lewej ś lep y mu r. Wy s zed łem i zamk n ąłem d rzwi. Pó jś ć w d ó ł czy n a p rawo ? Po o b u s tro n ach k o ry tarza b y ły o k n a, więc p rzy s u n ąłem s ię d o n ajb liżs zeg o — p o p rawej — i wy jrzałem. Przek o n ałem s ię, że jes tem n ied alek o ro g u p ro s to k ątn eg o d zied ziń ca. Nap rzeciw i z o b u s tro n s tały p o łączo n e b u d y n k i. Po zo s tawało wo ln e wy jś cie jed y n ie p o p rawej s tro n ie, d alej o d e mn ie. Zd awało s ię, że p ro wad zi n a d ru g i d zied zin iec, g d zie n ad d ach ami wy ras tała jak aś b ard zo wielk a b u d o wla. Do s trzeg łem mo że z d zies ięciu żo łn ierzy u s tawio n y ch p rzy wejś ciach , ale n ie s p rawiali wrażen ia warto wn ik ó w. To zn aczy , zajmo wali s ię czy s zczen iem i rep eracją s p rzętu . Dwaj b y li mo cn o o b an d ażo wan i. M imo to więk s zo ś ć mo g łab y s zy b k o s tan ąć w g o to wo ś ci. Na d ru g im k o ń cu d zied ziń ca leżały jak ieś d ziwaczn e s zczątk i. Wy g ląd ały jak p o łaman y latawiec i co ś mi p rzy p o min ały . Po s tan o wiłem ru s zy ć k o ry tarzem. Uzn ałem, że w ten s p o s ó b d o jd ę d o b u d y n k ó w p o p rzeciwn ej s tro n ie i p rawd o p o d o b n ie b ęd ę mó g ł zajrzeć n a n as tęp n y d zied zin iec. Wo ln o ru s zy łem n ap rzó d , u ważając n a ws zelk ie p o d ejrzan e d źwięk i. W całk o witej cis zy d o tarłem aż d o ro g u i p rzy s tan ąłem, n as łu ch u jąc czu jn ie. Niczeg o n ie u s ły s załem, więc zro b iłem k ro k n ap rzó d i zamarłem. Tak s amo jak czło wiek s ied zący n a p arap ecie o k n a p o p rawej s tro n ie. M iał n a s o b ie k ró tk ą k o lczu g ę, s k ó rzan y h ełm, s k ó rzan e s p o d n ie i b u ty . Ciężk i miecz wis iał mu u b o k u , ale w ręk u trzy mał s zty let i n ajwy raźn iej ro b ił s o b ie man icu re. Zd awał s ię n ie mn iej zas k o czo n y o d e mn ie, k ied y g wałto wn ie o d wró cił g ło wę. — Co ś za jed en ? — zap y tał. Wy p ro s to wał s ię i o p u ś cił ręce, jak b y ch ciał o d ep ch n ąć s ię o d p arap etu i ws tać. Kło p o tliwa s y tu acja d la n as o b u . By ł ch y b a s trażn ik iem. Czu jn o ś ć czy u k ry wan ie s ię mo g ły g o zd rad zić p rzed Frak ir, n ato mias t len is two zamas k o wało d o s k o n ale, a mn ie p o s tawiło p rzed d y lematem. By łem p ewien , że n ie zd o łam g o o s zu k ać an i zau fać wy n ik o m, g d y b y mi s ię p o zo rn ie u d ało . Nie ch ciałem g o atak o wać, b o to g ro zi h ałas em. Nie miałem wielk ieg o wy b o ru . M o g łem g o zab ić s zy b k o i cich o ś liczn y m, n iewielk im zak lęciem zawału s erca, k tó re zawies iłem p rzed s o b ą. Zb y t jed n ak cen ię ży cie, b y o d b ierać je b ez k o n ieczn o ś ci. Zatem, ch o ć n ie ch ciałem tak s zy b k o tracić jed n eg o ze s wo ich zak lęć, wy mó wiłem s ło wo . Ręk a o d ru ch o wo wy k o n ała o d p o wied n i g es t i n a mo men t ro zb ły s n ął Lo g ru s , g d y p rzep ły wała p rzeze mn ie jeg o mo c. M ężczy zn a zamk n ął o czy i o p arł s ię o fu try n ę. Po p rawiłem g o tro ch ę, żeb y s ię n ie ześ lizn ął, i zo s tawiłem ch rap iąceg o s p o k o jn ie, n ad al ze s zty letem w d ło n i. Zres ztą zak lęcie zawału s erca p ó źn iej mo że p rzy d ać s ię b ard ziej.

Ko ry tarz d o ch o d ził d o czeg o ś w ro d zaju g alerii i ro zs zerzał s ię w o b ie s tro n y . Od p ewn eg o miejs ca b y ł n iewid o czn y , u zn ałem więc, że s zy b ciej, n iż p lan o wałem, mu s zę u ży ć k o lejn eg o zak lęcia. Wy p o wied ziałem s ło wo d la czaru n iewid zialn o ś ci i ś wiat s tał s ię o k ilk a to n ó w ciemn iejs zy . M iałem n ad zieję, że wy k o rzy s tam g o tro ch ę d alej; d ziałał jak ieś d wad zieś cia min u t, a n ie miałem p o jęcia, g d zie s zu k ać s weg o s k arb u . J ed n ak n ie s tać mn ie b y ło n a ry zy k o . Ru s zy łem n ap rzó d i d o tarłem d o g alerii. By ła p u s ta. Stamtąd jed n ak lep iej p o zn ałem to p o g rafię o k o licy . M o g łem wy jrzeć n a d ru g i, g ig an ty czn y d zied zin iec. Stała tam ta o lb rzy mia b u d o wla, k tó rą wid ziałem p o p rzed n io . Ok azała s ię wielk ą, s o lid n ie zb u d o wan ą fo rtecą; miała ch y b a ty lk o jed n o , i to d o b rze s trzeżo n e, wejś cie. Z d ru g ieg o k o ń ca g alerii wy jrzałem n a d zied zin iec ze wn ętrzn y , s ięg ający wy s o k ich , u fo rty fik o wan y ch mu ró w. Wy s zed łem s zu k ać s ch o d ó w n a d ó ł. By łem p rawie p ewien , że ta p o n u ra b u d o wla z s zareg o k amien ia jes t miejs cem, k tó re n ależy zb ad ać. Otaczała ją mag iczn a au ra, k tó rą wy czu wałem cały m ciałem, aż p o czu b k i p alcó w. Po b ieg łem k o ry tarzem, min ąłem zak ręt i zo b aczy łem warto wn ik a u s zczy tu s ch o d ó w. J eś li co ś zau waży ł, to ty lk o wy wo łan y p rzez mó j p łas zcz lek k i p o d mu ch . Zb ieg łem n a d ó ł. Po lewej s tro n ie b y ło wejś cie d o in n eg o , ciemn eg o k o ry tarza, a n a wp ro s t ciężk ie, o k u te wro ta p ro wad zące n a wewn ętrzn y d zied zin iec. Otwo rzy łem je, wy s zed łem i n aty ch mias t o d s tąp iłem n a b o k , g d y ż s trażn ik o b ejrzał s ię, wy trzes zczy ł o czy i zaczął p o d ch o d zić. Wy min ąłem g o i ru s zy łem d o cy tad eli. Og n is k o mo cy , mó wił Lu k e. Tak . Im b ard ziej s ię zb liżałem, ty m s iln iej to czu łem. Nie miałem czas u n a ro zważen ie, jak s o b ie z n ią p o rad zić, jak n ią p o k iero wać. W k ażd y m razie p rzy n io s łem włas n y zap as . Po d mu rem o d b iłem w lewo . Przy d a s ię s zy b k i o b ch ó d w celach in fo rmacy jn y ch . W p o ło wie d ro g i p rzek o n ałem s ię, że mo je d o my s ły o jed y n y m wejś ciu b y ły s łu s zn e. Nie d o s trzeg łem też an i jed n eg o o k n a n iżej n iż trzy d zieś ci metró w. Wo k ó ł s tało wy s o k ie, n ajeżo n e k o lcami metalo we o g ro d zen ie, a za n im fo s a. J ed n ak b u d o wla n ie zas k o czy ła mn ie tak jak d wa p o łaman e i trzy mn iej więcej całe latawce p o d ru g iej s tro n ie d zied ziń ca p o d mu rem. Dziwaczn e o to czen ie n ie p rzy ćmiewało mi ju ż zmy s łó w — zwłas zcza teraz, k ied y zo b aczy łem je w cało ś ci. To b y ły lo tn ie. Ch ciałem p rzy jrzeć s ię im z b lis k a, ale czas n iewid zialn o ś ci p ły n ął s zy b k o i n ie mo g łem s o b ie p o zwo lić n a d o d atk o we wy cieczk i. Ok rąży łem d zied zin iec i s k iero wałem s ię d o b ramy . Przejś cie p rzez o g ro d zen ie b y ło zamk n ięte i p iln o wan e p rzez d wó ch s trażn ik ó w.

Kilk a k ro k ó w d alej b rzeg i fo s y łączy ł d rewn ian y , zwo d zo n y mo s t, wzmo cn io n y s talo wy mi taś mami. W ro g ach zamo co wan o wielk ie s wo rzn ie, a w mu rze n ad b ramą zau waży łem k o ło wró t. Sięg ały tam cztery zak o ń czo n e h ak ami łań cu ch y . Zas tan awiałem s ię, ile waży ten mo s t. Wro ta b y ły co fn ięte o metr w g łąb mu ru , wy s o k ie i o k u te. Sp rawiały wrażen ie, że d łu g o mo g ą wy trzy my wać u d erzen ia taran u . Zb ad ałem p rzejś cie w o g ro d zen iu . Żad n eg o zamk a, ty lk o p ro s ty ręczn y ry g iel. M ó g łb y m g o o two rzy ć, p rzeb iec p rzez mo s t i s tan ąć p o d b ramą, zan im s trażn icy zau ważą, że co ś s ię d zieje. Z d ru g iej s tro n y , wo b ec n iezwy k łeg o ch arak teru teg o miejs ca, mo g li o trzy mać in s tru k cje n a wy p ad ek n ad p rzy ro d zo n eg o atak u . J eś li tak , n ie mu s ieli mn ie wid zieć, g d y b y zareag o wali d o s tateczn ie s zy b k o i p rzy łap ali we wn ęce. A miałem p rzeczu cie, że ciężk a b rama n ie s to i o two rem. M y ś lałem p rzez ch wilę, b ad ając s wo je zak lęcia. Uważałem też n a p o zy cje s ześ ciu czy o ś miu lu d zi n a d zied ziń cu . Żad en n ie zn alazł s ię zb y t b lis k o , żad en tu n ie p o d ch o d ził… Cich o zb liży łem s ię d o s trażn ik ó w i p o ło ży łem Frak ir n a ramien iu teg o p o lewej s tro n ie. Wy d ałem ro zk az s zy b k ieg o p rzy d u s zen ia. Po tem trzy s zy b k ie k ro k i n a p rawo i k an tem d ło n i trafiłem d ru g ieg o s trażn ik a w s zy ję. Złap ałem g o p o d p ach y , b y u n ik n ąć g ło ś n eg o u p ad k u , i o p u ś ciłem n a ziemię. J ed n ak zza p lecó w u s ły s załem s tu k . Pierws zy zawad ził o o g ro d zen ie p o ch wą miecza, k ied y p ad ał, s ięg ając p alcami d o g ard ła. Po d b ieg łem, u ło ży łem g o i zab rałem Frak ir. Ro zejrzałem s ię s zy b k o ; d wó ch lu d zi p o d ru g iej s tro n ie d zied ziń ca p atrzy ło właś n ie w tę s tro n ę. Niech to s zlag ! Otwo rzy łem p rzejś cie, p rzemk n ąłem d o ś ro d k a i zas u n ąłem ry g iel. Na mo ś cie o b ejrzałem s ię zn o wu ; ci d waj, k tó ry ch zau waży łem p o p rzed n io , s zli teraz w mo ją s tro n ę. Ty m s amy m mu s iałem d o k o n ać k o lejn eg o wy b o ru . Ciek awe, jak tru d n e o k aże s ię ro związan ie n ajro zs ąd n iejs ze p o d wzg lęd em s trateg iczn y m. Przy k u cn ąłem i ch wy ciłem n ajb liżs zy ró g mo s tu — ten z p rawej s tro n y . Fo s a, n ad k tó rą leżał, miała ze cztery metry g łęb o k o ś ci i d wa razy ty le s zero k o ś ci. Zacząłem p ro s to wać n o g i. M o s t b y ł p iek ieln ie ciężk i, ale zatrzes zczał i u n ió s ł s ię o k ilk a cen ty metró w. Przy trzy małem g o p rzez ch wilę i s p ró b o wałem zn o wu . Więcej trzas k ó w i jes zcze p arę cen ty metró w. I zn ó w… Krawęd ź mo s tu b o leś n ie wb ijała mi s ię w d ło n ie. M iałem u czu cie, że co ś wo ln o wy ry wa mi ręce ze s tawó w. Pro s tu jąc n o g i i ciąg n ąc co raz mo cn iej, my ś lałem, ilu lu d zi zawo d zi w tak ich s iło wy ch p rzed s ięwzięciach z p o wo d u n ag ły ch p ro b lemó w z k rzy żem. Przy p u s zczam, że ci, o k tó ry ch s ię n ie s ły s zy . Czu łem d u d n ien ie s erca, jak b y wy p ełn iało całą k latk ę

p iers io wą. M ó j ró g b y ł ju ż p rawie trzy d zieś ci cen ty metró w n ad ziemią, ale lewy b rzeg mo s tu wciąż d o ty k ał g ru n tu . Sp ró b o wałem zn o wu , czu jąc, jak p o t wy p ły wa mi n a czo ło i p o d p ach ami, n ib y wy wo łan y mag ią. Od d ech … W g ó rę! Po d ciąg n ąłem aż d o k o lan , p o tem wy żej. Lewy ró g o d erwał s ię w k o ń cu o d ziemi. Sły s załem g ło s y n ad ch o d zącej d wó jk i — g ło ś n e, p o d ek s cy to wan e… Bieg li ju ż. Ciąg n ąc za s o b ą d rewn ian ą k o n s tru k cję, zacząłem p rzes u wać s ię w lewo . Ró g n ap rzeciwk o p rzemieś cił s ię w s tro n ę fo s y . To d o b rze. Szed łem d alej. Lewy ró g b y ł ju ż p rawie metr p o za k rawęd zią. Czu łem o s try b ó l rąk , b ark ó w i s zy i. Dalej… M ężczy źn i

s tali

ju ż

k o ło

p rzejś cia,

ale

zatrzy mali

s ię,

by

o b ejrzeć

n iep rzy to mn y ch k o leg ó w. Do s k o n ale. Wciąż n ie b y łem p ewien , czy u p u s zczo n y mo s t n ie zaczep i o co ś i n ie zatrzy ma s ię. M u s iałem wrzu cić g o d o fo s y . In aczej n a d armo n arażałem k ręg o s łu p . W lewo … Zaczął s ię k o ły s ać i p rzech y lać w p rawo . Wid ziałem, że za ch wilę n ie zd o łam g o u trzy mać. Dalej w lewo , jes zcze… p rawie… Tamci zo s tawili s trażn ik ó w, zau waży li ru ch o my mo s t i g rzeb ali teraz p rzy ry g lu . J es zcze d wó ch b ieg ło im z p o mo cą; s ły s załem k rzy k i. Nas tęp n y k ro k . M o s t wy ś lizg iwał mi s ię z rąk . Za ch wilę g o wy p u s zczę… J es zcze k ro k … Pu ś cić i o d s k o czy ć! M ó j ró g zaczep ił o b rzeg ro wu , ale d rewn o p ęk ło , a ziemia u s tąp iła. Co fn ąłem s ię. M o s t p rzewró cił s ię, p ad ając, d wa razy u d erzy ł o p rzeciwleg łą ś cian ę i ze s tras zliwy m trzas k iem ru n ął n a d n o . Ręce zwis ały mi b ezwład n ie, ch wilo wo b ezu ży teczn e. Zawró ciłem d o b ramy . Zak lęcie wciąż d ziałało , więc p rzy n ajmn iej n ie b y łem celem d la p o cis k ó w zza fo s y . Kied y s tan ąłem u wró t, p o trzeb o wałem ws zy s tk ich s ił, b y u n ieś ć ręce d o żelazn eg o p ierś cien ia w p rawy m s k rzy d le. Nic s ię n ie s tało , g d y s zarp n ąłem. Brama b y ła zab ezp ieczo n a. Sp o d ziewałem s ię teg o i p rzy g o to wałem o d p o wied n io , ale n ajp ierw mu s iałem s p rawd zić. Nie zu ży wam lek k o my ś ln ie s wo ich zak lęć. Wy mó wiłem s ło wa, ty m razem aż trzy — mn iej eleg an ck o , ale b y ło to d o ś ć to p o rn e zak lęcie. M iało za to s tras zliwą s iłę. Całe mo je ciało d rg n ęło , k ied y d rzwi zap ad ły s ię d o wn ętrza jak b y k o p n ięte p rzez o lb rzy ma w b u cie o k u ty m s talą. Wk ro czy łem n aty ch mias t i n aty ch mias t s tan ąłem zak ło p o tan y , g d y ty lk o o czy p rzy s to s o wały s ię d o p ó łmro k u . Zn alazłem s ię w h allu wy s o k im n a d wa p iętra. Nap rzeciwk o , z p rawej i z lewej s tro n y , p ro wad ziły n a g ó rę s ch o d y ; s k ręcały d o wn ętrza, d o o to czo n eg o p o ręczą p o d es tu n a p iętrze, s k ąd wy b ieg ał k o ry tarz. Po d n im b y ł d ru g i k o ry tarz, d o k ład n ie n ap rzeciw mn ie. Dwa ciąg i

s ch o d ó w p ro wad ziły też w d ó ł, n a ty łach ty ch p ierws zy ch . Decy zje, d ecy zje… W s amy m ś ro d k u s ali s tała czarn a k amien n a fo n tan n a, wy rzu cając w p o wietrze p ło mien ie zamias t wo d y . Og ień o p ad ał d o k amien n ej mis y , wiro wał tam i tań czy ł. Pło mien ie b y ły czerwo n e i p o marań czo we w p o wietrzu , b iałe i żó łte w d o le; falo wały . Salę wy p ełn iała au ra mo cy . Każd y , k to p o trafi s tero wać u wo ln io n ą w ty m miejs cu en erg ią, b ęd zie tru d n y m p rzeciwn ik iem. Przy o d ro b in ie s zczęś cia mo że s ię n ie p rzek o n am, jak tru d n y m. Niewiele b rak o wało , a zmarn o wałb y m s wó j s p ecjaln y atak , k ied y d o s trzeg łem n ag le d wie p o s tacie w k ącie p o p rawej s tro n ie. Ale n ie p o ru s zy ły s ię. Trwały w n ien atu raln y m b ezru ch u . Po s ąg i, o czy wiś cie… Nie mo g łem s ię zd ecy d o wać, czy s zu k ać n a g ó rze, n a d o le, czy ru s zy ć p ro s to p rzed s ieb ie. I właś n ie p o s tan o wiłem s p rawd zić n a d o le, zg o d n ie z teo rią, że jak iś in s ty n k t n ak azu je więzić n iep rzy jació ł w zimn y ch , p o d ziemn y ch lo ch ach . Aż n ag le co ś w ty ch d wó ch p o s ąg ach zn o wu p rzy ciąg n ęło mo ją u wag ę. Wzro k p rzy s to s o wał s ię n ieco i wid ziałem teraz, że jed en z n ich p rzed s tawia s iwo wło s eg o mężczy zn ę, d ru g i ciemn o wło s ą k o b ietę. Przetarłem o czy i d o p iero p o k ilk u s ek u n d ach u ś wiad o miłem s o b ie, że d o s trzeg am zary s s wej d ło n i. Czar n iewid zialn o ś ci ro zp ras zał s ię… Po d s zed łem d o o b u fig u r. Starzec trzy mał k ilk a p łas zczy i k ap elu s zy , co p o win n o b y ć ws k azó wk ą. Un io s łem jed n ak p o łę jeg o b łęk itn ej s zaty . W jas k rawy m n ag le b las k u fo n tan n y zau waży łem imię RINALDO wy ry te n a p rawej n o d ze. Pas k u d n y b ach o r. Ko b ieta o b o k o k azała s ię J as rą, o s zczęd zając mi p o s zu k iwań międ zy s zczu rami w p o d ziemiach . Tak że wy ciąg ała ręce, jak b y w g eś cie o b ro n y . Kto ś p o wies ił jej n a lewy m ramien iu jas n o n ieb ies k ą p aras o lk ę, n a p rawy m zaś jas n o s zary d es zczo wiec ty p u Lo n d y ń s k a M g ła. Przeciwd es zczo wy k ap elu s z w ty m s amy m k o lo rze tk wił n a b ak ier n a jej g ło wie. Twarz miała p o malo wan ą jak k lo wn i d wa żó łte fręd zle p rzy p ięte d o g o rs u zielo n ej b lu zk i. Światło za p lecami ro zb ły s ło jes zcze mo cn iej i o b ejrzałem s ię, b y zb ad ać p rzy czy n y . Fo n tan n a, jak s ię o k azało , s trzelała p ły n n y m o g n iem ju ż n a s ześ ć metró w w g ó rę. Pło mien ie wy lewały s ię z mis y n a k amien ie p o s ad zk i, a s zero k i s tru mień p ły n ął w mo ją s tro n ę. W tej właś n ie ch wili u s ły s załem cich y ś miech . Po d n io s łem g ło wę. W ciemn ej s zacie, k ap tu rze i ręk awicach s tał n a p o d eś cie u g ó ry mag w k o b alto wej mas ce. J ed n ą d ło ń o p arł n a p o ręczy , d ru g ą wy ciąg ał k u fo n tan n ie.

Po n ieważ o czek iwałem s p o tk an ia z n im p o d czas wy p rawy , p rzy g o to wałem s ię n ależy cie. Gd y p ło mien ie s k o czy ły jes zcze wy żej i u two rzy ły wielk ą, jas n ą wieżę, k tó ra n iemal n aty ch mias t p o ch y liła s ię w mo ją s tro n ę, wy p o wied ziałem s ło wo n ajo d p o wied n iejs zeg o z mo ich trzech zak lęć o b ro n n y ch . Drg n ęły p rąd y p o wietrza i ws p ieran e en erg ią Lo g ru s u b ły s k awiczn ie o s iąg n ęły p o tęg ę h u rag an u . Od p y ch ały o d e mn ie o g ień . Zmien iłem tro ch ę p o zy cję, b y d mu ch ały w s tro n ę mag a n a s ch o d ach . Szy b k o s k in ął ręk ą; p ło mien ie o p ad ły d o fo n tan n y i p rzy g as ły d o led wie żarząceg o s ię s tru my czk a. W p o rząd k u . Remis . Nie p rzy s zed łem, żeb y ro zs trzy g n ąć s p rawę z ty m facetem. Przy b y łem, b y p rzech y trzy ć Lu k e'a i s amemu u rato wać J as rę. Kied y zo s tan ie mo im więźn iem, Amb er b ęd zie d o k ład n ie zab ezp ieczo n y p rzed ws zy s tk im, co Lu k e s o b ie zap lan o wał. M imo to my ś lałem o ty m mag u ; g d y ty lk o u cich ła wich u ra, zn ó w u s ły s załem jeg o ś miech . Czy u ży wał zak lęć, jak ja? Czy ży jąc u źró d ła tak wielk ich mo cy , p o trafił k iero wać n imi b ezp o ś red n io i k s ztałto wać wed le wo li? J eś li to d ru g ie, co p o d ejrzewałem, to ch o wał w ręk awie p rak ty czn ie n iewy czerp an y zap as s ztu czek ; k ażd y p o jed y n ek w p ełn ej s k ali n a jeg o teren ie s k o ń czy s ię u cieczk ą alb o u ży ciem b ro n i jąd ro wej — to zn aczy wezwan iem s ameg o Ch ao s u , b y d o s zczętn ie ro zn ió s ł całą o k o licę. A teg o właś n ie wo lałb y m u n ik n ąć: u n ices twien ia ws zy s tk ich zag ad ek , wś ró d n ich s ek retu to żs amo ś ci mag a. Lep iej je ro związać, u zy s k ać o d p o wied zi b y ć mo że k lu czo we d la b ezp ieczeń s twa Amb eru . Lś n iąca metalo wa włó czn ia zmaterializo wała s ię w p o wietrzu p rzed mag iem, zawis ła n a mo men t i p o mk n ęła k u mn ie. Uży łem d ru g ieg o zak lęcia o b ro n n eg o : p rzy wo łałem tarczę, k tó ra o d b iła p o cis k . Is tn iała ty lk o jed n a altern aty wa p o jed y n k u n a zak lęcia alb o zn is zczen ia lo k alu p rzez Ch ao s : mu s iałb y m n au czy ć s ię s amemu k iero wać tu tejs zą mo cą i s p ró b o wać p o k o n ać M as k ę w jeg o włas n ej g rze. Teraz n ie miałem czas u n a p ró b y ; w p ierws zej s p o k o jn iejs zej ch wili mu s iałem załatwić s wo ją s p rawę. Pręd zej czy p ó źn iej jed n ak d o jd zie d o k o n fro n tacji — o n wy raźn ie s ię n a mn ie u wziął i mo że n awet s am wy s łał d o las u teg o n iezręczn eg o wilk o łak a. Nie ch ciałem w tak iej ch wili ry zy k o wać b ad an ia tu tejs zeg o źró d ła mo cy , zwłas zcza że J as ra b y ła d o ś ć s iln a, b y p o k o n ać p ierws zeg o wład cę, Sh aru Garru la, a ten facet d o ś ć s iln y , b y p o k o n ać J as rę. Ch o ciaż wiele b y m d ał za wy jaś n ien ie, czemu s ię d o mn ie p rzy czep ił… A więc… — Czeg o właś ciwie ch ces z? — k rzy k n ąłem.

M etaliczn y g ło s o d p o wied ział n aty ch mias t. — Two jej k rwi, two jej d u s zy , two jeg o u my s łu i two jeg o ciała. — A co z mo im zb io rem zn aczk ó w p o czto wy ch ?! — wrzas n ąłem. — Po zwo lis z mi zach o wać d ato wn ik i z p ierws zeg o d n ia emis ji? Przy s u n ąłem s ię d o J as ry i o b jąłem ją za ramio n a. — Po co ci o n a, ś mies zn y czło wieczk u ? — s p y tał mag . — To p rzed mio t b ez żad n ej warto ś ci. — To czemu s ię n ie zg ad zas z, żeb y m ją s o b ie zab rał? — Ty zb ieras z zn aczk i. J a k o lek cjo n u ję zaro zu miały ch czarn o k s iężn ik ó w. On a jes t mo ja, a ty b ęd zies z n as tęp n y . Czu łem, jak wzn o s i s ię s k iero wan a p rzeciwk o mn ie mo c. — Co mas z p rzeciwk o s wo im b racio m i s io s tro m w Sztu ce? — zawo łałem. Nie o d p o wied ział, ale p o wietrze wy p ełn iło s ię n ag le o s try mi, wiru jący mi p rzed mio tami: n o że, o s trza to p o ró w, s talo we g wiazd k i, ro zb ite b u telk i. Wy mó wiłem s ło wo s wej o s tatn iej o b ro n y , Zas ło n y Ch ao s u . M ięd zy n ami wy ro s ła ro zed rg an a, p rzy d y mio n a ś cian a. Os tre o b iek ty p ęd zące w n as zą s tro n ę, d o ty k ając jej, ro zp ad ały s ię w k o s miczn y p y ł. — J ak mam cię n azy wać? — s p y tałem, p rzek rzy k u jąc zg iełk teg o s tarcia. — M as k ą! — o d p o wied ział n aty ch mias t czaro d ziej. Niezb y t o ry g in aln ie. Sp o d ziewałem s ię raczej o d wo łań d o J o h n a D. M acDo n ald a: mo że Ko s zmarn y Błęk it alb o Ko b alto wy Kas k . Ws zy s tk o jed n o . Zu ży łem o s tatn ie d efen s y wn e zak lęcie. Un io s łem też lewą ręk ę tak , że częś ć ręk awa z p rzy p ięty m Atu tem Amb eru zn alazła s ię w mo im p o lu wid zen ia. J ak d o tąd o n miał in icjaty wę, ale n ie p o k azałem jes zcze ws zy s tk ieg o . Grałem d efen s y wn ie, a b y łem d o ś ć d u mn y z zak lęcia, jak ie zach o wałem w rezerwie. — To ci n ie p o mo że — o ś wiad czy ł M as k a, g d y o b a n as ze czary wy g as ły i s zy k o wał s ię d o k o lejn eg o atak u . — M iłeg o d n ia — rzu ciłem, p rzek ręciłem d ło n ie, wy s u n ąłem p alce d la s tero wan ia p rzep ły wem i wy p o wied ziałem s ło wo , k tó re p o b iło g o n a g ło wę. — Ok o za o k o ! — k rzy k n ąłem, k ied y n a M as k ę ru n ęła cała zawarto ś ć k wiaciarn i. Zo s tał p o g rzeb an y p o d n ajwięk s zy m b u k ietem, jak i wid ziałem w ży ciu . Ład n ie p ach n iało . Nas tała cis za, o p ad ła mo c. Wp atry wałem s ię w Atu t, s ięg ałem w g łąb … Nas tąp ił ju ż k o n tak t, k ied y d o s trzeg łem p o ru s zen ie wś ró d wy s tawy k wiató w i M as k a

wy n u rzy ł s ię z n ich n ib y aleg o ria wio s n y . Ro zp ły wałem s ię ju ż ch y b a, b o p o wied ział: — J es zcze cię d o s tan ę! — I s ło d y cz d o s ło d y czy — o d p arłem. Rzu ciłem s ło wo , k tó re d o p ełn iło czaru , zwalając n a n ieg o fu rman k ę n awo zu . Zro b iłem k ro k i ciąg n ąc za s o b ą J as rę, p rzes tąp iłem d o g łó wn eg o h allu w Amb erze. M artin z k ielich em win a s tał o b o k k red en s u i ro zmawiał z Bo rs em, s o k o ln ik iem. Gd y Bo rs mn ie d o s trzeg ł, wy trzes zczy ł o czy i u milk ł. M artin o b ejrzał s ię i zareag o wał p o d o b n ie. Po s tawiłem J as rę k o ło d rzwi. Nie miałem n a razie o ch o ty g rzeb ać p rzy rzu co n y m n a n ią zak lęciu . Zres ztą n ie b ard zo wied ziałem, co b y m z n ią ro b ił p o u wo ln ien iu . Dlateg o p o wies iłem n a n iej p łas zcz, p o d s zed łem d o k red en s u i n alałem s o b ie win a. Po d ro d ze s k in ąłem g ło wą M artin o wi i Bo rs o wi. Wy p iłem d o d n a. — Co k o lwiek zro b icie, n ie ry jcie n a n iej s wo ich in icjałó w — rzu ciłem i wy s zed łem. Zn alazłem wo ln ą s o fę w k o mn acie ws ch o d n ieg o s k rzy d ła, wy ciąg n ąłem s ię i zamk n ąłem o czy . M o s t n ad rzek ą zmartwień . Są tak ie d n i w ty g o d n iu . Gd zie s ą k wiaty z tamty ch lat? Czy co ś w ty m ro d zaju .

ROZDZIAŁ XII By ło mn ó s two d y mu , g ig an ty czn a d żd żo wn ica i b ły s k i k o lo ro wy ch ś wiateł. Każd y d źwięk b u d ził s ię d o is tn ien ia, o s iąg ał s zczy t i więd n ąc, zan ik ał. Ws zy s tk o to jak mo men taln e p ch n ięcia is tn ien ia, p o jawiające s ię i o d ch o d zące w Cień . Dżd żo wn ica ciąg n ęła s ię b ez k o ń ca. Kwiaty o p s ich g ło wach k łap ały n a mn ie zęb ami, ale p o tem merd ały liś ćmi. Pły n ący d y m p rzy s tan ął p rzed o p u s zczo n y m z n ieb a s y g n alizato rem. Dżd żo wn ica… n ie, raczej g ąs ien ica, u ś miech n ęła s ię. Sp ad ł d ro b n y , g ęs ty d es zczy k , a k ażd a k ro p la b y ła o s zlifo wan a jak k lejn o t… Co n ie p as u je w ty m o b razie? zap y tał jak iś wewn ętrzn y g ło s . Zrezy g n o wałem, b o n ie b y łem p ewien . M iałem ty lk o n iejas n e wrażen ie, że n iereg u larn y p ejzaż n ie p o win ien tak falo wać… — O ran y ! M erle… Czeg o Lu k e zn o wu ch ciał? Nie mó g łb y s ię o d e mn ie o d czep ić? Zaws ze jak ieś p ro b lemy . — Sp ó jrz n a to , d o b rze? Patrzy łem tam, g d zie jas k rawe, p o d s k ak u jące k u le — a mo że to b y ły k o mety — tk ały g o b elin ś wiatła. Op ad ł n a las p aras o li. — Lu k e… — zacząłem, ale jed en z k wiató w z p s im łb em u g ry zł mn ie w ręk ę, o k tó rej całk iem zap o mn iałem. Ws zy s tk o wo k ó ł zary s o wało s ię, jak b y b y ło n amalo wan e n a s zy b ie, p rzez k tó re właś n ie p rzeleciał p o cis k . Za n ią lś n iła tęcza… — M erle! M erle! To Dro p p a s zarp ał mn ie za ramię, o czy m p o in fo rmo wały mn ie o twarte n ag le o czy . Wilg o tn a p lama n a s o fie zn aczy ła miejs ce, g d zie p o ło ży łem g ło wę. — Dro p p a… co ? — Nie wiem — o d p o wied ział. — Czeg o n ie wies z? To zn aczy … d o d iab ła, co s ię tu d ziało ? — Sied ziałem w fo telu — wy jaś n ił, ws k azu jąc ręk ą. — Czek ałem, aż s ię o b u d zis z. M artin mó wił, że cię tu zn ajd ę. M iałem ci p rzek azać, że jak ty lk o wró cis z d o s ieb ie, Ran d o m ch ce z to b ą p o ro zmawiać. Kiwn ąłem g ło wą. I zau waży łem, że z ręk i s ączy mi s ię k rew — w miejs cu , g d zie u g ry zł mn ie k wiat.

— Dłu g o s p ałem? — Ze d wad zieś cia min u t. Zs u n ąłem n o g i n a p o d ło g ę i u s iad łem. — Zatem d laczeg o p o s tan o wiłeś mn ie o b u d zić? — Zaraz b y ś s ię wy atu to wał — o d p arł k ró tk o . — Wy atu to wał? Przez s en ? To p rzecież n ie d ziała w tak i s p o s ó b . J es teś p ewien … ? — Nies zczęś liwie s ię s k ład a, że jes tem w tej ch wili trzeźwy — o ś wiad czy ł. — M iałeś tęczo wy p o ły s k , zacząłeś ro zmy wać s ię n a b rzeg ach i zan ik ać. Po my ś lałem, że lep iej cię o b u d zę i s p y tam, czy rzeczy wiś cie teg o ch ces z. Co właś ciwie p iłeś , wy wab iacz d o p lam? — Nie. — Raz wy p ró b o wałem to n a s wo im p s ie… — Sn y — mru k n ąłem. Ro zmas o wałem p u ls u jące s k ro n ie. — Nic więcej. Sn y . — Tak ie, k tó re mo g ą zo b aczy ć in n i lu d zie? J ak d eliriu m tremen s à deux? — Nie o ty m mó wiłem. — Lep iej ch o d źmy d o Ran d o ma. — Od wró cił s ię d o d rzwi. Po trząs n ąłem g ło wą. — J es zcze n ie. Po s ied zę tu tro ch ę i s p ró b u ję s ię p o zb ierać. Co ś tu n ie p as u je. Sp o jrzałem n a n ieg o ; o czy miał s zero k o o twarte i p atrzy ł p o za mn ie. Ob ejrzałem s ię. Ścian a za p lecami to p n iała, jak b y b y ła zro b io n a z wo s k u i s tała za b lis k o o g n ia. — J ak s ię zd aje, n ad ch o d zi czas p an ik i i b ieg ó w — zau waży ł Dro p p a. — Na p o mo c! Z k rzy k iem wy p ad ł za d rzwi. Trzy mg n ien ia o k a p o tem ś cian a zn o wu wy g ląd ała całk iem n o rmaln ie, ale ja d rżałem. Co tu s ię d ziało , d o d iab ła? Czy żb y M as k a zd ąży ł rzu cić n a mn ie zak lęcie, zan im zn ik n ąłem? J eś li tak , to d o czeg o to ws zy s tk o zmierzało ? Ws tałem i wo ln o o b ró ciłem s ię d o o k o ła. Ws zy s tk o b y ło ch y b a n a miejs cu . Wied ziałem, że to n ie h alu cy n acja wy wo łan a n ied awn y m n ap ięciem — p rzecież Dro p p a tak że to wid ział. Czy li n ie traciłem ro zu mu . To b y ło co ś in n eg o i czu łem, że n ad al czai s ię g d zieś w p o b liżu . Po wietrze miało jak ąś n ien atu raln ą czy s to ś ć i k ażd y o b iek t ry s o wał s ię n iezwy k le wy raziś cie. Szy b k o o b d s zed łem p o k ó j, n ie wied ząc d o k ład n ie, czeg o właś ciwie s zu k am. Nic więc d ziwn eg o , że n ie zn alazłem. Wy s zed łem n a k o ry tarz. Czy p rzy czy n ą mo g ło b y ć

co ś , co p rzy n io s łem ze s o b ą? Czy żb y J as ra, s zty wn a i wy n io s ła, p ełn iła fu n k cję Ko n ia Tro jań s k ieg o ? Szed łem d o g łó wn eg o h allu . Po d zies ięciu k ro k ach p o jawiła s ię p rzed e mn ą p rzek rzy wio n a s iatk a ś wiatła. Zmu s iłem s ię, b y iś ć d alej, a o n a u s tęp o wała, p rzy o k azji zmien iając k s ztałt. — Ch o d ź tu , M erle! — Gło s Lu k e'a. Sameg o Lu k e'a n ie b y ło wid ać. — Gd zie? — k rzy k n ąłem, n ie zwaln iając. Nie b y ło o d p o wied zi, ale s iatk a p ęk ła w p o ło wie i o b ie częś ci ro zch y liły s ię p rzed e mn ą jak o k ien n ice. Otwierały s ię n a o ś lep iający b las k ; zd awało mi s ię, że w ty m b las k u d o s trzeg am k ró lik a. A p o tem n ag le wizja zn ik n ęła. J ed y n ie k ilk a s ek u n d b ezk ieru n k o weg o ś miech u Lu k e'a u rato wało mn ie p rzed złu d zen iem, że ws zy s tk o wró ciło d o n o rmy . Po b ieg łem. Czy żb y n ap rawd ę Lu k e b y ł n iep rzy jacielem, jak wielo k ro tn ie mn ie o s trzeg an o ? Czy w o s tatn ich wy d arzen iach ś wiad o mie k iero wał mn ą w ty m wy łączn ie celu , b y wy rwać J as rę z Twierd zy Czterech Świató w? A teraz, k ied y ju ż b y ła b ezp ieczn a, o ś mielił s ię s am zaatak o wać Amb er i wy zwać mn ie n a czarn o k s ięs k i p o jed y n ek , k tó reg o waru n k ó w w o g ó le n ie ro zu miałem? Nie, n ie mo g łem w to u wierzy ć. By łem p ewien , że n ie ma tak iej mo cy . A n awet g d y b y , n ie o d waży łb y s ię teraz, g d y J as ra jes t zak ład n iczk ą. Zn o wu g o u s ły s załem — zews ząd i zn ik ąd . Ty m razem ś p iewał. M iał p ięk n y b ary to n i wy b rał s tarą s zk o ck ą p ieś ń o d awn y ch d o b ry ch czas ach . Co to miała b y ć za alu zja? Wp ad łem d o g łó wn eg o h allu . M artin i Bo rs ju ż wy s zli; d o s trzeg łem n a k red en s ie ich p u s te k ielich y ; tam n ied awn o s tali. A o b o k d ru g ich d rzwi… ? Tak , o b o k d ru g ich d rzwi n ad al s tała J as ra, wy p ro s to wan a, n iezmien io n a, wciąż trzy mająca mó j p łas zcz. — W p o rząd k u , Lu k e, załatwmy to ! — k rzy k n ąłem. — Sk o ń cz z ty mi b zd u rami i b ierzmy s ię d o rzeczy ! — Co ? Śp iew u rwał s ię n ag le. Wo ln o p o d s zed łem d o J as ry i p rzy jrzałem s ię jej u ważn ie. By ła zu p ełn ie tak a s ama, jeś li n ie liczy ć k ap elu s za, k tó ry k to ś ws ad ził jej w d ru g ą ręk ę. Gd zieś z wn ętrza p ałacu d o b ieg ł k rzy k . M o że to Dro p p a wciąż p an ik o wał. — Gd ziek o lwiek jes teś , Lu k e — p o wied ziałem. — J eś li mn ie s ły s zy s z, to s k o n cen tru j s ię i p atrz: mam ją tu taj. Wid zis z? Co k o lwiek s o b ie p lan u jes z, n ie

zap o min aj o ty m. Sala zafalo wała g wałto wn ie, jak b y m s tał p o ś ro d k u o b razu b ez ram, k tó ry k to ś p o s tan o wił właś n ie s trzep n ąć, żeb y wy ró wn ać i p o tem n ap ręży ć. — Co ty n a to ? Cis za. A p o tem ch ich o t. — M o ja matk a wies zak iem… No , n o . Dzięk i, ch ło p ie. Niezły p o k az. Nie mo g łem d o s ięg n ąć cię wcześ n iej. Nie wied ziałem, że ws zed łeś . Wy tłu k li n as . Wziąłem p aru n ajemn ik ó w n a lo tn iach i p rzejech ałem n a p rąd ach termiczn y ch . Ale o n i b y li g o to wi. Załatwili n as . Po tem n ie p amiętam d o k ład n ie… Bo li! — Nic ci s ię n ie s tało ? Us ły s załem co ś jak b y ch lip n ięcie. W tej s amej ch wili wk ro czy li Ran d o m i Dro p p a. Za n imi d o s trzeg łem ch u d ą p o s tać Ben ed y k ta, cich eg o jak ś mierć. — M erle! — k rzy k n ął Ran d o m. — Co s ię d zieje? — Nie mam p o jęcia. — Po k ręciłem g ło wą. — Pewn ie, p o s tawię ci d rin k a — zab rzmiał led wie s ły s zaln y g ło s Lu k e'a. Og n is ta k u rzawa zawiro wała p o ś ro d k u s ali. Trwała ty lk o p rzez mo men t, a p o tem n a jej miejs cu p o jawił s ię d u ży p ro s to k ąt. — J es teś czaro d ziejem — p rzy p o mn iał mi Ran d o m. — Zró b co ś . — Do d iab ła! Nie wiem, co to jes t — o d p o wied ziałem. — Nig d y n ie wid ziałem czeg o ś p o d o b n eg o . J ak b y mag ia o s zalała. W p ro s to k ącie zamajaczy ł n iewy raźn y k s ztałt… lu d zk i. Nab rał k o n tras tu , p o jawiły s ię ry s y , u b ran ie… To b y ł Atu t, g ig an ty czn y Atu t zawies zo n y w p o wietrzu , materializu jący s ię… To b y ł… To b y łem ja. Sp o jrzałem n a włas n ą twarz, a tamten s p o jrzał n a mn ie. Uś miech ał s ię. — Ch o d ź, M erle. Do łącz d o n as — u s ły s załem g ło s Lu k e'a. Atu t zaczął o b racać s ię wo ln o wzd łu ż p io n o wej o s i. W h allu zab rzmiały d źwięk i s zk lan y ch d zwo n eczk ó w. Og ro mn a k arta wy k o n ała ćwierć o b ro tu i teraz wid ziałem ją z b o k u , jak czarn ą k rech ę. Po tem lin ia zmars zczy ła s ię i ro zs u n ęła jak k u rty n a. Zo b aczy łem p ły n ące za n ią k o lo ro we p lamy o s treg o ś wiatła. Do s trzeg łem też g ąs ien icę z n arg ilami, tłu s te p aras o le i jas n ą, lś n iącą p o ręcz… Ze s zczelin y wy s u n ęła s ię ręk a.

— Tęd y . Ran d o m g ło ś n o n ab rał tch u . Os trze Ben ed y k ta s k iero wało s ię n ag le w n as zą s tro n ę. Ale Ran d o m p o ło ży ł mu d ło ń n a ramien iu i p o wied ział: — Nie. W p o wietrzu d rżała teraz d ziwn a, u ry wan a mu zy k a. Nie wiem czemu , ale wy d awała s ię o d p o wied n ia. — Ch o d ź, M erle. — Wch o d zis z czy wy ch o d zis z? — s p y tałem. — J ed n o i d ru g ie. — Ob iecałeś mi co ś , Lu k e: in fo rmację w zamian za rato wan ie two jej matk i. Wid zis z? M am ją tu taj. J ak b rzmi ten s ek ret? — Co ś ważn eg o d la two jeg o b ezp ieczeń s twa? — zap y tał p o wo li. — Ważn eg o d la b ezp ieczeń s twa Amb eru . Tak mó wiłeś . — Ach , o ten s ek ret ci ch o d zi. — Ch ętn ie p o zn am tak że ten d ru g i. — Przy k ro mi, ale s p rzed aję ty lk o jed en . Któ ry wo lis z? — Bezp ieczeń s two Amb eru — zd ecy d o wałem. — Dalt — o d p o wied ział. — Co z n im? — J eg o matk a to Deela Des acratrix … — To ju ż wiem. — … b y ła w n iewo li u Ob ero n a d ziewięć mies ięcy p rzed n aro d zin ami Dalta. Ob ero n ją zg wałcił. Dlateg o Dalt tak was n ie lu b i, ch ło p cy . — Bzd u ry ! — rzu ciłem. — Też to p o wied ziałem, k ied y o jed en raz za d u żo u s ły s załem tę h is to rię. I wy zwałem g o , b y s p ró b o wał p rzejś ć Wzo rzec n a n ieb ie. — I? — Przes zed ł. — Hm… — Nied awn o s ię o ty m d o wied ziałem — wtrącił Ran d o m. — Od emis ariu s za, k tó ry wró cił z Kas h fy . Ale n ie miałem p o jęcia, że s p ró b o wał Wzo rca. — J eś li wied zieliś cie, to wciąż jes tem wam co ś win ien — s twierd ził Lu k e n iemal z ro ztarg n ien iem. — W p o rząd k u , macie: Dalt o d wied ził mn ie p ó źn iej n a Cien iu -

Ziemi. To o n o b rab o wał mó j s k ład , u k rad ł zap as b ro n i i s p ecjaln ej amu n icji. Sp alił mag azy n , żeb y zatrzeć ś lad y , ale zn alazłem ś wiad k ó w. M o że s ię zjawić w k ażd ej ch wili. Kto zg ad n ie k ied y ? — Ko lejn a ro d zin n a wizy ta — wes tch n ął Ran d o m. — Dlaczeg o n ie jes tem jed y n ak iem? — Zró b cie z tą wiad o mo ś cią, co ch cecie — d o d ał Lu k e. — Nas ze rach u n k i s ą wy ró wn an e. Daj ręk ę! — Przejd zies z tu taj? Zaś miał s ię, a cały h all jak b y p o d s k o czy ł. Szczelin a w p o wietrzu zawis ła p rzed e mn ą, jak aś d ło ń ch wy ciła mn ie za ręk ę. Co ś tu b ard zo n ie p as o wało . Pró b o wałem ś ciąg n ąć g o d o s ieb ie, ale p o czu łem, że to o n mn ie ciąg n ie. Nie mo g łem walczy ć z tą s zalo n ą mo cą; p o ch wy ciła mn ie, a ws zech ś wiat s k ręcił s ię n ag le. Ko n s telacje ro zs tąp iły s ię i zn ó w zo b aczy łem tę jas n ą p o ręcz. Lu k e o p ierał n a n iej s to p ę. Gd zieś z d alek a, z ty łu , s ły s załem k rzy k Ran d o ma: — B-d wan aś cie! B-d wan aś cie! Ro złączam s ię! … A p o tem n ie mo g łem s o b ie p rzy p o mn ieć, czeg o s ię właś ciwie p rzes tras zy łem. To p rzecież cu d o wn e miejs ce. Głu p io ty lk o , że wziąłem g rzy b y za p aras o le… Też p o s tawiłem n o g ę n a p o ręczy . Kap elu s zn ik p o d ał mi p iwo i d o lał Lu k e'o wi. Ten s k in ął ręk ą i M arco wy Zając też d o s tał p o rcję. Hu mp ty czu ł s ię ś wietn ie, b alan s u jąc w p o b liżu k o ń ca ws zy s tk ich rzeczy . Tweed led u m, Tweed led ee, Do d o i Żab a Piech u r p iln o wali mu zy k i. A Gąs ien ica p y k ał ty lk o s wo je n arg ile. Lu k e k lep n ął mn ie w ramię. Ch ciałem s o b ie co ś p rzy p o mn ieć, ale o n o s tale s ię ch o wało . — J u ż wy zd ro wiałem — rzek ł Lu k e. — Ws zy s tk o jes t w n ajlep s zy m p o rząd k u . — Nie, jes t jes zcze co ś … n ie p amiętam… Un ió s ł k u fel i s tu k n ął s ię ze mn ą. — Baw s ię! — zawo łał. — Ży cie jes t k ab aretem! Ko t n a s to łk u o b o k mn ie u ś miech ał s ię ty lk o .

ZNAK CHAOSU Philowi Cleverleyowi i naszym wakacjom w słońcu: Dzięki za wszystkie k o k y u n ag e.

ROZDZIAŁ I Czu łem s ię tro ch ę n iep ewn ie, ch o ć n ie u miałb y m wy jaś n ić d laczeg o . W k o ń cu to ch y b a n ic n iezwy k łeg o : p o p ijać p iwo z Kró lik iem, n is k im czło wieczk iem p o d o b n y m d o Bertran d a Ru s s ella, u ś miech n ięty m Ko tem i mo im s tary m p rzy jacielem Lu k iem Ray n ard em. Lu k e ś p iewał irlan d zk ie b allad y , a za jeg o p lecami d ziwaczn y p ejzaż p rzech o d ził o d fres k u w rzeczy wis to ś ć. Ows zem, wielk i n ieb ies k i Gąs ien ica, p alący n arg ile n a czu b k u g ig an ty czn eg o g rzy b a, ro b ił s p o re wrażen ie — p o n ieważ wied ziałem, jak łatwo g aś n ie wo d n a fajk a. Ale n ie w ty m rzecz. Lo k al b y ł p rzy jemn y , a wied ziałem, że Lu k e częs to o b raca s ię w d ziwn y m to warzy s twie. Więc s k ąd ten n iep o k ó j? Piwo b y ło d o b re i n awet p o d awali d armo wy lu n ch . Demo n y to rtu ru jące p rzy wiązan ą d o p ala ru d o wło s ą k o b ietę b ły s zczały tak , że aż o czy b o lały . Zn ik n ęły teraz, ale cała s cen a b y ła p rzep ięk n a. Ws zy s tk o b y ło p rzep ięk n e. Kied y Lu k e ś p iewał o zato ce Galway , s k rzy ła s ię tak ś liczn ie, że miałem o ch o tę ws k o czy ć i zatracić s ię w n iej. Smu tn e też. M iało to jak iś związek z u czu ciem… Tak . Zab awn y p o my s ł. Kied y Lu k e ś p iewał s mętn ą p ieś ń , o g arn iała mn ie melan ch o lia. Kied y ś p iewał wes o łą, b y łem ro zrad o wan y . W p o wietrzu u n o s iła s ię n iezwy k ła d awk a emp atii. To ch y b a b ez zn aczen ia. Światła p raco wały d o s k o n ale… Sączy łem p iwo i o b s erwo wałem, jak Hu mp ty k o ły s ze s ię n a k o ń cu b aru . Przez mo men t u s iło wałem s o b ie p rzy p o mn ieć, s k ąd s ię tu wziąłem, ale ten ak u rat cy lin d er miał n ies p rawn y zap ło n . W k o ń cu i tak b ęd ę wied ział. M iła imp reza… Patrzy łem, s łu ch ałem, s mak o wałem, d o ty k ałem i czu łem s ię ś wietn ie. Co k o lwiek zwró ciło mo ją u wag ę, b y ło fas cy n u jące. Czy ch ciałem s p y tać o co ś Lu k e'a? Ch y b a tak , ale b y ł zajęty ś p iewem, a ja i tak n ie p amiętałem, o co ch o d ziło . Co właś ciwie ro b iłem, zan im zjawiłem s ię w ty m miejs cu ? Pró b a p rzy p o mn ien ia s o b ie n ie wy d awała s ię warta wy s iłk u . Zwłas zcza że tu i teraz ws zy s tk o b y ło tak ie ciek awe. Ch o ciaż miałem wrażen ie, że to co ś ważn eg o . M o że d lateg o jes tem n ies p o k o jn y ? M o że zo s tawiłem jak ąś s p rawę, d o k tó rej p o win ien em wró cić? Od wró ciłem s ię, żeb y zap y tać Ko ta, ale o n zn o wu zan ik ał, wciąż lek k o

ro zb awio n y . Przy s zło mi wted y d o g ło wy , że też b y m tak p o trafił. To zn aczy zn ik n ąć i p ó jś ć g d zie in d ziej. Czy w tak i s p o s ó b tu p rzy b y łem i tak mó g łb y m o d ejś ć? M o żliwe. Od s tawiłem k u fel, p o tarłem o czy i s k ro n ie. M iałem wrażen ie, że w g ło wie też ws zy s tk o mi p ły wa. Nag le p rzy p o mn iałem s o b ie włas n y wizeru n ek . Na wielk iej k arcie. Atu cie. Tak . Właś n ie tak s ię tu d o s tałem. Przez k artę… Czy jaś d ło ń o p ad ła mi n a ramię. Od wró ciłem s ię: to b y ł Lu k e. Z u ś miech em p rzecis k ał s ię d o b aru , b y n ap ełn ić k u fel. — Świetn e p rzy jęcie, co ? — zap y tał. — Świetn e — p rzy zn ałem. — J ak zn alazłeś ten lo k al? Wzru s zy ł ramio n ami. — Nie p amiętam. Czy to ważn e? Od wró cił s ię, a zamieć k ry s ztałk ó w zawiro wała n a mo men t międ zy n ami. Gąs ien ica wy d mu ch ał fio leto wą ch mu rę. Ws ch o d ził b łęk itn y k s ięży c. Co n ie p as u je d o teg o o b razk a? zap y tałem s am s ieb ie. Og arn ęło mn ie n ag łe p rzek o n an ie, że mo je zd o ln o ś ci k ry ty czn e p ad ły zes trzelo n e w b itwie, p o n ieważ n ie p o trafiłem s ię s k u p ić n a an o maliach . A czu łem, że mu s zą tu is tn ieć. Wied ziałem, że zo s tałem p o ch wy co n y p rzez ch wilę b ieżącą… Zo s tałem p o ch wy co n y … Po ch wy co n y … J ak ? Ch wileczk ę. Ws zy s tk o s ię zaczęło , k ied y u ś cis n ąłem włas n ą ręk ę. Nie. Błąd . To b rzmi jak w zen , a p rzecież b y ło całk iem in aczej. Dło ń wy s u n ęła s ię z p rzes trzen i, zajmo wan ej p o p rzed n io p rzez mó j wizeru n ek n a k arcie, k tó ra zn ik n ęła. Tak , to b y ło to … W p ewn y m s en s ie. Zacis n ąłem zęb y . Zn o wu zag rała mu zy k a. Ro zleg ło s ię cich e s k ro b an ie p rzy mo jej d ło n i o p artej o b ar. Kied y s p o jrzałem, k u fel zn o wu b y ł p ełn y . M o że za d u żo ju ż wy p iłem. M o że to właś n ie p rzes zk ad za mi s ię zas tan o wić. Od wró ciłem s ię. Sp o jrzałem n a lewo , p o za miejs ce, g d zie fres k n a ś cian ie s tawał s ię rzeczy wis ty m p ejzażem. Czy p rzez to ja s am s tawałem s ię częś cią fres k u ? p o my ś lałem n ag le. Nieważn e. Gd y b y m ty lk o p o trafił s ię s k u p ić… Ru s zy łem b ieg iem… w lewo . Co ś w ty m miejs cu u d erzało mi d o g ło wy , a ch y b a n iemo żliwa b y ła an aliza teg o p ro ces u , p ó k i s am b y łem jeg o elemen tem. M u s iałem s ię s tąd wy d o s tać, żeb y p o my ś leć ro zs ąd n ie… o k reś lić, co s ię właś ciwie d zieje.

M in ąłem b ar i wb ieg łem n a o b s zar s p rzęg u , g d zie n amalo wan e d rzewa i s k ały n ab ierały tró jwy miaro wo ś ci. Praco wałem ło k ciami, p ęd ząc p rzed s ieb ie. Sły s załem wiatr, ch o ć g o n ie czu łem. Nic, co leżało p rzed e mn ą, n ie zb liży ło s ię an i tro ch ę. Po ru s załem s ię, ale… Lu k e zn ó w zaczął ś p iewać. Stan ąłem. Ob ejrzałem s ię wo ln o , b o miałem wrażen ie, że s to i tu ż za mn ą. Stał. Led wie o k ilk a k ro k ó w o d d aliłem s ię o d b aru . Lu k e u ś miech n ął s ię i wciąż ś p iewał. — Co tu s ię d zieje? — zap y tałem Gąs ien icę. — J es teś zap ętlo n y w p ętli Lu k e'a — o d p arł. — M o żes z p o wtó rzy ć? Wy d mu ch ał p ierś cień n ieb ies k ieg o d y mu i wes tch n ął. — Lu k e jes t zamk n ięty w p ętli, a ty zag u b iłeś s ię w wiers zach . To ws zy s tk o . — J ak to s ię s tało ? — Nie mam p o jęcia. — A… teg o … jak mo żn a s ię wy p ętlić? — Teg o też n ie wiem. Zwró ciłem s ię d o Ko ta, k tó ry p o raz k o lejn y k o n d en s o wał s ię wo k ó ł u ś miech u . — Nie mas z p ewn ie p o jęcia… — zacząłem. — Zo b aczy łem g o , jak wch o d ził, a jak iś czas p ó źn iej zo b aczy łem cieb ie — o d p arł z k rzy wy m u ś mies zk iem. — I n awet jak n a to miejs ce, was ze p o jawien ie b y ło tro ch ę… n iezwy k łe. Do p ro wad ziło mn ie d o wn io s k u , że p rzy n ajmn iej jed en z was ma związk i z mag ią. Przy tak n ąłem. — Two je p o jawian ia i zn ik an ia też mo g ą czło wiek a zad ziwić — zau waży łem. — Trzy mam łap y p rzy s o b ie — rzek ł. — To więcej, n iż Lu k e mó g łb y p o wied zieć. — Co mas z n a my ś li? — Wp ad ł w zaraźliwą p u łap k ę. — A jak d ziała tak a p u łap k a? Ale o n ju ż zn ik n ął, i ty m razem ro zwiał s ię tak że u ś miech . Zaraźliwa p u łap k a? To b y s u g ero wało , że to Lu k e miał p ro b lem, a ja zo s tałem ty lk o jak o ś d o n ieg o wciąg n ięty . Ch y b a rzeczy wiś cie, ale wciąż n ie miałem p o jęcia, co to za p ro b lem i co p o win ien em zro b ić. Sięg n ąłem p o k u fel. Sk o ro n ie u miem zn aleźć wy jś cia z tej s y tu acji, mo g ę s ię ch o ciaż zab awić. Kied y p o ciąg n ąłem p ierws zy ły k , d o s trzeg łem n ag le n iezwy k łą p arę

b lad y ch , p ło mien n y ch o czu , wp atru jący ch s ię we mn ie. Wcześ n iej ich n ie zau waży łem. Najd ziwn iejs ze b y ło to , że tk wiły w ciemn y m k ącie fres k u , n a d ru g im k o ń cu s ali… i że s ię p o ru s zały : s u n ęły wo ln o w lewą s tro n ę. Wy g ląd ały fas cy n u jąco , a n awet k ied y zn ik n ęły , mo g łem ś led zić ich ru ch d zięk i k o ły s an iu traw, p rzemies zczającemu s ię w o b s zar, d o k tó reg o n ied awn o p ró b o wałem d o b iec. A d alek o , d alek o p o p rawej — za Lu k iem — o d k ry łem s zczu p łeg o d żen telmen a w ciemn y m s u rd u cie, z p aletą i p ęd zlem w ręk ach , k tó ry wo ln o p o s zerzał fres k . Ły k n ąłem zn o wu i p o wró ciłem d o o b s erwacji teg o , co p rzech o d ziło z p łas k iej rzeczy wis to ś ci w trzy wy miary . Czarn y , mato wy p y s k p o jawił s ię międ zy s k ałą i k rzak iem. Nad n im b ły s n ęły b lad e o czy ; n ieb ies k a ś lin a ś ciek ała z p as zczy i d y miła n a ziemi. Stwó r b y ł alb o b ard zo n is k i, alb o p rzy k u cn ął. Nie u miałem zd ecy d o wać, czy wp atru je s ię w całą n as zą g ru p ę, czy k o n k retn ie we mn ie. Wy ch y liłem s ię i złap ałem Hu mp ty 'eg o za p as ek czy k rawat, co k o lwiek to b y ło . Właś n ie miał p rzewró cić s ię n a b o k . — Przep ras zam — p o wied ziałem. — Czy mó g łb y ś mi wy jaś n ić, co to za s twó r? Wy ciąg n ąłem ręk ę, a o n ak u rat s ię wy n u rzy ł: wielo n o g i, o g o n ias ty , ciemn o łu s k o wan y i s zy b k i. Pazu ry miał czerwo n e. Un ió s ł o g o n i p o p ęd ził k u n am. Wo d n is te o czy Hu mp ty 'eg o s p o jrzały p o n ad mo im ramien iem. — Nie p o to tu p rzy s zed łem, d ro g i p an ie — zaczął — b y leczy ć p ań s k ą zo o lo g iczn ą ig n o ra… O Bo że! To … Stwó r zb liżał s ię s zy b k o . Czy zaraz d o trze d o p u n k tu , w k tó ry m b ieg s taje s ię mars zem w miejs cu ? A mo że ten efek t d o ty czy ł ty lk o mn ie, k ied y p ró b o wałem s ię s tąd wy d o s tać? Seg men ty jeg o ciels k a p rzes u wały s ię z b o k u n a b o k ; s y czał jak n ies zczeln y s zy b k o war, a ś lad d y miącej ś lin y zn aczy ł jeg o d ro g ę o d fik cji malo wid ła. Zamias t zwo ln ić, ch y b a jes zcze zwięk s zy ł s zy b k o ś ć. Lewa ręk a p o d s k o czy ła mi w g ó rę, jak b y z włas n ej wo li, a ciąg s łó w n iep ro s zo n y s p ły n ął z warg . Wy p o wied ziałem je w ch wili, g d y s twó r mijał o b s zar s p rzęg u , p rzez k tó ry ja n ie zd o łałem s ię p rzeb ić. Stan ął n a ty ln y ch n o g ach , p rzewracając p u s ty s to lik , i p o d k u rczy ł łap y , s zy k u jąc s ię d o s k o k u . — Ban d erzwierz! — k rzy k n ął k to ś . — Po g ro mn y Ban d erzwierz! — p o p rawił Hu mp ty . Wy mó wiłem o s tatn ie s ło wa i wy k o n ałem zamy k ający g es t, a o b raz Lo g ru s u ro zb ły s n ął mi p rzed o czami. Czarn y p o twó r, k tó ry wy s u n ął właś n ie p rzed n ie s zp o n y , n ag le co fn ął je, p rzy cis n ął d o g ó rn ej lewej częś ci p iers i, p rzewró cił o czami, jęk n ął

cich o , zad y s zał ciężk o i ru n ął n a p o d ło g ę. Przewalił s ię n a g rzb iet i zn ieru ch o miał z łap ami wy ciąg n ięty mi w g ó rę. Nad s two rem p o jawił s ię k o ci u ś miech . Po ru s zy ły s ię warg i. — M artwy p o g ro mn y Ban d erzwierz — o zn ajmiły . Uś miech p o p ły n ął w mo ją s tro n ę; res zta Ko ta p o jawiała s ię wo k ó ł jak b y p o n amy ś le. — To b y ło zak lęcie zawału s erca, p rawd a? — zap y tał. — Ch y b a tak — p rzy zn ałem. — Zareag o wałem o d ru ch o wo . Tak , teraz p amiętam. Rzeczy wiś cie, zawies iłem s o b ie tak ie zak lęcie. — Tak my ś lałem. By łem p ewien , że mag ia jes t w to zamies zan a. Ob raz Lo g ru s u , k tó ry p o jawił s ię p rzed e mn ą p o d czas d ziałan ia czaru , p o s łu ży ł też jak o s łab e ś wiatełk o n a zak u rzo n y m p o d d as zu mo jeg o u my s łu . M ag ia. Natu raln ie. J a — M erlin , s y n Co rwin a — jes tem czaro d ziejem z ro d zaju , jak i rzad k o s p o ty k a s ię w o k o licach , k tó re o d wied załem p rzez o s tatn ie lata. Lu cas Ray n ard , zn an y tak że jak o k s iążę Rin ald o z Kas h fy , jes t ró wn ież czaro d ziejem, ch o ć ró żn imy s ię s ty lem. Ko t, k tó ry ch y b a o rien to wał s ię w ty ch s p rawach , mó g ł mieć rację, twierd ząc, że zn aleźliś my s ię wewn ątrz zak lęcia. Tak a lo k alizacja jes t jed n y m z n ieliczn y ch ś ro d o wis k , g d zie wrażliwo ś ć i tren in g n ie p o mo g ły b y mi o d g ad n ąć n atu ry meg o p o ło żen ia. A to d lateg o , że mo je zd o ln o ś ci tak że wp lo tły b y s ię w man ifes tację czaru i p o d leg ały jej mo co m, o ile miałab y ch o ćb y elemen tarn ą wewn ętrzn ą s p ó jn o ś ć. To co ś p o d o b n eg o d o d alto n izmu . Bez p o mo cy z zewn ętrz w żad en s p o s ó b n ie mo g łem s twierd zić, co właś ciwie zach o d zi. Zas tan awiałem s ię n ad ty m ws zy s tk im, g d y za wah ad ło wy mi d rzwiami p rzed wejś ciem s tan ęli k o n ie i żo łn ierze Kró la. Żo łn ierze wes zli i u mo co wali lin y d o ciels k a Ban d erzwierza. Ko n ie wy wlo k ły g o n a zewn ątrz. Ty mczas em Hu mp ty zs u n ął s ię n a p o d ło g ę i wy s zed ł d o to alety . Po p o wro cie o d k ry ł, że n ie p o trafi wleźć n a b aro wy s to łek . Wo łał n a p o mo c żo łn ierzy Kró la, ale ig n o ro wali g o , zajęci p rzeciąg an iem międ zy s to lik ami tru p a b es tii. Po d s zed ł u ś miech n ięty Lu k e. — Więc to b y ł Ban d erzwierz — s twierd ził. — Zaws ze ch ciałem wied zieć, jak wy g ląd a. Gd y b y teraz wp ad ł jes zcze Dżab b ers mo k … — Ps s t! — o s trzeg ł Ko t. — Z p ewn o ś cią jes t g d zieś tam n a fres k u i mo żliwe, że s łu ch a. Nie zak łó caj mu s p o k o ju . M o że s ap g u lcząc, wy n u rzy ć s ię s p o międ zy Tu mtu m d rzew i złap ać cię za ty łek . Pamiętaj o s zp o n ach jak k ły i tn ący ch s zczęk ach !

Nie s zu k aj g u … Ko t zerk n ął n a ś cian ę, p o czy m k ilk a razy s zy b k o p rzefazo wał s ię w n ieb y t i z p o wro tem. Lu k e n ie zwró cił n a to u wag i. — M y ś lałem o ilu s tracji Ten n iela. Ko t zmaterializo wał s ię n a k o ń cu b aru i wy ch y lił k u fel Kap elu s zn ik a. — Sły s zę g rzmu d n ien ie, a p ło mien n e o czy p ły n ą w lewo — o zn ajmił. Ró wn ież s p o jrzałem n a fres k . Do s trzeg łem p arę o g n is ty ch o czu i u s ły s załem d ziwn y o d g ło s . — To mo że b y ć co k o lwiek — zau waży ł Lu k e. Ko t p rzes k o czy ł n a p ó łk i za b arem i zd jął ze ś cian y n iezwy k łą b ro ń , mig o czącą i b ły s zczącą wś ró d cien ia. Op u ś cił ją; p rzejech ała p o b arze i zatrzy mała s ię p rzed Lu k iem. — Najlep iej mieć p o d ręk ą miecz mig b ły s taln y . Ty le ty lk o p o wiem. Lu k e ro ześ miał s ię, ale ja p atrzy łem z ciek awo ś cią n a k lin g ę. Sp rawiała wrażen ie wy k o n an ej ze s k rzy d eł mo ty li i s k ład an eg o ś wiatła k s ięży ca. I zn o wu u s ły s załem g rzmu d n ien ie. — Nie s tó j tak w czars mu tś len iu — rzu cił Ko t, o s u s zy ł s zk lan k ę Hu mp ty 'eg o i zn ik n ął. Wciąż ch ich o cząc, Lu k e wy ciąg n ął k u fel, b y g o n ap ełn ić. J a s tałem w czars mu tś len iu . Zak lęcie, k tó reg o u ży łem p rzeciw Ban d erzwierzo wi, w p rzed ziwn y s p o s ó b o d mien iło mó j s p o s ó b my ś len ia. Przez k ró tk ą ch wilę miałem wrażen ie, że rezo n an s czaru ro zjaś n ia mi u my s ł. Uzn ałem, że to efek t o b razu Lo g ru s u , jak i p o jawił s ię n a mo men t. Dlateg o p rzy wo łałem g o p o n o wn ie. Zn ak zawis ł p rzed e mn ą. Zatrzy małem g o . Po p atrzy łem. Zd awało s ię, że zimn y wiatr d mu ch n ął mi p rzez g ło wę. Dry fu jące o k ru ch y ws p o mn ień s k u p iły s ię, u two rzy ły p ełn y s p lo t, d o łączy ło zro zu mien ie. Oczy wiś cie… Grzmu d n ien ie ro zb rzmiewało g ło ś n iej. Do s trzeg łem s zy b u jący wś ró d d rzew cień Dżab b ers mo k a z o czami jak ś wiatła s amo lo tu , z mn ó s twem o s try ch k rawęd zi d o g ry zien ia i s zarp an ia… Nie miało to żad n eg o zn aczen ia. Po jąłem b o wiem, co s ię właś ciwie d zieje, k to jes t za to o d p o wied zialn y , jak i d laczeg o . Po ch y liłem s ię tak n is k o , że k o s tk i p alcó w mu s n ęły czu b ek p raweg o b u ta. — Lu k e — rzu ciłem. — M amy p ro b lem. Stan ął p lecami d o b aru .

— O co ch o d zi? — zap y tał. Ci, co p o ch o d zą z k rwi Amb eru , zd o ln i s ą d o o lb rzy mich wy s iłk ó w. Po trafimy też wy trzy mać n ap rawd ę s tras zn e lan ie. Dlateg o też, międ zy n ami, cech y te w p ewn ej mierze ró wn o ważą s ię wzajemn ie. Zatem, jeś li ju ż k to ś ch ce s ię b rać d o tak ich rzeczy , p o win ien o d p o wied n io s ię p rzy g o to wać… Z całej s iły u d erzy łem p ięś cią o d s amej p o d ło g i. Trafiłem Lu k e'a w s zczęk ę, a cio s p o d erwał g o w p o wietrze i rzu cił n a s to lik , k tó ry załamał s ię p o d ciężarem. Lu k e s u n ął d alej wzd łu ż b aru , aż wy ląd o wał b ezwład n ie u s tó p s p o k o jn eg o d żen telmen a w wik to riań s k im s u rd u cie. Ten u p u ś cił p ęd zel i o d s tąp ił p o s p ies zn ie. Lewą ręk ą u n io s łem k u fel i wy lałem zawarto ś ć n a p rawą p ięś ć. M iałem wrażen ie, że u d erzy łem n ią o s k ałę. Światła p rzy g as ły i n a ch wię zap an o wała ab s o lu tn a cis za. En erg iczn ie p o s tawiłem k u fel n a b arze. Cały lo k al ten właś n ie mo men t wy b rał, b y zad y g o tać, jak b y zatrzęs ła s ię ziemia. Dwie b u telk i s p ad ły z p ó łk i, zak o ły s ała s ię lamp a, a g rzmu d n ien ie p rzy cich ło . Ob ejrzałem s ię; d ziwaczn y cień Dżab b ers mo k a co fn ął s ię międ zy Tu mtu m d rzewa. Co więcej, malo wan a częś ć k rajo b razu s ięg ała teraz s p o ry k awałek d alej i jak b y wy d łu żała s ię, zamrażając ten s k rawek ś wiata w p łas k im b ezru ch u . Sap g u lczen ie ś wiad czy ło wy raźn ie, że Dżab b ers mo k p o ru s za s ię, że b ieg n ie n a lewo , u ciek ając p rzed s p łas zczen iem. Tweed led u m, Tweed led ee, Do d o i Żab a zaczęli p ak o wać in s tru men ty . Ru s zy łem d o ro zciąg n iąteg o n a p o d ło d ze Lu k e'a. Gąs ien ica d emo n to wał n arg ile, a jeg o g rzy b p rzech y lił s ię mo cn o . Biały Kró lik d o p ad ł n o ry n a ty łach . Sły s załem p rzek leń s twa Hu mp ty 'eg o , k tó ry k o ły s ał s ię n a b aro wy m s to łk u , g d zie właś n ie u d ało mu s ię wejś ć. Po d ch o d ząc, s k ło n iłem s ię d żen telmen o wi z p aletą. — Przep ras zam, że zak łó cam p racę — p o wied ziałem. — Ale p ro s zę mi wierzy ć, tak b ęd zie lep iej. Po d n io s łem b ezwład n eg o Lu k e'a i zarzu ciłem g o s o b ie n a ramię. Ob o k p rzefru n ęło s tad o k art d o g ry . Co fn ąłem s ię, g d y ś mig ały k o ło mn ie. —

Wielk ie

n ieb a!

Przes tras zy ł

Dżab b ers mo k a!

—

zawo łał

mężczy zn a,

s p o g ląd ając g d zieś p o za mn ie. — Co tak ieg o ? — s p y tałem, n ie d o k o ń ca p ewien , czy rzeczy wiś cie ch cę wied zieć. — On — o d p arł, ws k azu jąc fro n to we d rzwi b aru . Sp o jrzałem, zach wiałem s ię i wcale s ię n ie d ziwiłem Dżab b ers mo k o wi. Do b aru wk ro czy ł właś n ie cztero metro wy Og n is ty An io ł — b ru n atn y , ze s k rzy d łami jak witraże. Ob o k p rzy p o mn ien ia o ś mierteln o ś ci, k o jarzy ł mi s ię

z mo d lis zk ą, z k o lczas tą o b ro żą i s zp o n ami jak ciern ie, s terczący mi z k ró tk iej s ierś ci n a k ażd y m zg ięciu . J ed en z n ich wy rwał z zawias ó w wah ad ło we d rzwi. An io ł b y ł b es tią Ch ao s u — rzad k o s p o ty k an ą, ś mierteln ie g ro źn ą i wy s o ce in telig en tn ą. Nie wid ziałem ich o d lat i n ie miałem o ch o ty o g ląd ać teraz. Przez mo men t żało wałem, że zak lęcie zawału s erca zmarn o wałem n a zwy k łeg o Ban d erzwierza… d o ch wili, g d y p rzy p o mn iałem s o b ie, że Og n is te An io ły mają p o trzy s erca. Ro zejrzałem s ię s zy b k o ; b es tia d o s trzeg ła mn ie, zawy ła cich o i ru s zy ła. — Żału ję, że n ie mo g ę z p an em p o ro zmawiać — p rzep ro s iłem arty s tę. — Lu b ię p ań s k ie d zieła. Nies tety … — Ro zu miem. — Do wid zen ia. — Ży czę s zczęś cia. Ws u n ąłem s ię d o k ró liczej n o ry i ru s zy łem b ieg iem, mo cn o p o ch y lo n y z p o wo d u n is k ieg o s tro p u . Lu k e b ard zo u tru d n iał mars z, zwłas zcza n a zak rętach . Dalek o z ty łu s ły s załem d rap an ie i k ró tk ie, zawo d zące wo łan ia. Po cies zała mn ie jed n ak ś wiad o mo ś ć, że ab y s ię p rzecis n ąć, Og n is ty An io ł b ęd zie mu s iał p o s zerzać s p o re o d cin k i tu n elu . Pro b lem w ty m, że b y ł d o teg o zd o ln y . Te s two ry s ą n ies amo wicie s iln e i p rak ty czn ie n iezn is zczaln e. Bieg łem, p ó k i n ie u rwała s ię p o d e mn ą p o d ło g a. Wted y zacząłem s p ad ać. Pró b o wałem p rzy trzy mać s ię wo ln ą ręk ą, ale trafiałem ty lk o n a p u s tk ę. Ziemia zn ik n ęła. Do b rze. M iałem n ad zieję i właś ciwie o czek iwałem, że to n as tąp i. Lu k e jęk n ął cich o , ale n ie p o ru s zy ł s ię. Sp ad aliś my . Niżej, n iżej i n iżej. Zn alazłem s ię w s tu d n i alb o b ard zo g łęb o k iej, alb o lecieliś my b ard zo p o wo li. Wo k ó ł p an o wał mro k i n ie wid ziałem ś cian s zy b u . Umy s ł ro zjaś n ił mi s ię jes zcze b ard ziej i wied ziałem, że tak b ęd zie, jak d łu g o zach o wam k o n tro lę n ad jed n ą zmien n ą: Lu k iem. Wy s o k o w g ó rze p o n o wn ie zab rzmiał ło wieck i zew. A zaraz p o n im d ziwn y , s ap g u lczący o d g ło s . Frak ir zaczęła p u ls o wać, ale właś ciwie n ie mó wiła n ic, czeg o b y m wcześ n iej n ie wied ział. Ucis zy łem ją. J aś n iejs ze my ś li. Zacząłem s o b ie p rzy p o min ać… Atak n a Twierd zę Czterech Świató w, o d b icie J as ry , matk i Lu k e'a. Nap ad wilk o łak a. Dziwn e o d wied zin y u Vin ty Bay le, k tó ra n ie b y ła ty m, k im s ię wy d awała… Ko lacja w Alei Śmierci… M ies zk an iec, San Fran cis co i k ry s ztało wa g ro ta… Co raz lep iej. I co raz g ło ś n iej ro zb rzmiewało n ad e mn ą wy cie Og n is teg o An io ła. M u s iał p o k o n ać tu n el i teraz leciał w d ó ł. Nies tety , miał s k rzy d ła, p o d czas g d y ja mo g łem

ty lk o s p ad ać. Sp o jrzałem w g ó rę, ale jes zcze g o n ie d o s trzeg łem. Wy żej b y ło ch y b a ciemn iej n iż w d o le. M iałem n ad zieję, że to zn ak , iż d o cieramy d o czeg o ś w ro d zaju ś wiatełk a w tu n elu , g d y ż żad en in n y s p o s ó b u cieczk i n ie p rzy ch o d ził mi d o g ło wy . By ło za ciemn o n a Atu t i n ie wid ziałem o k o licy d o s tateczn ie wy raźn ie, b y ro zp o cząć p rzemian ę cien ia. M iałem teraz wrażen ie, że d ry fu jemy raczej, n iż s p ad amy — w temp ie, k tó re u mo żliwi mo że w miarę b ezp ieczn e ląd o wan ie. Gd y b y b y ło in aczej, miałem p ewien p o my s ł n a s p o wo ln ien ie u p ad k u — ad ap tację jed n eg o z zak lęć, jak ie wciąż miałem d o d y s p o zy cji. J ed n ak że ro zważan ia tak ie n a n ic b y s ię n ie p rzy d ały , g d y b y ś my w d ro d ze n a d ó ł zo s tali p o żarci… Całk iem realn a mo żliwo ś ć, ch y b a że n as z p rześ lad o wca n ie jes t aż tak g ło d y . Wted y mo że ro zs zarp ie n as ty lk o n a s trzęp y . Pewn ie trzeb a b ęd zie p rzy s p ies zy ć, żeb y b es tia n as n ie d o g o n iła… Co s p o wo d u je, n atu raln ie, że ro ztrzas k amy s ię o d n o s tu d n i. Decy zje, d ecy zje… Lu k e p o ru s zy ł s ię lek k o . M iałem n ad zieję, że n ie o d zy s k a p rzy to mn o ś ci: n ie b y ło czas u n a zab awy z zak lęciem s n u , a mo ja p o zy cja u tru d n iała p o rząd n y cio s . Po zo s tawała ty lk o Frak ir. Gd y b y jed n ak Lu k e b y ł n a g ran icy jawy , d u s zen ie mo że g o ro zb u d zić zamias t u ś p ić. W d o d atk u p o trzeb o wałem g o w d o b ry m s tan ie. Po s iad ał zb y t wiele in fo rmacji, k tó ry ch ja n ie miałem: in fo rmacji, k tó re b y ły mi n iezb ęd n e. M in ęliś my n ieco jaś n iejs zy o d cin ek i p o raz p ierws zy zo b aczy łem ś cian y s zy b u . Po k ry wały je n ap is y w n iezn an y m mi języ k u . Przy p o mn iałem s o b ie tak ie n ies amo wite o p o wiad an ie J amaik i Kin caid , ale n ie n as u n ęło mi żad n y ch n o wy ch p o my s łó w. A g d y ty lk o p rzelecieliś my p rzez tę wars twę jas n o ś ci, d o s trzeg łem w d o le n iewielk i k rążek ś wiatła. I n aty ch mias t ro zleg ło s ię wy cie, ty m razem b ard zo b lis k o . Po d n io s łem g ło wę. Przez b las k p rzelaty wał Og n is ty An io ł. J ed n ak tu ż za n im d o s trzeg łem in n y k s ztałt: miał n a s o b ie k amizelk ę i s ap g u lczał: to Dżab b ers mo k tak że p o d ążał w d ó ł i wy raźn ie b y ł z n as n ajs zy b s zy . Naty ch mias t wy n ik n ął p ro b lem jeg o zamiaró w; d o g an iał n as , a k rążek ś wiatła ró s ł w d o le. Lu k e zad rżał zn o wu . J ed n ak k wes tia Dżab b ers mo k a ro związała s ię s ama, g d y ty lk o d o ś cig n ął Og n is teg o An io ła i zaatak o wał. Sap g u lczen ie, wy cie i g rzmu d n ien ie o d b ijały s ię ech em o d ś cian s zy b u , wraz z s y k iem, d rap an iem i o d czas u d o czas u wark o tem. Ob ie b es tie zwarły s ię i s zarp ały ; z o czami jak k o n ające s ło ń ca i s zp o n ami jak b ag n ety two rzy ły p iek ieln ą man d alę w b las k u d o cierający m o d d o łu . Wp rawd zie zajmo wały s ię ty m zb y t b lis k o , b y m

p atrzy ł n a n ie z całk o wity m s p o k o jem, ale walk a p rzy h amo wała ich lo t. Nie mu s iałem ju ż ry zy k o wać źle d o b ran eg o zak lęcia i n iewy g o d n y ch man ewró w, b y wy n u rzy ć s ię z s zy b u o włas n y ch s iłach . — Arrg ! — zau waży ł Lu k e, o b racając s ię w mo im u ch wy cie. — M as z rację — p rzy zn ałem. — Ale n ie ru s zaj s ię, d o b rze? Za ch wię s p ad n iemy n a ziemię… — … i s p ło n iemy — d o k o ń czy ł. Przek ręcił g ło wę, b y s p o jrzeć n a walczące p o two ry , p o tem w d ó ł, k ied y zro zu miał, że my ró wn ież s p ad amy . — Co to za o d lo t? — Ciężk i — o d p arłem i n ag le mn ie o lś n iło : to właś n ie to . Otwó r ro zras tał s ię, a n as za s zy b k o ś ć p o zwalała n a w miarę b ezp ieczn e ląd o wan ie. Gd y b y m rzu cił zak lęcie, k tó re n azwałem Klap s em Olb rzy ma, p ewn ie s tan ęlib y ś my w miejs cu , alb o n awet p o d lecieli k awałek d o g ó ry . Lep iej zaro b ić p arę s in iak ó w, n iż s tać s ię p rzes zk o d ą n a d ro d ze. Rzeczy wiś cie, ciężk i o d lo t. M y ś lałem o s ło wach Ran d o ma, k ied y p o d wariack im k ątem wlecieliś my w o twó r, u d erzy liś my i p o to czy liś my s ię p o ziemi. Zatrzy maliś my s ię w jas k in i, n ied alek o wy jś cia. W p rawo i w lewo wy b ieg ały tu n ele. Wy jś cie miałem za p lecami. Szy b k i rzu t o k a w tamtą s tro n ę u k azał mi zalan ą b las k iem, zap ewn e b u jn ą i b ard ziej n iż tro ch ę zamg lo n ą d o lin ę. Lu k e leżał n ieru ch o mo tu ż o b o k . Po d erwałem s ię s zy b k o , ch wy ciłem g o p o d p ach y i o d ciąg n ąłem o d ciemn eg o o two ru , z k tó reg o p rzed ch wilą wy p ad liś my . Od g ło s y walk i p o two ró w ro zleg ały s ię b ard zo b lis k o . Do b rze, że Lu k e zn ó w s tracił p rzy to mn o ś ć. J eś li s ię n ie p o my liłem, to b y ł w marn y m s tan ie, n awet jak n a Amb ery tę. J ed n ak d la k o g o ś o zd o ln o ś ciach mag iczn y ch s tan o wiło to b ard zo n ieb ezp ieczn ą n iewiad o mą, z jak ą n ig d y jes zcze s ię n ie s p o tk ałem. Nie b y łem p ewien , jak s o b ie z ty m p o rad zę. Ciąg n ąłem g o d o tu n elu p o p rawej, p o n ieważ b y ł wężs zy i teo rety czn ie łatwiejs zy d o o b ro n y . Led wie zd ąży liś my s ię w n im s ch ro n ić, g d y d wie b es tie wp ad ły d o g ro ty , d u s ząc i s zarp iąc s ię n awzajem. Zaczęły p rzetaczać s ię p o p o d ło d ze, d rap ały p azu rami, s y czały i ś wis zczały . Zu p ełn ie ch y b a o n as zap o mn iały , więc k o n ty n u o wałem o d wró t, p ó k i n ie zn aleźliś my s ię g łęb o k o w tu n elu . M o g łem ty lk o u zn ać, że d o my s ły Ran d o ma s ą p rawd ziwe. W k o ń cu b y ł mu zy k iem i g ry wał p o cały m Cien iu . Po za ty m żad n e lep s ze wy jaś n ien ie n ie p rzy ch o d ziło mi d o g ło wy . Przy wo łałem Zn ak Lo g ru s u . Kied y zo b aczy łem g o wy raźn ie i wp lo tłem w n ieg o ręce, mo g łem zad ać cio s walczący m b es tio m. J ed n ak n ie zwracały n a mn ie u wag i, a ja

wo lałem o s o b ie n ie p rzy p o min ać. Nie miałem też p ewn o ś ci, czy o d p o wied n ik u d erzen ia s ztach etą wy wrze n a n ich jak ieś wrażen ie. Po za ty m p rzy g o to wałem ju ż zamó wien ie i n ajważn iejs za teraz b y ła jeg o realizacja. Sięg n ąłem w Cień . Trwało to n ies k o ń czen ie d łu g o . M u s iałem p o k o n ać wy jątk o wo ro zleg ły o b s zar, n im wres zcie trafiłem n a to , czeg o s zu k ałem. A p o tem mu s iałem p o wtó rzy ć o p erację. I zn o wu . Po trzeb o wałem k ilk u d ro b iazg ó w, a żad en z n ich n ie zn ajd o wał s ię b lis k o . Ty mczas em walczący n ie wy k azy wali ś lad ó w zmęczen ia, a ich s zp o n y k rzes ały is k ry ze ś cian g ro ty . Zad ali s o b ie n ies k o ń czen ie wiele ran i teraz p o k ry wała ich ciemn a p o s o k a. Lu k e p rzeb u d ził s ię, u n ió s ł n a ło k ciach i z fas cy n acją o b s erwo wał n iezwy k łe zmag an ia. Nie wied ziałem, n a jak d łu g o p rzy ciąg n ą jeg o u wag ę. J u ż za ch wilę b ęd zie mi p o trzeb n y p rzy to mn y , ale d o b rze, że n a razie n ie my ś lał jes zcze o in n y ch s p rawach . Nawias em mó wiąc, k ib ico wałem Dżab b ers mo k o wi. By ł zwy czajn ą g ro źn ą b es tią i wcale n ie mu s iał właś n ie mn ie atak o wać, g d y jeg o u wag ę o d wró ciła ta n ies amo wita n emes is . Og n is ty An io ł ro zg ry wał tu zu p ełn ie in n ą p artię. Nie b y ło żad n eg o p o wo d u , b y b łąk ał s ię tak d alek o o d Ch ao s u — ch y b a że zo s tał wy s łan y . To p iek ieln e s two ry : tru d n o je s ch wy tać, jes zcze tru d n iej wy s zk o lić, n ieb ezp ieczn ie trzy mać b lis k o s ieb ie. Wiążą s ię z n iemały mi wy d atk ami i ry zy k iem. Dlateg o mało k to lek k o my ś ln ie in wes tu je w Og n is te An io ły . Głó wn y m celem ich ży cia jes t zab ijan ie, a o ile wiem, n ik t s p o za Dwo rcó w Ch ao s u n ig d y ich n ie wy k o rzy s ty wał. Dy s p o n u ją s zero k im zak res em zmy s łó w, p o częś ci p aran o rmaln y ch , i mo żn a ich u ży wać jak o p s ó w g o ń czy ch w Cien iu . Same p rzez Cień n ie węd ru ją, a p rzy n ajmn iej ja n ic o ty m n ie s ły s załem. Lecz id ąceg o p rzez cien ie mo żn a ś led zić, a Og n is te An io ły p o trafią wy czu ć n awet wy s ty g ły tro p , g d y ju ż n au czą s ię ro zp o zn awać o fiarę. Przeatu to wałem s ię d o teg o zwario wan eg o lo k alu . Nie s ąd ziłem, b y Og n is ty An io ł mó g ł mn ie ś cig ać d ro g ą p rzes k o k u p rzez Atu t, jed n ak p rzy s zło mi n a my ś l k ilk a in n y ch mo żliwo ś ci… n a p rzy k ład , że k to ś mn ie o d s zu k ał, p rzetran s p o rto wał s two ra g d zieś n ied alek o i p o s zczu ł n a mn ie. Co k o lwiek to o zn aczało , jed n o b y ło p ewn e: ten zamach n o s ił zn ak firmo wy Ch ao s u . Stąd też mo je s zy b k ie ws tąp ien ie w s zereg i fan d o mu Dżab b ers mo k a. — Co s ię d zieje? — zap y tał n ag le Lu k e, a ś cian y g ro ty p rzy b lad ły n a mo men t i u s ły s załem s trzęp mu zy k i. — Tru d n o wy tłu maczy ć — o d p arłem. — Po ra n a lek ars two . Wy s y p ałem g arś ć tab letek B1 2 , k tó re właś n ie s p ro wad ziłem, i o d k o rk o wałem

tak że p rzy wo łan ą b u telk ę wo d y . — J ak ie lek ars two ? — s p y tał, g d y wręczy łem mu to ws zy s tk o . — Z p o lecen ia lek arza. Szy b ciej s tan ies z n a n o g i. — Do b ra. Wrzu cił tab letk i d o u s t i p o p ił. — Teraz te. Otwo rzy łem fio lk ę th o razin y . Tab letk i b y ły p o 2 0 0 mg i n ie wied ziałem, ile mu p o d ać. Zd ecy d o wałem s ię n a trzy . Do ło ży łem też try p to p h an i tro ch ę p h en y lalan in y . Patrzy ł n a p ig u łk i. Ścian y zn o wu p rzy b lad ły , zab rzmiała mu zy k a. Bar p o jawił s ię n ag le, p rzy wró co n y d o teg o , co w tej o k o licy u ch o d ziło n a rzeczy wis to ś ć. Us tawio n o p o p rzewracan e s to lik i, Hu mp ty k iwał s ię p rzy b arze, fres k p o ws tawał ciąg le. — O, jes t k lu b — zawo łał Lu k e. — Po win n iś my wracać. Imp reza ch y b a s ię właś n ie ro zk ręca. — Najp ierw lek ars twa. — Od czeg o to ? — Do s tałeś n ied awn o jak ieś ś wiń s two . Po mo g ą ci wy jś ć z teg o b ez k o mp lik acji. — Nic mi n ie d o leg a. Właś ciwie to czu ję s ię ś wietn ie… — Zjed z to ! — Do b rze, d o b rze… Po łk n ął całą g arś ć. Dżab b ers mo k i Og n is ty An io ł ro zwiewali s ię p o wo li, a g d y wy k o n ałem n iech ętn y g es t w o k o licy b latu b aru , ręk a n ap o tk ała p ewien o p ó r, ch o ć lad a n ie b y ła jes zcze w p ełn i materialn a. Nag le zau waży łem Ko ta, k tó reg o s ztu czk i z eg zy s ten cją s p rawiały w tej ch wili, że wy d awał s ię b ard ziej rzeczy wis ty n iż co k o lwiek in n eg o . — Wch o d zis z czy wy ch o d zis z? — zap y tał. Lu k e zaczął s ię p o d n o s ić. Światło jaś n iało mo cn iej, ch o ć b y ło też b ard ziej p rzy mg lo n e. — Em… Lu k e, s p ó jrz n a to . — Ws k azałem p alcem. — Na co ? — Od wró cił g ło wę. Przy ło ży łem mu p o raz d ru g i. Kied y u p ad ł, b ar zaczął zan ik ać. Ścian y jas k in i zo g n is k o wały s ię n a p o wró t. Us ły s załem g ło s Ko ta. — Wy ch o d zis z — mru k n ął. Z p ełn ą g ło ś n o ś cią wró ciły d źwięk i, lecz ty m razem d o min u jący m o d g ło s em b y ł

p is k jak b y k o b zy . Wy d awał g o Dżab b ers mo k , p rzy ciś n ięty d o ziemi i s zarp an y p rzez Og n is teg o An io ła. Zd ecy d o wałem s ię n a zak lęcie Czwarteg o Lip ca, k tó re zo s tało mi z atak u n a cy tad elę. Wzn io s łem ręce i wy p o wied ziałem s ło wa. Ró wn o cześ n ie wy s zed łem p rzed Lu k e'a, b y zas ło n ić mu wid o k . Od wró ciłem g ło wę i zacis n ąłem mo cn o p o wiek i. Nawet z zamk n ięty mi o czami wid ziałem jas k rawy b ły s k . — Hej… — o d ezwał s ię Lu k e, jed n ak ws zy s tk ie in n e d źwięk i u cich ły n ag le. Sp o jrzałem. Ob ie b es tie leżały o s zo ło mio n e i n ieru ch o me p o d ś cian ą g ro ty . Złap ałem Lu k e'a za ręk ę i zarzu ciłem g o s o b ie n a ramię w u ch wy cie s trażack im. Ru s zy łem d o g ro ty . Raz p o ś lizn ąłem s ię n a k rwi, s u n ąc wzd łu ż ś cian y d o wy jś cia. Po two ry zaczęły s ię p o ru s zać, ale raczej in s ty n k to wn ie n iż ś wiad o mie. Stan ąłem w o two rze jas k in i; p rzed s o b ą zo b aczy łem o lb rzy mi o g ró d w ro zk wicie. Ws zy s tk ie k wiaty b y ły co n ajmn iej mo jeg o wzro s tu , a p o d mu ch y wiatru n io s ły o s załamiające zap ach y . Po ch wili u s ły s załem za p lecami b ard ziej s tan o wcze p o ru s zen ia. Od wró ciłem s ię. Dżab b ers mo k ws tawał n a n o g i. Og n is ty An io ł wciąż s ied ział s k u lo n y i p o p is k iwał cich o . Dżab b ers mo k zato czy ł s ię d o ty łu , ro zło ży ł s k rzy d ła, zamach ał i o d leciał d o o two ru ro zp ad lin y w ty ln ej ś cian ie g ro ty . Ro zs ąd n y p o my s ł, u zn ałem, i ru s zy łem d o o g ro d u . Aro maty b y ły tu jes zcze s iln iejs ze, a k wiaty — w więk s zo ś ci właś n ie k witn ące — two rzy ły fan tas ty czn ie b arwn y b ald ach im. Zas ap ałem s ię p o ch wili, ale b ieg łem d alej. Lu k e b y ł ciężk i, lecz wo lałem zo s tawić jas k in ię mo żliwie d alek o za s o b ą. Bio rąc p o d u wag ę, jak s zy b k o p o trafi s ię p o ru s zać n as z p rześ lad o wca, n ie b y łem p ewien , czy mam d o ś ć czas u n a zab awy z Atu tami. Zaczy n ałem o d czu wać lek k ie zawro ty g ło wy , a k o ń czy n y jak b y o d d aliły s ię o d e mn ie. Naty ch mias t p o my ś lałem, że k wiaty mo g ą mieć lek k o n ark o ty czn e d ziałan ie. Do s k o n ale. Ty lk o teg o b y ło mi trzeb a: wp aś ć w n ark o ty czn y h aj, k ied y ak u rat p ró b o wałem wy ciąg n ąć z n ieg o Lu k e'a. Do s trzeg łem p rzed s o b ą p o lan k ę n a n iewielk im wzn ies ien iu . Ru s zy łem k u n iej. M o że zd o łam tam ch wilę o d p o cząć, zeb rać my ś li i p o s tan o wić, co d alej. J ak d o tąd n ie s ły s załem żad n y ch o d g ło s ó w p o ś cig u . Bieg łem, czu jąc, że zaczy n am s ię zataczać. Co ś zak łó cało mi zmy s ł ró wn o wag i. Nag le o g arn ął mn ie s trach p rzed u p ad k iem, zb liżo n y tro ch ę d o ak ro fo b ii. Po raz p ierws zy p rzy s zło mi d o g ło wy , że jeś li s ię p rzewró cę, mo że n ie zd o łam ju ż p o ws tać, że zap ad n ę w o tęp ien ie i we ś n ie zab ije mn ie s twó r z Ch ao s u . Nad e mn ą b arwy k wiató w zlewały s ię, p ły n ęły i mies zały n iczy m mas a jas k rawy ch ws tążek w jas n y m

s tru mien iu . Starałem s ię o d d y ch ać p ły tk o , b y wciąg ać d o p łu c jak n ajmn iej wy ziewó w. Nie b y ło to łatwe wo b ec n aras tająceg o zmęczen ia. Nie u p ad łem jed n ak , ch o ć u s iad łem ciężk o o b o k Lu k e'a, g d y wres zcie u ło ży łem g o n a trawie p o ś ro d k u p o lan k i. Wciąż b y ł n iep rzy to mn y i n a twarzy miał wy raz s p o k o ju . Wiatr o wiewał n as z wzg ó rek o d s tro n y , g d zie wy ras tały n iep rzy jemn e, k o lczas te ro ś lin y b ez k wiató w. Ty m s amy m n ie mu s iałem ju ż wd y ch ać o s załamiający ch zap ach ó w ro zleg łeg o k wietn eg o p o la i p o ch wili w g ło wie zaczęło mi s ię p rzejaś n iać. Z d ru g iej s tro n y , jak s o b ie u ś wiad o miłem, b ry za u n o s iła n as z zap ach w k ieru n k u g ro ty . Nie wied ziałem, czy Og n is ty An io ł zd o ła g o ro zp o zn ać w p o wo d zi mo cn y ch aro mató w, ale n awet tak d ro b n e u łatwien ie mu p o ś cig u tro ch ę mn ie n iep o k o iło . Wiele lat temu , jes zcze p rzed d y p lo mem, s p ró b o wałem raz LSD. Przes tras zy ło mn ie to tak o k ro p n ie, że o d teg o czas u an i razu n ie zaży łem żad n y ch ś ro d k ó w h alu cy n o g en n y ch . To n ie b y ł zwy czajn y ciężk i o d lo t. Pro ch y o d d ziały wały n a mo ją zd o ln o ś ć p o d ró ży p rzez cien ie. To ro d zaj tru izmu , że Amb ery ci mo g ą o d wied zić k ażd e miejs ce, jak ie p o trafią s o b ie wy o b razić, g d y ż ws zy s tk o g d zieś tam is tn ieje w Cien iu . Łącząc ru ch z p racą u my s łu , d o s trajamy s ię d o cien ia n as zy ch p rag n ień . Nies tety , ja n ie p an o wałem wted y n ad włas n ą wy o b raźn ią. I n ies tety , zo s tałem p rzen ies io n y w te miejs ca. Wp ad łem w p an ik ę, a to jes zcze p o g o rs zy ło s y tu ację. Łatwo mo g łem zg in ąć, g d y ż węd ro wałem p rzez zmaterializo wan e d żu n g le włas n ej p o d ś wiad o mo ś ci i s p ęd ziłem tro ch ę czas u tam, g d zie ży ją p o two ry . Kied y d o s zed łem d o s ieb ie, o d n alazłem d ro g ę d o d o mu , zjawiłem s ię ro ztrzęs io n y u d rzwi J u lii i p rzez k ilk a d n i b y łem n erwo wy m wrak iem. Pó źn iej, g d y o p o wied ziałem o ty m Ran d o mo wi, d o wied ziałem s ię, że miał p o d o b n e d o ś wiad czen ia. Z p o czątk u zatrzy mał tę wied zę d la s ieb ie, jak o p o ten cjaln ą tajn ą b ro ń p rzeciwk o k rewn iak o m. Po tem, g d y ws zy s cy jak o ś s ię p o g o d zili, d la o g ó ln eg o b ezp ieczeń s twa p o s tan o wił zd rad zić te in fo rmacje. Przek o n ał s ię ze zd ziwien iem, że Ben ed y k t, Gerard , Fio n a i Bley s wied zieli o ty m — ch o ć ek s p ery men to wali z in n y mi h alu cy n o g en ami. To n iezwy k łe, ale jed y n ie Fio n a ro zważała wy k o rzy s tan ie teg o efek tu jak o b ro n i. Zarzu ciła jed n ak p ro jek t z p o wo d u n iep rzewid y waln o ś ci zjawis k a. Działo s ię to k ilk a lat temu i Ran d o m zap o mn iał o całej s p rawie wo b ec n atło k u p ro b lemó w. Zwy czajn ie n ie p o my ś lał, że k o g o ś n o weg o w ro d zin ie, jak mn ie, p o win n o s ię mo że u p rzed zić. Lu k e mó wił, że p ró b o wał zd o b y ć Twierd zę, wp ro wad zając tam o d d ział żo łn ierzy n a lo tn iach , i że atak s ię n ie u d ał. Kied y tam b y łem, wid ziałem wewn ątrz mu ró w

p o ro zb ijan e lo tn ie, mo g łem więc s en s o wn ie zało ży ć, że Lu k e zo s tał u więzio n y . Zatem, lo g iczn ie rzecz b io rąc, to czarn o k s iężn ik M as k a zro b ił to , co zro b io n o , b y d o p ro wad zić Lu k e'a d o tak ieg o s tan u . Wy mag ało to ch y b a ty lk o wp ro wad zen ia d o zy h alu cy n o g en u d o więzien n eg o p o s iłk u , a p o tem wy p u s zczen ia jeń ca n a wo ln o ś ć, żeb y ch o d ził s o b ie i g ap ił s ię n a k o lo ro we ś wiatełk a. Na s zczęś cie, w p rzeciwień s twie d o mn ie, jeg o my ś lo we węd ró wk i n ie p ro wad ziły w żad n e miejs ca b ard ziej g ro źn e n iż co p rzy jemn iejs ze s cen y z Lewis a Carro lla. M o że miał s erce czy s ts ze o d mo jeg o . Ale to d ziwn e. M as k a mó g ł g o p rzecież zab ić, trzy mać w lo ch ach alb o d o d ać d o s wo jej k o lek cji wies zak ó w. Ty mczas em, ch o ć o czy wiś cie is tn iało p ewn e ry zy k o , w k o ń cu h alu cy n o g en p rzes tan ie d ziałać i Lu k e, wp rawd zie cierp iący , zn ajd zie s ię n a wo ln o ś ci. To raczej k lap s p o ręk u n iż p rawd ziwa zems ta. I to wo b ec p rzed s tawiciela ro d u , k tó ry n ied awn o wład ał w Twierd zy i z p ewn o ś cią zech ce tam wró cić. Czy żb y M as k a b y ł aż tak p ewn y s ieb ie? A mo że n ie u ważał Lu k e'a za g ro źn eg o ? Wied ziałem ró wn ież, że n as ze zd o ln o ś ci ch o d zen ia wś ró d cien i i zd o ln o ś ci czaro d ziejs k ie p o ch o d zą ze zb liżo n y ch źró d eł: Wzo rca alb o Lo g ru s u . Kto mies za s ię d o jed n eg o z n ich , mies za s ię też d o d ru g ieg o . To wy jaś n iało b y n iezwy k łą u miejętn o ś ć Lu k e'a n ad an ia tak p o tężn eg o atu to weg o wezwan ia, ch o ciaż w is to cie n ie b y ło żad n eg o Atu tu : jeg o wzmo cn io n a p ro ch ami s iła wizu alizacji b y ła tak in ten s y wn a, że fizy czn y wizeru n ek n a k arcie o k azał s ię zb ęd n y . A wy p aczo n e zd o ln o ś ci czarn o k s ięs k ie tłu maczy ły tę ws tęp n ą g rę, te d ziwaczn e, zn iek s ztałcające rzeczy wis to ś ć d o zn an ia, jak ie p rzeży łem, n im n as tąp ił k o n tak t. Co o zn aczało , że w p ewn y ch n ark o ty czn y ch s tan ach o b aj mo żemy b y ć b ard zo n ieb ezp ieczn i. Będ ę mu s iał to zap amiętać. M iałem n ad zieję, że n ie o ck n ie s ię wś ciek ły n a mn ie za ten cio s ; zd ążę ch y b a n ajp ierw z n im p o g ad ać. Z d ru g iej s tro n y , ś ro d k i u s p o k ajające p o win n y g o tro ch ę p rzy h amo wać, a cała res zta p o mo że w d eto k s y k acji. Ro ztarłem o b o lały mięs ień lewej n o g i i ws tałem. Złap ałem Lu k e'a p o d p ach y i o d ciąg n ąłem g o ze d wad zieś cia metró w d alej. Po tem o d etch n ąłem g łęb o k o i wró ciłem n a miejs ce. Nie miałem ju ż czas u , b y u ciek ać. Ty mczas em wy cie n ab ierało s iły , a wielk ie k wiaty p o ch y lały s ię wzd łu ż lin ii ws k azu jącej p ro s to n a mn ie. Wid ziałem ju ż międ zy ło d y g ami ciemn iejs zą s y lwetk ę. Wied ziałem wted y , że Dżab b ers mo k u ciek ł, a Og n is ty An io ł wró cił d o p racy . J eżeli s tarcie b y ło i tak n ieu n ik n io n e, to p o lan k a b y ła miejs cem n ie g o rs zy m o d in n y ch , a lep s zy m o d wielu .

ROZDZIAŁ II Od czep iłem o d p as a mig o tliwy p rzed mio t i zacząłem g o ro zk ład ać. Ps try k ał cich o . M iałem n ad zieję, że d o k o n ałem wy b o ru n ajlep s zeg o z mo żliwy ch , a n ie — p o wied zmy — trag iczn ej p o my łk i. Po twó r n ad ch o d ził p o p rzez k wiaty wo ln iej, n iż s ię s p o d ziewałem. M o g ło to o zn aczać, że ma p ro b lemy z o d n alezien iem mo jeg o tro p u p o ś ró d eg zo ty czn y ch zap ach ó w. Liczy łem jed n ak , że o d n ió s ł ran y w s tarciu z Dżab b ers mo k iem, tracąc p rzy ty m n ieco p ręd k o ś ci i s iły . Tak czy tak , o s tatn ie ło d y g i p o ch y liły s ię w k o ń cu i zo s tały zd ep tan e. Kan cias ty s twó r wto czy ł s ię n a p o lan ę i p rzy s tan ął, s p o g ląd ając n a mn ie b ez mru g n ięcia. Frak ir wp ad ła w p an ik ę, więc u s p o k o iłem ją. Ten p rzeciwn ik n ie n ależał d o jej s fery . Zo s tało mi jes zcze zak lęcie Og n is tej Fo n tan n y , ale n awet g o n ie p ró b o wałem. Wied ziałem, że n ie p o ws trzy ma An io ła, a mó g łb y zacząć s ię zach o wy wać w s p o s ó b n iep rzewid y waln y . — M o g ę ci ws k azać d ro g ę p o wro tn ą d o Ch ao s u — zawo łałem. — Pewn ie tęs k n is z za d o mem. Zawy ł cich o i ru s zy ł n a mn ie. To ty le, jeś li ch o d zi o s en ty men ty . Zb liżał s ię wo ln o , o ciek ając p o s o k ą z tu zin a ran . Zas tan awiałem s ię, czy p o trafiłb y jes zcze n a mn ie s k o czy ć, czy też o b ecn e temp o b y ło ws zy s tk im, n a co g o s tać. Os tro żn o ś ć n ak azy wała p rzewid y wać n ajg o rs ze, więc ro zlu źn iłem mięś n ie, g o tó w d o reak cji n a k ażd ą p ró b ę atak u . Nie s k o czy ł. Zb liżał s ię ty lk o n iczy m mały czo łg z łap ami. Nie wied ziałem, g d zie w jeg o ciels k u zn ajd u ją s ię wrażliwe p u n k ty — an ato mia Og n is ty ch An io łó w n ie zajmo wała wy s o k iej lo k aty n a liś cie mo ich zain teres o wań . Sp ró b o wałem zaliczy ć k u rs p rzy s p ies zo n y , o b s erwu jąc u ważn ie p o two ra. Nies tety , d o s zed łem ty lk o d o wn io s k u , że ws zy s tk ie ważn e o rg an y s ą d o b rze o s ło n ięte. Szk o d a. Wo lałem n ie atak o wać n a wy p ad ek , g d y b y p ró b o wał mn ie d o czeg o ś s p ro wo k o wać. Nie miałem p o jęcia o s ztu czk ach , jak ie s to s u je w walce, an i ch ęci, żeb y s ię o d s ło n ić ty lk o p o to , b y je p o zn ać. Lep iej trzy mać g ard ę, p o wied ziałem s o b ie, i n iech o n zro b i p ierws zy ru ch . Ale o n ty lk o p o d ch o d ził, b liżej i b liżej. Wied ziałem, że zaraz b ęd ę mu s iał co ś zro b ić, ch o ćb y ty lk o s ię co fn ąć…

J ed n a z ty ch d łu g ich , zwin ięty ch p rzed n ich k o ń czy n wy s trzeliła k u mn ie, a ja o d s k o czy łem n a b o k i ciąłem. Ciach ! Łap a leżała n a ziemi i p o ru s zała s ię ciąg le. Więc ja ró wn ież s ię ru s załem. Raz-d wa! Raz-d wa! I ciach ! I ciach ! Po twó r p rzewró cił s ię wo ln o n a lewy b o k , p o n ieważ o d rąb ałem ws zy s tk ie czło n k i p o tej s tro n ie ciała. Po tem, zan ad to p ewn y s ieb ie, p rzeb ieg łem zb y t b lis k o , b y s tan ąć z d ru g ieg o b o k u i p o wtó rzy ć wy czy n , p ó k i An io ł b y ł o s zo ło mio n y i n ies p rawn y . M ig n ęła in n a łap a. J ed n ak b y łem za b lis k o , a o n p ad ał. Zamias t p o ch wy cić w s zp o n y , trafił mn ie w p ierś o d p o wied n ik iem g o len i czy p rzed ramien ia. Od leciałem d o ty łu . Kied y o d p ełzałem jak n ajd alej i p ró b o wałem ws tać, u s ły s załem s en n y g ło s Lu k e'a. — Co s ię tu d zieje? — Pó źn iej! — k rzy k n ąłem, n ie o g ląd ając s ię. — Zaraz! Waln ąłeś mn ie! — d o d ał. — Bez zły ch zamiaró w. To elemen t k u racji. Stan ąłem n a n o g ach i ru s zy łem zn o wu . — Ah a… — u s ły s załem jes zcze. Po twó r leżał n a b o k u , a ta wielk a łap a wy ciąg ała s ię g wałto wn ie w mo ją s tro n ę. Od s k ak iwałem, jed n o cześ n ie b ad ając jej zas ięg i k ąt u d erzen ia. I ciach ! Łap a u p ad ła n a ziemię, a ja wziąłem s ię d o d zieła. Zad ałem trzy cio s y , k tó re p rzes zły p rzez całą jeg o g ło wę, n im zd o łałem ją o d ciąć. Cmo k ała s tale, a k ad łu b p rzes u wał s ię i p ełzał n a p o zo s tały ch k o ń czy n ach . Nie wiem, ile cięć jes zcze zad ałem. Nie p rzery wałem, p ó k i s twó r n ie b y ł d o s ło wn ie w p las terk ach . Przy k ażd y m cio s ie Lu k e k rzy czał: „Olé!”. By łem ju ż tro ch ę s p o co n y i zau waży łem, że ro zg rzan e p o wietrze — alb o co ś in n eg o — p o wo d u je, że d alek ie k wiaty w p o lu wid zen ia falu ją d o ś ć n iep o k o jąco . Czu łem, że d o wio d łem zd o ln o ś ci p rzewid y wan ia: miecz mig b ły s taln y , k tó ry zab rałem z b aru , o k azał s ię ws p an iałą b ro n ią. M ach n ąłem n im wy s o k o , co — jak s ię zd aje — d o k ład n ie o czy ś ciło k lin g ę, p o czy m zacząłem g o s k ład ać d o wy jś cio wej, zwartej fo rmy . By ł mięk k i jak p łatk i k wiató w i wciąż lś n ił s łab y m, mato wy m b las k iem… — Brawo ! — o d ezwał s ię zn ajo my g ło s . Od wró ciłem s ię; zo b aczy łem u ś miech , a p o n im Ko ta, k tó ry lek k o k las k ał łap ami. — Kalej! Kalu ! — d o d ał. — Niezła ro b o ta, cu d o b ry ch ło p cze! Tło falo wało mo cn iej, a n ieb o p o ciemn iało .

— Co jes t? — zawo łał Lu k e. Ws tał właś n ie i p o d ch o d ził. Kied y zn ó w o d wró ciłem g ło wę, d o s trzeg łem b ar fo rmu jący s ię za Ko tem, p o ch wy ciłem b ły s k mo s iężn ej p o ręczy . Zak ręciło mi s ię w g ło wie. — No rmaln ie p o b ieramy k au cję za mig b ły s taln y miecz — s twierd ził Ko t. — Ale s k o ro o d d ajes z g o b ez u s zk o d zeń … Lu k e s tan ął o b o k mn ie. Us ły s zał mu zy k ę i zaczął n u cić. Teraz to p o lan k a i zarżn ięty Og n is ty An io ł wy d awały s ię n ało żo n y m o b razem, b ar zaś n ab ierał trwało ś ci… p o jawiały s ię n iu an s e k o lo ró w i o d cien i. J ed n ak lo k al s p rawiał wrażen ie mn iejs zeg o . Sto lik i s tały b liżej s ieb ie, mu zy k a g rała cis zej, fres k b y ł jak b y wężs zy , a malarz g d zieś zn ik n ął. Nawet Gąs ien ica i jeg o g rzy b co fn ęli s ię d o mro czn eg o k ąta i o b aj s k u rczy li wy raźn ie, a n ieb ies k i d y m n ie wy d awał s ię ju ż tak g ęs ty . Uzn ałem to za d o b ry zn ak , p o n ieważ jeś li n as za o b ecn o ś ć tu taj b y ła rezu ltatem s tan u u my s łu Lu k e'a, to mo że właś n ie u waln iał s ię o d teg o n atręctwa. — Lu k e? — rzu ciłem. — Tak ? — Stan ął o b o k mn ie p rzy b arze. — Wies z, że jes teś n a h aju , p rawd a? — J a n ie… Nie jes tem p ewien , co mas z n a my ś li. — Kied y M as k a trzy mał cię w n iewo li, mó g ł ci p o d ać jak iś k was — wy jaś n iłem. — Czy to mo żliwe? — Kto to jes t M as k a? — zd ziwił s ię. — No wy b o s s w Twierd zy . — Ah a, ch o d zi ci o Sh aru Garru la — zawo łał. — Rzeczy wiś cie, p rzy p o min am s o b ie, że n o s ił n ieb ies k ą mas k ę. Nie wid ziałem p o wo d ó w, b y zag łęb iać s ię w tłu maczen ie, d laczeg o M as k a n ie mo że b y ć Sh aru . Zres ztą, p ewn ie i tak b y zap o mn iał. Kiwn ąłem ty lk o g ło wą. — Szef — p o wied ziałem. — Czy ja wiem… Tak , ch y b a mó g łb y mi co ś p o d ać — p rzy zn ał. — To zn aczy , że to ws zy s tk o … Szero k im g es tem ws k azał całą s alę. Przy tak n ąłem. — Natu raln ie, jes t rzeczy wis te — s twierd ziłem. — Ale my p o trafimy p rzetran s p o rto wać s ieb ie d o h alu cy n acji. Ws zy s tk ie s ą g d zieś rzeczy wis te. Kwas b y

to załatwił. — Niech mn ie d iab li… — mru k n ął. — Po d ałem ci tro ch ę lek ó w, k tó re p o win n y p o mó c — d o d ałem. — Ale to mo że p o trwać. Ob lizał warg i i ro zejrzał s ię. — Nie ma p o ś p iech u . — Uś miech n ął s ię, g d y zab rzmiał o d leg ły k rzy k : to d emo n y zaczęły wy czy n iać b rzy d k ie rzeczy z p ło n ącą k o b ietą we fres k u . — Po d o b a mi s ię tu taj. Uło ży łem n a b arze p o s k ład an ą b ro ń . Lu k e zas tu k ał o b lat i zamó wił n as tęp n ą k o lejk ę. Wy co fałem s ię, k ręcąc g ło wą. — M u s zę ju ż iś ć — wy jaś n iłem. — Kto ś n a mn ie p o lu je i ty m razem n iewiele b rak o wało . — Zwierzęta s ię n ie liczą — o ś wiad czy ł Lu k e. — Stwó r, k tó reg o p o s iek ałem, liczy s ię jak n ajb ard ziej — o d p arłem. — Zo s tał wy s łan y . Sp o jrzałem n a wy łaman e d rzwi, my ś ląc, co mo że s ię w n ich zjawić jak o n as tęp n e. Og n is te An io ły częs to p o lu ją p arami. — Ale mu s zę z to b ą p o ro zmawiać… — mó wiłem d alej. — Nie teraz. — Od wró cił s ię. — Wies z, że to ważn e. — Nie p o trafię s k u p ić my ś li. Zap ewn e miał rację, a n ie b y ło s en s u ciąg n ąć g o s tąd d o Amb eru czy g d ziek o lwiek in d ziej. Ro zwiałb y s ię i p o jawił zn o wu tu taj. Do p iero k ied y p rzejaś n i mu s ię w g ło wie, a o b s es ja p rzes tan ie g o n ęk ać, mo żemy o mó wić n as ze ws p ó ln e p ro b lemy . — Pamiętas z, że two ja matk a jes t więźn iem w Amb erze? — s p y tałem jes zcze. — Tak . — Wezwij mn ie, k ied y wró cis z d o n o rmy . M u s imy p o g ad ać. — Wezwę. Od wró ciłem s ię, wy s zed łem za d rzwi i w ś cian ę mg ły . Z o d d ali u s ły s załem, że Lu k e ś p iewa jak ąś s mu tn ą b allad ę. Kied y ch o d zi o p rzejś cia p rzez cien ie, mg ła jes t n iemal tak n iewy g o d n a jak ab s o lu tn a ciemn o ś ć. J eś li w ru ch u n ie wid ać p u n k tó w o d n ies ien ia, n ie ma s p o s o b u , b y d o k o n ać p rzes k o k u . Z d ru g iej s tro n y jed n ak , ch ciałem ty lk o zas tan o wić s ię w s amo tn o ś ci, zwłas zcza że mo g łem ju ż jas n o my ś leć.

J eżeli ja n ik o g o n ie wid ziałem w ty ch o p arach , to i mn ie n ik t n ie zo b aczy . I n ie s ły s załem żad n eg o d źwięk u , jed y n ie włas n e k ro k i n a b ru k o wan ej p o wierzch n i. Co o s iąg n ąłem? Kied y w Amb erze p rzeb u d ziłem s ię p o k ró tk iej d rzemce, b y o b s erwo wać n iezwy k łe wezwan ie Lu k e'a, b y łem ś mierteln ie zmęczo n y p o n iezwy k ły ch tru d ach . Zo s tałem p rzen ies io n y d o n ieg o , p rzek o n ałem s ię, że ma o d lo t, n ak armiłem czy mś , co p o win n o s zy b ciej d o p ro wad zić g o d o n o rmy , p o rąb ałem Og n is teg o An io ła i zo s tawiłem Lu k e'a tam, g d zie g o zas tałem n a p o czątk u . Dwie rzeczy u d ało mi s ię załatwić, Ud aremn iłem Lu k e'o wi ws zelk ie p lan y , Wied ział, że jeg o matk a jes t n as zy m wy o b rażałem s o b ie, b y p o d jął jak ieś

my ś lałem, mas zeru jąc p rzez k łęb y mg ły . jak ie mó g łb y jes zcze s n u ć co d o Amb eru . więźn iem i w ty ch o k o liczn o ś ciach n ie b ezp o ś red n ie d ziałan ia. Po mijając n awet

tech n iczn e p ro b lemy związan e z p rzetran s p o rto wan iem g o tak , b y p o zo s tał cały , to b y ł g łó wn y p o wó d , że mo g łem g o zo s tawić s ameg o … co właś n ie zro b iłem. J es tem p rzek o n an y , że Ran d o m wo lałb y mieć g o n iep rzy to mn eg o w celi w p o d ziemiach , ale b y łem też p ewien , że wy s tarczy mu Lu k e z wy rwan y mi k łami i n a s wo b o d zie. Zwłas zcza że p ręd zej czy p ó źn iej p ewn ie n awiąże z n ami k o n tak t w s p rawie J as ry . M o g łem p o zwo lić, b y d o s zed ł jak o ś d o s ieb ie i zjawił s ię u n as , k ied y b ęd zie mu to o d p o wiad ało . W mo jej p o czek aln i tk wiły ju ż mo je włas n e p ro b lemy , ch o ćb y Gh o s twh eel, M as k a, Vin ta… i n o we wid mo , k tó re właś n ie wzięło n u merek i zajęło miejs ce. M o że to J as ra wy k o rzy s tała p rzy ciąg an ie n ieb ies k ich k amien i, b y p o s łać za mn ą zab ó jcó w. M iała mo żliwo ś ć i mo ty w. Ch o ciaż n iewy k lu czo n e, że to M as k a. Wed łu g mn ie miał tak ą s p o s o b n o ś ć… i ch y b a miał też mo ty w, ch o ć g o n ie ro zu miałem. J as rę u s u n ąłem jed n ak z d ro g i. Zamierzałem w k o ń cu ro zs trzy g n ąć s p rawę z M as k ą, ale ju ż teraz wierzy łem, że wy zwo liłem s ię z wp ły wu n ieb ies k ich k amien i. Wierzy łem też, że n as ze n ied awn e s p o tk an ie w Twierd zy ch o ć tro ch ę g o wy s tras zy ło . Tak czy tak , to zu p ełn ie n iep rawd o p o d o b n e, b y M as k a lu b J as ra, n iezależn ie o d s wej mo cy , p o trafili zd o b y ć wy s zk o lo n eg o Og n is teg o An io ła. Nie; jes t ty lk o jed n o miejs ce, z k tó reg o o n e p o ch o d zą, czaro wn icy z cien i zaś n ie trafiają n a lis tę k lien tó w. Po d mu ch wiatru p o rwał n a mo men t mg łę i zo b aczy łem mro czn e b u d y n k i. Do s k o n ale. Przes k o czy łem. M g ła p rzes u n ęła s ię zn o wu n iemal n aty ch mias t i n ie b y ły to ju ż b u d y n k i, ale fo rmacje s k aln e. Ko lejn e ro zs tąp ien ie s zaro ś ci i p o jawił s ię s k rawek p o ran n eg o czy wieczo rn eg o n ieb a z wy lan ą s tru g ą jas n y ch g wiazd . W k ró tk im czas ie wiatr p rzeg n ał mg łę i zo b aczy łem, że id ę g d zieś wy s o k o p o s k ale, w b las k u g wiazd tak jas n y m, że mó g łb y m p rzy n ich czy tać. Dąży łem ciemn ą d ró żk ą

p ro wad zącą d o k rawęd zi ś wiata… Cała ta s p rawa z Lu k iem, J as rą, Daltem i M as k ą b y ła czy mś w ro d zaju łamig łó wk i — całk o wicie zro zu miała w p ewn y ch p u n k tach i zamg lo n a w in n y ch . Tro ch ę czas u i p racy wy jaś n i ws zy s tk o . Lu k e i J as ra b y li ch wilo wo u n ies zk o d liwien i. Tajemn iczy M as k a miał ch y b a d o mn ie jak ieś o s o b is te p reten s je, ale d la Amb eru raczej n ie s tan o wił zag ro żen ia. Za to Dalt o ws zem, zwłas zcza ze s wy m n o wy m u zb ro jen iem… ale Ran d o m zn ał s y tu ację, a Ben ed y k t wró cił d o d o mu . By łem więc s p o k o jn y , że u czy n io n o w tej s p rawie ws zy s tk o , co mo żliwe. Stałem n a k rawęd zi ś wiata i s p o g ląd ałem w b ezd en n ą p rzep aś ć p ełn ą g wiazd . M o ja g ó ra ch y b a n ie zas zczy ciła s wą o b ecn o ś cią p o wierzch n i p lan ety . J ed n ak że p o lewej s tro n ie d o s trzeg łem mo s t p ro wad zący w mro k , d o ciemn eg o , p rzes łan iająceg o g wiazd y k s ztałtu — mo że k o lejn ej d ry fu jącej g ó ry . Ru s zy łem w tamtą s tro n ę. Pro b lemy d o ty czące atmo s fery , g rawitacji czy temp eratu ry n ie miały zn aczen ia w ty m miejs cu , g d zie mo g łem w p ewn y m s en s ie n a b ieżąco k reo wać rzeczy wis to ś ć. Ws zed łem n a mo s t i p rzez jed n ą ch wilę k ąt b y ł o d p o wied n i: zo b aczy łem d ru g i mo s t p o p rzeciwn ej s tro n ie mro czn ej b ry ły , p ro wad zący w in n ą ciemn o ś ć. Zatrzy małem s ię p o ś ro d k u . Wzro k s ięg ał d alek o we ws zy s tk ie s tro n y . Uzn ałem, że to miejs ce b ezp ieczn e i o d p o wied n ie. Wy jąłem talię Atu tó w i p rzek ład ałem je, aż zn alazłem k artę, k tó rej n ie u ży wałem o d b ard zo , b ard zo d awn a. Od ło ży łem p o zo s tałe i s p o jrzałem w n ieb ies k ie o czy , n a mło d ą, p o ważn ą twarz o o s try ch ry s ach p o d mas ą id ealn ie b iały ch wło s ó w. Ub ran y b y ł w czerń , p o za b iały m k o łn ierzem i s k rawk iem man k ietu wid o czn y m s p o d lś n iącej, d o p as o wan ej k u rty . W d ło n i o k ry tej ręk awicą trzy mał trzy ciemn e, s talo we k u le. Czas ami jes t d o ś ć tru d n o d o trzeć aż d o Ch ao s u , więc s k u p iłem s ię, s ięg ając o s tro żn ie i mo cn o . Ko n tak t n as tąp ił n iemal o d razu . Sied ział n a b alk o n ie p o d wariack o p as ias ty m n ieb em, a Zmien n e Gó ry p rzes u wały s ię p o lewej s tro n ie. No g i o p ierał n a n iewielk im, s zy b u jący m s to lik u i czy tał k s iążk ę. Op u ś cił ją i u ś miech n ął s ię lek k o . — M erlin — rzek ł cich y m g ło s em. — Wy g ląd as z n a zmęczo n eg o . Przy tak n ąłem. — A ty n a wy p o częteg o — zau waży łem. — Zg ad za s ię. — Zamk n ął k s iążk ę i o d ło ży ł ją n a s to lik . — M as z k ło p o ty ? — s p y tał. — M am k ło p o ty , M an d o rze. Ws tał.

— Ch ces z p rzejś ć? Po k ręciłem g ło wą. — J eś li mas z p o d ręk ą jak ieś Atu ty , k tó re u łatwią ci p o wró t, wo lałb y m, żeb y ś ty p rzes zed ł d o mn ie. Wy ciąg n ął ręk ę. — Zg o d a — p o wied ział. Wy ciąg n ąłem ręk ę, n as ze d ło n ie zetk n ęły s ię; zro b ił k ro k i s tan ął o b o k mn ie n a mo ś cie. Uś cis n ęliś my s ię. Po tem ro zejrzał s ię i s p o jrzał w o tch łań . — Czy co ś ci tu zag raża? — zap y tał. — Nie. Wy b rałem to miejs ce, p o n ieważ wy d aje s ię zu p ełn ie b ezp ieczn e. — I b ard zo malo wn icze — d o k o ń czy ł. — Co s ię z to b ą d ziało ? — Przez d łu g ie lata b y łem n ajp ierw s tu d en tem, a p o tem p ro jek tan tem p ewn eg o ro d zaju s p ecjalis ty czn eg o s p rzętu — wy jaś n iłem. — Aż d o n ied awn a ży łem s o b ie całk iem s p o k o jn ie. I n ag le ro zp ętało s ię p iek ło … ale więk s zo ś ć ro zu miem, a s p o ro elemen tó w ju ż o p an o wałem. Ta częś ć jes t właś ciwie p ro s ta i n iewarta two jej u wag i. Op arł d ło ń o p o ręcz mo s tu . — A ta d ru g a częś ć? — M o i wro g o wie, aż d o teraz, p o ch o d zili z o k o lic Amb eru . Aż n ag le, k ied y s p rawy b y ły n a n ajlep s zej d ro d ze d o ro związan ia, k to ś wy p u ś cił mo im tro p em Og n is teg o An io ła. Nie mam p o jęcia, z jak ich p o wo d ó w, a z p ewn o ś cią n ie jes t to s ztu czk a z Amb eru . Przed ch wilą g o zab iłem. Cmo k n ął lek k o , o d wró cił s ię, o d s zed ł n a k ilk a k ro k ó w i zn ó w s p o jrzał n a mn ie. — M as z rację, n atu raln ie — s twierd ził. — Nie p rzy p u s zczałem, że d o jd zie aż d o teg o . In aczej p o ro zmawiałb y m z to b ą ju ż d awn o . Zan im jed n ak p o d ejmę p ewn e s p ek u lacje w tej k wes tii, p o zwó l, że n ie zg o d zę s ię z to b ą co d o h ierarch ii ważn o ś ci fak tó w. Ch ciałb y m p o zn ać całą h is to rię. — Po co ? — Po n ieważ b y was z n iek ied y wzru s zająco n aiwn y , b racis zk u . Nie u fam two jej o cen ie teg o , co jes t n ap rawd ę is to tn e. — M o g ę u mrzeć z g ło d u , zan im s k o ń czę. Z k rzy wy m u ś mies zk iem mó j p rzy ro d n i b rat M an d o r u n ió s ł ramio n a. J u rt i Des p il też s ą d la mn ie p rzy ro d n imi b raćmi, zro d zo n y mi p rzez mo ją matk ę Darę ze związk u z k s ięciem Sawallem, Lo rd em Krań ca. M an d o r jes t s y n em Sawalla z p o p rzed n ieg o małżeń s twa. J es t s p o ro s tars zy o d e mn ie i w efek cie p rzy p o min a mi

czas em k rewn y ch z Amb eru . M ięd zy d ziećmi Dary i Sawalla zaws ze czu łem s ię tro ch ę o b co . W ty m s en s ie M an d o r tak że n ie n ależał d o g ru p y , więc mieliś my ze s o b ą co ś ws p ó ln eg o . Niezależn ie jed n ak o d p o czątk o wy ch mo ty wó w, p as o waliś my d o s ieb ie i zap rzy jaźn iliś my s ię b ard ziej ch y b a n iż p rawd ziwi b racia. Wiele mn ie n au czy ł w ciąg u tamty ch lat; s p ęd ziliś my razem wiele p rzy jemn y ch ch wil. Po wietrze zamig o tało , a k ied y M an d o r o p u ś cił ramio n a, międ zy n ami b ezg ło ś n ie p o jawił s ię s tó ł p o k ry ty b iały m h afto wan y m o b ru s em. Za n im p rzy b y ły d wa k rzes ła. Na s to le czek ały ju ż n ak ry te p ó łmis k i, p o rcelan a, k ry s ztały i s ztu ćce. By ło n awet b ły s zczące wiad erk o z lo d em, a w n im wy g ięta b u telk a. — J es tem p o d wrażen iem — o ś wiad czy łem. — Przez o s tatn ie lata wiele czas u p o ś więcałem n a mag ię g as tro n o miczn ą — o d p arł. — Siad aj, p ro s zę. Zajęliś my miejs ca n a mo ś cie p o międ zy d wo ma ciemn o ś ciami. M ru czałem z p o d ziwem, k o s ztu jąc p o traw, i d o p iero p o k ilk u min u tach mo g łem zacząć o p o wieś ć o zd arzen iach , k tó re d o p ro wad ziły mn ie d o teg o miejs ca p ełn eg o b las k u g wiazd i cis zy . M an d o r, n ie p rzery wając, wy s łu ch ał całej mo jej h is to rii. Kied y s k o ń czy łem, s k in ął g ło wą. — M o że jes zcze jed n ą p o rcję d es eru ? — zap y tał. — Ch ętn ie — zg o d ziłem s ię. — J es t całk iem n iezły . Kied y p o ch wili u n io s łem g ło wę, M an d o r s ię u ś miech ał. — Z czeg o s ię ś miejes z? — s p y tałem. — Z cieb ie. J eś li p amiętas z, zan im wy jech ałeś , mó wiłem ci, żeb y ś u ważał, k o g o o b d arzas z zau fan iem. — Co z teg o ? Nik o mu o s o b ie n ie o p o wiad ałem. J eś li ch ces z wy g ło s ić k azan ie o ty m, że zap rzy jaźn iłem s ię z Lu k iem, zan im p o zn ałem jeg o p rzes zło ś ć, to ju ż je s ły s załem. — A co z J u lią? — O co ci ch o d zi? Nie d o wied ziała s ię… — Właś n ie. Wy d aje s ię, że mo g łeś jej zau fać. Zamias t teg o zwró ciłeś ją p rzeciwk o s o b ie. — No d o b rze! M o że co d o n iej też s ię p o my liłem. — Stwo rzy łeś n iezwy k łe u rząd zen ie i n ie p rzy s zło ci d o g ło wy , że mo że s ię s tać p o tężn ą b ro n ią. Ran d o m zro zu miał to n aty ch mias t. Lu k e ró wn ież. Przed k atas tro fą

u rato wało cię ch y b a ty lk o to , że mas zy n a u zy s k ała ś wiad o mo ś ć i n ie ch ciała, b y jej ro zk azy wać. — M as z rację. Zająłem s ię g łó wn ie p ro b lemami tech n iczn y mi. Nie p o my ś lałem o mo żliwy ch k o n s ek wen cjach . Wes tch n ął. — I co z to b ą zro b ić, M erlin ie? Po d ejmu jes z ry zy k o , n ie wied ząc n awet, że o n o is tn ieje. — Nie zau fałem Vin cie — p rzy p o mn iałem. — Uważam, że mo g łeś o d n iej u zy s k ać więcej in fo rmacji — o d p arł. — Gd y b y tak ci s ię n ie s p ies zy ło , b y rato wać Lu k e'a, k tó remu właś ciwie n ic ju ż n ie zag rażało . Po d k o n iec was zej ro zmo wy o n a wy raźn ie mięk ła. — M o że p o win ien em cię wezwać. — Zró b to , jeś li zn o wu ją s p o tk as z. Zajmę s ię n ią. Sp o jrzałem n a n ieg o . M ó wił p o ważn ie. — Wies z, k im o n a jes t? — Do wiem s ię. — Zak ręcił jas k rawo p o marań czo wy m n ap o jem w k ielich u . — Ale mam d la cieb ie p ro p o zy cję, eleg an ck ą w s wej p ro s to cie. Po s iad am n o wy d o m n a ws i, n a o d lu d ziu i ze ws zy s tk imi wy g o d ami. Dlaczeg o n ie miałb y ś wró cić ze mn ą d o Dwo rcó w, zamias t k lu czy ć międ zy jed n y m a d ru g im n ieb ezp ieczeń s twem? Przy czais z s ię n a p arę lat, u ży jes z ży cia, n ad ro b is z o p ó źn ien ia w lek tu rze. Do p iln u ję, żeb y ś b y ł d o b rze ch ro n io n y . Niech min ie zag ro żen ie. Wró cis z d o s wo ich s p raw w b ard ziej s p rzy jający m k limacie. Wy p iłem n iewielk i ły k o g n is teg o n ap o ju . — Nie — o d p arłem. — A co z ty mi s p rawami, o k tó ry ch ws p o mn iałeś , że wies z o n ich , a ja n ie? — Nie b ęd ą ważn e, jeś li p rzy jmies z mo ją o fertę. — J eś li n awet miałb y m s ię zg o d zić, ch cę wied zieć. — Szk o d a czas u — mru k n ął. — Wy s łu ch ałeś mo jej h is to rii. Teraz ja wy s łu ch am two jej. Wzru s zy ł ramio n ami, o p arł s ię wy g o d n ie i s p o jrzał w g wiazd y . — Sway v ill u miera — o zn ajmił. — Ro b i to o d lat. — To fak t, ale teraz p o czu ł s ię o wiele g o rzej. Niek tó rzy s ąd zą, że ma to związek ze ś mierteln ą k lątwą Ery k a z Amb eru . W k ażd y m razie n ie s ąd zę, b y p o zo s tało mu

wiele czas u . — Zaczy n am ro zu mieć… — Tak , walk a o s u k ces ję n ab rała temp a. Lu d zie p ad ają n a p rawo i lewo : tru cizn y , p o jed y n k i, mo rd ers twa, p o d ejrzan e wy p ad k i, wątp liwe s amo b ó js twa. Sp o ro o s ó b wy jech ało n ie wiad o mo g d zie. A p rzy n ajmn iej tak mo żn a b y s ąd zić. — Ro zu miem, ale n ie wiem, jak i ma to związek ze mn ą. — Kied y ś n ie miało . — Ale? — Nie wies z p ewn ie, że p o two im wy jeźd zie Sawall fo rmaln ie cię ad o p to wał? — Co ? — Tak . Nie zn am jeg o mo ty wó w, ale jes teś p rawn y m d zied zicem. Sto is z d alej n iż ja, ale wy p rzed zas z J u rta i Des p ila. — Ale i tak jes tem b ard zo d alek o n a liś cie. — To p rawd a… — p rzy zn ał. — Zain teres o wan ia k o n cen tru ją s ię n a o g ó ł u s zczy tu . — Po wied ziałeś „n a o g ó ł”. — Zaws ze s ą wy jątk i — o d p arł. — M u s is z zd awać s o b ie s p rawę, że tak i o k res jes t ró wn ież ś wietn ą o k azją d o s p łaty s tary ch d łu g ó w. J ed n a ś mierć mn iej czy więcej n ie zwró ci tak iej u wag i jak w s p o k o jn iejs zy ch czas ach . Nawet w s to s u n k o wo wy s o k ich k ręg ach . Po trząs n ąłem g ło wą, p atrząc mu w o czy . — W mo im p rzy p ad k u to n ie ma s en s u — s twierd ziłem. Przy g ląd ał mi s ię d łu g o , aż p o czu łem n iep o k ó j. — Prawd a? — s p y tałem w k o ń cu . — No … p o my ś l ch wilę. Po my ś lałem. I k ied y ty lk o p rzy s zło mi to d o g ło wy , M an d o r p rzy tak n ął, jak b y zn ał zawarto ś ć meg o u my s łu . — J u rt — p o wied ział. — Wk ro czy ł w ten o k res z mies zan in ą zach wy tu i s trach u . Bez p rzerwy o p o wiad ał o o s tatn ich zab ó js twach , o eleg an cji i łatwo ś ci, z jak ą ich d o k o n an o . Przy cis zo n y to n , o d czas u d o czas u n erwo wy ch ich o t. J eg o s trach i żąd za, b y zwięk s zy ć włas n e mo żliwo ś ci czy n ien ia s zk ó d , o s iąg n ęły wres zcie g ran icę i p o k o n ały d awn y lęk … — Lo g ru s … — Tak . W k o ń cu s p ró b o wał Lo g ru s u i p rzes zed ł.

— Pewn ie s ię b ard zo u cies zy ł. By ł d u mn y . M arzy ł o ty m o d lat. — A tak — zg o d ził s ię M an d o r. — I jes tem p ewien , że p rzeży wał też całk iem in n e emo cje. — Po czu cie s wo b o d y — zg ad y wałem. — Wład zy . — Patrząc n a jeg o iro n iczn y u ś mies zek , mu s iałem d o d ać: — I ch ęć włączen ia s ię d o g ry . — M o że jes t jes zcze d la cieb ie n ad zieja — p o ch walił mn ie. — Sp ró b u jes z d o p ro wad zić to ro zu mo wan ie d o lo g iczn y ch wn io s k ó w? — Do b rze. — M y ś lałem o lewy m u ch u J u rta, p o mo im cięciu o d p ły wający m w o b ło k u k rwawy ch p acio rk ó w. — Uważas z, że to J u rt wy s łał Og n is teg o An io ła. — Najp rawd o p o d o b n iej — zg o d ził s ię. — Co d alej? Po my ś lałem o złaman ej g ałęzi, k tó ra p rzeb iła o k o J u rta, k ied y walczy liś my n a p o lan ie… — W p o rząd k u — s twierd ziłem. — Ch ce mn ie zab ić. M o że jes t to elemen t walk i o s u k ces ję, p o n ieważ tro ch ę g o wy p rzed zam, mo że zwy k ła n iech ęć alb o zems ta… a mo że jed n o i d ru g ie. — To właś ciwie n ie ma zn aczen ia — zau waży ł M an d o r. — Przy n ajmn iej jeś li id zie o rezu ltaty . M y ś lałem jed n ak o ty m wilk u ze ś cięty m u ch em, k tó ry cię n ap ad ł. O ile p amiętam, miał ty lk o jed n o o k o … — Tak … — mru k n ąłem. — J ak J u rt teraz wy g ląd a? — Od ro s ło mu ju ż p rawie p ó ł u ch a. J es t n ieró wn e i b rzy d k ie, ale n a o g ó ł zak ry te wło s ami. Zreg en ero wał g ałk ę o czn ą, ale jes zcze p rzez n ią n ie wid zi. Zwy k le n o s i o p as k ę. —

To

mo że

tłu maczy ć

o s tatn ie

wy p ad k i

—

s twierd ziłem.

—

Bard zo

n ieo d p o wied n ia ch wila wo b ec ws zy s tk ieg o , co s ię teraz d zieje. Wo d a s taje s ię b ard ziej mętn a. — M ięd zy in n y mi d lateg o p ro p o n u ję, żeb y ś zn ik n ął g d zieś i o d czek ał, aż ws zy s tk o u cich n ie. J es t za g o rąco . Kied y ty le s trzał fru wa w p o wietrzu , k tó raś mo że o d n aleźć d ro g ę d o two jeg o s erca. — Po trafię o s ieb ie zad b ać, M an d o rze. — Prawie ci u wierzy łem. Wzru s zy łem ramio n ami, ws tałem i p o d s zed łem d o p o ręczy . Sp o jrzałem w d ó ł, n a g wiazd y . — M as z lep s ze p o my s ły ? — zawo łał. Nie o d p o wied ziałem, p o n ieważ właś n ie s ię n ad ty m zas tan awiałem. Ro zważałem

to , co M an d o r p o wied ział o mo jej n ieo s tro żn o ś ci, o b rak u p rzy g o to wan ia… I u zn ałem, że ma rację. We ws zy s tk im p rawie, co mi s ię p rzy d arzy ło d o tej ch wili — z wy jątk iem wy p rawy p o J as rę — g łó wn ie reag o wałem n a ro zwó j s y tu acji. Raczej o d p o wiad ałem n a d ziałan ia in n y ch , n iż s am d ziałałem. Ows zem, ws zy s tk o to n as tęp o wało b ard zo s zy b k o . Ale i tak n ie two rzy łem żad n y ch s en s o wn y ch p lan ó w o b ro n y , p o zn an ia p rzeciwn ik ó w czy k o n tratak u . By ło ch y b a k ilk a s p raw, k tó ry mi mó g łb y m s ię zająć… — Kied y tak wiele jes t p o wo d ó w d o zmartwien ia — rzu cił — n ajlep iej wy jd zies z, n ie n arażając s ię b ez p o trzeb y . M iał p rawd o p o d o b n ie rację z p u n k tu wid zen ia ro zs ąd k u , b ezp ieczeń s twa i o s tro żn o ś ci. J ed n ak związan y b y ł wy łączn ie z Dwo rcami, g d y ja miałem d o d atk o we zo b o wiązan ia lo jaln o ś ci, k tó re jeg o n ie d o ty czy ły . M o żliwe — ch o ćb y d zięk i mo im k o n tak to m z Lu k iem — że b ęd ę mó g ł u czy n ić co ś , co zwięk s zy b ezp ieczeń s two Amb eru . Pó k i is tn iała tak a s zan s a, mu s iałem p ró b o wać ją wy k o rzy s tać. A p o za ty m, z czy s to o s o b is ty ch wzg lęd ó w, b y łem n azb y t ciek awy , b y p o rzu cić tak liczn e p y tan ia, g d y mo g łem s zu k ać o d p o wied zi. Zas tan awiałem s ię właś n ie, jak n ajlep iej wy tłu maczy ć to M an d o ro wi, k ied y zn o wu k to ś p o d jął d ziałan ie wo b ec mn ie. Po czu łem d elik atn e d o tk n ięcie, jak g d y b y k o t s k ro b ał o ś cian y meg o u my s łu . Nab ierało mo cy , zag łu s zając in n e my ś li, aż p o zn ałem, że to wezwan ie p rzez Atu t, n ad an e g d zieś z b ard zo d alek a. Po my ś lałem, że to p ewn ie Ran d o m ch ce s ię d o wied zieć, co zas zło o d mo jeg o zn ik n ięcia z p ałacu . Otwo rzy łem s ię więc, zap ras zając d o k o n tak tu . — Co s ię d zieje, M erlin ie? — zap y tał M an d o r. Un io s łem d ło ń n a zn ak , że jes tem zajęty . Zau waży łem, że o d k ład a s erwetk ę i ws taje. Wizja ro zjaś n iała s ię z wo ln a. Zo b aczy łem Fio n ę; s tała z s u ro wą min ą. M iała za s o b ą s k ały , a n ad g ło wą b lad o zielo n e n ieb o . — M erlin ie — p o wied ziała. — Gd zie jes teś ? — Dalek o — o d p arłem. — To d łu g a h is to ria. O co ch o d zi? Gd zie jes teś ? Uś miech n ęła s ię b lad o . — Dalek o . — Ob o je trafiliś my w b ard zo malo wn icze miejs ca — zau waży łem. — Czy wy b rałaś to n ieb o , żeb y p o d k reś lało b arwę two ich wło s ó w? — Do ś ć — rzu ciła. — Nie p o to cię wezwałam, żeb y p o ró wn y wać n o tatk i z p o d ró ży .

W tej właś n ie ch wili M an d o r s tan ął o b o k i p o ło ży ł mi d ło ń n a ramien iu , co raczej n ie p as o wało d o jeg o ch arak teru i co u zn awałem za b ard zo n ieeleg an ck ie w ch wili, g d y n ajwy raźn iej trwa k o n tak t p rzez Atu t. Po d o b n ie jak u my ś ln e p o d n ies ien ie s łu ch awk i d ru g ieg o ap aratu i wtrącen ie s ię d o cu d zej ro zmo wy . M imo to … — No , n o ! — p o wied ział. — Czy zech ces z mn ie p rzed s tawić, M erlin ie? — Kto to ? — zap y tała Fio n a. — To mó j b rat M an d o r — o d p arłem. — Z ro d u Sawalla w Dwo rcach Ch ao s u . M an d o rze, to mo ja cio cia Fio n a, k s iężn iczk a Amb eru . M an d o r s k ło n ił s ię. — Sły s załem o to b ie, k s iężn iczk o — p o wied ział. — To wielk a p rzy jemn o ś ć. Na mo men t o two rzy ła s zero k o o czy . — Sły s załam o ty m ro d zie — o d p o wied ziała. — Ale n ie miałam p o jęcia, że M erlin jes t z n im s p o win o waco n y . Cies zę s ię, że mo g ę cię p o zn ać. — Ro zu miem, że mas z d o mn ie jak ąś s p rawę, Fi — wtrąciłem. — Tak — o d p arła, p atrząc n a M an d o ra. — Od d alę s ię — o ś wiad czy ł. — J es tem zas zczy co n y k s iężn iczk o . Żału ję, że n ie mies zk as z n ieco b liżej Krawęd zi.

ty m

— Zaczek aj. — Uś miech n ęła s ię. — p ań s two wy ch . Przes zed łeś in icjację Lo g ru s u ?

d o ty czy

Ta

s p rawa

n ie

s p o tk an iem, tajemn ic

— Tak — p o twierd ził. — … I n ie s ąd zę, żeb y ś cie s p o tk ali s ię tu taj, b y s to czy ć p o jed y n ek ? — Raczej n ie — u s p o k o iłem ją. — W tak im razie ch ętn ie p o zn am tak że jeg o o p in ię. Czy zech ces z p rzejś ć d o mn ie, M an d o rze? Sk ło n ił s ię zn o wu , co u zn ałem za lek k ą p rzes ad ę. — Gd ziek o lwiek k ażes z, p an i. — Ch o d źcie więc. Wy ciąg n ęła ręk ę. Ch wy ciłem ją. M an d o r d o tk n ął jej n ad g ars tk a. Zro b iliś my k ro k . Stan ęliś my p rzed n ią wś ró d s k ał. By ło wietrzn ie i tro ch ę ch ło d n o . Gd zieś z d alek a d o b ieg ał p rzy tłu mio n y wark o t, jak b y s iln ik a. — Ko n tak to wałaś s ię o s tatn io z k imś z Amb eru ? — zap y tałem. — Nie — o d p arła. — Zn ik n ęłaś d o ś ć n ies p o d ziewan ie. — M iałam p o wo d y .

— Na p rzy k ład ro zp o zn an ie Lu k e'a? — Wies z, k im o n jes t? — Tak . — A in n i? — Po wied ziałem Ran d o mo wi — wy jaś n iłem. — I Flo rze. — Zatem wied zą ws zy s cy — s twierd ziła. — Wy jech ałam s zy b k o i zab rałam Bley s a, p o n ieważ o n b y łb y n as tęp n y n a liś cie Lu k e'a. W k o ń cu to ja u s iło wałam zab ić jeg o o jca i p rawie mi s ię u d ało . Bley s i ja b y liś my n ajb liżs zy mi k rewn y mi Bran d a i zwró ciliś my s ię p rzeciw n iemu . Sp o jrzała p rzen ik liwie n a M an d o ra. Uś miech n ął s ię. — J ak ro zu miem — o zn ajmił — w tej ch wili Lu k e p ije w b arze razem z Ko tem, Do d o , Gąs ien icą i Biały m Kró lik iem. Ro zu miem tak że, że s k o ro jeg o matk ę więzicie w Amb erze, jes t wo b ec was b ezrad n y . Przy jrzała mi s ię z u wag ą. — Rzeczy wiś cie miałeś s p o ro p racy — s twierd ziła. — Staram s ię. — … Tak że mo żes z ch y b a wracać b ezp ieczn ie — d o k o ń czy ł M an d o r. Uś miech n ęła s ię d o n ieg o , p o czy m zn ó w s p o jrzała n a mn ie. — Twó j b rat jes t d o b rze p o in fo rmo wan y — zau waży ła. — On tak że jes t ro d zin ą — o d rzek łem. — I p rzez całe ży cie p o mag amy s o b ie n awzajem. — J eg o ży cie czy two je? — zain teres o wała s ię. — M o je. J es t s tars zy . — Czy m jes t k ilk a s tu leci w tę czy w tamtą s tro n ę? — wtrącił M an d o r. — M iałam wrażen ie, że wy czu wam p ewn ą d o jrzało ś ć d u ch a — o ś wiad czy ła. — M am o ch o tę zau fać ci b ard ziej, n iż p o czątk o wo zamierzałam. — To p ięk n ie z two jej s tro n y — o d p arł. — I d o cen iam to u czu cie… — Ale wo lałb y ś , żeb y m n ie p rzes ad zała? — Is to tn ie. — Nie mam zamiaru wy s tawiać n a p ró b ę two jej lo jaln o ś ci wo b ec o jczy zn y i tro n u , zwłas zcza p o tak k ró tk iej zn ajo mo ś ci. Sp rawa d o ty czy i Amb eru , i Dwo rcó w, ale n ie d o s trzeg am w n iej k o n flik tu . — Nie wątp ię w two ją o s tro żn o ś ć, ch ciałem ty lk o jas n o p rzed s tawić s wo je s tan o wis k o .

Zwró ciła s ię d o mn ie. — M erlin ie — rzek ła. — M y ś lę, że mn ie o k łamałeś . Zmars zczy łem czo ło , p ró b u jąc s o b ie p rzy p o mn ieć, p rzy jak iej o k azji mo g łem wp ro wad zić ją w b łąd . Po k ręciłem g ło wą. — J eś li n awet, to n ie p amiętam. — By ło to k ilk a lat temu . Kied y p ro s iłam cię, żeb y ś s p ró b o wał p rzejś ć Wzo rzec s wo jeg o o jca. — Ah a… — Czu łem, że s ię ru mien ię i zas tan awiałem s ię, czy jes t to wid o czn e w ty m n iezwy k ły m o ś wietlen iu . — Wy k o rzy s tałeś to , co ci p o wied ziałam o o p o rze, jak i s tawia Wzo rzec. Ud ałeś , że n ie p o zwala ci p o s tawić n a n im s to p y . J ed n ak n ie b y ło żad n y ch wid o czn y ch o zn ak o p o ru , tak ich jak wted y , g d y ja p ró b o wałam teg o d o k o n ać. Przy g ląd ała mi s ię, jak b y czek ała n a p o twierd zen ie. — Co d alej? — s p y tałem. — Ta s p rawa jes t teraz o wiele ważn iejs za n iż wted y . M u s zę wied zieć: czy u d awałeś ? — Tak . — Dlaczeg o ? — Gd y b y m zro b ił ch o ć jed en k ro k , b y łb y m zmu s zo n y p rzejś ć cały Wzo rzec — wy jaś n iłem. — Kto wie, d o k ąd b y mn ie to d o p ro wad ziło i w jak iej s y tu acji b y m s ię zn alazł? Ko ń czy ły mi s ię wak acje i ch ciałem wracać d o s zk o ły . Nie miałem czas u n a to , co mo g ło s ię o k azać d łu g ą wy p rawą. Po wied ziałem ci, że mam tru d n o ś ci. Uzn ałem, że to n ajlep s zy s p o s ó b , b y s ię wy k ręcić. — Sąd zę, że ch o d ziło o co ś więcej — o zn ajmiła. — Co mas z n a my ś li? — s p y tałem. — Sąd zę, że Co rwin p o wied ział ci o Wzo rcu co ś , czeg o my n ie wiemy … alb o zo s tawił wiad o mo ś ć. Uważam, że wies z więcej, n iż mó wis z. Wzru s zy łem ramio n ami. — Przy k ro mi, Fio n o . Nie o d p o wiad am za two je p o d ejrzen ia. Żału ję, ale n ie mo g ę ci p o mó c. — M o żes z — s twierd ziła. — Po wied z jak . — Ch o d ź ze mn ą w to miejs ce, g d zie leży n o wy Wzo rzec. Ch cę, żeb y ś g o p rzes zed ł.

Po k ręciłem g ło wą. — M am o wiele ważn iejs ze s p rawy — o d p arłem — n iż zas p o k ajan ie two jej ciek awo ś ci w k wes tii teg o , co o jciec u czy n ił całe lata temu . — To co ś więcej n iż ciek awo ś ć. M ó wiłam ci ju ż, co mo im zd an iem k ry je s ię za zwięk s zo n ą częs to ś cią s zto rmó w Cien ia. — A ja p o d ałem ci in n e wy jaś n ien ie i całk iem in n e p rzy czy n y . Uważam, że to ch wilo we zak łó cen ia związan e z częś cio wy m zn is zczen iem i o d two rzen iem s tareg o Wzo rca. — Po d ejd ź tu taj — rzu ciła, o d wró ciła s ię i ru s zy ła w g ó rę. Sp o jrzałem n a M an d o ra, wzru s zy łem ramio n ami i p o s zed łem za n ią. On ró wn ież. Ws p in aliś my s ię k u zęb atej ś cian ie s k ał. Fio n a d o tarła p ierws za i s k ręciła n a n ieró wn ą p ó łk ę b ieg n ącą wzd łu ż u rwis k a. Wres zcie s tan ęła p rzed ro zcin ającą s k ały s zero k ą, tró jk ątn ą s zczelin ą. Czek ała tam zwró co n a d o n as p lecami, a b las k z zielo n eg o n ieb a wy czy n iał n iezwy k łe rzeczy z jej wło s ami. Przy s tan ąłem o b o k i p o d ąży łem wzro k iem za jej s p o jrzen iem. Na o d leg łej ró wn in ie, p o d n ami i n ieco z b o k u , wiro wał jak b ąk o g ro mn y , czarn y lej. By ł ch y b a źró d łem teg o ry k u , k tó ry s ły s zeliś my . Ziemia p o d n im wy d awała s ię p o p ęk an a. Patrzy łem p rzez k ilk a min u t, ale lej n ie zmien ił k s ztałtu an i p o zy cji. Od ch rząk n ąłem. — Wy g ląd a jak wielk ie to rn ad o — s twierd ziłem. — Nig d zie s ię n ie p rzes u wa. — Dlateg o właś n ie ch cę, żeb y ś p rzes zed ł n o wy Wzo rzec — o d p o wied ziała. — Uważam, że n as zn is zczy , jeś li my n ie b ęd ziemy p ierws i.

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

ROZDZIAŁ III Gd y b y k to ś miał wy b ó r międ zy zd o ln o ś cią wy k ry wan ia k łams twa a zd o ln o ś cią zn ajd y wan ia p rawd y , co p o win ien wy b rać? Dawn o temu s ąd ziłem, że to jed n o i to s amo , p o wied zian e n a d wa ró żn e s p o s o b y ; teraz ju ż w to n ie wierzę. Na p rzy k ład więk s zo ś ć mo ich k rewn y ch ró wn ie s p rawn ie p o trafi ro zs zy fro wać o s zu s two , jak je p o p ełn ić. Nie jes tem p ewien , czy w o g ó le d b ają o p rawd ę. Z d ru g iej s tro n y zaws ze wy czu wałem, że jes t w p o s zu k iwan iu p rawd y co ś s zlach etn eg o , wy jątk o weg o … teg o właś n ie s zu k ałem, b u d u jąc Gh o s twh eela. J ed n ak M an d o r s k ło n ił mn ie d o zas tan o wien ia. Czy żb y ws zy s tk o to s p rawiło , że zacząłem p rzy ciąg ać to , co jes t p rawd y p rzeciwień s twem? Oczy wiś cie, p ro b lem n ie jes t tak k laro wn y . Wiem, że n ie ch o d zi o ty p o wy u k ład alb o -alb o , z wy łączo n y m ś ro d k iem, ale raczej o k reś len ie mo jeg o p o d ejś cia. M imo ws zy s tk o , s k ło n n y b y łem p rzy zn ać, że p o s u n ąłem s ię za d alek o — d o g ran ic b rawu ry . I że zb y t d łu g o p o zwo liłem d rzemać p ewn y m zd o ln o ś cio m k ry ty czn y m. Dlateg o zas tan o wiłem s ię n ad p ro ś b ą Fio n y . — Dlaczeg o jes t tak i n ieb ezp ieczn y ? — s p y tałem. — Ch o d zi o s zto rm Cien ia mający fo rmę to rn ad a — o d p arła. — Zd arzały s ię ju ż tak ie zjawis k a. — To p rawd a — p rzy zn ała. — Ale zwy k le s ię p o ru s zały . Ten ma s wo je p rzed łu żen ie p rzez o b s zar Cien ia, ale jes t ab s o lu tn ie s tacjo n arn y . Po jawił s ię k ilk a d n i temu i o d teg o czas u n ie u leg ł żad n y m zmian o m. — Ile to b ęd zie wed łu g czas u Amb eru ? — M o że p ó ł d n ia. Dlaczeg o p y tas z? Wzru s zy łem ramio n ami. — Sam n ie wiem. Z ciek awo ś ci. Wciąż n ie ro zu miem, d laczeg o jes t n ieb ezp ieczn y . — M ó wiłam ci ju ż, że o d k ąd Co rwin wy k reś lił d o d atk o wy Wzo rzec, tak ie s zto rmy zd arzają s ię co raz częś ciej. Teraz zmien ia s ię ich ch arak ter, n ie ty lk o częs to ś ć wy s tęp o wan ia. M u s imy jak n ajs zy b ciej zro zu mieć ten Wzo rzec. Kró tk a ch wila n amy s łu p o zwo liła mi p o jąć, że ten , k to o p an u je Wzo rzec taty , s tan ie s ię wład cą s tras zliwej mo cy . Alb o wład czy n ią.

Zatem… — Po wied zmy , że g o p rzejd ę — rzek łem. — Co wted y ? J ak zro zu miałem z o p o wieś ci taty , zwy czajn ie zn ajd ę s ię w ś ro d k u , tak jak n a Wzo rcu w d o mu . Czeg o mo żn a s ię z teg o d o wied zieć? Ob s erwo wałem jej twarz, s zu k ając jak ich ś o zn ak emo cji, jed n ak mo i k rewn i d o s tateczn ie n ad s o b ą p an u ją, b y n ie zd rad zać s ię w tak p ro s ty s p o s ó b . — O ile wiem — o d p arła — Bran d p o trafił s ię p rzeatu to wać, k ied y Co rwin s tał n a ś ro d k u . — Zg ad za s ię. — … Więc k ied y d o jd zies z d o k o ń ca, mo g ę p rzejś ć p rzez Atu t d o cieb ie. — Przy p u s zczam, że tak . I wted y b ęd zie n as d wo je s to jący ch n a ś ro d k u Wzo rca. — … A s tamtąd b ęd ziemy mo g li p rzen ieś ć s ię d o d o wo ln eg o is tn iejąceg o miejs ca. — Czy li g d zie? — zap y tałem. — Do p ierwo tn eg o Wzo rca, k tó ry leży p o za tamty m. — J es teś p ewn a, że is tn ieje co ś tak ieg o ? — M u s i. Natu rą tak ieg o two ru jes t, że mu s i b y ć wy k reś lo n y n ie ty lk o n a zwy k ły m, ale n a b ard ziej fu n d amen taln y m p o zio mie eg zy s ten cji. — A w jak im celu mielib y ś my s ię u d ać w tak ie miejs ce? — Tam właś n ie k ry ją s ię tajemn ice, tam mo żemy p o zn ać n ajg łęb s zą mag ię. — Ro zu miem. I co p o tem? — Tam mo żemy s ię d o wied zieć, jak zażeg n ać p ro b lemy , k tó re wy wo łu je Wzo rzec. — I to ws zy s tk o ? Zmru ży ła o czy . — Natu raln ie, d o wiemy s ię ws zy s tk ieg o , co mo żliwe. M o c to mo c, a p ó k i n ie zo s tan ie zro zu mian a, s tan o wi zag ro żen ie. Wo ln o k iwn ąłem g ło wą. — Ale w tej ch wili w d ziale zag ro żeń mam k ilk a b ard ziej n ag lący ch s p raw — s twierd ziłem. — Ten Wzo rzec mu s i zaczek ać n a s wo ją k o lejk ę. — Nawet jeś li rep rezen tu je mo ce p o trzeb n e d o ro związan ia in n y ch p ro b lemó w? — s p y tała. — Nawet. Ta s p rawa mo że zająć wiele czas u , a n ie s ąd zę, żeb y ś my aż ty le g o mieli. — Ale n ie wies z n a p ewn o … — To p rawd a. J ed n ak g d y ju ż raz p o s tawię n a n im s to p ę, n ie b ęd zie o d wro tu .

Nie d o d ałem, że n ie mam n ajmn iejs zeg o zamiaru zab ierać jej ze s o b ą d o p ierwo tn eg o Wzo rca i zo s tawiać tam s amej. Przecież k ied y ś p ró b o wała ju ż p rzejąć wład zę. I g d y b y Bran d o wi u d ało s ię wted y zas iąś ć n a tro n ie Amb eru , s tałab y p rzy n im, n iezależn ie o d teg o , co mó wi d zis iaj. Ch ciała mn ie ch y b a p ro s ić, żeb y m p rzen ió s ł ją d o p ierwo tn eg o Wzo rca. Zro zu miała jed n ak , że p rzemy ś lałem to ju ż i że o d mó wię. Nie ch cąc tracić twarzy , zrezy g n o wała i wró ciła d o wy jś cio wej arg u men tacji. — Su g eru ję, żeb y ś zn alazł ch wilę czas u — o s trzeg ła. — J eś li n ie ch ces z p atrzeć, jak d o o k o ła ro zp ad ają s ię ś wiaty . — Nie u wierzy łem, k ied y p ierws zy raz mi to p o wied ziałaś . Teraz też ci n ie wierzę. Nad al u ważam, że te częs te s zto rmy Cien ia s ą rezu ltatem u s zk o d zen ia i n ap rawy o ry g in aln eg o Wzo rca. Sąd zę też, że jeś li zaczn iemy majs tro wać p rzy n o wy m Wzo rcu , o k tó ry m n ic n ie wiemy , ry zy k u jemy , że p o g o rs zy my ty lk o s y tu ację, zamias t ją p o p rawić… — Nie ch cę p rzy n im majs tro wać — o d p arła. — Ch cę zb ad ać… Zn ak Lo g ru s u ro zb ły s n ął n ag le międ zy n ami. M u s iała d o s trzec g o jak o ś alb o wy czu ć, b o co fn ęła s ię ró wn o cześ n ie ze mn ą. Ob ejrzałem s ię, ab s o lu tn ie p ewien teg o , co zo b aczę. M an d o r ws p iął s ię n a s k aln ą ś cian ę. Ze wzn ies io n y mi ramio n ami s tan ął n a s zczy cie tak n ieru ch o my , jak b y b y ł jej częś cią. Po h amo wałem o d ru ch , b y k rzy k n ąć, żeb y s ię p o ws trzy mał. Wied ział, co ro b i. Zres ztą n ie zwró ciłb y p ewn ie u wag i n a mo je k rzy k i. Ws zed łem w s zczelin ę, w k tó rej zajął p o zy cję, i s p o jrzałem n a wir p o n ad s p ęk an ą ró wn in ą w d o le. Po p rzez wizeru n ek Lo g ru s u wy czu wałem mro czn y , p rzerażający p rąd mo cy , k tó rą o d s ło n ił p rzed e mn ą Su h u y w s wej k o ń co wej lek cji. M an d o r p rzy zy wał ją teraz i k iero wał w s zto rm Cien ia. Czy żb y n ie zd awał s o b ie s p rawy , że s iła Ch ao s u , jak ą u waln iał, mu s i s ię ro zs zerzać, p ó k i n ie p o ch ło n ie ws zy s tk ieg o ? Czy n ie ro zu miał, że jeś li ten s zto rm b y ł w is to cie man ifes tacją Ch ao s u , to włas n o ręczn ie p rzemien iał g o w zjawis k o p rawd ziwie s tras zn e? Wir ró s ł. Ry k b y ł co raz g ło ś n iejs zy . Samo p atrzen ie b u d ziło lęk . Za p lecami u s ły s załem jęk Fio n y . — M am n ad zieję, że wies z, co ro b is z — zawo łałem. — Przek o n amy s ię za ch wilę — o d p o wied ział, o p u s zczając ramio n a. Zn ak Lo g ru s u zg as ł.

Ob s erwo waliś my , jak k ręci s ię ten p rzek lęty wir, co raz więk s zy i g ło ś n iejs zy . — Czeg o to d o wo d zi? — s p y tałem wres zcie. — Że n ie mas z cierp liwo ś ci — o d p arł. Zjawis k o n ie b y ło s zczeg ó ln ie p o u czające, ale p rzy g ląd ałem s ię mimo to . Nag le h u k s tał s ię u ry wan y . M ro czn y wir zad y g o tał i zwarł s ię, ro zrzu cając k awałk i wes s an eg o d o leja g ru zu . Po ch wili o d zy s k ał s wo je p o p rzed n ie ro zmiary , h ałas p o wró cił d o d awn eg o n atężen ia i wy ró wn ał s ię. — J ak to zro b iłeś ? — zap y tałem. — To n ie ja — o d p arł. — Sam s ię wy reg u lo wał. — Nie p o win ien — s twierd ziła Fio n a. — Rzeczy wiś cie — p rzy zn ał. — Ch y b a s ię zg u b iłem — wtrąciłem. — Po win ien ry czeć d alej, co raz g ło ś n iejs zy i p o tężn iejs zy … k ied y twó j b rat tak g o wzmo cn ił — wy jaś n iła Fio n a. — Ale to , co n im s teru je, ma ch y b a in n e p lan y . Stąd ta reg u lacja. — … I jes t to zjawis k o p o ch o d zące z Ch ao s u — mó wił d alej M an d o r. — Do wo d zi teg o s p o s ó b , w jak i ch ło n ęło z Ch ao s u en erg ię, g d y ty lk o s two rzy łem tak ą mo żliwo ś ć. Ale s zto rm p rzek ro czy ł p ewn ą g ran icę i n as tąp iła k o rek ta. Kto ś tam b awi s ię p ierwo tn y mi mo cami. Kto alb o co i d laczeg o … n ie mam p o jęcia. To jed n ak ws k azó wk a, że Wzo rzec n ie ma z ty m n ic ws p ó ln eg o . Nie z tak imi g rami z Ch ao s em. Czy li: M erlin miał ch y b a rację. M y ś lę, że ta s p rawa ma s wó j p o czątek g d zie in d ziej. — No d o b rze — u s tąp iła Fio n a. — Do b rze. Co n am p o zo s taje? — Tajemn ica — rzek ł. — Ale raczej n ie b ezp o ś red n ie zag ro żen ie. J ak aś led wie wid o czn a is k ierk a d o my s łu b ły s n ęła mi w g ło wie. M ó g ł b y ć ab s o lu tn ie b łęd n y , ch o ć n ie z teg o p o wo d u p o s tan o wiłem zach o wać g o d la s ieb ie. Pro wad ził b o wiem w o b s zar, k tó reg o n ie mo g łem zb ad ać n aty ch mias t, a n ie lu b ię d zielić s ię tak imi o k ru ch ami ro związań . Fio n a p rzy g ląd ała mi s ię, ale zach o wałem o b o jętn y wy raz twarzy . Wid ząc, że jej s p rawa jes t b ezn ad ziejn a, n ag le zmien iła temat. — M ó wiłeś , że zo s tawiłeś Lu k e'a w d o ś ć n iezwy k ły ch o k o liczn o ś ciach . Gd zie jes t teraz? Na p ewn o n ie ch ciałb y m jej n ap rawd ę ro zzło ś cić. Ale n ie mo g łem n ap u ś cić jej n a Lu k e'a w jeg o o b ecn y m s tan ie. M o g ła p rzecież p lan o wać zab icie g o jak o fo rmę u b ezp ieczen ia n a ży cie. A n ie ch ciałem, ab y Lu k e zg in ął. M iałem wrażen ie, że

zach o d zi w n im jak aś p rzemian a, i p o s tan o wiłem zo s tawić mu jak n ajwięcej czas u . Wciąż b y liś my s o b ie co ś win n i, ch o ć tru d n o b y ło p ro wad zić d o k ład n e rach u n k i. Nie mo żn a też zap o min ać o d awn y ch latach . Wed łu g mo jej o p in ii, min ie jes zcze s p o ro czas u , zan im Lu k e wró ci d o jak o tak iej fo rmy . A wted y miałem zamiar p o ro zmawiać z n im o k ilk u s p rawach . — Przy k ro mi — p o wied ziałem. — W tej ch wili o n n ależy d o mn ie. — J a też jes tem n im zain teres o wan a — o d p arła ch ło d n o . — Oczy wiś cie — p rzy zn ałem. — Ale ja b ard ziej, a mo żemy wch o d zić s o b ie w d ro g ę. — Sama p o trafię to o cen ić. — No d o b rze. M a o d lo t p o p ro ch ach . In fo rmacje, jak ie o d n ieg o u zy s k as z, mo g ą b y ć n iezwy k le b arwn e, ale też w wy s o k im s to p n iu ro zczaro wu jące. — J ak to s ię s tało ? — M ag imien iem M as k a p o d ał mu ch y b a jak iś n ark o ty k , k ied y trzy mał g o w n iewo li. — Gd zie to b y ło ? Nie zn am żad n eg o M as k i. — W miejs cu zwan y m Twierd zą Czterech Świató w — wy jaś n iłem. — Sp o ro czas u min ęło , o d k ied y o s tatn i raz s ły s załam o Twierd zy — mru k n ęła. — Pan o wał tam czaro d ziej, n iejak i Sh aru Garru l. — Teraz s łu ży za wies zak — s twierd ziłem. — Co ? — To d łu g a h is to ria. W tej ch wili rząd zi tam M as k a. Patrzy ła n a mn ie i wid ziałem, że s o b ie u ś wiad amia, jak mało wie o o s tatn ich wy p ad k ach . M o im zd an iem zas tan awiała s ię, k tó re z k ilk u o czy wis ty ch p y tań p o win n a teraz zad ać. Po s tan o wiłem zaatak o wać p ierws zy , p ó k i n ie o d zy s k ała jes zcze ró wn o wag i. — J ak s ię czu je Bley s ? — zap y tałem. — O wiele lep iej. Sama g o leczy łam i s zy b k o wraca d o zd ro wia. M iałem właś n ie s p y tać, g d zie jes t teraz. Wied ziałem, że o d mó wi o d p o wied zi. By ła s zan s a, że o b o je s ię u ś miech n iemy , g d y ty lk o zro zu mie, d o czeg o zmierzam: n ie ma ad res u Bley s a — n ie ma ad res u Lu k e'a. Zach o wu jemy s wo je s ek rety i p o zo s tajemy p rzy jació łmi. — Hej! — u s ły s załem g ło s M an d o ra. Ob o je s p o jrzeliś my w k ieru n k u , k tó ry ws k azy wał: d alej, p o za s zczelin ę.

Ciemn y k s ztałt to rn ad a zmalał d o p o ło wy s wy ch p o czątk o wy ch ro zmiaró w i n a n as zy ch o czach zmn iejs zał s ię n ad al. Zap ad ał s ię d o wn ętrza, k u rczy ł i k u rczy ł, aż p o mn iej więcej trzy d zies tu s ek u n d ach zn ik n ął zu p ełn ie. Nie zd o łałem s k ry ć u ś miech u , ale Fio n a n awet g o n ie zau waży ła. Patrzy ła n a M an d o ra. — M y ś lis z, że to z p o wo d u teg o , co zro b iłeś ? — zap y tała. — Nie mam p o jęcia — o d p arł. — Ale to całk iem mo żliwe. — Czy co ś ci to mó wi? — M o że temu , k to za to o d p o wiad ał, n ie s p o d o b ało s ię, że in g eru ję w jeg o ek s p ery men t. — Nap rawd ę wierzy s z, że s to i za ty m jak aś in telig en cja? — Tak . — Kto ś z Dwo rcó w? — To ch y b a b ard ziej p rawd o p o d o b n e n iż k to ś z was zeg o k o ń ca ś wiata. — Ch y b a tak … — p rzy zn ała. — Czy d o my ś las z s ię to żs amo ś ci tej o s o b y ? Uś miech n ął s ię. — Ro zu miem — rzu ciła p o s p ies zn ie. — Was za s p rawa. Ale p o ws zech n e zag ro żen ie jes t s p rawą n as ws zy s tk ich . To właś n ie p ró b o wałam wy tłu maczy ć. — To p rawd a — zg o d ził s ię. — Dlateg o p ro p o n u ję zb ad an ie jej. Nie mam ch wilo wo n ic d o ro b o ty . Rzecz mo że s ię o k azać zajmu jąca. — Niezręczn ie mi p ro s ić o in fo rmacje o two ich o d k ry ciach — zaczęła. — Nie wiem, czy je in teres y mo g ą wch o d zić w g rę… — Do cen iam tę d elik atn o ś ć — o d p arł. — J ed n ak , wed le mo jej wied zy , waru n k i u k ład u s ą p rzes trzeg an e. Nik t w Dwo rcach n ie p lan u je żad n y ch d ziałań p rzeciw Amb ero wi. Właś ciwie… J eś li zech ces z, mo żemy b ad ać tę s p rawę razem, p rzy n ajmn iej p o czątk o wo . — M am czas — o ś wiad czy ła s zy b k o . — A ja n ie — wtrąciłem. — M am za to k ilk a p iln y ch s p raw d o załatwien ia. M an d o r s p o jrzał n a mn ie. — Co d o mo jej p ro p o zy cji… — zaczął. — Nie mo g ę. — J ak ch ces z. Ale n ie s k o ń czy liś my jes zcze ro zmo wy . Sk o n tak tu ję s ię p ó źn iej. — Do b rze. Fio n a tak że zwró ciła s ię w mo ją s tro n ę.

— Będ zies z mn ie in fo rmo wał o s tan ie Lu k e'a i jeg o zamiarach — o zn ajmiła. — Oczy wiś cie. — Do zo b aczen ia więc. M an d o r mach n ął mi jes zcze n a p o żeg n an ie, a ja o d p o wied ziałem ty m s amy m. Ru s zy łem p rzed s ieb ie, a g d y ty lk o zn ik n ąłem im z o czu , ro zp o cząłem p rzemian y . Zn alazłem d ro g ę d o s k aln eg o zb o cza. Tam zatrzy małem s ię i wy jąłem Atu t Amb eru . Un io s łem g o , s k o n cen tro wałem s ię i p rzes k o czy łem, g d y ty lk o wy czu łem o twarte p rzejś cie. Liczy łem, że g łó wn y h o l b ęd zie p u s ty , ch o ciaż w tej ch wili s p ecjaln ie mi n a ty m n ie zależało . Przes zed łem o b o k J as ry , k tó ra n a wy ciąg n ięty m ramien iu trzy mała d o d atk o wy p łas zcz. Wy mk n ąłem s ię n a p u s ty k o ry tarz p rzez d rzwi p o lewej s tro n ie i d o tarłem d o ty ln y ch s ch o d ó w. Kilk a razy s ły s załem g ło s y i n ad k ład ałem d ro g i, b y o min ąć mó wiący ch . Ud ało mi s ię p rzed o s tać d o mo ich k o mn at, n ie b ęd ąc zau ważo n y m. Os tatn i o d p o czy n ek , k tó ry teraz wy d awał s ię o d d alo n y o p ó łto ra wiek u , to ta p iętn as to min u to wa d rzemk a, zan im wzmo cn io n e n ark o ty k iem czaro d ziejs k ie zd o ln o ś ci Lu k e'a ś ciąg n ęły mn ie p rzez h alu cy n ato ry czn y Atu t d o Baru p o Dru g iej Stro n ie Lu s tra. Kied y ? Z teg o , co wiem, mo g ło to b y ć wczo raj — a b y ł to b ard zo męczący d zień . Zary g lo wałem d rzwi i p o wlo k łem s ię d o łó żk a, n a k tó re p ad łem, n ie zd ejmu jąc n awet b u tó w. Pewn ie, p o win ien em zająć s ię n ajro zmaits zy mi s p rawami, ale n ie b y łem w s tan ie. Wró ciłem d o d o mu , p o n ieważ wciąż w Amb erze czu łem s ię n ajb ezp ieczn iej… ch o ciaż Lu k e ju ż raz mn ie tu d o s ięg n ął. Po ty m ws zy s tk im, co o s tatn io p rzes zed łem, k to ś z wy s o k o wy d ajn ą p o d ś wiad o mo ś cią mó g łb y mieć cu d o wn y , tłu maczący ws zy s tk o s en . Przeb u d ziłb y s ię, d y s p o n u jąc całą s erią o lś n ień i ro związań , w s zczeg ó łach o k reś lający ch jeg o d als ze d ziałan ia. J a n ie miałem. Raz o b u d ziłem s ię tro ch ę p rzes tras zo n y , n ie wied ząc, g d zie jes tem. Ale o two rzy łem o czy i wy jaś n iłem s o b ie tę k wes tię, p o czy m zas n ąłem zn o wu . Pó źn iej — mam wrażen ie, że d u żo p ó źn iej — wracałem d o jawy s to p n io wo , n iczy m k awałek d rewn a p o p y ch an y p rzez k o lejn e fale co raz d alej n a p ias ek . Nie miałem o ch o ty p o d ążać tą d ro g ą aż d o p rzeb u d zen ia, p ó k i n ie u ś wiad o miłem s o b ie, że b o lą mn ie s to p y . Wted y u s iad łem i ś ciąg n ąłem b u ty — b y ła to jed n a z s ześ ciu n ajwięk s zy ch ro zk o s zy mo jeg o ży cia. Szy b k o zd jąłem s k arp ety i rzu ciłem je w k ąt p o k o ju . Dlaczeg o n ik t in n y w ty m fach u n ie o b ciera s o b ie n ó g ? Nalałem wo d y d o mis k i i mo czy łem je jak iś czas . Po s tan o wiłem p rzez n ajb liżs ze k ilk a g o d zin ch o d zić boso.

W k o ń cu ws tałem, ro zeb rałem s ię, u my łem, wło ży łem p arę lewis ó w i fio leto wą, flan elo wą k o s zu lę, k tó rą lu b ię. Niech d iab li p o rwą miecze, s zty lety i p łas zcze — p rzy n ajmn iej n a jak iś czas . Otwo rzy łem o k ien n ice i wy jrzałem n a zewn ątrz. By ło ciemn o . Przez ch mu ry n ie wid ziałem g wiazd i n ie miałem p o jęcia, czy jes t wczes n y wieczó r, p ó źn a n o c, czy p rawie ran ek . W h o lu p an o wała cis za. Nie s ły s załem żad n y ch g ło s ó w, k ied y ty ln y mi s ch o d ami s zed łem n a d ó ł. W k u ch n i n ie zas tałem n ik o g o ; p alen is k a b y ły p rzy g as zo n e i o g ień led wie s ię tlił. Nie ch ciałem ro zp alać w p iecu , p o wies iłem ty lk o k o cio łek z wo d ą n a h erb atę. Zn alazłem tro ch ę ch leb a i k o n fitu r. W ch ło d n i trafiłem też n a d zb an czeg o ś , co s mak o wało jak s o k g rejp fru to wy . Sied ziałem, g rzejąc n o g i i p o żerając z wo ln a b o ch en ek ch leb a, g d y n ag le zacząłem o d czu wać n iep o k ó j. Po p ijając h erb atę, u ś wiad o miłem s o b ie, o co ch o d zi. M iałem wrażen ie, że p o win ien em teraz co ś ro b ić, ale zu p ełn ie n ie wied ziałem co . Dziwn ie s ię czu łem, mając wres zcie ch wilę wy tch n ien ia. Uzn ałem więc, że n ależy zn ó w s ię zas tan o wić. Kied y s k o ń czy łem jed zen ie, miałem ju ż k ilk a p lan ó w. Przed e ws zy s tk im ru s zy łem d o g łó wn eg o h o lu . Zd jąłem z J as ry ws zy s tk ie p łas zcze i k ap elu s ze, p o czy m wziąłem ją p o d p ach ę. Pó źn iej, k ied y n io s łem jej s zty wn e ciało w s tro n ę mo ich p o k o i, o two rzy ły s ię jak ieś d rzwi i wy jrzał zas p an y Dro p p a. — Dla mn ie d wie tak ie — zawo łał. — Przy p o min a mi p ierws zą żo n ę — d o d ał jes zcze i zamk n ął d rzwi. Kied y u s tawiłem ją u s ieb ie, p rzy s u n ąłem s o b ie k rzes ło i u s iad łem p rzed n ią. J as k rawy s tró j, p ewn ie częś ć zło ś liweg o żartu , n ie k ry ł jej n iewątp liwej u ro d y . Raz ju ż zag ro ziła mi ś mierteln ie i n ie zamierzałem jej u waln iać w tak iej ch wili — mo g łab y s p ró b o wać p o raz d ru g i. Ale rzu co n e n a n ią zak lęcie in teres o wało mn ie z wielu p o wo d ó w. Ch ciałem d o k ład n ie je p rzes tu d io wać. Bard zo o s tro żn ie zacząłem b ad ać czar, k tó ry ją więził. Nie b y ł p rzes ad n ie s k o mp lik o wan y , ale wid ziałem, że p rześ led zen ie ws zy s tk ich jeg o b o czn y ch ś cieżek mo że ch wilę p o trwać. Do b rze; n ie miałem zamiaru teraz p rzery wać. Wcis n ąłem s ię g łęb iej w zak lęcie, p o d ro d ze ro b iąc w p amięci n o tatk i. Praco wałem p rzez d łu g ie g o d zin y . Kied y ro związałem zak lęcie, p o s tan o wiłem d o ło ży ć k ilk a włas n y ch . W k o ń cu , czas y b y ły ciężk ie. Zamek b u d ził s ię wo ln o wo k ó ł mn ie. Praco wałem, a d zień p ły n ął p o wo li. Wres zcie ws zy s tk o b y ło n a miejs cu , a ja u zn ałem, że s k o ń czy łem. By łem wy g ło d zo n y .

Przes u n ąłem J as rę d o k ąta, wciąg n ąłem b u ty , wy s zed łem n a k o ry tarz i s k ręciłem d o s ch o d ó w. M iałem wrażen ie, że n ad es zła p o ra o b iad u , więc s p rawd ziłem k ilk a jad aln i, g d zie zwy k le zas iad ała ro d zin a. Ws zy s tk ie b y ły p u s te, n ig d zie n ie d o s trzeg łem p rzy g o to wań d o p o s iłk u . Nie zn alazłem ś lad ó w p o p o s iłk u n ied awn o zak o ń czo n y m. M o żliwe, że wciąż miałem zak łó co n e p o czu cie czas u , że b y ło jes zcze za wcześ n ie lu b za p ó źn o . Ale d zień trwał ju ż wy s tarczająco d łu g o , b y n as tała mn iej więcej właś ciwa p o ra. J ed n ak n ik t n ie s ied ział p rzy jed zen iu , więc ch y b a co ś w ty m zało żen iu n ie g rało … Wted y u s ły s załem: d elik atn y b rzęk s ztu ćca n a talerzu . Ru s zy łem w s tro n ę, s k ąd d o b ieg ał ten d źwięk . Najwy raźn iej o b iad p o d an o w miejs cu rzad ziej wy k o rzy s ty wan y m. Sk ręciłem w p rawo , p o tem w lewo . Tak , n ak ry li w b awialn i. Nieważn e. Ws zed łem d o p o k o ju . Na czerwo n ej s o fie s ied ziała Llewella, a o b o k n iej Vialle, żo n a Ran d o ma. Nak ry cia leżały n a n is k im s to lik u p rzed n imi. M ich ael, k tó ry p raco wał w k u ch n i, s tał o b o k z wó zk iem załad o wan y m talerzami. Od ch rząk n ąłem. — M erlin — zawo łała Vialle. J ej czu jn o ś ć b u d zi czas em d res zcze — jes t p rzecież całk iem n iewid o ma. — Witaj — o d ezwała s ię Llewella. — Siad aj z n ami. Ch ętn ie p o s łu ch amy , co o s tatn io p o rab iałeś . Przy s u n ąłem k rzes ło i u s iad łem n ap rzeciw n ich . Po d s zed ł M ich ael i ro zło ży ł ś wieże n ak ry cie. Zas tan o wiłem s ię s zy b k o . Ws zy s tk o , co u s ły s zy Vialle, b ez zwątp ien ia d o trze d o Ran d o ma. Dlateg o p rzed s tawiłem im n ieco o k ro jo n ą wers ję o s tatn ich wy p ad k ó w, u s u wając ws zelk ie wzmian k i o M an d o rze, Fio n ie i o d n ies ien ia d o Dwo rcó w Ch ao s u . Dzięk i temu o p o wieś ć b y ła wy raźn ie k ró ts za i s zy b ciej mo g łem p rzy s tąp ić d o jed zen ia. — Ws zy s cy mieli o s tatn io ty le zajęć — zau waży ła Llewella, k ied y s k o ń czy łem. — Czu ję s ię n iemal win n a. Ob s erwo wałem d elik atn ą zieleń jej b ard ziej n iż o liwk o wej cery , jej p ełn e warg i i k o cie o czy . — Ale n ie całk iem — d o d ała. — A w o g ó le to g d zie s ą ws zy s cy ? — s p y tałem. — Gerard jes t w mieś cie — o d p arła. — Sp rawd za fo rty fik acje p o rtu . J u lian d o wo d zi armią, wy p o s ażo n ą w częś ć b ro n i p aln ej i s trzeg ącą p o d ejś ć d o Ko lv iru .

— To zn aczy , że Dalt wy s zed ł ju ż w p o le? Zb liża s ię? Po k ręciła g ło wą. — Nie, to ty lk o ś ro d k i o s tro żn o ś ci. Z p o wo d u tej in fo rmacji o d Lu k e'a. Nik t jes zcze n ie wid ział wo js k Dalta. — Czy k to ś wie, g d zie mo że b y ć w tej ch wili? — Też n ie. Ale wk ró tce s p o d ziewamy s ię p ewn y ch wiad o mo ś ci. — Wzru s zy ła ramio n ami. — M o że J u lian ju ż je o trzy mał. — Dlaczeg o J u lian d o wo d zi? — zap y tałem międ zy jed n y m a d ru g im k ęs em. — Sp o d ziewałem s ię, że raczej Ben ed y k t o b ejmie k o men d ę. Llewella o d wró ciła g ło wę i s p o jrzała n a Vialle, k tó ra jak b y wy czu wała jej wzro k . — Ben ed y k t z n iewielk im o d d ziałem es k o rtu je Ran d o ma d o Kas h fy — wy jaś n iła cich o . — Do Kas h fy ? — p o wtó rzy łem. — Po co s ię tam wy b rał? Dalt zwy k le k ręci s ię wo k ó ł mias ta i o k o lica mo że b y ć n ieb ezp ieczn a. Vialle u ś miech n ęła s ię lek k o . — Właś n ie d lateg o zab rał ze s o b ą Ben ed y k ta i jeg o g ward ię — s twierd ziła. — M o że n awet o n i właś n ie mają zb ierać d an e wy wiad o wcze, ch o ć n ie z teg o p o wo d u ru s zy li ak u rat teraz. — Nie ro zu miem, d laczeg o w o g ó le mu s ieli tam jech ać. Ły k n ęła wo d y . — Nies p o d ziewan e zamies zk i p o lity czn e — wy jaś n iła. — J ak iś g en erał p rzejął wład zę p o d n ieo b ecn o ś ć k ró lo wej i k s ięcia k rwi. Gen erał zo s tał o s tatn io zamo rd o wan y i Ran d o mo wi u d ało s ię u mieś cić n a tro n ie włas n eg o k an d y d ata, s tars zeg o wiek iem s zlach cica. — J ak teg o d o k o n ał? — Ws zy s tk im zain teres o wan y m b ard ziej zależało n a ty m, b y Kas h fa zo s tała d o p u s zczo n a d o Zło teg o Kręg u , co g waran tu je u p rzy wilejo wan ą p o zy cję w h an d lu . — Czy li Ran d o m k u p ił ich , ab y o d d ać wład zę s wo jemu czło wiek o wi — zau waży łem. — Czy trak taty Zło teg o Kręg u n ie d ają n am p rawa, b y p rak ty czn ie b ez u p rzed zen ia p rzep ro wad zić wo js k a p rzez tery to riu m p artn era? — Tak — o d p arła. Nag le p rzy p o mn iałem s o b ie teg o tward eg o z wy g ląd u emis ariu s za, k tó reg o s p o tk ałem u Krwaweg o Billa. Płacił rach u n ek k as h fań s k ą walu tą. Uzn ałem, że wo lę n ie wied zieć, jak o d leg łe w czas ie b y ło n as ze s p o tk an ie o d zab ó js twa teg o g en erała,

k tó re u mo żliwiło zawarcie p o ro zu mien ia. O wiele s iln iej p o ru s zy ły mn ie wy n ik ające s tąd wn io s k i: wy g ląd ało n a to , że Ran d o m właś n ie u n iemo żliwił J as rze i Lu k e'o wi o d zy s k an ie zag arn ięteg o tro n u — k tó ry , u czciwie mó wiąc, J as ra s ama zag arn ęła d awn o temu . Wo b ec ty lu zmian u wład zy s p rawa d zied zictwa b y ła mo cn o n iejas n a. Ch o ć jed n ak n o rmy ety czn e Ran d o ma n ie b y ły lep s ze o d lu d zi, k tó rzy d ziałali p rzed n im, to z p ewn o ś cią n ie b y ły g o rs ze. Gd y b y teraz Lu k e s p ró b o wał o d zy s k ać tro n matk i, s p rzeciwi s ię mo n arch a mający u k ład o b ro n n y z Amb erem. M o g łem s ię zało ży ć, że trak tato we waru n k i p o mo cy wo js k o wej d o p u s zczały ws p ó łd ziałan ie Amb eru p o d czas zamies zek wewn ętrzn y ch , n ie ty lk o p o d czas zewn ętrzn ej ag res ji. Fas cy n u jące. Ran d o m wy raźn ie p ró b o wał o d ciąć Lu k e'a o d jeg o zap lecza i u n iemo żliwić leg aln e o b jęcie rząd ó w. Nas tęp n y m k ro k iem b ęd zie p ewn ie s k azan ie Lu k e'a jak o s amo zwań ca i n ieb ezp ieczn eg o b u n to wn ik a o raz wy zn aczen ie cen y za jeg o g ło wę. Czy Ran d o m p rzes ad zał? Lu k e n ie wy d awał s ię w tej ch wili aż tak g ro źn y , zwłas zcza że trzy maliś my w n iewo li jeg o matk ę. Z d ru g iej s tro n y , właś ciwie n ie miałem p o jęcia, jak d alek o Ran d o m zech ce s ię p o s u n ąć. Czy ty lk o z g ó ry u n iemo żliwiał ws zelk ie p o ten cjaln ie g ro źn e d ziałan ia, czy n ap rawd ę ro zp o czął p o lo wan ie? Ta d ru g a mo żliwo ś ć zan iep o k o iła mn ie, p o n ieważ Lu k e zaczął s ię zach o wy wać mn iej więcej p rzy zwo icie i ch y b a n a n o wo ro zważał s wó j s to s u n ek d o n as . Nie ch ciałb y m p atrzeć, jak n iep o trzeb n ie rzu cają g o wilk o m n a p o żarcie, w efek cie n azb y t g wałto wn ej reak cji Ran d o ma. — Zg ad u ję, że ma to jak iś związek z Lu k iem — zwró ciłem s ię d o Vialle. M ilczała p rzez ch wilę. — To raczej Dalt g o martwił — p o wied ziała w k o ń cu . W my ś lach wzru s zy łem ramio n ami. Dla Ran d o ma to p ewn ie jed n o i to s amo . Uważał Dalta za s iłę militarn ą, p rzy p o mo cy k tó rej Lu k e zech ce o d zy s k ać tro n . — Ah a — p o wied ziałem ty lk o i wró ciłem d o jed zen ia. Nie mo g ły mi p o d ać żad n y ch d o d atk o wy ch fak tó w an i s u g es tii, k tó re tłu maczy ły b y p lan y Ran d o ma. Ro zmawialiś my więc n a o b o jętn e tematy , a ja p o n o wn ie ro zważy łem s wo ją s y tu ację. Wciąż miałem wrażen ie, że p o win ien em p o d jąć jak ieś p iln e d ziałan ie… i wciąż n ie miałem p o jęcia, jak ie mian o wicie. W s p o s ó b d o ś ć n ieo czek iwan y p lan ak cji zo s tał zd etermin o wan y p o d czas d es eru . Dwo rzan in imien iem Ran d el — wy s o k i, s zczu p ły , s mag ły i zwy k le u ś miech n ięty — p o jawił s ię w d rzwiach . Wied ziałem, że co ś s ię s tało , g d y ż n ie u ś miech ał s ię i p o ru s zał s zy b ciej n iż zwy k le. Przemk n ął p o n as wzro k iem, s p o jrzał n a Vialle, zb liży ł s ię p o s p ies zn ie i o d ch rząk n ął.

— Was za wy s o k o ś ć… — zaczął. Vialle lek k o zwró ciła g ło wę k u n iemu . — Tak , Ran d elu ? — s p y tała. — O co ch o d zi? — Przy b y ła d eleg acja z Beg my — o d p arł. — A ja n ie o trzy małem in s tru k cji co d o ch arak teru p o witan ia i s zczeg ó łó w o rg an izacy jn y ch właś ciwy ch n a tę o k azję. — Ojej! — Vialle o d ło ży ła wid elec. — Nie s p o d ziewaliś my s ię ich wcześ n iej n iż p o ju trze, p o p o wro cie Ran d o ma. To jemu ch cą s ię p o s k arży ć. Co z n imi zro b iłeś ? — Wp ro wad ziłem d o Żó łtej Ko mn aty — o d p arł. — Po wied ziałem, że p ó jd ę zaan o n s o wać ich p rzy b y cie. Sk in ęła g ło wą. — Ilu ich jes t? — Przy jech ał p remier Ork u z, jeg o s ek retarz Nay d a, b ęd ąca też jeg o có rk ą. I d ru g a có rk a, Co ral. J es t też czwo ro s łu żący ch , d wó ch mężczy zn i d wie k o b iety . — Id ź zawiad o mić s łu żb ę i u p ewn ij s ię, że p rzy g o to wan o d la n ich o d p o wied n ie k watery — p o leciła. — Up rzed ź k u ch n ię. M o że n ie jed li o b iad u . — Oczy wiś cie, was za wy s o k o ś ć. — Zaczął s ię wy co fy wać. — Po tem zg ło s is z s ię d o mn ie w Żó łtej Ko mn acie — d o d ała. — Ud zielę ci d o d atk o wy ch in s tru k cji. — Two je p o lecen ia zo s tan ą wy p ełn io n e, p an i — zap ewn ił i wy s zed ł p o s p ies zn ie. — M erlin ie, Llewello … — Vialle ws tała. — Pó k i ws zy s tk ieg o n ie zo rg an izu jemy , p o mo żecie mi b awić g o ś ci. Przełk n ąłem o s tatn i k ęs d es eru i ws tałem. Nie miałem s zczeg ó ln ej o ch o ty n a ro zmo wę z d y p lo matą i jeg o ś witą, ale b y łem p o d ręk ą, a w ży ciu trzeb a czas em wy p ełn iać d ro b n e o b o wiązk i. — Hm… A tak w o g ó le to p o co p rzy jech ali? — s p y tałem. — Ch o d zi o jak iś p ro tes t w s p rawie n as zy ch d ziałań w Kas h fie. Ich k rajó w n ig d y n ie łączy ły p rzy jazn e s to s u n k i, ale n ie jes tem p ewn a, czy ch cą p ro tes to wać p rzeciw mo żliwemu włączen iu Kas h fy d o Zło teg o Kręg u , czy też p rzeciwk o n as zemu mies zan iu s ię w wewn ętrzn e s p rawy tamty ch . M o że b o ją s ię, że ich in teres y u cierp ią, g d y b lis k i s ąs iad u zy s k a tak ą s amą u p rzy wilejo wan ą p o zy cję jak o n i. A mo że mieli in n e p lan y co d o tro n u Kas h fy , a my u n iemo żliwiliś my ich realizację. M o że jed n o i d ru g ie. Ws zy s tk o jed n o … Nie mo żemy zd rad zić im n iczeg o , o czy m n ie wiemy . — Ch ciałem ty lk o u s talić, jak ich temató w u n ik ać. — Ws zy s tk ich p o wy żs zy ch .

— Też o ty m my ś lałam — wtrąciła Llewella. — A tak że, czy mo że mają jak ieś in fo rmacje o Dalcie. Ich s łu żb y wy wiad o wcze z p ewn o ś cią p iln ie u ważają n a ws zy s tk o , co d zieje s ię w Kas h fie i o k o licy . — Nie p o ru s zaj teg o tematu — p o p ro s iła Vialle, k ieru jąc s ię d o d rzwi. — J eś li co ś im s ię wy mk n ie lu b zech cą co ś wy jawić, ty m lep iej. Słu ch aj u ważn ie. Ale n ie d aj p o zn ać, że cię to in teres u je. Vialle u jęła mn ie p o d ramię. Kiero wałem n ią w d ro d ze d o Żó łtej Ko mn aty . Llewella wy jęła s k ąd ś małe lu s terk o , p rzejrzała s ię i s ch o wała je, wy raźn ie zad o wo lo n a. — Szczęś liwy p rzy p ad ek s p ro wad ził cię tu taj, M erlin ie — zau waży ła. — Do d atk o wa u ś miech n ięta twarz zaws ze s ię p rzy d a w tak iej ch wili. — Dlaczeg o ja n ie czu ję s ię s zczęś ciarzem? — mru k n ąłem. Do tarliś my d o k o mn aty , g d zie czek ał p ierws zy min is ter z có rk ami. Słu żący o d es zli ju ż d o k u ch n i n a p o s iłek . Oficjaln a d eleg acja s ied ziała g ło d n a, co wiele mó wi n a temat p ro to k o łu , zwłas zcza że o d p o wied n ie p rzy b ran ie tac z jed zen iem zajmu je zwy k le s p o ro czas u . Ork u z b y ł k ręp y , ś red n ieg o wzro s tu , o czarn y ch wło s ach g u s to wn ie p rzy p ró s zo n y ch s iwizn ą. Zmars zczk i n a jeg o s zero k iej twarzy ws k azy wały , że o wiele częś ciej mars zczy czo ło , n iż s ię u ś miech a, ch o ć w tej ch wili zajmo wał s ię g łó wn ie u ś miech ami. Nay d a miała ład n iej wy rzeźb io n ą wers ję jeg o twarzy , a ch o ć wy k azy wała tę s amą s k ło n n o ś ć d o k o rp u len cji, u trzy my wała ją n a atrak cy jn y m p o zio mie zao k rąg len ia. On a tak że u ś miech ała s ię częs to i miała p ięk n e zęb y . Co ral za to b y ła wy żs za o d o jca i s io s try , s zczu p lejs za, z ru d o b rązo wy mi wło s ami. J ej u ś miech n ie s p rawiał tak o ficjaln eg o wrażen ia. W d o d atk u wy d awała mi s ię zn ajo ma. Zas tan awiałem s ię, czy n ie s p o tk ałem jej k ied y ś , p rzed laty , n a jak imś n u d n y m p rzy jęciu . Ch o ciaż g d y b y tak , to ch y b a b y m zap amiętał. Kied y n as s o b ie p rzed s tawio n o i p o d an o win o , Ork u z wy g ło s ił d o Vialle k ró tk ą u wag ę o „o s tatn ich , n iep o k o jący ch wieś ciach ” n a temat Kas h fy . Llewella i ja s zy b k o s tan ęliś my p rzy n iej, o feru jąc ws p arcie mo raln e. Vialle jed n ak s twierd ziła ty lk o , że s p rawą tą mu s i zająć s ię Ran d o m p o s wo im p o wro cie. Ork u z zg o d ził s ię b ez s p rzeciwu , a n awet u ś miech n ął. M iałem wrażen ie, że ch ce p o p ro s tu jak n ajs zy b ciej p o in fo rmo wać o celu wizy ty . Llewella zaczęła g o wy p y ty wać o p o d ró ż, a o n łas k awie p o zwo lił zmien ić temat. Po lity cy s ą cu d o wn ie zap ro g ramo wan i. Do wied ziałem s ię p ó źn iej, że amb as ad o r Beg my n ic n ie wie o p rzy jeźd zie d eleg acji. Czy li Ork u z p o d ró żo wał tak s zy b k o , że wy p rzed ził n o tę d la amb as ad y . Nie zad ał s o b ie n awet tru d u , b y tam zajrzeć, lecz p rzy jech ał wp ro s t d o p ałacu i wy s łał

wiad o mo ś ć. Do wied ziałem s ię o ty m ws zy s tk im, k ied y p o p ro s ił o jej d o s tarczen ie. Wo b ec zg rab n y ch p o to k ó w n eu traln y ch wy p o wied zi Vialle i Llewelli czu łem s ię tu taj zb ęd n y . Co fn ąłem s ię o k ro k i zacząłem p lan o wać u cieczk ę. J ak ak o lwiek g ra s ię tu to czy ła, wcale mn ie n ie in teres o wała. Co ral tak że co fn ęła s ię, wzd y ch ając. Po tem s p o jrzała n a mn ie, u ś miech n ęła s ię, ro zejrzała i p o d es zła. — Zaws ze marzy łam, żeb y o d wied zić Amb er — o ś wiad czy ła. — Czy jes t tak i, jak im g o s o b ie wy o b rażałaś ? — O tak . Przy n ajmn iej jak d o tąd . Oczy wiś cie, wid ziałam b ard zo n iewiele… Sk in ąłem g ło wą i o d s zed łem d alej o d p o zo s tały ch . — Czy n ie s p o tk aliś my s ię ju ż k ied y ś ? — zap y tałem. — Nie s ąd zę — o d p arła. — Nie p o d ró żo wałam zb y t częs to , a n ie p rzy p u s zczam, żeb y ś b y wał w n as zej o k o licy . Prawd a? — Tak . Ch o ciaż o s tatn io b ard zo mn ie o n a in teres u je. — Wiem jed n ak tro ch ę o two im p o ch o d zen iu — mó wiła d alej. — Sły s załam p lo tk i. Wiem, że jes teś z Dwo rcó w Ch ao s u i że u częs zczałeś d o s zk o ły n a ty m ś wiecie w Cien iu , k tó ry wy , Amb ery ci, tak ch ętn ie o d wied zacie. Częs to my ś lałam, jak tam jes t. Ch wy ciłem p rzy n ętę: zacząłem jej o p o wiad ać o s zk o le i p racy , o k ilk u miejs cach , k tó re o d wied ziłem, i rzeczach , k tó re lu b iłem ro b ić. W ty m czas ie p rzemieś ciliś my s ię n a s o fę p o d ś cian ą i u s ied liś my wy g o d n ie. Ork u zo wi, Nay d zie, Llewelli i Vialle jak o ś n as n ie b rak o wało . J eś li ju ż mu s iałem tu s ied zieć, to p rzy jemn iej b y ło ro zmawiać z Co ral, n iż s łu ch ać tamty ch . Nie ch ciałem p ro wad zić mo n o lo g u , p o p ro s iłem więc, b y o p o wied ziała co ś o s o b ie. Zaczęła o d d zieciń s twa s p ęd zo n eg o w Beg mie, o s wo im zamiło wan iu d o k o n i i żeg lo wan ia p o rzek ach i jezio rach teg o reg io n u , o czy tan y ch k s iążk ach i s to s u n k o wo n iewin n y ch ek s p ery men tach z mag ią. Ko b ieta ze s łu żb y zjawiła s ię w ch wili, g d y Co ral zaczęła mi o p is y wać p ewn e in teres u jące ry tu ały , s to s o wan e p rzez miejs co we s p o łeczn o ś ci ro ln icze d la zap ewn ien ia u ro d zaju . Słu żąca p o d es zła d o Vialle i co ś jej p rzek azała. Kilk o ro in n y ch d o s trzeg łem tu ż za d rzwiami. Vialle zwró ciła s ię d o Ork u za i Nay d y , ci p rzy tak n ęli i ru s zy li d o wy jś cia. Llewella o d erwała s ię o d g ru p y i zb liży ła d o n as . — Co ral — p o wied ziała. — Two ja k o mn ata jes t p rzy g o to wan a. Po k o jó wk a cię o d p ro wad zi. M o że ch ciałab y ś s ię o d ś wieży ć alb o o d p o cząć p o p o d ró ży .

Po ws taliś my o b o je. — Nie jes tem właś ciwie zmęczo n a — o ś wiad czy ła Co ral. Patrzy ła raczej n a mn ie n iż n a Llewellę, a cień u ś miech u ig rał jej n a warg ach . Do d iab ła… Nag le u ś wiad o miłem s o b ie, że p rzy jemn ie mi w jej to warzy s twie. Zatem… — J eś li p rzeb ierzes z s ię w co ś wy g o d n iejs zeg o — zap ro p o n o wałem — ch ętn ie p o k ażę ci mias to . Alb o p ałac. Warto b y ło zo b aczy ć jej u ś miech . — To mi b ard ziej o d p o wiad a — s twierd ziła. — Sp o tk ajmy s ię więc tu taj za jak ieś p ó ł g o d zin y . Od p ro wad ziłem ją i p o zo s tały ch aż d o g łó wn y ch s ch o d ó w. Wciąż miałem n a s o b ie lewis y i fio leto wą k o s zu lę, więc zas tan awiałem s ię, czy zmien ić u b ran ie n a b ard ziej zg o d n e z tu tejs zą mo d ą. Do d iab ła z ty m, u zn ałem. M amy ty lk o p o s p acero wać. Wezmę p as z mieczem, p łas zcz i n ajwy g o d n iejs ze b u ty . M o g ę też p rzy s trzy c b ro d ę, s k o ro mam tro ch ę czas u . I jes zcze s zy b k i man icu re… — Eh m… M erlin ie. To Llewella. Ch wy ciła mn ie za ło k ieć i p o k iero wała d o wn ęk i. Po zwo liłem s o b ą k iero wać. — Tak ? — s p y tałem. — O co ch o d zi? — Hm… — mru k n ęła. — M iła d ziewczy n a, p rawd a? — Ch y b a tak . — M as z n a n ią o ch o tę? — Ran y , Llewello ! Nie wiem. Do p iero ją p o zn ałem. — … I u mó wiłeś s ię n a ran d k ę. — Daj s p o k ó j. Należy mi s ię o d ro b in a ro zry wk i. Z Co ral p rzy jemn ie s ię ro zmawia. Ch ętn ie p o k ażę jej o k o licę. M y ś lę, że b ęd ziemy s ię d o b rze b awić. Co w ty m złeg o ? — Nic — o d p arła. — Do p ó k i zach o was z właś ciwą p ers p ek ty wę. — O jak ą p ers p ek ty wę ci ch o d zi? — Po my ś lałam, że to d o ś ć ciek awe… że Ork u z p rzy wió zł s wo je d wie p rzy s to jn e có rk i. — Nay d a jes t jeg o s ek retarzem — p rzy p o mn iałem. — A Co ral ju ż o d d awn a ch ciała zo b aczy ć Amb er. — Ah a… i b y ło b y b ard zo wy g o d n e d la Beg my , g d y b y jed n a z n ich złap ała

czło n k a ro d zin y . — Llewello , jes teś p o two rn ie p o d ejrzliwa. — To d lateg o , że ży ję ju ż b ard zo d łu g o . — J a też mam n ad zieję n a d łu g ie ży cie i wierzę, że n ie zaczn ę s ię d o s zu k iwać n is k ich p o b u d ek w k ażd y m lu d zk im d ziałan iu . Uś miech n ęła s ię. — Oczy wiś cie. Zap o mn ij, że co ś mó wiłam — p o p ro s iła, wied ząc, że n ie zap o mn ę. — M iłej zab awy . Bu rk n ąłem co ś u p rzejmie i ru s zy łem d o s ieb ie.

ROZDZIAŁ IV I tak , p o ś ró d ws zelk ieg o ro d zaju n ieb ezp ieczeń s tw, in try g , zag ro żeń i tajemn ic, p o s tan o wiłem zro b ić s o b ie wak acje i wy jś ć n a s p acer z p ięk n ą d amą. Ze ws zy s tk ich mo żliwo ś ci ta wy d awała s ię n ajb ard ziej atrak cy jn a. Kimk o lwiek b y ł n iep rzy jaciel, z jak ąk o lwiek p o tęg ą miałem s ię zmierzy ć, p iłk a zn alazła s ię teraz p o jeg o s tro n ie k o rtu . Nie miałem o ch o ty p o lo wać n a J u rta, p o jed y n k o wać s ię z M as k ą an i ś led zić Lu k e'a, p ó k i n ie wy ląd u je i p o wie, czy wciąż p rag n ie ro d zin n y ch s k alp ó w. Dalt to n ie mó j k ło p o t, Vin ta zn ik n ęła, Gh o s twh eel zamilk ł, a Wzo rzec mo jeg o o jca mo że zaczek ać. Świeciło s ło ń ce i wiał lek k i wiatr, ch o ć o tej p o rze ro k u p o g o d a mo g ła s ię s zy b k o zmien ić. Szk o d a zmarn o wać o s tatn i mo że ład n y d zień w ro k u n a co k o lwiek in n eg o n iż p rzy jemn o ś ci. Po d ś p iewy wałem, s zy k u jąc s ię n a s p o tk an ie. Zs zed łem n a d ó ł wcześ n iej, n iż b y liś my u mó wien i. Co ral b y ła jed n ak s zy b s za, n iż s ąd ziłem, i ju ż n a mn ie czek ała. Z u zn an iem s p o jrzałem n a jej wy g o d n e, ciemn o zielo n e s p o d n ie, g ru b ą k o s zu lę b arwy mied zi i ciep ły b rązo wy p łas zcz. Bu ty wło ży ła o d p o wied n ie n a wy cieczk i, a n a g ło wę wcis n ęła zak ry wający wło s y ciemn y k ap elu s z. U p as a miała s zty let i ręk awice. — Go to wa — zawo łała, k ied y mn ie d o s trzeg ła. — Świetn ie — o d p arłem z u ś miech em i wy p ro wad ziłem ją n a k o ry tarz. Ch ciała s k ręcić w k ieru n k u g łó wn ej b ramy , ale p o k iero wałem ją w p rawo , a p o tem w lewo . — Nie zwró cimy n iczy jej u wag i, jeś li wy k o rzy s tamy b o czn e wy jś cia — wy jaś n iłem. — Wid zę, że n ap rawd ę lu b icie tajemn ice — zau waży ła. — Przy zwy czajen ie. Im mn iej o b cy wied zą o two ich s p rawach , ty m lep iej. — J acy o b cy ? Czeg o s ię b o icie? — W tej ch wili? Całej mas y ró żn y ch rzeczy . Ale n ie ch ciałb y m marn o wać p ięk n eg o d n ia n a u k ład an ie s p is ó w. Po k ręciła g ło wą z wy razem, k tó ry u zn ałem za p o łączen ie p o d ziwu i n ies mak u . — Więc to p rawd a, co mó wią? — zap y tała. — Was ze s p rawy s ą tak s k o mp lik o wan e jak s tare ro man s e? I mu s icie p ro wad zić n o tatk i? — Nie miałem o s tatn io czas u n a żad n e ro man s e — o d p arłem. — A ju ż zwłas zcza

warte zan o to wan ia. Przep ras zam — d o d ałem, wid ząc, że s ię ru mien i. — M o je ży cie n ap rawd ę s ię s k o mp lik o wało . — Och — rzu ciła, s p o g ląd ając n a mn ie. Wy raźn ie czek ała, że p o wiem co ś więcej. — Kied y in d ziej. — Zaś miałem s ię s ztu czn ie, mach n ąłem p o łą p łas zcza i zas alu to wałem s trażn ik o wi. Kiwn ęła g ło wą i d y p lo maty czn ie zmien iła temat. — Ob awiam s ię, że p o ra ro k u n ie jes t o d p o wied n ia n a zwied zan ie was zy ch s ły n n y ch o g ro d ó w. — Tak , właś ciwie n ie ma tam teraz czeg o o g ląd ać… Ty lk o jap o ń s k i o g ró d ek Ben ed y k ta jes t w p ewn y m s en s ie o p ó źn io n y . M o że k ied y ś wy b ierzemy s ię tam n a filiżan k ę h erb aty . Dziś jed n ak ch ciałem p o k azać ci mias to . — Nęcąca p ro p o zy cja — zg o d ziła s ię. Po leciłem warto wn ik o wi p rzy fu rtce, b y p rzek azał Hen d en o wi, s zamb elan o wi Amb eru , że wy ch o d zimy d o mias ta i n ie jes teś my p ewn i, k ied y wró cimy . Ob iecał to zro b ić, g d y ty lk o zejd zie z p o s teru n k u , czy li ju ż n ied łu g o . Do ś wiad czen ia z wizy ty u Krwaweg o Billa n au czy ły mn ie, b y zo s tawiać tak ie wiad o mo ś ci — n ie zn aczy to , że o b awiałem s ię jak ieg o ś n ieb ezp ieczeń s twa an i że wied za Llewelli b y n ie wy s tarczy ła. Liś cie s zeleś ciły p o d s to p ami, k ied y s zliś my alejk ą w s tro n ę b o czn ej b ramy . Sło ń ce ś wieciło jas n o n a n ieb ie p rzes ło n ięty m ty lk o k ilk o ma p as mami cirru s ó w. Na zach o d zie s tad o czarn y ch p tak ó w leciało w s tro n ę o cean u , n a p o łu d n ie. — U n as s p ad ł ju ż ś n ieg — p o wied ziała. — M acie s zczęś cie. — Do ciera tu ciep ły p rąd — wy jaś n iłem, ws p o min ając, co mó wił mi k ied y ś Gerard . — Dzięk i temu k limat jes t wy raźn ie łag o d n iejs zy n iż w in n y ch o k o licach n a tej s amej s zero k o ś ci. — Du żo p o d ró żu jes z? — zap y tała. — Więcej, n iż mam n a to o ch o tę. Zwłas zcza o s tatn io . Ch ciałb y m p rzy n ajmn iej p rzez ro k p o s ied zieć w miejs cu i wy p o cząć. — W in teres ach czy d la p rzy jemn o ś ci? — ch ciała wied zieć. Warto wn ik wy p ro wad ził n as za b ramę i u p ewn ił s ię s zy b k o , czy n ic n am n ie g ro zi. — Nie d la p rzy jemn o ś ci — o d p arłem. Ująłem ją za ło k ieć i s k iero wałem n a d ro g ę, k tó rą wy b rałem. Kied y d o tarliś my d o b ard ziej cy wilizo wan y ch o k o lic, p rzez p ewien czas trzy maliś my s ię Głó wn ej Alei. Ws k azałem jej k ilk a ciek awo s tek i zn aczn iejs zy ch

b u d y n k ó w, w ty m amb as ad ę Beg my . Nie zd rad zała jed n ak ch ęci, b y ją o d wied zić; ws p o mn iała ty lk o , że p rzed wy jazd em b ęd zie mu s iała zło ży ć s wy m ro d ak o m o ficjaln ą wizy tę. Zatrzy mała s ię za to w s k lep ie, jak i zn aleźliś my wk ró tce p o tem. Ku p iła p arę b lu zek ; rach u n ek k azała o d es łać d o amb as ad y , a zak u p y d o p ałacu . — Ojciec o b iecał mi wy cieczk ę p o s k lep ach — wy jaś n iła. — A wiem, że o ty m zap o mn i. Kied y s ię d o wie, zro zu mie, że ja p amiętałam. Ob ejrzeliś my u liczk i ró żn y ch rzemieś ln ik ó w i u s ied liś my w p rzy d ro żn ej k awiarn i. Patrzeliś my n a mijający ch n as p ies zy ch i k o n n y ch . Właś n ie zacząłem o p o wiad ać jej an eg d o tę n a temat k tó reg o ś z jeźd źcó w, g d y p o czu łem p ierws zy k o n tak t Atu tu . Czek ałem k ilk a s ek u n d i wrażen ie s tało s ię s iln iejs ze, ale żad n a p o s tać n ie n ab ierała k s ztałtu za p rzes łan iem. Co ral p o ło ży ła mi d ło ń n a ramien iu . — Co s ię s tało ? — s p y tała. Sięg n ąłem my ś lą, p ró b u jąc d o p o mó c w k o n tak cie, ale tamten jak b y s ię co fał. Wrażen ie n ie p rzy p o min ało tej ch ło d n ej o b s erwacji, g d y M as k a p rzy g ląd ał mi s ię w mies zk an iu Flo ry w San Fran cis co . M o że k to ś , k o g o zn ałem, p ró b o wał d o mn ie d o trzeć i miał k ło p o ty z k o n cen tracją? M o że b y ł ran n y ? Alb o … — Lu k e — p o wied ziałem. — Czy to ty ? Ale o d p o wied ź n ie n ad es zła i u czu cie zaczęło zan ik ać. Wres zcie o d p ły n ęło . — Do b rze s ię czu jes z? — zap y tała Co ral. — Tak , ws zy s tk o w p o rząd k u — o d p arłem. — Ch y b a. Kto ś p ró b o wał s ię ze mn ą p o ro zu mieć, ale zrezy g n o wał. — Po ro zu mieć? Ah a, p rzez te Atu ty , k tó ry ch u ży wacie? — Tak . — Ale p o wied ziałeś „Lu k e”… — Zas tan o wiła s ię. — Nik t z two ich k rewn y ch n ie ma n a imię… — Zn as z g o p ewn ie jak o k s ięcia Rin ald a z Kas h fy . Zach ich o tała. — Rin n y 'eg o ? Pewn ie, że zn am. Ch o ciaż n ie lu b ił, k ied y wo łaliś my n a n ieg o „Rin n y ”. — Nap rawd ę zn as z? To zn aczy o s o b iś cie? — Tak — p o twierd ziła. — Ch o ć d awn o s ię n ie wid zieliś my . Kas h fa leży całk iem b lis k o Beg my . Nas ze s to s u n k i s ą czas em d o b re, czas em n ie n ajlep s ze. Wies z, jak to jes t. Po lity k a. Kied y b y łam mała, zd arzały s ię d łu g ie o k res y , g d y ży liś my w b lis k iej p rzy jaźn i. By ły o ficjaln e wizy ty w o b ie s tro n y . Nas , d zieci, częs to zo s tawiali g d zieś

razem. — J ak i o n wted y b y ł? — Tak i wy s o k i, n iezg rab n y , ru d o wło s y ch ło p ak … Lu b ił s ię p o p is y wać: jak i to jes t s iln y alb o s zy b k i. Pamiętam, jak s ię n a mn ie ro zzło ś cił, k ied y wy p rzed ziłam g o w b ieg u . — Wy p rzed ziłaś Lu k e'a? — Tak . Bard zo d o b rze b ieg am. — Z p ewn o ś cią. — W k ażd y m razie zab ierał Nay d ę i mn ie n a wy cieczk i żag ló wk ą alb o p ies ze wy p rawy . Co s ię z n im teraz d zieje? — Pije z k o tem z Ch es h ire. — Co ? — To d łu g a h is to ria. — Ch ętn ie jej wy s łu ch am. M artwię s ię o n ieg o , o d k ąd u s ły s załam o p rzewro cie. Hm… zas tan awiałem s ię p o s p ies zn ie, jak zred ag o wać tę o p o wieś ć, b y có rce p remiera Beg my n ie zd rad zić p ań s two wy ch tajemn ic… ch o ćb y tej, że Lu k e jes t s p o k rewn io n y z ro d em Amb er. A więc… — Zn am g o ju ż o d d o ś ć d awn a — zacząłem. — Os tatn io ro zg n iewał p ewn eg o czaro wn ik a, a ten p o d ał mu n ark o ty k i o d es łał d o d ziwn eg o b aru … M ó wiłem d o ś ć d łu g o , p o częś ci d lateg o , że mu s iałem p rzerwać g łó wn y wątek i s treś cić Lewis a Carro lla. M u s iałem też o b iecać, że p o ży czę jej z p ałaco wej b ib lio tek i jed n o z wy d ań Alicji w th ari. Kied y wres zcie s k o ń czy łem, ro ześ miała s ię. — Dlaczeg o n ie s p ro wad ziłeś g o z p o wro tem? — zap y tała. Oj… Nie mo g łem p rzecież p o wied zieć, że p ó k i n ie d o jd zie d o s ieb ie, jeg o zd o ln o ś ci man ip u lo wan ia Cien iem n a to n ie p o zwalają. — To elemen t zak lęcia; d ziała, czerp iąc z jeg o włas n y ch czaro d ziejs k ich mo cy — wy jaś n iłem. — Nie mo żn a g o p rzen ieś ć, p ó k i n ark o ty k n ie p rzes tan ie d ziałać. — To ciek awe — s twierd ziła. — Czy Lu k e n ap rawd ę jes t czaro d ziejem? — Ee… tak . — J ak zd o b y ł te u miejętn o ś ci? Nie p rzejawiał ich , k ied y g o zn ałam. — Czaro wn icy ró żn y mi meto d ami d o ch o d zą d o s weg o k u n s ztu — wy jaś n iłem. — Zres ztą, s ama wies z o ty m. I n ag le u ś wiad o miłem s o b ie, że jes t o wiele s p ry tn iejs za, n iż s u g ero wałab y jej

u ś miech n ięta, n iewin n a b u zia. M iałem s iln e wrażen ie, że tak k ieru je ro zmo wą, b y m p rzy zn ał, że Lu k e o p an o wał mag ię Wzo rca. Oczy wiś cie, zd rad zało b y to wiele ciek awy ch rzeczy n a temat jeg o p o ch o d zen ia. — A jeg o matk a, J as ra, też jes t czy mś w ro d zaju czaro d ziejk i. — Po ważn ie? Nie wied ziałam o ty m. Do lich a! Co raz g o rzej… — Wid o czn ie g d zieś s ię teg o n au czy ła. — A co z jeg o o jcem? — Tru d n o mi co ś p o wied zieć. — Wid ziałeś g o k ied y ś ? — Ty lk o p rzelo tn ie — zap ewn iłem. Kłams two mo g ło s p rawić, że u zn a tę k wes tię za n ap rawd ę ważn ą — wy s tarczy , że ch o ćb y d o my ś la s ię p rawd y . Dlateg o zro b iłem jed y n ą rzecz, jak a mi p rzy s zła d o g ło wy . Sto lik za Co ral b y ł p u s ty , a za n im ju ż ty lk o ś cian a. Po ś więciłem jed n o z zak lęć; n ied o s trzeg aln ie s k in ąłem d ło n ią i zamru czałem b ezg ło ś n ie. Sto lik p rzewró cił s ię, o d leciał d o ty łu i ro zb ił o ś cian ę. Ro zleg ł s ię s p ek tak u larn y trzas k . Go ś cie k rzy k n ęli zas k o czen i, a ja zerwałem s ię z k rzes ła. — Nik o mu n ic s ię n ie s tało ? — Ro zejrzałem s ię, jak b y m wy p atry wał o fiar. — Co to b y ło ? — zap y tała Co ral. — J ak iś n ag ły p o d mu ch alb o co ś w ty m ro d zaju — o d p arłem. — M o że lep iej ru s zajmy s tąd . — Do b rze — zg o d ziła s ię, s p o g ląd ając n a o d łamk i. — Nie s zu k am k ło p o tó w. Rzu ciłem n a s tó ł k ilk a mo n et, ws tałem i wy s zliś my n a zewn ątrz. Przez ch wilę mó wiłem o ws zy s tk im, co mi wp ad ło d o g ło wy , b y le ty lk o b ezp ieczn ie o d d alić s ię o d tematu . Przy n io s ło to p o żąd an y efek t, g d y ż n ie p ró b o wała p o wtarzać p y tan ia. Po d czas s p aceru k iero wałem s ię g en eraln ie w s tro n ę Zach o d n iej Win n ej. Kied y tam d o tarliś my , p o s tan o wiłem zejś ć w d ó ł, d o p o rtu ; zap amiętałem, że lu b iła żeg lars two . Ale ch wy ciła mn ie za ręk aw i zatrzy mała. — Przez ś cian ę Ko lv iru p ro wad zą s to p n ie, p rawd a? — zap y tała. — O ile wiem, twó j o jciec p ró b o wał k ied y ś p rzep ro wad zić tamtęd y armię. Wp ad ł w p u łap k ę i mu s iał wy walczy ć s o b ie d ro g ę. Sk in ąłem g ło wą. — Tak , to p rawd a. To s tara s p rawa. Sto p n ie p o ch o d zą z d awn y ch czas ó w. Dziś mało k to ich u ży wa, ale s ą całk iem d o b rze u trzy man e.

