zfernando Chantal - Beyond

Rozdział 1 Wstałam, kiedy usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi a mężczyźni zaczęli wchodzić do środka. Moje oczy skanowały każdą twarz, poszukując jego. Słyszałam jak kobiety o nim rozmawiały. Jego imię to Dane. - Dosyć odkładania tej sprawy na później Olivio - powiedział mój ojciec, stojąc obok mnie. Jego wzrok nie spoczywał na mnie, zamiast tego wędrował po jego żołnierzach. Dzisiaj kończyłam 21 lat i nie mogłam już dłużej tego przeciągać. Mój ojciec chciał, żebym wyszła za mąż. Przekonałam go, by zamiast wybierać kogoś dla mnie, pozwolił mi to zrobić samej. Nigdy nawet nie rozmawiałam z większością tych mężczyzn, więc wydawało mi się, że to nie zrobi żadnej różnicy, poza faktem, że był jeden facet, który zwracał moją uwagę za każdym razem, kiedy pojawiał się w pobliżu. Równie dobrze mogłam wybrać kogoś, kto interesował mnie pod względem fizycznym. Wstrzymałam oddech, gdy zobaczyłam jak przechodzi przez drzwi. Ubrany cały na czarno, obcisły czarny t-shirt, czarne spodnie bojówki i wojskowe buty, mogłam zauważyć ruch jego mięśni, kiedy szedł. Mocne uda, które zwróciły moją uwagę więcej niż raz, nieposkromione wibracje, które go otaczały i które sprawiały, że pragnęłam go jeszcze bardziej. Przeciągnął dłonią przez swoje ciemne włosy, jego zielone oczy skanowały pokój. Zawsze był czujny. Przygotowany na wszystko. Był wojownikiem naszych czasów. Stanęłam na palcach i powiedziałam do ucha mojemu ojcu - Ten ubrany na czarno, który właśnie wszedł przez drzwi. Znałam jego imię, ale go nie wymówiłam. Mój ojciec spojrzał w stronę wejścia i zacisnął usta, kiedy zobaczył mężczyznę, o którym mówiłam. - Dane? On jest moim najlepszym żołnierzem - powiedział, nie wyglądając na szczęśliwego. Jego oczy, zielone jak moje własne, zwęziły się nieco. - Mam dla niego inne plany. - W takim razie będzie świetnym liderem w przyszłości. Jego usta ponownie się zacisnęły. - On już jest świetnym liderem, ale na polu walki. Bierze najbardziej niebezpieczne misje i upewnia się, że wszyscy wrócą bezpiecznie do domu. Żołnierze potrzebują go bardziej niż ty. - Nie będę go powstrzymywać przed wyjściem poza mury - powiedziałam. W zasadzie, może mógłby mnie ze sobą zabrać. 1

- Nie masz nic przeciwko ciągłym nieobecnościom męża? - zapytał, studiując mnie wzrokiem. Wzruszyłam ramionami. Nie miało to znaczenia. Był jedynym mężczyzną, który zwrócił moją uwagę i to sięgało dalej niż jego świetny wygląd. Miał coś w sobie. Aurę niebezpieczeństwa. Był mężczyzną, którego chcesz mieć u swojego boku i tak się składało, że ja chciałam go przy swoim. - Czyż nie chcesz żeby twoja jedyna córka była dobrze chroniona? - zapytałam, patrząc ponownie na mężczyznę, o którym dyskutowaliśmy. Po napiętej twarzy mojego ojca, wiedziałam, że nie miał ochoty oddać swojego najlepszego żołnierza. - Idź do swojego pokoju - powiedział. Pocałowałam go w policzek, posłałam Dane’owi ostatnie powłóczyste spojrzenie i zrobiłam jak mi powiedziano. ********** Następnego wieczora nadal nie słyszałam nic od mojego ojca, również się z nim nie widziałam. Poszłam w stronę jego pokoju, ale schowałam się w kącie, kiedy zauważyłam dwóch mężczyzn idących w moim kierunku. Nie powinnam tu być, po tej stronie budynku. Tutaj były kwatery mężczyzn. - Nie chcę się żenić z jakąś sztywną księżniczką - warknął mężczyzna głębokim głosem. Natychmiast wiedziałam, że to on. Nawet na jego okrutne słowa, niski tembr jego głosu posłał dreszcz w dół mojego kręgosłupa. - Czy Evan powiedział, że musisz? - zapytał inny mężczyzna. - Jestem pewien, że możesz się z tego jakoś wymigać. Jesteś jego ulubieńcem. Przerwa. - Wymagał tego ode mnie. A ja nie mogę go zawieść po tym wszystkim co dla mnie zrobił. - Możesz, ale tego nie zrobisz - odpowiedział mężczyzna, robiąc kolejną pauzę. - Nie lubisz blondynek. Usłyszałam jak Dane dusi śmiech. - To najmniejszy z moich problemów w tym momencie. - Mimo wszystko, ona jest piękna - odpowiedział mężczyzna. - Mogłeś gorzej trafić. Dane westchnął głęboko. - Gdyby ci powiedziano, że musisz poślubić kogoś, z kim nawet nigdy jeszcze nie rozmawiałeś, jak byś się czuł? Tak, jest piękna, jak wiele innych kobiet. Małżeństwo nie jest słowem, którym się popisujesz, nawet w 2

dzisiejszych czasach i w tym wieku. Kobietę, którą poślubię, będę widział jako swoją. Wolałbym żeby była to ta, którą sam wybiorę i by ten wybór był dobrowolny. - Nawet nie wiesz czy będziecie kompatybilni w łóżku - dodał inny mężczyzna z szyderczym śmiechem. - Jestem dobrym nauczycielem - odpowiedział rozbawiony Dane. - Jednak założę się, że w łóżku jest zimna jak lód. Wygląda na taką sztywną i poprawną, sam nie wiem. Przyjaciel Dane’a ponownie się roześmiał. - Czyli nie taka, jak kobiety, do których przywykłeś. Wszyscy wiemy, że lubisz, kiedy są łatwe i cycate. - Usłyszałam odgłos klapnięcia a po nim jęk. - Ałć, ty skurwielu. - Nie mów źle o moich kobietach - odpowiedział Dane, w jego tonie nie było ciepła. - Kobietach - powtórzył mężczyzna, chrząkając. - Jesteś szczęśliwym draniem, że one wszystkie tak się na ciebie rzucają. Zagryzłam wargę i schowałam się jeszcze głębiej w kącie. On tego nie chciał. Dlaczego nawet nie wzięłam tego pod uwagę? Nie chciałam kogoś, kto nie będzie chciał mnie. Może powinnam powiedzieć ojcu, żeby po prostu wybrał kogoś dla mnie. W ogóle, to dlaczego musiałam wychodzić za mąż? Cała ta rzecz była głupia. Kobiety wychodziły tutaj za mąż jak tylko skończyły 18 lat, musieliśmy odbudować naszą populację. Jako córka lidera, musiałam wyjść za kogoś, kto w przyszłości pomoże mi prowadzić naszych ludzi. Teraz miałam 21 lat, więc traktowano mnie pod tym względem nieco pobłażliwie ze względu na mój status. - To nie musi niczego dla ciebie zmieniać Dane - powiedział mężczyzna i momentalnie zesztywniałam. Nie usłyszałam jego odpowiedzi, bo poszli dalej korytarzem. To nie musi niczego dla niego zmieniać? Co to oznaczało? 1 Nadal zamierzał brać najbardziej niebezpieczne misje, poza bezpieczeństwem naszego domu? Nie spodziewałam się, że przestanie. Miał zamiar sypiać z innymi kobietami? To mógł być problem. Z tego co usłyszałam, sypianie z różnymi kobietami, nie było mu obce. Czy oczekiwał, że się z tym pogodzę? Podeszłam dziarsko do drzwi pokoju mojego ojca i zapukałam dwa razy. - Co ty tutaj robisz? - zapytał ze złością, otwierając mi drzwi, żebym weszła. - Nie przyszedłeś żeby się ze mną zobaczyć - powiedziałam, zakładając ręce za plecami. - Jak mam zarządzać grupą mężczyzn, kiedy nawet własna córka nie chce mnie słuchać - wymamrotał, coś co mówił już wcześniej kilka razy.

1

Kochanie jeśli nie wiesz to ja ci mogę powiedzieć, ale nie będzie to miłe… :/ Dupek i tyle (przynajmniej na razie xD) 3

- To dlatego chcesz żebym wyszła za mąż? Żebym nie była już dłużej twoim problemem? - zapytałam, niezdolna by ukryć złość w swoim głosie. - Czas już na ciebie Olivio - to było wszystko, co powiedział. Minęło 5 lat odkąd zostaliśmy zaatakowani. Odbudowaliśmy co mogliśmy, ale większość populacji wyginęła – z tego co wiemy, a spora część kraju została zniszczona. Mogłam wychodzić z zamku bo był otoczony wysokimi kamiennymi ścianami. Nie mogłam wychodzić poza nie. Chroniły one każdego wewnątrz, całą setkę osób i trzymały z dala niepożądanych ludzi lub rzeczy. Wiedziałam co tak naprawdę mój ojciec chciał mi powiedzieć: Musimy odbudować naszą populację. Odkąd nie mogłam walczyć (a on o tym wiedział) i miałam zakaz wychodzenia poza mury, według niego tylko do tego się nadawałam, przynajmniej tak sądziłam. Mój ojciec był sierżantem w armii, teraz jest przywódcą nieco innego rodzaju, ale ludzie patrzą na niego tak samo. Gdyby nie jego wiedza i pomysły, kto wie czy w ogóle zdołalibyśmy przetrwać. - Myślę, że powinniśmy wybrać kogoś innego - oświadczyłam. Ojciec odwrócił się do mnie, jego wyraz twarzy był nie do odczytania. - Za późno. Wszystko już jest ustalone, wychodzisz za mąż za dwa tygodnie. - Ale… - zaprotestowałam, ale przerwał mi. - Sama tego chciałaś, więc masz. Idź i pomóż kobietom - rozkazał, odwracając się ode mnie. Więc to tyle? Cóż, jak sobie pościeliłam, tak się wyśpię. Dosłownie. 2 - Okej - powiedziałam, wychodząc z pomieszczenia i kierując się w stronę pokojów kobiet. Mieliśmy trzy oddzielne rewiry. Samotni mężczyźni, samotne kobiety i oddzielny dla par i/lub rodzin. Nie było to wymagane. Mogłeś zostać tam, gdzie czułeś się komfortowo. Poza mną oczywiście, mój ojciec zabronił mi zbliżać się do męskiego rewiru. Może kiedy będę zamężna, dostanę nieco swobody, zwłaszcza, że mój przyszły mąż ma mnie gdzieś. Może to będzie dobra rzecz? Zmiany są dobre, prawda? To musi być lepsze niż takie życie. Kobiety zachowywały się tak, jakbym myślała, że jestem od nich lepsza. Nie robiłam tego. Oddałabym wszystko byleby być wolną i robić to, co czułam, że chcę robić. Chciałam być jak one. - Cześć Olivia - powiedział Regan, uśmiechając się do mnie i ukazując swoje dołeczki. - Cześć kolego - powiedziałam, pochylając się i całując go w czubek głowy. 2

Nie wiem jak wam, ale mnie to się wydaje, że jeśli chodzi o Dane’a to to ze spaniem nie będzie miało nic wspólnego xD 4

Regan miał 7 lat i był synem Tessy. Tessa pomagała w kuchni i przygotowywała posiłki dla wszystkich. Regan od razu mnie polubił i spędzał ze mną czas, kiedy jego mama była zajęta pracą. - Chciałabyś zagrać ze mną w grę planszową? - zapytał, na jego twarzy gościł wyraz nadziei. - Pewnie, z wielką chęcią - odpowiedziałam. Cokolwiek, byleby tylko oderwać moje myśli od Dane’a.

5

Rozdział 2 Kiedy weszłam na stołówkę, mignął mi w tłumie. Kruczoczarne włosy nieco przed ramiona, przenikliwe piwne oczy i szerokie ramiona, wąskie biodra. Szedł z pewnością siebie, jego postawa była dominująca. Usiadłam przy stole, tam gdzie każdego dnia, obok mojego ojca. Dane nie spojrzał w moim kierunku, tak jakbym nie zajmowała ani jednej myśli w jego głowie. Westchnęłam i spojrzałam w dół na swoje jedzenie. Nie czułam się głodna, ale nie chciałam marnować posiłku, bo doskonale wiedziałam, jak to jest obyć się bez niego. - Mamy zamiar wyruszyć jutro na polowanie, więc bądź gotowa, kiedy wrócimy, tak na wszelki wypadek - powiedział mój ojciec. ‘Polowanie’ oznaczało, że wybierają się poza bezpieczne mury, w poszukiwaniu jedzenia, zapasów i broni. Niektórzy z mężczyzn pójdą łowić ryby i przyniosą tyle ile zdołają. Ryby bardzo nam pomagają, bo wiemy, że są bezpieczne i nieskażone. Są także niewyczerpanym zapasem, dlatego bardzo na nich polegamy w naszej diecie. By być użyteczną, pomagałam Dr, Jamesowi, kiedy tylko potrzebował asystentki, lub gdy ktoś potrzebował szwów lub opatrunku. Lekarz i pielęgniarka Lona, szkolili mnie, więc pomagałam kiedy tylko mogłam. - Tak jest - odpowiedziałam cicho. Nabrałam na łyżkę kukurydzy z puszki i przeżuwałam powoli. Spojrzałam w górę i zobaczyłam Dane’a, który mnie obserwował. Jego wzrok wytrącił mnie z równowagi i zaczęłam wiercić się na swoim miejscu. Jego wyraz twarzy niczego nie pokazywał i poczułam się przez to niekomfortowo. Jako pierwsza uciekłam od niego wzrokiem. Skończyłam swój posiłek, zmuszając się do jedzenia. - Czy mogę już iść? - zapytałam. - Olivia… - Tak? Westchnął. - Dobranoc kochanie. - Dobranoc - powiedziałam, całując ojca w policzek i idąc do drzwi.

6

Czułam na sobie wzrok wszystkich osób w pomieszczeniu, ale zignorowałam ich, idąc z uniesioną brodą i wyprostowanymi ramionami. - Olivia! - ktoś zawołał, a ja podskoczyłam. - Cholera! - zaklęłam, moja dłoń znalazła się na klatce piersiowej. Odwróciłam się i znalazłam się twarzą w twarz z Danem we własnej osobie. - Tak? - zapytałam, nie wiedząc co innego mogłabym powiedzieć. Starałam się by mój wyraz twarzy obrazował coś na kształt zwykłej życzliwości. Oblizał usta i wpatrzył się w moje rysy twarzy. - Gdzie idziesz? - Do mojego pokoju, dlaczego pytasz? - odpowiedziałam, zwężając oczy. - Chciałbym z tobą porozmawiać. - Okej - odpowiedziałam z wahaniem. - O czym chcesz rozmawiać? - O tobie. Nas. - Okej - powiedziałam, miałam motylki w brzuchu. 3 - Przypuszczam, że to dobry pomysł. Nie umiałam go rozgryźć. Te słowa wypowiedział delikatnie, ale kontrastowały z twardym spojrzeniem jego oczu. - Każdy mężczyzna byłby szczęśliwy mogąc poślubić tak piękną kobietę - powiedział, zakładając mi włosy za ucho. Wciągnęłam ostry oddech, nadzieja zaczęła budzić się w moim sercu. - Ale ja nie jestem każdym mężczyzną - powiedział, a ja zacisnęłam zęby, nadzieja wyparowała. - Nie lubię być zmuszany do małżeństwa, którego nie chcę. Zatopiłam zęby w mojej dolnej wardze. - W takim razie nie bądź, bo wiesz co mówi przysłowie uważaj czego sobie życzysz? Cóż, ja życzę sobie poślubić kogokolwiek innego niż ciebie w tym momencie. Wyglądał na rozbawionego. - Przynajmniej ona ma nieco ognia. Nawet nie miał pojęcia. - Pieprz się - wypaliłam. - W taki sposób nie mówi się do przyszłego męża - powiedział, szczerząc się, jakby właśnie znalazł coś szalenie zabawnego. Nigdy więcej nie dam się nabrać na dobry wygląd, nigdy. 4 Tacy goście zawsze potem sprawiają problemy.

3 4

To nie motylki, to zwykły helicobacter pylori xD :D Nic nie mówię, ale chyba już za późno :P 7

- Nie do końca. Powinniśmy się z tej umowy wycofać. To był błąd - mój wzrok był błagający. Nienawidziłam przyznawać się do błędu, ale jeśli to miało mnie z wyciągnąć z tej sytuacji… - Co do tego masz rację. Nigdy nie dałem ci nawet jednego znaku, że jestem zainteresowany, więc nie mam zielonego pojęcia dlaczego mnie wybrałaś. Cóż, auć. Szczęśliwie dla niego, że nie miałam niskiej samooceny. Dupek. Wzruszyłam ramionami udając, że jego komentarz nie rozwalił mnie na kawałki. - Wybrałam najładniejszą twarz. Wzdrygnął się. - Szanuję twojego ojca i wiele mu zawdzięczam. Weźmiemy ślub – przez wzgląd na niego. - W porządku - powiedziałam, patrząc w podłogę. Nie byłam za bardzo romantyczką, ale nawet ja wyobrażałam sobie coś lepszego niż to. Bo która kobieta tego nie robiła? Zasługiwałam na coś lepszego niż to, ale nie znaczyło to, że to dostanę. Życie nie działa w ten sposób. - Chodź - powiedział, oddalając się ode mnie. Gapiłam się na tył jego głowy przez sekundę. Ten facet nawet od tyłu był seksowny. - Gdzie idziemy? - zapytałam, brzmiąc na zrezygnowaną nawet dla samej siebie. Zatrzymał się i odwrócił. - Odprowadzam cię do twojego pokoju. To właśnie zrobiłby dżentelmen, prawda? Wzruszyłam ramionami. - Chyba. - Nie miałam pojęcia, kiedy zaczęło go obchodzić zachowywanie się jak dżentelmen. - Więc chodź. Nie lubię gdy ludzie marnują mój czas - powiedział, kiwając głową w kierunku mojego pokoju. - Nikt cię nie prosił żebyś mnie odprowadzał do pokoju - wypaliłam, tracąc do niego cierpliwość. Zignorował mnie i poczekał aż do niego dołączę. Zrobiłam te parę kroków, które nas od siebie dzieliło a moje spojrzenie wyraźnie mu pokazywało, co czuję w związku z nim i jego apodyktycznością. Znowu mnie zignorował i w ciszy poszliśmy do mojego pokoju.. - Nie spaceruj po korytarzach w nocy, to nie jest bezpieczne dla kogoś takiego jak ty - powiedział, patrząc na mnie. - Co masz na myśli mówiąc ‘dla kogoś takiego jak ty’? - zapytałam, krzyżując ramiona na piersi. 8

Po drgnięciu jego ust wiedziałam, że nie umknęła mu moja wyzywająca postawa. - Kogoś niewinnego - powiedział, unosząc brew. - Niewinnego? - powtórzyłam, uważnie wymawiając to słowo. Twarz Dane’a przybrała domyślny wygląd. - Twój ojciec wspomniał, że jesteś - zrobił pauzę - nietknięta. Co? Zabiję mojego ojca. Sapnęłam, otwierając usta, potem znowu je zamknęłam. - Czy ty właśnie zrobiłeś pauzę dla zwiększenia dramatyczności? - zapytałam, ściągając usta. Dane się roześmiał a ja nie mogłam nic poradzić na to, że patrzyłam z rozszerzonymi oczami jak to robił. Boże, był piękny. Zabójczy, ale piękny. Cóż za pociągająca mieszanka. - Powinieneś robić to częściej - wymamrotałam, nie zdolna by oderwać od niego spojrzenie. - Robić co? - zapytał, jego oczy nadal błyszczały. - Śmiać się. - Śmieję się. Znasz mnie przez około minutę księżniczko. No jasne, znałam go od niecałej minuty, ale obserwowałam go, a to było jak wieczność. Otworzyłam drzwi do mojego pokoju i zrobiłam krok do środka. - A ty mnie - powiedziałam. Zatrzasnęłam drzwi. Słyszałam jego śmiech niosący się echem po korytarzu.

9

Rozdział 3 - Gdzie byłaś przez cały dzień? - zapytał mój ojciec, wchodząc do pokoju następnego dnia. Zmarszczyłam czoło. - Byłam dokładnie tutaj. Posłał mi złe spojrzenie. - Wychodzimy za godzinę, idź i pożegnaj się z Danem. - No tak. Polowanie. Wstałam, powstrzymując jęk. Dane przetrwał miliony polowań, czy mój ojciec chciał żebym dała mu jakiś talizman albo stała tam i płakała, kiedy będzie wychodził? Mało prawdopodobne. Jeśli już to błagałabym go, by zabrał mnie ze sobą. - Zdecydowałem, że dzisiaj zostanę - powiedział zwyczajnie, ale rzuciłam mu spojrzenie wystarczająco szybko, by zobaczyć napięcie dookoła jego ust. - Wszystko w porządku? - zapytałam. Nie przypominałam sobie by kiedykolwiek przegapił jakieś polowanie. Święcie wierzył w to, by nie prosić innych o coś, czego sam by nie zrobił. - Wszystko dobrze, po prostu mam inne sprawy, które dzisiaj potrzebują mojej uwagi. Podeszłam do niego i owinęłam ramiona dookoła mojej talii. - No dobrze, pójdę i poszukam Dane’a. - Grzeczna dziewczynka - pochwalił mnie mój ojciec, przez co znowu poczułam się jak małe dziecko. - Kocham cię - powiedziałam, idąc do drzwi. - Ja ciebie też - usłyszałam jak odpowiada. Poszłam w stronę korytarza, gdzie wszyscy udający się na polowanie zazwyczaj się kierowali. Zobaczyłam Sama i Jase’a czyszczących broń na jednym ze stołów. - Hej - powiedziałam siadając i obserwując ich pracę. Podniosłam ostry nóż i zważyłam go w dłoni. - Nieco dla ciebie za duży - powiedział Jase, uśmiechając się krzywo. Zignorowałam jego bycie dupkiem, jakim zazwyczaj jest i zwróciłam się do Sama. - Widziałeś Dane’a? - zapytałam.

10

Wyglądał na zaskoczonego. - Powinien gdzieś tutaj być. Mimo wszystko nie zawracaj sobie głowy pytaniem, czy możesz iść z nami. - Dlaczego nie? Seksistowskie dranie! - wypaliłam. Sam wyszczerzył się, przyzwyczajony do moich wybuchów. - Są trzy kobiety, które idą dzisiaj z nami. To nie chodzi o to, że jesteś dziewczyną. Zabrałbym cię gdybym mógł, ale muszę wykonywać rozkazy. Czy mój ojciec nie rozumiał, że poprzez bycie nadopiekuńczym, czyni mnie słabą? Muszę wiedzieć takie rzeczy! A gdyby się coś stało i musiałabym się bronić? Uniosłam głowę w momencie, kiedy do pomieszczenia wszedł Dane. Obok niego stała nieco starsza, ładna kobieta – Tegan, tak chyba miała na imię. - Ona idzie? - zapytałam, nieznane emocje przepływały przeze mnie. Sam spojrzał w tamtym kierunku - Taaa, ona idzie. Zna się na ziołach i jagodach, więc może pomóc znaleźć więcej jedzenia. Odwróciłam wzrok zanim Dane zobaczył, że wbijam spojrzeniem sztylety w jego małą przyjaciółkę. - Wróć bezpiecznie - powiedziałam delikatnie do Sama, ignorując Jase’a – jak zwykle. Spojrzenie Sama złagodniało. - Zawsze wracam. - Co, żadnego pożegnania dla mnie? - prowokował Jase. Miał ogoloną głowę, jego oczy były wypełnione złością i pożądaniem. Nie miałam bladego pojęcia co mu takiego zrobiłam. - Pa Jase - wymamrotałam i skierowałam się do wyjścia. Kątem oka zauważyłam, że Dane na mnie patrzy, więc poszłam w jego stronę. Tegan uśmiechnęła się do mnie szyderczo, co wyraźnie zignorowałam i zwróciłam się tylko do Dane’a. - Bezpiecznego polowania - powiedziałam, patrząc mu prosto w oczy. Nie czekałam na jego odpowiedź, po prostu wyszłam. Zrobiłam to, po co tu przyszłam, teraz mogłam zając się swoim dniem. - Olivia - zawołał zza moich pleców. Zatrzymałam się i odwróciłam. - Co? Chwycił mnie za ramię i wciągnął do pustego korytarza. - Pieprzysz go? Zmarszczyłam brwi. -Kogo? - Sama? Jase’a? Kogokolwiek? - warknął, jego oczy się zwęziły. Byłam nieco zakłopotana. - Rozmawialiśmy o tym Dane. Jestem dziewicą. Przestań się zachowywać jak jakiś pieprzony neandertalczyk.

11

- Wydaje mi się, że się tego dowiemy, nieprawdaż - wymruczał. - Nie rób ze mnie głupca Olivio. Nie będziesz flirtować z innymi mężczyznami. Te dni się skończyły. Chciałaś mnie, więc mnie dostałaś. Teraz radź sobie z konsekwencjami. Zamrugałam. Ponad 50 mężczyzn w naszej społeczności a ja wybrałam tego idiotę. 5 - Jakim sposobem nigdy się nie zorientowałam, że jesteś takim dupkiem? Uśmiechnął się drwiąco. - Powinnaś zrobić wywiad zanim mnie wybrałaś. Nigdy nie chciałem się żenić. Nie możesz oczekiwać ode mnie, że zamienię się w męża roku, prawda? Wyprostowałam się. - Poślubienie mnie zapewnia ci miejsce lidera, kiedy mój ojciec ustąpi. Powinieneś mi dziękować. Przechylił głowę na bok, najwidoczniej myśląc o tym, co powiedziałam. - Kto powiedział, że chcę rządzić? - To nie ma znaczenia czy chcesz czy nie. Ludzie oczekują tego od ciebie. Widziałam to. Myślisz, że wybrałabym słabego mężczyznę na męża? Tak, ciągnęło mnie do ciebie. Jesteś potężny. Moje instynkty powiedziały, bym wybrała samca alfa. Ale nie uważaj mnie za słabą Dane. Mogę być tylko kobietą, ale jestem siłą, z którą należy się liczyć. Powinniśmy mieć małżeństwo tylko z nazwy. Wtedy oboje wygramy. Mój ojciec się ode mnie odczepi a ty będziesz wiódł swoje życie bez żadnych zmian. Oblizał swoją dolną wargę i odwrócił wzrok. - Muszę już iść. Nie wychodź poza mury. Przewróciłam oczami. - Jakby kiedykolwiek było mi wolno wyjść poza te cholerne mury. - Po prostu zostań tu i wyglądaj ładnie- powiedział idąc tyłem, potem odwrócił się i zniknął z linii mojego wzroku. Wbiłam sobie paznokcie w dłoń. Zostać tu i wyglądać ładnie? Co za protekcjonalny drań. - On prawdopodobnie jest ładniejszy niż ja - wymamrotałam, idąc jak burza w stronę mojego pokoju. Gdy byłam już w środku, chwyciłam mój miecz, łuk i strzały i skierowałam się na zewnątrz, gdzie porozstawiane były cele do ćwiczeń dla łuczników. Sam nauczył mnie jak strzelać. On również nauczył mnie jak używać miecza i walczyć wręcz. Zawsze będę mu za to wdzięczna. Wiedziałam, że nikt nie chciał bym była wojownikiem. Mój ojciec chciał bym była bezpieczna w środku, gotowała lub szyła czy wykonywała coś innego co nudziło mnie na śmierć i tylko ja wiedziałam dlaczego tak jest. Mojemu ojcu opowiedziano o pewnym proroctwie. Jakimś cudem wierzył, że mój syn, który najwyraźniej urodzi się w przyszłym roku 2020, będzie naszym wyzwoleniem. Nie pytajcie mnie jak mój pierworodny ma uratować świat, bo on jest nie do ocalenia. Mój ojciec ma nadzieję, ale jest ona płonna. Po naszej planecie błąkają się mięsożerne 5

Hahahahahaha :D no naprawdę… 12

potwory i nie możemy zrobić nic, poza ukrywaniem się lub próbami przetrwania. Pokładanie jego nadziei we mnie i w dziecku, które nawet się jeszcze nie urodziło, jest śmieszne, wiem o tym, ale nie dla niego. Mówiąc o ciężarze spoczywającym na moich ramionach, na dodatek teraz wciągnęłam w to jeszcze Dane’a, mężczyznę, który nawet mnie nie chce. Jakim cudem to wszystko tak się skomplikowało? ********** Wrócili cztery dni później. - Olivia! Pobiegłam jak tylko usłyszałam swoje imię i chwyciłam moją apteczkę. Moje oczy skanowały każdego wchodzącego przez drzwi w poszukiwaniu obrażeń. - Kto jest ranny? - zapytałam Sama, jak tylko do mnie podszedł. - Lars został dźgnięty w ramię - powiedział, patrząc w kierunku drzwi. - Wpadliśmy na inną grupę, która nie była zachwycona naszym widokiem. Z brakiem zapasów i jedzenia na niektórych obszarach, mogłam zgadnąć dlaczego. Na szczęście hodowaliśmy swoje własne jedzenie, na dodatek mężczyźni chodzili na polowania – takie, jak to – by znaleźć cokolwiek, co mogłoby nam być potrzebne. Spotkanie z innymi było trudną sytuacją, bo nie mogłeś ufać niektórym ludziom. Okej, większości ludzi. Desperacja sprawia, że zacierają się granice. Mieliśmy wiele szczęścia dzięki temu, co było tutaj. - Który to Lars? - zapytałam, moje oczy spoczęły na Danie, kiedy wszedł. Nasze spojrzenia się spotkało, dopóki jego nie opadło i nie zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów. Obok niego stał żołnierz, którego widziałam podczas ich rozmowy, podtrzymując sobie ramię. Najwidoczniej to był on. Dotknęłam barku Sama, ciesząc się, że jest bezpiecznie w domu i podeszłam do Dane’a i Larsa. – Siadaj powiedziałam do mężczyzny, wskazując najbliższe krzesło. Lars rzucił spojrzenie Dane’owi zanim coś powiedział. Był przystojnym mężczyzną z włosami w kolorze brudnego blondu i przenikliwymi zielonymi oczami. Otwierając apteczkę, wyciągnęłam wszystko co mogłoby być mi potrzebne do opatrzenia rany. - Nie za głębokie - wymamrotałam, oczyszczając cięcie i zakładając opatrunek. Mężczyzna nawet się nie wzdrygnął a musiało go cholernie boleć. - Czy jesteś ranny gdzieś jeszcze? - zapytałam, sprawdzając opatrunek. - Nie - odpowiedział głębokim głosem. – Dziękuję. Tegan podeszła do Dane’a. Kątem oka zauważyłam, że położyła mu dłoń na ramieniu. - Dziękuję, że się mną zaopiekowałeś Dane - powiedziała. 13

Nikt poza kilkoma wybranymi osobami nie wiedział o moich zaręczynach z Danem, a Tegan musiała nie mieć o tym pojęcia. Spojrzenie Dane’a powędrowało do mnie zanim znowu zwrócił się do niej. - Jestem odpowiedzialny za to, by wszyscy bezpiecznie wrócili z polowania. - Tak, wiem - odpowiedziała, jej głos stał się zalotny. - Ale to było więcej niż to. Wiesz o czym mówię… Nie mogłam tego dłużej słuchać. - To wszystko Lars - powiedziałam. - Czy ktokolwiek jeszcze został ranny? Lars spojrzał na Dane’a, ale potrząsnął głową na ‘nie’. Najwidoczniej nie był zbyt rozmowny, albo był taki tylko przy mnie. Wydawał się być jednym z silnych, ale cichych facetów. Wstał i odszedł, dołączając do reszty grupy i pomagając posortować znalezione rzeczy. Dane w dalszym ciągu stał tam z Tegan, ale wyciszyłam ich głosy w swojej głowie. Spakowałam apteczkę, ciesząc się, że nikt nie został tym razem poważnie ranny i zwróciłam się do Sama, chcąc z nim jeszcze chwilę porozmawiać. Gdy poczułam, że Dane chwycił tył mojego t-shirtu i pociągnął żebym się zatrzymała, odwróciłam się zdenerwowana. - Co? - Stało się cokolwiek kiedy mnie nie było? - zapytał, przesuwając kciukiem po moim karku. - Jak na przykład co? - zapytałam podejrzliwie. Przyciągnął mnie do swojej klatki piersiowej. - Nie wiem, ty mi powiedz. - Szukasz kłótni? Nic się nie stało. Nikt ze mną nie rozmawiał. Czy to właśnie chciałeś usłyszeć? Jego kciuk przestał się poruszać. - Okej, rozumiem dlaczego ja jestem zły z powodu tej sytuacji, ale dlaczego ty się gniewasz? Masz czego chciałaś, więc dlaczego brzmisz na tak podminowaną? Odwróciłam głowę by spojrzeć mu w twarz. - Podsłuchałam twoją rozmowę. Wiem co o mnie myślisz i wiem też, że tego nie chcesz. Skrzywił się. - Kurwa. To nie tak chciałem rozpocząć nasze małżeństwo - wymamrotał a potem westchnął. - Byłem wkurzony. Zignoruj wszystko co powiedziałem. Gdyby to było takie proste. Odsunęłam się od niego. - Gdzie idziesz? - zapytał, unosząc brew i wyglądając goręcej niż piekło. Ściągnęłam usta, zastanawiając się czego chciał. - Co ci do tego? Jego usta zadrgały. - Należysz do mnie. Nie powiedział tego. Zmusiłam się by posłać mu drwiący uśmieszek. - Ja jestem tutaj księżniczką Dane. Wydaje mi się więc, że to ty należysz do mnie. To ja cię wybrałam, pamiętasz? 14

Powiedziawszy to, wysunęłam się z jego uścisku i podeszłam do Sama, który patrzył to na mnie to na Dane’a z uniesioną brwią. - Coś ty mu powiedziała, że tak wygląda? - A jak niby wygląda? - zapytałam, nie chcąc się odwracać. - Gapi się na ciebie z zaciśniętą szczęką a z jego uszu wychodzi para. Przewróciłam oczami. Niech się złości. - Powiedz mi wszystko na temat polowania.

15

Rozdział 4 - Wpadliśmy na grupę około 20 osób - powiedział, wyprowadzając mnie z budynku. - Wystawili trzech swoich najlepszych wojowników przeciwko naszym. Usiadłam na trawie, patrząc prosto na ogromny mur otaczający zamek. - Niech zgadnę, Dane, Lars i ty skopaliście im tyłki? Kąciki ust Sama lekko się uniosły. - No jasne. Urządziliśmy nalot na stare centrum handlowe, ale oczywiście nie znaleźliśmy tam wiele. Zdołaliśmy zabrać tylko kilka rzeczy. Tegan znalazła jakieś zioła, jagody i jadalne kwiaty. Mam też trochę tych różowych kwiatów miodnych 1, które tak lubisz. Uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością. - Uwielbiam je. - Wiem o tym - odpowiedział, jego oczy miały łagodny wyraz. - Chwyciłem bukiet i powiedziałem Dane’owi, żeby je dla ciebie zatrzymał. - Prawdopodobnie wyssał z nich miód tylko po to, by zrobić mi na złość wymamrotałam. Sam z dusił śmiech, kręcąc głową w rozbawieniu, - Tego akurat nie wiem Olivio. W zasadzie to pytał mnie o ciebie. - Co chciał wiedzieć? - zapytałam niechętnie, wiercąc się na trawie. - Skąd tak dobrze cię znam, skoro wszystko zachowujesz dla siebie. - Co mu powiedziałeś? - zapytałam, wyrywając trawę, by zająć czymś ręce. Sam wzruszył ramionami. - Nie mogłem mu powiedzieć, że znalazłem cię na zewnątrz, kiedy próbowałaś sama nauczyć się posługiwać bronią i zrobiło mi się ciebie żal, więc cię nauczyłem. Uderzyłam go w ramię. - Bardziej błagałam cię, żebyś to zrobił, a ty w końcu dałeś za wygraną. Kąciki jego ust uniosły się w uśmiechu. - To też, Powiedziałem mu, że byliśmy dobrymi przyjaciółmi i tak to zostawiłem. Wydawał się zaciekawiony.