— Ch ciałab y m je zo b aczy ć. — Do b rze. Sk ręciłem w p rawo i p o mas zero wałem z p o wro tem p o d g ó rę, d o Głó wn ej Alei. M in ęło n as d wó ch ry cerzy w b arwach Llewelli. Ciek awe, p o my ś lałem, czy wy p ełn iają jak ąś zwy czajn ą mis ję, czy też d o s tali p o lecen ie, żeb y mieć mn ie n a o k u . Ta s ama my ś l mu s iała p rzy jś ć d o g ło wy Co ral, g d y ż u n io s ła b rew i s p o jrzała p y tająco . Wzru s zy łem ramio n ami i p o s zed łem d alej. Kied y o b ejrzałem s ię p o ch wili, ju ż ich n ie zau waży łem. M ijaliś my lu d zi w s tro jach z d zies iątk a reg io n ó w; ze s trag an ó w u n o s iły s ię zap ach y p o traw, mo g ący ch zas p o k o ić d zies iątk i g u s tó w. Po d ro d ze zatrzy maliś my s ię k ilk a razy , b y s p ró b o wać p as ztetu , jo g u rtu , s ło d y czy . Po k u s a b y ła zb y t s iln a i ty lk o wy jątk o wo n ajed zen i mo g li s ię jej o p rzeć. Zau waży łem, jak mięk k o Co ral wy mija p rzes zk o d y . Nie ch o d ziło ty lk o o wd zięk , raczej o s tan d u ch a… ch y b a czu jn o ś ć. Sp o s trzeg łem, że o g ląd a s ię w s tro n ę, s k ąd p rzy s zliś my . Sam też s p o jrzałem, ale n ie zo b aczy łem n iczeg o ciek aweg o . Raz jak iś czło wiek wy s zed ł n ag le z b ramy , d o k tó rej s ię zb liżaliś my , b ły s k awiczn ie s ięg n ął d o s zty letu u p as a, p o czy m n aty ch mias t o p u ś cił ręk ę. — J ak i tu g war, jak wiele s ię d zieje… — zau waży ła Co ral p o ch wili. — Rzeczy wiś cie. Ro zu miem, że Beg ma jes t s p o k o jn iejs za? — Zd ecy d o wan ie. — Czy jes t tam d o ś ć b ezp ieczn ie, b y ch o d zić n a s p acery ? — O tak . — Czy n ie ty lk o mężczy źn i, ale tak że k o b iety o d b y wają tam p rzes zk o len ie wo js k o we? — Zwy k le n ie. Dlaczeg o p y tas z? — Zwy k ła ciek awo ś ć. — Ale ja p o b ierałam lek cje walk i wręcz i z u ży ciem b ro n i — d o d ała. — Dlaczeg o ? — zd ziwiłem s ię. — Ojciec to wy my ś lił. Stwierd ził, że co ś tak ieg o mo że s ię p rzy d ać k rewn y m czło wiek a n a wy s o k im s tan o wis k u . Uzn ałam, że co ś w ty m jes t. Po d ejrzewam, że zaws ze ch ciał mieć s y n a. — Czy two ja s io s tra też s ię ty m zajmo wała? — Nie. J ej to n ie in teres o wało . — Plan u jes z k arierę w d y p lo macji?

— Raczej n ie. Zwracas z s ię d o n iewłaś ciwej s io s try . — Bo g aty mąż? — Zap ewn e g ru b y i n u d n y . — Więc co ? — M o że p ó źn iej ci p o wiem. — J ak ch ces z. Zap y tam, g d y b y ś miała zap o mn ieć. Szliś my Aleją co raz d alej n a p o łu d n ie. Wiatr d mu ch ał s iln iej, w miarę jak zb liżaliś my s ię d o Krań ca Ląd u . W d ali p o jawił s ię zimo wy o cean : ciemn o s zary , p o zn aczo n y b iały mi p as ami p ian y . Stad a p tak ó w k rąży ły p o n ad falami i jed n y m b ard zo k ręty m s mo k iem. M in ęliś my Wielk i Łu k i wres zcie s tan ęliś my n a p latfo rmie. Sp o jrzeliś my w d ó ł. Wid o k b u d ził zawro ty g ło wy — s zero k ie, s tro me s to p n ie wzd łu ż u rwis k a s ięg ająceg o b ru n atn o czarn ej p laży w d o le. Ob s erwo wałem p o zo s tawio n e p rzez o d p ły w ś lad y n a p ias k u , n ib y zmars zczk i n a czo le s tarca. Wiatr b y ł tu s iln iejs zy , a wilg o tn y , s ło n y zap ach , co raz wy raźn iejs zy w miarę zb liżan ia s ię d o p latfo rmy , d o p rawiał p o wietrze s zczeg ó ln ie in ten s y wn y m aro matem. Co ral co fn ęła s ię n a ch wilę, p o czy m p o d es zła zn o wu . — Wy g ląd a to tro ch ę g ro źn iej, n iż s ię s p o d ziewałam — wy zn ała. — Pewn ie b ęd zie lep iej, k ied y ju ż n a n ie wejd ę. — Nie wiem — o d p o wied ziałem. — Nig d y tęd y n ie wch o d ziłeś ? — Nie. Nie miałem p o wo d u . — Sąd ziłam, że s p ró b u jes z… s k o ro twó j o jciec p rzeg rał n a n ich b itwę. Wzru s zy łem ramio n ami. — J es tem s en ty men taln y w n ieco in n y s p o s ó b . Uś miech n ęła s ię. — Zejd źmy tęd y n a p lażę. Pro s zę. — Oczy wiś cie — zg o d ziłem s ię. Ru s zy liś my . Szero k ie s ch o d y s p ro wad ziły n as jak ieś d zies ięć metró w n iżej, p o czy m u rwały s ię n ag le w miejs cu , g d zie s tarto wała ich o wiele wężs za wers ja, s k ręcająca o s tro w b o k . Przy n ajmn iej s to p n ie n ie b y ły wilg o tn e an i ś lis k ie. Dalek o w d o le p o s zerzały s ię zn o wu tak , że p ara lu d zi mo g ła iś ć o b o k s ieb ie. Na razie jed n ak s ch o d ziliś my p o jed y n czo . Ziry to wałem s ię tro ch ę, b o Co ral jak o ś zd o łała mn ie wy p rzed zić.

— J eś li s ię o d s u n ies z, wy jd ę d o p rzo d u — p o wied ziałem. — Po co ? — Żeb y iś ć p rzed to b ą, g d y b y ś s ię p o ś lizn ęła. — Nie warto — o d p arła. — Nic mi n ie g ro zi. Uzn ałem, że k łó tn ia n ie ma s en s u i p o zwo liłem jej p ro wad zić. Platfo rmy , g d zie lin ia s ch o d ó w zawracała, trafiały s ię d o ś ć p rzy p ad k o wo , wy cięte ws zęd zie tam, g d zie p o zwalał n a to u k ład s k ały . W rezu ltacie n iek tó re ciąg i s to p n i b y ły d łu żs ze o d in n y ch i n as za d ro g a p ro wad ziła p rzez całą s zero k o ś ć u rwis k a. Wiatr d mu ch ał tu s iln iej n iż n a g ó rze i o d ru ch o wo trzy maliś my s ię mo żliwie b lis k o ś cian y . Zres ztą n awet b ez wiatru ro b ilib y ś my p ewn ie to s amo . Brak jak iejk o lwiek p o ręczy s p rawiał, że o d s u waliś my s ię o d p rzep aś ci. Trafiały s ię miejs ca, g d zie s k aln a ś cian a two rzy ła p rzewies zk i i s zliś my jak b y w jas k in i. Gd zie in d ziej p rzech o d ziliś my p o wy b rzu s zen iach i czu liś my s ię całk iem o d k ry ci. Nag łe p o d mu ch y k ilk a razy zas ło n iły mi o czy p o łą p łas zcza; zak ląłem, ws p o min ając, że lu d zie rzad k o o d wied zają zab y tk i p o ło żo n e w s ąs ied ztwie miejs ca zamies zk an ia. Zaczy n ałem d o cen iać ich ro zs ąd ek . Co ral mas zero wała w d ó ł i p rzy s p ies zy łem k ro k u , b y ją d o g o n ić. Wid ziałem ju ż p latfo rmę o zn aczającą p ierws zy zwro t tras y . M iałem n ad zieję, że zaczek a tam i p o wie, że zmien iła zd an ie co d o tej wy p rawy . Nic z teg o . Zawró ciła i s zła d alej. Wiatr p o rwał mo je wes tch n ien ie i p o n ió s ł je d o jak iejś b aś n io wej jas k in i, p rzezn aczo n ej n a s k arg i p rzy mu s zan y ch . Przy s p ies zy łem, k ied y d o tarliś my wres zcie d o p o d es tu , o d k tó reg o s ch o d y zn ó w s ię ro zs zerzały . M o g liś my ju ż iś ć o b o k s ieb ie. W p o ś p iech u p o tk n ąłem s ię n a s amy m zak ręcie. Nic wielk ieg o — zd ąży łem wy ciąg n ąć ręk ę i o p rzeć s ię o s k ałę, k ied y p o leciałem w p rzó d . Zd u miało mn ie jed n ak wy czu cie Co ral n a zmian ę mo jeg o k ro k u — ty lk o n a p o d s tawie g ło s u — i jej reak cja. Nag le rzu ciła s ię w ty ł i o b ró ciła. Ró wn o cześ n ie jej d ło n ie d o tk n ęły mo jeg o ramien ia; p ch n ęła mn ie n a b o k , p rzy cis k ając d o s k ały . — W p o rząd k u ! — zawo łałem z g łęb i n iemal p u s ty ch p łu c. — Nic mi s ię n ie s tało . Ws tała i o trzep ała s ię. — Sły s załam… — zaczęła. — Ro zu miem. Ale ty lk o s ię p o tk n ąłem. To ws zy s tk o . — Sk ąd miałam wied zieć? — Ws zy s tk o w p o rząd k u . Dzięk u ję.

Ru s zy liś my d alej ramię w ramię, ale co ś s ię zmien iło . Ży wiłem teraz p ewn e p o d ejrzen ie, k tó re wcale mi s ię n ie p o d o b ało , ale k tó reg o n ie mo g łem o d p ęd zić. J es zcze n ie. To , o czy m my ś lałem, b y ło b ard zo n ieb ezp ieczn e… g d y b y m miał rację. Dlateg o … — W His zp an ii d żd ży , g d y d żd ży s te p rzy jd ą d n i — o zn ajmiłem. — Słu ch am? — zd ziwiła s ię. — Nie zro zu miałam… — Po wied ziałem, że p rzy jemn ie jes t s p acero wać z p ięk n ą d amą. Nap rawd ę s ię zaru mien iła. — Ale w jak im języ k u to p o wied ziałeś … za p ierws zy m razem? — Po an g iels k u . — Nie zn am g o . M ó wiłam ci o ty m, k ied y ws p o min ałeś o Alicji. — Wiem. To b y ł tak i k ap ry s — wy jaś n iłem. Plaża, o wiele ju ż b liżs za, b y ła u b arwio n a w p as y i miejs cami b ły s zczała. Pian a ś ciek ała z n iej d o mo rza, a p tak i n u rk o wały z k rzy k iem, b y zb ad ać res ztk i p o zo s tawio n e p rzez fale. Na h o ry zo n cie k o ły s ały s ię żag le, a zas ło n a d es zczu mato wiła p o wierzch n ię d alek o n a p o łu d n io wy m ws ch o d zie. Wiatr p rzy cich ł, ch o ć p o d mu ch y wciąż atak o wały n as z s iłą s zarp iącą p łas zcze. Sch o d ziliś my w milczen iu , p ó k i n ie s tan ęliś my w d o le. Przes zliś my k ilk a k ro k ó w p o p ias k u . — Po rt leży w tamty m k ieru n k u . — Wy ciąg n ąłem ręk ę n a zach ó d . — A tam s to i k o ś ció ł — d o d ałem, ws k azu jąc ciemn y b u d y n ek . Tam o d b y ła s ię ms za p o g rzeb o wa Cain e'a i tam p rzy ch o d zili czas em żeg larze, b y mo d lić s ię o b ezp ieczn ą p o d ró ż. Sp o jrzała w o b ie s tro n y , a p o tem ró wn ież za s ieb ie i w g ó rę. — J acy ś lu d zie zes zli za n ami — zau waży ła. Do s trzeg łem trzy p o s tacie n ied alek o s zczy tu s ch o d ó w. Stały n ieru ch o mo , jak b y zes zły ty lk o k awałek , b y p o d ziwiać wid o k i. Żad n a n ie n o s iła b arw Llewelli… — Też tu ry ś ci — s twierd ziłem. Przy g ląd ała s ię im jes zcze p rzez ch wilę, wres zcie o d wró ciła wzro k . — Czy n ie ma tu w p o b liżu jas k iń ? — s p y tała. Sk in ąłem g ło wą w p rawo . — Tamtęd y . Cały lab iry n t. Od czas u d o czas u lu d zie s ię tam g u b ią. Niek tó re s ą b ard zo malo wn icze. In n e p o g rążo n e w ciemn o ś ci. Kilk a to zwy k łe p ły tk ie zag łęb ien ia. — Ch ciałab y m je o b ejrzeć.

— J as n e, żad en p ro b lem. Ch o d źmy . Ru s zy łem. Lu d zie n a s ch o d ach n ie d rg n ęli. Wy d awało s ię, że p o d ziwiają mo rze. Nie b y li ch y b a p rzemy tn ik ami. To n iezb y t wy g o d n e zajęcie w d zień i w miejs cu , g d zie w k ażd ej ch wili k to ś mo że n ad ejś ć. M imo to cies zy łem s ię, że mo ja p o d ejrzliwo ś ć n aras ta. Wo b ec o s tatn ich wy d arzeń b y ła to p o żąd an a cech a. Ob iek t mo ich n ajs iln iejs zy ch p o d ejrzeń s zed ł n atu raln ie o b o k mn ie, o d wracając czu b k iem b u ta k awałk i wy rzu co n eg o p rzez fale d rewn a i ze ś miech em k o p iąc b arwn e k amy k i… Ale n a razie n ic n ie mo g łem n a to p o rad zić. J u ż wk ró tce… Nag le u jęła mn ie p o d ramię. — Dzięk u ję, że mn ie zab rałeś — p o wied ziała. — Po d o b a mi s ię ten s p acer. — Och , mn ie tak że. Cies zę s ię, że wy s zliś my . Nie ma za co . Wzb u d ziła we mn ie lek k ie p o czu cie win y … Ale p rzecież n ik o mu n ie s tan ie s ię k rzy wd a, g d y b y m s ię p o my lił. — Ch y b a p o d o b ało b y mi s ię ży cie w Amb erze — o zn ajmiła. — M n ie też — o d p arłem. — Nig d y g o n ie p ró b o wałem p rzez d łu żs zy czas . — Tak ? — Nie mó wiłem ch y b a, ile lat s p ęd ziłem n a Cien iu -Ziemi, g d zie s k o ń czy łem s zk o łę i miałem p racę, o k tó rej ci o p o wiad ałem… — rzek łem i n ag le zacząłem wy rzu cać z s ieb ie całą au to b io g rafię… czeg o zwy k le u n ik am. Z p o czątk u n ie b y łem p ewien , s k ąd ta wy lewn o ś ć, ale zaraz s o b ie u ś wiad o miłem, że p o trzeb n y b y ł mi k to ś , z k im mó g łb y m p o ro zmawiać. J eś li n awet mo je n iezwy k łe p o d ejrzen ie o k aże s ię p rawd ą, n ic n ie s zk o d zi. Przy jazn y z p o zo ru s łu ch acz to co ś , co o d d awn a mi s ię n ie p rzy trafiło . I zan im zd ałem s o b ie z teg o s p rawę, o p o wiad ałem jej o o jcu … jak ten czło wiek , k tó reg o p rawie n ie zn ałem, p rzeb ieg ł zło żo n ą h is to rię s wy ch wy s iłk ó w, d y lemató w, d ecy zji, jak b y p ró b o wał u s p rawied liwić s ię p rzed e mn ą, jak b y wted y miał jed y n ą mo żliwo ś ć, b y to u czy n ić… I jak s łu ch ałem, my ś ląc, co p o mija, o czy m zap o min a, co mo że wy g ład zać czy o zd ab iać, jak ie ży wi u czu cia wo b ec mn ie… — Tam s ą jas k in ie — p o wied ziałem, p rzery wając k ło p o tliwy teraz p o to k ws p o mn ień . Ch ciała s k o men to wać jak o ś mó j mo n o lo g , ale ja ciąg n ąłem d alej: — Wid ziałem je ty lk o raz. Zro zu miała mó j n as tró j. — Ch ciałab y m d o k tó rejś zajrzeć — s twierd ziła ty lk o . Sk in ąłem

g ło wą.

J as k in ia

b y ła

o d p o wied n im

miejs cem

d la

teg o ,

co

zap lan o wałem. Wy b rałem trzecią z k o lei. Wejś cie miała więk s ze n iż d wie p o p rzed n ie i mo g łem zajrzeć s p o ry k awałek w g łąb . — Sp ró b u jmy tamtej. Nie jes t ch y b a zb y t ciemn a. Wes zliś my w ch ło d n y cień . M o k ry p ias ek to warzy s zy ł n am jes zcze p rzez ch wilę, z wo ln a u s tęp u jąc miejs ca żwiro wi i k amien io m. Stro p o p ad ał i wzn o s ił s ię n a p rzemian . Zak ręt w lewo d o p ro wad ził n as d o k o ry tarza wio d ąceg o ch y b a d o in n eg o wy jś cia, g d y ż za s o b ą wid zieliś my więcej ś wiatła. Ko ry tarz zag łęb iał s ię co raz d alej. Z miejs ca, g d zie s tan ęliś my , ciąg le b y ło s ły ch ać ech a p u ls u mo rza. — Te jas k in ie mo g ę s ięg ać b ard zo g łęb o k o — zau waży ła. — Sięg ają — zg o d ziłem s ię. — Zak ręcają, k rzy żu ją s ię i zap ętlają. Bez map y i ś wiatła wo lałb y m n ie wch o d zić zb y t d alek o . O ile wiem, n ig d y n ie zo s tały d o k ład n ie o p is an e. Ro zejrzała s ię, s tu d iu jąc wś ró d mro k u o b s zary czern i, g d zie b o czn e tu n ele łączy ły s ię z n as zy m. — J ak my ś lis z, jak d alek o p ro wad zą te k o ry tarze? — zain teres o wała s ię. — Nie mam p o jęcia. — Po d s am p ałac? — Prawd o p o d o b n ie. — Ws p o mn iałem b o czn e tu n ele, k tó re mijałem w d ro d ze d o Wzo rca. — To mo żliwe, że łączą s ię g d zieś z wielk imi jas k in iami w p o d ziemiach . — A jak tam jes t? — Po d p ałacem? Ro zleg le i ciemn o . Prad awn ie… — Ch ciałab y m to zo b aczy ć. — A p o co ? — Tam n a d o le leży Wzo rzec. M u s i b y ć n iezwy k le b arwn y . — O tak … jas k rawy i wiru jący . Ch o ciaż tro ch ę p rzeraża. — J ak mo żes z tak mó wić, s k o ro g o p rzes zed łeś ? — Przejś ć a lu b ić to d wie zu p ełn ie ró żn e rzeczy . — M y ś lałam p o p ro s tu , że jeś li to p rzejś cie tk wiło w to b ie o d u ro d zen ia, p o win ien eś czu ć jak ieś p o k rewień s two , jak iś g łęb o k o rezo n u jący k o n tak t z Wzo rcem. Ro ześ miałem s ię, a ech a p o wtó rzy ły ten ś miech . — Wies z, k ied y ju ż s zed łem, wied ziałem, że to we mn ie tk wiło . Ale wcześ n iej n ic tak ieg o n ie czu łem. By łem zwy czajn ie p rzes tras zo n y . I n ig d y teg o n ie lu b iłem.

— Dziwn e. — Nies p ecjaln ie. Wzo rzec jes t jak mo rze alb o n o cn e n ieb o . J es t wielk i, jes t p o tężn y i jes t. To n atu raln a mo c i mo żes z ją wy k o rzy s tać, jeś li p o trafis z. Sp o jrzała w g łąb k o ry tarza. — Ch ciałab y m g o zo b aczy ć — o ś wiad czy ła. — Wo lałb y m n ie s zu k ać d ro g i o d teg o miejs ca — o d p arłem. — A właś ciwie czemu ci n a ty m zależy ? — Ch cę s p rawd zić, jak zareag u ję n a co ś tak ieg o . — Nap rawd ę jes teś n iezwy k ła — s twierd ziłem. — Zap ro wad zis z mn ie tam, k ied y wró cimy ? Po k ażes z mi g o ? Sy tu acja ro zwijała s ię zu p ełn ie in aczej, n iż p rzewid y wałem. J eś li Co ral b y ła ty m, k im my ś lałem, n ie ro zu miałem tej p ro ś b y . M iałem n iemal o ch o tę zap ro wad zić ją d o Wzo rca i s p rawd zić, o co jej ch o d zi. J ed n ak mo imi d ziałan iami k iero wał p ewien s y s tem p rio ry tetó w i miałem p rzeczu cie, że o n a rep rezen tu je jed en z n ich . A w tej k wes tii o b iecałem co ś s o b ie i p o d jąłem p ewn e zło żo n e p rzy g o to wan ia. — M o że — mru k n ąłem. — Pro s zę. Nap rawd ę ch cę g o o b ejrzeć. Wy d awała s ię s zczera. Ale mó j d o my s ł b y ł n iemal p ewn y . Do ś ć czas u u p ły n ęło , ab y ten d ziwn y , zmien iający ciała d u ch , k tó ry w wielu p o s taciach p o d ążał mo im tro p em, zn alazł n o weg o g o s p o d arza i o d s zu k ał mn ie zn o wu , b y p o raz k o lejn y zd o b y ć zau fan ie. Co ral id ealn ie s ię n ad awała d o tej ro li — p rzy b y ła w o d p o wied n iej ch wili, wy raźn ie o k azy wała tro s k ę o mo je fizy czn e b ezp ieczeń s two , miała s zy b k i reflek s . Ch ciałb y m ją o s zczęd zić i wy p y tać, ale wied ziałem, że wo b ec b rak u d o wo d ó w czy b ezp o ś red n ieg o zag ro żen ia b ęd zie k łamać. Dlateg o o ży wiłem zak lęcie, p rzy g o to wan e i zawies zo n e w d ro d ze z Arb o r Ho u s e — zak lęcie, k tó re s two rzy łem, b y wy p ch n ąć p an u jącą jaźń z ciała n o s iciela. Zawah ałem s ię jed n ak . Ży wiłem wo b ec n iej u czu cia amb iwalen tn e. Nawet jeś li b y ła ty m d u ch em, mó g łb y m ją mo że to lero wać, g d y b y m p o zn ał jej mo ty wy . Zatem… — Czeg o właś ciwie ch ces z? — zap y tałem. — Ty lk o p o p atrzeć. Nap rawd ę — o d p o wied ziała. — Nie o to ch o d zi. J eś li jes teś ty m, k im my ś lę, że jes teś , o d p o wied z mi n a zas ad n icze p y tan ie: d laczeg o ? Frak ir zaczęła p u ls o wać mi n ad d ło n ią.

Co ral milczała p rzez jed en g łęb o k i o d d ech . — J ak o d g ad łeś ? — s p y tała w k o ń cu . — Zd rad ziły cię d ro b n e o zn ak i, d o s trzeg aln e ty lk o d la k o g o ś , k to n ied awn o zaczął wp ad ać w p aran o ję — wy jaś n iłem. — M ag ia — s zep n ęła. — To jes t mag ia? — Za ch wilę — s twierd ziłem. — Będ zie mi cię tro ch ę b rak o wało , ale n ie mó g łb y m ci zau fać. Wy mó wiłem s teru jące s ło wa zak lęcia i p o zwo liłem, b y g ład k o p rzes u n ęły mo imi d ło ń mi p rzez właś ciwe g es ty . Ro zleg ły s ię d wa p rzerażające wrzas k i, a zaraz p o n ich trzeci. Ale to n ie Co ral k rzy czała. Do b ieg ały zza zak rętu k o ry tarza, k tó ry n ied awn o p o rzu ciliś my . — Co … ? — zaczęła. — … d o d iab ła! — d o k o ń czy łem, min ąłem ją i wb ieg łem za zak ręt, wy ciąg ając p o d ro d ze miecz. Zo b aczy łem n a ziemi trzech lu d zi, o ś wietlo n y ch b las k iem p ad ający m z d alek ieg o wejś cia. Dwaj leżeli n ieru ch o mo , trzeci s ied ział zg ięty w p ó ł. Przek lin ał g ło ś n o . Po d s zed łem wo ln o , k ieru jąc o s trze w s tro n ę s ied ząceg o . Od wró cił g ło wę i p o d n ió s ł s ię, wciąż p o ch y lo n y d o p rzo d u . Ścis k ał p rawą d ło n ią lewą i co fał s ię, aż d o tk n ął p lecami ś cian y . Tam s tan ął, mru cząc co ś , czeg o n ie ro zu miałem. Nad al zb liżałem s ię o s tro żn ie, wy tężając ws zy s tk ie zmy s ły . Sły s załem za p lecami k ro k i Co ral, p o tem k o ry tarz s ię p o s zerzy ł i d o s trzeg łem ją k ątem o k a p o lewej s tro n ie. Wy ciąg n ęła s zty let i trzy mała g o n is k o , p rzy b io d rze. Nie warto s ię b y ło zas tan awiać, jak p o d ziałało n a n ią mo je zak lęcie. Zatrzy małem s ię p rzy p ierws zy m z leżący ch . Trąciłem g o czu b k iem b u ta, g o tó w d o cio s u , g d y b y rzu cił s ię d o atak u . Nic. Leżał b ezwład n ie, b ez ży cia. No g ą o d wró ciłem g o n a p lecy , a wted y g ło wa p o to czy ła s ię w k ieru n k u wy jś cia z jas k in i. Kied y p ad ło n a n ią ś wiatło , zo b aczy łem n a wp ó ł p rzeg n iłą lu d zk ą twarz. Od k ilk u ch wil n o s in fo rmo wał mn ie, że to n ie ilu zja. Po d s zed łem d o d ru g ieg o . On tak że wy g ląd ał jak ro zk ład ający s ię tru p . Pierws zy ś cis k ał w p rawej d ło n i s zty let, ale d ru g i b y ł b ezb ro n n y . Naty ch mias t jed n ak zau waży łem d ru g i s zty let — n a ziemi, u s tó p s to jąceg o p o d ś cian ą mężczy zn y . Sp o jrzałem n a n ieg o . To ws zy s tk o n ie miało s en s u . Wed łu g mo jej o cen y , ty ch d wó ch n a ziemi b y ło martwy ch p rzy n ajmn iej o d k ilk u d n i i n ie miałem p o jęcia, co p lan o wał ży wy czło wiek . — Eh m… mo żes z mi wy tłu maczy ć, o co ch o d zi? — s p y tałem. — Bąd ź p rzek lęty , M erlin ie — wark n ął, a ja ro zp o zn ałem g ło s .

Przes u wałem s ię wo ln o , p o łu k u , p rzes tęp u jąc n ad zwło k ami. Co ral s zła p rzy mo im b o k u , czu jn a i o s tro żn a. Od wró cił g ło wę, ś led ząc n as ze p o ru s zen ia, aż wres zcie ś wiatło p ad ło n a jeg o twarz. Wted y zo b aczy łem: J u rt p atrzy ł n a mn ie ze zło ś cią s wy m zd ro wy m o k iem; d ru g ie zas łan iała o p as k a. Zo b aczy łem ró wn ież, że b rak u je mu p rawie p o ło wy wło s ó w, że o d s ło n iętą s k ó rę czas zk i p o k ry wają s zramy czy b lizn y , i n ic n ie zak ry wa o d ras tająceg o u ch a. Do s trzeg łem też, że b an d an a, k tó ra p ewn ie zas łan iała te ran y , zs u n ęła s ię n a s zy ję. Krew ś ciek ała mu z lewej d ło n i i n ag le s p o s trzeg łem, że n ie ma małeg o p alca. — Co ci s ię s tało ? — s p y tałem. — Pad ając, jed en z zo mb ich trafił mn ie s zty letem w ręk ę — o d p arł. — Kied y o d p ęd ziłeś d u ch y , k tó re ich o ży wiały . M o je zak lęcie, b y wy g n ać d u ch a wład ająceg o ciałem… Zn aleźli s ię w jeg o zas ięg u … — Co ral — rzu ciłem. — Nic ci s ię n ie s tało ? — Nie — zap ewn iła. — Ale n ie ro zu miem… — Po tem — p rzerwałem jej. Nie zap y tałem g o o s tan g ło wy , g d y ż p rzy p o mn iałem s o b ie s tarcie z jed n o o k im wilk o łak iem w les ie, n a ws ch ó d o d Amb eru — wep ch n ąłem wted y łeb b es tii d o o g n is k a. J u ż o d p ewn eg o czas u p o d ejrzewałem, że b y ł to J u rt w o d mien io n ej p o s taci — zan im jes zcze M an d o r d o s tarczy ł mi in fo rmacji, k tó re to p o twierd ziły . — J u rt — zacząłem. — By łem b ezp o ś red n ią p rzy czy n ą wielu two ich k rzy wd , ale mu s is z zro zu mieć, że s am je n a s ieb ie s p ro wad ziłeś . Gd y b y ś mn ie n ie atak o wał, n ie mu s iałb y m s ię b ro n ić… Ro zleg ł s ię trzes zczący , o s try d źwięk . Do p iero p o ch wili zro zu miałem, że to zg rzy tan ie zęb ó w. — M o ja ad o p cja p rzez two jeg o o jca n ic d la mn ie n ie zn aczy — zap ewn iłem. — Ty le ty lk o , że u czy n ił mi zas zczy t. Do p iero n ied awn o d o wied ziałem s ię, że to zro b ił. — Kłamies z! — s y k n ął. — Os zu k ałeś g o jak o ś , żeb y wy p rzed zić n as w s u k ces ji. — Ch y b a żartu jes z. Ws zy s cy jes teś my tak d alek o n a liś cie, że to b ez zn aczen ia. — Nie d o Ko ro n y , d u rn iu ! Ch o d zi o ró d . Nas z o jciec n ie czu je s ię aż tak d o b rze! — Przy k ro mi to s ły s zeć. Ale n ig d y tak o ty m n ie my ś lałem. Zres ztą M an d o r i tak wy p rzed za n as ws zy s tk ich . — A teraz ty jes teś d ru g i. — Nie z wy b o ru . Daj s p o k ó j! Nig d y n ie d o czek am ty tu łu . Wies z o ty m!

Wy p ro s to wał

s ię

i

wted y

d o s trzeg łem

d elik atn ą, p ry zmaty czn ą

au reo lę,

o taczającą jeg o s y lwetk ę. — To n ie jes t p rawd ziwa p rzy czy n a — mó wiłem d alej. — Nig d y mn ie n ie lu b iłeś , ale n ie z p o wo d u d zied ziczen ia ch ces z mn ie zab ić. Co ś u k ry was z. Bio rąc p o d u wag ę ws zy s tk ie two je d ziałan ia, to mu s i b y ć co ś in n eg o . Przy o k azji, czy to ty wy s łałeś Og n is teg o An io ła? — Tak s zy b k o cię zn alazł? — zd ziwił s ię. — Nie b y łem p ewien , czy mo g ę n a to liczy ć. Ch y b a jed n ak wart b y ł s wo jej cen y . Ale… Co s ię z n im s tało ? — Nie ży je. — M as z s zczęś cie. Za wiele s zczęś cia — s twierd ził. — O co ci właś ciwie ch o d zi, J u rt? Ch ciałb y m załatwić tę s p rawę raz n a zaws ze. — J a też — o d p arł. — Zd rad ziłeś k o g o ś , k o g o k o ch am, i ty lk o two ja ś mierć wy ró wn a rach u n k i. — O czy m ty mó wis z? Nie ro zu miem. Uś miech n ął s ię n ag le. — Zro zu mies z — o b iecał. — W o s tatn iej ch wili tweg o ży cia p o wiem ci d laczeg o . — Będ ę mu s iał d łu g o czek ać. Nie jes teś d o b ry w tak ich s p rawach . Dlaczeg o n ie p o wies z mi teraz, o b u n am o s zczęd zając k ło p o tó w? Zaś miał s ię, a p ry zmaty czn y p o b las k n ab rał s iły . W ty m mo men cie d o my ś liłem s ię, co to jes t. — Kró cej n iż my ś lis z — o ś wiad czy ł. — Gd y ż wk ró tce s tan ę s ię p o tężn iejs zy n iż ws zy s tk o , co d o tej p o ry s p o tk ałeś . — Ale n ie mn iej n iezręczn y — p o wied ziałem, d o n ieg o i d o o s o b y , k tó ra trzy mała Atu t, g o to wa p o rwać g o w jed n ej ch wili… — To ty , M as k o . Prawd a? — s twierd ziłem. — Zab ierz g o s tąd . I n ie mu s is z g o więcej p rzy s y łać, żeb y p atrzeć, jak zn o wu p s u je ro b o tę. Przes u wam cię n a liś cie mo ich p rio ry tetó w i wk ró tce wp ad n ę z wizy tą. Up ewn ij mn ie ty lk o , że to n ap rawd ę ty . J u rt o two rzy ł u s ta i p o wied ział co ś . Nie u s ły s załem, p o n ieważ ro zwiał s ię s zy b k o , a wraz z n im jeg o s ło wa. Ró wn o cześ n ie co ś p o leciało w mo ją s tro n ę; n ie mu s iałem teg o o d b ijać, ale n ie zd o łałem p o ws trzy mać o d ru ch o wej reak cji. Ob o k d wó ch g n ijący ch tru p ó w i małeg o p alca J u rta, tu zin ró ż leżał ro zrzu co n y n a k amien iach , n a s amy m k o ń cu tęczy .

ROZDZIAŁ V Szliś my wzd łu ż p laży w s tro n ę p o rtu , g d y Co ral o d ezwała s ię w k o ń cu : — Czy tak ie rzeczy częs to s ię tu zd arzają? — Po win n aś n as o d wied zić w jak iś n ap rawd ę zły d zień — o d p arłem. — J eś li mo żes z mi to zd rad zić, ch ciałab y m wied zieć, o co ch o d ziło . — Ch y b a jes tem ci win ien wy jaś n ien ie — zg o d ziłem s ię. — Po n ieważ n ies p rawied liwie cię o cen iłem, ch o ć mo że o ty m n ie wies z. — M ó wis z p o ważn ie. — Tak . — M ó w d alej. J es tem n ap rawd ę ciek awa. — To d łu g a h is to ria… — zacząłem zn o wu . Sp o jrzała p rzed s ieb ie, n a p o rt, a p o tem n a wy s o k i s zczy t Ko lv iru . — … I d łu g i s p acer — s twierd ziła. — … A ty jes teś có rk ą p ierws zeg o min is tra k raju , z k tó ry m n as ze s to s u n k i s ą w tej ch wili n ieco n ap ięte. — O co ci ch o d zi? — Niek tó re z wy jaś n ień mo g ą b y ć in fo rmacją d o ś ć d elik atn ą. Po ło ży ła mi d ło ń n a ramien iu i zatrzy mała s ię. Po p atrzy ła mi w o czy . — Po trafię d o ch o wać tajemn icy — zap ewn iła. — W k o ń cu ty zn as z mo ją. Po g ratu lo wałem s o b ie p o zn an ia w k o ń cu ro d zin n ej s ztu czk i p an o wan ia n ad wy razem twarzy , n awet k ied y czło wiek jes t zd ziwio n y jak d iab li. Po wied ziała co ś w jas k in i, k ied y zwró ciłem s ię d o n iej, jak b y b y ła ty m d u ch em… Co ś , co s u g ero wało , że jej zd an iem o d k ry łem jej s ek ret. Uś miech n ąłem s ię k rzy wo i k iwn ąłem g ło wą. — No właś n ie — mru k n ąłem. — Nie p lan u jecie ch y b a s p ląd ro wan ia n as zeg o k raju czy czeg o ś w ty m ro d zaju ? — s p y tała. — O ile wiem, n ie. To raczej mało p rawd o p o d o b n e. — Sam wid zis z. M o żes z mó wić ty lk o o ty m, co wies z, p rawd a? — Rzeczy wiś cie — zg o d ziłem s ię.

— Więc mo g ę wy s łu ch ać tej h is to rii. — Do b rze. Szliś my p o p ias k u , a ja mó wiłem p rzy ak o mp an iamen cie g łęb o k ieg o s zu mu fal. Raz jes zcze ws p o mn iałem d łu g ą o p o wieś ć o jca. Czy to cech a ro d zin n a, my ś lałem, że jeś li ty lk o w tru d n y m o k res ie trafi s ię o d p o wied n i s łu ch acz, n aty ch mias t s tres zczamy s wo ją b io g rafię? Uś wiad o miłem s o b ie b o wiem, że ro zwijam s wo ją h is to rię p o n ad k o n ieczn o ś ć. Zres ztą, d laczeg o właś ciwie o n a ma b y ć tą o d p o wied n ią s łu ch aczk ą? Kied y d o tarliś my w o k o lice p o rtu , p o czu łem, że jes tem g ło d n y . M iałem też jes zcze s p o ro d o o p o wiad an ia. Trwał d zień i b ez wątp ien ia o k o lica b y ła mn iej n ieb ezp ieczn a, n iż k ied y zjawiłem s ię tu n o cą. Dlateg o s k ręciłem w Dro g ę Po rto wą, w d zien n y m ś wietle jes zcze b ru d n iejs zą n iż wted y . Co ral tak że zg ło d n iała, więc p o s zliś my wo k ó ł zato k i. Zatrzy maliś my s ię n a k ilk a min u t, b y p o p atrzeć, jak wielo mas zto we o k ręty o zło cis ty ch żag lach mijają falo ch ro n i wp ły wają d o p o rtu . Po tem ru s zy liś my k rętą d ro g ą n a zach o d n i b rzeg , g d zie b ez k ło p o tu o d s zu k ałem Zau łek M o rs k iej Bry zy . By ło jes zcze d o ś ć wcześ n ie i min ęliś my k ilk u trzeźwy ch mary n arzy . W p ewn ej ch wili p o tężn y , czarn o b ro d y mężczy zn a z in teres u jącą b lizn ą n a p rawy m p o liczk u ru s zy ł w n as zą s tro n ę, ale d ru g i, n iżs zy , d o g o n ił g o s zy b k o i s zep n ął co ś d o u ch a. Ob aj zawró cili. — Hej! — zawo łałem. — Czeg o o n ch ciał? — Niczeg o — o d p arł n is k i. — On n iczeg o n ie ch ce. — Przy g ląd ał mi s ię z u wag ą, wres zcie s k in ął g ło wą. — Wid ziałem cię tamtej n o cy . — Ah a — mru k n ąłem, a o n i d o tarli d o ro g u , s k ręcili i zn ik n ęli. — O co im ch o d ziło ? — zap y tała Co ral. — Nie d o s zed łem jes zcze d o tej częś ci o p o wiad an ia. J ed n ak p amiętałem ws zy s tk o wy raźn ie, g d y mijaliś my miejs ce, g d zie to s ię wy d arzy ło . Nie p o zo s tały żad n e ś lad y p o b ó jce. Niewiele b rak o wało , a min ąłb y m „Krwaweg o Billa”, p o n ieważ n ad wejś ciem wis iał n o wy s zy ld . „U Krwaweg o An d y 'eg o ” g ło s iły ś wieżo wy malo wan e, zielo n e litery . Lo k al wewn ątrz wy g ląd ał zu p ełn ie tak s amo , z wy jątk iem czło wiek a za lad ą, wy żs zeg o i ch u d s zeg o n iż ten zaro ś n ięty , s zo rs tk i o s o b n ik , k tó ry o b s łu g iwał mn ie p o p rzed n io . Ob ecn y , jak s ię d o wied ziałem, miał n a imię J ak i b y ł b ratem An d y 'eg o . Sp rzed ał n am b u telk ę Szczy n Bay le'a, a n as ze zamó wien ia p rzek azał p rzez d ziu rę w ś cian ie. M ó j d awn y s to lik b y ł wo ln y , więc u s ied liś my p rzy n im. Na s to łk u z p rawej s tro n y p o ło ży łem p as z mieczem, częś cio wo wy ciąg n ięty m z p o ch wy …

zap amiętałem wy mo g i tu tejs zej ety k iety . — Po d o b a mi s ię to miejs ce — o zn ajmiła Co ral. — J es t… in n e. — A tak — zg o d ziłem s ię, s p o g ląd ając n a d wó ch ś p iący ch p ijak ó w, jed n eg o p rzy wejś ciu , d ru g ieg o n a ty łach lo k alu , i tró jk ę o s o b n ik ó w o n erwo wy ch o czach , p rzy cis zo n y mi g ło s ami ro zmawiający ch w k ącie. Na p o d ło d ze zau waży łem k ilk a p o tłu czo n y ch b u telek i jak ieś p o d ejrzan e p lamy , n a ś cian ie zaś wis iał n iezb y t s u b teln y o b raz miło s n ej n atu ry . — J ed zen ie p o d ają n iezłe — d o d ałem. — Nig d y jes zcze n ie b y łam w tak iej res tau racji — mó wiła d alej, o b s erwu jąc czarn eg o k o ta, k tó ry wy to czy ł s ię z zap lecza, zajęty zap as ami z g ig an ty czn y m s zczu rem. — M a s wo ich wielb icieli, ale s mak o s ze trzy mają jej is tn ien ie w tajemn icy . Ko n ty n u o wałem s wo ją o p o wieś ć p o d czas p o s iłk u , jes zcze lep s zeg o n iż o s tatn io . Kied y o wiele p ó źn iej o two rzy ły s ię d rzwi, p rzep u s zczając k u lejąceg o n is k ieg o czło wieczk a z b ru d n y m b an d ażem n a g ło wie, zau waży łem, że zap ad a mro k . Właś n ie s k o ń czy łem mó wić i n ad es zła ch y b a o d p o wied n ia ch wila, b y wy jś ć. Po wied ziałem to , a o n a p o ło ży ła mi ręk ę n a d ło n i. — Wies z, że n ie jes tem two im d u ch em — p o wied ziała. — Ale jeś li ty lk o zd o łam ci p o mó c, zro b ię to . — J es teś d o b rą s łu ch aczk ą — o d p arłem. — Dzięk u ję. Lep iej ju ż ch o d źmy . Bez wy p ad k ó w o p u ś ciliś my Aleję Śmierci i Dro g ą Po rto wą d o tarliś my d o Win n ej. Sło ń ce s zy k o wało s ię ju ż d o zach o d u , k ied y mas zero waliś my p o d g ó rę; k amien ie b ru k u zmien iały k o lo ry o d b ru n atn eg o p o p ło mien n e. Ulice p u s to s zały . W p o wietrzu u n o s iły s ię zap ach y jed zen ia, liś cie s zeleś ciły p o d s to p ami. M ały żó łty s mo k s zy b o wał w p rąd ach p o wietrzn y ch n ad n ami, a zas ło n y tęczo weg o b las k u falo wały d alek o n a p ó łn o cy , za p ałacem. Czek ałem, s p o d ziewając s ię o d Co ral więcej p y tań n iż ty ch k ilk a, k tó re d o tąd zad ała. Nie n ad ch o d ziły . Gd y b y m s am właś n ie wy s łu ch ał s wej o p o wieś ci, miałb y m p ewn ie mn ó s two p y tań … ch y b a że b ez res zty b y mn ą ws trząs n ęła alb o w jak iś s p o s ó b zro zu miałb y m ją d o g łęb n ie. — Kied y wró cimy d o p ałacu … — zaczęła p o ch wili. — Tak ? — … Zap ro wad zis z mn ie d o Wzo rca, p rawd a? Ro ześ miałem s ię. … Ch y b a że zajmie mn ie co ś in n eg o . — Naty ch mias t? Gd y ty lk o p rzek ro czy my p ró g ? — s p y tałem.

— Tak . — J as n e. Przes tała s ię martwić. — Two ja h is to ria zmien ia mó j o b raz ś wiata — s twierd ziła. — Nie mam p o d s taw, b y ci d o rad zać… — Ale… — … M am wrażen ie, że Twierd za Czterech Świató w s k ry wa ws zelk ie p o trzeb n e ci o d p o wied zi. Ws zy s tk o in n e p o win n o s ię ro związać, jeś li ty lk o o d k ry jes z, co s ię tam d zieje. Nie ro zu miem ty lk o , d laczeg o n ie mo żes z n ary s o wać jej k arty i p rzeatu to wać s ię. — Do b re p y tan ie. Do p ewn y ch częś ci Dwo rcó w Ch ao s u n ik t n ie mo że s ię p rzeatu to wać, p o n ieważ zmien iają s ię b ez p rzerwy i n ie mo żn a ich p rzed s tawić w s p o s ó b trwały . To s amo d o ty czy miejs ca, g d zie u mieś ciłem Gh o s twh eela. Ob s zar wo k ó ł Twierd zy u leg a zn aczn y m p rzemian o m, ale n ie s ąd zę, b y to b y ło p rzy czy n ą b lo k ad y . To miejs ce jes t o ś ro d k iem mo cy i p o d ejrzewam, że k to ś p rzelał jej częś ć w zak lęcie o b ro n n e. Do b ry mag mó g łb y p ewn ie p rzeb ić je Atu tem, ale mam p rzeczu cie, że n iezb ęd n a en erg ia u ru ch o miłab y jak iś p s y ch iczn y alarm. Straciłb y m elemen t zas k o czen ia. — A jak wy g ląd a to miejs ce? — s p y tała. — No … — mru k n ąłem. — Po p atrz. — Z k ies zen i k o s zu li wy jąłem n o tes i mazak . Zacząłem ry s o wać. — Wid zis z, tu taj leży o b s zar wu lk an iczn y . — Nas zk ico wałem p arę k rateró w i s mu g i d y mu . — Ta częś ć jes t w ep o ce lo d o wco wej. — Nas tęp n e zy g zak i. — Tu taj o cean , tu g ó ry … — Ch y b a n ajp ro ś ciej b y ło b y zn o wu s k o rzy s tać z Wzo rca — s twierd ziła, wp atru jąc s ię w s zk ic i k ręcąc g ło wą. — Tak . — Szy b k o teg o s p ró b u jes z? — M o żliwe. — J ak ich zaatak u jes z? — Pracu ję n ad ty m. — Czy mo g łab y m ci jak o ś p o mó c? Py tam p o ważn ie. — Nie mo g łab y ś . — Nie b ąd ź tak i p ewien . Du żo ćwiczy łam, jes tem p o my s ło wa, zn am n awet k ilk a zak lęć.

— Dzięk i — mru k n ąłem. — Ale n ie. — Żad n y ch d y s k u s ji? — Żad n y ch . — Gd y b y ś zmien ił zd an ie… — Nie zmien ię. — … Daj mi zn ać. Do tarliś my d o Alei i ru s zy liś my wzd łu ż n iej. Wiatr b y ł tu b ard ziej p o ry wis ty i co ś zimn eg o d o tk n ęło mi p o liczk a. Po tem zn o wu … — Śn ieg ! — zawo łała Co ral. Kilk a ś red n ich ro zmiaró w p łatk ó w s zy b o wało w p o wietrzu . Zn ik ały , g d y ty lk o d o tk n ęły ch o d n ik a. — Gd y b y was za d eleg acja zjawiła s ię we właś ciwy m czas ie — zau waży łem — p ewn ie n ie p o s zlib y ś my n a s p acer. — Czas ami mam s zczęś cie — o d p arła. Śn ieg p ad ał ju ż g ęs to , g d y d o tarliś my n a teren y p ałaco we. Zn o wu s k o rzy s taliś my z b o czn ej fu rtk i. Przy s tan ęliś my w alejce, b y s p o jrzeć n a mias to n ak rap ian e ś wiatłami latarn i, p rzes łan ian e ś n ieg iem. Wid ziałem, że p rzy g ląd a s ię d łu żej o d e mn ie, g d y ż p o p atrzy łem n a n ią. Wy d awała s ię… ch y b a s zczęś liwa, jak b y wk lejała tę s cen ę d o alb u mu p amięci. Po ch y liłem s ię i p o cało wałem ją w p o liczek — u zn ałem, że to d o b ry p o my s ł. — Och — p o wied ziała, zwracając k u mn ie twarz. — Zas k o czy łeś mn ie. — To d o b rze. Nie lu b ię u p rzed zać o tak ich rzeczach . Uciek ajmy z teg o mro zu . Z u ś miech em wzięła mn ie p o d ręk ę. Zatrzy mał n as s trażn ik . — Ks iążę, p an i Llewella ch ce wied zieć, czy zjawicie s ię n a k o lacji — p o in fo rmo wał. — A k ied y b ęd zie k o lacja? — s p y tałem. — O ile wiem, za jak ieś p ó łto rej g o d zin y . Zerk n ąłem n a Co ral. Wzru s zy ła ramio n ami. — Ch y b a tak — p o wied ziałem. — J ad aln ia o d fro n tu , n a g ó rze — p o in fo rmo wał. — Czy mam p o wiad o mić s ierżan ta… wk ró tce p o win ien tu b y ć… żeb y p rzek azał wiad o mo ś ć? Czy raczej… — Tak — zg o d ziłem s ię. — Tak b ęd zie n ajlep iej. — Ch ces z s ię u my ć, p rzeb rać… ? — zacząłem, k ied y o d d aliliś my s ię o d

p o s teru n k u . — Wzo rzec — o d p arła. — To wiąże s ię z jes zcze d łu żs zy mi s ch o d ami. Od wró ciła s ię d o mn ie, zacis k ając warg i, ale s p o s trzeg ła, że s ię u ś miech am. — Tęd y . — Po p ro wad ziłem ją p rzez g łó wn y h o l. Nie zn ałem s trażn ik a n a k o ń cu k ró tk ieg o k o ry tarza, wio d ąceg o d o s ch o d ó w. On jed n ak wied ział, k im jes tem, s p o jrzał z zaciek awien iem n a Co ral, o two rzy ł d rzwi, zn alazł i zap alił latarn ię. — Po d o b n o jed en s to p ień s ię ru s za — o zn ajmił, wręczając mi lamp ę. — Któ ry ? Po k ręcił g ło wą. — Ks iążę Gerard mó wił o ty m k ilk a razy , ale n ik t p ró cz n ieg o teg o n ie zau waży ł. — W p o rząd k u — mru k n ąłem. — Dzięk u ję. Ty m razem Co ral n ie s p rzeciwiała s ię, b y m s zed ł p ierws zy . Z d wó ch d ró g ta b u d ziła więk s zy lęk n iż s to p n ie n a ś cian ie u rwis k a. Głó wn ie d lateg o , że tu taj czło wiek n ie wid ział d n a, a p o k ilk u k ro k ach n ie wid ział ju ż n iczeg o — jed y n ie mu s zlę b las k u , w k tó rej s ię p o ru s zał, s ch o d ząc d o o k o ła co raz n iżej. A p rzy ty m wy czu wa s ię tu o g ro mn ą p rzes trzeń . Nig d y n ie o g ląd ałem teg o miejs ca w p ełn y m ś wietle, ale d o my ś lam s ię, że n ie jes t to my ln e wrażen ie. To g ig an ty czn a jas k in ia. Sch o d zi s ię wk o ło s amy m ś ro d k iem, my ś ląc ty lk o , k ied y s ię d o trze d o d n a. Po d łu żs zej ch wili Co ral o d ch rząk n ęła. — M o żemy zatrzy mać s ię n a min u tk ę? — s p y tała. — Pewn ie. — Stan ąłem. — Tch u ci b rak ło ? — Nie. Dalek o jes zcze? — Nie wiem. Za k ażd y m razem, k ied y tu s ch o d zę, mam wrażen ie, że o d leg ło ś ć jes t in n a. J eś li wo lis z wró cić i p ó jś ć n a k o lację, mo żemy o d ło ży ć Wzo rzec n a ju tro . M iałaś ciężk i d zień . — Nie. Ale n ie miałab y m n ic p rzeciw temu , żeb y ś o b jął mn ie n a ch wilę. M iejs ce b y ło n iezb y t o d p o wied n ie n a ro man ty czn e g es ty , d o my ś liłem s ię więc, że is tn ieją jak ieś in n e p rzy czy n y . Bez s ło wa s p ełn iłem jej ży czen ie. Do p iero p o ch wili zo rien to wałem s ię, że Co ral p łacze. Do s k o n ale to u k ry wała. — Co s ię s tało ? — s p y tałem wres zcie. — Nic — o d p arła. — M o że n erwo wa reak cja. Pry mity wn y o d ru ch . Klau s tro fo b ia. Alb o co ś tak ieg o .

— Wracajmy . — Nie. Ru s zy liś my więc d alej. M n iej więcej p ó ł min u ty p ó źn iej zau waży łem co ś b iałeg o z b o k u s to p n ia p o n iżej. Zwo ln iłem. Po tem d o s trzeg łem, że to ty lk o ch u s teczk a. J es zcze k awałek d alej zo b aczy łem, że jes t p rzy b ita s zty letem. By ły n a n iej jak ieś zn ak i. Zatrzy małem s ię, p o d n io s łem ją i ro zp ro s to wałem. TO TEN, DO DIABŁA. GERARD, o d czy tałem. — Os tro żn ie — u p rzed ziłem Co ral. Ch ciałem p rzes k o czy ć s to p ień , ale p o d wp ły wem n ag łeg o imp u ls u p rzy cis n ąłem g o lek k o jed n ą s to p ą. Żad n eg o trzes zczen ia. Przen io s łem ciężar ciała. Nic. Stan ąłem o b iema n o g ami. To s amo . Wzru s zy łem ramio n ami. — Ws zy s tk o jed n o . Uważaj — rzu ciłem. Nic s ię n ie s tało , g d y o n a s tan ęła n a s to p n iu . Szliś my d alej. Po ch wili d o s trzeg łem d alek o w d o le b ły s k ś wiatła. Po ru s zał s ię, więc p o my ś lałem, że k to ś wy ru s zy ł n a o b ch ó d . Po co ? zas tan awiałem s ię. Czy b y li tam jacy ś więźn io wie, k tó ry ch trzeb a k armić i p iln o wać? Czy p ewn e k o ry tarze u ważan o za miejs ca n iep ewn e? A co z ty m zamy k an iem s ali Wzo rca i wies zan iem k lu cza n a h ak u o b o k d rzwi? Czy żb y s tamtąd mo g ło n ad ciąg n ąć n ieb ezp ieczeń s two ? J ak ie? W jak i s p o s ó b ? Po s tan o wiłem w n ajb liżs zy ch d n iach p o s zu k ać o d p o wied zi n a te p y tan ia. Kied y jed n ak s tan ęliś my n a d o le, warto wn ik a n ig d zie n ie b y ło wid ać. Kilk a latarń o ś wietlało s tó ł, p ó łk i i p arę s zafek , k tó re two rzy ły warto wn ię, ale s trażn ik o p u ś cił p o s teru n ek . Szk o d a. Ch ętn ie d o wied ziałb y m s ię, jak ie o trzy mał ro zk azy n a wy p ad ek zag ro żen ia — b y ć mo że wy jaś n iały o n e tak że ch arak ter g ro źb y . Po raz p ierws zy jed n ak zau waży łem s zn u r zwis ający z ciemn o ś ci w cień o b o k s to jak a z b ro n ią. Po ciąg n ąłem b ard zo d elik atn ie; p o d d ał s ię, a p o ch wili u s ły s załem z wy s o k a s łab y , metaliczn y d źwięk . Ciek awe. Najwy raźn iej ro d zaj d zwo n k a alarmo weg o . — Któ ręd y ? — zap y tała Co ral. — Ch o d źmy . — Wziąłem ją za ręk ę i p o p ro wad ziłem n a p rawo . Czek ałem n a ech a n as zy ch k ro k ó w, ale n ic n ie u s ły s załem. Od czas u d o czas u wzn o s iłem latarn ię. Ciemn o ś ć co fała s ię wted y o d ro b in ę, ale n iczeg o n ie wid ziałem n a d o d atk o wo o ś wietlo n ej p o wierzch n i.

Co ral zwaln iała k ro k u , a ja wy czu wałem jej n ap ięcie, g d y zo s tawała z ty łu . Szed łem jed n ak d alej, a o n a za mn ą. — To ju ż n ied alek o — s twierd ziłem w k o ń cu , g d y ro zleg ły s ię b ard zo s łab e ech a. — To d o b rze — o d p arła, ale n ie p rzy s p ies zy ła k ro k u . Wres zcie w p o lu wid zen ia p o jawiła s ię s zara ś cian a g ro ty , a d alek o p o lewej s tro n ie ciemn y o twó r tu n elu , k tó reg o s zu k ałem. Zmien iłem k u rs i ru s zy łem w tamtą s tro n ę. Kied y zag łęb iliś my s ię w k o ry tarz, p o czu łem, że Co ral zad rżała. — Gd y b y m wied ział, że tak to n a cieb ie wp ły n ie… — zacząłem. — Nap rawd ę n ic mi n ie jes t — zap ewn iła. — I ch cę g o zo b aczy ć. Po p ro s tu n ie zd awałam s o b ie s p rawy , że d ro g a b ęd zie tak a… s k o mp lik o wan a. — Najg o rs ze za n ami. J u ż n ied łu g o . Do ś ć s zy b k o min ęliś my p ierws ze p rzejś cie z lewej. Nas tęp n e b y ło zaraz p o tem; zwo ln iłem i s k iero wałem ś wiatło latarn i w g łąb tu n elu . — Kto wie — p o wied ziałem. — M o że tu taj zaczy n a s ię jak aś n iezwy k ła tras a z p o wro tem n a p lażę. — Wo lałab y m raczej n ie s p rawd zać. Szliś my s p o ry k awałek d o trzecieg o k o ry tarza. Rzu ciłem tam o k iem. W g łęb i b ieg ła ży ła jak ieg o ś b ły s zcząceg o min erału . Przy s p ies zy łem, a Co ral d o trzy my wała mi temp a. Nas ze k ro k i ro zb rzmiewały teraz g ło ś n o . M in ęliś my czwarty k o ry tarz. Piąty … Zd awało mi s ię, że s k ąd ś d o b ieg ają cich e d źwięk i mu zy k i. Sp o jrzała n a mn ie p y tająco , k ied y zb liży liś my s ię d o s zó s teg o p rzejś cia, ale n ie zwaln iałem. Czek ałem n a s ió d me, a g d y s ię w k o ń cu p o jawiło , s k ręciłem i p o k ilk u k ro k ach u n io s łem latarn ię. Staliś my p rzed wielk imi, o k u ty mi żelazem d rzwiami. Zd jąłem k lu cz z h ak a w ś cian ie p o p rawej, ws u n ąłem w zamek , p rzek ręciłem i o d wies iłem n a miejs ce. Op arłem s ię ramien iem o d rzwi i p ch n ąłem mo cn o . Wy czu łem ch wilo wy o p ó r, p o tem p o wo ln y ru ch , k tó remu p rzez mo men t to warzy s zy ł zg rzy t zawias u . Frak ir ś cis n ęła mi ręk ę, ale p ch ałem d alej, aż wejś cie s tan ęło o two rem. Wted y o d s u n ąłem s ię i p rzep u ś ciłem Co ral. M in ęła mn ie, wes zła n a k ilk a k ro k ó w d o tej n iezwy k łej k o mo ry i zatrzy mała s ię. Od s tąp iłem, a d rzwi zatrzas n ęły s ię za n ami. — Więc to jes t o n — s zep n ęła. W p rzy b liżen iu elip ty czn y , zło żo n y ry s u n ek Wzo rca lś n ił n a p o d ło d ze b iało n ieb ies k im ś wiatłem. Od s tawiłem n a b o k latarn ię. Nie b y ła tu p o trzeb n a —

b las k Wzo rca zap ewn iał d o s tateczn e o ś wietlen ie. Po g ład ziłem Frak ir, b y ją u s p o k o ić. Fo n tan n a is k ier s trzeliła n a d ru g im k o ń cu ry s u n k u , zg as ła, p o jawiła s ię zn o wu b liżej n as . M iałem u czu cie, że k o mo rę wy p ełn ia n a wp ó ł zn ajo me p u ls o wan ie, k tó reg o n ig d y wcześ n iej ś wiad o mie n ie s p o s trzeg łem. Od ru ch o wo , b y zas p o k o ić d ręczącą mn ie o d d awn a ciek awo ś ć, p rzy wo łałem Zn ak Lo g ru s u . To b y ł b łąd . Gd y ty lk o ro zb ły s n ął p rzed e mn ą, wzd łu ż całej d łu g o ś ci Wzo rca wy b u ch ły is k ry . Zab rzmiało wy s o k e, u p io rn e wy cie. Frak ir o s zalała; miałem wrażen ie, że k to ś wb ija mi w u s zy s o p le lo d u , że jas k rawy Zn ak ran i o czy . Naty ch mias t o d p ęd ziłem Lo g ru s i h armid er zaczął p rzy cich ać. — Co to b y ło ? — zap y tała Co ral. Sp ró b o wałem s ię u ś miech n ąć, ale b ez s p ecjaln eg o efek tu . — Niewielk i o d p o wied ziałem.

ek s p ery men t,

k tó ry

zaws ze

ch ciałem

p rzep ro wad zić

—

— Nau czy ł cię czeg o ś ? — M o że teg o , żeb y więcej n ie p ró b o wać. — A p rzy n ajmn iej n ie w to warzy s twie — d o d ała. — To b o lało . — Przep ras zam. Po d es zła d o k rawęd zi zn o wu s p o k o jn eg o Wzo rca. — Nies amo wity — s twierd ziła. — Nib y ś wiatło we ś n ie. Ale jes t ws p an iały . Ws zy s cy mu s icie g o p rzejś ć, b y zrealizo wać s we d zied zictwo ? — Tak . Wo ln o ru s zy ła n a lewo wzd łu ż o b wo d u . Szed łem za n ią. Bad ała wzro k iem jas n y o b s zar łu k ó w i s k rętó w, k ró tk ich p ro s ty ch o d cin k ó w i d łu g ich , ro zleg ły ch k rzy wy ch . — Przy p u s zczam, że to tru d n e? — Tak . Cała s ztu k a to n ap ierać b ez p rzerwy i n ie u s tęp o wać, n awet jeś li p rzes tan ies z s ię p o s u wać. Szliś my p o wo li, o k rążając d als zą częś ć Wzo rca. Ry s u n ek wy d awał s ię u mies zczo n y raczej w p o d ło d ze n iż n a n iej, jak b y o g ląd an y p rzez wars twę s zk ła. Ch o ciaż p o wierzch n ia n ig d zie n ie b y ła ś lis k a. Przy s tan ęliś my n a min u tę, g d y Co ral p rzy g ląd ała s ię Wzo rco wi z in n eg o k ąta. — I jak ie b u d zi wrażen ia? — zain teres o wałem s ię. — Es tety czn e — o d p arła.

— I to ws zy s tk o ? — M o c — o ś wiad czy ła. — M am wrażen ie, że co ś z n ieg o eman u je. — Po ch y liła s ię i p rzes u n ęła d ło ń n ad n ajb liżs zą lin ią. — To n iemal fizy czn y u cis k — d o d ała. Przes zliś my d alej, mijając ty ln ą częś ć o b wo d u ry s u n k u . Po n ad Wzo rcem wid ziałem miejs ce, g d zie o b o k wejś cia jarzy ła s ię latarn ia. J ej b las k b y ł p rawie n iewid o czn y wo b ec więk s zej jas n o ś ci, n a k tó rą p atrzy liś my . Po ch wili Co ral s tan ęła zn o wu . Wy ciąg n ęła ręk ę. — Co to za p o jed y n cza lin ia, k tó ra tu taj s ię k o ń czy ? — To n ie k o n iec — wy jaś n iłem. — To p o czątek . Z teg o miejs ca ro zp o czy n a s ię p rzejś cie Wzo rca. Po d es zła b liżej i jes zcze raz p rzes u n ęła ręk ę n ad ś cieżk ą. — Tak — p rzy zn ała p o ch wili. — Czu ję, że tu taj s ię zaczy n a. Nie jes tem p ewien , jak d łu g o tam s taliś my . Wres zcie u jęła mn ie za ręk ę i u ś cis n ęła. — Dzięk u ję — p o wied ziała. — Za ws zy s tk o . Ch ciałem ją właś n ie s p y tać, s k ąd tak i o s tateczn y to n wy zn an ia, k ied y p o s tąp iła o k ro k i p o s tawiła s to p ę n a lin ii. — Nie! — k rzy k n ąłem. — Stó j! Ale ju ż b y ło za p ó źn o . No g a s tan ęła n a miejs cu , a b las k o b ry s o wał p o d es zwę jej b u ta. — Nie ru s zaj s ię! — p o leciłem. — Nawet n ie d rg n ij, co k o lwiek s ię s tan ie. Po s łu ch ała. Ob lizałem warg i, k tó re n ag le wy d ały s ię zu p ełn ie wy s u s zo n e. — Teraz s p ró b u j u n ieś ć s to p ę, k tó rą p o s tawiłaś n a lin ii, i co fn ąć ją. M o żes z to zro b ić? — Nie — o d rzek ła. Uk ląk łem o b o k i o b ejrzałem jej n o g ę. Teo rety czn ie, k ied y k to ś s tan ie n a Wzo rcu , n ie ma ju ż o d wro tu . M u s i iś ć n ap rzó d i alb o zak o ń czy ć p rzejś cie, alb o zo s tać u n ices twio n y p o d ro d ze. Z d ru g iej s tro n y , Co ral p o win n a ju ż b y ć martwa. Zn o wu teo rety czn ie, n ik t, k to n ie p o ch o d zi z k rwi Amb eru , n ie mo że s tan ąć n a Wzo rcu i p rzeży ć. To ty le, jeś li id zie o teo rię. — Fataln y mo men t n a s tawian ie p y tań — s twierd ziłem. — Ale d laczeg o to zro b iłaś ? — W jas k in i s u g ero wałeś , że mo je d o my s ły s ą s łu s zn e. Po wied ziałeś , że wies z, k im jes tem.

Pamiętałem, co mó wiłem, ale s ąd ziłem wted y , że jes t ty m d u ch em zmien iający m ciała. Co mo g ła p rzez to zro zu mieć, a co miało związek z Wzo rcem? Ale ju ż w ch wili, g d y s zu k ałem zak lęcia, k tó re mo g ło b y u wo ln ić ją z p u łap k i, w my ś lach p o jawiło s ię o czy wis te ro związan ie. — Two je związk i z ro d em… ? — Zan im p rzy s złam n a ś wiat, k ró l Ob ero n miał p o d o b n o ro man s z mo ją matk ą — o d p arła. — Czas s ię zg ad za. Ch o ciaż… to b y ły ty lk o p lo tk i. Nik t n ie ch ciał mi p o d ać s zczeg ó łó w. Dlateg o n ie miałam p ewn o ś ci. Ale ś n iłam, że to p rawd a. M iałam n ad zieję, że trafię n a jak iś tu n el, k tó ry d o p ro wad zi mn ie tu taj. Ch ciałam s ię zak raś ć i p rzejś ć Wzo rzec, b y o two rzy ły s ię p rzed e mn ą cien ie. Ale b ałam s ię też, b o wied ziałam, że zg in ę, jeś li n ie mam racji. I wted y , k ied y p o wied ziałeś to , co p o wied ziałeś , to b y ło jak p o twierd zen ie my ch s n ó w. Ale s trach n ie min ął. Ciąg le s ię b o ję. Ty le że teraz b o ję s ię, że n ie b ęd ę d o ś ć s iln a, b y teg o d o k o n ać. To d ziwn e wrażen ie zn ajo mo ś ci, k ied y p ierws zy raz ją zo b aczy łem… Nag le u ś wiad o miłem s o b ie, że jeg o p o wo d em b y ło o g ó ln e ro d zin n e p o d o b ień s two . J ej n o s i b rwi p rzy p o min ały tro ch ę Fio n ę, b ro d a i k o ś ci p o liczk o we raczej Flo rę. Wp rawd zie o czy , wło s y , wzro s t i b u d o wa n ależały d o n iej, ale z p ewn o ś cią n ie b y ła p o d o b n a d o s weg o o ficjaln eg o o jca an i s io s try . Ws p o mn iałem zło ś liwie u ś miech n ięty p o rtret d ziad k a, k tó ry częs to o g ląd ałem. Wis iał w k o ry tarzu n a p iętrze, w zach o d n im s k rzy d le. Ten d rań n ap rawd ę n ie marn o wał czas u . Ch o ciaż trzeb a p rzy zn ać, że b y ł p rzy s to jn y … Wes tch n ąłem i ws tałem. Po ło ży łem jej d ło ń n a ramien iu . — Po s łu ch aj mn ie, Co ral — zacząłem. — Ws zy s tk ich n as p o u czan o , zan im p o d ejmo waliś my p ró b ę. Op o wiem ci o ty m, zan im zro b is z n as tęp n y k ro k . Kied y b ęd ę mó wił, mo żes z p o czu ć, jak en erg ia p ły n ie o d e mn ie d o cieb ie. Ch cę, żeb y ś miała jak n ajwięcej s ił. Kied y zro b is z ten k ro k , n ie zatrzy mu j s ię, p ó k i n ie d o trzes z d o ś ro d k a. M o że też b ęd ę p o d awał ci in s tru k cje p o d ro d ze. Ró b , co ci p o wiem, n aty ch mias t, b ez zas tan o wien ia. Najp ierw o p o wiem ci o Zas ło n ach , p u n k tach o p o ru … Nie wiem, jak d łu g o mó wiłem. Patrzy łem, jak zb liża s ię d o Pierws zej Zas ło n y . — Nie zwracaj u wag i n a ch łó d i ws trząs y — p o wied ziałem. — Nic ci n ie zro b ią. Nie p o zwó l, żeb y is k ry cię zd ek o n cen tro wały . Za ch wilę trafis z n a n ajwięk s zy o p ó r. Nie o d d y ch aj za s zy b k o . Przy g ląd ałem s ię, jak b rn ie d o p rzo d u .

— Do b rze — p o ch waliłem, k ied y d o tarła d o łatwiejs zeg o o d cin k a. Wo lałem n ie u p rzed zać, że n as tęp n a zas ło n a jes t jes zcze g o rs za. — Przy o k azji, n ie my ś l, ża wp ad as z w o b łęd . Za ch wilę Wzo rzec zaczn ie ig rać z two im u my s łem. — J u ż zaczął — o d p o wied ziała. — Co mam ro b ić? — To zwy k le ty lk o ws p o mn ien ia — wy jaś n iłem. — Niech p ły n ą, a ty u ważaj n a ś cieżk ę. Szła d alej. Ciąg le mó wiąc, p rzep ro wad ziłem ją p rzez Dru g ą Zas ło n ę. Nim ją min ęła, is k ry s ięg ały jej p rawie d o ramio n . Ob s erwo wałem, jak p o k o n u je k o lejn e zak ręty , o s tre łu k i n a p rzemian z d łu g imi, zwro ty i załaman ia. W p ewn y ch miejs cach p o s u wała s ię s zy b k o , w in n y ch n iemal s tawała b ez ru ch u . Ale walczy ła s tale. Wied ziała, w czy m rzecz, i ch y b a miała d o ś ć s iły wo li. Nie s ąd zę, b y m jes zcze b y ł jej p o trzeb n y . Nic ju ż n ie mo g łem o fiaro wać; rezu ltat zależał wy łączn ie o d n iej. Dlateg o zamk n ąłem s ię i p atrzy łem ziry to wan y , ale n iezd o ln y d o p o ws trzy man ia p o ch y leń , zwro tó w, p rzes u n ięć i n ap ięć, jak b y m to ja tam s zed ł, p rzewid y wał i ró wn o waży ł. Gd y d o tarła d o Wielk ieg o Łu k u , zmien iła s ię w ży wy p ło mień . Po s u wała s ię b ard zo wo ln o , ale n ieu s tęp liwie. Niezależn ie o d rezu ltatu , wied ziałem, że u leg a p rzemian ie, że ju ż jes t o d mien io n a, że Wzo rzec ry s u je s ię w n iej i że jes t b lis k o k o ń ca teg o zap is u . Krzy k n ąłem n iemal, g d y wy d ało mi s ię, że s taje… ale zad rżała ty lk o i ru s zy ła d alej. Otarłem ręk awem czo ło , k ied y d o tarła d o Ko ń co wej Zas ło n y . Co k o lwiek s ię s tan ie, wy k azała p rawd ę s wy ch p o d ejrzeń . Ty lk o d ziecię Amb eru mo g ło p rzeży ć to co o n a. Nie wiem, jak d łu g o trwało p rzeb icie Ko ń co wej Zas ło n y . Wy s iłek is tn iał p o za czas em i mn ie ró wn ież o b jął ten n ies k o ń czo n y mo men t. By ła teraz p ło n ący m s tu d iu m p o wo ln eg o ru ch u , a o taczająca ją au ra ro zś wietlała całą k o mo rę n ib y o g ro mn a n ieb ies k a ś wieca. I wres zcie p rzed arła s ię i wes zła n a o s tatn i, k ró tk i łu k , o s tatn ie trzy k ro k i, k tó re s ą ch y b a n ajtru d n iejs ze n a cały m Wzo rcu . J ak ieś p s y ch iczn e n ap ięcie p o wierzch n io we łączy s ię z fizy czn ą in ercją, k tó rą trzeb a p o k o n ać tu ż p rzed p u n k tem wy jś cia. I zn o wu my ś lałem, że s ię zatrzy mała, ale to b y ł jed y n ie p o zó r. Zd awało mi s ię, że o g ląd am k o g o ś w tai-ch i, w b o les n ej p o wo ln o ś ci tria k ro k ó w. Ale wy k o n ała je i ru s zy ła zn o wu . J eś li o s tatn i k ro k jej n ie zab ije, zwy cięży . Wted y mo żemy p o ro zmawiać… Ten k o ń co wy mo men t trwał i trwał… aż w k o ń cu zo b aczy łem, jak jej s to p a

p rzes u wa s ię i o p u s zcza Wzo rzec. Po ch wili d ru g a p o s zła ś lad em p ierws zej i Co ral zd y s zan a s tan ęła p o ś ro d k u . — Gratu lu ję! — k rzy k n ąłem. Po mach ała mi n iep ewn ie p rawą ręk ą, lewą o s łan iając o czy . Stała tak p rawie min u tę, a k to ś , k to p rzes zed ł ju ż Wzo rzec, ro zu mie to u czu cie. Nie o d zy wałem s ię ju ż. Po zwo liłem jej wo ln o d o ch o d zić d o s ieb ie, d ałem jej cis zę, w k tó rej mo g ła cies zy ć s ię s wy m try u mfem. Wzo rzec jak b y ro zb ły s n ął n ag le mo cn iej, co częs to czy n i zaraz p o czy imś p rzejś ciu . Nad ał g ro cie b aś n io wy wy g ląd , p o g rąży ł ją w b łęk itn ej jas n o ś ci i cien iach , zmien ił w zwierciad ło małą, n ieru ch o mą k ału żę w k ącie, g d zie p ły wały ś lep e ry b y . Pró b o wałem p rzewid zieć, jak ie zn aczen ie b ęd zie miał ten fak t d la Co ral, d la Amb eru … Wy p ro s to wała s ię n ag le. — Będ ę ży ła — o zn ajmiła. — To d o b rze — o d p arłem. — Wies z, że mas z teraz wy b ó r. — O czy m mó wis z? — Zajęłaś p o zy cję, k tó ra p o zwala ci ro zk azy wać, b y Wzo rzec p rzetran s p o rto wał cię, g d ziek o lwiek zech ces z — wy jaś n iłem. — M o żes z więc p rzen ieś ć s ię tu taj alb o zao s zczęd zić s o b ie d ro g i i zn aleźć s ię w s wo im ap artamen cie. Ch o ciaż two je to warzy s two s p rawia mi d u żo rad o ś ci, p ro p o n u ję to d ru g ie ro związan ie. J es teś b ard zo zmęczo n a. M o g łab y ś wziąć d łu g ą, ciep łą k ąp iel i s p o k o jn ie p rzeb rać s ię d o k o lacji. Sp o tk amy s ię w jad aln i. Zg o d a? Do s trzeg łem jej u ś miech , g d y p o k ręciła g ło wą. — Nie zmarn u ję tak iej o k azji — o ś wiad czy ła. — Po s łu ch aj: zn am to u czu cie. Ale p o win n aś je o p an o wać. Przes k o k w jak ieś n ies amo wite miejs ce mo że b y ć n ieb ezp ieczn y , a p o wró t tru d n y , zwłas zcza że n ie mas z żad n ej p rak ty k i w ch o d zen iu p rzez Cień . — Po leg a n a wo li i o czek iwan iu , p rawd a? — s p y tała. — Id ąc, trzeb a tak jak b y n ak ład ać o b razy n a realn e o to czen ie. Zg ad za s ię? — To n ie tak ie p ro s te — o d p o wied ziałem. — M u s is z s ię n au czy ć, jak wy k o rzy s ty wać p ewn e cech y teren u jak o p u n k ty wy jś cia. No rmaln ie w p ierws zą p o d ró ż wy ru s za s ię w to warzy s twie k o g o ś d o ś wiad czo n eg o … — W p o rząd k u . Ro zu miem, o co ch o d zi. — To za mało . Is tn ieje s p rzężen ie zwro tn e. W p ewien s p o s ó b wy czu was z, k ied y

zaczy n a d ziałać. Teg o n ie mo żn a s ię n au czy ć. To trzeb a p rzeży ć… i p ó k i n ie jes teś p ewn a, p o win n aś mieć jak ieg o ś p rzewo d n ik a. — Wy d aje mi s ię, że meto d a p ró b i b łęd ó w wy s tarczy . — M o że. Ale p o wied zmy , że zag ro zi ci n ieb ezp ieczeń s two ? To fataln y mo men t, b y zacząć n au k ę. Ro zp ras za i… — Zg o d a. Ro zu miem two je zas trzeżen ia. Na s zczęś cie n ie p lan u ję n iczeg o , co p o s tawiło b y mn ie w tak iej s y tu acji. — A co p lan u jes z? Zato czy ła k rąg ramien iem. — Od k ied y d o wied ziałam s ię o Wzo rcu , marzy łam, że wy p ró b u ję co ś , jeś li d o trę aż tu taj. — Co tak ieg o ? — Zamierzam p o p ro s ić g o , b y o d es łał mn ie tam, g d zie p o win n am s ię zn aleźć. — Nie ro zu miem. — Ch cę p o zo s tawić wy b ó r Wzo rco wi. Po trząs n ąłem g ło wą. — To n ie tak — p o wied ziałem. — M u s is z wy d ać ro zk az, b y cię p rzerzu cił. — Sk ąd o ty m wies z? — Po p ro s tu tak jes t. — Czy p ró b o wałeś k ied y ś teg o , o czy m mó wię? — Nie. Nic b y s ię n ie s tało . — Czy p ró b o wał teg o k to k o wiek , k o g o zn as z? — To s trata czas u . Po s łu ch aj, mó wis z tak , jak b y Wzo rzec b y ł w jak iś s p o s ó b ś wiad o my , zd o ln y d o p o d jęcia włas n ej d ecy zji i jej wy k o n an ia. — Tak — o d p arła. — I mu s i d o b rze mn ie zn ać p o ty m ws zy s tk im, co n a n im p rzeży łam. Dlateg o ch cę p o p ro s ić g o o rad ę i… — Czek aj! — p rzerwałem. — Tak ? — Gd y b y co ś s ię s tało , ch o ć to mało p rawd o p o d o b n e, to jak zamierzas z wró cić? — Ch y b a p ies zo . Więc p rzy zn ajes z, że co ś mo że s ię zd arzy ć? — Tak — zg o d ziłem s ię. — M o żliwe, że p o d ś wiad o mie p rag n ies z o d wied zić jak ieś miejs ce, Wzo rzec o d czy ta ży czen ie i wy k o n a tak , jak b y ś wy d ała mu ro zk az. To n ie wy k aże, że jes t ś wiad o my … jed y n ie czu ły . Gd y b y m to ja s tał tam n a two im miejs cu , n ie p o d ejmo wałb y m tak ieg o ry zy k a. Przy p u ś ćmy , że miałb y m s k ło n n o ś ci

s amo b ó jcze, o k tó ry ch n ic b y m n ie wied ział? Alb o … — Przek o n u jący jes teś — s twierd ziła. — Nap rawd ę. — Do rad zam ci ty lk o o s tro żn o ś ć. Przed to b ą całe ży cie. Głu p io b y ło b y … — Wy s tarczy ! — p rzerwała mi. — Po d jęłam d ecy zję i ju ż jej n ie zmien ię. M am p rzeczu cie, że jes t właś ciwa. Do zo b aczen ia, M erlin ie. — Zaczek aj! — k rzy k n ąłem zn o wu . — Zg o d a. J eś li s ię u p ieras z, tru d n o . Ale p o zwó l, że n ajp ierw co ś ci p o d aru ję. — Co ? — M eto d ę, b y s zy b k o o p u ś cić n ieb ezp ieczn e miejs ce. Trzy maj. Wy jąłem talię i o d n alazłem s wó j Atu t. Od p iąłem o d p as a s zty let razem z p o ch wą, o win ąłem k artę wo k ó ł ręk o jeś ci i p rzy wiązałem ch u s teczk ą. — Wies z, jak u ży wać Atu tu ? — Trzeb a p atrzeć i my ś leć o d an ej o s o b ie, aż n as tąp i k o n tak t. — Wy s tarczy . To mó j Atu t. Wezwij mn ie, g d y zech ces z wró cić d o d o mu . Sp ro wad zę cię. Rzu ciłem o d d o łu p o n ad Wzo rcem. Złap ała b ez tru d u i zawies iła s zty let n a p as k u , o b o k włas n eg o . — Dzięk u ję. — Wy p ro s to wała s ię. — M y ś lę, że s p ró b u ję teraz. — Gd y b y n ap rawd ę co ś s ię s tało , n ie zo s tawaj za d łu g o . Do b rze? — Do b rze — o b iecała i zamk n ęła o czy . I w mg n ien iu o k a zn ik n ęła. O ran y ! Po d s zed łem d o b rzeg u Wzo rca i wy ciąg n ąłem ręk ę p o n ad n im. Czu łem wiru jące tam p rąd y mo cy . — Lep iej, żeb y ś wied ział, co ro b is z — p o wied ziałem. — Ch cę ją mieć z p o wro tem. Is k ra s trzeliła w g ó rę i p o łas k o tała mn ie w ręk ę. — Ch ces z p o wied zieć, że n ap rawd ę jes teś ś wiad o my ? Ws zy s tk o wo k ó ł zawiro wało . Zawró t g ło wy min ął p rawie o d razu i p ierws zą rzeczą, jak ą zo b aczy łem, b y ła latarn ia p rzy mo jej p rawej n o d ze. Ro zejrzałem s ię: s tałem p o p rzeciwn ej s tro n ie Wzo rca, tu ż o b o k d rzwi. — Zn alazłem s ię w zas ięg u two jeg o p o la i jes tem ju ż d o s tro jo n y — s twierd ziłem. — To ty lk o mo je p o d ś wiad o me ży czen ie p o wro tu . Zab rałem latarn ię, zamk n ąłem za s o b ą d rzwi i p o wies iłem k lu cz n a h ak u . Ciąg le n ie u fałem Wzo rco wi. J eś li n ap rawd ę ch ciał p o mó c, mó g ł mn ie o d es łać wp ro s t d o

mo ich p o k o i i zao s zczęd zić mi ty ch ws zy s tk ich s ch o d ó w. Szy b k im k ro k iem mas zero wałem p rzez tu n el. Z całą p ewn o ś cią b y ła to n ajciek aws za p ierws za ran d k a w mo im ży ciu .

ROZDZIAŁ VI Kied y min ąłem h o l i ru s zy łem w s tro n ę k o ry tarza n a ty łach , k tó ry p ro wad ził d o d o wo ln y ch s ch o d ó w, z b o czn eg o p rzejś cia wy n u rzy ł s ię facet w czarn ej s k ó rze, o zd o b io n ej k awałk ami zard zewiały ch i b ły s zczący ch łań cu ch ó w. Przy jrzał mi s ię z u wag ą. Wło s y miał ś cięte n a Iro k eza, a w lewy m u ch u k ilk a s reb rn y ch p ierś cien i, p rzy p o min ający ch jak ieś u rząd zen ie elek try czn e. — M erlin ! — zawo łał. — Co u cieb ie? — Ch wilo wo w p o rząd k u — o d p arłem, p o d ch o d ząc b liżej. Pró b o wałem jak o ś g o u miejs co wić. — M artin ! — k rzy k n ąłem wres zcie. — Zmien iłeś s ię. Zach ich o tał. — Wró ciłem właś n ie z b ard zo in teres u jąceg o cien ia — wy jaś n ił. — Sp ęd ziłem tam p o n ad ro k … to jed en z ty ch , g d zie czas p ęd zi jak d iab li. — M o im zd an iem… u rb an is ty czn y …

zg ad u ję

ty lk o …

był

wy s o k o

s tech n icy zo wan y ,

— Zg ad za s ię. — M y ś lałem, że wo lis z wieś . — J u ż mi p rzes zło . Teraz ro zu miem, d laczeg o tato lu b i mias ta i g war. — Też jes teś mu zy k iem? — Tro ch ę. Ale w in n y m s ty lu . Będ zies z n a k o lacji? — Zamierzam. J ak ty lk o s ię u my ję i p rzeb io rę. — Sp o tk amy s ię tam. M u s imy p o g ad ać. — J as n e, k u zy n ie. Ścis n ął mi ramię i o d s zed ł. Wciąż miał s iln y ch wy t. Ru s zy łem d alej. Nie u s zed łem d alek o , g d y p o czu łem ws tęp d o atu to weg o k o n tak tu . Zatrzy małem s ię i o two rzy łem u my s ł. By łem p rzek o n an y , że to Co ral ch ce wró cić. Zamias t n iej zo b aczy łem M an d o ra; u ś miech n ął s ię lek k o . — Do s k o n ale — s twierd ził. — J es teś s am i ch y b a n ic ci n ie g ro zi. Ob raz wy o s trzy ł s ię. Zau waży łem s to jącą o b o k Fio n ę. Sto jącą b ard zo b lis k o . — Ws zy s tk o w p o rząd k u — p o wied ziałem. — J es tem w Amb erze. Co u was ? — Cali i zd ro wi — o d p arł, p atrząc p o za mn ie, ch o ć p ró cz ś cian y i k ilimu n ie b y ło

tam wiele d o o g ląd an ia. — Przejd ziecie d o mn ie? — s p y tałem. — Ch ciałb y m zo b aczy ć Amb er — o d p o wied ział. — Ale ta p rzy jemn o ś ć mu s i zaczek ać n a lep s zą o k azję. W tej ch wili jes teś my tro ch ę zajęci. — Od k ry liś cie p rzy czy n ę zak łó ceń ? Sp o jrzał n a Fio n ę, p o tem zn o wu n a mn ie. — Tak i n ie — s twierd ził. — M amy k ilk a b ard zo ciek awy ch ś lad ó w, ale n a razie n ic p ewn eg o . — W tak im razie… co mo g ę d la was zro b ić? Fio n a wy ciąg n ęła ws k azu jący p alec i n ag le s tała s ię d u żo wy raźn iejs za. Do my ś liłem s ię, że d o tk n ęła mo jeg o Atu tu , wzmacn iając k o n tak t. — Nap o tk aliś my man ifes tację tej mas zy n y , k tó rą zb u d o wałeś — p o wied ziała. — Gh o s twh eela. — I co ? — M as z rację, jes t ś wiad o ma. To n ie ty lk o tech n iczn a, ale s p o łeczn a s ztu czn a in telig en cja. — By łem p ewien , że p rzes zed łb y tes t Tu rin g a. — Bez wątp ien ia — wes tch n ęła Fio n a. — Po n ieważ z d efin icji tes t Tu rin g a wy mag a mas zy n y zd o ln ej d o o k łamy wan ia lu d zi i d o o s zu s twa. — Do czeg o zmierzas z, Fio n o ? — To n ie ty lk o s p o łeczn a SI. J es t wręcz as p o łeczn a — o rzek ła. — Uważam, że two ja mas zy n a o s zalała. — A co o n zro b ił? — zain teres o wałem s ię. — Zaatak o wał was ? — Nie. Nie w s en s ie fizy czn y m. J es t zwario wan y , k łamliwy i n ieu p rzejmy , ale mamy tu zb y t wiele zajęć, b y teraz wch o d zić w s zczeg ó ły . Ch o ciaż n ie twierd zę, że n ie mó g łb y b y ć g ro źn y . Nie wiem. Ch cieliś my ty lk o cię o s trzec, żeb y ś mu n ie u fał. Uś miech n ąłem s ię. — To ws zy s tk o ? Ko n iec p rzek azu ? — Na razie — o d p arła, o p u ś ciła p alec i zamg liła s ię. Po p atrzy łem n a M an d o ra. Ch ciałem wy jaś n ić, że wb u d o wałem w Gh o s twh eela cały s y s tem zab ezp ieczeń , żeb y n ie k ażd y miał d o n ieg o d o s tęp . Głó wn ie jed n ak ch ciałem mu p o wied zieć o J u rcie. Lecz p o łączen ie zo s tało n ag le p rzerwan e, jak g d y b y k to ś in n y p ró b o wał n awiązać ze mn ą k o n tak t. Wrażen ie zain try g o wało mn ie. Zas tan awiałem s ię czas em, co b y s ię s tało , g d y b y

k to ś s p ró b o wał p o łączen ia w ch wili, k ied y jed n o ju ż trwa. Czy n as tąp iło b y co ś w ro d zaju telek o n feren cji? Czy k to ś u s ły s załb y s y g n ał „zajęte”? Czy d ru g i d zwo n iący mu s iałb y czek ać? Nie s ąd ziłem, b y m k ied y ś mó g ł s ię p rzek o n ać. Staty s ty czn ie rzecz b io rąc, s zan s a b y ła n iewielk a. J ed n ak że… — M erlin , d ziecin k o . U mn ie w p o rząd k u . — Lu k e! M an d o r i Fio n a zn ik n ęli n a d o b re. — Nap rawd ę jes tem ju ż zd ro wy , M erle. — J es teś p ewien ? — Tak . J ak ty lk o zacząłem ląd o wać, p rzes k o czy łem n a s zy b k i to r. W ty m cien iu o d n as zeg o s p o tk an ia min ęło k ilk a d n i. M iał n a s o b ie o k u lary p rzeciws ło n eczn e i zielo n e k ąp ieló wk i. Sied ział p rzy mały m s to lik u k o ło b as en u , p o d wielk im p aras o lem. Przed n im wid ziałem res ztk i s o lid n eg o o b iad u . J ak aś d ama w n ieb ies k im b ik in i ws k o czy ła d o wo d y i zn ik n ęła z p o la wid zen ia. — M iło to s ły s zeć, ale… — Co właś ciwie mi s ię p rzy trafiło ? Pamiętam, mó wiłeś , że k ied y b y łem jeń cem w Twierd zy , k to ś p o d ał mi jak ieś p ro ch y . Czy tak ? — To b ard zo p rawd o p o d o b n e. — Tak ie s ą s k u tk i p icia wo d y — wes tch n ął. — No d o b rze. Co s ię d ziało , k ied y b y łem wy łączo n y ? Ile mu p o wied zieć? To zaws ze b y ł is to tn y p ro b lem. — Na czy m s to imy ? — s p y tałem. — Ach , to ? — mru k n ął. — Ows zem. — Wies z, miałem d o ś ć czas u , żeb y s ię zas tan o wić — rzek ł. — I zamierzam u zn ać s p rawę za załatwio n ą. Nie b ęd zie p lamy n a h o n o rze. Nie ma s en s u ciąg n ąć wo jn y ze ws zy s tk imi. Ale n ie mam też zamiaru o d d awać s ię w ręce Ran d o ma i czek ać n a ten z g ó ry p rzes ąd zo n y p ro ces . Teraz two ja k o lej: jak a jes t mo ja s y tu acja, jeś li ch o d zi o Amb er? Po win ien em zacząć o g ląd ać s ię za s ieb ie? — Nik t jes zcze n iczeg o n ie mó wił, tak an i tak . Ale Ran d o m wy jech ał z mias ta, a ja d o p iero wró ciłem. Nie zd ąży łem s ię d o wied zieć, co p o zo s tali s ąd zą n a twó j temat. Zd jął o k u lary i p rzy jrzał mi s ię b ad awczo . — Fak t, że Ran d o m wy jech ał…

— Nie, n ie p o lu je n a cieb ie — zap ewn iłem. — J es t w Kas h … — Przerwałem o jed n ą s y lab ę za p ó źn o . — W Kas h fie? — O ile wiem. — Co o n tam ro b i, u lich a? Amb er n ig d y d o tąd s ię n ami n ie in teres o wał. — Nas tąp ił… zg o n — wy jaś n iłem. — Trwają jak ieś zamies zk i. — Ha! — zawo łał Lu k e. — Ten b ęk art d o s tał w k o ń cu za s wo je. Do b rze! Ale… Dlaczeg o właś ciwie Amb er włączy ł s ię tak n ag le? — Nie mam p o jęcia. Pars k n ął ś miech em. — Py tan ie reto ry czn e — mru k n ął. — Sam wid zę, co s ię d zieje. M u s zę p rzy zn ać, że Ran d o m ma s ty l. Słu ch aj, d aj mi zn ać, k ied y s ię d o wies z, k o g o p o s ad ził n a tro n ie. Lu b ię wied zieć, co s ły ch ać w s tary m k raju . — Pewn o . — Bezs k u teczn ie p ró b o wałem o d g ad n ąć, czy tak a in fo rmacja mo że p rzy n ieś ć s zk o d ę. Wk ró tce b ęd zie p o ws zech n ie zn an a… jeś li ju ż n ie b y ła. — Co jes zcze? Ta is to ta, k tó ra b y ła Vin tą Bay le… ? — Zn ik n ęła — o d p arłem. — Nie wiem g d zie. — Bard zo d ziwn e. — Zamy ś lił s ię. — Ch y b a jes zcze ją zo b aczy my . J es tem p ewien , że b y ła też Gail. Zawiad o m mn ie, jeś li wró ci. Do b rze? — Do b rze. Zn o wu ch ces z ją s o b ie załatwić n a ran d k ę? Z u ś miech em wzru s zy ł ramio n ami. — M o g ę s o b ie wy o b razić g o rs ze s p o s o b y s p ęd zan ia czas u . — M as z s zczęś cie, że cieb ie n ie p ró b o wała załatwić. Do s ło wn ie. — Nie jes tem p ewien , czy b y ch ciała — s twierd ził. — Do b rze n am b y ło razem. Ale n ie d lateg o cię wezwałem. Sk in ąłem g ło wą. Do my ś liłem s ię teg o . — Co s ły ch ać u mo jej matk i? — zap y tał. — Nawet n ie d rg n ie — o d p arłem. — J es t b ezp ieczn a. — To ju ż co ś . Wies z, to tro ch ę n ie wy p ad a, żeb y k ró lo wa tk wiła w tak iej p o zy cji. Wies zak . Ran y ! — Zg ad zam s ię — p o wied ziałem. — Ale jak a jes t altern aty wa? — Ch ciałb y m, n o … jak o ś ją u wo ln ić. J ak ie b y ły b y waru n k i? — Po ru s zas z d rażliwą k wes tię — zau waży łem. — Sam to o d g ad łem.

— M am s iln e wrażen ie, Lu k e, że to o n a s tała za tą zems tą. To o n a n ap u ś ciła cię n a n as . Na p rzy k ład z tą b o mb ą. Alb o p o my s ł, żeb y ś s two rzy ł p ry watn ą armię u zb ro jo n ą w n o wo czes n ą b ro ń i ru s zy ł z n ią n a Amb er. Alb o zamach y n a mn ie co wio s n ę. Alb o … — Do b rze, wy s tarczy . M as z rację. Ale s p o ro s ię zmien iło … — Ows zem. J ej p lan y p ad ły i d o s taliś my ją. — Nie o to mi ch o d ziło . J a s ię zmien iłem. Ro zu miem ją teraz i ro zu miem s ieb ie lep iej n iż wted y . Nie p o zwo lę s o b ą s tero wać. — A to d laczeg o ? — Ten o d lo t… M o cn o mn ą ws trząs n ął, mo im s p o s o b em my ś len ia. O n iej i o mn ie. M iałem k ilk a d n i, żeb y s ię p rzez to ws zy s tk o p rzeg ry źć i n ie wierzę, b y p o trafiła tak mn ie n aciąg n ąć jak d awn iej. Ws p o mn iałem ru d o wło s ą k o b ietę p rzy wiązan ą d o p ala. Teraz, k ied y s ię n ad ty m zas tan o wiłem, d o s trzeg ałem p ewn e p o d o b ień s two . — J ed n ak n ad al jes t mo ją matk ą — k o n ty n u o wał Lu k e. — I n ie ch ciałb y m zo s tawiać jej w tak im p o ło żen iu . J ak a mo że b y ć cen a za jej wo ln o ś ć? — Nie wiem, Lu k e. Nie mó wiliś my jes zcze o tej s p rawie. — Wies z, o n a jes t właś ciwie two im więźn iem. — Ale jej p lan y d o ty czy ły n as ws zy s tk ich . — To fak t, lecz ja n ie b ęd ę ju ż p o mag ał w ich realizacji. A o n a n ap rawd ę p o trzeb u je k o g o ś tak ieg o jak ja, żeb y wp ro wad zić je w ży cie. — Rzeczy wiś cie. I s k o ro ty jej n ie p o mo żes z, co jej p rzes zk o d zi w zn alezien iu — jak to u jąłeś — k o g o ś tak ieg o jak ty ? J eś li ją wy p u ś cimy , n ad al b ęd zie g ro źn a. — Ale teraz ju ż o n iej wiecie. To mo cn o u tru d n i jej d ziałan ie. — M o że s p rawi, że s tan ie s ię b ard ziej p rzeb ieg ła. Wes tch n ął. — M as z tro ch ę racji — p rzy zn ał. — Ale n ie jes t mn iej p rzek u p n a o d więk s zo ś ci lu d zi. To ty lk o k wes tia o d p o wied n iej cen y . — Nie mo g ę s o b ie wy o b razić, b y Amb er k u p o wał k o g o ś w ten s p o s ó b . — J a mo g ę. — Nie wted y , k ied y ta o s o b a jes t ju ż więźn iem. — To rzeczy wiś cie tro ch ę k o mp lik u je s y tu ację — zg o d ził s ię. — Ale n ie s ąd zę, b y two rzy ło b arierę n ie d o p rzeb y cia. Zwłas zcza k ied y b y łab y d la was cen n iejs za n a wo ln o ś ci n iż jak o elemen t u meb lo wan ia.

— Nie n ad ążam — wy zn ałem. — Co p ro p o n u jes z? — J es zcze n ic. Ch ciałem cię ty lk o wy s o n d o wać. — Ro zu miem. Ale tak n a s zy b k o , n ie b ard zo wid zę, jak mo g ło b y d o jś ć d o tak iej s y tu acji. Cen n iejs za n a wo ln o ś ci n iż jak o więzień ? To ch y b a k wes tia o cen y warto ś ci. Zres ztą to ty lk o s ło wa. — Sp ró b u j ty lk o p o s iać jed n o czy d ru g ie ziarn o , a ja p o p racu ję n ad res ztą. Co jes t ak tu aln ie two im n ajwięk s zy m p ro b lemem? — M o im? Os o b iś cie? Nap rawd ę ch ces z wied zieć? — J as n e. — Zg o d a. M ó j s zalo n y b rat J u rt n ajwy raźn iej s p rzy mierzy ł s ię z czaro wn ik iem M as k ą z Twierd zy . Ob aj n a mn ie p o lu ją. J u rt p ró b o wał zamach u d zis iejs zeg o p o p o łu d n ia, ale wid zę, że w is to cie jes t to wy zwan ie M as k i. M am zamiar wk ró tce s ię n imi zająć. — Zaraz! Nie wied ziałem, że mas z b rata! — Przy ro d n ieg o . M am też p aru in n y ch , ale z n imi ży ję d o ś ć zg o d n ie. J u rt ju ż o d d awn a ma d o mn ie jak ieś p reten s je. — To ciek awe. Nig d y o n ich n ie ws p o min ałeś . — Nie ro zmawialiś my o ro d zin ie. Pamiętas z? — Tak . I teraz n ap rawd ę p rzes tałem ro zu mieć. Kto jes t ty m M as k ą? Przy p o min am s o b ie, że mó wiłeś ju ż o n im. To w rzeczy wis to ś ci Sh aru Garru l, p rawd a? Po k ręciłem g ło wą. — Kied y wy n io s łem z cy tad eli two ją matk ę, p o rzu ciła to warzy s two p o d o b n ie u n ieru ch o mio n eg o s taru s zk a z imien iem RINALDO wy ry ty m n a n o d ze. Wy mien iłem wted y z M as k ą k ilk a zak lęć. — Bard zo d ziwn e — mru k n ął Lu k e. — J es t więc u zu rp ato rem. I to o n p o d ał mi p ro ch y ? — Bard zo p rawd o p o d o b n e. — Czy li ja tak że mam z n im rach u n ek d o wy ró wn an ia, n iezależn ie o d teg o , co zro b ił z mamą. J ak mo cn y jes t ten J u rt? — J es t d o ś ć n iep rzy jemn y . Ale też n iezręczn y . A p rzy n ajmn iej p s u ł ro b o tę za k ażd y m razem, k ied y walczy liś my . I zo s tawiał n a p lacu k awałek s wo jeg o ciała. — M o że s ię u czy ć n a włas n y ch b łęd ach . — To fak t. Kied y ju ż o ty m ws p o mn iałeś , to p amiętam, że p o wied ział d zis iaj co ś d ziwn eg o . M ó wił, że wk ró tce s tan ie s ię b ard zo p o tężn y .

— No , n o … — Lu k e zas tan o wił s ię. — Wy g ląd a n a to , że ten M as k a u ży wa g o jak o k ró lik a d o ś wiad czaln eg o . — Do czeg o ? — Do Fo n tan n y M o cy , ch ło p ie. Wewn ątrz cy tad eli b ije s tałe, p u ls u jące źró d ło en erg ii. M ięd zy cien io we. Bierze s ię z teg o , że cztery ś wiaty zd erzają s ię tam ze s o b ą. — Wiem. Wid ziałem je w d ziałan iu . — M am p rzeczu cie, że M as k a wciąż p ró b u je je o p an o wać. — Całk iem n ieźle s o b ie rad ził p o d czas n as zeg o s p o tk an ia. — Tak , ale to n ie tak ie p ro s te, jak wetk n ięcie wty czk i d o g n iazd k a w ś cian ie. Is tn ieją ws zelk ieg o ro d zaju s u b teln o ś ci, z k tó ry ch p ewn ie d o p iero zd ał s o b ie s p rawę i k tó re b ad a. — Na p rzy k ład ? — Kąp iel w Fo n tan n ie czło wiek a, k tó ry jes t n ależy cie o s ło n ięty , cu d o wn ie wzmacn ia jeg o s iłę, wy trzy mało ś ć i zd o ln o ś ci mag iczn e. To n iezb y t tru d n e d la k o g o ś z o d p o wied n ią p rak ty k ą. M o żn a s ię n au czy ć. Sam p rzez to p rzes zed łem. Ale w lab o rato riu m s tareg o Sh aru Garru la b y ły jeg o n o tatk i i wy n ik ało z n ich jes zcze co ś . M o żn a p o d o b n o częś ć mas y ciała zas tąp ić en erg ią… jak b y u p ak o wać ją w s o b ie. Bard zo ry zy k o wn e. Łatwo zg in ąć. Ale jeś li s ię u d a, wy ch o d zi k to ś wy jątk o wy , ro d zaj s u p ermen a, ży wy Atu t. — Sły s załem ju ż to o k reś len ie, Lu k e… — Zap ewn e — o d p arł. — M ó j o jciec wy p ró b o wał ten p ro ces n a s o b ie… — Zg ad za s ię! — zawo łałem. — Co rwin twierd ził, że Bran d s tał s ię czy mś w ro d zaju ży weg o Atu tu . Prak ty czn ie n ie mo żn a g o b y ło p rzy trzy mać. Lu k e zg rzy tn ął zęb ami. — Przy k ro mi — zap ewn iłem. — Ale właś n ie o d n ieg o o ty m s ły s załem. Więc to jes t wy tłu maczen ie mo cy Bran d a… Kiwn ął g ło wą. — M as k a u zn ał ch y b a, że wie, jak teg o d o k o n ać. I ch ce p rzep ro wad zić ek s p ery men t n a two im b racie. — Niech to s zlag ! — zak ląłem. — Teg o mi ty lk o p o trzeb a. J u rt jak o is to ta mag iczn a czy n atu raln y ży wio ł, czy co tam jes zcze… To p o ważn a s p rawa. Co wies z o ty m p ro ces ie? — Prawie ws zy s tk o , p rzy n ajmn iej w teo rii. Ale n ie ry zy k o wałb y m. Sąd zę, że o d b iera częś ć czło wieczeń s twa. Po tem n ie o b ch o d zą cię ju ż in n i lu d zie an i ich

warto ś ci. M y ś lę, że to właś n ie p rzy trafiło s ię o jcu . Co mo g łem p o wied zieć? M o że częś ć z teg o b y ła p rawd ą, a mo że n ie. Z p ewn o ś cią Lu k e ch ciał wierzy ć w jak ąś zewn ętrzn ą p rzy czy n ę zd rad y Bran d a. Wied ziałem, że n ig d y n ie b ęd ę s ię z n im s p ierał, ch o ćb y m s ię n awet p rzek o n ał, że b y ło in aczej. Dlateg o p ars k n ąłem ś miech em. — W p rzy p ad k u J u rta n ik t n ie zau waży ró żn icy . Lu k e u ś miech n ął s ię. — M o żes z s tracić ży cie, walcząc p rzeciw k o mu ś tak iemu , k to ma w d o d atk u czaro wn ik a d o p o mo cy . Zwłas zcza n a ich teren ie. — A jak i mam wy b ó r? — s p y tałem. — Ch cą mn ie d o s tać. Lep iej u d erzę p ierws zy . J u rt n ie p rzes zed ł jes zcze tej p ró b y . Ile p o trzeb u je czas u ? — No có ż, s p rawa wy mag a d o ś ć d łu g ich p rzy g o to wań , ale p rzy częś ci z n ich o b iek t n ie mu s i b y ć o b ecn y . Ws zy s tk o zależy o d teg o , jak d alek o M as k a p o s u n ął s ię w p racy . — Więc lep iej wy ru s zę jak n ajs zy b ciej. — Nie p u s zczę cię tam s ameg o — s twierd ził. — To mo że b y ć s amo b ó js two . Zn am to miejs ce. M am ró wn ież o b o zu jący w Cien iu n iewielk i o d d ział n ajemn ik ó w. W k ażd ej ch wili s ą g o to wi d o ak cji. J eżeli wp ro wad zimy ich d o wn ętrza, mo g ą p o ws trzy mać o b ro ń có w, a mo że n awet ich u s u n ąć. — Czy ta s p ecjaln a amu n icja tam d ziała? — Nie. Pró b o waliś my p o d czas atak u n a lo tn iach . Trzeb a b ęd zie walczy ć wręcz. M o że p an cerze i maczety … M u s zę s ię zas tan o wić. — M y mo żemy u ży ć Wzo rca, ale żo łn ierze n ie… A n ie mo żn a tam p o leg ać n a Atu tach . — Wiem. To ró wn ież b ęd ę mu s iał p rzemy ś leć. — Czy li walk a b ęd zie międ zy n ami d wo ma a J u rtem i M as k ą. J eś li p o wiem o ty m jes zcze k o mu ś tu taj, s p ró b u je mn ie zatrzy mać d o p o wro tu Ran d o ma. A wted y mo że ju ż b y ć za p ó źn o . Uś miech n ął s ię. — Wies z, mama b y łab y tam n ap rawd ę p rzy d atn a. Wie o Fo n tan n ie więcej o d e mn ie. — Nie! — o zn ajmiłem. — Pró b o wała mn ie zab ić. — Sp o k o jn ie, ch ło p ie. Ty lk o s p o k o jn ie. Wy s łu ch aj mn ie. — Po za ty m ju ż raz p rzeg rała z M as k ą. Dlateg o s łu ży teraz za wies zak .

— Ty m więcej ma p o wo d ó w d o o s tro żn o ś ci. Zres ztą, p rzeg rała p rzez jak ąś s ztu czk ę, n ie p rzez b rak u miejętn o ś ci. J es t d o b ra. M as k a mu s iał ją zas k o czy ć. Będ zie cen n y m n ab y tk iem, M erle. — Nie! Ch ce n as ws zy s tk ich p o zab ijać. — Szczeg ó ły — o d p arł. — Po Cain ie res zta z was to ty lk o s y mb o liczn i wro g o wie. M as k a jes t wro g iem rzeczy wis ty m. Co ś jej o d eb rał i wciąż to trzy ma. Wo b ec tak ieg o wy b o ru ru s zy n a M as k ę. — A jeś li n am s ię u d a, zwró ci s ię p rzeciw Amb ero wi. — Wcale n ie — zap ewn ił. — Na ty m p o leg a całe p ięk n o mo jeg o p lan u . — Nie ch cę o n im s ły s zeć. — Po n ieważ ju ż teraz wies z, że s ię zg o d zis z. Prawd a? Właś n ie wy my ś liłem s p o s ó b ro związan ia ws zy s tk ich was zy ch p ro b lemó w. Od d ajcie jej Twierd zę, k ied y ju ż ją zd o b ęd ziemy . Co ś w ro d zaju d aru p o k o ju … żeb y zap o mn iała o d awn y ch n iep o ro zu mien iach . — Dać jej tę s tras zliwą mo c? — Gd y b y ch ciała jej u ży ć p rzeciwk o wam, ju ż d awn o b y to zro b iła. Bo i s ię. Kas h fa s p ły n ęła d o ś ciek u , więc wy k o rzy s ta k ażd ą mo żliwo ś ć, b y co k o lwiek jes zcze u rato wać. To d la n iej n ajważn iejs ze. — Nap rawd ę tak u ważas z? — Lep iej b y ć k ró lo wą w Twierd zy n iż wies zak iem w Amb erze. — Niech cię d iab li p o rwą, Lu k e. Najg łu p s ze p ro p o zy cje p rzed s tawias z tak , że wy d ają s ię atrak cy jn e. — To g ałąź s ztu k i — o ś wiad czy ł. — Co ty n a to ? — M u s zę s ię zas tan o wić — wes tch n ąłem. — Lep iej my ś l s zy b k o . W tej ch wili J u rt mo że właś n ie n ab ierać p o ły s k u . — Nie p o g an iaj mn ie. Po wied ziałem, że s ię zas tan o wię. To ty lk o jed en z mo ich p ro b lemó w. Teraz id ę n a k o lację i p rzemy ś lę ws zy s tk o . — Op o wies z mi o p o zo s tały ch k ło p o tach ? M o że u d a mi s ię ro związać je w k o mp lecie? — Nie, d o d iab ła. Od ezwę s ię… n ied łu g o . Zg o d a? — Zg o d a. Ale lep iej, żeb y m b y ł n a miejs cu , k ied y u wo ln is z mamę. Żeb y jak o ś załag o d zić s y tu ację. Od k ry łeś ju ż, jak p rzełamać zak lęcie, p rawd a? — Tak . — Do b rze wied zieć. Nie b y łem p ewien , jak to zro b ić, a teraz mo g ę ju ż n ie łamać

s o b ie g ło wy . Sk o ń czę k u rację tu taj i p o ćwiczę tro ch ę żo łn ierzy — d o d ał, zerk ając n a d amę w b ik in i, k tó ra właś n ie wy s zła z b as en u . — Wezwij mn ie. — Do b rze — o d p o wied ziałem, a o n zn ik n ął. Do lich a. Nies amo wite. Nic d ziwn eg o , że Lu k e zd o b y wał te n ag ro d y d la n ajlep s zeg o s p rzed awcy . M imo s wej o p in ii o J as rze, mu s iałem p rzy zn ać, że mó wił ro zs ąd n ie. A Ran d o m n ie ro zk azał mi trzy mać jej w n iewo li. Oczy wiś cie, n ie b ard zo mó g ł mi co k o lwiek ro zk azać o s tan im razem, k ied y s ię wid zieliś my . Czy n ap rawd ę J as ra zach o wa s ię tak , jak p rzewid y wał Lu k e? To ro zs ąd n e, ale lu d zie rzad k o d o trzy mu ją to warzy s twa ro zs ąd k o wi w ch wilach , k ied y b y ło b y to ws k azan e. Przes zed łem p rzez k o ry tarz i p o s tan o wiłem s k o rzy s tać z ty ln y ch s ch o d ó w. Za zak rętem zo b aczy łem u s zczy tu jak ąś p o s tać. To b y ła k o b ieta i p atrzy ła w p rzeciwn ą s tro n ę. M iała d łu g ą, czerwo n o -żó łtą s u k n ię, b ard zo ciemn e wło s y i p ięk n e ramio n a… Od wró ciła s ię, s ły s ząc mo je k ro k i. Zo b aczy łem, że to Nay d a. Sp o jrzała mi w twarz. — Lo rd zie M erlin ie — p o wied ziała. — M o żes z mi wy jaś n ić, g d zie jes t teraz mo ja s io s tra? J ak s ły s załam, wy s zliś cie g d zieś razem. — Po d ziwiała p ewien o b raz, a p o tem miała załatwić jak ąś s p rawę — o d p arłem. — Nie wiem, g d zie jes t teraz, ale d ała d o zro zu mien ia, że n ied łu g o wró ci. — To d o b rze. Zb liża s ię p o ra k o lacji i o czek iwaliś my , że p rzy łączy s ię d o n as . Czy miło s p ęd ziła p o p o łu d n ie? — Wierzę, że tak . — Os tatn io b y ła n ieco s mu tn a. M ieliś my n ad zieję, że ta p o d ró ż p o p rawi jej n as tró j. Oczek iwała jej n iecierp liwie. — Wy d awała s ię d o ś ć wes o ła, k ied y ją o p u ś ciłem. — Och … Gd zie to b y ło ? — s p y tała. — Nied alek o s tąd . — A g d zie p o s zliś cie? — Na d łu g i s p acer p o mieś cie — wy jaś n iłem. — Po k azałem jej tak że częś ć p ałacu . — J es t zatem w p ałacu ? — By ła, k ied y o s tatn io ją wid ziałem. Ale mo g ła wy jś ć n a ch wilę. — Ro zu miem — s twierd ziła. — Żału ję, że wcześ n iej n ie mo g liś my p o ro zmawiać. M am wrażen ie, że zn am cię o d d awn a. — Do p rawd y ? — zd ziwiłem s ię. — A to d laczeg o ? — Kilk ak ro tn ie czy tałam two je ak ta. M o żn a je n azwać fas cy n u jący mi.

— Ak ta? — To n ie tajemn ica, że p ro wad zimy ak ta lu d zi, k tó ry ch mo żemy s p o tk ać w czas ie p racy . M amy o czy wiś cie k arto tek i ws zy s tk ich z ro d u Amb eru , n awet ty ch , k tó rzy n ie zajmu ją s ię d y p lo macją. — Nig d y o ty m n ie p o my ś lałem — wy zn ałem. — Ale b rzmi to ro zs ąd n ie. — Two je d zieciń s two jes t o p is an e d o ś ć p o wierzch o wn ie, to n atu raln e. A two je o s tatn ie p ro b lemy s ą b ard zo s k o mp lik o wan e. — M n ie też s ię tak wy d aje — zap ewn iłem. — I p ró b u jes z u ak tu aln ić te d an e? — Nie, jes tem p o p ro s tu ciek awa. A p o n ieważ mo żliwe o d g ałęzien ia ty ch p ro b lemó w mo g ą d o ty czy ć Beg my , in teres u ją n as . — J ak to mo żliwe, że w o g ó le o n ich wiecie? — M amy b ard zo d o b re źró d ła wy wiad o wcze. J ak zwy k le małe k ró les twa. Sk in ąłem g ło wą. — Nie b ęd ę wy p y ty wał o te źró d ła, ale n ie p ro wad zimy wy p rzed aży p o u fn y ch in fo rmacji. — Nie zro zu miałeś mn ie — p o wied ziała. — Ty ch ak t ró wn ież n ie p ró b u ję ak tu alizo wać. Ch ciałam s p rawd zić, czy mo g łab y m ci w czy mś p o mó c. — Dzięk u ję. Nap rawd ę jes tem wd zięczn y — zap ewn iłem. — Ale n ie b ard zo wid zę, jak iej p o mo cy mó g łb y m o czek iwać. Po k azała w u ś miech u rząd id ealn ie ró wn y ch zęb ó w. — Nie mo g ę zd rad zić s zczeg ó łó w, p ó k i n ie d o wiem s ię czeg o ś więcej. Ale jeś li u zn as z, że p o trzeb u jes z p o mo cy … czy p o p ro s tu ch ces z p o ro zmawiać… s p o tk aj s ię ze mn ą. — Celn a o d p o wied ź — s twierd ziłem. — Sp o tk amy s ię p rzy k o lacji. — M am n ad zieję, że p ó źn iej tak że — o d p o wied ziała. Wy min ąłem ją i o d s zed łem. Co miały o zn aczać jej o s tatn ie s ło wa? Czy żb y ch o d ziło o ran d k ę? J eś li tak , to jej mo ty wy b y ły aż n azb y t p rzejrzy s te. A mo że ch ciała ty lk o u zy s k ać o d e mn ie in fo rmacje? Nie b y łem p ewien . Id ąc k o ry tarzem w k ieru n k u mo ich p o k o i, zau waży łem p rzed s o b ą d ziwn e zjawis k o ś wietln e: jas k rawo b iała lin ia s zero k o ś ci p iętn as tu -d wu d zies tu cen ty metró w b ieg ła w p o p rzek s u fitu , p o d ło g i i o b u ś cian . Zwo ln iłem k ro k u . Czy żb y p o d mo ją n ieo b ecn o ś ć k to ś wp ro wad ził n o wą meto d ę o ś wietlan ia p o mies zczeń ? Kied y p rzek ro czy łem jas n y p as n a p o d ło d ze, ws zy s tk o zn ik n ęło z wy jątk iem

s ameg o ś wiatła, k tó re p rzek s ztałciło s ię w id ealn y k rąg , zak ręciło s ię i zn ieru ch o miało n a p o zio mie mo ich s tó p . Stałem p o ś ro d k u . Po za k ręg iem p o jawił s ię n ag le ś wiat; wy g ląd ał jak zb u d o wan y z zielo n eg o s zk ła u fo rmo wan eg o w k o p u łę. Po wierzch n ia, n a k tó rej s tałem, miała czerwo n y o d cień , b y ła n ieró wn a i w b lad y m ś wietle lś n iła wilg o cią. Do p iero k ied y w p o b liżu p rzep ły n ęła wielk a ry b a, zro zu miałem, że zn alazłem s ię p o d wo d ą i s to ję n a k o ralo wy m wzg ó rzu . — To ws zy s tk o jes t p ięk n e jak d iab li — o zn ajmiłem. — Ale p ró b o wałem wró cić d o s wo jeg o p o k o ju . — Tro ch ę s ię p o p is u ję — zab rzmiał zn ajo my g ło s , tro ch ę n ies amo wity w mo im mag iczn y m k ręg u . — Czy jes tem b o g iem? — M o żes z s ię n azwać, jak ty lk o zech ces z — o d p arłem. — Nik t n ie zap ro tes tu je. — Zab awn ie b y ło b y zo s tać b o g iem. — Kim ja b y łb y m wted y ? — s p y tałem. — To tru d n y p ro b lem teo lo g iczn y . — Ak u rat, teo lo g iczn y . J es tem p ro jek tan tem k o mp u teró w. Wies z, że cię zb u d o wałem, Gh o s t. M o ją p o d wo d n ą celę wy p ełn ił d źwięk p o d o b n y d o wes tch n ien ia. — Tru d n o s ię o d erwać o d włas n y ch k o rzen i. — A p o co p ró b o wać? Co złeg o wid zis z w k o rzen iach ? M ają je ws zy s tk ie p o rząd n e ro ś lin y . — Pięk n y k wiat u g ó ry , a w d o le b ło to i mu ł. — W two im p rzy p ad k u to metalo wa, b ard zo ciek awa in s talacja k rio g en iczn a i jes zcze s p o ro in n y ch d ro b iazg ó w. Ws zy s tk o id ealn ie czy s te. — M o że więc właś n ie mu łu i b ło ta mi trzeb a… — Gh o s t, d o b rze s ię czu jes z? — Wciąż u s iłu ję o d n aleźć s ieb ie. — Każd y miewa tak ie o k res y . To min ie. — Nap rawd ę? — Nap rawd ę. — Kied y ? J ak ? Dlaczeg o ? — Os zu k iwałb y m cię, g d y b y m p ró b o wał tłu maczy ć. Po za ty m d la k ażd eg o o d p o wied ź jes t in n a. Przep ły n ęła cała ławica ry b ek — tak ich malu ch ó w w czarn e i czerwo n e p as k i. — Nie b ard zo s o b ie rad zę z tą ws zech wied zą — o ś wiad czy ł p o d łu żs zej ch wili

Gh o s t. — Nie p rzejmu j s ię. Ko mu to p o trzeb n e? — … I wciąż p racu ję n ad ws zech mo cą. — To też b ard zo tru d n e — p rzy zn ałem. — Świetn ie mn ie ro zu mies z, tato . — Staram s ię. M as z jak ieś s zczeg ó ln e p ro b lemy ? — To zn aczy o p ró cz eg zy s ten cjaln y ch ? — Tak . — Nie. Sp ro wad ziłem cię tu taj, żeb y o s trzec p rzed czło wiek iem o imien iu M an d o r. J es t… — J es t mo im b ratem — p rzerwałem. Zap ad ła cis za. Wres zcie… — To zn aczy mo im wu jem, tak ? — Ch y b a tak . — A ta d ama, k tó ra z n im b y ła? On a… — Fio n a jes t mo ją cio tk ą. — Czy li mo ją też, w d ru g im p o k o len iu . Ojej! — Co s ię s tało ? — Czy to n ieład n ie źle mó wić o k rewn y ch ? — Nie w Amb erze — wy jaś n iłem. — W Amb erze ro b imy to b ez p rzerwy . Krąg ś wiatła p rzek ręcił s ię zn o wu . Staliś my w p ałaco wy m k o ry tarzu . — J es teś my z p o wro tem w Amb erze — p o in fo rmo wał Gh o s t. — I zamierzam źle o n ich mó wić. Na two im miejs cu b y m im n ie u fał. Uważam, że s ą tro ch ę s zalen i. A tak że n ieg rzeczn i i k łamliwi. Wy b u ch n ąłem ś miech em. — Stajes z s ię p rawd ziwy m Amb ery tą. — Nap rawd ę? — Tak . Ws zy s cy tacy jes teś my . Nie ma s ię czy m martwić. A tak p rzy o k azji, co zas zło międ zy wami? — Wo lałb y m raczej s am ro związać ten p ro b lem… jeś li n ie mas z n ic p rzeciw temu . — Ró b , co u ważas z za n ajlep s ze. — Czy li n ie mu s zę cię p rzed n imi o s trzeg ać? — Nie.

— Do b rze. To mn ie n ajb ard ziej n iep o k o iło . Teraz ch y b a wy p ró b u ję to b ło to i mu ł… — Zaczek aj! — Co ? — Os tatn io d o b rze ci id zie p rzen o s zen ie p rzez Cień ró żn y ch rzeczy . — Ows zem, ch y b a n ab ieram wp rawy . — Co p o wies z n a mały o d d ział wo js k a z d o wó d cą? — M y ś lę, że s o b ie p o rad zę. — I mn ie? — Oczy wiś cie. Gd zie teraz s ą i d o k ąd ch cecie s ię u d ać? Sięg n ąłem d o k ies zen i, zn alazłem Atu t Lu k e'a i wy ciąg n ąłem p rzed s ieb ie. — Ale… Sam p rzecież o s trzeg ałeś , żeb y mu n ie u fać — zd ziwił s ię Gh o s t. — Teraz mo żes z — u s p o k o iłem g o . — Ale ty lk o w tej s p rawie. W żad n ej in n ej. Sy tu acja u leg ła p ewn y m zmian o m. — Nie ro zu miem. Ale s k o ro tak mó wis z… — Po trafis z g o zn aleźć i p rzy g o to wać ws zy s tk o ? — Po win ien em. Gd zie ch cecie s ię d o s tać? — Do Twierd zy Czterech Świató w. — Do b rze. Ale to n ieb ezp ieczn e miejs ce, tato . Bard zo tru d n o tam d o trzeć i o d ejś ć. J es t tam ró wn ież ru d o wło s a d ama, k tó ra p ró b o wała zamk n ąć mn ie b lo k ad ą mo cy . — J as ra. — Nie wiem, jak miała n a imię. — To matk a Lu k e'a — wy jaś n iłem, mach ając Atu tem. — Nied o b re p o ch o d zen ie — s twierd ził Gh o s t. — M o że n ie p o win n iś my s ię z n imi zad awać. — Niewy k lu czo n e, że o n a też p ó jd zie z n ami. — Och n ie! To g ro źn a d ama. Na p ewn o n ie ch ciałb y ś jej mieć o b o k s ieb ie. Zwłas zcza w miejs cu , g d zie jes t s iln a. Sp ró b u je zn o wu mn ie s ch wy tać. M o że jej s ię u d ać. — Będ zie zb y t zajęta in n y mi s p rawami — o b iecałem. — A ja mo g ę jej p o trzeb o wać. Więc u zn aj ją za częś ć p rzes y łk i. — J es teś p ewien , że wies z, co ro b is z? — Nies tety , tak . — Kied y ch cecie s ię tam d o s tać?

— Zależy to p o częś ci o d teg o , k ied y b ęd ą g o to wi żo łn ierze Lu k e'a. M o że b y ś to s p rawd ził? — Do b rze. J ed n ak n ad al u ważam, że p o p ełn ias z b łąd , u d ając s ię w tak ie miejs ce z ty mi lu d źmi. — Po trzeb n y mi k to ś , k to p o trafi p o mó c, a k o ś ci właś ciwie zo s tały ju ż rzu co n e — o d p o wied ziałem. Gh o s t zb ieg ł s ię d o p u n k tu , mru g n ął i zg as ł. Wciąg n ąłem p o wietrze, zmien iłem zd an ie co d o wes tch n ien ia i ru s zy łem d o n ajb liżs zy ch d rzwi mo jeg o ap artamen tu , ju ż n ied alek o o d miejs ca, g d zie s tałem. Sięg ałem d o k lamk i, k ied y p o czu łem wib rację atu to weg o k o n tak tu . Co ral? Otwo rzy łem u my s ł. Po raz d ru g i zjawił s ię p rzed e mn ą M an d o r. — Ws zy s tk o w p o rząd k u ? — s p y tał o d razu . — Ro złączo n o n as w tak n iezwy k ły sposób… — Nic mi n ie jes t — zap ewn iłem. — Ro złączo n o n as w s p o s ó b , jak i trafia s ię raz n a całe ży cie. Nie ma p o wo d ó w d o n iep o k o ju . — J es teś ch y b a tro ch ę zd en erwo wan y . — To d lateg o , że p rzejś cie z d o łu n a p iętro trwa s tras zn ie d łu g o , k ied y u s iłu ją w ty m p rzes zk o d zić ws zy s tk ie mo ce ws zech ś wiata. — Nie ro zu miem. — M iałem ciężk i d zień — mru k n ąłem. — Zo b aczy my s ię p ó źn iej. — Ch ciałem p o g ad ać o ty ch s zto rmach , o n o wy m Wzo rcu i… — Pó źn iej. Czek am n a ro zmo wę. — Przep ras zam. Nie ma p o ś p iech u . Od ezwę s ię jes zcze. Przerwał k o n tak t, a ja s ięg n ąłem d o zamk a. Zas tan awiałem s ię, czy ro związałb y m p ro b lemy s wo ich zn ajo my ch , g d y b y m p rzero b ił Gh o s ta n a au to maty czn ą s ek retark ę.

ROZDZIAŁ VII Po wies iłem p łas zcz n a J as rze, a p as z mieczem n a filarze łó żk a. Wy czy ś ciłem b u ty , u my łem ręce i twarz, wy s zu k ałem o zd o b n ą k o s zu lę b arwy k o ś ci s ło n io wej — mars zczo n ą, z żab o tem i b ro k atami. Wło ży łem ją d o p ary s zary ch s p o d n i. Po tem o d k u rzy łem ciemn o fio leto wy żak iet. Kied y ś rzu ciłem n a n ieg o czar, żeb y właś ciciel wy d awał s ię o d ro b in ę b ard ziej czaru jący , d o wcip n y i b u d zący zau fan ie n iż w rzeczy wis to ś ci. Uzn ałem, że to d o b ra o k azja, b y g o wy k o rzy s tać. Szczo tk o wałem wło s y , k ied y u s ły s załem p u k an ie. — Ch wileczk ę — k rzy k n ąłem. Sk o ń czy łem. By łem g o tó w d o wy jś cia i p ewn ie ju ż s p ó źn io n y . Od s u n ąłem ry g iel i o two rzy łem d rzwi. Na p ro g u s tał Bill Ro th , cały w b rązach i czerwien iach . Wy g ląd ał jak p o d s tarzały k o n d o tier. — Bill! — u ś cis n ąłem mu d ło ń , ręk ę i ramię, i wp ro wad ziłem d o ś ro d k a. — M iło cię wid zieć. Właś n ie wró ciłem. M iałem mn ó s two k ło p o tó w, a n ied łu g o wy ru s zam s zu k ać k o lejn y ch . Nie wied ziałem, czy jes teś w p ałacu . Ch ciałem cię p o s zu k ać, jak ty lk o s p rawy tro ch ę s ię u ło żą. Uś miech n ął s ię i lek k o trzep n ął mn ie w ramię. — Będ ę n a k o lacji — o zn ajmił. — Hen d o n mó wił, że też s ię wy b ieras z. Ale p o my ś lałem, że lep iej zajrzę i p rzejd ę s ię z to b ą. Tam b ęd ą ci lu d zie z Beg my . — Ro zu miem. M as z jak ieś wieś ci? — Tak . Wies z co ś o Lu k e'u ? — Przed ch wilą z n im ro zmawiałem. Twierd zi, że o d wo łał wen d etę. — J es t s zan s a, że s p ró b u je s ię u s p rawied liwić n a ty m p rzes łu ch an iu , o k tó re p y tałeś ? — Z teg o , co mó wił, raczej n ie. — Szk o d a. Przep ro wad ziłem p ewn e b ad an ia. Są mo cn e p reced en s y d la o b ro n y w s p rawach wen d ety . Na p rzy k ład twó j wu j Os ric mś cił s ię n a cały m ro d zie Karm z p o wo d u ś mierci k rewn eg o ze s tro n y matk i. W ty m czas ie Ob ero n a łączy ły z Karm b ard zo p rzy jazn e s to s u n k i, a Os ric zab ił trzech z n ich . Ob ero n u n iewin n ił g o n a p rzes łu ch an iu . Swo ją d ecy zję o p arł n a wcześ n iejs zy ch s p rawach . Po s u n ął s ię n awet

d alej: s fo rmu ło wał ro d zaj o g ó ln ej zas ad y … — Ob ero n wy s łał g o tak że n a fro n t w wy jątk o wo p as k u d n ej wo jn ie — wtrąciłem. — Os ric ju ż z n iej n ie wró cił. — O ty m n ie wied ziałem — zd ziwił s ię Bill. — Ale z s ąd u wy s zed ł czy s ty . — M u s zę ws p o mn ieć o ty m Lu k e'o wi. — Któ rą częś ć? — zap y tał. — Ob ie — o d p o wied ziałem. — Ale n ie o ty m p rzed e ws zy s tk im ch ciałem z to b ą p o ro zmawiać — o zn ajmił. — Co ś s ię d zieje w wo js k o wy m s k rzy d le. — O czy m ty mó wis z? — Łatwiej b ęd zie ci p o k azać — o d p arł. — To zajmie ty lk o ch wilę. — Do b rze. Ch o d źmy . — Wy s zed łem za n im n a k o ry tarz. Pro wad ził d o ty ln y ch s ch o d ó w i tam zb o czy ł w lewo . M in ęliś my k u ch n ię i wes zliś my w n as tęp n y k o ry tarz, k tó ry s k ręcał n a ty ły p ałacu . Z p rzo d u d o b ieg ały g ło ś n e h u k i. Sp o jrzałem n a Billa, a o n s k in ął g ło wą. — To właś n ie u s ły s załem wcześ n iej — wy jaś n ił. — Kied y p rzech o d ziłem n ied alek o . Dlateg o zab rałem cię tu n a p rzech ad zk ę. Ws zy s tk o mn ie tu taj in teres u je. Przy tak n ąłem. Ro zu miałem to u czu cie. Zwłas zcza że wied ziałem, iż h ałas d o b ieg a z g łó wn ej zb ro jo wn i. Ban ed y k t s tał n a ś ro d k u i p rzez lu fę k arab in u o g ląd ał s wó j p azn o k ieć. Naty ch mias t p o d n ió s ł g ło wę i s p o jrzeliś my s o b ie w o czy . Tu zin mężczy zn k rzątał s ię d o o k o ła; p rzen o s ili b ro ń , czy ś cili b ro ń , u s tawiali b ro ń . — M y ś lałem, że jes teś w Kas h fie — p o wied ziałem. — By łem. Dałem mu czas , b y k o n ty n u o wał, ale n ic z teg o . Ben ed y k t n ig d y n ie b y ł s zczeg ó ln ie wy lewn y . — Wy g ląd a n a to , że s zy k u jes z s ię n a co ś b lis k o d o mu — zau waży łem. Wied ziałem, że p ro ch s trzeln iczy jes t tu b ezu ży teczn y , a s p ecjaln a amu n icja d ziała ty lk o w Amb erze i n iek tó ry ch p rzy leg ły ch k ró les twach . — Os tro żn o ś ć n ig d y n ie zawad zi — o d p arł. — Czy zech ciałb y ś wy tłu maczy ć to d o k ład n iej? — Nie teraz — mru k n ął. Od p o wied ź b y ła d wa razy d łu żs za, n iż s ię s p o d ziewałem, i d awała n ad zieję n a p rzy s złe wy jaś n ien ia.

— Po win n iś my s ię o k o p y wać? — zap y tałem. — Fo rty fik o wać mias to ? Zb ro ić s ię? Zb ierać… — Nie b ęd zie p o trzeb y — o d p arł. — Po p ro s tu zajmu jcie s ię s wo imi s p rawami. — Ale… Od wró cił s ię. Od n io s łem wrażen ie, że ro zmo wa d o b ieg ła k o ń ca. Zy s k ałem p ewn o ś ć, g d y zig n o ro wał mo je k o lejn e p y tan ia. Wzru s zy łem ramio n ami. — Ch o d źmy jeś ć — p o rad ziłem Billo wi. — Do my ś las z s ię, co to zn aczy ? — zap y tał, k ied y zn ó w s zliś my k o ry tarzem. — Dalt jes t w o k o licy — o d p arłem. — Ben ed y k t b y ł z Ran d o mem w Kas h fie. M o że tam Dalt s p rawia k ło p o ty . — M am p rzeczu cie, że jes t g d zieś b liżej. — Gd y b y Dalt p lan o wał s ch wy tan ie Ran d o ma… — Niemo żliwe. — Na s amą my ś l d res zcz p rzeb ieg ł mi p o p lecach . — Ran d o m mo że p rzeatu to wać s ię tu taj, k ied y ty lk o zech ce. Nie. Sp y tałem o o b ro n ę Amb eru , a Ben ed y k t p o wied ział, że d o teg o n ie d o jd zie. Od n io s łem wrażen ie, że mó wi o czy mś b lis k im. O czy mś , n ad czy m p o trafi zap an o wać. — Ro zu miem — zg o d ził s ię. — Ale p o tem d o d ał, że n ie mu s imy s ię fo rty fik o wać. — J eś li Ben ed y k t u waża, że n ie mu s imy , to zn aczy , że n ie mu s imy . — Tań czy ć i p ić s zamp an a, k ied y g rzmią d ziała? — J eżeli Ben ed y k t twierd zi, że mo żn a… — Nap rawd ę mu u facie. Co b y ś cie zro b ili b ez n ieg o ? — By lib y ś my b ard ziej n erwo wi. Po k ręcił g ło wą. — Wy b acz — mru k n ął. — Ale n ie p rzy wy k łem d o zn ajo mo ś ci z leg en d ami. — Nie wierzy s z mi? — Nie p o win ien em, ale wierzę. W ty m cały p ro b lem. — Umilk ł. M in ęliś my zak ręt i s k iero waliś my s ię d o s ch o d ó w. — Tak s amo to wy g ląd ało , k ied y ro zmawiałem z two im o jcem. — Bill — zacząłem, k ied y wes zliś my n a s ch o d y . — Zn ałeś tatę, zan im o d zy s k ał p amięć, k ied y b y ł jes zcze zwy czajn y m Carlem Co rey em. Czy p rzy p o min as z s o b ie z tamteg o o k res u jeg o ży cia co ś , co mo g ło b y wy jaś n ić, g d zie jes t teraz? Zatrzy mał s ię n a mo men t. — A wies z, M erle, n ig d y s ię n ad ty m n ie zas tan awiałem. Częs to my ś lałem, czy jak o Co rey n ie zaan g ażo wał s ię w jak ąś s p rawę, k tó rą czu ł s ię w o b o wiązk u

d o k o ń czy ć, k ied y załatwił ju ż ws zy s tk o tu taj. Ale b y ł wy jątk o wo tajemn iczy m czło wiek iem, n awet w tamty m wcielen iu . I p ełn y m s p rzeczn o ś ci. Wiele razy zaciąg ał s ię d o ró żn y ch armii, co wy d aje s ię d o ś ć lo g iczn e. Ale czas em k o mp o n o wał mu zy k ę, co p rzeczy wizeru n k o wi tward eg o faceta. — Ży ł b ard zo d łu g o . Wiele s ię n au czy ł, wiele d o ś wiad czy ł. — Is to tn ie. Dlateg o tru d n o zg ad n ąć, w co mó g ł s ię zaan g ażo wać. Raz czy d wa, p o k ilk u d rin k ach , ws p o min ał lu d zi s ztu k i i n au k i… Nig d y b y m s ię n ie d o my ś lił, że mo że ich zn ać. Nig d y n ie b y ł zwy czajn y m Carlem Co rey em. Kied y g o zn ałem, jeg o ws p o mn ien ia o b ejmo wały k ilk a s tu leci h is to rii. Tak i czło wiek ma zb y t zło żo n ą o s o b o wo ś ć, b y b y ł p rzewid y waln y . Po p ro s tu n ie wiem, d o czeg o mó g łb y wracać… o ile wró cił. Szliś my s ch o d ami w g ó rę. Dlaczeg o miałem wrażen ie, że Bill n ie mó wi mi ws zy s tk ieg o ? W p o b liżu jad aln i u s ły s załem d źwięk i mu zy k i. Llewella o b rzu ciła mn ie g n iewn y m wzro k iem. Po trawy czek ały n a s to lik u p o d ś cian ą i n ik t jes zcze n ie zajął miejs ca. Go ś cie s tali z d rin k ami w ręk ach i ro zmawiali. Więk s zo ś ć s p o jrzała n a n as , g d y s tan ęliś my w p ro g u . Trzech mu zy k ó w p rzy g ry wało p o p rawej s tro n ie. Zas tawio n y s tó ł czek ał p o lewej, n ied alek o wielk ieg o o k n a w p o łu d n io wej ś cian ie. Ro ztaczał s ię s tamtąd ws p an iały wid o k n a mias to . Wciąż p ró s zy ł ś n ieg , d o d ając k rajo b razo wi wid mo weg o b las k u . Llewella p o d es zła s zy b k o . — Ws zy s cy n a was czek ają — s zep n ęła. — Gd zie d ziewczy n a? — Co ral? — A k tó ż b y in n y ? — Nie jes tem p ewien , d o k ąd p o s zła — wy jaś n iłem. — Ro zs taliś my s ię p arę g o d zin temu . — Ale p rzy jd zie czy n ie? — Nie jes tem p ewien . — Nie mo żemy ju ż d łu żej czek ać — s twierd ziła. — A teraz cały ro zk ład miejs c d iab li wzięli. Co ś ty zro b ił? Tak ją wy męczy łeś ? — Llewello … M ru k n ęła co ś w s y czący m d ialek cie Reb my . M o że i lep iej, że n ie zro zu miałem. Od wró ciła s ię i o d es zła d o Vialle. — Będ zies z miał mas ę k ło p o tó w, ch ło p cze — zau waży ł Bill. — Zajrzy jmy d o

b aru , p ó k i n ie u s tali, jak ro zs ad zić g o ś ci. Ale lo k aj p o d ch o d ził ju ż z d rin k ami n a tacy . — Klejn o t Bay le'a — zau waży ł Bill, częs tu jąc s ię. Po ciąg n ąłem ły k . M iał rację, co p o d n io s ło mn ie n a d u ch u . — Nie zn am ty ch ws zy s tk ich lu d zi — mru k n ął. — Kim jes t ten mężczy zn a z czerwo n ą ws tęg ą, o b o k Vialle? — To Ork u z, p ierws zy min is ter Beg my — wy jaś n iłem. — A ta atrak cy jn a mło d a d ama w czerwo n o -żó łtej s u k n i, k tó ra ro zmawia z M artin em, to jeg o có rk a Nay d a. Co ral, za k tó rą właś n ie o b erwałem, jes t jej s io s trą. — Ah a. A ta tęg a b lo n d y n k a, k tó ra ro b i s ło d k ie o czy d o Gerard a? — Nie wiem. Nie zn am też tej p ary n a p rawo o d Ork u za. Po d es zliś my wo ln o d o to warzy s twa. Gerard , czu jąc s ię ch y b a tro ch ę n ies wo jo w s tro jn y m k o s tiu mie, p rzed s tawił n as d amie, z k tó rą ro zmawiał. Nazy wała s ię Dreth a Gan n ell i b y ła as y s ten tk ą amb as ad o ra Beg my . Amb as ad o rem o k azała s ię wy s o k a k o b ieta s to jąca o b o k Ork u za. Nazy wała s ię, o ile zro zu miałem, Ferla Qu is t. M ężczy zn a p rzy n iej b y ł s ek retarzem o imien iu b rzmiący m jak Cad e. Kied y p atrzeliś my w ich s tro n ę, Gerard s p ró b o wał s ię wy mk n ąć i zo s tawić n as s amy ch z Dreth ą. Zd ąży ła złap ać g o za ręk aw i s p y tała o flo tę. Uś miech n ąłem s ię, s k in ąłem im g ło wą i o d s zed łem. Bill ru s zy ł za mn ą. — Bo że wielk i! M artin s ię zmien ił — zawo łał n ag le. — Wy g ląd a jak jed n o o s o b o wy ro ck o wy wid eo k lip . Led wie g o p o zn ałem. W zes zły m ty g o d n iu … — Dla n ieg o min ął p o n ad ro k — o d p arłem. — Wy jech ał, żeb y s ię o d n aleźć n a jak iejś u liczn ej s cen ie. — Ciek awe, czy mu s ię u d ało . — Nie miałem o k azji zap y tać — o d p o wied ziałem. Przy s zła mi d o g ło wy n iezwy k ła my ś l. Od s u n ąłem ją. M u zy k a u cich ła n ag le. Llewella o d ch rząk n ęła i ws k azała Hen d o n a, k tó ry o d czy tał n o wy ro zk ład miejs c. J a miałem s ied zieć u s tó p s to łu . Pó źn iej d o wied ziałem s ię, że p o lewej s tro n ie miała u s iąś ć Co ral, a p o p rawej Cad e. Do wied ziałem s ię też, że w o s tatn iej ch wili Llewella p ró b o wała ś ciąg n ąć Flo rę, b y zajęła miejs ce Co ral, ale Flo ra n ie o d p o wiad ała n a wezwan ia. W tej s y tu acji Vialle zas iad ła u s zczy tu , mając p o p rawej ręce Llewellę, a p o lewej Ork u za. Gerard , Dreth a i Bill p o n iżej Llewelli, Ferla, M artin , Cad e i Nay d a za Ork u zem. Od p ro wad ziłem Nay d ę i u s ad ziłem ją p o mo jej p rawej s tro n ie. Bill zajął

miejs ce p o lewej. — Ależ zamies zan ie — mru k n ął. Przy tak n ąłem, p o czy m p rzed s tawiłem g o Nay d zie jak o d o rad cę ro d u Amb er. Wy warło to n a n iej właś ciwe wrażen ie; s p y tała o jeg o p racę. Oczaro wał ją o p o wieś cią, jak to k ied y ś w s p o rze o n ieru ch o mo ś ć rep rezen to wał in teres y p s a. His to ria b y ła zab awn a, ch o ciaż n ie miała żad n eg o związk u z Amb erem. Nay d a ś miała s ię, a wraz z n ią Cad e, k tó ry ró wn ież s łu ch ał. Po d an o p ierws ze d an ie, a mu zy cy zaczęli g rać cich o . Zmn iejs zy ło to zas ięg n as zy ch g ło s ó w i zred u k o wało k o n wers acje d o b ard ziej in ty mn eg o p o zio mu . Bill d ał zn ak , że ma mi co ś d o p o wied zen ia, ale Nay d a wy p rzed ziła g o o s ek u n d ę i ju ż jej s łu ch ałem. — Ch o d zi o Co ral — p o wied ziała cich o . — J es teś p ewien , że n ic jej n ie g ro zi? Nic jej n ie d o leg ało , g d y s ię ro zs tawaliś cie, p rawd a? — Nie — zap ewn iłem. — Wy d awała s ię zu p ełn ie zd ro wa. — To d ziwn e. M iałam wrażen ie, że n ie mo że s ię d o czek ać tak ieg o p rzy jęcia. — Najwy raźn iej s p rawy , k tó re ją zajęły , trwały d łu żej, n iż s ię s p o d ziewała. — A co właś ciwie ją zajęło ? — zain teres o wała s ię Nay d a. — Gd zie s ię ro zs taliś cie? — Tu taj, w p ałacu — o d p arłem. — Op ro wad załem ją. Pewn y m elemen to m ch ciała p o ś więcić więcej czas u , n iż mo g łem jej o fiaro wać. Dlateg o ją zo s tawiłem. — Nie s ąd zę, b y zap o mn iała o k o lacji. — Przy p u s zczam, że p o ch ło n ęła ją s iła o d d ziały wan ia d zieła s ztu k i. — Więc jes teś p ewien , że p rzeb y wa w p ałacu ? — W tej ch wili tru d n o p o wied zieć. J ak ju ż mó wiłem, zaws ze mo g ła wy jś ć. — To zn aczy n ie wies z, g d zie teraz p rzeb y wa? Przy tak n ąłem. — Nie mam p o jęcia, g d zie jes t w tej ch wili. Ró wn ie d o b rze mo g ła ju ż wró cić i właś n ie s ię p rzeb iera. — Sp rawd zę p o k o lacji — o ś wiad czy ła. — J eś li d o teg o czas u n ie p rzy jd zie. Gd y b y tak s ię s tało , p o mo żes z mi ją zn aleźć? — I tak p lan o wałem jej p o s zu k ać — zg o d ziłem s ię. — J eś li s ię wk ró tce n ie zjawi. Kiwn ęła g ło wą i zajęła s ię jed zen iem. Niezręczn a s y tu acja. Po za ty m, że n ie ch ciałem jej n iep o k o ić, n ie mo g łem p rzecież wy jawić p rawd y . By ło b y jas n e, że jej s io s tra jes t w rzeczy wis to ś ci n ieś lu b n ą có rk ą Ob ero n a. Up rzed zo n o mn ie, b y m n ie

mó wił n iczeg o , co mo g ło b y p o g o rs zy ć s to s u n k i międ zy Amb erem i Beg mą. Nie mo g łem więc p rzy zn ać có rce p remiera Beg my , że p rawd ą jes t p lo tk a o ro man s ie jej matk i ze zmarły m k ró lem Amb eru . M o że u n ich b y ło to tajemn icą p o lis zy n ela i n ik t s ię ty m n ie p rzejmo wał. A mo że n ie. Wo lałem n ie p ro s ić Ran d o ma o rad ę. Przed e ws zy s tk im b y ł b ard zo zajęty w Kas h fie, ale g łó wn ie d lateg o , że zacząłb y wy p y ty wać o mo je p lan y i p ro b lemy . Nie ch ciałem g o o k łamy wać, a p rawd a ś ciąg n ęłab y s ame k ło p o ty . Tak a ro zmo wa mo g ła d o p ro wad zić d o zak azu atak u n a Twierd zę. Vialle b y ła jed y n ą o s o b ą, k tó rej mo g łem o p o wied zieć o Co ral i u zy s k ać co ś w ro d zaju o ficjaln eg o s tan o wis k a. Nies tety , w tej ch wili Vialle całk o wicie p o ch łan iały o b o wiązk i p an i d o mu . Z wes tch n ien iem wró ciłem d o jed zen ia. Bill s p o jrzał zn acząco i p o ch y lił s ię lek k o w mo ją s tro n ę. J a też s ię p o ch y liłem. — Tak ? — Ch ciałem ci o p o wied zieć o k ilk u s p rawach — zaczął. — Ch o ciaż miałem n ad zieję n a s p o k o jn iejs zą ch wilę. Pars k n ąłem. — No właś n ie — mó wił d alej. — Nie mo żemy ch y b a liczy ć n a lep s zą o k azję. Na s zczęś cie g ło s n ie s ięg a d alek o . Nie s ły s załem, o czy m mó wiliś cie z Nay d ą. Czy li: d o p ó k i g ra mu zy k a, mo żemy ro zmawiać. Kiwn ąłem g ło wą, p rzełk n ąłem k ilk a k ęs ó w. — Ch o d zi o to , że Beg man ie n ie p o win n i teg o s ły s zeć. Ale ty p o win ien eś wied zieć, ze wzg lęd u n a two je s to s u n k i z Lu k iem i J as rą. J ak ie mas z p lan y ? Wo lałb y m p o ro zmawiać k ied y in d ziej, ale jeś li ci s ię s p ies zy , mo g ę ju ż teraz p o wied zieć o zas ad n iczy ch k wes tiach . Rzu ciłem o k iem n a Nay d ę i Cad e'a. Wy d awali s ię całk o wicie p o ch ło n ięci jed zen iem i ch y b a n ie mo g li n as s ły s zeć. Na n ies zczęś cie, n ie miałem p o d ręk ą żad n eg o o ch ro n n eg o zak lęcia. — M ó w — s zep n ąłem, k ry jąc u s ta k ielis zk iem. — Przed e ws zy s tk im Ran d o m p rzes łał mi d o p rzejrzen ia cały s to s p ap ieró w. To s zk ic trak tatu , w k tó ry m Amb er p rzy zn aje Kas h fie k lau zu lę n ajwy żs zeg o u p rzy wilejo wan ia, tak ą s amą jak Beg mie. Czy li n a p ewn o zo s tan ą d o p u s zczen i d o Zło teg o Kręg u . — Ro zu miem — mru k n ąłem. — Nie jes t to zu p ełn y m zas k o czen iem. Ale d o b rze wied zieć, co s ię d zieje.

Kiwn ął g ło wą. — To jes zcze n ie ws zy s tk o — d o d ał. W tej właś n ie ch wili mu zy cy u cich li i zn o wu mo g łem s ły s zeć g ło s y b ies iad n ik ó w. Zerk n ąłem n a p rawo — lo k aj zan ió s ł właś n ie g rający m tacę z jed zen iem i win o . Od ło ży li in s tru men ty i s zy k o wali s ię d o p rzerwy . Zap ewn e g rali ju ż d o ś ć d łu g o , zan im s ię zjawiłem. Bez wątp ien ia n ależał im s ię o d p o czy n ek . Bill p ars k n ął. — Pó źn iej — rzu cił. — Do b rze. Po d an o n iezwy k łą p o trawk ę z o wo có w w p rzed ziwn y m s o s ie. Zaatak o wałem g o ły żeczk ą, g d y Nay d a zn ó w n a mn ie s k in ęła. Sch y liłem s ię k u n iej. — M o że d ziś wieczo rem? — s zep n ęła. — O co ch o d zi? Ob iecałem, że jej p o s zu k am, jeś li s ię n ie p o jawi. Po k ręciła g ło wą. — Nie o ty m mó wię — o ś wiad czy ła. — Co ro b is z p ó źn iej? Zn ajd zies z wo ln ą ch wilę, żeb y o d wied zić mn ie i p o ro zmawiać? — O czy m? — Wed łu g two ich ak t, miałeś o s tatn io n iejak ie p ro b lemy z k imś , k to p ró b o wał cię zab ić. Zacząłem s ię zas tan awiać n ad ty mi p rzek lęty mi ak tami. — Są n ieak tu aln e — s twierd ziłem. — Co k o lwiek w n ich jes t, zo s tało ju ż załatwio n e. — Nap rawd ę? Zatem n ik t ju ż cię n ie ś cig a? — Teg o b y m n ie p o wied ział. Ale zmien iła s ię o b s ad a g łó wn y ch ró l. — A więc n ad al k to ś ma cię n a celu ? Przy jrzałem s ię jej twarzy . — J es teś miłą d ziewczy n ą, Nay d o — p o wied ziałem. — Ale mu s zę s p y tać, co cię to o b ch o d zi? Każd y ma s wo je p ro b lemy . J a ch wilo wo mam ich więcej n iż zwy k le. Ro zwiążę je. — Alb o zg in ies z, p ró b u jąc? — M o że. M am n ad zieję, że n ie. Ale d laczeg o cię to in teres u je? Zerk n ęła n a Cad e'a, k tó ry wy d awał s ię s k u p io n y n a jed zen iu . — M o żliwe, że p o trafiłab y m ci p o mó c. — W jak i s p o s ó b ?

Uś miech n ęła s ię. — Po p rzez p ro ces elimin acji — rzek ła. — Nap rawd ę? Czy d o ty czy to o s o b y lu b o s ó b ? — W s amej rzeczy . — M as z jak ieś s zczeg ó ln e ś ro d k i ro związy wan ia teg o ty p u s p raw? Nad al s ię u ś miech ała. — Ows zem, d o s k o n ałe d la u s u wan ia k ło p o tó w p o wo d o wan y ch p rzez lu d zi. Po trzeb n e s ą ty lk o ich imio n a i miejs ca p o b y tu . — J ak aś tajn a b ro ń ? Po d n io s łem lek k o g ło s ; zn o wu s p o jrzała n a Cad e'a. — M o żn a tak to o k reś lić — o d p o wied ziała. — In teres u jąca p ro p o zy cja — p rzy zn ałem. — Ale wciąż n ie o d p o wied ziałaś n a mo je p ierws ze p y tan ie. — M ó g łb y ś o d ś wieży ć mi p amięć? Przerwał n am lo k aj, k tó ry o b s zed ł s tó ł, d o lewając d o k ielich ó w, a p o tem k o lejn y to as t. Pierws zy b y ł za Vialle, wzn ies io n y p rzez Llewellę. Nas tęp n y zap ro p o n o wał Ork u z, za „s taro ży tn e p rzy mierze i trad y cy jn ie d o b re s to s u n k i Amb eru i Beg my ”. Wy p iłem. — Będ ą b ard ziej n ap ięte — u s ły s załem mru czen ie Billa. — Sto s u n k i? — Ah a. Rzu ciłem o k iem n a Nay d ę: p rzy g ląd ała mi s ię. Najwy raźn iej o czek iwała, że p o d ejmiemy n as zą s zep tan ą k o n wers ację. Bill tak że to zau waży ł i o d wró cił s ię. Wted y jed n ak Cad e zaczął co ś mó wić d o Nay d y . Czek ając, s k o ń czy łem to , co zo s tało n a talerzu . Ły k n ąłem win a. Po ch wili lo k aj zab rał n ak ry cie i zaraz p o d ał n as tęp n e. Zerk n ąłem n a Billa. Ten s p o jrzał n a Cad e'a i Nay d ę. — Zaczek aj n a mu zy k ę — mru k n ął. Kiwn ąłem g ło wą. W k ró tk iej ch wili cis zy u s ły s załem g ło s Dreth y : — Czy to p rawd a, że d u ch k ró la Ob ero n a u k azu je s ię czas ami w p ałacu ? Gerard b u rk n ął co ś , co b rzmiało jak p o twierd zen ie. Zn ó w p o d n ió s ł s ię g war. Umy s ł miałem p ełn iejs zy o d żo łąd k a, więc zab rałem s ię d o jed zen ia. Cad e, p ró b u jąc zach o wać s ię d y p lo maty czn ie, a mo że p o p ro s tu d la n awiązan ia ro zmo wy , zwró cił s ię d o mn ie z p y tan iem, co s ąd zę o s y tu acji w Ereg n o rze. I n ag le d rg n ął g wałto wn ie, p o czy m s p o jrzał n a Nay d ę. Od n io s łem s iln e wrażen ie, że właś n ie k o p n ęła g o p o d

s to łem. I b ard zo d o b rze, p o n ieważ n ie miałem p o jęcia, jak a właś ciwie jes t s y tu acja w Ereg n o rze. Wy mru czałem co ś w ro d zaju , że zwy k le o b ie s tro n y mają s wo je racje, co u zn ałem za wy s tarczająco d y p lo maty czn ą o d p o wied ź n a k ażd e p y tan ie. Gd y b y rzecz b y ła d rażliwa, mó g łb y m s k o n tro wać n iewin n ą u wag ą n a temat wcześ n iejs zeg o p rzy b y cia b eg mań s k iej d eleg acji. J ed n ak Ereg n o r b y ł mo że tematem n a d łu żs zą p o ważn ą d y s k u s ję, czeg o Nay d a wo lała u n ik n ąć, g d y ż p rzerwało b y to n as zą ro zmo wę. Po za ty m miałem p rzeczu cie, że Llewella mo g łab y zmaterializo wać s ię n ag le i k o p n ąć mn ie p o d s to łem. I n ag le u d erzy ła mn ie p ewn a my ś l. Czas ami tro ch ę wo ln o k o mb in u ję. On i o czy wiś cie wied zieli, że Ran d o m wy jech ał. Z teg o , co s ły s załem i co p o wied ział Bill, n ie b y li zad o wo len i z n as zy ch p lan ó w co d o s ąs ied n ieg o k ró les twa. Ich wcześ n iejs ze p rzy b y cie miało n as w jak iś s p o s ó b p o s tawić w n iezręczn ej s y tu acji. Czy o zn acza to , że o ferta Nay d y jes t elemen tem jak iejś in try g i, związan ej z ich s trateg ią d y p lo maty czn ą? J eś li tak , d laczeg o wy b rali właś n ie mn ie? M arn ie trafili, p o n ieważ mo je zd an ie n ie ma żad n eg o zn aczen ia d la p o lity k i zag ran iczn ej Amb eru . Czy b y li teg o ś wiad o mi? Z p ewn o ś cią, jeżeli ich s łu żb y wy wiad o wcze s ą tak s p rawn e, jak s u g ero wała Nay d a. By łem zd ziwio n y i miałem o ch o tę zap y tać Billa o jeg o p o g ląd n a s y tu ację w Ereg n o rze. Ale wted y to o n mó g łb y mn ie k o p n ąć p o d s to łem. M u zy cy s k o ń czy li p o s iłek i zag rali Greensleeves. Nay d a i Bill ró wn o cześ n ie p o ch y lili s ię w mo ją s tro n ę, p o d n ieś li g ło wy i s p o jrzeli s o b ie w o czy . Uś miech n ęli s ię. — Damy mają p ierws zeń s two — rzek ł g ło ś n o Bill. Sk ło n iła s ię. — Czy ro zważy łeś mo ją p ro p o zy cję? — zap y tała. — Częś cio wo — o d p arłem. — Ale zad ałem p y tan ie. Pamiętas z? — J ak ie? — To ład n ie z two jej s tro n y , że ch ces z mi wy ś wiad czy ć p rzy s łu g ę — p o wied ziałem. — Ale w tak ich czas ach jak n as ze mu s is z zro zu mieć, że wo lę p o zn ać cen ę. — A jeś li p o wiem, że zu p ełn ie wy s tarczy two ja d o b ra wo la? — A jeś li wy jaś n ię, że mo ja d o b ra wo la n ie ma więk s zeg o zn aczen ia d la tu tejs zej p o lity k i? Wzru s zy ła ramio n ami. — Niewielk a cen a za n iewielk i wy s iłek . Wied ziałam o ty m. Ale ze ws zy s tk imi jes teś s p o k rewn io n y . M o że n ic s ię n ie zd arzy , ale mo żliwe, że k to ś k ied y ś zap y ta cię

o o p in ię n a n as z temat. Ch cę, żeb y ś wied ział, że mas z w Beg mie p rzy jació ł i g d y b y to n as tąp iło , żeb y ś d o b rze o n as my ś lał. Stu d io wałem jej b ard zo p o ważn ą twarz. Ch o d ziło o co ś więcej i o b o je zd awaliś my s o b ie z teg o s p rawę. Ty lk o że ja n ie wied ziałem, co n ad ciąg a zza h o ry zo n tu , a o n a wy raźn ie tak . Wy ciąg n ąłem ręk ę i g rzb ietem d ło n i p o g ład ziłem ją p o p o liczk u . — Po win ien em zatem p o wied zieć o was co ś miłeg o , g d y b y k to ś mn ie p y tał. Nic więcej. I za to wy zab ijecie d la mn ie, jeś li ty lk o ws k ażę k o g o . Zg ad za s ię? — Ujmu jąc rzecz jed n y m s ło wem: tak — o d p arła. — Zas tan awiam s ię, s k ąd wiara, że p o traficie d o k o n ać zab ó js twa lep iej o d n as . M amy s p o re d o ś wiad czen ie. — M amy , jak to o k reś liłeś , tajn ą b ro ń — wy jaś n iła. — M y ś lałam jed n ak , że to d la cieb ie s p rawa o s o b is ta, n ie p ań s two wa… że n ie zech ces z mies zać w to p o zo s tały ch . Po n ad to o feru ję ci u s łu g ę, k tó ra n ie p o zo s tawi ś lad ó w. Zn o wu p ro b lem. Uważała, że n ie u fam k rewn y m, czy też s u g ero wała, że n ie p o win ien em? Co tak ieg o wied ziała, o czy m ja n ie miałem p o jęcia? A mo że ty lk o zg ad y wała, o p ierając s ię n a h is to rii Amb eru , p ełn ej ro d zin n y ch in try g ? Czy też ś wiad o mie p ró b o wała zap o czątk o wać k o n flik t p o k o leń ? Czy p o s łu ży łb y jak o ś celo m Beg my ? Alb o … mo że s ąd ziła, że k o n flik t tak i ju ż trwa, i p ro p o n o wała, że u s u n ie d la mn ie k o g o ś z ro d zin y ? J eś li n awet, to ch y b a n ie b y ła tak g łu p ia, b y wierzy ć, że tak ie zad an ie zlecę k o mu ś o b cemu ? Czy ch o ćb y zech cę o ty m ro zmawiać, d ając w ten s p o s ó b Beg mie d o wo d y d o ręk i i zd ając s ię n a ich łas k ę? Alb o … Przes tałem s ię zas tan awiać. By łem zad o wo lo n y , że p ro ces y my ś lo we zaczęły p rzeb ieg ać o d p o wied n io d o to warzy s twa, jak im s ą mo i k rewn i (z o b u g ałęzi ro d zin y ). Tro ch ę trwało , zan im to o p an o wałem. Przy jemn e u czu cie. Zwy k ła o d mo wa wy k lu czy ws zy s tk ie p o wy żs ze mo żliwo ś ci. Ale z d ru g iej s tro n y , g d y b y m p o ciąg n ął ją tro ch ę za języ k , Nay d a mo że s ię o k azać cen n y m źró d łem in fo rmacji. Zatem… — Ud erzy cie k ażd eg o , k o g o ws k ażę? — s p y tałem. Z u wag ą wp atry wała s ię w mo ją twarz. — Tak — o ś wiad czy ła. — Zn ó w mu s is z mi wy b aczy ć — s twierd ziłem. — Ale tak a o b ietn ica w zamian za co ś tak n iematerialn eg o jak mo ja d o b ra wo la k aże mi zas tan o wić s ię n ad two ją

s zczero ś cią. Po czerwien iała. Nie jes tem p ewien , czy b y ł to zwy k ły ru mien iec, czy o zn ak a g n iewu , b o wiem o d wró ciła s ię n aty ch mias t. Nie zmartwiłem s ię ty m, p o n ieważ u ważałem, że tak imi s p rawami rząd zi ry n ek n ab y wcy . Wró ciłem d o jed zen ia i zd ąży łem p rzełk n ąć p arę k ęs ó w, n im d o mn ie wró ciła. — Czy mam p rzez to ro zu mieć, że n ie zajrzy s z d o mn ie wieczo rem? — s p y tała. — Nie mo g ę. Będ ę b ard zo zajęty . — Wierzę, że mas z wiele zajęć. Ale czy o zn acza to , że wcale n ie b ęd ziemy mo g li p o ro zmawiać? — Ws zy s tk o zależy d o teg o , jak ro zwin ie s ię s y tu acja — o d p arłem. — M u s zę d o p iln o wać b ard zo wielu s p raw. M o żliwe, że n ied łu g o wy jad ę z mias ta. Zad rżała lek k o . Ch ciała p ewn ie zap y tać, d o k ąd s ię wy b ieram, ale zrezy g n o wała. — J es tem w n iezręczn ej s y tu acji — s twierd ziła. — Czy o d rzu cas z mo ją o fertę? — A czy jes t ważn a ty lk o p rzez d zis iejs zy wieczó r? — Nie. Ale wed łu g mo ich in fo rmacji, g ro zi ci n ieb ezp ieczeń s two . Im s zy b ciej zaatak u jes z n iep rzy jaciela, ty m s zy b ciej b ęd zies z mó g ł s p ać s p o k o jn ie. — Uważas z, że co ś g ro zi mi tu taj, w Amb erze? Zawah ała s ię. — Nik t n ig d zie n ie jes t b ezp ieczn y , jeś li ma d o s tateczn ie zd ecy d o wan eg o i s p rawn eg o p rzeciwn ik a. — Uważas z, że zag ro żen ie jes t n atu ry lo k aln ej? — zap y tałem. — Pro s iłam, żeb y ś o k reś lił s weg o wro g a — p rzy p o mn iała. — Sam n ajlep iej p o win ien eś wied zieć. Wy co fałem s ię n aty ch mias t. Pu łap k a b y ła zb y t o czy wis ta i n ajwy raźn iej o n a też ją d o s trzeg ła. — Dałaś mi wiele d o my ś len ia — s twierd ziłem i wró ciłem d o jed zen ia. Po ch wili zau waży łem, że Bill p rzy g ląd a mi s ię, jak b y ch ciał co ś p o wied zieć. Po k ręciłem g ło wą — led wie d o s trzeg aln ie, ale ch y b a zro zu miał. — M o że p rzy ś n iad an iu ? — u s ły s załem p y tan ie Nay d y . — Ta wy p rawa, o k tó rej ws p o min ałeś , mo że b y ć o k res em s zczeg ó ln eg o zag ro żen ia. Lep iej zak o ń czy ć n as ze s p rawy , zan im wy ru s zy s z. — Nay d o — p o wied ziałem, g d y ty lk o p rzełk n ąłem. — Ch ciałb y m wied zieć, k to jes t mo im d o b ro czy ń cą. Gd y b y m o mó wił to z two im o jcem… — Nie! — p rzerwała. — On n ic n ie wie!

— Dzięk u ję. Ro zu mies z ch y b a mo ją ciek awo ś ć co d o p o zio mu , n a k tó ry m p o ws tał ten p lan . — Nie mu s is z d alej s zu k ać — o zn ajmiła. — To wy łączn ie mó j p o my s ł. — Niek tó re z two ich s twierd zeń s u g ero wały , że mas z wy jątk o wo d o b re s to s u n k i z o rg an izacjami wy wiad o wczy mi Beg my . — Nie. Zu p ełn ie zwy czajn e. To ja zło ży łam ci o fertę. — Ale k to ś mu s i… zrealizo wać te p lan y . — Tu właś n ie wk racza tajn a b ro ń . — M u s zę d o wied zieć s ię czeg o ś więcej n a jej temat. — Zap ro p o n o wałam ci p rzy s łu g ę i o b iecałam całk o witą d y s k recję. Nie b ęd ę zd rad zać, jak ich u ży ję ś ro d k ó w. — J eś li to ty jes teś au to rk ą teg o p lan u , mo żn a b y s ąd zić, że o d n ies ies z o s o b is te k o rzy ś ci. J ak ie? Co ci z teg o p rzy jd zie? Od wró ciła wzro k . M ilczała p rzez d łu g ą ch wilę. — Two je ak ta — o d ezwała s ię wres zcie. — To b y ła fas cy n u jąca lek tu ra. J es teś tu jed n y m z n iewielu lu d zi mn iej więcej w mo im wiek u , a p ro wad ziłeś tak ie ciek awe ży cie. Nie wy o b rażas z s o b ie, jak n u d n e rzeczy zwy k le czy tu ję: rap o rty o s tan ie ro ln ictwa, d an e h an d lo we, s tu d ia b u d żeto we. Nie mam ży cia to warzy s tk ieg o . Zaws ze jes tem d o d y s p o zy cji. Każd e p rzy jęcie, n a jak im s ię zjawię, jes t właś ciwie o b o wiązk iem s łu żb o wy m w tej czy in n ej p o s taci. Czy tałam two je ak ta raz, d ru g i, trzeci… i my ś lałam o to b ie. Ch y b a mn ie o czaro wałeś . Wiem, że b rzmi to g łu p io , ale tak a jes t p rawd a. Kied y zo b aczy łam o s tatn ie rap o rty , zro zu miałam, że g ro zi ci wielk ie n ieb ezp ieczeń s two , p o s tan o wiłam ci p o mó c, jeś li ty lk o zd o łam. M am d o s tęp d o ws zelk ieg o ro d zaju tajemn ic p ań s two wy ch . J ed n a z n ich d aje mi mo żliwo ś ć u d zielen ia ci p o mo cy . Wy k o rzy s tan ie jej p o p rawi two ją s y tu ację i n ie zas zk o d zi Beg mie. Ale więcej n ie mo g ę p o wied zieć. To b y ło b y n ielo jaln e. Zaws ze ch ciałam cię p o zn ać. Zazd ro ś ciłam s io s trze, k ied y zab rałeś ją d zis iaj n a p rzech ad zk ę. I n ad al p rag n ę, żeb y ś mn ie p ó źn iej o d wied ził. Patrzy łem n a n ią b ez s ło wa. Po tem u n io s łem w jej s tro n ę k ielich i ły k n ąłem win a. — J es teś … n iezwy k ła — p o wied ziałem. Nic in n eg o n ie p rzy ch o d ziło mi d o g ło wy . Alb o wy my ś liła to n a p o czek an iu , alb o mó wiła p rawd ę. J eś li to p rawd a, b y ła g o d n a ws p ó łczu cia. J eś li n ie, b y ła b ard zo p o my s ło wa i p ró b o wała u g o d zić mn ie w ten cu d o wn ie wrażliwy p u n k t: mo je eg o . Zas łu g iwała n a s y mp atię alb o o s tro żn y p o d ziw. Dlateg o d o d ałem jes zcze:

— Ch ciałb y m p o zn ać o s o b ę, k tó ra p rzes y ła te rap o rty . To b y ć mo że wielk i talen t p is ars k i, marn o wan y n a rząd o wej p o s ad zie. Z u ś miech em wzn io s ła s wó j k ielich i d o tk n ęła mo jeg o . — Po my ś l o ty m. — Sło wo d aję, że n ig d y o to b ie n ie zap o mn ę — o b iecałem. Ob o je zajęliś my s ię jed zen iem. Przez n as tęp n e p ięć min u t p ró b o wałem o d ro b ić s traty . Bill u p rzejmie mi n ie p rzes zk ad zał. Pewn ie ch ciał s ię też u p ewn ić, że mo ja ro zmo wa z Nay d ą rzeczy wiś cie d o b ieg ła k o ń ca. W k o ń cu mru g n ął d o mn ie. — M as z wo ln ą ch wilę? — zap y tał. — Nies tety , tak . — Nie b ęd ę n awet p y tał, czy p o d ru g iej s tro n ie mó wiłeś o in teres ach czy p rzy jemn o ś ciach . — To b y ła p rzy jemn o ś ć — o d p arłem. — Ale n iezwy k ły in teres . Nie k aż mi tłu maczy ć, b o s tracę d es er. — Będ ę s ię s tres zczał — o ś wiad czy ł. — Ko ro n acja w Kas h fie o d b ęd zie s ię ju tro . — Nie marn u jemy czas u , co ? — Nie. Dżen telmen , k tó ry zas iąd zie n a tro n ie, to Ark an s , d iu k Sh ad b u rn e. Przez d łu g ie lata zajmo wał o d p o wied zialn e s tan o wis k a rząd o we. Nap rawd ę wie, jak p o win n o s ię p raco wać, i jes t lu źn o s p o k rewn io n y z k tó ry mś z wcześ n iejs zy ch mo n arch ó w. Nie zg ad zał s ię z lu d źmi J as ry i p ó k i b y li u wład zy , p rzeb y wał w s wo jej wiejs k iej rezy d en cji. On a mu n ie p rzes zk ad zała i o n też jej n ie p rzes zk ad zał. — Ro zs ąd n y u k ład . — Co więcej, p o d zielał jej p o g ląd y n a s y tu ację w Ereg n o rze, z czeg o Beg man ie d o s k o n ale zd ają s o b ie s p rawę… — Na czy m właś ciwie p o leg a ta s y tu acja w Ereg n o rze? — p rzerwałem. — Ereg n o r to ich Alzacja i Lo tary n g ia — wy jaś n ił. — Ro zleg ły , b o g aty reg io n p o międ zy Kas h fą i Beg mą. Przez wiek i ty le razy p rzech o d ził z rąk d o rąk , że o b ie s tro n y mają p rawn e p o d s tawy żąd ać g o d la s ieb ie. Nawet mies zk ań cy Ereg n o ru n ie s ą zb y t p ewn i, k o g o wy b rać. M ają ro d zin y p o o b u s tro n ach . Nie jes tem p rzek o n an y , czy w o g ó le s ię p rzejmu ją, k tó ry k raj ich wch ło n ie… b y le ty lk o n ie wzro s ły p o d atk i. Wy d aje mi s ię, że żąd an ia Beg my mają tro ch ę mo cn iejs ze p o d s tawy , ale mó g łb y m rep rezen to wać o b ie s tro n y . — Teraz rząd zi tam Kas h fa i Ark an s twierd zi, że n ig d y w ży ciu n ie o d d a

Ereg n o ru ? — Tak jes t. To s amo mó wiła J as ra. Ale p o p rzed n i wład ca… miał n a imię J as to n i b y ł wo js k o wy m… s k łan iał s ię k u n eg o cjacjo m. Nies tety , d o ś ć n ies zczęś liwie wy p ad ł z b alk o n u . M y ś lę, że ch ciał p o p rawić s tan s k arb ca i ro zważał o d d an ie reg io n u w zamian za wy p łacen ie jak ich ś d awn y ch o d s zk o d o wań wo jen n y ch . Ro zmo wy b y ły ju ż d o ś ć zaawan s o wan e. — I… ? — W d o k u men tach , k tó re p rzy s łał mi Ran d o m, Amb er u zn aje Kas h fę w g ran icach o b ejmu jący ch Ereg n o r. Ark an s n aleg ał, b y zn alazło s ię to w trak tacie. Zwy k le… s ąd ząc p o ak tach , k tó re u d ało mi s ię zn aleźć w arch iwach … Amb er u n ik a mies zan ia s ię w tak ie s p o ry międ zy s wo imi s o ju s zn ik ami. Ale Ran d o m wy raźn ie s ię s p ies zy i p o zwala d y k to wać s o b ie waru n k i. — Przes ad za — s twierd ziłem. — Ch o ciaż tru d n o g o win ić. Zb y t d o b rze p amięta Bran d a. Bill p rzy tak n ął. — J a ty lk o d la n ieg o p racu ję — mru k n ął. — Wo lę n ie wy rażać włas n y ch o p in ii. — Czy co ś jes zcze p o win ien em wied zieć o Ark an s ie? — Och , is tn ieje wiele p o wo d ó w, d la k tó ry ch n ie p o d o b a s ię Beg mie, ale ten jes t n ajważn iejs zy . A ju ż s ąd zili, że d o k o n u je s ię p ewien p o s tęp w s p o rze, o d p o k o leń b ęd ący m ro zry wk ą o b u n aro d ó w. On i n awet p ro wad zili wo jn y o Ereg n o r. Z p ewn o ś cią d lateg o p rzy b y li tu w tak im p o ś p iech u . Zach o wu j s ię o d p o wied n io . Nap ił s ię win a. W ch wilę p ó źn iej Vialle p o wied ziała co ś d o Llewelli, ws tała i o zn ajmiła, że mu s i d o p iln o wać p ewn ej s p rawy i że wk ró tce wró ci. Llewella tak że zaczęła s ię p o d n o s ić, ale Vialle p o ws trzy mała ją, s zep n ęła co ś d o u ch a i o d es zła. — Ciek awe, o co ch o d zi? — mru k n ął Bill. — Nie wiem — o d p o wied ziałem. Uś miech n ął s ię. — Będ ziemy zg ad y wać? — M ó j u my s ł p racu je n a au to p ilo cie — u p rzed ziłem. Nay d a s p o jrzała n a mn ie z u wag ą. Wzru s zy łem ramio n ami. M in ęło jes zcze k ilk a min u t, s p rzątn ięto n ak ry cia i wn ies io n o k o lejn e p o trawy . Czy mk o lwiek b y ły , wy g ląd ały ap ety czn ie. Nim zd ąży łem zb ad ać, jak s mak u ją, k tó raś z d am d wo ru wes zła n a s alę i zb liży ła s ię d o mn ie.

— Lo rd zie M erlin ie — p o wied ziała. — Kró lo wa ch ce cię wid zieć. Po d erwałem s ię n aty ch mias t. — Gd zie jes t? — Zap ro wad zę cię d o n iej. Przep ro s iłem s ąs iad ó w p rzy s to le. Zacy to wałem Vialle, mó wiąc, że wk ró tce wró cę. Nie miałem p o jęcia, czy rzeczy wiś cie tak b ęd zie. Dama d wo ru ws k azała mi d ro g ę n a zewn ątrz, d o n iewielk ieg o s alo n ik u za zak rętem k o ry tarza. Tu zo s tawiła mn ie s am n a s am z Vialle, s ied zącą w n iewy g o d n y m z wy g ląd u fo telu o wy s o k im o p arciu , z ciemn eg o d rewn a i s k ó ry łączo n y ch k u ty mi ćwiek ami. Gd y b y p o trzeb o wała mięś n i, wezwałab y Gerard a. Gd y b y u my s łu p ełn eg o wied zy h is to ry czn ej i p o lity czn y ch in try g , n a mo im miejs cu s tałab y Llewella. Do my ś liłem s ię więc, że ch o d zi o mag ię, p o n ieważ w tej d zied zin ie ja b y łem d y żu rn y m ek s p ertem. M y liłem s ię jed n ak . — Ch cę z to b ą p o ro zmawiać — zaczęła — n a temat tej d ro b n ej wo jn y , d o k tó rej mamy właś n ie p rzy s tąp ić.

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

ROZDZIAŁ VIII Po miły m s p acerze z p ięk n ą d amą, p o s erii in teres u jący ch ro zmó w w k o ry tarzu , p o s p o k o jn ej k o lacji z ro d zin ą i p rzy jació łmi, wy d awało s ię n iemal właś ciwy m, b y k o lejn e zd arzen ie b y ło zu p ełn ie in n ej n atu ry . W k ażd y m razie n iewielk a wo jn a jes t ch y b a lep s za o d wielk iej, p o my ś lałem, ch o ciaż wo lałem n ie mó wić teg o g ło ś n o . Po ch wili g łęb o k ieg o n amy s łu s fo rmu ło wałem p y tan ie. — Co s ię d zieje? — Lu d zie Dalta o k o p ali s ię n ied alek o zach o d n iej g ran icy Ard en u — wy jaś n iła. — Od d ziały J u lian a b lo k u ją im d ro g ę. Ben ed y k t wziął res ztę lu d zi J u lian a i b ro ń . Twierd zi, że mo że wy k o n ać man ewr o s k rzy d lający i ro zb ić p rzeciwn ik a. Ale n ie p o zwo liłam mu . — Nie ro zu miem. Dlaczeg o ? — Zg in ą lu d zie. — Tak zwy k le b y wa n a wo jn ie. Czas em n ie ma wy b o ru . — Ale my mamy wy b ó r… w p ewn y m s en s ie — o d p arła. — To co ś , czeg o n ie ro zu miem. A ch cę zro zu mieć, zan im wy d am ro zk az, w wy n ik u k tó reg o wielu lu d zi s traci ży cie. — J ak i jes t ten wy b ó r? — s p y tałem. — Przy s złam tu taj, b y o d p o wied zieć J u lian o wi n a wezwan ie p rzez Atu t. Przed ch wilą p o d b iałą flag ą ro zmawiał z Daltem. Dalt twierd zi, że jeg o celem n ie jes t, p rzy n ajmn iej w tej ch wili, zn is zczen ie Amb eru . Zau waży ł też, że mó g łb y p o p ro wad zić k o s zto wn y s ztu rm, k o s zto wn y w s en s ie n as zy ch lu d zi i s p rzętu . Twierd zi, że wo li raczej zao s zczęd zić s trat n am i s o b ie. Tak n ap rawd ę ch ce, żeb y ś my p rzek azali mu d wó ch więźn ió w: Lu k e'a i J as rę. — Co ? — zd ziwiłem s ię. — Gd y b y ś my n awet ch cieli, n ie mo żemy o d d ać mu Lu k e'a. Nie ma g o tu taj. — To właś n ie p o wied ział mu J u lian . Dalt b y ł zas k o czo n y . Z jak ich ś p o wo d ó w wierzy ł, że trzy mamy Lu k e'a w n iewo li. — Nie mamy o b o wiązk u g o in fo rmo wać. J ak ro zu miem, o d lat ju ż wch o d zi n am w d ro g ę. Uważam, że Ben ed y k t ma d la n ieg o właś ciwą o d p o wied ź.

— Nie p ro s iłam cię o rad ę — p rzy p o mn iała. — Przep ras zam. Ale n ie lu b ię p atrzeć, jak k to ś p ró b u je n am wy ciąć tak i n u mer i my ś li, że mo że wy g rać. — Nie mo że wy g rać — o ś wiad czy ła Vialle. — Ale jeś li zab ijemy g o teraz, n ie d o wiemy s ię ju ż n iczeg o . Wo lałab y m s ię p rzek o n ać, o co w ty m ws zy s tk im ch o d zi. — Niech Ben ed y k t g o p rzy p ro wad zi. Zn am zak lęcia, k tó re zmu s zą g o d o mó wien ia. Po k ręciła g ło wą. — Zb y t ry zy k o wn e. Kied y zaczn ą latać k u le, k tó raś mo że g o trafić. A wted y , mimo zwy cięs twa, o d n ies iemy p o rażk ę. — Nie b ard zo ro zu miem, czeg o o d e mn ie o czek u jes z. — Dalt p ro s ił J u lian a, żeb y s k o n tak to wał s ię z n ami i p rzek azał jeg o żąd an ia. Ob iecał d o trzy mać zawies zen ia b ro n i, p ó k i n ie u zy s k a o ficjaln ej o d p o wied zi. J u lian o d n ió s ł wrażen ie, że Dalto wi wy s tarczy ty lk o jed n o z ty ch d wo jg a. — Nie mam o ch o ty o d d awać mu J as ry . — J a też n ie. Ale mam wielk ą o ch o tę d o wied zieć s ię, o co ch o d zi. Nie ma s en s u u waln iać J as ry i p y tać ją o to , p o n ieważ id zie o n ied awn e wy d arzen ia. Ch cę wied zieć, czy mo żes z s k o n tak to wać s ię z Rin ald em. M u s zę z n im p o ro zmawiać. — No więc h m… tak — p rzy zn ałem. — M am jeg o Atu t. — Uży j g o . Wy jąłem k artę. Sp o jrzałem. Przen io s łem u my s ł w ten s zczeg ó ln y reg io n czu jn o ś ci i wezwan ia. Ob raz zmien ił s ię, o ży ł… Trwał zmierzch , a Lu k e s tał o b o k o g n is k a. M iał n a s o b ie zielo n y s tró j, a n a ramio n ach jas n o b rązo wy p łas zcz s p ięty b ro s zk ą z fen ik s em. — M erle — p o wied ział. — M o g ę p rzerzu cić o d d ział właś ciwie zaraz. Kied y ch ces z zaatak o wać… — Zaczek aj z ty m — p rzerwałem. — Ch o d zi o co ś in n eg o . — Co ? — Dalt s to i u b ram, a Vialle ch ce z to b ą p o ro zmawiać, zan im g o ro zn ies iemy . — Dalt? Tam? W Amb erze? — Tak , tak i tak . Twierd zi, że p ó jd zie s ię b awić g d zie in d ziej, jeś li p o d aru jemy mu d wie rzeczy , k tó ry ch p rag n ie n ajb ard ziej n a ś wiecie: cieb ie i two ją matk ę. — To b ez s en s u . — Ows zem. Też tak s ąd zimy . Czy p o ro zmawias z o ty m z k ró lo wą?

— J as n e. Przerzu ć… — Zawah ał s ię i s p o jrzał mi w o czy . Od p o wied ziałem u ś miech em. Wy ciąg n ął ręk ę. Ch wy ciłem ją. I n ag le s tan ął o b o k mn ie. Ro zejrzał s ię, d o s trzeg ł Vialle i b ez n amy s łu o d p iął miecz. Wręczy ł mi g o . Po d s zed ł d o n iej, p rzy k lęk n ął n a p rawe k o lan o i s ch y lił g ło wę. — Was za wy s o k o ś ć — p o wied ział. — Przy b y łem. Do tk n ęła g o . — Un ieś g ło wę — p o p ro s iła. Przes u n ęła czu ły mi p alcami p o p łas zczy zn ach i łu k ach jeg o twarzy . — Siła… — p o wied ziała. — I zg ry zo ta. Więc ty jes teś Rin ald o . Sp rawiłeś n am wiele s mu tk u . — I o d wro tn ie, was za wy s o k o ś ć. — Tak , o czy wiś cie — wes tch n ęła. — Krzy wd y u czy n io n e i k rzy wd y p o ms zczo n e s p ro wad zają n ies zczęś cia n a n iewin n y ch . J ak d alek o p o s u n ie s ię to ty m razem? — Ta s p rawa z Daltem? — zap y tał. — Nie. Ta s p rawa z to b ą. — Ah a. J es t s k o ń czo n a. Po za mn ą. Nie b ęd zie więcej b o mb an i p u łap ek . Po wied ziałem ju ż o ty m M erlin o wi. — Zn as z g o o d lat? — Tak . — Zap rzy jaźn iliś cie s ię? — J es t jed n y m z p o wo d ó w, d la k tó ry ch o d wo łałem wen d etę. — M u s is z mu u fać, s k o ro tu p rzy b y łeś . Szan u ję to — o zn ajmiła. — Weź g o . Ze ws k azu jąceg o p alca zd jęła p ierś cień . Ob rączk a b y ła zło ta, a k amień mleczn o zielo n y . Nitk i o p rawy p rzy wo d ziły n a my ś l p ająk a, k tó ry p rzed ś wiatem d n ia s trzeże s k arb ca k rain y s n ó w. — Was za wy s o k o ś ć… — No ś g o — p o wied ziała. — Będ ę — zap ewn ił, ws u wając p ierś cień n a mały p alec lewej ręk i. — Dzięk i ci. — Po ws tań . Ch cę, żeb y ś d o k ład n ie wied ział, co zas zło . Po d n ió s ł s ię, a o n a zaczęła mu o p o wiad ać to , co mn ie Dalta, ro zmies zczen iu jeg o s ił, jeg o żąd an iach . A imp lik acjami jej czy n u . Właś n ie wzięła Lu k e'a p o d w Amb erze zn ali ten p ierś cień . Zas tan awiałem s ię, co

p rzed ch wilą: o p rzy b y ciu ja s tałem o s zo ło mio n y s wo ją o p iek ę. Ws zy s cy p o wie Ran d o m. I wted y

zro zu miałem, że n ie b ęd zie żad n eg o p rzes łu ch an ia. Bied n y Bill. Nap rawd ę miał o ch o tę b ro n ić Lu k e'a. — Tak , zn am Dalta — mó wił Lu k e. — Kied y ś łączy ły n as … ws p ó ln e cele. Ale zmien ił s ię. Kied y wid zieliś my s ię o s tatn im razem, p ró b o wał mn ie zab ić. Z p o czątk u my ś lałem, że zap an o wał n ad n im czarn o k s iężn ik z Twierd zy . — A teraz? — Teraz p o p ro s tu n ie wiem. M am wrażen ie, że k to ś trzy ma g o n a s my czy , ale n ie mam p o jęcia k to . — Dlaczeg o n ie czarn o k s iężn ik ? — Po co miałb y u ży wać tak ich s p o s o b ó w, k ied y miał mn ie w n iewo li i wy p u ś cił p arę d n i temu ? M ó g ł p o p ro s tu zo s tawić mn ie w celi. — To p rawd a — p rzy zn ała. — J ak ma n a imię ten mag ? — M as k a. M erlin wie o n im więcej o d e mn ie. — M erlin ie — zwró ciła s ię d o mn ie. — Kim jes t ten M as k a? — To czaro wn ik , k tó ry o d eb rał J as rze Twierd zę Czterech Świató w — wy jaś n iłem. — On a z k o lei o d eb rała ją Sh aru Garru lo wi, k tó ry o b ecn ie tak że s łu ży za wies zak . M as k a n o s i b łęk itn ą mas k ę i wy d aje s ię, że czerp ie en erg ię z n iezwy k łej fo n tan n y w cy tad eli. I ch y b a n ie b ard zo mn ie lu b i. To mn iej więcej ws zy s tk o , co mo g ę o n im p o wied zieć. Wo lałem n ie ws p o min ać o s wy m p lan ie wy ru s zen ia tam wk ró tce — z p o wo d u zamies zan ia w tę s p rawę J u rta — i s to czen ia d ecy d u jącej walk i. Z ty ch s amy ch p rzy czy n n ie ch ciałem, b y d o wied ział s ię o ty m Ran d o m. By łem p ewien , że Lu k e zrzu cił n a mn ie o d p o wied ź, p o n ieważ n ie wied ział, jak d alek o mo że s ię p o s u n ąć. — To n iewiele wy jaś n ia — s twierd ziła. — W k wes tii zamiaró w Dalta. — M o że n ie b y ć żad n eg o związk u — zau waży łem. — J ak ro zu miem, Dalt jes t n ajemn ik iem i ich ws p ó łp raca mo g ła b y ć ty lk o ch wilo wa. Teraz wy n ajął g o mo że k to ś in n y alb o załatwia włas n e s p rawy . — Nie b ard zo ro zu miem, d laczeg o jes teś my mu tak p o trzeb n i, że p ró b u je tak ich d ras ty czn y ch meto d — wtrącił Lu k e. — Ale mam z n im rach u n k i d o wy ró wn an ia i ch ętn ie p o łączę in teres y z p rzy jemn o ś cią. — Co mas z n a my ś li? — zap y tała. — Przy p u s zczam, że jes t jak iś s p o s ó b , b y m d o s tał s ię tam mo żliwie s zy b k o — o d p arł. — Zaws ze mo żn a cię p rzeatu to wać d o J u lian a — wtrąciłem. — Ale co zamierzas z

zro b ić, Lu k e? — Ch cę p o ro zmawiać z Daltem. — To zb y t n ieb ezp ieczn e — zau waży ła Vialle. — Po n ieważ o n właś n ie cieb ie ch ce d o s tać. Lu k e wy s zczerzy ł zęb y . — Dla Dalta to też mo że b y ć n ieb ezp ieczn e — o d p arł. — Zaczek aj — p rzerwałem mu . — J eś li p lan u jes z co ś więcej n iż ro zmo wę, mo żes z zerwać zawies zen ie b ro n i. Vialle p ró b u je u n ik n ąć b itwy . — Nie b ęd zie żad n ej b itwy . Zn am Dalta o d d zieck a i u ważam, że b lefu je. Czas ami to ro b i. Nie d y s p o n u je tak ą s iłą, b y jes zcze raz zary zy k o wać s ztu rm n a Amb er. Was i lu d zie wy b ilib y jeg o o d d ział d o n o g i. J eś li ch ce d o s tać mamę i mn ie, p o win ien mi wy tłu maczy ć d laczeg o . A teg o p rzecież ch cemy s ię d o wied zieć. — No tak . — p rzy zn ałem. — Ale… — Po zwó lcie mi — zwró cił s ię d o Vialle. — A zn ajd ę s p o s ó b , żeb y g o s tąd u s u n ąć. Ob iecu ję. — Ku s is z mn ie — p o wied ziała. — Ale n ie p o d o b a mi s ię to , co mó wis z o wy ró wn y wan iu rach u n k ó w. J ak s twierd ził M erlin , ch cę u n ik n ąć b itwy … z wielu p o wo d ó w. — Ob iecu ję, że n ie d o p u s zczę, b y s p rawy zas zły tak d alek o . Po trafię wy czu ć k o n iu n k tu rę. M am in tu icję. M o g ę zrezy g n o wać z p ro wizji. — M erlin ie… ? — To p rawd a — p rzy zn ałem. — J es t n ajlep s zy m s p ecem o d mark etin g u n a cały m p o łu d n io wy m zach o d zie. — Ob awiam s ię, że n ie ro zu miem teg o p o jęcia. —

To

b ard zo

wy s p ecjalizo wan a

s ztu k a

na

Cien iu -Ziemi,

g d zie

o b aj

mies zk aliś my . Szczerze mó wiąc, u ży wa jej właś n ie wo b ec cieb ie. — Sąd zis z, że zd o ła d o k o n ać teg o , o czy m mó wi? — Uważam, że d o s k o n ale s o b ie rad zi w zd o b y wan iu teg o , n a czy m mu zależy . — W s amej rzeczy — wtrącił Lu k e. — A p o n ieważ ws zy s tk im n am zależy n a ty m s amy m, p rzy s zło ś ć ry s u je s ię ró żo wo . — Ro zu miem, co miałeś n a my ś li — rzek ła. — J ak ie n ieb ezp ieczeń s two mo że ci zag ro zić, Rin ald o ? — Będ ę tak s amo b ezp ieczn y jak tu taj, w Amb erze — zap ewn ił. — Do b rze. — Uś miech n ęła s ię. — Po ro zmawiam z J u lian em. M o żes z u d ać s ię d o

n ieg o i s p rawd zić, czeg o zd o łas z s ię d o wied zieć o d Dalta. — Ch wileczk ę — wtrąciłem. — Pad ał ś n ieg i d mu ch a d o ś ć p as k u d n y wich er. Lu k e p rzy b y ł z b ard ziej u miark o wan eg o k limatu , a ten jeg o p łas zcz wy g ląd a d o ś ć p rzewiewn ie. Zn ajd ę mu ciep lejs zy . M am jed en g ru b y i ciężk i, jeś li ty lk o b ęd zie n a n ieg o p as o wał. — Przy n ieś g o — p o wied ziała. — Zaraz wracamy . Zacis n ęła warg i, ale s k in ęła g ło wą. Od d ałem Lu k e'o wi miecz. Przy p iął g o . Wied ziałem, że Vialle wie, że ch cę z n im ch wilę p o ro zmawiać n a o s o b n o ś ci. A o n a b y ła z p ewn o ś cią ś wiad o ma tej mo jej wied zy . I o b o je wied zieliś my , że mi u fa — co ro zjaś n ia mro k i mej eg zy s ten cji, ale też mo cn o ją k o mp lik u je. Po d ro d ze d o mo ich k o mn at zamierzałem p o in fo rmo wać Lu k e'a o k ilk u s p rawach , wś ró d n ich o b lis k iej k o ro n acji w Kas h fie. Czek ałem jed n ak , aż o d d alimy s ię o d s alo n ik u , jak o że Vialle ma n iezwy k le czu ły s łu ch . To jed n ak d ało Lu k e'o wi p rzewag ę i zaczął p ierws zy . — Dziwn a s y tu acja — s twierd ził. — Po lu b iłem ją, ale mam u czu cie, jak b y n ie mó wiła ws zy s tk ieg o . — Prawd o p o d o b n ie s łu s zn e — p rzy zn ałem. — Ch y b a ws zy s cy tacy jes teś my . — Ty też? — Os tatn io tak . Tak s ię p o ro b iło . — Czy wies z o tej s p rawie co ś , o czy m p o win ien eś mn ie u p rzed zić? Po k ręciłem g ło wą. — Ws zy s tk o zd arzy ło s ię całk iem n ied awn o . Vialle p rzek azała ci ws zy s tk o , o czy m s am wiem. A mo że ty mas z p rzy p ad k iem jak ieś in fo rmacje, k tó ry ch n ie zn am? — Żad n y ch . Dla mn ie to też n ies p o d zian k a. Ale mu s zę ją zb ad ać. — Ch y b a tak . Zb liżaliś my s ię d o k o ń co weg o o d cin k a k o ry tarza i u zn ałem, że p o win ien em g o o s trzec. — Za ch wilę b ęd ziemy u mn ie — p o wied ziałem. — Ch cę, żeb y ś wied ział, że jes t tam two ja matk a. J es t b ezp ieczn a, ale n iezb y t ro zmo wn a. — Zn am d ziałan ie teg o zak lęcia — o d p arł. — Twierd ziłeś , jak p amiętam, że p o trafis z je u s u n ąć. Zatem… Do ch o d zimy d o n as tęp n eg o tematu . Ta p rzerwa o p ó źn ia realizację atak u n a M as k ę i two jeg o b rata.

— Nie tak b ard zo — s twierd ziłem. — Nie wiemy p rzecież, ile czas u mi to zajmie — mó wił d alej. — Przy p u ś ćmy , że s p o ro . Alb o p rzy p u ś ćmy , że p rzy d arzy mi s ię co ś , co n ap rawd ę n as zatrzy ma. Sp o jrzałem n a n ieg o b ad awczo . — Na p rzy k ład co ? — zap y tałem. — Sam n ie wiem. Zg ad u ję ty lk o . W p o rząd k u ? Wo lę s ię p rzy g o to wać n a ws zelk ie o k o liczn o ś ci. Więc jeżeli b ęd zie trzeb a o d ło ży ć atak … — No d o b rze. Po wied z to — rzu ciłem, k ied y p o d es zliś my d o mo ich d rzwi. — Zmierzam d o teg o — k o n ty n u o wał — co s ię s tan ie, jeś li d o trzemy tam za p ó źn o ? Po wied zmy , że p rzy b y wamy , a twó j b rat zd ąży ł zak o ń czy ć ry tu ał, k tó ry zmien ił g o w p iek ło n a wro tk ach ? Otwo rzy łem d rzwi i p rzep u ś ciłem g o p rzo d em. Wo lałem n ie ro zważać mo żliwo ś ci, k tó rą właś n ie o p is ał. Pamiętałem o p o wieś ci o jca o s p o tk an iach z Bran d em i s tarciach z tą n ies amo witą mo cą. Lu k e p rzes tąp ił p ró g . Ps try k n ąłem p alcami i o ży ło k ilk a lamp n afto wy ch . Pło my k i tań czy ły p rzez mo men t, zan im u s tab ilizo wały s wó j b las k . J as ra s tała n a s amy m ś ro d k u , trzy mając n a wy ciąg n ięty ch ramio n ach mo je p łas zcze. Przez ch wilę b y łem n ies p o k o jn y , jak Lu k e n a to zareag u je. Stan ął, p rzy jrzał s ię jej i p o d s zed ł, zap o min ając n a ch wilę o k ło p o tach z J u rtem. Stu d io wał ją p rzez jak ieś d zies ięć s ek u n d i s twierd ziłem, że zaczy n am czu ć s ię n ies wo jo . Wres zcie zach ich o tał. — Zaws ze ch ciała b y ć o zd o b ą — s twierd ził. — Ale p o łączen ie teg o z u ży teczn o ś cią zwy k le p rzek raczało jej mo żliwo ś ci. M as k a teg o d o k o n ał, ch o ć o n a p ewn ie n ie zro zu mie mo rału tej h is to rii. Od wró cił s ię d o mn ie. — Nie. Zap ewn e p rzeb u d zi s ię wś ciek ła jak o s a n a h aju i b ęd zie s zu k ać g u za — wes tch n ął. I d o d ał: — Ch y b a n ie trzy ma teg o p łas zcza, o k tó ry m ws p o mn iałeś . — Zaraz ci d am. Otwo rzy łem s zafę i wy b rałem ciemn e, fu trzan e o k ry cie. Lu k e p o g ład ził je p alcami. — M an tico ra? — zap y tał. — Wilk o lb rzy mi. Zawies iłem w s zafie jeg o p łas zcz i zamk n ąłem d rzwi. Ty mczas em o n wło ży ł mó j. — Po d ro d ze mó wiliś my , co s ię s tan ie, jeś li n ie wró cę — p rzy p o mn iał.

— Teg o n ie p o wied ziałeś — s p ro s to wałem. — M o że n ie ty mi s ło wami — p rzy zn ał. — Ale co za ró żn ica, czy w g rę wch o d zi d ro b n e, czy p o ważn e o p ó źn ien ie? Ch o d zi o to , co ro b ić, jeś li J u rt zak o ń czy ry tu ał i zy s k a tę mo c, k tó rej p rag n ie, zan im zd ąży my temu p rzeciwd ziałać. I p rzy p u ś ćmy , że n ie b ęd zie mn ie wted y w p o b liżu , żeb y ci p o mó c. — Sp o ro ty ch p rzy p u s zczeń — zau waży łem. — To właś n ie ró żn i n as o d ty ch , k tó rzy p rzeg ry wają. Ład n y p łas zcz. Po d s zed ł d o d rzwi. Ob ejrzał s ię n a mn ie i n a J as rę. — No d o b ra — p o wied ziałem. — Przech o d zis z tam, Dalt o b cin a ci g ło wę i u ży wa jej jak o p iłk i. Po tem zjawia s ię wy s o k i n a trzy metry J u rt i p ierd zi o g n iem. To p rzy p u s zczen ia. J ak n as to ró żn i o d ty ch , co p rzeg ry wają? Wy s zliś my n a k o ry tarz. Ps try k n ąłem jes zcze p alcami, p o zo s tawiając J as rę w mro k u . — To k wes tia p o zn an ia włas n y ch mo żliwo ś ci — o ś wiad czy ł, k ied y ry g lo wałem d rzwi. Ru s zy liś my k o ry tarzem. — Os o b a, k tó ra zy s k u je teg o ro d zaju mo c, s taje s ię p o d atn a n a cio s y zad awan e p o p rzez źró d ło tej mo cy — s twierd ził. — Co to zn aczy ? — s p y tałem. — Do k ład n ie n ie wiem — o d p arł. — Ale mo cy w Twierd zy mo żn a u ży ć p rzeciwk o o s o b ie ws p o mag an ej p rzez Twierd zę. Do wied ziałem s ię teg o z n o tatek Sh aru . Ale mama zab rała je, zan im p rzeczy tałem d o k o ń ca. Nie zo b aczy łem ich n ig d y więcej. Nik o mu n ie u fać… tak ie ch y b a b y ło jej mo tto . Zaś miał s ię b ez rad o ś ci. — Po wies z jej, że zak o ń czy łem wen d etę, że u zy s k ałem s aty s fak cję, a p o tem zap ro p o n u jes z cy tad elę w zamian za p o mo c. — A jeś li p o wie, że to za mało ? — Do d iab ła! Zamień ją wted y z p o wro tem w wies zak . Przecież tak ieg o faceta mo żn a n o rmaln ie zab ić. M imo tej s wo jej cu d o wn ej mo cy o jciec zg in ął ze s trzałą w g ard le. Śmierteln y cio s p o zo s taje ś mierteln y m cio s em. Ty lk o zad ać g o jes t o wiele tru d n iej. — Nap rawd ę wierzy s z, że to wy s tarczy ? — s p y tałem. Zatrzy mał s ię i s p o jrzał n a mn ie, mars zcząc b rwi. — Będ zie s ię targ o wać, ale w k o ń cu zg o d zi s ię, o czy wiś cie. Zems ty n a M as ce

p rag n ie tak s amo jak o d zy s k an ia tej częś ci d awn eg o majątk u . Ale o d p o wiad ając n a two je p y tan ie: n ie u faj jej. Nieważn e, co ci o b ieca. Zad o wo li s ię ty lk o ws zy s tk im, co miała k ied y ś . Będ zie d o b ry m s o ju s zn ik iem d o zak o ń czen ia s p rawy . Po tem mu s is z p o my ś leć, jak s ię p rzed n ią b ro n ić. Ch y b a że… — Ch y b a że co ? — Ch y b a że zjawię s ię z p rezen tem, k tó ry o s ło d zi jej s tratę. — Na p rzy k ład ? — J es zcze n ie wiem. Ale n ie lik wid u j teg o zak lęcia, d o p ó k i n ie ro zs trzy g n ie s ię s p rawa międ zy mn ą a Daltem. Zg o d a? Ru s zy ł d alej. — Zaczek aj — k rzy k n ąłem za n im. — Co p lan u jes z? — Nic s zczeg ó ln eg o . J ak mó wiłem k ró lo wej, zamierzam ro zeg rać to n a wy czu cie. — Czas ami o d n o s zę wrażen ie, że jes teś tak s amo p rzeb ieg ły , jak wed łu g two jej o p in ii J as ra. — M am n ad zieję, że to p rawd a. Ale is tn ieje p ewn a ró żn ica. J a jes tem u czciwy . — Nie wiem, Lu k e, czy k u p iłb y m o d cieb ie u ży wan y s amo ch ó d . — Każd y in teres ze mn ą jes t wy jątk o wy — o ś wiad czy ł. — A d la cieb ie mam ws zy s tk o w n ajwy żs zy m g atu n k u . Przy jrzałem mu s ię. Pan o wał n ad wy razem twarzy . — Co jes zcze mo g ę p o wied zieć? — d o d ał, ws k azu jąc ręk ą d rzwi s alo n ik u . — Teraz n ic — o d p arłem i wes zliś my . Vialle o d wró ciła k u n am g ło wę. J ej twarz n ie wy rażała n iczeg o , tak jak Lu k e'a. — Ro zu miem, że jes teś ju ż właś ciwie o d zian y ? — s p y tała. — Is to tn ie. — Zatem d o rzeczy . — Po d n io s ła ręk ę i zo b aczy łem, że trzy ma Atu t. — Po d ejd ź tu , p ro s zę. Lu k e zb liży ł s ię, a ja za n im. Zau waży łem, że Atu t p rzed s tawia J u lian a. — Po łó ż mi ręk ę n a ramien iu — p o leciła. — Do b rze. Zro b ił to , a o n a s ięg n ęła my ś lą, o d s zu k ała J u lian a i ro zmawiała ch wilę. Po ch wili włączy ł s ię Lu k e, tłu macząc, co zamierza zro b ić. Us ły s załem zap ewn ien ie Vialle, że p lan zy s k ał jej ap ro b atę. Po ch wili Lu k e wy ciąg n ął ręk ę. Ch o ciaż n ie b y łem p o łączo n y , zo b aczy łem też mg lis tą p o s tać J u lian a. To d lateg o , że p rzy wo łałem Lo g ru s o wy Wzro k i p o trafiłem

d o s trzec tak ie rzeczy . By ł mi p o trzeb n y , b y o k reś lić właś ciwy mo men t; n ie ch ciałem, b y Lu k e zn ik n ął, zan im zd ążę s ię ru s zy ć. Ch wy ciłem g o za ramię i ró wn o cześ n ie z n im p o s tąp iłem k ro k n ap rzó d . — M erlin ie! — u s ły s załem k rzy k Vialle. — Co ro b is z? — Ch cę zo b aczy ć, co s ię s tan ie — o d p o wied ziałem. — Gd y ty lk o ws zy s tk o s ię s k o ń czy , n aty ch mias t wracam d o d o mu . Brama tęczy zatrzas n ęła s ię za mn ą. Staliś my w mig o tliwy m b las k u lamp n afto wy ch , p o ś ro d k u d u żeg o n amio tu . Z zewn ątrz d o b ieg ał s zu m wiatru i s zeles t g ałęzi. J u lian czek ał n ap rzeciw. Pu ś cił d ło ń Lu k e'a i p rzy g ląd ał mu s ię ch ło d n o . — Więc to ty jes teś zab ó jcą Cain e'a — rzek ł. — To ja — p o twierd ził Lu k e. A ja p rzy p o mn iałem s o b ie, że Cain e i J u lian zaws ze b y li s o b ie s zczeg ó ln ie b lis cy . Gd y b y J u lian zab ił teraz Lu k e'a i p o wo łał s ię n a p rawo wen d ety , Ran d o m p o k iwałb y ty lk o g ło wą i p rzy zn ał mu rację. M o że n awet b y s ię u ś miech n ął. Tru d n o p o wied zieć. Na miejs cu Ran d o ma u s u n ięcie Lu k e'a p o witałb y m wes tch n ien iem u lg i. Szczerze mó wiąc, b y ł to jed en z p o wo d ó w, d la k tó ry ch p rzy b y łem wraz z n im. Przy p u ś ćmy , że cała ta s p rawa to p u łap k a. Nie mo g łem s o b ie wy o b razić, b y Vialle b rała w ty m u d ział, ale J u lian i Ben ed y k t łatwo mo g li ją o s zu k ać. M o że n awet Dalta wcale tu n ie b y ło ? Alb o p rzy p u ś ćmy , że jes t… i że tak n ap rawd ę zażąd ał g ło wy Lu k e'a. Przecież n ied awn o p ró b o wał g o zab ić. M u s iałem u wzg lęd n ić tę mo żliwo ś ć, jak ró wn ież to , że J u lian b y łb y n ajlep s zy m k an d y d atem d o ws p ó łp racy w tak iej in try d ze. Dla d o b ra Amb eru . J u lian s p o jrzał mi w o czy . Twarz miałem ró wn ie b ez wy razu , jak jeg o . — Do b ry wieczó r, M erlin ie — p o wied ział. — Czy mas z o d eg rać jak ąś ro lę w ty m p lan ie? — J es tem o b s erwato rem — o d p arłem. — To , czy p o d ejmę jak ieś d ziałan ia, zależy o d ro zwo ju s y tu acji. Gd zieś z zewn ątrz u s ły s załem warczen ie p iek ieln eg o p s a. — By leb y ś ty lk o n ie wch o d ził w d ro g ę — mru k n ął J u lian . Uś miech n ąłem s ię. — Czaro d zieje mają s wo je s p o s o b y , b y n ie zwracać u wag i. Przy g ląd ał mi s ię p rzez ch wilę. Z p ewn o ś cią s ię zas tan awiał, czy mo je s ło wa

wy rażają jak ąś g ro źb ę — że b ęd ę b ro n ił Lu k e'a alb o że g o p o ms zczę… Po ch wili wzru s zy ł ramio n ami i o d wró cił s ię. Po d s zed ł d o małeg o s to lik a, n a k tó ry m leżała map a p rzy ciś n ięta k amien iem i s zty letem. Sk in ął n a Lu k e'a. J a ró wn ież s p o jrzałem. By ła to map a zach o d n iej g ran icy Ard en u . J u lian ws k azał n as zą p o zy cję. Garn ath leżała n a p o łu d n ie p o łu d n io wy zach ó d o d n as , Amb er n a p o łu d n io wy m zach o d zie. — Nas i żo łn ierze czek ają tu taj — o zn ajmił, p rzes u wając p alec p o map ie. — A Dalta tu taj. — Wy k reś lił d ru g ą lin ię, mn iej więcej ró wn o leg łą d o p ierws zej. — Co z o d d ziałami Ben ed y k ta? — wtrąciłem. Przy jrzał mi s ię, led wie d o s trzeg aln ie mars zcząc b rwi. — Do b rze, b y Lu k e wied ział, że tak ie o d d ziały is tn ieją — s twierd ził. — Ale n ie p o win ien zn ać ich liczeb n o ś ci, p o zy cji an i celó w. Gd y b y Dalt s ch wy tał g o i p rzes łu ch iwał, b ęd zie miał p o wó d d o n iep o k o ju , a żad n y ch in fo rmacji, b y n a n ich o p rzeć s we d ziałan ia. — Niezły p o my s ł. — Lu k e p o k iwał g ło wą. J u lian ws k azał p u n k t mn iej więcej w p o ło wie d ro g i międ zy lin iami. — W ty m miejs cu s ię s p o tk aliś my , k ied y z n im ro zmawiałem — wy jaś n ił. — To o twarty , p łas k i teren , za d n ia d o b rze wid o czn y z o b u s tro n . Pro p o n u ję wy k o rzy s tać g o n a was ze s p o tk an ie. — Zg o d a. Zau waży łem, że J u lian czu b k ami p alcó w g ład zi ręk o jeś ć leżąceg o p rzed n im s zty letu . A p o tem zo b aczy łem, że p rawa d ło ń Lu k e'a, n ib y p rzy p ad k iem, s p o częła n a p as ie, p o lewej s tro n ie, w p o b liżu b ro n i. Lu k e i J u lian u ś miech n ęli s ię d o s ieb ie ró wn o cześ n ie i ten u ś miech trwał o k ilk a s ek u n d za d łu g o . Lu k e b y ł p o tężn iejs zy i wied ziałem, że jes t s zy b k i i s iln y . Za to J u lian miał za s o b ą s etk i lat d o ś wiad czen ia. Zas tan awiałem s ię, jak p o win ien em in terwen io wać, g d y b y k tó ry ś z n ich zaatak o wał d ru g ieg o . Wied ziałem b o wiem, że s p ró b u ję ich p o ws trzy mać. Nag le jed n ak o b aj o p u ś cili ręce, jak b y zawarli milczącą u mo wę. — Po zwó lcie, że p o częs tu ję was win em — p o wied ział J u lian . — Nie o d mó wię — o d p arł Lu k e. Ciek awe, czy to mo ja o b ecn o ś ć p o ws trzy mała ich o d walk i. Ch y b a n ie. M iałem wrażen ie, że J u lian ch ciał p o p ro s tu wy raźn ie o k azać s wo je u czu cia, a Lu k e zad emo n s tro wał, że s ię ty m n ie p rzejmu je. Nap rawd ę n ie wied ziałem, k tó reg o z n ich

p o win ien em o b s tawiać. J u lian p o s tawił n a s to lik u trzy k u b k i, n alał Klejn o tu Bay le'a, d ał zn ak , żeb y ś my s ię częs to wali i zak o rk o wał b u telk ę. Po tem u n ió s ł o s tatn i k u b ek i ły k n ął win a, zan im my zd ąży liś my je ch o ćb y p o wąch ać — s zy b k a d emo n s tracja, że n ie zamierza n as o tru ć i ch ce ro zmawiać o s p rawach p o ważn y ch . — Kied y s ię z n im s p o tk ałem, k ażd y z n as p rzy p ro wad ził d wó ch lu d zi — o ś wiad czy ł. — Uzb ro jo n y ch ? — s p y tałem. Przy tak n ął. — Raczej n a p o k az. — By liś cie k o n n o czy p ies zo ? — ch ciał wied zieć Lu k e. — Pies zo . Ró wn o cześ n ie wy s zliś my z n as zy ch lin ii i p o s u waliś my s ię w ró wn y m temp ie, aż d o s p o tk an ia p o ś ro d k u , k ilk as et k ro k ó w o d k ażd ej ze s tro n . — Ro zu miem — mru k n ął Lu k e. — Żad n y ch k o mp lik acji? — Żad n y ch . Po ro zmawialiś my i wró ciliś my d o s ieb ie. — Kied y to b y ło ? — M n iej więcej o zach o d zie s ło ń ca. — Czy ro b ił wrażen ie czło wiek a p s y ch iczn ie zró wn o ważo n eg o ? — M o im zd an iem tak . Pewn ą aro g an cję i o b raźliwe u wag i p o d ad res em Amb eru u zn aję za ty p o we d la Dalta. — To zro zu miałe — zg o d ził s ię Lu k e. — Więc ch ce mn ie, mo jej matk i alb o o b o jg a? A jeś li n as n ie d o s tan ie, zag ro ził atak iem? — Tak . — Czy ws p o mn iał, p o co jes teś my mu p o trzeb n i? — Nie. Lu k e n ap ił s ię win a. — Ok reś lił, czy ch ce n as ży wy ch czy martwy ch ? — zap y tał. — Tak — o d p arł J u lian . — Ży wy ch . — I co o ty m s ąd zis z? — J eś li mu cię o d d am, p o zb ęd ę s ię cieb ie — s twierd ził. — J eś li n ap lu ję mu w g ęb ę i ro zb iję w b itwie, p o zb ęd ę s ię jeg o . Zy s k u ję w o b u p rzy p ad k ach . J eg o wzro k p ad ł n a k u b ek z win em, k tó ry Lu k e trzy mał w lewej ręce. Szero k o o two rzy ł o czy . Zro zu miałem, że d o p iero teraz zau waży ł p ierś cień Vialle. — Wy g ląd a n a to , że jed n ak b ęd ę mu s iał zab ić Dalta — d o k o ń czy ł.

— Py tając o s ąd y — k o n ty n u o wał Lu k e — miałem n a my ś li to , czy two im zd an iem Dalt n ap rawd ę zaatak u je? Do my ś las z s ię mo że, s k ąd p rzy b y ł? J ak ieś s u g es tie, d o k ąd mo że s ię u d ać, g d y s tąd o d ejd zie? O ile o d ejd zie. J u lian zak ręcił win em w k u b k u . — M u s zę p rzy jąć, że mó wi p o ważn ie i rzeczy wiś cie p lan u je atak . Kied y o d k ry liś my jeg o o d d ział, zb liżał s ię o d s tro n y Beg my i Kas h fy … zap ewn e z Ereg n o ru , p o n ieważ tam zwy k le s tacjo n u je. Do k ąd ch ce s ię u d ać, mo żes z zg ad y wać ró wn ie d o b rze jak ja. Lu k e s zy b k o p o d n ió s ł k u b ek d o u s t — o u łamek s ek u n d y za p ó źn o , b y u k ry ć to , co b y ło ch y b a s zero k im u ś miech em. Nie, u ś wiad o miłem s o b ie. Lu k e mó g ł zg ad y wać n ie ty lk o ró wn ie d o b rze jak in n i. M ó g ł zg ad y wać o wiele lep iej. Też s ię n ap iłem, ch o ciaż n ie b y łem p ewien , jak ą min ę p ró b u ję u k ry ć. — M o żes z s ię tu p rzes p ać — o ś wiad czy ł J u lian . — J eś li jes teś g ło d n y , k ażę p rzy n ieś ć co ś d o jed zen ia. Sp o tk acie s ię o ś wicie. Lu k e p o k ręcił g ło wą. — Teraz — p o wied ział, jes zcze raz d y s k retn ie, lecz wy raźn ie d emo n s tru jąc p ierś cień . — Sp o tk amy s ię jak n ajp ręd zej. J u lian p rzy g ląd ał mu s ię p rzez k ilk a u d erzeń p u ls u . — Nie b ęd ziecie d o b rze wid o czn i, zwłas zcza że p ad a ś n ieg — zau waży ł. — Dro b n e n iep o ro zu mien ie mo że d o p ro wad zić d o atak u z jed n ej lu b z d ru g iej s tro n y . — Gd y b y o b aj mo i to warzy s ze n ieś li p o ch o d n ie… a jeg o tak że — zap ro p o n o wał Lu k e. — Two i i jeg o lu d zie p o win n i n as wid zieć z k ilk u s et metró w. — M o żliwe — zg o d ził s ię J u lian . — Do b rze. Wy ś lę wiad o mo ś ć d o ich o b o zu i wy b io rę d wó ch lu d zi, k tó rzy b ęd ą ci to warzy s zy ć. — J u ż p o s tan o wiłem, k o g o ch cę ze s o b ą zab rać — o ś wiad czy ł Lu k e. — Cieb ie i M erlin a. — Ciek awy z cieb ie czło wiek — mru k n ął J u lian . — Ale zg ad zam s ię. Wo lę b y ć n a miejs cu , k ied y zd arzy s ię to , co s ię zd arzy . Od ch y lił k lap ę n amio tu i p rzy wo łał o ficera. Ro zmawiał z n im k ilk a min u t. — Ch y b a wies z, co ro b is z, Lu k e? — zap y tałem ty mczas em. — Z całą p ewn o ś cią. — M am wrażen ie, że to g ra n ie ty lk o n a wy czu cie — zau waży łem. — Czy s ą jak ieś p o wo d y , d la k tó ry ch n ie mo żes z mi zd rad zić s wo jeg o p lan u ? Przy g ląd ał mi s ię p rzez mo men t.

— Do p iero n ied awn o zro zu miałem, że tak że jes tem s y n em Amb eru — rzek ł. — Po zn aliś my s ię i p rzek o n aliś my , że n azb y t jes teś my d o s ieb ie p o d o b n i. W p o rząd k u . To d o b rze. To zn aczy , że mo żemy s ię d o g ad ać. Prawd a? Po zwo liłem s o b ie n a zmars zczen ie b rwi. Nie wied ziałem, co p ró b u je mi p rzek azać. Lek k o u ś cis n ął mn ie za ramię. — Nie martw s ię — p o wied ział. — M o żes z mi zau fać. Zres ztą w tej ch wili n ie mas z wielk ieg o wy b o ru . Ale p ó źn iej mo że s ię to zmien ić. Ch cę, b y ś wted y p amiętał, że co k o lwiek s ię s tan ie, n ie wo ln o ci s ię wtrącać. — A my ś lis z, że co ś s ię s tan ie? — Czas i o k o liczn o ś ci n ie p o zwalają n a s n u cie d o my s łó w. Dajmy temu s p o k ó j. Pamiętaj ty lk o o ws zy s tk im, co p o wied ziałem teg o wieczo ru . — J ak zau waży łeś , ch wilo wo n ie mam wielk ieg o wy b o ru . — Pro s zę, żeb y ś p amiętał o ty m p ó źn iej — rzu cił jes zcze, g d y J u lian o p u ś cił k lap ę i o d wró cił s ię d o n as . — Trzy mam cię za s ło wo w s p rawie teg o jed zen ia — zawo łał d o n ieg o Lu k e. — A ty , M erle? J es teś g ło d n y ? — Wielk ie n ieb a, n ie! — wy k rzy k n ąłem. — Właś n ie wy s zed łem z o ficjaln eg o p rzy jęcia. — Tak ? — rzu cił n iemal zb y t o b o jętn ie. — Z jak iej o k azji? Ro ześ miałem s ię. Za d u żo teg o jak n a jed en d zień . J u ż ch ciałem o d p o wied zieć, że czas i o k o liczn o ś ci n ie p o zwalają n a wy jaś n ien ia, lecz J u lian zn o wu wy jrzał za k lap ę i wo łał o rd y n an s a. M iałem o ch o tę rzu cić p arę p o d k ręco n y ch p iłek n a o d s ło n ięty k o rt Lu k e'a i s p rawd zić, jak i wy wo łają efek t. — No wies z, n a cześ ć p remiera Beg my , Ork u za, i p aru jeg o u rzęd n ik ó w — rzu ciłem. Czek ał, g d y ja u d awałem, że wo ln o p o p ijam win o . Wres zcie o p u ś ciłem k u b ek . — To ws zy s tk o — p o wied ziałem. — Daj s p o k ó j, M erlin ie. O co ch o d ziło ? Os tatn io b y łem z to b ą s to s u n k o wo s zczery . — Tak ? Przez ch wilę n ie wierzy łem, że u zn a to za zab awn e. Lecz w k o ń cu i o n s ię ro ześ miał. — Czas ami mły n y b o g ó w mielą tak s zy b k o , że p rzy s y p u je n as mąk a — s twierd ził. — M o że p o wied ziałb y ś mi to za d armo ? W tej ch wili n ie mam n iczeg o

d ro b n eg o n a wy mian ę. Czeg o o n ch ciał? — Będ zies z p amiętał, że d o ju tra to in fo rmacja p o u fn a? — Do b rze. Co s ię s tan ie ju tro ? — Ark an s , d iu k Sh ad b u rn e, zo s tan ie k o ro n o wan y w Kas h fie. — Niech to s zlag ! — zak lął Lu k e. Sp o jrzał n a J u lian a, p o tem zn ó w n a mn ie. — To p iek ieln ie mąd ry wy b ó r ze s tro n y Ran d o ma — p rzy zn ał p o ch wili. — Nie s ąd ziłem, że tak p ręd k o s ię włączy . Przez k ilk an aś cie s ek u n d wp atry wał s ię w p rzes trzeń . — Dzięk u ję — p o wied ział w k o ń cu . — To p o mag a czy p rzes zk ad za? — s p y tałem. — M n ie czy Kas h fie? — Nie ro zp atru ję teg o tak s zczeg ó ło wo . — I d o b rze, b o s am n ie wiem, jak to p rzy jąć. M u s zę tro ch ę p o my ś leć. Przy jrzeć s ię z d y s tan s u . Patrzy łem n a n ieg o . Uś miech n ął s ię. — To n ap rawd ę ciek awe — o ś wiad czy ł. — M as z co ś jes zcze? — To wy s tarczy — o d p arłem. — Tak , ch y b a mas z rację — zg o d ził s ię. — Nie ch cę p rzeciążać s y s temu . Nie s ąd zis z, że u traciliś my k o n tak t ze zwy czajn y mi p ro b lemami? — Nie, p ó k i s ię zn amy . J u lian o p u ś cił k lap ę, wró cił d o n as i p o d n ió s ł s wó j k u b ek . — Za ch wilę p rzy n io s ą p o s iłek — o zn ajmił. — Dzięk i. — Ben ed y k t twierd zi, że mó wiłeś Ran d o mo wi, jak o b y Dalt b y ł s y n em Ob ero n a. — Is to tn ie — p rzy zn ał Lu k e. — W d o d atk u p rzes zed ł Wzo rzec. Czy to jak aś ró żn ica? J u lian wzru s zy ł ramio n ami. — Nie p ierws zy raz ch cę zab ić k rewn iak a — s twierd ził. — Przy o k azji, jes teś ch y b a mo im b ratan k iem? — Is to tn ie… wu ju . J u lian raz jes zcze zamies zał p ły n em w k u b k u . — No có ż… witaj w Amb erze — p o wied ział. — Os tatn iej n o cy s ły s załem b an s h ee. Zas tan awiam s ię, czy ma to jak iś związek . — Zmian a — wy jaś n ił Lu k e. — Ws zy s tk o s ię zmien ia i p łaczą p o ty m, co

zo s tan ie u traco n e. — Śmierć. Przep o wiad ają ś mierć, p rawd a? — Nie zaws ze. Czas em u k azu ją s ię w mo men tach zwro tn y ch , d la d ramaty czn eg o efek tu . — Szk o d a — mru k n ął J u lian . — Ale zaws ze mo żn a mieć n a d zieję. Zd awało mi s ię, że Lu k e ch ce co ś o d p o wied ziać, ale J u lian o d ezwał s ię p ierws zy . — Do b rze zn ałeś s wo jeg o o jca? — zap y tał. Lu k e zes zty wn iał lek k o . — M o że n ie tak d o b rze jak in n i. Sam n ie wiem. By ł jak h an d lo wiec. Stale p o jawiał s ię i o d jeżd żał. Zwy k le n ie zo s tawał z n ami n a d łu g o . J u lian p o k iwał g ło wą. — A jak i b y ł p rzed ś miercią? — s p y tał. Lu k e p rzy g ląd ał s ię s wo im d ło n io m. — No có ż, n ie b y ł całk iem n o rmaln y , jeś li o to ci ch o d zi — p rzy zn ał p o ch wili. — Ws p o mn iałem ju ż o ty m M erlin o wi: mo im zd an iem p ro ces , k tó ry miał o b d arzy ć g o mo cą, wp ły n ął też n a ró wn o wag ę u my s łu . — Nig d y o ty m n ie s ły s załem. Lu k e wzru s zy ł ramio n ami. — Szczeg ó ły n ie s ą tak ie ważn e… liczą s ię efek ty . — Więc mó wis z, że p rzed tem n ie b y ł zły m o jcem? — Nie wiem, d o lich a. Nie miałem in n eg o , żeb y ich p o ró wn ać. Czemu p y tas z? — Z ciek awo ś ci. To częś ć jeg o ży cia, k tó rej zu p ełn ie n ie zn ałem. — A jak im b y ł b ratem? — Nie ży liś my ze s o b ą zb y t d o b rze — rzek ł J u lian . — Dlateg o s taraliś my s ię n ie wch o d zić s o b ie w d ro g ę. Ale b y ł s p ry tn y . I u talen to wan y . M iał s my k ałk ę d o s ztu k i. Pró b o wałem u s talić, co mo g łeś p o n im o d zied ziczy ć. Lu k e ro zło ży ł ręce. — Nie mam p o jęcia. — Zres ztą to n ieważn e. — J u lian o d s tawił k u b ek i s p o jrzał w s tro n ę wy jś cia z n amio tu . — Po win n i ju ż p rzy n ieś ć ci jed zen ie. Ru s zy ł w tamtą s tro n ę. Sły s załem b ęb n iące o b rezen to wy d ach maleń k ie k ry s ztałk i lo d u i wark n ięcia n a d wo rze: k o n cert n a wiatr i p iek ieln eg o p s a. Przy n ajmn iej żad n y ch b an s h ee. Na razie.

ROZDZIAŁ IX Szed łem o k ro k za Lu k iem, k ilk a metró w z lewej s tro n y , u trzy mu jąc ró wn e temp o z mas zeru jący m p o p rawej J u lian em. Po ch o d n ia, k tó rą n io s łem, b y ła wielk a — p rawie d wa metry s mo lis teg o d rewn a, zao s trzo n eg o n a k o ń cu d la łatwiejs zeg o wb icia w ziemię. Trzy małem ją w wy ciąg n iętej ręce, g d y ż o leis te p ło mien ie k o ły s ały s ię i s trzelały n a ws zy s tk ie s tro n y , zg o d n ie z k ap ry ś n y mi p o d mu ch ami wiatru . Os tre, lo d o wate p łatk i p ad ały mi n a p o liczk i, czo ło , d ło n ie; n iek tó re czep iały s ię b rwi i rzęs . M ru g ałem g wałto wn ie, g d y żar p o ch o d n i ro ztap iał je i wo d a ś ciek ała mi d o o czu . Su ch a trawa p o d n o g ami ch rzęś ciła i k ru s zy ła s ię p rzy k ażd y m k ro k u . Wp ro s t p rzed s o b ą wid ziałem zb liżające s ię wo ln o d wie in n e p o ch o d n ie i n iewy raźn ą p o s tać id ąceg o międ zy n imi czło wiek a. Zamru g ałem, czek ając, aż p ło mień jed n ej czy d ru g iej z n ich p o zwo li mi lep iej s ię p rzy jrzeć. Raz ty lk o miałem d o teg o o k azję, b ard zo k ró tk o , p rzez Atu t. J es zcze w Arb o r Ho u s e. W b las k u o g n ia jeg o wło s y wy d awały s ię zło cis te, n awet mied zian e; p amiętałem jed n ak , że w ś wietle d zien n y m b y ły p o p ielato b lo n d . Oczy , p rzy p o mn iałem s o b ie, miał zielo n e, ch o ć teraz n ie mo g łem teg o d o s trzec. Po raz p ierws zy jed n ak zo b aczy łem, że jes t wy s o k i… alb o wy b rał s o b ie b ard zo n is k ich to warzy s zy . Wted y b y ł s am i n ie miałem g o z k im p o ró wn ać. Kied y s ięg n ął d o n ieg o b las k n as zy ch p o ch o d n i, d o s trzeg łem, że ma n a s o b ie ciężk ą, zielo n ą k u rtę b ez ręk awó w i k o łn ierza, a p o d s p o d em co ś czarn eg o i też ciężk ieg o , z ręk awami ws u n ięty mi w zielo n e ręk awice. Sp o d n ie b y ły czarn e, p o d o b n ie jak wy s o k ie b u ty ; p łas zcz czarn y , o b s zy ty s zmarag d o wą zielen ią, k tó ra o d b ijała ś wiatło , k o ły s ząc s ię w zmien n y ch , o leis ty ch p ejzażach żó łci i czerwien i. Na łań cu ch u n a s zy i n o s ił ciężk i, o k rąg ły med alio n , ch y b a zło ty . I ch o ciaż n ie mo g łem ro zró żn ić s zczeg ó łó w, b y łem p ewien , że p rzed s tawia Lwa ro zry wająceg o J ed n o ro żca. Stan ął o d zies ięć-d wan aś cie k ro k ó w p rzed Lu k iem, k tó ry zatrzy mał s ię s ek u n d ę p o n im. Dalt mach n ął ręk ą i jeg o lu d zie wb ili w ziemię k o ń ce p o ch o d n i. J u lian i ja zro b iliś my to s amo i s tan ęliś my o b o k , jak tamci. Wted y Dalt s k in ął Lu k e'o wi g ło wą i o b aj ru s zy li d o p rzo d u . Sp o tk ali s ię p o ś ro d k u u two rzo n eg o p rzez p ło mien ie k wad ratu . Ch wy cili s ię za p rawe p rzed ramio n a, s p o jrzeli s o b ie w o czy . Lu k e s tał ty łem d o mn ie, ale wid ziałem twarz Dalta. Nie zd rad zała żad n y ch emo cji, ale warg i ju ż s ię p o ru s zały . Nie s ły s załem an i s ło wa — z p o wo d u wiatru i teg o , że u my ś ln ie mó wili cich o . Przy n ajmn iej mo g łem w k o ń cu o cen ić wzro s t Dalta. Lu k e miał jak ieś

metr o s iemd zies iąt p ięć, a Dalt b y ł o d n ieg o wy żs zy o p ięć, mo że d zies ięć cen ty metró w. Zerk n ąłem n a J u lian a, ale n ie p atrzy ł w mo ją s tro n ę. Zas tan awiałem s ię, ile p ar o czu o b s erwu je n as w tej ch wili z o b u s tro n . J u lian n ig d y n ie b y ł o s o b ą o d p o wied n ią d la s p rawd zan ia reak cji emo cjo n aln y ch . Po p ro s tu p rzy g ląd ał s ię ro zmawiający m, o b o jętn ie i n ieru ch o mo . Przy jąłem tę s amą p o s tawę. M ijały min u ty . Pad ał ś n ieg . Po d łu g iej ch wili Lu k e o d wró cił s ię i ru s zy ł k u n am. Dalt zb liży ł s ię d o jed n eg o ze s wo ich lu d zi. Lu k e zatrzy mał s ię międ zy n ami, a J u lian i ja p o d es zliś my d o n ieg o . — Co s ię d zieje? — s p y tałem. — Zn alazłem ch y b a s p o s ó b ro związan ia tej s p rawy b ez wo jn y . — Świetn ie. Co mu s p rzed ałeś ? — Po my s ł, żeb y s to czy ł ze mn ą p o jed y n ek , k tó ry zd ecy d u je, co b ęd zie d alej. — Ran y b o s k ie, Lu k e! — zawo łałem. — Ten facet to zawo d o wiec. I z p ewn o ś cią o d zied ziczy ł n as z d ający s iłę p ak iet g en ó w. Od lat ży je n a p o lu walk i. J es t w fo rmie, jes t ciężs zy o d cieb ie i ma więk s zy zas ięg rąk . Lu k e wy s zczerzy ł zęb y . — M o że b ęd ę miał s zczęś cie — o d p o wied ział. Sp o jrzał n a J u lian a. — J eś li p rzek ażes z lu d zio m wiad o mo ś ć, żeb y n ie atak o wali, k ied y zaczn iemy , tamta s tro n a też s ię n ie ru s zy . J u lian p o p atrzy ł n a jed n eg o z to warzy s zy Dalta, k tó ry zawró cił właś n ie d o o b o zo wis k a. Po tem o d wró cił s ię i wy k o n ał k ilk a g es tó w. Po ch wili z u k ry cia wy n u rzy ł s ię jak iś czło wiek i p o b ieg ł w n as zą s tro n ę. — Lu k e — p rzek o n y wałem. — To s zaleń s two . J es t ty lk o jed en s p o s ó b , żeb y ś wy g rał: wziąć Ben ed y k ta n a s ek u n d an ta, a p o tem złamać n o g ę. — M erle, d aj s p o k ó j. To s p rawa międ zy Daltem a mn ą. Zg o d a? — M am p arę ś wieży ch zak lęć — p o wied ziałem. — Po czek am, aż zaczn iecie, a w o d p o wied n iej ch wili u d erzę. Będ zie wy g ląd ało , jak b y ś ty g o p o k o n ał. — Nie — rzek ł. — To n ap rawd ę s p rawa h o n o ro wa. Nie wo ln o ci s ię wtrącać. — No d o b rze. J eś li teg o s o b ie ży czy s z. — Po za ty m, n ik t n ie zg in ie — d o d ał. — Żad en z n as w tej ch wili teg o n ie p rag n ie. To częś ć u mo wy . Ży wi zb y t jes teś my d la s ieb ie cen n i. Żad n ej b ro n i. Czy s ta walk a, mano a mano. — A n a czy m właś ciwie p o leg a ta u mo wa? — zap y tał J u lian . — J eś li Dalt s p ierze mi ty łek , b ęd ę jeg o więźn iem. Wy co fa s wo je s iły , a ja b ęd ę

mu to warzy s zy ł. — Zwario wałeś , Lu k e! — k rzy k n ąłem. J u lian s p o jrzał n a mn ie g n iewn ie. — M ó w d alej — p o p ro s ił. — J eś li wy g ram, o n b ęd zie mo im jeń cem. Wró ci ze mn ą d o Amb eru czy g d ziek o lwiek zech cę g o zab rać, a o ficero wie ewak u u ją wo js k o . — J ed y n ą g waran cją tej ewak u acji — zau waży ł J u lian — jes t ich p rzek o n an ie, że b ęd ą zg u b ien i, jeś li teg o n ie zro b ią. — Oczy wiś cie — zg o d ził s ię Lu k e. — Dlateg o mu p o wied ziałem, że Ben ed y k t czek a n a o b u s k rzy d łach , żeb y g o zmiażd ży ć. J es tem p ewien , że ty lk o d lateg o zg o d ził s ię n a p o jed y n ek . — Bard zo s p ry tn ie — p o ch walił J u lian . — Niezależn ie o d wy n ik u , Amb er wy g ry wa. A co p ró b u jes z zy s k ać d la s ieb ie, Rin ald o ? Lu k e u ś miech n ął s ię. — Po my ś l. — J es t w to b ie więcej, n iż mi s ię wy d awało , b ratan k u — p rzy zn ał J u lian . — Stań p o mo jej p rawej s tro n ie, d o b rze? — Po co ? — Żeb y mn ie zas ło n ić, o czy wiś cie. M u s zę zawiad o mić Ben ed y k ta, co s ię d zieje. Lu k e p rzes u n ął s ię, a J u lian wy jął s wo je Atu ty i wy s zu k ał właś ciwy . Ty mczas em d o tarł g o n iec z n as zeg o o b o zu ; czek ał n a ro zk azy . J u lian s ch o wał ws zy s tk ie k arty p ró cz jed n ej i n awiązał k o n tak t. Po łączen ie trwało o k o ło min u ty , p o czy m p rzek azał g o ń co wi in s tru k cje i o d es łał g o z p o wro tem. Naty ch mias t wró cił d o ro zmo wy p rzez Atu t. Kied y wres zcie s k o ń czy ł mó wić i s łu ch ać, n ie s ch o wał k arty d o k ies zen i; trzy mał ją u k ry tą w d ło n i. Zro zu miałem, że n ie zry wa k o n tak tu , b y Ben ed y k t p rzez cały czas wied ział, co p o win ien ro b ić. Lu k e zd jął i o d d ał mi p o ży czo n y p łas zcz. — Po trzy maj, p ó k i n ie s k o ń czę — p o p ro s ił. — Do b ra. — Wziąłem o k ry cie. — Po wo d zen ia. Uś miech n ął s ię i o d wró cił. Dalt zb liżał s ię ju ż d o ś ro d k a k wad ratu . Lu k e p o d s zed ł tak że. Stan ęli o b aj o k ilk a k ro k ó w o d s ieb ie. Dalt p o wied ział co ś , czeg o n ie d o s ły s załem. Od p o wied ź Lu k e'a ró wn ież zag łu s zy ł wiatr. Un ieś li ręce. Lu k e s tan ął w p o zy cji b o k s era, a Dalt wy ciąg n ął ramio n a w s ty lu zap aś n iczy m. Lu k e wy p ro wad ził p ierws zy cio s — mo że to b y ł zwó d , w k ażd y m razie

n ie d o tarł d o celu — w twarz p rzeciwn ik a. Dalt o d b ił, co fn ął s ię, Lu k e zaatak o wał i zad ał d wa s zy b k ie p ro s te w tu łó w. Ko lejn y cio s w twarz trafił n a b lo k . Lu k e zaczął o k rążać p rzeciwn ik a, wy p ro wad zając p o jed y n cze u d erzen ia. Dalt d wa razy p o s zed ł d o zwarcia, zo s tał o d ep ch n ięty . Po d ru g iej p ró b ie s tru żk a k rwi p o ciek ła mu z warg i. J ed n ak p o trzeciej p rzewró cił Lu k e'a n a ziemię, ch o ciaż n ie zd ąży ł g o p rzy g n ieś ć, g d y ż Lu k e o d to czy ł s ię n a b o k . Kied y ty lk o s ię p o d n ió s ł, s p ró b o wał k o p n ąć Dalta w p rawą n erk ę. Ten ch wy cił za k o s tk ę i wy p ro s to wał s ię, p rzewracając g o n a p lecy . Pad ając, Lu k e k o p n ął g o wo ln ą n o g ą w k o lan o , ale Dalt n ie zwo ln ił ch wy tu . Przy cis n ął g o d o ziemi i zaczął wy k ręcać n o g ę. Lu k e p o ch y lił s ię d o p rzo d u i s k rzy wio n y z b ó lu zd o łał o b u rącz złap ać Dalta za n ad g ars tek i zerwać ch wy t. Zg iął s ię wp ó ł i rzu cił d o p rzo d u , n ie p u s zczając ręk i; ws tał n a n o g i, p rzes u n ął s ię p o d ramien iem Dalta n a p rawo , o b ró cił i p ch n ął g o twarzą w d ó ł n a ziemię. Wted y zaatak o wał b ły s k awiczn ie: wy k ręcił p rzeciwn ik o wi ramię, p rzy trzy mał p rawą, a lewą złap ał za wło s y . Gd y jed n ak o d ciąg n ął g ło wę Dalta d o g ó ry — zamierzając, b y łem teg o p ewien , u d erzy ć n ią k ilk a razy o ziemię — zro zu miałem, że n ic z teg o . Dalt zes zty wn iał i zaczął p rzes u wać ręk ę d o d o łu . Pro s to wał ją, mimo o p o ru Lu k e'a. Lu k e k ilk a razy b ezs k u teczn ie p ró b o wał p ch n ąć mu g ło wę d o p rzo d u . By ło jas n e, że jeś li ro zlu źn i jed n ą lu b d ru g ą d ło ń , wp ad n ie w k ło p o ty … a n ie p o trafił u trzy mać ch wy tu . Dalt b y ł p o p ro s tu za s iln y . Lu k e zro zu miał to ; cały m ciężarem rzu cił mu s ię n a p lecy , p rzy cis n ął d o ziemi i o d s k o czy ł. Nie b y ł d o s tateczn ie s zy b k i — Dalt zd ąży ł mach n ąć u wo ln io n ą p ięś cią i trafił g o w lewą ły d k ę. Lu k e p o tk n ął s ię. Dalt s tan ął n a n o g ach i n aty ch mias t u d erzy ł. Po tężn y cio s p o walił Lu k e'a n a p lecy . Ty m razem, g d y Dalt rzu cił s ię n a n ieg o , Lu k e n ie zd ąży ł s ię o d s u n ąć; zd o łał ty lk o częś cio wo p rzek ręcić tu łó w. Dalt wy ląd o wał ciężk o , u n ik ając wy mierzo n eg o w k ro cze p o wo ln eg o k o p n ięcia k o lan em. Lu k e n ie u wo ln ił rąk n a czas , b y zab lo k o wać u d erzen ie w lewą s zczęk ę. Up ad ł p łas k o n a p lecy . Po tem jeg o p rawa d ło ń s trzeliła w g ó rę, trafiła Dalta w p o d b ró d ek , a zak rzy wio n e p alce s ięg n ęły d o o czu . Dalt co fn ął g ło wę, a Lu k e d ru g ą ręk ą jak mło tem u d erzy ł g o w s k ro ń . Cio s s ięg n ął celu , ale Dalt o d s u wał s ię ju ż i n ie wiem, czy u d erzen ie wy warło jak iś efek t. Lu k e o p arł s ię n a o b u ło k ciach , u n ió s ł, p o ch y lił, waln ął czo łem w twarz Dalta — n ie jes tem p ewien , w jak ie miejs ce — i o p ad ł n a p lecy . Krew p o ciek ła Dalto wi z n o s a; lewą ręk ą s p ró b o wał złap ać Lu k e'a za s zy ję, a p rawą, o twartą d ło n ią u d erzy ł mo cn o w g ło wę. Do s trzeg łem zęb y Lu k e'a — ch ciał u g ry źć p rzeciwn ik a, ale ch wy t n a s zy i mu to u n iemo żliwił. Dalt zamach n ął s ię zn o wu , lecz ty m razem Lu k e lewą ręk ą zab lo k o wał cio s , a p rawą ręk ą ch wy cił n ad g ars tek Dalta, b y o d ciąg n ąć jeg o d ło ń ze s wo jej s zy i. Dalt p rawą min ął

b lo k i d o łączy ł ją d o lewej, o b u rącz ś cis k ając leżąceg o za g ard ło . Kciu k i s zu k ały tch awicy . Po my ś lałem, że to ju ż k o n iec. Ale p rawa ręk a Lu k e'a ch wy ciła n ag le lewy ło k ieć Dalta, lewa p rzecięła o b a p rzed ramio n a, łap iąc lewy n ad g ars tek , i Lu k e p rzek ręcił ciało , wy p y ch ając ło k ieć d o g ó ry . Dalt u p ad ł n a lewo , Lu k e o d to czy ł s ię w p rawo i p o d erwał n a n o g i, p o trząs ając g ło wą. Ty m razem n ie ry zy k o wał k o p n ięcia. Dalt ws tawał ju ż; wy ciąg n ął ramio n a, Lu k e u n ió s ł p ięś ci i zn o wu zaczęli k rąży ć wo k ó ł s ieb ie. Śn ieg p ad ał ciąg le, wiatr p rzy cich ał i n ab ierał s iły , czas ami cis k ając lo d o wate p łatk i p ro s to w twarze, in n y m razem p o zwalając, b y o p ad ały w d ó ł jak falu jąca k u rty n a. Po my ś lałem o żo łn ierzach wo k ó ł i zas tan o wiłem s ię, czy p o zak o ń czen iu walk i zn ajd ę s ię w s amy m ś ro d k u p o la b itwy . Ben ed y k t czek ał g d zieś , g o tó w s zerzy ć s p u s to s zen ie, ale ten fak t n ie b y ł s zczeg ó ln ie p o cies zający … Ch o ć o zn aczał, że n as za s tro n a p rawd o p o d o b n ie zwy cięży . Przy p o mn iałem s o b ie, że jes tem tu taj z włas n eg o wy b o ru . — Dalej, Lu k e! — wrzas n ąłem. — Ro zg n ieć g o ! M iało to n ieo czek iwan y efek t. To warzy s ze Dalta n aty ch mias t zaczęli d o n ieg o wy k rzy k iwać. Wiatr p rzy cich ł i n as ze g ło s y mu s iały d o cierać d o o b o zo wis k , g d y ż p o ch wili n ad p ły n ęły fale d źwięk ó w. M y ś lałem z p o czątk u , że to zwias tu n d alek iej b u rzy i d o p iero p o ch wili zro zu miałem, że to k rzy k i zach ęty z o b u s tro n . Ty lk o J u lian s tał milczący i n iep rzen ik n io n y . Lu k e wciąż k rąży ł wo k ó ł Dalta, zad awał p o jed y n cze cio s y , czas em p ró b o wał s erii. Dalt o d b ijał je i u s iło wał złap ać g o za ręce. Ob aj mieli p o k rwawio n e twarze i o b aj s p rawiali wrażen ie p o wo ln iejs zy ch n iż n a p o czątk u . Do my ś liłem s ię, że u cierp ieli, ch o ciaż tru d n o p o wied zieć jak mo cn o . Na twarzy Dalta, wy s o k o n a lewy m p o liczk u , d o s trzeg łem ro zcięcie. Ob aj b y li o p u ch n ięci. Lu k e d o p ro wad ził d o celu s erię n a k o rp u s , ale n ie wiem, czy cio s y b y ły s iln e. Dalt p rzy jął je ze s to ick im s p o k o jem i zn alazł d o ś ć en erg ii, b y zaatak o wać i p rzejś ć d o zwarcia. Lu k e n ie zd ąży ł o d s k o czy ć i d ał s ię wciąg n ąć w k lin cz. Ob aj p ró b o wali k o p n ięć k o lan ami, o b aj zab lo k o wali b io d rami. Sp latali ręce i p rzek ręcali tu ło wie. Dalt s zu k ał p ewn iejs zeg o ch wy tu , a Lu k e b ro n ił s ię, s tarając u wo ln ić ramię i zad ać cio s . Ob aj k ilk a razy s p ró b o wali u d erzy ć z czo ła alb o p rzy d ep n ąć s to p ę p rzeciwn ik a, ale o b aj u n ik n ęli ty ch atak ó w. Wres zcie Lu k e zd o łał p o d ciąć Dalta i p o walił g o n a p lecy . Przy cis k ając k o lan em, n aty ch mias t wy p ro wad ził lewy s ierp o wy i o d razu

p o wtó rzy ł z p rawej. Pró b o wał k o lejn eg o leweg o , ale Dalt ch wy cił p ięś ć, p o d erwał s ię i p rzewró cił g o n a ziemię. Sk o czy ł n a n ieg o , z twarzą zmien io n ą w mas k ę b ło ta i k rwi. Lu k e zd o łał jak o ś u d erzy ć g o p o n iżej s erca, ale cio s n ie p o ws trzy mał p rawej p ięś ci Dalta, k tó ra jak s p ad ający g łaz ru n ęła n a s zczęk ę leżąceg o . Dalt p o p rawił n iezb y t s iln y m p rawy m s ierp o wy m, p rzerwał d la n ab ran ia tch u i wy p ro wad ził p o tężn y lewy . Gło wa Lu k e'a o p ad ła n a b o k ; p rzes tał s ię ru s zać. Dalt k lęczał n ad n im, d y s ząc jak zmęczo n y p ies . Wp atry wał s ię w jeg o twarz, a p rawa p ięś ć d rżała mu lek k o , jak b y ro zważał k o lejn y cio s . Lecz n ic s ię n ie s tało . Trwali w tak iej p o zy cji p rzez d zies ięć, mo że p iętn aś cie s ek u n d , wres zcie Dalt wy p ro s to wał s ię p o wo li, zs u n ął n a lewą s tro n ę Lu k e'a i ws tał o s tro żn ie. Ch wiał s ię p rzez mo men t, wres zcie s tan ął wy p ro s to wan y . Czu łem n iemal s mak ś miercio n o ś n eg o zak lęcia, k tó re n ied awn o zawies iłem. Ty lk o k ilk u s ek u n d p o trzeb o wałem, b y g o d o b ić, i n ik t n ie wied ziałb y n a p ewn o , o d czeg o u marł. Nie b y łem jed n ak p ewien , co b y s ię s tało , g d y b y o n tak że p ad ł w tej ch wili. Czy o b ie s tro n y ru s zy ły b y d o atak u ? Zres ztą, n ie to mn ie w k o ń cu p o ws trzy mało an i też n ie mó j h u man itary zm. Po ws trzy mały mn ie s ło wa Lu k e'a: „To n ap rawd ę s p rawa h o n o ro wa. Nie wo ln o ci s ię wtrącać”. I jes zcze: „Nik t n ie zg in ie… Ży wi zb y t jes teś my d la s ieb ie cen n i”. W p o rząd k u . Nad al n ie g rały trąb y i n ik t n ie ru s zał d o s ztu rmu . Ws zy s tk o mo że s ię jes zcze zak o ń czy ć zg o d n ie z u mo wą. Tak ch ciał Lu k e. Nie b ęd ę s ię mies zał. Dalt p rzy k lęk n ął i s p ró b o wał p o d n ieś ć p o k o n an eg o z ziemi. Pu ś cił o d razu i p rzy wo łał s wo ich d wó ch to warzy s zy , b y g o zan ieś li. Po tem wy p ro s to wał s ię i s p o jrzał w o czy J u lian a. — Wzy wam cię, b y ś d o p ełn ił res zty n as zej u mo wy — p o wied ział g ło ś n o . J u lian lek k o s k in ął g ło wą. — Uczy n imy to , jeś li i ty s p ełn is z waru n k i — o d p arł. — Do ś witu mas z wy co fać s wo ich lu d zi. — Od ch o d zimy n aty ch mias t — rzek ł Dalt i o d wró cił s ię. — Dalt! — k rzy k n ąłem. Ob ejrzał s ię. — Nazy wam s ię M erlin — o zn ajmiłem. — Sp o tk aliś my s ię ju ż, ch o ciaż n ie wiem, czy to p amiętas z. Po k ręcił g ło wą. Wy ciąg n ąłem p rawą ręk ę i wy p o wied ziałem n ajb ard ziej b ezu ży teczn e, a p rzy ty m

n ajb ard ziej efek to wn e z mo ich zak lęć. Gru n t wy b u ch ł p rzed n im, zas y p u jąc g o żwirem i ziemią. Co fn ął s ię i o tarł twarz, p o tem s p o jrzał n a o d s ło n ięty n ieró wn y d ó ł. — To b ęd zie twó j g ró b — p o wied ziałem. — J eś li Lu k e zg in ie. Przy jrzał mi s ię u ważn ie. — Nas tęp n y m razem cię zap amiętam — o b iecał, o d wró cił s ię i ru s zy ł d o s wo jeg o o b o zu za lu d źmi n io s ący mi Lu k e'a. J u lian o b s erwo wał mn ie w milczen iu . Po ch wili wy rwał z ziemi p o ch o d n ię. Zro b iłem to s amo . Ob aj zawró ciliś my d ro g ą, k tó rą tu p rzy s zliś my . Pó źn iej, w s wo im n amio cie, J u lian zau waży ł: — To ro związu je jed en z p ro b lemó w. By ć mo że o b a. — By ć mo że. — Ko ń czy s p rawę z Daltem. Ben ed y k t zawiad amia, że zwijają ju ż o b ó z. — M y ś lę, że jes zcze g o zo b aczy my . — J eś li p rzy p ro wad ził n ajlep s zą armię, jak ą p o trafił zeb rać, n ie b ęd zie to miało zn aczen ia. — Czy n ie o d n io s łeś wrażen ia, że b y ła to n ap ręd ce zo rg an izo wan a ek s p ed y cja? — s p y tałem. — M y ś lę, że zb ierał s we s iły w wielk im p o ś p iech u . Wn io s ek z teg o , że n ie miał zb y t wiele czas u . — Pewn ie mas z rację. Ale n ap rawd ę ry zy k o wał. — I wy g rał. — Tak , wy g rał. A ty n a k o ń cu n ie p o win ien eś o k azy wać mu s wo jej mo cy . — Dlaczeg o ? — J eś li k ied y k o lwiek s ię s p o tk acie, p rzeciwn ik b ęd zie o s tro żn iejs zy . — Przy d a mu s ię tak ie o s trzeżen ie. — To czło wiek p rzy zwy czajo n y d o ry zy k a. Kalk u lu je i d ziała. Co k o lwiek o to b ie p o my ś li, n ie zmien i teraz s wy ch p lan ó w. Po za ty m, Rin ald a też jes zcze zo b aczy s z. On jes t tak i s am. Ro zu mieją s ię n awzajem. — M o że mas z rację… — Na p ewn o . — Gd y b y ta walk a s k o ń czy ła s ię in aczej, my ś lis z, że jeg o armia p o ws trzy małab y s ię o d atak u ? J u lian wzru s zy ł ramio n ami. — Wied ział, że mo ja s ię n ie ru s zy , g d y o n wy g ra, p o n ieważ b y ł p ewien , że ja n a ty m zy s k am. To wy s tarczy ło .

Kiwn ąłem g ło wą. — Przep ras zam cię — p o wied ział. — Ale mu s zę zd ać s p rawę Vialle. Kied y s k o ń czy my , p ewn ie b ęd zies z ch ciał s ię p rzeatu to wać? — Tak . Wy jął k artę i zajął s ię s wo imi s p rawami. A ja zacząłem s ię zas tan awiać, n ie p ierws zy raz zres ztą, co właś ciwie czu je Vialle p o d czas atu to weg o k o n tak tu . Os o b iś cie zaws ze wid zę d ru g ą o s o b ę, a ws zy s cy zn ajo mi twierd zą, że o n i tak że. Ale Vialle, jak ro zu miem, jes t n iewid o ma o d u ro d zen ia. Nieu p rzejmie b y ło b y ją p y tać, p o za ty m p rzy s zło mi d o g ło wy , że jej tłu maczen ie n ie miało b y s en s u d la wid ząceg o . Pewn ie n ig d y s ię teg o n ie d o wiem. Gd y J u lian ro zmawiał, ja zacząłem my ś leć o p rzy s zło ś ci. Nied łu g o b ęd ę s ię mu s iał zająć M as k ą i J u rtem, a teraz wy g ląd ało n a to , że Lu k e mi n ie p o mo że. Czy n ap rawd ę ch cę p o s łu ch ać jeg o rad y i p rzek o n ać J as rę d o s o ju s zu ? Czy zy s k i o k ażą s ię warte ry zy k a? Ale czy s am s o b ie p o rad zę? M o że p o win ien em zn aleźć d ro g ę d o teg o d ziwn eg o b aru i wy p o ży czy ć s tamtąd Dżab b ers mo k a? Alb o miecz mig b ły s taln y ? Alb o jed n o i d ru g ie… A mo że… Us ły s załem s wo je imię i my ś li p o wró ciły d o ch wili o b ecn ej i o b ecn y ch p ro b lemó w. J u lian tłu maczy ł co ś Vialle, ale wied ziałem, że n ie ma wiele d o tłu maczen ia. Dlateg o ws tałem, p rzeciąg n ąłem s ię i p rzy wo łałem Lo g ru s o wy Wzro k . Kied y s k iero wałem s p o jrzen ie tu ż p rzed J u lian a, wy raźn ie wid ziałem jej mg lis tą p o s tać. Sied ziała w ty m s amy m tward y m fo telu , w jak im wid ziałem ją p o p rzed n io . Ciek awe, czy czek ała tam p rzez cały czas , czy właś n ie wró ciła. M iałem n ad zieję, że zn alazła wo ln ą ch wilę, b y wró cić n a p rzy jęcie i zjeś ć d es er, k tó reg o ja n awet n ie s p ró b o wałem. J u lian o b ejrzał s ię n a mn ie. — J eś li jes teś g o tó w, Vialle cię p rzerzu ci — o ś wiad czy ł. Po d s zed łem d o n ieg o , g as ząc p o d ro d ze wzro k Lo g ru s u . Uzn ałem, że lep iej n ie d o p ro wad zać d o zb y t b lis k ieg o k o n tak tu s ił Lo g ru s u i Wzo rca. Do tk n ąłem k arty i o b raz Vialle wy o s trzy ł s ię n ag le. Po ch wili n ie b y ł to ju ż o b raz. — Kied y zech ces z — p o wied ziała, wy ciąg ając ręk ę. Ująłem d elik atn ie jej d ło ń . — Na razie, J u lian ie — rzu ciłem, ro b iąc k ro k n ap rzó d . Nie o d p o wied ział. A jeś li n awet, ja n ie u s ły s załem. — Nie ch ciałam, b y wy d arzen ia tak s ię p o to czy ły — o ś wiad czy ła n aty ch mias t,

n ie wy p u s zczając mo jej ręk i. — Nik t n ie mó g ł teg o p rzewid zieć. — Lu k e wied ział — o d p arła. — Teraz ws zy s tk o n ab iera s en s u . Te jeg o d ro b n e u wag i… Od s ameg o p o czątk u p lan o wał wy zwan ie Dalta. — Ch y b a tak — p rzy zn ałem. — On o co ś g ra. Ch ciałab y m wied zieć o co . — Nie p o trafię ci p o mó c — s twierd ziłem. — Nic mi o ty m n ie mó wił. — Ale to z to b ą n awiąże k o n tak t — o ś wiad czy ła. — Zawiad o m mn ie n aty ch mias t, k ied y ty lk o s ię o d ezwie. — Oczy wiś cie — zg o d ziłem s ię. Pu ś ciła mo ją d ło ń . — Wy d aje mi s ię, że n a razie p o wied zieliś my ju ż s o b ie ws zy s tk o . — Vialle — zacząłem. — J es t jes zcze p ewn a s p rawa, o k tó rej p o win n aś ch y b a wied zieć. — Do p rawd y ? — Ch o d zi o Co ral i jej n ieo b ecn o ś ć p o d czas k o lacji. — M ó w d alej. — Wies z z p ewn o ś cią, że zab rałem ją n a p rzech ad zk ę p o mieś cie. — Wiem — p rzy tak n ęła. — Trafiliś my w k o ń cu n a s am d ó ł, d o k o mo ry Wzo rca. Po wied ziała, że ch ce g o zo b aczy ć. — J ak wielu n as zy ch g o ś ci. Trzeb a s amemu o s ąd zić, czy n ależy ich tam zap ro wad zić. Częs to ich ciek awo ś ć s łab n ie, k ied y d o wiad u ją s ię o s ch o d ach . — Up rzed ziłem ją — p o wied ziałem. — Ale to jej n ie zn iech ęciło . A k ied y b y liś my ju ż n a miejs cu , p o s tawiła s to p ę n a Wzo rcu … — Nie! — k rzy k n ęła Vialle. — Po win ien eś lep iej n a n ią u ważać! Przy ws zy s tk ich p ro b lemach z Beg mą… jes zcze to ! Gd zie ciało ? — Do b re p y tan ie — p rzy zn ałem. — Nie mam p o jęcia. Ale ży ła, k ied y wid ziałem ją p o raz o s tatn i. Wid zis z, Co ral o ś wiad czy ła, że jej o jcem b y ł Ob ero n . A p o tem zaczęła p rzejś cie. Kied y d o s zła d o k o ń ca, k azała s ię g d zieś p rzen ieś ć. A teraz jej s io s tra s ię n iep o k o i. Wie, że wy ch o d ziliś my razem. Przez całą k o lację wy p y ty wała mn ie, g d zie s ię p o d ziała Co ral. — Co jej p o wied ziałeś ? — Że zo s tawiłem ją p o d ziwiającą p ięk n o p ałacu i że p ewn ie s p ó źn i s ię n a k o lację.

Czas jed n ak p ły n ął i Nay d a n iep o k o iła s ię co raz b ard ziej. M u s iałem o b iecać, że jeś li Co ral n ie wró ci, wieczo rem p o mo g ę jej s zu k ać. Wo lałem n ie mó wić, co s ię n ap rawd ę wy d arzy ło , b o n ie ch ciałem p o ru s zać k wes tii p o ch o d zen ia Co ral. — To zro zu miałe — p rzy zn ała. — Ojej… Czek ałem, ale milczała. Czek ałem d alej. Wres zcie… — Nie wied ziałam o b eg mań s k im ro man s ie zmarłeg o k ró la — p o wied ziała. — Dlateg o tru d n o mi o cen ić reak cję n a jeg o u jawn ien ie. Czy Co ral ws p o mn iała, n a jak d łu g o s ię wy b iera? A p rzy o k azji, czy zap ewn iłeś jej jak iś s p o s ó b p o wro tu ? — Dałem jej s wó j Atu t — wy jaś n iłem. — Ale jes zcze s ię n ie k o n tak to wała. Zro zu miałem, że zamierza wró cić d o ś ć s zy b k o . — To p o ważn a s p rawa — u zn ała Vialle. — Nie ty lk o z o czy wis ty ch p o wo d ó w. J ak ie wrażen ie zro b iła n a to b ie Nay d a? — Ro zs ąd n a d ziewczy n a — s twierd ziłem. — Wy d aje s ię, że d o ś ć mn ie lu b i. Vialle zamy ś liła s ię. — J eś li wiad o mo ś ć o ty m d o trze d o Ork u za, u zn a, że trzy mamy jeg o có rk ę jak o zak ład n iczk ę, ab y zag waran to wać s o b ie jeg o właś ciwe zach o wan ie p o d czas n eg o cjacji, jak ich mo że wy mag ać ro zwó j s y tu acji w Kas h fie. — M as z rację. Nie p o my ś lałem o ty m. — On p o my ś li. Lu d zio m p rzy ch o d zą d o g ło wy tak ie rzeczy , k ied y p ro wad zą z n ami in teres y . M u s imy zatem zy s k ać n a czas ie i zn aleźć ją, zan im to ws zy s tk o zaczn ie wy g ląd ać p o d ejrzan ie. — Ro zu miem. — Przy p u s zczam, że p o ś le k o g o ś d o jej k o mn aty … jeś li ju ż teg o n ie zro b ił. Zech ce s p rawd zić, d laczeg o n ie b y ła o b ecn a n a p rzy jęciu . J eś li jak o ś mu to teraz wy jaś n imy , b ęd zies z miał całą n o c, b y ją o d s zu k ać. — J ak ? — Ty jes teś czaro d ziejem. Wy my ś l co ś . A n a razie… mó wiłeś , że Nay d a jes t s y mp aty czn a? — Bard zo . — To d o b rze. Najlep s zy m ro związan iem b ęd zie ch y b a u zy s k an ie o d n iej p o mo cy . Ufam, że b ęd zies z tak to wn y i załatwis z tę s p rawę mo żliwie d elik atn ie… — Natu raln ie… — zacząłem. — … ze wzg lęd u n a jej n ied awn ą ch o ro b ę — k o n ty n u o wała. — Teg o ty lk o n am

trzeb a, żeb y d ru g a có rk a d o s tała atak u s erca. — Ch o ro b ę? — zd ziwiłem s ię. — Nic o ty m n ie mó wiła. — Ws p o mn ien ia wciąż s ą p ewn ie b o les n e. J ak s ły s załam, p rzez d łu g i czas b y ła b lis k a ś mierci. Do p iero n ied awn o wró ciła d o zd ro wia i u p arła s ię, b y to warzy s zy ć o jcu w tej mis ji. To o n mi o ty m o p o wied ział. — Przy k o lacji s p rawiała wrażen ie zu p ełn ie zd ro wej — wtrąciłem n iep ewn ie. — I tak p o win n o b y ć n ad al. Id ź d o n iej zaraz, mo żliwie d y p lo maty czn ie p o in fo rmu j, co zas zło , i s p ró b u j n amó wić, żeb y tu s zo wała n ieo b ecn o ś ć s io s try , p ó k i jej n ie o d n ajd zies z. Oczy wiś cie, is tn ieje ry zy k o , że ci n ie u wierzy i p o b ieg n ie wp ro s t d o Ork u za. M o że wy k o rzy s tas z jak ieś zak lęcie, b y d o teg o n ie d o p u ś cić. Ale mo im zd an iem n ie mamy in n eg o wy b o ru . Po wied z, jeś li s ię my lę. — Nie my lis z s ię. — Więc p ro p o n u ję, żeb y ś wziął s ię d o d zieła… i zawiad o m mn ie n aty ch mias t, g d y b y wy s tąp iły jak ieś p ro b lemy lu b o d n ió s łb y ś jak ieś s u k ces y … n iezależn ie o d p o ry . — J u ż id ę — o ś wiad czy łem. Wy b ieg łem w p o ś p iech u z k o mn aty , ale s tan ąłem zaraz za p ro g iem. Przy s zło mi d o g ło wy , że ch o ć o g ó ln ie wiem, w k tó rej częś ci p ałacu zak watero wan o b eg mań s k ą d eleg ację, to n ie mam p o jęcia, w k tó ry m p o k o ju mies zk a Nay d a. Nie ch ciałem wracać i p y tać Vialle; g łu p io b y m wy g ląd ał, że n ie u s taliłem teg o p rzy k o lacji. Straciłem p rawie d zies ięć min u t, n im zn alazłem k o g o ś ze s łu żb y p ałaco wej, k to p o trafił mi ws k azać d ro g ę — u ś miech ając s ię p rzy ty m zn acząco . Ru s zy łem d ziars k o i wk ró tce s tałem p rzed d rzwiami Nay d y . Przy czes ałem p alcami wło s y , o trzep ałem s p o d n ie i k u rtk ę, wy tarłem b u ty o n o g awk i, n ab rałem tch u , u ś miech n ąłem s ię, wy p u ś ciłem p o wietrze i zap u k ałem. Drzwi o two rzy ły s ię p o k ilk u s ek u n d ach . W p ro g u s tan ęła Nay d a. Uś miech n ęła s ię tak że i o d s tąp iła n a b o k . — Wejd ź — p o wied ziała. — Sp o d ziewałem s ię p o k o jó wk i — zau waży łem. — Zas k o czy łaś mn ie. — Oczek iwałam cię, więc wcześ n iej wy s łałam ją d o łó żk a. Przeb rała s ię w s tró j, k tó ry p rzy p o min ał s zary d res z czarn ą s zarfą. Na n o g ach miała czarn e p an to fle. Us u n ęła więk s zą częś ć mak ijażu , a wło s y ś ciąg n ęła mo cn o d o ty łu i p rzewiązała czarn ą ws tążk ą. Ws k azała mi s o fę, ale n ie s iad ałem. Lek k o ch wy ciłem ją za ramię i s p o jrzałem w o czy . Przy s u n ęła s ię.

— J ak s ię czu jes z? — s p y tałem. — Sp rawd ź — o d p arła cich o . Nie mo g łem s o b ie p o zwo lić n awet n a wes tch n ien ie. Ob o wiązek wzy wał. Ob jąłem ją, p rzy ciąg n ąłem d o s ieb ie i p o cało wałem. Trwałem w tak iej p o zy cji p rzez k ilk a s ek u n d , p o tem o d s u n ąłem s ię i zn ó w u ś miech n ąłem. — Wed łu g mn ie ś wietn ie. Po s łu ch aj: n ie ws p o mn iałem ci o k ilk u s p rawach … — M o że u s iąd ziemy ? — zap ro p o n o wała. Wzięła mn ie za ręk ę i p o ciąg n ęła n a s o fę. Vialle n ak azała mi zach o wy wać s ię d y p lo maty czn ie, więc n ie s tawiałem o p o ru . Nay d a n aty ch mias t wró ciła d o o b jęć i zaczęła s to s o wać p ewn e u d o s k o n alen ia. Do d iab ła! A ja miałem ją s k ło n ić, żeb y wy s zła i k ry ła d la mn ie n ieo b ecn o ś ć Co ral. J eś li s ię zg o d zi, z ro zk o s zą p rzy k ry ję ją p ó źn iej. I zg o d zę s ię n a d o wo ln e in n e ciek awe p o zy cje, k tó re p referu ją Beg man ie. Lep iej p o p ro s ić zaraz, u zn ałem. Za p arę min u t ro zmo wa o s io s trze b ęd zie b ard zo n ied y p lo maty czn a. M iałem p o p ro s tu zły d zień , jeś li ch o d zi o ro zk ład zajęć. — Zan im p rzes ad n ie s ię tu taj zaan g ażu jemy — zacząłem — mu s zę cię p ro s ić o p rzy s łu g ę. — Pro ś o co ch ces z — s zep n ęła. — Ob awiam s ię, że two ja s io s tra zjawi s ię z p ewn y m o p ó źn ien iem — wy jaś n iłem. — A n ie ch ciałb y m n iep o k o ić was zeg o o jca. Nie wies z, czy p o s łał k o g o ś d o jej p o k o ju , czy mo że s am tam p o s zed ł, żeb y s p rawd zić, co s ię z n ią d zieje? — Nie s ąd zę. Zaraz p o p rzy jęciu o d s zed ł z Gerard em i p an em Ro th em. Ch y b a n ie wró cił jes zcze d o s wo jeg o ap artamen tu . — Czy mo g łab y ś jak o ś g o p rzek o n ać, że Co ral n ie zg in ęła? I zy s k ać d la mn ie tro ch ę czas u n a p o s zu k iwan ia? Sp rawiała wrażen ie ro zb awio n ej. — A te rzeczy , o k tó ry ch mi n ie ws p o min ałeś … ? — J eś li zro b is z to d la mn ie, ws zy s tk o ci o p o wiem. Przes u n ęła k o ń cem p alca wzd łu ż mo jej s zczęk i. — Do b rze — zg o d ziła s ię. — Umo wa s to i. Nie o d ch o d ź. Ws tała, p rzes zła p rzez p o k ó j i zn ik n ęła za p ro g iem, zo s tawiając u ch y lo n e d rzwi. Dlaczeg o o d czas ó w J u lii n ie miałem żad n eg o p rzy jemn eg o , zwy czajn eg o ro man s u ? Os tatn ia k o b ieta, z k tó rą s ię k o ch ałem, b y ła o p an o wan a p rzez teg o n iezwy k łeg o , zmien iająceg o ciała d u ch a. Teraz… Teraz n ajlżejs zy z cien i p ad ł n a s o fę, g d y s o b ie

u ś wiad o miłem, że wo lałb y m trzy mać w ramio n ach Co ral, n ie jej s io s trę. To ś mies zn e. Przecież zn ałem ją ty lk o p ó ł d n ia… Ch y b a za d u żo s ię d ziało o d mo jeg o p o wro tu . Stałem s ię n erwo wy . Z p ewn o ś cią o to ch o d zi. Kied y wes zła, u s iad ła n a s o fie, ale teraz d zieliło n as co n ajmn iej p ó ł metra. Zach o wy wała s ię miło , ch o ć n ie p ró b o wała wracać d o n as zeg o p o p rzed n ieg o zajęcia. — Sp rawa załatwio n a — o zn ajmiła. — J eś li zap y ta, o trzy ma fałs zy we in fo rmacje. — Dzięk i. — Teraz two ja k o lej — p rzy p o mn iała. — M ó w. — Do b rze — zg o d ziłem s ię i zacząłem o p o wiad ać o Co ral i Wzo rcu . — Nie — p rzerwała. — Zaczn ij o d p o czątk u . — Co mas z n a my ś li? — Op is z mi cały d zień , o d wy jś cia z p ałacu aż d o was zeg o ro zs tan ia. — To b ez s en s u — zap ro tes to wałem. — Zró b mi p rzy jemn o ś ć. J es teś mi co ś win ien , p amiętas z? — No d o b rze — wes tch n ąłem i zacząłem jes zcze raz. Ud ało mi s ię p rzemilczeć frag men t z ro zb ijan iem s to lik a w k awiarn i. Sp o tk an ie w jas k in iach n ad mo rzem p ró b o wałem zb y ć k ró tk im zd an iem, że o b ejrzeliś my je i b y liś my zach wy cen i. Przerwała mi jed n ak . — Sto p — rzu ciła. — Co ś p o mijas z. Co ś s ię zd arzy ło w jas k in iach . — Dlaczeg o tak s ąd zis z? — zd ziwiłem s ię. — To s ek ret, k tó reg o n a razie wo lę n ie zd rad zać — o d p arła. — Wy s tarczy , że mam s p o s ó b , b y s p rawd zić two ją p rawd o mó wn o ś ć. — To n ieis to tn e — zap ewn iłem ją. — Ty lk o zaciemn i s p rawę. Dlateg o to o p u ś ciłem. — Ob iecałeś , że o p o wies z o cały m p o p o łu d n iu . — No d o b rze — zg o d ziłem s ię. Przy g ry zła warg ę, k ied y mó wiłem o J u rcie i zo mb ich . Po tem n ieś wiad o mie zlizy wała k ro p elk i k rwi. — J ak mas z zamiar z n im p o s tąp ić? — zap y tała n ag le. — To ju ż mó j p ro b lem — o d p o wied ziałem. — M iałem ci o p o wied zieć, co ro b iłem p rzez całe p o p o łu d n ie, n ie mo je p amiętn ik i i p lan y p rzetrwan ia. — J a p o p ro s tu … Pamiętas z, zap ro p o n o wałam ci p o mo c. — Co to zn aczy ? M y ś lis z, że p o trafis z załatwić d la mn ie J u rta? M am d la cieb ie

ciek awą wiad o mo ś ć: p rak ty czn ie rzecz b io rąc, w tej ch wili jes t k an d y d atem d o b o s k o ś ci. — Co mas z n a my ś li, mó wiąc „b o s k o ś ć”? Po trząs n ąłem g ło wą. — Prawie całej n o cy p o trzeb o wałb y m, żeb y o p o wied zieć ci tę h is to rię s zczeg ó ło wo . A n ie mam ty le czas u , jeś li ch cę zacząć s zu k ać Co ral. Po zwó l, że s k o ń czę o Wzo rcu . Zg o d a? — M ó w. Tak zro b iłem. Nie o k azała n ajmn iejs zeg o zd ziwien ia wiad o mo ś cią o p o ch o d zen iu s io s try . Ch ciałem zap y tać o ten b rak reak cji, ale p o wied ziałem s o b ie: d o d iab ła z ty m. Sp ełn iła mo ją p ro ś b ę, a ja d o trzy małem o b ietn icy . Nie d o zn ała atak u s erca. A teraz p o ra s ię żeg n ać. Zacząłem ws tawać, a o n a p rzy s u n ęła s ię s zy b k o i zn ó w mn ie o b jęła. Przez ch wilę o d wzajemn iałem jej u ś cis k . — Nap rawd ę mu s zę ju ż iś ć — o ś wiad czy łem w k o ń cu . — Co ral mo że b y ć w n ieb ezp ieczeń s twie. — Niech ją d iab li wezmą. Zo s tań ze mn ą. M amy ważn iejs ze s p rawy d o o mó wien ia. Zd u miała mn ie jej g ru b o s k ó rn o ś ć, ale p ró b o wałem teg o n ie o k azy wać. — M am wo b ec n iej o b o wiązk i — o d p arłem. — I lep iej b ęd zie, jeś li wy p ełn ię je zaraz. — Do b rze. — Wes tch n ęła. — W tak im razie p o mo g ę ci. — J ak ? — s p y tałem. — Zd ziwis z s ię — o d p arła. Zerwała s ię n a n o g i i u ś miech n ęła k rzy wo . Kiwn ąłem g ło wą, czu jąc, że zap ewn e ma rację.

ROZDZIAŁ X Przes zliś my d o mo jeg o ap artamen tu . Otwo rzy łem d rzwi i p rzy wo łałem ś wiatła. Nay d a s zy b k o ro zejrzała s ię p o p o k o ju . Zn ieru ch o miała, g d y zo b aczy ła mó j wies zak . — Kró lo wa J as ra! — zawo łała. — Tak . Zd arzy ło s ię jej d ro b n e n iep o ro zu mien ie z czaro wn ik iem o imien iu M as k a — wy jaś n iłem. — Zg ad n ij, k to wy g rał. Nay d a u n io s ła lewą ręk ę i p rzes u wała ją p o wo li za k ark iem J as ry , w d ó ł p lecó w, p o tem p rzez p iers i i zn o wu n a d ó ł. Nie ro zp o zn ałem żad n eg o z ty ch g es tó w. — Ty lk o mi n ie mó w, że też jes teś czaro d ziejk ą — mru k n ąłem. — M am wrażen ie, że k ażd y , k o g o o s tatn io s p o ty k am, zo s tał wy s zk o lo n y w Sztu ce. — Nie jes tem czaro d ziejk ą — o d p arła. — I n ie zo s tałam w ten s p o s ó b wy s zk o lo n a. Zn am ty lk o jed n ą s ztu czk ę, wcale n ie mag iczn ą. Wy k o rzy s tu ję ją d o ws zy s tk ieg o . — A co to za s ztu czk a? — zain teres o wałem s ię. Zig n o ro wała p y tan ie. — Rzeczy wiś cie jes t mo cn o związan a — s twierd ziła. — Klu cz tk wi g d zieś w o k o licy s p lo tu s ło n eczn eg o . Wied ziałeś o ty m? — Tak . W p ełn i p o zn ałem to zak lęcie. — Dlaczeg o jes t tu taj? — Częś cio wo d lateg o , że o b iecałem jej s y n o wi, Rin ald o wi, że u wo ln ię ją z rąk M as k i. Częś cio wo zaś jak o g waran cja jeg o d o b reg o zach o wan ia. Zamk n ąłem i zary g lo wałem d zrwi. Kied y s ię o d wró ciłem, p atrzy ła n a mn ie z u wag ą. — Wid ziałeś g o o s tatn io ? — zap y tała o b o jętn y m to n em. — Tak . Czemu p y tas z? — Bez s zczeg ó ln y ch p o wo d ó w. — M y ś lałem, że mamy s o b ie p o mag ać — p rzy p o mn iałem. — M y ś lałam, że mamy s zu k ać mo jej s io s try . — To mo że ch wilę zaczek ać, jeś li mas z jak ieś ważn e in fo rmacje o Rin ald zie. — By łam ty lk o ciek awa, g d zie s ię teraz p o d ziewa. Po d s zed łem d o k u fra, g d zie trzy mam s wo je materiały malars k ie. Wy jąłem

n iezb ęd n e n arzęd zia i p rzen io s łem je d o d es k i k reś lars k iej. — Nie wiem, g d zie jes t w tej ch wili — o ś wiad czy łem. Umo co wałem k awałek k arto n u , u s iad łem i zamk n ąłem o czy , p rzy wo łu jąc w my ś lach wizeru n ek Co ral. To k o n ieczn y ws tęp p rzed s zk ico wan iem p o rtretu . Po raz k o lejn y zas tan o wiłem s ię, czy d la k o n tak tu wy s tarczy o b raz w mo jej p amięci, o d p o wied n io ws p arty mag ią. Nie miałem jed n ak czas u n a ek s p ery men ty . Otwo rzy łem o czy i zacząłem ry s o wać. Uży wałem tech n ik , jak ie p o zn ałem w Dwo rcach , ró żn y ch a p rzecież p o d o b n y ch d o wy k o rzy s ty wan y ch w Amb erze. Po trafiłb y m two rzy ć n a o b a s p o s o b y , ale s zy b ciej mi id zie ten , k tó ry p o zn ałem jak o p ierws zy . Nay d a s tan ęła o b o k mn ie. Przy g ląd ała s ię, n ie p y tając, czy mi p rzes zk ad za. Zres ztą n ie p rzes zk ad zała. — Kied y o s tatn i raz g o wid ziałeś ? — zap y tała. — Ko g o ? — Lu k e'a. — Dziś wieczo rem — o d p o wied ziałem. — Gd zie? — By ł tu n ied awn o . — Czy jes t teraz? — Nie. — A g d zie g o wid ziałeś ? — W Les ie Ard en . Czemu p y tas z? — To n iezwy k łe miejs ce n a p o żeg n an ie. Praco wałem n ad b rwiami Co ral. — Ro zs taliś my s ię w d o ś ć n iezwy k ły ch o k o liczn o ś ciach — wy jaś n iłem. Tro ch ę p o p rawić o czy , tro ch ę wło s y … — Po d jak im wzg lęd em n iezwy k ły ch ? — s p y tała. Tro ch ę k o lo ró w n a p o liczk i… — Nieważn e — mru k n ąłem. — Pewn ie tak — zg o d ziła s ię. — To n ie tak ie is to tn e. Po s tan o wiłem n ie reag o wać n a tę p rzy n ętę, p o n ieważ właś n ie co ś p o czu łem. Zd arzało s ię to czas em w p rzes zło ś ci: k o n cen tracja n a ry s u n k u Atu tu , k ied y k ład łem o s tatn ie p o ciąg n ięcia, b y ła wy s tarczająco s iln a, b y p rzeb ić s ię i… — Co ral! — zawo łałem, g d y jej ry s y n ab rały ży cia, a p ers p ek ty wa u leg ła n ag łej zmian ie.

— M erlin … ? — o d p o wied ziała. — M am… k ło p o ty . To d ziwn e, ale n ie wid ziałem żad n eg o tła. Ty lk o czerń . Po czu łem d ło ń Nay d y n a ramien iu . — Do b rze s ię czu jes z? — s p y tałem. — Tak … Ciemn o tu taj… b ard zo ciemn o . Oczy wiś cie. Nie mo żn a o p ero wać Cien iem w b rak u ś wiatła. Nie mo żn a p atrzeć, b y s k o rzy s tać z Atu tu . — Czy tam p o s łał cię Wzo rzec? — Nie — o d p arła. — Weź mn ie za ręk ę. Po tem o ws zy s tk im o p o wies z. Wy ciąg n ąłem ramię, a o n a s ięg n ęła k u mn ie. — On i… — zaczęła. Ko n tak t u rwał s ię w p alący m ro zb ły s k u . Po czu łem, że Nay d a s zty wn ieje. — Co s ię s tało ? — zap y tała. — Nie mam p o jęcia. Nag le co ś n as zab lo k o wało . Nie wiem, jak ie mo ce to s p o wo d o wały . — I co teraz zro b is z? — Za ch wilę s p ró b u ję zn o wu . J eś li to wy n ik jak iejś reak cji, o p ó r w tej ch wili jes t p ewn ie wy s o k i, ale p o tem mo że s ię zmn iejs zy ć. Przy n ajmn iej n ic jej n ie jes t. Wy jąłem talię Atu tó w, k tó re zwy k le n o s zę ze s o b ą, i wy s zu k ałem k artę Lu k e'a. Po win ien em s p rawd zić, co s ię z n im d zieje. Nay d a s p o jrzała n a p o rtret i u ś miech n ęła s ię. — M ó wiłeś ch y b a, że n ied awn o g o wid ziałeś — zau waży ła. — Wiele mo że s ię zd arzy ć w ciąg u tak ieg o czas u . — J es tem p ewn a, że wiele s ię zd arzy ło . — Czy żb y ś wied ziała co ś n a temat jeg o o b ecn ej s y tu acji? — s p y tałem. — Tak , wiem. Un io s łem Atu t. — Co ? — M o g ę s ię zało ży ć, że p o łączen ia n ie b ęd zie — o ś wiad czy ła. — Zo b aczy my . Sk u p iłem s ię i p o s łałem wezwan ie. Po tem zn o wu . Po min u cie o tarłem p o t z czo ła. — Sk ąd wied ziałaś ?

— Lu k e cię b lo k u je. J a też b y m to zro b iła… w ty ch o k o liczn o ś ciach . — J ak ich o k o liczn o ś ciach ? Z d rwiący m u ś miech em u s iad ła n a k rześ le. — Teraz zn o wu mam co ś n a wy mian ę — s twierd ziła. — Zn o wu ? Przy jrzałem s ię jej. Co ś s tu k n ęło i ws k o czy ło n a miejs ce. — Nazwałaś g o „Lu k e”, n ie „Rin ald o ” — p rzy p o mn iałem s o b ie. — W is to cie. — Zas tan awiałem s ię ju ż, k ied y zn o wu s ię zjawis z. Wciąż s ię u ś miech ała. — Przes trzeliłem s wo je zak lęcie n ak azu ek s mis ji — zau waży łem. — Ch o ciaż n ie mo g ę n arzek ać. Ocaliło mi ch y b a ży cie. Czy p o ś red n io to b ie jes tem win ien tę p rzy s łu g ę? — Nie jes tem d u mn a. Przy jmę two ją wd zięczn o ś ć. — Po raz k o lejn y ch ciałb y m cię zap y tać, czeg o ch ces z. J eś li zn o wu o d p o wies z, że p o mag ać mi alb o mn ie ch ro n ić, zamien ię cię w wies zak . Ro ześ miała s ię. — Sąd ziłam, że w tej ch wili p rzy jmies z k ażd ą p o mo c. — Wiele zależy o d teg o , co ro zu mies z p o d s ło wem „p o mo c”. — J eś li p o wies z mi, co p lan u jes z, ja p o wiem, czy mo g ę s ię n a co ś p rzy d ać. — Niech b ęd zie — zg o d ziłem s ię. — Przeb io rę s ię, o p o wiad ając. Nie mam zamiaru s ztu rmo wać cy tad eli w tak im s tro ju . M o że p o ży czę ci co ś s o lid n iejs zeg o n iż d res ? — Nie trzeb a. Zaczn ij o d Arb o r Ho u s e. — Zg o d a. Zacząłem o p o wiad ać, ró wn o cześ n ie wy b ierając mo cn iejs zą o d zież. Nay d a n ie b y ła ju ż d la mn ie p ięk n ą d ziewczy n ą, ale mg lis ty m d u ch em w lu d zk iej p o s taci. M ó wiłem, a o n a s ied ziała zap atrzo n a w ś cian ę, czy raczej s p o g ląd ała p rzez n ią p o n ad zło żo n y mi p alcami. Nie d rg n ęła, k ied y s k o ń czy łem. Wziąłem z d es k i Atu t Co ral i s p ró b o wałem zn o wu , ale n ie mo g łem s ię p rzeb ić. Sp rawd ziłem k artę Lu k e'a, z ty m s amy m wy n ik iem. M iałem właś n ie s ch o wać Atu t, zło ży ć talię i ws u n ąć ją d o fu terału , k ied y d o s trzeg łem n as tęp n ą k artę. Łań cu ch ws p o mn ień i d o my s łó w jak b ły s k awica ro zjaś n ił mo je my ś li. Wy jąłem k artę, s k u p iłem s ię, s ięg n ąłem…

— Tak , M erlin ie? — o d ezwał s ię p o ch wili. Sied ział p rzy s to lik u n a taras ie, n a tle n o cn eg o p ejzażu mias ta. Od s tawiał właś n ie n a maleń k i b iały s p o d eczek co ś , co p rzy p o min ało filiżan k ę k awy . — Naty ch mias t. Szy b k o — p o wied ziałem. — Ch o d ź d o mn ie. Kied y n as tąp ił k o n tak t, Nay d a wy d ała z s ieb ie n is k i wark o t. Po d erwała s ię i s zła w mo ją s tro n ę, wp atrzo n a w Atu t, g d y M an d o r ch wy cił mn ie za ręk ę i p rzes tąp ił b arierę. Zatrzy mała s ię, g d y s tan ęła p rzed n ią wy s o k a, czarn o o d zian a p o s tać. Przez mo men t p atrzy li n a s ieb ie lo d o wato , wres zcie Nay d a p ły n n ie p o s u n ęła s ię o k ro k w jeg o s tro n ę. Zaczęła u n o s ić ręce. I n aty ch mias t, z g łęb in jak iejś wewn ętrzn ej k ies zen i p łas zcza, g d zie ws u n ął p rawą ręk ę, d o b ieg ł p o jed y n czy , o s try , metaliczn y trzas k . Nay d a zamarła. — In teres u jące. — M an d o r p rzes u n ął lewą d ło ń tu ż p rzed jej twarzą. Gałk i o czn e n ie ś led ziły ru ch u . — To ta, o k tó rej mi o p o wiad ałeś … Vin ta, tak ch y b a miała n a imię. — Tak , ty le że teraz jes t Nay d ą. Wy d o b y ł s k ąd ś i u n ió s ł w lewej d ło n i n iewielk ą k u lk ę z ciemn eg o metalu . Us tawił ją tu ż p rzed twarzą Nay d y . Ku lk a z wo ln a ru s zy ła z miejs ca i zato czy ła k rąg w lewo . Nay d a wy d ała p o jed y n czy d źwięk , co ś p o ś red n ieg o międ zy jęk iem a wes tch n ien iem. Op ad ła n a ręce i k o lan a, s p u s zczając g ło wę. Ze s wo jeg o miejs ca wid ziałem, że ś lin a ś ciek a jej z u s t. M an d o r p o wied ział co ś b ard zo s zy b k o , w arch aiczn y m d ialek cie th ari. Nie zro zu miałem, ale Nay d a o d p o wied ziała twierd ząco . —

Ch y b a

ro związałem

zag ad k ę

—

o ś wiad czy ł.

—

Pamiętas z

wy k ład y

o Przy zy wan iach i Najwy żs zy ch Przy mu s zen iach ? — M n iej więcej — o d p arłem. — Teo rety czn ie. Ten temat n ig d y mn ie s zczeg ó ln ie n ie p as jo n o wał. — Wielk a s zk o d a — s twierd ził. — Po win ien eś zg ło s ić s ię d o Su h u y a n a k u rs p o d y p lo mo wy . — Czy ch ces z mi p o wied zieć… ? — Is to ta, k tó rą wid zis z p rzed s o b ą, zamies zk u jąca d o ś ć atrak cy jn ą lu d zk ą p o s tać, to ty'iga — wy jaś n ił. Wy trzes zczy łem o czy . Ty'iga to ras a b ezcieles n y ch zwy k le d emo n ó w, zamies zk u jący ch czerń p o za Krawęd zią. Pamiętam, jak n as u czo n o , że s ą b ard zo

p o tężn e i b ard zo tru d n e d o o p an o wan ia. — Hm… czy mo żes z s p rawić, żeb y o n a p rzes tała s ię ś lin ić n a mó j d y wan ? — s p y tałem. — Oczy wiś cie. Pu ś cił k u lę, k tó ra u p ad ła n a p o d ło g ę tu ż p rzed n ią. Nie o d b iła s ię, ale p o to czy ła n aty ch mias t, o p is u jąc s zy b k ie k ręg i wo k ó ł Nay d y . — Ws tań — ro zk azał. — I p rzes tań u waln iać p ły n y cieles n e n a p o d ło g ę. Wy k o n ała p o lecen ie. Po d n io s ła s ię i s tan ęła z n ieo b ecn y m wy razem twarzy . — Us iąd ź n a ty m k rześ le. — M an d o r ws k azał meb el, k tó ry zajmo wała k ilk a min u t temu . Po s łu ch ała. Ku lk a d o p as o wała to r d o jej ru ch u i teraz o k rążała k rzes ło . — Nie mo że o p u ś cić teg o ciała — wy jaś n ił M an d o r. — Do p ó k i jej n ie u wo ln ię. I w g ran icach s fery mo jej mo cy mo g ę jej zad ać d o wo ln e cierp ien ia. Po trafię u zy s k ać d la cieb ie o d p o wied zi. Po wied z teraz, jak ie mas z p y tan ia. — Czy o n a n as s ły s zy ? — Tak , ale n ie mo że mó wić, p ó k i jej n ie p o zwo lę. — Nie warto b ez p o trzeb y s p rawiać b ó lu . M o że wy s tarczy s ama g ro źb a. Ch cę wied zieć, d laczeg o ws zęd zie mn ie ś cig a. — Bard zo d o b rze — s twierd ził. — Oto p y tan ie, ty'igo. Od p o wied z! — Po d ążam za n im, b y g o ch ro n ić — p o wied ziała martwy m g ło s em. — To ju ż s ły s załem. Ch cę wied zieć d laczeg o . — Dlaczeg o ? — p o wtó rzy ł M an d o r. — M u s zę — o d p o wied ziała. — Dlaczeg o mu s is z? — J a… — Zęb y ro zo rały jej d o ln ą warg ę i zn ó w p o p ły n ęła k rew. — Dlaczeg o ? Twarz s ię zaczerwien iła, a k ro p le p o tu wy s tąp iły n a czo ło . Oczy , ch o ć n ieo b ecn e, wy p ełn iły s ię łzami. Cien k a s tru żk a k rwi p o ciek ła jej p o b ro d zie. M an d o r wy ciąg n ął zaciś n iętą p ięś ć, o two rzy ł ją i o d s ło n ił k o lejn ą metalo wą k u lk ę. Przy trzy mał ją jak ieś d wad zieś cia cen ty metró w o d czo ła Nay d y , p o tem wy p u ś cił. Ku lk a zawis ła w p o wietrzu . — Niech s ię o two rzą b ramy b ó lu — p o wied ział i p s try k n ął ją lek k o czu b k iem p alca. Ku lk a p o fru n ęła n aty ch mias t. Po wo ln ą elip s ą o k rążała g ło wę Nay d y , w k ażd ej

o rb icie zb liżając s ię d o jej s k ro n i. Dziewczy n a zaczęła zawo d zić. — Cich o ! — n ak azał M an d o r. — Cierp w milczen iu . Łzy p o p ły n ęły jej p o p o liczk ach , k rew p o ciek ła p o b ro d zie… — Przes tań ! — rzu ciłem. — J ak ch ces z. — Wy ciąg n ął ręk ę i n a mo men t ch wy cił k u lk ę międ zy k ciu k i ś ro d k o wy p alec lewej ręk i. Kied y ją wy p u ś cił, zawis ła n ieru ch o mo o b o k p raweg o u ch a Nay d y . — M o żes z teraz o d p o wiad ać n a p y tan ia — o ś wiad czy ł. — To b y ła ty lk o s k ro mn a p ró b k a teg o , co mo g ę z to b ą zro b ić. Po trafię d o p ro wad zić d o tweg o u n ices twien ia. Otwo rzy ła u s ta, ale n ie p ad ło żad n e s ło wo . J ed y n ie o d g ło s k rztu s zen ia s ię. — M y ś lę, że źle s ię d o teg o wzięliś my — zau waży łem. — Czy mo żes z k azać jej mó wić n o rmaln ie, b ez ty ch p y tań i o d p o wied zi? — Sły s załaś — rzek ł M an d o r. — Tak a jes t ró wn ież mo ja wo la. — M o je ręce… — jęk n ęła. — Uwo ln ij je. Pro s zę. — No d alej — p o wied ziałem. — Są wo ln e — o zn ajmił M an d o r. Ro zp ro s to wała p alce. — Ch u s teczk ę… ręczn ik … — s zep n ęła. Otwo rzy łem s zu flad ę k o mo d y i wy jąłem ch u s tk ę d o n o s a. Ch ciałem jej p o d ać, ale M an d o r ch wy cił mn ie za ręk ę i o d eb rał. Rzu cił ch u s tk ę, a Nay d a ją złap ała. — Nie s ięg aj d o wn ętrza s fery — p o u czy ł mn ie. — Nie s k rzy wd ziłab y m g o — p o wied ziała, wy cierając p o liczk i, o czy i b ro d ę. — M ó wiłam ci, że miałam g o ty lk o ch ro n ić. — Ch cemy d o k ład n iejs zy ch in fo rmacji — s twierd ził M an d o r i zn o wu s ięg n ął d o k u lk i. — Czek aj — rzu ciłem. Zwró ciłem s ię d o Nay d y . — Czy mo żes z p rzy n ajmn iej p o wied zieć, d laczeg o n ie mo żes z mó wić? — Nie — o d p arła. — To jed n o i to s amo . Nag le zo b aczy łem tę s y tu ację jak n iezwy k łe zad an ie z p ro g ramo wan ia. Po s tan o wiłem s p ró b o wać in n eg o p o d ejś cia. — M u s is z mn ie ch ro n ić za ws zelk ą cen ę? — u p ewn iłem s ię. — To two ja zas ad n icza fu n k cja? — Tak . — I n ie p o win n aś zd rad zać, k to i d laczeg o zlecił ci to zad an ie?

— Tak . — Przy p u ś ćmy , że wy zn an ie ws zy s tk ieg o b y ło b y jed y n y m s p o s o b em, b y mn ie o ch ro n ić… Zmars zczy ła b rwi. — J a… — Zająk n ęła s ię. — J a n ie… J ed y n y m? Przy mk n ęła o czy i zak ry ła d ło ń mi twarz. — J a… M u s iałab y m ci wted y p o wied zieć. — Wres zcie d o czeg o ś d o ch o d zimy . By łab y ś zd o ln a n aru s zy ć wtó rn ą in s tru k cję, b y wy k o n ać p ierwo tn ą? — Tak , ale to , o czy m mó wis z, n ie jes t rzeczy wis tą s y tu acją. — M o że s ię n ią s tać — wtrącił n ag le M an d o r. — Nie wy k o n as z zad an ia, jeś li p rzes tan ies z is tn ieć. Zatem, p o zwalając n a włas n ą d es tru k cję, n aru s zy s z ro zk az. Zn is zczę cię, jeś li n ie o d p o wies z n a n as ze p y tan ia. Uś miech n ęła s ię. — Nie s ąd zę — rzek ła. — Dlaczeg o n ie? — Zap y taj M erlin a, jak ie b ęd ą p o lity czn e k o n s ek wen cje zn alezien ia w jeg o p o k o ju zab itej w tajemn iczy ch o k o liczn o ś ciach có rk i p remiera Beg my ? Zwłas zcza że jes t ju ż o d p o wied zialn y za zn ik n ięcie jej s io s try . M an d o r s p o jrzał n a mn ie, mars zcząc czo ło . — Nic z teg o n ie ro zu miem — wy zn ał. — To b ez zn aczen ia — wy jaś n iłem. — On a k łamie. J eś li co ś s ię jej s tan ie, wró ci p o p ro s tu p rawd ziwa Nay d a. Wid ziałem to ju ż w p rzy p ad k u Geo rg e'a Han s en a, M eg Dev lin i Vin ty Bay le. — Tak zwy k le s ię d zieje — p o wied ziała. — Gd y b y n ie p ewien d ro b iazg . On i ws zy s cy b y li ży wi, k ied y b rałam w p o s iad an ie ich ciała. Ale Nay d a właś n ie zmarła p o ciężk iej ch o ro b ie. Do k ład n ie k to ś tak i b y ł mi p o trzeb n y , więc o p an o wałam i u leczy łam jej ciało . J ej ju ż tu n ie ma. J eś li o d ejd ę, zo s tan ą zwło k i alb o lu d zk a ro ś lin a. —

Blefu jes z —

s twierd ziłem. Pamiętałem jed n ak , że Vialle ws p o mn iała

o ch o ro b ie Nay d y . — Nie, wcale n ie. — To b ez zn aczen ia — mru k n ąłem. — M an d o rze, p o trafis z s p rawić, b y n ie mo g ła o p u ś cić teg o ciała i p o d ążać za mn ą?

— Tak — p o twierd ził. — Do b rze. Nay d o , wy ru s zam w p ewn e miejs ce i b ęd zie mi tam g ro zić ś mierteln e n ieb ezp ieczeń s two . Nie p o zwo lę, b y ś ru s zy ła za mn ą i wy p ełn iała s wo je p o lecen ia. — Nie ró b teg o — o d p o wied ziała. — Nie zo s tawias z mi żad n eg o wy b o ru . M u s zę zatrzy mać cię tu taj, k ied y b ęd ę s ię zajmo wał s wo imi s p rawami. Wes tch n ęła. — A więc zn alazłeś s p o s ó b , żeb y mn ie zmu s ić, b y m d la wy k o n an ia jed n eg o ro zk azu złamała d ru g i. Bard zo s p ry tn ie. — Zatem p o wies z mi to , co ch cę wied zieć? Po k ręciła g ło wą. — To n ie k wes tia wo li, lecz fizy czn a n iemo żliwo ś ć. Ale… ch y b a zn alazłam sposób. — J ak i? — M o g łab y m ch y b a wy zn ać p rawd ę k o mu ś trzeciemu , k o mu tak że zależy n a two im b ezp ieczeń s twie. — To zn aczy … — Gd y b y ś wy s zed ł n a ch wilę z p o k o ju , s p ró b u ję o p o wied zieć two jemu b ratu o ty m, czeg o to b ie n ie mo g ę zd rad zić. Sp o jrzałem w o czy M an d o ra. — Wy jd ę n a ch wilę n a k o ry tarz — rzu ciłem. Tak też zro b iłem. Wiele rzeczy mn ie n iep o k o iło , g d y p o d ziwiałem g o b elin y n a ś cian ach . Nie n ajmn iej ważn ą s p o ś ró d n ich b y ł fak t, że p rzecież jej n ie mó wiłem, iż M an d o r jes t mo im b ratem. Drzwi o two rzy ły s ię p o d łu g im czas ie. Wy jrzał M an d o r i ro zejrzał s ię n a ws zy s tk ie s tro n y . Un ió s ł ręk ę, g d y ru s zy łem k u n iemu . Zatrzy małem s ię, a o n wy s zed ł i zb liży ł s ię d o mn ie. Wciąż s ię ro zg ląd ał. — To jes t p ałac w Amb erze? — zap y tał. — Tak . M o że n ie n ajmo d n iejs ze s k rzy d ło , ale d la mn ie to d o m. — Ch ciałb y m g o o b ejrzeć w s p o k o jn iejs zy ch o k o liczn o ś ciach . Po k iwałem g ło wą. — Ob iecu ję. A teraz p o wied z, co s ię tam d ziało ? Od wró cił g ło wę, zau waży ł g o b elin , p rzy jrzał s ię u ważn ie.

— To n iezwy k łe — rzek ł. — Nie mo g ę. — Co mas z n a my ś li? — Nad al mi u fas z, p rawd a? — Oczy wiś cie. — Więc zau faj mi ró wn ież teraz. M am ważn e p o wo d y , żeb y n ie mó wić, czeg o s ię d o wied ziałem. — Daj s p o k ó j, M an d o rze! O co tu ch o d zi, u lich a? — Ty'iga n ie s tan o wi d la cieb ie zag ro żen ia. Nap rawd ę d b a o two je b ezp ieczeń s two . — Też mi n o win a. Ch cę wied zieć d laczeg o . — Daj temu s p o k ó j — p o wied ział. — Na razie. Tak b ęd zie lep iej. Po trząs n ąłem g ło wą. Zacis n ąłem d ło ń w p ięś ć i ro zejrzałem s ię za czy mś , w co mó g łb y m trzas n ąć. — Ro zu miem, co czu jes z. Ale p ro s zę, żeb y ś d ał temu s p o k ó j. — Uważas z, że wied za mo g łab y mi jak o ś zas zk o d zić? — Teg o n ie p o wied ziałem. — A mo że b o is z s ię mi p o wied zieć? — Daj s p o k ó j! — p o wtó rzy ł. Od wró ciłem s ię i o p an o wałem z wy s iłk iem. — M u s is z mieć ważn e p o wo d y — u zn ałem w k o ń cu . — M am. — Nie mam zamiaru rezy g n o wać — o zn ajmiłem. — Ale n ie mam też czas u , b y wo b ec tak ieg o s p rzeciwu d o ch o d zić p rawd y . W p o rząd k u . Ty mas z s wo je p o wo d y , a ja mam ważn e s p rawy g d zie in d ziej. — Ws p o mn iała mi o J u rcie, M as ce i Twierd zy , g d zie Bran d zd o b y ł s wą mo c. — Tak , właś n ie tam s ię wy b ieram. — On a liczy , że b ęd zie mo g ła ci to warzy s zy ć. — M y li s ię. — J a ró wn ież b y m ci o d rad zał. — Przy p iln u jes z jej d la mn ie, p ó k i n ie załatwię s wo ich s p raw? — Nie — o d p arł. — Po n ieważ wy ru s zam z to b ą. Ale zan im o d ejd ziemy , p o g rążę ją w b ard zo g łęb o k im tran s ie. — Przecież n ie mas z p o jęcia, co s ię zd arzy ło o d n as zej ws p ó ln ej k o lacji. A zd arzy ło s ię wiele. I n ie mam czas u , żeb y u zu p ełn ić two je in fo rmacje.

— To b ez zn aczen ia — s twierd ził. — Wiem, że w g rę wch o d zi wro g i czaro wn ik , J u rt i n ieb ezp ieczn e miejs ce. To wy s tarczy . Pó jd ę z to b ą i p o mo g ę ci. — Ale to mo że n ie wy s tarczy ć — p o wied ziałem. — M y mo żemy n ie wy s tarczy ć. — M imo to u ważam, że ty'iga b ęd zie ty lk o p rzes zk ad zać. — Nie mó wiłem o n iej, ty lk o o tej zes zty wn iałej d amie p rzy d rzwiach . — Właś n ie ch ciałem o n ią zap y tać. To jak iś p rzeciwn ik , k tó reg o ch ciałeś u k arać? — Ows zem, b y ła p rzeciwn ik iem. J es t p as k u d n a, zd rad liwa i jad o wicie k ąs a. J es t ró wn ież k ró lo wą zrzu co n ą z tro n u . Ale to n ie ja tak ją u rząd ziłem. Zro b ił to czaro wn ik , k tó ry p o lu je ró wn ież n a mn ie. On a jes t matk ą p rzy jaciela, więc u rato wałem ją i d la b ezp ieczeń s twa p rzen io s łem tu taj. Do p iero teraz p o jawił s ię p o wó d , żeb y ją u wo ln ić. — Ro zu miem. J ak o s o ju s zn ik a p rzeciwk o jej d awn emu wro g o wi. — Właś n ie. Do b rze zn a miejs ce, g d zie s ię wy b ieram. Ale n ie lu b i mn ie i n iełatwo p ro wad zić z n ią in teres y … A n ie mam p ewn o ś ci, czy jej s y n d o s tarczy ł mi o d p o wied n iej amu n icji, d zięk i k tó rej mó g łb y m jej zau fać. — Uważas z, że b ęd zie cen n y m n ab y tk iem? — Tak . Ch ciałb y m mieć p o s wo jej s tro n ie całą jej wro g o ś ć. Po za ty m, o ile wiem, jes t zn ak o mitą czaro d ziejk ą. — J eś li p o trzeb n e s ą arg u men ty , p o zo s tają ty lk o g ro źb y i p rzek u p s two . M am k ilk a p ry watn y ch p iek ieł, k tó re o s o b iś cie zap ro jek to wałem i wy p o s aży łem, z czy s to es tety czn y ch wzg lęd ó w. Kró tk a p o d ró ż mo że jej d o s tarczy ć s iln y ch wrażeń . Z d ru g iej s tro n y , mó g łb y m p o s łać p o g arn ek k lejn o tó w. — Sam n ie wiem — mru k n ąłem. — J ej mo ty wacje s ą n ieco zło żo n e. Pó k i b ęd ę w s tan ie, p o zwó l mi d ziałać s amemu . — Oczy wiś cie. To b y ły ty lk o p ro p o zy cje. — Zatem n ajb liżs ze p lan y to o ży wić ją, zło ży ć o fertę i s p ró b o wać o cen ić reak cję. — Czy n ik o g o in n eg o n ie mo żes z p ro s ić o p o mo c? Ko g o ś ze s wo ich tu tejs zy ch k rewn y ch ? — Bo ję s ię im zd rad zić, co zamierzam. Łatwo mo g lib y mi zak azać, p rzy n ajmn iej d o p o wro tu Ran d o ma. Nie mam n a to czas u . — M o g ę wezwać p o s iłk i z Dwo rcó w. — Tu taj? Do Amb eru ? Wp ad łb y m w b ag n o p o u s zy , g d y b y Ran d o m s ię o ty m d o wied ział. Zacząłb y p o d ejrzewać, że s zy k u ję p rzewró t. Uś miech n ął s ię.

— To miejs ce p rzy p o min a mi d o m — zau waży ł i zawró cił d o mo ich d rzwi. Zo b aczy łem, że Nay d a wciąż s ied zi n a k rześ le, z d ło ń mi n a k o lan ach , wp atrzo n a w metalo wą k u lk ę zawies zo n ą trzy d zieś ci cen ty metró w o d jej twarzy . Dru g a k u lk a n ad al zataczała k ręg i p o p o d ło d ze. M an d o r d o s trzeg ł, że p rzy g ląd am s ię Nay d zie. — Bard zo lek k i tran s — wy jaś n ił. — Sły s zy n as . J eś li zech ces z, mo żes z o b u d zić ją w jed n ej ch wili. Sk in ąłem ty lk o g ło wą. Przy s zła k o lej n a J as rę. Zd jąłem ws zy s tk ie wis zące n a n iej p łas zcze i o d ło ży łem n a k rzes ło p o d ru g iej s tro n ie p o k o ju . Po tem p rzy n io s łem ś ciereczk ę i mis k ę z wo d ą, żeb y zetrzeć z jej twarzy mak ijaż k lau n a. — Niczeg o n ie zap o mn iałem? — mru k n ąłem, g łó wn ie d o s ieb ie. — Szk lan k a wo d y i lu s tro — p o d p o wied ział M an d o r. — Po co ? — M o że b y ć s p rag n io n a — wy jaś n ił. — I z p ewn o ś cią zech ce s p rawd zić, jak wy g ląd a. — M o że mas z rację — p rzy zn ałem. Przes u n ąłem mały s to lik i u s tawiłem n a n im d zb an ek i k ielich . Ob o k p o ło ży łem lu s terk o . — Po d trzy maj ją lep iej n a wy p ad ek , g d y b y p o u s u n ięciu czaru zas łab ła. — Słu s zn ie. Ob jąłem ją, p o my ś lałem o tru jący m u k ąs zen iu i co fn ąłem s ię. Po n amy ś le ch wy ciłem ją jed n ą ręk ą n a o d leg ło ś ć ramien ia. — J eś li mn ie u g ry zie, s tracę p rzy to mn o ś ć n iemal n aty ch mias t — o s trzeg łem M an d o ra. — Gd y b y to n as tąp iło , b ąd ź g o tó w d o o b ro n y . M an d o r rzu cił w p o wietrze n as tęp n ą k u lk ę. Na n ien atu raln ie d łu g ą ch wilę zawis ła n a s zczy cie trajek to rii, p o czy m wró ciła mu d o ręk i. — Do b rze — p o wied ziałem i wy mó wiłem s ło wa, k tó re co fn ęły zak lęcie. Nie zd arzy ło s ię n ic tak d ramaty czn eg o , jak s ię s p o d ziewałem. Os u n ęła s ię, więc p o d trzy małem ją. — Nic ci n ie g ro zi — p o wied ziałem. — Rin ald o wie, że tu jes teś — d o d ałem, b y p rzy wo łać zn ajo me imię. — Tu s to i k rzes ło . Nap ijes z s ię wo d y ? — Tak . Nalałem z d zb an k a i p o d ałem jej k ielich . Kied y p iła, o b s erwo wała o to czen ie. Zas tan awiałem s ię, czy d o s zła d o s ieb ie o d

razu , a teraz s ącząc wo d ę, g rała n a czas , p o d czas g d y jej my ś li p ęd ziły , a n a czu b k ach p alcó w tań czy ły zak lęcia. Kilk a razy zerk n ęła z u zn an iem n a M an d o ra. Nay d ę o b rzu ciła d łu g im, n iech ętn y m s p o jrzen iem. Wres zcie o d s tawiła k ielich i u ś miech n ęła s ię. — Ro zu miem, M erlin ie, że jes tem two im więźn iem — s twierd ziła, k rztu s ząc s ię lek k o . Ły k n ęła jes zcze wo d y . — Go ś ciem — p o p rawiłem. — Do p rawd y ? J ak to s ię s tało ? J ak o ś n ie p amiętam, b y m p rzy jmo wała zap ro s zen ie. — Przen io s łem cię tu taj z cy tad eli w Twierd zy Czterech Świató w. W s tan ie n ieco k atalep ty czn y m — wy jaś n iłem. — A g d zież zn ajd u je s ię o wo „tu taj”? — To mó j ap artamen t w p ałacu w Amb erze. — Zatem więźn iem — o rzek ła. — Go ś ciem — p o wtó rzy łem. — W tak im razie p o win n am zo s tać p rzed s tawio n a, p rawd a? — Wy b acz. M an d o rze, o to jej wy s o k o ś ć J as ra, k ró lo wa Kas h fy . — Świad o mie p o min ąłem „k ró lews k ą”. — Was za wy s o k o ś ć, p ro s zę o p o zwo len ie p rzed s tawien ia s o b ie mo jeg o b rata, Lo rd a M an d o ra. Po ch y liła g ło wę. M an d o r zb liży ł s ię, p rzy k lęk n ął i u n ió s ł jej d ło ń d o warg . Lep s zy jes t o d e mn ie w tak ich d wo rs k ich g es tach ; n awet n ie s p rawd ził, czy g rzb iet d ło n i n ie p ach n ie g o rzk imi mig d ałami. Od razu d o s trzeg łem, że te man iery zro b iły n a n iej wrażen ie. Przy g ląd ała mu s ię z u wag ą. — Nie zd awałam s o b ie s p rawy — rzek ła — że d o k ró lews k ieg o ro d u n ależy o s o b n ik imien iem M an d o r. — M an d o r jes t n as tęp cą d iu k a Sawalla z Dwo rcó w Ch ao s u — o d p arłem. Szero k o o two rzy ła o czy . — I p o wied ziałeś , że jes t two im b ratem? — W is to cie. — Ud ało ci s ię mn ie zd ziwić — p rzy zn ała. — Zap o mn iałam o two im mies zan y m p o ch o d zen iu . Uś miech n ąłem s ię, s k in ąłem g ło wą i wy ciąg n ąłem ręk ę. — A to … — zacząłem. — Zn am ju ż Nay d ę — p rzerwała. — Dlaczeg o d ziewczy n a jes t tak a… zamy ś lo n a?

— To s p rawa o wielk iej zło żo n o ś ci — o d rzek łem. — Są za to in n e i jes tem p ewien , że b ęd ą d la cieb ie b ard ziej in teres u jące. Un io s ła b rew. — Ach … — wes tch n ęła. — Oto k ru ch y , u lo tn y elemen t… p rawd a. Kied y tak s zy b k o wy ch o d zi n a jaw, zwy k le czy n i to p o d wp ły wem k lau s tro fo b ii o k o liczn o ś ci. Do czeg o jes tem wam p o trzeb n a? Nad al s ię u ś miech ałem. — Zaws ze n ależy u wzg lęd n iać o k o liczn o ś ci. —

Uwzg lęd n iam fak t, że zn ajd u ję s ię w Amb erze, ży wa i n ie w celi,

w to warzy s twie d wó ch d żen telmen ó w, k tó rzy zach o wu ją s ię n iezwy k le u p rzejmie. Uwzg lęd n iam ró wn ież, że mó j s tan n ie jes t tak i, jak im b y ć p o win ien wed łu g o s tatn ich ws p o mn ień . I to b ie p o win n am d zięk o wać za u wo ln ien ie? — Tak . — Nie wiem czemu , ale wątp ię, b y p o wo d o wał to b ą altru izm. — Zro b iłem to d la Rin ald a. Pró b o wał cię wy d o s tać, ale zo s tał p o b ity . Po tem ja wy my ś liłem s p o s ó b , k tó ry mó g ł b y ć s k u teczn y . Wy p ró b o wałem g o . By ł. Twarz jej zes zty wn iała n a d źwięk imien ia s y n a. Uzn ałem, że wo li s ły s zeć to , k tó re s ama mu n ad ała, n iż „Lu k e”. — Czy n ic mu n ie jes t? — zap y tała. — Nic — zap ewn iłem w n ad ziei, że to p rawd a. — Więc czemu g o tu n ie ma? — Od jech ał g d zieś z Daltem. Nie jes tem p ewien d o k ąd . Wted y właś n ie Nay d a jęk n ęła cich o . Po p atrzy liś my n a n ią, ale n ie p o ru s zy ła s ię. M an d o r s p o jrzał p y tająco , lecz d y s k retn ie p o k ręciłem g ło wą. Nie ch ciałem jej b u d zić w tak iej ch wili. — Ten b arb arzy ń ca źle n a n ieg o wp ły wa — zau waży ła J as ra. Zak rztu s iła s ię zn o wu i wy p iła tro ch ę wo d y . — Tak ch ciałam, b y zamias t wy czy n iać p ry mity wn e s ztu czk i w s io d le, Rin ald o n ab rał b ard ziej d wo rn y ch man ier. — Zech ciała łas k awie u ś miech n ąć s ię d o M an d o ra. — W ty m mn ie ro zczaro wał. Czy macie co ś mo cn iejs zeg o o d wo d y ? — Oczy wiś cie. — Od k o rk o wałem win o i n alałem jej. Po tem s p o jrzałem n a M an d o ra i n a b u telk ę, ale p o k ręcił g ło wą. — M u s is z jed n ak p rzy zn ać, że n a d ru g im ro k u p ięk n ie p o b ieg ł w meczu z UCLA. — Nie ch ciałem, żeb y tak n a n ieg o n arzek ała. — Po częś ci b y ł to rezu ltat jeg o zamiło wan ia d o b ard ziej ak ty wn eg o try b u ży cia.

Uś miech n ęła s ię, b io rąc o d e mn ie k ielich . — Tak . Po b ił wted y rek o rd ś wiata. Wciąż wid zę, jak p rzech o d zi o s tatn i p ło tek . — By łaś tam? — Natu raln ie. Ch o d ziłam n a ws zy s tk ie was ze zawo d y . Og ląd ałam n awet two je b ieg i. Całk iem n ieźle. Ły k n ęła win a. — Zamó wić ci co ś d o jed zen ia? — zap ro p o n o wałem. — Nie. Właś ciwie o p rawd zie…

n ie

jes tem

g ło d n a. Przed

ch wilą

zaczęliś my

mó wić

— Rzeczy wiś cie. Do my ś lam s ię, że w Twierd zy miało miejs ce mag iczn e s tarcie międ zy to b ą a M as k ą… — M as k ą? — p o wtó rzy ła. — To ten czaro wn ik w b łęk itn ej mas ce, k tó ry wład a teraz Twierd zą. — A tak . Ows zem, miało . — Prawid ło wo o d g ad łem? — Tak , ale to s p o tk an ie n as tąp iło d o ś ć n ag le. Wy b acz mo je wah an ie. Zo s tałam zas k o czo n a i n ie zd ąży łam p rzy g o to wać o b ro n y . To właś ciwie ws zy s tk o . Nic tak ieg o s ię więcej n ie p o wtó rzy . — J es tem p ewien . Ale… — Wy k rad łeś mn ie? — p rzerwała. — Czy też mu s iałeś walczy ć z M as k ą, żeb y mn ie u wo ln ić? — Walczy liś my — o d p arłem. — I w jak im s tan ie g o zo s tawiłeś ? — Zak o p an eg o p o d s to s em n awo zu . Zach ich o tała. — Cu d o wn e! Lu b ię mężczy zn z p o czu ciem h u mo ru . — M u s zę tam wró cić — d o d ałem. — O… A to d laczeg o ? — Po n ieważ M as k a s p rzy mierzy ł s ię z mo im d awn y m wro g iem… czło wiek iem imien iem J u rt, k tó ry p rag n ie mo jej ś mierci. Wzru s zy ła ramio n ami. — Sk o ro M as k a ci n ie d o ró wn ał, n ie ro zu miem, czemu M as k a i ten czło wiek mają s p rawić k ło p o t. M an d o r o d ch rząk n ął.

—

J eś li

wo ln o

—

p o wied ział. —

J u rt

jes t

p o mn iejs zy m

czaro d ziejem

i zmien n o k s ztałtn y m z Dwo rcó w. M a tak że wład zę n ad Cien iem. — Ows zem, to mo że s tan o wić p ewien p ro b lem — p rzy zn ała. — Nie tak wielk i jak to , czeg o ws p ó ln ie p ró b u ją d o k o n ać — s twierd ziłem. — Wed łu g mo ich wiad o mo ś ci, M as k a zamierza p o d d ać J u rta tak iemu s amemu ry tu ało wi, jak i p rzes zed ł twó j zmarły mąż… ma to związek z Fo n tan n ą M o cy . — Nie! — k rzy k n ęła, zry wając s ię n a n o g i. Res ztk a win a zmies zała s ię ze ś lin ą i p lamami k rwi Nay d y n a tab rizk im d y wan ie, k tó ry k u p iłem d la d elik atn ie h afto wan ej s ielan k o wej s cen y . — To n ie mo że s ię p o wtó rzy ć! Bu rza wy b u ch ła i zg as ła w jej o czach . Wted y , p o raz p ierws zy , J as ra wy d ała mi s ię s łab a i wrażliwa. — Dlateg o g o u traciłam… — s zep n ęła. Ch wila min ęła. Po wró ciła tward o ś ć. — Nie s k o ń czy łam win a — zau waży ła, s iad ając. — Przy n io s ę d ru g i k ielis zek — p o wied ziałem. — Czy to n ie lu s tro leży n a s to lik u ?

ROZDZIAŁ XI Czek ałem, aż s k o ń czy to aletę. Patrzy łem p rzez o k n o n a ś n ieg i d y s k retn ie, o d wró co n y d o n iej p lecami, p ró b o wałem n awiązać k o n tak t z Co ral alb o Lu k iem. Bez s k u tk u . Kied y o d ło ży ła p o ży czo n e o d e mn ie g rzeb ień i s zczo tk ę, a o b o k n ich lu s terk o , u zn ałem, że tak s amo jak wło s y , zd ąży ła u p o rząd k o wać s we my ś li. I że jes t g o to wa d o d als zej ro zmo wy . Od wró ciłem s ię i p o d s zed łem wo ln o . Przy g ląd aliś my s ię s o b ie n awzajem, ćwicząc p rzy ty m o b o jętn y wy raz twarzy . Wres zcie zap y tała: — Czy jes zcze k to ś w Amb erze wie, że mn ie p rzeb u d ziłeś ? — Nie — zap ewn iłem. — To d o b rze. To zn aczy , że mo że wy jd ę s tąd ży wa. Do my ś lam s ię, że ch ces z u zy s k ać mo ją p o mo c p rzeciwk o M as ce i temu J u rto wi? — Tak . — O jak ą d o k ład n ie p o mo c ci ch o d zi i czy m b y łb y ś s k ło n n y za n ią zap łacić? — Zamierzam p rzed o s tać s ię d o Twierd zy , p o czy m zn eu tralizo wać M as k ę i J u rta — wy jaś n iłem. — Zn eu tralizo wać? Czy to n ie jed en z ty ch miły ch eu femizmó w d la s ło wa „zab ić”? — Właś ciwie tak . — Amb er n ie s ły n ie raczej z d elik atn o ś ci — zau waży ła. — Zb y t d łu g o u leg ałeś wp ły wo m amery k ań s k ieg o d zien n ik ars twa. Wies z zatem, że d o b rze zn am Twierd zę, i ch ces z, b y m ci p o mo g ła zab ić ich o b o je. Zg ad za s ię? Przy tak n ąłem. — Rin ald o twierd ził, że jeś li p rzy b ęd ziemy za p ó źn o i J u rt zd ąży s ię p o d d ać ry tu ało wi tran s fo rmacji, zn ajd zies z mo że s p o s ó b , b y u ży ć mo cy Fo n tan n y p rzeciw n iemu — wy jaś n iłem. — Po zn ał te n o tatk i lep iej, n iż p rzy p u s zczałam — mru k n ęła. — Będ ę z to b ą s zczera, g d y ż o d teg o mo że zależeć n as ze ży cie: o ws zem, is tn ieje tak i s p o s ó b . Ale n ie, n a n ic n am s ię n ie p rzy d a. Ab y wy k o rzy s tać d o tak ich celó w mo c Fo n tan n y , n iezb ęd n e s ą p ewn e p rzy g o to wan ia. Nie mo g ę p o p ro s tu p s try k n ąć p alcami i zro b ić teg o tak o d razu .

M an d o r o d ch rząk n ął. — Wo lałb y m u n ik n ąć ś mierci J u rta — o ś wiad czy ł. — Pó k i is tn ieje s zan s a, b y zab rać g o d o Dwo rcó w jak o jeń ca. M o żn a g o p o tem u k arać. J es t mo że s p o s ó b , b y g o zn eu tralizo wać, n ie… n eu tralizu jąc, jak to u jąłeś . — A jeś li n ie ma? — s p y tałem. — Wted y p o mo g ę g o zab ić — o d p arł. — Nie mam co d o n ieg o złu d zeń , ale u ważam, że p o win n iś my s p ró b o wać. Bo ję s ię, że wieś ć o jeg o ś mierci mo że d o b ić n as zeg o o jca. Sp u ś ciłem g ło wę. M ó g ł mieć rację. Wp rawd zie p o ś mierci s tareg o Sawalla M an d o r o d zied ziczy łb y ty tu ł i p o k aźn ą fo rtu n ę, jed n ak b y łem p ewien , że n ie ch ce ich za tak ą cen ę. — Ro zu miem — wes tch n ąłem. — Nie p o my ś lałem o ty m. — Po zwó l, że s p ró b u ję g o p o s k ro mić. J eś li to s ię n ie u d a, p rzy łączę s ię d o cieb ie w ty m, co mu s i zo s tać d o k o n an e. — Zg o d a — mru k n ąłem, o b s erwu jąc, jak reag u je n a to J as ra. Przy g ląd ała s ię n am z d ziwn y m wy razem twarzy . — „Nas zeg o o jca”? — p o wtó rzy ła. — Tak — p rzy zn ałem. — Nie ch ciałem o ty m mó wić, ale s k o ro i tak wy s zło n a jaw… J u rt jes t n as zy m mło d s zy m b ratem. Oczy b ły s zczały jej jas n o . Zwietrzy ła s p is ek . — To ro d zin n a walk a o wład zę, p rawd a? — Sąd zę, że mo żn a tak to o k reś lić — p rzy zn ałem. — Niezu p ełn ie — wtrącił M an d o r. — I n ależy cie d o ważn eg o w Dwo rcach ro d u ? M an d o r wzru s zy ł ramio n ami. J a ró wn ież. M iałem p rzeczu cie, że J as ra s zu k a s p o s o b u , b y wy k o rzy s tać jak o ś tę in fo rmację. Po s tan o wiłem d o teg o n ie d o p u ś cić. — M ó wiliś my o p iln iejs zy ch s p rawach — p rzy p o mn iałem. — Ch cę, żeb y ś wp ro wad ziła n as d o Twierd zy i p rzy jęła wy zwan ie M as k i. Po ws trzy mamy J u rta, g d y b y zech ciał p rzes zk ad zać, i o d d amy g o M an d o ro wi. J eś li p o s k ro mien ie o k aże s ię n iemo żliwe, p o d ejmiemy ś ro d k i o s tateczn e. Id zies z z n ami? — Nie b y ło jes zcze mo wy o cen ie — p rzy p o mn iała. — Rzeczy wiś cie — p rzy zn ałem. — Ro zmawiałem o ty m z Rin ald em. Kazał ci p rzek azać, że o d wo łu je wen d etę. Uważa, że p o ś mierci Cain e'a rach u n k i z Amb erem zo s tały wy ró wn an e. Pro s ił, żeb y cię u wo ln ić, jeś li n am p o mo żes z, i zap ro p o n o wał,

b y w zamian za p o mo c w walce z n o wy m p an em cy tad eli o d d ać ci Twierd zę Czterech Świató w w s u weren n e wład an ie. M ak s y maln a cen a, jak to u jął. Ujęła k ielich i p o wo li s ączy ła win o . Wied ziałem, że b ęd zie zwlek ać, s zu k ając meto d y , b y wy cis n ąć z tej u mo wy jak n ajwięcej. — Ch y b a n ied awn o ro zmawiałeś z Rin ald em? — zap y tała. — Is to tn ie. — J eś li tak mo cn o p o p iera ten p lan , to n ie ro zu miem, d laczeg o włó czy s ię g d zieś z Daltem, zamias t b y ć tu z n ami. — No d o b rze. Op o wiem ci ws zy s tk o — wes tch n ąłem. — Ale jeś li mas z n am p o mag ać, ch ciałb y m wy ru s zy ć jak n ajs zy b ciej. — Ko n ty n u u j — rzu ciła. Op is ałem więc tę wieczo rn ą p rzy g o d ę w Ard en ie. Po min ąłem jed y n ie to , że Vialle wzięła Lu k e'a p o d s wo ją o p iek ę. W miarę ro zwo ju o p o wieś ci Nay d a s tawała s ię co raz b ard ziej n ies p o k o jn a; co ch wilę s k o mlała cich o . Kied y s k o ń czy łem, J as ra p o ws tała, o p ierając d ło ń n a ręce M an d o ra. Przech o d ząc, mu s n ęła g o lek k o b io d rem. Stan ęła p rzed Nay d ą. — A teraz wy tłu maczcie, d laczeg o więzicie tu có rk ę b eg mań s k ieg o d y g n itarza. — J es t o p ętan a p rzez d emo n a, k tó ry lu b i s ię wtrącać w mo je s p rawy — wy jaś n iłem. — Do p rawd y ? Częs to s ię zas tan awiałam, jak im h o b b y mo g ą s ię zajmo wać d emo n y . M am jed n ak wrażen ie, że ten s zczeg ó ln y d emo n u s iłu je p o wied zieć co ś , co mo że mn ie zain teres o wać. Gd y b y ś cie b y li tak d o b rzy i u wo ln ili g o n a ch wilę ro zmo wy , o b iecu ję, że zaraz p o tem ro zważę was zą o fertę. — Czas u ciek a — zau waży łem. — W tak im razie mo ja o d p o wied ź b rzmi: n ie — o zn ajmiła. — Zamk n ijcie mn ie g d zieś i ru s zajcie d o Twierd zy b eze mn ie. Rzu ciłem o k iem n a M an d o ra. — Nie p rzy jęłam jes zcze was zej o ferty — mó wiła d alej J as ra. — Rin ald o n azwałb y to k o s ztem p o zy s k an ia p rzy ch y ln o ś ci. — Nie wid zę w ty m n ic złeg o — o rzek ł M an d o r. — Więc p o zwó l jej mó wić — zap ro p o n o wałem. — M o żes z mó wić, ty'igo — p o wied ział. Pierws ze s ło wa Nay d y b y ły jed n ak s k iero wan e d o mn ie, n ie d o J as ry . — M erlin ie, mu s is z s ię zg o d zić, b y m ci to warzy s zy ła.

Przes zed łem w miejs ce, z k tó reg o mo g łem wid zieć jej twarz. — Nic z teg o — o ś wiad czy łem. — Dlaczeg o n ie? — s p y tała. — Po n ieważ two je zamiło wan ie d o o ch ran ian ia mn ie mo że u tru d n iać d ziałan ie w s y tu acji, g d y p rawd o p o d o b n ie b ęd ę mu s iał ry zy k o wać. — Tak a jes t mo ja n atu ra — o d p arła. — A mó j p ro b lem. — Wes tch n ąłem. — Nie ży czę ci źle. Gd y b ęd zie ju ż p o ws zy s tk im, ch ętn ie z to b ą p o ro zmawiam, ale n a razie mu s is z tu zo s tać. J as ra ch rząk n ęła. — Czy to ju ż ws zy s tk o ? — zap y tała. — Czy mo że ch ciałab y ś tak że mn ie co ś p rzek azać? Przez ch wilę trwała cis za. — Będ zies z im to warzy s zy ć czy n ie? — o d ezwała s ię wres zcie Nay d a. J as ra zas tan awiała s ię d łu g o , wy raźn ie ważąc k ażd e s ło wo . — To p o tajemn a, p ry watn a ak cja — rzek ła. — Nie jes tem p ewn a, czy zy s k a p o p arcie k rewn y ch M erlin a tu taj, w Amb erze. To p rawd a, że ws p ó łp racu jąc z n im, mo g ę wiele zy s k ać, ale też p o d ejmu ję s p o re ry zy k o . Oczy wiś cie, p rag n ę o d zy s k ać wo ln o ś ć i wład zę w Twierd zy . To n iemal u czciwa wy mian a. Ale o n żąd a ró wn ież zak o ń czen ia wen d ety . J ak ą mam g waran cję, że jeg o o p in ia b ęd zie miała jak iek o lwiek zn aczen ie i że h ierarch ia Amb eru n ie zech ce mn ie p o tem ś cig ać jak o s p rawczy n i k ło p o tó w? Nie mo że p rzemawiać w imien iu p o zo s tały ch , s k o ro d ziała w s ek recie p rzed n imi. Właś ciwie s k iero wała to p y tan ie d o mn ie. A że b y ło to d o b re p y tan ie, n a k tó re n ie miałem żad n ej o d p o wied zi, u cies zy łem s ię, że ty'iga ch ce zab rać g ło s . — Po trafię cię ch y b a p rzek o n ać, że w two im włas n y m in teres ie leży , b y ś wy ru s zy ła z n imi i u d zieliła ws zelk iej p o mo cy , jak iej ty lk o zd o łas z. — M ó w zatem — p o p ro s iła J as ra. — Ta ro zmo wa mu s i s ię o d b y ć n a o s o b n o ś ci. J as ra u ś miech n ęła s ię, p ewn ie z p o wo d u s weg o zamiło wan ia d o in try g . — Nie mam n ic p rzeciw temu — o ś wiad czy ła. — M an d o rze — wtrąciłem. — Zmu ś ją, b y p o wied ziała to teraz. — Stó j! — zawo łała J as ra. — Po ro zmawiam z n ią s am n a s am alb o mo żecie zap o mn ieć o mo jej p o mo cy . Zacząłem s ię zas tan awiać, ile ta p o mo c b ęd zie warta. Sk o ro J as ra n ie mo że

s k o rzy s tać z Fo n tan n y , b y p o zb y ć s ię J u rta, g d y b y to o n o k azał s ię n ajp o ważn iejs zy m p ro b lemem… To p rawd a, zn ała Twierd zę. Ale właś ciwie n ie wied ziałem n awet, jak iej k las y jes t czaro d ziejk ą. Z d ru g iej s tro n y ch ciałem wres zcie załatwić tę s p rawę i d o d atk o wy ad ep t Sztu k i mó g ł o d eg rać d ecy d u jącą ro lę. — Nay d o — zacząłem. — Czy p lan u jes z co ś , co mo g ło b y zas zk o d zić Amb ero wi? — Nie — zap ewn iła. — M an d o rze, n a co p rzy s ięg ają ty'igi? — Wcale n ie p rzy s ięg ają — mru k n ął. — Niech to d iab li! Ile czas u ci trzeb a? — Daj n am d zies ięć min u t — p o p ro s iła. — Przejd źmy s ię — zap ro p o n o wałem M an d o ro wi. — Oczy wiś cie — zg o d ził s ię. Rzu cił w s tro n ę Nay d y jes zcze jed n ą metalo wą k u lk ę. Zaczęła k rąży ć wk o ło jak p o zo s tałe, n ieco p o wy żej p o zio mu talii. Przed wy jś ciem wy jąłem k lu cz z s zu flad y . I g d y ty lk o zn aleźliś my s ię w k o ry tarzu , s p y tałem: — Czy J as ra mo że ją jak o ś u wo ln ić? — Nie p rzy ty m d o d atk o wy m o b wo d zie zab ezp ieczający m, k tó ry u ru ch o miłem p rzed wy jś ciem — u s p o k o ił mn ie. — Niewielu lu d zi p o trafiło b y g o zerwać, a ju ż z p ewn o ś cią n ie w ciąg u d zies ięciu min u t. — Ta p rzek lęta ty'iga ma s ame tajemn ice — b u rk n ąłem. — Zaczy n am s ię zas tan awiać, k to tu właś ciwie jes t więźn iem. — On a p ró b u je ty lk o p rzeh an d lo wać k ilk a in fo rmacji w zamian za ws p ó łp racę J as ry — wy jaś n ił. — Ch ce, b y ta d ama u d ała s ię z n ami, s k o ro ju ż s ama iś ć n ie mo że. Ob ecn o ś ć J as ry to d la cieb ie d o d atk o wa o ch ro n a. — Więc czemu n ie mo żemy teg o s łu ch ać? — Nic, czeg o s ię o d n iej d o wied ziałem, w n ajmn iejs zy m s to p n iu teg o n ie wy jaś n ia — o d p arł. — No có ż… p o n ieważ mamy k ilk a wo ln y ch min u t, ch cę załatwić p ewien d ro b iazg . Do p iln u j tu taj ws zy s tk ieg o i p rzejmij d o wo d zen ie, g d y b y n as zawo łała, zan im wró cę. Uś miech n ął s ię. — Gd y b y p rzech o d ził k tó ry ś z two ich k rewn y ch , mam mu p o wied zieć, że jes tem lo rd em Ch ao s u ?

— M y ś lałem, że jes teś ró wn ież mis trzem o s zu s twa. — Oczy wiś cie — p o twierd ził, k las n ął w ręce i zn ik n ął. — Będ ę s ię s p ies zy ł — o b iecałem. — Po wo d zen ia — d o b ieg ł s k ąd ś jeg o g ło s . Szy b k o p o mas zero wałem k o ry tarzem. M o żn a to ch y b a n azwać małą p ielg rzy mk ą — p ielg rzy mk ą, k tó rej n ie o d b y łem ju ż b ard zo d awn o . Tu ż p rzed n o wy m p rzed s ięwzięciem, właś n ie tak im, wy d awała s ię jak o ś właś ciwa. Kied y d o tarłem d o d rzwi, p rzez ch wilę s tałem n ieru ch o mo u p ro g u . Zamk n ąłem o czy i wy o b raziłem s o b ie wn ętrze tak , jak je wid ziałem o s tatn im razem. To b y ł ap artamen t mo jeg o o jca. Og ląd ałem g o wielo k ro tn ie, p ró b u jąc z wy p o s ażen ia, u k ład u meb li, jeg o p ó łek z k s iążk ami i zb io ru ciek awo s tek d o wied zieć s ię o n im czeg o ś więcej. Zaws ze zn alazł s ię k tó ry o d p o wiad ał n a p y tan ie alb o czy n o tatk a n a marg in es ie, s reb rn a d ag ero ty p atrak cy jn ej b ru n etk i z

jak iś d ro b iazg , k tó ry p rzy ciąg n ął mo ją u wag ę, s tawiał n o we — in s k ry p cja, wy k lejk a w k s iążce s zczo tk a d o wło s ó w z n iewłaś ciwy mi in icjałami, p o d p is em: „Carlo wi, k o ch ająca Caro ly n ”, czy

zd jęcie o jca, jak ś cis k a s o b ie ręce z g en erałem M acArth u rem… Przek ręciłem k lu cz w zamk u i o two rzy łem d rzwi. Przez k ilk a s ek u n d n ie ru s załem s ię jed n ak … p o n ieważ wewn ątrz b y ło jas n o . Nas łu ch iwałem d łu g o , ale n ie d o b ieg ały żad n e d źwięk i. Ws zed łem p o wo li. Na s to jącej p o d ś cian ą k o mo d zie p ło n ęło k ilk a ś wiec. Nik o g o n ie zau waży łem. — Hej! — zawo łałem. — To ja, M erlin . Nie b y ło o d p o wied zi. Zamk n ąłem za s o b ą d rzwi i ru s zy łem d alej. Po ś ró d ś wiec n a k o mo d zie s tał wazo n . Tk wiła w n im jed n a ró ża i zd awało mi s ię, że jes t s reb rn a. Po d s zed łem b liżej. Tak , b y ła p rawd ziwa, n ie s ztu czn a. I b y ła s reb rn a. W jak im cien iu ro s n ą tak ie k wiaty ? Ująłem jed n ą ś wiecę za u ch wy t lich tarza i o d s zed łem, o s łan iając d ło n ią p ło my k . Sk ręciłem w lewo i wk ro czy łem d o n as tęp n eg o p o k o ju . Gd y ty lk o o two rzy łem d rzwi, p rzek o n ałem s ię, że ś wieca n ie b ęd zie p o trzeb n a. Pło n ęło ich tu więcej. — Hej! — p o wtó rzy łem. I zn o wu żad n ej o d p o wied zi. Żad n eg o d źwięk u . Us tawiłem ś wiecę n a s to lik u i zb liży łem s ię d o łó żk a. Po d n io s łem i u p u ś ciłem ręk aw. Sreb rzy s ta k o s zu la leżała n a k ap ie, o b o k p ary czarn y ch s p o d n i — to b arwy o jca. Nie b y ło ich tu taj, k ied y zag ląd ałem p o p rzed n io . Us iad łem p rzy n ich i s p o jrzałem w mro czn y k ąt p o d ru g iej s tro n ie p o k o ju . Co s ię

tu d ziało ? Czy żb y s łu żący o d p rawiali jak ieś tajemn icze ry tu ały ? Du ch y n awied zały p o k ó j? Czy mo że… — Co rwin ie! — k rzy k n ąłem. Po n ieważ n ie s p o d ziewałem s ię o d p o wied zi, n ie b y łem ro zczaro wan y . Gd y jed n ak ws tałem, u d erzy łem g ło wą o ciężk i p rzed mio t zawies zo n y n a filarze łó żk a. Zd jąłem g o i p o d n io s łem d o o czu , b y lep iej wid zieć: p as z mieczem w p o ch wie. Os tatn io też g o tu n ie b y ło . Ch wy ciłem ręk o jeś ć i wy ciąg n ąłem k lin g ę. Zamk n ięta w s zary m metalu częś ć Wzo rca zatań czy ła w b las k u ś wiec. To b y ł Gray s wan d ir, miecz mo jeg o o jca. Co tu taj ro b ił w tej ch wili, n ie miałem p o jęcia. I n ag le u ś wiad o miłem s o b ie z b ó lem, że n ie mo g ę czek ać, b y s p rawd zić, co s ię d zieje. M u s iałem wracać d o włas n y ch k ło p o tó w. Tak , czas zd ecy d o wan ie d ziałał d zis iaj p rzeciwk o mn ie. Ws u n ąłem Gray s wan d ira d o p o ch wy . — Tato ? — zawo łałem. — J eś li mn ie s ły s zy s z… Ch cę zn o wu s ię z to b ą s p o tk ać. Ale teraz mu s zę ju ż iś ć. Po wo d zen ia, co k o lwiek teraz ro b is z. Wy s zed łem z p o k o ju , p o d ro d ze mu s n ąłem p alcami s reb rn ą ró żę i zamk n ąłem za s o b ą d rzwi. Od ch o d ząc, u ś wiad o miłem s o b ie, że d rżę. W d ro d ze p o wro tn ej n ie s p o tk ałem n ik o g o . Zb liżając s ię d o włas n y ch d rzwi, n ie b y łem p ewien , czy p o win ien em wejś ć, zas tu k ać czy czek ać. Nag le co ś d o tk n ęło meg o ramien ia; o b ejrzałem s ię, ale n ie zo b aczy łem n ik o g o . Zn ó w s ię o d wró ciłem; p rzed e mn ą s tał M an d o r i lek k o mars zczy ł b rwi. — Co s ię s tało ? — zap y tał. — J es teś ch y b a b ard ziej n ies p o k o jn y n iż p o p rzed n io . — Co ś b ard zo d ziwn eg o — o d p o wied ziałem. — Tak mi s ię wy d aje. J ak ieś wieś ci ze ś ro d k a? — Kied y cię n ie b y ło , u s ły s załem k rzy k J as ry . Po d b ieg łem i o two rzy łem d rzwi, ale o n a ś miała s ię i k azała mi je zamk n ąć. — Alb o ty'igi zn ają d o b re d o wcip y , alb o u zy s k ała jak ieś p o my ś ln e wiad o mo ś ci. — Na to wy g ląd a. W ch wilę p ó źn iej d rzwi u ch y liły s ię i J as ra s k in ęła n a n as . — Zak o ń czy ły ś my ro zmo wę — o zn ajmiła. Ob s erwo wałem ją, wch o d ząc. By ła wy raźn ie wes els za n iż p o p rzed n io . Po jawiły s ię zmars zczk i p rzy zewn ętrzn y ch k ącik ach o czu i miałem wrażen ie, że z tru d em zmu s za u s ta d o zach o wan ia p o ważn ej min y . — M am n ad zieję, że k o n wers acja b y ła o wo cn a — p o wied ziałem.

— Tak . Og ó ln ie rzecz b io rąc, mo żn a ją tak o k reś lić. Rzu t o k a n a Nay d ę wy jaś n ił mi, że n ie n as tąp iły żad n e zmian y w jej p o zy cji i wy razie twarzy . — M u s zę teraz zap y tać o two ją d ecy zję — zwró ciłem s ię d o J as ry . — Nie mo g ę d łu żej czek ać. — Co s ię s tan ie, jeś li o d mó wię? — zaciek awiła s ię. — Każę o d p ro wad zić cię d o two ich p o k o i i zawiad o mię p o zo s tały ch , że s ię p rzeb u d ziłaś . — J ak o g o ś cia? — J ak o b ard zo d o b rze s trzeżo n eg o g o ś cia. — Ro zu miem. Właś ciwie n ie mam o ch o ty zwied zać ty ch k o mn at, k tó re d la mn ie p rzezn aczy łeś . Po s tan o wiłam to warzy s zy ć wam i p o mag ać n a u s talo n y ch wcześ n iej waru n k ach . Sk ło n iłem s ię jej. — M erlin ie! — o d ezwała s ię Nay d a. — Nie — o d p o wied ziałem i s p o jrzałem n a M an d o ra. Zb liży ł s ię i s tan ął p rzed n ią. — Lep iej b ęd zie, jeś li teraz zaś n ies z — p o wied ział. Zamk n ęła o czy , a ramio n a jej o p ad ły . — Czy zn as z jak ieś miejs ce, g d zie mo g łab y wy p o czy wać n ie n iep o k o jo n a? — Tęd y . — Ws k azałem d rzwi d o s ąs ied n ieg o p o k o ju . Wziął ją za ręk ę i wy p ro wad ził. Po ch wili u s ły s załem jeg o cich y g ło s , p ó źn iej zap an o wało milczen ie. Wy s zed ł zaraz p o tem, a ja zajrzałem p rzez d rzwi d o ś ro d k a. Nay d a leżała n a mo im łó żk u . Nie zau waży łem p rzy n iej an i jed n ej z ty ch jeg o metalo wy ch k u lek . — J es t wy łączo n a? — s p y tałem. — Na d łu g o — o d p arł. Zerk n ąłem n a J as rę, k tó ra p o d ziwiała s ię w lu s trze. — J es teś g o to wa? — u p ewn iłem s ię. Przy g ląd ała mi s ię s p o d o p u s zczo n y ch rzęs . — J ak zamierzas z n as tam p rzetran s p o rto wać? — s p y tała. — A czy mas z p o d ręk ą jak ieś s zczeg ó ln ie ch y tre s p o s o b y p rzen ik n ięcia n a miejs ce? — Nie, w tej ch wili n ie. — W tak im razie wezwę Gh o s twh eela, żeb y n as p rzen ió s ł.

— Czy to n a p ewn o b ezp ieczn e? Ro zmawiałam z ty m… u rząd zen iem. Nie jes tem p rzek o n an a, czy mo żn a mu zau fać. — Pracu je d o s k o n ale — zap ewn iłem ją. — Ch ces z u zb ro ić jak ieś zak lęcia? — To n iep o trzeb n e. M ó j… zap as p o win ien b y ć w d o b ry m s tan ie. — M an d o rze? Us ły s załem metaliczn y s tu k s p o ś ró d fałd jeg o p łas zcza. — Go tó w — rzek ł. Wy jąłem Atu t Gh o s twh eela i wp atrzy łem s ię. Ro zp o cząłem med y tację. Po tem s ięg n ąłem. Nic s ię n ie s tało . Sp ró b o wałem jes zcze raz, p rzy zy wając, d o s trajając, p o s zerzając… I zn o wu s ięg n ąłem, zawo łałem, wczu łem s ię… — Drzwi… — s zep n ęła J as ra. Rzu ciłem o k iem n a d rzwi wejś cio we, ale n ie zau waży łem n ic n iezwy k łeg o . Po tem s p o jrzałem n a n ią i zro zu miałem, w k tó rą s tro n ę p atrzy . Drzwi d o s ąs ied n ieg o p o k o ju , g d zie s p ała Nay d a, zajaś n iały . Lś n iły żó łty m ś wiatłem, k tó re w o czach s tawało s ię co raz b ard ziej in ten s y wn e. Wres zcie p o ś ro d k u b ły s n ął p u n k t o więk s zej jas n o ś ci i n ag le zaczął wo ln o p rzes u wać s ię w g ó rę i w d ó ł. Po tem zab rzmiała mu zy k a, n ie wiem s k ąd , i g ło s Gh o s ta o zn ajmił: — Id źcie za s k aczącą p iłk ą. — Przes tań — mru k n ąłem. — To ro zp ras za. M u zy k a u cich ła. Krążek ś wiatła zn ieru ch o miał. — Przep ras zam — p o wied ział Gh o s t. — M y ś lałem, że tak i żart p o mo że wam s ię o d p ręży ć. — Źle my ś lałeś — d o p arłem. — Ch cę, żeb y ś n as p rzen ió s ł d o cy tad eli w Twierd zy Czterech Świató w. — Żo łn ierzy tak że? J ak o ś n ie mo g ę zlo k alizo wać Lu k e'a. — Ty lk o n as tro je — wy jaś n iłem. — A co z tą o s o b ą, k tó ra ś p i o b o k ? Sp o tk ałem ją ju ż k ied y ś . Nie s k an u je s ię właś ciwie. — Wiem. Nie jes t czło wiek iem. Niech ś p i. — Do b rze więc. Przejd źcie p rzez d rzwi. — Id ziemy — p o wied ziałem. Zap iąłem p as z mieczem, d o d ałem zap as o wy s zty let, zd jąłem z k rzes ła p łas zcz i zarzu ciłem s o b ie n a ramio n a. Ru s zy łem d o p o rtalu , a za mn ą M an d o r i J as ra. Przes tąp iłem p ró g , ale za n im n ie b y ło ju ż s y p ialn i. Ws zy s tk o ro zmazało s ię n a mo men t, a k ied y zn o wu wid ziałem

wy raźn ie, zo b aczy łem p o d s o b ą s zero k ą p rzes trzeń , a w g ó rze zach mu rzo n e n ieb o . Wiatr s zarp ał mn ie za u b ran ie. Us ły s załem o k rzy k M an d o ra, a p o ch wili J as ry — z ty łu , p o lewej s tro n ie. Wielk ie p o le lo d o we, b iałe jak k o ś ć, ro zciąg ało s ię p o p rawej, z d ru g iej s tro n y zaś ciemn o s zare mo rze p rzerzu cało s p ien io n e s zczy ty fal n ib y węże w wiad rze mlek a. Dalek o w d o le, p rzed e mn ą, wrzała i d y miła czarn a ziemia. — Gh o s t! — k rzy k n ąłem. — Gd zie jes teś ? — Tu taj — n ad b ieg ła cich a o d p o wied ź. Sp o jrzaws zy w d ó ł, d o s trzeg łem maleń k i ś wietln y k rążek o b o k czu b k a leweg o b u ta. Wp ro s t p rzed n ami, w d o le, ro s ła wy raźn ie wid o czn a Twierd za. Na zewn ątrz mu ró w n ie zau waży łem żad n y ch ś lad ó w ży cia. Zro zu miałem, że zn aleźliś my s ię w g ó rach , n ied alek o miejs ca, g d zie wio d łem d łu g ą ro zmo wę ze s tary m p u s teln ik iem o imien iu Dav e. — M iałeś n as p rzen ieś ć d o cy tad eli wewn ątrz Twierd zy — p rzy p o mn iałem. — Dlaczeg o wy ląd o waliś my tu taj? — M ó wiłem ci, że n ie lu b ię teg o miejs ca — wy jaś n ił Gh o s t. — Ch ciałem, żeb y ś cie mu s ię p rzy jrzeli i zd ecy d o wali, g d zie d o k ład n ie ch cecie s ię zn aleźć. W ten s p o s ó b b ęd ę mó g ł d o s tarczy ć was b ard zo s zy b k o i n ie wy s tawiać s ię zb y t d łu g o n a s iły , k tó re mn ie n iep o k o ją. Ob s erwo wałem Twierd zę. Wo k ó ł mu ró w zn o wu węd ro wała p ara trąb p o wietrzn y ch . Gd y b y n ie b y ło fo s y , p ewn ie b ez tru d u b y ją wy k o p ały . Po zo s tawały o d d alo n e n iemal d o k ład n ie o s to o s iemd zies iąt s to p n i i p o k o lei zajmo wały s ię ro zś wietlan iem o k o licy . J as n e ws tęg i b ły s k awic n ad awały b liżs zemu cy k lo n o wi n ies amo witeg o b las k u . Po tem, g d y zaczęły p rzy g as ać, ro zjarzy ł s ię d ru g i. Przy g ląd ałem s ię k ilk u p rzeb ieg o m teg o cy k lu . J as ra jęk n ęła cich o . Ob ejrzałem s ię. — O co ch o d zi? — s p y tałem. — Ry tu ał — o d p o wied ziała. — Kto ś w tej ch wili ig ra z mo cą Fo n tan n y . — Czy mo żes z u s talić, jak d alek o s ię p o s u n ęli? — Nie b ard zo . M o g li d o p iero zacząć, a mo g li ju ż s k o ń czy ć. Te o g n is te b ieg u n y in fo rmu ją ty lk o , że ws zy s tk o jes t p rzy g o to wan e. — Zatem ty d ecy d u jes z, J as ro — o rzek łem. — Gd zie p o win n iś my s ię p o jawić? — Są tak ie d wa d łu g ie k o ry tarze p ro wad zące d o s ali Fo n tan n y — wy jaś n iła. — J ed en n a ty m s amy m p o zio mie, d ru g i p iętro wy żej. Sama k o mo ra ma k ilk a p ięter

wy s o k o ś ci. — Przy p o min am s o b ie — p o twierd ziłem. — J eś li o p eru ją mo cą b ezp o ś red n io , a my zjawimy s ię w s ali, s zy b k o s tracimy p rzewag ę zas k o czen ia. Tru d n o p o wied zieć, co mo g ą z n ami zro b ić. Lep iej p o d ejś ć jed n y m ty ch d wó ch k o ry tarzy , żeb y m mo g ła ro zezn ać s y tu ację. Po n ieważ w d o ln y m mo g ą n as zau waży ć, g ó rn y n ajlep iej s ię n ad aje d la n as zy ch celó w. — Do b rze — zg o d ziłem s ię. — Gh o s t, mo żes z n as u mieś cić n ieco w g łęb i g ó rn eg o k o ry tarza? Krąg ro zró s ł s ię, p o ch y lił, n a mo men t zawis ł n ad n ami i o p ad ł. — J u ż… jes teś cie… n a miejs cu — p o wied ział Gh o s t, k ied y wid o k zafalo wał, a k rąg ś wiatła s p ły n ął p o n as o d g ło wy d o s tó p . — Do wid zen ia. M iał s łu s zn o ś ć. Ty m razem wy ląd o waliś my w celu . Staliś my w d łu g im, mro czn y m k o ry tarzu o ś cian ach z cio s an eg o k amien ia. Z jed n ej s tro n y d ro g a n ik n ęła w ciemn o ś ci, z d ru g iej p ro wad ziła d o ro zś wietlo n ej p rzes trzen i. Stro p b y ł z s zo rs tk ich g ło wn i, a p ió ro p u s ze i k o tary p ajęczy n o zd ab iały ciężk ie b elk i. Kilk a n ieb ies k ich mag iczn y ch k u l mig o tało w ś cien n y ch u ch wy tach , eman u jąc s łab y b las k , s u g eru jący n ied alek ie ju ż wy czerp an ie ich zak lęć. In n e p o g as ły . W jas n y m k o ń cu k o ry tarza n iek tó re z k u l zas tąp io n o latarn iami. Z g ó ry d o b ieg ało s zu ran ie s tó p mały ch s two rzeń b ieg ający ch wś ró d b elek s u fitu . Po wietrze p ach n iało k u rzem i wilg o cią. Wy d awało s ię jed n ak n aelek try zo wan e, jak b y ś my o d d y ch ali o zo n em, i wib ro wało o czek iwan iem. Przes zed łem

na

Lo g ru s o wy

Wzro k

i

wo k ó ł

n aty ch mias t

p o jaś n iało . Ze

ws zy s tk ich s tro n b ieg ły lin ie mo cy n ib y lś n iące żó łte k ab le. Do s tarczały d o d atk o weg o o ś wietlen ia, k tó re teraz mo g łem wy k o rzy s tać. Za k ażd y m razem, g d y p rzecin ałem k tó rąś z n ich , wzmag ało s ię wrażen ie d res zczy n a k ark u . Wid ziałem, że J as ra s to i w p u n k cie p rzecięcia k ilk u tak ich lin ii i wy g ląd a, jak b y wch łan iała ich en erg ię. J ej ciało zaczy n ało s ię jarzy ć; n ie wiem, czy b y m to zau waży ł n o rmaln y m wzro k iem. Sp o jrzałem n a M an d o ra i zo b aczy łem zawies zo n y p rzed n im Zn ak Lo g ru s u . Zn aczy ło to , że jes t ś wiad o m ws zy s tk ieg o , co wid zę. J as ra ru s zy ła wo ln o w s tro n ę jas n eg o k o ń ca k o ry tarza. Po s zed łem za n ią, n ieco z lewej s tro n y . Za mn ą M an d o r, id ący tak cich o , że co ch wila mu s iałem s ię o g ląd ać, b y s p rawd zić, czy wciąż jes t p rzy n as . Po ch wili zd ałem s o b ie s p rawę, że wy czu wam d rg an ia, jak b y u d erzen ia p o tężn eg o p u ls u . Nie wiem, czy d o cierały p o p rzez p o d ło g ę, czy wzd łu ż ty ch wib ru jący ch lin ii, k tó re wciąż p rzecin aliś my . Zak łó caliś my ró wn o wag ę s ieci mo cy i n ie b y łem p ewien , czy mo że to zd rad zić

n as zą o b ecn o ś ć czy n awet p o zy cję ad ep to wi Sztu k i, o p eru jącemu tą mo cą z miejs ca p rzy Fo n tan n ie. M o że jes t tak s k o n cen tro wan y n a ry tu ale, że zd o łamy zb liży ć s ię n iezau ważen i? — Zaczęło s ię? — s zep n ąłem d o J as ry . — Tak — o d p arła. — J ak d alek o d o tarli? — Głó wn a faza mo g ła ju ż s ię zak o ń czy ć. Po k ilk u k ro k ach to o n a mn ie zap y tała: — J ak i mas z p lan ? — J eś li mas z rację, atak u jemy n aty ch mias t. M o że n ajp ierw p o win n iś my zająć s ię J u rtem… to zn aczy my ws zy s cy … J eżeli ma teraz tak ą wielk ą mo c i jes t tak n ieb ezp ieczn y . Ob lizała warg i. — J es tem ch y b a n ajlep iej p rzy g o to wan a d o walk i z n im… z p o wo d u d awn y ch związk ó w z Fo n tan n ą — rzek ła. — Lep iej n ie wch o d źcie mi w d ro g ę. Wo lę raczej, żeb y ś w ty m czas ie ro zp rawił s ię z M as k ą. M an d o ra lep iej trzy mać w rezerwie, żeb y p o mó g ł temu , k o mu p o mo c b ęd zie p o trzeb n a. — Zas to s u ję s ię d o tej rad y — o b iecałem. — M an d o rze, s ły s załeś ? — Tak — o d p o wied ział s zep tem. — Zro b ię, jak p o wied ziała. — I p o ch wili: — Co s ię s tan ie, jeś li zn is zczę s amą Fo n tan n ę? — Nie wierzę, b y mo żn a teg o d o k o n ać — o d p arła. Pars k n ął i łatwo mo g łem o d g ad n ąć, w jak n ieb ezp ieczn y m k ieru n k u b ieg n ą jeg o my ś li. — Zró b mi p rzy jemn o ś ć i załó ż, że to mo żliwe. M ilczała p rzez ch wilę. — Gd y b y ś p o trafił zab lo k o wać ją ch o ćb y n a mo men t, cy tad ela p rawd o p o d o b n ie ru n ie — s twierd ziła. — Wy k o rzy s ty wałam eman acje Fo n tan n y , żeb y ją u trzy mać. To s tara b u d o wla. Nig d y jak o ś n ie miałam czas u , żeb y p o d ep rzeć ją tam, g d zie n ależy . Ale en erg ię n iezb ęd n ą d o u d an eg o atak u n a Fo n tan n ę lep iej s p o ży tk o wać d la in n y ch celó w. — Dzięk i — mru k n ął. Zatrzy mała s ię. Ws u n ęła d ło ń w jed n ą z lin ii s ił i p rzy mk n ęła o czy , jak b y b ad ała p u ls . — Bard zo mo cn a — o cen iła. — Kto ś czerp ie z jej g łęb o k ich p o zio mó w.

Ru s zy ła d alej. Światło n a k o ń cu k o ry tarza ro zb ły s ło i p rzy g as ło , ro zb ły s ło , p rzy g as ło … Cien ie co fały s ię i p o wracały n a p rzemian . Ro zleg ł s ię d źwięk p o d o b n y d o b rzęczen ia n ap iętej lin y . Sły s załem też n ieró wn o miern e trzas k i. J as ra p rzy s p ies zy ła, ja ró wn ież. M n iej więcej w tej właś n ie ch wili p rzed n ami zab rzmiał ś miech . Frak ir zacis n ęła mi s ię n a ręce. Og n is te p łatk i p rzemy k ały w o two rze wy jś cia. — A n iech to … lich o … p o rwie — mru czała J as ra. Un io s ła ręk ę, g d y zo b aczy liś my p o mo s t, g d zie p o d czas mo jej p o p rzed n iej wizy ty s tał M as k a. Zatrzy małem s ię, a o n a b ard zo o s tro żn ie p o d es zła d o p o ręczy . Po o b u s tro n ach p o mo s tu s ch o d y p ro wad ziły d o s ali, n a d ó ł. Przez mo men t ty lk o p atrzy ła w d ó ł; p o tem rzu ciła s ię w ty ł, n a p rawo , i p rzeto czy ła, g d y ty lk o p ad ła n a p o d ło g ę. Ku la p o marań czo weg o o g n ia p rzemk n ęła w g ó rę n iczy m p o wo ln a k o meta, zab ierając p o d ro d ze częś ć p o ręczy . Przes zła p rzez o b s zar, k tó ry jes zcze p rzed s ek u n d ą zajmo wała J as ra. Po d b ieg łem, ch wy ciłem ją p o d p ach y i s p ró b o wałem p o s tawić n a n o g i. Czu łem, że n ag le zes zty wn iała. Gwałto wn ie s zarp n ęła g ło wą w lewo . Sk ąd ś wied ziałem, co tam zo b aczę, zan im jes zcze s ię o b ejrzałem. Stał tam J u rt, całk iem n ag i, p ró cz o p as k i n a o k u . J arzy ł s ię i u ś miech ał, o u d erzen ie p u ls u o d materialn o ś ci. — M iło , że wp ad łeś , b racie — p o wied ział. — Szk o d a, że n ie mo żes z zo s tać n a d łu żej. Is k ry tań czy ły mu n a czu b k ach p alcó w, g d y mach n ął ręk ą w mo ją s tro n ę. Wątp iłem, b y my ś lał o u ś cis k u d ło n i. J ed y n e, co mi p rzy s zło d o g ło wy , to : — Szn u ró wk a ci s ię ro związała. Oczy wiś cie, n ie p o ws trzy mało g o to , ale p rzez s ek u n d ę czy d wie miał n ap rawd ę g łu p ią min ę.

ROZDZIAŁ XII J u rt n ig d y n ie g rał w fu tb o l. Na p ewn o s ię n ie s p o d ziewał, że zaatak u ję o d razu i rzu cę s ię n a n ieg o ; a k ied y to n as tąp iło , n ie p rzewid ział ch y b a, że p o d ejd ę tak b lis k o . A jeś li ch o d zi o ch wy t za k o lan a i wy p ch n ięcie p rzez lu k ę w p o ręczy , z p ewn o ś cią b y ł zas k o czo n y . Przy n ajmn iej wy g ląd ał n a tak ieg o , k ied y zwalił s ię n a p lecy i ru n ął w d ó ł, z is k rami wciąż tań czący mi n a czu b k ach p alcó w. J as ra zach ich o tała, mimo że J u rt ro zp ły n ął s ię w lo cie i zn ik n ął, zan im p o d ło g a zd ąży ła g o tro ch ę ro zs maro wać. Kątem o k a d o s trzeg łem, że ws tała. — Teraz ja s ię n im zajmę — o zn ajmiła. — Żad en k ło p o t. J es t n iezg rab n y . — J u rt p o jawił s ię u s zczy tu s ch o d ó w p o p rawej s tro n ie. — Ty załatw M as k ę. M as k a s tał p o p rzeciwn ej s tro n ie fo n tan n y z czarn eg o k amien ia. Przy g ląd ał mi s ię p o p rzez czerwo n o p o marań czo wy g ejzer o g n ia. Po n iżej, w mis ie, p ło mien ie falo wały b ielą i żó łcią. Zajarzy ły s ię b łęk item, g d y ch wy cił je w g arś ć i zaczął u g n iatać, jak d zieck o lep iące ś n ieżk ę. A p o tem rzu cił n imi we mn ie. Od ep ch n ąłem je p ro s tą zas ło n ą. To n ie b y ła Sztu k a, to p ry mity wn e wy k o rzy s tan ie en erg ii. Co ś jed n ak mi p rzy p o mn iało . Zo b aczy łem J as rę, wy k o n u jącą p rzy g o to wawcze g es ty n ieb ezp ieczn eg o zak lęcia jed y n ie d la zmy len ia p rzeciwn ik a. Zb liży ła s ię p rzy ty m d o J u rta tak b lis k o , że b ez tru d u p o p ch n ęła g o i zrzu ciła ze s ch o d ó w. To n ie Sztu k a. Ten , k to mies zk ał w p o b liżu i k o rzy s tał z lu k s u s u tak ieg o źró d ła, z czas em s tawał s ię n ies taran n y ; u ży wał ty lk o b azo wy ch ram zak lęć i p rzelewał n imi całe rzek i mo cy . Kto ś n iewy k s ztałco n y alb o wy jątk o wo len iwy mó g ł p o p ewn y m czas ie zrezy g n o wać n awet z teg o i b ezp o ś red n io wy k o rzy s ty wać p ierwo tn ą en erg ię, b y k o s ztem min imaln eg o wy s iłk u u zy s k ać mak s y maln y efek t. To ro d zaj s zamań s twa, w p rzeciwień s twie d o czy s to ś ci Wy żs zej M ag ii — tak iej, jak czy s to ś ć matematy czn eg o ró wn an ia. J as ra o ty m wied ziała. Od g ad łem, że k ied y ś w ży ciu o d eb rała fo rmaln e s zk o len ie. Przy n ajmn iej ty le d o b rze, p o my ś lałem, o d b ijając n as tęp n ą k u lę o g n ia i p rzes u wając s ię n a lewo . Zacząłem s ch o d zić p o s ch o d ach — b o k iem. An i n a ch wilę n ie o d ry wałem wzro k u

o d M as k i. By łem g o tó w n aty ch mias t s ię b ro n ić lu b atak o wać. Po ręcz p rzed e mn ą ro zżarzy ła s ię, a p o tem wy b u ch ła p ło mien iem. Co fn ąłem s ię o k ro k i s ch o d ziłem d alej. Szk o d a marn o wać zak lęcie n a g as zen ie o g n ia. To wy raźn ie b y ło ty lk o n a p o k az… No tak … By ła też in n a mo żliwo ś ć, u ś wiad o miłem s o b ie n ag le, wid ząc, że M as k a ty lk o mn ie o b s erwu je. Niczy m ju ż n ie s tarał s ię we mn ie rzu cać. To mo g ła b y ć p ró b a. M as k a ch ce s ię p rzek o n ać, czy o g ran icza mn ie zap as wcześ n iej p rzy g o to wan y ch zak lęć… Czy też o d k ry łem, jak b ezp o ś red n io czerp ać z tu tejs zeg o źró d ła mo cy i zaraz p rzy s tąp ię z n im d o wy mian y cio s ó w, d o jak iej wy raźn ie s zy k o wali s ię J u rt i J as ra. Do b rze. Niech s ię martwi. Sk o ń czo n a ilo ś ć zak lęć p rzeciwk o p rawie n iewy czerp an emu źró d łu en erg ii? J u rt p o jawił s ię n ag le wy s o k o p o lewej s tro n ie, n a p arap ecie o k n a. Zd ąży ł ty lk o zmars zczy ć czo ło , k ied y o p ad ła n a n ieg o k u rty n a o g n ia. Zn ik n ęli o n i p ło mien ie. Us ły s załem ś miech J as ry i jeg o p rzek leń s two , a zaraz p o tem trzas k p o d ru g iej s tro n ie s ali. Kied y wy s u n ąłem n o g ę, b y zejś ć n iżej, s to p ień zn ik n ął n ag le. Po d ejrzewając ilu zję, n ad al wo ln o p rzes u wałem s to p ę. Nie n ap o ty k ałem o p o ru i w k o ń cu wy d łu ży łem k ro k , b y p rzes k o czy ć n ad s zczelin ą d o k o lejn eg o s to p n ia. Ten jed n ak zn ik n ął ró wn ież, k ied y p rzen io s łem ju ż ciężar ciała. Us ły s załem cich y ś miech M as k i. Zmien iłem mó j ru ch w s k o k . Gd y b y łem ju ż w p o wietrzu , s ch o d y zn ik ały k o lejn o , k ied y n ad n imi p rzelaty wałem. M as k a u ważał z p ewn o ś cią, że jeś li ty lk o p o trafię s ięg n ąć d o tu tejs zeg o źró d ła mo cy , u czy n ię to o d ru ch o wo i zd rad zę is tn ien ie p o łączen ia. A jeś li n ie, to i tak mo g ę łatwo zmarn o wać zak lęcie u cieczk i. Ocen iłem jed n ak o d leg ło ś ć o d wid o czn ej teraz p o d ło g i. J eś li p o zo s tałe s ch o d y n ie zn ik n ą, mo g ę ch wy cić ręk ami za n as tęp n y , zawis n ąć n a ch wilę i zes k o czy ć. Zu p ełn ie n ieg ro źn y u p ad ek . J eś li ch y b ię alb o ro zwieje s ię jes zcze jed en s to p ień … Uzn ałem, że wy ląd u ję mn iej więcej w cało ś ci. Lep iej p o d ro d ze w d ó ł rzu cić całk iem in n y czar. Po ch wy ciłem k rawęd ź s to p n ia, zak o ły s ałem s ię n a ręk ach i o p ad łem, w lo cie o d wracając ciało i wy p o wiad ając s ło wa zak lęcia, k tó re n azwałem Pad ający m M u rem. Fo n tan n a zad y g o tała. Pło mien ie zafalo wały i ch lu s n ęły , p rzelewając s ię p rzez b rzeg mis y p o s tro n ie M as k i. A p o tem s am M as k a p o leciał n a p lecy , g d y mó j czar p ad ał co raz n iżej.

M as k a u n ió s ł ramio n a. J eg o ciało zd awało s ię wch łan iać wir b las k u , k tó ry p o tem wy p ro mien io wy wał p rzez ręce. M ięd zy d ło ń mi b ły s n ął jas k rawy łu k , p o tem k o p u ła n a k s ztałt tarczy . Utrzy my wał ją n ad s o b ą, o d b ijając k o ń co wą, n is zczącą falę en erg ii zak lęcia. Bieg łem ju ż w jeg o s tro n ę. Nag le zmaterializo wał s ię J u rt: s tał p o d ru g iej s tro n ie Fo n tan n y , n a b rzeg u mis y , d o k ład n ie n ad M as k ą. Sp o g ląd ał n a mn ie z wś ciek ło ś cią. Zan im zd ąży łem wy rwać miecz, rzu cić Frak ir czy wy p o wied zieć n as tęp n e zak lęcie, Fo n tan n a wezb rała o g ro mn ą falą, zmy ła g o n a p o d ło g ę i p rzen io s ła o b o k M as k i, p rzez całą s alę, aż d o s tó p d ru g ich s ch o d ó w. J as ra s ch o d ziła n imi p o wo li. — Nic ci n ie d a u miejętn o ś ć p rzen o s zen ia s ię w d o wo ln e miejs ce — o ś wiad czy ła. — J eś li ws zęd zie jes teś d u rn iem. J u rt wark n ął i p o d erwał s ię n a n o g i. Po d n ió s ł g ło wę, s p o jrzał p o za J as rę… — Ty też, b racie? — zap y tał. — J es tem tu taj, b y ch ro n ić two je ży cie, jeś li to mo żliwe — u s ły s załem o d p o wied ź M an d o ra. — Su g eru ję, żeb y ś wró cił teraz ze mn ą… J u rt wrzas n ął — n ie ro zp o zn ałem s łó w, jed y n ie zwierzęcy ry k . — Nie p o trzeb u ję two jej o p iek i! — wy k rzy czał zaraz p o tem. — J es teś g łu p cem, s k o ro u fas z M erlin o wi! To ty s to is z p o międ zy n im a tro n em! Ciąg b ły s zczący ch p ierś cien i, jak b y lś n iący ch k ó łek z d y mu , s p ły n ął z d ło n i J as ry i o p ad ł w d ó ł, jak b y miały o p as ać jeg o ciało . J u rt zn ik n ął n aty ch mias t, ch o ć p o ch wili u s ły s załem, jak k rzy czy d o M an d o ra z in n ej s tro n y . Nad al zb liżałem s ię d o M as k i, k tó ry o s ło n ił s ię s k u teczn ie p rzed mo im Pad ający m M u rem, a teraz ws tawał p o wo li. Wy rzu ciłem s ło wa Lo d o wej Ścieżk i i n o g i wy jech ały s p o d n ieg o . Ows zem, p rzeciwk o jeg o źró d łu mo cy zamierzałem rzu cić s k o ń czo n ą liczb ę zak lęć. Nazy wam to p ewn o ś cią s ieb ie. M as k a miał en erg ię. J a miałem p lan i ś ro d k i, b y g o wy k o n ać. Kamien n a p ły ta wy rwała s ię z p o d ło g i, wś ró d trzas k ó w i zg rzy tó w zmien iła w ch mu rę żwiru i p o mk n ęła k u mn ie n iczy m ład u n ek ś ru tu . Wy mó wiłem s ło wa Sieci i s k in ąłem ręk ą. Ws zy s tk ie o d p ry s k i zeb rały s ię razem, n im d o mn ie d o tarły . Zrzu ciłem je n a M as k ę, k tó ry wciąż u s iło wał s ię p o d n ieś ć. — Czy zd ajes z s o b ie s p rawę, że wciąż n ie wiem, d laczeg o walczy my ? — p o wied ziałem. — To b y ł twó j p o my s ł. Nad al mó g łb y m… Na mo men t zap rzes tał wy s iłk ó w. Lewą ręk ę ws u n ął w k ału żę b las k u , p rawą wy ciąg n ął k u mn ie, o twierając d ło ń . Kału ża zn ik n ęła, a z p rawej d ło n i wy s trzelił

o g n is ty d es zcz. Po p ły n ął w mo ją s tro n ę jak k ro p le ze zras zacza trawn ik a. Na to b y łem jed n ak p rzy g o to wan y . Sk o ro Fo n tan n a mieś ci w s o b ie o g ień , mu s i b y ć n a n ieg o o d p o rn a. Pad łem p łas k o n a p o d ło g ę o b o k ciemn ej k o n s tru k cji, k ry jąc s ię za jej p o d s tawą. — M o że s ię zd arzy ć, że jed en z n as zg in ie — k rzy k n ąłem. — Nie h amu jemy cio s ó w. Kto k o lwiek to b ęd zie, n ie zd o łam zap y tać cię p ó źn iej: Co mas z p rzeciwk o mn ie? Czy m d la cieb ie jes tem? J ed y n ą o d p o wied zią b y ł ś miech z d ru g iej s tro n y Fo n tan n y . Po d ło g a zak o ły s ała s ię. Z p rawej s tro n y , o d n ieu s zk o d zo n y ch s ch o d ó w, d o b ieg ł g ło s J u rta. — Ws zęd zie d u rn iem? A co p o wies z n a walk ę w zwarciu ? Sp o jrzałem. Po jawił s ię tu ż p rzed J as rą i ch wy cił ją. I n iemal n aty ch mias t wrzas n ął, g d y p o ch y liła g ło wę i d o tk n ęła u s tami jeg o ramien ia. Od ep ch n ęła g o , a o n ru n ął z k ilk u s ch o d ó w i p ad ł s zty wn o . Nie ru s zał s ię. Po czo łg ałem s ię n a p rawo , wzd łu ż Fo n tan n y , p rzez o s tre k rawęd zie p ły t p o d ło g i, k tó re k o ły s ały s ię i s zarp ały w matry cy p o tęg i M as k i. — J u rt wy p ad ł z g ry — zau waży łem. — J es teś teraz s am, M as k o , p rzeciwk o n am tro jg u . Po d d aj s ię, a d o p iln u ję, żeb y ś ży ł d alej. — Was tro jg u ? — ro zleg ł s ię g łu ch y , zn iek s ztałco n y g ło s . — Przy zn ajes z, że n ie zd o łas z mn ie p o k o n ać b ez p o mo cy ? — Po k o n ać? M o że d la cieb ie to g ra. Dla mn ie n ie. Nie b ęd ę s ię s to s o wał d o żad n y ch reg u ł, jak ich ty zech ces z p rzes trzeg ać. Po d d aj s ię alb o cię zab iję, z p o mo cą czy b ez, jak ty lk o zd o łam. Ciemn y o b iek t p o jawił s ię n ag le n ad e mn ą. Od s u n ąłem s ię, a o n wy ląd o wał w mis ie. To b y ł J u rt. Ze wzg lęd u n a p araliżu jące d ziałan ie u k ąs zen ia J as ry n ie mó g ł s ię p o ru s zać n o rmaln ie, więc p rzeatu to wał s ię s p o d s ch o d ó w d o Fo n tan n y . — Ty mas z s wo ich p rzy jació ł, Lo rd zie Ch ao s u , a ja s wo ich — o d p arł M as k a. J u rt jęk n ął cich o i zaczął lś n ić. Nag le M as k a, wiru jąc, wzleciał w p o wietrze; p o d ło g a zaczęła s ię ro zp ad ać. Fo n tan n a o p ad ła, s łab n ąc, a p ło mien n a wieża s trzeliła z n o weg o o two ru w p o d ło d ze i u n io s ła M as k ę n a s zczy cie zło teg o p ió ro p u s za. — I wro g ó w — d o k o ń czy ła J as ra, p o d ch o d ząc b liżej. M as k a ro zło ży ł ręce i n o g i. Wiro wał p o wo li w p o wietrzu , n ag le o d zy s k u jąc p an o wan ie n ad s wo ją trajek to rią. Po d n io s łem s ię i wy co fałem d alej o d Fo n tan n y . Na

o g ó ł n ie rad zę s o b ie n ajlep iej w cen tru m g eo lo g iczn y ch k atas tro f. Od ro zd wo jo n ej Fo n tan n y d o b ieg ał teraz s zu m i d u d n ien ie, a wo k ó ł trwał wy s o k i p is k , d o ch o d zący p o zo rn ie ze ws zy s tk ich s tro n . Wiatr d mu ch n ął międ zy b elk ami s tro p u . Wieża o g n ia, n a s zczy cie k tó rej p ły n ął M as k a, zataczała p o wo ln ą s p iralę, a s tru g a w o s łab łej Fo n tan n ie zaczęła p o d o b n y ru ch . J u rt d rg n ął, jęk n ął, u n ió s ł p rawą ręk ę. — I wro g ó w — p o wtó rzy ł M as k a, wy k o n u jąc ciąg g es tó w. Po zn ałem o d razu , g d y ż s p o ro czas u p o ś więciłem, b y je o d k ry ć. — J as ro ! — k rzy k n ąłem. — Uważaj n a Sh aru ! J as ra b ły s k awiczn ie o d s tąp iła o trzy k ro k i w lewo i u ś miech n ęła s ię. Co ś b ard zo p o d o b n eg o d o b ły s k awicy s trzeliło s p o d s u fitu i wy p aliło miejs ce, g d zie s tała p rzed ch wilą. — Zaws ze zaczy n a o d b ły s k awicy — wy jaś n iła. — Łatwo p rzewid zieć jeg o ru ch y . Zak ręciła s ię w miejs cu i zn ik n ęła w czerwo n y m ro zb ły s k u , wś ró d b rzęk u jak b y p ęk ająceg o s zk ła. Sp o jrzałem tam, g d zie s tał s tarzec z imien iem RINALDO wy cięty m n a p rawej n o d ze. Teraz o p ierał s ię o ś cian ę. J ed n ą ręk ę p rzy cis n ął d o czo ła, d ru g ą rzu cał p ro s te, ale p o tężn e zak lęcie o ch ro n n e. J u ż ch ciałem wrzas n ąć, b y M an d o r zajął s ię s taru s zk iem, g d y M as k a u d erzy ł czarem Klak s o n u . Og łu s zy ł mn ie n a ch wilę i ro zs ad ził n aczy n ia k rwio n o ś n e w n o s ie. Ch lap iąc k rwią, u s k o czy łem i p rzek o zio łk o wałem, b y wzlatu jący w g ó rę J u rt zn alazł s ię p o międ zy mn ą a czaro wn ik iem w p o wietrzu . J u rt zwalczy ł jak o ś efek ty u k ąs zen ia J as ry . Dlateg o ws tając, wb iłem mu p ięś ć w b rzu ch i u s tawiłem w lep s zej p o zy cji, b y s łu ży ł jak o tarcza. Błąd .

Do zn ałem

ws trząs u

—

czeg o ś

w

ro d zaju

n iep rzy jemn eg o

s zo k u

elek try czn eg o . Kied y p ad ałem, zd o łał n awet zaś miać s ię k ró tk o . — Teraz jes t twó j — u s ły s załem jeg o s ap n ięcie. Kątem o k a d o s trzeg łem, że J as ra i Sh aru Garru l s to ją n ap rzeciw s ieb ie, a k ażd e trzy ma k o n iec jak g d y b y d łu g ieg o fręd zla s p lecio n eg o z g ru b y ch k ab li. Lin ie p u ls o wały i zmien iały k o lo ry , a ja wied ziałem, że s ą to raczej s iły n iż o b iek ty materialn e, wid zialn e ty lk o d zięk i Lo g ru s o wemu Wzro k o wi, k tó reg o wciąż u ży wałem. Pu ls p rzy s p ies zał; o b o je wo ln o o p ad li n a k o lan a, wciąż wy ciąg ając ręce. Szy b k ie s ło wo i g es t, a mó g łb y m zn is zczy ć tę ró wn o wag ę. Nies tety , miałem włas n e p ro b lemy . M as k a p ik o wał n a mn ie n iczy m o lb rzy mi o wad — b ez wy razu , lś n iący i ś miercio n o ś n y . Seria trzas k ó w ro zleg ła s ię wewn ątrz fro n to weg o mu ru Twierd zy :

jak czarn e b ły s k awice mk n ęły w d ó ł zęb ate p ęk n ięcia. Wid ziałem k u rz o p ad ający p o za wiru jącą s p iralą ś wiatła, s ły s załem s tu k i i zg rzy ty — led wie ro zró żn ialn e wś ró d d zwo n ien ia w u s zach , czu łem n ieu s tającą wib rację p o d ło g i p o d zd rętwiały mi s to p ami. Ale tak b y ć p o win n o . Un io s łem lewą ręk ę, a p rawą ws u n ąłem p o d p łas zcz. Og n is ta k lin g a b ły s n ęła w p rawej d ło n i M as k i. Nie d rg n ąłem n awet; o d czek ałem jes zcze s ek u n d ę, b y wy p o wied zieć k lu czo we s ło wa mo jeg o zak lęcia „Fan tazja Na Sześ ć Paln ik ó w Acety len o wy ch ”. Co fn ąłem ręk ę, b y p rzed ramien iem o s ło n ić o czy , i p rzeto czy łem s ię n a b o k . Cięcie ch y b iło , k lin g a wb iła s ię w k amień . Lecz lewe ramię M as k i u d erzy ło mn ie w p ierś , a ło k ieć trafił p o d żeb ra. Nie czek ałem, b y o cen ić s zk o d y — s ły s załem ju ż, jak o g n is ty miecz z ch rzęs tem wy ry wa s ię z k amien ia. Dlateg o z p ó ło b ro tu aż p o ręk o jeś ć wb iłem w lewą n erk ę M as k i mó j włas n y , całk iem materialn y s zty let. Ro zleg ł s ię k rzy k . Czaro wn ik zes zty wn iał i o s u n ął s ię n a p o d ło g ę. Niemal n aty ch mias t k to ś k o p n ął mn ie mo cn o p o wy żej p raweg o b io d ra. Uch y liłem s ię i k o lejn e u d erzen ie wy ląd o wało n a mo im ramien iu . J es tem p ewien , że b y ło wy mierzo n e w g ło wę. Kied y p rzetaczałem s ię, o s łan iając s zy ję i s k ro n ie, s ły s załem p rzek leń s twa J u rta. Ws tałem, s ięg ając p o d łu żs zą k lin g ę. So jrzałem J u rto wi w o czy . Pro s to wał s ię właś n ie, trzy mając M as k ę n a ręk ach . — Pó źn iej — rzu cił i zn ik n ął, zab ierając ze s o b ą ciało . Na p o d ło d ze, tu ż o b o k p o d łu żn ej p lamy k rwi, leżała n ieb ies k a mas k a. J as ra i Sh aru wciąż walczy li n a k lęczk ach , zd y s zan i i zlan i p o tem. Ich s iły ży cio we s k ręcały s ię wo k ó ł s ieb ie n iczy m zak o ch an e węże. Nag le, jak ry b a wy p ły wająca n a p o wierzch n ię, J u rt p o jawił s ię w wieży mo cy p o za Fo n tan n ą. M an d o r cis n ął d wie s wo je k u le, k tó re zd awały s ię ro s n ąć, p ęd ząc w d ó ł, b y u d erzy ć w Fo n tan n ę i zmien ić ją w s to s g ru zu . I wted y zo b aczy łem co ś , czeg o — jak s ąd ziłem — n ig d y ju ż n ie miałem o g ląd ać. Ech a p ad ającej Fo n tan n y s ięg ały co raz d alej, zg rzy ty i jęk i mu ró w u s tąp iły trzes zczen iu i k o ły s an iu , a wo k ó ł p ad ał k u rz, k amien ie i b elk i, lecz ja p arłem n ap rzó d . Os łan iając p łas zczem twarz, z wy ciąg n ięty m mieczem, wy mijałem g ru zy i o b ch o d ziłem n o we g ejzery i jaś n iejące s tru mien ie mo cy . J u rt p rzek lin ał mn ie ciąg le, g d y s ię zb liżałem. — Zad o wo lo n y jes teś , b racie? — zap y tał w k o ń cu . — Zad o wo lo n y ? Niech ś mierć d o p iero zap ro wad zi p o k ó j międ zy n ami. Zig n o ro wałem to zro zu miałe u czu cie, g d y ż mu s iałem lep iej s ię p rzy jrzeć temu , co

ch y b a d o s trzeg łem k ilk a s ek u n d wcześ n iej. Przes k o czy łem n ad o d łamk iem ś cian y i wś ró d p ło mien i s p o jrzałem n a twarz martweg o czaro wn ik a, n a g ło wę ws p artą o ramię J u rta. — J u lio ! — k rzy k n ąłem. Zn ik n ęli jed n ak , n im d o n ich p o d b ieg łem. I wied ziałem, że p o ra ju ż, b y m zro b ił to s amo . Od wró ciłem s ię i p o mk n ąłem p rzez o g ień .

RYCERZ CIENI Dla Johna Douglasa

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

ROZDZIAŁ I M iała n a imię J u lia i b y łem ś więcie p rzek o n an y , że zg in ęła trzy d zies teg o k wietn ia, k ied y to ws zy s tk o s ię zaczęło . Właś ciwie p o czątk iem b y ło o d n alezien ie jej k rwawy ch s zczątk ó w i zab icie p o d o b n eg o d o p s a p o two ra, k tó ry ją zamo rd o wał — tak p rzy n ajmn iej my ś lałem. By ła mo ją d ziewczy n ą, i ch y b a to u ru ch o miło cały ciąg wy d arzeń . Dawn o temu . M o że mo g łem b ard ziej jej zau fać. M o że n ie p o win ien em jej zab ierać n a s p acer w Cien iu — d o p ro wad ził o n b o wiem d o zap rzeczeń , a te o d s u n ęły ją o d e mn ie. I mro czn y mi ś cieżk ami p ch n ęły d o p raco wn i Victo ra M elman a, p as k u d n eg o o k u lty s ty , k tó reg o mu s iałem p ó źn iej zlik wid o wać — teg o s ameg o Victo ra M elman a, k tó ry b y ł mario n etk ą w ręk ach Lu k e'a i J as ry . Ale teraz, mo że… n ie d o k o ń ca… miałem s zan s ę, żeb y wy b aczy ć s o b ie to , co w mo im p rzek o n an iu u czy n iłem. Po n ieważ, jak s ię o k azało , jed n ak n ie u czy n iłem. Prawie. In aczej mó wiąc, p rzek o n ałem s ię, że n ie b y łem za to o d p o wied zialn y w ch wili, g d y to czy n iłem. To zn aczy : k ied y wb iłem n ó ż w b o k tajemn iczeg o czaro d zieja M as k i, k tó ry o d p ewn eg o czas u wy raźn ie s ię d o mn ie p rzy czep ił, o d k ry łem, że M as k a to w rzeczy wis to ś ci J u lia. M ó j p rzy ro d n i b rat J u rt, k tó ry z k o lei u s iło wał mn ie zab ić d łu żej n iż k to k o lwiek in n y , p o rwał ją i zn ik n ęli. Działo s ię to zaraz p o jeg o tran s fo rmacji w ro d zaj ży weg o Atu tu . I k ied y u ciek ałem z walącej s ię, p ło n ącej cy tad eli Twierd zy Czterech Świató w, s p ad ające b elk i zmu s iły mn ie d o o d s k o czen ia n a p rawo i u więziły w p u łap ce g ru zó w i o g n ia. Ob o k mn ie p rzemk n ęła ciemn a metalo wa k u la; zd awała s ię ro s n ąć w lo cie. Ud erzy ła o mu r i p rzeb iła g o , p o zo s tawiając o twó r, p rzez k tó ry mo g łem s ię p rzecis n ąć. Nie zwlek ałem z wy k o rzy s tan iem tej o k azji. Na zewn ątrz p rzes k o czy łem fo s ę, u ży wając lo g ru s o wy ch ramio n , b y p rzewró cić częś ć o g ro d zen ia i ze d wu d zies tu żo łn ierzy . Po tem s ię o d wró ciłem. — M an d o rze! — zawo łałem. — Tu taj — o d p o wied ział jeg o cich y g ło s zza mo jeg o leweg o ramien ia. Zd ąży łem zo b aczy ć, jak ch wy ta metalo wą k u lk ę; p o d s k o czy ła p rzed n ami i o p ad ła n a wy ciąg n iętą d ło ń .

Strzep n ął p o p ió ł z czarn ej k amizeli i p rzeczes ał p alcami wło s y . Po tem u ś miech n ął s ię i s p o jrzał n a p ło n ącą Twierd zę. — Do trzy małeś o b ietn icy d an ej k ró lo wej — zau waży ł. — I n ie s ąd zę, żeb y ś miał tu jes zcze co ś d o ro b o ty . M o że p ó jd ziemy ? — J as ra zo s tała wewn ątrz — p o wied ziałem. — Załatwia p o rach u n k i z Sh aru . — M y ś lałem, że n ie jes t ci ju ż p o trzeb n a. Po k ręciłem g ło wą. — Nad al wie s p o ro rzeczy , o k tó ry ch ja n ie mam p o jęcia. A b ęd ę ich p o trzeb o wał. Og n is ta k o lu mn a wy ro s ła n ad Twierd zą, zatrzy mała s ię, zawis ła i p o ch wili wzn io s ła s ię wy żej. — Nie zd awałem s o b ie s p rawy … — mru k n ął. — J ej n ap rawd ę zależy n a o p an o wan iu Fo n tan n y . Gd y b y ś my teraz ją s tamtąd zab rali, Sh aru zajmie to miejs ce. Czy to ważn e? — J eś li jej n ie wy rwiemy , mo że ją zab ić. M an d o r wzru s zy ł ramio n ami. — M am p rzeczu cie, że to o n a wy g ra. Ch ciałb y ś s ię zało ży ć? — M o że mas z rację. — Ob s erwo wałem, jak p o k ró tk iej p au zie Fo n tan n a wzn o s i s ię wy żej. — To wy g ląd a jak wy try s k ro p y . M am n ad zieję, że zwy cięzca p o trafi g o zak ręcić… jeś li b ęd zie jak iś zwy cięzca. Żad n e z n ich n ie p rzetrwa tam zb y t d łu g o . Cała cy tad ela s ię ro zp ad a. Pars k n ął ś miech em. — Nie d o cen ias z mo cy , jak ie wy k o rzy s tu ją d la włas n ej o b ro n y — s twierd ził. — Sam wies z, że za p o mo cą mag ii n ie jes t łatwo jed n emu czaro d ziejo wi p o k o n ać d ru g ieg o . Niemn iej jed n ak s łu s zn ie zwró ciłeś materialn y ch . J eś li p o zwo lis z…

u wag ę n a in ercje elemen tó w

Kiwn ąłem g ło wą. Szy b k im g es tem z d o łu p rzerzu cił metalo wą k u lk ę p o n ad ro wem fo s y , w s tro n ę b u d o wli. Ud erzy ła o ziemię i z k ażd y m o d b iciem zd awała s ię ro s n ąć, wy d ając d źwięk p o d o b n y d o b rzęk u cy mb ałó w, całk iem n iep ro p o rcjo n aln y d o jej p o zo rn ej p ręd k o ś ci i ro zmiaru . Od g ło s n ab ierał mo cy p rzy k o lejn y ch p o d s k o k ach . Wres zcie k u lk a zn ik n ęła w p ło n ącej, wib ru jącej ru in ie, w jak ą zmien iła s ię ta częś ć Twierd zy . Na ch wilę s traciłem ją z o czu . J u ż miałem s p y tać, co s ię d zieje, k ied y zo b aczy łem cień wielk iej k u li p rzes u wający s ię za o two rem, p rzez k tó ry wy rwałem s ię n a zewn ątrz. Pło mien ie

p rzy g as ły — o p ró cz o g n is tej wieży zn is zczo n ej Fo n tan n y . Z wn ętrza d o b ieg ł g łęb o k i, n is k i g rzmo t. Po ch wili p rzemk n ął jes zcze więk s zy k o lis ty cień , a p rzez p o d es zwy b u tó w zacząłem wy czu wać wib racje g ro mu . Ścian a ru n ęła. I zaraz p o tem frag men t n as tęp n ej. Całk iem wy raźn ie wid ziałem teraz wn ętrze cy tad eli. Po p rzez k u rz i d y m raz jes zcze p rzes u n ął s ię o b raz g ig an ty czn ej k u li. Stłu miła o g ień . Lo g ru s o wy wzro k n ad al p o zwalał mi d o s trzeg ać lin ie s ił p ły n ące międ zy J as rą i Sh aru . M an d o r wy ciąg n ął ręk ę. Po ch wili n iewielk a metalo wa k u lk a, p o d s k ak u jąc, p rzy to czy ła s ię d o n as . Złap ał ją. — Wracajmy — p o wied ział. — Szk o d a b y b y ło s tracić zak o ń czen ie. Przes zliś my p rzez jed en z liczn y ch o two ró w w o g ro d zen iu . Fo s ę wy p ełn iła d o s tateczn a ilo ś ć g ru zu , b y b ezp ieczn ie p rzejś ć n a d ru g ą s tro n ę. Uży łem zak lęcia b ariery , żeb y fo rmu jący ch s zy k żo łn ierzy n ie wp u s zczać n a n as z teren i trzy mać o d n as z d alek a. Wk raczając p rzez wy rwę w ś cian ie s p o s trzeg łem, że J as ra wzn o s i ramio n a, o d wró co n a p lecami d o więzy o g n ia. Stru żk i p o tu s p ły wające p o mas ce s ad zy malo wały jej twarz w d es eń zeb ry . Wy czu wałem p u ls ację en erg ii p rzep ły wającej p rzez jej ciało . J ak ieś trzy metry wy żej, z s in ą twarzą i g ło wą s k ręco n ą w b o k , jak b y k to ś złamał mu k ark , u n o s ił s ię w p o wietrzu Sh aru . Ko mu ś n iewy k s ztałco n emu mo g ło b y s ię zd awać, że lewitu je mag iczn ie. J ed n ak lo g ru s o wy wzro k u k azał mi, że s tarzec wis i n a lin ii mo cy : o fiara czeg o ś , co mo żn a b y ch y b a n azwać mag iczn y m lin czem. — Brawo — rzek ł M an d o r, wo ln o i n ieg ło ś n o k las k ając w d ło n ie. — Wid zis z, M erlin ie? Wy g rałb y m ten zak ład . — Zaws ze s zy b ciej o d e mn ie p o trafiłeś d o s trzec talen t — p rzy zn ałem. — … I p rzy s ięg n ij mi s łu żb ę — u s ły s załem g ło s J as ry . Sh aru p o ru s zał warg ami. — I p rzy s ięg am ci s łu żb ę — wy ch arczał. Wo ln o o p u ś ciła ręce, a lin ia mo cy , n a k tó rej zwis ał Sh aru , zaczęła s ię wy d łu żać. Kied y o p ad ał k u s p ęk an ej p o s ad zce cy tad eli, J as ra wy k o n ała s zy b k i ru ch lewą d ło n ią… wid ziałem k ied y ś p o d o b n y u d y ry g en ta, k ied y d awał zn ak s ek cji d ętej. Z Fo n tan n y s trzeliła s tru g a o g n ia, s ięg n ęła s tarca, o b lała g o i s p ły n ęła n a ziemię. Efek to wn ie, ch o ciaż n ie całk iem ro zu miałem, p o co … Sh aru o p ad ał p o wo li, jak b y k to ś w n ieb ie zarzu cał p rzy n ętę n a k ro k o d y le. Gd y jeg o s to p y zb liży ły s ię d o ziemi, zau waży łem, że ws trzy mu ję o d d ech , w o d ru ch u

ws p ó łczu cia o czek u jąc zmn iejs zen ia u cis k u s zy i. To jed n ak n ie n as tąp iło . Sto p y czaro d zieja zag łęb iły s ię w p o s ad zk ę. Op ad ał d alej. J ak b y b y ł zak lęty m h o lo g ramem. Zag łęb ił s ię d o k o s tek , p o tem d o k o lan i d alej. Nie b y łem p ewien , czy jes zcze o d d y ch a. Z warg J as ry s p ły wała cich a litan ia ro zk azó w, o g n is te p łaty co p ewien czas o d ry wały s ię o d Fo n tan n y i o p ad ały n a s tarca. Zan u rzy ł s ię ju ż d o p as a, p o tem d o ramio n i jes zcze tro ch ę. Kied y wid o czn a b y ła ty lk o g ło wa z o twarty mi, ale zas zk lo n y mi o czami, J as ra wy k o n ała k o lejn y g es t i zatrzy mała g o . — Od teraz jes teś s trażn ik iem Fo n tan n y — o zn ajmiła. — Ty lk o mn ie p o s łu s zn y m. Czy u zn ajes z mo ją wo lę? Zs in iałe warg i d rg n ęły . — Tak — s zep n ął. — Id ź teraz i zg aś o g n ie — ro zk azała. — Zaczn ij p ełn ić s wo je o b o wiązk i. Zd awało mi s ię, że g ło wa k iwn ęła, a ró wn o cześ n ie zn o wu zaczęła s ię zap ad ać. Po ch wili wid ziałem ju ż ty lk o wełn is ty k o s my k wło s ó w, a s ek u n d ę p ó źn iej ziemia p o ch ło n ęła i to . Lin ia mo cy zn ik n ęła. Od ch rząk n ąłem. Sły s ząc to , J as ra o p u ś ciła ramio n a i o b ejrzała s ię z lek k im u ś miech em. — J es t ży wy czy martwy ? — s p y tałem. — Ak ad emick a ciek awo ś ć — d o d ałem p o ch wili. — Nie jes tem całk iem p ewn a — o d p arła. — Ale ch y b a p o tro ch u jed n o i d ru g ie. J ak my ws zy s cy . — Strażn ik Fo n tan n y — mru k n ąłem. — In teres u jące s tan o wis k o . — Lep s ze n iż wies zak — zau waży ła. — Ch y b a tak . — Sąd zis z, jak p rzy p u s zczam, że s k o ro p o mo g łeś mi o d zy s k ać wład zę, mam wo b ec cieb ie d łu g wd zięczn o ś ci. Wzru s zy łem ramio n ami. — Szczerze mó wiąc, mam in n e p ro b lemy . — Ch ciałeś zak o ń czy ć wo jn ę — rzek ła. — A ja ch ciałam zd o b y ć Twierd zę. Nad al n ie ży wię ciep ły ch u czu ć wo b ec Amb eru , ale s k ło n n a jes tem p rzy zn ać, że wy ró wn aliś my rach u n k i. — To mi wy s tarczy — zap ewn iłem ją. — W d o d atk u mo że n as łączy ć p o czu cie lo jaln o ś ci wo b ec p ewn ej o s o b y . Przez ch wilę o b s erwo wała mn ie s p o d zmru żo n y ch p o wiek , wres zcie u ś miech n ęła

s ię. — Nie martw s ię o Lu k e'a — p o wied ziała. — M u s zę. Ten s u k in s y n Dalt… Nad al s ię u ś miech ała. — Wies z o czy mś , o czy m ja n ie wiem? — s p y tałem. — O wielu rzeczach — o d p arła. — M o że mi p o wies z? — Wied za ma s wo ją cen ę — p rzy p o mn iała. Gru n t zad rżał lek k o i o g n is ta wieża zak o ły s ała s ię. — Pro p o n u ję ci p o mo c d la two jeg o s y n a, a ty ch ces z mi s p rzed ać in fo rmację, jak s ię d o teg o zab rać? — Nie mo g łem u wierzy ć. Wy b u ch n ęła ś miech em. — Gd y b y m s ąd ziła, że Rin ald o p o trzeb u je p o mo cy — o ś wiad czy ła — w tej ch wili b y łab y m u jeg o b o k u . Ch y b a łatwiej ci mn ie n ien awid zić, wierząc, że b rak mi n awet macierzy ń s k ich cn ó t. — Ch wileczk ę! M ó wiłaś , że rach u n k i s ą wy ró wn an e — p rzy p o mn iałem. — To n ie wy k lu cza wzajemn ej n ien awiś ci. — Sp o k o jn ie! Nic n ie mam p rzeciw to b ie, n ie licząc teg o , że p rzez k o lejn e lata p ró b o wałaś mn ie zab ić. Tak s ię s k ład a, że jes teś matk ą k o g o ś , k o g o lu b ię i s zan u ję. J eś li ma k ło p o ty , ch ciałb y m mu p o mó c, i wo lałb y m s ię z to b ą p o g o d zić. M an d o r ch rząk n ął. Pło mien ie o p ad ły o trzy metry , zak o ły s ały s ię i o p ad ły jes zcze n iżej. — M am p ewn e u miejętn o ś ci k u lin arn e — o zn ajmił. — Gd y b y n ied awn y wy s iłek p o b u d ził ap ety ty … J as ra u ś miech n ęła s ię n iemal k o k ietery jn ie i mó g łb y m p rzy s iąc, że zatrzep o tała rzęs ami. M an d o r ro b i wrażen ie z tą s wo ją g rzy wą b iały ch wło s ó w, ale n ie wiem, czy mo żn a g o n azwać p rzy s to jn y m. Nig d y n ie mo g łem zro zu mieć, d laczeg o jes t tak atrak cy jn y d la k o b iet. Sp rawd ziłem n awet, czy n ie wy k o rzy s tu je o d p o wied n ich zak lęć, ale n ic tak ieg o n ie zn alazłem. W g rę mu s iał wch o d zić zu p ełn ie in n y ro d zaj mag ii. — Zn ak o mity p o my s ł — u zn ała J as ra. — J a zad b am o o p rawę, a ty zajmies z s ię res ztą. M an d o r s k ło n ił s ię. Pło mien ie o p ad ły aż d o ziemi i p rzy g as ły . J as ra k rzy k n ęła d o Niewid zialn eg o Strażn ik a, że tak ie mają p o zo s tać. Po tem o d wró ciła s ię i ws k azała

n am d ro g ę d o s ch o d ó w p ro wad zący ch w d ó ł. — Po d ziemn e p rzejś cie — wy jaś n iła. — Ku b ard ziej cy wilizo wan y m b rzeg o m. — Przy s zło mi d o g ło wy — wtrąciłem — że k ażd y , k o g o s p o tk amy , b ęd zie p ewn ie lo jaln y wo b ec J u lii. J as ra ro ześ miała s ię. — Tak jak b y li lo jaln i wo b ec mn ie, a jes zcze wcześ n iej wo b ec Sh aru — o d p arła. — To p ro fes jo n aliś ci. Należą d o teg o miejs ca. Płaci s ię im, żeb y b ro n ili zwy cięzcó w, a n ie mś cili p o k o n an y ch . Po k o lacji wy s tąp ię z p ro k lamacją. Po tem, p ó k i n ie p rzy b ęd zie k o lejn y u zu rp ato r, b ęd ę s ię cies zy ć ich s zczerą i jed n o my ś ln ą lo jaln o ś cią. Uważajcie n a trzeci s to p ień . Kamień s ię o b lu zo wał. Ws k azała n am d ro g ę p rzez fałs zy wą ś cian ę i d alej, ciemn y m tu n elem, p ro wad zący m — jak mi s ię zd awało — w k ieru n k u p ó łn o cn o -zach o d n im, k u ty m reg io n o m Twierd zy , k tó re zb ad ałem p rzy mo jej p o p rzed n iej wizy cie. By ło to w d n iu , k ied y wy rwałem J as rę z n iewo li M as k i-J u lii i zab rałem d o Amb eru , żeb y p rzez p ewien czas w n as zej twierd zy s łu ży ła za wies zak . W k o ry tarzu p an o wała całk o wita ciemn o ś ć, ale J as ra wy czaro wała ru ch liwy p u n k t, jas k rawy b łęd n y o g n ik , k tó ry p ły n ął p rzed n ami w wilg o tn y m mro k u . Po wietrze b y ło tu s tęch łe, ś cian y p o k ry te p ajęczy n ami, p o d ło że z u b itej ziemi — o p ró cz wąs k iej ś cieżk i b ru k u p o ś ro d k u . Od czas u d o czas u p o o b u s tro n ach trafiały s ię cu ch n ące k ału że, a o b o k n as — p o ziemi i w p o wietrzu — p rzemy k ały ciemn e, małe s two rzen ia. Właś ciwie n ie p o trzeb o wałem ś wiatła. J ak p ewn ie żad n e z n as . Po d trzy my wałem Zn ak Lo g ru s u , d ający zd o ln o ś ć mag iczn ej p ercep cji; ro ztaczał s reb rzy s tą, b ezk ieru n k o wą p o ś wiatę. Nie rezy g n o wałem z n ieg o , p o n ieważ o s trzeg łb y mn ie tak że p rzed efek tami czaró w, n a p rzy k ład zak lęciami-p u łap k ami alb o , s k o ro ju ż o ty m mo wa, jak ąś n iewielk ą zd rad ą ze s tro n y J as ry . J ed n y m z efek tó w tak ieg o s p o jrzen ia b y ło , że zau waży łem też Zn ak Lo g ru s u zawies zo n y p rzed M an d o rem, k tó ry — o ile wiem — ró wn ież n ie n ależał d o o s ó b s zczeg ó ln ie u fn y ch . Co ś mg lis teg o , tro ch ę p o d o b n eg o d o wzo rca, zajmo wało p o zy cję v is -à-v is J as ry , d o my k ając k ręg u czu jn o ś ci. A ś wiatełk o tań czy ło p rzed n ami. Wy n u rzy liś my s ię za s to s em b eczek z czy mś , co wy g ląd ało n a b ard zo d o b rze zao p atrzo n ą p iwn icę. M an d o r p rzy s tan ął p o k ilk u k ro k ach i ze s to jak a p o lewej s tro n ie o s tro żn ie zd jął zak u rzo n ą b u telk ę. Sk rajem p łas zcza wy tarł ety k ietę. — O ran y ! — zawo łał. — Co to jes t? — ch ciała wied zieć J as ra. — J eś li n ie s k waś n iało , z jeg o p o mo cą u rząd zę u cztę, jak iej d łu g o n ie

zap o mn icie. — Nap rawd ę? W tak i razie weź k ilk a, d la p ewn o ś ci — p o rad ziła. — Po ch o d zą z czas ó w s p rzed mo jeg o p rzy b y cia… mo że n awet s p rzed Sh aru . — Trzy maj, M erlin ie. — Po d ał mi d wie b u telk i. — Ty lk o o s tro żn ie. Zb ad ał cały s to jak i wy b rał jes zcze d wie, k tó re s am p o d n ió s ł. — Teraz ro zu miem, d laczeg o to miejs ce jes t tak częs to o b leg an e — zwró cił s ię d o J as ry . — Gd y b y m wied ział o tej p iwn iczce, s am p ewn ie miałb y m o ch o tę s p ró b o wać. Wy ciąg n ęła ręk ę i ś cis n ęła g o za ramię. — Są p ro s ts ze s p o s o b y zas p o k o jen ia two ich p rag n ień — rzek ła z u ś miech em. — Będ ę o ty m p amiętał — zap ewn ił. — M am tak ą n ad zieję. Od ch rząk n ąłem. Zmars zczy ła lek k o b rwi i o d wró ciła s ię. Ru s zy liś my za n ią p rzez n is k ie d rzwi i w g ó rę p o s k rzy p iący ch d rewn ian y ch s ch o d ach . Trafiliś my d o d u żej s p iżarn i, a s tamtąd d o o g ro mn ej, o p u s zczo n ej k u ch n i. — Nig d y n ie ma s łu żb y , k ied y jes t p o trzeb n a — zau waży ła, ro zg ląd ając s ię d o o k o ła. — J a jej n ie p o trzeb u ję — o ś wiad czy ł M an d o r. — Po s zu k aj jak ieg o ś miłeg o miejs ca d o p o s iłk u , a z res ztą s o b ie p o rad zę. — Do s k o n ale. Tęd y . — Wy p ro wad ziła n as z k u ch n i. M in ęliś my s zereg k o mn at, wres zcie ws p ięliś my s ię n a s ch o d y . — Po la lo d o we? — zap y tała. — Stru mien ie lawy ? Gó ry ? Czy wzb u rzo n e mo rze? — J eś li ch o d zi ci o d o b ó r k rajo b razu , wo lę g ó ry — wy zn ał M an d o r. Zerk n ął n a mn ie. Kiwn ąłem g ło wą. Ws k azała n am d łu g ą, wąs k ą k o mn atę, g d zie ro zch y liliś my o k ien n ice, b y p o d ziwiać p lamis ty łań cu ch zao k rąg lo n y ch s zczy tó w. Po k ó j b y ł ch ło d n y i tro ch ę zak u rzo n y , a n a p o b lis k iej ś cian ie wis iały p ó łk i. Leżały tam k s iążk i, p rzy b o ry d o p is an ia, k ry s ztały , s zk ła p o więk s zające, małe s ło iczk i z farb ą, k ilk a p ro s ty ch in s tru men tó w mag iczn y ch , mik ro s k o p i teles k o p . Po ś ro d k u s tał p ro s ty s tó ł i ławy . — J ak d łu g o zajmą ci p rzy g o to wan ia? — s p y tała J as ra. — M in u tę, mo że d wie — o d p arł M an d o r. — W tak im razie ch ciałab y m n ajp ierw d o p ro wad zić s ię d o p o rząd k u . M o że wy ró wn ież? — Niezły p o my s ł — p rzy zn ałem.

— Is to tn ie — zg o d ził s ię M an d o r. Ws k azała n am d ro g ę d o k o mn at, p rzezn aczo n y ch zap ewn e d la g o ś ci. Tam n as zo s tawiła z my d łem, ręczn ik ami i wo d ą. Umó wiliś my s ię n a s p o tk an ie w wąs k iej k o mn acie za p ó ł g o d zin y . — M y ś lis z, że p lan u je jak iś p o d s tęp ? — zap y tałem, ś ciąg ając k o s zu lę. — Nie — o d p arł M an d o r. — Po ch leb iam s o b ie p rzek o n an iem, że n ie ch ciałab y s tracić k o lacji. An i, jak p rzy p u s zczam, s zan s y p o k azan ia s ię n am w n ajlep s zy m s tan ie, s k o ro d o tej p o ry o g ląd aliś my ją w n iezb y t d o b ry m. A mo żliwo ś ć p lo tek , wy zn ań … — Po trząs n ął g ło wą. — By ć mo że ju ż n ig d y n ie b ęd zies z mó g ł jej zau fać. Ale to p rzy jęcie to czas p o k o ju … jeś li p o trafię o s ąd zać lu d zi. — Wierzę ci n a s ło wo — mru k n ąłem. Och lap ałem s ię wo d ą i n amy d liłem. M an d o r u ś miech n ął s ię k rzy wo i wy czaro wał k o rk o ciąg . Otwo rzy ł b u telk i — „żeb y win o o d etch n ęło ”. Po tem zajął s ię s o b ą. Wierzy łem jeg o s ąd o m, ale zatrzy małem Zn ak Lo g ru s u n a wy p ad ek , g d y b y m mu s iał s to czy ć p o jed y n ek z d emo n em alb o u s k o czy ć p rzed s p ad ający m g łazem. Żad en d emo n n a mn ie n ie n ap ad ł, n ie s p ad ł an i k awałek mu ru . Wk ro czy łem za M an d o rem d o jad aln i i p atrzy łem, jak k ilk o ma s ło wami i g es tami p rzemien ia ją n ie d o p o zn an ia. W miejs ce s to łu i ław p o jawił s ię o k rąg ły s to lik z trzema wy g o d n y mi z wy g ląd u k rzes łami — u s tawio n y mi tak , b y k ażd y z s ied zący ch mó g ł p o d ziwiać g ó ry . J as ra jes zcze n ie p rzy b y ła, a ja trzy małem d wie b u telk i win a, o k tó reg o „o d d ech ” tak tro s zczy ł s ię M an d o r. Zan im zd ąży łem je p o s tawić, s two rzy ł wy s zy wan y o b ru s i s erwetk i, d elik atn ą p o rcelan ę, k tó ra wy g ląd ała jak malo wan a p rzez M iró , i p ięk n ie rzeźb io n e s reb ra. Przez ch wilę s tu d io wał n ak ry cia, zrezy g n o wał ze s ztu ćcó w i p rzy wo łał n o we, z in n y m wzo rem. Nu cił p o d n o s em, k rążąc p o p o k o ju i ze ws zy s tk ich s tro n s tu d iu jąc p rzy b ran y s tó ł. Kied y ch ciałem u s tawić b u telk i, wy czaro wał p o ś ro d k u k ry s ztało wy wazo n z p ły wający mi w wo d zie k wiatami. Od s tąp ił n a k ro k . Zmaterializo wały s ię k ry s ztało we p u ch ary . Zacząłem lek k o warczeć. Wted y jak b y mn ie zau waży ł — p o raz p ierws zy o d d łu żs zeg o czas u . — Och , p o s taw je. Po s taw je tu taj, M erlin ie — zawo łał. Po lewej s tro n ie zjawiła s ię h eb an o wa taca. — Sp rawd źmy lep iej, co z win em — zap ro p o n o wał. — Zan im wró ci d ama. Nalał d o k ielich ó w ru b in o weg o p ły n u . Sk o s zto waliś my . Po k iwał g ło wą. By ło lep s ze n iż Bay le'a. O wiele lep s ze. — Nic mu n ie d o leg a — s twierd ził.

Ok rąży ł s to lik i wy jrzał p rzez o k n o . Po s zed łem za n im. Gd zieś w ty ch g ó rach , jak p rzy p u s zczałem, mies zk ał Dav e w s wo jej jas k in i. — Tro ch ę mn ie g ry zie s u mien ie — wy zn ałem — że zro b iłem s o b ie u rlo p , a ty lu s p raw p o win ien em d o p iln o wać… — M o że n awet więcej, n iż s ąd zis z — zg o d ził s ię. — Sp ó jrz n a to n ie jak n a u rlo p , ale jak n a wzmacn ian ie zap lecza. W d o d atk u mo żes z s ię o d tej d amy czeg o ś d o wied zieć. — To p rawd a. Ale zas tan awiam s ię czeg o . Zak ręcił win em w k ielich u , wy p ił o d ro b in ę i wzru s zy ł ramio n ami. — On a d u żo wie. M o że co ś jej s ię wy mk n ie. A mo że s tan ie s ię wy lewn a i g ad atliwa. Nie martw s ię n a zap as . Ły k n ąłem win a. M ó g łb y m b y ć n iemiły i p o wied zieć, że ręce zaczęły mn ie ś wierzb ieć. Ale tak n ap rawd ę to p o le Lo g ru s u mn ie o s trzeg ło , że k o ry tarzem n ad ch o d zi J as ra. Nie mó wiłem o ty m M an d o ro wi, b o b y łem p ewien , że s am to wy czu ł. Po p ro s tu zwró ciłem s ię d o d rzwi, a o n zro b ił to s amo . M iała n a s o b ie n is k o wy ciętą b iałą s u k n ię, s p iętą n a jed n y m — lewy m — ramien iu d iamen to wą b ro s zą. Na g ło wę wło ży ła d iad em, też z d iamen tó w; p o ś ró d jej o g n is ty ch wło s ó w zd awały s ię p ro mien io wać w p aś mie n iemal p o d czerwien i. Uś miech ała s ię i p ach n iała ład n ie. Wy p ro s to wałem s ię o d ru ch o wo i zerk n ąłem n a p azn o k cie, żeb y s ię u p ewn ić, czy s ą czy s te. Uk ło n M an d o ra b y ł b ard ziej d wo rn y o d mo jeg o , jak zwy k le. Uzn ałem, że n ależy p o wied zieć co ś u p rzejmeg o . Zatem… — Wy g ląd as z b ard zo … eleg an ck o — zau waży łem. Zaak cen to wałem to zd an ie wy mo wn y m s p o jrzen iem. — Nieczęs to jad am w to warzy s twie d wó ch k s iążąt — o d p arła. — J es tem d iu k iem M arch ii Zach o d n ich — p o p rawiłem. — Nie k s ięciem. — M ó wiłam o ro d zie Sawalla. — Wid zę, że o d ro b iłaś p racę d o mo wą — wtrącił M an d o r. — Nied awn o . — Nie ch ciałab y m n aru s zy ć p ro to k o łu … — Po tej s tro n ie rzeczy wis to ś ci rzad k o u ży wam mo jeg o ty tu łu z Dwo rcó w — wy jaś n iłem. — Szk o d a — s twierd ziła. — M o im zd an iem jes t b ard ziej n iż tro ch ę… eleg an ck i. J es teś ch y b a mn iej więcej trzy d zies ty w s u k ces ji tro n u ? Ro ześ miałem s ię.

— Nawet tak d alek a p o zy cja jes t p rzes ad zo n a. — Nie, M erle. On a ma rację — p o p rawił mn ie M an d o r. — Z d o k ład n o ś cią d o k ilk u o s ó b , jak zaws ze. — J ak to mo żliwe? — zd ziwiłem s ię. — Kied y s p rawd załem… Nalał k ielich win a i wręczy ł g o J as rze. Przy jęła z u ś miech em. — Nie s p rawd załeś o s tatn io — p o wied ział. — Zd arzy ły s ię k o lejn e zg o n y . — Po ważn ie? Tak d u żo ? — Za Ch ao s . — J as ra wzn io s ła k ielich . — Niech d łu g o mąci. — Za Ch ao s — p o wtó rzy ł M an d o r. — Ch ao s . — Przy łączy łem s ię, s tu k n ęliś my s ię k ielich ami i s p ełn iliś my to as t. Nag le p o czu łem n ajro zmaits ze s mak o wite zap ach y . Ob ejrzałem s ię — n a s to lik u czek ały ju ż p ó łmis k i. J as ra s p o jrzała w tej s amej ch wili, a M an d o r wy s tąp ił d o p rzo d u i g es tem o d s u n ął ws zy s tk ie trzy k rzes ła. — Siad ajcie — zap ro s ił n as . — Po zwó lcie, że was o b s łu żę. Tak zro b iliś my . To b y ło więcej n iż jed zen ie. M in ęło k ilk a min u t i n ie p ad ło an i jed n o s ło wo p ró cz p o ch wał d la zu p y . Nie ch ciałem jak o p ierws zy p ró b o wać k o n wers acy jn eg o g amb itu , ch o ć p rzy s zło mi d o g ło wy , że tamci p ewn ie my ś lą to s amo . Wres zcie J as ra o d ch rząk n ęła. Ob aj u n ieś liś my zau waży łem, że n ag le s tała s ię lek k o zd en erwo wan a.

g ło wy .

Ze

zd ziwien iem

— I jak tam s p rawy w Ch ao s ie? — zap y tała. — W tej ch wili d o ś ć ch ao ty czn ie — o d p o wied ział M an d o r. — I to n ie jes t żart. — Zamy ś lił s ię n a mo men t, p o czy m wes tch n ął i d o d ał: — Po lity k a. Wo ln o p o k iwała g ło wą, jak b y zas tan awiała s ię, czy n ie s p y tać o s zczeg ó ły , k tó re wo lał p o min ąć. W k o ń cu zrezy g n o wała i s p o jrzała n a mn ie. — Nies tety , p o d czas p o b y tu w Amb erze n iewiele miałam o k azji d o zwied zan ia — zaczęła. — J ed n ak s ąd ząc z teg o , co mi mó wiłeś , tam ró wn ież ży cie jes t n ieco ch ao ty czn e. Przy tak n ąłem. — Do b rze, że Dalt s ię wy n ió s ł, jeś li to miałaś n a my ś li. Ale o n n ie s tan o wił p rawd ziweg o zag ro żen ia… n ajwy żej n iewy g o d ę. A s k o ro ju ż o n im mó wimy … — To n ie mó wmy — p rzerwała mi ze s ło d k im u ś miech em. — W is to cie ch o d ziło mi o co ś in n eg o . Uś miech n ąłem s ię ró wn ież.

— Zap o mn iałem. Nie n ależy s z d o jeg o fan ó w. — Nie w ty m rzecz — o d p arła. — Ten czło wiek b y wa p rzy d atn y . To zwy k ła… — wes tch n ęła — … p o lity k a. M an d o r ro ześ miał s ię, a ja razem z n im. Szk o d a, że n ie p o my ś lałem, b y u ży ć teg o o k reś len ia, mó wiąc o Amb erze. Teraz ju ż za p ó źn o . — J ak iś czas temu k u p iłem o b raz — zacząłem. — Namalo wała g o p ewn a d ama imien iem Po lly J ack s o n . Przed s tawia czerwo n eg o ch ev ro leta z p ięćd zies iąteg o s ió d meg o ro k u . Lu b ię g o . Teraz wis i w mag azy n ie w San Fran cis co . Rin ald o wi też s ię p o d o b ał. Sk in ęła g ło wą, zap atrzo n a w o k n o . — Wy d waj ciąg le zag ląd aliś cie d o tej czy in n ej g alerii — s twierd ziła. — Tak , zaciąg n ął mn ie d o n iek tó ry ch . Zaws ze u ważałam, że ma d o b ry s mak . Nie talen t, ale g u s t. — Co mas z n a my ś li mó wiąc, że b rak mu talen tu ? — Bard zo d o b rze s zk icu je, ale jeg o o b razy n ie s ą s zczeg ó ln ie in teres u jące. Po ru s zy łem ten temat d la p ewn ej s zczeg ó ln ej p rzy czy n y , a to n ie b y ła o n a. Zafas cy n o wał mn ie jed n ak wizeru n ek Lu k e'a, jak ieg o d o tąd n ie zn ałem. Po s tan o wiłem zb ad ać s p rawę. — Ob razy ? Nie wied ziałem, że malo wał. — Pró b o wał k ilk a razy , ale n ik o mu ich n ie p o k azy wał. Nie b y ły d o s tateczn ie d o b re. — A s k ąd ty o n ich wies z? — Od czas u d o czas u s p rawd zam jeg o mies zk an ie. — Po d jeg o n ieo b ecn o ś ć? — Przy wilej matk i. Drg n ąłem. Po my ś lałem o p ło n ącej k o b iecie w Kró liczej No rze. Wo lałem jed n ak n ie mó wić o s wo ich u czu ciach i n ie p rzery wać jej zwierzeń , s k o ro ju ż zd o łałem ją d o n ich n ak ło n ić. Po s tan o wiłem wró cić d o p o czątk o weg o wątk u . — Czy to w związk u z ty m n awiązał k o n tak t z Victo rem M elman em? — zap y tałem. Przez ch wilę p rzy g ląd ała mi s ię s p o d zmru żo n y ch p o wiek , wres zcie s k in ęła g ło wą i d o k o ń czy ła zu p ę. — Tak — rzek ła w k o ń cu , o d k ład ając ły żk ę. — Wziął u n ieg o k ilk a lek cji. Sp o d o b ały mu s ię p ewn e o b razy M elman a. Dlateg o g o o d s zu k ał. M o że też jak ieś

k u p ił… n ie wiem. Ale raz ws p o mn iał o włas n y ch p racach i Victo r ch ciał je o b ejrzeć. Po wied ział Rin ald o wi, że mu s ię p o d o b ają i że mó g łb y n au czy ć g o k ilk u p o mo cn y ch s ztu czek . Un io s ła k ielich , p o wąch ała tru n ek , ły k n ęła o d ro b in ę i zap atrzy ła s ię n a g ó ry . J u ż miałem ją p o n ag lić w n ad ziei, że p o wie co ś więcej, k ied y ro ześ miała s ię. Przeczek ałem. — Prawd ziwy d u reń — s twierd ziła. — Ale u talen to wan y . Trzeb a mu to p rzy zn ać. — Hm… O co ci ch o d zi? — zd ziwiłem s ię. — Po jak imś czas ie zaczął mó wić o ro zwo ju o s o b is tej s iły . Uży wał p rzy ty m ws zy s tk ich ty ch n ied o p o wied zeń i n ap o mk n ień , tak lu b ian y ch p rzez lu d zi n ie w p ełn i o ś wieco n y ch . Ch ciał d ać Rin ald o wi d o zro zu mien ia, że jes t o k u lty s tą i to n ie b y le jak im. Po tem zaczął s u g ero wać, że ch ętn ie p rzek azałb y s wo je u miejętn o ś ci właś ciwej o s o b ie. Zn o wu wy b u ch n ęła ś miech em. J a też zach ich o tałem n a my ś l o tej cy rk o wej fo ce, k tó ra w tak i s p o s ó b zwraca s ię d o p rawd ziweg o fach o wca. — Zd ał s o b ie s p rawę, n atu raln ie, że Rin ald o jes t b o g aty — ciąg n ęła d alej. — Victo r, jak zwy k le zres ztą, b y ł wted y b ez g ro s za. Rin ald o jed n ak n ie o k azał zain teres o wan ia i wk ró tce zrezy g n o wał z lek cji malars twa. Kied y p ó źn iej mi o ty m o p o wiad ał, zro zu miałam, że ten czło wiek mo że s ię s tać id ealn y m n arzęd ziem. By łam p ewn a, że zro b i ws zy s tk o , b y p o s mak o wać p rawd ziwej mo cy . Przy tak n ąłem. — Wted y ty i Rin ald o zaczęliś cie tę zab awę w n awied zan ie? Na zmian ę p rzy ćmiewaliś cie mu u my s ł i u czy liś cie k ilk u p rawd ziwy ch czaró w? — Do s tateczn ie p rawd ziwy ch . Co p rawd a, zwy k le s ama mu s iałam p iln o wać s zk o len ia. Rin ald o zaws ze miał mało czas u , b o u czy ł s ię d o eg zamin ó w. Uzy s k iwał tro ch ę lep s zą ś red n ią o d cieb ie, p rawd a? — Na o g ó ł d o s tawał b ard zo d o b re o cen y — p rzy zn ałem. — M ó wis z, że u czy łaś M elman a k o rzy s tać z mo cy i zmien iałaś w p o s łu s zn e n arzęd zie. Nie mo g ę zap o mn ieć, w jak im celu to ro b iłaś . Przy g o to wy wałaś g o , żeb y mn ie zamo rd o wał i to w wy jątk o wo b arwn y s p o s ó b . Uś miech n ęła s ię. — Rzeczy wiś cie — p o twierd ziła. — Ch o ciaż n ie całk iem tak , jak s ąd zis z. Wied ział o to b ie, zo s tał wy s zk o lo n y , b y o d eg rać p ewn ą ro lę w two jej o fierze. Ale teg o d n ia, k ied y zg in ął, d ziałał n a włas n ą ręk ę. Os trzeg liś my g o p rzed tak imi

s amo wo ln y mi ak cjami i zap łacił wy s o k ą cen ę. Ch ciał p o s iąś ć ws zelk ie mo ce, jak ie b y z teg o p ły n ęły . Nie ch ciał s ię d zielić. M ó wiłam p rzecież: d u reń . J eś li ch ciałem, żeb y mó wiła d alej, p o win ien em o k azać n o n s zalan cję. Uzn ałem, że jed zen ie b ęd zie n ajlep s zy m p rzejawem tak iej p o zy . Kied y jed n ak s p o jrzałem n a s tó ł, o d k ry łem, że zn ik ł mó j talerz z zu p ą. Wziąłem ro g alik a, p rzełamałem i ch ciałem p o s maro wać mas łem, k ied y zo b aczy łem, że ręk a mi s ię trzęs ie. Po ch wili u ś wiad o miłem s o b ie d laczeg o : miałem o ch o tę ją u d u s ić. Nab rałem tch u , wy p u ś ciłem, ły k n ąłem win a. Przed e mn ą zjawiły s ię p rzy s tawk i; led wie wy czu waln e zap ach y czo s n k u i n ajro zmaits zy ch k u s zący ch zió ł k azały mi zach o wać s p o k ó j. Sk in ien iem p o d zięk o wałem M an d o ro wi. J as ra zro b iła to s amo . — M u s zę p rzy zn ać, że n ie ro zu miem — o zn ajmiłem k ilk a k ęs ó w p ó źn iej. — Po wied ziałaś , że M elman miał ty lk o o d eg rać p ewn ą ro lę w mo im ry tu aln y m zab ó js twie. Nic więcej? J ad ła jes zcze p rzez jak ieś p ó ł min u ty , p o czy m zn alazła k o lejn y u ś miech . — To b y ła zb y t p ięk n a o k azja, żeb y jej n ie wy k o rzy s tać — wy jaś n iła. — Kied y zerwałeś z J u lią, o n a zain teres o wała s ię o k u lty zmem. Zro zu miałam, że mu s zę d o p ro wad zić ją d o Victo ra. Po win ien ją s zk o lić, n au czy ć k ilk u p ro s ty ch trik ó w, wy k o rzy s tać to , że jes t n ies zczęś liwa p o ro zs tan iu z to b ą. I ten żal zmien ić w p ełn o wy miaro wą n ien awiś ć, tak p o tężn ą, że k ied y n ad ejd zie czas o fiary , J u lia z rad o ś cią p o d erżn ie ci g ard ło . Zak rztu s iłem s ię czy mś , co s k ąd in ąd s mak o wało ws p an iale. Os zro n io n y k ielich wo d y wy ró s ł p rzy mo jej p rawej d ło n i. Ch wy ciłem g o i s p łu k ałem g ard ło . Po tem wy p iłem jes zcze tro ch ę. — Przy n ajmn iej ta reak cja jes t co ś warta — zau waży ła J as ra. — M u s is z p rzy zn ać, że k to ś , k o g o k o ch ałeś , w ro li k ata d o d aje s mak u całej zemś cie. Kątem o k a d o s trzeg łem, jak M an d o r k iwa g ło wą. J a ró wn ież mu s iałem s ię z n ią zg o d zić. — Przy zn aję, że to d o b rze p rzemy ś lan y p lan — s twierd ziłem. — Czy Rin ald o b rał w ty m u d ział? — Nie. Za b ard zo zd ąży liś cie s ię zap rzy jaźn ić. Bałam s ię, że cię u p rzed zi. Zas tan awiałem s ię n ad ty m p rzez min u tę czy d wie. — Dlaczeg o s ię n ie u d ało ? — zap y tałem w k o ń cu . — Z p o wo d u czeg o ś , czeg o n ie mo g łam p rzewid zieć. J u lia n ap rawd ę miała talen t. Kilk a lek cji Victo ra, i b y ła lep s za o d n ieg o we ws zy s tk im… z wy jątk iem malars twa.

Do d iab ła! M o że o n a też malu je. Nie wiem. Zag rałam p ewn ą k artą, a o n a s ama wes zła d o g ry . Zad rżałem. Po my ś lałem o ro zmo wie w Arb o r Ho u s e z ty'igą p rzeb y wającą w ciele Vin ty Bay le. „Czy J u lia ro zwin ęła w s o b ie te zd o ln o ś ci, k tó ry ch p o s zu k iwała?”, s p y tała wted y . Po wied ziałem, że n ie wiem. Że n ig d y n ie d o s trzeg łem żad n y ch zn ak ó w. A wk ró tce p o tem p rzy p o mn iałem s o b ie n as ze s p o tk an ie n a p ark in g u p rzed s u p ermark etem i teg o p s a, k tó remu k azała s iad ać i k tó ry mo że ju ż n ig d y więcej s ię n ie ru s zy ł. Pamiętałem o ty m, ale… — Nie zau waży łeś żad n y ch p rzejawó w jej talen tu ? — zain teres o wała s ię J as ra. — Teg o b y m n ie p o wied ział — o d p arłem. Zaczy n ałem p o jmo wać, d laczeg o ws zy s tk o tak s ię u ło ży ło . — Nie, teg o b y m n ie p o wied ział… … J ak wted y , g d y w Bas k in -Ro b b in s zamien iła s mak ami wafel i lo d y . Alb o ta b u rza, k ied y zo s tała s u ch a, ch o ciaż n ie miała p aras o lk i… J as ra zd ziwio n a zmars zczy ła b rwi. — Nie ro zu miem — o ś wiad czy ła. — Gd y b y ś wied ział, s am mó g łb y ś ją wy s zk o lić. Ko ch ała cię. Two rzy lib y ś cie zn ak o mity zes p ó ł. Sk ręciłem s ię wewn ętrzn ie. M iała rację. Po d ejrzewałem to , p rawd o p o d o b n ie n awet wied ziałem, ale tłu miłem te my ś li. M o żliwe, że s p acerem p o cien iach i en erg ią mo jeg o ciała s am ro zb u d ziłem jej zd o ln o ś ci… — Tru d n o wy tłu maczy ć — p o wied ziałem. — To b ard zo o s o b is te. — Ah a. Sp rawy s erca s ą alb o zu p ełn ie p ro s te, alb o całk iem d la mn ie n iep o jęte. Nie ma etap u p o ś red n ieg o . — Zg ó d źmy s ię n a p ro s te. Zry waliś my z s o b ą, k ied y d o s trzeg łem o zn ak i. Nie ch ciałem p rzy wo ły wać mo cy u mo jej b y łej d ziewczy n y , k tó ra p ewn eg o d n ia ch ciałab y mo że wy p ró b o wać ją n a mn ie. — Zro zu miałe — p rzy zn ała J as ra. — Oczy wiś cie. I wy jątk o wo iro n iczn e. — Is to tn ie — wtrącił M an d o r. Ru ch em d ło n i s p ro wad ził n a s tó ł k o lejn e d y miące p ó łmis k i. — Zan im d acie s ię p o rwać o p o wieś ci o in try g ach i tajemn y ch zak amark ach p s y ch e, s p ró b u jcie p iers i b ażan ta w M o u to n Ro ts ch ild , z o d ro b in ą d zik ieg o ry żu i k ilk o ma s zp arag ami d o s mak u . Zro zu miałem, że u k azałem jej in n ą wars twę rzeczy wis to ś ci i ty m zach ęciłem d o s tu d ió w. I o d ep ch n ąłem o d s ieb ie, p o n ieważ n ie u fałem jej d o s tateczn ie, b y wy zn ać p rawd ę o s o b ie. Przy p u s zczam, że wiele to mó wi o mo jej zd o ln o ś ci d o miło ś ci i d o zau fan ia. Ale to b y ło n o rmaln e. Ch o d ziło o co ś in n eg o . Co ś więcej…

— Przep y s zn e — o zn ajmiła J as ra. — Dzięk u ję. M an d o r ws tał, o k rąży ł s tó ł i n ap ełn ił jej k ielich — ręczn ie, zamias t u ży ć tej s ztu czk i z lewitacją. Zau waży łem, że p alcami lewej d ło n i lek k o mu s n ął jej n ag ie ramię. Po tem, jak b y s o b ie o mn ie p rzy p o mn iał, ch lu s n ął też d o mo jeg o k ielich a i wró cił n a miejs ce. — Rzeczy wiś cie ś wietn e — p rzy zn ałem, k o n ty n u u jąc s zy b k ą in tro s p ek cję w mro czn y m zwierciad le, k tó re n ag le s ię o czy ś ciło . Wy czu wałem co ś , p o d ejrzewałem o d s ameg o p o czątk u . Teraz miałem p ewn o ś ć. Nas za węd ró wk a w Cien iu b y ła ty lk o n ajb ard ziej wid o wis k o wy m w s erii d ro b n y ch , imp ro wizo wan y ch tes tó w, p rzep ro wad zan y ch w n ad ziei, że ją zas k o czę… Że zd emas k u ję jak o … k o g o ? Tak , jak o p o ten cjaln ą czaro d ziejk ę. I co ? Od ło ży łem s ztu ćce i p o tarłem p o wiek i. Niewiele b rak o wało , ch o ciaż u k ry wałem to p rzed s o b ą p rzez b ard zo d łu g i czas … — Co ś s ię s tało , M erlin ie? — u s ły s załem g ło s J as ry . — Nie. Po p ro s tu u ś wiad o miłem s o b ie, że jes tem tro ch ę zmęczo n y . Ws zy s tk o w p o rząd k u . Czaro d ziejk a. Nie p o ten cjaln a czaro d ziejk a. Teraz zro zu miałem: g d zieś we mn ie tk wił lęk , że to o n a s to i za ty mi trzy d zies ty mi k wietn ia, za zamach ami n a mo je ży cie… Tłu miłem ten lęk i n ad al mi n a n iej zależało . Dlaczeg o ? Bo wied ziałem i mn ie to n ie o b ch o d ziło ? Bo b y ła mo ją Nimu e? Bo k o ch ałem mo jeg o p o ten cjaln eg o zab ó jcę i s am p rzed s o b ą u k ry wałem d o wo d y ? Bo n ie ty lk o p o k o ch ałem n iero zs ąd n ie, ale też miałem g ig an ty czn y in s ty n k t s amo b ó jczy , k tó ry łaził za mn ą s zczerząc zęb y … a teraz w k ażd ej ch wili mo g ę z n im p o d jąć ws p ó łp racę aż d o k o ń ca? — Nic mi n ie b ęd zie — p o wied ziałem. — To d ro b iazg . Czy to zn aczy , że jes tem — jak to mó wią — s wo im n ajg o rs zy m wro g iem? M iałem n ad zieję, że n ie. Nie miałem czas u n a p s y ch o an ality k a, zwłas zcza że w tej ch wili mo je ży cie zależało tak że o d wielu czy n n ik ó w zewn ętrzn y ch . — Pen s a za two je my ś li — zap ro p o n o wała s ło d k im g ło s ik iem J as ra.

ROZDZIAŁ II — Są b ezcen n e — wy jaś n iłem. — J ak two je żarty . M u s zę ci p o g ratu lo wać. Nie ty lk o n ie miałem wted y o ty m p o jęcia, ale też n ie d o my ś liłem s ię, k ied y mo g łem ju ż p o łączy ć z s o b ą k ilk a fak tó w. To ch ciałaś u s ły s zeć? — Tak — p rzy zn ała. — Cies zę s ię, że w p ewn y m mo men cie lo s p rzes tał ci s p rzy jać — d o d ałem. Wes tch n ęła, s k in ęła g ło wą i wy p iła n ieco win a. — Rzeczy wiś cie — zg o d ziła s ię. — Po tak iej p ro s tej s p rawie n ie s p o d ziewałam s ię żad n y ch k o mp lik acji. Wciąż tru d n o mi u wierzy ć, że ś wiat p o trafi b y ć tak i iro n iczn y . — J eś li o czek u jes z o d e mn ie p o d ziwu , mu s is z zd rad zić n ieco więcej s zczeg ó łó w — zap ro p o n o wałem. — Wiem. Właś ciwie n ie ch ciałab y m zamien iać teg o zd ziwien ia n a two jej twarzy n a s zczery zach wy t z mo jej p rzeg ran ej. Z d ru g iej s tro n y , jes t mo że jes zcze co ś , co mo g ło b y cię zmartwić. — Kto n ie ry zy k u je, ten n ie wy g ry wa — o d p arłem. — Sk ło n n y b y łb y m s ię zało ży ć, że p ewn e zd arzen ia z tamty ch d n i wciąż mo g ły b y cię zd ziwić. — Na p rzy k ład ? — Na p rzy k ład : d laczeg o n ie u d ał s ię żad en z ty ch zamach ó w n a mn ie trzy d zies teg o k wietn ia? — Przy p u s zczam, że to Rin ald o mi p rzes zk ad zał. Os trzeg ł cię. — Błąd . — Co w tak im razie? — Ty'iga. Zo s tała zmu s zo n a, b y mn ie ch ro n ić. M o że p amiętas z ją z tamty ch czas ó w. Zajmo wała ciało Gail Lamp ro n . — Gail? Dziewczy n a Rin ald a? M ó j s y n s p o ty k ał s ię z d emo n em? — Daj s p o k ó j ty m p rzes ąd o m. Na p ierws zy m ro k u trafił g o rzej. Zas tan o wiła s ię, p o czy m wo ln o s k in ęła g ło wą. — M as z rację — p rzy zn ała. — Zap o mn iałam o Co ral. I wciąż n ic n ie wies z… p o za ty m, co ten s twó r wy jawił ci w Amb erze… d laczeg o to ro b ił? — Wciąż n ie wiem.

— To s tawia cały ten o k res w d ziwn y m ś wietle — mru k n ęła. — Zwłas zcza że n as ze d ro g i zn o wu s ię s k rzy żo wały . Ciek awe… — Co ? — Czy b y ła tam, żeb y cię o s łan iać, czy żeb y mi p rzes zk ad zać? Twó j o ch ro n iarz czy mo je p rzek leń s two ? — Tru d n o p o wied zieć, s k o ro o b ie teo rie p ro wad zą d o ty ch s amy ch wy n ik ó w. — Ale o n a wy raźn ie k rąży ła wo k ó ł cieb ie jes zcze całk iem n ied awn o . A to p rzemawia za p ierws zy m wy jaś n ien iem. — Ch y b a że wie o czy mś , o czy m n ie mamy p o jęcia. — Na p rzy k ład ? — Na p rzy k ład o mo żliwo ś ci o d n o wien ia k o n flik tu międ zy n ami. Uś miech n ęła s ię. — Po win ien eś zd awać n a p rawo — s twierd ziła. — J es teś tak p rzewro tn y , jak two i k rewn i w Amb erze. J ed n ak mu s zę s zczerze wy zn ać, że n ie p lan u ję n iczeg o , co s u g ero wało b y tak ą in terp retację. Wzru s zy łem ramio n ami. — Tak ty lk o p o my ś lałem. Ale o p o wiad aj, co d alej z J u lią. Zjad ła p arę k ęs ó w. Do trzy my wałem jej to warzy s twa i n ag le o d k ry łem, że n ie mo g ę p rzerwać jed zen ia. Zerk n ąłem n a M an d o ra, ale b y ł n iep rzen ik n io n y . Nig d y s ię n ie p rzy zn a, że mag iczn ie p o p rawił s mak alb o rzu cił czar n a b ies iad n ik ó w, b y wy mietli s wo je talerze. W k ażd y m razie s k o ń czy liś my d an ie, n im J as ra zn ó w s ię o d ezwała. A w ty ch o k o liczn o ś ciach raczej n ie mo g łem s ię n a to s k arży ć. — Po was zy m zerwan iu J u lia s tu d io wała u wielu n au czy cieli — zaczęła. — Kied y ju ż u ło ży łam s wó j p lan , łatwo b y ło s p rawić, b y zro b ili alb o p o wied zieli co ś , co ją ro zczaru je lu b zn iech ęci, a w rezu ltacie s k ło n i d o s zu k an ia k o g o ś in n eg o . Po p ewn y m czas ie trafiła d o Victo ra, k tó ry m ju ż s tero waliś my . Nak azałam mu o s ło d zić jej n au k ę, p o min ąć wiele zwy k ły ch d ziałań ws tęp n y ch i p rzejś ć d o wy k ład ó w o in icjacji, jak ą d la n iej wy b rałam… — To zn aczy ? — p rzerwałem. — J es t cała mas a in icjacji, z ro zmaity mi s zczeg ó ło wy mi celami. Z u ś miech em s k in ęła g ło wą. Po s maro wała b u łk ę mas łem. — Przep ro wad ziłam ją p rzez p ewn ą o d mian ę włas n ej: Dro g ę Pęk n ięteg o Wzo rca. — Brzmi to jak co ś n ieb ezp ieczn eg o i p o ch o d ząceg o z amb ero ws k ieg o k rań ca Cien ia.