1

Nie ma tutaj dokładnego odpowiednika. Gdybyście chcieli szukać czegoś o nazwie honey flower to powiem od razu, że znajdziecie coś o krzewach rosnących we wschodniej Australii, które mają czerwone kwiaty bogate w nektar. Przyjmijmy więc, że chodzi tu o kwiaty z których da się wyssać ten słodki nektar :P 16

- Zawaliłam sprawę wybierając go - przyznałam cicho. Sam studiował mnie wzrokiem. - Nie wydaje mi się. Jest liderem ludzi twojego ojca, sądzę więc, że to naturalne, iż wybrałaś kogoś takiego. Nikt nie ochroni cię lepiej niż on. - Wiem - powiedziałam. - Ale on nie chce się żenić. Myślę, że lubi swoje życie jakie jest. Co jest w porządku. Mam na myśli to, że kto chce aranżowanego małżeństwa? - A kto chciałby wybierać męża, bo ojciec ją do tego zmusza? - zripostował. Wzruszyłam ramionami. - Wiem, że dla mnie to też nie jest idealne, ale mogłam wybrać kogoś, komu podobałaby się ta pozycja. Albo mnie, pomyślałam. Ktoś kto by mnie pragnął i lubił, byłby plusem. - Wydaje mi się, że w tym obrazku odgrywam mało znaczącą rolę. Nie powinnam narzekać. Mam tutaj bardzo dobrze, wiem, że tak jest. Inne kobiety muszą pracować. - Ty też pracujesz Olivio - powiedział Sam, ganiąc mnie. - Pomagasz każdemu, kogo spotkasz na swojej drodze. Masz dobre serce i będziesz dobrym przywódcą. Wzruszyłam ramionami. - Staram się i robię co mogę. Wolałabym być na zewnątrz walcząc i chroniąc naszych ludzi, ale poprzestanę na tym, co potrafię robić wewnątrz murów. Wyraz twarzy Sama zrobił się poważny. - Mogłaś wybrać mnie, wiesz o tym, prawda? Uniosłam brew. - Jesteśmy przyjaciółmi Sam. Nie zrobiłabym ci tego. Znajdziesz kogoś, bez kogo nie będziesz mógł żyć i nie zamierzam odbierać ci tej szansy. Szturchnął mnie w ramię. - Nie jesteś wyrokiem śmierci. Poradzilibyśmy sobie. Roześmiałam się. - Wyrokiem śmierci. Dobre. - Mówię poważnie. Jesteś piękna i masz dobre serce. Czego jeszcze mógłby chcieć mężczyzna? Odchyliłam się do tyłu, dłonie położyłam na trawie. - Miłości. Pasji. Nie wiem. Sam przewrócił oczami. - Myślę, że czytasz za dużo tych romansów, które znaleźliśmy podczas ostatniego nalotu. Czasy się zmieniły Olivio. To tak, jakbyśmy cofnęli się w czasie, wrócili do aranżowanych małżeństw, tradycyjnych ról i nowych praw. Demokracja jest już częścią przeszłości. - Tradycyjne role - powtórzyłam, marszcząc nos. - Co do tego masz rację. Czy widziałeś kogoś z nich, kiedy byłeś na zewnątrz? Przez nich miałam na myśli potwory. Chyba można by ich nazwać zombie. Mięsożerne kreatury 2, które przejęły kontrolę i zniszczyły większą część populacji. Sam potrząsnął głową. - Nie.

2

Teraz mam skojarzenia z serialem „Żywe trupy” :P 17

Powoli wypuściłam oddech. - Wydaje się, że widujemy ich ostatnio coraz mniej. Przynajmniej z tego co mówisz mi po każdym polowaniu. Sam pozostał cicho. - Czy myślisz, że pewnego dnia będzie bezpiecznie by… - Olivia - powiedział Dane, przerywając mi. Spojrzał na Sama i posłał mu złe spojrzenie, - Czy nie masz nic do roboty? - Sam zanim odszedł, posłał mi rozbawione spojrzenie. Dane usiadł obok i odwrócił się do mnie. - Z pewnością powiedziałem ci, że nie chcę byś flirtowała. Z pewnością Dane miał obsesję na punkcie kontroli. - Rozmawiałam, a to różnica. - Możesz rozmawiać ze mną - powiedział, unosząc sardonicznie brew. Nie wiedziałam czego chciał Dane, jaki był jego cel. Ten facet był dezorientujący. Zwęziłam oczy. - Sam jest moim jedynym przyjacielem w tym miejscu. Jeśli myślisz, że powstrzymasz mnie od rozmawiania z nim, to nie znasz mnie zbyt dobrze. Oczywiście, rozmawiałam z innymi a oni rozmawiali ze mną. Ale każdy zachowywał dystans. To była samotna egzystencja, od której ocalił mnie Sam. Był dobrym przyjacielem. - Nie znam cię - odpowiedział Dane, patrząc przed siebie, - Będziemy musieli to jakoś naprawić. - Dlaczego? - zapytałam. Jaką to zrobi różnicę w tej sytuacji? - Co masz na myśli pytając ‘dlaczego’? Bierzemy ślub Olivio… - A to nic dla ciebie nie znaczy Dane. Mówiłam ci. To świstek papieru. Nie mamy nawet księdza w zamku do kurwy nędzy. Możemy udawać ile chcemy, ale to niczego nie zmienia. Tak, będziemy ze sobą związani na oczach wszystkich. Tak, będziemy dzielić łóżko. To wszystko. - To wszystko? - powtórzył, brzmiąc niedowierzająco. - Myślisz, że chcę mieć dzieciaka z kobietą, którą ledwo znam? Potarłam czoło. - Teraz już nawet nie chcesz dzielić ze mną łóżka? Chryste, myślałam, że to był powód tego wszystkiego. By spłodzić spadkobiercę. - Och, będę dzielił z tobą łóżko - powiedział, jego głos podszyty był stalą. - To jedyny profit w tym całym bałaganie. Zacisnęłam zęby. - Zmierzasz sprawić, że będę żałowała tego, iż cię wybrałam, prawda? - Każdego dnia twojego życia. I nie potrzebujesz księdza, by małżeństwo było legalne.

18

Westchnęłam i spojrzałam w górę na błękitne niebo. - Chcę wyjść z następną grupą, która wyjdzie poza mury. - Nie. - Ale kobiety wychodzą cały czas. - Nie ty - odpowiedział nonszalancko. - Twój ojciec chce żebyś była bezpieczna. - A ja chcę być wolna. - Jesteś wolna - odpowiedział. - Jesteś księżniczką. Jak myślisz, ile kobiet w zamku zazdrości ci twojej pozycji? Wydaje mi się, że przyszedł czas byśmy zaczęli od nowa. Sprawiał, że brzmiałam na niewdzięczną. Zepsutą. Może i taka byłam. ********** Później tej nocy nie mogłam spać. Wstając z łóżka, otworzyłam drzwi mojego pokoju i wędrowałam po korytarzach. Zamek, w którym mieszkaliśmy był stary i otoczony ogromnymi murami, zbudowanymi jeszcze za czasów wojny. Wtedy zamki były oblegane i zdobywane siłą. Ten zamek to wytrzymał, a teraz bronił nas przed potworami. Dotknęłam ściany i poczułam kamień pod moją dłonią. Jak to wygląda na zewnątrz? Zawsze się zastanawiałam. Jak reszta świata przetrwała? Ilu nadal żyje? Ubrana w moją białą koszulę nocną i z bosymi stopami, podążyłam za odgłosami śmiechu i okrzykami. Ciekawa, zatrzymałam się, kiedy dotarłam do drzwi prowadzących do oddzielnego bloku dla samotnych kobiet. Mój tata powiedział mi, że kobiety tutaj są ‘wolne w swoich przyjemnościach’ i zapraszają mężczyzn, by je odwiedzili. Jak dla mnie brzmiało to na burdel, ale on nalegał, że to nie tak. Ukryłam się za ścianą, gdy grupa trzech mężczyzn podeszła do drzwi i zapukała. Otworzyła je kobieta, moje oczy rozszerzyły się, kiedy zobaczyłam jej ubiór. Miała na sobie prześwitującą czerwoną sukienkę, która ukazywała jej sutki razem ze wszystkim innym. Mężczyźni weszli do środka a ona zatrzasnęła za nimi drzwi. Kontynuując wędrówkę w dół korytarza, skierowałam się do kuchni w poszukiwaniu czegoś na ząb. Nie znalazłszy nic interesującego westchnęłam i usiadłam na jednej z ławek. - Tu jesteś - usłyszałam głęboki głos, który sprawił, że podskoczyłam. - Co robisz wędrując po korytarzach? - Co robisz szukając mnie? - wypaliłam. - Byłem u ciebie w pokoju - powiedział Dane, stając przede mną. - Zapomniałem ci je dzisiaj dać. Spojrzałam w dół na kwiaty miodowe w jego dłoniach i uśmiechnęłam się. – Dziękuję powiedziałam, biorąc od niego bukiet.

19

- Słyszałem, że je lubisz - powiedział, siadając na ławce obok mnie, nasze nogi się stykały. - Dobrze słyszałeś. - Nigdy żadnego nie próbowałem - powiedział, patrząc podejrzliwie na różowe kwiaty. Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu, oderwałam jeden kwiat, przełamałam go i uniosłam do góry. - Ssij. 3 - Jego brwi się uniosły. Przewróciłam oczami. - Przyłóż do niego usta i ssij. Jędrne usta otworzyły się, a ja uniosłam kwiat. Wyssał słodki płyn i przełknął, jego gardło pracowało, kiedy to robił. Wysunął język i oblizał swoją pełną dolną wargę, a ja zapatrzyłam się w ten ruch. Zacisnęłam uda razem. - Niezłe - wymamrotał. - Nie taki słodki jak myślałem, że będzie. Spojrzałam w dół na kwiaty. - Opłukałeś je? Ściągnął brwi razem. - Nie, a powinienem? - Zacisnęłam usta razem starając się nie śmiać, a potem by przestać się śmiać. - Co? - zapytał niezadowolony. - Nic - odpowiedziałam. - Dziękuję, że mi je przyniosłeś. - Olivia - warknął. - Mów. Wzruszyłam ramionami. - Nie opłukałeś ich. Ja zawsze to robię, bo wyobraź sobie… no wiesz… zwierzęta, które je mijają… - Co? - Prawdopodobnie na nie sikają - powiedziałam szybko, moje usta drgały od powstrzymywanego śmiechu. Dane spojrzał na kwiaty, teraz leżące na stole, z obrzydzeniem. - Czy próbujesz mi powiedzieć, że nie były takie słodkie, bo prawdopodobnie wypiłem zwierzęce siki? Moje ciało się trzęsło i pozwoliłam sobie na śmiech. - Prawdopodobnie. Potrząsnął głową, wstał i chwycił butelkę wody, która stała na stole, biorąc łyka i wypłukując usta. - Mogłaś mnie ostrzec Olivio. Będziesz niedługo całować te usta. Zagryzłam zębami dolną wargę, zastanawiając się jak by to było. - Może. W dzień naszego ślubu. Posłał mi drwiący uśmieszek. - Z pewnością moglibyśmy spróbować tego wcześniej. Przechyliłam głowę w bok. - Czy my właśnie spędziliśmy kilka minut w swojej obecności bez kłócenia się?

3

Hahahahaha :D przepraszam, ale ta sytuacja jest trochę komiczna… Uwaga bo Dane będzie wssysał kwiatuszka (jakkolwiek to brzmi xD) 20

Skopiował mój ruch, również przechylając głowę. - Czy ty właśnie celowo zmieniłaś temat? Wstałam, wygładzając koszulę. Zmierzył mnie wzrokiem, a kąciki jego ust się uniosły. - Wyglądasz cholernie nieziemsko w tej koszuli. Jak niewinny anioł. Podniosłam głowę, kładąc na niej dłoń. - Teraz jesteś poetą? Posłał mi drwiący uśmieszek. - Niezupełnie. Jaki rozmiar mają twoje cycki? 4 Gapiłam się na niego przez sekundę. - Iiiiiii wrócił - wymamrotałam, chociaż wiedziałam, że chciał mnie tylko wkurzyć. Słuchałam jego głębokiego śmiechu, niezdolna by powstrzymać uśmiech rozprzestrzeniający się na mojej twarzy. - Lepiej się stąd wynośmy - powiedział. - Chodź, odprowadzę cię z powrotem do twojego pokoju. Wzięłam ze stołu kwiaty i poszłam razem z nim. Kiedy mijaliśmy drzwi, w których widziałam jak znikli ci trzej mężczyźni, rzucił na nie spojrzeniem zanim znów popatrzył do przodu. Zastanawiałam się czy kiedykolwiek tam chodził. Ukłucie w mojej klatce piersiowej powiedziało mi, że jeśli faktycznie tak było, to nie spodobałoby mi się to.

4

Hahahahaha :D no naprawdę, umiejętność prowadzenia rozmowy z kobietą 6+ :P 21

Rozdział 5 - Mama powiedziała, że wychodzisz za mąż - powiedział Regan, jego słodka twarz się zmarszczyła. - Myślałem, że pewnego dnia mogłabyś wyjść za mnie. Zagryzłam wargę, nie chcąc zranić uczuć siedmiolatka. - To miłe z twojej strony Regan. Ale zaufaj mi, gdy będziesz miał 18 lat, będzie wiele ładniejszych kobiet do wyboru niż ja. Wypchnął pierś do przodu. - Zawsze będę dla ciebie miły Olivio. Moje serce się ociepliło. - Wiem Regan. Będziesz dobrym mężczyzną. Popatrzyłam w dół na szachy, w które graliśmy i zrobiłam swój ruch. Kiedy cień padł na planszę, spojrzałam w górę w parę piwnych oczu, o których śniłam ubiegłej nocy. – Dane - powiedziałam, kiwnąwszy głową. - Olivia - powiedział niskim głosem. Zwrócił się do Regana. - Cześć maluchu. Regan posłał mu złe spojrzenie. - Mam 7 lat. Dane uśmiechnął się szeroko. - Naprawdę? Tak i pewnego dnia poślubię Olivię. Nie ty. 5 Oczy Dane’a rozszerzyły się zanim na mnie spojrzał, rozbawienie było widoczne na jego twarzy. - Widzę, że mam konkurencję. Przewróciłam oczami. - Nie chcesz mnie, pamiętasz? Nie masz żadnej konkurencji bo ze mną utknąłeś. Dane potarł swój kark. - A ja myślałem, że wczoraj wróciliśmy do punktu wyjścia. Zwęziłam oczy. - Nic nie mogę poradzić na to, że jestem podejrzliwa wobec ciebie, będącego dla mnie miłym. Regan wstał i zdałam sobie sprawę, że nie powinnam nic takiego mówić w jego obecności. Posłałam mu ciepły uśmiech. - Czy możemy dokończyć tą grę później Regan? Skinął głową. - Dobrze Olivio. Dane wyciągnął do mnie dłoń, więc wzięłam ją i pozwoliłam się zaprowadzić do środka. - Grasz w szachy z dziećmi pomocy kuchennej? 5

Kocham tego chłopaka :D 22

- Czemu nie? - odpowiedziałam, obserwując wyraz jego twarzy. - Po prostu jesteś pełna niespodzianek. - Dokładnie, myślisz, że jestem jakąś zepsutą, rozwydrzoną, wymagającą księżniczką wymamrotałam, pozwalając mu się zatrzymać, kiedy minęliśmy ławkę. Usiedliśmy do siebie twarzą w twarz. - Gdzie to słyszałaś? - Pamiętaj, podsłuchałam twoją rozmowę z Larsem pewnego dnia - powiedziałam, krzyżując ramiona na piersi. Jego oczy rozszerzyły się, kiedy zdał sobie z tego sprawę. - Faktycznie. I dlatego jesteś wobec mnie taka sukowata. Myślałem, że zaczynamy od nowa. Musisz sobie tamto odpuścić. Opuściłam ramiona i posłałam mu złe spojrzenie. - Czy ty nigdy wcześniej nie rozmawiałeś z kobietą? Nie miał żadnego filtra. Mówił to co mu ślina na język przyniosła. To było ogromnie irytujące. - Kiedy jestem z kobietą zazwyczaj nie rozmawiamy - odpowiedział, poruszając sugestywnie brwiami. Jęknęłam, zakrywając twarz rękami. Odsunął je, zatrzymując moje dłonie w swoich. - Ach, daj spokój. Nie jestem aż taki zły. Skorzystasz z mojego doświadczenia. - Nie wiesz kiedy się zamknąć, prawda? - Nie jesteś zbyt wytworna, czyż nie? - zripostował. - Powiedziano mi, że jesteś uosobieniem damy. - Cóż, mój ojciec kłamał. A teraz, czego chcesz Dane? - Kto powiedział, że czegoś chcę? - powiedział, odchylając się do tyłu i studiując mnie wzrokiem. Patrzyłam na niego, nie mówiąc ani słowa. - W porządku - westchnął. - Potrzebuję czegoś. - Oczywiście, że tak - wymamrotałam, uwalniając swoje dłonie z jego uścisku. - Co to takiego? Otworzył usta i je zamknął. Z wahaniem w końcu powiedział, o co chodziło. - Potrzebuję byś nie była zła i żebyś mi tego nie utrudniała. Zamarłam. - O czym ty mówisz? Wzruszył wstydliwie ramionami. - Wychodzę za zewnątrz, nie wrócę przez jakieś trzy tygodnie.

23

- Co jest takiego ważnego, że tak długo cię nie będzie? Czekaj, co z naszym ślubem? zapytałam, kręcąc głową w zakłopotaniu. - Tu właśnie jest problem - powiedział. - Lars mnie zastąpi. 6 Wstałam, zaciskając dłonie w pięści. - Przepraszam, co powiedziałeś? Przełknął. - Przepraszam Olivio, ale muszę iść, a twój ojciec powiedział, że nie mogę przełożyć ślubu. Powiedział też, że zastępstwo będzie w porządku. Znalazł kogoś kto go zastąpi na naszym ślubie. Czy on był poważny? Chciałam go zabić. Wyobraziłam sobie swoje dłonie dookoła jego szyi.- Dlaczego w takim razie nie pobierzemy się teraz? Albo jednak nie. - Też go o to zapytałem. Twoja sukienka się szyje. Jakieś kosztowne gówno. Najwidoczniej zasługujesz by wziąć ślub w pięknej sukience. Ton jego głosu praktycznie krzyczał, co o mnie myśli. Wymagająca i droga w utrzymaniu. - Pieprzyć sukienkę - wypaliłam. - Zamierzasz pozwolić swojemu przyjacielowi by miał mój pierwszy pocałunek? Pierdol się Dane. Może zostanę już żoną Larsa i pozwolę mu dzielić moje łóżko. - Jeśli chcesz by Lars był martwy - odpowiedział, martwym i zimnym głosem. - Nikt inny cię nie dotyka, słyszysz mnie? Gapiłam się na niego. - Masz nierówno pod sufitem, prawda? Najpierw mnie nie chcesz a teraz grasz zaborczego? Jaki masz problem? Widziałam jak na jego szczęce zaczął poruszać się mięsień. - To nie ważne czego chcę. Jesteś moją żoną. Jesteś moja. A ja chronię to co jest moje Olivio. I się do kurwy nie dzielę. Otworzyłam usta a potem je zamknęłam. - To ty jesteś tym, który oferuje, że zastąpi cię przyjaciel w czymś, co miało być jednym z najbardziej pamiętnych dni mojego życia. Powiedziawszy to, odwróciłam się na pięcie i zamknęłam w swoim pokoju. Właśnie wtedy, kiedy myślałam, że może, tylko może, to wszystko się jakoś ułoży. ********** Właśnie ubrałam się po kąpieli, kiedy ktoś zapukał do moich drzwi. Myśląc, że to mój tata, zdjęłam z głowy ręcznik, rzuciłam na łóżko i otworzyłam. Gdy zobaczyłam stojącego tam Dane’a, otworzyłam usta by powiedzieć mu, że nie chcę z nim rozmawiać. Ale momentalnie mnie uciszył. Zanim jakiekolwiek słowo zdążyło opuścić moje usta, zrobił krok do przodu, chwycił mnie za kark i pocałował. Jego wargi były delikatne, smakował jak wiśnie. Zszokowana, nie odsunęłam się. Jeśli chciałabym być ze sobą szczera, to zawsze 6

ŻE CO??!! Przepraszam, jak to ‘zastąpi’, zastąpi gdzie niby?? O.O 24

zastanawiałam się, jak by to było gdyby mnie pocałował. Myślałam, że to będzie niesamowite. I było. To było nawet lepsze niż niesamowite. To było uzależniające. Przysunął swoje ciało do mojego, kiedy jego język wszedł do moich ust, trącając mój. Smakując mnie. Jego druga dłoń chwyciła mój policzek, a moje ręce owinęły się dookoła jego wąskich bioder. Zasysając moją dolną wargę, wydał niski dźwięk z głębi gardła, zanim się odsunął. Cała drżąca, patrzyłam na niego, potem uniosłam palec do mrowiących ust, lekko je pocierając. Dane też wydawał się być zaskoczony, jego oczy były wypełnione pożądaniem a usta lekko otwarte. - Kurwa, chcę to zrobić ponownie. - Dane… Pocałunek był wszystkim o czym marzyłam, że będzie. - Teraz Lars nie będzie miał twojego pierwszego pocałunku - powiedział, spojrzenie opadło do moich ust. - Co? - zapytałam zgrzytliwym głosem. Nadal zamierzał pozwolić Larsowi ‘zastąpić’ go na naszym ślubie? - Wynoś się - kipiałam ze złości. Jego oczy rozszerzyły się na złość w moim tonie. - Olivia. - Dane, wynoś się z mojego pokoju. Nie poruszył się, więc go popchnęłam. Kiedy był za progiem, zatrzasnęłam mu drzwi przed nosem. Pocierając czoło, podniosłam z łóżka ręcznik i wytarłam włosy. Będę zmuszona pocałować Larsa? Jak mój ojciec mógł na to pozwolić? Co było takiego ważnego w tej podróży? Czy to był nalot? Czy tylko polowanie? Tak wiele pytań. Zdecydowałam, że złożę Samowi wizytę i sprawdzę co on wie na ten temat. ********** - Nic nie wiem - powiedział Sam, jego oczy wędrowały po hallu. - Nie powinno cię tu być. Spojrzałam za niego z rozbawieniem. - Ktoś jest tu z tobą? - Stanęłam na palcach i próbowałam zajrzeć za niego. - Olivia - wyszeptał gwałtownie, jego oczy prosiły bym zostawiła to w spokoju. - Kto to jest - odszepnęłam, ciekawa jak cholera. - Olivia. - Dobra - odpowiedziałam, wzdychając. - Więc nigdzie nie wychodzisz na następne trzy tygodnie? Sam potrząsnął głową. - Nie. Nikt nie wspomniał o wyjściu z zamku, a wiesz przecież, że zawsze też idę.

25

Interesujące. - Okej Sam - powiedziałam. - Przyjdź się ze mną zobaczyć, gdy będziesz już wolny. Jego usta drgnęły i skinął głową a potem zamknął drzwi. Usłyszałam, że zamyka je na klucz. Odwróciłam się i ruszyłam w kierunku z którego przyszłam, będąc już praktycznie przy kobiecym rewirze zobaczyłam, że w moim kierunku idzie Lars. - Czyż to nie jest mój fałszywy mąż - powiedziałam, sarkazm w moim tonie był wyraźny. - Powinniśmy ćwiczyć całowanie przed wielkim dniem? Lars wyglądał jakby był pod mniejszym niż ja wrażeniem takiej możliwości. – Olivia powiedział, kiwając głową. - Lars - odpowiedziałam. - Czy mógłbyś odprowadzić mnie do mojego pokoju? Powiedziano mi, że wędrowanie po korytarzach nie jest dla mnie bezpieczne. Spojrzał za mnie, jakby miał nadzieję na ucieczkę. - Oczywiście jeśli ci to nie przeszkadza kontynuowałam, kiedy nie odpowiedział. - Jesteś dżentelmenem, prawda? - Chwyciłam jego ramię i pociągnęłam go w moim kierunku. - Właściwie to chciałam cię o coś zapytać. - Westchnął, ale pozostał cicho. - Och, no daj spokój Lars, wiem, że potrafisz mówić. Słyszałam cię wcześniej na korytarzu, plotkującego z Danem jak dwie stare przekupy. Wydaje mi się nawet, że to ja byłam tematem. Wydał z siebie dźwięk, jakby dusił śmiech więc rzuciłam mu spojrzenie. - Zawsze jesteś taka pewna siebie? - zapytał. Wzruszyłam ramionami. - Będę przed tobą wypowiadać moją przysięgę, więc to tak jakbyś był moim narzeczonym, prawda? Zatrzymał się. - Czego chcesz Olivio? - Lubię sposób w jaki wypowiadasz moje imię Lars - wymruczałam. - Czy chciałbyś… - Zabierz swoje ręce z tego biednego faceta Olivio - usłyszałam za sobą głos Dane’a. Odwróciłam się i zobaczyłam, że opierał się o drzwi do mojego pokoju, jego spojrzenie było palące. Puściłam Larsa i posłałam mu złe spojrzenie. - Chcę odpowiedzi. - A ja nie chcę żony. Nie zawsze dostajemy to, czego chcemy. Auć. - Idź do diabła Dane. Jego rysy twarzy stwardniały. - Już tam jestem Olivio. Spojrzałam na moje drzwi. - Dlaczego czekasz przy moich drzwiach? Jeśli spróbujesz i pocałujesz mnie znowu, to walnę cię w orzeszki. 7

7

Trochę głupio by było pisać ‘walnę cię w mosznę’, więc zostawiam orzeszki xD Jeśli ktoś ma lepszy pomysł, dajcie znać  26

Lars znowu zdusił śmiech, ale kiedy spojrzałam na niego, miał beznamiętny wyraz twarzy. Kim w ogóle do cholery był ten koleś? - Lars. Odejdź - zażądał Dane i Lars uciekł jakby miał tyłek w ogniu. Wtedy Dane zwrócił się do mnie. - Nie wiem co mam z tobą zrobić. To uczucie było obustronne.

27

Rozdział 6 - Dowodzę ludźmi twojego ojca. Jeśli jest problem, to przychodzą do mnie, nie do niego powiedział, kiedy byliśmy już w moim pokoju, siedząc po przeciwnych stronach łóżka. - Okej. - A problem właśnie się pojawił - powiedział, wyglądając na sfrustrowanego. - Jestem potrzebny. Nie mogę ich zostawić na lodzie z powodu naszego ślubu i przykro mi, jeśli to cię rani, ale nie będziemy małżeństwem z miłości Olivio. Skinęłam głową, przełykając ciężko. - Masz rację, nie będziemy. No i powiedziałam przecież ojcu, że będę w porządku jeśli chodzi o nieobecnego męża. Najwidoczniej zacznie się to już w dniu mojego ślubu. Byłam głupia, wiedziałam o tym. Kaprysy kobiety, która zachowywała się tak, jak oskarżali ją ludzie. Byłam samolubna. Byłam samolubna w wyborze mężczyzny takiego jak Dane. Był ważny dla naszej społeczności. Może pragnęłam go właśnie dlatego, kto wie? Jedyne co w tym momencie wiedziałam to to, że naprawdę dałam ciała. To w jakiej sytuacji postawiłam Dane’a. Musiałam nas jakoś wykręcić z tego układu. - Hej - powiedział, jego głos był teraz delikatny. - Sprawimy, że to zadziała, okej? - Brzmisz na tak pewnego. - Jestem pewny - powiedział. - Zawsze dostaję to czego chcę Olivio. To coś co już powinnaś o mnie wiedzieć. - A ty chcesz, żeby to między nami zadziałało? Potarł tył swojej szyi, jego biceps poruszył się przy tym geście. Oczywiście moje spojrzenie od razu tam powędrowało. - Chcę żeby to między nami zadziałało - przyznał. - Planuję żenić się tylko raz. To nie ważne w jaki sposób do tego doszło, jesteś teraz dla mnie ważna Olivio. Skinęłam głową. - Okej. - Dobrze - powiedział. - Cieszę się, że rozumiesz. Uśmiechnęłam się smutno. - Zabierzesz mnie któregoś dnia? - Zabrać cię? 28

Skinęłam głową. - Gdybym tylko znalazła sposób, byłabym jedyną, która opuszcza mury. Odkrywając. Zapewniając wszystkim bezpieczeństwo. Nie cierpię tego, że tu utknęłam. Zamyślił się na moment, a potem wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Chcesz żeby twój staruszek mnie zabił? Przewróciłam oczami. - Boisz się go? - Nie - powiedział. - Ale go szanuję. - Powiedziałeś, że jesteś jego dłużnikiem. W jaki sposób? - Kiedy to powiedziałem? - zapytał, jego szczęka się zacisnęła. - Podsłuchałam twoją rozmowę z Larsem, pamiętasz? - Jasne - odpowiedział sucho. - Czy zawsze chowasz się po korytarzach i podsłuchujesz? - Nie zawsze. Posłał mi drwiący uśmieszek, jego oczy błyszczały. - Byłem wkurzony, kiedy się dowiedziałem wiesz? Nie jesteś do końca w moim typie. Nie miałam zamiaru się do tego odnosić. On był w moim typie i o tym wiedział. - Widziałam cię kiedyś - przyznałam. - Byłeś na zewnątrz, bez koszulki i trenowałeś jakichś mężczyzn. Używałeś tych dużych kijów. 1 - Nakręciło cię to, nie prawdaż? - odpowiedział z domyślnym uśmiechem. Zacisnęłam szczękę. - To co miałam zamiar powiedzieć to, czy mnie nauczysz? Chcę się nauczyć. Wiem wystarczająco dużo, ale nie wszystko. - Olivio, twój ojciec powiedział wszystkim, że… - Będziesz moim mężem, czyż nie? - powiedziałam mocnym głosem. Wstał z mojego łóżka i stanął przede mną. - Jesteś kobietą. - Dzięki, że zauważyłeś. - Jesteś dobrze chroniona - powiedział, wskazując ręką na mój pokój. - Masz tutaj całkiem niezłe życie. Dlaczego chcesz iść i walczyć z mężczyznami? - Nie mam tego luksusu, by siedzieć tu i ładnie wyglądać - powiedziałam. - Co jeśli te ściany zostaną w jakiś sposób naruszone? Co jeśli znajdę się w sytuacji, kiedy będę musiała się bronić… albo bronić moich ludzi? Co stracisz przez uczenie mnie?

1

Trochę to dziwnie brzmi, ale w sumie chyba lepiej kij niż pałka xD 29

Dane potarł swój kark. - Zawrę z tobą umowę. Nauczę cię wszystkiego, co chcesz wiedzieć. - Zatrzymał się na moment i wziął głęboki wdech. - Ale Olivio… nie opuszczasz tych murów. Zacisnęłam zęby, ale skinęłam głową. Wezmę to, co mogę dostać – na razie. ********** - Miałeś rację - powiedziałam do mojego ojca. - Potrzebujesz go bardziej niż ja. Powinnam zrobić rozeznanie. Oczywiście, na pewno jest ktoś, kogo mogłabym poślubić? Możesz wybrać kogokolwiek, tylko nie jego. - Wypuściłam głęboki oddech i czekałam na jego odpowiedź. Odepchnął się od drzwi do mojego pokoju, podszedł do mnie i rzucił mi spojrzenie. - Miałem inne plany w stosunku do Dane’a, ale teraz jest już za późno. Wszyscy wiedzą, że wasza dwójka bierze ślub. - A niedługo wszyscy się dowiedzą, że będę wypowiadać swoją przysięgę do Larsa zamiast do niego - powiedziałam sucho. Mój tata skrzyżował ramiona na klatce piersiowej i studiował mnie wzrokiem. - Właściwie to był mój pomysł. Dane nie chciał iść, ale nie dałem mu wyboru. Czy to naprawdę ma jakiekolwiek znaczenie, kto składa ci przysięgę? 2 Rezultat jest taki sam. Dane nie chciał iść? Nie za bardzo wiedziałam, jak mam sobie przetworzyć tę nową informację. Według mnie, obchodziłam Dane’a tyle co gówno w trawie i byłam pewna jak cholera, że nie chciał tego małżeństwa. - Dlaczego nie chciał iść? - zapytałam, siląc się na zwykły ton. - Powiedział, że nie jest to dobry sposób na rozpoczynanie małżeństwa nawet, jeśli jest ono zaaranżowane. Czy teraz widzisz dlaczego na początku nie chciałem go dla ciebie? Dane jest zazwyczaj uparty i zdeterminowany. Nigdy wcześniej nie odrzucił misji. Był kiedyś w armii. To miało sens, że był w armii. Jego umiejętności przewyższały umiejętności każdego mężczyzny tutaj. - Więc powiedziałeś mu, że musi iść? - zapytałam, patrząc w dół na swoje dłonie. - Tak. - Jak go ocaliłeś? - zapytałam, chcąc koniecznie znać odpowiedź. Dane był tak lojalny w stosunku do mojego ojca, ale nie miałam pojęcia dlaczego i wydawało mi się, że nikt nie chciał mi tego powiedzieć. - To jego historia do opowiedzenia - odpowiedział w zamyśleniu. - Czy już zdążyłaś urządzić mu piekło?

2

Nieee tato, no coś ty, tak sobie tylko żartowałam…. Jaaaa… średniowiecze normalnie xD 30

Przechyliłam głowę w bok. - Może. - Jego usta lekko drgnęły. - Nie rozumiem tylko, dlaczego ślub po prostu nie może być przesunięty? - burknęłam. Coś błysnęło w jego oczach. - Nie będę w pobliżu na zawsze Olivio. Muszę zabezpieczyć twoją pozycję w zamku i wiedzieć, że masz jakąś przyszłość. Wychowałem cię byś rządziła tym zamkiem. Pozwól Dane’owi radzić sobie ze wszystkim poza tymi murami. Westchnęłam ciężko. Znałam powód dla którego tak bardzo mnie chronił. Pięć lat temu, kiedy wszystko poszło w diabły, straciliśmy moją matkę. Lilly była słodką, delikatną i kochającą kobietą. Nie miała żadnej szansy. Została ugryziona i stała się jednym z nich. - Nie jestem mamą tato - wyszeptałam. - Jestem bardziej jak ty, niż ona. Byłam silna. Byłam wojowniczką. Byłam ocalałą. Tak, byłam też trochę dziewczęca, ale kto powiedział, że nie mogę być jednym i drugim? Zignorował mnie, jak zawsze, kiedy próbowałam o niej mówić. - Potrzebuję by Dane tam poszedł Olivio. Nikt inny nie wróci żywy. Lars go zastąpi. To stara praktyka i całkowicie legalna. Legalna. Jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. Mieliśmy teraz swoje własne zasady. Nie przegapiłam faktu, że Dane wybrał, za którymi starymi prawami podążać i które uczynić swoimi regułami. - W porządku - powiedziałam szorstko. Lars był przystojny. Z pewnością od jednego pocałunku nie umrę. - Olivio - w jego głosie zabrzmiało ostrzeżenie. Wstałam i skinęłam głową. - Rozumiem. - Grzeczna dziewczynka - powiedział cicho. - Mam pewną sprawę do załatwienia. Skinęłam ponownie głową i pożegnałam się, kiedy wychodził. ********** - Twój atak jest znacznie lepszy niż obrona - powiedział, wytrącając kij z mojej ręki. - Musisz nad tym popracować. Skinęłam głową i podniosłam drewniany kij z podłogi. - Po prostu potrzebuję nieco praktyki. Rozbawienie tańczyło w jego oczach. - Cóż za pewność siebie. Jak na niewielką kobietkę, która waży ile? 50 kilo? - 60 - sprostowałam. - Byłam malutka, ale śmiercionośna. Mogłam wykorzystać to, że ludzie mnie nie doceniali, na własną korzyść. - Ile masz wzrostu?