— Nie my lis z s ię w k wes tii g eo g rafii — zg o d ziła s ię. — Ale to wcale n ie jes t n ieb ezp ieczn e… J eś li ty lk o wies z, jak s ię d o teg o zab rać. J ak ro zu miem, te ś wiaty k tó re mies zczą w s o b ie cień Wzo rca, mo g ą zawierać ty lk o wers je n ied o s k o n ałe. A to zaws ze p rzed s tawia ry zy k o . — Ty lk o wted y , k ied y k to ś n ie wie, co ro b ić. — I s k ło n iłaś J u lię, żeb y p rzes zła ten … Pęk n ięty Wzo rzec? — O ty m, co n azy was z p rzejś ciem Wzo rca, wiem ty lk o ty le, ile p o wied zieli mi mó j n ieży jący mąż i Rin ald o . J ak zro zu miałam, n ależy p o d ążać wzd łu ż lin ii o d o k reś lo n eg o zewn ętrzn eg o p u n k tu p o czątk o weg o d o wewn ętrzn eg o k rań co weg o , g d zie zy s k u je s ię mo c. — Tak — p o twierd ziłem. — W Dro d ze Pęk n ięteg o Wzo rca — wy jaś n iła — wk raczas z p rzez s k azę i zmierzas z d o cen tru m. — J ak mo żes z p o d ążać wzd łu ż lin ii, jeś li s ą p rzery wan e alb o n iep recy zy jn e? Prawd ziwy Wzo rzec zn is zczy cię, jeś li zejd zies z ze ś cieżk i. — Nie p o d ążas z wzd łu ż lin ii. Id zies z p o s zczelin ach . — A k ied y d o cieras z d o celu ? — s p y tałem. — Wted y n o s is z w s o b ie o b raz Pęk n ięteg o Wzo rca. — I jak mo żes z n im czaro wać? — Po p rzez n ied o s k o n ało ś ć. Przy wo łu jes z o b raz, a o n jes t jak s tu d n ia ciemn o ś ci, z k tó rej czerp ies z mo c. — A w jak i s p o s ó b p o d ró żu jes z p rzez cien ie? — Tak jak wy … o ile wiem — o d p arła. — Ale zaws ze p o zo s taje z to b ą p ęk n ięcie. — Pęk n ięcie? Nie ro zu miem. — Sk aza Wzo rca. Po d ąża za to b ą p rzez Cień . Zaws ze jes t p rzy to b ie, czas em jak o ry s a cien k a jak wło s , czas em jak o o tch łań . Przemies zcza s ię; mo że zjawić s ię n ag le, g d ziek o lwiek … zak łó cen ie rzeczy wis to ś ci. To zag ro żen ie d la ty ch z Pęk n iętej Dro g i. Wp ad n ięcie tam to o s tateczn a ś mierć. — W tak im razie mu s i też is tn ieć we ws zy s tk ich two ich zak lęciach , jak p u łap k a. — Każd e zajęcie wiąże s ię z ry zy k iem — o ś wiad czy ła. — Un ik an ie g o jes t elemen tem s ztu k i. — I p rzez tak ą in icjację p rzep ro wad ziłaś J u lię? — Tak . — I Victo ra?

— Tak . — Ro zu miem, co mó wis z — s twierd ziłem. — Ale mu s is z wied zieć, że p ęk n ięte wzo rce czerp ią s wą mo c z p rawd ziweg o . — Oczy wiś cie. I co z teg o ? Wizeru n ek jes t p rawie tak d o b ry jak o ry g in ał. Po d waru n k iem, że zach o wu jes z o s tro żn o ś ć. — Tak z ciek awo ś ci: ile jes t tak ich u ży teczn y ch wizeru n k ó w? — Uży teczn y ch ? — Z cien ia n a cień mu s zą s ię d eg en ero wać. W k tó ry m miejs cu wy zn aczas z g ran icę i mó wis z: „Po za ty m p ęk n ięty m o b razem n ie b ęd ę ry zy k o wać s k ręcen ia k ark u ”? — Ro zu miem, o co ch o d zi. Praco wać mo żn a mn iej więcej z p ierws zą d ziewiątk ą. Nig d y n ie p o s u n ęłam s ię d alej. Pierws ze trzy s ą n ajlep s ze. Z k ręg iem n as tęp n y ch trzech mo żn a s o b ie d ać rad ę. Nas tęp n e trzy s ą o wiele b ard ziej ry zy k o wn e. — Przy k ażd y m więk s za p rzep aś ć? — Właś n ie. — Dlaczeg o u d zielas z mi ty ch ws zy s tk ich , n iewątp liwie p o u fn y ch in fo rmacji? — Przes zed łeś in icjację n a wy żs zy m p o zio mie, więc to b ez zn aczen ia. Po za ty m, w żad en s p o s ó b n ie mo żes z n iczeg o zmien ić. I wres zcie, mu s is z to wied zieć, b y zro zu mieć d als zą częś ć tej h is to rii. — J as n e. M an d o r p u k n ął w s tó ł i p rzed n ami p o jawiły s ię n iewielk ie k ry s ztało we p u ch ark i cy try n o weg o s o rb etu . Zro zu mieliś my alu zję i p rzed p o d jęciem d als zej ro zmo wy s p łu k aliś my n im p o d n ieb ien ia. Za o k n em cien ie ch mu r s u n ęły p o g ó rs k ich zb o czach . Delik atn a melo d ia wp ły wała d o p o k o ju z jak ieg o ś miejs ca w g łęb i k o ry tarza. Brzęk i i s tu k i, p o d o b n e d o d alek ich o d g ło s ó w p racy k ilo fó w i ło p at d o b ieg ały z zewn ątrz… p rawd o p o d o b n ie z cy tad eli. — A więc zain icjo wałaś J u lię — p rzy p o mn iałem. — Tak . — I co p o tem? — Nau czy ła s ię p rzy wo ły wać wizeru n ek Pęk n ięteg o Wzo rca i wy k o rzy s ty wać g o d la mag iczn eg o wzro k u i d la wies zan ia zak lęć. Nau czy ła s ię p rzez s zczelin y czerp ać p ierwo tn ą mo c. Nau czy ła s ię o d n ajd y wać d ro g ę w Cien iu … — Uważając n a o tch łań — d o k o ń czy łem. — Właś n ie. I b y ła wy raźn ie u zd o ln io n a. Szczerze mó wiąc, miała talen t d o ws zy s tk ieg o .

— Dziwię s ię, że ś mierteln ik p o trafi p rzek ro czy ć n awet p ęk n ięty o b raz Wzo rca i p rzeży ć. — Ty lk o n ieliczn y m s ię to u d aje — wy jaś n iła J as ra. — In n i n as tęp u ją n a lin ę alb o w tajemn iczy s p o s ó b u mierają n a u s zk o d zo n y m o b s zarze. Przech o d zi jak ieś d zies ięć p ro cen t. To d o b rze. Dzięk i temu wy czy n s taje s ię n ieco b ard ziej elitarn y . Z n ich ty lk o k ilk u p o trafi o p an o wać właś ciwe k u n s zty mag iczn e i o s iąg n ąć p o zy ty wn e wy n ik i jak o ad ep t. — I twierd zis z, że k ied y J u lia d o wied ziała s ię ju ż, o co ch o d zi, b y ła lep s za n iż Victo r? — Tak . Nie d o cen iałam jej zd o ln o ś ci, p ó k i n ie b y ło za p ó źn o . Czu łem n a s o b ie jej s p o jrzen ie… jak b y czek ała n a reak cję. Wy p ro s to wałem s ię i u n io s łem b rew. — Tak — mó wiła d alej, wy raźn ie u s aty s fak cjo n o wan a. — Nie wied ziałeś , że to J u lię atak u jes z k o ło Fo n tan n y , p rawd a? — Nie — p rzy zn ałem. — M as k a zas tan awiał mn ie o d s ameg o p o czątk u . W żad en s p o s ó b n ie mo g łem s o b ie wy tłu maczy ć, o co mu ch o d zi. Kwiaty b y ły wy jątk o wo n iezwy k ły m p o s u n ięciem… I d o k o ń ca n ie zro zu miałem, czy to ty czy to M as k a s taliś cie za tą s ztu czk ą z b łęk itn y mi k amien iami. Pars k n ęła ś miech em. — Błęk itn e k amien ie i g ro ta, z k tó rej p o ch o d zą, to mag iczn y izo lato r, a d wa k awałk i… p o p rzed n io b ęd ące b lis k o … u trzy mu ją p o łączen ie. Trzy mając jed en z n ich , o s o b a wrażliwa mo że o d s zu k ać d ru g i… — Przez Cień ? — Tak . — Nawet jeś li p o s zu k iwacz n ie ma p o za ty m żad n y ch s zczeg ó ln y ch u zd o ln ień w ty m zak res ie? — Nawet wted y — p o twierd ziła. — To p o d o b n e d o ś led zen ia węd ru jącej w Cien iu p o d czas p rzes k o k u . Każd y to p o trafi, jeś li ty lk o jes t d o s tateczn ie s zy b k i, d o s tateczn ie czu ły . Kamien ie p o s zerzają te mo żliwo ś ci. Po zwalają ś led zić tro p węd ru jącej, zamias t n iej s amej. — Węd ru jącej? Ch ces z p o wied zieć, że k to ś wy k o rzy s tał to p rzeciw to b ie? — Zg ad za s ię. Zau waży łem, że s ię ru mien i. — J u lia? — d o my ś liłem s ię.

— Zaczy n as z ro zu mieć. — Nie… No , mo że tro ch ę. By ła b ard ziej u zd o ln io n a, n iż s ię s p o d ziewałaś . To ju ż mó wiłaś . Od n io s łem wrażen ie, że o s zu k ała cię jak o ś . Ale n ie wiem jak i w czy m. — Sp ro wad ziłam ją tu taj — wy jaś n iła J as ra. — Przy b y łam p o n arzęd zia, k tó re ch ciałam zab rać d o p ierws zeg o k ręg u cien i w p o b liżu Amb eru . Ob ejrzała wted y mo ją p raco wn ię w Twierd zy . M o że też b y łam wted y n azb y t g ad atliwa. Ale s k ąd miałam wied zieć, że n o tu je ws zy s tk o w p amięci i że p ewn ie u k ład a p lan y ? Wy d awała s ię zb y t p rzes tras zo n a, b y o czy mś tak im p o my ś leć. M u s zę p rzy zn ać, że jes t całk iem n iezłą ak to rk ą. — Czy tałem d zien n ik Victo ra — wtrąciłem. — J ak zro zu miałem, p rzez cały czas b y łaś zamas k o wan a alb o w k ap tu rze, i u ży wałaś jak ieg o ś zak lęcia zn iek s ztałcająceg o g ło s ? — Tak . Ale zamias t p rzes tras zy ć J u lię i s k ło n ić ją d o p o s łu s zeń s twa, wzb u d ziłam ch y b a jej ciek awo ś ć mag ii. Wy d aje mi s ię, że u k rad ła jed en z mo ich trag o litó w… ty ch n ieb ies k ich k amien i. Res zta to ju ż h is to ria. — Nie d la mn ie. Przed e mn ą zmaterializo wała s ię p aru jąca s alaterk a z n iezn an y mi, ale ws p an iale p ach n ący mi jarzy n ami. — Zab rałaś ją d o Pęk n ięteg o Wzo rca, g d zie p rzes zła in icjację… — zacząłem. — Tak . — Przy p ierws zej s p o s o b n o ś ci wy k o rzy s tała… trag o lit, żeb y wró cić d o Twierd zy i p o zn ać two je s ek rety . J as ra lek k o k las n ęła w d ło n ie, s p ró b o wała jarzy n i n aty ch mias t zaczęła jeś ć. M an d o r u ś miech n ął s ię. — Nie mam p o jęcia co d alej — wy zn ałem. — Bąd ź g rzeczn y m ch ło p cem i zjed z s ałatk ę — d o rad ziła. Po s łu ch ałem. — W tej n iezwy k łej h is to rii s wo je wn io s k i o p ieramy wy łączn ie n a zn ajo mo ś ci lu d zk iej n atu ry — wtrącił n ag le M an d o r. — M o im zd an iem, zap rag n ęła wy p ró b o wać p azu ry , n ie ty lk o s k rzy d ła. Sąd zę, że wró ciła i wy zwała s weg o d awn eg o mis trza… teg o Victo ra M elman a. Sto czy ła z n im mag iczn y p o jed y n ek . Sły s załem, że J as ra n ab iera tch u . — Czy to n ap rawd ę ty lk o d o my s ły ? — s p y tała n iep ewn ie. — Nap rawd ę — zap ewn ił. Zak ręcił win o w k ielich u . — Zg ad u ję też, że k ied y ś i ty

p o s tąp iłaś p o d o b n ie ze s wo im n au czy cielem. To ty lk o p rzy p u s zczen ie, że Sh aru Garru l b y ł two im mis trzem… i mo że k imś więcej. Ale wy jaś n ia zaró wn o zd o b y cie Twierd zy , jak i zas k o czen ie jej d awn eg o p an a. M o że n awet p rzed p o rażk ą zd ąży ł rzu cić k lątwę, b y i cieb ie k ied y ś s p o tk ał p o d o b n y lo s . J eś li n ie, to i tak w n as zy m zawo d zie p o d o b n e czy n y częs to zataczają k rąg i u d erzają w zd rajcę. Zach ich o tała. — Zatem b y ł to d iab eł zwan y Ro zs ąd k iem — mru k n ęła z n u tk ą p o d ziwu . — Przy wo łu jes z g o in tu icy jn ie, a to wielk a s ztu k a. — Do b rze wied zieć, że ciąg le zjawia s ię n a wezwan ie. Do my ś lam s ię, że J u lia b y ła zas k o czo n a, g d y Victo r zd o łał jej s ię o p rzeć. — Is to tn ie. Nie p rzewid ziała, że s taramy s ię o s łan iać u czn ió w jed n ą czy d wo ma b arierami o ch ro n n y mi. — Ale jej b ariera też o k azała s ię wy s tarczająca… co n ajmn iej. — Fak t. Ch o ciaż b y ło to ró wn o ważn e k lęs ce. Wied ziała b o wiem, że d o trze d o mn ie wiad o mo ś ć o jej b u n cie i wk ró tce zjawię s ię, b y ją u k arać. — Do p rawd y ? — wtrąciłem. — Tak — p o twierd ziła. — Dlateg o zaaran żo wała s wo ją ś mierć. M u s zę p rzy zn ać, że o s zu k ała mn ie. Przez d łu g i czas wierzy łam, że zg in ęła. Przy p o mn iałem s o b ie tamten d zień , k ied y o d wied ziłem mies zk an ie J u lii, zn alazłem jej ciało , a p o tem zaatak o wała mn ie b es tia. Zwło k i miały twarz częś cio wo zmas ak ro wan ą i zalan ą k rwią. By ły jed n ak o d p o wied n ieg o wzro s tu , a o g ó ln e p o d o b ień s two mo g ło zmy lić. W d o d atk u zn alazłem je w o d p o wied n im miejs cu . Po tem s tałem s ię o b iek tem p rzy czajo n eg o , p s o p o d o b n eg o s two ra, a to u tru d n iało s zczeg ó ło wą id en ty fik ację. A k ied y , p rzy ak o mp an iamen cie co raz g ło ś n iejs zy ch s y ren , walk a o mo je ży cie d o b ieg ła k o ń ca, b ard ziej n iż d als ze ś led ztwo in teres o wała mn ie u cieczk a. Pó źn iej, ilek ro ć wracałem p amięcią d o tej s cen y , wid ziałem we ws p o mn ien iach martwe ciało J u lii. — Nies amo wite — s twierd ziłem. — Ale w tak im razie, czy je zwło k i zn alazłem? — Nie mam p o jęcia — o d p arła. M ó g ł to b y ć jed en z jej cien i alb o jak aś p rzy p ad k o wa k o b ieta z u licy . Alb o ciało wy k rad zio n e z k o s tn icy . Sk ąd mo g ę wied zieć? — M iała jed en z two ich n ieb ies k ich k amien i. — Tak . A d ru g i d o p ary b y ł n a o b ro ży tej b es tii, k tó rą zab iłeś . J u lia o two rzy ła p rzejś cie, żeb y zwierzę mo g ło s ię p rzed o s tać.

— Po co ? I jak wy jaś n ić teg o M ies zk ań ca Pro g u ? — Klas y czn y man ewr d la o d wró cen ia u wag i. Victo r u ważał, że to ja ją zab iłam, a ja u zn ałam, że o n . Zało ży ł, że o two rzy łam d ro g ę z Twierd zy i p o s łałam za n ią tę g o ń czą b es tię. A ja wierzy łam, że o n teg o d o k o n ał. By łam zła, że u k ry wa p rzed e mn ą tak s zy b k ie p o s tęp y . Tak ie s p rawy zwy k le źle wró żą. Przy tak n ąłem. — Ho d u jes z te s two ry g d zieś w p o b liżu ? — Tak — p rzy zn ała. — I wy s tawiam je w p aru p rzy leg ły ch cien iach . M am k ilk u med alis tó w. — Wo lę p it b u lteriery — o ś wiad czy łem. — Są mils ze i lep iej u ło żo n e. Do rzeczy . Zo s tawiła ciało i u k ry te p rzejś cie tu taj, a ty u zn ałaś , że to Victo r p rzy g o to wu je atak n a s wo je sanctum sanctorum. — M n iej więcej. — A o n p o my ś lał, że s tała s ię d la cieb ie n ieb ezp ieczn a… ch o ćb y z p o wo d u teg o k o ry tarza… i p o s tan o wiłaś ją zlik wid o wać? — Nie jes tem p ewn a, czy w o g ó le zn alazł k o ry tarz. Sam s ię p rzek o n ałeś , że b y ł d o b rze u k ry ty . W k ażd y m razie, żad n e z n as n ie wied ziało , co n ap rawd ę zro b iła. — A co ? — Po d rzu ciła mi k awałek trag o litu . Pó źn iej, p o in icjacji, wy k o rzy s tała d ru g i i p o d ąży ła za mn ą p rzez Cień aż d o Beg my . — Beg my ? Co tam ro b iłaś , u lich a? — Nic ważn eg o — zap ewn iła s zy b k o . — Ws p o min am o ty m ty lk o p o to , żeb y p o k azać, jak b y ła s p ry tn a. Wted y n ie p ró b o wała s ię d o mn ie zb liżać. Szczerze mó wiąc, wiem o ws zy s tk im, b o p ó źn iej s ama mi p o wied ziała. Po tem ś led ziła mn ie o d g ran ic Zło teg o Kręg u z p o wro tem d o Twierd zy . Res ztę ju ż zn as z. — Nie jes tem p rzek o n an y . — Zn ała to miejs ce. Kied y mn ie zas k o czy ła, b y łam zas k o czo n a n ap rawd ę. W tak i s p o s ó b zo s tałam wies zak iem. — A o n a p rzejęła rząd y , d la celó w rep rezen tacy jn y ch wk ład ając h o k ejo wą mas k ę. M ies zk ała tu jak iś czas , n ab ierała mo cy , zwięk s zała u miejętn o ś ci, wies zała n a to b ie p aras o lk i… J as ra wark n ęła cich o , a ja p rzy p o mn iałem s o b ie, że jes zcze g o rs ze b y ło b y jej u k ąs zen ie. Szy b k o zmien iłem temat. — Nad al n ie ro zu miem, czemu mn ie s zp ieg o wała i o d czas u d o czas u o b rzu cała

k wiatami. — M ężczy źn i s ą b ezn ad ziejn i. — J as ra wy ch y liła k ielich . — Od g ad łeś ws zy s tk o o p ró cz jej mo ty wó w. — Szu k ała mo cy — zd ziwiłem s ię. — Co tu jes t jes zcze d o zg ad y wan ia? Pamiętam n awet, że k ied y ś s to czy liś my d łu g ą d y s k u s ję n a temat mo cy i wład zy . Us ły s załem p ars k n ięcie M an d o ra. Kied y n a n ieg o s p o jrzałem, k ręcąc g ło wą, o d wró cił wzro k . — Najwy raźn iej ciąg le jej n a to b ie zależało — wy jaś n iła J as ra. — Prawd o p o d o b n ie n awet b ard zo . Bawiła s ię z to b ą. Ch ciała wzb u d zić ciek awo ś ć. Ch ciała, żeb y ś zaczął jej s zu k ać. Ch ciała wy p ró b o wać s wo ją mo c p rzeciw two jej, p o k azać ci, że b y ła g o d n a teg o ws zy s tk ieg o , co ch ciałeś jej o d eb rać, o d mawiając zau fan ia. — Więc o ty m wies z tak że. — By ł czas , k ied y ro zmawiała ze mn ą s zczerze. — Czy li zależało jej n a mn ie tak b ard zo , aż wy s łała mo rd ercó w z trag o litami, żeb y wy ś led zili mn ie w Amb erze i s p ró b o wali zab ić. Prawie im s ię u d ało . J as ra o d wró ciła wzro k i zak as zlała. M an d o r ws tał n aty ch mias t, o k rąży ł s tó ł i s tan ął międ zy n ami, n ap ełn iając jej k ielich . I k ied y całk iem ją p rzed e mn ą zas ło n ił, u s ły s załem jej cich y g ło s . — Niezu p ełn ie tak . To ja wy s łałam ty ch lu d zi. Rin ald a n ie b y ło p rzy to b ie i n ie mó g ł cię o s trzec, o co g o p o d ejrzewałam. Uzn ałam, że trafia s ię jes zcze jed n a s zan s a. — Ah a — mru k n ąłem. — Du żo jes zcze tak ich wy s łan n ik ó w włó czy s ię p o o k o licy ? — Ci b y li o s tatn i. — M iło to s ły s zeć. — Nie u s p rawied liwiam s ię. In fo rmu ję ty lk o , żeb y ś my wy jaś n ili s o b ie p ewn e n iep o ro zu mien ia. Czy te s p rawy też zech ces z u zn ać za załatwio n e? M u s zę to wied zieć. — Po wied ziałem ju ż, że rach u n k i zo s tały wy ró wn an e. Nie co fam teg o . Ale s k ąd wziął s ię w ty m ws zy s tk im J u rt? Nie mo g ę p o jąć, jak ty ch d wo je s ię s p o tk ało i k im s ą d la s ieb ie n awzajem. M an d o r wró cił n a miejs ce, p rzed tem mn ie ró wn ież d o lewając k ro p elk ę win a. J as ra s p o jrzała mi w o czy . —

Nie

wiem

—

rzek ła.

—

Kied y

walczy liś my ,

n ie

miała

żad n y ch

s p rzy mierzeń có w. To mu s iało n as tąp ić, k ied y b y łam s zty wn a. — Do my ś las z s ię mo że, g d zie mo g li u ciec z J u rtem? — Nie. Zerk n ąłem n a M an d o ra. Po k ręcił g ło wą. — J a też n ie — s twierd ził. — Ch o ciaż… ciek awa my ś l p rzy s zła mi d o g ło wy . — Tak ? — Po mijając fak t, że J u rt p o k o n ał Lo g ru s i u zy s k ał mo c, mu s zę zau waży ć, że… jeś li n ie liczy ć jeg o b lizn i u b y tk ó w… jes t d o cieb ie p o d o b n y . — J u rt? Do mn ie? Ch y b a żartu jes z. Sp o jrzał n a J as rę. — M a rację — p rzy zn ała. — Wid ać, że jes teś cie s p o k rewn ien i. Od ło ży łem wid elec i p o k ręciłem g ło wą. — Ab s u rd — o rzek łem, b ard ziej w o d ru ch u s amo o b ro n y n iż z rzeczy wis teg o p rzek o n an ia. — Nig d y n ic n ie zau waży łem. M an d o r led wie d o s trzeg aln ie wzru s zy ł ramio n ami. — M as z o ch o tę n a wy k ład o p s y ch o lo g ii zap rzeczen ia fak to m? — s p y tała J as ra. — Nie. M am o ch o tę n a ch wilę s p o k o ju , żeb y s ię z ty m o s wo ić. — I tak p o ra n a k o lejn e d an ie — o zn ajmił M an d o r. Wy k o n ał s zero k i g es t i p o jawiło s ię. — Nie b ęd zies z miał n iep rzy jemn o ś ci ze s tro n y k rewn y ch za to , że mn ie u wo ln iłeś ? — zain teres o wała s ię p o ch wili J as ra. — Zan im zau ważą, że zn ik n ęłaś , p rzy g o tu ję jak ąś d o b rą leg en d ę — u s p o k o iłem ją. — In aczej mó wiąc, b ęd zies z miał — s twierd ziła. — M o że tro ch ę. — Zo b aczę, w czy m mo g ę p o mó c. — O co ch o d zi? — Nie lu b ię d łu g ó w wo b ec n ik o g o — wy jaś n iła. — A w tej s p rawie ty zro b iłeś d la mn ie więcej n iż ja d la cieb ie. J eś li zn ajd ę jak iś s p o s ó b , ab y o d wró cić o d cieb ie ich g n iew, to g o u ży ję. — Nie wiem, co mas z n a my ś li. — Zo s tawmy to n a razie. Czas ami lep iej zb y t d u żo n ie wied zieć. — Nie p o d o b a mi s ię twó j to n .

— To d o s k o n ały p o wó d d o zmian y tematu — o ś wiad czy ła. — J ak g ro źn y m p rzeciwn ik iem s tał s ię J u rt? — Dla mn ie? — s p y tałem. — Czy b o is z s ię, że wró ci tu p o d ru g ą p o rcję? — J ed n o i d ru g ie, s k o ro tak to u jmu jes z. — Uważam, że zab iłb y mn ie, g d y b y ty lk o zd o łał. — Ob ejrzałem s ię n a M an d o ra. Po k iwał g ło wą. — Ob awiam s ię, że to p rawd a — mru k n ął. — Czy tu p o wró ci p o więcej teg o , co ju ż o trzy mał… — mó wiłem d alej. — Sama n ajlep iej p o trafis z to o s ąd zić. J ak b ard zo s ię zb liży ł d o o p an o wan ia p ełn ej mo cy , k tó rą mo żn a u zy s k ać d ro g ą ry tu ału w Fo n tan n ie? — Tru d n o p recy zy jn ie o k reś lić. Wy p ró b o wy wał ją w d o ś ć n iety p o wy ch waru n k ach . M o że jak ieś p ięćd zies iąt p ro cen t. Zg ad u ję ty lk o . Czy to mu wy s tarczy ? — M o że. J ak n ieb ezp ieczn y s ię s tan ie? — Bard zo . Kied y ju ż u zy s k a p ełn ą mo c. Z d ru g iej s tro n y , mu s i zd awać s o b ie s p rawę, że to miejs ce b ęd zie p iln ie s trzeżo n e, tru d n e d o zd o b y cia n awet d la k o g o ś tak ieg o jak o n … g d y b y p o s tan o wił wró cić. Po d ejrzewam, że b ęd zie s ię trzy mał z d alek a. Sam Sh aru , w jeg o o b ecn ej s y tu acji, s tan o wi b ard zo tru d n ą p rzes zk o d ę. J ad łem d alej. — J u lia p o rad zi mu p ewn ie, żeb y zrezy g n o wał — k o n ty n u o wała J as ra. — Zn a p rzecież to miejs ce. Sk in ąłem g ło wą, g o d ząc s ię z jej o p in ią. Sp o tk amy s ię, k ied y p rzy jd zie p o ra. W tej ch wili n iewiele mo g ę zro b ić, b y teg o u n ik n ąć. — Czy teraz ja mo g ę zad ać p y tan ie? — rzu ciła. — Nie k ręp u j s ię. — Ty'iga… — Tak ? — Nawet w ciele có rk i d iu k a Ork u za n ie mo g ła p rzecież tak p o p ro s tu wejś ć d o p ałacu i zjawić s ię w two im ap artamen cie. — Raczej n ie — zg o d ziłem s ię. — Przy b y ła z o ficjaln ą d eleg acją. — Wo ln o s p y tać, k ied y p rzy jech ali? — Dzis iaj, k o ło p o łu d n ia. Ob awiam s ię jed n ak , że n ie mo g ę ci zd rad zić s zczeg ó łó w… M ach n ęła u p ierś cien io n ą d ło n ią. — Nie in teres u ją mn ie tajemn ice p ań s two we — o ś wiad czy ła. — Ch o ciaż wiem, że

Nay d a zwy k le to warzy s zy o jcu jak o s ek retarz. — Zatem? — Czy jej s io s tra p rzy b y ła tak że, czy zo s tała w d o mu ? — To zn aczy Co ral? — u p ewn iłem s ię. — Tak . — Przy jech ała. — Dzięk u ję — rzu ciła J as ra i zajęła s ię jed zen iem. Do lich a! O co tu ch o d zi? Czy żb y wied ziała o Co ral co ś , czeg o ja n ie wiem? Co ś , co mo że mieć związek z jej o b ecn ą, n ieo k reś lo n ą s y tu acją? J eś li tak , ile b ęd zie mn ie k o s zto wać zd o b y cie tej in fo rmacji? — Dlaczeg o p y tas z? — zacząłem. — Zwy k ła ciek awo ś ć — zap ewn iła. — Zn ałam tę ro d zin ę w… s zczęś liws zy ch czas ach . Sen ty men taln a J as ra? Nig d y . Więc co ? — Przy p u ś ćmy , że ta ro d zin a ma jed en czy d wa p ro b lemy … — zas tan o wiłem s ię g ło ś n o . — Po mijając fak t, że ty'iga zawład n ęła Nay d ą? — Tak . — Przy k ro b y ło b y mi to s ły s zeć — o d p arła. — J ak ie p ro b lemy ? — Dro b n a s p rawa zag in ięcia. Do ty czy Co ral. Brzęk n ęło , k ied y u p u ś ciła wid elec n a talerz. — O czy m ty mó wis z? — s p y tała zd u mio n a. — O p rzemies zczen iu . — Co ral? J ak ? Gd zie? — To zależy o d teg o , ile n ap rawd ę o n iej wies z — o d p arłem. — Lu b ię tę d ziewczy n ę. Nie d rażn ij s ię ze mn ą. Co s ię s tało ? Bard ziej n iż tro ch ę zas tan awiające. Ale n ie tak iej o d p o wied zi s zu k ałem. — Do b rze zn ałaś jej matk ę? — Kin tę? Po zn ałam ją n a jak imś s p o tk an iu d y p lo mató w. Pięk n a k o b ieta. — A co wies z o o jcu ? — No có ż, n ależy d o k ró lews k ieg o ro d u , ale z g ałęzi n iemającej p rawa d o tro n u . Zan im zo s tał p remierem, Ork u z b y ł amb as ad o rem Beg my w Kas h fie. M ies zk ał z ro d zin ą, więc n atu raln ie częs to s ię z n imi s p o ty k ałam…

Po d n io s ła g ło wę, g d y u ś wiad o miła s o b ie, że s ię jej p rzy g ląd am… p o p rzez Zn ak Lo g ru s u , p o n ad Pęk n ięty m Wzo rcem, s p o tk ały s ię n as ze s p o jrzen ia. — Ah a. Py tałeś o jej o jca… — Uś miech n ęła s ię. Urwała n a ch wilę, a ja k iwn ąłem g ło wą. — Czy li ta p lo tk a zawierała ziarn o p rawd y … — mru k n ęła wres zcie. — Nap rawd ę n ie wied ziałaś ? — Ty le jes t p lo tek n a ś wiecie… a więk s zo ś ci n ie d a s ię s p rawd zić. Sk ąd mam wied zieć, k tó re s ą p rawd ziwe? I czemu ma mn ie to in teres o wać? — M as z rację, n atu raln ie — zg o d ziłem s ię. — M imo to … — Ko lejn y n u mer n a b o k u teg o s taru s zk a. — Wes tch n ęła. — Czy k to ś p iln u je rach u n k u ? To cu d , że miał jes zcze czas n a s p rawy p ań s two we. — J ak o ś s o b ie rad ził. — Szczerze zatem. Nawet p o mijając p lo tk i, jak ie d o mn ie d o cierały , is tn ieje p ewn e ro d zin n e p o d o b ień s two . Ch o ciaż tru d n o mi o ty m s ąd zić, jak o że n ie zn am o s o b iś cie więk s zo ś ci ro d zin y . M ó wis z, że to p rawd a? — Tak . — Ze wzg lęd u n a p o d o b ień s two czy jes t mo że co ś więcej? — Co ś więcej. Uś miech n ęła s ię s ło d k o i p o d n io s ła wid elec. — Zaws ze lu b iłam zak o ń czen ia b ajek , w k tó ry ch k to ś zy s k iwał p o zy cję w ś wiecie. — J a ró wn ież — zg o d ziłem s ię i wró ciłem d o jed zen ia. M an d o r ch rząk n ął. — To ch y b a n iezb y t u czciwe, o p o wiad ać ty lk o częś ć h is to rii — zau waży ł. — M as z rację — p rzy zn ałem. J as ra s p o jrzała n a mn ie. — No d o b rze. — Wes tch n ęła. — Zap y tam. Sk ąd mas z p ew… Och ! Natu raln ie. Wzo rzec. Przy tak n ąłem. — No , n o . M ała Co ral p an ią Wzo rca. To n as tąp iło n ied awn o ? — Is to tn ie. — Przy p u s zczam, że ś więtu je teraz g d zieś w Cien iu . — Ch ciałb y m to wied zieć. — Nie ro zu miem. — Przen io s ła s ię, ale n ie wiem d o k ąd . I to Wzo rzec teg o d o k o n ał.

— W jak i s p o s ó b ? — Do b re p y tan ie. Nie mam p o jęcia. M an d o r o d k as zln ął. — M erlin ie… — zaczął. — Są mo że p ewn e s p rawy … — Zato czy ł k rąg lewą d ło n ią — … k tó re p o n amy ś le wo lałb y ś … — Nie — o d p arłem. — No rmaln ie zach o wałb y m d y s k recję. M o że n awet wo b ec cieb ie, mo jeg o b rata, jak o Lo rd a Ch ao s u . A z p ewn o ś cią w p rzy p ad k u jej wy s o k o ś ci. — Sk ło n iłem s ię J as rze. — Co p rawd a, zn as z Co ral i mo że n awet ży wis z d la n iej ciep lejs ze u czu cia. — Uzn ałem, że n ie n ależy p rzes ąd zać. — A p rzy n ajmn iej n ie ży wis z n iech ęci. — Po wied ziałam, że lu b ię tę d ziewczy n ę — o zn ajmiła J as ra, p o ch y lając s ię lek k o . — To d o b rze. Czu ję s ię b o wiem p rzy n ajmn iej w częś ci o d p o wied zialn y za to , co zas zło . Nawet jeś li zo s tałem o s zu k an y . Dlateg o mam o b o wiązek s p ró b o wać to n ap rawić. Ty le że n ie wiem w jak i s p o s ó b . — Co s ię s tało ? — zap y tała. — Op ro wad załem ją, k ied y wy raziła ch ęć o b ejrzen ia Wzo rca. Us tąp iłem. Po d ro d ze wy p y ty wała mn ie o ws zy s tk o . Uzn ałem to za n iewin n ą ro zmo wę i zas p o k ajałem jej ciek awo ś ć. Nie s ły s załem p lo tek o jej p o ch o d zen iu ; in aczej zacząłb y m co ś p o d ejrzewać. Ty mczas em, k ied y ju ż d o tarliś my n a miejs ce, Co ral s tan ęła n a Wzo rcu i ro zp o częła p rzejś cie. J as ra o d etch n ęła g łęb o k o . — Zn is zczy łb y k ażd eg o o b cej k rwi — s twierd ziła. — Zg ad za s ię? Sk in ąłem g ło wą. — A n awet k o g o ś z n as — d o d ałem. — Gd y b y p o p ełn ił jak ik o lwiek b łąd . — A g d y b y jej matk a zad awała s ię z p iech u rem alb o k u ch arzem? — J as ra zach ich o tała. — Co ral jes t ro zs ąd n ą có rk ą — zau waży łem. — W k ażd y m razie, k ied y k to ś ws tąp ił n a Wzo rzec, n ie mo że ju ż zawró cić. M u s iałem p o d ro d ze u d zielać jej in s tru k cji. Alb o o k azać s ię zły m g o s p o d arzem i zas zk o d zić s to s u n k o m Amb eru i Beg my . — A p rzy o k azji zerwać d elik atn e n eg o cjacje? — d o my ś liła s ię n a wp ó ł p o ważn ie. M iałem wrażen ie, że ch ętn ie p o witałab y d y g res je n a temat celó w wizy ty b eg mań s k iej d eleg acji. Nie ch wy ciłem p rzy n ęty .

— M o żn a to tak o k reś lić — zg o d ziłem s ię. — W rezu ltacie zak o ń czy ła p rzejś cie, a p o tem Wzo rzec g d zieś ją zab rał. — M ó j n ieży jący mąż twierd ził, że s to jąc w cen tru m, mo żn a n ak azać Wzo rco wi, b y p rzen ió s ł czło wiek a ws zęd zie, g d zie ten ty lk o zap rag n ie. — To p rawd a — p rzy zn ałem. — Ale właś n ie jej p o lecen ie b y ło d o ś ć n iezwy k łej n atu ry . Ro zk azała Wzo rco wi, b y p rzen ió s ł ją tam, g d zie zech ce. — Ob awiam s ię, że n ie całk iem ro zu miem. — J a też n ie, ale zro b iła to , i Wzo rzec tak że. — Ch ces z p o wied zieć, że ro zk azała: „Po ś lij mn ie tam, g d zie mas z o ch o tę mn ie p o s łać” i n aty ch mias t p rzen io s ła s ię w n iezn an y m k ieru n k u ? — Właś n ie tak . — To s u g ero wało b y ro d zaj in telig en cji Wzo rca. — Ch y b a że zareag o wał n a jej p o d ś wiad o me p rag n ien ie, b y o d wied zić jak ąś s zczeg ó ln ą o k o licę. — Fak t. Is tn ieje tak a mo żliwo ś ć. Ale czy n ie mas z s p o s o b u , żeb y ją o d s zu k ać? — Zro b iłem jej Atu t. I d o tarłem d o n iej, k ied y g o u ży łem. Od n io s łem wrażen ie, że jes t u więzio n a w jak imś ciemn y m miejs cu . Po tem s traciliś my k o n tak t. To ws zy s tk o . — J ak d awn o to s ię s tało ? — W mo im s u b iek ty wn y m o d czu ciu to k wes tia k ilk u g o d zin — wy jaś n iłem. — Czy tu taj czas jes t zb liżo n y d o czas u Amb eru ? — M n iej więcej. Dlaczeg o n ie p ró b o wałeś p o raz d ru g i? — By łem tro ch ę zajęty . Po za ty m, s zu k ałem jak ieg o ś in n eg o ro związan ia. Ro zleg ł s ię b rzęk i s tu k an ie. Po czu łem k awę. — J eś li ch ces z wied zieć, czy ci p o mo g ę, o d p o wied ź b rzmi: tak — rzek ła J as ra. — Ch o ciaż n ie b ard zo wiem, jak s ię d o teg o zab rać. A g d y b y ś zn o wu s p ró b o wał s ięg n ąć d o n iej p rzez Atu t, p rzy mo im ws p arciu … mo że n am s ię u d a. — Zg o d a. — Od s tawiłem filiżan k ę i wy jąłem k arty . — Warto s p rawd zić. — J a też p o mo g ę — wtrącił M an d o r. Po ws tał i s tan ął p o mo jej p rawej ręce. J as ra p o d es zła i zajęła p o zy cje z lewej. Trzy małem Atu t, żeb y ś my ws zy s cy wy raźn ie wid zieli p o rtret. — Zaczy n ajmy — rzu ciłem i s ięg n ąłem u my s łem p rzez k artę.

ROZDZIAŁ III Plamk a ś wiatła, k tó rą z p o czątk u wziąłem za zb łąk an eg o s ło n eczn eg o zajączk a, p rzep ły n ęła z p o d ło g i n a miejs ce tu ż o b o k mo jej filiżan k i. M iała k o lis ty k s ztałt. Po s tan o wiłem o n iej n ie ws p o min ać, p o n ieważ żad n e z p o zo s tałej d wó jk i n ie zwró ciło n a n ią u wag i. Szu k ałem Co ral, ale n ie zn alazłem n iczeg o . Po czu łem, że M an d o r i J as ra tak że s ięg ają, i p ró b o wałem p o n o wn ie, łącząc s ię z n imi. M o cn iej. Co ś ? Co ś … Pamiętam, zas tan awiałem s ię n ied awn o , co czu je Vialle, k ied y u ży wa Atu tó w. To co ś in n eg o o d wizu aln y ch s u g es tii, d o jak ich jes teś my p rzy zwy czajen i. M o że właś n ie tak ieg o . Co ś . Wy czu łem o b ecn o ś ć Co ral. Sp o g ląd ałem n a jej p o rtret, ale n ie n ab ierała ży cia. Sama k arta wy raźn ie s ię o zięb iła. J ed n ak n ie b y ł to ten lo d o waty ch łó d , jak i wy s tęp u je p rzy n awiązy wan iu k o n tak tu . Sp ró b o wałem mo cn iej. Wy czu łem, że M an d o r i J as ra tak że zwięk s zają wy s iłek . Wizeru n ek Co ral n a k arcie p rzy b lad ł, ale n ic g o n ie zas tąp iło . Sp o g ląd ając w p u s tk ę, wy czu wałem jed n ak jej o b ecn o ś ć. Wrażen ie b y ło zb liżo n e d o teg o , jak ie s ię p rzeży wa, p ró b u jąc n awiązać łączn o ś ć z k imś p o g rążo n y m we ś n ie. — Tru d n o p o wied zieć, czy to p o p ro s tu miejs ce s zczeg ó ln ie tru d n e d la k o n tak tu — zaczął M an d o r. — Czy raczej… — M o im zd an iem o n a jes t p o d wp ły wem zak lęcia — s twierd ziła J as ra. — To b y częś cio wo tłu maczy ło zjawis k o — zg o d ził s ię M an d o r. — Ale ty lk o częś cio wo — zab rzmiał z b lis k a cich y , zn ajo my g ło s . — Trzy mają ją p o tężn e s iły , tato . J es zcze n ig d y czeg o ś p o d o b n eg o n ie wid ziałem. — Gh o s twh eel ma rację — zg o d ził s ię M an d o r. — Zaczy n am to o d czu wać. — Tak — mru k n ęła J as ra. — J es t tam co ś … I n ag le p ęk ła zas ło n a. Zo b aczy łem s k u lo n ą p o s tać Co ral, n ajwy raźn iej n iep rzy to mn ą, leżącą n a czarn ej p łas zczy źn ie w g łęb o k iej ciemn o ś ci, ro zjaś n ian ej ty lk o wy k reś lo n y m wo k ó ł n iej k ręg iem p ło mien i. Ch o ćb y ch ciała, n ie mo g łab y mn ie tam p rzen ieś ć, a w d o d atk u …

— Gh o s t, p o trafis z mn ie d o n iej p rzerzu cić? — zap y tałem. Wizja Co ral ro zp ły n ęła s ię, zan im zd ąży ł o d p o wied zieć. Po czu łem zimn y p o d mu ch . Do p iero p o k ilk u s ek u n d ach zd ałem s o b ie s p rawę, że wieje z lo d o watej teraz k arty . — Nie p rzy p u s zczam, n ie ch ciałb y m, a mo żliwe, że n ie b ęd zie tak iej p o trzeb y — o d p o wied ział Gh o s t. — M o c, k tó ra ją więzi, jes t ju ż ś wiad o ma was zeg o zain teres o wan ia i o b ecn ie s ięg a w ty m k ieru n k u . Czy mo żes z jak o ś wy łączy ć Atu t? Przes u n ąłem n ad n im d ło ń , co zwy k le wy s tarczało . Nic z teg o . Zimn y p o d mu ch n ab ierał s iły . Po wtó rzy łem g es t, wy d ając w my ś lach p o lecen ie. Zacząłem o d czu wać, że co k o lwiek to jes t, o g n is k u je s ię n a mn ie. I wted y n a Atu t p ad ł Zn ak Lo g ru s u . Co ś wy rwało mi k artę, a mn ie o d rzu ciło w ty ł. Ud erzy łem ramien iem o d rzwi. M an d o r o d s k o czy ł n a p rawo i złap ał s tó ł, b y u trzy mać ró wn o wag ę. Zan im k arta u p ad ła, lo g ru s o wy m wzro k iem d o s trzeg ałem s trzelające z n iej, s zalejące lin ie ś wiatła. — Czy to załatwiło s p rawę? — zawo łałem. — Przerwało p o łączen ie — s twierd ził Gh o s t. — Dzięk i, M an d o rze. — Ale ta mo c, k tó ra s ięg ała d o cieb ie p o p rzez Atu t, teraz ju ż wie, g d zie jes teś . — Na jak iej p o d s tawie wy ciąg as z tak ie wn io s k i? — zd ziwiłem s ię. — To ty lk o d o my s ł, o p arty n a fak cie, że n ad al cię s zu k a. Do ciera tu o k rężn ą d ro g ą, p rzez p rzes trzeń . M o że min ąć n awet p iętn aś cie s ek u n d , zan im cię d o s ięg n ie. — Czy to zn aczy , że zależy jej ty lk o n a M erlin ie? — zain teres o wała s ię J as ra. — Czy n ad ciąg a p o n as ws zy s tk ich ? — Nie jes tem p ewien . M erlin jes t o g n is k iem. Nie mam p o jęcia, co zro b i z wami. Po d czas tej wy mian y zd ań , p o ch y liłem s ię i p o d n io s łem Atu t Co ral. — Po trafis z n as o s ło n ić? — s p y tała J as ra. — Ro zp o cząłem ju ż tran s fer M erlin a w p ewn e o d leg łe miejs ce. Czy was ró wn ież p rzerzu cić? Sch o wałem Atu t i p o d n io s łem g ło wę. Ko mn ata b y ła teraz n ie całk iem rzeczy wis ta… p ó łp rzejrzy s ta, jak b y ws zy s tk o zro b io n e b y ło z k o lo ro weg o s zk ła. — Pro s zę… — o d ezwała s ię cich o witrażo wa fig u ra J as ry . — Tak — d o d ało zan ik ające ech o g ło s u mo jeg o b rata. Przep ły n ąłem p rzez o g n is tą o b ręcz w ciemn o ś ć. Po tk n ąłem s ię, o p arłem o k amien n ą ś cian ę i wy macałem wzd łu ż n iej d ro g ę. Ćwierć o b ro tu , p rzed e mn ą jaś n iejs zy o b s zar n ak rap ian y

p u n k tami ś wiatła… — Gh o s t — rzu ciłem. Żad n ej o d p o wied zi. — Nie p o d o b ają mi s ię tak ie ro zmo wy u rwan e w p ó ł zd an ia — o zn ajmiłem. Ru s zy łem d alej, aż d o tarłem d o czeg o ś , co w o czy wis ty s p o s ó b b y ło wy jś ciem z jas k in i. Przed e mn ą wis iało czy s te, n o cn e n ieb o , a k ied y wy s zed łem n a zewn ątrz, p o czu łem ch ło d n y wiatr. Drżąc, co fn ąłem s ię o k ilk a k ro k ó w. Nie miałem p o jęcia, g d zie s ię zn alazłem. To zres ztą b ez zn aczen ia, jeś li ty lk o zy s k ałem ch wilę s p o k o ju . Sięg n ąłem p rzez Zn ak Lo g ru s u i zn alazłem g ru b y k o c. Op atu liłem s ię i u s iad łem n a ziemi. Sięg n ąłem zn o wu . Bez tru d u wy s zu k ałem wiązk ę ch ru s tu i z n ajwięk s zą łatwo ś cią ro zp aliłem o g ień . M iałem o ch o tę n a d ru g ą filiżan k ę k awy . Zas tan o wiłem s ię… Dlaczeg o n ie? Sięg n ąłem jes zcze raz, a jas n y k rążek wy to czy ł s ię i zn ieru ch o miał p rzed e mn ą. — Tato ! Przes tań , p ro s zę! — u s ły s załem p ełen wy rzu tu g ło s . — Sp o ro k ło p o tu k o s zto wało mn ie zn alezien ie ci k ry jó wk i w ty m zap o mn ian y m s k rawk u Cien ia. Zb y t wiele p rzy wo łań , a zn o wu zwró cis z n a s ieb ie u wag ę. — Daj s p o k ó j — mru k n ąłem. — Ch ciałem ty lk o filiżan k ę k awy . — Przy n io s ę ci. Ale p rzez jak iś czas lep iej n ie u ży waj włas n ej mo cy . — A d laczeg o two je d ziałan ia n ie ś ciąg n ą n a n as u wag i? — Ko rzy s tam z tras y o k rężn ej. M as z. Paru jący k u b ek z ciemn ej g lin y s tan ął n a ziemi o b o k mo jej p rawej d ło n i. — Dzięk i. — Po d n io s łem g o i p o wąch ałem n ap ó j. — Co zro b iłeś z J as rą i M an d o rem? — Każd e z was p o s łałem w in n y m k ieru n k u , p o ś ró d h o rd y fałs zy wy ch wizeru n k ó w ś mig ający ch tam i z p o wro tem. Teraz mu s is z ty lk o p rzy cich n ąć n a jak iś czas . Niech jej u wag a s ię ro zp ro s zy . — Czy ja u wag a? J ak a u wag a? — Tej mo cy , k tó ra u więziła Co ral. Nie ch cemy , żeb y n as tu zn alazła. — Dlaczeg o n ie? O ile p amiętam, zas tan awiałeś s ię n ied awn o , czy n ie jes teś b o g iem. Czeg o mo żes z s ię o b awiać? — Prawd ziweg o b o g a. Ta mo c jes t s iln iejs za o d e mn ie. Ch o ciaż z d ru g iej s tro n y , ja ch y b a jes tem s zy b s zy . — To ju ż co ś .

— Wy ś p ij s ię d o b rze. Ran k iem d am ci zn ać, czy ciąg le n a cieb ie p o lu je. — M o że s am s ię p rzek o n am. — Un ik aj man ifes tacji mo cy , ch y b a że b ęd zie to k wes tia ży cia lu b ś mierci. — Nie o to mi ch o d ziło . Przy p u ś ćmy , że mn ie zn ajd zie. — Ró b to , co u zn as z za s to s o wn e. — Dlaczeg o mam wrażen ie, że co ś p rzed e mn ą u k ry was z? — Przy p u s zczam, tato , że jes teś z n atu ry p o d ejrzliwy . To ch y b a cech a ro d zin n a. Teraz mu s zę ju ż iś ć. — Do k ąd ? — zd ziwiłem s ię. — Sp rawd zić, co z p o zo s tały mi. Załatwić p arę s p raw. Do p iln o wać włas n eg o ro zwo ju . Sk o n tro lo wać ek s p ery men ty . Tak ie rzeczy . Na razie. — Co z Co ral? Ale zawies zo n y p rzed e mn ą k rążek ś wiatła z jas k raweg o s tał s ię p rzy ćmio n y i zn ik n ął — b ezd y s k u s y jn e zak o ń czen ie ro zmo wy . Gh o s t co raz b ard ziej p rzy p o min ał n as ws zy s tk ich : s tawał s ię wy k rętn y i n ies zczery . Ły k n ąłem k awy . Nie tak d o b ra jak M an d o ra, ale d o wy trzy man ia. Ciek awe, g d zie trafili M an d o r i J as ra. Uzn ałem, że lep iej n ie p ró b o wać z n imi k o n tak tu . Po my ś lałem też, że d o b rze b ęd zie u fo rty fik o wać włas n ą p o zy cję d la o b ro n y p rzed mag iczn y m atak iem. Po n o wn ie p rzy wo łałem Zn ak Lo g ru s u , k tó ry wy ś lizn ął s ię, k ied y Gh o s t mn ie p rzerzu cał. Z jeg o p o mo cą u s tawiłem b ariery p rzy wejś ciu d o jas k in i i wewn ątrz, d o o k o ła s ieb ie. Po tem u wo ln iłem g o i wy p iłem tro ch ę k awy . Zd ałem s o b ie s p rawę, że to n ie u ratu je mn ie p rzed zaś n ięciem. Op ad ało p s y ch iczn e n ap ięcie i n ag le zaciąży ły mi tru d y całeg o d n ia. J es zcze d wa ły k i, i led wie mo g łem u trzy mać k u b ek . Nas tęp n y , i zau waży łem, że z k ażd y m mru g n ięciem p o wiek i zamy k ają s ię o wiele łatwiej, a o twierają tru d n iej. Od s tawiłem k u b ek , s zczeln iej o win ąłem s ię k o cem i zn alazłem s to s u n k o wo wy g o d n ą p o zy cję n a s k aln y m p o d ło żu . Po o k res ie s p ęd zo n y m w k ry s ztało wej g ro cie b y łem s weg o ro d zaju ek s p ertem o d tak ich s p raw. M ig o tan ie o g n ia u s tawiało p o d p o wiek ami s zy k i armii cien i. Trzas k an ie g ło wn i p rzy p o min ało b rzęk mieczy . Po wietrze p ach n iało s mo łą. Od p ły n ąłem. Sen jes t mo że jed y n ą d o s tęp n ą ro zk o s zą, k tó ra n iek o n ieczn ie mu s i trwać k ró tk o . Wy p ełn ił mn ie, d ry fo wałem. J ak d łu g o i jak d alek o , n ie wiem. Nie wiem też, co mn ie o b u d ziło . Ty le ty lk o że b y łem g d zie in d ziej, a p o tem n ag le

wró ciłem. M o ja p o zy cja u leg ła n iewielk iej zmian ie, zmarzły mi p alce u n ó g i czu łem, że n ie jes tem ju ż s am. Nie o twierałem o czu i n ie zmien iałem ry tmu o d d ech u . M o żliwe, że to Gh o s t p o s tan o wił s p rawd zić, co ze mn ą. A mo że co ś tes to wało mo je b ariery o ch ro n n e. M in imaln ie u ch y liłem p o wiek i i p rzez zas ło n ę rzęs s p o jrzałem w g ó rę i n a zewn ątrz. Przed wejś ciem d o g ro ty s tała n is k a, n iek s ztałtn a p o s tać. Do g as ające o g n is k o s łab o o ś wietlało d ziwn ie zn ajo mą twarz. By ło w ty ch ry s ach tro ch ę mn ie, a tro ch ę mo jeg o o jca. — M erlin ie — rzu cił cich o p rzy b y s z. — Ob u d ź s ię. M u s is z d o trzeć d o wielu miejs c i d o k o n ać wielu czy n ó w. Otwo rzy łem s zero k o o czy . Pas o wał d o p ewn eg o o p is u … Frak ir zacis n ęła s ię, więc p o g ład ziłem ją i u s p o k o iłem. — Dwo rk in … ? — zap y tałem. Zach ich o tał. — Po zn ałeś mn ie — s twierd ził. Przech ad zał s ię z jed n ej s tro n y o two ru n a d ru g i. Od czas u d o czas u p rzy s tawał i wy ciąg ał ręk ę w mo ją s tro n ę. Za k ażd y m razem wah ał s ię i co fał ją. — O co ch o d zi? — s p y tałem. — W czy m rzecz? Co tu ro b is z? — Przy b y łem, b y zn o wu wy s łać cię w p o d ró ż, k tó rą p rzerwałeś . — Co to za p o d ró ż? — Po s zu k u jes z zag in io n ej d amy , k tó ra wczo raj p rzes zła Wzo rzec. — Co ral? Wies z, g d zie o n a jes t? Un ió s ł ręk ę, co fn ął ją, zg rzy tn ął zęb ami. — Co ral? Tak ma n a imię? Wp u ś ć mn ie. M u s imy o ty m p o ro zmawiać. — Wy d aje mi s ię, że d o s k o n ale ro zmawiamy tak , jak jes teś my . — Nie mas z żad n eg o s zacu n k u d la p rzo d k a? — M am. Ale mam też zmien n o k s ztałtn eg o b rata, k tó ry w s wo jej n o rze ch ętn ie p o wies iłb y n a ś cian ie mo ją g ło wę. A jes t d o teg o zd o ln y , jeś li ty lk o d am mu s zan s ę. — Us iad łem i p rzetarłem o czy . Zmy s ły p o wo li wracały d o n o rmy . — Więc g d zie jes t Co ral? — Ch o d ź. Ws k ażę ci d ro g ę — rzek ł, s ięg ając p rzed s ieb ie. Ty m razem jeg o d ło ń p rzecięła mo ją b arierę i n aty ch mias t o to czy ły ją p ło mien ie. J ak b y teg o n ie zau waży ł. J eg o o czy b y ły n iczy m d wie ciemn e g wiazd y ; p o d erwały mn ie n a n o g i, ś ciąg ały k u s o b ie. Dło ń zaczęła s ię to p ić, ciało p o ciek ło i k ap ało jak wo s k . Po d n im n ie b y ło

k o ś ci, ale jak aś d ziwaczn a g eo metry czn a s iatk a… jak b y n a tró jwy miaro wej k artce k to ś s zy b k o n as zk ico wał d ło ń , a p o tem o k leił ją jak imś p o d o b n y m d o ciała materiałem. — Ch wy ć mn ie za ręk ę. Wb rew wo li zacząłem p o d n o s ić d ło ń , s ięg ając d o ty ch p alczas ty ch k rzy wy ch , ty ch wiró w k o s tek . Zach ich o tał zn o wu . Czu łem, jak p rzy ciąg a mn ie mo c. Po my ś lałem, co s ię s tan ie, jeś li tę d ziwaczn ą d ło ń ch wy cę w p ewien s zczeg ó ln y sposób. Przy wo łałem więc Zn ak Lo g ru s u i p o d ałem p rzo d em, żeb y zamias t mn ie p o d ał ręk ę. Nie b y ła to ch y b a n ajro zs ąd n iejs za d ecy zja. J as k rawy b ły s k o ś lep ił mn ie n a mo men t, a k ied y o d zy s k ałem wzro k , Dwo rk in zn ik n ął. Szy b k o p rzek o n ałem s ię, że mo je o s ło n y n ad al d ziałają. Kró tk im, p ro s ty m zak lęciem ro zn ieciłem o g ień , zau waży łem, że zo s tało jes zcze p ó ł k u b k a k awy , więc p o d g rzałem letn ią ciecz o k ro jo n ą wers ją teg o s ameg o czaru . Owin ąłem s ię k o cem, u s iad łem, wy p iłem tro ch ę. M imo wy s iłk ó w, w żad en s p o s ó b n ie mo g łem zro zu mieć, co p rzed ch wilą zas zło . Nie zn ałem n ik o g o , k to p rzez o s tatn ie lata wid ział teg o p ó ło b łąk an eg o d emiu rg a… Ch o ciaż, wed łu g o p o wieś ci o jca, u my s ł Dwo rk in a p o win ien zo s tać w więk s zej częś ci u leczo n y , k ied y Ob ero n n ap rawił Wzo rzec. J eś li to rzeczy wiś cie J u rt w ten s p o s ó b p ró b o wał s ię d o mn ie p rzed o s tać, to wy b rał d o ś ć d ziwn ą p o s tać. Po n amy ś le n ie b y łem n awet p ewien , czy J u rt w o g ó le wied ział, jak wy g ląd a Dwo rk in . Zas tan o wiłem s ię, czy ro zs ąd n ie b ęd zie p rzy wo łać Gh o s twh eela, b y zas ięg n ąć w tej s p rawie n ielu d zk iej o p in ii. Zan im jed n ak co k o lwiek p o s tan o wiłem, g wiazd y n a zewn ątrz p rzes ło n ił k o lejn y p rzy b y s z, o wiele więk s zy n iż Dwo rk in … mo żn a wręcz p o wied zieć, że zb u d o wan y jak h ero s . J ed en k ro k wp ro wad ził g o w zas ięg b las k u o g n ia. Wy lałem k awę, k ied y s p o jrzałem n a tę twarz. Nig d y s ię n ie s p o tk aliś my , ale jeg o p o rtrety wis iały w wielu miejs cach p ałacu w Amb erze. — Sły s załem, że Ob ero n zg in ął, k ied y p rzery s o wy wał Wzo rzec — p o wied ziałem. — By łeś p rzy ty m o b ecn y ? — zap y tał. — Nie — p rzy zn ałem. — Ale p rzy b y wając tu ż za p o s tacią Dwo rk in a, d o ś ć n ies amo witą, mu s is z mi wy b aczy ć p o d ejrzliwo ś ć co d o two jej bona fides. — Och , to b y ło fałs zers two . J a jes tem p rawd ziwy . — Co w tak im razie wid ziałem? — As traln ą fo rmę p ewn eg o b łazn a… czaro d zieja imien iem J o lo s , z czwarteg o k ręg u Cien ia.

— Och … — o d p arłem. — A s k ąd mam wied zieć, że ty n ie jes teś p ro jek cją k o g o ś o imien iu J alas , z p iąteg o ? — M o g ę ci wy recy to wać p ełn ą g en ealo g ię k ró lews k ieg o ro d u Amb eru . — To p o trafi k ażd y d o b ry s k ry b a. — Do rzu cę ty ch z n iep raweg o ło ża. — A właś ciwie ilu ich b y ło ? — Wiem o czterd zies tu s ied miu . — O ran y ! J ak d ałeś rad ę? — Ró żn e s tru mien ie czas u — wy jaś n ił z u ś miech em. — Sk o ro p rzeży łeś rek o n s tru k cję Wzo rca, d laczeg o n ie wró ciłeś d o Amb eru i d o wład zy ? — zain teres o wałem s ię. — Dlaczeg o p o zwo liłeś n a k o ro n ację Ran d o ma i ws zy s tk ie d als ze k o mp lik acje? Ro ześ miał s ię. — Wcale n ie p rzeży łem — s twierd ził. — p ro ces rek o n s tru k cji zn is zczy ł mn ie. J es tem d u ch em. Po wró ciłem, b y zn aleźć czło wiek a, k tó ry b ęd zie rep rezen to wał Amb er w walce z ro s n ącą p o tęg ą Lo g ru s u . — Przy zn ajmy , arguendo, że jes teś ty m, za k o g o s ię p o d ajes z — rzek łem. — Ale trafiłeś p o d zły ad res . Przes zed łem in icjację Lo g ru s u i jes tem s y n em Ch ao s u . — Przes zed łeś ró wn ież in icjację Wzo rca i jes teś s y n em Amb eru — o zn ajmiła ws p an iała p o s tać. — Fak t — p rzy zn ałem. — Ty m b ard ziej n ie p o win ien em s ię o p o wiad ać p o żad n ej ze s tro n . — Czas em n ad ch o d zi ch wila, k ied y mężczy zn a mu s i d o k o n ać wy b o ru . I ta ch wila właś n ie n ad es zła. Po czy jej s tan ies z s tro n ie? — Gd y b y m n awet u wierzy ł, że jes teś d u ch em Ob ero n a, n ie mam o ch o ty n a tak ie d ek laracje. Leg en d a w Dwo rcach g ło s i, że s am Dwo rk in p rzes zed ł in icjację Lo g ru s u . J eś li to p rawd a, b io rę ty lk o p rzy k ład z s zaco wn eg o p rzo d k a. — Ale o n wy rzek ł s ię Ch ao s u , k ied y s two rzy ł Amb er. Wzru s zy łem ramio n ami. — Do b rze s ię s k ład a, że ja n iczeg o tak ieg o n ie s two rzy łem. J eś li ch ces z k o n k retn ej d ecy zji, p o wied z i p rzed s taw arg u men ty , d laczeg o p o win ien em s ię n a to zg o d zić. M o że zech cę ws p ó łp raco wać. Wy ciąg n ął ręk ę. — Ch o d ź ze mn ą, a ja wp ro wad zę two je s to p y n a n o wy Wzo rzec, k tó ry mu s is z

p o k o n ać w g rze, jak a s ię to czy p o międ zy M o cami. — Nad al cię n ie ro zu miem, ale jes tem p ewien , że p rawd ziweg o Ob ero n a n ie p o ws trzy mały b y te p ro s te zas ło n y . Po d ejd ź i weź mn ie za ręk ę, a wted y ch ętn ie p ó jd ę za to b ą i s p o jrzę n a to , co zech ces z mi p o k azać. Wy p ro s to wał s ię n a jes zcze więk s zą wy s o k o ś ć. — Ch ces z mn ie wy p ró b o wać? — zap y tał. — Tak . — J ak o czło wiek n ie miałb y m z ty m p ro b lemó w — s twierd ził. — Ale u fo rmo wan y z ty ch s p iry tu aln y ch ś mieci… n ie wiem. Wo lałb y m n ie ry zy k o wać. — W tak im razie mu s zę u d zielić p o d o b n ej o d p o wied zi n a two ją p ro p o zy cję. — Wn u k u — rzek ł lo d o waty m to n em. — Nawet p o ś mierci, żad n emu z mo ich p o to mk ó w n ie wo ln o tak s ię d o mn ie zwracać. Id ę teraz p o cieb ie w n ie całk iem p rzy jazn y m n as tro ju . Id ę p o cieb ie i w tę p o d ró ż wy ś lę cię wś ró d o g n ia. Co fn ąłem s ię o k ro k . — Nie ch ciałem cię u razić… — zacząłem. Os ło n iłem o czy , k ied y d o tarł d o b ariery . Zn o wu n as tąp ił efek t żaró wk i. Sp o d p rzy mk n ięty ch p o wiek o b s erwo wałem p o wtó rk ę o g n is tej k ąp ieli Dwo rk in a. Ob ero n s tał s ię w p ewn y ch miejs cach p rzejrzy s ty , w in n y ch s ię ro ztap iał. Wewn ątrz n ieg o , p rzez n ieg o — k ied y zn ik n ęło zewn ętrzn e p o d o b ień s two d o czło wiek a — d o s trzeg ałem wiry i lin ie, k an ały i p rzewo d y : czarn e, ab s trak cy jn e g eo metry czn e two ry wy p ełn iające o g ó ln y k s ztałt p o tężn ej i s zlach etn ej p o s taci. J ed n ak , w p rzeciwień s twie d o Dwo rk in a, wizeru n ek n ie zb lad ł. Przeb ił mo je o s ło n y , a ch o ciaż zwo ln ił, wciąż k ro czy ł k u mn ie z wy ciąg n iętą ręk ą. Nie wiem, czy m n ap rawd ę b y ł, ale n ig d y ch y b a n ie wid ziałem n ic b ard ziej p rzerażająceg o . Co fałem s ię ciąg le, u n o s ząc ręce. Raz jes zcze wezwałem Lo g ru s . Zn ak p o jawił s ię międ zy n ami. Ab s trak cy jn a fo rma Ob ero n a wy ciąg ała s ch ematy czn e, wid mo we ręce, aż n ap o tk ała wijące s ię g ałęzie Ch ao s u . Nie p ró b o wałem s ięg ać w o b raz Lo g ru s u , b y wy k o rzy s tać g o d la o b ro n y p rzed zjawą. Nawet n a tę o d leg ło ś ć czu łem n iezwy k ły lęk . To , co zro b iłem, to raczej p ch n ięcie Zn ak iem k ró lews k ieg o wid ma. Po tem wy min ąłem je i s k o czy łem d o wy jś cia, n a zewn ątrz. Po to czy łem s ię ro zp aczliwie, s zu k ając jak ieg o ś zaczep ien ia, zjech ałem p o zb o czu i u d erzy łem o g łaz. Ob jąłem g o mo cn o , a g ro ta ek s p lo d o wała z h u k iem i b ły s k iem trafio n eg o p o cis k iem s k ład u amu n icji. Przez jak ieś p ó ł min u ty leżałem d rżący , zacis k ając mo cn o p o wiek i. Czu łem, że

lad a ch wila co ś mn ie p o ch wy ci… ch y b a że… mo że… s k u lę s ię całk iem n ieru ch o mo i p o s taram s ię wy g ląd ać jak k awałek s k ały … Pan o wała ab s o lu tn a cis za. Kied y o two rzy łem o czy , b ły s k i zg as ły , a wejś cie d o jas k in i n ie zmien iło k s ztałtu . Ws tałem p o wo li i jes zcze wo ln iej ru s zy łem z p o wro tem. Zn ak Lo g ru s u zn ik n ął, a z p o wo d ó w d la mn ie s ameg o n iezro zu miały ch n ie ch ciałem g o p rzy wo ły wać. Zajrzałem d o g ro ty . Nie b y ło żad n y ch ś lad ó w ek s p lo zji. Ty lk o mo je o s ło n y b y ły zn is zczo n e. Ws zed łem d o ś ro d k a. Ko c wciąż leżał tam, g d zie g o rzu ciłem. Do tk n ąłem s k ały . Wy b u ch mu s iał n as tąp ić n a in n y m p o zio mie rzeczy wis to ś ci. M ałe o g n is k o n ad al mig o tało n iep ewn ie, a mó j ro zb ity n a k amien iach k u b ek b y ł jed y n ą rzeczą, jak ą w jeg o b las k u d o s trzeg łem, a k tó rej n ie wid ziałem p o p rzed n io . Nie co fałem ręk i. Stałem o p arty o ś cian ę, aż p o ch wili p o czu łem n ieo p an o wan e s k u rcze p rzep o n y . Wy b u ch n ąłem ś miech em. Nie jes tem p ewien d laczeg o . Po p ro s tu ś miech wy p arł altern aty wę b icia s ię p ięś ciami w p ierś i wy cia. M y ś lałem, że zn am ws zy s tk ich u czes tn ik ó w tej zło żo n ej ro zg ry wk i. Lu k e i J as ra p rzes zli ch y b a teraz n a mo ją s tro n ę, wraz z mo im b ratem M an d o rem, k tó ry zaws ze s ię o mn ie tro s zczy ł. M ó j s zalo n y b rat J u rt p rag n ął mo jej ś mierci, a teraz s p rzy mierzy ł s ię z mo ją b y łą k o ch an k ą, J u lią, k tó ra też n ie b y ła d o mn ie zb y t p rzy ch y ln ie n as tawio n a. Is tn iała jes zcze ty'iga — n ad o p iek u ń czy d emo n , k tó ry o p an o wał ciało Nay d y , s io s try Co ral, i k tó reg o p o zo s tawiłem w Amb erze, u ś p io n eg o zak lęciem. Dalt, n ajemn ik … jeś li s ię zas tan o wić, jes t tak że mo im wu jem… o d jech ał z Lu k iem w n iezn an y m k ieru n k u i celu , u p rzed n io s p u ś ciws zy mu lan ie n a o czach d wó ch armii w Ard en ie. M iał p as k u d n e zamiary co d o Amb eru , ale b rak o wało mu militarn ej s iły , b y p rzed s ięwziąć co ś więcej n iż rzad k ie p arty zan ck ie atak i. Działał też Gh o s twh eel, mó j cy b ern ety czn y k ru p ier Atu tó w i d ru g o rzęd n y p ó łb ó g , k tó ry zd awał s ię ewo lu o wać o d u my s ło wo ś ci n iero zważn ej i man iak aln ej k u racjo n aln ej i p aran o id aln ej… i n ie b y łem p ewien , d o k ąd p o d ąży d alej. J ed n ak o k azy wał p rzy n ajmn iej o d ro b in ę s y n o ws k ieg o s zacu n k u zmies zan eg o z ch wilo wy m tch ó rzo s twem. I to ju ż mn iej więcej ws zy s cy . Ale te o s tatn ie zjawy d o wo d ziły ch y b a, że d o g ry włączy ło s ię jes zcze co ś , co ch ciało mn ie p o ciąg n ąć w całk iem in n y m k ieru n k u . Gh o s t twierd ził, że jes t s iln e. Nie d o my ś lałem s ię n awet, co właś ciwie rep rezen tu je. Nie miałem o ch o ty temu u fać. Stąd n as ze n ie n ajlep s ze s to s u n k i. — Hej, mały ! — d o b ieg ł ze zb o cza zn ajo my g ło s . — Tru d n o cię zn aleźć. Częs to

zmien ias z miejs ce p o b y tu . Od wró ciłem s ię s zy b k o , p o d b ieg łem d o wy jś cia i s p o jrzałem w d ó ł. Samo tn a p o s tać ws p in ała s ię p o zb o czu . Wy s o k i mężczy zn a. Co ś b ły s n ęło w o k o licy jeg o s zy i. By ło za ciemn o , żeb y ro zp o zn ać ry s y twarzy . Co fn ąłem s ię o k ilk a k ro k ó w i ro zp o cząłem zak lęcie, k tó re miało o d b u d o wać mo je zn is zczo n e b ariery . — Nie u ciek aj! — k rzy k n ął. — M u s zę z to b ą p o mó wić! Os ło n a zas k o czy ła n a miejs ce. Do b y łem miecza. Trzy małem g o , o p u s zczając k lin g ę z p rawej; k ied y s ię o d wró ciłem, z o two ru wejś cia b y ł całk iem n iewid o czn y . Ro zk azałem Frak ir, żeb y zawis ła n iewid zialn a n a lewy m p rzeg u b ie. Dru g a zjawa b y ła s iln iejs za o d p ierws zej i p rzeb iła s trefę o b ro n n ą. J eś li trzecia o k aże s ię s iln iejs za o d d ru g iej, b ęd ę p o trzeb o wał k ażd ej b ro n i, jak a mi s ię trafi. — Słu ch am? — zawo łałem. — Kim jes teś i czeg o ch ces z? — Do d iab ła! — o d p o wied ziało wid mo . — Nie jes tem n ik im s zczeg ó ln y m. Ty lk o two im s taru s zk iem. Po trzeb u ję p o mo cy i wo lę zach o wać tę s p rawę w ro d zin ie. Do tarł d o k ręg u ś wiatła o g n is k a i mu s iałem p rzy zn ać, że jes t d o s k o n ałą imitacją k s ięcia Co rwin a z Amb eru , mo jeg o o jca. Ko mp letn y , z czarn y m p łas zczem, b u tami i s p o d n iami, s zarą k o s zu lą, s reb rn y mi g u zik ami i k lamrą… miał n awet s reb rn ą ró żę. I u ś miech n ął s ię tak s amo k p iąco , jak czas em p rawd ziwy Co rwin , g d y d awn o temu o p o wiad ał mi s wo ją h is to rię. Na ten wid o k co ś ś cis n ęło mn ie w żo łąd k u . Ch ciałem p o zn ać g o lep iej, ale zn ik n ął i n ie u miałem g o o d s zu k ać. A teraz ten s twó r… czy mk o lwiek b y ł… u d awał tak ieg o czło wiek a… By łem b ard ziej n iż tro ch ę ziry to wan y ewid en tn ą p ró b ą g ry n a mo ich u czu ciach . — Pierws zy b y ł fałs zy wy Dwo rk in — o zn ajmiłem. — Po tem Ob ero n . Co raz n iżej s ch o d zis z p o d rzewie g en ealo g iczn y m. Zmru ży ł o czy i zd ziwio n y p o ch y lił lek k o g ło wę — k o lejn y realis ty czn y man iery zm. — Nie wiem, o czy m mó wis z, M erlin ie — o d p arł. — J a… Wk ro czy ł n a ch ro n io n y o b s zar i d rg n ął, jak b y d o tk n ął p rzewo d u p o d n ap ięciem. — Niech to s zlag ! — b u rk n ął. — Nik o mu n ie u fas z, co ? — Ro d zin n a trad y cja — wy jaś n iłem. — Wzmo cn io n a n ied awn y mi d o ś wiad czen iami. By łem jed n ak tro ch ę zd ziwio n y , że ten k o n tak t n ie zao wo co wał k o lejn y mi efek tami p iro tech n iczn y mi. Zas tan awiałem s ię ró wn ież, czemu jes zcze n ie zmien ia

s ię w s zk ielet. Zak lął zn o wu , ś ciąg n ął p łas zcz, o win ął n im lewe ramię; p rawa ręk a s ięg n ęła d o d o k ład n ej k o p ii p o ch wy miecza mo jeg o o jca. Sreb rzy s te o s trze wy s u n ęło s ię ze ś wis tem i u n io s ło w g ó rę, p o czy m o p ad ło w s am ś ro d ek b ariery . Is k ry s trzeliły w p ó łmetro wy m ro zb ry zg u , a k lin g a zas y czała, jak b y ro zg rzan a d o czerwo n o ś ci trafiła w wo d ę. Ro zb ły s n ął wzó r n a o s trzu , zn o wu try s n ęły is k ry — ty m razem n a wy s o k o ś ć czło wiek a — i w ty m mo men cie wy czu łem, że b ariera p ad a. Wid mo wk ro czy ło . Od wró ciłem s ię i wy s u n ąłem miecz. Ale tamten , k tó ry wy g ląd ał jak Gray s wan d ir, o p ad ł i wzn ió s ł s ię p o n o wn ie, ś ciąg n ął mo ją b ro ń n a p rawo i p rzes u n ął s ię w s tro n ę p iers i. Wy k o n ałem p ro s tą zas ło n ę k wad rą, ale tamten p rześ lizg n ął s ię p o d n ią i n ad al g ro ził mi o d zewn ątrz. Od p aro wałem s ek s tą, ale jeg o ju ż tam n ie b y ło . Ten atak b y ł ty lk o zwo d em. Up ió r ru s zy ł n is k o . Od wró ciłem s ię, o d b iłem, a o n p rzes u n ął całe ciało n a p rawo , o p u ś cił k lin g ę, zmien ił u ch wy t, lewą ręk ę p rzes u n ął mi p rzed twarzą. Za p ó źn o s p o s trzeg łem, że p o d n o s i p rawą, s ięg ając mi lewą za g ło wę. Ręk o jeś ć Gray s wan d ira zmierzała wp ro s t k u mo jej s zczęce. — Nap rawd ę jes teś … — zacząłem, a wted y d o tarła d o celu . Os tatn ie, co zap amiętałem, to s reb rn a ró ża. Oto ży cie: zau faj k o mu ś , a zo s tan ies z zd rad zo n y . Nie zau faj, a s am s ieb ie zd rad zis z. J ak więk s zo ś ć mo raln y ch p arad o k s ó w, i ten s tawia czło wiek a w p o zy cji n ie d o o b ro n y . A b y ło ju ż za p ó źn o n a mo je zwy k łe ro związan ie: n ie mo g łem zrezy g n o wać z g ry . Ock n ąłem s ię w ciemn o ś ci. Ock n ąłem s ię o s tro żn y i czu jn y . J ak zwy k le, g d y jes tem o s tro żn y i czu jn y , leżałem w ab s o lu tn y m b ezru ch u , p o zwalając p łu co m zach o wać n atu raln y ry tm o d d ech u . I n as łu ch iwałem. Żad n eg o d źwięk u . Uch y liłem p o wiek i. Niep o k o jące wzo ry . Zamk n ąłem zn o wu . Ciałem s tarałem s ię wy czu wać wib racje s k aln ej p o wierzch n i, n a k tó rej leżałem. Żad n y ch wib racji. Otwo rzy łem o czy i p o ws trzy małem o d ru ch , b y je zamk n ąć. Un io s łem s ię n a ło k ciach , p o d ciąg n ąłem p o d s ieb ie k o lan a, wy p ro s to wałem g rzb iet i o d wró ciłem g ło wę. Fas cy n u jące. Nie p amiętałem tak iej d ezo rien tacji o d czas u , k ied y p iłem w b arze z Lu k iem i Ko tem z Ch es h ire.

Wo k ó ł n ie d o s trzeg łem an i ś lad u k o lo ru . Ws zy s tk o b y ło czarn e, b iałe alb o w o d cien iach s zaro ś ci. J ak b y m zn alazł s ię n a n eg aty wie fo to g rafii. To , co u zn ałem za s ło ń ce, wis iało jak czarn a d ziu ra o k ilk a ś red n ic n ad h o ry zo n tem, p o p rawej s tro n ie. Nieb o b y ło b ard zo ciemn o s zare i p ły n ęły p o n im h eb an o we ch mu ry . M o ja s k ó ra miała b arwę atramen tu . Za to s k ały p o d e mn ą i d o o k o ła, n iemal p rzejrzy s te, lś n iły k o s tn ą b ielą. Ws tałem p o wo li, ro zejrzałem s ię. Tak . Gru n t b y ł ro zjarzo n y , n ieb o ciemn e, a ja s tałem s ię cien iem międ zy n imi. To u czu cie wcale mi s ię n ie p o d o b ało . Po wietrze b y ło s u ch e i ch ło d n e. Stałem u p o d n ó ża łań cu ch a g ó r-alb in o s ó w, tak jas k rawy ch , że n as u wało s ię p o ró wn an ie z An tark ty d ą. Ciąg n ęły s ię p o lewej s tro n ie, co raz d als ze. Po p rawej, g d zie tk wiło co ś , co wziąłem za p o ran n e s ło ń ce, g ó ry , n is k ie i łag o d n e, o p ad ały k u czarn ej ró wn in ie. Pu s ty n ia? M u s iałem u n ieś ć d ło ń i o s ło n ić o czy p rzed … p rzed czy m? An ty b las k iem? — Szlag ! — s p ró b o wałem p o wied zieć i n aty ch mias t zau waży łem d wie rzeczy . Przed e ws zy s tk im s ło wo p o zo s tało b ezg ło ś n e. Po d ru g ie, s zczęk a b o lała mn ie w miejs cu , g d zie trafił cio s o jca. Czy mo że jeg o k o p ii. Raz jes zcze ro zejrzałem s ię w milczen iu . Wy jąłem k arty . Ko n iec zas trzeżeń d o wezwań . Wy s zu k ałem Atu t Gh o s twh eela i s k o n cen tro wałem u wag ę. Nic. Karta b y ła całk iem martwa. Ale w k o ń cu to Gh o s t k azał mi s ied zieć cich o . M o że p o p ro s tu o d mawiał o d p o wied zi n a wezwan ie. Przerzu ciłem res ztę talii. Zatrzy małem s ię p rzy Flo rze. Zwy k le n ie o d mawiała mi p o mo cy w tru d n y ch ch wilach . Stu d io wałem jej ś liczn ą b u zię, s łałem wezwan ie… Nie d rg n ął n awet jed en z jej zło ty ch lo k ó w. Nawet o jed en s to p ień n ie s p ad ła temp eratu ra Atu tu . Karta p o zo s tała k artą. Sp ró b o wałem mo cn iej, wy mru czałem n awet zak lęcie ws p o mag ające. Nik o g o n ie b y ło w d o mu . Zatem M an d o r. Kilk a min u t p o ś więciłem jeg o k arcie, z tak im s amy m wy n ik iem. Sp rawd ziłem Ran d o ma. J ak wy żej. Fio n y , Lu k e'a i Billa Ro th a. Trzy k o lejn e p o rażk i. Wy jąłem n awet k ilk a Atu tó w Zg u b y , ale n ie zd o łałem d o s ięg n ąć Sfin k s a an i b u d o wli z k o ś ci n a s zczy cie zielo n ej s zk lan ej g ó ry . Zło ży łem je, wło ży łem d o fu terału i s ch o wałem. Pierws zy raz o d p o b y tu w k ry s ztało wej g ro cie miałem d o czy n ien ia z tak im zjawis k iem. Z d ru g iej s tro n y , n a wiele s p o s o b ó w mo żn a zab lo k o wać Atu ty , a jeś li o mn ie ch o d zi, w tej ch wili b y ł to p ro b lem czy s to ak ad emick i. Bard ziej zależało mi n a zmian ie o to czen ia w b ard ziej p rzy jazn e. Stu d ia n ad d ziałan iem k art mo g ę o d ło ży ć n a p ó źn iej. Ru s zy łem p rzed s ieb ie. M o je k ro k i b y ły całk iem b ezg ło ś n e. Gd y k o p n ąłem

k amy k , n ie s ły s załem, jak o d b ija s ię o d s k ały . Biel p o lewej s tro n ie, czerń p o p rawej. Gó ry alb o p u s ty n ia. Po mas zero wałem w lewo . Nic s ię n ie p o ru s zało o p ró cz czarn y ch , b ard zo czarn y ch ch mu r. Po d ru g iej s tro n ie k ażd eg o g łazu n iemal o ś lep iający o b s zar zwięk s zo n ej jas n o ś ci: zwario wan e cien ie w zwario wan ej k rain ie. Skręt… jeszcze raz w lewo. Trzy kroki, potem ominąć głaz. W górę. Przekroczyć grzbiet. Zejść w dół. Skręt w prawo. Wkrótce czerwone pasemko między skałami po lewej… Nic. Może następnym razem… Lek k ie u k łu cie w n o s ie. Żad n ej czerwien i. Dalej. Szczelina po prawej, za następnym zakrętem… Ro zmas o wałem s k ro n ie; zaczęły b o leć, k ied y n ie p o jawiła s ię żad n a s zczelin a. Od d y ch ałem z wy s iłk iem i czu łem k ro p le p o tu n a czo le. Szarozielone desenie i suche kwiatki, jasnoniebieskie, nisko pod tamtym rumowiskiem… Lek k i b ó l k ark u . Żad n y ch k wiatk ó w. Żad n ej s zaro ś ci. Żad n ej zielen i. W takim razie niech chmury się rozstąpią i ciemność słońca zaleje ziemię… Nic. …I plusk płynącej wody z małego potoku, w następnym żlebie. M u s iałem s ię zatrzy mać. Gło wa p u ls o wała b ó lem, ręce mi d rżały . Do tk n ąłem s k aln ej ś cian y p o p rawej s tro n ie i wy d ała mi s ię d o s tateczn ie materialn a. Bu jn a rzeczy wis to ś ć. Dlaczeg o tak mi s ię o p iera? I jak s ię tu taj d o s tałem? I g d zie jes t tu taj? Us p o k o iłem s ię. Wy ró wn ałem o d d ech , zeb rałem s iły . Bó l g ło wy p rzy cich ł, o d p ły n ął, zn ik n ął. Ru s zy łem d alej. Pieśni ptaków i łagodny wietrzyk… Kwiat w wąskiej szczelinie. Nic. I p ierws ze u k łu cie p o wracająceg o o p o ru . Po d wp ły wem jak ieg o czaru s ię zn alazłem, że u traciłem zd o ln o ś ć ch o d zen ia w Cien iu ? Nig d y n ie p rzy p u s zczałem, że mo żn a ją k o mu ś o d eb rać. — To n ie jes t zab awn e — s p ró b o wałem p o wied zieć. — Kimk o lwiek jes teś , czy mk o lwiek jes teś , jak to zro b iłeś ? Czeg o ch ces z? Gd zie s ię ch o was z? I zn o wu n ie u s ły s załem n iczeg o , a zwłas zcza o d p o wied zi. — Nie wiem, jak teg o d o k o n ałeś . An i d laczeg o — my ś lałem, p o ru s zając u s tami. — Nie czu ję, żeb y d ziałał n a mn ie czar. Ale mu s iałem s ię tu zn aleźć z jak ieg o ś

p o wo d u . Bierz s ię d o d zieła. Po wied z, czeg o o d e mn ie ch ces z. Nada. Szed łem d alej, b ez p rzek o n an ia p ró b u jąc d o k o n ać p rzes k o k u w Cien iu . Ró wn o cześ n ie zas tan awiałem s ię n ad s y tu acją. M iałem u czu cie, że w całej tej s p rawie n ie d o s trzeg am czeg o ś o czy wis teg o . …I mały czerwony kwiatek pod skałą, za najbliższym zakrętem. M in ąłem ten zak ręt i ró s ł tam mały czerwo n y k wiatek , k tó ry p o d ś wiad o mie s two rzy łem. Po d b ieg łem, b y g o d o tk n ąć, p rzek o n ać s ię, że ws zech ś wiat jes t miejs cem ży czliwy m i merlin o lu b n y m. Po tk n ąłem s ię i u p ad łem, wzb ijając ch mu rę p y łu . Po d p arłem s ię, ws tałem i ro zejrzałem. Szu k ałem ch y b a z d zies ięć, mo że p iętn aś cie min u t, ale n ie mo g łem zn aleźć k wiatk a. Wres zcie zak ląłem i o d wró ciłem s ię. Nik t n ie lu b i, k ied y ws zech ś wiat ro b i s o b ie z n ieg o żarty . Po d wp ły wem n ag łeg o n atch n ien ia p rzes zu k ałem k ies zen ie. M o że mam jes zcze p rzy s o b ie ch o ćb y o d p ry s k n ieb ies k ieg o k amien ia… Ta n iezwy k ła zd o ln o ś ć rezo n an s u mo g łab y jak o ś p o p ro wad zić mn ie p rzez Cień d o ich źró d ła. Ale n ie. Nie p o zo s tała n awet o d ro b in k a n ieb ies k ieg o p y łu . Ws zy s tk o s p o częło w g ro b o wcu mo jeg o o jca. No tak … to p ewn ie b y ło b y zb y t p ro s te wy jś cie. Co p rzeo czy łem? Fałs zy wy Dwo rk in , fałs zy wy Ob ero n i czło wiek , k tó ry twierd ził, że jes t mo im o jcem — ws zy s cy ch cieli d o p ro wad zić mn ie d o jak ieg o ś n iezwy k łeg o miejs ca. M iałem wziąć u d ział w walce d wó ch M o cy , jak to s u g ero wało wid mo Ob ero n a. Wid mo Co rwin a n ajwy raźn iej o d n io s ło s u k ces , p o my ś lałem, ro zcierając s zczęk ę. Ty lk o co to za s tarcie? I jak ich M o cy ? Ten n ib y -Ob ero n ws p o mn iał co ś o wy b o rze międ zy Ch ao s em i Amb erem. Ale w tej s amej ro zmo wie s k łamał w k ilk u in n y ch k wes tiach . Do d iab ła z o b o ma! Nie p ro s iłem, żeb y mn ie wciąg ały d o s wo ich s p o ró w. M am d o ś ć włas n y ch p ro b lemó w. Nie ch ciało mi s ię n awet p o zn ać reg u ł teg o , co s ię ro zg ry wa. Ko p n ąłem b iały k amy k i ś led ziłem g o wzro k iem. To ws zy s tk o n ie s p rawiało wrażen ia d zieła J u rta czy J u lii. To alb o jak iś n o wy czy n n ik , alb o s tary , k tó ry d o k o n ał zn aczącej p rzemian y . Kied y p o raz p ierws zy zn alazł s ię n a s cen ie? Do my ś lałem s ię, że miał co ś ws p ó ln eg o z tą s iłą, k tó ra mn ie s zu k ała, k ied y s p ró b o wałem d o trzeć d o Co ral. M o g łem ch y b a zało ży ć, że mn ie zn alazła i to właś n ie jes t rezu ltatem. Ale co to mo że b y ć? Po p ierws ze, trzeb a s ię d o wied zieć, g d zie leży Co ral w ty m s wo im o g n is ty m k ręg u . Co ś s tamtąd d o p ro wad ziło mn ie d o o b ecn eg o

p o ło żen ia. Gd zie zatem? Po p ro s iła Wzo rzec, b y p o s łał ją tam, g d zie p o win n a s ię zn aleźć… W tej ch wili n ie mo g łem g o raczej zap y tać g d zie mian o wicie. I n ie mo g łem p o p rzejś ciu n ak azać, żeb y p o s łał mn ie za n ią. Nad es zła więc ch wila, b y p o d d ać p artię i wy p ró b o wać in n e meto d y ro związy wan ia p ro b lemu . W Atu tach trzas n ął jak iś o b wó d , a zd o ln o ś ć węd ró wk i p rzez Cień zo s tała tajemn iczo zab lo k o wan a. Po s tan o wiłem, że czas ju ż zmien ić ro zk ład s ił o rząd wielk o ś ci n a mo ją k o rzy ś ć. Przy wo łam Zn ak Lo g ru s u i b ęd ę zmien iał cien ie, k ażd y s wó j k ro k ws p o mag ając p o tęg ą Ch ao s u . Frak ir wcięła mi s ię w n ad g ars tek . Po s zu k ałem n ad ciąg ający ch zag ro żeń , ale n iczeg o n ie zau waży łem. J es zcze p rzez p arę min u t ro zg ląd ałem s ię czu jn ie p o o k o licy . J ed n ak ju ż n ic s ię n ie s tało , a Frak ir zn ieru ch o miała. To ju ż n ie p ierws zy raz jej s y s tem alarmo wy reag o wał n iewłaś ciwie — czy to z p o wo d u jak ieg o ś zab łąk an eg o p o wiewu as traln eg o , czy też mo jej włas n ej p rzy p ad k o wej my ś li. J ed n ak w tak im miejs cu n ie wo ln o ry zy k o wać. Najwy żs zy s to s g łazó w w p o b liżu s ięg ał p iętn as tu , mo że d wu d zies tu metró w i wy ras tał n a zb o czu o jak ieś s to k ro k ó w w g ó rę, p o lewej s tro n ie. Do tarłem tam i ro zp o cząłem ws p in aczk ę. W k o ń cu s tan ąłem n a k red o wy m s zczy cie. Stąd mo g łem o b s erwo wać o k o licę n a s p o rą o d leg ło ś ć i we ws zy s tk ich k ieru n k ach . Żad n eg o ży weg o s two rzen ia n ie d o s trzeg łem w ty m n iezwy k ły m u n iwers u m jin -jan g . Uzn ałem, że to fałs zy wy alarm, i zs zed łem n a d ó ł. Raz jes zcze s ięg n ąłem my ś lą, p rzy wo łu jąc Lo g ru s , a Frak ir p rawie o d cięła mi ręk ę. Do d iab ła! Zig n o ro wałem ją i p o s łałem wezwan ie. Zn ak Lo g ru s u wy ró s ł i p o mk n ął k u mn ie. Zatań czy ł jak mo ty l i u d erzy ł jak ciężaró wk a. Świat filmo weg o n eg aty wu o d p ły n ął, zmien iając s ię z czarn o -b iałeg o w czarn y .

ROZDZIAŁ IV Do ch o d ziłem d o s ieb ie. Gło wa mn ie b o lała i męczy ło u czu cie, że w u s tach mam p ełn o p ias k u . Leżałem twarzą w d ó ł. Pamięć p rzeb iła s ię jak o ś p rzez k o rk i n a tras ie i wró ciła d o d o mu ; o two rzy łem o czy . Do o k o ła ws zy s tk o ciąg le b y ło czarn e, b iałe i s zare. Wy p lu łem p ias ek , p rzetarłem o czy , zamru g ałem. Zn ak u Lo g ru s u n ie b y ło i n ie p o trafiłem wy tłu maczy ć teg o , co o s tatn io zas zło międ zy n ami. Us iad łem i o b jąłem ręk ami k o lan a. Utk n ąłem tu taj, s k o ro zo s tały zab lo k o wan e ws zelk ie n ad p rzy ro d zo n e meto d y p o d ró ży i p o ro zu miewan ia. Nie miałem lep s zeg o p o my s łu n iż ws tać, wy b rać d o wo ln y k ieru n ek i ru s zy ć. Zad rżałem. Gd zie mn ie to mo n o to n n eg o p ejzażu ?

d o p ro wad zi? Przez d als zy

ciąg

teg o

s ameg o

Ro zleg ł s ię cich y d źwięk — jak b y k to ś d elik atn ie o d ch rząk n ął. W jed n ej ch wili b y łem n a n o g ach i p o d ro d ze w g ó rę ro zg ląd ałem s ię n a ws zy s tk ie s tro n y . Kto tam?, zap y tałem w my ś lach , rezy g n u jąc z arty k u lacji g ło s o wej. M iałem wrażen ie, że zn o wu to s ły s zę. Całk iem b lis k o . Wres zcie… Mam dla ciebie wiadomość, co ś zd awało s ię mó wić w mo jej g ło wie. Co? Gdzie jesteś? Wiadomość?, p ró b o wałem p y tać. Przepraszam, d o b ieg ł s tłu mio n y g ło s . Nie mam doświadczenia. Odpowiadając po kolei, jestem tam, gdzie zawsze byłam: na twoim przegubie. A kiedy Logrus przeleciał tędy, wzmocnił mnie dodatkowo, żebym mogła przekazać wiadomość. Frakir? Tak. Pierwsze udoskonalenie, tego dnia, kiedy przeniosłeś mnie przez Logrus, dawało wrażliwość na niebezpieczeństwo, zdolność ruchu, odruchy walki i ograniczoną świadomość. Tym razem Logrus dołożył bezpośrednią myślową komunikację i poszerzył moją jaźń tak, abym mogła przekazywać wiadomości. Dlaczego? Spieszył się. Mógł zostać w tym miejscu tylko mgnienie, i tylko w ten sposób mógł dać ci znać, co się dzieje. Nie wiedziałem, że Logrus jest świadomy.

Nas tąp iło co ś jak b y p ars k n ięcie. Trudno sklasyfikować inteligencję tego rzędu. Przypuszczam, że na ogół nie ma wiele do powiedzenia, n ad es zła o d p o wied ź Frak ir. Swoją energię wykorzystuje w innych obszarach. W takim razie, czemu zjawił się tutaj i tak mi przyłożył? Nienaumyślnie. To efekt uboczny mojego udoskonalenia, kiedy zrozumiał, że jestem jedynym środkiem przekazania ci czegoś więcej niż kilku słów czy obrazów. Dlaczego miał tak mało czasu?, zd ziwiłem s ię. Taka jest natura tej krainy, leżącej pomiędzy cieniami niemal niedostępnej zarówno dla Logrusu, jak i Wzorca. Coś w rodzaju strefy zdemilitaryzowanej? Nie, to nie chodzi o zawieszenie broni. Po prostu jakakolwiek manifestacja tutaj jest niezwykle trudna… dla nich obu. Dlatego właśnie praktycznie nic się tutaj nie zmienia. Nie mogą tutaj sięgnąć? Mniej więcej o to właśnie chodzi. Jak to się stało, że nigdy o tym nie słyszałem? Prawdopodobnie dlatego, że nie jest łatwo tu trafić. A wiec jaka to wiadomość? W głównych zarysach: żebyś — póki tu jesteś — nie próbował więcej wzywać Logrusu. Ten region jest ośrodkiem silnie zakłócającym. Trudno przewidzieć, w jakiej formie nastąpi manifestacja przesyłanej energii. Może stanowić dla ciebie zagrożenie. Ro zmas o wałem p u ls u jące b ó lem s k ro n ie. Przy n ajmn iej co ś o d wró ciło mo ją u wag ę o d b o lącej s zczęk i. No dobrze, zg o d ziłem s ię. Wiesz może, co powinienem robić? Tak. To jest próba. Nie wiem czego. Czy mam wybór? O co chodzi? Czy mogę odmówić udziału? Przypuszczam, że tak. Ale wtedy nie wiem, jak się stąd wydostaniesz. Czyli — jeśli przystąpię do gry — na końcu zostanę uwolniony z tego miejsca? Jeśli nadal będziesz żył, tak. A sądzę, że nawet jeśli nie. Czyli właściwie nie mam wyboru. Otrzymasz możliwość wyboru. Kiedy? Gdzieś po drodze. Nie wiem gdzie.

Dlaczego zwyczajnie nie powtórzysz mi wszystkich instrukcji? Nie mogę. Nie wiem, co tu mam. To wypływa tylko w reakcji na pytanie albo sytuację. Czy nie utrudnia to wykonywania twojej głównej funkcji, to znaczy duszenia? Nie powinno. To przynajmniej coś. Dobrze. Czy wiesz, co powinienem teraz robić? Tak. Powinieneś wspiąć się na najwyższy szczyt po lewej stronie. Który…? A tak, to chyba tamten, u zn ałem, s p o g ląd ając n a wy łaman y k ieł z b iałeg o k amien ia. Ru s zy łem w tamtą s tro n ę p o co raz b ard ziej s tro my m zb o czu . Czarn e s ło ń ce wzn o s iło s ię wciąż wy żej w s zaro ś ć. Nies amo wita cis za trwała. Hm… Czy wiesz może, co znajdziemy, kiedy już dotrzemy do celu?, s p ró b o wałem zwró cić s ię d o Frak ir. Jestem pewna, że posiadam tę informację, n ad es zła o d p o wied ź. Ale nie sądzę, by była osiągalna, póki nie znajdziemy się we właściwym miejscu. Mam nadzieję, że się nie mylisz. Ja też. Dro g a b y ła wciąż b ard ziej s tro ma. Nie mo g łem p recy zy jn ie o k reś lić czas u , ale zd awało mi s ię, że min ęła co n ajmn iej g o d zin a, n im o p u ś ciłem p o d n ó że g ó r i zacząłem s ię ws p in ać n a b iały s zczy t. Nie wid ziałem żad n y ch ś lad ó w s tó p an i in n y ch o zn ak ży cia, jed n ak k ilk ak ro tn ie trafiałem n a d łu g ie o d cin k i n atu raln y ch z p o zo ru ś cieżek , p ro wad zący ch w g ó rę p o tej wy b lak łej s k ale. Straciłem jes zcze k ilk a g o d zin , n im ją p o k o n ałem; s ło ń ce d o tarło d o zen itu i zaczęło o p ad ać p o za wierzch o łek , k u zach o d o wi. Iry tu jące, że n ie mo g łem g ło ś n o zak ląć. Skąd mam pewność, że jesteśmy po właściwej stronie góry? Albo zmierzamy we właściwym kierunku?, zap y tałem. Kierujesz się w odpowiednią stronę, zap ewn iła Frak ir. Ale nie wiesz, jak jeszcze daleko? Nie. Ale rozpoznam nasz cel, kiedy go zobaczę. Już niedługo słońce schowa się za wierzchołek. Czy zobaczysz wtedy cokolwiek, żeby to rozpoznać? Wydaje mi się, że niebo tu się rozjaśnia, kiedy zachodzi słońce. Przestrzeń negatywna jest dość zabawna pod tym względem. W każdym razie zawsze coś jest ciemne, a coś jasne. Potrafię rozpoznać. Masz pojęcie, co tu właściwie robimy? To chyba jedna z tych bezsensownych misji. Ścigamy wizję? Czy szukamy czegoś praktycznego?

Jak rozumiem, wszystkie takie misje dotyczą obu tych rzeczy jednocześnie… Ale mam wrażenie, że nasza koncentruje się raczej na drugim. Z drugiej strony jednak, cokolwiek napotykasz pomiędzy cieniami, zawiera prawdopodobnie elementy alegoryczne, symboliczne… cały ten chłam, jaki ludzie wrzucają do nieświadomej części swojej jaźni. Inaczej mówiąc, ty też nie wiesz. Nie na pewno. Ale przecież zgadywaniem zarabiam na życie. Sięg n ąłem jak n ajwy żej, złap ałem k rawęd ź i p o d ciąg n ąłem s ię n a p ó łk ę. Szed łem n ią k awałek , p o tem zn o wu ws p iąłem s ię wy żej. Sło ń ce s k ry ło s ię, ale n ie u tru d n iało to wid zen ia. Ciemn o ś ć i ś wiatło zamien iły s ię miejs cami. Wd rap ałem s ię n a p ięcio - czy s ześ cio metro we wy p iętrzen ie i wres zcie mo g łem s p o jrzeć n a zas ło n ięty wcześ n iej o b s zar. W g ó rs k im zb o czu d o s trzeg łem o twó r. Raczej n ie n azwałb y m g o jas k in ią, g d y ż s p rawiał wrażen ie wy d rążo n eg o s ztu czn ie. Wy g ląd ał, jak b y wy rzeźb io n o g o w fo rmie łu k o wateg o p o rtalu , i b y ł d o ś ć d u ży , b y p rzep u ś cić czło wiek a n a k o n iu . I co powiesz?, rzu ciła Frak ir, p o ru s zając s ię lek k o n a n ad g ars tk u . To jest to. Co?, zap y tałem. Pierwszy przystanek, wy jaś n iła. Masz się tu zatrzymać i coś załatwić. Dopiero potem ruszysz dalej. To znaczy co? Najlepiej wejdź i sam zobacz. Wciąg n ąłem s ię n a k rawęd ź, ws tałem i ru s zy łem p rzed s ieb ie. Szero k i p o rtal zalan y b y ł ś wiatłem n iep ad ający m z żad n eg o k o n k retn eg o źró d ła. Zawah ałem s ię w p ro g u i o s tro żn ie zajrzałem d o ś ro d k a. Wy g ląd ało to jak ty p o wa k ap lica. By ł n iewielk i o łtarz, n a n im p ara ś wiec w mig o tliwy ch au reo lach czern i. Wy k u te w ś cian ach k amien n e ławy . Naliczy łem p ięć wy jś ć, o p ró cz teg o , w k tó ry m s tałem: trzy w ś cian ie n ap rzeciw, jed n o p o p rawej i jed n o p o lewej. Po ś ro d k u k o mo ry leżały d wa s to s y p an cerzy i u zb ro jen ia. Nie d o s trzeg łem żad n y ch s y mb o li ś wiad czący ch o rep rezen to wan ej tu relig ii. Ws zed łem. Co mam robić?, zap y tałem. Masz stać na straży, przez całą noc pilnując swojej zbroi. Nie żartuj, mru k n ąłem, p rzy g ląd ając s ię b lach o m. Po co? Nie otrzymałam takiej informacji. Po d n io s łem zd o b io n y , b iały n ap ierś n ik . Wy g ląd ałb y m w n im jak Sir Galah ad .

By ł ch y b a d o k ład n ie mo jeg o ro zmiaru . Po k ręciłem g ło wą i o d ło ży łem g o . Przes zed łem d o s ąs ied n ieg o s to s u i zb ad ałem b ard zo d ziwaczn ą ręk awicę. Rzu ciłem ją n aty ch mias t i p rzes zu k ałem p o zo s tałe częś ci. Tak ie s ame. Też jak b y d la mn ie ro b io n e. Ale… O co chodzi, Merlinie? Ta biała zbroja, wy jaś n iłem, idealnie pasowałaby na mnie w tej chwili. Ta druga to pewnie typ używany w Dworcach. Wygląda, jakby pasowała na mnie po przekształceniu w postać Chaosu. Każdy z tych zestawów byłby odpowiedni, zależnie od okoliczności. Ale mogę używać tylko jednego naraz. Którego mam pilnować? Sądzę, że to jest właśnie klucz do tej sprawy. Powinieneś chyba wybrać. Oczywiście! Ps try k n ąłem p alcami. Nie u s ły s załem n iczeg o . Ależ jestem tępy, skoro powróz do duszenia musi mi wszystko tłumaczyć. Op ad łem n a k o lan a i zg arn ąłem o b ie zb ro je w jed n ą n iefo remn ą s tertę. Jeśli muszę, o zn ajmiłem, będę strzegł obu. Nie chcę stawać po żadnej ze stron. Mam przeczucie, że komuś się to nie spodoba, u p rzed ziła Frak ir. Powiedz mi, o co chodzi z tą strażą?, zain teres o wałem s ię. Co właściwie mam robić? Powinieneś siedzieć tu całą noc i strzec zbroi. Przed czym? Chyba przed tym, co mogłoby je sobie przywłaszczyć. Mocami Porządku… …albo Chaosu. Tak, rozumiem. Zgarnąłeś je razem. Cokolwiek może się tu zjawić, żeby porwać kawałek. Us iad łem n a ławie p rzy ś cian ie w g łęb i k ap licy , p o międ zy d wo ma o two rami k o ry tarzy . Przy jemn ie b y ło o d p o cząć p o d łu g iej ws p in aczce. Wciąż n ęk ały mn ie p y tan ia b ez o d p o wied zi. Wres zcie, p o d łu g im czas ie… A co ja będę z tego miał?, zap y tałem. Nie rozumiem. Powiedzmy, że przesiedzę tu całą noc, wpatrzony w tę kupę złomu. Może nawet coś się tu zjawi i spróbuje ją zagarnąć. Przypuśćmy, że pokonam to coś. Nadchodzi ranek, zbroje leżą, ja siedzę. Co wtedy? Co na tym zyskam? Wtedy zakładasz swoją zbroję, chwytasz za broń i ruszasz do następnego etapu. Stłu miłem ziewn ięcie. Wiesz co? Chyba nie mam ochoty na te pancerze, s twierd ziłem. Nie lubię zbroi, a własny miecz zupełnie mi wystarczy.

Po ło ży łem d ło ń n a ręk o jeś ci. By ła tro ch ę d ziwn a w d o ty k u , ale w k o ń cu ja też d ziwn ie s ię czu łem. A może zostawimy ten stos i od razu przejdziemy dalej? Jaki jest ten następny etap? Nie jestem pewna. Logrus przekazał mi informacje w taki sposób, że we właściwej chwili jakby wypływają na powierzchnię. Nie wiedziałam nawet o tej grocie, póki nie zobaczyłam wejścia. Przeciąg n ąłem s ię i s k rzy żo wałem ręce n a p iers i. Op arłem p lecy o ś cian ę. Wy s u n ąłem n o g i, zak ład ając jed n ą n a d ru g ą. Czyli utknęliśmy tutaj do czasu, aż coś się zdarzy albo znowu doznasz natchnienia? Zgadza się. Obudź mnie, kiedy już będzie po wszystkim, p o p ro s iłem i zamk n ąłem o czy . W tej s amej ch wili n as tąp ił s iln y , n iemal b o les n y u cis k n ad g ars tk a. Chwileczkę! Nie wolno ci tego robić!, o ś wiad czy ła Frak ir. Cała rzecz w tym, że siedzisz całą noc i pilnujesz. To bardzo głupi pomysł, o d p arłem. Odmawiam przystąpienia do takiej bezsensownej zabawy. Jeśli ktoś chce zabrać ten złom, dostanie za to dobrą cenę. Proszę bardzo. Śpij, jeśli chcesz. A jeżeli coś się zjawi i uzna, że na początek lepiej usunąć cię ze sceny? Po pierwsze, nie wierzę w czyjeś zainteresowanie tym stosem średniowiecznego śmiecia, nie mówiąc już o chęci jego posiadania. A po ostatnie, to twoje zadanie ostrzegać mnie przed zagrożeniem. Aye, aye, kapitanie. Ale to niezwykłe miejsce. A jeśli przytępiło moją wrażliwość? Teraz mówisz z sensem, p rzy zn ałem. Sądzę, że w takim wypadku będziesz musiała improwizować. Zap ad łem w d rzemk ę. Śn iło mi s ię, że s to ję w mag iczn y m k ręg u , a ró żn e rzeczy u s iłu ją s ię d o mn ie p rzed o s tać. Kied y jed n ak d o ty k ały b ariery , u leg ały p rzemian ie w p o s tacie z p aty czk ó w, s zy b k o zn ik ające k arto n o we fig u rk i. Za wy jątk iem Co rwin a z Amb eru , k tó ry u ś miech n ął s ię lek k o i p o k ręcił g ło wą. — Pręd zej czy p ó źn iej b ęd zies z mu s iał wy jś ć n a zewn ątrz — s twierd ził. — W tak im razie lep iej p ó źn iej — o d p arłem. — A ws zy s tk ie p ro b lemy b ęd ą n a cieb ie czek ały d o k ład n ie tam, g d zie je zo s tawiłeś . Kiwn ąłem g ło wą. — Za to ja b ęd ę wy p o częty — s twierd ziłem. — Czy li to ró wn a zamian a. Po wo d zen ia. — Dzięk i. Sen ro zp ad ł s ię w lo s o we o b razy . Pamiętam ch y b a, że tro ch ę p ó źn iej s tałem n a

zewn ątrz k ręg u i p ró b o wałem wy my ś lić jak iś s p o s ó b , żeb y wró cić d o ś ro d k a… Nie jes tem p ewien , co mn ie o b u d ziło . Z p ewn o ś cią n ie żad en h ałas . J ed n ak n ag le b y łem całk iem p rzy to mn y . Po d erwałem s ię, a p ierws zą rzeczą, jak ą zo b aczy łem, b y ł k arzeł z p lamis tą cerą, z d ło ń mi p rzy s zy i, s k ręco n y i leżący n ieru ch o mo o b o k s to s u p an cerzy . — Co s ię d zieje? — p ró b o wałem zap y tać. Nie b y ło o d p o wied zi. Po d s zed łem i p rzy k lęk n ąłem o b o k teg o malu ch a z s zero k imi b arami. Palcami s zu k ałem tętn icy s zy jn ej; n ie zn alazłem. Wted y właś n ie wy czu łem mro wien ie n ad g ars tk a i Frak ir — n a p rzemian wid o czn a i n iewid zialn a — wró ciła i d o tk n ęła mo jej ręk i. Ty go zlikwidowałaś?, s p y tałem. Wy czu łem d elik atn ą p u ls ację. Samobójcy nie duszą się sami, o d p o wied ziała. Dlaczego mnie nie obudziłaś? Potrzebowałeś odpoczynku, a to nie była trudna sprawa. Jednak nasza empatia jest zbyt silna. Przepraszam, że cię zbudziłam. Przeciąg n ąłem s ię. Jak długo spałem? Moim zdaniem kilka godzin. Trochę mi przykro z jego powodu, wy zn ałem. To żelastwo nie jest warte czyjegoś życia. Teraz już jest, zau waży ła Frak ir. Fakt. Kiedy ktoś oddał życie za te zbroje, wiesz już, co mamy robić dalej? Sprawy nieco się rozjaśniły, ale nie dość, żeby podjąć działanie. Musimy tu zostać do rana. Wtedy uzyskam pewność. Czy twoje informacje mówią coś o żywności i napojach w najbliższej okolicy? Tak. Za ołtarzem powinien stać dzban wody. Także bochenek chleba. Ale to na rano. Przez całą noc powinieneś pościć. Tylko jeśli potraktuję to wszystko poważnie, o d p arłem, zwracając s ię w s tro n ę o łtarza. Zro b iłem d wa k ro k i, k ied y ś wiat zaczął s ię ro zp ad ać. Po s ad zk a k ap licy zad y g o tała i u s ły s załem p ierws ze d źwięk i o d ch wili p rzy b y cia — g łęb o k i h u k i zg rzy t, d o b ieg ający z g łęb in ziemi. Ho rd a o ś lep iający ch in ten s y wn o ś cią b arw b ły s n ęła w p o wietrzu w ty m p o zb awio n y m k o lo ró w ś wiecie. Po tem b arwy zn ik n ęły , a k o mo ra p o d zieliła s ię. W p o b liżu łu k o wateg o o two ru wejś cia b iel s tała s ię tak

jas k rawa, że mu s iałem d ło ń mi o s ło n ić o czy . Nap rzeciw zap ad ła ab s o lu tn a ciemn o ś ć, k ry jąca trzy wy jś cia. Co… to jest?, s p y tałem. Coś strasznego, o d p o wied ziała Frak ir. Przekracza moje zdolności rozpoznania. Ch wy ciłem ręk o jeś ć miecza u p as a i p rzejrzałem zak lęcia, jak ie miałem jes zcze zawies zo n e. Nim zd ąży łem d o k o n ać czeg o ś więcej, k ap licę wy p ełn iła czy jaś s tras zliwa o b ecn o ś ć. Wy d awała s ię tak p o tężn a, że p o czu łem, iż d o b y wan ie miecza czy recy to wan ie zak lęcia b ęd zie d ziałan iem wy jątk o wo n iep o lity czn y m. Zwy k le p rzy wo łałb y m Zn ak Lo g ru s u , ale to wy jś cie też zo s tało p rzed e mn ą zamk n ięte. Sp ró b o wałem o d ch rząk n ąć, jed n ak n ie d o b ieg ł żad en d źwięk . Po tem d o s trzeg łem ru ch w s amy m s ercu ś wiatła, zlewan ie… Po s tać jed n o ro żca n ab rała k s ztałtu wś ró d b ieli, n iczy m p ło n ący łu n ą Ty g ry s Blak e'a. J eg o o b raz s p rawiał tak i b ó l, że mu s iałem o d wró cić wzro k . Przen io s łem s p o jrzen ie w b ezd en n ą, lo d o watą czerń , ale i tam o czy n ie zazn ały o d p o czy n k u . Co ś p o ru s zy ło s ię w ciemn o ś ci i d o b ieg ł k o lejn y d źwięk — s zeles t, jak b y jes zcze zad rżała ziemia. Wy g ięte lin ie p o p ły n ęły d o p rzo d u . Zan im jes zcze b las k J ed n o ro żca wy trawił s we p iętn o w n iep rzen ik n io n y m mro k u , zro zu miałem, że wid zę tam g ło wę o g ro mn eg o węża, k tó ry wp ełzł częś cio wo d o k ap licy . Wb iłem s p o jrzen ie w p u n k t międ zy n imi, jed y n ie k ątem o k a o b s erwu jąc o b ie b es tie. To lep iej, n iż p atrzeć wp ro s t n a k tó rąś z n ich . Czu łem, że mi s ię p rzy g ląd ają — J ed n o ro żec Po rząd k u i Wąż Ch ao s u . Nie b y ło to p rzy jemn e u czu cie. Co fałem s ię, aż d o tk n ąłem p lecami o łtarza. Stwo ry ws u n ęły s ię n ieco d alej. J ed n o ro żec o p u ś cił g ło wę, k ieru jąc s wó j ró g p ro s to n a mn ie. J ęzy k Węża wy s k ak iwał z p as zczy w mo ją s tro n ę. — Eh m… J eś li k tó reś z was ch ciało b y te zb ro je… — zary zy k o wałem. — Nie b ęd ę s ię s p rzeciwiał… Wąż zas y czał, a J ed n o ro żec u n ió s ł k o p y to i p o zwo lił mu o p aś ć. Po s ad zk a p ęk ła, a wąs k a s zczelin a p o mk n ęła k u mn ie n ib y zy g zak czarn ej b ły s k awicy , b y zatrzy mać s ię u mo ich s tó p . — Z d ru g iej s tro n y — d o d ałem — ab s o lu tn ie n ie zamierzałem u razić Was zy ch Emin en cji s wo ją o fertą… Niewłaściwa odpowiedź… znowu, wtrąciła s łab o Frak ir. To powiedz, co jest właściwe, p o p ro s iłem, p ró b u jąc my ś lo weg o sotto voce. Ja nie… Och!

J ed n o ro żec s tan ął d ęb a; Wąż p o d n ió s ł łeb . Op ad łem n a k o lan a i o d wró ciłem g ło wę — ich s p o jrzen ia s p rawiały fizy czn y b ó l. Drżałem cały i zaczęły mi d rętwieć ws zy s tk ie mięś n ie. Sugeruje się, wy recy to wała Frak ir, żebyś prowadził tę grę zgodnie z ustalonymi regułami. Nie wiem, jak i metal p rzen ik n ął mó j k ręg o s łu p . Ale p o d n io s łem g ło wę i s p o jrzałem n ajp ierw n a Węża, p o tem n a J ed n o ro żca. Oczy łzawiły mi i p iek ły , jak b y m p atrzy ł p ro s to w s ło ń ce, ale jak o ś wy k o n ałem ten g es t. — M o żecie mn ie zmu s ić d o g ry — o ś wiad czy łem. — Ale n ie mo żecie zmu s ić d o d o k o n an ia wy b o ru . Sam k ieru ję s wo ją wo lą. Będ ę p rzez całą n o c s trzeg ł ty ch zb ro i, jak mi n ak azan o . Ran k iem o d ejd ę s tąd b ez p an cerza… p o n ieważ zd ecy d o wałem g o n ie n o s ić. Bez niego możesz zginąć, zak o mu n ik o wała Frak ir, jak b y tłu maczy ła. Wzru s zy łem ramio n ami. — J eś li mam wy b ierać, to p o s tan awiam n ie p rzed k ład ać żad n eg o z was p rzed d ru g ieg o . Owiał mn ie wiatr g o rący i zimn y zarazem, n iczy m wes tch n ien ie k o s mo s u . Dokonasz wyboru, p rzek azała Frak ir. Czy będziesz tego świadom czy nie. Każdy wybiera. Ciebie prosi się tylko, abyś swój wybór sformalizował. — Co czy n i mn ie tak im wy jątk o wy m? Zn o wu ten wiatr. Twoje jest podwójne dziedzictwo, połączone z wielką mocą. — Nig d y n ie p rag n ąłem, b y jed en z was zo s tał mo im wro g iem — s twierd ziłem. To nie wystarczy. — W tak im razie zn is zczcie mn ie teraz. Gra już się toczy. — Zatem b ierzmy s ię d o ro b o ty . Nie jesteśmy zadowoleni z twojej postawy. — I n awzajem — o d p arłem. Gro m zah u czał tak , że s traciłem p rzy to mn o ś ć. Czu łem, że mo g ę s o b ie p o zwo lić n a całk o witą s zczero ś ć, p o n ieważ miałem s iln e wrażen ie, że n ie tak łatwo zn aleźć u czes tn ik a tej g ry . Ob u d ziłem s ię ro zciąg n ięty n a s to s ie n ag o len n ik ó w, p ó łp an cerzy , ręk awic, h ełmó w i in n y ch zab awn y ch p rzed mio tó w p o d o b n eg o ch arak teru . Ws zy s tk ie

p o s iad ały o s tre k an ty alb o wy s tęp y , z k tó ry ch więk s zo ś ć wb ijała s ię we mn ie. Uś wiad amiałem to s o b ie s to p n io wo , p o n ieważ zd rętwiałem w wielu is to tn y ch miejs cach . Cześć, Merlinie. Frakir, u cies zy łem s ię. Długo byłem wyłączony? Nie wiem. Sama dopiero doszłam do siebie. Nie wiedziałem, że można znokautować kawałek sznura. Ja też nie. Jeszcze nigdy mi się to nie zdarzyło. W takim razie inaczej sformułuję pytanie: domyślasz się, jak długo byliśmy wyłączeni? Mam wrażenie, że dość długo. Daj mi spojrzeć na wyjście, to może potrafię odpowiedzieć dokładniej. Po d n io s łem s ię wo ln o , n ie zd o łałem u s tać, u p ad łem. Po czo łg ałem s ię d o o two ru , zau ważając p o d ro d ze, że w s tercie u zb ro jen ia n ie b rak u je n iczeg o . Po s ad zk a rzeczy wiś cie p ęk ła. I rzeczy wiś cie martwy k arzeł leżał w ty ln ej częś ci k ap licy . Sp o jrzałem n a jas n e n ieb o zarzu co n e czarn y mi p u n k tami. I co?, zap y tałem p o ch wili. Jeśli oceniam prawidłowo, wkrótce nastanie świt. Przed świtem zawsze najjaśniej, co? Coś w tym rodzaju. No g i zamro wiły , g d y p o wracał o b ieg k rwi. Ws tałem z wy s iłk iem i o p arłem s ię o ś cian ę. Jakieś nowe instrukcje? Jeszcze nic. Mam przeczucie, że nadejdą o wschodzie słońca. Zato czy łem s ię d o n ajb liżs zej ławy i o p ad łem. Jeśli teraz coś nadejdzie, mam do obrony tylko dość dziwaczny zestaw czarów. Spanie na zbroi wywołuje pewne dolegliwości. Jest prawie tak niewygodne, jak spanie w zbroi. Rzuć mnie na nieprzyjaciela, a przynajmniej zyskam dla ciebie trochę czasu. Dzięki. Jak daleko w przeszłość sięgasz pamięcią? Chyba do czasów, kiedy byłem małym chłopcem. Czemu pytasz? Ja pamiętam wrażenia od chwili, kiedy pierwszy raz zostałam ożywiona, jeszcze przez Logrus. Ale wszystko, aż do naszego tu przybycia, przypomina sen. Tylko reagowałam na życie. Wielu ludzi zachowuje się podobnie. Naprawdę? Przedtem nie mogłam myśleć ani się porozumiewać. Fakt.

Myślisz, że to potrwa dłużej? Nie rozumiem. Może to tylko stan przejściowy? Może uzyskałam świadomość, aby radzić sobie w szczególnych okolicznościach, jakie czekają nas w tym miejscu? Nie wiem, Frakir, o d p arłem, mas u jąc lewą ły d k ę. To możliwe. Przyzwyczajasz się do nowych możliwości? Tak. To chyba nierozsądne. Jak można martwić się o coś, czego nie będzie mi brakowało, kiedy zniknie? Dobre pytanie, a ja nie znam odpowiedzi. Może i tak zyskałabyś świadomość? Nie przypuszczam. Ale to możliwe. Boisz się regresji? Tak. Coś ci powiem. Zostawię cię tutaj, kiedy znajdziemy wyjście. Nie mogę zostać. Dlaczego nie? Owszem, czasami się przydajesz, ale w końcu sam potrafię o siebie zadbać. Teraz, kiedy jesteś świadoma, powinnaś mieć własne życie. Ale jestem dziwolągiem. Jak my wszyscy. Chcę tylko, żebyś wiedziała, że rozumiem i zgadzam się. Zacis n ęła s ię n a mo men t i u milk ła. Ch ciałb y m tak s ię n ie b ać p icia wo d y . Sied ziałem tam p rawie g o d zin ę. An alizo wałem ws zy s tk o , co mi s ię o s tatn io wy d arzy ło . Szu k ałem jak ich ś wzo rcó w, ws k azó wek . Chyba słyszę twoje myśli, o d ezwała s ię n ag le Frak ir. I zdaje się, mam ważną informację. Tak? Co takiego? Ten, który cię tu sprowadził… To coś, co wyglądało jak mój ojciec? Tak. Co z nim? Był inny niż obaj wcześniejsi goście. Był człowiekiem. Oni nie. Chcesz powiedzieć, że naprawdę mógł być Corwinem? Nigdy go nie spotkałam, więc nie wiem. Ale nie był takim konstruktorem jak tamci. Wiesz, czym byli? Nie. Ale dostrzegłam w nich pewną niezwykłą cechę i zupełnie jej nie rozumiem.

Po ch y liłem s ię i ro zmas o wałem s k ro n ie. Kilk a razy o d etch n ąłem g łęb o k o . W g ard le mi zas ch ło i b o lały ws zy s tk ie mięś n ie. Mów. Czekam. Nie bardzo potrafię to wytłumaczyć, s twierd ziła Frak ir. Ale jeszcze w przedświadomych czasach nierozsądnie nosiłeś mnie na ręku, kiedy przechodziłeś Wzorzec. Pamiętam. Po twojej reakcji bardzo długo miałem w tym miejscu bliznę. Niełatwy jest kontakt tworów Chaosu i tworów Porządku. Jakoś przeżyłam. I zarejestrowałam to doświadczenie w pamięci. Otóż postacie Dworkina i Oberona, które odwiedziły cię w tej jaskini… Tak? Pod ich pozornym człowieczeństwem pulsowały pola energii zamknięte w geometrycznych strukturach. Przypomina to rodzaj animacji komputerowej. Może to coś podobnego. Trudno powiedzieć. A mój ojciec nie był taki? Nie. Ale nie do tego zmierzam. Rozpoznałam źródło. Sk u p iłem s ię. To znaczy? Te wiry… geometryczne konstrukcje, na których opierały się obie postacie… to reprodukcje fragmentów Wzorca Amberu. Nie mylisz się? Nie. Braki w świadomości nadrabiam pamięcią. Obie figury były trójwymiarowymi konstrukcjami elementów Wzorca. Po co Wzorzec miałby korzystać z takich wizerunków, żeby mnie podejść? Jestem tylko skromnym narzędziem mordu. Rozumowanie nie jest na razie moją mocną stroną. Skoro w sprawę zamieszane są Jednorożec i Wąż, to przypuszczam, że Wzorzec także. Wiemy, że Logrus tak. Miałem też uczucie, że Wzorzec wykazał swoją świadomość tego dnia, kiedy przeszła go Coral. Przypuśćmy, że tak jest, i dodajmy jeszcze zdolność budowania takich konstruktorów… Czy chciał, żeby właśnie tu mnie doprowadziły? Czy raczej Corwin przeniósł mnie w inne miejsce? I czego chce ode mnie Wzorzec? A czego mój ojciec? Zazdroszczę ci umiejętności wzruszania ramionami, o d p arła Frak ir. Zakładam, że są to, jak to określasz, pytania retoryczne. Raczej tak. Zaczynają do mnie docierać informacje innego typu. Zakładam więc, że noc dobiega końca. Po d erwałem s ię.

Czy to znaczy, że mogę już jeść? I pić? Chyba tak. Ru s zy łem jak n ajs zy b ciej. Wprawdzie nie znam się na tych sprawach, ale zastanawiam się, czy takiego skakania przez ołtarz nie można uznać za dowód braku szacunku, zau waży ła Frak ir. Czarn e p ło mien ie zamig o tały , k ied y p rzemk n ąłem międ zy n imi. Do diabła! Nie wiem nawet, czyj to ołtarz, o d p arłem. A zawsze uważałem, że brak szacunku okazuje się komuś konkretnemu. Gru n t zad y g o tał lek k o , g d y ch wy ciłem d zb an i p o d n io s łem g o d o u s t. Chociaż z drugiej strony, może i masz rację, p rzy zn ałem, k rztu s ząc s ię. Przen io s łem d zb an i b o ch en ek wo k ó ł o łtarza, o b o k s zty wn iejąceg o k arła, n a ławę b ieg n ącą wzd łu ż ś cian y n ap rzeciw wejś cia. Us iad łem i ju ż s p o k o jn iej p rzy s tąp iłem d o p o s iłk u . Co teraz?, zap y tałem. Mówiłaś, że znowu nadchodzą informacje. Trzymałeś straż, o zn ajmiła. Teraz spośród pancerzy i broni, których strzegłeś, masz wybrać to, czego potrzebujesz. Następnie ruszyć jednym z trzech korytarzy, których wyjścia znajdują się w tej ścianie. Którym? Jeden to wrota Chaosu, drugi to wrota Porządku, natury trzeciego nie znam. Hm… Jak w takiej sytuacji podjąć rozsądną decyzję? Sądzę, że wszystkie drogi będą zamknięte… oprócz tej, którą powinieneś wyruszyć. Czyli właściwie nie mam wyboru, prawda? Przypuszczam, że wybór drogi zdeterminowany jest wyborem, jakiego dokonasz w dziale wyposażenia. Sk o ń czy łem ch leb , p o p iłem res ztk ą wo d y . Ws tałem. Do roboty, rzek łem. Sprawdzimy, jak zareagują, jeśli nic nie wybiorę. Szkoda tego karła. Wiedział, co robi i na co się naraża. To więcej, niż mogę powiedzieć o sobie. Po d s zed łem d o p raweg o wy jś cia, p o n ieważ o n o b y ło n ajb liżej. Pro wad ziło d o jas n eg o k o ry tarza, k tó ry s tawał s ię jaś n iejs zy i jes zcze jaś n iejs zy , aż p o k ilk u k ro k ach p rzes tałem co k o lwiek wid zieć. Szed łem d alej. I n iewiele b rak o wało , żeb y m złamał s o b ie n o s . J ak b y m trafił w s zk lan ą ś cian ę. Do b rze. I tak n ie mó g łb y m s o b ie wy o b razić s ieb ie o d ch o d ząceg o w tak ą jas n o ś ć. Z każdą chwilą stajesz się coraz bardziej cyniczny, zau waży ła Frak ir. Pochwyciłam tę myśl. Do b rze.

Os tro żn iej p o d s zed łem d o ś ro d k o weg o wy jś cia. By ło s zare i zd awało s ię ró wn ież p ro wad zić d o d łu g ieg o tu n elu . M o g łem s p o jrzeć w g łąb mo że tro ch ę d alej n iż w p o p rzed n im, ale n ie zau waży łem n ic ciek aweg o p o za ś cian ami, s tro p em i p o d ło żem. Wy ciąg n ąłem ręk ę i p rzek o n ałem s ię, że n ic n ie b lo k u je mi d ro g i. To chyba ten, s twierd ziła Frak ir. M o żliwe. Przes zed łem d o trzecieg o o two ru , czarn eg o jak wn ętrze k ies zen i b o g a. I zn o wu n ie n atrafiłem n a o p ó r, k ied y s zu k ałem u k ry ty ch b arier. Hm… Wydaje się, że jednak mam wybór. Dziwne. Nie otrzymałem żadnych instrukcji dotyczących takiej sytuacji. Wró ciłem d o ś ro d k o weg o tu n elu , p o s tąp iłem o k ro k . Ob ejrzałem s ię, s ły s ząc za p lecami jak ieś d źwięk i. Karzeł u s iad ł. Po d p arł s ię p o d b o k i i rech o tał ze ś miech u . Ch ciałem zawró cić, ale teraz co ś zab lo k o wało d ro g ę. I n ag le cała s cen a zmn iejs zy ła s ię, jak b y m g wałto wn ie o d laty wał d o ty łu . Sądziłem, że ten maluch jest martwy, zau waży łem. Ja też. Zdradzał wszelkie oznaki śmierci. Od wró ciłem s ię zn o wu w s tro n ę, w k tó rą zmierzałem. Nie czu łem żad n eg o p rzy s p ies zen ia. M o że to k ap lica s ię o d s u wała, p o d czas g d y ja s tałem n ieru ch o mo . Zro b iłem k ro k , p o tem n as tęp n y . Żad n eg o o d g ło s u . Ru s zy łem. Po ch wili wy ciąg n ąłem ręk ę, b y d o tk n ąć lewej ś cian y . Trafiła w p u s tk ę. Sp ró b o wałem z p rawą. To s amo . Zb o czy łem o k ro k n a p rawo i s ięg n ąłem jes zcze raz. Nic. Ale wciąż wy d awało mi s ię, że jes tem mn iej więcej p o ś ro d k u międ zy d wo ma mg lis ty mi b arierami. Wark n ąłem w my ś li, zig n o ro wałem to i p o mas zero wałem d alej. Co się dzieje, Merlinie? Wyczuwasz czy nie wyczuwasz ścian po obu stronach?, s p y tałem. Nie, s twierd ziła Frak ir. Domyślasz się, gdzie właściwie jesteśmy? Idziemy pomiędzy cieniami. A dokąd zmierzamy? Jeszcze nie wiem. Podążamy jednak Drogą Chaosu. Co? Skąd to wiesz? Sądziłem, że aby mnie tu wpuścili, muszę z tego stosu wybrać coś chaotycznego. Tk n ięty p o d ejrzen iem, p rzes zu k ałem ws zy s tk ie zak amark i u b ran ia. Zn alazłem s zty let ws u n ięty d o p o ch wy w p rawy m b u cie. Nawet w ty m s łab y m ś wietle

ro zp o zn ałem ty p o we d la d o mu wy k o n aws two . Podpuścili nas, s twierd ziłem. Teraz rozumiem, dlaczego ten karzeł się śmiał. Podrzucił mi to, kiedy straciliśmy przytomność. Ale przecież miałeś wybór. Pomiędzy tym korytarzem a tamtym cieniem. Fakt. Więc dlaczego wybrałeś ten? Miał lepsze oświetlenie.

ROZDZIAŁ V Pięć czy s ześ ć k ro k ó w d alej zn ik n ęło n awet wrażen ie ś cian . Stro p u też, jeś li ju ż o ty m mo wa. Za s o b ą n ie wid ziałem an i ś lad u k o ry tarza czy o two ru wejś cia. By ł ty lk o ro zleg ły p o s ęp n y o b s zar s zaro ś ci. Na s zczęś cie p o s ad zk a — czy też g ru n t — p o zo s tała p o d n o g ami. J ed y n y s p o s ó b , w jak i mo g łem o d ró żn ić d ro g ę, k tó rą tu d o tarłem, o d o taczająceg o ją mro k u , miał związek z wid zialn o ś cią. Szed łem p erło wo s zarą ś cieżk ą p rzez d o lin ę cien ia, ch o ciaż fo rmaln ie rzecz b io rąc s zed łem p ewn ie mied zy cien iami. Co za u p rzejmo ś ć! Kto ś alb o co ś n iech ętn ie ro zlał min imu m ś wiatła, b y o zn aczy ć mó j s zlak . Kro czy łem wś ró d u p io rn ej cis zy . Zas tan awiałem s ię, ile min ąłem ju ż cien i. A p o tem, czy to n ie n azb y t lin io wy s p o s ó b p o jmo wan ia teg o zjawis k a. Prawd o p o d o b n ie. W tej właś n ie ch wili, zan im zd ąży łem p rzy wo łać n a p o mo c matematy k ę, zau waży łem jak iś ru ch p o p rawej s tro n ie. Przy s tan ąłem. W p o lu wid zen ia wy ro s ła wy s o k a czarn a k o lu mn a, s łab o majacząca n a s amej g ran icy zas ięg u wzro k u . Ale n ie p o ru s zała s ię. Uzn ałem, że to mo je p rzemies zczan ie wy wo łu je złu d zen ie jej ru ch u . Gru b a, n ieru ch o ma, g ład k a… p rzeb ieg łem wzro k iem w g ó rę, aż s traciłem ją z o czu . Tru d n o p o wied zieć, jak wy s o k o mo że s ięg ać. Od wró ciłem s ię. Przes zed łem k ilk a k ro k ó w. Zau waży łem n as tęp n ą k o lu mn ę — z p rzo d u , p o lewej s tro n ie. Rzu ciłem ty lk o o k iem i s zed łem d alej. Po ch wili u jrzałem ich więcej, p o o b u s tro n ach . Ciemn o ś ć, w k tó rej zn ik ały , n ie zawierała n iczeg o p o d o b n eg o d o g wiazd ; firmamen t mo jeg o ś wiata two rzy ła g ład k a, jed n o s tajn a czerń . Po ch wili k o lu mn y zaczęły wy ras tać w d ziwn y ch g ru p k ach , n iek tó re b ard zo b lis k o s ieb ie. Ich relaty wn e wy miary n ie wy d awały s ię ju ż n iejed n o lite. Zatrzy małem s ię, żeb y d o tk n ąć jed n ej g ru p y k o lu mn p o lewej. Wy d awało s ię, że s ą w zas ięg u ręk i. Nie b y ły . Zro b iłem k ro k w ich s tro n ę. Po czu łem k ró tk i u cis k n a p rzeg u b ie. Na twoim miejscu nie robiłabym tego, o s trzeg ła Frak ir. Dlaczego?, zd ziwiłem s ię. Łatwo się tu zgubić i narazić na duże kłopoty. Pewnie masz słuszność.

Zacząłem b iec. Co k o lwiek s ię tu d ziało , miałem ty lk o jed n o ży czen ie: s k o ń czy ć z ty m jak n ajp ręd zej i wró cić d o s p raw, k tó re u ważałem za is to tn e. Na p rzy k ład o d n aleźć Co ral, u wo ln ić Lu k e'a, ro związać jak o ś p ro b lem z J u rtem i J u lią, p o s zu k ać o jca… M ijałem k o lu mn y u s tawio n e w n ieró wn y ch o d s tęp ach . M ięd zy n imi zaczęły s ię p o jawiać o b iek ty , k tó re k o lu mn ami n ie b y ły . Niek tó re n is k ie, as y metry czn e, in n e wy s o k ie, zwężo n e. Niek tó re o p ierały s ię o s ąs iad ó w, s p in ały ich alb o leżały p o k ru s zo n e u ich s tó p . Z p ewn ą u lg ą p atrzy łem n a zak łó cen ie mo n o to n n ej reg u larn o ś ci, ws k azu jące, że n a te fo rmy o d d ziały wały p o tężn e s iły . Gru n t p rzes tał b y ć p łas k i, ch o ć zach o wał p ewn ą s ty lizo wan ą g eo metrię jak b y s to p n i czy p ó łek s k aln y ch n a ró żn y ch p o zio mach . M o ja ś cieżk a wciąż b y ła ró wn a i zalan a mg lis ty m b las k iem, g d y b ieg ałem wś ró d ru in ty s iąca Sto n eh en g e. Przy s p ies zy łem tro ch ę. Wk ró tce mijałem g alerie, amfiteatry , las y s terczący ch g łazó w. Kilk a razy d o s trzeg łem jak iś ru ch międ zy n imi, ale mó g ł to b y ć efek t mo jeg o b ieg u i marn eg o o ś wietlen ia. Wyczuwasz w pobliżu coś żywego?, s p y tałem Frak ir. Nie, n ad p ły n ęła o d p o wied ź. Zdawało mi się, że coś widzę. Może widziałeś. Ale to nie znaczy, że tam było. Umiesz mówić dopiero pół dnia, a już nauczyłaś się sarkazmu. Przykro mi to stwierdzać, szefie, ale wszystko, czego się uczę, pochodzi z wibracji twojego umysłu. Nie ma tu nikogo innego, żeby nauczył mnie dobrych manier i tak dalej. Touché, p rzy zn ałem. Może lepiej ja cię uprzedzę, jeśli zdarzą się kłopoty. Touché, szefie. Lubię te bitewne metafory. W ch wilę p ó źn iej zwo ln iłem k ro k u . Co ś zamig o tało z p rzo d u , tro ch ę n a p rawo . Po ś ró d zmien n ej s zaro ś ci ś wiatła p o jawiły s ię b ły s k i czerwien i i b łęk itu . Zatrzy małem s ię. Trwały ty lk o s ek u n d ę, ale to wy s tarczy ło , b y wzb u d zić czu jn o ś ć. Przez d łu g ą ch wilę o b s erwo wałem ich p o zo rn e źró d ło . Tak, o d ezwała s ię Frak ir. Rozsądek nakazuje ostrożność. Ale nie pytaj, czego masz się spodziewać. Odbieram tylko ogólne poczucie zagrożenia. Może zdołałbym prześliznąć się jakoś bokiem. Musiałbyś zejść ze szlaku. Ale odradzam, gdyż szlak prowadzi właśnie przez kamienny krąg, z którego emanuje to uczucie. Nikt nie wspomniał, że nie wolno mi zbaczać z drogi. Masz jakieś instrukcje w tej sprawie?

Wiem, że powinieneś iść ścieżką. Ale nic nie wiem o konsekwencjach jej porzucenia. Hm… Szlak s k ręcał w p rawo , więc ru s zy łem w tamtą s tro n ę. Bieg ł wp ro s t d o k ręg u mas y wn y ch g łazó w. Zwo ln iłem, ale n ie zb o czy łem z d ro g i. Przy g ląd ałem s ię im z u wag ą i s p o s trzeg łem, że ch o ć ś cieżk a g in ie międ zy n imi, n ie wy b ieg a z d ru g iej s tro n y . Masz rację, s twierd ziła Frak ir. Jak smocze legowisko. Ale musimy tamtędy przejść. Tak. Zatem przejdziemy. Zwo ln iłem jes zcze b ard ziej i p o d ąży łem za lś n iącą ws tęg ą p o międ zy d wa s zare g łazy . Wewn ątrz k ręg u o ś wietlen ie b y ło in n e n iż n a zewn ątrz — jaś n iejs ze. M imo to , ws zy s tk o i tak p rzy p o min ało s tad iu m czern i i b ieli, z jak imś mag iczn y m p o ły s k iem. Po raz p ierws zy zo b aczy łem jak iś ś lad ży cia: p o d n o g ami ro s ła jak b y trawa, s reb rzy s ta i wy s ad zan a k ro p elk ami ro s y . Stan ąłem, a Frak ir zacis n ęła s ię in aczej n iż zwy k le: n ie o s trzeg ła, a raczej wy rażała zain teres o wan ie. Po p rawej s tro n ie wzn o s ił s ię o łtarz — zu p ełn ie n iep o d o b n y d o teg o , p rzez k tó ry s k ak ałem w k ap licy . Ten b y ł s u ro wą s k aln ą p ły tą u ło żo n ą n a p arze g łazó w. Żad n e ś wiece, o rn aty czy in n e ek lezjas ty czn e d ro b iazg i n ie d o trzy my wały to warzy s twa leżącej n a n im k o b iecie. M iała związan e ręce i n o g i. Pamiętałem, że s am zn alazłem s ię k ied y ś w p o d o b n ie k ło p o tliwej s y tu acji, więc mo ja s y mp atia b y ła całk o wicie p o s tro n ie d amy — b iało wło s ej, czarn o s k ó rej i jak b y zn ajo mej. Niech ęcią o b d arzy łem d ziwaczn e in d y wid u u m s to jące za o łtarzem, p rzo d em d o mn ie, ze s zty letem wzn ies io n y m w lewej d ło n i. Prawa częś ć jeg o ciała b y ła ab s o lu tn ie czarn a, lewa o ś lep iająco b iała. Naty ch mias t s k o czy łem d o atak u . M o je zak lęcie Ko n cert n a Sztu k ę Ku lin arn ą i Ku ch en k ę M ik ro falo wą w jed n ej ch wili p o s iek ało b y g o i u g o to wało ró wn o cześ n ie. Ty le że n ie mo g łem z n ieg o s k o rzy s tać, s k o ro n ie p o trafiłem wy p o wied zieć k lu czo wy ch s łó w. M iałem wrażen ie, że p ęd ząc k u n iemu , czu ję n a s o b ie jeg o wzro k . Co p rawd a jed n a częś ć twarzy b y ła za ciemn a, a d ru g a zb y t jas n a, żeb y mieć p ewn o ś ć. A p o tem ręk a z n o żem o p ad ła s zero k im łu k iem, a o s trze wb iło s ię w p ierś k o b iety tu ż p o d mo s tk iem. Ko b ieta k rzy k n ęła i try s n ęła k rew, czerwo n a wś ró d ty ch ws zy s tk ich czern i i b ieli, a k ied y zb ry zg ała d ło ń mężczy zn y , zro zu miałem, że g d y b y m s p ró b o wał, mó g łb y m wy p o wied zieć zak lęcie i o calić o fiarę.

Zaraz p o tem ro zp ad ł s ię o łtarz, a s zary wir p rzes ło n ił wid o k . Krew k rąży ła w n im jak p as y n a s zlab an ie, ro zp ły wając s ię s to p n io wo , a lej s tawał s ię czerwo n y , p o tem ró żo wy , p o tem p rzy g as ł d o s reb ra i wres zcie zn ik n ął. Kied y d o tarłem n a miejs ce, lś n iła ty lk o trawa… sans o łtarza, sans k ap łan a, sans o fiary . Wy h amo wałem i p atrzy łem. — Czy żb y ś my ś n ili? — zap y tałem g ło ś n o . Nie jestem pewna, czy potrafię śnić, o d p arła Frak ir. — W tak im razie o p o wied z, co wid ziałaś . Widziałam, że jakiś facet przebił nożem kobietę przywiązaną do kamiennej powierzchni. Potem wszystko rozpadło się i rozwiało. Facet był czarny i biały, krew czerwona, a kobietą była Deirdre… — Co ? Ran y b o s k ie, mas z rację! w n eg aty wie. Ale p rzecież o n a n ie ży je…

Rzeczy wiś cie

wy g ląd ała

p o d o b n ie…

Muszę ci przypomnieć, że zobaczyłam to, co ty zobaczyłeś. Nie znam pierwotnych danych, tylko tę sieczkę, jaką z nich zrobił twój układ nerwowy. Mój system percepcji wykazywał tylko, że nie byli to zwykli ludzie, ale istoty podobne do postaci Dworkina i Oberona, którzy odwiedzili cię w jaskini. I wted y p rzy s zła mi d o g ło wy s tras zliwa my ś l. Wizeru n k i Dwo rk in a i Ob ero n a p rzy p o min ały tró jwy miaro we s y mu lacje k o mp u tero we. A u miejętn o ś ć s k an o wan ia Cien ia u Gh o s tweh eela o p ierała s ię n a cy fro wy ch o d wzo ro wan iach ty ch frag men tó w Wzo rca, k tó re — mo im zd an iem — p ełn iły tak ą właś n ie fu n k cję. W d o d atk u Gh o s t ro zważał — n iemal z ro zmarzen iem, jak mi s ię teraz wy d awało — s wo je k walifik acje d o b o s k o ś ci. Czy żb y mó j włas n y twó r b awił s ię ze mn ą w ten s p o s ó b ? Czy mó g ł mn ie u więzić w o b łąk an y m, d alek im cien iu i zacząć tak ą s k o mp lik o wan ą g rę? Gd y b y zd o łał p o k o n ać s wo jeg o s twó rcę, czy n ie u zn ałb y teg o za o s o b is ty awan s ? W jeg o k o s mo s ie b y łb y to awan s n a p o zio m wy żs zy o d mo jeg o . M o żliwe. J eś li zb y t częs to s p o ty k a s ię k o mp u tero we s y mu lacje, cherchez le deus ex machina. Zacząłem ro zważać, jak s iln y jes t n ap rawd ę Gh o s t. Ch o ć jeg o mo c b y ła p o częś ci o d p o wied n ik iem mo cy Wzo rca, n ie wierzy łem, b y zd o łał Wzo rco wi d o ró wn ać… alb o Lo g ru s o wi. Nie s ąd zę, b y p o trafił zamk n ąć p rzed n imi ten cień . Z d ru g iej s tro n y , tak n ap rawd ę mu s iałb y zab lo k o wać ty lk o mn ie. Po d ejrzewam, że mó g łb y u d awać Lo g ru s p o d czas n as zeg o k ró tk ieg o s p o tk an ia, zaraz p o mo im p rzy b y ciu . Ale w tak im razie mu s iałb y n ap rawd ę wzmo cn ić ś wiad o mo ś ć Frak ir, a teg o raczej n ie p o trafił. A co z J ed n o ro żcem i Wężem? — Frak ir — rzu ciłem. — Czy jes teś p ewn a, że to rzeczy wiś cie Lo g ru s cię ro zb u d ził i zap ro g ramo wał te ws zy s tk ie in s tru k cje, k tó re mi p rzek azu jes z?

Tak. — Sk ąd ta p ewn o ś ć? Miałam to samo uczucie po naszym pierwszym kontakcie, kiedy pokonałeś Logrus, a ja zostałam wstępnie pobudzona. — Ro zu miem. Nas tęp n e p y tan ie: czy J ed n o ro żec i Wąż, k tó ry ch wid zieliś my w k ap licy , mo g li b y ć is to tami teg o s ameg o ty p u co Dwo rk in i Ob ero n w jas k in i? Nie. Zauważyłabym. Byli zupełnie inni. Straszni, potężni i dokładnie tacy, jacy się wydawali. — To d o b rze. — Od etch n ąłem. — Bałem s ię, że to ws zy s tk o jes t ty lk o s k o mp lik o wan ą g rą Gh o s twh eela. Dostrzegłam to w twoim umyśle. Co prawda nie rozumiem, w jaki sposób zaprzecza tej tezie realność Jednorożca i Węża. Mogli przecież wkroczyć w konstrukcję Ghostwheela i przekazać ci, żebyś przestał się rzucać, bo chcą zobaczyć koniec tej gry. — O ty m n ie p o my ś lałem. A może Ghost potrafił odnaleźć i przebić się do miejsca praktycznie nieosiągalnego dla Wzorca i Logrusu. — M o żes z mieć rację. Nies tety , s tawia n as to z p o wro tem n a p o czątk u d ro g i. Nie, ponieważ to miejsce nie zostało zbudowane przez Ghosta. Zawsze istniało. Dowiedziałem się tego od Logrusu. — Ta ś wiad o mo ś ć d aje mi p ewn ą u lg ę, ch o ciaż… Nie d o k o ń czy łem tej my ś li, g d y ż właś n ie wted y n ag łe p o ru s zen ie zwró ciło mo ją u wag ę n a p rzeciwn y b rzeg k ręg u . Zo b aczy łem o łtarz, k tó reg o wcześ n iej n ie b y ło , p rzy n im k o b iecą p o s tać, a n a p ły cie związan eg o mężczy zn ę w p lamy ś wiatła i cien ia. By li b ard zo p o d o b n i d o p ierws zej p ary . — Nie! — k rzy k n ąłem. — Do ś ć ju ż teg o ! Ale n ó ż o p ad ł, k ied y s k o czy łem w tamtą s tro n ę. Ry tu ał p o wtó rzy ł s ię, o łtarz ru n ął i ws zy s tk o s ię ro zwiało . Kied y d o b ieg łem n a miejs ce, n ie zn alazłem żad n eg o zn ak u , że wy d arzy ło s ię tu co ś n iezwy k łeg o . — Ro zu mies z co ś z teg o ? — zwró ciłem s ię d o Frak ir. Te same siły, ale jakby na odwrót. — Dlaczeg o ? Co tu s ię d zieje? To spotkanie dwóch potęg. Wzorzec i Logrus próbują przedrzeć się tutaj, choćby na chwilę. Takie ofiary, jakie przed chwilą oglądałeś, pomagają otworzyć przejście. — Czemu im tak zależy n a man ifes tacji ak u rat tu taj? Teren neutralny. Ich odwieczna równowaga ulega subtelnym przemianom. Ty powinieneś w jakiś

sposób przechylić szalę w jedną albo drugą stronę. — Nie mam b lad eg o p o jęcia, jak s ię d o teg o zab rać. Dowiesz się, kiedy nadejdzie czas. Wró ciłem n a s zlak i ru s zy łem d alej. — Czy p rzech o d ziłem tęd y ak u rat wted y , k ied y s k ład ali te o fiary ? — s p y tałem. — Czy też zło ży li je, p o n ieważ p rzech o d ziłem? Było przeznaczone, by zdarzyły się w twojej obecności. Ty jesteś ośrodkiem. — Czy w tak im razie p o win ien em s ię s p o d ziewać… J ak aś p o s tać wy s u n ęła s ię zza g łazu p o lewej s tro n ie i zaś miała s ię cich o . Od ru ch o wo s ięg n ąłem p o miecz, ale tamten ręce miał p u s te i p o ru s zał s ię wo ln o . — M ó wis z d o s ieb ie — zau waży ł. — To zły zn ak . By ł k o mb in acją czern i, b ieli i s zaro ś ci. Sąd ząc p o ty m, jak ciemn o ś ć o k ry wała jeg o p rawą s tro n ę, a ś wiatło p ad ało n a lewą, mó g ł b y ć ty m p ierws zy m, k tó ry wzn ió s ł n ó ż o fiarn y . Tru d n o p o wied zieć. Ale k imk o lwiek alb o czy mk o lwiek b y ł, n ie miałem o ch o ty n a b liżs zą z n im zn ajo mo ś ć. Dlateg o wzru s zy łem ramio n ami. — J ed y n y zn ak , jak i mn ie teraz in teres u je, to ten z n ap is em „wy jś cie” — o ś wiad czy łem i wy min ąłem g o . J eg o d ło ń o p ad ła mi n a ramię i o d wró ciła z łatwo ś cią. Zn o wu ten ś mies zek . — W ty m miejs cu mu s is z u ważać n a s wo je ży czen ia — o zn ajmił cich y m, ró wn y m g ło s em. — Po n ieważ czas em s ię s p ełn iają. A g d y b y ten , co je s p ełn ia, zło ś liwie p rzeczy tał „zejś cie” zamias t „wy jś cie”? Wted y p u ff! M o żes z p rzes tać is tn ieć. Z d y mem w g ó rę. W d ó ł ziemi. Alb o w b o k d o p iek ła. I k o n iec. — J u ż tam b y łem — o d p o wied ziałem. — A p o d ro d ze jes zcze w p aru in n y ch miejs cach . — No , n o ! Co ś tak ieg o ! Two je ży czen ie s ię s p ełn iło — zau waży ł. Lewe o k o p o ch wy ciło b ły s k ś wiatła i jak b ło n a o d b iło g o w mo ją s tro n ę. Za to jak k o lwiek b y m s ię u s tawiał i z k tó rej s tro n y p atrzy ł, n ie mo g łem zo b aczy ć p raweg o o k a. — O, tam! — d o k o ń czy ł, wy ciąg ając ręk ę. Ob ejrzałem s ię we ws k azan y m k ieru n k u . Na p o zio mej p ły cie d o lmen u jarzy ł s ię zn ak wy jś cia, d o k ład n ie tak i, jak n ad d rzwiami w k in ie, g d zie częs to b y wałem jak o s tu d en t. — M as z rację — p rzy zn ałem.

— Przejd zies z tam? — A ty ? — Nie warto — o d p arł. — J a ju ż wiem, co tam zn ajd ę. — Co ? — Dru g ą s tro n ę. — Bard zo d o wcip n e — zau waży łem. — J eś li k to ś zlek ceważy s p ełn io n e ży czen ie, mo że ro zg n iewać M o ce — s twierd ził. — Wies z to z włas n eg o d o ś wiad czen ia? Us ły s załem d ziwn y , n iep rzy jemn y o d g ło s i d o p iero p o ch wili zro zu miałem, że to o n zg rzy ta zęb ami. Zo s tawiłem g o i p o s zed łem d o zn ak u wy jś cia — s p rawd zić, jak wy g ląd a z b lis k a. By ły tam d wa s to jące p io n o wo g łazy z p łas k ą p ły tą n a s zczy cie. Two rzy ły ro d zaj b ramy , d o s tateczn ie s zero k iej, żeb y p rzejś ć. J ed n ak wewn ątrz p an o wał mro k … Przechodzisz, szefie? — Dlaczeg o n ie? To jed n a z n iewielu o k azji w mo im ży ciu , k ied y czu ję s ię n iezas tąp io n y d la teg o , k to p ro wad zi p rzed s tawien ie. Na twoim miejscu nie byłabym taka zarozumiała… zaczęła Frak ir, ale ja ju ż ru s zy łem. Wy s tarczy ły trzy s zy b k ie k ro k i i s p o jrzałem n a zewn ątrz, p o p rzez k rąg g łazó w, p o n ad lś n iącą trawą, o b o k czarn o -b iałeg o mężczy zn y , w s tro n ę k o lejn eg o d o lmen u ze zn ak iem wy jś cia… i w s tro n ę mg lis tej p o s taci p o d n im. Zatrzy małem s ię, co fn ąłem o k ro k i o d wró ciłem. Stał tam czarn o -b iały mężczy zn a i o b s erwo wał mn ie, za n im d o lmen , a w n im mro czn a p o s tać. Po d n io s łem ręk ę n ad g ło wę. M g lis ta s y lwetk a u czy n iła to s amo . Od wró ciłem s ię w k ieru n k u , w k tó ry m p o czątk o wo zmierzałem. Niewy raźn a p o s tać p rzed e mn ą ró wn ież trzy mała ręk ę w g ó rze. Przes zed łem n a d ru g ą s tro n ę. — M ały ten ś wiatek — s twierd ziłem. — Ale n ie ch ciałb y m g o malo wać. M ężczy zn a ro ześ miał s ię. — Zo s tało ci p rzy p o mn ian e, że k ażd e wy jś cie jes t tak że wejś ciem — o ś wiad czy ł. — Twó j wid o k jes zcze b ard ziej p rzy p o min a mi p ewn ą s ztu k ę Sartre'a — o d p arłem. — Nieu p rzejme — zau waży ł. — Ale filo zo ficzn ie s p ó jn e. Zaws ze wied ziałem, że p iek ło to in n i. Ty lk o że n ie zro b iłem n iczeg o , b y wzb u d zić two ją n ieu fn o ś ć. Prawd a? — By łeś czy n ie b y łeś tą o s o b ą, k tó rą wid ziałem, jak n ied alek o s tąd ry tu aln ie

mo rd u je k o b ietę? — zap y tałem. — J eś li n awet b y łem, czemu cię to in teres u je? To p rzecież n ie two ja s p rawa. — Ch y b a jes tem s en ty men taln y wo b ec p ewn y ch d ro b iazg ó w. Na p rzy k ład warto ś ci lu d zk ieg o ży cia. — Łatwo s ię o b u rzać. Nawet u Alb erta Sch weitzera s zacu n ek d la is to t ży wy ch n ie o b ejmo wał tas iemca, mu ch y ts e-ts e czy k o mó rk i rak o wej. — Wies z, o co mi ch o d zi. Zamo rd o wałeś tę k o b ietę całk iem n ied awn o , czy n ie? — Po k aż mi o łtarz. — Nie mo g ę. Zn ik n ął. — Po k aż mi k o b ietę. — On a ró wn ież. — W tak im razie n ie mas z zb y t wielu d o wo d ó w. — To n ie jes t s ąd , d o d iab ła! J eś li ch ces z ze mn ą ro zmawiać, o d p o wied z n a mo je p y tan ie. J eś li n ie, n ie warto tracić czas u . — Od p o wied ziałem ci. Wzru s zy łem ramio n ami. — No d o b rze — mru k n ąłem. — Nie zn am cię i wo lę, żeb y tak zo s tało . Żeg n am. Od s u n ąłem s ię o d n ieg o n a k ro k , w k ieru n k u s zlak u . Wted y p o wied ział: — Deird re. M iała n a imię Deird re i rzeczy wiś cie ją zab iłem. Po czy m zn ik n ął p o d d o lmen em, z k tó reg o p rzed ch wilą ja s ię wy n u rzy łem. Naty ch mias t s p o jrzałem n a d ru g ą s tro n ę ś cieżk i, ale n ie p o jawił s ię p o d zn ak iem wy jś cia. Zro b iłem w ty ł zwro t i s am ws tąp iłem p o d d o lmen . Naty ch mias t wy s zed łem n ap rzeciwk o , d o s trzeg ając jes zcze włas n ą zn ik ającą p o s tać. Nig d zie p o d ro d ze n ie zau waży łem o b ceg o . — Co o ty m my ś lis z? — s p y tałem Frak ir, s k ręcając w s tro n ę s zlak u . Może to duch tego miejsca? Paskudny duch paskudnego miejsca?, p ró b o wała o d g ad n ąć. Nie wiem na pewno, ale wydaje mi się, że był jednym z tych przeklętych konstruktów… a tutaj są silniejsze. Do tarłem d o s zlak u i ru s zy łem w d als zą d ro g ę. — Sty l two ich wy p o wied zi b ard zo ś wiad o mo ś ci — zau waży łem. Twój system nerwowy jest dobrym nauczycielem.

s ię zmien ił

od

ch wili

ro zb u d zen ia

— Dzięk u ję. Daj mi zn ać, jeś li ten facet zn ó w s ię p o jawi, a ty wy czu jes z g o wcześ n iej, n iż ja zo b aczę. Zgoda. Szczerze mówiąc, cała ta okolica sprawia wrażenie konstruktu. Każdy kamień ma w sobie

jakiś zygzak Wzorca. — Kied y to o d k ry łaś ? Kiedy pierwszy raz sprawdziłeś wyjście. Zbadałam, czy nic ci stamtąd nie zagraża. Do tarliś my d o o b wo d u zewn ętrzn eg o k ręg u . Klep n ąłem g łaz. Wy d ał mi s ię d o s tateczn ie materialn y . Jest tutaj!, o s trzeg ła mn ie n ag le Frak ir. — Hej! — u s ły s załem d o b ieg ający z g ó ry g ło s . Po d n io s łem g ło wę. Na s zczy cie g łazu s ied ział czarn o -b iały o b cy . Palił cien k ie cy g aro , a w lewy m ręk u trzy mał p u ch ar. — Zaciek awias z mn ie, ch ło p cze — mó wił d alej. — J ak ci n a imię? — M erlin — o d p arłem. — A to b ie? Zamias t o d p o wied zieć, o d ep ch n ął s ię, o p ad ł w zwo ln io n y m temp ie i wy ląd o wał n a o b u n o g ach . Przy g ląd ał mi s ię, mru żąc lewe o k o . Po jeg o p rawy m b o k u jak mro czn e wo d y p ły n ęły cien ie. Dmu ch n ął s reb rzy s ty m d y mem. — J es teś ży wy — o zn ajmił. — No s is z zn amię Wzo rca i zn amię Ch ao s u . M as z w s o b ie k rew Amb eru . Sk ąd p o ch o d zis z, M erlin ie? Cien ie ro zwiały s ię n a mo men t i zau waży łem, że p rawe o k o zak ry wa p rzep as k a. — J es tem s y n em Co rwin a — p o wied ziałem. — A ty … ch y b a… jes teś zd rajcą Bran d em. — Ro zp o zn ałeś mn ie — o ś wiad czy ł. — Ale n ig d y n ie zd rad ziłem teg o , w co wierzy łem. — Czy li włas n y ch amb icji — d o k o ń czy łem za n ieg o . — Twó j d o m, ro d zin a i mo ce Po rząd k u n ig d y n ie miały d la cieb ie zn aczen ia. Pars k n ął. — Nie b ęd ę s ię s p ierał z aro g an ck im s zczen iak iem. — J a też n ie mam o ch o ty n a d y s k u s ję. Nie wiem, czy to ma zn aczen ie, ale twó j s y n Rin ald o jes t ch y b a mo im n ajlep s zy m p rzy jacielem. Od wró ciłem s ię i ru s zy łem p rzed s ieb ie. J eg o d ło ń o p ad ła mi n a ramię. — Czek aj! — rzu cił. — Co to za b zd u ry ? Rin ald o jes t led wie ch ło p cem. — Błąd — s twierd ziłem. — J es t mn iej więcej w mo im wiek u . Co fn ął ręk ę. Ob ejrzałem s ię. Od rzu co n e cy g aro d y miło teraz n a ś cieżce. Przeło ży ł p u ch ar d o d ło n i o k ry tej mro k iem. Po tarł czo ło . — Tak wiele czas u min ęło w g łó wn y ch s tru mien iach … — mru k n ął. Po d wp ły wem n ag łeg o imp u ls u wy jąłem Atu ty , o d n alazłem p o rtret Lu k e'a i p o d n io s łem, żeb y mó g ł s ię p rzy jrzeć.

— To jes t Rin ald o — p o wied ziałem. Sięg n ął p o k artę, a ja o d d ałem ją, s am właś ciwie n ie wiem d laczeg o . Przy g ląd ał s ię b ard zo d łu g o . — Ko n tak t tą d ro g ą n ie jes t tu ch y b a mo żliwy — zau waży łem. Sp o jrzał n a mn ie, p o k ręcił g ło wą i o d d ał Atu t. — Nie, ch y b a n ie — zg o d ził s ię. — Co … co z n im? — Czy wies z, że zab ił Cain e'a, żeb y cię p o mś cić? — Nie, o ty m n ie wied ziałem. Ale s ąd zę, że miałem p rawo czeg o ś tak ieg o o czek iwać. — Nie jes teś w p ełn i Bran d em, p rawd a? Od ch y lił g ło wę i wy b u ch n ął ś miech em. — J es tem całk o wicie Bran d em, ale n ie ty m Bran d em, o k tó ry m s ły s załeś . Za ws zy s tk o , co p o n ad to , mu s is z mi zap łacić. — Ile k o s ztu je wied za o ty m, k im jes teś n ap rawd ę? — zain teres o wałem s ię, ch o wając k arty . Un ió s ł p u ch ar i trzy mał g o o b u rącz p rzed s o b ą jak żeb raczą mis eczk ę. — Od ro b in ę two jej k rwi — rzek ł. — Stałeś s ię wamp irem? — Nie. J es tem u p io rem Wzo rca — o d p arł. — Od d aj mi k rew, a wy tłu maczę. — Zg o d a. Ale lep iej, żeb y to b y ła ciek awa o p o wieś ć. Uk łu łem s ię s zty letem w n ad g ars tek i wy ciąg n ąłem ręk ę n ad n aczy n iem. Pło mien ie wy b u ch ły jak z ro zlan ej lamp y n afto wej. Oczy wiś cie, to n ie o g ień p ły n ie w mo ich ży łach . Ale k rew is to t Ch ao s u jes t w p ewn y ch miejs cach wy jątk o wo łatwo p aln a, a to n ajwy raźn iej b y ło jed n o z n ich . Og ień try s n ął częś cio wo d o p u ch aru , częś cio wo p o n ad n im, zalewając d ło ń i p rzed ramię Bran d a. Krzy k n ął i jak b y zap ad ł s ię w s ieb ie. Od s tąp iłem, a o n zmien ił s ię w wir — p o d o b n y d o ty ch , jak ie p o ws tawały p o d o p ełn ien iu o fiar, ch o ciaż b ard ziej p ło mien is ty . Lej z ry k iem u n ió s ł s ię w p o wietrze i p o ch wili zn ik n ął, a ja p o zo s tałem zd u mio n y , zap atrzo n y w g ó rę, i u cis k ałem zran io n y p rzeg u b . Hm… Efektowne wyjście, zau waży ła Frak ir. — Ro d zin n a s p ecjaln o ś ć — wy jaś n iłem. — A s k o ro mo wa o wy jś ciu … Wy min ąłem g łaz i o p u ś ciłem k amien n y k rąg . Naty ch mias t p o wró cił mro k , p o g łęb ił s ię. Przez k o n tras t mo ja ś cieżk a jak b y p o jaś n iała. Pu ś ciłem n ad g ars tek i p rzek o n ałem s ię, że ju ż n ie d y mi.

Ru s zy łem b ieg iem, ch cąc jak n ajs zy b ciej o p u ś cić tę o k o licę. Kied y p o ch wili zerk n ąłem p rzez ramię, n ie zau waży łem ju ż s to jący ch g łazó w. By ł ty lk o b lad y , n ik n ący wir, s ięg ający co raz wy żej i wy żej, aż zn ik n ął. Szlak zaczął o p ad ać, tak że b ieg łem zb o czem w d ó ł lek k im, d łu g im k ro k iem. Ścieżk a leżała p rzed e mn ą n ib y jas n a ws tążk a, zn ik ająca d alek o w p rzo d zie. Ze zd ziwien iem zau waży łem, że całk iem b lis k o , w d o le, p rzecin a in n ą jas n ą lin ię. Ta n ik n ęła s zy b k o p o o b u s tro n ach . — M as z jak ieś in s tru k cje n a temat s k rzy żo wań ? — zap y tałem. Jeszcze nie. Przypuszczalnie zbliża się moment decyzji. Nie wiesz, co wpłynie na twój wybór, póki nie dotrzesz na miejsce. Zd awało mi s ię, że w d o le ro zp o ś ciera s ię s zero k a zamg lo n a ró wn in a, g d zie tu i tam lś n i k ilk a s amo tn y ch ś wiatełek . Niek tó re p ło n ęły ró wn o , in n e zap alały s ię i g as ły , ale ws zy s tk ie p o zo s tawały w ty ch s amy ch miejs cach . Nie zau waży łem jed n ak żad n y ch lin ii p ró cz mo jej ś cieżk i i tej, co ją p rzecin ała. Nie s ły s załem żad n eg o d źwięk u o p ró cz włas n eg o o d d ech u i o d g ło s u mo ich k ro k ó w. Nie czu łem p o wiewó w, d ziwn y ch zap ach ó w, a temp eratu ra b y ła tak łag o d n a, że w o g ó le n ie zwracała u wag i. Po o b u s tro n ach zn o wu p o jawiły s ię jak ieś k s ztałty , ale n ie miałem o ch o ty ich b ad ać. Ch ciałem zak o ń czy ć to , co mn ie tu trzy mało , wy n ieś ć s ię s tąd jak n ajs zy b ciej i zająć włas n y mi s p rawami. M g lis te o b ło k i ś wiatła zaczęły p o jawiać s ię w n iereg u larn y ch o d s tęp ach , p o o b u s tro n ach s zlak u — falu jące, n ieo k reś lo n e, p lamis te, ro zb ły s k u jące i g as n ące n a p rzemian . Przy p o min ały zwiewn e firan k i zawies zo n e o b o k ś cieżk i. Nie p rzy g ląd ałem s ię im u ważn ie, p ó k i wciąż wy raźn iejs ze cien ie n ie p rzes łan iały co raz więk s zeg o o b s zaru . Wy g ląd ało to , jak b y zach o d ził p ro ces d o s tro jen ia; co raz o s trzejs ze k o n tu ry wy zn aczały zn ajo me o b iek ty : k rzes ła, s to lik i, zap ark o wan e s amo ch o d y , wy s tawy s k lep ó w. Po ch wili w o b razach p o jawiły s ię wy b lak łe b arwy . Przy s tan ąłem p rzed jed n y m z n ich i p rzy jrzałem s ię u ważn ie. By ł to czerwo n y ch ev ro let z 1 9 5 7 ro k u , p rzy s y p an y lek k o ś n ieg iem, zap ark o wan y n a zn ajo mo wy g ląd ający m p o d jeźd zie. Po d s zed łem b liżej, wy ciąg ając ręk ę. Lewa d ło ń i ramię zn ik n ęły w ch mu rze p rzy ćmio n eg o b las k u . Sp ró b o wałem d o tk n ąć lewej „p łetwy ”; n ap ły n ęło d elik atn e wrażen ie k o n tak tu i lek k ieg o ch ło d u . Przes u n ąłem d ło ń n a p rawo , zrzu cając tro ch ę ś n ieg u . Kied y co fn ąłem ręk ę, b y ła p o k ry ta ś n ieg iem. I n aty ch mias t cały o b raz ro zp ły n ął s ię w czern i. — Sp ecjaln ie u ży łem lewej ręk i — o zn ajmiłem. — Z to b ą n a n ad g ars tk u . Co to b y ło ?

Dziękuję uprzejmie. Wyglądało jak czerwony samochód trochę przysypany śniegiem. — To k o n s tru k t czeg o ś zn alezio n eg o w mo jej p amięci. Po więk s zo n y d o rzeczy wis tej s k ali o b raz Po lly J ack s o n . W takim razie, Merle, sprawy wyglądają coraz gorzej. Nie odgadłam, że to konstrukt. — Wn io s k i? Ktokolwiek za tym stoi, jest coraz lepszy. Albo silniejszy. Albo jedno i drugie. — Niech to s zlag … — mru k n ąłem, o d wró ciłem s ię i p o b ieg łem d alej. Może ten ktoś chce udowodnić, że teraz potrafi już całkiem cię zmylić. — W tak im razie u d ało mu s ię — p rzy zn ałem. — Hej! Zmy liłeś mn ie całk o wicie. Czy teraz ju ż mo g ę wracać d o d o mu ? Ale jeś li ch o d ziło o co ś in n eg o , to p rzeg rałeś ! Zu p ełn ie n ie zro zu miałem, co b y to mo g ło b y ć! J as k rawy b ły s k p rzewró cił mn ie n a ś cieżk ę i o ś lep ił n a d łu g ie ch wile. Czek ałem, p ełen n ap ięcia i d rżący , ale g rzmo t n ie n as tąp ił. Kied y o d zy s k ałem wzro k i min ęły s k u rcze mięś n i, s p o jrzałem n a s to jącą o k ilk a k ro k ó w p rzed e mn ą g ig an ty czn ą p o s tać: Ob ero n a. Ale to b y ł p o s ąg , k o p ia s to jąceg o n a k o ń cu Głó wn ej Alei w Amb erze. A mo że n awet o ry g in ał — p rzy d o k ład n iejs zej o b s erwacji zau waży łem co ś jak b y p tas ie o d ch o d y n a ramien iu wielk ieg o wład cy . — Prawd ziwy czy k o n s tru k t? — zap y tałem g ło ś n o . Moim zdaniem prawdziwy, s twierd ziła Frak ir. Ws tałem p o wo li. — Ro zu miem, że jes t to o d p o wied ź — p o wied ziałem. — Nie ro zu miem ty lk o , co o zn acza. Do tk n ąłem p o s ąg u i p o czu łem p o d p alcami raczej p łó tn o n iż b rąz. W ty m mo men cie p ers p ek ty wa u leg ła zmian ie i d o ty k ałem ju ż tro ch ę u wzn io ś lo n eg o p o rtretu Ojca Swej Krain y . Po tem jeg o k o n tu ry zaczęły falo wać, zb lad ły i zo b aczy łem, że to frag men t jed n eg o z ty ch mijan y ch p o d ro d ze mg lis ty ch o b razó w. W ch wilę p ó źn iej p o rwał s ię n a s trzęp y i zn ik n ął. — Po d d aję s ię — wes tch n ąłem, p rzech o d ząc p rzez miejs ce, jak ie zajmo wał k ilk a s ek u n d temu . — Od p o wied zi b u d zą więk s zy zamęt n iż s y tu acje, k tó re d o p ro wad ziły d o s tawian ia p y tań . Ponieważ wędrujemy pomiędzy cieniami, czy nie można uznać tego za przypomnienie, że wszelkie rzeczy są gdzieś prawdziwe? — Przy p u s zczam. Ale o ty m wied ziałem wcześ n iej.

I że wszelkie rzeczy są prawdziwe na różne sposoby, w różnym czasie i w różnych miejscach? — Zg o d a. To mo że b y ć wiad o mo ś ć. Wątp ię jed n ak , b y k to ś zad awał s o b ie ty le tru d u d la d emo n s tracji filo zo ficzn y ch tez, k tó re d la cieb ie mo g ą s tan o wić n o wo ś ć, ale g d zie in d ziej s ą d o ś ć p o ws zech n ie zn an e. M u s i b y ć jak iś s zczeg ó ln y p o wó d , k tó reg o ciąg le n ie p o jmu ję. Do tej ch wili ws zy s tk ie mijan e s cen y b y ły martwą n atu rą. Teraz jed n ak p o jawiło s ię k ilk a z lu d źmi; n a n iek tó ry ch wid ziałem in n e s two rzen ia. I ro zg ry wała s ię tam jak aś ak cja — s cen y b y ły b ru taln e, miło s n e, czas em p rzed s tawiały zwy k łe d o mo we zajęcia. Owszem, dostrzegam pewien postęp. Może to do czegoś doprowadzi. — Kied y wy s k o czą i mn ie zaatak u ją, b ęd ę wied ział, że d o tarłem d o celu . Kto wie? Jak rozumiem, krytyka sztuki jest dość złożonym obszarem wiedzy. J ed n ak filmo we s ek wen cje ro zwiały s ię wk ró tce i raz jes zcze b ieg łem s amo tn ie jas n y m s zlak iem p o p rzez ciemn o ś ć. W d ó ł, w d ó ł p o łag o d n y m zb o czu , w s tro n ę s k rzy żo wan ia. Gd zie s ię p o d ział Ko t z Ch es h ire, k ied y n ajb ard ziej p o trzeb o wałem lo g ik i k ró liczej n o ry ? W jed n ej ch wili p atrzy łem n a s k rzy żo wan ie ś cieżek i b ieg łem k u n iemu . O mg n ien ie o k a p ó źn iej n ad al p atrzy łem n a s k rzy żo wan ie ś cieżek , ale s cen a u leg ła p ewn ej zmian ie. Przy p rawy m ro g u s tała teraz latarn ia. A p o d n ią n iewy raźn a s y lwetk a z p ap iero s em. — Frak ir, jak o n i to zro b ili? Bardzo szybko, o d p o wied ziała. — Czu jes z co ś ? Uwaga skoncentrowana na tobie. Na razie żadnych złych zamiarów. Zwo ln iłem, p o d ch o d ząc b liżej. Ścieżk a s tała s ię b ru k o wan ą u licą, z o b u s tro n k rawężn ik i, za n imi ch o d n ik . Zs zed łem z jezd n i n a p rawą s tro n ę. Ob ło k mg ły o tu lił mn ie i zawis ł p o międ zy mn ą a ś wiatłem. Zwo ln iłem jes zcze b ard ziej. Po ch wili d o s trzeg łem, że b ru k jes t wilg o tn y . Od g ło s k ro k ó w o d b ijał s ię ech em o d ś cian b u d y n k ó w, ale mg ła b y ła ju ż zb y t g ęs ta, b y wid zieć, czy b u d y n k i p o jawiły s ię n ap rawd ę. M iałem u czu cie, że s ą tam — te ciemn iejs ze o b s zary w mro k u . Zimn y wiatr d mu ch n ął mi w k ark , a k ro p le wilg o ci o p ad ały n a twarz. Stan ąłem. Po d n io s łem k o łn ierz p łas zcza. Gd zieś s p o za zas ięg u wzro k u , z wy s o k a, d o b ieg ło cich e b rzęczen ie s amo lo tu . Ru s zy łem d alej, k ied y p rzeleciał. Tro ch ę metaliczn y , s tłu mio n y d źwięk fo rtep ian u , mo że z d ru g iej s tro n y u licy , p rzy n ió s ł n a wp ó ł zn ajo mą melo d ię. Otu liłem s ię p łas zczem. M g ła wiro wała i g ęs tn iała.

J es zcze trzy k ro k i i p rzejaś n iło s ię tro ch ę, a o n a s tała p rzed e mn ą o p arta o latarn ię. O g ło wę n iżs za o d e mn ie, miała n a s o b ie p ro ch o wiec i czarn y b eret n a k ru czy ch wło s ach . Rzu ciła p ap iero s a n a ziemię i wo ln o ro zg n io tła g o czu b k iem b u ta n a wy s o k im o b cas ie, z czarn ej s k ó ry . M o g łem wted y o b ejrzeć k awałek jej n o g i; miała d o s k o n ały k s ztałt. Wy jęła z k ies zen i p łas zcza p łas k ą, s reb rn ą p ap iero ś n icę z wy p u k ły m k o n tu rem ró ży n a wieczk u , o two rzy ła, wy jęła p ap iero s a, ws u n ęła g o w u s ta. Zamk n ęła i s ch o wała p ap iero ś n icę. Po tem, n ie p atrząc n a mn ie, rzu ciła: — M as z o g ień ? Nie miałem zap ałek , ale n ie mo g łem p o zwo lić, b y p o ws trzy mał mn ie tak i d ro b iazg . — Oczy wiś cie. Po wo li wy ciąg n ąłem ręk ę k u jej d elik atn ej twarzy . Od wracałem lek k o d ło ń , b y n ie zau waży ła, że jes t p u s ta. Szep n ąłem k lu czo we s ło wo , k tó re s p rawiło , że is k ra p rzes k o czy ła z czu b k a mo jeg o p alca n a k o n iec jej p ap iero s a, a o n a p o d n io s ła ręk ę i ch wy ciła mo ją, jak b y ch ciała ją u n ieru ch o mić. Po d n io s ła g ło wę, k ied y s ię zaciąg n ęła, i jej o czy — wielk ie, k o lo ru g łęb o k ieg o b łęk itu , z d łu g imi rzęs ami — s p o jrzały n a mn ie. Nag le jęk n ęła; p ap iero s u p ad ł n a ch o d n ik . — Mon Dieu! — s zep n ęła. Zarzu ciła mi ręce n a s zy ję, p rzy tu liła s ię i zaczęła s zlo ch ać. — Co rwin ie! Zn alazłeś mn ie! To trwało całą wieczn o ś ć. Trzy małem ją mo cn o . Nie ch ciałem n ic mó wić, n ie ch ciałem n is zczy ć jej s zczęś cia czy mś tak b zd u rn y m jak p rawd a. Do d iab ła z p rawd ą. Gład ziłem jej wło s y . Po d łu g iej ch wili o d s u n ęła s ię i s p o jrzała n a mn ie. J es zcze ch wila, a zro zu mie, że d o s trzeg a ty lk o p o d o b ień s two i że wid zi to , co ch ciała zo b aczy ć. Zatem… — Co tak a d ziewczy n a jak ty ro b i w tak im miejs cu ? — s p y tałem. Zaś miała s ię cich o . — Zn alazłeś d ro g ę? — p o wied ziała i n ag le zmru ży ła o czy . — Ty n ie… Po k ręciłem g ło wą. — Nie miałem s erca — wy jaś n iłem. — Kim jes teś ? — s p y tała, o d s tęp u jąc n a p ó ł k ro k u . — Na imię mi M erlin i wy p ełn iam o b łąk an ą mis ję, k tó rej celu n ie ro zu miem. — Amb er — s twierd ziła cich o . Wciąż trzy mała mn ie za ramio n a. Kiwn ąłem g ło wą. — Nie zn am cię — o ś wiad czy ła wted y . — Czu ję, że p o win n am, ale… n ie…

Przy s u n ęła s ię zn o wu i o p arła mi g ło wę n a p iers i. Zacząłem co ś mó wić, co ś tłu maczy ć, ale p o ło ży ła mi p alec n a warg ach . — J es zcze n ie, n ie teraz, mo że n ig d y — p o wied ziała. — Nie mó w mi. Pro s zę cię, n ie mó w n ic więcej. Ale s am p o win ien eś wied zieć, czy jes teś u p io rem Wzo rca. — A co to jes t u p ió r Wzo rca? — To s ztu czn a is to ta, twó r Wzo rca. On zap amiętu je ws zy s tk ich , k tó rzy p rzech o d zą. Kied y zech ce, mo że n as p rzy wo łać… tak ich , jacy b y liś my w d n iu p rzejś cia. Wy k o rzy s tu je n as , jak ty lk o zap rag n ie; wy s y ła, g d zie ma o ch o tę. Po wierza n am zad an ia… n ak ład a czar, jeś li wo lis z. J eś li n as zn is zczy s z, o n zn o wu mo że n as o d two rzy ć. — Częs to ro b i co ś tak ieg o ? — Nie wiem. Nie zn am jeg o zamiaró w an i n awet d ziałań z k imk o lwiek in n y m p ró cz mn ie. — I n ag le: — Nie jes teś u p io rem! Po zn aję! — o zn ajmiła, ch wy tając mn ie za ręk ę. — Ale jes t w to b ie co ś d ziwn eg o … in n eg o n iż u ws zy s tk ich z k rwi Amb eru … — Przy p u s zczam — zg o d ziłem s ię. — Po ch o d zę z Dwo rcó w Ch ao s u , n ie ty lk o z Amb eru . Un io s ła mo ją d ło ń d o u s t, jak b y ch ciała ją u cało wać. J ed n ak warg i p rzes u n ęły s ię wy żej, d o miejs ca n a p rzeg u b ie, g d zie n a żąd an ie Bran d a n aciąłem s k ó rę. I wted y d o mn ie d o tarło : co ś w k rwi Amb eru mu s i s zczeg ó ln ie p o ciąg ać u p io ry Wzo rca. Pró b o wałem co fn ąć ręk ę, ale o n a miała też s iłę Amb ery ty . — Czas em p ły n ą w mo ich ży łach o g n ie Ch ao s u — o s trzeg łem. — M o g ą cię s k rzy wd zić. Wo ln o p o d n io s ła g ło wę i u ś miech n ęła s ię. M iała k rew n a warg ach . Sp o jrzałem w d ó ł — n ad g ars tek też miałem mo k ry o d k rwi. — Krew Amb eru ma wład zę n ad Wzo rcem — zaczęła, a mg ła zawiro wała i zawrzała jej wo k ó ł k o s tek . — Nie! — k rzy k n ęła i zn ó w s ię p o ch y liła. Fale mg ły wzn io s ły s ię d o jej ły d ek , p o tem k o lan . Czu łem n a ręk u zęb y ro zry wające s k ó rę. Nie zn am żad n y ch zak lęć zwalczający ch tak ie is to ty , więc ty lk o o b jąłem ją za ramio n a i g ład ziłem wło s y . Po ch wili ro zp ły n ęła s ię w mo ich o b jęciach , zmien iła s ię w k rwawy wir. — Id ź w p rawo — u s ły s załem jes zcze wo łan ie, g d y o d p ły wała. J ej p ap iero s wciąż d y mił n a ch o d n ik u , a mo ja k rew ś ciek ała o b o k n ieg o . Od wró ciłem s ię. Od s zed łem. Słab o , b ard zo s łab o , p o p rzez n o c i mg łę, s ły s załem

jes zcze fo rtep ian , g rający jak ąś melo d ię s p rzed mo jeg o czas u .

ROZDZIAŁ VI Ru s zy łem d ro g ą w p rawo , a g d zie ty lk o k ap n ęła k rew, rzeczy wis to ś ć n ad tap iała s ię n ieco . J ed n ak ran y g o ją mi s ię s zy b k o i wk ró tce p rzes tałem k rwawić. Nawet b ó l u s tał p o n iezb y t d łu g im czas ie. Całą mnie pochlapałeś krwią, szefie. — To mó g ł b y ć o g ień — p rzy p o mn iałem. Trochę mnie też przypaliło, koło tych głazów. — Przep ras zam. Do my ś liłaś s ię ju ż, co s ię d zieje? Żadnych nowych poleceń, jeśli o to chodzi. Ale zastanawiam się, skoro już potrafię to robić. To miejsce coraz bardziej mnie fascynuje. Choćby ta sprawa z upiorami Wzorca. Wprawdzie Wzorzec nie może przedostać się tutaj bezpośrednio, ale może korzystać ze swoich agentów. Sądzisz, że Logrus też to potrafi? — Sąd zę, że to mo żliwe. Odniosłam wrażenie, że tutaj, po lewej stronie rzeczywistości, pomiędzy cieniami, toczy się między nimi jakiś pojedynek. A jeśli to miejsce istniało pierwsze? Jeszcze przed Cieniem? A jeśli od samego początku walczyli tu w jakiś niezwykły metafizyczny sposób? — Co z teg o ? Mogli stworzyć Cień dodatkowo, jako produkt uboczny napięcia między biegunami. — Ob awiam s ię, Frak ir, że n ie n ad ążam. Może Amber i Dworce Chaosu zostały stworzone tylko po to, żeby dostarczać im agentów dla tego konfliktu. — A mo że tę my ś l p o d s u n ął ci Lo g ru s p o d czas o s tatn ieg o s p o tk an ia? Po co? — J ak o jes zcze jed en s p o s ó b zmu s zen ia mn ie d o u zn an ia, że ta walk a jes t ważn iejs za o d lu d zi. Ko lejn a p ró b a n acis k u , żeb y m wy b rał k tó rąś ze s tro n . Nie czuję się manipulowana. — J ak s ama zau waży łaś , w my ś len iu b rak u je ci d o ś wiad czen ia. A to zb y t ab s trak cy jn y ciąg s k o jarzeń , żeb y ś n a n ieg o wp ad ła tak wcześ n ie. Naprawdę? — M o żes z mi wierzy ć n a s ło wo . W takim razie, co nam pozostaje?

— Niemile wid zian a u wag a z Gó ry . Lepiej uważaj, co mówisz, skoro to ich pole bitwy. — Niech o s p a wy b ije ich d o my . Z jak ieg o ś n iep o jęteg o d la mn ie p o wo d u p o trzeb u ją mn ie d o tej ro zg ry wk i. Po g o d zą s ię z ty m, co o n ich mó wię. Gd zieś d alek o zah u czał g ro m. Widzisz, o co mi chodzi? — To b lef — zap ewn iłem ją. Czyj? — M y ś lę, że Wzo rca. J eg o u p io ry o p an o wały ch y b a rzeczy wis to ś ć w ty m s ek to rze. A wiesz, że oboje możemy się mylić? Po prostu strzelamy w ciemno. — J a też czu ję, jak b y k to ś s trzelał d o mn ie w ciemn o . Dlateg o o d mawiam g ry wed łu g cu d zy ch reg u ł. Masz jakiś plan? — Zwis aj lu źn o . Kied y p o wiem „zab ij”, zró b to . A teraz ch o d źmy tam, g d zie id ziemy . Zn o wu ru s zy łem b ieg iem, p o zo s tawiając u p io ry ich u p io rn y m zab awo m w u p io rn y m mieś cie. J as n y s zlak p rzez mro k , ja b ieg n ący i jak b y o d wro tn a p rzemian a cien i, g d y ż to k rain a mn ie p ró b o wała zmien ić. Dalek o z p rzo d u b ły s k i k o lejn y g rzmo t, p o jawiające s ię i zn ik ające p o b o k ach wirtu aln e s cen y u liczn e. I n ag le jak b y m ś cig ał s ię z s amy m s o b ą, ciemn ą fig u rą p ęd zącą p o jas n ej d ro d ze… Pó k i s ię n ie zo rien to wałem, że to is to tn ie ro d zaj efek tu lu s trzan eg o . Ru ch y p o s taci p o p rawej s tro n ie, n a ró wn o leg łej d ro d ze, n aś lad o wały mo je. Ulo tn e s cen y p o lewej b y ły o d wzo ro wy wan e p o p rawej s tro n ie tamteg o . Co się dzieje, Merle? — Nie wiem. Ale n ie mam n as tro ju d o s y mb o lizmu , aleg o rii i cały ch ty ch metafo ry czn y ch b zd u r. J eś li ma to o zn aczać, że ży cie jes t wy ś cig iem z s amy m s o b ą, to mo g ą s ię wy p ch ać… Ch y b a że M o ce, k ieru jące ty m p rzed s tawien iem, mają s k ło n n o ś ć d o tak ich b an ałó w. To w ich s ty lu . Nie s ąd zis z? Sądzę, że grozi ci trafienie piorunem. Gro m n ie n ad s zed ł, ale mo je o d b icie też n ie zn ik n ęło . To warzy s zy ło mi o wiele d łu żej n iż ws zy s tk ie p o p rzed n ie p rzy d ro żn e s cen k i. Ch ciałem p rzes tać o n im my ś leć, zig n o ro wać je, g d y n ag le p rzy s p ies zy ło g wałto wn ie i zn ik n ęło . No, no.

— Ows zem — zg o d ziłem s ię. Też p rzy s p ies zy łem, b y zmn iejs zy ć d y s tan s i d o trzy mać k ro k u temu mro czn emu ja. Najwy żej k ilk a metró w u trzy my wał p rzewag ę. Po tem g o d o s zed łem. On zn ó w zaczął wy p rzed zać. Po n o wn ie p rzy s p ies zy łem i p o n o wn ie s ię z n im zró wn ałem. Po tem, in s ty n k to wn ie, n ab rałem tch u , rzu ciłem s ię n ap rzó d i wy s zed łem n a czo ło . M ó j b liźn iak to zau waży ł, p rzy s p ies zy ł i zaczął mn ie d o g an iać. Przy cis n ąłem mo cn iej, u trzy mu jąc p ro wad zen ie. O co w o g ó le s ię ś cig amy ? Sp o jrzałem p rzed s ieb ie. Dalek o w p rzo d zie s zlak s ię ro zs zerzał, a w p o p rzek d ro g i ro zciąg n ięto jak b y taś mę. W p o rząd k u . Nie wiem, jak ie to ma zn aczen ie, ale s p ró b u ję. Utrzy my wałem p ro wad zen ie p rzez jak ieś s to metró w, n im mó j s o b o wtó r zaczął mn ie d o g an iać. Zwięk s zy łem wy s iłek i p rzez ch wilę u trzy my wałem zmn iejs zo n ą p rzewag ę. Po tem o n zn o wu p rzy s p ies zy ł i ru s zy ł w temp ie, k tó reg o p ewn ie n ie wy trzy małb y d o s amej taś my . Ch o ciaż n ie zamierzałem s p o k o jn ie czek ać n a p o twierd zen ie tej teo rii. Sięg n ąłem d o o s tatn ich rezerw. Pęd ziłem jak n ajs zy b ciej. Ten s u k in s y n d o g an iał mn ie, b y ł co raz b liżej, d o s zed ł, wy p rzed ził, zwo ln ił n a u łamek s ek u n d y . Ale o n n ie p o p ełn ił teg o s ameg o b łęd u . Utrzy my wał to p o two rn e temp o , a ja n ie ch ciałem u s tąp ić, p ó k i s erce n ie p ęk n ie mi n a k awałk i. Bieg liś my ramię w ramię. Nie wied ziałem, czy mam jes zcze s iły n a fin is z. Nie u miałem o cen ić, czy o n wy p rzed za mn ie tro ch ę, mo że o p ierś , czy zo s tał tro ch ę w ty le. Pęd ziliś my p o ró wn o leg ły ch , lś n iący ch to rach , aż n ag le zn ik n ęło wrażen ie s zk lan ej b ariery . Dwie wąs k ie ś cieżk i n ag le s tały s ię jed n ą s zero k ą, ramio n a i n o g i tamteg o p o ru s zały s ię w in n y m ry tmie n iż mo je. Na o s tatn iej p ro s tej zb liżaliś my s ię d o s ieb ie co raz b ard ziej — w k o ń cu d o ś ć b lis k o , żeb y d o s trzec s zczeg ó ły . To n ie z włas n y m o d b iciem s ię ś cig ałem: p ęd p o wietrza zd mu ch n ął mu wło s y d o ty łu i zo b aczy łem, że n ie ma leweg o u ch a. Zn alazłem s iły n a k o ń co we p rzy s p ies zen ie. On ró wn ież. Razem wp ad liś my n a taś mę. Sąd zę, że ja d o tk n ąłem jej p ierws zy … ale n ie jes tem p ewien . M in ęliś my metę i d y s ząc, p ad liś my n a ziemię. Przeto czy łem s ię n aty ch mias t, żeb y mieć g o n a o k u , ale o n leżał n ieru ch o mo i s ap ał. Ws p arłem d ło ń n a ręk o jeś ci miecza i s łu ch ałem s zu mu k rwi w u s zach . — Nie wied ziałem, J u rt, że jes teś tak i s zy b k i — rzu ciłem, k ied y ju ż mo g łem s wo b o d n iej o d d y ch ać. Zaś miał s ię k ró tk o . — Wielu rzeczy o mn ie n ie wies z, b racie.

— J es tem teg o p ewien . Grzb ietem d ło n i o tarł czo ło i zau waży łem, że zn ó w jes t n a miejs cu p alec, k tó ry s tracił w g ro tach Ko lv iru . Alb o więc b y ł to J u rt z in n eg o o k res u , alb o … — J ak s ię czu je J u lia? — zap y tałem. — Wy leczy tę ran ę? — J u lia? — zd ziwił s ię. — Kto to jes t? — Przep ras zam. Nie jes teś ty m J u rtem. — A co to ma zn aczy ć? — zap y tał. Op arł s ię n a ło k ciu i s p o jrzał g n iewn ie zd ro wy m o k iem. — Prawd ziwy J u rt n ig d y n ie zn alazł s ię w p o b liżu Wzo rca Amb eru … — J a jes tem p rawd ziwy m J u rtem! — M as z ws zy s tk ie p alce. On n ied awn o jed en s tracił. By łem p rzy ty m. Od wró cił wzro k . — M u s is z b y ć u p io rem Lo g ru s u — mó wiłem d alej. — Na p ewn o ro b i te s ame s ztu czk i co Wzo rzec… rejes tru je ty ch , k tó rzy g o p rzech o d zą. — Czy to … czy tak właś n ie b y ło ? — s p y tał n iep ewn ie. — Nie b ard zo p amiętam, s k ąd s ię tu wziąłem. Ty lk o ty le, że mam s ię z to b ą ś cig ać. — Zało żę s ię, że o s tatn ie, co zap amiętałeś s p rzed wy ś cig u , to p rzejś cie Lo g ru s u . Przy jrzał mi s ię u ważn ie. Kiwn ął g ło wą. — M as z rację. I co z teg o wy n ik a? — Nie jes tem p ewien . Ale mam p ewn ą teo rię. To miejs ce jes t ro d zajem wieczn ej o d wro tn ej s tro n y Cien ia. Prak ty czn ie p o za zas ięg iem Wzo rca i Lo g ru s u . Ale p o trafią tu p rzen ik n ąć ich u p io ry , s ztu czn e two ry s k o n s tru o wan e n a p o d s tawie zap is u , d o k o n an eg o w ch wili p rzejś cia… — Ch ces z p o wied zieć, że jes tem ty lk o jak imś zap is em? — Wy g ląd ał, jak b y miał o ch o tę s ię ro zp łak ać. — J es zcze p rzed ch wilą ws zy s tk o b y ło tak ie ws p an iałe. Przes zed łem Lo g ru s . Cały Cień leżał u mo ich s tó p . — Po tarł s k ro n ie. — Ty ! — wark n ął. — Przen io s ło mn ie tu taj z two jeg o p o wo d u . Żeb y m s ię z to b ą ś cig ał, żeb y m cię p o k o n ał w ty m b ieg u . — Prawie ci s ię u d ało . Nie wied ziałem, że tak i z cieb ie s p rin ter. — Zacząłem ćwiczy ć, k ied y s ię d o wied ziałem, że tren u jes z w co lleg e'u . Ch ciałem b y ć d o b ry , żeb y ci d o ło ży ć. — J es teś d o b ry — p rzy zn ałem. — Nie zn alazłb y m s ię tu taj, g d y b y n ie ty . Alb o … — Przy g ry zł warg ę. — To n ie całk iem p rawd a. Nig d zie b y mn ie n ie b y ło . J es tem ty lk o zap is em… — Sp o jrzał mi

w o czy . — J ak d łu g o mo żemy p rzeży ć? — zap y tał. — Ile mo że p rzetrwać u p ió r Lo g ru s u ? — Nie mam p o jęcia, jak s ię s twarza tak ieg o u p io ra an i jak s ię p o d trzy mu je jeg o is tn ien ie. Ale s p o tk ałem k ilk a two ró w Wzo rca. Od n io s łem wrażen ie, że mo ja k rew d aje im s iłę, ro d zaj au to n o mii, n iezależn o ś ci. Ty lk o jed en z n ich , Bran d , d o s tał o g ień zamias t k rwi i s ię ro zp ad ł. Deird re d o s tała k rew, ale p o tem zn ik n ęła. Nie wiem, czy wzięła wy s tarczającą ilo ś ć. Po k ręcił g ło wą. — M am u czu cie… n ie wiem, s k ąd s ię wzięło … że co ś tak ieg o d ziała ró wn ież n a mn ie. I że k rew jes t d la Wzo rca, o g ień d la Lo g ru s u . — Nie wiem, w jak ich reg io n ach mo ja k rew jes t p aln a — s twierd ziłem. — Tu b y p ło n ęła — o d p arł. — Zależy , k to s p rawu je k o n tro lę. Sk ąd ś o ty m wiem. Nie mam p o jęcia s k ąd . — Ale s k ąd wziął s ię Bran d n a tery to riu m Lo g ru s u ? Uś miech n ął s ię. — M o że Wzo rzec ch ciał jak o ś wy k o rzy s tać zd rajcę. A mo że Bran d p ró b o wał d ziałać n a włas n ą ręk ę jak o p o d wó jn y ag en t. — To b y d o n ieg o p as o wało — p rzy zn ałem. M ó j o d d ech n ares zcie zwo ln ił. Wy rwałem z b u ta s zty let Ch ao s u i n aciąłem lewe p rzed ramię. Try s n ął p ło mień . Wy ciąg n ąłem ręk ę. — Szy b ciej! Bierz, jeś li p o trafis z! — zawo łałem. — Zan im Lo g ru s cię o d wo ła. Po ch wy cił mo je ramię i zd awało s ię, że n iemal wd y ch a p ło mien ie. Sp o jrzałem w d ó ł: s to p y miał ju ż p rzezro czy s te… p o tem g o len ie. Lo g ru s wy raźn ie ch ciał g o wezwać z p o wro tem, tak jak Wzo rzec o d wo łał Deird re. Do s trzeg łem o g n is te k łęb y wiru jące we mg le, k tó ra p rzed ch wilą b y ła n o g ami J u rta. Po tem n ag le o g ień zamig o tał i zn o wu p o jawiły s ię zary s y n ó g . J u rt n ad al s s ał mo ją p ło n ącą k rew, ch o ciaż n ie wid ziałem ju ż o g n ia, g d y ż p ił jak p rzed tem Deird re — wp ro s t z ran y . Ko n tu ry n ó g zaczęły s ię wy p ełn iać. — Ch y b a s ię s tab ilizu jes z — zau waży łem. — Pij jes zcze. Co ś trafiło mn ie w p rawą n erk ę. Szarp n ąłem s ię w b o k i o d wró ciłem, p ad ając. Wy s o k i, s mag ły mężczy zn a co fał właś n ie n o g ę p o k o p n ięciu . M iał zielo n e s p o d n ie, czarn ą k o s zu lę i zielo n ą b an d an ę n a g ło wie. — Có ż to za p erwers y jn e zach o wan ie? — s p y tał. — I to w ś więty m miejs cu ? Przeto czy łem s ię, k lęk n ąłem i ws tałem, zg in ając ramię, s k ręcając p rzeg u b ,

s ięg ając d o s zty letu u p as a. Un io s łem lewą ręk ę. Z n ajś wieżs zej ran y s p ły wała teraz k rew, n ie o g ień . — Nie twó j in teres — o d p arłem. I d o d ałem jeg o imię, p o n ieważ zy s k ałem ju ż p ewn o ś ć. — Cain e… Sk ło n ił s ię z u ś miech em. Sk rzy żo wał, p o tem ro zło ży ł ręce. Sk ład ając, miał je p u s te, ale teraz w p rawej trzy mał s zty let. M u s iał g o wy rwać z p o ch wy n a lewy m p rzed ramien iu , p o d lu źn y m ręk awem. M u s iał też częs to ćwiczy ć ten man ewr, s k o ro wy k o n ał g o tak s zy b k o . Pró b o wałem s o b ie p rzy p o mn ieć, co s ły s załem o Cain ie i n o żach … a k ied y mi s ię u d ało , n aty ch mias t teg o p o żało wałem. Po d o b n o b y ł mis trzem walk i n a n o że. Ch o lera. — M as z n ad e mn ą p rzewag ę — o zn ajmił. — Wy d ajes z mi s ię zn ajo my , ale n ie zn am cię. — M erlin — p rzed s tawiłem s ię. — Sy n Co rwin a. Zaczął mn ie z wo ln a o k rążać, ale zatrzy mał s ię. — Wy b acz, ale tru d n o mi w to u wierzy ć. — Nie wierz, jeś li n ie ch ces z. Ale to p rawd a. — A ten d ru g i… ma n a imię J u rt, zg ad za s ię? Sk in ął n a mo jeg o b rata, k tó ry właś n ie s ię p o d n o s ił. — Sk ąd o ty m wies z? — s p y tałem. Zn ieru ch o miał. Zmars zczy ł czo ło , zmru ży ł o czy . — Nie… Nie jes tem p ewien — mru k n ął. — A ja tak — o d p arłem. — Przy p o mn ij s o b ie, k im jes teś i s k ąd s ię tu wziąłeś . Co fn ął s ię o d wa k ro k i. I n ag le k rzy k n ął: — To o n ! Zro zu miałem, co s ię ś wieci. — J u rt! — wrzas n ąłem. — Uważaj! J u rt o b ejrzał s ię i o d s k o czy ł. Rzu ciłem s zty letem… To zaws ze jes t b łęd em, ty le że miałem jes zcze miecz i mo g łem n im d o s ięg n ąć Cain e'a, zan im o n d o trze d o mn ie z n o żem. J u rt wciąż b y ł s zy b k i i w jed n ej ch wili zn alazł s ię p o za zas ięg iem. Szty let, co mn ie zd u miało , trafił Cain e'a w p rawe ramię, o s trzem d o p rzo d u . Przeb ił mięś n ie n a g łęb o k o ś ć mo że trzech cen ty metró w. A p o tem, zan im Cain e zd ąży ł s ię d o mn ie o d wró cić, jeg o ciało ek s p lo d o wało we ws zy s tk ich k ieru n k ach , emitu jąc ciąg wiru jący ch lejó w, k tó re w mg n ien iu o k a wy s s ały ws zelk ie p o d o b ień s two d o

czło wiek a. Orb ito wały wo k ó ł s ieb ie, wy d ając p is k liwe d źwięk i; d wa z n ich p o łączy ły s ię w więk s zą cało ś ć, k tó ra s zy b k o wch ło n ęła p o zo s tałe, a b rzęczen ie cich ło p o k ażd ej n o wej zd o b y czy . Wres zcie p o zo s tał ty lk o jed en wir. Po ch y lił s ię w mo ją s tro n ę, p o czy m wy s trzelił w n ieb o i ro zp ad ł s ię. Szty let wy leciał n a zewn ątrz i wy ląd o wał o k ro k o d e mn ie. Po p rawej s tro n ie. Po d n io s łem g o ; b y ł ciep ły i d źwięczał cich o p rzez k ilk a s ek u n d , n im s ch o wałem g o d o b u ta. — Co s ię s tało ? — zap y tał J u rt, wracając. — Najwy raźn iej u p io ry Wzo rca g wałto wn ie reag u ją n a b ro ń z Dwo rcó w — o d p arłem. — Do b rze, że miałeś ją p o d ręk ą. Ale d laczeg o o n n ag le mn ie zaatak o wał? — Sąd zę, że Wzo rzec n ak azał mu p rzes zk o d zić ci w u zy s k an iu au to n o mii… alb o zn is zczy ć cię, g d y b y ś ju ż ją u zy s k ał. Ch y b a n ie ży czy s o b ie, ab y ag en ci d ru g iej s tro n y zd o b y wali tu taj s iłę i s tab iln o ś ć. — Przecież n ik o mu n ie zag rażam. Nie s to ję p o n iczy jej s tro n ie, jed y n ie p o włas n ej. Ch cę ty lk o wy d o s tać s ię s tąd i zająć s wo imi s p rawami. — M o że właś n ie d lateg o s tan o wis z zag ro żen ie. — J ak to ? — zd ziwił s ię. — Kto wie, d o czeg o s ię n ad as z jak o n iezależn y ag en t, wo b ec s wo jeg o n iezwy k łeg o p o ch o d zen ia… wo b ec tej g ry , jak a s ię to czy . M o żes z zak łó cić ró wn o wag ę s ił. M o że p o s iad as z alb o mas z d o s tęp d o p ewn y ch in fo rmacji, a g łó wn e p o tęg i wo lą, żeb y n ie p o wtarzan o ich n a u licach . J es teś jak te żarło czn e ćmy : n ik t n ie wie, jak i wp ły w b ęd zies z miał n a ś ro d o wis k o , jeś li u ciek n ies z z lab o rato riu m. M o że… — Do ś ć! — Un ió s ł d ło ń , b y mn ie u cis zy ć. — Nic mn ie to ws zy s tk o n ie o b ch o d zi. J eś li p o zwo lą mi s ię s tąd wy rwać i p o tem zo s tawią w s p o k o ju , n ie b ęd ę im wch o d ził w d ro g ę. — To n ie mn ie mas z p rzek o n ać — p rzy p o mn iałem. Przy g ląd ał mi s ię p rzez ch wilę, p o czy m s ię o d wró cił. Po za zas ięg iem ś wiatła d ro g i wid ziałem ty lk o ciemn o ś ć, ale o n k rzy k n ął g ło ś n o — ch y b a d o k ażd eg o , k to ch ciałb y s łu ch ać. — Sły s zy cie mn ie? Nie ch cę s ię w to mies zać! Ch cę ty lk o s ię wy d o s tać. Ży ć i d ać ży ć in n y m. Czy to wam p rzes zk ad za? Wy ciąg n ąłem ręk ę, ch wy ciłem g o za ramię i s zarp n ąłem d o s ieb ie. To d lateg o , że n ad jeg o g ło wą zau waży łem n iewielk ą, wid mo wą rep lik ę Zn ak u Lo g ru s u . Zaraz

p o tem o p ad ła, z b ły s k iem p io ru n a, z d źwięk iem jak trzas k b ata. Przeleciała p rzez miejs ce, g d zie s tał jes zcze p rzed ch wilą, wy rwała d ziu rę w d ro d ze i zn ik n ęła. — Ch y b a n ie tak łatwo s ię wy co fać — u zn ał. Zerk n ął w g ó rę. — M o że teraz s zy k u ją n as tęp n y atak . M o g ą u d erzy ć w k ażd ej ch wili, k ied y n ajmn iej b ęd ę s ię s p o d ziewał. — J ak w ży ciu — p o cies zy łem g o . — Uzn aj to za s trzał o s trzeg awczy i p rzes tań s ię p rzejmo wać. Nie tak łatwo tam s ięg n ąć. Są ważn iejs ze p ro b lemy . Dan o mi d o zro zu mien ia, że jes t to mo ja wy p rawa. Dlateg o ch ciałb y m wied zieć, czy mas z mi p o mag ać czy raczej p rzes zk ad zać? — Sk o ro ju ż o ty m mó wis z… Przy p o min am s o b ie, że n ag le zn alazłem s ię tu taj i mo g łem s ię z to b ą ś cig ać. M iałem u czu cie, że p o tem b ęd ziemy walczy ć alb o co ś w ty m ro d zaju . — A co teraz my ś lis z o tak iej mo żliwo ś ci? — Szczerze mó wiąc, n as ze s to s u n k i n ig d y n ie b y ły n ajlep s ze. Ale też n ie p o d o b a mi s ię, że k to ś mn ie w ten s p o s ó b wy k o rzy s tu je. — M o że p rzy jmiemy zawies zen ie b ro n i d o ch wili, k ied y zro zu miem, o co ch o d zi w tej g rze i jak mam s ię s tąd wy d o s tać? — A co ja z teg o b ęd ę miał? — zain teres o wał s ię. — Zn ajd ę wy jś cie z teg o p iek ieln eg o ś wiata, J u rt. Ch o d ź ze mn ą i p o mó ż… alb o p rzy n ajmn iej n ie s tawaj n a d ro d ze… a o d ch o d ząc, zab io rę cię z s o b ą. Ro ześ miał s ię. — Nie jes tem p ewien , czy jes t jak ieś wy jś cie — mru k n ął. — Ch y b a że M o ce n as u wo ln ią. — W tak im razie n ie mas z n ic d o s tracen ia — o d p arłem. — A mo że n awet zo b aczy s z, jak g in ę, p ró b u jąc. — Czy n ap rawd ę zn as z o b a ty p y mag ii, Wzo rca i Lo g ru s u ? — zap y tał. — Tak . Ale z Lo g ru s em jes tem lep s zy . — Czy mó g łb y ś wy k o rzy s tać je p rzeciwk o ich źró d ło m? — To in teres u jący p ro b lem metafizy czn y . Nie zn am jeg o ro związan ia i n ie jes tem p ewien , czy k ied y k o lwiek je p o zn am. Nieb ezp ieczn ie jes t wzy wać tu M o ce. Dlateg o mam d o d y s p o zy cji ty lk o p arę zawies zo n y ch wcześ n iej zak lęć. Nie s ąd zę, żeb y zd o łały n as s tąd wy p ro wad zić. — W tak im razie co ? — Nie jes tem p ewien . Wiem ty lk o , że p ełn y o b raz u k aże mi s ię d o p iero wted y ,

k ied y d o trę n a k o n iec tej d ro g i. — Do lich a… s am n ie wiem. To n ie jes t zd ro wa o k o lica. A z d ru g iej s tro n y , co b ęd zie, jeś li ty lk o tu taj mo że is tn ieć co ś tak ieg o jak ja? J eś li zn ajd zies z b ramę, p rzes tąp ię p rzez n ią i ro zp ły n ę s ię? — Sk o ro u p io ry Wzo rca mo g ą man ifes to wać s ię w Cien iu , to i ty ch y b a mo żes z. Zjawy Dwo rk in a i Ob ero n a p rzy b y ły d o mn ie, zan im jes zcze s ię tu taj zn alazłem. — To p o cies zające. Sp ró b o wałb y ś n a mo im miejs cu ? — Tu ch o d zi o two je ży cie — p rzy p o mn iałem. Pars k n ął. — Zro zu miałem. Pó jd ę z to b ą k awałek i zo b aczę, co z teg o wy n ik n ie. Nie o b iecu ję p o mo cy , ale n ie b ęd ę ci b ru źd ził. Wy ciąg n ąłem ręk ę, ale o n p o k ręcił g ło wą. — Nie p rzes ad zajmy — p o wied ział. — J eś li mo je s ło wo b ez u ś cis k u ci n ie wy s tarczy , to n ie wy s tarczy też z u ś cis k iem, p rawd a? — Ch y b a tak . — A n ig d y n ie czu łem s p ecjaln ej ch ęci, żeb y p o d awać ci ręk ę. — Przep ras zam, że ci p ro p o n o wałem. A mó g łb y ś wy tłu maczy ć d laczeg o ? Od d awn a mn ie to zas tan awia. Wzru s zy ł ramio n ami. — Czy zaws ze mu s i b y ć jak iś p o wó d ? — Altern aty wą jes t n ieracjo n aln o ś ć — o d p arłem. — Alb o s k ry to ś ć — d o d ał, o d wracając s ię. Od s zed łem

s zlak iem. Po

ch wili

J u rt

ru s zy ł

za

mn ą. Przez

d łu g i

czas

mas zero waliś my w milczen iu . Pewn eg o d n ia n au czę s ię mo że trzy mać języ k za zęb ami alb o ws tawać o d s to łu , k ied y jes zcze wy g ry wam. Na jed n o wy ch o d zi. Dro g a p rzez jak iś czas b ieg ła p ro s to , ch o ciaż zd awała s ię zn ik ać n iezb y t d alek o w p rzo d zie. Zro zu miałem d laczeg o , k ied y zb liży liś my s ię d o teg o k o ń co weg o p u n k tu : s k ręcała za n iewy s o k im wzn ies ien iem. M in ęliś my zak ręt i wk ró tce s p o tk aliś my n as tęp n y . Po ch wili wes zliś my w s erię reg u larn y ch zwro tó w, s zy b k o p o jmu jąc, że s ch o d zimy s tro my m zb o czem. Po s u waliś my s ię w d ó ł, aż n ag le s p o s trzeg łem zawies zo n y p rzed n ami jas k rawy zy g zak . J u rt wy ciąg n ął ręk ę. — Co to … ? — zaczął d o k ład n ie w ch wili, k ied y s tało s ię jas n e, że to p ro wad zący w g ó rę d als zy ciąg n as zeg o s zlak u . Nas tąp iła mo men taln a zmian a o rien tacji i zro zu miałem, że s ch o d zimy d o czeg o ś

w ro d zaju wielk iej n ieck i. Po wietrze s tało s ię wy raźn ie ch ło d n iejs ze. Szliś my d alej. Po p ewn y m czas ie co ś zimn eg o i mo k reg o d o tk n ęło g rzb ietu mo jej p rawej d ło n i. Sp o jrzałem w d ó ł i zd ąży łem jes zcze d o s trzec to p n iejący w s zary m mro k u p łatek ś n ieg u . W ch wilę p ó źn iej o p ad ły n as tęp n e. A jes zcze p ó źn iej zo b aczy liś my w d o le co ś ro zleg łeg o i jas n eg o . Ja też nie wiem, co to jest, n ad ała Frak ir d o mo jeg o u my s łu . Dzięki, p o my ś lałem w o d p o wied zi. Uzn ałem, że lep iej n ie zd rad zać J u rto wi jej o b ecn o ś ci. W d ó ł. W d ó ł i zak ręt. Tam i z p o wro tem. Z p o wro tem i tam. Temp eratu ra ciąg le s p ad ała. M ig o tały p łatk i ś n ieg u . Nag ie s k ały n a s to k u zaczęły b ły s zczeć. To d ziwn e, ale n ie u ś wiad amiałem s o b ie, co to jes t, d o p ó k i p o raz p ierws zy s ię n ie p o ś lizn ąłem. — Ló d ! — o zn ajmił g ło ś n o J u rt. Przewró ciłb y s ię, g d y b y n ie złap ał jak ieg o ś g łazu . Nad b ieg ło jak b y o d leg łe wes tch n ien ie, n aras tało , n ab ierało mo cy , zb liżało s ię. Kied y d o tarło z p o tężn y m u d erzen iem wich u ry , p o zn aliś my , że to wiatr. W d o d atk u zimn y jak tch n ien ie ep o k i lo d o wco wej. Otu liłem s ię p łas zczem. Wiatr p o d ążał za n ami, łag o d n iejs zy , ale n ieu s tęp liwy , a my s ch o d ziliś my co raz n iżej. By ło p o two rn ie zimn o , zan im d o tarliś my d o d n a, a ś cieżk ę alb o p o k ry wał s zro n , alb o b y ła wy k u ta w lo d zie. Wiatr zawo d ził mo n o to n n ą, żało s n ą n u tą, n io s ąc o b ło k i ś n ieg u i lo d o wy ch o d p ry s k ó w. — Fataln y k limat — b u rk n ął J u rt, s zczęk ając zęb ami. — Nie p rzy p u s zczałem, że u p io ry reag u ją n a tak zwy czajn e zjawis k a. — Up io ry … ak u rat. Czu ję s ię tak s amo jak zaws ze. M o im zd an iem to , co p o s łało mn ie u b ran eg o , żeb y m s tan ął p rzeciwk o to b ie, mo g ło p rzewid zieć tak ą mo żliwo ś ć. Zres ztą… — d o d ał — to miejs ce n ie jes t tak ie zwy czajn e. Ch cą n as g d zieś d o p ro wad zić i właś ciwie mo g lib y ws k azać jak iś s k ró t. W tej s y tu acji d o trzemy n a miejs ce jak o p rzes y łk a u s zk o d zo n a. — Szczerze mó wiąc, n ie wierzę, żeb y Wzo rzec alb o Lo g ru s d y s p o n o wał tu taj tak ą wład zą — s twierd ziłem. — Wo lałb y m raczej, żeb y wcale n ie wch o d zili n am w d ro g ę. Nas z s zlak p ro wad ził p rzez lś n iącą p łas zczy zn ę — tak p łas k ą i lś n iącą, aż p o czu łem o b awę, że to wy łączn ie ló d . I n ie p o my liłem s ię. — Będ zie ś lis k o — o cen ił J u rt. — Zmien ię k s ztałt s tó p . Zro b ię s o b ie s zers ze. — Zn is zczy s z b u ty i n o g i ci zmarzn ą — o d p arłem. — Lep iej p rzen ieś tro ch ę mas y

ciała w d ó ł, żeb y o b n iży ć ś ro d ek ciężk o ś ci. — Na ws zy s tk o mas z o d p o wied ź… — zaczął n iech ętn ie. — Ale ty m razem s łu s zn ą — d o k o ń czy ł. Zatrzy maliś my s ię n a k ilk a min u t. J u rt s tał s ię n iżs zy , b ard ziej k ręp y . — Sam n ie b ęd zies z s ię p rzek s ztałcał? — zap y tał. — Zary zy k u ję z o b ecn y m ś ro d k iem ciężk o ś ci. W ten s p o s ó b mo g ę s ię s zy b ciej p o ru s zać — wy jaś n iłem. — W ten s p o s ó b mo żes z ro zb ić s o b ie ty łek . — Zo b aczy my . Ru s zy liś my p rzez ló d . Utrzy my waliś my ró wn o wag ę. Wiatry b y ły s iln iejs ze tu taj, d alej o d zb o cza, k tó re zo s tawiliś my za s o b ą. J ed n ak p o wierzch n ia lo d o weg o s zlak u n ie b y ła tak ś lis k a, jak wy d awało s ię z d alek a. By ły n a n iej n iewielk ie zmars zczk i i n ieró wn o ś ci wy s tarczające, b y zap ewn ić p rzy czep n o ś ć. Po wietrze p aliło mn ie w p łu cach ; p łatk i ś n ieg u k ręciły s ię w wirach p ły n ący ch w p o p rzek ś cieżk i n ib y ek s cen try czn e d ziecięce b ąk i. Ze s zlak u eman o wała b łęk itn a p o ś wiata, zab arwiając ś n ieg , jeś li zn alazł s ię w jej zas ięg u . Po k o n aliś my mo że z p ó ł k ilo metra, n im p o jawiły s ię n o we wid mo we o b razy . Pierws zy p rzed s tawiał mn ie ro zciąg n ięteg o n a s to s ie zb ro i w k ap licy ; n as tęp n y to Deird re p o d latarn ią, p atrząca n a zeg arek . — Co ? — zap y tał J u rt, k ied y p o jawiły s ię i zn ik n ęły w mg n ien iu o k a. — Nie wied ziałem, k ied y zo b aczy łem je p o raz p ierws zy . I n ad al n ie wiem — o d p o wied ziałem. — Ch o ciaż, k ied y zaczy n aliś my n as z wy ś cig , my ś lałem, że jes teś jed n y m z n ich . Po jawiają s ię i zn ik ają… lo s o wo , jak s ię wy d aje… b ez żad n eg o mo żliweg o d o o d g ad n ięcia p o wo d u . J ak o n as tęp n y p o jawił s ię o b raz jad aln i, z wazo n em k wiató w n a s to le. Nie zau waży łem lu d zi. By ła i zn ik n ęła… Nie. Nie całk iem. Po k ó j zn ik n ął, ale k wiaty zo s tały n a g ład k iej p łas zczy źn ie lo d u . Zatrzy małem s ię, p o czy m s k ręciłem w ich s tro n ę. Nie wiem, Merlinie, czy możesz schodzić ze ścieżki… Do diabła z tym, o d p o wied ziałem. Szed łem d o b lo k u lo d u ; p rzy p o min ał mi p o d o b n y d o Sto n eh en g e k rąg men h iró w z miejs ca, g d zie wk ro czy łem d o tej k rain y . U p o d s tawy wid ziałem jak ieś p rzy p ad k o we b ły s k i ś wiatła. Leżało ich k ilk a — ró że w wielu o d mian ach . Po ch y liłem s ię i wy b rałem jed n ą z n ich . By ła n iemal s reb rn a… — A ty co tu taj ro b is z, d ro g i ch ło p cze? — u s ły s załem zn ajo my g ło s .

Wy p ro s to wałem s ię n aty ch mias t. Zza lo d o weg o b lo k u wy n u rzy ł s ię wy s o k i, s mag ły mężczy zn a. Nie d o mn ie s ię zwracał. Z u ś miech em k iwał g ło wą J u rto wi. — Uczes tn iczę w jak iejś g łu p iej wy p rawie — wy jaś n ił J u rt. — A to p ewn ie jes t s am g łu p iec — zau waży ł p rzy b y s z. — Po d n o s i ten p rzek lęty k wiat. Sreb rn a ró ża Amb eru … lo rd a Co rwin a, jak s ąd zę. Witaj, M erlin ie. Szu k as z o jca? Wy jąłem jed n ą z ag rafek , jak ie n o s iłem wp ięte p o d p łas zczem. Za jej p o mo cą u mo co wałem ró żę n a lewej p iers i. M ó wcą b y ł Bo rel, d iu k z k ró lews k ieg o ro d u Sway v ill i d awn o temu p o d o b n o jed en z k o ch an k ó w matk i. Uważan o g o ró wn ież za jed n eg o z n ajg ro źn iejs zy ch s zermierzy w Dwo rcach . Przez całe lata d ręczy ła g o o b s es ja, b y zab ić w walce mo jeg o o jca, Ben ed y k ta alb o Ery k a. Na n ies zczęś cie, s p o tk ał właś n ie Co rwin a, a w o wej ch wili tacie s ię s p ies zy ło . W efek cie n ie s k rzy żo wali mieczy . Tato o s zu k ał g o i zab ił p o — fo rmaln ie rzecz b io rąc — n ie całk iem u czciwej walce. I b ard zo d o b rze. Nig d y s p ecjaln ie Bo rela n ie lu b iłem. — Ty n ie ży jes z, Bo relu . Wies z o ty m? — zap y tałem. — J es teś ty lk o d u ch em czło wiek a, jak im b y łeś w ch wili p rzejś cia Lo g ru s u . Nie ma ju ż lo rd a Bo rela w rzeczy wis ty m ś wiecie. Ch ces z wied zieć d laczeg o ? Bo Co rwin zab ił cię w d n iu Wo jn y Sk azy Wzo rca. — Kłamies z, g ó wn iarzu ! — zawo łał. — Eh em… n ie — wy trącił J u rt. — Nap rawd ę jes teś martwy . Przeb ity mieczem, jak s ły s załem. Nie wied ziałem ty lk o , że Co rwin teg o d o k o n ał. — On — p o twierd ziłem. Bo rel o d wró cił i ro zlu źn iają.

s ię. Wid ziałem

ty lk o , jak

mięś n ie s zczęk

n ap in ają

s ię

— A to miejs ce to co ś w ro d zaju ś wiata zmarły ch ? — zap y tał p o ch wili, wciąż s to jąc d o n as p lecami. — M o żn a ch y b a tak je o k reś lić — p rzy zn ałem. — Czy mo żemy zg in ąć tu jes zcze raz? — Ch y b a tak . — Co to jes t? Nag le s p o jrzał n a ló d . Po d ąży łem za jeg o wzro k iem. Co ś leżało n a lo d zie, całk iem b lis k o . Po d s zed łem o k ro k . — Ręk a — o zn ajmiłem. — Wy g ląd a jak lu d zk a ręk a. — Co tu ro b i? — J u rt k o p n ął zn alezis k o .