31

- Pięć stóp i cztery cale 3 - powiedziałam, patrząc na niego. - A ile ty masz wzrostu? - Sześć stóp i trzy cale 4 - odpowiedział, uśmiechając się wilczo. - I to wszystko same mięśnie. Przewróciłam oczami. - Otrząśnij się Dane. To nie czas żeby być próżnym. - A kiedy jest? Zagryzłam uwodzicielsko dolną wargę. - Może w czasie naszej nocy poślubnej? A tak, nie będzie cię tam. - Uderzyłam swoim kijem w jego, wkładając w to całą siłę. - Lars wypowiada tylko moją przysięgę, nie dotyka cię - powiedział Dane, odtrącając z łatwością mój kij. - Noc poślubna zostanie przełożona. Jak tylko wrócę do zamku jesteś cała moja. - Mimo wszystko mnie całuje - powiedziałam, próbując uderzeniem powalić go na kolana, - Niewinny pocałunek - odpowiedział Dane. - Twoje usta będą ledwo dotknięte. - Kto tak powiedział? - Ja tak powiedziałem. - Nieco zaborcze jak na kogoś, kto mnie nie chce - powiedziałam, blokując jego następne uderzenie. - Nie chciałem cię, ale tak czy siak cię dostałem. I teraz jesteś moja. Powiedziałem ci to już wcześniej. Obniżyliśmy kije w tym samym czasie, powietrze między nami było gęste od napięcia. - Tata powiedział mi, że nie chciałeś iść, więc nie powinnam urządzać ci piekła. - Nie, nie powinnaś - odpowiedział niskim głosem. - Może nie jesteś taki zły jak na początku sądziłam - przyznałam, posyłając mu mały uśmiech. Jego spojrzenie złagodniało. - Nie, nie jestem. Nie przyjąłem tego dobrze, przyznaję. Ale teraz, cóż, zaczynam się przyzwyczajać do ciebie będącej przy moim boku. Myślałem, że będziesz obciążeniem, ale być może będziesz zaletą. Nie były ty słowa, które każda kobieta chciałaby usłyszeć, ale tak czy inaczej moje serce nieco się rozgrzało. Nie chciałam być ozdobą, chciałam się do czegoś przydać. Spodobało mi się, że to we mnie zobaczył. Pochylił się i wziął ode mnie mój kij. Wciągnęłam w płuca jego świeży zapach, zmieszany z odrobiną potu. Pachniał tak dobrze. Miał na sobie koszulkę, która pokazywała jego 3 4

Ok. 163 cm Ok. 190,5 cm 32

imponujące bicepsy i czarne shorty, które wisiały nisko na jego wąskich biodrach. Jego piwne oczy patrzyły na mnie domyślnie, a usta lekko uniosły się w kącikach. - Widzisz coś, co ci się podoba? Westchnęłam. - Tak, ale potem otwierasz usta i wszystko niszczysz. Dane roześmiał się, odrzucając głowę do tyłu. Rozejrzałam się dookoła nie chcąc, by zwrócił na nas czyjąś uwagę. Był wieczór i dookoła nie było zbyt wielu ludzi, ale nigdy nic nie wiadomo. - Chodź - powiedział, potrząsając głową, jego oczy nadal się śmiały. - Jutro możemy popracować nad łucznictwem. Uśmiechnęłam się zadowolona z siebie. To jedna rzecz, w której byłam świetna. - Spisałaś się dzisiaj dobrze - kontynuował, kiedy szliśmy do mojego pokoju. - Zaskoczyłaś mnie, to cholernie pewne. Uśmiechnęłam się promiennie na jego komplement. - Dziękuję. - Sam cię uczył? - zapytał, jego ton był płaski. Skinęłam głową. - Tak. Był w stosunku do mnie bardzo cierpliwy. Dużo mu zawdzięczam. Dane po moim komentarzu pozostał cicho. Byliśmy prawie przy moich drzwiach, kiedy usłyszałam jakąś kobietę wołającą jego imię. - Dane, tu jesteś - powiedziała, podchodząc do nas szybko. Dane lekko zesztywniał, a potem spojrzał na mnie z wymuszonym uśmiechem. - Czy mogłabyś przejść resztę drogi sama? Potrząsnęłam głową. - Nie, powiedziano mi, że to niebezpieczne. 5 Wydawało mi się, że jego oko drgnęło lekko. – Olivio… - Dane, nie widziałam cię cały dzień - powiedziała kobieta, stając przy nas. Spojrzała na mnie i się uśmiechnęła. - Cześć, jestem Gina. Wyglądała znajomo, ale nie mogłam jej dokładnie skojarzyć. Prawdopodobnie widziałam ją gdzieś na terenie zamku. – Olivia - powiedziałam, starając się by mój głos brzmiał zwyczajnie. Czy to jego była dziewczyna? Dawny podryw? Mój umysł pędził. Co jeśli miał dziewczynę, kiedy powiedziano mu, że ma się ze mną ożenić? Nawet o tym nie pomyślałam. Kurwa. Byłam taką złą osobą. Nie chciałam by był rozdzielony z kobietą, którą kochał. Nie zrobiłabym mu tego. - Oczywiście. Wiem kim jesteś - powiedziała z promiennym uśmiechem. - Księżniczka. Wszyscy o tobie mówią. - Dobrze wiedzieć - powiedziałam, wymawiając powoli każde słowo. 5

Hahaha :D Dane stary tak łatwo się jej nie pozbędziesz :P 33

Co ludzie o mnie opowiadali? Mogłam sobie tylko wyobrazić. Studiowałam wzrokiem jej ładną twarz i wtedy przypomniałam sobie, gdzie ją wcześniej widziałam. Po prostu kurwa świetnie.

34

Rozdział 7 - Wyglądasz znajomo - powiedziałam, widząc, że Dane lekko drgnął. To ona była tą kobietą z burdelu, tą, która otworzyła drzwi. Nieco się zawstydziłam , bo przecież widziałam ją praktycznie nago. - Och, naprawdę? - zapytała. - Nie sądzę żebyśmy kiedykolwiek zostały sobie oficjalnie przedstawione. - Jak wasza dwójka się poznała? - powiedziałam, odwracając się w kierunku Dane’a. Gina rzuciła w jego kierunku wstydliwe spojrzenie. - W drodze powrotnej. Przybyliśmy tu razem jakieś trzy lata temu. - Rozumiem - wymamrotałam. - Miło było cię poznać Gino. Uśmiechnęła się. - Cała przyjemność po mojej stronie Olivio. Świetnie, była również miła. Dane chwycił mnie za ramię. - Gina daj mi chwilkę. Poprowadził mnie dalej przez korytarz, dopóki nie dotarliśmy do moich drzwi. - To nie to co myślisz. Wyciągnęłam klucz i otworzyłam pokój. - To zazwyczaj nie jest to co myślę. - Olivio… - Przepraszam, że spieprzyłam ci życie Dane - powiedziałam smutno, wchodząc do pokoju i próbując zamknąć drzwi, ale wyciągnął dłoń i je zablokował. - Nie, nie będziesz wysnuwać jakichś przypuszczeń , a potem zatrzaskiwać mi drzwi przed nosem - warknął, wpychając się do pokoju i zamykając za sobą drzwi. - Gina jest tylko przyjaciółką, w porządku? - Więc nigdy z nią nie spałeś? - zapytałam, otrzymując odpowiedź, kiedy odwrócił wzrok. - Jakieś trzy lata temu - powiedział. - Zanim tu przybyliśmy. Spojrzałam w dół. - Rozumiem. - Przyjaciele od tamtej pory. Nie złość się. Możesz się złościć o wszystko co zrobię od teraz, ale nie o to co robiłem wcześniej. Nienawidziłam tego, ale było to sprawiedliwe. Podszedł bliżej i uniósł mój podbródek palcem wskazującym. - Okej? 35

Skinęłam głową. - Okej. Wstrzymałam oddech, kiedy obniżył głowę i musnął moje usta swoimi, ledwo ich dotykając. - I w ten właśnie sposób Lars będzie poinstruowany, żeby cię pocałować. Odepchnęłam jego rękę i wbijałam w niego sztylety samym spojrzeniem. - Jesteś takim palantem. Jego chłopięcy uśmiech sprawił, że moje serce zatrzepotało. - Palantem, którego pewnego dnia pokochasz. - Pewnym siebie palantem. - Twoim palantem - powiedział, zanim wyszedł z mojego pokoju i zamknął za sobą drzwi. ********** - Więc jego ex jest jedną z kobiet z burdelu? - zapytał Sam, jego brwi podjechały praktycznie do linii włosów. - Na to wygląda - burknęłam. - Zawsze się zastanawiałem, co się tam dzieje - powiedział. - To znaczy, seks oczywiście, ale seks z publicznością? Grupowy seks? Kto to wie? - Dlaczego sam nie sprawdzisz? - drażniłam się, szturchając go w ramię. - Wiesz dlaczego - odpowiedział, śmiejąc się. Nikt o tym nie wiedział, ale Sam był gejem. 6 Cóż, nikt poza mężczyzną, z którym sekretnie sypiał. - Zastanawiam się czy Dane tam chodzi. Sam cmoknął językiem. - Nie możesz wyciągać tego przeciwko niemu, prawda? Był singlem. - Co to ma być? Dicks before Chicks 7 - wymamrotałam, moje ramiona opadły. Sam roześmiał się i otoczył mnie ramieniem. - Jestem po twojej stronie Olivio, zawsze. - Dobrze wiedzieć - odpowiedziałam, opierając swoją głowę na jego ramieniu. - Tak bardzo się cieszę, że mam cię przy sobie Sam. Ktoś chrząknął znacząco, a ja spojrzałam do góry, prosto w wściekłe oczy Dane’a. Był bez koszulki, więc mój wzrok natychmiast powędrował do tej gładkiej, opalonej klatki piersiowej. 6

Awww… i oto odpowiedź dlaczego nie mogła go wybrać na męża  (dla wszystkich tych, którzy myśleli, że będzie jej hmm.. pocieszycielem :P) 7 Poprawna wersja to „Chicks before dicks” – oznacza to, że dziewczyna woli spotkanie ze swoimi przyjaciółmi niż męża/chłopaka, tutaj jest napisane odwrotnie, ale Olivii chyba chodzi o to, że Sam staje po stronie Dane’a a nie jej  Nie wiedziałam jak to przełożyć na jęz. polski więc zostawiłam w oryginale :P 36

- Wow - wymamrotałam. - Sam zabieraj od niej swoje ręce, chyba że chcesz się ze mną zmierzyć. Sam powoli się ode mnie odsunął. Spocony, Dane pochylił się nade mną i spojrzał mi prosto w oczy. - Nie dotykaj innego mężczyzny Olivio. - Trenowałeś beze mnie? - zapytałam, mój głos był lekko chropawy. - Biegałem - powiedział, skanując wzrokiem moją twarz. Oblizał usta a ja zagapiłam się na jego wargi. - Pocałuj mnie. - Delikatne żądanie. Pocałowałam go. Żadnego języka, tylko słodki, zmysłowy pocałunek. Odsunął się a z jego gardła wydobył się głęboki dźwięk, który sprawiał, że miałam ochotę na niego wskoczyć. - Nie jesteś tradycjonalistką, prawda? - zapytał. - Nie. Dlaczego? - odpowiedziałam, czując się oszołomiona od jego pocałunku i od bycia tak blisko niego. - To dobrze. Chcę cię w moim łóżku. Dzisiaj. Powiedziawszy to odszedł, zostawiając mnie gapiącą się na niego. Odwróciłam się do Sama i zobaczyłam jak poprawiał spodnie w okolicy krocza. - Kurwa, to było gorące. - Sam! - Co? - powiedział, wzruszając ramionami. - Lepiej wypieprz go dzisiaj albo ja to zrobię. Oboje wybuchnęliśmy śmiechem. ********** Tej nocy byłam wrakiem. Byłam zdenerwowana, byłam podekscytowana. Byłam niecierpliwa. Czy będzie bolało? W takich momentach jak ten, chciałam żeby moja mama żyła. Nie mogłam sobie wyobrazić rozmów na ten temat z moim tatą. Nie miałam dużego wyboru jeśli chodzi o to w co się ubrać. Miałam ładny czarny koronkowy zestaw, ale nie założyłam go od dnia, w którym znaleźliśmy zamek. Miałam go na sobie w dniu, kiedy umarła mama. Przejeżdżając palcem po koronce, zdecydowałam się go założyć. Był najładniejszy jaki miałam. Mieliśmy tutaj niesamowitą szwaczkę, ale nie zawsze można było zdobyć materiał. Patrząc w lustro, pozwoliłam by mój szlafrok opadł i podciągałam koronkę w górę moich ud. Potem założyłam biustonosz. Był lekko dopasowany, ale sprawiał, że moje piersi wyglądały dobrze. Wzięłam długą kąpiel, robiąc to dłużej niż zwykle, by ładnie wyglądać. Teraz czekałam tylko na Dane’a. Godziny później, kiedy nadal nie przyszedł, poszłam spać. 8 **********

8

No świetnie normalnie… :/ Dane chłopie, zawaliłeś… 37

Obudziłam się w paskudnym nastroju. Czy to tak właśnie wyglądała seksualna frustracja? Nie podobało mi się to. Wpadłam jak burza do kuchni na śniadanie, ignorując każdego, z kim weszłam w kontakt. Zobaczyłam Sama siedzącego przy stole z Jasem, chwyciłam więc swoje jedzenie i dołączyłam do nich. - Dzień dobry - wymamrotałam, wgryzając się w świeżego precelka. Sam spojrzał na Jase’a, potem na mnie. Wiedziałam, że chciał zapytać co się stało, ale nie mógł tego zrobić przy Jasie. - Dzień dobry - odpowiedział. - Dobrze spałaś? Oderwałam kawałek precelka i wsadziłam sobie do ust. - Cudownie. Jase posłał mi drwiący uśmieszek. - Co z tobą księżniczko? Myślę, że potrzebujesz dobrego mocnego p-… - Zamknij się Jase - wypalił Dane. - Mówisz do mojej przyszłej żony. - Jase faktycznie się zamknął, co było niespotykane. Zwalczyłam chęć posłania mu zadowolonego z siebie uśmiechu. Zauważyłam, że Dane nie wyglądał dobrze, miał potargane włosy i zmęczone oczy. - Czy możemy porozmawiać? - zapytał cicho. - Jestem zajęta jedzeniem - odpowiedziałam równie cicho. - Olivia. - Później. - W porządku - warknął, opadając na krzesło obok mnie. Nikt się nie odezwał i było to niezręczne jak cholera. Kiedy dołączyła do nas Gina, zaczęłam rozważać zjedzenie śniadania razem z zombie. - Gina - wymruczał Jase, mierząc ją spojrzeniem. Obserwowałam Dane’a by zobaczyć czy denerwuje go to, że Jase flirtuje z jego ex, ale jego spojrzenie było skupione na mnie. - Jase - odpowiedziała mrugając a potem odwróciła się do Dane’a. - Dzięki za pomoc ostatniej nocy Dane. 9 Zamarłam, chleb wypadł mi z dłoni na talerz. Nie byłam już dłużej głodna. Nie, byłam tylko wkurzona. Zostawił mnie czekającą tam na niego, czekającą by oddać mu swoje dziewictwo, podczas gdy on pomagał jej? Pomagał jej w czym? Może pomagał jej ukoić frustrację seksualną. Och nie, czekaj, ona pracuje w burdelu. Po tej nieżyczliwej myśli wstałam, a wszyscy spojrzeli na mnie. - Nie jestem już głodna. Sam, zobaczymy się później - powiedziałam, zanim wypadłam z kuchni jak burza. Może pójdę w coś walnąć. 9

No i wszystko jasne… 38

- Olivia - usłyszałam za sobą Dane’a, ale zignorowałam go. Słysząc za sobą kroki, wiedziałam, że podążył za mną, jak lew tropiący swoją zdobycz. - Czy mogłabyś poczekać - usłyszałam jak mówi z niezadowoleniem w głosie. Przyspieszyłam swój marsz i skręciłam na lewo w korytarz, który prowadził do mojego pokoju. – Olivia - warknął przez zaciśnięte zęby, chwytając mnie za biodra i ciągnąc do kąta. Przyszpilił mnie do ściany, jego ciało było dociśnięte do mojego. - Chciałem przyjść ostatniej nocy, bardziej niż cokolwiek innego, ale nie mogłem. Przepraszam, w porządku? Ja też chciałam dojść. 10 - Czy musimy o tym teraz rozmawiać? Czuję się zaskakująco sukowato w tym momencie - powiedziałam, uśmiechając się zimno. - Olivio… - Utrata dziewictwa to dla mnie wielka sprawa - kontynuowałam. - Byłam zdenerwowana, wiesz? Podekscytowana również. Jego spojrzenie złagodniało. - Kurwa, przepraszam kochanie. Kochanie? - A teraz jestem seksualnie sfrustrowana - powiedziałam, nie reagując na jego wcześniejszy komentarz. - Czego najwyraźniej nie znoszę zbyt dobrze. Jego głos się obniżył a spojrzenie pociemniało. - Chodź ze mną do mojej sypialni i zajmiemy się tym. Machnęłam lekceważąco ręką. - Nie dziękuję. Ta opcja nie jest już dłużej dostępna. - Jak cholera nie jest - warknął, łapiąc mnie za łokieć i przyciągając mnie do siebie jeszcze bliżej. - Będę cię miał, a kiedy to zrobię, pokochasz tego każdą sekundę. Wynagrodzę ci to. Moim językiem, moimi palcami… Nienawidziłam tego, że podniecał mnie swoimi słowami. - Zobaczymy. - Przepraszam - wyszeptał. - Chciałem być z tobą. W tobie. Tak cholernie bardzo. Ale nie zawsze dostaję to, czego chcę. - A to co ma niby znaczyć? - zapytałam zirytowana. - To znaczy, że dźwigam na swoich barkach dużą odpowiedzialność i czasami jestem potrzebny gdzieś indziej, nawet, jeśli nie chcę tam być. Ostatniej nocy właśnie tak było. Nie mogłem być tam, gdzie naprawdę chciałem. Spojrzałam mu w oczy. Miały wystarczająco szczery wyraz, ale jak długo znam tego faceta? Zdecydowałam, że szczerość będzie najlepszą opcją, skoro będziemy małżeństwem i w ogóle. - Bo byłeś zajęty swoją byłą dziewczyną? Jeśli to okej, że przed naszym ślubem będziemy sypiać z kimś innym to proszę, daj mi znać.

10

Tutaj chodziło o grę słów bo come może mieć znaczenie przyjść, albo dojść (czyli mieć orgazm). Olivii chodzi o to drugie xD 39

Brzmiałam jak zazdrosna dziewczyna i wiedziałam o tym. Miałam tylko nadzieję, że on mi tego nie wytknie. Zacisnął swój uchwyt. - Ona nie jest moją byłą i nie do kurwy, nie będziesz sypiać z nikim innym poza mną. Nie naciskaj na mnie Olivio. Wróciłam do rozmowy, którą odbyliśmy na temat Giny. Dane powiedział, że się z nią przespał więc przypuściłam, że ona jest jego ex. Może byli tylko kumplami do pieprzenia? - Co było tak ważne, że odrzuciłeś spanie ze mną? - zapytałam, odwracając się do niego. Patrzyłam mu prosto w oczy, mój kręgosłup był prosty. - Gina ma… problemy, okej? Dlatego ostatniej nocy poprosiła mnie żebym został i z nią porozmawiał. - Co to za problem? - zapytałam despotycznie. - Widziała zbyt dużo penisów jednego dnia? Zwęził oczy. - Co ty właśnie powiedziałaś? - Och proszę cię, wiem, że ona pracuje w burdelu - powiedziałam, kładąc ręce na biodrach. - A skąd do cholery to wiesz? - zapytał, jego szczęka była zaciśnięta. Cóż, przynajmniej się nie wypierał. - Widziałam ją kiedyś jak otwierała drzwi - powiedziałam, wzruszając ramionami. - Myślę, że każdemu z osobna. Zajęczał. - Problem jaki miała Gina ostatniej nocy, nie miał nic wspólnego z seksem Olivio. Miała koszmar i wpadła w szok. Ktoś musiał ją uspokoić i ją z tego wyciągnąć. - A tym kimś zawsze jesteś ty? - zapytałam cicho. Skrzywił się, ale skinął głową. - Ona mi ufa. Nie mogłem jej tak zostawić, kiwającej się w kącie do przodu i do tyłu. Jakiego człowieka by to ze mnie czyniło? Oczywiście miał rację. Okazywało się, że Dane jest nie tylko przystojnym facetem i wojownikiem posiadającym spore umiejętności, ale też dobrym człowiekiem. Nie mogłam narzekać tylko dlatego, że nie czerpałam teraz korzyści z tych atrybutów. Byłam samolubna. Znowu. Westchnęłam ciężko. - Okej. - Okej? - zapytał podejrzliwym tonem. Skinęłam ponownie. - Okej. Zacisnął usta i zwęził oczy. - Gdzie jest haczyk?

40

Starałam się ukryć szeroki uśmiech. - Nie ma haczyka Dane. Jeśli mówisz, że nie sypiasz ze swoją seksowną pracującą w burdelu byłą dziewczyną, to ci wierzę. Zasada domniemania niewinności 11, prawda? - Olivio… - Na razie Dane - przerwałam mu i kontynuowałam marsz korytarzem. Usłyszałam za sobą jak wymamrotał przekleństwo i wypełniło mnie rozbawienie. Może posiadanie Dane’a jako męża nie będzie do końca takie złe.

11

Domniemanie niewinności – zasada, według której każda osoba jest niewinna wobec przedstawianych jej zarzutów, dopóki wina nie zostanie jej udowodniona. 41

Rozdział 8 Nie widziałam się z Danem do następnego wieczora, kiedy pojawił się u mnie w pokoju. - Mogę wejść? – zapytał, kręcąc się w miejscu, gdy uchyliłam drzwi. Z tej odległości mogłam poczuć jego zapach i to sprawiało, że chciałam schować twarz w jego klatce piersiowej i głęboko go w dychać. - Pewnie – powiedziałam, otwierając drzwi i pozwalając mu wejść. – Co mogę dla ciebie zrobić? – Nie zamierzałam by te słowa wyszły z moich ust w tak uwodzicielski sposób, jak miało to miejsce. Zamknął za sobą drzwi i odwrócił się do mnie. Zauważyłam jak jego spojrzenie błądziło po moim pokoju. Powoli, czubkiem palców stopy, wepchnęłam pod łóżko biustonosz, który wcześniej rzuciłam na podłogę. Spostrzegł to i uniósł na mnie brew. Wzruszyłam ramionami. – W zasadzie to nie spodziewałam się towarzystwa. - Niedługo będziemy razem mieszkać – powiedział, jakby właśnie zdał sobie sprawę z tego faktu. - Nie musimy, jeśli tego nie chcesz – odpowiedziałam, krzyżując ramiona na piersiach. Spojrzał w bok i zatopił zęby w swojej pełnej dolnej wardze. – Nigdy nie mówiłem, że tego nie chcę. Zachowywał się dziwnie, jak nie on i nie byłam pewna dlaczego. – Czy wszystko w porządku Dane? Jego spojrzenie powróciło do mnie i postąpił krok do przodu. Sprawiał, że mój przestronny pokój robił się mały – to była ta dominująca postawa. Dzisiaj był ubrany cały na czarno, obcisła koszulka, która ukazywała jego wyrzeźbione mięśnie i bojówki. Ciepłe i naznaczone odciskami palce chwyciły moją brodę i uniosły ją. – Stało się dzisiaj coś, co mi się nie spodobało. - C-co? – zapytałam, gubiąc się w jego spojrzeniu. Zwilżył wargi. – Tęskniłem za tobą. – Brzmiał na wkurzonego tym faktem. Moje oczy rozszerzyły się na to wyznanie. – Nie widziałem cię cały dzień i cholernie za tobą 42

tęskniłem. – Jego szczęka zacisnęła się. Nie, zdecydowanie nie lubił tego, że docierałam do niego krok po kroku. Skrycie podekscytowana miałam zamiar właśnie odpowiedzieć, kiedy obniżył głowę i mnie pocałował. Zatracając się w pocałunku, odważnie owinęłam ręce dookoła jego szyi, podczas gdy jego dłoń odnalazła dolną część moich pleców. Nasze ciała docisnęły się do siebie i zajęczałam, kiedy jego język bawił się z moim. Smakował dobrze. Czułam jego wspaniały dotyk. Wszystko w nim sprawiało, że chciałam więcej. Czy to normalne? By pragnąć kogoś tak mocno? Nie byłam pewna. Położył dłonie na mojej pupie jęcząc i przyciągając mnie do siebie jeszcze bliżej. Gdy w końcu się odsunął, dyszałam. Byłam tak podniecona, że myślałam iż eksploduję jeśli przestanie mnie dotykać. - Przyszedłem żeby się pożegnać – burknął. Czekaj, co? - Pożegnać? – zdołałam zapytać przez mgiełkę pożądania w jakiej się znajdowałam. - Muszę już iść Olivio – powiedział, jego ramiona ciągle mnie obejmowały. Pocierał moje plecy w długich, uspokajających ruchach. Moje serce zatonęło. - Nie wiedziałam, że wyruszasz tak szybko – powiedziałam, opuszczając ręce. Dane z westchnieniem odsunął się ode mnie, usiadł na moim łóżku i spojrzał na mnie. – Postaram się wrócić najszybciej jak będę mógł. Pamiętałam słowa mojego ojca o Danie i jego obowiązkach. – Jest w porządku Dane. Po prostu upewnij się, że ty i pozostali wrócicie bezpiecznie do domu. Lekko opuścił głowę – Tak zrobię, nie martw się tym Olivio. Usiadłam obok niego. – Mam do ciebie pytanie. - O co chodzi? – zapytał, biorąc moją dłoń w swoje i przesuwając kciukiem po moich kostkach. Chrząknęłam znacząco. – Dlaczego Sam nie idzie z tobą? Jest jednym z twoich najlepszych ludzi, prawda? Dane uniósł głowę. – Tak. Ale to jest bardziej osobista misja, jeśli mogę tak powiedzieć. Idę sam Olivio. Sam? Mój puls przyspieszył. Nie przyszło mi do głowy, że mógłby iść tam sam. W jaki sposób przetrwa? I osobista misja? - Jasne, teraz to już wcale nie mam pytań – powiedziałam sarkastycznie na co zdusił śmiech. - Po prostu jest to coś, co muszę zrobić i to teraz, zanim ucierpi więcej ludzi. 43

- Zawsze zamierzasz być taki tajemniczy? – zapytałam. - Zawsze zamierzasz być taka piękna? – odbił piłeczkę, zakładając mi za ucho kosmyk włosów. 1 - Mam nadzieję – odpowiedziałam rozmarzona. Niech go cholera! Jego palce prześledziły linię mojej szczęki i wydawało mi się, że przestałam oddychać. Usta drgnęły mu na moją odpowiedź. – Jak tylko wrócę, jesteś moja. - Dlaczego nie teraz? – zajęczałam. – Nie chcę czekać. Zdusił śmiech. Wziął moją dłoń i położył na swoim kutasie. Na jego bardzo twardym kutasie. – Też cię pragnę, uwierz mi. Ale chciałbym się tobą nacieszyć, a zaraz muszę wyjść. - Powinieneś był przyjść wczoraj wieczorem – narzekałam. Moja dłoń nadal spoczywała na jego pachwinie, a gorąco jakie stamtąd czułam, prawie parzyło. - Wczoraj byłaś na mnie zła. Chciałem dać ci czas, żebyś się uspokoiła – powiedział, biorąc moją dłoń w swoje. Właściwie to chciałam nieco więcej dotykać jego penisa. 2 - Prawdopodobnie codziennie będę na ciebie zła. Czytałam, że seks w złości też może być całkiem dobry. Roześmiał się, jego ciało zaczęło się trząść. – Nie będziemy uprawiać seksu w złości za twoim pierwszym razem. - Za drugim? – zapytałam z nadzieją. Potrząsnął głową, w oczach tańczyło rozbawienie. – Ja zdecyduję kiedy, nie ty. Rozdziawiłam buzię. Dane pchnął mnie na łóżko i rozciągnął się na mnie. - Co? – zapytałam, kiedy zauważyłam, że studiuje mnie wzrokiem. - Ty – wymamrotał. - Ja, co? – westchnęłam. - Nie jesteś taka jakiej się spodziewałem. W jego oczach pojawiło się coś, czego nie potrafiłam rozpoznać. Nie wiedziałam co na to odpowiedzieć, oboje pozostaliśmy w tej pozycji, nasze spojrzenia zwarte ze 1 2

Awww… i jak tu go nie lubić? ;) Mnie to wcale nie dziwi xD 44

sobą, emocje przepływały między nami, mimo iż nie zostało wypowiedziane żadne słowo. Nagłe pukanie do drzwi sprawiło, że oboje podskoczyliśmy. - Dane, wiem, że tam jesteś – dobiegł nas suchy głos. Mój ojciec. Skrzywiłam się, ale Dane wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Widzimy się niedługo. Kolejny pocałunek, tym razem szybki i już go nie było. ********** - Nie smuć się Olivio, nadal masz mnie – powiedział Regan, uśmiechając się. 3 - Wiem i dziękuję, że dotrzymujesz mi towarzystwa Regan – odpowiedziałam, posyłając mu uśmiech zanim wróciłam do krojenia warzyw. Nudziłam się i potrzebowałam rozproszenia. Pomaganie w kuchni było właściwie jedyną rzeczą, jaką dzisiaj robiłam. Podałam mu kawałek marchewki i skończyłam kroić resztę. Spojrzałam potem na niego, kiedy głośno przeżuwał. - Co chciałbyś teraz robić? – zapytałam. Nadstawił uszu. – Wspinać się po drzewach? Spojrzałam w dół na swoją sukienkę. – Dobrze, ale pozwól mi się najpierw przebrać. - Poczekam na zewnątrz – powiedział, wybiegając z pokoju. Szczerząc zęby w uśmiechu na jego podekscytowanie, skierowałam się do mojego pokoju żeby się przebrać. Kiedy poczułam, że ktoś mnie obserwuje, westchnęłam i odwróciłam się. - Dlaczego przez cały dzień mnie śledzisz? – zapytałam Larsa. Wzruszył ramionami. – Rozkazy Dane’a. - Jakie dokładnie były twoje rozkazy? Idę do swojego pokoju i z powrotem. W jakie kłopoty mogłabym się niby wpakować? Gina wybrała ten moment by do nas podejść. Była blada i cała się trzęsła. – Potrzebuję Dane’a. Ja i Lars wymieniliśmy spojrzenia. – Nie ma go tu. Zaczęła łkać, a ja sama nie wiedząc kiedy, podeszłam do niej. – Co mamy robić? 3

Uwielbiam go :D 45

Owinęła swoje ramiona dookoła mnie i zaczęła płakać, jej łzy moczyły moją sukienkę. Głaszcząc niezręcznie jej plecy, spojrzałam bezradnie na Larsa. – Czy jakikolwiek psycholog przetrwał apokalipsę? – Mogłam powiedzieć, że próbował się nie śmiać, ale wcale mi to nie pomagało. – Jestem pewna, że Lars chciałby cię potrzymać dopóki nie poczujesz się lepiej – powiedziałam. Lars potrząsnął głową. Zwęziłam na niego oczy w niewypowiedzianej groźbie. Wyszczerzył się i skrzyżował ramiona na klatce piersiowej. – To nie należy do moich obowiązków. Miałem mieć oko tylko na ciebie. - Taa cóż, pocieszam właśnie byłą dziewczynę mojego narzeczonego, więc mam lekki uraz. Jeśli miałeś zamiar mnie chronić to właśnie zawiodłeś. Czy może miałeś na myśli tylko szkody fizyczne a nie mentalne? Gina uniosła głowę. – Nie umawiałam się z Danem. - Też tak słyszałam. Więc, co to było? – zapytałam, marszcząc brwi. - Atak paniki – wymamrotała, patrząc w podłogę. - Czy teraz czujesz się lepiej? – zapytałam cicho. Nie odpowiedziała. Spojrzałam na Larsa, ale oczywiście mi nie pomógł. – Muszę iść się przebrać, a potem idę na zewnątrz żeby popilnować Regana. Chciałabyś iść ze mną? Uniosła głowę, spojrzała na mnie i uśmiechnęła się wycierając łzy. Chryste. Naprawdę była piękną dziewczyną. Duże niebieskie oczy, brązowe włosy i kilka piegów pokrywających nos. - No dobra – powiedziałam. – Chodź ze mną. Nie mogłam jej tu tak po prostu zostawić, płaczącej i bezbronnej. Dane’a nie było, a on troszczył się o nią. Była jednym z moich ludzi i nie mogłam jej zostawić cierpiącej w samotności, mającej ataki paniki czy cokolwiek innego przez co przechodziła. Zespół stresu pourazowego? Coś wyraźnie uruchamiało ten mechanizm, bo nie była taka przez cały czas. Szłyśmy do mojego pokoju w ciszy, ramię w ramię, Lars podążał za nami. Zanim pojawił się Dane byłam samotnikiem. Teraz miałam pieprzoną świtę. ********** Tydzień później jadłam obiad siedząc obok Larsa i wkurwiając go niemiłosiernie. – Jesteś podekscytowany naszym pocałunkiem w przyszłym tygodniu? - Nie. - Zamierzasz użyć języka? – zapytałam przechylając głowę w bok. 46

Odłożył swój widelec. – Nie i nie wspominaj o tym więcej, inaczej Dane skopie mój tyłek, kiedy wróci. - Dobrze, ale dotkniesz przynajmniej mojego tyłka, prawda? Lars wstał i odszedł od stołu. Gina popatrzyła na mnie i potrząsnęła głową. – Zostaw biednego faceta w spokoju. Zachichotałam. – Nie mogę się powstrzymać. Roześmiała się razem ze mną a potem spojrzała w dół. – Martwię się o Dane’a. Nawet mi nie powiedział, że wychodzi poza mury. Oczyściłam gardło. – Musi ci składać raport czy co? Uśmiechnęła się smutno. – Nie, nie miałam tego na myśli. Po prostu… - Co? Spojrzała mi w oczy. – Czy Dane powiedział ci jak się poznaliśmy? Potrząsnęłam głową. Skinęła jakby spodziewała się takiej odpowiedzi. – Nie opuszczałaś tych murów od bardzo dawna Olivio. Nie wiesz jak jest na zewnątrz. W naszej rasie nie ma już żadnego człowieczeństwa. Wszyscy jesteśmy potworami. Rozejrzałam się dookoła. – Przecież są dobrzy ludzie, tutaj w zamku. Skinęła głową. – Tak, to prawda. Jak myślisz, dlaczego tu zostałam? To miejsce jest błogosławieństwem. - W takim razie dlaczego ty… no wiesz. - Sypiam z mężczyznami kiedy chcę? Spojrzałam w dół, moje policzki zaczęły się ogrzewać na jej bezceremonialność. – Tak. - Z kilku powodów – powiedziała powoli. – Dane też tego nienawidzi, ale… ciężko to wyjaśnić. To tak naprawdę wszystko, co znam. No i nie będę kłamać, lubię kiedy ktoś zwraca na mnie uwagę. Bardzo lubię seks. Myślę, że używam go jako środek do zapłaty czy ucieczki. Kiedy uprawiam z kimś seks, to nie myślę. Mój umysł jest pusty. Nie ma bólu. Chodzi też o to, że kobiety, które wybrały sprawianie przyjemności mężczyznom, przywykły do stosowania antykoncepcji. Jesteśmy jedynymi z pośród kilku kobiet w zamku, które nie muszą mieć dzieci. Ja nie chcę mieć żadnych.

47

Nigdy wcześniej nic takiego nie słyszałam. Stwierdzenie, że musiały się zabezpieczać przy ilości mężczyzn, z jaką sypiały miało sens, ale nigdy nie pomyślałabym o tym, jak o sposobie wymigania się od obowiązku odbudowy naszej populacji. Moje oczy rozszerzyły się na jej brutalnie szczere wyznanie, wymamrotałam – Nie wiem co powiedzieć. Uśmiechnęła się, ale nie sięgnęło to jej oczu. – Nie musisz nic mówić. Jest tak jest. - Jak jest teraz na zewnątrz? – zapytałam, czekając na jej odpowiedź. - Pusto – odpowiedziała zwyczajnie. – Martwo. Wszystko jest zniszczone. Nie ma śladu życia, a jeśli już taki znajdziesz, to natychmiast tego żałujesz. Gęsia skórka pojawiła się na moich ramionach na jej wyjaśnienie. – Mimo to Dane jest tam sam? - Dane może przetrwać tam sam. Zaufaj mi, nie musisz się o niego martwić. Został złapany tylko raz, bo komuś zaufał, nie popełni więcej tego błędu. Zmarszczyłam brwi. – Co masz na myśli mówiąc, że został złapany tylko raz? Wzruszyła swoimi bladymi ramionami i pozostała cicho. Zacisnęłam usta. Wyglądało na to, że wszyscy znali historię Dane’a, poza mną. - To dobry mężczyzna – zadumała się, uderzając paznokciami w blat stołu. – Jeden z najlepszych. - Pragniesz go? – zapytałam bezceremonialnie, potrzebując znać odpowiedź. Jej niebieskie oczy zapłonęły. – Gdyby on pragnął mnie, tak, byłabym z nim w mgnieniu oka. Ale on widzi mnie tylko, jako swoją przyjaciółkę. Jako kogoś, za kogo jest odpowiedzialny. A teraz, kiedy ty pojawiłaś się na obrazku… - To co? - Cóż, nie próbowałabym nawet stanąć temu na drodze. Nie jestem taką kobietą. - Kąciki moich ust nieznacznie się uniosły. Gina zaczęła chichotać a po chwili dołączyłam do niej. - Tak, jestem prostytutką z zasadami, ale co z tego? Zaczęłam się śmiać jeszcze bardziej.

48

Rozdział 9 Dziś był ten dzień. Dzień mojego ślubu. Mój tata postarał się by przygotowano mi sukienkę. Oczywiście nie była to tradycyjna suknia ślubna z jedwabiem czy koronką, ale i tak była piękna. Była biała, bez ramiączek i zrobiona z bawełny. Przylegała do każdej mojej krągłości. Kim, szwaczka, uszyła ją tak, by miała wbudowany stanik więc nie musiałam żadnego zakładać, co było dobrą rzeczą, bo nie miałam takiego, który dałoby się ukryć. Włosy zaplotłam w gruby warkocz, spływający w dół moich pleców i przyozdobiony białymi kwiatami. Pierwszy raz w swoim życiu naprawdę czułam się jak księżniczka. Gdybym tylko miała obok siebie księcia, który dzieliłby ze mną ten dzień. Skrzywiłam się na mój własny opis Dane’a. - Co to za mina? – zapytała Gina, wygładzając dół mojej sukienki. Spojrzałam na nią. – Myślisz, że to głupie żeby mieć ceremonię ślubną? Sama nie wiem, wydaje się to tak nieistotne w odniesieniu do tych wszystkich rzeczy. - Świat się rozpadł kochanie. Każdy stara się uchwycić normalności obiema rękami. Jesteś córką naszego lidera. Jeśli ktokolwiek zasługuje na ślub, to jesteś to ty. Wszyscy to pokochają, zaufaj mi. Będzie o tym głośno w zamku. - Właśnie o to się martwiłam – burknęłam. Gina roześmiała się, mierząc mnie spojrzeniem od czubka głowy po palce u stóp i skinęła. – Brakuje dzisiaj Dane’a. - Jego strata, zysk Larsa – pokusiłam się o żart. Uniosła brew. – Lars jest gorący. Nie jest najgorszym facetem na świecie, jeśli chodzi o pocałunek. Zrobiłam minę. Tak, Lars był przystojny, ale był… Larsem. Do pokoju wszedł mój tata, duma błyszczała w jego oczach. – Wyglądasz pięknie. Tak, jak twoja matka. Chciałabym żeby tu teraz była. Wiedziałaby dokładnie co zrobić, co powiedzieć. Ja? Nie byłam taka pewna. Byłam zdenerwowana i to nie w dobry sposób. Mój tata skinął głową Ginie i wrócił spojrzeniem do mnie. – Gotowa? 49

Kiwnęłam głową, mimo iż to nie była do końca prawda. Smutne, ale w jakiś sposób chciałam żeby to się w wreszcie skończyło. Ale nie każdy dostawał tego, czego chciał i ja w tym wypadku nie byłam wyjątkiem. Tata zaoferował mi ramię a ja je przyjęłam. Biorąc głęboki wdech, zacisnęłam powieki i powoli wypuściłam powietrze. Mogłam to zrobić. Właściwie to nie miałam wyboru. ********** Moje oczy rozszerzyły się, gdy zauważyłam, że Lars mierzy mnie wzrokiem. Jego spojrzenie wędrowało od czubka mojej głowy po koniuszki palców u stóp i uśmiech igrał na jego ustach. Zorientowałam się, że usta drgają mi od powstrzymywanego śmiechu. Dzisiaj musiałam naprawdę inaczej wyglądać, bo nigdy nie zauważyłam żeby tak na mnie patrzył. Podeszłam i stanęłam przed nim. Mój tata stanął przed nami, zamieniając się tym samym z ojca panny młodej w pastora. Mogłam poczuć spojrzenia skierowane na mnie, ale nie patrzyłam na ludzi. Zamiast tego moje spojrzenie wędrowało między tatą a Larsem. Miał na sobie cienką białą koszulę i czarne spodnie. Włosy były zaczesane do tyłu, odsłaniając jego kości policzkowe. Naprawdę był przystojnym facetem. Kaplica była cicha, tak cicha, że mógłbyś usłyszeć spadającą kroplę wody. Wszyscy patrzyliśmy na naszego lidera, czekając, aż przemówi. - Dzisiaj moja córka wychodzi za mąż i zapewni sobie i swojemu mężowi miejsce naszych przyszłych przywódców – powiedział, patrząc po pokoju. – Lars zastąpi Dane’a, który jest poza murami na niebezpiecznej misji. Zignorowałam szepty jakie rozległy się w kaplicy. Mój tata znowu zaczął mówić do ludzi zgromadzonych w pokoju, ale wyciszyłam to i skoncentrowałam się na ustach, które miałam niedługo pocałować i pragnąc by należały one do kogoś innego. - Teraz ogłaszam was mężem i żoną. Możesz pocałować pannę młodą… Na jak długo się wyłączyłam? Lars spojrzał na mnie, zrobił krok do przodu, zamykając przestrzeń między nami. Chrząkając znacząco, mogłam zauważyć jego wahanie. Przewracając oczami stanęłam na palcach i wzięłam jego twarz w swoje dłonie, łącząc nasze usta razem. Nagle usłyszałam, że drzwi do kaplicy otworzyły się z trzaskiem i znajomy głos warknął – Lars! Lars odepchnął mnie jakbym go parzyła. Nadal będąc w szoku, z szczęką dosłownie dotykającą podłogi, odwróciłam się by zobaczyć wściekłego Dane’a, jego klatka

50

piersiowa unosiła się i opadała z każdym ciężkim oddechem. 4 Był ubrany cały na czarno, jego koszulka miała podarty rękaw i pokrywał ją kurz. Nigdy nie wyglądał bardziej seksownie. Rzucając swoją torbę zaczął iść w naszym kierunku, usta miał zaciśnięte w wąską linię. Lars wycofał się i dołączył do tłumu bez słowa. Dane zajął jego miejsce, spojrzenie miał skupione na mnie. Nie wiedziałam dlaczego był zły, to nie ja chciałam żeby Lars go zastępował. - Powiedz to jeszcze raz – powiedział niskim, zdecydowanym głosem. - Możesz teraz pocałować pannę młodą – powiedział mój tata i usta Dane’a wylądowały na moich. Chwycił zaborczo mój kark jedną ręką a drugą umieścił na policzku. Pocałunek się pogłębił a tłum zaczął wiwatować. Possał moją dolną wargę zanim się odsunął i popatrzył mi w oczy. Następnie wziął mnie za rękę i wyprowadził drzwiami, przez które chwilę wcześniej sam wszedł. Gdy szliśmy do – jak przypuszczałam – jego pokoju, zżerała mnie ciekawość. Otworzył drzwi kluczem i wprowadził mnie do środka. Jego kwatera była duża, ale nie było tam wielu rzeczy. Łóżko, stół, szafa i właściwie to wszystko. Dane usiadł na końcu swojego łóżka i posadził mnie sobie na kolanach. Moje ręce trzymały jego ramiona dla wsparcia. - Żono – powiedział, jest usta lekko uniosły się w kącikach. - Mężu – odpowiedziałam, skanując wzrokiem jego twarz. - Podobał ci się jego pocałunek? – zapytał pochylając się i szepcząc mi delikatnie do ucha. – Bo to był ostatni i jedyny raz, gdy usta innego mężczyzny dotknęły twoich. Uniosłam brew. – To dlatego zrobiłeś takie wejście? Nie chciałeś żeby Lars mnie pocałował, prawda? Zobaczyłam mięsień drgający na jego szczęce. – Byłem jedynym, który cię smakował. Chciałem to tak zostawić. - Wcześnie wróciłeś. - Wiem, że to było dla ciebie ważne – wymamrotał. – To dzień mojego ślubu. Żenię się tylko raz, więc równie dobrze mógłbym być obecny na ślubie. Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu. – Romans w najlepszym wydaniu. Posłał mi drwiący uśmieszek. – Romans w tym momencie nie chodzi mi po głowie. Wszystko o czym mogłem myśleć to to, jak tej nocy w końcu znajdę się w tobie.

4

No to chłopak wejście smoka zrobił, nie ma co :D 51

Zrobiłem to co musiałem i wróciłem w rekordowym czasie. To był pierdolony cud ślubny. Parsknęłam. – Cud ślubny. – Jego duże dłonie powędrowały na mój tyłek i ścisnęły. – Czujemy się zbyt pewni siebie, prawda? - To wszystko jest teraz moje – wymruczał. – Tylko moje. - Hmmm. Pamiętam, że nie chciałeś mieć ze mną nic wspólnego. - Mężczyzna może zmienić zdanie – powiedział, obdarzając mnie uśmiechem, zanim pochylił się i pocałował moje usta. – Polubiłem sytuację w jakiej się znalazłem – powiedział naprzeciwko moich warg. – Mąż jednej z najpiękniejszych kobiet jaką kiedykolwiek widziałem. 5 Moje oczy się rozszerzyły. – Z pewnością zmieniłeś płytę. Co się stało ze mną będącą zepsutą, rozpieszczoną… – uciszył mnie kolejnym pocałunkiem. Gdy w końcu się odsunął, zostawiając mnie bez tchu powiedział – Ty w tej sukience. Cholera. Wyglądasz kurewsko idealnie. Ale teraz chcę zobaczyć tę sukienkę na podłodze. Gorące spojrzenie jakie mi posłał sprawiło, że poczułam się nieco niepewnie. Wyglądał jakby chciał mnie zjeść żywcem, głód i zaborczość były widoczne w jego spojrzeniu. Żaden mężczyzna nie widział mnie nigdy nago. - Ummm. - Co? – zapytał przechylając głowę w bok. – Zmieniliśmy zdanie? – Wyglądał na rozbawionego. Palant. - Nie, to nie to, cóż, nie do końca – próbowałam wyjaśnić. – Tylko, że ja nigdy… a ty… i nie wiem… - Kurwa. Byłam idiotką. Nie mogłam wyjaśnić jak się czułam. Nawet nie wiedziałam. Pragnęłam go, ale to był w końcu mój pierwszy raz i czułam się bezbronna. Poza kontrolą. W tym momencie musiałam szukać instrukcji u Dane’a. Musiałam zaufać mu, że się mną zaopiekuje. To było obce uczucie. Właśnie miałam mu powiedzieć, że może moglibyśmy poczekać do jutrzejszego wieczora – Dane… - Olivio, czy ty mi ufasz? – zapytał niskim głosem, biorąc moją twarz w swoje dłonie. – Przestań tyle myśleć. Nigdy nie zrobiłbym nic, żeby cię skrzywdzić. - Dane… 5

Och facet daj spokój, nie musisz jej tak słodzić i tak wszyscy wiemy, że chcesz się jej dobrać do majtek. I wiemy też to, że z komplementami czy bez O. się za bardzo opierać nie będzie :P 52

- Nie masz się czego wstydzić – powiedział, opierając swoje czoło o moje. – Niczego. Czy zdejmiesz sukienkę i pozwolisz mi się zobaczyć? Pokusa by uciec z pokoju stała się nagle bardzo kusząca. Ale wtedy znowu mnie pocałował, dopóki mój umysł nie był zamglony i nie straciłam każdej racjonalnej myśli. Pragnienie i potrzeba przebiły moją nieśmiałość. Moje niezdecydowanie gdzieś uleciało. Wstając, przełknęłam ciężko zanim rozwiązałam tasiemki sukienki, pozwalając jej opaść na podłogę i zwinąć się dookoła moich kostek. Unikałam spojrzenia w oczy Dane’a, patrząc gdzieś ponad jego głowę, gdy on sycił się widokiem. - Spójrz na mnie – zażądał. Powoli opuściłam wzrok.

53

Rozdział 10 Jego spojrzenie pozostało złączone z moim, zamiast powędrować do moich nagich piersi. Szczerze mówiąc, nie wiedziałam co jest gorsze. Stałam w niczym więcej niż w białych majteczkach, sukienka nadal była zwinięta dookoła moich kostek. Chciałam z niej wyjść, ale zamiast tego stałam jak zaklęta w miejscu. - Piękna – wymruczał, jego głos był grubszy i bardziej ochrypły niż zazwyczaj. Wyciągnął do mnie rękę a ja umieściłam w niej swoją mniejszą dłoń. Gdy wychodziłam z sukienki zauważyłam, że dopiero teraz mierzył wzrokiem moje ciało. Jego dłoń spoczęła na moich plecach, kiedy wyszeptał – Nie musimy robić tego dzisiaj, wiesz? Możemy poczekać aż będziesz gotowa. - Teraz jestem gotowa – wypaliłam. – Tylko trochę zawstydzona. Nikt nigdy nie widział mnie nago. - I nikt inny nie zobaczy – powiedział wstając i unosząc mnie w swoich ramionach, jakbym nic nie ważyła. Kładąc mnie na białym prześcieradle, całował mnie wzdłuż linii szczęki, a potem przeniósł się na moją szyję. Jasna cholera. Całe moje ciało mrowiło. Wydawało mi się, że wszystko co musiał zrobić, to całować mnie w szyję i będę na niego gotowa. Wiercąc się nieco, Dane przyszpilił mnie do łóżka, zanim polizał mój sutek. Wygięłam plecy w łuk. Gdy jego usta zaczęły mnie ssać, zakwiliłam. Uwalniając sutek z lekkim plaśnięciem, zwrócił swoją uwagę na drugą pierś, całując ją dookoła zanim zaczął ssać. Moje palce przeczesywały jego grube, ciemne włosy, zamknęłam oczy i skoncentrowałam się na doznaniach. Nigdy w życiu nie czułam się tak dobrze. Odsuwając się, zaczął całować mój brzuch, a jego palce kontynuowały tam, gdzie skończyły jego usta drażnienie moich sutków w lekkich pociągnięciach. Gdy jego wargi zawędrowały do brzegu moich majteczek, otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. Rzucił mi krótkie spojrzenie, kiedy opuścił je w dół i oblizał usta. Czy on zamierzał? Och kurwa, tak, zamierzał. Rozsuwając moje uda, opuścił głowę i polizał mnie, Tam. Jasna cholera. 54

Jego włosy do ramion praktycznie zakrywały mu twarz, kiedy poruszał głową w górę i w dół.

Zbyt wiele doznań. -Dane – zajęczałam. Zignorował mnie. – Dane – powtórzyłam, czując nagłą potrzebę budującą się we mnie. - Dojdź dla mnie Olivio – powiedział, patrząc mi w oczy, zanim kontynuował czynienie magii swoim językiem. Dojść? Dochodziłam? Uderzyła mnie fala przyjemności. Tak, dochodziłam. 1 - Cholera – wymamrotałam, przesuwając ręce by chwycić prześcieradło, gdy doświadczałam mojego pierwszego orgazmu. Gdy doszłam do siebie, spojrzałam na Dane’a by zobaczyć, że mnie obserwował, wyraz głodu gościł na jego twarzy. – Moja kolej – zażądał, zdejmując swoje ubrania. Najpierw koszulkę, potem spodnie. Pod które nic nie założył. Gapiłam się na jego penisa z fascynacją. Czy wszystkie były takie duże? - Kurwa, jesteś słodka – odpowiedział, przez co zdałam sobie sprawę, że powiedziałam to głośno. - Och. Wspinając się na łóżko, cały czas patrzył na mnie. – Nie. - Nie, co? – zapytałam, kiedy ułożył się na mnie. - Nie, nie wszystkie są takie duże. Wtedy jego usta znalazły się na moich, w tym momencie zapomniałam kim jestem i stałam się jego. ********** Obudziłam się lekko obolała, ale miałam to gdzieś. Seks jest niesamowity. Nie, poprawka – seks z Danem jest niesamowity. Był taki delikatny i idealny ostatniej nocy upewniając się, żeby nie bolało za bardzo, całą swoją uwagę skupił na mnie. Był słodki i taktowny. Kto by pomyślał?

1

Jeeeeesiiuuuu… no sorry, ale ten fragment jest bez sensu :P Olivia ty ośliczko xD :D 55

- Dobry – wymruczał mi do ucha. Przytulał mnie od tyłu, nasze nagie ciała były tak blisko, że równie dobrze znów mógłby być wewnątrz mnie. - Dzień dobry Dane – odpowiedziałam, uśmiechając się do siebie. Przewrócił mnie na plecy, więc mogłam na niego spojrzeć. - Wyglądasz na szczęśliwą – powiedział cicho, jego usta lekko drgały. - Po prostu pławię się w poorgazmicznym blasku – odpowiedziałam, szczerząc zęby. Jego usta ponownie drgnęły, zanim posłał mi szeroki uśmiech. – Moja żona lubi seks, dobrze wiedzieć. Przewróciłam oczami. – Jedzenie też lubię. Wybuchnął śmiechem. – W takim razie lepiej cię nakarmię, hmmm. Uśmiechnęłam się na jego żartobliwy nastrój. – Czy nie cieszysz się, że wróciłeś na czas? W innym wypadku Lars mógłby leżeć w tym łóżku zamiast ciebie. Skubnął płatek mojego ucha. – Zapłacisz za to księżniczko. Lars nie dotknąłby tego, co należy do mnie, wie lepiej. Niewinny pocałunek to było wszystko co miał od ciebie dostać. Zaczął łaskotać mnie po żebrach więc walnęłam go łokciem w klatkę piersiową. Wpychając się na niego, usiadłam okrakiem na jego talii, patrząc na męską doskonałość jaką był Dane. - Też jesteś mój, wiesz – ogłosiłam. – Wiem, że nie chciałeś żony, ale teraz utknąłeś ze mną. W jego spojrzeniu błysnęło rozbawienie, zanim przesunęło się na moje piersi. – To nagle nie brzmi tak źle. Zakryłam piersi rękoma. – Zboczeniec. - Wczoraj w nocy nie narzekałaś – odpowiedział, tłumiąc śmiech. Jego trzęsące się ciało sprawiło, że się zachwiałam, więc chciałam się z niego ześliznąć, ale chwycił moje uda, zatrzymując mnie w miejscu. - Gdzie myślisz, że się wybierasz? – zapytał, przesuwając swoje dłonie do góry. – Jesteś obolała? – Potrząsnęłam przecząco głową. – Kłamczucha – odpowiedział. – Może weźmiesz kąpiel a ja tym czasem przyniosę ci śniadanie. - Będę musiała przynieść wodę – powiedziałam do siebie, myśląc, że kąpiel to całkiem dobry pomysł. Dane zamarł. – Zorganizuję kogoś żeby to zrobił. Zwykle robisz to sama?

56

Skinęłam głową. – Tak, dlaczego? Co w tym takiego? Zacisnął usta. – Moja żona nie nosi ciężkiej wody, żeby mogła się wykąpać. Zwęziłam oczy. – Tak, w zasadzie to właśnie robi. - Cóż, od tej pory już nie – powiedział po prostu. Walnęłam go w klatkę piersiową. – Nie mów mi co mam robić! Jeśli będę chciała nieść wiadro wody, to będę niosła cholerne wiadro wody! **DZIESIĘĆ MINUT PÓŹNIEJ** Siedziałam z rękami skrzyżowanymi na piersi, kiedy Dane niósł wiadro wody, jego mięśnie napinały się przy każdym ruchu. 2 Było znacznie większe niż to, którego używałam ja. Ciesząc się widokiem, ukryłam uśmieszek, gdy stanął z boku i wskazał mi bym weszła do wanny. – Wrócę z jedzeniem. 15 minut później siedziałam w wannie jedząc tosta i myśląc o tym, jak moje życie zmieniło się pod wpływem jednej decyzji. ********** Uderzyłam w cel raz jeszcze i rzuciłam zadowolone z siebie spojrzenie Dane’owi. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Dobra jesteś. – Uniosłam na niego brew. – Okej, jesteś cholernie niesamowita. - Znacznie lepiej – odpowiedziałam, uśmiechając się. Sam pojawił się za mną i pocałował mnie w policzek, ignorując groźne spojrzenie Dane’a. – Świetny strzał. - Uczyłam się od najlepszych – powiedziałam, mrugając do niego. Usłyszałam, że Dane mamrocze coś pod nosem – Co to było? - Nic – powiedział, wypuszczając strzałę i trafiając w sam środek tarczy. Czy było coś, w czym nie byłby dobry? Wątpiłam w to. Moja twarz zrobiła się czerwona, gdy przypomniałam sobie jak dobry był ostatniej nocy. Był niesamowity nawet w łóżku. Spędziliśmy trzy dni i trzy noce w łóżku, dzisiaj był pierwszy raz, kiedy odważyłam się wyjść od ślubu i czułam się tak, jakby wszyscy się na mnie gapili. Wiedzieli co robiłam i pomimo tego, że nie powinnam być zakłopotana, to trochę byłam. Byłam nowa, jeśli chodziło o te sprawy. - Skąd ten rumieniec? – zapytał Sam, kierując na mnie uwagę Dane’a. 2

Hahahahahaha :D dlaczego mnie to nie dziwi? Wiedziałam, że D. i tak postawi na swoim xD 57

- To nic – odpowiedziałam szybko. – Po prostu jest tu trochę gorąco, nie sądzisz? Sam spojrzał na mnie jakbym straciła rozum, Dane uśmiechnął się, w jego piwnych oczach zamigotało zrozumienie. Był taki spostrzegawczy, że czasami doprowadzało mnie to do szału. Nic mu nie umykało. Mimo to czułam się z nim komfortowo. Wydaje mi się, że posiadanie faceta, który wylizał każdy cal twojego ciała właśnie to sprawia. Po tym jak się kochaliśmy dużo też rozmawialiśmy. Pogaduszki do poduszki. Było miło. On był miły. I był cały mój. - Pójdę trochę pobiegać, idziesz ze mną? – zapytał Dane, odkładając swój łuk i strzały niedaleko drzewa i podchodząc do mnie, jego ramię otoczyło moje biodra, jakby to była zupełnie naturalna rzecz. - Nie – odpowiedziałam. – Obiecałam Reganowi, że pójdę się z nim zobaczyć. Oprócz tego mój tata chce mnie widzieć. Dane skinął głową. – Dobrze. Zobaczymy się na obiedzie. – Pocałował mnie w czoło, pożegnał się z Samem i już go nie było. - Kurwa, jest gorący – wymamrotał Sam. Walnęłam go łokciem w klatkę piersiową. – Idziesz ze mną do Regana? Czy masz może coś do roboty? – zapytałam przyjaciela. Sam uśmiechnął się. – Mam coś do roboty, ale też nie widziałem cię od kilku dni, więc się przyłączę. Uśmiechnęłam się do niego. Byłam szczęściarą, że miałam takiego przyjaciela jak Sam. ********** Gdy następnego wieczora Gina usiadła przy mnie na kolacji, domyślny uśmieszek igrał na jej pełnych ustach, czekałam aż rzuci jakiś komentarz. Zawsze to robiła. - Wyglądasz na szczęśliwą – dumała. – Gdzie Dane? Nie widziałam go odkąd wasza dwójka wymknęła się po wczorajszym lunchu. Moje policzki ogrzały się. Taaa, znaleźliśmy czas po lunchu by ponownie zaznajomić się z prześcieradłami. Nie mogłam przestać go pragnąć i na szczęście dla mnie, było to uczucie odwzajemnione. - Jak radziłaś sobie ze swoimi sprawami bez niego? – zapytałam, nawiązując do jej ataków paniki.

58

Dane nie wychodził nigdzie w nocy, ja również z nią nie byłam – przynajmniej nie tak, jak wtedy, kiedy nie było Dane’a. Najpierw on jej pomagał, potem ja, a teraz zdałam sobie sprawę, że ostatnio żadne z nas tego nie robiło. - Lars kręcił się blisko – odpowiedziała zwyczajnie, wzruszając szczupłymi ramionami. – Jego pokaz wychowania polegającego na uczeniu samodzielności wydaje się skutkować. - Wychowanie polegające na uczeniu samodzielności? – zapytałam ciekawa. Brzmiało jak Lars. - Zamiast trzymania mnie czy przytulania, mówi do mnie mocnym niskim tonem. Jego postawa wydaje się mi pomagać. Nie wiem sama. Czasami prawie na mnie wrzeszczy. Mówi, że nie ma się czego bać i że jestem niepoważna. - Więc on wrzeszczy na ciebie, żeby atak minął? – zapytałam z uniesionymi brwiami. Gina posłała mi drwiący uśmieszek. – Coś w tym stylu. Zmarszczyłam nos. – Czy ty i Lars…? Zachichotała, beztroski dźwięk. – Nie mogłam pozwolić byś tylko ty miała zabawę, prawda? - Czy jemu nie przeszkadza, że ty… - urwałam, nie chcąc podnosić tematu jaką rolę odgrywa w naszej społeczności. - Pracuję nad tym – to wszystko co dostałam jako odpowiedź. Interesujące. Kiedy zobaczyłam kątem oka, że Dane wchodzi do pokoju, uśmiechnęłam się. Ale mój uśmiech zrzedł, gdy zobaczyłam wyraz jego twarzy. Cała reszta została zapomniana, wstałam i podeszłam do niego. – Co się stało? Jego spojrzenie było czułe i mogłam zobaczyć w nim współczucie. Smutek. – Chodzi o twojego ojca. ********** Mój ojciec nie żył. Byłam smutna. Byłam załamana. Dr. James powiedział, że to zawał serca zabrał go ode mnie; od wszystkich. Zawał serca. 59

Lekarz nie mógł nawet spojrzeć mi w twarz, gdy to mówił. Patrzył w podłogę. Byłam odrętwiała. Tata był naszym liderem, ale dla mnie znaczył dużo więcej. Był jedyną rodziną jaka mi została. Był człowiekiem, który się mną opiekował i dbał o to, bym miała wszystko, czego potrzebowałam. Tak, był nadopiekuńczy, ale był moją skałą. A teraz odszedł. Dane przesuwał dłonią w górę i w dół po moich nagich plecach, pocieszając mnie, gdy płakałam w poduszkę. Wzięłam kąpiel i rzuciłam się na łóżko, nie wiedząc co z sobą dalej zrobić. Po prostu czułam się… odrętwiała. Wiedziałam, że nie mam tego luksusu by pławić się we własnej rozpaczy zbyt długo, ale zamierzałam wykorzystać ten czas, który musiałam by opłakiwać mężczyznę, który ocalił nas wszystkich. Wszystkich będących w tych murach, ocalił mój tata. Byłam z niego dumna. Będę za nim tęsknić. Każdego cholernego dnia, przez resztę mojego życia. Wiedziałam, że Dane też był smutny. Patrzył na niego z podziwem, szanował go. Teraz była kolej Dane’a by dowodzić, nie tylko mężczyznami, którzy dla nas walczyli, ale wszystkimi. Czasy się zmieniały. Wiedziałam jak zarządzać zamkiem, Dane wiedział jak poprowadzić mężczyzn. Razem mogliśmy to zrobić. Nie mieliśmy wyboru. ********** - Musisz jeść Olivio – powiedział po raz trzeci. – Minął tydzień. Musisz wstać z łóżka. Przewróciłam się na plecy i popatrzyłam na niego, stojącego z tacą jedzenia w rękach. Mogłam na niej zobaczyć grube kromki świeżego chleba ze smażonymi jajkami. W brzuchu mi zaburczało jak na komendę. Zmusiłam się by usiąść i odchyliłam się lekko do tyłu, opierając o ścianę. - Dziękuję – odpowiedziałam, mój głos był ochrypły. Usiadł obok mnie i podał mi tacę. – Nie miałem zielonego pojęcia jak dużo podstawowych czynności musiał wykonywać twój ojciec aż do dzisiaj. Każdy z jakimś problemem przychodzi do mnie i pyta jak go rozwiązać – powiedział, wyglądając na sfrustrowanego. Przesunął ręką po włosach, które były rozpuszczone i sięgały mu do ramion. - Przepraszam – powiedziałam. – Powinnam ci pomagać. Potrząsnął głową. – Cierpisz. Rozumiem to. 60

- Powiedz mi co trzeba zrobić. Zazwyczaj nie byłam słaba emocjonalnie, ale to był mój ojciec. Dane westchnął. – Musimy zdecydować jakie warzywa i owoce posadzić, by przetrwały sezon. Kobiety z kuchni pytają, jakie posiłki mają przygotować w przyszłym tygodniu. Wysłałem patrol za mury, by sprawdził co się dzieje. Tak dla bezpieczeństwa. - Czy oni tam są? – zapytałam go, mój głos się łamał. - Czasami – odpowiedział. – Strzał w głowę je wykańcza. Albo dekapitacja. 3 Moi ludzie wiedzą co robić. Wiedziałam to. Sam nauczył mnie dokładnie jak zabić zombie, jeśli na jakiegoś trafię. Nie mogły pokonać tych ścian, więc byliśmy tu bezpieczni. Nic nie mogło zniszczyć tych murów. Jedynym słabym punktem jaki mieliśmy, była brama, którą wchodziliśmy i wychodziliśmy i która była zawsze dobrze strzeżona. - Poradzę sobie z warzywami i kobietami w kuchni. Jeśli ktoś ma problem, to powiedz im, że wybiorę dwa dni w tygodniu i wtedy im wszystkim pomogę. Możemy rozwiązywać drobne sprzeczki czy problemy, jeśli ktoś ma jakieś. - Jesteś pewna? – zapytał. – Możesz dać sobie więcej czasu, jeśli tego potrzebujesz. - Jestem pewna – powiedziałam, podnosząc kromkę chleba i biorąc dużego gryza. – Nikomu nie pomogę zostając w łóżku i użalając się nad sobą. - To zrozumiałe – odpowiedział cicho. Skinął głową, uśmiechając się – Olivio. - Tak Dane? - Dobrze mieć cię z powrotem kochanie. Moje usta uniosły się w uśmiechu. Pierwszym jaki zagościł na mojej twarzy, odkąd usłyszałam o tacie. – Dobrze być z powrotem. Już zawsze będzie brakowało pewnego fragmentu mojego serca. Ale musiałam poprowadzić ludzi. Nie byłam już księżniczką. Byłam Królową.

3

Inaczej po prostu ścięcie głowy. 61

Rozdział 11 Miesiąc później Wśliznął się we mnie powoli od tyłu, chwytając moje biodra i pompując rytmicznie. Nie spieszył się i nie wiem co lubiłam bardziej: powolne uprawianie miłości czy ostry i brutalny seks. To był po prostu on. Kochałam Dane’a i myślałam, że on również może mnie kochać, ale nie wypowiedział tych słów, co sprawiało, że kwestionowałam niektóre rzeczy. Częstotliwość pchnięć wzrosła, więc wyglądało na to, że dzisiejszej nocy pokaże oba swoje wcielenia. Kiedy chwycił moje ramiona i przytrzymał mi je za plecami, tak, iż byłam całkowicie na jego łasce, czułam się tak dobrze, że mogłabym płakać. Uwielbiałam, gdy przejmował kontrolę. - Mocniej Dane – prosiłam. Ugryzł mnie lekko w szyję. – Weźmiesz to, co ci daję Olivio. Tak, ale wciąż… - Dane.. - Kocham cię pieprzyć – warknął przez zaciśnięte zęby, pot z jego czoła kapał na moje plecy. To nie było wyznanie, którego oczekiwałam, ale dobre i to. – Do kogo należysz Olivio? – zapytał, puszczając moje ramiona i sięgając dłonią by pobawić się moją łechtaczką. - Do ciebie – wydyszałam, czując, że jestem na krawędzi. - Tak, dokładnie – odpowiedział, w jego tonie słychać było samozadowolenie. – Moja Królowa. I chcę żeby moja królowa doszła w moich ustach. Przewróciwszy mnie, ześliznął się na dół, a jego język doprowadził mnie do orgazmu w kilka sekund. - Cholera – wyszeptałam, uderzyła we mnie fala przyjemności, zalewając całe moje ciało. – Cholera, cholera, cholera. Zanim zdołałam dojść do siebie, ponownie wsuwał się we mnie. Zagryzając dolną wargę, obserwowałam jak dochodzi. W połowie przymknięte piwne oczy patrzyły prosto na mnie. - Cześć – wyszeptałam, uśmiechając się i czując nasycona oraz śpiąca. 62

- Cześć – odpowiedział, całując moje usta a potem czoło. – W porządku? - Idealnie. - Ty jesteś idealna – powiedział, wykonując pchnięcie biodrami i wycofując się. - Dane. - Tak – odpowiedział, odgarniając mi włosy z twarzy.

Kocham cię. Wypowiedz te słowa Olivio. - Jestem zmęczona – wypaliłam. Dane pocałował mnie w usta, a potem położył się obok mnie. – Okej, w takim razie myślę, że nie obudzę cię przez kilka kolejnych sekund. - Romans jest martwy – wymamrotałam, usta drgały mi od powstrzymywanego śmiechu. - Och daj spokój – powiedział, przysuwając moje ciało bliżej. – Śpię z tobą w swoich ramionach. Nigdy wcześniej tego z nikim nie robiłem. To właśnie pieprzony romans, właśnie tutaj. Przesunęłam palcami po jego gładkiej klatce piersiowej. – W takim razie w jaki sposób możesz robić to ze mną? Był cicho przez kilka sekund zanim odpowiedział – Jesteś po prostu inna. Jesteś moją żoną. Żadnej nie chciałem, ale teraz mam jedną i zamierzam się tobą zaopiekować Olivio. Jestem jedynym, do którego przyjdziesz, jedynym, który zatroszczy się o wszystkie twoje potrzeby i nie zamierzam zawieść twojego zaufania. To nie ważne w jaki sposób doszło do tego małżeństwa, ważne jest to, że ja jestem twój a ty moja. Lubisz przytulać się przez całą noc, więc cholernie dobrze mogę cię przytulać. Uśmiechnęłam się śpiąco. – Cieszę się, że cię wybrałam. Praktycznie zasnęłam, kiedy wydawało mi się, że usłyszałam jak mówi – Ja też. ********** - Ona spała z moim mężem! – krzyknęła kobieta, Elizabeth. Nie miałam pojęcia co zrobić. Siedziałam w głównej sali i rozwiązywałam problemy, ale nie wiedziałam co zrobić ze zdradzającym mężem. Dlaczego ona odczuła potrzebę by opowiedzieć o tym mnie? Co powiedziałby im mój ojciec? Spojrzałam na kobietę, która przespała się z mężem Elizabeth – Vera. Wyglądała na bardzo z siebie zadowoloną, co mnie wkurzało. Sama Elizabeth oczywiście była smutna, łzy płynęły jej po policzkach. Była piękną kobietą, która zasługiwała na zdecydowanie więcej ze strony męża, ale myślę, że to nie była moja rola by to 63

powiedzieć. Byłam z tą trójką sama w sali, co akurat było dobrą rzeczą. Spojrzałam na jej męża, który miał na tyle wstydu, by wyglądać na winnego. - Czy kochasz swoją żonę? – zapytałam go. Skiną głową. – Bardzo. - W takim razie dlaczego tak ją zraniłeś? – zapytałam ciekawa. - Pragnął prawdziwej kobiety – wyskoczyła Vera, wkurzając mnie jeszcze bardziej. - Czy lubisz sypiać z mężami innych kobiet Vero? – zapytałam ją. Wyszczerzyła się szelmowsko. – Oni lubią sypiać ze mną. 1 - Jesteś nauczycielką, prawda Vero? Uczysz dzieci, które są przyszłością tego społeczeństwa? Spojrzała w dół, nie wyglądała już na taką zadowoloną z siebie. – Tak. I jestem dobrą nauczycielką. - Odkąd lubisz sypiać z mężczyznami, może bardziej pasowałabyś do… - Nie wiedziałam jak to nazwać. Och cholera. – Burdelu? Vera sapnęła, potrząsając głową. – Nie, nie zrobiłabyś tego. To prawda, ale chciałam ją nastraszyć. Poza tym, nie było już burdelu. Zamknęłam to gówno. Wszystkie kobiety powiedziały, że były tam, bo chciały być, ale nazwałam to jedną wielką bzdurą. Jeśli chcą zapewniać mężczyznom rozrywkę w ich własnym zakresie, nie moja sprawa, ale pod moim dachem nie będzie takiego przybytku, zwłaszcza, kiedy ja dowodzę. Powiedziałam im, że jeśli chcą, mogą stosować antykoncepcję. Nie zmuszę nikogo do posiadania dzieci. Wiedziałam, że musimy odbudować populację, ale mogą to robić ludzie, którzy chcą te dzieci mieć. Wolałabym by społeczeństwo było mniejsze niż by ludzie mieli dzieci, a potem wcale się o nie nie troszczyli. Gina była szczęśliwa z tego powodu i muszę powiedzieć, że ja też. - Nie zamierzam. Tym razem. Potem możesz już nie mieć tyle szczęścia. Derek, Elizabeth to dobra i piękna kobieta. Jeśli jej nie chcesz, zaufaj mi, inny mężczyzna zechce. Traktuj ją dobrze, albo znajdę jej innego męża. – Odwróciłam się do Elizabeth. – Chcesz z nim zostać? Jeśli nie, zorganizuję ci oddzielne zakwaterowanie. - Chcę – przyznała Elizabeth. – Kocham go. Posłałam Derekowi spojrzenie, które mówiło by lepiej był dobry dla tej kobiety. Przełknął ciężko i skinął głową – Nie nawalę drugi raz Olivio. Skinęłam głową. – Powiedz komukolwiek, kto jest następny by wszedł. 1

Boże… co za babsko… 64

Wyszli a ja głęboko odetchnęłam. To było niezręczne. Gdy następny wszedł Sam, nie mogłam powstrzymać uśmiechu na twarzy nawet, jeśli bym próbowała. – Czy nie jesteś przyjemnym widokiem dla zbolałych oczu? Co ty tutaj robisz? - To wydaje się być jedyny sposób, by pozyskać nieco twojego czasu – odpowiedział, posyłając mi uśmieszek. Przewróciłam oczami. – Cóż, tak czy inaczej dziękuję ci. Potrzebowałam przerwy od tych wszystkich tragedii. Zachichotał i siadając wyciągnął przed siebie swoje długie nogi. – Vera? Mogę sobie tylko wyobrazić. Podeszłam do niego i pociągnęłam go za jeden z jego loków. – Co u ciebie? Jak tam tajemniczy mężczyzna? Sam jęknął. – Zaufaj mi, nie chcesz wiedzieć. - Wręcz przeciwnie, chcę – powiedziałam, krzyżując ręce na piersi. – To pokój, w którym poznaję sekrety. Czas puścić farbę Sam. Przeciągnął dłonią po szczęce i wyglądało na to, że zaraz opowie mi każdy smakowity szczegół, kiedy wszedł Dane unosząc brew i widząc, że stoję przed Samem. Wyglądało to pewnie tak, jakbym chciała go przesłuchać, co nie mijało się z prawdą. - Czy chcę wiedzieć dlaczego jesteś tu sam na sam z moją kobietą? – zapytał Dane stając za mną i całując mój kark. - Była moją przyjaciółką zanim stała się twoją kobietą. Nadal więc mam jakieś prawa – odpowiedział Sam, usta drgały mu od powstrzymywanego śmiechu na zaborczość Dane’a. Dane posłał mu złe spojrzenie – Masz prawo do tego, by trzymać od niej łapy z daleka. Przewróciłam oczami. – Dwóch najsilniejszych mężczyzn, jakich mamy w tym zamku – tylko się nawzajem posłuchajcie. - Czy ty właśnie straszyłaś Verę wysłaniem do burdelu, który już nawet nie istnieje? Odwróciłam się by spojrzeć na męża. – A jeśli tak? W piwnych oczach zamigotały iskry. – To było genialne. Pocałował mnie w usta i usłyszałam dźwięk przesuwającego się po podłodze krzesła, kiedy Sam wstał. Stając obok Dane’a, spojrzałam na mojego przyjaciela i zwęziłam oczy. – A ty gdzie myślisz, że się wybierasz? - Zobaczę się z tobą później. Powinienem teraz trenować kilku nastoletnich chłopców. 65

Skinęłam głową. – Łucznictwo, prawda? - Taa, miejmy nadzieję, że niektórzy z nich będą tak dobrymi uczniami, jak ty. – Pomachał nam i opuścił pokój. Jak tylko drzwi się zamknęły Dane ponownie mnie pocałował, tym razem głębiej. – Tęskniłem za tobą. - Właśnie widzę – powiedziałam, kiedy zakończył pocałunek. – Jak ci minął dzień? - Sprawdzałem zapasy broni. Potrzebujemy jej więcej. Koniecznie więcej włóczni, skoro mamy dookoła sporo drzew. Przydałoby się też więcej łuków i strzał, bo możemy przecież je robić. - Szykujesz się na wojnę? – zapytałam z uniesioną brwią. Wzruszył szerokimi ramionami. – Wiesz, że ostrożności nigdy za wiele. Nie możemy czuć się zbyt pewnie myśląc, że nigdy na naszej drodze nie pojawią się jakieś kłopoty. Skinęłam głową wiedząc, że miał rację. – To prawda. Uczyłam niektóre z młodszych kobiet pierwszej pomocy, jak oczyścić i opatrzyć ranę 2 i wszystko, co wiedziałam. Dzielenie się wiedzą było tutaj ważne w naszej sytuacji. Jeśli mielibyśmy tylko kilkoro ludzi z istotnymi umiejętnościami, a coś by się im przydarzyło, bylibyśmy po uszy w gównie. Wiedza była mocą. To było przetrwanie. - Właściwie przyszedłem tu z pewnego powodu – powiedział Dane, pocierając swój kark. Jego biceps się naprężył i moje spojrzenie oczywiście powędrowało w tym kierunku. - Tak? - Będziemy musieli udać się na kilka dni poza mury. Poszukać jedzenia i zapasów. Zostawię mężczyzn by strzegli zamku, zabiorę ze sobą około 15. - Ty też idziesz? – zapytałam, pomimo, że znałam odpowiedź. - Muszę, przecież wiesz. Nie mogę wysłać mężczyzn na zewnątrz beze mnie – wymamrotał, przesuwając dłonią po moim ramieniu. To będzie krótki wypad. Maksymalnie kilka dni. Nie wyprawimy się tym razem zbyt daleko. - Okej – powiedziałam. –Zabierasz ze sobą Sama? - Zostawię go by miał na ciebie oko. - Wiesz cholernie dobrze, że sama mogę się bronić. Zdusił śmiech. – Wiem, ale czuję się lepiej ze świadomością, że Sam jest blisko. 2

Moja działka :D jedna z wielu jakimi będę się zajmować ;) 66

Uśmiechnęłam się na to. – Dane. - Tak żono? - Czuj się wolny, by zabrać ze sobą Jase’a.