Ręk a p o ru s zy ła s ię w s p o s ó b ws k azu jący , że n ie leży tu zwy czajn ie, ale wy s taje z lo d u . Więcej n awet: jes zcze p rzez k ilk a s ek u n d p o k o p n ięciu zg in ała s ię i zacis k ała s p azmaty czn ie. Zau waży łem d ru g ą, k awałek d alej, a o b o k co ś , co wy g ląd ało jak n o g a. J es zcze d alej ramię z ręk ą, d ło ń … — Zamrażark a jak ieg o ś k an ib ala — p ró b o wałem zg ad y wać. J u rt zach ich o tał. — Więc i ty jes teś martwy — s twierd ził Bo rel. — Nie — wy jaś n iłem. — J a jes tem p rawd ziwy . Przech o d ziłem ty lk o w d ro d ze d o miejs ca o wiele, wiele p rzy jemn iejs zeg o . — A J u rt? — J u rt to ciek awy p ro b lem, zaró wn o fizy czn y , jak i teo lo g iczn y . Do zn aje n iezwy k łeg o ty p u b ilo k acji. — Nie p o wiem, żeb y mn ie to b awiło — wtrącił J u rt. — Ale b io rąc p o d u wag ę mo żliwe altern aty wy , cies zę s ię, że trafiłem tu taj. — To ro d zaj o p ty mizmu , jak i p rzez d łu g ie lata zd ziałał w Dwo rcach wiele cu d ó w — d o d ałem. J u rt zn o wu p ars k n ął ś miech em. Us ły s załem metaliczn y ś wis t, jak i tru d n o czło wiek o wi zap o mn ieć. Wied ziałem, że jeś li Bo rel p o s tan o wił wb ić mi k lin g ę w p lecy , n ie zd ążę d o b y ć miecza, o d wró cić s ię i o d p aro wać. Z d ru g iej s tro n y , zaws ze b y ł d u mn y z p rzes trzeg an ia ws zelk ich zas ad d o ty czący ch zab ijan ia lu d zi. Grał u czciwie, p o n ieważ b y ł tak p iek ieln ie s p rawn y , że n ig d y n ie p rzeg ry wał. M o g ę s p o k o jn ie s tawiać n a tę jeg o rep u tację. Naty ch mias t p o d n io s łem ręce. Ch ciałem g o ziry to wać, zach o wu jąc s ię tak , jak b y zamierzał zaatak o wać o d ty łu . Zostań niewidzialna, Frakir. Kiedy się odwrócę i machnę ręką, leć. Trzymaj się go, kiedy trafisz. Poszukaj drogi do gardła. Wiesz, co robić, kiedy tam dotrzesz. W porządku, szefie, o d p o wied ziała. — Do b ąd ź miecza, M erle, i o d wró ć s ię. — Nie wy g ląd a mi to n a s p o rto we zach o wan ie, Bo relu — rzek łem. — Śmies z mn ie o s k arżać o n iep rzes trzeg an ie reg u ł? — Tru d n o p o wied zieć, s k o ro n ie wiem, co p lan u jes z. — W tak im razie d o b ąd ź miecza i o d wró ć s ię d o mn ie. — Od wracam s ię — zawo łałem. — Ale n ie d o ty k am b ro n i. Ob ró ciłem s ię s zy b k o i mach n ąłem ręk ą. Po czu łem, że Frak ir o d latu je…

a ró wn o cześ n ie wy jech ały s p o d e mn ie n o g i. Za s zy b k o s ię p o ru s zy łem n a b ard zo g ład k im s k rawk u lo d u . Po d n io s łem s ię n a ło k ciach i zau waży łem, że p o le wid zen ia p rzes łan ia cień . Sp o jrzałem w g ó rę; o s trze miecza Bo rela zawis ło jak ieś p iętn aś cie cen ty metró w o d mo jeg o p raweg o o k a. — Ws tań p o wo li — n ak azał. Po s łu ch ałem. — A teraz s ięg n ij p o b ro ń . — A g d y b y m o d mó wił? — s p y tałem, p ró b u jąc zy s k ać n a czas ie. — Ud o wo d n is z, że n ieg o d n y jes teś , b y u ważać cię za d żen telmen a. Wted y p o d ejmę właś ciwe d ziałan ia. — Atak u jąc mn ie mimo ws zy s tk o ? — u p ewn iłem s ię. — Zas ad y n a to p o zwalają. — Wy p ch aj s ię s wo imi zas ad ami — o d p arłem. Co fn ąłem p rawą s to p ę za lewą i o d s k o czy łem w ty ł, ró wn o cześ n ie wy ciąg ając miecz i wy s u wając g o d o p o zy cji o b ro n n ej. W mg n ien iu o k a b y ł p rzy mn ie. Co fałem s ię d alej, mijając wielk i b lo k lo d u , zza k tó reg o s ię wy n u rzy ł. Nie miałem o ch o ty s tan ąć i p ro wad zić d y s k u s ji n a tech n ik i s zermiercze, zwłas zcza teraz, k ied y wid ziałem s zy b k o ś ć jeg o atak ó w. Paro wan ie ich wy mag ało mn iejs zeg o wy s iłk u , k ied y u s tęp o wałem p o la. M iecz s p rawiał wrażen ie tro ch ę o b ceg o . A k ied y zerk n ąłem n a n ieg o p o s p ies zn ie, zro zu miałem d laczeg o . To n ie b y ła mo ja b ro ń . W o d b ijan y m p rzez ló d mig o tliwy m b las k u s zlak u d o s trzeg łem p u ls u jący n a o s trzu wzó r. Wied ziałem o is tn ien iu ty lk o jed n ej tak iej k lin g i; w d o d atk u wid ziałem ją całk iem n ied awn o w ręk u k o g o ś , k to mó g ł b y ć mo im o jcem. To Gray s wan d ir b ły s zczał p rzed e mn ą. Uś miech n ąłem s ię iro n iczn ie. Właś n ie ta b ro ń zab iła p rawd ziweg o lo rd a Bo rela. — Uś miech as z s ię d o włas n eg o tch ó rzo s twa? — zap y tał. — Stań w miejs cu i walcz, ty b ęk arcie. J ak b y w o d p o wied zi n a tę s u g es tię, n ag le co ś mn ie u n ieru ch o miło . Bo rel n ie p rzeb ił mn ie jed n ak , k ied y zary zy k o wałem s zy b k ie s p o jrzen ie w d ó ł — p o min ie p o zn ałem, że i jemu zd arzy ło s ię co ś p o d o b n eg o . Kilk a rąk s ięg ający ch s p o d lo d u ch wy ciło n as za k o s tk i i trzy mało mo cn o . Teraz z k o lei Bo rel s ię u ś miech n ął… Wp rawd zie n ie mó g ł atak o wać z wy p ad u , za to ja n ie mo g łem s ię d alej co fać. Co o zn aczało …

J eg o k lin g a b ły s n ęła, s p aro wałem k wartą, zaatak o wałem s ek s tą. Od b ił i wy k o n ał zwó d . Zn o wu k warta i n as tęp n y atak . Rip o s ta. Zas ło n a s ek s tą… n ie, to fin ta. Ch wy cić n a k wartę… Zwó d . Zwó d . Trafien ie… Co ś b iałeg o i tward eg o p rzemk n ęło n ad jeg o ramien iem i u d erzy ło mn ie w czo ło . Od ch y liłem s ię w ty ł, ch o ć trzy mające ręce u ch ro n iły mn ie p rzed u p ad k iem. I d o b rze, że tak s ię s tało , g d y ż w p rzeciwn y m razie p ch n ięcie p rzeb iło b y mi wątro b ę. Od ru ch o wo , a mo że d zięk i tk wiącej p o d o b n o w Gray s wan d irze o d ro b in ie mag ii, wy p ro s to wałem ramię, g d y u g ięły s ię p o d e mn ą k o lan a. Czu łem, że o s trze w co ś trafia, ch o ć n awet n ie p atrzy łem w tamtą s tro n ę. Us ły s załem zas k o czo n e wes tch n ien ie Bo rela i cich e p rzek leń s two . Prawie ró wn o cześ n ie zak lął J u rt. Zn alazł s ię p o za mo im p o lem wid zen ia. Nas tąp ił jas k rawy b ły s k . Nap iąłem mięś n ie n ó g , p o ws trzy małem u p ad ek , o d b iłem cięcie w g ło wę i zacząłem ws tawać. Wted y zo b aczy łem, że trafiłem Bo rela w p rzed ramię i że z ran y jak fo n tan n a try s k a o g ień . Ciało ro zjarzy ło s ię, w d o ln ej częś ci k o n tu ry zaczy n ały s ię ro zmy wać. — Nie d zięk i s ztu ce mn ie p o k o n ałeś ! — zak rzy k n ął. Wzru s zy łem ramio n ami. — Ale n ie jes teś my n a Zimo wy ch Ig rzy s k ach — o d p arłem. Zmien ił u ch wy t, zamach n ął s ię i rzu cił we mn ie mieczem — o s ek u n d ę p rzed ty m, jak ro zp ad ł s ię w s n o p is k ier, wzleciał i zn ik n ął g d zieś wy s o k o . Od b iłem miecz. Przeleciał p o lewej s tro n ie, wb ił s ię w ló d i s tał tam, wib ru jąc, jak elemen t s k an d y n aws k iej wers ji leg en d y artu riań s k iej. J u rt p o d b ieg ł, k o p n iak ami o d p ęd ził ręce i s p o jrzał n a mo je czo ło . Po czu łem, że co ś n a mn ie s p ad a. Przykro mi, szefie. Trafiłam koło kolana. Płonął już, zanim dotarłam do szyi, wy jaś n iła Frak ir. Wszystko dobre, co się dobrze kończy, u s p o k o iłem ją. Nie przypaliło cię? Nawet nie poczułam ciepła. — Przep ras zam, że trafiłem cię ty m lo d em — p o wied ział J u rt. — Celo wałem w Bo rela. Op u ś ciłem ró wn in ę rąk i wró ciłem n a s zlak . — W rezu ltacie p o mo g ło — mru k n ąłem. Nie miałem o ch o ty mu d zięk o wać. Sk ąd mo g łem wied zieć, d o k o g o n ap rawd ę mierzy ł? Ob ejrzałem s ię jes zcze; k ilk a s k o p an y ch p rzez J u rta d ło n i wy s tawiało k u n am p alce.

Dlaczeg o n o s iłem Gray s wan d ira? Czy in n a b ro ń p o trafiłab y tak s k u teczn ie zran ić u p io ra Lo g ru s u ? Czy żb y więc to n ap rawd ę o jciec mn ie tu p rzen ió s ł? I czy u zn ał, że p rzy d a mi s ię d o d atk o wy atu t, jak im b y ł jeg o miecz? Ch ciałb y m w to wierzy ć, ch ciałb y m, żeb y b y ł k imś więcej n iż ty lk o u p io rem Wzo rca. A jeś li rzeczy wiś cie, to jak ą ro lę o d g ry wa w tej całej s p rawie? Co mo że o ty m ws zy s tk im wied zieć? Po czy jej s to i s tro n ie? Wiatr u cich ł, k ied y s zliś my wzd łu ż s zlak u . J ed y n e ręce, jak ie s terczały n ad lo d em, trzy mały p o ch o d n ie, ro zjaś n iające d ro g ę n a d łu g im o d cin k u — właś ciwie aż d o s tó p u rwis k a. Nie zd arzy ło s ię n ic n iezwy k łeg o , g d y p rzek raczaliś my tę zamarzn iętą ró wn in ę. — Z teg o , co mó wiłeś i co s am zao b s erwo wałem — zaczął J u rt — Wzo rzec fu n d u je ci tę p o d ró ż, a Lo g ru s u s iłu je s k as o wać b ilet. W tej właś n ie ch wili ló d p ęk ł w k ilk u miejs cach . Z o b u s tro n ś cieżk i p o mk n ęły k u n am s zczelin y . Zwo ln iły jed n ak , zb liżając s ię; p o raz p ierws zy zau waży łem, że s zlak b ieg n ie p o wy żej p o zio mu ró wn in y . Szliś my teraz p o czy mś w ro d zaju g ro b li, a ló d p ęk ał n ieg ro źn ie n a o b u jej b rzeg ach . — Na p rzy k ład teraz. — J u rt s k in ął ręk ą. — J ak w o g ó le wp lątałeś s ię w tę h is to rię? — Ws zy s tk o zaczęło s ię trzy d zies teg o k wietn ia… — zacząłem.

ROZDZIAŁ VII Niek tó re z rąk mach ały n am jak n a p o żeg n an ie, k ied y zaczęliś my ws p in ać s ię p o d g ó rę. J u rt zag rał im n a n o s ie. — Czy mo żn a s ię d ziwić, że p ró b u ję s tąd u ciec? — zap y tał. — W n ajmn iejs zy m s to p n iu — p rzy zn ałem. — J eś li tran s fu zja, jak iej mi u d zieliłeś , rzeczy wiś cie u waln ia s p o d wład zy Lo g ru s u , to mó g łb y m tu ży ć p rzez b ard zo d łu g i czas . — M o żliwe. — Dlateg o mu s is z zro zu mieć, że rzu ciłem lo d em w Bo rela, n ie w cieb ie. Po p ierws ze, jes teś o d n ieg o s p ry tn iejs zy i mo że p o trafis z zn aleźć wy jś cie. Po d ru g ie, o n b y ł two rem Lo g ru s u i w razie p o trzeb y n ie miałb y w s o b ie d o ś ć o g n ia. — To też p rzy s zło mi d o g ło wy — o d p arłem, zatrzy mu jąc d la s ieb ie mo żliwe ro związan ie tej k wes tii. Wo lałem p o zo s tać n iezas tąp io n y . — Ale d o czeg o zmierzas z? — Pró b u ję wy tłu maczy ć, że u d zielę ci ws zelk iej p o mo cy , żeb y ś ty lk o mn ie tu taj n ie zo s tawił. Wiem, że n ie u k ład ało s ię międ zy n ami n ajlep iej. J eś li ty o ty m zap o mn is z, ja tak że s k ło n n y jes tem n ie p amiętać. — Zaws ze teg o ch ciałem. To ty zaczy n ałeś ws zy s tk ie k łó tn ie i p ak o wałeś mn ie w k ło p o ty . Uś miech n ął s ię. — Wcale n ie i więcej n ie b ęd ę — o d p arł. — Tak , zg ad za s ię, mas z rację. Nie lu b iłem cię i mo że wciąż cię n ie lu b ię. Ale n ie b ęd ę p rzes zk ad zał, k ied y p o trzeb u jemy s ieb ie n awzajem. — M o im zd an iem ty p o trzeb u jes z mn ie o wiele b ard ziej n iż ja cieb ie. — Tru d n o zap rzeczy ć. Nie mo g ę cię zmu s ić, żeb y ś mi zau fał. — Wes tch n ął. — Szk o d a. Ws p ięliś my s ię wy żej, n im zaczął mó wić d alej. Zd awało mi s ię, że p o wietrze jes t tu o d ro b in ę ciep lejs ze. — Ale s p ó jrz n a to z in n ej s tro n y — p o d jął wres zcie. — Przy p o min am two jeg o b rata J u rta i w p ewn y m zak res ie rep rezen tu ję to , czy m b y ł k ied y ś . W p ewn y m zak res ie, ale n ie d o k o ń ca. Zacząłem ró żn ić s ię o d mo d elu , k tó ry s ię z to b ą ś cig ał.

Tu tejs ze d o ś wiad czen ia s ą ty lk o mo je. Po ważn ie s ię n ad ty m zas tan awiałem o d ch wili, g d y u zy s k ałem au to n o mię. Prawd ziwy J u rt wie o s p rawach , o jak ich n ie mam p o jęcia; d y s p o n u je mo cą, k tó rej n ie p o s iad am. Ale ja mam jeg o p amięć d o czas u p rzejś cia Lo g ru s u i jes tem d ru g im n a ś wiecie au to ry tetem w k wes tii jeg o s p o s o b u my ś len ia. A s k o ro , jak s u g ero wałeś , jes t d la cieb ie aż tak im zag ro żen iem, mo g ę ci b y ć u ży teczn y , jeś li s p ró b u jes z g o p rzech y trzy ć. — Co ś w ty m jes t — p rzy zn ałem. — Ch y b a że, n atu raln ie, wy d waj s p ró b u jecie d ziałać razem. Po k ręcił g ło wą. — Nie u fałb y mi — s twierd ził. — I ja b y m mu n ie u fał. Ob aj za d o b rze s ię zn amy . To k wes tia in tro s p ek cji. Ro zu mies z, o czy m mó wię? — Że żad en z was n ie jes t g o d zien zau fan ia. Zmars zczy ł b rwi; p o tem s k in ął g ło wą. — Tak , ch y b a tak — zg o d ził s ię. — W tak im razie czemu ja mam ci u fać? — W tej ch wili d lateg o , że trzy mas z mn ie za g ard ło . A p ó źn iej, b o b ęd ę tak i d iab eln ie u ży teczn y . Od p o wied ziałem p o k ilk u min u tach ws p in aczk i. — Najb ard ziej martwi mn ie fak t, że J u rt całk iem n ied awn o p o k o n ał Lo g ru s . Nie jes teś s tars zą, łag o d n iejs zą wers ją n ajmn iej k o ch an eg o z mo ich k rewn y ch . J es teś całk iem ak tu aln y m mo d elem. A co d o ró żn ic międ zy to b ą a o ry g in ałem, n ie ro zu miem, jak mó g ł n a n ie wp ły n ąć tak k ró tk i o k res . Wzru s zy ł ramio n ami. — Co mo g ę d o d ać, czeg o jes zcze n ie p o wied ziałem? — zap y tał. — Zawrzy jmy u k ład z p o zy cji s iły i o ch ro n y włas n y ch in teres ó w. Uś miech n ąłem s ię. Ob aj wied zieliś my , że i tak p o s tąp imy w ten s p o s ó b . Ale ro zmo wa p o mag ała zab ić czas . Przy s zła mi d o g ło wy p ewn a my ś l. — J ak my ś lis z, p o trafis z ch o d zić p rzez Cień ? — zap y tałem. — Nie wiem — o d p o wied ział p o ch wili. — Przejś cie Lo g ru s u to o s tatn ie zd arzen ie, jak ie zap amiętałem, zan im zjawiłem s ię tu taj. Przy p u s zczam, że wted y d o k o n ał mo jeg o zap is u . Dlateg o n ie p amiętam, jak Su h u y u czy ł mn ie p o d ró ży w cien iach an i jak teg o p ró b o wałem. Ch y b a b y m jed n ak p o trafił. J ak my ś lis z? Przy s tan ąłem, żeb y złap ać o d d ech .

— Sp rawa jes t tak zło żo n a, że n ie ś miałb y m wy s u wać jak ich ś teo rii. Liczy łem, że n a tak ie p y tan ia mas z ju ż g o to we o d p o wied zi… ś wiad o mo ś ci włas n y ch o g ran iczeń i u miejętn o ś ci.

ro d zaj

n ad p rzy ro d zo n ej

— Ob awiam s ię, że n ie. Ch y b a że p rzeczu cie n azwies z n ad p rzy ro d zo n y m. — Nazwałb y m, jeś li d o tej p o ry d o s tateczn ie częs to cię n ie my liło . — Ch o lera. Za mało czas u , żeb y to s twierd zić. — Ch o lera. M as z rację. W k ró tk im czas ie wy s zliś my p o n ad lin ię mg ły , z k tó rej zd awały s ię o p ad ać p łatk i ś n ieg u . Tro ch ę d alej i wiatr zelżał d o lek k iej b ry zy . J es zcze d alej, a i o n a całk iem u cich ła. Wted y wid zieliś my ju ż k rawęd ź, a wk ró tce p o tem d o n iej d o tarliś my . Od wró ciłem s ię i s p o jrzałem w d ó ł. Wid ziałem ty lk o s łab e b ły s k i wś ró d mg ły . W p rzeciwn y m k ieru n k u n as za ś cieżk a b ieg ła zy g zak ami, czas em p rzy p o min ając ciąg i zn ak ó w M o rs e'a — z reg u larn y mi p rzerwami, b y ć mo że fo rmacjami s k ał. Po d ąży liś my za n ią w p rawo aż d o zak rętu , p o tem w lewo . Zwracałem u wag ę n a J u rta, czek ając, czy n ie d a zn ak u , że ro zp o zn aje o k o licę. Ro zmo wa to ty lk o s ło wa, a o n b y ł jed n ak p ewn ą wers ją teg o J u rta, z k tó ry m s ię wy ch o wy wałem. I g d y b y m z jeg o p o wo d u wp ad ł w jak ąś zas ad zk ę, zamierzałem ws u n ąć Gray s wan d ira w jeg o o s o b is tą p rzes trzeń , g d y ty lk o zau ważę co ś p o d ejrzan eg o . Bły s k … Fo rmacja s k aln a n a p rawo , ro d zaj g ro ty , jak b y d ziu ra w s k ale b y ła o k n em d o in n ej rzeczy wis to ś ci. Dziwaczn y k s ztałtem s amo ch ó d jad ący w g ó rę s tro mą u licą… — Co … ? — zaczął J u rt. — Nad al n ie wiem, jak ie mają zn aczen ie. Ale wcześ n iej n ap o tk ałem całą mas ę tak ich wid o k ó w. Na p o czątk u my ś lałem n awet, że jes teś elemen tem jed n eg o z n ich . — Wy g ląd a tak realn ie, że mo żn a b y tam wejś ć. — M o żliwe. — A mo że to d ro g a d o wy jś cia? — M am wrażen ie, że to b y ło b y zb y t p ro s te. — Co n am s zk o d zi s p ró b o wać? — Ty p ierws zy — rzu ciłem. Op u ś cił s zlak , zb liży ł s ię d o o k n a rzeczy wis to ś ci i s zed ł d alej. Po ch wili s tan ął n a ch o d n ik u u licy , k tó rą p rzejeżd żał s amo ch ó d . Ob ejrzał s ię i p o mach ał mi ręk ą. Zo b aczy łem, że p o ru s za u s tami, ale n ie d o tarł d o mn ie żad en d źwięk .

J eś li mo g łem zg arn ąć ś n ieg z czerwo n eg o ch ev ro leta, d laczeg o n ie mo g ę w p ełn i wk ro czy ć d o tak iej s ek wen cji? A s k o ro tak , mo że s tamtąd p o trafiłb y m p ó jś ć p rzez cien ie, zn aleźć d ro g ę d o jak ieg o ś p rzy jemn iejs zeg o miejs ca i zo s tawić za s o b ą mro czn y ś wiat? Ru s zy łem. I n ag le zn alazłem s ię tam, a k to ś włączy ł d la mn ie d źwięk . Sp o jrzałem n a b u d y n k i, n a o s tro p o ch y lo n ą u licę. Słu ch ałem s zu mu s iln ik ó w, wd y ch ałem p o wietrze. To miejs ce mo g ło b y b y ć n iemal jed n y m z cien i San Fran cis co . Szy b k o p o s zed łem za J u rtem, k tó ry zb liżał s ię d o ro g u u licy . Do g o n iłem g o p o ch wili. Razem d o tarliś my d o ro g u . Sk ręciliś my i zn ieru ch o mieliś my . Nic tam n ie b y ło . Staliś my p rzed ś cian ą czern i. Nie, n ie zwy k łej ciemn o ś ci, ale ab s o lu tn ej n ico ś ci, p rzed k tó rą co fn ęliś my s ię n aty ch mias t. Po wo li wy s u n ąłem ręk ę. Po czu łem mro wien ie, g d y zb liżała s ię d o czern i, p o tem ch łó d , a p o n im s trach . Co fn ąłem ją. J u rt s p ró b o wał, z p o d o b n y m rezu ltatem. Nag le p o ch y lił s ię, p o d n ió s ł z ry n s zto k a d n o ro zb itej b u telk i i cis n ął w p o b lis k ie o k n o . I n aty ch mias t p o b ieg ł w tamtą s tro n ę. J a ró wn ież. Do g o n iłem g o p rzed wy b itą s zy b ą i zajrzałem d o wn ętrza. Zn o wu czerń . Po d ru g iej s tro n ie o k n a n ie b y ło zu p ełn ie n ic. — Tro ch ę n ies amo wite — zau waży łem. — Uh m — p o twierd ził J u rt. — To tak , jak b y ś my u zy s k ali mak s y maln ie o g ran iczo n y d o s tęp d o in n eg o cien ia. Co o ty m my ś lis z? — Zas tan awiam s ię, czy n ie p o win n iś my w tak ich miejs cach czeg o ś s zu k ać — mru k n ąłem. Nag le ciemn o ś ć ro zwiała s ię, a za o k n em n a mały m s to lik u zap ło n ęła ś wieca. Sięg n ąłem k u n iej p rzez p ęk n ięte s zk ło , ale zn ik n ęła n aty ch mias t. Zn o wu wid ziałem ty lk o czerń . — Uzn aję to za twierd zącą o d p o wied ź n a two je p y tan ie — s twierd ził J u rt. — Ch y b a mas z s łu s zn o ś ć. Ale n ie mo żemy p rzecież s zu k ać w k ażd ej z mijan y ch s cen ek . — Sąd zę, że co ś p ró b u je zwró cić two ją u wag ę. Żeb y ś zro zu miał, że p o win ien eś o b s erwo wać, co s ię p o jawia. A k ied y zaczn ies z to d o s trzeg ać, co ś zo s tan ie ci p o k azan e. J as n o ś ć. Teraz za o k n em ś wiece zas tawiały cały b lat s to łu .

— Do b ra! — wrzas n ąłem. — Zro b ię to , jeś li tak ci zależy . Czy jes zcze czeg o ś p o win ien em tu taj p o s zu k ać? Wró ciła ciemn o ś ć. Wy s u n ęła s ię zza ro g u i p o p ły n ęła w n as zą s tro n ę. Świece zn ik n ęły , a ciemn o ś ć wy p ły n ęła z o k n a. Bu d y n k i p o d ru g iej s tro n ie u licy zak ry ła ś cian a czern i. — Ro zu miem, że o d p o wied ź b rzmi: n ie! — zawo łałem. Od wró ciłem s ię i co raz wężs zy m czarn y m tu n elem p o b ieg łem z p o wro tem d o s zlak u . J u rt p ęd ził tu ż za mn ą. — Do b rze to wy my ś liłeś — p o ch waliłem g o , k ied y zn o wu s taliś my n a lś n iącej ś cieżce i p atrzy liś my , jak n a n as zy ch o czach co ś wy p y ch a z eg zy s ten cji s tro mą u licę. — Sąd zis z, że to co ś wy ś wietlało s cen k i lo s o wo , d o p ó k i d o jed n ej z n ich n ie ws zed łem? — Tak . — Po co ? — M y ś lę, że w tak ich miejs cach ma więcej mo cy i mo że b ezp o ś red n io o d p o wied zieć n a two je p y tan ia. — Co ś , czy li Wzo rzec? — Prawd o p o d o b n ie. — No d o b rze. Kied y ty lk o p o jawi s ię n as tęp n a, wch o d zę. Zro b ię tam, co b ęd ą ch cieli, jeś li d zięk i temu s zy b ciej s ię s tąd wy rwę. — M y , b racie. M y . — Natu raln ie. Zn ó w p o d jęliś my mars z. Nie p o jawiło s ię n ic n o weg o an i ciek aweg o . Dro g a s k ręcała w p rawo i w lewo , i zacząłem s ię zas tan awiać, k o g o teraz s p o tk amy . J eś li rzeczy wiś cie b y łem n a teren ie Wzo rca i miałem wy k o n ać jak ieś jeg o zlecen ie, Lo g ru s mo że wy s łać k o g o ś zn ajo meg o , b y mi p rzes zk o d ził. Nik t jed n ak n ie p rzy b y wał i wres zcie min ęliś my o s tatn i zak ręt. Szlak b ieg ł p ro s to p rzez d łu żs zy czas i zn ik ał w ciemn ej mas ie d alek o z p rzo d u . Kied y p o d es zliś my b liżej, zo b aczy łem, że g in ie p o d wielk ą, czarn ą g ó rą. Po czu łem lek k i atak k lau s tro fo b ii n a s amą my ś l o imp lik acjach teg o fak tu ; u s ły s załem, że J u rt mru czy p o d n o s em jak ieś p rzek leń s twa. Zan im jed n ak d o tarliś my d o k o ń ca, co ś zamig o tało p o p rawej s tro n ie. Ob ejrzałem s ię i zo b aczy łem s y p ialn ię Ran d o ma i Vialle, z p ałacu w Amb erze. Patrzy łem o d s tro n y p o łu d n io wej, p o międ zy s o fą a s zafk ą n o cn ą, o b o k fo tela p o n ad d y wan em i p u fami, n a k o min ek i b o czn e

o k n a, p rzez k tó re wp ad ło ś wiatło d n ia. Nik o g o n ie b y ło w łó żk u , n ik t n ie zajmo wał in n y ch elemen tó w u meb lo wan ia, a d rwa w p alen is k u wy p aliły s ię w czerwo n e g ło wn ie i d y miły n ieró wn o . — Co teraz? — zap y tał J u rt. — Właś n ie to — wy jaś n iłem. — To o czy wis te. Nie ro zu mies z? Kied y ty lk o o trzy małem wiad o mo ś ć, o co tu ch o d zi, Wzo rzec o d razu p o k azał mi właś ciwy o b iek t. I d o my ś lam s ię, że mu s zę d ziałać s zy b k o … jak ty lk o zg ad n ę, co … J ed en z k amien i p rzy k o min k u ro zjarzy ł s ię czerwien ią. Pło n ął co raz jaś n iej. Gło wn ie w żad en s p o s ó b n ie mo g ły b y ć p rzy czy n ą. Zatem… Po p ęd ziłem p rzed s ieb ie, p ch an y p o tężn y m n ak azem. Us ły s załem, że J u rt k rzy czy co ś , ale jeg o g ło s u cich ł, k ied y zn alazłem s ię w k o mn acie. M ijając ło że, wy czu łem aro mat u lu b io n y ch p erfu m Vialle. To p rawd ziwy Amb er, b y łem teg o p ewien , n ie jak iś jeg o o d p o wied n ik w Cien iu . J u rt wp ad ł za mn ą d o k o mn aty . — Szy k u j s ię d o walk i! — zawo łał. Od wró ciłem s ię b ły s k awiczn ie. — Zamk n ij s ię! — rzu ciłem i u n io s łem p alec d o u s t. Po d s zed ł d o mn ie, ch wy cił za ramię i wy s zep tał ch rap liwie: — Bo rel zn ó w p ró b u je s ię zmaterializo wać. Kied y s tąd wy jd zies z, mo że n a cieb ie czek ać. Z s alo n u u s ły s załem Vialle. — Kto tam jes t?! — zawo łała. Wy rwałem J u rto wi ręk ę, p rzy k lęk n ąłem i ch wy ciłem jaś n iejący k amień . Wy g ląd ał jak s p o jo n y zap rawą z p o zo s tały mi, ale k ied y s zarp n ąłem, wy p ad ł b ez o p o ru . — Sk ąd wied ziałeś , że ten s ię wy jmu je? — s zep n ął J u rt. — To lś n ien ie — o d p arłem. — J ak ie lś n ien ie? — zd ziwił s ię. Nie o d p o wiad ając, ws u n ąłem ręk ę w o twó r. M iałem n ad zieję, że n ie ma tam żad n y ch p u łap ek . Sk ry tk a s ięg ała o wiele g łęb iej n iż n a g ru b o ś ć k amien ia, ale wres zcie zn alazłem co ś , zawies zo n e n a h ak u czy k o łk u : k awałek łań cu ch a. Złap ałem i p o ciąg n ąłem. J u rt wes tch n ął g ło ś n o . Os tatn i raz wid ziałem g o n a s zy i Ran d o ma w czas ie p o g rzeb u Cain e'a — Klejn o t Ws zech mo cy . Szy b k o ws u n ąłem łań cu ch p rzez g ło wę, a k amień o p ad ł mi n a p ierś .

Drzwi d o s alo n u zaczęły s ię o twierać. Po ło ży łem p alec n a warg ach , ch wy ciłem J u rta za ramio n a i o d wró ciłem w s tro n ę o twartej ś cian y , p ro wad zącej z p o wro tem n a s zlak . Ch ciał p ro tes to wać, ale p ch n ąłem g o mo cn o i ru s zy ł we ws k azan y m k ieru n k u . — Kto tu jes t? — u s ły s załem g ło s Vialle. J u rt o b ejrzał s ię n a mn ie zd ziwio n y . M iałem u czu cie, że n ie mo g ę p o ś więcić an i ch wili, żeb y wy jaś n ić mu języ k iem zn ak ó w alb o s zep n ąć, że jes t n iewid o ma. Dlateg o p ch n ąłem g o zn o wu . J ed n ak ty m razem o d s tąp ił n a b o k , wy s tawił n o g ę, ws u n ął mi ręk ę za p lecy i s zarp n ął d o p rzo d u . Wy rwało mi s ię k ró tk ie p rzek leń s two , a p o tem ju ż p ad ałem. — Kto … — u s ły s załem jes zcze Vialle, zan im u milk ła. Po to czy łem s ię n a ś cieżk ę. Z p raweg o b u ta u d ało mi s ię wy d o s tać s zty let. Przek o zio łk o wałem i ws tałem, wy s u wając g o w s tro n ę Bo rela, k tó ry wy raźn ie zn o wu zais tn iał fizy czn ie. Uś miech n ął s ię. Nie s ięg ał jes zcze p o b ro ń . Ob s erwo wał mn ie. — Nie ma tu p o la rąk — zau waży ł. — To wy k lu cza tak i s zczęś liwy p rzy p ad ek , jak i ci p o mó g ł p o d czas n as zeg o o s tatn ieg o s p o tk an ia. — Szk o d a — mru k n ąłem. — M u s zę ty lk o zd o b y ć ten d ro b iazg , k tó ry mas z n a s zy i, i d o s tarczy ć Lo g ru s o wi. W n ag ro d ę o trzy mam ży cie i zas tąp ię mo jeg o p o p rzed n ik a… zd rad zieck o zamo rd o wan eg o p rzez two jeg o o jca, jak s am mn ie p o in fo rmo wałeś . Ro zwiała s ię wizja k ró lews k ich ap artamen tó w w Amb erze. J u rt s tał tu ż o b o k ś cieżk i, w p o b liżu złącza k o mn aty z tą p rzed ziwn ą k rain ą. — Wied ziałem, że n ie zd o łałem g o p o k o n ać — s twierd ził. — Ale to b ie ju ż raz s ię u d ało . Wzru s zy łem ramio n ami. Sły s ząc to , Bo rel o b ejrzał s ię n a J u rta. — Zd rad ziłb y ś Dwo rce i Lo g ru s ? — zap y tał. — Wręcz p rzeciwn ie — o d p arł J u rt. — M o że ratu ję je p rzed p o ważn y m b łęd em. — Có ż to za b łąd ? — Wy tłu macz mu , M erlin ie. Po wied z to , co mn ie mó wiłeś , k ied y wy ch o d ziliś my z tej lo d ó wk i. Bo rel s p o jrzał n a mn ie. — W cały m tu tejs zy m s y s temie jes t co ś d ziwn eg o — wy jaś n iłem. — M am p rzeczu cie, że to p o jed y n ek międ zy M o cami, Lo g ru s em i Wzo rcem. Amb er i Dwo rce

mo g ą b y ć wtó rn e wo b ec teg o k o n flik tu . Wid zis z… — To ś mies zn e! — p rzerwał mi i d o b y ł miecza. — To b ajk a wy my ś lo n a n ap ręd ce, ab y u n ik n ąć n as zeg o p o jed y n k u . Przerzu ciłem s zty let d o lewej ręk i i p rawą wy jąłem Gray s wan d ira. — Do d iab ła z to b ą! — zawo łałem. — Ch o d ź i s am weź to , o co p ro s is z! Czy jaś d ło ń o p ad ła mi n a ramię. I o p ad ła d alej, s k ręcając lek k o . W efek cie p ch n ęła mn ie s p iralą w d ó ł i o d rzu ciła n a lewą s tro n ę s zlak u . Kątem o k a d o s trzeg łem, że Bo rel co fn ął s ię o k ro k . — Po d o b n y jes teś d o Ery k a lu b Co rwin a — ro zleg ł s ię s p o k o jn y , zn ajo my g ło s . — Nie zn am cię jed n ak . Ale n o s is z Klejn o t, co czy n i cię o s o b ą zb y t ważn ą, b y ś s ię n arażał w p rzy p ad k o wej b ó jce. Od wró ciłem g ło wę. I zo b aczy łem Ben ed y k ta… Ben ed y k ta z d wo ma n o rmaln y mi d ło ń mi. — M am n a imię M erlin i jes tem s y n em Co rwin a — wy jaś n iłem. — A to mis trz p o jed y n k ó w z Dwo rcó w Ch ao s u . — Od n o s zę wrażen ie, że wy p ełn ias z jak ąś mis ję, M erlin ie — zau waży ł Ben ed y k t. — Ru s zaj zatem. Os trze Bo rela b ły s n ęło i zatrzy mało s ię o jak ieś d wad zieś cia cen ty metró w o d mo jeg o g ard ła. — Nig d zie n ie p ó jd zies z — o zn ajmił. — Nie z ty m k amien iem. Nie s ły s załem żad n eg o d źwięk u , g d y k lin g a Ben ed y k ta wy s k o czy ła z p o ch wy i o d b iła n a b o k miecz Bo rela. — J ak ju ż mó wiłem, M erlin ie, ru s zaj — p o wtó rzy ł Ben ed y k t. Ws tałem, s zy b k o u s u n ąłem s ię p o za zas ięg ich b ro n i i wy min ąłem o b u s zero k im łu k iem. — J eś li g o zab ijes z — u p rzed ził J u rt — p o jak imś czas ie zmaterializu je s ię p o n o wn ie. — To ciek awe — p rzy zn ał Ben ed y k t. Bły s n ął mieczem w n atarciu i n aty ch mias t co fn ął s ię lek k o . — J ak i to czas ? — Kilk a g o d zin . — A ile czas u trzeb a, b y ś cie d o k o ń czy li to , co zamierzacie? J u rt s p o jrzał n a mn ie. — Nie jes tem p ewien — o d p o wied ziałem. Ben ed y k t

wy k o n ał

n iezwy k łą,

s zy b k ą

zas ło n ę,

p rzes u n ął

s to p ę

i

ciął

b ły s k awiczn ie. Od k o s zu li Bo rela o d p ad ł g u zik . — W tak im razie p o b awimy s ię p rzez ch wilę — o b iecał Ben ed y k t. — Po wo d zen ia, ch ło p cze. Zas alu to wał mieczem n a p o żeg n an ie. W ty m mo men cie Bo rel zaatak o wał. Ben ed y k t zas ło n ił s ię wło s k ą s ek s tą, o d s u wając o b ie k lin g i z lin ii. Po s tąp ił n ap rzó d , s zy b k o wy ciąg n ął ręk ę i złap ał Bo rela za n o s . Po tem o d ep ch n ął g o i z u ś miech em co fn ął s ię o k ro k . — Ile zwy k le b ierzes z za lek cje? — u s ły s załem jeg o p y tan ie. Wraz z J u rtem o d b ieg aliś my ju ż ś cieżk ą. — Ciek awe, ile czas u trzeb a o b u M o co m n a materializację u p io ra — zas tan awiał s ię J u rt, k ied y b ieg liś my w s tro n ę g ó ry , p o d k tó rą k o ń czy ł s ię s zlak . — Parę g o d zin n a s ameg o Bo rela. A jeś li Lo g ru s tak b ard zo ch ce zd o b y ć Klejn o t, to g d y b y p o trafił, p rzy wo łałb y całą armię u p io ró w. J es tem p rzek o n an y , że b ard zo tru d n o im tu taj s ięg n ąć. M am wrażen ie, że man ifes tu ją s ię jed y n ie d zięk i min imaln y m s tru my k o m en erg ii. Gd y b y n ie to , n ig d y n ie d o tarłb y m tak d alek o . J u rt wy ciąg n ął ręk ę, jak b y ch ciał d o tk n ąć Klejn o tu , ale wy raźn ie p o my ś lał ro zs ąd n ie i zrezy g n o wał. — Wy d aje ci s ię, że d efin ity wn ie s tan ąłeś p o s tro n ie Wzo rca — zau waży ł. — M am wrażen ie, że ty ró wn ież. Ch y b a że ch ces z w o s tatn iej ch wili p ch n ąć mn ie n o żem w p lecy . Pars k n ął ś miech em i zaraz s p o ważn iał. — To n ie jes t zab awn e — s twierd ził. — M u s zę b y ć p o two jej s tro n ie. Wid zę p rzecież, że Lo g ru s s two rzy ł mn ie jak o n arzęd zie jed n o razo weg o u ży tk u . Po wy k o n an iu zad an ia s k o ń czy łb y m n a wy s y p is k u ś mieci. Gd y b y n ie tran s fu zja, ju ż b y m s ię p ewn ie ro zp ły n ął. Dlateg o jes tem z to b ą, p o d o b a ci s ię to czy n ie, i two im p leco m n ic n ie g ro zi. Bieg liś my p ro s tą d ro g ą, k tó rej k o n iec wres zcie s tał s ię b lis k i. — J ak ie zn aczen ie ma ten wis io r? — zap y tał p o ch wili J u rt. — Lo g ru s o wi b ard zo n a n im zależy . — Nazy wają g o Klejn o tem Ws zech mo cy — wy jaś n iłem. — Po d o b n o jes t s tars zy n iż s am Wzo rzec i b y ł in s tru men tem jeg o k reacji. — J ak my ś lis z, d laczeg o d o n ieg o trafiłeś i zd o b y łeś b ez wy s iłk u ? — Nie mam n ajmn iejs zeg o p o jęcia. J eś li p rzy jd zie ci d o g ło wy jak ieś wy tłu maczen ie, ch ętn ie g o wy s łu ch am.

Wk ró tce d o tarliś my d o p u n k tu , g d zie s zlak zan u rzał s ię w g łęb s zą ciemn o ś ć. Stan ęliś my , żeb y s ię p rzy jrzeć. — Żad n y ch zn ak ó w — s twierd ziłem, s p rawd zając u g ó ry i p o o b u s tro n ach o two ru . J u rt s p o jrzał n a mn ie p o d ejrzliwie. — Zaws ze miałeś d o ś ć d ziwaczn e p o czu cie h u mo ru , M erlin ie — zau waży ł. — Kto zo s tawiłb y zn ak i w tak im miejs cu ? — Kto ś in n y z d ziwaczn y m p o czu ciem h u mo ru — o d p arłem. — M o żemy ch y b a iś ć d alej — mru k n ął, k ieru jąc s ię d o tu n elu . Nad o two rem p o jawił s ię jas k rawo czerwo n y n ap is WYJ ŚCIE. J u rt p rzy g ląd ał mu s ię p rzez ch wilę, wres zcie wo ln o p o k ręcił g ło wą. Wes zliś my . Ru s zy liś my k ręty m tu n elem — co tro ch ę mn ie zas k o czy ło . Prawie cała ta k rain a s p rawiała wrażen ie s ztu czn eg o two ru . Oczek iwałem więc p ro s tej jak s trzelił d ro g i k o ry tarzem o g ład k ich ś cian ach , g eo metry czn ie p recy zy jn eg o we ws zy s tk ich as p ek tach . Ty mczas em zd awało s ię, że p o d ążamy ciąg iem n atu raln y ch jas k iń ; p o o b u s tro n ach wid ziałem s talak ty ty , s talag mity , filary i małe jezio rk a. Klejn o t rzu cał zło wro g i b las k n a k ażd y o b iek t, k tó remu s ię p rzy g ląd ałem. — Czy wies z, jak u ży wać teg o k amien ia? — s p y tał J u rt. Przy p o mn iałem s o b ie o p o wieś ć o jca. — Kied y n ad ejd zie czas , b ęd ę wied ział — s twierd ziłem. Po d n io s łem Klejn o t i s tu d io wałem g o p rzez ch wilę, p o tem o p u ś ciłem n a p ierś . Bard ziej o d n ieg o in teres o wał mn ie s zlak , jak im p o d ążaliś my . Ro zg ląd ałem s ię ciąg le, g d y p rzech o d ziliś my z wilg o tn y ch g ro t d o k o mó r wy s o k ich jak k ated ry … wąs k imi k o ry tarzami… wzd łu ż k amien n y ch wo d o s p ad ó w… By ło w ty m ws zy s tk im co ś zn ajo meg o , czeg o n ie p o trafiłem d o k ład n ie o k reś lić. — Czy to ci n iczeg o n ie p rzy p o min a? — zap y tałem J u rta. — Nie. Szliś my d alej. W p ewn y m miejs cu min ęliś my b o czn ą g ro tę, w k tó rej leżały trzy lu d zk ie s zk ielety . By ły , w p ewn y m s en s ie, p ierws zą p rawd ziwą o zn ak ą ży cia, n a jak ą n atk n ąłem s ię o d p o czątk u p o d ró ży . Zwró ciłem n a to u wag ę J u rta. Po k iwał g ło wą. — Zas tan awiam s ię, czy n ad al węd ru jemy międ zy cien iami — p o wied ział. — Czy mo że o p u ś ciliś my ju ż tamto miejs ce i wró ciliś my d o Cien ia… mo że k ied y wes zliś my d o ty ch jas k iń .

— M ó g łb y m to s p rawd zić, wzy wając Lo g ru s — zap ro p o n o wałem, wy wo łu jąc g wałto wn e p u ls o wan ie Frak ir n a p rzeg u b ie. — Bio rąc jed n ak p o d u wag ę metafizy czn ą p o lity k ę, w o b ecn ej s y tu acji wo lałb y m raczej teg o n ie p ró b o wać. — Wy wn io s k o wałem to z k o lo ró w ty ch ws zy s tk ich min erałó w w s k ałach — wy jaś n ił. — To , co zo s tawiliś my za s o b ą, b y ło raczej mo n o ch ro maty czn e. Oczy wiś cie, s cen eria g u zik mn ie o b ch o d zi. Ch cę ty lk o p o wied zieć, że jeś li to p rawd a, o d n ieś liś my co ś w ro d zaju zwy cięs twa. Ws k azałem ziemię. — Nie wy rwaliś my s ię z s ieci, d o p ó k i mamy p o d n o g ami ś wiecącą ś cieżk ę. — A g d y b y ś my zwy czajn ie z n iej teraz zes zli? — zap ro p o n o wał, s k ręcił w p rawo i zro b ił k ro k . Stalak ty t zad y g o tał i ru n ął n a ziemię tu ż p rzed n im. M in ął g o o jak ieś trzy d zieś ci cen ty metró w. J u rt w mg n ien iu o k a zn alazł s ię p rzy mn ie. — Natu raln ie, s zk o d a b y b y ło n ie s p rawd zić, d o k ąd właś ciwie zmierzamy — s twierd ził. — Tak to ju ż jes t z mis jami. Nie wy p ad a rezy g n o wać. M as zero waliś my . Wo k ó ł n as n ie d ziało s ię n ic aleg o ry czn eg o . Sło wa i k ro k i o d b ijały s ię ech em. W co wilg o tn iejs zy ch g ro tach k ap ała wo d a. Lś n iły min erały . Dro g a zd awała s ię lek k o o p ad ać. Nie wiem, jak d łu g o s zliś my . Po p ewn y m czas ie s k aln e k o mn aty n ab rały cech g eo metry czn y ch — jak b y ś my reg u larn ie p rzech o d zili p rzez u rząd zen ie d o telep o rtacji, k tó re p rzerzu cało n as ciąg le w te s ame jas k in ie i k o ry tarze. To zak łó cało p o czu cie czas u . Tak i efek t wy wierają p o wtarzan e wielo k ro tn ie ak cje. Nag le s zlak p o s zerzy ł s ię i s k ręcił w lewo . Nares zcie jak aś o d mian a. J ed n ak ta d ro g a ró wn ież wy d awała s ię zn ajo ma. Po d ążaliś my za n as zą lin ią ś wiatła p rzez mro k . Po ch wili min ęliś my b o czn y tu n el, n a lewo . J u rt zajrzał tam i p rzy s p ies zy ł k ro k u . — Nie wiad o mo , jak i p o twó r mo że s ię czaić w ty ch ciemn o ś ciach — s twierd ził. — To p rawd a — p rzy zn ałem. — Ale n ie martwiłb y m s ię o to . — Dlaczeg o n ie? — Ch y b a zaczy n am ro zu mieć. — To mo że mi wy tłu maczy s z, o co ch o d zi? — Za d łu g o b y to trwało . Po czek aj. Nied łu g o s ię p rzek o n amy . M in ęliś my n as tęp n y b o czn y k o ry tarz. Po d o b n y , a jed n ak in n y . Oczy wiś cie… Przy s p ies zy łem, ch cąc jak n ajp ręd zej p o zn ać p rawd ę. J es zcze jed en tu n el.

Ru s zy łem b ieg iem… Nas tęp n y … J u rt b ieg ł o b o k mn ie, a wo k ó ł ro zb rzmiewały ech a. Przed n ami. J u ż wk ró tce. Ko lejn y zak ręt. Wted y zwo ln iłem, p o n ieważ k o ry tarz p ro wad ził d alej, ale n as z s zlak ju ż n ie. Sk ręcał w lewo i zn ik ał p o d ciężk imi, o k u ty mi d rzwiami. Sięg n ąłem w p rawo , g d zie w ś cian ie p o win ien tk wić h ak . Zn alazłem g o , zd jąłem zawies zo n y tam k lu cz. Ws u n ąłem d o zamk a, p rzek ręciłem, wy jąłem i o d wies iłem n a miejs ce. Nie podoba mi się tutaj, szefie, p o in fo rmo wała Frak ir. Wiem. — Wy g ląd a n a to , że wies z, co ro b is z — zau waży ł J u rt. — Ows zem — p rzy zn ałem. — W p ewn y ch g ran icach — d o d ałem, wid ząc, że d rzwi o twierają s ię n a zewn ątrz zamias t d o ś ro d k a. Ch wy ciłem wielk ą k lamk ę p o lewej s tro n ie i p o ciąg n ąłem. — M o żes z mi p o wied zieć, g d zie trafimy ? — zap y tał. Wielk ie d rzwi zg rzy tn ęły i p o ru s zy ły s ię wo ln o . Co fn ąłem s ię. — To ws zy s tk o jes t zad ziwiająco p o d o b n e d o jas k iń Ko lv iru p o d Zamk iem Amb er — wy jaś n iłem. — Świetn ie — b u rk n ął. — A co zn ajd ziemy za d rzwiami? — Przy p o min a mi to wejś cie d o k o mo ry , g d zie mieś ci s ię Wzo rzec Amb eru . — Cu d o wn ie. Pewn o zmien ię s ię w k łąb d y mu , jak ty lk o p rzek ro czę p ró g . — Ale n ie jes t id en ty czn ie — mó wiłem d alej. — Su h u y o g ląd ał Wzo rzec, zan im s p ró b o wałem p rzejś cia. Nie zas zk o d ziło mu to . — Nas za matk a p rzes zła Wzo rzec. — Tak , to p rawd a. M o im zd an iem Wzo rzec p rzejś ć mo że k ażd y w Dwo rcach , k to ma o d p o wied n ie p o ch o d zen ie. I n a o d wró t, w p rzy p ad k u Lo g ru s u i mo ich k rewn y ch z Amb eru . Leg en d a g ło s i, że w d alek iej i mg lis tej p rzes zło ś ci ws zy s cy b y liś my s p o k rewn ien i. — Do b ra. Wejd ę z to b ą. J es t tam d o ś ć miejs ca, żeb y s ię p o ru s zać, n ie d o ty k ając go? — Tak . Od ciąg n ąłem d rzwi d o k o ń ca, o p arłem s ię o n ie i s p o jrzałem. To b y ło to : n as z lś n iący s zlak u ry wał s ię k ilk a cen ty metró w za p ro g iem. Nab rałem tch u , a wy p u s zczając g o , mru k n ąłem p o d n o s em k ró tk ie p rzek leń s two .

— Co jes t? — J u rt s p ró b o wał zajrzeć o b o k mn ie. — Nie to , czeg o s ię s p o d ziewałem. Od s u n ąłem s ię i o d s ło n iłem mu wid o k . Przy g ląd ał s ię p rzez k ilk a s ek u n d . — Nie ro zu miem — wy zn ał. — J a ch y b a też n ie za b ard zo — o d p arłem. — Ale zamierzam s ię p rzek o n ać. Wk ro czy łem d o k o mo ry , a tu ż za mn ą J u rt. To n ie b y ł zn an y mi Wzo rzec. A raczej b y ł i n ie b y ł ró wn o cześ n ie. Przeb ieg ał wed łu g u k ład u Wzo rca Amb eru , ale b y ł p ęk n ięty . W k ilk u miejs cach lin ie zo s tały wy mazan e, zn is zczo n e czy w jak iś s p o s ó b u s u n ięte… a mo że n ig d y n ie wy k reś lo n e jak n ależy . Ciemn e zwy k łe p o la międ zy lin iami tu b y ły jas n e, b łęk itn o b iałe, s ame lin ie zaś czarn e. Wy g ląd ało to , jak b y co ś wy s s ało es en cję z d iag ramu i n as y ciło n ią całe p o le. Po jas n y ch o b s zarach p rzeb ieg ały fale b las k u . A p o za ty m ws zy s tk im b y ła jes zcze jed n a zas ad n icza ró żn ica: Wzo rzec w Amb erze n ie miał p o ś ro d k u k ręg u p ło mien i, a w n im k o b iety — martwej, n iep rzy to mn ej alb o zaczaro wan ej. Tą k o b ietą, n atu raln ie, mu s iała b y ć Co ral. Zro zu miałem to n aty ch mias t, ch o ć p rawie min u tę mu s iałem czek ać, n im zo b aczy łem wś ró d p ło mien i jej twarz. Patrzy łem w s k u p ien iu , a wielk ie d rzwi zamk n ęły s ię za n ami. J u rt s tał n ieru ch o mo . — Klejn o t wy raźn ie n ad czy mś p racu je — o d ezwał s ię p o d łu g iej ch wili. — Po win ien eś zo b aczy ć s wo ją twarz w jeg o ś wietle. Zerk n ąłem w d ó ł, Klejn o t p u ls o wał k rwawo . Nie zau waży łem jeg o n ag łej ak ty wn o ś ci p o międ zy b las k iem o g n is teg o k ręg u a n ieb ies k o b iały m mig o tan iem, n a k tó ry m wy k reś lo n y b y ł Wzo rzec. Po d s zed łem o k ro k b liżej, czu jąc falę ch ło d u , p o d o b n ą d o wy s y łan ej p rzez czy n n y Atu t. Z p ewn o ś cią miałem p rzed s o b ą jed en z Pęk n ięty ch Wzo rcó w, o jak ich ws p o mn iała J as ra… p rzed s tawiający k tó rąś z d ró g in icjacji jej i J u lii. Do tarłem zatem d o jak ieg o ś wczes n eg o cien ia, w p o b liżu s ameg o Amb eru . M y ś li p ęd ziły mi p rzez g ło wę w s zaleń czy m temp ie. Do p iero n ied awn o zd ałem s o b ie s p rawę, że Wzo rzec mo że mieć ś wiad o mo ś ć. Wn io s ek , że tak że Lo g ru s jes t ś wiad o my , wy d awał s ię całk iem lo g iczn y . Sam p o my s ł zro d ził s ię w ch wili, g d y Co ral p o k o n ała Wzo rzec i p o p ro s iła, b y wy s łał ją tam, g d zie p o win n a s ię zn aleźć. Uczy n ił to i p rzen ió s ł ją właś n ie tu taj, a jej s tan tłu maczy ł, czemu n ie mo g łem jej d o s ięg n ąć p rzez Atu t. Kied y p o jej zn ik n ięciu zwró ciłem s ię d o Wzo rca, o n — jak b y d la zab awy , u zn ałem wted y — p rzerzu cił mn ie z jed n eg o

k o ń ca s ali n a d ru g i, n ajwy raźn iej ab y p rzek o n ać o włas n ej ś wiad o mo ś ci. I n ie b y ł zwy czajn ie ś wiad o my , u zn ałem, p o d n o s ząc Klejn o t i s p o g ląd ając w jeg o g łęb ie. By ł też s p ry tn y . Po n ieważ o b razy w k amien iu p o k azy wały mi, co p o win ien em zro b ić. By ło to co ś , n a co w in n y ch o k o liczn o ś ciach b y m s ię n ie zg o d ził. Sk o ro o p u ś ciłem ju ż tę d ziwn ą k rain ę, p rzez k tó rą p ro wad ziła mn ie ś cieżk a, wy jąłb y m teraz Atu t i k to ś zab rałb y mn ie s tąd jak n ajs zy b ciej. Alb o n awet p rzy wo łałb y m o b raz Lo g ru s u , żeb y ro zs trzy g n ęli to międ zy s o b ą, g d y ja wy mk n ąłb y m s ię p rzez Cień . Ale Co ral s p ała w k ręg u o g n ia p o ś ro d k u Pęk n ięteg o Wzo rca… By ła jeg o zak ład n iczk ą. M u s iał co ś o d k ry ć, k ied y g o p rzech o d ziła, u ło ży ł p lan i s p ro wo k o wał mn ie. Ch ciał, żeb y m n ap rawił to k o n k retn e jeg o o d b icie, u zu p ełn ił Pęk n ięty Wzo rzec, p rzech o d ząc g o z Klejn o tem Ws zech mo cy . W ten s p o s ó b Ob ero n u s u n ął s k azę o ry g in ału . Oczy wiś cie, wy wo łało to ws trząs tak s iln y , że zg in ął p o d czas p ró b y … Z d ru g iej s tro n y , k ró l n ap rawiał p rawd ziwy Wzo rzec, p o d czas g d y ja miałem d o czy n ien ia ty lk o z o d b iciem. M ó j o jciec też p rzeży ł k reację zas tęp czeg o Wzo rca. Czy też miało to związek z fak tem, że n o s iłem w s o b ie o b raz n ie ty lk o Wzo rca, ale i Lo g ru s u ? Czy p o p ro s tu b y łem p o d ręk ą i mo żn a mn ie b y ło zmu s ić? Ws zy s tk o n araz? Czy żad n e z p o wy żs zy ch ? — Co ty n a to ?! — zawo łałem. — Od p o wies z mi? Po czu łem u k łu cie w b rzu ch u , zawró t g ło wy , k o mo ra zawiro wała, zamg liła s ię, u s p o k o iła, a ja p o n ad ry s u n k iem Wzo rca s p o jrzałem n a J u rta i wielk ie d rzwi za jeg o p lecami. — J ak to zro b iłeś ?! — k rzy k n ął. — To n ie ja — o d p o wied ziałem. — Ah a. Przes u wał s ię w p rawo , aż d o tarł d o ś cian y . Nie o d d alając s ię o d n iej, ru s zy ł wzd łu ż o b wo d u Wzo rca, jak b y b ał s ię d o n ieg o zb liży ć i o d erwać o d n ieg o wzro k . Z tej s tro n y lep iej wid ziałem Co ral za p ło mien n y m ży wo p ło tem. Zab awn e. Nie łączy ły n as żad n e u czu cia. Nie b y liś my k o ch an k ami an i n awet s zczeg ó ln ie b lis k imi p rzy jació łmi. Po zn aliś my s ię całk iem n ied awn o , b y liś my razem n a d łu g im s p acerze wo k ó ł, p o i p o d mias tem i p ałacem; zjed liś my razem o b iad , wy p iliś my p arę d rin k ó w, p o żarto waliś my . Gd y b y ś my zn ali s ię lep iej, o d k ry lib y ś my mo że, że s ię n ie zn o s imy . Ale o d p o wiad ało mi jej to warzy s two i u zn ałem, że ch ętn ie p o zn am ją b liżej. Czu łem s ię też w p ewien s p o s ó b o d p o wied zialn y za jej o b ecn e p o ło żen ie, d o k tó reg o d o p ro wad ziła mo ja lek k o my ś ln o ś ć. In n y mi s ło wy , Wzo rzec trzy mał mn ie w g arś ci. M u s iałem g o n ap rawić, jeś li ch ciałem u wo ln ić Co ral.

Pło mien ie s k in ęły w mo ją s tro n ę. — Pas k u d n y n u mer — p o wied ziałem g ło ś n o . Pło mien ie s k in ęły zn o wu . Bad ałem Pęk n ięty Wzo rzec. Prawie cała mo ja wied za o ty m zjawis k u p o ch o d ziła z ro zmo wy z J as rą. Pamiętałem, że p o d czas in icjacji u czn io wie p rzech o d zą p rzez o b s zary p o międ zy lin iami. Ty mczas em Klejn o t n ak azy wał mi iś ć p o lin iach , jak n a p rawd ziwy m Wzo rcu . To ro zs ąd n e, b io rąc p o d u wag ę o p o wieś ć mo jeg o o jca. Po win n o to d o p ro wad zić d o wy ty czen ia właś ciwy ch ś cieżek p rzez s zczelin y . Nie zależało mi p rzecież n a b y le jak iej, międ zy lin io wej in icjacji. J u rt o b s zed ł tamten k o n iec Wzo rca, s k ręcił i ru s zy ł w mo ją s tro n ę. Kied y d o tarł d o p rzerwy w zewn ętrzn ej lin ii, ś wiatło p o p ły n ęło ze s zczelin y wp ro s t k u n iemu . Wy g ląd ał p rzerażająco , k ied y d o tk n ęło jeg o s to p y . Wrzas n ął i zaczął s ię ro zp ły wać. — Stó j! — k rzy k n ąłem. — Alb o mo żes z s o b ie s zu k ać in n eg o s p eca o d n ap rawy Wzo rcó w! Od twó rz g o i d aj mu s p o k ó j, b o teg o n ie zro b ię! Nie żartu ję. Nik n ąca n o g a J u rta wy d łu ży ła s ię n a p o wró t. Zalewająca jeg o ciało fala n ieb ies k o b iałeg o ś wiatła co fn ęła s ię i b las k p rzy g as ł. Z twarzy mo jeg o b rata zn ik n ął wy raz b ó lu . — Wiem, że jes t u p io rem Lo g ru s u — p o wied ziałem. — I zo s tał u k s ztałto wan y n a p o d o b ień s two n ajmn iej lu b ian eg o z mo ich k rewn y ch . Ale zo s taw g o w s p o k o ju , ty s u k in s y n u , b o cię n ie p rzejd ę! Zo s tan ies z z Co ral i zo s tan ies z p ęk n ięty ! Światło p o p ły n ęło p rzez s k azę z p o wro tem i ws zy s tk o wy g ląd ało tak jak p rzed ch wilą. — Żąd am o b ietn icy — o zn ajmiłem. Gig an ty czn y s łu p o g n ia wy s trzelił z Pęk n ięteg o Wzo rca aż d o s k lep ien ia k o mo ry i o p ad ł. — Uzn aję to za zg o d ę. Pło mien ie s k in ęły . — Dzięk i — u s ły s załem s zep t J u rta.

ROZDZIAŁ VIII I tak ro zp o cząłem p rzejś cie. Czarn a lin ia n ie reag o wała tak s amo jak p ło mien ie p o d Amb erem. M o je s to p y o p ad ały jak b y n a martwy g ru n t, ch o ciaż czu łem s zarp n ięcia i o p ó r, k ied y je p o d n o s iłem. — M erlin ie! — zawo łałem J u rt. — Co mam ro b ić? — O co ch o d zi?! — o d k rzy k n ąłem. — J ak s ię s tąd wy d o s tać? — Wy jd ź p rzez d rzwi i zaczn ij zmien iać cien ie. Alb o id ź za mn ą p rzez ten Wzo rzec i k aż s ię o d es łać, g d zie ty lk o zech ces z. — Sły s załem, że tak b lis k o Amb eru n ie jes t mo żliwa p rzemian a cien i. — M o że n ap rawd ę jes teś my za b lis k o . W tak im razie, zan im s p ró b u jes z, o d d al s ię fizy czn ie. Nie p rzy s tawałem. Za k ażd y m p o d n ies ien iem s to p y s ły s załem teraz cich e trzas k i. — Zg u b ię s ię w ty ch jas k in iach . — To ch o d ź za mn ą. — Wzo rzec mn ie zn is zczy . — Ob iecał, że n ie. Zaś miał s ię ch rap liwie. — I ty mu wierzy s z? — Nie mam wy b o ru , jeś li ch ce, żeb y m d la n ieg o p raco wał. Do tarłem d o p ierws zej s zczelin y . Szy b k a k o n s u ltacja z Klejn o tem p o k azała mi, k tó ręd y p o win n a p rzeb ieg ać lin ia. Tro ch ę zalęk n io n y zro b iłem p ierws zy k ro k p o za wid o czn y m s zlak iem. Po tem n as tęp n y . I jes zcze jed en . Ch ciałem s ię o b ejrzeć, g d y w k o ń cu p o k o n ałem p rzerwę, ale zaczek ałem, aż n atu raln y zak ręt tras y o d s ło n i wid o k . Zo b aczy łem, że ś cieżk a, p o k tó rej s zed łem, zaczy n a lś n ić jak n a o ry g in ale. Zd awała s ię ab s o rb o wać ro zp ro s zo n y b las k i zaciemn iać s ąs iad u jący o b s zar. J u rt s tan ął w p u n k cie p o czątk o wy m. Po ch wy cił mó j wzro k . — Sam n ie wiem, M erlin ie — p o wied ział. — Po p ro s tu n ie wiem. —

J u rt, k tó reg o

o ś wiad czy łem.

zn ałem, n ie miałb y

d o ś ć o d wag i, żeb y

s p ró b o wać —

— J a też n ie mam. — Sam ws p o mn iałeś , że n as za matk a teg o d o k o n ała. J es t s zan s a, że o d zied ziczy łeś jej g en y . Do d iab ła, jeś li n ie mam racji, ws zy s tk o s ię s k o ń czy , zan im co k o lwiek zau waży s z. Zro b iłem k o lejn y k ro k . J u rt zaś miał s ię p o n u ro . Wres zcie… — Niech to d iab li — mru k n ął i p o s tawił s to p ę n a Wzo rcu . — Hej! J es zcze ży ję! — k rzy k n ął. — Co teraz? — Id ź — p o wied ziałem. — M o im ś lad em. Nie zatrzy mu j s ię. I n ie s ch o d ź z lin ii, b o ws zelk ie u s talen ia s tracą ważn o ś ć. M in ąłem zak ręt i s traciłem g o z o czu . Szed łem d alej. Po czu łem b ó l w p rawej k o s tce — zap ewn e wy n ik d zis iejs zej węd ró wk i i ws p in aczk i. Naras tał z k ażd y m k ro k iem. J ak b y co ś mn ie p arzy ło … Po ch wili n ie mo g łem ju ż wy trzy mać. Czy żb y m n ad erwał ś cięg n o ? Alb o … Oczy wiś cie. Teraz p o czu łem s mró d p alo n ej s k ó ry . Sięg n ąłem ręk ą d o p o ch wy w b u cie i wy jąłem s zty let z Ch ao s u . Pro mien io wał żarem. Reag o wał n a b lis k o ś ć Wzo rca. Nie mo g łem zatrzy mać g o p rzy s o b ie. Zamach n ąłem s ię i rzu ciłem s zty let n ad Wzo rcem w k ieru n k u , w k tó ry m p atrzy łem, p o d ś cian ę, g d zie tk wiły d rzwi. Od ru ch o wo p o d ąży łem za n im wzro k iem i d o s trzeg łem p o ru s zen ie wś ró d cien i — s tał tam jak iś czło wiek i p rzy g ląd ał mi s ię. Szty let u d erzy ł o ś cian ę i u p ad ł n a p o d ło g ę. Przy b y s z p o ch y lił s ię. Po d n ió s ł g o . Us ły s załem ch ich o t. Wy k o n ał s zy b k i ru ch i s zty let p o leciał z p o wro tem w mo ją s tro n ę. Wy ląd o wał z p rzo d u , tro ch ę n a p rawo . Kied y ty lk o d o tk n ął Wzo rca, p o ch ło n ęła g o fo n tan n a b łęk itn eg o o g n ia. Try s n ęła p o wy żej mo jej g ło wy i ro zlała s ię z trzas k iem is k ier. Drg n ąłem i zwo ln iłem, ch o ć wied ziałem, że n ie wy rząd zi mi p o ważn iejs zej s zk o d y . Nie zatrzy my wałem s ię jed n ak . Do tarłem d o d łu g ieg o łu k u w p rzed n iej częś ci ry s u n k u . M ars z b y ł tu p o wo ln y . — Trzy maj s ię lin ii! — wrzas n ąłem d o J u rta. — Nie zwracaj u wag i n a tak ie rzeczy . — Ro zu miem — o d p arł. — Co to za facet? — Nie mam p o jęcia. Parłem p rzed s ieb ie. Zb liży łem s ię d o k ręg u p ło mien i i my ś lałem, co b y p o wied ziała ty'iga, wid ząc mn ie teraz. Po k o n ałem k o lejn y łu k i wid ziałem ju ż s p o rą częś ć s wo jej tras y . Bły s zczała ró wn o miern ie, a J u rt s zed ł p ewn ie za mn ą. Pło mien ie

s ięg ały mu d o k o s tek . M n ie p rawie d o k o lan . Kątem o k a zau waży łem ru ch w o k o licy , g d zie s tał o b cy . M ężczy zn a wy s u n ął s ię z mro czn ej wn ęk i: p o wo li, o s tro żn ie, s u n ąc wzd łu ż ś cian y . Przy n ajmn iej n ie b y ł zain teres o wan y p rzejś ciem Wzo rca. Stan ął n iemal d o k ład n ie n ap rzeciw p o czątk u lin ii. Nie miałem wy b o ru ; mu s iałem k ro czy ć p o ś cieżce, ch o ć p o łu k ach i s k rętach s traciłem g o z o czu . Do tarłem d o k o lejn ej p rzerwy i p o czu łem, jak ry s u n ek o d twarza s ię p o d s to p ami. J ed n o cześ n ie wy d ało mi s ię, że led wie s ły s zaln ie zab rzmiała mu zy k a. Światło jas n y ch o b s zaró w zamig o tało w s zy b s zy m ry tmie, s p ły wając d o lin ii, k reś ląc za mn ą wy raźn y , jas n y s zlak . Od czas u d o czas u wy k rzy k iwałem rad y d la J u rta. By ł k ilk a o k rążeń za mn ą, ch o ć d ro g a d o p ro wad zała g o n iek ied y tak b lis k o , że mo g lib y ś my s ię d o tk n ąć, g d y b y b y ł p o temu jak iś p o wó d . Błęk itn e o g n ie s ięg ały mi teraz d o p ó ł u d a i wło s y s tawały d ęb a. Ws zed łem w ciąg lu źn y ch zak rętó w. Po n ad trzas k ami i mu zy k ą rzu ciłem p y tan ie. Co tam słychać, Frakir? Nie b y ło o d p o wied zi. Zawró ciłem, ws zed łem w reg io n p o d wy żs zo n eg o o p o ru , p rzek ro czy łem g o , s p o jrzałem n a o g n is te więzien ie Co ral p o ś ro d k u Wzo rca. Lin ia p ro wad ziła d o o k o ła i z wo ln a w p o lu wid zen ia p o jawiał s ię p rzeciwn y k o n iec s ali. Ob cy czek ał. Wy s o k o p o d n ió s ł k o łn ierz p łas zcza. Wś ró d cien ia p ad ająceg o n a twarz wid ziałem b ły s k o d s ło n ięty ch w u ś miech u zęb ó w. Zd ziwiłem s ię, że s to i w o b s zarze Wzo rca — o b s erwu je mo je ru ch y i p rawd o p o d o b n ie czek a n a mn ie. Do p iero p o ch wili zro zu miałem, że d o tarł w to miejs ce p rzez n ien ap rawio n ą jes zcze s k azę d iag ramu . — Będ zies z mu s iał zejś ć mi z d ro g i! — zawo łałem. — Nie mo g ę s ię zatrzy mać an i p o zwo lić, żeb y ś ty mn ie zatrzy mał! Nie d rg n ął n awet. Przy p o mn iałem s o b ie, co o jciec o p o wiad ał o walce s to czo n ej n a p ierwo tn y m Wzo rcu . Klep n ąłem ręk o jeś ć Gray s wan d ira. — Przech o d zę — o zn ajmiłem. Przy k o lejn y m k ro k u jes zcze wy żej s ięg n ęły b łęk itn o b iałe p ło mien ie. W ich ś wietle zo b aczy łem jeg o twarz. To b y ła mo ja twarz. — Nie — jęk n ąłem. — Tak — o d p o wied ział. — J es teś o s tatn im z u p io ró w Lo g ru s u i mas z mn ie p o ws trzy mać.

— Is to tn ie. Po s tąp iłem jes zcze o k ro k . — A jed n ak — s twierd ziłem — s k o ro jes teś mo ją rek o n s tru k cją z czas u , k ied y p rzes zed łem Lo g ru s , d laczeg o s tajes z p rzeciwk o mn ie? Ten ja, k tó ry m ch y b a b y łem za tamty ch d n i, n ie p o d jąłb y s ię tak ieg o zad an ia. J eg o u ś miech zn ik n ął. — W tak im s en s ie n ie jes tem to b ą — rzek ł. — J ak ro zu miem, jed y n y m s p o s o b em, b y d o p ro wad zić d o k o n ieczn eg o ro zs trzy g n ięcia, b y ła p ewn eg o ro d zaju s y n teza mo jej o s o b o wo ś ci. — Zatem jes teś mn ą p o lo b o to mii i z ro zk azem, żeb y mn ie zab ić. — Nie mó w tak — p o p ro s ił. — W two ich u s tach b rzmi to jak co ś złeg o , p o d czas g d y ja p o s tęp u ję s łu s zn ie. M amy n awet wiele ws p ó ln y ch ws p o mn ień . — Przep u ś ć mn ie, a p o tem p o ro zmawiamy . Sąd zę, że Lo g ru s p rzes ad ził z ty m n u merem. Nie ch ces z zab ijać s ieb ie, i ja też n ie mam n a to o ch o ty . Razem mamy s zan s e w tej ro zg ry wce, a w Cien iu jes t miejs ce d la więcej n iż jed n eg o M erlin a. Zwo ln iłem, ale mu s iałem zro b ić n as tęp n y k ro k . Nie mo g łem s o b ie p o zwo lić, żeb y w ty m p u n k cie s tracić ro zp ęd . Zacis n ął warg i i p o k ręcił g ło wą. — Przy k ro mi — rzek ł. — Zo s tałem s two rzo n y , ab y p rzeży ć jed n ą g o d zin ę… ch y b a że cię zab iję. J eś li tak , o trzy mam w n ag ro d ę two je ży cie. Do b y ł miecza. — Zn am cię lep iej, n iż p o d ejrzewas z — o zn ajmiłem. — Nieważn e, czy zo s tałeś p rzeb u d o wan y . I tak n ie wierzę, żeb y ś to zro b ił. Co więcej, p o trafię mo że u ch y lić twó j wy ro k ś mierci. Tro ch ę s ię n au czy łem o d ziałan iu u p io ró w. Wy s u n ął k lin g ę, p o d o b n ą d o tej, jak ą miałem d awn o temu . Os trze p rawie mn ie d o ty k ało . — Przy k ro mi — p o wtó rzy ł. Sięg n ąłem p o Gray s wan d ira i o d b iłem b ro ń tamteg o . By łb y m g łu p cem, g d y b y m teg o n ie zro b ił. Nie wied ziałem p rzecież, co Lo g ru s p o zmien iał mu w g ło wie. Bad ałem p amięć w p o s zu k iwan iu tech n ik s zermierczy ch , k tó re o p an o wałem o d d n ia in icjacji Lo g ru s u . Tak . Przy p o mn iała mi o ty m zab awa Ben ed y k ta z Bo relem. Od tamteg o czas u wziąłem k ilk a lek cji fech tu n k u w s ty lu wło s k im, k tó ry p o zwalał n a s zers ze, jak b y n ied b ałe zas ło n y , rek o mp en s o wan e więk s zy m zas ięg iem. Gray s wan d ir wy s u n ął s ię

d o p rzo d u , o d b ił k lin g ę i s ięg n ął d alej. Tamten wy g iął p rzeg u b d o fran cu s k iej k warty , ale ja ju ż b y łem p o n iżej, z wy ciąg n ięty m ramien iem i p ro s ty m n ad g ars tk iem, p rawą s to p ę p rzes u wając wzd łu ż lin ii d o p rzo d u . Ró wn o cześ n ie fo rta mo jeg o miecza u d erzy ła ciężk o z zewn ątrz w fo rtę tamteg o . Naty ch mias t p o d ciąg n ąłem lewą s to p ę, tn ąc w p o p rzek ciała, aż zetk n ęły s ię g ard y . Pch n ąłem w d ó ł. Po tem ws u n ąłem lewą d ło ń w jeg o p rawy ło k ieć man ewrem, k tó reg o n au czy ł mn ie p rzy jaciel, s p ecjalis ta o d s ztu k walk i. O ile p amiętam, n azwał to zenponage. Ug iąłem s ię, n acis n ąłem i n aty ch mias t s k ręciłem b io d ra w lewo . Stracił ró wn o wag ę i p rzewró cił s ię n a lewą s tro n ę. Na to jed n ak n ie mo g łem p o zwo lić. M iałem d ziwn e u czu cie, że g d y u p ad n ie n a Wzo rzec, s k o ń czy jak o p o k az s ztu czn y ch o g n i. Dlateg o p o ch y lałem s ię za n im jes zcze ze d wad zieś cia cen ty metró w, p rzen io s łem ręk ę n a jeg o ramię i p ch n ąłem tak , że wy ląd o wał n a o b s zarze p ęk n ięcia. Wted y u s ły s załem k rzy k . J u rt zs zed ł z lin ii, s k o czy ł d o mn ie i g d y jeg o ciało mars zczy ło s ię ju ż i p ło n ęło , wb ił miecz w mo jeg o b liźn iak a. Og ień try s n ął z ran y . So b o wtó r b ezs k u teczn ie u s iło wał s ię p o d n ieś ć i ru n ął n a ziemię. — Nie mó w, że n ig d y ci n ie p o mo g łem, b racie — s zep n ął J u rt, p rzemien ił s ię w wir, wzn ió s ł p o d s k lep ien ie i zn ik n ął. Nie mo g łem d o s ięg n ąć b liźn iak a, a p o ch wili wo lałem ju ż n ie p ró b o wać, g d y ż s zy b k o p rzek s ztałcił s ię w ży wą p o ch o d n ię. Sp o jrzał w g ó rę, o b s erwu jąc s p ek tak u larn e o d ejś cie J u rta. Po tem zerk n ął n a mn ie i u ś miech n ął s ię iro n iczn ie. — M iał rację, wies z? — rzu cił, a p o tem o n tak że zo s tał p o ch ło n ięty . Przez d łu żs zą ch wilę n ie mo g łem p rzezwy cięży ć u czu cia o tęp ien ia. Wres zcie u d ało mi s ię i p o d jąłem ry tu aln y tan iec wo k ó ł o g n ia. Przy n as tęp n y m o k rążen iu p o o b u n ie p o zo s tało ju ż an i ś lad u , ch o ć miecze n ad al leżały tam, g d zie u p ad ły — s k rzy żo wan e n a mo jej ś cieżce. No g ą zrzu ciłem je z Wzo rca i s zed łem d alej. Pło mien ie s ięg ały mi d o p as a. Dalej, p o wró t, jes zcze raz. Od czas u d o czas u s p o g ląd ałem w Klejn o t, b y u n ik n ąć b łęd n y ch k ro k ó w, i p o k awałk u s k ład ałem Wzo rzec w cało ś ć. Światło s p ły wało d o lin ii, i jeś li n ie liczy ć o g n is k a p o ś ro d k u , cały s ch emat co raz b ard ziej p rzy p o min ał o ry g in ał, k tó ry w d o mu trzy maliś my w p iwn icy . Pierws za Zas ło n a s p ro wad ziła b o les n e ws p o mn ien ia Dwo rcó w i Amb eru . Drżałem, ale p o zo s tałem o b o jętn y i ws zy s tk o min ęło . Dru g a Zas ło n a zmies zała p amięć i p rag n ien ia z San Fran cis co . Op an o wałem o d d ech i u d awałem, że jes tem ty lk o wid zem. Pło mien ie tań czy ły mi wo k ó ł ramio n . M y ś ląc o s erii p ó łk s ięży có w,

p o k o n y wałem łu k za łu k iem, k rzy wą za o d wro tn ą k rzy wą. Op ó r n aras tał i walczy łem, zlan y p o tem. Ale p rzeży łem ju ż tak ie rzeczy . Wzo rzec n ie ty lk o leżał d o o k o ła, ale też is tn iał wewn ątrz mn ie. Szed łem n ap rzó d , aż o s iąg n ąłem p u n k t malejący ch zy s k ó w, k ied y mimo więk s zeg o wy s iłk u p o k o n y wałem co raz mn iejs zy d y s tan s . Wciąż miałem p rzed o czami ro zp ły wająceg o s ię J u rta i g in ącą w p ło mien iach włas n ą twarz; i n ie miała żad n eg o zn aczen ia ś wiad o mo ś ć, że to Wzo rzec p rzy wo łu je tak ie ws p o mn ien ia. Nie mo g łem o n ich zap o mn ieć, ciąg le p rąc d o p rzo d u . Ro zejrzałem s ię s zy b k o , p o d ch o d ząc d o Wielk ieg o Łu k u . Wzo rzec zo s tał n ap rawio n y . Ws zy s tk ie s zczelin y p o łączy łem lin iami i jarzy ł s ię teraz jak zamro żo n e fajerwerk i n a tle n o cn eg o , b ezg wiezd n eg o n ieb a. J es zcze k ro k … Po d n io s łem Klejn o t i zajrzałem w jeg o wn ętrze. By ł tam mó j wizeru n ek , jak p o k o n u ję Wielk i Łu k i p o d ążam d alej p rzez ś cian ę p ło mien i, jak b y n ie s tan o wiły n ajmn iejs zej p rzes zk o d y . Po trak to wałem te wizję jak o ws k azó wk ę, ch o ć p amiętałem żarty Dav id a Stein b erg a, wy k o rzy s ty wan e k ied y ś p rzez Dro p p ę. M iałem n ad zieję, że Wzo rzec n ie ma s k ło n n o ś ci d o g łu p ich d o wcip ó w. Na Łu k u p ło mien ie o g arn ęły mn ie całeg o . Ciąg le zwaln iałem, ch o ć co raz więcej s iły wk ład ałem w k ażd y ru ch . Kro k p o k ro k u zb liżałem s ię jed n ak d o Ko ń co wej Zas ło n y . Czu łem, że p rzemien iam s ię w p rzed łu żen ie czy s tej wo li, k ied y ws zy s tk o , czy m b y łem, o g n is k o wało s ię n a jed n y m celu . J es zcze tro ch ę… M iałem wrażen ie, że p rzy g n iata mn ie ciężk a zb ro ja. Te o s tatn ie trzy k ro k i d o p ro wad zały czło wiek a n a s k raj ro zp aczy . J es zcze… Do tarłem d o p u n k tu , g d zie ru ch b y ł mn iej ważn y n iż wy s iłek . J u ż n ie wy n ik i s ię liczy ły , ale s taran ia. Wo la zmien iła s ię w p ło mień ; mo je ciało w d y m alb o cień … I jes zcze… Og ląd an e p rzez b łęk itn y o g ień p ło mien ie wo k ó ł Co ral s tały s ię s reb rzy s to b iały mi ig licami żaru . Wś ró d trzas k ó w i s zu mu zn o wu u s ły s załem mu zy k ę — n is k ą, p o wo ln ą, wib ru jącą g łęb o k o , jak b y M ich ael M o o re g rał n a k o n trab as ie. Starałem s ię wy czu ć ry tm, p o ru s zać s ię zg o d n ie z n im. Od n io s łem wrażen ie, że mi s ię to u d ało … alb o mo je p o czu cie czas u u leg ło zak łó cen iu , g d y ż miałem wrażen ie, że n iemal p ły n n ie wy k o n u ję n as tęp n e k ro k i. A mo że Wzo rzec u zn ał, że jes t mi win ien p rzy s łu g ę, i p o lu zo wał n a k ilk a tak tó w. Nig d y s ię n ie d o wiem. M in ąłem Ko ń co wą Zas ło n ę, d o tarłem d o ś cian y p ło mien i — teraz zn o wu

p o marań czo wy ch — i s zed łem d alej. Nas tęp n y o d d ech wziąłem ju ż w s ercu o g n is teg o k ręg u . Co ral leżała p o ś ro d k u Wzo rca. Wy g ląd ała tak jak o s tatn io , k ied y ją wid ziałem: w k o s zu li b arwy mied zi i ciemn o zielo n y ch s p o d n iach . Ty le że zd awała s ię s p ać, ro zciąg n ięta n a ciężk im, b rązo wy m p łas zczu . Przy k lęk n ąłem o b o k i p o ło ży łem jej d ło ń n a ramien iu . Nie d rg n ęła. Od g arn ąłem jej z p o liczk a ru d awy k o s my k wło s ó w i p o g łas k ałem p o twarzy . — Co ral? — s zep n ąłem. Żad n ej reak cji. Ch wy ciłem ją za ramię i p o trząs n ąłem lek k o . — Co ral! Wes tch n ęła g łęb o k o , ale s ię n ie o b u d ziła. Po trząs n ąłem n ią mo cn iej. — Zb u d ź s ię, Co ral. Ch wy ciłem ją p o d ręce i u n io s łem d o p o zy cji p ó łs ied zącej. Nie o twierała o czu . Najwy raźn iej b y ła p o d d ziałan iem jak ieg o ś zak lęcia. Śro d ek Wzo rca n ie jes t n ajlep s zy m miejs cem d la wzy wan ia Zn ak u Lo g ru s u , jeżeli k to ś n ie ma o ch o ty n a cało p alen ie. Dlateg o wy p ró b o wałem b ajk o wy s p o s ó b : p o ch y liłem s ię i p o cało wałem ją. Wy mru czała co ś n iewy raźn ie i u ch y liła p o wiek i. Ale n ie o p rzy to mn iała. Sp ró b o wałem zn o wu . Ten s am rezu ltat. — Niech to s zlag ! — b u rk n ąłem. Po trzeb o wałem miejs ca, żeb y ro zp lątać tak ie zak lęcie, d o s tęp u d o p ewn y ch n iezb ęd n y ch w mo im fach u n arzęd zi, i mo żliwo ś ci b ezk arn eg o p rzy zy wan ia źró d ła mo ich p o k o jó w w Amb erze. Op an o wan a p rzez ty'igę s io s tra Co ral leżała tam, ró wn ież p o g rążo n a w mag iczn y m tran s ie. Ten zaś b y ł d ziełem mo jeg o b rata, k tó ry ch ciał mn ie p rzed n ią o ch ro n ić. — Zab ierz n as d o d o mu — p o wied ziałem g ło ś n o , d la d o d an ia s ło wo m wag i. Nic s ię n ie s tało . Zas to s o wałem s iln ą wizu alizację ws p artą p o tężn y m my ś lo wy m ro zk azem. Nad al n ic. Delik atn ie u ło ży łem Co ral, ws tałem i p rzez o b s zar p ło mien i s p o jrzałem n a Wzo rzec. — Po s łu ch aj — rzek łem. — Przed ch wilą wy ś wiad czy łem ci wielk ą p rzy s łu g ę, wiążącą s ię z p o ważn y m wy s iłk iem i wcale n iemały m ry zy k iem. A teraz ch cę s ię s tąd

wy n ieś ć i wziąć z s o b ą tę d amę. Czy zech ces z u p rzejmie n as p rzerzu cić? Pło mien ie p rzy g as ły , zn ik n ęły n a k ilk a s ek u n d . W p rzy ćmio n y m ś wietle zau waży łem, że Klejn o t p u ls u je jak lamp k a k o n tro ln a n a au to maty czn ej s ek retarce. Un io s łem g o i s p o jrzałem. Z p ewn o ś cią n ie o czek iwałem k ró tk o metrażó wk i d la d o ro s ły ch , ale właś n ie to mi p o k azał. — Od b ieram ch y b a n iewłaś ciwy k an ał — s twierd ziłem. — J eś li mas z d la mn ie wiad o mo ś ć, to p ro s zę. J eś li n ie, ch cę wracać d o d o mu . Nic s ię n ie zmien iło . Ty le że d o s trzeg łem s iln e p o d o b ień s two mied zy d wo ma p o s taciami w Klejn o cie a Co ral i mn ą. Ro b iły to n a p łas zczu ro zp o s tarty m w miejs cu , k tó re wy g ląd ało jak ś ro d ek Wzo rca, flagrante ad infinitum… Przy p o min ało to b ard ziej p ik an tn ą wers ję s tareg o ry s u n k u n a p u d ełk ach s o li… g d y b y s p o jrzeli d o wn ętrza Klejn o tu , k tó ry ten facet miał n a s zy i, i zo b aczy li… — Do ś ć! — wrzas n ąłem. — Piep rzy s z b ez s en s u . Ch ces z tan try js k ieg o ry tu ału , to p rzy ś lę ci zawo d o wcó w! Ta d ama n awet n ie jes t p rzy to mn a… Klejn o t b ły s n ął zn o wu tak in ten s y wn ie, że zab o lały mn ie o czy . Wy p u ś ciłem g o . Po tem s ch y liłem s ię, ch wy ciłem Co ral i ws tałem. — Nie mam p o jęcia, czy k to k o lwiek p rzech o d ził cię w o d wro tn ą s tro n ę — p o wied ziałem. — Ale n ie wiem, czemu n ie miało b y s ię to u d ać. Zro b iłem k ro k w s tro n ę Ko ń co wej Zas ło n y i n aty ch mias t wy ro s ła p rzed e mn ą ś cian a o g n ia. Po tk n ąłem s ię, o d s k ak u jąc, p rzewró ciłem n a ro zło żo n y p łas zcz. Przy cis n ąłem d o s ieb ie Co ral, żeb y n ie ru n ęła w p ło mien ie. Up ad ła n a mn ie. Wy d awała s ię n iemal ro zb u d zo n a… Ob jęła mn ie za s zy ję i o tarła s ię o mó j p o liczek . By ła teraz raczej s en n a n iż u ś p io n a. Przy cis k ałem ją mo cn o i my ś lałem. — Co ral! — s p ró b o wałem jes zcze raz. — M mm — o d p o wied ziała. — Wy g ląd a n a to , że mu s imy s ię tu k o ch ać, żeb y s ię wy d o s tać. — M y ś lałam, że ju ż n ig d y n ie p o p ro s is z — wy mru czała, n ie o twierając o czu . Sy tu acja p rzes tała więc p rzy p o min ać n ek ro filię — p o wied ziałem s o b ie, o d wracając n as o b o je n a b o k , żeb y s ię d o s tać d o ty ch mied zian y ch g u zik ó w. M ru czała jes zcze tro ch ę, k ied y b rałem s ię d o rzeczy , ale jak o ś n ie p rzero d ziło s ię to w k o n wers ację. Za to jej ciało n ie p o zo s tało n ieczu łe n a mo ją aten cję i s y tu acja s zy b k o n ab rała ws zelk ich ty p o wy ch cech , zb y t p o s p o lity ch , b y zain teres o wały

o s o b y o wy rafin o wan y m s mak u . Do ś ć ciek awy s p o s ó b p rzełaman ia czaru . M o że jed n ak Wzo rzec ma p o czu cie h u mo ru . Nie wiem. Og n ie zg as ły w tej s amej ch wili, k ied y zg as ły o g n ie, jeś li mo żn a tak to o k reś lić. Co ral o two rzy ła w k o ń cu o czy . — Pro b lem k ręg u p ło mien i mamy ch y b a ro związan y — o zn ajmiłem. — Kied y to p rzes tało b y ć s n em? — zap y tała. — Do b re p y tan ie — u zn ałem. — I ty lk o ty mo żes z n a n ie o d p o wied zieć. — Urato wałeś mn ie p rzed czy mś ? — To ch y b a n ajp ro s ts ze wy jaś n ien ie — s twierd ziłem. Co ral o d s u n ęła s ię n ieco i ro zejrzała p o s ali. — Wid zis z, d o czeg o s ię d o p ro wad ziłaś , p ro s ząc Wzo rzec, żeb y p o s łał cię tam, g d zie p o win n aś s ię zn aleźć? — Przerżn ęłam — mru k n ęła. — Do k ład n ie. Od s u n ęliś my s ię o d s ieb ie. Po p rawiliś my u b ran ia. — To d o b ry s p o s ó b , żeb y s ię lep iej p o zn ać… — zacząłem, g d y jas k in ia zad rżała o d p o tężn eg o ws trząs u . — M ają tu fataln y ro zk ład czas u — zau waży łem. Gru n t k o ły s ał s ię p o d n ami. Ob jęliś my s ię, jeś li n ie d la p o mo cy , to p rzy n ajmn iej d la p o ciech y . Ws zy s tk o min ęło w jed n ej ch wili, a Wzo rzec ro zb ły s n ął n ag le o wiele jaś n iej n iż k ied y k o lwiek p rzed tem. Po trząs n ąłem g ło wą. Przetarłem o czy . Co ś tu s ię n ie zg ad zało , ch o ciaż miałem wrażen ie, że jes t d o k ład n ie tak , jak b y ć p o win n o . I wted y ciężk ie, o k u te d rzwi o two rzy ły s ię… d o ś ro d k a! Zro zu miałem, że wró ciliś my d o Amb eru … p rawd ziweg o Amb eru . M ó j lś n iący s zlak n ad al d o b ieg ał d o p ro g u , ale g as ł s zy b k o . Stała n a n im d ro b n a p o s tać. Nim zd ąży łem ch o ćb y zerk n ąć w mro k k o ry tarza, p o czu łem zn ajo mą d ezo rien tację i zn aleźliś my s ię w mo jej s y p ialn i. — Nay d a! — zawo łała Co ral, wid ząc leżącą n a łó żk u p o s tać. — Niezu p ełn ie — wy jaś n iłem. — To zn aczy o ws zem, to jej ciało . Ale d u ch , k tó ry n im wład a, n ależy d o całk iem in n eg o ty p u . — Nie ro zu miem. M y ś lałem o tej o s o b ie, k tó ra zamierzała wed rzeć s ię n a teren Wzo rca. By łem też mas ą o b o lały ch mięś n i, ro zed rg an y ch n erwó w i n ajro zmaits zy ch tru jący ch wy d zielin zmęczen ia. Na s to lik u wciąż s tała b u telk a, k tó rą o two rzy łem d la J as ry … jak d awn o temu ? Zn alazłem d wie czy s te s zk lan k i. Nalałem. Po d ałem jed n ą Co ral. — J ak iś czas temu two ja s io s tra ciężk o ch o ro wała. Prawd a?

— Tak — p o twierd ziła. Wy p iłem s p o ry ły k . — By ła b lis k a ś mierci. W ty m o k res ie jej ciało o p an o wał d u ch ty'igi. To ro d zaj d emo n a. Nay d zie n ie b y ło ju ż p o trzeb n e. — Co to ma zn aczy ć? — J ak zro zu miałem, Nay d a wted y u marła. Co ral s p o jrzała mi w o czy . Nie zn alazła teg o , czeg o s zu k ała, więc ty lk o n ap iła s ię win a. — Wied ziałam, że co ś jes t n ie w p o rząd k u — s twierd ziła. — Od tej ch o ro b y n ie b y ła n ap rawd ę s o b ą. — Zro b iła s ię zło ś liwa? Po d s tęp n a? — Nie, o wiele mils za. Przed tem Nay d a zaws ze b y ła wred n a. — Nie ży ły ś cie w zg o d zie? — Nie. Do p iero o d n ied awn a. On a n ie cierp i, p rawd a? — Nie, p o p ro s tu ś p i. J es t w mo cy zak lęcia. — Dlaczeg o jej n ie u wo ln is z? Nie wy g ląd a g ro źn ie. — W tej ch wili ch y b a n ie jes t g ro źn a. A n awet p rzeciwn ie — o d p arłem. — I u wo ln ię ją wk ró tce. Ale mó j b rat M an d o r mu s i co fn ąć czar. To jeg o zak lęcie. — M an d o r? Ch y b a n ie zn am zb y t d o b rze cieb ie an i two jej ro d zin y . — Nie — p rzy zn ałem. — I v ice v ers a. Po s łu ch aj, n ie wiem n awet, jak i d ziś d zień . — Przes zed łem p rzez p o k ó j d o o k n a. Trwał d zień . J ed n ak ch mu ry k ry ły n ieb o i n ie wied ziałem, k tó ra g o d zin a. — J es t p ewn a s p rawa, k tó rą p o win n aś załatwić n aty ch mias t. Id ź d o o jca i p o wied z mu , że n ic ci s ię n ie s tało . Wy tłu macz, że zab łąd ziłaś w jas k in iach czy źle s k ręciłaś w Galerii Lu s ter i zn alazłaś s ię n a in n ej p łas zczy źn ie is tn ien ia, alb o co ś in n eg o . Co k o lwiek . Żeb y u n ik n ąć in cy d en tu d y p lo maty czn eg o . Zg o d a? Do p iła win o i k iwn ęła g ło wą. Po tem s p o jrzała n a mn ie, zaru mien iła s ię i o d wró ciła wzro k . — Sp o tk amy s ię jes zcze, zan im wy jad ę? Po k lep ałem ją p o ramien iu ; n ie u miałem właś ciwie o k reś lić s wo ich u czu ć. A p o tem zro zu miałem, że to n ie wy s tarczy , i p rzy tu liłem ją. — Wies z, że tak — s zep n ąłem, g ład ząc jej wło s y . — Dzięk u ję, że o p ro wad ziłeś mn ie p o mieś cie. — M u s imy s ię zn o wu k ied y ś wy b rać. J ak ty lk o tro ch ę s p ad n ie temp o .

— Ah a. Od p ro wad ziłem ją d o d rzwi. — Ch cę jak n ajs zy b ciej zn o wu cię zo b aczy ć — p o wied ziała. — Pad am z n ó g . — Otwo rzy łem d rzwi. — Przes zed łem p iek ło . Do tk n ęła mo jeg o p o liczk a. — Bied n y M erlin — s zep n ęła. — Śp ij mo cn o . Wy p iłem res ztę win a i s ięg n ąłem p o Atu ty . M iałem o ch o tę właś n ie n a to , co mi p o rad ziła, ale p ierws zeń s two miały p ewn e p iln e s p rawy . Wy s zu k ałem k artę Gh o s twh eela, wy jąłem ją i s p o jrzałem. Niemal n aty ch mias t, p o led wie d o s trzeg aln y m s p ad k u temp eratu ry i s fo rmo wan iu n ajlżejs zeg o p rag n ien ia z mo jej s tro n y , p o jawił s ię Gh o s t — czerwo n e k o ło wiru jące w p o wietrzu . — Cześ ć, tatk u — p o wied ział. — Zas tan awiałem s ię, g d zie s ię p o d ziałeś . Zn ik n ąłeś , k ied y wró ciłem d o jas k in i. Nie mo g łem cię zn aleźć żad n ą z mo ich p ro ced u r in d ek s o wan ia cien i. Nie p rzy s zło mi n awet d o g ło wy , że zwy czajn ie wró ciłeś d o d o mu . J a… — Pó źn iej — p rzerwałem. — Nie mam czas u . Przerzu ć mn ie s zy b k o n a d ó ł, d o k o mo ry Wzo rca. — Lep iej b ęd zie, jeś li n ajp ierw ci o czy mś p o wiem. — O czy m? — Ta mo c, k tó ra p o d ążała za to b ą d o Twierd zy … p rzed k tó rą u k ry łem cię w jas k in i… — Tak ? — To s am Wzo rzec cię s zu k ał. — Do my ś liłem s ię teg o — o d p arłem. — Pó źn iej. Sp o tk aliś my s ię i mn iej więcej d o s zliś my d o p o ro zu mien ia. A teraz p rzerzu ć mn ie n a d ó ł. To ważn e. — Tato , ja s ię g o b o ję. — W tak im razie zo s taw mn ie n ajb liżej, jak s ię o d waży s z. Po tem zn ik aj. M u s zę co ś s p rawd zić. — Do b rze. Ch o d ź tęd y . Zro b iłem jed en k ro k . Gh o s t wzn ió s ł s ię, o d wró cił o d ziewięćd zies iąt s to p n i w mo ją s tro n ę i o p ad ł s zy b k o . Przes u n ął s ię p rzez mo ją g ło wę, ramio n a, to rs , wres zcie zn ik n ął p o d s to p ami. Zg as ły ś wiatła, więc n aty ch mias t p rzy wo łałem lo g ru s o we wid zen ie… I p rzek o n ałem s ię, że s to ję w k o ry tarzu p ro wad zący m d o

ciężk ich d rzwi k o mo ry Wzo rca. — Gh o s t? — rzu ciłem cich o . Nie b y ło o d p o wied zi. M in ąłem zak ręt, p o d s zed łem d o d rzwi i p ch n ąłem. Wciąż b y ły o twarte i u s tąp iły p o d n acis k iem. Frak ir zacis n ęła s ię n a p rzeg u b ie. Frakir? Z tej s tro n y ró wn ież n ie n ad es zła o d p o wied ź. Straciłaś głos, panienko? Dwa razy ś cis n ęła mi ręk ę. Po g łas k ałem ją. Drzwi o two rzy ły s ię i b y łem p ewien , że Wzo rzec ś wieci jaś n iej. Szy b k o p rzes tałem o ty m my ś leć. Po ś ro d k u , o d wró co n a d o mn ie p lecami, s tała ciemn o wło s a k o b ieta. Wzn o s iła ramio n a. Wy k rzy k n ąłem n iemal imię, n a k tó re — mo im zd an iem — mo g łab y zareag o wać. Zn ik n ęła jed n ak , n im zareag o wały mo je s tru n y g ło s o we. Op arłem s ię o ś cian ę. — Nap rawd ę czu ję s ię wy k o rzy s tan y — p o wied ziałem g ło ś n o . — Nad s tawiam d la cieb ie k ark u , k ilk a razy n arażam ży cie, zas p o k ajam twó j metafizy czn y v o y eu ry zm, a ty wy k o p u jes z mn ie, jak ty lk o d o s tajes z to , n a czy m ci zależy : tro ch ę jaś n iejs zy b las k . Do my ś lam s ię, że b o g o wie, mo ce alb o czy m tam jes teś , n ie mu s zą n awet mó wić „d zięk u ję”, „p rzy k ro mi” alb o „id ź d o d iab ła”, k ied y ju ż k o g o ś wy k o rzy s tają. A n ajwy raźn iej n ie o d czu was z p o trzeb y u s p rawied liwian ia s ię p rzed e mn ą. Nie jes tem d ziecin n y m wó zk iem. Nie lu b ię, k ied y ty i Lo g ru s p o p y ch acie mn ie d o o k o ła w tej was zej ro zg ry wce. Co b y ś p o wied ział, g d y b y m ro zciął s o b ie ży łę i p o ch lap ał cię k rwią? Naty ch mias t en erg ia s p ły n ęła n a b liżs zy k o n iec Wzo rca. Z g łu ch y m s zu mem wy ro s ła p rzed e mn ą wieża b łęk itn eg o o g n ia, p o s zerzy ła s ię i n ab rała ry s ó w g ig an ty czn ej, n ielu d zk iej p ięk n o ś ci n ieo k reś lo n ej p łci. M u s iałem o s ło n ić o czy . — Nie ro zu mies z — ro zleg ł s ię g ło s mo d u lo wan eg o ry k u p ło mien i. — Wies z. Dlateg o tu p rzy s zed łem. — Two je wy s iłk i zo s tały d o cen io n e. — M iło to s ły s zeć. — Nie d ało s ię w in n y s p o s ó b p rzep ro wad zić tej s p rawy . — No tak … A jes teś zad o wo lo n y z jej załatwien ia? — Tak . — No to n ie ma za co d zięk o wać.

— J es teś zu ch wały , M erlin ie. — W tej ch wili czu ję s ię tak , że n ic mn ie ju ż n ie p rzes tras zy . J es tem za b ard zo zmęczo n y . Nie o b ch o d zi mn ie, co ze mn ą zro b is z. Zs zed łem tu n a d ó ł, żeb y ci p o wied zieć, że jes teś mi win ien wielk ą p rzy s łu g ę. To ws zy s tk o . Od wró ciłem s ię ty łem. — Nawet Ob ero n n ie o ś mielał s ię tak d o mn ie p rzemawiać — s twierd ził. Wzru s zy łem ramio n ami i zro b iłem k ro k w s tro n ę d rzwi. Kied y s to p a d o tk n ęła ziemi, b y łem ju ż w s wo im p o k o ju . Wzru s zy łem ramio n ami p o raz d ru g i, p o d s zed łem d o u my walk i i o ch lap ałem twarz wo d ą. — Ws zy s tk o w p o rząd k u , tato ? Świetlis ty k rąg o k alał mied n ice. Po ch wili wzleciał w p o wietrze i p o d ążał za mn ą p rzez p o k ó j. — W p o rząd k u — p o twierd ziłem. — A u cieb ie? — Świetn ie. Zig n o ro wał mn ie zu p ełn ie. — Do my ś las z s ię jeg o zamiaró w? — s p y tałem. — Wy d aje mi s ię, że walczy z Lo g ru s em o wład zę n ad Cien iem. I właś n ie wy g rał ru n d ę. Co k o lwiek s ię s tało , wy raźn ie g o wzmo cn iło . M iałeś w ty m s wó j u d ział, p rawd a? — Prawd a. — Gd zie b y łeś , k ied y o p u ś ciłeś tę g ro tę, d o k tó rej cię p rzen io s łem? — Czy zn as z k rain ę leżącą p o międ zy cien iami? — Po międ zy ? Nie. To p rzecież b ez s en s u . — Tru d n o . Ale tam właś n ie b y łem. — A jak s ię tam d o s tałeś ? — Nie wiem. Ale s ad zę, że n ie b ez tru d n o ś ci. Czy M an d o ro wi i J as rze n ic s ię n ie s tało ? — Nic, k ied y o s tatn io s p rawd załem. — Co z Lu k iem? — Nie miałem p o wo d ó w, żeb y g o s zu k ać. Ch ces z, żeb y m s ię ty m zajął? — Nie teraz. Ch ciałb y m, żeb y ś p o s zed ł n a g ó rę i zajrzał d o k ró lews k ich ap artamen tó w. Do wied z s ię, czy k to ś tam jes t w tej ch wili. A jeś li tak , to k to . Sp rawd ź też k o min ek w s y p ialn i. Zo b acz, czy lu źn y k amień , wy jęty p o jeg o p rawej s tro n ie, zo s tał ws tawio n y n a miejs ce, czy n ad al leży k o ło p alen is k a.

Zn ik n ął, a ja zacząłem k rąży ć p o p o k o ju . Bałem s ię u s iąś ć alb o p o ło ży ć. M iałem p rzeczu cie, że zas n ę wted y n aty ch mias t i tru d n o b ęd zie mn ie o b u d zić. Na s zczęś cie Gh o s t zmaterializo wał s ię, zan im zaliczy łem d łu żs zy d y s tan s . — Kró lo wa… Vialle… jes t u s ieb ie — o zn ajmił. — W s wo im g ab in ecie. Kamień ws tawio n y n a miejs ce, a w k o ry tarzu jak iś k arzeł s tu k a d o ws zy s tk ich d rzwi. — Niech to d iab li — zak ląłem. — Wied zą, że zag in ął. Karzeł? — Karzeł. Wes tch n ąłem. — Ch y b a lep iej zajrzę n a g ó rę, o d d am Klejn o t i s p ró b u ję wy tłu maczy ć, co zas zło . J eś li Vialle s p o d o b a s ię mo ja h is to ria, mo że zap o mn i p o in fo rmo wać o ws zy s tk im Ran d o ma. — Przen io s ę cię tam. — Nie, to b y b y ło n iep o lity czn e. I n ieg rzeczn e. Ty m razem lep iej zap u k ać d o d rzwi i p o czek ać n a zap ro s zen ie. — Sk ąd lu d zie wied zą, k ied y n ależy p u k ać, a k ied y p o p ro s tu wch o d zić? — Og ó ln a zas ad a mó wi, że k ied y jes t zamk n ięte, trzeb a p u k ać. — Tak jak ten k arzeł? Z k o ry tarza d o b ieg ło cich e s tu k an ie. — On tak p o p ro s tu id zie i wali d o ws zy s tk ich d rzwi, b ez ró żn icy ? — s p y tałem. — Wies z, s p rawd za je k o lejn o , więc n ie jes tem p ewien , czy mo żn a to o k reś lić jak o „b ez ró żn icy ”. J ak d o tąd , ws zy s tk ie d rzwi, d o k tó ry ch zap u k ał, p ro wad ziły d o p u s ty ch p o k o jó w. Za mn iej więcej min u tę p o win ien d o trzeć d o two ich . Po d s zed łem d o d rzwi, p rzek ręciłem k lu cz, o two rzy łem i wy jrzałem n a k o ry tarz. Rzeczy wiś cie, b y ł tam jak iś n is k i czło wieczek . Zau waży łem mn ie i zęb y b ły s n ęły mu w g ęs twin ie b ro d y , g d y s ię u ś miech n ął. Ru s zy ł w mo ją s tro n ę. Szy b k o s tało s ię jas n e, że jes t g arb aty . — Bo że wielk i! — zawo łałem. — jes teś Dwo rk in em, zg ad za s ię? Prawd ziwy m Dwo rk in em? — Tak s ąd zę — o d p arł d o ś ć miły m g ło s em. — I mam n ad zieję, że wid zę p rzed s o b ą M erlin a, s y n a Co rwin a. — Is to tn ie — p o twierd ziłem. — To n iezwy k ła rad o ś ć, i s p o ty k a mn ie w n iezwy k łej ch wili. — To n ie jes t to warzy s k a wizy ta — o ś wiad czy ł. Uś cis n ął mi ręk ę i ramię. — Ah a! Więc tu taj mies zk as z.

— Tak . M o że wejd zies z d o ś ro d k a? — Dzięk u ję. Gh o s t wy k o n ał man ewr mu ch y n a ś cian ie, zmalał d o p ó łto ra cen ty metra ś red n icy i zajął p o zy cję n a g ard ero b ie, u d ając zb łąk an eg o s ło n eczn eg o zajączk a. Dwo rk in ro zejrzał s ię s zy b k o p o s alo n ik u . Zerk n ął d o s y p ialn i i p rzez ch wilę o b s erwo wał Nay d ę. — Nie n ależy b u d zić d emo n a — wy mru czał. Do tk n ął Klejn o tu , k ied y wracając, p rzech o d ził k o ło mn ie, ze zro zu mien iem p o k iwał g ło wą i o p ad ł n a fo tel, n a k tó ry m ja b ałem s ię zas n ąć. — M o że s zk lan eczk ę win a? — zap ro p o n o wałem. — Nie, d zięk u ję. — Po k ręcił g ło wą. — To p ewn ie ty n ap rawiłeś n ajb liżs zy Pęk n ięty Wzo rzec w Cien iu . — Tak , to ja. — Dlaczeg o to zro b iłeś ? — W tej k wes tii n ie miałem wielk ieg o wy b o ru . — Lep iej o p o wied z mi o ws zy s tk im. — Starzec s k u b n ął s wą s p lątan ą, n ieró wn ą b ro d ę. Wło s y miał d łu g ie i im tak że p rzy d ało b y s ię s trzy żen ie. M imo to w jeg o wzro k u i s ło wach n ie d o s trzeg łem żad n y ch o b jawó w s zaleń s twa. — Nie jes t to p ro s ta h is to ria. M u s zę s ię n ap ić k awy , jeś li mam ją d o k o ń czy ć i n ie zas n ąć p rzy ty m — o ś wiad czy łem. Ro zło ży łem d ło n ie i międ zy n ami s tan ął n iewielk i s to lik n ak ry ty b iały m o b ru s em, n a n im d wie filiżan k i i p aru jący s reb rzy s ty d zb an ek o b o k g ru b ej ś wiecy . By ła też taca z cias teczk ami. Nie zd o łałb y m s p ro wad zić teg o ws zy s tk ieg o tak p ręd k o . Nie jes tem p ewien , czy M an d o r b y p o trafił. — W tak im razie b ęd ę ci to warzy s zy ł — rzek ł Dwo rk in . Wes tch n ąłem i n alałem d o filiżan ek . Un io s łem Klejn o t Ws zech mo cy . — M o że lep iej zwró cę g o , zan im zaczn ę o p o wiad ać — p o wied ziałem. — W ten s p o s ó b zao s zczęd zę s o b ie k ło p o tó w. Ws tałem, ale o n p o k ręcił g ło wą. — Nie ró b teg o — o s trzeg ł. — Prawd o p o d o b n ie u mrzes z, jeś li zd ejmies z g o teraz. Us iad łem. — Cu k ier? Śmietan k a? — zap y tałem.

ROZDZIAŁ IX Bu d ziłem s ię p o wo li. Dry fo wałem p o zn ajo my m b łęk icie jezio ra p rzed b y tu . A tak , b y łem tu taj, p o n ieważ… p o p ro s tu b y łem, jak mó wi p io s en k a. Od wró ciłem s ię w ś p iwo rze n a d ru g i b o k , p o d ciąg n ąłem k o lan a d o p iers i i zas n ąłem zn o wu . Kied y o b u d ziłem s ię n as tęp n y m razem i ro zejrzałem s zy b k o , ś wiat n ad al b y ł całk iem n ieb ies k i. Świetn ie. Wiele jes t mąd ro ś ci w p o wied zen iu , że co s p rawd zo n e, to p ewn e. A p o tem p rzy p o mn iałem s o b ie, że lad a ch wila mo że p rzy b y ć Lu k e, b y mn ie zab ić. Palce zacis n ęły s ię o d ru ch o wo n a ręk o jeś ci miecza leżąceg o tu ż o b o k . Nas łu ch iwałem, czy k to ś s ię n ie zb liża. Czy k o lejn y d zień s p ęd zę, o d łu p u jąc k amy k i ze ś cian mo jej k ry s ztało wej g ro ty ? A mo że J as ra zn o wu s p ró b u je mn ie zab ić? Zn o wu ? Co ś s ię tu n ie zg ad zało . Zd arzy ło s ię mn ó s two s p raw, d o ty czący ch J u rta, Co ral, Lu k e'a i M an d o ra, n awet J u lii. Czy ws zy s tk o to b y ło s n em? Ch wilo wa p an ik a o g arn ęła mn ie i zn ik n ęła n aty ch mias t. Zab łąk an y ro zs ąd ek p o wró cił, n io s ąc res ztę ws p o mn ień . Ziewn ąłem i zn o wu ws zy s tk o b y ło w p o rząd k u . Tak , wró ciłem d o k ry s ztało wej g ro ty . Nie, n ie b y ło s n em to , co zas zło , o d k ąd Lu k e mn ie tu u więził. Zn alazłem s ię tu z włas n eg o wy b o ru , p o n ieważ (a) cało n o cn y s en w ty m s tru mien iu czas u o d p o wiad ał k ró tk iej ch wili w Amb erze, (b ) n ik t n ie mó g ł mi tu p rzes zk ad zać atu to wy mi wezwan iami, i (c) mo żliwe, że n awet Wzo rzec i Lo g ru s n ie p o trafią mn ie tu wy ś led zić. Od g arn ąłem wło s y , ws tałem i ru s zy łem d o latry n y . M iałem d o b ry p o my s ł, g d y k azałem Gh o s to wi p rzen ieś ć s ię tu taj p o ro zmo wie z Dwo rk in em. By łem p ewien , że p rzes p ałem jak ieś d wan aś cie g o d zin — g łęb o k i, s p o k o jn y s en w n ajlep s zy m g atu n k u . Wy p iłem b u telk ę wo d y . Dru g ą o p łu k ałem twarz. Pó źn iej, k ied y ju ż s ię u b rałem i s ch o wałem p o ś ciel w mag azy n ie, p rzes zed łem d o k o mo ry wejś cio wej i s tan ąłem p o d o two rem w s k lep ien iu . Wid o czn e tam n ieb o b y ło czy s te. Wciąż b rzmiały mi w u s zach s ło wa Lu k e'a z teg o d n ia, k ied y ws ad ził mn ie tu taj i p o in fo rmo wał, że jes teś my s p o k rewn ien i. Wy jąłem s p o d k o s zu li Klejn o t Ws zech mo cy , u n io s łem wy s o k o i s p o jrzałem p o d ś wiatło w g łęb in y . Ty m razem żad n y ch in s tru k cji.

I b ard zo d o b rze. Nie miałem o ch o ty n a d wu k ieru n k o wy p rzek az d an y ch . Wciąż p atrząc w Klejn o t, u s iad łem wy g o d n ie ze s k rzy żo wan y mi n o g ami. Po ra to zro b ić i mieć za s o b ą, s k o ro czu łem s ię teraz wy p o częty i d o ś ć rześ k i. Zg o d n ie z rad ą Dwo rk in a, p o s zu k ałem Wzo rca w ty m czerwo n y m jezio rze. Po ch wili zaczął n ab ierać k s ztałtó w. Nie wy g ląd ał, jak b y m g o wizu alizo wał, ale też n ie p rzep ro wad załem ćwiczeń z wizu alizacji. Patrzy łem, jak s tru k tu ra s taje s ię co raz wy raźn iejs za. Nie p o jawiła s ię n ag le, ale s p rawiała wrażen ie, że is tn iała tam p rzez cały czas , a mo je o czy d o p iero teraz s ię u czy ły , jak wid zieć ją we właś ciwy s p o s ó b . Zres ztą p ewn ie tak b y ło . Od etch n ąłem g łęb o k o . Po tem jes zcze raz. I zacząłem s taran n ie b ad ać ry s u n ek . Nie mo g łem s o b ie p rzy p o mn ieć, co o jciec o p o wiad ał o d o s trajan iu d o Klejn o tu . Kied y ws p o mn iałem o ty m Dwo rk in o wi, k azał s ię n ie p rzejmo wać. M iałem ty lk o o d n aleźć w k ry s ztale tró jwy miaro wą wers ję Wzo rca, p o s zu k ać p u n k tu s tarto weg o i ru s zy ć wzd łu ż lin ii. Kied y zażąd ałem s zczeg ó łó w, ro ześ miał s ię ty lk o i p o wied ział, żeb y m s ię n ie martwił. No d o b rze. Po wo li o b racałem i p rzy b liżałem wizeru n ek Wzo rca. Wy s o k o p o p rawej zjawiła s ię mała s zczelin a. Przy jrzałem s ię jej u ważn ie, a o n a jak b y ru s zy ła w mo ją s tro n ę. Do tarłem tam i ws zed łem d o wn ętrza. To b y ło n iezwy k łe p rzeży cie, p o d o b n e d o jazd y ro ller co as terem: p o d ążać za lin iami Wzo rca w k ry s ztale. Szed łem, g d zie mn ie p ro wad ziły ; czas em czu łem md ło ś ci i zawró t g ło wy , czas em całą s iłą wo li n ap ierałem n a ru b in o we b ariery , aż u s tęp o wały . Ws p in ałem s ię, s p ad ałem, p rzewracałem alb o p arłem d o p rzo d u . Utraciłem n iemal ś wiad o mo ś ć ciała, ręk i wy s o k o trzy mającej łań cu ch . Wied ziałem ty lk o , że s p ły wam p o tem, k tó ry z p ewn ą reg u larn o ś cią k łu je mn ie w o czy . Nie miałem p o jęcia, ile czas u trwał p ro ces mo jeg o zes tro jen ia z Klejn o tem Ws zech mo cy , wy żs zą o k tawą Wzo rca. Dwo rk in wierzy ł, że n ad ep n ąłem Wzo rco wi n a o d cis k , ale n ie ty lk o d lateg o ch ce mo jej ś mierci p o wy p ełn ien iu n ies amo witej mis ji i n ap rawie n ajb liżs zeg o z Pęk n ięty ch Wzo rcó w. Ale Dwo rk in o d mó wił wy jaś n ień . Uzn ał, że wied za o p rzy czy n ach mo że wp ły n ąć n a mo żliwy p rzy s zły wy b ó r, k tó reg o p o win ien em d o k o n ać b ez żad n y ch o b ciążeń . Ws zy s tk o to b rzmiało d la mn ie jak b ełk o t, ty le że cała res zta jeg o wy p o wied zi wy d ała mi s ię ab s o lu tn ie ro zs ąd n a — w p rzeciwień s twie d o teg o , co g ło s iły leg en d y i p lo tk i. M ó j u my s ł p ik o wał i wzn o s ił s ię w fali czerwien i, two rzącej wn ętrze Klejn o tu .

Frag men ty Wzo rca, k tó re ju ż p o k o n ałem i k tó re jes zcze mn ie czek ały , p ły wały d o o k o ła, mig o cząc jak b ły s k awice. M iałem u czu cie, że za mo men t u my s ł ro zp ad n ie s ię p o zd erzen iu z n iewid zialn ą Zas ło n ą. Nie p an o wałem ju ż n ad s wo imi ru ch ami, p rzy s p ies załem. Wied ziałem, że n ie mo g ę s ię co fn ąć, p ó k i n ie d o jd ę d o k o ń ca. Dwo rk in u zn ał, że Wzo rzec n ie mó g ł mn ie s k rzy wd zić p o d czas n as zej k łó tn i, k ied y wró ciłem s p rawd zić, co to za p o s tać wcześ n iej zau waży łem. Twierd ził, że to d zięk i Klejn o to wi n a s zy i. Nie mo g łem jed n ak n o s ić g o zb y t d łu g o , g d y ż to tak że mo g ło s ię o k azać ś mierteln e. Zd ecy d o wał, że zan im g o o d d am, mu s zę s ię d o s tro ić — jak mó j o jciec i Ran d o m. Pó źn iej b ęd ę n o s ił w s o b ie o b raz wy żs zeg o rzęd u , co n ie g o rzej o d s ameg o Klejn o tu p o win n o s p ełn iać fu n k cje o b ro n n e wo b ec Wzo rca. Tru d n o s ię s p ierać z czło wiek iem, k tó ry p o d o b n o z p o mo cą Klejn o tu s am s two rzy ł Wzo rzec. Dlateg o s ię zg o d ziłem. By łem jed n ak zb y t zmęczo n y , b y p ró b o wać teg o o d razu . Kazałem więc Gh o s to wi p rzen ieś ć mn ie d o mo jej k ry s ztało wej g ro ty , mo jeg o s an k tu ariu m, żeb y n ajp ierw o d p o cząć. A teraz… teraz p ły n ąłem. Wiro wałem. Od czas u d o czas u zatrzy my wałem s ię. Od p o wied n ik i Zas ło n w Klejn o cie n ie b y ły łatwiejs ze d o p o k o n an ia ty lk o d lateg o , że zo s tawiłem za s o b ą ciało . Każd e tak ie p rzejś cie wy czerp y wało , jak b y m p rzeb ieg ł milę w czas ie o limp ijs k im. Na jed n y m p o zio mie wied ziałem, że n ie p o ru s zam s ię i trzy mam Klejn o t, w k tó reg o wn ętrzu d o k o n u ję in icjacji. Na in n y m jed n ak czu łem, jak wali mi s erce. A n a jes zcze n as tęp n y m ws p o min ałem frag men ty g o ś cin n eg o wy k ład u z an tro p o lo g ii, jak i wiele lat temu wy g ło s iła n a mo im ro k u J o an Halifax . Oś ro d ek , w jak im s ię p o ru s załem, k łęb ił s ię n iczy m g ejzer M erlo t 1 9 8 5 w k ielich u … Kto tamtej n o cy s ied ział p rzy s to lik u n ap rzeciw mn ie? Nieważn e. Dalej, w d ó ł i d o o k o ła. Wzb ierała fala jas n ej k rwi. Przes łan ie wp is y wało s ię w mo jeg o d u ch a. Na p o czątk u b y ło s ło wo , k tó reg o n ie u miałem o d czy tać… J aś n iej, jaś n iej. Szy b ciej, s zy b ciej. J eś li zd erzę s ię ze ś cian ą ru b in u , zo s tan ie p o mn ie ty lk o mo k ra p lama. Dalej, Sch o p en h au erze, d o o s tateczn ej ro zg ry wk i wo li. Stu lecie czy d wa n ad es zły i min ęły ; i n ag le o two rzy ła s ię d ro g a. Przelałem s ię n ap rzó d , d o ś wiatła ek s p lo d u jącej g wiazd y . Czerwień , czerwień , czerwień , p ch ająca mn ie d alej, wciąż d alej, jak mo ją łó d k ę, Gwiezd n ą Strzałę, n ies io n ą wich rem, ro s n ącą w o czach , wracającą d o d o mu … Pad łem. Wp rawd zie n ie s traciłem p rzy to mn o ś ci, ale też n ie zach o wałem n o rmaln eg o s tan u u my s łu . Zap ad łem w ro d zaj p ó łs n u , z k tó reg o w d o wo ln ie wy b ran ej ch wili mo g łem p rzejś ć w jed n ą lu b d ru g ą s tro n ę. Ale d laczeg o ? Rzad k o k ied y o d czu wam tak wielk ą eu fo rię. Czu łem, że n a n ią zas łu ży łem, więc d ry fo wałem

tam p rzez d łu g i, b ard zo d łu g i czas . Wres zcie o p ad ła p o n iżej p o zio mu warteg o zaan g ażo wan ia. Ws tałem, zato czy łem s ię, o p arłem o ś cian ę i ru s zy łem w s p iżarn i, żeb y n ap ić s ię jes zcze wo d y . By łem p rzeraźliwie g ło d n y , ale jak o ś n ie miałem o ch o ty n a p u s zk i i mro żo n k i. Zwłas zcza że ś wieże p ro d u k ty n ie b y ły aż tak tru d n e d o zd o b y cia. Ru s zy łem z p o wro tem p rzez zn ajo me k o mo ry . A więc zas to s o wałem s ię d o rad y Dwo rk in a. Szk o d a, że o d wró ciłem s ię d o n ieg o p lecami, zan im p o my ś lałem o d łu g iej liś cie p y tań , k tó re ch ciałem mu zad ać. Kied y o d wró ciłem s ię zn o wu , ju ż g o n ie b y ło . Ws p iąłem s ię n a d rab in ę i s tan ąłem n a s zczy cie b łęk itn eg o wzn ies ien ia, g d zie zn ajd o wało s ię jed y n e zn an e mi wejś cie. Pan o wał rześ k i, czy s ty , wio s en n y p o ran ek i ty lk o n a ws ch o d zie wid ziałem k ilk a mały ch o b ło czk ó w. Dla s amej ro zk o s zy o d d y ch an ia wciąg n ąłem p o wietrze. Po ch y liłem s ię i p rzes u n ąłem n ieb ies k i g łaz, żeb y zak ry ć o twó r. Gd y b y m zn ó w p rzy b y ł s zu k ać tu s ch ro n ien ia, n ie ch ciałb y m, żeb y zas k o czy ł mn ie jak iś d rap ieżn ik . Zd jąłem Klejn o t Ws zech mo cy i zawies iłem g o n a wy p u k ło ś ci g łazu . Po tem o d s zed łem n a jak ieś d zies ięć k ro k ó w. — Cześ ć, tato . Gh o s twh eel b y ł zło cis ty m k rążk iem s zy b u jący m o d zach o d u . — Dzień d o b ry , Gh o s t. — Dlaczeg o p o rzu ciłeś ten p rzed mio t? To jed n o z n ajp o tężn iejs zy ch n arzęd zi, jak ie d o tąd wid ziałem. — Nie p o rzu ciłem, ale zamierzam p rzy wo łać Zn ak Lo g ru s u i n ie s ąd zę, żeb y o d p o wiad ało mu tak ie to warzy s two . Niep o k o ję s ię n awet, jak Lo g ru s mn ie p o trak tu je, s k o ro d o s tro iłem s ię d o wzo rca wy żs zeg o rzęd u . — M o że lep iej p ó jd ę s o b ie teraz, a p ó źn iej s p rawd zę, co u cieb ie? — Nie o d d alaj s ię — rzu ciłem. — M o że zd o łas z wy ciąg n ąć mn ie z k ło p o tó w, g d y b y s p rawy źle s ię p o to czy ły . Wezwałem Zn ak Lo g ru s u . Przy b y ł i zawis ł p rzed e mn ą, i n ic s ię n ie s tało . Przerzu ciłem cząs tk ę ś wiad o mo ś ci n a ś cian ę g łazu , d o Klejn o tu . Po p rzez n ieg o mo g łem s p o jrzeć n a Lo g ru s z in n ej p ers p ek ty wy . Nies amo wite. I b ezb o les n e. Sk u p iłem s ię zn o wu we wn ętrzu s wo jej czas zk i, ws u n ąłem ramio n a w g ałęzie Lo g ru s u , s ięg n ąłem… Po n iecałej min u cie miałem ju ż talerz racu s zk ó w, d o teg o p aró wk i, k u b ek k awy i s zk lan k ę s o k u p o marań czo weg o .

— M o g łem ci to p rzy n ieś ć s zy b ciej — zau waży ł Gh o s t. — J es tem teg o p ewien — o d p arłem. — Ale mu s iałem s p rawd zić s y s temy . Przy jed zen iu p ró b o wałem u s talić lis tę p rio ry tetó w. Kied y s k o ń czy łem, o d es łałem talerze d o miejs ca ich p o ch o d zen ia, zd jąłem Klejn o t, zawies iłem g o s o b ie n a s zy i i ws tałem. — No d o b ra, Gh o s t! — zawo łałem. — Po ra wracać d o Amb eru . Ro zs zerzy ł s ię, o two rzy ł i o b n iży ł tak , że s tałem teraz p rzed zło ty m łu k iem. Zro b iłem k ro k n ap rzó d … … d o s wo jeg o p o k o ju . — Dzięk i — rzu ciłem. — De nada, tato . Po s łu ch aj, mam p y tan ie. Kied y s p ro wad ziłeś ś n iad an ie, czy w zach o wan iu Zn ak u Lo g ru s u zau waży łeś co ś n iezwy k łeg o ? — O co ch o d zi? — s p y tałem, p o d ch o d ząc d o u my walk i. — Zaczn ijmy o d wrażeń fizy czn y ch . Czy n ie wy d ał ci s ię… lep k i? — Dziwn ie to o k reś liłeś … Ale rzeczy wiś cie, ro złączen ie trwało ch y b a o d ro b in ę d łu żej n iż zwy k le. Dlaczeg o p y tas z? — M am p ewien p o my s ł… Zn as z mag ię Wzo rca? — Tak , ale jes tem lep s zy w wers ji Lo g ru s u . — M ó g łb y ś w wo ln ej ch wili s p ró b o wać o b u ro d zajó w i p o ró wn ać? — Po co ? — Zaczy n am mieć p rzeczu cia. Po wiem ci, jak ty lk o s p rawd zę. I zn ik n ął. — Ch o lera — mru k n ąłem. Umy łem twarz. Kied y wy jrzałem p rzez o k n o , za s zy b ą p rzeleciało k ilk a ś n ieżn y ch p łatk ó w. Z s zu flad y b iu rk a wy jąłem k lu cz. By ło k ilk a s p raw, k tó re wo lałem załatwić n aty ch mias t. Wy s zed łem n a k o ry tarz. Zd ąży łem zro b ić led wie k ilk a k ro k ó w, g d y u s ły s załem ten d źwięk . Przy s tan ąłem i n as łu ch iwałem. Po ch wili ru s zy łem d alej, o b o k s ch o d ó w, a d źwięk n aras tał z k ażd ą ch wilą. Zan im d o tarłem d o d łu g ieg o k o ry tarza p ro wad ząceg o d o b ib lio tek i, wied ziałem ju ż, że wró cił Ran d o m. Nik t in n y n ie p o trafiłb y tak b ęb n ić… a g d y b y n awet, n ie o ś mieliłb y s ię u ży ć k ró lews k iej p erk u s ji. M in ąłem p ó ło twarte d rzwi i s k ręciłem za ró g . W p ierws zy m o d ru ch u ch ciałem wejś ć, o d d ać mu Klejn o t Ws zech mo cy i s p ró b o wać wy tłu maczy ć, co zas zło . A p o tem

p rzy p o mn iałem s o b ie, co mó wiła k ied y ś Flo ra: że ws zy s tk o , co u czciwe, s zczere i o twarte, tu taj s p ro wad za k ło p o ty . Nie ch ciałb y m wierzy ć, że wy raziła o g ó ln ą zas ad ę. Nato mias t ta s zczeg ó ln a s y tu acja wy mag ałab y d łu g ich wy jaś n ień , a ja mu s iałem d o p iln o wać in n y ch s p raw. Zres ztą, mo że w rezu ltacie o trzy małb y m zak az zajmo wan ia s ię n iek tó ry mi z n ich . Szed łem d alej, d o d rzwi jad aln i. Zajrzałem s zy b k o i p rzek o n ałem s ię, że jes t p u s ta. Do b rze. W ś ro d k u , p o p rawej s tro n ie — o ile d o b rze p amiętałem — b y ła ru ch o ma p ły ta, zas łan iająca wn ęk ę w mu rze. Zn ajd o wały s ię tam s zczeb le czy k lamry , p o k tó ry ch d o jd ę d o u k ry teg o wejś cia n a b alk o n b ib lio tek i. M o g łem tak że zejś ć w d ó ł, d o s p iraln y ch s ch o d ó w i — jeś li p amięć mn ie n ie zawo d ziła — d alej, d o jas k iń . M iałem n ad zieję, że n ig d y n ie b ęd ę mu s iał teg o s p rawd zać. W o s tatn ich d n iach jed n ak s tałem s ię k o n ty n u ato rem ro d zin n y ch trad y cji, tak wiern y m, że p o s tan o wiłem n ieco p o s zp ieg o wać. Kilk a n iewy raźn y ch zd ań p o d s łu ch an y ch p rzez o twarte d rzwi k azało mi wierzy ć, że Ran d o m n ie jes t s am. J eś li wied za rzeczy wiś cie d aje s iłę, to p o trzeb o wałem k ażd ej in fo rmacji, jak a ty lk o wp ad n ie mi w ręce. Os tatn io n ie czu łem s ię zb y t s iln y . Ows zem, ś cian a p rzes u n ęła s ię i w jed n ej ch wili b y łem ju ż w ś ro d k u , p o s y łając p rzo d em mo je wid mo we ś wiatło . Ws p iąłem s ię s zy b k o n a s zczy t i wo ln o , o s tro żn ie u ch y liłem p ły tę. By łem wd zięczn y temu , k to p o my ś lał o zamas k o wan iu o two ru s zero k im fo telem. M o g łem s to s u n k o wo b ezp ieczn ie wy g ląd ać zza p o ręczy i miałem d o b ry wid o k n a p ó łn o cn y k ran iec s ali. Ran d o m b ęb n ił tam n a p erk u s ji, a M artin , cały w s k ó rze i łań cu ch ach , s ied ział p rzed n im i s łu ch ał. Ran d o m ro b ił co ś , czeg o jes zcze w ży ciu n ie wid ziałem: g rał p ięcio ma p ałeczk ami n araz. Dwie trzy mał w d ło n iach , d wie p o d p ach ami i jed n ą w zęb ach . W d o d atk u wy mien iał je p o d czas g ry , p rzes u wał tę z zęb ó w p o d p rawe ramię, tamtą d o p rawej ręk i, tę z k o lei p rzerzu cił d o lewej, trzy man ą w lewej ws u n ął p o d lewą p ach ę, s k ąd p ałeczk a trafiła mu d o u s t. I an i n a mo men t n ie s tracił ry tmu . Ten p o k az wy wierał n iemal h ip n o ty czn y efek t. Patrzy łem, d o p ó k i n ie s k o ń czy ł. J eg o s tary zes taw b ęb n ó w tru d n o b y ło u zn ać za marzen ie p erk u s is ty , całe z p rzezro czy s teg o p las ty k u , z talerzami wielk o ś ci tarcz ry cers k ich , werb lami d o o k o ła, mas ą tam-tamó w i p aro ma k o tłami, a ws zy s tk o to ś wiecące jak o g n is ty k rąg Co ral. Perk u s ja Ran d o ma p o ch o d ziła z czas ó w, zan im jes zcze werb le s tały s ię cien k ie i n erwo we, k o tły zmalały , a talerze zap ad ły n a ak ro meg alię i zaczęły h u czeć. — Nig d y czeg o ś tak ieg o n ie wid ziałem — u s ły s załem g ło s M artin a. Ran d o m wzru s zy ł ramio n ami.

— By wałem w ró żn y ch miejs cach — s twierd ził. — Teg o n au czy ł mn ie Fred d ie M o o re, w latach trzy d zies ty ch , w Victo rii alb o w Villag e Van g u ard . Grał wted y z Artem Ho d es em i M ax em Kamin s k y m. Zap o mn iałem, g d zie to b y ło . Nu mer p o ch o d zi jes zcze z czas ó w wo d ewilu . Nie mieli wted y mik ro fo n ó w, a o ś wietlen ie b y ło n ęd zn e. M ó wił, że mu s ieli s ię p o p is y wać tak imi zag ran iami alb o d ziwaczn ie u b ierać, żeb y p u b liczn o ś ć zwracała n a n ich u wag ę. — Szk o d a, że mu s ieli tak s ię p o d lizy wać. — Tak … Żad n emu z was , ch ło p cy , n awet b y s ię n ie ś n iło , żeb y s ię d ziwaczn ie u b rać alb o p o d rzu cać in s tru men t. Nas tąp iła ch wila cis zy . W żad en s p o s ó b n ie mo g łem zo b aczy ć wy razu twarzy M artin a. Wres zcie… — Nie o to mi ch o d ziło — p o wied ział. — M n ie też n ie — o d p arł Ran d o m. Od rzu cił trzy p ałeczk i i zn ó w zaczął g rać. Op arłem s ię o ś cian ę i s łu ch ałem. Po ch wili ze zd u mien iem s twierd ziłem, że włączy ł s ię s ak s o fo n alto wy . Wy jrzałem. M artin s tał ty łem d o mn ie i g rał. In s tru men t mu s iał leżeć n a p o d ło d ze, s ch o wan y za jeg o k rzes łem. W mu zy ce wy czu łem jak b y p o s mak Rich ieg o Co le'a, co mi s ię p o d o b ało , ale też tro ch ę d ziwiło . I ch o ć ch ciałem tu zo s tać, czu łem, że n ie p o win ien em, n ie w tej ch wili. Wy co fałem s ię, u ch y liłem p ły tę, p rzes zed łem i zamk n ąłem ją za s o b ą. Op u ś ciłem s ię n a d ó ł i wy s zed łem n a zewn ątrz. Po s tan o wiłem raczej p rzejś ć p rzez jezd n ię, n iż zn o wu mijać d rzwi b ib lio tek i. J es zcze p rzez s p o ry k awałek s ły s załem mu zy k ę i żało wałem, że n ie n au czy łem s ię o d M an d o ra zak lęcia, k tó re zamy k a d źwięk i w s zlach etn y ch k amien iach . Ch o ciaż n ie jes tem p ewien , jak Klejn o t Ws zech mo cy p o trak to wałb y Wild Man Blues. Zamierzałem d o trzeć aż d o miejs ca, g d zie w p o b liżu mo ich p o k o jó w ws ch o d n i k o ry tarz k rzy żu je s ię z p ó łn o cn y m. Tam ch ciałem s k ręcić w lewo , wb iec p o s ch o d ach n a g ó rę, aż d o k ró lews k ich ap artamen tó w, zas tu k ać d o d rzwi i zwró cić k lejn o t Vialle. M iałem n ad zieję, że p rzek o n am ją, b y p o czek ała n a wy jaś n ien ia. Gd y b y s ię n ie u d ało , i tak wo lałem tłu maczy ć s ię p rzed n ią n iż p rzed Ran d o mem. M ó g łb y m s p o ro o p u ś cić, a o n a n ie wied ziałab y , o co n ależy p y tać. Oczy wiś cie, w k o ń cu Ran d o m i tak b y mn ie d o p ad ł. Ale im p ó źn iej, ty m lep iej. J ed n ak teraz zn alazłem s ię o b o k p o k o jó w mo jeg o o jca. Wziąłem z s o b ą k lu cz, ab y wracając, zajrzeć tu z o czy wis ty ch d la mn ie p o wo d ó w. Ale że ju ż trafiłem w to miejs ce, p o s tan o wiłem zao s zczęd zić n a czas ie. Otwo rzy łem d rzwi i p rzes tąp iłem

p ró g . Sreb rn a ró ża zn ik n ęła z wazo n u n a k o mo d zie. Dziwn e. Zro b iłem k ro k w tamtą s tro n ę. Z d ru g ieg o p o k o ju d o b ieg ł d źwięk g ło s ó w, zb y t cich y ch , żeb y ro zró żn ić s ło wa. Zamarłem. On mo że tu b y ć. Ale n ie mo żn a p rzecież wp aś ć d o cu d zej s y p ialn i, zwłas zcza jeś li to s y p ialn ia o jca, a żeb y s ię tu d o s tać, mu s iałem o two rzy ć zamk n ięte n a k lu cz d rzwi zewn ętrzn e. Nag le p o czu łem n iezwy k łe s k ręp o wan ie. Ch ciałem s tąd u ciec, i to s zy b k o . Od p iąłem p as z Gray s wan d irem w n ie całk iem d o p as o wan ej p o ch wie. Nie ś miałem n o s ić g o d łu żej, więc zawies iłem n a h ak u w ś cian ie p rzy d rzwiach , o b o k k ró tk ieg o p ro ch o wca, k tó reg o p rzed tem n ie zau waży łem. Po tem wy mk n ąłem s ię i jak n ajcis zej p rzek ręciłem k lu cz w zamk u . Niep rzy jemn a s y tu acja. Czy żb y n ap rawd ę p rzy ch o d ził tu i wy ch o d ził reg u larn ie, n ie zwracając n iczy jej u wag i? A mo że w jeg o p o k o jach d ział s ię fen o men zu p ełn ie in n ej n atu ry ? Sły s załem czas em p o g ło s k i, że n iek tó re s tars ze k o mn aty mają sub specie spatium d rzwi. Trzeb a ty lk o wied zieć, jak je u ak ty wn ić, i d ają d o d atk o wy metraż o raz d y s k retn ą d ro g ę wy jś cia i p o wro tu . O to ró wn ież p o win ien em zap y tać Dwo rk in a. M o że mam p o d łó żk iem k ies zo n k o wy ws zech ś wiat… Nig d y tam n ie zag ląd ałem. Od s zed łem p o s p ies zn ie. Zwo ln iłem, zb liżając s ię d o zak rętu . Dwo rk in u ważał, że p o s iad an ie Klejn o tu Ws zech mo cy o ch ro n i mn ie p rzed Wzo rcem, g d y b y ten rzeczy wiś cie p o s tan o wił co ś mi zro b ić. Z d ru g iej s tro n y , zb y t d łu g o n o s zo n y Klejn o t tak że mó g ł właś cicielo wi zas zk o d zić. Po rad ził mi zatem, żeb y m tro ch ę o d p o czął, a p o tem p rzep u ś cił s wó j u my s ł p rzez s tru k tu rę k amien ia, ty m s amy m rejes tru jąc w s o b ie wy żs zy p o zio m Wzo rca, a p rzy o k azji p ewn ą o d p o rn o ś ć n a atak i Wzo rca właś ciweg o . In teres u jąca h ip o teza. Ale to ws zy s tk o : h ip o teza. Do tarłem d o s k rzy żo wan ia k o ry tarzy . Sk ręcając w lewo , d o jd ę d o s ch o d ó w; d ro g ą n a p rawo wró cę d o s ieb ie. Zawah ałem s ię. Nap rzeciw, p o p rzek ątn ej o d rzad k o u ży wan y ch p o k o jó w Ben ed y k ta, zn ajd o wały s ię d rzwi d o s alo n ik u . Ws zed łem tam i u s iad łem w ciężk im fo telu w k ącie. Ch ciałem ty lk o p o zb y ć s ię wro g ó w, p o mó c p rzy jacio ło m, u s u n ąć s wo je imię ze ws zy s tk ich czarn y ch lis t, n a k tó ry ch s ię o b ecn ie zn ajd o wało , o d s zu k ać o jca i d o g ad ać s ię jak o ś ze ś p iącą ty'igą. A p o tem mo g ę s ię zas tan o wić n ad k o n ty n u acją mo jeg o Wanderjahr. Uś wiad o miłem s o b ie, że ws zy s tk o to zmu s za mn ie d o p o n o wn eg o zad an ia p y tan ia: o k tó ry ch s p rawach ch ciałem p o wied zieć Ran d o mo wi? Po my ś lałem o n im, jak w b ib lio tece g ra w d u ecie ze s wy m n iemal u traco n y m s y n em. J ak s ły s załem, b y ł k ied y ś d o ś ć d zik i, n ieo d p o wied zialn y i s amo lu b n y , i właś ciwie n ie ch ciał wład zy n ad ty m arch ety p iczn y m ś wiatem. Ale o jco s two ,

małżeń s two i wy b ó r J ed n o ro żca b ard zo g o zmien iły — p o g łęb iły jeg o ch arak ter, k o s ztem wielu p rzy jemn o ś ci ży cia. W tej ch wili miał p ro b lemy z k o n flik tem k as h fań s k o -b eg mań s k im. M o żliwe, że p o s u n ął s ię d o s k ry to b ó js twa i p rzy s tał n a n iezb y t k o rzy s tn y trak tat, b y zach o wać zło żo n ą ró wn o wag ę p o lity czn ą Zło teg o Kręg u . Kto wie, co d zieje s ię w in n y ch miejs cach , co mo że s p ro wad zić d o d atk o we k ło p o ty ? Czy n ap rawd ę ch cę wciąg n ąć teg o czło wiek a w s p rawy , k tó re ró wn ie d o b rze mo g ę załatwić s am, n ie mó wiąc mu o n iczy m i n ie p rzy s p arzając zmartwień ? I o d wro tn ie, jeś li mu p o wiem, mo że wy d ać p ewn e zak azy , k tó re o g ran iczają zd o ln o ś ć reak cji n a to , co s tało s ię o s tatn io co d zien n y mi u ro k ami ży cia. M o że też p rzy p o mn ieć p ewn ą k wes tię, p o min iętą wiele lat temu . Nig d y n ie p rzy s ięg ałem wiern o ś ci Amb ero wi. Nik t mn ie o to n ie p ro s ił. By łem p rzecież s y n em Co rwin a, p rzy b y łem tu d o b ro wo ln ie i mies zk ałem p rzez wiele lat. Po tem wy ru s zy łem d o Cien ia-Ziemi, g d zie wielu Amb ery tó w p o b ierało n au k i. Częs to wracałem i ze ws zy s tk imi u trzy my wałem p rzy jazn e s to s u n k i. Nie wid ziałem p o wo d ó w, żeb y wy ciąg n ąć teraz s p rawę mo jeg o p o d wó jn eg o o b y watels twa. I wo lałem, żeb y n ie zo s tała wy ciąg n ięta. Nie p o d o b ał mi s ię p o my s ł d o k o n y wan ia wy b o ru międ zy Amb erem a Dwo rcami. Nie zro b iłem teg o an i d la J ed n o ro żca i Węża, an i d la Wzo rca i Lo g ru s u , a d la k ró lews k ich ro d ó w z o b u d wo ró w ch y b a też n ie. Ws zy s tk o to p ro wad ziło d o wn io s k u , że Vialle n ie p o win n a s ły s zeć n awet s k ró co n ej wers ji mo jej h is to rii. Co k o lwiek p o wiem, k ied y ś b ęd ę mu s iał wy tłu maczy ć s ię s zczeg ó ło wo . Gd y b y jed n ak Klejn o t wró cił n a miejs ce b ez żad n y ch wy jaś n ień , n ik t n ie trafiłb y d o mn ie w związk u z jeg o zag in ięciem. Ws zy s tk o u ło ży ło b y s ię jak n ajlep iej. J ak mó g łb y m k łamać, g d y b y n ik t mn ie o n ic n ie p y tał? M y ś lałem d alej. Tak n ap rawd ę, to p ró b u ję ty lk o zmęczo n emu , zap raco wan emu czło wiek o wi o s zczęd zić b rzemien ia d o d atk o wy ch p ro b lemó w. Niczeg o n ie mo że i n ie p o win ien ro b ić w mo ich s p rawach . Ko n flik t p o międ zy Wzo rcem a Lo g ru s em wy d aje s ię is to tn y jed y n ie w s en s ie metafizy czn y m. Nie s ąd zę, b y wy n ik ło z n ieg o co ś d o b reg o alb o złeg o n a p o zio mie p rak ty czn y m. A g d y b y m d o s trzeg ł zag ro żen ie, zaws ze mo g ę o s trzec p rzed n im Ran d o ma. Bard zo d o b rze. Dlateg o właś n ie zd o ln o ś ć ro zs ąd n eg o my ś len ia jes t tak a p rzy d atn a. Zaws ze mo żn a ją wy k o rzy s tać, b y p o czu ć s ię p rawy m, a n ie — n a p rzy k ład — win n y m. Przeciąg n ąłem s ię i ro zp ro s to wałem p alce. — Gh o s t — rzu ciłem cich o . Bez o d p o wied zi.

Sięg n ąłem p o Atu ty , ale led wie zd ąży łem ich d o tk n ąć, g d y p o d ru g iej s tro n ie p o k o ju b ły s n ął k rąg ś wiatła. — Sły s załeś mn ie — s twierd ziłem. — Czu łem two je p rag n ien ie — o d p o wied ział. — Ws zy s tk o jed n o . — Ściąg n ąłem p rzez g ło wę łań cu ch z Klejn o tem. — J ak my ś lis z, mó g łb y ś to zan ieś ć d o s k ry tk i w mu rze o b o k k o min k a w k ró lews k iej s y p ialn i? Tak , żeb y n ik t n ie zau waży ł? — Wo lałb y m teg o n ie d o ty k ać — s twierd ził Gh o s t. — Nie wiem, jak jeg o s tru k tu ra wp ły n ie n a mo ją. — Tru d n o . Zn ajd ę jak iś s p o s ó b , żeb y s amemu to załatwić. Ale n ad es zła p o ra, b y s p rawd zić p ewn ą h ip o tezę. Gd y b y Wzo rzec zaatak o wał, s p ró b u j mn ie p rzerzu cić w jak ieś b ezp ieczn e miejs ce. — Oczy wiś cie. Po ło ży łem Klejn o t n a s to lik u . Po trzy d zies tu s ek u n d ach u ś wiad o miłem s o b ie, że czek am n a ś mierteln y cio s Wzo rca. Ro zlu źn iłem mięś n ie. Od etch n ąłem g łęb o k o . Wciąż b y łem cały . M o że Dwo rk in miał rację, że Wzo rzec d a mi s p o k ó j. M ó wił też, że b ęd ę mó g ł teraz p rzy wo łać Wzo rzec w Klejn o cie, tak s amo jak Zn ak Lo g ru s u . By ły p ewn e czary , k tó re mo żn a rzu cić jed y n ie tak ą meto d ą, ch o ć Dwo rk in n ie p o in s tru o wał mn ie, jak s ię d o teg o zab rać. Uważał p ewn ie, że czaro d ziej s am p o win ien ro zp raco wać s y s tem. Uzn ałem, że to mo że p o czek ać. Nie miałem o ch o ty n a ws p ó łp racę z Wzo rcem w k tó rejk o lwiek z jeg o in k arn acji. — Wzo rcu ! — zawo łałem. — M o że d aru jemy s o b ie s p o ry ? Nik t mi n ie o d p o wied ział. — On ch y b a wie, że tu jes teś i co właś n ie zro b iłeś — zau waży ł Gh o s t. — Wy czu łem jeg o o b ecn o ś ć. M o że mu ju ż n a to b ie n ie zależy . — M o żliwe. Wy jąłem Atu ty i p rzerzu ciłem je s zy b k o . — Z k im ch ces z s ię s k o n tak to wać? — zap y tał Gh o s t. — In teres u je mn ie Lu k e — wy jaś n iłem. — Ch ciałb y m s p rawd zić, co s ię z n im d zieje. Nie wiem też, co z M an d o rem. Zak ład am, że o d es łałeś g o w b ezp ieczn e miejs ce. — Najlep s ze z mo żliwy ch — zap ewn ił Gh o s t. — Tak s amo jak k ró lo wą J as rę. J ą też mam s p ro wad zić?

— Nie. Nik o g o n ie mas z s p ro wad zać. Ch ciałb y m ty lk o wied zieć… Gh o s t zn ik n ął, zan im s k o ń czy łem mó wić. Nie b y łem p ewien , czy jeg o g o rliwo ś ć jes t lep s za o d p o p rzed n iej zło ś liwo ś ci. Wy jąłem k artę Lu k e'a i s ięg n ąłem w g łąb . Us ły s załem czy jeś k ro k i n a k o ry tarzu . M in ęły mo je d rzwi. Wy czu łem ś wiad o mo ś ć Lu k e'a, ch o ć n ie o d eb rałem żad n eg o o b razu . — Sły s zy s z mn ie, Lu k e? — u p ewn iłem s ię. — Tak — p o twierd ził. — Co u cieb ie, M erle? — W p o rząd k u . A ty ? To b y ła o s tra walk a… — Nic mi n ie g ro zi. — Sły s zę twó j g ło s , ale n ic n ie wid zę. — Zaciemn iłem Atu ty . Nie wies z, jak s ię to ro b i? — Nig d y n ie p ró b o wałem. M u s is z mn ie k ied y ś n au czy ć. Hm… A właś ciwie d laczeg o je zaciemn iłeś ? — Kto ś mó g łb y s ię s k o n tak to wać i d o my ś lić, co p lan u ję. — J eś li p lan u jes z wy p ad k o man d o s ó w n a Amb er, b ęd ę wś ciek ły . — Daj s p o k ó j! Wies z, że z ty m s k o ń czy łem. To całk iem in n a s p rawa. — M y ś lałem, że jes teś więźn iem Dalta. — M ó j s tatu s n ie u leg ł zmian ie. — Przecież k ied y ś o mało cię n ie zab ił, a o s tatn io s tłu k ł cię n a miazg ę. — Za p ierws zy m razem wp ad ł w s tare zak lęcie b ers erk era. Sh aru zas tawił je jak o p u łap k ę. Za d ru g im razem ch o d ziło o in teres y . Nic mi n ie b ęd zie. Ale ch wilo wo ws zy s tk o , co ro b ię, jes t ś ciś le tajn e. Sp ies zę s ię. Na razie. Ob ecn o ś ć Lu k e'a zan ik ła. Kro k i zatrzy mały s ię i u s ły s załem p u k an ie d o p o b lis k ich d rzwi. Po ch wili k to ś je o two rzy ł, p o tem zamk n ął. Nie s ły s załem żad n ej ro zmo wy . Po n ieważ b y ło to n ied alek o , a n ajb liżs ze p o k o je n ależały d o mn ie i d o Ben ed y k ta, zacząłem s ię zas tan awiać. Ben ed y k ta z p ewn o ś cią n ie ma, a p amiętałem, że wy ch o d ząc, n ie zamk n ąłem d rzwi n a k lu cz. Zatem… Ch wy ciłem Klejn o t Ws zech mo cy , p rzeb ieg łem p rzez s alo n ik i zn alazłem s ię n a k o ry tarzu . Sp rawd ziłem d rzwi Ben ed y k ta. Zamk n ięte. Zajrzałem d o p ó łn o cn o p o łu d n io weg o k o ry tarza, wró ciłem d o s ch o d ó w i ro zejrzałem s ię d o o k o ła. Nik o g o w p o lu wid zen ia. Zawró ciłem d o s ieb ie i p rzez ch wilę n as łu ch iwałem k o lejn o p rzy o b u d rzwiach wejś cio wy ch . Z wn ętrza n ie d o ch o d ziły żad n e d źwięk i. Przy s zły mi d o

g ło wy ty lk o d wa in n e wy tłu maczen ia: p o k o je Gerard a w b o czn y m k o ry tarzu , i Bran d a, zaraz za mo imi. M y ś lałem k ied y ś , żeb y zb u rzy ć ś cian ę — zg o d n ie z wp ro wad zo n ą p rzez Ran d o ma mo d ą n a p rzeb u d o wę i zmian ę wy s tro ju — i d o łączy ć je d o s wo ich . W ten s p o s ó b miałb y m całk iem s p o re mies zk an ie. J ed n ak p lo tk a g ło s iła, że k o mn aty Bran d a s ą n awied zo n e, a wy cia, jak ie n iek ied y s ły s załem p ó źn ą n o cą p rzez ś cian y , zn iech ęciły mn ie d o teg o p o my s łu . Przes zed łem k o ry tarzem, zas tu k ałem i s zarp n ąłem za k lamk i d rzwi Bran d a i Gerard a. Żad n ej o d p o wied zi, jed n e i d ru g ie b y ły zamk n ięte. Dziwn a s p rawa. Frak ir zacis n ęła s ię lek k o , k ied y d o tk n ąłem k lamk i Bran d a. Czek ałem w n ap ięciu p rzez k ilk a ch wil, ale n ie zd arzy ło s ię n ic p o d ejrzan eg o . M iałem ju ż u zn ać jej o s trzeżen ie za reak cję n a ś lad zab łąk an eg o czaru , jak ie wid y wałem czas em d ry fu jące w tej o k o licy … I wted y zau waży łem p u ls u jący b las k Klejn o tu Ws zech mo cy . Un io s łem łań cu ch i s p o jrzałem w g łęb ię k amien ia. Tak , p o jawił s ię o b raz. Zo b aczy łem k o ry tarz za ro g iem, d wo je mo ich d rzwi, wy raźn ie wid o czn y o b raz n a ś cian ie międ zy n imi. Drzwi p o lewej s tro n ie — p ro wad zące d o s y p ialn i — b y ły o b ramo wan e p u ls u jącą czerwien ią. Czy to zn aczy , że p o win ien em ich u n ik ać czy mo że b iec tam jak n ajs zy b ciej? To s ą p ro b lemy z czaro d ziejs k imi p o rad ami. Zawró ciłem i wy s zed łem za ró g . Ty m razem Klejn o t — wy czu wając mo że mo ją n iep ewn o ś ć i u zn ając, że n ależy wy rażać s ię b ard ziej k o n k retn ie — p o k azał, jak zb liżam s ię i o twieram ws k azan e d rzwi. Oczy wiś cie, właś n ie te b y ły zamk n ięte n a zamek … Szu k ałem w k ies zen i k lu cza i my ś lałem, że n ie mo g ę n awet wb iec d o ś ro d k a z mieczem w ręk u , p o n ieważ właś n ie p o zb y łem s ię Gray s wan d ira. M iałem jed n ak zwies zo n e k ilk a s p ry tn y ch zak lęć. M o że k tó reś z n ich mn ie o cali, jeś li s y tu acja ro zwin ie s ię n iep o my ś ln ie. A mo że n ie. Przek ręciłem k lu cz i s zarp n ąłem d rzwi. — M erle! — p is n ęła i zo b aczy łem, że to Co ral. Stała p rzy mo im łó żk u , g d zie s p o czy wała jej rzek o ma s io s tra, ty'iga. Szy b k o s ch o wała ręk ę za p lecami. — Ty … n o … zas k o czy łeś mn ie. — I v ice v ers a — o d p o wied ziałem, n a co s zczęś liwie jes t o d p o wied n i zwro t w th ari. — Co tu ro b is z? — Wró ciłam zawiad o mić cię, że zn alazłam o jca i o p o wied ziałem u s p o k ajającą h is to rię o Galerii Lu s ter. Tak jak rad ziłeś . Czy w o g ó le jes t tu taj tak ie miejs ce? — J es t. Ale n ie p is zą o n im w p rzewo d n ik ach . Po jawia s ię i zn ik a. Czy li o jciec ju ż s ię n ie martwi?

— Nie. Ale n ie wie, co s ię d zieje z Nay d ą. — Sy tu acja s ię k o mp lik u je. — Tak . Czerwien iła s ię i u n ik ała mo jeg o wzro k u . I ch y b a zd awała s o b ie s p rawę, że d o s trzeg am jej zak ło p o tan ie. — Po wied ziałem, że mo że Nay d a zwied za p ałac, jak ja — mó wiła d alej. — I że jej p o s zu k am. — M h m… Zerk n ąłem n a Nay d ę. Co ral p o d es zła d o mn ie n aty ch mias t, p o ło ży ła mi d ło ń n a ramien iu i p rzy ciąg n ęła d o s ieb ie. — M y ś lałam, że jes teś ś p iący . — Ows zem, b y łem. I s p ałem. A w tej ch wili załatwiałem p ewn e s p rawy . — Nie ro zu miem. — Stru mien ie czas u — wy jaś n iłem. — Os zczęd załem. J es tem wy p o częty . — Fas cy n u jące — s zep n ęła, mu s k ając warg ami mo je u s ta. — Cies zę s ię, że wy p o cząłeś . — Co ral — rzek łem, p rzy tu lając ją lek k o . — Nie mu s is z mn ie o k łamy wać. Wies z, że k ied y wy ch o d ziłaś , b y łem wy k o ń czo n y . M u s iałaś wierzy ć, że b ęd ę s p ał jak k amień , jeś li wró cis z tak p ręd k o . Ch wy ciłem ją za p rzeg u b i wy ciąg n ąłem d o p rzo d u ch o wan ą za p lecami ręk ę. Co ral b y ła zad ziwiająco s iln a. Nie p ró b o wałem n awet p rzemo cą o twierać jej d ło n i, g d y ż międ zy p alcami wid ziałem d o b rze, co w n iej trzy ma. To b y ła jed n a z metalo wy ch k u l, jak ich u ży wa M an d o r, b y rzu cać imp ro wizo wan e zak lęcia. Co ral n ie co fn ęła s ię. — Wy tłu maczę ci — p o wied ziała, wres zcie p atrząc mi w o czy . — Bard zo p ro s zę. Szczerze mó wiąc wo lałb y m, żeb y ś wcześ n iej p o d jęła tę d ecy zję. — M o że to p rawd a, co s ły s załeś : że u marła, a w jej ciele zamies zk ał d emo n — zaczęła. — Ale o s tatn io b y ła d la mn ie d o b ra. W k o ń cu s tała s ię s io s trą, jak iej zaws ze p rag n ęłam. A p o tem s p ro wad ziłeś mn ie tu taj i zo b aczy łam ją w tak im s tan ie… I n ie wied ziałam, co ch ces z z n ią zro b ić… — Pamiętaj, Co ral, że n ig d y b y m jej n ie s k rzy wd ził — p rzerwałem. — M am wo b ec n iej d łu g wd zięczn o ś ci za d awn e p rzy s łu g i. Kied y b y łem mło d y i n aiwn y , n a Cien iu -Ziemi, k ilk a razy p rawd o p o d o b n ie o caliła mi ży cie. Z mo jej s tro n y n ie mu s i s ię n iczeg o o b awiać.

Przek rzy wiła g ło wę i zmru ży ła o k o . — Sk ąd miałam to wied zieć? Wró ciłam w n ad ziei, że d o s tan ę s ię d o ś ro d k a, że b ęd zies z s p ał g łęb o k o , że p o trafię p rzełamać czar, a p rzy n ajmn iej u n ieś ć g o jak o ś i z n ią p o ro zmawiać. Ch ciałam s ię p rzek o n ać, czy jes t mo ją s io s trą… czy mo że czy mś in n y m. Ch ciałem u ś cis n ąć jej ramię i wted y u ś wiad o miłem s o b ie, że w lewej d ło n i n ad al ś cis k am Klejn o t Ws zech mo cy . Zrealizo wałem zamiar p rawą ręk ą. — Ro zu miem — zap ewn iłem ją. — Fataln ie s ię zach o wałem, p o k azu jąc ci n iep rzy to mn ą s io s trę i n ie p o d ając żad n y ch s zczeg ó łó w. M o g ę ty lk o p rzep ro s ić, tłu macząc s ię p rzemęczen iem. Gwaran tu ję ci, że Nay d a n ie czu je b ó lu . Ale w tej ch wili wo lałb y m raczej n ie majs tro wać p rzy zak lęciu . To n ie ja je rzu ciłem… Nay d a jęk n ęła cich o . Ob s erwo wałem ją p rzez k ilk a s ek u n d , ale n ic więcej s ię n ie zd arzy ło . — Ch wy ciłaś tę k u lę w p o wietrzu ? — s p y tałem. — Nie wid ziałem jej o s tatn io . Co ral p o k ręciła g ło wą. — Leżała jej n a p iers i. Nay d a zas łan iała ją ręk ą. — Sk ąd ci p rzy s zło d o g ło wy , żeb y tam s zu k ać? — J ej p o zy cja wy d ała mi s ię n ien atu raln a. To ws zy s tk o . M as z. Wręczy ła mi k u lę. Wziąłem ją i zważy łem w p rawej d ło n i. Nie miałem p o jęcia, jak o n e d ziałają. M etalo we k u le b y ły d la M an d o ra ty m, czy m d la mn ie Frak ir — elemen tem wy jątk o wej, o s o b is tej mag ii, wy k u ty m z jeg o p o d ś wiad o mo ś ci w s ercu Lo g ru s u . — Od ło ży s z ją n a miejs ce? — zap y tała Co ral. — Nie — o d p arłem. — M ó wiłem ci ju ż, że to n ie mo je zak lęcie. Nie wiem, jak fu n k cjo n u je, i n ie ch ciałb y m s ię n im b awić. — M erlin … ? — Szep t… To Nay d a, wciąż z zamk n ięty mi o czami. — Po ro zmawiajmy lep iej w tamty m p o k o ju — zap ro p o n o wałem Co ral. — Ale n ajp ierw rzu cę n a n ią włas n y czar. To ty lk o ś ro d ek n as en n y … Po wietrze za Co ral ro zis k rzy ło s ię i zawiro wało . Po mo im wzro k u mu s iała p o zn ać, że d zieje s ię co ś n iezwy k łeg o , g d y ż o b ejrzała s ię i… — M erle! Co to jes t? Co fn ęła s ię d o mn ie, g d y w p o wietrzu n ab rał k s ztałtó w zło cis ty łu k . — Gh o s t? — rzu ciłem. — To ja — n ad es zła o d p o wied ź. — J as ry n ie b y ło w miejs cu , g d zie ją zo s tawiłem.

Ale s p ro wad ziłem two jeg o b rata. Po jawił s ię M an d o r, wciąż u b ran y g łó wn ie n a czarn o , z mas ą s reb rzy s to b iały ch wło s ó w. Sp o jrzał n a Co ral i Nay d ę, p o tem n a mn ie, zaczął s ię u ś miech ać i ru s zy ł p rzed s ieb ie. Nag le p rzes u n ął wzro k i s tan ął. Wy trzes zczy ł o czy . J es zcze n ig d y n ie wid ziałem lęk u n a jeg o twarzy . — Krwawe Ok o Ch ao s u ! — wy k rzy k n ął, g es tem p rzy wo łu jąc o s ło n ę. — J ak je zd o b y łeś ? Co fn ął s ię o k ro k . Łu k zwin ął s ię n aty ch mias t w k alig rafo wan ą, o zd o b n ą literę „O”. Gh o s t p rzes u n ął s ię wo k ó ł p o k o ju i zawis ł o b o k mn ie. Nay d a u s iad ła n ag le n a łó żk u i ro zejrzała s ię n ies p o k o jn ie. — M erlin ie! — k rzy k n ęła. — Nic ci s ię n ie s tało ? — J ak d o tąd n ie — zap ewn iłem. — Nie martw s ię. Sp o k o jn ie. Ws zy s tk o w p o rząd k u . — Kto majs tro wał p rzy mo im zak lęciu ? — zap y tał M an d o r. Nay d a s p u ś ciła n o g i n a p o d ło g ę. Co ral zad rżała. — Właś ciwie to b y ł p rzy p ad ek — wy jaś n iłem. Otwo rzy łem p rawą d ło ń . M etalo wa k u la wzleciała n aty ch mias t i p o mk n ęła d o n ieg o . O wło s min ęła Co ral, k tó ra u n io s ła ręce w p o zy cji o b ro n n ej, k las y czn ej d la więk s zo ś ci s ztu k walk i. Co p rawd a n ie b ard zo wied ziała, p rzed k im czy p rzed czy m ma s ię b ro n ić. Dlateg o o b racała s ię — M an d o r, Nay d a, Gh o s t, i o d n o wa… — Sp o k o jn ie, Co ral — p o wied ziałem. — Nic ci n ie g ro zi. — Lewe Ok o Węża! — k rzy k n ęła Nay d a. — Uwo ln ij mn ie, o Bezk s ztałtn y , a o d d am ci je! Frak ir ty mczas em o s trzeg ła mn ie, że n ie ws zy s tk o d zieje s ię tak , jak p o win n o — n a wy p ad ek , g d y b y m s am n ie zau waży ł. — O co tu ch o d zi, d o d iab ła! — wrzas n ąłem. Nay d a p o d erwała s ię, s k o czy ła d o mn ie i z tą n ien atu raln ą s iłą d emo n a wy rwała z ręk i Klejn o t Ws zech mo cy . Od ep ch n ęła mn ie i wy p ad ła n a k o ry tarz. Po tk n ąłem s ię, ale o d zy s k ałem ró wn o wag ę. — Zatrzy maj tę ty'igę! — zawo łałem. Gh o ts wh eel z b ły s k iem p rzemk n ął o b o k mn ie, a tu ż za n im k u le M an d o ra.

ROZDZIAŁ X J a b y łem n as tęp n y w k o ry tarzu . Sk ręciłem w lewo i p u ś ciłem s ię b ieg iem. Ty'iga jes t mo że s zy b k a, ale ja tak że. — M y ś lałem, że mas z mn ie b ro n ić! — k rzy k n ąłem za n ią. — To ma p ierws zeń s two — o d p o wied ziała. — Nawet p rzed ro zk azami two jej matk i. — Co ? — Nie mo g łem u wierzy ć. — M atk i? — Narzu ciła mi mis ję, b y o p iek o wać s ię to b ą, k ied y wy jech ałeś d o s zk o ły — tłu maczy ła w b ieg u . — To p rzełamało czar! Nares zcie wo ln a! — Niech to d iab li — p o d s u mo wałem. Nag le, k ied y zb liżała s ię ju ż d o s ch o d ó w, z p rzo d u p o jawił s ię Zn ak Lo g ru s u — więk s zy , n iż k ied y k o lwiek p rzy wo łałem. Przes łan iał k o ry tarz o d ś cian y d o ś cian y , wzb u rzo n y , ro zp o s tarty , mig ający is k rami, wy ciąg ający mack i, o to czo n y czerwo n ą mg łą g ro źb y . Tak a man ifes tacja wy mag ała s p o reg o tu p etu tu taj, w Amb erze, n a teren ie Wzo rca. Dlateg o wid ziałem, że s tawk a jes t wy s o k a. — Przy jmij mn ie, Lo g ru s ie! — zawo łała. — Nio s ę ci Ok o Węża! I Lo g ru s ro zch y lił s ię p rzed n ią, o two rzy ł o g n is ty tu n el w s amy m cen tru m. Sk ąd ś wied ziałem, że d ru g im k o ń cem n ie s ięg a d o miejs ca p o ło żo n eg o d alej w ty m k o ry tarzu . Wted y co ś p o ws trzy mało Nay d ę, jak b y n ag le trafiła n a s zk lan ą p rzeg ro d ę. Zes zty wn iała wy p ro s to wan a. Trzy lś n iące k u le M an d o ra zaczęły o rb ito wać wo k ó ł jej k atalep ty czn ej p o s taci. J ak aś s iła p ch n ęła mn ie z ty łu i p rzewró ciła n a ś cian ę. Od ru ch o wo zas ło n iłem g ło wę ramien iem i o b ejrzałem s ię. Wizeru n ek s ameg o Wzo rca, wielk i jak Zn ak Lo g ru s u , p o jawił s ię właś n ie n iecały metr za mn ą i mn iej więcej w ró wn ej jak Lo g ru s o d leg ło ś ci o d Nay d y . J ak w n awias y u jęli d amę, czy ty'igę, zamk n ęli międ zy b ieg u n ami is tn ien ia, jeś li mo żn a tak p o wied zieć, p rzy p ad k iem u jmu jąc ró wn ież mn ie. Ob s zar b liżs zy Wzo rca ro zjaś n ił s ię jak s ło n eczn y ran ek , g d y p rzeciwn y k o n iec p rzy p o min ał p o s ęp n y zmierzch . Czy żb y ch cieli n a n o wo o d eg rać Wielk i Wy b u ch /Ko lap s ? Ze mn ą w ro li p rzy p ad k o weg o i ch wilo weg o ś wiad k a?

— Teg o … Was ze Wy s o k o ś ci… — zacząłem. Czu łem s ię w o b o wiązk u p rzek o n ać ich , żeb y zrezy g n o wali. Żało wałem, że n ie jes tem Lu k iem, k tó ry b y łb y mo że d o teg o zd o ln y . — To id ealn y mo men t, b y zatru d n ić b ezs tro n n eg o arb itra. Tak s ię s k ład a, że mam wy jątk o we k walifik acje. M u s icie zau waży ć… Zło cis ty k rąg , w k tó ry m ro zp o zn ałem Gh o s twh eela, o p ad ł n ag le n ad g ło wę Nay d y i wy ciąg n ął s ię w ru rę. Ws u n ął s ię w o rb ity k u l M an d o ra i mu s iał s ię jak o ś u o d p o rn ić n a s iły , k tó re s o b ą rep rezen to wały — zwo ln iły b o wiem, zak o ły s ały s ię i wres zcie o p ad ły n a p o d ło g ę. Dwie u d erzy ły w ś cian ę p rzed e mn ą, trzecia p o to czy ła s ię ze s ch o d ó w n a p rawo . Ob a Zn ak i ru s zy ły k u s o b ie, a ja p rzes u n ąłem s ię s zy b k o , b y zach o wać d y s tan s d o Wzo rca. — Nie zb liżajcie s ię, k o led zy — o zn ajmił n ag le Gh o s twh eel. — Tru d n o p rzewid zieć, co zro b ię, jeś li p rzez was s tan ę s ię jes zcze b ard ziej n erwo wy n iż w tej ch wili. Zn ak i M o cy zatrzy mały s ię. Zza zak rętu k o ry tarza u s ły s załem p ijack i g ło s , ś p iewający jak ąś s p ro ś n ą p io s en k ę. To Dro p p a zb liżał s ię d o n as . Nag le u cich ł. M in ęła d łu g a ch wila i zaczął Rock of Ages, ale g ło s em o wiele, wiele s łab s zy m. Po tem p rzerwał zn o wu , ro zleg ł s ię g łu ch y ło s k o t i b rzęk tłu czo n eg o s zk ła. Po my ś lałem, że z tej o d leg ło ś ci p o trafię ch y b a s ięg n ąć my ś lą d o Klejn o tu . Nie b y łem jed n ak p ewien , co zd o łam ty m o s iąg n ąć, zwłas zcza że żad n a z czterech g łó wn y ch p o s taci s p ek tak lu n ie b y ła czło wiek iem. Po czu łem mu ś n ięcie atu to weg o k o n tak tu . — Tak ? — s zep n ąłem. Od p o wied ział mi g ło s Dwo rk in a. — J eś li mas z jak ąś wład zę n ad tą rzeczą — p o wied ział — wy k o rzy s taj ją, b y Lo g ru s n ie zd o b y ł Klejn o tu . W tej właś n ie ch wili z czerwo n eg o tu n elu zab rzmiał zg rzy tliwy g ło s , z s y lab y n a s y lab ę zmien iający b arwę i wy s o k o ś ć. — Zwró ć Ok o Ch ao s u — zażąd ał. — J ed n o ro żec o d eb rał je Wężo wi, k ied y walczy li u zaran ia. Zo s tało s k rad zio n e. Zwró ć je. Zwró ć je. Nie p o wró ciło b łęk itn e o b licze, jak ie wid ziałem n ied awn o n ad Wzo rcem. Ro zleg ł s ię za to g ło s , k tó ry wted y s ły s załem. — Zap łaco n o za n ie k rwią i cierp ien iem. Ty tu ł p rzes zed ł w in n e ręce. — Klejn o t Ws zech mo cy i Ok o Ch ao s u , czy też Ok o Węża, to ró żn e n azwy teg o

s ameg o k amien ia? — u p ewn iłem s ię. — Tak — p o twierd ził Dwo rk in . — Co s ię s tan ie, jeś li Wąż je o d zy s k a? — Prawd o p o d o b n ie s k o ń czy s ię ws zech ś wiat. — Ah a — mru k n ąłem. — Co mi p ro p o n u jecie w zamian ? — zap y tał Gh o s t. — Bezczeln a k o n s tru k cja — zain to n o wał g ło s Wzo rca. — Imp erty n en ck i artefak t — zag rzmiał Lo g ru s . — Daru jcie s o b ie k o mp lemen ty — o d p arł Gh o s t. — Zap ro p o n u jcie co ś , n a czy m b y mi zależało . — M o g ę ci g o wy d rzeć s iłą — o d p o wied ział Wzo rzec. — M o g ę ro zn ieś ć cię n a częś ci i zn is zczy ć je w jed n ej ch wili — o zn ajmił Lo g ru s . — Ale teg o n ie zro b icie. Po n ieważ tak a k o n cen tracja u wag i i en erg ii o d s ło n iłab y k ażd eg o z was n a atak d ru g ieg o . W my ś lach u s ły s załem ch ich o t Dwo rk in a. — Wy tłu maczcie, d laczeg o mu s iało d o jś ć d o tej k o n fro n tacji — mó wił d alej Gh o s t. — Po ty lu wiek ach . — Ró wn o wag a p rzech y liła s ię n a mo ją n iek o rzy ś ć w rezu ltacie n ied awn y ch d ziałań teg o zd rajcy — wy jaś n ił Lo g ru s . Og ień zap ło n ął mi n ad g ło wą, zap ewn e b y ws k azać, o jak im zd rajcy mo wa. Po czu łem s wąd p rzy p alo n y ch wło s ó w i s tłu miłem p ło mien ie. — Ch wileczk ę! — zawo łałem. — Nie miałem żad n eg o wy b o ru ! — Po zwo lo n o ci wy b ierać — zah u czał Lo g ru s . — I wy b rałeś ! — Tak u czy n ił — o d p o wied ział Wzo rzec. — Ale p o s łu ży ło to jed y n ie p rzy wró cen iu ró wn o wag i, k tó rą wcześ n iej p rzech y liłeś n a s wo ją k o rzy ś ć. — Przy wró cen iu ! To n ad miern a k o mp en s acja! Teraz s zala p rzech y la s ię w two ją s tro n ę! Po za ty m p rzy p ad k iem wy ch y lił ją w mo ją o jciec zd rajcy . — Zn o wu b ły s n ęła k u la o g n ia i zn o wu ją o d b iłem. — To n ie b y ło mo je d zieło . — Na p ewn o wp ły n ąłeś n a n ieg o . — J eżeli zd o łas z d o s tarczy ć mi Klejn o t — o ś wiad czy ł Dwo rk in — u s u n ę g o p o za zas ięg ich o b u . Do p ó k i ta s p rawa n ie zo s tan ie zak o ń czo n a. — Nie wiem, czy p o trafię g o o d zy s k ać — o d p arłem. — Ale b ęd ę p amiętał. — Od d aj je mn ie — zwró cił s ię Lo g ru s d o Gh o s ta. — A wezmę cię z s o b ą jak o Pierws zeg o Słu g ę.

— J es teś p ro ces o rem d an y ch — rzek ł Wzo rzec. — Dam ci wied zę, jak iej n ie p o s iad a n ik t w Cien iu . — Dam ci wład zę — wtrącił Lo g ru s . — Nie jes tem zain teres o wan y — s twierd ził Gh o s t. Zło cis ty walec zawiro wał i zn ik n ął. Nie b y ło Klejn o tu , d ziewczy n y , n iczeg o . Lo g ru s zah u czał, Wzo rzec zawarczał, i o b a zn ak i ru s zy ły , b y s p o tk ać s ię g d zieś w o k o licy p ierws zeg o p o k o ju Bley s a. Rzu ciłem ws zelk ie mo żliwe zak lęcia o ch ro n n e. Czu łem, że z ty łu M an d o r ro b i p o d o b n ie. Zas ło n iłem g ło wę, p o d ciąg n ąłem k o lan a p o d b ro d ę i… Sp ad ałem p o p rzez jas k rawą, b ezg ło ś n ą ek s p lo zję. Ud erzały we mn ie o d p ry s k i g ru zu . Z k ilk u s tro n . M iałem u czu cie, że to k o n iec i że u mrę, n ie mając o k azji p o d zielić s ię ze ś wiatem p o g ląd ami n a n atu rę rzeczy wis to ś ci: Wzo rzec n ie d b ał o d zieci Amb eru an i tro ch ę b ard ziej n iż Lo g ru s o ty ch z Dwo rcó w Ch ao s u . M o ce p rzejmo wały s ię mo że s o b ą, p rzeciwn ik iem, p o d s tawo wy mi zas ad ami k o s mo s u . J ed n o ro żcem i Wężem, k tó ry ch p rawd o p o d o b n ie b y ły g eo metry czn y mi man ifes tacjami. Nie o b ch o d ziłem ich ja an i Co ral, an i M an d o r, p ewn ie n awet n ie Ob ero n an i s am Dwo rk in . By liś my całk iem b ez zn aczen ia, w n ajlep s zy m razie n arzęd zia, częs to iry tu jące p rzes zk o d y , d o wy k o rzy s tan ia lu b zn is zczen ia zależn ie o d s y tu acji… — Po d aj mi ręk ę — o d ezwał s ię Dwo rk in . Zo b aczy łem g o jak p o d czas p o łączen ia p rzez Atu t, wy ciąg n ąłem ręk ę i… … u p ad łem ciężk o u jeg o s tó p , n a k o lo ro wy d y wan rzu co n y n a k amien n ą p o s ad zk ę, w k o mo rze b ez o k ien , jak ą o p is ał mi k ied y ś o jciec. Pełn o tu b y ło k s iążek i eg zo ty czn y ch o b iek tó w; o ś wietlały to ws zy s tk o mis y b las k u , zawies zo n e w p o wietrzu b ez żad n y ch wid o czn y ch p o d p ó r. — Dzięk i — mru k n ąłem. Ws tałem wo ln o , o trzep ałem s ię, p o tarłem o b o lałe lewe udo. — Po ch wy ciłem to n two ich my ś li — s twierd ził Dwo rk in . — To jes zcze n ie ws zy s tk o . — J es tem p ewien . Ale czas em lu b ię b y ć tęp ak iem. Ile b y ło p rawd y w ty m, co zarzu cały s o b ie M o ce? — Och , ws zy s tk o . Z ich p u n k tu wid zen ia. Najtru d n iejs ze d o zro zu mien ia s ą ich in terp retacje d ziałań p rzeciwn ik a. A tak że to , że k ażd e wy jaś n ien ie mo żn a co fn ąć

jes zcze o k ro k ws tecz… Na p rzy k ład fak t, że p ęk n iecie Wzo rca wzmo cn iło Lo g ru s , d o fak tu , że Lo g ru s p rawd o p o d o b n ie zach ęcił Bran d a d o d ziałan ia. Ale z k o lei Lo g ru s mo że twierd zić, że to o d wet za Dzień Po łaman y ch Gałęzi, k ilk as et lat temu . — Nie s ły s załem o ty m — p rzy zn ałem. Wzru s zy ł ramio n ami. — Nic d ziwn eg o . Nie b y ła to s zczeg ó ln ie ważn a s p rawa… jed y n ie d la n ich . Pró b u ję ci wy tłu maczy ć, że w ten s p o s ó b two rzy s ię n ies k o ń czo n y ciąg , zmierzający aż d o p ierws zy ch p rzy czy n , a te n ig d y n ie s ą g o d n e zau fan ia. — J ak ie więc is tn ieje ro związan ie? — Ro związan ie? To n ie jes t lek cja. Nie ma ro związan ia, k tó re miało b y jak ieś zn aczen ie… Ch y b a że d la filo zo fa. To zn aczy żad n eg o , k tó re mo żn a b y zas to s o wać w p rak ty ce. Ze s reb rn ej b u telk i n alał mi mały k u b ek zielo n eg o p ły n u . — Wy p ij to — p o lecił. — Tro ch ę za wcześ n ie, jak d la mn ie. — To n ie d la o rzeźwien ia. To lek ars two — wy jaś n ił. — Nie wiem, czy zd ajes z s o b ie z teg o s p rawę, ale jes teś w s zo k u . Wlałem ciecz d o g ard ła. Piek ła jak alk o h o l, ale ch y b a g o n ie zawierała. W ciąg u k ilk u min u t p o czu łem, że s ię ro zlu źn iam w miejs cach , k tó ry ch n awet n ie p o d ejrzewałem o n ap ięcie. — Co ral, M an d o r… — zacząłem. Sk in ął ręk ą. Op ad ła lś n iąca k u la, zb liży ła s ię. Ro zp alił p o wietrze n a wp ó ł zn ajo my m g es tem i o b jęło mn ie co ś jak b y Zn ak Lo g ru s u b ez Lo g ru s u . Wewn ątrz k u li p o jawił s ię o b raz. Zn is zczen iu u leg ła s p o ra częś ć k o ry tarza, w k tó ry m d o s zło d o s tarcia, razem ze s ch o d ami, p o k o jami Ben ed y k ta i mo żliwe, że ró wn ież Gerard a. A tak że p o k o je Bley s a, częś ć mo ich i s alo n ik , g d zie s ied ziałem jes zcze n ied awn o . Zn ik n ął p ó łn o cn o -ws ch o d n i ró g b ib lio tek i, p o d ło g a i s u fit. Po n iżej wid ziałem, że u cierp iały też k u ch n ia i zb ro jo wn ia. M o że jes zcze co ś p o d ru g iej s tro n ie. Sp o jrzałem w g ó rę — mag iczn e k u le ws p an iale s ię ak o mo d o wały — i zo b aczy łem n ieb o . To zn aczy , że wy b u ch p rzeb ił d ru g ie i trzecie p iętro , b y ć mo że u s zk o d ził k ró lews k i ap artamen t, s ch o d y n a g ó rze, n iewy k lu czo n e, że ró wn ież lab o rato riu m i n ie wiad o mo co jes zcze. Na s k raju p rzep aś ci, w p o b liżu czeg o ś , co n ied awn o b y ło k waterą Bley s a alb o Gerard a, s tał M an d o r. Najwy raźn iej złamał ręk ę i ws u n ął d ło ń za s wó j s zero k i czarn y

p as . Co ral o p ierała s ię o jeg o lewe ramię; twarz miała p o k rwawio n ą. Nie jes tem p ewien , czy b y ła całk iem p rzy to mn a. Lewą ręk ą M an d o r p o d trzy my wał ją w talii, a wo k ó ł o b o jg a k rąży ła metalo wa k u la. Po p rzek ątn ej, z d ru g iej s tro n y p rzep aś ci, n a g ru b ej p o p rzeczn ej b elce n ied alek o o two ru w ś cian ie b ib lio tek i, s tał Ran d o m. M artin , o ile d o b rze wid ziałem, s tan ął n a s to s ie g ru zu , z ty łu i tro ch ę n iżej. Wciąż trzy mał s wó j s ak s o fo n . Ran d o m s p rawiał wrażen ie mo cn o ziry to wan eg o i ch y b a co ś k rzy czał. — Dźwięk ! Dźwięk ! — p o wied ziałem. Dwo rk in mach n ął ręk a. — … rzo n y Lo rd Ch ao s u ro zwala mi p ałac! — wrzes zczał Ran d o m. — Ko b ieta o d n io s ła ran y , was za wy s o k o ś ć — o d p o wied ział M an d o r. Ran d o m p rzes u n ął d ło n ią p o twarzy . Po tem s p o jrzał w g ó rę. — J eś li jes t jak iś p ro s ty s p o s ó b , żeb y p rzetran s p o rto wać ją d o mn ie, to Vialle med y cy n y — o ś wiad czy ł

d o s k o n ale s ię o rien tu je w p ewn y ch d zied zin ach s p o k o jn iejs zy m g ło s em. — J a zres ztą też. — Gd zie to jes t, was za wy s o k o ś ć? Ran d o m wy ch y lił s ię i ws k azał w g ó rę.

— Wy g ląd a n a to , że d o wejś cia d rzwi n ie b ęd ą ci p o trzeb n e… Ale n ie jes tem p ewien , czy p rzetrwało d o ś ć s ch o d ó w, żeb y s ię tam d o s tać. An i g d zie mo żn a p rzejś ć, jeś li n awet zo s tało . — Po rad zę s o b ie — u s p o k o ił g o M an d o r. Nad leciały d wie d o d atk o we k u le i u s tawiły s ię n a d ziwaczn y ch o rb itach wo k ó ł n ieg o i Co ral. Po ch wili o b o je wzn ieś li s ię w p o wietrze i p o p ły n ęli wo ln o w s tro n ę ws k azan eg o p rzez Ran d o ma o two ru . — Zaraz tam b ęd ę! — k rzy k n ął za n imi Ran d o m. Wy g ląd ał, jak b y ch ciał jes zcze co ś d o d ać, ale s p o jrzał n a zn is zczen ia, o p u ś cił g ło wę i o d wró cił s ię. Zro b iłem to s amo . Dwo rk in p o d ał mi k o lejn ą d awk ę zielo n eg o lek ars twa. Wy p iłem. Op ró cz ws zy s tk ieg o in n eg o , d ziałało też jak ś ro d ek u s p o k ajający . — M u s zę tam iś ć — o zn ajmiłem. — Lu b ię tę d ziewczy n ę i ch cę s ię u p ewn ić, że n ic jej n ie g ro zi. — Z p ewn o ś cią mó g łb y m cię tam p o s łać — o d p arł Dwo rk in . — Ch o ciaż n ie mam p o jęcia, co mo żes z d la n iej zro b ić tak ieg o , czeg o n ie zro b ią in n i. By ć mo że ro zs ąd n iej s p ęd ziłb y ś czas , p o s zu k u jąc teg o s ztu czn eg o b łęd n eg o ry cerza,

Gh o s twh eela. Trzeb a g o p rzek o n ać, żeb y zwró cił Klejn o t Ws zech mo cy . — Zg o d a. Ale n ajp ierw ch cę zo b aczy ć Co ral. — Two je p rzy b y cie d o p ro wad zi d o s p o reg o o p ó źn ien ia, p o n ieważ zech cą p o zn ać two je wy jaś n ien ia. — Nie o b ch o d zi mn ie to — s twierd ziłem. — J ak ch ces z. J ed n ą ch wileczk ę. Z h ak a w ś cian ie zd jął co ś , co wy g ląd ało jak ró żd żk a w fu terale. Zawies ił ją u p as a. Po tem o two rzy ł n iewielk ą s zafk ę i z s zu flad y wy jął p łas k ie, wy k ład an e s k ó rą p u d ełk o . Grzech o tało metaliczn ie, k ied y ws u wał je d o k ies zen i. M ała s zk atu łk a zn ik n ęła w ręk awie b ez żad n eg o d źwięk u . — Ch o d ź za mn ą — rzu cił, b io rąc mn ie za ręk ę. Pro wad ził w n ajciemn iejs zy k ąt p o mies zczen ia, g d zie wcześ n iej n ie zau waży łem wy s o k ieg o lu s tra w n iezwy k łej ramie. Od b ijało d o ś ć d ziwaczn ie: z o d leg ło ś ci u k azy wało n as i wn ętrze z id ealn ą czy s to ś cią, ale im b ard ziej s ię d o n ieg o zb liżaliś my , ty m o b razy s tawały s ię b ard ziej mg lis te. Wied ziałem, że n ad ch o d zi to , co ma n ad ejś ć. M imo to d rg n ąłem, k ied y Dwo rk in — id ący o k ro k p rzed e mn ą — ws tąp ił w zamg lo n ą p o wierzch n ię i p o ciąg n ął mn ie za s o b ą. Po tk n ąłem s ię i o d zy s k ałem ró wn o wag ę w zach o wan ej p o ło wie zn is zczo n y ch k ró lews k ich ap artamen tó w, p rzed d ek o racy jn y m zwierciad łem. Dwo rk in s tał p rzed e mn ą i wciąż trzy mał mn ie za ręk ę. Wid ziałem jeg o p ro fil, k tó ry b y ł w p ewien s p o s ó b k ary k atu rą mo jeg o . Ło że p rzes u n ięto p o d ws ch o d n ią ś cian ę, d alej o d zb u rzo n eg o ro g u i wielk iej wy rwy w miejs cu zajęty m k ied y ś p rzez p o d ło g ę. Ran d o m i Vialle s tali p lecami d o n as , p o ch y len i n ad Co ral. Leżała n a k ap ie i ch y b a b y ła n iep rzy to mn a. M an d o r s ied ział w fo telu u s tó p ło ża i p ierws zy zau waży ł n as zą o b ecn o ś ć. Sk in ął n am g ło wą. — J ak … jak o n a s ię czu je? — s p y tałem. — Ws trząs — wy jaś n ił. — I u s zk o d zen ie p raweg o o k a. Ran d o m o d wró cił s ię. Co k o lwiek ch ciał mi p o wied zieć, zamarło mu n a warg ach , g d y d o s trzeg ł mo jeg o to warzy s za. — Dwo rk in ! — zawo łał. — To ju ż tak d łu g o . Nie wied ziałem, czy jes zcze ży jes z. Czy … czy jes teś zd ro wy ? Karzeł p ars k n ął ś miech em. — Ro zu miem, o co ci ch o d zi, i jes tem zd ró w n a u my ś le — o zn ajmił. — A teraz zb ad am tę d amę.

— Oczy wiś cie. — Ran d o m s ię o d s u n ął. — M erlin ie — p o lecił Dwo rk in . — Sp rawd ź, czy u d a ci s ię zn aleźć to two je u rząd zen ie… Gh o s twh eela. Po p ro ś , żeb y zwró cił wy p o ży czo n y artefak t. — Ro zu miem. — Sięg n ąłem p o Atu ty . Po ch wili p o d ążałem ju ż my ś lą co raz d alej, d alej… — Do b rą ch wilę temu wy czu łem two je zamiary , tato . — M as z Klejn o t, czy n ie? — Tak . Właś n ie z n im s k o ń czy łem. — Sk o ń czy łeś ? — Sk o ń czy łem z n ieg o k o rzy s tać. — A w jak i s p o s ó b … k o rzy s tałeś ? — J eś li d o b rze cię zro zu miałem, tran s fer włas n ej jaźn i p rzez k ry s ztał p o win ien w p ewn ej mierze ch ro n ić p rzed Wzo rcem. Zas tan awiam s ię, czy p o d ziała to n a is to tę id ealn ie s y n tety zo wan ą, tak ą jak ja. — Ład n a n azwa: id ealn ie s y n tety zo wan a. Sk ąd ją wziąłeś ? — Sam wy my ś liłem, k ied y s zu k ałem n ajwłaś ciws zeg o o k reś len ia. — M am p rzeczu cie, że Klejn o t cię o d rzu cił. — Nie o d rzu cił. — Nap rawd ę p rzeb y łeś w n im całą d ro g ę? — Tak . — I jak i wy warła efek t? — Tru d n o to o cen ić. Z p ewn o ś cią zmien iła s ię mo ja p ercep cja. Niełatwo mi wy jaś n ić… Przemian a jes t s u b teln a, n a czy mk o lwiek b y p o leg ała. — Fas cy n u jące. Czy p o trafis z n a o d leg ło ś ć p rzen ieś ć ś wiad o mo ś ć d o Klejn o tu ? — Tak . — Kied y s k o ń czą s ię n as ze k ło p o ty , mu s zę cię zn o wu p rzetes to wać. — Ch ętn ie s ię d o wiem, co u leg ło zmian ie. — A ty mczas em Klejn o t jes t n am p o trzeb n y tu taj. — J u ż p rzech o d zę. Po wietrze zamig o tało . Gh o s twh eel zjawił s ię jak o s reb rn y k rążek , p o ś ro d k u k tó reg o lś n ił Klejn o t Ws zech mo cy . Zd jąłem g o i zan io s łem Dwo rk in o wi, k tó ry n awet n a mn ie n ie s p o jrzał, k ied y g o o d b ierał. Zerk n ąłem n a twarz Co ral i n aty ch mias t teg o p o żało wałem. Od wró ciłem g ło wę.

Wró ciłem d o Gh o s ta. — Gd zie Nay d a? — s p y tałem. — Nie jes tem p ewien — o d p arł. — Kied y o d eb rałem jej Klejn o t, p o p ro s iła, żeb y m ją tam zo s tawił… Nied alek o k ry s ztało wej g ro ty . — Co ro b iła? — Płak ała. — Dlaczeg o ? — Przy p u s zczam, że n ie wy p ełn iła żad n ej ze s wo ich ży cio wy ch mis ji. M iała cię o ch ran iać, ch y b a że jak iś zwario wan y p rzy p ad ek d a jej s zan s e zd o b y cia Klejn o tu . W tak iej s y tu acji p ierws za d y rek ty wa p rzes tawała o b o wiązy wać. I tak s ię s tało , ty lk o że ja p o zb awiłem ją k amien ia. Teraz ju ż n ic jej n ie wiąże. — Po win n a b y ć s zczęś liwa, że w k o ń cu o d zy s k ała wo ln o ś ć. Nie z włas n eg o wy b o ru p o d jęła s ię o b u ty ch zd ań . M o że wró cić d o s ieb ie i zająć s ię ws zy s tk im ty m, co ro b ią b eztro s k ie d emo n y za Krań co wy m M u rem. — Niezu p ełn ie, tato . — Nie ro zu miem. — On a ch y b a u tk n ęła w ty m ciele. Najwy raźn iej n ie mo że g o zwy czajn ie p o rzu cić, jak to ro b iła z p o p rzed n imi. M a to jak iś związek z b rak iem g łó wn eg o lo k ato ra. — Hm… Przy p u s zczam, że mo g łab y … n o … zak o ń czy ć is tn ien ie i w ten s p o s ó b s ię u wo ln ić. — Pro p o n o wałem jej to . Nie jes t p ewn a, czy to s ię u d a. M o że zg in ąć wraz z ciałem, s k o ro tak mo cn o jes t z n im związan a. — Zatem wciąż p rzeb y wa w o k o licach g ro ty ? — Nie. Zach o wała mo c ty'igi, a to czy n i ją w p ewn y m s en s ie is to tą mag iczn ą. Ch y b a o d es zła g d zieś w Cień , k ied y ja ek s p ery men to wałem w g ro cie z Klejn o tem. — Dlaczeg o w g ro cie? — Przecież tam s ię ch o was z, k ied y ch ces z zro b ić co ś p o tajemn ie. — Fak t. W tak im razie jak mo g łem s ię z to b ą p o łączy ć? — Właś n ie s k o ń czy łem d o ś wiad czen ie i wy s zed łem. Szu k ałem jej, k ied y s ię o d ezwałeś . — M y ś lę, że p o win ien eś wró cić i jes zcze tro ch ę p o s zu k ać. — Po co ? — Po n ieważ mam wo b ec n iej d łu g wd zięczn o ś ci za p rzes złe u s łu g i… n awet jeś li zmu s iła ją d o teg o mo ja matk a.

— Oczy wiś cie. Ale n ie mam p ewn o ś ci, czy p o trafię ją zn aleźć. Is to ty mag iczn e tru d n iej wy ś led zić n iż materialn e. — Przy n ajmn iej s p ró b u j. Ch cę wied zieć, d o k ąd trafiła i czy mo g ę co ś d la n iej zro b ić. M o że two ja n o wa p ercep cja u łatwi ci zad an ie. — Zo b aczy my — rzu cił n a p o żeg n an ie i zn ik n ął. By łem załaman y . Po my ś lałem, jak zareag u je Ork u z. J ed n a có rk a ran n a, d ru g a o p ętan a p rzez d emo n a i zag u b io n a w Cien iu . Po d s zed łem d o ło ża i o p arłem s ię o fo tel M an d o ra. Po d n ió s ł lewą ręk ę i ś cis n ął mn ie za ramię. — Pewn ie w ty m s wo im ś wiecie Cien ia n ie u czy łeś s ię n as tawian ia k o ś ci? — zap y tał. — Raczej n ie. — Szk o d a — mru k n ął. — M u s zę czek ać n a s wo ją k o lej. — M o żemy p rzeatu to wać cię g d zieś , g d zie zajmą s ię ty m o d razu . — Sięg n ąłem p o k arty . — Nie. Ch cę zo b aczy ć, jak s p rawy p o to czą s ię tu taj. Ro zmawiając, zau waży łem, że Ran d o m d y s k u tu je z k imś p rzez Atu t. Vialle s tała o b o k , jak b y o s łan iała g o p rzed o two rem w ś cian ie i ty m, co mo że s ię s tamtąd wy n u rzy ć. Dwo rk in n ad al p raco wał n ad twarzą Co ral, włas n y m ciałem zas łan iając o p erację. — M an d o rze — zacząłem. — Wied ziałeś , że mo ja matk a p o s łała ty'igę, żeb y czu wała n ad e mn ą? — Tak — p o twierd ził. — Demo n mi to p o wied ział, k ied y wy s zed łeś z p o k o ju . Częś ć zak lęcia n ie p o zwalała ci teg o zd rad zić. — Czy miała mn ie ty lk o ch ro n ić, czy ró wn ież s zp ieg o wała? — Teg o n ie wiem. Nie mó wiliś my o ty m. Ale zau waż, że Dara s łu s zn ie s ię o b awiała. Nap rawd ę g ro ziło ci n ieb ezp ieczeń s two . — M y ś lis z, że wied ziała o Lu k e'u i J as rze? Ch ciał wzru s zy ć ramio n ami, s k rzy wił s ię i zrezy g n o wał. — I zn o wu n ie wiem teg o n a p ewn o . Gd y b y tak b y ło , n ie p o trafię o d p o wied zieć ró wn ież n a n as tęp n e p y tan ie: s k ąd wied ziała. Wy s tarczy ? — Wy s tarczy . Ran d o m zak ry ł Atu t, k o ń cząc ro zmo wę. Po tem o d wró cił s ię i p rzez ch wilę s p o g ląd ał n a Vialle. Zd awało s ię, że ch ce jej co ś p o wied zieć, zas tan o wił s ię, o d wró cił wzro k . Po p atrzy ł n a mn ie. W ty m mo men cie Co ral jęk n ęła. Po d erwałem s ię

i p rzes tałem g o o b s erwo wać. — Ch wileczk ę, M erlin ie! — zawo łał Ran d o m. — Zan im zn ó w g d zieś p o b ieg n ies z. Sp o jrzałem mu w o czy . Tru d n o p o wied zieć, czy b y ł zag n iewan y , czy ty lk o ciek awy . Zmars zczo n e b rwi i p rzy mru żo n e o czy mo g ły s u g ero wać jed n o i d ru g ie. — Tak , s ir? Zb liży ł s ię, ch wy cił mn ie za ło k ieć i o d ciąg n ął o d ło ża. Po p ro wad ził d o d rzwi s ąs ied n ieg o p o k o ju . — Vialle, wy p o ży czam n a ch wilę two ją p raco wn ię — o ś wiad czy ł. — Oczy wiś cie — zg o d ziła s ię. Ran d o m wp ro wad ził mn ie d o ś ro d k a i zamk n ął za n ami d rzwi. W d ru g im k o ń cu p raco wn i leżało ro zb ite p o p iers ie Gerard a. To , n ad czy m ch y b a p raco wała o b ecn ie — wielo n o g i mo rs k i p o twó r, jak ieg o n ig d y jes zcze n ie wid ziałem — zajmo wało częś ć ro b o czą p o p rzeciwn ej s tro n ie p o mies zczen ia. Ran d o m o d wró cił s ię n ag le i s p o jrzał n a mn ie z u wag ą. — Czy o rien tu jes z s ię w s to s u n k ach b eg mań s k o -k as h fań s k ich ? — zap y tał. — M n iej więcej — p rzy tak n ąłem. — Bill zro b ił mi k ró tk i wy k ład . Ereg n o r i w o g ó le. — M ó wił ci, że ch cemy wp ro wad zić Kas h fę d o Zło teg o Kręg u ? I ro związać p ro b lem Ereg n o ru , u zn ając p rawa Kas h fy d o teg o reg io n u ? Nie s p o d o b ał mi s ię to n jeg o p y tan ia. Nie ch ciałem p ak o wać Billa w k ło p o ty . Kied y ro zmawialiś my , ta s p rawa b y ła jes zcze tajemn icą. A więc… — Ob awiam s ię, że n ie zap amiętałem ws zy s tk ich s zczeg ó łó w. — W k ażd y m razie tak ie mieliś my p lan y — s twierd ził Ran d o m. — Na o g ó ł n ie u d zielamy teg o ty p u g waran cji… k ied y s p ełn ia s ię żąd an ia jed n eg o k raju k o s ztem d ru g ieg o , z k tó ry m też mamy trak tat. Ale Ark an s , d iu k Sh ad b u rn e, w p ewn y m s en s ie trzy mał n as n a mu s zce. Dla n as zy ch celó w b y ł n ajlep s zy m k an d y d atem n a g ło wę p ań s twa. Otwo rzy łem mu d ro g ę d o tro n u , k ied y ta ru d a s u k a n ie mo g ła mu ju ż p rzes zk o d zić. Wied ział, że mo że mn ie tro ch ę p rzy cis n ąć… s k o ro ry zy k u je, p rzy jmu jąc k o ro n ę p o p o d wó jn ej p rzerwie w lin ii s u k ces ji. Po p ro s ił o Ereg n o r, więc mu g o o d d ałem. — Ro zu miem — mru k n ąłem. — Ws zy s tk o z wy jątk iem teg o , jak i to ma związek ze mn ą. — Ko ro n acja miała s ię o d b y ć d zis iaj. Właś ciwie zaraz miałem s ię p rzeb rać i p rzeatu to wać n a u ro czy s to ś ć…

— Uży łeś czas u p rzes złeg o — zau waży łem, b y wy p ełn ić jak o ś cis zę. — W s amej rzeczy … w s amej rzeczy … — wy mru czał. Przes zed ł k ilk a k ro k ó w, o p arł s to p ę o ro zb ite p o s ąg i, zawró cił. — Do b ry d iu k jes t teraz alb o martwy , alb o w więzien iu . — I k o ro n acji n ie b ęd zie? — o d g ad łem. — Au contraire — o d p arł Ran d o m, wp atru jąc s ię we mn ie z u wag ą. — Po d d aję s ię. Po wied z, o co ch o d zi. — Dzis iaj o ś wicie n as tąp ił p rzewró t. — Pałaco wy ? — M o że też. Ale ws p arty zewn ętrzn ą s iłą militarn ą. — A co ro b ił w ty m czas ie Ben ed y k t? — Wczo raj, tu ż p rzed p o wro tem d o d o mu , n ak azałem mu wy co fać żo łn ierzy . Sy tu acja wy d awała s ię u s tab ilizo wan a. A jed n o s tk i Amb eru s tacjo n u jące w mieś cie p o d czas k o ro n acji n ie ro b iły b y n ajlep s zeg o wrażen ia. — To p rawd a — p rzy zn ałem. — A więc k to ś ws zed ł d o mias ta n iemal w tej s amej ch wili, k ied y Ben ed y k t s ię wy co fał. Załatwił p rzy s złeg o k ró la, a miejs co we s iły p o rząd k o we n awet n ie p o my ś lały , że to n ieład n ie? Ran d o m wo ln o p o k iwał g ło wą. — M n iej więcej tak . A teraz p o my ś l, d laczeg o b y ło to mo żliwe? — M o że n ie b y li całk iem n iezad o wo len i z tak ieg o ro zwo ju s y tu acji? Ran d o m u ś miech n ął s ię i p s try k n ął p alcami. — Brawo — p o ch walił. — M o żn a b y p o my ś leć, że wied ziałeś , co ma s ię zd arzy ć. — I mo żn a b y s ię p rzy ty m p o my lić — o d p arłem. — Dzis iaj twó j s zk o ln y k o leg a, Lu cas Ray n ard , zo s tan ie Rin ald em I, k ró lem Kas h fy . — Niech mn ie lich o ! Nie miałem p o jęcia, że zależy mu n a ty m s tan o wis k u . I co mas z zamiar zro b ić? — Ch y b a d aru ję s o b ie u d ział w k o ro n acji. — Ch o d ziło mi o b ard ziej d łu g o termin o we p lan y . Ran d o m wes tch n ął i o d wró cił s ię, k o p iąc g ru z. — Ch ces z wied zieć, czy wy ś lę tam Ben ed y k ta, żeb y o d eb rał mu wład zę? — Kró tk o mó wiąc: tak . — To b y fataln ie wp ły n ęło n a n as zą o p in ię. To , czeg o d o k o n ał Lu k e, n ie o d b ieg a zb y tn io o d tej ro man ty czn ej wizji p o lity k i, jak ą u p rawia s ię w ty m reg io n ie.

Wk ro czy liś my , żeb y p o mó c w ro związan iu p ro b lemu , k tó ry b ard zo s zy b k o p ro wad ził d o całk o witeg o ch ao s u . M o g lib y ś my wró cić i s p ró b o wać jes zcze raz, g d y b y ch o d ziło o p u cz jak ieg o ś zwario wan eg o g en erała alb o ary s to k raty z ilu zją włas n ej wielk o ś ci. Ale Lu k e ma p rawa d o tro n u , o wiele s iln iejs ze n iż Sh ad b u rn e. J es t też p o p u larn y , mło d y i u mie s ię p o k azać. W p rzeciwień s twie d o p o p rzed n iej in terwen cji, ty m razem n ie mamy p retek s tu . M imo to b y łem ju ż s k ło n n y zary zy k o wać o p in ię ag res o ra, żeb y n ie d o p u ś cić d o wład zy s y n a tej k rwio żerczej d ziwk i. A wted y mó j czło wiek w Kas h fie d o n o s i, że Vialle wzięła g o p o d o p iek ę. Sp y tałem ją. Twierd zi, że to p rawd a i że ty p rzy ty m b y łeś . Wy tłu maczy mi, jak ty lk o zak o ń czy s ię o p eracja. Dwo rk in mo że p o trzeb o wać jej emp aty czn y ch u zd o ln ień . Ale ja n ie mo g ę czek ać. Po wied z, jak d o teg o d o s zło . — Ale n ajp ierw ty mi co ś p o wied z. — To zn aczy ? — J ak a armia wy n io s ła Lu k e'a d o wład zy ? — Najemn icy . — Dalta? — Tak . — W p o rząd k u . Lu k e o d wo łał wen d etę p rzeciwk o ro d o wi Amb er — o zn ajmiłem. — Zro b ił to z włas n ej wo li, p o ro zmo wie z Vialle. Wczo raj w n o cy . Wted y d ała mu p ierś cień . Uzn ałem, że p ró b u je g o u ch ro n ić p rzed J u lian em, jak o że wy b ieraliś my s ię właś n ie d o Ard en u . — W związk u z tak zwan y m u ltimatu m Dalta d o ty czący m Lu k e'a i J as ry ? — Zg ad za s ię. Nie p rzy s zło mi d o g ło wy , że to p o d s tęp , żeb y Lu k e i Dalt mo g li s ię s p o tk ać i d o k o n ać p rzewro tu . To b y zn aczy ło , że n awet p o jed y n ek b y ł u d awan y … Kied y teraz s ię n ad ty m zas tan awiam, to rzeczy wiś cie, Lu k e i Dalt mieli o k azję p o ro zmawiać p rzed walk ą. Ran d o m u n ió s ł d ło ń . — Zaczek aj — rzu cił. — Wró ć i o p o wied z mi ws zy s tk o o d p o czątk u . — Do b rze. I tak zro b iłem. Zan im s k o ń czy łem, o b aj n iezliczo n ą ilo ś ć razy o k rąży liś my p raco wn ię. — Wies z… — mru k n ął. — Cała ta s p rawa wy g ląd a, jak b y J as ra ws zy s tk o zap lan o wała… Zan im jes zcze ro zp o częła k arierę w ro li meb la. — Przy s zło mi to d o g ło wy — zg o d ziłem s ię w n ad ziei, że n ie b ęd zie wy p y ty wał

o jej o b ecn e p o ło żen ie. A im d łu żej my ś lałem o jej reak cji n a wiad o mo ś ci o Lu k e'u , zaraz p o n as zy m atak u n a Twierd zę, ty m b ard ziej n ab ierałem p rzek o n an ia, że n ie ty lk o wied ziała, co s ię d zieje, ale też k o n tak to wała s ię z Lu k iem p ó źn iej n iż ja. — Ład n ie to załatwili — p rzy zn ał Ran d o m. — Dalt mu s iał wy k o n y wać wcześ n iejs ze ro zk azy . Nie wied ział, jak ś ciąg n ąć Lu k e'a an i jak o d s zu k ać J as rę, b y o trzy mać n o we p o lecen ia. Zary zy k o wał ten s ztu rm n a Amb er. Ben ed y k t mó g ł p rzecież zn o wu g o ro zb ić, ró wn ie s k u teczn ie alb o n awet lep iej n iż p o p rzed n io . — Fak t. Trzeb a p rzy zn ać, że n ie b rak u je mu tu p etu . To ró wn ież o zn acza, że Lu k e mu s iał s zy b k o my ś leć i p o d czas k ró tk iej ro zmo wy w Ard en ie zap lan o wał tę s fin g o wan ą walk ę. To o n wy d awał ro zk azy , a my u wierzy liś my , że jes t więźn iem. Dzięk i temu n ie p o d ejrzewaliś my n awet, że zag ro zi Kas h fie… Ch o ciaż tak i właś n ie miał zamiar. M o żn a tak tłu maczy ć wy p ad k i. — A mo żn a je tłu maczy ć in aczej? — Sam p o wied ziałeś , że n ie b ez p o d s taw żąd a tro n u . Co zamierzas z? Ran d o m ro zmas o wał s k ro n ie. — Wy jazd tam i p rzes zk o d zen ie w k o ro n acji b y ło b y p o s u n ięciem wy jątk o wo n iep o p u larn y m — u zn ał. — Przed e ws zy s tk im jed n ak jes tem ciek awy . M ó wiłeś , że ten ch ło p ak jes t wielk im k an ciarzem. Czy o s zu s twem s k ło n ił Vialle, b y wzięła g o p o d o p iek ę? — Nie, n a p ewn o n ie — zap ewn iłem. — J ej g es t zas k o czy ł g o ró wn ie mo cn o jak mn ie. Od wo łał wen d etę, p o n ieważ u zn ał, że p o mś cił h o n o r o jca, że b y ł wy k o rzy s ty wan y p rzez matk ę, a tak że z p rzy jaźn i d la mn ie. Zro b ił to b ez żad n y ch d o d atk o wy ch waru n k ó w. Sąd zę, że d ała mu p ierś cień , ab y wen d eta s k o ń czy ła s ię n ap rawd ę i n ik t z n as n ie zaczął n a n ieg o p o lo wać. — To d o n iej p o d o b n e — p rzy zn ał Ran d o m. — Gd y b y m b y ł p rzek o n an y , że jak o ś ją wy k o rzy s tał, załatwiłb y m g o o s o b iś cie. Ale n ieu my ś ln ie p o s tawił mn ie w n iezręczn ej s y tu acji, więc jak o ś to p rzeży ję. Wy s tawiam Ark an s a n a tro n , a w o s tatn iej ch wili o b ala g o k to ś , k o g o wzięła w o p iek ę mo ja żo n a… To wy g ląd a n iemal, jak b y trwały jak ieś s p o ry tu taj, w cen tru m ws zy s tk ich rzeczy . Nie ch ciałb y m s p rawiać tak ieg o wrażen ia. — M am p rzeczu cie, że Lu k e b ęd zie n am p rzy ch y ln y . Zn am g o d o b rze i wiem, że ro zu mie tak ie n iu an s e. Sąd zę, że Amb ero wi łatwo b ęd zie n awiązać z n im s to s u n k i n a ws zy s tk ich p o zio mach . — J es tem p ewien . Dlaczeg o b y n ie? — Nie ma żad n y ch p o wo d ó w — p rzy zn ałem. — A co s ię s tan ie z ty m trak tatem?

Ran d o m u ś miech n ął s ię. — Nic mn ie ju ż n ie wiąże. Te ereg n o rs k ie p rzy wileje i tak mi s ię n ie p o d o b ały . Teraz, k ied y n ie ma żad n eg o trak tatu , mo żemy zacząć ab initio. Nie jes tem n awet p ewien , czy w o g ó le warto co ś p o d p is y wać. Do d iab ła z trak tatami. — Zało żę s ię, że Ark an s ży je — o ś wiad czy łem. — M y ś lis z, że Lu k e trzy ma g o jak o zak ład n ik a? Gd y b y m n ie ch ciał im p rzy zn ać s tatu s u Zło teg o Kręg u ? Wzru s zy łem ramio n ami. — J ak b ard zo zależy ci n a Ark an s ie? — No có ż, to ja g o wy s tawiłem i ch y b a jes tem mu co ś win ien . Ale n ie aż tak wiele. — To zro zu miałe. — Amb er s traciłb y twarz, g d y b y m w tak im o k res ie s zu k ał p o ro zu mien ia z d ru g o rzęd n y m mo cars twem ty p u Kas h fy . — Is to tn ie — p rzy zn ałem. — A p o za ty m Lu k e n ie jes t jes zcze o ficjaln ie g ło wą p ań s twa. — J ed n ak g d y b y n ie ja, Ark an s n ad al cies zy łb y s ię ży ciem w s wo jej p o s iad ło ś ci. A Lu k e ch y b a rzeczy wiś cie jes t two im p rzy jacielem… n iezb y t s zczery m, ale p rzy jacielem. — I ch ciałb y ś , żeb y m o ty m ws p o mn iał p rzy n ajb liżs zej d y s k u s ji o ato mo wej rzeźb ie To n y 'eg o Price'a? Sk in ął g ło wą. — Sąd zę, że jak n ajs zy b ciej p o win n iś cie s ię s p o tk ać i p o mó wić o s ztu ce. Właś ciwie n awet n ie b y ło b y całk iem n ie n a miejs cu , g d y b y ś wziął u d ział w k o ro n acji p rzy jaciela… jak o o s o b a p ry watn a. Two je p o d wó jn e d zied zictwo b ard zo s ię p rzy d a, a o n p o czu je s ię u h o n o ro wan y . — M imo to z p ewn o ś cią b ęd zie ch ciał trak tatu . — Nawet jeś li s ię zg o d zimy , n a p ewn o n ie u d zielimy g waran cji w s p rawie Ereg n o ru . — Ro zu miem. — Nie jes teś u p o ważn io n y d o s k ład an ia żad n y ch o b ietn ic. — To tak że ro zu miem. — Więc mo że tro ch ę s ię u my jes z i p o ro zmawias z z n im? Twó j p o k ó j jes t zaraz za p rzep aś cią. M o żes z wy jś ć p rzez d ziu rę w ś cian ie i zjech ać p o tej b elce. Zau waży łem, że jes t cała.

— Zg o d a, tak zro b ię. — Ru s zy łem w tamtą s tro n ę. — Ala mam jes zcze jed n o p y tan ie, zu p ełn ie n ie n a temat. — Tak ? — Czy o jciec p o jawiał s ię o s tatn io ? — Nic o ty m n ie wiem. — Wo ln o p o k ręcił g ło wą. — Oczy wiś cie, jeś li ch cemy , ws zy s cy p o trafimy mas k o wać n as ze p rzy b y cia i o d ejś cia. Ale s ąd zę, że d ałb y mi zn ać, g d y b y zn alazł s ię w o k o licy . — Ch y b a tak — p rzy zn ałem. Od wró ciłem s ię i wy s zed łem p rzez ś cian ę, o mijając p rzep aś ć.

ROZDZIAŁ XI Nie. Zawis łem n a b elce, ro zh u ś tałem s ię i p u ś ciłem. Wy ląd o wałem n iemal z wd zięk iem p o ś ro d k u k o ry tarza, w miejs cu , k tó re zn ajd o wało b y s ię mn iej więcej p o ś ro d k u międ zy p arą mo ich d rzwi. Ty le że p ierws ze zn ik n ęły , a wraz z n imi frag men t ś cian y , w k tó rej o twierały wejś cie (alb o wy jś cie, zależn ie o d teg o , p o k tó rej s tro n ie ak u rat zn alazł s ię czło wiek ). Nie ws p o min am n awet o mo im u lu b io n y m fo telu i g ab lo tce, g d zie trzy małem mu s zle zeb ran e n a p lażach całeg o ś wiata. Szk o d a. Przetarłem o czy i o d wró ciłem s ię, g d y ż w tej ch wili n awet wid o k zru jn o wan eg o mies zk an ia n ie b y ł aż tak i ważn y . Do lich a, miewałem ju ż zru jn o wan e mies zk an ia. Zwy k le w o k o licach trzy d zies teg o k wietn ia… J ak w Niagarze, o d wró ciłem s ię p o wo li… Nie. Tak . Po d ru g iej s tro n ie, n ap rzeciw mo ich p o k o jó w, g d zie wcześ n iej wid ziałem ty lk o ś lep ą ś cian ę, b y ł teraz k o ry tarz b ieg n ący n a p ó łn o c. Do s trzeg łem jeg o lś n ien ie, k ied y s p ad ałem z mo jej b elk i. Zd u miewające. Bo g o wie zn o wu zmien ili temp o i ry tm. By łem ju ż k ied y ś w ty m k o ry tarzu , w jed n ej z jeg o n ajczęś ciej s p o ty k an y ch lo k alizacji — n a trzecim p iętrze, w lin ii ws ch ó d -zach ó d p o międ zy d wo ma mag azy n ami. J ed n a z n ajciek aws zy ch an o malii Zamk u Amb er, Galeria Lu s ter, n ie ty lk o wy d awała s ię d łu żs za w jed n y m k ieru n k u n iż w p rzeciwn y m, ale też mieś ciła w s o b ie n iezliczo n e lu s tra. Do s ło wn ie n iezliczo n e. Kto k o lwiek p ró b o wał je liczy ć, n ig d y d wa razy n ie o trzy mał teg o s ameg o wy n ik u . Świece p ło n ą tam wy s o k o , a s to jące lich tarze rzu cają n ies k o ń czo n e cien ie. Są tam wielk ie lu s tra, małe lu s terk a, wąs k ie lu s tra, lu s tra w o zd o b n y ch ramach — o d lewan y ch alb o rzeźb io n y ch , p ro s te lu s tra w zwy czajn y ch ramach i lu s tra b ez żad n y ch ram. Są lu s tra we ws zelk ich k an cias ty ch k s ztałtach g eo metrii, lu s tra b ezk s ztałtn e i lu s tra zao k rąg lo n e. Kilk a razy p rzech o d ziłem p rzez Galerię Lu s ter, wd y ch ając aro maty p erfu mo wan y ch ś wiec, czas em p o ś ró d o b razó w wy czu wając p o d ś wiad o mie o b ecn o ś ć rzeczy , k tó re zn ik ały , g d y zwracałem n a n ie u wag ę. Od b ierałem mies zan e czary teg o miejs ca, ale jak o ś n ig d y n ie zb u d ziłem ś p iąceg o w n im d u ch a. Ty m lep iej. Nig d y n ie

wiad o mo , czeg o mo żn a o czek iwać w ty m k o ry tarzu … tak p rzy n ajmn iej p o wied ział mi k ied y ś Bley s . Nie b y ł p ewien , czy zwierciad ła p rzerzu cają wid za w jak ieś n iezn an e o b s zary Cien ia, h ip n o ty zu ją g o i wy wo łu ją p rzed ziwn e s tan y s en n e, p rzen o s zą w reg io n y czy s to s y mb o liczn e i zas tawio n e meb lami p s y ch e, ro zg ry wają g ro źn e alb o n ies zk o d liwe zab awy z u my s łem p atrząceg o , żad n e z p o wy żs zy ch , ws zy s tk ie p o wy żs ze, n iek tó re z p o wy żs zy ch . W k ażd y m razie n ie b y ło to całk iem b ezp ieczn e, jak o że czas em zn ajd o wan o n a ty m mig o tliwy m s zlak u martwy ch zło d ziei, s łu żący ch alb o g o ś ci, częs to z b ard zo d ziwn y m wy razem twarzy . I zwy k le w o k o licy p rzes ileń i zró wn an ia d n ia z n o cą — ch o ć mo g ło to n as tąp ić o d o wo ln ej p o rze — Galeria p rzen o s iła s ię w in n e miejs ce, a n iek ied y p o p ro s tu zn ik ała n a jak iś czas . Na o g ó ł trak to wan o ją p o d ejrzliwie i u n ik an o , ch o ć ró wn ie częs to p o trafiła n ag ro d zić jak zran ić, u k azać p o ży teczn ą wró żb ę czy o men tak s amo łatwo , jak d o s tarczy ć n iep rzy jemn y ch wrażeń . To właś n ie ta n iep ewn o ś ć wzb u d zała lęk i. A czas em… tak s ły s załem… zach o wy wała s ię, jak b y s zu k ała k o n k retn ej o s o b y , b y p rzek azać jej s we d wu zn aczn e d ary . W tak ich wy p ad k ach p o d o b n o b ard ziej n ieb ezp ieczn ie b y ło jej o d mó wić n iż p rzy jąć zap ro s zen ie. — Daj s p o k ó j — mru k n ąłem. — Teraz? Cien ie tań czy ły n a całej d łu g o ś ci; p o ch wy ciłem u d erzający d o g ło wy aro mat ś wiec. Po d s zed łem b liżej. Wy s u n ąłem lewą ręk ę za ró g i p o k lep ałem ś cian ę. Frak ir n ie d rg n ęła. — To ja, M erlin — p o wied ziałem. — I w tej ch wili jes tem tro ch ę zajęty . Czy n a p ewn o n ie ch ces z o d b ijać k o g o ś in n eg o ? Najb liżs zy p ło mień n a mo men t s tał s ię o g n is tą ręk ą, k tó ra s k in ęła n a mn ie. — Ch o lera — s zep n ąłem i ru s zy łem p rzed s ieb ie. Kied y

wk ro czy łem,

n ie

d o s trzeg łem

żad n ej

p rzemian y .

Dłu g i

ch o d n ik

w czerwo n y d es eń zak ry wał p o d ło g ę, d ro b in k i k u rzu fru wały w b las k u ś wiec. W n ajro zmaits zy ch wers jach is tn iałem o b o k s ieb ie, mig o czące p ło my k i arlek in izo wały mó j s tró j i p rzek s ztałcały twarz wś ró d tań ca cien i. Bły s k . Przez s ek u n d ę zd awało mi s ię, że z n iewielk ieg o , wąs k ieg o o walu w metalo wej ramie s p o jrzało s u ro we o b licze Ob ero n a… Złu d zen ie o p ty czn e alb o cień jeg o p o d leg łej k ró lews k iej wy s o k o ś ci. Bły s k . Przy s iąg łb y m, że zezwierzęco n y wizeru n ek mo jej twarzy z wy wies zo n y m jęzo rem wy jrzał n a mn ie z rtęcio weg o p ro s to k ąta w o p rawie z ceramiczn y ch k wiató w.