67

Rozdział 12 Następnego ranka poszłam do pokoju Sama. Wiedziałam, że wczoraj chciał mi coś powiedzieć, ale kiedy pojawił się Dane nie mógł tego zrobić. Unosząc dłoń by zapukać do drzwi miałam nadzieję, że nie będzie jeszcze spał, podskoczyłam, kiedy drzwi otworzyły się, zanim jeszcze moja ręka dotknęła drewna. - O mój Boże – powiedziałam, gdy stanęłam twarzą w twarz z wyglądającym na zaskoczonego Larsem. – Ale… ale…. Lars chwycił mój nadgarstek i wciągnął mnie, całkowicie zszokowaną, do pokoju Sama, zamykając drzwi. Sam siedział na parapecie okiennym w samych bokserkach i również wyglądał na zaskoczonego. - O mój Boże – powtórzyłam. – Nie widziałam, że to nadchodzi. - Kurwa – usłyszałam za plecami jak Lars warknął przez zęby. – Olivio… - Czy właśnie próbowałeś mi powiedzieć – zaczęłam, uciszając Larsa i skupiając spojrzenie na Samie – że Lars jest twoim tajemniczym mężczyzną? – Lars był gejem? Nie, chwileczkę, czy Gina nie sugerowała czegoś odnośnie Larsa będącego z nią? Odwróciłam się by na niego spojrzeć – Skrzywdzisz mojego przyjaciela a nie będzie nikogo na tym świecie, kto uchroni cię od mojego gniewu. - Olivio… - powiedział Sam uspokajającym tonem. Lars ponownie przeklął, najwidoczniej niezdolny by powiedzieć coś innego. Sam położył dłonie na moich ramionach. – Uspokój się Olivio. Wskazałam na Larsa a potem odwróciłam się by spojrzeć na Sama – Naprawdę nie widziałam co się święci. Usta Sama drgnęły – Właśnie widzę. Nie możesz nikomu o tym powiedzieć. - Wiesz, że tego nie zrobię – wymamrotałam. – Czy jesteście ze sobą na wyłączność? Sam potrząsnął głową, smutny uśmiech igrał na jego wargach. Otworzyłam usta, ale ponownie ruchem głowy pokazał mi, bym odpuściła. – W porządku – fuknęłam. – Chcę tylko, żebyś był szczęśliwy. - Ja go uszczęśliwiam – powiedział Lars, brzmiąc na zniechęconego. – Troszczę się o niego. 68

- A co z Giną? – zapytałam, decydując się na skonfrontowanie go z tym. Po wyrazie jego twarzy mogłam powiedzieć, że ponownie go zaskoczyłam. – Co ci powiedziała? - Do niej też coś masz, prawda? - Troszczę się o nich oboje – przyznał z wahaniem. – Nie muszę ci się tłumaczyć z moich prywatnych spraw. Rozejrzałam się po pokoju w poszukiwaniu łuku i strzał. - Nie ma go tutaj – powiedział z irytacją Sam. – I nie zastrzelisz go. To nasza sprawa, Lars ma rację. - Okej – odpowiedziałam. Również nie chciałabym, żeby ktoś wtrącał się w prywatne sprawy Dane’a i moje. – Ale jestem tutaj dla ciebie, pamiętaj o tym. Sam kiwnął głową. – Wiem. Spojrzałam najpierw na Sama, potem na Larsa. Dwóch męskich, przystojnych facetów. Może Gina dobrze kombinowała. Gdybym była nią… Chichocząc zakryłam usta dłonią. - Co? – zapytali Sam i Lars jednocześnie, wyglądając na podejrzliwych i zaciekawionych zarazem. - Nic – odpowiedziałam. – Może pójdziemy zjeść jakieś śniadanie? ********** - Dlaczego ciągle posyłasz Larsowi dziwne spojrzenia? – zapytał Dane. – Wspominasz swój jedyny pocałunek z innym mężczyzną? Posłałam mu drwiący uśmieszek. – To naprawdę cię wkurza, że go pocałowałam. To nie tak, że chciałam. Nie miałam wyboru. - Wiem – odpowiedział cicho. – Tak jak ja nie miałem wyboru, kiedy spałem z Giną. - C-co? – wyszeptałam, nie wiedząc co miał na myśli. – Co chcesz przez to powiedzieć Dane, że nie miałeś wyboru? Zamilkł, na jego twarzy pojawił się dziwny wyraz, ale trwało to tylko chwilę. – Nic. Nie mógł mówić czegoś takiego a potem twierdzić, że to nic. – Dane… Ktoś zapukał do drzwi, wybawiając go od wyjaśnień. Gdy Dane otworzył drzwi, zobaczyłam czterech mężczyzn. – Przy bramie są ludzie. - Jacy ludzie? – zapytał. 69

- Nie są zarażeni. Szukają wejścia. - Zajmę się tym – odpowiedział, potem spojrzał na mnie – Zostań tu. Zamykając za sobą drzwi, opuścił pokój. Krzyżując ramiona na piersi, zwęziłam oczy na drzwi. Taaa, nie było takiej opcji żebym została tutaj i czekała aż wróci z wieściami. Po kilku minutach wyszłam z naszego pokoju i skierowałam się do bramy. Zobaczyłam, że otacza ją minimum 50 mężczyzn. Sprawy dotyczące innych ludzi były trudne. Musieliśmy się upewnić, że nie zostali ugryzieni i że mają uczciwe zamiary. Wpuszczanie kogokolwiek do środka, mogło zagrozić innym. Nie wszyscy ludzie byli dobrzy. Chcieliśmy pomóc komu tylko mogliśmy, ale trzeba to było robić we właściwy sposób. Zaufanie nie przychodziło łatwo. Mój ojciec stworzył tą bezpieczną przystań, gdy ludzkość nie miała już nadziei. By stać na jego straży, musieliśmy uważać, kogo wpuszczamy do środka. Podeszłam do grupy i zauważyłam Jase’a stojącego ze skrzyżowanymi ramionami na piersi. - Kim oni są? Spojrzał na mnie, - Grupa pięciu mężczyzn. Najwidoczniej szukali tylko bezpiecznego miejsca do życia. - Co zamierza zrobić Dane? – zapytałam, przeszukując wzrokiem tłum. Jase wzruszył ramionami. – Nie wiem. Poddałbym ich kwarantannie w lochu, jeśli zależałoby to ode mnie. Zabrzmiało brutalnie, ale zrobiłabym prawdopodobnie tak samo. – Jeśli zamierzają wprowadzić ich do środka, to będziemy musieli całkowicie zamknąć zamek. Chcę żeby jak najmniejsza liczba osób miała z nimi kontakt. - Trzeba będzie ich rozebrać i poszukać jakichkolwiek śladów po ugryzieniach. Musi minąć tydzień od ugryzienia do przemiany, a potem jeszcze kilka dni, zanim zaczną szukać jedzenia. Więc jeśli zostaną powstrzymani już teraz, powinno być dobrze. - To prawda. Jase posłał mi drwiący uśmieszek. – Wyglądasz dzisiaj seksownie. Regularny seks musi dobrze na ciebie działać. A już myślałam, że zaczęliśmy się dogadywać. - Kutas. - To ty jesteś tą, która dostaje kutasa. Co noc. Jesteś też głośna, wiesz. Westchnęłam. On się wyszczerzył. 70

- Och, no daj spokój księżniczko, nie znasz się na żartach – powiedział, szturchając mnie delikatnie w ramię. – To nie przestępstwo, jeśli ktoś lubi łóżkowy sport. 1 Szczęka mi opadła. – Proszę, po prostu przestań mówić. – Jego ciało zatrzęsło się od cichego śmiechu. – Poważnie? Nie czas na to! Spoważniał. – Wszystko jest pod kontrolą. Dane wie co robi. Był w Siłach Specjalnych 2 wiesz? Facet poradzi sobie z każdą cholerną sytuacją. No i to nie jest tak, że ludzie nigdy wcześniej nie przychodzili i nie prosili o wejście. - Wiem – odpowiedziałam. – Ale to pierwszy raz, kiedy nie ma tu taty by sobie z tym poradził. Zmuszał mnie do pozostania w pokoju, gdy coś takiego się wydarzyło, więc nawet nie znam protokołu postępowania w takiej sytuacji. - Nie ma żadnego protokołu – powiedział Jase. – Pozwól Dane’owi rozwiązać ten problem w taki sposób, jaki wydaje mu się najlepszy. Wybrałaś go z pewnego powodu Olivio. Facet zna swoje obowiązki. - Olivia – usłyszałam jak Dane woła moje imię. Gdy się odwróciłam zobaczyłam, że idzie w moim kierunku – Co ty tutaj robisz? Powiedziałem ci, żebyś została w pokoju. Zignorowałam chichoczącego Jase’a. – Chcę być zaangażowana w to, co stanie się z tymi ludźmi – powiedziałam mu, moje plecy były wyprostowane. – Czy zamkniemy całkowicie zamek? Dane skinął głową. – Tak, nikt nie opuści swojego pokoju aż do jutrzejszego ranka. Zamierzam zabrać tych mężczyzn do lochu. Zanim zaczniesz narzekać, będą nakarmieni i ktoś się nimi odpowiednio zajmie. Po prostu muszą być odizolowani od wszystkich, dopóki nie dowiem się jakie są ich prawdziwe intencje. Uniosłam dłonie do góry. – Żadnego sprzeciwu z mojej strony. Loch jak dla mnie brzmi dobrze. Jego oczy się zwęziły. – Nie będziesz się kłócić z moimi metodami? - Dlaczego miałabym to robić? Zgadzam się z nimi. Bezpieczeństwo wszystkich jest na pierwszym miejscu. Przechylił głowę w bok. – Dlaczego kiedykolwiek nie chciałem się z tobą ożenić? Wzruszyłam ramionami, czując rozbawienie – Nie znałeś mnie dobrze. Ale teraz jest okej, bo to się zmieniło. Pochylił się i mnie pocałował. – Idź i powiedz wszystkim o zamknięciu. Spotkamy się później w łóżku.

1 2

Hahahahaha :D Kocham tego faceta, przeczytałabym o nim książkę xD http://pl.wikipedia.org/wiki/Si%C5%82y_specjalne 71

Skinęłam głową i poszłam w stronę pokojów kobiet, planowałam zacząć od nich. Miałam tylko nadzieję, że mężczyźni, których wpuściliśmy za mury, mieli dobre zamiary. ********** Obudziłam się, kiedy ciepłe ciało Dane’a wsuwało się do łóżka. – Wszystko w porządku? - Są w lochu. Nie byli agresywni czy coś, tylko ostrożni. - Jak się o nas dowiedzieli? – zapytałam. – Może po prostu tędy przechodzili i trafili na zamek? - Ludzie gadają. Najwidoczniej wiedzą, że istnieje bezpieczna przystań z dala od katastrofy jaką jest nasz obecny świat, nie wiedzą tylko, gdzie jej szukać. Myślę, że był tu czysty łut szczęścia, że ci mężczyźni trafili na zamek. Zobaczyli dym i wiedzieli, iż są tu ludzie. Przez chwilę milczałam, a potem powiedziałam – Czy nadal wybierasz się po zapasy? Z tymi mężczyznami tutaj? - Chcesz żebym został? – zapytał cicho. – Będą w lochu przez tydzień. Moi ludzie będą ich karmić i się nimi zajmować. Nie musisz ich nawet widzieć. Jesteś bezpieczna Olivio. - Wiem – wyszeptałam. – Możemy sobie świetnie poradzić, kiedy ty jesteś na polowaniu. Czy Tegan idzie z tobą by szukać ziół i jagód? Wsuwając ramię pod moją szyję, przyciągnął mnie bliżej do siebie. Położyłam głowę na jego piersi i słuchałam bicia serca. - Dlaczego, jesteś zazdrosna? – zapytał, brzmiąc na rozbawionego. - Nie – odpowiedziałam ze zbyt dużą stanowczością. - Nigdy wcześniej jej nie dotknąłem i nigdy bym ci tego nie zrobił. Biorę przysięgę jaką wypowiedziałaś Larsowi bardzo poważnie. Uszczypnęłam go w sutek. - Auć! - Należało ci się – odpowiedziałam z pewnością siebie. Przetoczył mnie pod siebie, jego ciężkie ciało dociskało się do mojego. – Robiłem w życiu wiele rzeczy, ale zdrada nie jest jedną z nich, okej? Poza tym, moje spojrzenie spoczywa tylko na tobie. Żadna inna kobieta już nie sprawia, że robię się twardy – powiedział, ocierając się o mnie swoim kutasem. – Czujesz to? To wszystko dla ciebie kochanie. 72

- Dane – westchnęłam. – Pragnę cię. - Też cię pragnę – powiedział, unosząc moją koszulę nocną. – Żadnych majteczek. Hmmm. Pomogłam mu zsunąć spodnie, rozsunęłam uda i ponaglałam go by znalazł się we mnie. – Tak – wyszeptałam, kiedy wśliznął się do środka. Jak kiedykolwiek mogłam bez tego żyć? ********** - Dane – powiedziałam dużo później sennym głosem. - Tak piękna – odpowiedział delikatnie. - Gdzie się udałeś przed naszym ślubem? Palce, które pieściły moje ramię, zatrzymały się. – Czy pamiętasz co stało się pięć lat temu? Skinęłam głową. – Oczywiście. Wirus rozprzestrzeniał się od kraju do kraju. Nie mogli już tego zatrzymać. Pamiętam głośny wybuch, jakby świat miał się ku końcowi. Chaos. Każdy tracił panowanie nad sobą. Ludzie grabili, plądrowali, niszczyli różne rzeczy. Uciekali, ukrywali się. Zabijali. Mój tata mnie ochronił. Upewnił się, żebyśmy byli bezpieczni. - Właśnie – mruknął. – Sporo z nas uciekło z miast i przybyło tutaj, gdzie znajdują się łąki, pola i lasy. Przybyliśmy, by żyć tu jak za bardzo dawnych czasów, mogliśmy się tu ukryć i żyć w pokoju. Niestety, nie wszyscy tego chcieli. Spotkałem na swojej drodze mężczyznę, Dravid, tak miał na imię. Spotkałem również dziewczynę i podróżowaliśmy razem, we trójkę. Ona była sama, więc ją chroniłem. To było zanim poznałem Ginę. – Pocałowałam jego ramię, cicho prosząc by kontynuował. – Dravid zaprosił nas byśmy zostali razem z nim, dał nam jedzenie i schronienie. Myślałem, że jest po prostu miłym facetem, pomagającym ludziom, tak jak ja bym robił – powiedział, jego głos stwardniał. – Ale prawda jest taka, że tam za murami nie pozostało wielu dobrych ludzi. On był wcielonym złem. Sprzedawał niewolników. Nielegalny handel ludźmi. Dosypał nam coś do jedzenia i uśpił. Kiedy się obudziłem, byłem zamknięty w celi. - Co się stało dalej? – zapytałam, pocierając nieświadomie klatkę piersiową, jakby nagle zaczęła mnie boleć. - Miał tam uwięzione kobiety. Mężczyznom, którzy spotykali go po drodze, a posiadali coś na wymianę, oferował jedną z tych kobiet jako zapłatę. Zachowywał się jak alfons, zmuszając te kobiety do uprawiania seksu z kimkolwiek on zażądał. Otworzyłam usta w szoku. – Gina? 73

- Tak, Gina – odpowiedział smutno. – Pewnego dnia pojawił się mężczyzna i chciał zobaczyć seks na żywo. Dravid powiedział, że jeśli nie będę chciał uprawiać seksu z Giną przed nimi, to on ją zabije a ja będę na to patrzył i będzie to moja wina. Łzy pojawiły się w moich oczach. – Tak mi przykro Dane. – Czyli to miał na myśli, kiedy mówił, że nie miał wyboru. Naprawdę był dobrym facetem, a ja ciągle rzucałam mu w twarz tą sprawę z Giną. – Rozumiem teraz dlaczego jesteś taki troskliwy w stosunku do niej – wyszeptałam. – Więc co dalej? - W zasadzie to pojawił się twój tata – powiedział, brzmiąc na rozbawionego. – Trafił tam przypadkiem i ocalił nas wszystkich. Mimo to, Dravid uciekł. Kiedy ruszyłem na misję przed naszym ślubem, dostaliśmy informację odnośnie jego pobytu. Chciałem by był martwy. Musiałem iść. Chciałem by odszedł z tego świata zanim cię poślubię. Evan też tego chciał. Ciężko pracowaliśmy żeby go znaleźć. On był czystym złem Olivio, nie będę nawet opowiadał ci rzeczy, które zrobił. Chciałem zostać na ślub, naprawdę, ale nie mogliśmy pozwolić mu uciec. Więcej niewinnych żyć było zagrożonych i nie mogłem być tak samolubny. Na szczęście, udało mi się znaleźć go i wrócić na czas na ten ślubny pocałunek. - Zabiłeś go? - Tak, czy to ci przeszkadza? – zapytał powoli. - Nie – odpowiedziałam szczerze. – Ani trochę. Był cicho przez kilka sekund. – Co takiego zrobiłem żeby sobie na ciebie zasłużyć? - Zadaję sobie to samo pytanie, jeśli chodzi o ciebie – wyszeptałam w ciemność pokoju.

74

Rozdział 13 Dni mijały szybko, więc niedługo Dane i kilku jego mężczyzn przygotowywali się do wyprawy po zapasy. - Wrócę za kilka dni – powiedział Dane, podczas Dy ja wiązałam mu włosy na karku skórzanym rzemykiem. – Poszukam dla ciebie tych kwiatów miodnych. Uśmiechnęłam się na jego życzliwość. – Nie martw się o nic z wyjątkiem powrotu do domu i do mnie w jednym kawałku. - Zawsze to robię – odpowiedział, odwracając się do mnie i biorąc mnie w ramiona. Czułam się w nich bezpieczna i otoczona opieką. Jakbym miała być właśnie w tym miejscu. – Sam i Jase będą tutaj razem z innymi. Wiem, że myślisz o Jasie jak o cierniu w tyłu, ale to zręczny wojownik i zawsze robi to, co musi być zrobione. Będę czuł się lepiej z nimi dwoma przy tobie. - Zabierasz ze sobą Larsa? – zapytałam. Skinął głową. – Również czuję się lepiej z Larsem przy sobie. Jest moją prawą ręką. Wiesz o tym. Wiedziałam. – Też będę czuła się lepiej, jeśli weźmiesz Larsa ze sobą. Jego usta nagle uniosły się w kącikach. – Kto by pomyślał, że będziemy teraz w tym miejscu? Jak cholera na pewno nie ja. Uśmiechnęłam się. – Teraz, kiedy cię mam, już cię nie wypuszczę. - Nie chciałbym żebyś to robiła – odpowiedział, opierając swoje czoło na moim. – Mam najpiękniejszą, najodważniejszą, najdzielniejszą kobietę przy sobie. Czego jeszcze mógłbym chcieć? - Laski na boku? – zażartowałam sprawiając, że się roześmiał. Cholera, uwielbiałam ten dźwięk. – Będę za tobą tęsknić – wypaliłam. Kocham cię. - Też będę za tobą tęsknił – powiedział cicho. Zdjął swoje nieśmiertelniki i założył je na mojej szyi. – Zatrzymaj je dla mnie. Dobrze na tobie wyglądają. – Wtedy jego usta wylądowały na moich, przypominając mi, za czym będę tęsknić przez najbliższych kilka dni. Chwilę później odsunął się z jękiem. – Świetnie, teraz jestem twardy. - A ja mokra. 75

- Kurwa, Olivio – warknął. – Muszę iść, zanim zabiorę cię do naszego pokoju i znowu wypieprzę. Będziesz czuła mnie przez cały cholerny tydzień, jeśli to zrobię. – Chciałam tego. Oblizałam usta. W zaproszeniu. – Pieprzyć to – warknął przez zęby i zawołał – Lars, wychodzimy za godzinę! Uniósł mnie i przerzucił sobie przez ramię, zignorowałam okrzyki i gwizdy i pozwoliłam mężowi zanieść się do naszego pokoju. Miał rację, czułam go przez długi czas. I to było idealne. ********** Następnego ranka pomagałam przyrządzić śniadanie. Kury nie zniosły zbyt wielu jajek, więc musieliśmy wspomóc się jagodami, owsianką i mlekiem od naszych krów. 3 Przy tak wielu osobach, było to wyzwaniem każdego dnia i wszyscy pracowali tak ciężko, jak tylko mogli. Kobiety w kuchni, farmerzy opiekujący się małą liczbą naszego żywego inwentarza i uprawami. Byli też pod dużą presją. Jeśli nie było plonów, to nie było co jeść. Nie jedliśmy też zbyt dużo czerwonego mięsa. Gdybyśmy zjedli zwierzęta, to musielibyśmy się obejść bez mleka czy jajek. Ciężko było to zbalansować i czasami stawało się to przytłaczające. Mój tata pozwolił wszystkim jeść czerwone mięso w dniu mojego ślubu, jako część świętowania. Od tamtego czasu więcej go nie jedliśmy. Gdyby Dane znalazł jakieś błąkające się kury czy krowy, to sprowadziłby je tutaj, ale nawet wtedy istniałaby szansa, że są one zakażone. Najlepszym rozwiązaniem było znalezienie jedzenia w puszkach lub łowienie ryb. Zawsze mogliśmy to jeść i wiedzieliśmy, że jest to bezpieczne. 4 - Najadłeś się wystarczająco? – zapytałam Regana, kiedy wyczyścił swój talerz. Spojrzał na mnie zawstydzony – Zostało coś jeszcze? Wyszczerzyłam się i dałam mu jagody z mojego talerza. – Możesz zjeść te. Jego oczy się rozszerzyły. – Nie mogę zjeść jedzenia kobiety. To niegrzeczne. Roześmiałam się ciepło na te słowa. – Jest w porządku, najadłam się – skłamałam. –Proszę bardzo. Zobaczyłam, że matka Regana, Ivy, posłała mi spojrzenie pełne wdzięczności. Uśmiechnęłam się do niej, pocałowałam Regana w głowę i wyszłam na zewnątrz, gdzie Sam, Jase i trzech innych mężczyzn wyciosywało włócznie z drewna. - Mogę pomóc? – zawołałam.

3

Hmmm… z tego by wynikało, że kury i krowy przeżyły apokalipsę xD :D I tu nie byłabym taka pewna, bo niektóre gatunki ryb mają wysoką zdolność do przyswajania sobie szkodliwych dla zdrowia pierwiastków chemicznych, takich jak ołów czy rtęć, nie mówiąc już o pierwiastkach promieniotwórczych. Ale to tylko takie moje wtrącenie ;)

4

76

Sam uniósł głowę, szczerząc się do mnie. – Pewnie. Możemy cię użyć jako tarczy strzelniczej. Pozostali mężczyźni wyglądali na przerażonych tym pomysłem, ale Jase chętnie się zgodził – To najlepszy pomysł jaki miałeś przez cały dzień. Śmiejąc się, usiadłam, wzięłam kij oraz nóż i zabrałam się do roboty. ********** Kiedy minęło pięć dni bez żadnego znaku od Dane’a, zaczęłam się martwić. Mówiłam sobie, że to normalne, przecież był już poza murami dłużej niż teraz i zawsze wracał bezpiecznie do domu. Okoliczności mogły się zmienić i mógł nie mieć sposobu by się ze mną skontaktować. 5 Martwiłam się bez powodu, prawda? - Sam, mam przeczucie, że coś się stało – powiedziałam zaciskając dłonie. Siedzieliśmy na zewnątrz na trawie i patrzyliśmy w gwiazdy. - Co chcesz zrobić? – zapytał. - Myślę, że powinniśmy poczekać nieco dłużej, a jeśli nie wróci, to wtedy… - Wtedy udam się poza mury i odnajdę jego oraz resztę. – powiedział Sam. - Nie wiemy gdzie są. - Ja wiem – powiedział, zwracając moją uwagę. – Nie udajemy się za każdym razem w tym samym kierunku. Tym razem poszli na północ. Ponieważ powiedział, że planują szybko wrócić, to prawdopodobnie zatrzymali się po dwóch lub trzech dniach marszu. Nigdy wcześniej nie pomyślałam, że ich polowania są tak dobrze zorganizowane, a powinnam była. - Więc czekamy – wymamrotałam. Sam wziął moją dłoń w swoją i przypomniałam sobie, że nie tylko Dane zaginął. Był jeszcze Lars. I inni mężczyźni również. Chcieliśmy by wrócili do domu.

**********

5

Oj zmieniły się, zmieniły :P Ale o tym za kilka rozdziałów xD 77

Dwa tygodnie później Podniosłam mój wypchany plecak i zarzuciłam go na jedno ramię, wzięłam do ręki łuk. Biorąc również kołczan ze strzałami, zamknęłam za sobą drzwi do mojego pokoju na klucz. Szłam wzdłuż korytarza aż natknęłam się na Sama i Jase’a. Obaj spojrzeli na mnie, natychmiast zaalarmowani. - Gdzie się wybierasz? – zapytał Sam. - Idę poza mury. Zamierzam ich znaleźć. Wymienili spojrzenia. – My idziemy Olivio. Ty zostajesz tutaj. Kto zatroszczy się o wszystko i o wszystkich? - Cóż, niech jeden z was zostanie. Ja idę – powiedziałam, mój ton był twardy. – Zawsze robię to, co jest najlepsze dla moich ludzi. Dzisiaj robię to, co jest najlepsze dla mnie. Muszę znaleźć Dane’a i pozostałych mężczyzn. On jest moim mężem Sam. Ale nie chodzi tylko o to, wszyscy tutaj go potrzebują. - Wiem Olivio – powiedział Sam. – Poradzimy sobie z tym. Wyobraź sobie co Dane zrobi z nami, jeśli dowie się, że pozwoliliśmy ci opuścić te bezpieczne mury. Będziemy martwi. - Pozwól jej iść – powiedział Jase, zaskakując mnie. 6 – Nie spowolni nas. Widziałem jej umiejętności. Pozwól jej pokazać co potrafi. Ona nie jest tylko księżniczką. Jest wojowniczą księżniczką, prawda Olivio? - Wojowniczą królową – odpowiedziałam, szczerząc zęby w uśmiechu. – I jestem gotowa by wyruszać, kiedy wy będziecie. Ilu mężczyzn zabieramy ze sobą? Nie możemy zostawić zamku bezbronnego. - Mężczyźni z lochu zostali już wypuszczeni i pracowali razem ze strażnikami, tylko po to by mieć na nich oko. Wydawali się w porządku i nie byli zarażeni w żaden sposób, ale nadal musieliśmy się przekonać co do ich charakterów. – Co z mężczyznami z lochu? – zapytałam. - Co z nimi? – zapytał Sam. - Nie czuję się dobrze zostawiając ich tutaj – wyszeptałam, rozglądając się dookoła. – Co jeśli zabralibyśmy ich ze sobą? Sam i Jase znowu wymienili spojrzenia i mieli coś w rodzaju cichej konwersacji. – To może być najlepsza opcja jaką mamy. - Gdzie wy wszyscy myślicie, że się wybieracie? – zapytała Gina, mierząc wzrokiem mój plecak. – Zwłaszcza ty. Nie rób nic głupiego Olivio. - Idę przyprowadzić mężczyzn z powrotem. 6

I przy okazji mnie też… xD 78

- Masz na myśli, że idziesz przyprowadzić Dane’a. – Zignorowałam ją. Westchnęła, przeciągając dłonią po swojej bladej twarzy. – Idę z wami. – Cała nasza trójka spojrzała na nią. – Znam historię Dane’a, ty nie. Myślę też, że mogę wiedzieć gdzie jest – wymamrotała, dotykając w zamyśleniu swojej dolnej wargi. Nadal wkurzało mnie to, że ona wie o nim rzeczy, o których ja nie mam pojęcia. – Gina… - Ona – powiedział Jase do Sama, wskazując na Ginę – nas spowolni. Gina zwęziła oczy. – Jak cholera spowolnię. - Co zamierzasz zrobić? – zapytał Jase. – Wypieprzyć naszych wrogów na śmierć? - Jase wystarczy – warknął Sam. – Gina może i nie jest w stanie walczyć, ale zna to całe gówno, okej? - W porządku – przyznał Jase. – Odrobina seksu po drodze może być niezła. Walnęłam go w tył głowy. – Przestań być takim kutasem. Posłał mi spojrzenie, które mniejszą kobietę wprawiłoby w drżenie. – Okej. Ty rządzisz księżniczko. Potarłam czoło. – My, mężczyźni z lochu i piątka innych. Co myślicie? Wszyscy skinęli głową, wliczając Ginę. Wyglądało na to, że w końcu przekonam się co jest poza tymi murami, ale biorąc pod uwagę okoliczności, niewiele mnie to obchodziło.