Uczło wieczy ła s ię, g d y s p o jrzałem… s zy b k o , b y ze mn ie zad rwić. Dalej. Stłu mio n e k ro k i. Tro ch ę ciężk i o d d ech . Zas tan awiałem s ię, czy n ie p rzy wo łać lo g ru s o weg o wzro k u , a mo że n awet s p rawd zić Wzo rzec. Wo lałem teg o n ie ro b ić, g d y ż zb y t ś wieże b y ły jes zcze ws p o mn ien ia mn iej p rzy jemn y ch as p ek tó w o b u M o cy . Nie miałem wątp liwo ś ci, że co ś mi s ię p rzy d arzy . Przy s tan ąłem i s p o jrzałem w lu s tro , k tó re u zn ałem za p rzezn aczo n e d la mn ie — o p rawn e w czarn y metal, in k ru s to wan y s reb rn y mi zn ak ami s ztu k mag iczn y ch . Szk ło b y ło mętn e, jak b y tu ż za zas ięg iem wzro k u d u ch y p ły wały w jeg o g łęb i. M o ja twarz wy g ląd ała n a s zczu p lejs zą, z g łęb iej wy ry ty mi zmars zczk ami, a wo k ó ł g ło wy w lu s trze mig o tała jak b y n ajd elik atn iejs za fio leto wa au reo la. By ł w ty m wizeru n k u jak iś ch łó d , mo że g ro źb a… Ale n ic s ię n ie s tało , ch o ć p atrzy łem d łu g o . Żad n y ch wiad o mo ś ci, o b jawień , p rzemian . Co więcej, im d łu żej s ię p rzy g ląd ałem, ty m b ard ziej o b co ś ć ry s ó w wy d awała s ię ty lk o złu d zen iem. Ru s zy łem d alej, o b o k o b razó w n ieziems k ich p ejzaży , p rzed ziwn y ch s two rzeń , s cen h is to ry czn y ch i p o jed y n czy ch u jęć zmarły ch p rzy jació ł i k rewn y ch . Co ś wy ciąg n ęło k u mn ie s zp o n y z g łęb in y . Po mach ałem w o d p o wied zi. Nied awn o p rzeży łem węd ró wk ę p o k rain ie międ zy cien iami, więc te man ifes tacje n ies amo wito ś ci i mo żliwy ch zag ro żeń n ie b u d ziły we mn ie lęk u , ch o ć w in n y ch o k o liczn o ś ciach b y łb y m p ewn ie mo cn o p rzes tras zo n y . Po ch wy ciłem ch y b a wizję czło wiek a n a s zu b ien icy ; ze związan y mi z ty łu ręk ami k o ły s ał s ię n a wietrze p o d n ieb em El Greca. — M am za s o b ą k ilk a ciężk ich d n i — p o wied ziałem g ło ś n o . — I n ie s ąd zę, żeb y ju ż s ię s k o ń czy ły . Tro ch ę mi s ię s p ies zy , jeś li ro zu mies z, co mam n a my ś li. Co ś u d erzy ło mn ie w p rawą n erk ę. Od wró ciłem s ię, ale z ty łu n ie b y ło n ik o g o . Po tem ręk a o p ad ła mi n a ramię i s zarp n ęła. Nie s tawiałem o p o ru . Nad al n ik o g o . — Przep ras zam — rzu ciłem. — Sk o ro p rawd a teg o wy mag a. Niewid zialn e ręce p o p y ch ały mn ie i ciąg n ęły , p rzes u wając o b o k k ilk u atrak cy jn y ch zwierciad eł. Trafiłem w k o ń cu p rzed tan ie z wy g ląd u lu s tro w ciemn y ch d rewn ian y ch ramach . M o g ło b y p o ch o d zić ze s k lep u ze s tarzy zn ą. W o k o licy mo jeg o leweg o o k a zau waży łem d ro b n ą s k azę n a s zk le. Siły , k tó re d o p ro wad ziły mn ie tu taj, teraz s ię wy co fały . Po my ś lałem, że mo że n ie s zarp ały mn ą zło ś liwie, ale n a mo ją włas n ą p ro ś b ę ch ciały p rzy s p ies zy ć b ieg s p raw. — Dzięk u ję! — zawo łałem n a ws zelk i wy p ad ek i p atrzy łem. Przes u n ąłem g ło wę d o ty łu , d o p rzo d u i n a b o k i, u zy s k u jąc falo wan ie o d b icia. Po wtó rzy łem zab ieg , czek ając, co z teg o wy n ik n ie.

M o je o d b icie n ie u leg ło zmian ie, ale p o trzeciej czy czwartej fali zmien iło s ię tło . Za mn ą n ie b y ło ju ż ś cian y s łab o o ś wietlo n y ch lu s ter. Od p ły n ęła i n ie p o wró ciła z k o lejn y m n awro tem. W jej miejs cu wy ro s ła k ęp a ciemn y ch k rzewó w p o d wieczo rn y m n ieb em. J es zcze k ilk a razy p o ru s zy łem g ło wą, ale zmars zczk i n a lu s trze zn ik n ęły . Krzewy s p rawiały wrażen ie rzeczy wis ty ch , ch o ć k ątem o k a wid ziałem, że k o ry tarz ciąg n ie s ię n ad al p o o b u s tro n ach i n ic n ie zas łan ia p rawej ś cian y . Przy g ląd ałem s ię p o zo rn emu o d b iciu , s zu k ając wró żb , o men ó w, zn ak ó w czy ch o ćb y jak ieg o ś ru ch u . Nie d o s trzeg łem żad n ej z ty ch rzeczy , ch o ć o b raz miał rzeczy wis tą g łęb ię. Czu łem n iemal n a k ark u p o wiew ch ło d n eg o wiatru . Przez k ilk a min u t mu s iałem s ię tak wp atry wać i czek ać, czy lu s tro p o k aże co ś n o weg o . Ale n ie p o k azało . J eś li to ws zy s tk o , co mo że mi zap ro p o n o wać, p o my ś lałem, to p o ra ru s zać d alej. Co ś d rg n ęło w k rzak ach za p lecami i zareag o wałem o d ru ch o wo : o d wró ciłem s ię n aty ch mias t, u n o s ząc ręce. Zo b aczy łem, że to ty lk o wiatr p o ru s zy ł g ałęziami. I wted y zro zu miałem, że n ie jes tem ju ż w Galerii. Od wró ciłem s ię zn o wu . Lu s tro zn ik n ęło , wraz z całą ś cian ą. Stałem p rzed n is k im wzg ó rzem z lin ią wy s zczerb io n eg o mu ru n a s zczy cie. Za n im mig o tało jak ieś ś wiatło . Ciek awy i wres zcie ś wiad o my celu , p o wo li zacząłem s ię ws p in ać. By łem o s tro żn y . Ty mczas em p o ciemn iało n ieb o . By ło b ezch mu rn e, a ro je g wiazd p ło n ęły w n iezn ajo my ch k o n s telacjach . Sk rad ałem s ię p rzez k amien ie, trawy , k rzak i i g ru zy . Zza p o ro ś n ięteg o win o ro ś lą mu ru s ły s załem d źwięk g ło s ó w. Ch o ciaż n ie ro zró żn iałem s łó w, b y łem p ewien , że to ro zmo wa, a raczej ro zg ard ias z — jak b y k ilk a o s ó b ró żn ej p łci i wiek u ró wn o cześ n ie wy g łas zało mo n o lo g i. Wy ciąg ałem p rzed s ieb ie ręce, zb liżając s ię d o s zczy tu . Wres zcie d o tk n ęły s zo rs tk iej p o wierzch n i. Po s tan o wiłem n ie o b ch o d zić mu ru d la s p rawd zen ia, co d zieje s ię p o d ru g iej s tro n ie. Stałb y m s ię mo że wid o czn y d la n ie wiad o mo czeg o . Pro s ts zy m wy jś ciem b ęd zie s ięg n ąć jak n ajwy żej, ch wy cić k rawęd ź n ajb liżs zej wy rwy i p o d ciąg n ąć s ię. Tak też zro b iłem. Przed s zczy tem zn alazłem n awet o p arcie d la n ó g , d zięk i czemu ręce n ie męczy ły s ię tak s zy b k o . Os tro żn ie p o d ciąg n ąłem s ię o s tatn ie k ilk a cen ty metró w i p o n ad s p ęk an y mi k amien iami s p o jrzałem w d ó ł, d o wn ętrza zru jn o wan ej b u d o wli. Przy p o min ała k o ś ció ł. Stro p ru n ął, ale ś cian a n ap rzeciw jes zcze s tała, ch o ć w s tan ie p o d o b n y m d o tej, n a k tó rej wis iałem. Ołtarz ro zp ad ł s ię n a p o d wy żs zen iu p o p rawej s tro n ie. Co k o lwiek s ię tu zd arzy ło , mu s iało n as tąp ić d awn o temu , p o n ieważ k rzewy

i win o ro ś le ro s ły wewn ątrz tak s amo jak n a zewn ątrz, zmięk czając lin ie ro zb ity ch ław, zwalo n y ch k o lu mn i s zczątk ó w d ach u . Po d e mn ą, n a wy g ład zo n y m g ru n cie, k to ś wy ry s o wał wielk i p en tag ram. Na wierzch o łk ach g wiazd y s tały p o s tacie zwró co n e p lecami d o ś ro d k a. W p u n k tach p rzecięcia lin ii p ło n ęły wb ite w ziemię p o ch o d n ie. Uzn ałem to za d o ś ć d ziwaczn ą o d mian ę zn ajo my ch mi ry tu ałó w. Zas tan o wiłem s ię, k o g o p ró b u ją wezwać, d laczeg o cała p iątk a n ie jes t lep iej ch ro n io n a i czemu n ie d ziałają ws p ó ln ie. Każd e z n ich n ajwy raźn iej ig n o ro wało p o zo s tały ch i s amo d zieln ie p ró b o wało p rzy wo łan ia. Tró jk a, k tó rą wid ziałem wy raźn ie, s tała d o mn ie p lecami. Dwó jk a zwró co n a p rzo d em led wie mieś ciła s ię w p o lu wid zen ia, a cien ie o k ry wały im twarze. Niek tó re g ło s y b y ły męs k ie, in n e żeń s k ie. J ed en ś p iewał, d wa in to n o wały , p o zo s tałe d wa ty lk o mó wiły , ch o ć s cen iczn y m, n ien atu raln y m to n em. Po d ciąg n ąłem s ię wy żej, b y zo b aczy ć twarze b liżs zej p ary . Przed e ws zy s tk im d lateg o , że co ś w ty m zg ro mad zen iu wy d ało mi s ię zn ajo me. Czu łem, że jeś li ro zp o zn am jed n ą o s o b ę, zd o łam mo że o d g ad n ąć to żs amo ś ć p o zo s tały ch . Nas tęp n e p y tan ie z lis ty b rzmiało : co p rzy wo łu ją? J eś li p o jawi s ię co ś g ro źn eg o , czy b ęd ę b ezp ieczn y za mu rem, tak b lis k o całej o p eracji? Nie b y łem p ewien , czy ci n a d o le u s tawili k o n ieczn e b ariery . Ws p iąłem s ię jes zcze wy żej. Czu łem, jak p rzes u wa s ię mó j ś ro d ek ciężk o ś ci. Wid o k u leg ł d als zej p o p rawie… I n ag le zau waży łem, że b ez żad n eg o wy s iłk u p o s u wam s ię p rzed s ieb ie. Naty ch mias t zro zu miałem, że mu r p ad a, n io s ąc mn ie w p rzó d i w d ó ł, w s am ś ro d ek teg o p en tag ramu . Sp ró b o wałem o d ep ch n ąć s ię o d ś cian y w n ad ziei, że wy ląd u ję z p rzewro tem i rzu cę s ię d o u cieczk i. Ale b y ło ju ż za p ó źn o . Nerwo wa p o mp k a wy n io s ła mn ie w p o wietrze, ale n ie wy h amo wała p ęd u . Nik t w d o le n awet n ie d rg n ął, ch o ć wo k ó ł p ad ały k amien ie. Sp ad ając, p o ch wy ciłem w k o ń cu p ierws ze zro zu miałe s ło wa. — … wzy wam cię, M erlin ie, b y ś zn alazł s ię teraz w mo jej mo cy — ś p iewała jed n a z k o b iet. Bard zo s k u teczn y ry tu ał, u zn ałem, ląd u jąc w cen tru m p en tag ramu n a p lecach , z ręk ami ro zrzu co n y mi n a b o k i i n o g ami w ro zk ro k u . Zd ąży łem s ię s ch y lić, ch ro n iąc g ło wę, a u d erzen ie ramio n wy h amo wało u p ad ek . Dzięk i temu ws trząs n ie b y ł zb y t s iln y . Przez k ilk a s ek u n d wo k ó ł mn ie tań czy ło p ięć o g n is ty ch d rzew, zaraz jed n ak p rzy g as ły d o s p o k o jn eg o b las k u . Pięć p o s taci n ad al s tało twarzami n a zewn ątrz. Sp ró b o wałem ws tać i p rzek o n ałem s ię, że n ie mo g ę. J ak g d y b y k to ś mn ie zak u ł w tej p o zy cji.

Frak ir o s trzeg ła mn ie zb y t p ó źn o , g d y ju ż s p ad ałem. Teraz n ie b y łem p ewien , jak ją wy k o rzy s tać. M ó g łb y m p o s łać ją d o k tó rejk o lwiek z ty ch fig u r, b y p rzed o s tała s ię wy żej i zaczęła d u s ić. Ale n a razie n ie miałem p o jęcia, k tó ra z n ich , jeś li w o g ó le k tó raś zas łu g u je n a tak ie trak to wan ie. — Przep ras zam, że wp ad łem b ez u p rzed zen ia — p o wied ziałem. — Wid zę, że to p ry watn e p rzy jęcie. J eś li k to ś zech ciałb y mn ie u wo ln ić, wy n io s ę s ię n aty ch mias t… Po s tać s to jąca w o k o licy mo jej lewej s to p y wy k o n ała w ty ł zwro t i s p o jrzała n a mn ie z g ó ry . No s iła b łęk itn ą s zatę, ale n ie k ry ła p o d mas k ą zaczerwien io n ej o d o g n ia twarzy . No s iła n a n iej jed y n ie lek k i u ś mies zek , k tó ry zn ik ł, g d y o b lizała warg i. To b y ła J u lia, a w p rawej d ło n i trzy mała n ó ż. — M ąd rala jak zaws ze — rzek ła. — W k ażd ej s y tu acji ma g o to wą b ezczeln ą o d p o wied ź. To p rzy k ry wk a d la twej n iech ęci, b y p o ś więcić s ię czemu k o lwiek i k o mu k o lwiek . Nawet ty m, k tó rzy cię k o ch ają. — A mo że to p o czu cie h u mo ru — zas u g ero wałem. — Zaczy n am s o b ie u ś wiad amiać, że zaws ze ci g o b rak o wało . Wo ln o p o k ręciła g ło wą. — Trzy mas z ws zy s tk ich n a o d leg ło ś ć ramien ia. Nie ma w to b ie u fn o ś ci. — Cech a ro d zin n a. Ale o s tro żn o ś ć n ie wy k lu cza s y mp atii. Zaczęła wzn o s ić o s trze, lecz zawah ała s ię p rzez mo men t. — Ch ces z p o wied zieć, że wciąż ci n a mn ie zależy ? — s p y tała. — Nig d y n ie p rzes tało — zap ewn iałem. — Po p ro s tu żąd ałaś zb y t wiele i zb y t s zy b k o . Więcej, n iż ch ciałem wted y o fiaro wać. — Kłamies z — s twierd ziła. — Po n ieważ two je ży cie jes t w mo im ręk u . — Zn am g o rs ze p o wo d y k łams twa — o d p arłem. — Ale tak s ię n ies zczęś liwie s k ład a, że mó wię p rawd ę. Wted y zab rzmiał in n y zn ajo my g ło s , z p rawej s tro n y . — Za wcześ n ie, b y ś my mó wili o tak ich s p rawach — p o wied ziała. — Ale zazd ro s zczę jej two jeg o u czu cia. Od wró ciłem g ło wę i s p o jrzałem n a p o s tać, teraz s to jącą p rzo d em. To b y ła Co ral, z p rzep as k ą n a p rawy m o k u . On a tak że trzy mała n ó ż w p rawej ręce. I wted y zo b aczy łem lewą d ło ń … Zerk n ąłem n a J u lię. Ob ie p ró cz n o ży miały wid elce. — Et tu — mru k n ąłem. — M ó wiłam ci ju ż, że n ie zn am an g iels k ieg o — p rzy p o mn iała Co ral. — Właś n ie tu — rzek ła J u lia, u n o s ząc s ztu ćce. — Kto p o wied ział, że n ie mam

p o czu cia h u mo ru ? Pró b o wały o p lu ć s ię n awzajem n ad e mn ą i n iecała ś lin a p o k o n ała tę o d leg ło ś ć. Po my ś lałem, że Lu k e d o p ro wad ziłb y p ewn ie d o zg o d y , o ś wiad czając s ię z miejs ca im o b u . Ale miałem p rzeczu cie, że mn ie b y s ię to n ie u d ało . Dlateg o n awet n ie p ró b o wałem. — To o b iek ty wizacja n eu ro zy małżeń s k iej — o ś wiad czy łem. — Ilu zja p ro jek ty wn a. Realis ty czn y s en . To … J u lia p rzy k lęk n ęła n a jed n o k o lan o i z ro zmach em o p u ś ciła ręk ę. Po czu łem, że o s trze wb ija mi s ię w lewe u d o . M ó j wrzas k u rwał s ię n ag le, k ied y Co ral wb iła wid elec w mo je p rawe ramię. — To id io ty czn e! — k rzy k n ąłem, g d y b ły s n ęły p o zo s tałe s ztu ćce i p o czu łem n o we u k łu cia b ó lu . Wted y p o s tać n a ramien iu g wiazd y p rzy mo jej p rawej n o d ze o d wró ciła s ię wo ln o i z g racją. Ok ry wał ją ciemn o b rązo wy p łas zcz z żó łty m o b s zy ciem; s k rzy żo wała p rzed s o b ą ramio n a, o s łan iając s ię n im aż p o o czy . — Przes tań cie, s u k i! — ro zk azała. Ro zs u wając p łas zcz, n ajb ard ziej p rzy p o min ała mo ty la żało b n ik a. By ła to n atu raln ie Dara, mo ja matk a. J u lia i Co ral p o d n io s ły ju ż wid elce d o u s t i co ś p rzeżu wały . Na ward ze J u lii p o jawiła s ię k ro p elk a k rwi. Płas zcz s p ły wał z p alcó w mamy , jak b y b y ł ży wy , jak b y b y ł częś cią n iej. Te s k rzy d ła zu p ełn ie zas ło n iły J u lię i Co ral. M ama co raz s zerzej ro zk ład ała ramio n a, a p łas zcz o p ad ł n a n ie o b ie i o d ep ch n ął d o ty łu . Stały s ię ty lk o wzg ó rk ami ro zmiaru czło wiek a, a p o tem malały , malały , i w k o ń cu o k ry cie zn o wu s p ły n ęło n atu raln ie, a ich ju ż n ie b y ło n a ramio n ach g wiazd y . Z lewej s tro n y u s ły s załem cich e k las k an ie, a zaraz p o tem ch rap liwy ś miech . — Zn ak o micie wy k o n an e. — Gło s b y ł b o leś n ie zn ajo my . — Ale w k o ń cu zaws ze jeg o n ajb ard ziej lu b iłaś . — Bard ziej — p o p rawiła. — Czy b ied n y Des p il n ie ma żad n y ch s zan s ? — J es teś n ies p rawied liwy . — Teg o s zalo n eg o k s ięcia Amb eru k o ch ałaś mo cn iej n iż k ied y k o lwiek n as zeg o o jca, p o rząd n eg o czło wiek a — o s k arży ł ją. — Dlateg o M erlin zaws ze b y ł two im p ies zczo s zk iem. — Sam wies z, J u rt, że to n iep rawd a — o d p arła. Ro ześ miał s ię zn o wu .

— Przy wo łaliś my g o ws zy s cy , b o ws zy s cy ch cemy g o d o s tać — s twierd ził. — Ch o ciaż z ró żn y ch p o wo d ó w. Ale w k o ń cu n as ze p rag n ien ia p ro wad zą d o teg o s ameg o , p rawd a? Us ły s załem warczen ie i, o d wracając g ło wę, zd ąży łem zo b aczy ć, jak jeg o twarz p o k rzy wej wzn o s zącej p rzemies zcza s ię w s tro n ę wilk a. Wy d łu ży ł s ię p y s k i b ły s n ęły k ły , g d y o p ad ł n a cztery łap y i u g ry zł mn ie w ramię, zy s k u jąc k rwis ty p o s mak mo jej osoby. — Przes tań ! — k rzy k n ęła. — Ty mały p o two rze! Un ió s ł łeb i zawy ł. Przy p o min ało to wy cie k o jo ta, ro d zaj o b łąk an eg o ch ich o tu . Czarn y b u t k o p n ął g o w b ark , p rzewró cił n a g rzb iet i p o s łał n a zd erzen ie z cały m jes zcze frag men tem mu ru , k tó ry p o s łu s zn ie zawalił s ię właś n ie teraz. Wilk zas k o wy czał ty lk o , n im całk o wicie p rzy s y p ały g o g ru zy . — Co ś p o d o b n eg o … — u s ły s załem g ło s Dary . Zau waży łem, że ró wn ież trzy ma n ó ż i wid elec. — Co ro b i w ty m miejs cu tak i s u k in s y n jak ty ? — Och ran ia p rzed o s tatn im z d rap ieżcó w — o d p arł g ło s , k tó ry k ied y ś o p o wiad ał mi b ard zo d łu g ą h is to rię, zawierającą liczn e wers je wy p ad k u d ro g o weg o i s erię g en ealo g iczn y ch g af. Sk o czy ła n a mn ie, ale o n p o ch y lił s ię, złap ał mn ie p o d ramio n a i o d ciąg n ął n a b o k . A p o tem jeg o s zero k i czarn y p łas zcz zawiro wał jak mu leta matad o ra, o k ry wając Darę. I jak wcześ n iej Co ral i J u lia, tak teraz o n a jak b y wto p iła s ię w g ru n t. Po s tawił mn ie n a n o g ach , p o d n ió s ł i s trzep n ął p łas zcz. Kied y zap in ał k lamrę ze s reb rn ą ró żą, p rzy g ląd ałem s ię u ważn ie, s zu k ając k łó w, a p rzy n ajmn iej s ztu ćcó w. — Czwo ro z p ięcio rg a — s twierd ziłem, o trzep u jąc u b ran ie. — Nieważn e, jak rzeczy wis ta wy d aje s ię ta s cen a… J es tem p rzek o n an y , że s łu ży ty lk o d la an alo g ii, a mo że an alizy . J ak to s ię s tało , że n ie mas z w ty m miejs cu lu d o żerczy ch s k ło n n o ś ci? — M u s is z p amiętać — o d rzek ł, n aciąg ając s reb rn ą ręk awicę — że n ig d y n ie b y łem d la cieb ie p rawd ziwy m o jcem. To tro ch ę tru d n e, k ied y s ię n ie wie o is tn ien iu d zieciak a. Dlateg o n ic właś ciwie o d cieb ie n ie ch cę. — Ten miecz u two jeg o b o k u wy g ląd ała n a Gray s wan d ira — zau waży łem. Kiwn ął g ło wą. — Zd aje s ię, że d o b rze ci s łu ży ł — o d p o wied ział. — Po win ien em ci ch y b a p o d zięk o wać. Pewn ie n ie cieb ie n ależy p y tać, czy p rzen io s łeś mn ie z jas k in i d o k rain y p o międ zy cien iami. — Tak , to b y łem ja.

— Wied ziałem, że to p o wies z. — Czemu miałb y m mó wić, g d y b y to n ie b y ła p rawd a? Uważaj! Ścian a! Ob ejrzałem s ię s zy b k o . Ko lejn y frag men t mu ru p ad ał w n as zą s tro n ę. Pch n ął mn ie, a ja zn ó w ro zciąg n ąłem s ię n a p en tag ramie. Us ły s załem p ad ające k amien ie, u n io s łem s ię i rzu ciłem d alej d o p rzo d u . Co ś u d erzy ło mn ie w s k ro ń . Ob u d ziłem s ię w Galerii Lu s ter. Leżałem twarzą k u ziemi, z g ło wą o p artą n a p rzed ramien iu , w d ło n i ś cis k ałem p ro s to k ątn ą k amien n ą p ły tk ę, a wo k ó ł u n o s ił s ię zap ach ś wiec. Sp ró b o wałem s ię p o d n ieś ć i n aty ch mias t p o czu łem b ó l w ramio n ach i lewy m u d zie. Wp rawd zie n ic więcej n ie ś wiad czy ło o realn o ś ci o s tatn iej p rzy g o d y , ale n awet tak ich d o wo d ó w n ie mo g łem lek ceważy ć. Ws tałem i p o k u ś ty k ałem w s tro n ę mo ich p o k o jó w. — Gd zie s ię p o d ziałeś ?! — zawo łał z g ó ry Ran d o m. — Co ? Nie ro zu miem. — Zawró ciłeś k o ry tarzem, ale tam p rzecież n iczeg o n ie ma. — Dłu g o mn ie n ie b y ło ? — M o że z p ó ł min u ty . Po mach ałem d o n ieg o k amien iem. — Zau waży łem to n a p o d ło d ze. Ch ciałem zo b aczy ć, co to jes t — wy jaś n iłem. — Pewn ie s p ad ł tam, k ied y s p o tk ały s ię M o ce — s twierd ził. — Ze ś cian y . By ło tu s p o ro łu k ó w wy k ład an y ch tak imi właś n ie k amien iami. Na two im p iętrze p rawie ws zy s tk ie s ą ju ż o ty n k o wan e. — Ah a — mru k n ąłem. — Wp ad n ę jes zcze d o cieb ie, zan im wy ru s zę. — Ko n ieczn ie. Od wró ciłem s ię i p rzez jed n ą z liczn y ch ro zb ity ch teg o d n ia ś cian zn alazłem d ro g ę d o s wo jeg o p o k o ju . Dru g a ś cian a tak że ru n ęła i p o ws tał d u ży o twó r p ro wad zący d o zak u rzo n y ch k o mn at Bran d a. Przy s tan ąłem i o b ejrzałem g o d o k ład n ie. Sy n ch ro n izacja… Wy g ląd ało n a to , że łu k o we p rzejś cie łączy ło k ied y ś tamte p o k o je z mo imi. Po d s zed łem b liżej i zb ad ałem o d s ło n iętą lewą k rawęd ź. Tak , zb u d o wan o ją z k amien i p o d o b n y ch d o teg o , k tó ry trzy małem w ręk u . Właś ciwie… Od g arn ąłem p y ł i p rzy ło ży łem p ły tk ę d o p ęk n ięcia. Pas o wała id ealn ie. I n ie

ch ciała wy p aś ć, k ied y ją lek k o s zarp n ąłem. Czy n ap rawd ę p rzy n io s łem ją z miejs ca teg o ry tu ału o jca-matk i-b rata-k o ch an ek , z miejs ca za lu s trem? Czy wracając, p o d n io s łem n ieś wiad o mie s tamtąd , g d zie s p ad ła p o n ied awn y ch zak łó cen iach arch itek to n iczn y ch ? Co fn ąłem s ię, zd jąłem p łas zcz, ś ciąg n ąłem k o s zu lę. Tak . Na p rawy m ramien iu zn alazłem p rzeb icia, jak b y ś lad y wid elca, a n a lewy m zn ak u g ry zien ia. By ła też zas ch n ięta k rew n a lewej n o g awce, wo k ó ł ro zd arcia, g d zie b o lało mn ie u d o . Umy łem s ię, wy s zo ro wałem zęb y , p rzeczes ałem wło s y i zało ży łem o p atru n k i n a n o d ze i lewy m ramien iu . Ro d zin n y metab o lizm wy g o i te ran y w jed en d zień , n ie ch ciałb y m jed n ak , b y p ęk ły p rzy jak imś wy s iłk u i zak rwawiły mi ś wieżą o d zież. A s k o ro ju ż o ty m mo wa… Gard ero b a b y ła n ien aru s zo n a, p o my ś lałem więc, że wło żę mo je b arwy … Niech Lu k e ma co ws p o min ać p o k o ro n acji. Zło cis ta k o s zu la i n ieb ies k ie s p o d n ie n iemal id ealn ie o d p o wiad ały b arwo m Berk eley ; n a to s k ó rzan a k amizelk a u farb o wan a p o d k o lo r s p o d n i i o d p o wied n i p łas zcz ze zło tą lamó wk ą. Ws u n ięte za czarn y p as czarn e ręk awice p rzy p o min ały , że p o trzeb u ję miecza. Zres ztą s zty letu tak że. Zas tan awiałem s ię właś n ie n ad k ap elu s zem, g d y mo ją u wag ę zwró ciły jak ieś d ziwn e d źwięk i. Ob ejrzałem s ię. Przez ś wieżą zas ło n ę p y łu zy s k ałem s y metry czn y wid o k n a p o k o je Bran d a. W miejs cu n ieró wn ej wy rwy w ś cian ie o twierało s ię d o s k o n ale g ład k ie, n ien aru s zo n e łu k o we p rzejś cie. Po o b u s tro n ach i o d g ó ry ś cian y b y ły całe. A ś cian a o d k o ry tarza wy d awała s ię mn iej zn is zczo n a n iż p rzed ch wilą. Po d s zed łem i p rzes u n ąłem d ło n ią p o lin ii k amien i. Po s zu k ałem p ęk n ięć n a o ty n k o wan y ch p o wierzch n iach … n ic. No d o b rze. M o ja p ły tk a b y ła zaczaro wan a. W jak im celu ? Przek ro czy łem łu k i ro zejrzałem s ię. Po k ó j b y ł ciemn y i o d ru ch o wo p rzy wo łałem lo g ru s o wy wzro k . Przy b y ł i s łu ży ł mi jak zaws ze. M o że Lo g ru s p o s tan o wił n ie ży wić u razy . Na ty m p o zio mie p ercep cji d o s trzeg ałem res ztk i wielu mag iczn y ch ek s p ery men tó w i k ilk a s tały ch zak lęć. Więk s zo ś ć czaro d ziejó w p o zo s tawia p o s o b ie p ewn ą ilo ś ć n iewid o czn eg o d la zwy k ły ch o czu mag iczn eg o ś miecia, jed n ak Bran d b y ł wy jątk o wo n iech lu jn y . Oczy wiś cie, mo g ło mu s ię tro ch ę s p ies zy ć p o d k o n iec, k ied y p ró b o wał zap an o wać n ad ws zech ś wiatem. Nie jes t to p rzed s ięwzięcie, w k tó ry m s taran n o ś ć liczy s ię ró wn ie mo cn o jak w in n y ch zajęciach . Ru s zy łem d alej, k o n ty n u u jąc zwied zan ie. By ły tu tajemn ice, n ied o k o ń czo n e s k rawk i p rac,

ws k azó wk i, że d alej p o s u n ął s ię p o p ewn y ch mag iczn y ch tras ach , n iż ja k ied y k o lwiek miałem o ch o tę d o trzeć. M imo to n ie d o s trzeg łem ch y b a n iczeg o , z czy m n ie mó g łb y m s o b ie p o rad zić i co s tan o wiło b y p o ważn e i d o raźn e zag ro żen ie. M o żliwe — k ied y ju ż ws zy s tk o tu zb ad am — że p o zo s tawię s k lep io n e p rzejś cie i d o łączę p o k o je Bran d a d o s wo ich . Wracając, p o s tan o wiłem jes zcze s p rawd zić g ard ero b ę Bran d a. M o że trafię n a o d p o wied n i d o mo jeg o k o s tiu mu k ap elu s z. Rzeczy wiś cie, zn alazłem jed en tró jg ran ias ty , ze zło ty m p ió rem. Pas o wał id ealn ie. M iał tro ch ę n ieo d p o wied n i o d cień , ale s zy b k o p rzy p o mn iałem s o b ie zak lęcie, k tó re n ap rawiło ten b rak . Ch ciałem s ię ju ż o d wró cić, k ied y w mo jej lo g ru s o wej wizji co ś b ły s n ęło w g łęb i g ó rn ej p ó łk i, g d zie leżały k ap elu s ze. Sięg n ąłem tam. By ła to p ięk n a, in k ru s to wan a zło tem ciemn o zielo n a p o ch wa, a wy s tającą z n iej ręk o jeś ć, ch y b a zło co n ą, zd o b ił o g ro mn y s zmarag d . Ch wy ciłem ją i wy s u n ąłem k lin g ę. Sp o d ziewałem s ię n iemal, że zaczn ie wy ć jak d emo n , n a k tó reg o k to ś zrzu cił b alo n ze ś więco n ą wo d ą. Zamias t teg o zg rzy tn ęła ty lk o i tro ch ę zad y miła. W metalu o s trza wy k u to jas n y ry s u n ek … p rawie ro zp o zn awaln y . Tak , to frag men t Wzo rca, ty le że częś ci k o ń co wej, p o d czas g d y lin ie n a Gray s wan d irze p o ch o d ziły z p o czątk u . Ws u n ąłem miecz d o p o ch wy i p o wo d o wan y jak imś imp u ls em zawies iłem u p as a. Bro ń tatu s ia b ęd zie zn ak o mity m p rezen tem n a k o ro n ację Lu k e'a. Zab io rę ją d la n ieg o . Po ch wili wy s zed łem n a b o czn y k o ry tarz i p rzez zwalo n ą ś cian ę k watery Gerard a, o b o k d rzwi Fio n y , p rzed o s tałem s ię d o p o k o jó w o jca. M iecz p rzy p o min ał mi, że ch ciałem co ś s p rawd zić. Sięg n ąłem d o k ies zen i p o k lu cz, p rzeło żo n y ze s tary ch , p o k rwawio n y ch s p o d n i. Po tem u zn ałem, że lep iej b ęd zie zap u k ać. A jeś li… Zas tu k ałem i czek ałem, zn o wu zas tu k ałem i zn o wu czek ałem. Po n ieważ o d p o wied ziała mi ty lk o cis za, p rzek ręciłem k lu cz w zamk u i ws zed łem — n ie d alej n iż n a k ro k . Ch ciałem ty lk o s p o jrzeć n a wies zak . Gray s wan d ir zn ik n ął z k o łk a, g d zie g o p o wies iłem. Co fn ąłem s ię, zamk n ąłem d rzwi. Fak t, że rząd h ak ó w b y ł p u s ty , d awał mi in fo rmację, jak ą ch ciałem u zy s k ać… za to n ie d awał p ewn o ś ci, czeg o właś ciwie d o wo d zi. Ale ch ciałem s ię o ty m p rzek o n ać i teraz miałem u czu cie, że o s tateczn a wied za jes t b liżej n iż p rzed ch wilą… Wró ciłem o b o k p o k o jó w Fio n y i p rzez lek k o u ch y lo n e d rzwi zn o wu d o Bran d a. Po k ró tk im p o s zu k iwan iu zn alazłem k lu cz w p o p ieln iczce. Zamk n ąłem d rzwi, a k lu cz s ch o wałem d o k ies zen i. To właś ciwie b ez s en s u , s k o ro i tak k ażd y mó g ł s ię tu d o s tać

z mo jeg o p o k o ju , a w mo im p o k o ju b rak o wało ś cian y . M imo to … Zawah ałem s ię p rzed p o wro tem d o s wo jeg o s alo n ik u , g d zie leżał tab riz zap lamio n y ś lin ą ty'igi i częś cio wo p rzy s y p an y g ru zem. W lo k alu Bran d a p an o wał jak iś s p o k ó j, jak b y wy tch n ien ie, k tó reg o wcześ n iej n ie zau waży łem. Po s p acero wałem tro ch ę, o twierając s zu flad y , zag ląd ając d o mag iczn y ch s zk atu łek i s tu d iu jąc teczk ę z ry s u n k ami n ieży jąceg o g o s p o d arza. Lo g ru s o wy wzro k u k azał mi co ś małeg o , czaro d ziejs k ieg o i p o tężn eg o , u k ry teg o w filarze łó żk a; n a ws zy s tk ie s tro n y p ro mien io wało lin iami mo cy . Od k ręciłem g ałk ę i zn alazłem s k ry tk ę. Zawierała małą ak s amitn ą s ak iewk ę, a w n iej p ierś cień . M iał s zero k ą o b rączk ę, ch y b a z p laty n y , a zamias t k amien ia jak b y k o ło z czerwo n eg o metalu , z n iezliczo n y mi maleń k imi s zp ry ch ami. Niek tó re b y ły cien k ie jak wło s . Od k ażd ej ze s zp ry ch ciąg n ęła s ię lin ia mo cy , p ro wad ząca n ie wiad o mo d o k ąd … M o żliwe, że d o Cien ia, g d zie zn ajd o wało s ię jak ieś źró d ło en erg ii alb o rezerwu ar zak lęć. A mo że Lu k e wo lałb y p ierś cień zamias t miecza? Ws u n ąłem g o n a p alec i miałem wrażen ie, że zap u s zcza k o rzen ie d o s ameg o jąd ra meg o ciała. Wzd łu ż n ich wy czu wałem d ro g ę d o p ierś cien ia i d alej, p o ty ch lin iach . Zd u miała mn ie ro zmaito ś ć en erg ii, d o jak ich s ięg ał i jak imi k iero wał — o d p ro s ty ch s ił ch to n iczn y ch p o zło żo n e k o n s tru k ty Wielk iej M ag ii, o d ży wio łó w p o o b iek ty , k tó re s p rawiały wrażen ie b ó s tw p o lo b o to mii. Nie ro zu miałem, d laczeg o n ie n o s ił tej d ro b n o s tk i p o d czas b itwy Sk azy Wzo rca. By łb y wted y n ap rawd ę n iezwy ciężo n y . M o że ws zy s cy mies zk alib y ś my teraz w Bran d en b u rg u , w Zamk u Bran d . Nie p o jmo wałem też, w jak i s p o s ó b mies zk ająca o b o k Fio n a n ie wy k ry ła o b ecn o ś ci p ierś cien ia i n ie zaczęła g o s zu k ać. Ch o ciaż n a p rzy k ład ja n ie wy k ry łem. Czy mk o lwiek b y ł, n ie rejes tro wał s ię d alej n iż jed en , d wa metry . Zd u miewające s k arb y u k ry to w ty m p o mies zczen iu . Czy to n ie w k tó ry mś z ty ch p o k o jó w mo żn a p o d o b n o u zy s k ać efek t o s o b is teg o ws zech ś wiata? Po łączo n y z ty lo ma źró d łami p ierś cień s tan o wił p ięk n ą altern aty wę wo b ec M o cy Wzo rca i M o cy Lo g ru s u . Z p ewn o ś cią całe s tu lecia trwało n ad an ie mu tak iej p o tęg i. Nie wiem, d o czeg o b y ł Bran d o wi p o trzeb n y , ale z p ewn o ś cią n ie mieś cił s ię w k ró tk o termin o wy ch p lan ach . Uzn ałem, że n ie mo g ę o d d ać g o n ik o mu , k to p o s iad ł zn ajo mo ś ć Sztu k i. I n ie p o my ś lałem n awet, że mó g łb y m p o wierzy ć g o n ieczaro d ziejo wi. A tak że n ie miałem o ch o ty ch o wać g o zn o wu w g ałce łó żk a. Co mn ie tak u wiera w n ad g ars tk u ? A tak , Frak ir. Nie zau waży łem, że trwa to ju ż d o b rą ch wilę. — Przy k ro mi, że s traciłaś g ło s , s taru s zk o . — Po g łas k ałem ją, jed n o cześ n ie ro zg ląd ając s ię w p o s zu k iwan iu zag ro żeń p s y ch iczn ej i fizy czn ej n atu ry . — Nie

wid zę tu an i jed n ej rzeczy , n a k tó rą p o win ien em u ważać. Naty ch mias t zs u n ęła s ię z n ad g ars tk a i s p ró b o wała zerwać mi z p alca p ierś cień . — Przes tań ! — ro zk azałem. — Wiem, że ta zab awk a mo że b y ć n ieb ezp ieczn a. Ale ty lk o wted y , g d y n iewłaś ciwie jej u ży ję. J es tem czaro d ziejem, p amiętas z? Fach o wcem w tak ich s p rawach . Nap rawd ę n ie mam s ię czeg o o b awiać. Frak ir n ie p o s łu ch ała ro zk azu i n ad al atak o wała p ierś cień . M o g łem to p rzy p is ać jed y n ie jak iejś fo rmie zazd ro ś ci o b iek tó w mag iczn y ch . Zawiązałem ją w cias n y węzeł wo k ó ł filaru łó żk a i zo s tawiłem, żeb y n au czy ć p o s łu s zeń s twa. Zacząłem d o k ład n iej p rzes zu k iwać p o mies zczen ie. J eś li mam zatrzy mać miecz i p ierś cień , d o b rze b y ło b y zn aleźć jak ąś in n ą p amiątk ę p o Bran d zie, żeb y p o d aro wać ją Lu k e'o wi. — M erlin ie! M erlin ie! — u s ły s załem k rzy k g d zieś s p o za mo ich p o k o jó w. Zap rzes tałem o s tu k iwan ia p o d ło g i i d o ln y ch częś ci ś cian , g d zie s zu k ałem p u s ty ch miejs c. Po d łu k iem p rzejś cia wró ciłem d o s alo n ik u i zn ieru ch o miałem, mimo k o lejn eg o wezwan ia i mimo że teraz ro zp o zn awałem g ło s Ran d o ma. Ścian a o d s tro n y k o ry tarza zo s tała w p o ło wie o d b u d o wan a… J ak g d y b y n iewid zialn a b ry g ad a mu rarzy i ty n k arzy p raco wała tu taj o d ch wili, k ied y k amień ze s n u u mieś ciłem w łu k u b ramy d o k ró les twa Bran d a. Zd u miewające. Stałem tak i p atrzy łem w n ad ziei, że zn ajd ę jak ieś ś lad y n a u s zk o d zo n y m mu rze. — Ch y b a ju ż wy s zed ł — u s ły s załem mru czen ie Ran d o ma. — Słu ch am? O co ch o d zi?! — zawo łałem. — Ch o d ź tu taj s zy b k o . Po trzeb u ję two jej rad y . Wy s zed łem n a k o ry tarz p rzez o twó r, jak i p o zo s tał jes zcze w ś cian ie. Po d n io s łem g ło wę. I n aty ch mias t p o czu łem, jak ie mo żliwo ś ci ma mó j p ierś cień , jak reag u je n a mo je n ajważn iejs ze w tej ch wili ży czen ie. Przy s tałem n a s u g es tię, zak ty wizo wała s ię o d p o wied n ia lin ia, a ja wy jąłem zza p as a ręk awice i wciąg n ąłem je, lewitu jąc w s tro n ę wy rwy w s u ficie. To d lateg o , że Ran d o m mó g łb y ro zp o zn ać w p ierś cien iu włas n o ś ć Bran d a, co d o p ro wad ziło b y mo że d o d y s k u s ji, n a k tó rą w tej ch wili n ie miałem o ch o ty . Wlatu jąc p rzez wy rwę d o p raco wn i, p rzy trzy małem p łas zcz, żeb y miecz tak że u k ry ć w jeg o fałd ach . — Ro b i wrażen ie — o cen ił Ran d o m. — Do b rze, że ćwiczy s z s wo je czary . Dlateg o właś n ie cię wezwałem. Sk ło n iłem s ię n is k o . Oficjaln y s tró j s p rawił, że n ab rałem d wo rs k ich man ier.

— Czy m mo g ę s łu ży ć was zej wy s o k o ś ci? — Przes tań żarto wać i ch o d ź — o d p arł. Ch wy cił mn ie za ło k ieć i p o ciąg n ął d o p o łó wk i s y p ialn i. Vialle s tała p rzy d rzwiach . — M erlin ? — s p y tała, k ied y p rzech o d ziliś my . — Tak ? — Nie b y łam p ewn a. — Czeg o ? — zd ziwiłem s ię. — Że to n ap rawd ę ty . — J a, z całą p ewn o ś cią. — To w is to cie mó j b rat — o ś wiad czy ł M an d o r, ws tając z fo tela. Ręk ę miał w łu p k ach i n a temb lak u , i wy raźn ie s ię o d p ręży ł. — J eś li wy d aje s ię n ieco d ziwn y — mó wił d alej — to p ewn ie d lateg o , że d o zn ał k ilk u ws trząs ó w, o d k ąd n as o p u ś cił. — Czy to p rawd a? — zwró cił s ię d o mn ie Ran d o m. — Tak — p rzy zn ałem. — Nie s ąd ziłem, że to aż tak wid o czn e. — Nic ci s ię n ie s tało ? — J es tem cały . — Świetn ie. Szczeg ó ły o d ło ży my n a k ied y in d ziej. J ak s am wid zis z, Co ral zn ik n ęła, i Dwo rk in tak że. Nie wid ziałem, jak s tąd o d ch o d zą. Kied y to s ię s tało , b y łem w p raco wn i. — Kied y co s ię s tało ? — Nie zro zu miałem. — Dwo rk in zak o ń czy ł o p erację — wy jaś n ił M an d o r. — Wziął d amę za ręk ę, p o s tawił n a n o g i i g d zieś p rzetran s p o rto wał. Bard zo eleg an ck o to załatwił. W jed n ej ch wili s tali o b o je p rzy ło żu , w n as tęp n ej ich p o wid o k i p rzeb ieg ły p ełn e p as mo i zg as ły . — Po wied ziałeś , że o n ją p rzetran s p o rto wał. Sk ąd wies z, że n ie p o rwał ich Gh o s twh eel alb o jed n a z M o cy ? — s p y tałem. — Po n ieważ o b s erwo wałem jeg o twarz. Nie b y ło n a n iej ś lad u zas k o czen ia, jed y n ie lek k i u ś mies zek . — Pewn ie mas z rację — p rzy zn ałem. — W tak im razie k to n as tawił ci ręk ę, s k o ro Ran d o m b y ł w p raco wn i, a Dwo rk in zajęty ? — To ja — wtrąciła Vialle. — Uczy łam s ię teg o . — Czy li jes teś jed y n y m n ao czn y m ś wiad k iem ich zn ik n ięcia? — zwró ciłem s ię d o M an d o ra.

Przy tak n ął. — Czeg o o d cieb ie o czek u ję — o d ezwał s ię Ran d o m — to jak ieg o ś p o my s łu , g d zie mo g li s ię p rzen ieś ć. M an d o r twierd zi, że n ie mó g ł teg o o d g ad n ąć. Po p atrz! Wręczy ł mi łań cu ch , z k tó reg o zwis ała metalo wa o p rawa. — Co to jes t? — zd ziwiłem s ię. — To b y ł n ajważn iejs zy z Klejn o tó w Ko ro n n y ch — o d p arł. — Klejn o t Ws zech mo cy . Ty le mi z n ieg o zo s tawili. A zab rali k amień . — Hm… — mru k n ąłem. — Po d o p iek ą Dwo rk in a n ic mu n ie g ro zi. Ws p o mn iał, że u mieś ci g o w b ezp ieczn y m miejs cu , a zn a s ię n a ty m jak n ik t in n y … — Ale mó g ł zn o wu s tracić ro zu m — p rzy p o mn iał Ran d o m. — Zres ztą, n ie in teres u je mn ie d y s k u s ja o zaletach Dwo rk in a jak o s trażn ik a Klejn o tu . Ch cę wied zieć, g d zie, d o d iab ła, zn ik n ął razem z n im. — Nie zo s tawił ch y b a żad n y ch ś lad ó w — zau waży ł M an d o r. — W k tó ry m miejs cu s tali? — s p y tałem. — Tam. — Ws k azał zd ro wą ręk ą. — Po p rawej s tro n ie ło ża. Przes zed łem we ws k azan y p u n k t, wy s zu k u jąc p rzy ty m n ajb ard ziej o d p o wied n ią z mo cy , k tó ry mi wład ałem. — Tro ch ę b liżej s tó p . Sk in ąłem g ło wą. Czu łem, że w g ran icach mo jej o s o b is tej p rzes trzen i n ietru d n o b ęd zie zajrzeć w czas ie o d ro b in ę ws tecz. Po czu łem p ęd tęczy i zo b aczy łem ich s y lwetk i. Sto p . Lin ia mo cy s ięg n ęła o d p ierś cien ia, zaczep iła s ię, zmien iła w tęczę wraz z n imi i p rzen ik n ęła p rzez p o rtal, k tó ry zamk n ął s ię w łag o d n ej imp lo zji. Po d n o s ząc d o czo ła g rzb iet d ło n i, mo g łem s p o jrzeć wzd łu ż to ru … … n a wielk i h o l, g d zie p o lewej s tro n ie wis iało s ześ ć tarcz, a p o p rawej mas a s ztan d aró w i p ro p o rcó w. Przed e mn ą, n a o g ro mn y m p alen is k u , h u czał o g ień … — Wid zę, g d zie s ię p rzen ieś li — o zn ajmiłem. — Ale n ie p o zn aję teg o miejs ca. — Czy mo żes z jak o ś d zielić z n ami tę wizję? — zap y tał Ran d o m. — M o że — o d p arłem i w tej s amej ch wili u ś wiad o miłem s o b ie, że is tn ieje s p o s ó b . — Patrzcie w zwierciad ło . Ran d o m o d wró cił s ię i p o d s zed ł d o lu s tra, p rzez k tó re wp ro wad ził mn ie tu Dwo rk in … jak d awn o temu ? — Na k rew b es tii z b ieg u n a i s k o ru p ę p ęk n iętą w ś ro d k u ś wiata — p o wied ziałem, czu jąc, że n ależy zwró cić s ię d o d wó ch s p o ś ró d mo cy , jak imi k iero wałem. — Niech

p o jawi s ię o b raz. Lu s tro zas zło mg łą, a g d y s ię o czy ś ciło , u k azy wało mo ją wizję h o lu . — Niech mn ie lich o ! — zawo łał Ran d o m. — Zab rał ją d o Kas h fy ! — Pewn eg o d n ia, b racie, mu s is z n au czy ć mn ie tej s ztu czk i — s twierd ził M an d o r. — Wy b ieram s ię właś n ie d o Kas h fy — p rzy p o mn iałem. — Czy mam tam wy k o n ać co ś s zczeg ó ln eg o ? — Wy k o n ać? — p o wtó rzy ł Ran d o m. — Zo b acz, co s ię d zieje, i d aj mi zn ać. Zg o d a? — Oczy wiś cie. Wy jąłem Atu ty . Po d es zła Vialle i — jak b y n a p o żeg n an ie — wzięła mn ie za ręk ę. — Ręk awice — zau waży ła. — Ch ciałem wy g ląd ać b ard ziej o ficjaln ie — wy jaś n iłem. — W Kas h fie jes t ch y b a co ś , czeg o Co ral s ię o b awia — s zep n ęła. — M ó wiła o ty m p rzez s en . — Dzięk i — rzu ciłem. — Teraz jes tem g o tó w n a ws zy s tk o . — M o żes z tak mó wić d la d o d an ia s o b ie o d wag i — o s trzeg ła. — Ale n ig d y w to n ie wierz. Ro ześ miałem s ię, p o d n o s ząc Atu t. Ud ałem, że wp atru ję s ię w n ieg o , lecz n ap rawd ę ro zciąg n ąłem en erg ię mo jej is to ty wzd łu ż p o s łan ej d o Kas h fy lin ii mo cy . Otwo rzy łem d ro g ę, z k tó rej k o rzy s tał Dwo rk in , i p rzes zed łem.

Więcej n a: www.eb o o k 4 all.p l

ROZDZIAŁ XII Kas h fa. Stałem w s zary m k amien n y m h o lu . Na ś cian ach wis iały tarcze i p ro p o rce, tro cin y p o k ry wały p o d ło g ę, s tały p ry mity wn e meb le, o g ień w p alen is k u n ie całk iem rad ził s o b ie z wilg o cią, a w p o wietrzu u n o s iły s ię k u ch en n e zap ach y . By łem tu jed y n ą o s o b ą, ch o ć ze ws zy s tk ich s tro n s ły s załem g war ro zmó w, a tak że o d g ło s y k ap eli s tro jącej in s tru men ty i ćwiczącej melo d ie. Zn alazłem s ię zatem p rawie w s ercu p rzy g o to wań . Wad ą wy b ran ej meto d y p o d ró ży , w p o ró wn an iu d o Atu tu , b y ło to , że n ik t n a mn ie n ie czek ał, żeb y wy tłu maczy ć, co s ię d zieje. By ła ró wn ież zaleta — jeś li ch ciałem s ię d y s k retn ie ro zejrzeć, teraz miałem o k azję. Pierś cień , p rawd ziwa en cy k lo p ed ia mag ii, zn alazł mi zak lęcie n iewid zialn o ś ci, k tó ry m n aty ch mias t s ię o k ry łem. Nas tęp n ą g o d zin ę p o ś wieciłem n a zwied zan ie. Cztery d u że b u d y n k i i k ilk a mn iejs zy ch zn ajd o wało s ię w o b ręb ie g łó wn y ch mu ró w. By ł jes zcze zewn ętrzn y , o to czo n y mu rem o b s zar, a p o tem jes zcze jed en : trzy mn iej więcej k o n cen try czn e, p o ro ś n ięte b lu s zczem b ariery . Nie zau waży łem zn is zczeń , z czeg o wy wn io s k o wałem, że lu d zie Dalta n ie n ap o tk ali p o ważn iejs zeg o o p o ru . Żad n y ch ś lad ó w rab u n k u czy p o żaró w… Ale w k o ń cu wy n ajęto ich , żeb y o d b ili ro d zin n y majątek . J as ra z p ewn o ś cią p o s tawiła waru n ek , b y o d d ali g o w d o b ry m s tan ie. Żo łn ierze s tacjo n o wali we ws zy s tk ich trzech p ierś cien iach . Po s łu ch ałem tro ch ę i d o wied ziałem s ię, że wy jad ą s tąd d o p iero p o k o ro n acji. Sp o ro ich zau waży łem n a wielk im p lacu w s trefie cen traln ej; n ab ijali s ię z miejs co wej g ward ii, k tó ra w wy my ś ln y ch lib eriach o czek iwała n a u ro czy s tą p ro ces ję. Żarty n ie b y ły zło ś liwe, p ewn ie d lateg o , że Lu k e cies zy ł s ię p o p u larn o ś cią w o b u g ru p ach . Po n ad to p o o b u s tro n ach lu d zie n ajwy raźn iej d o b rze s ię zn ali. Pierws zy Kas h fań s k i Ko ś ció ł J ed n o ro żca, jak mo żn a b y p rzetłu maczy ć jeg o n azwę, zn ajd o wał s ię n a ry n k u , n ap rzeciw p ałacu . Bu d y n ek , w k tó ry m wy ląd o wałem, b y ł p rzy b u d ó wk ą o g ó ln eg o zas to s o wan ia. W tej ch wili s łu ży ł jak o k watera d la liczn y ch , p o s p ies zn ie zap ro s zo n y ch g o ś ci, s łu żący ch , d wo rzan i zwy k ły ch p ieczen iarzy . Nie

miałem

p o jęcia, n a

k ied y

zap lan o wan o

k o ro n ację, ale

p o win ien em

s k o n tak to wać s ię z Lu k iem jak n ajs zy b ciej. Po tem, w n awale s p raw, n ie b ęd zie miał d la mn ie czas u . A mo że wie n awet, g d zie p rzeb y wa Co ral i d laczeg o tu trafiła. Zn alazłem wn ęk ę z n eu traln y m, ś lep y m mu rem w tle. Nie wid ząc o to czen ia, n awet k to ś tu tejs zy n ie ro zp o zn ałb y p ewn ie teg o miejs ca. Zrzu ciłem czar n iewid zialn o ś ci, wy s zu k ałem k artę Lu k e'a i wezwałem g o . Nie ch ciałem, b y s ię d o my ś lił, że jes tem ju ż w mieś cie. Lep iej, żeb y n ie wied ział o mo jej zd o ln o ś ci p rzemies zczan ia s ię w tak i s p o s ó b . To w ramach teo rii, że n ik o mu n ie n ależy mó wić ws zy s tk ieg o . — M erlin ie! — zawo łał, k ied y mn ie p o zn ał. — Czy żb y s zy d ło wy s zło z wo rk a? — Razem z d ratwą — p o twierd ziłem. — Najlep s ze ży czen ia z o k azji k o ro n acji. — Zaraz! No s is z k o lo ry s zk o ły ! — A co ? Dlaczeg o n ie? Przecież wy g rałeś , p rawd a? — Słu ch aj, to wcale n ie tak ie ś więto . Szczerze mó wiąc, miałem s ię z to b ą s k o n tak to wać. Po trzeb u ję rad y , zan im ta h is to ria p o s u n ie s ię za d alek o . M o żes z mn ie p rzeciąg n ąć? — Nie jes tem w Amb erze, Lu k e. — A g d zie? — No … n a d o le — p rzy zn ałem. — Na b o czn ej u liczce międ zy two im p ałacem a b u d y n k iem, k tó ry w tej ch wili s łu ży za h o tel. — To n a n ic — s twierd ził. — J eś li mn ie tam p rzerzu cis z, o d razu mn ie zau ważą. Przejd ź d o Świąty n i J ed n o ro żca. J eżeli o k aże s ię w miarę p u s ta i zn ajd zies z jak iś ciemn y zak amarek , żeb y ś my mo g li p o g ad ać, o d ezwij s ię i ś ciąg n ij mn ie. J eś li n ie zn ajd zies z, p o s zu k aj czeg o ś in n eg o . — Zg o d a. — A właś ciwie jak s ię tu d o s tałeś ? — J ak o wy s u n ięty zwiad p rzed in wazją — o d p arłem. — J es zcze jed en p rzewró t b y łb y ch y b a p u czo p u czem, p rawd a? — Przewró cić to s ię mo żn a o d two ich żartó w — b u rk n ął. — Czek am n a k o n tak t. Ko n iec łączn o ś ci. Przes zed łem p rzez p lac, p o d ążając d ro g ą zazn aczo n ą ch y b a jak o s zlak p ro ces ji. Bałem s ię, że mo g ę mieć jak ieś k ło p o ty w Do mu J ed n o ro żca i p o trzeb o wać zak lęcia, żeb y s ię d o s tać d o ś ro d k a. J ed n ak n ik t n ie s tan ął mi n a d ro d ze. Ws zed łem. Og ro mn ą ś wiąty n ię u d ek o ro wan o ju ż d o ceremo n ii: n a ś cian ach wis iały wielo b arwn e p ro p o rce, ws zęd zie s tały k wiaty . Op ró cz mn ie b y ła tu ty lk o jed n a o s o b a, zak ap tu rzo n a k o b ieta, k tó ra wy g ląd ała, jak b y p rzy s zła s ię mo d lić.

Us iad łem p o lewej s tro n ie, g d zie b y ło tro ch ę ciemn iej. — Lu k e — zwró ciłem s ię d o Atu tu . — Teren czy s ty . Sły s zy s z mn ie? Wy czu łem jeg o o b ecn o ś ć, zan im d o tarł o b raz. — Do b ra — rzu cił. — Przeciąg n ij mn ie. Uś cis n ęliś my s o b ie ręce i s tan ął o b o k . — Niech ci s ię p rzy jrzę — p o wied ział. — Ciek awe, co s ię s tało z mo im u n iwers y teck im s wetrem. — Ch y b a p o d aro wałeś g o Gail. — Pewn ie mas z rację. — M am d la cieb ie p rezen t. — Od rzu ciłem p o łę p łas zcza i s ięg n ąłem d o p as a. — Trzy maj. Zn alazłem miecz two jeg o o jca. — Ch y b a żartu jes z. Wziął g o i z o b u s tro n o b ejrzał p o ch wę. Po tem wy ciąg n ął k lin g ę. Sy k n ęła zn o wu , is k ry zatań czy ły n a wzo rze, u n ió s ł s ię lek k i d y m. — Rzeczy wiś cie! — zawo łał. — Werewin d le, M iecz Dn ia… b rat Klin g i No cy , Gray s wan d ira! — Nap rawd ę? — zd ziwiłem s ię. — Nie wied ziałem, że jes t międ zy n imi jak iś związek . — M u s iałb y m d łu g o my ś leć, żeb y p rzy p o mn ieć s o b ie całą tę h is to rię… Ale p o ch o d zą z b ard zo d awn y ch czas ó w. Dzięk u ję ci. Od wró cił s ię i p rzes zed ł k ilk a k ro k ó w, u d erzając mieczem o ły d k ę. Przy s tan ął n ag le. — Os zu k ali mn ie — o zn ajmił. — On a zn ó w mn ie wro b iła. J es tem wś ciek ły i n ie wiem, jak z teg o wy b rn ąć. — Z czeg o ? O czy m ty mó wis z? — M o ja matk a — wy jaś n ił. — Zn o wu zaczy n a. J u ż my ś lałem, że p rzejąłem s ter i żeg lu ję włas n y m k u rs em, a tu zjawia s ię i mies za mi w ży cio ry s ie. — W jak i s p o s ó b ? — Wy n ajęła Dalta i jeg o ch ło p ak ó w, żeb y o p an o wali mias to . — Tak , teg o s ię d o my ś liłem. A p rzy o k azji, co z Ark an s em? — Nic mu s ię n ie s tało . Ares zto wałem g o , n atu raln ie, ale mies zk a wy g o d n ie i n iczeg o mu n ie b rak u je. Nie zro b iłb y m mu k rzy wd y . Zaws ze g o lu b iłem. — Więc w czy m p ro b lem? Wy g rałeś . M as z teraz włas n e k ró les two . — Do d iab ła — wark n ął i s p o jrzał n iep ewn ie w s tro n ę o łtarza. — Uważam, że

mn ie wy k iwali, ch o ciaż n ie jes tem teg o całk iem p ewn y . Ro zu mies z, n ie ch ciałem tej ro b o ty . Dalt p o wied ział, że p rzy g o to wu jemy teren d la mamy . M iałem wejś ć razem z n imi, żeb y wp ro wad zić p o rząd ek , p rzy g o to wać p o wró t ro d zin y d o wład zy , a p o tem p o witać ją z całą p o mp ą i p arad ą. Po my ś lałem, że k ied y p o zy s k a tro n , wres zcie s ię o d e mn ie o d czep i. Wy jech ałb y m s tąd w jak ieś p rzy jemn e miejs ce, a o n a zo s tałab y z cały m k ró les twem d o p iln o wan ia. Nie b y ło mo wy , że mn ie wp ak u ją tę fu ch ę. Po k ręciłem g ło wą. — Nic z teg o n ie ro zu miem — p rzy zn ałem. — Zd o b y łeś k raj d la n iej. Więc o d d aj jej ws zy s tk o i d alej ró b , co ch ces z. Zaś miał s ię p o n u ro . — Ark an s a lu b ili — s twierd ził. — M n ie lu b ią. Ale za mamą ju ż n ie p rzep ad ają. Nik t n ie p rzejawia en tu zjazmu n a my ś l o jej p o wro cie. Więcej n awet, s u g eru je s ię, że g d y b y s p ró b o wała, n as tąp i p rawd ziwy p u cz w p u czu . — No to mo żes z u s tąp ić i o d d ać tro n Ark an s o wi. Lu k e u d erzy ł p ięś cią o ś cian ę. — Nie wiem, czy b y łab y b ard ziej wś ciek ła n a mn ie czy n a s ieb ie, że ty le zap łaciła Dalto wi za wy rzu cen ie Ark an s a. Ale n a p ewn o p o wie, że to mó j o b o wiązek . Sam n ie wiem… M o że tak . J ak my ś lis z, M erle? — To tru d n e p y tan ie, Lu k e. A two im zd an iem, k to b y łb y lep s zy m wład cą, ty czy Ark an s ? — Nap rawd ę n ie wiem. On ma d o ś wiad czen ie w rząd ach , ale ja s ię tu wy ch o wałem. Po trafię u trzy mać ws zy s tk o w ru ch u i u miem załatwiać s p rawy . J ed n o jes t p ewn e: k ażd y z n as b ęd zie lep s zy o d mamy . Sk rzy żo wałem ręce n a p iers i i zamy ś liłem s ię. — Nie mo g ę za cieb ie d ecy d o wać — s twierd ziłem. — Ale p o wied z, co b y ś ch ciał ro b ić n ajb ard ziej? Pars k n ął ś miech em. — Wies z, że zaws ze b y łem h an d lo wcem. Gd y b y m miał tu zo s tać i ro b ić co ś d la Kas h fy , wo lałb y m raczej p rezen to wać za g ran icą jej p ro d u k cję. Niezb y t to p as u je d o g o d n o ś ci wład cy . Ale ch y b a w ty m b y łb y m n ajlep s zy . Sam n ie wiem. — To p o ważn y p ro b lem, Lu k e. Nie ch cę b rać n a s ieb ie o d p o wied zialn o ś ci za two je d ecy zje. — Gd y b y m wied ział, że d o teg o d o jd zie, w Ard en ie ro zn ió s łb y m Dalta n a s trzęp y . — Nap rawd ę s ąd zis z, że b y ś g o p o k o n ał?

— M o żes z mi wierzy ć. — Ale to n ie ro związu je two ich p ro b lemó w. — Fak t. M am p rzeczu cie, że b ęd ę s ię mu s iał z ty m p o g o d zić. Ko b ieta p rzed o łtarzem k ilk a razy o b ejrzała s ię n a n as . Pewn ie jak n a k o ś ció ł ro zmawialiś my tro ch ę za g ło ś n o . — Szk o d a, że n ie ma in n y ch ro zs ąd n y ch k an d y d ató w — s twierd ziłem, zn iżając g ło s . — To mały k raj d la k o g o ś , k to p o ch o d zi z Amb eru . — Do lich a, to p rzecież twó j d o m. Nic d ziwn eg o , że trak tu jes z g o p o ważn ie. Przy k ro mi, że n ie p o trafię ci p o mó c. — Tak … Ws zy s tk ie k ło p o ty zaczy n ają s ię w d o mu . Czas ami mam o ch o tę wy jech ać s tąd i więcej n ie wracać. — Co b y s ię wted y s tało ? — Alb o mama wró ci n a tro n z p o p arciem Dalta, co b ęd zie wy mag ać eg zek u cji mas y lu d zi, o k tó ry ch wiem, że s ię temu s p rzeciwią. Alb o u zn a, że g ra n iewarta ś wieczk i i zad o wo li s ię Twierd zą. Gd y b y p o s tan o wiła w Twierd zy cies zy ć s ię emery tu rą, k o alicja ws p ierająca Ark an s a zn o wu wy s u n ie g o d o wład zy i zaczn ie ws zy s tk o o d n o wa. — A jak i ro zwó j wy d arzeń u ważas z za b ard ziej p rawd o p o d o b n y ? — s p y tałem. — Sp ró b u je wró cić i wy b u ch n ie wo jn a d o mo wa. Kto k o lwiek wy g ra, zn is zczy to k raj i z p ewn o ś cią p o raz k o lejn y zab lo k u je n am d o s tęp d o Zło teg o Kręg u . A s k o ro ju ż o n im mo wa… — Nie wiem — o ś wiad czy łem p o s p ies zn ie. — Nie jes tem u p o ważn io n y d o p ro wad zen ia ro zmó w o trak tacie. — Do my ś liłem s ię teg o . — Wes tch n ął. — I n ie o to ch ciałem zap y tać. By łem p o p ro s tu ciek aw, czy k to ś tam w Amb erze p o wied ział mo że: „M ają p rzerąb an e” alb o „Ro zmawiać mo żn a, ale n iech zap o mn ą o g waran cjach co d o Ereg n o ru ”. Uś miech n ął s ię n ien atu raln ie, a ja o d p o wied ziałem mu ty m s amy m. — M o żecie zap o mn ieć o Ereg n o rze — s twierd ziłem. — To b y ło d o p rzewid zen ia. A co z res ztą? — Od n io s łem wrażen ie, że to : „Po czek amy i zo b aczy my , co z teg o wy n ik n ie”. — Teg o też mo żn a s ię b y ło d o my ś lić. Daj mi d o b re ś wiad ectwo , n awet g d y b y n ik t o to n ie p ro s ił, zg o d a? Przy o k azji, fo rmaln ie rzecz b io rąc, two ja wizy ta n ie jes t o ficjaln a?

— Pry watn a — wy jaś n iłem. — Z p u n k tu wid zen ia d y p lo macji. Ko b ieta p rzed o łtarzem ws tała. Lu k e wes tch n ął. — Szk o d a, że n ie u miem zn aleźć d ro g i d o res tau racji u Alicji. M o że Kap elu s zn ik zn alazłb y jak ieś wy jś cie. — I n ag le k rzy k n ął: — Ch wileczk ę! Sk ąd o n s ię tu taj wziął? Wy g ląd a jak ty , ale… Sp o g ląd ał n ad mo im ramien iem, a ja czu łem ju ż zak łó cen ia. Nie p ró b o wałem n awet wzy wać Lo g ru s u , g d y ż b y łem g o tó w n a ws zy s tk o . Od wró ciłem s ię z u ś miech em. — J es teś g o tó w n a ś mierć, b racie? — s p y tał J u rt. Alb o zd o łał jak o ś zreg en ero wać o k o , alb o n o s ił s ztu czn e. M iał d łu g ie wło s y i n ie wid ziałem, co z u ch em. M ały p alce ju ż częś cio wo o d ró s ł. — Nie, ale jes tem g o tó w zab ijać — o d p arłem. — To miło , że mam cię p o d ręk ą. Sk ło n ił s ię d rwiąco . J eg o ciało jarzy ło s ię lek k o i wy czu wałem en erg ię, p ły n ącą p rzez n ie i wo k ó ł n ieg o . — Wró ciłeś d o Twierd zy n a k o ń co wy zab ieg ? — zap y tałem. — Nie s ąd zę, b y b y ł k o n ieczn y — s twierd ził. — Pan u ję n ad ty mi mo cami i to aż n ad to wy s tarczy , b y wy p ełn ić k ażd e zad an ie, jak ie s o b ie p o s tawię. — To jes t J u rt? — zain teres o wał s ię Lu k e. — Tak — p o twierd ziłem. — To jes t J u rt. J u rt zerk n ął n a n ieg o s zy b k o . Czu łem, że miecz p rzy ciąg a jeg o u wag ę. — Co to za o b iek t mo cy trzy mas z w d ło n i? — zap y tał. — Daj o b ejrzeć! Wy ciąg n ął ręk ę, miecz s zarp n ął s ię w u ch wy cie Lu k e'a, ale s ię n ie wy rwał. — Raczej n ie — o d p arł Lu k e. J u rt zn ik n ął. I p o ch wili zjawił s ię za Lu k iem, ch wy cił g o za s zy ję i p rzy d u s ił. Lu k e złap ał g o jed n ą ręk ą, p o ch y lił s ię, o b ró cił i rzu cił J u rta p rzez ramię. J u rt wy ląd o wał n a p lecach , ale Lu k e n ie k o n ty n u o wał n atarcia. — Wy ciąg n ij ten miecz — wark n ął J u rt. — I d aj mi g o o b ejrzeć. — Otrząs n ął s ię jak p ies i p o ws tał. — No więc? — Nie p o trzeb u ję b ro n i, b y walczy ć z to b ie p o d o b n y mi. J u rt wzn ió s ł o b ie ręce n ad g ło wę i zacis n ął p ięś ci. Zło ży ł je n a ch wilę, a k ied y ro zs u n ął, p rawa d ło ń wy ciąg n ęła z lewej miecz. — Po win ien eś iś ć z ty m d o cy rk u — o cen ił Lu k e. — Naty ch mias t. — Wy ciąg aj! — ro zk azał J u rt. — Nie p o d o b a mi s ię p o my s ł walk i w k o ś ciele. M o że wy jd ziemy n a zewn ątrz?

— Bard zo ś mies zn e. Wiem, że mas z tam armię. Nic z teg o . A zach lap an ie k rwią k ap licy J ed n o ro żca s p rawi mi n awet p ewn ą p rzy jemn o ś ć. — Sp ró b u j p o ro zmawiać z Daltem — zap ro p o n o wał Lu k e. — J eg o też p o d n iecają d ziwn e rzeczy . M o że s p ro wad zę ci k o n ia… czy lep iej k u rczak a? Alb o b iałe my s zk i i fo lię alu min io wą? J u rt zaatak o wał. Lu k e o d s u n ął s ię i wy rwał k lin g ę s weg o o jca. Sy k n ęła, zatrzes zczała i zad y miła, g d y s p aro wał lek k o i p ch n ął. W o czach J u rta b ły s n ął lęk ; o d s k o czy ł, o d b ił atak , p o tk n ął s ię. Kied y p ad ał, Lu k e k o p n ął g o w b rzu ch , i miecz J u rta wy leciał w p o wietrze. — To Werewin d le! — wy s ap ał J u rt. — J ak zd o b y łeś miecz Bran d a? — Bran d b y ł mo im o jcem — rzek ł Lu k e. Przez mo men t n a twarzy J u tra p o jawił s ię wy raz s zacu n k u . — Nie wied ziałem… — s zep n ął i zn ik n ął. Czek ałem. Wy s u n ąłem wo k ó ł mag iczn e czu jn ik i. Ale b y liś my ty lk o Lu k e, ja i ta k o b ieta, k tó ra zatrzy mała s ię w p ewn ej o d leg ło ś ci i o b s erwo wała n as , jak b y b ała s ię zb liży ć w d ro d ze d o wy jś cia. Nag le Lu k e u p ad ł. J u rt s tał za n im i właś n ie trafił g o ło k ciem w k ark . Sch y lił s ię, jak b y ch ciał wy rwać miecz. — M u s i b y ć mó j! — zawo łał. Sięg n ąłem p rzez p ierś cień i u d erzy łem p o cis k iem czy s tej en erg ii. Sąd ziłem, że zmiażd ży o rg an y wewn ętrzn e i zmien i g o w mas ę zak rwawio n ej g alarety . Ty lk o p rzez mo men t ro zważałem u ży cie mn iej n iż ś mierteln ej mo cy . Wied ziałem, że wcześ n iej czy p ó źn iej jed en z n as zab ije d ru g ieg o . Wo lałem to załatwić, zan im o n b ęd zie miał s zczęś cie. Ale o n ju ż miał s zczęś cie. Kąp iel w Fo n tan n ie wzmo cn iła g o b ard ziej, n iż s ąd ziłem. Zak ręcił s ię trzy razy , jak p o traco n y p rzez ciężaró wk ę, i u d erzy ł o ś cian ę. Os u n ął s ię. Pad ł n a ziemię. Krew p o ciek ła mu z u s t. Wy g ląd ał, jak b y miał zemd leć. A p o tem o czy s p o jrzały p rzy to mn iej i wy ciąg n ął ręce. M o c p o d o b n a d o tej, k tó rą zaatak o wałem, trafiła teraz we mn ie. Zd u miała mn ie jeg o zd o ln o ś ć d o zeb ran ia s ił i u d erzen ia o d weto weg o n a tak im p o zio mie i tak s zy b k o . M n iej s ię zd ziwiłem, że zd o łałem o d b ić cio s . Zro b iłem k ro k n ap rzó d i s p ró b o wałem p o d p alić g o p ięk n y m zak lęciem, jak ie zas u g ero wał mi p ierś cień . J u rt ws tał i o s ło n ił s ię p rzed n im w ciąg u s ek u n d y , g d y ty lk o u b ran ie zaczęło n a n im d y mić. Zb liżałem s ię n ad al. Wy two rzy ł p ró żn ię wo k ó ł mn ie. Przeb iłem ją i o d d y ch ałem. Rzu ciłem czar taran a; b y ł jes zcze s iln iejs zy o d p ierws zeg o cio s u ,

a p o d p o wied ział mi g o p ierś cień . J u rt zn ik n ął, zan im atak d o s zed ł d o celu , a w ś cian ie za jeg o p lecami p o jawiło s ię metro we p ęk n iecie. Po s łałem d o o k o ła wici czu jn ik ó w i wy k ry łem g o k ilk a s ek u n d p ó źn iej, p rzy cu p n ięteg o n a wy s o k im g zy ms ie. Sk o czy ł n a mn ie, k ied y p o d n io s łem g ło wę. Nie wied ziałem, czy złamię s o b ie ręk ę, czy n ie, ale i tak warto b y ło s p ró b o wać. Wzn io s łem s ię w p o wietrze. Plan o wałem min ąć g o mn iej więcej w p o ło wie d ro g i i trafić z lewej, co p o win n o złamać mu s zczęk ę, a p rzy o k azji k ark . Nies tety , to p rzełamało też mo je zak lęcie lewitacji i ru n ąłem o b o k n ieg o n a ziemię. Ko b ieta k rzy k n ęła g ło ś n o i ru s zy ła d o n as b ieg iem. Przez ch wilę leżeliś my o s zo ło mien i. Po tem J u rt p rzewró cił s ię n a b rzu ch , wy ciąg n ął ręk ę, u n ió s ł s ię, u p ad ł, wy ciąg n ął zn o wu … J eg o d ło ń o p ad ła n a ręk o jeś ć Werewin d le'a. M u s iał wy czu ć mó j wzro k , k ied y zacis k ał p alce, b o zerk n ął n a mn ie i u ś miech n ął s ię. Lu k e wy mru czał jak ieś p rzek leń s two . Rzu ciłem w J u rta czarem zamrażan ia, ale wy atu to wał s ię, zan im u d erzy ł w n ieg o zimn y fro n t. Ko b ieta k rzy k n ęła p o n o wn ie. Zan im jes zcze s ię o d wró ciłem, p o zn ałem jej g ło s — to b y ła Co ral. J u rt p o jawił s ię zn o wu , zd erzy ł s ię z n ią o d ty łu , o d n alazł jej k rtań o s trzem tej jas n ej, d y miącej k lin g i. — Nie ru s zać s ię… — wy s ap ał. — Bo wy tn ę jej… d o d atk o wy u ś miech . Nerwo wo s zu k ałem jak ieg o ś s zy b k ieg o zak lęcia, k tó re wy k o ń czy g o , n ie n arażając Co ral. — Nawet n ie p ró b u j, M erle — zag ro ził. — Wy czu ję… że s ię zb liża. Zo s taw mn ie… w s p o k o ju … n a p ó ł min u ty … a p o ży jes z… tro ch ę d łu żej. Nie wiem… s k ąd zn as z te s ztu czk i… ale n ie u ratu ją cię… Dy s zał ciężk o i s p ły wał p o tem. Krew wciąż ciek ła mu z u s t. — Pu ś ć mo ją żo n ę — ro zk azał Lu k e. Ws tał. — In aczej n ig d zie ju ż n ie zd o łas z s ię u k ry ć p rzed e mn ą. — Nie ch cę, żeb y ś b y ł mi wro g iem, s y n u Bran d a — o d p o wied ział J u rt. — Więc ró b , co mó wię, mały . Załatwiłem ju ż lep s zy ch o d cieb ie. I n ag le J u rt wrzas n ął, jak b y jeg o d u s za s tan ęła w o g n iu , a Werewin d le o d s u n ął s ię o d g ard ła Co ral. J u rt o d s k o czy ł i zaczął s ię rzu cać jak mario n etk a o u n ieru ch o mio n y ch s tawach , k tó rą k to ś n ad al s zarp ie za s zn u rk i. Co ral o d wró ciła

s ię d o n ieg o , a p lecami d o Lu k e'a i d o mn ie. Un io s ła d ło ń d o twarzy . Po ch wili J u rt u p ad ł i zwin ął s ię w p o zy cji emb rio n aln ej. Zd awało mi s ię, że p ad a n a n ieg o czerwo n y b las k . Dy g o tał cały i s ły s załem, jak s zczęk a zęb ami. I wted y zn ik n ął, ciąg n ąc za s o b ą tęczę. Zo s tawił k rew i ś lin ę, a zab rał Werewin d le'a. Cis n ąłem p o żeg n aln y p o cis k , ale wied ziałem, że n ie trafił. Na d ru g im k o ń cu wid ma czu łem o b ecn o ś ć J u lii i mimo ws zy s tk o u cies zy łem s ię, że jej n ie zab iłem. Ale J u rt… Zro zu miałem, jak b ard zo jes t teraz g ro źn y . Pierws zy raz n a p o lu walk i n ie p o zo s tawił frag men tu s wej o s o b y , a n awet co ś z s o b ą zab rał. Co ś ś miercio n o ś n eg o . Uczy ł s ię, a to źle wró ży ło . Ob ejrzałem s ię i zan im Co ral zs u n ęła n a o k o p rzep as k ę, d o s trzeg łem czerwo n y b las k . Po jąłem, co s ię s tało z Klejn o tem Ws zech mo cy , ch o ć o czy wiś cie n ie wied ziałem d laczeg o . — Żo n a? — s p y tałem. — Tak jak b y … Tak — p rzy zn ała. — Tak s ię zło ży ło — wtrącił Lu k e. — Czy wy s ię zn acie?

KSIĄŻĘ CHAOSU DLA JANE LINDSKOLD… Dzięki Ci wielkie, pani, za Twą pomoc. Ten tom do Ciebie należał od początku.

ROZDZIAŁ I Kto wid ział jed n ą k o ro n ację, tak jak b y wid ział je ws zy s tk ie. Brzmi to cy n iczn ie i p rawd o p o d o b n ie jes t cy n iczn e, zwłas zcza g d y g łó wn ą ro lę o d g ry wa n ajlep s zy p rzy jaciel, a jeg o k ró lo wą zo s taje mimo wo ln a k o ch an k a. Zaws ze jed n ak w p ro g ramie wy s tęp u je p ro ces ja, d u żo p o wo ln ej mu zy k i, n iewy g o d n e, k o lo ro we s tro je, k ad zid ła, p rzemo wy i b icie w d zwo n y . Ko ro n acje s ą męczące, zwy k le d u s zn e i wy mag ają o d g o ś ci n ies zczereg o s k u p ien ia, p o d o b n ie jak ś lu b y , wręczan ie d y p lo mó w i tajemn e in icjacje. I tak Lu k e i Co ral zo s tali s u weren n y mi wład cami Kas h fy , w ty m s amy m k o ś ciele, w k tó ry m led wie k ilk a g o d zin wcześ n iej walczy liś my p rawie — n ies tety , n ie całk iem — n a ś mierć z mo im b ratem J u rtem. J ak o jed y n y p rzed s tawiciel Amb eru — ch o ciaż tech n iczn ie n ieo ficjaln y — o trzy małem miejs ce w p ierws zy m rzęd zie i o b ecn i częs to zerk ali w mo ją s tro n ę. Dlateg o mu s iałem zach o wy wać czu jn o ś ć i mamro tać właś ciwe o d p o wied zi. Ran d o m n ie ch ciał, b y mo ją o b ecn o ś ć trak to wan o jak o fo rmaln ą wizy tę, jed n ak z p ewn o ś cią b y s ię zd en erwo wał, g d y b y u s ły s zał, że n ie zach o wałem s ię d y p lo maty czn ie. W rezu ltacie miałem o b o lałe s to p y , zes zty wn iały k ark i k o lo ro wy s tró j p rzes iąk n ięty p o tem. Teg o wy mag a s h o w-b izn es . Zres ztą, n ie ch ciałb y m in aczej. Lu k e i ja p rzeży liś my p as k u d n ie ciężk ie ch wile i teraz n ie mo g łem ich n ie ws p o min ać — o d o s trzy mieczy d o p o jed y n k ó w n a b ieżn i, o d g alerii s ztu k i d o Cien ia — k ied y tak s tałem mo k ry i my ś lałem, k im s ię s tan ie teraz, g d y wło ży ł k o ro n ę. Tak ie zd arzen ie p rzemien iło wu jk a Ran d o ma z węd ro wn eg o mu zy k a, włó częg i i d eg en erata w mąd reg o i o d p o wied zialn eg o mo n arch ę… ch o ć wied zę o ty m p ierws zy m czerp ałem ty lk o z ro d zin n y ch o p o wieś ci. M iałem n ad zieję, że Lu k e n ie d o jrzeje tak b ard zo . Ch o ciaż… Lu k e b y ł czło wiek iem zu p ełn ie in n y m n iż Ran d o m, n ie mó wiąc ju ż o ty m, że o całe wiek i mło d s zy m. To jed n ak zad ziwiające, czeg o mo g ą d o k o n ać lata… a mo że p o p ro s tu n atu ra wy d arzeń ? Uś wiad o miłem s o b ie, że ró żn ię s ię o d teg o M erlin a, jak im b y łem n ie tak d awn o temu . Kied y s ię n ad ty m zas tan o wić, to ró żn ię s ię o d s ieb ie z d n ia wczo rajs zeg o . Po d czas p rzerwy Co ral p rzek azała mi k artk ę. Pis ała, że mu s i s ię ze mn ą zo b aczy ć. Po d ała miejs ce i czas , a n awet d o łączy ła map k ę. Ok azało s ię, że zazn aczo n a d ro g a p ro wad zi d o ap artamen tu n a ty łach p ałacu . Sp o tk aliś my s ię tam wieczo rem i w rezu ltacie s p ęd ziliś my n o c. Do wied ziałem s ię wted y , że ś lu b z Lu k iem wzięli jes zcze

w d zieciń s twie. Per procura. By ło to elemen tem d y p lo maty czn y ch u k ład ó w międ zy J as rą a Beg man ami. Nic z n ich n ie wy s zło — to zn aczy z częś ci d y p lo maty czn ej, a res zta jak o ś s ię ro zleciała. Kró lews k a p ara też jak b y zap o mn iała o ty m małżeń s twie, p ó k i n ie p rzy p o mn iały o n im n ied awn e wy d arzen ia. Nie wid zieli s ię o d lat, jed n ak d o k u men ty s twierd zały wy raźn ie, że k s iążę ws tąp ił w związek małżeń s k i. M o żn a b y ło ws zy s tk o u n ieważn ić, ale też Co ral mo g ła k o ro n o wać s ię razem z n im. Gd y b y Kas h fa miała w ty m jak iś in teres . I miała: Ereg n o r. Beg mań s k a k ró lo wa n a tro n ie Kas h fy mo g ła załag o d zić s p o ry o tę n ieru ch o mo ś ć. Tak p rzy n ajmn iej, wy jaś n iła mi Co ral, s ąd ziła J as ra. I Lu k e'a to p rzek o n ało , zwłas zcza wo b ec b rak u g waran cji Amb eru i n ieak tu aln eg o w tej ch wili Trak tatu Zło teg o Kręg u . Ob jąłem ją. Nie czu ła s ię d o b rze, mimo zd u miewająco s zy b k iej rek o n wales cen cji p o o p eracy jn ej. Na p rawy m o k u n o s iła czarn ą p rzep as k ę i reag o wała d o ś ć wy raźn ie, g d y ty lk o zb y t b lis k o p rzy s u n ąłem ręk ę czy n awet p rzy g ląd ałem s ię d łu żej. Nie miałem p o jęcia, co s k ło n iło Dwo rk in a, b y Klejn o tem Ws zech mo cy zas tąp ić u s zk o d zo n e o k o . Ch y b a że u zn ał ją za jak o ś u o d p o rn io n ą n a mo ce Wzo rca i Lo g ru s u , k tó re b ęd ą p ró b o wały g o o d zy s k ać. Nie miałem żad n eg o d o ś wiad czen ia w tej mierze. Kied y s p o tk ałem w k o ń cu k arło wateg o mag a, p rzek o n ałem s ię, że jes t w p ełn i wład z u my s ło wy ch . Ta ś wiad o mo ś ć n ie p o mo g ła mi jed n ak zro zu mieć tajemn iczy ch cech , jak ie zwy k le ch arak tery zu ją mąd ry ch s tarcó w. — J ak ie to u czu cie? — zap y tałem. — Bard zo d ziwn e — o d p arła. — To n ie jes t właś ciwie b ó l. Raczej co ś p o d o b n eg o d o atu to weg o k o n tak tu . Ty le że to warzy s zy mi p rzez cały czas , a p rzecież n ig d zie n ie p rzech o d zę an i z n ik im n ie ro zmawiam. To tak , jak b y m s tała w b ramie. M o ce p ły n ą wo k ó ł mn ie, p rzeze mn ie… W tej s amej ch wili zn alazłem s ię p o ś ro d k u s zareg o p ierś cien ia z p ias tą o wielu s zp ry ch ach z czerwo n eg o metalu . Od wewn ątrz p rzy p o min ał o g ro mn ą p ajęczy n ę. J as k rawe p as mo p u ls o wało , b y zwró cić mo ją u wag ę. Tak , ta lin ia p ro wad ziła d o b ard zo p o tężn eg o źró d ła mo cy w d alek im cien iu — en erg ii, k tó rą mo g łem wy k o rzy s tać d o s o n d o wan ia. Os tro żn ie s ięg n ąłem k u zak ry temu Klejn o to wi w o czo d o le Co ral. Z p o czątk u n ie wy czu łem żad n eg o o p o ru . Właś ciwie n ic n ie wy czu łem, ro zciąg ając tę lin ię s iły . Po jawił s ię za to o b raz zas ło n y p ło mien i. Przeb ijając ją, wied ziałem, że zwaln iam, zwaln iam, zatrzy mu ję s ię… Wres zcie zawis łem, jak s ię o k azało , n a s k raju o tch łan i. Nie b y ła to d ro g a zes tro jen ia. Nie ch ciałem p rzy zy wać

Wzo rca, b ęd ąceg o frag men tem Klejn o tu , g d y wy k o rzy s tu ję in n e mo ce. Pch n ąłem d o p rzo d u . Og arn ął mn ie s tras zliwy , wy s y s ający en erg ię ch łó d . J ed n ak to n ie mo ja en erg ia s p ad ała, jed y n ie teg o źró d ła, jak im wład ałem. Pch n ąłem g łęb iej i d o s trzeg łem mg lis tą p lamk ę ś wiatła, jak b y b las k o d leg łej mg ławicy . Lś n iła n a tle g łęb o k iej czerwien i s zlach etn eg o win a. J es zcze b liżej, i ro zro s ła s ię w k s ztałt… w zło żo n ą, n a wp ó ł zn ajo mą tró jwy miaro wą k o n s tru k cję. Sąd ząc z o p o wieś ci o jca, to zap ewn e ś cieżk a, k tó rą n ależy wy ru s zy ć, ab y d o s tro ić s ię d o Klejn o tu . Zg ad za s ię, trafiłem d o jeg o wn ętrza. Czy p o win ien em ro zp o cząć in icjację? — An i k ro k u d alej — ro zleg ł s ię g ło s … o b cy , ch o ć u ś wiad o miłem s o b ie, że p o ch o d zi o d Co ral. Przes zła w tran s . — Od mó wio n o ci wy żs zej in icjacji. Co fn ąłem s o n d ę. Wo lałem u n ik n ąć d emo n s tracji s iły , jak a mo g łab y wzd łu ż n iej d o mn ie d o trzeć. Lo g ru s o wy wzro k , o d czas u o s tatn ich wy d arzeń w Amb erze to warzy s zący mi b ezu s tan n ie, u k azał Co ral o s ło n iętą i o p latan ą p rzez wy żs zą k ateg o rię Wzo rca. — Dlaczeg o ? — s p y tałem. Nie zas zczy co n o mn ie o d p o wied zią. Co ral d rg n ęła, p o ru s zy ła s ię i s p o jrzała n a mn ie. — Co s ię s tało ? — zap y tała. — Zas n ęłaś — wy jaś n iłem. — Nic d ziwn eg o . Po ty m, co zro b ił Dwo rk in i p o męczący m d n iu … Ziewn ęła i o p ad ła n a łó żk o . — Tak … — wes tch n ęła i u s n ęła n ap rawd ę. Zd jąłem b u ty i zrzu ciłem g ru b ą wierzch n ią o d zież. Wy ciąg n ąłem s ię o b o k n iej i n arzu ciłem k o łd rę n a n as o b o je. Też b y łem zmęczo n y i ch ciałem s ię d o k o g o ś p rzy tu lić. Nie wiem, jak d łu g o s p ałem. Dręczy ły mn ie mro czn e, zmien n e s n y . Twarze: lu d zk ie, zwierzęce, d emo n iczn e, wiro wały d o o k o ła, a żad n a z n ich n ie miała s zczeg ó ln ie miłeg o wy razu . Las y p ad ały i wy b u ch ały p ło mien iem, ziemia d rżała i p ęk ała, wo d y mó rz wzn o s iły s ię g ig an ty czn y mi falami i atak o wały ląd , k s ięży c o ciek ał k rwią i ro zleg ało s ię p o tężn e wy cie. Co ś wy k rzy k iwało mo je imię… Gwałto wn y wich er s zarp n ął o k ien n icami, aż o two rzy ły s ię d o wn ętrza, s tu k ając o ś cian y . W mo im ś n ie jak iś s twó r ws zed ł d o k o mn aty i p rzy k u cn ął u s tó p ło ża. Wo łał mn ie cich o , raz za razem. Po k ó j d y g o tał i p o wró ciłem p amięcią d o Kalifo rn ii. Zd awało s ię, że trwa trzęs ien ie ziemi. Wiatr p rzes zed ł o d wy cia d o ry k u , a z zewn ątrz

d o b ieg ły o d g ło s y jak b y p ad ający ch d rzew, walący ch s ię wież… — Po ws tań , M erlin ie, k s iążę ro d u Sawall, k s iążę Ch ao s u ! — p o wtarzał s twó r. Po tem zg rzy tał zęb ami i zaczy n ał o d n o wa. Po czwarty m czy p iąty m p o wtó rzen iu p rzy s zło mi d o g ło wy , że to mo że n ie s en . Z zewn ątrz d o b ieg ały k rzy k i, a b ły s k awice ry tmiczn ie ro zjaś n iały n ieb o d o wtó ru mu zy czn eg o n iemal h u k u g ro mó w. Nim s ię p o ru s zy łem, n im o two rzy łem o czy , wzn io s łem zap o rę o ch ro n n ą. Dźwięk i b y ły rzeczy wis te, p o d o b n ie jak wy łaman e o k ien n ice. I s twó r p rzy łó żk u . — M erlin ie, M erlin ie, p o ws tań ! — zwró cił s ię d o mn ie. M iał d łu g i p y s k , s zp iczas te u s zy , s o lid n e k ły i p azu ry , zielo n k awo s reb rzy s tą s k ó rę, wielk ie i b ły s zczące o czy , a tak że wilg o tn e, s k ó rzas te s k rzy d ła zło żo n e p rzy s mu k ły m tu ło wiu . Po wy razie p y s k a n ie mo g łem p o zn ać, czy s ię u ś miech a czy cierp i. — Zb u d ź s ię, Lo rd zie Ch ao s u . — Gry ll — p o wied ziałem. Po zn ałem d awn eg o s łu g ę ro d zin y z Dwo rcó w. — Tak , p an ie — p o twierd ził. — Ten s am, k tó ry u czy ł cię g ry w tan iec k o ś ci. — Niech mn ie p iek ło p o ch ło n ie… — Najp ierw o b o wiązek , p o tem p rzy jemn o ś ć, p an ie. Dłu g ą i s tras zn ą d ro g ą p o d ążałem za czarn ą lin ią, b y cię p rzy wo łać. — Lin ie n ie s ięg ały tak d alek o — s twierd ziłem. — Bez b ard zo s iln eg o p ch n ięcia. A wted y mo że też n ie. Czy teraz jes t in aczej? — J es t łatwiej — o d p arł. — Dlaczeg o ? — J eg o Wy s o k o ś ć Sway v ill, k ró l Ch ao s u , tej n o cy ś p i ze s wy mi p rzo d k ami z ciemn o ś ci. Wy s łan o mn ie, b y m cię s p ro wad ził n a ceremo n ię. — Naty ch mias t? — Naty ch mias t. — Tak … Do b rze, o czy wiś cie. Ty lk o zb io rę s wo je rzeczy . A jak to s ię s tało ? Wciąg n ąłem b u ty , u b rałem s ię, p rzy p as ałem miecz. — Nie zd rad zo n o mi s zczeg ó łó w. Oczy wiś cie, p o ws zech n ie wiad o mo , że b y ł s łab eg o zd ro wia. — M u s zę zo s tawić lis t — mru k n ąłem. Sk in ął g ło wą. — Kró tk i, mam n ad zieję. — Tak . Szy b k o n ak reś liłem n a k awałk u p erg amin u z b iu rk a: Coral, wezwano mnie w sprawach

rodzinnych. Będę w kontakcie. Po ło ży łem liś cik p rzy jej d ło n i. — Go to we — rzek łem. — J ak to zro b imy ? — Po n io s ę cię n a g rzb iecie, k s iążę, jak to czy n iłem p rzed laty . Kiwn ąłem g ło wą. Ws p o mn ien ia z d zieciń s twa p o wró ciły n iczy m fala p rzy p ły wu . J ak więk s zo ś ć d emo n ó w, Gry ll b y ł s tras zliwie s iln y . Pamiętałem jed n ak n as ze zab awy n a k rawęd zi Otch łan i i p o za n ią, w ciemn o ś ci, w k o mo rach g ro b o wy ch , jas k in iach , n a d y miący ch jes zcze p o lach b itew, w ru in ach ś wiąty ń , k o mn atach martwy ch czarn o k s iężn ik ó w, o s o b is ty ch p iek łach . Zaws ze jak o ś wo lałem to warzy s two d emo n ó w n iż k rewn y ch czy p o win o waty ch matk i. Na p o s taci d emo n a wzo ro wałem n awet mo ją p o d s tawo wą p o s tać w Ch ao s ie. Po więk s zy ł mas ę ciała, wch łan iając s to łek z k ąta p o k o ju . Zmien ił k s ztałt, b y d o p as o wać g o d o mo ich d o ro s ły ch ro zmiaró w. Ws p iąłem s ię n a wy d łu żo n y to rs i ch wy ciłem mo cn o . — M erlin ie! — zawo łał. — J ak ież czary n o s is z o s tatn io p rzy s o b ie? — Pan u ję n ad n imi — o d p arłem. — Ale n ie p o zn ałem w p ełn i ich n atu ry . Nied awn o je zd o b y łem. Co właś ciwie o d czu was z? — Go rąco , ch łó d , d ziwaczn ą mu zy k ę… — rzek ł. — Ze ws zy s tk ich s tro n . Zmien iłeś s ię. — Ws zy s cy s ię zmien iamy — s twierd ziłem, g d y s zliś my w s tro n ę o k n a. — Tak ie jes t ży cie. Czarn a n ić leżała n a p arap ecie. Wy ciąg n ął łap ę, d o tk n ął jej i s k o czy ł. Dmu ch n ął p o tężn y wich er. Sp ad aliś my , mk n ęliś my n ap rzó d , co raz wy żej. Z b o k ó w mig ały wieże, k o ły s ały s ię… Gwiazd y ś wieciły jas n o , n ied awn o wzes zed ł s ierp k s ięży ca, o ś wietlając zwały n is k ich ch mu r. Wzlecieliś my w n ieb o , a zamek i mias to zmalały w mg n ien iu o k a. Gwiazd y zatań czy ły i s tały s ię p as mami ś wiatła. Wo k ó ł n as ro zlewała s ię co raz s zers za ws tęg a czy s tej, falu jącej czern i. Czarn a Dro g a, p o my ś lałem n ag le. Ob ejrzałem s ię. Nie b y ło jej tam. Zu p ełn ie jak b y zwijała s ię za n ami. A mo że to n as zwijała? Krajo b raz p rzes u wał s ię w d o le jak film o d twarzan y z p o tró jn ą s zy b k o ś cią. Falo wał p o d n ami las , s zczy ty g ó r, mijaliś my p lamy ś wiatła i mro k u n iczy m cien ie ch mu r w s ło n eczn y d zień . Po ch wili temp o wzro s ło w s taccato . Zau waży łem n ag le, że u cich ł wiatr. I n ies p o d ziewan ie k s ięży c zn alazł s ię wy s o k o n ad n ami, a w d o le p rzemk n ął zy g zak o waty łań cu ch g ó rs k i. Sp o k ó j wy d awał s ię częś cią s n u ; p o ch wili k s ięży c o p ad ł. Lin ia ś wiatła p rzecięła ś wiat z p rawej s tro n y i g wiazd y zaczęły g as n ąć. Nie wy czu wałem u Gry lla ś lad u zmęczen ia, k ied y p ęd ziliś my wzd łu ż czarn ej ś cieżk i;

k s ięży c zn ik n ął, ś wiatło s tało s ię żó łte jak mas ło wzd łu ż lin ii ch mu r, k tó re w o czach n ab ierały ró żo weg o o d cien ia. — Wzras ta mo c Ch ao s u — zau waży łem. — En erg ia n ieu p o rząd k o wan ia — o d p arł. — Nie o ws zy s tk im mi p o wied ziałeś . — J es tem ty lk o s łu g ą — wy jaś n ił Gry ll. — Nie s ą mi zn an e d ecy zje wład có w. Świat ro zjaś n iał s ię ciąg le i d o k ąd ty lk o s ięg ał mó j wzro k , wid ziałem zmars zczk i n a czarn ej ws tęd ze. Lecieliś my p o n ad g ó rami. Ch mu ry ro zwiewały s ię i n aty ch mias t w ich miejs ce p o ws tawały n o we. Najwy raźn iej ro zp o częliś my ju ż p rzejś cie p rzez Cień . Po p ewn y m czas ie g ó ry zmalały i p o jawiły s ię falu jące ró wn in y . Nag le s ło ń ce ro zb ły s ło n a ś ro d k u n ieb a. Zd awało s ię, że fru n iemy tu ż p o n ad n as zą czarn ą ś cieżk ą, a łap y Gry lla led wie ją mu s k ają. Czas ami p rawie n ie p o ru s zał s k rzy d łami, k ied y in d ziej trzep o tał n imi jak k o lib er, aż traciłem je z o czu . Dalek o p o lewej s tro n ie s ło ń ce zmien iło b arwę n a wiś n io wą. Ró żo wa p u s ty n ia ro zciąg n ęła s ię p o d n ami… Zn o wu mro k i g wiazd y wiru jące jak b y n a o g ro mn y m k o le… Lecieliś my n is k o , tu ż n ad wierzch o łk ami d rzew… Wp ad liś my p o n ad zatło czo n ą u licę, ś wiatła n a latarn iach i n a p o jazd ach , n eo n y n ad wy s tawami. Wch ło n ęła n as ciep ła, d u s zn a, zad y mio n a atmo s fera mias ta. Kilk u p rzech o d n ió w p atrzy ło w g ó rę, jak b y n ie d o s trzeg ając n as zeg o p rzelo tu . Śmig n ęliś my n ad rzek ą, p o n ad d ach ami d o mó w p rzed mieś cia. Wid o k zafalo wał i trafiliś my n ad p ierwo tn y p ejzaż s k ał, lawy , o s y p is k , d y g o cząceg o g ru n tu i d wó ch czy n n y ch wu lk an ó w — jed n eg o b lis k o , d ru g ieg o d alek o — p lu jący ch d y mem w zielo n o n ieb ies k ie n ieb o . — To , jak ro zu miem, jes t s k ró t? — zap y tałem. — Najk ró ts zy ze s k ró tó w — p o twierd ził Gry ll. Wlecieliś my w d łu g ą n o c. W p ewn ej ch wili miałem wrażen ie, że n as za d ro g a p ro wad zi p rzez wo d n ą g łęb ię; jas k rawe mo rs k ie s two rzen ia p rzemy k ały tu ż o b o k n as i w o d d ali. Czarn a ś cieżk a o s łan iała n as , s u ch a i n ien aru s zo n a. — Zamies zan ie jes t tak wielk ie, jak p o ś mierci Ob ero n a — o zn ajmił Gry ll. — J eg o efek ty ws trząs ają Cien iem. — Ale ś mierć Ob ero n a zb ieg ła s ię z o d two rzen iem Wzo rca — p rzy p o mn iałem. — Nie ch o d ziło jed y n ie o zg o n mo n arch y jed n eg o z k rań có w. — To p rawd a — p rzy zn ał Gry ll. — Teraz jed n ak ró wn o wag a s ił zo s tała n aru s zo n a.

To p o g ars za s y tu ację. A b ęd zie jes zcze b ard ziej o d czu waln e. Zan u rk o waliś my w s zczelin ę w ciemn ej mas ie g łazó w. Przemk n ęły d o o k o ła ś wietln e b ły s k i. J as n y b łęk it s zk ico wał k s ztałty n ieró wn o ś ci. Pó źn iej — n ie wiem, jak d łu g o — zn aleźliś my s ię wś ró d p u rp u ro weg o n ieb a; n ie p amiętam mo men tu p rzejś cia z mro czn eg o d n a mo rza. Dalek o p rzed n ami lś n iła s amo tn a g wiazd a. Pęd ziliś my k u n iej. — Dlaczeg o ? — s p y tałem. — Po n ieważ Wzo rzec s tał s ię s iln iejs zy o d Lo g ru s u — wy jaś n ił. — J ak d o teg o d o s zło ? — W czas ie s tarcia międ zy Dwo rcami a Amb erem k s iążę Co rwin wy k reś lił d ru g i Wzo rzec. — Tak , o p o wiad ał mi o ty m. Wid ziałem n awet ten Wzo rzec. Ob awiał s ię, że Ob ero n n ie zd o ła n ap rawić o ry g in ału . — Ale u czy n ił to , i teraz is tn ieją d wa. — I co ? — Wzo rzec two jeg o o jca tak że jes t s y mb o lem p rzech y len ia o d wieczn ej ró wn o wag i n a k o rzy ś ć Amb eru .

p o rząd k u . Po s łu ży ł

do

— J ak to mo żliwe, że o ty m wies z, Gry ll, s k o ro n ik t w Amb erze n ie ma o ty m p o jęcia, a w k ażd y m razie n ie u zn ał za s to s o wn e mn ie p o in fo rmo wać? — Twó j b rat, k s iążę M an d o r, i k s iężn iczk a Fio n a, p o d ejrzewali to i s zu k ali d o wo d ó w. Przed s tawili s wo je zn alezis k a twemu wu jo wi, lo rd o wi Su h u y o wi. Ten o d b y ł k ilk a p o d ró ży w Cień i d o s zed ł d o wn io s k u , że tak jes t is to tn ie. Przy g o to wy wał s ię, b y p rzed s tawić s p rawę k ró lo wi, k ied y Sway v ill zach o ro wał p o raz o s tatn i. Wiem o ty m ws zy s tk im, g d y ż właś n ie Su h u y p o s łał mn ie p o cieb ie i n ak azał o p o wied zieć o ty ch s p rawach . — M y ś lałem, że to matk a ch ce mn ie s p ro wad zić. — Su h u y b y ł p ewien , że zech ce… d lateg o wo lał, b y m to ja d o tarł d o cieb ie p ierws zy . To , co mó wiłem o Wzo rcu tweg o o jca, n ie jes t rzeczą p o ws zech n ie zn an ą. — A co ja p o win ien em z ty m zro b ić? — Nie p o wierzy ł mi tej in fo rmacji. Gwiazd a p o jaś n iała. Na n ieb o wy p ły n ęły p lamy p o marań czu i ró żu . Po ch wili d o łączy ły d o n ich lin ie zielo n k aweg o b las k u , jak wiru jące wo k ó ł n as p ro p o rce. Pęd ziliś my d alej i k o n fig u racje b arw w p ełn i p rzes ło n iły n ieb o , jak o b racający s ię wo ln o p s y ch o d eliczn y p aras o l. Pejzaż s tał s ię ro zmy tą s mu g ą. Czu łem s ię tak ,

jak b y częś ć mn ie s p ała, ch o ć z całą p ewn o ś cią n ie s traciłem ś wiad o mo ś ci. Czas wy czy n iał jak ieś s ztu czk i z mo im metab o lizmem. By łem s tras zliwie g ło d n y i o czy mn ie p iek ły . Gwiazd a ro zjaś n iła s ię. Sk rzy d ła Gry lla mig o tały jak p ry zmaty . Zd awało s ię, że mk n iemy z n iewiary g o d n ą s zy b k o ś cią. Krawęd zie n as zej ś cieżk i p o d wijały s ię d o g ó ry . Pro ces trwał ciąg le, aż p o ru s zaliś my s ię jak w ry n n ie. Po tem k rawęd zie zetk n ęły s ię i p o mk n ęliś my wn ętrzem lu fy wy mierzo n ej w n ieb ies k o b iałą g wiazd ę. — Czy co ś jes zcze mas z mi p rzek azać? — O ile wiem, n ie. Ro ztarłem lewy n ad g ars tek . M iałem u czu cie, że co ś p o win n o tam p u ls o wać. A tak , Frak ir. Gd zie s ię p o d ziała? Nag le p rzy p o mn iałem s o b ie, że zo s tawiłem ją w ap artamen cie Bran d a. Dlaczeg o to zro b iłem? J a… u my s ł miałem o s zo ło mio n y , ws p o mn ien ie b y ło jak s en … Po raz p ierws zy d o k ład n iej p rzemy ś lałem całe zd arzen ie. Gd y b y m u czy n ił to wcześ n iej, s zy b ciej b y m zro zu miał, co o zn acza: to efek t zamg len ia u my s łu czarem. W k o mn atach Bran d a wp ad łem w zak lęcie. Nie miałem p o jęcia, czy b y ło wy mierzo n e k o n k retn ie we mn ie, czy raczej u ak ty wn iłem je p rzy p ad k iem, my s zk u jąc p o p o k o ju . A mo że n awet b y ło to co ś b ard ziej o g ó ln eg o , co u ru ch o miła k atas tro fa — mo że n iep lan o wan y efek t u b o czn y jak ieg o ś mag iczn eg o zak łó cen ia. Ch o ciaż w to jak o ś tru d n o mi b y ło u wierzy ć. Nawias em mó wiąc, wątp iłem, czy b y ł to p rzy p ad k o wy czar. Wy d awał s ię zb y t o d p o wied n i jak n a p u łap k ę p o zo s tawio n ą p rzez Bran d a. Os zu k ał tak wy s zk o lo n eg o czaro d zieja jak ja. M o żliwe, że d o p iero o b ecn e o d d alen ie o d miejs ca zd arzen ia p o zwo liło mi my ś leć k laro wn ie. Kied y ws p o min ałem s wo je d ziałan ia o d ch wili atak u zak lęcia, d o s trzeg ałem, że p rzez cały czas p o ru s załem s ię jak we mg le. A im d łu żej s ię zas tan awiałem, ty m b ard ziej s tawało s ię jas n e, że czar zo s tał p rzy g o to wan y s p ecjaln ie p o to , b y mn ie o g arn ąć. A n ie ro zu miejąc g o , n awet teraz n ie mo g łem u zn ać, że s ię u wo ln iłem. Czy mk o lwiek b y ł, s k ło n ił mn ie, b y m b ez n amy s łu p o rzu cił Frak ir, a to b u d ziło we mn ie u czu cia… d ziwn e. Nie wied ziałem, jak n a mn ie wp ły n ął, jak wciąż mo że n a mn ie wp ły wać, co jes t ty p o wy m p ro b lemem k o g o ś p o ch wy co n eg o p rzez zak lęcie. Uzn ałem jed n ak , że to n ie zmarły Bran d zas tawił p u łap k ę, p rzewid u jąc mało p rawd o p o d o b n y p rzy p ad ek , że d łu g ie lata p o jeg o ś mierci ja zamies zk am o b o k jeg o ap artamen tó w i wk ro czę d o n ich w rezu ltacie n iep rzewid y waln ej k o n fro n tacji

Lo g ru s u i Wzo rca w k o ry tarzu n a p iętrze zamk u Amb er. Nie, k to ś in n y p rzy g o to wał czar. J u rt? J u lia? Ch y b a n ie b y lib y w s tan ie d ziałać n iewy k ry ci n a teren ie zamk u . Więc k to ? I czy miało to jak iś związek z ep izo d em w Galerii Lu s ter? Nie miałem p o jęcia. Gd y b y m tam wró cił, p o trafiłb y m mo że jak imś włas n y m zak lęciem wy k ry ć o s o b ę o d p o wied zialn ą. Ale mn ie tam n ie b y ło , zatem ws zelk ie ś led ztwo n a tamty m k o ń cu rzeczy wis to ś ci mu s iało zaczek ać. Światło w p rzo d zie ro zb ły s ło mo cn iej i zmien iło b arwę z n ieb iań s k ieg o b łęk itu n a g ro źn ą czerwień . — Gry ll — rzu ciłem. — Czy wy czu was z n a mn ie czar? — Tak , p an ie — o d p arł. — Czemu n ic o ty m n ie mó wiłeś ? — M y ś lałem, że to two je zak lęcie… mo że o b ro n n e. — Czy p o trafis z je u n ieś ć? M n ie jes t tru d n iej o d wewn ątrz. — Zb y tn io p rzen ik a twą o s o b ę. Nie wied ziałb y m, g d zie ro zp o cząć. — A czy mo żes z co ś o n im p o wied zieć? — Ty lk o że jes t, p an ie. Ch o ć wy d aje s ię mo cn iejs ze w o k o licach g ło wy . — Czy mo że zab arwiać jak o ś mo je my ś li? — Tak . Na jas n y b łęk it. — Nie p y tałem o to , jak je p o s trzeg as z. J ed y n ie o mo żliwo ś ć wp ły wu czaru n a mó j s p o s ó b my ś len ia. Sk rzy d ła s tały s ię n ieb ies k ie, p o tem czerwo n e. Tu n el ro zs zerzy ł s ię n ag le, a n ieb o p o jaś n iało s zalo n y mi k o lo rami Ch ao s u . Gwiazd a, k u k tó rej p o d ążaliś my , p rzy b rała ro zmiary n iewielk iej latarn i — mag iczn ie wzmacn ian ej, n atu raln ie — u mies zczo n ej n a s zczy cie wieży cmen tarn eg o zamk u , s zareg o i o liwk o weg o , n a s zczy cie g ó ry , z k tó rej wy jęto d o ln ą i ś ro d k o wą częś ć. Sk aln a wy s p a u n o s iła s ię n ad s k amien iały m las em. Drzewa p ło n ęły o g n iami o p ali — p o marań czo wy m, fio leto wy m, zielo n y m. — M o żn a g o ro zwik łać, jak s ąd zę — zau waży ł Gry ll. — Ale jeg o ro zs zy fro wan ie b ęd zie ciężk ą p racą d la b ied n eg o d emo n a. Bu rk n ąłem co ś n iech ętn ie. Przez ch wilę o b s erwo wałem ro zmazan y s zy b k o ś cią p ejzaż. — Sk o ro ju ż mo wa o d emo n ach … — zacząłem. — Tak ? — Co wies z o o d mian ie zn an ej jak o ty'iga? — Ży ją d alek o za Krawęd zią — rzek ł. — By ć mo że s ą s two rzen iami n ajb liżs zy mi p ierwo tn eg o Ch ao s u . Nie s ąd zę n awet, b y miały p rawd ziwie materialn e ciała.

Niewiele mają d o czy n ien ia z in n y mi d emo n ami, n ie mó wiąc ju ż o p o zo s tały ch is to tach . — Zn ałeś mo że k tó reg o ś z n ich … h m… o s o b iś cie? — Sp o ty k ałem k ilk a. Niezb y t częs to . Wzn ieś liś my s ię wy żej. Zamek ró wn ież. i b ezg ło ś n ie wy p alił s wą ś cieżk ę w tle.

Stru mień

meteo ró w

jas k rawo

— Po trafią zamies zk ać w lu d zk im ciele. Przejąć je. — To mn ie n ie d ziwi. — Wiem o jed n y m, k tó ry to u czy n ił k ilk ak ro tn ie. Ale wy s tąp ił n iezwy k ły p ro b lem. Demo n n ajwy raźn iej p rzejął p an o wan ie n ad czło wiek iem leżący m n a ło żu ś mierci. Od ejś cie czło wiek a zab lo k o wało ty'igę. Nie mo że teraz o p u ś cić ciała. Zn as z jak iś s p o s ó b , b y mó g ł u ciec? Gry ll p ars k n ął. — Najlep iej s k o czy ć z u rwis k a. Alb o rzu cić s ię n a miecz. — A jeś li jes t ju ż tak mo cn o związan y ze s wo im g o s p o d arzem, że to g o n ie u wo ln i? Pars k n ął zn o wu . — To k o ń czy g rę w k rad zież ciał. — J es tem jej… mu co ś win ien — o ś wiad czy łem. — Ch ciałb y m jak o ś p o mó c. M ilczał p rzez ch wilę, n im o d p o wied ział: — Stars zy , mąd rzejs zy ty'iga mó g łb y w tak iej s y tu acji co ś p o rad zić. A wies z, g d zie p rzeb y wają. — Tak . — Przy k ro mi, że n ie mo g ę p o mó c. Ty'igi to s tara ras a. Sk ręciliś my wp ro s t k u wieży . Nas z s zlak p o d zmien n y m k alejd o s k o p em n ieb a zwęził s ię d o cien iu tk ieg o p as emk a. M ach ając s k rzy d łami, Gry ll k iero wał s ię w s tro n ę ś wiatełk a n a s zczy cie. Sp o jrzałem w d ó ł. Wid o k b u d ził zawro ty g ło wy . Gd zieś z d alek a d o b ieg ł zg rzy t, jak b y frag men ty s amej ziemi o cierały s ię o s ieb ie — zwy k łe zjawis k o w ty ch o k o licach . Wiatr ro zwiewał mi p łas zcz. Wark o cz ciemn o p o marań czo wy ch ch mu r p rzeciął n ieb o p o lewej s tro n ie. Ro zró żn iałem ju ż s zczeg ó ły zamk o wy ch mu ró w. Do s trzeg łem jak ąś p o s tać w o ś wietlo n y m p o k o ju . I n ag le ws zy s tk o to zn alazło s ię b ard zo b lis k o … a p o tem p rzez o k n o i d o wn ętrza. Wy s o k a, p rzy g arb io n a, s zaro -czerwo n a d emo n iczn a fig u ra, ro g ata

i częś cio wo p o k ry ta łu s k ami, s p o g ląd ała n a mn ie żó łty mi ś lep iami o elip ty czn y ch źren icach . Od s łan iała w u ś miech u k ły . — Wu jk u ! — k rzy k n ąłem, zes k ak u jąc n a p o d ło g ę. — Witaj! Gry ll p rzeciąg n ął s ię i o trząs n ął, a Su h u y p o d b ieg ł i o b jął mn ie… d elik atn ie. — M erlin ie — rzek ł p o ch wili. — Witaj w d o mu . Rad u ję s ię two im p rzy b y ciem, ch o ć b o leję, że z tak s mu tn ej o k azji. Gry ll ci p o wied ział… ? — O zg o n ie J eg o Wy s o k o ś ci? Tak . Przy k ro mi. Pu ś cił mn ie i o d s tąp ił n a k ro k . — Nie b y ł n ieo czek iwan y — s twierd ził. — Wręcz p rzeciwn ie. Nawet zb y t g o rliwie. A jed n ak czas d la tak ich wy d arzeń n ig d y n ie jes t właś ciwy . — To fak t — p rzy zn ałem. Ro zmas o wałem n ieco zes zty wn iałe lewe ramię i s ięg n ąłem d o ty ln ej k ies zen i p o g rzeb ień . — Cierp iał o d tak d awn a, że p rzy zwy czaiłem s ię d o teg o . J ak b y p o g o d ził s ię ze s wo ją s łab o ś cią. Su h u y p rzy tak n ął. — Będ zies z s ię tran s fo rmo wał? — zap y tał. — M iałem ciężk i d zień — o d p arłem. — Wo lałb y m raczej o s zczęd zać s iły . Ch y b a że p ro to k ó ł wy mag a… — Nie, n ic mi o ty m n ie wiad o mo . J ad łeś co ś ? — Os tatn io n ie. — Ch o d źmy więc — rzek ł. — M u s is z s ię p o s ilić. Od wró cił s ię i ru s zy ł d o ś cian y . Po s zed łem za n im. W p o k o ju n ie b y ło d rzwi, a o n mu s iał zn ać ws zy s tk ie lo k aln e p u n k ty n ap rężeń Cien ia. Po d ty m wzg lęd em Dwo rce s ą p rzeciwień s twem Amb eru . W Amb erze p o two rn ie ciężk o jes t ch o d zić w Cien iu , lecz w Dwo rcach cien ie s ą n iczy m wy tarte zas ło n y . Częs to , n awet s ię n ie s tarając, mo żn a p rzez n ie zajrzeć w in n ą rzeczy wis to ś ć. A czas em co ś z tej in n ej rzeczy wis to ś ci zag ląd a tu taj. Trzeb a ró wn ież u ważać, żeb y p o p rzejś ciu n ie zn aleźć s ię w p o wietrzu , p o d wo d ą czy n a d ro d ze p o tężn ej fali. Tu ry s ty k a w Dwo rcach n ig d y n ie b y ła p o p u larn y m h o b b y . Na s zczęś cie n a ty m k rań cu rzeczy wis to ś ci materia Cien ia jes t tak p o s łu s zn a, że cien io mis trz p o trafi b ez tru d u n ią man ip u lo wać, zs zy ć razem i o two rzy ć p rzejś cie. Cien io mis trze s ą tech n ik ami ważn eg o rzemio s ła. Ich mo c p o ch o d zi o d Lo g ru s u , ch o ć n iek o n ieczn ie p rzech o d zą in icjację. Nieliczn i ty lk o teg o d o k o n u ją, ale ws zy s cy zain icjo wan i w Lo g ru s ie au to maty czn ie zo s tają p rzy jęci d o Gild ii Cien io mis trzó w. Są w Dwo rcach jak h y d rau licy czy elek try cy , a ró żn ią s ię u miejętn o ś ciami tak s amo

jak ich o d p o wied n ik i n a Cien iu -Ziemi, zależn ie o d u zd o ln ień i d o ś wiad czen ia. J es tem co p rawd a czło n k iem g ild ii, ale wo lę raczej p o d ążać za k imś , k to zn a d ro g i, n iż s zu k ać ich s amemu . Po win ien em ch y b a p o wied zieć więcej o tej s p rawie. M o że k ied y ś p o wiem. Oczy wiś cie, k ied y d o tarliś my d o ś cian y , ju ż jej tam n ie b y ło . Zamg liła s ię jak b y i ro zp ły n ęła. Wes zliś my w p rzes trzeń , k tó rą n ied awn o zajmo wała — a raczej in n ą, an alo g iczn ą p rzes trzeń — i ru s zy liś my w d ó ł zielo n y mi s ch o d ami. A właś ciwie n ie s ch o d ami. To b y ł ciąg n iep o łączo n y ch ze s o b ą zielo n y ch d y s k ó w, o p ad ający ch s p iraln ie w d ó ł, jak g d y b y p ły n ęły w n o cn y m p o wietrzu , we właś ciwej o d leg ło ś ci o d s ieb ie i n a o d p o wied n iej wy s o k o ś ci. Ok rąży ły zewn ętrzn ą ś cian ę wieży i d o b ieg ły d o ś lep eg o mu ru . Zan im s ię d o n ieg o zb liży łem, p rzes zliś my p rzez k ilk a ch wil d zien n eg o ś wiatła, k ró tk i wir n ieb ies k ieg o ś n ieg u i ap s y d ę czeg o ś w ro d zaju k ated ry , ty lk o b ez o łtarza, ze s zk ieletami w ławk ach p o o b u s tro n ach n awy . Wres zcie p rzek ro czy liś my mu r i trafiliś my d o d u żej k u ch n i. Su h u y ws k azał mi s p iżarn ię i zap ro p o n o wał, żeb y m co ś s o b ie p rzy g o to wał. Zn alazłem zimn e mięs o i zro b iłem k an ap k ę, s p łu k u jąc ją letn im p iwem. Wu j też zjad ł k awałek ch leb a i ły k n ął teg o s ameg o n ap o ju . Nad g ło wami p o jawił s ię n ag le p tak w lo cie, zak rak ał ch rap liwie i zn ik n ął, n im p rzefru n ął całą d łu g o ś ć p o mies zczen ia. — Kied y n ab o żeń s two ? — s p y tałem. — O czerwo n y m n ieb ie. To jes zcze p rawie o b ró t — o d p arł. — M as z więc s zan s ę n a czas i wy p o czy n ek … mo że. — Co to zn aczy „mo że”? — J ak o jed en z trzech jes teś p o d czarn ą s trażą. Dlateg o wezwałem cię tu taj, d o jed n eg o z mo ich miejs c o d o s o b n ien ia. — Od wró cił s ię i p rzes zed ł p rzez ś cian ę. Ru s zy łem za n im, wciąż trzy mając d zb an w ręk u . Us ied liś my n ad n ieru ch o my m, zielo n y m s tawem, p o d s k aln ą p rzewies zk ą, n ad k tó rą ro zciąg ało s ię b ru n atn e n ieb o . Zamek Su h u y a zawierał w s o b ie miejs ca z całeg o Ch ao s u i Cien ia, zs zy te razem w s zalo n ą p ajęczy n ę d ró g w d ro g ach . — A z fak tu , że n o s is z s p ik ard , wn io s k u ję, że d o d ałeś też włas n e ś ro d k i b ezp ieczeń s twa — zau waży ł. Wy ciąg n ął ręk ę i d o tk n ął p ro mien is teg o k o ła mo jeg o p ierś cien ia. Po czu łem lek k ie mro wien ie p alca, d ło n i i ręk i. — Wu ju , k ied y b y łeś mo im n au czy cielem, częs to wy g łas załeś tak ie n iezro zu miałe zd an ia — s twierd ziłem. — Ale s k o ń czy łem ju ż n au k ę i u ważam, że d aje mi to p rawo p o wied zen ia wp ro s t: n ie mam p o jęcia, o co ci właś ciwie ch o d zi. Pars k n ął i n ap ił s ię p iwa.

— Po ch wili reflek s ji ws zy s tk o s tan ie s ię jas n e — zau waży ł. — Reflek s ji… — p o wtó rzy łem, s p o g ląd ając n a zielo n y s taw. Ob razy p rzep ły wały p o ś ró d czarn y ch ws tęg p o d p o wierzch n ią — Sway v ill leżący b ez ży cia, żó łto -czarn e s zaty o k ry wające jeg o s k u rczo n e ciało , mo ja matk a, mó j o jciec, d emo n iczn e s y lwetk i p rzemijające i zan ik ające… J u rt, ja s am, J as ra i J u lia, Ran d o m i Fio n a, M an d o r i Dwo rk in , Bili Ro th i wiele twarzy , k tó ry ch n ie zn ałem… Po k ręciłem g ło wą. — Reflek s ja n iczeg o n ie wy jaś n ia — o zn ajmiłem. — Nie jes t to fu n k cja k ró tk iej ch wili — o d p arł. Wró ciłem d o o b s erwacji ch ao s u twarzy i k s ztałtó w. J u rt wró cił i p o zo s tał n a d łu g o . Ub ierał s ię b ard zo eleg an ck o i s p rawiał wrażen ie wzg lęd n ie zd ro weg o . Kied y ro zwiał s ię wres zcie, jeg o miejs ce zajęła jed n a z ty ch n a wp ó ł zn ajo my ch twarzy , k tó re wid ziałem p o p rzed n io . Wied ziałem, że to ary s to k rata z Dwo rcó w i wy tęży łem p amięć. Oczy wiś cie. M in ęło s p o ro czas u , ale w k o ń cu g o ro zp o zn ałem. Tmer z ro d u J es b y , n ajs tars zy s y n k s ięcia Ro lo v ian s a, o b ecn ie s am lo rd i wład ca Lin ii J es b y — s zero k a b ro d a, k rzaczas te b rwi, mo cn o zb u d o wan y … trzeb a p rzy zn ać, że p rzy s to jn y n a s wó j s zo rs tk i s p o s ó b . J eś li wierzy ć o p o wieś cio m, b ez wątp ien ia d zieln y , a mo że n awet wrażliwy . Po tem zjawił s ię k s iążę Tu b b le z Lin ii Ch an icu t, n a p rzemian zmien iający fo rmę o d lu d zk iej d o wiru jącej d emo n iczn ej. Sp o k o jn y , o ciężały , s u b teln y … i s tary . M iał k ilk as et lat i b y ł b ard zo s p ry tn y . No s ił b ard ziej zmierzwio n ą b ro d ę i b y ł mis trzem wielu g ier. Czek ałem. Tmer p o J u rcie i Tu b b le'u zn ik n ęli wś ró d ro zwian y ch ws tęg . Czek ałem d alej, ale n ic ju ż s ię n ie p o k azało . — Ko n iec reflek s ji — o zn ajmiłem wres zcie. — Ale n ad al n ie wiem, co o n a o zn acza. — A co zo b aczy łeś ? — M o jeg o b rata J u rta — o d p arłem. — Ks ięcia Tmera z J es b y . I Tu b b le'a z Ch an icu t, wś ró d in n y ch atrak cji. — Bard zo o d p o wied n ie — o rzek ł. — Całk o wicie o d p o wied n ie. — Dlaczeg o ? — Po d o b n ie jak ty , Tmer i Tu b b le s ą p o d czarn ą s trażą. J ak s ły s załem, Tmer p rzeb y wa w J es b y , ch o ciaż s ąd zę, że J u rt p rzy b y ł n a ziemię w in n y m miejs cu n iż Dalg arry .

— J u rt wró cił? Po k iwał g ło wą. — M o że b y ć w Fo rtecy Gan tu , u mo jej matk i — zas tan o wiłem s ię. — Alb o … Sawall miał d ru g ą s ied zib ę, Lin ie An ch , n a s amej Krawęd zi. Su h u y wzru s zy ł ramio n ami. — Nie wiem — s twierd ził. — Ale p o co czarn a s traż… n ad k tó ry mk o lwiek z n as ? — Stu d io wałeś n a d o b ry m u n iwers y tecie w Cien iu — p rzy p o mn iał. — Dłu g o mies zk ałeś n a Dwo rze Amb eru , co b y ło zap ewn e b ard zo p o u czające. Pro s zę cię zatem, ab y ś s ię zas tan o wił. Z p ewn o ś cią u my s ł tak d o b rze wy ćwiczo n y … — J ak ro zu miem, czarn a s traż o zn acza, że g ro zi n am jak ieś n ieb ezp ieczeń s two … — Oczy wiś cie. — … Lecz jeg o ch arak ter jes t d la mn ie n iep o jęty . Ch y b a że… — Tak . — M a to jak iś związek ze ś miercią Sway v illa. M u s i zatem łączy ć s ię z p o lity k ą. Ale d łu g o mn ie tu n ie b y ło . Nie mam p o jęcia, jak ie s p rawy s ą o b ecn ie g o rące. Po k azał mi k ilk a rzęd ó w s tarty ch , ale wciąż n iep rzy jemn y ch k łó w. — Sp ró b u j z s u k ces ją — zap ro p o n o wał. — Do b rze. Po wied zmy , że Lin ie Sawall p o p ierają jed n eg o z mo żliwy ch zas tęp có w, J es b y in n eg o , Ch an icu t jes zcze in n eg o . Sk aczemy s o b ie d o g ard ła. Po wied zmy , że wró ciłem w s amy m ś ro d k u wen d ety . Kto k o lwiek wy d aje ro zk azy , p o s tawił n as p o d s trażą, żeb y s p rawy n ie wy mk n ęły s ię s p o d k o n tro li. Słu s zn a d ecy zja. — Blis k o — p o ch walił. — Ale s y tu acja p o s u n ęła s ię ju ż d alej. Po k ręciłem g ło wą. — Po d d aję s ię — s twierd ziłem. Gd zieś z d alek a u s ły s załem wy cie. — Po my ś l — rzek ł. — A ja ty mczas em p o witam g o ś cia. Ws tał i ws zed ł d o s ad zawk i, zn ik ając n aty ch mias t. Do k o ń czy łem p iwo .

ROZDZIAŁ II M iałem wrażen ie, że min ęła zaled wie ch wila, g d y s k ała p o lewej s tro n ie zamig o tała i wy d ała d źwięk jak b y d zwo n u . Bez u d ziału ś wiad o mo ś ci, mo ja u wag a s k u p iła s ię n a p ierś cien iu , k tó ry Su h u y n azwał s p ik ard em. Uzmy s ło wiłem s o b ie, że zamierzałem g o u ży ć d o o b ro n y . To ciek awe, jak zn ajo my s ię teraz wy d awał, w jak k ró tk im czas ie s ię d o n ieg o p rzy s to s o wałem. Po d erwałem s ię i zwró ciłem w s tro n ę s k ały , wy ciąg ając lewą ręk ę… lecz p rzez mig o tliwy o b s zar wk ro czy ł Su h u y , a za n im d o s trzeg łem wy żs zą, b ard ziej mro czn ą s y lwetk ę. Po ch wili i o n a p rzek ro czy ła p ró g , wy n u rzy ła s ię w rzeczy wis to ś ć i p rzemien iła z o ś mio ręczn ej małp y w mo jeg o b rata M an d o ra w lu d zk iej p o s taci. Od zian y b y ł w czerń , jak p rzy n as zy m o s tatn im s p o tk an iu , lecz u b ran ie miał ś wieże i n ieco in aczej s k ro jo n e, a b iałe wło s y n ie tak s p lątan e. Ro zejrzał s ię s zy b k o i u ś miech n ął d o mn ie. — Wid zę, że ws zy s tk o w p o rząd k u — o ś wiad czy ł. Pars k n ąłem, ws k azu jąc jeg o ręk ę n a temb lak u . — Tak jak mo żn a teg o o czek iwać — o d p arłem. — Co d ziało s ię w Amb erze p o mo im wy jeźd zie? — Żad n y ch n o wy ch k atas tro f. Zo s tałem ty lk o , b y s p rawd zić, czy n ie mó g łb y m w czy mś p o mó c. W rezu ltacie mag iczn ie o czy ś ciłem n ieco o k o licę i p rzy wo łałem p arę d es ek , żeb y zak ry ć d ziu ry . Po tem p o p ro s iłem Ran d o ma o zg o d ę n a o p u s zczen ie p ałacu . Wy raził ją i wró ciłem d o d o mu . — Katas tro fa? W Amb erze? — zd ziwił s ię Su h u y . Przy tak n ąłem. — W k o ry tarzach p ałacu Amb er n as tąp iło s tarcie międ zy J ed n o ro żcem a Wężem. Do p ro wad ziło d o s p o ry ch zn is zczeń . — Co s k ło n iło Węża d o wtarg n ięcia tak d alek o w d zied zin ę Po rząd k u ? — Ch o d ziło o co ś , co Amb er u waża za Klejn o t Ws zech mo cy , n ato mias t Wąż za s wo je zag u b io n e Ok o . — M u s zę u s ły s zeć całą tę h is to rię. Op o wied ziałem o s p o tk an iu , p o mijając ty lk o s wo je p ó źn iejs ze d o ś wiad czen ia w Galerii Lu s ter i w k o mn atach Bran d a. Kied y mó wiłem, s p o jrzen ie M an d o ra węd ro wało o d s p ik ard a d o Su h u y a i z p o wro tem. Do s trzeg ł, że to zau waży łem,

i u ś miech n ął s ię. — A więc Dwo rk in zn o wu jes t s o b ą… — mru k n ął Su h u y . — Nie zn ałem g o wcześ n iej — o d p arłem. — Ale wy d awało mi s ię, że wie, co ro b i. — … A k ró lo wa Kas h fy p atrzy Ok iem Węża. — Nie wiem, co n im wid zi. Wciąż d o ch o d zi d o s ieb ie p o o p eracji. Ale to ciek awe. Gd y b y mo g ła n im p atrzeć, co b y zo b aczy ła? — Czy s te, zimn e lin ie n ies k o ń czo n o ś ci, mo im zd an iem. Po d cały m Cien iem. Żad en ś mierteln ik n ie zn ies ie teg o zb y t d łu g o . — Po ch o d zi z k rwi Amb eru — s twierd ziłem. — Do p rawd y ? Ob ero n a? Sk in ąłem g ło wą. — Was z zmarły wład ca b y ł mężczy zn ą n iezwy k le ak ty wn y m — zau waży ł Su h u y . — M imo ws zy s tk o , tak i wid o k b y łb y s p o ry m ciężarem, ch o ć mó wię to n a p o d s tawie d o my s łó w ty lk o i p ewn ej zn ajo mo ś ci zas ad . Nie mam p o jęcia, d o czeg o to mo że d o p ro wad zić. To wie jed y n ie Dwo rk in . J eś li jes t zd ró w n a u my ś le, to z p ewn o ś cią miał ważn y p o wó d , b y tak p o s tąp ić. Do cen iam jeg o mis trzo s two , ch o ć n ig d y n ie p o trafiłem p rzewid zieć, jak s ię zach o wa. — Zn as z g o o s o b iś cie? — s p y tałem. — Zn ałem… Dawn o temu , zan im zaczęły s ię jeg o k ło p o ty . A teraz n ie wiem, czy cies zy ć s ię ty m, co zas zło , czy ro zp aczać. Ozd ro wiały , mo że d ziałać n a rzecz więk s zeg o d o b ra. A mo że k ieru ją n im czy s to o s o b is te p o b u d k i. — Przy k ro mi, ale n ie mo g ę cię o ś wiecić. Dla mn ie tak że jeg o p o s tęp k i s ą n iezro zu miałe. — M n ie ró wn ież zd u miało zas to s o wan ie Ok a — p rzy zn ał M an d o r. — Ale to ws zy s tk o d o ty czy ch y b a lo k aln ej p o lity k i, s to s u n k ó w Amb eru z Kas h fą i Beg mą. Nie wiem, czy w tej ch wili jało we s p ek u lacje d o czeg o ś n as d o p ro wad zą. Lep iej p o ś więcić u wag ę b ard ziej n ag lący m s p rawo m miejs co wy m. Wes tch n ąłem mimo wo li. — Tak ich jak s u k ces ja — d o my ś liłem s ię. M an d o r u n ió s ł b rew. — Lo rd Su h u y ju ż ci p o wied ział? — Nie. Ale o d o jca ty le s ły s załem o s u k ces ji w Amb erze, o ws zy s tk ich k ab ałach , in try g ach i zd rad ach , że w tej d zied zin ie czu ję s ię n iemal au to ry tetem. Wy o b rażam s o b ie, że tu taj p o d o b n ie to wy g ląd a międ zy ro d ami n as tęp có w Sway v illa, ty le że d o g ry wch o d zi więcej p o k o leń .

— Słu s zn ie s o b ie wy o b rażas z — p rzy zn ał. — Ch o ciaż wy d aje mi s ię, że tu taj cały o b raz jes t b ard ziej u p o rząd k o wan y n iż tam. — To ju ż co ś . Co d o mn ie, zamierzam zło ży ć k o n d o len cje i wy n o s ić s ię s tąd jak n ajs zy b ciej. Przy ś lijcie mi k artk ę, k ied y s p rawa s ię wy jaś n i. Ro ześ miał s ię. Rzad k o s ię ś mieje. Po czu łem mro wien ie w p rzeg u b ie, g d zie zwy k le s ied ziała Frak ir. — On n ap rawd ę n ie wie — rzek ł, s p o g ląd ając n a Su h u y a. — Do p iero s ię zjawił — o d p arł Su h u y . — Nie zd ąży łem n iczeg o mu wy tłu maczy ć. Po s zu k ałem w k ies zen i, wy jąłem mo n etę i p o d rzu ciłem. — Res zk a — s twierd ziłem. — Ty mi p o wies z, M an d o rze. Co s ię d zieje? — Nie jes teś p ierws zy w k o lejce d o tro n u — rzek ł. Po n ieważ b y ła to mo ja k o lej n a ś miech , wy k o rzy s tałem o k azję. — To ju ż wied ziałem. Nie tak d awn o temu , p rzy o b ied zie, s am mi tłu maczy łeś , ilu k an d y d ató w jes t p rzed e mn ą. J eś li w o g ó le k to ś mies zan eg o p o ch o d zen ia mo że b y ć b ran y p o d u wag ę. — Dwó ch — o zn ajmił. — Dwó ch jes t p rzed to b ą. — Nie ro zu miem. Co s ię s tało z całą res ztą? — Nie ży ją. — Ep id emia g ry p y ? Uś miech n ął s ię n iep rzy jemn ie. — Os tatn io mieliś my d o czy n ien ia z n iezwy k łą liczb ą ś mierteln y ch p o jed y n k ó w i p o lity czn y ch zab ó js tw. — Któ re p rzeważały ? — Zab ó js twa. — Fas cy n u jące. — I teraz ws zy s cy trzej zn ajd u jecie s ię p o d o ch ro n ą czarn ej s traży Ko ro n y i zo s taliś cie p o wierzen i o p iece s wo ich ro d ó w. — M ó wis z p o ważn ie? — W s amej rzeczy . — Czy to g wałto wn e p rzerzed zen ie s zereg ó w b y ło efek tem d ziałan ia wielu lu d zi s zu k ający ch awan s u ? Czy mo że mn iejs zej g ru p y , u s u wającej p rzes zk o d y n a d ro d ze? — Ko ro n a n ie ma p ewn o ś ci. — Kied y mó wis z „Ko ro n a”, k o g o właś ciwie mas z n a my ś li? Kto p o d ejmu je

d ecy zje w czas ie b ezk ró lewia? — Lo rd Ban ces z Amb leras h — o d p arł. — Dalek i k rewn y i d o b ry p rzy jaciel n as zeg o zmarłeg o mo n arch y . — Ch y b a g o s o b ie p rzy p o min am. M o że s am ma o ch o tę n a tro n , i to o n s to i za… p rzes u n ięciami? — Ten czło wiek jes t k ap łan em Węża. Ślu b y zab ran iają im p an o wan ia g d ziek o lwiek . — Każd e ś lu b y d a s ię jak o ś o min ąć. — To p rawd a, ale jeg o to ch y b a n ap rawd ę n ie in teres u je. — Co n ie wy k lu cza, że mo że mieć jak ieg o ś fawo ry ta i tro ch ę mu p o mag a w k arierze. Czy k to ś b lis k i tro n u s zczeg ó ln ie lu b i jeg o zak o n ? — O ile wiem, n ie. — Co n ie o zn acza, że n ie mó g ł z k imś d o b ić targ u . — Nie, ch o ciaż Ban ces n ie jes t czło wiek iem, d o k tó reg o mo żn a b y s ię zwró cić z tak ą p ro p o zy cją. — In aczej mó wiąc, wierzy s z, że jes t p o n ad to , co s ię tu d zieje. — Wo b ec b rak u d o wo d ó w p rzeciwn ej tezy … — Kto jes t p ierws zy d o tro n u ? — Tu b b le z Ch an icu t. — A d ru g i? — Tmer z J es b y . — Czo łó wk a z two jej s ad zawk i — zwró ciłem s ię d o Su h u y a. W u ś miech u p o k azał mi zęb y . Zd awało s ię, że wiru ją. — Czy p ro wad zimy wen d etę z Ch an icu t alb o J es b y ? — s p y tałem. — Raczej n ie. — Czy li p o p ro s tu jes teś my o s tro żn i, co ? — Ows zem. — J ak d o teg o d o s zło ? Ch o d zi p rzecież o wielu lu d zi. J ak aś n o c d łu g ich n o ży czy co ? — Nie. Zg o n y n as tęp o wały o d d łu żs zeg o czas u . Nie b y ło n ag łej rzezi, k ied y Sway v illo wi s ię p o g o rs zy ło … ch o ciaż k ilk u zg in ęło całk iem n ied awn o . — Przecież mu s iało s ię o d b y ć jak ieś d o ch o d zen ie. M amy w ares zcie jak ich ś zb ro d n iarzy ? — Nie. Alb o u ciek li, alb o zo s tali zamo rd o wan i.

— Co z n imi? Ich to żs amo ś ć mo g łab y ws k azać n a p o lity czn e k o n tak ty … — Raczej n ie. Kilk u to zawo d o wcy . In n i to zwy k li malk o n ten ci, w d o d atk u n iezró wn o ważen i p s y ch iczn ie. — Twierd zis z, że żad n e tro p y n ie p ro wad zą d o zlecen io d awcó w? — Zg ad za s ię. — A mo że jak ieś p o d ejrzen ia? — Sam Tu b b le jes t p o d ejrzan y , n atu raln ie, ch o ciaż lep iej n ie mó wić o ty m g ło ś n o . On mó g łb y zy s k ać n ajwięcej, a teraz zn alazł s ię n a p o zy cji, k tó ra u mo żliwia mu wy ciąg n ięcie k o rzy ś ci. Po za ty m w jeg o k arierze wiele b y ło p o lity czn y ch o s zu s tw, zd rad i zab ó js tw. Ale ju ż d awn o temu . Każd y ma w p iwn icy p arę s zk ieletó w. Od wielu lat jes t czło wiek iem s p o k o jn y m, o k o n s erwaty wn y ch p o g ląd ach . — W tak im razie Tmer. Sto i d o ś ć b lis k o , b y b u d zić p o d ejrzen ia. Czy co k o lwiek łączy g o z ty m k rwawy m in teres em? — Właś ciwie n ie. Nic n ie wiad o mo o jeg o s p rawach . To czło wiek zamk n ięty w s o b ie. Ale w p rzes zło ś ci n ig d y n ie p rzejawiał s k ło n n o ś ci d o tak ek s tremaln y ch ś ro d k ó w. Nie zn am g o za d o b rze, ale wy warł n a mn ie wrażen ie czło wiek a p ro s ts zeg o , b ard ziej b ezp o ś red n ieg o n iż Tu b b le. Gd y b y n ap rawd ę p rag n ął tro n u , s p ró b o wałb y p rzewro tu , zamias t tracić czas n a in try g i. — Oczy wiś cie, mo że w to b y ć zamies zan y ch więcej lu d zi, k ażd y d ziałający we włas n y m in teres ie… — A teraz, k ied y s p rawa zb liża s ię d o zak o ń czen ia, p o win n i s ię u jawn ić? — To ch y b a ro zs ąd n e, p rawd a? Uś miech . Wzru s zen ie ramio n . — Nie ma p o wo d u , żeb y k o ro n acja zak o ń czy ła to ws zy s tk o — o ś wiad czy ł. — Ko ro n a n ie czy n i czło wiek a o d p o rn y m n a cio s y . — Ale n as tęp ca o b ejmie wład zę z b ag ażem złej o p in ii i p o d ejrzeń . — Nie p ierws zy to raz w h is to rii. A jeś li s ię ch wilę zas tan o wis z, p rzy p o mn is z s o b ie, że wielu d o b ry ch mo n arch ó w ws tąp iło n a tro n w cien iu tak iej ch mu ry . Nawias em mó wiąc, p rzy s zło ci d o g ło wy , że in n i mo g ą s n u ć tak ie s ame d o my s ły n a twó j temat? — Ows zem i tro ch ę mn ie to n iep o k o i. M ó j o jciec p rzez d łu g i czas p rag n ął d la s ieb ie tro n u Amb eru i to zn is zczy ło mu ży cie. By ł s zczęś liwy d o p iero wted y , k ied y p o wied ział: d o d iab ła z ty m. J eś li w o g ó le czeg o ś s ię n au czy łem z jeg o h is to rii, to właś n ie teg o . Nie mam wy g ó ro wan y ch amb icji.

Przez ch wilę jed n ak zas tan o wiłem s ię. J ak b y m s ię czu ł, wład ając p o tężn y m p ań s twem? Za k ażd y m razem, k ied y s k arży łem s ię n a p o lity k ę, w Amb erze czy w Stan ach n a Cien iu -Ziemi, ro zważałem n atu raln ie, jak s am b y m s o b ie p o rad ził z s y tu acją, g d y b y m o b jął rząd y . — O czy m my ś lis z? — zap y tał M an d o r. Zerk n ąłem w d ó ł. — M o że p o zo s tali ró wn ież p atrzą teraz w s wo je s ad zawk i i s zu k ają ws k azó wek — mru k n ąłem. — Niewątp liwie — p rzy zn ał. — A g d y b y Tu b b le'a i Tmera s p o tk ał p rzed wczes n y k o n iec? Co b y ś zro b ił? — Nawet s ię n ad ty m n ie zas tan awiałem. To s ię n ie s tan ie. — Przy p u ś ćmy . — Nie wiem. — Po win ien eś p o d jąć jak ąś d ecy zję, ch o ćb y p o to , żeb y s ię ty m więcej n ie p rzejmo wać. Nig d y n ie b rak n ie ci s łó w, jeś li wies z, co ch ces z p o wied zieć. — Dzięk i. Będ ę o ty m p amiętał. — Po wied z, co s ię z to b ą d ziało o d n as zeg o o s tatn ieg o s p o tk an ia. Po wied ziałem, o u p io rach Wzo rca i w o g ó le. Gd zieś p o d k o n iec zn o wu zab rzmiało wy cie. Su h u y p o d s zed ł d o s k ały . — Przep ras zam — rzu cił. Kamień ro zs tąp ił s ię i Su h u y zn ik n ął. Naty ch mias t p o czu łem n a s o b ie p o ważn y wzro k M an d o ra. — Prawd o p o d o b n ie mamy ty lk o ch wilę — s twierd ził. — Nie d o ś ć, żeb y załatwić ws zy s tk o , o czy m ch ciałem z to b ą p o mó wić. — Sp rawy o s o b is te, co ? — Tak . Dlateg o mu s is z zjeś ć ze mn ą ś n iad an ie, jes zcze p rzed p o g rzeb em. Po wied zmy , ćwierć o b ro tu o d teraz, p o d n ieb ies k im n ieb em. — Zg o d a. U cieb ie czy w Lin iach Sawall? — Od wied ź mn ie w M an d o rlin iach . Sk ała zmien iła fazę, g d y s k in ąłem g ło wą. Wk ro czy ła s mu k ła, d emo n iczn a p o s tać, p o d welo n em o b ło k u mig o cząca b łęk item. Po d erwałem s ię n a n o g i i s k ło n iłem, b y u cało wać wy ciąg n iętą d ło ń . — M atk o — p o wied ziałem. — Nie o czek iwałem tej rad o ś ci… tak p ręd k o . Uś miech n ęła s ię i zn ik n ęła w wirze. Ro zwiały s ię łu s k i, s p ły n ęły k o n tu ry twarzy i s y lwetk i. Zg as ła b łęk itn a p o ś wiata, zas tąp io n a zwy k ły m, ch o ć n ieco b lad y m

k o lo rem ciała. Po s zerzy ła ramio n a i b io d ra, a ró wn o cześ n ie s traciła n ieco wzro s tu , ch o ć n ad al b y ła wy s o k a. Brązo we o czy wy g ląd ały lep iej, g d y co fn ęły s ię ciężk ie łu k i b rwio we. Do s trzeg łem k ilk a p ieg ó w n a jej lu d zk im teraz, o d ro b in ę zad arty m n o s ie. Kas ztan o we wło s y b y ły d łu żs ze n iż o s tatn im razem, k ied y wid ziałem ją w tej p o s taci. I wciąż s ię u ś miech ała. Do b rze wy g ląd ała w czerwo n ej tu n ice z p as em, n a k tó ry m wis iał rap ier. — Ko ch an y M erlin ie — rzek ła, u jmu jąc w d ło n ie mo ją g ło wę i cału jąc mn ie w u s ta. — Cies zę s ię, wid ząc cię w d o b ry m zd ro wiu . M in ęło s p o ro czas u o d two jej o s tatn iej wizy ty . — Pro wad ziłem b ard zo ak ty wn y try b ży cia. — M u s zę cię zap ewn ić, że s ły s załam o two ich ro zmaity ch p rzy g o d ach . — W to n ie wątp ię. Nie k ażd y ma p rzecież s wo ją ty'igę, k tó ra p o d ąża za n im, u wo d zi g o w ró żn y ch p o s taciach i o g ó ln ie k o mp lik u je ży cie n iep o żąd an ą o ch ro n ą. — To d o wo d zi, s k arb ie, że tro s zczę s ię o cieb ie. — Do wo d zi też, że n ie s zan u jes z mo ich tajemn ic i n ie wierzy s z w mo je s iły . M an d o r o d ch rząk n ął. — Witaj, Daro — wtrącił. — Przy p u s zczam, że tak mo g ło ci s ię wy d awać — zak o ń czy ła. — Witaj, M an d o rze — mó wiła d alej. — Co ci s ię s tało w ręk ę? — Niep o ro zu mien ie z p ewn y mi elemen tami arch itek tu ry — wy jaś n ił. — Os tatn io zn ik n ęłaś z o czu , co n ie o zn acza, że z my ś li. — Dzięk u ję za ten k o mp lemen t. Tak , czas em wo lę s amo tn o ś ć, g d y zb y tn io mi ciąży to warzy s two . Ch o ć ty n ie p o win ien eś czy n ić mi zarzu tó w, mó j p an ie. Sam p rzecież zn ik as z częs to i n a d łu g o w lab iry n tach M an d o rlin ii… jeś li is to tn ie tam s ię u d ajes z. Sk ło n ił s ię. — J ak s ama s twierd ziłaś , p an i, jes teś my is to tami p o d o b n y mi d o s ieb ie. Zmru ży ła o czy , lecz to n jej g ło s u n ie zmien ił s ię. — Zas tan awiam s ię… Tak , czas ami wid zę n as jak o p o k rewn e d u s ze, mo że n ie ty lk o w ty ch n ajp ro s ts zy ch cy k lach ak ty wn o ś ci. Os tatn io o b o je wiele p o d ró żo waliś my , p rawd a? — Lecz ja b y łem n ieo s tro żn y . — M an d o r ws k azał k o n tu zjo wan e ramię. — Gd y ty n ajwid o czn iej n ie. — Nig d y n ie s p ieram s ię z arch itek tu rą — o ś wiad czy ła.

— A z in n y mi imp o n d erab iliami? — zap y tał. — Staram s ię p raco wać z ty m, co jes t p o d ręk ą. — J a n a o g ó ł ró wn ież. — A jeś li n ie mo żes z? Wzru s zy ł ramio n ami. — Czas ami zd arzają s ię k o n flik ty . — Przeży łeś ich ju ż wiele, p rawd a? — Tru d n o zap rzeczy ć, ale o d tej p o ry min ęło ju ż s p o ro czas u . Ty też jes teś d o ś ć wy trzy mała. — J ak d o tąd — o d p arła. — Do p rawd y , mu s imy k ied y ś p o ró wn ać s wo je n o tatk i n a temat imp o n d erab ilió w i k o n flik tó w. Czy n ie b y ło b y d ziwn e, g d y b y ś my o k azali s ię p o d o b n i p o d k ażd y m wzg lęd em? — By łb y m zas k o czo n y — p rzy zn ał. By łem zafas cy n o wan y i tro ch ę p rzes tras zo n y tą ro zmo wą, ch o ć o p ierałem s ię ty lk o n a wy czu ciu , b ez żad n y ch k o n k retó w. By li d o s ieb ie p o d o b n i. Nig d y jes zcze n ie s ły s załem, b y o s p rawach o g ó ln y ch mó wić z tak ą p recy zją i n acis k iem — n ig d zie p o za Amb erem, g d zie częs to z tak ich d y s k u s ji czy n io n o ro d zaj s p o rtu . — Pro s zę o wy b aczen ie. — M an d o r zwró cił s ię d o całeg o to warzy s twa. — M u s zę s ię o d d alić, b y w s p o k o ju wracać d o s ił. Dzięk i ci za g o ś cin n o ś ć, p an ie. — Sk ło n ił s ię p rzed Su h u y em. — I za ro zk o s z, jak ą b y ło s k rzy żo wan ie n as zy ch … ś cieżek . — To d o Dary . — Do p iero co p rzy b y łeś — rzek ł Su h u y . — Nie zd ąży łem cię n iczy m p o częs to wać. M arn y ze mn ie g o s p o d arz. — Nie o b awiaj s ię, s tary p rzy jacielu . Nic n ie mo g ło b y cię tak im u czy n ić. — Zerk n ął jes zcze n a mn ie, co fając s ię d o o twarteg o p rzejś cia. — Na razie — rzu cił. Kiwn ąłem g ło wą. Wk ro czy ł w b ramę, a s k ała s tward n iała, g d y ty lk o zn ik n ął. — Tru d n o n ie p o d ziwiać jeg o p rzemó w — s twierd ziła mo ja matk a. — I to b ez żad n ej p ró b y . — Wd zięk — zau waży ł Su h u y . — Uro d ził s ię, mając g o w n ad miarze. — Zas tan awiam s ię, k to d zis iaj zg in ie? — wes tch n ęła. — Nie jes tem p ewien , czy tak ie d o my s ły mają jak ieś p o d s tawy — o d p arł. Ro ześ miała s ię. — A jeś li n awet, z p ewn o ś cią b rak u je im d o b reg o s mak u .

— M ó wis z z p o tęp ien iem czy zazd ro ś cią? — Z żad n y m z ty ch u czu ć. Alb o wiem ja tak że jes tem wielb icielk ą wd zięk u … i d o b ry ch żartó w. — M amo — wtrąciłem. — Co s ię właś ciwie d zieje? — O co ci ch o d zi, M erlin ie? — Wy jech ałem s tąd d awn o temu . Wy s łałaś d emo n a, żeb y mn ie o d s zu k ał i s ię mn ą zao p iek o wał. Po trafił zap ewn e wy tro p ić k o g o ś z k rwi Amb eru . Stąd n as tąp iło zamies zan ie międ zy mn ą a Lu k iem. Po s tan o wił więc zająć s ię n ami o b o ma… d o p ó k i Lu k e n ie ro zp o czął ty ch cy k liczn y ch zamach ó w n a mo je ży cie. Wted y d emo n ch ro n ił mn ie p rzed n im i p ró b o wał u s talić, k tó ry z n as jes t właś ciwą o s o b ą. M ies zk ał n awet z Lu k iem p rzez jak iś czas , a p o tem ru s zy ł za mn ą. Po win ien em s ię teg o d o my ś lić, p o n ieważ b ard zo mu zależało , żeb y p o zn ać imię mo jej matk i. Najwy raźn iej Lu k e b y ł ró wn ie mało mó wn y w k wes tii s wo jeg o p o ch o d zen ia. Ro ześ miała s ię. — To ws p an iały o b raz — zaczęła. — M ała J as ra i Ks iążę Ciemn o ś ci… — Nie zmien iaj tematu — p rzerwałem. — Po my ś l, jak ie to k ręp u jące d la d o ro s łeg o mężczy zn y : matk a wy s y ła d emo n y , żeb y g o p iln o wały . — W liczb ie p o jed y n czej. By ł ty lk o jed en d emo n , k o ch an ie. — Co z teg o ? Ch o d zi o zas ad ę. Kied y d as z s o b ie s p o k ó j z tą o p iek ą? M am d o ś ć… — Ty'iga p rawd o p o d o b n ie n ieraz u rato wała ci ży cie, M erlin ie. — No tak . Ale… — Wo lałb y ś b y ć martwy n iż p o d o p iek ą? Ty lk o d lateg o , że p o mo c p rzy s zła o d e mn ie? — Nie o to ch o d zi! — Więc o co ? — Po p ro s tu u zn ałaś , że n ie d am s o b ie rad y . — I n ie d ałeś s o b ie rad y . — Ale n ie mo g łaś teg o z g ó ry wied zieć. Przy jęłaś , że w Cien iu p o trzeb u ję n iań k i, że jes tem n aiwn y , łatwo wiern y , n ieo s tro żn y … — Pewn ie zran ię two je u czu cia, ale tak i właś n ie b y łeś , ru s zając w miejs ce tak ró żn e o d Dwo rcó w jak ten Cień . — Tak . Bo p o trafię s am o s ieb ie zad b ać. — Nie wy ch o d ziło ci to n ajlep iej. Ale s am p rzy jmu jes z k ilk a b ezp o d s tawn y ch zało żeń . Dlaczeg o s ąd zis z, że p o wo d y , k tó re wy mien iłeś , s ą jed y n e, jak ie s k ło n iły

mn ie d o p o d jęcia tak ich d ziałań ? — Zg o d a. Czy wied ziałaś , że Lu k e zaws ze trzy d zies teg o k wietn ia b ęd zie p ró b o wał mn ie zab ić? A jeś li o d p o wied ź b rzmi: tak , to czemu mi zwy czajn ie n ie p o wied ziałaś ? — Nie wied ziałam, że Lu k e b ęd zie p ró b o wał cię zab ić k ażd eg o trzy d zies teg o k wietn ia. Od wró ciłem s ię. Zacis n ąłem i ro zlu źn iłem p alce. — Czy li zro b iłaś to ws zy s tk o d la zab awy ? — M erlin ie, d laczeg o tak tru d n o ci p rzy zn ać, że in n i lu d zie mo g ą wied zieć o rzeczach , o k tó ry ch ty n ie mas z p o jęcia? — Zaczn ijmy o d ich n iech ęci, b y mn ie o ty ch rzeczach p o in fo rmo wać. M ilczała p rzez ch wilę. Wres zcie… — Ob awiam s ię, że mas z tro ch ę racji — p rzy zn ała. — Ale is tn iały ważn e p o wo d y , b y n ie mó wić z to b ą o ty ch s p rawach . — Więc zaczn ij o d tej n iemo żn o ś ci. Po wied z mi teraz, d laczeg o wted y mi n ie zau fałaś . — To n ie jes t k wes tia zau fan ia. — Czy mo żes z mi ju ż wy jaś n ić, o co ch o d ziło ? Ko lejn a ch wila milczen ia. — Nie — o ś wiad czy ła wres zcie. — J es zcze n ie. Zwró ciłem s ię k u n iej. Twarz miałem s p o k o jn ą, g ło s o b o jętn y . — A zatem n ic s ię n ie zmien iło — rzek łem. — I s ię n ie zmien i. Nad al mi n ie u fas z. — Niep rawd a! — zawo łała, zerk ając n a Su h u y a. — To p o p ro s tu n ie jes t o d p o wied n ie miejs ce an i czas , b y p o ru s zać ten temat. — M o że p rzy n ieś ć ci co ś d o p icia, Daro ? — wtrącił n aty ch mias t Su h u y . — A mo że co ś p rzek ąs is z? — Nie, d zięk u ję. Zaraz mu s zę iś ć. — M amo , w tak im razie p o wied z mi co ś o ty'idze. — A co ch ciałb y ś wied zieć? — Przy wo łałaś d emo n a z p rzes trzen i p o za Krawęd zią? — Zg ad za s ię. — Te s two rzen ia s ą z n atu ry b ezcieles n e, mo g ą jed n ak d la włas n y ch celó w o p an o wać cu d ze ciało . — Is to tn ie.

— Przy p u ś ćmy , że tak a is to ta p rzejmie ciało o s o b y u mierającej, co u czy n i ją jed y n y m d u ch em i in telig en cją n im k ieru jącą. — In teres u jące. Czy to h ip o tety czn y p ro b lem? — Nie. To rzeczy wiś cie s ię s tało z ty'igą, k tó rą za mn ą p o s łałaś . Teraz n ie mo że o p u ś cić teg o ciała. Dlaczeg o ? — Szczerze mó wiąc, n ie jes tem p ewn a. — J es t u więzio n a — wtrącił Su h u y . — M o że o b ejmo wać b ąd ź o p u s zczać ciało jed y n ie d ro g ą reak cji z zamies zk u jący m je u my s łem. — Ciało z ty'igą wró ciło d o zd ro wia p o ch o ro b ie, k tó ra zab iła jeg o ś wiad o mo ś ć — p o wied ziałem. — Ch ces z p o wied zieć, że u tk n ęła w n im d o k o ń ca? — Tak . O ile wiem. — Po wied z mi w tak im razie: g d y ciało u mrze, czy zo s tan ie u wo ln io n a czy raczej zg in ie wraz z n im? — M o że n as tąp ić jed n o alb o d ru g ie. Im d łu żej jed n ak p o zo s taje w ty m ciele, ty m b ard ziej jes t p rawd o p o d o b n e, że zg in ie. Ob ejrzałem s ię n a matk ę. — Oto k o n iec tej h is to rii — o zn ajmiłem. Wzru s zy ła ramio n ami. — Sk o ń czy łam z ty m d emo n em i u wo ln iłam g o — rzek ła. — W razie p o trzeb y zaws ze mo g ę wezwać n as tęp n eg o . — Nie ró b teg o . — Nie zro b ię. W tej ch wili n ie ma p o wo d u . — Gd y b y ś jed n ak u zn ała, że is tn ieje tak a p o trzeb a, n ie wah ałab y ś s ię? — M atk a zwy k le d b a o b ezp ieczeń s two s y n a, czy to mu s ię p o d o b a czy n ie. Un io s łem lewą d ło ń , g n iewn y m g es tem wy s u wając p alec ws k azu jący , k ied y zau waży łem, że n o s zę jas n ą b ran s o letę — zd awała s ię n iemal h o lo g raficzn y m o b razem p lecio n eg o p o wro za. Op u ś ciłem ręk ę i o p an o wałem reak cję. — Teraz zn as z ju ż mo je u czu cia — o ś wiad czy łem. — Po zn ałam je ju ż d awn o — o d p arła. — M o że s p o tk amy s ię n a o b ied zie w Lin iach Sawall, za p ó ł o b ro tu , p o d fio leto wy m n ieb em. Zg o d a? — Zg o d a. — A więc n a razie. Do b reg o o b ro tu , Su h u y u . — Do b reg o o b ro tu , Daro . Zro b iła trzy k ro k i i zn ik n ęła, zg o d n ie z wy mag an iami ety k iety tą s amą d ro g ą,

k tó rą tu p rzy b y ła. Zawró ciłem i s tan ąłem n ad s ad zawk ą. Sp o jrzałem w jej g łęb ię, czu jąc, jak z wo ln a ro zlu źn iają s ię zaciś n ięte w węzeł mięś n ie k ark u . Po d p o wierzch n ią wid ziałem teraz J as rę i J u lię w cy tad eli Twierd zy . Ro b iły co ś tajemn iczeg o w lab o rato riu m. I n ag le p o p ły n ęły n ad n imi p as ma jak b y o k ru tn ej p rawd y p rzeras tającej ws zelk i p o rząd ek i p ięk n o , fo rmu jąc s ię w twarz o fas cy n u jący ch , p rzerażający ch p ro p o rcjach . Po czu łem d ło ń n a ramien iu . — Ro d zin a… — wes tch n ął Su h u y . — In try g u je i d o p ro wad za d o s zału . Od czu was z w tej ch wili ty ran ię afek tu , p rawd a? Przy tak n ąłem. — M ark Twain ws p o min ał, że mo żn a d o b ierać s o b ie p rzy jació ł, ale n ie k rewn y ch — p o wied ziałem. — Nie wiem, co p lan u ją, ch o ć mam p ewn e p o d ejrzen ia — o d p arł. — W tej ch wili n ic n ie mo żes z zro b ić. Ty lk o wy p o czy wać i czek ać. Ch ciałb y m p o s łu ch ać two jej o p o wieś ci. — Dzięk i, wu jk u . Ows zem, d laczeg o n ie? Op o wied ziałem mu o ws zy s tk im. Wró ciliś my d o k u ch n i, żeb y s ię czy mś p o k rzep ić, p o tem o p u ś ciliś my ją in n ą d ro g ą. Pro wad ziła n a taras d ry fu jący p o n ad żó łty mi falami o cean u zalewający mi ró żo we s k ały i p laże p o d mro czn y m, ciemn o n ieb ies k im n ieb em b ez g wiazd . Tam d o k o ń czy łem s wo ją h is to rię. — To rzeczy wiś cie in teres u jące — s twierd ził p o ch wili. — Tak ? Czy żb y ś d o s trzeg ał co ś , co ja p rzeo czy łem? — Zb y t wiele d o s tarczy łeś mi materiału d o p rzemy ś len ia, b y m p o ch o p n ie wy g łas zał s ąd y . Na razie n a ty m p o p rzes tań my . — J ak ch ces z. Op arłem s ię o p o ręcz i s p o jrzałem n a wo d ę. — M u s is z o d p o cząć — s twierd ził wres zcie. — Ch y b a tak . — Ch o d ź, zap ro wad zę cię d o two jeg o p o k o ju . Wy ciąg n ął d ło ń , a ja ją ch wy ciłem. Razem zap ad liś my s ię w p o s ad zk ę. I tak zas n ąłem p o ś ró d g o b elin ó w i ciężk ich d rap erii, w k o mn acie b ez d rzwi w Lin iach Su h u y . M o że b y ła to wieża, g d y ż s ły s załem wiatr za mu rami. A ś p iąc, ś n iłem…

Zn ó w b y łem w Amb erze i s zed łem lś n iącą Galerią Lu s ter. Świece mig o tały w wy s o k ich lich tarzach . M o je s to p y n ie wy d awały d źwięk u . Zwierciad ła p o jawiały s ię we ws zelk ich mo żliwy ch k s ztałtach . Wielk ie i małe, zak ry wały ś cian y z o b u s tro n . M ijałem s ieb ie w ich g łęb iach , o d b iteg o , zn iek s ztałco n eg o , czas em o d b iteg o p o n o wn ie… Zatrzy małem s ię p rzed wy s o k im, p ęk n ięty m zwierciad łem p o lewej s tro n ie, w cy n o wej ramie. J u ż k ieru jąc s ię tam, wied ziałem, że to n ie s ieb ie zo b aczę ty m razem. Nie p o my liłem

s ię. Z lu s tra p atrzy ła n a mn ie Co ral. M iała n a s o b ie

b rzo s k win io wą b lu zę i zd jęła z o k a o p as k ę. Pęk n ięcie d zieliło jej twarz n a p o ło wy . Lewe o k o b y ło zielo n e, tak jak je p amiętałem, p rawy m b y ł Klejn o t Ws zech mo cy . Ob a s k u p iały n a mn ie s p o jrzen ie. — M erlin ie — p o wied ziała. — Po mó ż mi. To n azb y t d ziwn e. Od d aj mi mo je o k o . — Nie wiem jak — o d p arłem. — Nie p o jmu ję, co ci zro b io n o . — M o je o k o — p o wtó rzy ła, jak b y mn ie n ie s ły s zała. — Świat to wiru jące p o tęg i w Ok u Ws zech mo cy . Zimn y … tak i zimn y … n ie jes t p rzy jazn y m miejs cem. Po mó ż mi. — Zn ajd ę s p o s ó b — o b iecałem. — M o je o k o … — mó wiła d alej. Ru s zy łem p rzed s ieb ie. Z p ro s to k ątn eg o lu s tra w d rewn ian ej ramie, wy rzeźb io n ej u p o d s tawy w k s ztałt fen ik s a, s p o jrzał n a mn ie Lu k e. — Cześ ć, s tary k u mp lu — rzu cił. Nie wy g ląd ał n a s zczęś liweg o . — Wies z, ch ciałb y m jak o ś o d zy s k ać miecz taty . Nie trafiłeś n a n ieg o p rzy p ad k iem? — Raczej n ie — mru k n ąłem. — To ws ty d , tak s zy b k o s tracić twó j p rezen t. Ro zg ląd aj s ię za n im, d o b rze? M am p rzeczu cie, że mo że s ię p rzy d ać. — Na p ewn o — o b iecałem. — W k o ń cu jes teś częś cio wo o d p o wied zialn y za to , co s ię s tało — mó wił d alej. — Fak t — p rzy zn ałem. — … A ja b ard zo b y m ch ciał g o o d zy s k ać. — Do b ra — rzu ciłem, o d ch o d ząc. Zło ś liwy ś mies zek zab rzmiał z o walu w b rązo wej ramie p o p rawej s tro n ie. Ob ejrzałem s ię i zo b aczy łem w n im twarz Victo ra M elman a, czarn o k s iężn ik a

z Cien ia-Ziemi, z k tó ry m s p o tk ałem s ię d awn o temu , g d y mo je p ro b lemy d o p iero s ię zaczy n ały . — Sy n u p o tęp ien ia! — s y k n ął. — Przy jemn ie wid zieć cię zag u b io n eg o w p iek le. Niech mo ja k rew p ło n ie o g n iem n a two ich ręk ach . — Two ja k rew s p ad ła n a two je ręce — o d p arłem. — Uważam cię za s amo b ó jcę. — Wcale n ie — wark n ął. — Zab iłeś mn ie n ieu czciwie. — Bzd u ra. M o że i ciąży n a mn ie wiele win , ale two ja ś mierć d o n ich n ie n ależy . Ch ciałem o d ejś ć, g d y jeg o ręk a wy s u n ęła s ię z lu s tra i ch wy ciła mn ie za ramię. — M o rd erca! — k rzy k n ął. Strzep n ąłem jeg o d ło ń . — Od czep s ię — rzu ciłem i p o s zed łem d alej. Po ch wili z s zero k ieg o lu s tra w zielo n ej ramie, z zielo n y m p o ły s k iem n a s zk le, zawo łał mn ie Ran d o m. Po k ręcił g ło wą. — M erlin ie! M erlin ie! Co właś ciwie zamierzas z? — zap y tał. — Od p ewn eg o czas u d o my ś lam s ię, że n ie in fo rmu jes z mn ie o ws zy s tk im, co n am g ro zi. — No có ż — o d p arłem, p rzy g ląd ając s ię jeg o p o marań czo wej k o s zu lce i lev is o m. — To p rawd a, s ir. Po p ro s tu n ie miałem czas u , b y o mó wić n iek tó re k wes tie. — Kwes tie d o ty czące b ezp ieczeń s twa k raju … a ty n ie miałeś czas u ? — Wy d aje mi s ię, że w g rę wch o d zi czy n n ik o cen y . — J eś li zag ro żo n e jes t n as ze b ezp ieczeń s two , to ja d o k o n u ję o cen . — Tak , s ir. Ro zu miem to … — M u s imy p o ro zmawiać, M erlin ie. Czy ch o d zi o to , że s p rawa d o ty czy ró wn ież two jeg o ży cia o s o b is teg o ? — Ch y b a tak … — To b ez zn aczen ia. Kró les two jes t ważn iejs ze. M u s imy p o ro zmawiać. — Tak , s ir. Gd y ty lk o … — Żad n e „g d y ty lk o ”, d o d iab ła! Naty ch mias t! Przes tań s ię b awić ty m, co k o lwiek teraz p lan u jes z, i wracaj! M u s imy p o ro zmawiać! — Oczy wiś cie. M u s zę… — Przes tań p leś ć! To ju ż p rawie zd rad a, jeś li u k ry was z is to tn e in fo rmacje! Ch cę s ię z to b ą zo b aczy ć! Wracaj d o d o mu ! — Wró cę — rzu ciłem i o d s zed łem p o s p ies zn ie. J eg o g ło s d o łączy ł d o n iecich n ąceg o ch ó ru in n y ch , p o wtarzający ch s wo je żąd an ia, p ro ś b y czy o s k arżen ia. Z k o lejn eg o lu s tra — o k rąg łeg o , z n ieb ies k ą, p lecio n ą ramą — p rzy g ląd ała mi s ię

J u lia. — Tam jes teś — p o wied ziała n iemal z żalem. — Wies z, że cię k o ch ałam. — J a też cię k o ch ałem — o d p arłem. — Du żo czas u p o trzeb o wałem, żeb y to zro zu mieć. I ch y b a ws zy s tk o p o p s u łem. — Nie k o ch ałeś mn ie d o s tateczn ie mo cn o — o ś wiad czy ła. — Nie d o ś ć, żeb y mi zau fać. I w ten s p o s ó b u traciłeś mo je zau fan ie. Od wró ciłem g ło wę. — Przy k ro mi. — To n ie wy s tarczy . Zo s taliś my wro g ami. — Nie mu s iało tak b y ć. — Za p ó źn o — s twierd ziła. — Za p ó źn o . — Przy k ro mi — p o wtó rzy łem i o d s zed łem. Po ch wili trafiłem n a J as rę w czerwo n ej, lś n iącej b ry lan tami ramie. Wy s u n ęła d ło ń o jas k rawy ch p azn o k ciach i p o g ład ziła mn ie p o p o liczk u . — Wy b ieras z s ię g d zieś , d ro g i ch ło p cze? — s p y tała. — M am n ad zieję. Uś miech n ęła s ię k rzy wo i ś ciąg n ęła warg i. — Uzn ałam, że mas z zły wp ły w n a mo jeg o s y n a — o zn ajmiła. — Złag o d n iał, k ied y s ię z to b ą zap rzy jaźn ił. — Bard zo mi p rzy k ro — zap ewn iłem ją. — … Co czy n i g o n iezd atn y m d o s p rawo wan ia wład zy . — Niezd atn y m czy n iech ętn y m? — Ws zy s tk o jed n o . To two ja win a. — On jes t ju ż d u ży m ch ło p cem, J as ro . Sam p o d ejmu je d ecy zje. — Ob awiam s ię, że n au czy łeś g o p o d ejmo wać b łęd n e. — Nik t n im n ie k ieru je. Nie miej p reten s ji d o mn ie, jeś li ro b i co ś , co ci s ię n ie p o d o b a. — A jeś li Kas h fa p ad n ie, b o zmięk ł p o d two im wp ły wem? — Rezy g n u ję z n o min acji n a win n eg o — rzek łem i p o s tąp iłem o k ro k . Do b rze, że s ię ru s zy łem, g d y ż jej d ło ń wy s trzeliła k u mn ie, a p azn o k cie s ięg n ęły d o twarzy . Ch y b iła o wło s . Cis k ała za mn ą wy zwis k a, k tó re n a s zczęś cie u to n ęły wś ró d k rzy k ó w in n y ch . — M erlin ie? Sp o jrzałem w p rawo i zo b aczy łem twarz Nay d y w s reb rn y m lu s trze, k tó reg o

p o wierzch n ia i o zd o b n a rama b y ły jed n y m k awałk iem metalu . — Nay d a! A o co ty mas z d o mn ie p reten s je? — O n ic — o d p arła d ama ty'iga. — Przech o d ziłam ty lk o i ch ciałam s p y tać o d ro g ę. — Nie czu jes z d o mn ie n ien awiś ci? J ak a miła o d mian a. — Nien awid zić cię? Nie b ąd ź g łu p tas em. Nie p o trafiłab y m. — Ws zy s cy in n i w tej g alerii g n iewają s ię n a mn ie. — To ty lk o s en , M erlin ie. Ty jes teś p rawd ziwy , ja jes tem p rawd ziwa, i n ic n ie wiem o p o zo s tały ch . — Przy k ro mi, że mo ja matk a rzu ciła n a cieb ie zak lęcie i n ak azała mn ie ch ro n ić p rzez te ws zy s tk ie lata. Czy n ap rawd ę jes teś ju ż wo ln a? J eś li n ie, mó g łb y m… — J es tem wo ln a. — Żału ję, że tak tru d n o b y ło ci wy p ełn iać ten n ak az. Nie wied ziałaś , czy to mn ie czy Lu k e'a p o win n aś s trzec. Kto mó g ł p rzewid zieć, że d wó ch Amb ery tó w zamies zk a w tej s amej o k o licy w Berk eley ? — J a n ie żału ję. — Co mas z n a my ś li? — Przy s złam zap y tać o d ro g ę. Ch cę wied zieć, g d zie zn ajd ę Lu k e'a. — J ak to g d zie? W Kas h fie. Wczo raj k o ro n o wali g o n a k ró la. Po co ci jes t p o trzeb n y ? — Nie d o my ś liłeś s ię? — Nie. — Ko ch am g o . Zaws ze k o ch ałam. Teraz, k ied y jes tem wo ln a o d czaru i mam włas n e ciało , ch cę mu p o wied zieć, że b y łam Gail i co czu ję. Dzięk i, M erlin ie. Do zo b aczen ia. — Zaczek aj! — Tak ? — Nig d y ci n ie p o d zięk o wałem za to , że b ro n iłaś mn ie p rzez te lata… n awet jeś li b y łaś d o teg o zmu s zo n a i n awet jeś li s p rawiało mi to k ło p o ty . Dzięk u ję… i p o wo d zen ia. Uś miech n ęła s ię i ro zwiała. Do tk n ąłem zwierciad ła. — Po wo d zen ia — zd awało mi s ię, że mó wi. Dziwn e. To ty lk o s en . Ale n ie mo g łem s ię o b u d zić, a ws zy s tk o wy d awało s ię realn e. Właś ciwie… — J ak wid zę, wró ciłeś d o Dwo rcó w, żeb y s p is k o wać. To z lu s tra o trzy k ro k i p rzed e mn ą, wąs k ieg o i w czarn ej ramie.

Po d s zed łem. M ó j b rat J u rt s p o jrzał n a mn ie z n iech ęcią. — Czeg o ch ces z? — zap y tałem. J eg o twarz b y ła g n iewn ą p aro d ią mo jej. — Ch cę, żeb y ś n ig d y n ie is tn iał — o ś wiad czy ł. — A s k o ro to n iemo żliwe, ch cę cię zo b aczy ć martweg o . — A jak a jes t trzecia mo żliwo ś ć? — Uwięzien ie w jak imś o s o b is ty m p iek le. — Dlaczeg o ? — Sto is z p o międ zy mn ą a ws zy s tk im, czeg o p rag n ę. — Ch ętn ie o d s tąp ię. Po wied z, w jak i s p o s ó b . — Nie mo żes z i n ie zech ces z z włas n ej wo li. — Dlateg o mn ie n ien awid zis z? — Tak . — M y ś lałem, że k ąp iel w Fo n tan n ie M o cy zn is zczy ła two je emo cje. — Nie p rzes zed łem p ełn ej k u racji, a to ty lk o je wzmo cn iło . — Czy mo g lib y ś my zap o mn ieć o ws zy s tk im i zacząć jes zcze raz? Zo s tać p rzy jació łmi? — Nig d y . — Nie liczy łem n a to . — On a zaws ze wo lała cieb ie n iż mn ie. A teraz zas iąd zies z n a tro n ie. — Nie b ąd ź ś mies zn y . Nie ch cę g o . — Two je p rag n ien ia n ie mają tu n ic d o rzeczy . — Nie p rzy jmę g o . — Ows zem, p rzy jmies z… Ch y b a że wcześ n iej cię zab iję. — Nie b ąd ź g łu p i. Ta g ra n ie jes t warta ś wieczk i. — Pewn eg o d n ia… ju ż n ied łu g o … k ied y n ajmn iej s ię b ęd zies z s p o d ziewał, o b ejrzy s z s ię i zo b aczy s z mn ie. Wted y b ęd zie ju ż za p ó źn o . Lu s tro p o czern iało . — J u rt! Nic. Iry tu jące, że mu s zę g o zn o s ić n ie d o ś ć że n a jawie, to jes zcze we ś n ie. Zwró ciłem wzro k k u o b ramo wan emu p ło mien iem zwierciad łu o k ilk a k ro k ó w p rzed e mn ą. Wied ziałem jak o ś , że to k o lejn e n a mo jej d ro d ze. Ru s zy łem d o n ieg o . Uś miech ała s ię.

— No i mas z — p o wied ziała. — Cio ciu , co s ię d zieje? — Wy d aje s ię, że to k o n flik t z ro d zaju ty ch , k tó re o k reś la s ię g en eraln ie jak o n iered u k o waln e — o d p arła Fio n a. — Nie tak iej o d p o wied zi mi trzeb a. — Zb y t wiele s ię d zieje, żeb y u d zielić ci lep s zej. — I ty mas z w ty m ro lę d o o d eg ran ia? — Bard zo n iewielk ą. Nie tak ą, żeb y m mo g ła ci w tej ch wili jak o ś p o mó c. — Co mam ro b ić? — Przek o n aj s ię, jak ie mas z mo żliwo ś ci, i wy b ierz n ajlep s zą. — Najlep s zą d la k o g o ? Najlep s zą d la czeg o ? — Ty lk o ty mo żes z to o k reś lić. — M o że u d zielis z mi jak iejś ws k azó wk i? — Czy mo g łeś p rzejś ć Wzo rzec Co rwin a teg o d n ia, k ied y cię tam zap ro wad ziłam? — Tak . — Po d ejrzewałam to . Zo s tał wy k reś lo n y w n iezwy k ły ch o k o liczn o ś ciach . Nie d a s ię g o s k o p io wać. Nas z Wzo rzec n ig d y b y n ie d o p u ś cił d o jeg o p o ws tan ia, g d y b y s am n ie b y ł u s zk o d zo n y i zb y t s łab y , b y temu zap o b iec. — I co ? — Nas z Wzo rzec p ró b u je g o wch ło n ąć, p rzy łączy ć. J eś li o d n ies ie s u k ces , b ęd zie to k atas tro fą ró wn ie s tras zn ą, jak g d y b y Wzo rzec Amb eru zo s tał zn is zczo n y p o d czas wo jn y . Ró wn o wag a z Ch ao s em zo s tan ie n ieo d wracaln ie zak łó co n a. — Czy Ch ao s n ie jes t d o ś ć p o tężn y , b y n a to n ie p o zwo lić? Sąd ziłem, że ich s iły s ą ró wn e. — By ły , d o p ó k i n ie n ap rawiłeś Wzo rca w Cien iu . Ten w Amb erze g o wch ło n ął. Wted y jeg o p o tęg a p rzero s ła mo c Ch ao s u . Teraz, mimo o p o ru Lo g ru s u , p o trafi s ięg n ąć d o Wzo rca two jeg o o jca. — Nie wiem, co p o win ien em zro b ić. — J a też n ie… n a razie. Ale n ak azu ję ci p amiętać o ty m, co p o wied ziałam. Kied y n ad ejd zie czas , mu s is z p o d jąć d ecy zję. Nie mam p o jęcia, czeg o ma d o ty czy ć, ale b ęd zie b ard zo ważn a. — On a ma rację — o d ezwał s ię g ło s za mo imi p lecami. Od wró ciłem s ię i zo b aczy łem o jca w lś n iącej czarn ej ramie ze s reb rn ą ró żą u s zczy tu .

— Co rwin ie! — zawo łała Fio n a. — Gd zie jes teś ? — W miejs cu , g d zie n ie ma ś wiatła — o d p arł. — Wy o b rażałem s o b ie cieb ie w Amb erze, o jcze. Z Deird re — p o wied ziałem. — Du ch y b awią s ię w d u ch y — o d rzek ł. — Nie mam wiele czas u , g d y ż tracę s iły . Po wiem ci ty lk o jed n o : n ie u faj an i Wzo rco wi, an i Lo g ru s o wi, an i żad n emu z ich two ró w, p ó k i n ie zak o ń czy s ię ta s p rawa. Zaczął s ię ro zwiewać. — J ak mo g ę ci p o mó c?! — k rzy k n ąłem. Sło wa: — … w Dwo rcach … — d o b ieg ły d o mn ie, n im zn ik n ął. Od wró ciłem s ię zn o wu . — Fi, co o n ch ciał p rzez to p o wied zieć? — s p y tałem. Zmars zczy ła b rwi. — Od n io s łam wrażen ie, że o d p o wied ź jes t u k ry ta g d zieś w Dwo rcach — o d p arła cich o . — Gd zie? Gd zie mam jej s zu k ać? Po k ręciła g ło wą i zaczęła s ię o d wracać. — Kto mo że wied zieć n ajlep iej? — rzu ciła jes zcze i zn ik n ęła. Gło s y wciąż mn ie n awo ły wały , z ty łu i z p rzo d u . Sły s załem p łacz i ś miech , i p o wtarzan e ciąg le mo je imię. Po b ieg łem p rzed s ieb ie. — Co k o lwiek s ię zd arzy — zawo łał Bili Ro th — i b ęd zies z p o trzeb o wał d o b reg o p rawn ik a, ja s ię ty m zajmę. Nawet w Ch ao s ie. A p o tem b y ł Dwo rk in , s p o g ląd ający n a mn ie z u k o s a w mały m lu s terk u w p o s k ręcan ej ramie. — Nie ma s ię czy m p rzejmo wać — zau waży ł. — Ale zawis ły n ad to b ą ws zelk ieg o ty p u imp o n d erab ilia. — Co mam ro b ić?! — zawo łałem. — M u s is z s tać s ię k imś więk s zy m o d s ieb ie. — Nie ro zu miem. — Wy rwij s ię z k latk i, jak ą jes t two je ży cie. — J ak iej k latk i? Od s zed ł. Bieg łem, a ich s ło wa ro zb rzmiewały wo k ó ł. Przy k o ń cu k o ry tarza wis iało lu s tro p o d o b n e d o ro zciąg n ięteg o n a ramie k awałk a żó łteg o jed wab iu . Z g łęb i u ś miech n ął s ię d o mn ie Ko t z Ch es h ire.

— Nie warto s ię wy s ilać. Niech d iab li p o rwą ich ws zy s tk ich — p o wied ział. — Do k ab aretu ws tąp . Wy p ijemy p o p arę p iw i p o p atrzy my , jak ten facet malu je. — Nie! — wrzas n ąłem. — Nie! Wted y p o zo s tał ty lk o u ś miech . Ty m razem ja tak że s ię ro zwiałem. Lito ś ciwe czarn e zap o mn ien ie i ś wis t wiatru g d zieś za mu rami.

ROZDZIAŁ III Nie wiem, jak d łu g o s p ałem. Ob u d ził mn ie Su h u y , p o wtarzając mo je imię. — M erlin ie! M erlin ie! — wo łał. — Nieb o jes t b iałe. — A p rzed e mn ą p raco wity d zień — d o k o ń czy łem. — Wiem. No c też miałem p raco witą. — Zatem d o tarło d o cieb ie. — Co ? — Niewielk ie zak lęcie, jak ie p o s łałem, b y o two rzy ć twó j u my s ł n a o d ro b in ę o ś wiecen ia. M iałem n ad zieję, że zn ajd zies z o d p o wied zi wewn ątrz s ieb ie i n ie b ęd ę mu s iał cię o b ciążać s wo imi d o my s łami i p o d ejrzen iami. — Wró ciłem d o Galerii Lu s ter. — Nie wied ziałem, jak ą fo rmę mo że p rzy jąć. — Czy to b y ło rzeczy wis te? — Po win n o … jak zwy k le tak ie rzeczy . — No có ż, d zięk u ję… ch y b a. Co ś mi to p rzy p o min a… Gry ll ws p o mn iał, że ch ces z s ię ze mn ą wid zieć p rzed mo ją matk ą. — Ch ciałem s p rawd zić, jak d u żo wies z, zan im s ię z n ią s p o tk as z. Ch ciałem b ro n ić two jej s wo b o d y wy b o ru . — O czy m ty mó wis z? — J es tem p rzek o n an y , że p rag n ie zo b aczy ć cię n a tro n ie. Us iad łem i p rzetarłem o czy . — Tak , to mo żliwe — p rzy zn ałem. — Nie mam p ewn o ś ci, jak d alek o zech ce s ię p o s u n ąć, b y to o s iąg n ąć. Ch ciałem d ać ci czas d o n amy s łu , zan im p o zn as z jej p lan y . Nap ijes z s ię h erb aty ? — Tak , ch ętn ie. Przy jąłem o d n ieg o k u b ek i p o d n io s łem d o u s t. — Czy wies z co ś o p ró cz teg o , że d o my ś las z s ię jej p rag n ień ? — s p y tałem. Po k ręcił g ło wą. — Nie mam p o jęcia, jak in ten s y wn y p rzewid u je p ro g ram — o d p arł. — J eś li o to ci ch o d zi. Nie wiem, czy o n a za n im s tała czy k to ś in n y , ale to zak lęcie, z k tó ry m tu

p rzy b y łeś , ju ż zn ik n ęło . — Two ja ro b o ta? Przy tak n ął. — Nie u ś wiad amiałem s o b ie, jak b ard zo s ię p rzes u n ąłem w k o lejce — s twierd ziłem. — J u rt jes t czwarty czy p iąty w s u k ces ji, p rawd a? Sk in ął g ło wą. — M am p rzeczu cie, że czek a mn ie męczący d zień — mru k n ąłem. — Sk o ń cz h erb atę — p o rad ził. — I ch o d ź za mn ą, k ied y b ęd zies z g o tó w. Wy s zed ł p rzez g o b elin ze s mo k iem n a ś cian ie. Un io s łem k u b ek . W tej s amej ch wili jas k rawa b ran s o leta n a lewy m p rzeg u b ie u wo ln iła s ię i p o p ły n ęła w g ó rę. Utraciła s p lo t i zmien iła s ię w p ierś cień czy s teg o b las k u . Zawis ła n ad p aru jący m p ły n em, jak b y ro zk o s zo wała s ię jeg o cy n amo n o wy m aro matem. — Cześ ć, Gh o s t — rzu ciłem. — Dlaczeg o tak mi s ię zawiązałeś n a ręk u ? — Żeb y wy g ląd ać jak ten k awałek s zn u ra, k tó ry zwy k le n o s is z — n ad es zła o d p o wied ź. — Po my ś lałem, że ci s ię to s p o d o b a. — Ch ciałem s p y tać, co tam właś ciwie ro b iłeś p rzez cały czas . — Słu ch ałem, tatk u . Sp rawd załem, czy mo g ę p o mó c. Ci lu d zie to też two i k rewn i? — Tak . Ci, k tó ry ch s p o tk ałem d o tej p o ry . — Czy mu s imy wró cić d o Amb eru , żeb y źle o n ich mó wić? — Nie. Ta zas ad a o d n o s i s ię ró wn ież d o Dwo rcó w. — Ły k n ąłem h erb aty . — M as z n a my ś li jak ieś k o n k retn e zło ? Czy to p y tan ie o g ó ln e? — Nie u fam two jej matce i two jemu b ratu M an d o ro wi, ch o ciaż to mo ja b ab cia i s try j. Od n io s łem wrażen ie, że mają wzg lęd em cieb ie jak ieś p lan y . — M an d o r zaws ze d o b rze mn ie trak to wał. — … A twó j wu j, Su h u y … wy d aje s ię całk iem s tab iln y u my s ło wo , jed n ak b ard zo mi p rzy p o min a Dwo rk in a. M o że cierp ieć n a ws zelk ieg o ty p u wewn ętrzn e ro zch wian ia i lad a ch wila s traci ro zs ąd ek . — M am n ad zieję, że n ie. Nic tak ieg o n ig d y s ię n ie zd arzy ło . — No tak , ale n ap ięcie ro ś n ie i w ch wili s tres u … — A właś ciwie s k ąd wy trzas n ąłeś tę tan ią p s y ch o lo g ię? — Stu d io wałem d zieła wielk ich p s y ch o lo g ó w n a Cien iu -Ziemi. To częś ć mo ich n ieu s tający ch p ró b zro zu mien ia czło wiek a. Do s zed łem d o wn io s k u , że czas d o wied zieć s ię czeg o ś o reak cjach irracjo n aln y ch .

— Sk ąd tak i p o my s ł? — Szczerze mó wiąc p o wo d em b y ła wers ja Wzo rca wy żs zeg o rzęd u , k tó rą s p o tk ałem w Klejn o cie. Zwy czajn ie n ie mo g łem zro zu mieć p ewn y ch jej as p ek tó w. To p rzy wio d ło mn ie d o ro zważań o teo rii ch ao s u , p o tem d o M en n in g era i in n y ch , d o s tu d ió w n ad jeg o man ifes tacjami w ś wiad o mo ś ci. — J ak ieś wy n ik i? — J es tem teraz mąd rzejs zy . — Ale w k wes tii Wzo rca. — Tak . Alb o ma elemen t irracjo n aln o ś ci jak o tak i, p o d o b n ie d o is to t ży wy ch , alb o jes t in telig en cją tak ieg o rzęd u , że n iek tó re jej d ziałan ia wy d ają s ię ty lk o n ieracjo n aln e is to to m n iżs zy m. Z p u n k tu wid zen ia p rak ty k i wy ch o d zi n a jed n o . — Nie miałem o k azji p rzep ro wad zen ia p ewn y ch tes tó w, jak ie zap ro jek to wałem… Ale czy two im zd an iem s am mieś cis z s ię w tej k ateg o rii? — J a? Irracjo n aln y ? Nie p rzy s zło mi to d o g ło wy . Nie wiem, czy to w o g ó le mo żliwe. Do p iłem h erb atę i zs u n ąłem n o g i z łó żk a. — Szk o d a — s twierd ziłem. — Sąd zę, że właś n ie elemen t n ieracjo n aln o ś ci czy n i n as n ap rawd ę lu d źmi… a tak że d o s trzeżen ie g o w s o b ie, ma s ię ro zu mieć. — Tak s ąd zis z? Ws tałem i zacząłem s ię u b ierać. — Tak . A o p an o wan ie g o we włas n y m u my ś le mo że mieć jak iś związek z in telig en cją i k reaty wn o ś cią. — Będ ę mu s iał b ard zo d o k ład n ie to zb ad ać. — Słu s zn ie. — Wciąg n ąłem b u ty . — I zawiad o m mn ie o s wo ich o d k ry ciach . Ub ierałem s ię d alej, g d y zap y tał: — Kied y n ieb o s tan ie s ię n ieb ies k ie, zjes z ś n iad an ie ze s wo im b ratem M an d o rem? — Tak — p o twierd ziłem. — A p o tem o b iad z matk ą? — Zg ad za s ię. — A jes zcze p ó źn iej weźmies z u d ział w p o g rzeb ie zmarłeg o mo n arch y ? — Wezmę. — Czy p o win ien em b y ć p rzy to b ie, żeb y cię o ch ran iać? — Będ ę b ezp ieczn y wś ró d k rewn y ch , Gh o s t. Nawet jeś li im n ie u fas z.

— Na o s tatn im p o g rzeb ie, w k tó ry m u czes tn iczy łeś , k to ś rzu cił b o mb ę. — Fak t. Ale to b y ł Lu k e, a o n zrezy g n o wał. Nic mi n ie g ro zi. J eś li ch ces z s ię ro zejrzeć, n ie k ręp u j s ię. — Do b rze — rzek ł. — Po zwied zam. Ws tałem, p rzes zed łem p rzez p o k ó j i s tan ąłem p rzed s mo k iem. — M o żes z mi ws k azać d ro g ę d o Lo g ru s u ? — zap y tał Gh o s t. — Ch y b a żartu jes z. — Wcale n ie. Wid ziałem ju ż Wzo rzec, ale n ie o g ląd ałem jes zcze miejs ca, g d zie zn ajd u je s ię Lo g ru s . Gd zie g o trzy mają? — Sąd ziłem, że wy p o s aży łem cię w lep s ze s y s temy p amięci. Po d czas was zeg o o s tatn ieg o s p o tk an ia n araziłeś mu s ię jak d iab li. — Ch y b a rzeczy wiś cie. M y ś lis z, że wciąż ma p reten s je? — Od p o wiad ając b ez n amy s łu : tak . Od p o wiad ając p o n amy ś le: tak . Trzy maj s ię o d n ieg o z d alek a. —

Przed

ch wilą rad ziłeś

mi, żeb y m

p rzes tu d io wał

czy n n ik

ch ao ty czn y ,

irracjo n aln y . — Ale n ie rad ziłem s amo b ó js twa. Wło ży łem w cieb ie mn ó s two p racy . — J a też s ieb ie cen ię. I wies z, że mam imp eraty w p rzetrwan ia, tak jak is to ty o rg an iczn e. — M artwi mn ie raczej twó j ro zs ąd ek . — Wies z, jak ie mam zd o ln o ś ci. — To p rawd a, że ś wietn ie ci wy ch o d zi s zy b k a u cieczk a z ró żn y ch miejs c. — A jes teś mi win ien p o rząd n ą ed u k ację. — M u s zę s ię zas tan o wić. — Ch ces z ty lk o zy s k ać n a czas ie. M y ś lę, że s am p o trafię g o zn aleźć. — Świetn ie. Pró b u j. — Tak ie to tru d n e? — Zrezy g n o wałeś z ws zech wied zy , p amiętas z? — Tato , my ś lę, że mu s zę g o zo b aczy ć. — Nie mam czas u , żeb y cię tam zab rać. — Wy s tarczy , że ws k ażes z mi d ro g ę. Po trafię s ię u k ry ć. — To mu s zę p rzy zn ać. No d o b rze. Su h u y jes t Strażn ik iem Lo g ru s u . To w jas k in i… g d zieś tu taj. J ed y n a d ro g a, jak ą zn am, ro zp o czy n a s ię n ied alek o s tąd . — Gd zie?

— W g rę wch o d zi co ś w ro d zaju d ziewięciu zak rętó w. Rzu cę n a cieb ie wizję, żeb y cię p o p ro wad ziła. — Nie wiem, czy two je zak lęcia b ęd ą d ziałać z k imś tak im jak ja… Sięg n ąłem p rzez p ierś cień … p rzep ras zam, p rzez s p ik ard … n ało ży łem ciąg czarn y ch g wiazd ek n a map ie d ró g , k tó ry mi mu s iał p o d ąży ć, zawies iłem ją p rzed n im w p rzes trzen i mo jeg o lo g ru s o weg o wid zen ia. — Zap ro jek to wałem cieb ie — o ś wiad czy łem. — I zap ro jek to wałem to zak lęcie. — Ah a… tak — rzek ł Gh o s t. — Czu ję, że n ag le zd o b y łem d an e, d o k tó ry ch n ie mam d o s tęp u . — Zo s tan ą ci o d k ry te we właś ciwy ch mo men tach . Ufo rmu j s ię w p ierś cień n a p alcu ws k azu jący m mo jej lewej ręk i. Za ch wilę o p u ś cimy to p o mies zczen ie i p rzejd ziemy p rzez k ilk a in n y ch . Gd y zb liży my s ię d o właś ciweg o s zlak u , ws k ażę ci g o p alcem. Ru s zy s z w tamtą s tro n ę i p o d ro d ze p rzejd zies z co ś , co d o p ro wad zi cię d o in n eg o p o mies zczen ia. Gd zieś w p o b liżu zn ajd zies z czarn ą g wiazd ę, ws k azu jącą k ieru n ek d als zej d ro g i… d o in n eg o miejs ca, k o lejn ej g wiazd y i tak d alej. W k o ń cu wy n u rzy s z s ię w jas k in i, g d zie p rzeb y wa Lo g ru s . Uk ry j s ię jak n ajd o k ład n iej i o b s erwu j. Kied y zech ces z wy jś ć, o d wró cis z cały p ro ces . Zmn iejs zy ł s ię i s p ły n ął mi n a p alec. — Zn ajd ź mn ie p ó źn iej i o p o wied z o s wo ich p rzeży ciach . — M iałem tak i zamiar — n ad b ieg ł jeg o cich u tk i g ło s ik . — Nie ch ciałb y m p o więk s zać two jej p rawd o p o d o b n ej o b ecn ej p aran o i. — I s łu s zn ie. Zro b iłem k ro k i zan u rzy łem s ię w s mo k a. Wy n u rzy łem s ię w n iewielk im s alo n ik u z jed n y m o k n em wy ch o d zący m n a g ó ry , a d ru g im n a p u s ty n ię. Nie b y ło tu n ik o g o , więc wy s zed łem n a d łu g i k o ry tarz. Tak , d o k ład n ie tak to zap amiętałem. Ru s zy łem p rzed s ieb ie. M in ąłem k ilk a p o k o i, aż trafiłem n a d rzwi p o lewej s tro n ie. Od s ło n iły zb ió r s zczo tek , mio teł, wiad er, s zmat, s zu fli; o b o k u my walk ę. Zg ad za s ię. Ws k azałem p ó łk i p o p rawej s tro n ie. — Szu k aj czarn ej g wiazd y — p o wied ziałem. — M ó wis z p o ważn ie? — zab rzmiał cich y g ło s . — Id ź i zo b acz. Smu g a ś wiatła s p ły n ęła mi z p alca, ro zp ro s zy ła s ię p rzy p ó łk ach , p o tem zwin ęła w lin ię tak cien k ą, że ju ż jej n ie b y ło .

— Po wo d zen ia — s zep n ąłem i wy s zed łem. Zamk n ąłem d rzwi, n iep ewn y , czy p o s tąp iłem s łu s zn ie. Po cies zy łem s ię my ś lą, że s am zacząłb y s zu k ać i w k o ń cu n a p ewn o zn alazłb y Lo g ru s . Co k o lwiek miało s ię zd arzy ć n a ty m fro n cie, mu s iało s ię zd arzy ć. A b y łem ciek awy , co o d k ry je. Sk ręciłem i wró ciłem k o ry tarzem d o s alo n ik u . By ć mo że to o s tatn ia o k azja, b y zo s tać n a ch wilę s am, p o s tan o wiłem więc ją wy k o rzy s tać. Us iad łem n a s to s ie p o d u s zek i wy jąłem Atu ty . Przerzu ciłem talię i zn alazłem k artę Co ral, n as zk ico wan ą w p o ś p iech u tamteg o g o rączk o weg o d n ia w Amb erze. Ob s erwo wałem jej twarz, aż k arta s tała s ię zimn a. Ob raz n ab rał g łęb i, a p o tem twarz zn ik n ęła. Zo b aczy łem s ieb ie, jak s ło n eczn y m p o p o łu d n iem id ę u licami Amb eru , trzy mając ją za ręk ę i p ro wad ząc p rzez tłu m h an d larzy . Po tem s ch o d ziliś my z u rwis k a Ko lv iru , p rzed n ami ro zś wietlo n e mo rze, p rzelatu jące mewy . Po tem zn o wu w k awiarn i, s to lik u d erza o ś cian ę… Zak ry łem k artę d ło n ią. Sp ała i ś n iła. Dziwn e, trafić w ten s p o s ó b d o cu d zeg o s n u . A jes zcze d ziwn iejs ze zo b aczy ć tam s ieb ie… ch y b a że mu ś n ięcie mo jeg o u my s łu p rzy wo łało p o d ś wiad o me ws p o mn ien ia… To jed n a z d ro b n y ch zag ad ek s tawian y ch p rzez ży cie. Nie warto b u d zić zmęczo n ej d amy ty lk o p o to , b y s p y tać, jak s ię czu je. M ó g łb y m p ewn ie wezwać Lu k e'a i zap y tać, co u n iej s ły ch ać. Zacząłem s zu k ać jeg o Atu tu , zawah ałem s ię… Z p ewn o ś cią jes t b ard zo zajęty , to p rzecież p ierws ze d n i jeg o rząd ó w. A wied ziałem ju ż, że Co ral o d p o czy wa. Kied y jed n ak b awiłem s ię k artą Lu k e'a, b y wres zcie o d ło ży ć ją n a b o k , o d s ło n iłem tę p o d n ią. Szara, s reb rn a i czarn a… Twarz b y ła s tars zą, s u ro ws zą wers ją mo jej: Co rwin , mó j o jciec, s p o jrzał n a mn ie z Atu tu . Ile ju ż razy p o ciłem s ię n ad tą k artą, p ró b o wałem g o d o s ięg n ąć, aż u my s ł zap latał s ię w b o les n e s u p ły , b ez żad n eg o rezu ltatu ? Zd an iem in n y ch mo g ło to o zn aczać, że n ie ży je alb o że b lo k u je k o n tak t. I n ag le p rzy s zła mi d o g ło wy zab awn a my ś l. Przy p o mn iałem s o b ie jeg o o p o wieś ć, jak to p ró b o wał s ięg n ąć p rzez Atu t d o Bran d a, z p o czątk u b ezs k u teczn ie, g d y ż Bran d b y ł u więzio n y w tak d alek im cien iu . A p o tem ws p o mn iałem włas n e p ró b y k o n tak tu z Dwo rcami i tru d n o ś ci, jak ie p o wo d o wała o d leg ło ś ć. Przy p u ś ćmy , że n ie jes t martwy i n ie b lo k u je mn ie, ale zn alazł s ię d alek o o d miejs c, g d zie p o d ejmo wałem s taran ia? Ale k to p rzy s zed ł mi n a p o mo c o wej n o cy w Cien iu , k to p rzen ió s ł mn ie w to n iezwy k łe miejs ce p o międ zy cien iami, k u n ies amo wity m p rzy g o d o m, jak ie tam n a mn ie czek ały ? I ch o ciaż n ie b y łem p ewien n atu ry jeg o o b ecn o ś ci w Galerii Lu s ter, p ó źn iej o d k ry łem ś lad y jeg o wizy t w s amy m Amb erze. J eś li n ap rawd ę tam b y ł, to n ie mó g ł s ię u k ry wać zb y t d alek o . To o zn aczało , że p rawd o p o d o b n ie n ie d o p u s zcza d o

k o n tak tu i k o lejn a p ró b a o k aże s ię ró wn ie b ezo wo cn a jak d o ty ch czas o we. A jed n ak … Gd y b y is tn iało jak ieś in n e wy jaś n ien ie ty ch wy p ad k ó w, a w d o d atk u … Karta jak b y o ch ło d ła p o d p alcami. Czy to ty lk o złu d zen ie, czy mo c mo jeg o s k u p ien ia ją u czy n n iła? Sięg n ąłem u my s łem, s k o n cen tro wałem s ię. By ła co raz zimn iejs za. — Tato ! — zawo łałem. — Co rwin ie! J es zcze zimn iejs za… Czu b k i p alcó w zamro wiły mn ie tam, g d zie jej d o ty k ałem. Wy g ląd ało to n a p o czątek atu to weg o k o n tak tu . M o żliwe, że zn alazł s ię b liżej Dwo rcó w n iż Amb eru , w zas ięg u łączn o ś ci… — Co rwin ie — p o wtó rzy łem. — To ja, M erlin . Witaj. J eg o o b raz p rzes u n ął s ię, jak b y p o ru s zy ł. A p o tem k arta p o czern iała. A jed n ak wciąż b y ła zimn a i p o zo s tało wrażen ie b ezg ło ś n eg o k o n tak tu , n ib y p rzerwy w telefo n iczn ej ro zmo wie. — Tato ! J es teś tam? Czerń k arty n ab rała wrażen ia g łęb i. I co ś s ię w n iej p o ru s zy ło . — M erlin ? — Gło s b y ł cich y , jed n ak b y łem p ewien , że to o n p o wtarza mo je imię. — M erlin ? Ru ch w czarn ej g łęb i b y ł realn y . Co ś p ęd ziło w mo ją s tro n ę. Wy s trzeliło mi w twarz z ło p o tem s k rzy d eł, k racząc… k ru k alb o g awro n , czarn y , czarn y … — Zak azan e! — wrzes zczał. — Zak azan e! Wracaj! Co fn ij s ię! Krąży ł mi n ad g ło wą. Karty ro zs y p ały s ię p o p o d ło d ze. — Nie zb liżaj s ię! — k rak ał, fru wając wo k ó ł p o k o ju . — Zak azan e miejs ce! Wy leciał p rzez d rzwi. Po b ieg łem za n im, ale ch y b a zn ik n ął. W jed n ej ch wili s traciłem g o z o czu . — Ptak u ! — zawo łałem. — Wracaj! Nie b y ło o d p o wied zi, u cich ł trzep o t s k rzy d eł. Zajrzałem d o in n y ch k o mn at i n ie d o s trzeg łem an i ś lad u teg o s two rzen ia. — Ptak u … ! — M erlin ie! Co s ię d zieje? — To g d zieś z g ó ry . Ob ejrzałem s ię. Su h u y zs tęp o wał p o k ry s ztało wy ch s ch o d ach za falu jącą zas ło n ą b las k u . Za p lecami miał ro zg wieżd żo n e n ieb o . — Szu k am p tak a — wy jaś n iłem. — Tak ? — zd ziwił s ię. Do tarł d o p o d es tu i p rzek ro czy ł zas ło n ę, k tó ra zad rżała

i zn ik n ęła, zab ierając ze s o b ą s ch o d y . — J ak ieg o ś k o n k retn eg o p tak a? — Du żeg o i czarn eg o . Z ro d zin y g ad ający ch . Po k ręcił g ło wą. — M o g ę p o s łać p o tak ieg o — zap ro p o n o wał. — To b y ł s zczeg ó ln y p tak . — Przy k ro mi, że ci zg in ął. Wró ciliś my n a k o ry tarz. Sk ręciłem w lewo , k ieru jąc s ię d o s alo n ik u . — Ws zęd zie leżą Atu ty — zau waży ł wu j. — Pró b o wałem jed n eg o u ży ć, o b raz p o czern iał i z k arty wy fru n ął p tak , k rzy cząc: „Zak azan e!”. Wted y je u p u ś ciłem. — Wy g ląd a n a to , że twó j ro zmó wca jes t d o wcip n is iem… alb o p o d zak lęciem. Uk lęk liś my i p o mó g ł mi zeb rać k arty . — To d ru g ie jes t b ard ziej p rawd o p o d o b n e — s twierd ziłem. — Ch o d zi o Atu t mo jeg o o jca. Od d awn a g o p o s zu k u ję i teraz b y łem n ajb liżs zy celu . Sły s załem n awet jeg o g ło s z ciemn o ś ci, zan im ten p tak s ię wtrącił i n as ro złączy ł. — Wy n ik a z teg o , że Co rwin jes t u więzio n y w ciemn y m miejs cu , b y ć mo że ró wn ież s trzeżo n y m mag ią. — Oczy wiś cie! — zawo łałem. Zło ży łem k arty i s ch o wałem talię d o fu terału . Nie mo żn a p o ru s zać two rzy wem Cien ia w miejs cu , g d zie p an u je ab s o lu tn a ciemn o ś ć, k tó ra ró wn ie s k u teczn ie jak ś lep o ta u n iemo żliwia u cieczk ę k o mu ś z n as zej k rwi. To wy jaś n ien ie d o d awało d o mo ich n ied awn y ch d o ś wiad czeń elemen t racjo n alizmu . Kto ś , k to ch ciałb y wy co fać Co rwin a z g ry , z p ewn o ś cią u więziłb y g o w b ard zo ciemn ej celi. — Po zn ałeś mo jeg o o jca? — s p y tałem. — Nie — o d p arł Su h u y . — Sły s załem, że p o d k o n iec wo jn y zło ży ł k ró tk ą wizy tę w Dwo rcach . Nie miałem jed n ak p rzy jemn o ś ci. — Sły s załeś mo że, co tu ro b ił? — Uczes tn iczy ł w s p o tk an iu ze Sway v illem i jeg o d o rad cami, w to warzy s twie Ran d o ma i in n y ch Amb ery tó w. Zan im p o d p is an o trak tat p o k o jo wy . Po tem, jak ro zu miem, p o s zed ł włas n ą d ro g ą i n ie wiem, d o k ąd mo g ła g o d o p ro wad zić. — To s amo mó wią w Amb erze. Zas tan awiam s ię… Po d k o n iec o s tatn iej b itwy zab ił s zlach etn ie u ro d zo n eg o lo rd a Bo rela. Czy jes t mo żliwe, że k to ś z jeg o k rewn y ch ch ciał s ię zemś cić?

Dwa razy s zczęk n ął k łami, p o czy m ś ciąg n ął warg i. — Ró d Hen d rak e… — mru k n ął. — Ch y b a n ie. Two ja b ab k a b y ła z d o mu Hen d rak e… — Wiem. Ale n iewiele miałem z n imi d o czy n ien ia. J ak ieś n iep o ro zu mien ie z Helg ram… — Lin ie Hen d rak e mają wo js k o wy s ty l — mó wił d alej. — Bitewn a ch wała. Ry cers k i h o n o r. Sam ro zu mies z. Nie wierzę, b y w czas ach p o k o ju ży wili u razę za wy d arzen ia wo jen n e. Ws p o mn iałem o p o wieś ć o jca. — Nawet jeś li walk ę u zn alib y za n ie całk iem h o n o ro wą? — s p y tałem. — Nie wiem — p rzy zn ał. — Tru d n o p rzewid zieć ich zach o wan ie w tak k o n k retn ej s y tu acji. — Kto jes t teraz g ło wą ro d u Hen d rak e? — Diu s zes a Belis s a M in o b ee. — A jej mąż, d iu k Lars u s … Co s ię z n im s tało ? — Zg in ął p o d czas Sk azy Wzo rca. Zd aje s ię, że zab ił g o k s iążę J u lian z Amb eru . — A Bo rel b y ł ich s y n em? — Tak . — Hm… Dwó ch k rewn y ch . Nie wied ziałem o ty m. — Bo rel miał d wó ch b raci, p rzy ro d n ieg o b rata i s io s trę, liczn y ch wu jó w, cio tk i i k u zy n ó w. Tak , to wielk i ró d . A k o b iety Hen d rak e'ó w s ą ró wn ie ś miałe jak mężczy źn i. — Tak , o czy wiś cie. Śp iewają o ty m p io s en k i. Nie bierz za żonę z Hendrake'ów panny i tak d alej. M o żn a jak o ś s p rawd zić, czy Co rwin miał tu d o czy n ien ia z Hen d rak e'ami? — M o żn a p o p y tać, ale min ęło ju ż wiele lat. Ws p o mn ien ia b lak n ą, s ty g n ą tro p y . Niełatwa s p rawa. Po k ręcił g ło wą. — Du żo jes zcze czas u d o n ieb ies k ieg o n ieb a? — zap y tałem. — Nie, to ju ż wk ró tce. — W tak im razie lep iej ru s zę d o M an d o rlin ii. Ob iecałem b ratu , że zjem z n im ś n iad an ie. — Zo b aczy my s ię jes zcze — rzek ł. — Na p o g rzeb ie, jeś li n ie wcześ n iej. — Pewn ie tak . Po win ien em jes zcze s ię u my ć i p rzeb rać. Przes zed łem d ro g ę d o mo jeg o p o k o ju . Tam p rzy wo łałem mis k ę z wo d ą, my d ło ,

s zczo teczk ę d o zęb ó w i mas zy n k ę d o g o len ia. A tak że s zare s p o d n ie, czarn e b u ty i p as , fio leto wą k o s zu lę i ręk awice, czarn y p łas zcz, miecz i p o ch wę. Gd y wy g ląd ałem ju ż o d p o wied n io , p rzes zed łem p rzez p o ro ś n ięte las em wzg ó rze d o p o k o ju p rzy jęć. Stamtąd wy ru s zy łem tu n elem. O p ó ł k ilo metra g ó rs k ieg o s zlak u p ó źn iej, n ad u rwis k iem, p rzy wo łałem d ró żk ę i ru s zy łem n ią d alej. Do tarłem wp ro s t d o M an d o rlin ii, jak ieś s to metró w mas zeru jąc p o b łęk itn ej p laży p o d d wo ma s ło ń cami. Sk ręciłem w p rawo p o d zap amiętan y k amien n y łu k , s zy b k o min ąłem jezio ro b u lg o czącej lawy i ws zed łem w ś cian ę czarn eg o o b s y d ian u . Zn alazłem s ię w p rzy tu ln ej g ro cie. Dalej p rzez mo s tek , p rzez ró g cmen tarza, k ilk a k ro k ó w wzd łu ż Krawęd zi, d o h o lu wejś cio weg o jeg o Lin ii. Cała lewa ś cian a s k ład ała s ię z p o wo ln y ch p ło mien i. Prawa b y ła d ro g ą b ez p o wro tu , ch y b a że d la ś wiatła. Od k ry wała wid o k n a jak iś p o d mo rs k i ró w, g d zie p o ły s k liwe is to ty p ły wały i p o żerały s ię n awzajem. M an d o r s ied ział w lu d zk iej p o s taci p rzed b ib lio teczk ą, n a wp ro s t mn ie. Ub ran y w czerń i b iel, o p ierał n o g i o czarn ą o to man ę. W ręk u trzy mał eg zemp larz Podziwu Ro b erta Has s a, k tó ry d o s tał o d e mn ie w p rezen cie. Po d n ió s ł g ło wę i u ś miech n ął s ię. — „Og ary ś mierci p rzelęk ły s ię mn ie” — p o wied ział. — Ład n y cy tat. J ak s ię czu jes z w ty m cy k lu ? — Wres zcie wy p o częty — o d p arłem. — A ty ? Od ło ży ł k s iążk ę n a s to lik b ez n ó żek , k tó ry ak u rat p o d p ły n ął. Po tem ws tał. Fak t, że wy raźn ie czy tał Has s a ze wzg lęd u n a mo ją wizy tę, n ie wp ły wał n a jak o ś ć k o mp lemen tu . M an d o r zaws ze b y ł tak i. — Całk iem d o b rze, d zięk u ję — o ś wiad czy ł. — Ch o d ź, mu s zę cię n ak armić. Wziął mn ie p o d ramię i s k iero wał k u ś cian ie p ło mien i. Op ad ły , g d y s ię zb liży liś my , a n as ze k ro k i o d b iły s ię g ło ś n y m ech em w ch wilo wej ciemn o ś ci. Zn aleźliś my s ię w wąs k iej alejce, zalan ej ś wiatłem p rzefiltro wan y m p rzez s k lep ien ie g ałęzi n ad g ło wami. Po o b u s tro n ach k witły fio łk i. Alejk a d o p ro wad ziła n as n a wy ło żo n e k amien iami p atio z zielo n o -b iałą altan ą u k o ń ca. Ws p ięliś my s ię n a k ilk a s to p n i, d o p ięk n ie n ak ry teg o s to lik a z o s zro n io n y mi d zb an k ami s o k u i k o s zy k ami ciep ły ch b u łeczek . Ws k azał mi k rzes ło i u s iad łem. Na jeg o g es t o b o k mo jeg o n ak ry cia wy ró s ł d zb an ek z k awą. — Wid zę, że p amiętas z mo je p o ran n e p referen cje — rzu ciłem. — Z Cien ia-Ziemi. Dzięk u ję. Uś miech n ął s ię lek k o , s k in ął g ło wą i zajął miejs ce n ap rzeciwk o . Sp o ś ró d d rzew

d o b ieg ały p ieś n i p tak ó w, k tó ry ch n ie zd o łałem ro zp o zn ać. Liś cie s zeleś ciły w d elik atn ej b ry zie. — Czy m s ię o s tatn io zajmu jes z? — s p y tałem. Nalałem s o b ie k awy i ro złamałem b u łeczk ę. — Głó wn ie o b s erwo wan iem s cen y — o d p arł. — Po lity czn ej? — J ak zwy k le. Ch o ć mo je n ied awn e p rzeży cia w Amb erze s p rawiły , że trak tu ję ją jak o elemen t s zers zeg o o b razu . Po k iwałem g ło wą. — I two je p o s zu k iwan ia z Fio n ą? — To tak że — p rzy zn ał. — Ws zy s tk o razem two rzy wizję n iezwy k ły ch czas ó w. — Zau waży łem. — Wy d aje s ię n iemal, że k o n flik t Wzo rca i Lo g ru s u man ifes to wał s ię ró wn ież w s p rawach p rzy ziemn y ch , n ie ty lk o w s k ali k o s miczn ej. — Też o d n io s łem tak ie wrażen ie. Ale n ie jes tem o b iek ty wn y . Do ś ć wcześ n ie wp lątałem s ię w częś ć k o s miczn ą, w d o d atk u n ie zn ałem reg u ł g ry . Przerzu cali mn ie z miejs ca n a miejs ce i man ip u lo wali mn ą n a ws zelk ie s p o s o b y , aż w k o ń cu ws zy s tk ie mo je s p rawy zd awały s ię elemen tem s zers zeg o o b razu . Wcale mi s ię to n ie p o d o b a. Gd y b y m zn ał jak iś s p o s ó b , żeb y ich zmu s ić d o o d s tąp ien ia, wy k o rzy s tałb y m g o . — Hm… — mru k n ął. — A g d y b y całe two je ży cie b y ło s tu d iu m man ip u lacji? — Nie b y łb y m zach wy co n y . Pewn ie miałb y m o d czu cia p o d o b n e d o o b ecn y ch , ty lk o b ard ziej in ten s y wn e. M ach n ął ręk ą i p rzed e mn ą p o jawił s ię ws p an iały o mlet, a tu ż za n im fry tk i zmies zan e ch y b a z zielo n ą p ap ry k ą i ceb u lą. — To czy s to h ip o tety czn y p ro b lem — rzu ciłem, b io rąc s ię d o jed zen ia. — Prawd a? Nas tąp iła ch wila milczen ia, k ied y p rzeżu wał p ierws zy k ęs . Wres zcie… — Ch y b a n ie — o ś wiad czy ł. — M y ś lę, że Po tęg i o d d łu żs zeg o czas u wy k o n y wały g wałto wn e ru ch y , a teraz zb liżamy s ię d o k o ń có wk i. — Sk ąd two ja zn ajo mo ś ć ty ch s p raw? — Zacząłem o d s taran n ej an alizy zjawis k . Po tem n as tąp ił etap fo rmu ło wan ia i s p rawd zan ia h ip o tez. — Os zczęd ź mi wy k ład u o wy k o rzy s tan iu meto d y k i n au k o wej w teo lo g ii alb o lu d zk iej p o lity ce — p rzerwałem mu .

— Sam p y tałeś . — Fak t. M ó w d alej. — Czy n ie wy d aje ci s ię n ieco d ziwn e, że Sway v ill o d s zed ł z teg o ś wiata ak u rat w ch wili, g d y tak wiele s p raw ró wn o cześ n ie zb liża s ię d o ro związan ia? Sp raw, k tó re tak d łu g o trwały w zawies zen iu ? — Kied y ś mu s iał u mrzeć. — Wzru s zy łem ramio n ami. — A o s tatn ie s tres y o k azały s ię p ewn ie zb y t s iln e. — Zg ran ie czas u — o zn ajmił M an d o r. — Strateg iczn a ro zg ry wk a. Wy b ó r o d p o wied n iej ch wili. — Od p o wied n iej d o czeg o ? — Żeb y p o s ad zić cię n a tro n ie Ch ao s u , o czy wiś cie — o d p o wied ział.

ROZDZIAŁ IV Czas em czło wiek u s ły s zy co ś n iewiary g o d n eg o i n a ty m k o n iec. In n y m razem n iep rawd o p o d o b n a teza p o ru s za jak ąś s tru n ę. Po jawia s ię n ag le u czu cie, że p rzez cały czas wied ział to alb o co ś b ard zo p o d o b n eg o . Po p ro s tu n ie p rzy jrzał s ię temu u ważn ie an i n ie zas tan o wił. Zg o d n ie z lo g ik ą, p o s ło wach M an d o ra p o win ien em s ię zak rztu s ić, a p o tem rzu cić co ś w ro d zaju : „Niemo żliwe!”. J ed n ak o d n io s łem p rzed ziwn e wrażen ie — czy jeg o wn io s k i b y ły s łu s zn e czy b łęd n e — że jes t co ś w tej h ip o tezie. J ak b y n ap rawd ę is tn iał g en eraln y p lan p rzes u wający mn ie d o k ręg u wład zy w Ch ao s ie. Wo ln o ły k n ąłem k awy . — Do p rawd y ? — s p y tałem. Czu łem, że s ię u ś miech am, g d y s zu k ał wzro k iem mo ich o czu , o b s erwo wał twarz. — Czy ś wiad o mie u czes tn iczy s z w ty m zamiarze? Zn o wu u n io s łem filiżan k ę. J u ż miałem p o wied zieć: „Nie, o czy wiś cie, że n ie. Pierws zy raz o ty m s ły s zę”. I wted y p rzy p o mn iałem s o b ie o p o wieś ć o jca o ty m, jak s k ło n ił cio cię Flo rę, b y zd rad ziła mu k lu czo we, p o ch ło n ięte p rzez amn ezję in fo rmacje. To n ie jeg o s p ry t wy warł n a mn ie tak ie wrażen ie, a raczej fak t, że n ieu fn o ś ć wo b ec ro d zin y s ięg ała g łęb iej o d ś wiad o mo ś ci, is tn iała jak o o d ru ch czy s to eg zy s ten cjaln y . Nie p rzeży ws zy ty lu ro d zin n y ch k o n flik tó w co Co rwin , n ie n ab y łem o d ru ch ó w o tak iej s ile. A M an d o r i ja zaws ze b y liś my s o b ie b lis cy , ch o ć o n b y ł o k ilk a s tu leci s tars zy i w p ewn y ch d zied zin ach ró żn iliś my s ię g u s tem. Ale n ag le, p o d czas d y s k u s ji o s p rawach tak ważn y ch , cich y g ło s , k tó ry Co rwin n azy wał s wo im g o rs zy m — ch o ć — mąd rzejs zy m ja, zap ro p o n o wał: „Dlaczeg o n ie? Przy d a ci s ię tro ch ę p rak ty k i, mały ”. Stawiając filiżan k ę, p o s tan o wiłem s p ró b o wać, ch o ćb y p o to , żeb y s p rawd zić, co z teg o wy jd zie. — Nie wiem, czy o b aj my ś limy o ty m s amy m — p o wied ziałem. — Dlaczeg o n ie o p o wies z mi czeg o ś n a temat g ry ś ro d k o wej… a mo że n awet o d eb iu cie… teg o , co two im zd an iem zb liża s ię teraz d o ro zs trzy g n ięcia. — Lo g ru s i Wzo rzec s ą ś wiad o me — zaczął. — Ob aj wid zieliś my n a to d o wo d y . Czy s ą man ifes tacjami J ed n o ro żca i Węża czy n a o d wró t, n ie ma właś ciwie zn aczen ia. M ó wimy o d wó ch in telig en cjach p o tężn iejs zy ch n iż lu d zk ie i d y s p o n u jący ch

o g ro mn ą mo cą. Któ ry zais tn iał jak o p ierws zy , to ró wn ież jed en z ty ch mało is to tn y ch p ro b lemó w teo lo g iczn y ch . Dla n as ważn a jes t o b ecn a s y tu acja i to , w jak im zak res ie n as d o ty czy . Kiwn ąłem g ło wą. — Ro zs ąd n e zało żen ie — p rzy zn ałem. — Siły , jak ie rep rezen tu ją, p rzez wiek i b y ły p rzeciws tawn e s o b ie, ale w miarę ró wn e — k o n ty n u o wał. — Dzięk i temu u trzy my wała s ię ró wn o wag a. Szu k ali d ro b n y ch zwy cięs tw, p ró b u jąc p o więk s zy ć o b s zar s wej wład zy k o s ztem p rzeciwn ik a. To b y ła g ra o s u mie zero wej. Ob ero n i Sway v ill p rzez d łu g i czas d ziałali jak o ich ag en ci, Dwo rk in i Su h u y zaś b y li p o ś red n ik ami o b u Po tęg . Nap iłem s ię s o k u . — I co ? — s p y tałem. — Uważam, że Dwo rk in zb y t b lis k o s ty k ał s ię z Wzo rcem i s tał s ię p o d atn y n a man ip u lacje. By ł jed n ak d o s tateczn ie wy k s ztałco n y , b y zau waży ć to i s tawiać o p ó r. To d o p ro wad ziło g o d o o b łęd u , a d ro g ą s p rzężen ia zwro tn eg o d o u s zk o d zen ia Wzo rca, z p o wo d u ich b lis k ieg o p o wiązan ia. To z k o lei s k ło n iło Wzo rzec, b y raczej zo s tawić g o w s p o k o ju n iż ry zy k o wać d als ze ws trząs y . Ale zło ju ż s ię s tało i Lo g ru s zy s k ał n iewielk ą p rzewag ę. Dzięk i n iej mó g ł wk ro czy ć w d zied zin ę Po rząd k u , g d y k s iążę Bran d ro zp o czął ek s p ery men ty , mające n a celu p o więk s zen ie jeg o o s o b is tej mo cy . Sąd zę, że o d s ło n ił s ię i zo s tał n ieś wiad o my m ag en tem Lo g ru s u . — Sp o ro ty ch p rzy p u s zczeń — zau waży łem. — Przy p o mn ij s o b ie, że jeg o cele b y ły p o zo rn ie s zalo n e. Nab ierają s en s u , jeś li s p o jrzy my n a n ie jak o d ziałan ia k o g o ś , k to ch ce zn is zczy ć ws zelk i ład i o d d ać ws zech ś wiat we wład zę ch ao s u . — M ó w d alej. — W p ewn y m mo men cie Wzo rzec o d k ry ł… a mo że miał ją p rzez cały czas … zd o ln o ś ć two rzen ia „u p io ró w”, k ró tk o ży jący ch k o p ii lu d zi, k tó rzy g o p rzes zli. Fas cy n u jąca k o n cep cja. Bard zo mi zależało n a jej p o twierd zen iu . Do s tarcza zas ad n iczeg o n arzęd zia, p o d trzy mu jąc mo ją tezę, że Wzo rzec… a mo żliwe, że i Lo g ru s … p o d ejmu ją b ezp o ś red n ie d ziałan ia i wy wo łu ją zd arzen ia fizy czn e. Zas tan awiam s ię, czy miało to związek z wy s tawien iem two jeg o o jca p rzeciw Bran d o wi, jak o rep rezen tan ta Wzo rca. — Nie ro zu miem — wy zn ałem. — Wy s tawien iem, p o wiad as z? — M am wrażen ie, że to jeg o Wzo rzec wy b rał n a n as tęp n eg o k ró la Amb eru . Łatweg o d o wy p ro mo wan ia, p o n ieważ ws p ó łg rało to z jeg o włas n y mi amb icjami.

Zas tan awiałem s ię n ad jeg o n ag ły m p o wro tem d o zd ro wia w tej k lin ice n a Cien iu Ziemi. A zwłas zcza n ad o k o liczn o ś ciami wy p ad k u , k tó ry g o tam d o p ro wad ził. M imo ró żn y ch s tru mien i czas u , całk iem mo żliwe, że w p ewn y m mo men cie Bran d mu s iał p rzeb y wać w d wó ch miejs cach ró wn o cześ n ie: u więzio n y w wieży i p atrzący w celo wn ik k arab in u . Nies tety , Bran d o s o b iś cie n ie mo że ju ż teg o wy jaś n ić. — To k o lejn e p rzy p u s zczen ia — s twierd ziłem, k o ń cząc o mlet. — J ed n ak in teres u jące. M ó w d alej. — Two jemu o jcu p rzes tało w k o ń cu tak b ard zo zależeć n a tro n ie. Ale n ad al b y ł rep rezen tan tem Amb eru . Amb er wy g rał tę wo jn ę. Wzo rzec zo s tał n ap rawio n y . Ró wn o wag a p rzy wró co n a. Ran d o m b y ł d ru g im p o ten cjaln ie n ajlep s zy m wład cą, k tó ry p o trafi u trzy mać status quo. I teg o wy b o ru d o k o n ał J ed n o ro żec, n ie Amb ery ci s to s u jący s ię d o s wo jej wers ji reg u ł s u k ces ji. — Nig d y s ię n ad ty m n ie zas tan awiałem. — A twó j o jciec… n ieu my ś ln ie, jak s ąd zę… p rzy czy n ił s ię d o p rzewag i Wzo rca. W o b awie, że n ie u d a s ię g o n ap rawić, wy k reś lił n o wy . J ed n ak Wzo rzec zo s tał n ap rawio n y i w efek cie is tn iały d wa s y mb o le Po rząd k u zamias t jed n eg o . Ch o ciaż, jak o n iezależn y twó r, d zieło Co rwin a n ie zwięk s zy ło mo cy Wzo rca, wzmo cn iło Po rząd ek i w rezu ltacie o s łab iło wp ły wy Lo g ru s u . Czy li twó j o jciec n ajp ierw p rzy wró cił ró wn o wag ę, a p o tem p rzech y lił ją w p rzeciwn y m k ieru n k u . — Tak ie s ą rezu ltaty b ad ań n o weg o Wzo rca, jak ie p ro wad ziliś cie z Fio n ą? Po wo li k iwn ął g ło wą i ły k n ął s o k u . — Stąd więcej n iż zwy k le s zto rmó w Cien ia, jak o efek t jeg o o d d ziały wan ia n a rzeczy wis to ś ć — rzek ł. — Co d o p ro wad za n as d o czas ó w o b ecn y ch . — Tak , o b ecn e czas y — p o wtó rzy łem, d o lewając s o b ie k awy . — Ws p o mn ieliś my ju ż, że s tają s ię co raz ciek aws ze. — W s amej rzeczy . Przy p ad ek tej d ziewczy n y , Co ral, k tó ra p o p ro s iła Wzo rzec, żeb y p rzen ió s ł ją w o d p o wied n ie miejs ce, p o twierd za mo ją tezę. Co zro b ił Wzo rzec? Wy s łał ją d o Cien ia Wzo rca i zg as ił ś wiatło . A p o tem p o s łał cieb ie n a p o mo c, p rzy o k azji n ap rawiając włas n y wizeru n ek . Od tej ch wili n ie b y ł to ju ż Cień , ale k o lejn a wers ja Wzo rca, wch ło n ięta p rzez o ry g in ał. Pewn ie d o d atk o wo zwięk s zy ł s wo ją mo c, wch łan iając też cały ten cień . Przewag a n ad Lo g ru s em wzro s ła jes zcze b ard ziej. Lo g ru s p o trzeb u je zn aczn eg o zwy cięs twa, b y teraz p rzy wró cić ró wn o wag ę. Zary zy k o wał więc wy p ad w d zied zin ę Wzo rca w d es p erack iej p ró b ie zd o b y cia Ok a Ch ao s u . Zak o ń czy ła s ię p atem, d zięk i in terwen cji teg o n iezwy k łeg o two ru , k tó ry n azy was z Gh o s twh eelem. W rezu ltacie Wzo rzec u trzy mał p rzewag ę, co p ro wad zi d o

b ard zo n ies zczęś liwej s y tu acji. — Dla Lo g ru s u . — Dla ws zy s tk ich , mo im zd an iem. Po tęg i b ęd ą walczy ć, zamies zan ie i ch ao s zap an u ją w cien iach o b u d zied zin , p ó k i s p rawy n ie wró cą d o n o rmy . — Czy li n ależy p rzed s ięwziąć jak ieś d ziałan ia, n a k tó ry ch s k o rzy s ta Lo g ru s ? — Przecież wied ziałeś o ty m. — Ch y b a tak . — Po ro zu miewał s ię z to b ą b ezp o ś red n io , p rawd a? Ws p o mn iałem n o c w k ap licy międ zy cien iami, k ied y miałem d o k o n ać wy b o ru międ zy Wężem i J ed n o ro żcem, Lo g ru s em i Wzo rcem. Nie ak cep to wałem p rzy mu s u , więc n ie wy b rałem żad n eg o z n ich . — Tak , rzeczy wiś cie. — Ch ciał, żeb y ś g o rep rezen to wał? — W p ewn y m s en s ie. — I… ? — I jes teś my tu taj — o d p arłem. — Czy s u g ero wał co ś , co d o wo d ziło b y mo jej tezy ? Po my ś lałem o mo jej d ro d ze p rzez M ięd zy cień , o g ro żący ch mi u p io rach : Wzo rca, Lo g ru s u alb o o b u . — Ch y b a tak — p o wtó rzy łem. Os tateczn ie jed n ak to Wzo rco wi p o mo g łem n a k o ń cu d ro g i, ch o ciaż n ie z włas n eg o wy b o ru . — J es teś g o tó w realizo wać jeg o p lan y d la d o b ra Dwo rcó w? — J es tem g o tó w s zu k ać ro związan ia tej s p rawy d la s p o k o ju d u ch a ws zy s tk ich zain teres o wan y ch . Uś miech n ął s ię. — W ten s p o s ó b wy rażas z zg o d ę czy s tawias z waru n k i? — Ok reś lam zamiary . — Lo g ru s mu s iał mieć p o wo d y , b y wy b rać właś n ie cieb ie. — Tak s ąd zę. — Nie trzeb a n awet p o d k reś lać, że z to b ą n a tro n ie wp ły wy ro d u Sawalla wzro s n ą n iep o miern ie. — Sk o ro ju ż o ty m ws p o mn iałeś , is to tn ie, p rzy s zło mi to d o g ło wy . — Kto ś z two im p o ch o d zen iem mu s i, o czy wiś cie, o k reś lić, wo b ec k o g o b ęd zie

o s tateczn ie lo jaln y : wo b ec Amb eru czy Dwo rcó w. — Przewid u jes z k o lejn ą wo jn ę? — Nie, o czy wiś cie, że n ie. Ale co k o lwiek u czy n is z d la wzmo cn ien ia Lo g ru s u , p o b u d zi Wzo rzec i wy wo ła jak ąś reak cję Amb eru . Nie d o p ro wad zi raczej d o wo jn y , ale zap ewn e d o jak iejś ak cji o d weto wej. — M ó g łb y ś wy rażać s ię b ard ziej k o n k retn ie? — W tej ch wili mó wię o k wes tiach n atu ry o g ó ln ej. Ch cę d ać ci s zan s ę o k reś len ia ewen tu aln y ch reak cji. Kiwn ąłem g ło wą. — Sk o ro mó wimy o s p rawach o g ó ln y ch , mo g ę ty lk o p o wtó rzy ć o ś wiad czen ie: g o tó w jes tem s zu k ać ro związan ia… — W p o rząd k u — p rzerwał. — W ty m zak res ie d o b rze s ię ro zu miemy . Gd y b y ś zas iad ł n a tro n ie, two je cele b ęd ą zb ieżn e z n as zy mi… — Nas zy mi? — zd ziwiłem s ię. — Ro d u Sawalla, n atu raln ie. Ale n ie ch ciałb y ś , ab y k to k o lwiek d y k to wał ci k o n k retn e p o s u n ięcia. — Ład n ie p o wied zian e — p rzy zn ałem. — Ale s k o ro ro zmawiamy ty lk o h ip o tety czn ie… jes t k ilk u in n y ch , k tó rzy mają więk s ze p rawo . — Po co więc s p ierać s ię o n iep rzewid y waln e wy p ad k i? — Gd y b y jed n ak ró d zd o łał d o p ro wad zić d o two jej k o ro n acji, p rzy zn as z ch y b a, że n ależało b y u wzg lęd n ić ten fak t. — Bracie — rzek łem. — Prak ty czn ie rzecz b io rąc, to ty jes teś ro d em Sawalla. J eś li żąd as z g waran cji, b y p o tem u s u n ąć z d ro g i Tmera i Tu b b le'a, zap o mn ij o ty m. Aż tak n ie zależy mi n a tro n ie. — Two je p rag n ien ia n ie s ą tu n ajważn iejs ze — p rzy p o mn iał. — Nie p o ra n a s k ru p u ły . Pamiętaj, że o d d awn a trwają n as ze s p o ry z J es b y , a Ch an icu t zaws ze s p rawiali ty lk o k ło p o ty . — Sk ru p u ły n ie mają tu n ic d o rzeczy . Nie mó wiłem, że ch cę k o ro n y . I s zczerze mó wiąc u ważam, że Tmer alb o Tu b b le lep iej b y s o b ie p o rad zili. — To n ie ich n azn aczy ł Lo g ru s . — J eś li wy b rał mn ie, zas iąd ę n a tro n ie b ez n iczy jej p o mo cy . — Bracie, jes t wielk a ró żn ica międ zy lo g ru s o wy m ś wiatem zas ad a n as zy m ś wiatem ciała, k amien ia i s tali.

— A p rzy p u ś ćmy , że mam włas n e p lan y , ro zb ieżn e z two imi? — M erlin ie, jes teś u p arty . M as z p rzecież o b o wiązk i wo b ec ro d u , tak s amo jak wo b ec Dwo rcó w i Lo g ru s u . — Sam p o trafię o k reś lić s wo je o b o wiązk i, M an d o rze. I jak d o tąd czy n iłem to . — J eś li mas z jak iś p lan n ap rawy , jeś li to d o b ry p lan , p o mo żemy ci g o wp ro wad zić w ży cie. Co zamierzas z? — W tej ch wili n ie p o trzeb u ję p o mo cy — o ś wiad czy łem. — Ale b ęd ę o ty m p amiętał. — A czeg o p o trzeb u jes z teraz? — In fo rmacji. — Py taj. M am ich wiele. — Do b rze. Co wies z o k rewn y ch matk i p o k ąd zieli, ro d zie Hen d rak e? Zmars zczy ł b rwi. — Zajmu ją s ię żo łn ierk ą, zawo d o wo — s twierd ził. — Sam wies z, że zaws ze g d zieś węd ru ją i walczą w wo jn ach Cien ia. Uwielb iają to . Od ś mierci g en erała Lars u s a rząd zi n imi Belis s a M in o b ee. Hm… — Zas tan o wił s ię. — Czy p y tas z z p o wo d u tej ich d ziwaczn ej o b s es ji n a p u n k cie Amb eru ? — Amb eru ? — zd ziwiłem s ię. — Nie ro zu miem. — Pamiętam s wo ją to warzy s k ą wizy tę w Lin iach Hen d rak e — p o wied ział. — Zab łąd ziłem d o małeg o p o k o ik u , p o d o b n eg o d o k ap licy . W n is zy n a ś cian ie wis iał p o rtret g en erała Ben ed y k ta w p ełn y ch b o jo wy ch reg aliach . Po d n im n a p ó łce, jak n a o łtarzu , leżało k ilk a s ztu k b ro n i i p ło n ęły ś wiece. By ł tam ró wn ież p o rtret two jej matk i. — Nap rawd ę? Ciek awe, czy Ben ed y k t wie o ty m. Dara mó wiła k ied y ś o jcu , że p o ch o d zi o d Ben ed y k ta. Po tem d o s zed ł d o wn io s k u , że k łamała w ży we o czy … . M y ś lis z, że tacy lu d zie ży wilib y u razę d o mo jeg o o jca? — O co ? — W czas ie Wo jn y Sk azy Wzo rca Co rwin zab ił Bo rela z Hen d rak e'ó w. — Na o g ó ł p rzy jmu ją tak ie zd arzen ia filo zo ficzn ie. — M imo to … J ak zro zu miałem z jeg o o p o wieś ci, ta walk a b y ła n ie d o k o ń ca k o s zern a. Ch o ciaż n ie b y ło ch y b a żad n y ch ś wiad k ó w. — Dlateg o lep iej n ie b u d źmy wy v ern ó w. — Nie miałem zamiaru ich b u d zić. Ale zas tan awiałem s ię, czy g d y b y Hen d rak e'o wie p o zn ali s zczeg ó ły , p ró b o walib y w imien iu Bo rela s p łacić d łu g

h o n o ro wy . J ak my ś lis z, czy mo g lib y s tać za zn ik n ięciem Co rwin a? — Po p ro s tu n ie wiem — s twierd ził. — Nie mam p o jęcia, czy mieś ci s ię to w ich k o d ek s ie. Ch y b a mó g łb y ś ich zap y tać. — Tak p o p ro s tu wejś ć i p o wied zieć: „Hej, czy to wy jes teś cie o d p o wied zialn i za to , co p rzy trafiło s ię mo jemu tacie?”. — Is tn ieją s u b teln iejs ze meto d y p o zn an ia n as tawien ia d an ej o s o b y — zau waży ł. — O ile p amiętam, w mło d o ś ci o d eb rałeś k ilk a lek cji n a ten temat. — Ale ja n awet n ie zn am ty ch lu d zi. To zn aczy o ws zem, k ied y s ię n ad ty m zas tan awiam, to ch y b a s p o tk ałem k tó rąś z s ió s tr n a jak imś p rzy jęciu … i p amiętam, że p arę razy wid ziałem z d alek a g en erała Lars u s a z żo n ą. Ale to ws zy s tk o . — Ró d Hen d rak e wy ś le p rzed s tawiciela n a p o g rzeb — p rzy p o mn iał M an d o r. — Gd y b y m cię p rzed s tawił, mo że u ży łb y ś s weg o czaru i u zy s k ał o s o b is tą au d ien cję. — A wies z, że to ch y b a jes t s p o s ó b — p rzy zn ałem. — Prawd o p o d o b n ie jed y n y . Tak , zró b to , jeś li mo żn a cię p ro s ić. — Bard zo ch ętn ie. J ed n y m g es tem o czy ś cił s to lik , k o lejn y m n ak ry ł g o n a n o wo . Ty m razem wy ro s ły p rzed n ami cien k ie jak p ap ier n aleś n ik i z ró żn y m n ad zien iem i d o d atk ami, a tak że ś wieże p lacu s zk i w ro zmaity ch s mak ach . J ed liś my w milczen iu , ro zk o s zu jąc s ię rześ k im p o wietrzem, b ry zą i p tak ami. — Ch ciałb y m k ied y ś o b ejrzeć s o b ie Amb er — s twierd ził w k o ń cu . — W b ard ziej s wo b o d n y ch o k o liczn o ś ciach . — Z p ewn o ś cią mo żn a to zaaran żo wać — zap ewn iłem. — Ch ętn ie cię o p ro wad zę. Zn am ś wietn ą res tau rację w Alei Śmierci. — M o że „U Krwaweg o Ed d ieg o ”? — Właś n ie tak , ch o ciaż n azwa zmien ia s ię co p ewien czas . — Sły s załem o n iej i o d d awn a ch ciałem o d wied zić. — Pó jd ziemy tam k tó reg o ś d n ia. — Do s k o n ale. Klas n ął w ręce i p o jawiły s ię p atery z o wo cami. Do lałem s o b ie k awy i zan u rzy łem fig ę z Kad o ty w s alaterce b itej ś mietan y . — M am zjeś ć o b iad z matk ą — o ś wiad czy łem. — Tak . Sły s załem was zą ro zmo wę. — Częs to ją o s tatn io wid y wałeś ? J ak s ię jej p o wo d zi? — J ak ws p o mn iałem, raczej u n ik ała to warzy s twa — o d p arł.

— Do my ś las z s ię d laczeg o ? — Po co mam zg ad y wać co ś , co zap ewn e s ama ci p o wie? — Nap rawd ę w to wierzy s z? — M as z p rzewag ę n ad ws zy s tk imi in n y mi: jes teś jej s y n em. — To tak że wad a, z jak ieg o ś p o wo d u . — M imo ws zy s tk o ch ętn iej p o wie ci to , czeg o n ie p o wied ziałab y n ik o mu in n emu . — M o że z wy jątk iem J u rta. — Czemu o n im ws p o min as z? — Zaws ze g o wo lała o d e mn ie. — To zab awn e, ale s ły s załem, jak mó wił to s amo o to b ie. — Częs to g o s p o ty k as z? — Częs to ? Nie. — A k ied y o s tatn io ? — J ak ieś d wa cy k le temu . — Gd zie jes t? — Tu , w Dwo rcach . — W Sawall? Wy o b raziłem s o b ie, że je z n ami o b iad . Dara b y łab y zd o ln a d o czeg o ś tak ieg o . — W jed n ej z b o czn y ch lin ii, jak p rzy p u s zczam. Wo li n ie zd rad zać, k ied y o d jeżd ża czy wraca… alb o zo s taje. W Lin iach Sawall b y ło ch y b a o s iem u b o czn y ch rezy d en cji, o k tó ry ch wied ziałem. Tru d n o b y ło b y g o ś cig ać p rzejś ciami, p ro wad zący mi mo że d alek o w g łąb Cien ia. Zres ztą, w tej ch wili n ie miałem n a to o ch o ty . — Co g o s p ro wad za d o d o mu ? — s p y tałem. — To s amo co cieb ie: p o g rzeb — wy jaś n ił. — I ws zy s tk o , co s ię z n im wiąże. Co s ię wiąże, ak u rat! Gd y b y rzeczy wiś cie is tn iał s p is ek , zmierzający d o wy n ies ien ia mn ie n a tro n , n ig d y n ie mó g łb y m zap o mn ieć… z włas n ej ch ęci czy n ie, zwy cięs k i czy p rzeg ran y … J u rt p rzez cały czas b ęd zie o k ro k czy d wa za mo imi p lecami. — M o że b ęd ę mu s iał g o zab ić — s twierd ziłem. — Nie ch ciałb y m. Ale o n n ie p o zo s tawia mi wy b o ru . Pręd zej czy p ó źn iej d o p ro wad zi d o s y tu acji ro zs trzy g ającej: o n alb o ja. — Czemu mi to mó wis z?

— Żeb y ś wied ział, co o ty m my ś lę. Żeb y ś wy k o rzy s tał wp ły w, jak i jes zcze mas z n a n ieg o , i p rzek o n ał g o , żeb y s o b ie zn alazł in n e h o b b y . M an d o r p o k ręcił g ło wą. — Od d awn a ju ż n ie mam wp ły wu n a J u rta. Dara to ch y b a jed y n a o s o b a, k tó rej ch ce s łu ch ać… ch o ć p o d ejrzewam, że ciąg le b o i s ię Su h u y a. J u ż n ied łu g o b ęd zies z mó g ł z n ią p o ro zmawiać o tej s p rawie. — To jed y n a rzecz, o k tó rej żad en z n as n ie mó g ł z n ią d y s k u to wać: ten d ru g i. — Dlaczeg o n ie? — Tak a ju ż jes t. Zaws ze co ś źle zro zu mie. — Z p ewn o ś cią n ie zech ce, żeb y jej s y n o wie p o zab ijali s ię n awzajem. — Oczy wiś cie, że n ie. Ale n ie wiem, jak jej to ws zy s tk o wy tłu maczy ć. — Su g eru ję, żeb y ś p o my ś lał n ad jak imś s p o s o b em. A d o teg o czas u rad zę, żeb y ś n ie zo s tawał s am n a s am z J u rtem, g d y b y was ze ś cieżk i s ię s k rzy żo wały . A n a two im miejs cu , w o b ecn o ś ci ś wiad k ó w, zad b ałb y m o to , żeb y n ie d o mn ie n ależał p ierws zy cio s . — Słu s zn a u wag a, M an d o rze. Przez d łu żs zą ch wilę s ied zieliś my w milczen iu . Wres zcie… — Zas tan o wis z s ię n ad mo ją p ro p o zy cją? — zap y tał. — Tak jak ją ro zu miem — o d p o wied ziałem. Zmars zczy ł b rwi. — J eś li mas z jak ieś p y tan ia… — Nie. Po my ś lę. Po d n ió s ł s ię. J a tak że ws tałem. Szy b k im g es tem s p rzątn ął ze s to łu . Od wró cił s ię; p o d ąży łem za n im p rzez altan ę i taras d o p rzejś cia. Po k ró tk iej p rzech ad zce wy n u rzy liś my s ię w jeg o p raco wn i i p o k o ju p rzy jęć. Ścis n ął mi ramię, g d y k iero waliś my s ię d o wy jś cia. — Sp o tk amy s ię n a p o g rzeb ie — p rzy p o mn iał. — Tak . I d zięk u ję za ś n iad an ie. — Przy o k azji, czy b ard zo lu b is z tę d amę, Co ral? — zap y tał. — Och , b ard zo lu b ię — zap ewn iłem. — J es t d o ś ć… miła. Czemu p y tas z? Wzru s zy ł ramio n ami. — Z ciek awo ś ci. Niep o k o iłem s ię o n ią. By łem p rzecież o b ecn y p o d czas jej wy p ad k u . Zas tan awiałem s ię, jak wiele d la cieb ie zn aczy . — Do s tateczn ie d u żo , żeb y m s ię o n ią martwił.

— Ro zu miem. No có ż, g d y b y ś ją s p o tk ał, p rzek aż mo je p o zd ro wien ia. — Dzięk u ję, p rzek ażę. — Po ro zmawiamy p ó źn iej. — Na p ewn o . Od s zed łem b ez p o ś p iech u . Wciąż miałem s p o ro czas u d o wizy ty w Lin iach Sawall. Przy s tan ąłem p o d d rzewem w k s ztałcie s zu b ien icy . Ch wila n amy s łu … i s k ręciłem w p rawo , p o d ążając w g ó rę ś cieżk ą wś ró d ciemn y ch s k ał. Tu ż p rzed s zczy tem ws zed łem wp ro s t w o ms zały g łaz i wy n u rzy łem s ię n a p ias k o wej wy d mie, w lek k im d es zczu . Po b ieg łem p rzed s ieb ie, aż d o tarłem d o czaro d ziejs k ieg o k ręg u p o d ro zło ży s ty m d rzewem. Stan ąłem p o ś ro d k u , u ło ży łem k u p let z mo im imien iem jak o ry mem i zap ad łem s ię w ziemię. Kied y s ię zatrzy małem i min ęła ch wilo wa ciemn o ś ć, s tałem p o d wilg o tn y m k amien n y m mu rem i p atrzy łem w p ers p ek ty wę n ag ro b k ó w i p o mn ik ó w. Ch mu ry p rzes łan iały n ieb o , wiał ch ło d n y wiatr. M iałem wrażen ie, że to jed en z k rań có w d n ia, ale tru d n o o k reś lić, ś wit czy zmierzch . Ok o lica wy g ląd ała d o k ład n ie tak , jak ją zap amiętałem — p o ro ś n ięte b lu s zczem s p ęk an e mau zo leu m, k rzy we k amien n e o g ro d zen ie, k ręte ś cieżk i międ zy wy s o k imi, p o s ęp n y mi d rzewami. Ru s zy łem zn ajo my m s zlak iem. Kied y b y łem d zieck iem, właś n ie tu taj b y ł mó j u lu b io n y p lac zab aw — p rzez jak iś czas . Prawie co d zien n ie, p rzez d zies iątk i cy k li, s p o ty k ałem s ię tu taj z d ziewczy n ą z cien ia imien iem Rh an d a. Ko p iąc s to s y k o ś ci, ch ło s tan y wilg o tn y mi g ałęziami, d o tarłem wres zcie d o zru jn o wan eg o mau zo leu m, g d zie b awiliś my s ię w d o m. Pch n ąłem k rzy wą b ramę i ws zed łem. Nic s ię n ie zmien iło . Zach ich o tałem. Po p ęk an e k u b k i, talerze i zaś n ied ziałe s ztu ćce wciąż leżały w k ącie, p o k ry te k u rzem i p lamami wilg o ci. Przetarłem k atafalk , k tó ry s łu ży ł n am za s tó ł, i u s iad łem. Pewn eg o d n ia Rh an d a zwy czajn ie p rzes tała p rzy ch o d zić, a p o jak imś czas ie ja tak że. Częs to my ś lałem, jak ą k o b ietą s ię s tała. Przy p o mn iałem s o b ie, że zo s tawiłem jej lis t w n as zej tajn ej s k ry tce p o d o b lu zo wan y m k amien iem p o s ad zk i. Ciek awe, czy g o zn alazła. Po d n io s łem k amień . M o ja b ru d n a k o p erta leżała tam ro zp ieczęto wan a. Po d n io s łem ją, o trzep ałem, wy s u n ąłem zło żo n ą k artk ę. Ro zwin ąłem ją i o d czy tałem mo je d ziecięce b azg ro ły : Co się stało, Rhando? Czekałem, a ty nie przyszłaś. Po d s p o d em, o wiele b ard ziej wp rawn a ręk a d o p is ała: Nie mogłam więcej przychodzić, bo moi rodzice powiedzieli, że jesteś demonem albo wampirem. Szkoda, bo jesteś najmilszym demonem albo wampirem, jakiego znam. Tak a mo żliwo ś ć n ig d y n ie p rzy s zła mi d o g ło wy .

Zad ziwiające, jak b ard zo mo żn a b y ć n iezro zu mian y m. Sied ziałem tam p rzez d łu g i czas , ws p o min ając wiek d o ras tan ia. Tu taj n au czy łem Rh an d ę g ry w tan iec k o ś ci. Ps try k n ąłem p alcami i n as za d awn a zaczaro wan a s terta wy d ała d źwięk p o d o b n y d o ch rzęs tu s u ch y ch liś ci. M o je d ziecięce zak lęcie wciąż b y ło n a miejs cu ; k o ś ci p o to czy ły s ię, u fo rmo wały w p arę s zk ieletó w i ro zp o częły s wó j p ro s ty , n iezg rab n y tan iec. Ok rążały s ię wzajemn ie, led wie u trzy mu jąc k s ztałty , g u b iąc frag men ty , ciąg n ąc za s o b ą p ajęczy n y . Po jed y n cze, zap as o we k o ś ci p o d s k ak iwały d o o k o ła i s tu k ały lek k o . Po ru s zy łem n imi s zy b ciej. Cień p rzes u n ął s ię p rzez d rzwi i u s ły s załem p ars k n ięcie. — Niech mn ie d iab li! Trzeb a ci jes zcze ty lk o cy n o weg o d as zk u ! Więc tak s p ęd za s ię czas w Ch ao s ie. — Lu k e! — k rzy k n ąłem, g d y ws zed ł d o ś ro d k a. Po zb awio n e mo jej u wag i, s zk ielety ro zp ad ły s ię, ro zs y p ały w n iewielk ie, s zare k o p czy k i p aty k ó w. — Co ty tu ro b is z? — M o żn a p o wied zieć, że s p rzed aję d ziałk i n a cmen tarzu — o d p arł. — In teres u je cię to ? M iał n a s o b ie czerwo n ą k o s zu lę i wo js k o we s p o d n ie wp u s zczo n e w b rązo we s k ó rzan e b u ty . J as n o b rązo wy p łas zcz zwis ał mu z ramio n . Uś miech ał s ię. — Dlaczeg o n ie jes teś u s ieb ie i n ie rząd zis z? Uś miech zn ik n ął, zas tąp io n y wy razem zd u mien ia, ale n aty ch mias t p o wró cił. — Po s tan o wiłem zro b ić s o b ie p rzerwę. Co u cieb ie? Nied łu g o p o g rzeb , p rawd a? Sk in ąłem g ło wą. — Tro ch ę p ó źn iej. J a też zro b iłem s o b ie p rzerwę. A właś ciwie jak s ię tu d o s tałeś ? — Po s zed łem za włas n y m n o s em — wy jaś n ił. — Zach ciało mi s ię in telig en tn ej ro zmo wy . — Nie żartu j. Nik t n ie wied ział, że tu p rzy jd ę. Nawet ja n ie wied ziałem, aż d o o s tatn iej ch wili. Przecież… Przes zu k ałem k ies zen ie. — Nie p o d rzu ciłeś mi ch y b a tak ieg o n ieb ies k ieg o k amy k a, p rawd a? — Nie, n ic tak o czy wis teg o — u s p o k o ił mn ie. — Zd aje s ię, że mam d la cieb ie jak ąś wiad o mo ś ć. Ws tałem, zb liży łem s ię d o n ieg o i s p o jrzałem mu w twarz. — Do b rze s ię czu jes z, Lu k e? — Pewn o . Tak d o b rze jak zwy k le.

— To n iezły wy czy n , zn aleźć d ro g ę tak b lis k o Dwo rcó w. Zwłas zcza że n ig d y p rzed tem tu n ie b y łeś . J ak ci s ię to u d ało ? — Wies z, Dwo rce i ja zn amy s ię ju ż o d d awn a. M o żn a p o wied zieć, że mam je we k rwi. Od s u n ął s ię o d d rzwi, a ja wy s zed łem n a zewn ątrz. Od ru ch o wo ru s zy liś my p rzed s ieb ie. — Nie ro zu miem — o ś wiad czy łem. — Tato s p ęd ził tu jak iś czas , k ied y jes zcze s p is k o wał — wy jaś n ił. — Właś n ie tu s p o tk ał mo ją matk ę. — Nie wied ziałem. — J ak o ś n ie b y ło o k azji o ty m mó wić. Nig d y n ie ro zmawialiś my o ro d zin ach , p amiętas z? — Fak t — mru k n ąłem. — A n ik t, k o g o p y tałem, n ie wied ział, s k ąd p o ch o d zi J as ra. Ale Dwo rce… Dalek o zawęd ro wała o d d o mu . — Ściś le rzecz b io rąc, zatru d n io n o ją w p o b lis k im cien iu , tak im jak ten . — Zatru d n io n o ? — Tak , p rzez k ilk a lat b y ła s łu żącą… zaczęła, ch y b a b ard zo mło d o … w Lin iach Helg ram. — Helg ram? To ró d mo jej matk i! — Zg ad za s ię. By ła d amą d o to warzy s twa lad y Dary . Od n iej n au czy ła s ię Sztu k i. — J as ra u czy ła s ię mag ii o d mo jej matk i? I w Lin iach Helg ram p o zn ała Bran d a? Wy d aje s ię, że Helg ram miało jak iś związek ze s p is k iem Bran d a, Czarn ą Dro g ą, wo jn ą… — … i ty m, że lad y Dara wy ru s zy ła n a p o s zu k iwan ie two jeg o o jca? Ch y b a tak . — M o że ch ciała o d b y ć in icjację Wzo rca, n ie ty lk o Lo g ru s u ? — M o żliwe — p rzy zn ał. — Nie b y ło mn ie p rzy ty m. Szliś my żwiro wą alejk ą, s k ręciliś my p rzy g ęs ty ch , czarn y ch zaro ś lach , p rzez las n ag ro b k ó w, p o mo s tk u n ad p o wo ln y m ciemn y m s tru mien iem, g d zie mo n o ch ro maty czn ie o d b ijało s ię n ieb o i g ałęzie d rzew. Kilk a liś ci zas zeleś ciło w zab łąk an ej b ry zie. — Dlaczeg o p o tem n ic o ty m n ie ws p o min ałeś ? — Zamierzałem, ale n ig d y n ie b y ło to s zczeg ó ln ie p iln e. W p rzeciwień s twie d o in n y ch rzeczy . — Fak t — p rzy zn ałem. — Temp o wzras tało za k ażd y m razem, k ied y k rzy żo wały

s ię n as ze d ro g i. A teraz… Ch ces z p o wied zieć, że teraz s p rawa s tała s ię p iln a? Że n ag le p o win ien em o n iej wied zieć? — Niezu p ełn ie. — Przy s tan ął. Wy ciąg n ął ręk ę i o p arł s ię o n ag ro b ek . Palce zacis n ęły s ię, p o b ielały k o s tk i, p o tem g rzb iet d ło n i. Kamień p o d czu b k ami p alcó w zmien iał s ię w p ro ch i jak ś n ieg o p ad ał n a ziemię. — Niezu p ełn ie — p o wtó rzy ł. — To b y ł mó j p o my s ł. Ch ciałem, żeb y ś wied ział. M o że ci s ię to n a co ś p rzy d a, a mo że n ie. Tak to jes t z in fo rmacjami. Nig d y n ie wiad o mo . Z ch rzęs tem i trzas k iem częś ć n ag ro b k a o d łamała s ię n ag le. Lu k e jak b y n ie zau waży ł. Nad al zacis k ał p alce. Ok ru ch y marmu ru o p ad ały w d ó ł. — Więc p rzes zed łeś tak i k awał, żeb y mi to p o wied zieć? — Nie. — Zawró ciliś my i ru s zy liś my w d ro g ę p o wro tn ą. — Po s łan o mn ie, żeb y m p o wied ział ci co ś in n eg o , i n ap rawd ę tru d n o mi b y ło s ię p o ws trzy mać. Ale p o my ś lałem, że jeś li zaczn ę mó wić o ty m, n ie zg in ę. To , co mn ie wy s łało , p o d trzy ma mn ie, d o p ó k i n ie p rzek ażę wiad o mo ś ci. Zach rzęś ciło i k amień w jeg o ręk u ro zs y p ał s ię w żwir i o p ad ł, b y zmies zać s ię z leżący m n a ś cieżce. — Po k aż ręk ę. Strzep n ął o k ru ch y i p o d ał mi d ło ń . M aleń k i p ło my k mig o tał u n as ad y ws k azu jąceg o p alca. Lu k e zg as ił g o k ciu k iem. Przy s p ies zy łem, a o n d o trzy my wał mi k ro k u . — Lu k e, czy wies z, k im jes teś ? — Co ś we mn ie ch y b a wie, ale ja s am n ie mam p o jęcia. Czu ję ty lk o … że co ś jes t ze mn ą n ie tak . Ch y b a lep iej o d razu p o wiem ci to , co p o win ien em. — Nie. Ws trzy maj s ię. Przy s p ies zy łem jes zcze b ard ziej. Co ś czarn eg o p rzemk n ęło w g ó rze, zb y t s zy b k ie, żeb y m ro zp o zn ał k s ztałt. Zn ik n ęło wś ró d d rzew. Ud erzy ł w n as n ag ły p o d mu ch wich ru . — Wies z, co s ię d zieje, M erle? — zap y tał Lu k e. — Ch y b a tak . Ró b d o k ład n ie to , co ci p o wiem, ch o ćb y wy d ało ci s ię to s zaleń s twem. Zg o d a? — Pewn ie. Ko mu mo żn a zau fać, jeś li n ie Lo rd o wi Ch ao s u ? M in ęliś my k ęp ę k rzewó w. M o je mau zo leu m b y ło n ied alek o . — Ale wies z, n ap rawd ę czu ję, że mu s zę ci co ś p o wied zieć — o d ezwał s ię Lu k e. — Zaczek aj jes zcze. Pro s zę.

— To ważn e. Po b ieg łem p rzo d em. On ró wn ież, b y n ie zo s tać w ty le. — Ch o d zi o twó j p o b y t w Dwo rcach , właś n ie teraz. Wy ciąg n ąłem ręce i zamo rty zo wałem u d erzen ie o k amien n ą ś cian ę. Prześ lizn ąłem s ię p rzez d rzwi d o wn ętrza. Trzy d łu g ie k ro k i i ju ż k lęczałem w k ącie. Ch wy ciłem s tary k u b ek , p rzetarłem p o łą p łas zcza… — M erle, co ty wy p rawias z, d o d iab ła? — Lu k e ws zed ł tu ż za mn ą. — Zaczek aj mo men t, to zo b aczy s z. Wy rwałem s zty let. Us tawiłem k u b ek n a k amien iu , g d zie p rzed tem s ied ziałem, wy s u n ąłem ramię i s zty letem ro zciąłem p rzeg u b . Zamias t k rwi, z ran y try s n ęły p ło mien ie. — Nie! — k rzy k n ąłem. — Niech to d iab li! Sięg n ąłem d o s p ik ard a, o d s zu k ałem właś ciwą lin ię, zn alazłem k an ał d la ch ło d ząceg o zak lęcia, k tó re rzu ciłem n a ran ę. Naty ch mias t zg as ły p ło mien ie i p o p ły n ęła k rew, k tó ra wy b u ch ała o g n iem, g d y ty lk o ś ciek ła d o k u b k a. Zak ląłem i ro zs zerzy łem d ziałan ie czaru , b y ró wn ież tam p an o wał n ad jej s tan em. — To rzeczy wiś cie wariactwo , M erle. M u s zę ci to p rzy zn ać — zau waży ł Lu k e. Od ło ży łem s zty let i p rawą d ło n ią ś cis n ąłem p rzed ramię p o wy żej ran y . Krew p o p ły n ęła s zy b ciej. Sp ik ard p u ls o wał. Zerk n ąłem n a Lu k e'a. Przy g ląd ał mi s ię z wy razem wy s iłk u n a twarzy . Zacis k ałem i p ro s to wałem p alce. Ku b ek b y ł ju ż w p o ło wie p ełen . — Po wied ziałeś , że mi u fas z — p rzy p o mn iałem. — Ob awiam s ię, że tak — p rzy zn ał. Trzy czwarte… — M u s is z to wy p ić, Lu k e — o ś wiad czy łem. — Nie żartu ję. — Po d ejrzewałem, że n a ty m s ię s k o ń czy — mru k n ął. — I właś ciwie to ch y b a n awet n iezły p o my s ł. M am wrażen ie, że p rzy d a mi s ię k ażd a p o mo c. Po d n ió s ł k u b ek d o u s t. Dło n ią zacis n ąłem ran ę. Z zewn ątrz s ły s załem reg u larn e p o ry wy wich u ry . — Kied y s k o ń czy s z, o d s taw g o n a miejs ce — p o wied ziałem. — Będ zies z p o trzeb o wał więcej. Sły s załem, jak p rzeły k a. — Lep s za n iż p o rcja J ames o n a — s twierd ził. — Sam n ie wiem czemu . — Po s tawił

k u b ek n a k amien iu . — Ch o ciaż… tro ch ę s ło n a. Co fn ąłem d ło ń z n acięcia, wy s u n ąłem ręk ę i zn ó w zacząłem zg in ać p alce. — Czek aj! Tracis z tu s p o ro k rwi. Czu ję s ię ju ż całk iem d o b rze. Tro ch ę ty lk o k ręciło mi s ię w g ło wie. Nie p o trzeb u ję więcej. — Ows zem, p o trzeb u jes z. Uwierz mi. Kied y ś o d d ałem o wiele więcej k rwi n iż teraz i w p o d s k o k ach ru s zy łem n a s p o tk an ie n as tęp n eg o d n ia. Nic mi n ie b ęd zie. Wich u ra wzmo g ła s ię d o h u rag an u . J ęczała wo k ó ł n as . — M o że mi wy tłu maczy s z, co s ię d zieje? — zap y tał. — Lu k e, jes teś u p io rem Wzo rca — o zn ajmiłem. — Nie ro zu miem. — Wzo rzec p o trafi s k o p io wać k ażd eg o , k to g o p rzes zed ł. M as z ws zelk ie ch arak tery s ty czn e cech y . Po trafię je ro zp o zn ać. — Zaczek aj! Czu ję s ię całk iem rzeczy wis ty . Zres ztą, n ie zaliczy łem Wzo rca w Amb erze. Zro b iłem to w Tir-n a No g 'th . — Najwy raźn iej k o n tro lu je tak że o b a s wo je o b razy , p o n ieważ s ą to p rawd ziwe k o p ie. Czy p amiętas z s wo ją k o ro n ację w Kas h fie? — Ko ro n ację? Nie, d o lich a! To zn aczy , że zas iad łem n a tro n ie? — Tak . Rin ald o Pierws zy . — Niech to s zlag ! Zało żę s ię, że mama jes t zach wy co n a. — Na p ewn o . — To tro ch ę n iezręczn a s y tu acja, s k o ro teraz wy s tęp u ję p o d wó jn ie. M am wrażen ie, że ten fen o men n ie jes t ci o b cy . J ak Wzo rzec ty m k ieru je? — Wy , ch ło p cy , n ie is tn iejecie zb y t d łu g o . Wy d aje s ię, że im b liżej Wzo rca p rzeb y wacie, ty m jes teś cie s iln iejs i. Wiele en erg ii mu s iało k o s zto wać p rzerzu cen ie cię tak d alek o . M as z, wy p ij. — J as n e. Wlał w s ieb ie p ó ł k u b k a i o d d ał mi n aczy n ie. — A co z b ezcen n y mi p ły n ami o rg an iczn y mi? — zap y tał. — Krew Amb eru ma ch y b a wzmacn iające d ziałan ie n a u p io ry Wzo rca. — Ch ces z p o wied zieć, że jes tem czy mś w ro d zaju wamp ira? — W s en s ie tech n iczn y m mo żn a ch y b a tak to o k reś lić. — Nie jes tem p ewien , czy mi s ię to p o d o b a… zwłas zcza że to b ard zo s p ecjalis ty czn y wamp ir. — Ows zem, to ro związan ie ma p ewn e wad y . Ale p o k o lei. Najp ierw trzeb a cię

u s tab ilizo wać, a p o tem mo żemy s zu k ać in n y ch s p o s o b ó w. — Zg o d a. M as z p rzed s o b ą zas łu ch an ą p u b liczn o ś ć. Zag rzmiało , jak b y to czy ły s ię k amien ie. Po tem co ś s zczęk n ęło cich o . Lu k e o b ejrzał s ię. — To ch y b a n ie ty lk o wiatr — zau waży ł. — Weź jes zcze ły k — p o leciłem, s tawiając k u b ek i s zu k ając p o k ies zen iach ch u s teczk i. — To mu s i ci wy s tarczy ć. Wy p ił, zan im s k o ń czy łem z o p atru n k iem. Po mó g ł mi wiązać ch u s tk ę. — Wy n o ś my s ię s tąd — zap ro p o n o wałem. — Zaczy n a s ię ro b ić n iep rzy jemn ie. — Nie mam n ic p rzeciw temu — zap ewn ił. J ak aś p o s tać p o jawiła s ię w d rzwiach . By ła o ś wietlo n a o d ty łu i cień o k ry wał jej twarz. — Nig d zie n ie p ó jd zies z, u p io rze Wzo rca — ro zleg ł s ię n iemal zn ajo my g ło s . M y ś lą u s tawiłem s p ik ard n a jak ieś s to p ięćd zies iąt wató w ś wiatła. To b y ł Bo rel, p o k azu jący zęb y w mało p rzy jazn y m u ś miech u . — Za ch wilę zmien is z s ię w b ard zo wielk ą ś wiecę, u p io rze — zwró cił s ię d o Lu k e'a. — M y lis z s ię, Bo relu — o zn ajmiłem, wzn o s ząc s p ik ard . Nag le międ zy n as wp ły n ął Zn ak Lo g ru s u . — Bo rel? M is trz s zermierk i? — u p ewn ił s ię Lu k e. — Ten s am — p o twierd ziłem. — Niech to s zlag ! — mru k n ął Lu k e.

ROZDZIAŁ V Sięg n ąłem p rzed s ieb ie d wiema co b ard ziej ś mierteln y mi en erg iami s p ik ard a, ale o b raz Lo g ru s u p rzech wy cił je i o d b ił. — Nie p o to g o rato wałem, żeb y ś tak łatwo g o u n ices twił — o zn ajmiłem. I wted y co ś p o d o b n eg o d o o b razu Wzo rca, ale n ie całk iem tak ie s amo , p o jawiło s ię tu ż o b o k n as . Zn ak Lo g ru s u s p ły n ął n a lewo . No wy wizeru n ek — czy mk o lwiek b y ł — p o d ąży ł za n im i o b a b ezg ło ś n ie p rzen ik n ęły p rzez ś cian ę. Niemal n aty ch mias t ro zleg ł s ię g ro m, k tó ry ws trząs n ął b u d y n k iem. Nawet Bo rel, k tó ry ch wy tał za miecz, p rzerwał ten g es t i s ięg n ął ręk ą d o framu g i. Ró wn o cześ n ie za jeg o p lecami p o jawiła s ię in n a p o s tać i zab rzmiał zn ajo my g ło s : — Przep ras zam b ard zo , ale b lo k u jes z mi p rzejś cie. — Co rwin ! — k rzy k n ąłem. — Tato ! Bo rel o b ejrzał s ię. — Co rwin ? Ks iążę Amb eru ? — s p y tał. — W s amej rzeczy — o d p o wied ział p rzy b y s z. — Ch o ciaż, o b awiam s ię, n ie miałem p rzy jemn o ś ci… — J es tem Bo rel, d iu k Hen d rak e, mis trz miecza Lin ii Hen d rak e. — Przemawias z z wielo ma d u ży mi literami, p an ie, i cies zę s ię, że mo g łem cię p o zn ać — o d p arł Co rwin . — A teraz, jeś li p o zwo lis z, ch ciałb y m p rzejś ć i p o ro zmawiać z mo im s y n em. Bo rel o d wró cił s ię, a jeg o d ło ń o p ad ła n a ręk o jeś ć miecza. Bieg łem ju ż k u n im, Lu k e tak że. Lecz n ag le za Bo relem n as tąp ił jak iś ru ch , k o p n ięcie, ch y b a n is k o … co s p rawiło , że wy p u ś cił z s ieb ie p o wietrze i zg iął s ię w p ó ł. Naty ch mias t p ięś ć o p ad ła mu n a k ark i ru n ął. — Ch o d źcie! — Co rwin s k in ął ręk ą. — Ch y b a lep iej s tąd zn ik n ąć. Lu k e i ja wy s zliś my n a zewn ątrz, p rzes tęp u jąc n ad p o walo n y m mis trzem miecza Lin ii Hen d rak e. Ziemia p o lewej s tro n ie b y ła o s malo n a, jak b y p o n ied awn y m p o żarze; zaczy n ał p ad ać lek k i d es zcz. Do s trzeg łem też w d ali in n e lu d zk ie s y lwetk i. Zb liżały s ię. — Nie wiem, czy mo c, k tó ra mn ie tu s p ro wad ziła, mo że mn ie s tąd zab rać —

p o wied ział Co rwin i ro zejrzał s ię. — M o że b y ć zajęta czy mś in n y m. — M in ęło k ilk a ch wil. — Ch y b a jes t — s twierd ził wres zcie. — No d o b rze, wy d ecy d u jecie. J ak s tąd u ciec? — Tęd y — o d p arłem, o d wró ciłem s ię i ru s zy łem b ieg iem. Po b ieg liś my s zlak iem, k tó ry d o p ro wad ził mn ie d o teg o miejs ca. Ob ejrzałem s ię; ś cig ało n as s ześ ć mro czn y ch p o s taci. Ru s zy łem p o d g ó rę, międ zy p o mn ik ami i n ag ro b k ami, aż wres zcie d o tarłem d o s tareg o k amien n eg o mu ru . Sły s zeliś my ju ż k rzy k i za n ami. Ig n o ru jąc je, p rzy ciąg n ąłem to warzy s zy d o s ieb ie i wy recy to wałem wy my ś lo n y n ap ręd ce k u p let, w k tó ry m w n ie całk iem id ealn y m s ty lu o p is ałem s y tu ację i mo je ży czen ia. A jed n ak czar d ziałał i ciś n ięty k amień n ie trafił we mn ie ty lk o d lateg o , że zap ad aliś my s ię ju ż p o d ziemię. Wy n u rzy liś my

s ię w mag iczn y m k ręg u , wy ras tając z ziemi jak

g rzy b y .

Po p ro wad ziłem p rzez p o le, b ieg iem, n a wy d mę. Wch o d ząc, u s ły s załem n as tęp n y o k rzy k . Wy s zliś my z g łazu i zb ieg liś my k amien is tą ś cieżk ą d o s zu b ien iczn eg o d rzewa. Sk ręciłem w lewo , n a s zlak , i zn ó w ru s zy łem b ieg iem. — Stó j! — zawo łał Co rwin . — Wy czu wam to g d zieś n ied alek o ! Tam! Po rzu cił ś cieżk ę i p o b ieg ł w s tro n ę n iewy s o k ieg o p ag ó rk a. Lu k e i ja ru s zy liś my za n im. Z ty łu , o d g łazu , d o ch o d ziły o d g ło s y p o ś cig u . Przed n ami, wś ró d d rzew, zau waży łem co ś mig o cząceg o . Kiero waliś my s ię w tamtą s tro n ę. J es zcze ch wila i d o s trzeg łem, że to co ś ma zary s y teg o p o d o b n eg o d o Wzo rca o b razu , jak i wid ziałem w mau zo leu m. Tato n ie zwo ln ił, zb liżając s ię, ale wp ad ł p ro s to w wizeru n ek . I zn ik n ął. Za n ami ro zleg ł s ię k o lejn y o k rzy k . Lu k e b y ł n as tęp n y p rzy mig o tliwej zas ło n ie, a ja tu ż za n im. Bieg liś my p rzez p ro s ty , lś n iący p erło wo tu n el. Ob ejrzałem s ię i zo b aczy łem, że zn ik a tu ż za n ami. — Nie mo g ą n as g o n ić — o zn ajmił Co rwin . — Tamten k o n iec jes t ju ż zamk n ięty . — To d laczeg o b ieg n iemy ? — zd ziwiłem s ię. — Nad al n ie jes teś my b ezp ieczn i — wy jaś n ił. — Dro g a p ro wad zi p rzez d zied zin ę Lo g ru s u . Gd y b y n as zau waży ł, mielib y ś my k ło p o ty . Pęd ziliś my d alej. W k o ń cu s p y tałem: — Po d ró żu jemy p rzez Cień ? — Tak .

— W tak im razie my ś lę, że im d alej d o trzemy , ty m lep iej… Ws zy s tk o s ię zatrzęs ło . M u s iałem p o d ep rzeć s ię ręk ą, żeb y n ie u p aś ć. — O ran y — mru k n ął Lu k e. — Ows zem — p rzy zn ałem, g d y tu n el zaczął s ię ro zp ad ać. Wielk ie k awały ś cian i p o d ło g i zn ik ały n ag le, a za o two rami b y ł ty lk o mro k . Szliś my d alej, p rzes k ak u jąc s zczelin y . Wted y co ś u d erzy ło zn o wu , b ezg ło ś n ie, n is zcząc k o ry tarz… wo k ó ł n as , za n ami, p rzed n ami. Zaczęliś my s p ad ać. Właś ciwie n iezu p ełn ie s p ad ać. Zd awało s ię, że d ry fu jemy w ro zś wietlo n ej s łab y m b las k iem mg le. Nie wy czu wałem n iczeg o p o d n o g ami an i d o o k o ła. Wrażen ie b y ło p o d o b n e d o n ieważk o ś ci, a ru ch n ied o s trzeg aln y wo b ec b rak u p u n k tó w o d n ies ien ia. — A n iech to ! — u s ły s załem g n iewn y g ło s Co rwin a. Pły n ęliś my , s p ad aliś my , u n o s iliś my s ię — ws zy s tk o jed n o — p rzez d łu żs zą ch wilę. — Tak b lis k o — mru k n ął. — Co ś tam jes t — o zn ajmił n ag le Lu k e, ws k azu jąc w p rawą s tro n ę. Wielk i k s ztałt zawis ł wś ró d s zaro ś ci. Przemieś ciłem my ś li d o s p ik ard a i wy s u n ąłem s o n d ę w tamty m k ieru n k u . Co k o lwiek to b y ło , b y ło martwe. Nak azałem o s trzu , k tó re teg o d o tk n ęło , b y d o p ro wad ziło n as n a miejs ce. Kied y zo b aczy łem „p łetwy ”, wied ziałem ju ż n a p ewn o . — Wy g ląd a jak ta two ja Po lly J ack s o n — zau waży ł Lu k e. — Nawet jes t tro ch ę o ś n ieżo n y . Tak , to właś n ie d o mo jeg o czerwo n o -b iałeg o ch ev ro leta z p ięćd zies iąteg o s ió d meg o ro k u zb liżaliś my s ię w tej p u s tce. — To k o n s tru k t. Kied y ś ju ż p o b rali g o z mo jej p amięci — wy jaś n iłem. — Pewn ie d lateg o , że ws p o mn ien ie jes t tak p recy zy jn e. Częs to s tu d io wałem ten o b raz. Po za ty m, w tej ch wili wy d aje s ię b ard zo o d p o wied n i. Sięg n ąłem d o d rzwiczek . Zb liży liś my s ię o d s tro n y k iero wcy . Złap ałem k lamk ę i p rzy cis n ąłem g u zik . Oczy wiś cie, s amo ch ó d n ie b y ł zamk n ięty . Dwaj p o zo s tali d o tk n ęli p o jazd u w ro zmaity ch miejs cach i p rzeciąg n ęli s ię n a d ru g ą s tro n ę. Otwo rzy łem d rzwiczk i, ws u n ąłem s ię za k iero wn icę, zamk n ąłem. Lu k e i Co rwin też ju ż ws iad ali. Klu czy k i tk wiły w s tacy jce, tak jak s ię s p o d ziewałem. Kied y ws zy s cy b y li ju ż w ś ro d k u , s p ró b o wałem u ru ch o mić s iln ik . Zas k o czy ł o d razu . Po n ad s zero k ą mas k ą s p o jrzałem w p u s tk ę. Włączy łem reflek to ry , ale to n ie

p o mo g ło . — Co teraz? — zap y tał Lu k e. Wrzu ciłem p ierws zy b ieg , zwo ln iłem h amu lec ręczn y i p u ś ciłem s p rzęg ło . Kied y d o d ałem g azu , zd awało mi s ię, że o b racają s ię k o ła. Po ch wili p rzerzu ciłem n a d wó jk ę, a zaraz p o tem n a tró jk ę. Czy to n ap rawd ę n ajlżejs ze wrażen ie trak cji czy ty lk o s iła s u g es tii? Do d ałem g azu . Dalek o p rzed n ami mg lis ta p an o rama o d ro b in ę p o jaś n iała, ch o ć p rzy p u s zczałem, że to p o p ro s tu rezu ltat mo jeg o p atrzen ia w tamty m k ieru n k u . Nie czu łem żad n eg o o p o ru k iero wn icy . M o cn iej wcis n ąłem p ed ał. Nag le Lu k e wy ciąg n ął ręk ę i włączy ł rad io . — … Ciężk ie waru n k i d ro g o we — ro zleg ł s ię g ło s s p ik era. — Dlateg o rad zimy p o ru s zać s ię z min imaln ą p ręd k o ś cią. I n aty ch mias t zab rzmiała Karawana Wy n to n a M ars alis a. Uzn ałem to za o s o b is te p rzes łan ie, więc zd jąłem n o g ę z g azu . Os iąg n ąłem wy raźn e wrażen ie lek k iej trak cji, jak b y m, n a p rzy k ład , jech ał p o lo d zie. Po tem zjawiło s ię u czu cie ru ch u n ap rzó d i rzeczy wiś cie p rzed n ami tro ch ę p o jaś n iało . W d o d atk u n ab rałem n ieco ciężaru i g łęb iej zap ad łem s ię w s ied zen ie. Po ch wili wrażen ie rzeczy wis tej p o wierzch n i p o d s amo ch o d em s tało s ię b ard ziej wy raźn e. Zas tan awiałem s ię, co n as tąp i, jeś li s k ręcę k iero wn icą. Po s tan o wiłem raczej n ie p ró b o wać. Dźwięk s p o d o p o n b y ł g ło ś n iejs zy . Niewy raźn e k s ztałty wy ro s ły p o o b u s tro n ach , wzmacn iając p o czu cie ru ch u i k ieru n k u . Dalek o w p rzo d zie ś wiat b y ł is to tn ie jaś n iejs zy . Zwo ln iłem jes zcze, p o n ieważ zaczęło mi s ię wy d awać, że jad ę p rawd ziwą d ro g ą p rzy b ard zo s łab ej wid o czn o ś ci. Wk ró tce p o tem p rzed n ie ś wiatła wy warły p ewien efek t, o miatając b las k iem mijan e k s ztałty , n ad ając im ch wilo we p o d o b ień s two d o d rzew, n as y p ó w, k rzak ó w i k amien i. Ale lu s terk o ws teczn e n ad al n ie p o k azy wało n iczeg o . — J ak za d awn y ch czas ó w — zau waży ł Lu k e. — J eźd ziliś my n a p izzę w tak ie p as k u d n e wieczo ry . — Tak — p rzy zn ałem. — M am n ad zieję, że ten d ru g i ja s p ro wad ził k o g o ś , k to o two rzy p izzerię w Kas h fie. Przy d ałab y s ię. — J eś li to zro b i, wp ad n ę tam i wy p ró b u ję.

— J ak my ś lis z, co mn ie czek a, k ied y to ws zy s tk o s ię s k o ń czy ? — Nie wiem, Lu k e. — Ro zu mies z, n ie mo g ę s tale p ić two jej k rwi. I co z ty m d ru g im mn ą? — M o g ę ch y b a zap ro p o n o wać ci p o s ad ę, k tó ra ro zwiąże te p ro b lemy — wtrącił Co rwin . — Przy n ajmn iej n a p ewien czas . Drzewa zd ecy d o wan ie b y ły teraz d rzewami, a mg ła p rawd ziwą mg łą: p o ru s zała s ię tro ch ę. Kro p le wilg o ci s p ły wały p o p rzed n iej s zy b ie. — Co mas z n a my ś li? — zap y tał Lu k e. — Za mo men t. We mg le p o jawiały s ię p rzerwy , a w n ich wid o czn y p rawd ziwy p ejzaż. I n ag le u ś wiad o miłem s o b ie, że n ie jad ę p o d ro d ze, ale p o w miarę p łas k im d zik im teren ie. Zwo ln iłem jes zcze b ard ziej. Wielk i k łąb mg ły ro zwiał s ię n ag le, o d s łan iając g ig an ty czn e d rzewo . Frag men t g ru n tu zd awał s ię lś n ić. By ło co ś zn ajo meg o w ty m n iep ełn y m o b razie… — Tu taj leży twó j Wzo rzec, p rawd a? — s p y tałem, g d y d ro g a p rzed n ami ro zjaś n iała s ię z k ażd ą ch wilą. — Kied y ś p rzy p ro wad ziła mn ie tu Fio n a. — Tak — u s ły s załem o d p o wied ź. — A jeg o o b raz… To właś n ie wid ziałem n a cmen tarzu n ap rzeciw Zn ak u Lo g ru s u . I to o n p o p ro wad ził n as d o tu n elu . — Tak . — Zatem… On też jes t ś wiad o my . J ak Wzo rzec Amb eru , jak Lo g ru s … — Zg ad za s ię. Zap ark u j tam, p o d d rzewem. Sk ręciłem k iero wn icą i wjech ałem n a p łas k i teren , k tó ry mi ws k azał. Wo k ó ł n ad al u n o s iła s ię mg ła, ale ju ż n ie tak ciężk a i ws zech o g arn iająca jak p o d ro d ze. M ó g ł zap ad ać mro k , s ąd ząc p o cien iach we mg le, ale mimo zmierzch u d n ia lś n ien ie teg o ek s cen try czn eg o Wzo rca ro zjaś n iało czas zę n as zeg o ś wiata. — Up io ry Wzo rca n ie ży ją zb y t d łu g o — o zn ajmił Lu k e'o wi Co rwin , k ied y wy s iad aliś my . — Sły s załem o ty m — o d p arł Lu k e. — Zn a p an jak ieś s p o s o b y d o wy k o rzy s tan ia p rzez k o g o ś , k to zn alazł s ię w tak iej s y tu acji? — Zn am ws zy s tk ie. Ch o ry jes t n ajlep s zy m lek arzem, jak mó wią. — J ak to ? — Tato … ? — wtrąciłem. — To zn aczy … — Tak — p o twierd ził. — Nie wiem, g d zie mo że w tej ch wili p rzeb y wać p ierws za

wers ja mn ie. — To cieb ie s p o tk ałem n ied awn o ? Ty o d wied załeś o s tatn io Amb er? — Tak . — Ro zu miem… Ale n ie jes teś tak i jak in n i, k tó ry ch s p o tk ałem. Ścis n ął mn ie za ramię. — Nie — rzek ł i zerk n ął n a Wzo rzec. — To ja g o wy k reś liłem — s twierd ził p o ch wili. — I jes tem jed y n ą o s o b ą, k tó ra g o p rzes zła. W rezu ltacie jes tem też jed y n y m u p io rem, jak ieg o mo że wy wo łać. M am też wrażen ie, że n ie trak tu je mn ie wy łączn ie u ży tk o wo . M o żemy s ię p o ro zu miewać, w p ewn y m s en s ie, i zd aje s ię, że jes t s k ło n n y zu ży wać en erg ię, b y u trzy mać mo ją s tab iln o ś ć… ju ż o d d o ś ć d łu g ieg o czas u . M amy s wo je p lan y i n as z związek jes t n iemal s y mb io ty czn y . J ak ro zu miem, u p io ry Wzo rca Amb eru i Lo g ru s u s ą raczej efemery czn ej n atu ry . — Tak wy n ik a z mo ich d o ś wiad czeń — p rzy zn ałem. — Z wy jątk iem tej, k tó rą n ak armiłeś , za co jes tem ci wd zięczn y . J es t teraz p o d mo ją o p iek ą… tak d łu g o , d o p ó k i b ęd ę mó g ł jej u d zielać. Pu ś cił mo je ramię. — Nie p rzed s tawiłeś mn ie jak n ależy s wo jemu p rzy jacielo wi — p rzy p o mn iał. — Is to tn ie, zap o mn iałem o ty m. Lu k e, p o zn aj mo jeg o o jca, Co rwin a z Amb eru . Sir, Lu k e zn an y jes t raczej jak o Rin ald o , s y n two jeg o b rata Bran d a. Co rwin n a mo men t s zerzej o two rzy ł o czy , p o tem zmru ży ł je i wy ciąg n ął ręk ę, s tu d iu jąc twarz Lu k e'a. — M iło mi p o zn ać p rzy jaciela s y n a, a p rzy ty m k rewn iak a — p o wied ział. — Bard zo mi p rzy jemn ie, s ir. — Nie mo g łem zro zu mieć, d laczeg o wy d ajes z mi s ię zn ajo my . — Po d o b ień s twa p o tem maleją, jeś li o to p an u ch o d zi. M o że n awet k o ń czą s ię n a wy g ląd zie. Tato ro ześ miał s ię. — Gd zie s ię s p o tk aliś cie? — W s zk o le — wy jaś n ił Lu k e. — Berk eley . — A g d zie mo g lib y ś cie s ię s p o tk ać… ? Przecież n ie w Amb erze. — Od wró cił s ię i s p o jrzał n a s wó j Wzo rzec. — Op o wiecie mi jes zcze o ws zy s tk im. Ale teraz ch o d źcie, ja też ch cę was p rzed s tawić. Ru s zy ł w s tro n ę jaś n iejąceg o ry s u n k u . M y tak że. Ob o k p rzep ły n ęło k ilk a p as emek mg ły . Pró cz n as zy ch k ro k ó w n ie d o ch o d ził tu żad en d źwięk .

Stan ęliś my n a b rzeg u jeg o Wzo rca. By ł to p ięk n y ry s u n ek , zb y t ro zleg ły , b y o g arn ąć g o jed n y m s p o jrzen iem. Zd awał s ię p u ls o wać mo cą. — Cześ ć — p o wied ział tato . — Po zn aj mo jeg o s y n a i mo jeg o b ratan k a, M erlin a i Rin ald a… ch o ciaż my ś lę, że M erlin a ju ż raz s p o tk ałeś . Rin ald o ma p ro b lem. — Przez mo men t trwała cis za. Po tem mru k n ął: — Tak , to p rawd a. — A p o ch wili: — Nap rawd ę tak s ąd zis z? — I: — W p o rząd k u . Oczy wiś cie, p o wiem im. Przeciąg n ął s ię, wes tch n ął i o d s zed ł k ilk a k ro k ó w o d b rzeg u Wzo rca. Po tem o b jął ramio n ami n as o b u . — Słu ch ajcie, ch ło p cy — rzek ł. — Otrzy małem co ś w ro d zaju o d p o wied zi. Ale wy n ik a z n iej, że ws zy s cy mu s imy p rzejś ć ten Wzo rzec, ch o ć k ażd y z in n ej p rzy czy n y . — Wch o d zę w to — o ś wiad czy ł Lu k e. — Ale jak a jes t ta p rzy czy n a? — On cię ad o p tu je — wy jaś n ił Co rwin . — I zas ili s wo ją en erg ią, tak jak mn ie. J ed n ak n ie za d armo . Zb liża s ię czas , k ied y trzeb a b ęd zie g o p iln o wać b ez p rzerwy . Będ ziemy mo g li s ię zmien iać. — W p o rząd k u — zg o d ził s ię Lu k e. — To ch y b a s p o k o jn a o k o lica. A i tak n ie miałem zamiaru wracać d o Kas h fy i p ró b o wać zrzu cić s ieb ie z tro n u . — W p o rząd k u . J a p o p ro wad zę, a ty trzy maj mn ie za ramię n a wy p ad ek , g d y b y ś my n ap o tk ali co ś zab awn eg o . M erlin ie, ty p ó jd zies z o s tatn i, zach o wu jąc k o n tak t z Lu k iem, z ty ch s amy ch p o wo d ó w. Ws zy s tk o jas n e? — J as n e — zap ewn iłem g o . — Id ziemy . Pu ś cił n as i p rzes zliś my n a p o czątek tras y . Lu k e p o ło ży ł mu ręk ę n a ramien iu , g d y ro b ił p ierws zy k ro k . Po ch wili ws zy s cy trzej s zliś my ju ż lin ią Wzo rca, walcząc ze zn ajo my m o p o rem. Ale n awet k ied y s trzeliły is k ry , to p rzejś cie wy d awało mi s ię łatwiejs ze n iż zap amiętan e z p rzes zło ś ci. M o że d lateg o , że p ro wad ził k to ś in n y . Gd y p rzeb ijałem Pierws zą Zas ło n ę, mó j u my s ł wy p ełn iły o b razy alei p o ro ś n ięty ch s tary mi k as ztan ami. Fo n tan n y is k ier s ięg ały ju ż wy żej; czu łem mo ce Wzo rca k łęb iące s ię wo k ó ł, p rzen ik ające mn ie, ciało i u my s ł. Ws p o mn iałem s zk o ln e d n i i mo je p ró b y n a s tad io n ie. Samo p rzes u wan ie s tó p s tało s ię ciężk im wy s iłk iem i n ag le zro zu miałem, że ten wy s iłek ważn iejs zy jes t n iż ru ch . Czu łem, jak wło s y s tają mi d ęb a, g d y elek try czn e ład u n k i s p ły wały p o ciele. Op ó r n aras tał; p o ch y liliś my s ię d o p rzo d u . M imo ws zy s tk o n ie d o p ro wad zał d o s zału b ezs iln o ś ci jak Lo g ru s , g d y g o p o k o n y wałem, i n ie b u d ził u czu cia wro g o ś ci, jak ie p rzeży wałem n a Wzo rcu Amb eru . Zd awało s ię n iemal, że p o d ążam p rzez wn ętrze u my s łu , k tó ry n ie jes t d o mn ie n as tawio n y n iep rzy jaźn ie. Od n o s iłem wrażen ie, jak b y d o d awał mi s ił, k ied y p arłem

d o zak rętu , wy k o n y wałem zwro t. Op ó r b y ł s iln y , w ty m p u n k cie is k ry s ięg ały ró wn ie wy s o k o jak w Amb erze, wied ziałem jed n ak , że ten Wzo rzec trak tu je mn ie in aczej. Szliś my wzd łu ż lin ii. Sk ręcaliś my , p ło n ąc… Przed arcie s ię p rzez Dru g ą Zas ło n ę b y ło wy k o n y wan y m w zwo ln io n y m temp ie ćwiczen iem s iły i wo li. Po tem s zło s ię łatwiej, a o b razy z całeg o mo jeg o ży cia n ad p ły wały , b y p rzerażać mn ie i p o cies zać. Dalej. J ed en , d wa… Trzy . Czu łem, że jeś li p o k o n am jes zcze d zies ięć k ro k ó w, b ęd ę miał s zan s ę n a zwy cięs two . Cztery … Zalewał mn ie p o t. Pięć. Op ó r b y ł p o two rn y . Przes u n ięcie s to p y o p arę cen ty metró w wy mag ało wy s iłk u tak wielk ieg o , jak b ieg n a s to metró w. Płu ca p raco wały jak miech y . Sześ ć. Is k ry s ięg n ęły mi d o twarzy , p o wy żej o czu , o b jęły mn ie całk o wicie. Zd awało mi s ię, że u leg łem p rzemian ie w n ieś mierteln y b łęk itn y p ło mień i mu s zę jak o ś wy p alić s o b ie p rzejś cie p rzez b lo k marmu ru . Pło n ąłem i p ło n ąłem, a k amień trwał n iezmien io n y . M o g łem s tracić n a to całą wieczn o ś ć. M o że ju ż s traciłem. Sied em. Ob razy zn ik n ęły . Ws zelk ie ws p o mn ien ia o d es zły . Nawet mo ja to żs amo ś ć zro b iła s o b ie wo ln e. Po zo s tał jed y n ie twó r z czy s tej wo li. By łem d ziałan iem, ak tem p o k o n y wan ia o p o ru . Os iem… Nie czu łem włas n eg o ciała. Czas s tał s ię o b cy m p o jęciem. Walk a n ie b y ła ju ż walk ą, lecz fo rmą p ierwo tn eg o ru ch u , wo b ec k tó reg o lo d o wce p ęd ziły jak s zalo n e. Dziewięć… Teraz b y łem ju ż ty lk o ru ch em, n ies k o ń czen ie p o wo ln y m, lecz s tały m… Dzies ięć. Zelżało . Po d k o n iec zn ó w b ęd zie ciężk o , ale wied ziałem, że d als zy ciąg p rzejś cia to ju ż faza o p ad ająca. Ko ły s ało mn ie co ś w ro d zaju p o wo ln ej, cich ej mu zy k i, g d y s zed łem n ap rzó d , s k ręcałem i zn o wu s zed łem. To warzy s zy ła mi aż d o Ko ń co wej Zas ło n y , a k ied y min ąłem p o ło wę o s tatn ieg o k ro k u , zaczęła p rzy p o min ać Karawanę. Stan ęliś my p o ś ro d k u i milczeliś my p rzez d łu g i czas , o d d y ch ając g łęb o k o . Nie b y łem p ewien , co właś ciwie o s iąg n ąłem. Czu łem jed n ak , że w rezu ltacie lep iej p o zn ałem o jca. Pas ma mg ły wciąż p ły n ęły d o o k o ła, p o n ad Wzo rcem, p o n ad d o lin ą. — Czu ję s ię… s iln iejs zy — o zn ajmił p o ch wili Lu k e. — Tak , p o mo g ę s trzec teg o miejs ca. To n iezły s p o s ó b , b y s p ęd zić tro ch ę czas u . — A p rzy o k azji, Lu k e, jak ą wiad o mo ś ć miałeś mi p rzek azać? — zap y tałem. — Och , żeb y ś s ię wy n ió s ł z Dwo rcó w — o d p arł. — Ro b i s ię tam n ieb ezp ieczn ie. — Wied ziałem ju ż o n ieb ezp ieczeń s twie, ale wciąż mu s zę d o p iln o wać k ilk u s p raw. Wzru s zy ł ramio n ami. — Ty le miałem ci p o wied zieć. Teraz ju ż ch y b a n ig d zie n ie jes t b ezp ieczn ie. — Tu taj n ie p rzewid u ję n a razie żad n y ch k ło p o tó w — o ś wiad czy ł Co rwin . —

Żad n a z Po tęg n ie wie, jak zb liży ć s ię d o teg o Wzo rca an i co z n im zro b ić. J es t zb y t s iln y , b y Wzo rzec Amb eru g o wch ło n ął, a Lo g ru s n ie ma p o jęcia, jak g o zn is zczy ć. — Czy li s p o k ó j. — Nad ejd zie zap ewn e czas , k ied y s p ró b u ją zaatak o wać. — A d o tej ch wili czek amy i o b s erwu jemy ? W p o rząd k u . A jeś li co ś n ad ejd zie, co b y to mo g ło b y ć? — Prawd o p o d o b n ie u p io ry … p o d o b n e d o n as . Będ ą ch ciały d o wied zieć s ię czeg o ś więcej, wy p ró b o wać. Do b rze s o b ie rad zis z z tą k lin g ą? — Z całą s k ro mn o ś cią, o ws zem. A jeś li to n ie wy s tarczy , s tu d io wałem też Sztu k i. — Stal wy s tarczy , ch o ć o g ień p o p ły n ie im z ran , n ie k rew. J eś li ch ces z, n ak aż Wzo rco wi, żeb y p rzerzu cił cię teraz n a zewn ątrz. Do łączę za ch wilę, żeb y ci p o k azać, g d zie s ch o wan a jes t b ro ń i zap as y . Ch ciałb y m o d b y ć n iewielk ą wy cieczk ę i n a p ewien czas zo s tawić cię s ameg o . — Nie ma s p rawy — zap ewn ił Lu k e. — Co z to b ą, M erle? — M u s zę wracać d o Dwo rcó w. M am zjeś ć o b iad z matk ą, a p o tem wziąć u d ział w p o g rzeb ie Sway v illa. — Nie wiem, czy zd o ła cię wy s łać aż d o Dwo rcó w — wtrącił Co rwin . — To ju ż tro ch ę za b lis k o Lo g ru s u . Ale d o g ad as z s ię z n im jak o ś . A jak tam Dara? — Od b ard zo d awn a n ie wid ziałem s ię z n ią d łu żej n iż k ilk a ch wil — o d p arłem. — Nad al jes t wład cza, aro g an ck a i n ad o p iek u ń cza, jeś li ch o d zi o mn ie. Od n io s łem ró wn ież wrażen ie, że mies za s ię w in try g i p o lity czn e d o ty czące s p raw lo k aln y ch o raz s zers zy ch as p ek tó w s to s u n k ó w międ zy Dwo rcami a Amb erem. Lu k e p rzy mk n ął o czy i zn ik n ął. Po ch wili zo b aczy łem g o p rzy s amo ch o d zie Po lly J ack s o n . Otwo rzy ł d rzwi, u s iad ł n a miejs cu o b o k k iero wcy , p o ch y lił s ię i p o g merał p rzy czy mś w ś ro d k u . Po k ilk u s ek u n d ach u s ły s załem mu zy k ę z rad ia. — Całk iem mo żliwe — wes tch n ął Co rwin . — Wies z, właś ciwie n ig d y jej n ie ro zu miałem. Przy s zła d o mn ie zn ik ąd , w n iezwy k ły m o k res ie mo jeg o ży cia. Ok łamała mn ie, zo s taliś my k o ch an k ami, p rzes zła Wzo rzec w Amb erze i zn ik n ęła. To b y ło jak n ies amo wity s en . Wy k o rzy s tała mn ie, o czy wiś cie. Przez lata wierzy łem, że ch ciała ty lk o d o wied zieć s ię czeg o ś o Wzo rcu i o ty m, jak d o n ieg o d o trzeć. Os tatn io jed n ak miałem s p o ro czas u d o n amy s łu i teraz n ie jes tem ju ż teg o p ewien . — Tak ? — zd ziwiłem s ię. — A o co jej ch o d ziło ? — O cieb ie — s twierd ził. — Co raz b ard ziej n ab ieram p rzek o n an ia, że ch ciała u ro d zić s y n a b ąd ź có rk ę Amb eru .

Przes zy ł mn ie d res zcz. Czy to mo żliwe, b y p o wo d em mo jeg o p rzy jś cia n a ś wiat b y ły tak zimn e k alk u lacje? Czy u czu cie w o g ó le s ię n ie liczy ło ? Czy zo s tałem p o częty ś wiad o mie, b y p o s łu ży ć jak imś s zczeg ó ln y m celo m? Wcale mi s ię to n ie p o d o b ało . Czu łem s ię tak , jak p ewn ie czu ł s ię Gh o s twh eel: s taran n ie zap ro jek to wan y p ro d u k t mo jej wy o b raźn i i in telek tu , zb u d o wan y d la p rzetes to wan ia h ip o tez, jak ie ty lk o Amb ery ta mó g łb y wy s u n ąć. A jed n ak n azy wał mn ie „tatą”. I n ap rawd ę mu n a mn ie zależało . Dziwn e, ale s am zacząłem d o n ieg o ży wić te irracjo n aln e u czu cia. Czy to d lateg o , że b y liś my b ard ziej d o s ieb ie p o d o b n i, n iż ś wiad o mie zd awałem s o b ie z teg o s p rawę? — Dlaczeg o ? — s p y tałem. — Dlaczeg o tak jej zależało , żeb y m s ię u ro d ził? — M o g ę ty lk o p rzy p o mn ieć jej o s tatn ie s ło wa, k ied y d o k o ń czy ła Wzo rzec, p o d ro d ze zmien iając s ię w d emo n a. „Amb er”, p o wied ziała, „b ęd zie zn is zczo n y ”. A p o tem zn ik n ęła. Drżałem cały . Imp lik acje b y ły tak n iep o k o jące, że miałem o ch o tę zap łak ać, p rzes p ać s ię alb o u p ić. Co k o lwiek , b y le zy s k ać ch wilę u lg i. — M y ś lis z, że mo je is tn ien ie jes t częś cią d łu g o termin o weg o p lan u zn is zczen ia Amb eru ? — M o żliwe — p rzy zn ał. — Ale mo g ę s ię my lić, mały . M o g ę s ię b ard zo my lić, a wted y p rzep ro s zę, że s p rawiłem ci b ó l. Z d ru g iej s tro n y , p o p ełn iłb y m tak że b łąd , g d y b y m cię n ie u p rzed ził, że is tn ieje tak a mo żliwo ś ć. Po tarłem s k ro n ie, czo ło , o czy . — Co mam ro b ić? — zap y tałem. — Nie ch cę p o mag ać w zn is zczen iu Amb eru . Na mo men t p rzy cis n ął mn ie d o p iers i. — Nieważn e, k im jes teś i co z to b ą zro b io n o — rzek ł. — Pręd zej czy p ó źn iej zy s k as z p rawo wy b o ru . J es teś czy mś więcej n iż ty lk o s u mą s wo ich częś ci, M erlin ie. Nieważn e, jak d o s zło d o two ich u ro d zin , jak d o tej ch wili to czy ło s ię two je ży cie. M as z o czy , mas z mó zg i s k alę warto ś ci. Nie p o zwó l, b y k to k o lwiek cię o s zu k iwał, n awet ja. A k ied y n ad ejd zie czas , jeś li n ad ejd zie, u p ewn ij s ię, że wy b ieras z s amo d zieln ie. Nic, co d ziało s ię wcześ n iej, n ie b ęd zie wted y miało zn aczen ia. Te s ło wa, ch o ć tak o g ó ln e, s p ro wad ziły mn ie n a ziemię z teg o mro czn eg o miejs ca d u s zy , g d zie s ię u k ry łem. — Dzięk i — p o wied ziałem. Po k iwał g ło wą. — Ro zu miem, że two im p ierws zy m o d ru ch em b ęd zie d o p ro wad zen ie d o

k o n fro n tacji w tej k wes tii — s twierd ził. — J ed n ak to ci o d rad zam. Niczeg o n ie o s iąg n ies z, a ty lk o zd rad zis z jej s wo je p o d ejrzen ia. Ro zs ąd ek n ak azu je ro zeg rać s p rawę o s tro żn ie i zo b aczy ć, czeg o zd o łas z s ię d o wied zieć. Wes tch n ąłem. — M as z rację, o czy wiś cie. Przy b y łeś d o mn ie, żeb y mi to p o wied zieć, n ie ty lk o , żeb y p o mó c mi w u cieczce. Prawd a? Uś miech n ął s ię. — M artw s ię ty lk o o ważn e s p rawy — p o rad ził. — Sp o tk amy s ię jes zcze. I zn ik n ął. Zo b aczy łem g o n ag le o b o k s amo ch o d u . Tłu maczy ł co ś Lu k e'o wi. Wid ziałem, jak p o k azu je mu k ry jó wk i z zap as ami. Zas tan awiałem s ię, ile czas u u p ły n ęło w Dwo rcach . Po ch wili o b aj p o mach ali d o mn ie, p o tem Co rwin u ś cis n ął Lu k e'o wi ręk ę i o d s zed ł w mg łę. Rad io g rało Lili Marlene. Sk o n cen tro wałem s ię i n ak azałem Wzo rco wi, b y p rzen ió s ł mn ie d o Lin ii Sawall. Na mo men t zawiro wała ciemn o ś ć, a k ied y o d p ły n ęła, wciąż s tałem p o ś ro d k u ry s u n k u . Sp ró b o wałem jes zcze raz, ty m razem z zamk iem Su h u y a. I zn o wu Wzo rzec n ie zech ciał s k as o wać mo jeg o b iletu . — J ak b lis k o mo żes z mn ie p rzerzu cić? — zap y tałem. Zn o wu wir, ale teraz jas n y . Przen ió s ł mn ie n a b iały , s k aln y cy p el p o d czarn y m n ieb em, n ad czarn y m mo rzem. Dwa p ó ło k ręg i b lad y ch p ło mien i u jmo wały mn ie jak n awias y . W p o rząd k u , s tąd ju ż trafię. To Brama Og n ia, d ro g a p rzejś cia w Cien iu n ied alek o Dwo rcó w. Stan ąłem p rzo d em d o mo rza i liczy łem. Gd y zn alazłem cztern as tą mig o czącą wieżę o d p rawej, ru s zy łem w jej s tro n ę. Wy n u rzy łem s ię p rzy p o walo n ej wieży p o d ró żo wy m n ieb em. Id ąc k u n iej, zo s tałem p rzen ies io n y d o s zk lis tej jas k in i, p rzez k tó rą p ły n ęła zielo n a rzek a. Szed łem b rzeg iem, aż trafiłem n a p rzejś cie p o k amien iach . Do p ro wad ziło mn ie d o ś cieżk i p rzez jes ien n y las . Po d ążałem n ią jak ieś d wa k ilo metry , aż wy czu łem is tn ien ie p rzejś cia u p o d s tawy ig las teg o k rzewu . Stamtąd trafiłem n a zb o cze g ó ry . J es zcze trzy p rzejś cia i d wie d ró żk i wy p ro wad ziły mn ie n a s zlak , wio d ący n a o b iad z matk ą. Wed łu g n ieb a, n ie miałem ju ż czas u , żeb y s ię p rzeb rać. Przy s tan ąłem p rzed s k rzy żo wan iem, o trzep ałem s ię, p o p rawiłem u b ran ie, p rzy czes ałem wło s y . J ed n o cześ n ie my ś lałem, k to o d eb rałb y mo je wezwan ie, g d y b y m s p ró b o wał p o łączy ć s ię z Lu k iem p rzez jeg o Atu t — s am Lu k e, jeg o u p ió r, czy mo że o b aj? Czy u p io ry o d b ierają s y g n ały Atu tó w? Zacząłem s ię zas tan awiać, co d zieje s ię w Amb erze. M y ś lałem też o Co ral i Nay d zie…

Do d iab ła. Ch ciałb y m s ię zn aleźć g d zie in d ziej. Dalek o s tąd . Os trzeżen ie Wzo rca, p rzek azan e mi p rzez Lu k e'a, trafiło n a p o d atn y g ru n t. Co rwin d ał mi zb y t wiele materiału d o p rzemy ś len ia, a n ie miałem czas u , żeb y s o b ie to ws zy s tk o p o u k ład ać. I n ie ch ciałem wp ląty wać s ię w te ro zg ry wk i w Dwo rcach . Nie p o d o b ały mi s ię wn io s k i d o ty czące mo jej matk i. Nie miałem o ch o ty u czes tn iczy ć w p o g rzeb ie. I czu łem s ię jak b y n ied o in fo rmo wan y . M o żn a b y p o my ś leć, że jeś li k to ś ch ce czeg o ś o d e mn ie… czeg o ś b ard zo ważn eg o … to p rzy n ajmn iej p o ś więci ch wilę, wy jaś n i mi s y tu ację i p o p ro s i o ws p ó łp racę. Gd y b y ch o d ziło o k rewn eg o , is tn iała s p o ra s zan s a, żeb y m s ię zg o d ził. A zy s k an ie mo jej ap ro b aty b y ło ch y b a mn iej ry zy k o wn e n iż ws zelk ie s ztu czk i zmierzające d o k iero wan ia mo imi d ziałan iami. Ch ciałem o d ejś ć o d ty ch , k tó rzy p ró b u ją mn ą s tero wać, o raz o d in try g , k tó re k n u li. M ó g łb y m o d wró cić s ię i o d ejś ć w Cień , p rawd o p o d o b n ie zn ik n ąć w n im. M ó g łb y m ru s zy ć d o Amb eru , o p o wied zieć Ran d o mo wi o ws zy s tk im, co wiem i co p o d ejrzewam. Och ro n iłb y mn ie p rzed Dwo rcami. M ó g łb y m też wró cić d o Cien iaZiemi, p rzy g o to wać s o b ie n o wą to żs amo ś ć, zająć s ię p ro jek to wan iem k o mp u teró w… Wted y , o czy wiś cie, n ig d y b y m s ię n ie d o wied ział, co s ię d zieje i co d ziało s ię wcześ n iej. A co d o p rawd ziweg o miejs ca p o b y tu mo jeg o o jca… zd o łałem wy wo łać g o w Dwo rcach , ale n ig d zie in d ziej. M u s iał b y ć g d zieś w p o b liżu . I n ie miał n ik o g o , k to p ró b o wałb y mu p o mó c. Ru s zy łem p rzed s ieb ie i s k ręciłem w p rawo . Sk iero wałem s ię w s tro n ę fio leto weg o n ieb a. Zd ążę n a czas . I tak p o wró ciłem d o Lin ii Sawall. Wy n u rzy łem s ię z czerwo n o -zło teg o malo wid ła w k s ztałcie g wiezd n eg o ro zb ły s k u n a ś cian ie fro n to weg o d zied ziń ca, zs tąp iłem p o Niewid zialn y ch Sch o d ach i p rzez d łu g ą ch wilę s p o g ląd ałem w g łąb wielk iej, cen traln ej o tch łan i z wid o k iem n a czarn ą tu rb u len cję p o za Krawęd zią. Sp ad ająca g wiazd a wy p aliła s wą ś cieżk ę n a fio leto wy m n ieb ie, k ied y o d wró ciłem s ię i s k iero wałem k u o b ity m mied zią d rzwio m i Lab iry n to wi Sztu k i za n imi. J u ż wewn ątrz ws p o min ałem, ile razy zg u b iłem s ię tu w d zieciń s twie. Ró d Sawall o d wiek ó w k o lek cjo n o wał d zieła s ztu k i, a ich zb ió r b y ł tak o g ro mn y , że is tn iało k ilk a d ró g , n a k tó re trafiał czło wiek w s amy m lab iry n cie. Pro wad ziły g o tu n elami, g ig an ty czn ą s p iralą, p rzez co ś , co p rzy p o min ało s tarą s tację k o lejo wą, a p o tem, zan im zd ąży ł zawró cić, mijał k o lejn y zak ręt. Kied y ś , p amiętam, b łąd ziłem tu p rzez k ilk a d n i, aż zn aleźli mn ie zap łak an eg o p rzed k o mp o zy cją n ieb ies k ich b u tó w

p rzy b ity ch g wo źd ziami d o d es k i. Szed łem tęd y teraz, p o wo li, o g ląd ając s tare o k ro p ień s twa i tro ch ę n o wy ch . M ięd zy n imi trafiały s ię też p rzed mio ty u d erzająco p ięk n e… ch o ćb y ta wielk a waza, k tó ra wy g ląd ała jak wy rzeźb io n a z jed n eg o p ło mien n eg o o p alu . Alb o k o mp let d ziwaczn ie emalio wan y ch tab liczek z d alek ieg o cien ia. Ich zn aczen ia i fu n k cji n ik t w ro d zin ie n ie p o trafił s o b ie p rzy p o mn ieć. M u s iałem p rzy s tan ąć i o b ejrzeć je zn o wu , zamias t s k o rzy s tać ze s k ró tu p rzez g alerię. Zwłas zcza tab liczk i lu b iłem wy jątk o wo . Po d ch o d ząc d o o g n is tej wazy , n u ciłem s tarą melo d y jk ę, k tó rej n au czy ł mn ie Gry ll. Wy d ało mi s ię, że s ły s zę cich y s zeles t, ale ro zejrzałem s ię i n ie zau waży łem n ik o g o . Niemal zmy s ło we lin ie wazy b łag ały , żeb y jej d o tk n ąć. Pamiętałem, ile razy mi teg o zak azy wan o . Po wo li wy ciąg n ąłem lewą d ło ń i o p arłem ją n a wy p u k ło ś ci. Waza b y ła ciep lejs za, n iż p o win n a. Wo ln o zs u n ąłem p alce wzd łu ż jej b o k u . By ła jak zamro żo n y p ło mień . — Witaj — s zep n ąłem, ws p o min ając n as zą ws p ó ln ą p rzy g o d ę. — To ju ż tak d awn o … — M erlin ? — zab rzmiał cich y g ło s . Naty ch mias t co fn ąłem ręk ę. Zu p ełn ie jak b y waza p rzemó wiła. — Tak — p o twierd ziłem. — Tak . Zn o wu s zeles t i frag men t cien ia p o ru s zy ł s ię w k remo wy m o two rze n ad o g n iem. — Ss — p o wied ział cień , wzn o s ząc s ię. — Glait? — s p y tałem. — Is s to tn ie. — To n iemo żliwe. Umarłaś wiele lat temu . — Nie u marłam. Ss p ałam. — Kied y wid ziałem cię o s tatn io , b y łem jes zcze d zieck iem. By łaś ran n a. Po tem zn ik n ęłaś . M y ś lałem, że n ie ży jes z. — To s s en . Ss en , b y u zd ro wić. Ss en , b y zap o mn ieć. Ss en , b y s ię o d ro d zić. Wy ciąg n ąłem d ło ń . Po mars zczo n a g ło wa węża u n io s ła s ię wy żej, o p ad ła n a mo je ramię. Gad wp ełzł i o win ął s ię wo k ó ł ramien ia. — Trzeb a p rzy zn ać, że zn alazłaś s o b ie eleg an ck ą s y p ialn ię. — Wied ziałam, że ten d zb an jes s t two im u lu b io n y m. Wied ziałam, że jeś li p o czek am d o s s tateczn ie d łu g o , ty wró cis z i zatrzy mas z s ię tu , b y g o p o d ziwiać. A ja wy czu ję to , wzn io s s ę s ię w s s wy m s s p len d o rze i p o witam cię. Ojej, ależ u ro s s łeś ! — A ty wy g ląd as z tak s amo jak d awn iej. M o że tro ch ę ch u d s za…

Delik atn ie p o g ład ziłem ją p o g ło wie. — Do b rze wied zieć, że n ad al jes teś wś ró d n as n ib y s zaco wn y ro d zin n y d u ch . Ty , Gry ll i Kerg ma s p rawiliś cie, że mo je d zieciń s two b y ło lep s ze, n iż b y ć mo g ło . Wy s o k o u n io s ła g ło wę i czu b k iem n o s a p o g ład ziła mn ie p o p o liczk u . — Twó j wid o k ro zg rzewa mi k rew, s s ło d k i ch ło p cze. Po d ró żo wałeś d alek o ? — Tak . Bard zo . — Któ rejś n o cy n ajemy s ię my s zy i p o ło ży my p rzy o g n iu . Zag rzejes z mi mis s eczk ę mlek a i o p o wies z o s s wo ich p rzy g o d ach o d d n ia, g d y o p u ś ciłeś Lin ie Ss awall. Po s zu k amy k o ś ci ze s zp ik iem d la Gry lla, jeś li ciąg le tu jes s t… — Teraz s łu ży ch y b a mo jemu wu jo wi Su h u y o wi. Co z Kerg mą? — Nie wiem. To ju ż tak d awn o … Przy cis n ąłem ją d o p iers i, żeb y s ię ro zg rzała. — Dzięk u ję, że czek ałaś n a mn ie w s wej wielk iej d rzemce, b y mn ie p o zd ro wić i… — To n ie ty lk o p rzy jaźń i p o witan ie. — Nie ty lk o ? Co jes zcze, Glait? O co ch o d zi? — Rzecz d o p o k azan ia. Id ź tęd y . Ru ch em g ło wy ws k azała k ieru n ek . Po s zed łem w tamtą s tro n ę — co i tak zamierzałem — d o miejs ca, g d zie k o ry tarz s ię ro zs zerzał. Czu łem, jak d rży n a mo im ramien iu i mru czy led wie s ły s zaln ie, jak to czas em czy n iła. Nag le zes zty wn iała i u n io s ła g ło wę, k o ły s ząc n ią lek k o . — Co s ię s tało ? — zap y tałem. — M y s zy — o d p arła. — M y s zy n ied alek o . M u s zę zap o lo wać… k ied y ju ż ci p o k ażę… tę rzecz. Śn iad an ie… — J eś li ch ces z n ajp ierw co ś zjeś ć, zaczek am. — Nie, M erlin ie. Nie wo ln o ci s ię s s p ó źn ić n a to … co cię tu s s p ro wad ziło . Czu ję, że to ważn e… Pó źn iej… b ęd ę jad ła… s zk o d n ik i… Do tarliś my d o s zero k ieg o , wy s o k ieg o frag men tu o ś wietlan eg o p rzez o k n a w s tro p ie. Cztery wielk ie elemen ty metalo wej rzeźb y — g łó wn ie z b rązu i mied zi — wzn o s iły s ię wo k ó ł n as , u s tawio n e as y metry czn ie. — Dalej — p o leciła Glait. — Nie tu . Na n ajb liżs zy m ro g u s k ręciłem w p rawo i ru s zy łem d alej. Po ch wili trafiliś my n a k o lejn ą ek s p o zy cję. Przy p o min ała metalo wy las . — Po wo li teraz, s s p o k o jn ie. Wo ln o , s s ło d k i d emo n k u . Zatrzy małem

s ię

i

p rzy jrzałem

d rzewo m,

jas n y m

i

ciemn y m,

lś n iący m

i zmętn iały m. Żelazn e, alu min io we, b rązo we, wy wierały n iezwy k łe wrażen ie. Tej ek s p o zy cji n ie b y ło , g d y s zed łem tęd y o s tatn im razem, wiele lat temu . Nic d ziwn eg o , n atu raln ie. Zmian y n as tąp iły też w in n y ch miejs cach , k tó re d ziś mijałem. — Teraz. Tu taj. Ss k ręć. Zawró ć. Zag łęb iłem s ię w las . — Na p rawo . Do teg o wy s s o k ieg o . Stan ąłem p rzed wy g ięty m p n iem n ajwy żs zeg o d rzewa p o p rawej s tro n ie. — To ? — Tak . Wp ełzn ij… d o g ó ry . Pro s zę. — M am n a n ie wejś ć? — Is s to tn ie. — Do b rze. Sy mp aty czn ą cech ą s ty lizo wan eg o d rzewa… a p rzy n ajmn iej teg o s ty lizo wan eg o d rzewa… b y ło , że wy g in ało s ię, n ab rzmiewało , s k ręcało s ię tak , b y łatwiej trafić n a o p arcie d la n ó g i rąk , n iż s ię z p o czątk u wy d awało . Zn alazłem ch wy t, p o d ciąg n ąłem s ię, o p arłem s to p ę, p o d ciąg n ąłem s ię zn o wu , p ch n ąłem. Wy żej. J es zcze wy żej. Zatrzy małem s ię jak ieś trzy metry n ad p o d ło g ą. — Hm… Co mam ro b ić, s k o ro ju ż tu jes tem? — s p y tałem. — Wejd ź wy żej. — Po co ? — Ss p o k o jn ie. Do wies z s ię wk ró tce. Po d ciąg n ąłem s ię jes zcze p ó ł metra i wted y je wy czu łem. Nie ty le mro wien ie, ile ro d zaj u cis k u . By wa, że czu ję ty lk o mro wien ie, jeś li p ro wad zą d o jak ieg o ś n ieb ezp ieczeń s twa. — Tu w g ó rze jes t p rzejś cie — o zn ajmiłem. — Is s to tn ie. Leżałam zawin ięta wo k ó ł g ałęzi n ieb ies s k ieg o d rzewa, k ied y cien io mis s trz je o two rzy ł. Zab ili g o p o tem. — A zatem mu s i p ro wad zić d o czeg o ś ważn eg o . — Tak s s ąd zę. Nie u miem d o b rze o cen iać… lu d zk ich s s p raw. — Przes złaś tam? — Is s to tn ie. — A więc jes t b ezp ieczn ie? — Is s to tn ie. — Do b rze.

Ws p iąłem s ię jes zcze k awałek . Op ierałem s ię s ile, p ó k i n ie u s tawiłem o b u s tó p n a ty m s amy m p o zio mie. Wted y p o d d ałem s ię ciąg o wi i p o zwo liłem, b y p rzejś cie mn ie p rzen io s ło . Wy ciąg n ąłem p rzed s ieb ie ręce n a wy p ad ek , g d y b y p o wierzch n ia b y ła n ieró wn a. Ale n ie b y ła. Po d ło g ę p o k ry wała p rzep ięk n a mo zaik a z k afelk ó w czarn y ch , s zary ch , s reb rn y ch i b iały ch . Po p rawej s tro n ie b y ł jak iś g eo metry czn y wzó r, p o lewej wizeru n ek Otch łan i Ch ao s u . J ed n ak ty lk o p rzez mo men t k iero wałem wzro k w d ó ł. — Bo że wielk i! — zawo łałem. — M iałam rację? To ważn e? — s p y tała Glait. — To ważn e — p o twierd ziłem.

ROZDZIAŁ VI W k ap licy ws zęd zie s tały ś wiece, wiele z n ich wy s o k ich tak jak ja i p rawie ró wn ie g ru b y ch . Niek tó re b y ły s reb rn e, in n e s zare, s p o ro b iały ch i s p o ro czarn y ch . Stały n a ró żn y ch p o zio mach , arty s ty czn ie ro zmies zczo n e n a wy s tęp ach , p ó łk ach czy w g eo metry czn y ch p u n k tach wzo ru n a p o d ło d ze. J ed n ak n ie o n e b y ły g łó wn y m źró d łem o ś wietlen ia. Blas k p ad ał z g ó ry i z p o czątk u s ąd ziłem, że to p rzes zk lo n y s u fit. Kied y s p o jrzałem tam, b y o cen ić wy s o k o ś ć k o mn aty , p rzek o n ałem s ię, że ś wiatła d o s tarcza d u ża b iało n ieb ies k a k u la u więzio n a za k ratą z ciemn eg o metalu . Po s tąp iłem o k ro k . Najb liżs za ś wieca zamig o tała. Zatrzy małem s ię p rzed k amien n y m o łtarzem s to jący m w n is zy n ap rzeciw wejś cia. Czarn e ś wiece p ło n ęły p rzed n im z o b u s tro n , n a n im mn iejs ze i s reb rn e. Przez ch wilę p atrzy łem ty lk o . — Całk iem jak ty — zau waży ła Glait. — M y ś lałem, że two je o czy n ie rejes tru ją d wu wy miaro wy ch wizeru n k ó w. — Bard zo d łu g o ju ż mies zk am w mu zeu m. Po co k to ś s s ch o wał twó j p o rtret za s s ek retn y m p rzejś ciem? Po d s zed łem b liżej. — To n ie ja — wy jaś n iłem. — To mó j o jciec, Co rwin z Amb eru . Sreb rn a ró ża s tała w wazo n ie p rzed p o rtretem. Nie wiem, czy b y ła p rawd ziwy m k wiatem czy jed y n ie p ro d u k tem s ztu k i lu b mag ii. A o b o k ró ży , wy s u n ięty n a k ilk a cen ty metró w z p o ch wy , leżał Gray s wan d ir. Czu łem, że to p rawd ziwy miecz o jca, że ta wers ja, k tó rą n o s ił jeg o u p ió r Wzo rca, b y ła ty lk o rek o n s tru k cją, jak o n s am. Un io s łem miecz, wy jąłem z p o ch wy . Og arn ęło mn ie p o czu cie mo cy . Ch wy ciłem ręk o jeś ć, mach n ąłem, wy s u n ąłem k lin g ę en garde, p ch n ąłem, zaatak o wałem… Sp ik ard o ży ł w cen tru m p ajęczy n y s ił. Sp o jrzałem n a n ieg o , n ag le zak ło p o tan y . — A to jes t miecz mo jeg o o jca — d o d ałem, wracając p rzed o łtarz. Ws u n ąłem Gray s wan d ira d o p o ch wy i o d ło ży łem n a miejs ce. Niech ętn ie g o tu zo s tawiałem. Co fn ąłem s ię.

— To jes s t ważn e? — s p y tała Glait. — Bard zo — zap ewn iłem. Przejś cie wes s ało mn ie i p rzerzu ciło z p o wro tem n a czu b ek d rzewa. — Co teraz, M erlin ie? — Umó wiłem s ię n a o b iad z mo ją matk ą. — W tak im razie zo s s taw mn ie tu taj. — M o g ę cię o d n ieś ć d o wazy . — Nie. J u ż d awn o n ie s s k rad ałam s ię p o d rzewach . Tak b ęd zie n ajlep iej. Wy ciąg n ąłem ręk ę. Zs u n ęła s ię i p o p ełzła międ zy b ły s zczące k o n ary . — Po wo d zen ia, M erlin ie. Przy jd ź k ied y ś zn o wu . Zs zed łem z d rzewa, ty lk o raz zaczep iając o co ś n o g awk ą, a p o ch wili s zy b k im k ro k iem mas zero wałem ju ż k o ry tarzem. Dwa zak ręty d alej zn alazłem p rzejś cie d o g łó wn eg o h o lu i u zn ałem, że lep iej z n ieg o s k o rzy s tam. Wy s k o czy łem o b o k wielk ieg o k o min k a, g d zie s p latały s ię wy s o k ie p ło mien ie. Od wró ciłem s ię wo ln o i ro zejrzałem p o s ali, u s iłu jąc wy g ląd ać tak , jak b y m czek ał ju ż d łu żs zą ch wilę. Op ró cz mn ie n ie b y ło tu n ik o g o . To d ziwn e, p o my ś lałem, s k o ro o g ień h u czy tak mo cn o . Po p rawiłem k o s zu lę, o trzep ałem s ię, p rzejech ałem d ło n ią p o wło s ach . Właś n ie s p rawd załem p azn o k cie, k ied y d o s trzeg łem k ątem o k a jak iś ru ch n a s zero k im p o d eś cie p o lewej s tro n ie. By ła zawieją we wn ętrzu trzy metro wej wieży . Bły s k awice z trzas k iem tań czy ły p o ś ro d k u , o k ru ch y lo d u s tu k ały i g rzech o tały o s to p n ie, s zro n p o k ry wał p o ręcz tam, g d zie p rzes zła. M o ja matk a. Zau waży ła mn ie ch y b a w tej s amej ch wili co ja, g d y ż p rzy s tan ęła. Po tem s k ręciła n a s ch o d y i zes zła p o wo li. Po d ro d ze p rzek s ztałcała s ię p ły n n ie, jej wy g ląd u leg ał zmian ie n iemal z k ażd y m k ro k iem. Gd y ty lk o zro zu miałem, co s ię d zieje, zak o ń czy łem włas n e d ziałan ie i o d wró ciłem p ierws ze s k ro mn e wy n ik i. Ro zp o cząłem p rzemian ę, g d y ty lk o ją zo b aczy łem, a o n a p ewn ie zro b iła to s amo . Nie s ąd ziłem, że p o s u n ie s ię tak d alek o , żeb y mi zro b ić p rzy jemn o ś ć, w d o d atk u p o raz d ru g i i to n a włas n y m teren ie. Zak o ń czy ła p rzemian ę, k ied y s tan ęła n a n ajn iżs zy m s to p n iu . Stała s ię teraz p ięk n ą k o b ietą w czarn y ch s p o d n iach i czerwo n ej k o s zu li z b u fias ty mi ręk awami. Sp o jrzała n a mn ie z u ś miech em, p o d es zła i o b jęła s erd eczn ie. Nietak tem b y ło b y s twierd zić, że zamierzałem s ię p rzek s ztałcić, ale zap o mn iałem. Czy w o g ó le wy g ło s ić jak ąk o lwiek u wag ę n a ten temat?

Od s u n ęła mn ie n a o d leg ło ś ć ramien ia, zmierzy ła wzro k iem i p o k ręciła g ło wą. — Sy p ias z w u b ran iu p rzed wy s iłk iem fizy czn y m czy p o ? — zap y tała. — J es teś n ies p rawied liwa. Zatrzy małem s ię p o d ro d ze, żeb y o b ejrzeć o k o licę, i n atrafiłem n a p ewn e p ro b lemy . — Dlateg o s ię s p ó źn iłeś ? — Nie. Sp ó źn iłem s ię, g d y ż zajrzałem d o g alerii i s p ęd ziłem tam więcej czas u , n iż p lan o wałem. I n ie s p ó źn iłem s ię wiele. Ch wy ciła mn ie za ramię i o b ró ciła. — Wy b aczam ci — rzek ła, p o p y ch ając mn ie w s tro n ę n ak rap ian eg o ró żem, zielen ią i zło tem filaru p rzejś cia, u mies zczo n eg o w wy ło żo n ej lu s trami n is zy w p o k o ju p o p rawej s tro n ie. Uzn ałem, że n ie wy mag a to o d p o wied zi, milczałem więc. Wes zliś my d o n is zy . Czek ałem, czy p o p ro wad zi mn ie wo k ó ł filara zg o d n ie z ru ch em ws k azó wek zeg ara czy p rzeciwn ie. Przeciwn ie, jak s ię o k azało . Ciek awe. Z trzech s tro n to warzy s zy ły n am o d b icia i o d b icia o d b ić. I o b razy k o mn aty , k tó rą o p u ś ciliś my . Z k ażd y m o k rążen iem filara b y ł to in n y p o k ó j. Ob s erwo wałem te k alejd o s k o p o we p rzemian y , p ó k i n ie zatrzy mała s ię w k ry s ztało wej g ro cie n a b rzeg u p o d ziemn eg o mo rza. — J u ż p rawie zap o mn iałem o ty m miejs cu — wy zn ałem. Po czy s ty m, b iały m p ias k u p rzes zed łem w jas k rawy b las k k ry s ztałó w, b las k , n a p rzemian p rzy p o min ający ś wiatło o g n is k , o d b icia s ło ń ca, k an d elab ry i wy ś wietlacze LED, zależn ie o d ro zmiaró w i mo że o d leg ło ś ci. Od czas u d o czas u ws tęg a tęczy p ad ała n a b rzeg , ś cian y jas k in i i czarn e wo d y . Wzięła mn ie za ręk ę i p o p ro wad ziła d o o to czo n ej p o ręczą p latfo rmy , wzn ies io n ej n ied alek o p o p rawej s tro n ie. Stał n a n iej n ak ry ty s to lik . Zes taw p rzy k ry ty ch p ó łmis k ó w zajmo wał więk s zy s tó ł w g łęb i. Wes zliś my p o k ilk u s to p n iach , p o s ad ziłem ją i ru s zy łem zb ad ać s mak o ły k i. — Us iąd ź, M erlin ie — p o wied ziała. — Po d am d o s to łu . — Nie warto — o d p arłem, u n o s ząc p o k ry wk ę. — J u ż tu jes tem. Zajmę s ię p ierws zy m d an iem. Po d erwała s ię. — A zatem s ty l b u fetu — zd ecy d o wała. — Oczy wiś cie.

Nap ełn iliś my talerze i p rzes zliś my d o s to lik a. Po k ilk u s ek u n d ach b ły s k awica n ad wo d ą ro zś wietliła s trzelis ty s tro p jas k in i, p o d o b n y d o żeb er o g ląd an ej o d wewn ątrz g ig an ty czn ej b es tii, k tó ra n as trawi. — Nie mu s is z tak s ię n iep o k o ić. Wies z p rzecież, że n ie mo g ą tu s ięg n ąć. — Czek an ie n a g rzmo t o d b iera mi ap ety t — wy jaś n iłem. Ro ześ miała s ię d o k ład n ie w ch wili, g d y d o tarł d o n as s tłu mio n y h u k . — Czy teraz ju ż w p o rząd k u ? — s p y tała. — Tak . Un io s łem wid elec. — To d ziwn e, jak ich k rewn y ch zs y ła n am lo s — zau waży ła. Przy jrzałem s ię jej, s p ró b o wałem o d czy tać wy raz twarzy , zrezy g n o wałem. Zatem… — Tak — p rzy zn ałem. Ob s erwo wała mn ie, ale ja też n iczeg o n ie zd rad załem. — J ak o d zieck o o d p o wiad ałeś mo n o s y lab ami, k ied y b y łeś ro zd rażn io n y — p rzy p o mn iała. — Tak . Zaczęliś my jeś ć. Nad n ieru ch o my m, czarn y m mo rzem jarzy ły s ię b ły s k awice. W ś wietle o s tatn iej zd awało mi s ię, że d o s trzeg am w d ali s tatek p o d czarn y mi żag lami wy p ełn io n y mi wiatrem. — Sp o tk ałeś s ię z M an d o rem? — Tak . — Co u n ieg o ? — W p o rząd k u . — Co ś cię n iep o k o i, M erlin ie. — Wiele s p raw. — Po wies z mamie? — A jeś li o n a jes t w n ie zamies zan a? — By łab y m ro zczaro wan a, g d y b y tak n ie b y ło . Ale jak d łu g o mas z zamiar s ię n a mn ie g n iewać o tę ty'igę! Zro b iłam to , co u ważałam za s łu s zn e. I n ad al u ważam. Sk in ąłem g ło wą, n ie p rzery wając jed zen ia. Do p iero p o ch wili… — Wy raźn ie d ałaś to d o zro zu mien ia w o s tatn im cy k lu — p rzy p o mn iałem. Wo d a ch lu p n ęła cich o . Tęczo wa p lama p rzes u n ęła s ię p o n as zy m s to lik u , p o jej twarzy …

— Czy ch o d zi jes zcze o co ś ? — s p y tała. — A mo że ty mi p o wies z? Po czu łem n a s o b ie jej wzro k . Wy trzy małem g o . — Nie wiem, o czy m mó wis z — o ś wiad czy ła. — Czy wied ziałaś , że Lo g ru s jes t ś wiad o my ? — s p y tałem. — I Wzo rzec? — M an d o r ci o ty m p o wied ział? — Tak , ale wied ziałem ju ż wcześ n iej. — Sk ąd ? — By liś my w k o n tak cie. — Ty i Wzo rzec? Ty i Lo g ru s ? — J ed n o i d ru g ie. — W jak im celu ? — M an ip u lacji, mo im zd an iem. Są zaan g ażo wan i w k o n flik t. Ch cieli, żeb y m s ię o p o wied ział p o k tó rejś ze s tro n . — I k tó rą wy b rałeś ? — Żad n ej. A co ? — Po win ien eś mn ie zawiad o mić. — Po co ? — M o g łab y m ci d o rad zić. By ć mo że u d zielić p o mo cy . — Przeciwk o Po tęg o m ws zech ś wiata? J ak ie mas z p o wiązan ia, mamo ? Uś miech n ęła s ię. — To p rzecież mo żliwe, że k to ś tak i jak ja d y s p o n u je wy jątk o wą wied zą o ich fu n k cjo n o wan iu . — Kto ś tak i jak ty … ? — Czaro d ziejk a o mo ich k walifik acjach . — Aż tak jes teś d o b ra, mamo ? — Nie s ąd zę, b y wiele b y ło lep s zy ch , M erlin ie. — No có ż, ro d zin a zaws ze d o wiad u je s ię n a k o ń cu . Dlaczeg o więc s ama mn ie n ie p rzes zk o liłaś , zamias t o d s y łać d o Su h u y a? — Nie jes tem d o b rą n au czy cielk ą. Nie lu b ię u czy ć. — Uczy łaś J as rę. Przech y liła g ło wę i zmru ży ła o czy . — Czy ró wn ież M an d o r ci o ty m p o wied ział? — zap y tała.

— Nie. — To k ied y s ię d o wied ziałeś ? — J ak a to ró żn ica? — Is to tn a — s twierd ziła. — Po n ieważ n ie s ąd zę, b y ś o ty m wied ział p rzy n as zy m o s tatn im s p o tk an iu . Nag le p rzy p o mn iałem s o b ie, że u Su h u y a p o wied ziała co ś n a temat J as ry , co s u g ero wało , że ją zn ała. Zwró ciłb y m n a to u wag ę, ale ak u rat p ch ałem ład u n ek n iech ęci w in n ą s tro n ę, wś ró d b u rzy p ęd ziłem w d ó ł, a h amu lce wy d awały zab awn e d źwięk i. J u ż ch ciałem s p y tać, p o co jej in fo rmacja, k ied y s ię d o wied ziałem… I zro zu miałem n ag le, że tak n ap rawd ę p y ta, o d k o g o . Niep o k o i s ię, z k im mo g łem ro zmawiać o tak ich s p rawach p o n as zy m n ied awn y m s p o tk an iu . Ws p o mn ien ie u p io ra Lu k e'a n ie wy d ało mi s ię p o lity czn e. — No d o b rze. Wy mk n ęło s ię M an d o ro wi — mru k n ąłem. — Pro s ił, żeb y m zap o mn iał o całej s p rawie. — In aczej mó wiąc — s twierd ziła — o czek iwał, że d o wiem s ię o ty m. Dlaczeg o wy b rał tak i s p o s ó b ? Dziwn e. Su b teln o ś ć teg o czło wiek a mo że d o p ro wad zić d o s zału . — M o że p o p ro s tu mu s ię wy mk n ęło . — M an d o ro wi n ic s ię n ie wy my k a. Nie d o p u ś ć, b y k ied y k o lwiek zo s tał two im wro g iem. — Czy mó wimy o tej s amej o s o b ie? Ps try k n ęła p alcami. — Oczy wiś cie. Zn ałeś g o jak o d zieck o . Po tem wy jech ałeś . Od tej p o ry wid ziałeś g o ty lk o k ilk a razy . Tak , jes t s u b teln y , p o d s tęp n y i n ieb ezp ieczn y . — Nig d y n ie b y ło międ zy n ami k o n flik tó w. — Oczy wiś cie. Nig d y b ez p o wo d ó w n ie ro b i s o b ie wro g ó w. Wzru s zy łem ramio n ami i wró ciłem d o jed zen ia. — Zap ewn e p o d o b n e k o men tarze wy g łas zał n a mó j temat — o d ezwała s ię p o ch wili. — Niczeg o tak ieg o s o b ie n ie p rzy p o min am — o d p arłem. — Ud zielił ci lek cji o s tro żn o ś ci? — Nie, ch o ciaż mam wrażen ie, że p o win ien em s ię jej n au czy ć. — Z p ewn o ś cią w Amb erze o d eb rałeś d o b rą s zk o łę. — J eś li n awet, b y ła tak d y s k retn a, że n ie zau waży łem. — No n o … Czy to mo żliwe, że n ie mu s zę s ię ju ż o cieb ie zamartwiać?

— Wątp ię. — Zatem, czeg o mó g ł ch cieć o d cieb ie Wzo rzec alb o Lo g ru s ? — J u ż ci p o wied ziałem: wy b o ru jed n ej ze s tro n . — Czy to tak tru d n o zd ecy d o wać, k tó reg o z n ich wo lis z? — Tru d n o zd ecy d o wać, k tó reg o mn iej n ie lu b ię. — Po n ieważ mają s k ło n n o ś ć, b y w s wej walce o wład zę, jak to o k reś liłeś , man ip u lo wać lu d źmi? — Właś n ie. Ro ześ miała s ię. — Wp rawd zie d o wo d zi to , że n as i b o g o wie n ie s ą lep s i o d n as — p o wied ziała — ale p rzy n ajmn iej ś wiad czy , że n ie s ą też o d n as g o rs i. Wid zis z tu taj źró d ła lu d zk iej mo raln o ś ci. Ale lep s za tak a n iż żad n a. J eś li te fak ty n ie wy s tarczają ci d o d o k o n an ia wy b o ru , n iech d ecy d u ją in n e p rzes łan k i. J es teś p rzecież s y n em Ch ao s u . — I Amb eru — p rzy p o mn iałem. — Wy ch o wałeś s ię w Dwo rcach . — I mies zk ałem w Amb erze. M o i k rewn i s ą tam ró wn ie liczn i jak tu taj. — Więc n ap rawd ę tak tru d n o wy b rać? — Gd y b y n ie to , s p rawy b y ły b y o wiele p ro s ts ze. — W tak im razie — s twierd ziła — s p ó jrz n a to z d ru g iej s tro n y . — Co mas z n a my ś li? — Nie p y taj, k tó reg o z n ich wo lis z, ale k tó ry mo że więcej d la cieb ie zro b ić. Ły k n ąłem zn ak o mitej zielo n ej h erb aty . Szto rm p rzes u n ął s ię b liżej b rzeg u . Co ś p lu s k ało w wo d ach zato czk i. — No d o b rze — rzu ciłem. — Py tam. Po ch y liła s ię i u ś miech n ęła, a o czy jej p o ciemn iały . Zaws ze p erfek cy jn ie p an o wała n ad s wo ją twarzą i fig u rą, zmien iając je tak , b y o d p o wiad ały jej n as tro jo m. By ła wy raźn ie tą s amą o s o b ą, jed n ak czas em wy g ląd ała n a mło d ą d ziewczy n ę, k ied y in d ziej n a d o jrzałą, p ięk n ą k o b ietę. Zwy k le b y ła czy mś p o międ zy . Teraz jed n ak w jej ry s ach p o jawiła s ię jak b y p o n ad czas o wo ś ć — n ie ty le wiek , ile es en cja Czas u — i n ag le u ś wiad o miłem s o b ie, że n ie wiem, ile właś ciwie ma lat. Patrzy łem, jak p o jej twarzy p rzes u n ęła s ię jak b y zas ło n a s taro ży tn ej p o tęg i. — Lo g ru s — p o wied ziała — p o p ro wad zi cię d o wielk o ś ci. Patrzy łem n ieru ch o mo . — J ak iej wielk o ś ci? — s p y tałem.

— A jak iej p rag n ies z? — Nie p amiętam, żeb y m k ied y ś p rag n ął wielk o ś ci s amej w s o b ie. To tak , jak b y m ch ciał b y ć in ży n ierem zamias t co ś zap ro jek to wać. Alb o b y ć p is arzem zamias t p is ać. By łb y m wted y p ro d u k tem u b o czn y m, n ie rzeczą s amą w s o b ie. To ty lk o zas p o k aja p ró żn o ś ć. — Ale jeś li zd o b ęd zies z ją… zas łu ży s z n a n ią… czy n ie p o win ien eś jej zy s k ać? — Ch y b a tak . Ale jak d o tąd n iczeg o n ie zro b iłem… — M ó j wzro k p ad ł n a jas k rawy k rąg p o d ciemn y mi wo d ami. Przes u wał s ię, jak b y u ciek ał p rzed s zto rmem. — … M o że o p ró cz n iezwy k łeg o u rząd zen ia, k tó re mo żn a ro zważać w k ateg o riach wielk o ś ci. — J es teś jes zcze mło d y — zau waży ła. — A czas y , w k tó ry ch two je k walifik acje miały b y ć wy jątk o wo p rzy d atn e, n ad es zły s zy b ciej, n iż s ię s p o d ziewałam. Gd y b y m czarami s p ro wad ził s o b ie filiżan k ę k awy , czy b y łab y u rażo n a? Ch y b a tak . Zd ecy d o wałem s ię więc n a k ielis zek win a. Nalałem s o b ie i s p ró b o wałem. — Ob awiam s ię, że n ie ro zu miem, o czy m mó wis z — o ś wiad czy łem. Po k iwała g ło wą. — Raczej tru d n o b y ci b y ło d o wied zieć s ię teg o z włas n y ch d o ś wiad czeń — s twierd ziła p o wo li. — A n ik t n ie b y łb y s k o ry , b y ws p o mn ieć ci o tej mo żliwo ś ci. — O czy m ty mó wis z, mamo ? — O tro n ie. O p an o wan iu w Dwo rcach Ch ao s u . — Ch y b a M an d o r s u g ero wał, żeb y m o ty m p o my ś lał — zau waży łem. — No d o b rze. Nik t p ró cz M an d o ra n ie b y łb y tak s k o ry , b y ci o ty m ws p o mn ieć. — J ak ro zu miem, matk i czu ją ro zk o s z, wid ząc s y n ó w d o b rze u rząd zo n y ch . Nies tety , wy mien iłaś zawó d , d o k tó reg o b rak u je mi n ie ty lk o u zd o ln ień , p rak ty k i i wy k s ztałcen ia, ale też ch ęci. Zło ży ła razem czu b k i p alcó w i s p o g ląd ała n a mn ie tu ż n ad n imi. — M as z lep s ze k walifik acje, n iż s ąd zis z, a two je ch ęci n ie mają tu n ic d o rzeczy . — J ak o o s o b a b ezp o ś red n io zain teres o wan a, n ie mo g ę s ię z to b ą zg o d zić. — Nawet g d y b y b y ł to jed y n y s p o s ó b , b y o ch ro n ić p rzy jació ł i k rewn y ch tu taj i w Amb erze? Ły k n ąłem win a. — Ch ro n ić ich ? Przed czy m? — Wzo rzec s p ró b u je wk ró tce p rzeb u d o wać n a włas n e p o d o b ień s two cen traln e o b s zary Cien ia. J es t ju ż ch y b a d o s tateczn ie s iln y , b y to zro b ić.

— M ó wiłaś o Amb erze i Dwo rcach , n ie o Cien iu . — Lo g ru s mu s i p rzeciws tawić s ię temu wtarg n ięciu . Po n ieważ p rzeg rałb y zap ewn e w b ezp o ś red n im s tarciu , mu s i s trateg iczn ie wy k o rzy s tać ag en tó w. A n ajs k u teczn iejs i z ag en tó w b ęd ą rep rezen to wać Dwo rce w b o ju … — To s zaleń s two ! — p rzerwałem. — M u s i b y ć lep s zy s p o s ó b ! — M o żliwe — p rzy zn ała. — Zas iąd ź n a tro n ie, a wted y ty b ęd zies z wy d awał ro zk azy . — Nie zn am s ię n a ty m. — Otrzy mas z p o rad y , n atu raln ie. — A co z właś ciwy m p o rząd k iem s u k ces ji? — To ju ż n ie twó j p ro b lem. — M y ś lę jed n ak , że p o win n o mn ie in teres o wać, jak rzecz zo s tan ie o s iąg n ięta… p o wied zmy , czy to b ie czy M an d o ro wi mam b y ć wd zięczn y za więk s zo ś ć zg o n ó w. — J ak o że o b o je n ależy my d o ro d u Sawall, jes t to p ro b lem czy s to ak ad emick i. — Ch ces z p o wied zieć, że ws p ó łp racu jecie z s o b ą? — Są międ zy n ami ró żn ice. I n ie mam zamiaru d y s k u to wać o meto d ach . Wes tch n ąłem i ły k n ąłem win a. Szto rm s zalał n ad czarn y mi wo d ami. J eś li ten d ziwn y b ły s k ś wiatła p o d p o wierzch n ią to rzeczy wiś cie Gh o s twh eel, zas tan awiałem s ię, co tam ro b i. Bły s k awice two rzy ły n ieg as n ące tło , a g rzmo ty ciąg łą ś cieżk ę d źwięk o wą. — Co miałaś n a my ś li, ws p o min ając o czas ach , w k tó ry ch mo je k walifik acje miały b y ć wy jątk o wo p rzy d atn e? — zap y tałem. — Teraźn iejs zo ś ć i n ajb liżs zą p rzy s zło ś ć. — Nie, ch o d zi mi o te wy jątk o we k walifik acje. Co to zn aczy ? To z p ewn o ś cią b ły s k awice… Przecież n ig d y jes zcze n ie wid ziałem, żeb y s ię zaru mien iła. — Łączy s z w s o b ie d wie ws p an iałe lin ie — p o wied ziała. — Fo rmaln ie rzecz b io rąc, twó j o jciec b y ł k ró lem Amb eru … k ró tk o , międ zy p an o wan iem Ob ero n a i Ery k a. — Po n ieważ Ob ero n ży ł jes zcze w ty m czas ie i n ie ab d y k o wał, żad en z n ich n ie b y ł p rawo wity m wład cą — o d p arłem. — Nas tęp cą Ob ero n a jes t Ran d o m. — M o żn a u ży ć arg u men tu d o my ś ln ej ab d y k acji — zau waży ła. — Tak a in terp retacja b ard ziej ci o d p o wiad a, p rawd a? — Oczy wiś cie.

Po p atrzy łem n a s zto rm. Wy p iłem tro ch ę win a. — I d lateg o ch ciałaś u ro d zić d zieck o Co rwin a? — Lo g ru s zap ewn ił mn ie, że tak ie d zieck o b ęd zie s zczeg ó ln ie u zd o ln io n e d o o b jęcia tu taj wład zy . — Ale tato właś ciwie s ię d la cieb ie n ie liczy ł? Od wró ciła g ło wę w k ieru n k u , s k ąd p ęd ził k u n am k rąg ś wiatła. Bły s k awice u d erzały tu ż za n im. — Nie mas z p rawa zad awać mi tak ich p y tań — o ś wiad czy ła. — Wiem o ty m. Ale to p rawd a, zg ad łem? — M y lis z s ię. Zn aczy ł d la mn ie b ard zo wiele. — J ed n ak n ie w s en s ie k o n wen cjo n aln y m. — Nie jes tem k o n wen cjo n aln ą o s o b ą. — J es tem wy n ik iem ek s p ery men tu h o d o wlan eg o . Lo g ru s wy b rał p artn era, k tó ry miał ci d ać id ealn eg o … k o g o ? Krążek ś wiatła p o d p ły n ął d o zato k i. Szto rm ś cig ał g o d o b rzeg u — b liżej, n iż k ied y k o lwiek wid ziałem. — Id ealn eg o Lo rd a Ch ao s u — o d rzek ła. — Zd o ln eg o tu rząd zić. — M am d ziwn e wrażen ie, że ch o d ziło o co ś więcej. Us k ak u jąc p rzed b ły s k awicami, jas n y k rąg wy s k o czy ł z wo d y i p rzemk n ął p o p ias k u d o n as . J eś li n awet o d p o wied ziała n a mo ją o s tatn ią u wag ę, ju ż teg o n ie s ły s załem. Grzmo ty o g łu s zały . Światło wp ły n ęło n a p latfo rmę i zn ieru ch o miało o b o k mo jej s to p y . — Tato , mo żes z mn ie o b ro n ić? — s p y tał Gh o s t w ch wili cis zy międ zy trzas k ami p io ru n ó w. — Wejd ź mi n a lewy p rzeg u b — p o leciłem. Dara p rzy g ląd ała s ię b ez s ło wa, jak zajmu je miejs ce i p rzy b iera p o s tać Frak ir. Ty mczas em o s tatn ia b ły s k awica n ie g as ła, lecz trwała p rzez d łu g ą ch wilę n ib y s k wiercząca ło d y g a n a g ran icy wo d y i ląd u . Po tem s k u p iła s ię w k u lę, zawis ła n a ch wilę w p o wietrzu i p o p ły n ęła w n as zą s tro n ę. Zb liżając s ię, zaczęła zmien iać s tru k tu rę. Ob o k n as zeg o s to lik a s tała s ię jas n y m, p u ls u jący m Zn ak iem Lo g ru s u . — Ks iężn o Daro , k s iążę M erlin ie — ro zleg ł s ię ten s tras zn y g ło s , k tó ry o s tatn io s ły s załem w d n iu s tarcia n a k o ry tarzu zamk u Amb er. — Nie ch cę p rzes zk ad zać wam w p o s iłk u , lecz zmu s za mn ie d o teg o p rzed mio t, k tó ry ch ro n icie.

Zy g zak o wate o d g ałęzien ie wizeru n k u s trzeliło w s tro n ę mo jej ręk i. — On b lo k u je mi mo żliwo ś ć p rzes k o k u — p o s k arży ł s ię Gh o s t. — Dajcie mi g o ! — Dlaczeg o ? — zap y tałem. — Ten p rzed mio t p rzes zed ł Lo g ru s — n ad p ły n ęły s ło wa, n a p o zó r lo s o wo zmien iając wy s o k o ś ć, g ło ś n o ś ć i ak cen t. Po my ś lałem, że mo g ę s ię s p rzeciwić… jeś li n ap rawd ę jes tem d la Lo g ru s u tak i ważn y , jak s u g ero wała Dara. Zatem… — Teo rety czn ie jes t to d o zwo lo n e k ażd emu , k to tam trafi — p rzy p o mn iałem. — J a s tan o wię d la s ieb ie p rawa, M erlin ie. A twó j Gh o s twh eel ju ż raz s tan ął mi n a d ro d ze. Teraz g o d o s tan ę. — Nie — o d p arłem, p rzen o s ząc ś wiad o mo ś ć d o s p ik ard a. Od n alazłem ś ro d k i n aty ch mias to weg o tran s p o rtu w o b s zar b ęd ący p o d wład zą Wzo rca. — Nie o d d am tak łatwo mo jej k reacji. Zn ak zajaś n iał mo cn iej. Dara p o d erwała s ię i s tan ęła międ zy n im a mn ą. — Przes tań — p o wied ziała. — M amy ważn iejs ze s p rawy n iż zems ta n a zab awce. Wy s łałam s wo ich k u zy n ó w Hen d rak e'ó w p o o b lu b ien icę Ch ao s u . J eś li ch ces z, żeb y ten zamiar s ię p o wió d ł, s u g eru ję, żeb y ś im p o mó g ł. — Pamiętam twó j p lan d o ty czący k s ięcia Bran d a. Po d s u n ęłaś mu lad y J as rę, b y g o u s id liła. To mu s i s ię u d ać, mó wiłaś . — Bliżej n iż k to k o lwiek in n y d o p ro wad ziłam cię d o wład zy , k tó rej p rag n ies z, s tary Wężu . — To p rawd a — p rzy zn ał. — A n o s icielk a Ok a jes t is to tą p ro s ts zą o d J as ry . Zn ak p rzes u n ął s ię o b o k n iej — maleń k ie s ło ń ce zmien iające s ię w ciąg id eo g ramó w. — M erlin ie, czy zas iąd zies z n a tro n ie i b ęd zies z mi s łu ży ł, g d y n ad ejd zie czas ? — Uczy n ię ws zy s tk o , co o d p o wied ziałem.

k o n ieczn e, b y

p rzy wró cić

ró wn o wag ę

— Nie o to p y tałem! Czy weźmies z k o ro n ę n a waru n k ach , jak ie u s taliłem? — J eś li teg o b ęd zie wy mag ała s y tu acja. — To mi wy s tarczy — o ś wiad czy ł. — Zach o waj s wo ją zab awk ę. Dara o d s u n ęła s ię, a Zn ak p rzep ły n ął o b o k n iej i zn ik n ął.

s ił

—

— Zap y taj g o o Lu k e'a, Co rwin a i n o wy Wzo rzec — p o wied ział jes zcze i ro zwiał s ię. Od wró ciła s ię d o mn ie i s p o jrzała z u wag ą. — Nalej mi win a — p o leciła. Nalałem. — A zatem o p o wied z mi o Lu k e'u , Co rwin ie i n o wy m Wzo rcu . — Po wied z mi o J as rze i Bran d zie. — Nie. W tej s p rawie ty mas z p ierws zeń s two . — J ak ch ces z — zg o d ziłem s ię. — Nie ws p o mn iałem ci, że b y li u p io rami Wzo rca. Lu k e zjawił s ię p rzy mn ie w d ro d ze tu taj. Po s łał g o Wzo rzec. M iał mn ie p rzek o n ać, żeb y m p o rzu cił tę k rain ę. Lo g ru s wy s łał J o rd a Bo rela, żeb y p o zb y ł s ię Lu k e'a. — Lu k e'a, czy li Rin ald a, s y n a J as ry i Bran d a, męża Co ral i k ró la Kas h fy ? — Brawo . A teraz o p o wied z mi o tej h is to rii. Po d s u n ęłaś Bran d o wi J as rę, żeb y g o u s id liła i s k iero wała n a ś cieżk ę, k tó rą p o d ąży ł? — I tak p o s zed łb y tą d ro g ą. Przy b y ł d o Dwo rcó w, s zu k ając mo cy , b y zrealizo wać s we cele. J as ra tro ch ę mu ty lk o u łatwiła p ewn e rzeczy . — Brzmiało to całk iem in aczej. Ale czy to o zn acza, że k lątwa o jca n ie b y ła tu is to tn y m czy n n ik iem? — Nie. Po mo g ła… w s en s ie metafizy czn y m… p rzed łu ży ć Czarn ą Dro g ę d o Amb eru . J ak to s ię s tało , że wciąż tu jes teś , g d y k ró l Rin ald o rad ził ci o d ejś ć? Czy to lo jaln o ś ć wo b ec Dwo rcó w? — Umó wiłem s ię z to b ą n a o b iad , a d awn o ju ż n ie jed liś my razem. Nie ch ciałb y m s tracić o k azji. Uś miech n ęła s ię led wie d o s trzeg aln ie i ły k n ęła win a. — Do s k o n ale zmien ias z temat — zau waży ła. — Wró ćmy d o n ieg o . Up ió r Bo rela zab ił u p io ra Rin ald a. Do b rze zro zu miałam? — Niezu p ełn ie. — Co to ma zn aczy ć? — Po jawił s ię u p ió r mo jeg o o jca i ro zp rawił s ię z Bo relem. Dzięk i temu mo g liś my o d ejś ć. — Zn o wu ? Co rwin zn o wu p o k o n ał Bo rela? Przy tak n ąłem. — Natu raln ie, żad en z n ich n ie p amiętał p ierws zeg o s p o tk an ia. Ich ws p o mn ien ia s ięg ają ty lk o ch wili zap is u i…

— Po jmu ję zas ad ę. Co b y ło p o tem? — Uciek liś my — wy jaś n iłem. — A p ó źn iej p rzy s zed łem tu taj. — O co ch o d ziło Lo g ru s o wi, k ied y ws p o mn iał o n o wy m Wzo rcu ? — Up ió r o jca zo s tał n ajwy raźn iej s two rzo n y właś n ie p rzez n ieg o , n ie p rzez o ry g in ał w Amb erze. Wy p ro s to wała s ię n ag le, s zero k o o twierając o czy . — Sk ąd o ty m wies z? — zap y tała o s tro . — Po wied ział mi — wy jaś n iłem. Patrzy ła p o za mn ie, n a s p o k o jn e ju ż mo rze. — A więc trzecia p o tęg a zaczy n a u czes tn iczy ć w wy d arzen iach — s zep n ęła. — To fas cy n u jące i n iep o k o jące ró wn o cześ n ie. Niech lich o g o p o rwie za to , że g o wy k reś lił! — Nap rawd ę g o n ien awid zis z? — s p y tałem. Zn o wu s p o jrzała mi w o czy . — Zo s tawmy ten temat — ro zk azała. — J es zcze ty lk o jed n o — p o p rawiła s ię w ch wilę p ó źn iej. — Czy s u g ero wał mo że, p o k tó rej s tro n ie s to i n o wy Wzo rzec alb o jak ie ma p lan y ? Fak t, że wy s łał g o w o b ro n ie Lu k e'a, mo żn a zro zu mieć tak , że ws p iera d ziałan ia s tareg o Wzo rca. Z d ru g iej s tro n y … mo że d lateg o , że zo s tał s two rzo n y p rzez two jeg o o jca, a mo że ma włas n e p lan y wzg lęd em cieb ie… d o s trzeg am w ty m jed y n ie zap ewn ien ie to b ie o ch ro n y . Co mó wił? — Że ch ciał mn ie zab rać z teg o miejs ca, g d zie wted y b y łem. Po k iwała g ło wą. — I n ajwy raźn iej teg o d o k o n ał — mru k n ęła. — M ó wił co ś jes zcze? Czy zd arzy ło s ię co k o lwiek , co mo że o k azać s ię ważn e? — Py tał o cieb ie. — Do p rawd y ? I to ws zy s tk o ? — Nie p rzek azał mi żad n ej wiad o mo ś ci, jeś li o to ci ch o d zi. — Ro zu miem. Od wró ciła g ło wę i zamilk ła. — Te u p io ry n ie ży ją d łu g o , p rawd a? — zap y tała p o ch wili. — Nie. — To d en erwu jące — s twierd ziła w k o ń cu . — Po my ś leć, że mimo ws zy s tk o n ad al p o trafi wtrącać s ię d o g ry . — On ży je, p rawd a, mamo ? — s p y tałem. — A ty wies z, g d zie jes t.

— Nie jes tem jeg o s trażn ik iem, M erlin ie. — M y ś lę, że jes teś . — To imp erty n en cja tak mi s ię s p rzeciwiać. — M u s zę jed n ak — o ś wiad czy łem. — Wid ziałem, jak wy ru s zał d o Dwo rcó w. Z p ewn o ś cią ch ciał tu b y ć z in n y mi, b y p o d p is ać trak tat p o k o jo wy . Ale jes zcze b ard ziej ch ciał p ewn ie zo b aczy ć cieb ie. Tak wiele d ręczy ło g o p y tań , n a k tó re n ie zn ał o d p o wied zi: s k ąd p rzy s złaś , czemu g o s zu k ałaś , d laczeg o o d es złaś w tak i sposób… — Do ś ć! — k rzy k n ęła. — Nie mó wmy o ty m! Zig n o ro wałem te s ło wa. — I wiem, że b y ł tu taj, w Dwo rcach . Wid zian o g o . Z p ewn o ś cią cię o d s zu k ał. Co s ię wted y s tało ? J ak ich u d zieliłaś mu wy jaś n ień ? Zerwała s ię i s p o jrzała n a mn ie ze zło ś cią. — To ju ż ws zy s tk o , M erlin ie — rzek ła. — M am wrażen ie, że k u ltu raln a ro zmo wa z to b ą jes t n iemo żliwa. — Czy jes t two im więźn iem, mamo ? Czy zamk n ęłaś g o g d zieś , żeb y ci n ie p rzes zk ad zał, n ie u tru d n iał realizacji two ich p lan ó w? Po s p ies zn ie o d es zła o d s to łu . Niemal s ię p o tk n ęła. — Niezn o ś n y d zieciak u ! J es teś tak i s am jak o n ! Dlaczeg o mu s is z b y ć tak i d o n ieg o p o d o b n y ? — Bo is z s ię g o , p rawd a? — p o wied ziałem, p o jmu jąc n ag le, że to całk iem mo żliwe. — Bo is z s ię zab ić k s ięcia Amb eru , n awet mając p o s wo jej s tro n ie Lo g ru s . Uwięziłaś g o , a teraz s ię b o is z, że wy rwie s ię i zep s u je ci p lan y . Od d awn a czu jes z lęk z p o wo d u teg o , co mu s iałaś u czy n ić, b y u s u n ąć g o z d ro g i. — To n o n s en s ! — zawo łała, co fając s ię, g d y ja o k rążałem s to lik . Na jej twarzy p o jawił s ię wy raz p rawd ziweg o s trach u . — Zg ad u jes z ty lk o ! — mó wiła d alej. — On n ie ży je, M erlin ie! Zrezy g n u j! Daj mi s p o k ó j! Nig d y więcej n ie wy mien iaj p rzy mn ie jeg o imien ia! Tak , n ien awid zę g o ! Zn is zczy łb y n as ws zy s tk ich ! Nad al b y p ró b o wał, g d y b y ty lk o mó g ł! — On n ie zg in ął — o zn ajmiłem. — Sk ąd mo żes z wied zieć? Stłu miłem ch ęć, b y jej p o wied zieć, że z n im ro zmawiałem. — Ty lk o win n i tak g ło ś n o p ro tes tu ją — s twierd ziłem. — On ży je. Gd zie jes t? Un io s ła ręce, d ło ń mi d o wn ętrza, i s k rzy żo wała je n a p iers i, n is k o trzy mając

ło k cie. Zn ik n ął s trach , zn ik n ął g n iew. Kied y zn ó w s ię o d ezwała, w jej g ło s ie b rzmiała d rwin a. — Zatem s zu k aj g o , M erlin ie. Szu k aj g o k o n ieczn ie. — Gd zie? — zap y tałem. — Szu k aj g o w Otch łan i Ch ao s u . Pło mień zajaś n iał o b o k jej lewej s to p y i zaczął o rb ito wać wo k ó ł ciała p rzeciwn ie d o ru ch u ws k azó wek zeg ara. Po zo s tawiał za s o b ą ro zjarzo n ą czerwien ią lin ię o g n ia. Gd y d o tarł d o czu b k a g ło wy , p rzes ło n ił ją całk o wicie. A p o tem zg as ł z cich y m s y k iem, zab ierając ją z s o b ą. Po d s zed łem, p rzy k lęk n ąłem, zb ad ałem miejs ce, g d zie p rzed ch wilą s tała. Tro ch ę ciep lejs ze, to ws zy s tk o . Ład n e zak lęcie. Nik t mn ie tak ieg o n ie n au czy ł. Ch o ciaż, k ied y s ię ch wilę zas tan o wiłem, p rzy p o mn iałem s o b ie, że mama zaws ze lu b iła efek to wn e wejś cia i wy jś cia. — Gh o s t? Przetań czy ł z mo jej ręk i i zawis ł w p o wietrzu . — Tak ? — Czy n ad al n ie mo żes z p rzemies zczać s ię w Cien iu ? — Nie. Zak az zn ik n ął, k ied y o d d alił s ię Zn ak Lo g ru s u . M o g ę p o d ró żo wać d o Cien ia i z Cien ia. M o g ę cię p rzetran s p o rto wać. Ch ces z? — Tak . Przen ieś mn ie d o g alerii n a g ó rze. — Galerii? Zan u rk o wałem z k o mo ry Lo g ru s u p ro s to w to ciemn e mo rze, tato . Nie zn am ty ch o k o lic. — Nieważn e — mru k n ąłem. — Sam s o b ie p o rad zę. Oży wiłem s p ik ard . Lin ie s ił s ięg n ęły s p iralą z s ześ ciu p ro mien i, o p lo tły Gh o s ta i mn ie, p o n io s ły wirem k u miejs cu mo ich p rag n ień w Lab iry n cie Sztu k i. Zn ik ając, p ró b o wałem wy wo łać b ły s k o g n ia, ale n ie wied ziałem, czy mi s ię u d ało . Ciek awe, jak ci n ap rawd ę d o b rzy zd o b y wają p rak ty k ę.

ROZDZIAŁ VII Do s tarczy łem n as d o tej n ies amo witej s ali, u lu b io n eg o miejs ca s tareg o Sawalla. By ł tu o g ró d z rzeźb ami. Nie miał zewn ętrzn eg o o ś wietlen ia, jed y n ie p rzy n ajwięk s zy ch p o s ąg ach p o d ło g o we, p rzez co p an o wał tu p ó łmro k o k ilk a o d cien i ciemn iejs zy , n iżb y mi o d p o wiad ał. Po d ło g a b y ła n ieró wn a — wk lęs ła, wy p u k ła, u k o ś n a, żło b k o wan a — jed n ak d o min o wały k rzy we wk lęs łe. Tru d n o o cen ić ro zmiar tej s ali, g d y ż za k ażd y m razem wy d awał s ię in n y , zależn ie o d miejs ca, g d zie czło wiek s tan ął. Gramb le, lo rd Sawall, n ak azał zb u d o wać ją b ez żad n y ch p łas k ich p o wierzch n i i zad an ie to wy mag ało ch y b a wy jątk o weg o k u n s ztu cien io mis trzo s twa. Stan ąłem p rzed czy mś , co p rzy p o min ało s k o mp lik o wan e o lin o wan ie b ez o d p o wied n ieg o s tatk u — alb o zło żo n y in s tru men t mu zy czn y , k tó reg o s tru n ami mieli s zarp ać Ty tan i. Światło zmien iało lin y w s mu g i s reb ra, jak ży we p ły n ęło z mro k u w mro k w g ran icach jak iejś n a wp ó ł d o s trzeg aln ej ramy . In n e rzeźb y s terczały ze ś cian alb o wis iały jak s talak ty ty . Szed łem, a to , co p rzed ch wilą wy d awało s ię ś cian ą, s tało s ię d la mn ie p o d ło g ą. Elemen ty s to jące teraz zn alazły s ię n a ś cian ach alb o zwis ały ze s tro p u . Po mies zczen ie zmien iało k s ztałt. Lek k a b ry za wy wo ły wała s zu my , wes tch n ien ia, b rzęczen ia i d zwo n k i. Gramb le'o wi, mo jemu o jczy mo wi, p o mies zczen ie to s p rawiało es tety czn ą s aty s fak cję, d la mn ie jed n ak k ażd e p rzek ro czen ie p ro g u b y ło p ró b ą o d wag i. Pó źn iej d o ro s łem i tak że zacząłem je lu b ić, p o częś ci z p o wo d u o k azjo n aln y ch frisson, jak ich d o s tarczało w o k res ie d o ras tan ia. Teraz jed n ak … teraz ch ciałem ty lk o p o s p acero wać tu ch wilę, p rzez p amięć d awn y ch d n i… i p o u k ład ać jak o ś s wo je my ś li. Zb y t wiele ich b y ło . Pro b lemy , k tó re wab iły mn ie p rzez więk s zą częś ć d o ro s łeg o ży cia, teraz zb liżały s ię ch y b a d o ro związan ia. Nie b y łem zad o wo lo n y ze ws zy s tk ich mo żliwo ś ci, jak ie wiro wały w u my ś le. M imo ws zy s tk o n ieważn e, k tó ra z n ich o k aże s ię p rawd ziwa. Zaws ze b ęd zie lep s za o d ig n o ran cji. — Tato … — Słu ch am? — Co to za miejs ce? — zap y tał Gh o s t. — Częś ć wielk iej k o lek cji d zieł s ztu k i Lin ii Sawall — wy jaś n iłem. — Przy ch o d zą ją o g ląd ać lu d zie z cały ch Dwo rcó w i p o b lis k ich cien i. To b y ła p as ja mo jeg o o jczy ma. J ak o d zieck o częs to włó czy łem s ię p o ty ch k o ry tarzach . M o g ą tu

b y ć u k ry te p rzejś cia. — A ten p o k ó j? Co ś w n im jes t n ie w p o rząd k u . — Tak i n ie — o d p arłem. — Zależy , co mas z n a my ś li, mó wiąc „n ie w p o rząd k u ”. — Dziwn ie wp ły wa n a mo ją p ercep cję. — To d lateg o , że s ama p rzes trzeń zwija s ię tu taj jak o rig ami. Sala jes t o wiele więk s za, n iż s ię wy d aje. Wiele razy mo żn a tęd y p rzech o d zić i s tale wid zieć in n y u k ład elemen tó w. M o żliwe, że w g rę wch o d zą też jak ieś wewn ętrzn e p rzes u n ięcia. Nig d y n ie mo g łem s ię p rzek o n ać. Ty lk o Sawall wied ział to n a p ewn o . — M iałem rację. Co ś tu jes t n ie w p o rząd k u . — A mn ie s ię p o d o b a. Us iad łem n a s reb rn y m p n iak u o b o k p o walo n eg o s reb rn eg o d rzewa. — M o g ę zo b aczy ć, jak s ię zwija? — zap y tał p o ch wili. — Pro s zę b ard zo . Od p ły n ął, a ja zacząłem ro zważać n ied awn ą ro zmo wę z mamą. Przy p o mn iałem s o b ie ws zy s tk o , o czy m ws p o min ał czy co s u g ero wał M an d o r, o k o n flik cie międ zy Wzo rcem i Lo g ru s em, o o jcu jak o rep rezen tan cie Wzo rca i p rzy s zły m k ró lu Amb eru . Czy wied ziała o ty m i zn ała te s p rawy jak o fak ty , n ie jak o d o my s ły ? Uzn ałem, że to mo żliwe, g d y ż s zczeg ó ln y związek łączy ł ją z Lo g ru s em, a ten z p ewn o ś cią wied ział o n ajważn iejs zy ch d ecy zjach s weg o p rzeciwn ik a. Przy zn ała, że n ie k o ch ała o jca. W tak im razie s zu k ała g o ch y b a p o to , b y zd o b y ć ten materiał g en ety czn y , k tó ry wy warł tak ie wrażen ie n a Lo g ru s ie. Czy n ap rawd ę ch ciała wy h o d o wać rep rezen tan ta Ch ao s u ? Pars k n ąłem ś miech em, my ś ląc o wy n ik ach teg o ek s p ery men tu . Do p iln o wała, żeb y m u czy ł s ię p o s łu g iwać b ro n ią, ale d alek o mi b y ło d o k las y o jca. Wo lałem mag ię, ale czaro d ziejó w b y ło w Dwo rcach p o d d o s tatk iem. W k o ń cu wy s łała mn ie d o co lleg e'u w u lu b io n y m cien iu Amb ery tó w. Ale d y p lo m in fo rmaty k i z Berk eley też n ie k walifik o wał mn ie, b y m p o n ió s ł s ztan d ar Ch ao s u p rzeciwk o s iło m Po rząd k u . Z p ewn o ś cią ją zawio d łem. Wró ciłem my ś lą d o d zieciń s twa, d o n iezwy k ły ch p rzy g ó d , d la k tó ry ch to miejs ce b y ło p u n k tem p o czątk o wy m. Gry ll i ja p rzy ch o d ziliś my tu taj, Glait p ełzała u n as zy ch s tó p , o p latała mi ręk ę alb o ch o wała s ię g d zieś w u b ran iu . Wy d awałem d ziwn y , melo d y jn y k rzy k , jak ieg o n au czy łem s ię we ś n ie, i czas ami d o łączał d o n as Kerg ma. Wy n u rzał s ię z fałd ciemn o ś ci, z jak ieg o ś lu źn eg o zak ątk a zwin iętej p rzes trzen i. Nie b y łem p ewien , czy m właś ciwie b y ł Kerg ma an i n awet jak iej b y ł p łci. J ak o zmien n o k s ztałtn y , fru wał, p ełzał, s k ak ał alb o b ieg ał w liczn y ch b ard zo

in teres u jący ch fo rmach . Po d wp ły wem n ag łeg o imp u ls u wy k rzy czałem ten d awn y zew. Oczy wiś cie, n ic s ię n ie s tało i p o ch wili zro zu miałem, co to właś ciwie b y ło — wo łan ie za u traco n y m d zieciń s twem, k ied y p rzy n ajmn iej czu łem s ię k o ch an y . A teraz… teraz b y łem n ik im: an i Amb ery tą, an i Ch ao s y tą, i z p ewn o ś cią ro zczaro wan iem d la k rewn y ch z o b u s tro n . By łem n ieu d an y m ek s p ery men tem. Nik t n ie ch ciał mn ie d la mn ie s ameg o , ale jak o co ś , co mo że s ię s p ełn ić. Nag le o czy mi zwilg o tn iały ; s tłu miłem s zlo ch . Nig d y s ię n ie d o wiem, d o jak ieg o ro zp aczliweg o n as tro ju b y m s ię tam d o p ro wad ził, p o n ieważ właś n ie wted y co ś o d wró ciło mo ją u wag ę. Wy s o k o n a lewej ś cian ie ro zb ły s ło czerwo n e ś wiatło . M iało fo rmę n ied u żeg o k ręg u wo k ó ł s tó p czło wiek a. — M erlin ie — o d ezwał s ię g ło s z tamtej s tro n y i p ło mien ie wzn io s ły s ię wy żej. W

ich

b las k u

d o s trzeg łem

zn ajo mą

twarz,

podobną

tro ch ę

do

mo jej.

Z zad o wo len iem p rzy jąłem n o wy s en s , jak i n ad ała mo jemu ży ciu — n awet jeś li ty m s en s em b y ła ś mierć. Un io s łem n ad g ło wą lewą ręk ę i s p ro wad ziłem ze s p ik ard a b łęk itn y ro zb ły s k . — Tu taj, J u rt! — k rzy k n ąłem, ws tając. Zacząłem fo rmo wać k u lę ś wiatła, k tó ra miała o d wró cić jeg o u wag ę. Ty mczas em mo je u d erzen ie p o win n o g o u s maży ć. Kied y s ię d o b rze zas tan o wić, to ch y b a n ajp ewn iejs zy s p o s ó b , żeb y g o u s u n ąć. Straciłem ju ż rach u b ę, ile razy p ró b o wał mn ie zab ić. Po s tan o wiłem p rzejąć in icjaty wę. Wy p alen ie s y s temu n erwo weg o p o win n o załatwić s p rawę raz n a zaws ze, p o mimo ws zy s tk ieg o , co zy s k ał w Fo n tan n ie. — Tu taj, J u rt! — M erlin ie! Ch cę p o ro zmawiać! — A ja n ie. Zb y t częs to p ró b o wałem, a teraz n ie mam ju ż n ic d o p o wied zen ia. Po d ejd ź i załatwimy tę s p rawę o s tateczn ie, n a b ro ń , g o łe ręce alb o czary . Nie d b am o to . Po d n ió s ł ręce d ło ń mi n a zewn ątrz. — Po k ó j! — zawo łał. — Nie mo żemy teg o zro b ić tu taj, w Lin iach Sawall. — Nie tru j mi o s k ru p u łach , b racie! Ale ju ż mó wiąc to , zro zu miałem, że wcale n ie p rzes ad za. Pamiętałem, jak wiele d la n ieg o zn aczy ła ap ro b ata o jca i u ś wiad o miłem s o b ie, że za żad n ą cen ę n ie ch ciałb y ro zg n iewać Dary .

— A czeg o właś ciwie ch ces z? — Po ro zmawiać. Nap rawd ę — zap ewn ił. — Co mam zro b ić? — Sp o tk ać s ię ze mn ą tu taj. — Pch n ąłem mo ją ś wietln ą k u lę, b y zajaś n iała n ad zn ajo my m o b iek tem. Wy g ląd ał jak g ig an ty czn y d o mek z k art s zk lan y ch i alu min io wy ch , s etk ą p łas zczy zn o d b ijający ś wiatło . — Zg o d a — u s ły s załem o d p o wied ź. Ru s zy łem w tamtą s tro n ę. Zo b aczy łem, że i o n s ię zb liża, więc zmien iłem k ieru n ek , b y n as ze d ro g i s ię n ie s k rzy żo wały . Przy s p ies zy łem też k ro k u , b y d o trzeć n a miejs ce p rzed n im. — Żad n y ch s ztu czek ! — k rzy k n ąłem. — A jeś li u zn amy , że trzeb a to d o p ro wad zić d o k o ń ca, wy jd ziemy n a zewn ątrz. — Do b rze. Wk ro czy łem d o wn ętrza z in n ej s tro n y n iż o n . Naty ch mias t s p o tk ałem s ześ ć mo ich o d b ić. — Dlaczeg o tu taj? — Gło s d o b ieg ał z b lis k a. — Nie wid ziałeś p ewn ie filmu Dama z Szanghaju? — Nie. — Po my ś lałem, że mo żemy tu ch o d zić i ro zmawiać, a w tak im czy mś tru d n o n am b ęd zie zro b ić s o b ie k rzy wd ę. Sk ręciłem. Więcej mn ie p o jawiło s ię w ro zmaity ch miejs cach . Us ły s załem g wałto wn y o d d ech , a p o tem ch ich o t. — Zaczy n am ro zu mieć — p o wied ział. Trzy k ro k i i n as tęp n y zak ręt. Zatrzy małem s ię. By ło tu d wó ch J u rtó w i d wó ch M erlin ó w. Ale n ie p atrzy ł n a mn ie. Po wo li s ięg n ąłem d o jed n eg o z o b razó w. Ob ejrzał s ię, zo b aczy ł mn ie, o two rzy ł u s ta, co fn ął s ię n aty ch mias t i zn ik n ął. — O czy m ch ciałeś p o ro zmawiać? — s p y tałem. — Nie b ard zo wiem, o d czeg o zacząć. — Tak ie ży cie. — Bard zo zd en erwo wałeś Darę… — Szy b k i jes teś . Zo s tawiłem ją d zies ięć, mo że p iętn aś cie min u t temu . M ies zk as z tu taj, w Sawall? — Tak . I wied ziałem, że ma zjeś ć z to b ą o b iad . Wid ziałem ją p rzelo tn ie ch wilę temu . — On a też n ie p o p rawiła mi n as tro ju .

Sk ręciłem za ró g i p rzes zed łem p rzez o twó r ak u rat n a czas , b y zo b aczy ć, że u ś miech a s ię lek k o . — Tak a ju ż jes t. Zn am ją — p o wied ział. — M ó wiła, że p rzy d es erze wp ad ł Lo g ru s . — Tak . — Twierd zi, że ch y b a cieb ie wy b rał n a tro n . M iałem n ad zieję, że zo b aczy ł mo je wzru s zen ie ramio n . — Na to wy g ląd a. Ale ja n ie ch cę k o ro n y . — Po wied ziałeś , że ją p rzy jmies z. — Ty lk o jeś li n ie b ęd zie in n eg o s p o s o b u , żeb y p rzy wró cić ró wn o wag ę s ił. J ak o o s tatn ią s zan s ę. J es tem p ewien , że d o teg o n ie d o jd zie. — Ale o n cię wy b rał. Zn o wu ru ch ramio n . — Tmer i Tu b b le mn ie wy p rzed zają. — To b ez zn aczen ia. Wies z, że ja ch ciałem k o ro n y . — Wiem. M o im zd an iem to d o ś ć id io ty czn y wy b ó r k ariery . Oto czy ł mn ie n ag le. — Teraz też tak my ś lę — p rzy zn ał. — Ale ju ż o d p ewn eg o czas u d o ch o d ziłem d o tak ich wn io s k ó w, zan im jes zcze zo s tałeś n azn aczo n y . Przy k ażd y m n as zy m s p o tk an iu wierzy łem, że mam p rzewag ę, i za k ażd y m razem co raz mn iej b rak o wało , żeb y ś mn ie zab ił. — Rzeczy wiś cie, b y ło co raz g o rzej. — Os tatn io … w ty m k o ś ciele w Kas h fie… b y łem p ewien , że w k o ń cu cię załatwię. Ty mczas em ty p rawie mn ie wy k o ń czy łeś . — Po wied zmy , że Dara alb o M an d o r u s u n ą Tmera i Tu b b le'a. Wied ziałeś , że mo ją o s o b ą s am b ęd zies z mu s iał s ię zająć. Ale co z Des p ilem? — Us tąp iłb y mi miejs ca. — Py tałeś g o ? — Nie. Ale jes tem p ewien . Ru s zy łem d alej. — Zaws ze zb y t wiele zak ład ałeś , J u rt. — M o że mas z rację — p rzy zn ał, p o jawiając s ię i zn ik ając zn o wu . — Ws zy s tk o jed n o . To ju ż n ieważn e. — Dlaczeg o n ie? — Rezy g n u ję. Wy co fu ję s ię z wy ś cig u . Do d iab ła z ty m ws zy s tk im.

— Sk ąd tak i p o my s ł? — Nawet g d y b y Lo g ru s n ie d ał n am wy raźn ie p o zn ać s wo ich in ten cji, i tak zaczy n ałem s ię d en erwo wać. Nie ch o d zi mi o s trach , że to ty mn ie zab ijes z. Zacząłem my ś leć o s o b ie i o s u k ces ji. A g d y b y m zas iad ł n a tro n ie? Nie b y łem ju ż tak i p ewn y jak k ied y ś , że u miem s p rawo wać wład zę. — Sk ręciłem jes zcze raz, d o s trzeg łem, jak o b lizu je warg i i mars zczy b rwi. — M ó g łb y m wp ak o wać k ró les two w p rawd ziwe k ło p o ty — mó wił d alej. — Ch y b a że k to ś b y mi d o rad zał. I s am wies z, że w k o ń cu rad y p rzy s zły b y o d M an d o ra alb o o d Dary . I s k o ń czy łb y m jak o mario n etk a. — Prawd o p o d o b n ie. Ale zaciek awiłeś mn ie. Kied y zacząłeś my ś leć w tak i s p o s ó b ? Czy miało to jak iś związek z two ją k ąp ielą w Fo n tan n ie? Czy też mo ja in terwen cja p ch n ęła cię n a właś ciwą d ro g ę? — M o żliwe, że co ś w ty m jes t — mru k n ął. — Cies zę s ię teraz, że n ie d o s zed łem d o k o ń ca. Po d ejrzewam, że mo g ło mn ie to d o p ro wad zić d o o b łęd u , jak Bran d a. A mo że to b y ło co ś in n eg o … Alb o … s am n ie wiem. Zap ad ła cis za. Szed łem k o ry tarzem, a mo je zd ziwio n e o d b icia d o trzy my wały mi k ro k u . — On a n ie ch ce, żeb y m cię zab ił — wy rzu cił w k o ń cu g d zieś z p rawej s tro n y . — J u lia? — Tak . — Co z n ią? — Wraca d o zd ro wia. Wy jątk o wo s zy b k o . — J es t tu taj, w Sawall? — Tak . — Po s łu ch aj, ch ciałb y m s ię z n ią zo b aczy ć. Ale jeś li n ie ma o ch o ty , zro zu miem. Nie wied ziałem, że to o n a, k ied y p ch n ąłem M as k ę s zty letem. Przep ras zam. — Nig d y tak n ap rawd ę n ie ch ciała cię s k rzy wd zić. Z J as rą p ro wad ziła walk ę. Z to b ą to b y ła ty lk o s k o mp lik o wan a g ra. M iała zamiar ci u d o wo d n ić, że jes t ró wn ie d o b ra, a mo że i lep s za o d cieb ie. Ch ciała ci p o k azać, co o d rzu ciłeś . — Przy k ro mi — mru k n ąłem. — Po wied z mi jed n o — p o p ro s ił. — Ko ch ałeś ją? Czy n ap rawd ę ją k o ch ałeś ? Nie o d razu mu o d p o wied ziałem. W k o ń cu wiele razy s am s o b ie zad awałem to p y tan ie i też mu s iałem czek ać n a o d p o wied ź. — Tak — s twierd ziłem wres zcie. — Ale n ie u ś wiad amiałem s o b ie teg o , d o p ó k i n ie b y ło za p ó źn o . Źle wy liczy łem czas .

Po d łu g iej ch wili zap y tałem: — A co z to b ą? — Nie p o p ełn ię teg o s ameg o b łęd u . To d zięk i n iej zacząłem s ię n ad ty m ws zy s tk im zas tan awiać. — Ro zu miem. Gd y b y n ie ch ciała mn ie wid zieć, p rzek aż jej, że p rzep ras zam… za ws zy s tk o . Nie o d p o wiad ał. Przez ch wilę czek ałem b ez ru ch u w n ad ziei, że mn ie d o g o n i. Nic z teg o . Wres zcie… — W p o rząd k u ! — zawo łałem. — J eżeli ch o d zi o mn ie, n as z p o jed y n ek d o b ieg ł k o ń ca. Ru s zy łem d alej. Po ch wili d o tarłem d o wy jś cia i p rzek ro czy łem p ró g . Czek ał n a zewn ątrz, o g ląd ając mas y wn e, p o rcelan o we o b licze. — Do b rze — p o wied ział. Po d s zed łem b liżej. — J es t jes zcze co ś — d o d ał, wciąż n ie p atrząc n a mn ie. — Tak ? — Sąd zę, że g rają zn aczo n y mi k artami — o ś wiad czy ł. — Kto ? J ak ? Po co ? — M ama i Lo g ru s . Żeb y p o s ad zić cię n a tro n ie. Kto jes t o b lu b ien icą Klejn o tu ? — To ch y b a Co ral. Sły s załem, jak Dara u ży ła tak ieg o o k reś len ia. A b o co ? — W p o p rzed n im cy k lu p o d s łu ch ałem, jak wy d awała in s tru k cje k tó remu ś z k rewn y ch z Hen d rak e'ó w. Wy s y ła g ru p ę s p ecjaln ą, żeb y p o rwać i s p ro wad zić tu taj tę k o b ietę. Od n io s łem wrażen ie, że ma zo s tać two ją k ró lo wą. — To ś mies zn e. Wy s zła za mo jeg o p rzy jaciela Lu k e'a. J es t k ró lo wą Kas h fy … Wzru s zy ł ramio n ami. — Po wtarzam ty lk o , co s ły s załem. Pewn ie ma to jak iś związek z tą ró wn o wag ą s ił. Rzeczy wiś cie. Nie p o my ś lałem o tak iej mo żliwo ś ci, ale b y ła całk iem s en s o wn a. Wraz z Co ral Dwo rce au to maty czn ie zd o b ęd ą Klejn o t Ws zech mo cy czy też Ok o Węża, jak g o tu taj n azy wan o . Z p ewn o ś cią wp ły n ie to n a u k ład s ił. Strata Amb eru , zy s k Dwo rcó w. M o że wy s taczy , b y d o p ro wad zić d o teg o , czeg o p rag n ąłem: h armo n ii, k tó ra p o trafiłab y o d s u n ąć k atas tro fę w d alek ą p rzy s zło ś ć. Szk o d a, że n ie mo g ę d o teg o d o p u ś cić. Bied n a d ziewczy n a i tak zb y t wiele ju ż wy cierp iała ty lk o d lateg o , że w n ieo d p o wied n iej ch wili zn alazła s ię w Amb erze i p o czu ła d o mn ie s y mp atię.

Pamiętam, że k ied y ś p o d ch o d ziłem d o teg o filo zo ficzn ie i ab s trak cy jn ie u zn awałem, że o ws zem, d la p o ws zech n eg o d o b ra mo żn a p o ś więcić jed n eg o n iewin n eg o . To b y ło jes zcze n a s tu d iach i miało związek z zas ad ami. Ale Co ral b y ła mo ją p rzy jació łk ą, mo ją k u zy n k ą i — fo rmaln ie rzecz b io rąc — mo ją k o ch an k ą, ch o ć ze wzg lęd u n a o k o liczn o ś ci tru d n o to u wzg lęd n iać. Szy b k a k o n tro la u czu ć — żeb y m zn o wu n ie d ał s ię zas k o czy ć — wy k azała, że mó g łb y m s ię w n iej zak o ch ać. Ws zy s tk o to o zn aczało , że filo zo fia p rzeg rała k o lejn ą ru n d ę ze ś wiatem realn y m. — J ak d awn o p o s łała ty ch lu d zi, J u rt? — Nie wiem, k ied y wy ru s zy li… an i n awet czy w o g ó le ju ż wy ru s zy li — o d p arł. — A wo b ec ró żn icy czas u , mo g li ró wn ie d o b rze p o jech ać tam i ju ż wró cić. — Fak t — mru k n ąłem. — Niech to s zlag … Sp o jrzał n a mn ie. — To ważn e p o d wielo ma wzg lęd ami, jak p rzy p u s zczam? — Ważn e jes t d la n iej, a o n a d la mn ie — wy jaś n iłem. Zd ziwił s ię wy raźn ie. — W tak im razie — s twierd ził — d laczeg o zwy czajn ie n ie p o zwo lis z, żeb y ci ją p rzy p ro wad zili? Sk o ro ju ż mu s is z zas iąś ć n a tro n ie, to ci o s ło d zi ży cie. A jeś li n ie, to p rzy n ajmn iej b ęd zies z ją miał p rzy s o b ie. — Tru d n o u k ry wać u czu cia, n awet wś ró d n ieczaro d ziejó w. M o g lib y wy k o rzy s tać ją jak o zak ład n iczk ę, żeb y mn ie s k ło n ić d o o d p o wied n ieg o zach o wan ia. — Ah a… Przy k ro to mó wić, ale cies zy mn ie to … to zn aczy jes tem zad o wo lo n y , że zależy ci n a k imś in n y m. Sp u ś ciłem g ło wę. M iałem o ch o tę wy ciąg n ąć d o n ieg o ręk ę, ale n ie zro b iłem teg o . J u rt n u cił co ś p o d n o s em, co częs to ro b ił jak o d zieck o , k ied y s ię n ad czy mś zas tan awiał. — M u s imy d o n iej d o trzeć p rzed n imi i u k ry ć ją w b ezp ieczn y m miejs cu — s twierd ził. — Alb o o d b ić, g d y b y ju ż ją mieli. — „M y ”? Uś miech n ął s ię… rzad k i p rzy p ad ek . — Wies z, czy m s ię s tałem. J es tem tward y . — M am n ad zieję — mru k n ąłem. — Ale wies z, co n as tąp i, g d y b y jak iś ś wiad ek zezn ał, że s tało za ty m d wó ch b raci Sawall? Najp rawd o p o d o b n iej wen d eta z Hen d rak e'ami. — Nawet jeś li to Dara ich n amó wiła?

— Uzn ają, że to p o d s tęp z jej s tro n y . — W p o rząd k u — zg o d ził s ię. — Żad n y ch ś wiad k ó w. M ó g łb y m p o wied zieć, że u n ik n ięcie wen d ety o cali ży cie wielu lu d zi, ale ch o ćb y m n ie ch ciał, b rzmiało b y to jak h ip o k ry zja. Zatem… — M o c, jak ą zy s k ałeś w Fo n tan n ie — zacząłem — d aje ci co ś , co jak s ły s załem, o k reś la s ię „efek tem ży weg o Atu tu ”. Zau waży łem, że d zięk i n iemu p o trafiłeś p rzetran s p o rto wać z s o b ą J u lię. Sk in ął g ło wą. — Czy mo żes z s zy b k o p rzerzu cić n as d o Kas h fy ? W p o wietrzu zab rzmiał d alek i g ło s o g ro mn eg o d zwo n u . — M o g ę zro b ić ws zy s tk o , co p o trafią k arty — zap ewn ił. — I mo g ę k o g o ś z s o b ą zab rać. J ed y n y p ro b lem p o leg a n a ty m, że Atu ty n ie mają o g ran iczen ia zas ięg u . J a p rzen io s ę n as w k ilk u s k o k ach . Go n g zab rzmiał zn o wu . — Co s ię d zieje? — s p y tałem. — Ten h ałas ? In fo rmu je, że za ch wilę zaczn ie s ię p o g rzeb . Sły ch ać g o w cały ch Dwo rcach . — Fataln ie wy b ran y mo men t. — M o że. A mo że n ie. M am p ewien p o my s ł. — J ak i? — To n as ze alib i n a wy p ad ek , g d y b y ś my mu s ieli u s u n ąć p aru Hen d rak e'ó w. — W jak i s p o s ó b ? — Ró żn ica w p ręd k o ś ci u p ły wu czas u . Id ziemy n a p o g rzeb i d ajemy s ię zau waży ć. Wy my k amy w ceremo n ii.

s ię, wy k o n u jemy

zad an ie, wracamy

i

u czes tn iczy my

— Sąd zis z, że to mo żliwe? — Tak , u ważam, że mamy d u że s zan s e. Sp o ro p rzes k ak iwałem z miejs ca n a miejs ce. Zaczy n am ju ż wy czu wać s tru mien ie czas u . — W tak im razie warto s p ró b o wać. Im więcej zamies zan ia, ty m lep iej. I zn o wu g o n g . Czerwień , k o lo r o g n ia ży cia, k tó ry n as wy p ełn iał, b y ł w Dwo rcach b arwą żało b y . Zamias t Zn ak u Lo g ru s u u ży łem s p ik ard a, b y s p ro wad zić s o b ie o d p o wied n ie u b ran ie. W tej ch wili n ie miałem o ch o ty n a jak iek o lwiek , ch o ćb y n ajb ard ziej p rzy ziemn e u k ład y z tą Po tęg ą.

J u rt p rzeatu to wał n as d o s wo ich p o k o jó w, g d zie miał d la s ieb ie o d p o wied n i k o s tiu m. Zo s tał mu p o o s tatn im p o g rzeb ie, w k tó ry m u czes tn iczy ł. M n ie ró wn ież o g arn ęła ch ęć, b y zo b aczy ć s wó j d awn y p o k ó j. M o że k ied y ś , g d y b ęd ę miał więcej czas u … Umy liś my s ię, u czes aliś my , p rzeb raliś my s zy b k o . Przek s ztałciłem s wo ją p o s tać, J u rt tak że, p o czy m p o wtó rzy liś my cały ry tu ał p o n o wn ie, n a n o wy m p o zio mie. Po tem u b raliś my s ię o d p o wied n io d o o k azji. Ko s zu la, s p o d n ie, k u rta, p łas zcz, b ran s o lety n a k o s tk i i p rzeg u b y , s zarfa i b an d an a — wy g ląd aliś my p ło mien n ie. Bro ń n ależało zo s tawić. Po s tan o wiliś my wró cić p o n ią p o d ro d ze. — Go tó w? — zap y tał J u rt. — Tak . Ch wy cił mn ie za ramię i p rzen ieś liś my s ię n a wewn ętrzn ą s tro n ę Placu n a Krań cu Świata, g d zie b łęk itn e n ieb o p o ciemn iało n ad p o żarem żało b n ik ó w s tło czo n y ch o b o k s zlak u p ro ces ji. Przes zliś my międ zy n imi w n ad ziei, że zwró cimy n a s ieb ie mo żliwie p o ws zech n ą u wag ę. Przy witałem s ię z k ilk o ma s tary mi zn ajo my mi. Nies tety , więk s zo ś ć ch ciała ch wilę p o g ad ać, g d y ż n ie wid zieliś my s ię o d d awn a. Częś ć zas tan awiała s ię tak że, d laczeg o jes teś my tu taj, a n ie p rzy Th elb an e, mas y wn ej i s zk lis tej ig le Ch ao s u za n as zy mi p lecami. Od czas u d o czas u p o wietrze wib ro wało o d p o s ęp n y ch u d erzeń g o n g u . Czu łem też d rżen ia g ru n tu , g d y ż zb liżaliś my s ię d o źró d ła d źwięk u . Po wo li p rzemies zczaliś my s ię p rzez Plac w s tro n ę wielk ieg o s to s u czarn y ch g łazó w n a s amej k rawęd zi Otch łan i. Brama w n im b y ła łu k iem zn ieru ch o miały ch p ło mien i, tak jak s to p n ie p o n iżej — k ażd a p o wierzch n ia, k ażd y elemen t p o ręczy wy k u ty z o g n ia n iep o d atn eg o n a u p ły w czas u . Nieró wn y amfiteatr w d o le b y ł tak że p ło mien n ie u rząd zo n y , s amo o ś wietlający , o twarty n a czarn y b lo k u k rań ca ws zy s tk ieg o . Dalej n ie b y ło mu ru , a ty lk o o twarta p u s tk a Otch łan i i jej s in g u larn o ś ć, s k ąd b io rą s ię ws zelk ie rzeczy . Nik t jes zcze n ie wch o d ził. Staliś my u b ramy p ło mien i i s p o g ląd aliś my n a tras ę, k tó rą miał p o d ąży ć k o n d u k t. Kłan ialiś my s ię w s tro n ę zn ajo my ch d emo n iczn y ch twarzy , d rżeliś my o d u d erzeń g o n g u , o b s erwo waliś my , jak n ieb o ciemn ieje co raz b ard ziej. I n ag le u my s ł wy p ełn iło mi p o tężn e wrażen ie czy jejś o b ecn o ś ci. — M erlin ie! Naty ch mias t p o jawił s ię o b raz zmien io n ej p o s taci M an d o ra, s p o g ląd ająceg o wzd łu ż ramien ia w czerwo n y m ręk awie. Dło ń b y ła n iewid o czn a — p ewn ie trzy mał w n iej Atu t. Od b ard zo d awn a n ie wid ziałem u n ieg o wy razu tak b lis k ieg o iry tacji. — Słu ch am?

Zerk n ął p o za mn ie. I n ag le u n ió s ł b rwi, ro zch y lił warg i. — To J u rt s to i o b o k ? — zap y tał. — Tak . — M y ś lałem, że n ie jes teś cie w n ajlep s zy ch s to s u n k ach — o ś wiad czy ł wo ln o . — Na p o d s tawie n as zej n ied awn ej ro zmo wy … — Zg o d ziliś my s ię n a czas p o g rzeb u zap o mn ieć o k łó tn i. — No có ż… b ard zo eleg an ck ie p o s u n ięcie. Nie jes tem ty lk o p ewien , czy ro zs ąd n e. Uś miech n ąłem s ię. — Wiem, co ro b ię — u s p o k o iłem g o . — Do p rawd y ? W tak im razie d laczeg o s to icie p o d k ated rą, zamias t czek ać tu taj, w Th elb an e? — Nik t mi n ie mó wił, że mam s ię s tawić w Th elb an e. — To d ziwn e — mru k n ął. — Was za matk a miała zawiad o mić was o b u , cieb ie i J u rta, że u czes tn iczy cie w p ro ces ji. Po k ręciłem g ło wą i o b ejrzałem s ię. — J u rt, wied ziałeś , że mamy iś ć z p ro ces ją? — Nie — o d p arł. — Z jed n ej s tro n y to d o ś ć ro zs ąd n e. Ale z d ru g iej, jes t p rzecież czarn a s traż, co mo że s u g ero wać, żeb y ś my n ie rzu cali s ię w o czy . Z k im ro zmawias z? — Z M an d o rem. M ó wi, że Dara miała n as zawiad o mić. — Nie p o wied ziała mi. — Sły s załeś ? — zwró ciłem s ię d o M an d o ra. — Tak . W tej ch wili to b ez zn aczen ia. Przech o d źcie o b aj. Wy ciąg n ął d ru g ą ręk ę. — Ch ce n as s p ro wad zić — wy jaś n iłem J u rto wi. — A n iech to … — mru k n ął i p o d s zed ł. Ch wy ciłem d ło ń M an d o ra, a ró wn o cześ n ie J u rt złap ał mn ie za ramię. Ob aj p o s tąp iliś my n ap rzó d … … wp ro s t w lś n iący i g ład k i g łó wn y h o l Th elb an e: s tu d iu m czern i, s zaro ś ci, wy b lak łej zielen i i g łęb o k iej czerwien i, k an d elab ró w jak s talak ty ty , o g n is ty ch rzeźb n a ś cian ach zawies zo n y ch łu s k o waty mi s k ó rami, b ąb li wo d y u n o s zący ch s ię w p o wietrzu wraz z p ły wający mi w n ich is to tami. Całą s alę wy p ełn iali ary s to k raci, k rewn i i d wo rzan ie, n ib y b u rza o g n ia wo k ó ł k atafalk u n a s amy m ś ro d k u . Go n g zab rzmiał zn o wu , d o k ład n ie w ch wili, g d y M an d o r s ię o d ezwał.

Od czek ał, aż u cich n ą ech a. — M ó wiłem, że Dara jes zcze n ie p rzy b y ła. Id źcie zło ży ć k o n d o len cje i n iech Ban ces wy zn aczy wam miejs ca w k o n d u k cie. W p o b liżu k atafalk u d o s trzeg łem Tmera i Tu b b le'a. Tmer ro zmawiał z Ban ces em, Tu b b le z k imś o d wró co n y m d o mn ie p lecami. Nag le p rzy s zła mi d o g ło wy s tras zn a my ś l. — J ak wy g ląd ają ś ro d k i b ezp ieczeń s twa p o d ro d ze? — zap y tałem. M an d o r u ś miech n ął s ię. — Sp o ra g ru p a s trażn ik ó w wmies zała s ię w ten tłu m — wy jaś n ił. — Ko lejn i s ą ro zs tawien i wzd łu ż tras y . Przez cały czas k to ś b ęd zie n a cieb ie u ważał. Zerk n ąłem n a J u rta, żeb y s p rawd zić, czy u s ły s zał. Sk in ął g ło wą. — Dzięk i. Ru s zy łem za J u rtem d o tru mn y , s tarając s ię u trzy mać litan ię p rzek leń s tw p o n iżej p o zio mu s ły s zaln o ś ci. By ł ty lk o jed en s p o s ó b , żeb y zd o b y ć s o b o wtó ra — p rzek o n ać Wzo rzec, żeb y wy s łał tu mo jeg o u p io ra. J ed n ak Lo g ru s o d razu wy k ry łb y p ro jek cję en erg ii. A g d y b y m zwy czajn ie zn ik n ął, n ie ty lk o k to ś zau waży łb y mo ją n ieo b ecn o ś ć, ale też p rawd o p o d o b n ie mn ie wy ś led ził. M o że n awet s am Lo g ru s , g d y ty lk o Dara g o p o wiad o mi. Wted y p rzek o n a s ię, że wy ru s zy łem, b y p o k rzy żo wać jeg o p lan y zmierzające d o p rzy wró cen ia ró wn o wag i. A Rzek a Gó wn a, w k tó rą wted y wp ad n ę, to ak wen o k ru tn y i zd rad zieck i. Nie p o p ełn ię k las y czn eg o b łęd u i n ie u wierzę, że jes tem n iezas tąp io n y . — J ak to zro b imy , M erlin ie? — zap y tał J u rt, k ied y s tan ęliś my n a k o ń cu wo ln o s ię p rzes u wającej k o lejk i. Zn o wu zab rzmiał g o n g i zad y g o tały k an d elab ry . — Nie wid zę żad n eg o s p o s o b u — o d p o wied ziałem. — M o żemy n ajwy żej s p ró b o wać p o d ro d ze p rzes łać wiad o mo ś ć. — Atu tem s tąd n ie d o s ięg n ies z… No , mo że w id ealn y ch waru n k ach — p o p rawił s ię. — Ale n ie teraz. Starałem s ię p rzy p o mn ieć s o b ie jak ieś zak lęcie, p o s łan ie, k o g o ś , k to mó g łb y mi p o mó c. Gh o s t ś wietn ie b y s ię n ad awał. Oczy wiś cie, o d p ły n ął s tu d io wać as y metrie p rzes trzen n e g alerii rzeźb . A to zajmie g o n a d łu g o . — M o g ę s zy b k o s ię tam p rzen ieś ć — zap ro p o n o wał J u rt. — Przy tak iej ró żn icy czas u mo że u d a mi s ię wró cić, zan im k to k o lwiek zau waży . — A w Kas h fie zn as z ak u rat ty ch d wo je lu d zi, k tó ry ch p o win ien eś o s trzec. Lu k e'a i Co ral. Ob o je wid zieli cię w k o ś ciele, k ied y s taraliś my s ię n awzajem p o zab ijać.

A p o tem u k rad łeś miecz o jca Lu k e'a. M o im zd an iem Lu k e b ez żad n eg o g ad an ia s p ró b u je cię zab ić, a Co ral zaczn ie wzy wać p o mo cy . Ko lejk a p rzes u n ęła s ię o d ro b in ę. — Po trafię s am s o b ie p o rad zić — o ś wiad czy ł. — Nie, n ie. Wiem, że jes teś tward y , ale Hen d rak e'o wie to zawo d o wcy . W d o d atk u o s o b a rato wan a, czy li Co ral, raczej n ie zech ce ws p ó łp raco wać. — J es teś czaro d ziejem. J eś li d o wiemy s ię, k im s ą s trażn icy , mo żes z rzu cić n a n ich zak lęcie, żeb y my ś leli, że p rzez cały czas n as wid zą. J ak my ś lis z? Po tem zn ik amy i n ik t n ic n ie wie. — M am p rzeczu cie, że mama alb o n as z s tars zy b rat o s ło n ili s trażn ik ó w jak imś czarem. Sam b y m to zro b ił w s y tu acji wręcz id ealn ej d la zab ó jcy . Gd y b y m d o wo d ził tu o ch ro n ą, n ie ch ciałb y m, żeb y k to ś mies zał w g ło wach mo im lu d zio m. Przes zliś my jes zcze k awałek . Wy ch y lając s ię n a b o k i wy ciąg ając s zy ję, mo g łem zo b aczy ć s ch o ro wan e, d emo n iczn e ciało Sway v illa, o d zian e z p rzep y ch em, z czerwo n o -zło ty m wężem n a p iers i, leżące w tru mn ie z p ło mien i. Pras tara n emezis Ob ero n a teraz miała s ię z n im p o łączy ć. Przy s zło mi d o g ło wy , że d o p ro b lemu mo żn a też p o d ejś ć z in n ej s tro n y . M o że zb y t d łu g o ży łem wś ró d lu d zi n aiwn y ch w s p rawach mag ii. Od zwy czaiłem s ię o d wy s tawian ia czaru p rzeciw czaro m, o d k as k ad o wy ch zak lęć. Co z teg o , że s trażn icy mieli o s ło n ę u tru d n iającą wp ły w n a ich zmy s ły ? Niech s o b ie b ęd zie. Po s zu k amy s p o s o b u , jak ją o min ąć. Go n g zad źwięczał p o n o wn ie. Gd y zamarły ech a, J u rt p o ch y lił s ię d o mn ie. — Ch o d zi o co ś więcej, n iż ci p o wied ziałem — s zep n ął. — Nie ro zu miem. — Przy s zed łem d o cieb ie w Sawall tak że d lateg o , że s ię b ałem. — Czeg o ? — zd ziwiłem s ię. — Przy n ajmn iej jed n o z n ich : M an d o r alb o Dara, ch ce n ie ty lk o ró wn o wag i. Ch ce całk o witeg o zwy cięs twa Lo g ru s u i Ch ao s u . Nap rawd ę tak u ważam. Rzecz n ie w ty m, że n ie ch cę d o teg o p rzy ło ży ć ręk i. J a n ie ch cę, żeb y to n as tąp iło . Teraz, k ied y mo g ę ju ż o d wied zać Cień , n ie ch cę p atrzeć n a jeg o zag ład ę. Nie ch cę zwy cięs twa żad n ej ze s tro n . Zwy cięs two Wzo rca b y ło b y p ewn ie ró wn ie fataln e. — Sk ąd mo żes z wied zieć, że k tó reś z n ich p lan u je co ś tak ieg o ? — Pró b o wali ju ż p rzecież z Bran d em, p rawd a? Wy ru s zy ł, żeb y u n ices twić ws zelk i Po rząd ek .

— Nie — s p rzeciwiłem s ię. — Zamierzał ty lk o zn is zczy ć s tary p o rząd ek , zas tąp ić g o włas n y m. Bran d b y ł rewo lu cjo n is tą, n ie an arch is tą. Plan o wał wy k reś lić n o wy Wzo rzec wś ró d Ch ao s u , k tó ry wy wo ła… włas n y , ale p rawd ziwy . — Os zu k ali g o . Co ś tak ieg o n ig d y b y mu s ię n ie u d ało . — Tru d n o p o wied zieć, p ó k i n ie s p ró b o wał. A s p ró b o wać ju ż n ie zd ąży ł. — Ws zy s tk o jed n o . Ob awiam s ię, że k to ś zamierza wy ciąg n ąć k o rek z rzeczy wis to ś ci. To p o rwan ie, jeś li d o jd zie d o s k u tk u , b ęd zie wielk im k ro k iem w ty m k ieru n k u . J eżeli n awet n ie p o trafis z wy my ś lić czeg o ś , co u k ry je n as ze zn ik n ięcie, u ważam, że p o win n iś my wy ru s zy ć i tak . Zary zy k o wać. — J es zcze n ie — u s p o k o iłem g o . — Po czek aj. Pracu ję n ad ty m. Po s łu ch aj. Nie s zu k am s trażn ik ó w i n ie p ró b u ję wy wo łać u n ich h alu cy n acji. Zamias t teg o d o k o n u ję tran s fo rmacji. Sp rawiam, że d wie o s o b y b ęd ą wy g ląd ać jak my . A ty n aty ch mias t n as p rzeatu tu jes z. Halu cy n acje s ą zb ęd n e. Ws zy s cy b ęd ą wid zieli, że to my . M o żemy zro b ić s wo je… i wró cić, jeś li zajd zie k o n ieczn o ś ć. — Zajmij s ię ty m, a ja n as p rzerzu cę. — Do b ra. Zmien ię ty ch d wó ch p rzed n ami. J ak ty lk o s k o ń czę, zro b ię tak … — Op u ś ciłem lewą d ło ń z p o zio mu ramien ia d o p as a. — Ob aj s ch y limy s ię, jak b y k to ś z n as co ś u p u ś cił. I wted y n as p rzen ies ies z. — Będ ę g o tó w. Ze s p ik ard em b y ło to p ro s ts ze n iż b u d o wa zak lęcia tran s fo rmacji. Działał jak p ro ces o r czaró w. Wp ro wad ziłem d wa wy n ik i k o ń co we, a o n w u łamk u s ek u n d y zb ad ał ty s iące k o mb in acji, b y p o d ać mi rezu ltat — p arę zak lęć. Ich k o n s tru k cja k las y czn y mi meto d ami p o trwałab y b ard zo d łu g o . Zawies iłem je, u n o s ząc d ło ń . Sięg n ąłem d o jed n eg o z wielu źró d eł en erg ii, d o jak ich s p ik ard miał d o s tęp w Cien iu . Naład o wałem k o n s tru k ty . Sp o jrzałem, czy zaczęła s ię p rzemian a, o p u ś ciłem ręk ę i p o ch y liłem s ię. Po czu łem zawró t g ło wy , a k ied y s ię wy p ro s to wałem, b y liś my w ap artamen cie J u rta. Ro ześ miałem s ię, a o n k lep n ął mn ie w ramię. Naty ch mias t zmien iliś my k s ztałty i u b ran ia n a lu d zk ie. Zaraz p o tem o n zn o wu ch wy cił mn ie za ramię i p rzen ió s ł n as d o Bramy Og n ia. Po ch wili p rzes k o czy liś my d alej, ty m razem n a s zczy t g ó ry p o n ad n ieb ies k ą d o lin ą, p o d zielo n y m n ieb em. I zn o wu , n a ś ro d ek mo s tu p o n ad g łęb o k im wąwo zem, z n ieb em zrzu cający m g wiazd y alb o o k ry wający m s ię n imi. — Wy s tarczy — mru k n ął wres zcie. Staliś my n a s zczy cie s zareg o k amien n eg o mu ru , wilg o tn eg o o d ro s y czy mo że o d

ś lad ó w b u rzy . Ch mu ry p ło n ęły czerwien ią n a ws ch o d zie. Lek k a b ry za wiała o d p o łu d n ia. M u r o taczał wewn ętrzn ą s trefę J id ras h , s to licy Lu k e'a w Kas h fie. Po d n ami wzn o s iły s ię cztery wielk ie b u d o wle, wś ró d n ich p ałac i n ap rzeciw n ieg o Świąty n ia J ed n o ro żca, a tak że k ilk a mn iejs zy ch d o mó w. Po p rzek ątn ej s tało s k rzy d ło p ałacu , g d zie p rzy b y cie Gry lla p rzerwało mi s p o tk an ie z k ró lo wą… jak d awn o temu ? Wid ziałem n awet wy łaman ą o k ien n icę n a p o ro ś n iętej b lu s zczem ś cian ie. — To tam. — Ws k azałem ręk ą. — Tam ją o s tatn io wid ziałem. W mg n ien iu o k a s tan ęliś my w k o mn acie. Nie b y ło tu n ik o g o p ró cz n as . Kto ś u p o rząd k o wał p o k ó j i zas łał łó żk o . Wy jąłem Atu ty i wy s zu k ałem k artę Co ral. Patrzy łem, aż s tała s ię zimn a. Wy czu łem o b ecn o ś ć Co ral. Sięg n ąłem k u n iej. By ła tam i n ie b y ło jej. Og arn ęło mn ie to d ziwaczn e wrażen ie, jak ie s p o ty k a s ię we ś n ie alb o w s zo k u . Przes u n ąłem d ło ń n ad k artą i zerwałem n iep ewn y k o n tak t. — Co s ię s tało ? — zap y tał J u rt. — Ch y b a jes t p o d wp ły wem n ark o ty k u . — Czy li p ewn ie ju ż ją d o s tali. Po trafis z ją jak o ś wy ś led zić w ty m s tan ie? — M o że też leżeć w s ąs ied n im b u d y n k u , n a leczen iu . Kied y o d ch o d ziłem, n ie czu ła s ię n ajlep iej. — Co teraz? — Tak czy tak , mu s imy p o ro zmawiać z Lu k iem — s twierd ziłem, s zu k ając jeg o Atu tu . Nawiązałem k o n tak t o d razu , g d y ty lk o s p o jrzałem. — M erlin ! Gd zie jes teś , d o d iab ła?! — zawo łał. — J eś li p rzeb y was z u s ieb ie, to jes tem tu ż o b o k . Po ws tał z czeg o ś , co teraz ro zp o zn ałem jak o ło że. Ch wy cił zielo n ą k o s zu lę z d łu g imi ręk awami i wciąg n ął ją, zas łan iając k o lek cję b lizn . Zd awało mi s ię, że k to ś leży w p o ś cieli za jeg o p lecami. M ru k n ął co ś w tamty m k ieru n k u , ale n ie zro zu miałem. — M u s imy p o ro zmawiać — o ś wiad czy ł. Przeczes ał p alcami ru d e wło s y . — Przerzu ć mn ie. — W p o rząd k u — zg o d ziłem s ię. — Ale n ajp ierw mu s zę cię u p rzed zić, że jes t tu taj mó j b rat, J u rt. — A czy ma miecz taty ? — Hm… n ie. — Ch y b a g o o d razu n ie zab iję. — Ws u n ął k o s zu lę za p as .

Gwałto wn y m g es tem wy ciąg n ął ręk ę. Ch wy ciłem ją. Zro b ił k ro k i p rzy łączy ł s ię d o n as .

ROZDZIAŁ VIII Lu k e u ś miech n ął s ię d o mn ie i s k rzy wił n a wid o k J u rta. — Gd zieś ty s ię p o d ziewał?! — zawo łał. — By łem w Dwo rcach Ch ao s u — wy jaś n iłem. — Wezwan o mn ie w związk u ze Wy mk n ęliś my s ię, k ied y s ię

ś miercią Sway v illa. Właś n ie trwa p o g rzeb . d o wied ziałem, że Co ral g ro zi n ieb ezp ieczeń s two .

— Wiem o ty m… teraz — mru k n ął Lu k e. — On a zn ik n ęła. M y ś lę, że zo s tała p o rwan a. — Kied y to s ię s tało ? — Przed wczo raj w n o cy . Wies z co ś o ty m? Zerk n ąłem n a J u rta. — Ró żn ica czas ó w — mru k n ął. — Przed s tawia s o b ą s zan s ę zy s k an ia p aru p u n k tó w w g rze p o międ zy Wzo rcem i Lo g ru s em. Dlateg o wy s łan o p o n ią ag en tó w Ch ao s u . Ale ch cą ją d o s tarczy ć ży wą. Nic jej n ie g ro zi. — Po co jes t im p o trzeb n a? — M am wrażen ie, że u zn ali ją za id ealn ą k an d y d atk ę n a k ró lo wą w Th elb an e, razem z Klejn o tem Ws zech mo cy jak o elemen tem jej an ato mii, i całą res ztą. — Kto ma b y ć n o wy m k ró lem? Po czu łem, że p o liczk i mi p ło n ą. — Wies z, lu d zie, k tó rzy tu p o n ią p rzy b y li, zap lan o wali tę p o s ad ę d la mn ie. — Gratu lu ję! — zawo łał. — Nie b ęd ę jed y n y , k tó ry tak ś wietn ie s ię b awi. — Nie ro zu miem. — Ta k ró lews k a fu ch a n ie jes t warta złaman eg o s zeląg a. Żału ję, że w o g ó le d ałem s ię wciąg n ąć w ten in teres . Ws zy s cy mają d o cieb ie ważn e s p rawy i wieczn ie zajmu ją czas , a n awet jeś li n ie, k to ś zaws ze ch ce wied zieć, g d zie s ię p o d ziewas z. — Do d iab ła, p rzecież d o p iero co s ię k o ro n o wałeś . Przy zwy czais z s ię z czas em. — Do p iero ? To ju ż p o n ad mies iąc! — Ró żn ica czas ó w — p o wtó rzy ł J u rt. — Ch o d źcie. Po s tawię wam filiżan k ę k awy — zap ro p o n o wał Lu k e.

— M as z tu k awę? — Wy mag am jej, ch ło p ie. Tęd y . Wy p ro wad ził n as n a k o ry tarz, s k ręcił w lewo , ru s zy ł s ch o d ami w d ó ł. — Przy s zła mi d o g ło wy zab awn a my ś l — p o wied ział. — M ó wiliś cie, że weźmies z tro n , a Co ral jes t p o żąd an ą k ró lo wą. M ó g łb y m b ez k ło p o tó w u n ieważn ić n as ze małżeń s two . W k o ń cu to ja rząd zę. Ty ch ces z, żeb y zo s tała two ją k ró lo wą, a mn ie zależy n a Trak tacie Zło teg o Kręg u z Amb erem. Ch y b a mam s p o s ó b , żeb y ws zy s cy b y li zad o wo len i. — To n ie tak ie p ro s te, Lu k e. Nie ch cę tej ro b o ty , a b ard zo źle b y s ię s tało d la n as ws zy s tk ich , g d y b y mo i k rewn iacy w Dwo rcach d o s tali Co ral p o d o p iek ę. Os tatn io d o wied ziałem s ię o wielu s p rawach . — Na p rzy k ład ? — Lu k e o two rzy ł wąs k ie d rzwi, p ro wad zące d o p rzejś cia n a ty ły p ałacu . Ob ejrzałem s ię n a J u rta. — On też jes t p rzes tras zo n y — o ś wiad czy łem. — Dlateg o n as ze s to s u n k i tak s ię o s tatn io p o p rawiły . J u rt p rzy tak n ął. — M o żliwe, że Bran d s tał s ię o fiarą p lan u , k tó ry p o ws tał w Dwo rcach — p o wied ział. — W ramach id ei, k tó ra wciąż jes t tam ży wa. — Ch y b a lep iej zap ro s zę was n a p ełn e ś n iad an ie — zap ro p o n o wał Lu k e. — Ob ejd ziemy zamek i zjemy w k u ch n i. Ru s zy liś my za n im o g ro d o wą alejk ą. J ed liś my i ro zmawialiś my , a d zień ro zjaś n iał s ię wo k ó ł n as . Lu k e n aleg ał, b y m jes zcze raz s p rawd ził Atu t Co ral. Zro b iłem to z wy n ik iem id en ty czn y m jak p o p rzed n io . Po tem zak lął i p o k iwał g ło wą. — Prawie zd ąży liś cie — p o wied ział. — Ci lu d zie, k tó rzy ją p o rwali, ru s zy li p o d o b n o czarn y m s zlak iem n a zach ó d . — To b y s ię zg ad zało — mru k n ąłem. — M am p o wo d y , b y wierzy ć, że n ie d o s tarczy li jej jes zcze d o Dwo rcó w. — Tak ? — J ak ro zu miem, te czarn e trak ty , jak ich wy , ch ło p cy , u ży wacie, s ą n ieb ezp ieczn e d la o b cy ch — zau waży ł. — Ale mo g ę ci p o k azać, co zo s tało z tu tejs zeg o . Teraz to właś ciwie czarn a ś cieżk a. Po s zed łb y m n ią, ale n ie wiem, czy d alek o b y m d o tarł. Przy o k azji, is tn ieje jak iś s p o s ó b , żeb y o s ło n ić mn ie p rzed jej d ziałan iem?

— W n as zy m to warzy s twie n ic ci n ie g ro zi — zap ewn ił J u rt. Ws tałem. Ku ch arz i d wó ch p o my waczy s p o jrzało w n as zą s tro n ę. — Lu k e, ch cę ci k o g o ś p rzed s tawić — p o wied ziałem. — Naty ch mias t. — Czemu n ie? Gd zie jes t? — Przejd ziemy s ię — zap ro p o n o wałem. — J as n e. Po ws tali o b aj i ru s zy liś my d o wy jś cia d la s łu żb y . — Czy li jak o ś wiad o my ws p ó ln ik alb o jak o mag iczn a b o mb a zeg aro wa, mama n amó wiła tatę, żeb y s p ró b o wał zd o b y ć Amb er, a w rezu ltacie zmien ić ś wiat — zas tan o wił s ię Lu k e. — O ile wiem, n ie zjawił s ię u n iej czy s ty jak lilia — zau waży łem. — Fak t. Zas tan awiam s ię jed n ak , jak s zczeg ó ło we miał p lan y — mru k n ął Lu k e. — To n ajp rzy jemn iejs za wiad o mo ś ć, jak ą u s ły s załem o d mies iąca. Wy s zliś my n a wąs k ą, zad as zo n ą alejk ę b ieg n ącą wzd łu ż b o czn eg o mu ru p ałacu . Lu k e zatrzy mał s ię i ro zejrzał. — Gd zie o n jes t? — zap y tał. — Nie tu taj — o d p arłem. — Szu k ałem p o p ro s tu jak ieg o ś p u n k tu , s k ąd mo żn a o d jech ać b ez ś wiad k ó w, k tó rzy zezn ają p o tem, że p o rwałem k ró la. — Do k ąd id ziemy , M erlin ie? — s p y tał J u rt, k ied y ze ś ro d k a s p ik ard a s k ręciłem s p iralę, wy k o rzy s tu jąc d o teg o s zes n aś cie ró żn y ch źró d eł en erg ii. — Świetn y p o my s ł. Po ry waj, n ie k ręp u j s ię — rzu cił Lu k e, p o ch wy co n y wraz z J u rtem. Wy k o rzy s tałem s p ik ard w ten s am s p o s ó b jak wted y , k ied y p rzen io s łem s ię z Amb eru d o Kas h fy . Ob razo wałem cel raczej z p amięci n iż n a p o d s tawie wizji. Ale ty m razem b y ło n as trzech , a d ro g a b ard zo d alek a. — M am d la cieb ie p ro p o zy cję — p o wied ziałem. To b y ło jak p rzejś cie p rzez k alejd o s k o p , p rzez s to d wad zieś cia s to p n i k u b is ty czn ej frag men tacji i s calan ia. Wres zcie wy n u rzy liś my s ię p o d ru g iej s tro n ie, p o d o g ro mn y m d rzewem z zag u b io n y m we mg le wierzch o łk iem, w p o b liżu czerwo n o -b iałeg o ch ev ro leta z 1 9 5 7 ro k u . Rad io w wo zie g rało Nine Maidens Ren b o u rn a. Up ió r Lu k e'a wy s iad ł z s amo ch o d u i s p o jrzał n a Lu k e'a. Lu k e o d p o wied ział ty m s amy m. — Cześ ć — p o wied ziałem. — Po zn ajcie s ię. Ch y b a n ie mu s zę was s o b ie

p rzed s tawiać. Ty le macie z s o b ą ws p ó ln eg o . J u rt p atrzy ł n a Wzo rzec. — To wers ja mo jeg o o jca — wy jaś n iłem. — M o g łem s ię teg o d o my ś lić — o d p arł. — Ale co my tu ro b imy ? — M am p ewien p o my s ł. Sąd ziłem jed n ak , że zas tan iemy Co rwin a i z n im to o mó wimy . — Wró cił, a p o tem zn ó w o d s zed ł — o zn ajmił miejs co wy Lu k e, k tó ry u s ły s zał mo je s ło wa. — Nie zo s tawił ad res u ? Nie mó wił, k ied y wró ci? — Nie. — Niech to lich o … Nied awn o p ad ło p ewn e s twierd zen ie i n as u n ęło mi my ś l, że wy , Lu k e'o wie, ch cielib y ś cie mo że n a jak iś czas zamien ić s ię miejs cami. O ile ten Wzo rzec d a s ię p rzek o n ać i p o zwo li n a k ró tk i u rlo p . Lu k e, k tó reg o w o b ecn o ś ci u p io ra p o s tan o wiłem n azy wać Lu k iem, ro zp ro mien ił s ię. Po s tan o wiłem też my ś leć o jeg o b liźn iak u jak o Rin ald zie, żeb y s ię n ie p o g u b ić. — Każd y czło wiek p o win ien k ied y ś s p ró b o wać tak iej p o s ad y — o ś wiad czy ł. — Więc d laczeg o u ciek as z o d wład zy ? — s p y tał Rin ald o . — Żeb y p o mó c M erlin o wi o d s zu k ać Co ral. Po rwali ją. — Po ważn ie? Kto ? — Ag en ci Ch ao s u . — Hm… — Rin ald o zaczął s ię p rzech ad zać. — No d o b rze, lep iej o d e mn ie zn as z tę s p rawę — zd ecy d o wał p o ch wili. — J eś li Co rwin s zy b k o wró ci, a Wzo rzec mn ie zwo ln i, p o mo g ę ci. — Tro p s ty g n ie z k ażd ą ch wilą — p rzy p o mn iał Lu k e. — Nie ro zu mies z — o ś wiad czy ł Rin ald o . — M am tu taj o b o wiązk i i n ie mo g ę tak p o p ro s tu o d ejś ć… n awet p o to , żeb y g d zieś zo s tać k ró lem. Ważn iejs ze jes t to , co ro b ię tu taj. Lu k e zerk n ął n a mn ie. — M a rację — p o twierd ziłem. — J es t s trażn ik iem Wzo rca. Z d ru g iej s tro n y , n ik t n ie ch ce s k rzy wd zić Co ral. M o że J u rt i ja zajrzy my n a ch wilę d o Dwo rcó w i zo b aczy my , co z p o g rzeb em? M o że p rzez ten czas wró ci Co rwin . J es tem p ewien , że n ie b rak n ie wam temató w d o ro zmo wy . — Nie k ręp u jcie s ię — rzek ł Lu k e. — J as n e — zg o d ził s ię Rin ald o . — Ch ętn ie s ię d o wiem, co o s tatn io ro b iliś my .

J u rt s k in ął g ło wą. Po d s zed łem d o n ieg o . — Teraz ty p ro wad zis z — rzu ciłem. — Zaraz wracamy — d o d ałem jes zcze, k ied y zn ik aliś my w p ierws zy m p rzes k o k u . … I zn o wu w Lin iach Sawall, zn o wu p ło mien n y k o s tiu m n a d emo n iczn y m ciele. Zan im J u rt p rzerzu cił n as d o k o n d u k tu p o g rzeb o weg o , zmien iłem n as z wy g ląd n a mo żliwie mało rzu cający s ię w o czy . Nie ch ciałem mas zero wać o b o k p ary b liźn iak ó w. Th elb an e o k azało s ię p u s te. Wy jrzeliś my n a zewn ątrz. Pro ces ja min ęła d o p iero czwartą częś ć d ro g i i zatrzy mała s ię. Wy b u ch ło jak ieś zamies zan ie. — O ran y — mru k n ął J u rt. — Co ro b ić? — Przen ieś n as tam. Po ch wili zn aleźliś my s ię n a o b rzeżu tłu mu . J as k rawa tru mn a Sway v illa leżała n a ziemi, o b o k s tał warto wn ik . M o ją u wag ę zwró ciła g ru p a p o s taci o jak ieś p ięć metró w n a p rawo o d tru mn y . Kto ś k rzy czał, co ś leżało n a ziemi, a d wie d emo n iczn e p o s tacie wy ry wały s ię, trzy man e mo cn o p rzez k ilk a in n y ch . Ścis n ęło mn ie w żo łąd k u , g d y s p o s trzeg łem, że właś n ie ty ch d wó ch u p o d o b n iłem d o s ieb ie i J u rta. Ob aj p ro s tes to wali g ło ś n o . Przecis n ąłem s ię d o p rzo d u . Po d ro d ze zd jąłem zak lęcia i tamci wró cili d o zwy k łeg o wy g ląd u . Zab rzmiały k o lejn e o k rzy k i, w ty m: „A n ie mó wiłem!” o d b liżs zeg o . Od p o wied zią b y ło : „Rzeczy wiś cie s ą!”. Gło s , u ś wiad o miłem s o b ie n ag le, n ależał d o M an d o ra. Stał międ zy tą d wó jk ą i p rzed mio tem n a ziemi. — To b y ła s ztu czk a! — o zn ajmił M an d o r. — Dla o d wró cen ia u wag i! Pu ś ćcie ich ! Uzn ałem, że ch wila jes t o d p o wied n ia, b y zrzu cić czar mas k u jący J u rta i mn ie. Ws p an iałe zamies zan ie. Po ch wili zau waży ł n as M an d o r. Sk in ął n a mn ie. Sp o s trzeg łem, że J u rt zatrzy mał s ię i zaczął ro zmawiać z jak imś zn ajo my m. — M erlin ie! — zawo łał M an d o r, g d y s ię zb liży łem. — Wies z co ś o ty m? — Nic — zap ewn iłem g o . — By liś my z J u rtem z ty łu . Nie wiem n awet, co s ię właś ciwie s tało . — Kto ś n ad ał d wó m lu d zio m ze s traży wy g ląd twó j i J u rta. Najwy raźn iej miało to wy wo łać zamies zan ie, k ied y u d erzy zamach o wiec. Ci d waj p o b ieg li d o p rzo d u , twierd ząc, że s ą g ward zis tami. A w o czy wis ty s p o s ó b n ie b y li. Sp ry tn e, zwłas zcza że ty i J u rt jes teś cie n a liś cie czarn ej s traży . — Ro zu miem. — Zas tan awiałem s ię, czy p o mo g łem zab ó jcy w u cieczce. — Ko g o zaatak o wał?

— Tmera. Pro fes jo n aln e p ch n ięcie s zty letem. — Lewa p o wiek a mu d rg n ęła. Czy żb y mru g n ięcie? Co mo że zn aczy ć? — Zn ik n ął w jed n ej ch wili. Czterech

żało b n ik ó w

p rzen io s ło

ciało

na

n o s ze

p o s p ies zn ie

wy k o n an e

z p łas zczy . Wy s tarczy ło , że p rzes zli k ilk a k ro k ó w, a zau waży łem za n imi k o lejn ą g ru p ę o s ó b . M an d o r o b ejrzał s ię, wid ząc mó j zd ziwio n y wzro k . — To o ch ro n a — wy jaś n ił. — Otaczają Tu b b le'a. Ch y b a k ażę mu s ię s tąd wy n ieś ć. To b ie i J u rto wi ró wn ież. M o żecie p ó źn iej p rzy jś ć d o ś wiąty n i. Do p iln u ję, żeb y ś cie mieli tam jes zcze lep s zą o ch ro n ę. — Zg o d a. J es t tu Dara? Ro zejrzał s ię. — Nie wid ziałem jej. Ale n ie wiem. Lep iej ju ż id źcie. Kiwn ąłem g ło wą. Od wracałem s ię ju ż, k ied y z p rawej s tro n y zau waży łem n a wp ó ł zn ajo mą twarz. By ła wy s o k a i ciemn o o k a, zmien iała s ię z wiru wielo b arwn y ch k lejn o tó w w ro zk o ły s an ą, k wietn ą fo rmę. I p rzy g ląd ała mi s ię. J u ż wcześ n iej b ezs k u teczn ie u s iło wałem p rzy p o mn ieć s o b ie jej imię. J ed n ak g d y ją zo b aczy łem, wró ciła p amięć. Po d s zed łem. — M u s zę o d ejś ć n a p ewien czas — o zn ajmiłem. — Ale ch ciałem s ię z to b ą p rzy witać, Gilv o . — Pamiętas z więc. Nie b y łam p ewn a. — Oczy wiś cie. — Co u cieb ie s ły ch ać, M erlin ie? Wes tch n ąłem. Z u ś miech em p rzes zła d o k o s matej, n a wp ó ł lu d zk iej fo rmy . — J a też — p o wied ziała. — Będ ę zad o wo lo n a, k ied y ws zy s tk o ju ż s ię u ło ży . — Tak . Słu ch aj… ch ciałb y m s ię z to b ą s p o tk ać… z k ilk u p o wo d ó w. Kied y zn ajd zies z wo ln ą ch wilę? — Zaws ze. By le p o p o g rzeb ie. O co ch o d zi? — Nie mam teraz czas u . M an d o r ju ż p atrzy n a mn ie n erwo wo . Zo b aczy my s ię p ó źn iej. — Tak . Pó źn iej, M erlin ie. Po d b ieg łem d o J u rta i ch wy ciłem g o za ło k ieć. — M amy ro zk az s tąd zn ik n ąć — p o in fo rmo wałem. — Wzg lęd y b ezp ieczeń s twa. — W p o rząd k u . Dzięk i — zwró cił s ię d o czło wiek a, z k tó ry m ro zmawiał. — To n a razie.

Świat ześ lizn ął s ię w n ico ś ć. Wzes zed ł n o wy — mies zk an ie J u rta z n as zą o d zieżą ro zrzu co n ą d o o k o ła. — M ieliś my s zczęś cie. A Tmer p ech a — zau waży ł. — Fak t. — J ak ie to u czu cie: b y ć n u merem d wa? — zap y tał, g d y p o raz d ru g i zmien iliś my fo rmę i u b ran ie. — Ty też s ię p rzes u n ąłeś — p rzy p o mn iałem. — M am p rzeczu cie, że zg in ął ze wzg lęd u n a cieb ie, b racie. Nie n a mn ie. — M am n ad zieję, że n ie. Ro ześ miał s ię. — To s p rawa międ zy Tu b b le'em a to b ą. — Gd y b y tak b y ło , ju ż b y m n ie ży ł. J eś li mas z rację, to s p rawa raczej międ zy Sawall a Ch an icu t. — Czy n ie b y ło b y zab awn e, M erlin ie, g d y b y m trzy mał s ię cieb ie, b o to w tej ch wili n ajb ezp ieczn iejs ze miejs ce? — zap y tał n ag le. — J es tem p ewien , że n as i s trażn icy i n as i s k ry to b ó jcy s ą lep s i n iż ci z Ch an icu t. Przy p u ś ćmy , że czek am ty lk o , aż u s u n ą z d ro g i Tu b b le'a. Po tem, u fając mi i w o g ó le, o d wracas z s ię p lecami… Ko ro n acja! Przy jrzałem mu s ię. Uś miech ał s ię, ale też o b s erwo wał mn ie czu jn ie. Ch ciałem o d p o wied zieć żartem: mo żes z wziąć s o b ie k o ro n ę b ez ty ch ws zy s tk ich k ło p o tó w. Ale wted y zas tan o wiłem s ię. Nawet w żartach , g d y b y p rzy s zło wy b ierać międ zy n ami d wo ma… W tak ich o k o liczn o ś ciach zg o d ziłb y m s ię zas iąś ć n a tro n ie. Zd ecy d o wałem, b y ws zelk ie wątp liwo ś ci tłu maczy ć n a jeg o k o rzy ś ć. Ale n ie mo g łem s ię p rzemó c. M imo jeg o p rzy jazn y ch s łó w i ch ęci ws p ó łp racy , n ie p o trafiłem s ię zmu s ić, b y zau fać mu b ard ziej n iż to k o n ieczn e. — Po wied z to Lo g ru s o wi — zap ro p o n o wałem. Wy raz lęk u — ro zs zerzo n e o czy , s p u s zczo n a g ło wa, lek k ie zg arb ien ie ramio n … — Nap rawd ę łączy was jak ieś p o ro zu mien ie? — zap y tał. — Po ro zu mien ie ch y b a tak , ale d o ś ć jed n o s tro n n e. — Nie ro zu miem. — Żad n ej ze s tro n n ie p o mo g ę w zn is zczen iu n as zeg o ś wiata. — Wy g ląd a n a to , że s k ło n n y jes teś zd rad zić Lo g ru s . Un io s łem p alec d o u s t. — To p ewn ie two ja amb ery ck a k rew — s twierd ził. — Sły s załem, że o n i ws zy s cy

s ą tro ch ę zwario wan i. — M o żliwe — p rzy zn ałem. — Pewn ie twó j o jciec p o s tąp iłb y p o d o b n ie. — Co o n im wies z? — No có ż… k ażd y z n as ma u lu b io n ą h is to rię o Amb erze. — Nik t mi żad n ej n ie o p o wied ział. — Oczy wiś cie, że n ie… w tej s y tu acji… — Bo jes tem mies zań cem? Wzru s zy ł ramio n ami. — Właś ciwie… tak . Wciąg n ąłem b u ty . — Co k o lwiek ro b is z p rzy ty m n o wy m Wzo rcu , n ie wzb u d zi p ewn ie zach wy tu s tareg o ? — zap y tał. — Z p ewn o ś cią mas z rację. — Czy li n ie b ęd zies z mó g ł g o p ro s ić o o ch ro n ę, g d y b y Lo g ru s ch ciał cię załatwić? — Raczej n ie. — A g d y b y o b aj n a cieb ie p o lo wali, n o wy Wzo rzec n ie zd o ła ich p o ws trzy mać. — Sąd zis z, że w jak iejk o lwiek s p rawie p o trafią s ię zg o d zić? — Tru d n o p o wied zieć. Pro wad zis z ry zy k o wn ą g rę. M am n ad zieję, że wies z, co ro b is z. — J a też. — Ws tałem. — M o ja k o lej. Ro zwin ąłem s p ik ard n a p o zio mie, jak ieg o n ig d y jes zcze n ie p ró b o wałem, i p rzen io s łem n as w jed n y m s k o k u . Lu k e i Rin ald o wciąż ro zmawiali. Ro zró żn iałem ich p o u b ran iu . Co rwin a n ie b y ło wid ać. Ob aj p o mach ali n am n a p o witan ie. — J ak tam s p rawy w Dwo rcach ? — s p y tał Lu k e. — Ch ao ty czn e — o d p arł J u rt. — Dłu g o n as n ie b y ło ? — J ak ieś s ześ ć g o d zin — o d p o wied ział Rin ald o . — Żad n y ch wieś ci o d Co rwin a? — zain teres o wałem s ię. — Żad n y ch — mru k n ął Lu k e. — Ale ty mczas em d o s zliś my d o p o ro zu mien ia, a Rin ald o k o n tak to wał s ię z ty m Wzo rcem. Będ zie p o d trzy my wać jeg o is tn ien ie i u wo ln i g o , g d y ty lk o p o wró ci Co rwin .

— W tej s y tu acji… — zaczął J u rt. — Tak ? — Zo s tan ę tu i zas tąp ię Rin ald a, k ied y wy b ęd ziecie s zu k ać tej d amy ze s zk lan y m o k iem. — Dlaczeg o ? — zd ziwił s ię Rin ald o . — Po n ieważ razem b ęd zie wam łatwiej, a ja tu taj czu ję s ię b ezp ieczn iej n iż w p rawie k ażd y m in n y m miejs cu . — Sp rawd zę, czy to mo żliwe — o ś wiad czy ł Rin ald o . — Ko n ieczn ie. Rin ald o p rzes zed ł n a k rawęd ź Wzo rca. Ro zg ląd ałem s ię w n ad ziei, że p o ś ró d mg ły zo b aczę p o wracająceg o o jca. J u rt b ad ał s amo ch ó d . Rad io g rało teraz n u mer Bru ce'a Du n lap a z „Lo s An imales ”. — Kied y twó j o jciec mn ie zwo ln i — o ś wiad czy ł J u rt — p rzes k o czę n a p o g rzeb i s p ró b u ję cię jak o ś u s p rawied liwić, g d y b y ś jes zcze n ie wró cił. J eś li ty b ęd zies z p ierws zy i mn ie n ie zas tan ies z, zro b is z to s amo . Zg o d a? — Zg o d a. — Smu g i mg ły wzn o s iły s ię międ zy n ami jak d y m. — A k tó ry k o lwiek z n as p ierws zy b ęd zie wo ln y i d o wie s ię czeg o ś ciek aweg o … — J as n e. Po s zu k am cię, g d y b y ś ty mn ie n ie zn alazł. — Nie zab rałeś p rzy p ad k iem z Dwo rcó w mo jeg o miecza? — zap y tał Lu k e. — Nie miałem czas u — mru k n ął J u rt. — Kied y tam b ęd zies z n as tęp n y m razem, ch ciałb y m, żeb y ś zn alazł ch wilę. — Pewn ie, p ewn ie. Rin ald o o d s zed ł o d Wzo rca i wró cił d o n as . — J es teś p rzy jęty — o ś wiad czy ł J u rto wi. — Ch o d ź. Po k ażę ci, g d zie jes t źró d ło , zap as y ży wn o ś ci, tro ch ę b ro n i. Lu k e o b s erwo wał, jak o d d alają s ię w lewą s tro n ę. — Przep ras zam — p o wied ział cich o . — Ale wciąż mu n ie u fam. — Nie p rzep ras zaj. J a też n ie. Zb y t d łu g o s ię zn amy . Ale teraz mamy lep s ze n iż k ied y k o lwiek p o d s tawy d o zau fan ia. — Nie jes tem p ewien , czy ro zs ąd n ie zro b iłeś , p o k azu jąc mu ten Wzo rzec. I zo s tawiając g o teraz s ameg o . — J es tem p rzek o n an y , że Wzo rzec wie, co ro b i. I że p o trafi o s ieb ie zad b ać. Sk rzy żo wał p alce. — Z ty m b y m s ię k łó cił — rzek ł. — Ale p o trzeb u ję s wo jeg o s o b o wtó ra.

Kied y wró cili, zab rzmiał n ag le b ary to n p rezen tera. — Po d czas g ry n ajważn iejs ze jes t d o k ład n e wy liczen ie czas u . Waru n k i d ro g o we d o s k o n ałe. Do b ry d zień n a wy jazd y . I n aty ch mias t ro zleg ło s ię s o lo n a p erk u s ji. Przy s iąg łb y m, że s ły s załem je k ied y ś w wy k o n an iu Ran d o ma. — Od teraz jes teś n a s łu żb ie — o ś wiad czy ł J u rto wi Rin ald o . Sk in ął n a n as . — J ak ty lk o b ęd ziecie g o to wi. Po ch wy ciłem n as s p ik ard em i p rzewiro wałem d o Kas h fy . Wy ląd o waliś my w J id ras h o zmro k u , w ty m s amy m miejs cu n a mu rze, g d zie n ied awn o s tałem z mo im b ratem. — Nares zcie. — Rin ald o p rzy jrzał s ię mias tu . — Tak — p o twierd ził Lu k e. — Należy d o cieb ie… n a jak iś czas . — I d o d ał: — M erle, mó g łb y ś n as p rzerzu cić d o mo ich ap artamen tó w? Sp o jrzałem n a zach ó d , g d zie ch mu ry p ło n ęły p o marań czo wo . Po d n io s łem wzro k n a k ilk a fio leto wy ch o b ło k ó w. — Ale wcześ n iej, Lu k e — p o wied ziałem — ch ciałb y m wy k o rzy s tać res ztk ę d zien n eg o ś wiatła i o b ejrzeć czarn y s zlak . Sk in ął g ło wą. — Do b ry p o my s ł. Przerzu ć n as tam. Ges tem ws k azał p ag ó rk o waty o b s zar na p o łu d n io wy m zach o d zie. Przes p ik ard o wałem n as , ró wn o cześ n ie two rząc czas o wn ik , k tó ry u zn ałem za p o trzeb n y . Oto p o tęg a Ch ao s u . Stan ęliś my n a mały m wzg ó rk u i ru s zy liś my za Lu k iem w d ó ł. — Tęd y — p o in fo rmo wał. Wo k ó ł n as k ład ły s ię d łu g ie cien ie. Is tn ieje jed n ak ró żn ica p o międ zy ich mro k iem a czern ią p o d ró żn ej lin ii z Dwo rcó w. — To b y ło tu taj — o ś wiad czy ł Lu k e, g d y s tan ęliś my międ zy d wo ma g łazami. Przes zed łem k ilk a k ro k ó w, ale n iczeg o s zczeg ó ln eg o n ie wy czu łem. — J es teś p ewien , że trafiłeś n a właś ciwe miejs ce? — Tak . Ko lejn e d zies ięć k ro k ó w… d wad zieś cia… — J eś li n ap rawd ę b ieg ła tęd y , ju ż zn ik n ęła — o zn ajmiłem. — Oczy wiś cie… Ciek awe, jak d łu g o n as n ie b y ło .