79

Rozdział 14 Zmrużyłam oczy od jasnego światła słonecznego, kiedy brama zamknęła się za mną. Po latach, byłam poza murami zamku. Rozglądając się dookoła nie zauważyłam żadnego znaku życia. Nic poza drzewami i trawą. Przynajmniej nie była to pustynia. - Gotowa? – zapytał Sam, a ja skinęłam głową. Przewróciłam oczami, gdy mężczyźni o toczyli mnie i Ginę. – To nie jest konieczne. Skierowaliśmy się na północ. Szliśmy tylko przez jakieś 10 minut, kiedy usłyszałam odgłos truchtania z tyłu w krzakach, które mijaliśmy. Wszyscy zamarli. - Nie martw się tym, to prawdopodobnie tylko… Achhh, kurwa – warknął przez zęby Jase, rzucając mi szybkie spojrzenie. - Co to jest? – zapytałam, rozglądając się dookoła. Gęsia skórka pojawiła się na moich ramionach a włoski na karku stanęły. Co do cholery było grane? - Twój ojciec przewraca się teraz w grobie – powiedział Sam, krzywiąc się. – W zasadzie to najprawdopodobniej właśnie wrócił do życia, żeby nas zabić. Miałam dość. – Wyjaśnij. Teraz. - Olivio… Ponownie usłyszałam ten dźwięk a z nim odgłos syczenia. Co to do cholery było? Zaintrygowana, podążyłam w stronę hałasu. Ktoś chwycił mnie za ramię i pociągnął w przeciwnym kierunku. Wyrwałam się z uścisku. Wtedy właśnie przekonałam się, dlaczego nikt nie chciał bym zobaczyła co to. A raczej kto to. Był to… jeden z nich. Sparaliżowana, patrzyłam na jego praktycznie przeźroczystą skórę, puste oczy i łuszczące się wargi. Na głowie praktycznie nie było włosów, tylko kilka blond pasemek tu i tam. Pamiętałam, gdy na tej głowie było mnóstwo grubych, zdrowych włosów, takich jak moje. Moja matka. 1 Nie była martwa, była zombie. 1

O cholera…. 80

- D-dlaczego? – jąkałam się, patrząc na kobietę, która dała mi życie, z chorą fascynacją. Sam przyciągnął mnie do siebie. – Evan powiedział żebyśmy jej nie zabijali. Została tutaj, błąkając się niedaleko murów. - Mamo? – wyszeptałam. Spojrzała na mnie, przekrzywiając głowę jak ciekawski szczeniak. Nie było błysku rozpoznania w jej oczach. Bolało mnie serce. Czułam się tak, jakbym traciła ją ponownie, ten raz był gorszy, bo nie była w lepszym miejscu. Była w piekle. Dlaczego mój ojciec trzymał ją przy życiu w ten sposób? Jak potwora. Nie chciałaby takiej egzystencji. Znałam moją matkę. Znienawidziłaby samą siebie. – Jase? – jęknęłam. Podszedł z drugiej strony. Popatrzyłam na niego, moje spojrzenie było błagalne. Wiedział czego chcę, dlaczego wypowiedziałam jego imię zamiast Sama. - Jesteś pewna? – zapytał. Skinęłam głową. – Ona nie chciałaby tak żyć. Proszę, zrób to szybko. - Idź przodem – powiedział, zaskakując mnie pełnym współczucia pocałunkiem w czoło. – Podejmujesz właściwą decyzję. Twój ojciec był słaby, jeśli chodziło o nią. Zaślepiony. Szliśmy przez około 10 minut, kiedy Jase dołączył do nas. Niczego nie słyszałam. Patrzyłam prosto przed siebie i starałam się wypchnąć jej obraz z mojej pamięci. Próbowałam na próżno. Co jeszcze wszyscy przede mną ukrywali? ********** - Zwykł ją karmić – powiedział Sam, studiując mnie wzrokiem, kiedy zamykając oczy oparłam się o pień drzewa. – Zabiliśmy każdego innego zombie, który zbliżył się do zamku, ale nie ją. - Nie była zwierzęciem – wyszeptałam. – Nie wiem dlaczego to zrobił. - Kochał ją. Za bardzo, by zabić. Miłość uczyniła go samolubnym. Nie chciał żebyś wiedziała. Upewnił się, że nikt ci nie powie. To była jego granica, której strzegł. Jego głos był pełen współczucia i kiedy spadła pierwsza łza, usiadł i trzymał mnie w ramionach. ********** - Chciałaś nas tutaj, ponieważ nam nie ufasz – powiedział Fred. – Ale udowodnimy ci swoją lojalność. 81

Naprawdę miałam nadzieję, że to zrobią. – Do tej pory świetnie się spisujecie. – powiedziałam, bo to była prawda. Mężczyźni z lochu zharmonizowali się z innymi. Trzymali straż, nie wszczynali bójek i wydawali się uczciwi. Tylko czas pokaże, czy naprawdę są takimi ludźmi. - Uwielbiamy życie w zamku. Jest zupełnie inaczej niż tutaj. Całkowicie inny świat - przyznał, uśmiechając się i pokazując swoje żółte zęby. - Napij się wody Olivio – zażądała Gina, podając mi butelkę. Wzięłam kilka łyków i oddałam jej butelkę. – Dziękuję. Szliśmy już od kilku godzin. Poza ciałami zombie leżącymi na ziemi, nie spotkaliśmy żadnych oznak życia. Czy to Dane je zabił? Wyglądało to tak, jakby ciała tworzyły szlak, którym podążaliśmy. Wtedy to zobaczyłam. Dym. Klepnęłam Sama w ramię i wskazałam w tym kierunku. Ruchem ręki dał nam znać byśmy się schowali, co też zrobiliśmy, za drzewami. - Wygląda na obóz – wyszeptał Jase. – Nie mogę tylko powiedzieć na ile osób. - Plan działania? – zapytałam, wyciągając strzałę i trzymając ją w drugiej dłoni, tak na wszelki wypadek. – Może dwoje z nas podejdzie bliżej i sprawdzi? - Niech zgadnę, zgłaszasz się na ochotnika – syknęła do mnie Gina. – Poważnie, masz większe jaja niż spora liczba znanych mi mężczyzn. Sam posłał jej groźne spojrzenie. - Zamknij się – warknął do niej Jase, potem odwrócił się do mnie. – Twój tyłek zostaje tutaj. Idziemy ja i Sam. - Robi się całkiem gorący, kiedy wychodzi z niego samiec alfa – powiedziała Gina z rozszerzonymi oczami, odwracając się do mnie. – Gorący – powtórzyła, samymi ustami. Uniosłam głowę i modliłam się o cierpliwość. - Chroń je – powiedział Sam do Wyatta, jednego z mężczyzn. Wyatt był pokaźnych rozmiarów facetem, który przypominał mi wielkiego niedźwiedzia. Niechlujna broda, długie zmierzwione brązowe włosy i mięśnie kulturysty, miał również ciepłe brązowe oczy, które mówiły, że nie jest taki zły, na jakiego wygląda. Och no i był cichy. Nigdy się nie odzywał, chyba, że było trzeba. Wyatt skinął głową i rzucił spojrzenie w moim kierunku. Nie wiedząc co innego mogłabym zrobić, pomachałam do niego. Zaczerwienił się po korzonki włosów. Spojrzałam na Ginę, która gapiła się na Sama. – Bądź bezpieczny.

82

- Hej, to moja kwestia – wymamrotałam, patrząc na mojego najlepszego przyjaciela. – Bądź bezpieczny Sam. Potrząsnął głową w irytacji i odszedł razem z Jasem. - Ta drużyna potrzebuje nazwy. Kryptonimu. 2 Gina spojrzała na mnie, jakbym straciła rozum. – Z tobą naprawdę jest coś nie tak. Chciałabym żeby Dane tu był. Wymyśliłby świetny kryptonim. Dane. Kurwa, tęskniłam za facetem. Lepiej niech będzie bezpieczny, inaczej się wkurzę. Powiedział, że zawsze wraca. - Jak daleko do zachodu słońca? – zapytałam, nikogo w szczególności. - Kilka godzin – odpowiedział cicho Wyatt. Jak tylko zajdzie słońce będziemy musieli znaleźć bezpieczne miejsce do spania. Będziemy też musieli zmieniać się na straży. Słysząc hałas dobiegający zza naszych pleców, chwyciłam łuk i strzały, celując w tamtym kierunku. Coś wyszło z zarośli niedaleko nas. To… cholera, nie miałam pojęcia co to było. Ale było kurewsko straszne. - Co to do cholery jest? – zapytałam, moje serce chciało dosłownie wyskoczyć z klatki piersiowej. To było coś, czego nigdy wcześniej w życiu nie widziałam. To był potwór. Tylko tak mogę to opisać. Z wydłużonymi zębami i czarnym futrem, stał na dwóch nogach… łapach. Nie miałam kurwa pojęcia. To było jak skrzyżowanie niedźwiedzia z t-rexem. 3 Żółte oczy patrzyły prosto na mnie, a ślina kapała z jego ostrych kłów. - Olivio? – wyszeptała Gina, jej głos drżał. – Co to jest? Wyatt i pozostali mężczyźni otoczyli mnie i Ginę, powoli w grupie przesuwaliśmy się do tyłu. - Wy dwie uciekajcie. My to zabijemy – powiedział Wyatt, trzymając swoją włócznię przed sobą. – Na trzy. Raz, dwa, trzy… Chwyciłam Ginę za ramię i zaczęłam biec. Nie dlatego, że byłam przestraszona, ale dlatego, że nie mogłam zostawić jej samej. Poza tym, miałam pomysł. Słyszałam jak mężczyźni walczą za nami, podczas gdy my uciekałyśmy. Zatrzymałam się, kiedy dobiegłyśmy do wysokiego drzewa i spojrzałam na Ginę, która dyszała od wysiłku. – Możesz się wspiąć? - Nie – odpowiedziała, pochylając się i opierając dłonie na kolanach. 2 3

http://pl.wikipedia.org/wiki/Kryptonim http://dinoanimals.pl/wp-content/uploads/2013/01/Tyranosaurus-Tyranozaur-T.rex_.jpg 83

- Tak Gino, możesz – wypaliłam. – Chcę się wspiąć na górę i sprawdzić czy zdołam oddać strzał z mojego łuku. Czy mogłabyś spróbować się wspiąć? Czy może zostaniesz tu i poczekasz? - Ja p-poczekam – wyszeptała siadając i przyciskając kolana do klatki piersiowej. Wyglądała na oszołomioną, może zbliżał się atak paniki, ale musiałam sobie z nią poradzić za chwilę. Położyłam swój plecak obok Giny i wspięłam się na drzewo z łukiem i strzałami. Gdy znalazłam stabilne miejsce, zatrzymałam się i spojrzałam. Zobaczyłam, że mężczyźni próbują zabić bestię, ale ona była silna. Gdy zobaczyłam jak powaliła jednego z nich, wiedziałam, że potrzebują mojej pomocy. Celując z łuku, czekałam na swoją szansę. Nie mogłam zranić żadnego z mężczyzn. Gdy bestia cofnęła się lekko, wtedy był mój moment. Oddałam strzał. Wstrzymując oddech patrzyłam jak strzała leci… i ją trafia. Prosto w pierś. W serce. Bestia zwaliła się na ziemię. Trzęsąc się, zeszłam z drzewa i wzięłam Ginę w ramiona. Co się stało z tym światem?

84

Rozdział 15 - Zabiłaś to z tej odległości? – zapytał Sam, jego oczy były szeroko otwarte. – Wiedziałem, że jesteś dobra… ale cholera Olivio. Nie znam zbyt wielu osób, które mogłyby wykonać taki strzał. - Co to było Sam? – zapytałam po raz drugi. Zadałam mu to pytanie jak tylko go zobaczyłam, ale on już miał przygotowany swój zestaw pytań. Na które odpowiedziałam. Teraz była moja kolej. Sam widocznie się skrzywił. – Nie wiemy co to jest. Ale wiemy, że to powód zmniejszenia liczby zombie. Zombie zanikają i kontrolę zaczynają przejmować bestie. - Świetnie, więc niedługo bear-rexy zaczną pukać do bram naszego zamku? – Czy one zjadały zombie? Jeśli tak, to było cholernie obrzydliwe. - Bear-rex? – zapytał Sam, jego brwi powędrowały do linii włosów. – Myślę, że to naprawdę wygląda jak mix niedźwiedzia z dinozaurem. Poza rozmiarem oczywiście. Jest bardziej wielkości niedźwiedzia niż dinozaura, ale.. - Sam. Skup się. – wypaliłam. – Czego dowiedziałeś się na temat obozu? - Dziesięciu mężczyzn. Żadnych kobiet. Dlatego właśnie nie chcemy, żeby zobaczyli ciebie albo Ginę. Kto wie kiedy ostatnim razem widzieli jakąkolwiek kobietę. Mężczyźni zamieniają się w zwierzęta, kiedy zbyt długo nie uprawiają seksu. Zrobiłam minę. – W takim razie co robimy? Potrzebujemy informacji. Nie będę się z nimi bzykać żeby je uzyskać. Sam posłał mi twarde spojrzenie. – To nie czas na żarty. Jase i ja możemy pójść i próbować zdobyć jakieś informacje, ale to ryzykowne. Mają przewagę liczebną, więc musielibyście spać gdzieś indziej. A jeśli pojawi się więcej bestii, nie chcę brać tej opcji pod uwagę z twojego powodu Olivio. Czy teraz rozumiesz dlaczego byłoby tutaj łatwiej bez ciebie? Okej, to zabolało. – Zabiłam tego bear-rexa – wymamrotałam, nie patrząc na niego. Wziął moją twarz w swoje dłonie i odwrócił tak, bym ponownie spojrzała na niego. – Przepraszam Olivio. Po prostu się martwię. Spoczywa na mnie duża odpowiedzialność, bo muszę dbać o twoje bezpieczeństwo. Nie tylko dla Dane’a, ale dla wszystkich ludzi w zamku. 85

- Też cię kocham Sam – powiedziałam delikatnie, całując go w policzek. Zarost na nim lekko drapał moje usta, ale nie przeszkadzało mi to. – Ze mną będzie w porządku. Nie martw się. Kryjemy nawzajem swoje tyły, zawsze. Skinął głową, wypuszczając ciężko oddech. – Okej. - Uważam, że wszyscy powinniśmy iść do tego obozu – powiedział Jase. – Możemy ich pokonać, jeśli czegoś spróbują. Olivia niech gra bezbronną. Jeśli podejdą zbyt blisko, to prawdopodobnie i tak może skopać im tyłki. Widziałem ją w walce wręcz. Nie wiem co mówi o mnie fakt, że poczułam podekscytowanie na myśl o dobrej walce, ale naprawdę tak było. - Kurwa – przeklął Sam. – W porządku. Zróbmy to. Tracimy światło dzienne. Więc poszliśmy do czegoś, co prawdopodobnie było obozem wroga. ********** Spojrzenia mężczyzn nie opuściły ani mnie ani Giny. Mogłam je na sobie poczuć, dotykające każdego cala. Chciałam się skrzywić, ale opanowałam się. Moje plecy były wyprostowane. Nie pokazuj słabości. - Widzieliśmy jakichś mężczyzn przechodzących tutaj – powiedział lider grupy. Był wyglądającym na silnego facetem, z zielonymi oczami i rudymi włosami. – Dane i jego grupa. - Znasz Dane’a? – zapytałam, odzywając się po raz pierwszy. Mężczyzna roześmiał się. – Wszyscy znają Dane’a. Wiem dokładnie gdzie się kierował. Nie widziałem go nigdy by tędy wracał. Może facet jednak ma jakąś słabość i został złapany? Plotki głoszą, że jest niezwyciężony, ale być może to nie jest prawda. - Moje dłonie zacisnęły się w pięści. – Mogę ci dokładnie powiedzieć gdzie poszedł. W zamian za nagrodę oczywiście – kontynuował, nieświadomy moich planów, dotyczących strzelenia mu w twarz moją strzałą. - Czego chcesz? – zapytał Sam. Jego spojrzenie powędrowało prosto do mnie. – Wiesz czego chcę. Ona jest bardzo piękna. Obie są, ale ona szczególnie mi się spodobała. Pieprzcie moje życie. - Nie ma do diabła szans – odpowiedział spokojnie Sam. – Kobiety są nasze, a my się nie dzielimy. - W takim razie nie ma umowy – odpowiedział mężczyzna, krzyżując ręce na piersi. – Możecie szukać Dane’a. Mimo to prawdopodobnie go nie znajdziecie. Co za dupek. 86

- Skąd mamy wiedzieć, że masz prawdziwe informacje? – zapytałam go. – Skąd mamy wiedzieć, że nam je przekażesz? Gina chwyciła mnie za ramię. – Ja to zrobię Olivio. Wiesz, że jestem do tego przyzwyczajona – powiedziała cicho, tak, że tylko ja mogłam ją usłyszeć. Strząsnęłam jej rękę i odszepnęłam – Nie, nie zrobisz. Ja też nie. Spojrzała na mnie zakłopotana, ale nie miałam czasu na wyjaśnienia. Mówiłam prosto do faceta, który myślał, że będzie miał mnie w swoim łóżku. – Powiedz Samowi szczegóły. Poczekam na ciebie w twoim… - rozejrzałam się dookoła – namiocie. Najpierw przekazujesz informacje, inaczej nici z bara-bara. Nie ufam ci. Żadnemu z was. Oblizał usta i skinął głową, potem wskazał na coś za moimi plecami – Mój namiot jest tam. Spojrzałam na Sama, który wyglądał jakby miał być chory. – Olivio. - Ze mną będzie w porządku. Biorę jednego dla drużyny – odpowiedziałam, próbując żartować. Potem odbyłam z nim cichą konwersację, mówiąc mu, że nie ma cholernej mowy, żebym przespała się z tym mężczyzną. Okej, nie grałam czysto, ale żyliśmy w trudnych czasach i to nie było tak, że ci mężczyźni byli uczciwi. Używali seksu jako narzędzia w negocjacjach. Gdy Sam poznał mój plan, skinął głową i podszedł do facetów. Obaj cicho rozmawiali. Lepiej żeby powiedział Samowi właściwe informacje, informacje, które pomogą nam znaleźć Dane’a. Kiedy skończyli, mężczyzna spojrzał na mnie domyślnie. Zbierając całą odwagę jaką miałam, weszłam do namiotu, który wskazał. Zostawiłam plecak, łuk i strzały na ziemi obok Giny, ale nadal posiadałam swój nóż. Będzie musiał wystarczyć. - Olivia, prawda? – zapytał mężczyzna. – Mam na imię Aaron. Minęło sporo czasu odkąd miałem kobietę, dlatego będziesz musiała wybaczyć mi moją szorstkość. Odwróciłam się by zobaczyć, że zdejmuje spodnie. Gapiąc się w przerażeniu na jego erekcję, miałam czas by stwierdzić, że jest zdecydowanie mniejszy niż Dane. 1 Chrząkając znacząco wskazałam na jego prowizoryczne łóżko, którym był właściwie tylko koc położony na jakimś sianie i powiedziałam – Proszę, daj mi chwilkę.

Okej, myśl Olivio. W jaki sposób wydostać się z tego położenia? Zdejmując mój t-shirt, podeszłam do niego w samym staniku i spodniach. - Spodnie w dół – zażądał, gapiąc się na moją klatkę piersiową.

1

Hahahaha xD no nie mogę… kobieto ty lepiej myśl jak się z tego wywinąć, a nie podziwiaj jego ptaszka :D 87

Niezdolna by wymyślić cokolwiek innego, zsunęłam spodnie w dół, zostawiając je zwinięte w okolicy kolan tak, że mój nóż nadal był ukryty. Potem usiadłam obok niego i rozpięłam biustonosz. Patrzył na mnie chciwie, następnie wyciągnął dłoń by mnie dotknąć. Skrzywiłam się, ale pozwoliłam mu pieścić moją pierś, podczas gdy wyciągnęłam nóż. Jedną ręką przyciągnęłam jego głowę do swojej klatki piersiowej, a drugą uniosłam ostrze. Nie chcąc zabić mężczyzny, odwróciłam nóż tak, że rękojeść była na górze, wtedy uderzyłam. Z całą siłą jaką zdołałam z siebie wykrzesać, użyłam sztuczki, którą pewnego razu pokazał mi Dane. Uderzyłam go w bok głowy. Gdy opadł twarzą na koc, uderzyłam ponownie tym razem w potylicę. Potem uderzyłam go ponownie, tak dla pewności. 2 Był nieprzytomny, ale nie wiedziałam na jak długo. Pozostając rozebrana na wszelki wypadek, gdyby jeden z jego mężczyzn wszedł do środka, zaczęłam wydawać z siebie odgłosy pojękiwania. Z zaczerwienioną twarzą wołałam – Och tak! – oraz – O Boże! – a także inne dźwięki, po których już nigdy nie będę mogła stanąć twarzą w twarz z Samem i innymi, biorąc pod uwagę, że to słyszeli. Kiedy minęło pół godziny, ubrałam się i wyszłam z namiotu. Faceci z grupy Aarona zaczęli gwizdać i krzyczeć jak idioci, którymi z resztą byli. - On może potrzebować nieco odpoczynku – ogłosiłam, otrzymując w odpowiedzi jeszcze więcej okrzyków. 3 Podeszłam prosto do Sama – Musimy iść. Teraz. Szybko opuściliśmy obóz. Sam miał informacje. Musieliśmy znaleźć Dane’a, zanim Aaron znajdzie mnie.

2 3

Grrrr… Krwiożercza bestia z tej naszej Olivii :D Hahahaha :D hmm… tylko co na to Dane? O.O 88

Rozdział 16 Znaleźliśmy miejsce do spania w ukrytej jaskini. Sam i Wyatt jako pierwsi trzymali wartę, mimo, iż ja sama się zaoferowałam. Gina i ja spałyśmy obok Jase’a, który w dalszym ciągu nie miał zaufania do Freda i pozostałych nowych mężczyzn. Przespałam kilka godzin, poczym powiedziałam Samowi by trochę odpoczął. Skierował się do wnętrza jaskini, zostawiając mnie i Wyatta na warcie. - Chcesz żebym zawołała Jase’a byś mógł się zdrzemnąć? – zapytałam, kiedy nic nie mówił. - Nie – wzruszył ramionami. – Nie potrzebuję zbyt wiele snu. - Mimo to – wymamrotałam – idź i połóż się na chwilę. Jase wyszedł na zewnątrz, przecierając zaspane oczy. – Idź spać Wyatt. – Wyatt wszedł do jaskini. Jase napił się trochę wody i spojrzał na mnie – Aaron będzie wkurzony. - Wiem. Jego usta zadrgały. – Cieszę się, że jesteś tu z nami Olivio. Nie pamiętam bym kiedykolwiek próbował tak bardzo się nie śmiać jak wtedy, kiedy usłyszałem twoje jęki. Poczułam, że się rumienię. – Nigdy więcej o tym nie wspominaj. - Och daj spokój. To była główna atrakcja tej wyprawy. - Nieświadomie potarłam miejsce na mojej piersi, gdzie Aaron mnie dotknął. Nie podobało mi się to, że inny mężczyzna widział mnie w ten sposób. To właśnie pokazywało, jak daleko byłam w stanie się posunąć, żeby znaleźć Dane’a. – On jest szczęśliwym facetem, wiesz? – powiedział. – Dane. Uśmiechnęłam się. – Myślę, że to najmilsza rzecz jaką kiedykolwiek mi powiedziałeś Jase. Zdusił śmiech. – Nie przyzwyczajaj się. Teraz zostań tutaj, ja idę się odlać. Urocze. Obudziliśmy wszystkich jak tylko wzeszło słońce. Gina i ja umyłyśmy się w strumyku i skorzystałyśmy z „toalety” za krzakami. Gdy wszyscy byli gotowi, ruszyliśmy dalej. Z Samem na przedzie, szliśmy cały dzień, dopóki słońce nie zniknęło i ciemność 89

pojawiła się ponownie. Poszliśmy spać. Tym razem, pod kępą niskich drzew. Byłam teraz na pierwszej warcie razem z Samem. - Musisz jakoś ukryć te swoje włosy – powiedział. Nie mogłam zobaczyć jego twarzy w ciemności, ale czułam ramię opierające się o moje. – Wyglądaj bardziej jak chłopak na wypadek, gdybyśmy wpadli na więcej mężczyzn. Dotknęłam włosów. – Co niby mogę z nimi zrobić? Nie mam kapelusza ani niczego takiego, poza tym są już związane w kok. To nie tak, że mam je rozpuszczone. - Nie wiem, spraw by były mniej… delikatne i ładnie wyglądające – powiedział. Zachichotałam. – Okej, spróbuję. - Shhhhh – powiedział nagle, chwytając mnie za ramię. - Co? – odszepnęłam, chwytając mój nóż. Ponownie mnie uciszył, co sprawiło, że chciałam go walnąć. Nagle, zupełnie z nikąd, biorąc nas z zaskoczenia, pojawiło się dwóch mężczyzn i powaliło nas na ziemię, ktoś przytrzymał mi ręce za plecami i wytrącił nóż z dłoni. Usłyszałam, że Sam rozpoczął walkę, dwóch mężczyzn siłowało się na ziemi, kiedy usłyszałam znajomy niedowierzający głos – Sam? Czy to był…? - Dane? – zapytałam, mój głos drżał. – Czy to ty? Nastąpiła chwila ciszy, potem mężczyzna, który mnie trzymał, został odepchnięty, a ja przewrócona na plecy. Zimne dłonie dotknęły delikatnie moich policzków. – Olivia? - O mój Boże! To ty – zaszlochałam, oplatając jego szyję ramionami i przytulając go. Rozsypywał pocałunki po moim czole – Kurwa Olivio, co ty tutaj robisz kochanie? Tu nie jest dla ciebie bezpiecznie. Zwariowałaś? – Uniósł głowę i krzyknął – Sam, jesteś kurwa martwym facetem za przyprowadzenie tutaj mojej kobiety! - Spróbuj i ją powstrzymaj – odpowiedział Sam suchym tonem. - Nie wróciłeś – powiedziałam w jego klatkę piersiową. – Powiedziałeś, że zawsze wracasz. - Byłem już w drodze do domu – odpowiedział, pocierając moje plecy. – Wydarzyło się coś, co zajęło nam więcej czasu niż planowaliśmy. Wracałem do domu Olivio. Nic nie mogłoby mnie trzymać z dala od ciebie. Tak bardzo za tobą tęskniłem – powiedział z twarzą w moich włosach. Uniosłam głowę i nasze usta się spotkały. Nasz pocałunek był praktycznie szalony. Nie mogłam uwierzyć, że tu był, że to on znalazł nas. Najbardziej cieszyłam się jednak z tego, iż wszystko z nim w porządku. Żył. Wracał do mnie. 90

Odsuwając się, ucałowałam go w szczękę i zaczęłam zadawać pytania 1. – Gdzie jest reszta mężczyzn? Lars? - Są blisko. Rozdzieliliśmy się w poszukiwaniu bezpiecznego miejsca do spania. Pójdę i sprowadzę ich do jaskini. - Idę z tobą – powiedziałam, nie będąc jeszcze gotowa by się z nim rozdzielać. – Co sprawiło, że nie było cię tak długo Dane? Czy wszystko w porządku? Nikt nie jest ranny, prawda? - Nie, wszyscy są zdrowi – odpowiedział, pomagając mi wstać. – Nadal nie mogę uwierzyć, że tu jesteś Olivio. Evan chciałby teraz żebym był martwy, bo pozwoliłem ci opuścić mury. - Cóż, nie ma go tutaj – powiedziałam cicho. Pocałował mnie w czoło. – Przepraszam, nie powinienem był tego mówić. - Gdzie jest Lars? – zapytał Sam, stając za mną. – Gina też tu jest. Dane przeklął. – Jakim cudem przeszliście obok obozu Aarona? 2 Drań ledwo nas przepuścił po tym jak skopałem mu dupę w walce jeden na jeden. – Nikt mu nie odpowiedział. – Sam? – naciskał Dane. - Pójdę powiedzieć wszystkim, że tu jesteś – odpowiedział Sam, zostawiając mnie z Danem i mężczyzną, który przyszpilił mnie do ziemi i który z tego co wiedziałam, miał na imię Jake. - Jake idź przyprowadź pozostałych – rozkazał Dane. Jake odszedł natychmiast. – Powiedz mi co się stało z Aaronem. – zażądał trzymając moją twarz w swoich dłoniach, więc nie mogłam odwrócić wzroku. – Teraz Olivio. Kurwa, rozpoznał Ginę? Dotknął jej? Co się stało? - Nie, nie dotknął – dopowiedziałam. – Z Giną w porządku. - Dane, co do kurwy koleś? – powiedział Jase, wypadając jak burza z jaskini. – Jesteśmy na misji ratunkowej by uratować twój tyłek, a ty zamiast tego znajdujesz nas. - Przykro mi, że cię ubiegłem – odpowiedział Dane suchym tonem. – Cieszę się, że was znalazłem. Co wy sobie wszyscy do cholery myśleliście, zabierając ze sobą Olivię? Jeśli cokolwiek by się jej stało, wszyscy skończylibyście martwi. - Jest cała i zdrowa jak widzisz. W jednym kawałku – powiedział Jase, kucając by rozpalić ogień.

1 2

Jaaaa…. Facet ledwo wrócił a ta już przesłuchanie ;) chociaż, jak się okaże dalej to może i słusznie ;> Hmmm… i tu możesz chłopie snuć teorie… zdarzył się cud ;) 91

- Czego mi w takim razie nie mówisz? – zapytał Dane, chwytając swoją dłonią mój kark. Westchnęłam. – Dlaczego nie powiesz nam, co zabrało ci tyle czasu? - Byliśmy w drodze do domu, kiedy zobaczyłem kogoś, kogo kiedyś znałem… zanim to wszystko się wydarzyło, Jordan i dwie inne osoby. Potrzebowali pomocy. Jedno z nich było ranne. To wszystko zajęło znacznie więcej czasu niż się spodziewałem, przepraszam. Znaleźliśmy broń i trochę jedzenia w puszkach. Również lekarstwa. - To dobrze – odpowiedziałam. Potrzebowaliśmy tego wszystkiego, zwłaszcza lekarstw. – Chciałabym zobaczyć miasto. Stare sklepy i budynki, w których prowadziliście poszukiwania. Widziałam tylko drzewa i dżunglę odkąd opuściłam zamek. - Nie, wracamy do domu Olivio. Nie chcę byś była w niebezpieczeństwie dłużej niż to konieczne. Skrzyżowałam ramiona na piersi, patrząc mu prosto w twarz. Dzięki ognisku, które rozpalił Jase, mogłam ją teraz wyraźnie zobaczyć. – Musisz skończyć z tym alfagównem. Jestem bardziej niż zdolna, by sama się bronić. - Może i tak – powiedział – ale właśnie wróciliśmy ze starego miasta. Chcesz żebyśmy znowu tam szli tylko po to, byś mogła rzucić okiem? - Nie – odpowiedziałam, moje ramiona opadły. – Wydaje mi się, że nie. Skubnął płatek mojego ucha. – Chcę po prostu znowu być w zamku razem z tobą. W naszym łóżku. W jaki sposób nadal pachniesz tak dobrze? - Sam? – usłyszałam męski głos. Lars. Sam wychylił się z jaskini, kiedy usłyszał, że ktoś woła jego imię. Lars pojawił się z nikąd i obaj zatonęli w uścisku, nieświadomi oczu skierowanych na nich. Może ich to nie obchodziło. - Gina tu jest – usłyszałam Sama mówiącego do Larsa. Obaj zniknęli w jaskini. - Co to do kurwy było – wymamrotał Dane, brzmiąc na zszokowanego. – Nie widziałem, że to nadchodzi. Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu. – Powiedziałam dokładnie to samo. Dane uśmiechnął się i nagle wszystko na świecie było w porządku. – Wyglądasz nawet jeszcze piękniej niż zapamiętałem. - Byłam taka przerażona Dane – przyznałam. – Przez moment myślałam, że cię tam straciłam.

92

- Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo – powiedział delikatnym tonem. – Olivio jest coś, o czy muszę ci powiedzieć… - Dane, tu jesteś – usłyszałam nieznajomy żeński głos. Szła na przedzie grupy ludzi, mężczyzn z zamku i dwóch, których nigdy wcześniej nie widziałam. Dane uniósł głowę, kiedy ładna rudowłosa szła w jego kierunku. – To jest moja żona, Olivia. Kobieta spojrzała na mnie i powoli zmierzyła wzrokiem od stóp do głów. – Witaj Olivio. Jestem Jordan. – Myślę, że musiała zdać sobie sprawę z tego, że nic o niej nie wiem, po braku wyrazu rozpoznania na mojej twarzy, więc chrząknęła znacząco i kontynuowała – Jestem… byłą dziewczyną Dane’a. Nagle zaczęłam żałować, że mój tyłek nie został w domu. 3 ********** - Ona nie jest moją byłą dziewczyną – powiedział Dane, jego ton niczego nie wyrażał. –Pamiętasz jak opowiadałem ci, że ocaliłem kobietę zanim jeszcze byłem przetrzymywany przez Dravida wraz z Giną? Skinęłam głową. – Tak. - To była właśnie Jordan. Pieprzyliśmy się, owszem. Nie nazwałbym tego randkowaniem. Ciągłe uciekanie i pragnienie by przetrwać z pierdolonymi zombie próbującymi cię zjeść, jak to do cholery mogłoby być randkowanie? - Mimo wszystko nadal znajdywałeś czas, żeby uprawiać z nią seks – odpowiedziałam sucho. Skrzyżował ręce na piersi. Staliśmy z dala od jaskini, próbując porozmawiać na osobności i miałam nadzieję, że pozostali tego nie słyszą. Znając moje szczęście, to pewnie słyszeli każde słowo. Po spotkaniu z Jordan nie mogłam doczekać się by dorwać samego Dane’a i zapytać go o nią. Odciągnęłam go od jaskini z wymówką, że muszę skorzystać z toalety. - Seks był jedną z nielicznych dobrych rzeczy, jaka pozostała nam na tym świecie – powiedział. – Zabrali dobre jedzenie i wszystko inne w cholerę. Jestem mężczyzną Olivio. Tak, pieprzyłem ją. Nie było miłości ani żadnego innego uczucia w tym wszystkim, to był tylko seks. Nawet cię jeszcze nie znałem! Nie możesz rzucać mi w twarz mojej przeszłości. Nie powiedział mi jeszcze nawet, że mnie kocha, więc byłam pewna, że tak nie jest. – Byłam tak cholernie przerażona, że cię straciłam, zostawiłam naszych ludzi, którzy mnie potrzebowali, żeby cię znaleźć, a ty nawet nie byłeś w niebezpieczeństwie. 3

A nie mówiłam, że kolejka jego byłych się nie skończyła? :P 93

Pomagałeś swojemu ex-pieprzeniu. Jakim cudem mam być niby nie poirytowana tym wszystkim? Podszedł do mnie i wziął moją twarz w swoje dłonie. Kiedy się odezwał, po jego tonie mogłam dojść do wniosku, że był rozbawiony – Nie mogę nie pomóc kobiecie tylko dlatego, że z nią byłem. Jakim człowiekiem by mnie to czyniło? Daj spokój Olivio. Jesteś moją żoną. To coś dla mnie znaczy. Twoja jest jedyną słodką cipką, we wnętrzu której będę, okej? Zarumieniłam się na jego słowa. – Nie musisz być taki… - Jaki? - Mówisz sprośne rzeczy! – wypaliłam. Pochylił się i wyszeptał mi do ucha – Wiem, a to sprawia, że jesteś napalona. Więc dlaczego narzekasz? Może jesteś teraz mokra? Hmmm. Jesteś dla mnie mokra Olivio? Minęło sporo czasu odkąd byłem w tobie. Zabijało mnie to, ale uwierz mi kochanie, prędzej użyłbym ręki niż cię zdradził. To w twoim wnętrzu muszę być. Żadna inna kobieta mnie już nie podnieca. Cóż, kiedy wyłożył to w ten sposób. Przełykając ciężko, rozejrzałam się po zaciemnionym terenie, na którym przebywaliśmy. – Tutaj? Pochylił głowę i mnie pocałował. – Nikt nie może nas zobaczyć. Sięgnął do góry mojego topu i pociągnął w dół miseczki biustonosza. Unosząc materiał opadł na kolana i zassał do ust sutek, potem zrobił to samo z drugim. Opuścił moje spodnie w dół, rozpiął swoje i pchnął mnie na drzewo. Kora przylgnęła do moich pleców, ale nie mogłoby obchodzić mnie to mniej, po prostu chciałam go wewnątrz mnie. Nasze usta połączyły się, Dane próbował zdjąć spodnie z moich kostek, ale nie mógł, ponieważ nadal miałam na sobie buty. Z głośnym jękiem uniósł mnie, a moje biodra otoczyły jego talię tak daleko, na ile były w stanie. Dla niego to wystarczyło. Wśliznął się we mnie, mamrocząc przekleństwo w moją szyję, kiedy cały znalazł się wewnątrz. - Jak powrót do domu – wymruczał. – Zamek już nie jest moim domem Olivio, ty nim jesteś. Wtedy mnie pocałował, nasze usta zderzyły się, a ciała były do siebie przyciśnięte. Każde pchnięcie mocniej dociskało mnie do drzewa, ale dodatkowy ból tylko bardziej mnie podniecał. Przygryzłam jego dolną wargę, co zaowocowało jeszcze mocniejszym pchnięciem. - Tak – jęknęłam. - Jesteś moja – warknął. – Powiedz to. - Jestem twoja – powiedziałam wzdychając. – Tylko twoja. 94

- Właśnie tak – wyszeptał, odchylając się i przyglądając mi się przez moment. – Nikt inny nigdy nie będzie tego miał. Chwyciłam go za kark i przyciągnęłam jego usta ponownie do swoich. Tam, gdzie należały.

95

Rozdział 17 - Jakie jest twoje ulubione jedzenie? – zapytałam go, kiedy leżeliśmy razem pod gwiazdami. - Twoja cipka. Walnęłam go żartobliwie w ramię. – Dobra, jakie jest twoje drugie ulubione jedzenie. Jeśli powiesz, że cipka kogoś innego to zamierzam cię dźgnąć. Roześmiał się. – Lubię stek i ziemniaki. - Typowy facet – wymamrotałam. - Jesteś głodna? To dlatego ta cała rozmowa o jedzeniu? – Przysunął się do mnie i pocałował w szyję. – Znalazłem dla ciebie trochę kwiatów miodnych. - Naprawdę? – zapytałam, unosząc głowę by dać mu lepszy dostęp. – Myślę, że faktycznie jestem głodna. Zabrał swoje usta z mojej skóry. – Znaleźliśmy nieco zapasów. Chodź, poszukamy czegoś, co lubisz. Mamy też tuńczyka w puszkach. Możesz go zjeść z krakersami. Moje oczy się rozszerzyły. – Tuńczyk i krakersy brzmią niebiańsko. Pocałował mnie w usta i nieco zwlekał z odsunięciem się. – Czy teraz już jest w porządku jeśli chodzi o tę całą rzecz z Jordan? Wzruszyłam ramionami. – Jesteś teraz mój. Tylko to się liczy. Będę sobie musiała jakoś poradzić ze swoją zazdrością. - Wiesz, rozumiem to. Gdybym musiał być w pobliżu jakiegoś faceta, który cię dotknął, to nie wiem jak bym to zniósł. Na szczęście zachowałaś siebie dla mnie. Wypuściłam ciężko oddech. – Na szczęście ty siebie nie zachowałeś. Ktoś w końcu musi wiedzieć co robić pod prześcieradłem. Dane roześmiał się. – Czy moje doświadczenie cię zadowala żono? - Tylko wtedy, gdy nie widzę kobiet, z którymi byłeś – burknęłam, otulając się ramionami. Westchnął i pocałował mnie w czoło. – Widzę tylko ciebie Olivio. Nikogo innego. 96

- Byłam żałosna, wiem – powiedziałam z westchnieniem. – Mamy większe problemy, o które należy się martwić. - Twoje uczucia są dla mnie ważne kochanie. Nie chcę byś się denerwowała. Ale wiesz co? Nie masz się czym martwić. Jestem tak cholernie szczęśliwy, że mam cię teraz w swoich ramionach. - A ja jestem szczęśliwa, ze w nich jestem – odszepnęłam.