Lu k e p s try k n ął p alcami. — Wy liczen ie czas u — p rzy p o mn iał. — Zab ierz n as d o mo ich ap artamen tó w. Ucało waliś my d zień n a p o żeg n an ie, g d y wy s łałem s o n d ę i o two rzy łem n am d ro g ę p rzez mu r ciemn o ś ci. Przes zliś my wp ro s t d o p o k o ju , k tó ry k ied y ś zajmo wałem z Co ral. — Wy s tarczy ? — u p ewn iłem s ię. — Nie wiem, g d zie mies zk as z. — Ch o d źcie — rzu cił. Po p ro wad ził n as w lewo i s ch o d ami n a d ó ł. — Po ra zap y tać miejs co weg o ek s p erta — rzek ł. — M erle, zró b co ś z wy g ląd em teg o faceta. Zb y t d u żo d o b reg o mo że wy wo łać k o men tarze. To b y ło łatwe. Pierws zy raz w ży ciu s p rawiłem, że k to ś wy g ląd ał jak Ob ero n n a wielk im p o rtrecie w p ałacu w d o mu . Lu k e zas tu k ał d o d rzwi. Zn ajo my g ło s ze ś ro d k a wy mó wił jeg o imię. — Przy p ro wad ziłem d wó ch p rzy jació ł — u p rzed ził. — Wp ro wad ź ich — o d p o wied ziała. Otwo rzy ł d rzwi i zro b ił to . — Ob aj zn acie ju ż Nay d ę — s twierd ził. — Nay d o , to mó j s o b o wtó r. Pó k i jes teś my razem, n azy wajmy g o Rin ald em, a mn ie Lu k iem. Będ zie tu p iln o wał in teres u , g d y ja i M erle wy ru s zy my s zu k ać two jej s io s try . Wid ząc jej zd u mio n y wzro k , p rzemien iłem Rin ald a z p o wro tem. M iała n a s o b ie czarn e s p o d n ie i s zmarag d o wą b lu zę, a wło s y związan e zielo n ą s zarfą. Uś miech n ęła s ię d o n as , a g d y s tan ęła p rzed e mn ą, jak b y p rzy p ad k iem mu s n ęła p alcem warg i. Sk in ąłem g ło wą. — M am n ad zieję, że o d zy s k ałaś zd ro wie p o p rzy k ry ch wy p ad k ach w Amb erze — p o wied ziałem. — Natu raln ie, trafiłaś tam w n iezb y t o d p o wied n im czas ie. — Oczy wiś cie — zg o d ziła s ię. — Od zy s k ałam w p ełn i. To miło , że p y tas z. Dzięk u ję też za ws k azó wk i. Do my ś lam s ię, że to ty zn ik n ąłeś z Lu k iem p rzed d wo ma d n iami. — To n ap rawd ę tak d łu g o ? — Nap rawd ę. — Przep ras zam, mo ja d ro g a. — Lu k e u ś cis n ął jej d ło ń i d łu g o s p o g ląd ał w o czy . — To wy jaś n ia, d laczeg o s zlak zn ik n ął — zau waży łem. Rin ald o u jął i u cało wał jej d ło ń , jed n o cześ n ie wy k o n u jąc zło żo n y u k ło n .

— Zd u miewające, jak b ard zo s ię zmien iłaś w p o ró wn an iu z tą d ziewczy n ą, k tó rą zn ałem — rzek ł. — J ak … — Dzielę z Lu k iem ws p o mn ien ia, n ie ty lk o wy g ląd — wy jaś n ił. — Zau waży łam, że jes t w to b ie co ś n ielu d zk ieg o — s twierd ziła. — Wid zę w to b ie czło wiek a, w ży łach k tó reg o p ły n ie o g ień . — J ak mo g łaś to d o s trzec? — zain teres o wał s ię. — M a s wo je s p o s o b y — o d p arł Lu k e. — Ch o ciaż my ś lałem, że to ty lk o p s y ch iczn y związek z s io s trą. Najwy raźn iej s ięg a to o wiele g łęb iej. Przy tak n ęła. — A s k o ro ju ż o ty m mo wa, mam n ad zieję, że twó j d ar p o mo że n am ją wy tro p ić — mó wił d alej. — Szlak zn ik n ął, zak lęcie alb o n ark o ty k b lo k u ją k o n tak t p rzez Atu t. Po trzeb u jemy p o mo cy . — Oczy wiś cie — zg o d ziła s ię. — Ch o ciaż w tej ch wili n ic jej n ie g ro zi. — To d o b rze. W tak im razie zamó wię co ś d o jed zen ia i p o in fo rmu ję teg o p rzy s to jn iak a, co s ię o s tatn io wy d arzy ło w Kas h fie. — Lu k e — wtrąciłem. — To ch y b a n ajlep s zy mo men t, żeb y m wró cił d o Dwo rcó w n a d als zy ciąg p o g rzeb u . — Dłu g o cię n ie b ęd zie, M erle? — Nie wiem. — Wró cis z p rzed ś witem, mam n ad zieję? — J a też. A g d y b y n ie? — M am p rzeczu cie, że p o win ien em wy ru s zy ć b ez cieb ie. — Ale n ajp ierw s p ró b u j s ię s k o n tak to wać. — Oczy wiś cie. To n a razie. Owin ąłem s ię p łas zczem p rzes trzen i i s trzep n ąłem z n ieg o Kas h fę. Kied y zn ó w g o ro zs u n ąłem, b y łem w k o mn atach J u rta w Sawall. Przeciąg n ąłem s ię i ziewn ąłem. Szy b k o s ię u p ewn iłem, że jes tem tu s am. Rzu ciłem p łas zcz n a łó żk o . Ro zp in ając k o s zu lę, s p acero wałem p o p o k o ju . Sto p ! Co to b y ło ? I g d zie? Co fn ąłem s ię o k ilk a k ro k ó w. Niewiele czas u s p ęd ziłem w k o mn atach mło d s zeg o b rata, ale z p ewn o ś cią zap amiętałb y m to wrażen ie. Krzes ło i s tó ł s tały w k ącie międ zy ś cian ą a s zafą z ciemn eg o , n iemal czarn eg o d rewn a. Klęk n ąłem n a k rześ le i s ięg ając n ad b lat s to łu , wy raźn ie p o czu łem o b ecn o ś ć

p rzejś cia, ch y b a n ie d o ś ć s iln ą, b y d o k o n ać p rzes k o k u . Erg o … Przes zed łem n a p rawo i o two rzy łem s zafę. Oczy wiś cie, p rzejś cie mu s i b y ć wewn ątrz. Ciek awe, jak d awn o je zało ży ł. Tro ch ę g łu p io s ię czu łem, p rzes zu k u jąc mu mies zk an ie. Ale w k o ń cu b y ł mi co ś win ien za ty le atak ó w i n ap aś ci. Kilk a zwierzeń i o d ro b in a ws p ó łp racy n ie wy ró wn ały rach u n k ó w. J es zcze n ie n au czy łem s ię mu u fać, a p rzecież mo żliwe, że s zy k o wał d la mn ie jak ąś p rzy k rą n ies p o d zian k ę. Do b re man iery , u zn ałem, mu s zą u s tąp ić wo b ec o s tro żn o ś ci. Od s u n ąłem u b ran ia, o d s łan iając d ro g ę w g łąb s zafy . M o cn o wy czu wałem p rzejś cie. J es zcze jed n o p ch n ięcie, s zy b k i k ro k w g łąb i zn alazłem s ię w o g n is k u . Po zwo liłem, b y mn ie zab rało . Kied y p o czu łem s s an ie o d p rzo d u , n acis k ające n a p lecy u b ran ia p ch n ęły mn ie lek k o . To , p lu s fak t, że k to ś (s am J u rt?) marn ie rad ził s o b ie z cien iem i n ie d o p as o wał p o zio mó w p o d ło g i, s p rawiło , że d o cierając d o celu , p o tk n ąłem s ię i u p ad łem. Przy n ajmn iej n ie wy ląd o wałem w d o le p ełn y m zao s trzo n y ch k o łk ó w an i węży . An i w leg o wis k u wy g ło d n iałej b es tii. Nie. To b y ła p o d ło g a wy k ład an a zielo n y mi k afelk ami. Pad ając, p o d p arłem s ię ręk ami. A p o mig o tliwy m b las k u wo k ó ł p o zn ałem, że p ło n ie tu mn ó s two ś wiec. Zan im jes zcze p o d n io s łem g ło wę, b y łem p ewien , że s ą zielo n e. I n ie p o my liłem s ię. W tej an i w in n y ch s p rawach . Uk ład wn ętrza p rzy p o min ał k ap licę mo jeg o o jca, z n is zą w s k lep ien iu mies zczącą s iln iejs ze o d ś wiec źró d ło ś wiatła. Ty le że n ad o łtarzem n ie b y ło o b razu . By ł za to witraż, a w n im mas a zielen i i tro ch ę czerwien i. Witraż p rzed s tawiał Bran d a. Ws tałem i p o d s zed łem d o o łtarza. Na n im, wy s u n ięty n a k ilk an aś cie cen ty metró w z p o ch wy , leżał Werewin d le. Ch wy ciłem g o i p o d n io s łem. M o ją p ierws zą my ś lą b y ło , żeb y zab rać s tąd miecz i o d d ać g o Lu k eo 'wi. Po tem zawah ałem s ię. Gd y b y m to zro b ił, mu s iałb y m jak o ś g o u k ry ć, a p rzecież tu taj b y ł ju ż d o b rze s ch o wan y . Kied y jed n ak n ad ty m my ś lałem, p alce s p o czy wały n a ręk o jeś ci. Pro mien io wała p o d o b n y m wrażen iem mo cy jak ta w Gray s wan d irze, ty le że jak b y jaś n iejs zy m, b ez teg o o d cien ia trag ed ii i melan ch o lii. To zab awn e. Werewin d le s p rawiał wrażen ie b ro n i id ealn ej d la b o h atera. Ro zejrzałem s ię. Na p u lp icie p o lewej s tro n ie leżała k s iążk a, n a p o d ło d ze wy ry s o wan o p en tag ram w ró żn y ch o d cien iach zielen i, a w p o wietrzu zawis ł aro mat p ło n ąceg o d rewn a. Ciek awe, co b y m zn alazł, g d y b y m wy b ił d ziu rę w ś cian ie. Czy ta

k ap lica zn ajd o wała s ię n a s zczy cie g ó ry , p o d p o wierzch n ią jezio ra, p o d ziemią… a mo że s zy b o wała p o n ieb ie? Co s o b ą p rzed s tawiała? Wy g ląd ała n a miejs ce relig ijn eg o k u ltu . Ben ed y k t, Co rwin i Bran d … o n ich wied ziałem. Czy b y li p o d ziwian i, s zan o wan i… wielb ien i p rzez częś ć mo ich ro d ak ó w i k rewn y ch ? A mo że te u k ry te k ap lice miały jak ieś g ro źn iejs ze p rzezn aczen ie? Wy p u ś ciłem ręk o jeś ć Werewin d le'a i p rzes zed łem d o p en tag ramu . Lo g ru s o wy wzro k n ie u jawn ił n ic g ro źn eg o , lecz s taran n a an aliza s p ik ard em wy k ry ła p o zo s tało ś ci d awn o u s u n iętej mag iczn ej o p eracji. Ślad y b y ły zb y t s łab e, żeb y p o wied zieć co k o lwiek o jej ch arak terze. Co p rawd a is tn iała s zan s a, że d o k ład n e b ad an ie u k aże wy raźn iejs zy o b raz, zd awałem s o b ie jed n ak s p rawę, że n ie mam czas u n a tak ie d ziałan ia. Niech ętn ie p o wró ciłem w o k o lice p rzejś cia. Czy mo g li tu wy k o rzy s ty wać tak ie k ap lice, b y wp ły n ąć n a p rzed s tawio n e w n ich o s o b y ? Po k ręciłem g ło wą. Tę s p rawę mu s iałem o d ło ży ć n a p ó źn iej. Od s zu k ałem p rzejś cie i p o d d ałem mu s ię. Przy p o wro cie zn o wu s ię p o tk n ąłem. J ed n ą ręk ą p rzy trzy małem s ię d es ek , d ru g ą ch wy ciłem u b ran ia, o d zy s k ałem ró wn o wag ę, wy p ro s to wałem s ię, wy s zed łem. Przes u n ąłem wies zak i n a miejs ce i zamk n ąłem d rzwi. Ro zeb rałem s ię s zy b k o , ró wn o cześ n ie zmien iając p o s tać. Po tem jes zcze raz wło ży łem żało b n y s tró j. Wy czu łem jak ąś ak ty wn o ś ć w o k o licach s p ik ard a: zau waży łem, że p o b iera en erg ię z jed n eg o z liczn y ch źró d eł, jak ie ma d o d y s p o zy cji, w celu zmian y k s ztałtu i p rzy s to s o wan ia s ię d o n o wy ch ro zmiaró w p alca. Z p ewn o ś cią czy n ił to ju ż k ilk ak ro tn ie, ale p ierws zy raz zwró ciłem n a ten p ro ces u wag ę. To ciek awe, g d y ż d o wo d ziło , że s p ik ard jes t u rząd zen iem zd o ln y m d o s amo d zieln y ch d ziałań . Właś ciwie n ie wied ziałem, czy m jes t an i s k ąd mo że p o ch o d zić. Zatrzy małem g o , p o n ieważ s tan o wił b ard zo wy d ajn e źró d ło mo cy , zas tęp u jące Zn ak Lo g ru s u , k tó reg o teraz s ię b ałem. Gd y jed n ak p atrzy łem, jak p rzek s ztałca s ię i d o p as o wu je d o mo ich n o wy ch wy miaró w, zacząłem s ię zas tan awiać. A jeś li to p u łap k a i w n ajmn iej o d p o wied n iej ch wili s p ik ard zwró ci s ię p rzeciw mn ie? Ob ró ciłem g o n a p alcu . Po tem s ięg n ąłem k u n iemu u my s łem, ch o ć wied ziałem, że to d aremn a p ró b a. Straciłb y m całe wiek i, b y k ażd ą z lin ii p rześ led zić aż d o jej źró d ła. To jak wy cieczk a p o s zwajcars k im zeg ark u . Ręczn ie wy k o n an y m. Wrażen ie ro b iło

zaró wn o p ięk n o k o n s tru k cji, jak i n iewiary g o d n y o g ro m p racy wło żo n ej w jej k reację. Oczy wiś cie, mó g ł zawierać u k ry te mag iczn e s ek wen cje, wy zwalan e jed y n ie w o d p o wied n ich o k o liczn o ś ciach . A jed n ak … Do tej p o ry zach o wy wał s ię b ez zarzu tu . A jed y n ą altern aty wą b y ł Lo g ru s . Po my ś lałem, że to in teres u jący p rzy k ład , że czas em lep s zy jes t n iezn an y d iab eł. Bu rcząc p o d n o s em, p o p rawiłem k o s tiu m, s k o n cen tro wałem u my s ł n a Świąty n i Węża i n ak azałem s p ik ard o wi, żeb y p rzen ió s ł mn ie w p o b liże wejś cia. Wy k o n ał ro zk az p ły n n ie i s zy b k o , jak b y m n ig d y w n ieg o n ie wątp ił, jak b y m n ie o d k ry ł w n im k o lejn eg o źró d ła p aran o i. Przez ch wilę s tałem p rzed b ramą z zamro żo n eg o o g n ia, u o g ro mn ej Kated ry Węża p o zewn ętrzn ej s tro n ie Placu n a Krań cu Świata, u s tawio n ej d o k ład n ie n a Krawęd zi, o twartej n a Otch łań . W p ięk n y d zień mo żn a tam zo b aczy ć s twarzan ie ws zech ś wiata, czy mo że jeg o k o n iec. Patrzy łem, jak g wiazd y mro wią s ię w p rzes trzen i n a p rzemian zwijan ej i ro zwijan ej n iczy m p łatk i k wiatu . I jak b y mo je ży cie miało u lec zmian ie, wró ciłem my ś lami d o Kalifo rn ii i d o s zk o ły , d o rejs ó w „Gwiezd n ą Strzałą” z Lu k iem, Gail i J u lią, o ro zmo wie z o jcem tu ż p rzed k o ń cem wo jn y , o wy cieczce z Vin tą Bay le p o win n icach n a ws ch ó d o d Amb eru , o rześ k im i d łu g im p o p o łu d n iu , k ied y p o k azy wałem Co ral mias to , i o n iezwy k ły ch s p o tk an iach tamteg o d n ia. Od wró ciłem s ię, u n io s łem p o k ry tą łu s k ami d ło ń i s p o jrzałem p rzez n ią n a ig licę Th elb an e. „Nie g as n ą walk i o d ws ch o d u i zach o d u wzd łu ż p iers i mo jej o b wo d u ”, p o my ś lałem. J ak d łu g o , jak d łu g o … ? Iro n ia jak zwy k le p ro wad ziła trzy d o jed n eg o , k ied y d o g ło s u d o ch o d ziły s en ty men ty . Od wró ciłem s ię zn o wu i ru s zy łem, b y p o raz o s tatn i s p o jrzeć n a k ró la Ch ao s u .

ROZDZIAŁ IX Dalej, wciąż d alej w s to s , w wielk ą h ałd ę żu żlu , o k n o n a k rań ce czas u i p rzes trzen i, g d zie w k o ń cu n ic ju ż n ie mo żn a zo b aczy ć… Szed łem w jed n y m z mo ich ciał p o międ zy ś cian ami wieczn ie w o g n iu i n ig d y n iewy p alo n y mi. Szed łem k u d źwięk o wi g ło s u czy tająceg o z Ks ięg i Węża Zawies zo n eg o n a Drzewie M aterii. W k o ń cu d o tarłem d o g ro ty o twartej n a ciemn o ś ć, d o co raz s zers zy ch p ó łk o li żało b n ik ó w zwró co n y ch twarzami k u czy tającemu i k u k atafalk o wi, n a k tó ry m s tan ął. Sway v ill leżał wewn ątrz, o k ry ty czerwo n y mi k wiatami rzu can y mi n a ciało , czerwo n e ś wiece mig o tały n a tle Otch łan i, k ilk a k ro k ó w za zeb ran y mi. Po d ś cian ą h ali s łu ch ałem Ban ces a z Amb leras h , Najwy żs zeg o Kap łan a Węża; jeg o s ło wa zd awały s ię ro zb rzmiewać tu ż o b o k , g d y ż d o b ra jes t ak u s ty k a Ch ao s u . Zn alazłem miejs ce w p u s ty m łu k u s ied zeń , g d zie k ażd y , k to s ię o b ejrzy , z p ewn o ś cią mn ie zau waży . Szu k ałem zn ajo my ch twarzy ; Darę, M an d o ra i Tu b b le'a d o s trzeg łem w p ierws zy m rzęd zie, co o zn aczało , że mają as y s to wać Ban ces o wi, zs u wając tru mn ę w wieczn o ś ć, g d zie ro d zi s ię czas . A w my m ro zd arty m s ercu p rzy p o mn iałem s o b ie o s tatn i p o g rzeb , w jak im u czes tn iczy łem: Cain e'a w Amb erze, n ad b rzeg iem mo rza. I zn o wu p o my ś lałem o Blo o mie i o ty m, jak b łąd zą my ś li p rzy tak ich o k azjach . Ro zejrzałem s ię. J u rta n ie b y ło wid ać, Gilv a z Hen d rak e s ied ziała o k ilk a rzęd ó w n iżej. Przen io s łem wzro k n a g łęb o k ą czerń p o za Krawęd zią. M iałem wrażen ie, jak b y m s p o g ląd ał w d ó ł, n ie n a zewn ątrz… jeś li tak ie o k reś len ie w o g ó le ma tu taj s en s . Od czas u d o czas u d o s trzeg ałem mig ające p u n k ty ś wiatła czy p rzetaczające s ię k łęb y . Słu ży ły mi jak o ro d zaj tes tu Ro rs ch ach a; n a wp ó ł d rzemałem p rzed o b razami mro czn y ch mo ty li, ch mu r, p ar twarzy … Wy p ro s to wałem s ię n ag le, n iep ewn y , co wy rwało mn ie z zad u my . To b y ła cis za. Ban ces zak o ń czy ł czy tan ie. J u ż miałem s ię p o ch y lić i s zep n ąć co ś d o Gilv y , k ied y Ban ces ro zp o czął Zawierzen ie. Ze zd ziwien iem o d k ry łem, że p amiętam ws zy s tk ie o d p o wied zi. Kied y n aras tał d źwięk mo d litwy , zo b aczy łem, że M an d o r p o d n o s i s ię, a za n im Dara i Tu b b le. Po d es zli d o k ap łan a i zajęli miejs ca p rzy tru mn ie: Dara i M an d o r u jej s tó p , Tu b b le i Ban ces u g ło wy . M in is tran ci zaczęli g as ić ś wiece, aż p o zo s tała ty lk o jed n a, wielk a, p rzy s amej Krawęd zi. W ty m mo men cie ws zy s cy ws tali.

Oś wietlen ie p o p rawiał n ies amo wity jak zaws ze b las k p ło mien n y ch mo zaik , zato p io n y ch w ś cian ach p o o b u s tro n ach . Wid ziałem ru ch w d o le, g d y u cich ły g ło s y . Cztery p o s tacie p o ch y liły s ię lek k o , zap ewn e łap iąc u ch wy ty tru mn y . Po tem wy p ro s to wały s ię i ru s zy ły d o Krawęd zi. Gd y ty lk o min ęli ś wiecę, s tan ął p rzy n iej min is tran t. M iał zg as ić o s tatn i p ło my k , k ied y s zczątk i Sway v illa zo s tan ą zawierzo n e Ch ao s o wi. Zo s tało jes zcze s ześ ć k ro k ó w. Trzy . Dwa… Ban ces i Tu b b le p rzy k lęk n ęli n a b rzeg u , u k ład ając tru mn ę w wy żło b ien iu k amien n ej p o s ad zk i. Ban ces zain to n o wał k o ń co wą częś ć ry tu ału . Dara i M an d o r s tali. M o d litwa d o b ieg ła k o ń ca i u s ły s załem p rzek leń s two . M an d o r jak b y p o leciał d o p rzo d u , Dara o d s u n ęła s ię. Zab rzmiał s tu k tru mn y u d erzającej o k amień . Dło ń min is tran ta s u n ęła ju ż d o ś wiecy i właś n ie w tej ch wili zg as iła p ło mień . Ro zleg ł s ię cich y zg rzy t, g d y tru mn a s u n ęła wy żło b ien iem, k o lejn e p rzek leń s twa, mro czn a p o s tać wy co fała s ię zn ad Krawęd zi… Wted y zab rzmiał k rzy k . Kręp a s y lwetk a u p ad ła i zn ik n ęła. Krzy k cich ł, cich ł, cich ł… Un io s łem p rawą d ło ń i s p ik ard em s two rzy łem b ąb el b iałeg o ś wiatła, tak jak s ło mk a two rzy my d lan ą b ań k ę. M iała o k o ło metra ś red n icy , k ied y u wo ln iłem ją i p o s łałem w g ó rę. I n ag le mamro tan ia wy p ełn iły całą s alę. In n i o b ecn i, mający za s o b ą czarn o k s ięs k ą ed u k ację, mn iej więcej ró wn o cześ n ie rzu cili s wo je u lu b io n e zak lęcia ilu min acji i ś wiąty n ię zalał o s try b las k z d zies iątk ó w p u n k to wy ch źró d eł. Zmru ży ws zy o czy , d o s trzeg łem Ban ces a, Darę i M an d o ra d y s k u tu jący ch w p o b liżu Krawęd zi. Tu b b le'a i s zczątk ó w Sway v illa n ie b y ło ju ż międ zy n ami. In n i żało b n icy ws tawali z miejs c. J a tak że, p o jmu jąc, że mó j czas tu taj jes t teraz b ard zo o g ran iczo n y . Przes k o czy łem n ad p u s ty m rzęd em i d o tk n ąłem wciąż lu d zk ieg o ramien ia Gilv y . — M erlin ie! — zawo łała, o d wracając s ię g wałto wn ie. — Tu b b le… s p ad ł… Prawd a? — Na to wy g ląd a — p rzy zn ałem. — Co teraz b ęd zie? — M u s zę s tąd zn ik n ąć — o d p arłem. — Naty ch mias t! — Dlaczeg o ? — Za ch wilę k to ś p rzy p o mn i s o b ie o s u k ces ji i zg n io tą mn ie o ch ro n ą. Nie mo g ę

n a to p o zwo lić. Nie teraz. — Dlaczeg o n ie? — Nie ma czas u n a wy jaś n ien ia. Ale ch ciałb y m z to b ą p o ro zmawiać. M ó g łb y m p o rwać cię teraz? Wo k ó ł n as tło czy li s ię lu d zie. — Oczy wiś cie… s ir — o d p o wied ziała, n ajwy raźn iej tak że p rzy p o min ając s o b ie o s u k ces ji. — Daru j s o b ie — mru k n ąłem. Sp ik ard wy two rzy ł wiry en erg ii, k tó re p o ch wy ciły n as i p o rwały . Przen io s łem

n as

do

las u

metalo wy ch

d rzew.

Gilv a

ro zejrzała

s ię,

n ie

wy p u s zczając mo jeg o ramien ia. — Pan ie, có ż to za miejs ce? — s p y tała. — Wo lałb y m n ie mó wić — o d p arłem. — Z p o wo d ó w, k tó re za ch wilę s tan ą s ię o czy wis te. Kied y o s tatn io s ię wid zieliś my , ch ciałem ci zad ać jed n o p y tan ie. Teraz mam d wa, a to miejs ce wiąże s ię z jed n y m z n ich . Po za ty m zwy k le jes t tu p u s to . — Py taj. — Sp o jrzała mi w twarz. — Po s taram s ię p o mó c. J eżeli jed n ak to ważn e, mo że n ie jes tem n ajlep s zą o s o b ą… — Tak , to ważn e. Ale n ie mam czas u , żeb y zo rg an izo wać s p o tk an ie z Belis s ą. Ch o d zi o mo jeg o o jca, Co rwin a. — Tak ? — To o n zab ił Bo rela z Hen d rak e'ó w p o d czas wo jn y Sk azy Wzo rca. — Tak s ły s załam. — Po wo jn ie p rzy łączy ł s ię d o o rs zak u k ró la, p rzy b y ł d o Dwo rcó w i n eg o cjo wał Trak tat. — Is to tn ie — p rzy zn ała. — Wiem o ty m. — Zn ik n ął wk ró tce p o tem i n ik t n ie wied ział, co s ię z n im s tało . Przez p ewien czas wierzy łem, że zg in ął. Pó źn iej jed n ak n atrafiłem n a tro p y ś wiad czące, że raczej ży je, ale zo s tał g d zieś u więzio n y . Czy wies z co ś n a ten temat? Od wró ciła s ię n ag le. — J es tem u rażo n a ty m, co ch y b a s u g eru jes z — o zn ajmiła. — Przy k ro mi — zap ewn iłem. — Ale mu s iałem s p y tać. — Po ch o d zę z s zaco wn eg o ro d u — mó wiła d alej. — Przy jmu jemy to , co w wo jn ie ześ le n am lo s . Kied y walk a s ię k o ń czy , n ie wracamy ju ż d o s p rawy .

— Pro s zę o wy b aczen ie. J es teś my p rzecież s p o k rewn ien i. Przez matk ę. — Tak , wiem o ty m. — Od wró ciła s ię. — Czy to ju ż ws zy s tk o , k s iążę M erlin ie? — Tak — p o twierd ziłem. — Do k ąd cię o d es łać? M ilczała p rzez ch wilę. Wres zcie… — M ó wiłeś , że mas z d wa p y tan ia — p rzy p o mn iała. — Zap o mn ij o ty m. Zmien iłem zd an ie co d o d ru g ieg o . Sp o jrzała n a mn ie. — Dlaczeg o ? Dlaczeg o p o win n am zap o mn ieć? Po n ieważ d b am o h o n o r ro d u ? — Nie. Po n ieważ ci wierzę. — I? — Do k o g o ś in n eg o zwró cę s ię o o p in ię. — Ch ces z p o wied zieć, że to n ieb ezp ieczn e i d lateg o p o s tan o wiłeś mn ie n ie p y tać? — Nie ro zu miem teg o , a zatem mo że b y ć n ieb ezp ieczn e. — Czy zn o wu ch ces z mn ie o b razić? — Bo że u ch o waj! — Zad aj p y tan ie. — M u s zę ci co ś p o k azać. — Uczy ń to . — Nawet jeś li w ty m celu mu s imy wejś ć n a d rzewo ? — Niezależn ie o d waru n k ó w. — Ch o d ź za mn ą. Po p ro wad ziłem ją d o d rzewa i ws p iąłem s ię n a n ie — w mo jej o b ecn ej fo rmie to wy jątk o wo p ro s ta czy n n o ś ć. Po d ążała tu ż za mn ą. — Tu w g ó rze jes t p rzejś cie — u p rzed ziłem. — Zaraz p o zwo lę, żeb y mn ie wciąg n ęło . Daj mi p arę s ek u n d , żeb y m zd ąży ł s ię o d s u n ąć. Ws zed łem jes zcze tro ch ę wy żej i zo s tałem p rzen ies io n y . Od s tąp iłem n a b o k i ro zejrzałem s ię p o k ap licy . Nie zau waży łem żad n y ch zmian . Gilv a s tan ęła o b o k . Sły s załem, jak g wałto wn ie n ab iera tch u . — Co ś p o d o b n eg o — s zep n ęła. — Wiem, n a co p atrzę — p o wied ziałem. — Ale n ie wiem, co wid zę, jeś li ro zu mies z, o co mi ch o d zi. — To s an k tu ariu m — wy jaś n iła. — Po ś więco n e d u ch o wi czło n k a k ró lews k ieg o

ro d u Amb eru . — Tak . M o jeg o o jca, Co rwin a — zg o d ziłem s ię. — Na to właś n ie p atrzę. Ale co wid zę? Sk ąd tak ie miejs ce w o g ó le wzięło s ię w Dwo rcach ? Wo ln o p o d es zła d o o łtarza. — M o g ę ci ch y b a p o wied zieć — d o d ałem — że to n ie jed y n e tak ie s an k tu ariu m, jak ie wid ziałem p o p o wro cie. Do tk n ęła g ło wn i Gray s wan d ira. Po tem s ch y liła s ię i p o d o łtarzem zn alazła zap as ś wiec. Wy jęła s reb rn ą, wk ręciła w u ch wy t jed n eg o z liczn y ch lich tarzy , zap aliła o d p ło n ącej ś wiecy i u s tawiła o b o k miecza. M ru czała co ś p o d n o s em, ale n ie zd o łałem ro zró żn ić s łó w. Kied y zn o wu s p o jrzała n a mn ie, u ś miech ała s ię. — Ob o je d o ras taliś my tu taj — s twierd ziłem. — J ak to mo żliwe, że ty wy raźn ie wies z o ty m ws zy s tk o , a ja n ic? — Od p o wied ź jes t p ro s ta, p an ie — o d rzek ła. — Wy jech ałeś zaraz p o wo jn ie, b y w d alek ich k rain ach zd o b y wać wy k s ztałcen ie. To s an k tu ariu m jes t o zn ak ą czeg o ś , co n as tąp iło p o two im wy jeźd zie. Ujęła mn ie p o d ramię i p o p ro wad ziła d o ławk i. — Nik t n ie p rzy p u s zczał, że mo żemy p rzeg rać tę wo jn ę — p o wied ziała. — Ch o ciaż o d d awn a b y ło wiad o mo , że Amb er b ęd zie g ro źn y m p rzeciwn ik iem. Us ied liś my . — Po wo jn ie wy b u ch ły n iep o k o je — mó wiła d alej. — Kry ty k o wan o p o lity k ę, k tó ra d o p ro wad ziła d o n iej i d o trak tatu . J ed n ak żad en ró d czy ich g ru p a n ie miały s zan s n a zwy cięs two z k ró lews k ą k o alicją. Zn as z p rzecież k o n s erwaty zm Lo rd ó w Krań ca. O wiele, wiele więcej b y trzeb a, ab y zjed n o czy ć więk s zo ś ć p rzeciwk o Ko ro n ie. Ich n iezad o wo len ie zn alazło więc u jś cie w in n ej fo rmie. Ro zk witł h an d el p amiątk ami wo jen n y mi, p o ch o d zący mi z Amb eru . Lu d zie b y li zafas cy n o wan i n as zy mi zwy cięzcami. Do s k o n ale s p rzed awały s ię b io g raficzn e s tu d ia ro d zin y wład có w Amb eru . Po jawiło s ię co ś w ro d zaju k u ltu . Wy ras tały p ry watn e k ap lice, p o d o b n e d o tej i p o ś więco n e jed n emu z Amb ery tó w, k tó reg o zalety s zczeg ó ln ie k o g o ś u jęły . Urwała, wp atru jąc s ię w mo ją twarz. — To ws zy s tk o n azb y t p rzy p o min ało relig ię — p o d jęła. — A jed y n ą liczącą s ię relig ią w Dwo rcach b y ła o d n iep amiętn y ch czas ó w Dro g a Węża. Dlateg o Sway v ill zak azał k u ltu Amb eru i u zn ał g o za h erezję… z o czy wis ty ch p o lity czn y ch p o wo d ó w.

To o k azało s ię b łęd em. Gd y b y n ie zareag o wał, mo d a s zy b k o b y min ęła. Oczy wiś cie, n ie wiem teg o n a p ewn o . Ale zak az s p ro wad ził wy zn awcó w d o p o d ziemia, s k ło n ił, b y trak to wali k u lt b ard ziej p o ważn ie, jak o d ziałaln o ś ć wy wro to wą. Nie mam p o jęcia, ile tak ich k ap lic zn ajd u je s ię w s ied zib ach ro zmaity ch ro d ó w. Ale ta jes t o czy wiś cie jed n ą z n ich . — Niezwy k łe zjawis k o s o cjo lo g iczn e — p rzy zn ałem. — A was zą p o s tacią k u lto wą jes t Ben ed y k t? Ro ześ miała s ię. — Nietru d n o s ię d o my ś lić — zau waży ła. — Szczerze mó wiąc, mó j b rat M an d o r o p is ał mi was zą k ap licę. Twierd zi, że trafił tam p o d czas b an k ietu w Hen d rak e i n ie wied ział, g d zie s ię zn alazł. Pars k n ęła. — Z p ewn o ś cią ch ciał cię wy p ró b o wać — s twierd ziła. — Przez d łu g i czas p rak ty k i tak ie b y ły p o ws zech n ie zn an e. A p rzy p ad k iem wiem, że o n s am jes t wy zn awcą k u ltu . — Nap rawd ę? J ak s ię d o wied ziałaś ? — Dawn iej n ie ro b ił z teg o tajemn icy … p rzed o g ło s zen iem zak azu . — A k im jes t jeg o o s o b is ty p atro n ? — To k s iężn iczk a Fio n a. Co raz ciek aws ze… — Po k azał ci jej k ap licę? — s p y tałem. — Tak . Przed zak azem lu d zie częs to zap ras zali p rzy jació ł n a n ab o żeń s two … Gd y b y li s zczeg ó ln ie n iezad o wo len i z k ró lews k iej p o lity k i. — A p o zak azie? — Ws zy s cy twierd zili, że zn is zczy li s wo je s an k tu aria. Sąd zę, że wiele z n ich p o p ro s tu p rzen ies io n o za u k ry te p rzejś cia. — A zap ras zan ie p rzy jació ł n a n ab o żeń s twa? — To ch y b a zależy o d teg o , czy ma s ię d o b ry ch p rzy jació ł. Właś ciwie n ie wiem, jak zo rg an izo wan y jes t k u lt Amb eru . — Sk in ęła ręk ą. — Co ś tak ieg o jes t n ieleg aln e. Do b rze, że n ie wiem, g d zie jes teś my . — Ch y b a tak — p rzy zn ałem. — Czy wies z, jak i jes t związek międ zy o b iek tem k u ltu a rzeczy wis tą o s o b ą? M o im zd an iem M an d o r n ap rawd ę ży wi jak ieś u czu cia wo b ec Fio n y . Sp o tk ali s ię, wies z, a ja b y łem p rzy ty m i wid ziałem. Kto ś in n y , k o g o zn am, u k rad ł i u mieś cił w s an k tu ariu m p rzed mio t n ależący d o jeg o … p atro n a? I to …

— Ws tałem, p o d s zed łem d o o łtarza i u jąłem miecz Co rwin a. — To jes t p rawd ziwe. Og ląd ałem Gray s wan d ira z b lis k a, d o ty k ałem g o , trzy małem. To o n . Do czeg o zmierzam: mó j o jciec zag in ął, a k ied y o s tatn i raz g o wid ziałem, n o s ił tę k lin g ę. Czy u więzien ie p atro n a b y ło b y zg o d n e z zało żen iami k u ltu ? — Nig d y o czy mś tak im n ie s ły s załam — zap ewn iła. — Ale n ie wid zę p rzeciwws k azań . Wielb i s ię p rzecież d u ch a d an ej o s o b y . Nie ma p o wo d ó w, żeb y s amej o s o b y n ie u więzić. — Alb o zab ić? — Alb o zab ić — zg o d ziła s ię. Od wró ciłem s ię o d o łtarza. — Zatem, ch o ć to fas cy n u jące, n ie p o mag a mi w p o s zu k iwan iach . Ru s zy łem d o n iej, id ąc p o ty m, co mu s iało b y ć rep rezen tacją Amb eru , s ty lizo wan ą jak ry s u n ek n a k au k as k ich d y wan ach — w czarn y ch i b iały ch k afelk ach , z mo zaik ą Ch ao s u d alek o p o p rawej s tro n ie. — M u s iałb y ś s p y tać o s o b ę o d p o wied zialn ą za s p ro wad zen ie tu miecza — o ś wiad czy ła, ws tając. — Sp y tałem ju ż o s o b ę, k tó rą u ważałem za o d p o wied zialn ą. Nie u zy s k ałem zad o walającej o d p o wied zi. Wziąłem ją p o d ramię i s k iero wałem w s tro n ę p rzejś cia n a d rzewo . Nag le zn alazła s ię b ard zo b lis k o . — Ch cę s łu ży ć n o wemu k ró lo wi, jak ty lk o p o trafię — zap ewn iła. — I ch o ciaż n ie mo g ę p rzemawiać w imien iu całeg o ro d u , jes tem p rzek o n an a, że Hen d rak e'o wie p o mo g ą ci wy wrzeć n acis k n a o s o b ę o d p o wied zialn ą. — Dzięk i — rzu ciłem, g d y s ię o b jęliś my . J ej łu s k i b y ły ch ło d n e. J ej k ły ro zerwały b y mo je lu d zk ie u ch o , lecz w d emo n iczn ej fo rmie ty lk o p ieś ciły . — Zwró cę s ię d o cieb ie, jeś li b ęd ę p o trzeb o wał p o mo cy w tej s p rawie. — Zwró ć s ię d o mn ie i tak . Przy jemn ie b y ło ją o b ejmo wać i b y ć o b ejmo wan y m. Ty m s ię zajmo waliś my , g d y d o s trzeg łem ru ch w o k o licy p rzejś cia. — M erlin ie! — Glait! — Is s to tn ie. Do s s trzeg łam, że id zies z tu taj. W lu d zk iej czy d emo n iczn ej fo rmie, małeg o czy d o ro s łeg o , zaws ze cię p o zn am. — Co to jes t, M erlin ie? — zd ziwiła s ię Gilv a.

— Stara p rzy jació łk a — wy jaś n iłem. — Glait, p o zn aj Gilv ę. I v ice v ers a. — M iło mi. Przy s złam cię o s s trzec, że k to ś s ię zb liża. — Kto ? — Ks iężn a Dara. — Ojej! — zawo łała Gilv a. — Do my ś las z s ię, g d zie jes teś my — zwró ciłem s ię d o n iej. — Zach o waj to d la s ieb ie. — Cen ię s wo ją g ło wę, p an ie. Co ro b imy ? — Glait, d o mn ie — rzu ciłem. Klęk n ąłem i wy ciąg n ąłem ręk ę. Ws u n ęła s ię i u ło ży ła wy g o d n ie. Ws tałem i d ru g ą ręk ą ch wy ciłem Gilv ę. Wy s łałem d o s p ik ard u n ak az wo li. I zawah ałem s ię. Nie miałem p o jęcia, g d zie jes teś my — n ap rawd ę, fizy czn ie, w s en s ie g eo g raficzn y m. Przejś cie mo że czło wiek a p rzerzu cić za ś cian ę alb o ty s iące k ilo metró w o d p u n k tu p o czątk o weg o … alb o g d zieś w Cień . Sk o ro n ie ch cemy k o rzy s tać z p rzejś cia, tro ch ę p o trwa, n im s p ik ard zd o ła o k reś lić n as zą p o zy cję i zn aleźć d ro g ę p o wro tn ą. By łem p ewien , że za d łu g o . M ó g łb y m g o wy k o rzy s tać i u czy n ić n as n iewid zialn y mi. Ob awiałem s ię jed n ak , że czarn o k s ięs k ie zmy s ły matk i wy k ry ją n as zą o b ecn o ś ć n a p o zio mach wy k raczający ch p o za czy s to wizu aln e. Stan ąłem p rzed n ajb liżs zą ś cian ą i zmy s łami s ięg n ąłem p o za n ią, wzd łu ż lin ii s iły s p ik ard a. Nie zn ajd o waliś my s ię p o d wo d ą, n ie d ry fo waliś my p o mo rzu lawy an i w ru ch o my ch p ias k ach . M iałem wrażen ie, że o tacza n as las . Wo b ec teg o p o d s zed łem d o ś cian y i p rzemieś ciłem n as . Po k ilk u k ro k ach , p o ś ro d k u cien is tej p o lan y , o b ejrzałem s ię za s ieb ie. Zo b aczy łem p o ro ś n ięte trawą zb o cze wzg ó rza. Żad en ś p iew n ie d o b ieg ał z g łęb i. Staliś my p o d b łęk itn y m n ieb em, a p o marań czo we s ło ń ce zb liżało s ię d o s zczy tu s wej d ro g i. Wo k ó ł ro zb rzmiewały g ło s y p tak ó w i b rzęczen ie o wad ó w. — Szp ik ! — zawo łała Glait, o d win ęła s ię z mo jeg o ramien ia i zn ik n ęła w trawie. — Nie o d ch o d ź d alek o ! — s y k n ąłem, s tarając s ię n ie p o d n o s ić g ło s u . Od s zed łem z Gilv ą o d wzg ó rza. — M erlin ie — p o wied ziała. — J es tem p rzerażo n a ty m, czeg o s ię d o wied ziałam. — J eś li ty n ik o mu n ie p o wies z, to ja też n ie — zap ewn iłem. — A g d y b y ś wo lała, to zan im o d eś lę cię z p o wro tem n a p o g rzeb , mo g ę u s u n ąć ci z p amięci te

ws p o mn ien ia. — Nie. Po zwó l mi je zach o wać. M o że n awet b ęd ę żało wać, że n ie mam ich więcej. — Wy liczę p o zy cję i o d eś lę cię, zan im k to ś zau waży , że zn ik n ęłaś . — Zaczek am z to b ą, aż two ja p rzy jació łk a s k o ń czy p o lo wan ie. Oczek iwałem n iemal, że p o wie „… n a wy p ad ek , g d y b y m miała cię ju ż więcej n ie zo b aczy ć”. W k o ń cu Tmer i Tu b b le zjech ali ju ż z tej zaws ze ś mierteln ej s p irali. Ale n ie. Gilv a b y ła s k ro mn ą, d o b rze wy ch o wan ą p an ien k ą-wo jo wn ik iem i miała ju ż p o n ad trzy d zieś ci n acięć n a g ło wn i s wo jeg o miecza, o czy m s ię p ó źn iej d o wied ziałem. To n ie w jej s ty lu , żeb y s twierd zać n iep rzy jemn ą o czy wis to ś ć w o b ecn o ś ci p o ten cjaln eg o p rzy s złeg o wład cy . Glait wró ciła p o o d p o wied n io d łu g im czas ie. — Dzięk u ję, Gilv o — p o wied ziałem. — Teraz o d eś lę cię n a p o g rzeb . Gd y b y k to ś wid ział n as razem i ch ciał wied zieć, g d zie jes tem, p o wied z, że s ię u k ry wam. — J eś li p o trzeb u jes z k ry jó wk i… — M o że p o tem o d ezwę s ię jes zcze — p rzerwałem jej i p rzen io s łem z p o wro tem d o ś wiąty n i n a s k raju ws zy s tk ieg o . — Do b re g ry zo n ie — zau waży ła Glait, g d y ro zp o cząłem p rzemian ę w s tro n ę czło wieczeń s twa (zaws ze łatwiej mi to p rzy ch o d zi n iż p rzemian a w d emo n a). — Ch cę cię p o s łać d o g alerii rzeźb w Sawall — o zn ajmiłem. — Dlaczeg o tam, M erlin ie? — Żeb y ś n a mn ie czek ała. Żeb y ś s p rawd ziła, czy n ie s p o tk as z ś wiad o meg o k ręg u ś wiatła. Gd y b y tak , żeb y ś zwró ciła s ię d o n ieg o jak o Gh o s twh eela i p o wied ziała, żeb y zjawił s ię u mn ie. — Gd zie cię zn ajd zie? — Teg o n ie wiem, ale o n jes t d o b ry w tak ich p o s zu k iwan iach . — Po ś lij mn ie więc. A jeś li n ie zje cię co ś więk s zeg o , wró ć k tó rejś n o cy i o p o wied z mi s s wo ją h is s to rię. — Na p ewn o . Wy s tarczy ł mo men t, b y zawies ić Glait n a jej d rzewie. Nig d y n ie wied ziałem, k ied y żartu je. Gad zi h u mo r jes t zd ecy d o wan ie d ziwaczn y . Przy wo łałem ś wieże u b ran ie i o d ziałem s ię w s zaro ś ć i fio let. Sp ro wad ziłem też s o b ie d łu g ą i k ró tk ą k lin g ę. Zas tan awiałem s ię, co ro b i mama w k ap licy , ale u zn ałem, że lep iej jej n ie s zp ieg o wać. Un io s łem s p ik ard , p rzy jrzałem mu s ię i zrezy g n o wałem. Nie ma s en s u

p rzen o s ić s ię teraz d o Kas h fy , s k o ro n ie wiem, ile czas u min ęło an i czy Lu k e n ad al tam p rzeb y wa. Wy jąłem Atu ty , k tó re miałem w żało b n y m s tro ju . Wy s zu k ałem k artę Lu k e'a, s k u p iłem s ię… Po k ró tk iej ch wili zro b iła s ię zimn a i n as tąp ił k o n tak t. — Słu ch am? — p o wied ział. — To ty , M erle? Ró wn o cześ n ie jeg o wizeru n ek zafalo wał i zmien ił s ię. Zo b aczy łem, że jed zie k o n n o p rzez częś cio wo zn is zczo n ą, częś cio wo n o rmaln ą o k o licę. — Tak — p o twierd ziłem. — Wid zę, że o p u ś ciłeś ju ż Kas h fę. — Zg ad za s ię. Gd zie jes teś ? — Gd zieś w Cien iu . A ty ? — Niech mn ie d iab li, jeżeli wiem. Od p aru d n i p o d ążamy za tą czarn ą d ró żk ą. M o g ę ty lk o p o wtó rzy ć: g d zieś w Cien iu . — Zn alazłeś ją? — To Nay d a. J a n iczeg o n ie wid ziałem, ale o n a mn ie p ro wad ziła. W k o ń cu zo b aczy łem s zlak . Świetn y tro p iciel z tej małej. — J es t teraz z to b ą? — Tak . M ó wi, że zmn iejs zamy d y s tan s . — W tak im razie lep iej mn ie p rzeciąg n ij. — Ch o d ź. Wy ciąg n ął ręk ę. Ch wy ciłem ją, p o s tąp iłem o k ro k , p u ś ciłem i ru s zy łem o b o k n ieg o . Za n ami b ieg ł ju czn y k o ń . — Witaj, Nay d o ! — zawo łałem. J ech ała o b o k Lu k e'a, z d ru g iej s tro n y . Przed n ią, tro ch ę z p rawej, jak aś p o s ęp n a fig u ra d o s iad ała czarn eg o ru mak a. Nay d a u ś miech n ęła s ię. — Dzień d o b ry , M erlin ie. — A mo że M erle? — J ak s o b ie ży czy s z. Po s tać n a czarn y m k o n iu o d wró ciła s ię i s p o jrzała n a mn ie. Po ws trzy małem ś mierteln y cio s , wy s łan y p rzez s p ik ard o d ru ch o wo i tak s zy b k o , że s am s ię p rzes tras zy łem. Po wietrze międ zy n ami p o ciemn iało i zab rzmiał zg rzy tliwy d źwięk , jak b y s amo ch ó d wjeżd żał n a k rawężn ik , b y u n ik n ąć zd erzen ia. To b y ł wielk i, jas n o wło s y s u k in s y n . M iał n a s o b ie żó łtą k o s zu lę, czarn e s p o d n ie, czarn e b u ty i mas ę ro zmaitej b ro n i. Na s zero k iej p iers i p o d s k ak iwał med alio n z Lwem ro zry wający m J ed n o ro żca. Kied y ty lk o wid ziałem teg o czło wiek a alb o

s ły s załem o n im, zaws ze ro b ił co ś p as k u d n eg o , a raz n iemal zab ił Lu k e'a. By ł n ajemn ik iem, wcielen iem Ro b in Ho o d a z Ereg n o ru i zap rzy s ięg ły m wro g iem Amb eru — n ieś lu b n y m s y n em zmarłeg o wład cy , Ob ero n a. O ile wiem, w g ran icach Zło teg o Kręg u wy zn aczo n o cen ę za jeg o g ło wę. Z d ru g iej s tro n y jed n ak , o n i Lu k e p rzy jaźn ili s ię o d lat i Lu k e p rzy s ięg ał, że n ie jes t tak i zły . By ł to mó j wu j Dalt; miałem wrażen ie, że g d y b y p o ru s zy ł s ię zb y t s zy b k o , n ap ięte mięś n ie p o rwały b y mu k o s zu lę. — Pamiętas z ch y b a mo jeg o d o rad cę wo js k o weg o , Dalta — p o wied ział Lu k e. — Pamiętam — o d p arłem. Dalt o b s erwo wał ciemn e lin ie w p o wietrzu międ zy n ami. Ro zwiały s ię n ib y d y m. Wted y ch y b a n awet lek k o s ię u ś miech n ął. — M erlin — o ś wiad czy ł. — Sy n Amb eru , k s iążę Ch ao s u , czło wiek , k tó ry wy k o p ał mi g ró b . — Co to zn aczy ? — zd ziwił s ię Lu k e. — To tak i k o n wers acy jn y g amb it — wy jaś n iłem. — M as z d o b rą p amięć, Dalt… d o twarzy . Pars k n ął. — Tru d n o zap o mn ieć g ró b , k tó ry o twiera s ię p o d n o g ami. Ale n ie to czę z to b ą walk i, M erlin ie. — An i ja z to b ą… teraz. Bu rk n ął co ś , ja o d b u rk n ąłem i u zn ałem, że zo s taliś my s o b ie p rzed s tawien i. Zwró ciłem s ię d o Lu k e'a. — Czy s ama ś cieżk a s p rawia wam jak ieś k ło p o ty ? — s p y tałem. — Nie. Nic p o d o b n eg o d o ty ch h is to rii, jak ie s ły s załem o Czarn ej Dro d ze. Czas em wy g ląd a d o ś ć p o n u ro , ale n ic n am jes zcze n ie zag ro ziło . — Sp o jrzał w d ó ł i zaś miał s ię. — Natu raln ie, ma ty lk o p arę metró w s zero k o ś ci. I jak d o tąd to n ajs zers ze miejs ce. — M imo ws zy s tk o … — mru k n ąłem. Wy tęży łem zmy s ły i lo g ru s o wy m wzro k iem p rzy jrzałem s ię jej eman acjo m. — Sąd zę, że co ś mo g ło was zaatak o wać. — Ch y b a mieliś my s zczęś cie — s twierd ził. Nay d a p ars k n ęła ś miech em, a ja p o czu łem s ię g łu p io . Ob ecn o ś ć ty'igi ró wn ie s k u teczn ie jak mo ja tłu miła g ro źn e wp ły wy d ro g i Ch ao s u w d zied zin ę Po rząd k u . — Rzeczy wiś cie, s p rzy jało wam — p rzy zn ałem. — Będ zie ci p o trzeb n y k o ń , M erle — zau waży ł.

— Raczej tak . Ob awiałem s ię wzy wan ia mag ii Lo g ru s u , b y n ie zwracać n a s ieb ie jeg o u wag i. Przek o n ałem s ię jed n ak , że w p o d o b n y s p o s ó b mo żn a u ży ć s p ik ard a. Przes łałem d o n ieg o s we ży czen ie, s ięg n ąłem d alek o , jes zcze d alej, n as tąp ił k o n tak t, p rzy wo łan ie… — Zaraz tu b ęd zie — o zn ajmiłem. — Ws p o mn iałeś , że ich d o g an iamy . — Tak twierd zi Nay d a — wy jaś n ił. — J es t zad ziwiająco s iln ie związan a z s io s trą. Nie ws p o min ając o wy czu len iu n a s amą ś cieżk ę. I wie s p o ro o d emo n ach — d o d ał. — Czy p o win n iś my s ię ich o b awiać? — s p y tałem ją. —

To

wo jo wn icy

Ch ao s u

w d emo n iczn y ch

fo rmach

p o rwali

Co ral

—

o d p o wied ziała. — Zmierzają ch y b a d o wieży p rzed n ami. — J ak d alek o p rzed n ami? — Tru d n o p o wied zieć, p o n ieważ p rzecin amy cien ie. Szlak zn aczy ła p o czern iała trawa; p o d o b n y efek t wy wo ły wał u ws zy s tk ich k rzewó w i d rzew, k tó re wy ciąg ały n ad n im g ałęzie. Wił s ię teraz p o międ zy wzg ó rzami. Sch o d ziłem z n ieg o i wracałem; za k ażd y m razem o k o lica zd awała s ię jaś n iejs za i ciep lejs za. Ścieżk a miała tu tak ie d ziałan ie, ch o ć w o k o licach Kas h fy b y ła p rawie n iewid zialn a — to d o wó d , jak d alek o zap u ś ciliś my s ię w d zied zin ę Lo g ru s u . Za k o lejn y m zak rętem s zlak u , z p rawej s tro n y , u s ły s załem rżen ie. — Przep ras zam — rzu ciłem. — Przy s zła d o s tawa. Zb ieg łem ze ś cieżk i i wk ro czy łem w zag ajn ik d rzew o o waln y ch liś ciach . Tu p an ie i p ars k an ia d o b ieg ały d o mn ie g d zieś z p rzo d u . Cien is ty mi d ró żk ami p o d ążałem za g ło s em. — Zaczek aj! — k rzy k n ął Lu k e. — Nie p o win n iś my s ię ro zd zielać. J ed n ak d rzewa ro s ły g ęs to i n iełatwo p rzejech ałb y tęd y jeźd ziec n a k o n iu . — Nie martw s ię! — wrzas n ąłem i ru s zy łem d alej. … I właś n ie d lateg o zn alazł s ię w ty m miejs cu . W p ełn i o s io d łan y , z u zd ą wp lątan ą w g ęs te liś cie, p rzek lin ał w k o ń s k iej mo wie, s zarp ał g ło wą n a b o k i, walił k o p y tami o ziemię. Stan ąłem i p atrzy łem. By ć mo że s p rawiłem wrażen ie, że wo lałb y m raczej wło ży ć ad id as y i p o b iec p rzez Cień n iż jech ać n a g rzb iecie zwierzęcia d o p ro wad zo n eg o n iemal d o s zaleń s twa p rzez zach o d zące zmian y . Alb o p o jech ać n a ro werze. Czy s k ak ać n a żab iej las ce. To wrażen ie n ie b y ło b y całk iem b łęd n e. Rzecz n ie w ty m, że n ie u miem n imi k iero wać. Ch o d zi o to , że n ig d y ich s p ecjaln ie n ie lu b iłem. To fak t, n ie k o rzy s tałem

z tak ich cu d o wn y ch k o n i jak M o rg en s tern J u lian a, Gwiazd a taty czy Glemd en n in g Ben ed y k ta, k tó re p o d wzg lęd em d łu g o ś ci ży cia, s iły i wy trzy mało ś ci b y ły wo b ec n o rmaln y ch k o n i ty m, czy m Amb ery ci wo b ec mies zk ań có w więk s zo ś ci cien i. Ro zejrzałem s ię, ale n ie zau waży łem ran n eg o jeźd źca. — M erlin ie! — u s ły s załem wo łan ie Lu k e'a, ale o b iek t mo jej u wag i zn ajd o wał s ię o wiele b liżej. Po d s zed łem o s tro żn ie, żeb y n ie s p ło s zy ć g o b ard ziej. — Nic ci s ię n ie s tało ? Wy s łałem zamó wien ie n a k o n ia. Każd a p o ciąg o wa s zk ap a b y s ię n ad ała, żeb y d o trzy mać k ro k u mo im to warzy s zo m. Zn alazłem jed n ak zwierzę ab s o lu tn ie cu d o wn e, w czarn e i p o marań czo we p as y , jak ty g ry s . Przy p o min ał ty m Glemd en n in g a z jeg o czerwo n o -czarn y mi p as ami. A że n ie wied ziałem, s k ąd p o ch o d zi wierzch o wiec Ben ed y k ta, ch ętn ie u zn ałem, że jes t to k rain a mag ii. Po d s zed łem wo ln o . — M erle! Co s ię d zieje? Nie ch ciałem k rzy czeć w o d p o wied zi, żeb y n ie s tras zy ć b ied n eg o zwierzak a. Delik atn ie p o ło ży łem mu d ło ń n a s zy i. — J u ż d o b rze — p o wied ziałem. — Lu b ię cię. Uwo ln ię cię i zo s tan iemy p rzy jació łmi. Zg o d a? Nie s p ies zy łem s ię z wy p ląty wan iem u zd y . Dru g ą ręk ą g ład ziłem jeg o s zy ję i b ark i. Wo ln y , n ie o d s k o czy ł, ale jak b y mi s ię p rzy g ląd ał. — Ch o d ź. — Ch wy ciłem u zd ę. — Tęd y . Po p ro wad ziłem

go

d ro g ą, k tó rą

p rzy s zed łem. Zan im

wy s zliś my

z

las u ,

u ś wiad o miłem s o b ie, że n ap rawd ę g o lu b ię. Zaraz p o tem s p o tk aliś my Lu k e'a z mieczem w d ło n i. — Wielk i Bo że! — zawo łał. — Nic d ziwn eg o , że tak d łu g o to trwało . Zd ąży łeś g o p o malo wać! — Po d o b a ci s ię? — Gd y b y ś k ied y ś ch ciał s ię g o p o zb y ć, d am ci d o b rą cen ę. — Ch y b a g o n ie s p rzed am. — J ak s ię zwie? — Ty g ry s — o d p arłem b ez n amy s łu . Po tem ws k o czy łem n a s io d ło . Wró ciliś my n a s zlak , g d zie n awet Dalt zerk ał n a Ty g ry s a z czy mś w ro d zaju p o d ziwu . Nay d a p o g ład ziła czarn o -p o marań czo wą g rzy wę.

— Teraz mo że zd ąży my — p o wied ziała. — J eś li b ęd ziemy s ię s p ies zy ć. Wp ro wad ziłem Ty g ry s a n a ś cieżk ę. Pamiętając o p o wieś ć taty o wp ły wie Czarn ej Dro g i n a zwierzęta, p rzewid y wałem n ajro zmaits ze reak cje. On jed n ak n ie zwracał n a n ic u wag i. Wy p u ś ciłem p o wietrze — n ie zau waży łem n awet, że ws trzy mu ję o d d ech . — Na co zd ąży my ? — s p y tałem. Us tawiliś my s ię w s zy k u : Lu k e n a czele, Dalt za n im, p o p rawej, Nay d a p o lewej s tro n ie ś cieżk i, w ty le, ja za n ią, p o p rawej. — Nie wiem n a p ewn o — o d p arła. — Co ral n ad al jes t u ś p io n a. Ale wiem, że ju ż jej n ie wio zą. M am wrażen ie, że p o ry wacze s ch ro n ili s ię w wieży , g d zie s zlak jes t o wiele s zers zy . — Hm… — mru k n ąłem. — Zau waży łaś mo że, jak a jes t p ręd k o ś ć zmian s zero k o ś ci n a jed n o s tk ę d łu g o ś ci tej ś cieżk i? — Stu d io wałam n au k i h u man is ty czn e — p rzy p o mn iała mi z u ś miech em. — Nie p amiętas z? Od wró ciła s ię n aty ch mias t i s p o jrzała n a Lu k e'a. By ł o d łu g o ś ć k o n ia p rzed n ami, wp atrzo n y p rzed s ieb ie… ch o ć jes zcze p rzed ch wilą s ię o g ląd ał. — Niech was lich o ! — mru k n ęła. — Kied y jes tem tu z wami d wo ma, ciąg le my ś lę o s zk o le. A p o tem zaczy n am o ty m mó wić… — Po an g iels k u — d o d ałem. — Po wied ziałam to p o an g iels k u ? — Tak . — Do d iab ła! Ratu j, g d y b y s ię to p o wtó rzy ło , d o b rze? — Oczy wiś cie. To ch y b a d o wo d zi, że p o d o b ało ci s ię tam, ch o ciaż wy k o n y wałaś ty lk o ro zk azy Dary . No i jes teś p rawd o p o d o b n ie jed y n y m d emo n em, k tó ry u k o ń czy ł Berk eley . — Tak , p o d o b ało mi s ię, ch o ć n ie b y łam p ewn a, k tó ry z was jes t k tó ry . To n ajp ięk n iejs ze d n i mo jeg o ży cia, z to b ą i Lu k iem, w s zk o le. Przez całe lata u s iło wałam p o zn ać imio n a was zy ch matek , żeb y wied zieć, k tó reg o mam ch ro n ić. Ale o b aj b y liś cie tacy s k ry ci. — M amy to ch y b a w g en ach — zau waży łem. — M iło mi b y ło w two im to warzy s twie jak o Vin ty Bay le… i wd zięczn y jes tem za o ch ro n ę tak że w in n y ch p o s taciach . — Cierp iałam — mó wiła d alej — k ied y Lu k e ro zp o czął te d o ro czn e zamach y n a two je ży cie. Gd y b y to o n o k azał s ię s y n em Dary , k tó reg o miałam o ch ran iać, to n ie

p o win n o b y ć is to tn e. Ale b y ło . Lu b iłam was o b u . Wied ziałam ty lk o , że o b aj p o ch o d zicie z k rwi Amb eru . Nie ch ciałam, żeb y s p o tk ała was k rzy wd a. Najtru d n iej b y ło , k ied y wy jech ałeś . M y ś lałam, że Lu k e zwab ił cię w g ó ry No weg o M ek s y k u , żeb y cię zab ić. Po d ejrzewałam ju ż wted y , że ch o d zi o cieb ie, ale n ie miałam p ewn o ś ci. Ko ch ałam Lu k e'a. Op an o wałam ciało Dan a M artin eza i n o s iłam p is to let. Po d ążałam za to b ą ws zęd zie, g d zie ty lk o mo g łam, ch o ciaż wied ziałam, że g d y b y s p ró b o wał cię s k rzy wd zić, czar zmu s i mn ie, b y m s trzelała d o czło wiek a, k tó reg o k o ch am. — Ale to ty s trzeliłaś p ierws za. M y ty lk o ro zmawialiś my p rzy d ro d ze. On s trzelał w s amo o b ro n ie. — Wiem. Ale ws zy s tk o ws k azy wało n a to , że jes teś w n ieb ezp ieczeń s twie. Zab rał cię w miejs ce id ealn e d o eg zek u cji, w id ealn y m czas ie… — Nie — p rzerwałem. — Twó j s trzał ch y b ił, a ty wy s tawiłaś s ię n a to , co n as tąp iło p o tem. — Nie ro zu miem, o co ci ch o d zi. — Ob awiałaś s ię, że b ęd zies z mu s iała s trzelić d o Lu k e'a. Ro związałaś ten p ro b lem, d o p ro wad zając d o s y tu acji, g d y o n cię zas trzelił. — Nie mo g łam teg o zro b ić. Rzu co n o n a mn ie czar. — M o że n ieś wiad o mie. Zatem d ziałało tu co ś s iln iejs zeg o o d czaru . — Nap rawd ę w to wierzy s z? — Tak . I teraz mo żes z ju ż to p rzy zn ać. Zo s tałaś u wo ln io n a o d zak lęcia. M atk a mi o ty m mó wiła. Ty mi mó wiłaś … tak my ś lę. Kiwn ęła g ło wą. — Nie wiem d o k ład n ie, k ied y czar zo s tał zd jęty … an i jak . Ale zn ik n ął. M imo to w razie p o trzeb y n ad al p ró b o wałab y m cię o s ło n ić. To d o b rze, że ty i Lu k e n ap rawd ę jes teś cie p rzy jació łmi i… — Więc p o co te tajemn ice? — wtrąciłem. — Czemu n ie p o wies z, że b y łaś Gail? Zro b is z mu n ies p o d zian k ę… miłą. — Nie ro zu mies z? Nie p amiętas z, że ze mn ą zerwał? Teraz mam k o lejn ą s zan s ę. Ws zy s tk o s ię p o wtarza. On … b ard zo mn ie lu b i. Bo ję s ię p o wied zieć: „J es tem tą d ziewczy n ą, z k tó rą zerwałeś ”. M ó g łb y zacząć s o b ie p rzy p o min ać p o wo d y i d o jś ć d o wn io s k u , że miał wted y rację. — To b ez s en s u — s twierd ziłem. — Nie wiem, jak i p o d ał ci p o wó d . Nig d y mi o ty m n ie ws p o min ał. Po wied ział ty lk o , że s ię p o k łó ciliś cie. Ale jes tem p ewien , że to

p retek s t. Wiem, że cię lu b ił. J es tem p rzek o n an y , że zerwał z to b ą, p o n ieważ b y ł s y n em Amb eru , k tó ry wracał d o d o mu , żeb y wy k o n ać p ewn ą b ard zo p as k u d n ą ro b o tę. W ty m o b razie n ie mieś ciła s ię zwy czajn a d ziewczy n a z Cien ia. Zb y t d o b rze o d eg rałaś s wo ją ro lę. — Czy d lateg o ty zerwałeś z J u lią? — zap y tała. — Nie. — Przep ras zam. Zau waży łem, że o d p o czątk u n as zej ro zmo wy czarn a ś cieżk a p o s zerzy ła s ię o jak ieś trzy d zieś ci cen ty metró w. Przy s zed ł czas n a p ewn e zad an ie matematy czn e.

ROZDZIAŁ X J ech aliś my d alej… Sześ ć k ro k ó w wzd łu ż u licy mias ta, wś ró d ry k u k lak s o n ó w, n as z czarn y s zlak o b ramo wan y ś lad ami h amo wan ia; p ó ł k ilo metra p o czarn ej, p ias zczy s tej p laży , n ad zielo n y m mo rzem, z falu jący mi p almami p o lewej s tro n ie; p rzez lś n iącą, ś n ieżn ą ró wn in ę; p o d k amien n y m mo s tem, g d y n as za d ro g a jes t s u ch y m, czarn y m k o ry tem s tru mien ia; p o tem n a p rerię i zn o wu w las . Ty g ry s n ie d rg n ął n awet, k ied y Dalt wy b ił n o g ą p rzed n ią s zy b ę s amo ch o d u i o d łamał an ten ę. Ścieżk a ro zs zerzała s ię ciąg le. Teraz b y ła d wa razy s zers za n iż wted y , k ied y n a n iej s tan ąłem. Częś ciej p o jawiały s ię n ag ie d rzewa: wy ras tały n ib y fo to g raficzn e n eg aty wy s wy ch b arwn y ch to warzy s zy , s to jący ch led wie k ilk a metró w o d s zlak u . Gałęzie i liś cie ty ch o s tatn ich p o ru s zały s ię, my jed n ak n ie czu liś my wiatru . Dźwięk i — n as ze g ło s y , s tu k k o ń s k ich k o p y t — d o b ieg ały p rzy tłu mio n e. Po d ążaliś my p rzez wieczn y zmierzch , ch o ciaż k ilk a k ro k ó w o b o k — k tó rą to wy cieczk ę p o d ejmo waliś my wiele razy — mo g ło trwać p o łu d n ie lu b g łęb o k a n o c. M artwe z wy g ląd u p tak i s ied ziały n a czarn y ch g ałęziach d rzew, ch o ć czas ami zd awały s ię p o ru s zać, a s zo rs tk ie, ch rap liwe g ło s y , jak ie n as n iek ied y d o b ieg ały , mo g ły p o ch o d zić o d n ich . Raz p o p rawej s tro n ie s zalał p o żar; in n y m razem jech aliś my ch y b a u s tó p lo d o wca p o lewej. Szlak p o s zerzał s ię s tale — n ic p o d o b n eg o d o wielk iej Czarn ej Dro g i, k tó rą o p is ał mi Co rwin , ale mo g liś my ju ż jech ać n im o b o k s ieb ie. — Lu k e — o d ezwałem s ię. — Tak ? — o d p o wied ział z lewej s tro n y . Nay d a jech ała teraz p o mo jej p rawej, a Dalt o b o k n iej. — O co ch o d zi? — Nie ch cę b y ć k ró lem. — J a też n ie — zap ewn ił. — M o cn o cię n acis k ają? — Bo ję s ię, że jeś li wró cę, złap ią mn ie i u k o ro n u ją. Ws zy s cy , k tó rzy s tali mi n a d ro d ze, zg in ęli g wałto wn ie. On i n ap rawd ę ch cą ws ad zić mn ie n a tro n , o żen ić z Co ral… — Zaczek aj — p rzerwał mi. — M am d wa p y tan ia. Pierws ze: czy to co ś d a? — Lo g ru s u waża ch y b a, że tak , p rzy n ajmn iej n a p ewien czas . Ale właś n ie n a ty m p o leg a p o lity k a.

— Dru g ie — d o k o ń czy ł. — J eś li two je u czu cia wo b ec Dwo rcó w zb liżo n e s ą d o mo ich wo b ec Kas h fy , n ie p o zwo lis z, żeb y s zlag je trafił, g d y mo żes z temu zarad zić. Nawet jeżeli to o zn acza o s o b is te n iewy g o d y . J ed n ak n ie ch ces z wziąć k o ro n y . M u s iałeś zatem o p raco wać jak ieś in n e meto d y ratu n k u . J ak ie? Przy tak n ąłem. Szlak s k ręcił o s tro w lewo i ru s zy ł p o d g ó rę. Co ś małeg o i ciemn eg o p rzecięło n am d ro g ę. — M am p o my s ł… właś ciwie n awet n ie p o my s ł — wy jaś n iłem. — Ch cę g o o mó wić z o jcem. — Niezłe wy mag an ia — zau waży ł. — Czy ch o ciaż wies z n a p ewn o , że o n ży je? — Ro zmawiałem z n im całk iem n ied awn o . Bard zo k ró tk o . J es t g d zieś u więzio n y . J es tem p ewien jed y n ie teg o , że p rzeb y wa w p o b liżu Dwo rcó w… Stamtąd i ty lk o s tamtąd mo g ę g o d o s ięg n ąć p rzez Atu t. — Op o wied z o tej ro zmo wie — p o p ro s ił. Op o wied ziałem: o czarn y m p tak u i całej res zcie. — Wy g ląd a n a to , że n iełatwo g o b ęd zie s tamtąd wy ciąg n ąć — o cen ił. — I my ś lis z, że two ja matk a za ty m s to i? — Tak . — M y ś lałem, że ty lk o ja mam tak ie p ro b lemy ro d zin n e. Ale to s ię zg ad za, s k o ro two ja matk a s zk o liła mo ją. — J ak to mo żliwe, że my jes teś my n o rmaln i? — zap y tałem. Przy g ląd ał mi s ię p rzez k ilk a s ek u n d , p o czy m wy b u ch n ął ś miech em. — Czu ję s ię n o rmaln y — o ś wiad czy łem. — Oczy wiś cie, a ty lk o to s ię liczy — zap ewn ił p o s p ies zn ie. — Po wied z: g d y b y d o s zło d o s tarcia, zwy cięży łb y ś Darę? — Tru d n o p o wied zieć. J es tem teraz s iln iejs zy n iż k ied y k o lwiek p rzed tem. To za p rzy czy n ą s p ik ard a. Ale zaczy n am p o d ejrzewać, że o n a jes t n ap rawd ę d o b ra. — Co to jes t s p ik ard , d o d iab ła? Op o wied ziałem mu ró wn ież o ty m. — To d lateg o b y łeś tak i s zy b k i, k ied y walczy łeś z J u rtem w k o ś ciele? — d o my ś lił s ię. — Zg ad za s ię. — Po k aż mi g o . Sp ró b o wałem zd jąć p ierś cień , ale n ie ch ciał p rzejś ć p rzez k o s tk ę. Dlateg o p o p ro s tu wy ciąg n ąłem d ło ń . Lu k e s ięg n ął p o n ieg o i jeg o p alce zatrzy mały s ię

w o d leg ło ś ci k ilk u cen ty metró w. — Nie d o p u s zcza mn ie, M erle. Tward y d iab eł. — Do lich a — mru k n ąłem. — Nie n a d armo jes tem zmien n o k s ztałtn y . Ch wy ciłem s p ik ard , n ag le zwęziłem p alec i ś ciąg n ąłem g o . — M as z. Trzy mał g o n a lewej d ło n i. J ech aliś my wo ln o , a o n p rzy g ląd ał s ię s p o d zmru żo n y ch p o wiek . Nag le zak ręciło mi s ię w g ło wie. Czy żb y o b jawy u zależn ien ia? Wy p ro s to wałem s ię, u s p o k o iłem o d d ech , n iczeg o p o s o b ie n ie p o k azałem. — Ciężk i — s twierd ził w k o ń cu Lu k e. — Wy czu wam w n im mo c. I in n e rzeczy . Ale n ie ch ce mn ie wp u ś cić d o wn ętrza. Sięg n ąłem p o p ierś cień , ale Lu k e o d s u n ął ręk ę. — Czu ję to w p o wietrzu d o o k o ła n as — s twierd ził. — M erle, ta zab awk a rzu ca czar n a k ażd eg o , k to ją n o s i. Wzru s zy łem ramio n ami. — Ows zem — p rzy zn ałem. — Ale czar d o b ro czy n n y . Nie p ró b o wał mi zas zk o d zić, a wiele razy p o mó g ł. — Ale czy mo żes z zau fać czemu ś , co trafiło d o cieb ie w tak n iezwy k ły s p o s ó b , n iemal d ro g ą o s zu s twa? Sp rawiło , że p o rzu ciłeś Frak ir, k ied y p ró b o wała cię o s trzec, i p ewn ie o d tamtej ch wili wp ły wa n a two je zach o wan ie? — Przy zn aję s ię d o p ewn ej d ezo rien tacji w p o czątk o wy m o k res ie. Ale u ważam, że mu s iałem s ię p rzy s to s o wać d o p o zio mu en erg ii, jak ie o n wy k o rzy s tu je. Po tem wró ciłem d o n o rmy . — Sk ąd mo żes z to wied zieć? M o że ci zro b ił p ran ie mó zg u ? — Czy s p rawiam wrażen ie czło wiek a p o p ran iu mó zg u ? — Nie. Ch ciałem ty lk o p o wied zieć, że n ie u fałb y m b ez res zty czemu ś o tak wątp liwy ch referen cjach . — Słu s zn a u wag a. — Nad al wy ciąg ałem ręk ę. — Ale jak d o tąd k o rzy ś ci p rzeważają h ip o tety czn e zag ro żen ia. Uzn aj, że jes tem o s trzeżo n y . Zary zy k u ję. Od d ał mi s p ik ard . — Gd y b y m s twierd ził, że s k łan ia cię d o d ziwn y ch zach o wań , waln ę cię w g ło wę i ś ciąg n ę ci g o z p alca. — Ro zs ąd n a p ro p o zy cja — zg o d ziłem s ię. Ws u n ąłem s p ik ard n a p alec. Gd y ty lk o o d n o wiły s ię lin ie p o łączeń , p o czu łem falę en erg ii p ęd zącą p rzez s y s tem n erwo wy .

— Nie jes teś p ewien , że wy ciąg n ies z te in fo rmacje o d matk i — s twierd ził. — W tak im razie jak zamierzas z o d s zu k ać Co rwin a i g o u wo ln ić? — M am k ilk a p o my s łó w. Najp ro s ts zy — to meto d a n o g i wciś n iętej w d rzwi. Otwo rzy łb y m ws zy s tk ie k an ały s p ik ard a i jes zcze raz s p ró b o wał k o n tak tu p rzez Atu t. Gd y ty lk o n as tąp iło b y jak iek o lwiek p o łączen ie, ru s zy łb y m za n im p ełn ą mo cą, zg n iatając i wy p alając ws zy s tk ie zak lęcia, k tó re b y mn ie p o ws trzy my wały . — To ch y b a n iezb y t b ezp ieczn e. — Żad n eg o b ezp ieczn eg o s p o s o b u n ie wy my ś liłem. — Więc d laczeg o jes zcze n ie s p ró b o wałeś ? — Wp ad łem n a to całk iem n ied awn o i jes zcze n ie miałem o k azji. — J ak k o lwiek s ię d o teg o zab ierzes z, p rzy d a ci s ię p o mo c — s twierd ził. — M o żes z n a mn ie liczy ć. — Dzięk i, Lu k e. J a… — A teraz wracajmy d o s p rawy k ró lo wan ia — p rzerwał. — Co s ię s tan ie, jeś li zwy czajn ie o d mó wis z p rzy jęcia k o ro n y ? Kto jes t n as tęp n y w k o lejce? — W ro d zie Sawalla rzecz jes t tro ch ę s k o mp lik o wan a. Fo rmaln ie, p ierws zy w lin ii s u k ces ji p o win ien b y ć M an d o r. Ale wy co fał s ię ju ż całe lata temu . — Dlaczeg o ? — Stwierd ził ch y b a, że n ie n ad aje s ię d o rząd ó w. — Bez o b razy , M erle, ale z was ws zy s tk ich o n jed en s p rawia wrażen ie właś ciweg o czło wiek a n a to s tan o wis k o . — Bez wątp ien ia — p rzy zn ałem. — Ale w więk s zo ś ci ro d ó w zn ajd zie s ię k to ś tak i. Zwy k le is tn ieje p rzy wó d ca n o min aln y i p rzy wó d ca fak ty czn y , k to ś n a p o k az i k to ś d o in try g . M an d o r lu b i tak ie zak u lis o we k limaty . — Wy g ląd a n a to , że w was zy m ro d zie jes t tak ich d wo je. — Co d o teg o n ie jes tem całk iem p ewn y — o d p arłem. — Nie wiem, jak ą p o zy cję ma Dara w ro d zie s wo jeg o o jca, Helg ram, czy s wo jej matk i, Hen d rak e. Gd y b y jed n ak n as tęp n y k ró l miał p o ch o d zić z Sawalló w, mo że warto b y ło b y walczy ć tam o wład zę. Ch o ciaż, im więcej d o wiad u ję s ię o M an d o rze, ty m b ard ziej ry zy k o wn a wy d aje mi s ię tak a walk a. Sąd zę, że ws p ó łp racu ją z s o b ą. — Ro zu miem, że n as tęp n y jes teś ty , a p o tem J u rt? — Ściś lej mó wiąc, p o mn ie id zie n as z b rat Des p il. J u rt s ąd zi, że Des p il zrezy g n u je n a jeg o k o rzy ś ć, ale to ch y b a ty lk o marzen ia. W k ażd y m razie J u rt twierd zi, że n ie jes t zain teres o wan y .

— Ha! Uważam, że zwy czajn ie p ró b u je in n eg o p o d ejś cia. Ty le ju ż razy s p u ś ciłeś mu lan ie, że s tara s ię d o cieb ie zb liży ć. M am n ad zieję, że s p ik ard p o trafi o s ło n ić ci p lecy . — Sam n ie wiem… — wy zn ałem. — Ch ciałb y m mu wierzy ć. Ch o ciaż p rzez d łu g i czas s ię s tarał, żeb y n ie p rzy s zło mi to za łatwo . — Przy p u ś ćmy , że ws zy s cy zrezy g n u jecie. Kto b ęd zie n as tęp n y ? — Nie jes tem p ewien . Ale wy d aje mi s ię, że s u k ces ja p rzejd zie n a Hen d rak e'ó w. — Niech to d iab li — mru k n ął Lu k e. — Tak ie s ame k o mp lik acje jak w Amb erze. — Właś ciwie n ie ma żad n y ch k o mp lik acji, tam an i tam. Sp rawy s ą ty lk o tro ch ę p o p lątan e, d o p ó k i n ie p rześ led zis z ws zy s tk ich n ici. — To mo że ja b ęd ę s łu ch ał, a ty o p o wies z mi o ws zy s tk im, o czy m jes zcze n ie s ły s załem? — Niezły p o my s ł. M ó wiłem więc p rzez d łu g i czas , p rzery wając jed y n ie, b y p rzy wo łać ży wn o ś ć i wo d ę. Dwa razy zro b iliś my p o s tó j, co mi u ś wiad o miło , jak b ard zo jes tem zmęczo n y . A s tres zczen ie d la Lu k e'a zn o wu p rzy p o mn iało , że ws zy s tk o to p o win ien em o p o wied zieć Ran d o mo wi. Gd y b y m jed n ak s ię z n im p o łączy ł, n a p ewn o k azałb y mi wracać d o Amb eru . A n ie mó g łb y m o d mó wić wy k o n an ia wy raźn eg o ro zk azu k ró la, ch o ćb y m n awet s am p rawie n im b y ł. — Zb liżamy s ię — o zn ajmiła jak iś czas p ó źn iej Nay d a. Zau waży łem, że n as z s zlak p o s zerzy ł s ię jes zcze b ard ziej, n iemal tak , jak to o p is y wała. Wp ro wad ziłem d o s wo jeg o s y s temu ład u n ek en erg ii, p rzetrawiłem g o i jech ałem d alej. — O wiele b liżej — s twierd ziła w ch wilę p o tem. — Tak jak zaraz za ro g iem? — s p y tał Lu k e. — M o żliwe. Tru d n o o k reś lić d o k ład n ie wo b ec s tan u , w jak im s ię zn ajd u je. Ale ju ż wk ró tce u s ły s zeliś my k rzy k i. Lu k e ś ciąg n ął wo d ze. — Co ś o wieży — s twierd ził. Sk in ęła g ło wą. — Czy zmierzali d o n iej, u k ry li s ię w n iej, czy mo że b ro n ią s ię tam? — Ws zy s tk o p o k o lei — o d p arła. — Teraz zro zu miałam. Po ry wacze b y li ś cig an i, k iero wali s ię d o k ry jó wk i, d o tarli i teraz jej b ro n ią. — J ak to mo żliwe, że n ag le jes teś tak a d o k ład n a?

Sp o jrzała n a mn ie, co u zn ałem za p ro ś b ę o wy jaś n ien ie in n e n iż jej mo c ty'igi. — Uży łem s p ik ard u — o ś wiad czy łem. — Ch ciałem s ię p rzek o n ać, czy p o trafię jej d ać jaś n iejs zą wizję. — Świetn ie — s twierd ził Lu k e. — M o żes z ją wzmo cn ić jes zcze b ard ziej, żeb y ś my s p rawd zili, z czy m o n i walczą? — M o g ę s p ró b o wać. Zerk n ąłem

na

n ią

spod

p rzy mk n ięty ch

p o wiek .

Od p o wied ziała

lek k im

s k in ien iem g ło wy . Nie b y łem p ewien , jak s ię d o teg o zab rać, więc p o p ro s tu d o ład o wałem ją en erg ią p o d o b n ą d o ład u n k u , k tó ry n ied awn o zaap lik o wałem s o b ie. — Tak — p o wied ziała p o ch wili. — Co ral i jej p o ry wacze… ch y b a jes t ich s ześ ciu … u k ry li s ię w tej wieży . Są o b lężen i. — J ak d u ży jes t o d d ział n ap as tn ik ó w? — Niewielk i. Całk iem mały . Nie p o trafię p o d ać ich liczb y . — J ed źmy s ię p rzek o n ać — rzu cił Lu k e i ru s zy ł p rzo d em, a tu ż za n im Dalt. — Trzech alb o czterech — s zep n ęła mi Nay d a. — Ale to u p io ry Wzo rca. To ch y b a ws zy s tk o , co p o trafi u trzy mać tak d alek o o d d o mu i n a Czarn ej Dro d ze. — O ran y — mru k n ąłem. — Sp rawa s ię k o mp lik u je. — Dlaczeg o ? — To zn aczy , że mam k rewn y ch p o o b u s tro n ach . — Wy g ląd a też n a to , że u p io ry z Amb eru i d emo n y z Dwo rcó w to ty lk o p io n k i, a n ap rawd ę ch o d zi o k o n fro n tację międ zy Lo g ru s em a Wzo rcem. — A n iech to ! Oczy wiś cie! Walk a mo że s ię p rzero d zić w wielk ie s tarcie. M u s zę o s trzec Lu k e'a, d o czeg o s ię zb liżamy . — Nie wo ln o ci! M u s iałb y ś mu zd rad zić, k im jes tem! — Po wiem, że s am to o d k ry łem… że n ag le zn alazłem n o we zak lęcie. — Ale co p o tem? Po czy jej s tro n ie s tan ies z? Co mamy ro b ić? — Po n iczy jej — o ś wiad czy łem. — Działamy n a włas n ą ręk ę, p rzeciwk o jed n y m i d ru g im. — Os zalałeś ! Nig d zie n ie zd o łas z s ię u k ry ć, M erle! Po tęg i ro zd zieliły ws zech ś wiat międ zy s ieb ie! — Lu k e! — k rzy k n ąłem. — Wy s o n d o wałem, że atak u jący s ą u p io rami Wzo rca! — Co ty p o wies z?! — zawo łał. — M y ś lis z, że p o win n iś my im p o mó c? Lep iej ch y b a, żeb y Wzo rzec ją o d b ił, n iż żeb y trafiła d o Dwo rcó w. Nie s ąd zis z?

— Nie wo ln o tak jej wy k o rzy s ty wać. Od b ierzmy ją jed n y m i d ru g im. — Po d zielam two je u czu cia — s twierd ził. — Ale co b ęd zie, jeś li s ię n am u d a? Nie ch ciałb y m, żeb y n ag le trafił mn ie meteo r an i żeb y mn ie p rzerzu ciło n a d n o n ajb liżs zeg o o cean u . — O ile mo g ę to o cen ić, s p ik ard n ie czerp ie s wej mo cy z Wzo rca an i z Lo g ru s u . Źró d ła jeg o en erg ii s ą p o ro zrzu can e w cały m Cien iu . — No to co ? Z p ewn o ś cią n ie jes t p rzeciwn ik iem d la żad n eg o z n ich , a co d o p iero d la o b u . — Nie. Ale mo g ę g o u ży ć, żeb y u mo żliwić n am u cieczk ę. Gd y b y p ró b o wali p o ś cig u , b ęd ą ty lk o wch o d zić s o b ie w d ro g ę. — Ale w k o ń cu n as zn ajd ą. — M o że tak , mo że n ie. M am k ilk a p o my s łó w… ale czas n am s ię k o ń czy . — Sły s załeś , Dalt? — zap y tał Lu k e. — Tak . — Gd y b y ś ch ciał s ię wy co fać, teraz mas z s zan s ę. — I s tracić o k azję, żeb y p o ciąg n ąć J ed n o ro żca za o g o n ? — p ars k n ął Dalt. — J ed ziemy ! Ru s zy liś my . Krzy k i ro zleg ały s ię co raz g ło ś n iejs ze, a my p ęd ziliś my n ap rzó d . Og arn ęło mn ie p o czu cie b ezczas o wo ś ci… te p rzy tłu mio n e g ło s y i mro k … jak b y ś my zaws ze tęd y jech ali i zaws ze mieli jech ać… I wted y min ęliś my zak ręt i zo b aczy liś my p rzed s o b ą s zczy t wieży . Zn o wu ro zleg ły s ię k rzy k i. Zwo ln iliś my p rzed k o lejn y m zak rętem. Przes u waliś my s ię o s tro żn ie, u k ry ci w zag ajn ik u czarn y ch d rzew. Zatrzy maliś my s ię wres zcie, zs ied liś my z k o n i i d alej ru s zy liś my p ies zo . Od s u n ęliś my o s tatn ią zas ło n ę g ałęzi i s p o jrzeliś my wzd łu ż łag o d n eg o zb o cza w d ó ł, k u p o czern iałej, p ias zczy s tej ró wn in ie wo k ó ł d wu p iętro wej, ciemn o s zarej wieży ze s zczelin ami o k ien i cias n y m wejś ciem. Do p iero p o ch wili zro zu mieliś my , co s ię d zieje u jej p o d s tawy . Dwaj o s o b n icy w d emo n iczn y ch fo rmach s tan ęli p o o b u s tro n ach wejś cia. By li u zb ro jen i i o b s erwo wali p o jed y n ek , ro zg ry wający s ię n a p ias k u p rzed n imi. Zn ajo me p o s tacie s tan ęły p o d ru g iej s tro n ie i z b o k ó w tej zaimp ro wizo wan ej aren y . Ben ed y k t z o b o jętn ą min ą g ład ził b ro d ę, Ery k p rzy k u cn ął z u ś miech em, Cain e z wy razem ro zb awien ia i fas cy n acji p o d rzu cał, żo n g lo wał, k ręcił i p rzerzu cał s zty let, au to maty czn ie wy k o n u jąc jak iś o s o b is ty ry tu ał. Ze s zczy tu wieży , zau waży łem

n ag le, wy ch y lały s ię d wa ro g ate d emo n y , p o d o b n ie jak u p io ry Wzo rca zap atrzo n e w walczący ch . Po ś ro d k u k ręg u Gerard s tał p rzed d emo n iczn ą fo rmą s y n a Hen d rak e'ó w, ró wn eg o wzro s tu , ale p o tężn iejs zej b u d o wy . Od n io s łem wrażen ie, że to s am Ch in away ; p o d o b n o miał k o lek cję p o n ad d wu s tu czas zek ty ch , k tó ry ch p o k o n ał. Wo lałem k o lek cję Gerard a: p rawie ty s iąc k u b k ó w, k u fli i ro g ó w d o p icia… ale twó j d u ch , k o ch an k u d rzew, p o d ąży an g iels k ą d ro g ą… jeś li ro zu miecie, o co mi ch o d zi. Ob aj b y li o b n ażen i d o p as a. Sąd ząc p o zd ep tan y m p ias k u , walk a trwała ju ż d o ś ć d łu g o . Ch in away s p ró b o wał właś n ie p o d ciąć Gerard a, ten u s k o czy ł, ch wy cił g o za ramię i g ło wę, i p rzewró cił n a ziemię. Demo n wy k o n ał g wiazd ę, s tan ął n a n o g ach i zaatak o wał zn o wu , wy ciąg ając ręce i k reś ląc d ło ń mi falis te lin ie. Gerard p o p ro s tu czek ał, g o tó w d o walk i. Ch in away p ch n ął s zp o n ami w o czy i wy p ro wad ził cio s n a k latk ę p iers io wą. Gerard złap ał g o za ramię, a Ch in away p rzy k lęk n ął i ch wy cił za udo. — Zaczek ajmy — rzu cił cich o Dalt. — Ch cę p o p atrzeć. Lu k e i ja k iwn ęliś my g ło wami. Gerard ch wy cił o b u rącz g ło wę Ch in away a, ten zaś d ru g ą ręk ą o b jął g o w talii. Po tem s tali n ieru ch o mo , a mięś n ie p ręży ły im s ię p o d s k ó rą, jed n ą jas n ą i g ład k ą, d ru g ą czerwo n ą i p o k ry tą łu s k ami. Płu ca p raco wały im jak miech y . — Sąd zę, że s tarcie s ię p rzeciąg ało — s zep n ął Lu k e. — I p o s tan o wili ro zs trzy g n ąć je p o jed y n k iem. — Na to wy g ląd a — zg o d ziłem s ię. — J ak my ś lis z, Co ral jes t ch y b a wewn ątrz? — Zaczek aj ch wilę. Pch n ąłem s o n d ę w k ieru n k u b u d o wli, o d n alazłem wewn ątrz d wo je lu d zi. Kiwn ąłem g ło wą. — Wed łu g mn ie, o n a i jed en s trażn ik . Gerard i Ch in away n ad al s tali n iczy m p o s ąg i. — M o że to n ajlep s zy mo men t, żeb y p o rwać Co ral — zau waży ł Lu k e. — Ws zy s cy o b s erwu ją walk ę. — Ch y b a mas z rację. Sp rawd zę, czy u d a mi s ię n iewid zialn o ś ć. To u łatwi s p rawę. — J u ż — o ś wiad czy ł p iętn aś cie s ek u n d p ó źn iej. — Co k o lwiek zro b iłeś , właś n ie zad ziałało . Zn ik n ąłeś . — Rzeczy wiś cie zn ik am — p o wied ziałem. — Wracam za mo men t.

— J ak ją wy d o s tan ies z? — Co ś wy my ś lę, k ied y ju ż ją zn ajd ę. Przy g o tu jcie s ię. Ru s zy łem p o wo li, s tarając s ię n ie zo s tawiać ś lad ó w n a p ias k u . Za p lecami Cain e'a o b s zed łem aren ę. Ro zg ląd ając s ię b ez p rzerwy , b ezs zeles tn ie zb liży łem s ię d o d rzwi wieży . Gerard i Ch in away n ad al s tali w ty ch s amy ch p o zach , z p o two rn ą s iłą n ap rężając mięś n ie. Przes zed łem międ zy s trażn ik ami i zag łęb iłem s ię w mro czn e wn ętrze wieży . By ło to jed n o o k rąg łe p o mies zczen ie z k lep is k iem zamias t p o d ło g i i k amien n y mi p o d es tami p o d wąs k imi o k n ami. Na p ierws ze p iętro p ro wad ziła d rab in a o p arta o o twó r w s k lep ien iu . Co ral leżała n a k o cu p o lewej s tro n ie. Os o b n ik , k tó ry n ajwy raźn iej miał jej p iln o wać, s tał n a p o d eś cie i p rzez o k n o o b s erwo wał p o jed y n ek . Po d s zed łem b liżej, u jąłem jej lewy n ad g ars tek i zb ad ałem p u ls . By ł ró wn y i s iln y . Wo lałem jej jed n ak n ie b u d zić. Zawin ąłem ją w k o c, wziąłem n a ręce i ws tałem. J u ż miałem ro zs zerzy ć n a n ią d ziałan ie czaru n iewid zialn o ś ci, k ied y k ib ic p rzy o k n ie o b ejrzał s ię n ag le. Wid o czn ie n aro b iłem h ałas u . Przez mo men t s trażn ik p atrzy ł o n iemiały , jak więzień u n o s i s ię w p o wietrzu . Po tem o two rzy ł u s ta, żeb y p o d n ieś ć alarm… co n ie p o zo s tawiło mi in n ej mo żliwo ś ci, jak ty lk o ład u n k iem z mo jeg o p ierś cien ia p o razić mu s y s tem n erwo wy . Na n ies zczęś cie b rzęk n ęła b ro ń , g d y s p ad ł z p o d es tu n a ziemię. I n iemal ró wn o cześ n ie u s ły s załem z p iętra k rzy k , a p o n im o d g ło s s zy b k ich k ro k ó w. Zawró ciłem d o d rzwi. By ły wąs k ie, mu s iałem więc zwo ln ić i o d wró cić s ię b o k iem. Nie b y łem p ewien , co p o my ś lą s trażn icy n a zewn ątrz, k ied y o b o k n ich p rzep ły n ie u ś p io n a Co ral. Nie ch ciałem jed n ak zn aleźć s ię w p u łap ce. Wy jrzałem. Gerard i Ch in away n ie zmien ili ch y b a p o zy cji. J ed n ak p o k ilk u s ek u n d ach , k ied y s tan ąłem b o k iem i zro b iłem p ierws zy , o s tro żn y k ro k , Gerard wy k o n ał g wałto wn y s k ręt. Ro zleg ł s ię trzas k jak b y łaman ej g ałęzi. Gerard o p u ś cił ręce i wy p ro s to wał s ię. Ciało Ch in away a o p ad ło n a ziemię z g ło wą o d ch y lo n ą p o d n iemo żliwy m k ątem. Ery k i Cain e b ili b rawo . Dwaj s trażn icy s p o d d rzwi ru s zy li b ieg iem. Za mn ą, wewn ątrz, w d ru g im k o ń cu p o mies zczen ia s tu k n ęła d rab in a. Us ły s załem k rzy k . J es zcze d wa k ro k i i o d wró ciłem s ię, s k ręciłem w lewo . Strażn icy p ęd zili d o s weg o p o k o n an eg o to warzy s za. Sześ ć k ro k ó w i wo łan ia ro zleg ły s ię za mo imi p lecami. To ś cig ający wy b ieg li z wieży . Z aren y d o b ieg ały też k rzy k i lu d zi. Wied ziałem, że o b ciążo n y n ie zd o łam im u ciec. W d o d atk u d ziałan ia mo to ry czn e

u tru d n iały u my s ło wą k o n cen trację d o teg o s to p n ia, że n ie b y łem zd o ln y d o żad n y ch o p eracji mag iczn y ch . Dlateg o p rzy k lęk n ąłem, o p u ś ciłem Co ral n a ziemię, o d wró ciłem s ię i n ie ws tając n awet, wy ciąg n ąłem lewą p ięś ć. Sięg ając u my s łem g łęb o k o d o wn ętrza p ierś cien ia, wezwałem s zczeg ó ln e ś ro d k i, zd o ln e d o p o ws trzy man ia d wó jk i k o man d o s ó w z Hen d rak e. By li ju ż k ilk a k ro k ó w o d e mn ie, a o s trą b ro ń trzy mali g o to wą d o k łu cia i cięcia. I n ag le o to czy ły ich p ło mien ie. M y ś lę, że k rzy k n ęli, ale i tak p an o wał h ałas . J es zcze d wa k ro k i i u p ad li, p o czern iali i ws trząs an i d rg awk ami. Od n atężen ia mo cy , k tó ra to s p rawiła, d rżała mi d ło ń . Nie miałem czas u n a my ś li an i u czu cia. Wy mierzy łem ręk ę w s tro n ę p ias zczy s tej aren y , g d zie właś n ie s k o ń czy ł s ię p o jed y n ek , i w s tro n ę teg o , co mo g ło s tamtąd n ad ch o d zić. J ed en z d wó ch s trażn ik ó w, k tó rzy d o b ieg li n a miejs ce, leżał, d y miąc, u s tó p Ery k a. Dru g i — k tó ry n ajwy raźn iej zaatak o wał Cain e'a — zacis k ał p alce n a tk wiący m w g ard le n o żu . Pło mien ie ro zlewały s ię o d jeg o k rtan i w d ó ł, w g ó rę, n a b o k i. Po ch wili wo ln o o s u n ął s ię n a p lecy . Cain e, Ery k i Ben ed y k t n aty ch mias t zwró cili s ię w mo ją s tro n ę. Gerard wciąg n ął właś n ie n ieb ies k ą k o s zu lę i zap in ał p as . Po tem ró wn ież s p o jrzał n a mn ie. — A k imże ty jes teś , p an ie? — o d ezwał s ię Cain e. — M erlin — o d p arłem. — Sy n Co rwin a. Cain e b y ł wy raźn ie zas k o czo n y . — Czy Co rwin ma s y n a? — zwró cił s ię d o p o zo s tały ch . Ery k wzru s zy ł ramio n ami. — Nie mam p o jęcia — s twierd ził Gerard . Ale Ben ed y k t p rzy jrzał mi s ię z u wag ą. — Is tn ieje p ewn e p o d o b ień s two — zau waży ł. — To fak t — p rzy zn ał Cain e. — No d o b rze, ch ło p cze. J eś li n awet jes teś s y n em Co rwin a, ta k o b ieta, k tó rą ch ciałeś wy n ieś ć, n ależy d o n as . Uczciwie ją wy g raliś my o d ty ch p rzy p ieczo n y ch Ch ao s y tó w. Ru s zy ł k u mn ie. Po ch wili d o łączy ł d o n ieg o Ery k . Po tem Gerard . Nie ch ciałem ich k rzy wd zić, n awet jeś li b y li ty lk o u p io rami. Sk in ąłem ręk ą i lin ia wy ry s o wała s ię n a p ias k u tu ż p rzed n imi. Naty ch mias t s trzeliły z n iej p ło mien ie. Zatrzy mali s ię. Nag le p o tężn a p o s tać s tan ęła p o mo jej lewej s tro n ie: to Dalt z n ag im mieczem

w d ło n i. Po ch wili zjawił s ię Lu k e. I Nay d a. Nas za czwó rk a s p o g ląd ała n a n ich czterech p o n ad lin ią o g n ia. — Teraz jes t n as za — o zn ajmił Dalt i p o s tąp ił o k ro k . — M y lis z s ię — n ad es zła o d p o wied ź. Ery k p rzek ro czy ł p ło mien ie i d o b y ł b ro n i. Dalt b y ł o d n ieg o o k ilk a cen ty metró w wy żs zy i miał więk s zy zas ięg ramio n . Zaatak o wał n aty ch mias t. Sp o d ziewałem s ię cięcia ty m jeg o wielk im mieczem, ale s p ró b o wał p ch n ąć. Ery k , u ży wający lżejs zej k lin g i, zro b ił u n ik i u d erzy ł p o d jeg o ramien iem. Dalt o p u ś cił o s trze, p rzes u n ął s ię w lewo i o d b ił. Dwa miecze s u g ero wały całk iem in n e s ty le: b ro ń Ery k a n ależała d o n ajciężs zej k ateg o rii k las y rap ieró w, b ro ń Dalta d o lżejs zej k ateg o rii mieczy d łu g ich . M ężczy zn a d o s tateczn ie d u ży i s iln y mó g łb y n im o p ero wać jed n ą ręk ą. Dla mn ie b y łb y d wu ręczn y . Dalt zaatak o wał cięciem o d d o łu , jak ie jap o ń s k i s zermierz n azwałb y kiriage. Ery k co fn ął s ię p o p ro s tu i k ied y mijała g o k lin g a, s p ró b o wał trafić w n ad g ars tek . Dalt n ag le s ięg n ął lewą d ło n ią d o ręk o jeś ci i wy k o n ał o ś lep iająco s zy b k ie cięcie z ro d zaju naname giri. Ery k n ad al o d s k ak iwał. Raz jes zcze zaatak o wał n ad g ars tek . Nag le Dalt o two rzy ł p rawą d ło ń i co fn ął ręk ę, p rawą s to p ę k o lis ty m ru ch em p rzes u n ął w ty ł i wy s u n ął d o p rzo d u lewe ramię. Us tawiło g o to w lewo ręczn ej, eu ro p ejs k iej p o zy cji en garde. Naty ch mias t wy ciąg n ął p o tężn e ramię z o d p o wied n ich ro zmiaró w mieczem, u d erzy ł o d wewn ątrz k lin g ę Ery k a i p ch n ął. Ery k o d p aro wał, p rzen ió s ł p rawą s to p ę za lewą i o d s k o czy ł. Do s trzeg łem jed n ak is k rę, g d y o s trze zary s o wało o s ło n ę jeg o rap iera. Zd ąży ł wy k o n ać zwó d s ek s tą, o p u ś cił k lin g ę p o n iżej zas ło n y , wy s u n ął ramię w k warcie, p o tem wy p ro s to wał s ię i u n ió s ł miecz w co ś p o d o b n eg o d o p ch n ięcia b lo k u jąceg o . M ierzy ł w lewe ramię. Kied y min ęła g o zas ło n a, s k ręcił d ło ń i ciął Dalta w lewe p rzed ramię. Cain e b ił b rawo , ale Dalt ty lk o p o łączy ł d ło n ie i ro zd zielił je zn o wu , wy k o n u jąc p rzy ty m n iewielk i p o d s k o k , p o k tó ry m s tan ął w p rawo ręczn ej p o zy cji en garde. Ery k k reś lił o s trzem k ó łk a w p o wietrzu . — Prezen tu jes z p rzy jemn e tech n ik i tan eczn e — zau waży ł. I n aty ch mias t zaatak o wał, trafił n a zas ło n ę, co fn ął s ię, min ął, k o p n ął Dalta w k o lan o , ch y b ił, ws zed ł id ealn ie w temp o rip o s ty Dalta. Też p rzes zed ł n a tech n ik ę jap o ń s k ą, p rzes k o czy ł n a p rawą s tro n ę p rzeciwn ik a w man ewrze, jak i wid ziałem p o d czas ćwiczeń kumatchi: jeg o k lin g a wzn io s ła s ię i o p ad ła, a o s trze Dalta p rzes zło b o k iem. Prawe p rzed ramię Dalta zwilg o tn iało n ag le, czeg o właś ciwie n ie zau waży łem d o ch wili, g d y Ery k o d wró cił b ro ń , k ieru jąc o s trze n a zewn ątrz i w g ó rę, i p ięś cią o k ry tą g ard ą trafił Dalta w s zczęk ę. Po tem k o p n ął g o za k o lan em i p ch n ął lewy m

ramien iem. Dalt zach wiał s ię i u p ad ł. Ery k k o p n ął g o o d razu : w n erk i, ło k ieć, u d o — to o s tatn ie d lateg o , że n ie trafił w k o lan o . Po tem p rzy cis n ął b u tem miecz Dalta i p rzes u n ął s wó j, b y wy mierzy ć w s erce. Przez cały czas miałem n ad zieję, że Dalt s k o p ie Ery k o wi ty łek . Nie ty lk o d lateg o , że b y ł p o mo jej s tro n ie, a Ery k n ie, ale z p o wo d u ws zy s tk ieg o , co Ery k zro b ił tacie. Z d ru g iej s tro n y , n ie b ard zo wierzy łem, b y wielu is tn iało lu d zi tak s p rawn y ch w k o p an iu ty łk ó w. Nies tety , d wó ch z n ich s tało p o d ru g iej s tro n ie wy k reś lo n ej p rzeze mn ie lin ii. Gerard mó g łb y g o p o k o n ać w zap as ach , Ben ed y k t, mis trz s zermierk i Amb eru , d o wo ln ą b ro n ią. Nie wierzy łem, b y ś my n awet z p o mo cą ty'igi mieli p rzeciwk o n im jak ąk o lwiek s zan s ę. A g d y b y m n ag le wy jaś n ił Ery k o wi, że Dalt jes t jeg o p rzy ro d n im b ratem, n awet n a u łamek s ek u n d y n ie p o ws trzy mało b y to cio s u . Ch o ćb y mi u wierzy ł. Dlateg o p o d jąłem jed y n ą mo żliwą d ecy zję. W k o ń cu b y li ty lk o u p io rami Wzo rca. Prawd ziwi Gerard i Ben ed y k t zn ajd o wali s ię w tej ch wili g d zie in d ziej i w żad en s p o s ó b n ie zas zk o d zi im to , co zro b ię ich s o b o wtó ro m. Ery k i Cain e o d d awn a ju ż n ie ży li. Cain e, jak o b rato b ó jczy b o h ater wo jn y Sk azy Wzo rca, d o czek ał s ię n ied awn o p o mn ik a w Głó wn ej Alei, n a p amiątk ę ś mierci o d zamach u Lu k e'a, w zemś cie za ś mierć jeg o o jca. A Ery k , jak wiad o mo , zg in ął ś miercią b o h atera n a zb o czach Ko lv iru , co o caliło g o — jak p rzy p u s zczam — o d ś mierci z ręk i mo jeg o o jca. Ws p o mn iałem k rwawą h is to rię ro d zin y , g d y wzn o s iłem s p ik ard , żeb y d o d ać d o n iej p rzy p is . Raz jes zcze p rzy wo łałem o g n is ty wir, k tó ry s p alił d wó jk ę mo ich k u zy n ó w z ro d u Hen d rak e. M iałem wrażen ie, że k to ś trafił mn ie w ręk ę k ijem b as eb allo wy m. Smu żk a d y mu u n io s ła s ię ze s p ik ard a. Przez ch wilę czwó rk a mo ich s to jący ch p io n o wo wu jó w trwała b ez ru ch u . A p iąty p o zo s tał w p o zy cji leżącej. Po tem, b ard zo p o wo li, Ery k u n ió s ł miecz. Po d n o s ił g o , g d y Ben ed y k t, Gerard i Cain e d o b y li s wo ich . Wy p ro s to wał s ię i p rzy trzy mał k lin g ę p rzed twarzą. Po zo s tali zro b ili to s amo . Dziwn ie p rzy p o min ało to s alu t. Ery k s p o jrzał mi w o czy . — Zn am cię — p o wied ział. Ws zy s cy d o k o ń czy li g es tu i zn ik ali, zn ik ali, zmien iali s ię w d y m, aż ro zwiali s ię b ez ś lad u . Dalt k rwawił, mn ie b o lała ręk a. Od g ad łem, co s ię d zieje, n a ch wilę p rzed ty m, jak Lu k e jęk n ął cich o . — Tam — wy k rztu s ił. M o ja lin ia o g n ia zg as ła ju ż d o b rą ch wilę temu , ale p o za ś lad em, jak i zo s tawiła n a

p ias k u , tam g d zie jes zcze p rzed ch wilą s tali mo i mg liś ci k rewn iacy , zaczęło mig o tać p o wietrze. — To n a p ewn o Wzo rzec — wy jaś n iłem Lu k e'o wi. — Wp ad ł z wizy tą. W ch wilę p ó źn iej zawis ł p rzed n ami Zn ak Wzo rca. — M erlin ie — p o wied ział. — Wid zę, że częs to p o d ró żu jes z. — Os tatn io mo je ży cie s tało s ię n iezwy k le p raco wite — o d p arłem. — Po s łu ch ałeś mo jej rad y i o p u ś ciłeś Dwo rce. — Tak . Uzn ałem, że to ro zs ąd n e. — Nie ro zu miem jed n ak , d o czeg o tu taj zmierzas z. — Co tu jes t d o ro zu mien ia? — Od eb rałeś lad y Co ral wy s łan n ik o m Lo g ru s u . — Zg ad za s ię. — Ale p o tem n ie ch ciałeś jej o d d ać mo im wy s łan n ik o m. — To ró wn ież s ię zg ad za. — Z p ewn o ś cią jes teś ś wiad o m, że n o s i o n a co ś , co wp ły wa n a ró wn o wag ę s ił. — Tak . — Zatem jed en z n as mu s i ją mieć. A ty ch ces z ją o d eb rać n am o b u . — Tak . — Dlaczeg o ? — To o n ią mi ch o d zi. M a s wo je p rawa, ma u czu cia. A wy trak tu jecie ją jak p io n k a w g rze. — To p rawd a. Uzn aję jej o s o b o wo ś ć, ale n ies tety , jes t p o trzeb n a n am o b u . — Więc o b u wam ją o d b io rę. Nic s ię n ie zmien i w ty m s en s ie, że w tej ch wili i tak żad en z was jej n ie ma. Ale ja u s u n ę ją z g ry . — M erlin ie, jes teś ważn iejs zą fig u rą n iż o n a, ale jed n ak ty lk o fig u rą i n ie mo żes z mi s tawiać waru n k ó w. Czy to ro zu mies z? — Ro zu miem, jak ą p rzed s tawiam d la cieb ie warto ś ć — o ś wiad czy łem. — Ch y b a n ie — o d p o wied ział. Zas tan awiałem s ię, jak ą n ap rawd ę d y s p o n u je mo cą w ty m miejs cu . To jas n e, że traci mn ó s two en erg ii. M u s iał u wo ln ić cztery u p io ry , żeb y u mo żliwić s o b ie man ifes tację. Czy o ś mielę s ię s tawić mu czo ło , g d y o two rzę ws zy s tk ie k an ały s p ik ard a? Nig d y jes zcze n ie p ró b o wałem ró wn o czes n eg o d o s tęp u d o ws zy s tk ich źró d eł, jak imi d y s p o n o wał w Cien iu . Gd y b y m to zro b ił i g d y b y m d ziałał b ard zo s zy b k o , czy zd ąży łb y m p rzerzu cić n as s tąd , zan im Wzo rzec zareag u je? A g d y b y m n ie

zd ąży ł, czy p o trafiłb y m p rzeb ić zap o ry , jak ie wzn ies ie, b y n as p o ws trzy mać? A jeś li mi s ię u d a — tak alb o in aczej — d o k ąd mo g ę u ciec? I wres zcie, jak to wp ły n ie n a s to s u n ek Wzo rca d o mn ie? (… jeś li n ie zje cię co ś więk s zeg o , wró ć k tó rejś n o cy i o p o wied z mi s wo ją h is to rię). Do d iab ła, p o my ś lałem. Pięk n y d zień , żeb y wy s tąp ić à la carte. Otwo rzy łem ws zy s tk ie k an ały . Wrażen ie b y ło tak ie, jak b y m b ieg ł w d o b ry m temp ie i n ag le, d zies ięć cen ty metró w p rzed mo im n o s em, wy ró s ł mu r. Po czu łem u d erzen ie i s traciłem p rzy to mn o ś ć. Leżałem n a g ład k iej, ch ło d n ej k amien n ej p o wierzch n i. Przerażające en erg ie k rąży ły w mo im ciele i u my ś le. Sięg n ąłem d o ich źró d ła, zap an o wałem n ad n imi, p rzy tłu miłem je tak , że n ie g ro ziły mi ju ż wy p ch n ięciem czu b k a g ło wy . Po tem o two rzy łem jed n o o k o — tro s zeczk ę. Nieb o b y ło b ard zo n ieb ies k ie. Zo b aczy łem p arę b u tó w, s to jący ch o metr o d e mn ie, zwró co n y ch w d ru g ą s tro n ę. Ro zp o zn ałem w n ich włas n o ś ć Nay d y , a k ied y p rzek ręciłem n ieco g ło wę, p rzek o n ałem s ię, że to o n a je n o s i. Zau waży łem też, że Dalt leży o p arę metró w n a lewo . Nay d a o d d y ch ała ciężk o , a mó j lo g ru s o wy wzro k u k azał mi b lad o czerwo n ą au reo lę wo k ó ł jej g ro źn ie wib ru jący ch p alcó w. Un io s łem s ię n a ło k ciu i ro zejrzałem. Stała p o międ zy mn ą a Zn ak iem Wzo rca, k tó ry zawis ł w p o wietrzu o jak ieś trzy metry d alej. Kied y zn o wu p rzemó wił, p o raz p ierws zy u s ły s załem w jeg o g ło s ie jak b y n u tę ro zb awien ia. — Ch ces z g o o s ło n ić p rzed e mn ą? — Tak — o ś wiad czy ła. — Dlaczeg o ? — Ro b iłam to tak d łu g o , że g łu p io b y ło b y g o zawieś ć, k ied y n ap rawd ę mn ie p o trzeb u je. — Is to to z Otch łan i, czy wies z, g d zie s ię zn alazłaś ? — Nie — o d p arła. Sp o jrzałem p o za n ich , n a id ealn ie b łęk itn e n ieb o . Po wierzch n ia, n a k tó rej leżałem, b y ła p o zio mą k amien n ą p łas zczy zn ą, b y ć mo że o waln eg o k s ztałtu , o twartą

n a p u s tk ę. Szy b k i ru ch g ło wą u jawn ił jed n ak , że zo s tała wy cięta w g ó rs k im zb o czu , a k ilk a mro czn y ch zag łęb ień w ty le s u g ero wało mo żliwo ś ć jas k iń . Zo b aczy łem też, że za mn ą leży Co ral. Nas za s k aln a p latfo rma miała k ilk as et metró w s zero k o ś ci. Co ś p o ru s zy ło s ię za Nay d ą i Zn ak iem Wzo rca: to Lu k e p o d n ió s ł s ię n a k lęczk i. M ó g łb y m o d p o wied zieć n a zad an e Nay d zie p y tan ie, ale n ic b y mi z teg o n ie p rzy s zło . Zwłas zcza że zn ak o micie s ię s p is y wała, o d wracając u wag ę n as zeg o s trażn ik a i zap ewn iając mi d ecy d u jącą ch wilę wy tch n ien ia. Po lewej s tro n ie wid ziałem zło to ró żo we wiry w k amien iu . Ch o ciaż n ig d y tu jes zcze n ie b y łem, p rzy p o mn iałem s o b ie o p o wieś ć o jca i wied ziałem, że to p ierwo tn y Wzo rzec, p o zio m rzeczy wis to ś ci g łęb s zy n awet n iż s am Amb er. Przewró ciłem s ię n a b rzu ch i n a czwo rak ach p o p ełzłem k u mo rzu . W s tro n ę Wzo rca. — Zn alazłaś s ię n a d ru g im k o ń cu ws zech ś wiata, ty'igo, w miejs cu mo jej n ajwięk s zej p o tęg i. Dalt jęk n ął, p rzeto czy ł s ię, u s iad ł, ro ztarł d ło ń mi p o wiek i. Czu łem jak b y wib racje, p o n iżej p o zio mu s ły s zaln o ś ci. Do ch o d ziły o d s tro n y Nay d y . Całą jej p o s tać o to czy ł czerwo n y b las k . Wied ziałem, że zg in ie, jeś li zaatak u je Zn ak . I u ś wiad o miłem s o b ie, że s am g o zaatak u ję, g d y b y ją zab ił. Us ły s załem jęk Co ral. — Nie s k rzy wd zis z mo ich p rzy jació ł — o ś wiad czy ła Nay d a. Zas tan o wiło mn ie, że Wzo rzec u d erzy ł, zan im zd ąży łem u ży ć s p ik ard a, a zaraz p o tem p rzen ió s ł n as d o s wo jej twierd zy . Czy to o zn acza, że n ap rawd ę miałb y m s zan s ę, s tając p rzeciwk o n iemu n a tery to riu m Lo g ru s u , g d zie b y ł o s łab io n y ? — Is to to z Otch łan i — p o wied ział. — Sk azan y n a p o rażk ę, tak żało ś n ie p atety czn y g es t g ran iczy z h ero izmem. Ch ciałb y m mieć tak ieg o p rzy jaciela. Nie, n ie wy rząd zę k rzy wd y two im to warzy s zo m. M u s zę jed n ak zatrzy mać tu Co ral i M erlin a, jak o mo je atu ty , a p o zo s tały ch z p rzy czy n p o lity czn y ch , d o p ó k i n ie ro zs trzy g n ie s ię ten k o n flik t z mo im p rzeciwn ik iem. — Zatrzy mać? — p o wtó rzy ła. — Tu taj? — W s k ałach zn ajd ą wy g o d n e mies zk an ie. Ws tałem o s tro żn ie, s zu k ając s zty letu u p as a. Lu k e p o d n ió s ł s ię i p o d s zed ł d o Co ral. Uk lęk n ął p rzy n iej. — Ob u d ziłaś s ię? — zap y tał. — M n iej więcej — o d p o wied ziała.

— Po trafis z ws tać? — M o że. — Po mo g ę ci. Dalt ws tał, g d y Lu k e p o mag ał Co ral. Przes u wałem s ię co raz b liżej Wzo rca. Gd zie jes t Dwo rk in , k ied y n ap rawd ę g o p o trzeb u ję? — M o żecie u d ać s ię d o g ro t za wami i o b ejrzeć s wo je k watery — o ś wiad czy ł Zn ak . — Ale n ajp ierw mu s is z zd jąć ten p ierś cień , M erlin ie. — Nie. Nie mamy czas u , żeb y s ię ro zp ak o wy wać i u rząd zać. — Przejech ałem o s trzem s zty letu p o lewej d ło n i i wy k o n ałem o s tatn i k ro k . — Nie zo s tan iemy tu d łu g o . Od Zn ak u Wzo rca d o b ieg ł d źwięk p o d o b n y d o g ro mu … ale n ie b y ło b ły s k awicy . Nie s p o d ziewałem s ię jej. Zwłas zcza k ied y zro zu miał, co mam w ręk u i g d zie to trzy mam. — Nau czy łem s ię teg o o d o jca Lu k e'a — wy jaś n iłem. — Po ro zmawiajmy . — Tak — zg o d ził s ię Zn ak Wzo rca. — J ak is to ty ro zu mn e, k tó ry mi p rzecież jes teś my . M o że p o d ać ci p o d u s zk ę? I n aty ch mias t trzy zjawiły s ię tu ż o b o k . — Dzięk u ję. — Wy b rałem zielo n ą. — Nap iłb y m s ię mro żo n ej h erb aty . — Z cu k rem?

ROZDZIAŁ XI Sied ząc wy g o d n ie n a p o d u s zce, ze s zty letem u b o k u , wy ciąg ałem n ad Wzo rcem lewą d ło ń p ełn ą mo jej k rwi. Zn ak Wzo rca zawis ł w p o wietrzu p rzed e mn ą. Nag le jak b y zap o mn iał o Co ral, Nay d zie, Dalcie i Lu k e'u . Ły k n ąłem z o s zro n io n ej s zk lan k i w p rawej ręce; międ zy k o s tk ami lo d u wid ziałem liś ć ś wieżej mięty . — Ks iążę M erlin ie — o d ezwał s ię Zn ak . — Po wied z mi, jak ie s ą two je ży czen ia i załatwmy tę s p rawę jak n ajs zy b ciej. J es teś p ewien , że n ie ch ces z, b y m w p u n k cie zag ro żen ia u ło ży ł s erwetk ę? Zas tan ó w s ię. Nie p o g o rs zy to two jej p o zy cji p rzetarg o wej, za to p o mo że n am u n ik n ąć wy p ad k ó w. — Nie, tak jes t d o b rze. — Lek k o s k in ąłem p ełn ą k rwi d ło n ią. J ej zawarto ś ć zak o ły s ała s ię, a cien k a lin ia czerwien i p o ciek ła mi wzd łu ż p rzeg u b u . — Ale d zięk u ję za tro s k ę. Zn ak Wzo rca zad rżał i zn ieru ch o miał. — Ks iążę M erlin ie, wy k azałeś s wo je racje — o ś wiad czy ł. — Sąd zę jed n ak , że n ie p o jmu jes z ws zelk ich imp lik acji s wo jej g ro źb y . Kilk a k ro p li twej k rwi n a mo jej fizy czn ej rep rezen tacji mo że zak łó cić fu n k cjo n o wan ie ws zech ś wiata. Kiwn ąłem g ło wą. — Wiem o ty m — zap ewn iłem. — Do b rze więc. Czeg o żąd as z? — Wo ln o ś ci. Wy p u ś ć n as , a n ic ci n ie g ro zi. — Niewielk i d ajes z mi wy b ó r, ale to s amo o d n o s i s ię d o two ich p rzy jació ł. — Nie ro zu miem. — M o żes z o d es łać Dalta, k ied y zech ces z — s twierd ził. — Co d o lad y d emo n a, p o żeg n am ją z p rzy k ro ś cią, czu ję b o wiem, że b y łab y miłą to warzy s zk ą… Lu k e s p o jrzał n a Nay d ę. — O co ch o d zi z tą „is to tą z Otch łan i” i „lad y d emo n em”? — zap y tał. — No có ż, n ie wies z o mn ie ws zy s tk ieg o … — o d p o wied ziała. — To d łu g a h is to ria? — Tak . — Czy p o leco n o ci s ię mn ą zająć? Czy też n ap rawd ę mn ie lu b is z? — Nik t mi n ic n ie p o lecał i n ap rawd ę cię lu b ię.

— W tak im razie p ó źn iej wy s łu ch amy tej h is to rii — zd ecy d o wał. — J ak ju ż mó wiłem, wy ś lij ją — p o d jął Zn ak . — I Dalta. I Lu k e'a. Z p rzy jemn o ś cią p rzen io s ę ich tro je ws zęd zie, g d zie s o b ie ży czy s z. Ale czy p o my ś lałeś , że ty i Co ral jes teś cie tu g d ziek o lwiek in d ziej?

p rawd o p o d o b n ie b ezp ieczn iejs i n iż

— M o że. A mo że n ie — mru k n ąłem. — Co ral, co o ty m s ąd zis z? — Zab ierz mn ie s tąd — p o wied ziała. — To ty le, jeś li ch o d zi o tę p ro p o zy cję. A teraz… — Zaczek aj. Ch ces z b y ć u czciwy wo b ec p rzy jació ł, p rawd a? — Oczy wiś cie. — Po zwó l więc, że zwró cę im u wag ę n a k ilk a s p raw, k tó ry ch mo że d o tąd n ie ro zważy li. — M ó w. — Pan i — p o wied ział. — Ch cą tweg o o k a w Dwo rcach Ch ao s u . Two je u czu cia w tej k wes tii n ie g rają ro li. J eś li b ęd zie to mo żliwe ty lk o p o p rzez u czy n ien ie cię więźn iem, tak s ię s tan ie. Co ral zaś miała s ię cich o . — Altern aty wą jes t więzien ie u cieb ie? — s p y tała. — Uważaj s ię za g o ś cia. Zap ewn ię ci ws zelk ie wy g o d y . Oczy wiś cie, zy s k u ję n a tak im ro związan iu , n ie ty lk o d zięk i p o zb awien iu mo jeg o p rzeciwn ik a p rzy wileju twej o b ecn o ś ci. Przy zn aję to . Ale mu s is z wy b rać jed n eg o z n as ; w p rzeciwn y m razie p o rwie cię d ru g i. Zerk n ąłem n a Co ral, k tó ra lek k o p o trząs n ęła g ło wą. — Na co s ię d ecy d u jes z? — s p y tałem. Po d es zła i p o ło ży ła mi d ło ń n a ramien iu . — Zab ierz mn ie s tąd — p o wtó rzy ła. — Sły s załeś — p o wied ziałem. — Ws zy s cy ch cemy o d ejś ć. — Błag am jes zcze o ch wilę twej u wag i. — Po co ? — Zas tan ó w s ię. Wy b ó r p o międ zy mn ą a Lo g ru s em n ie jes t wy łączn ie k wes tią p o lity k i czy też ws k azan iem n ajlep s zeg o k an d y d ata d o k o n k retn eg o zad an ia. M ó j p rzeciwn ik i ja rep rezen tu jemy d wie p o d s tawo we zas ad y o rg an izacji ws zech ś wiata. M o żes z o k reś lać n as rzeczo wn ik ami i p rzy mio tn ik ami w p rawie ws zy s tk ich języ k ach i d zies iątk ach d y s cy p lin n au k i, ale p rzed s tawiamy , n ajo g ó ln iej, Po rząd ek i Ch ao s .

Sy s tem ap o lliń s k i i d io n izy js k i, jeś li to ci o d p o wiad a; ro zu m i u czu cie, jeś li wo lis z; ro zs ąd ek i s zaleń s two ; ś wiatło i ciemn o ś ć; s y g n ał i s zu m. I ch o ciaż z p o zo ru wiele n a to ws k azu je, żad en z n as n ie d ąży d o u n ices twien ia d ru g ieg o . Śmierć ciep ln a alb o o g n is ta k u la, k las y cy zm lu b an arch ia, k ażd y z n as p o d ąża włas n ą ś cieżk ą, a b ez d ru g ieg o p ro wad zi o n a w ś lep y zau łek . Ob aj to wiemy . Gra, k tó rą p ro wad zimy o d p o czątk u , jes t o wiele b ard ziej s u b teln a… W o s tateczn y m ro zrach u n k u p o d leg ająca mo że jed y n ie es tety czn emu o s ąd o wi. Otó ż p o raz p ierws zy o d wiek ó w zy s k ałem zn aczącą p rzewag ę. M o g ę teraz zrealizo wać marzen ie ws zy s tk ich h is to ry k ó w Cien ia: erę ro zwo ju cy wilizacji i k u ltu ry , jak a n ig d y n ie b ęd zie zap o mn ian a. Gd y b y wah ad ło p rzech y liło s ię w d ru g ą s tro n ę, czek a n as o k res zamies zan ia p o ró wn y waln y z ep o k ą lo d o wco wą. Kied y mó wię o was jak o p io n k ach w g rze, czy n ię to n ie d lateg o , b y lek ceważy ć was zą ro lę. Sp rawy zawis ły n a wło s k u ; o ws zy s tk im zd ecy d u ją Klejn o t i czło wiek , k tó ry zo s tan ie k ró lem. Zo s tań p rzy mn ie, a g waran tu ję ci Zło ty Wiek , o jak im mó wiłem. Ty b ęd zies z jeg o częś cią. Od ejd ź, a p o rwie cię ten d ru g i. Nas tąp i ciemn o ś ć i zamies zan ie. Co b y ś wo lał? Lu k e u ś miech n ął s ię. — Po trafię ro zp o zn ać arg u men tację d o b reg o h an d lo wca — p o wied ział. — Trzeb a zawęzić s p rawę d o p ro s teg o wy b o ru . Przek o n ać ich , że s ami g o d o k o n u ją. Co ral ś cis n ęła mn ie za ramię. — Ru s zajmy — p o p ro s iła. — J ak ch cecie — u s tąp ił Zn ak . — Po wied z, g d zie ch ces z s ię u d ać, a p rzen io s ę tam was ws zy s tk ich . — Nie ws zy s tk ich — zap ro tes to wał Lu k e. — Ty lk o ich . — Nie ro zu miem. A co z to b ą? Wy jął s zty let i ro zciął s o b ie ręk ę. Po d s zed ł i s tan ął o b o k mn ie, ró wn ież wy s u wając d ło ń p o n ad Wzo rzec. — J eś li wy ru s zy my , n a miejs ce mo że d o trzeć tro je z n as — s twierd ził. — A mo że n awet mn iej. Zo s tan ę i d o trzy mam ci to warzy s twa, p ó k i n ie d o s tarczy s z mo ich p rzy jació ł n a miejs ce. — Sk ąd b ęd zies z wied ział, że n ależy cie wy wiązałem s ię z zad an ia? — Do b re p y tan ie. M erle, mas z s wo je Atu ty ? — Tak . Wy jąłem je i p o k azałem mu . — Wciąż jes t tam mo ja k arta?

— By ła, k ied y o s tatn io s p rawd załem. — Więc p o s zu k aj i wy jmij ją. Zan im wy ru s zy s z, p rzemy ś l n as tęp n e p o s u n ięcie. Utrzy mu j k o n tak t, p ó k i g o n ie wy k o n as z. — Ale co z to b ą, Lu k e? Nie mo żes z tu s ied zieć p rzez wieczn o ś ć, jak o k rwawe zag ro żen ie Po rząd k u . To ty lk o ch wilo wy p at. Pręd zej czy p ó źn iej mu s is z zrezy g n o wać, a wted y … — Czy n ad al mas z w talii te o b ce k arty ? — O k tó re ci ch o d zi? — Nazwałeś je k ied y ś Atu tami Zg u b y . Przerzu ciłem k arty . Te, o k tó re p y tał, w więk s zo ś ci b y ły n a k o ń cu . — Tak — p o twierd ziłem. — Pięk n a ro b o ta. Nie p o zb y łb y m s ię ich . — Nap rawd ę tak my ś lis z? — Tak . Zb ierz p arę o b razk ó w tej k las y , a załatwię ci wy s tawę w Amb erze. — M ó wis z p o ważn ie? Czy ty lk o d lateg o , że… Zn ak Wzo rca wy d ał n is k i wark o t. — Łatwo b y ć k ry ty k iem — mru k n ął Lu k e. — No d o b rze. Wy jmij ws zy s tk ie Atu ty Zg u b y . Wy jąłem. — Po tas u j je tro ch ę. Od wró co n e, jeś li mo żn a. — Go to we. — Ro złó ż je. Po ch y lił s ię, wy b rał jed n ą z k art. — W p o rząd k u — rzek ł. — Wch o d zę d o g ry . Kied y b ęd zies z g o tó w, p o wied z Zn ak o wi, g d zie ma cię p rzen ieś ć. Bąd ź w k o n tak cie. Wzo rcu , też mam o ch o tę n a h erb atę z lo d em. Os zro n io n a s zk lan k a p o jawiła s ię p rzy jeg o p rawej s to p ie. Po ch y lił s ię, p o d n ió s ł ją, wy p ił tro ch ę. — Dzięk i. — Lu k e — o d ezwała s ię Nay d a. — Nie ro zu miem teg o . Co s ię z to b ą s tan ie? — Nic wielk ieg o — s twierd ził. — Nie p łacz p o mn ie, lad y d emo n ie. Zo b aczy my s ię p ó źn iej. Sp o jrzał n a mn ie, u n o s ząc b rew. — Wy ś lij n as d o J id ras h — p o leciłem. — Na o twarty teren p o międ zy p ałacem a k o ś cio łem.

Trzy małem Atu t Lu k e'a w wilg o tn ej lewej d ło n i, o b o k b rzęcząceg o n is k o s p ik ard a. Po czu łem ch łó d k arty . — Sły s załeś — p o wied ział Lu k e. Świat s k ręcił s ię i ro zk ręcił w rześ k i, wietrzn y p o ran ek w J id ras h . Przez Atu t o b s erwo wałem Lu k e'a. Otwierałem k o lejn e k an ały p ierś cien ia. — Dalt, mo g ę cię tu zo s tawić — p o in fo rmo wałem. — Cieb ie też, Nay d o . — Nie — zap ro tes to wał mężczy zn a. — Zaczek aj ch wilę! — zawo łała Nay d a. — Ob o je zn ik acie ze s cen y — wy jaś n iłem. — Żad n ej ze s tro n n ie jes teś cie d o n iczeg o p o trzeb n i. Ale ja mu s zę p rzen ieś ć Co ral w jak ieś b ezp ieczn e miejs ce. Sieb ie też. — Ty jes teś o ś ro d k iem ak cji — o ś wiad czy ła Nay d a. — Po mag ając to b ie, mo g ę p o mó c Lu k e'o wi. Zab ierz mn ie z s o b ą. — J es tem teg o s ameg o zd an ia — d o d ał Dalt. — Nad al jes tem Lu k e'o wi co ś win ien . — Zg o d a — o d p arłem. — Hej, Lu k e! Sły s załeś to ? — Tak — p o twierd ził. — W tak im razie lep iej b ierz s ię d o rzeczy . O ch o lera! Ro zlałem… J eg o Atu t p o czern iał. Nie czek ałem n a an io ły zems ty , języ k i p ło mien i, b ły s k awice an i ro zwierającą s ię ziemię. Us u n ąłem n as p o za ju ry s d y k cję Wzo rca… i to n ap rawd ę s zy b k o . Leżałem n a zielo n ej trawie p o d d rzewem. Ob o k p rzep ły wały p as ma mg ły , a Wzo rzec taty mig o tał w d o le. J u rt z mieczem n a k o lan ach s ied ział p o tu reck u n a mas ce s amo ch o d u . Co rwin a n ie b y ło wid ać. — Co s ię s tało ? — zap y tał J u rt. — J es tem ro zb ity , p ad n ięty i wy k o ń czo n y . M am zamiar tu leżeć i g ap ić s ię n a mg łę, d o p ó k i u my s ł mi n ie o d p ły n ie — o d p o wied ziałem. — Po zn aj Co ral, Nay d ę i Dalta. Wy s łu ch aj ich h is to rii, J u rt, i o p o wied z im s wo ją. Nie b u d źcie mn ie n awet n a k o n iec ś wiata, ch y b a że miałb y n ap rawd ę d o b re efek ty s p ecjaln e. Nas tęp n ie p rzy s tąp iłem d o s p ełn ian ia o b ietn icy , d o wtó ru cich n ącej g itary i d alek ieg o g ło s u Sary K. Trawa b y ła cu d o wn ie mięk k a. M g ła wiro wała w my ś lach , g as n ący ch w ciemn o ś ci. I wted y … i wted y … wted y …

Szed łem. Szed łem, p ły n ąłem n iemal p o k alifo rn ijs k im cen tru m h an d lo wy m, g d zie częs to b y wałem. Gru p k i d zieciak ó w, p ary z n iemo wlak ami w wó zk ach , k o b iety z p aczk ami, mijają, s ło wa zag łu s zo n e mu zy k ą z g ło ś n ik a s k lep u z p ły tami. Do n iczk o we o azy za s zk łem, s mak o wite zap ach y , o b ietn ice p lak ató w o wy p rzed aży . Szed łem. Ob o k d ro g erii. Ob o k s k lep u z o b u wiem. Ob o k s k lep u ze s ło d y czami… Wąs k i k o ry tarz z lewej. Nig d y d o tąd g o n ie zau waży łem. M u s zę s k ręcić… Dziwn e, że b y ł tu d y wan … i ś wiece w wy s o k ich lich tarzach , ś wieczn ik ach i k an d elab rach s to jący ch n a wąs k ich s k rzy n iach . Ścian y mig o tały o d … Od wró ciłem s ię. Z ty łu n iczeg o n ie b y ło . Zn ik n ęło cen tru m h an d lo we. Ko ry tarz k o ń czy ł s ię ś lep ą ś cian ą. Wis iał n a n iej n ied u ży g o b elin , p rzed s tawiający d ziewięć wp atrzo n y ch we mn ie p o s taci. Wzru s zy łem ramio n ami i zn ó w s ię o d wró ciłem. — Co ś jes zcze p o zo s tało z two jeg o zak lęcia, wu jk u — zau waży łem. — No có ż, b ierzmy s ię d o p racy . Szed łem. Teraz w cis zy . Przed s ieb ie. Do miejs ca, g d zie lś n iły lu s tra. By łem tam ju ż k ied y ś , p rzy p o mn iałem s o b ie, d awn o temu … jeg o lo k alizacja n ie b y ła p rzy p is an a d o zamk u Amb er. By ło tu taj, n a czu b k u p amięci… mo je mło d s ze ja p rzech o d ziło tęd y i to n ies amo tn ie… lecz wied ziałem, że cen ą teg o p rzy p o mn ien ia b y łab y u trata k o n tro li w ty m miejs cu . Niech ętn ie u wo ln iłem o b raz i zwró ciłem s p o jrzen ie n a n ied u że o waln e lu s tro p o lewej s tro n ie. Uś miech n ąłem s ię. Tak s amo mo je o d b icie. Po k azałem języ k i w zamian o trzy małem p o d o b n e p o zd ro wien ie. Ru s zy łem d alej. Do p iero p o k ilk u k ro k ach u ś wiad o miłem s o b ie, że o d b icie p rzed s tawiało mn ie w d emo n iczn ej fo rmie, g d y w rzeczy wis to ś ci p rzy b rałem lu d zk ą. Po p rawej s tro n ie zab rzmiało cich e ch rząk n ięcie. Od wró ciłem s ię tam i s p o jrzałem n a mo jeg o b rata M an d o ra w czarn o o b ramo wan y m lu s terk u . — Dro g i ch ło p cze — o d ezwał s ię. — Kró l u marł. Niech ży je two ja o ś wieco n a o s o b a, g d y ty lk o ws tąp is z n a tro n . Lep iej s ię p o s p ies z, b y wró cić n a k o ro n ację n a Krań cu Świata, z o b lu b ien icą Klejn o tu alb o b ez n iej. — Nap o tk ałem p ewn e p ro b lemy — o d p o wied ziałem. — Nic warteg o ro związy wan ia ak u rat teraz. O wiele ważn iejs za jes t two ja o b ecn o ś ć w Dwo rcach . — Nie. Ważn iejs i s ą mo i p rzy jaciele. Lek k i u ś miech p rzemk n ął p o jeg o warg ach .

— Zn ajd zies z id ealn ą mo żliwo ś ć, ab y ich ch ro n ić — o d p arł. — I czy n ić, co zech ces z, z wro g ami. — Wró cę — zap ewn iłem. — Nied łu g o . Ale n ie p o to , żeb y p rzy jąć k o ro n ę. — J ak s o b ie ży czy s z, M erlin ie. Prag n iemy p rzed e ws zy s tk im two jej o b ecn o ś ci. — Niczeg o n ie o b iecu ję — zas trzeg łem. Zaś miał s ię i lu s tro o p u s to s zało . Od wró ciłem s ię. Po s zed łem d alej. Zn o wu ś miech . Z lewej. M o ja matk a. Ob s erwo wała mn ie z wy raźn y m ro zb awien iem z czerwo n ej ramy rzeźb io n ej w k wiaty . — Szu k aj g o w Otch łan i! — zawo łała. — Szu k aj g o w Otch łan i! M in ąłem ją, a ś miech trwał jes zcze p rzez ch wilę za mo imi p lecami. — Ps s t! Po p rawej: d łu g ie, wąs k ie zwierciad ło w zielo n y ch ramach . — M erlin ie — p o wied ziała. — Szu k ałam, ale ś wietln y Gh o s s t n ie s s tan ął mi n a d ro d ze. — Dzięk u ję ci, Glait. Ro zg ląd aj s ię n ad al. — Tak . M u s imy u s iąś ć razem n o cą w ciep ły m miejs s cu , p ić mlek o i ws s p o min ać s s tare czas s y . — By ło b y miło . Tak , mu s imy . J eś li n ie p o żre n as co ś więk s zeg o . — Ss s s s ! Czy żb y to ś miech ? — Po wo d zen ia w ło wach , Glait. — Is s to tn ie. Ss s ! … I d alej. — Sy n u Amb eru , n o s icielu s p ik ard a… To z mro czn ej n is zy p o lewej. Przy s tan ąłem i s p o jrzałem. Rama b y ła b iała, s zk ło s zare. W n im czło wiek , k tó reg o n ig d y n ie s p o tk ałem. Ko s zu lę n o s ił czarn ą i ro zp iętą p o d s zy ją, n a to b rązo wą, s k ó rzan ą k amizelk ę. Wło s y miał jas n e, o czy … mo że zielo n e. — Słu ch am? — Sp ik ard zo s tał u k ry ty w Amb erze — o ś wiad czy ł — żeb y ś ty g o zn alazł. M a o g ro mn ą mo c. Ciąży też n a n im k ilk a zak lęć, k tó re zmu s zą jeg o n o s iciela, b y w o k reś lo n y ch s y tu acjach zach o wał s ię w o k reś lo n y s p o s ó b .

— Po d ejrzewałem to . Co ma ro b ić? — Po p rzed n io n ależał d o Sway v illa, k ró la Ch ao s u . Zmu s i wy b ran eg o n as tęp cę tro n u d o p ewn y ch zach o wań i d o u leg ło ś ci wo b ec s u g es tii p ewn y ch o s ó b . — To zn aczy ? — Ko b iety , k tó ra ś miała s ię i wo łała: „Szu k aj g o w Otch łan i!”. M ężczy zn y w czern i, k tó ry p rag n ie tweg o p o wro tu . — Dara i M an d o r! To o n i rzu cili czary n a p ierś cień ? — Właś n ie tak . A mężczy zn a p o d ło ży ł g o , b y ś ty g o zn alazł. — Nie ch ciałb y m teraz z n ieg o rezy g n o wać — wy zn ałem. — Czy is tn ieje s p o s ó b o d wró cen ia ty ch zak lęć? — Natu raln ie. Ale n ie p o win ien eś s ię ty m martwić. — Dlaczeg o n ie? — Pierś cień , k tó ry n o s is z, n ie jes t ty m, o k tó ry m mó wiłem. — Nie ro zu miem. — Zro zu mies z. Nie o b awiaj s ię. — A k im ty jes teś , p an ie? — M am n a imię Delwin . By ć mo że n ig d y n ie s p o tk amy s ię twarzą w twarz… Ch y b a że zo s tan ą u wo ln io n e p ewn e p rad awn e p o tęg i. Po d n ió s ł ręk ę. Zo b aczy łem, że o n ró wn ież n o s i s p ik ard . — Do tk n ij s wo im p ierś cien iem mo jeg o — ro zk azał. — Wted y mo żn a mu p o lecić, b y p rzen ió s ł cię d o mn ie. Un io s łem d ło ń i p rzy s u n ąłem ją d o p o wierzch n i s zk ła. Kied y p ierś cien ie zd awały s ię d o ty k ać, n as tąp ił ś wietln y b ły s k i Delwin zn ik n ął. Op u ś ciłem ręk ę. Ru s zy łem d alej. Od ru ch o wo zatrzy małem s ię p rzed s k rzy n ią i o two rzy łem wiek o . Sp o jrzałem. Wn ętrze n ie n ależało d o teg o ś wiata. Sk rzy n ia zawierała min iatu ro wą rep ro d u k cję k ap licy mo jeg o o jca: maleń k ie b arwn e k afelk i, tak ie s ame p ło n ące ś wiece, a n a o łtarzu n awet Gray s wan d ir jak d la lalk i. — Od p o wied ź leży p rzed to b ą, p rzy jacielu — zab rzmiał g ard ło wy g ło s , zn ajo my , a jed n o cześ n ie o b cy . Un io s łem wzro k k u zwierciad łu w lawen d o wej ramie. Nie zau waży łem, że wis i n ad s k rzy n ią. Dama w n im wid o czn a miała d łu g ie, czarn e jak węg iel wło s y i o czy tak ciemn e, że n ie mo g łem p o zn ać, g d zie k o ń czą s ię źren ice i zaczy n ają tęczó wk i. Blad o ś ć cery p o d k reś lał mo że ró żo wy cień d o p o wiek i k o lo r warg . Te o czy …

— Rh an d a! — zawo łałem. — Pamiętas z! Nap rawd ę mn ie p amiętas z! — … I d n i g ier w tan iec k o ś ci — d o k o ń czy łem. — Do ro s ła i p ięk n a. Nied awn o o to b ie my ś lałem. — A ja p o czu łam p rzez s en mu ś n ięcie twej u wag i, mó j M erlin ie. Przy k ro mi, że ro zs taliś my s ię tak n ag le, ale ro d zice… — Ro zu miem — zap ewn iłem ją. — Uzn ali, że jes tem d emo n em alb o wamp irem. — Tak . — Przez p o wierzch n ię zwierciad ła wy ciąg n ęła b lad ą d ło ń , ch wy ciła mo ją, p o ciąg n ęła d o s ieb ie. W lu s trze p rzy cis n ęła ją d o warg . By ły zimn e. — Wo leli raczej, b y m u trzy my wała k o n tak ty z s y n ami i có rk ami mężczy zn i k o b iet n iż z k imś n as zeg o ro d zaju . Po k azała w u ś miech u k ły . W d zieciń s twie n ie b y ły tak wid o czn e. — Bo g o wie! Wy g ląd as z jak czło wiek — s twierd ziła. — Od wied ź mn ie k ied y ś w Wild wo o d . Pch n ięty imp u ls em, p o ch y liłem s ię. Nas ze u s ta zetk n ęły s ię w zwierciad le. Kimk o lwiek b y ła, k ied y ś b y liś my p rzy jació łmi. — Od p o wied ź — p o wtó rzy ła — leży p rzed to b ą. Od wied ź mn ie. Lu s tro p o czerwien iało i zn ik n ęło . Kap lica w s k rzy n i p o zo s tała n iezmien io n a. Zamk n ąłem wiek o i o d wró ciłem s ię. Dalej. Lu s tra p o lewej, p o p rawej. A w n ich ty lk o ja. I n ag le… — No n o , b ratan k u . Zag u b io n y ? — J ak zwy k le. — Nie p o wiem, żeb y m cię o to win ił. — Oczy miał k p iące i mąd re, wło s y ru d e jak jeg o s io s tra Fio n a alb o n ieży jący b rat Bran d . Alb o Lu k e. — Bley s — zd ziwiłem s ię. — O co tu ch o d zi, d o d iab ła? — M am p o zo s tałą częś ć wiad o mo ś ci Delwin a — o d p arł. Sięg n ął d o k ies zen i. — Trzy maj. Sięg n ąłem d o lu s tra i o d eb rałem d ar. To b y ł d ru g i s p ik ard , p o d o b n y d o teg o , k tó ry miałem n a p alcu . — To ten , o k tó ry m mó wił Delwin — wy jaś n ił Bley s . — Nie wo ln o ci g o wk ład ać. Przez ch wilę p rzy g ląd ałem s ię p ierś cien io wi. — A co mam z n im zro b ić? — s p y tałem. — Sch o waj d o k ies zen i. W o d p o wied n im czas ie zn ajd zies z mo że jak ieś

zas to s o wan ie. — Sk ąd g o mas z? — Zamien iłem, k ied y M an d o r g o p o d rzu cił. Na ten , k tó ry mas z teraz n a p alcu . — A tak w o g ó le, to ile ich jes t? — Dziewięć — rzek ł. — Pewn ie wies z o n ich ws zy s tk o ? — Więcej n iż więk s zo ś ć lu d zi. — To ch y b a n ietru d n e. Przy p u s zczam, że n ie mas z p o jęcia, g d zie p rzeb y wa teraz mó j o jciec? — Nie. Ale ty wies z. Po wied ziała ci two ja p rzy jació łk a, ta d ama o k rwis ty ch g u s tach . — Zag ad k i — mru k n ąłem. — Zaws ze lep s ze n iż b rak jak iejk o lwiek o d p o wied zi — zau waży ł. A p o tem zn ik n ął, a ja p o s zed łem d alej. A p o ch wili to tak że zn ik n ęło . Dry fo wałem. Wś ró d czern i. Do b rze… tak d o b rze. * Is k ra ś wiatła p rzeb iła s ię p rzez mo je rzęs y . Zamk n ąłem o czy . Ale p rzeto czy ł s ię g ro m i p o ch wili zn o wu zaczęło p rzeciek ać ś wiatło . Ciemn e lin ie p ap ro cią…

wś ró d

b ru n atn y ch , o s try ch

g rzb ietó w, las ó w

zaro ś n ięty ch

W ch wilę p ó źn iej zd o ln o ś ć o cen y p ercep cji p rzeb u d ziła s ię i ws k azała, że leżę n a b o k u i wp atru ję s ię w s p ęk an ą ziemię p o międ zy k o rzen iami d rzewa; tu i ó wd zie wid o k u ro zmaicały k ęp k i trawy . Patrzy łem u p arcie. Nag le b ły s k awica ro zjaś n iła o b raz, a zaraz p o n iej zah u czał g ro m. Ziemia zd awała s ię d y g o tać. Sły s załem u d erzen ia k ro p li o liś cie d rzewa, o mas k ę s amo ch o d u . Nad al o b s erwo wałem n ajwięk s zą s zczelin ę, p rzecin ającą d o lin ę mo jej u wag i. … I u ś wiad o miłem s o b ie, że wiem. To b y ła tęp a wied za p rzeb u d zen ia. Źró d ła emo cji ciąg le jes zcze d rzemały . W o d d ali s ły s załem zn ajo me g ło s y p ro wad zące cich ą ro zmo wę. Sły s załem też b rzęk s ztu ćcó w o p o rcelan ę. Za ch wilę żo łąd ek d o jd zie d o s ieb ie i p rzy łączę s ię d o n ich . Na razie p rzy jemn ie b y ło leżeć p o d p łas zczem, s łu ch ać d es zczu i wied zieć… Po wró ciłem d o mo jeg o min iatu ro weg o ś wiata i jeg o mro czn eg o k an io n u …

Gru n t zad y g o tał zn o wu , ty m razem b ez ak o mp an iamen tu b ły s k awicy czy g rzmo tu . I d rżał ciąg le. Iry to wało mn ie to , g d y ż n iep o k o iło mo ich p rzy jació ł i k rewn y ch , s k łan iało ich , b y p o d n o s ili g ło s y w to n acji p o d o b n ej d o lęk u . A tak że p o ru s zało we mn ie d rzemiący k alifo rn ijs k i o d ru ch w ch wili, g d y ch ciałem ty lk o leżeć i ro zk o s zo wać s ię ś wieżo zd o b y tą wied zą. — M erlin ie, o b u d ziłeś s ię? — Tak . — Us iad łem, s zy b k o p rzetarłem o czy i p rzejech ałem p alcami p o wło s ach . To u p ió r mo jeg o o jca k lęk n ął o b o k i właś n ie p o trząs n ął mn ie za ramię. — Wy g ląd a n a to , że mamy p ro b lem — o ś wiad czy ł. — O p o ten cjaln ie ek s tremaln y ch s k u tk ach . Sto jący za n im J u rt k ilk a razy k iwn ął g ło wą. Gru n t zad rżał zn o wu , wo k ó ł s p ad ały liś cie i g ałązk i, p o d s k ak iwały k amy k i, u n o s ił s ię k u rz, mg ły b y ły p o ru s zo n e. Od s tro n y g ru b eg o , b iało -czerwo n eg o o b ru s u , wo k ó ł k tó reg o s ied zieli Lu k e, Dalt, Co ral i Nay d a, u s ły s załem p ęk ające s zk ło . Od rzu ciłem p łas zcz i ws tałem. Zau waży łem, że w czas ie s n u k to ś zd jął mi b u ty . Wciąg n ąłem je z p o wro tem. Nas tąp ił k o lejn y ws trząs i mu s iałem s ię o p rzeć o d rzewo . — To jes t ten p ro b lem? — s p y tałem. — Czy co ś więk s zeg o ma zamiar g o zjeś ć? Sp o jrzał n a mn ie zd ziwio n y . — Kied y wy ry s o wałem ten Wzo rzec — p o wied ział — n ie mo g łem wied zieć, że o k o lica jes t n iep ewn a. An i że k tó reg o ś d n ia zd arzy s ię co ś tak ieg o . J eś li Wzo rzec p ęk n ie o d ty ch ws trząs ó w, ju ż p o n as … i to n ie ty lk o w n ajp ro s ts zy m zn aczen iu . J ak ro zu miem, ten twó j s p ik ard mo że k o rzy s tać z g ig an ty czn y ch źró d eł en erg ii. Czy zd o łałb y ś z jeg o p o mo cą ro zład o wać te n ap rężen ia? — Nie wiem — o d p o wied ziałem s zczerze. — Nig d y n iczeg o tak ieg o n ie p ró b o wałem. — Sp rawd ź s zy b k o . Zg o d a? Ale ja ju ż wiro wałem my ś lami wo k ó ł k o lcó w, d o tk n ięciem b u d ząc je d o ży cia. Po tem o d s zu k ałem ten n ajs iln iejs zy , p o ciąg n ąłem z n ieg o , wy p ełn iłem en erg ią ciało i d u ch a. Siln ik zap alił i p raco wał teraz n a jało wy m b ieg u , a ja s ied ziałem za k iero wn icą. Wrzu ciłem b ieg , wy ciąg ając lin ię s iły ze s p ik ard a w d ó ł, p o d ziemię. Sięg ałem tam p rzez d łu g i czas , s zu k ając p rzy ty m o d p o wied n iej metafo ry d la s u b iek ty wn eg o o k reś len ia teg o , co mó g łb y m o d k ry ć. … Brn ę z p laży d o o cean u … fale łas k o czą mn ie w b rzu ch , w p ierś … p alcami wy czu wam k amien ie, p as ma wo d o ro s tó w… Czas em k amień o d wraca s ię, zs u wa,

u d erza o d ru g i, ześ lizg u je… Oczy n ie wid ziały d n a. Ale s k ały i jak iś wrak d o s trzeg ałem w ich p o ło żen iu i ru ch u tak wy raźn ie, jak b y d n o b y ło o ś wietlo n e. Po o mack u , w d ó ł, p o p rzez wars twy , jed en p alec jak p ro mień latark i b ieg n ie p o s k aln y ch p o wierzch n iach , b ad a n acis k jed n y ch n a d ru g ie, izo s taty czn e p o cału n k i p o d ziemn y ch g ó r, o ro g en iczn e ero g en ie p o wo ln eg o ru ch u , ciało p ies zczące min erały w n ajciemn iejs zy ch z s ek retn y ch miejs c… Us k o k ! Sk ała s ię zs u wa, mo je ciało za n ią… Nu rk u ję p o n ią, p o d ążając o s u wający m s ię tu n elem. Pęd zę p rzed s ieb ie, emitu jąc żar, ro ztrzas k u jąc s k ałę, wy b ijając n o we p rzejś cia, d alej, d alej… Nad ch o d zi tęd y . Przeb ijam k amien n y mu r, n as tęp n y . Nas tęp n y . Nie b y łem p ewien , że to właś ciwy s p o s ó b , b y je o d s u n ąć, ale jed y n y , jak i zn ałem i mo g łem wy p ró b o wać. Tęd y ! Tęd y , d o d iab ła! Uru ch o miłem jes zcze d wa k an ały , trzeci… czwarty … Po d ziemią wy s tąp iła lek k a wib racja. Otwo rzy łem jes zcze jed en k an ał. W mo jej metafo rze s k ały u s tab ilizo wały s ię p o d wo d ami. Po ch wili u s tały wib racje g ru n tu . Po wró ciłem d o miejs ca, g d zie p o raz p ierws zy d o s trzeg łem u s k o k . Teraz b y ło s tab iln e, ch o ć n ap rężen ie n ie zn ik n ęło . Wy czu ć je, wy czu ć s taran n ie. Op is ać wek to r. I p o d ąży ć za n im. Do p u n k tu p o czątk o weg o . Ale n ie. Ten p u n k t jes t ty lk o s u mą wek to ró w. Prześ led zić je. I zn o wu . Ko lejn e zło żen ia. Zb ad ać. Sięg n ąć d o n as tęp n y ch k an ałó w. Trzeb a o p is ać całk o wity ro zk ład n ap rężeń , zło żo n y jak s y s tem n erwo wy . M u s zę zach o wać w u my ś le d rzewo ro zg ałęzień . Ko lejn a wars twa. M o że to n ierealn e. M o że w to p o g raficzn y ch ro zwid len iach o cen iam n ies k o ń czo n o ś ć. Sto p -k latk a. Up ro ś cić zag ad n ien ie. Zig n o ro wać g ałęzie rzęd ó w p o wy żej trzecieg o . Prześ led zić d o n as tęp n eg o ro zwid len ia. Są p ętle — d o b rze. Zaczy n a o d d ziały wać p ły ta. Lep iej. Sp ró b o wać k o lejn eg o s k o k u . Nic z teg o . Za wielk i o b raz, b y g o o g arn ąć. Od rzu cić trzeci rząd . Tak . Og ó ln e lin ie wy k reś lo n e. Przeliczo n e wek to ry tran s mis ji… aż d o p ły ty … p rawie. Wch ło n ięty n acis k jes t n iżs zy n iż całk o wity n acis k p rzy ło żo n y . Dlaczeg o ? Do d atk o wy p u n k t wejś cia wzd łu ż d ru g ieg o wek to ra, k ieru jąceg o d o tej d o lin y ro zry wające s iły . — M erlin ie! Do b rze s ię czu jes z? — Dajcie mi s p o k ó j — s ły s zę włas n y g ło s .

Wy d łu ży ć zatem źró d ło wejś cio we, wy czu cia, ch arak tery s ty k i tran s mis ji… Czy to Lo g ru s wid zę p rzed s o b ą? Otwo rzy łem jes zcze trzy k an ały , s k o n cen tro wałem s ię n a ty m o b s zarze, zacząłem g o p o d g rzewać. Po ch wili p ęk ały ju ż s k ały , p ó źn iej zaczęły s ię to p ić. M o ja ś wieżo wy p ro d u k o wan a mag ma p o p ły n ęła wzd łu ż lin ii u s k o k ó w. W p u n k cie, s k ąd b rała p o czątek p o b u d zająca s iła, p o ws tał p u s ty o b s zar… Do ty łu . Wy co fałem s wo je s o n d y , zamk n ąłem s p ik ard . — Co zro b iłeś ? — zap y tał. — Zn alazłem miejs ce, g d zie Lo g ru s s tero wał n ap rężen iami s k ał — wy jaś n iłem. — Us u n ąłem je. Teraz jes t tam mała g ro ta. J eś li s ię zawali, mo że jes zcze b ard ziej zmn iejs zy ć n ap ięcie. — Czy li u s tab ilizo wałeś je? — Przy n ajmn iej n a razie. Nie zn am o g ran iczeń Lo g ru s u , ale mu s i teraz p o s zu k ać in n ej d ro g i. Po tem mu s i ją wy p ró b o wać. A ś led zen ie p o s u n ięć Wzo rca s p o wo ln i jeg o d ziałan ia. — Czy li zy s k ałeś d la n as n ieco czas u . Oczy wiś cie, w n as tęp n ej k o lejn o ś ci mo że n as zaatak o wać Wzo rzec. — M o żliwe — p rzy zn ałem. — Sp ro wad ziłem tu ws zy s tk ich , b o my ś lałem, że b ęd ą b ezp ieczn i o d o b u Po tęg . — Najwy raźn iej zy s k wart b y ł ry zy k a. — No d o b rze — mru k n ąłem. — Po ra ch y b a d ać im k ilk a in n y ch p o wo d ó w d o zmartwien ia. — Na p rzy k ład ? Sp o jrzałem n a n ieg o : u p ió r Wzo rca mo jeg o o jca, s trażn ik teg o miejs ca. — Wiem, g d zie zn ajd u je s ię twó j o ry g in ał z k rwi i k o ś ci — o ś wiad czy łem. — I zamierzam g o u wo ln ić. Nag le zajaś n iała b ły s k awica. Po d mu ch wiatru wzn ió s ł o p ad łe liś cie, p o ru s zy ł mg łę. — M u s zę ci to warzy s zy ć — rzek ł. — Po co ? — To ch y b a jas n e. J es tem n im o s o b iś cie zain teres o wan y . — Zg o d a.

Gro my h u czały d o o k o ła, a k o lejn e u d erzen ie wich u ry ro zerwało ś cian ę mg ły . J u rt zb liży ł s ię d o n as . — M y ś lę, że s ię zaczęło — p o wied ział. — Co ? — zap y tałem. — Starcie Po tęg . Przez d łu g i czas Wzo rzec miał p rzewag ę. Ale k ied y Lu k e g o u s zk o d ził, a ty p o rwałeś o b lu b ien icę Klejn o tu , mu s iał s tać s ię s łab s zy … w s to s u n k u d o Lo g ru s u … n iż b y ł o d wiek ó w. Wo b ec teg o Lo g ru s p o s tan o wił zaatak o wać. Zatrzy mał s ię ty lk o n a mo men t, żeb y w p rzelo cie s p ró b o wać u s zk o d zić ten Wzo rzec. — Ch y b a że Lo g ru s ch ciał n as wy p ró b o wać — zau waży łem. — A to p o p ro s tu b u rza. Kied y mó wiłem, zaczął p ad ać lek k i d es zcz. — Przy b y łem tu taj, b o s ąd ziłem, że w p rzy p ad k u k o n flik tu żad en z n ich n ie tk n ie teg o miejs ca — p o d jął J u rt. — Przy jąłem, że n a u d erzen ie w ty m k ieru n k u n ie zech cą tracić p o trzeb n ej d o atak u en erg ii. — To ro zu mo wan ie mo że wciąż b y ć p o p rawn e — zau waży łem. — Ch o ciaż raz ch ciałb y m s ię zn aleźć p o s tro n ie zwy cięzcó w — o ś wiad czy ł. — Nie jes tem p ewien , czy o b ch o d zi mn ie d o b ro i zło . To d y s k u s y jn e warto ś ci. Ch ciałb y m d la o d mian y trafić d o facetó w, k tó rzy wy g ry wają. Co p rzewid u jes z, M erlin ie? Co zamierzas z? — Co rwin i ja wy ru s zamy d o Dwo rcó w, żeb y u wo ln ić mo jeg o o jca — wy jaś n iłem. — Po tem ro zwiążemy to , co i s zczęś liwie. Wies z, jak to id zie.

wy mag a ro związan ia, i b ęd ziemy

ży li d łu g o

Po k ręcił g ło wą. — Nig d y n ie u miem o d g ad n ąć, czy jes teś d u rn iem czy też two ja p ewn o ś ć s ieb ie ma jak ieś p o d s tawy . Za k ażd y m razem, k ied y u zn awałem cię za d u rn ia, p łaciłem za to . — Zerk n ął n a mro czn e n ieb o , o tarł z czo ła k ro p le d es zczu . — Nie wiem, co ro b ić… ale ty wciąż mo żes z zo s tać k ró lem Ch ao s u . — Nie. — … I cies zy ć s ię b lis k imi k o n tak tami z Lo g ru s em i Wzo rcem. — J eś li n awet, to ja teg o n ie p o jmu ję. — Nieważn e — s twierd ził. — J es tem z to b ą. Po d s zed łem d o p o zo s tały ch , o b jąłem Co ral. — M u s zę wró cić d o Dwo rcó w — p o wied ziałem. — Piln u j Wzo rca. Wró cimy . Trzy jas k rawe b ły s k i ro zś wietliły n ieb o . Wiatr p o trząs n ął d rzewem.

Od wró ciłem

s ię

p rzes tąp iliś my p ró g .

i

s two rzy łem

w p o wietrzu

d rzwi. Up ió r Co rwin a

i

ja

ROZDZIAŁ XII I tak p o wró ciłem d o Dwo rcó w Ch ao s u , ws tęp u jąc tu p rzez zak rzy wio n ą p rzes trzeń g alerii rzeźb Sawalla. — Gd zie jes teś my ? — zap y tał mó j u p ió r-o jciec. — To co ś w ro d zaju mu zeu m — wy jaś n iłem. — Wy b rałem je, b o o ś wietlen ie jes t tu marn e i mo żn a zn aleźć d o ś ć k ry jó wek . Przy jrzał s ię n iek tó ry m ek s p o n ato m, a tak że ich u ło żen iu n a ś cian ach i s u ficie. — Piek ieln e miejs ce, żeb y w n im to czy ć walk ę — zau waży ł. — Ch y b a tak . — Tu taj d o ras tałeś , co ? — Tak . — J ak b y ło ? — Właś ciwie n ie wiem. Nie mam z czy m p o ró wn y wać. M iewałem s zczęś liwe ch wile, s am alb o z p rzy jació łmi, miewałem p rzy k re. J ak k ażd e d zieck o . — A to miejs ce… ? — To Lin ie Sawall. Żału ję, że n ie mamy czas u , żeb y p o k azać ci cało ś ć, p rzep ro wad zić p rzez ws zy s tk ie d ro g i. — M o że k ied y ś . — M o że. Ru s zy łem. M iałem n ad zieję, że p o jawi s ię Gh o s twh eel alb o Kerg ma. Nic z teg o . Wres zcie s k ręciliś my w k o ry tarz, k tó ry d o p ro wad ził n as d o k o mn aty arras ó w, s k ąd d ro g a wio d ła d o s ali, g d zie zmierzałem. Drzwi k o mn aty wy ch o d ziły b o wiem n a p rzejś cie mijające g alerię metalo wy ch d rzew. Zan im jed n ak wy s zliś my , u s ły s załem jak ieś g ło s y . Czek aliś my więc w k o mn acie — g d zie s tał s zk ielet Dżab b ers mo k a p o malo wan y n a p o marań czo wo , n ieb ies k o i żó łto , wczes n y o k res p s y ch o d eliczn y — aż p rzejd ą ro zmawiający . W jed n y m z n ich n aty ch mias t ro zp o zn ałem s wo jeg o b rata M an d o ra. Dru g ieg o n ie zd o łałem zid en ty fik o wać jed y n ie n a p o d s tawie g ło s u , ale g d y n as mijali, zo b aczy łem lo rd a Ban ces a z Amb leras h , Najwy żs zeg o Kap łan a Węża, Któ ry J es t M an ifes tacją Lo g ru s u (żeb y ch o ć raz zacy to wać jeg o p ełn y ty tu ł). W marn ej p o wieś ci z p ewn o ś cią p rzy s tan ęlib y p rzed d rzwiami, a ja p o d s łu ch ałb y m ich ro zmo wę i d o wied ział s ię ws zy s tk ieg o , co ch ciałem wied zieć n a d o wo ln y temat.

Zwo ln ili, p rzech o d ząc. — A więc tak s ię to d o k o n a? — zap y tał Ban ces . — Tak — o d p arł M an d o r. — J u ż n ied łu g o . A p o tem o d d alili s ię i n ie u s ły s załem ju ż an i s ło wa. Nas łu ch iwałem ich k ro k ó w, p ó k i n ie u cich ły . Po tem o d czek ałem jes zcze ch wilę. Przy s iąg łb y m, że jak iś cich y g ło s n ak azu je mi: „Id ź. Id ź za n imi”. — Sły s załeś co ś ? — s zep n ąłem. — Nie. Wy s zliś my więc n a k o ry tarz i s k ręciliś my w p rawo , w k ieru n k u p rzeciwn y m d o teg o , k tó ry wy b rali Ban ces z M an d o rem. I n aty ch mias t p o czu łem ciep ło tro ch ę p o n iżej leweg o b io d ra. — M y ś lis z, że p rzeb y wa g d zieś tu taj? — s p y tał u p ió r Co rwin a. — J ak o więzień Dary ? — Tak i n ie — o d p o wied ziałem. — Au ! M iałem wrażen ie, że ro zżarzo n y węg iel s p ad ł mi n a u d o . Wb iłem d ło ń w k ies zeń i ws u n ąłem s ię d o n ajb liżs zej n is zy , k tó rą d zieliłem z jak ąś zmu mifik o wan ą d amą w b u rs zty n o wy m s ark o fag u . Zro zu miałem, co to jes t, ju ż w ch wili, g d y zacis k ałem n a n im p alce. Ob u d ziło to całą s erię filo zo ficzn y ch s p ek u lacji, k tó ry ch ro zważać w tej ch wili n ie miałem an i czas u , an i o ch o ty . Po trak to wałem je zatem w s p o s ó b u ś więco n y trad y cją: o d ło ży łem n a p ó źn iej. To s p ik ard wy jąłem z k ies zen i i teraz leżał ciep ły n a mo jej d ło n i. Prawie n aty ch mias t maleń k a is k ierk a p rzes k o czy ła o d n ieg o d o teg o , k tó ry miałem n a p alcu . Nas tąp ił b ezg ło ś n y k o n tak t, ciąg o b razó w, id ei, u czu ć p o n ag lający ch , b y m o d s zu k ał M an d o ra i o d d ał mu s ię d o d y s p o zy cji w celu p rzy g o to wan ia mo jej k o ro n acji n a k ró la Ch ao s u . Ro zu miałem teraz, d laczeg o Bley s zak azał mi g o n o s ić. Bez p o ś red n ictwa mo jeg o s p ik ard a s u g es tie tamteg o b y ły b y n ie d o o d p arcia. Wy k o rzy s tałem włas n y p ierś cień , żeb y u cis zy ć tamten i wzn ieś ć wo k ó ł n ieg o cien k ą izo lu jącą s k o ru p ę. — M as z d wa tak ie p as k u d ztwa! — zau waży ł u p ió r Co rwin a. Przy tak n ąłem. — Wies z mo że o n ich co ś , czeg o ja n ie wiem? — zap y tałem. — To zn aczy właś ciwie co k o lwiek .

Po k ręcił g ło wą. — Ty lk o ty le, że p o d o b n o s ą wczes n y mi o b iek tami mo cy . Po ch o d zą z czas ó w, k ied y ws zech ś wiat b y ł jes zcze całk iem mętn y , a k rain y Cien ia n ie tak wy raźn ie o k reś lo n e. Kied y n ad s zed ł czas , ich p o s iad acze zas n ęli alb o ro zp ły n ęli s ię czy co k o lwiek , co ro b ią tak ie p o s tacie, n ato mias t s p ik ard y zo s tały u s u n ięte, u k ry te lu b p rzek s ztałco n e czy co k o lwiek , co d zieje s ię z tak imi p rzed mio tami p o zak o ń czen iu o p o wieś ci. Is tn ieje wiele jej wers ji, ma s ię ro zu mieć. J ak zaws ze. Ale s p ro wad zen ie d o Dwo rcó w d wó ch s p ik ard ó w z p ewn o ś cią ś ciąg n ie n a cieb ie u wag ę, n ie ws p o min ając ju ż o ty m, że ich o b ecn o ś ć n a ty m b ieg u n ie is tn ien ia zwięk s zy p o tęg ę Ch ao s u . — O ran y ! Po lecę, żeb y ten , k tó ry n o s zę, też s ię u k ry ł. — Nie s ąd zę, żeb y to s ię u d ało . Ch o ciaż n ie jes tem p ewien . M y ś lę, że mu s i u trzy my wać s tały k o n tak t ze ws zy s tk imi źró d łami en erg ii, a tak a ciąg ła tran s mis ja mu s i zd rad zać jeg o o b ecn o ś ć. — W tak im razie ro zk ażę, żeb y n as tro ił s ię n a mo żliwie n is k i p o zio m. Kiwn ął g ło wą. — Ko n k retn y ro zk az n a p ewn o n ie zas zk o d zi — s twierd ził. — Ch o ciaż p rawd o p o d o b n ie ro b i to au to maty czn ie. Sch o wałem d ru g i p ierś cień d o k ies zen i, wy s u n ąłem s ię z n is zy i ru s zy łem k o ry tarzem. Zwo ln iłem, k ied y zd awało mi s ię, że d o cieramy d o właś ciweg o miejs ca. M y liłem s ię jed n ak . M etalo weg o las u n ie b y ło . M in ęliś my więc tę s ek cję. Po ch wili zn aleźliś my s ię w zn ajo my m p u n k cie — z p rzeciwn ej s tro n y p o p rzed zający m metalo wy las . J u ż o d wracając s ię, wied ziałem. Wied ziałem, co zas zło . Kied y d o tarliś my d o właś ciwej s ali, zatrzy małem s ię i p atrzy łem. — Co to jes t? — zap y tał mó j u p io rn y o jciec. — Wy g ląd a jak wy s tawa ws zelk ich ty p ó w o s trej b ro n i i n arzęd zi, jak ie wy d ał z s ieb ie Ch ao s — s twierd ziłem. — J ak p ewn ie zau waży łeś , ws zy s tk ie s ą u s tawio n e o s trzami w g ó rę. — I co ? — zd ziwił s ię. — To jes t to miejs ce — o d p arłem. — M iejs ce, g d zie mieliś my s ię ws p iąć n a metalo we d rzewo . — M erle — rzek ł. — M o że ta o k o lica wy wiera jak iś s zk o d liwy wp ły w n a mo je

p ro ces y my ś lo we. Alb o two je. Nic z teg o n ie zro zu miałem. — To p o d s u fitem. — Ws k azałem ręk ą. — Zn am p rzy b liżo n e p o ło żen ie… ch y b a. Teraz wy g ląd a tu tro ch ę in aczej… — Co tam jes t, s y n u ? — Przejś cie… o b s zar p rzes k o k u , p o d o b n y d o teg o , p rzez k tó ry wes zliś my d o s ali ze s zk ieletem Dżab b ers mo k a. Ale ten p rzen ió s łb y n as d o two jej k ap licy . — I tam zmierzaliś my ? — Tak . Po tarł d ło n ią b ro d ę. — Wies z, zau waży łem k ilk a d o ś ć wy s o k ich o b iek tó w n a wy s tawach , k tó re min ęliś my — s twierd ził. — I n ie ws zy s tk ie b y ły z metalu alb o k amien ia. M o g lib y ś my p rzeciąg n ąć tu z k o ry tarza ten s łu p to temiczn y czy co k o lwiek to b y ło , u s u n ąć p arę o s try ch ek s p o n ató w, u s tawić g o … — Nie — p rzerwałem mu . — Dara n ajwy raźn iej o d k ry ła, że k to ś tu b y ł. Pewn ie o s tatn im razem, k ied y n iemal mn ie p rzy łap ała. Dlateg o zmien iła tu wy s tró j. Są ty lk o d wa s p o s o b y wejś cia n a g ó rę: p rzy n ieś ć tu co ś n iep o ręczn eg o , jak p ro p o n u jes z, i u s u n ąć s p o rą częś ć ty ch s zp ik u lcó w. Alb o u ży ć s p ik ard a i p rzefru n ąć n a miejs ce. Pierws ze ro związan ie p o trwa za d łu g o i p rawd o p o d o b n ie o d k ry ją n as p rzy p racy . Dru g ie wy mag a tak wielk ich en erg ii, że b ez wątp ien ia u ru ch o mi ws zy s tk ie mag iczn e alarmy , jak ie zain s talo wała w o k o licy . Ch wy cił mn ie p o d ręk ę i wy ciąg n ął z s ali. — M u s imy p o ro zmawiać — o ś wiad czy ł, p ro wad ząc d o alk o wy , g d zie s tała ławk a. Us iad ł i s k rzy żo wał ręce. — M u s zę wied zieć, co tu s ię, u lich a, d zieje — rzek ł. — Nie mo g ę ci p o mag ać, d o p ó k i mi n ie wy tłu maczy s z. J ak i jes t związek międ zy Co rwin em i jeg o k ap licą? — Do my ś liłem s ię ch y b a, o co ch o d ziło mamie, k ied y mi p o wied ziała: „Szu k aj g o w Otch łan i” — wy jaś n iłem. — Na p o d ło d ze k ap licy jes t mo zaik a ze s ty lizo wan y mi wizeru n k ami Amb eru i Dwo rcó w. Na k rań cu p o łó wk i Dwo rcó w p rzed s tawio n o Otch łań . Kied y b y łem w k ap licy , n awet s ię tam n ie zb liży łem. M o g ę s ię zało ży ć, że jes t tam p rzejś cie, a n a jeg o d ru g im k o ń cu zn ajd u je s ię więzien ie Co rwin a. Kiwał g ło wą, k ied y mó wiłem. — Czy li zamierzałeś p rzejś ć i g o u wo ln ić? — zap y tał. — Zg ad za s ię.

— Po wied z, czy te p rzejś cia mu s zą d ziałać w o b ie s tro n y ? — No n ie… Ah a, ro zu miem, o co ci ch o d zi. — Czy mó g łb y ś d o k ład n iej o p is ać mi tę k ap licę? Op o wied ziałem mu ws zy s tk o , co zap amiętałem. — In try g u je mn ie ten mag iczn y k rąg n a p o d ło d ze — o ś wiad czy ł. — To mo że b y ć ś ro d ek k o mu n ik acji z n im, b ez ry zy k a p rzeb y wan ia w jeg o o b ecn o ś ci. M o że jak iś ty p p rzek aźn ik a o b razu . — Niewy k lu czo n e, że b ęd ę mu s iał d łu g o tam majs tro wać… ch y b a że b ęd ę miał s zczęś cie. Pro p o n u ję, żeb y p rzelewito wać, wejś ć tam, s k o rzy s tać z p rzejś cia p rzy Otch łan i, d o trzeć d o n ieg o , u wo ln ić i wy n ieś ć s ię s tamtąd jak n ajs zy b ciej. Żad n y ch s u b teln o ś ci. Żad n ej fin ezji. J eś li co k o lwiek zach o wa s ię in aczej, n iż o czek u jemy , p rzeb ijemy s ię z p o mo cą s p ik ard a. M u s imy d ziałać s zy b k o , b o jak ty lk o zaczn iemy , o n i b ęd ą wied zieć. Przez d łu g ą ch wilę s p o g ląd ał w p rzes trzeń , jak b y s ię n ad czy mś mo cn o zas tan awiał. Wres zcie zap y tał: — Czy co ś mo g ło b y p rzy p ad k o wo u ru ch o mić alarm? — Hm… Przy p u s zczam, że jak iś b łąd zący mag iczn y s tru mień z p rawd ziwej Otch łan i. Czas ami je wy p lu wa. — Co mo g ło b y ws k azy wać n a tak ie zjawis k o ? — M ag iczn y d ep o zy t alb o tran s fo rmacja. — Po trafiłb y ś je p o d ro b ić? — Ch y b a tak . Ale w jak im celu ? Przy jd ą, żeb y zb ad ać s p rawę, n ie zn ajd ą Co rwin a i p rzek o n ają s ię, że to ty lk o s ztu czk a. Szk o d a wy s iłk u . Zach ich o tał. — Ale o n i g o zn ajd ą — p o wied ział. — J a zajmę jeg o miejs ce. — Nie mo g ę ci n a to p o zwo lić! — To mó j wy b ó r — s twierd ził. — A o n b ęd zie p o trzeb o wał czas u , jeś li ma p o ws trzy mać M an d o ra i Darę p rzed ro zwin ięciem k o n flik tu Po tęg p o za ws zy s tk o , co wy d arzy ło s ię w d n iach Sk azy Wzo rca. Wes tch n ąłem. — To jed y n e ro związan ie — d o d ał. — Ch y b a mas z rację. Ro zp ro s to wał ręce, p rzeciąg n ął s ię i ws tał.

— Bierzmy s ię d o ro b o ty — rzu cił. M u s iałem o p raco wać zak lęcie, czeg o o s tatn io n ie ro b iłem… No , mo że p ó ł zak lęcia, tę p o ło wę d o ty czącą efek tó w, p o n ieważ miałem s p ik ard , żeb y je zas ilać. Po tem ciąłem n im łan o s trzy , zmien iając frag men ty k lin g w k wiaty , zes p o lo n e z n imi n a p o zio mie mo lek u larn y m. Po czu łem mro wien ie i wied ziałem, że to p s y ch iczn y czu jn ik zareag o wał n a mo ją d ziałaln o ś ć i rap o rtu je ją w cen trali. Wted y p rzy wo łałem więcej en erg ii i u n io s łem n as w p o wietrze. Po czu łem s s an ie p rzejś cia; trafiłem p rawie id ealn ie. Po zwo liłem, b y n as p rzen io s ło . Gwizd n ął cich o , ro zg ląd ając s ię p o k ap licy . — Po d ziwiaj — p o wied ziałem. — Tak trak tu je s ię b o g a. — Tak … Więźn ia włas n eg o k o ś cio ła. Przes zed ł p rzez p o k ó j, ro zp iął p as z mieczem i zamien ił g o n a ten z o łtarza. — Do b ra k o p ia — o cen ił. — Ale n awet Wzo rzec n ie p o trafi s two rzy ć d ru g ieg o Gray s wan d ira. — M y ś lałem, że n a o s trzu wy ry ty jes t frag men t Wzo rca. — A mo że o d wro tn ie. — Nie ro zu miem. — Sp y taj o to d ru g ieg o Co rwin a — p o rad ził. — M a to związek z czy mś , o czy m n ied awn o ro zmawialiś my . Wręczy ł mi mo rd erczy zes taw: b ro ń , p o ch wę, p as . — Będ zie miło , jeś li mu to o d d as z — p o wied ział. Zap iąłem s p rzączk ę i p rzerzu ciłem p as p rzez g ło wę i ramię. — Od d am — o b iecałem. — Ru s zajmy ju ż. Sk iero wałem s ię n a d ru g i k o n iec k ap licy . W p o b liżu wizeru n k u Otch łan i n a p o d ło d ze p o czu łem łatwo ro zp o zn awaln y ciąg p rzejś cia. — Eu rek a! — zawo łałem, u ru ch amiając k an ały s p ik ard a. — Ch o d ź. Zro b iłem k ro k , a p rzejś cie zab rało mn ie s tamtąd . Wy ląd o waliś my w celi jak ieś p ięć n a p ięć metró w. Po ś ro d k u s tał d rewn ian y filar, n a k amien n ą p o d ło g ę k to ś rzu cił tro ch ę s ło my . Dwie ś cian y b y ły d rewn ian e, d wie z k amien ia. W d rewn ian y ch tk wiły d rzwi z d es ek , w jed n ej z k amien n y ch ś cian d rzwi metalo we, z d ziu rk ą o d k lu cza p o lewej s tro n ie. Na g wo źd ziu wb ity m w filar wis iał k lu cz o d p o wied n ich ro zmiaró w. Zd jąłem g o i s zy b k o zajrzałem za d rewn ian e d rzwi p o p rawej s tro n ie. Zn alazłem tam d u żą b eczk ę wo d y , ch o ch lę, talerze, k u b k i i ro zmaite u ten s y lia. Po p rzeciwn ej

s tro n ie za d rzwiami leżały k o ce i s to s y p aczek , zawierający ch ch y b a p ap ier to aleto wy . Wres zcie zas tu k ałem k lu czem d o

metalo wy ch

d rzwi. Żad n ej o d p o wied zi.

Ws u n ąłem k lu cz w zamek i p o czu łem, że mó j to warzy s z ch wy ta mn ie za ramię. — Lep iej ja to zro b ię — p o wied ział. — M y ś lę tak jak o n . Tak b ęd zie b ezp ieczn iej. M u s iałem u zn ać mąd ro ś ć tej rad y . Od s tąp iłem n a b o k . — Co rwin ie! — k rzy k n ął. — Przy s zliś my cię u wo ln ić! Twó j s y n , M erlin , i ja, twó j s o b o wtó r! Nie rzu caj s ię n a mn ie, k ied y o two rzę d rzwi, d o b rze? Będ ziemy s tali n ieru ch o mo , żeb y ś mó g ł s ię p rzy jrzeć. — Otwieraj — d o b ieg ł g ło s z celi. Zro b ił to i o b aj s tan ęliś my w p ro g u . — Co ś p o d o b n eg o — s twierd ził g ło s , k tó ry w k o ń cu s o b ie p rzy p o mn iałem. — Wy g ląd acie jak p rawd ziwi. — Bo jes teś my — o d p arł u p ió r. — I jak zwy k le w tak ich ch wilach , lep iej s ię p o s p ies z. — J as n e. — Po wo ln e k ro k i w celi. Kied y s ię wy n u rzy ł, lewą d ło n ią o s łan iał o czy . — Nie macie p rzy p ad k iem o k u laró w? Światło mn ie razi. — A n iech to ! — mru k n ąłem. Nie p o my ś lałem o ty m. — Nie, a Lo g ru s mo że zau waży ć, jeś li p o n ie p o ś lę. — Pó źn iej, p ó źn iej. Będ ę mru ży ł o czy i p o ty k ał s ię. Ale wy n o ś my s ię s tąd . J eg o u p ió r ws zed ł d o celi. — A teraz zró b mn ie b ro d aty m, ch u d y m i b ru d n y m. Wy d łu ż wło s y i zmień u b ran ie n a jak ieś łach man y — p o lecił. — A p o tem zamk n ij mn ie. — O co ch o d zi? — s p y tał mó j o jciec. — Twó j u p ió r n a jak iś czas zas tąp i cię w celi. — To was z p lan — s twierd ził Co rwin . — Ró b , co ci k aże. — Tak też zro b iłem. Od wró cił s ię i wy ciąg n ął ręk ę. — Dzięk i, k o leg o . — Na razie. Zamk n ąłem d rzwi i p rzek ręciłem k lu cz. Zawies iłem i p o d p ro wad ziłem Co rwin a d o p rzejś cia. Wciąg n ęło n as .

go

na

k o łk u

Op u ś cił ręk ę, k ied y zn aleźliś my s ię w k ap licy . Wid o czn ie mó g ł ju ż p atrzeć w p ó łmro k u . Od s u n ął s ię o d e mn ie i p o d s zed ł d o o łtarza. — Lep iej ju ż ch o d źmy , tato .

Zaś miał s ię, wziął p ło n ącą ś wiecę i zap alił o d n iej in n ą, k tó ra zg as ła ch y b a o d jak ieg o ś p o d mu ch u . — Sik ałem n a włas n y g ró b — o zn ajmił. — Nie mo g ę s o b ie o d mó wić p rzy jemn o ś ci zap alen ia ś wiecy w mo im włas n y m k o ś ciele. Nie p atrząc, wy ciąg n ął d o mn ie lewą ręk ę. — Daj Gray s wan d ira — rzu cił. Zs u n ąłem miecz i p o d ałem mu . Ro zp iął k lamrę, zap iął p as , p o lu zo wał k lin g ę w p o ch wie. — Do b rze. Co teraz? — zap y tał. Zas tan awiałem s ię. J eś li Dara wied ziała, że o s tatn im razem wy s zed łem p rzez ś cian ę… b ard zo p rawd o p o d o b n e, b io rąc ws zy s tk o p o d u wag ę… to mo g ła zało ży ć w ś cian ach jak ieś p u łap k i. Z d ru g iej s tro n y , g d y b y ś my wy s zli tą s amą d ro g ą, k tó rą tu ws zed łem, mo g lib y ś my s p o tk ać k o g o ś , k to o d p o wied ział n a alarm. Do d iab ła! — Ch o d źmy . — Uru ch o miłem s p ik ard , g o tó w p rzerzu cić n as s tąd , g d y ty lk o p o jawi s ię in tru z. — Będ zie tru d n o , b o mu s imy lewito wać. Ch wy ciłem g o p o d ramię i razem zb liży liś my s ię d o p rzejś cia. Gd y n as wciąg n ęło , o tu liłem n as en erg ią i u n io s łem p o n ad p o lem o s trzy i k wiató w. W k o ry tarzu s ły s załem czy jeś k ro k i. Wir zab rał n as s tamtąd w całk iem in n e miejs ce. Zap ro wad ziłem g o d o ap artamen tu J u rta. Nik t ch y b a n ie s zu k ałb y tu czło wiek a, k tó ry ciąg le s ied zi w celi. Wied ziałem też, że J u rt ch wilo wo n ie k o rzy s ta z mies zk an ia. Co rwin wy ciąg n ął s ię n a łó żk u i s p o jrzał n a mn ie s p o d zmru żo n y ch p o wiek . — A tak p rzy o k azji — p o wied ział. — Dzięk u ję. — Zaws ze d o u s łu g . — Do b rze zn as z to miejs ce? — zap y tał. — Nie zmien iło s ię ch y b a aż tak b ard zo — s twierd ziłem. — To mo że o b ro b is z d la mn ie lo d ó wk ę, a ja ty mczas em wy p o ży czę n o ży czk i i b rzy twę two jeg o b rata. M u s zę s ię o g o lić i p rzy ciąć wło s y . — Na co mas z o ch o tę? — M ięs o , ch leb , s er, win o , mo że k awałek cias ta. Ws zy s tk o jed n o , b y le b y ło ś wieże i d u żo . A p o tem mas z mi s p o ro d o o p o wied zen ia.

— Ch y b a tak — p rzy zn ałem. Ru s zy łem p rzez zn ajo me k o ry tarze i p rzejś cia, p o k tó ry ch ch o d ziłem jak o ch ło p iec. W k u ch n i p aliło s ię ty lk o k ilk a ś wiec, o g n ie b y ły wy g as zo n e. Nie s p o tk ałem n ik o g o . Og o ło ciłem s p iżarn ię, u s tawiając n a tacy ro zmaite zamó wio n e p o trawy . Przy p ad k iem trafiłem też n a tro ch ę o wo có w. Niemal u p u ś ciłem b u telk ę win a, g d y o d s tro n y wejś cia u s ły s załem czy jś zd u mio n y o k rzy k . To b y ła J u lia w b łęk itn ej s u k n i. — M erlin ! Po d s zed łem d o n iej. — Win ien ci jes tem p rzep ro s in y — p o wied ziałem. — J es tem g o tó w je zło ży ć. — Sły s załam, że wró ciłeś . Sły s załam, że mas z zo s tać k ró lem. — To zab awn e, ale ja też o ty m s ły s załem. — Gd y b y m ciąg le b y ła n a cieb ie zła, o k azałab y m b rak p atrio ty zmu . — Nie ch ciałem cię s k rzy wd zić — zap ewn iłem. — Fizy czn ie an i w żad en in n y sposób. I n ag le o b ejmo waliś my s ię. Trwało to d łu g o . Wres zcie p o wied ziała: — J u rt mó wił, że jes teś cie teraz p rzy jació łmi. — W p ewn y m s en s ie jes teś my . Po cało wałem ją. — Gd y b y m wró ciła d o cieb ie — s twierd ziła — o n p ewn ie zn o wu p ró b o wałb y cię zab ić. — Wiem. Ty m razem k o n s ek wen cje mo g ą b y ć k atas tro faln e. — Do k ąd teraz id zies z? — M am ważn ą s p rawę, k tó ra zajmie mi k ilk a g o d zin . — M o że zajrzy s z d o mn ie, k ied y ją zak o ń czy s z? M amy s o b ie wiele d o o p o wied zen ia. M ies zk am w miejs cu zwan y m Ko mn atą Wis terii. Wies z, g d zie to jes t? — Tak — p o wied ziałem. — To s zaleń s two . — Zo b aczy my s ię p ó źn iej? — M o że. Nas tęp n eg o d n ia wy b rałem s ię d o Krawęd zi. Sły s załem, że n u rk o wie Otch łan i — ci, k tó rzy s zu k ają za Krawęd zią artefak tó w s two rzen ia — p o raz p ierws zy w ty m p o k o len iu zawies ili s wo ją d ziałaln o ś ć. Py tan i, o p o wiad ali o g ro źn y ch zjawis k ach

w g łęb in ach : wiry , ś cian y o g n ia, wy b u ch y n o wo p o ws tałej materii. Sied ząc w u s tro n n y m miejs cu i s p o g ląd ając w d ó ł, u ży łem s wo jeg o s p ik ard a d o zb ad an ia teg o , k tó ry trzy małem w k ies zen i. Kied y ty lk o u s u n ąłem ek ran , p o d jak im g o u k ry łem, o d n o wa zaczął s wo ją litan ię: „Id ź d o M an d o ra. Po zwó l s ię k o ro n o wać. Sp o tk aj s ię z b ratem. Sp o tk aj s ię z matk ą. Ro zp o czn ij p rzy g o to wan ia”. Zamk n ąłem g o zn o wu i s ch o wałem. J eś li s zy b k o czeg o ś n ie zro b ię, zaczn ą p o d ejrzewać, że wy rwałem s ię s p o d k o n tro li p ierś cien ia. M am s ię ty m p rzejmo wać? M o g ę p o p ro s tu zn ik n ąć, wy jech ać z o jcem i p o mó c mu p o d czas walk i, jak a mo że w k o ń cu wy b u ch n ąć o jeg o Wzo rzec. M ó g łb y m n awet s ch o wać tam o b a s p ik ard y , wzmacn iając mo ce o ch ro n n e. Bez tru d u p o wró ciłb y m d o włas n ej mag ii. Ale… M o je p ro b lemy ro zg ry wały s ię tu taj. Zo s tałem wy ch o wan y i u waru n k o wan y , b y zo s tać id ealn ą k ró lews k ą mario n etk ą p o d k o n tro lą matk i i b y ć mo że M an d o ra. Ko ch ałem Amb er, ale k o ch ałem też Dwo rce. Ucieczk a d o Amb eru , ch o ć zap ewn i b ezp ieczeń s two , n ie ro zwiąże mo ich p ro b lemó w, p o d o b n ie jak o d ejś cie z o jcem. Alb o p o wró t d o Cien ia-Ziemi, n a k tó ry m też mi zależało . Z Co ral alb o b ez n iej. Nie. Pro b lem is tn iał tu taj… i we mn ie. Przy wo łałem d ró żk ę, b y zan io s ła mn ie d o p rzejś cia p ro wad ząceg o z p o wro tem d o Lin ii Sawall. Po d ro d ze my ś lałem o ty m, co mu s zę zro b ić. I u ś wiad o miłem s o b ie, że s ię b o ję. J eś li s p rawy zajd ą tak d alek o , jak wed łu g ws zelk ieg o p rawd o p o d o b ień s twa mo g ą zajś ć, is tn ieje s p o re ry zy k o , że zg in ę. Alb o też b ęd ę mu s iał zab ić k o g o ś , k o g o wcale n ie ch cę zab ijać. Tak czy tak , u zn ałem, mu s zę zn aleźć jak ieś ro związan ie. In aczej n ig d y n ie zazn am s p o k o ju n a ty m b ieg u n ie mo jeg o is tn ien ia. Id ąc b rzeg iem fio leto weg o s tru mien ia p o d zielo n y m s ło ń cem n a p erło wy m n ieb ie, p rzy wo łałem fio leto wo -s zareg o p tak a. Us iad ł mi n a ręk u . Zamierzałem wy s łać g o d o Amb eru z wiad o mo ś cią d la Ran d o ma. Ale ch o ć s ię s tarałem, w żad en s p o s ó b n ie mo g łem u ło ży ć k ró tk ieg o lis tu . Zb y t wiele s p raw zależało o d in n y ch s p raw. Ze ś miech em wy p u ś ciłem p tak a i s k o czy łem z b rzeg u , g d zie tu ż n ad wo d ą trafiłem w k o lejn e p rzejś cie. W Sawall wró ciłem d o s ali rzeźb . Wied ziałem ju ż wted y , co n ależy zro b ić i jak s ię d o teg o zab rać. Stan ąłem, jak s tałem wted y … jak d awn o temu … ? s p o g ląd ając n a mas y wn e s tru k tu ry , n a fig u ry p ro s te i zło żo n e. — Gh o s t — p o wied ziałem. — J es teś tu taj? Żad n ej reak cji. — Gh o s t! — p o wtó rzy łem g ło ś n iej. — Sły s zy s z mn ie?

Nic. Sięg n ąłem p o Atu ty , wy s zu k ałem Gh o s twh eela — jas n y k rąg .

ten ,

k tó ry

n amalo wałem

k ied y ś

d la

Przy jrzałem mu s ię w s k u p ien iu , ale s ty g ł p o wo li… To zro zu miałe, jeś li p amiętać o d ziwn y ch o b s zarach p rzes trzen i, d o jak ich d awała d o s tęp ta s ala. A tak że iry tu jące. Un io s łem s p ik ard . Uży cie g o tu taj, n a p o zio mie, k tó ry zamierzy łem, b y ło b y jak u ru ch o mien ie alarmu p rzeciwwłaman io weg o . Amen . By zwięk s zy ć czu ło ś ć k arty , d o tk n ąłem jej p o jed y n czą, d elik atn ą lin ią s iły . Nad al p atrzy łem s k u p io n y . Zn o wu n ic. Wp ro wad ziłem wy żs zą mo c. Nas tąp iło wy raźn e o zięb ien ie. Ale wciąż b ez k o n tak tu . — Gh o s t — rzu ciłem p rzez zaciś n ięte zęb y . — To ważn e. Od ezwij s ię. Żad n ej o d p o wied zi. Wzmo cn iłem p rzep ły w en erg ii. Karta zaczęła s ię jarzy ć, p rzes łan iały ją k ry s ztały lo d u . Ro zleg ły s ię cich e trzas k i. — Gh o s t — p o wtó rzy łem. Po jawiło s ię s łab e wrażen ie o b ecn o ś ci, a ja wlałem w Atu t więcej mo cy . Wib ro wał mi w d ło n i, lecz p o ch wy ciłem g o w p ajęczy n ę s ił i u trzy my wałem w cało ś ci. Wy g ląd ał jak mały witraż. Ciąg le s ięg ałem p rzez n ieg o my ś lą. — Tato ! M am k ło p o ty ! — u s ły s załem wres zcie. — Gd zie jes teś ? Co s ię d zieje?! — zawo łałem. — Po d ąży łem za tą is to tą, k tó rą tu s p o tk ałem. Ścig ałem ją… to . To n iemal matematy czn a ab s trak cja. Nazy wa s ię Kerg ma. Tu taj wp ad łem w złącze międ zy p arzy ś cie i n iep arzy ś cie wy miaro wą p rzes trzen ią. Krążę p o s p irali. Aż d o tej ch wili ś wietn ie s ię b awiliś my . — Do b rze zn am Kerg mę. To żarto wn iś . Wy czu wam two ją p rzes trzen n ą lo k alizację. Za ch wilę p o ś lę s erię wy ład o wań . Po win n y wy h amo wać ru ch wiro wy . Daj zn ać, g d y b y wy s tąp iły jak ieś p ro b lemy . Kied y ty lk o zd o łas z, wy atu tu j s ię s tamtąd , zawiad o m mn ie i p rzech o d ź tu taj. Uru ch o miłem s p ik ard i ro zp o cząłem h amo wan ie. Po ch wili n ad p ły n ęła wiad o mo ś ć: — Ch y b a mo g ę ju ż u ciec. — No to jazd a. I n ag le p o jawił s ię Gh o s t, wiru jąc k o ło mn ie n iczy m mag iczn y k rąg .

— Dzięk u ję, tato . J es tem ci b ard zo wd zięczy . Gd y b y m mó g ł jak o ś … — M o żes z — wtrąciłem. — Co tak ieg o ? — Zmn iejs z s ię i s ch o waj g d zieś p rzy mn ie. — M o że b y ć zn o wu n ad g ars tek ? — Pewn ie. Uczy n ił to . — Po co ? — zap y tał. — M o g ę p o trzeb o wać s o ju s zn ik a. — Przeciw k o mu ? — Przeciw ws zy s tk iemu . To czas d emo n s tracji s iły . — Nie p o d o b a mi s ię to . — W tak im razie o d ejd ź. Nie b ęd ę miał p reten s ji. — Nie mo g ę teg o zro b ić. — Po s łu ch aj, Gh o s t — p o wied ziałem. — Nas tąp iła es k alacja i teraz trzeb a o k reś lić g ran icę zaan g ażo wan ia. Gd y b y … Z p rawej s tro n y zamig o tało p o wietrze. Wied ziałem, co to o zn acza. — Pó źn iej — rzu ciłem. — Nie o d zy waj s ię. Po jawiło s ię p rzejś cie, a w n im wieża zielo n eg o b las k u . Oczy , u s zy , n o s , u s ta i warg i n ib y mo rs k ie fale cy k liczn ie zmien iały b arwę. Dawn o n ie wid ziałem tak u d an ej d emo n iczn ej fo rmy . I o czy wiś cie p o zn ałem ry s y twarzy . — M erlin ie — o d ezwał s ię. — Wy czu łem, że u ży was z tu s p ik ard a. — Sp o d ziewałem s ię teg o — o d p arłem. — J es tem d o twy ch u s łu g , M an d o rze. — Nap rawd ę? — Po d k ażd y m wzg lęd em, b racie. — Nie wy łączając p ewn ej k wes tii d o ty czącej s u k ces ji? — Tej w s zczeg ó ln o ś ci. — Do s k o n ale! A co właś ciwie tu ro b is z? — Szu k ałem czeg o ś , co mi zg in ęło . — To mo że p o czek ać, M erlin ie. M amy teraz d u żo p racy . — Tak , to p rawd a. — Przy b ierz więc b ard ziej eleg an ck ą p o s tać i ch o d ź ze mn ą. M u s imy o mó wić d ziałan ia, jak ie p o d ejmies z p o ws tąp ien iu n a tro n : k tó re z ro d ó w n ależy zd u s ić,

k o g o s k azać n a wy g n an ie… — M u s zę n aty ch mias t s k o n tak to wać s ię z Darą. — Lep iej o d razu o mó wmy zas ad n icze k wes tie. Ch o d ź! Przemień s ię i ru s zajmy . — Nie wies z mo że, g d zie o n a teraz jes t? — Ch y b a w Gan tu . Ale z n ią p o ro zu miemy s ię p ó źn iej. — A mo że p rzy p ad k iem mas z p o d ręk ą jej Atu t? — Ob awiam s ię, że n ie. M y ś lałem, że n o s is z włas n ą talię. — Tak . Ale jej Atu t zn is zczy łem n iech cący p ewn ej n o cy , k ied y s ię u p iłem. — Nieważn e — s twierd ził. — J ak ju ż p o wied ziałem, zo b aczy my s ię z n ią p ó źn iej. Po d czas ro zmo wy zacząłem o twierać k o lejn e k an ały s p ik ard a. Po ch wy ciłem M an d o ra w o ś ro d ek s p irali mo cy . Do s trzeg łem w n im p ro ced u rę tran s fo rmacji i b ez tru d u ją o d wró ciłem. Zg as iłem zieleń i p rzek s ztałciłem wieżę w p o s tać mężczy zn y o b iały ch wło s ach , o d zian eg o w b iel i czerń . By ł ch y b a b ard zo zag n iewan y . — M erlin ie! — zawo łał. — Dlaczeg o mn ie p rzemien iłeś ? — Ten o b iek t mn ie fas cy n u je. — M ach n ąłem s p ik ard em. — Po p ro s tu ch ciałem s p rawd zić, czy to mo żliwe. — Teraz, k ied y s ię p rzek o n ałeś — wark n ął — zech ciej łas k awie mn ie u wo ln ić. M u s zę zmien ić s ię z p o wro tem. A ty też zn ajd ź s o b ie jak ąś b ard ziej o d p o wied n ią fo rmę. — Ch wileczk ę — rzu ciłem, g d y s p ró b o wał ro zp u ś cić s ię i o d p ły n ąć. — J es teś mi p o trzeb n y właś n ie tak i. Przy trzy małem g o , ch o ć s ię wy ry wał, i wy k reś liłem w p o wietrzu o g n is ty p ro s to k ąt. Seria s zy b k ich g es tó w wy p ełn iła g o wizeru n k iem mo jej matk i. — M erlin ie, co ty ro b is z? Zah amo wałem czar p rzen ies ien ia, k tó reg o ch ciał u ży ć d o u cieczk i. — Po ra n a k o n feren cję — o zn ajmiłem. — Wy trzy maj jes zcze tro ch ę. Nie k o n cen tro wałem s ię n a ty m zaimp ro wizo wan y m Atu cie, zawies zo n y m p rzed e mn ą w p o wietrzu , ale wręcz zaatak o wałem g o ład u n k iem, jak i k rąży ł w mo im ciele i w p rzes trzen i wo k ó ł mn ie. I n ag le Dara s tan ęła w s two rzo n ej p rzeze mn ie ramie: wy s o k a, czarn a jak węg iel, z o czami z zielo n eg o p ło mien ia. — M erlin ie! — k rzy k n ęła. — Co s ię d zieje? Nie s ły s załem jes zcze, żeb y k to ś zab ierał s ię d o teg o w ten s p o s ó b , ale p o d trzy małem k o n tak t, zap rag n ąłem jej o b ecn o ś ci i zd mu ch n ąłem ramę. Stan ęła

p rzed e mn ą, wy s o k a n a p o n ad d wa metry i p u ls u jąca g n iewem. — Co to ma zn aczy ć? — s p y tała. Po ch wy ciłem ją jak M an d o ra i zmn iejs zy łem d o lu d zk iej s k ali. — Demo k racja — wy jaś n iłem. — Na ch wilę wy g ląd ajmy ws zy s cy tak s amo . — To n ie jes t zab awn e — o zn ajmiła i zaczęła p rzek s ztałcać s ię z p o wro tem. Un iemo żliwiłem jej to . — Nie jes t — zg o d ziłem s ię. — Ale to ja zwo łałem zeb ran ie i o d b ęd zie s ię n a mo ich waru n k ach . — No d o b rze. — Wzru s zy ła ramio n ami. — J ak aż to p iln a s p rawa? — Su k ces ja. — To ju ż załatwio n e. Tro n jes t twó j. — A czy je ro zk azy mam wy p ełn iać? — Po d n io s łem lewą ręk ę w n ad ziei, że n ie p o trafią o d ró żn ić jed n eg o s p ik ard a o d d ru g ieg o . — Ten o b iek t d aje wielk ą mo c. Ale za jej u ży cie trzeb a p łacić wy s o k ą cen ę. Ciąży n a n im zak lęcie k o n tro li n ad jeg o p o s iad aczem. — Należał d o Sway v illa — rzek ł M an d o r. — Przek azałem ci g o , żeb y cię p rzy zwy czaić d o p o czu cia jeg o o b ecn o ś ci. Ows zem, jes t za to cen a: p o s iad acz mu s i s ię d o n ieg o d o s to s o wać. — Sto czy łem walk ę i teraz całk o wicie n ad n im p an u ję — s k łamałem. — J ed n ak zas ad n iczy p ro b lem n ie ma k o s miczn ej s k ali. By ły tam n ak azy , k tó re s ami zain s talo waliś cie. — Nie zap rzeczam — p rzy zn ał. — Ale is tn iały p o temu ważn e p o wo d y . Nie ch ciałeś zas iąś ć n a tro n ie. Uzn ałem, że n ależy d o d ać elemen t zach ęty . Po k ręciłem g ło wą. — To n ie ws zy s tk o . By ło teg o więcej. Zak lęcie miało mn ie u czy n ić was zy m s łu g ą. — To k o n ieczn e. Dłu g o cię n ie b y ło . Nie o rien tu jes z s ię n a tu tejs zej s cen ie p o lity czn ej. Nie mo g liś my p o zwo lić, żeb y ś p o p ro s tu p rzejął s ter i p o żeg lo wał, g d zie zech ces z. Nie w ty ch czas ach , k ied y p o my łk i mo g ą k o s zto wać b ard zo d ro g o . Ró d mu s iał zap ewn ić s o b ie p ewn e ś ro d k i k o n tro li. Ale ty lk o d o ch wili, g d y two ja ed u k acja d o b ieg n ie k o ń ca. — Po zwó l, że zwątp ię w two je s ło wa, b racie — rzek łem. Zerk n ął n a Darę, k tó ra s k in ęła g ło wą. — On mó wi p rawd ę — zap ewn iła. — I n ie wid zę n iczeg o n ag an n eg o w tej

ch wilo wej k o n tro li, s p rawo wan ej d o czas u , k ied y o p an u jes z s ztu k ę rząd zen ia. Zb y t wielk a jes t s tawk a, b y ry zy k o wać. — To b y ło zak lęcie n iewo ln icze — o ś wiad czy łem. — M iało mn ie zmu s ić, żeb y m o b jął tro n i wy k o n y wał ro zk azy . M an d o r o b lizał warg i. Po raz p ierws zy w ży ciu zo b aczy łem, że zd rad za o zn ak i zd en erwo wan ia. Wzb u d ził ty m mo ją o s tro żn o ś ć… ch o ć p o ch wili u ś wiad o miłem s o b ie, że w ten s p o s ó b ch ciał o d wró cić u wag ę. To s p o wo d o wało , że p iln o wałem jeg o … a atak , n atu raln ie, n ad s zed ł o d s tro n y Dary . Og arn ęła mn ie fala żaru . Naty ch mias t o d wró ciłem s ię i s p ró b o wałem wzn ieś ć b arierę. Czar n ie p o win ien zro b ić mi k rzy wd y , miał raczej łag o d zić, u s p o k ajać. Zacis n ąłem zęb y , u s iłu jąc n ie d o p u ś cić g o d o s ieb ie. — M amo … — s y k n ąłem. — M u s imy p rzy wró cić k o n tro lę — s twierd ziła ch ło d n o , zwracając s ię raczej d o M an d o ra n iż d o mn ie. — Dlaczeg o ? — s p y tałem. — Przecież s ię zg o d ziłem. — Tro n to za mało — o d p arła. — Nie u fam ci, a zau fan ie jes t rzeczą n iezb ęd n ą. — Nig d y mi n ie u fałaś — s twierd ziłem, o d p y ch ając res ztk i zak lęcia. — Niep rawd a — zap rzeczy ła. — To k wes tia tech n iczn a, n ie o s o b is ta. — Ws zy s tk o jed n o . Nie wch o d zę w tak i in teres . M an d o r rzu cił n a mn ie czar p araliżu . Przy g o to wan y , o d ep ch n ąłem g o b ez tru d u . Prawie n aty ch mias t Dara u d erzy ła zło żo n y m zak lęciem, w k tó ry m ro zp o zn ałem Bu rzę Zamies zan ia. Nie miałem zamiaru walczy ć n a mag ię z o b o ma n araz. Do b ry czaro d ziej ma zawies zo n e p ięć, mo że s ześ ć p o ważn y ch zak lęć. Ro zs ąd n e ich u ży wan ie n a o g ó ł g waran tu je ro związan ie k ażd ej n iep rzy jemn ej s y tu acji. Po d czas mag iczn eg o p o jed y n k u s trateg ia ich wy k o rzy s ty wan ia jes t k lu czo wy m elemen tem s tarcia. Gd y p rzeciwn icy s to ją jes zcze n a n o g ach p o wy czerp an iu rezerw, p o zo s taje ty lk o walk a n a czy s tą en erg ię. Ten , k tó ry p an u je n ad więk s zą jej ilo ś cią, zwy k le zo s taje zwy cięzcą. Po d n io s łem p aras o l p rzeciwk o Bu rzy Zamies zan ia, o d b iłem As traln ą M aczu g ę M an d o ra, wy trzy małem jak o ś mamy Ro zb icie Du ch a, zach o wałem zmy s ły p o M an d o ro wej Czarn ej Stu d n i. M o je p o d s tawo we zak lęcia ju ż d awn o u traciły mo c, a o d k ąd zacząłem wy k o rzy s ty wać s p ik ard , n ie zawies iłem s o b ie żad n y ch n o wy ch . J u ż teraz mu s iałem p o leg ać n a czy s tej mo cy . Na s zczęś cie s p ik ard o d d awał mi jej d o d y s p o zy cji więcej, n iż k ied y k o lwiek miałem. Wy s tarczy ło ty lk o zmu s ić ich , b y

zu ży li s wo je zak lęcia, a wted y n ie b ęd zie ju ż miejs ca n a s ztu czk i. Zmęczę ich , zaleję. M an d o r p rzecis n ął jed n o p rzez o s ło n ę i d ras n ął mn ie Elek try czn y m J eżo zwierzem. Zg n io tłem g o ś cian ą mo cy , ro zb iłem w u k ład wiru jący ch d y s k ó w, k tó re ro zp ierzch ły s ię n a ws zy s tk ie s tro n y . Dara p rzemien iła s ię w p ły n n y p ło mień ; zwijała s ię, falo wała, k reś liła k o ła i ó s emk i, n acierała i co fała s ię, rzu cając n a o rb itę wo k ó ł mn ie b ań k i eu fo rii i cierp ien ia. Pró b o wałem o d p y ch ać je, d mu ch ając h u rag an em. Ro ztrzas k ałem p o rcelan o wą wazę, p rzech y lałem wieże, g ru p y ro d zin n e, lś n iące fig u ry g eo metry czn e. M an d o r zmien ił s ię w p ias ek , p rzes y p ał p rzez k o n s tru k cję, n a k tó rą u p ad ł, s tał s ię żó łty m d y wan em i p o d p ełzn ął w mo ją s tro n ę. Nie zwracałem u wag i n a zn is zczen ia i n ad al atak o wałem ich s tru mien iami czy s tej mo cy . Cis n ąłem d y wan w p ło mień , p o czy m zrzu ciłem n a n ich d ry fu jącą fo n tan n ę. Gas ząc p ło my k i n a u b ran iu i wło s ach , s ięg n ąłem my ś lą d o zd rętwiały ch miejs c w lewy m ramien iu i n o d ze. Ro zp ad łem s ię i zeb rałem n a p o wró t, g d y o p an o wałem Dary zak lęcie Ro zp latan ia. Ro zb iłem Diamen to wy Bąb el M an d o ra i wch ło n ąłem Łań cu ch y Uwo ln ien ia. Trzy k ro tn ie zmien iałem p o s tać n a b ard ziej wy g o d n ą, jed n ak za k ażd y m razem p o wracałem d o lu d zk iej. Nie s p o ciłem s ię tak o d czas u mo ich k o ń co wy ch eg zamin ó w u Su h u y a. J ed n ak to d o mn ie n ależała p rzewag a. J ed y n ą ich s zan s ą b y ło zas k o czen ie i n ie wy k o rzy s tali jej. Otwo rzy łem ws zy s tk ie k an ały s p ik ard a, co p o trafiło wzb u d zić lęk n awet Wzo rca… ch o ciaż zaraz p rzy p o mn iałem s o b ie, że wted y ty lk o p ad łem n iep rzy to mn y . Sch wy tałem M an d o ra w s to żek s ił, k tó ry o b d arł g o d o n ag ieg o s zk ieletu i o d b u d o wał w mg n ien iu o k a. Darę tru d n iej b y ło p rzy g wo źd zić. Kied y u d erzy łem całą mo cą, o d p o wied ziała zak lęciem Oś lep ien ia. Ty lk o to o caliło ją p rzed zamian ą w p o s ąg , co zamierzałem u czy n ić. Zamias t teg o p o zo s tawiłem ją w ś mierteln ej p o s taci i n arzu ciłem zwo ln io n e temp o ru ch ó w. Po trząs n ąłem g ło wą i p rzetarłem p o wiek i. Ko lo ro we ś wiatła tań czy ły mi p rzed o czami. — M o je g ratu lacje. — Te s ło wa zajęły jej mn iej więcej d zies ięć s ek u n d . — J es teś lep s zy , n iż my ś lałam. — I jes zcze n ie s k o ń czy łem — u p rzed ziłem, o d d y ch ając g łęb o k o . — Po ra u czy n ić wam to , co wy mi ch cieliś cie u czy n ić. Zacząłem two rzy ć czar, k tó ry zap ewn iłb y mi wład zę n ad n imi. I wted y zau waży łem jej k p iący , p o wo ln y u ś mies zek . — Sąd ziłam… że s ami… s o b ie… z to b ą… p o rad zimy — rzek ła, a p o wietrze p rzed n ią zamig o tało . — M y liłam… s ię.

M ięd zy n ami u fo rmo wał s ię Zn ak Lo g ru s u . Naty ch mias t jej twarz s tała s ię b ard ziej o ży wio n a. Wted y p o czu łem n a s o b ie jeg o s tras zliwą u wag ę. Kied y p rzemó wił, zmien n a to n acja g ło s u s zarp ała mo je n erwy . — Zo s tałem wezwan y — o zn ajmił — ab y ro zp rawić s ię z two im n iep o s łu s zeń s twem, czło wiek u , k tó ry mas z b y ć k ró lem. Ro zleg ł s ię trzas k , g d y ru n ął d o mek z lu s ter. Zerk n ąłem w tamtą s tro n ę. Po d o b n ie Dara. I M an d o r, ws tający właś n ie n a n o g i. Bły s zczące tafle wzn io s ły s ię w p o wietrze i p o p ły n ęły k u n am. Ok rąży ły n as , w n ies k o ń czo n o ś ć o d b ijając n as zą g ru p ę p o d ws zelk imi mo żliwy mi k ątami. A w k ażd y m o d b iciu o taczał n as ś wietln y k rąg . Nie p o trafiłem wy k ry ć jeg o rzeczy wis teg o źró d ła. — J a s to ję p rzy M erlin ie — zab rzmiał n ie wiad o mo s k ąd g ło s Gh o s twh eela. — Ko n s tru k t! — s twierd ził Zn ak Lo g ru s u . — Przes zk o d ziłeś mi raz w Amb erze! — Przes zk o d ziłem też Wzo rco wi — p rzy p o mn iał Gh o s t. — To wy ró wn u je rach u n ek . — Czeg o ch ces z teraz? — Ręce z d ala o d M erlin a. Będ zie tu rząd ził, n ie ty lk o k ró lo wał. Żad n y ch waru n k ó w. Gh o s t zaczął p rzy g as ać i ro zjaś n iać s ię n a p rzemian . Uak ty wn iłem s p ik ard i o two rzy łem ws zy s tk ie k an ały w n ad ziei, że zlo k alizu ję g o i u d o s tęp n ię en erg ie p ierś cien ia. Ale jak o ś n ie mo g łem n awiązać k o n tak tu . — To n iep o trzeb n e, tato — o ś wiad czy ł. — Sam p o trafię czerp ać ze źró d eł w Cien iu . — A czeg o żąd as z d la s ieb ie, k o n s tru k cie? — zap y tał Zn ak . — Ch cę o ch ran iać teg o , k tó ry s ię o mn ie tro s zczy . — M o g ę ci o fiaro wać k o s miczn ą wielk o ś ć. — J u ż raz p ró b o wałeś . Wted y też o d mó wiłem. Pamiętas z? — Pamiętam. I n ie zap o mn ę. — Zy g zak b ły s k awicy wy s trzelił ze zmien n ej fig u ry Zn ak u d o jed n eg o z k ręg ó w ś wiatła. Gd y s ię zetk n ęły , wy try s n ął o ś lep iający p ło mień . A k ied y o d zy s k ałem wzro k , p rzek o n ałem s ię, że n ie n as tąp iły żad n e zmian y . — Do b rze — rzek ł Zn ak . — Zjawiłeś s ię p rzy g o to wan y . Nie p o ra, b y m tracił en erg ię n a two ją d es tru k cję. Nie wted y , g d y tamten czek a n a mó j b łąd . Lad y Ch ao s u — zwró cił s ię d o Dary . — M u s is z wy p ełn ić żąd an ia M erlin a. J eś li źle b ęd zie

s p rawo wał wład zę, s wy mi d ziałan iami s am s ieb ie zn is zczy . J eś li b ęd zie ro zważn y , b ez żad n ej in g eren cji o s iąg n ies z to , czeg o p rag n ęłaś . Wy raz jej twarzy ś wiad czy ł, że n ie wierzy włas n y m u s zo m. — Ch ces z u s tąp ić p rzed s y n em Amb eru i jeg o zab awk ą? — M u s imy d ać mu to , czeg o ch ce — p o twierd ził. — Na razie… Na razie. Po wietrze zawy ło , k ied y zn ik n ął. Na twarzy M an d o ra p o jawił s ię o d b ijan y w n ies k o ń czo n o ś ć lek k i u ś mies zek . — To n ie d o wiary — s twierd ziła, zmien iając s ię w k o ta o twarzy k wiatu , a p o tem w d rzewo zielo n eg o p ło mien ia. — Uwierzy s z czy n ie — s twierd ził M an d o r — o n wy g rał. Drzewo ro zb ły s ło jes ien ią i zn ik n ęło . M an d o r s k in ął mi g ło wą. — M am ty lk o n ad zieję, że wies z, co ro b is z — p o wied ział. — Wiem, co ro b ię. — M o żes z to ro zu mieć, jak zech ces z… ale g d y b y ś p o trzeb o wał rad y , ch ętn ie p o mo g ę. — Dzięk i. — M o że p o ro zmawiamy o ty m p rzy o b ied zie? — Nie w tej ch wili. Wzru s zy ł ramio n ami i s tał s ię b łęk itn y m wirem. — No to d o zo b aczen ia — ro zleg ł s ię jeg o g ło s i wir o d p ły n ął. — Dzięk i, Gh o s t — rzu ciłem. — Two je wy czu cie czas u zd ecy d o wan ie s ię p o p rawia. — Ch ao s ma s łab ą lewą flan k ę — o d p o wied ział. Zn alazłem ś wieże u b ran ie w k o lo rach s reb ra, czern i, s zaro ś ci i b ieli. Zan io s łem je d o ap artamen tó w J u rta. M iałem wiele d o o p o wiad an ia. Po d ró żo waliś my rzad k o u ży wan y mi p rzejś ciami, węd ro waliś my p rzez Cień , aż wres zcie d o tarliś my d o p o la o s tatn iej b itwy w wo jn ie Sk azy Wzo rca. Dłu g ie lata u leczy ły ziemię, zacierając ws zy s tk ie ś lad y d awn y ch wy d arzeń . Przez d łu g ą ch wilę Co rwin w milczen iu o b s erwo wał o k o licę. Wres zcie zwró cił s ię d o mn ie: — Trzeb a b ęd zie s p o ro p racy , żeb y ws zy s tk o u p o rząd k o wać, o s iąg n ąć jak ąś trwałą ró wn o wag ę i zad b ać o jej s tab iln o ś ć. — Tak . — Sąd zis z, że p o trafis z u trzy mać p o k ó j n a ty m k o ń cu ś wiata?

— Zamierzam — o d p arłem. — Będ ę s ię s tarał, jak n ajlep iej p o trafię. — To ws zy s tk o , co mo że zro b ić k ażd y z n as — s twierd ził. — No d o b rze. Oczy wiś cie, Ran d o m mu s i s ię d o wied zieć, co zas zło . Nie wiem, jak p rzy jmie to , że zo s tałeś jeg o g łó wn y m p rzeciwn ik iem, ale to p rzy n ajmn iej jak aś o d mian a. — Przek aż mu p o zd ro wien ia. I Billo wi Ro th o wi. Po k iwał g ło wą. — I p o wo d zen ia — d o d ałem. — Nad al is tn ieją s ek rety u k ry te w s ek retach — s twierd ził. — Dam ci zn ać, jeś li s ię czeg o ś d o wiem. Po d s zed ł i u ś cis n ął mn ie. A p o tem… — Po d k ręć ten p ierś cień i o d eś lij mn ie d o Amb eru . — J u ż jes t p o d k ręco n y — s twierd ziłem. — Żeg n aj. — … I witaj — o d p o wied ział z d ru g ieg o k o ń ca tęczy . Od wró ciłem s ię wted y i ru s zy łem w d łu g ą d ro g ę d o Ch ao s u .

Ty tu ły o ry g in ałó w TRUM PS OF DOOM BLOOD OF AM BER SIGN OF CHAOS KNIGHT OF SHADOWS PRINCE OF CHAOS Trumps of Doom co p y rig h t © 1 9 8 5 b y Th e Amb er Co rp o ratio n Blood of Amber co p y rig h t © 1 9 8 6 b y Th e Amb er Co rp o ratio n Sign of Chaos co p y rig h t © 1 9 8 7 b y Th e Amb er Co rp o ratio n Knight of Shadows co p y rig h t © 1 9 8 9 b y Th e Amb er Co rp o ratio n Prince of Chaos co p y rig h t © 1 9 9 1 b y Th e Amb er Co rp o ratio n All rights reserved Co p y rig h t © 2 0 1 5 fo r th e Po lis h tran s latio n b y Zy s k i S-k a Wy d awn ictwo s .j., Po zn ań Ilu s tracja n a o k ład ce M aciej Szajk o ws k i Aran żacja o k ład k i To b ias z Zy s k

ISBN 9 7 8 -8 3 -7 7 8 5 -7 2 6 -7

Zy s k i S-k a Wy d awn ictwo u l. Wielk a 1 0 , 6 1 -7 7 4 Po zn ań tel. 6 1 8 5 3 2 7 5 1 , 6 1 8 5 3 2 7 6 7 , fak s 6 1 8 5 2 6 3 2 6 Dział h an d lo wy , tel./fak s 6 1 8 5 5 0 6 9 0 s k lep @zy s k .co m.p l www.zy s k .co m.p l

Plik o p raco wał i p rzy g o to wał Wo b lin k

wo b lin k .co m