Kocham cię. Chciałam to powiedzieć, ale słowa nie wyszły z moich ust. ********** - Słyszałem coś na twój temat – powiedział Dane następnego ranka. Stałam w rzece i myłam twarz. - Co? - Zabiłaś jedną z bestii. Strzałą. Z drzewa. – Wyglądał na będącego pod wrażeniem i dumnego. - Tak – odpowiedziałam. – Te potwory są cholernie straszne. Czy dużo ich tu jest? Dane odwrócił wzrok i spojrzał w dal. – Coraz więcej za każdym razem, kiedy opuszczam mury. Wydaje mi się, że one zjadają zombie. - Też tak słyszałam. - Jeśli cokolwiek by ci się stało Olivio… - przerwał na moment i skierował spojrzenie na mnie. – Chcę żebyś była w domu. - Nic mi nie jest – powiedziałam. – Jak widzisz. – Obniżyłam głos. – Widziałam moją matkę. Dane widocznie się skrzywił. – Chryste, Olivio. - Więc wiedziałeś – stwierdziłam. Wszedł do mnie do wody i przyciągnął mnie do swojej klatki piersiowej. – Wiedziałem. Widywałem ją w pobliżu murów. Wyglądała dokładnie tak jak ty. Evan upewnił się, żeby żaden z nas się do niej nie zbliżał. - Dane… ja… - Co kochanie? – wyszeptał. - Powiedziałam Jase’owi by ją zabił – wypaliłam. – Nienawidziłaby tego, takiego życia. Nie mogłam znieść jej widoku w ten sposób. Potarł moje plecy i westchnął ciężko. – To musiała być trudna decyzja do podjęcia, ale uważam, że zrobiłaś właściwą rzecz. Też nie chciałbym tak żyć. 97

- Czuję, że tata tak wiele przede mną ukrywał. - Chciał cię chronić. Jesteś wszystkim co dobre na tym świecie Olivio. A nie ma już tego zbyt wiele. Każdy żyje teraz tylko dla siebie. Uniosłam głowę. – Ty nie. Wszystkim pomagasz. Wszystkich chronisz. Jesteś niesamowity Dane. Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu, kiedy zobaczyłam, że się zaczerwienił. - Nic mi o tym nie wiadomo – wymamrotał. – Ale to, że tak o mnie myślisz znaczy dla mnie więcej, niż cały świat. Szczerze mówiąc, potrzeba żeby cię chronić… ona mnie pochłania. To trochę cholernie straszne. – Przeciągnął dłonią po twarzy, wyglądając na sfrustrowanego. – Chcę cię z powrotem za murami. Teraz. Przewróciłam oczami. – Zaszłam tak daleko i nic mi nie jest. A teraz skoro już raz wyszłam, to nie sądzę, że nie będę chciała zrobić tego ponownie. Mięśnie na jego gardle pracowały, kiedy przełknął ciężko. – Porozmawiamy o tym później. - Jestem samodzielną kobietą Dane – powiedziałam mu cicho. – Wiem, że chcesz mnie chronić i uwielbiam to, ale nie jestem tylko twoją żoną. Jestem liderką i wojownikiem również. Jęknął i schował twarz w mojej szyi. – Wiem, zaufaj mi, wiem. Staliśmy tak przez chwilę, po kostki w wodzie, nasze ciała przyciśnięte do siebie, jego twarz przy mojej szyi. - Musimy się zbierać – powiedział w końcu. – Zbyt długie przebywanie w jednym miejscu nigdy nie jest bezpieczne. Skinęłam głową. – Okej. Dane? - Tak piękna. - Czy zostało jeszcze trochę tuńczyka? ********** Musieliśmy wracać obok obozu Aarona i jeśli mam być szczera, to robiłam w gacie ze strachu. Nie powiedziałam Dane’owi co się stało, pozostali też tego nie zrobili. Nadal mieliśmy kilka godzin zanim tam dotrzemy, ale ja już wyobrażałam sobie, co się wydarzy. Sam musiał myśleć o tym samym, bo wymamrotał – Jeszcze kilka godzin i wszyscy będziemy trupami. Poza tobą oczywiście. Przewróciłam oczami. – On ci nic nie zrobi. 98

Odszepnął – Pozwoliłem ci wejść z nim do tamtego namiotu! Dane wypruje mi flaki i będzie się cieszył każdą minutą. Mogłam słyszeć przed nami Jordan mówiącą Dane’owi, jakie to miłe, że nie obchodzi go jak blisko jestem z innym mężczyzną. Suka. Chciała zacząć jakieś gówno, wiedziałam to. 4 Odwróciłam się do Jase’a, który szedł po mojej drugiej stronie – Nie mógłbyś jej czymś zająć? Zdusił śmiech, kręcąc głową w rozbawieniu. – Dane jej nie chce. Kontroluj swoją zazdrość księżniczko. Wydałam z siebie dźwięk oburzenia. – Jestem tak bardzo nie zazdrosna. - Mężczyzna, który szedł za mną roześmiał się. Obniżyłam ton głosu i zdecydowałam się zmienić temat. – Czy jest jakakolwiek droga, dzięki której moglibyśmy ominąć obóz Aarona? Jase potrząsnął głową. – Tamte szlaki nie są bezpieczne. Myślisz, że dlaczego musieliśmy przejść akurat tamtędy? On też to wie. Dlatego drań założył obóz właśnie w tym miejscu. - Tak w ogóle to kim on do cholery jest? - Kto wie – odpowiedział Jase. – Uważa się za kogoś w rodzaju władcy. - Nie za dobrego – powiedziałam. Zauważyłam Larsa i Ginę idących ramię w ramię obok Dane’a. – Co się tam dzieje? Sam nie uniósł głowy. – To skomplikowane. Spojrzałam na Jase’a, zastanawiając się jak dużo mogę powiedzieć w jego obecności. Uniósł dłonie do góry. – Wiem o wszystkim. Nie jestem głupi. Myślę, że teraz wszyscy wiedzą, że Sam i Lars coś do siebie mają, po tym jak się przytulili w ten sposób. Chrząknęłam znacząco. – Czy ty i Gina… - Nie – odpowiedział Sam. – Nie interesują mnie laski. A jeśli by tak było, to byłbym zainteresowany tobą Olivio. Spojrzałam na mojego najlepszego przyjaciela. – Jesteś tak cholernie słodki. Wzruszył szerokimi ramionami. – To prawda. Zależy mi na Ginie jak na przyjaciółce, bo Larsowi oczywiście zależy na niej. - Ale wykopałbyś ją z łóżka? – wyszeptałam. Usłyszałam z drugiej strony jak Jase chichocze, więc odwróciłam się do niego – Nie jesteś taki zły, wiesz? Posłał mi drwiący uśmieszek. – Ty też jesteś w porządku księżniczko.

4

Przeczucia cię nie zawiodą kochana :P 99

- Myślę, że potrzebujemy grupowego uścisku. – Zatrzymałam się i owinęłam ramię dookoła Sama i Jase’a. – Dzięki za to, że zawsze tu dla mnie jesteście chłopaki. Wiem, że waszej dwójce mogę ufać. Jase wyglądał na zakłopotanego jak cholera, ale Sam uśmiechnął się do mnie z czułością. – Jest tylko jedna Olivia – powiedział, całując mnie w policzek. – Musimy więc o nią zadbać. Spojrzałam w przód i zobaczyłam, że Dane zatrzymał się i nas obserwował. – Wszystko w porządku? – zapytał, podchodząc do mnie. Skinęłam głową. – Wszystko świetnie. – Poza tą sprawą z Aaronem. Rzucił spojrzeniem między Sama i Jase’a, skinął raz głową i biorąc moją dłoń w swoją szedł dalej razem z nami. – Za jakąś godzinę zrobimy postój. Kobiety chcą chwilę odpocząć. Rozejrzałam się dookoła. – Ze mną w porządku. Kto chce odpocząć? - Obserwowałam Ginę by się upewnić, że wszystko gra. - Dane, kiedy możemy się zatrzymać? – zawołała Jordan, tupiąc jedną stopą. Samo jego imię wychodzące z jej ust powodowało, że miałam ochotę ją udusić. - Oczywiście – wymamrotałam pod nosem. - Nie dotknąłbym jej nawet 3-metrowym kijem – usłyszałam jak mówi Jase, co sprawiło, że wyszczerzyłam zęby w uśmiechu. Dłoń Dane’a zacieśniła uścisk na mojej. – Rozmawialiśmy o tym. - Czy ona idzie z nami do zamku? – zapytałam. Zamek był pełen, ale zawsze robiliśmy miejsce. Niedługo nikt nie będzie miał prywatnego pokoju, biorąc pod uwagę sposób w jaki wpuszczaliśmy ludzi do środka. Z 50 mężczyzn, 30 kobiet i 20 dzieci, mieliśmy szczęście, że zamek był ogromny. Dane westchnął. – Olivio. Nie mogę jej tutaj zostawić, bo jej jedynym przestępstwem jest to, że ją pieprzyłem. Dawno temu. Zanim cię poślubiłem. - Dane! Bolą mnie stopy! – zawołała ponownie. 5 - Dlaczego ona zachowuje się tak, jakbyś był jej chłopakiem, który zajmuje się wszystkimi jej potrzebami? – warknęłam. - Olivio…

5

Ja nie byłabym taka cierpliwa. Wzięłabym jakąś siekierę i byłoby po sprawie. Jak cię kochanie stopy bolą to utniemy i po kłopocie xD Wiem, wiem… mało humanitarne :D 100

- Idź i się nią zajmij Dane, zanim będzie wrzeszczała wystarczająco głośno, by znalazła nas jedna z tych bestii. Przeklął. – Kochanie wiesz, że… - Dane! – wrzasnęła ponownie. - Proszę idź – powiedziałam mu. – Palce zaczynają mnie świerzbić. – Trzymałam swój łuk i byłam o krok od wyciągnięcia strzały. - Powiem jej żeby się zamknęła i wracam. Ty i ja będziemy mieli kolejną rozmowę. – Odszedł szybkim krokiem w jej stronę. - Jest wkurwiająca jak cholera – mruknął Jase. – Musi być niesamowita w obciąganiu. Walnęłam go w ramię. Przyciągnął mnie do siebie i rozczochrał włosy. Mimo wszystko miałam większe problemy niż Jordan. Aaron będzie chciał albo mnie pieprzyć albo zabić. Nie wiedziałam co byłoby gorsze.

101

Rozdział 18 - Dobrze się czujesz? – zapytał mnie Dane. – Wyglądasz jakbyś oczekiwała, że zaraz ktoś wyskoczy i na ciebie napadnie. Jestem tu, jestem czujny. Możesz się rozluźnić Olivio. Jesteś bezpieczna. – Wyglądał na nieco urażonego tym, że nie czuję się w jego obecności w stu procentach bezpieczna. - Czuję się przy tobie bezpieczniej niż przy kimkolwiek innym na tym świecie Dane – powiedziałam szczerze, wiercąc się w miejscu. – Jest coś, o czym ci nie powiedziałam. Natychmiast się zatrzymał i chwycił mnie za nadgarstek. – O co chodzi? Wszystko w porządku? – Spojrzał w dół na mój brzuch, poczułam, że moje policzki robią się czerwone. - Nie jestem w ciąży. Podniósł wzrok. – Więc co się stało? - Aaron… - przerwałam i odwróciłam spojrzenie. Dane chwycił mój podbródek i zmusił mnie bym popatrzyła na niego. – Co z tym kretynem? Splotłam dłonie razem. – Można powiedzieć, że pozbawiłam go przytomności, kiedy cię szukaliśmy. Więc, gdy zobaczy mnie ponownie, to będzie chciał mnie zabić. – No i już, powiedziałam to. Okej, może pominęłam to i owo, ale tylko dlatego, żeby Dane się nie wkurzył. - Pozbawiłaś go przytomności? – zapytał z rozszerzonymi oczami. – Widziałem dorosłych mężczyzn sikających przy nim w gacie ze strachu, a ty go znokautowałaś? Skrzywiłam się. – Cóż, on właściwie się tego nie spodziewał. Chrząknął znacząco na ten komentarz. – Jestem pewien, że teraz wie by cię nie lekceważyć. - To pewnie ubodło jego dumę – powiedziałam. – Wiem jacy są mężczyźni. Może nawet nie powiedział swoim towarzyszom co się stało. – Jego koledzy prawdopodobnie myśleli to, co chciałam żeby myśleli, czyli, że wypieprzyłam go do nieprzytomności i sobie poszłam. Zamiast tego złamałam umowę, powaliłam go i wyniosłam się stamtąd w cholerę. Mimo wszystko, jeśli Aaron zachował dla siebie to, 102

co stało się naprawdę, może będzie to moim ratunkiem. Mężczyźni mogliby się zastanawiać dlaczego był nieprzytomny zaraz po tym, jak wyszłam, a to oznaczałoby, że musi im coś wyjaśnić. Dane posłał mi drwiący uśmieszek. – Nie przejmuj się Aaronem. Boi się mnie jak cholera i jeśli chce żyć to nawet nie spojrzy w twoim kierunku. - Co jeśli jego grupa zechce walczyć? - Wtedy skopiemy im tyłki. I tak przewyższamy ich liczebnie. - Mimo wszystko mamy tutaj kobiety. Gina, Jordan i jej dwójka przyjaciół nie może walczyć. Zaczął masować delikatnie moją szyję, sprawiając, że zajęczałam z przyjemności. – Zajmę się tym. W tym momencie nie musisz się przejmować żadną z tych rzeczy. - I tak to robię. - Jestem tutaj. Sam i Jase również. Wyatt. Czy muszę wymieniać imiona wszystkich mężczyzn, którzy są gotowi przyjąć za ciebie kulę? - Właśnie o to chodzi – próbowałam wyjaśniać. – To nie o siebie się martwię. Chodzi mi o wszystkich. Nie chcę by ktokolwiek został ranny i jestem pewna jak cholera, że nie chcę by narażali dla mnie swoje życie. Kontynuował swój masaż, przez co chciałam zatrzymać się, zrobić sobie przerwę i położyć się na trawie. – Za bardzo się martwisz. Dobrze jest czasami przekazać komuś kontrolę Olivio. - Oddałam ci kontrolę w sypialni – zadumałam się. – To wszystko na co mogę się zgodzić. Dane wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Okej, teraz sprawiasz, że jestem napalony. Uśmiechnęłam się szeroko. – Będę szczęśliwa by móc się tym zając przy pierwszej nadarzającej się okazji. - Trzymam cię za słowo – warknął, kończąc masaż i dając mi klapsa w tyłek. Oplotłam ramię dookoła jego talii i kontynuowaliśmy spacer. - Jakim cudem zdołałeś przekonać Jordan żeby się zamknęła? – zapytałam. - Powiedziałem jej, by wołała Larsa jeśli będzie czegoś potrzebować. Jedno spojrzenie na niego i trzyma usta zamknięte. Na dodatek Gina mogła jej powiedzieć, żeby się odwaliła. Wiedziałam, że kocham tą dziewczynę.

103

Po czymś co wydawało się 10 godzinami marszu, chociaż w rzeczywistości było znacznie mniej, doszliśmy do obozu Aarona. Zdecydowaliśmy, że będziemy się trzymać jego obrzeży, zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że i tak zostaniemy zauważeni, ale byliśmy ciekawi co zrobią. Wiedziałam kiedy mężczyźni mnie zauważyli. Rozległy się gwizdy i krzyki. – Wróciłaś po więcej? – zawołał jeden z nich. – Wypieprzysz go znowu do stanu śpiączki? – roześmiał się inny. Jasna cholera. Czy musieli być tacy głośni? Rzuciłam spojrzenie w kierunku Dane’a, na twarzy którego widniała czysta furia. Jego szczęka była tak mocno zaciśnięta, że groziła złamaniem, a w okolicy jego lewego oka pojawił się lekki tik. Żyły na jego szyi wyglądały jakby zaraz miały wyskoczyć. - O czym oni do kurwy mówią? – zapytał, unosząc dłoń do góry i tym samym dając znak wszystkim by się zatrzymali. Kurwa. - Oni myślą, że ja… ale ja nie.. no i … Aaron wypadł jak burza ze swojego namiotu, jego spojrzenie natychmiast mnie odnalazło. Gdy mnie zobaczył, kiwnął na mnie palcem. Dane, widząc to, stanął przede mną, zasłaniając mnie. - Jest jakikolwiek powód, dla którego oddychasz w kierunku mojej żony? – warknął, sprawiając, że podskoczyłam. Cholera, naprawdę mógł być straszny jeśli chciał. - Żony? – usłyszałam jak mówi Aaron, brzmiąc na zszokowanego. – Chcesz mi powiedzieć, że ta drobna blondynka to twoja żona? Dane podszedł do Aarona, ciągnąc mnie za sobą. – To jest dokładnie to, co chcę powiedzieć, Więc, czy mamy tu jakiś problem? Bo z tym gównem, które właśnie słyszałem od twoich mężczyzn, jeśli szukasz walki to chętnie ci ją dam. Cholera, może to nawet ja szukam walki. Skrzywiłam się na niezdolną do pomylenia z czymkolwiek innym złość, którą podszyty był ton jego głosu. - Nie chcemy żadnej walki – odpowiedział Aaron, posyłając spojrzenie w kierunku naszych mężczyzn. – Zabieraj ją i wypierdalaj stąd. Dane odwrócił się i przekazał mnie Samowi, mówiąc mu coś cicho samym spojrzeniem. Sam odciągnął mnie z dala od dwóch mężczyzn. – Co do cholery Sam?

104

Zanim zorientowałam się co się dzieje, Dane walnął Aarona prosto w szczękę. Aaron upadł na ziemię, ale uniósł dłoń do góry, kiedy jego mężczyźni zaczęli zbliżać się do Dane’a. - Wypowiedz jeszcze raz chociaż jedno słowo do mojej żony, a wszyscy w tym obozie będą martwi. – Dane podszedł do mnie, przyciągnął mnie do siebie i krzyknął – Idziemy, zanim zmienię zdanie. Wynieśliśmy się stamtąd w cholerę. ********** Po tym jak opowiedziałam Dane’owi wszystkie paskudne szczegóły, co dokładnie wydarzyło się z Aaronem, czułam się okropnie obserwując, jak Jase i Sam dostają od niego w szczękę. Był zły. Nie, to nie jest właściwe słowo. Był wściekły. Furia wręcz sączyła się z niego. Kiedy powiedziałam mu, że Aaron widział mnie nagą i dotykał moich piersi, to próbował wpaść jak burza ponownie do jego obozu żeby go zabić. Musiałam przemówić mu do rozsądku, ale było ciężko. – Zrobiłam to, co musiałam zrobić by nas stamtąd wydostać i by nikt nie został ranny. Albo zgwałcony – powiedziałam. Siedział na długiej kłodzie drewna z głową opartą na dłoniach. – On cię kurwa dotknął. Nikt cię nie dotyka Olivio. Widział cię nagą do cholery! Mówię ci to teraz, że następnym razem jak go zobaczę, facet jest martwy. - Dane… - Martwy! – warknął. Przeciągnęłam dłonią przez jego długie splątane włosy. – To już koniec. - Nie mogę teraz tego kurwa znieść Olivio – powiedział przez zaciśnięte zęby, wstając. – Muszę być przez chwilę sam. Muszę się uspokoić. - Dane… - Jeśli tu zostanę to zrobię coś, czego później będę żałował. Patrzyłam jak idzie wściekły przez wysoką trawę. Walną pięścią w pień drzewa, które mijał. Siadając na miejscu, które właśnie opuścił, westchnęłam ciężko. Przynajmniej nikt nie został zabity. ********** Obudził mnie głośny odgłos warczenia. Unosząc głowę i rozglądając się dookoła, zdałam sobie sprawę, że zasnęłam przy kłodzie. Cholera.

105

Podciągnęłam się do góry, chwyciłam swój nóż i wśliznęłam się za drzewo. Powoli odwracając głowę w prawo, natychmiast zauważyłam źródło warczenia – to był jeden z tych bear-rexów. Widziałam tylko ostre zęby, ciemne futro i żółte oczy. Ten wydawał się nawet większy niż poprzedni. Wierciłam się w miejscu. Jak do cholery miałam się w tego wygrzebać? Nie miałam nawet przy sobie łuku i strzał. Mogłabym rzucić nożem w jego serce, ale kto wie jak głęboko utkwi ostrze. Nie było takie duże. - Olivia! – usłyszałam Dane’a wołającego z miejsca gdzieś za plecami bestii. – Uciekaj! Nie uciekłam. Zamiast tego, chwyciłam mocniej nóż. Patrzyłam w przerażeniu jak Dane wskakuje na plecy bestii i dźga ją nożem prosto w serce. Bestia chwyciła Dane’a, pociągnęła go przed siebie i rozdarła mu gardło. Zaczęłam biec w ich kierunku, ale było za późno. Krew była dosłownie wszędzie. Dane leżał na ziemi, nieprzytomny z rozszarpanym gardłem. Był martwy? Ból w mojej klatce piersiowej utrudniał oddychanie. Stałam tam dysząc, próbując złapać chociaż trochę powietrza, nie przejmując się obecnością bestii. Jeśli umarłabym teraz, myślę, że nie zrobiłoby mi to różnicy. W końcu zmusiłam moje nogi do ruchu, podbiegłam do Dane’a i kucnęłam przy jego ciele. Chwyciłam nadgarstek Dane’a. Nie było już życia w jego ciele. Odsuwając mu włosy z twarzy drżącymi palcami, zaczęłam płakać. Potrząsnęłam nim. Nie obudził się. - Obudź się Dane – wyszeptałam ochryple. – Musisz się obudzić. Jest niezniszczalny. Nie może umrzeć. Po prostu nie może. Nie pozwolę mu. Spojrzałam w górę, ale bestia zniknęła. A ja straciłam… wszystko. ********** - Olivio obudź się. – Ktoś delikatnie mną potrząsnął. Otwierając oczy, ujrzałam nad sobą znajome piwne spojrzenie. Widziałam wyraźnie tylko część jego twarzy w świetle księżyca. – Płakałaś przez sen – powiedział, marszcząc brwi. – Co się stało kochanie? Usiadłam i rozejrzałam się dookoła. Spaliśmy pod drzewem i wszyscy byli blisko. Kilku mężczyzn siedziało przy ognisku, niezbyt daleko. - To był sen? – wyszeptałam, patrząc na Dane’a. Oplotłam go ramionami i przyciągnęłam do siebie tak blisko, jak tylko mogłam. – Myślałam, że cię straciłam. 106

- Jestem tutaj Olivio – powiedział delikatnie, całując mnie w czubek głowy. – To był tylko zły sen. Pamiętałam, że Dane odszedł będąc okropnie zły, ale wrócił niecałe 10 minut później. Zjedliśmy coś, umyliśmy się i poszliśmy spać. To wszystko musiało mi się przyśnić. Dzięki Bogu za to. Dane wciągnął mnie na swoje kolana, więc siedziałam na nim okrakiem. Oplatając mnie ciasno ramionami, wymruczał – Śpij. Trzymam cię. Jesteś bezpieczna. I tak było.

107

Rozdział 19 Zabiłam swojego pierwszego zombie w drodze powrotnej do domu. Ścięłam mu głowę długim mieczem, który dał mi Dane. Otoczyli nas w trójkę, ale na szczęście nikt nie został ugryziony. - Poradziłaś sobie bardzo dobrze – powiedział Sam z dumą w głosie. Nawet Jordan posłała mi bardzo niechętne skinięcie głową, nie żebym go potrzebowała. Spojrzałam na Wyatta, który wiózł część zapasów w małym wózku. – W porządku? Skinął głową, czerwieniąc się. Dane uśmiechnął się krzywo. – Nie zawstydzaj faceta. - Pcha ten ciężki wózek przez cały dzień. Czy ktoś nie mógłby go zmienić? - Ja mogę – powiedział Lars, zamieniając się miejscami z Wyattem. Wyszczerzyłam się na Wyatta, który otarł pot z czoła i wyraźnie unikał mojego spojrzenia. - Wyatt potrzebuje dziewczyny – wyszeptałam do Dane’a. Spojrzał na mnie jakbym oszalała. – Co, teraz jesteś swatką? Uśmiechnęłam się, sugestywnie poruszając brwiami. – Mama Regana jest singielką, no i niezła z niej laseczka. Dane tylko potrząsnął głową. – Najpierw wróćmy do domu w jednym kawałku. Machnęłam dłonią przed sobą, marszcząc brwi. – Masz na myśli tych kilku mizernych zombiaków? Zabiliśmy je w jakieś trzy sekundy. Rozbawione piwne oczy ostrzegły mnie. – Nie rób się zbyt pewna siebie Olivio. Gina zatrzymała się obok mnie, chwytając za ramię. – Lars mówi, że za jakieś dwie godziny będziemy w domu. Wypuściłam powolny oddech.

108

Po raz pierwszy w życiu nie mogłam się doczekać, by zobaczyć te mury. Leżałam na plecach naga, na naszym łóżku. Dane się rozbierał, jego spojrzenie nie opuszczało mnie ani na chwilę. Oboje wykąpaliśmy się, jak tylko dotarliśmy do zamku. Gdy sprawdziliśmy już wszystko i wszystkich, Dane powiedział mi bym poszła do łóżka i poczekała na niego. Więc byłam tu, naga dla niego i czekałam aż do mnie dołączy. - Piękna – wyszeptał, jego spojrzenie wędrowało po moich piersiach, płaskim brzuchu i rozchylonych udach. – Lekkomyślna ale piękna. – Nie myślałam, że byłam lekkomyślna, lecz w tym momencie nie chciałam się kłócić. Chciałam tylko by był we mnie. – Dla mnie naraziłaś się na niebezpieczeństwo – powiedział, masując swojego kutasa. Jasna cholera, to było gorące. – Powiedziałem, że wrócę, ale mi nie uwierzyłaś – kontynuował. Mimo to nie uniosłam wzroku, który był nadal skupiony na jego wspaniałym penisie. – Myślałaś, że zostawiłbym cię samą? - Jeśli byłbyś ranny, nie miałbyś zbyt dużego wyboru – zdołałam powiedzieć. – Życie i śmierć nie zawsze są wyborem. Spojrzałam w górę, by zobaczyć jego drwiący uśmieszek. – Nie doceniasz mnie żono. - Nigdy – odpowiedziałam, oblizując usta. Czy teraz nadal zamierzasz kontynuować drażnienie mnie? Czy może podejdziesz tutaj i pokażesz mi jak bardzo mnie kochasz. – Skrzywiłam się, kiedy te słowa opuściły moje usta. – Miałam na myśli… ummmm… - Taaa, nie było możliwości, żeby to uratować. - Wiesz, to prawda – odpowiedział cichym głosem sprawiając, że moje serce zaczęło głośno walić w piersi. Puścił swojego kutasa i wszedł na łóżko, siadając okrakiem na mojej talii. – Kocham cię. Kochałem od naszej pierwszej rozmowy. Jesteś piękna, silna. Zniewalająca. Jak mógłbym nie? – Byłam zszokowana, odebrało mi mowę. – Nie masz nic do powiedzenia? Uśmiechnął się chłopięco, co sprawiło, że kąciki moich ust uniosły się. – Byłeś mi przeznaczony – zdecydowałam się powiedzieć. Jego oczy uśmiechnęły się do mnie. – Zostałem zmuszony do małżeństwa. Nie widziałem więc czym ono było naprawdę, błogosławieństwem. - Też cię kocham Dane – wyszeptałam i uniosłam się, by ucałować jego usta. – Zawsze kochałam i zawsze będę. - Zamierzam trzymać cię za słowo – odpowiedział zanim pocałował mnie tak, jakby zależało od tego jego życie. Jego dłonie zawędrowały w dół do moich piersi, ciągnąc za sutki. Potem podążyły za nimi jego usta, lizał moje piersi, jego palce przesunęły się jeszcze niżej, zatapiając się we mnie. – Taka mokra – warknął delikatnie, unosząc palce. Mogłam zobaczyć swoją wilgoć na jego dłoni i jęknęłam, kiedy wtarł ją w jeden z moich sutków, a następnie zlizał. 109

- Myślę, że właśnie doszłam – powiedziałam, czując się niesamowicie podniecona. Dane zachichotał i uniósł się na swoich kolanach. Wiedząc czego chce, odwróciłam głowę i szeroko otworzyłam usta, chcąc go posmakować. Biorąc go tak głęboko, jak tylko mogłam, zaczęłam go ssać i pozwoliłam mu przejąć kontrolę nad ruchami do przodu i do tyłu. - Dobra dziewczynka – powiedział ochryple, głowa opadła mu do tyłu. Sięgnęłam w dół i chwyciłam jego jądra, bawiąc się nimi delikatnie. Gdy się odsunął, otworzyłam oczy i popatrzyłam na niego. – Dojdziesz przynajmniej trzy razy zanim ja skończę – powiedział, błyskając swoimi białymi, prostymi zębami. Położył się na łóżku i odwrócił głowę w moją stronę – Usiądź na mojej twarzy Olivio. Moje oczy się rozszerzyły. Przygryzając dolną wargę, podniosłam się i kucnęłam okrakiem nad jego twarzą. Opierając się o ścianę, obniżyłam się, dopóki moja cipka nie była na jego ustach. Od razu zaczął mnie konsumować, używając swoich ust i języka w sposób, który powinien być nielegalny. Doszłam raz, potem drugi, zanim chwycił moje biodra i pociągnął mnie w dół, wślizgując się we mnie jednym długim i mocnym pchnięciem. – Ujeżdżaj mnie – zażądał, wycierając usta wierzchem dłoni. Poruszałam biodrami w górę i w dół, biorąc go w siebie i kochając każdą sekundę. Odrzuciłam głowę do tyłu, moje dłonie zacisnęły się na jego silnych udach. Usiadł i zaczął ssać moje sutki, sprawiając, że moje uda drżały. W końcu, kiedy miałam już dojść po raz trzeci uniósł mnie i ustawił na kolanach. Dociskał kutasa do mojego wejścia, a ja wiłam się pod nim i chciałam go ponownie wewnątrz mnie. Pchnął tam mocno, że przesunęło się łóżko, uderzał we mnie znowu i znowu. Doszłam krzycząc jego imię. Podążył za mną kilka pchnięć później, mówiąc jak bardzo mnie kocha. Czułam się kochana. Czułam się jakbym była w siódmym niebie. Świat był pusty, ale moje serce było pełne. Wolałam żyć na takiej Ziemi, kompletnie zniszczonej, z Danem u mojego boku, niż na takiej, jaka była wcześniej, ale bez niego. Byłam szalenie zakochana i na szczęście, nie byłam jedyna. ********** Siedziałam na zewnątrz, obserwując bawiącego się Regana i inne dzieci, jedząc kwiaty miodne, które przyniósł mi Dane. Oczywiście podzieliłam się nimi i teraz zostało mi tylko pięć. - Olivio patrz! – zawołał Regan, celując z łuku i trafiając strzałą w tarczę. Co za mały mistrz. Krzyknęłam radośnie i zamachałam kwiatami w powietrzu. 1 Nagle przypomniałam sobie, że nie zapytałam dr Jamesa o lekarstwa, które przynieśliśmy i 1

Okeeeej… już to sobie wyobrażam jak majda tymi kwiatkami aż się płatki sypią xD 110

czy będą dla niego przydatne, pożegnałam się więc z Reganem oraz pozostałymi dziećmi i poszłam do jego gabinetu. Kiedy usłyszałam podniesione głosy, zatrzymałam się i zaczęłam nasłuchiwać: - Nie możesz mi ciągle grozić. – To był doktor. - Po prostu trzymaj gębę na kłódkę i wszystko będzie w porządku. – Ten głos też znałam. To był Lars. Co do cholery się tam działo? Słuchałam dalej, ale nikt się już nie odezwał. Zamiast tego Lars wyszedł z gabinetu doktora i zobaczył, że stoję pod drzwiami. Próbowałam zachowywać się zwyczajnie. – Hej, czy doktor James jest u siebie? Lars studiował mnie wzrokiem. – Jak długo już tutaj jesteś? Rozejrzałam się dookoła, wzruszając ramionami. – Właśnie przeszłam przez hall, dlaczego pytasz? Jego twarz przybrała łagodniejszy wyraz. – Bez powodu i tak, jest u siebie. Widziałaś Sama? - Pomaga zbudować domek na drzewie dla dzieci – powiedziałam, podchodząc do przodu i stukając do drzwi. – Pewnie potrzebują pomocy, jeśli nie jesteś zajęty. - Pójdę tam teraz – mruknął, przechodząc obok mnie. Otwierając drzwi, zastałam doktora stojącego przy oknie i patrzącego w nie. – Hej – powiedziałam. – Zapomniałam zapytać o te lekarstwa, które znalazł Dane. Podskoczył i odwrócił się do mnie. – Olivia. Nie przejrzałem ich jeszcze dokładnie, ale zauważyłem antybiotyki i środki do dezynfekcji, które mogą być przydatne. - To dobrze – odpowiedziałam. – Wszystko w porządku? Wyglądał na zagubionego w myślach i czułam, że coś jest nie tak. Westchnął ciężko, ale skinął głową. – Wszystko dobrze. Kilkoro dzieci ma okropny kaszel i nie wiem co mogłoby im pomóc. Czytałem, że sok z ananasa byłby dobry, ale tego też nie mamy. Wyprostowałam się. – Widziałam kilka puszek krojonego ananasa w kuchni. Pójdę i dam je chorym dzieciom. Uśmiechnął się wtedy, nieco smutno. – Jesteś dobrą kobietą Olivio. Tak jak twój ojciec był dobrym mężczyzną. - Dziękuję – odpowiedziałam cicho. – Robimy co tylko możemy w takich czasach ja te. - Tak – mruknął. – Masz rację. 111

Rozdział 20 - Jeśli ona położy na nim rękę jeszcze raz – groziłam, wbijając wzrokiem sztylety w tył głowy Jordan. Gina roześmiała się. – Ona robi to celowo. Dane nawet nie zwraca na nią uwagi. Spojrzałam na moją przyjaciółkę i uniosłam brew. – Jak sprawy z Larsem? Wzruszyła ramionami. – Szczerze mówiąc to nieco dziwnie. To tak, jakby umawiał się ze mną i z Samem. – To było dokładnie to, co robił. – Mimo to nie chcę niczego poważnego – dodała nieobecnym głosem. – Jest też dobry w łóżku więc nie powinnam narzekać. Zmarszczyłam nos. – To wystarczająco dużo informacji, nawet więcej niż potrzebowałam. Co robiłaś cały dzień? - Robiłam świece – odpowiedziała. – Kończą się nam i potrzebujemy ich więcej. Myślę, że będziemy musieli siedzieć w ciemności tak długo, jak tylko możemy. Skinęłam głową. Ile czasu minie zanim zapasy się wyczerpią? Wtedy polowania staną się dłuższe i bardziej niebezpiecznie albo będziemy musieli żyć wyłącznie na polach. Ta myśl była nieco straszna. Okej, była przerażająca. - Możemy sobie poradzić – powiedziała Gina, przerywając tok moich myśli. Pchnęła lekko swoim biodrem w moje. – Zawsze sobie radzimy. Jaskiniowcy przetrwali, więc z pewnością my też możemy. Roześmiałam się na to stwierdzenie. – Tak długo jak rosną warzywa, myślę, że będzie w porządku. Ziemniaki są ważne. Nie mamy zbyt wiele mięsa, ale jakieś jest. Zawsze mogę polować na ptaki. Potarła swój brzuch. – Oddałabym wszystko za dużego indyka. Czy tutaj są jakieś indyki? Zaczęłam ponownie się śmiać i owinęłam ramię dookoła jej barków. – Możemy jednego poszukać. - Olivio – powiedział Dane, stając obok mnie. – Jesteś teraz zajęta? - Nie, dlaczego? 112

- Bo chcę posmakować twojej cipki – wyszeptał mi do ucha, przez co się zarumieniłam. - Ochhh, cóż… ja… uhhh… myślę, że mam chwilę czasu. Gina roześmiała się, zostawiając nas samych. - To dobrze – odpowiedział Dane, całując mnie w szyję. – Nie sądzę, że mógłbym czekać jeszcze dłużej, więc jeśli nie chcesz by ludzie zobaczyli małe show to powinniśmy iść do naszego pokoju. Teraz. Praktycznie tam pobiegliśmy. ********** - Nie masz żadnych dowodów – usłyszałam jak mówi Lars. Co działo się z Larsem ostatnimi dniami? Miałam dość prób ułożenia tego w jedną całość, więc podeszłam prosto do niego i doktora Jamesa. Stali przed gabinetem doktora, niedaleko miejsca, gdzie widziałam ich ostatnim razem, gdy rozmawiali. - Dowodów na co? – zapytałam, wędrując spojrzeniem pomiędzy nimi. Coś mi tutaj

umykało. Doktor James przełknął ciężko, nie przegapiłam też emocji jakie ukazały się na twarzy Larsa. Strach. – Nic – odpowiedział. – To sprawa między doktorem a mną. Spojrzałam na doktora Jamesa. – Czy wszystko w porządku? Spojrzał na podłogę, wzdychając. – On ma rację. Nie mam żadnych racjonalnych dowodów. - Dowodów na co? – zapytałam, marszcząc brwi w zmieszaniu. – Niech mi ktoś powie, co się tutaj dzieje! Doktor James spojrzał na drzwi do swojego gabinetu. – Wejdź do środka Olivio. Inni nie muszą tego słyszeć. Kiedy przechodziłam obok niego, Lars chwycił mnie za ramię. – On nie ma żadnych dowodów Olivio. Tylko swoje przypuszczenia. Lars był najlepszym przyjacielem Dane’a. Nie podobała mi się myśl, że miał coś na sumieniu, ale coś tu z pewnością było nie tak. – Okej, chcę tylko wiedzieć w czym jest problem. - Problem w tym – powiedział Lars przez zaciśnięte zęby – że doktor rzuca oskarżenia pod moim adresem, które mi się nie podobają. Bez żadnego cholernego dowodu. Kompletnie się w tym pogubiłam. – O co zostałeś oskarżony?

113

Doktor James otworzył drzwi i spojrzał na mnie, jego twarz miała zmęczony wyraz. – O zamordowanie twojego ojca. 2 ********** Doktor James powiedział mi, że podejrzewa iż mój tata został otruty. – Dlaczego myślisz, że to był Lars? – zapytałam, chcąc znać odpowiedź. Westchnął, przesuwając dłonią po pomarszczonej twarzy. – Lars przyniósł posiłki dla twojego ojca. On nalegał. Nie pytaj mnie dlaczego. Lars był z nim wtedy, gdy umarł, powiedział ci to? Potrząsnęłam głową. – Dlaczego dopiero teraz o tym słyszę? - Nie mam żadnego prawdziwego dowodu Olivio – mruknął. – Dopiero niedawno zorientowałem się jaki mógł być jego motyw. - Co masz na myśli? Oblizał wargi zanim odpowiedział. – Mówi się o tym, że Sam i Lars są razem. Myślisz, że twój ojciec pozwoliłby na to? Skrzywiłam się i potrząsnęłam głową. – Nie wiem. Prawdopodobnie nie. Miał obsesję na punkcie odbudowy naszej populacji. Jeśli zależałoby to od niego, każda kobieta byłaby teraz w ciąży. - Właśnie – odpowiedział doktor James. – Nie wiem co zrobiłby twój ojciec, ale nie sądzę by spodobało mu się to, że jego dwóch najlepszych mężczyzn jest w związku. - Więc myślisz, że to był powód, dla którego Lars chciał by był martwy? - Nie mam twardego dowodu, ale dokładnie tak myślę. Lars wiedział, że jeśli Dane obejmie władzę, to nie będzie miał z tym problemu. Dane taki nie jest. Skinęłam głową. Dane taki nie był. Akceptował wszystkich. – Muszę to przemyśleć. Pożegnałam się z doktorem Jamesem i szłam powoli w kierunku naszego pokoju. Zatrzymałam się, kiedy zauważyłam Larsa i Dane’a rozmawiających przyciszonymi głosami. - Nie zrobiłem tego – usłyszałam Larsa. – Znasz mnie Dane. - Wiem – odpowiedział Dane, pocierając swój kark. – Jak przyjęła to Olivia? - Nie wiem – dopowiedział Lars. – Ufa doktorowi. Na dodatek uważam, że nie podoba jej się to, iż jestem z Samem, więc może… Co takiego? Jak on śmiał! 2

O cholera…. O.O 114

- Ona taka nie jest – powiedział Dane, broniąc mnie. – Chce tylko by Sam był szczęśliwy i nie ma z tobą żadnego problemu. Lars posłał mu wymowne spojrzenie. – Uważa, że nie jestem dla niego wystarczająco dobry. Drań wkładał mi w usta słowa, których nie powiedziałam. Nie chciałam by Sam cierpiał i szczerze mówiąc nie podobał mi się sposób w jaki Lars był z Samem i Giną jednocześnie, ale nic nie mówiłam, bo to nie była moja sprawa. Nigdy nie powiedziałam ani nie dałam do zrozumienia Larsowi, że nie był wystarczająco dobry dla Sama. Dane oparł się o ścianę, jedną nogę miał ugiętą. – Olivia jest dobrą kobietą Lars. Jaki jest prawdziwy powód? - Powiedziałeś jej już? – nagle zapytał Lars. Powiedział mi co? - Powiedziałem jej o czym? – zapytał Dane. Lars zachichotał. – O proroctwie. Jak wielu rzeczy jeszcze jej nie powiedziałeś? Dane potrząsnął głową. – Nie wspomniałem jeszcze o proroctwie. Jej tata wierzył w to gówno, nie ona. - Taaa, przez ciebie – wymamrotał Lars, - Nie trzymam niczego w tajemnicy przed moją żoną – odpowiedział Dane. – Powiem jej w swoim czasie. - Powiedziałeś jej o Jordan, która się do ciebie przystawiała? Dane westchnął ociężale. – Nie. Nie chcę żeby Jordan skończyła martwa. Sapnęłam cicho. Chronił ją? Przystawiała się do niego? No i co z tym proroctwem? - Masz szczęście, że Olivia tego nie widziała – wyszczerzył się Lars. – Ona cały czas cię obmacywała. - Wiem – jęknął Dane. – Ona po prostu nie załapie aluzji. Powiedziałem jej, że nie jestem zainteresowany i nigdy już nie będę. Tak, uprawialiśmy dziki i szalony seks w przeszłości, ale to by było na tyle. Ona próbowała mnie kurwa pocałować i wzięła mnie z zaskoczenia. Widziałam na czerwono. Próbowała go pocałować? Ta suka się doigra. Zaraz po tym jak poradzę sobie z moim mężem i jego sługusem. Wychodząc zza ściany, tak by mogli mnie zobaczyć, zwęziłam oczy. – Cały czas cię obmacywała, prawda? 115

Lars wyraźnie się skrzywił, a twarz Dane’a zrobiła się blada. – Kurwa, Olivio. Mogę wyjaśnić. - Czas na wyjaśnienia się skończył Dane – wypaliłam, patrząc to na jednego, to na drugiego. Zaczęłam od Dane’a – Ile razy mówiłam ci, że ta suka cię pragnie, a ty zaprzeczałeś za każdym cholernym razem. Za każdym razem jej broniłeś. Jeżeli to wobec niej jesteś lojalny, a nie wobec mnie, to idź i bądź sobie z nią. Myślisz, że takie trudne jest dla mnie znalezienie innego faceta? Mojego ojca już tutaj nie ma – popatrzyłam na Larsa, gdy to mówiłam – Teraz ja ustanawiam zasady. Nie muszę z tobą być. Szczęka Dane’a napięła się i mówił przez zaciśnięte zęby – Kogokolwiek dotkniesz, umrze. Boleśnie. Chcesz narazić na szwank tych kilku mężczyzn, których mamy w zamku? - Pierdol się Dane – wrzasnęłam. – A ty – warknęłam, odwracając się ponownie do Larsa. – Jeśli dowiem się, że to ty zabiłeś mojego tatę, wykończę cię. Powoli. Jestem zdeterminowaną kobietą Lars. Dowiem się prawdy. Lars wyprostował się. – Nie mam nic do ukrycia. - Niech tak będzie – powiedziałam i odwróciłam się by odejść. - Olivio… - Zostaw mnie w spokoju Dane – krzyknęłam i odepchnęłam jego ramię, kiedy podszedł do mnie i próbował mnie chwycić. – Nie dotykaj mnie. Zignorowałam ból, który pojawił się na jego twarzy. – Kochanie posłuchaj… -Nie. – Pozwoliłam by to jedno słowo było podszyte bólem. Byłam zraniona. Ukrywał to wszystko przede mną, chronił kobietę, która nie była mną. Czy on w ogóle mnie pragnął? Czy to było tylko z powodu mojej pozycji? Z powodu mojego ojca? Czy nadal zależało mu na Jordan? Nie wiedziałam. Pozwoliłam mu mieć dziki i szalony seks z jego byłą. Potrzebowałam czasu by o tym wszystkim pomyśleć.

116

Rozdział 21 Leżałam w łóżku Sama, użalając się nad sobą, gdy do środka wparował Dane. - Daj mi minutę – powiedział do Sama, który rzucił mi spojrzenie szukając aprobaty. Skinęłam głową, a Sam wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Dane usiadł na łóżku, opierając łokcie na kolanach. – Kiedy pierwszy raz przybyłem do zamku – powiedział – zobaczyłem cię. Byłaś piękna, młoda. Jak księżniczka. Długie blond włosy, niewinny wyraz twarzy. Chroniona. Nie miałaś pojęcia co dzieje się wewnątrz tych murów lub poza nimi. Gdy twój tata wspomniał, że chce cię wydać za Finna, wiedziałem, że nie mogę na to pozwolić. Moje oczy się rozszerzyły. Finn był starszym facetem, miał około 45 lat i zmarł w zeszłym roku. Tata chciał żebym za niego wyszła? On był taki stary! - Dokładnie – wymamrotał Dane, patrząc na mnie. – Finn był wystarczająco stary, żeby być twoim ojcem. Coś było w tym nie tak. Nie podobało mi się to. Wiedziałem, że Evan był przesądny, więc kiedyś coś tam zwyczajnie wspomniałem. Na temat proroctwa, o którym mi powiedziano. Wymyśliłem to tak, by wyglądało na to, że możesz wyjść za mąż dopiero w swoje 21 urodziny, a twój pierwszy syn ocali ludzkość. 3 Sapnęłam. – Wymyśliłeś to proroctwo? Drgnął. – Tak, wydaje mi się, że właśnie to zrobiłem. Moje usta drgnęły lekko. – Ocaliłeś mnie od wyjścia za mąż za starca i w zamian za to, lata później, ja wybieram ciebie na męża. - Wiem – odpowiedział, uśmiechając się drwiąco. – Ironia, nie prawdaż? Zaplanowałem sobie własną przyszłość, ocalając ciebie przed nim. Mimo wszystko nie postąpiłbym inaczej. To tylko dowodzi, że byłaś mi przeznaczona. - Dlaczego mi nie powiedziałeś? Wzruszył ramionami. – Myślę, że nie przyszło mi to do głowy. Nigdy nie miałem zamiaru tego przed tobą ukrywać. Nigdy celowo bym cię nie skrzywdził Olivio.

3

Teraz to mi się przypominają wszystkie te filmy typu: Obcy, Transformers, Pojutrze, itd.. itp.. xD 117

Moja twarz przybrała smutny wyraz, kiedy przypomniałam sobie, co podsłuchałam na temat Jordan. – Wiedziała, że jesteś żonaty, a mimo to próbowała cię pocałować. A ty mi o tym nie powiedziałeś Dane. Jak mam ci ufać, skoro nie mówisz mi takich rzeczy? - Nie chciałem żebyś się martwiła – westchnął. – Popełniłem błąd. Spieprzyłem. Powinienem ci powiedzieć od razu, kiedy to się wydarzyło, ale tego nie zrobiłem. Nie podobał mi się jej dotyk Olivio. Powiedziałem jej żeby zostawiła mnie w spokoju. - Słuchanie takich rzeczy, boli – odpowiedziałam delikatnie. – Wiesz, że nie podobał mi się sposób, w jaki się przy tobie zachowywała. A ty nadal stałeś po jej stronie. - Nie byłem po jej stronie – odpowiedział, kręcąc głową. – Stoję zawsze po twojej stronie. Zawsze. Jesteś silna Olivio, ale ona nie. – Chwycił moją twarz w swoje dłonie, a ja nie mogłam nic na to poradzić i automatycznie się do niego przysunęłam. – Nie mogłem jej tam zostawić, bez względu na wszystko. Nie mogłem mieć tego na sumieniu. Wyraziłem się jasno, że jestem zajęty i szczęśliwy. Mam na twoim punkcie cholerną obsesję Olivio. Nie chcę nawet patrzeć na nikogo innego. - Nie chcę martwić się o to, co robisz, kiedy nie jestem z tobą. Zaufanie jest wszystkim Dane. Przełknął ciężko. – Wiem. Ona nic dla mnie nie znaczy, myślę, że to dlatego nie przeszkadzało mi to, gdy była w pobliżu. Ale jeśli jakiś mężczyzna byłby w ten sposób z tobą, to miałbym ochotę go zabić, więc rozumiem. - Nie lubię jej i to jest do dupy, bo ona jest teraz jednym z moich ludzi – powiedziałam, zakrywając ramieniem oczy. – Okazała mi brak szacunku poprzez dobieranie się do ciebie. Jego dłoń dotknęła mojego uda. – Przestań się złościć kochanie. - Zostaję tu na noc – ogłosiłam. – Chcę być sama. Jego twarz posmutniała. – Masz na myśli, że chcesz być z dala ode mnie – odpowiedział suchym tonem. – Moja matka zawsze mi mówiła, że kiedy się ożenię, to nie mogę pozwolić by moja żona szła spać zdenerwowana. Poza tym, nie chcę spać bez ciebie. Dane rzadko wspominał rodziców, więc byłam zaskoczona, że przywołał teraz swoją matkę. Wiedziałam, że zmarli, kiedy wirus pierwszy raz dotarł do naszego kraju. - Dane… - Pozwól mi cię trzymać – powiedział cicho. – Proszę. To ‘proszę’ ujęło mnie. – Okej. – wyszeptałam. Chwycił mnie w ramiona jak pannę młodą i zaniósł do naszego pokoju. Gdy trzymał mnie blisko swojego ciała, wyszeptał – Kocham ciebie i tylko ciebie. Widzę tylko 118

ciebie. Czuję tylko ciebie. Mógłbym przeszukać cały pierdolony świat i nie znalazłbym nikogo innego, kto byłby dla mnie odpowiedni. - Dane… - Nie masz powodu, by martwić się o mnie w ten sposób Olivio – powiedział. – Nie wiem czy kiedykolwiek jakikolwiek mężczyzna kochał kobietę tak bardzo, jak ja kocham ciebie. On naprawdę sprawiał, że trudno było się na niego złościć, prawda? - Poradzę sobie z nią – odpowiedziałam mocnym głosem. – A ty nie będziesz się do tego mieszał. Pocałował mnie w skroń. – Nie rozumiesz o co mi chodzi kochanie. Nie zależy mi na niej bardziej niż na każdej kobiecie jaka znajduje się w tym zamku, okej? Ale dobrze, cokolwiek zechcesz. 4 Westchnęłam. – Ciężko jest się na ciebie złościć. - Możesz się złościć ile chcesz. Ja po prostu nie chcę żebyś cierpiała, zwłaszcza, kiedy ja jestem tego powodem. Jeśli byłby to ktoś inny, to skopałbym im tyłki. - Dane. - Tak? - Pocałuj mnie – zażądałam. Zrobił to i cały świat się rozpłynął. ********** Gdy poszłam do Jordan następnego ranka, ostatnią rzeczą jaką się spodziewałam, że będzie robić, było uprawianie seksu. Z Wyatt’em. Przy szeroko otwartych drzwiach, - Jasna cholera! – sapnęłam, odwracając się i zamykając oczy. – Mogłaś zamknąć te pieprzone drzwi! - Lubię dreszczyk bycia przyłapaną – odpowiedziała, śmiejąc się za moimi plecami. Odwróciłam się ponownie, tym razem oboje byli zakryci. Wyatt naciągnął prześcieradło pod samą brodę, na co chciało mi się śmiać. Jordan wręcz przeciwnie, jedna z jej piersi była całkowicie na wierzchu, a ona wydawała się z tego dumna. - Słyszałam, że próbowałaś uderzać do mojego męża – powiedziałam, zakładając ręce na klatce piersiowej. – Myślałam bardzo długo nad tym, jak na to zareagować i przyszło mi do głowy tylko jedno rozwiązanie. 4

Noooo.. stary ale z ciebie pantoflarz xD przyznaj się, po prostu nie chcesz żeby nasza O. wykopała cię na zbity pysio z łóżka xD :D 119

- Co? – zapytała z lekkim znużeniem. – Nie możesz mi nic zrobić. Uśmiechnęłam się złowieszczo, błyskając zębami. – Zrób to znowu, a będziemy walczyć. Wręcz, z bronią, w błocie, mam to gdzieś. Ale sprawię, że będziesz cierpieć. – Przełknęła ciężko ślinę. Posłałam jej drwiący uśmieszek. – Co powiesz Jordan? - Nie zbliżę się do Dane’a – wyszeptała. – On i tak mnie nie chce, okej? Jestem teraz z Wyatt’em. On mnie pragnie. Przykro mi. - Powinno być ci przykro – odpowiedziałam. – Mogę być najlepszym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek miałaś, albo najgorszym wrogiem. Wybierz mądrze na jakiej pozycji chcesz się postawić. – Skinęła głową, wyglądając szczerze. – Och i Wyatt – powiedziałam, patrząc na niego. – Jesteś dobrym facetem. Jeśli ona spieprzy z tobą sprawę, daj mi znać. Wyatt uśmiechnął się do mnie i zorientowałam się, że ja również się do niego uśmiecham. – Poradzę sobie z nią Olivio. - Zrobisz to – odpowiedziałam, kiwając głową w jego stronę. ********** Strzała trafiła w cel. - Pewnego dnia będę lepszy nawet od ciebie – ogłosił Regan. Szczerząc do niego zęby odwróciłam się i podałam mu mój łuk. – Dalej, pokaż mi co potrafisz. Szczęśliwy chwycił mój łuk, który był dla niego za duży, przygotowując się do oddania strzału. Już miałam mu pomóc, kiedy usłyszałam jak Sam woła moje imię. Odwracając się do niego, uniosłam brodę w odpowiedzi. - Dane chce cię widzieć – powiedział z rozbawionym wyrazem twarzy. Zamieniłam się z Reganem łukami i przesunęłam dłonią po jego włosach. – Czy moglibyśmy kontynuować tę lekcję później? Skinął głową. – Pewnie Olivio. Będę ćwiczył na moim łuku do tego czasu. To był taki dobry dzieciak. Jeśli cokolwiek stałoby się Dane’owi to chciałabym, by w przyszłości to Regan był liderem. Dogoniłam Sama, idąc z nim ramię w ramię. Patrząc na jego profil zapytałam – Co się dzieje? Wzruszył ramionami, ale na jego ustach igrał uśmieszek. – Dane powiedział żebym cię do niego przyprowadził, więc właśnie to robię. - Nie lubię niespodzianek – westchnęłam. 120

Sam roześmiał się. – Dane przewidział, że to powiesz, ale uważa, iż to nie prawda. Niech go cholera za to, że zna mnie tak dobrze. Sam odprowadził mnie do drzwi pokoju, potem pocałował mnie w czoło zanim odszedł bez słowa. Patrzyłam za nim przez chwilę i otworzyłam drzwi. Moje oczy rozbłysły, gdy zobaczyłam Dane’a na kolanach, otoczonego świecami, wszystkie były zapalone. Czy to źle, że myślałam, iż to marnowanie świec? 5 - Olivio – powiedział – ślub z tobą nie był moim wyborem, ale była to najlepsza rzecz jaka mogła mi się przydarzyć. Chcę byś wiedziała, że cię kocham, więc chciałem cię zapytać, czy moglibyśmy zrobić poprawkę. - Poprawkę? – zapytałam, uśmiechając się. Skinął głową. – Olivio czy będziesz moja? To znaczy już jesteś, ale… - Wyglądał na uroczo sfrustrowanego. – To co chciałem powiedzieć, to to, że pragnę tego. To jest mój wybór. Ty jesteś moim wyborem. Kocham cię i chcę byś wiedziała, że nie ma nikogo innego z kim chciałbym utknąć. Zachichotałam na te słowa. Otworzył dłoń, a na niej leżał pierścionek z wielkim czerwonym kamieniem. Rubin. Był piękny. - Skąd to masz? – zapytałam. - Mam swoje sposoby – odpowiedział wstając i zamykając przestrzeń między nami. Biorąc moją dłoń w swoje, wsunął mi pierścionek na palec, nad inny, który aktualnie nosiłam. – Pasuje idealnie – mruknął. – Tak jak ty do mnie. Dane był tak cholernie słodki a mnie przepełniały emocje. Nie wiedziałam jak zareagować, totalnie mnie zaskoczył tymi romantycznymi gestami. Więc zrobiłam to, co każda kobieta w mojej sytuacji. Rozpłakałam się. Szczęśliwymi łzami. Potem powiedziałam mu, by przestał marnować świece.

5

Kobieto…. Facet chciał być romantyczny a ty tylko o świeczkach o.O weź go doceń trochę xD 121

Rozdział 22 Było idealnie. Ale wszystko co dobre, szybko się kończy. Patrząc wstecz powinnam zauważyć jakieś znaki, że coś pójdzie nie tak. Zazwyczaj tak było. Lecz byłam zbyt zajęta byciem szczęśliwą. Żyłam w teraźniejszości, kochając swoje życie z Danem u boku. To nie było idealne życie. Było nawet dalekie od ideału, ale dawaliśmy sobie radę. Ledwo zdążyłam się ubrać, kiedy usłyszałam odgłos uderzeń z bardzo bliska. Wybiegając z pokoju zauważyłam dwóch mężczyzn walczących na korytarzu. Moich dwóch mężczyzn. Dane i Sam. Mój mąż i mój najlepszy przyjaciel. - Co tu się dziele? – zawołałam, biegnąc w ich kierunku. Dane trzymał Sama za szyję. Był od niego większy, mimo, że Sam był twardy, Dane miał więcej umiejętności. Był wyszkolonym zabójcą. Pewne jak cholera, że nie chciałabym stanąć przeciwko niemu. Walnęłam Dane’a w ramię. – Dane, co do cholery? Silne ramiona owinęły się dookoła mojej talii, podnosząc mnie do góry. Lars. Wierciłam się i starałam się walnąć go kolanem w jądra. - Przestań – warknął, potrząsając mną. – Jeśli zostaniesz przez przypadek uderzona, to obaj będą się nienawidzić. - Pozabijają się nawzajem – wycedziłam, kiedy Dane walnął Sama. – Dane go zabije! - Nie zrobi tego – odpowiedział Lars, brzmiąc na pewnego. Odwróciłam się do niego. – To twój chłopak dostaje cholerny wycisk! Zrób coś! Lars uśmiechnął się smutno, potrząsając lekko głową. Biorąc go z zaskoczenia, przywaliłam mu łokciem w żołądek z całej siły i wróciłam do Dane’a. Sam zepchnął go z siebie, a ja wykorzystałam tą okazję by wejść pomiędzy nich.

122

Położyłam dłoń na klatce piersiowej Dane’a. – Wystarczy! – wrzasnęłam, moje oczy miały błagalny wyraz. Skinął głową, więc odwróciłam się do mojego przyjaciela, którego nos ociekał krwią. Oderwałam rękaw od koszulki i podałam mu – Przytrzymaj to przy nosie Sam. - Sam ma ci coś do powiedzenia – odezwał się nagle Dane, sprawiając, że podskoczyłam. Rzuciłam mu spojrzenie, a potem spojrzałam na Sama, zastanawiając się o co do cholery mogło chodzić. Sam przełknął ciężko. Wyglądał na zdenerwowanego, co sprawiało, że ja byłam zdenerwowana. – Twój ojciec powiedział mi, że jeśli ujawnię się jako gej,.. to mnie stąd wykopie. Moje oczy się rozszerzyły. – Nigdy bym na to nie pozwoliła. - Wiem, że nie – odpowiedział, jego oczy napełniły się łzami. – Właśnie dlatego to ja go otrułem. To nie był Lars. Jego czas by dowodzić, skończył się. Była twoja kolej by błyszczeć Olivio. Zawsze pozwalałaś mnie i wszystkim innym, być tym, kim naprawdę są. - Sam – wyszeptałam, kręcąc przecząco głową. Nie. On był moim najlepszym przyjacielem. Moją skałą. Nauczył mnie wszystkiego, co sam wiedział. Nie. Nie zrobiłby mi tego. Nie mógł. - Nie zrobiłbyś tego – powiedziałam ochrypłym głosem, który nie brzmiał jak mój. – Nie zrobiłbyś. Byłam jednym z jego najbardziej ulubionych ludzi na świecie. Nie. Ześliznęłam się na podłogę, opierając się plecami o ścianę. Ludzie mówili, ale nie wiedziałam co. Niczego nie słyszałam. Cisza. Błogosławiona cisza. Ciemność pochłonęła mnie całkowicie. ********** Otworzyłam oczy i zobaczyłam zatroskaną twarz doktora Jamesa. – Zemdlałaś. - To prawda – powiedziałam, gardło miałam wyschnięte. – Mogłabym prosić o trochę wody? Skinął głową, pomógł mi usiąść i podał mi kubek. Wzięłam kilka łyków i oddałam mu naczynie. 123

- Pamiętasz co się stało? – zapytał, krzyżując ręce na piersi i przyglądając mi się z intensywnością, która sprawiła, że zaczęłam się wiercić w miejscu. Próbowałam sobie przypomnieć. Sam. Zdrada. Ból wybuchł w mojej klatce piersiowej i rozprzestrzeniał się po całym ciele – Tak – wyszeptałam. - To nie był Lars, myliłem się. Ale miałem rację co do morderstwa – powiedział smutno. – Przykro mi. Nie mogłam nawet o tym mówić. Nie wiedziałam co powiedzieć. Byłam w szoku. Nadal w to nie wierzyłam, nie mogłam. Mój Sam nie zrobiłby czegoś takiego. Był światłem. Kurwa, to bolało. Bardzo. - Dane właśnie wyszedł – kontynuował doktor James. – Siedział przy tobie całą noc i się tobą opiekował. - Gdzie poszedł? - Poszedł zobaczyć czy mógłby ci przygotować trochę rosołu – powiedział. – Olivio, kiedy ostatni raz miałaś okres? Przełknęłam, moje usta nagle znowu zrobiły się suche. – Ummmm. Kurwa. Nie miałam okresu odkąd wyszłam za Dane’a. A pamiętałabym przecież. Zazwyczaj nie mieliśmy żadnych produktów dla kobiet do higieny intymnej i musiałyśmy używać kawałków materiału. To nie było przyjemne. 6 - Kurwa – powiedziałam, tym razem głośno. Doktor James roześmiał się. – Tak, myślę, że jesteś w ciąży. Twój ojciec byłby szczęśliwy myśląc, że proroctwo się wypełnia. Jeśli mielibyście syna, oczywiście, wszyscy myśleliby, że ocali on ludzkość. Biedny dzieciak. Żadnej presji czy coś, kuuuurde. - To proroctwo było zmyślone – mruknęłam. Przez mojego własnego męża. - Wiem – odpowiedział, mrugając do mnie. – Twój ojciec był jedynym, który kupił tę bajeczkę. - Powiedziałeś Dane’owi? 6

Cholera… toż to faktycznie istne średniowiecze xD Alwaysy nie przetrwały apokalipsy haha :D 124

- To on sam mnie o to zapytał. Powiedział, że podejrzewa, iż możesz być w ciąży. Świetnie, znał moje ciało lepiej niż ja sama. Westchnęłam dramatycznie. – Lepiej bądź tutaj, kiedy będę rodzić. Doktor James roześmiał się. – Nie jestem aż taki stary. Mam w zanadrzu jeszcze kilka dziesiątek lat. - To dobrze. - Musimy przeszkolić więcej uzdrowicieli i położnych – powiedział, podchodząc do okna i patrząc w nie. – Co masz zamiar zrobić z Samem? Położyłam się i zakryłam oczy ramieniem. – Nie wiem. Nigdy nie mogłabym skrzywdzić Sama. To byłoby jak krzywdzenie samej siebie. Drzwi otworzyły się i do środka wszedł Dane. – Obudziłaś się. - Doktor James opuścił pokój, dając nam trochę prywatności. – Jak się czujesz? Przyniosłem ci trochę zupy – powiedział, stawiając tacę na stole i podchodząc by stanąć przy łóżku. - Jest w porządku – odpowiedziałam. – Słyszałam, że będziesz ojcem. Uśmiechnął się tak szeroko, że złagodziło to nieco ból w mojej piersi. – Akurat, kiedy myślałem, że nie możesz mnie uczynić szczęśliwszym. - Jestem pełna niespodzianek. Pochylił się, uniósł moją koszulkę i pocałował mnie w brzuch. – Będziesz najlepszą matką na świecie. Nasz dzieciak to cholerny szczęściarz. Uśmiechnęłam się. – Będzie miał też cholernie dobrego tatę. Dane przechylił głowę w bok. – Może mimo wszystko ocali ludzkość. - Może on to będzie ona i to ona ocali ludzkość. - Z matką taką jak ty – odpowiedział, patrząc mi w oczy – to coś, w co mogę uwierzyć. ********** Gdy następnego dnia poszłam do Sama, okazało się, że zniknął. Odszedł. Bez słowa. Nie wiedziałam jak mam się czuć. Ku mojemu zaskoczeniu okazało się, że nie tylko on odszedł. Lars również. Nie widziałam, że to nadchodzi. Myślę, że Sam chciał mnie ocalić od bólu, który bym czuła, wybierając co mam z nim zrobić. Nie

125

mogłam go skrzywdzić, ale nie mogłam też zignorować tego, co zrobił. Nie miałam pojęcia, co działo się w jego głowie. Sądzę, że teraz już nigdy się nie dowiem. - Co, ty jednak nie odeszłaś? – zapytałam Ginę. Kiedy zobaczyłam jej zaczerwienione oczy, natychmiast pożałowałam tego komentarza. - Nie mogę w to uwierzyć – płakała. – Kochałam go Olivio. Kochałam Larsa. Ale on wybrał Sama. Przytuliłam ją i pozwoliłam jej się wypłakać. – Dlaczego ty zostałaś? Wzruszyła ramionami. – Widziałaś jak zareagowałam na tą bestię. Tam na zewnątrz jest strasznie. - Jest… - przerwałam. Chciałam powiedzieć, że ‘tego kwiatu jest pół światu’, ale w sumie nie mieliśmy tu tak wielu mężczyzn. Spróbowałam ponownie – Powinnaś odbić Wyatta Jordan. To naprawdę dobry facet. Uśmiechnęła się przez łzy. A ja odwzajemniłam uśmiech. ********** Sam zostawił mi wiadomość, że przeprasza, że mnie kocha, że jestem jego najlepszym przyjacielem. Napisał, że chciał po prostu być wolny, że nigdy mnie nie zapomni i żebym się nie martwiła. Będzie bezpieczny z Larsem. Żałuję, że nie powiedział mi, co naprawdę czuł. Mogłam go uwolnić. ********** Wypełniłam pustkę, jaką pozostawił po sobie Sam, dzieckiem. Przesuwając dłońmi po brzuchu, ugryzłam rybę, którą miałam na talerzu. - Musisz zjeść tą sałatę – powiedział Dane. – Cokolwiek zielonego. Uśmiechnęłam się, czując rozbawienie. – Jem tak dużo świeżych warzyw, jak tylko mogę. - Zjedz też moją porcję. Ty ich potrzebujesz, ja nie. – Przeniósł swoją sałatę i marchewkę na mój talerz. - Dane… - Żadnych kłótni – odpowiedział. – Zdrowie twoje i dziecka to mój priorytet. – Zamknęłam się i zjadłam jego warzywa. – To trudne byś miała zbalansowaną dietę, ale robimy co tylko możemy – kontynuował. – Jest jeszcze trochę puszkowanej 126

kukurydzy i innego jedzenia. Jeśli czegoś potrzebujesz, to daj mi znać, a ja znajdę sposób, żeby to zdobyć. Uniosłam brew. – Prawdopodobnie wróciłbyś z kolejną swoją byłą. Jego usta się zacisnęły. – Kochanie… - Żartowałam. - Wiem, że tęsknisz za Samem – powiedział cicho, studiując mnie wzrokiem. – Kochał cię, wiesz o tym prawda? Oczywiście miał w pewnym stopniu spieprzony umysł. Był przekonany, że swoim postępowaniem pomaga wszystkim w zamku. Spieprzył sprawę. Może miał jakieś problemy, które musiał przepracować. To co zrobił… było kompletnie do niego niepodobne. Popieprzone, Złe. Ale wiem, że cię kochał. Wzruszyłam ramionami. – To już przeszłość. Trzeba ruszyć do przodu, wiesz? - Olivio… - Tak? – zapytałam, odkładając widelec. - Mogę być twoim najlepszym przyjacielem – powiedział, pochylając głowę. – Chcę być dla ciebie wszystkim. Twoim mężem, twoim kochankiem, twoim obrońcą i twoim najlepszym przyjacielem. Położyłam swoją dłoń na jego dłoni. – Już nim jesteś.

127

Epilog Nie chciał się ze mną kochać. - Chcę seksu! – wrzasnęłam, rzucając w niego poduszką. Posłał mi drwiący uśmieszek, irytujący facet. – Tak, jakby to miało ci pomóc. Jego ciemne włosy były rozpuszczone, sięgały mu do ramion i mocno pragnęłam przesunąć po nich palcami, zwłaszcza jeśli miałby wtedy zejść w dół mnie. To był pomysł. - Mógłbyś użyć swoich ust – powiedziałam, zdejmując majteczki i rozchylając uda. – To nie może skrzywdzić dziecka w żaden sposób. Jego oczy zwęziły się i pociemniały. Kiedy oblizał usta, jęknęłam. – Pragniesz mnie, nie prawdaż żono? - Wiesz, że tak – odpowiedziałam. – Zawsze. Uniósł ramiona i zdjął koszulkę. Podziwiałam jego mięśnie, jego przepyszny sześciopak i jego gładką, opaloną klatkę piersiową. Gdy zdjął spodnie, gapiłam się na V na jego biodrach, prowadzące do grubego, szerokiego kutasa. Mojego kutasa. - Widzisz, on mnie chce – odpowiedziałam, zatapiając zęby w dolnej wardze. Dane zaklął. – Pragnę cię Olivio. Ale nie mogę być wewnątrz ciebie, zalecenia lekarza. Jego wyraz twarzy był pełen bólu. Zaklął ponownie i wpełznął na łóżko. Jednym gładkim ruchem, pociągnął mnie w dół łóżka, rozchylił szerzej moje uda i zanurzył twarz w mojej cipce. Zaczął się nią karmić. Potem odwzajemniłam się mu. Użył na mnie ponownie swoich ust. - Kocham cię – warknął. - Też cię kocham Dane – szepnęłam, kiedy odsuwał zabłąkany kosmyk włosów z mojej twarzy. – Za bardzo. Pocałował mnie powoli, jakby miał cały czas tego świata.

128

W świecie chaosu, śmierci i bólu znalazłam bajkową miłość. Jeśli mogłabym wrócić do starych czasów, zanim rozprzestrzenił się wirus, zanim potwory pojawiły się na naszej ziemi, nie zrobiłabym tego. Wolałabym być tu i teraz. Z nim. Wróciłam pamięcią do siebie, stojącej obok taty i wskazującej na Dane’a. Stanęłam na palcach i szepnęłam tacie do ucha – Ten, ubrany na czarno, który właśnie wszedł przez drzwi. Jeden moment, w którym ustaliłam drogę mojego życia. Drogę do szczęścia. Dane Mitchell był moim bohaterem. **********

17 lat później Dane Spojrzałem na moją córkę, zwężając oczy. – Co powiedziałaś? - Powiedziałam, że wiem kogo chcę poślubić. - A kto to niby jest – zapytałem przez zaciśnięte zęby. Serenity była naszym jedynym dzieckiem. Nie mieliśmy syna, jak wszyscy myśleli. Nie, mieliśmy córkę. Córkę z determinacją Olivii i moją zawziętością. Była również piękna, tak jak matka. Niebezpieczna mieszanka. - Regan. Kocham go tatusiu. Chcę wyjść za niego za mąż – powiedziała, błyskając w moją stronę uśmiechem. Regan. - Jest 8 lat starszy od ciebie! – warknąłem, moje dłonie zacisnęły się w pięści. - Wiem – powiedziała cicho. – Ale to dobry mężczyzna. Jeden z najlepiej wyszkolonych jakich mamy. Mama go kocha. Powiedziała, że daje mi swoje błogosławieństwo. Oczywiście, że to zrobiła. Olivia kochała Regana jakby był jej własnym dzieckiem, zawsze tak było. Ale moja córka nie wychodziła za mąż. W jej młodym wieku? Nie ma mowy do diabła. - Olivia! – zawołałem głośno, pomimo, iż wiedziałem, że to była bitwa, którą i tak przegram. Tak jak zatrzymanie jej wewnątrz tych murów. 129